Zapata Mariana Under Locke

osi

a

MARIANA ZAPATA

UNDER LOCKE osi

Tłumaczenie : Gosia a

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

Rozdział 1 Pins and Needles. 1 Przede mną majaczył szyld. Złowieszczo. Fatalistycznie. Cholera. Cholera. Cholera. Zamierzałam się wyrzygać. I nie miały to być ładne rzygi, jak wtedy, gdy jest się dzieckiem i nawet puszczanie bąków można uznać za słodkie. Te miały być paskudne. Paskudne, chlustające wymioty prosto z horroru. A jakby tego było mało, to zaraz po zarzyganiu całej deski rozdzielczej mojego dwunastoletniego Forda Focusa, zamierzałam wybuchnąć płaczem. I dokładnie tak jak z rzyganiem, to też miało być paskudne. Nie z klasą czy minimalną ilością smarków, a bardziej prawdopodobne, że z zawodzeniem zbliżonym do zawodzenia pawiana. Białe cyfry na desce rozdzielczej przeskoczyły na 15:55. Jasny gwint. Mój żołądek wzburzył się, a w tym samym czasie łzy zdenerwowania w oczach zagroziły wezbraniem. Co ty sobie, do cholery, myślałaś, Iris? Zostawiając jedyny dom, jaki kiedykolwiek znałaś. Przeprowadzając się do Austin. osi Zostając z Sonnym. Bycie spłukaną zrobiło ze mnie desperatkę. Świadomość, że moje konto w banku powoli wykrwawiało się na śmierć, wyżęła mnie do cna. Pozbawiła tego, co mnie charakteryzowało: dumy, wytrwałości i, najwyraźniej, umiejętności dokonywaniaa właściwych wyborów. Ponieważ ktoś, kto dokonuje właściwych wyborów, nie podejmie pracy dla człowieka takiego jak Dex Locke. Na zegarku zamigotała 15:56. Drżącymi palcami wyjęłam kluczyki ze stacyjki i wyśliznęłam się z samochodu. Na szczęście znalazłam przylegające do modnego centrum handlowego miejsce, w którym ten interes był ulokowany.

1 Igły i Szpilki – głupio brzmi, więc zostawiamy w oryginale.

Z zadaszeniem z terakoty i białymi, przecieranymi ścianami wydawał się być sprzeczny z reputacją, jaką powinien mieć motocyklowy salon tatuażu, szczególnie że mieścił się pomiędzy agencją nieruchomości a delikatesami. To znaczy, czy nie powinien być tuż przy klubie ze striptizem i jakimś lokalem z masażem obiecującym szczęśliwe zakończenie? Nie powinnam i nie mogłam narzekać. Wiedziałam o tym. Nie istniały powody, bym odczuwała cokolwiek innego niż wdzięczność, że Sonny znalazł mi tę pracę, kiedy od ponad sześciu miesięcy byłam bezrobotna. Nie miałeś pojęcia, co to desperacja, dopóki na twoim koncie nie zostało mniej niż sto dolców przy jednoczesnym braku perspektyw na pracę. Myślę, że problemem był college. Zbyt dobre wykształcenie na płacę minimalną i niewystarczające na dobre zarobki, chyba że miałeś szczęście. A szczęścia to ja niestety nie miałam. Gówniane szczęście było powodem, dla którego znalazłam się naprzeciwko Pins and Needles, wpatrując się w satynowo czarnego Harleya Dyna, zaparkowanego przed salonem. Z wyjątkiem koloru, był dokładnie taki sam jak Sonny’ego. Młodszy kuzyn osi mój tato. motocykla, jaki dawno, dawno temu miał A w tę stronę nie zamierzałam się zapuszczać. Za nic w świecie. Kiedy podeszłam do drzwi z barwionego szkła, duża, klasyczna, śmiała czcionka oznajmiała nazwę salonu. Zakrztusiłam się. a się w grobie, gdyby wiedziała, co, do diabła, Boże, moja mama przewracałaby wyprawiam. Sonny zadzwonił do mnie dwie godziny wcześniej, dał mi adres i powiedział, że mam tam być na czwartą. Przerzuciłam swoją walizkę, szukając ubrań do pracy i złapałam pierwszą koszulę, spodnie i sweter, jakie znalazłam i jakie nie były zbyt wygniecione. Nie byłam pewna, ile czasu zajmie mi dotarcie do miejsca, w które wysyłał mnie Sonny, a spóźnianie się ogromnie mnie drażniło, więc śpieszyłam się jak cholera, by zdążyć. Po zaciskaniu pasa przez tak długi czas, nie mogłam nie uznać jego telefonu za swego rodzaju cud. Dopóki nie wtrącił imienia Dexa. Ale jaki inny miałam wybór? To dlatego przyjechałam do Austin.

Obecnie nie oczekiwałam niczego wyjątkowego i naprawdę nie potrzebowałam nadzwyczajnej pracy. Byłam całkiem zadowolona, odbierając przez cały dzień telefony i planując wakacje marzeń i rejsy wycieczkowe dla innych ludzi. To były nudy, ale co mi tam. Bardzo dawno temu postanowiłam, że nie będę narzekać z powodu błahostek i nie miałam zamiaru zaczynać teraz. Chodzi mi o to, że nuda i monotonność były bezpieczne. Robiłam nudne i monotonne rzeczy, odkąd skończyłam szesnaście lat, pracując w agencji

nieruchomości,

księgarni

dyskontowej,

następnie

sprzedając

tabletki

odchudzające, opiekując się psami, pilnując dzieci w żłobku i segregując dokumenty w przychodni lekarskiej. Robiłam, co musiałam, by płacić rachunki. Tak długo, jak się nie prostytuowałam i nie musiałam pracować w telefonicznej windykacji długów, byłam całkiem zadowolona, przyjmując wszystko, co mogłam dostać. Tylko że nie spodziewałam się pracy u osławionego Dexa. Mężczyzny, o którym w ciągu dziesięciu minut usłyszałam dość, by wiedzieć, że niekoniecznie będę pracować dla papieża. Niesławny? Tak. Zły? Owszem. Zreformowany tak, jak się wydaje? Wątpię. osi Myśleliśmy, że mój tato był „zreformowany”, a niezupełnie się to sprawdziło. Pieprzyć to. Co gorszego mogło się zdarzyć? Dorastałam przy przestępcy. Bikerze. Kochałam tego przestępczego bikera dłużej, niż na to zasługiwał. Mój przyrodni brat był bikerem, choć nie przestępcą. I tego przygłupa też kochałam. Poznałam coś o wiele bardziej przerażającego niż duży, zły biker z kartoteką. W a niczym, prawda? porównaniu z tym, nowa praca będzie Prawda. Cajones1 , Iris – jak powiedziałaby po hiszpańsku yia-yia 2 ze strasznym greckim akcentem. Więc popchnęłam ciężkie, błyszczące drzwi, gotowa na wszystko, co czekało mnie po drugiej stronie. Tym, co wewnątrz natychmiast rzuciło mi się w oczy, było naturalne oświetlenie. Pomarańczowo – żółty strumień światła podkreślał dziesiątki oprawionych artykułów prasowych, zgromadzonych na pomalowanej na niebiesko ścianie. Jeden z artykułów od razu przykuł moją uwagę szklistą, czerwoną czcionką, głoszącą „Tatuaż roku”.

 1 Cajones znaczy szuflady i jest często mylone z cojones, czyli jaja, a więc: Szuflady, Iris  2 Babcia po grecku… chyba.

Naprzeciwko frontowego okna stały dwie czarne, skórzane, dwuosobowe kanapy z czarnym, lakierowanym stolikiem pomiędzy nimi. W poprzek ustawiono płaskie, długie, nowocześnie wyglądające biurko pasujące do stolika, z umieszczonym w rogu komputerem. Ledwie zaczęłam oglądać dwa stanowiska do tatuowania bezpośrednio za poczekalnią, kiedy męski głos wrzasnął: - Chwila! Możliwie najszybciej rozejrzałam się wokoło, po lewej stronie zauważając kolejne dwa identyczne stanowiska. Kątem

oka

dostrzegłam

jeszcze

jeden

artykuł,

zatytułowany:

„Dobrze

zapowiadające się sensacje – Locke i spółka”. Mogłam pracować w salonie tatuażu? Przez sekundę pomyślałam o jedynym innym miejscu, z którego dostałam emaila z odpowiedzią, ale posada barmanki w lokalu ze striptizem nie wydała mi się zbyt atrakcyjna. Miałam przyjaciółkę, która pracowała w salonie zajmującym się woskowaniem intymnych części ciała. Powiedziała mi kiedyś, że tego, co już się zobaczyło, nie da się z powrotem odzobaczyć. osiwyboru. Więc, tak. Mogłam. Nie miałam - Jesteś dziewczyną Sonny’ego? – głęboki baryton zapytał z głębi korytarza, w rytm skrzypienia i głuchego walenia butów o płytki. Ciąg dalszy nastąpił w zwolnionym tempie. Odwróciłam się. I stanęłam z nim twarzą w twarz. a

*****

Należy wspomnieć, że pierwszy i jedyny raz, kiedy widziałam Dexa Locke, miał miejsce przed tygodniem w Mayhem . 2 Sonny zaciągnął mnie do baru za pomocą zwykłej manipulacji. Akurat dotarłam do Austin mniej niż dwie godziny wcześniej. I prawdopodobnie nie pomogło też to, że ja tylko, tak jakby… wpadłam w odwiedziny. To był wyjazd w ostatniej chwili. Dopóki nie oddałam kluczy do mieszkania, nie byłam pewna, co właściwie robię. Nie miałam zbyt wielu opcji. Mogłam pojechać do  2 Chaos

Teksasu do Sonny’ego, albo udać się do Cleveland do Lanie i tłuc się na jej kanapie. Po tym, jak mieszkałam z Lanie przez rok i ze świadomością, że musiałabym przebywać z nią i z jej rodzicami, wyjazd do Sonny’ego naprawdę nie wydawał się zbyt trudną decyzją. To było nieuniknione. Z drugiej strony mama i tato trzymali mnie na Wschodnim Wybrzeżu nie bez powodu. Powodu, który ja najwyraźniej doszczętnie zniszczyłam i wyrzuciłam do śmieci. - Będzie fajnie – powiedział na początku. – Wiele osób pamięta cię z czasów, kiedy byłaś dzieckiem – kontynuował, wiedząc, że mam do niego słabość. Chciał dodać coś jeszcze, bo paplał dalej. – Sam fakt, że mieszkałaś na Florydzie, nie oznacza, że się do tego urodziłaś. A ponieważ kochałam Willa i równie mocno kochałam Sonny’ego, mimo że nie był moim rodzonym bratem, jak głupia dałam się na to nabrać. Powlekliśmy się do Mayhem, tak by mógł powitać mnie w mojej żyjącej w oddaleniu rodzinie. Podczas jazdy myślałam wyłącznie o mamie. Błogosławieństwo polegało na tym, że nie było jej w pobliżu, by z uśmiechem na ustach wydusić ze mnie życie gołymi rękami. Co zaskakujące, czułam się dobrze. osi zalatywało sikami i nie tak już lekko piwem. Lokal Mayhem było zadymione, lekko był stary, z poplamionymi kontuarami i zdartymi drewnianymi podłogami, które widziały lepsze czasy. Stoły do bilardu ustawiono jak najdalej baru, który pachniał jak… tak, to było zioło. Byłam pewna, tylko w około dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach pewna, że palenie wewnątrz było nielegalne, ale z całą pewnością nie zamierzałam narzekać na a obfitość tłoczących się na piętrze, wytatuowanych mężczyzn w skórzanych kamizelkach. Dumny jak paw Sonny oprowadzał mnie po piętrze, przez tłum, który znajdował się na granicy upojenia alkoholowego, w pewnym momencie dla zabawy robiąc szpagat. Głośny, wylewny, wrzaskliwy, młody, stary, kudłaty, nie tak kudłaty, wytatuowany, zalany. Cechy charakteryzujące członków WMC stanowiły całe spektrum. Gdy podążałam w stronę stołka stojącego po środku kontuaru, po obu stronach miałam Sonny’ego oraz jego bardzo blond, bardzo zalotnego i bardzo brodatego przyjaciela Tripa. To było trochę dziwne, jak sądzę. Dorastałam jedynie z Willem. Jako ta starsza, zawsze uważałam na młodszego brata. Człowiekowi groziło powyrywanie nóg z dupy, jeśli

nie zostawił go w spokoju. Byłam obrońcą. Kimś, kto wycierał jego tyłek, kiedy sam był zbyt mały, by zrobić to bez rozmazywania większej ilości kupy, niż rzeczywiście wytarł. Tak więc posiadanie przy sobie Sonny’ego, który martwił się, że jego przyjaciele są zbyt blisko lub posyłają mi spojrzenia, które mu się nie podobają, było dziwnie miłe. Siedziałam tam ledwie minutę. Całą, jedną, maleńką minutkę w barze, który był przez lata tak mocno zadymiony, że zapach sączył się z drewna jak pot z zawodowego sportowca. W barze należącym do grupy ludzi, blisko których moi rodzice nie chcieli mnie wychowywać. Całe sześćdziesiąt sekund, zanim gwarny tłum przy drzwiach wybuchł głośnymi gwizdami. Trip jęknął, rzucając Sonny’emu spojrzenie z ukosa i kręcąc głową, jakby to, co się działo, było czymś dobrze znanym. - Ktoś jedzie na cholernych podpaskach. - Przestań być taki dramatyczny. On nie zawsze ma PMS. – Obciął mnie spojrzeniem. – Bez urazy. Uniosłam ręce i wzruszyłam ramionami. Ech, byłabym hipokrytką, gdybym twierdziła, że kiedy mam okres, nie zamieniam się w ponurą zombie.

osi

Trip przewrócił oczami na komentarz mojego brata. - Ja tylko mówię, Son, jeśli liczysz na to, że już wziął się w garść. Na tych zajęciach, w których musiał brać udział, nie uczą lepszych metod niż liczenie do dziesięciu? – Zachichotał, spoglądając ponad moim ramieniem. – Idiota. a Na te wszystkie sugestie ożywiła się moja wewnętrzna, wścibska dziwka. Trening panowania nad złością? - Co się dzieje? – zapytałam konspiracyjnym szeptem. - Jest dobrze, Ris. – Sonny strzelił w Tripa zirytowanym spojrzeniem. – Dawno temu miał problemy z agresją. Teraz jest w porządku. - Nie wiem, o kim mówisz. – To nie tak, by facet, o którym mówili, miał na czole wytatuowany napis „Problemy ze złością”. Przecież go nawet nie widziałam. - Dex. Zamrugałam, słysząc wyjaśnienie Tripa. - Locke? – podsunął, jakby to miało coś dla mnie znaczyć. Nie znaczyło.

Sonny złapał mnie za czubek głowy i potrząsnął. - Nie martw się o to, dzieciaku. Jestem pewien, że prędzej czy później cię przedstawię. Pomyślałam sobie wtedy, że to nie tak, bym rzeczywiście była zainteresowana spotkaniem kogoś, kto ciągle jest wkurzony.

***** Ramiona i klatka piersiowa. Kiedy zobaczyłam go z bliska po raz pierwszy, w jakiś sposób facet cały składał się z mięśni czworobocznych i piersiowych. Czarna, obcisła koszulka w serek opinała jego szerokie ramiona, prawie nie kryjąc dwóch odważnie wytatuowanych rękawów, które biegły od nadgarstków i znikały pod dopasowanym materiałem. Już samo to sprawiło, że mój mózg lekko zdrętwiał, chociaż powinnam wiedzieć lepiej i nie pozwolić hormonom tak szaleć. Kiedy pożerałam faceta wzrokiem, tak naprawdę nie miałam zdania na temat tego, czy tatuaże uniemożliwiają zawarcie umowy o pracę, ale… wnosząc z gorąca, które osi rozpalało moją szyję, byłam ich fanką. Wielką, posiadającą karnet fanką. Patrzyłam na niego, gdy zmniejszał odległość między nami i wsuwał portfolio pod długie, muskularne ramię, co przyciągnęło moją uwagę do kawałka barwnej, czerwonej skóry w wycięciu koszulki ukazującym wytatuowaną pierś. W Mayhem byłam za daleko, by zobaczyć coś więcej niż tylko plamy intensywnego koloru na skórze. a Jasny gwint. Powinnam się cieszyć, że w barze czapka ukrywała jego rysy, bo miałam czas, by obejrzeć wspaniałość, jaką była wytatuowana, górna połowa ciała, bez dodatkowego rozproszenia w postaci twarzy skłaniającej moje jajniki do wyśpiewywania: Gloria, Gloria Alleluja. Szerokie ramiona i poznaczone wyraźnymi żyłami przedramiona były więcej niż wystarczające, by dziewczyna się gapiła. Ponieważ twarz… Jezu, cholera. Jezu,

cholera. Na Boże Narodzeni zamierzałam poprosić Świętego Mikołaja o jego dobrego brata bliźniaka.

- Cześć – pisnęłam. Gorący mężczyźni przodowali na mojej liście osób, przy których się denerwowałam, dlatego też przy nim, bardziej niż zazwyczaj, zachowywałam się jak idiotka. Jakby fakt, że będę pracowała dla gościa, który siedział w więzieniu za napaść, nie był wystarczająco stresujący. – Jestem jego siostrą, Iris – poprawiałam go. Mój uśmiech na pewno był drżący. – A konkretnie przyrodnią siostrą. Facet z najbardziej urodziwą twarzą, jaka kiedykolwiek została stworzona, zamrugał na mnie. O rany, był zajebiście gorący, w bardzo męski, surowy sposób. Inaczej niż mężczyźni, których tak często widziałam w domu, a którzy używali więcej produktów do pielęgnacji twarzy niż ja. Wysokie, wyraźnie zarysowane kości policzkowe, które wyglądały na wystarczająco ostre, by ciąć granit, były uformowane wzdłuż silnej, kwadratowej szczęki, która wczoraj potrzebowała golenia. Najczystsze i najbardziej błękitne oczy, jakie kiedykolwiek widziałam, były głęboko osadzone powyżej zwykłego krótkiego i prostego nosa oraz omójboże ust, które, byłam przekonana, musiały być wykorzystane tysiące razy… Byłoby wstydem, jeśli nie były. Facet miał najbardziej nieskazitelną, męską strukturę kości, jaką w życiu widziałam. Te błękitne oczy wpatrywały osi się w moją twarz nieruchomo, bez mrugania i bez wyrazu. Zrobiłam coś złego? Spojrzałam na to, co miałam na sobie: jasnobrązowy sweter, zarzucony na różową, rozpinaną koszulę z krótkimi rękawami, która jakimś cudem nie była wygnieciona – dzięki a Bogu – i zwykłe ciemnobrązowe spodnie. To było coś, co ubierałam do jednego z moich poprzednich miejsc pracy. Przyjrzałam się dokładniej, by mieć pewność, że ubrania nie są poplamione. Nie były. Wciąż na mnie patrzył, wyglądając na zupełnie obojętnego. A więc całkowicie odmiennie od rozgniewanego, krwawiącego mężczyzny, który, jak widziałam w zeszłym tygodniu, opuszczał Myhem, ciągnąc za sobą drobną blondynkę. Tylko mały strupek na krawędzi jego brwi przypominał o tamtej nocy. - Spóźniłaś się. Uch, co?

Spojrzałam na swój tani, niebieski, elektroniczny zegarek, by stwierdzić, że była punkt szesnasta. - Och. Myślałam, że mam być na czwartą. Czyż nie tak powiedział Sonny? Wróciłam myślami do naszej rozmowy przez telefon. Nie było takiej możliwości, bym usłyszała coś innego. Spojrzał na mnie, a wyraz jego twarzy pozostał niewzruszony. Ta przystojna, twarda twarz wyglądała jak blok betonu z kilkudniowym zarostem. - Prowadzę firmę, dziewczyno. Zatrudniając cię, robię przysługę Sonny’emu. Mogłabyś przynajmniej zjawić się na czas. Szczęka mi opadła. Czy ten facet jest nienormalny? - Przepraszam – powiedziałam do faceta, spoglądając na czarnogranatowe włosy, sterczące każdy w inną stronę i tylko trochę okiełznane przez czapkę na głowie. Wiedziałam, że nie było takiej możliwości, bym się spóźniła, ale jaki sens miało kłócenie się z nim? Potrzebowałam pracy. - Naprawdę myślałam, że powiedział czwarta. – Błysnęłam ostrożnym uśmiechem. – To już się nie powtórzy. osi Nawet nie kłopotał się odpowiedzią. Pstrykając dwoma wytatuowanymi palcami, wskazał przed siebie i poprowadził mnie w stronę życia, do jakiego, nie byłam znowu taka pewna, czy zostałam stworzona. - Pośpiesz się, nie mam całego dnia na pokazywanie ci, jak zająć się tym gównem. a

Rozdział 2 - Oczekuję, że będziesz to aktualizowała w każdy piątek. Zrozumiałaś? Zrozumiałaś? Zrozumiałaś? Ja pierdzielę. Nie, nie zrozumiałam. Jak, u licha, ktoś ma przebrnąć przez zasady działania QuickBooks 3 w dwadzieścia minut? Będę potrzebowała kogoś, kto wyjaśni mi, jak to możliwe, bo ja, niestety, nie miałam pojęcia. Nie byłam idiotką, w żadnym stopniu nie byłam też ociężała umysłowo – a przynajmniej lubiłam tak myśleć – ale klikając myszką, przeleciał przez program szybciej, niż moje biedne oczy były w stanie nadążyć. W jednej minucie wyjaśniał coś na temat kosztów, a w następnej zaczął nadawać o zapisywaniu plików w danym folderze. Załapałam… może połowę. No dobra, w praktyce tak jakby jedną czwartą. Kiedy starałam się za nim nadążyć, na krótką chwilę spuściłam wzrok na notatnik, który przesunął po biurku i pomyślałam, by poprosić go o pokazanie mi wszystkiego osi jeszcze raz, tak bym mogła zrobić porządne notatki. Ponieważ tak być nie mogło, prawda? To znaczy, kto za pierwszym razem dokładnie zapamiętuje, jak coś zrobić? Zajęło mi co najmniej trzy próby, zanim wykombinowałam, jak w lodówce Sonny’ego właściwie korzystać z funkcji robienia lodu. A potem na niego spojrzałam. Na Dexa Locke. Wielkie ciało pochylało się nad a zza koszulki wyglądał na świat czerwony tatuaż, krawędzią ciemnobrązowego biurka, jeden kącik zaskakująco pełnych ust nieznacznie się uniósł… i wzdrygnęłam się. - Zrozumiałam. Co. Za. Kłamczucha. Mała, tchórzliwa kłamczucha. Żałosna. Energicznie kiwnął głową i zaczął przeciągać po pulpicie plik o nazwie „Zwolnienia”. Znowu dystans. Lakoniczne słowa. Energiczne potaknięcia. Całkowicie służbowo. W pewnym momencie wstał, żeby „pójść się odlać” i skorzystałam z okazji, by rozejrzeć się po raz pierwszy, odkąd goniłam za nim jak zagubiony szczeniak. Kiedy 3 Program do prowadzenia księgowości.

przyszłam, te twarde, czyste, błękitne oczy miały nieco zniecierpliwiony wyraz, więc skupiłam się na siedzeniu na krześle, które przeciągnął wokół biurka i nadążaniu dalej. W końcu nadarzyła się okazja, by powęszyć. Biuro wcale nie było takie, jakiego się spodziewałam. Zwykłe, jasne, białe ściany były prawie puste, z wyjątkiem dwóch oprawionych obrazów i… czy w rogu zamontowano dwa ekrany telewizyjne? Być może. Chociaż nie wyglądał na kogoś, kto ogląda telenowele. Kolorowe obrazy jako pierwsze przyciągnęły moje spojrzenie. Groźna, płomienno czerwona ośmiornica oplatała papier, wykonana czymś, co wyglądało na oleje. Macki skręcały się i wiły w różnych kierunkach. Jaskrawe i tak pełne życia, że wydawały się być przetrzymywane na papierze siłą. Drugi obraz, tuż obok ośmiornicy, zrobiono czarnym tuszem. Czarnym tuszem, który przedstawiał nieskazitelną replikę insygniów Klubu Motocyklowego Widowmakers. 4 Tych, które przez lata oglądałam na bicepsie ojca. Tych, które aż do przyjazdu i pozostania z Sonny’m były jedynie symbolem rzekomo przerażających rzeczy, przed którymi mnie chroniono. osi Przerażających rzeczy, o których mama opowiadała mi, by trzymać mnie w strachu, ale odepchnęłam od siebie tę myśl i kontynuowałam rozglądanie się. Wspominanie mamy odłożyłam na inny czas. Zawsze zajmowała tak dużo przestrzeni w tym małym, określonym miejscu, że pozwolę jej wspomnieniu odpocząć. Miejscu, do którego nie chciałam dać się wciągnąć. Na resztę niewielkiego biura askładało się duże biurko, dwa pasujące, wyściełane krzesła oraz upchnięta w kąt szafka. Wszystko niemal nieskazitelnie czyste. Była też odrobina dymu papierosowego, która przylgnęła do powietrza. Uch. - Śmierdzi tutaj czy co? – ten głęboki, ochrypły głos, którego słuchałam od godziny, zapytał od drzwi. Spojrzałam na niego i uśmiechnęłam się. Uśmiechnął się w odpowiedzi? Nie. Ale zignorowałam to i wzruszyłam ramieniem. - Palisz? Dex wziął oddech tak głęboki i tak długi, że wydawał się trwać dobrą minutę. - Kiedy mam ochotę. 4 I tu mamy problem. Twórcy wdów? Owdawiacze? Zostawiam w oryginale.

Niemal zmarszczyłam nos. Niemal. Ponieważ nienawidziłam papierosów, choć wątpiłam, by ledwie wyczuwalna pozostałość miała mi przeszkadzać. Kiwnęłam głową jeszcze raz, wpatrując się w ciemną czapkę Rangersów, którą miał ciasno naciągniętą na głowę, dzięki czemu końcówki jego kruczoczarnych włosów wystawały spod niej kępkami. Zdając sobie sprawę, że moje dłonie nadal były wilgotne i nie przestały się pocić, od kiedy siedziałam w samochodzie, wytarłam je o spodnie. Zamrugał, przerywając milczenie. - Dostałaś legalny dowód osobisty? Dawali nielegalne? Taa, nie miałam zamiaru pytać.

***** Tej nocy opuściłam Pins and Needles o siódmej. W niewiele ponad trzy godziny, po maratonie na temat księgowości i listy płac, przepchnęliśmy też tutorial o tym, jak korzystać z terminarza umawianych wizyt i kalendarza w komputerze, komunikując się przy tym za pomocą instrukcji składających się z kombinacji dwóch słów i burknięć. Następnie Dex wskazał na aparat osi cyfrowy, stojący na brzegu biurka i powiedział, że codziennie muszę przesyłać zdjęcia i zapisywać na komputerze. Mogę zapytać, gdzie wrzucać pliki? Jedno spojrzenie na te skrzywione usta przekonało mnie, by potaknąć. Nie mogę. Dowiedziałam się, gdzie co było schowane, przyglądając się, jak wskazywał tusze, a igły, rękawiczki, butelki z wodą, papier toaletowy, środki dezynfekujące i czyszczące, wszystko. Krótko wyjaśnił, jak umawiać wizyty. Jak za każdym razem obchodzić się z klientami, którzy nie mieli rezerwacji. Co mówić, a czego im nie mówić. Wspomniał, że łącznie z nim w salonie pracuje czterech tatuażystów. Jedynym, którego miałam okazję spotkać, był miły, łysy mężczyzna o imieniu Blake, który miał podwójne kolczyki w gęstych, czarnych brwiach i różnokolorowe, sięgające szczęki tatuaże. Wszystko wydawało się dość łatwe. Wciąż nie potrafiłam poczuć się pewnie w związku z tą pracą, a tym bardziej w związku z Dexem, skoro nie uśmiechnął się ani razu, ale cóż. Praca nie była warta skakania z radości, ale też niezbyt drżałam na myśl o powrocie do niej. A patrząc na wyciąg z mojego konta, nie bardzo miałam inną opcję.

Wezmę to, co mogę dostać, do cholery. Na dodatek w salonie było coś, co do mnie przemawiało. Być może działo się tak dlatego, że spodziewałam się jakiegoś obskurnego miejsca z klientelą, na którą składali się cuchnący, starsi panowie, którzy wdawali się w bójki o starsze panie i mieli więcej włosów na ciele niż ja na głowie. Z drugiej strony, czy Sonny był bikerem, jakiego sobie wyobrażałam? Sonny wraz z jego obsesją na punkcie konsoli do gier. Sonny, którego jednego ranka przyłapałam na podlewaniu roślin doniczkowych. Sonny, który bez mrugnięcia okiem przyrządzał mi tofu. Nie, nie był. Więc starałam się zepchnąć swoje obawy na dno umysłu, akceptując fakt, że być może niepotrzebnie się martwię. Być może.

***** Kiedy kilka minut później zaparkowałam przed domem Sonny’ego, na podjeździe stał jego motocykl - lśniący, ciemnoczerwony Harley, który kosztował tyle, co mój osi samochód. Mały, parterowy domek znajdował się w starej dzielnicy niższej klasy średniej. Głośne rodziny i młode pary w nieustannym ruchu zamieszkiwały domy z jednej, a bloki z drugiej strony. To było miłe i podobało mi się. Po tym, jak żyłam w mieszkaniu, gdzie ściany były tak cienkie, że mogłam usłyszeć każdy program, jaki oglądali moi sąsiedzi, to miejsce było a cholernie wspaniałe. Dom był pomalowany na ciemny brąz, miał od frontu ogródek, który mógłby być ładny, gdyby był koszony częściej niż tylko w lata przestępne i był wygodny. Nie całkiem taki, w jakim wyobrażałam sobie Sonny’ego, zanim wstukałam adres w nawigację. Mimo tego, że Sonny niekoniecznie był schludny, to dom nie wyglądał jak chlew, a stał się jeszcze porządniejszy po tym, jak spędziłam dwa dni na szorowaniu podłóg, co wydawało się być robione pierwszy raz od czasu, gdy siedem lat temu go kupił. Wyciągnęłam klucz, który dał mi, kiedy się zjawiłam i wpuściłam się do środka. Za ścianą ryczał telewizor. Siedzący na swoim ulubionym fotelu Sonny wyszczerzył się do mnie w minucie, w której zamknęłam drzwi. Pochylił się do przodu, w ręku ściskając pilota do swojego PS3.

- Przeżyłaś, Ris? – zapytał, a jego uśmiech rozciągnął się tak bardzo, że gęsta, kasztanowa broda drgała z każdym ruchem mięśni twarzy. Podobieństwo uderzyło mnie znienacka. Kiedy zaczął tak bardzo przypominać naszego ojca? To nie tak, bym kiedykolwiek zapytała o to głośno, gdy był w pobliżu, chyba że chciałabym mieć przechlapane. Zamiast tego uśmiechnęłam się i klapnęłam na kanapę, prostopadle do niego. - Ledwo. Zaśmiał się głośno i głęboko. Znowu cały Curt Taylor. Zastanawiałam się, czy w ogóle wiedział, jak bardzo byli podobni? Pewnie nie. Dostałam od staruszka jedynie dziesięć lat, zanim się ulotnił, a i tak było to o dziesięć lat więcej, niż dostał Sonny. I kiedy ja już nie byłam największą fanką naszego taty, Sonny odkochał się w nim dużo wcześniej. Gówniany ojciec, który pojawiał się tylko raz w roku, nie zdobędzie żadnej nagrody, tym bardziej, że nagle zniknął, zostawiając żonę i dwójkę dzieci. Mimo że bardzo chciałam, to musiałam przestać nazywać go dupkiem nawet w swojej głowie. Obiecałam sobie, że już nie będę tego robić. Kolejna obietnica w życiu, schludnie umieszczona w szeregu innych. osi – yia-yia powtarzała od czasu do czasu, bez „To po prostu jego sposób bycia” względu na to, jak bardzo wraz z mamą chciałyśmy walczyć z jego prawdziwą naturą. Tak bardzo nieświadome faktu, że nie da się walczyć z ludzkimi instynktami, nawet jeśli ludzie są podli, nawet jeśli ranią i sprawiają ból tym, o których powinni się troszczyć. - Wiedziałem, że ty jedyna dasz radę przetrwać cały dzień – stwierdził Sonny swoim a w ogóle nie przypominał szorstkiego zaciągania własnym, indywidualnym głosem, który naszego ojca. Dzięki ci Boże. Chociaż, chwila. - Co masz na myśli? – Nagle miałam wrażenie, że mój brat rzucił mnie na pożarcie bardzo wytatuowanym wilkom – no dobrze, jednemu wilkowi w szczególności. Cholernie celowo. Sonny spojrzał na mnie, a jego piwne oczy – kolor, który obydwoje odziedziczyliśmy po naszym dawcy spermy - zwęziły się. Potem odkaszlnął. - Było przed tobą kilka osób, dzieciaku.

Nazywał mnie dzieciakiem tak długo, że już mnie to nie peszyło. A nawet jeśli tak by było, pewnie zwracałby się do mnie w ten sposób jeszcze częściej. Tym zaś, co mnie peszyło, było gryzące uczucie, że coś przede mną ukrywa. - I? - Większość z nich nie przetrwała nawet wprowadzenia. Znacznie mniej niż parę godzin. – Znowu mignął tym leniwym uśmieszkiem. – Wiedziałem, że ty przetrwasz. Teraz nastała moja kolej, by zwęzić oczy. Sonny nigdy wcześniej mnie nie okłamał. Był szczery we wszystkim, co robił. Jeśli już, to ja byłam tą, która ukrywała przed nim różne rzeczy do absolutnie ostatniej chwili. Nawet dłużej niż do ostatniej chwili, a jednak zawsze wybaczał mi kłamstwo. No przynajmniej ostatecznie to robił. Nie zamierzałam myśleć, że teraz zaczął wciskać mi kity. - Nie sądzę, by jakoś szczególnie coś mu się spodobało. Sonny parsknął. - Ostatnio słyszałem od Tripa, że zaprosił do salonu na rozmowę kwalifikacyjną sześć osób. Sześć osób? O rany. osi Zanim mogłam skupić się na wyobrażeniu sześciu osób wyrzucanych przede mną z pracy, wepchnął kontroler do gier w moją dłoń i pochylił głowę w stronę ogromnego, płaskiego, zamontowanego na ścianie ekranu. Nawet jeśli było dziwne, że zmienia obiekt zainteresowania tak nagle, nie dałam się na to złapać. - Potrafisz przetrwać wszystko, dzieciaku, prawda? a słowa, które rzucałam mu za każdym razem, kiedy Niech go szlag. To były te same królicza nora wydawała się pojawiać znikąd.

Rozdział trzeci - Tak po prostu przeniosłaś się z Florydy? Uśmiechnęłam się, kątem oka zerkając na Blake’a, który swobodnie rozparty, siedział na kanapie obok biurka w recepcji. To był dopiero mój drugi dzień w Pins and Needles. Kiedy zjawiłam się za dziesięć czwarta, Dex już czekał. W naturalnym świetle dnia jego tatuaże wydawały się jeszcze wyraźniejsze na tle gładkiej, lekko opalonej skóry pod tuszem. Błękity, czerwienie i czernie toczyły bitwę i nie sądzę, by któreś z nich były w stanie odnieść miażdżące zwycięstwo. Zwłaszcza kiedy zostały wyryte na niemal nieskazitelnym, gdzieś tak około studziewięćdziesięciocentymetrowym tle. Dlaczego przynajmniej nie mógł być brzydki? Z jakiegoś powodu kontakty z niecierpliwą i nieatrakcyjną osobą wydawały się łatwiejsze do przełknięcia niż z taką gorącą. Stał na zewnątrz budynku, a ja nie miałam pojęcia, dlaczego. Miał klucz, więc mógł wejść do środka, ale nie zamierzałam narzucać się z pytaniami. Jak się wydawało, im mniej interakcji mieliśmy, tym lepiej. osi Wysportowane ciało opierał o przecieraną ścianę, oddzielającą Pins od agencji nieruchomości. Zwrócony przed siebie, trzymał papierosa miedzy dwoma palcami i głęboko się zaciągał. Podobnie jak dzień wcześniej, czarna koszulka opinała ramiona i klatkę piersiową, a jedynym jasnym kolorem były wyblakłe dżinsy podkreślające jego nogi. a Ładne nogi. Masywne uda. Niestety, co ważniejsze, masywne uda palanta. - Dzień dobry. – Skuliłam się, ledwie te słowa opuściły moje usta. Czy ja naprawdę właśnie powiedziałam: dzień dobry? Żenujące, tak cholernie żenujące, Iris. Otrząsnęłam się z myślenia o tych udach i o tym, w jakie zakłopotanie się wprawiłam, przyciągając torebkę bliżej piersi i zmuszając się do szerokiego uśmiechu. W momencie, kiedy byłam wystarczająco blisko, błysnął spojrzeniem w moją stronę i zerknął na zegarek. - Nie lubię czekać. – Zaciągnął się kolejny raz i rzucił papierosa na ziemię, rozdeptując go podeszwą motocyklowego buta. Co?

Przez ułamek sekundy miałam chęć spojrzeć na swój zegarek, ale tego nie zrobiłam. Bez patrzenia wiedziałam, która jest godzina. Piętnasta pięćdziesiąt. Nie szesnasta. O czym, u licha, ten psychol bredzi? - Jestem dziesięć minut wcześniej – powiedziałam, stając półtora metra dalej, by nie mieć kontaktu z dymem z jego papierosa. Dex uniósł brew. - Taa, a ja byłem tu już dziesięć minut temu. Coś złośliwego na końcu języka prowokowało mnie, by chwycić przynętę i potraktować go tak gruboskórnie, jak on traktował mnie. Jednak nie mogłam tego zrobić. Nie mogłam ryzykować, że wkurzę bardzo niecierpliwego faceta, od którego zależała moja wypłata. Więc błyskawicznie to przełknęłam, z nadzieją, że w pewnym momencie niedalekiej przyszłości dostanie ostrej biegunki. - Okej. Boże, byłam takim pieprzonym popychadłem. Zanurzając rękę w przedniej kieszeni dżinsów, wyciągnął klucze i rzucił mi szybkie spojrzenie, przekrzywiając głowę. osi - I przestań ubierać się w to wymyślne gówno. Wiem, że nie masz żadnych tatuaży, ale nie musisz od razu wyglądać jak panienka z bractwa. Wymyślne? Większość ubrań kupowałam na wyprzedaży w Targecie. Do czasu, aż jego słowa – obrażające moje ciuchy – dotarły do mojego mózgu, Dex otworzył frontowe drzwi i wszedł do środka. a Być może powinnam się przejąć, że kazał mi zmienić sposób ubierania się, ale się nie przejęłam. Rzecz w tym, że nie potrafiłam się wkurzyć. Czułam się zrezygnowana i rozdrażniona. Kiedy weszłam, Dex, idąc do biura, zawołał z połowy korytarza: - W tym tygodniu warto przesłać zdjęcia. Czy miałam pojęcie, co robić? Nie. Jakoś podłączyłam aparat do komputera i dzięki umiejętności dedukcji – oraz opcji wyszukiwania w systemie operacyjnym – odkryłam, gdzie powinnam wrzucić i jak uporządkować trzydzieści pięć zdjęć. Byłam dokładnie w połowie roboty, kiedy przywędrował Blake i rozwalił się na kanapie, jakby byli starymi przyjaciółmi.

Kiwnęłam głową i odpowiedziałam na jego pytanie, nie zastanawiając się nad tym, skąd wiedział, gdzie mieszkałam wcześniej. - Tak. Z okolic Miami, no dobra, w rzeczywistości z Fort Lauderdale. Miami jest zbyt drogie. Było. Zdecydowanie było. Całkowicie poza możliwościami finansowymi pracownika działu obsługi klienta. Niebotycznie poza możliwościami finansowymi dwóch bezrobotnych dziewczyn, co tylko przypomniało mi, że w pewnym momencie powinnam sprawdzić, co u Lanie. Blake zagwizdał. - Zawsze chciałem pojechać do Miami. Po jaką cholerę przeniosłaś się tutaj? Nie chcąc ryzykować, że wydam się niegrzeczna, nie roześmiałam się. - W mojej pracy była spora redukcja zatrudnienia. Jako że byłam jednym z najmłodszych pracowników, mnie pierwszej podziękowali. Nie mogłam znaleźć innego zajęcia, co doprowadziło do tego, iż pomyślałam, że najlepiej będzie… - Przyjechać i naciągać brata? – Przyjechać tutaj. Pan Locke zna mojego brata. Blake roześmiał się głośno. osi - Pan Locke? – Znów się roześmiał. – Proszę, nazywaj go Dex. Uśmiechnęłam się do niego i wzruszyłam ramionami. Tak jakby nie powiedział mi, jak mam go nazywać. Ponadto, kiedy wydawał się taki spokojny, ostatnią rzeczą, jaką chciałam zrobić, było wkurzenie go zwracaniem się w sposób, jakiego nie aprobował. Mój ostatni szef odchodził od zmysłów, jeśli ktoś nie zwracał się do niego per pan. a Przez co, według mnie, całkowicie zasługiwał na miano dupka, jakim określaliśmy go, kiedy nie słyszał. - Kiedy ostatnim razem byłem w Mayhem, słyszałem coś niecoś o przyjeździe siostry Sonny’ego – dodał. - Jesteś… członkiem Widows? - Nie – odpowiedział natychmiast, a jego twarz zaczerwieniła się z powodu, jak można domniemywać, zakłopotania tym, że odrzucił ten pomysł tak szybko. – Znam Dexa od dawna. To wszystko. Znam wszystkich tych gości. – A potem wbił nóż: - Słyszałem o twoim ojcu, choć nigdy go nie spotkałem. Trochę mnie kosztowało uśmiechanie się, jakby to, co powiedział, nie było wielką sprawą. A jednak. Co było głupie. Byłam za stara, by wciąż pozwalać mu się ranić. Za

dużo przeszłam, by martwić się tym, gdzie jest i z kim utrzymuje kontakty, skoro nie utrzymywał ich z własnymi dziećmi. Ale tak było. Przeszłam od myślenia o nim raz na rok do nieustannego i zaskakującego zasypywania mnie przypominaniem o czymś… o kimś… o kim raczej wolałabym zapomnieć. Musiałam mieć to wypisane na twarzy, bo Blake zrobił skruszoną minę. - Wezmę sobie napój. Chcesz też? – zapytał, odpychając się od kanapy, na której siedział. Unikanie niezręczności? Myślę, że już lubiłam Blake’a. - Nie, dzięki. Wzruszył ramionami i moment później okrążył biurko, a jego luźno okrywająca ramiona koszulka Meshuggah5 oraz spłowiałe, zwisające z bioder dżinsy zniknęły z zasięgu mojego wzroku. Ubrana w czarne, służbowe spodnie i lawendową bluzkę z rękawami do łokci, która ukrywała wszystkie moje cielesne skarby, czułam się trochę jak stara babcia. osi Ale zwyczajnie nie miałam ochoty tłumaczyć się ze swojej ręki. Po „Rozmowie na temat ramienia” wszystko zawsze się zmieniało. Dopóki mogłam nosić swoje koszule z długimi rękawami, dopóty dawałam radę przez jakiś czas opóźniać wybuch tej bomby. a

*****

Przez ostatnią godzinę siedziałam wpatrzona w ekran. Notatki, które Dex sporządził blisko dwie godziny temu, wydawały się szydzić ze mnie w niemym zachwycie. To, co powinnam była zrobić, to poprosić go dzień wcześniej, by jeszcze raz wyjaśnił mi, jak działa program. Połowa z nich była więcej niż wystarczająco prosta. Zapiski, daty, wszystkie te rzeczy mogłam odgadnąć. Ale kiedy po raz drugi sprawdziłam ten sam arkusz kalkulacyjny, przysięgam, że dwie cyfry w saldzie były inne niż za pierwszym razem. Jasna cholera. 5. Szwedzki zespół muzyczny.

Miałam dwie opcje do wyboru. Mogłam iść poprosić Dexa o pomoc, albo mogłam oglądać filmy instruktażowe o tym, jak korzystać z programu do księgowości, ponieważ przycisk Pomoc nie był tak pomocny, jak się spodziewałam. Z perspektywy czasu naprawdę nie potrafię powiedzieć, dlaczego zdecydowałam się poprosić Dexa, zamiast przecierpieć trzydziestominutowy film. Jednakże wstałam i skierowałam się w stronę biura, tak samo jak wczoraj czując podchodzące do gardła wymioty. Cholera. Cholera. Cholera. Kiedy zatrzymałam się tuż przed otwartymi drzwiami, segregator przykleił się do koniuszków moich palców. Dex siedział przy biurku, a w miejscu, gdzie wczoraj była klawiatura, leżał arkusz papieru. Ołówek śmigał w tę i z powrotem, gdy wpatrywał się w kartkę, dwoma palcami ściskając grzbiet nosa. W głębi duszy wiedziałam, że będę tego żałowała. Naprawdę, naprawdę żałowała. - Hej, Dex? Dwoje oczu w kolorze błękitu Crayola6 uniosło się, by na mnie spojrzeć. Zimno. Beznamiętnie. - Tak?

osi

Kiedy wyciągnęłam w jego stronę niebieski segregator, by na niego spojrzał, musiałam przełknąć chęć zwymiotowania. Moje zdradzieckie usta uniosły się w nerwowym uśmiechu. - Mam pewien problem z programem, który pokazałeś mi wczoraj i zastanawiam a się, czy mógłbyś jeszcze raz wytłumaczyć mi, jak go używać? Nie odezwał się. Ten skoncentrowany, niczym nie zmącony wzrok wbijał się we mnie w nieskończoność. A ja nadal wyrzucałam z siebie bełkot. - Nie chcę bardziej tego zepsuć. Mrugnięcie Dexa było tak powolne, że mogłoby trwać cały dzień. Dłoń, która zasłaniała usta, kiedy palcami ściskał grzbiet nosa, opadła. Wprost z monstrualnych jaskiń ukrytych pod jego klatką piersiową i płaskim brzuchem wypuścił głębokie, bardzo głębokie westchnienie. - Już to spierdoliłaś? Potrójna cholera. 6. Firma produkująca kredki.

Uśmiechałam się w gorszych sytuacjach niż ta z Dexem, więc fakt, że nerwowy uśmiech pozostał na mojej twarzy, nie był zaskoczeniem. - Mogłam to zepsuć. Ale jeszcze nic nie zapisałam. Dlatego miałam nadzieję, że mi pomożesz. Spojrzał na sufit i zamknął te lśniące oczy. - Ja pierdolę. Ja pierdolę. Poczwórna cholera. Może powinnam mu powiedzieć, że jest mi przykro z powodu zawracania mu głowy, ale tego nie zrobiłam. Ja naprawdę niezbyt dobrze wiedziałam, co robię i uznałam, że zaoszczędzę mu czasu, jeśli poproszę o wyjaśnienie teraz i nie będę czekać, by później spowodować większy zamęt. Zgadza się? - Wczoraj już ci pokazywałem, jak robić to gówno, dziewczyno. Nie mam czasu, żeby trzymać cię przy tym za pieprzoną rękę, rozumiesz? Co. Do. Cholery? Przemknęło przeze mnie coś, co nie do końca było wstydem czy upokorzeniem. Nie byłam pewna, jaka dokładnie emocja, ale pozostawiła na mojej skórze okropną, lepką warstwę.

osi

- Pokażę ci jeszcze raz, ale jeśli nie potrafisz obsługiwać czegoś tak prostego jak ten program, to nie sądzę, byś miała czego szukać w pracy dla mnie. To ja potrzebuję tutaj pomocy. Nie mam czasu na pomaganie pomagającemu, ma to sens? – zapytał urywanym, ostrym tonem, który mógłby ciąć drewno. a Moje palce zacisnęły się bezwiednie, kiedy coś ścisnęło mnie za gardło. Byłam małym mięczakiem bez charakteru. Skąd ta osoba się wzięła? Byłam dosyć pasywna. No dobrze, ekstremalnie pasywna, ale potrafiłam sobie radzić. Wiedziałam, kiedy powiedzieć nie. Wiedziałam, kiedy ktoś mnie wykorzystuje. A jednak taka byłam. Pozwalając szefowi się wściekać, bo nie opanowałam za pierwszym podejściem tego, jak coś zrobić. Mały mięczak bez charakteru podszedł i usiadł obok Dexa dzierżącego werbalny bat i pozwolił pokazać sobie jeszcze raz, jak używać tego przeklętego programu. Wydawało się, jakby słowa wchodziły jednym uchem i z wdziękiem osiadały głęboko w mojej pamięci. Przez całe piętnaście minut prezentacji kiwałam tylko głową, utrzymując wzrok wprost na ekranie i unikając wszelkich form komunikowania się z nim.

W momencie, gdy zaimprowizowany tutorial dobiegł końca, błyskawicznie zwiałam z powrotem do recepcji, by uruchomić cały program jeszcze raz. Podziękowania wymamrotałam z podkulonym ogonem. Wstyd i poirytowanie niezupełnie należały do moich ulubionych emocji. Nawet nie byłam w stanie spojrzeć mu w oczy. Później ciągle byłam zajęta, bo kiedy miał chwilę, zapytałam Blake’a, czy jest coś, w czym mogłabym mu pomóc. Pokazał mi jak sterylizować butelki, których używają do spłukiwania tuszu. Pokazał, gdzie wszyscy artyści trzymają swoje wizytówki. Jak korzystać z faksu termicznego w pokoju socjalnym i gdzie leżą katalogi, z których zamawiano zaopatrzenie… Powiedziałam mu, że jeszcze nie wiem, jak to robić, a on uśmiechnął się, obiecując, że szybko się nauczę. Blisko ósmej salon był pusty, Dex wciąż nie wychodził ze swojego biura, Blake zniknął kilka minut wcześniej, a mnie dopadła potrzeba wysikania się. Najkrótszą drogą skierowałam się do toalety, ignorując rozmowę telefoniczną, prowadzoną w biurze Dexa i załatwiłam swoje sprawy. Zamknęłam za sobą drzwi, zastanawiając się, kiedy będę mogła spytać Dexa, o której mogłabym zrobić sobie przerwę. W torebce miałam kanapki z masłem orzechowym i galaretką, a… osi pojąć, jak to robić. - Nawet pieprzona idiotka potrafi Po płytkach korytarza niosła się nie tak znowu cicha rozmowa. Rozpoznałam głęboki baryton Dexa i mój żołądek się zbuntował. Rozległ się śmiech. Jego. - Mam w dupie, czy jest gorąca. Nie szukam okazji do zamoczenia fiuta. Potrzebuję, a ja nie lubię robić – parsknął. – Jak trudno znaleźć by ktoś zajął się tu gównem, którego solidną sukę, która będzie pomocna? Na ułamek sekundy zamarłam w korytarzu. Słowa wsączały się w moje pory, pobudzając krwinki i najwyraźniej także kanaliki łzowe. Myślał, że jestem pieprzoną idiotką? A wszystko dlatego, że zadałam mu proste pytanie? Nie byłam głupia. Wiedziałam o tym. Wiedziałam bez żadnych wątpliwości. Nie kontynuowałam nauki, bo nie mogłam sobie na to pozwolić, a nie dlatego, że nie byłam wystarczająco bystra. I chociaż wcześniej pracowałam przy rejsach wycieczkowych dla szefa, który był dupkiem, to nie był niesprawiedliwym dupkiem. Był po prostu nadgorliwym, pracowitym dupkiem.

Przez niego nigdy nie byłam tak zdenerwowana, jak byłam teraz. Stojąc jak żałosna kretynka, której chce się płakać. Z drugiej strony, mnie zawsze chciało się płakać. Płakałam, kiedy byłam szczęśliwa, kiedy byłam smutna, podekscytowana i sfrustrowana życiem. I nienawidziłam tego. Zwłaszcza teraz. Ponieważ nie powinnam pozwolić, by dotknęła mnie taka bzdura jak wypaczona opinia Dexa. Potrzebowałam wypłaty jak kolejnego oddechu. I tak długo, jak mi płaci, nie powinno obchodzić mnie, co na mój temat myśli jakiś zakazany biker, prawda? Prawda. Więc dlaczego poczułam się, jakbym dostała nożem w brzuch?

osi

a

Rozdział 4 Po wysłuchaniu jednostronnej konwersacji Dexa co najmniej trzy razy sprawdzałam swoje konto w banku. Niestety kwota, która pojawiała się na ekranie, za każdym razem pozostawała taka sama. Siedemdziesiąt osiem dolarów i trzydzieści dziewięć centów przypieczętowało mój los. Potrzebowałam benzyny, chciałam kupić coś do jedzenia, tak by Sonny nie musiał znowu tego robić i w ciągu dwóch tygodni musiałam zapłacić rachunek za komórkę. A nic z tego nawet nie zawierało karty kredytowej, której użyłam, kiedy podczas podróży przez Teksas zatrzymałam się, by zatankować. Czy miałam jakiś wybór? Nie bardzo. Jedynym wyjściem było przełknięcie tych paskudnych uczuć, które nieustannie podchodziły mi do gardła, kiedy myślałam o okrutnych słowach Dexa. Czyżbym tak nisko upadła? To znaczy, wszechświat nie mógł być tak okrutny. Po prostu nie mógł. Nie było mowy, żeby kilka operacji doprowadziło mnie do pracy dla człowieka, który nazywał mnie pieprzoną idiotką. Do użytego przez niego słowa „suka” nawet nie byłam w stanie się zbliżyć.osi Nie płacz, Iris. Wiedziałam, że czasami ofiary były konieczne. Po tym, jak tato nas zostawił, przenieśliśmy się z domu do mieszkania. Obniżyliśmy klasę samochodu. Przestaliśmy jadać poza domem. A wszystko to, zanim wszechświat i wszystkie jego obietnice o moim a i zamieniły się w pył. Życie czasami było ciężkie i „żyli długo i szczęśliwie” eksplodowały nie było żadnej książki ani filmu, które mogłyby przygotować na jego okrucieństwo. No może z wyjątkiem tego programu o zombi, w którym wszyscy ginęli. Ten był akurat całkiem trafny. Gdyby to Will znalazł mi pracę, nie miałabym problemu z tym, by machnąć ręką na to miejsce i wyjść. Wiedziałam, że wybaczyłby mi, nawet gdyby przeze mnie wyszedł na głupka. Był mi dłużny za wypruwanie sobie flaków, by przez lata karmić go i ubierać. Ale Sonny? Boże. Chciałam odejść. Nie byłam w tym momencie pewna, czy chodziło o Pins and Needles czy o Austin w ogóle, ale chęć ucieczki majaczyła tuż nad horyzontem. Dlaczego zwyczajnie nie przeniosłam się z Lanie do Cleveland?

Nie pomagało też to okropne uczucie zażenowania. Ale z drugiej strony, zobowiązałam się do pracy tutaj i naprawdę potrzebowałam kasy. Dlatego też byłam tak strasznie zdesperowana, by zobaczyć na swoim rachunku jedną cyfrę więcej. Moja duma nie opłci rachunków. Ale nowa praca owszem. - Jak leci, nowa? Podniosłam wzrok, by ujrzeć Blake’a, wchodzącego do salonu z brązową, papierową torbą w ręku. Jestem przekonana, że mój uśmiech był niepewny, bo wciąż jeszcze trzęsły mi się ręce. Było mi też niedobrze i wciąż na serio rozważałam ucieczkę. Na miejscu trzymała mnie jedynie wiedza, że gdyby co, to Sonny pracuje tuż za rogiem oraz fakt, że rozpaczliwie potrzebowałam wypłaty. - Hej, Blake. - Masz coś na obiad? – zapytał, stając tuż przed biurkiem. Kłamiąc, kiwnęłam głową, ponieważ to było wszystko, co miałam. Kanapka z masłem orzechowym i winogronową galaretką, którą zrobiłam po południu, nadal tkwiła w mojej torebce.

osi

Błękitne spojrzenie Blake wyostrzyło się odrobinę, kiedy przesunął je po moich, jak zakładałam, mokrych, zdradzieckich oczach. - Dex cię wkurzył? – zastanawiając się, zapytał cichym głosem. Musiałam powstrzymać się od wciągnięcia urywanego oddechu, bo to z pewnością a uruchomiłoby alarm i słabo pokręciłam głową. Gdybym uważnie słuchała, dotarłoby do mnie, że podejrzewał Dexa o bycie zdolnym do zrobienia czegoś, co mnie zdenerwuje. Jakby doprowadzanie dziewczyn do łez nie było niczym niezwykłym dla tego palanta. Ale wzrok Blake’a był zbyt bystry. Otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, ale jego spojrzenie minęło moje siedzenie i przechylił głowę w stronę drzwi. - Co tam? – zawołał, nie ruszając się z miejsca przede mną. - Dzwonił Slim. Możesz zostać dłużej? – Dex. Przemówił gładkim, bogatym, melodyjnym, dźwięcznym głosem kutafona. - Wszystko mi jedno. Mój łysy współpracownik dyskretnie przesunął na mnie wzrok, stukając palcami w biurko.

- Chcesz coś do picia? Tak jakby kochałam go za ignorowanie dupka, który sprawiał, że czułam się jak najgłupsza osoba na świecie. Chciało mi się pić, ale nie miałam pewności, co, do cholery, stało się z Dexem, a nie chciałam ryzykować, że będę chciała załapać się na napój, a skończę zawstydzona, ukrywając się po drugiej stronie ulicy, więc pokręciłam głową. Blake wzruszył ramionami i obszedł biurko, by skierować się na tyły. Kątem oka zauważyłam, że Dex stoi niedaleko mojej prawej strony. Tak podpowiadała mi czarna plama koszulki. Każdy instynkt we mnie chciał wyjść, ale nie zrobię tego, dopóki on, ten złośliwy gnojek, czegoś nie powie. Jakaś mała, sadystyczna część mnie pragnęła spojrzeć w jego stronę, ale nic z tego. Will zawsze powtarzał mi, że mam serce na dłoni. Z tego powodu byłam straszną kłamczuchą. Kiedy czułam się do dupy, byłam bardzo ostrożna z patrzeniem ludziom w oczy. Dużo łatwiej przychodziło mi to, kiedy miałam dobry nastrój. Nie było szokiem, że Blake mógł stwierdzić, iż coś jest nie tak, ale nie mógł wiedzieć co, ponieważ wszedł już po tym, jak nieplanowane, werbalne osi lanie dobiegło końca. - Hej… - przystojny dupek zaczął mówić, zanim Blake uratował mnie od dalszego upokorzenia, moment później wołając jego imię. Ostatnia rzecz, jaką chciałam zrobić, to zostać. Nie chciałam również, by to oni mnie zatrzymywali. Stanowiłam obiekt czyjegoś miłosierdzia przez pół życia i byłam pewna a jak diabli, że aktualnie nie mam ochoty na powtórkę. Powiedziałam sobie, że zostaję, ponieważ nie chodzi jedynie o to, że chcę mieć pracę. Ja jej potrzebuję. Poza tym Sonny przyjaźnił się z tymi ludźmi i nie chciałam go zawstydzać. Może gdybym przecierpiała parę tygodni, a potem złożyła wymówienie, to nie byłoby tak złe, jak się wydawało. Tylko dwa tygodnie. Dwa tygodnie dam radę wytrzymać. Przeżyłam lata, nie wiedząc, czy doczekam dwudziestki. Dwa tygodnie kontaktów z dupkiem nie mogło być gorsze niż milion innych scenariuszy, które już przerabiałam. Dlatego, mimo że wszystko w moim sercu protestowało przeciwko temu i walczyło z moją dumą, zamierzałam zostać, żałując, że jakakolwiek cząstka mnie kiedykolwiek przekroczyła próg tego cholernego budynku.

Było blisko północy, kiedy drugi z ostatnich dwóch klientów, starszy mężczyzna, nad którym Dex pracował ponad dwie godziny, minął mnie w drodze do wyjścia z mrugnięciem i słowami: „Dobranoc, cukiereczku”. Blake nadal miał rozłożoną na krześle młodą dziewczynę z opuszczonymi w dół rowka spodniami i tatuował motyla na szczycie jej pośladka. W przeciągu ostatnich kilku godzin odezwałam się do Dexa dwa razy. Za każdym razem była to kwestia typu: „Dex, to i to jest tu i tu”. W rzeczywistości chciałam zapytać go, czy zaprzedał swoją duszę diabłu lub czy w ogóle kiedyś jakąś posiadał. Ale w minucie, w której symbol dolara pojawiał się w mojej głowie, zmuszałam się, by powiedzieć, co trzeba. Byłam zdziwiona tym, jak sprawnie działał ten interes. Większość klientów była umawiana wcześniej, ale niektórzy przychodzili wprost z ulicy. Krótka rozmowa z Blake’m nakreśliła większość z tego, za co miałam być odpowiedzialna. Na obowiązki kierownika salonu składało się głównie ponawianie zamówień na tusz, rękawiczki, biżuterię itd., zapisywanie wydatków, płacenie rachunków. Proste rzeczy. Dex zajmował się resztą: deponowaniem gotówki w banku oraz osi rozliczaniem się z firmą, której kart debetowych używał. On i Blake pracowali, a ja zabawiałam czekających klientów niezobowiązującą rozmową. Byłam zaskoczona tym, jak miły był każdy z nich – z wyjątkiem przygłupa Dexa. Na dodatek w salonie nie było żadnego bikera. Dziwne. Wszystko to pozwalało mi na unikanie większości interakcji z szefem. a Z właścicielem. Krwawiącym wrzodem na dupie. Z zakichanym dupkiem, który, na co mogłam mieć tylko nadzieję, choruje na jakąś zakaźną chorobę narządów płciowych. Ale taką, na którą można dostać lekarstwo. Z całych sił starałam się powstrzymywać od odtwarzania sceny w jego biurze, ale to było niemożliwe. Nie chodziło o jego ton, ale o słowa, które mnie piętnowały. Za każdym razem chciało mi się płakać. To nie stawało się ani łatwiejsze, ani mniej bolesne. Jak, do cholery, ktoś mógł być tak grubiański? Nie pojmowałam tego i nie potrafiłam się z tym pogodzić. Za każdym razem też wpadałam na różne nowe określenia. Oślizgły sukinsyn. Oślizgły sukinsyn z małym fiutkiem. Dobre? Może nie byłby taki wściekły na cały świat, gdyby jego włosy łonowe nie były dłuższe niż pełnowymiarowa erekcja. Boże. Czułam się

niezręcznie, myśląc o tym, co ma pod ubraniem, ale to była najlepsza obelga, na jaką wpadłam. Normalnie nie chowałam urazy. Jeśli coś mnie zdenerwowało, szybko się z tego otrząsałam. Wkurzanie się wymagało zbyt wiele wysiłku i było stresujące, więc starałam się tego unikać. Poza tym w życiu nie było zbyt wiele rzeczy, o które naprawdę warto było się wściekać. Aż do dzisiaj. Po uprzątnięciu biurka i wylogowaniu się z komputera, wytarłam stolik i odłożyłam na miejsce magazyny i segregatory ze zdjęciami tatuaży. Na wszelki wypadek zamiotłam też podłogę od frontu i zaczęłam spryskiwać obrazki na ścianie, bo w ciągu dnia kilka razy dostrzegłam ludzi dotykających szkła. Z bliska widziałam, że każdy z nich prezentuje artykuł, wycinek lub wzmiankę o Pins and Needles albo o dokonaniach Dexa Locke. Niektóre frazy wpadły mi w oko, nawet jeśli starałam się ich nie czytać. Śmiesznie duże czcionki uniemożliwiały ignorowanie wyeksponowanych zdań. „Sztuka była jedyną lekcją w szkole, której nigdy nie opuszczałem” – głosił podpis pod zdjęciem Dexa stojącego przed studiem ze skrzyżowanymi ramionami. Typowe. osi kolejny artykuł. „To jest uzależnienie” – krzyczał Potem był taki, który skłonił mnie do przewrócenia oczami: „Za to już nie trafia się do aresztu”. Bla. Bla. Bla. Byłam w połowie czyszczenia jednego z nich, gdy usłyszałam: a - Ritz. Wiedziałam, że to Dex. Jego głos miał własny, niepowtarzalny, głęboki i bogaty akcent. Czysty, ochrypły baryton. Każdego innego uwielbiałabym słuchać przez cały dzień, ale Dexa? Byłabym całkowicie zadowolona, nie słysząc go, och powiedzmy, do końca życia. - Ritz. Teraz chciał rozmawiać? Ha. Ignorując go, spryskałam szkło i szybko go wytarłam. - Dziecinko. Kretyn. Przesunęłam się dalej i spryskałam następny obrazek. - Dziecinko, mówię do ciebie. Przerwij na chwilę – powiedział. Lekka irytacja w jego tonie sugerowała, że ten człowiek nie przywykł do powtarzania się.

Tak bardzo, jak tego nie chciałam, to jednak zatrzymałam się i odwróciłam, by na niego spojrzeć. Stał obok biurka z rękoma w kieszeniach. - Tak? – spytałam, utrzymując wzrok na wysokości jego nagiej szyi. - Ritz – powtórzył imię, którego użył na początku. - Mam na imię… - zaczęłam mówić, zanim mi przerwał. - Mogłabyś na mnie spojrzeć? Nie. Są już lekarstwa na rzeżączkę? Zacisnęłam zęby. - Nie powiedziałeś mi, co mam robić, dopóki chłopaki nie skończą, więc pomyślałam, że posprzątam. Blake mówił, że mógłbyś ustalić… - zaskakująco spokojnym głosem zaczęłam mówić do jego szyi. Nawet nie dało się zauważyć, że przez większość dnia powstrzymywałam łzy. - Spójrz na mnie – cichym głosem przerwał Dex. Powoli, walcząc z wewnętrznym bólem spowodowanym jego gównianymi słowami, podniosłam na niego oczy. osi wyciągano z mojego gardła zardzewiałą pęsetą. - Tak? – zabrzmiało, jakby słowa Kiedy przez całe dziesięć sekund niechętnie utrzymywałam jego spojrzenie, zanim z powrotem odwróciłam wzrok do obrazka, który kończyłam wycierać, w jego autentycznie niebieskich oczach odbiła się jakąś nieczytelna emocja. Dex odetchnął. Brzmiało to tak, jakby zatarł ręce przed rozmową. a - Musisz się hartować – wychrypiał. O mój Boże. Pierwszą osobą w moim życiu, której miałam ochotę przywalić w twarz, był prawie dwumetrowy biker, który, jak zakładałam, stłukł kogoś na krwawą miazgę i trafił za to do więzienia. Ze wszystkich ludzi na świecie, którzy byli ode mnie mniejsi i których mogłam wybrać, akurat temu chciałam wbić gwóźdź prosto w jaja? Nie Sonny’emu, nawet nie Tripowi, który nie sprawiał wrażenia, jakby chciał mnie zamordować? Zjeżyłam się, a moje zęby trzonowe złączyły się jak tryby w zegarku. Potrzebuję tej pracy. Potrzebuję tej pracy. Potrzebuję tej pracy.

- Przetrzyj moje stanowisko – dodał cichym głosem, który wydawał się być całkowitym przeciwieństwem surowego, idiotycznego tonu, którego użył chwilę wcześniej. Jakim cudem ten człowiek był zdolny do mówienia w taki sposób tuż po ostrych słowach, które wypluwał z siebie wcześniej? Skinęłam głową i znowu przełknęłam to obrzydliwe uczucie w gardle. - Okej. - Tak? Powstrzymałam długie westchnienie, utrzymując wzrok na tytule oprawionego magazynu „Zrób tatuaż!”, wycierając smugi na szkle. Nie zamierzałam się z nim spierać, nie zamierzałam przejmować się faktem, że nawet nie pamięta mojego imienia i zdecydowanie nie zamierzałam pozwolić, żeby wiedział, jak beznadziejnie się przez niego czuję. W rzeczywistości wszystko to tylko ułatwi mi szukanie nowej pracy. - Tak. Moja duma zwyciężyła, ponieważ nie odwróciłam się, by na niego spojrzeć, kiedy stał w miejscu przez kolejną minutę, a kiedy dwadzieścia minut po zamknięciu Blake odprowadzał mnie do samochodu, wówczas również na niego nie spojrzałam. Pierdolę go. Nie chrzanię i nieosi pieprzę. Pierdolę go. Taki kutas zasługiwał na słowo na „p”, a niebiosa wiedziały, że trzymam je na specjalną okazję. Tylko dlatego, że z szacunku do Sonny’ego pozwalam swojemu sumieniu skłaniać mnie do utrzymania tej pracy… i potrzebuję jakiejś gotówki… nie znaczy, że muszę lubić swojego szefa. Nie znaczy też, że muszę znosić to, co się stało i tolerować ogień, którym a bez powodu zieje. Cholerny dupek.

***** - Co się stało? Sonny zaraz się wścieknie. I to tak, że aż mu będzie dymiło uszami. Po prostu to wiedziałam. Nie doceniałam go przez całe życie. Kiedy byłam dzieckiem, myślałam, że mnie nienawidzi, ponieważ to Will i ja mieszkaliśmy z naszym tatą, a on nie, za wyjątkiem corocznych wizyt, które trwały do czasu, aż był na tyle duży, by powiedzieć ojcu spieprzaj.

Jako nastolatka myślałam, że nie za bardzo obchodzą go nieszczęścia gromadzące się w moim życiu. Ale prawda była taka, że obchodziły. Gdy byłam dorosła, Sonny stał się najbardziej stałą postacią w moim życiu, mimo że mieszkał w odległości ponad półtora tysiąca kilometrów. Oczywiście nie wychowywaliśmy się razem. Sonny mieszkał ze swoją mamą w Austin, a dziesięć lat później ja dorastałam ze swoją na Florydzie. Gdy byłam młodsza, zadowalaliśmy się spotkaniami raz w roku, kiedy tato zabierał do niego Willa i mnie. Więc jako dziecko nigdy nie doświadczyłam typowej nadopiekuńczości starszego brata do czasu, aż był na tyle dorosły, by przyjechać samemu, a w tym czasie nasz ojciec już dawno zniknął. Sonny Taylor, którego mama nienawidziła Curta Taylora tak bezgranicznie, że opuściła stan w chwili, kiedy skończył szkołę średnią, troszczył się o mnie. Kochał mnie na swój sposób i znał ekspresję mojej twarzy. Więc kiedy weszłam do jego domu, wciąż bardziej zraniona niż wkurzona tym, co przypadkiem podsłuchałam, jak Sherlock Holmes od razu złapał trop. osi bo obiecałam, że nie będę kłamać. Najwyraźniej I teraz czułam się trochę nieswojo, wyczerpałam już karnet na wymykanie się, kiedy nie powiedziałam mu, że w moim ramieniu znaleźli więcej komórek. - Iris, powiedz mi – nalegał. Cholera. Nigdy nie zwracał się do mnie po imieniu. a Wyśpiewałam króciutką historię, znowu czując się jak dzieciak, który chciał, by mama lub tata wszystko naprawili. Słowa jak bumerang wciąż od nowa krążyły w mojej głowie. W momencie, kiedy dotarłam do domu Sonny’ego, wszystko walnęło mnie prosto w splot słoneczny. Ten facet był kutasem. Dupkiem, który nie wiedział, jak radzić sobie z czymś, z czym radzili sobie wszyscy z nas – z dobrem i złem. Kiedyś, kiedy byłam w szpitalu… za każdym razem, kiedy byłam w szpitalu, spotykałam mnóstwo ludzi, którzy zwyczajnie nie potrafili pozbyć się gniewu. Pretensji. Frustracja z powodu ręki pozwalała nam osiągnąć porozumienie. To znaczy, rozumiałam to. Naprawdę. Jeśli ktokolwiek rozumiał, jak to jest myśleć, że życie jest niesprawiedliwe, to ja pewnie wygrywałabym przez kilka lat z rzędu.

Ale w pewnym momencie trzeba było się otrząsnąć. Nie chciałam przez resztę życia być zgorzkniałą staruszką. A teraz utknęłam, pracując dla zgorzkniałej, złośliwej, wysysającej szczęście pijawki. - Nie ma sprawy, Son. Nieważne. Nie obchodzi mnie, co on myśli. Kłamczucha. Kłamczucha. Wielka, tłusta kłamczucha. Usta Sonny’ego zacisnęły się w sposób, który widziałam wcześniej tylko raz. Ledwo hamowany gniew ukrył się pod grubą warstwą czerwono-brązowej brody. - Pierdolony przygłup – wycedził przez zęby. Przechylając głowę na boki, rozluźnił kark. Zrobił głęboki wydech. – Zamierzam wybić mu zęby. Był śmiertelnie poważny. Był tak śmiertelnie poważny w kwestii bronienia mojego honoru, że nie potrafiłam się powstrzymać. Zaczęłam się śmiać. - Nic się nie stało – parsknęłam. – Naprawdę nic się nie stało. Wybijesz mu zęby innym razem. – Znowu się zaśmiałam. – A może kiedy znajdę inną pracę, okej? Wtedy będziesz mógł rozwalić mu gębę i kolana. Nie dbam o to. osi kopią moich, zwęziły się. Piwne oczy, które były dokładną - Kolana też? Wzruszyłam ramionami. - Czemu nie? Kiedy to zrobisz, nazwij go pieprzonym idiotą. Sonny pokręcił głową w odpowiedzi, szczerząc w uśmiechu wszystkie zęby. a - I pomyśleć, że nazywałem cię dobrą dziewczyną. Moja mała siostrzyczka mówi mi, żebym rozwalił komuś kolana. Mogłabyś doprowadzić mnie do łez, Ris. – Pochylił się nad moim fotelem i zmierzwił mi włosy. – Dzielna dziewczynka. Prychnęłam i strzepnęłam jego rękę. Moment później jego twarz spoważniała, a spojrzenie stało się twarde. - Nikt nie będzie mówił do ciebie w ten sposób, słyszysz? Nie obchodzi mnie, czy to jakiś członek MC czy dupek z ulicy. Jeśli ktoś wyładuje na tobie swoją złość, wytłukę z niego całe gówno. Boże. Gdzie on był, kiedy miałam piętnaście lat i byłam wyśmiewana? Wypchnęłam tę myśl z głowy i potaknęłam, opanowując się na tyle, by poczuł się lepiej. - Tak ojcze. – Posłałam mu uśmieszek. – Mógłbyś już przestać się napinać?

Swoją drogą, jego szczęka była tak zaciśnięta, że można było stwierdzić, iż nie do końca uszczęśliwia go zachowywanie spokoju, ale się ze mną nie sprzeczał. - Dobra. Ale ubieraj się, w co tylko ci się, kurwa, podoba, dzieciaku. Zakładaj trzyczęściowy garnitur tylko po to, żeby go wkurwić – mruknął. Znowu się pochylił, by potargać mi włosy, dopóki go nie walnęłam. Wstał, wyjął z kieszeni telefon i bez słowa zniknął w korytarzu prowadzącym do jego sypialni. Czekaj… Sonny nie był typem milczka. - Co robisz? – krzyknęłam za nim. - Nic! – padła jego odpowiedź. Minutę później, w czterech ścianach swojej sypialni, zaczął wrzeszczeć. Co zrobiłam? Na palcach wyszłam na korytarz prowadzący do jego pokoju, starając się go podsłuchać. Tylko przez chwilę. To było to. - … co, do chuja, jest z tobą nie tak?... Ona jest nieśmiała w stosunku do obcych, Dex. Nieśmiała. Myślisz, że twoje nastawienie choć trochę pomaga?... Nie. Nie. Wyobraź sobie, że to twoja siostra. Jak, do osi cholery, byś się czuł, gdyby ktoś nazwał ją suką… Dobra, to Lisa. Lisa to nie Ris. Wyobraź sobie, że to Marie… Słyszysz, co do ciebie mówię? Co, jeśli… nie. Pierdol się, Dex. Jeśli coś cię gryzie w dupę, nie wyżywaj się na niej. Zachowujesz się jak sucz… Wtedy mogłam się uśmiechnąć. Szeroko. a

Rozdział 5 Następnego dnia założyłam swoje zwykłe ubrania. Spodnie khaki i biała, rozpinana koszula z długim rękawem były jednym wielkim „pieprz się” skierowanym do Dexa. Dzięki tym wszystkim „pieprz się” tak jakby czułam się mocniejsza. Przynajmniej troszkę. Kiedy za piętnaście czwarta stanęłam w drzwiach, rzucił mi długie spojrzenie i nie odezwał się słowem. Ja również. Moje zachowywanie milczenia i wzrokowa awersja trwały dokładnie osiem godzin. Dzięki naprzykrzaniu się Blake’owi, przez osiem godzin pracy udawało mi się unikać Dexa. Komunikowaliśmy się jedynie wtedy, kiedy potrzebował mnie, by coś zaplanować i kiedy przyszedł do niego klient. Za każdym jednym razem czułam w gardle ten nieprawdopodobny, przyprawiający o mdłości ucisk. To milczące przypomnienie mojego ciała o tym, jaki był bezpardonowo złośliwy i jak sprawił, że później czułam się, jakbym potrzebowała zastrzyku przeciwtężcowego. Poprzednią noc spędziłam na zastanawianiu się, dlaczego tak bardzo przeszkadza mi fakt, iż myśli, że jestem głupia. Przecież to naprawdę była jego wina, że osi nie wiedziałam, co mam robić, prawda? Taki piękny mężczyzna, a taki kompletnie popieprzony dupek. I weź to zrozum. Jakaś mała część mnie chciała odpuścić. Udawać, że postradał zmysły jedynie przelotnie i powiedzieć coś, co z całą pewnością Sonny i reszta członków Widowmakers powiedzieliby od niechcenia. Ale nie potrafiłam. Po prostu nie potrafiłam. Nie miałam a pojęcia, kiedy stałam się typem człowieka, który nie potrafi przejść nad czymś takim do porządku dziennego. Nawet kiedy Lanie bez pozwolenia wzięła mój samochód i go rozbiła, nie wściekałam się dłużej niż parę godzin. Gdy zgubiłam komórkę, sądzę, że wściekałam się krócej niż godzinę. A kiedy zostałam zwolniona, byłam bardziej smutna niż zła. Przedmioty nie były niezastąpione, więc nie poddawałam się frustracji. Za wyjątkiem sytuacji, kiedy widziałam Dexa. Wtedy coś brzydkiego wzbierało w mojej piersi. Gdy mnie mijał, pozwalałam sobie jedynie na oglądanie jego ciała poniżej twarzy. To znaczy, chodzi mi o to, że niezależnie od tego, czy był kutasem czy też nie, patrzenie na jego tatuaże… i ciało… uznałam za lekcję na temat sztuki tatuowania. Wiecie, badania

do pracy i takie tam. Dzięki takiej okazjonalnej, bliskiej obserwacji byłam w stanie dowiedzieć się, że jego rękawy stanowiły zupełne przeciwieństwo. Prawe ramię było plecionką z intensywnie czarnego tuszu, rozdzieloną spiralą prostokątnych płytek, otoczonych przepięknym, czarnym, szarym i cielistym rysunkiem kwiatów. Zewnętrzne płatki wypełniał jednolity, niemal lśniący, czarny tusz, który sprawiał, że moje własne ramię bolało od samego patrzenia. Drugie ramię było tak kolorowe, jak tylko mogło być u faceta, który trzy dni z rzędu nosił czarne koszulki. Dyskretne zachowanie nie do końca było moją mocną stroną, więc tym, co byłam w stanie rozpoznać, był rysunek czegoś, co wglądało jak czarne skrzydło, otulające jego biceps i górną część przedramienia, z jasnymi czerwonymi, niebieskimi i szarymi trójkątami, które skupiały się razem na ramieniu i ostatecznie zanikały w okolicy nadgarstka. Nie zamierzam kłamać. Tatuaże na jego rękach, jedyne, które udało mi się zobaczyć, a które, miałam przeczucie, stanowiły dopiero początek, były naprawdę gorące. I mam na myśli… naprawdę gorące. Ale nie miało znaczenia, jak atrakcyjne były jego rękawy, jak napięte i wyrzeźbione robiły się bicepsy, kiedy przykładał osi pistolet do tatuowania do czyjegoś ciała, czy nawet kiedy jedynie stał z ramionami skrzyżowanymi na piersi, a ja ze wszystkich sił starałam się go ignorować – Dex, mój szef, był kutasem. I nie zamierzałam udawać, że jego fochy mi nie przeszkadzały. Nie widziałam, by rzucił choć cień uśmiechu ani nie słyszałam, by powiedział cokolwiek miłego do kogokolwiek oprócz swoich klientów. Jakbyśmy obydwoje a istniałam bardziej. z Blake’m nie istnieli. Przy czym ja nie Przy klientach był zupełnie inny. Spokojny i zrelaksowany. Gdybym aż tak bardzo nie upierała się przy tym, że go nie lubię, przypadkowe teksty, które do nich rzucał, mogłyby mnie rozśmieszyć. Ale nie pozwoliłam sobie na to. Według mnie sensowne było spędzenie dnia pracy na: a) ignorowaniu Dexa, b) unikaniu Dexa i c) stopniowym poznawaniu moich współpracowników. Kiedy przy krótkiej okazji rozmawialiśmy ze sobą, patrzyłam na jego prawe ucho. Kolejnym razem na lewe. Następnie skupiłam się na małym, ledwo zauważalnym strupku na brwi, ponieważ nie byłam w stanie patrzeć na jego twarz bez przyśpieszonego tętna. Zdradzieckie tętno.

Obwiniałam o to swój okres. Zbliżał się, a to sprawiało, że moje hormony uwalniały się z hukiem. To prawda. To nie miało nic wspólnego z jego szczęką, czy tym, że kiedy pochylał się nad moim biurkiem, by wpisać coś w komputer, przez koszulkę mogłam dostrzec zarys mięśni bocznych jego brzucha. To przez głupie, oszalałe hormony. Przysięgam. Może to było dziecinne, ale nie mogłam się powstrzymać. Miałam nadzieję, że z czasem będę potrafiła zapomnieć o tym, co usłyszałam. Ale oczywiście puszczenie tego w niepamięć zajmie trochę czasu, a przez zbliżające się PMS i wszystko, nie byłam w nastroju na przyśpieszanie czegokolwiek. Za jakiś czas, szacuję, że jakoś tak bliżej wieku emerytalnego, usunę ten moment ze swojej pamięci. W zamian skoncentrowałam się na próbach znalezienia innej pracy. Takiej, która by się nadawała. To, co znalazłam, było albo zbyt daleko, albo za mało płacili. Wszystko razem oznaczało, że jeśli chcę znaleźć zatrudnienie gdzie indziej, muszę szukać jeszcze intensywniej. Nie spodziewałam się jednak faktu, że tak bardzo polubię dwoje pozostałych osi tatuażystów pracujących u boku Blake’a i Kutasa. Slim, miły, chudy, wysoki rudzielec powitał mnie bardzo serdecznie. Wydawał się być super słodki i otwarty. Następna była Blue, kilka lat starsza ode mnie kobieta, z różowymi, rozjaśnionymi włosami i głosem tak cichutkim, iż miałam wrażenie, że prędzej nauczę się czytać z ruchu jej czerwonych warg, niż całkowicie przestanę ją rozumieć. Jedyne, co mnie dręczyło, to aKutas Dex oraz moja nieudolność w próbach pojęcia wszystkiego samodzielnie, tak by nie prosić go o pomoc. Pieprzony buc. W ciągu dnia, nim poszłam do pracy, łatwo było udawać, że nie istnieje. Byłam zajęta powolnym, starannym i dokładnym sprzątaniem domu Sonny’ego. Myślę, że ostatni raz, kiedy ktoś w nim odkurzał, miał miejsce, zanim Sonny go kupił. Kurz, porozwalane DVD i przypadkowo porozrzucane ciuchy drażniły moją, graniczącą z obsesją, skłonność do porządków. Przynajmniej mój dzień w Pins, chociaż czułam się do dupy, ocieplali ludzie, z którymi będę pracować, dopóki nie znajdę nowej posady. Slim skończył obsługiwać klienta

i przysiadł na brzegu mojego biurka, krzyżując nogi, tak jak robił to, kiedy był sam przy swoim stanowisku. Podobało mi się to krzyżowanie nóg. - Iris, prawda? – spytał. Potwierdziłam, tylko nieznacznie się uśmiechając. - Tak. - Pierwsza praca w takim miejscu? – Pogładził dłonią półdługie, rude włosy, które zawijały się na końcach. Z jakiegoś niepojętego powodu od początku czułam się przy tym facecie komfortowo. Mogło to być spowodowane zwariowanymi, rudymi włosami, tatuażem błyskawicy Harry’ego Pottera centralnie za prawym uchem lub też faktem, że krzyżował nogi, ale nie byłam zbyt oficjalna, kiedy wypaplałam: - To mój czwarty raz w życiu w salonie tatuażu, ale nikomu nie mów. – Wytrzeszczyłam oczy. Ostro wciągnął oddech i gdyby nie rozbawiony uśmiech na jego twarzy, martwiłabym się, że pomyślał, iż jako człowiek jestem do niczego czy coś. - Bez jaj? - Bez jaj.

osi

Slim, z jedną nogą wciąż zarzuconą na drugą, poprawił biodra, sadowiąc się wygodniej. Tatuaż złotej rybki na przedramieniu znalazł się tuż przed moją twarzą. - Żadnych tatuaży? Pokręciłam głową, lekko zakłopotana. a - Piercing? Zarumieniłam się, ale tak czy inaczej, zaprzeczyłam. - Uszy się liczą? Na jego twarzy rozprzestrzenił się uśmiech tak szeroki, iż pomyślałam, że to może być bolesne. - Żartujesz. - Nie, nie żartuję. – Jego uśmiech był zaraźliwy. – Ile ty masz? - Nie tak dużo. – Slim wskazał na szerokie tunele, rozciągające płatki jego uszu. – Dwa. – Wystawił język. – Trzy. – Na szczęście tylko wskazał prawą stronę klatki piersiowej. – Cztery. Szerzej otworzyłam oczy.

- Blake! Ile masz kolczyków? – krzyknął, usiłując zwrócić uwagę Blake’a, stojącego po drugiej stronie ścianki działowej. - Siedem! Slim pokiwał głową. - Blue nie liczy, bo ma przynajmniej dziesięć, a Dex, jak sądzę, aktualnie ma trzy. – Przechylił podbródek, posyłając mi psotny uśmiech. – Powinnaś pomyśleć o zrobieniu jednego – urwał. – Albo trzech. Uniosłam dłonie i wzruszyłam ramionami. - Być może. – Niemal powiedziałam mu, że myślałam o jakimś, ale trzymałam buzię na kłódkę. Podniósł się powoli, klepiąc się po tylnych kieszeniach. - Idę do sklepu obok po kanapkę. Chcesz coś? - Nie, dzięki. – Jaki miły facet. - Blake, chcesz coś z delikatesów? – spytał. - Piętnaście centymetrów – odpowiedział na wstępie, przed dodaniem na końcu czegoś, co brzmiało jak „salami”. osi Chociaż nie dosłyszałam, ponieważ w tym czasie już to robiłam. Nie powinnam być zaskoczona. Miałam najgorszy nawyk na świecie mówienia tego, co mi ślina na język przyniesie. Lubiłam zrzucać winę na fakt, że moja mama, brat i yia-yia postępowali w ten sam sposób. Do licha, nawet Sonny mówił to, co myślał, a nie był spokrewniony z tą stroną rodziny. a cechy jak kiepski wzrok, cofnięta linia włosów czy Niektóre rodziny przekazują takie coś w tym stylu. W rodzinie mojej mamy przekazywano werbalną biegunkę. A dodając do tego fakt, że Will i ja korzystaliśmy z tych samych dowcipów, by wkręcić siebie nawzajem, kiedy tylko mieliśmy szansę, stawało się to nieuniknione. Więc wypaliłam największą głupotę, jaką mogłam wypalić, parskając z rozbawienia, tak że każdy w salonie mógł usłyszeć. To był odruch. - Tak mówi twoja laska. Cisza. Nastała pieprzona cisza. Trzy sekundy ciszy wypełniły sklep. Nawet niski, buczący odgłos pistoletu dziwnie zamarł w ślad za moimi słowami.

A potem wszyscy – Slim, Blake, Blue i jej klient – wybuchnęli śmiechem i zaczęli wyć. Śmiali się i wyli w tym samym czasie. Cholera. Blake przycisnął czoło do ścianki działowej, podczas gdy jego ramiona się trzęsły. W tym czasie Slim zakrył twarz, a jego smukłe dłonie artysty i klatka piersiowa wibrowały. - Naprawdę tak powiedziałaś, czy sobie to wyobraziłem? Wbiłam twarz w biurko. - O Boże, przepraszam Blake – wymamrotałam. – Po prostu… wypsnęło mi się. - Nieźle ci dowaliła – jedno z nich szczeknęło, zanim wydało dźwięk, który brzmiał jak płacz bezpośrednio przechodzący w rechot. - Co was tak ludzie, kurwa, bawi? – melodyjny głos spytał gdzieś zza mnie. Ani mi się śniło spojrzeć, ponieważ byłam upokorzona. A byłam upokorzona bo: a) byłam idiotką, b) byłam idiotką i c) byłam idiotką. Nie znałam tych ludzi, a to było niegrzeczna, prawda? Na szczęście, kiedy Blake zaczął się śmiać jeszcze głośniej, Slimowi udało się coś powiedzieć. osi - Blake… Iris… piętnaście centymetrów – wysapał. Odwróciłam głowę, by rzucić Slimowi najbardziej miażdżące spojrzenie świata. Prawdopodobnie wyglądałam bardziej jakbym miała zaparcie, niż jakbym była wściekła. - Powiedziałam: przepraszam. - Co? – Dex zapytał ponownie. a Ktoś poklepał mnie po głowie, nadal zaprzyjaźnionej z czarnym, lakierowanym drewnem pode mną. - Powtórz mu, co powiedziałaś – nalegał Slim. – Będzie zabawniej, gdy ty to powiesz. Jęknęłam. - Niech jedno z was po prostu powie mi, co jest takie kurewsko zabawne. Nie muszę wysłuchiwać historii waszego życia – zrzędził Kutas. Z długim, rozbawionym westchnieniem Slim opisał cały incydent, chichocząc od początku do zapotrzebowania na piętnaście centymetrów.

Wcześniejsza czwórka znowu zaczęła naprawdę głośno się śmiać, co sprawiło, że ja również ponownie się roześmiałam, bo co innego, do diabła, miałam zrobić? Płakać? Być może. Kiedy Slim i Blake sapali, usłyszałam równomierne brzęczenie ponownie uruchomionego pistoletu do tatuażu. - Ritz? Co powiedziałaś? – Dex zapytał rozdrażnionym tonem, brzmiącym dokładnie tak samo jak ten, którego użył, kiedy drugiego dnia poprosiłam go o pomoc. Wspomnienie jego wczorajszych słów cholernie szybko mnie ostudziło. Byłam trzeźwa w sekundę, mruganiem odpędzając łzy zakłopotania, które pojawiły się, kiedy zaczęłam się śmiać ze swojego głupiego komentarza. - To było niestosowne, przepraszam – powiedziałam do szefa, odwracając oczy w stronę wciąż zasłaniającego twarz Slima. - Po prostu powtórz mi, co, do kurwy, powiedziałaś. Ja tu umieram – przeklął. Końcówka jego słów brzmiała bardziej jak ciekawość niż złość. Cóż, pieprzyć to. Jeśli zamierzał mnie zwolnić za „tak mówi twoja laska” żart, to niech tak będzie. Jeśli potrzeba było głupiego żartu, by skłonić Kutasa do uwolnienia mnie osi którą zaliczyłabym drużynie Iris. Chciałabym tylko od tej pracy, wtedy to była przegrana, mieć nadzieję, że zanim to nastąpi, będę mieć jakąś pracę. Mój wzrok przesunął się do krótkiego, ciemnego zarostu na szczęce. W ciągu dwóch sekund, w czasie których przyglądałam się jego twarzy, doszłam do wniosku, że zarost ma w tym samym atramentowo-czarnym kolorze co włosy. Co było ładne, dopóki a palantem. nie zorientowałeś się, że jest ogromnym - Powiedziałam Blake’owi, że „tak mówi jego laska”. – Mrugnął. – Wiesz, o piętnastu centymetrach. Odetchnęłam, wbijając oczy z powrotem w mojego rudowłosego współpracownika od wpychania mnie pod autobus i zmuszania do odzywania się do mojego wyniosłego nemezis. A Dex nie odezwał się słowem. Oczywiście nie posiadał poczucia humoru. Sądzę, że nie da się mieć poczucia humoru, jeśli nie ma się duszy. Ta myśl niemal mnie rozśmieszyła. Wpatrywał się tylko we mnie przez bardzo długi moment intensywnym i rozbrajającym wzrokiem. Najpierw wlepił te błękitne oczy w moją twarz, a potem kazał

Slimowi uprzątnąć stanowisko, tak byśmy mogli wynieść się w diabły jak najszybciej. W minucie, kiedy słowa opuściły jego usta, wyczułam, że Blake również odszedł. Od tej małej pogawędki aż do piątku nie zaryzykował wypowiedzenia do mnie więcej niż czterech słów na raz. Trochę po piątej salon był pusty. Nie było żadnych rezerwacji aż do ósmej, więc nie spodziewałam się, że jacyś klienci pojawią się wcześniej. Zaczęłam przeglądać znalezione w szufladach biurka katalogi, by zapoznać się z wyposażeniem. Jednak ktoś się pojawił. Dwóch bikerów, którzy zatrzymali się na parkingu, jakby byli właścicielami zarówno budynku jak i ulicy, na której się znaleźli. Ubrani w czarne, skórzane kamizelki z wieloma naszywkami, może w połowie trzydziestki lub pod czterdziestkę, z bardzo poważnym zarostem na twarzy, wśliznęli się przez drzwi, natychmiast rozglądając się wokoło. Członkowie WMC. - Cześć – zawołałam. Jeden z nich, starszy, wnosząc z brzucha, który pozostawał w monogamicznym związku z sześciopakiem piwa, uniósł w moją stronę podbródek. - Jest Dex? Przytaknęłam.

osi

Drugi biker, bardzo atrakcyjny na swój sposób, z ciemnymi włosami, zebranymi w krótki kucyk, mrugnął do mnie. Miałam wrażenie, że to ten sam facet, z którym Dex kłócił się w barze podczas mojego pierwszego dnia pobytu w mieście. - Przyprowadzisz go do nas, cukiereczku? a ludzi pytali akurat o Kutasa, ale i tak pokiwałam Żałowałam, że ze wszystkich głową i ruszyłam korytarzem. Kiedy Dex był w pracy, trzymałam się biurka w recepcji, więc mógł używać biura. Tylko kiedy nie było go w pobliżu, albo kiedy zajmował się klientem, wymykałam się tam, by w ciszy i spokoju zrobić wszystko, co było do zrobienia danego dnia. Co oznaczało, że nie miałam bladego pojęcia, co, do cholery, począć i starałam się wymyślić coś po drodze. Na szczęście Dex wyszedł z biura, zanim dotarłam do końca. Mój wzrok zogniskował się na jego „tak czarnych, że niemal wyglądających na niebieskie” włosach, które wystawały spod brzegu czapki Rangersów. - W recepcji są dwie osoby, które o ciebie pytają.

- Widziałem ich przez kamerę – poinformował mnie. Nawet nie wiedziałam, że od frontu jest kamera. Dex podał mi wielką, szarą kopertę, którą miał pod pachą. – Wyświadcz mi przysługę i zanieś to do warsztatu samochodowego na rogu, dobrze? Sonny! Nadal go nie odwiedziłam, z drugiej strony, on mnie też nie. Ale to nie miało znaczenia. Wciąż do mnie pisał, przynajmniej raz dziennie, upewniając się, że żyję, że nie zostałam porwana i że nie zgubiłam się w nowym mieście. Musiałam myśleć o pójściu do warsztatu zbyt długo, ponieważ Dex chrząknął, unosząc gęstą brew. Ten facet naprawdę myślał, że jestem niedorozwinięta. Nie chciałam, by wiedział, że jestem podekscytowana spotkaniem z Sonnym, bo wyrywam się do tego zadania, więc przytaknęłam do jego włosów. - Pewnie. - Wiesz, gdzie to jest? – zapytał. Gniew pobudził mięśnie mojego gardła. - Tak, wiem. – A potem mruknęłam. – Nie jestem całkiem głupia. Nie odezwał się słowem, kiedy brałam z jego ręki pakunek, patrząc wszędzie, tylko nie na jego twarz. Nie zawracając sobie głowy mówieniem czegoś jeszcze, odwróciłam się i ruszyłam korytarzem.

osi

- Upewnij się, że Luther to dostanie, dziecinko – zawołał za mną. Dziecinko. Uch. Jak dotąd nazywał mnie tak wyłącznie wtedy, kiedy nie zwracał się do mnie Ritz. Przez ostatnie dwa dni obsługiwał przychodzące kobiety, ale do nich zwracał się wyłącznie a po imieniu lub „kochanie”. W normalnych okolicznościach uznałabym, że to słodkie, ale to był Kutas Dex, więc automatycznie jego język też był kutasi. Tak czy inaczej, mógł sobie wsadzić gdzieś swoje pieszczotliwe określenie, kiedy szłam korytarzem. Nie miałam pojęcia, kim, u licha, jest Luther, ale Sonny będzie wiedział. Dex szedł tuż za mną. Ciężki odgłos jego czarnych, motocyklowych butów, które, jak zauważyłam, nosił codziennie, odbijał się echem od płytek, kiedy moje baleriny nie wydawały żadnego dźwięku. Ciemnowłosy biker mrugnął do mnie, kiedy go mijałam. Leciutko się zarumieniłam, ale odpowiedziałam mrugnięciem i pokonałam drzwi tuż przed tym, nim obydwaj panowie zaczęli rozmowę z Kutasem.

Niemożliwym było nie odczuć ulgi na myśl o spotkaniu w ciągu dnia z moim jedynym prawdziwym przyjacielem - łamane przez bratem - w Austin. Wychodziłam z pracy tak późno, że mogliśmy rozmawiać jedynie przez kilka minut, zanim zwalał się na kanapę, lub życzył mi dobrej nocy, jeśli nie zostawał na telewizję, kiedy jadłam. Nie miałam pojęcia, o której wstawał i, szczerze mówiąc, uważałam, że dość wcześnie, nawet jeśli chodził spać dużo później niż ja byłabym w stanie w odwrotnej sytuacji. Ostatnio często tutaj parkowałam, ale nie zwracałam większej uwagi na wielkość salonu. A kiedy podchodziłam do warsztatu, pomogłoby mi to uzmysłowić sobie, do jak dużej nieruchomości zmierzam. Proporcje były jak pięć do jednego. I jak Sonny wyjaśnił mi wcześniej, należała ona do członka MC. Sam garaż mógł pomieścić osiem samochodów. Przylegał do niego kolejny budynek, który wyglądał dokładnie jak pierwszy - minus stanowiska dla samochodów - i prawdopodobnie mieścił biuro i recepcję. Jak tyko weszłam na posesję, zobaczyłam Sonny’ego stojącego przy trzecim wolnym stanowisku, licząc od bramy. Gdy wlokłam swój tyłek w jego stronę, dostrzegł mnie w momencie, w którym ja, rozglądając się, zobaczyłam kilku facetów w takich samych jak on kombinezonach.

osi

Powitałam ich jak księżniczka, zginając dłoń w nadgarstku i krzyknęłam: - Hej! Ale Sonny, który słusznie zrobił na mnie wrażenie osoby, która ma gdzieś to, co myślą o niej inni - kiedy pewnego poranka wstałam siku i zobaczyłam go poza domem jedynie w bokserkach - natychmiastawyszczerzył się do mnie szeroko i również ruszył w moją stronę. - Ris, co tutaj robisz? - Muszę dać to komuś o imieniu Luther. – Podniosłam kopertę do jego twarzy. – Nie to, żeby nie było miło cię zobaczyć, czy że nie planowałam cię odwiedzić, skoro pracujemy tak jakby po sąsiedzku. Rzucił mi lekki uśmiech, nim opuścił wzrok na pakunek. - To od Dexa? - Poprosił, bym to podrzuciła – wyjaśniłam, dumna z siebie, że nie nazwałam Dexa kutasem, kiedy miałam okazję. - Nadal źle cię traktuje?

Pokręciłam głową. - Po prostu udaje, że nie istnieję, a ja partaczę różne rzeczy, bo o nic go nie pytam. Parsknął. - Dobra dziewczynka. – Sonny obejrzał się przez ramię, przeszukując wzrokiem pozostałe wolne stanowiska z tej strony budynku, a potem spojrzał na pracowników patrzących w naszą stronę. – Poszukaj Tripa. Pewnie będzie z nim przy ostatnim podnośniku. Podziękowałam mu, zanim przypomniałam sobie o czymś, co odkładałam od wielu dni. - Ciągle zapominam zapytać, czy wiesz, gdzie tanio mogę zmienić olej? Jasnobrązowe oczy straciły wyraz. - Pytasz poważnie? - Nie, przecież wiesz, że lubię dowcipy o naprawianiu samochodu. - Jesteś wrzodem na tyłku, dzieciaku. – Westchnął głęboko, kładąc mi rękę na głowie i potrząsając nią. – Ris, jestem mechanikiem. – Wiedziałam o tym, ale to nie znaczy, że chciałam go wykorzystywać. – Jutro rano to zrobię. - Tutaj?

osi

- Tutaj – potwierdził. – Trzeba zmienić ci opony, skoro przy tym jesteśmy. Tutaj będę mógł zrobić to szybciej. Uśmiechnęłam się do niego. - Umowa stoi. Będę ci dłużna. – Za wiele rzeczy, ale nie miałam wątpliwości, że on a tak tego nie postrzegał. Z lekkim klepnięciem w łopatki powiedziałam Sonny’emu, że zobaczymy się później i przeszłam przez cały dziedziniec do ostatniego stanowiska. Znajdowały się tam dwa Harleye, Trip i wyglądający na starszego mężczyzna z włosami, które kiedyś brązowe, teraz poprzetykane były siwizną. Stali razem i rozmawiali półgłosem. Przedkładając bycie grzeczną nad bycie wścibską, chrząknęłam i zmusiłam się do uśmiechu. - Przepraszam – zawołałam w ich stronę. Trip odwrócił się, tłumiąc wyraz frustracji na twarzy i czegoś, co, jak sądzę, mogło być gniewem, zanim mnie zauważył.

- Hej, piękna – wymruczał, kiwając głową, kiedy starszy mężczyzna również zwrócił na mnie uwagę. Facet wydawał się być sporo po pięćdziesiątce, miał bladą twarz i minę, która wskazywała, że w przeciwieństwie do młodszego towarzysza nie uśmiecha się zbyt często. Miał poplamione smarem dżinsy, koszulkę, która kiedyś była biała i kamizelkę z wieloma naszywkami. Kamizelkę Widowmakers. Pomyślałam, że chyba nie powinnam marnować jego czasu, wnosząc po tym, że nie wyglądał na kogoś uszczęśliwionego moim widokiem, czy też widokiem kogokolwiek. Kiedykolwiek. Przenosząc uwagę pomiędzy Tripem i człowiekiem, który, jak przypuszczałam, był Lutherem, podniosłam kopertę. - Szukam Luthera. Starszy facet zrobił trzy kroki w moją stronę, sięgnął po kopertę z pomrukiem „dzięki” i odwrócił się, by otworzyć ją, zasłaniając zawartość. Trip i ja spojrzeliśmy na siebie i wzruszyliśmy ramionami. - Do zobaczenia później – powiedziałam do Tripa, który w ciągu dnia wyglądał jeszcze atrakcyjniej niż w noc, kiedy widziałam go przed tygodniem. W naturalnym świetle obstawiałam, że prawdopodobnie ma trochę więcej niż moje dwadzieścia cztery lata. Ubrany w toosi samo, co Luther i dwóch gości wcześniej w salonie, z tą różnicą, że jego koszulka była czarna, a dżinsy wyglądały na całkiem nowe. Trip był cholernie przystojny. Długie nogi. Ładna kozia bródka w odcieniu żółtego blondu. Przyjazny uśmiech. Wówczas dotarło do mnie, że naprawdę powinnam wracać do pracy i już dłużej nie a rozmyślać nad tym, jak miły i przystojny jest Trip. Bo wtedy przypominało mi się, jak gorący i dupkowaty jest mój szef, a wiedziałam, że przez to jedynie stanę się rozgoryczona. Nie, dzięki. - Przyjdziesz jutro na imprezę, wspaniała? – zapytał, gdy cofnęłam się o krok. - Jest impreza? - Kiwnął głową. – Cóż, to niezręczne. – Obydwie moje brwi wystrzeliły w górę. Wyszeptałam: - Nie zostałam zaproszona. Trip się roześmiał. - Jesteś zaproszona. Sonny imprezuje tylko w jednym miejscu i to jest Klub. – Skrzyżował ramiona na piersi i uniósł podbródek. – Musisz przyjść. Masz to we krwi.

Niemal dokładnie tych samych słów użył Sonny, by namówić mnie na wyjście z nim do Mayhem w zeszłym tygodniu. Masz to we krwi. To dlaczego, u licha, rodzice zabrali mnie na Florydę? - Ja i twój chłopczyk nie pozwolimy nikomu z tobą zadzierać – zapewnił. – Przyjdziesz? Co mi tam, do cholery. Z wyjątkiem ostatniej wyprawy do Mayhem, nigdzie nie wychodziłam od niemal roku. - Przyjdę. Trip uśmiechnął się szeroko. Westchnęłam, spoglądając na zegarek. Od mojego wyjścia z salonu minęło dwadzieścia minut, a ostatnie, czego chciałam, to wpakować się w kłopoty po powrocie. - Do zobaczenia jutro? Skinął głową, nadal szczerząc zęby. - Jasne. Cofając się, pomachałam mu. - Na razie, Trip. osinim machnęłam ostatni raz i z pełną prędkością Mrugnął do mnie tuż przed tym, ruszyłam przez dziedziniec. Zauważyłam mocno pochylonego nad silnikiem chevroleta Sonny’ego, a skoro w pobliżu nie widziałam Luthera - najpewniej szefa – krzyknęłam do niego. - Narka, Sonny! a jak odkrzyknął: Nie poruszył się, ale usłyszałam, - Do później, Ris! Być może dlatego, że Trip był przystojnym, zalotnym draniem, a może dlatego, że Sonny robił więcej, niż spodziewałabym się po przyrodnim bracie, który spędził ze mną mniej niż rok swojego życia, ale uśmiechałam się całą krótką drogę do pracy.

***** - Nigdy nie myślałaś o zrobieniu tatuażu? – zapytał Slim. Było trochę po dziesiątej. Blake od dwóch godzin pracował nad tym samym miejscem, a Blue obarczała kolczykiem język ładnej ale ledwie pełnoletniej dziewczyny.

Miałam wrażenie, że jutro będzie tego żałowała, ale trzymałam buzię na kłódkę. Pierwszą zasadą pracy w studio tatuażu, według Blake’a, było to, że nie dyskutujemy z klientami o tym, czego sobie życzą, chyba że byłby to rzeczywiście bardzo zły pomysł. Co oznaczało, że naprawdę musiałam dowiedzieć się, co według nich jest złym pomysłem. Tatuaż na twarzy? Kiedy Blue odeszła ze zdenerwowaną dziewczyną, wybałuszyliśmy ze Slimem na siebie oczy i odprowadziliśmy je wzrokiem, dopóki nie zniknęły w jednym z prywatnych pokoi. Wcześniej kobieta dobrze po trzydziestce przyszła z prośbą, aby przebić jej sutek. Blue przebywała z nią w pokoju około dziesięciu minut, kiedy salon rozdarł krzyk, strasząc nas wszystkich na śmierć. Cudem było, że Dex nie skopał tatuażu, który robił, bo w odpowiedzi rzuciłam myszką od komputera przez całe pomieszczenie. W myślach z czułością zaczęłam nazywać ten pokój „izbą tortur”. Pokiwałam głową do Slima. - Kiedy miałam osiemnaście lat, chciałam sobie zrobić tatuaż w dole pleców. Uniósł brwi z niedowierzaniem. - Piętno ladacznicy? Wypowiedział te słowa trochę osi zbyt ostrożnie. Mądrala. Zdobył tym mój uśmieszek. - Dla jasności, jak go chciałam, to nie wiedziałam, że tak się nazywa. – Posłałam mu płaskie spojrzenie. – Wtedy myślałam, że jest całkiem odjazdowy. - Odjazdowy? – Uśmiechnął się, wciąż powoli wymawiając słowa. Powtórzyłam się z uśmieszkiem. - Ale…? – zamilkł, czekając naa odpowiedź. - Ale nie potrafiłam wymyślić niczego, co podobałoby mi się na tyle, by wytatuować to sobie na resztę życia, wiesz? – A dwa tygodnie później dowiedziałam się, że będę potrzebowała innego zbiegu, ale tę ciekawostkę zostawiłam dla siebie. Slim, który, jak mogłam zobaczyć w ostatnich dniach, był wytatuowany od stóp do głów, pokiwał głową ze zrozumieniem. - To wciąga. Kiedy skończyłem osiemnaście lat, zamierzałem zrobić sobie tylko jeden, wtedy ten jeden zamienił się w dwa, dwa w trzy… - A trzy w… - Rozsunęłam palce i poruszyłam nimi. – We wszystkie? Parsknął. - Dokładnie.

Rozumiałam to. Niemal dziewięćdziesiąt procent ludzi, których widziałam tu w ciągu tygodnia, było stałymi klientami. Przeważnie dobrze znali jednego lub wszystkich pracowników i nawet jeśli nie każdy z nich był pokryty tuszem w takim stopniu jak tatuażyści, to i tak dwa tatuaże były czymś więcej niż moje wielkie nic. I były fajne. Niemal wszystkie trwałe dzieła były oryginalne, ręcznie szkicowane i przeniesione na skórę. Naprawdę były dziełami sztuki, a przynajmniej dziełami sztuki w zakresie tatuażu. Z tego, co mogłam zobaczyć w tak krótkim czasie, nie były przypadkowymi głupotami, których ludzie będą żałować, kiedy będą starsi. Prace, które otrzymywali klienci były czymś więcej. Były upamiętnienia i deklaracje. Wynurzenia na temat bólu i miłości. Słowa i obrazy, ikony i symbole, osobiste i wieczne. To otworzyło mi oczy. Sztuka, którą tworzyli, była jak honorowe odznaczenia. Niemożliwym było, by nie dać się wciągnąć w emocje, które szły w ślad za każdym dziełem. Cóż, przynajmniej w przypadku większości z nich. Dopóki nie zobaczyłam szkicu płonącego penisa, który sprawił, że się wzdrygnęłam. - Masz wspaniałą skórę. Byłaby idealnym tłem. – Podniósł brwi, zanim gwałtownie uniósł wzrok, wciąż się uśmiechając,osi ale już nie do mnie. – Skończyłeś się opierdzielać? Napięłam się. - Skończyłem z trzema godzinami finansowego gówna dla klubu 7 – zrzędliwy, niski głos, który nauczyłam się wiązać z chłodnym nastrojem Dexa odpowiedział z miejsca, które, jak czułam, znajdowało się tuż za mną. - To pech. – Slim zrobił minę. a - Nie widzę tu nic więcej do roboty. Ritz, jesteś wolna. Wracaj do domu, kiedy będziesz gotowa, a ty, Slim, posprzątaj, dobra? – powiedział Dex. Slim pokiwał głową, zeskoczył z mojego biurka i poszedł na tyły. Usłyszałam cichy, oddalający się dźwięk motocyklowych butów Dexa i wstałam. Ogarnęłam wszystko trzydzieści minut wcześniej. Obrazki, stolik do kawy i wszystkie wolne powierzchnie. Wszystkie moje zadania na ten dzień zostały wykonane.

 7. Mamy tutaj grę słów: financial shit – finansowe gówno i financial sheet – finansowe zestawienie. Wymowa ta sama, niestety nie da się tego fajnie przełożyć na nasze… Dziękuję, Alinka

Blake’owi udało się spojrzeć, kiedy zrobił sobie małą przerwę, a ja zarzucałam torebkę na ramię, więc pomachałam do niego i rzuciłam: „Do zobaczenia jutro”. Zamknął oczy i skinął, nim wyszłam z salonu. Ulica, zwykle w ciągu dnia wypełniona pieszymi i pojazdami, była niesamowicie cicha. Oprócz dwóch samochodów klientów Pins było pusto i zaczynałam popadać w cholerną paranoję. Tak jak w jednej z tych przerażających scen filmowych, kiedy bohaterka zaczyna być ścigana przez psychopatycznego, seryjnego mordercę, ale udaje jej się przetrwać. Przetrwać bez połowy ubrań czy jakoś tak. Natychmiast zaczęłam żałować, że nie poprosiłam jednego z chłopaków o odprowadzenie mnie, ale nie chciałam prosić ich o przysługi. Nie potrzebowałam opiekunki, a dodatkowo nie lubiłam być jak te nieporadne dziewczyny. Przez lata radziłam sobie sama. Potrafiłam samodzielnie dotrzeć do samochodu. Kiedy mówiłam sama do siebie, głęboko oddychałam i patrzyłam na wprost, moje stopy były na tyle odważne, by nieść mnie chodnikiem obok agencji nieruchomości. Ostatnia rzecz, jakiej potrzebowałam, czy jakiej chciałam, to zobaczyć jakieś zamaskowane twarze, gapiące się na mnie z drugiej strony drogi. osi kiedy ktoś krzyknął: Dotarłam zaledwie do końca ulicy, - Ej! Normalnie, gdybym pomyślała, że to może być obcy a nie ktoś z salonu, zaczęłabym uciekać. Ale tak się nie stało. Zajęło mi sekundę, by na tej pustej ulicy uświadomić sobie, że to głęboki głos Dexa. a - Zatrzymaj się! Zmusiłam się, żeby się odwrócić i zobaczyć, jak podbiega. - Tak? Skrócił odległość między nami, by zatrzymać się tylko pół metra dalej. - Co ty, kurwa, wyprawiasz? Zamrugałam. Co? - Powiedziałeś, że mogę wyjść, kiedy będę gotowa. – Znowu zamrugałam. – Byłam gotowa. Niesamowite oczy Dexa, nawet w przyćmionym świetle latarni rzucających cienie w ciemnościach, spojrzały z niedowierzaniem.

- Dziewczyno, powiedziałem, że możesz wyjść, kiedy będziesz gotowa, ale nie sama, do cholery. Nie możesz sama spacerować tak późno po tej części miasta. Czy ten facet… po prostu mnie beształ? I o co, u licha, chodziło mu z tą częścią miasta? Ta strona miasta wydawała się wystarczająco bezpieczna. - Mój samochód jest tutaj – powiedziałam mu, pokazując z grubsza kierunek pobliskiego parkingu. Dex wzruszył ramionami. - Musisz mieć jakiś instynkt samozachowawczy czy coś, dziecinko. Nie możesz sama tędy chodzić. - Jest dokładnie tu – powtórzyłam, pokazując jeszcze raz. Naprawdę był jakieś trzydzieści kroków dalej. - Gówno mnie to obchodzi – zauważył. – Chodź, mam interes do zamknięcia. Ostatnią rzeczą, jakiej mi trzeba, jest twój cholerny braciszek zatruwający mi życie, dlatego że coś ci się stało. Dex owinął palce - długie, nie za szczupłe, ale zdecydowanie bardzo, bardzo, bardzo męskie palce - wokół mojegoosi ramienia i pociągnął mnie przez ulicę. Lekko pokręciłam ręką w jego uścisku, drugą wskazując samochód. - Możesz mnie puścić. – bezskutecznie szarpnęłam jeszcze raz, wdzięczna, że złapał za to dobre. – Nie potrzebuję niańki, ale doceniam gest. Jęknęłam w trakcie oddechu, znowu potrząsając ramieniem. a - Oczywiście, że potrzebujesz niańki, skoro chodzisz sama po zasranej części Austin tak późno, dziecinko. – Pokręcił głową, ciągnąc mnie nie tak znowu delikatnie wokół białego Nissana Frontiera Blake’a w stronę mojego starego Forda. – Tak cholernie głupia – wysyczał pod nosem. Palant. Totalny palant. - Nie jestem głupia i nie jestem pieprzoną idiotką – warknęłam, kręcąc ręką jeszcze raz, ale nie puścił. I nie odezwał się słowem. Jedynym dźwiękiem, jaki wyszedł z jego ust był gwałtowny wdech, którego nie sposób było przegapić. – Czy mógłbyś już puścić moją rękę, proszę?

Dlaczego, do diabła, powiedziałam „proszę”? Usiłowałam uwolnić się z jego uścisku, czując się jak idiotka z powodu proszenia o pozwolenie na odzyskanie kontroli nad własnym ciałem. Powinnam zwyczajnie… żądać, do cholery. - Nie. - Rozdrażniła mnie ta jego prosta, oschła odpowiedź. – Nie, dopóki nie znajdziesz się w samochodzie – wyjaśnił. Usiłowałam wyrwać się z jego uchwytu. - Puść. Moje. Ramię. – Ściszyłam głos do szeptu. – Bo pożałujesz. Nie musiał wiedzieć, że to „pożałujesz” odnosi się do mnie walącej w jego maleńkie orzeszki grzbietem dłoni. Nie odpowiedział i nie odezwał się, dopóki nie zaciągnął nas do mojego Focusa. Zaczęłam grzebać w torebce w momencie, w którym moja ręka była wolna. - Dziękuję za odprowadzenie – wymamrotałam, nadal oburzona. Nadal wkurzona. Nadal utrzymując wzrok milion kilometrów od twarzy Dexa Kutafona. Potrzebujesz tej pracy. Potrzebujesz tej pracy. Potrzebujesz tej pracy. osisię zamknęłam. Moje durne usta kontynuowały: Ale to nie znaczy, że całkowicie - Swoją drogą, nie jestem na tyle głupia, by nie zwracać uwagi na otoczenie. Cóż, mogło być o wiele gorzej. Normalnie byłabym zaszokowana tym, jak gwałtowną wściekłość poczułam. To było tak, jakby dwa dni pracy z tym dupkiem i ostatnie dziesięć lat mojego życia nagle połączyły się w tsunami wściekłości, grożąca zatopieniem całego świata. Normalna Iris nadal zwyczajnie ignorowałaby Dexa Locke. Udawała, że jego słowa jej nie obchodzą. Ale ta Iris najwyraźniej była ofiarą tsunami. Przez dłuższą chwilę nic nie powiedział. Tusz pokrywający jego rękę ciągnął się aż do rękawa wyciętej pod szyją koszulki. Obcisłej, szarej, wyciętej pod szyją koszulki. Uch. To wydawało się tak cholernie niesprawiedliwe. Powinno być normą, że atrakcyjni mężczyźni są tak samo ładni na zewnątrz jak i wewnątrz. Ale nie byli i to było do bani. - Ritz? – zapytał głosem bardziej miękkim, niż byłabym w stanie kiedykolwiek sobie wyobrazić. Oschły, zniecierpliwiony ton wydawał się być podstawowym sposobem, w jaki wykorzystywał struny głosowe. Jęknęłam.

- Mam na imię… - Ritz. - Nie – powiedziałam do niego… no dobrze, do jego szyi. - Spójrz na mnie – powiedział, ale zabrzmiało to bardziej jak rozkaz. Nie chciałam i wiedziałam, że on też to wie. - Dziecinko, spójrz na mnie – powtórzył polecenie, wciąż tym miękkim, swobodnym tonem. Powoli, ślimaczym tempem, oderwałam spojrzenie od ciała tego diabła wcielonego i powiodłam wzrokiem przez jego twarz, oglądając nieskazitelną strukturę kości. Kiedy moje oczy wylądowały na tych najbardziej niebieskich z niebieskich, zmarszczył brwi. Ta przystojna, ostro wyrzeźbiona twarz zaczęła wyrażać zakłopotane niezadowolenie. Powinno być zaskoczeniem, że wygląd, który przypominał poczucie winy wydawał się być mu obcy? Nie. - Wyluzuj, dobrze? Zmusiłam się do przybrania tego samego wyrazu twarzy, który chronił prawem autorskim. Płaski, zimny i pozbawiony emocji. - Jasne.

osi

Zamrugał. - Kłamiesz. Spróbowałam zrobić krok w tył. - Dobranoc. a by chwycić rąbek mojej koszuli, zatrzymując Ręka Dexa wystrzeliła do przodu, mnie. - Ritz. – Jego ton był naglący. - To nie jest moje imię. Postanowił to zignorować. - Spojrzysz na mnie? – warknął, słowa ociekały rozdrażnieniem. Ten miękki głos zniknął w mgnieniu oka. Spojrzałam na niego, ale przebywałam milion kilometrów dalej. Dex skrócił dystans między nami, górując nade mną. Jego błyszczące oczy przeszukały moją twarz i na krótką chwilę spoczęły na ustach, nim podążyły do oczu. - Son już mnie opierdolił.

Szarpnęłam się. - Dobranoc. - Dziecinko – powiedział, ciągnąc za moją koszulę. – Mam okropny temperament, a to był gówniany dzień. Nie liczę się ze słowami, kiedy jestem wkurwiony. Jasne, bo to było tak cholernie proste. Miał gówniany dzień, więc mógł ubliżać mi za moimi plecami. Racja. Całkiem sensowne. Nie. Kutas. Tylko na niego spojrzałam. - Odpuść, dobrze? To, że nie patrzysz mi w oczy doprowadza mnie do szału. – Westchnął. – Nie radzę sobie z tymi niezręcznym gównem, dziecinko. - Jeśli od teraz będę na ciebie patrzeć, zostawisz mnie w spokoju? – zapytałam szeptem. Coś mignęło w jego oczach. - Nie zamierzasz odpuścić? Moja klatka piersiowa rozgorzała białym, palącym gniewem. Zostanie wyrzuconym, bo stanęłam we własnej obronie, będzie lepsze niż odejście, prawda? Sonny był moim bratem, powinien od razu zrozumieć,osijeśli mu to wyjaśnię. A później będzie mógł rozwalić komuś kolana. Zawsze była jeszcze robota w tym cholernym klubie ze striptizem. Boże. Trenując własne możliwości, pochyliłam się, skracając dystans do mikroskopijnej odległości, mimo niemal trzydziestocentymetrowej różnicy wysokości między nami. a ktoś nazywa mnie pieprzoną idiotką i obraża mój - Z tego, co wiem, nie co dzień sposób ubierania się i zarządzania czasem. – Spojrzałam mu prosto w oczy, nie przejmując się tym, że się skrzywił. – Powiedziałabym, że jest mi przykro, że musiałam prosić cię o pomoc i że nie potrafię udawać, że nie zraniłeś moich uczuć, ale tego nie zrobię. Jeśli pokazywałbyś mi wolniej, co mam robić albo za każdym razem, kiedy zapisywałam coś w notatniku, nie przewracałbyś oczami, w ogóle nie musiałabym tego robić. Nie jestem głupia, nie jestem idiotką ani kretynką, czy jak tam mnie jeszcze nazywasz. – Szczerze mówiąc, nie miałam zamiaru mówić mu, że zranił moje uczucia, ale kiedy te słowa mi się wypsnęły, było po ptakach. Wszystko jedno. Nie byłam w stanie ich cofnąć, więc musiało tak zostać. – A teraz zwyczajnie jestem wkurzona i chcę iść do domu.

A Dex… Dex po prostu na mnie patrzył tymi tęczówkami w odcieniu kredki Crayola. - Nie wiesz, jak to jest mieć gówniany dzień, księżniczko? Księżniczko? Księżniczko? Ten prostak nie miał pojęcia. Wzięłam kolejny wdech, przygotowując się. Nie zamierzałam znowu być popychadłem. Nie. Ma. Pieprzonej. Mowy. Skończyłam z tym. Jeśli miałam wylecieć, będzie lepiej jeśli odejdę na własnych warunkach. Więc wyłożyłam mu to najgrzeczniej, jak potrafiłam. - Kiedy ja mam zły dzień, księżniczko – szepnęłam, w ostatniej chwili postanawiając pominąć księcia Kutafona, który drażnił mój język. – Płaczę. Czytam. Sprzątam. Jem śmieciowe jedzenie. Pływam, albo robię coś na podwórku. Nie traktuję ludzi tak, że czują się jak gówno, wasza książęca mość.

osi

a

Rozdział 6 - Na pewno nie wpakujesz się w kłopoty? – Górna połowa ciała Sonny’ego wraz z narzędziami kilka minut temu zniknęła pod samochodem. Opadłam na leżącą z boku stanowiska w warsztacie oponę, przyglądając się, bo nie miałam pojęcia, jak mogłabym pomóc. - Jest dobrze, Ris. Zaufaj mi. Cóż, cholera. Warsztat w soboty był nieczynny. Na bramie, przez którą wjechaliśmy znajdowała się bardzo czytelna informacja. Osobiście wolałabym raczej uniknąć aresztowania za wtargnięcie, ale Sonny żadną miarą nie wyglądał na zmartwionego. Poza tym zauważyłam trzy motocykle i dwa samochody zaparkowane wzdłuż wielkiego budynku obok, więc pomyślałam, że albo nie jesteśmy sami, albo ktoś używa tego miejsca jako parkingu. Tylko nie byłam pewna, czy to dobrze czy źle. - Ufasz mi, prawda? – zapytał żartobliwie, kiedy nie odpowiedziałam. - Nie. – Wyciągnęłam nogę, by stopą szturchnąć go w kolano. – Tak. osi Ponieważ ufałam. Bardzo. Sonny nigdy mnie nie zawiódł, kiedy wiedział, że go potrzebuję. Jednak niezależnie od tego, nie chciałam ryzykować, że straci pracę, bo ja nie potrafiłam wymienić sobie oleju. - Jesteś pewien? Brudna, niebieska szmata poszybowała w powietrze i walnęła mnie w twarz. a - Przestań pytać. - A niech to – wymamrotałam. Krzywiąc się, złapałam szmatę kciukiem i palcem wskazującym i odrzuciłam ją z powrotem do Sonny’ego. Nim znowu się odezwał, pracował kilka minut w ciszy wypełnionej dźwiękiem uderzania metalu o metal oraz kapania oleju. - Czy w ubiegłym miesiącu nie wypadała czasem rocznica twojej mamy? – spytał stłumionym głosem. Zamarłam, przyswajając fakt, że pamiętał tę datę. Ale tak szybko, jak pojawiło się uznanie dla Sonny’ego, tak samo szybko odległe ale znajome uczucie nacisku oraz ciężaru wypełniło mój żołądek. Było niewygodne i nieokreślone, ale po sekundzie, jak zawsze, odeszło.

- Tak, wypadała. Od śmierci mamy minęło osiem lat, ale wydawało się, jakby minęła wieczność. Co było dobre, jak sądzę. A Will i yia-yia zgodziliby się ze mną. Zajęło mi lata, by pogodzić się z odejściem taty. Lata płaczu, cierpienia i poczucia, że pustka, którą pozostawił w moim życiu, nigdy się nie zapełni. Po dziesięciu latach trudno wyrazić słowami, że ojciec, którego kochasz i za którym przepadasz po prostu… odszedł. Do czasu, kiedy pokazał się ponownie, gdy zachorowała mama, przeszłam od zdenerwowania do całkowitej wściekłości. Wcześniej, kiedy go potrzebowałam, zniknął z powierzchni ziemi. Nawet Sonny nie widział go, ani o nim nie słyszał. Nawet przez chwilę obwiniałam go o to, co się stało z mamą. Może gdyby nie kochała go tak bardzo i to on zostałby sam z dwójką dzieci, żonglując dwoma miejscami pracy, byłoby z nią dobrze. Ale nie było. Umarła i zostawiła nas z moją zwariowaną yia-yia, która robiła najwspanialszą w świecie baklavę8… na śniadanie. Tato żył, ale stał się dawno niewidzianym snem. Dawno niewidzianym snem, który osijak mama została pochowana. zamienił się w dym i popiół tuż po tym, Jednak był jeszcze Will. A bez Willa, który mnie potrzebował, nie przetrwałabym tych zawieszonych w próżni, dramatycznych miesięcy, które zrujnowały moją szansę na zdobycie stopni na tyle dobrych, by zapewnić mi stypendium. Stypendium, do którego powinnam być faworytką, gdybym wykorzystała "Sytuację z Ramieniem", ale nawet tego a nie potrafiłam zrobić dla moich gównianych, naciąganych ocen. - Im jesteś starsza, tym bardziej wyglądasz jak ona. – Sonny odciągnął mnie od moich myśli. Yia-yia i Will mówili to samo. - Tak, to trochę przerażające. – Mama i ja miałyśmy takie same czarne włosy. Taki sam prosty nos, takie same niewielkie usta z trochę pełniejszą dolną wargą. Z tego, co pamiętam, nasza budowa również była taka sama. Mama była wysoka i szczupła, ja natomiast nie byłam tak wysoka jak ona, ale przy moim metr siedemdziesiąt nie byłam też całkiem niska.

8 Bałkańskie ciasto z orzechami.

Byłam córką swojej matki. Wygląd, impulsywność, temperament, niemal wszystko. Kiedy mój brat, tak jak Sonny, był lustrzanym odbiciem naszego ojca, ja byłam sobowtórem naszej mamy. Sonny wysunął się spod mojego samochodu, wycierając dłonie w szmatę, którą mu odrzuciłam. Sięgnął i poklepał wierzch mojego buta do biegania, patrząc ciepło. - To dobra rzecz. Ja też więcej odziedziczyłem po mamie. – Zamknął oczy i przeciągle westchnął. – Dzięki, kurwa, Bogu. To było jawne kłamstwo. Wyglądał dokładnie jak nasz tato, ale nie chciałam psuć nastroju, mówiąc o czymś, co dla mnie wydawało się oczywiste. - Ma się te dziewczyńskie cechy – powiedziałam mu z uśmieszkiem, chcąc odciągnąć go od rozmowy o mojej mamie. Sonny prychnął i usiadł. - Głupol. Kiedy kręcił głową, coś za mną przyciągnęło jego uwagę, sprawiając, że zwęził oczy. A ponieważ jestem wścibska, odwróciłam się, by zobaczyć, na co patrzy. Dex. Kiedy szedł przez plac, jego osi krótkie, czarne włosy sterczały we wszystkie strony. Pogniecione dżinsy i równie pognieciona, niebieska koszulka oczywiście dopełniały sponiewieranego wyglądu. Ale tym, co zwróciło moją uwagę, a być może także uwagę Sonny’ego, była idąca obok blondynka. Blondynka, której bardzo wymiętoszona sukienka aż krzyczała, że nie ma nic przeciwko publicznym pieszczotom. I nie była to ta sama a kobieta, z którą widziałam go dwa tygodnie temu. Dex zatrzymał się tuż przy hyundaiu zaparkowanym przed biurem. Moje oczy jak przyciągane magnesem obserwowały go, kiedy złożył na jej ustach szybki pocałunek i klepnął ją w tyłek, nim podeszła do samochodu i wsiadła. Świnia. - To sukinsyn – mruknął Sonny z niedowierzaniem. Powiodłam spojrzeniem od mojego brata do mojego szefa, który, kompletnie niezainteresowany, stał tyłem do swojej przyjaciółki. Sonny nie wyglądał na wściekłego, ale był lekko zirytowany, co mnie zaniepokoiło. - Proszę, powiedz, że to nie twoja dziewczyna. Jego brązowe, rozszerzone rozbawieniem oczy spojrzały w moje.

- Do diabła, nie. Nie sądzę, by Becky wiedziała nawet, jak przeliterować słowo dziewczyna. – Sonny ponownie spojrzał za mnie. – Ale ten sukinsyn zawsze gadał o tym, jak to nigdy nie będzie jej pie… nigdy się z nią nie prześpi, bo była z połową klubu. - Och. – Nie wydał mi się wybrednym typem, ale też sądzę, że faktycznie nie był, skoro nie potrafił dotrzymać własnego słowa. Spojrzałam przez ramię, bo stwierdzić, że hyundai zniknął i… niespodzianka! Dex szedł w stronę otwartego stanowiska, na którym byliśmy. Oczywiście. Tylko to jedno było otwarte. Zignorowałam dziwne uczucie w piersi, które pojawiło się na widok jego długich kroków zmierzających w naszą stronę. – No cóż, wiesz, że nie umiem kopać tyłków, ale próbowałabym z całych sił, jeśli ona okazałby się kłamliwą zdzirą. Sonny odrzucił głowę do tyłu i parsknął. - I to się liczy. Wyszczerzyłam się do niego, ponownie wyciągając nogi, by kopnąć jego buta. Znowu się zaśmiał, ale tym razem zatrzymał spojrzenie na zbliżającym się Dexie. - Proszę, proszę, czyż to nie mój ulubiony hipokryta? – Sonny powitał mojego szefa. - Pieprz się – rzucił Dex z bliskiej odległości. osi - Becky? – Sonny pokręcił głową. – Ze wszystkich ci… - Spojrzał na mnie. – Ze wszystkich kobiet w barze, zabrałeś na górę pieprzoną Becky? Byłam zaskoczona, że mój szef nie pokazał mu środkowego palca, zamiast tego zadowolił się spojrzeniem, które można było opisać jedynie jako miażdżące i całkowicie pozbawione radości. - Wczoraj urwał mi się film – aDex wyjaśnił głosem, który w jakiś sposób zdołał być jednocześnie burkliwy i szorstki. Atrakcyjny mężczyzna, który upijał się tak bardzo, że spał z kobietami, których nie lubił, a potem tego nie pamiętał? Absolutnie wyborne. Moja opinia o nim była coraz lepsza. Czy to w porządku osądzać go, kiedy większość samotnych mężczyzn robiła to samo? Nie. Czy przejmowałam się tym, by być w porządku? Nie. Sonny spojrzał na mnie, unosząc z niedowierzaniem brwi. - Jasne. - Mówię kurewsko poważnie, człowieku. Buck w ramach świętowania kazał mi spróbować swojego samogonu i za cholerę nie pamiętam niczego, co działo się po trzecim kieliszku. – Odziane w buciory stopy wylądowały tuż obok mnie i przechyliłam głowę, by

obejrzeć długą sylwetkę Dexa i przekonać się, że odwzajemnia spojrzenie z napiętym wyrazem twarzy. – Cześć. - Dobry – westchnęłam w odpowiedzi, która przepadła pod słowami Sonny’ego. - Wiesz, że lepiej nie pić niczego, co pędzi Buck. To gówno zawstydziłoby nawet bimber. – W głosie mojego brata pojawiło się jakieś wahanie, którego nie rozumiałam. Jakby coś go dręczyło. – Zapomniałem ci pogratulować – powiedział, zupełnie nieświadomy spojrzeń, jakie wymieniałam z jego przyjacielem. – Wczoraj zostaliśmy z Ris w domu, inaczej spotkałbym się z tobą na drinka. Gratulacje, stary. Jasnoniebieskie oczy Dexa prześliznęły się z mojej twarzy na nogi, zatrzymując się na nich tak długo, że poczułam się zakłopotana rozmiarem moich malutkich szortów. - Dzięki – odpowiedział, odrywając ode mnie wzrok i kierując go z powrotem do Sonny’ego. – To dobre uczucie. - Cóż, zasłużyłeś na to, skurwielu – zauważył Sonny. Kiedy Dex zaczął być taki rozmowny? Przez trzy dni łącznie nie powiedział tylu słów. I o czym oni rozmawiali? Wzruszył ramionami, spoglądając w dół. Jego usta tworzyły cienką linię, a wyraz osi twarzy mówił mi, że chce coś powiedzieć, ale się nie odezwał. Tak samo jak nie odezwał się wczoraj wieczorem, kiedy powiedziałam mu na parkingu, że zranił moje uczucia. Tuż po tym, jak nazwałam go księżniczką. K-r-ę-p-u-j-ą-c-e. Wreszcie znowu spojrzał na Sonny’ego. a - Pozwolę wam wrócić do pracy. Do zobaczenia w salonie – powiedział do mnie, ostatni raz spoglądając na moje nogi, nim kiwnął Sonney’emu na pożegnanie i skierował się z powrotem do budynku, z którego wyszedł. W momencie, kiedy znalazł się poza zasięgiem słuchu, zapytałam: - Co świętował? – Nie obchodziło mnie to, przysięgam, ale byłam wścibska. - Właśnie spłacił pożyczkę, której Luther udzielił mu na założenie Pins. Skupiłam się na wielkim, złym Dexie, zwracającym pieniądze, które pożyczył, by założyć swój salon tatuażu. - Hmm. – Spędziłam całe swoje dorosłe życie, starając się zbilansować czynsz, rachunki za leczenie, za telefon komórkowy oraz inne przypadkowe opłaty i kiedy ledwo

stać mnie było na drobne wydatki, nie potrafiłam wyobrazić sobie sytuacji, w której przede wszystkim miałabym zamartwiać się odpowiedzialnością za własny interes. - Zawsze jest między wami tak niezręcznie? – zapytał mój brat. Cholera, to było takie oczywiste? - Zawsze. – Skrzywiłam się. – A zrobiło się jeszcze gorzej, kiedy wczoraj wieczorem nazwałam go księżniczką. Wybuchnął śmiechem, a ja zaczęłam chichotać z powodu absurdalności tego, co zrobiłam. - Cholera, dzieciaku. - Wkurzył mnie i po prostu… tak wyszło. – Nie dręczyłam się informowaniem go, że to Dex nazwał mnie tak pierwszy. Rozmowa telefoniczna, którą podsłuchałam dwa dni temu nadal była świeża w mojej pamięci. Nie było potrzeby, by dolewać oliwy do ognia, prawda? Sonny kiwną głową i opuścił tyłek na ziemię, wsuwając się pod samochód. - Jesteś pewna, że nie chcesz, bym z nim porozmawiał? Przebiegły gnojek. Nie chciałam o tym nawet myśleć. - Już z nim rozmawiałeś.

osi

Sonny parsknął śmiechem, ale nie przeprosił ani nie tłumaczył się z rozmowy, która odbyła się w jego sypialni. - Chciałabym poszukać innej pracy, jeśli znasz kogoś jeszcze – zasugerowałam. – Najlepiej kogoś, kto kojarzy ci się z jednorożcami i tęczą. a Usłyszałam, jak śmieje się pod samochodem. - Dzieciaku, nie sądzę, by ktokolwiek w klubie kojarzył mi się z jednorożcami i tęczą – odpowiedział, wciąż się śmiejąc. - Brokat i spódniczka baletnicy? Parsknął. - Do diabła, nie. – A po namyśle dodał: - No może Trip.

***** Nudziłam się śmiertelnie. Po trzydziestu minutach byłam gotowa wracać w cholerę do domu. Sonny w końcu powiedział mi o „przyjęciu” – które w rzeczywistości wydawało

się być tylko pretekstem, by iść do baru – a przy okazji dowiedziałam się, że chłopaki z salonu też mają przyjść, dzięki czemu mi ulżyło. Zwykle trochę świrowałam, kiedy spędzałam czas w miejscach, gdzie nikogo nie znam, ale przygotowywałam się psychicznie do tego, że praktycznie zaczynam wszystko od nowa. Nowe miasto, nowa praca, nowy dom, nowi znajomi. Wszystko nowe, nowe, nowe. Kilka dni temu doszłam do wniosku, że jeśli chcę dać sobie z tym radę, wszystkie te nowości potrzebują mojego pełnego zaangażowania. Siedząc w pracy jak pustelnik, by związać koniec z końcem, potrzebowałam pozytywnych wzmocnień. Dodatkowo Sonny nie pozwoliłby mi odejść z tych samych powodów, co Lanie. Takich jak siedzenie w domu, jedzenie zupy ramen i oglądanie telewizji publicznej w piątkowe wieczory, bo nie stać nas było na kablówkę. Więc zarzuciłam uśmiech twardzielki i po pracy poszłam do baru. Pins miało być czynne aż do pierwszej, ale interes szedł kiepsko, a ja przepracowałam ponad osiem godzin, więc Slim powiedział, że śmiało mogę już iść. Miałam z nim dyskutować? Nie ma mowy. Przez cały dzień było niezręcznie. Kutas Dex traktował wszystkich zaskakująco osi miło. Nie był burkliwy ani nieprzystępny jak zazwyczaj, a ja nie miałam pewności, czy błogosławić za to fakt, że spłacił pożyczkę, czy też to, że ostatniej nocy – rzygnięcie – uprawiał seks. Dotarło do mnie, że ani razu nie słyszałam żadnego z chłopaków narzekającego na jego dotychczasowe, gówniane zachowanie. W mojej starej pracy, jeśli mój szef miał zły a miało rozsadzić dupsko, wszyscy gadaliśmy o tym, dzień, był upierdliwy i chodził, jakby mu kiedy tylko mieliśmy okazję. A ja przynajmniej przewracałam oczami. Ale czy ktokolwiek powiedział coś na temat Dexa? Nie. Nie było z kim przewracać oczami. Nie było nikogo, kto rozumiałby moją niechęć do palanta, który zachowywał się tak, jakbym nie miała prawa oddychać tym samym powietrzem co on, tylko dlatego, że rzekomo miał zły dzień. Mogłam jedynie wnioskować, że chociaż Slim, Blue i Blake zachowywali się w stosunku do mnie przyjaźnie, to jednak nie wpuścili mnie tak całkowicie w swoje szeregi. Przecież życząc sobie kogoś jeszcze, kto nazywałby go kutasem, nie prosiłam o zbyt wiele, prawda?

Kiedy Slim dał mi szansę na wyniesienie się stamtąd, tak bym mogła uniknąć przebywania w pobliżu Kutasa Dexa, złapałam ją. Przebrałam się tak szybko, jak mogłam, bo przecież nie idziesz do baru, który jest własnością bikerów ubrana w strój biznesowy. Teraz, kiedy byłam lepiej zaznajomiona z okolicą, zdałam sobie sprawę, że bar znajduje się tylko dwie przecznice od Pins i warsztatu, w którym pracował Sonny. Wyglądało to tak, jakby całe kilometry miasta stanowiły terytorium Widowmakers, a częścią tego terytorium była ta okolica, z moim bratem w jej centrum. Stare Mayhem, wciąż mocno zalatujące papierosami, sikami i piwem, miało nowoczesne ulepszenia takie jak zamontowane na ścianie telewizory z płaskimi ekranami i ustawione z dala od wejścia, nowe stoły bilardowe, które gryzły się ze starym barem. Światła były przyćmione, a samo miejsce tak głośne i zatłoczone jak dwa tygodnie wcześniej. I z jakiegoś dziwnego powodu nie czułam się całkowicie nie na miejscu, tak jak zazwyczaj czułam się, kiedy poszłam do baru z Lanie. To samo w sobie o czymś świadczyło, ponieważ podczas pierwszych pięciu minut mojej obecności w środku ktoś rozbił butelkę o krawędź kontuaru i przystawił komuś do gardła, zanim dwóch innych członków Klubu ich nie rozdzieliło. Sonny i ja poszliśmy na osi do tych osób, którym przedstawił mnie ostatnim piętro. Uśmiechałam się i machałam razem. Do ludzi, którzy znali skomplikowaną sieć naszego życia, zawdzięczaną nieodpowiedzialnemu, byłemu Widowmaker. I najwyraźniej, ponieważ byłam tak przyjacielska w stosunku do obcych, którzy choć trochę byli zainteresowani poznaniem córki byłego członka, Sonny uznał, że spokojnie a powiedział, że zaraz wróci, ale trzydzieści minut może mnie zostawić. Napalony drań później nadal go nie było. Zanim odstawił przede mną magiczne show rodem z Las Vegas i zniknął, widziałam, jak wypatrzył jakąś brunetkę po drugiej stronie baru. Co dziewczyna, która naprawdę nikogo nie znała, zakładała, że będzie robić? Siedzieć na tyłku przy barze, obserwować i czekać. I to właśnie robiłam. Jedna czwarta ludzi, którzy pili i zachowywali się naprawdę cholernie głośno, wyglądała tak jak Luther i Trip: dżinsy, koszulka i czarna skórzana kamizelka z mnóstwem naszywek. Oraz tak wiele tatuaży, że nie wiedziałam, gdzie patrzeć. Wciąż pamiętałam insygnia WMC, które mój tato nosił z dumą, dopóki pewnego dnia ich zakrył. Nigdy nie byłam pewna, po co oficjalnie odrzucił swoje powiązania z

Klubem po tym, jak przez blisko dekadę żył poza Austin, ale, szczerze mówiąc, gówno mnie to obchodziło. Nic a nic. Połowa ludzi kręcących się po Mayhem piła szoty, darła się, śmiała i paliła w kącie coś, co miałam wrażenie, było nielegalne, a mimo to wyglądali dość groźnie. Nigdy w swoim życiu nie widziałam tak wielu tatuaży, skóry i zarostu – a to byli tylko mężczyźni. Znajdujące się w pobliżu kobiety były tak pod trzydziestkę i starsze. Kolor ich skóry i włosów stanowił całe spektrum. Ubrania najwyraźniej nie były obowiązkowe, wnosząc po tym, jak kilka z nich dla hecy świeciło cyckami. Teraz stało się dla mnie całkiem jasne, dlaczego mama zwiała z powrotem na Florydę, kiedy odkryła, że jest ze mną w ciąży. W przeciągu dziesięciu minut, które minęły od pierwszego incydentu z rozbitą butelką przy gardle, ktoś utknął ze szkłem w twarzy. A ja co zrobiłam? Siedziałam tam i patrzyłam. Być może powinnam się czuć niezręcznie i nie na miejscu. Byłam przyzwyczajona do samotności i nie miałam nic przeciwko temu. Jednak, chociaż mężczyźni byli głośni, osi silni oraz tak jakby onieśmielający i apodyktyczni, lubiłam słuchać ich głosów i śmiechu. Siedziałam sama, sącząc sok pomarańczowy, który Sonny dla mnie zamówił i obserwowałam ludzi. Znowu było tak samo jak na mojej studniówce, z wyjątkiem stroju, soku pomarańczowego i palenia. Chłopcy z salonu jeszcze się nie pokazali, a w tym momencie byłam wystarczająco a zdesperowana, aby przykleić się do któregoś z nich. No może z wyjątkiem Dexa. - Iris. Obróciłam się, by zobaczyć, że w moją stronę zmierza Trip, ubrany w strój niemal identyczny jak poprzedniego dnia. A do tego, wnosząc z jego szklanego wzroku, zmierzał właśnie do krainy szczęśliwości, jeśli już tam nie był. - Co tutaj robisz całkiem sama, śliczna Iris? – wycedził leniwie, zatrzymując się obok mnie. - Czekam na Sonny’ego – odpowiedziałam z uśmiechem, ale tak naprawdę upewniałam się, czy pod wpływem nie staje się agresywny. Albo, co gorsza, nie ma słabego żołądka. Co prawda, nie było tak, kiedy ostatnio tu siedzieliśmy, ale pewności

nigdy zbyt wiele. Obrzyganie nie było na liście rzeczy, które chciałabym w najbliższym czasie znosić. Cmoknął z dezaprobatą. - Widziałem, jak wychodził z Tiff. Być może tylko na chwilę. Skrzywiłam się, bo to było naprawdę obrzydliwe. - Cóż, poczekam na niego trochę dłużej. Trip cofnął się, by usiąść na wolnym stołku z mojej lewej strony. - Nie jesteś przykładem imprezowej dziewczyny, co? - Nie za bardzo. Nigdy nie byłam. Kiedy skończyłam dwadzieścia jeden lat, razem z Lanie kupiłyśmy karton wina, by świętować wiek, którego nie byłam pewna, czy dożyję. Nie było więc niespodzianką, że świętowałyśmy trochę za bardzo. Następnego dnia rano, kiedy zgarbiona nad sedesem wyrzygiwałam flaki, przysięgłam, że nigdy więcej tego nie zrobię. Trzy lata później nadal dotrzymywałam słowa. Przy rzadkich okazjach wypijałam pół piwa albo lampkę wina. Imprezowe zwierzę, nie ma co. Palce Tripa przesunęły się po osi kącikach ust, gładząc żółtawą kozią bródkę. Wyraz twarzy był czystym grzechem. - W takim razie dotrzymam ci towarzystwa. - Ależ dziękuję. – Strzeliłam uśmiechem, wciąż mając na oku ruch jego ust, by uchwycić odruch wymiotny, choć byłam wdzięczna, że mam z kim porozmawiać. – Jeśli a zacznę cię nudzić, nie czuj się zobowiązany i idź spotkać się z innymi. Trip przewrócił oczami i przycisnął butelkę do ust, by wziąć długi łyk. - Cokolwiek powiesz, kochanie. – Uśmiechnął się. – Podoba ci się nowa praca? Nie chcąc być niegrzeczną, ale także nie chcąc kłamać, wzruszyłam ramionami. - Jakoś leci, ale ciągle szukam innej. Pochylił się w moją stronę. Jego twarz spoważniała. - Dex jest kutasem? Nie zamierzałam tego robić, ale śmiech po prostu rozsadził moją klatkę piersiową. Czy Dex nie był pierwszą osobą, o której pomyślał Blake, kiedy zobaczył, że ktoś mnie zdenerwował? To powinno być pierwszą wskazówką, w co się pakuję. Jeśli Trip od razu

się zorientował, to mogę sobie jedynie wyobrażać, co ten facet musiał wyrabiać, by zasłużyć sobie na reputację kogoś tak wkurzającego ludzi. - Dlaczego się śmiejesz? Mam rację, prawda? – Wyszczerzył się Trip. Byłam rekordzistką w strzelaniu gaf, więc zamiast odpowiedzieć, wzruszyłam jedynie ramionami, wciąż odrobinę się śmiejąc. Teraz nastała kolej Tripa na wzruszenie ramionami. - On jest tak humorzasty, jak tylko może, kurwa, być, kochanie. Zawsze mu coś strzyka w dupie. Tak, to prawda. Ale nie mogłam przyznać tego otwarcie. Mimo wszystko byli przyjaciółmi. To tak, jakby ktoś przy mnie nazwał Lanie suką. Ja mogłam ją tak nazywać, ale ktoś inny już nie. - Na pewno coś przeżywał kilka dni temu. Blondyn uniósł brwi. - Jakieś gówno z jego ojcem? - Nie mam pojęcia. – Jednak przez całą sekundę zastanawiałam się, co było powodem. Następnie zdałam sobie sprawę, że mnie to nie obchodzi, bo powód nie ma znaczenia. Kutas to kutas.

osi

- Powiedz mi, jeśli da ci się we znaki – powiedział Trip. – Wytłukę z niego głupotę. – Niebieskie oczy śmignęły w bok. – Ma jej w sobie tyle, że to trochę potrwa. Na tę ofertę coś naprawdę pokrzepiającego osiadło w mojej piersi. Mimowolnie kiwnęłam głową i poklepałam go po ręku. a - Sonny zaklepał jego rzepki kolanowe, ale ty możesz mieć resztę. Zaśmiał się. Podążył spojrzeniem w dół, tam gdzie na jego ramieniu spoczywała moja dłoń, przesunął wzrokiem po łokciu i zatrzymał go na bicepsie. W którymś momencie rękaw podjechał mi do góry. Kątem oka widziałam, jak jego zaciśnięta pięść otwiera się i zamyka. Dziecinne, niebieskie oczy uniosły się do moich, a wyraz twarzy stał się zmieszany i zaciekawiony. Usta Tripa rozchyliły się na moment i zamknęły. Jeden raz, drugi, trzeci. Przechodziłam przez to wystarczająco wiele razy, żeby wiedzieć, czego chce. Z czego wynika jego zmieszanie. Kiedy wyciągnęłam rękę, mógł lepiej obejrzeć bliznę. Skrzywił się i odruchowo sięgnął, by dotknąć. To nie była ładna blizna. W zestawieniu ze zdrową skórą ciało miało biało srebrny kolor i wydawało się chropowate. Po czterech

różnych operacjach przestałam zamartwiać się tym, jak wygląda. Nie przejmowałam się, widząc je w lustrze, ale nienawidziłam spojrzeń, jakie posyłali mi inni ludzie. Jakbym była uszkodzona. Jakby coś było ze mną nie tak. Straciłam imię, które tak starannie wybrała dla mnie mama i stałam się terminem medycznym. Opadająca ręka odepchnęła palce Tripa. - Co ty, do cholery, robisz? – zapytał Sonny, wpychając się pomiędzy nasze stołki, a jego bursztynowe spojrzenie przeskakiwało ode mnie do Tripa i z powrotem. Trip nawet nie wyglądał na przejętego reakcją Sonny’ego. Wraz jego twarzy był lekko zrelaksowany i bardziej niż lekko zmieszany. - Spędzam czas – odpowiedział wymijająco, utrzymując wzrok na Sonny’m. Sonny zmrużył oczy i przeniósł uwagę na mnie, jak gdyby z wahaniem obciągając mój rękaw. Były czasy, kiedy przyłapywałam go, jak patrzył na moje ramię z wyrazem czystego, bolesnego żalu. Jakby to była jego wina, że zachorowałam. A może bolał go sam widok. Nie wiedziałam i nie zamierzałam pytać. Jeśli ja nie robiłam z tego wielkiej osi – nikt inny również nie powinien. sprawy – aka udawałam, że to nieistotne - Ris, wychodzę na minutkę z przyjaciółką – wyszeptał mi do ucha, kładąc obie dłonie na moich ramionach i ściskając. Na minutkę? Ha. Przekrzywiłam głowę, by spojrzeć na niego przez ramię. Tuż za nim stała ładna a brunetka, zaborczo ściskając jego ramię. Interesujące. - Okej. Będzie w porządku, jeśli wrócę do domu, czy chcesz, żebym pobyła tu jeszcze chwilę? Uśmiechnął się i wzmocnił uścisk. - Możesz iść do domu. Dotrę później. – Świntuch uśmiechnął się jeszcze raz. – Dużo później. Udałam wzdrygnięcie. Po jeszcze mocniejszym uścisku zobaczyłam, że wyciągnął rękę, by klepnąć Tripa w plecy. Posłał mu twarde spojrzenie, którego nie rozumiałam i zniknął w tłumie za nami. Po mojej prawej stronie głośno zapiszczała kobieta i dostrzegłam opierającego się o

wysoki blat kontuaru Luthera z młodą – prawdopodobnie w moim wieku – dziewczyną wtuloną w jego kolana. Obrzydliwość. Trip musiał rozpoznać wyraz moich oczu, bo roześmiał się, albo zapominając o tym, co widział, albo decydując się odsunąć pytania na bok. - Przyzwyczaisz się do tego. Nie chcąc być niegrzeczną, bo oczywiście Trip znał Luthera, ukryłam suche wymioty spowodowane patrzeniem na niego kątem oka. - Ale ona jest… wystarczająco młoda, by być jego córką. - Kochanie, ona jest młodsza niż jego syn. Sapnęłam tak głośno, że Trip uśmiechnął się szeroko. - Ale… ale… jak? Dlaczego? W kategorii uroda Luther nie zdobyłby żadnej nagrody. Nie był jednym z tych mężczyzn, którzy zyskiwali wraz z wiekiem, czy choćby z wdziękiem się starzeli. Wyglądał w porządku, ale byłam daleka od komplementowania go. Trip spojrzał na mnie z poważną miną, a potem roześmiał się, potrząsając butelką osi głową. piwa w dłoni. Kiedy się usadowił, pokiwał - Bo niektórych dziewczyn nie obchodzi, że facet jest wystarczająco stary, by być ich ojcem, jeśli tylko jest to Prez. - Prez? Trip przytaknął. a Co to, do diabła, jest Prez? Nawet gdyby był prezydentem Stanów Zjednoczonych, musiałabym otrzymać przynajmniej kilka tysiaków, by udać się gdzieś w pobliże jego kolan. Ohyda. - Widows? Trip uderzył dłonią w prawą stronę swojej skórzanej kamizelki, nad miejscem, gdzie znajdowała się biała naszywka. - Czego jeszcze prezesem mógłby być? Zignorowałam jego przemądrzały komentarz i skupiłam się na mężczyznach tłoczących się wokół i mieszających się ze sobą. - Jest tu wielu z was. - Mamy oddziały w całym Teksasie i na Południowym Zachodzie.

Hmm. Oprócz tego, co widziałam w telewizji, czy, cholera, tego, co powiedziała mi mama o latach, kiedy klub był zamieszany w rozprowadzanie narkotyków, nadal nie miałam zielonego pojęcia, co dokładnie oznacza bycie w klubie motocyklowym. Nie zdradziła mi zbyt wiele, ale wystarczająco, by wiedzieć, że dwadzieścia pięć lat temu WMC nie byli grupą ludzi, którzy cenili rodzinę i pracę na rzecz lokalnej społeczności. Aczkolwiek teraz, nawet jeśli Sonny wyjaśnił, że Widowmakers zmienili swoje zwyczaje, prawdopodobnie wciąż nie organizowali kiermaszów dobroczynnych z domowymi ciastami czy czymkolwiek. Mimo że Trip wydawał się miły, uznałam, że powinnam zatrzymać większość swoich pytań dla Sonny’ego. Jeśli ktoś miał się ze mnie śmiać z powodu pytania o głupoty, wolałam raczej, żeby to był właśnie on. - Jeśli dotarłabyś tu w zeszłym miesiącu, mogłabyś pojechać z nami na zlot – napomknął. - Co robicie na zlocie? Gromadzicie się? Trip skinął głową, trącając swoją butelką moją. - Wszyscy zjeżdżamy się do Glaveston i… - Uśmiechnął się szelmowsko – zabawiamy się przez parę dni.

osi

Nie dało się przegapić sugestii. Kłopoty miał wręcz wypisane na całej twarzy, sprawiając, że parsknęłam. - Założę się, że po prostu imprezujecie. - Tak robimy – podkreślił z kolejnym uśmieszkiem, a jego palce przesunęły się po a bliznę przecinającą skórę. – Teraz. Dziesięć lat szyi, by podrapać pięciocentymetrową temu… to była zupełnie inna historia. To było coś do przemyślenia i wypytania Sonny’ego później. Upchnęłam ten pomysł z tyłu głowy, w zamian podnosząc na Tripa brwi, dokładnie wtedy, kiedy dziewczyna zapiszczała jeszcze raz. Obydwoje obejrzeliśmy się na Luthera i dwudziestokilkulatkę, która ukrywała twarz w jego szyi. A niech mnie. To było krępujące. Byłam pewna, że Luther był zdecydowanie starszy od mojego ojca. Fuj. Wokół było mnóstwo innych mężczyzn, po czterdziestce i młodszych, którzy nie byli nieatrakcyjni. Jasne, że tak jakby owłosieni i z tatuażami, które pewnie wywołają u mnie koszmary, ale nie byli szpetni. Więc nie rozumiałam, dlaczego dziewczyna uwiesiła się

akurat na Lutherze. W jego twarzy było coś naprawdę twardego, co skłaniało mnie do ostrożności, nie mówiąc o komentarzu Tripa o działaniach klubu dziesięć lat temu. Jeśli ktoś miał doświadczenie życiowe w robieniu niebezpiecznych rzeczy, to był Luther. Jeśli Trip miał rację – a wiedziałam, że miał – wtedy dziewczyna była jak każda inna, która leciała na kasę. Lub jak groupie! Chciała grubą rybę, nawet jeśli gruba ryba była po pięćdziesiątce czy sześćdziesiątce. I nie była zbyt atrakcyjna. Oraz, co było więcej niż pewne, miała pomarszczone jaja, a ja nawet nie byłam w stanie pojąć, dlaczego zaczęłam o nich myśleć. Rzygnięcie. Przez kilka minut rozmawialiśmy o niektórych osobach wokół nas. Trip pokazał mi tych, którzy pochodzili z Austin i należeli do jego klubu. Obejrzałam się na Tripa i uniosłam brwi, odstawiając szklankę z sokiem. - Chyba będę już wracać do domu. - Chcesz, żebym odprowadził cię do samochodu? Incydent z ubiegłej nocy przemknął przez mój mózg. Pieprzony Dex. osi - Nie, zaparkowałam niedaleko. - Jesteś pewna? Sonny mógłby mnie zabić, jeśli coś by ci się stało. Prychnęłam. Cały Sonny. Grożący ludziom na prawo i lewo. - Jest dobrze. To cipka. - Rozmawiamy o tej samej osobie? – Zaśmiał się Trip. – W dniu, kiedy się zjawiłaś, powiedział, że połamie mi obie nogi, ajeśli czegoś z tobą spróbuję. - Nie jesteś jego najlepszym przyjacielem? Zmarszczył się, dzięki czemu ostre linie jego blond zarostu wydały się cholernie słodkie. - I? – Odchylił się do tyłu, kręcąc głową. Mentalny obraz mojego przyrodniego brata łamiącego komuś nogi wywołał mój uśmiech. - Naprawdę jest dobrze. – Nie musiał wiedzieć, że mój samochód był pod salonem. Chodziło mi o to, że był tuż obok. Ściskając jego przedramię, uśmiechnęłam się do niego. – Dzięki za dotrzymanie mi towarzystwa. - Kochanie, uwierz mi, to była przyjemność.

Posłałam mu krzywy uśmiech. - Na razie, Trip. Kiwając palcami na pożegnanie, zeskoczyłam ze stołka i przedarłam się przez gęsty tłum obcych. Ledwo sforsowałam drzwi, kiedy głośny ryk, mogący pochodzić wyłącznie od grupy motocyklistów, wypełnił powietrze. Mała grupka ludzi stojąca na zewnątrz i paląca papierosy rozmawiała cicho, ale im głośniejszy stawał się ryk, tym ich głosy również robiły się donośniejsze. Kiedy pokonywałam drogę w dół przecznicy, sześciu lub siedmiu motocyklistów zwolniło i powoli wtoczyło się pod bar. W pobliżu ktoś zaczął krzyczeć, ale nie zwracałam uwagi na to, co krzyczy, ponieważ obserwowałam bikerów. Nie mieli na sobie skórzanych kamizelek jak reszta WMC. Nie wyglądali też na zrelaksowanych i gotowych do zabawy jak wszyscy inni. Zamiast tego, kiedy się zbliżali, ich twarze były mocno napięte, a ciała stężały w czymś, co stanowiło przeciwieństwo przyjacielskości. Oto mój błąd dnia. Powinnam była wrócić do środka i poprosić Tripa, by mnie odprowadził. Powinnam była, ale tego nie zrobiłam. osi była tylko spojrzeć na motocyklistów i tak szybko, A oto mój drugi błąd. Powinnam jak to możliwe zataszczyć tyłek do samochodu. Ale tego też nie zrobiłam. Wlokłam się, bo byłam zmęczona. To właśnie wtedy, przez moją wścibską naturę i powolne stopy, dwóch mężczyzn na ulicy odwróciło się, by spojrzeć na mnie w sposób, który nie był ani gorący, ani pełen uznania. To było takie spojrzenie, jakie lew posyła gazeli a tuż przed zamordowaniem jej. Wyrachowane. Jednakże jestem idiotką i w czasie, kiedy przyśpieszyłam, idąc chodnikiem na parking, mimo że już było za późno, Dex i Slim pojawili się przede mną. Kroczyli wzdłuż przecznicy, wbijając wzrok w zaparkowaną za mną grupę. Jak tylko mnie dostrzegli, kiedy przeskakiwałam szerokie, wyszczerbione pęknięcie w chodniku i obciągałam krótkie, białe spodenki w dół nóg, Dex skręcił w moją stronę. Cholera! Wbił we mnie mroczny wzrok. Otaczając mnie. Obnażając. Pochłaniając. Ale czy to była aprobata czy tylko zwykła irytacja, nie miałam pojęcia. I szczerze mówiąc, nie obchodziło mnie to. Dex był kutasem. Przystojnym, nawet bardzo przystojnym, ale jednak kutasem.

I. Wyglądał. Na. Wkurzonego. Cóż, bardziej wkurzonego niż zwykle, a to o czymś świadczyło. - Co ty, kurwa, wyczyniasz, znowu samotnie spacerując do cholernego samochodu? – warknął, przysięgam Bogu, że warknął, kiedy skracał dystans między nami. – Nie rozmawialiśmy o tym wczoraj? To były hormony. Hormony, które wariowały w moim ciele tuż przed tym, nim zaczął się mój okres i czyniły mnie szaloną. Wiedziałam o tym. Każda dziewczyna o tym wiedziała. Oraz, oczywiście, czyniły mnie głupią. Ponieważ powoli obejrzałam się za siebie i z powrotem odwróciłam do swojego szefa, zatrzymując wzrok na wściekle pulsującej tętnicy na jego szyi. - Ja? Slim zatrzymał się w pół kroku, spojrzał na nas i pomaszerował do baru, przekazując mi po drodze znak pokoju. Cykor. - Do kogo jeszcze miałbym mówić, dziecinko? Ty jesteś jedyną, cholerną osobą, osi kurewsko sama. – Położył zbyt duży nacisk na która po nocy spaceruje do samochodu dwa ostatnie słowa. Błyskawicznie wyjęłam kluczyki z przedniej kieszeni i zakręciłam je palcu wskazującym, nakazując sobie odzyskanie opanowania, ponieważ to była równia pochyła. Tak naprawdę to miałam ochotę rzucić mu kluczyki prosto w twarz, ale to akurat nie byłoby a najmądrzejsze. - Nie musisz mówić do mnie w ten sposób. – A w myślach dodałam „dupku”. Dex znalazł się przy mnie w sekundzie, w której te słowa opuściły moje usta. Tak blisko, że mogłam poczuć ciepło jego skóry. - Dopiero co przeprowadzaliśmy tę rozmowę. Nigdy więcej nie idziesz do samochodu sama. Słyszysz? Wiem, że nadal jesteś zła, ale nie ma o co, dziecinko. Już ci mówiłem, że kiedy jestem wkurzony, robię i mówię głupoty, a ty znalazłaś się w cholernie złym miejscu i w złym czasie. Nic wielkiego się nie stało. Może jednak rzucenie kluczami nie byłoby takie głupie. Albo zahaczenie go zderzakiem samochodu.

- Nazwałeś mnie czy nie nazwałeś pieprzoną idiotką? – Napięta cisza zamiast odpowiedzi wystarczyła, by potwierdzić to, czego już i tak byłam pewna. Dziękuję bardzo. – W lepszym miejscu i lepszym czasie, szefie, powiedziałbyś to samo, tylko że ja bym cię nie usłyszała – wycedziłam. – To niczego nie zmienia. Nic ci nie zrobiłam, a zachowujesz się… jakbym jako dziecko ukradła ci prezent na Boże Narodzenie. Jego prawe oko zaczęło drgać, ale nie odpierał zarzutu. Wzruszyłam więc ramionami. Co jeszcze miałam zrobić? - Powiedz mi, co ci zrobiłam? Po dramatycznej pauzie, sapnął: - Nic. – Zacisnął usta w twardą linię, słowem nie kwestionując faktu, że miałam rację. – Nic mi nie zrobiłaś. - Zatem dlaczego? Bo nie jestem stąd? Za głośno oddychałam? A może dlatego, że… - Nic z tego. Już ci mówiłem, musisz nauczyć się, jak wyhodować sobie grubszą skórę, dziecinko. Olej to, nic wielkiego się nie stało. Ktoś zostanie pchnięty nożem i ten ktoś ma na imię Dex. osi prosiła się o dźgnięcie, była też tą, która miała Niestety ta sama osoba, która podpisywać moje czeki. Musiałam zacisnąć zęby. Nie miałam zamiaru przepraszać za brak grubej skóry, jak to ujął. - Nie potrafię olać tego, że jesteś palantem – warknęłam. – Oczywistym jest, że mnie nie lubisz i dobrze. A teraz znowu z jakiegoś powodu jesteś wkurzony, więc a zamierzam cię opuścić. – Z perspektywy czasu, powinnam na tym zakończyć, ale tego nie zrobiłam. – Zanim doprowadzisz mnie do płaczu, Wasza Doskonałość. Na surowej twarzy Dexa zaszły dwie zmiany. Mogłam zobaczyć, jak się krzywi i w tym samym czasie wciąga głęboki, ledwie słyszalny oddech. Potem po prostu patrzył. Prosto w moje oczy. Zmuszając mnie do uniesienia wzroku, bo mimo że nie byłam niska, nadal nade mną górował. Dex podniósł rękę, by ścisnąć palcami górną wargę. Cisza. Jego oczy w niezwykłym odcieniu błękitu przeszywały moje, pewnie z nadzieją, że wrócę do bycia cichym, wycofanym mięczakiem. - Słuchaj… przepraszam. Powiedział, że przeprasza?

- Czasami potrafię być strasznym dupkiem – kontynuował. Cóż, nie zamierzałam polemizować z nim w tej kwestii, choć nie byłam całkowicie przekonana, dlaczego czuł się zobligowany do troszczenia się o to, czy zrani moje uczucia. Pewnie przez Sonny’ego. Mogłam sobie tylko wyobrażać, czym mu groził. - Jesteś niecierpliwy i złośliwy – poprawiłam go, nie kłopocząc się przyznawaniem, że w myślach nazwałam go dupkiem przynajmniej kilkanaście razy. Kilkanaście razy na godzinę. – Jesteś też niegrzeczny… i wybacz, że to mówię, ale czasami podejmujesz strasznie głupie decyzje. Myślisz, że ja jestem głupia? Dlaczego więc, do cholery, ryzykujesz uszkodzenie ręki, wdając się w bójki? To dopiero głupie. – Powinnam przestać? Tak. Przestałam? Nie. – Musisz się tak o wszystko wściekać? Zajęło chwilę, zanim naprawdę dotarło do mnie, co powiedziałam. Co ja właśnie zrobiłam? Postawiłam się. Tak jakby. I do tego, nie mogłam tego cofnąć. Twarz Dexa pozostawała niewzruszona, ale jego nozdrza rozszerzyły się ze złości. - Mówiłem, że nie miałem tego na myśli – powiedział szorstkim tonem. - To nie jest takie proste. – Stałam tam, czekając nie wiadomo na co. osi - Jest. Powiedziałem przepraszam, więc możesz przestać być wkurzona – wypowiedział te słowa jak polecenie. O mój Boże. - Nie. – Zwęziłam oczy. – To się nie liczy, skoro to Sonny zmusił cię, byś był miły. Te same mięśnie jego szyi zadrgały ponownie, kiedy znowu się we mnie wpatrywał. a - Słuchaj… - Ten płonący błękitem wzrok powędrował w dół mojego ciała i znowu wrócił do twarzy. Powoli, bardzo, bardzo powoli. Gardło zafalowało pod gęstym, czarnym zarostem na szyi. Głos stał się bardziej chropowaty. – Przykro mi, w porządku? To nie wystarczy? To było bez sensu. Kochałam słowa. Zawsze je kochałam. Uwielbiałam wolność, którą można było w nich znaleźć. Kochałam nimi manipulować. Kochałam sposób, w jaki brzmiały i moc, jaką posiadały. Ale czasami, czasami nie wystarczały. Czasami ciąg liter nie miał znaczenia w konfrontacji z czynami. Czyny miały siłę chóru w porównaniu do siły solisty. Czułam w kościach, że wszystko, co byłam w stanie uzyskać, to jedna osoba bez akompaniamentu.

„Bądź wielkim człowiekiem” powiedziałby moja mama. Naprawdę nie miałam na to ochoty, ale i tak podniosłam rękę. Nierówno odetchnęłam. - Mówienie, że ci przykro nie cofnie tego, co się stało. Przynajmniej w mojej książce. Nie potrafię tak po prostu z dnia na dzień o tym zapomnieć. Gardło Dexa zafalowało ponownie, a spojrzenie się we mnie wtapiało. - Chciałbym zapytać, czy jesteś poważna, ale myślę, że tak. Kiedy nie odpowiedziałam, oblizał dolną wargę, spoglądając w dół mojego ciała jeszcze raz. - Powiedz coś. Nie odezwałam się. Wpatrywał się we mnie przez minutę, napinając ramiona jeszcze bardziej, nim ze świstem wypuścił powietrze. Czyste rozdrażnienie. - No dalej. Czy byłam tak pełna urazy, że mógł zobaczyć, iż nie cieszę się z jego towarzystwa? Że wolałabym siedzieć w przenośnej toalecie niż obok niego? Spędziłam ostatnie kilka lat życia z całych sił starając się nie stresować i starając się dbać o siebie, a gdy po raz osi wredny - denerwował mnie – rozsypałam się? pierwszy ktoś był dla mnie autentycznie Wciąż mogłam czuć się zraniona, ale nie chciałam pozwolić, by trwało to zbyt długo. Już nie. - Ritz? – zapytał cicho. Wzruszyłam ramionami. Boże. Bycie wiecznie zgorzkniałą naprawdę nie miało a sensu. Ciągłe wściekanie się na niego było sprzeczne z większością komórek w moim ciele. - Zapomnij o tym. Przeprosiny przyjęte. Już nic nie powiem Sonny’emu. Słowa, słowa, jeszcze więcej pustych słów. Nie kłamałam. Miałam zamiar znaleźć inną pracę i już więcej słowem nie wspominać o Dexie. Odblokowując kluczem drzwi, opuściłam wzrok na jego gardło, po raz pierwszy zauważając, że w pewnym momencie Dex włożył kamizelkę Widowmakers. Odchrząknęłam i spojrzałam na jego jabłko Adama. - Do zobaczenia we wtorek. Nie odezwał się słowem, kiedy wsiadałam do samochodu. Jedynie cofnął się o krok, kiedy odpalałam.

Gdy wyjeżdżając z parkingu spojrzałam we wsteczne lusterko, stał dokładnie w tym samym miejscu, w którym go zostawiłam.

osi

a

Rozdział 7 - Son, w skali od jeden do dziesięciu, jak bardzo byś świrował, gdybym zmieniła pracę? – zapytałam przy śniadaniu. A mówiąc śniadanie, miałam na myśli, że skoro obydwoje wstaliśmy grubo po południu, a to był pierwszy posiłek dnia, to pomyślałam, że wciąż może być za nie uznany. Co nie? Nie miałam pojęcia, o której Sonny ostatecznie dotarł do domu. Ja znalazłam się w łóżku o trzeciej i odpłynęłam natychmiast, jeszcze zanim mój telefon się podświetlił. Sonny wydał dźwięk, który zabrzmiał jak stłumiony chichot i spojrzał na mnie badawczo, żując kawałek bekonu i unosząc zmęczoną, kasztanową brew. - Więcej kłopotów w raju? Zakpiłam. - Dex tak jakby jest dupkiem. Nozdrza Sonny’ego rozszerzyły się, a usta zadrgały. Głupol z całych sił starał się nie roześmiać. - Dzieciaku, powiedz mi coś, czego nie wiem. Drugą po Deksie osobą, którąosi zamierzałam walnąć, był mój brat. - Wysłałeś mnie do niego do pracy – istnieje szansa, że to wysyczałam. - Bo wiedziałem, że sobie poradzisz. Radzenie sobie z Dexem, to jak radzenie sobie ze skorpionem. W którymś momencie i tak dostaniesz trującym żądłem. Pechowo dla mnie to żądło upodobało sobie Iris Taylor. Na końcu języka miałama chęć wypaplania mu, jak Dex potraktował mnie na parkingu. Tylko że… dopiero co powiedziałam Dexowi, że nie zamierzam lecieć do Sonny’ego i jęczeć. Cholera. - Prawda? – podpuszczał, dokuczając mi. Musiałam zadowolić się burknięciem: - Taa. Uniósł ciemną brew. - Mówiłem ci, że wbiję mu zęby do gardła. - Nie zapomnij o jego kolanach. – Kopnęłam go pod stołem w goleń. Sonny roześmiał się i wepchnął kolejny kawałek zwęglonego bekonu w usta. – Nie, jest dobrze. Po prostu nie jestem przyzwyczajona do tego typu osobowości. Wiesz – władczej i

ponurej. – Mówiąc władczej, miałam na myśli dupkowatej. Ponieważ pytaniem było: jak ktoś tak przystojny, tak bardzo przystojny oraz ktoś, kto ma tak dobrze prosperujący biznes, mógł być tak zły, że upadł tak nisko? Uśmiechnął się. - Ris, właśnie opisałaś wszystkich moich przyjaciół. – Zachichotał. – Ale rozumiem. On nie jest taki zły, dzieciaku. Przyrzekam, że nie wysłałbym cię tam, gdyby był złym facetem. Jest samotnikiem – przerwał, namyślając się, nim powiedział: - zwykle też dupkiem, ale nic ci nie zrobi. Ma siostry i wie, jak zachowywać się w stosunku do rodzin Widows. Poza doprowadzaniem mnie do płaczu i krzyku. Nic wielkiego. - Więc dlaczego? Sonny posłał mi długie i twarde spojrzenie, a jego usta drgnęły z wahaniem. W końcu westchnął. - Z tego samego powodu, z jakiego wszyscy mamy problemy. Z powodu innych ludzi? Co za kiepska wymówka. Było w tej historii coś więcej, ale o czymkolwiek Sonny osi chciał powiedzieć, o czymkolwiek powinien był mi powiedzieć, nie zrobił tego. - Jeśli naprawdę nie cierpisz tej pracy, możemy poszukać ci czegoś innego. W barze ciągle potrzebują pomocy, ale nie wiem, czy chciałbym cię blisko MC na stałe. - Może być. Nie jesteś kutasem, a Trip jest naprawdę miły – próbowałam wyjaśnić. - Nie jestem kutasem dla ciebie, a Trip jest miły, bo cię lubi – powiedział Sonny. a Westchnęłam i odkroiłam kawałek swojego, nie do końca usmażonego naleśnika. - Słuchaj, Ris, wolałbym, żebyś nie odchodziła, odkąd jesteś tuż obok mnie, ale jesteś dużą dziewczynką. Zawsze byłaś samodzielna. Mogę dać ci kasę, żaden problem. – Rzucił mi znaczące spojrzenie. - To zależy od ciebie. Szlag by to trafił, nienawidziłam, kiedy rozsądni ludzie mieli rozsądne argumenty. Naprawdę chciałam prosić go o pieniądze? Nie. Wypuściłam długi oddech. - Ze wszystkich sił postaram się go jakoś znosić, ale jeżeli zostanę aresztowana za napaść, zapłacisz za mnie kaucję. Nie nadawałabym się do więzienia. Mój przyrodni brat uśmiechnął się szeroko.

- Wątpię w to, ale wyciągnę cię, gdyby tak się stało. Jeśli znowu będzie źle się zachowywał, potraktuj go jak Willa, kiedy przeginał. Jak mojego małego braciszka? Moją odpowiedzią było milczenie i wyraz twarzy, który aż dymił zakłopotaniem. Kiedy Will zrobił coś lekkomyślnego i głupiego, to szczypałam go w sutki. Koniec. - Jeśli był kretynem, robiłaś mu piekło, prawda? - No tak – Ktoś musiał. Sonny poruszył brwiami. - Po prostu nie pozwól, by całe to gówno, które wyprawia, uszło mu na sucho. Znam Dexa. Sprawisz, że zobaczy, co narobił i się ogarnie. Nie jest totalnym dupkiem, tylko ma niewyparzoną gębę i jest w gorącej wodzie kąpany. Pomyślałam o wczorajszej nocy i o tym, jak prosił mnie o odpuszczenie. Odpuściłam mu jedynie częściowo. Hmm. Słowa Sonny'ego wraz z moim upieraniem się, że tak naprawdę niezbyt obchodzi mnie pozostawanie w łaskach szefa, przemknęły przez moją głowę razem z akceptacją i osi zrozumieniem. Szukałam już innej pracy, tylko że poszukiwania były bezskuteczne. Co teraz zrobi Dex, kiedy byłam z nim szczera? Zwolni mnie? Za cholerę się tym nie przejmowałam. To kłamstwo. Przejmowałam się. A przynajmniej będę, dopóki nie znajdę innej pracy. Zawsze też był plan zapasowy w postaci podeptania tego, co pozostało z mojej a dumy i poproszenia Sonny'ego o pieniądze. - Mogę to zrobić – powiedziałam szczerze. Powoli kiwnął głową. - Wiem, że możesz, Ris. Ze strategią postępowania w głowie, uśmiechnęłam się. - Masz już plany na dzisiejszy dzień? - Co chcesz robić? Pomachałam rzęsami, które z pewnością wciąż były zlepione wczorajszym tuszem i uśmiechnęłam się szeroko. - Posprzątać twój garaż?

***** Spędziliśmy niedzielne popołudnie przedzierając się przez zakurzony, wypełniony cholera wie czym garaż Sonny'ego. Co najmniej pięć razy słyszałam, jak mamrotał: „Tylko dla ciebie, Ris. Tylko dla ciebie.” Udało nam się przedostać przez połowę gratów, a zrezygnowaliśmy tylko dlatego, że komary stały się tak dokuczliwe, że co dwie sekundy klepałam się w różne części ciała. Do czasu, kiedy wyszłam spod prysznica, Sonny był już ubrany i stwierdził, że ma „interesy klubu” - cokolwiek to znaczyło – do załatwienia i że wróci później. Zrobiłam kolację dla dwóch osób, zjadłam swoją część, a następnie usadziłam tyłek na kanapie, by troszkę pooglądać telewizję. Troszkę zamieniło się w godziny, które złożyły się na mój relaks, powtórka po powtórce. Ostatnią rzeczą, którą pamiętam, nim odpłynęłam tuż po północy, była myśl, że powinnam przenieść się do Vegas i pracować z chłopakami z Pawn Stars9 zamiast z Pins.

***** osi - Po prostu zostaw ją na kanapie. - Brachu, to kurewsko niewygodne. Ktoś westchnął, ale wciąż byłam w swoim zwariowanym, walczę-by-zostać-we śnie świecie, kiedy dwa głosy rozległy się z, jak się wydawało, innego wymiaru. Krajobraz z a dokładnie jak park, do którego tato zabierał mnie co mojego snu, miejsce, które wyglądało tydzień, kiedy jeszcze był stałym bywalcem, zachwiał się, kiedy głosy na zewnątrz stały się donośniejsze. - Masz rację. Pozwól mi się odlać, a potem ją obudzę – ktoś powiedział. Cisza, która nastała, powinna pomóc mi z powrotem zapaść w sen, ale zapadnięta poduszka pode mną podziałała przeciwnie. Otoczyły mnie dwie ręce. Jedna objęła łopatki, a druga wsunęła się pod kolana. Zostałam podniesiona i znalazłam się przy czymś ciepłym i twardym, czymś szczególnym, co odrobinę pachniało spalinami i czystym praniem. To było dobre. Wiedział o tym nawet mój na wpół uśpiony tyłek.

9. Reality show, w którym widzowie śledzą losy rodzinnego lombardu w Vegas, prowadzonego przez dziadka, ojca i syna.

Moje powieki uchyliły się na tyle, by stwierdzić, że jestem niesiona przez korytarz w domu Sonny'ego. Twarz kołysała mi się przy klatce piersiowej, a nos wciskał się w męskie gardło. Instynktownie wiedziałam, że to nie Sonny. Ten matoł kazałby mi iść do pokoju. Mrugając powoli, podniosłam głowę, by zobaczyć osobę, która mnie niesie. Miała włosy tak ciemne, że to nie mógł być Trip. Ale wysokie kości policzkowe i twardy zarys szczęki był wszystkim, czego potrzebowałam, by zdać sobie sprawę, że to Dex. Dex! - Co ty… - zaczęłam ziewać, walcząc z zamykającymi się oczami. - Wracaj do snu – wymruczał pod nosem, nawet nie poruszając ustami. Nie patrzył na mnie, ani kiedy zatrzymał się przed zamkniętymi drzwiami sypialni, ani kiedy je otwierał, podpierając mój tyłek czymś, co jak mniemam, było uniesionym kolanem. Gdy delikatnie opuszczał mnie na materac, w końcu spojrzał w dół. Nie uśmiechał się i nie czekał, aż zapytam go, dlaczego kładzie mnie do łóżka. Zrobił krok w tył w moim bardzo ciemnym pokoju i nim zamknął drzwi i zostawił mnie samą, wyszeptał: - Dobranoc, Ritz. osi Gdybym nie była tak zmęczona, zamiast na powrót pogrążyć się we śnie, prawdopodobnie zastanawiałabym się, co się, do cholery, dzieje. Ale byłam, a próby zrozumienia zachowania Dexa nie były czymś, z czym mógłby poradzić sobie nawet mój w pełni sprawny, a nie na wpół uśpiony umysł. a

Rozdział 8 Kiedy obudziłam się następnego ranka, na serio pytałam sama siebie, co, do cholery, stało się wczorajszej nocy. Wiedziałam, że to nie mógł być sen. Kutas Dex zaniósł mnie do pokoju. To się stało. To. Się. Stało. I za nic w świecie nie potrafiłam zrozumieć: a) dlaczego był w domu Sonny'ego tak późno, b) dlaczego wziął na siebie zabranie mnie do sypialni, c) było powtórką a i b. Sama mogłam pójść, a przynajmniej powlec się do łóżka. Był poniedziałek, a kiedy się obudziłam, mój brat znajdował się już w pracy. Wczorajsza kolacja tajemniczo zniknęła, a naczynia były umyte. Alleluja. Ograniczona przez brak środków na koncie aż do wypłaty, musiałam zadowolić się darmowymi rzeczami, jakie oferowało życie. Takimi jak wylegiwanie się w domu, oglądanie telewizji i przeglądanie katalogów, które Sonny trzymał na stole w kuchni. Zasadniczo leniłam się przez pół dnia. osikolejnego maila. Minął ponad miesiąc, odkąd ostatni W tym czasie wysłałam Willowi raz z nim rozmawiałam, ale nie było to czymś nadzwyczajnym. W sumie w ubiegłym roku udało mi się widzieć się z nim tylko przez tydzień. Powinnam być już doświadczoną profesjonalistką w zachowywaniu spokoju w sytuacji, kiedy nic od niego nie dostaję, ale prawda była taka, że martwiłam się o Willa codziennie. Był moim młodszym bratem.aChłopcem, którym opiekowałam się jakby był mój, przed i po tym, jak zmarła mama. Powodem, dla którego nauczyłam się pracować za dwóch, powodem, dla którego pracowałam w dwóch miejscach jednocześnie, nawet kiedy byłam chora i powodem, dla którego nauczyłam się wielu innych rzeczy. Przez większość czasu czułam się, jakbym żyła tylko dla niego. A potem wstąpił do wojska i zostawił mnie na Florydzie. To znaczy, liczyło się, że był szczęśliwy, ale to nie zmieniało faktu, że mi go brakowało. Takie było życie, prawda? Zyski i straty. Po południu zaczęłam się dusić w czterech ścianach i wyszłam, by sprawdzić, czy jest coś do roboty na zewnątrz. Było. Każdy centymetr kwadratowy ziemi wokół krzewów i trawnika Sonny'ego porastały chwasty. W normalnych okolicznościach prawdopodobnie

udawałabym, że nic tam nie ma, ale teraz świadczyło to tylko o tym, jak znudzona byłam i jak strasznie chciałam zająć swój umysł czymś innym. W garażu Sonny'ego znalazłam parę za dużych rękawic, założyłam koszulkę z długim rękawem, by uniknąć poparzeń słonecznych i wzięłam się do roboty. Półtorej godziny później, kiedy moje plecy bolały, a ciepłe pieczenie, które czułam na karku, krzyczało oparzeniem słonecznym, wrzuciłam wszystkie chwasty do worka na śmieci i wyczerpana, stanęłam na środku podwórka. Głośny warkot wielu motocykli rozniósł się echem po okolicy. Było po godzinach pracy, wiele osób wracało do domów, więc naprawdę nie planowałam lecieć i sprawdzać, skąd się wzięły. To była druga natura. A motocykl, to motocykl, prawda? Kiedy byłam w połowie podnoszenia worka nad głowę, by wrzucić go do śmieci, powoli nadjechało dwóch krótko ostrzyżonych bikerów z twardym wzrokiem wlepionym we mnie i w dom. Nie zatrzymali się, ale jak tylko minęli podjazd, przyśpieszyli i zniknęli z widoku. Dziwne. osi

*****

Najgorsze w pójściu do pracy we wtorek było to, że nie wiedziałam, jak zachować się przy Dexie. Nie powinno być dla mnie zaskoczeniem, że spotykał się z Sonny'm, skoro byli w jednym klubie, ale jednak. Sonny był ciepły i słodki – mimo że w specyficzny sposób a był wybuchowym workiem bobrzego gówna. Może i jak powiedział, tylko dla mnie – a Dex zachodziło między nimi to całe „przeciwieństwa się przyciągają”. Może. Na szczęście to Blake przyszedł i otworzył, skłaniając mnie do zastanawiania się, gdzie był Kutas. Za cholerę nie zamierzałam pytać Blake'a ani nikogo, pozwoliłam sobie jedynie o tym myśleć. To było jak psychiczne przygotowywanie się do huraganu. Interes kręcił się dosyć dobrze, od kiedy drzwi otworzyły się i pokazał się Slim. Przez pierwszych kilka godzin tatuaż po tatuażu, a potem piercing sutków, który sprawił, że moje własne bolały i facet, który chciał przekłuć brew. Było blisko dwudziestej, kiedy w końcu pojawił się Dex wyglądający jak zwykle na lekko wkurzonego i bez machnięcia czy kiwnięcia głową komukolwiek, pomaszerował od razu na zaplecze.

Znowu nikt się nie odezwał. Blake i Slim nawet na siebie nie spojrzeli. W ogóle tego nie rozumiałam, bo ja zirytowałam się, kiedy tylko wszedł do środka. Patrząc z perspektywy czasu, powinnam była zwyczajnie iść na zaplecze, przejść do prządku dziennego nad werbalnymi batami od Dexa i zamówić materiały na miesiąc, zamiast zostawać w recepcji i rozmawiać z klientką o przekłuciu nosa. Ale tego nie zrobiłam. W swoim dążeniu, by być suką, ponieważ zranił moje uczucia, zostałam na miejscu. Błąd? O, tak.

***** - Słodziutka. Spojrzałam na mężczyznę stojącego przed biurkiem w recepcji. Mężczyznę z brodą i szklistymi, zaczerwienionymi oczami, który cuchnął alkoholem. To było obrzydliwe i drażniło mój nos. Ale to była moja praca i aż do teraz wszyscy byli uprzejmi, więc się nad tym nie zastanawiałam.

osi

- Tak? - Chcę zrobić tatuaż. Posłałam mu lekki uśmiech, nawet nie patrząc na terminarz. Nawet gdyby Slim i Blake nie byli zajęci, a Dex wyszedłby z zaplecza, wciąż nie mógł zrobić sobie tatuażu. a Ups. - Przykro mi, ale nie mogę ci pomóc, jeśli jesteś pod wpływem alkoholu. - Słodziutka, chcę zrobić tatuaż. Teraz – facet wybełkotał, cmokając ustami i ordynarnie pryskając śliną. Ohyda. Smród alkoholu był jeszcze silniejszy. Fuj. Lekko się skuliłam. - Przykro mi, ale naprawdę nie mogę… - usiłowałam wyjaśnić. Alkoholowa Woda Kolońska chrząknął. - Zawołaj Dexa. - Dex nie pracuje w tej chwili. - Słodziutka, zawołaj Dexa.

O rany. Wzięłam głęboki oddech i kiwnęłam głową, odsuwając krzesło. - Pozwól mi zobaczyć, co mogę zrobić. Przez lata wrosło we mnie motto, że klient zawsze ma rację. Muzyka grała tak głośno, że nie dziwiło, iż Blake i Slim niczego nie słyszeli. Zagłuszała wszystko. Metal i ciężki rock waliły w głośnikach przez większość nocy. Kiedy podeszłam, drzwi biura były zamknięte, a wewnątrz panowała cisza. Zapukałam kilka razy, jednak bez odpowiedzi. Światło w łazience było zapalone, a ja nie miałam zamiaru niepokoić człowieka, kiedy korzystał z toalety, niezależnie od tego, czy to był mój szef dupek czy nie. Czas w toalecie był czasem prywatnym, jak sądzę. - Dex jest w tej chwili niedostępny – zaczęłam mówić gościowi, który, jak mogłam stwierdzić po kolejnym spojrzeniu, był kompletnie zalany. - Jeśli jednak zaczekasz chwilę, spróbuję go poprosić… Puściły mu nerwy. Nie nadużywałam alkoholu, a tych kilku chwilowych znajomych, których miałam, również nie za bardzo. Upijali się okazjonalnie. Upijali się na wesoło, na smutno, kochliwie. Ale agresywny pijak był kimś, z kim wosiogóle nie potrafiłam sobie radzić. - Słuchaj, suko, nie mam czasu! Zawołaj, kurwa, Dexa i to już, zanim… Nie wiadomo skąd w moją talię uderzyło ramię. Zbyt rozproszona, zdałam sobie sprawę, że ramię należy do Dexa, który obejmuje mnie i przyciąga do swego boku, a jego palce zaciskają się na materiale mojego swetra. Nie widziałam jego twarzy, aleanie musiałam. Kutas Dex był wściekły. Rozjuszony. Po części spodziewałam się, że już teraz wysoki i szeroki, zrzuci z siebie ubranie i przemieni się w zielonoskórego i dziesięć razy większego potwora. Szerokie ramiona napięły się, a wielki, mający ponad metr osiemdziesiąt centymetrów wzrostu mężczyzna wydawał się być po tym jeszcze bardziej zastraszający. Myślę, że każdy mógł poczuć te niepokojące, niebezpieczne wibracje wkurwionego bikera aż w kościach. - Rick – było wszystkim, co warknął. Alkoholowa Woda Kolońska wyczuł tę surową, oszalałą energię, bo cofnął się o krok. Jego twarz, czerwona jak pancerz wrzeszczącego, gotowanego homara, zbladła.

- Szukałem cię, bracie – Mężczyzna odetchnął. Dex zacisnął palce na moim swetrze. - Wynoś się. - Dex... Jego ramiona zesztywniały pod czystą, białą koszulką. - Rick. Wy-pier-da-laj. - Ale... Jego dłoń zacisnęła się na moim ubraniu tak mocno, że pochyliłam się do przodu, kiedy krzyknął: - Wypierdalaj! I to już! Jasna cholera. Rick przybrał odcień bieli, który wcześniej widziałam jedynie na szkolnym papierze w linie, podnosząc obie ręce. - Dex… Dex puścił mój sweter, robiąc krok w kierunku pijanego śmierdziela. - Wiesz cholernie dobrze, że nie przychodzi się do mojego salonu z żądaniami, wyzywając moją dziewczynę od suk.osi Mówiąc słowami piosenki, którą mój słuchający rapu sąsiad zwykł puszczać na swoim boomboksie, kiedy byłam dzieckiem: Zatrzymaj się. Poczekaj chwilę. Zamknął dystans między nimi, powodując, że zignorowałam fakt, iż właśnie nazwał mnie swoją dziewczyną. Przysięgam, że Dex urósł ponad siedem centymetrów, kiedy podniósł ręce i przycisnął je do klatkiapiersiowej zalanego gościa. - Wypierdalaj, zanim zrobię coś, czego pożałujesz – Dex poinformował go, odpychając tak mocno, że byłam zaskoczona, iż nie uderzył w szybę. Facet potknął się, prostując się powoli po ostatniej zamierającej prośbie: - Dex. Odpowiedziała mu cisza. Ciężka, elektryzująca cisza. Rick otworzył usta, by powiedzieć coś jeszcze, ale dobrze się zastanowił i odwrócił się, by wyjść. Jak tylko drzwi się zamknęły, jakby pękła intensywnie naciągnięta guma. Moje serce waliło od samej głośności słów, które padły. Byłam tak pogrążona w swoim małym świecie, że nie wyczułam obecności Dexa, dopóki jego palce nie znalazły się na moim podbródku, unosząc do góry moją twarz.

- Wszystko w porządku? - szepnął tak blisko, że mogłam poczuć na nosie jego ciepły oddech. Trzęsły mi się ręce. Przełknęłam ciężko i kiwnęłam głową, częściowo kłamiąc: - Tak. Dex prześliznął się spojrzeniem po moich oczach, nosie, ustach, a nawet szyi. Miał łagodny wyraz twarzy. Sięgnął, by złapać jedną z moich rąk w swoją, a jego rysy napięły się, gdy moje palce zadrżały w jego dłoni. - Puls ci wali, dziecinko. - Nic mi nie jest. Wariowanie podpadało pod tę samą kategorię, co dobre samopoczucie. Tak długo jak nie zsikałam się w majtki, wciąż mogło być ze mną dobrze. Nie mówiąc słowa, pociągnął mnie za rękę i poprowadził w stronę korytarza. Kiedy mijałam Blake'a i Slima, oszołomiona zauważyłam, że spojrzeli zmartwieni i ze wszystkich sił starałam się posłać im uśmiech, ale wyszedł niepewny. Czułam się, jakbym po prostu wsiadła do kolejki górskiej. Dex pokręcił głową, mijając swoje biuro, prywatne pokoje i jeszcze mocniej ścisnął osi moją dłoń, wciągając nas do pokoju socjalnego. - Chodź tutaj, Ritz – rozkazał, zatrzymując nas tuż obok kuchennej lady. Zanim zdałam sobie sprawę, co się dzieje, jego ręce znalazły się na moich biodrach i posadził mnie na blacie. Jego dłonie musnęły moje kolana, kiedy cofnął się do automatu z napojami w rogu. - Zaczekaj chwilę. a Jakbym mogła gdziekolwiek pójść. Ale siedziałam w ciszy, wsuwając ręce pod uda, tak by nie czuć już ich drżenia. Wyciągnął z portfela pieniądze i wrzucił do automatu, dostając w zamian colę. Trzymając ją w dłoni, przeniósł się na przeciwległy kraniec długiej lady i zaczął przetrząsać górne szafki. Wyjął bochenek chleba, wyciągnął dwie kromki, zawiązał resztę i schował z powrotem. Nie byłam pewna, co, do licha, się dzieje. Nie mogłam powstrzymać się od patrzenia, jak delikatnie trzymając kromki w jednej, a colę w drugiej dłoni, podchodzi do mnie, zatrzymując się tak blisko, że jego biodro otarło się o bok mojego uda. - Masz. – Dex próbował wręczyć mi jedną z kromek, ustawiając napój między nami. - Co? - Patrzyłam na ziarenka w chlebie. - Jedz, dziecinko. – Podniósł kromkę wyżej.

Pokręciłam głową, z powrotem wbijając w niego wzrok. - Nie jestem głodna. Dex podniósł kromkę jeszcze wyżej, tak że znalazła się na wysokości moich ust. - Nie obchodzi mnie, że nie jesteś głodna. To cię uspokoi. Pragnienie, by się z nim kłócić było tuż tuż, ale wnosząc po twardym, bezkompromisowym spojrzeniu, które mi posłał, uznałam, że to bezcelowe. To nie był dobry moment, by decydować się na walkę z nim. Wyrwałam chleb z jego dłoni i jadłam powoli, przez cały czas obserwując go kątem oka. Tak szybko jak skończyłam, wręczył mi drugi kawałek. Posłałam mu kolejne spojrzenie, ale w odpowiedzi dostałam ten sam, „żadnych nonsensów”, piorunujący wzrok. Więc go zjadłam, bo w przeciwnym razie prawdopodobnie wepchnął by mi go do gardła siłą. Patrzył, aż została mi tylko ćwiartka, a wtedy oderwał zatyczkę napoju i podał mi go w sekundzie, w której przełknęłam ostatni kawałek orzechowego chleba. - Powinienem był skopać mu pierdoloną dupę za mówienie do ciebie w ten sposób – mruknął, kiedy brałam pierwszy łyk coli. osi Czy przed tym co najmniej trzy razy nie rozmawiał To cud, że się nie zakrztusiłam. ze mną, jakbym była głupia? Wiedziałam, że muszę mieć minę „co, do cholery”, bo jego twarz spochmurniała. No dobrze, może nie powinnam mu zwracać uwagi na to, jak wielkim był hipokrytą. Nawet jeśli Sonny twierdził, że jest nieszkodliwy, nie znaczy, że jego słowa kojarzyły a Pewnie postępował ze mną w ten sposób tylko z się z czymś miękkim i opiekuńczym. poczucia winy. Czy coś. - Jest dobrze – zaszczebiotałam. - Nie, nie jest. – Pochylił głowę bliżej, ponownie przeszukując wzrokiem moje oczy. Przestraszył cię? Wciągnęłam nierówny oddech, po raz pierwszy czując, że moje serce nie bije tak mocno jak na początku. - Zaskoczył mnie – odetchnęłam. W mniej niż tydzień dwóch mężczyzn sprawiło, że poczułam się jak gówno. To musiał być rekord świata.

Dex spiął się i przesunął swoje ciało tak, że stanął przede mną, kładąc ręce po obu stronach moich nóg. Pozostał cicho przez długi czas, tylko w jego oczach migał bezmiar emocji, których nie potrafiłam rozpoznać pod ściśle kontrolowaną maską. Przez ułamek sekundy zapragnęłam poznać go lepiej, by zrozumieć, co dzieje się w jego umyśle, ale tak szybko, jak pojawiła się ta chęć, tak samo szybko odeszła. Przez cały czas świadomie wdychał powietrze nosem, a wydychał ustami, aż podrapał się po czubku nosa. - To się nie powtórzy. – Nie było mowy, by mógł mi to obiecać. Nic z tego. Ale ta magnetyczna, gorąca przemoc wciąż przetaczała się przez jego ramiona i klatkę piersiową, więżąc mnie nawet bardziej niż górna połowa jego ciała. - Pogadam z Rickiem i zmuszę go, by cię przeprosił, dziecinko. Nie chcę, żebyś się bała. To parszywy menel. Odwracając wzrok, powoli wzruszyłam jednym ramieniem. Oddychał głośno, kiedy ja myślałam o tym, jak miły właśnie był, stając w mojej obronie, gdy jego znajomy zaczął krzyczeć i starając się mnie uspokoić. Ale tego nie rozumiałam. Tylko kilka dni temu zachowywał się, jakby stracił cholerny rozum. W zeszłym tygodniu próbował mnie wykopać. Nie rozumiałam tego i czułam się tym zakłopotana i zdezorientowana. osi - Już w porządku – wyszeptałam. Nie poruszył się i nie odezwał. Przesunęłam się na blacie, kręcąc tyłkiem, tak że balansowałam na krawędzi, ale Dex był zbyt blisko i nie byłam w stanie zeskoczyć bez przyciśnięcia się do niego całym a ciałem. - Chcę już zejść. Oczywiście nie odsunął się. - Posiedź trochę dłużej. - Czuję się dobrze – upierałam się, walcząc z pragnieniem, by spojrzeć na jego twarz. Jedna z jego rąk przesunęła się na moje kolano. Nawet przez gruby materiał moich brązowych spodni poczułam palące ciepło. A przynajmniej tak jakby moja krew skierowała się do tego jednego punktu pod moją skórą. Cholera by wzięła to zdradzieckie ciało. - Iris, dlaczego na mnie nie patrzysz? Och, do licha.

Jego głos przybrał ten mleczny, gładki, głęboki ton, który sprawił, że czułam się, jakby zapałki zapłonęły w moim wnętrzu, a sposób, w jaki wypowiedział moje imię… Ja. Pierdzielę. Nawet nie wiedziałam, że zna moje imię. Odkąd pracuję z Pins, nie użył go ani razu. - Po prostu chcę zejść – powiedziałam, spoglądając na jego dłoń. Dex ścisnął moje udo. - Będziesz mogła zejść, kiedy powiesz mi, dlaczego nadal nie patrzysz mi w oczy. Nalegałam: - Proszę. - Nie. - Chcę zejść. - Nie. Och, cholera. Zirytowana jak diabli podniosłam głowę. - W jednej chwili jesteś tak jakby pieprzonym palantem… - Czy ja właśnie zrzuciłam tę bombę jeszcze raz? Czemu nie, zrobiłam to. - A w następnej zanosisz mnie do mojego pokoju i dzielisz się ze mną swoim schowanym na później chlebem. To nie ma sensu osi ciebie patrzeć, bo zraniłeś moje uczucia, okej? Nie powiedziałam szczerze. - Nie chcę na wiem, co myśleć. Tylko mrugnął. - To tyle? Moja głowa opadła do tyłu, więc mogłam popatrzeć na sufit. Czy ten facet tak na a poważnie? - Ritz, proszę cię. To dlatego nie chcesz na mnie patrzeć? Bo pieprzę bzdury? Pytanie było tak zdawkowe, jakby pytał mnie, jaki sos chcę do sałatki: farmerski czy włoski. Tak irytujące. - To za mało? - Mogłam lekko wyjęczeć te słowa. Ten dupek zaczął chichotać. - Niepotrzebnie się tak wkurzasz. – Opuszki jego palców wytyczyły linię od mojego uda do kolana intymnym, delikatnym gestem, który nie pasował do człowieka, jakiego poznałam tydzień temu. - Mówiłem ci, że to błąd. Ile razy chcesz, żebym przepraszał? Posłałam mu płaskie spojrzenie, które odwzajemnił okrągłymi, zaciekawionymi oczami.

- Wiem. Ale nazwałeś mnie idiotką tylko dlatego, że drugiego dnia pracy poprosiłam cię o pomoc. Kto tak robi? - Po prawdzie, to chyba byłam idiotką. Ponieważ inteligentny człowiek zamknąłby usta i przyjął wymuszone przeprosiny. Ale to byłam ja, a moje usta nadal pracowały. - Ostatni raz, kiedy ktoś nazwał mnie pieprzonym czymś miał miejsce trzy lata temu w Czarny Piątek, kiedy kupiłam młodszemu bratu ostatni telewizor na wyprzedaży w Walmarcie. Ale wiesz co? Wtedy mnie to nie obchodziło. Ale obchodziłp teraz i pokazałam jak bardzo. Grube rzęsy Dexa zatrzepotały, kiedy zamknął oczy i ze świstem wypuścił powietrze z płuc. Wyglądał, jakby coś go bolało. Nie wydawał się być typem człowieka, który był skory do przepraszania kogokolwiek. Jego wyraz twarzy sprawiał wrażenie tak zawziętego i tak dla niego obcego, jakby starał się wepchnąć kwadratowy przedmiot w okrągły otwór. - Dziecinko, przepraszam. – Te piękne, błękitne oczy otworzyły się, koncentrując się na moich. - Po prostu… gadam bzdury. - Po prostu gadasz bzdury? - powtórzyłam. O ludzie. Zamrugałam na jego wygląd.osi Jego długie, ciemne rzęsy, głęboko osadzone oczy, wspaniałą kwadratową szczękę, doskonały, prosty nos – Kutas Dex był niewiarygodnie przystojny. A przeze mnie czuł się jak gówno, kiedy nie wybaczyłam mu, gdy naprawdę wydawało się, że był skruszony. I co, być może pierwszy raz w życiu, tak wyraził. - Tak. – To było stwierdzenie faktu. - Jesteś MC, musisz mieć grubszą skórę, żeby a przetrwać, słyszysz? Boże, daj mi siłę. - Mój tato był Widow, Sonny jest Widow. Ja nie jestem – wyjaśniłam spokojnie. - Nie potrafię w ciągu nocy, tak po prostu, wyhodować sobie grubej skóry. To była jego kolej, by mrugnąć. - Właśnie, że możesz. – Znowu mrugnął. - Kto przejmuje się tym, co mówię? Powiedz mi, jeśli masz problem. Nie uciekaj i nie mów Sonny'emu, że traktuję cię jak gówno. Nie ukrywaj przede mną swojej pieprzonej twarzy, bo zraniło cię, że byłem dupkiem. Powiedz mi. Może nie masz grubej skóry, ale ja tak. Poradzę sobie z tym. Jakby to było takie proste.

Westchnęłam i zamknęłam oczy, zła na siebie, że muszę utrzymać pracę, kiedy tak naprawdę nie chcę, a wszystko ze względu na okoliczności. Okoliczności, które jak zawsze obracają się wokół pieniędzy. Sranie w banię. Znowu westchnęłam. Nie byłoby łatwiej, gdyby zwyczajnie był miły z dobroci serca, a nie dlatego, że został do tego zmuszony? Niemal się roześmiałam. Jakby Dexa dało się zmusić do czegokolwiek. Znałam go od kilku dni, a już widziałam że był niewzruszony. - Nie radzę sobie z tym całym emocjonalnym szajsem. – Trącił biodrem moje kolano. - Powiedz mi, z czym masz problem. Nie mogłam. Po prostu nie mogłam. Ryzyko utraty tej cholernej pracy, której jak dotąd nawet nie lubiłam, było zbyt duże. Jeśli wkurzył się na mnie, bo poprosiłam go o pomoc, to jak wściekły będzie, kiedy poproszę go, by przestał być kutasem? Pomijając fakt, że mój brat kazał zrobić mi to samo, co sugerował Dex… Nie byłam pewna, czy rzeczywiście jestem do tego zdolna. - Dziecinko, ja nie mam problemu z mówieniem komuś, że mnie wkurwia – oświadczył.

osi

Bez jaj. Ponownie trącił moje kolano biodrem. - Powiedz to. - Powiedz co? - wolno zapytałam. a - Powiedz, co myślisz – wyjaśnił. Pokręciłam głową. Jego brwi złączyły się w irytacji z powodu cierpliwości. - Nazwij mnie kutasem. Dupkiem. Gnojkiem. Jak chcesz, tylko po prostu to powiedz, Ritz. Wyraz mojej twarzy prawdopodobnie stał się w połowie przerażony, a w połowie zdenerwowany, kiedy użył przezwiska, jakim zwykle określałam go w myślach. - Nie. - Dlaczego nie? - Bo to niegrzeczne. Tym razem Dex mrugnął powoli.

- Jest różnica pomiędzy mówieniem tego głośno a mówieniem w myślach? Niech to cholera. Miał rację. Zanim jednak posunęliśmy się dalej, ktoś z przodu krzyknął imię Dexa na tyle głośno, że słychać je było mimo grającej muzyki. Z niskim pomrukiem przesunął się tak, że jego biodro zmieniło się w udo, naciskające na moje kolano i goleń. - Postaram się tak cię nie traktować, ale jeśli to zrobię, powiedz coś. Nie odgryzę ci głowy, kiedy będziesz ze mną szczera, w porządku? Spojrzałam na niego z powątpiewaniem, bo poważnie? On naprawdę oczekuje, że uznam, iż dobrze zniesie wyzywanie go? Och, proszę. Ale w porządku, jeśli to sprawi, że będzie lepiej w nocy spał. Byłam zmęczona gniewaniem się. Mogłam spróbować być dobrym człowiekiem i umyć od tego ręce. Nie można powiedzieć, że Dex nie próbował uprzątnąć tego syfu na swój własny, brutalny sposób. Zarobił punkty za starania. W porządku. Nie do końca, ale jednak. Rusz dalej. Zapomnij. - Słuchaj, mam nadzieję, że zapomnisz o tym, co powiedziałem i wybaczysz mi prędzej czy później, bo akurat teraz nie jestem fanem tego gówna. Przykro mi i taka jest cholerna prawda. Ale chcę, żebyś osi otwierała te małe usteczka i od tej chwili mówiła o wszystkim, co cię dręczy, w porządku? Nie udzieliłam mu odpowiedzi, bo nie sądziłam, by jej potrzebował. Wpatrywał się we mnie tymi intensywnymi oczami, dopóki nie zdałam sobie sprawy, że chce potwierdzenia. - W porządku.

a

Dex pochylił głowę, by w pełni uchwycić mój wzrok. Co za facet. Boże. Uniosłam głos i powtórzyłam: - Dobrze, od teraz będę mówić. Z pojedynczym klepnięciem w moje kolano, zniknął chwilę później. A ja siedziałam tam, zastanawiając się, co, do cholery, właśnie się stało.

Rozdział 9 Mijały dni, jeden podobny do drugiego: praca, Sonny, jego dom, wypłata i moje ulubione miejsce – znajdująca się tuż przy salonie filia Biblioteki Publicznej w Austin. Któregoś dnia przed pracą założyłam sobie kartę, bo uznałam, że z moim głodującym kontem w nabliższej przyszłości nie będę w stanie pozwolić sobie na zakup żadnych książek. I szczerze mówiąc, od momentu, gdy dostałam kartę i wpadłam w rutynę, zaczęło być dobrze... spokojnie. Nawet w kilku miejscach złożyłam podanie o pracę w pełnym wymiarze godzin, czym byłam podekscytowana. Do licha, wszystko szło bardzo dobrze. Wliczając w to napiętą atmosferę w pracy. Dex wychodził i wracał, a kiedy był w salonie, tak jakby trzymał się trochę na uboczu, chyba że musiał w ciągu dnia wpłacić pieniądze do banku. Mimo że w miarę, choć nie całkowicie, doszłam do siebie po naszym pierwszym, nieszczęsnym spotkaniu, wciąż nie do końca czułam się komfortowo w jego obecności. Po incydencie z pijanym gościem relacje między nami przeszły od napiętych do... dziwnych. A ten sam pijany gość dzień później przyszedł trzeźwy, dzierżąc w dłoni strokrotkę i przepraszając za nazwanie mnie suką. osi Nie miałam wątpliwości, że za tą wizytą stał Kutas. Z wyjątkiem złych chwil z Dexem, zwykle nie chowałam urazy, bo szkoda mi było wysiłku, więc wybawiłam Ricka z opresji. Praca była łatwa, a wydawała się jeszcze łatwiejsz, kiedy Dexa nie było w zasięgu dziesięciu metrów. W okresach przestojów poznawałam swoich współpracowników, a w czasie przerw na lunch udawało mi się a czytać książki. Tak naprawdę nie mogłam prosić o więcej. Tak więc, kiedy w piątek po południu siedziałam na zapleczu i czytałam książkę, którą wypożyczyłam dzień wcześniej, zupełnie niespodziewanie usłyszałam dochodzące od drzwi: - Co czytasz? Uniosłam wzrok, by ujrzeć Dexa stojącego w drzwiach z rękami w kieszeniach. Bez bejsbolówki czarne włosy sterczały we wszystkie strony. Kilka razy przeniosłam spojrzenie z książki poniżej na niego i z powrotem, nim wymijająco odpowiedziałam: - Książkę z biblioteki. To był romans historyczny, więc dokładniej odpowiedziałabym mu... och, za jakieś milion lat.

Właśnie wtedy, w tym momencie Kutas Dex się uśmiechnął. Uśmiechnął się. I słodka Matko Boża, to było druzgocące. Tak kompletnie niszczycielskie, że mogłam tylko siedzieć i bezbronna chłonąć tę wybuchającą przede mną bombę jądrową. Jego oczy błysnęły w tym samym momencie, w którym brwi wystrzeliły w górę. - Z biblioteki? Podobał mi się sposób, w jaki przeciągał słowa, więc kiwnęłam głową. - Z publicznej biblioteki? - spytał powoli. - Taak – tak samo przeciągnęłam. Jego usta wygięły się w kącikach. - Wciąż jeszcze takie są? - Wciąż jeszcze takie są – przytaknęłam, spoglądając na książkę i po zapamiętaniu numeru strony, zamknęłam ją starannie. Przełknęłam ciężko i przypomniałam sobie, że w końcu pozwoliłam swoim starym pretensjom odpłynąć. Dex w oczywisty sposób się starał, więc ja też mogłam. - A ty do nich chodzisz? - zapytał tak samo wolno jak moment wcześniej. Czy on mnie chciał sprowokować? Nie sądzę. Ułożenie jego ust sugerowało raczej osiwredną złośliwość. rozbawienie i ciekawość, a nie zwykłą, Trzymałam powieść, którą właśnie czytałam tylną okładką do góry, ponieważ nie było na niej obrazka. - Lubię darmowe rzeczy. Dex ponownie uśmiechnął się szeroko. a Jasna cholera. To było niesamowite. - Dziecinko, nawet nie potrafię sobie przypomnieć, kiedy ostatnio czytałem książkę, która nie była do szkoły, a tym bardziej kiedy, nie zmuszany przez mamę, poszedłem do biblioteki – przyznał. Z jakiegoś powodu wyobrażenie wpadającego w szał, małego Deksika z super błękitnymi oczkami i rozczochranymi, czarnymi włoskami, którego mama ciągnie do biblioteki, przemknęło mi przez głowę i sprawiło, że parsknęłam. To był prawdopodobnie ostatni raz, kiedy ktoś go do czegoś zmusił. - W takim razie, może powinieneś iść – powiedziałam. - Mają tam różne rzeczy, które możesz wypożyczyć. – W tym momencie coś mnie podkusiło. Pewnie ten pobłażliwy uśmiech, który posłał mi, kiedy pierwszy raz wspomniałam, skąd mam powieść.

Cwaniaczek. Uśmiechnęłam się powoli, czując wzbierający w ustach, znajomy gejzer werbalnego gówna, którego nie dałam rady powstrzymać. - Na przykład książki z obrazkami, jeśli słowo pisane jest dla ciebie za trudne. Cisza. A potem Dex odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się tak głośno, że sama się uśmiechnęłam, nawet jeśli nie sądziłam, że to doceni. Szczerze mówiąc, byłam zaskoczona, że wyrwała mi się taka złośliwość. Niezamierzona i w ogóle, ale z nim to wciąż było jak stepowanie po lodzie. Jak cienki był ten lód? Nie wiadomo. - W porządku. Pewnie sobie na to zasłużyłem, Ritz. Punkt dla zespołu Iris. Gdybym mogła przybić sobie piątkę i nie wyglądać przy tym na szaloną, zrobiłabym to. Ale na szczęście dla naszej dwójki, Dex znowu się odezwał. - Chodź do recepcji, będziemy ciągnąć słomki. - Po co? - zapytałam ostrożnie. Ostatnią rzeczą, jakiej chciałam lub jakiej potrzebowałam było ciągnięcie słomek, by zobaczyć, kto ma sprzątać toaletę na zapleczu. Machnął na mnie, czekając, aż wstanę z krzesła i znajdę się obok niego, nim wyjaśnił:

osi

- Nie powiedziałem ci o konwencie, na który jedziemy? Phi. Mogłam zauważyć, że tak naprawdę nie mówił mi niczego, ale zachowałam ten komentarz dla siebie. - Nie – odpowiedziałam. a brak tej informacji nie był niczym ważnym. Dex wzruszył ramionami, jakby - Kilka razy w roku uderzamy na targi tatuaży, a najbliższy jest za dwa tygodnie w Houston. – Rzucił mi spojrzenie, kiedy szliśmy korytarzem w stronę recepcji. - Będziemy ciągnąć słomki, żeby zobaczyć, kto pojedzie tym razem. To nie do końca brzmiało jak coś złego. - Ale ja tylko pracuję w recepcji – powiedziałam, jakby już tego nie wiedział. Slim przytaszczył krzesło, żeby jak zwykle usiąść na środku salonu i będąc wścibskim – również jak zwykle – przysłuchiwał się naszej rozmowie. - Weź pod uwagę, jakie to pouczające doświadczenie – stwierdził. - Zawsze potrzebujemy pomocy przy różnych rzeczach.

Zastanowiłam się nad tym przez chwilę, a potem wzruszyłam ramionami. Skoro nie miałam nic innego do roboty, a w praktyce to była część mojej pracy, pracy, której mogę nie mieć zbyt długo, zatem w porządku. - W takim razie dobrze. Dex wyjął z kieszeni kilka słomek, pomieszał je i schował w dłoni, po czym wyciągnął dłoń w moją stronę. - Panie mają pierwszeństwo. Nie potrafiłam się oprzeć i ułamek sekundy przed tym, nim wyciągnęłam środkową słomkę z pomiędzy czterech, spojrzałam w jego ciemne, błękitne oczy. Dex przeszedł na przód i wyciągnął pozostałe słomki do Blue, zanim pozwolił Blake'owi i Slimowi złapać te, które zostały. - Czekaj chwilę. Nie przeszkadza ci wspólny pokój? - Wspólny pokój z wami? - powtórzyłam, by upewnić się, że dobrze zrozumiałam. - Ta, wspólny pokój. Nie masz nic przeciwko? - zapytał. Powoli popatrzyłam na trzech mężczyzn, z którymi pracowałam. - Żaden z was nie wytatuuje mi penisa na czole, kiedy będę spała, prawda? Przez chwilę patrzyli na mnie,osi a potem zaczęli się śmiać. Nawet Blue, która śmiała się ze mnie tylko wtedy, kiedy powiedziałam coś wyjątkowo głupiego. - Wezmę to za "nie". – Rzuciłam Slimowi groźne spojrzenie. - W takim razie nie mam nic przeciwko – Chociaż wolałabym nie być z Dexem, ale nie zamierzałam mówić tego głośno. - Tak długo, jak nie będziecie robić pod prysznicem brzydkich rzeczy, jestem a na tak. Slim parsknął. - Blake, to do ciebie, człowieku. - Mówiłem ci, że tego nie zrobiłem – odparł, a jego twarz poczerwieniała, kiedy słowa opuściły usta. - Racja. Nie zrobiłeś tego, skoro byłeś jedyną osobą, która brała prysznic tego ranka... Dex chrząknął, powstrzymując uśmiech. - Dobra, dobra, zobaczmy, kto, do diabła, jedzie, zanim pokłócimy się o to, kto w Seattle walił konia. Teraz ja się roześmiałam. Sama. Żenujące!

Po porównaniu słomek, wyglądało na to, że Blue i ja byłyśmy tymi przegranymi z krótszymi słomkami. Opierając się na spojrzeniach, które wymieniłyśmy – nie była gadułą i podobało mi się robienie min, które wydawała się rozumieć – żadna z nas nie była zbyt załamana. - Skoro nie jadę, spokojnie możesz robić pod prysznicem, co tylko chcesz – rzuciłam bez zastanowienia, cofając się o krok, by wrócić do kuchni. Wzywały mnie książka i lunch. Wzrok Blake'a wbił się w Slima oskarżycielsko. - Nie zrobiłem tego, kurwa, człowieku! No dobra.

***** - Ktoś zostawił ci wiadomość głosową, dzieciaku – poinformował mnie Sonny ze spojrzeniem utkwionym w epickiej bitwie toczącej się na ekranie telewizora. Chciałam po prostu przyjść z pracy, rzucić torebkę na kanapę, do której słusznie osi rościłam sobie prawo w ciągu ostatniego miesiąca i pozwolić sobie poekscytować się przez moment. - Kto? Wydał buczący dźwięk: - Hmm, ktoś o imieniu Gladys czy coś, z miejsca, które jakoś tak głupio się nazywa. a W tle było słychać wrzeszczące sraluchy. To musiał być jeden ze żłobków, do których składałam podania. - Super! Dwie minuty później miałam zapisany numer do Gladys i przybitą piątkę z Sonny'm z radości, że w końcu ktoś oddzwonił. - Nie rozumiem, czym się tak ekscytujesz. Pomysł pracy z bandą dzieciaków brzmi okropnie – mruknął. Ostatni raz, kiedy pracowałam w żłobku, miał miejsce gdy miałam dwadzieścia lat i byłam świeżo po radioterapii. W tamtym momencie nic nie było w stanie mnie powalić. Ale teraz faktycznie pomyślałam o tym... sraniu. Lubiłam dzieci, ale czy aż tak bardzo? A co

ważniejsze, czy nie lubiłam Dexa dostatecznie, by poświęcić jednego ponurego demona na rzecz paru niewinnych diabełków? Odpowiedź nie nadeszła tak łatwo, jak bym oczekiwała. - Mogę tylko sprawdzić, co mają do zaoferowania. Wzruszył ramionami, powodując, że zwęziłam oczy. Nie rozumiałam, co się z nim dzieje, ale za każdym razem, kiedy pytałam, zawsze odpowiadał tak samo. Jest dobrze. Wszystko w porządku. Zdecydowanie pieprzył bzdury. - Co się dzieje? Przez ostatnie dwa dni Sonny zachowywał się bardzo niekonsekwentnie. Był jedną z najbardziej wyluzowanych osób, jakie w życiu widziałam i nie był typem, który siada i pozwala, by coś go dręczyło. Był zwolennikiem ignorowania problemów albo rozwiązywania ich od razu. Wydawało się, że najchętniej za pomocą pięści, kiedy dwa dni temu wrócił do domu z rozwaloną wargą i nie chciał powiedzieć, co się stało. Upewniłam się, że wszystko z nim w porządku i zmieniłam temat. Problem w tym, osi go dręczyło i wciąż to w sobie dusił. Nadal się że nadal dziwnie się zachowywał. Coś uśmiechał, ale słabo i powściągliwie. Jednak w końcu go miałam. Tylko jedno z nas mogło być humorzastym gówniarzem i to byłam ja. - Co jest nie tak? - zapytałam jeszcze raz, kiedy nie odpowiedział. Lekki uśmiech uniósł kącik jego ust, a jasnobrązowe oczy przesunęły się w moim a kierunku, ale nie zareagował. Mój ukochany brat przyrodni znikał. - Wszystko w porządku, dzieciaku. - Gówno prawda. Wykrzywił się w uśmieszku. - Moja mała, niewinna Ris. Może i trochę niewinna. Ale tak naprawdę, wiedział tak dobrze jak ja, że zwykle nie używałam przekleństw. Przynajmniej na jego poziomie, a tym bardziej na poziomie reszty jego przyjaciół. - Powiedz mi, co się stało – nalegałam. Sonny patrzył na mnie przez dłuższą chwilę, wypuszczając powietrze z ust i pozwalając głowie dramatycznie spaść na oparcie kanapy.

- Możemy porozmawiać o tym później? Szturchnęłam go w udo. - Wolałabym nie. Znowu westchnął, wciąż patrząc w sufit. Jego milczenie mnie dobijało. Im dłużej się wahał, by mi powiedzieć, tym gorzej się czułam. - Proszę? Sonny chrząknął. - Wpadł nasz dawca spermy. I... absolutnie nie to spodziewałam się usłyszeć. - Żartujesz? - Oczywiście, że był poważny, ale byłam idiotką, a to, co powiedział wydawało się tak absurdalne, że nie mógł tego zmyślić. Utrzymywał oczy wycelowane w sufit. - Nie – To była jego błyskotliwa, szczegółowa odpowiedź. - Po co? Nie wiem, dlaczego zapytałam. Czego oczekiwałam. Tam nie mogło być nic, czego bym się nie spodziewała. Wiedział, gdzie yia-yia, Will i ja mieszkaliśmy przez lata po osimieszka Sonny. A niemal przez dziesięć lat żadne z śmierci mamy. Zawsze wiedział, gdzie nas go nie widziało. Aż nagle teraz... - Pieniądze, dzieciaku. – Spojrzałam w górę, by zobaczyć, że przeciera dłonią twarz. - Przejechał całą drogę tutaj, by poprosić o pierdolone pieniądze. - Dałeś mu? - wolno zadałam pytanie. a - Dzieciaku. Może źle o mnie świadczyło, że miałam nadzieję, iż Sonny tego nie zrobił, bo mimo wszystko to był mój ojciec, ale nie potrafiłam być dojrzała w tej kwestii. - Son. Pochylił głowę, a jego usta przybrały gniewny grymas. - Kurwa, nie – potwierdził. - Jednak wiem, że po tym, jak go sprowadziłem na ziemię, poprosił Luthera. - I on się zgodził? Sonny wzruszył ramionami. - Nie wiem. Zmrużyłam oczy, wpatrując się w rozcięcie, które dzieliło jego górną wargę.

- Och. - Dzieciaku, nie wspieram człowieka, który nie potrafi wesprzeć sam siebie. To żenujące, że przywlókł się tutaj z powrotem, żeby naciągać innych ludzi... Skrzywiłam się, ponieważ heloł. Czy ja właśnie nie zrobiłam tego samego? Nie przywlokłam się do swojego przyrodniego brata? Poczułam się jak przygłup. Sonny musiał wyczytać to z mojej twarzy, bo przewrócił oczami. - Twoja sytuacja jest zupełnie, kurwa, inna. Nie rób takiej miny. Nie naciągasz mnie. Masz pracę, której nie lubisz. Próbujesz pozbierać się do kupy, a ja już oferowałem ci pieniądze. Nie przyjęłaś ich, Ris. W żaden sposób nie jesteś taka jak ten kawałek gówna, słyszysz mnie? Cholera, kochałam tego faceta. - Nie chcę mieć z nim do czynienia – stwierdził z przekonaniem w głosie. Ja też nie, ale najwyraźniej mój mózg nie działał tak jak trzeba, ponieważ zapytałam o coś, o co nie powinnam. - Pytał o nas? Sonny posłał mi spojrzenie, jakiego nie widziałam, od kiedy miałam dziewiętnaście osi lat i zostałam poinformowana, że muszę mieć kolejną biopsję. Spojrzenie wypełnione straszliwym żalem. I to była odpowiedź jasna jak latarnia na niebie.

a

Rozdział 10 - Jak długo już tu jesteś? Uniosłam wzrok, by zobaczyć, jak mój rudowłosy kolega Slim rozwala się na stojącej na przeciwko mnie kanapie. Był wtorek, prawie miesiąc po tym, jak zaczęłam pracę w Pins and Needles i, mówiąc szczerze, miesiąc ten zleciał naprawdę szybko, no i przede wszystkim bezboleśnie. Popadłam w komfortową rutynę. W ciągu dnia spędzałam czas w domu Sonny'ego, sprzątając i gotując, oczywiście wtedy,

gdy nie chodziłam na rzadkie rozmowy

kwalifikacyjne – jedna jedyna odbyła się tydzień wcześniej, ale nie dostałam żadnej odpowiedzi – oraz aplikując przez internet. Od czasu do czasu pozwalałam sobie myśleć o przyjeżdżającym do miasta i proszącym Sonny'ego o pieniądze ojcu, ale to było sporadyczne. Ten człowiek nie zasługiwał na moje martwienie się. W nocy szłam do domu i jeśli Sonny był na nogach, przez połowę czasu rozmawialiśmy lub oglądaliśmy telewizję, dopóki nie poszedł do łóżka. Niepojętym dla mnie było, jak wstawał do pracy o dziewiątej rano, ale nie dopytywałam. osi Przez resztę czasu go nie było, a ja kładłam się spać, zanim znowu się zjawiał. Parę dni po tym, jak powiedział mi o wizycie dawcy spermy, jego nastrój uległ stopniowej poprawie, więc nie pytałam go, gdzie chodzi, chyba że sam mi mówił. Jednak częściej tego nie robił. Ale kiedy był w pobliżu, zawsze miałam na twarzy uśmiech, mimo że od niespodziewanej wizyty jego zachowanie wciąż było trochę dziwne. Był jak Will, od którego a wciąż jeszcze nie miałam odpowiedzi, ale nie chciałam się na tym skupiać. Wysyłałam mu co tydzień maile, składające się z krótkich aktualizacji, które potwierdzały, że żyję, że nadal jestem u Sonny'ego, nadal pracuję w salonie tatuażu i posiadam kartę do biblioteki. Żadnych niespodzianek. Lustrzanym odbiciem Sonny'ego był Dex, który przez kilka dni wychodził i wracał do salonu. Przez połowę tego czasu coś gryzło go w tyłek i kiedy wchodził, kierował się prosto do biura, zmuszjąc mnie do przypadkowego zakradania się, bym miała szansę coś zrobić. Przy tych okazjach, kiedy miał dobry humor, uśmiechnął się do mnie dokładnie trzy razy – i Boże, co to był za uśmiech – a raz, przechodząc, dotknął mojej ręki. Nie to, żebym liczyła czy coś.

Wolne dni spędzałam, jeżdżąc po Austin. Zwiedziłam Kapitol, jednego dnia przeszłam Szóstą Ulicę, do której niemal od razu całkowicie się zniechęciłam, kiedy jakiś kretyn zaczął mnie śledzić. W niedzielę Sonny zabrał mnie nad oczko wodne. Kolejnego dnia odwiedziliśmy mieszkanie Tripa. Kilka razy poszliśmy razem do kina. Po drugiej wypłacie zapisałam się do najbliższej YMCA10 - ponieważ widziałam sporo mieszkań blisko Sonny'ego i miałam nadzieję, że przy odrobinie szczęścia, wprowadzę się do któregoś w najbliższej przyszłości – i zaczęłam bywać tam każdego dnia, spędzając czas na pływaniu i ćwiczeniach. Było dobrze. Byłam zadowolona ze swojego spokojnego, niepozornego życia. Wliczając w to czas, gdy znalazłam się z powrotem w Pins, a Slim spytał mnie, jak długo tam pracuję. - Miesiąc. Wypowiadał słowa powoli: - Myślę, że jesteś tu już wystarczająco długo. To było podejrzane. - Na co? osi Slim wyszczerzył zęby w uśmiechu. - By wziąć na warsztat twoje płótno, Iris. Niemal codziennie myślałam o zrobieniu sobie tatuażu, ale jeszcze się do tego nie przekonałam. - Ale nie chcę żadnego, dopóki nie będę pewna, że mi się podoba. a firmy. Ja lub Blue możemy ci zrobić. - To zrób sobie piercing na koszt - Iris, robisz sobie tatuaż? - ze swojego stanowiska zawołał Blake, pochylony nad nagimi plecami klienta. Strzeliłam Slimowi zabawne spojrznie. - Nie, ale Slim próbuje namówić mnie na piercing. - Zrób sobie – zachęcał. Piercing. Piercing? Mogę z tym żyć. Nie był na stałe, a po tym, jak zobaczyłam, ile kobiet i mężczyzn przychodziło, by przekłuć sobie różne części ciała, stwierdziłam, że to nie może być takie złe. Poza tym nie mogę powiedzieć, że nie byłam trochę zazdrosna, 10. Co ja się naszukałam, o co chodzi... A chodzi najprawdopodobniej o YMCA Face to Face, organizację kościelną, która zajmuje się pomaganiem ubogiej i bezdomnej młodzieży, między innymi oferując mieszkania socjalne, ale też kursy, szkolenia i miejsca do spędzania czasu.

kiedy widziałam, jak ktoś wychodzi, czując się jak milion dolarów po spędzeniu czasu w izbie tortur. Co najgorszego mogło mi się zdarzyć? Wyjęcie kolczyka, jeśli go znienawidzę? Dodatkowo igły i ja byłyśmy starymi przyjaciółkami. Niekonieczne najlepszymi, ale nie bałam się kłucia i wbijania. Te myśli musiały odzwierciedlić się na mojej twarzy, ponieważ rudzielec zaczął kiwać głową. - No weź – naciskał. - Ale gdzie? - Spojrzałam na swoje dłonie, jakbym miała w nich jakąś magiczną mapę prowadzącą do tych miejsc mojego ciała, które najbardziej nadawały się do naruszenia igłą. - Nos – zawołał Blake. Nie miałam pojęcia, jak, do licha ciężkiego, przy lecącym na cały regulator na jego stanowisku zespole Mastodon, wciąż był w stanie wyraźnie słyszeć naszą rozmowę. Wyobrażając sobie siebie z przekłutym nosem, pokręciłam głową. Chociaż nie było z nim źle – żadnego szególnego czy nieudanego nosa – jakoś nie widziałam w nim kolczyka.

osi

- Nie. - Brew? - zasugerował Slim. Myślałam o tym. - Nie. Nie jestem wystarczająco opanowana, żeby tego dokonać. Czy też twarda. a Bodaj wczoraj krzyczałam, kiedy do salonu wleciał karaluch. Śmiali się obydwaj, a możliwe że jeszcze i klient. - Przekłuj sobie język – rzucił Blake. Nie. Do diabła, nie. Kiedy miałam siedemnaście lat, moja najlepsza przyjaciółka wymknęła się i za plecami rodziców zrobiła sobie kolczyk w języku. Tydzień później miała w ustach obrzęk wielkości piłki golfowej i skończyło się tym, że przez miesiące nie była w stanie przyjmować stałych pokarmów. To było traumatyczne, a ja za bardzo lubiłam jedzenie, by tak ryzykować. - Nie, lubię jeść, poza tym to sprawi, że faceci pomyślą, iż lubię dawać uściski ustami. Wiecie, o co mi chodzi? - stwierdziłam rzeczowo.

- Co, do cholery? - spytał ktoś zza mnie. Dokładniej to ktoś będący Dexem. Zabijcie mnie. Zabijcie mnie natychmiast. Moja twarz zaczerwieniła się jak pomidor, kiedy odwróciłam się, by zobaczyć głupi uśmieszek i butelkę czekoladowego Nesquika w jego dłoni. - Uch... to znaczy... Dex wybuchnął śmiechem. Odrzucił głowę do tyłu i śmiał się tak mocno, że głęboki, gardłowy dźwięk sprawił, iż sama się uśmiechnęłam, mimo że po tym, co powiedziałam, czułam się jak idiotka. - Będę musiał tego użyć któregoś dnia. – Slim szczerzył się, kręcąc głową. - Hej dziewczyno, chciałabyś mnie uściskać tymi słodkimi ustami? Jęknęłam poprzez śmiech. - Proszę, nie. Dex, który nie mógł powstrzymać śmiechu, skupił się na mnie. - O czym wy, u diabła, rozmawiacie? Slim wskazał kciukiem w moją stronę. - Próbujemy namówić Iris na zrobienie piercingu, jako jej rytuał wejścia do Pins. osi No, cholera. Piercing przed ubezpieczeniem zdrowotnym. Dex zmierzył mnie wzrokiem od pasa w górę, ponieważ siedziałam i pomruczał pod nosem. - A co sądzisz o swojej... - zaczął Blake, zanim Dex rzucił mu znaczące spojrzenie. - To się nie stanie, brachu. a Cokolwiek Blake zamierzał powiedzieć, miałam wrażenie, że nie byłoby to coś, co faktycznie chciałabym usłyszeć, więc nie kłopotałam się proszeniem go o dokończenie. Dex ponownie skupił na mnie swoje błękitne, jasne na tle ogorzałej skóry oczy. - Pępek, dziecinko. Mój pępek. To nie była twarz. Nikt nie będzie go widział, chyba że go pokażę, a jeśli go wyjmę, blizna będzie tak mała, że nikt jej nie zauważy. Ale jednak. - Czy to boli? Dex mocno przygryzł wargę, ale to było bezcelowe. Jego usta zaczęły wyginać się w górę z rozbawienia.

- Nie sądzę, by któryś z nas wiedział to z własnego doświadczenia. Zrobiłam minę. Znowu się mądrzy. - Mam nadzieję, że nie. - Żadna dziewczyna, którą do tej pory przekłuwałem, za bardzo się nie skarżyła, Iris. Myślę, że chrząstka byłaby bardziej bolesna – wyjasnił Slim. - Gdybyś robiła teraz sutek... – Wytrzeszczył oczy. - Albo coś takiego jak przekłucie kapturka, wtedy pewnie powiedziałbym ci, byś tego nie robiła, zanim najpierw nie spróbujesz czegoś łatwiejszego. - Uch... gdzie dokładnie znajduje się piercing kapturka? - zapytałam wolno, czując się naiwna, kiedy ścisnęłam uda, uświadamiając sobie zagrożenie. Widziałam zdjęcia nietradycyjnego piercingu i czytałam o nim w powieściach, co wywołało dylemat, uśmiechnąć się czy zarumienić, ale... Pomyślałam, że musiał być dość niespotykany. Leniwy uśmieszek Slima stanowił moją odpowiedź. - Spójrzmy – zasugerował. Nie powinnam była tego robić. Nie powinnam być na tyle ciekawska, by patrzeć, ale zrobiłam to. Slim pochylił się nad komputerem, szybko wpisując coś w wyszukiwarkę, która, strona po stronie, ukazywała różnego rodzaju piercing. Kilka pierwszych zdjęć było osi w brwi, podwójny - taki jak Blake'a, nos, język, dość przyzwoitych. Pojedyńczy kolczyk Labert, Snakebite, Septum, Bridge! Im dłużej Slim klikał, tym bardziej zaczynałam się zastanawiać, czy mam patrzeć czy zwiewać. Pojawiły się przkłute męskie i damskie sutki, a potem zobaczyłam waginy. Piercing kapturka. Pionowy, poziomy, głęboko umiejscowiony... Zadrżałam i jak a Slima, by przejść do następnej strony. idiotka położyłam swój palec na palcu Penis! Na ekranie wyskoczył mi penis. Twardy penis, z kolczykiem, który przechodził przez cewkę moczową i główkę. - Jasna cholera – szepnęłam, patrząc na przeklęte zdjęcie dłużej niż powinnam i przekraczając granicę pomiędzy uznaniem a gapieniem się. Ale to nie wszystko. Spojrzałam na zdjęcie poniżej i moim oczom ukazały się rzędy penisów. Przełknęłam. Jeden z kolczyków, długi i niesamowicie gruby przechodził prosto przez główkę. Od góry do dołu. Był podpisany Apadravya. Na ekranie wyskakiwał penis za penisem. Zdjęcia

ze słowami takimi jak Frenum, Dydoe, Lorum i percing łonowy uderzały mnie w twarz – wizualnie nie fizycznie. Niestety, chciałoby się rzec, ponieważ wszystkie były wspaniałe... czy erekcja może być ładna? Nie to, żebym miała tak duże doświadczenie, by się odzywać, ale co tam. Moje uda były ściśnięte i jestem pewna, że oczy miałam jak spodki. Zaczęłam sapać, co oznaczało, że będę żałować nerwowych słów, które zaraz ze mnie wyskoczą. Słów, które przypieczętują to, jak samotna byłam i to nie tylko w sensie emocjonalnym. - To pomaga mężczyźnie czy kobiecie? - A jak myślisz? - zapytał Dex trochę zbyt szybko. Jęknęłam, urzeczona widokiem. Powinnam być wdzięczna, że nie sięgnęłam, by pogłaskać ekran, bo to byłoby straszne. Nie, żeby gapienie się było dużo lepsze. - Dex ma jeden – Slim wypalił ze śmiechem. Patrzyłam prosto przed siebie. - Słucham? – zakaszlałam. Slim pokiwał głową, uśmiechając się szeroko. - Dex, czy ja kłamię? Moja uwaga przeniosła się naosimężczyznę, o którym mowa. Mężczyzna, o którym mowa, wbijał we mnie wzrok z takim skupieniem, że jego spojrzenie wyciskało ze mnie dech. Z takim samym skupieniem i całkowitą koncentracją wolno, coraz wolniej pokiwał głową. Uśmiechając się jak człowiek całkowicie pozbawiony wstydu. - Nie, nie kłamiesz. a Na tą odpowiedź na mojej twarzy wybuchł wulkan. Otworzyłam usta, niezdolna do powiedzenia czegokolwiek. Cooo? No więc zrobiłam jedyną rzecz, która choć trochę mogła ocalić mój honor. Wbiłam twarz w biurko. A potem wymamrotałam: - Zbyt dużo informacji. Mogli się śmiać, ale byłam zbyt upokorzona tym, że pożerałam wzrokiem penisa kogoś obcego – prosząc o takiego Świętego Mikołaja – kiedy mężczyzna za mną miał to, co tak podziwiałam. I mężczyzną tym był Dex. Gdyby chodziło o Blake'a, być może tylko bym się skrzywiła, ale...

- No spójrz, Iris, są świetne. – Slim zaśmiał się, wskazując na ekran. - Byłabyś zaskoczona, jak dużo facetów je ma. Wiedziałam, że plecie bzdury. Nie zawracałam sobie głowy patrzeniem w górę i zadowoliłam się zamknięciem oczu, ale wszystko, co byłam w stanie zrobić, to wyobrazić sobie wielkiego, przkłutego fiuta Dexa. O rany. - Nie mogę... to znaczy... wyglądają na naprawdę bolesne – wymamrotałam w biurko napiętym szeptem, który brzmiał jak skowyt. Nikt nie zaprzeczył, że przekłuwanie genitaliów boli. Chrzanić to. - Mam nadzieję, że są tego warte. - Chcesz się przekonać? - prowokacyjnie zapytał Dex. Co, do licha? Wszystko poniżej mojej szyi stanęło w ogniu, ale nie poszłam w tę stronę. W jego tonie słychać było niezaprzeczalną nutę flirtu. Z drugiej strony nie widziałam go z żadną inną kobietą od tego poranka w warsztacie samochodowym. Chociaż wątpiłam, by cierpiał na skutek braku dostępu, to nigdy nie wiadomo. Może cierpiał.

osi

- Dziecinko, idź wybrać kolczyk do pępka – wymruczał Dex, w tym samym czasie opuszkami palców muskając mój kark. Kiedy na powrót spojrzałam na ekran, mój brzuch zadrżał. Niech to cholera, te zdjęcia pozostaną wypalone pod moimi powiekami na zawsze. a by stworzyć sobie bazę masturbacyjnych inspiracji, Jeśli kiedyś będę tak zdesperowana, piercing penisa będzie pierwszą rzeczą, której będę szukać. - Chodź, ukryłem kilka fajnych kolczyków, które przyszły ostatnim razem – ponaglił Slim. Westchnęłam, skupiając się na patykowatym rudzielcu, zamiast na zdjęciu bestii na ekranie. Zdjęciu czegoś ogromnego. Ach! Musiałam wziąść się w garść.

*****

- Jeśli mój pępek będzie zakażony, albo kolczyk wyjdzie krzywo, od teraz będę oddawać wszystkie twoje wizyty Blue. – Siedząc na fotelu w jednym z prywatnych pokoi, poniosłam epicką klęskę w żartowaniu. Slim pokazał mi kilka kolczyków do pępka, które dostali tuż przed tym, nim zostałam zatrudniona. Zdecydowałam się na taki z białego złota – moje uszy puchły, jeśli włożyłam w nie coś innego niż złoto lub hypoalergiczny plastik – z ładnym, okrągłym, zielonym kryształkiem. Szczerze mówiąc, byłam bardzo podekscytowana zrobieniem tego, gdyż kochałam biżuterię. - Będzie dobrze – zapewnił mnie, wyciągając z autoklawu wysterylizowany sprzęt. Chwycił szczególnie grubą i dłuższą niż zwykła igłę. Złapał mój wzrok i uśmiechnął się. Wariujesz na widok igły? Parsknęłam. Taa, pewnie. - Wcale. - To dobrze. Już mi objaśnił procedurę i wszystko, co miał w tym momencie do zrobienia, to przetarcie czymś pomarańczowym i oznaczenie dwóch miejsc, przez które miała przechodzić igła.

osi

- Miejmy to już za sobą. Robię się niespokoja – jęknęłam, odchylając się do tyłu, tak że siedziałam na fotelu twarzą do góry. Odwróciłam głowę w bok, by stwierdzić, że tuż za drzwiami stoi Dex i zagląda do środka. - Ja to zrobię, Slim – powiedział, robiąc krok do przodu. Slim wzruszył ramionami, niea zadając sobie trudu, by się odwrócić i spojrzeć na naszego szefa. - Dawaj. Wszystko gotowe. Pomyślałam, że oferta Dexa jest dziwna, ponieważ odkąd tu byłam, nie widziałam, by robił piercing komukolwiek. - Nie chcę być niegrzeczna, ale wiesz, co robisz? Odwrócił się i przez ramię spojrzał na mnie wilkiem. Slim parsknął śmiechem. Zatem w porządku. Po strzelaniu i klaskaniu, rękawiczki zostały nałożone i następną rzeczą, jaką zarejestrowałam było to, że Dex podwija moją koszulkę na klatkę piersiową. Palce jednej ręki na sekundę spoczęły bezpośrednio nad moim pępkiem, a potem przesunął po mnie

mokrą chusteczką, która zabarwiła moją skórę na ciemny pomarańcz. Pracował w milczeniu, z uważnym wyrazem twarzy, gdy pochylał się z markerem w dłoni, zaznaczając dwa miejsca. Jedno bezpośrednio nad pępkiem i jedno poza zasięgiem wzroku. Zdjął z blatu lustro, by pokazać, co zaznaczył. - Symetrycznie, tak? - zapytał mnie, jakbym rzeczywiście mogła stwierdzić, czy było równo czy nie, kiedy jego wielkie ciało wisiało nade mną, a kolczyk Apadravya wciąż był świeży w mojej głowie. Przytaknęłam powoli. - Tak. Błysnął mi lekkim uśmiechem, koleja rzadkość, zanim zamruczał i użył chirurgicznego zacisku, by ścisnąć razem skórę. - Powiem ci, kiedy wstrzymać oddech, a kiedy go wypuścić, dobrze? To tylko uszczypnięcie. Zamiana igły na biżuterię była tak szybka, że gdyby nie uczucie niewygodnego pieczenia, które nastąpiło po tym, jak przepchnął igłę i przełożył kolczyk, nawet bym się nie skrzywiła. osiswoje dzieło uważnym wzrokiem. Dex cofnął się o krok, oceniając - Idealnie. Oparłam się na łokciach i spojrzałam w dół na swój nowy kolczyk. Był niesamowity. - Ładny – wyszeptałam, siadając prosto. Ostrożnie dotknęłam górnej części palcem wskazującym i z uśmiechem opuściłam a koszulkę. - Dzięki, chłopaki. Slim skinął głową, skupiając wzrok na Dexie. - Stary, kiedy ostatni raz robiłeś piercing? Nie mogę sobie przypomnieć.

***** - Muszę się napić – oznajmił Dex, ustawiając alarm w Pins. Nie było nawet północy, ale salon był martwy i wszyscy zgodziliśmy się, że dalsze siedzenie nie ma sensu. - Ja stawiam.

Blake wydał z siebie ryknięcie aprobaty, które było doskonałym towarzystwem dla gwizdnięcia Slima. Głośne bipnięcie zagłuszyło cichy szmer czegoś, co powiedziała Blue, ale w oparciu o kiwnięcie, którego udzieliła, stwierdziłam, że również jest podekscytowana darmowymi drinkami. Dopiero kiedy byliśmy na zewnątrz, a ja powoli próbowałam skierować się w stronę swojego samochodu, Dex odwrócił się i na mnie spojrzał. - Idziesz? Zawahałam się. - Idziesz – tym razem wypowiedział to jako stwierdzenie a nie pytanie. Zamrugałam na niego, gdy tak stał z rękami po bokach. - Ja tak naprawdę nie piję. Tak samo jak nie jadałam smażonych potraw, białego chleba czy mięsa. Wiele osób nie lubiło alkoholu. Ale też wiele osób lubiło nabijać się z tego, że jestem świętoszką, kiedy wcale tak nie było. - Ty tak naprawdę nie pijesz? - powtórzył, tak jak wtedy, kiedy zapytał mnie o moje wizyty w bibliotece. Pokręciłam głową.

osi

- Żadnego piwa? - Kilka tygodni temu wypiłam połowę – podsunęłam. - Słodkie, dziewczyńskie drinki? Uśmiechnęłam się, ale zaprzeczyłam. a - Prawie nigdy. Usta Dexa ponownie uniosły się w kącikach. - Czysta wódka, dziecinko? Prychnęłam. - To dzień, w którym zrobiłaś sobie kolczyk w pępku. Tak więc czekałam. Czekałam na jeden z tych przemądrzałych komentarzy, które robiła większość ludzi, kiedy im powiedziałam. Wiekszość ludzi zachowywała się, jakby coś było ze mną nie tak z powodu tego, że nie lubiłam smaku alkoholu czy piwa, szczególnie jednego i tylko raz byłam pijana. Wyjaśnianie, dlaczego nie piję okazało się niepotrzebne. Nikt się nie śmiał. Nikt nie był bardziej niż leciutko rozbawiony.

W końcu Dex się uśmiechnął, wskazując w stronę motocykla ruchem głowy. - W takim razie postawię ci piwo korzenne. No cóż, to nie całkiem było to, czego się spodziewałam.

***** Było wiele rzeczy, które przeszkadzały mi w Deksie. Był humorzasty, apodyktyczny i wyniosły. Potrafił też być bezmyślny, chociaż uczciwie mówiąc, świadczyło o tym jedynie nasze pierwsze spotkanie. I był gorący. Nie tylko atrakcyjny. Najbardziej nie lubiłam w nim tego, jak potrafił zmieniać zachowanie. Ten mężczyzna wdychał tlen, a wydychał seksualną męskość w najlepszym wydaniu, kiedy był kutasem, a tym bardziej, kiedy nim nie był. Sposób, w jaki chodził, sposób, w jaki skracał słowa, to, jak ignorował swoje rozczochrane włosy i jak nosił tusz na swojej skórze, to wszystko krzyczało do głęboko ukrytej, pierwotnej części mnie. Dlatego nie pomogło też, że wszystkie te rzeczy, które regularnie mnie denerwowały, zostały wyparte i zastąpione w momencie, w którym weszliśmy do baru. osi Charles Dexter Locke – odkryłam jego pełne imię i nazwisko na rachunku i otrzymałam zdrowe prychnięcie – był wyluzowany. Spokojny i władczy nawet wobec ludzi, których nie zatrudniał, nie zachowywał się nieprzyjemnie czy używając krzyków, ale raczej w sposób świadczący o pewności siebie. Dosłownie w chwili, gdy usiedliśmy w boksie, kelnerka z tacą piwa w dłoni znalazła się tuż przy nas. Dex obciął ją szybkim spojrzeniem, a mówiąc: "Piwo korzenne dla dziewczyny, proszę", a kiedy butelka napoju stanęła przede mną, kolejny rzut oka na kelnerkę z Mayhem wraz z niskim: "Dzięki, Rach" sprawił, że, przysięgam Bogu, ta biedna kobieta zemdlała. Wyraz jej oczu był niemal komiczny. Kluczowe słowo: niemal. Nie wiedziałam, jak reagować na tego gadatliwego, zwyczajnego człowieka, który śmiał się z historii Blake'a o jego synu, zostawionym w kozie za przeklinanie. I ten pieprzony śmiech. Niech to cholera. Niech. To. Cholera. Zmusiłam się, by pamiętać, że to był mężczyzna, przez którego prawie płakałam. Mężczyzna, który za moimi plecami nazwał mnie suką i idiotką. Ten sam, który zmusił mnie do myślenia o opuszczeniu jedynego miejsca, w którym naprawdę chciałam zostać.

Ale przeprosił. Autentycznie przeprosił i wydawało się, że żałuje tego, co się stało. Nie ważne, czy postapił tak dlatego, że naprawdę czuł się winny, czy też był do tego zmuszony. Od czasu naszego małego przedstawienia na parkingu był zdystansowany, serdeczny lub po części taki i taki. Chociaż poznałam resztę załogi, Dex nadal był nieuchwytną zagadką. Tak bardzo jak gorący, spokojny i wyluzowany był, tak miałam świadomość, że nie jest zwykłym facetem. Ale z drugiej strony, co ja wiedziałam o prowadzeniu własnej firmy i konieczności równoważenia pracy i relacji osobistych z pracownikami? Absolutnie nic, poza faktem, że Sonny'emu, któremu ufałam i którego kochałam, jakoś udało się z nim zaprzyjaźnić. To musiało coś znaczyć. - Iris – Blake zawołał z przeciwnej strony naszego boksu. Uśmiechając się, pochyliłam w jego stronę głowę. Siedzieliśmy tam jedynie jakieś trzydzieści minut, a ja byłam strasznie cicha, bardziej cicha niż zazwyczaj, pławiąc się w ich poufałych rozmowach. - Tak? Pogładził dłonią łysą głowę, drugą unosząc do ust piwo. osiżeby pić? - Jesteś wystarczająco dorosła, Moje usta opadły. - Tak. - Kiedy skończyłaś dwadzieścia jeden lat? W tym roku? Przewróciłam oczami. a dwadzieścia cztery lata. - Trzy lata temu. Mam skończone Skrzywił się. - Jesteś cholernym dzieciuchem. - Może w porównaniu z twoim starym dupskiem. – Roześmiałam się. Nie dalej jak w ubiegłym tygodniu skończył trzydzieści sześć lat. Nikt nie kupił mu tortu, ani nic takiego, ale wspomniał o tym mimochodem, więc poczułam się w obowiązku iść do delikatesów obok i w ramach świętowania kupić mu ciastko. - Gdzie wcześniej mieszkałaś? To Dex zadał to pytanie. Dex, który nagle bardzo skupiony, patrzył ponad stołem, bezmyślnie miętosząc między palcami niezapalonego papierosa. Ten Dex, który nie

zwracał żadnej uwagi na dokumenty, jakie wypełniłam, kiedy przyjmował mnie do pracy. No jasne. - Fort Lauderdale. - I sama przyjechałaś aż tutaj? - zapytał z niskim przeciąganiem. Och Boże. - Tak. - Dziecinko, to cholernie głupie. Dlaczego? Przez chwilę myślałam o jakiejś wymijającej odpowiedzi, ale jaki był sens? - Po tym, jak zostałam zwolniona, nie mogłam znaleźć innej pracy i skończyła mi się umowa najmu. - A twoja inna rodzina? - spytał Dex, pochylając się i opierając łokcie o stół. Miał na myśli rodzinę inną niż WMC. Chyba. Jakaś część mnie nie była zaskoczona, że nie znał odpowiedzi, mimo że przyjaźnił sie z Sonny'm. - Mój młodszy brat jest w wojsku. Stacjonuje w Japonii. Mój szef znowu powoli mrugnął, a jego oczy wciągały mnie jak wir. Popatrzył na prawo i lewo, jakby zastanawiał się, czy zadać następne pytanie. - A mama?

osi

Góra lodowa, na stałe umiejscowiona w mojej piersi, uniosła się o kilka centymetrów. Nie powinien już tego wiedzieć? Kiedy poszłam do Mayhem z Sonny'm, czułam się, jakby wszyscy w klubie znali całą moją historię. Z drugiej strony, dlaczego Dex miałby przejmować się na tyle, by zastanawiać się i pytać? Czy, cholera, chociażby a słuchać, gdy ktoś inny o tym wspominał. Połowę czasu spędzał pogrążony w swoim własnym, samotnym świecie. Mój głos był bardziej cichy niż zazwyczaj, jak delikatna bibułka na wietrze. - Zmarła kilka lat temu. Slim, który rozmawiał ze mną i pytał mnie o różne rzeczy, tego akurat nie wiedział, więc nie byłam zaskoczona, kiedy sięgnął i poklepał mnie po dłoni. - Przykro mi, Iris. Dex powoli skłonił głowę, zgadzając się. W jego twarzy było coś, co wyglądało jak żal. Aczkolwiek mogłam to sobie wyobrazić. - Przykro mi z powodu twojej mamy, dziecinko.

Zrobiłam to, co zwykle, kiedy ktoś o niej usłyszał. Wzruszyłam ramionami. Nie żebym powiedziała o tym wielu osobom, bo tak nie było. Przez lata spotkałam tylko kilka, z którmi z jakiegoś powodu podzieliłam się tą informacją. Mnóstwo ludzi nawet nie pytało, ponieważ brali swoje rodziny za pewnik. Ale nie te chłopaki. - To się stało jakiś czas temu, ale dziękuję. Cisza, która zapadła, była trochę zbyt ciężka. Trochę zbyt długa. Trochę za bardzo wprawiała mnie w zakłopotanie. - Więc... - Zmusiłam się do uśmiechu. - Kto tak naprawdę rozlał majonez w Seattle?

***** - Nie zrobiłam tego! Slim umieścił czoło na stole. - Tak, tak, zrobiłaś. - Jesteś takim kłamcą. Dex siedział dokładnie na przeciwko mnie ze swoim czwartym lub piątym piwem – osi straciłam rachubę po niezręcznym momencie – i śmiał się. Śmiał się śmiechem z głębi piersi, którego bogactwo wibrowało w taki sposób, że patrzyłam na niego ukradkiem, kiedy tylko miałam okazję. Ten Dex, który bawił się z naszą grupą, żartował z chłopakami, był po prostu... zupełnie inną osbą niż ta, którą widywałam w Pins noc po nocy. Dobry humor w boksie był tak zaraźliwy, że nie potrafiłam być cichym zabójcą a nastroju. Zmienili mój zwykły, powściągliwy stosunek do nich i skłonili mnie do zrelaksowania się. Przynajmniej jeden raz w teatrzyku cieni Pins czułam się jak normalna Iris, taka, jaką byłam przy Sonny'm, Willu i Lanie. - Tak było, Ritz – Dex zgodził się ze Slimem. - Myślałem, że zemdlejesz. Roześmiałam się głośno, odstawiając Shirley Temple 11, którą zamówił dla mnie przy ostatnim podejściu kelnerki. - Moja twarz zrobiła się czerwona, ale nie mogłam złapać cholernego tchu, kiedy to zobaczyłam. Wspominaliśmy wcześniejszy incydent z piercingiem penisa. Incydent, który odciągnął nas od tematu, z którego wszyscy się śmiali – płaczących i krzyczących klientów podczas przekłuwania sobie różnych miejsc. 11. Bezalkoholowy drink.

Blake potrząsnął głową, zaprzeczając. - Nie, prosze pani. Twoja twarz stała się czerwona tuż po tym, jak sapnęłaś. Byłem pewny, że zasłabniesz. - Jak uważasz. – Popatrzyłam spode łba na wszystkich z wyjątkiem Blue, która, uśmiechając się, rozsiadła się wygodnie. - Ja nawet nie rozumiem, dlaczego, do diabła, mi to pokazliście. Zrobiliście to celowo, żeby mnie zawstydzić. Żaden z nich nie zaprzeczył, potwierdzając, że mam rację. - Moje dziewicze oczy zostały napiętnowane na całe życie – dodałam. Dlaczego? Bo byłam kretynką. Z tego samego powodu zerknęłam w stronę Dexa, jak tylko te słowa wyszły z moich ust. - Mówisz poważnie? - No oczywiście, ze wszystkich razów teraz miał coś do powiedzenia. Błysnęłam uśmiechem. - Tylko żartuję. Kłamczucha, kłamczucha, ogień z majtek bucha. Boże, Austin mnie zrujnuje. osi kiedy spojrzałam w jego oczy, miałam wrażenie, Podniósł gęstą, czarną brew, ale jakby wyczuł moje kłamstwo na kilometr. - Zarumieniłaś się – zachichotał Blake. - Blue, dlaczego ty nigdy się nie rumienisz? Blue, która siedziała po tej samej stronie co ja, wzruszyła ramionami. - Tak czy inaczej, kiedy zobaczyłaś tego fiuta na ekranie, twoja twarz zrobiła się a czerwona. – Slim przypomniał wszystkim rozmowę, którą odbywaliśmy chwilę wcześniej. Chrząknęłam i machnęłam ręką. - Bez urazy, ale wy trzej jesteście tak jakby do dupy – powiedziałam to z uśmiechem. - Tylko odrobinę. Dex obejrzał się na Blake'a, a kącik jego ust wywinął się w górę. - Mówi bez urazy, zanim stwierdzi, że jesteśmy do dupy, możesz w to uwierzyć? Przewróciłam oczami. - Mam maniery. Slim poklepał moją dłoń tak jak wtedy, kiedy powiedziałam im o rodzicach. - Tak, masz.

Ciche dzwonienie telefonu przebiło się przez grającą w barze muzykę i skłoniło każdego z nas do poszukiwań własnej komórki, by spojrzeć na wyświetlacz. Odebrał Blake, krzywiąc się na widok ekranu. Było już blisko drugiej w nocy i barman ogłosił ostatnie zamówienie, więc nie mogłam go winić, że kiedy niespodziewanie zadzwoniła jego komórka, wyglądał na zdezorientowanego. Chwilę później wypchnął Blue z boksu i wyszedł na zewnątrz. - Myślę, że to matka jego dziecka – zasugerował Slim przyciszonym tonem. Nastrój zmienił się w chwili, w której zniknął Blake. Nikt nie odezwał sie słowem, dopóki nie wrócił, sprawiając wrażenie zasmuconego i zdenerwowanego. Zatrzymał się przy końcu stołu z zaciśniętą szczęką. - Muszę iść. Seth jest na ostrym dyżurze. Miał tak wysoką gorączkę, że jego matka nie była w stanie jej obniżyć – wyjaśnił szybko, już cofając się o krok. - Leć, chłopie. Blake skinął głową, robiąc kolejny krok i spojrzał na Dexa. - Zadzwonię do ciebie, jeśli coś się wydarzy. Zapomniałam, że następnego dnia mieli zamiar jechać do Houston. osi wszystko dobrze – zawołałam, zanim Blake - Mam nadzieję, że z twoim synem wyszedł. Uśmiechnął się do mnie z wdzięcznością, skinął głową pozostałym i wystartował. Niemal natychmiast wszyscy wstaliśmy jednocześnie. Dex przywołał kelnerkę i po krótkiej rozmowie podał jej kartę. Kiedy ją wzięła, ogarnęło mnie poczucie winy. Sięgnęłam a do portfela i wyjęłam dwadzieścia dolarów, składając je starannie. Zanim kelnerka wróciła, podeszłam do Dexa, patrząc jak skupiał się na jednym z zamontowanych w barze ekranów, pokazujących odbywający się wcześniej tego dnia mecz bejsbola. - Proszę bardzo – powiedziałam, jak najdyskretniej podając mu banknoty. W sekundę jego wzrok przeskoczył z ekranu do mnie, a oczy rozszerzyły się, gdy spojrzał na to, co próbowałam mu przekazać. - Proszę – szepnęłam. Po prostu na mnie patrzył, przez co poczułam się niezręcznie, trzymając pieniądze w garści. Pieniądze, których nie brał. - Weź je. Dex znowu wykonał to powolne mrugnięcie, które unicestwiało całe planety.

- Nie – zwyczajnie stwierdził. - Mówię poważnie – wyszeptałam, podsuwając pieniądze bliżej. - Nie, dziecinko, mówiłem, że ja stawiam. Dokładnie tak powiedział, ale czułam się z tym źle. Wypił gdzieś ze cztery, pięć piw. Pozostali pewnie tyle samo, a tutaj nie działały pieprzone happy hour. Rachunek musiał wynosić więcej, niż zarabiałam w ciągu dnia. - Po prostu to weź – nalegałam. Dex wziął ode mnie banknoty, trzymając je pomiędzy środkowym i serdecznym palcem i wpatrując się we mnie tymi jasnymi, błękitnymi oczami. - Poważnie? Kiwnęłam głową. - Tak. - Dex, możesz tutaj podpisać? - spytała kelnerka, podchodząc do nas z paragonem i jego kartą. Zalała mnie ulga, że wziął pieniądze na pokrycie przynajmniej części rachunku. To nie znaczy, że uważałam, iż będzie go bolało. Kilka dni temu przypadkowo zostawił osi otwarte firmowe konto i zerknęłam, zanim się wylogowałam. Nie trzeba dodawać, że cyfry na koncie były imponujące. W momencie, kiedy cofnęłam się o krok, by wrócić do Slima i Blue, poczułam lekki nacisk na tyłku i obejrzałam się, by stwierdzić, że palce Dexa zakradają się do mojej tylnej kieszeni. Uch... co?

a

Wsunęły się do niej i wysunęły tak szybko, że nie byłam pewna, czy to rzeczywiście miało miejsce, a zanim byłam w stanie narzekać, że oddaje mi pieniądze – i wpycha rękę tam, gdzie nie należy – pochylił do mnie klatkę piersiową. - Dzięki za propozycję, dziecinko – z gorącym oddechem wyszeptał w moją skórę. Dreszcze były nieuniknione, ale sądzę, że przynajmniej zrobiłam to dyskretnie. Niech to cholera, w wyluzowanym Dexie było coś, z czym nie wiedziałam, jak postępować. Niemal mogłam zapomnieć o gównie, jakie mówił i robił każdego dnia. Poczuć to tutaj. Poczuć to, co przyciąga do niego ludzi i skłania ich do tolerowania jego i jego szalonej huśtawki nastrojów i usposobienia.

Patrząc na górującego nade mną z rozluźnioną twarzą, zrelaksowanego Dexa, kiwnęłam głową. - Cóż, przynajmniej jest za co. Dzięki za zaproszenie mnie. Uśmiechnął się do mnie, kiedy wraz ze Slimem i milczącą Blue ruszyliśmy do wyjścia. W myślach musiałam nakazać sobie przestać patrzeć na tego niesamowitego mężczyznę, bo jakoś nie rozumiałam, że muszę skupić się na lekko pijanych współpracownikach. Fizycznie musiałam sobą potrząsnąć, by się obudzić i przetrwać następną godzinę. Sprawdzając całą trójkę, westchnęłam z odrobiną zmęczenia naciskającego na moje ramiona i kark. - Potrzebujecie podwózki, frajerzy?

osi

a

Rozdział 11 Ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewałam następnego dnia, był wyjazd do Costco 12. Z Dexem. Moim samochodem. To znaczy, Costco, Dex i mój samochód nawet nie powinny znaleźć się w tym samym zdaniu, prawda? Dex i Costco? Ale o piątej po południu jakoś znalazłam się w tym miejscu. Podążając za Dexem po ogromnym magazynie i zaopatrując Pins w papier toaletowy, ręczniki papierowe i różne inne rzeczy, na przykład plastikowe naczynia. Zjawiłam się w pracy piętnaście minut wcześniej i zastałam Dexa na zewnątrz – palącego. Rzygnięcie. Posłał mi to długie, nieśpieszne spojrzenie, którego do końca nie rozumiałam, odchylił głowę do tyłu i w stronę przeciwną do miejsca, gdzie stałam, wydmuchał z ust chmurę gęstego dymu. - Dzisiaj otwieramy później – dokładnie tak powiedział, zanim zrzucił na mnie bombę. Jakbym miała narzekać.

osi

- Okej. Dex odepchnął się od ściany, rzucił papierosa na ziemię i zgniótł go czubkiem buta. - Twój bagażnik jest wystarczająco duży, by pojechać do Costco? W proteście na jego słowa w mojej głowie rozległ się pisk opon. Chciał, żebym z nim pojechała?

a

- Umm... myślę, że tak. Uśmiechnął się i pochylił, by podnieść zdeptany niedopałek. - To dobrze. Chodźmy. Cholera. Gdy szliśmy na parking, nadal przeklinałam. Udało mi się pozbyć większości napięcia, które w ciągu ostatnich kilku tygodni czułam w pobliżu Dexa. A kiedy zobaczyłam, jak miły i pełen zrozumienia potrafi być... cóż nie czułam już tej samej urazy. Ale to nie znaczy, że byłam psychicznie przygotowana na spędzanie z nim czasu. Czy też, no wiecie, robienie z nim zakupów.

12. Sieć sklepów magazynowych, jak nasz Eurocash.

Dwadzieścia minut później Dex, pchając ciężki wózek, kierował się do działu z żywnością. Trzeba powiedzieć, że parę razy byłam w supermarkecie i widziałam mnóstwo mężczyzn. Zazwyczaj mężów lub chłopaków, tak pomiędzy dwudziestką a sześćdziesiątką czy siedemdziesiątką. Niektórzy z nich byli przystojni, inni nie. Niektórzy mieli tatuaże, większość nie miała. Ale nigdy nie widziałam, by wózek pchał mężczyzna taki jak Dex. Z dwoma w pełni wytatuowanymi rękawami, czerwonym tuszem, widocznym na szyi i podartymi Levisami, które doskonale opinały jego uda – oraz tyłek – stanowił niesamowity widok. Z drugiej strony, w ogóle nie widziałam ludzi takich jak Dex. Nigdy. Byli jak Yeti. Mimo to był tutaj, z małym świstkiem papieru, który nazywał listą, pochylony nad wózkiem wrzucał papierowe ręczniki w ilości wystarczającej na kolejne trzy miesiące oraz wielkie opakowania papieru toaletowego. Pierwszą i jedyną rzeczą, jaką powiedział pomiędzy parkowaniem a kręceniem się po alejkach było: - Bierz, co tylko chcesz. - Dzięki – odpowiedziałam.

osi

Potem nic. - Znowu jesteś wkurzona? - w końcu zapytał, kiedy już poukładał papier, by zrobić miejsce na resztę rzeczy, którą planował kupić później. Rzeczywiście w czasie jazdy nie rozmawialiśmy za wiele – gdy szliśmy na parking, a wziął ode mnie kluczyki – a odkąd weszliśmy do sklepu, ja się zbytnio nie wysilałam. Spojrzałam na ciemnozieloną koszulkę, w której jego oczy wydawały się niemal czarne i pokręciłam głową. - Nie, dlaczego? Te zazwyczaj olśniewająco niebieskie oczy leniwie wytyczyły szlak w dół mojego ciała, z jakiegoś powodu przypominając mi fakt, że ubiegłej nocy w Mayhem wsunął palce w moją tylną kieszeń. - Jesteś bardzo milcząca, dziecinko. To dziwne. Uch... Co? - Tak naprawdę to nie mówię za wiele. Jego oczy zwęziły się odrobinę.

- Mówisz do wszystkich innych. Nie sądzę, bym sobie wyobraziła, że jego głos zabrzmiał nieco niżej niż zazwyczaj. Po chwili namysłu stwierdziłam, że faktycznie. W Pins zawsze rozmawiałam z klientami albo Slimem lub Blake'm. Częściej mówiłam niż milczałam. Jedyną osobą, z którą tak naprawdę nigdy nie rozmawiałam, był Dex. Co nie było zaskakujące. Odkąd go poznałam, przez większość czasu nie darzyłam go zbyt wielkim szacunkiem, a przez pozostały starałam się nie wchodzić mu w drogę. - Och – powiedziałam, posyłając mu omdlewający uśmiech. Dex powoli mrugnął, patrząc twardo i nieustępliwie. O Panie. Nie wiedziałam, co zrobić z rękami. Zaśmiałam się piskliwie, sięgając do zadry w swojej głowie. - Swoją drogą, dziękuję za położenie mnie do łóżka tamtej nocy. Nie odezwał się. Po prostu na mnie patrzył. Cóż. Czując się niewiarygodnie niezręcznie, że nie zareagował chociażby pieprzonym chrząknięciem, odwróciłam się do przeciwległych półek. "Nie ma za co, Iris" – wymamrotałam pod nosem, patrząc na rzędy batonów granola. - Co powiedziałaś?

osi

Cholera. Próbowałam zbyć go kaszlem. - Nic. Cichy dźwięk butów na podłodze był ostrzeżeniem, że się zbliża. - Co powiedziałaś? - zapytałajeszcze raz, zatrzymując się tuż przy moim lewym boku. Na swoim ramieniu mogłam poczuć ciepło jego klatki piersiowej. - Nic. – Boże, byłam tchórzem. Zrobił kolejny krok, a jego abs otarł się o mój łokieć. - Ritz, weź się w garść. Co powiedziałaś? O rany. Przełknęłam ciężko i odchyliłam głowę, by na niego spojrzeć. Patrzył na mnie nieprzeniknionym wzrokiem. - Nie powiedziałem ci już, żebyś mówiła, co tylko, kurwa, chcesz? Wiem, że coś powiedziałaś, więc to powtórz.

Ja naprawdę czasami byłam tchórzem. Dlaczego po prostu nie powtórzyłam mu tego, co powiedziałam? Och, racja. Nie chciałam zostać zwolniona. - Powiedziałam, nie ma za co. - Dlaczego nie od razu? Dalej myślisz, że będę wkurwiony czy coś? - zapytał niskim głosem. "Weź się w garść" - powiedział. Spojrzałam na niego ostrożnie, skupiając się na ciemnym zaroście na szczęce. - Nie chcę, żebyś się na mnie wkurzył. - Dlaczego? - Dlaczego? - powtórzyłam. - Tak, dlaczego? Ja mam w dupie, czy ktoś się na mnie wkurza. Jakbym tego nie wiedziała. Zabuczałam pod nosem, przypominając sobie, że nie ma w Deksie nic, czym należałoby się martwić. Albo denerwować. Był tylko człowiekiem. Człowiekiem z temperamentem. Człowiekiem z temperamentem, który prosił o szczerość. - Jesteś moim szefem. Nie chcę być wyrzucona z pracy. Poczułam szturchnięcie w żebra i spojrzałam w dół, by stwierdzić, że to jego łokieć trąca mnie delikatnie. Zwęził oczy. osi - Dlaczego miałbym cię wyrzucić? Mój głos zabrzmiał szyderczo. - Pamiętasz, jak powiedziałeś koledze przez telefon, że nie chcesz, by pracowała dla ciebie pieprzona idiotka? Albo jak powiedziałeś mi, że jeśli nie potrafię poradzić sobie z tym, co mam zrobić, to nie jestem ci ado niczego potrzebna? Prawdopodobnie mój głos był tylko odrobinę zbyt ostry. - Ritz – jęknął. Jęknął! Jakby był zażenowany czy coś, tym że takie słowa wyszły wprost z jego ust. Napięłam ramiona i zacisnęłam wargi w linię, by spojrzeć na niego nieufnie. Tylko że to naprawdę nie podziałało, ponieważ akurat wpatrywał się dziwnie w moje usta. - Cóż. Powiedziałeś tak, prawda? Kiedy tylko zadałam pytanie, wzdrygnęłam się na agresję w swoim głosie. Wciąż od nowa powtarzałam sobie, by przestać i ruszyć dalej. Istaniały miliony niewybaczalnych rzeczy, ale zachowywanie się jak humorzasty dupek do nich nie należało. Nawet jeśli chciałam w to wierzyć. Musiałam wydobyć z siebie słowa, które go zaspokoją.

- Przepraszam. Wybaczam ci. Wcześniej czy później wykombinuję, jak o tym nie wspominać. Dex przejechał dłońmi po twarzy, westchnął i spojrzał na mnie nieco krzywo. - Nie powiedziałbym tego gówna, gdybym już wcześniej nie był wkurwiony – obruszył się. - Jeśli masz nadzieję sprawić, że będę błagał, byś o tym zapomniała, będziesz chwilę wstrzymywać oddech, dziecinko. Byłam złośliwa, parskając? Tak. Ale zrobiłam to, jeszcze zanim o tym pomyślałam. On i błaganie? W dniu, w którym by się to stało, wysłałabym do piekła ciepłe kurtki. Mogę mu wybaczyć, ale zapomnieć? Ech. Nie za bardzo, a przynajmniej nie za szybko. Kiedy na niego spojrzałam, uśmiechał się kącikiem ust. Szturchnął mnie łokciem jeszcze raz. - Nie zamierzam cię wyrzucić, w porządku? To nie znaczyło, że nie planuję znaleźć innej pracy, w której nie będę mieć do czynienia z jego kutasodupkowatością, ale co mi tam. Więc po prostu opuściłam podbródek. - W porządku.

osi

- Tak? - zapytał wolno. Potwierdziłam. - Tak. Nie wyglądał na całkiem przekonanego. a – Przerwał. - Nawet jeśli czasami będę musiał - Nie poddawaj się, dziecinko... naprawić coś, co schrzanisz, już nie będę narzekał. Już nie będzie narzekał. Prychnęłam. Nie miałam zamiaru pytać, czy to dlatego był taki miły, bo mój brat, Trip albo Luther coś mu powiedzieli. Tak długo, jak długo nie był kutasem, mogłam to znieść. - Miałeś dziś jakieś wieści od Blake'a? - spytałam, próbując uciec od rozmowy o zwalnianiu mnie. Dex zdjął z półki pudełko organicznych batonów granola i wrzucił do wózka. - Tak. Sean ma zapalenie opon mózgowych. Wciąż jest w szpitalu. Mały chłopczyk w szpitalu? Mój żołądek się wzburzył. - Boże, to okropne.

Pokiwał głową, utrzymując wzrok na kolejnej półce. - Tak. Musimy zatrzymać się u Sonny'ego i zabrać twoje duperele – oznajmił, zerkając na mój co-do-cholery wyraz twarzy kątem oka. - Jedziesz z nami.

osi

a

Rozdział 12 - Czy któryś z was mógłby mi wyjaśnić, dlaczego wyjeżdżamy dziś wieczorem, a nie jutro rano? - Ziewnęłam, mając nadzieję, że moje pytanie miało sens. Było wpół do trzeciej nad ranem, a do Houston jeszcze dwie godziny drogi. Dex siedział za kierownicą wielkiej, czarnej półciężarówki GMC, której nigdy wcześniej nie widziałam. Zawsze przyjeżdżał do pracy czarnym Harleyem Dyna. Slim natomiast siedział obok Dexa i bezmyślnie bawił się radiem. Znowu. Dokładnie to po raz dziesiąty w przeciągu mniej niż dwudziestu minut. To ostatni raz, jeśli miałam w tym temacie coś do powiedzenia. - Musimy być tam o jedenastej, by przygotować stoisko – wyjaśnił Dex, patrząc na mnie we wstecznym lusterku. - Nie zamierzam ryzykować, że jutro rano zaśpimy. Ech. Przypuszczalnie miał rację. Przypuszczalnie też nie powinnam narzekać, skoro aktualnie to nie ja kierowałam. Bez względu na to, wolałabym jednak złapać kilka godzin snu we własnym łóżku – przez co rozumiałam pokój gościnny Sonny'ego, który w ciągu ostatnich kilku tygodni przekształciłam we własny kąt. - Idź spać, Iris – wtrącił Slim. osi - Przynajmniej jedno z nas będzie mogło przyzwoicie odpocząć. Pomyślałam, by powiedzieć mu, że sam może iść spać, ponieważ nie było mowy, żebym ja była w stanie to zrobić. Nawet kiedy byłam dzieckiem, trudno było mi usnąć w samochodzie. Sądzę, że zwyczajnie miałam paranoję, że podczas jazdy może stać się coś złego, a ja, czuwając, będę potrafiłaatemu zapobiec. To brzmiało absurdalnie, ale w mojej głowie było całkiem logiczne. - Ty możesz iść spać. Ja dam radę wytrzymać parę godzin – powiedziałam naszemu rudemu współpasażerowi. Slim całkiem na poważnie spojrzał na Dexa, sprawdzając, czy może i w przeciągu trzech minut odpłynął z czołem opartym o okno. - No dobrze – wymamrotałam, spoglądając na niego, by sprawdzić, czy śpi. Spał. Coś czułam, że to będzie zabawna wycieczka. Albo i nie. Wciąż nie rozumiałam, jak mogłam wdać się z Dexem w sprzeczkę i czułam się winna. Naprawdę winna.

Dex był zmuszony ciągnąć za sobą kogoś, kto pomoże mu przygotować stoisko i kogoś innego, kto będzie przy nim cały czas siedział. Dało się to zrobić w trzy osoby, ale we dwie było prawie niemożliwe. A Blue, niech ją cholera, rzadko jeździła. Nie była wystarczająco uspołeczniona. Biorąc pod uwagę fakt, że przez miesiąc zamieniłam z nią może ze dwadzieścia słów, miało to jakiś sens. Zdaje się, że wygrałam walkowerem. Chociaż wciąż nie byłam pewna, czy to coś, co należy traktować jak zwycięstwo. Godzinę po tym, jak wróciliśmy z hurtowni, zadzwoniła do mnie Gladys ze żłobka Uśmiechnięte Buźki i po blisko tygodniu od rozmowy kwalifikacyjnej zaoferowała mi pracę. Jasna Anielka. "Tak", które wypsnęło się z moich ust, było niezamierzone i co najmniej zbyt szybkie. Zważywszy na to, że wynagrodzenie było znacznie mniejsze niż to, które płacił Dex, powinnam była pomyśleć nad tym dłużej, ale... Czyż nie tego chciałam? Miałam zamiar poinformować Dexa, że odchodzę, ale ciągle mi przerywał, albo mówił, że porozmawiamy później. A później zamieniło się w jeszcze później i jeszcze później, aż wyjazd do Houston przytrafił mi się jak niechciana ciąża. osi Po wizycie w Costco wpadliśmy do Sonny'ego, abym mogła się spakować, zadzwoniłam do brata z informacją, co się dzieje – jakimś sposobem już wiedział – i wróciliśmy do Pins, na umówione spotkanie z klientem. Dokładnie tak znalazłam się na tylnym siedzeniu samochodu, z Dexem i Slimem z przodu, jadąc przed siebie i decydując, że zanim wyjawię nowinę, przypuszczalnie powinnam poczekać, aż wrócimy doaAustin. Byłam tchórzem? Zdecydowanie. Było widać, że jestem zestresowana? Absolutnie. Dex spoglądał na mnie kątem oka. Jedną rękę swobodnie trzymał na kierownicy, a drugą opierał o drzwi. - Zapięłaś pasy? - zapytał ściszonym głosem. Popatrzyłam w dół. Nie. - Tak. Westchnął, spoglądając jeszcze raz. - Zapnij te pieprzone pasy. - O rany. – Przeważnie to robiłam, zwłaszcza kiedy jechałam na tylnym siedzeniu, ale tym razem byłam tak rozkojarzona i zaniepokojona nocną jazdą, że nawet nie przyszło

mi to do głowy, dopóki o tym nie wspomniał. Z fuknięciem przeciągnęłam pas w poprzek kolan i zapięłam, mamrocząc pod nosem: - Cholerny despota. Sekundę później samochód szybko skręcił w prawo, a potem na powrót wyrównał. W tym czasie, pomimo wstrząsów, Slim pozostał uśpiony, a ja przeraziłam się jak diabli i pochyliłam do przodu, wtykając głowę pomiędzy przednie siedzenia. - Jesteś w stanie prowadzić? - wyszeptałam. Znowu spojrzał z ukosa. - Na drodze był martwy szop – wyjaśnił równie cicho. - Spokojnie mogę prowadzić, przestań się stresować. Przestań się stresować. Jakby to było możliwe. Oczywiście, że nie było. Przez następne trzydzieści minut wycierałam dłonie o uda, dziękując jakiejkolwiek boskiej istocie, jaka mogła tego wysłuchać, za zaskakująco pustą drogę. Autostradą jechało tylko kilka samochodów, ale jeśli byłoby inaczej, pewnie panikowałabym jeszcze bardziej. - Ritz, mogłabyś się uspokoić? - sycząco wyszeptał Dex. - Jestem spokojna – odparłam. Odwrócił się, by na mnie spojrzeć, a ja pisnęłam. Patrz na drogę!

osi

- Mogę wyczuć lekki atak paniki tam z tyłu – wymamrotał. - Kurwa, jestem zaskoczony, że poziom napięcia, jakie wydzielasz, nie obudził Slima, dziecinko. Westchnęłam, kierując uwagę za okno po prawej stronie. Do tej pory, nie licząc zdarzenia ze skrętem, był dobrym kierowcą. To nic nie znaczyło, ponieważ praktycznie nie a było ruchu, ale jednak. Przekraczał dopuszczalną prędkość, ale nie za bardzo, a za wyjątkiem wcześniejszego spoglądania na mnie, jego uwaga skupiona była na drodze. - Co cię tak przeraża? - zapytał tym łagodnym, melodyjnym tonem, którego wcześniej użył w stosunku do mnie tylko kilka razy. - Boję się, że zaśniesz w czasie jazdy czy coś takiego. Nawet nie chwilę później Dex odpowiedział: - Jestem całkowicie przytomny, dziecinko. Przysięgam. Przed wyjazdem wypiłem napój energetyczny. – W jego głosie nie było żadnego wahania ani irytacji. W odpowiedzi jęknęłam przeciągle. Minęło kilka minut. Dex bawił się pokrętłem radia. Jeśli nie zwracałabym uwagi, przegapiłabym jego szybkie spojrzenia do tyłu.

- Ritz? - Tak? Bez wstępów, krygowania się czy przepraszania za bycie wścibskim, zapytał: - Z jakiego powodu umarła twoja mama? W gardle poczułam węzeł, którego nie czułam już od dawna – od bardzo dawna. Od tak dawna, że zdążył pokryć się rdzą, zasnuć pajęczyną i stać się czymś obcym w moim ciele. W ten sam sposób unikałam mówienia ludziom o tym, że mój ojciec odszedł oraz unikałam mówienia im, jak zmarła mama. Choć przeważnie nie pytali. Śmiertelność to delikatny temat. Większość ludzi nie lubi przypominania im o tym, jak kruche i niepewne jest życie. Kiedy mama pierwszy raz zachorowała, nie była nawet blisko czterdziestki. Ludzie pytali o moją rodzinę, kiedy im zależało, żeby mnie poznać. Przez większość czasu nie byłam z nikim wystarczająco blisko, żeby nawiązać ten typ relacji. Ogólnie lubiłam ludzi, ale ze zmieniającym się życiem i pracą zostawianie innych za sobą lub popadanie w zapomnienie zbyt mocno bolało. Ostatnie kilka lat przeżyłam jako osoba przyjazna i serdeczna. Ale byłam zmęczona. A Dexowi zależało na tyle, by osi spytać. - Rak piersi. – Coś, co wciąż straszliwie mnie przerażało, ale się do tego nie przyznawałam. Wypuścił przez nos długie, bolesne westchnienie. Wolną ręką zdjął z głowy czapkę i rzucił ją na konsolę. a - Kurwa – jęknął. - Ile miałaś lat? Odpowiedź tylko trochę rozdzierała moje serce. Tylko troszeczkę. Dawno temu zaakceptowałam to, co się stało. - Szesnaście. Mój brat miał jedenaście. Dex przeciągle syknął. Odwracając się, spojrzał na mnie dziwnie intensywnym wzrokiem. - Cholerne dzieciaki – mruknął w niskim rejestrze. Jeden dzieciak wychowujący drugiego dzieciaka jedynie pod nadzorem zmęczonej yia-yia. Zanim zmarła, mama chorowała przez kilka lat. Do czasu, gdy choroba stała się zbyt agresywna, czułam się jak trzydziestolatka w nastoletnim ciele. Głęboko w sobie wiedziałam, że moje życie byłoby inne, gdyby tato nas nie opuścił.

Wciąż byłabym chora, a mama pewnie wciąż miałaby niepotrzebną mastektomię i chemię wstrzykiwaną w żyły oraz, o ile wiem, i tak by odeszła. Ale być może akapity pomiędzy śmiercią mamy i yia-yia nie byłyby napisane tak byle jak i koniec końców opublikowane. Być może nadal byłabym na Florydzie, z dyplomem szkoły wyższej w kieszeni, ożeniona z Golden Retriverem, tak jak zawsze chciałam. I być może Will zrobiłby ze swoim życiem coś innego, coś, co nie pociągałoby za sobą ucieczki, by zaczynać od nowa. Ale podobnie jak przy kilku innych okazjach, kiedy bez mojego pozwolenia zaczynały się gorzkie żale, opanowałam myśli, zarzucając na nie mentalne lasso. Rzadko podążałam drogą "co, jeśli". To było niepotrzebne i bolesne, a ja dążyłam do pogodzenia się z tym, że moje życie jest jakie jest, ponieważ... po prostu takie było. Stanowiło napar z miliona decyzji i ewentualnie przeznaczenia, jeśli w nie wierzyć. Ja nie wierzyłam. Ale z drugiej strony, nie wierzyłam też w wiele innych rzeczy. Przełknęłam węzeł w gardle i odepchnęłam myśli o rodzinie, póki jeszcze mogłam. Mój mózg uczepił się pierwszego tematu, jaki przyszedł mi do głowy. - Niecierpliwisz się w związku z Expo, Charlie? Wydał zdławiony dźwięk.

osi

- Charlie? - Spojrzał na mnie we wstecznym lusterku, podnosząc brew, jakby nie mógł uwierzyć, że właśnie tak go nazwałam. Może nie powinnam była głośno go tak nazywać, ale już to zrobiłam i wiedziałam, że Dex tego nie odpuści. Ponadto uważałam, że to trochę słodkie. Łagodziło efekt, jaki na a mnie wywierał. - Tak. Charlie. Charles. Charles Dexter. Mruknął: - Dex, dziecinko. Nie... tak. - To fajne imię – powiedziałam. - Nie ma potrzeby robić się ekstra gburowatym z tego powodu. To nie tak, że twoje pierwsze imię brzmi Leslie czy Clancy. Ze wszystkich rzeczy, które mógł podłapać, na przykład to, że myślałam, iż jego imię jest fajne, wybrał oczywistą. - Uważasz, że jestem gburowaty? - zapytał.

Nie lubiłam kłamać i nie wyglądało, jakby miał kopnąć mnie w tyłek za mówienie prawdy. Zastanowiłam się. Prawdopodobnie mógłby zostawić mnie w Houston albo zwolnić... - Cóż, nie zdobędziesz żadnych nagród za sympatyczność, kiedy wypychasz klientów z salonu i wiecznie zgrzytasz zębami. – Pomyślałam, by poruszyć temat jego nietak-miłych postępków, ale powiedziałam sobie, że nie nigdy więcej o nich nie wspomnę. Dex parsknął śmiechem. - Mówisz mi, że jestem dupkiem? - Jesteś gburowaty w stronę ekstra gburowatego. – To naprawdę wyszło z moich ust? Potrząsnął głową w sposób sugerujący namysł. - Hm – urwał, jakby szukając słów tłumaczących jego charakter. - Mam temperament. - Jakbym tego nie wiedziała. - Ciężko mi jest otrząsnąć się z różnych rzeczy. - Jakiego rodzaju rzeczy? - zapytałam, chociaż to nie była moja sprawa. Rozmawiałam o tym z yia-yia wiele razy. O niezdolności ludzi do odpuszczania rzeczy, osibyli sobie winni. - Potrafię dochować tajemnicy. które im szkodzą lub ich dręczą. Sami Przysięgam, że zaśmiał się nerwowo. - Dobrze, od czego chcesz, żebym zaczął, dziecinko? Od dnia, w którym powiedziałem do ciebie to gówno? Moja mama zadzwoniła do mnie i powiedziała, że tato się odezwał. a że nie był fanem swojego ojca. To rozumiałam. W Dobra, bezpiecznie było założyć, przeszłości samo myślenie o tacie również mnie niemal rujnowało dzień. Zgoda. To było do przyjęcia. - Okej. - Dzień później? Dowiedziałem się, że wzrasta podatek od nieruchomości... - Tak się wściekłeś z powodu podatku od nieruchomości? - zapytałam z niedowierzaniem. - Podnieśli go o pierdoloną stówę – wyjaśnił, jakby to miało mieć sens. - Miałeś taki straszny humor i patrzyłeś na mnie, jakbym zniszczyła jeden z twoich tatuaży, bo wzrósł twój podatek od nieruchomości?

Dex miał na tyle przyzwoitości, by chrząknąć. Przyzwoitości tylko dlatego, że sprowadzanie przyczyn jego gniewu do podatku było tak totalnie absurdalne, że nijak nie dało się tego połączyć z rzeczywistością. Spodziewałam się czegoś poważniejszego, bardziej znaczącego. Jak na przykład... odkrycie, że zdradza go dziewczyna czy coś takiego. To mogłabym zrozumieć. - Potem dowiedziałem się, że ktoś okrada bar – dodał po namyśle. - Tak bardzo wkurzyło cię okradanie baru? Chrząknął po raz kolejny. O rany. - Następnego dnia wdałem się w kłótnię z Lutherem o jego zabawianie się z dziewczynami, które nie są na tyle dorosłe, by samodzielnie wynająć cholerny samochód – nawijał dalej, aż przeciągle odetchnęłam. Przyszło mi na myśl, że mogłabym i chyba nawet powinnam trzymać buzię na kłódkę i powtarzałam sobie, by nie kłopotać się mówieniem czegokolwiek. Jednak nie potrafiłam. Nie do mnie należało udzielanie mu rad czy mówienie, co powinien zrobić. Sama miałam całą listę rzeczy, z którymi powinnam się uporać, ale nigdy nie wysiliłam się, by je przejrzeć i uporządkować.

osi

- Dex? Całkowicie rozumiem, że może cię coś wkurzać, ale nie sądzę, by warto było aż tak się wściekać. Możesz walczyć o swój podatek, prawda? - Nie odpowiedział. Jesteś bystry, możesz znaleźć sposób na odkrycie, kto kradnie. A to, że Luther sypia z takimi młodymi dziewczynami... a Zamierzałam to powiedzieć? Taa. - To cholernie... dziwne, ale są na tyle dorośli, by zdawać sobie sprawę z tego, co robią. Za obopólną zgodą. Myślisz, że to go powstrzyma? - Nadal brak odpowiedzi. Prawdopodobnie nie. Nie sądzę więc, że powinieneś tracić czas na rozpamiętywanie czy odreagowywanie wyzywaniem niewinnych osób od suk albo pieprzonych idiotek. A brakujący utarg? To do bani, ale nie pozwól, by psuło twój dzień. Zafundujesz sobie zawał, jeśli tak bardzo będziesz stresował się czymś, co nie ma znaczenia. Zaufaj mi. To nie jest tego warte. Cisza. Więcej ciszy. Jeszcze więcej ciszy. W tym czasie Dex wiercił się w fotelu. Przesuwając tyłek w tę i z powrotem. Westchnął, w żaden sposób nie odnosząc się do tego, czy miałam rację.

- Wpadłem na kilka pomysłów, jak dowiedzieć się, kto podprowadza pieniądze z kasy. Godzinę później wciąż rozmawialiśmy o tych pomysłach.

***** Wszyscy troje wlekliśmy się przez hotelowe lobby, najpewniej stanowiąc jeden z najbardziej żałosnych widoków, jakie przypadkowi obserwatorzy mogli kiedykolwiek zobaczyć. Z rozmazaną mascarą i sennym jęczeniem, prawdopodobnie przypominałam jakąś hybrydę zombie i szopa. Bez żadnych wątpliwości wiedziałam też, że Slim ma smugę zaschniętej śliny, ciągnącą się od kącika ust w dół szyi, o której w milczącym porozumieniu wraz z Dexem postanowiliśmy mu nie mówić. A Dex, niosąc swój plecak, mój mały worek i coś, co wyglądało jak skrzynka na narzędzia już nie wyglądał tak gorąco. No dobrze, to kłamstwo. Dex z rozczochranymi, granatowo – czarnymi włosami i suchymi, różowymi ustami, wciąż wyglądał atrakcyjnie. Tyle że w pogniecionych ubraniach bardziej jak atrakcyjny włóczęga niż ktoś oszołamiający. osi Pomiędzy ziewaniem a mruganiem Slim wyjaśnił mi, że Pins zazwyczaj rezerwuje jeden pokój dla trojga, żeby utrzymać wszystkich skupionych – na tatuowaniu, jak mniemam. A nie na lądowaniu pomiędzy nogami. Dwie osoby zajmują łóżko, a jedna rozkładaną kanapę. Tak jak miły był Slim, tak nie spieszył się z oświadczeniem "prześpię się na sofie", więc też i nie zakładałam, że tak zrobi. Sen i głód zawsze wydobywały z ludzi a to, co najgorsze i całkowicie to rozumiałam. Jeśli zbyt długo musiałam obywać się bez jedzenia, wszystko mnie denerwowało. Poza tym, kiedy wstanie, rzeczywiście będzie tatuował. Moja praca miała polegać tylko na staniu i witaniu się z nieznajomymi. - Zamierzam paść jak kłoda. – Dex w końcu ziewnął kilka kroków za mną. Zachwiałam się, mruganiem walcząc z przysypianiem. Zapytałam go już cztery razy, czy chce, by pomóc mu nieść bagaże, ale za każdym razem upierał się, że poniesie je sam. I niech to, nie zamierzałam pytać ponownie. Zamiast tego, ja również ziewnęłam. - Ja też. Usta Dexa były szeroko otwarte, kiedy dochodził do siebie po nieprzerwanej podróży, która przywiodła nas do Hyatt, położonego najbliżej centrum, w którym miał

odbywać się konwent. Kąciki oczu zmarszczyły mu się w kolejnym ziewnięciu, gdy wypuścił powietrze wraz z czymś, co zabrzmiało jak jęk. Dwie i pół godziny jazdy w środku nocy po całym dniu pracy zabiłyby każdego. Po naszej sesji spowiedź łamane przez strategia wróciliśmy do rzeczywistości w półciężarówce – która, jak w końcu wyznał, należała do Luthera – i zamieniliśmy może dwadzieścia słów więcej. Za każdym razem pytałam, czy wszystko w porządku, a Dex z przekonaniem odpowiadał "Tak". Jedna szczera rozmowa wystarczyła. W sekundzie, w której drzwi zostały odblokowane i pokój stanął otworem, znalazłam się w środku i natychmiast skierowałam się do kanapy. Była prawie szósta rano, a my musieliśmy być na nogach o dziesiątej, by koło jedenastej zaparkować przed budynkiem, w którym odbędzie się konwent, rozładować się i przygotować stoisko. Myśl o rozpakowywaniu się – a co gorsze – myśl o rozbieraniu się, by wczołgać się na kanapę sprawiała, że robiłam się jeszcze bardziej śpiąca. Ściągnęłam poduchy, rzuciłam je na biurko po drugiej stronie dywanu i rozpięłam pasek. - Ritz. Kiedy szarpnęłam materac, mój umysł był całkowicie skupiony na dostaniu się do osito możliwe. tego pieprzonego łóżka tak szybko jak - Tak? - Co robisz, dziecinko? - zapytał Dex. - Idę spać – powiedziałam, zsuwając spodnie w dół kostek. Błogosławieństwem było, że moja koszulka miała taką długość, że zakrywała najważniejsze elementy mojej a anatomii. - Co, do diabła? - wraz z ziewnięciem padło leniwe pytanie Slima. Ledwie dałam radę odwrócić głowę, by spojrzeć przez ramię. Ledwie. Jakoś zdołałam utrzymać oczy otwarte, ale byłam o krok od przegrania bitwy. Więc z trudem dostrzegłam, że Slim stoi u stóp łóżka najbliżej mnie, w rękach trzymając brzeg koszulki. W tym czasie Dex zajmował miejsce przy umywalce na przeciwko łóżka, opierając dłonie o jej krawędź i wpatrując się we mnie poprzez odbicie lustra. Nie miałam przyzwoitości nawet na tyle, by się zarumienić. - Wybaczcie chłopaki. Jestem zmęczona. – To była prawda. Byłam zażenowana własnym ekshibicjonizmem i tym, że zrzuciłam spodnie przed dwoma facetami, którzy, jak sądzę, nawet nie znali mojego nazwiska.

- Weź łóżko, kochanie – powiedział Dex. Machnęłam ręką. - Wy możecie zająć łóżko. Tylko mnie obudźcie, proszę – wymamrotałam, uśmiechając się ogólnie w kierunku, gdzie stali chwilę wcześniej. - Dobranoc, frajerzy. W pokoju rozległo się podwójne "Dobranoc". Zamknęłam oczy i próbowałam zapaść w sen. Mimo tego, jak zmęczona byłam podczas jazdy i drogi do pokoju, nie potrafiłam się wyłączyć. Dźwięk umywalki, szelest prześcieradeł i niskie pomruki utrzymywały mnie przytomną. Nie ważne, jak bardzo starałam się pogrążyć we śnie, nie mogłam. Do tego leżałam tak, że światło z części pokoju zajętej przez chłopaków padało mi na twarz. W pewnym momencie dźwięki lejącej się wody i szepty ustały. Prześcieradła zaszeleściły jeszcze raz i usłyszałam jedno westchnienie po drugim, a potem nastała cisza. Próbowałam uspokoić oddech, ale wciąż nie mogłam zasnąć. I wtedy to usłyszałam. Zaczęło się od szmeru, syku, takiego psssssssssst. A potem dźwięk narastał, aż uderzył we mnie zapach. W tym momencie mój żołądek zaczął się kurczyć. Czysty, przyjemny ból dźgnął osi mnie prosto w brzuch. I zaczęłam chichotać jak szalona. Jak szalona. Łzy zalały mi oczy i z trudem łapałam powietrze. Głęboki ryk śmiechu z drugiej strony pokoju zmieszał się z moim. To był Dex. Dex! - O mój Boże – wyłam, tłumiąc usta dłonią. - Nawaliłeś w gacie? Kolejny atak burkliwego śmiechu Dexa spowodował, że wciągnęłam oddech. Kiedy wyobraziłam sobie, jak puścił bąka, abrzuch rozbolał mnie jeszcze bardziej. Twardziel Dex Locke, o którym Trip i Sonny wypowiadali się tak ostrożnie, ten, który prawdopodobnie pobił człowieka tylko za to, że coś do niego chlapnął, puszczał gazy, jakby był na granicy narobienia w majty. I śmiał się z tego. - Myślałem, że śpisz – mruknął, nim zaśmiał się jeszcze mocniej. W ciemnym pokoju dźwięk był nawet bogatszy i bardziej czysty. Ścisnęłam nos, by nie śmiać się jeszcze głośniej. Cudem było, że Slim spał tak mocno i się nie obudził. - Matko święta, chcę mieć własny pokój. - Idź spać – warknął w końcu szorstkim głosem.

- Spać? - Zakrztusiłam się tak głośno, że to kolejny cud, iż Slim nadal spał. - Jak mam iść spać po czymś takim? Dex jęknął. - Ritz. Od siły, z jaką kurczyły mi się mięśnie, bolał mnie brzuch. - Twoje dupsko powinno być bronią masowej zagłady. Dex zachichotał nisko, szorstko i słodko w tym samym czasie. - Śpij już. Wypuściłam długi oddech, próbując się kontrolować. Pomogło. Na około pół sekundy. A potem zaczęłam się śmiać od nowa, zakrywając twarz dodatkową poduszką, by stłumić dźwięk. Naprawdę nie miałam pojęcia, dlaczego uważałam, że to takie zabawne. Jakby nie było, przez większość życia przebywałam w pobliżu Pierdzącej Maszyny Willa. Przez długi czas za cel stawiał sobie wypierdzenie alfabetu. To znaczy, każdy puszczał bąki. Każdy. Ale to był Dex. Mój gorący szef biker, który regularnie ubierał się na czarno. osi Odsunęłam poduszkę na wystarczająco długo, by usłyszeć, że on także miał kolejny atak śmiechu. Więc powiedziałam to, co przyszło mi na myśl: - Jesteś zabawny. Ponieważ był, ale kto by przypuszczał? Moja klatka piersiowa rozluźniła się i a zawsze. wezbrała radością po raz pierwszy od... Mogło się tak stać, dlatego że ciemność osłabiła intymność mojego wyznania lub też z jakichkolwiek innych powodów. To po prostu wyszło z moich ust. - Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak bardzo się śmiałam. - Ja też nie – jego niski głos rozległ się w pokoju tuż przed tym, nim coś uderzyło mnie w brzuch. To była poduszka. Rzucił we mnie poduszką. - Dobranoc, dziecinko. Odwróciłam się i z prychnięciem zarzuciłam nogę na moją nową poduszkę. - Dobranoc, Charlie. Zasnęłam z bolącymi policzkami.

*****

- Nie pieprzysz moich pracowników. Shane pokręcił głową, a następnie lekko ją pochylił. - Nawet tej jednej? Z całych sił próbowałam udawać, że ich nie słyszę. Że niby tak bardzo odpłynęłam myślami od swojego szefa i jego przyjaciela, bo pochłonęło mnie oglądanie, jak Slim przenosi świeży wzór na klienta. Ale nie potrafiłam, a ogromna część mnie, ta masochistyczna, wręcz tego nie chciała. Przez ostatnie trzydzieści minut starałam się ignorować Dexa i tego gościa, Shane'a, rozmawiających o tym, kogo jak dotąd spotkali na konwencie. Dopóki Shane się nie zjawił, dobrze się ze swoimi współpracownikami bawiłam. Kiedy krążyliśmy, znosząc rzeczy na stoisko, Dex droczył się ze mną na temat tego, jakie wszystko wydawało mi się odjazdowe. To prawda. Dex się ze mną droczył. Widocznie nasza sesja histerycznego śmiechu w nocy była przełomem w walce Iris kontra Dex. Kto by przypuszczał? Wciąż czułam się troszkę niepewna i zaniepokojona, ale nie tak jak wcześniej. Dawałam radę. Powiedziałam osi wścieknę. Zamierzałam obstawać przy swoim i sobie, że więcej się na niego nie utrzymywać tę nową postawę tak długo, jak długo to potrwa. Czyli raczej krótko, ale będę się tym martwić, gdy przyjdzie pora. Spędziliśmy ranek, snując się jak zombie i usiłując przygotować stanowisko do otwarcia. Ludzie, kolory, wzory, wszystko wokół wciągało mnie coraz bardziej z każdą a piercing byli bardziej niż interesujący. Widziałam wyprawą do samochodu. Ludzie i ich dziewczynę, która na plecach miała kolczyki ułożone w dwa rzędy i zasznurowane tasiemką, tak że wyglądała jak ubrana w gorset. Z kolei mężczyzna, który niedaleko nas rozkładał stół, miał tatuaże na całej twarzy. Dosłownie nie posiadał ani centymetra czystej skóry, z wyjątkiem tej wokół oczu. A Slim ostrzegał mnie, że to dopiero początek. To było zabawne. Obserwowanie tych wszystkich oryginalnych ludzi i wyobrażanie sobie, jakie historie opowiadają tatuaże na ich ciałach. Nie miałam wątpliwości, że zarówno Slim jak i Dex mogli wyczuć moje zaciekawienie i ekscytację. Naprawdę dobrze się bawiliśmy. Dopóki nie zjawił się Shane razem ze swoimi pustymi, donośnymi słowami, powtarzając historie o tym, jak dużo dziewczyn zaliczyli za każdym razem, kiedy Dex

odwiedzał jego salon w Dallas. Wnosząc z ilości czasu, jaki z nami spędzał, uznałam, że przy jego stoisku nie do końca jest ruch. Wstałam, żeby wziąć dla Slima nową butelkę wody do płukania i wtedy właśnie Shane mnie zauważył. Doprowadzając do wątpliwości, przez które byłam ostrożna. Takie same wątpliwości skłoniły mnie do przestawienia licznika w naszym towarzyskim samochodzie na dwunastogodzinne zawieszenie broni. Cóż, dopóki trwało, przynajmniej było zabawnie. Kątem oka dostrzegłam, że Dex obciął mnie wzrokiem, chociaż nie miałam pewności, czy to dobrze czy źle i westchnął: - Nie. A niech to. - Szczególnie tej jednej – dodał. Kutas! Zraniona duma rozpaliła ból w mojej piersi. Pieprzyć go, skoro nie chce spać szczególnie ze mną. Kutafon. To nie tak, że pragnęłam dodać kogoś takiego jak on do nieistniejącej listy facetów, z którymi w życiu spałam. Łypnęłam wzrokiem w ich kierunku, przyłapując Shane'a na patrzeniu na mnie i z osi trudem się uśmiechnęłam. Nie byłam próżną osobą. Byłam zadowolona z siebie niezależnie od tego, czy Dex uważał, że moje miseczki B są za małe lub rysy twarzy zbyt nieregularne. Miałam trochę dumy. Więc zacisnęłam zęby, wbiłam spojrzenie w gardło Dexa i złapałam butelki z wodą, które napełniłam kilka godzin wcześniej. Kutas. Kutas. Kutas. Kutas. Kutas. a nadęty, mały gnojek. - Co z nią jest nie tak? - zapytał Coś było ze mną nie tak? Nie sądzę, by było, poza moim ramieniem, o którym za cholerę nie wiedzieli. Nieprędko będę na okładce magazynu – jeśli kiedykolwiek – ale nie wyglądałam też, jakbym szła łeb w łeb ze skalpelem chirurgicznym i przegrała. - Nic, poza tym, że Sonny wyrwałby ci dupę przez gardło, gdyby zobaczył, że gapisz się na jej tyłek – Dex odpowiedział cichym śmiechem. Rozległ się cichy jęk. - To jego siostra? - Jedyna, jaką znamy.

Boże, od myślenia, że gdzieś w świecie mogłoby istnieć inne potomstwo Curta Taylora chciało mi się rzygać jeszcze bardziej, niż od uświadomienia sobie, że Dex nie uważa mnie za atrakcyjną choćby na tyle, by stanąć w mojej obronie. Kutafon. Shane przeciągle jęknął. - Więc nie mogę próbować... - Weź się, kurwa, człowieku zamknij – Dex jęknął. - Stary, nie mów mi, że nie myślałeś o tym, żeby ją puknąć. Och, Boże. Byłam wściekła czy poirytowana? Powinnam czuć się znieważona lub wkurzona takim uprzedmiotowieniem, ale o dziwo, sądzę, że byłam bardziej poirytowana niż cokolwiek innego. Odpowiedź Dexa tylko dolała oliwy do ognia. - Dlaczego miałbym? A ja myślałam, że byliśmy swego rodzaju przyjaciółmi. Palant. Oślizgłe, ponure, maleńkie jąderka. Czy w Teksasie były jadowite pająki? Może powinnam... - Sądzę, że mówimy zbyt głośno – stwierdził Shane. osi Dex powiedział takim samym głosem: Nastąpiła krótka pauza, a potem - Ritz. Zignorowałam go, skupiając się na myśleniu o znalezieniu pająka, który ugryzłby go w jego cenną rękę. Ten mężczyzna, piękny, niemal bliski doskonałości i gorętszy niż paląca się cały dzień żarówka to kawał kutasa, aleaco tam. On nawet nie uznał mnie za wystarczająco atrakcyjną, by w uprzejmy sposób omawiać mój wygląd. Nawet nie odrobinę, a to sprawiło, że palił mnie mostek. - Ritz. Kutas. - Iris – powiedział tym razem. Zaciskając szczękę, spojrzałam przez ramię na jego podbródek. Kutas. - Tak? Przywołał mnie machnięciem i pstryknięciem wytatuowanych palców. - Dziecinko, chodź tutaj.

Nie poszłam. - Iris, chodź tu. - Jest mi dobrze tu, gdzie jestem, Char-lee – powiedziałam. Próbowałam go wkurzyć tym imieniem? Prawdopodobnie. Mogłam dostrzec, jak pokręcił głową do Shane'a, po czym pokonał dystans między nami. Odciągnął moje krzesło od miejsca, gdzie był Slim i gdy znalazłam się naprzeciw niego, opuścił wzrok do poziomu moich oczu. Sięgnął ręką do mojej twarzy. Patrzyłam na belki w suficie. - Nie – Wcisnął palce w skórę mojego podbródka. Dotykalski Dex? Okej. - Co, nie? - jak kretynka wypaliłam bez zastanowienia. Jękną z dezaprobatą. - Nienawidzę, kiedy odwracasz wzrok – mruknął. - Przestań. Wytrzeszczyłam oczy, ale nadal go nie posłuchałam. - Spójrz na mnie – nalegał. - Znowu się wkurzyłaś? - zapytał niskim, przeznaczonym tylko dla mnie głosem. osi W mojej odpowiedzi nie było żadnego wahania. - Tak. Jęknął. - Dziecinko, do cholery, spójrz na mnie. Lubię twoje oczy rannego jelenia. Kutas. Wzruszyłam ramionami. a Dex kciukiem zastąpił dwa palce pod moim podbródkiem, a następnie prześledził nimi linię mojej szczęki aż do ucha. - Proszę. Boże. Działał mi na nerwy. Zmęczona graniem nadąsanego dziecka i tak jakby zadowolona, że wypowiedział magiczne słowo, w końcu na niego spojrzałam. Przybierając najbardziej obojętny wyraz twarzy, jaki byłam w stanie z siebie wykrzesać. Te kobaltowe oczy zaglądały w moje. Ponieważ już zdążyłam poznać go na swój własny, tajemny sposób, mogłam dostrzec napięcie w jego ustach. Napięcie, które powiedziało mi, że naprawdę bardzo się stara ukryć rozbawienie. - Słyszałaś, co powiedziałem? Zacisnęłam zęby.

- Nie jestem głucha. O tak, próbował się nie uśmiechać. - I? - To w porządku, że za mną nie przepadasz, ale nie musisz być z tego powodu takim dupkiem i obwieszczać tego całemu światu. – Przełknęłam. - Nie mam pieprzonej opryszczki ani dżumy. Kiedy wpatrywał się w moje oczy, różowe usta drgneły, a między brwiami uformowała się zmarszczka. - Kochanie. – Wsunął palec za moje ucho. - Proszę, odejdź. - Nie. Oczywiście, że nie. Musiałam spróbować innej taktyki. - Wprawiasz mnie w zakłopotanie. Co prostak zrobił? Uśmiechnął się głupkowato. Dobry nastrój wprost bił z jego twarzy. - Myślę, że to ty wprawiasz w zakłopotanie mnie. osi odchylając głowę poza jego zasięg. - Po prostu - Och, proszę cię – prychnęłam, jesteś szczery. To dobrze. Serio. Ja nie lubię czekolady, to tak jakby to samo, prawda? Jego oczy rozszerzyły się na chwilę, omiatając powoli moją twarz i lądując na ustach. - Nie. To nie to samo, dziecinko. – Jego uśmiech opadł w sposób zwiastujący a kłopoty. - Nie musisz dopraszać się komplementów. - Nie dopraszam się komplementów! Dopraszam się? Wysunął język i dotknął nim dolnej wargi. - Na to wygląda. Co? Po moim kręgosłupie przeszedł dreszcz. Dreszcz, który ledwie byłam w stanie kontrolować, dopóki nie poczułam w gardle czegoś miękkiego, gorącego i łagodnego. - Na to wygląda, że zwariowałeś. Uniósł gęstą brew. - Dlaczego? Przełknęłam ciężko i pochyliłam się do niego.

- Od czego mam zacząć? Patrzył na mnie trochę dłużej niż się spodziewałam, a potem roześmiał się w ten gardłowy sposób, który potajemnie lubiłam. Nawet po tym, jak się uspokoił, nadal się uśmiechał, ani na chwilę nie tracąc ze mną kontaktu wzrokowego. Coś w wyrazie jego twarzy się zmieniło. Może nie w konturach, ale w jego oczach z pewnością zaszła lekka zmiana. Cokolwiek to było, podobało mi się. Poza tym, nie chciałam widzieć za dużo. W rzeczywistości, to że musiałm mu powiedzieć, co się ze mną dzieje, sprawiło, że czułam się winna. No i wciąż trochę go nienawidziłam za to, że był tak cholernie gorący. Zwłaszcza od kiedy postanowił w czasie Expo spędzać czas ze wszystkimi. W przeciwieństwie do codziennego ubioru w Austin, na który składały się koszulki, dżinsy i czasami koszula w kratę, Dex pozbył się swojego codziennego stroju na rzecz czarnego podkoszulka. Czarnego podkoszulka bez rękawów, który pozwalał mi dostrzec każdy centymetr tych wyrzeźbionych ramion pod grubą warstwą czarnego tuszu i dawał lepszy widok na czerwony tatuaż, który ciągnął się od jego pleców, poprzez ramię, szyję, aż do piersi. Niech go szlag.

osi

Niech go trafi szlag, a piekło pochłonie. Dex patrzył na mnie jeszcze sekundę, a potem wyprostował się i powiedział: - Zamierzam wyjść na chwilę. Jeśli ktoś będzie mnie szukał, zadzwoń. Skinęłam głową, mając świadomość, że nie mam jego numeru, ale założyłam, że a Slim to zrobi. Przerwał na chwilę, prostując się na pełną wysokość, a potem z powrotem się nade mną pochylił. Jego skóra promieniowała żarem, który rozgrzewał moją skórę i wsączał się w moje mięśnie. - Son obdarłby mi jaja ze skóry, gdybym pozwolił komuś wykorzystać jego śliczną siostrzyczkę. Ożesz, jasny gwint. Jakby tego było mało, przysięgam na Maryję i Józefa, że poczułam, jak jego dolna warga przyciska się do mojej prawej skroni. - Lubię, kiedy jesteś słodka i zabawna – dodał. To cud, że nie zaczęłam rechotać, kiedy odszedł.

Co to, do diabła, było? Kiedy spojrzałam w stronę Shane'a, patrzył na mnie z ciekawością, nim ruszył z Dexem. Cóż. To było niezręczne. Oraz, oraz, oraz... jasna cholera. Co to było z tym słodka i zabawna? Zabrzmiało, jakby myślał o mnie jak o szczeniaku czy jakoś tak. Musiałam zamknąć swój umysł i usunąć z głowy to, co powiedział. Dex to kutas. Dex to kutas. Dex to kutas. Uch! Odepchnęłam myśli na bok na czas nieokreślony. Zastanawiałam się, czy czuwać przy stole czy mieć na oku arcydzieło Slima – dla porządku, wydawało się, że wszystko, co robi Slim, jest arcydziełem kreski, lekkości i koloru. Wszyscy w Pins byli dobrzy, niektórzy w niektórych rzeczach lepsi od innych, ale zawsze uważałam, że Slim jest najbardziej utalentowany. Może na równi z Dexem, kiedy ten rzeczywiście pracował, ale zwykle to Slim wygrywał. Po rozważaniu przez ułamek sekundy swoich opcji, przetoczyłam krzesło, by przyglądać się, jak pracuje nad facetem, tatuując stary piracki statek na środku muskularnego ramienia.

osi

Nie odezwałam się słowem, nie chcąc odciągać jego uwagi od człowieka, który był aż nazbyt podekscytowany, godzinę wcześniej prosząc Slima o tatuaż. Ale mój kolega Slim miał inne plany. Błysnął na mnie zielonymi oczami. - O co chodziło? - Co? - udawałam głupią.

a

Slim odsunął pistolet od skóry klienta, wycierając krople krwi, nim kontynuował, kręcąc głową. - Od kiedy wy ludzie jesteście najlepszymi przyjaciółmi na świecie? Przez ostatni miesiąc dowiedziałam się, jak rozmowni byli ci faceci, cóż, szczególnie Slim i Blake. Gdybym odpowiedziała na jego pytanie choć trochę dziwnie, założę się o swojego pierworodnego, że Slim mógłby dojść do jakiegoś szalonego wniosku, z którym nie chciałabym mieć do czynienia. Więc odparłam zgodnie z prawdą: - Ostatniej nocy słyszałam, jak się spierdział. To tak jakby przełamało lody. Ciche gwizdnięcie powiedziało mi, że moja odpowiedź była wystarczająco dobra. Parsknął, uniósł brew i wrócił do pracy.

- Tak, to może tak działać.

osi

a

Rozdział 13 Byłam oszołomiona. Niestety nie dlatego, że ktoś powiedział coś słodkiego – nikt tego nie zrobił – ale dlatego, że czułam się skonana. Po czterech godzinach snu, które złapaliśmy po podróży, krzątaniu się przy przygotowaniu stoiska i w końcu dziewięciu godzinach, które musieliśmy przepracować na Expo, byłam marudna i oszołomiona. A oni, razem z przyjaciółmi Dexa, zaciągnęli mnie do baru. Najwyraźniej nikogo nie obchodziło, że jestem naprawdę zmęczona i że nie piję. A już szczególnie nie obchodziło ich, że wszystko, czego chciałam, to rozwalić się na łóżku w hotelu z posiłkiem, który byłby czymś więcej niż nachos i nieświeże frytki przełknięte w pośpiechu na Expo. Gdybym już nigdy nie zobaczyła kolejnych nachos czy następnego papierowego talerza z przesolonymi frytkami, to i tak nie nastąpiłoby to zbyt wcześnie. - Zostaniemy tylko chwilkę – przysięgał Slim. To było dwie godziny temu. Dwie godziny nie były czymś, co uważałam za chwilkę. Dwie godziny trwały tyle co film. Film, który z ochotą obejrzałabym pod przykryciem, na rozkładanej kanapie w naszym hotelowym pokoju. Choć bardziej niż prawdopodobne, że osi usnęłabym, jak tylko moja głowa walnęłaby w poduszkę. - Wszystko w porządku? - ze stołka obok zapytał Shane. Pokręciłam głową i ospale wzruszyłam ramionami. - Jestem wykończona. - Planowałem wyjść za minutę. Chcesz złapać taksówkę z powrotem do hotelu? a spytał. Hmm. Naprawdę byłam zmęczona... Chociaż nie na tyle, by zachowywać się głupio i nieodpowiedzialnie. -Po prostu poczekam na Slima lub Dexa – Albo wyjdę sama. To była opcja, za którą byłabym skłonna zapłacić dodatkowo, byle być bezpieczna i nie ryzykować z nieznajomym. Dex zniknął kilka minut temu, opuszczając narożny stolik, który zajmowaliśmy. Slim znajdował się po drugiej stronie baru i rozmawiał ze znajomymi. Tylko mój aspołeczny tyłek od dwóch godzin zajmował to samo miejsce, podczas gdy moi współpracownicy latali jak towarzyskie motylki. Bar nie do końca był popularnym lokalem przeznaczonym dla

zamożnych klientów. Nazwanie go obskurnym byłoby przesadą, ale nie był też miejscem, do którego poszłabym sama. Użyłam więc tego jako wymówki, żeby pozostać na miejscu. Shane wzruszył ramionami, a w tym samym momencie ponownie pojawił się Dex, zajmując miejsce po drugiej stronie. Jakby mógł czytać w moich myślach, pochylił się i westchnął. - Jestem za stary na to gówno. Jesteś gotowa? Alleluja! Pokiwałam głową tak szybko i wyszczerzyłam się tak szeroko, że widziałam, iż to z tego powodu Dex się uśmiechnął. - Zaraz wracam. Wstał i podszedł do pozostającego na swoim miejscu Slima. Coś do niego powiedział i zaczął przepychać się z powrotem do mnie i do Shane'a. Pokonał zaledwie połowę odległości, kiedy człowiek stojący mu na drodze odwrócił się zbyt szybko i wpadł na jego klatkę piersiową, rozlewając mały kieliszek alkoholu na jego popisową koszulkę. Oczywiście nie byłam w stanie usłyszeć, co Dex powiedział do gościa, ale wnosząc z gniewnych linii przecinających jego czoło, to nie było nic miłego. Facet, który rozlał osi drinka, był tylko kilka centymetrów niższy niż mój szef, ale w okolicy brzucha spokojnie cięższy o jakieś dwadzieścia czy dwadzieścia pięć kilogramów. Podniósł palec i przycisnął go do piersi Dexa. Nawet ja wiedziałam, że to była absolutnie najgłupsza rzecz, jaką mógł zrobić. - Cholera – Shane wymamrotał, kiedy jego przyjaciel – a mój szef – podniósł ręce, a aby odepchnąć pijanego gościa z powrotem do stolika. - Chodź, idziemy po niego. Nie może znowu trafić do aresztu. O rany. Shane przeszedł tuż obok mnie, wskazując głową w stronę Dexa. Omijając krzesło, ruszyłam za nim, próbując wyjrzeć zza niego, by zobaczyć, co, do cholery, Dex robi w tym momencie. Sądząc po spokojnych rozmowach oraz dźwiękach wokół mnie, nikt nie oberwał. Jeszcze. - Dex! - Na darmo krzyczał Shane. Bar był zbyt głośny, by usłyszeć coś z dalszej niż kilkadziesiąt centymetrów odległości. Okrążyłam go, by zobaczyć, że Dex trzyma koszulę pijanego gościa, potrząsając nim dość gwałtownie. Wszystko przez rozlanego drinka? Jeeezu.

Shane pokonał odległość między nimi. - Dex, chodźmy! Akurat w tym momencie obejrzałam się i zobaczyłam dwóch wielkich bramkarzy, torujących sobie drogę w stronę naszego małego – i głupiego – spektaklu. - Dex! - Shane wrzasnął ponownie. Ten idiota zamierzał dać się aresztować, a wtedy jak ja i Slim wrócimy do domu? Zirytowana obeszłam Shane'a, wyciągnęłam rękę i chwyciłam Dexa za grube przedramię. - Bramkarze nadchodzą. – Potrząsnęłam jego ręką. Nie zwracając na mnie uwagi, Dex przyciągnął pijanego gościa do swojej twarzy. Zobaczyłam, że bramkarze są coraz bliżej. Więc zrobiłam to, co zwykła robić yiayia, kiedy Will zachowywał sie jak gówniarz. Tak mocno jak potrafiłam, uszczypnęłam go w bok. To zwróciło jego uwagę. Z zaciśniętą szczęką i groźnym grymasem zwrócił na mnie te lśniące, błękitne oczy. Uszczypnęłam go jeszcze raz. - Nie daj się aresztować, ty cholerny behemocie 13. No chodź. osi na mnie przez chwilę, po czym jakakolwiek złość Dex dwukrotnie mrugnął. Patrzył czy frustracja, którą odczuwał, stopniała w mgnieniu oka. Kiwnął sztywno, opuszczając ręce do boków. Rzucając okiem za mnie, przekrzywił głowę w stronę wyjścia. Wskazał na mnie, patrząc na drzwi, jako znak, że powinniśmy iść. Shane podążał za nami, kiedy Dex prowadził mnie przed sobą przez całą drogę na zewnątrz. Jakimś cudem, w kompletnej ciszy, niemal natychmiast złapaliśmyataksówkę. Shane wsiadł jako pierwszy, a kiedy ja zaczęłam nurkować, by usiąść pośrodku, ponieważ na tym miejscu jechałam już ze Slimem, Dex złapał mnie za ramię i zatrzymał. - Ja pierwszy. Okej. Wśliznęłam się za nim, słuchając, jak Shane podaje kierowcy adres naszego hotelu. Ciepło uderzyło w bok mojej twarzy niemal natychmiast. - Nazwałaś mnie behemotem?

13

Behemot czyli biblijny potwór – nie mogłam się oprzeć :)

Przechyliłam głowę na tyle, by zobaczyć, że muskularne ciało Dexa jest zwrócone w moją stronę, nogi rozłożone szerzej niż to konieczne, udo przyciska się do mojego uda, a usta są zdecydowanie zbyt blisko. - Co? - Odetchnęłam. Jego usta drgnęły. - Nazwałaś mnie behemotem. – Przysięgam, że kącik jego ust się uniósł. - Och. – Uśmiechnęłam się, ponieważ owszem. - Tak zrobiłam. Shane wyjrzał zza ramienia Dexa. - Uszczypnęłaś go, czy tylko to sobie wyobraziłem? Na to wspomnienie Dex zaczął podciągać koszulkę do góry w miejscu, gdzie go dorwałam. Wszystko, co mogłam dostrzec w ciemnej kabinie, to falujący, gładki zarys jego mięśni bocznych. Myślę, że moje usta lekko zwilgotniały, zanim się połapałam i podniosłam wzrok na Shane'a. - Nie słuchał. - Nie sądzę, by ktoś kiedykolwiek w życiu mnie uszczypnął – marszcząc brwi, stwierdził Dex.

osi

- Nie słuchałeś! - upierałam się. - Będę miał cholernego siniaka – zauważył więcej niż oczywistość. - Brachu – zanucił Shane. - Wiesz, że twoja dupa nie może znowu wpaść w kłopoty. Chciałam zapytać go, czy nadal ma nadzór kuratora. To znaczy, zwariował przez to, a że jakiś facet nieumyślnie rozlał na niego drinka. Co mogłoby go przed tym powstrzymać? Prawie jakby czytał mi w myślach, Dex wydał zirytowany dźwięk. - Wylał na mnie to gówno. Prychnęłam i mruknęłam pod nosem: - Masz na sobie czarną koszulkę. - Jakby coś było widać. Musiałam powiedzieć to zbyt głośno, bo Dex poruszył głową, by zajrzeć mi w twarz. Wzruszając ramieniem, odwróciłam się do okna. - Trochę odplamiacza w sprayu i po sprawie. Niepotrzebnie histeryzujesz. Shane parsknął śmiechem.

Dex chrząknął, ale oparłam czoło o okno, słuchając, jak Shane nawiązuje rozmowę o obejrzanym ostatnio filmie "Avengers". Podsłuchałam Slima, że pierwszym tatuażem Dexa był Kapitan Ameryka. Nie miałam tylko pojęcia, gdzie dokładnie się znajdował. Szczerze mówiąc, myślałam, że to w pewien sposób słodkie. Wielki, zły Dex z wytatuowanymi ramionami i czarnym motocyklem, rzucjący mięsem kutas z klubu motocyklowego... lubił superbohaterów? Nierealne. No dobrze, to było cholernie słodkie. Wyciągnęłam z torebki dwadzieścia dolarów, by zapłacić za kurs, kiedy Dex odsunął moją rękę i wypchnął mnie z taksówki. Idąc z dwoma przyjaciółmi przez hotelowe lobby do windy, czułam się jak pijana prostytutka. Shane pożegnał się na swoim piętrze, a my w milczeniu wjechaliśmy na dwunaste. W połowie korytarza przypomniałam sobie coś, co Dex mówił o byciu zbyt starym. - Ile masz lat? - Trzydzieści trzy. Zatrzymałam się i spojrzałam na niego. Trzydzieści trzy? Sądzę, że to miało sens. Miał swój biznes. Biznes, który otworzył sześć lat temu, więc nie mógł być dużo młodszy, osi jakby był połowie dwudziestki, a nie na początku pomimo faktu, że jego wygląd sugerował, trzydziestki. - Uch – sapnęłam, oglądając szczupłą sylwetkę w dopasowanej koszulce. - Nie wyglądasz na trzydzieści. Dex strzelił mi krzywe spojrzenie, które mogło zamienić się w uśmiech. - Przez większość czasu czujęa się, jakbym miał więcej. Żadne z nas już się nie odezwało, aż znaleźliśmy się w pokoju. Złapałam piżamę i dałam nura do łazienki, by zmyć zapach baru i przygotować się do łóżka. Kiedy wróciłam, ubrany w spodenki do koszykówki i koszulkę Dex siedział na brzegu materaca. Między nogami trzymał butelkę balsamu i masował sobie ramię. - Wcierasz balsam? - zapytałam. Te autentycznie błękitne oczy błysnęły w moją stronę. - Ta. To chroni kolor. Widzisz? - Podciągnął rękaw w górę, pokazując solidny, lśniący, czarny tusz na prawym ramieniu. - Muszę uważać na tę czerń. Nie chcę, by za parę lat wyglądała szaro. - Och – padła moja błyskotliwa odpowiedź. Mrugnęłam. - Ile ich masz?

Dex uśmiechnął się tym powoli rozprzestrzeniającym się uśmiechem, który rozpoznawałam jako oznakę rozbawienia. - Tylko pięć. – Kiedy stałam, patrzył na mnie chwilę dłużej. - Chcesz zobaczyć? Nie. Kogo ja oszukuję? Kiwnęłam głową. Przesunął się na skraj łóżka i opuścił ręce na kolana, po czym zaczął podciągać materiał spodenek. Masywne mięśnie wypełniające udo pokrywał czarny tusz. Tatuaż, który wyglądał jak zarys meksykańskiej czaszki – takiej, jakie widziałam na zajęciach z meksykańskiej sztuki ludowej w szkole średniej – znakował jego nogę. Litery WMC i rok 1974 były wytatuowane jako oddzielne hasła bezpośrednio poniżej, układając się w luźne, prawie bezładne napisy. - To jest tatuaż klubowy – wyjaśnił. Mój wzrok przykleił się do wielkiej czaszki owijającej się wokół jego grubego uda. - Dlaczego zrobiłeś go na udzie? - Mój tato i Sonny mieli swoje na ramionach. Zauważyłam, że Trip miał swój na dole pleców. Dex wzruszył ramionami. - Miałem inne plany. Odkaszlnęłam. - Więc... gdzie jest reszta twoich tatuaży? O rany. Jego usta powoli roztopiły się w uśmiechu, a nieruchome spojrzenie pochłaniało wszystko na swojej drodze – czyli mnie. Po minucie wyciągnął przed siebie ramiona. - Te widziałaś. Widziałam, ale ukradkiem i niedokładnie. - Co oznaczają? - zapytałam naprawdę zaciekawiona. Dex spojrzał w dół. - Różne pomysły, które przyszły mi do głowy. – Zgiął najpierw lewy, potem prawy nadgarstek, ponownie spojrzał w górę i wzruszył ramionami. - Czasami biorą się z przypadkowego gówna, które widzę. Tak jak ten. – Wyciągnął rękę z konfiguracją znikających trójkątów. - Byłem z siostrzenicą w planetarium i po prostu nie potrafiłem wyrzucić go z głowy. Potem podniósł drugą rękę, tę owiniętą skrzydłem.

- Innym razem coś wyśniłem. Ale chodziło o coś więcej. Śnił o czymś, co wyglądało anielsko? Miałam sny o ścigających mnie i włamujących się do domów zombie, a nie o czymś takim. Nie o pejzażach w abstrakcyjnych kolorach. Z drugiej strony, może artysta miał takie myśli, a ja artystką zdecydowanie nie byłam. Zaczął ściągać koszulkę przez głowę, a ja fizycznie musiałam nakazać sobie, by nie powiedzieć niczego głupiego, ponieważ mój mózg umarł. Wszystkim, o czym potrafiłam myśleć, patrząc na siedzącego Dexa wraz z jego lśniącymi, pięknymi tatuażami i równie piękną choć zmęczoną twarzą było to, że świat jest niesprawiedliwy. - Ten był pierwszy – powiedział, wskazując na osławionego Kapitana Amerykę, zdobiącego jego lewy mięsień piersiowy, w czasie gdy ja pożerałam wzrokiem jego sześciopak. A może ośmiopak? - A to jest Uriel – objaśnił, wskazując na ogromną, czerwoną ośmiornicę, która rozciągała się od jego pleców do piersi po prawej stronie. Taka sama, jaką widziałam oprawioną w jego biurze. Bez koszulki mogłam stwierdzić, że czerwień, którą widziałam na jego szyi to macka, przedstawiona tak szczegółowo, że wyglądała niemal jak żywa. Zapomniałam o Uriel w momencie, w którym dostrzegłam jego płaskie, ciemne sutki. Nie sądzę, by ktoś mógł mieć do mnie pretensje o to, że przestałam dbać o jego tatuaże, skoro mogłam używać oczu do wizualnego molestowania jego nagiej klatki piersiowej i dwóch pieprzonych kolczyków, które miał w sutkach. - Nie podoba ci się? - zapytał. Nie mogłam przypomnieć sobie, jak się mówi. - Uch... - Mrugnęłam, szukając tych rzeczy zwanych słowami i zdaniami, których ludzie od tysiącleci używali do komunikowania się. - Dla... dlaczego Uriel? - jakoś udało mi się zapytać. Ale w rzeczywistości wciąż patrzyłam na górną część jego ciała, ale niedokładnie na Uriel, jego czerwoną ośmiornicę. I tak jak gorący był Dex, tak wystarczyło, że uśmiechnął się szeroko, a oderwałam wzrok od tego półnagiego marzenia. Ponieważ uśmiech Dexa był najpiękniejszym, jaki kiedykolwiek widziałam. Był pełny i szczery, zabawny i taki rzadki. I sprawiał, że moje wnętrze płonęło.

- To moje ulubione zwierzę – odpowiedział zwyczajnie. - Ośmiornica? - Zakładałam, że wybrałby coś innego. Całkiem innego. Może tygrysa? Albo smoka? Dex kiwnął głową, wcale nie przejęty moim zmieszaniem. - Są mądrzejsze, niż się ludziom wydaje – wyjaśnił. - Wiedzą, jak rozwiązywać problemy. Są małymi, ciekawskimi skurwielami... - I tryskają tuszem – powiedziałam, śmiejąc się porozumiewawczo, choć nie miałam wątpliwości, że już to wiedział. Kolejny wspaniały uśmiech rozjaśnił jego twarz. - Dokładnie. - Uch – uśmiechnęłam się, czując się trochę jak kretynka. - Jest idealny. Wzruszył ramionami, z odrobiną koloru na ogorzałych policzkach. - Jest w porządku. - Jest naprawdę świetny. Dex uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Ritz... - Dlaczego mnie tak nazywasz? - w końcu zapytałam, po więcej niż miesiącu milczenia, kiedy pozwalałam mu się migać. Przywitał mnie kolejny powolny uśmiech. - Ten dzień, w którym cię zatrudniłem? Sonny zadzwonił, żeby nagrać mi kogoś nowego i nie słyszałem zbyt dobrze, kiedy nazywał cię Ris. Myślałem, że mówi Ritz. Zanim się zorientowałem – Wzruszył ramionami - to już utkwiło w mojej głowie. Następna błyskotliwa odpowiedź: - Och. Żadne z nas się nie odezwało i nagle zakłopotana podeszłam do rozłożonego łóżka, na którym zostawiłam bałagan i zwaliłam się na nie. Ziewając, naciągnęłam na siebie przykrycie. Mogłam usłyszeć Dexa układającego się na łóżku, skrzypienie sprężyn pod jego ciężarem i szelest prześcieradeł. - Dex? - Tak? - odpowiedział. Ponownie ziewnęłam, przekręcając się na bok.

- Jeśli poczujesz, że dzisiejszej nocy nadchodzi kolejny Północny wiatr, skieruj go w inną stronę, dobrze? Śmiech, którym ryknął, wywołał uśmiech na mojej twarzy, kiedy zasypiałam.

Rozdział 14 Pod koniec drugiego dnia expo chciałam przehandlować swojego pierworodnego za jakąś magiczną pelerynę, która uczyniłaby mnie niewidoczną dla idiotów. Moje zwięzłe rozmowy z nawalonymi facetami, którzy zataczali się przy stoisku, jedną ręką trzymając piwo, a drugą wpychając w przód spodni, zwykle przebiegały według schematu: - Więc jeśli zrobię ten drogi tatuaż, to mogę ciebie dostać za darmo? - Nie. - A całusa? - Nie. - Tylko jednego. - Nie. - W rękę... Kiedy Dex był w pobliżu, podążanie tą drogą skończyło się dla gościa wraz z wyburczanym przez Dexa "Spierdalaj". O Jezu. Nawet nie raczył się obejrzeć, by spojrzeć na człowieka, który mi się naprzykrzał, ale najwyraźniej pijany idiota nie musiał widzieć jego twarzy, by zrozumieć wiadomość. - Dex! - syknęłam, bo był taki nieuprzejmy, a gość tylko częściowo na to zasługiwał. - Dziecinko – odpowiedział obojętnie, zupełnie niewzruszony. Ale z drugiej strony, kiedy taki nie był? Gdybym pomyślała, że byłby zainteresowany, spróbowałabym nauczyć go grzeczności. Bez sensu, prawda? Potem był Shane. Shane, który wpadał, kiedy tylko miał okazję i miał ochotę wpadać, kiedy okazji nie miał. Gdybym dzień wcześniej tyle nie słyszała o jego sypianiu z przypadkowymi laskami, mogłabym przysiądz, że podkochuje się w Deksie. Może tak było. Po wczorajszej nocy musiał się w stosunku do mnie bardziej ośmielić, bo podszedł do lady i spojrzał mi prosto w oczy czy też na klatkę piersiową. Otwarcie. Jakby było na co patrzeć. Najpierw zaczął od tego, że nachylił się i uśmiechnął.

- Mogę zobaczyć twój tatuaż? Kiedy przed wyjazdem z Austin upychałam do torby swetry z długim rękawem i kardigany, przygotowałam się psychicznie na to, jak gorące i wilgotne będzie miasto. Żaden z facetów nic nie powiedział, ale nie chciałam, żeby dla tłumu miłośników sztuki ozdabiania ciała było zupełnie oczywiste, że moja skóra jest naga. - Nie mam żadnego – powiedziałam półgłosem. Wcale mi nie uwierzył, ponieważ zmarszczył brwi, ale poufale zapytał: - Masz chłopaka? Byłam zajęta porządkowaniem faktur z poprzedniego dnia, więc tylko na niego zerknęłam i pokręciłam głową. - Nie. - I naprawdę nie kręcisz z Dexem? - Nie. - Nie mogę w to uwierzyć. Odszedł i wrócił po kilku godzinach, w czasie, kiedy pomiędzy umówionymi terminami Dex pognał do łazienki. Slim był zajęty klientem, a ja siedziałam i obserwowałam ludzi. Pierwsze, co Shane zrobił, to zadarł brodę do góry. - Jesteś pewna, że wy nie... Musiałam ukryć swoją irytację, ponieważ... Jezu! Jak wiele razy musi zabijać moją samoocenę, przypominając mi, że mężczyzna, który wygląda jak ciemny grzech o opalonej skórze, nie lubił mnie w ten sposób? Moja duma była w stanie znieść tylko tyle. - Niee – zaakcentowałam, by podkreślić, że nigdy nie spałam i nie prześpię się ze swoim szefem. - Nie rozumiem – wymamrotał, jakby starał się obalić twierdzenie matematyczne. Wraz z westchnieniem, z moich ust wymknęło się jęknięcie. - Nie jestem w jego typie. – Okej, zła rzecz do powiedzenia. Poprawiłam się tak szybko, jak mogłam. - On nie jest w moim typie. Dźwięk, który rozległ się w odpowiedzi, brzmiał czymś pomiędzy czkawką a parsknięciem. - Potrzebujesz okularów? - Jego wzrok ponownie powędrował do mojego dekoltu. Zagroził, że połamie mi palce, jeśli zrobię w twoją stronę jakiś ruch. Nigdy wcześniej nie mieliśmy problemu z dzieleniem się...

Wtedy straciłam apetyt. Zanim miał okazję wywołać u mnie mdłości, zauważyłam Dexa. Ze spojrzeniem utkwionym w Shanie, szedł alejką i wycierał dłonie o dżinsy. W chwili, kiedy znalazł się w zasięgu głosu, wbił we mnie wzrok. A potem z irytacją opuścił go na moje obojczyki. - Dziecinko, zapnij ten pieprzony sweter. Każdy może zobaczyć twoje cycki. Jasna cholera. Spojrzałam w dół, by sprawdzić, czy moje piersi były na wierzchu, widoczne dla każdego. Nie były. Zgodnie z pieprzonymi wymogami, moja koszulka bez rękawów wyraźnie sięgała powyżej linii stanika. Otworzyłam usta, by się z nim kłócić, a potem je zamknęłam. Ostatnią rzeczą, jakiej chciałam, było spieranie się z nim, które Shane mógłby uznać za... grę wstępną czy coś równie absurdalnego. Patrząc wszędzie, byle nie przed siebie, zapięłam małe guziczki na całej długości. Dex mówił coś cicho do Shane'a. Jego usta poruszały się, ale nie mogłam dosłyszeć, o czym rozmawiają. Po minucie Shane pochylił głowę i ruszył w stronę swojego stoiska. Wcześniej kilka razy koło niego przechodziłam, więc dokładnie wiedziałam, gdzie się znajdowało. Dex odwrócił się i popatrzył na mnie. To niedojrzałe, ale byłam zirytowana tym, co powiedział, chociaż tak naprawdę nie chciałabym, żeby przystawiali się do mnie pijani nieznajomi. W odpowiedzi posłałam mu zjadliwe spojrzenie. No dobrze, tak zjadliwe, jak potrafiłam.

***** W ciągu trzech dni w Houston nauczyłam się wielu ważnych rzeczy. Niektóre z nich były bardziej pouczające od innych. Niektórych rzeczy raczej nie miałam ochoty się uczyć. Ale na ścieżce zwanej życiem część z nich była nieunikniona. Dowiedziałam się o technikach tatuażu więcej, niż kiedykolwiek mogłabym sobie wyobrazić. Slim, a nawet Dex, w sobotę i niedzielę oprowadzali mnie po różnych stoiskach, pokazując te najlepsze i niestety te najgorsze również. Najlepsze były efektem kreatywności. Najgorsze – braku doświadczenia. Brak doświadczenia oznaczał niechlujne litery i okropne kontury. Kolejną ważną rzeczą, której się dowidziałam, a która wydawała się istotna, był fakt, że Pins było dobrze znane. Stały strumień ludzi oglądał segregatory,

które przynieśliśmy i prosił, by zobaczyć, kto jest dostępny. Byłam zaskoczona dumą, która wypełniała moją pierś, kiedy widziałam, jakim uznaniem się cieszyli. Zobaczyłam też, że wśród wielbicieli ozdabiania ciała istnieje wiele ekshibicjonistek. Wiele. W życiu nie widziałam tylu półnagich kobiet, włączając w to czas, który spędziłam przeszukując strony porno, kiedy świerzbiło mnie, żeby trochę złagodzić napięcie. Dowiedziałam się również, że nie ma takiego kawałka ciała, którego nie można by było pokryć tatuażem. Na przykład pachę. Penisa. Jądra. Podniebienie. Język. Wnętrze jamy ustnej. Dolne wargi! Twarz! Obiecałam sobie, że jeśli kiedykolwiek zrobię sobie tatuaż, nie znajdzie się on w żadnym z tych miejsc. Zostawię je osobom, które są dużo bardziej odważne, niż ja byłabym kiedykolwiek. I w końcu coś, co wciąż od nowa waliło mnie w twarz. Dex był magnesem na waginy. Już o tym wiedziałam, odkąd podsłuchałam jego rozmowę z Shanem, ale przełknęłam to i odepchnęłam od siebie. Nie powstrzymywał się od gadania z żadną kobietą, która zaglądała do naszego stoiska, a ja nie byłam pewna, jak mam to znieść. W Austin trzymał tę część swego życia dla siebie, przynajmniej odkąd wpadłam na niego w warsztacie. Odmawiałam tracenia czasu na zastanawianie się, jakie laski lubił. To nie była moja sprawa, ale Pan wie, że zapłaciłabym za jego tyłek, jeśli nie byłby moim szefem i nie byłabym zdezorientowana sposobem, w jaki się przy nim czułam. Po wyczerpującej sobocie, kiedy to spędziliśmy na Expo ponad trzynaście godzin, zjedliśmy kolację w pobliskiej chińskiej restauracji. Potem w hotelu natychmiast padłam, oglądając Godziny Szczytu, film, którego treść Slim perfekcyjnie opowiadał. Niedziela była równie gorączkowa. Wydawało się, że każda osoba, która kupiła bilet na konwent, chce, żeby Dex lub Slim zrobili jej tatuaż, więc musiałam tak balansować prośbami, by móc też odnieść korzyść z oglądania ich przy pracy. Kiedy byliśmy w Pins oglądanie ich zawsze wydawało mi się dziwne, ale w Houston byliśmy tak blisko i warunki były tak inne, że dobrze się z tym czułam. Jeśli jesteś nieśmiały, raczej nie robisz sobie tatuażu na środku Expo, prawda? Tuż przed tym, nim zaczęliśmy się zbierać, dla uczczenia naszego udanego pobytu w Houston, Slim pozwolił mi wytatuować sobie na nadgarstku najmniejsze serce w świecie. - Co będzie, jeśli schrzanię? - zapytałam spanikowana, jakoś bez drżenia trzymając pistolet.

Dex siedział obok niego, oplatając tatuażem biceps klienta. Slim uśmiechnął się szeroko. - Iris, to drobiazg. Jeśli coś schrzanisz, ja lub Dex to poprawimy. Żaden problem. Wykrzywiłam usta w grymasie. - Po prostu spróbuj – nalegał. Rzuciłam okiem na Dexa, który patrzył na mnie robawiony. - Dasz radę to poprawić, jeśli coś spartaczę? - zapytałam szeptem. Posłał mi najbardziej pobłażliwy uśmiech świata. - Oczywiście, że tak, dziecinko. - Jesteś pewnien? - zapytałam Slima, który machnął zachęcająco. Odetchnęłam głęboko i skinęłam głową. - No dobra. Kilka minut później jakoś udało mi się utrzymać odpowiednią ilość nacisku, wykonując kontur lepiej niż się spodziewałam. Po czym wepchnęłam pistolet Slimowi. - Skończ to, ja nie mogę. Prychnął pogardliwie, kręcąc głową. - Skończysz kiedy indziej. Umowa stoi? - Być może – zaoferowałam. - Stoi – Mrugnął. Zrywając rękawiczki z dłoni, Dex pochylił się, by ocenić moje dzieło. - Dobra robota. Ci goście wykonywali najbardziej zawiłe, wielokolorowe tatuaże, jakich nigdy nie widziałam, a komplementowali mnie z powodu prostego kształtu serca? Ech. Myślę, że w jakiś sposób coraz bardziej zaczynałam się do nich przywiązywać, przez co czułam się tylko gorzej na myśl o składaniu wypowiedzenia, kiedy wrócimy do domu. Spakowaliśmy nasze graty, zasuwając w tę i z powrotem przez halę konwentu, jak się wydawało, milion razy. Po ostatnim Dex machnięciem wskazał mi przednie siedzenie, podczas gdy sam usiadł na miejscu kierowcy. - Ritz, skoro nie zamierzasz spać, możesz usiąść z przodu. Wzruszyłam ramionami, myśląc, że to całkiem sensowne. Bez mrugnięcia okiem i bez dyskusji Slim wsiadł do tyłu. Rozmawiali o tym, co podobało im się najbardziej, o ludziach, których widzieli, o tym, jak popularne stało się robienie fluorescencyjnych tatuaży i jak zająć się zdobyciem potrzebnego do nich tuszu.

- Tęczowa Ris, dobrze się bawiłaś? - zapytał Slim, dorzucając przezwisko, które w sobotę podłapał od klienta. Przesuwając się na siedzeniu, by spojrzeć na niego zza zagłówka, pokiwałam głową, uśmiechając się, ponieważ to on robił wszystko, by upewnić się, że tak będzie. - Bardzo dobrze się bawiłam, mimo tego, że chrapiesz. – Pochyliłam głowę w stronę Dexa, poruszając do Slima brwiami. - A gazy tego faceta mogłyby napędzać mój samochód. - Nie chrapię – zaprzeczył Slim, ale byłam zbyt zajęta patrzeniem na Dexa i powstrzymywaniem śmiechu. Dex uśmiechnął się, patrząc prosto przed siebie. - Dzięki chłopaki za zabranie mnie – powiedziałam nieśmiało po kilku minutach jazdy. Prostując się na swoim siedzeniu, zerknęłam na Dexa, który utrzymywał wzrok na drodze. Ciemne oczy przez ułamek sekundy ślizgały się po moich, zanim znowu skupił się na autostradzie przed sobą. Przez chwilę Slim kłapał o byle czym, po czym zasnął, pozostawiając tylko cicho grającą w tle starą Panterę. - Przysięgam, że nie zasnę – Dex mruknął jakiś czas później. - Wierzę ci – powiedziałam, przyglądając się jego sylwetce. - Ale jestem zbyt sparanojona, żeby spać. Przepraszam. Zabębnił palcami w kierownicę. - Jakoś bardzo nie świrujesz – zauważył. To prawda. Nie świrowałam. - Nie prowadzisz jak idiota, więc się nie denerwuję. - Czy to było niegrzeczne? - Bez urazy – dodałam. Dex stłumił śmiech i ponownie skierował na mnie te ciemne oczy. - Jesteś wegetarianką? - zapytał niespodziewanie. Rzuciłam całkiem przerażone spojrzenie z ukosa na jego komentarz. Skąd, do cholery, wiedział? - Tak. – Zrobiłam pauzę. - Skąd wiesz? Lekko klasnął językiem. - Nigdy nie widziałem, żebyś jadła mięso i widziałem, jak wyglądałaś, kiedy przynieśliśmy ci hot doga. Myślałem, że będziesz rzygać.

Zauważył. Co wy na to? - Zwróciłam trochę w usta. - To cholernie obrzydliwe, dziecinko. – Zabawne było to, że się śmiał zamiast krzywić. Prychnęłam. - Przepraszam. – Ale nie było mi przykro. Taka prawda. Ten hot dog wyglądał jak stary stolec. - Nie przepraszaj – mruknął, obcinając mnie kolejnym spojrzeniem. - Nie jesz mięsa, to nie jesz. Następnym razem po prostu nam powiedz, to nie będę musiał na ciebie patrzeć, kiedy wyglądasz jak gówno. Kiedy wyglądam jak gówno? Odwróciłam się, by na niego spojrzeć i wydałam brzydki, drwiący dźwięk. - Jezu, to było niegrzeczne. - Wiesz, o co mi chodzi. Tak, wiedziałam, o co mu chodzi. Uważał, że wyglądałam jeszcze gorzej niż zazwyczaj. Kutafon. - Tak, tak. Co tylko powiesz. Nie dodał nic więcej, ale pokręcił głową w odpowiedzi. - Mam dobry wzrok, Ritz. Jesteś w porządku. Powinnaś już wiedzieć, że nie mam na myśli połowy bzdur, które wygaduję. Miał. Co najmniej pół tuzina razy, więc powinnam wiedzieć lepiej i za bardzo nie brać sobie do serca jego werbalnego gówna. Poza tym, dlaczego powinno mnie to obchodzić? To nie tak, bym planowała, że zostaniemy najlepszymi przyjaciółmi na świecie. Prawda? - Wiem – westchnęłam, koncentrując uwagę na wyglądaniu przez okno. Przez długi czas żadne z nas nie powiedziało nic więcej. Siedziałam tam, zatapiając się w poczuciu winy i myśląc o tym, by powiedzieć Dexowi, że odchodzę. Boże, czułam się jak idiotka, a nie miałam powodu. To nie tak, bym była jakimś nadzwyczajnym pracownikiem. Praca była bardzo łatwa, mógł na to miejsce znaleźć sto innych osób. To wciąż było do dupy. Byłam jak ojciec. Tchórz.

Tchórz, który przybył do miasta i prosił swojego dawno niewidzianego syna o pieniądze. I tchórz, który zniknął równie szybko, jak się pojawił. A skoro o tym mowa, nie wspominałam o nim ponownie Sonny'emu po tym, jak wkurzył się z powodu tej sytuacji. Dex mógłby wiedzieć więcej i jako osoba niezaangażowana emocjonalnie bardziej nadawać się do romowy. - Hej, Dex? Mądrala, który w jakiś sposób pojawił się w przeciągu ostatnich trzech dni, odpowiedział: - Hej, Ritz? O Panie. - Widziałeś może przypadkiem ojca Sonny'ego, kiedy tutaj był? - spytałam tak beztrosko, jak to możliwe. Jego usta drgnęły, kiedy patrzył przed siebie. - Nie. Nie? To wszystko, co mogłam od niego dostać? - Ale słyszałem o nim – na szczęście kontynuował. Jego oczy błysnęły w moją stronę. - Dlaczego pytasz? - Po prostu jestem ciekawa. – Niezwykle ciekawa, ale tego nie musiał wiedzieć. - Wiem, że poprosił o pożyczkę – podsunął łagodnym głosem, który sprawił, że nabrałam ostrożności. - I wiem, że Luther mu jej nie dał. - Och – przerwałam, kierując wzroku ku oknu. - Hmm. Chciałabym wiedzieć, na co mu pieniądze. I nawet jeśli nie potrzebowałam tego, to chciałabym wiedzieć, co robił przez ostatnie osiem lat. Dlaczego nie zawracał sobie głowy przyjazdem, by zobaczyć się z Willem – zobaczyć się ze mną. Wątpliwości opadły na dno mojego żołądka jak ołów, pociągając za sobą dobry nastrój, który miałam, dopóki nie myślalam o tym, jak to było przechodzić przez półtora miliona spraw bez ojca. Nie potrzebuję go. Nie potrzebuję. Ani dzisiaj. Ani jutro. Ani nigdy. - Trip powiedział mi o gównie, które na was zrzucił – nieoczekiwanie odezwał się Dex.

Moje mięśnie stężały. - Pamiętam, że jako dzieciak słyszałem o jego wyprowadzce – wyjaśnił. - Chociaż nie wiedziałem, że zostawił was wszystkich. Miałam chęć, by wypaplać, że zostawił nas na rok przed tym, jak zachorowałam, ale ją zwalczyłam. - Nigdy nie wrócił po śmierci twojej mamy? - Dex zapytał cichym, łagodnym głosem. Przełknąłam podchodzącą do gardła gorycz. - Nie. To znaczy przyjechał tuż przed końcem. Tuż przed tym, jak zmarła. Dzień później znowu wyjechał. – Mój głos załamał się lekko, ale to wystarczyło, bym zawstydziła się tak emocjonalnej reakcji na coś, co wydarzyło się wieki temu. I wystarczyło, by Dex to zauważył. Wyciągnął rękę i grzbietem wytatuowanego palca wskazującego poklepał bok mojej nogi. - To gówno nie jest warte twoich łez, dziecinko. To nie do końca były pocieszające ramiona yia-yia, ale wystarczyło, bym zebrała się do kupy. By przypomnieć mi, że ten człowiek faktycznie nie zasługiwał na moje łzy, a nawet na moje myśli. Mój umysł to wiedział, ale ciało czuło inaczej. Pociągnęłam nosem. - Mówię poważnie, nie płacz – dodał Dex tym samym spokojnym tonem, którego użył moment wcześniej. Kiwnęłam głową. Nie wiem, czy sprawiły to jego słowa czy ja sama, ale wzięłam głęboki oddech i pomyślałam o mamie. Mojej słodkiej mamie, która kochała mężczyznę, straciła go i nigdy w pełni do siebie nie doszła. Nie chciałam czegoś takiego. Nie chciałam skończyć w ten sposób. Straciłam w życiu wystarczająco dużo i nie chciałam ryzykować utraty czegoś więcej. - Pamiętam, jak dawno temu twój tato raz wrócił. Przyjechał, by spotkać się z Sonny'm, ale wtedy Son miał to w dupie. No wiesz, powiedział mu, żeby spierdalał, bo był o coś wkurwiony. O coś. Nietrudno było pamiętać o telefonie Sonny'ego kilka tygodni po tym, jak mama zmarła. Zawsze dzwoniliśmy do siebie przynajmniej raz na miesiąc, a mój przyrodni brat

zawsze był super wyluzowany. Ale po tej rozmowie, kiedy powiedziałam mu, że nasz ojciec znowu wyjechał, oszalał. Kompletnie oszalał. Mogło się tak stać dlatego, że starszy Taylor trzymał się w pobliżu tylko przez kilka lat i nawet kiedy przebywał w Austin, podczas gdy Sonny był dzieckiem, wciąż był odległą postacią. Nasz tato nigdy w żaden sposób nie zadeklarował się mamie Sonny'ego, chociaż lata później, kiedy na Florydzie złamał trzy serca, nauczyłam się, że deklaracje nic nie znaczą. Niezależnie od tego, nie docierało to do mnie, aż byłam nastolatką i Sonny postarał się, by się do nas zbliżyć. My przynajmniej mieliśmy Curta Taylora dłużej niż on. Więc kiedy Sonny dowiedział się, że nasz ojciec nas zostawił – znowu – zaraz po śmierci mamy... był wściekły. Myślę, że Sonny przejął cały gniew, który z Willem czuliśmy. - Twój stary to pieprzony kutas. Nie po raz pierwszy słyszałam te słowa. Wzruszyłam ramionami. - Powinieneś słyszeć, jak po grecku wyzywała go babcia. Nie byłabym zaskoczona, gdyby pod łóżkiem miała laleczkę voodoo z jego wizerunkiem. Zacisnął usta. - Odeszła? Niemal natychmiast po mojej remisji, ale nie wdawałam się w szczegóły. - Kilka lat temu miała we śnie atak serca – Nie wyjaśniłam też, że kilka miesięcy przed śmiercią sprzedała dom, żeby zapłacić za moje leczenie. - Cholera. – Długie, męskie palce Dexa zastukały w kierownicę. Podniósł rękę i przycisną jej grzbiet do twarzy. - To... to kurewsko niefajnie, kochanie. Odetchnęłam i lekko się roześmiałam, bardziej zdenerwowana i zrezygnowana niż cokolwiek innego. - Mogło być gorzej. Mógł być obelżywy, albo... nie jestem pewna. Po prostu wiem, że mogło być dużo gorzej. Dex spojrzał na mnie kątem oka, poruszając szczęką w krótkiej ciszy, która nastała po tym, co powiedziałam, zanim znowu się odezwał: - Mój tatuś to też kawał gówna. Zawsze wrzeszczał na siostry, był agresywny w stosunku do mamy i próbował zlać mi dupę, kiedy tylko mógł. Ciągle pijany, kradł pieniądze mamie lub każdemu, kto był na tyle głupi, że kręcił się w pobliżu, by mógł iść do

baru, najebać się i większość dnia przespać na podłodze. Bezwartościowy pasożyt, zwłaszcza po tym, jak wykopali go z Widows, kiedy już mieli dosyć jego gówna. Jakoś tak w połowie jego przemowy byłam tak zszokowana, że przesunęłam się na siedzeniu, by na niego spojrzeć. Nie miałam pojęcia, skąd, do cholery, wzięła się jego szczerość, ale byłam całkowicie pochłonięta. Kiedy zapadła niewygodna cisza, wypaliłam: - Co się z nim stało? Westchnął tak ciężko, że nawet nie potrafiłam sobie wyobrazić, iż człowiek taki jak Dex może kryć w sobie tyle żalu. Zwykle przechodził od normy prosto do wkurzania się. - Kiedy miałem osiemnaście lat, został aresztowany za rozprowadzanie. Od tamtej pory nie widziałem go ani z nim nie rozmawiałem. - Ani razu? - zapytałam cichym głosem. Dex szorstko pokręcił głową. Gniew i frustracja sączyły się z jego porów, kłując moją pierś wraz z jego skrępowaniem przeszłością. - Nie od czasu, kiedy obwinił mnie i mamę za swoje problemy. Powiedział nam, że to nasza wina, bo zbyt długo pozwalaliśmy na to, by całe gówno uchodziło mu na sucho. Stwierdził, że powinniśmy byli mu pomóc. Możesz uwierzyć w te brednie? Spędziłem lata, starając się nakłonić go do poświęcania czasu moim siostrom i mnie a nie wódce, a on obwinia mnie za to, że jest zapijaczonym skurwysynem. Ostatnim razem, kiedy z nim rozmawiałem, powiedział mi, że powinienem przyzwyczaić się do bycia rozczarowaniem, bo to wszystko, czym kiedykolwiek będę – Parsknął gorzko. - Dokładnie tak jak on. Złość zalała moje żyły. - Co za kawał gnoja. Jasna cholera. Naprawdę to powiedziałam? Spojrzałam na Dexa, by stwierdzić, że na mnie zerka. Nie miałam pojęcia, czy jest zaszokowany czy rozbawiony. Wszystko, co dostałam, to kiwnięcie głową. - Nie masz pojęcia, dziecinko. Nie znałam Dexa zbyt dobrze, ale byłam pewna tego, co mu potem powiedziałam. Nie próbowałam włazić mu w tyłek – dlaczego miałabym? - czy poprawiać mu samopoczucia, ale uznałam, że powinien wiedzieć, iż nie wierzę w przepowiednie jego taty. - Nie jesteś taki... taki jak on... wiesz o tym, prawda?

- W Bogu nadzieja, że nie jestem. - Nie jesteś – potwierdziłam. - Jesteś dobrym człowiekiem, Dex. Wzruszył ramionami, ale mogłam stwierdzić, że się zastanawia. - Nigdy nie chciałem być do niego podobny nawet w połowie. Kiedy wyszedłem za kaucją po oskarżeniach jakiegoś zasrańca... - Nie nazwałabym napaści oskarżeniami zasrańca, ale zachowałam tę myśl dla siebie. - Słyszałem tamte słowa wypowiadane jego głosem, skazujące mnie na powielanie jego nędznego, zapijaczonego życia i przysiągłem sobie, że nigdy nie będę taki jak on. Mam jego temperament. Czasami gadam głupoty, których nie myślę, ale to wszystko. Parę następnych słów powiedziałam bez namysłu: - Nie jesteś taki. – Spojrzałam na niego. - W ogóle. Cisza, która nastąpiła, była tak miażdżąca, że czułam się niezręcznie. Ciężka. Napięta. Wiedziałam, że to wyjątkowa okazja, więc kontynuowałam: - Co było potem? - Potem opóściłem hrabstwo, zostawiłem Austin i na parę lat udałem się do Dallas, żeby ogarnąć swoje sprawy. Kiedy byłem gotowy, wróciłem do domu. Jego wersja tej historii była tak krótka i tak doskonale ujęta, że nie miałam o co się zaczepić. Odbył swoją pokutę, a następnie wydostał się i spróbował skierować swoje życie w inną stronę. To było godne podziwu. Dex odwrócił się i spojrzał na mnie. Patrzył na mnie tak długo, że powinnam zacząć martwić się, że nie widzi drogi, ale nikogo na niej nie było. - Myślisz, że jestem dupkiem, dziecinko? Prawdziwym dupkiem? Nie tylko gburem, czy jak ty to, do cholery, nazywasz? Był poważny. Był teraz tak poważny, tak naturalnie podatny na zranienia, że poczułam, jak coś ciepłego i ciężkiego wypłnia moje wnętrze, ostrzegając mnie, że ten moment jest dla niego czymś ważnym. Czymś, czego, jak instynktownie czułam, z nikim nie dzielił. - Myślę, że trochę zachowujesz się jak dupek – odpowiedziałam szczerze. - Ale nie uważam, że naprawdę jesteś dupkiem, Dex. Prawda. Prawda. Prawda. To był mężczyzna, który posadził mnie na ladzie po tym, jak zostałam skrzyczana, kupił mi colę i nakarmił chlebem. Ten sam mężczyzna, który opieprzył mnie za samotne wędrówki do samochodu. Ten sam, który zaniósł mnie do

łóżka. Dexter Locke, mężczyzna, który nie nabijał się z tego, że nie piję i życzliwie pochwalił moje próby tauowania. Więcej punktów przemawiało za tym, że nie jest dupkiem. - Prawdopodobnie jesteś jedną z najmilszych osób, jakie kiedykolwiek poznałam, kiedy nie zachowujesz się jak... - Kutas? - podsunął cichym głosem. Nie dało się nie uśmiechnąć. - Chciałam powiedzieć gbur, ale to też się nada. Chodzi o to, że stanowicie dwa przeciwne bieguny. Jestem przekonana, że ty nie będziesz traktował swoich bliskich tak jak on. Przechylił szyję z jednej strony na drugą, jakby chciał rozciągnąć mięśnie i wypuścił długie westchnienie. - Zawsze powtarzałem sobie, że kiedy będę miał dzieci, nie będę ich rozpieszczać. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, choć patrzyłam przed siebie. Dex tatą? Bluzgającym tatą? Dokładnie wtedy Dex się uśmiechnął, zmieniając we mnie coś, czego zupełnie nie potrafiłam rozpoznać. Ten moment i jego znaczenie to było zbyt dużo do zniesienia. Nie chciałam myśleć, co ta szczerość robi z moim wnętrzem. - Wiesz, co? Mruknął. - Twoje dzieci pewnie będą rzucać mięsem już w momencie opuszczania macicy. - Kurwa. – Roześmiał się głośno, potwierdzając moje przypuszczenia. - Pewnie masz rację, dziecinko. Przechyliłam głowę, by na niego spojrzeć, napotykając oczy, o których wiedziałam nawet bez oświetlenia, że mają najczystszy kolor błękitu, jaki kiedykolwiek widziałam. - Małe, rzucające mięsem nerwuski. Absolutnie mogę to sobie wyobrazić.

Rozdział 15

Nie rzygaj. Nie rzygaj. Nie rzygaj. O Boże, zrzygam się. Nie zwymiotujesz, nie zrzygasz się ani nie puścisz pawia - powtarzałam sobie. Wciąż od nowa. Pismo, które napisałam noc wcześniej, trzęsło mi się w dłoni. Umowa o pracę zawierała dwutygodniowy okres wypowiedzenia na znalezienie zastępstwa. Ja pierdzielę. Kiedy dzień wcześniej podłączyłam laptopa do drukarki Sonny'ego, czułam się winna. Ciągle myślałam o Slimie i jego życzliwości, o Blake'u i jego cierpliwości oraz o Blue i jej cichej naturze. Ale kłamałabym, gdybym twierdziła, że osobą, o której myślałam najwięcej, nie był Dex. Wszystko, o czym potrafiłam myśleć, to ta wersja Dexa, którą spotkałam w półciążarówce podczas jazdy do Houston i z powrotem. Ten, który rozmawiał ze mną o instalowaniu kamer i prowadzeniu dodatkowych rachunków w kasach Mayhem, żeby złapać złodzieja. Mężczyzna, który otworzył się przede mną i opowiedział o swoim gównianym ojcu. To był mężczyzna, o którym myślałam, kiedy czekałam, aż wypowiedzenie się wydrukuje. I to był mężczyzna, przez którego robiłam w gacie na samą myśl, że muszę powiedzieć mu, iż odchodzę. Kiedy w poniedziałek zrobiłam pierwsze podejście i pojechałam, by podrzucić pismo, ku mojemu zaskoczeniu w salonie byli tylko Blake i Blue. Kiedy pojawiłam się we wtorek, to Slim otwierał ze mną drzwi. Z każdą chwilą czekania czułam się coraz bardziej winna i zdenerwowana. Kiedy wreszcie w połowie wieczoru Dex pojawił się w Pins, musiałam dwa razy sprawdzić, czy moje majtki dużej dziewczynki są na miejscu i w końcu iść i go poinformować. Z nerwów wciąż chciało mi się rzygać.

Tylko że problemem był humor, w jakim się pojawił. Kiwnął głową mnie i Slimowi i minął nas, znikając w swoim biurze. To był dla mnie sygnał, że w świecie Dexa coś wzięło w łeb. Cholera. Kiedy weszłam do jego pokoju, siedział za biurkiem, wpatrując się uważnie w ekran komputera przed sobą. Czapkę miał zaciągniętą nisko na głowę, a za uchem papierosa. - Dex? - zapytałam cicho, stając w drzwiach. Nawet nie podniósł wzroku. - Co jest, Ritz? - Masz chwilę? - To nie jest najlepszy moment – uprzedził. - Staram się ogarnąć to gówno. Co za gówno starał się ogarnąć? Nie miałam pojęcia, ale zegar tykał. - Naprawdę muszę z tobą porozmawiać – nalegałam. Z pomiędzy różowych warg uciekło fuknięcie. - Jedna minuta, dziecinko. O rany. - Czego ci trzeba? Nie byłam w stanie zebrać się na odwagę, by powiedzieć to na głos, więc podsunęłam mu wypowiedzenie na biurko. Ze zmarszczonym z powodu frustracji czymkowiek, co go gryzło, czołem, bez słowa podniósł papier. Te czyste, błękitne oczy dwukrotnie przesunęły się wzdłuż linijek pisma. A potem, z niewzruszonym wyrazem twarzy, zmiął go w kulkę i wyrzucił do kosza. Powiedział jedno i tylko jedno słowo: - Nie. Umm... - Co? - spytałam piskliwym głosem. Jego uwaga już wróciła do ekranu komputera, na którym był skupiony, kiedy weszłam. Wzruszył jednym ramieniem i powtórzył: - Nie. - Nie co? Co, do diabła? Dex jeszcze raz powtórzył to samo, składające się z trzech liter słowo.

- Nie... nie chcesz, żebym wykorzystała te ostatnie dwa tygodnie? Czy... Prychnął z oczami wciąż utkwionymi w monitorze. - Nie, nie odchodzisz od nas. To zdecydowanie była ostatnia rzecz, jaką spodziewałam się usłyszeć. Podrapałam się po nosie. - To znaczy, prawdopodobnie dałabym radę bujać się pomiędzy dwiema pracami, jeśli znalezienie kogoś innego potrwałoby trochę dłużej niż dwa tygodnie. - Ritz, nie mam teraz czasu na to gówno – obruszył się. - Nie odchodzisz i tyle. Chcesz więcej kasy czy co? - Nie! Jezu, Dex. Nie próbuję z tobą pogrywać ani nic takiego. Nie masz pojęcia, jak bardzo doceniam wszystko, co dla mnie zrobiłeś, ale uznałam, że mógłbyś znaleźć kogoś, kto pasuje tu lepiej ode mnie – wyjaśniłam szczerze. Cóż, tak szczerze, jak się dało, bez przyznawania się, że zaczęłam szukać innej pracy niemal natychmiast po tym, jak mnie zatrudnił. - Pasujesz całkiem dobrze. - Nie mam żadnych tatuaży. Do tego przez połowę czasu mam wrażenie, że mnie nie lubisz. Możesz poszukać kogoś, kogo będziesz lubił bardziej. Sposób, w jaki na mnie spojrzał, był tak powolny, że aż poczułam się zmieszana. Jakby myślał lub wchłaniał to, co powiedziałam. Zdjął charakterystyczną czarną czapkę i cisnął ją na krawędź biurka, wzdychając głośno. - Dziecinko, serio nie mam na to czasu. Nie odchodzisz. Pierdoli mnie, czy masz na sobie tusz czy nie, a jeśli ktoś inny ma z tym problem, to może się walić. Pasujesz tutaj i tutaj zostajesz. Jego słowa były jak cios w brzuch. No wiecie, jeśli cios w brzuch może być czymś przyjemnym. Bo przecież Kutas nie poinstruowałby mnie właśnie, że zostaję, gdyby rzeczywiście tak nie uważał. Wiedziałam to. Wiedziałam o tym. Powinnam być oburzona, że nie pozwolił mi zrezygnować z

pracy.

Ale z drugiej strony miałam problemy z

zaakceptowaniem pomysłu, że zostawiam Pins dla pracy w żłobku za niemal połowę stawki godzinowej. Jeśli rzeczywiście chciałam iść, mogłam po prostu wyjść i nigdy nie wracać.

- Nawet o tym nie myśl, Ritz – Dex wyburczał ze swojego miejsca. Nie zwracając już uwagi na ekran, wbił we mnie intensywne spojrzenie. - Wyjdziesz stąd, to po ciebie pójdę. To było absolutnie niewłaściwe, ale jego słowa wywołały u mnie dreszcz. - Zadzwoń do tej drugiej roboty i powiedz, że nie przyjdziesz, a potem mam zamówienie i potrzebuję cię na miejscu. - Już powiedziałam, że przyjmuję tę pracę. Uniósł brew. - A ja ci powiedziałem, że jej nie przyjmujesz. Już cię przyuczyłem. Chcesz więcej pieniędzy? Dam ci podwyżkę, jak przepracujesz rok. Mówiłem, że od września włączę cię do systemu ubezpieczeń. I nie chcę więcej o tym rozmawiać, dziecinko. Co na tym świecie kazało mi sądzić, że to będzie łatwe? Że powinnam zawracać sobie głowę mówieniem mu, że rezygnuję? Wiedziałam, że spieranie się z nim nie ma sensu, ale tak czy inaczej, spróbowałam jeszcze raz: - Ale... Dex potarł rękoma twarz, celowo szeroko otwierając oczy. - Dziecinko, starannie wybrałem wszystko i wszystkich tutaj. Wiem, czego chcę i to zdobywam – wyszeptał. - I zatrzymuję to, co jest moje.

***** Po posprzątaniu i upewnieniu się, że nikt niczego nie potrzebuje, pojechałam do domu nieco później niż zwykle. Potrzebowałam kilku rzeczy z apteki, a zapomniałam o nich przed pracą. Zaparkowałam przed pierwszą apteką, która nie wyglądała zbyt podejrzanie i kupiłam nowe maszynki do golenia i balsam do ust, a potem skierowałam się do Sonny'ego. Mój umysł jak zwykle błąkał się po milionie różnych miejsc, ale wszystko, na czym się skupiałam, to dotarcie do domu, jedzenie i zrelaksowanie się na kanapie. Miałam wolne jedynie w poniedziałek, a ze względu na Expo i stres, o jaki przprawiło mnie myślenie o odejściu z Pins, moje ciało cierpiało po długim dniu, jaki mieliśmy. Nie

wspominając o tym, że mój mózg nie przestawał produkować różnych scenariuszy i pomysłów na to, co mogłabym zrobić, by na zawsze zmienić swoje życie na lepsze. Skoro dostałam drugą szansę, to słusznym wydawało się skorzystanie z niej. Jaki byłby sens marnowania lat, miesięcy, tygodni, dni, minut czy nawet pieprzonych sekund życia po wszystkim, co przeszłam? Mama i yia-yia zrobiły dla mnie tak dużo. Musiałam coś wymyślić. Początki Sonny'ego nie różniły się od moich tak bardzo. A teraz miał dobrą pracę, dom i - za wyjątkiem tego gówna z naszym dawcą spermy – bezpieczeństwo. Miał przed sobą pewną przyszłość. Skoro Dex mógł wyjść z cienia ojca i jakoś zdołał pozostać w tej niby zrefomowanej wersji klubu motocyklowego, który przez lata stracił połowę członków, zaliczył pobyt w więzieniu i z powodzeniem założył interes... istniała w świecie nowo odkryta nadzieja. Skoro oni mogli to zrobić, znaczy że się da. To była tylko kwestia czasu. Jak tylko zaparkowałam samochód na wolnym miejscu przed domem, przypadkiem spojrzałam w stronę przeciwną niż ta, z której przyjechałam. A to, co zobaczyłam, zjeżyło mi włosy na karku. Jedzenie i oglądanie History Channel całkiem wyleciało mi z głowy. Dwa domy dalej, z rozstawionymi szeroko nogami, stało trzech mężczyzn ze starej szkoły bikerów. Trzech mężczyzn, których ledwie widziałam w luminescencji ulicznej latarni. To byli ci popieprzeni goście z imprezy, a dwóch z nich to ci, którzy przejeżdżali ulicą. Ten z ogoloną głową tak jak wcześniej stał po środku, a jego wielkie ciało wyglądało niesamowicie imponująco. Cholera! Podwójna cholera. Coś mi mówiło, że to nie oznacza nic dobrego. Ci faceci nie byli jak Trip, Luther czy inni goście, których widziałam w Mayhem. Nie byli częścią klubu Sonny'ego. Więc zrobiłam to, co zrobiłaby każda w miarę inteligentna kobieta, która oglądała zbyt dużo filmów – wyciągnęłam tyłek z samochodu, skupiłam się na drzwich, dla bezpieczeństwa wsunęłam swoje trzy kluczyki pomiędzy palce w stylu Wolverine'a i zatrzasnęłam drzwi w nanosekundzie, w której się za nimi znalazłam. A potem wrzasnęłam: - Sonny! *****

- Jesteś pewna? Spojrzałam na bruneta po drugiej stronie blatu i powoli przytknęłam. Siedzieliśmy przy stole w jadalni, gdzie przed pójściem do łóżka pochłaniałam tosta i szklankę gorącego mleka. To było normalne zachowanie. Gdyby tylko na ulicy nie stało trzech przerażających bikerów. I gdyby Sonny akurat nie wyglądał, jakby całym sobą walczył, by nie rozpętać czegoś paskudnego, co widniało w jego jasnobrązowych oczach. - To ci sami goście. – Odgryzłam tosta. - Rozpoznaję ich, od kiedy wyszłam z baru tamtej nocy i przysięgam, że kilka tygodni temu jechali ulicą, patrząc tutaj w dziwny sposób. Mają kurtki zamiast kamizelek, a ten wielki, łysy facet wygląda znajomo. Skupił uwagę na ścianie, podpierając rękoma podbródek. - Kurwa – mruknął. - Kurwa, kurwa, kurwa. - Co jest? - zapytałam spokojnie. Nadal patrzył w ścianę. No dobra, na dodatek nie chciał mi powiedzieć, więc pora przejść do planu B. Sięgnęłam, by dotknąć jego dłoni, usilnie starając się, by małe uszczypnięcia lęku w moim brzuchu nie połknęły mnie całej. - Sonny, czy ty coś zrobiłeś? Zacisnął oczy i chrząknął. Położył na stole mocno zaciśnięte pięści i głęboko odetchnął. - Pomogę ci, jeśli coś się stało – obiecałam. Ponieważ tak bym zrobiła. Nie mogłam dużo dla niego zrobić, ale to obejmowało wykorzystanie mnie jako alibi, jeśli zrobił coś okropnego. Palce Sonny'ego wyprostowały się na tyle, by mógł objąć nimi moje łokcie, ściskając lekko. - Niczego nie zrobiłem, Rissy. Jezu pieprzony Chryste. Nazwał mnie Rissy. Nazywał mnie tak tylko wtedy, kiedy musiał powiedzieć mi coś naprawdę złego. - Więc co jest? Jęknął, zarabiając szturchnięcie w żebra.

- Oni są twoimi... arcywrogami czy coś takiego? - zapytałam cicho, odkładając chleb z powrotem na talerz. Z taką terminologią pewnie brzmiałam jak idiotka, ale nie znałam żargonu bikerów, a kiedy jego policzek na sekundę się uniósł, zanim usta stwardniały, pomyślałam, że taki opis wystarczył. Z powrotem oparł się o krzesło, mocniej zaciskając zamknięte oczy. - Tak jakby, ale nie do końca – przerwał. - Są częścią grupy z San Antonio, która nie jest zbyt zachwycona faktem, że MC ma tutaj terytorium. O

mój

Boże,

żyłam

w

prawdziwym

serialu

telewizyjnym.

Mrugnęłam,

zdezorientowana jak diabli. - Wydawało mi się, że mówiłeś, iż nie robicie już takich rzeczy – Odepchnęłam talerz, pochylając się w jego stronę. Miał powiedzieć mi prawdę, do cholery. Mama mówiła, że kiedy tato opuścił MC, byli związani z rozprowadzaniem dragów, cokolwiek, do licha, to znaczyło. Wyraźnie pamiętałam, jak Sonny mówił mi, że ich prezes, Luther z sędziwymi jajkami, który obściskiwał się w barze z dużo młodszą od siebie kobietą, oddzielił klub, zaprowadzając porządek po tym, jak jego żona została zamordowana w ramach zemsty. Opuścił wzrok, by przycisnąć do czoła jedną z odwróconych dłoni, zamykając przy tym oczy. - To nie tak, Ris – obiecał. - To nie ja ani klub robimy z nimi interesy. Ten ułamek informacji był lepszy niż nic, ale to nie znaczyło, że nie będę kopać głębiej. - Dobrze, więc dlaczego tutaj są? - Przepraszam dzieciaku, ale nie mogę cię w to wciągać, okej? - wymruczał, wciąż patrząc w dół. - Nie przejmuj się tym, dobra? Mówienie mi, żebym się nie martwiła, było odpowiednikiem mówienia mi, żebym nie miała okresu. Ale nie chodziło mi o to, by zestresować go jeszcze bardziej, więc zmobilizowałam się, by przybrać swój najbardziej fałszywy wyraz twarzy. - Jesteś pewien? Powoli pokiwał głową. Szlag by to trafił. - Okej – zgodziłam się z wahaniem. Na mój słaby, gówniany uśmiech rysy Sonny'ego złagodniały.

- Iris. – W sekundę opadł na kolana, kładąc swoje dłonie na moich. - Będzie dobrze - zapewnił mnie. Posłuchanie go było jedną z najgłupszych decyzji w moim życiu.

Rozdział 16 Jak tylko się obudziłam, wiele rzeczy wskazywało, że coś jest nie tak. Poważnie nie tak. Górna szuflada komody była otwarta, a ja nigdy nie zostawiałam otwartych szuflad. Miałam wręcz chorobliwą tendencję do ich zamykania. Komórka, zamiast na szfce nocnej, gdzie zostawiłam ją, by się naładowała, leżała na łóżku. Ponadto drzwi sypialni były zamknięte, a nigdy ich nie zamykałam, bo miałam paranoję na punkcie tego, że jakby co, to nikt nie usłyszy moich krzyków. Kiedy mój mózg rozszyfrował te wskazówki, pierwszą myślą było, że to Sonny wszedł w którymś momencie nocy. Poza telefonem i szufladą wszystko inne znajdowało się na swoim miejscu, więc starałam się wymyślić, co powinnam zrobić. Na szczęście, w pierwszym odruchu sprawdziłam telefon i kiedy odblokowałam ekran, okazało się, że to dobry pomysł. Jeśli nie zostawiłem notatki na kuchennym blacie, jak najszybciej zadzwoń do Dexa. Mój telefon i inne rzeczy są w twojej szufladzie. Powiedz mu, co widziałaś. Te trzy wiadomości Sonny wysłał o drugiej nad ranem. Pół godziny po tym, jak poszłam do łóżka, zostawiając go siedzącego w kuchni i wysyłającego kilka wiadomości pod rząd. Wiedziałam, że stało się coś złego i na tę świadomość zaciskały mi się wnętrzności, skłaniając do odrzucenia pościeli i opuszczenia sypialni tak szybko, jak tylko mogłam. Ale nie zobaczyłam tego, co miałam nadzieję znaleźć. Na blacie nie było żadnej notatki. Kurwa! Nigdy nie poruszałam się tak szybko, za wyjątkiem sytuacji, kiedy biegając po domu, usiłowałam umknąć Willowi z tajnym zapasem jego Playboy'a. A to był Sonny. Właśnie go odzyskałam w swoim życiu. Jego portfel i zestaw kluczy, które wyglądały na zbyt małe do jakichkolwiek drzwi czy samochodu, leżały tuż obok sterty moich skarpetek. Palce mi drżały, kiedy otwierałam jego stary, prosty telefon z klapką i wariując z powodu paniki, usiłowałam przedrzeć się

przez menu, by znaleźć numer Dexa. Kiedy w kontaktach odnalazłam imię "Dexter", mój kciuk nacisnął "połącz", jeszcze zanim pomyślałam, by to zrobić. - Proszę, proszę, proszę, proszę – błagałam, słuchając sygnału. Moje serce waliło z niecierpliwości. - Dex, pospiesz się.. - Co, do chuja? - zaspany, ochrypły głos odezwał się wraz z ziewnięciem. - Jest dziewiąta, dupku. Wciągnęłam oddech. - Dex? Usłyszałam chrząkniecie i kolejne zaspane westchnienie. - Uch... Ritz? - To ja – szybko potwierdziłam. - Sonny zniknął. W przeciągu milisekundy splątany snem głos Dexa zamarzł. - Co masz na myśli, mówiąc, że Sonny zniknął? Dopóki nie usłyszałam drżenia swojego głosu, nie miałam świadomości, że płaczę. - Myślę, że zabrali go ci goście.

***** Po krótkiej rozmowie z moim nowym sprzymierzeńcem, Kutasem, byłam w rozsypce. Kiedy praktycznie zażądał, bym się uspokoiła, w dziesięć sekund udało mi się powiedzieć mu o gościach, których widziałam na ulicy oraz o tym, co napisał mi Sonny. Nie trzeba dodawać, iż byłam cholernie zadowolona, że nie musiałam rozmawiać z nim osobiście. Użycie słowa "wkurzony" na opisanie jego reakcji, byłoby jak użycie słowa zbiornik wodny na opisanie Oceanu Spokojnego. Termin ten zupełnie nie oddawał tego, co padło przez telefon. Uprzedził, że przyjedzie za pół godziny i rozłączył się, nawet nie dając mi szansy na pożegnanie. Dwadzieścia dziewięć minut później, po najszybszym prysznicu świata, znowu świrowałam jak cholera, płacząc nad moim zaginionym bratem. Chociaż wiedziałam, kto nadchodzi, pukanie do drzwi spowodowało, że ręce zaczęły mi się trząść, a bicie serca przyśpieszyło. Mając w pamięci, co być może właśnie stało się z Sonnym, spojrzałam przez wizjer, by sprawdzić, czy to Dex. To był Dex, wraz z Tripem i jeszcze jednym facetem, którego nigdy wcześniej nie widziałam. - Otwórz, Ritz – Dex wyszczekał po drugiej stronie drzwi.

- Okej – wymamrotałam, odblokowując zasuwę i robiąc krok w tył, by ich wpuścić. Z utkwionym we mnie wzrokiem Dex wszedł do środka tak dumnym krokiem, że zastanawiałam się, czy go wyćwiczył, czy po prostu miał szczęście. Taki dar wydawał się być trochę niesprawiedliwy, ale jakby nie było, to nie czas, by się nad tym zastanawiać. - Z tobą w porządku? - zapytał Trip, podążając za Dexem i przypatrując mi się równie uważnie, ale bez zmarszczki między brwiami. Powinnam być twarda i powiedzieć, że owszem, ale w rzeczywistości nie byłam. - Tak jakby. Nowy facet wszedł z ukłonem i słowem "Cześć", na co odpowiedziałam słabym "Hej". - Gdzie są jego rzeczy? - zapytał Dex, ruszając do salonu jak kaczka prowadząca do wody swoje młode. - Na ławie. Kiwnął głową, pochylając się nad stolikiem i eksponując sprane, ale dopasowane dżinsy. - Trip, idź sprawdzić jego pokój. Zobacz, czy czegoś nie brakuje. Buck sprawdź garaż – rozkazał, przeszukując portfel Sonny'ego. Żaden z nich się nie odezwał, ale rozeszli się w przeciwne strony domu, by zrobić to, co im kazał. Ja po prostu kręciłam się po kątach, w rozterce zastanawiając się, co mogłabym zrobić bez wchodzenia im w drogę. - Mogę jakoś pomóc? - zapytałam niepewnie. Dex powoli uniósł wzrok. Wciąż był wkurzony, ale mogłam stwierdzić, że stara się powstrzymywać. - Nie, dziecinko. Ogarniamy to. - Jesteś pewien? Nie mam zbyt wiele, ale jeśli chcą kasy, dam ci ją, by go odzyskać – powiedziałam, czując w piersi ucisk. To gówno było jak wzięte wprost z filmu akcji, tylko że w tym przypadku nie mogłam mieć pewności co do szczęśliwego zakończenia, bo życie niestety nie zawsze takie było. Dex patrzył na mnie jeszcze chwilę, nim potrząsnął głową i ściszając głos, powiedzial: - Nie, nie. O to się nie martw. Oni nie chcą twoich pieniędzy.

Niemal zapytałam, czego innego, do diabła, mogą chcieć. I niemal zapytałam, kim są ci "oni". Ale mój instynkt przetrwania podpowiadał mi, że to nie jest właściwa pora, więc powstrzymałam się od pytań i kiwnęłam głową. - Dziecinko, to miejsce staje się zbyt zatłoczone. Masz jakieś zakupy do zrobienia albo coś do załatwienia, zanim pójdziesz do salonu? - zapytał tym samym łagodnym tonem, którego właśnie użył. Nie miałam, ale oczywistym było, że nie chciał, bym była w domu, kiedy zjawią się pozostali goście z WMC. A jeśli to miało pomóc Sonnemu, to gdyby tego oczekiwał, mogłam nawet wrócić do Fort Lauderdale czy pojechać do Wenezueli. - Tak, mogę iść i zająć się kilkoma sprawami. – Tylko nie wiedziałam, czym. Pochylił głowę, tak że mógł patrzeć na mnie spod długich, ciemnych rzęs. - To dobrze. Już gadałem z Blake'm i otworzy z tobą zamiast mnie, ale zapisz mój numer, żebyś w razie czego mogła być ze mną w kontakcie. – Przyszpilił mnie tym zdecydowanym spojrzeniem, usiłując uspokoić swoim tonem. - Nie martw się o Sonny'ego. Znajdziemy go. Chciałam mu wierzyć, ale mniej więcej to samo powiedział mi Sonny tuż przed tym, nim pozwolił jakimś dupkom zrobić ze sobą nie wiadomo co.

*****

- Dziecinko. Przestań. - Dziecinko. Och, Boże. Proszę. Przestań. Ledwie zasnęłam po godzinnej walce z wpatrywaniem się w sufit. Po tym gównianym dniu napięcie z mojego ciała w końcu spłynęło na tyle, że mogłam się odprężyć. Nie byłam w stanie przestać myśleć o Sonny'm. Porwanym Sonny'm. Zaginionym Sonny'm. Być może rannym Sonny'm. Nawet nie pozwoliłam sobie myśleć, że mogło spotkać go coś jeszcze, ale czyż ludzie nie robią tego w filmach i w realnym życiu? Tortur i... innych rzeczy? Głębiej schowałm twarz w poduszkę.

Przez cały dzień byłam chora ze zmartwienia. Po tym, jak Dex uprzejmie wykopał mnie z domu, pojechałam do centrum handlowego. Przed pracą, dla zabicia czasu obejrzałam sobie popołudniowy seans, co trochę odwróciło moją uwagę od niespokojnych złotych rybek pływających w moim brzuchu. Niczego nie pamiętałam wyraźnie: filmu, rzeczy widzianych w sklepach, ani nawet twarzy klientów, których przez cały dzień obsługiwałam w Pins. Blake i Blue musieli wiedzieć, że coś się dzieje, bo byli dla mnie jeszcze milsi niż zazwyczaj. Dali mi przestrzeń bez zadawania miliona pytań, na które nie potrafiłam odpowiedzieć, ale za każdym razem, kiedy mieli możliwość, przychodzili, by posiedzieć ze mną w milczeniu. Kilka razy próbowałam dzwonić do Dexa, lecz odebrał jedynie za pierwszym razem. Brzmiał na niesamowicie zirytowanego, ale obiecał, że się odezwie, jeśli się czegoś dowie. Ponieważ się nie odezwał, zadzwoniłam do niego ponownie, ale nie odpowiedział. Pieprzony Sonny. Im więcej myślałam o tym, co sie stało, tym bardziej się wkurzałam. Wiedział, że tam byli. Ci faceci nie włamali się do środka i go nie zabrali. Sonny musiał wyjść z cholernego domu i do nich pójść. Co on sobie, do diabła, myślał? W oczywisty sposób nie ja jedna byłam idiotką. Więc zadręczałam się przez cały dzień. Myśląc o pieprzonym Sonny'm i o tym, jakim był debilem. Myśląc o tym, dlaczego ci faceci chcieli go dorwać. Sonny nie mówił mi zbyt wiele o tym, co robi, kiedy nie ma mnie w pobliżu, albo kiedy magicznie znika na noc, więc nie miałam pojęcia, w jakie gówno wdepnął. Przeważnie ślepo sobie ufaliśmy. Żadne z nas nie było przyzwyczajone do zadawania pytań. Jak tylko zamknęliśmy salon, Blue zapytała mnie, czy czegoś potrzebuję – co było szczególnie słodkie, bo rzadko z kimś rozmawiała, a jeszcze rzadziej ze mną – a następnie każdy z nas poszedł w swoją stronę. Nawet nie przyszło mi do głowy, by nie jechać do Sonny'ego, więc udałam się prosto do jego domu, ponownie wzięłam prysznic, zmusiałm się do zjedzenia resztek sprzed dwóch dni, dwukrotnie sprawdziłam, czy wszystko jest bezpiecznie pozamykane i poszłam do łóżka. Łóżka, w którym wierciłam się i rzucałam przez ponad godzinę, zanim jakoś udało mi się zasnąć, odpychając od siebie

cichutki głosik, który ostrzegał mnie, że istniał ktoś jeszcze, na kim mi zależało, a kogo mogłam stacić. A obecnie szybko traciłam to słodkie wytchnienie od rzeczywistości. - Kochanie, obudź się – wyszeptał ktoś w ciemności. Ktoś? Cholera! Zerwałam się z walącym w klatce piersiowej sercem. Mruganiem odpędziłam sen, spodziewając się zobaczyć jednego z bikerów albo, nie wiem, seryjnego mordercę siedzącego obok mnie na łóżku, trzymającego dłoń na moim ramieniu i kciukiem leniwie zataczającego kręgi na mojej skórze. - Co do...! - sapnęłam, mrugając w ciemności, by centymetry dalej dostrzec uderzająco znajome rysy twarzy. - Spokojnie, Ritz – łagodnie mruknął Dex, wciąż krążąc kciukiem po moim ramieniu. Uniosłam rękę i przycisnęłam do serca, chcąc je spowolnić. - Jezu, przestarszyłeś mnie – wydyszałam. W zwykłym dla siebie stylu Dex nie uśmiechnął się z rozbawieniem ani nie przeprosił. - Co tutaj robisz? - Śpię? Westchnął. - Blake nie dostał mojej wiadomości? O czym on mówił? Pokręciłam głową. - Wstawaj – rozkazał. - Musimy pogadać z twoim bratem, zanim się stąd wyniesiemy. Kiedy dotarły do mnie jego słowa, jeszcze raz powoli zamrugałam. Pogadać z moim bratem? - Sonny tu jest? - Podniosłam głos. Dex potwierdził. - Wpakował się w jakieś gówno. Spakuj torbę, tak abyś przez jakiś czas nie musiała tu wracać, a potem pójdziemy z nim pogadać.

Dezorientacja ogarnęła mnie na milion różnych sposobów. Gdzie podziewał się Sonny? Gdzie, do cholery, ja się wybierałam? Ale przede wszystkim zastanawiałam się, co się dzieje, kropka. Było zbyt wiele tajemnic, bym dobrze się czuła. Jak grzeczna dziewczynka starałam się skupić na tym, co mam spakować, by jak najszybciej wszytko znaleźć. Na szczęście nim zasnęłam, miałam na tyle rozsądku, by zostawić na sobie spodenki, bo zazwyczaj spałam w bieliźnie i staniku. Dex zapalił lampę, a ja zgarnęłam z komody kilka przypadkowych ciuchów. - Gdzie on był? - zapytałam, wypychając worek marynarski tym, co złapałam w roztargnieniu. Kiedy zadałam pytanie, nawet nie potrafiłam na niego spojrzeć, bo za bardzo się denerwowałam. Chciałam zapytać, czy z Sonnym wszystko w porządku, ale gdyby było inaczej, Dexa nie byłoby tutaj, a ja bym się nie pakowała. - W szpitalu. Mój kręgosłup wyprostował się, a mięśnie pleców napięły. - Co? - Jestem całkiem pewna, że zaskrzeczałam. - W szpitalu, dziecinko. Rano jakaś kobieta znalazła go nieprzytomnego w parku i wezwała karetkę – wyjaśnił. Moje nogi automatycznie oderwały się od podłogi i powiodły mnie dookoła łóżka, by pominąć pakowanie i iść do Sonny'ego. Ale kiedy mijałam Dexa, podniósł rękę i mnie zablokował. - Uspokój się, Ritz. Zarobił jedynie lekki wstrząs mózgu i kilka siniaków. Nic mu nie jest – delikatnie powiedział. - Skończ się pakować. Co, do cholery, oznacza lekki wstrząs mózgu? Czułam, że zwymiotuję. Kilka razy wciągnęłam i wypuściłam powietrze przez nos i spojrzałam na Dexa, by zobaczyć, czy był ze mną szczery. W tych niezgłębionych, ciemnoniebieskich oczach widniało rozmyślne, czyste wyzwanie, jakby wiedział, że staram się go przyłapać na kłamstwie. - Wszystko z nim w porządku – podkreślił. - Skończ to, Ritz. Jasna cholera. Prawdopodobnie mówił prawdę. Chyba po raz setny w ciągu pięciu minut kiwnęłam głową, ponownie odpychając od siebie to obrzydliwe uczucie w klatce piersiowej.

- Okej. – Zapinając worek do połowy, zerwałam się z łóżka i spojrzałam na Dexa. Myślę, że to wszystko. Teraz idę dopaść tego kretyna. Nie zawracając sobie głowy czekaniem na odpowiedź, wystartowałam korytarzem do otwartych drzwi sypialni Sonny'ego. Włączona lampa z wiatrakiem oświetlała pokój i siedzącą na krawędzi łóżka postać. Worek marynarski leżał tuż obok. Nawet od tyłu jego ciało wydawało się oklapłe. Zmęczone. Zużyte. Ale to było nic, dopóki nie obeszłam łóżka i nie zobaczyłam boku jego twarzy. Widok spowodował, że sapnęłam. - Co, do diabła, Son? Spuchnięty policzek był dwa razy większy niż normalnie, a uszkodzona, purpurowa skóra nawet gorsza niż okropne pęknięcie w kąciku ust. Mimo to jakoś udało mu się posłać mi słaby uśmiech. - Ris – powitał mnie ciszej niż zwykle. Dłonią poklepał łóżko. - Nic mi nie jest, dzieciaku. Usiądź. - Jak cholera nic ci nie jest – powiedziałam, dając krok, by przed nim stanąć. Sonny odchylił głowę, dając mi lepszy widok na wpierdol, który zafundowały mu te syny wylizujących tyłki suk. Całą prawą stronę jego twarzy deformował obrzęk. Trochę martwiłam się o to, że mógł stracić parę zębów, ale nie miałam pewności. - Bywało gorzej, uwierz mi – stwierdził lekko. - Chodź tu i przestań się martwić. Posłałam mu spojrzenie mówiące, że prędzej piekło zamarznie, nim ja przestanę się o niego martwić. - No chodź. Nie mam zbyt wiele czasu, zanim przyjdzie Trip – powiedział, jeszcze raz poklepując łóżko. Miałam ochotę się z nim spierać, ale logika mi na to nie pozwalała. Mój biedny, biedny brat wyglądał zupełnie jak gówno, przez co mój brzuch napinał się, jakbym miała skurcze czy coś takiego. Instynktownie sięgnęłam i dotknęłam Sonny'ego ręką. - Pamiętasz, jak mówiłem, że dawca spermy przyjechał i prosił mnie o pieniądze? Jakże miałabym zapomnieć? - Luthera też prosił o pieniądze, prawda? Sonny powoli pokiwał głową. - I Luther też mu nie dał – wyjaśnił. - Nikomu nie chciał powiedzieć, na co mu ta kasa, za wyjątkiem tego, że strasznie jej potrzebuje. - Ile tego było?

Wyglądało, jakby chciał się skrzywić, ale zaraz zrezygnował, kiedy przypomniał sobie, że wygląda jak brat cioteczny Człowieka Słonia. - Dziesięć tysięcy. Wyrwało mi się paskudne rżenie. - Co? Sonny znowu pokiwał głową. - Dokładnie. Nikt zdrowy na pierdolonym umyśle nie pożyczyłby mu tyle pieniędzy bez cholernie dobrego powodu. Cóż, nikt z Klubu. Nagle miałam bardzo złe przeczucie co do doboru słów, których mój brat użył. Nikt zdrowy na pierdolonym umyśle... - Więc, co dokładnie ma to z tobą wspólnego? - zapytałam z wahaniem. - Okazało się, że to nie nie był pierwszy raz, kiedy poczciwy, stary tatuś prosił o pieniądze. Kilka miesięcy temu przyjechał i pożyczył niezły grosz od The Reapers. O, cholera. Gnojek. Nigdy wcześniej nie słyszałam o The Reapers, ale kawałki puzzli nabierały coraz większego sensu. - To ci mężczyźni? Westchnął. - Tak, Ris. Tatuś nie przestrzegał terminów spłaty, a według tego, co dzisiaj ustalił Trip, nie są uszczęśliwieni, że przyjechał do miasta, a potem się zmył. Chcą swoich pieniędzy. To musiał być zły sen. Straszny sen. - Ale ty nawet... - Co miałam zamiar powiedzieć? Że nie obchodził naszego ojca? Taka była brutalna prawda. Musiał wiedzieć, co starałam się wytłumaczyć, bo kulawo podniósł rękę na znak zgody. - Wiem, Ris. Wiem. Ale nie zapłacę za to gówno, nie zamierzam też pozwolić, by następnym razem przyszli za tobą, skoro wiedzą, gdzie mieszkasz. Jestem pewien, że wiedzą też, że jesteś jego. Zadławiałm się, zarabiając od niego klepnięcie w plecy. - Odpuść, dzieciaku. Jest dobrze. Zamierzam znaleźć tego skurwysyna i upewnić się, że teraz spłaci to gówno. Nie będę siedział, czekając Bóg wie na co. Ostatnią rzeczą,

na jaką zasługuje, jest ratunek od któregoś z nas. Nie będę płacił za jego błędy i ty też nie – spokojnie oświadczył. Z każdą minutą cały ten scenariusz coraz bardziej wydawał się jak sen. Tak bardzo ciężki sen, że nie mogłam oddychać. - Więc jedziemy go odnaleźć? Sonny się nie zgodził. Dłoń, którą trzymał na moich plecach, po klepnięciu przesunęła się na oddalone od niego ramię. - Nie, Ris. Ja jadę go odnaleźć. Trip jedzie ze mną. Nie wiem, w co jeszcze się wpakował, więc dopóki nie sprzątniemy całego tego gówna, będzie lepiej, jak zostaniesz z Dexem. Dźwięk, który wydobył się z moich ust, brzmiał jak skrzek. - Co? - Zostajesz z Dexem. Dom nie jest bezpieczny, a ja nie ufam nikomu innemu z Klubu na tyle, by cię z nim zostawić. – Ścisnął moje ramię. - Mam nadzieję, że znajdę go w przeciągu paru dni. Ale co zrobi, kiedy już go znajdzie? Oczywiście stary zwiał, dlatego że nie miał pieniędzy, by spłacić tych dupków The Reapers. Nieml go o to zapytałam, ale spojrzenie na jego twarz, która wyglądała jakby nie dogadywał się z kijem bejsbolowym powiedziało mi, że Sonny jest zdolny do wszystkiego. Więc Curt Taylor znajdzie dziesięć tysięcy tak czy inaczej. Nagle nie miałam co do tego wątpliwości. - Cholera, Sonny – wyszeptałam. Jak, do licha, spadł na nas ten burdel? Na niego? Tego z potomków Taylora, który miał z nim najmniej do czynienia? Chryste. Ręka na moim ramieniu napięła się. - Ris – wyszeptał, przyciągając mnie bliżej. Oparł skroń o czubek mojej głowy. Wrócę, okej? Przysięgam na Boga, że cię tu nie zostawię. Zamierzam po prostu znaleźć tego dupka, byśmy mogli wrócić do wtorków z tofu i, cholera... Wrócę – zapewnił mnie. Intencje kryjące się za jego słowami przygniotły mój mostek. Zamierzał odejść. Zostawić mnie w nowym mieście samą ze swoim przyjecielem. Nie zamierzałam panikować. Miałam raz atak paniki, kiedy Will wyjechał po raz pierwszy, ale potem sobie z tym poradziłam. A Sonny wróci.

- Tylko chwilowo – obiecał. Pochylając się do niego, skinęłam głową. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz ktoś mnie tak przytulał. Z tak wieloma obietnicami i zapewnieniami nie miałam nawet cienia wątpliwości, że wróci. To było zupełnie inne niż wtedy, kiedy wyjeżdżał Will. Mój rodzony braciszek, który, zanim odszedł, dał mi najszybszy w historii uścisk i uszczypnął mnie w ramię. - Jesteś pewien, że wszystko z tobą w porządku? - zapytałam, odpychając od siebie fakt, że od miesięcy nie miałam wiadomości od Willa. Sonny zaśmiał się słabo i boleśnie. - Bywało lepiej. Będzie dobrze, kiedy wszystko się naprostuje. Objęłam ręką jego plecy. - Przykro mi, że zostałeś wciągnięty w ten bałagan. - Mnie też, dzieciaku, ale lepiej, że to ja wpadłem w tę dziurę z gównem, którą wykopał sobie ojciec a nie ty. – Westchnął, aż zabolało mnie serce. - Mimo to, muszę iść. Zostań z Dexem, póki nie wrócę, dobrze? Miałam chęć się z nim spierać, ale jaki był sens? W pewnym momencie wszyscy musimy robić rzeczy, na które nie mamy ochoty, a skoro Żniwiarze mogli pobić Sonny'ego za błędy odseparowanego od nas ojca, to do czego jeszcze byli zdolni? - Może powinnam pojechać do Lanie – zasugerowałam. - Jeśli zrobili to tobie, nie będą próbować... - Nie, Ris. Jestem ostrzeżeniem dla dawcy spermy, a Dex wie, że lepiej nie zachowywać się jak dupek. Będzie dobrze. O rany. Co za bałagan. Ogromny, surrealistyczny bałagan, spowodowany przez człowieka, który już nie miał związku z naszym życiem. - Nie będziesz miał problemów z pracą? Sonny roześmiał się, zanim rozluźnił swój uścisk i powoli wstał na nogi. - Nie martw się o to. Wszystko w porządku. Odetchnęłam i kiwnęłam głową, wstając z łóżka. Jego twarz wyglądała bardzo źle, ale Sonny był panem samego siebie. Nie mogłam i nie chciałam prosić go, by został. - Masz wszystko? Potwierdziłam. - Z łazienki też? - zapytał.

W tym momencie, nagle zapragnęłam mieć Sonny'ego w swoim życiu od samego początku. To znaczy, kto jeszcze pamiętałby o wszystkich rzeczach z łazienki? - Nie, zapomniałam. Lekko zwichrzył mi włosy. - Idź po nie i spotkamy się na zewnątrz. Ruszyłam za nim, ale skręciłam, by zabrać kosmetyki z łazienki. Nie było tego zbyt dużo, więc jedynie sekundę zajęło mi włożenie ich do worka. Jak już miałam wyjść z domu, po drugiej stronie drzwi usłyszałam rozmowę Dexa z Sonny'm. - ... przeszła zbyt wiele, człowieku. Nie potrzebuje przechodzić przez coś jeszcze – stwierdził Sonny. - Powiedziałem, że będę jej pilnował – Dex był tym, który odpowiedział. - Kurwa, ja zostanę, a ten tu może jechać z tobą – zasugerował kolejny głos. Prawdopodobnie Trip. Dex wydał dźwięk, którego nie mogłam rozpoznać przez drzwi. - Zostaję. Zapadła cisza. - Trzmaj fiuta w cholernych spodniach, Dex. Przysięgam na Boga, że... Sonny wymamrotał coś jeszcze, czego nie mogłam usłyszeć, ponieważ musiał być dalej od wejścia niż Dex. Czując się wystarczająco źle z powodu podsłuchiwania, otworzyłam drzwi i wyszłam do nich wszystkich stojących na podeście. Sonny stał tuż przy schodach, a Trip i Dex przede mną – no dobrze, przed drzwiami. Zmęczony uśmiech wypełzł na twarz mojego brata. - Gotowa? - Tak. – Spojrzałam na blondyna stojącego obok Dexa. - Hej, Trip. - Witaj, przepiękna – wymruczał. Cienie pod jego oczami wskazywały, że nie spał przez jakiś czas. Dłoń Dexa wylądowała na dolnej cześci moich pleców, popychając mnie do przodu. - Ruszajmy już, Ritz. Jestem zmęczony. - W porządku. – Podeszłam do Sonny'ego i owinęłam ramiona wokół jego klatki piersiowej. - Bądź ostrożny, dobrze? Przyciągnął mnie do uścisku. - Wrócę tak szybko, jak będę mógł.

Cofnęłam się odrobinę i pocałowałam go w zarośnięty policzek. - Okej. Pozwól chociaż Tripowi prowadzić. Sonny prychnął i położył ręce na mojej głowie, pochylając ją tak, by mógł złożyć pocałunek na czole. - Co tylko chcesz, dzieciaku. O ironio. Jeśli ktokolwiek wiedział, że nie zawsze dostajemy to, czego chcemy, to był Sonny. - Do zobaczenia, Son. – Pomachałam mu. - Na razie, Trip. Uważaj na siebie. Sonny pochylił głowę do przodu, ledwie się uśmiechając. - Do zobaczenia, dzieciaku. Trip westchnął, żegnając się, ale ja już skierowałam uwagę do przodu, tuż obok Sonny'ego. Dex i mój brat obrzucali się dziwnym spojrzeniem, gdy ten ciemnowłosy ruszył w dół schodków. Zaczęłam okrążać przedni zderzak swojego samochodu, by wsiąść za kierownicę, kiedy wyciągnął rękę i złapał mnie za łokieć. - Gdzie idziesz? Uch... - Pojadę za tobą. Klasnął językiem. - Nie. Jeździsz byt wolno. Wskakuj na motocykl, a jutro zabierzemy twój samochód. Zawahałam się, oglądając się na swoje auto. - Iris. – Naprawdę trochę za bardzo podobało mi się, kiedy używał mojego imienia. Wsiadaj, dziecinko. Zabierzemy twój samochód później. Musiałam czekać zbyt długo, bo następną rzeczą, jaką zarejestrowałam było to, że złapał mnie w talii i na wpół zaniósł a na wpół zaciągną do swojego harleya Dyna. Zabrał mój worek, podał kask, który znajdował się z lewej strony siedzenia i zastąpił puste miejsce moim workiem, przywiązując go. Odwrócił się do mnie, wyjął kask z moich dłoni i w milczeniu opuścił go na moją głowę. Kiedy był zapięty, usiadł okrakiem na motocyklu i odwrócił się w moją stronę. - Wskakuj. W takim razie dobrze. Apodyktyczny dupek. Między plecami Dexa, a moim workiem było wolnych ze dwadzieścia centymetrów, ale co mogłam zrobić? Miałam wrażenie, że jeśli dłużej będę z nim dyskutować na temat

tego, czy mam z nim jechać czy nie i tak przegram, a mówiąc szczerze, byłam naprawdę zmęczona. Jeździłam na motocyklu już wcześniej z Sonnym, więc wsiadanie było łatwe choć kłopotliwe, kiedy musiałam przesunąć się na siedzeniu tak bardzo do przodu, że nie było miejsca nawet na kartkę papieru pomiędzy moim kroczem i nogami a zewnątrzną stroną ud i muskularnym tyłkiem Dexa. Kiedy wycofał na ulicę i odpalił motocykl, moje ramiona niechętnie otoczyły jego żebra. Dom Sonny'ego znajdował się już na obrzeżach Austin, więc kiedy Dex skierował nas na autostradę, wyjeżdżając z miasta, zastanawiałam się, gdzie, do diabła, mieszkał, ale nie zapytałam. Mój policzek praktycznie znajdował się na jego plecach, a ramiona ciasno obejmowały klatkę piersiową. Aż do tej pory nie zdawałam sobie sprawy z tego, że ma na sobie skórzaną kurtkę, która nie była w stanie ukryć tego, jak solidnie jest zbudowany. Niech to cholera. Było zbyt ciemno, by widzieć dokładnie, ale mogłam stwierdzić, że jesteśmy niemal na środku pustkowia. Drzewa były ogromne, kiedy zjeżdżalismy z autostrady i tylko głośny ryk jego motocykla przerywał monotonię jazdy. Po około pięciu minutach skręcił w wiejską drogę, która nie miała nazwy ani prawdziwych oznaczeń. Niedaleko, po drugiej stronie wzgórza widniał zarys domu. Im bliżej byliśmy, tym więcej mogłam zobaczyć w świetle księżyca. Dom był długi, jednopiętrowy, w ranczerskim stylu. Ogromne podwórko, upstrzone wysokimi drzewami, ustępowało miejsca jasnej boazerii ścian. To wcale nie było miejsce, w jakim spodziwałam się, że Dex będzie mieszkał. Wydawał się być typem kawalera z brudnym mieszkaniem. Ale może zwyczajnie zakładałam tak w przypadku każdego członka MC. By być uczciwym, Trip wypełniał stereotyp, który stworzyłam. W narożnikach kanapy miał nawet poupychane skarpetki. Kiedy zaparkował motocykl z przodu utwardzonego podjazdu, zsiadł pierwszy, a następnie wyciągnął rękę, by mi pomóc. Zerwałam kask, podczas gdy odpinał mój bagaż, kiwając głową w kierunku drzwi w niemym zaproszeniu. Podąrzając za nim, oglądałam znikome meble w salonie: brązową, segmentową kanapę z mikrofibry, duży, płaski, zamontowany na ścianie telewizor, centrum rozrywki pod nim i ... to wszystko. Dex rzucił na kanapę mój worek i się odwrócił, by na mnie spojrzeć.

- Możesz wziąć łóżko, dziecinko. Mam dwa inne pokoje, ale żadnych łóżek do spania – wyjaśnił. Wciąż rozglądałam się dookoła, by obok dostrzec otwartą wprost na salon kuchnię, ale po jego słowach pokręciłam głową. - Nie, zostanę na kanapie. Mogę spać gdziekolwiek. Mimo że to była prawda, nie zamierzałam zwracać mu uwagi, że różnica dwudziestu pięciu czy trzydziestu kilogramów wagi i piętnastu centymetrów wysokości zdecydowanie czyni mnie lepszym kandydatem do spania na jego długiej, ale wciąż dość wąskiej kanapie. Otworzył usta, by się ze mną kłócić, ale mu przerwałam. - Poważnie, Dex. Zostanę na kanapie, nie martw się o to. Gdybyś tylko dał mi poduszkę i koc...? Płaski, zupełnie pozbawiony radości wyraz jego twarzy pozwolił mi sądzić, że chciał podyskutować o konfiguracji spania trochę dłużej, ale myślę, że dotarły do niego moje ukryte powody i prawdopodobnie był zbyt zmęczony, by walczyć. Kiwając głową, na kilka minut zniknął w korytarzu na prawo od salonu, wracając z poduszką w ciemnoniebieskiej poszewce i białym kocem pod pachą. Wręczył mi je bez słowa i obserwował, jak ziewając, kładę koc i rzucam poduszkę na znajdujący się bliżej drzwi kraniec kanapy. - Łazienka jest w korytarzu, pierwsze drzwi po prawej, a moja sypialnia z tamtej strony. – Wskazał drugi korytarz, po lewej stronie salonu. - Ostatnie drzwi. - Dzięki – wymamrotałam z kolejnym ziewnięciem, opuszczając tyłek na kanapę. Zrobił krok w tył, wbijając we mnie te niebieskie jak kredka Crayola oczy. - Czuj się jak w domu i obudź mnie, jeśli będziesz czegokolwiek potrzebować. Kiwnęłam w odpowiedzi, uśmiechając się do niego sennie. - Dobrze. Branoc, Dex – przerwałam. - Dzięki za wszystko. Powoli skinął głową. - Branoc, dziecinko. Nie traciłam czasu na oglądanie, jak znika w korytarzu. W momencie, kiedy wsunęłam się pod koc, a moja głowa uderzyła w poduszkę, zdałam sobie sprawę, że jestem całkowicie rozbudzona. Ja pierdzielę.

W całym domu rozbrzmiewało ciche skrzypienie. Kiedy leżałam z brodą przy klatce piersiowej, wpatrując się w ciemnosć, moją uwagę przyciągnął dźwięk wody płynącej w rurach. Zamknęłam oczy i starałam się zrelaksować. A potem starałam się jeszcze bardziej.

Rozdział 17 Następnego ranka obudziłam się o wiele za wcześnie i niemal tak samo przestraszona jak kilka godzin temu u Sonny'ego. Dex wciskał tyłek w kanapę obok moich bioder i potrząsał moim ramieniem. - Czas wstawać. Otworzyłam jedno oko, natychmiast skupiając wzrok na cyfrowym zegarze w odtwarzaczu DVD. Jęknęłam, na powrót je zamykając. - Dopiero siódma. – Nie byłam pewna, czy to, co powiedziałam, zabrzmiało wyraźnie, ale wystarczyło, by Dex zrozumiał. - Tak, dziecinko, ale mamy pracowity dzień. Muszę załatwić parę spraw. Chciałam powiedzieć: - Nie wiem, jakie rzeczy chcesz załatwiać o siódmej rano – ale zabrzmiało bardziej jak - Nie... sprawy... siódmej... Palcami odgarnął do tyłu moje czarne, przyklejone do twarzy włosy gestem, którego z powodu zmęczenia nie byłam w stanie docenić. - Muszę ogarnąć burdel z Sonnym. Sonny. Racja. Chrząkając, odwróciłam się na plecy i zamrugałam, patrząc na biały jak popcorn sufit. Na wpół śpiąc, usiadłam, brzmiąc bardziej jak facet niż jak kobieta. - Okej, okej. Już wstaję. Po udzieleniu mi instrukcji, gdzie są ręczniki i jak korzystać ze zdradliwej, ciepłej wody, Dex rzucił mój worek w typowej łazience dla gości, z wanną oddzieloną czystą zasłonką w niebiesko zielone paski. Wzięłam szybki prysznic i przeciągnęłam szczotką po włosach, związując je w kucyk. Wciąż w półśnie, wytoczyłam się z łazienki i znalazłam Dexa siedzącego na kanapie i oglądającego telewizję. Mój koc i poduszka, starannie złożone, leżały obok. - Jestem gotowa – ziewnęłam. Spojrzał w moją stronę, odwrócił wzrok z powrotem do telewizora, a pół sekundy później znowu skupił go na mnie. Cóż, konkretnie to na moich nogach. W pośpiechu spakowałam co popadło. Najwyraźniej zabrałam swoje ubrania NDP – nieodpowiednie do pracy. Wszystko, co znalazłam w worku, to szorty, spodnie do jogi i trzy spódniczki mini.

Miniówki były przypomnieniem ciepła i wilgoci panujących na południu Florydy. Ciepła i wilgoci, które, przysięgam, były porównywalne do tych w Austin. A nie istniały na tym świecie pieniądze, które skłoniłyby mnie do założenia jednej z nich, kiedy miałam jechać wciśnięta na tył motocykla Dexa. A więc szorty. Tak długi czas zajęło Dexowi odwrócenie wzroku od moich, na szczęście, ogolonych nóg, że zdążyłam przejść od miłego połechtania do zakłopotania. Ludzie patrzyli na mnie tak uważnie tylko wówczas, kiedy oglądali moje ramię. Ramię, które na szczęście udało mi się nieświadomie ukryć dzięki temu, że byłam wystarczająco mądra, by spakować kilka rozpinanych sweterków z rękawami do łokcia. - Jestem gotowa – powtórzyłam. - Dobrze. – Wstał, mamrocząc pod nosem podczas wyłączania telewizora, a następnie kierując się w stronę drzwi. Posłał mi kolejne spojrzenie z ukosa. - Możesz chcieć zdjąć ten sweter. Niedługo zrobi się na zewnątrz bardzo gorąco. A niech to. Nawet o tym nie pomyślałam. Pod spodem miałam tylko top bez rękawów i... tak. Wolałam plamy pod pachami niż pełne litości spojrzenia. - Dam sobie radę. Dex wyglądał, jakby chciał dyskutować, ale szczęśliwie porzucił temat. Jazda powrotna do miasta przebiegała w ciszy i mogłam napawać się krajobrazami z poza granic Austin. Nie licząc ruchu, zanieczyszczenia i nagiego bicepsa oraz przedramienia Dexa, dotykającego co kilka minut mojego kolana, powrót przebiegał dość miło. - Gdzie jedziemy? - zapytałam go na światłach, kiedy znaleźliśmy się w mieście. Przechylił głowę na bok, przekrzykując ryk motocykla. - Do Luthera – odpowiedział. - Pamiętasz go? Skinęłam głową, przypominając sobie, jak dostarczyłam mu paczkę i noc, kiedy przyłapałam go na migdaleniu się z dwudziestokilkulatką. To nadal było cholernie obrzydliwe. Zajechaliśmy pod duży, dwupiętrowy dom z czerwonej cegły, położony w dzielnicy klasy średniej. Na podjeździe stała ta sama półciężarówka, którą wzięliśmy do Houston oraz Harley, który różnił się od tych Sonny'ego i Dexa. Jak tylko Dex zsiadł z motocykla i pomógł mi zejść, zapukał tak głośno, że - jestem przekonana - słyszała cała okolica.

Drzwi otworzyły się znacznie szybciej, niż się spodziewałam i stanął w nich rozczochrany Luther z nagą piersią i zaczerwienionymi oczami. - Jezu, Dex, wiesz, że to mój wolny dzień. Jest za wcześnie na to gówno. Pod zwykłą, białą koszulką szerokie ramiona Dexa napięły się. Ktoś był na granicy stania się gburowatym dupkiem. - Sonny wyjechał ostatniej nocy. Luther westchnął przeciągle i machnięciem zaprosił Dexa – i w domyśle mnie – do środka. - Co masz na myśli, mówiąc że wyjechał? - Zamierza poszukać Curta, Lu. Wziął ze sobą Tripa. Rysy starszego mężczyzny stężały, szczęka zacisnęła się tuż przed tym, nim szorstko potarł ją dłonią. - Kurwa. - Czego się spodziewałeś? Widziałeś go w szpitalu. Wiesz, co te gnoje zrobią, jeśli nie dostaną pieniędzy. Nie uszło mojej uwadze, że kiedy Dex wypowiedział ostatnie zdanie, obydwaj spojrzeli na mnie. Możliwe, że wewnątrz lekko się wzdrygnęłam. Luther jęknął ponownie, pocierając dłońmi twarz. Kiedy je opuścił, powoli odwrócił się i popatrzył na mnie. Wtedy dotarło do mnie, że ten starszy gość ma takie same niebieskie oczy jak Trip. Uhm. - Kochanie, nie chodź nigdzie bez któregoś z członków klubu. Prez ostrzegał mnie, rozmawiając ze mną drugi raz w życiu. Chęć, by odwiedzić Lanie walnęła mnie prosto w czoło, ale wiedziałam, że nie powinnam. Dex wypuścił długie westchnienie. - Panuję nad tym. Nie martw się – zapewnił starszego mężczyznę. Ja, z drugiej strony, miałam w związku z tym bardzo złe przeczucia.

***** - Kim są ci faceci? – zapytałam Dexa przy śniadaniu.

Po tym, jak opuściliśmy dom Luthera, wsiedliśmy na motocykl i udaliśmy się do pobliskiej jadłodajni. Wcisnęliśmy się do boksu, siadając naprzeciwko siebie i cichym głosem zamówiliśmy śniadanie. Dex załadował połowę kiełbaski w usta i spojrzał na mnie. - Jacy faceci? Miał na tyle tupetu, by rozejrzeć się po restauracji, jakbym pytała o wszystkich innych facetów, poza tymi, którzy złapali Sonny'ego. - Faceci, którzy przyjechali pod bar. Ci, którym mój tato jest winny pieniądze – wyjaśniłam, patrząc na ciemne kręgi pod jego promiennymi, niebieskimi oczami. Dex miał naprawdę gęste rzęsy. Przeżuwając jedną stroną ust, patrzył na mnie ze znużeniem. - Jeszcze jeden klub w SA. – To było coś, co już wiedziałam. - Oni nas nie lubią – dodał niewyraźnie. Chyba sobie jaja robił. - Nie lubią was? - Taa. - Nie lubią was, więc pobili Sonny'ego, zamiast poszukać naszego taty? - Mogłam wyczuć ściemę na kilometr. Wiedział, że go miałam, więc potwierdził skinieniem głowy. - To o wiele bardziej skomplikowane, Ritz. Oni wszyscy zostali odrzuceni przez Widows. Próbują zaczynać z nami jakieś gówno, kiedy tylko nadarzy się okazja. - Wyjaśnij to. Uniósł brew. - Wyjaśnij co? - Co masz na myśli, mówiąc, że zostali odrzuceni? Dex westchnął, krzywiąc usta. - Twój tato nigdy ci o tym nie opowiadał? Posłałam mu bezbarwne spojrzenie. - Wiesz o Dwunastu Pierwszych? - spytał. Pokręciłam głową, zdobywając kolejne westchnienie. - To byli pierwsi Widowmakers. Dwunastu wkurwionych weteranów. Twardych jak cholera i nienawidzących rządu. Mój dziadek ze strony mamy był jednym z nich.

To miało piekielnie dużo sensu. Geny jednego twardziela przeszły na drugiego. Dex kontynuował swoją historię. - Wplątali się w ciemne interesy. Handel narkotykami, wymuszenia, gówno, które powoduje kłopoty. – Pokręcił głową. - Ginęli ludzie, dziecinko, ale co ich to obchodziło? Pamiętam, że mój dziadek był kurewsko fajny, ale nie był w porządku. Żaden z nich nie był. Nagle poczułam chęć, by dowiedzieć się, co Dex uważa za "bycie nie w porządku". Z drugiej strony, chyba jednak nie chciałam tego wiedzieć. - Jak klub się rozrastał, a coraz więcej drani chciało pieniędzy, respektu i dup, weszli w jeszcze większe gówno. Dziewczyny... Prostytucja? - ... straszne gówno, Ritz. W ten sposób minęły lata. Kiedy Dwunastka była za stara, żeby się przejmować, Luther przejął klub. Kiedy to robił, wiedział, że tonęliśmy w długach u Meksykanów. Niektórzy z braci byli nerwowi i niedbali. Chcieli więcej pieniędzy i więcej dramatu. Więcej, więcej i więcej. Wtedy wszystko się popieprzyło. Meksykanie się wkurwili i w odwecie zajęli się żoną Luthera. Zrobiłam minę, zdobywając od Dexa powolne skinienie na znak, że rozumie. Nawet po tylu latach ponowne słuchanie tego było okropne. - Tak, dziecinko. To było straszne. Byłem wtedy pryszczatym gówniarzem, ale pamiętam. Lu stracił pierdolony rozum. To znaczy wściekł się. Po tym postawił sobie za cel oczyszczenie nas. Wtedy całym kapitałem klubu była gotówka. Chciał otworzyć interes i zarabiać pieniądze legalnie. To był dobry plan. Tak było lepiej. Nawet jeśli pieniędzy nie byłoby tak dużo jak wcześniej, to mogło zadziałać. Problem polegał na tym, że nie każdy chciał być czysty. Byłam w stanie to zrozumieć. Mężczyźni żyjący w swoim małym świecie, nie zważając na społeczeństwo, zarabiający pieniądze i wzbudzający strach w innych ludziach. To miało sens, chociaż nie wyglądało jak życie, którym chciałabym żyć. - Po śmierci Darcy więcej było braci, którzy chcieli być czyści niż tych, którzy nie chcieli. Jej śmierć kurewsko przeraziła tych, którzy mieli rodziny, dziecinko. Widzieli, że Luther ma swój warsztat, który nigdy nie był związany z finansami klubu. Wielu członków odeszło, kiedy klub głosował za tym, by spróbować legalnej drogi. Odeszli, ale byli

wkurwieni. Czuli się wychujani, a tacy faceci nie odpuszczają czegoś takiego. Nigdy. Spiknęli się, tworząc The Reapers. Wtedy się skrzywiłam. Mogłam zrozumieć, dlaczego ci faceci żywili urazę. Naprawdę. Przyłączyli się do WMC z jednego powodu, a potem ten powód przekształcił się w coś zupełnie innego. Po tym, jak stracili wszystko – przyjaciół i rodzinę – zostali wykopani. - Zajęło to kilka lat, ale MC kupił bar. Lu nie żałował pieniędzy i sfinansował nam zakup sklepu z częściami samochodowymi. – Podniósł ramię, jakby konkluzja była oczywista. - To nie poprawiło sytuacji. - Założę się. - Dokładnie. Próbowałam przetworzyć wszystko, co powiedział. Dlaczego The Reapers nienawidzili Widowmakers. Dlaczego byli takimi draniami. Ale w jego wyjaśnieniach była jedna rzecz, która nie miała sensu. - Dlaczego pożyczyli mojemu tacie pieniądze, skoro był członkiem Widows? Co nie? Dex wsunął w usta kawałek naleśnika, przymykając ciemnoniebieskie oczy. - Nie mam pojęcia, dziecinko. Może liczyli na to, że im nie odda. Kto wie. Cóż, cholera. To nie trzymało się kupy, ale nie mogłam ścigać Dexa za odpowiedzi, których nie miał. - Po prostu tego nie rozumiem. Żadne z nas nie jest z nim blisko. – Nie musiałm precyzować, o kogo mi chodzi. - Nie będzie go obchodziło, czy któreś z nas zapłaci za jego błąd. Jak tylko te słowa opuściły moje usta, rozczarowanie i smutek przeszyły na wskroś mój brzuch. To była prawda. Straszliwa prawda. Curt Taylor miał gdzieś to, że jego syn został pobity. Że miał pieprzony wstrząs mózgu i że zostawili go w pieprzonym parku. Samego. Nieprzytomnego. Poczułam smutek. Tak szybko, jak się pojawił, tak zniknął, zastąpiony przez czysty gniew. Czerwony, gorący i po prostu... mroczny. I nienawidziłam tego. Nienawidziłam, że mogłam czuć tyle pogardy do człowieka, którego powinnam kochać. Człowieka, który powinien kochać mnie.

Który powinien kochać swoich synów. - Dziecinko – Dex mruknął, sięgając, by umieścić dłoń na moim przedramieniu. Dziecinko, przestań. - Przestać co? - zapytałam ponurym głosem. Ścisnął moje przedramię. - Przestań o nim myśleć. Już ci mówiłem, że ten chuj nie jest wart twoich nerwów. Skąd, do licha, ten facet wie, o czym zaczęłam myśleć? Musiałam przełknąć to dziwne uczucie i spróbować przywołać na twarz uśmiech. - Ja nie... - Ty tak. Gówno. Westchnęłam. - Wiem, że nie jest wart, ale to wciąż... mnie dopada. – Moje palce zacisnęły się na widelcu, który trzymałam. - Tak strasznie chcę walnąć go w jaja. Dex się zakrztusił. - Co? - To, co powiedziałam. – Mój głos brzmiał ochryple, niemal jak pomruk frustracji. Nie powinnam nazywać go dupkiem. Mówiłam sobie, że nie będę, ale zranił Sonny'ego. Mogłam wybaczyć staruszkowi wiele rzeczy i wiele zignorować, ale to przekroczyło granicę. - On jest taki głupi. Głupi, bo zadawał się z grupą ludzi, o których wiedział, że powodują jedynie kłopoty. I cholernie głupi, bo po drodze popełnił dziesiątki innych błędów. Nie wiem, jak długo tak siedziałam, wdychając powietrze przez nos, a wydychając ustami, żeby się uspokoić, ale kiedy mi się to udało, przyłapałam Dexa, jak patrzy na mnie z rozbawieniem. - Nie lubię się złościć – przyznałam, czując się niesamowicie podatna na zranienie. Jak to Dex, odpowiedział tak zwyczajnie, że miałam ochotę się roześmiać. - Więc się nie złość.

***** Dwadzieścia minut później wjechaliśmy na parking naprzeciwko Mayhem, zatrzymując solidny, czarny motocykl na pierwszym wolnym miejscu, obok innego Harleya. Przechodząc przez ulicę, zauważyłam, że przy drzwiach stoi ten sam facet, który był w

Pins kilka tygodni wcześniej. W końcu uświadomiłam sobie, że to ten, który w moją pierwszą noc w Austin kłócił się z Dexem. - Dex. – Mężczyzna przechylił głowę w powitaniu, nim sporzał w moją stronę, a uśmieszek zadowolenia wypełzł na jego usta. - Kochanie. Uśmiechnęłam się do niego słabo. - Cześć. - Jak się masz? - Jego grube brwi powędrowały do góry. - Bywało lepiej. A ty? - Cholera, jakżeż on miał na imię? Nie mogłam sobie przypomnieć. Ten zadowolony uśmieszek jeszcze się poszerzył. - Mój dzień właśnie stał się o wiele lepszy, kochanie. Dex manewrował swoim ciałem, większym i szerszym niż u innych mężczyzn, używając go jak bariery między nami. Jego wzrok mógł wypalać dziury. - Nie masz nic do roboty? - zapytał opryskliwie. Mężczyzna

wzruszył

ramionami,

a

ten

uśmieszek

wciąż

rozciągał

jego

ciemnoróżowe usta. - Mam. - Nie płacą ci za stanie i drapanie się po jajach. Kutas, który najwyraźniej wrócił do gry, wraknął i otworzył drzwi, popychając mnie przez nie trochę bardziej szorstko, niż to było potrzebne. Obejrzałam się na niego, marszcząc brwi. - Uważaj, dobrze? Spojrzał na mnie kątem oka i machnął, bym ruszyła na przód. - Mój błąd, dziecinko. Pstrykając palcami, Dex ruszył przez Mayhem. Miejsce było puste i ciemne, kiedy szliśmy w stronę schodów. Na drugim piętrze odwrócił się, pchnął drzwi, które oddzielały klatkę schodową od reszty pomieszczenia i przytrzymał je dla mnie. Miałam okazję zobaczyć, że schody prowadzą jeszcze wyżej, na kolejne piętro. Nie wiem, czego dokładnie spodziewałam się w środku, ale na pewno nie tego. Po prawej stronie znajdował się bar wraz z zamontowanymi na ścianie wokół niego neonami. Otwartą przestrzeń po lewej zajmował stół bilardowy i piłkarzyki. Przestrzeń oświetlały

lampy z markami piwa. Pomieszczenie wyglądało jak replika parteru, tylko na mniejszą skalę. - Dziecinko, posiedź sobie tu chwilę, dobrze? - zapytał Dex. Pokiwałam głową. - Z lodówki za ladą weź sobie napój, czy co tam chcesz – zaoferował. Sekundę później zniknął z tej części baru. Kanapa stojąca pod odległą ścianą przyzywała mnie jak syreni śpiew. Naprawdę nie chciałam zasnąć, ale po czterech godzinach snu to było nieuniknione. Poza tym śniłam o mamie.

***** - Jutro zabierzemy twój samochód – powiedział Dex, kiedy po zamknięciu Pins zsiadaliśmy z motocykla. Byłam zaskoczona, że wrócił do salonu po tym, jak po południu zostawił mnie z Blue. W barze opuścił mnie śpiącą na cztery godziny. Cztery godziny spania na kanapie ze skręconą szyją i małą stróżką śliny spływającą z kącika ust na podbródek. Zbudziłam się tylko dlatego, że poczułam, jak coś ociera moją twarz. To coś, to była trzymana przez Dexa serwetka, kiedy on sam wyglądał, jakby z całych sił starał się nie uśmiechnąć. To nie było fajne i kiedy tylko mu o tym powiedziałam, odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się. Jego śmiech nadal mnie niepokoił. Praca przebiegała jak zwykle bez zakłóceń aż do dziewiątej, kiedy to pojawił się opanowany i spokojny Dex, by dotrzymać swoich nocnych terminów. Jedynym znakiem, że ten dzień różni się od każdego innego, zanim spędziłam u niego noc i zanim wysypał się na temat swojej rodziny w Austin, było to, że kiedy zapisywałam na wizytę kontrolną klienta, którego skończył tatuować, stanął za mną i palcami objął mój kark. Robiłam, co w mojej mocy, by nie reagować na ten dotyk, ale to był Dex. Gorący Dex. Gorący Dex, który z mojego powodu wrzeszczał na przerażającego, wrednego faceta. Gorący Dex z kolczykami tu i ówdzie. Podobno. Boże, zastanawianie się nad miejscami, gdzie ma te kolczyki nie było grą, w którą chciałam grać.

- Co chcesz zjeść na kolację? - zapytał, wyciągając dłoń, by pomóc mi zejść z motocykla. - Cokolwiek. - Umiesz gotować? - Patrzył, jak zdejmowałam kask. - Tak. Masz produkty? Kiwnął głową. - Mam jakieś gówno w zamrażarce. - Mam jakieś gówno w zamrażarce – powtórzyłam jego słowa, wchodząc do domu. Jak elokwentnie. - Cóż, spróbuję coś wymyślić. Chociaż nie obiecuję, że będzie dobre. Wzruszył ramionami, patrząc przed siebie i kierując się w stronę swojej sypialni. - Idę pod prysznic. Rób, co tylko chcesz, dziecinko. Nie jestem wybredny. Rzeczy w zamrażarce nie do końca były gówniane, ale w porównaniu do tej w domu Sonny'ego wyglądało, jakby ten facet odwiedzał sklep raz w miesiącu, zamiast raz na tydzień. W spiżarni odkryłam pomidory w puszce, makaron i suszone zioła. Przetrząsając porozrzucane po przypadkowych szafkach w kuchni garnki, po dziesięciu minutach znalazłam duży garnek do gotowania wody. Tak jak Dex pilnował organizacji w Pins, tak nie zachowywał tych samych standardów w domu. - Co robisz? - spytał tuż za mną. Obejrzałam się. - Spaghetti. – Posłałam mu lekki uśmiech, pochłaniając wzrokiem biały, znoszony podkoszulek, który włożył. - Jeśli chcesz trochę tego kurczaka, którego masz w zamrażarce, to mogę go przyrządzić. Zamruczał pod nosem. - Brzmi nieźle. Wrzucę go do mikrofalówki, żaden problem. Uśmiechnęłam się do niego przez ramię. - Cóż, to pewnie nie będzie zbyt dobre, bo nie było w spiżarni zbyt wielkiego wyboru, ale... mam nadzieję, że nie będzie smakowało jak gówno. Wsypując makaron do wysokiego garnka, widziałam, jak wyciąga z zamrażarki opakowanie gotowego kurczaka na grilla i kładzie na talerzu dwie piersi. - Jestem przekonany, że będzie lepsze niż cokolwiek, co ja potrafię przyrządzić – zachichotał, wkładając talerz do mikrofali i ustawiając timer. - Lepiej, żeby tak było. – Zrobiłam minę, mieszając makaron.

Parsknął. Kiedy zajmowałam się gotowaniem, milczenie wydawało się dość niezręczne. Próbując pozbyć się napiętej ciszy, starałam się wymyślić jakiś temat do rozmowy. - Od dawna znasz Sonny'ego? Dex siedział przy barze, opierając łokcie i pochylając się nad ladą. - Odkąd twój ojciec podrzucał go mojej mamie na spotkniach Klubu. - Nie chodziliście razem do szkoły? Pokręcił głową. - Nie. Mieszkaliśmy w różnych miejscach. Chodził do szkoły z Tripem. Na krótką chwilę jego spojrzenie stało się odległe, co kazało mi się zastanowić, jakie gówno sobie przypomniał. Pewnie nic dobrego. - Och. Nie wiem dlaczego, ale miałam wrażenie, że jesteście całkiem blisko. Dex wypchnął ze swojej pamięci to, co przykuło jego uwagę. - Wystarczająco blisko. Przez kilka lat nawet nie wiedziałem, że nadal utrzymuje z tobą kontakt. Zwykle zmywa się i nie mówi nikomu, dokąd idzie. Taa... cały Sonny. Wzruszyłam ramieniem. - Myślałem, że jesteś zbyt dobra, by się z nim spotykać. Po tym oświadczeniu spojrzałam w jego stronę zwężonymi oczami. To był fakt. I kiedy się nad tym zastanowiłam, zrozumiałam jego punkt widzenia. Więc oszczędziłam sobie przemądrzałego komentarza i poprzestałam na chmurnym spojrzeniu. - Nie miałam czasu ani pieniędzy. Posłał mi długie spojrzenie i skinął głową. - Tak, teraz to rozumiem. Kiedy nie powiedział nic więcej, starałam się wymyślić, o czym jeszcze mogłabym z nim porozmawiać. Dystans między nami nie męczył w Pins, ale w jego domu? Męczył. Och, Panie, jak męczył. Byłam mu wdzięczna, że pozwolił mi zostać i siedzieć w milczeniu. No dobrze. W krępującym milczeniu, które wydawało się niewłaściwe. - Podoba mi się twój dom – wypaliłam pierwszą myśl, która przyszła mi do głowy. Podniósł wzrok i rozejrzał się po kuchni, pochylając głowę z poważnym wyrazem twarzy. - Mnie też. - Długo tu mieszkasz?

- W listopadzie minie rok. Dlaczego tak to utrudniał? Rozejrzałam się po jasnych ścianach i czystych ladach, słuchając cykad na zewnątrz i myśląc o tym, że mieszka poza granicami miasta. - Jestem trochę zaskoczona, że masz tu dom, a nie mieszkanie jak Trip. – Na myśl o stanie sedesu Tripa lekki dreszcz przeszył mój kręgosłup. W typowy dla siebie sposób, Dex poruszył ostatnią rzecz, której bym się spodziewała. - Byłaś w mieszkaniu Tripa? Czy jego ton zabrzmiał niewłaściwie, czy tylko to sobie wyobraziłam? Jedno spojrzenie na prostą linię jego szczęki utwierdziło mnie w przekonaniu, że musiałam to sobie wyobrazić. - Raz. - Hmm – prychnął. Ciemnoniebieskie oczy zwęziły się na moment. Palce zabębniły w ladę, nim znowu zaczął mówić. - Zanim kupiłem to miejsce, mieszkałem w tym samym kompleksie. Kurewsko tego nienawidziłem. - Naprawdę? Dex wzruszył ramieniem. - Czułem się, jakbym żył w ulu. Za bardzo też przypominało mi to ciasnotę podwójnej przyczepy, w której mieszkałem jako dziecko. Kiedy zaczął drapać się po szyi, zrozumiałam, jak krępujące i nieprzyjemne było dla niego wspominanie życia w przyczepie. Wtedy przypomniałam sobie wszystko, co opowiadał o swoim pijącym ojcu. Taki człowiek w tak małym mieszkaniu? Och, do licha. I dwie siostry? Gdzie on, do cholery, sypiał? Kwas wypełnił moją pierś i gardło tak szybko, że aż mnie to zaskoczyło. Nagle to ja poczułam się zakłopotana. - Ja musiałam dzielić pokój i piętrowe łóżko z młodszym bratem aż do dziewiętnastego roku życia. – Dom yia-yia był mały, ale był domem. Mocno przełknęłam ślinę na wspomnienie spania na kanapie w mieszkaniu, do którego przenieśliśmy się po sprzedaży drugiego domu, jaki kiedykolwiek znałam. - Więc rozumiem. A potem nic. Cisza. O-kej. Mogłam odpuścić ten temat.

Grzebałam w makaronie z sosem z nadzieją, że nie będzie całkowicie bez smaku, skoro nie miałam odpowiednich składników. W tym czasie Dex siedział w ciszy, wstając jedynie po piwo z lodówki i pytając, czy chcę coś do picia. Siedzieliśmy naprzeciwko siebie przy kuchennym barze. Dex z piwem, a ja z butelką wody, którą wygrzebał gdzieś w lodówce. Biorąc pod uwagę brak niezbędnych przypraw i ziół, uznałam, że posiłek wyszedł całkiem nieźle. Pomruki przyjemności Dexa wskazywały na to, że albo był świetnym kłamcą, albo nie było tak strasznie. - Dobre jedzenie, dziecinko – w końcu wymamrotał, nawijając makaron na widelec i zrównując się ze mną wzrokiem. Uśmiechnęłam się do niego, biorąc jeszcze kilka kęsów jedzenia. Uniosłam wzrok tylko po to, by zobaczyć, że nadal na mnie patrzy. O-kej. - Mam sos na twarzy? - zapytałam. Pokręcił głową, nawijając więcej makaronu na zęby widelca. Odpuściłam, dopóki nie złapałam jego spojrzenia jeszcze raz. - Bez żartów, co mam na twarzy? - Nic. Zmrużyłam oczy, ale wciąż go obserwowałam. Dopóki nie zrobił tego ponownie. Och, dobry Boże. Położyłam dłoń na środku twarzy. - Mam kozę w nosie, prawda? Patrzył na mnie przez długą chwilę. Chwilę, która rozciągnęła się na lata świetlne i galaktyki. Zamierzchłe stulecia i wieki. Pokolenia... A potem zaczął się śmiać. Śmiał się i śmiał... i śmiał. Mamrocząc coś, co podejrzanie brzmiało jak: - Jesteś najgłupszą, pieprzoną dziewczyną... – pomiędzy kolejnymi ryknięciami śmiechu. I być może miałam kozę w nosie, chociaż nigdy nie wiadomo na pewno, ale ten śmiech wydobywał się z tego mężczyzny. Więc było warto.

Rozdział 18

- To jest, kurwa, skandal! Dobry Boże, co ja sobie u diabła myślałam, pracując w salonie tatuażu? W salonie tatuażu, który był tuż za rogiem warsztatu. Warsztatu, który należał do prezesa klubu motocyklowego. Klubu motocyklowego, który był właścicielem baru, który był siedzibą rzeczonego klubu, którego członkowie byli wrogami głupich dupków, którzy blili niewinnych – ekhem, stosunkowo niewinnych – ludzi. Gdzie się podziało moje spokojne życie? I dlaczego nie nalegałam na wyjazd z Sonnym? Z wyjątkiem Ricka, pijanego gościa, który darł się na mnie i nazwał mnie suką, wszyscy pozostali klienci byli mili. Nawet jeśli musieli zapłacić pokaźną stawkę, którą salon naliczył

–

to

z

właściwych

powodów.

Powodów,

które

były

wydrukowane

i

porozmieszczane w całym studio. Kiedy pierwszy raz usłyszałam, ile od swojego klienta bierze Blake, o mało się nie udławiłam. Za taką cenę dałoby radę kupić używany samochód. Nie przesadzam. Ale standardowa procedura była taka, że cenę uzgadaniano przed rozpoczęciem, żeby klient na koniec nie był zbyt mocno zaskoczony. Oczywiście nie do każdego to docierało. Ten klient już raz był w tym tygodniu, by omówić jakieś szczegóły skryptu na żebrach. Blue chwyciła pomysł i uzgodniła cenę, a facet zapisał się na wizytę i przyszedł się wytatuować. Oto dlaczego rzekomy klient stał teraz przede mną, a ja próbowałam uzyskać należność i mocno się dziwiłam, że wszystkie te wrzaski – włączając w to rok pracy w żłobku – mnie nie przerosły. - Blue już w zeszłym tygodniu omawiała z tobą cenę – przypomniałam mu. Milcząca Blue stała tuż za mną. - Nikt nie mówił, że będzie tak drogo! - Facet krzyczał na Blue, kompletnie mnie ignorując. Tak. Tak. Mówiła. - Proszę pana, uzgadniamy stawkę z góry, zanim zaplanujemy jakąkolwiek pracę – powiedziałam. Wkurzony facet tylko pokręcił głową.

- Pierdolę to. Nie zamierzam tyle płacić za cholerny tatuaż. Spojrzałyśmy z Blue na siebie i wzruszyłyśmy ramionami. - Okej. Istniały różne opcje zapłaty, jak poinformował mnie Blake, ale polegały na tym, że klient płacił z góry za całe dzieło, albo, jeśli mógł sobie na to pozwolić, robił je etapami. Ale skoro Blue nie zamierzała o tym mówić, to ja również. Myślę, że obydwie byłybyśmy zupełnie szczęśliwe, mając jednego wojowniczego klienta mniej przez najbliższy okres czasu. - Pierdolę to i pierdolę was! Znowu spojrzałyśmy na siebie i wzruszyłyśmy ramionami. - Pierdolę to miejsce! Pierdolone złodzieje. Wasze gówno wcale nie jest takie dobre. Tylko się na niego gapiłyśmy. - Ty mała gówniaro – wskazał na Blue. Zamrugała, jakby miała gdzieś to, co myślał, ale ja nie miałam. - Hej, to jest niepotrzebne – odwarknęłam. Dlaczego ludzie muszą być tacy niegrzeczni? Wtedy wkurzony facet wyciągnął palec w moją stronę. - A ty, ty... - Wypierdalaj, człowieku. Obejrzałyśmy sie z Blue i zobaczyłyśmy, że ze swojego biura korytarzem nadciąga Dex. O żesz! Widząc jego nastrój, odczułam ulgę, kiedy od razu po przyjściu do salonu zamknął się w swoim biurze. Dzisiaj rano wyszedł z sypialni z zaciśniętymi ustami i napiętą szczęką, zły na cały, cholerny świat. Tylko na mnie warknął, pytając, czy miałam jakieś wieści od Sonny'ego. O rany. Nie byłam pewna, z jakiego powodu jest taki ostry, ale nawet ja wiedziałam, że lepiej nie pytać. Kiedy więc facet krzyknął tak, jakby mu ulżyło, nie rozumiałam dlaczego. Oczywistym było, że nie rozmawiał z Dexem nigdy wcześniej, bo gdyby było inaczej, wiedziałby, że wyraz twarzy Dexa stanowi przeciwieństwo wszystkiego, co mogłoby przypomninać ratunek czy jakąkolwiek pomoc.

- Bracie, te twoje dwa darmozjady próbują wziąć cholerny majątek za moją dziarę! powiedział Wkurzony Facet z tym samym uśmieszkiem ulgi na twarzy. - Nie mógłbym dostać zniżki dla nowego klienta? Do czasu, jak gość skończył mówić, Dex pokonał odległość między swoim biurem a moim biurkiem. W tym momencie stał tuż obok mnie, jedynie w odległości kilkunastu centymetrów. Gdybym przesunęła rękę, dotknęłabym jego muskularnego, wytatuowanego uda, które pokazał mi parę dni wcześniej. Wytatuowanego uda, które skłoniło mnie do zastanawiania się przez całą mikrosekundę, nim się ogarnęłam, jaki typ kolczyka Dex ma w penisie. Jakoś przeszłam od stosunkowo zadowolonej dziewicy do kobiety, która nieustannie myśli o przekłutych sutkach i genitaliach. - Nie, bracie. Nie mógłbyś. A nawet gdybym ją dawał, to na pewno nie komuś, kto przychodzi do mojego cholernego salonu, wrzeszczy i wyzywa moje pracownice od gówniar i jak tam jeszcze, kurwa, zamierzałeś nazwać Ritz – wycedził z nieznacznym pomrukiem w głosie. Wkurzony Facet oklapł, kręcąc głową w sposób, który powiedział mi, że ta konwersacja z Dexem jeszcze nie jest skończona. - Ej, no weź, bracie. - Wypierdalaj, zanim wywalę stąd twoje dupsko, bracie – Kutas Dex ostrzegł. Oooch, taak. Jakoś złapałam wzrok Blue i każda z nas rozszerzyła oczy. Dex wziął przez nos długi, głęboki wdech. - Masz pięć sekund, żeby wynieść się w cholerę. Nie było miejsca na wątpliwości. Ja bym wyszła i nawet zabrała ze sobą swój ślad węglowy. Dex był dość przerażający, kiedy się wkurzył – chociaż Dex każdego dnia był dość przerażający. Kiedyś myślałam, że to wszystko przez tatuaże na ramionach, ale zupełnie nie o to chodziło. Ponieważ zwykle nosił koszulki, jego tatuaże zawsze były widoczne. Cała ta czerń i szarość na opalonej skórze była pierwszą rzeczą, która rzucała się w oczy, kiedy przyszło do rozmowy z nim. Teraz, im bardziej go znałam, tym bardziej zdawałam sobie sprawę, że nie tylko z powodu tatuaży był onieśmielający. Dex był strasznym dupkiem i kropka. On po prostu promieniował czystą postawą "mam na to wyjebane" i właśnie to było przerażające. Nie mogłeś kontrolować ani

przewidywać zachowania osoby, która się nie przejmowała. Była niewiadomą. Dodaj do tego jego harleya Dyna i tatuaże i tak... onieśmielający wygląd gotowy. Gdy Wkurzony Facet podniósł ręce w "co, do cholery" geście, Dex pokręcił głową. - Pięć – zaczął odliczanie. - Cztery, trzy... - Boże. Pierdolę was i pierdolę to kurewsko przepłacane gówno – głos Wkurzonego Faceta podniósł się do granicy wrzasku. - Dwa... Z całą klasą świata, facet strzelił nam salut środkowym palcem i wyniósł się w diabły. Dobrze. Długie, gorące palce objęły mój kark, kiedy Dex obniżył biodra, by zrównać się ze mną wzrokiem. - Wszystko w porządku, Ritz? - Intensywnie niebieskie oczy utkwione były w moich, a wszelkie ślady irytacji zniknęły z jego twarzy. - Tak – powiedziałam. - On po prostu był bardzo głupi i niegrzeczny. Uśmiech, który posłał mi w odpowiedzi, był tak łagodny, że ciężko było pojąć, jak jego nastrój zmienił się tak diametralnie w przeciągu sekund. To również przypomniało mi, co powiedziałam mu, kiedy wracaliśmy z Houston. Najmilszy, gburowaty dupek w całym Texasie. - Tak, był – zgodził się. Palce Dexa ścisnęły moją szyję. Ten ruch sprawił, że na moment ścisnęło się też moje gardło. - Chodź. Postawię ci colę. Jakbym miała mu odmówić. - Chcesz napój? - zapytał Blue, kiedy się odwrócił. Zmarszczyła nos i pokręciła głową. - Jest dobrze. Poszłam za nim, czekając cierpliwie, kiedy wrzucił pieniądze, by dostać nasze napoje. Otworzył puszkę, wręczając mi napój ze sfrustrowanym uśmiechem. - Nie mogę znieść takich dupków – mruknął. - Wszystko, co chciałbym zrobić, to mu wpierdolić. Uniosłam brwi. - Wyluzuj. To nie jest warte wpakowania się w kłopoty – przypomniałam mu to, co w Houston powiedział Shane. - Albo uszkodzenia rąk, matołku.

- Matołku? - Zamrugał. Wzruszyłam ramionami. - Tak. Co byś zrobił, gdybyś połamał palce? - Dziecinko, łamiesz palce tylko wtedy, kiedy nie wiesz, co robisz. Mrugając powoli, otworzyłam i zamknęłam usta. - Wiem, że nie żartujesz, ale... Kącik ust Dexa uniósł się, ale nie w rozbawionym uśmiechu, tylko raczej w porozumiewawczym uśmieszku. - Dziecinko. - Mówię serio. Musisz o siebie dbać. Trzymać gniew pod kontrolą. - Ze mną w porządku. Spojrzałam na niego na wpół niedowierzająco, a na wpół z rezygnacją. Wtedy dostrzegłam okazję i porzuciłam ostrożność. - Nie było dziś rano. Skrzywił się. Walnęłam w grubej rury! - Co się stało? - Nic ważnego. Nie martw się o to. Jak to szło o tym działaniu na nerwy? Powinnam się zamknąć. Powinnam pilnować własnego nosa. Tylko że nie chciałam. - Ptak narobił ci na okno w sypialni? Policzek Dexa drgnął z napięcia. - Mądrala. – Wypuścił długi oddech. - Mój tato dzwonił do siostry z prośbą o kasę na nowe buty. - Okej... Wtedy niespodziewanie wybuchł. - I idiotka mu dała! - Zacisnął powieki, kciukiem i palcem wskazującym uciskając nasadę nosa. - Nie rozumiem, co, do jasnej cholery, jest z nimi nie tak. Ja mogę spać w nocy wiedząc, że łazi w dziurawych butach. Cóż, co mogłam rzec? Nie wściekaj się? Proszę. Nie ma mowy. Jeśli nie lubił swojego ojca choć w połowie tak jak ja swojego, wtedy... tak. To nie znaczy, że pozwolę mu nurzać się we frustracji, nawet jeśli wydawało się, że minęła.

- Aczkolwiek teraz już nic nie możesz z tym zrobić, prawda? - Kiedy jego policzek drgnął ponownie, podniosłam ręce i pomachałam palcami. - Po prostu odpuść, Wasza Wysokość. Po prostu to wszystko odpuść. Jego spojrzenie mogłoby przysmażyć mi skórę tak, że pokryłaby się bąblami, gdybym nie dostrzegła tego małego błysku w oku, który gwarantował, że nigdy by mnie fizycznie nie skrzywdził. Nawrzeszczeć na mnie? Jasne. Nazwać mnie słowem, którego użyję kiedyś w stosunku do swojego psa? Tak. Ale skrzywdzić mnie? Nie. - Dziecinko? - Tak? - Zabieraj swój tyłek z powrotem do recepcji. Och.

***** - Lubię, kiedy jesteś w pobliżu – powiedział Slim, kiedy siedzieliśmy na kanapie, czekając, aż Blue i Dex skończą to, co tam robili przed zamknięciem. - Dlaczego? - zapytałam ostrożnie, lekko się uśmiechając. - Ponieważ Dex jest zabawny, kiedy jest wkurzony. Zaprezentowałam mu swój najlepszy wytrzeszcz oczu. - Lubisz widzieć go tak wściekłego? Pokiwał głową, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. - Uwierz mi. Kiedy znasz Dexa kilka lat, tak jak my, jego wkurw jest jak wcześniejszy prezent gwiazdkowy. W Pins nigdy nie wściekł się na tyle, by stracić panowanie nad sobą. Mayhem to inna historia, ale tutaj? Nigdy. Pomyślałam o tym, jak wypiłam z nim napój na zapleczu. Jego nastrój zmienił się na wyluzowany w mgnieniu oka. Spytał mnie, czy moje życie przypomina to na Florydzie i czy w poprzednich pracach miałam do czynienia z tak wieloma bezczelnymi ludźmi. Moje ewidentne "nie" rozśmieszyło nas oboje. Pomimo faktu, że nie miałam żadnych wątpliwości, iż Dex skopałby dupę gościa, gdyby ten nie wyszedł i że to trochę przerażające, iż ktoś może być aż tak rozzłoszczony, to jednak musiałam przyznać, że w pewien sposób też gorące. Dość gorące.

No dobra, całkiem gorące. Ale nie wiedziałam, co z tym zrobić. Wiedziałam natomiast, że nie powinnam robić nic. Dex był moim szefem. Moim szefem, który w przeszłości zachowywał się w stosunku do mnie jak kutas, a w stosunku do innych ludzi nadal nim był. Z drugiej strony, nadal też był tym mężczyzną, który otworzył się przy mnie i opowiedział o rzeczach, które niewątpliwie były dla niego trudne. I tym samym, który wiedział o mnie to, czego nie powiedziałam nikomu innemu. Troskliwy gbur. - Jak twój piercing? - zapytał Slim. Nie chciałam podciągać koszulki, kiedy siedziałam – moje spodnie były naprawdę wąskie, co tłumaczyło wałeczek wokół talii – więc wstałam i odpowiedziałam: - Myślę, że dobrze. - Podciągnęłam koszulkę tuż nad pępek. - Boli tylko przy dotyku, ale to normalne, prawda? Slim skinął głową i pochylił się, opierając łokcie o kolana, by spojrzeć na zielony klejnot na środku. - Tak, to normalne. Wygląda dobrze. Poruszyłam kolczykiem, tak jak mi kazał, by skóra zagoiła się wokół metalu. - Podoba mi się. W korytarzu zapiszczał alarm, a na podłodze z płytek rozległ się dźwięk motocyklowych butów, kiedy Slim sięgnął, by szturchnąć mnie w żebra palcem. - Pewnego dnia pozwolisz mi zrobić coś tutaj. Myślę, że wyglądałoby to dość niegrzecznie, Ris. Prychnęłam w tym samym czasie, w którym kątem oka dostrzegłam znajomą sylwetkę. - Daj mi o tym pomyśleć. Dex zatrzymał się i zwężonymi oczami spojrzał krytycznie na naszą pozycję, zanim opuściłam koszulkę i posłałam mu niewinny uśmiech. - Gotowy? - zapytałam. Kiwnął głową w odpowiedzi. Kiedy byliśmy na zewnatrz, krzyknęłam Blue i Slimowi "do widzenia". Wszyscy z wyjątkiem Dexa każdej nocy razem chodziliśmy na parking. Dex zawsze parkował przed

salonem. Za każdym razem. Tak jakby wszechświat i wszyscy jego mieszkańcy wiedzieli, że miejsce przed Pins należy tylko i wyłącznie do niego. Ledwie wsiadł na swój motocykl, kiedy podając mi kask, powiedział: - Muszę gdzieś iść dziś wieczorem. Podrzucę cię do twojego samochodu i będziesz mogła pojechać do mnie. Całkiem nieźle orientowałam się, jak dojechać do jego domu i podczas gdy nie szalałam na myśl o byciu samej pośrodku niczego, tak naprawdę nie mogłam dyskutować, czy zachowywać się z tego powodu jak dziecko. Niechętnie powiedziałam "okej". Kiedy zatrzymaliśmy sie przed domem Sonny'ego, znowu zaparkował z przodu podjazdu. To było niesamowiete, jak ciche wydawało się to miejsce. Zwykle kiedy wracałam z pracy, Sonny już włączył światło na ganku, a kolejne światła wewnątrz domu były dla mnie jak powitalny drogowskaz. Ale teraz było ciemno, jego SUV zniknął, a motocykl, razem z motocyklem Tripa, stał pod wiatą. Dotarło do mnie, jak ten widok mnie zasmuca. Wszystko przez naszego ojca. Jak tylko zdjęłam kask, zmarszczyłam brwi na Dexa. Zadałam mu to samo pytanie, z powodu którego wcześniej na mnie warknął. - Wciąż nic od Sonny'ego? Ponuro pokręcił głową. - Jeszcze nie, ale to nic niezwykłego. Jak ich znam, to jadą bez postojów, dziecinko. Odetchnęłam głęboko i pokiwałam głową. Nie było mowy, bym rzeczywiście mogła oczekiwać od Sonny'ego, że będzie mi się meldował, a już na pewno nie Dexowi. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, by trzydziestoletni facet za każdym razem, kiedy zatrzyma się zatankować, dzwonił do swojej młodszej, przyrodniej siostry. - W porządku. Będę się zbierać. Wyciągnął rękę, by złapać mnie za nadgarstek. - Napisz mi, kiedy dotrzesz na miejsce. – Przez cały czas wbijał we mnie intensywne spojrzenie. - Zapasowy klucz jest na podwórku pod ogrodowym krasnalem. Aaach, to wyjaśnia istnienie ogrodowego krasnala. Wydawał się tak nie na miejscu wśród roślin, którymi zbyt długo nikt się nie zajmował.

- Tak zrobię. – Cofając się o parę kroków w kierunku swojego samochdu, pomachałam mu palcami. - Uważaj na siebie.

***** Próbowałam wmówić sobie, że nie ma powodu do obaw. Naprawdę. Nie powinnam martwić się, że Dex nie wrócił na noc i że nie odpisał na wiadomość, którą wysłałam mu po powrocie do jego domu. Był dużym chłopcem. Mógł robić, co chciał. Przysięgam, że starałam się nie wariować, ale wariowałam. Spanie na kanapie nie było niczym nowym. Ale paranoja, że ktoś mógłby włamać się do domu pośrodku niczego – bez pieprzonego alarmu! – to było zbyt wiele. Ciągle wyobrażałam sobie, że pokażą się ci goście, którzy porwali Sonny'ego. A kiedy ta katastrofa minęła, zaczęłam myśleć o seryjnych zabójcach w maskach, którzy włamują się przez okno, mordują mnie, a potem obdzierają ze skóry, by powiesić ją sobie na ścianie. Dramatyczne? Możesz troszkę. Więc może to brak snu był jednym z powodów, dlaczego byłam tak zmartwiona – nie wściekła – że Dex nie wrócił. Oraz nie napisał. Wysłałam mu kolejną wiadomość, na którą również nie odpowiedział. Czując się dziwnie sama w domu i nie chcąc radzić sobie z tym dłużej, zostawiłam na stole w jadalni notatkę, w której napisałam mu, że zamierzam zajać się paroma sprawami. Najpierw zatrzymałam się w YMCA i przepłynęłam tyle okrążeń, ile dałam radę. Następnie skoczyłam do centrum handlowego i kupiłam nowe spodnie i kilka koszul, by nie martwić się o czyste swetry, które zakryją to, czego nie zakrywały koszulki. Potem obejrzałam kolejny film i poszłam do pracy. I niemal natychmiast tego pożałowałam. Byłam w połowie wyszukiwania filmów o tym, jak naprawić fax termiczny, kiedy zjawiła się mała lafirynda. Mówię mała, ale spokojnie była wyższa ode mnie o jakieś osiem, dziesięć centymetrów, podczas gdy ja prawdopodobnie byłam od niej cięższa o ponad dwa kilogramy. Przyszła odziana w minispódniczkę, która wyglądała jak uszyta na kogoś mojego wzrostu – lub na dziesięciolatkę – i gęste, rude włosy, których jej trochę zazdrościłam. I przyniosła znajomo wyglądającą kamizelkę. Jej wąska, śliczna twarz skrzywiła się, kiedy zatrzymała się przed moim biurkiem i popatrzyła na mnie przez ogromne, ciemne, przeciwsłoneczne okulary.

- Muszę podrzucić ją Dexowi. - W porządku – powiedziałam, wyciągając ręce, by ją zabrać, podczas gdy mój współczynnik irytacji wzrósł do około dwudziestu stopni. - Zostawił ją u mnie ostatniej nocy – dodała. Nie miałam pojęcia, dlaczego. Dlaczego poczułam, że drga mi oko, też nie miałam pojęcia. Tylko mrugnęłam, biorąc kamizelkę z jej rąk, zanim się podniosłam, a mój żołądek zatrzepotał. - W porządku. - W porządku – powtórzyła cicho. - Narka. I tak po prostu zniknęła. Wtedy, tak po prostu, zirytowałam się jeszcze bardziej. Siedziałam tam, zamartwiając się, że cholerny Dex robi coś głupiego, by pomóc nam z The Reapers, gdy on tymczasem polazł do domu jakiejś kobiety? Przysięgam, że nawet mój odbyt napiął się z frustracji, kiedy zaniosłam jego kamizelkę do pokoju socjalnego i powiesiłam na krześle. Wiedziałam, że martwienie się o takiego starego drania jak Dex nie jest warte wysiłku. Wiedziałam, ale i tak przez niego nie spałam. Dupek. - Mnie Skyler też wkurwia. Odwróciłam się, by zobaczyć, że w drzwiach stoi Blake z rękami w kieszeniach. - Wiesz, jak to jest, kiedy spotykasz kogoś i od razu jesteś zirytowany? Roześmiał się. - To jej mina. I być może te przeciwsłoneczne okulary wielkości przedniej szyby w samochodzie, które zawsze ma na nosie. One rzeczywiście wyglądały jak przyciemniane przednie szyby. To wyobrażenie spowodowało, że uśmiechnęłam się do Blake'a, ignorując wzmiankę, że bywała tu wcześniej. - Tak, masz rację. Prawdopodobnie o to chodzi. Kiedy Blake przemierzał pokój w stronę automatu, jego wyluzowany wyraz twarzy zmienił się na zmartwiony. - Słyszałem o Sonny'm. Uch. Zmarszczyłam brwi na samo wspomnienie.

- Miałaś od niego jakieś wieści? Chciałabym. - Nie, ale przecież nikt mi nic nie mówi – przerwałam na chwilę, by spojrzeć na swoje paznokcie. - Jestem pewna, że wszystko z nim w porządku. O rany. Jak wiele razy używałam, lub słyszałam, jak ktoś używa słowa "w porządku", żeby opisać, co się z nim dzieje? Mogłabym całkiem szczęśliwie przeżyć resztę życia, nie słysząc tego mglistego pojęcia nigdy więcej. Blake westchnął. - Brzmi paskudnie. Ta banda nie żartuje. – Uniósł swoje czarne brwi. - Musisz być ostrożna, dopóki wszystko się nie rozwiąże. Miałam chęć się roześmiać. Samotne spanie u Dexa zdecydowanie było ostrożne. No dobra. Trochę się na tę myśl wzdrygnęłam. Kiedy, do cholery, stałam się tak negatywnie nastawiona? To było dziwne. Wzruszył ramionami. - Cóż, daj mi znać, jesli coś o nim usłyszysz. Muszę się przygotować na następnego klienta. Przemknął mi przez myśl łysy mężczyzna, którego dwukrotnie widziałam. Po czym został wyparty przez wspomnienie przerażenia, jakie czułam w domu Dexa. Konieczność rozwiązania problemów, których przysparzał mój ojciec, wydawała się zbyt ważna, by nagle zostawić Sonny'ego i pozwolić mu radzić sobie z nimi w pojedynkę. To było cholernie nie w porządku wobec żadnego z nas. Poza tym, czy oni rzeczywiście mogliby mi coś zrobić? O rany, miałam nadzieję, że nie. - Czekaj! Blake! Zatrzymał się w drzwiach, patrząc na mnie przez ramię. - Tak? Pstryknęłam palcami, wyrzucając z siebie pytanie, które miałam na końcu języka. - Jak się nazywa prezes The Reapers? Łysy gość? Byłam okropnie fałszywa, ale wiedziałam, że Blake nic mi nie powie, jeśli pomyśli, że Dex coś takiego przede mną ukrywa. Blake zmarszczył twarz. - Liam? Strzeliłam palcami jak mała kłamczucha.

- Tak, nie mogłam sobie przypomnieć. Uśmiechnęłam się, kiedy wzruszył ramionami i poszedł, zostawiając mnie na zapleczu, gdzie starałam się wykombinować sposób na poznanie nazwiska faceta tak, by nie być zbyt oczywistą. A tym sposobem mogłoby być zapytanie Slima, kiedy Blake będzie zajęty. Czasami dziewczyny muszą robić to, co muszą. W moim przypadku było to znalezienie drogi powrotnej dla Sonny'ego.

Rozdział 19 Stojąc na zewnątrz lokalu ze stripizem, wiedziałam, że to, co chcę zrobić, jest monumentalną głupotą. Astronomiczną głupotą. I jeśli – no dobrze, kiedy – mój brat się o tym dowie, z całą pewnością spróbuje mnie udusić. Ale chrzanić to. Desperackie czasy wymagają desperackich środków, a ja przywykłam do radzenia sobie z problemami po swojemu. Jeśli role by się odwróciły i to ja bym oberwała, czułam każdą komórką w mózgu, że Sonny zrobiłby coś równie głupiego, żeby odzyskać mnie z powrotem. Nie zamierzałam go zawieść, kiedy po raz pierwszy to on mnie potrzebował. Dokładnie to powtarzałam sobie, kiedy mignęłam dokumentem stojącemu przy wejściu bramkarzowi. Spojrzał na mnie, na mój dowód, a potem znowu na mnie, zanim machnął, żebym weszła. Naprawdę byłam kretynką. Po tym, jak mimochodem zapytałam Slima o nazwisko "tego gościa, Liama", zapytałam go również "gdzie The Reapers spędzają czas, bo Dex zabronił mi tamtędy jeździć, ale zapomniałam jak nazywa się to miejsce". Mój biedny, słodki Slim odpowiedział mi tak nonszalancko, jakby w życiu nie spodziewał się, że planuję odwiedzić konkurencyjny klub. Czy też... zwyczajnie nie zakładał, że mogę być tak głupia. No wiecie, jako córka byłego członka Widowmakers i to tego szczególnego członka, któremu zdarzyło się być im winnym furę kasy. I przyrodnią siostrą aktualnego członka, któremu wpierdzielili. Kłamczuchą do kwadratu, a także pracownicą wybychowego Widow. Cóż, musiałam wykorzystać dobrą passę, kiedy miałam szansę. Używajac wymówki, że mam "nagły, dziewczyński wypadek", wypadłam z Pins tuż po siódmej. Niemal godzinę zajęło mi dojechanie do klubu ze striptizem na przedmieściach San Antonio, gdzie spędzali czas Żniwiarze. Wnosząc z pięciu motocykli na parkingu, uznałam, że przynajmniej kilku musi być w środku. Miałam nadzieję, że łysy też tam jest. Musiał być jednym z najważniejszych gości w Klubie.

Jak tylko weszłam do opanowanego przez maszynę do robienia dymu klubu, oświetlanego przez dwa tuziny lamp stroboskopowych, zauważyłam kąt, w którym siedziało, rozpartych jak królowie, pięciu wyglądających bardzo gburowato mężczyzn. Łysy facet zwieszał się z krawędzi krzesła, wyglądając bardziej na znudzonego niż zachwyconego monstrualnymi piersiami w rozmiarze E na scenie. W tym momencie moje ręce zaczęły się trząść, więc zacisnęłam je w pięści i wzięłam głęboki oddech. Sonny zrobiłby dla mnie gorsze rzeczy. Poza tym, nie zabiliby mnie, ani nie zrobiliby nic równie szalonego publicznie? Prawda? Miałam chlerną nadzieję, że nie. Te dwadzieścia kroków przez klub, wiodących do kąta zagłady było najdłuższymi w moim życiu. Po około piętnastu łysy – który teraz, kiedy byłam bliżej, nie wyglądał na faktycznie łysego – mnie zauważył. Nie napiął się, ani nie wyglądał na zaalarmowanego, kiedy wciągnęłam oddech i przygotowałam się, by o coś prosić. Czy właśnie to zamierzałam robić? Prosić? Dla taty? Widocznie tak, ale wolałam myśleć, że robię to bardziej dla Sonny'ego niż dla naszego ojca próżniaka. Pozostali również na mnie spojrzeli. Wszyscy starsi ode mnie co najmniej o dziesięć, jeśli nie o dwadzieścia lat. Wyglądali na bardziej zainteresowanych, niż bym chciała. Być może dlatego, że byłam jedyną kobietą w pomieszczeniu, która miała na sobie coś więcej niż malutkie szorty i top kończący się piętnaście centymetrów nad talią. Byłam pół metra od łysego – nie był łysy, jego włosy wyglądały jakby rosły wszędzie, ale często musiał je golić – kiedy uniósł podbródek, a moje nerwy ożyły. Gdy tak się stało, zamieniłam się w idiotkę – paplającą, pozbawioną umiejętności społecznych idiotkę. - Cześć – pisnęłam. A potem pomachałam. Jezu Chryste, co jest ze mną nie tak? Łysy, Liam McDonaugh, według informacji, który zebrałam wśród moich nieświadomych współpracowników, podniósł ciemną brew. - Hej – odpowiedział ostrożnie, z pewnością przekonany, że jestem szurnięta. Jeśli oni mnie nie zabiją, to sama się zabiję za tę głupotę. Jeden czy dwóch pozostałych gości mruknęło w odpowiedzi, denerwując mnie jeszcze bardziej.

Co ja sobie, do jasnej cholery, myślałam? Poważnie? Co? Że ci faceci się ze mną dogadają? Przedłużą tacie termin spłaty? Boże, dlaczego, do diabła, przynajmniej nie powiedziałam Slimowi albo Blake'owi, dokąd idę? - Nie żeby przeszkadzała mi śliczna twarzyczka przede mną, ale wyglądasz, jakbyś miała wymiotować, laleczko. Nie chciałbym być obrzygany – wycedził Liam. Dobijcie mnie. Dobijcie mnie natychmiast. - Nie obrzygam cię. Przysięgam. – Uśmiechnęłam się nerwowo, z całych sił starając się nie myśleć o zalaniu się łzami frustracji. Liam jedynie na mnie patrzył w ten sam intensywny sposób co Dex, powoli odzierając mnie z godności i siły. Cholera! - Mój tato... - Kuźwa! Nie taki obraz powinnam malować. - Curt Taylor jest winny twojemu klubowi pieniądze, a ty poszedłeś po nie do mojego brata... - Musiałam wziąść oddech, by pokojnie wygłosić swoją przemowę. Brzmiało, jakbym się telepała. - Czy istnieje jakiś sposób na przedłużenie terminu spłaty? On nas nawet nie lubi – wypaplałam. Łysy gość, Liam, uśmiechnął się krzywo. Jego brwi powędrowały w górę. - Naprawdę? - Nie widziałam go prawie dziesięć lat – powiedziałam mu szczerze. - Przysięgam, że on ma gdzieś, co się z nami dzieje. Ten zadowolony z siebie, krzywy uśmieszek pozostał na miejscu. - Jakoś ciężko w to uwierzyć, laleczko. Jasny gwint. Moje ręce drżały, mimo że wciąż były zaciśnięte w pięści. - Słuchaj, nie wiem, dlaczego nie zwrócił ci długu, ale przykro mi z tego powodu. Naprawdę bardzo mi przykro. – Mogłam poczuć łzy w kącikach oczu, kiedy panika wezbrała w mej piersi jak fala. - Gdybym miała pieniądze, to bym ci je oddała, żebyś nie musiał znowu ścigać mojego brata. Zacisnęłam usta, by nie zacząć pociągać nosem. Oczy Liama rozszerzyły się. W ciemnym budynku nie mogłam stwierdzić, jaki dokładnie mają kolor, ale byłam pewna, że są ciemne przy jego bladej twarzy. Po prawdzie, to baldej, przystojnej twarzy, jeśli ktoś lubi typ surowego, złego faceta po trzydziestce.

Pochylił się do przodu, opierając łokcie na kolanach i zwieszając ręce między szeroko rozstawionymi kolanami. Te mroczne oczy przesunęły się po mnie raz, drugi i trzeci. - Jesteś tu nowa? - Byłam pewna, że już znał odpowiedź, ale i tak kiwnęłam głową. - Śmiało można stwierdzić, że nie wiesz, jak to działa, laleczko. Nie wiesz, że suki... przepraszam, panie nie wtrącają się w interesy swoich mężczyzn. Ostatnia rzecz, jaką twój słodki tyłeczek powinien robić, to zbliżać się do mnie i prosić o coś, czego nie muszę ci dawać – powiedział ostrożnie. To nie do końca przebiegało tak, jak oczekiwałam. Musiałam się skrzywić, bo podniósł palec, by mi przerwać. - Ale jesteś tu i mogę stwierdzić, że jesteś śmiertelnie wystraszona. – To była prawda. Całkowita prawda. A teraz, wstając, Liam może i nie górował nade mną tak jak Dex, ale i tak miał co najmniej metr osiemdziesiąt wzrostu. Był masywnie zbudowany, bardziej jak kulturysta niż ktoś szczupły i zwarty. A jego osobowość? Uch. Sprawiała, że wydawał się jeszcze większy. I być może z powodu inteligentnego, szalonego spojrzenia wydawał się dziwnie znajomy. Hmm. - Potrafię docenić hart ducha, jaki pokazałaś, przychodząc tutaj i prosząc o łaskę dla swojego brata – powiedział, stając naprzeciwko mnie, kiedy ja tkwiłam w miejscu jak wrośnięta w ziemię. - I jesteś cholernie gorąca. To również działa na moje usposobienie. Miałam w gardle żabę. A może kilka żab, bo kiedy się do mnie pochylił, zaskrzeczałam. Nagła chęć, by odepchnąć jego pierś opanowała mój umysł, ale patrząc realistycznie, nie było mowy, bym opuściła klub w jednym kawałku. - Daj mi trochę słodyczy, a pozwolę ci wyjść bez problemów. I być może nawet pomyślę o skasowaniu twojego cholernego tatusia na dziewięć, zamiast dziesięciu z procentem – tchnął. Och, pieprzona cholera. Dziewięć tysięcy? Z procentem? Ponad dziesięć? Do dupy. - Co mówisz? - Liam cofnął podbródek, przypatrując mi się. Zamarłam.

- Chcesz słodyczy? - Miałam wrażenie, że nie mówi o czymś, co lubiłam wsypywać do kawy. Powoli pokiwał głową. Musiałam mieć szeroko rozdziawione usta. Musiałam. - Nie sądzę... - wyszeptałam, wciąż stojąc bez ruchu. Udawaj martwą, Ris! Udawaj martwą! Liam uśmiechnął się szeroko. No dobrze, było za późno na udawanie martwej. Ten ruch sprawił, że wydał się jeszcze bardziej atrakcyjny niż wcześniej. - Ależ tak. – Zaśmiał się, bardziej zbliżając się do mojej twarzy. - Dziewięć zamiast dziesięciu, laleczko. Nie wiem, dlaczego się zaciągnęłam, ale pachniał piżmową wodą kolońską. To było całkiem miłe, ale wywołało we mnie jedynie odrobinę oszołomienia. Wypełniały mnie emocje i obawy. - On ma nas gdzieś. – Przełknęłam, mając na oku jego wciąż opadające usta. Matko święta, jego usta znajdowały się dosłownie milimetry od moich. Nie rób nic głupiego, Iris! Nie rób tego! Liam zaśmiał się jeszcze raz, a jego śmiech zabrzmiał niżej. - Skoro tak mówisz – wyszeptał... tuż przed tym, nim mnie pocałował.

***** Miałam ochotę skopać własny tyłek. Kiedy wsiadłam za kierownicę Focusa, moje wargi wciąż mrowiły od spotkania z ustami Liama i wydawało się, że w żołądku osiadł mi pięciokilowy ciężar. Było mi niedobrze. Jakbym zrobiła coś strasznie złego. Strasznie, strasznie złego. Nie pomogło też, że wiedziałam, jaką kompletną idiotką byłam, idąc to tego klubu ze striptizem. Jaką idiotką... Zawodzenie mojego telefonu wyrwało mnie z mentalnego kopania tyłka, jakie sobie zafundowałam. Czysty, obrzydliwy lęk wypełnił mój brzuch. Ponieważ wiedziałam, jakoś wiedziałam, że nie chcę odbierać tego połączenia. Nie pytajcie mnie, skąd. Po prostu wiedziałam.

A kiedy wyciągnęłam telefon z torebki – tej, którą zostawiłam na tylnym siedzeniu samochodu, gdy poszłam do klubu – na ekranie wyświetliło się imię prawdopodobnie jedynego mężczyzny, z którym czasami bałam się rozmawiać. Dex. Od razu mnie zastrzelcie. Wciągnęłam i wypuściłam powietrze, tak szybko jak uderzyłam w przycisk, żeby odebrać. - Halo – Mój głos mógł być trochę bardziej piskliwy, niż bym chciała. - Gdzie ty, kurwa, jesteś? O rany. - Ach... Nawet nie czekał sekundy, by szczeknąć: - Gdzie, do cholery, Ritz? - Jadę z powrotem do Pins – wycharczałam, wyciszając telefon, kiedy przekręciłam zapłon i wrzuciłam wsteczny, by nie usłyszał niczego, co by mnie wydało. - Sama? - zapytał powoli, głosem, który wcale mnie nie uspokoił. - Tak. – Nie zamierzałam o tym kłamać. Chwila, jaką zajęła mu odpowiedź, usztywniła mój kręgosłup, niezależnie od słów, które padły z jego ust. - Iris – powiedział cichym, niskim głosem. - Spotkaj się ze mną w Mayhem. Jego ton był zbyt kontrolowany. Cholera! - Powinnam wrócić do Pins. Nie było mnie już chwilę. Mogłam usłyszeć w słuchawce jego oddech. - Nie. Spotkajmy się w Mayhem. Zanim miałam szansę się spierać, rozłączył się. Rozłączył się ze mną. To kutas. Cholera! Nie! Uświadomiłam sobie, że nie miał pojęcia o tym, że pokonałam całą drogę do San Antonio. Będę musiała popełnić parę poważnych wykroczeń, by ocalić swój tyłek, bo za cholerę nie zamierzałam mówić mu, gdzie byłam, skoro na początku tak się wkurzył moim zniknięciem.

Niestety, jeszcze przyspieszyłam. Przyśpieszenie spowodowało, że dotarłam do Mayhem dużo szybciej niż chciałam, nawet jeśli wiedziałam, że nie wracam na tyle szybko, by naprawdę zapobiec będącemu blisko starciu. Jak na noc w trakcie tygodnia, parking przy barze był zatłoczony, ale pewnie nie powinnam być zaskoczona. Gorąco wątpiłam, że większość ludzi w środku przejmuje się tym, że pije w dni pracujące. Ledwo wkroczyłam do Mayhem po tym, jak mignęłam bramkarzowi dowodem, kiedy dostrzegłam blondynkę, którą widziałam z Dexem tak dawno temu. Siedziała tuż obok członka Widows, wnosząc z naszywek na jego wyblakłej, skórzanej kamizelce. Cóż, myślę, że Son nie żartował na temat kręcącej się w pobliżu dziewczyny. Nigdzie nie widziałam Dexa, ale to nie całkiem ukoiło moje nerwy. To znaczy, nie zabiłby mnie z taką ilością świadków dookoła. - Widziałaś Dexa? - zapytałam pierwszą barmankę, która do mnie podeszła. Kobieta podniosła głowę w górę. - Na piętrze, skarbie. Choleeera. Poczułam się, jakbym właśnie została skazana na uczestnictwo w marszu żałobnym. Boże. Wciągając kolejny oddech, przypomniałam sama sobie, że Dex nic mi nie zrobi. Nie mógłby. No może z wyjątkiem przefasonowania mi tyłka ustami. Cóż, słowami. Ten sam członek WMC, który przyszedł do Pins, jak zaczynałam pracę – ten z brzuchem piwnym – stał na dole schodów, które, byłam pewna, prowadziły do piekła. Uniósł na mnie brew. - Siostra Sonny'ego? Potwierdziłam. Uśmiechnął się głupawo. - Cały czas pod górkę – powiedział jedynie. Nie będę wymiotować. Nie będe wymiotować. Nie będę wymiotować. - Dzięki – wymamrotałam, pokonując pierwszą, a potem drugą kondygnację. Pomimo głośnej muzyki z dołu, mogłam usłyszeć niski pomruk głosów, dochodzący z trzeciego piętra.

Drzwi

doprowadziły

mnie

do

dużego

pomieszczenia

z

dwoma

małymi,

dwuosobowymi kanapami i futonem blisko drzwi, skierowanym w żadną określoną stronę. Tuż za miejscami siedzącymi, po drugiej stronie, przestrzeń zajmowały trzy biurka. Przy biurku w rogu, otoczony przez Luthera i trzech innych Widows, siedział Dex. Dex, który gapił się na mnie, jakby planował moje morderstwo. Zrobiłam jedyną logiczną rzecz, jaką osoba obawiająca się o swoje bezpieczeństwo – tak jakby – zrobić mogła. Udawałam, że nic się nie stało, błyskając najbardziej fałszywym uśmiechem w świecie. Wpatrywał się we mnie, a drganie jego szczęki można było zauważyć nawet z tak daleka. Spojrzenie Dexa nie zmieniło się nawet na sekundę. - Posadź tu swój tyłek, Ritz – zażądał chłodnym głosem. Nic się nie stanie. Nic. Moje stopy poruszyły się same, bez względu na los, do jakiego nas wiodły. - Cześć. Usłyszałam "cześć" w odpowiedzi? Nie. Cztery twarze wpatrywały się we mnie zupełnie bez emocji. Zatrzymałam się obok członka, którego rozpoznawałam od dnia, kiedy Dex pokazał się z Tripem po zniknięciu Sonny'ego. Okazał się być jedynym, który nie wyglądał, jakbym rozdeptała jego zamek z piasku. - Dziecinko. – Dex siedział rozparty na swoim krześle, krzyżując długie, mocno wytatuowane ramiona na piersi. Przełknęłam. - Gdzie byłaś? - Wypowiadał słowa trochę zbyt starannie. Cóż, nie było pieprzonego sposobu, by wydobyli ze mnie prawdę, ale patrząc z perspektywy czasu, to co wyskoczyło z moich ust, wcale nie było lepsze. W ogóle. - Pojechałam kupić jakieś tampony. – To nie było takie złe, ale reszta... ? - A potem musiałam pojechać do Sonny'ego zmienić spodnie, ponieważ wszystko zakrwawiłam. Zabijcie mnie. Zabijcie. Mnie. Tampony. Krwawienie. Mieszkanie Sonny'ego.

Dex pochylił się nad biurkiem, mocno waląc łokciami o blat. Mogłam zobaczyć ruch jego języka, którym przejechał po zębach pod zamkniętymi ustami. A potem zacisnął szczękę. - Pojechałaś do Sonny'ego? - Jego wargi uniosły się, by odsłonić proste, białe zęby. - Sama? Wszystko zepsułam tym wyjaśnieniem, prawda? Tak jakby nie mogłam tego cofnąć, niech to cholera. - Tak – starałam się powiedzieć tak zdecydowanie, jak mogłam. Zamrugał, przenosząc wzrok na majaczącego w pobliżu Luthera, a potem z powrotem na mnie. Zamrugał ponownie, wyciągając rękę, by przejechać kciukiem i palcem wskazującym po dolnej wardze. Milczenie było ciężkie i brzemienne. Kątem oka zobaczyłam, że członek, którego nie poznałam, kręci głową. - Ty głupia gówniaro. Uch, co? Bicepsy Dexa wybrzuszyły się, kiedy mówił do mnie przez zęby. Do mnie! Głupia gówniaro? - Wiesz, że twój tato jest winny Żniwiarzom dwadzieścia tysięcy? Tak, tak, wiedziałam, ale nie mogłam mu tego powiedzieć, a poza tym nie wydawało się, by oczekiwał odpowiedzi, bo mówił dalej. - Co, kurwa, myślisz, że z tobą zrobią, Ritz? - Myślę, że mógł zazgrzytać zębami. Wpierdolili Sonny'emu, zanim zdecydowali, że dług wzrósł. Co, kurwa, myślisz, że zrobią, kiedy cię dorwą? - zapytał głośniej, niż kiedykolwiek go słyszałam. Jego rysy były zbyt napięte, zbyt wściekłe. - No? Nie możesz być aż tak głupia, prawda? Jasna cholera. Coś paskudnego ścisnęło moją pierś i nagle nie mogłam znieść jego widoku. - Iris! - krzyknął na mnie. Krzyknął! - To nie jest pieprzony żart. Nie możesz latać po mieście i robić co tylko, do diabła, chcesz. Nikt nie ma czasu, żeby cię niańczyć przez cały dzień, rozumiesz? Nie płacz. Nie płacz. Nie płacz. Zajęło mi chwilę, by zrozumieć, jak szybko mrugam. Mrugam, patrząc na sufit, zamiast na swojego szefa.

- Iris – mruknął. Jego ton wciąż utrzymywał lekko histeryczne zabarwienie, które ukazywało natężenie jego gniewu. - Czy. Mnie. Rozumiesz? Nie byłam w stanie zmusić się, by odpowiedzieć mu słowami, więc musiałam zadowolić się kiwnięciem. Kiwnięciem, które skierowałam w sufit, mówiąc sobie, że nie będę przy nim – przy nich – płakać. To znaczy, wiedziałam, że ma rację. I całkowicie rozumiałam, że mnie strzeże. Ale poważnie? To był sposób, w jaki miał zamiar to robić? Podobnie jak przy wtopie w wyjaśnieniami, które wyszły z moich ust, po jego krzykach wciąż udało mi się zachować odrobinę dumy. Równie dobrze mogło to być trochę dziecinne, ale byłam zbyt zraniona i upokorzona, by się tym przejmować. - Nie sądziłam, że to ma znaczenie po tym, jak zostawiłaeś mnie samą na całą noc i cały dzień, Charlie. Charlie tak naprawdę znaczyło Kutas. Otworzył usta jedynie na ułamek sekundy, nim je zamknął. Jego cimnoniebieskie oczy się zwęziły. - Wracaj do cholernego salonu – warknął. Ten dupek chciał oberwać w jaja. Gdybym nie była do niego przykuta, walnęłabym go w jaja i dolała mu płynu do mycia naczyń do jedzenia. Dex miał rację. Nie było co do tego wątpliwości. Ale to, że ktoś ma rację, nie oznacza, że musi być kompletnym palantem. Poza tym, czy to nie Sonny powiedział mi, że Dex potrzebuje kogoś, kto oświeci go, kiedy zachowuje się jak kutas. Jasne, postapiłam źle, ale nie w tym rzecz. On tego nie wiedział i nigdy się nie dowie, jeśli to stanowiło jakąś wskazówkę, jak załatwia sprawy. Więc pieprzyć go. Wzięłam głęboki oddech, by odpędzić łzy, które były tuż, tuż i zmusiłam się do uśmiechu. Był paskudny i nienaturalny, ale w tym momencie mnie to nie obchodziło. Facet dotrzymywał słowa. Zostanie ze mną, dopóki nie wróci Sonny. Tak sądzę. Uśmiechając się tym przerażającym uśmiechem, dygnęłam, patrząc wprost w te ciemne oczy. - Czego tylko sobie życzysz, Wasza Wysokość. Luther lekko parsknął. Ale Dex? Dex znowu się gapił.

- Pozwalasz jej tak do siebie mówić, człowieku? - zapytał Widow, którego nie znałam. Te niebieskie oczy przeniosły się do mężczyzny za mną. Dex patrzył na niego jeszcze agresywniej niż na mnie. - Nie pamiętam, bym pytał cię o zdanie, debilu, więc zamknij mordę. Gdybym nie była tak wściekła i zraniona, pewnie podjarałabym się jego słowami, ale niestety byłam. Facet chrząknął. - D... Zakasłałam i cofnęłam się o krok. - Wracam do salonu – powiedziałam cicho, obserwując, jak Dex cały czas wpatruje się w swojego brata z MC. - Napisz do mnie, kiedy będziesz jechała do domu – mruknął, wciąż nie odwracając uwagi od tamtego mężczyzny. Spojrzałam na Luthera, by stwierdzić, że patrzy na dwóch młodszych gości. Cokolwiek. Nie zawracałam sobie głowy mówieniem czegoś jeszcze, nim odwróciłam się i skierowałam do drzwi. Zbiegłam po schodach tak szybko, jak tylko mogłam, ponieważ nagle poczułam, jakbym miała się rozpłakać od nowa.

Rozdział 20 Kiedy sforsowałam drzwi Pins, wyraz twarzy Slima był aż nazbyt wymowny. Jeśli miałby tendencje do obgryzania paznokci, właśnie byłby w trakcie. Zamiast tego uśmiechnął się, marszcząc czoło. - Nic ci nie jest? Przechyliłam głowę i spojrzałam na niego szeroko otwartymi oczami, omijając biurko w recepcji, by rzucić torebkę na podłogę. Jakimś cudem udało mi się nie ryczeć. Jak tylko wsiadłam do samochodu, zdałam sobie sprawę, że nie potrafiłam wybuchnąć płaczem właśnie dlatego, że byłam tak zdenerwowana i zażenowana. To logiczne, że Dex był zły. Rozumiałam to. Naprawdę. Problem polegał na tym, że ponownie rozdarł mnie na strzępy, a fakt, że zrobił to publicznie jeszcze sprawę pogorszył – cholernie pogorszył. Oczywiście że byłam dla niego obciążeniem, ale czy koniecznie musiał traktować mnie tak, jakbym była głupim bachorem? Dwie przecznice od Pins bolało mnie w piersi i czkałam jak szalona. Ale pieprzyć to, nie miałam zamiaru tego robić. Nie miałam zamiaru płakać bez powodu. W porządku, istniał powód, ale nie miał nic do rzeczy. W głębi duszy wiedziałam, że to, co zrobiłam, było głupie. I jeśli ktoś by się dowiedział, mogłam sobie jedynie wyobrazić, jaką Kutas rozpętałby gównoburzę. Cholera, Sonny też musiałby się dowiedzieć i nie mam żadnych wątpliwości, że nie miałby problemu z autentycznym nastukaniem mi odrobiny rozsądku. Tak więc wygląda na to, że ten malutki smakołyk zabiorę ze sobą do grobu. - Ze mną w porządku – powiedziałam, ale prawda była tak, że mój głos wydawał się być wyższy niż normalnie. Oczywiście wcale nie było ze mną w porządku. Ostatnia rzecz, jakiej pragnęłam, to spotkać w najbliższym czasie któregoś z Widows. A zwłaszcza Dexa. Który niewiele pracował, od kiedy z nim przebywałam. Niech to cholera. Slim spojrzał na mnie z niedowierzaniem, które z ledwością przyćmiło skruchę. - Był wkurzony? Prychnęłam, powodując, że mój rudowłosy kolega się skrzywił.

- Taa. Przykro mi, Iris. Wiesz, że nie mamy nic przeciwko, żebyś urwała się na chwilę, ale Dex zadzwonił tuż po tym, jak wyszłaś. Potem dzwonił co dziesięć minut, sprawdzając, czy już jesteś z powrotem. – Wyszczerzył zęby. - Przepraszam. No i jak miałam wściekać się na Slima za szczerość? Wzruszyłam ramionami i wyłowiłam z torebki gumy do żucia, rzucając w niego jednym listkiem. - Jest dobrze. Nie powinnam znikać na tak długo. – Było w tym sporo prawdy. - Wszyscy się trochę martwiliśmy. – Posłał mi promienny uśmiech. - To po prostu oznacza, że cię lubimy. Jeśli nazywanie kogoś głupią gówniarą było sposobem na okazywanie sympatii, to zdecydowanie nie chciałam mieć przyjaciół.

***** Przez kilka kolejnych godzin z całych sił starałam się nie myśleć o tym, co stało się na najwyższym piętrze Mayhem. Byłam trochę smutna, trochę zła i bardzo sfrustrowana. Sfrustrowana ponieważ pragnęłam, by to szambo z dawcą spermy w ogóle się nie zdarzyło, bo wtedy Sonny byłby w Austin, ja byłabym w jego domu i wszystko byłoby po prostu świetnie. Czułam się z tym jak egoistka, ale co z tego. Zamknęliśmy salon trochę po północy i jak tylko wsiadłam do samochodu, wysłałam Dexowi wiadomość. Przy odrobinie szczęścia wrócę do jego domu przed nim i będę mogła udawać, że śpię, by uniknąć jakiegoś innego gówna. Jeśli był w domu już teraz, miałam przechlapane i potrzebowałam minuty, by psychicznie się na niego przygotować. Pomyślałam więc, że dobrym pomysłem będzie podjechanie pod Mayhem i upewnienie się, że wciąż tam jest... Taa. Zwolniłam, by przejechać obok parkingu, ale rozpoznałam go już z daleka. Po tym, jak tyle razy widziałam go na zewnątrz Pins, kiedy opierał się o ścianę z papierosem pomiędzy ustami a palcami, jego postawa była łatwa do zidentyfikowania. Cały Dex. Silny, zrelaksowany i emanujący tym swoim "mam wszystko w dupie" stylem.

A tuż obok niego stała ta sama ruda, która wcześniej przyszła do salonu. Rozmawiali, ale jego uwaga skupiała sie na bikerze, którego pamiętałam z domu Sonny'ego i obok którego stałam zaledwie kilka godzin wcześniej. Zazdrość i nie wiem co jeszcze – coś gorzkiego, co paliło moje gardło – podeszło mi do ust. Ponieważ... Czego ja oczekiawłam? Że Dex był jakimś żyjącym w celibacie świętym? Był atrakcyjny. Niewiarygodnie atrakcyjny. I był naprawdę miły, kiedy chciał. Na swój sposób był miły również wtedy, kiedy nie chciał. I powiedział mi o sobie takie rzeczy, którymi, byłam przekonana, nie dzielił się zbyt często. I dbał o mnie na swój szorstki, sposób Kutasa. Lubiłam Dexa. Jasna cholera. Lubiłam Dexa. Nie wiem, dlaczego wcześniej to do mnie nie dotarło. Może dlatego, że był moim szefem i nadal dość często działał mi na nerwy. Ale głównie dlatego, że głęboko w środku wiedziałam, że nie było sensu w akceptowaniu i przyznawaniu się do jakichkolwiek uczuć, jakie mogłabym żywić do mężczyzny takiego jak on. Mężczyzny, który wypełniał tylko swoje zobowiązanie w stosunku do siostry przyjaciela. Boże, byłam taką idiotką. Taką pieprzoną idiotką. Wcisnęłam gaz, przyśpieszając i w tym samym czasie wyciągnęłam rękę, by złapać telefon i zadzwonić do drugiej ulubionej osoby na liście moich kontaktów. Przez chwilę rozbrzmiewał sygnał, niemal zbyt długo, ale w ostatnim momencie odpowiedział. - Ris? - Sonny odebrał chrapliwym głosem. Wypuściłam z płuc drżący oddech. - Hej, Sonny. W tle słychać było jakieś hałasy i dźwięk otwierania i zamykania drzwi. - Hej, dzieciaku. Właśnie o tobie myślałem – powiedział. - Radzisz sobie? Uch. Jeden dzień z wielu innych, kiedy akurat sobie nie radziłam, a on pyta. - Ech – odpowiedziałam szczerze. To znaczy, dzisiaj nakłamałam już wystarczajaco. Nie potrzebowałam psuć sobie notowań, zwłaszcza nie z moim bratem. - A ty? Westchnął. Długo i głęboko. - Też bywało lepiej.

Coś w jego głosie mnie zmroziło. - Co jest nie tak? - ostrożnie zapytałam. - Ach, dzieciaku – odpowiedział wymijająco. Jakby mnie to miało powstrzymać. - Gdzie jesteś? - Prawie w Denver. Nie wiem, jak nazywa się to gówniane miasteczko, ale jesteśmy w Kolorado. Kolorado? - Myślisz, że tam jest dawca spermy? Trzysekundowe wahanie powinno być dla mnie sygnałem ostrzegawczym. - Możliwe. Moi znajomi w Arizonie mówili, że przejeżdżał tamtędy parę tygodni temu, więc mam nadzieję, że udał się na północ, skoro kiedyś tam mieszkał. - Och. – Chociaż nie powinno, frustrowało mnie to, jak mało wiedziałam o swoim tacie. - Mieszkał tam ostatnio? Kolejna pauza. Więcej wahania. - Uch, raczej nie. Po prostu nie sądzę, że jest na tyle głupi, by wracać do Kaliforni, skoro wie, że ludzie go szukają. Więc Curt Tylor przez jakiś czas żył w Denver, zanim skończył gdzieś w Kalifornii? Co czyniło tego faceta niezdolnym do ustatkowania się? Wtedy to do mnie dotarło, żrące jak ogromny kamień tkwiący w nerkach i rozrywający nową drogę przez moje wnętrze. Jaka była jedyna rzecz, od której ten mężczyzna zawsze uciekał, Iris? Mój mózg krzyczał. - Son. – To wszystko, co udało mi się wyartykułować, kiedy jechałam autostradą. - Ris – To było zbyt nietypowe. Zbyt ostrożne. Obydwoje milczeliśmy zbyt długo. Tylko stały rytm naszych oddechów przepływał przez połączenie. Bałam się spytać, bałam się potwierdzenia lęku, który zakorzenił się w moim żołądku. A Sonny? Sonny prawdopodobnie denerwował się odpowiedziami na pytania, które miałam. Wiedział. Wiedział, o czym myślę. Tak bardzo, jak nie chciałam wiedzieć, pytanie wymknęło mi się wraz z oddechem. - Czy tam...?

Mój brat, mój ukochany przyrodni brat westchnął. - Przykro mi, Iris. Nie wiedziałem, jak ci powiedzieć. Oczywiście, że nie wiedział! Kurwa. Kurwa. Kurwa! - Lu powiedział mi o tym cholernie dawno temu. Twoja mama była wtedy naprawdę chora, a ty byłaś po prostu dzieciakiem... Czułam się, jakby ktoś gwałtownie osuszył moje ciało z krwi. Wtedy, kiedy mama była chora? Musiałam wydać jakiś dźwięk, ponieważ Sonny wypuścił wiązankę barwnych przekleństw, którą doceniłabym, gdybym właśnie nie dowiedziała się, że mój ojciec miał więcej dzieci, kiedy wciąż był żonaty z moją umierającą matką. Tym razem usłyszałam brzydki, dławiący dźwięk, który wydostał się z mojego gardła. - Przepraszam, Ris. Wiem, że powinienem był ci powiedzieć, ale nie potrafiłem – wyszeptał napiętym głosem. - Kocham cię, dzieciaku. Kocham cię jak cholera i przeszłaś przez tyle gówna, że po prostu nie mogłem ci tego zrobić. Jako osoba, która płakała zawsze, kiedy czuła się inaczej niż normalnie, później będę się zastanawiać, dlaczego nie zalałam się łzami na wiadomość Sonny'ego. I jego wyjaśnienia. Oraz nieostrożność i błędy ojca. Ale w tym momencie wszystko, na czym mogłam się skupić, to ogień, który palił moje gardło i wnętrzności. To była zdrada, zazdrość i gniew w najczystrzej postaci. - Mów do mnie – Sonny błagał w słuchawkę, odciągając mnie od szalonych myśli, przebiegających mi przez głowę. Ale na tym polegał problem. - Iris – zawołał. - Cholera – wymamrotałam do telefonu. Jakoś udawało mi się kontynuować jazdę w ledwie znanym mi kierunku domu Dexa. - Ja po prostu... Ja po prostu nie mogę tego ogarnąć rozumem. Ile lat...? Jęknął, pokazując, że ta rozmowa dla niego również zdecydowanie nie była łatwa. - Nie wiem na pewno. Wydaje mi się, że jakieś dziesięć – jedenaście. A to pieprzony sukinsyn.

Gniew jak lawa rozgorzał w mojej piersi ponownie. Kiedy miałam czternaście lat, byłam w środku radioterapii. Moja mama co tydzień była poddawana chemioterapii, która ją wyniszczała. A co robił ten dupek? Dzieci? Dzieci, o które najwyraźniej nie dbał. Kolejny brzydki, dławiący dźwięk wyrwał się z mojego gardła, niezależnie od tego, jak bardzo starałam się go stłumić. To znaczy, jak on, kurwa, mógł to zrobić? Oczywiście, moi rodzice byli w separacji, ale poważnie? - Co z nim jest nie tak? - wydyszałam w słuchawkę. - Nie wiem – Sonny odpowiedział, brzmiąc nazbyt ponuro. - Ma popieprzone w głowie, dzieciaku. Miał popieprzone w głowie i był wielkim dupkiem. Monstrualnym dupkiem. - Nie mogę w to uwierzyć. – Bo pamiętałam jego twarz, kiedy przyjechał tuż przed tym, jak dwa lata temu zmarła mama. Kiedy wszedł do sali szpitalnej, by się z nią zobaczyć, jego twarz wryła się w moją pamięć. Nie ma mowy, by mógł udawać taką dewastację, ale może to był mój problem. Tak naprawdę nigdy o tym nie myślałam. Był zdewastowany z powodu mamy. Ale ja w czasie jego odwiedzin byłam w remisji i ani razu się nawet nie zająknął o moim ramieniu. O mojej własnej sytuacji. Łapałam go na zerkaniu na moje blizny od czasu do czasu i nie byłam pewna, co o tym człowieku myśleć, ale nigdy nie powiedział słowa. To wspomnienie spotęgowało moją niechęć. - Jesteś z Dexem? Wzięłam głęboki, nierówny oddech. - Nie. - Gdzie jesteś? - zapytał łagodnym głosem. - Jadę do jego domu. Nastała kolejna haniebna pauza. - Sama? Niech to cholera. Mogłam go okłamać lub przynajmniej nie wspominać wcześniejszego incydentu, ale nie byłam taka. Skoro on w końcu wyznał fakt istnienia naszego przyrodniego rodzeństwa, ja również mogłam się do czegoś przyznać. - Jest na mnie wkurzony. – Mój głos wciąż był nierówny. - Opuściłam Pins i zatrzymałam się w twoim domu bez niego. Naprawdę się wściekł.

Jedyną odpowiedzią był długi, niski jęk. Próbował się powstrzymać. Sonny wiedział, że nie chcę i nie potrzebuję wysłuchiwać jego reprymendy. - Cholera, Ris – westchnął. - Nie rób tego ponownie. - Nie zrobię. – Boże, brzmiałam tak potulnie. Kolejna długa cisza wypełniła linię. Mogłam sobie tylko wyobrazić, jak miliony myśli były prztwarzane przez dwa różne umysły. - Słuchaj, dam ci znać, jak się sprawy mają. Razem z Tripem chcemy znaleźć go jak najszybciej. Kiedy wrócę, ogarniemy to gówno. Nie wiedziałam, jakie gówno mamy ogarniać, ale cichy głosik mówił mi, że pewnie chodzi o dziecko w Kolorado, którego, przynajmniej w tym momencie, żadne z nas nie było fanem. Byłam pewna, że kiedy nie będę tak wściekła, wróci mi zdrowy rozsądek. Z tego, co mówił Sonny, nasz tato nigdy nie zatrzymywał się w jednym miejscu zbyt długo. Ten człowiek był niewolnikiem własnych przyzwyczajeń. Cholera. Mogłam poczuć, jak od nowa ogarnia mnie wściekłość. Nawet większa niż wcześniej. - Okej, Sonny. – Miałam ochotę walić głową w kierownicę, ale wciąż pozostało mi jakieś pięć minut jazdy. - Między nami w porządku? - miał odwagę zapytać. Moje serce wezbrało, tylko chwilowo zaćmione przez furię, jaką czułam z powodu naszego dawcy spermy, dupka. Moja przysięga, by nie nazywać go dupkiem najwyraźniej w którymś momencie zniknęła. Will mógł nie odpowiadać na moje maile lub nie kłopotać się podnoszeniem telefonu i dzwonieniem do mnie, ale Sonny zawsze o mnie dbał. Zawsze było między nami tyle samo dawania i brania. Nie byliśmy razem z obowiązku. Sonny robił wszystko, by być obecnym w moim życiu, a ja ochoczo to akceptowałam. I miałam nadzieję – wiedziałam – że zawsze będę. - Kocham cię, stary. Między nami zawsze będzie w porządku. Jego długie westchnienie w odpowiedzi przyniosło ulgę nam obojgu. Obiecał zadzwonić wkrótce i dać znać, czego się dowiedział, a ja obiecałam nie robić ponownie niczego głupiego. Gdyby tylko wiedział. W ciągu ostatnich minut mojej podróży do domu Dexa wypchnęłam z głowy wszystkie myśli o tacie. Nie myślałam o nim, kiedy parkowałam i kiedy wchodziłam do

środka. Nie myślałam o niczym, gdy wyjęłam ubrania z worka i udałam się pod prysznic. Ale gdzieś tak minutę po tym, jak weszłam do kabiny, pomyślałam o nim. I krzyknęłam. Nie krzykiem jak z horroru, ale takim, jaki wyrzuciłam z siebie, kiedy wiedziałam już bez żadnych wątpliwości, że dla mojej mamy nie ma żadnej nadziei. To bolało mnie fizycznie. Łzy, które popłynęły później, były równie bolesne. Sonny powiedział mi kiedyś, że odczuwam wszystko, co związane z naszym ojcem mocniej, ponieważ byłam tą, która miała go najdłużej. Zdecydowanie dłużej niż Sonny. Will miał tylko pięć lat, kiedy nas zostawił i wątpiłam, by wyraźnie pamiętał brodatego mężczyznę, który zwykle pakował go do łóżka. Mężczyznę, za którym płakał przez miesiące. Ja miałam o nim najwięcej wspomnień - dzieciak, który płakał za nim dłużej niż parę miesięcy. Teraz te wspomnienia przeklinałam. Ponieważ byłam za stara na to, by czuć się tak terytorialnie i taka zdradzona. Nie miałam prawa. I nie miałam powodu. Chociaż nic nie mogłam na to poradzić. Fakt, że miał kolejne dziecko, kiedy my przeszliśmy tak wiele, sprawiał, że czułam się nieważna. Wszystkie kwestie związane z porzuceniem, o których w skrytości myślałam, rozgorzały na nowo. Pomyślałam o Willu. I o mojej biednej mamie. Zastanawiałam się, czy wiedziała o Kolorado. Pomysł, że mogła wiedzieć, zabijał mnie od środka. Zanim się zorientowałam, płacz zamienił się w łkanie, a łkanie w skowyt. Gniew i smutek zastąpiła zimna obojętność. Jakimś cudem udało mi się zakręcić wodę – mydłem i szmponem nie zawracałam sobie głowy – i wciągnąć na siebie ubranie, walcząc z żałosnymi łzami, które jeszcze raz gotowe były popełnić samobójstwo. Odbicie w lustrze pokazało, że wyglądam okropnie. Nie miałam apetytu i wszystko, czego chciałam, to iść spać i zapomnieć. Problem polegał na tym, że dom, w którym byłam, nie należał do mnie. A kiedy otworzyłam drzwi łazienki, jego właściciel stał w holu i na mnie czekał. Zazwyczaj zmysłowe usta Dexa były rozchylone, powieki opuszczone, a spojrzenie wbite prosto we mnie.

Skierowałam wzrok na podłogę, a wspomnienie tego, co dokładnie wydarzyło się w Mayhem, tylko spotęgowało moje cierpienie. - Nie teraz, Dex – powiedziałam głosem, który bardziej brzmiał jak skrzek niż cokolwiek innego. Minęłam go, kierując się do salonu i padłam na kanapę, zajmując całą jej długość i jak obrażony dzieciak chowając twarz w miękkim materiale zostawionej rano poduszki. Podłoga zaskrzypiała pod jego ciężarem. Mogłam wyczuć, że stoi tuż obok kanapy. Gdybym odwróciła głowę, jego stopy znalazłyby się w zasięgu mojego wzroku, ale tego nie zrobiłam. Wydawało się, że stoi tak przez wieczność. - Ja nie żartuję, Dex. Prychnął. - Dlaczego? Dlaczego? Omójboże. Znowu miałam ochotę krzyczeć. - Dosyć kiepsko się teraz czuję, w porządku? - wyszeptałam w poduszkę tylko na tyle głośno, by usłyszał. - Ostatnia rzecz, jakiej od ciebie potrzebuję, to żebyś znowu sprawił, że poczuję się jak żałosna kretynka. Powiedział coś? Nie. Zamiast tego poczułam ciepło jego ciała jeszcze bliżej, po czym poduszka pode mną uniosła się, a razem z nią moja głowa. Ułamek sekundy później opadł na puste miejsce, umieszczając poduszkę na swoich kolanach, tak że górna część mojego ciała spoczywała na jego udach. Ciężka ręka ułożyła się między moimi łopatkami. Próbowałam się podnieść się na kolana, ale przytrzymał mnie na sobie – no dobrze, na poduszce. Moje cycki rozpłaszczyły się na jego udach, ale miałam to gdzieś. Ostatnią rzeczą, jakiej chciałam, to by zobaczył, że płaczę. - Dex – tak jakby jęknęłam. Objął dłonią mój kark, nieznacznie obniżając się na kanapie. - Ritz. - Nie chcę teraz tego słuchać. Dex mruknął pod nosem. - Akurat teraz nie zamierzam mówić ci żadnych gównianych rzeczy – stwierdził niskim, jedwabistym głosem. - Chcę tylko wiedzieć, dlaczego, do kurwy, krzyczałaś pod

prysznicem, dziecinko. - Nienawidziłam go. Troszeczkę. - W pierwszej chwili pomyślałem, że to przeze mnie, ale potem uznałem, że nie mogłem cię aż tak rozzłościć. - Nie schlebiaj sobie – jęknęłam i przesunęłam usta na bok, żeby nie zaślinić całej poduszki. - Rozzłościłeś mnie, ale nie zamierzam płakać z powodu tego, że brzydko mnie nazwałeś i zachowałeś się jak totalny kutas. Jęknął, a ręka na moim karku zacisnęła się mocniej. Palce zaczęły masować boki szyi. - Byłem cholernie wkurzony. - Zawsze jesteś wkurzony, zawsze jesteś naprawdę cholernie wkurzony – wyjaśniłam, zyskując parsknięcie wielkiego faceta pode mną. - Zachowałeś się jak palant. Kolejny jęk. Jego dłoń przesunęła się po mojej prawej łopatce. - Zachowałaś się jak idiotka, Ritz. - Dlatego musiałeś nazwać mnie głupią gówniarą przy swoich kolegach? Nie odpowiedział. Duża dłoń Dexa pogładziła moje drugie ramię, nim otoczył je palcami. - Lu powiedział mi, że byłem dla ciebie zbyt surowy – przyznał, jak mogę tylko domniemywać, skruszonym głosem. - Martwiłem się, w porządku? Hmm. - Planowałem wrócić do domu i sprać ci tyłek, tak jak mama robiła to mnie. – Jego palce na powrót powędrowały do mojej szyi, a dłoń całowała kręgosłup. - Tak naprawdę nie uważam, że jesteś głupią gówniarą – powiedział. Odwróciłam twarz w stronę jego brzucha. - Och? - Jesteś po prostu gówniarą, dziecinko – wymruczał Dex. - Chcesz mi powiedzieć, o co chodziło z tą akcją pod prysznicem? Nie, nie chciałam. Mimo to otworzyłam usta. - Mój tato to dupek i idiota. - Spokojnie, tygrysie. Uważaj na słowa – powiedział człowiek, który rzucał mięsem co najmniej sto razy dziennie. Długie palce Dexa przesunęły się po moim kręgosłupie aż do gumki spodenek. Niewielka część mnie uznała to za zbyt intymne, ale uspokajające ciepło było dokładnie tym, czego chciałam i czego potrzebowałam. - Co się stało?

- Ma jeszcze jedno dziecko – całkowicie wydyszałam te słowa. - Moja mama umierała, codziennie wymiotując i tracąc wszystkie włosy, a ten dupek odszedł i zrobił dziecko jakiejś kobiecie, Dex – wysapałam. - Czy on wie, do czego, do cholery, służą prezerwatywy? Co za samolubny gnojek tak robi? Oczywiście nie odpowiedział, ale nie przejmowałam się tym, bo słowa po prostu wylewały się z moich ust. - Kochał moją mamę, ożenił się z nią, miał z nią dzieci, a potem nas zostawił. Tak po prostu. Jakbyśmy byli dla niego niczym. Jednego dnia był z nami, a następnego powiedział mamie, że nie może już dłużej zostać. Powiedział, że jest niespokojny. Zawsze miałam nadzieję, że może wróci. Może wystarczająco zatęskni – motałam się. - Ale nie. Nieeee. Ten pieprzony dupek nie dbał o nikogo. Nie naprawdę. Ręka Dexa ponownie zsunęła się niżej, krążąc po jednej, a potem po drugiej stronie moich pleców. - I miał kolejne dziecko, które też zostawił – Boże, z pewnością zawodziłam. Nienawidzę go, Dex. Nienawidzę go za to, że złamał mamie serce i zostawił nas bez opieki. Niech to szlag. Potrzebowałam go... - Ja pierdzielę. Znowu się rozpłakałam, a mój głos się załamał. - A on miał to w dupie. Z mojego ciała wydobył się mokry kaszel. - Ja po prostu chcę żyć, nie przejmując się tym gównem. Wielka dłoń nadal krążyła, przesuwając się w dół jedną stroną i wracała do góry drugą, kiedy ja leżałam, starając się pozbierać i próbując zdusić w sobie wylewający się ze mnie, chwilowy gniew. Przez długi czas po prostu tak trwaliśmy. Ja wciąż częściowo leżąc na kolanach Dexa, Dex z ręką przesuwającą się po moich okrytych koszulką plecach. Milczenie było w porządku, bo już powiedziałam to, co musiałam powiedzieć. Wyrzuciłam z siebie gówno, które powstrzymywałam tak długo. Bo nawet jeśli przestałam myśleć o tacie lata temu, efekt tego, że odszedł, pozostawał ukryty gdzieś w zakamarkach mojego sumienia. Po jakimś czasie próbowałam usiąść, ale ciężka ręka Dexa na środku moich pleców nie pozwoliła mi się podnieść. - Lepiej się teraz czujesz? - wyszeptał Dex. Pociągnęłam nosem. - Tak mi się wydaje.

- Lepiej, dziecinko. – Jego palce przesunęły się w dół, jakby były pajączkiem ItsyBitsy.14 - Wiem, że cierpisz, ale już wystarczy. Kim, do cholery, jest ten facet, żeby mówić mi, czy wystarczająco już płakałam czy nie? Ponownie próbowałam się odepchnąć, ale mi nie pozwolił. - O nie, nie. Wysłuchasz mnie, Ritz. I będziesz słuchać uważnie. Jasny gwint, to brzmiało prawie jak wykład yia-yia. - Ten pojeb nie jest wart twoich łez. Nie jest wart miłości, którą mu dajesz. Nie zasługuje na nią i nigdy nie będzie. Jestem pewien, że jako dzieciak potrzebowałaś taty, kochanie, ale trafił ci się gówniany. Jednak ten gówniany tato nie będzie cię definiował. Nigdy więcej nie będzie powodem twoich łez i nieufności do ludzi. Jesteś piękna, tak cholernie słodka i mądra, Ritz. Musisz mieć to po swojej mamie, bo po ojcu zdecydowanie tego gówna nie odziedziczyłaś. Znając Sonny'ego i wiedząc, jakimi darzy cię uczuciami, jestem przekonany, że twoja mama nie chciałaby, żebyś tak cierpiała. Jego palce zacisnęły się na moim karku. - Nigdy więcej nie będziesz płakać przez tego dupka. Nie chcę nawet, żebyś się złościła, kiedy o nim myślisz. On już nie istnieje i nigdy więcej cię nie zrani. Słyszysz, co mówię? Czknęłam w poduszkę, słabo kiwając głową. Czułam się przytłoczona, obolała i wypompowana. Znowu o nim pomyślałam. Nie było mowy, bym przestała, ale w tym momencie miło było wierzyć, że mogłabym pozbyć się z myśli Curta Taylora. Dex rozłożył dłoń na moim karku, obejmując palcami niemal całą szyję. - Moja mama zwykle mawiała, że żeby dotrzeć do najlepszych dni swojego życia, trzeba pokonać parę gównianych. Więc teraz ja ci mówię, żebyś się nie poddawała. Przysięgam ci, że kiedy to gówno się skończy, nigdy więcej nie będziesz musiała się o niego martwić. Jego kciuk zagłębił się w moje ciało. Wydałam dźwięk, jakbym konała. - Och, Dex. -

Dziecinko,

jesteś

najsłodszą

dziewczyną,

jaką

kiedykolwiek

poznałem.

Zasługujesz na coś więcej niż te łamiące serce bzdury. – Jego palce ugniatały mięśnie mojej szyi. - Jeśli jeszcze kiedykolwiek zobaczę, że ta piękna twarz jest zapłakana przez 14 Pająk z piosenki.

coś, co zrobił ten nic niewarty worek gówna, upewnię się, że twój tatuś pożałuje, że kiedykolwiek spotkał twoją mamę, rozumiesz? Ogarnął mnie inny rodzaj emocji, tymczasowo przykrywając gniew i urazę, która przeszywała moje ciało. To sprawiło, że moje wnętrze zacisnęło się i miałam ochotę rozpłakać się na nowo. Bo ten mężczyzna, który wcześniej nazwał mnie głupią gówniarą, teraz gładził moje plecy i obiecywał rzeczy, które działały jak super balsam. Te słowa znaczyły więcej, ponieważ mówił je Dex. Dex, który nie gadał głupot tylko dlatego, że chciał być miły. Kiedy więc minutę później usiadłam gwałtownie, pozwalając jego dłoni opaść na kolana, wciągnęłam bolesny i drżący oddech. Owinęłam wargami zęby, wpatrując się w jego ciemny, pokrywający szczękę zarost i zaciśnięte usta i przełknęłam. - Mógłbyś mnie przytulić? Jego usta rozchyliły się na sekundę, a w oczach coś błysnęło. Jednak milczał, siedząc w bezruchu. Zauważyłam jedynie nerwowe drgnienie oka. Ten bezruch Dexa spowodował, że poczułam się jak kretynka. Gdybym naprawdę się nad tym zastanowiła, wpadłabym na to, że nie jest przytulaśnym typem. Poza tym, kto prosi o przytulenie? Kto... - Chodź tutaj – ponaglił niskim głosem. Patrzyłam na niego przez jedno uderzenie serca, wciąż czując się trochę żałośnie, ale kiedy przesunął biodra, obliżył podbródek i posłał mi to spojrzenie... Przestałam się martwić. Przysunęłam się i po prostu to zrobiłam. Z ramionami wokół jego żeber i czołem przy policzku. Zajęło to chwilę, ale otoczył mnie ramionami. Jednym obejmował moje ramiona, a drugim środek pleców. Wtedy wzmocnił uścisk. Trzymał mnie przy sobie, a słaby zapach proszku do prania i Dexa wypełnił moje nozdrza. Ciepła skóra, ciepłe ciało. Tyle ciepła i dzikie dławienie w moim gardle. Wzięłam głęboki oddech i zamknęłam oczy. Nie powiedział słowa, ale czułam jak napełnia pierś głębokim oddechem, zanim wypuścił go tuż przy moim uchu.

Rozdział 21 - Mógłbyś przestać tak na mnie patrzeć? Przez ostatnie pięć minut Dex siedział po drugiej stronie lady i się na mnie gapił. Podnosząc tak po prostu kubek kawy do ust, wbijał we mnie te swoje niebieskie oczęta. Na poczatku pomyślałam, że mam gdzieś na sobie syrop klonowy, ale sprawdziłam i nigdzie nic nie miałam. Wyraz tych sennych oczu był zaciekawiony i aż nazbyt skupiony. I być może dlatego, że nie spałam zbyt dobrze po długim ataku płaczu, zrozumienie, dlaczego patrzy na mnie z taką uwagą, zajęło mi, jak się wydawało, wieczność. - Nie zamierzam spontanicznie wybuchnąć płaczem, Dex – oświadczyłam w końcu, przewracając oczami i pakując do ust kolejną łyżkę owsianki. Mogłam zobaczyć, jak jego częściowo zasłonięte kubkiem usta odrobinę się uniosły. O co chodzi z tym gapieniem się? Cóż. Dziwne. - Och, wiem, że nie – powiedział zadowolony z siebie palant. Uniosłam brwi. Zrozumienie, o co mu chodzi z tym tekstami, którymi zaczął mnie prowokować, było niemożliwe. - Niby skąd? Kąciki jego różowych ust uniosły się jeszcze wyżej. - Bo tak ci powiedziałem wczoraj w nocy. Co za facet. Boże drogi. Nie wiedziałam, śmiać się czy płakać. Mój brzuch drgnął z rozbawienia. - Jasne, jestem pewna, że to tak nie działa. - Działa. Mrugnęłam. - Nie, nie działa. Ale dzięki za to, że zostałeś ze mną wczorajszej nocy.– Mówiąc wczorajsza noc, miałam na myśli niemal całą noc. Po najdłuższym tuleniu w historii świata, odwrócił się w stronę telewizora i w ciszy oglądaliśmy to, co zostało z Gwiezdnych wrót. Tuż obok siebie, udo przy udzie. - Nie ma sprawy, dziecinko – wzruszył ramionami, jakby to nie było nic wielkiego. Ale dla mnie było. Dla mnie to, co zrobił, było czymś, co nie pozwoliło mi zasnąć przez całą noc. Nie nowo odkryta wiedza o nieostrożności ojca ani o kłamstwie brata, ale

Dex. Dex, który był kompletnym przeciwieństwem Kutasa z baru. Niepojętym było, jak, do diabła, człowiek może zmieniać swoje barwy tak szybko. Myślę, że to po prostu Charlie Dex Locke. Jedna sprzeczność za drugą. - Nie ma sprawy – mrugając, przedrzeźniłam go ochrypłym głosem, zanim zdałam sobie sprawę, co robię. Co, do cholery, we mnie wstąpiło? Jego wzrok był nieprzenikniony. Wszystko fajnie, ale te błękitne jak klejnoty oczy koncentrowały się na mnie tak, że odrobinę pozbawiały mnie tchu. Zmusiłam się do uśmiechu. - W każdym razie dziękuję. To było naprawdę miłe. Nadal nie drgnęła mu nawet powieka, kiedy mój uśmiech się poszerzył. Jedyną rzeczą, którą zrobił, było odstawienie kubka na kuchenny blat i przechylenie głowy na bok. - Dziecinko, to że jesteś słodka, nie oznacza, że nie mówiłem poważnie o spraniu tego twojego jędrnego tyłeczka za robienie głupot. Zrób tak jeszcze raz, a oberwiesz. I... mój uśmiech opadł. Nawet nie myśl o tym, że opisał twój tyłek jako jędrny, Ris. Skup się! - To, że nigdy w życiu nikogo nie walnęłam, nie oznacza, że nie zrobię tego pierwszy raz. – Zamrugałam chłodno – Charlie. Co facet zrobił? Roześmiał się. - Mówię poważnie – upierałam się, zyskując kolejny wybuch śmiechu. - Wiem, dziecinko. – Dex zachichotał. - Słyszałem o tym, że handlujesz prawem do rozwalenia mi kolan. O cholera. Być może to przełykanie zatkało moje gardło. - Jeśli o to chodzi... Pochylił się nad ladą, opierając łokcie o krawędź. - Prędzej czy później zdasz sobie sprawę, że ostatecznie dowiaduję się o wszystkim, Ritz. Nagle zabrzmiało to o wiele groźniej, niż miałam nadzieję, zamierzał.

***** - Zabieraj to paskudztwo z mojej twarzy – Blake warknął na Slima. A ja – która miałam kanapkę z humusem centymetr od twarzy – zadławiłam się powietrzem i wykrztusiłam:

- Tak mówi twoja laska – jakby mi ktoś tyłek podpalił. Slim odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się głośno, odsuwając kartkę papieru, którą wpychał Blake'owi w twarz. - Ech, cholera. - Przepraszam – powiedziałam, spoglądając na Blake'a. Kręcił głową, nadal krojąc pieczone ziemniaki, które jadł. - Sam się o to prosiłeś. Machnął w moją stronę ręką, w której trzymał widelec. - Jasne, mądralo. Pomachałam brwiami do Slima, odnosząc się do pskudztwa, o którym gadał Blake. - Nie żeby moja opinia miała znaczenie, ale uważam, że to jest wspaniałe. Kawałek papieru trzymany przy twarzy Blake'a był projektem, który skończył ostatniej nocy. Dzieło zawierało jasnoniebieskiego smoka z wielkimi, czarnymi skrzydłami ziejącego kolorami tęczy. Biorąc pod uwagę, że moje imię oznaczało tęczę 15, czułam do niej sentyment. No i projekt był epicki. - Chcesz, żebym go dla ciebie zachował? - zapytał trochę zbyt szybko. O ile mogłam sobie przypomnieć, przynajmniej raz na tydzień starał się namówić mnie na tatuaż. To nie znaczy, że nie myślałam o tym regularnie. Myślałam. Uwielbiałam tatuaże, które robili ten chłopak i Blue, ale było tylko jedno miejsce na moim ciele, gdzie sądziłam, że mogłabym chcieć jeden. To miejsce było również jedynym, gdzie nie mogłam go mieć. Wewnętrzna strona mojego ramienia. Ale nie chciałam zranić uczuć Slima i pozwolić mu mysleć, że nie interesują mnie jego dzieła, skoro za każdym razem, kiedy poruszył ten temat, ja go odrzucałam. - Jeśli mógłbyś zrobić tatuaż w miejsce blizny, to od razu powiedziałabym ci, żebyśmy go zrobili. Ale nie możesz, co nie? Rudzielec powoli skinął głową, marszcząc brwi. - To nie jest dobry pomysł. – Odchylił głowę, pytając – Gdzie ją masz? Nie zdrdzę zbyt wiele, prawda? - Po wewnętrznej stronie bicepsa. – Cóż, tego, co z niego zostało. - Duża? - zapytał Blake, mrużąc oczy. Cholera. Zapomniałam, jaki jest spostrzegawczy. 15 Iris – bogini tęczy, kto nie wiedział:)

- Taa. Zacisnął usta. - To dlatego zawsze nosisz długi rękaw? Oczywiście zauważył. Oczywiście. To znaczy, wydawałam się być jedyną osobą, która mogła pomyśleć o noszeniu ubrań z długim rękawem codziennie. Jasne, że większość materiałów była cienka, ale w Teksasie było gorąco i pasowałam jak wół do karety. W pewnym momencie ktoś musiał zauwżyć. Większość dziewczyn w moim wieku starała się jak najbardziej rozebrać a nie odwrotnie. To wydawało się być historią mojego życia. Kiedy niektórzy moi rówieśnicy martwili się o określone rzeczy, ja utkwiłam, stawiając czoło całkowicie innemu potworowi. No dobrze. Miałam chęć dotknąć swojego ramienia, ale musiałm ją zwalczyć, aby nie przyciągać większej uwagi. - Taa, jest naprawdę duża. Blake spojrzał na uszkodzone ramię, pokręcił głową i lekko się uśmiechnął. - Dziewczyno, wszyscy mamy coś nie tak. Widzisz te uszy? - Wskazał na nie i po raz pierwszy zauważyłam, że wyglądały na odrobinę większe niż powinny, żeby mieć idealne proporcje. - Dzieciaki nazywały mnie Dumbo. Slim naprawdę głośno parsknął. - Rozumiem, dlaczego. Szturchnęłam go łokciem w bok. - To wredne. Rudzielec wzruszył ramionami. - Mnie nazywali Gingervitis – przerwał. - Cynamonowy siusiak. – Spojrzał na sufit, niby głęboko zamyślony – Raz jakiś zasraniec na zajęciach w siłowni ściągnął mi spodnie, żeby zobaczyć czy... - Spojrzał na mnie z ukosa – dywan pasuje do zasłon. - Jasny gwint. – Zaczęłam się śmiać. Nie byłam w stanie nic na to poradzić. Slim pokiwał głową, szczerząc zęby. - Taa, dość późno osiągnąłem swoje możliwości, więc można sobie tylko wyobrazić. Blake zasłonił twarz dłońmi. Jego ramiona się trzęsły. - Miałeś maleńkiego szturchacza migdałków, nie?

- Jeszcze nie przeszedłem dojrzewania! - Bądź szczery, tak naprawdę to było w zeszłym tygodniu, prawda? Blake parsknął. Jakimś cudem, zanim walnęłam twarzą w biurko, bo tak bardzo się śmiałam, przyłapałam Slima, jak pokazuje łysemu środkowy palec. - Pieprz się, Dumbo. Chciałem tylko, żeby Iris poczuła się lepiej - Uniósł głowę i spojrzał na mnie z wyrazem twarzy, który pokazywał, jak ciężko mu było nie pękać ze śmiechu. - Czy mój Mały Rudzielec sprawił, że poczułaś się lepiej ze swoim ramieniem? Nawet się nie zastanawiając, pokiwałam głową. Przez większość mojego życia mama i yia-yia mówiły mi, że niedoskonałości nadają charakteru, że to nic wielkiego. I nie było. Naprawdę. Było brzydkie, ale radziłam sobie z ukrywaniem tego, jak tylko mogłam, bo szczerze mówiąc, bardziej niż wyraz obrzydzenia czy litości na twarzach, marwiło mnie co innego. Większość ludzi sądzi, że rak zmienił mnie w kogoś słabego, złamanego. Jedyną rzeczą, jaką poświęciłam podczas drogi przez cztery różne operacje była siła fizyczna. Z oczywistych powodów moja lewa ręka nigdy nie będzie tak silna jak prawa. Przez dekadę straciłam większą część mięśnia. Ale to by było na tyle. Lekarze obawiali się, że stracę możliwość poruszania ramieniem, ale na szczęście nie straciłam. Było tylko trochę mniejsze i słabsze. Wielka mi rzecz. Kiedy rokowania były tak ponure, nie mogłam prosić o więcej. Nie byłam ze szkła. Z wyjątkiem wczesnego dzieciństwa i dziesięciu lat, byłam zdrowa i silna. To ja utrzymywałam rodzinę na powierzchni, kiedy sprawy przybrały zły obrót. Nikt nie musiał czuć się źle z powodu mojego ramienia. Byłam ulepiona z twardszego materiału. I w tym momencie uświadomiłam sobie, że źle się czuję przez samą siebie. Nie musiałam zakrywać ramienia, by wiedzieć, do czego jestem zdolna i z czego jestem ulepiona. Bo tak jak Blake i Slim starali się pokazać, wszyscy mieliśmy fizyczne niedociągnięcia. Uszy Blake'a nie czyniły go mniej przyjaznym czy kreatywnym. Teraz, kiedy nie miał do czynienia z niedojrzałymi gnojkami, włosy Slima były jego znakiem rozpoznawczym. Poczułam się... odnowiona i wdzięczna.

Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. - Zdecydowanie tak – parsknęłam. - Pippi Pończoszanko. Trzeba mu przyznać, że czekał całą minutę, nim rzucił mi na twarz serwetkę. - Myślę, że lubiłem cię bardziej, kiedy się nie odzywałaś. Odrzuciłam mu serwetkę i zebrałam resztki. Otworzyłam lodówkę, by upchnąć swoje rzeczy i zauważyłam równo poustawiane butelki z Nesquikiem Dexa. Złapałam jedną i mijając Slima, przycisnęłam zimny spód do jego karku, po czym ruszyłam na front salonu. Drzwi biura były zamknięte, a więc prywatny pokój. Kiedy przechodziłam obok, Dex był na stanowisku i pracował z klientem. Akurat spojrzał, więc podniosłam butelkę i zakręciłam nią, mówiąc bezgłośnie: - Dla ciebie. Wskazałam głową swoje biurko i uśmiechnęłam się do niego. Uśmiech, który pojawił się na jego twarzy, zanim równie bezgłośnie odpowiedział "Dzięki" zacisnął mi pierś. Co się ze mną działo?

***** - Dasz radę dotrzeć do domu? - zapytał Dex, kiedy tej nocy wyruszyliśmy z Pins. Ostatnie trzy godziny trudno było mi przetrwać. Mając za sobą niespokojną noc oraz dwie godziny spędzone w YMCA, gdzie po południu podrzucił mnie Dex, a potem pracę, moje ciało musiało zapłacić. Raz czy dwa złapałam się na tym, że zasypiam na biurku. Machnęłam Blake'owi na pożegnanie i pokiwałam głową. - Taa, będzie dobrze. – Przynajmniej miałam taką nadzieję. Posłał mi znużone spojrzenie, jakby nie do końca przekonany, że w połowie drogi nie spadnę z motocykla. Chociaż to byłaby jego wina. Po tym, jak powiedziałam mu rano, że chciałabym popływać, uparł się, że mnie tam zawiezie, a potem odbierze. Sensowniej byłoby, gdybym sama tam pojechała, a potem do pracy, ale ten mężczyzna był bezwzględny. Jak zawsze miał do zrobienia jakieś gówno w Mayhem.

To gówno do zrobienia było powodem, przez który znowu znalazłam się na jego motocyklu, na granicy urojeń. Tak więc to urojenia obwiniałam o to, że zaledwie kilka minut później skończyłam w jego sypialni. Tak, w jego łóżku. Wystarczająco trudno było utrzymać wokół niego ramiona tak, by nie spaść. Gorące ciało Dexa i głośny, jednostajny ryk silnika były niczym potężne środki nasenne. Jedynie silny strach przed upadkiem i wpadnięciem pod samochód sprawiały, że mimo senności trzymałam się go ze wszystkich sił. W momencie, kiedy zaparkował przed domem, mój mózg w ogóle przestał działać. Dzięki Bogu na podjeździe nie było żadnych samochodów, które mogłyby mnie przejechać. Pamiętam, jak Dex ciągnął mnie za rękę przez podjazd, do domu i obok salonu, nim wepchnął mnie do swojej sypialni i zamknął drzwi, z uporem stając przede mną. - Dziś w nocy kładziesz się do łóżka. Chciałam się z nim spierać, przysięgam, że chciałam, ale kiedy przycisnęłam dłoń do brzegu materaca i zdałam sobie sprawę, że to Tempurpedic, pomysł upadł. Tylko jedna noc. Przynajmniej tak sobie wmawiałam. Zdjęłam z siebie większość ubrań, wypłukałam zęby w jego głównej łazience i dowlokłam się do jego łóżka, ubrana jedynie w koszulkę bez rękawów, którą miałam na sobie wcześniej i majtki. Dokładnie trzy sekundy później byłam martwa dla świata. Głód nawet nie piknął na moim radarze – nic nie piknęło. Dopóki łóżko nie ugięło się za mną niedługo po tym, jak się położyłam. - Dex? - spytałam sennym szeptem. Byłam tak zmęczona, że mogli to być ci seryjni mordercy, którymi zawsze się stresowałam, a i tak zostałabym w łóżku. Coś dotknęło mojego ramienia. Chrapliwy głos westchnął sennie. - Kanapa jest do dupy, dziecinko. Mimo, że byłam zmęczona jak diabli, wiedziałam, że jest coś całkowicie niewłaściwego w spaniu w tym samym łóżku co mój szef, niezależnie od tego, jak był gorący. I że być może byłam w nim odrobinę... nie, nie zamierzałam mówić, że byłam w nim zadurzona. Przez to znowu czułam się jak szesnastolatka. To proste, że go lubiłam. Jakże by inaczej?

Nawet gdybym chciała uzasadnić to, co się działo stwierdzeniem, że przyjaciele mogą spać w jednym łóżku, to nie miałam pewności, czy mogę uważać go za przyjaciela. Kiedy to wszystko do mnie dotarło, przekręciłam się na plecy i przechyliłam głowę w stronę, gdzie leżał. Za wyjątkiem czasów, kiedy jako dziecko musiałam dzielić łóżko z Willem i jednego razu, gdy kilka lat temu zabawiałam się ze swoim chłopakiem, nigdy nawet nie znalazłam się w tym samym łóżku z innym facetem. Boże, czułam się przez to jak frajerka. Potrzebowałam wszystkich maleńkich skrawków woli, zmagazynowanych nawet pod paznokciami, by usiąść prosto, ziewając, jakby to był poranek a nie środek nocy. - Więc ja pójdę spać na kanapę. – To było to, co powiedziałam, chociaż jestem pewna, że zabrzmiało jak okaleczona wersja moich słów. Jego ręka otoczyła moją talię ruchem, który, nie miałam wątpliwości, był wypróbowany w jego życiu wiele razy. - Zostań. Łóżko jest wystarczająco duże dla nas dwojga – padła błyskotliwa odpowiedź. To prawda, ale jednak. Leżał na środku, więc jego komentarz mijał się z celem. Ziewnęłam ponownie. - To nie jest dobry pomysł. – Po raz kolejny miałam pewność, że nie zabrzmiało jak powinno. Dex mruknął, poruszając palcami w zagłębieniu pomiędzy moją talią a biodrem. - Przestań być taką świętoszką i idź spać, dziecinko. Gdybym była bardziej przytomna, obraziłabym się za tę świętoszkę. Chociaż trochę nią byłam. Jęknęłam. - Dex. - Dziecinko, proszę. Po prostu śpij. Ta kanapa jest kurewsko niewygodna. Cholera! Znowu mruknął. - Przysięgam, że nie zamierzam cię obmacywać, ani nic innego, Ritz. Jakoś nie poczułam się lepiej z tą deklaracją. Oczywiście, że nie zamierzał. Byłam jak jego... ulubiony piesek czy coś takiego. - Potrafię po prostu spać, przyrzekam – nalegał, ziewając.

Uch. Dwa zero dla Dexa na tablicy wyników nie-sprawić-by-Iris-poczuła-się-lepiej. - Dziecinko, no weź. Przyrzekam. I to był Tempurpedic, do cholery. Byłam taką frajerką. Wiedziałam o tym. Mimo że sapałam i fukałam, kiedy układałam się z powrotem pod kołdrą i odsunęłam się od Dexa, nadal uważałam, że spanie na tym samym materacu nie jest dobrym pomysłem. Ale i tak to zrobiłam.

Rozdział 22 Pobudka obok Dexa była najbardziej krępującym doświadczeniem w moim życiu. Bardziej krępującym niż wpadnięcie na nagą yia-yia. Ponieważ nie otworzyłam oczu zwrócona twarzą do ściany. Obudziłam się na brzuchu. Normalne, prawda? Z łokciem wbijającym się w moje ramię i ciężką nogą zarzuconą na moją nogę – już nie tak normalne. Nie przyciskał do mnie erekcji ani nic takiego, ale kontakt cielesny wystarczył. Wyprostowałam się, na ile mogłam i próbowałam wyśliznąć się spod przygniatającej mnie kończyny. Ledwie udało mi się wysunąć na kilka centymetrów, kiedy leżąca na mnie noga zablokowała moją. - Co robisz? - niewiarygodnie ochrypłym głosem zapytał Dex. Zamarłam. - Próbuję wstać. Ciężar jego nogi zmniejszył się, kiedy piętą przesunął od mojej kostki do kolana. Doszłam do wniosku, że musiał spać na plecach. - Mmm – wymruczał. Łokieć, który przyciskał się do mojego ramienia zniknął i w tym samym czasie usłyszałam ziewnięcie. Znowu przesunął stopę, opierając podeszwę o tył mojego kolana i zsuwając ją w dół łydki. Matko święta, to było gorące. - Co masz na sobie, kochanie? O cholercia. - Nie mam majtek – powiedziałam, nie odsuwając się nawet na milimetr, kiedy gorącą stopą znowu potarł moją nogę. Nagle moje nogi owiał chłodny powiew i zerknęłam przez ramię, by swierdzić, że Dex zagląda pod przykrycie. Chwila... Trzepnęłam w prześcieradła ręką, na wpół śmiejąc się, a na wpół krzycząc z jakiegoś niezananego powodu. - Co, do licha, wyprawiasz?

Spośród dziesięciu różnych sposobów, na jakie mógł zareagować, Dex postanowił się roześmiać. Ale to nie był jego zwykły śmiech. To był najlżejszy, najbardziej szczery śmiech, jaki kiedykolwiek u niego słyszałam. - Obczajam twój tyłek – odpowiedział bezceremonialnie. - Jeezu – jęknęłam, przewracając się na bok, tyłem do niego. Moja koszulka wcale nie zakrywała ramion, więc tak długo jak będę trzymać to jedno pod sobą, nie będzie w stanie go zobaczyć. Co tylko oznaczało, że muszę przestać kusić los i wynieść się w cholerę z tego pokoju. - To niestosowne, Dex. - Kto tak twierdzi? - odpowiedział z tyłu za mną. Usłyszałam szelest odsuwanej przez niego pościeli. Miałam chęć odpowiedzieć, że mój brat, ale poważnie? Co kiedykolwiek kazało mi myśleć, że Dex zrobiłby coś, czego nie chciał? Och, proszę. Westchnęłam i usiadłam na brzegu łóżka, nadal zwrócona twarzą do ściany. Moje ubrania leżały na podłodze i ostrożnie, bez wstawania wsunęłam na nogi spodnie. - Chcesz wziąć prysznic, zanim wyjdziemy? - z drugiej strony pokoju rozległ się głos Dexa. Nie miałam pojęcia, co robi, ale znając go, pewnie się nie ubierał. Miałam straszne wrażenie, że spał jedynie w bieliźnie. Ledwo przeżyłam, kiedy widziałam go w krótkich spodenkach, kiedy byliśmy w Houston, ale oglądanie go w bieliźnie teraz? Kiedy zdałam sobie sprawę, co – na nieszczęście – do niego czuję? Katastrofa. - Gdzie idziemy? - była niedziela i salon był nieczynny. - Na przyjęcie urodzinowe mojej siostrzenicy. – Brzmiało, jakby otwierał drzwi łazienki. - Muszę się zatrzymać i coś jej kupić, inaczej będę o tym słuchał bez końca. To mnie rośmieszyło. Dex Locke boi się gniewu swojej siostrzenicy. Nigdy nie poznałam jego rodziny. Nie będę tam znała nikogo oprócz niego i na samą myśl o tym ogarniał mnie niepokój. Odchyliłam się, żeby zapiąć spodnie. - Mogę po prostu tu zostać, jeśli nie masz nic przeciwko. Jego irytację znikształciła odległość. - Chcę, żebyś poszła. Kurde.

Propozycja po prostu sama padła. - Jesteś pewien, że nie masz kogoś innego, kto już poznał twoją rodzinę? W mojej głowie błysnął obraz głupiego rudzielca. Fuj. - Nie – odpowiedział trochę za szybko. - Idziesz. Weź kostium kąpielowy i co tam jeszcze potrzebujesz nad jezioro, żebyśmy mogli wyjść za godzinę. Kostium kąpielowy? Przy jego rodzinie? Dopiero co dzień wcześniej pogodziłam się ze swoim ramieniem, ale to nie znaczy, że byłam gotowa, by tłum ludzi, których nia znam, dziwnie na mnie patrzył. Cholera. - Dobrze. – Byłam takim cykorem. Wielkim, pieprzonym tchórzem. Wstałam, wsunęłam sweter na koszulkę, złapałam z podłogi skarpetki i okrążyłam łóżko. Dex stał w łazience z zaspaną twarzą i wepchniętą w usta szczoteczką do zębów. Bezlitosny drań, który splata razem ludzkie losy tym razem zdecydował, że ten piękny, ciemnowłosy mężczyzna, którego górną część ciała pokrywały olśniewające tatuaże, będzie stał jedynie w bokserkach. Dłoń na biodrze tylko podkreślala kontury mięśni pod tatuażami. Niech go cholera. - Widziałaś moją kamizelkę? - zapytał z ustami pełnymi pasty do zebów. Ale ja oczywiście stałam tam, patrząc na Uriel, znajomą, rozedrganą ośmiornicę, która owijała mackę wokół jednego z przekłutych sutków. Odkaszlnęłam, przesuwając wzrok na pokrytą zarostem brodę. - Co? - Moją kamizelkę. - Jaką kamizelkę? Opuścił podbródek z niedowierzaniem. - Moją klubową kamizelkę, dziecinko. Widziałaś ją? W mojej pamięci mignął obraz rudzielca. Znowu. Musiałam walczyć z pragnieniem, by nazwać go idiotą za to, że tamtego dnia zostawił mnie samą. Jestem pewna, że moje nozdrza falowały, kiedy przykleiłam do twarzy miły uśmiech. Całkiem zapomniałam powiedzieć mu o tej głupiej kamizelce dzień wcześniej, kiedy był zajęty klientami. - Jest w salonie. Kilka dni temu podrzuciła ja tam twoja przyjaciółka. Zmarszczył czoło. - Kto?

Jak wiele domów odwiedził tamtej nocy? Nie chciałam wiedzieć. Boże, ze wszystkich ludzi w Austin – do diabła, ze wszystkich ludzi w Zatoce Meksykańskiej – musiałam poczuć coś akurat do Dexa. Byłam kompletną idiotką. - Ruda – być może rzuciłam trochę ostrzej, niż zamierzałam. - Sky – coś tam. Usta Dexa odrobinę opadły, a zmarszczki na czole pozostały na miejscu. - Kiedy? - Tego dnia, kiedy planowałeś żywcem obedrzeć mnie ze skóry. Rzuciłam okiem na Uriel – nie na jego przekłute sutki – jeszcze raz. Spojrzał na mnie, jakby mi nie wierzył. - Dlaczego? Dlaczego? - Powiedziała, że poprzedniej nocy zostawiłeś ją u niej w domu. Cholera, naprawdę brzmiałam dużo bardziej opryskliwie, niż bym chciała. Na dźwięk moich słów i tonu, jakim je wypowiedziałam, Dex wyciągnął czerwoną szczoteczkę z ust i wypluł pastę do zlewu. Zerknął na mnie, wypłukał usta i uniósł jedną brew. Powoli się prostując, wpatrywał się we mnie tymi ciemnokobaltowymi oczami tak długo, aż poczułam się niekomfortowo. Zmrużył oczy. - Dlaczego brzmisz, jakbyś była wkurzona? - Ponieważ zostawiłeś mnie tu samą na całą noc – odpowiedziałm trochę zbyt szybko. Ale nie dlatego, że spędził noc z ładnym rudzielcem. Absolutnie nie. - Myślałam, że ktoś się włamie i mnie zamorduje, skoro jesteśmy pośrodku niczego. - Nie pozwoliłbym, by tak się stało, Ritz. Prawie przewróciłam oczami. Jak by to powstrzymał, jeśli nawet nie było go w pobliżu? - Jasne – powiedziałam bardziej sarkastycznie, niż zamierzałam. Zarośnięta szczęka Dexa drgnęła. - Nie pozwoliłbym – upierał się. - Jasne – powtórzyłam. - W porządku. Miałam niejasne wrażenie, że nie do końca mi wierzy. - Jesteś pewna?

Moje skinienie w odpowiedzi było zbyt instynktowne, by odegrać chłód i zdystansowanie. Dex wciąż wbijał we mnie ciężki wzrok, krzyżując ciemne, wytatuowane ramiona na piersi. Muskuły i kolory wybrzuszały się z każdym jego ruchem. Patrzył uważnie, zbyt uważnie. Nagle już nie chciałam stać przed nim, jak bym czekała, by przejść test. Z jedną nogą za drzwiami, przewróciłam na samą siebie oczami, bo byłam tak cholernie oczywista. - Twoja kamizelka jest w Pins, a ja zamierzam szybko wziąć prysznic i się ubrać. - Kostium kąpielowy, Ritz! - krzyknął za mną. Jak bym mogła zapomnieć.

***** Jedyną pozytywną rzeczą, o jakiej mogłam myśleć, kiedy Dex prowadził mój samochód po zakurzonej drodze wiodącej do jeziora, było to, jak jestem ekstremalnie wdzięczna, że przed przyjazdem do Teksasu mieszkałam na Florydzie. Dorastałam niedaleko plaży. Przez większość życia mieszkałam nad oceanem. A kiedy człowiek jest spłukany, zawsze może za darmo iść na plażę. Tak więc nieuniknionym było, że miałam niemal tyle samo ubrań nad wodę i piasek, co tych normalnych. Szczególnie takich, które mogły mnie zasłonić. Musieliśmy zatrzymać się u Sonny,ego, żebym mogła coś zabrać, bo nie wzięłam do Dexa nic, co by się nadawało. Znalazłam naprawdę cienką sukienkę plażową z długimi rękawami - plus szorty – by zakryć dwuczęściowy kostium w kolorze królewskiej purpury. Gdzieś pomiędzy domem Sonny'ego a sklepem z zabawkami starałam się wymyślić plan gry, jak pozostać niezauważona. Mogłabym po prostu nie wchodzić do wody, albo stale trzymać ramiona opuszczone. Zrobiłam tak kilka razy, będąc na miejscowej plaży w domu, lecz to dlatego, że obcy, którzy widzieli moją bliznę, byli po prostu tym – obcymi ludźmi, których nie spotkam nigdy więcej. Ale Dex? I jego rodzina? Przez chwilę mój sekret był bardziej niż bezpieczny. - Wyluzuj – Dex wymamrotał, kierując się ku grupie samochodów najdalej od wjazdu na parking.

- Jestem wyluzowana. – Kłamstwo. Zaśmiał się nisko, wjeżdżając na pierwsze wolne miejsce, które znalazł przy rodzinnej kolekcji samochodów. - Dziecinko, cała jesteś spięta. Przestań się martwić. Moje siostry są w porządku, a moja mama ścigała mnie, żeby cię przyprowadzić, odkąd się dowiedziała, że dla mnie pracujesz. – Błysnął uśmieszkiem. - Najgorsza rzecz, o jaką musisz się martwić, to że Han nie spodoba się twój prezent. - Myślę, że to ty powinieneś martwić się swoją siostrą, kiedy odkryje, że kupiłeś jej sprzęt do karaoke. Kupiłam Hannah, najmłodszej siostrzenicy Dexa budzik kotka, który powinien jej się spodobać. Wielki brutal wydał majątek na różowy odtwarzacz do karaoke z dwoma mikrofonami i przysięgał, że mała dziewczynka go pokocha. Oczywiście ten facet nigdy nie przebywał z dziećmi dłużej niż kilka godzin, skoro takie prezenty lubił kupować. - Nic nie zrobi – mruknął, machając, bym wysiadła z samochodu. Kiedy Dex grzebał w bagażniku, by wyjąć rzeczy, które tam wrzuciliśmy, ja zabrałam z tylnego siedzenia dwie torby z upominkami. Mimo tego, że zaparkowaliśmy dość daleko od skupiska samochodów – i motocykli, które zauważyłam trochę później – całkiem wyraźnie było słychać głośne śmiechy i krzyki dzieci. Coś szturchnęło mnie w bok. - Gotowa? - zapytał, odsuwając łokieć od moich żeber. Zastąpił swoje czarne i granatowe koszulki zwykłą białą. Ale te pieprzone, jasne dżinsy, które doskonale przylegały do jego tyłka pozostały na miejscu. - Zabrałeś kąpielówki? - zapytałam go, patrząc na nową parę adidasów, które miał zamiast swoich zwykłych butów. - Nie. – Znowu mnie szturchnął, unosząc obydwie, ciemne brwi. - Robię za niańkę. - Ty? Dlaczego? Podniósł podbródek. - Zabrałem cię ze sobą, prawda, dziecinko? Dupek. - Łaał. – Przewróciłam oczami i wyciągnęłam rękę, by uszczypnąć go w tył ramienia. - Wiesz, że działasz mi na nerwy, prawda?

Zrobił unik i rozciągnął usta w szerokim uśmiechu, pokazując wszystkie białe zęby, zanim się roześmiał. - Nikt nie próbował ze mną tego gówna od dnia, kiedy wkurzyłem mamę. - W takim razie najwyższy czas – powiedziałam, próbując sięgnąć do jego ramienia jeszcze raz, nim gorącą dłonią chwycił moje palce. Ściskał przez chwilę, po czym puścił, wciąż się szczerząc. - No chodź, gówniaro. Być może powinnam być urażona tą gówniarą, ale z szerokim uśmiechem na jego twarzy i głośnym wybuchem śmiechu pomyślałam, że użył tego słowa tak jakby pieszczotliwie. Zaśmiał się znowu, nisko, chrapliwie i już miałam pewność, że to jego sposób na zwracanie się do mnie... Jak? Jakby zwracał się do swojego ulubionego króliczka. - Ile łącznie masz siostrzenic i siostrzeńców? - Lisa ma trzy dziewczynki, a Marie ma dziewczynkę i chłopca. Hałas dobiegający od miejsca zarośniętego drzewami narastał z każdym naszym krokiem. - Lisa to twoja najstarsza siostra? Dex pokiwał głową. - Jest mamą Hannah. – Miał na myśli dziewczynkę, która miała urodziny. Z całych sił starałam się mentalnie przygotować na spotkanie trzech kobiet, które potencjalnie stanowiły żeńskie odpowiedniki Dexa i nic nie mogłam poradzić na to, że czułam się trochę onieśmielona. Wnosząc z tego, czego dowiedziałam się w trakcie pobytu w Austin, istniała duża szansa, że mama Dexa znała moją z czasów, kiedy ta chodziła tutaj do koledżu. Kto wie, w jaki sposób mogło to przebiegać. Jeśli jej ojciec był członkiem Dwunastu Pierwszych, to ona była zaangażowana w sprawy klubu bardziej niż ktokolwiek inny. Z pewnością nie pomagał też fakt, że mój dupek ojciec opuścił Klub dla mojej mamy. Hmm. Powoli grupa stawała się coraz bardziej widoczna. Składała się z około dwóch tuzinów dorosłych i przynajmniej tuzina dzieci, które ganiały wokół czterch stołów

piknikowych, a w tle wznosiła się gęsta kolumna dymu. Wyglądało na to, że większość mężczyzn ma na sobie kamizelki WMC. No wiadomo, z wyjątkiem Dexa. Mój żołądek zacisnął się mimowolnie na wspomnienie. Nie rozpoznałam niemal nikogo, z wyjątkiem kilku kobiet, które w minionych tygodniach spotkałam w Mayhem, ale nie przypomniałabym sobie ich imion, nawet jeśli od tego zależałoby moje życie. Kiedy się zbliżaliśmy, nikt nie zwracał na nas uwagi, dopóki nie zatrzymaliśmy się przy stole najdalej od brzegu jeziora. - Zostawię nasze graty tutaj – Dex zaczął mówić, kładąc nasze dwie torby na ławkę. - W końcu dotarłeś – nagle odezwał się kobiecy głos. - Czekaliśmy na ciebie z grillowaniem, Dex. Jasna cholerka. Kobieta, która stała tuż obok Dexa, musiała być jego mamą. Kolor włosów, ta kwadratowa linia szczęki, kolor oczu – wszystko było takie same. No dobrze, z wyjątkiem cycków i siwych włosów, które przyprószyły granatowoczarną grzywę. Miała nawet taki sam uśmieszek, kiedy patrzyła na tego, który musiał być jej synem. - Przecież się nie spóźniłem, mamo – potwierdził Dex, obracając się z pasującym, drwiącym uśmieszkiem na pełnych, różowych ustach. Wyciągając ręce, kobieta podeszła do niego i klepnęła go w plecy. Mocno. - Ty nigdy się nie spóźniasz. – Zaśmiała się. Jej ciemnoniebieskie oczy uniosły się i skupiły na mnie. Kiedy tak po prostu stałam, powędrowała spojrzeniem w górę, zatrzymując je na mojej twarzy i marszcząc brwi. - Och, skarbie. Chciałam coś powiedzieć, ale nie mogłam, bo mój żołądek opadł z nerwów. Dlaczego nie zostałam w domu Dexa? - Wyglądasz niemal jak Delia – wykrztusiła. Moja mama? Nagle mój głos odnalazł drogę do gardła. - Witam, pani Locke. – Cholera. Mam nadzieję, że wciąż pozostawała przy nazwisku Locke, albo to będzie bardzo niezręczne.

Zanim zdałam sobie sprawę, co się, do licha, dzieje, pani Locke – mam nadzieję – odepchnęła Dexa z drogi i stanęła przede mną. Czubkami palców szturchnęła moje kości policzkowe. - Dziewczyno, mogłabyś uchodzić za swoją mamę – szepnęła. Oczywiście, cała w nerwach, zaczęłam uśmiechać się jak głupek. - Dziękuję. Jest pani bardzo ładna – Jak kiepskie to było? Chyba niezbyt kiepskie, bo pani Locke roześmiała mi się prosto w twarz. - Wiem. Dobry Boże, ta kobieta naprawdę była Dexem w spódnicy. Ale tak szybko, jak się roześmiała, tak samo szybko jej twarz spoważniała. Znałam ten wyraz twarzy. Wiedziałam, jakie słowa padną, zanim faktycznie je wypowiedziała. - Przykro mi z powodu twojej mamy – odezwała się cichym głosem. Te ciemnoniebieskie oczy stały się smutne i ciężkie i... cholera, cholera, cholera, to za szybko myśleć o niej po rozmowie z Sonnym. - Dziękuję – jakoś zdołałam wykrztusić. - Mamo, gdzie jedzenie? - niegrzecznie przerwał Dex. Te dziwnie znajome, kobaltowe oczy zwęziły się w stronę mężczyzny, który przez połowę czasu wytrącał mnie z równowagi. To, co padło z jej ust, rozśmieszyło mnie, ponieważ mimowolnie wierzyłam, że była jedną z niewielu, która potrafiła odzywać się do Dexa tak rzeczowo. - Rozejrzyj się, niedojdo.

***** - Co tu robisz całkiem sama? - mama Dexa zapytała mnie, jak tylko zaczęłam ściągać przez głowę sukienkę. Przez ostatnie dwadzieścia minut albo coś koło tego siedziałam na piaszczystym brzegu, obserwując grupkę krzyczących, małych pogan, obsypujących się piaskiem. Po spędzeniu ostatniej godziny na oglądaniu grupy ludzi, których ledwie znałam, wchodzenie z nimi w interakcje, to było dla mnie zbyt wiele. Ich zażyłość i beztroska wywoływały we mnie nostalgię.

Tak naprawdę niezbt często uderzała mnie świadomość, jak samotna byłam. Cóż, przynajmniej jak samotna się stałam odkąd wyjechał Will, mimo że mieszkałam z Lanie. Wcześniej zawsze kogoś miałam. Po tym jak odszedł Wielkie Rozczarowanie, byliśmy: mama, Will, yia-yia i ja. Zawsze stanowiliśmy zżytą grupę. Wszystko było wspólne. Pracowaliśmy, jak tylko mogliśmy dla dobra pozostałych, dla nadrzędnego dobra rodziny. A teraz został mi tylko Sonny. Mój młodszy braciszek, ten sam, dla którego urabiałam sobie ręce po łokcie, nawet nie odpisał mi na maila. Tak więc przebywanie z rodziną Dexa, zarówno tą biologiczną jak i klubową przypomniało mi, jak bardzo pomiędzy byłam. Jak byłam i nie byłam jedną z nich. Jak byłam i jednocześnie nie byłam siostrą Sonny'ego. Jak byłam i nie byłam wieloma rzeczami. Po tym, jak zostałam przedstawiona kuzynce pani Locke – czy też Debry, jak kazała się nazywać – udałam się na plażę, gdzie były wszystkie dzieci. Zdałam sobie sprawę, że to niegrzeczne, ale przebywanie w pobliżu grupy za bardzo mnie zasmucało, przynajmniej w tym momencie. Sprawiało, że pragnęłam czegoś, czego, nie miałam pewności, czy kiedykolwiek znowu będę miała. - Po prostu potrzebowałam chwili przerwy. Boli mnie głowa – powiedziałam, rzucając sukienkę na rozłorzony na piasku ręcznik. Uśmiechnęła się smutno, a ja musiałam się zastanowić, czy miała jakiekolwiek pojęcie, że kłamię. Prawdopodobnie tak. Moja mama zawsze wiedziała, yia-yia tak samo. To musiał być jakiś dziwny matczyny instynkt, który pozwalał im na wykrywanie ściemy. Brodząc w mętnej, zielonkawo – brązowej wodzie, walczyłam z odczuciem, że to obrzydliwe. Nie było porównania pomiędzy słodką i słoną wodą. Ten spokój sprawiał, że tęskniłam za falami i słonym powietrzem. Tutaj temperatura wody była po prostu... dziwna. - Nigdy nie mogę się przyzwyczaić do tego, jak ciepła jest ta cholerna woda – powiedziała, kiedy byłyśmy blisko głębszego pasa. Upewniłam się, że trzymam swoje brzydkie ramię opuszczone i pokiwałam głową. - Wydaje się naprawdę dziwna. – Bardziej obrzydliwa, ale nie chciałam być niegrzeczna. Mama Dexa prychnęła.

- Za każdym razem, kiedy tu przyjeżdżamy, modlę się, żeby woda nie była zbyt gorąca. Nie mam ochoty złapać jakichś mięsożernych bakterii. Zatrzymałam się. - Co? - Nie słyszałaś o takich przypadkach przez te ostatnie kilka lat? - Nie... - Jasny gwint. Zaczęłam powoli się cofać. Debra roześmiała się i przywołała mnie machnięciem. - Nie martw się. Zanim przyszliśmy, Lisa upewniła się u strażnika, że woda ma dwadzieścia sześć stopni. Wciąż miałam ochotę wyjść, ale nie chciałam wyglądać jak duży dzieciak. Kurde. To znaczy, tak jakby lubiłam swoje nogi i ręce. - Zaufaj mi – parsknęła. Nie miałam innego wyjścia, jak tylko tak zrobić, kiedy podpłynęłyśmy do pobliskiego pomostu. Byłam nawet zadowolona, że nie miała nastroju do rozmowy, kiedy dźwignęłam się na brzeg, a ona brodziła w pobliżu. Bolała mnie głowa, ale wiedziałam, że chodzi o coś więcej, bo głównie czułam lekkie rozczarowanie. - Jesteś już zdrowa? Pytanie było jak cios w brzuch. - Hmm? Jej głowa podskakiwała zaledwie trzy metry od pomostu, kiedy przechyliła ją w moją stronę. - Twój rak. Wszystko minęło? Krew napłynęła mi do twarzy jak rozpalony płomień, który próbował wyrwać się na wolność, a umysł chwijnie ruszył za nim. Nie powinnam być zaskoczona, że wiedziała. Jeśli dałabym sobie więcej niż dziesięć sekund, by zastanowić się nad jej pytaniem, pewnie pomyślałabym o tym, że była zaangażowana w sprawy Klubu wystarczająco dawno, by pamiętać, że słyszała o mnie, kiedy byłam dzieckiem. Ale odpowiedź wciąż nie brzmiała naturalnie. - Tak. Jestem w remisji od niemal sześciu lat. - To dobrze – uśmiechnęła się szeroko, jakbym co najmniej powiedziała jej, że kupiłam nowy samochód. - Nikt nic nie wspominał, więc pomyślałam, że znowu jesteś w stu procentach zdrowa.

- Wszystko ze mną w porządku – uśmiechnęłam się w odpowiedzi, lekko przesuwając ramię, by mogła zobaczyć kawałek blizny. Kiedy, do licha, ostatni raz ją komuś pokazałam? Nie mogłam sobie przypomnieć. - I dziękuję za zaproszenie. Debra mrugnęła. - Cieszę się, że to słyszę. Dex dobrze cię traktuje? No teraz to parsknęłam. Dlaczego wszyscy zawsze zadają mi różne wersje tego samego pytania? - Z wyjątkiem jego napadów złości, jest dobry. – Kusiło mnie, by powiedzieć, że jest dla mnie bardzo dobry, ale na szczęście udało mi się powstrzymać. W mojej głowie to brzmiało po prostu sprośnie. I zaskoczyło mnie własne rozczarowanie, że wcale takie nie było. - Jestem bardziej niż zadowolona, że to słyszę. Kocham tego chłopca... - Jakby Dexa można było uznać za chłopca. Ha. - Ale wiem, jaki jest. Przykro mi to mówić, ale odziedziczył ten gówniany temperament po mnie i po swoim tacie. Co można na coś takiego odpowiedzieć? Że to w porządku? Nie. Zdecydowanie nie. Na szczęście nie oczekiwała odpowiedzi. - To mniej wiecej wszystko, co ma po ojcu. Napięty śmiech był tak gorzki, że kompletnie nie wiedziałam jak mam zareagować. Rozumiałam, co miała na myśli. Po Houston miałam pojęcie, jaki był jego tato i uważałam, że Dex potrzebował usłyszeć, że nawet jego mama nie widzi go w tym samym świetle. - Mamo! - ktoś krzyknął z brzegu. Lisa, siostra Dexa stała na plaży, zarzucając na dzieci ręczniki. - Jedzenie gotowe! - wrzasnęła znowu, nie kłopocząc się patrzeniem w górę. Obie milcząco zgodziłyśmy się, by wyjść z wody. Zeskoczyłam z pomostu i obok mamy Dexa powoli podpłynęłam do brzegu. Mogłam mieć tylko jedną szansę, by coś powiedzieć. - Debra? - Tak? - Nie sądzę, by Dex wiedział, że byłam chora, a ja raczej tego nie rozpowiadam. Więc proszę, nic mu nie mów – błagałam oczami. W jej odpowiedzi nie było wahania. Natychmiast przytaknęła.

- Rozumiem, To twoja sprawa, kochanie. Posłałam jej napięty uśmiech. - Zamierzam mu powiedzieć, tylko jeszcze nie teraz. - Dobrze. – O milimetr uniosła podbródek. - Tylko na pewno to zrób. Nigdy nie przepadał za niespodziankami. Tak tylko ostrzegam. Jej ostrzeżenie zabrzmiało złowieszczo, ale twarz była otwarta i szczera. Wymamarotałam coś, co nic nie znaczyło i łatwo mogło zostać zapomniane. Lisa stała z boku, po pochyłym terenie zaganiając dzieci w stronę stołów. Niezależnie od tego, czy najstarsza pani Locke wiedziała o moim leczeniu raka czy nie, kiedy szłam do ręcznika, sięgając, by wykręcić mokre włosy, byłam świadoma, że trzymam ramię ciasno przy sobie. - Spotkamy się tam – powiedziała. Przyszła do mnie bez ręcznika, więc uznałam, że musi jakiś złapać. Poza Lisą i pozostałymi dziećmi, na plaży nie było nikogo. Nie żebym obwiniała kogoś za unikanie jeziora. Jak tylko sięgnęłam po ręcznik, przypadkiem spojrzałam w stronę stołów, by stwierdzić, że większość grupy stoi wokół dwóch środkowych. Dex był tuż obok. Zwrócony w moją stronę, z rękami w kieszeniach dzinsów i ze zmieszanym wyrazem twarzy. Ale wpatrywał się... we mnie. Po czasie, który wydawał się dłuższy, choć pewnie zajął tylko kilka sekund, odwzajemniłam spojrzenie i pomachałam mu. Nie zareagował, ale to było bez znaczenia. Stał tak, kompletnie nieruchomo i patrzył. Okej. Podniosłam ręcznik z piasku, wytrzepałam i wytarłam się. Jak tylko jako tako się osuszyłam, z powrotem założyłam sukienkę i wciągnęłam na nogi szorty. Kiedy się obejrzałam, Dexa już tam nie było. Dzięki Bogu. Zwinęłam ręcznik po pachę i powoli ruszyłam w stronę grupy. Wiele osób kręciło się dookoła, próbując wszystkiego po trochu z rozłożonego bufetu i nie spiesząc się, by usiąść. Było nas zbyt dużo, by się pomieścić, a ponieważ byłam najmłodsza, nie licząc dzieci, i tak naprawdę nie należałam do rodziny, uznałam, że powinnam być jedną z tych osób, które utknęły z jedzeniem na stojąco lub siedząc na ziemi. - Co to, do kur..., to znaczy, co to, do diabła, jest? - usłyszałam, jak jeden Widow zapytał, stojąc nad stołem i skubiąc coś, czego nie mogłam dojrzeć.

Marie, druga siostra Dexa, która również wyglądała jak żeńska replika swojego brata, szturchnęła mężczyznę ponad stołem. - Burgery z czarnej fasoli. - Burgery z czarnej fasoli? - Jego ton był na poły zniesmaczony, na poły zbulwersowany. - Kto, do kur... do diabła, to je? O Panie. Nie słyszałam tego od jakiegoś czasu. - Iris nie je mięsa – odpowiedziała Marie. Widow prychnął, przemieszczając się wokół stołu z wysoko uniesionym talerzem. Stałam na uboczu, za parą, którą pamiętałam z Mayhem, więc wiedziałam, że mnie nie widzi. A może był jedną z tych osób, które miały to gdzieś. - Kto nie je mięsa? - Oczywiście głupie pytanie. - Po to Bóg dał nam zęby, żebyśmy mogli jeść hamburgery, kurczaka, mięso. Nie jakieś cholerne burgery z czarnej fasoli. Pragnienie, by skorygować jego ignorancję wbiło mi się do gardła, ale byłam do tego

przyzwyczajona.

Byłam

przyzwyczajona

do

ludzi,

którzy

mówili

zupełnie

nieprawdziwe rzeczy. Jak ten facet. Obojętne. Ale najwyraźniej to, że trzymałam język za zębami, nie oznaczało, że wszyscy inni zrobią to samo. - Dlaczego po prostu się nie zamkniesz, nie zjesz swojego hamburgera i nie dopilnujesz, by skoczył ci cholesterol, Pete? Ona może jeść, co tylko chce, bez słuchania twojego pierdolenia. O. Rany. To był Dex. Dex, którego nie widziałam, bo siedział przy czwartym stole. - Język! - Marie warknęła, uśmiechając się tuż przed tym, nim się odwróciła. - Tylko mówię. – Facet, który, jak mniemam, miał na imię Pete, zaczerwienił się. - Nikogo to nie obchodzi – przerwał mu Dex. - Ritz, chodź jeść. Wtedy skrępowanie minęło. Pete w końcu uświadomił sobie, że stoję tuż obok niego, ale miał na tyle przyzwoitości, by wygladać na nieco zawstydzonego. To niewiele, ale lepsze niż nic. Błysnęłam mu głupawym uśmiechem, ale ruszyłam w kierunku stołu, by zacząć napełniać talerz. Rzeczywiście na półnisku leżały trzy burgery z czarnej fasoli, więc wzięłam jednego, by włożyć go w bułkę do hamburgerów, dodając więcej rzeczy z wielu dań na stole: sałatkę ziemniaczaną bez jajek, liście sałaty i nadzianego na patyczki ananasa. Zaczęłam omijać trzy osoby, które wciąż same się obsługiwały, kierując się w

stronę skrawka niemal martwej trawy, by na nią klapnąć, kiedy wyciągnięta ręka złapała tył mojego nagiego kolana. - Usiądź tutaj – powiedział niski, gładki głos, który w ciągu ostatnich kilku tygodni słyszałam tak często. Oglądając się przez ramię, zobaczyłam, że Dex siedzi okrakiem na końcu ławki. Jego nogi były szeroko rozstawione, jedzenie stało na stole i mimo że zajmował wiecej miejsca niż jeden człowiek jego rozmiarów tak naprawdę potrzebował, to nadal brakowało przestrzeni dla dwojga. - Mogę usiąść na ziemi – uśmiechnęłam się do niego. Ale on wciąż obserwował mnie tym intensywnym wzrokiem. Jeśli można określić to tak prosto, skoro wydawało się, że w jego głowie dzieje się milion różnych rzeczy. Dex wciąż się gapił, a ja nie mogłam pojąć, dlaczego. Patrzył na mnie w ten sposób kilka razy już wcześniej, ale tym razem było inaczej. Jakby jego spojrzenie zwielokrotniło się sto razy. Kiedy opuścił wzrok na moją pierś – gdzie niestety sukienka przylepiła się do mokrego kostiumu kąpielowego – musiałam przełknąć. - Zrobiłem miejsce. – Spojrzał w górę. - Siadaj. O słodka Matko Boża. Nie zamierzał odpuścić, a ja, jak sądzę, nie bardzo miałam ochotę na siedzenie na trawie, ponieważ westchnęłam. A następnie postawiłam talerz obok jego talerza. Jedynym sposobem na to, by się wpasować i nie mieć całego pośladka zwisającego za krawędź ławki, było również siedzenie okrakiem. Mój tyłek bezpiecznie wtulił się pomiędzy uda Dexa, a mięśnie naszych nóg znalazły się tuż obok siebie. Siedzieliśmy zbyt blisko. Gdybym się zgarbiła, plecami uderzyłabym go w pierś. Byłam przekonana, że biorąc głębszy oddech, również bym go dotknęła. Materiał jego dżinsów praktycznie pieścił moje nagie uda, niemal zmuszając mnie do wydania jakiegoś dźwięku. To było zbyt wiele. Odetchnęłam trochę zbyt głęboko i moje łopatki dotknęły piersi Dexa. Cholera. Możesz to zrobić, Ris. Możesz siedzieć z mężczyzną w ten sposób. To tylko Dex. Ale na tym polegał problem – to był Dex.

Przysięgam na swoje życie, że jego biodra przysunęły się o centymetr. Ale to był centymetr, który łagodnie zderzył szew jego spodni i kolebkę krocza z moimi pośladkami. Zadrżałam. Kiedy, sięgając po swojego burgera z czarnej fasoli, spojrzałam przez ramię, jego twarz znalazła się tuż przy mojej. Była blisko – tak cholernie blisko. Uśmiechnęłam się do niego nerwowo, ale nie odpowiedział uśmiechem. Wpatrywał się w moją twarz, jego jedzenie stało nietknięte, a ja nie miałam pojęcia, co się z nim, do licha, dzieje. - Chcesz, żebym sie przesunęła? - wyszeptałam. Widziałam, że jego mama patrzy na nas z drugiego końca stołu. Nawet nie próbowała udawać, że odwraca wzrok. Dex wciąż się nie odezwał. Okej. - Charlie – zanuciłam spiewnym głosem, próbując oderwać go od myśli, w których się zatracił. Wciąż nic. No dobrze. Jego mama nadal na nas patrzyła i znowu zaczęłam czuć się dziwnie. Próbowałam się podnieść. Mój tyłek był może kilka centymetrów nad ławką, kiedy gorąca dłoń, z kciukiem skierowanym do wewnątrz i czterema długimi palcami na zewnątrz, wylądowała na moim udzie, delikatnie popychając mnie w dół. - Tak jest dobrze – jego głos był zbyt niski. W końcu udało mi się kiwnąć głową i zmusić się do ugryzienia burgera, by mieć jakieś zajęcie poza patrzeniem na niego i skupianiem się na cieple jego ciała. Bo szczerze mówiąc, od naszej bliskości przewracało mi się w żołądku. I od dotyku tego dużego, muskularnego ciała, które praktycznie było wokół mnie owinięte. Słodkie Dzieciątko Jezus. To znaczy, byliśmy całkiem blisko, kiedy przytulał mnie tamtej nocy, ale teraz było zupełnie inaczej. - Więc, Iris, co porabia twój młodszy brat? - znienacka zapytała jego mama. - Jest w wojsku, w Japonii. Uniosła brwi. - W Japonii? Coś takiego. Byłaś go odwiedzić?

- Jeszcze nie. – Szczególnie nie wtedy, kiedy nawet nie mogłam złapać go przez telefon. - Mam nadzieję, że ten dzień wkrótce nadejdzie. - Powinnaś go odwiedzić. Życie jest krótkie. – Debra zamrugała. Uśmiechnęłam się do niej i pokiwałam głową. - Powinnam zacząć oszczędzać na bilet na samolot. Jedna z kobiet, które rozpoznawałam z Mayhem, cmoknęła. - Dziewczyno, po prostu poszukaj sobie jakiegoś podtatusiałego sponsora, który za niego zapłaci. Czy Dex burknął? - Założę się, że taka ładna dziewczyna jak ty, mogłaby znaleźć takiego faceta. – Pstryknęła palcami. Debra parsknęła śmiechem, który brzmiał niesamowicie podobnie do śmiechu jej syna. - Nie słuchaj jej. Zawsze stara się namówić wszystkich na znalezienie tatuśka. - To prawda – rzuciła siostra Dexa. - Ale jeśli posłuchasz naszej mamy, powie ci, żebyś szukała dobrego człowieka, który cię lubi, ma dodatnie saldo i stałą pracę. Debra entuzjastycznie pokiwała głową i wskazała dwóch stojących mężczyzn. - Taa, a wy mnie posłuchałyście. Zobacz, jak moja rada dobrze podziałała w przypadku was dwóch. Kobieta z Mayhem prychnęła, obrzucając mnie spojrzeniem. - I tak uważam, że powinnaś znaleźć sobie tatuśka. - Mogłabyś przestać mącić? - obruszyła się Debra. Coś prześledziło linię mojego ramienia, odciągając moją uwagę od kobiet. - Ignoruj je. – To opuszek palca Dexa przesuwał się po wiązaniu mojej góry od kostiumu. - Podoba mi się twój kostium kąpielowy. – Wytyczył linię w dół mojej łopatki. A potem przysunął się o kolejny centymetr, jeszcze bardziej zbliżając dolną część ciała do mojej. Palce na mojej nodze napięły się, a uda ścisnęły moje. Było narzekać? Jego palec powoli prześledził linię w górę, a mój brzuch zatrzepotał w uznaniu dla jego dotyku. - Jedz, dziecinko – mruknął. Och, do diabła. Po ostatnim kęsie wciąż trzymałam burgera w powietrzu. Spojrzałam na Dexa kątem oka i uśmiechnęłam się.

Może przeżułam ze trzy razy, kiedy uderzyły mnie dwie myśli jednocześnie. Jadłam burgera z czarnej fasoli, bo jego siostra musiała wiedzieć, że jestem wegetarianką. A Dex wciąż trzymał dłoń na moim udzie.

Rozdział 23 - Jesteś takim nerdem. Siedząc ze skrzyżowanymi nogami na końcu kanapy, wcisnęłam się głębiej, żeby lepiej widzieć Dexa. On usadowił odziany w luźne szorty do koszykówki tyłek w przeciwległym rogu, wyciągając jedną nogę tak, że jeszcze parę centymetrów i nagą stopą ocierałby się o moje kolano. Drugą stopę ułożył prostopadle do pierwszej, wciskając pomiedzy siebie i kanapę butelkę wody. Wspominałam już, jak atrakcyjne miał stopy? Być może oczekiwałam zaawansowanej grzybicy albo wrastającego paznokcia, co by wyjaśniało, dlaczego byłam tak oczarowana jego długimi stopami i starannie przyciętymi paznokciami. Nawet jego pieprzony palec Mortona 16 był ujmujący. Co było ze mną nie tak? Wszystko. Taka była prawda. Po długim popołudniu nad jeziorem, w słońcu, nie miałam wątpliwości, że moje włosy sterczą we wszystkie możliwe strony i że mogę mieć lekkie oparzenia słoneczne na nosie. Wyjechaliśmy po tym, jak Hannah otworzyła swoje prezenty i jak na pożegnanie obydwoje uścisnęliśmy jego mamę. Jego siostrom i pozostałym członkom MC po prostu pomachałam. Po jedzeniu żadne z nas nie mówiło zbyt wiele – a przez jedzenie rozumiem bezmyślne przeżuwanie, podczas którego przez cały czas wpatrywałam się w zabarwione tuszem palce na swoim udzie. - Nie wiem, czy to komplement czy obraza – powiedziałam. Odrzucił do tyłu głowę. Taa, zdecydowanie był atrakcyjny. Cholernie gorący. Milionowy poziom atrakcyjności. - Dziecinko, chodzisz do biblioteki i czytasz romanse z wielkim bananem na twarzy. Nadal używasz słowa odjazdowy i właśnie słyszałem, jak recytujesz każdą kwestię z filmu. - To dobry film – próbowałam się usprawiedliwić. Oglądałam każdą część filmu o młodym czarodzieju co najmniej trzy razy. Dex się uśmiechnął, jego przydymiony, intensywny wzrok wyrażał zadowolenie z siebie.

16 To ten drugi, obok palucha:) Najdłuższy, jak ktoś ma greckę budowę stopy. Może być jeszcze egipska, rzymska, germańska i celtycka. Czego to się człowiek nie dowie, tłumacząc...

- Dziecinko, jesteś najładniejszym, pieprzonym nerdem, jakiego kiedykolwiek spotkałem. Moja pierś wykonała tę rzecz... nawet nie wiem, jak to opisać. To było jak ten moment zawieszenia, zanim ułamek sekundy później opadasz w dół. Ale słowo najładniejsza nie było ziemią, na którą chciałam spaść. Nic z tego. Nie ma mowy. - Lubisz Firefly.17 To dopiero jest nerdowskie. Odkryłam to, kiedy przekopywałam się przez jego DVD, gdy robił tacos. Kolejna duża rysa w jego zbroi. To znaczy, poważnie? Wydawał się typem, który mógłby bić frajerskie dzieciaki lubiące takie filmy. - Jest dobry – wzruszył ramionami. - A ty i tak jesteś małą frajerką. - Masz na klatce piersiowej wytatuowanego Kapitana Amerykę. – Nie musiał wiedzieć, że w rzeczywistości postrzegałam to jako niewiarygodnie gorące. Wrednie mrugnęłam okiem. - Wygrałeś. Och, jasna cholerka. Flirtowałam, co nie? - Jest najlepszy - odpowiedział zwyczajnie, kompletnie niewzruszony moim oświadczeniem, że zyskał dominację w kwestii bycia nerdem oraz rozmarzonym spojrzeniem, które, jak się obawiałam, znalazło odbicie w moim sercu i – niestety – na twarzy. Plotłam głupoty, ale nie miałam zamiaru dać się pokonać bez walki. - Zaraz mi powiesz, że masz kolekcję komiksów. - Mam. – Wskazał kciukiem na lewo. - W mojej dodatkowej sypialni. Czy on żartował? - Kłamiesz. Dex pokręcił głową, odwzajemniając mój wcześniejszy uśmiech. Kiedy ten mężczyzna był w dobrym nastroju... Boże. To było niesprawiedliwe. Przebywanie z nim było całkowicie, kompletnie niesprawiedliwe. - Chcesz zobaczyć? I ta właśnie kwestia mniutę później zaprowadziła mnie do jego rzadko używanej, dodatkowej sypialni. Czytałam zbyt wiele książek, w których mężczyźni mieli sekretną sypialnię, którą przeznaczali na pokój perwersyjnych zabaw, czy, do licha, centrum dowodzenia jakiegoś

17 Serial science fiction – taki kosmiczny western:)

tajnego stowarzyszenia, do którego należeli. Więc kiedy Dex otworzył drzwi pokoju, stwierdziłam, że nie tego się spodziewałam. Czyste, białe żarówki w wentylatorze sufitowym i dwie lampy w rogach pokoju zalewały przestrzeń światłem. Pod ścianą z oknami stał bardzo podobny do tego na tyłach Pins stół kreślarski. Były też wielkie regały z książkami i owiniętymi w folię komiksami w idealnym stanie. Klasyczne figurki akcji zajmowały półki zawieszone na wszystkich ścianach w miejscach, gdzie nie było plakatów i oprawionych w ramki dzieł. Dzieł, których styl wskazywał na ciężką rękę Dexa. Obraz najbliżej mnie wygladał jak oryginalny, mroczny superbohater. Czarna peleryna falowała za masywnym, muskularnym mężczyzną z oczami, które sprawiały wrażenie nawiedzonych. - Zrobiłeś to? - zapytałam. - Mmhmm – odpowiedział tuż przed tym, nim zaraz za mną poczułam duże, gorące ciało. - To jeden z moich najwcześniejszych rysunków. - Jest dobry – powiedziałm szczerze, wpatrując się w pociągnięcia ciężkich linii wokół postaci. Miałam ochotę się odwrócić, ale był zbyt blisko i łatwiej było udawać martwą niż znaleźć się twarzą twarz z Dexem. - Powinieneś zacząć swój własny komiks. - Dzięki, dziecinko – przerwał. - Kiedyś chciałem, jako dzieciak, ale... to nie zawsze działa w ten sposób, wiesz? - Nie mógł powiedzieć bardziej prawdziwych słów, które bym tak doskonale rozumiała. - Och, wiem. – Odetchnęłam. - Bywa różnie. - Bywa do dupy – zaśmiał się ponuro. Próbowałam zerknąć na niego kątem oka, ale mi się nie udało. - A teraz jesteś człowiekiem sukcesu. Dex parsknął, jednak nie do końca rozbawiony. - Gdyby mój kurator z poprawczaka mógł mnie teraz zobaczyć. - Kiedy byłeś młody, też miałeś kłopoty? - Nie wiem, dlaczego spytałam. To był Dex. Było w tym sporo sensu. - Oczywiście. Kiedy miałem siedemnaście lat, spędziłem sześć miesięcy na obozie dla rekrutów. Uśmiechnęłam się, mimo że nie mógł tego zobaczyć. - Za co?

- A jak myślisz? - Przechodzenie przez ulicę w niedozwolonym miejscu? - Zaśmiałam się. - Nie. Odwróciłam głowę, by spojrzeć na niego przez ramię. - Publiczne obnażanie się? Wszystko, co w odpowiedzi zrobił, to gapił się na mnie przez najdłuższy moment w historii. Kiedy parsknęłam, mrugnął i leciutko uniósł kącik ust. - Nie sądzę, bym poza tobą kiedykolwiek pozwalał komuś na takie odzywki. - Dziękuję? Chrząknął. - Okej, więc nie za prostytucję. Zatem, co jeszcze? Dźgnąłeś pierwszaka nożem zrobionym z łyżki? - Naprawdę nie miałam pojecia. Nie byłabym zaskoczona słysząc, że walczył na pięści z nauczycielem. Druga strona jego ust uniosła się jeszcze wyżej tuż przed tym, nim parsknął, a dźwięk rozległ się tak blisko mojego ucha, że mogłam poczuć ciepło jego warg i skóry. - Graffiti. - Och. – Nastoletni grficiarz, który zmienił się w tatuażystę? Idealnie. Po dokonaniu w myślach obliczeń, stwierdziłam, że ten syf z jego ojcem musiał mieć miejsce niemal zaraz po tym, jak wpadł w kłopoty. - A później? Wzruszył ramionami. - Nic wielkiego. Wciąż byłem gnojkiem, kiedy wyszedłem. Coś takiego nadal nie było powodem. Ha. - Niemal natychmiast po wyjściu znowu wpadłem w kłopoty. To dlatego utknąłem w hrabstwie z pięcioletnim wyrokiem. I gdzieś, w którymś momencie tygrys zmienił paski, ale już było trochę za późno. Od graffiti do napaści. Nie mogłam czuć pociągu do mężczyzny, który poszedł do więzienia za niezapłacone mandaty? Kiedy o tym pomyślałam, wydało się to naprawdę kiepskie. Kto chciałby coś czuć do takiego faceta? - Dobrą rzeczą jest to, że twój wielki tyłek behemota nie wpadł w tarapaty ponownie, poza tym teraz nie niszczysz publicznych budynków – mówiąc to, szybko uniosłam brwi. Biorąc pod uwagę tę rozmowę, mogłam stwierdzić, że był w dobrym nastroju.

- Znalazłem lepsze płótno. – Palcem wskazującym dotknął grzbietu mojej zwisającej luźno przy boku dłoni. - Na stałe. O rany. Nagle poczułam się, jakbym nie mogła głębiej odetchnąć. Na ten lekki kontakt fizyczny musiałm zadowolić się niepewnym uśmiechem. - A wszystko zaczęło się od twoich komiksów. Jego ręka zniknęła, gdy wyciągnął ją, by położyć dłoń na framudze, więżąc mnie nią z jednej strony. - Gdyby nie całe to gówno, nic bym nie miał. Co było prawdą. Co innego miałby robić, gdyby przez komiksy nie dał się uwieść sztuce? One wcieliły jego talent w życie, pomyślałam. - Chciałabym być choć w połowie tak utalentowana w czymś, jak ty w sztuce. – Westchnęłam. - Ale nie jestem dobra w niczym. Dwie dłonie osiadły na moich barkach. - Jestem pewien, że w czymś jesteś dobra, dziecinko. Prychnęłam. - W niczym użytecznym. - Dziecinko – powiedział przeciągle, na poły strofująco, na poły z westchnieniem. - W porządku. Jeszcze nie jest za późno, by nauczyć się być w czymś dobrym, prawda? Ciepło na moich plecach nasiliło się, gdy zrobił krok bliżej, a długi palce wbiły się w moje ciało. - Byłem w twoi wieku, kiedy wyszedłem z więzienia, Ritz. Masz czas, by coś wykombinować. Po tej podnoszącej na duchu przemowie nie powiedział nic wiecej. Po prostu tak stał, masując moje ramiona długą chwilę, nim ścisnął je raz i się cofnął. - Pozwól, że coś ci pokażę. Otrząsnęłam się z rozmarzonego otumanienia wywołanego dotykiem jego rąk i spróbowałam skupić się na czmś innym niż jego niespodziewana czułość. Dex otworzył skrzypiące drzwi szafy, kiedy ja przeglądałam jeden z wielkich regałów, na którym stały wciąż zapakowane fugurki, które miały wartość kolekcjonerską.

- Proszę – wymamrotał, rzucając na podłogę kartonowe wieczko. Uśmiechnął się do mnie, wyciągając komiks, którego nie rozpoznałam. Mocno powstrzymywane podniecenie aż wibrowało w jego kościach. - Zobacz, to pierwszy, jaki mama kiedykolwiek mi kupiła. Wzięłam komiks z najszerszym uśmiechem, jaki potrafiłam z siebie wykrzesać, kiedy on szczerzył się do mnie, jakby wygrał na loterii. I to ten uśmiech na godzinę przykleił mnie do podłogi obok niego, gdy przeglądałam imponujący zbiór komiksów, które, jak wyjaśnił, zbierał od wczesnych lat nastoletnich. Był tak skrupulatnie ostrożny z każdym egzemplarzem, który mi pokazywał, tak poważnie opisywał jego wydanie i wartość, że siedząc z nim na podłodze, pochłaniałam wszystko jak umierająca z głodu kobieta. Powiedział mi o każdym komiksie coś szczególnego, a potem, jakby po namyśle, zadawał różne pytania. Jaki jest mój ulubiony film z superbohaterem? Czy lubiłam Wojownicze Żółwie Ninja jako dziecko? Kto był moim ulubionym X-Menem? Nawet za milion lat nie spodziwałabym się, że Dex ma ulubionego X-Mena czy Żółwia Ninja, a tym bardziej, że będzie go obchodziło, czy ja mam. - Co o tym wszystkim myślą twoi przyjaciele? - zapytałam. Spojrzał mi prosto w oczy. - Mam w dupie, co ktoś myśli – przerwał i skrzywił się, jakby żałował doboru słów. Ale nikt z wyjątkiem Shane'a ich nie widział. Myślę, że Sonny i Trip pamiętają, że jako dzieciak w tym siedziałem, ale... to jedyna rzecz, którą się z nikim nie dzielę. Boże. Gdzie był Kutas Dex, kiedy potrzebowałam go, by trzymać się z daleka od tego czarującego potwora? Przeciągnęłam się zmęczona i spojrzałam na kolejne pudełka, które miał w szafie. Kiedy zaczęłam ziewać co kilka minut, wyprostował się i oparł ręce o tyłek. - Chcesz łóżko? Pokręciłam głową. - Nic mi nie będzie na kanapie. - Nie zapytam drugi raz – ostrzegł mnie, uśmiechając się ze znużeniem. - Dzięki, ale jakoś przetrwam. – To, czego bym prawdopodobnie nie przetrwała, to kolejna noc spędzona z nim w tym samym łóżku po całym dniu razem. Szczególnie po tym, jak osobiście zapoznałam się z gorącym, intensywnym dotykiem, do jakiego był

zdolny. - Muszę ponownie przyzwyczaić się do spania na kanapie, jeśli kiedykolwiek mam zamiar spróbować zdobyć własne mieszkanie. Ostatnio, kiedy nie myśłałam o tym gównie z moim ojcem, to myślałam o swojej sytuacji finansowej. Choć lubiłam mieszkanie z Sonnym, to nie chciałam czerpać z tego korzyści. Nigdy by mnie nie wyrzucił, ale nie chciałam go naciągać. Byłam na to za stara. A co najważniejsze, nie chciałam, by myślał, że kiedykolwiek mogłabym go wykorzystać. Zrobił dla mnie wiecej niż wystarczająco. Więc w jakiejś raczej odległej przyszłości chciałam się wyprowadzić. Odkładałam niemal wszystko z pensji, z wyjątkiem benzyny, rachunków medycznych z Florydy i innych drobnostek, ale wciąż nie wystarczało na opłatę za pierwszy miesiąc i depozyt nawet w najtańszym mieszkaniu oraz na kupienie jakichś mebli. Co pewnie oznaczało, że jeśli zdobędę kiedyś swoje własne miejsce, to będę musiała zainwestować w kanapę i spać na niej, dopóki nie będzie mnie stać na łóżko. Wtedy może byłaby okazja, żeby również wrócić do szkoły. Ale do tego trzeba było pieniędzy, których nie miałam, niech to cholera. Tak właściwie, dlaczego nie mogły rosnąć na drzewach? Dex się skrzywił. - Dlaczego? - Nie mogę zawsze mieszkać z Sonnym – mrugnęłam. Skrzywił się jeszcze bardziej. - Nie możesz mieszkać sama. - Owszem, mogę. - Nie, nie możesz – odwarknął. Dopomóż mi Boże. - Mogę mieszkać sama. Bez wahania wycedził: - Jak cholera możesz. - Dex. – Rzuciłam mu piorunujące spojrzenie. - Już wiesz, że byliśmy z bratem tylko przez chwilę, a potem mieszkałam przez rok ze współlokatorką. Nie jestem dzieckiem i nie jestem idiotką. Mogę mieszkać sama. Otworzył usta i moje biedne oczy pomknęły prosto do jego różowych warg. A potem zamknął je tak szybko, że gdybym nie patrzyła, nie zauważyłabym momentu ich

otwierania. Ogarnął wzrokiem moją twarz, po czym wbił go prosto w moje oczy w czymś, czego nie potrafiłam określić inaczej niż jako akt dominacji. Oczywiście, jako że nie chciał przerwać naszego kontaktu wzrokowego, musiałam zaakceptować fakt, że tej walki nie wygram. Niezależnie od tego, że nie miał nic do powiedzenia w kwestii tego, co robię, to i tak w najbliższej przyszłości nie miałam zamiaru nigdzie się ruszać. Wyciągnęłam rękę i szturchnęłam go palcem w ramię. - Wyluzuj. Zresztą nie mam jeszcze wystarczająco dużo pieniędzy. A jeśli wrócę do szkoły, to zajmie mi jeszcze dłużej. Zadowolony z siebie głupek uśmiechnął się powoli. Powinnam była wtedy wiedzieć, że ten powolny uśmiech nie oznacza nic dobrego. ***** Dwa dni później, w połowie przerwy na lunch zrozumiałam, dlaczego Dex był taki cwany w swojej dodatkowej sypialni. Gruby pakiet powoli przesunął się po ladzie, popychany przez dwa wytatuowane palce, które rozpoznałam po samej ich długości. Austin Community College: Katalog Jesiennych Zaliczeń. - Tu są informacje na temat świadectw, dyplomów i innego gówna, które możesz od nich uzyskać – wyjaśnił szorstki głosem. - Zajęcia zaczynają się w przyszłym miesiącu. Jeśli chcesz, mogę pomóc ci za nie płacić. Mogłabyś chodzić przed południem, zanim otworzymy salon. Nie wiedziałam, czy patrzeć na leżący obok sałatki fasolowej, którą przywiozłam z domu Dexa, katalog czy na samego mężczyznę. Twarz Dexa triumfowała. Nie mogłam znaleźć słów, co musiało wprawić go w zakłopotanie, bo kontynuował: - Wiem, że powiedziałaś, że nie jesteś w niczym dobra, ale jestem przekonany, że coś wymyślisz, dziecinko. Jesteś bystra. Otworzyłam i zamknęłam usta co najmniej dwa razy, nim moje struny głosowe postanowiły działać. - Poszedłeś i wziąłeś go dla mnie? Nerwowo wzruszył ramionami. Nerwowo! Dex!

- Wziąłem katalog z Klubu. Mógłby poprosić Świętego Mikołaja, żeby mi go przyniósł. To i tak nie miałoby znaczenia. To, co miało znaczenie – a w życiu było jedynie kilka takich rzeczy – to fakt, że mnie słuchał. Nie tylko usłyszał słowa Nie jestem dobra w niczym, ale też wszystko, co powiedziałam później. - Dlaczego marszczysz brwi? - Nie marszczę. – Być może miałam kwaśną minę. - Wygląda, jakbyś marszczyła. - Przysięgam, że nie – Piekły mnie oczy. - Jestem zadowolona. Zmrużył te niemożliwie błękitne oczy. - Wpadło ci coś do oka? Pociągnęłam nosem. - To alergia. – Jakbym miała mu powiedzieć, że doprowadza mnie do łez. Ze wszystkich rzeczy, jakie Dex mógł mi dać, ostatnią jakiej się spodziewałam, był katalog kursów na lokalnej uczelni i oferta pomocy z zajęciami. Nie żebym prosiłam go o pomoc w płaceniu za nie – nie zrobiłabym tego. Ale ta myśl... Ta pieprzona myśl, która była warta dziesięć razy więcej niż jej waga w złocie. Jak mogłabym nie lubić tego człowieka? Tego dupkowatego, władczego mężczyzny, który mnie słuchał? - Dex – westchnęłam jego imię. - Co, do cholery, Ritz? Ty płaczesz? Myślałem, że będziesz szczęśliwa – powiedział, szybko klękając obok mojego krzesła. Chwytając za nogi, przyciągnął je bliżej siebie z okropnym dźwiękim zgrzytania o płytki. Ujęta jego gestem, bez zastanowienia zarzuciłam mu ręce na szyję i wcisnęłam nos w jego gardło. - Dlaczego nie jesteś taki miły przez cały czas? - zapytałam, ale mój głos był tak stłumiony, że nie miałam pewności, czy zrozumiał pytanie. Objął mnie i przycisnął do siebie. Potwierdzeniem mojego rozkojarzenia był fakt, że nie potrafiłam docenić kontaktu, jaki mi ofiarował. Czy choćby nawet pomyśleć, co u mężczyzny takiego jak Dex oznacza taki gest. - Wydaje mi się to nudne – Duża dłoń objęła mój kark. - Poza tym nikt inny nie przytula mnie tak jak ty.

Chęć, by opaść na ziemię, wyrwać serce z piersi i podać mu jak świętą ofiarę, była prztłaczająca. Przyjmij je! Przyjmij wszystko! - zakwiliłabym. Zamiast tego po prostu siedziałam, obejmując go ramionami i wdychając ten jego dymny zapach. Przycisnęłam go do siebie mocniej, wiedząc, że powinnam się ruszyć. Ale nie potrafiłam. Nie wtedy, kiedy moja twarz była ukryta w miejscu, które pachniało najpiękniej na świecie. Nie wtedy, kiedy byłam zdezorientowana przez człowieka, który mnie bronił, spał ze mną i przyniósł mi katalog kursów. Tego samego, który był najprzystojniejszym mężczyzną na obu półkulach. - Zatem to nasz sekret? Jego pierś poruszyła się przy mojej. - Tak, dziecinko. Nasz sekret. - Okej. – Odchyliłam się i uśmiechnęłam do niego. - Nikomu nie powiem. - Lepiej nie. Sapnęłam, kiedy te niezwykle delikatne emocje zalały moją pierś i obudziły pragnienie... Musiałam zamknąć oczy, kiedy pochyliłam się i musnęłam ustami nieogolony policzek Dexa. - Dobrze.

Rozdział 24 Były chwile, kiedy zastanawiałam się, czy w momencie znalezienia się w granicach Austin nie straciłam czasem zdrowego rozsądku. Właściwie to kilkakrotnie. I jeden z tych momentów miał miejsce właśnie teraz. Kto zdrowy na umyśle odrzuciłby randkę ze wspaniałym facetem, który, jak się okazało, był również naprawdę miły? Facet był jednym ze stałych klientów Blake'a. Programista komputerowy, który stopniowo robił sobie cały rękaw. Poznałam go w pierwszym tygodniu pracy w salonie. I naprawdę chodziło mi o to, że kto przy zdrowych zmysłach by go odrzucił? Miałam nadzieję, że ja. - Tylko jedna – powiedział Trey. Był wysoki – prawie tak wysoki jak Dex, najwyższa osoba w moim życiu – i miał najładniejszy odcień krótko przyciętych, jasnobrązowych włosów. Wspominałam, że był super słodki? Jedna randka, tylko na próbę – powiedział minutę wcześniej. Moją odpowiedzią był rumieniec i głupi uśmiech. Kiedy ostatni raz ktoś mnie zapraszał i mówił poważnie? Cztery lata temu? - Będziemy robić, co tylko zechcesz – kontynuował. - Nie sądzę, by wolno mi było chodzić na randki z klientami – powiedziałam szczerze. Chociaż nie widziałam, by gdzieś był taki zapis, wydawało się to normalną zasadą etykiety z podręcznika dla pracowników. Ktoś za mną parsknął głośno. Blake. Wszyscy ci faceci byli niewiarygodnie wścibscy. Kiedy byli zajęci, mieli nadludzki słuch, ale kiedy nie byli zajęci i ktoś przyszedł, prosząc o pospolity tatuaż – jak dziewczyna, która przyszła, chcąc na resztę życia wytatuować sobie na karku imię jej aktualnego chłopaka - wtedy byli głusi. Przysięgam, to cud, że ich słuch wracał regularnie co godzinę. - Myślę, że oprócz Blue, każdy z nas to zrobił, Iris – krzyknął Blake ze swojego stanowiska. Trey uśmiechnął się uśmiechem niemal doskonałym. - Widzisz? Zatem jutrzejszy wieczór? - zapytał niecierpliwie.

Nie planowałam się zgodzić, bez względu na to, jak wysoki i słodki był. Nie miałam żadnego interesu we wciąganiu kogoś w otchłań stagnacji, do jakiej ja sama miałam vipowską przepustkę. Nie miałam własnego mieszkania, ledwie dawałam radę opłacić wszystkie rachunki i nie miałam pojęcia, co zrobić ze swoim życiem. Patrząc realistycznie, co ja mogłam zaoferować komuś innemu? Poza tym skłamałabym, gdybym powiedziała, że tym, co pojawiło się w moim umyśle, kiedy Trey pierwszy raz mnie zaprosił, nie była twarz Dexa. Nie żebym wiedziała, czy rozumiała, co to, u licha, znaczy, ale zastanawianie się nad tym zostawiłam na inny dzień. Albo rok. Albo w ogóle. Miałam właśnie powiedzieć Trey'owi, że nie jestem zainteresowana, tylko znacznie prostszymi słowami, kiedy dwie wielkie dłonie przesunęły się po moich ramionach. Dwa zestawy silnych palców rozpostarły się na mojej piersi, czubkami niebezpiecznie zbliżając się do sutków...ekhem, cycków. - Wybacz, Trey. To sprzeczne z polityką firmy, chyba że panienka Iris chce zrezygnować z pracy – oznajmił Dex zimnym głosem, wzmacniając uścisk na szczytach moich piersi. - A to się nie stanie. Co. Do. Diabła? Oczy Treya przemknęły od Dexa do mnie i z powrotem, po czym uśmiechnął się sympatycznie i pokiwał głową. Dlaczego, do licha, kiwał, nie miałam pojęcia. - Kumam, człowieku. Co dokładnie kumał? Przechyliłam głowę, by spojrzeć na stojącego za mną Kutasa. Jego twarz była spięta, a jego chwyt nawet bardziej. - Taa – było ostatnim słowem, które padło z jego ust. Trey znowu na mnie popatrzył i mrugnął. - Może innym razem. Musiałam być jedyną, która usłyszała, jak Dex mruknął pod nosem: - Po moim trupie. Co to wszystko, do cholery, miało znaczyć? Typowa irytacja, którą kojarzyłam z towarzystwem Dexa, pocałowała mój kark. Teraz to ja się usztywniłam, a Kutas się zrelaksował.

Przy pierwszej możliwej okazji, kiedy Trey znalazł się poza zasięgiem słuchu, obejrzałam się na swojego gorącego szefa. - Co ty wyprawiasz? - wysyczałam. Cóż, może to nie było pytanie, które sobie przygotowałam, ale tylko takie padło. Te długie palce delikatnie wbiły się w moje miękkie, okryte koszulką ciało. - Nic. Nic? Grożenie mi zwolnieniem, jeśli się zgodzę na randkę, to nic? Zaczęłam potrząsać ściskanymi przez niego ramionami. - Dlaczego taki jesteś? To nie tak, że planowałam przyjąć ofertę, ale jednak. Nie chciałam, żeby ktoś inny podejmował decyzje za mnie. Zwłaszcza nie wtedy, kiedy chodziło o coś, co sama mogłam kontrolować. Coś, co dotyczyło tylko mnie. To nie była sprawa żadnego z moich braci ani nikogo innego, by mógł się w nią wtrącać, niech to cholera. Zwrócił na mnie ciemne, kobaltowoniebieskie oczy. Jego mina zmieniła się ze zdystansowanej na wkurzoną i przy okazji zaczął zgrzytać zębami. - Nie bądź głupia – warknął. Szczęka mi opadła. - Nie masz prawa... Strzelił palcami. - Chcesz o tym porozmawiać? Moje biuro. Już. Moja twarz wyrażała czyste co-do-cholery? Przez miesiąc mężczyźni w ogóle się do mnie nie zbliżali. No nie licząc tych, którzy wchodzili w ten naturalny, wrodzony tryb flirtu, ponieważ tacy faceci flirtowali z każdym, kto mógł mieć między nogami coś na kształt pochwy. I nie sądzę, żeby Trip też się liczył. Wraz z doświadczeniem człowiek uczy się uśmiechać i lekceważyć mrugnięcia i flirty. Dokładnie to robiłam. Niejednokrotnie w obecności milczącego Dexa. A teraz zamierzał interweniować? Może to było trochę niedojrzałe, ale idąc do jego biura, zaciskałam zęby i starałam sie nie tupać. Nie musiałam się odwracać, by wiedzieć, że za mną podąża. Niestety rozwinęłam ten szósty zmysł, dzięki któremu byłam aż nazbyt świadoma jego obecności. W jakiś sposób myślałam, że to dlatego, iż często jeździliśmy razem na motocyklu. Tak jak niektóre kobiety, które zaczynają misiączkować w tym samym czasie, gdy dużo razem przebywają.

Nie zdziwiłabym się, gdyby Charles Dexter Locke był w stanie z hukiem uwolnić moje hormony. Jeśli ktokolwiek mógł, to właśnie on. Dex, wokół którego szybko nauczyłam się grawitować. Dex, który budził mnie każdego dnia. Ten, który codziennie rano robił mi kawę i nalewał sok pomarańczowy, kiedy ja przygotowywałam śniadanie. Dex, który siedział ze mną w nocy na kanapie i oglądał Firefly, kiedy składaliśmy pranie. Dex Locke, który przed pójściem do łóżka życzył mi dobrej nocy. Nie miałam pojęcia, kiedy dokładnie zaczęłam z niecierpliwością oczekiwać spędzania z nim czasu. Kiedy zaczęłam chłonąć te uśmieszki w Pins i te małe tajemnice, które dzieliliśmy... też nie miałam pojęcia. Ale tak było. Dorosłam do tego, by zaakceptować fakt, że czułam ogromny pociąg do kogoś, kto być może nie jest w stanie go odwzajemnić. Jednak w tym momencie zapomniałam o wszystkim. Kutas po prostu zachowywał się jak moja przyzwoitka. Zamknął drzwi do biura, opierając się o nie i układając dłonie płasko na drewnie. Jego oczy były dziwnie zwężone a szczęka zaciśnięta. Wyglądał na wściekłego albo zmartwionego, a może troszkę takiego i takiego, kiedy wpatrywał się we mnie w ciszy. - Nie musiałeś tego robić – powiedziałam po minucie, starając się powstrzymać swoją własną irytację na niego za zrobienie czegoś, co sama zrobiłabym z większą klasą i w mniej żenujący sposób. Popatrzył na sufit, oceniając moją kwestię. Czubkami palców zaczął stukać w drzwi. - Robić czego? - zapytał ostro. - Wiesz, czego. – Przewróciłam oczami. - Mówisz mi, żebym została i pracowała dla ciebie, a potem przy wszystkich grozisz mi wyrzuceniem z pracy tylko dlatego, że jakiś facet zaprosił mnie na randkę? Dex oblizał dolną wargę, ale nie odezwał się słowem. Jego milczenie było wielkim, tłustym "tak", które kazało mi ciężkim krokiem podejść do niego bliżej. - Żartujesz sobie ze mnie? - Ten facet stracił pieprzony rozum. - Nie, Ritz. Nie żartuję sobie, kurwa, z ciebie. Wiedziałam, że głowa rozboli mnie za jakieś dziesięć sekund.

- Dex, nie rozumiem, dlaczego cię to obchodzi. Już i tak przez połowę czasu mówisz mi, co mam robić i wiem, że jesteś skazany na mieszkanie ze mną, dopóki ten bałagan z moim tatą się nie wyjaśni, ale... moje życie uczuciowe nie ma z tobą nic wspólnego, okej? - Owszem, ma, Ritz – wycedził przez zaciśnięte zęby. - Nie, nie ma, Charlie. – Dwukrotnie szturchnęłam go palcem prosto w środek piersi. - Tak. Ma. Nagle stało się dla mnie całkiem jasne, że był najmłodszym dzieckiem w rodzinie. Pewnie nigdy w swoim życiu nie usłyszał słowa "nie". A przynajmniej niezbyt często. - Jestem całkiem pewna, że nie masz prawa mówić mi z kim mogę, a z kim nie mogę się umawiać. – Spojrzałam mu prosto w oczy. - Charlie. Naciskanie na niego było prawdopodobnie złym pomysłem, ale zabrnęłam za daleko, by się tym przejmować. Zmrużył te lśniące oczy. - A to dlaczego? - Ponieważ nie jestem dzieckiem. – A potem te głupoty po prostu wyskoczyły z mojej buzi. - A odkąd cię poznałam, pewnie przeleciałeś z pół tuzina kobiet, więc uwierz mi, nie jesteś osobą, która może udzielać mi rad, z kim mam rozmawiać. Wyraz jego twarzy zmienił się, kiedy się do mnie pochylił. - Wiem, że nie jesteś pieprzonym dzieckiem. I mogę mówić ci, z kim możesz, a z kim nie możesz rozmawiać. – Przełknął i wtedy zdałam sobie sprawę, że jego pięści są zaciśnięte, a całe ciało napięte. - I nie możesz, kurwa, rozmawiać z nikim, kto chce wsadzić łapy w twoje cholerne majtki. - Co? - Och, Panie. Och, dobry Panie w niebiosach. - Dlaczego taki jesteś? - Bo. Kurewsko. Mi. Się. To. Nie. Podoba. Boże, daj mi siłę. - Dex, nie chcę zabrzmieć jak kompletna suka, ale... Mam gdzieś, że ci się to nie podoba. Zaprosił mnie na randkę, ty uparty idioto. To nie znaczy, że planował... Jego nozdrza zafalowały. - Nie kończ tego zdania, dziecinko. Jestem cholernie blisko utraty panowania nad sobą. – Sięgnął ręką, by palcami potrzeć kąciki ust i pokręcił głową z szorstkim jękiem. Owinęłam zęby wargami i uniosłam ramiona.

- Nie próbuję cię wkurzyć. Szczerze mówiąc, ja po prostu nie rozumiem, dlaczego tak ze mną postępujesz. Myślałam, że nie masz nic przeciwko mojej pracy dla ciebie. Sekundę wcześniej, nim opuścił rękę, coś w wyrazie jego twarzy się zmieniło. Coś, czego nie potrafiłam sprecyzować. Jego szczęka drgnęła, a mrugnięcie było powolne i dokładne. - Myślałem, że mam więcej czasu... Nie skończył swojej wypowiedzi, ponieważ jego napięte ciało nagle znalazło się tuż przede mną. Ciężko odetchnął przez nos. Dwie wielkie dłonie ujęły moją szczękę sekundę przed tym, nim jego usta z tymi ciemnoróżowymi, pełnymi wargami otoczonymi jednodniowym zarostem opadły na moje w twardym pocałunku... wyrażającym własność i żądanie. Omójboże. Jeden raz. Dwa razy. Jego uścisk na mojej twarzy był nieubłagany, nawet kiedy cofnął usta o milimetr, po czym pocałował mnie jeszcze mocniej, zaborczo przyciskając wargi. Dotknął aksamitnym, gorącym językiem mojego z potrzebą i zdecydowaniem, których nie potrafiłam ogarnąć. Już nigdy w życiu, nawet jeśli pocałuję sto innych osób, nie poczuję się tak, jak czułam się, kiedy długie, silne palce Dexa otulały moją szczękę, a zęby przygryzały dolną wargę. Nie powinnam tak stać. A już na pewno nie powinnam otwierać dla niego ust czy spotykać się z nim w połowie drogi swoim własnym językiem, ale kiedy ktoś taki jak Dex – wysoki, silny, nie zawsze stojący po właściwej stronie moralności, z utalentowanymi ustami – cię całuje, to mu nie odmawiasz. W tym momencie zrozumiałam, dlaczego tak wiele kobiet padało jego ofiarą, ponieważ to było tak zmysłowe, że wydawało się wręcz nienaturalne. Jeśli ktoś taki jak Dex jęczy w twoje usta, kiedy ślizgasz się swoim językiem po jego języku w przychylnym geście, jednocześnie wpychając swoje piersi w jego tors, to robisz to jeszcze raz. Nawet jeśli tak naprawdę nie wiesz, co czynisz. Po prostu to akceptujesz. Poruszasz językiem w sposób, jaki rozumie tylko twoje ciało. Wyginasz plecy w łuk, bo w tym momencie właśnie to czujesz.

Nie kwestionujesz tego. Korzystasz z tej chwili szaleństwa, która pozwala ci żyć właśnie dla smaku czegoś takiego i kogoś takiego jak Dex Kutas Locke. Całował mnie bezlitośnie. Jego prawa ręka przesunęła się ze swojego miejsca na moim policzku w dół szyi, nim wylądowała na ramieniu po przeciwnej stronie. A ja mu pozwalałam, bo jego wargi były jędrne, język uzdolniony, a usta lekko smakowały czekoladowym mlekiem, które pił wcześniej i dymem z papierosa, którego palił, kiedy otwieraliśmy salon. Twarda jak skała pierś, którą przyciskał do mojej, mogła być powodem, dlaczego nawet nie pomyślałam, by się odsunąć. Dopiero kiedy jego druga ręka zaczęła zsuwać się po mojej szyi przez obojczyk i muskać bok piersi, zdałam sobie sprawę, co, do licha, się dzieje. Kutas Dex. Dex Kawał Gbura wpychał mi język do gardła. Mój szef. Charlie. Facet, który podpisywał moje czeki. Oderwałam się od niego tak gwałtownie, że miałam pewność, iż tylko dzięki temu mnie puścił. Nie spodziewał się, że tak nagle się wycofam. Nie oczekiwał też, że się odsunę, dlatego miałam szansę dostrzec rumieniec na jego twarzy oraz intensywny wyraz jego oczu. I masywne wybrzuszenie w dżinsach. Boże. Powinnam po prostu zostać tam, gdzie byłam, bo później na pewno będę tego żałować. - Jasny gwint – wydyszałam. Z lekko rozchylonymi ustami wyglądał na niemal... oszołomionego. - Cholera. – Dex przeciągnął rękami przez potargane, ciemne włosy, które prawie udało mu się odgarnąć z czoła. - Cholera, Ritz. Zapowiedź okropnego uczucia zakradła się do mojego brzucha. Nie chciałam słyszeć, jak mówi o tym, jak wielką pomyłką był nasz pocałunek, bo chociaż to była prawda, po prostu nie chciałam słyszeć tego z jego ust. Nie potrafiłam radzić sobie z odrzuceniem. Więc zrobiłam jedyną rzecz, która mogła uratować nasze umysły w tym momencie. Wycofałam się z biura i zamknęłam za sobą drzwi. Slim przytaszczył do mnie krzesło w chwili, w której posadziłam tyłek na swoim własnym i wciągnęłam wargi w głąb ust w nadziei, że przestaną mrowić. Miałam wrażenie, że to nic nie da, ale dziewczyna może sobie pomarzyć.

- Wyglądasz... - Powoli przebiegł wzrokiem po mojej twarzy. - ... dziwnie. Spojrzałam na niego kątem oka. Gdybym popatrzyła mu prosto w oczy, prawdopodobnie zarumieniłabym się, albo wypaplała, co właśnie się stało. To byłby fatalny pomysł. Więc zdecydowałam się na spokojne: - Aha. Slim chrząknął, wciąż patrząc na mnie zbyt uważnie. - Chcesz mi coś powiedzieć? Wiadomo teraz, co miałam na myśli? Wścibski. Wścibski do entej potęgi. - Nie. - Hmm – chrząknął jeszcze raz, nim rozsiadł się wygodnie. - Wszyscy wiedzieliśmy, że to się stanie. Jestem tylko zaskoczony, że trwało tak długo – Obrócił się w koło. - I jestem zaskoczony, że nie chcesz mi powiedzieć. - Czego powiedzieć? - zapytałam ostrożnie. Kiedy chodziło o informacje, ci faceci byli jak piranie. Uśmiechnął się, cały przebiegły i nonszalancki, znowu się obracając. - Wiesz czego. - Nie, nie wiem, Slim. Uniósł brew. - Owszem, wiesz, Ris. – Ten przebiegły uśmiech jeszcze się poszerzył. - Cały czas jest przy tobie wkurzony – Wzruszył ramionami. - Najwyższa pora. Sytuacja jeszcze się pogorszyła, kiedy Blake wtrącił się zza ścianki działowej: - Facet prawdopodobnie ma teraz sine jaja. To był mój sygnał, by się zakrztusić. - Zamierzam was obu otruć – zaczęłam im grozić. Na szczęście – no może nie tak do końca na szczęście – drzwi salonu otworzyły się, zanim miałam szansę skończyć listę rzeczy, które planowałam zrobić moim przyjaciołom łamane przez współpracownikom i mężczyźnie, który właśnie wszedł. To był klient umówiony do Dexa. Cholera. Musiał patrzeć na monitoring w swoim biurze, ponieważ drzwi trzasnęły w niespełna trzy sekundy po tym, jak przywitałam faceta. Muzyka jeszcze nie leciała, więc mogłam

usłyszeć ciężkie kroki na płytkach. Następnie to, jak się przywitał i skierował klienta w stronę łazienki, by później mogli zacząć. Utrzymywałam spojrzenie wycelowane w komputer przed sobą, starając się cholernie mocno nie przełykać i nie przyciągać do siebie uwagi, niewiarygodnie zakłopotana tym, co właśnie powiedział Slim i tym, co stało się w biurze. To znaczy, wiedziałam, że Dex się o mnie troszczy. Ale... co to, do cholery, było? Jesteś idiotką, Ris. Oczywiście, że tak. Sekundę po tym, jak zadałam sobie to pytanie, przypomniałam sobie jego twarz nad jeziorem. Jego twarz i jego dotknięcia przy wielu innych okazjach, których zupełnie nie rozumiałam. Nie miałam szansy dłużej się nad tym zastanawiać, bo zobaczyłam czarną plamę koszulki zbliżającą się do mnie w tym samym momencie, w którym klient zniknął z pola widzenia. Nie uklęknął jak dzień wcześniej, kiedy dawał mi katalog kursów, ale pochylił się, przysuwając się do mnie tak blisko, że mogłam poczuć na uchu jego dolną wargę. - Porozmawiamy później, Ritz – ostrzegł.

Rozdział 25 - Naprawdę nie uważam, by te dupki coś mi zrobiły, jeśli zostanę w twoim domu – wykłócałam się z Sonnym, wsuwając pod siebie nogę na wygniecionej kanapie w Mayhem. W tle grał telewizor i nawet kiedy Sonny westchnął, słyszałam śmiech publiczności. - Nie ma mowy, dzieciaku. - Będzie w porządku. – Byłam bliska błagania, zwłaszcza że moje usta nadal mrowiły od warg Dexa. Godziny później. Żałosne. - Będę zamykać drzwi i w ogóle. Skurczybyk nawet nie pomyślał o mojej propozycji. - Nie. - Sonny. – Byłam bliska marudzenia. Uznałam, że to w porządku. Że skoro jako dziecko niemal nigdy nie marudziłam, jako dorosła mogę to robić bezkarnie. - Ris, nie znaleźliśmy go. Wiesz, co to oznacza? Że tkwi w jeszcze większym gównie, niż myśleliśmy. Gdyby był winien pieniądze jedynie The Reapers, nie zadawałby sobie tyle trudu, by się przed wszystkimi ukryć – wyjaśnił. Brzmiał na tak zmęczonego, że natychmiast poczułam się źle z powodu stresowania go swoim głupim marudzeniem. Ponieważ Sonny miał rację. Dlaczego miałby się aż tak ukrywać? Dlaczego napierw pożyczył aż tyle pieniędzy? Poza tym incydent w Pins nie był powodem, żeby aż tak wariować. Ani trochę. Dex pewnie całował laski codziennie. Ta myśl powinna być pocieszająca, ale jedynie sprawiła, że rozbolał mnie brzuch – bardzo. Odsunęłam od siebie te myśli i spróbowałam znowu skupić się na Sonnym. - Nie wiesz komu? - zapytałam. Westchnął. - Nie sądzę, bym chciał wiedzieć. To gówno zamieniło się w cholerny ból głowy. Obawiam się, że Trip mnie zabije, zanim go znajdziemy. Chciałam mu powiedzieć, by wracał do domu. Że dam mu pieniądze, które miałam na koncie, by spłacił choć małą część długu zaciągnietego przez Rozczarowanie, ale nie potrafiłam. Nie potrafiłam, bo za każdym razem, kiedy teraz myślałam o ojcu, pierwszą

rzeczą, jaka przychodziła mi do głowy, było to, co zrobił. Dziecko, które miał. To, jaki był zwyczajnie do dupy. Mała, łaknąca krwi część mnie chciała, by po raz pierwszy w życiu przyznał się do błędu, więc trzymałam buzię zamkniętą. I tylko żałowałam, że nie było nic więcej, co mogłabym zrobić, by znaleźć naszego dawcę spermy. - Przykro mi – powiedziałam, bo tylko tyle mogłam zrobić, by jeszcze bardziej go nie dołować. - W porządku, Ris. Zrobiłbym dla ciebie i gorsze rzeczy – stwierdził nieco bardziej optymistycznym głosem, prawdopodobnie starając się nie wpędzać mnie w poczucie winy z powodu tego, jak bezużyteczna byłam. - Spotkałem się z dzieciakiem. Wszystkie słowa i litery na chwilę roztopiły się na moim języku. - Ty... zrobiłeś to? - Tak. Wróciliśmy dwa dni temu – wyjaśnił Sonny. Moja mała siostrzyczka. Albo braciszek. Boże, wciąż nie mogłam pojąć, że w swoim życiu mam jeszcze kogoś, o kogo mogłabym troszczyć się tak jak o Willa i Sonny'ego. Chociaż to nie to samo, bo mimo że Sonny i ja dorastaliśmy w dwóch różnych stanach, to jednak zawsze go znałam. Zawsze o nim wiedziałam. A to dziecko... - To dziewczynka? Odpowiedzią było jego parsknięcie. - Nie. Chłopczyk. Kolejny chłopak. Dobry Boziu. - Ła – odetchnęłam. – Dobrze poszło? - Tak, ale był zdezorientowany. Jestem na tyle stary, by być jego ojcem. A jego ojciec jest na tyle stary, by być jego dziadkiem. – Im dłużej mówił, tym bardziej brzmiał na wkurzonego. - To jest takie popieprzone, Ris. Terry – mama dzieciaka – powiedziała, że nie było go przez jakieś dwa lata. Dwa pieprzone lata, Ris. Możesz uwierzyć w to gówno? A dwa lata ostatecznie przejdzie w trzy. Trzy w cztery. Cztery w pięć i zanim ten chłopiec się spostrzeże, minie połowa jego życia. Jezu, byłam przygnębiona. I pesymistyczna. - Myślę, że byłabym bardziej zaskoczona, gdyby trzymał się w pobliżu. - Dręczyła mnie pewna myśl. - Chcesz mieć kiedyś dzieci?

Sonny zaśmiał się ostro. - To dość zaskakujące pytanie. - Więc? Zamruczał pod nosem. - Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Nie? - zapytał, pawian jeden. - Nie? - Może. – Przerwał. - Nie wiem. Za to dobrze wiem, że teraz byłbym gównianym ojcem. Co za idiota. - Son, byłbyś tak daleko od gównianego ojca, jak to możliwe - jęknął z dezaprobatą. - Zamknij się. Byłbyś świetny, zaufaj mi. - Musiałam roześmiać się na wyobrażenie Sonny'ego zmieniającego brudną pieluchę. - Myślę, że chcę małą bratanicę. Jak to załatwisz? - Pieprzyć to. – Roześmiał się. - Nie, Ris. Mogę mieć psa, ale dziecko? Nie ma mowy. - Psujesz zabawę. Sonny ponownie się zaśmiał. - Wszystko jedno. - Usłyszałam, jak Trip coś mówi na drugim końcu linii. - Jesteś u Dexa? - Nie. Czekam na niego w barze. Uch. I to po tym, jak powiedziłam mu, jak bardzo nie chcę iść do Mayhem, ponieważ parę dni temu zawstydził mnie przy mężczyznach z MC. Trip powiedział coś jeszcze. - Wiesz, dlaczego nikt nie odbiera telefonu? Tak. Powód, dla którego Dex przywiózł nas do Mayhem, zamiast wrócić do siebie. - Złapali barmana, który okradał Klub – przekazałam informację, którą Dex rzucił mi, zanim opuściliśmy Pins. Sonny sapnął po drugiej stronie słuchawki, powtarzając moje słowa koledze. - Kto to był? - Wydaje mi się, że zanim zabrali go na górę, zwracali się do niego Rocco. Zanim ja zostałam tu, ubezwłasnowolniona, zastanawiając się, co na tym nieskończenie kochanym świecie dzieje się z moim szefem.

Ze złodziejem kilka kroków z tyłu, Dex spokojnie na mnie spojrzał, pogładził moje włosy i głosem donośniejszym niż zazwyczaj wymruczał: - Dziecinko, poczekaj na mnie na piętrze, dobrze? - I ponownie pogłaskał mnie po włosach. A ja... ja po prostu tam stałam. Wstrząśnięta, oszołomiona, zdumiona, cokolwiek. Wszystko razem. Ponieważ... to znaczy, poprosił. I był czuły przy innych Widows, którzy wyglądali, jakby właśnie wynaleźli koło. W czasie, kiedy ja chłonęłam te dziesięć sekund swojego życia, Dex zniknął na górze z tym biednym idiotą, który okradał Klub. Facet nawet nie mrugnął okiem, kiedy Dex, Luther i czterech innych bikerów eskortowali go do biura. Tak naprawdę nie sądziłam, że go zabiją lub stłuką na miazgę, ale może byłam naiwna. Dopóki nikt nie zaczął krzyczeć, chyba było dobrze, prawda? - To mógł być jebany Rocco – stwierdził Sonny. - Słuchaj, będę kończył. Chcemy dotrzeć do Sacramento wcześnie rano. Zadzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebowała, okej? - Okej. Trip powiedział coś, co znowu rozśmieszyło Sonny'ego. - Trip mówi ci "cześć". - Powiedz, że ja też mu mówię. – Westchnęłam. - Kocham cię, Son. Uśmiech w jego głosie był niemożliwy do przegapienia. - Też cię kocham, dzieciaku. O rany. Ta rozmowa niezupełnie potoczyła się w stronę, której się spodziewałam. Kiedy teraz o tym myślę, to obie ostatnie rozmowy z Sonnym były niepokojące. Może od teraz powinniśmy raczej trzymać się wiadomości tekstowych. Zastanawiałam się, czy z Dexem również mogłabym komunikować się wyłącznie za pomocą SMS-ów. Uch. Byłam takim tchórzem Moja mało udana próba powrotu do Sonny'ego była najmniej waleczną rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobiłam. Co sprowadzało się do pytania, czy lubię przebywać z Kutasem? Tak. Czy lubię jego samego? Na tym właśnie polegał problem. Lubiłam go za bardzo. Był członkiem Widowmakers, tak jakby trochę niedorobionym, niemniej jednak członkiem. I byłam ja. Bez tatuaży. Bez domu. Bez pieniędzy. Bez talentu.

Tak. Zdecydowanie popadłam w użalanie się nad sobą. Gdyby yia-yia wiedziała, przewróciłaby się w grobie. Kiedy ostatni raz czułam się taka malutka? Nigdy nie miałam tatuaży, domu, pieniędzy i uzdolnień, wiec dlaczego nagle stało się to takie ważne? Byłam żywa i zdrowa, a przez wiekszość czasu to było wszystkim, czego chciałam. Tak naprawdę, to wszystko, czego potrzebowałam. Mimo to, tkwiłam tutaj, wymyślając żałosne powody, dlaczego powinnam trzymać się z dala od Dexa. Były przestępca z temperamentem, który był właścicielem salonu. Utalentowany, za stałym zatrudnieniem, posiadacz domu i tatuaży. Moje przeciwieństwo. Ale kiedy chciał, był też miły, troskliwy i opiekuńczy. I jeśli nie liczyć tej nocy, kiedy zostawił mnie samą u siebie w domu, nigdy mnie nie zawiódł. Słyszałam swoją mamę, jak mówi: Mogło być dużo gorzej, Ris. Co najgorszego mogłoby się stać? Mogłabym skończyć jak ona. Cholera. Tupot butów na schodach oderwał mnie od moich myśli. Temu, co wydawało się ciężkim stąpaniem grupy mężczyzn, towarzyszył niski pomruk. Kiedy jednak wiadomy ciemnowłosy mężczyzna nie pojawił się w drzwiach, westchnęłam i wstałam, by wejść po schodach na górę w nadziei, że znajdę Dexa na drugim piętrze, a nie na dole przy barze. To nie tak, że pragnęłam znaleźć się z nim twarzą w twarz, ale chciałam iść do domu. Jak tylko pokonałam półpiętro, od drzwi napłynął zapach papierosa. Dex, plecami oparty o ścianę, ulokował się kącie pokoju. Słaby, pomarańczowy płomień niedopałka żarzył się między jego palcami. Pochylił głowę, zaciągając się, a chmura dymu, nim rozpłynęła się w powietrzu, zniekształciła jego twarz. - Hej – zawołałam, zmierzając w stronę krzesła stojącego naprzeciwko biurka, na którym siedział, podczas gdy mój tyłek aż rwał się do ucieczki. Utrzymując głowę pochyloną, zerknął w górę. - Pozwól mi skończyć i możemy iść. Kiwnęłam głową i posadziłam zadek na kanapie najdalej od okna, przy którym siedział Dex. Nie udało mi się ukryć grymasu niezadowolenia spowodowanego zapachem. Zaciągnął się jeszcze raz, powoli wydmuchał dym i zmrużył oczy.

- Nie lubisz ich zapachu? - Nie. – Mierząc wzrokiem niedopałek, który miał w ręku, zmarszczyłam nos. Wreszcie logiczna część mojego umysłu uzanała, że powinnam unikać rozmawiania z nim. Wówczas być może obydwoje zapomnielibyśmy o tym, co stało się w biurze. Kontynuwanie rozmowy byłoby jak rzucanie przynęty rekinom kłębiącym się w wodzie. Mimo tej świadomości nie przestałam mówić. - Nie, nie lubię całej tej sprawy z rakiem, którego można się przez nie nabawić. Podniósł papierosa do ust, trzymając go między kciukiem i palcem wskazującym. - Nie będziesz mnie męczyć, żebym rzucił? Co? - Jesteś dużym chłopcem, Dex. I jestem pewna, że nie lubisz ludzi, którzy cię nękają. – Uniósł brwi, potwierdzając, że mam rację. - Byłoby miło, gdybyś rzucił i nie musiał martwić się o raka płuc, ale to twoje życie. Twoje ciało. – Uśmiechnęłam się do niego. Szczerość po prostu wylewała się z moich ust. - Obchodzisz mnie i mam nadzieję, że nigdy nie będziesz musiał przechodzić przez coś takiego, jeśli możesz tego uniknąć. Usta Dexa nie uniosły się w uśmiechu, ale sposób, w jaki zmarszczyły się kąciki jego oczu sugerował, że stara się powstrzymać. - Ach, tak? Uważał, że muszę potwierdzić? - Tak – powtórzyłam swoje słowa. Myśl o tym, że wielki, silny, zdrowy Dex z jaskrawymi tatuażami więdnie w szpitalnym łóżku, zraniła mnie fizycznie. - Palę jedynie kilka dziennie – argumentował. Parzące uczucie, które kojarzyłam ze swoją mamą, zacisnęło moją pierś. - Nie dostajesz wyboru. – Po raz pierwszy od bardzo długiego czasu chciałam mu powiedzieć, skąd wiem, że rak nie jest rasistą ani nie jest wybredny w tym, kogo próbuje dorwać, ale zwyczajnie nie potrafiłam wykrztusić słowa. Jedno ramię powędrowało w górę w czymś, co nie było ani zgodą ani negacją. - Nie, sądzę, że nie, dziecinko. Dex patrzył na mnie przez długą chwilę. Jego twarz pod gęstym, czarnym zarostem, którym w ciągu dnia pokrywały się jego policzki, wydawała się spokojna i zamyślona. Kiedy ostatni raz się zaciągnął, żadne z nas nie odezwało się słowem. Trzymając

papierosa w palcach, wpatrywał się w żarzącą się końcówkę z zaciśniętymi ustami, nim wychylił się przez okno i zgasił go o ceglany budynek. Zamknął okno i z powrotem oparł się o ścianę. Przesunął palcem po górnej wardze, podążając wzrokiem w moją stronę. Przechylił głowę. - Słyszałaś, jak mnie wszyscy teraz nazywają? Uniosłam brew, zapominając, że ostatnia rzecz, jakiej potrzebowałam, to wdawanie się z nim w przekomarzanki. - Nerd? - Nie. – Wyglądało, jakby znowu chciał się uśmiechnąć, ale nie zdołał. - Wasza Wysokość. To, że on się nie uśmiechnął, nie oznacza, że ja również tego nie zrobiłam. Parsknęłam głośnym śmiechem. - Podoba mi się. Wyraz jego twarzy pozostał niezmieniony. Te błękitne oczy były zbyt skupione i zbyt zdeterminowane, by zagwarantować, że przetrwam ten dzień... cholera, ten tydzień bez szwanku. - Wiesz, kiedy ostatni raz ktoś wymyślił dla mnie przezwisko? Pokręciłam głową. - W piątej klasie – wyjaśnił chłodno. - Poindexter. Musiałam zagryźć usta, żeby się nie wyszczerzyć. Nadal się nie uśmiechał. Po prostu patrzył. - Wytłukłem te głupoty z dzieciaka, który je wymyślił. I wyleciałem ze szkoły. Jakoś mnie to nie zaskoczyło, ale nie mogłam zrozumieć, po co mi to mówi. Nie to, że nie doceniałam poznawania go, ale musiało być coś jeszcze, co starał się mi przekazać. - Ze mnie też zamierzasz wytłuc te głupoty? - Ritz. – Westchnął. - Ufasz mi? Mrugnęłam - Dlaczego pytasz? - Ufasz mi czy nie?

Ufałam? Zajęło mi mniej niż uderzenia serca zdecydowanie, że drugą po Sonnym osobą, którą darzyłam największym zaufaniem, był prawdopodobnie Dex. Nawet przed Willem. Nie wiem, co to mówiło o braku ludzi w moim życiu, ale miałam to gdzieś. - Tak – odpowiedziałam trochę bez tchu. - Jesteś pewna? - Tak – powtórzyłam. - Absolutnie. Znowu potarł wargę. - Absolutnie – wymamrotał pod nosem, kręcąc głową. - A myślisz, że ja ci ufam? Nie musiałam głowić się nad odpowiedzią. To było instynktowne. Ten mężczyzna opowiedział mi o swoim dzieciństwie i o swojej rodzinie. Pokazał dodatkową sypialnię. Nie potrafiłabym walczyć z napięciem w piersi, nawet gdybym próbowała. - Tak. Dex oparł dłonie na biurku i pochylił się w moją stronę. - Całą noc zastanawiałem się, komu ufam tak bardzo jak tobie i znalazłem tylko jedną osobę. Jedną pieprzoną osobę na całym świecie, dziecinko – poinformował mnie. Nagła chęć, by się rozpłakać i uśmiechnąć jednocześnie musiała głupio wykrzywić moją twarz. - Moja mama – powiedział. - Jedyną osobą, która zna mnie lepiej niż ty, jest mama. I to nie do końca. Nie moje siostry czy moi bracia, dziecinko. Tylko. Ty. Nie mogłam oddychać. - Naprawdę nie chciałem cię lubić, kochanie. Część mnie nadal nie chce – powiedział z ostrożnym wyrazem twarzy. - Nie jesteś osobą, którą widziałbym w salonie. Ale twój cholerny brat prosił mnie, żeby cię zatrudnić i groził moim przyszłym dzieciom, jeśli nie będę miły dla jego siostrzyczki. A teraz jesteś tutaj. Hmm... co? Zaswędziała mnie szyja, kiedy zaschło mi w gardle. Jego przyznanie się wiele wyjaśniało, ale jednocześnie wprawiło mnie w zakłopotanie. - Dex, jeśli nie chcesz być moim przyjacielem, to w porządku. – Wyrwiesz mi serce i je podepczesz, ale w porządku. Zaśmiał się twardo. - Kochanie, ty i ja jesteśmy czymś więcej niż tylko przyjaciółmi. Byłam... martwa. Musiałam być.

Dex znowu potarł palcami usta, patrząc gniewnie. - Spójrz na siebie. Nigdy nie miałem pieprzonej szansy. Zamrugałam, odrzucając przyjęcie gładkich słów, które wyszły z jego ust. - Jestem pewna, że poinformowałeś połowę Teksasu, że nie jesteś mną zainteresowany. A potem nadszedł czas, gdy uznałam, że patrzy na mnie jak na swoje domowe zwierzątko. Nozdrza Dexa rozszerzyły się. - Dziecinko, uprzedzałem cię, czy nie uprzedzałem milion razy, że przez cały czas mówię głupoty, których nie mam na myśli? Oczekujesz, że miałem poinformować twojego brata, że chcę pieprzyć jego małą Ris od chwili, kiedy po raz pierwszy zobaczyłem ją w spodenkach? Albo że powinienem powiedzieć coś do ciebie, kiedy wiedziałem, że wciąż jesteś na mnie wkurzona? - Charlie... - Dziecinko – wymówił mój przydomek jak wyzwanie. - Mniej niż trzy tygodnie temu powiedziałeś Shane'owi, że mnie nie lubisz! - Nigdy czegoś takiego nie powiedziałem, dziecinko. Przestań wkładać słowa w moje usta. Cholera by go wzięła. Czułam się, jakby wokół mnie zamykały się ściany. - Jesteś najbardziej dezorientującą osobą, jaką w życiu poznałam. Wzruszył ramionami. - Wybacz, że jestem tak cholernie głupi i cię dezorientuję. - Nie jesteś głupi. Po prostu uważam, że nie myślisz jasno. – Przełknęłam mimo bólu serca. - Może potrzebujesz wyjść... no wiesz... spotkać się z kimś. - Dziecinko, z moim myśleniem jest w wszytko w porządku. Dobrze wiem, co robię i cholernie dobrze wiem, że jeśli kiedykolwiek jeszcze zobaczę, że uśmiechasz się do kogoś tak jak dzisiaj do Trey'a, to zabiję biednego drania. - Dex! - Nie żartuję. Nigdy więcej nie chcę tego widzieć, chyba że chcesz, żebym trafił do więzienia za zamordowanie kogoś – oświadczył, nie mrugając, nie oddychając, z całkowitym skupieniem. A ja siedziałam tam, po prostu czekając. I nie mając pojęcia, na co.

Może na to, by się przebudzić z tego snu. Lecz ten piękny, cimnowłosy mężczyzna przede mną nie powiedział ani słowa więcej. Jego wzrok skupiał się na mojej twarzy, szczęka była zaciśnięta, a ramiona cofnięte. Musiał zdać sobie sprawę, że uznałam, iż jest naćpany, bo zaczął kontynuować. - To gówno rozpaliło moją pierś. Nie cierpię tego. Wiesz, czym to dla mnie było? Stanie tam i myślenie, że nie chcę się tobą z nikim dzielić? - Jego szyja wyraźnie się napięła. - Nie potrafię dłużej ignorować tego gówna między nami i nie zamierzam. Nie wtedy, kiedy ma to tyle sensu. Och. Dobry. Boże. Nie wiedziałam, czy mieć atak paniki, czy biegać wokół, wyrzucając w górę pięść. A jednak. Lęk wsączał się w moje kości, ostrzegając mnie, przygotowując, napełniając ostrożnością. - Dlaczego ma to tyle sensu? - Pytanie zabrzmiało ochryple. - Nikt oprócz ciebie nigdy nie wywoływał we mnie takich uczuć. Czy moje gardło płonęło? Jak diabli. Ale żadna ilość przełykania nie pomagała. - Ale... jestem jak twój mały króliczek. Twoje domowe zwierzątko. - Och, zgadzam się, że jesteś czymś moim, Ris. Ale zwierzątkiem? Nie – powiedział z większą dozą pewności, niż jakikolwiek inny człowiek by potrafił. Co najmniej odrobina strachu zalała mój system, bo przez moment zastanawiałam się nad wyjściem z pokoju i zakończeniem tej rozmowy. - Jeśli wyjdziesz, to za tobą pójdę, dziecinko – Dex pochłoną te kilka metrów między nami, by pochylić się nad kanapą i zawisnąć nade mną. Jego ciało wydawało się dłuższe i szczuplejsze niż kilka godzin wcześniej. - Nie jestem twoim ojcem. Nie zamierzam postępować tak jak on. Nie musisz się mnie bać. Na wzmiankę o tacie mój kręgosłup zesztywniał. - Wiem, że nie jesteś. I nie boję się ciebie, okej? - Tak, boisz. – Pochylił się i oparł dłonie o tył kanapy po dwóch moich stronach. Na moim karku eksplodowało gorąco. - Nie, nie boję – upierałam się. Opuścił głowę jeszcze niżej, przypierając mnie do oparcia jak despota, którym był. - Boisz, ale nie jestem twoim tatą i musisz to zapamiętać. Mówiłem ci, kiedy próbowałaś odejść, że zatrzymuję to, co jest moje i miałem to na myśli.

Nie mogłam się ruszyć. Nie mogłam oddychać. Nie mogłam wykonać żadnej pojedynczej, pieprzonej rzeczy, kiedy jego usta znalazły się w zasięgu kilku centymetrów od moich. Powinnam się przesunąć, powinnam go odepchnąć, krzyczeć, cokolwiek, z wyjątkiem siedzenia w miejscu. Ale im bliżej był, im bardziej czułam uspokajające ciepło jego ciała, tym bardziej nie chciałam tego robić. Byłam jak w transie. - W udawaniu daję dupy, dziecinko. – Przesunął ustami po moim policzku, sprawiając, że po plecach przeszły mi ciarki. - Ty również dajesz dupy. Nie wiedziałam, co powiedzieć, kiedy słowa "dajesz dupy" uderzyły prosto w moje podbrzusze.18 Ale co tu tak naprawdę jest do powiedzenia, kiedy Dex Locke muska ustami to miejsce pomiędzy twoją szczęką i uchem? Nic. Absolutnie nic.

18 No tak. W oryginale Dex używa słowa "suck", co jak wiadomo oznacza być do niczego, ale też ssać, obciągać. Nijak się tego nie dało przełożyć tak, żeby miało sens, więc pokusiłam o wymyślenie innej, sensownej i pasującej gry słów. Efekt wyszedł dość mizerny, ale proszę brawa za starania:)

Rozdział 26

Moje. Zatrzymuję to, co jest moje. Moje. Moje. Moje. To była pierwsza rzecz, o jakiej pomyślałam, kiedy rano obudziłam sią sama na kanapie. Po tym, jak pocałował mnie w szczękę i tuż przy kąciku ust, Dex nie powiedział nic więcej. Po prostu wyciągnął rękę, podniósł mnie z sofy i poprowadził na schody. Z silną dłonią na dole moich pleców wyszliśmy z baru, nie odzywając się do nikogo słowem. Drogę do jego domu również przebyliśmy w ciszy i w ten sam sposób zjedliśmy kolację i obejrzeliśmy telewizję. Dopiero kiedy wstał, aby iść do łóżka, pochylił się, by pocałować kącik moich ust, odsunął mi włosy z twarzy i powiedział: - Wiem, że jesteś zdezorientowana, Ritz, ale nie masz powodu. – Po tych słowach zniknął w swojej sypialni, zostawiając mnie na kanapie oszołomioną i na skraju zadyszki. To był pieprzony cud, że dałam radę zasnąć. I zdecydowanie nie powinnam myśleć o tym teraz, tuż przed wejściem pod prysznic. A może jednak powinnam. Miał zdejmowaną słuchawkę... Dobra, jednak nie. Złapałam swój worek leżący po drugiej stronie kanapy i przeszukałam go, wyciągając ubrania. Zegar na odtwarzaczu DVD wskazywał, że jest już po dziesiątej. O tej porze Dex zwykle ćwiczył w garażu, co dawało mi więcej czasu na zastanawianie się, co się, do cholery, dzieje. Czy byłam frajerką pozwalając mu zakładać, że chciałabym z nim... co? Być? Umawiać się? Dex nie sprawiał wrażenia mężczyzny, który umawia się na randki. Czy takiego, który ma dziewczynę. Gdzie nas to stawiało? Gdybym była tak mądra, jak byłam przez całe życie, zadzwoniłabym do Sonny'ego i powiedziała mu, co się dzieje.

Jednak nie byłam. I nie będę ani dzisiaj, ani jutro. Mogłam to wytłumaczyć tym, że nie chciałam go stresować czy wkurzać. To prawda. To wcale nie dlatego, że myślenie o tym, iż z mojego powodu Dex robi się twardy – tak jak w Pins – podniecało mnie dużo bardziej, niż jakikolwiek czas spędzony z moim byłym chłopakiem. Sto razy bardziej. Ale to absolutnie nie dlatego. Kogo ja oszukiwałam? Byłam totalną, kompletną kłamczuchą. Myśl, że nie widywałabym Dexa codziennie, niesamowicie mnie unieszczęśliwiała. Byłam udupiona. Dwadzieścia minut później, z wyszcztkowanymi zębami i włosami oraz nieco bardziej czujna, wyszłam z łazienki. Dex jeszcze się nie pojawił, więc powędrowałam do kuchni, by zrobić jakieś śniadanie. Właśnie wkładałam do piekarnika dwa zamrożone gofry i miałam nalać Dexowi zaparzonej już kawy, kiedy poczułam, jak przez cienki materiał koszulki z długim rękawem przenika coś, co było aż nazbyt znajomym ciepłem. Tuż przed tym, nim przy ladzie uwięziło mnie dwoje ramion, bicepsami dotykając moich tricepsów. Zamarłam. - Dobrze spałaś? - zapytał chrapliwy głos. Gorący oddech owiał skórę tuż przy moim uchu. Impuls, by odwrócić głowę był tuż tuż, drwiąc ze mnie, wołając do mnie, ale to był bardzo zły pomysł. Nie mogłam się cofnąć, bo to by nas do siebie przybliżyło, ale nie miałam też miejsca, by zrobić krok do przodu czy w bok. - Podoba mi się twój szampon, dziecinko. – Jeszcze wiecej wilgotnego oddechu. Jezu, musiałam się ogarnąć. Na szczęście stałam do niego tyłem, więc udało mi się ukryć moje szeroko otwarte, zaniepokojone oczy. - Dobrze – trochę słabo odpowiedziałam na pytanie, ignorując komentarz o włosach. Zaśmiał się tuż obok mnie. Jego pierś była tak blisko, że na skórze czułam promieniujące od niego wibracje. Miałam ochotę gniewnie na niego spojrzeć, ale instynkt podpowiadał mi, że coś tak zwyczajnego mogłoby spowodować więcej niepotrzebnego kontaktu fizycznego, więc starałam się jak najdłużej utrzymać swoją najlepszą imitację statuy.

Musnął nosem skórę tuż za moim uchem. - Nalejesz mi kubek, kiedy będziesz miała jak? - Jego głos wciąż miał te szorstkie krawędzie. I w połączeniu z ciepłem klatki piersiowej oraz oddechem owiewającym miejsca, które powinny być sferą erogenną – jeśli już nie były – sprawiał, że stanie nieruchomo było cholernie trudne. Jeśli w jakąś sekundę się nie odsunie, będę musiała zmienić bieliznę. Pokiwałam więc głową z entuzjazmem większym, niż musiałam. To znaczy, to Dex zwykle serwował naszą kawę. - Jasne. Wtedy facet przeniósł czubek nosa trochę wyżej, zatrzymując go dokładnie tam, gdzie skóra spotyka się z linią włosów i wziął naprawdę głęboki wdech. - Cholera, to przyjemne. Świeża bielizna. O rany, potrzebowałam świeżej bielizny. Natychmiast. Dex się nie odsunął. Wziął kolejny wdech i jeśli nie unosiłabym się w kosmosie, powstrzymując się przed rozpuszczeniem się w kałuży roztopionych jajników, musiałabym zauważyć, że jego ramiona wokół mnie się zacisnęły. Spanikowałam. A kiedy panikowłam, śmiałam się lub mówiłam rzeczy, których później żałowałam. W tym przypadku nastąpiło to drugie. - Czy ten facet, Rocco, jeszcze żyje? Jego pierś zaczęła drżeć od tłumionego śmiechu. - Pytasz poważnie? - Co masz na myśli przez poważnie? Pierś Dexa wciąż drżała. - Dziecinko, oglądasz za dużo telewizji – parsknął. Przesunęłam podbródek, by móc spojrzeć na niego przez ramię. Ta, zdecydowanie próbował się nie śmiać, ale tak się stało, że przegrał tę bitwę. - Nie widziałam, żeby wychodził. Kręcenie głową i uśmieszek na jego twarzy mówiły, że według niego jestem szalona, zadając takie pytania. - No co? Nie wiem, co planowaliście z nim zrobić. W telewizji prawdopodobnie pocięliby go na kawałeczki, żeby dać mu nauczkę.

Wtedy się roześmiał. Głośno. - Co, do kurwy, dziecinko? Z wyjątkiem twojego brata wszyscy w takim czy innym momencie byliśmy w areszcie. Żaden z nas nie chce wrócić. Połowa chłopaków ma dzieci, o które się troszczy. Już ci mówiłem, że większość z nas już nie jest zainteresowana robieniem ciemnych interesów. Trzeba przyznać, że większość z tego faktycznie mówił mi już wcześniej, ale chyba nie bardzo mu uwierzyłam. Nawet Trip, który wyglądał na najbardziej sympatycznego gościa, nie wydzielał wibracji życzliwego bliźniego. - Naprawdę? - wciąż trochę niepewnie zapytałam. - Naprawdę. Większość facetów pracuje w sklepie z częściami samochodowymi albo w Mayhem, kilku z Lu, a ci, którzy nie dokładają bez przerwy gówna do swoich kartotek, pracują w innych miejscach. Teraz jesteśmy dość łagodni. - Och. – Cóż, teraz poczułam się jak wielka kretynka. Jaki ja miałam interes w szufladkowaniu wszystkich? - Więc z Rocco wszystko w porządku? - Po tym, jak skończyliśmy, wyszedł o własnych siłach – wyjaśnił. - Wszystko, co zrobiliśmy, to troszkę z nim porozmawialiśmy. - Ach, tak? - Z niedowierzaniem uniosłam brwi. Pieprzony Dex posłał mi krzywy uśmieszek, który, jak się wydawało, rozłupał moją pierś na pół. - Mogliśmy mu powiedzieć, że nie uchowa się w nienaruszonym stanie, jeśli w przeciągu tygodnia nie zwróci każdego jednego grosza, który ukradł, ale to wszystko, dziecinko. Uch. Dług. Historia każdego klubu motocyklowego, jaki znałam – czyli aż dwóch. No dobra, przynajmniej dali mu tydzień. - Możesz mi coś obiecać? - To zależy. - Jeśli nie zwróci wam pieniędzy, nie róbcie nic jego rodzinie – wyszeptałam. Uśmiech na jego twarzy stężał, a szczęka się zacisnęła. Opuścił głowę, przypominając mi, że nasza pozycja to fatalny pomysł. Fatalny, bo przez nią pragnęłam zlikwidwać dystans pomiędzy nami. Jego czoło dotknęło skraju mojego. - Dziecinko, nie pozwolę, by cokolwiek ci się stało, musisz o tym wiedzieć. – Ciepły oddech owiał mój policzek. - Nie martw się.

- Wiem. – To była prawda. Wiedziałam o tym całą sobą. - Ale nie każdy ma Sonny'ego lub Dexa, by go chronił, Charlie. Przytaknął powoli. Jego oczy wyrażały zrozumienie. - W porządku. Dobry Boże. Spokojny, słodki Dex tuż przy mojej szyi był jak środek uspokajający. Podzieliłam się z nim lekkim uśmiechem i opuściłam wzrok z powrotem na ladę, wiedząc, że nie pozostało już nic do powiedzenia. - Przed pracą chcę skoczyć do YMCA. Planujesz wstąpić do baru, czy mam jechać sama? Nawet nie wiem, dlaczego zawracałam sobie głowę pytaniem. Jego odpowiedź zawsze brzmiała tak samo. - Zawiozę cię. - Okej. - Skończ jeść, a potem będziemy się zbierać, dobrze? - zapytał gdzieś z odległości kilku kroków. - Jasne. Może zgadzał się ze mną i z tym, by nie poruszać żadnego gówna. To mogłoby zadziałać. Mogłoby zadziałać również wtedy, gdybyśmy nie odzywali się do siebie, by uniknąć wdawania się w niezręczną rozmowę, do której chyba nie byłam gotowa. Ani dziś, ani nigdy. Dzwonek mojej komórki w salonie skłonił mnie do ucieczki. Nikt do mnie nie dzwonił. Nigdy. Przenigdy. Wiedziałam, kto to był. Pobiegłam na koniec kanapy jak mistrz bieżni, chwytając torebkę, jakby od dotknięcia jej zależały losy świata. Kiedy na ekranie wyświetliło się "niedostępny", pisnęłam i z herkulesowa siłą nacisnęłam przycisk odbierania. - Will? – wydyszałam. - Ris, to ja – w słuchawce rozległ się spokojny baryton mojego brata. Ciężar na moich ramionach, o którym często zapominałam, odleciał. Świadomość, że mój brat jest daleko, po drugiej stronie świata w bezpiecznej strefie to jedno, ale doświadczanie niepokoju i próby radzenia sobie z nim, to zupełnie coś innego. Ten niepokój gotował się pod skórą, w sercu, we wszystkich włóknach i tkankach, które mnie chroniły.

- Bałam się, że nie żyjesz. Will zaśmiał się w swój powściągliwy sposób. - Przepraszam, że od tak dawna się nie odzywałem, ale wiesz, jak to jest. Nie wiedziałam. Brzmienie jego głosu troszkę mnie rozzłościło, ponieważ minęły miesiące, odkąd ostatni raz z nim rozmawiałam. Miesiące! To nie tak, że pisałam do niego codziennie, ani nie prosiłam go, by dzwonił do mnie raz na tydzień, ale wiele miesięcy przekroczyło granicę – i wkurzyło mnie. - Jak się masz? Jak praca? Austin w porządku? - zapytał szybko mój młodszy brat. Z frustarcji zapieniło mi się w żołądku. Więc czytał maile i tak po prostu postanowił nie odpisywać? Musiałam powstrzymać drżące westchnienie, które zbudowało się w mojej klatce piersiowej na to spostrzeżenie i uspokoić się. - Całkiem dobrze. Dostałeś moje wiadomości, jak mniemam? Will zamilkł na chwilę, po czym mruknął. - Czytałem je, zanim zadzwoniłem. Uznałem, że nadrobię wszystkie, dzięki czemu nie będziemy tracić czasu. Może byłam przewrażliwiona, ale jego komentarz o stracie czasu mnie dotknął. Jakby napisanie do mnie maila lub pięciominutowa rozmowa ze mną raz na dwa miesięce były uciążliwe. Jakby to, co robił Sonny – opuszczenie pracy i podróżowanie po całym kraju – w jakiś sposób nie było stratą czasu. Zdusiłam przemądrzały komentarz, który snuł się po moich strunach głosowych i starałam się docenić fakt, że w końcu miałam Willa po drugiej stronie linii. - Wciąż jesteś u Sonny'ego? Musiałam przestać zachowywać się jak dziecko. - Byłam, ale musiał zrobić sobie małe wakacje, więc zostaję u przyjaciela, dopóki nie wróci – wytłumaczyłam niejasno, nagle nie będąc w nastroju, by dzielić sie z nim czymś więcej, niż musiałam. Jaki był sens? Dlaczego tak bardzo walczyłam z dorosłością Willa i tym, że ruszył do przodu ze swoim życiem? Will wiedział o Widows jeszcze mniej niż ja. Dorósł i tak jakby wyciął tatę ze swoich wspomnień i ze swojego życia. Istniał bez niego, podczas gdy ja byłam skazana na pamięć i na pragnienia. - Hm. Za kilka miesięcy będę miał urlop. Zostajesz tam?

Gdzie indziej, do cholery, miałabym być? - Tak. Niezręczna cisza, która po tym nastąpiła, pozostawiła mnie z dziwnym uczuciem. Od kiedy rozmawianie z Willem stanowiło taki wysiłek? Czy właśnie tak brzmieliśmy z Sonnym podczas rozmawiania przez telefon? Nie ma mowy. A wspominając o Sonnym... - Hej, hmm... - Naprawdę nie chciałam mu mówić. Część mnie sądziła, że i tak nie będzie go to obchodzić, ale to była kolejna różnica między nami. Will dość lubił Sonny'ego, ale z drugiej strony, czy mnie też jeszcze lubił? Nie chciałam znać odpowiedzi. Najważniejsze było, że zasługiwał na to, by wiedzieć i by nie powtórzyła się sytuacja, w jakiej ja znalazłam się z Sonny'm. - Tato ma kolejne dziecko. – Cholera. Nie do końca w ten sposób chciałam to wypaplać. Przygnębiające, obojętne: – Och – potwierdzało, że mój brat ma to gdzieś. - To... fajnie. Tak, nie obchodziło go to. Wcale. Kiedy nagle znowu zaczął mówić, zrozumiałam, że schrzaniłam. Nacisnęłam zbyt mocno. Zrobił to samo, co wtedy, kiedy byliśmy młodsi i myślałam, że chce rozmawiać o mamie. Zmieniał temat lub nagle przypominał sobie, że musi coś zrobić. - Muszę iść, Ris, ale obiecuję, że zadzwonię lub napiszę, jak tylko będę wiedział, kiedy wracam do Stanów, a wtedy coś wymyślimy, w porządku? - wymamrotał to zdanie tak szybko, że aż brzmiał na zdesperowanego. Może nie byłam jedynym tchórzem w rodzinie. - W porządku. Kocham cię. - Też cię kocham. Trzymaj się, wkrótce porozmawiamy – powiedział tuż przed tym, nim się rozłączył. Wetchnęłam i od razu wyczułam za sobą przytłaczającą obecność Dexa. Jego usta tworzyły twardą, krzywą linię, a wzrok był zwodniczo odległy. - Twój brat? - Tak. Wiele rzeczy w naszej rozmowie mnie martwiło. Nie chodzi o to, że chciałam czy potrzebowałam długiej pogawędki z bratem, ale od naszej ostatniej rozmowy minęło tyle czasu, że to pośpieszne pięć minut nie wydawało się sprawiedliwe.

Dex zmrużył oczy. - Co jest nie tak? - Nic. Przewrócił oczami. - Co jest? Wyglądasz, jakby ktoś powiedział ci, że święty Mikołaj nie jest prawdziwy. Och, Boże. Facet, który wkurzył się, bo podnieśli mu podatek, chciał się wypowiadać, porównując nas? Prychnęłam. - Nic – upierałam się. - Coś cię gryzie. Powiedz mi. Nie zamierzał odpuścić, więc jęknęłam. - Nie rozmawiałam z nim od miesięcy. Pisałam do niego przynajmniej kilkanaście razy i nigdy nie odpowiedział. – Potarłam dłonią czoło. - Wiem, że nie jest dzieckiem. Jest dorosłym mężczyzną i już mnie nie potrzebuje. Chyba jestem po prostu dziewczyną i boli mnie, że ma swoje życie beze mnie. Zmarszczył nos, ale nie skomentował mojej tyrady. Wzięłam głęboki oddech i zmusiłam się do przywołania na twarz uśmiechu. - W każdym razie daj mi znać, kiedy będziesz chciał wyjść, okej?

***** Jeśli choć przez sekundę podejrzewałabym, że będę w stanie myśleć o czymś innym niż moja rozmowa z bratem, czy o tym czymś, co działo się z Dexem, strasznie bym się pomyliła. Byłam w połowie zapisywania terminów sesji, które jeden z artystów zaplanował na najbliższy tydzień, kiedy znienacka pomyślałam o superbohaterze, którego Dex miał w dodatkowej sypialni. Albo siedziałam w recepcji, wrzucając zdjęcia na stronę salonu, kiedy usłyszałam, jak Blake rozmawia przez telefon ze swoim synem i zaczęłam wyobrażać sobie, jak wygląda mały chłopiec w Kolorado. Po dwóch godzinach,które spędziłam w YMCA na basenie i zajęciach aerobiku, w ten sposób minął cały mój dzień. Dex, Dex, Sonny, Dex, Will, Brat, Dex, Dex. A potem jeszcze więcej Dexa.

Instynkt podpowiadał mi, że oszalałam. To nieustanne myślenie o nim nie było normalne. Z drugiej strony, co związane z Dexem było? Nic. Jedyną dobrą rzeczą, jaką potrafiłam wymyślić, było to, że zapewniał mi przyzwoitą dozę dystansu. To nie znaczy, że za każdym razem, gdy mnie mijał, albo stał obok biurka w recepcji, nie posyłał w moją stronę gorącego spojrzenia, czy że kiedy był wystarczająco blisko, nie kładł dłoni gdzieś na moim ciele. Czy to był mój kark, biodro czy dół pleców, jego ręka w taki lub inny sposób zawsze tam była. Nie zrobiłam nic, by się od niego odsunąć. Mój mózg mówił: Nie! Wszystko inne obrzydliwie krzyczało: Tak! Tak, miałam w głowie bałagan. Bez nadziei na uporządkowanie go jak należy. Nic we mnie nawet nie próbowało z nim walczyć, czy go ogarniać. Westchnęłam i wstałam pokonana, by sprawdzić, czy Slim lub Blue czegoś nie potrzebują. Odkładałam jedzenie przynajmniej od godziny, ale zaczęło burczeć mi w brzuchu tak bardzo, że uznałam, iż nadszedł czas, by przestać zwlekać. - Idę do sklepu obok, zanim zamkną, chcecie coś? Obydwoje pokręcili głowami. Slim obijał się, bawiąc się tabletem, a kiedy ostatni raz widziałam Blue, pracowała nad tatuażem kolejnego klienta. Nawet o siódmej wieczorem było zbyt ciepło. Zdecydowanie za gorąco na sweter, który włożyłam przed jazdą do Pins na tylnym siedzeniu motocykla Dexa. Zamówiłam w delikatesach śródziemnomorskiego wrapa i z całych sił starałam się nie myśleć o tym, co powiedział mi Sonny. Jeszcze jeden brat. Cóż, cholera. Do tego mały. Nie chciałam nawet rozważać, jaki jeszcze rodzaj bałaganu mój tato zrobił po kryjomu. To, co zaczęło się jako ból głowy, nie musiało przeradzać się w koszmar. Zwłaszcza jeśli ktokolwiek, komu jest winien pieniądze, postanowi przyjść po kogoś, kto nie ma Sonny'ego, by go chronił. Po kogoś takiego jak mój nowy młodszy brat. Boże. Byłam tak pogrążona w myślach o posiadaniu kolejnego rodzeństwa, że nie zauważyłam sylwetki mężczyzny opierającego się o ścianę z przecieranego kamienia, dopóki ciężki, czarny but nie uderzył w czubek mojego. - Laleczko – przywitał mnie dudniący, niski głos, który wcześniej słyszałam tylko raz.

Moje ciało nie zareagowało od razu. Zajęło mi sekundę pogodzenie się z tym, co ten głos oznacza. A oznaczał moją pieprzoną śmierć, jeśli tylko zobaczy mnie którykolwiek z Widows. Cholera! Brązowa torba z wrapem wyśliznęła się z mojej dłoni i byłam pewna, że zbladłam. - Co ty tu robisz? - zaskrzeczałam. Tak, ze wszystkich możliwych, pieprzonych reakcji, zaskrzeczałam. Nawet nie wiedziałam, że jestem zdolna do wydania z siebie takiego paskudnego dźwięku, ale w obliczu potencjalnej śmierci, wszystko było możliwe. Liam spojrzał na mnie spokojnie, jakby nie był po niewłaściwej stronie miasta. - A jak myślisz, co ja tu robię? - zapytał, odpychając się od ściany. Boże, był wielki. Ale nie o to chodziło. Nie był to też czas, by zwracać uwagę na jego szerokie bary. - Próbujesz nas zabić – wysyczałam, cofając się o krok. - Nie – mruknął, przyglądając mi się ze zbyt dużym zainteresowaniem. Rozejrzałam się po ulicy, by sprawdzić, czy nie nadchodzi ktoś znajomy. Jedyną dobrą rzeczą w Widows było to, że miałam nadzieję usłyszeć głośny ryk motocykla, zanim go zobaczę. Miałam nadzieję. W Bogu. I może jeszcze w kilku innych bóstwach. - Słuchaj, przpraszam, że przyszłam cię niepokoić. To się więcej nie powtórzy. Liam przesunął ręką przez króciutko ostrzyżone włosy. - Myślę, że to będzie w porzadku, jeśli znowu przyjdziesz mnie niepokoić, laleczko. Och, nieważne. Musiałam zwalczyć chęć przewrócenia oczami i zawołania, że to bzdura. Coś w dole brzucha ostrzegało mnie, że ten człowiek nie ma takiej kontroli – mogło też chodzić o sentyment – która pozowalała mi rzucać Dexowi gówniane teksty i uchodzić z tego cało. Przynajmniej w większości przypadków. - Hmm, tak, nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. – Mój uśmiech był raczej odrażająco niezręczny niż przekonywujący. Najwyraźniej Liam nie zwrócił uwagi na moje słowa, albo miał je gdzieś, bo kontynuował: - Myślę, że ty i ja możemy wymyślić coś w sprawie długu twojego ojca.

Nieskończona ilość werbalnego gówna przeleciała przez mój mózg w długiej tyradzie. Byłam głupia, jadąc sama do klubu ze striptizem, ale stojąc tutaj i rozmawiając z prezesem The Reapers, kiedy pod nosem miałam wybuchowego Widow, byłam jeszcze głupsza. Dużo głupsza. Ekstremalnie głupsza. Moje milczenie, kiedy zastanawiałam się nad tym, jaką idiotką byłam, zostało uznane za oznakę przychylności, gdyż szorstki mężczyzna przede mną kontynuował składanie swojej propozycji: - Szukałaś rozwiązania, więc mam dla ciebie jedno, pani Taylor – wymruczał lekko, podchodząc tak blisko, że niemal zdołał sięgnąć i dotknąć mojej twarzy. Nie udało mu się, bo umknęłam przed jego dłonią, ale kiedy się roześmiał, zrozumiałam, że to go nie odstraszyło. - Jak bardzo chcesz się upewnić, że nie ruszymy w pogoń za twoim bratem, kiedy tatuś nas nie spłaci w tym tygodniu? - zapytał. W tym tygodniu? - Co masz na myśli, mówiąc w tym tygodniu? - spytałam ostrożnie. Liam oblizał usta ruchem, który większość kobiet pewnie uznałaby za seksowny, ale dla mnie był zbyt przesadzony. - Twój tato dostał termin do końca tygodnia. – Wyszczerzył się. - Daję ci szansę, żeby mu pomóc. I bratu. Gdybym wrzasnęła "Cholera!" tak samo głośno, jak głośno wrzasnęłam w swojej głowie, to byłabym słyszana w obrębie dwóch przecznic. Instynktownie chciałam spanikować, ale nie zrobiłam tego. Wzięłam głęboki oddech i uspokoiłam się. Ten facet mógł blefować. To nie było wykluczone. Mógł również skorzystać z napadu głupoty, który miałam, kiedy ostatnim razem poszłam go odwiedzić. Chodziło o to, że teraz zdałam sobie sprawę z tego, jak głupia byłam, idąc do Busty's - klubu ze striptizem. Sonny prawdopodobnie skopałby mi dupę, gdyby dowiedział się, że negocjuję z łysym diabłem przede mną. Nagłe wyobrażenie twarzy Dexa było drugim ostrzeżeniem. On mnie zabije.

A gdyby przypadkiem wyszedł i zobaczył, że rozmawiam z Liamem, zabiłby nas oboje. A przynajmniej pobiłby tego drugiego, co by nie wyszło mu na dobre ze względu tak na kartotekę jak i na karierę. Czy naprawdę chciałam ryzykować i wpędzać go w kłopoty, tylko dlatego, że byłam idiotką? Nie, nie chciałam. Nie chciałam też urazić Liama bardziej, niż to konieczne, ale miałam wrażenie, że nie jest osobą, która dobrze radzi sobie z odrzuceniem. Co oznaczało, że mam totalnie przerąbane. Ale lepiej radzić sobie z diabłem, którego znałam niż z nieznajomym. - Ile jest ci winien? - Tyle samo, co ostatnio. – Liam zachichotał. - Ale w zamian za trochę więcej czasu, wezmę ciebie na sześć miesięcy. Co. Do. Cholery. Jakikolwiek sens, jaki widziałam w obchodzeniu się z nim delikatnie, wyfrunął właśnie przez pieprzone okno. Przedłużenie terminu w zamian za sześć miesięcy ze mną? Moje dziewictwo. Moją dumę. Mój honor. Mój pieprzony zdrowy rozsądek. Nie. Absolutnie nie. Skoro nie pozwoliłam się rozdziewiczyć swojemu byłemu po tym, jak randkowaliśmy przez cztery miesiące, to pewne jak cholera, że nie pozwolę też temu manipulacyjnemu dupkowi. - Nie – powiedziałam spokojnie. To nie było "Nie, dziękuję" czy "Doceniam ofertę, ale nie." Żadne z nich. Nic, co złagodziłoby mój sposób wyjścia z tej sytuacji. Sonny nigdy nie wybaczyłby mi, gdybym zrobiła dla niego coś tak głupiego, a już szczególnie nie dla dawcy spermy. Co ważniejsze, sama sobie nigdy bym nie wybaczyła. Nie byłam prostytutką ani pionkiem w jakiejkolwiek grze, w jaką ten psychopata chciał grać. Jego oczy błysnęły gniewnie. - Nie? - zadrwił, niedowierzając. - Mówisz mi nie? Cóż, to nie było najlepsze wyjście z sytuacji. - Mój tato ma gdzieś swoje dzieci. – Obserwowałam go uważnie, widząc, że nie kupuje tej wymówki. Była więc tylko jedna rzecz do zrobienia – kłamstwo. Rozpaczliwe

sytuacje wymagają rozpaczliwych środków, niech to cholera. - Poza tym nie sądzę, żebyś był amatorem towaru z drugiej ręki. - Co? Powinnam była zakończyć tę konwersację trzy minuty temu. - Jestem z Dexem. – To było lepsze niż mówienie, że jestem Dexa, co brzmiałoby zbyt zaborczo, prawda? Zbyt na stałe, a przecież tak nie było. Starannie kontrolowana maska uświetniająca twarz Liama przekształciła się w ledwie powstrzymywaną irytację, która kryła się w jego oczach. Był wkurzony. - Locke? Pokiwałam głową. Liam nie był tylko wkurzony. Był niewiarygodnie wkurzony. Wyprostował się na całą wysokość i jawnie zazgrzytał zębami. - Masz rację. Nie jestem amatorem resztek po Widows. – Przesunął po mnie wzrokiem jeszcze raz. - Nie wiedziałem, że zabawiasz się z takim śmieciem jak Locke, laleczko. Śmieciem? Uważał, że Dex jest śmieciem? Jeśli istaniało słowo na opisanie wyrazu mojej twarzy, to było nim słowo szyderczy. Wewnątrz siebie wiedziałam, że nie powinnam mu odpowiadać. Wcześniej był relatywnie miły, ale czy to oznaczało, że nieszkodliwy? Nie ma mowy. Próbując rozładować sytuację, posłałam mu drżący uśmiech. - Dziękuję za propozycję. Mam nadzieję, że odzyskasz swoje pieniądze. Ledwie słowa wydostały się z moich ust, złapałam z ziemi torbę z wrapem, jakby to była lina ratownicza i popędziłam do Pins. Być może wpadłam przez drzwi zbyt głośno, bo kiedy pracujący Slim na mnie spojrzał, złapałam jego zdziwiony wzrok. - Wszystko w porządku? - zapytał, nim z powrotem skupił się na tablecie. Rozejrzałam się, czy Dexa nie ma w pobliżu i odetchnęłam głęboko. - W porządku. – Nie było. Przynajmniej nie całkiem. Wszystko, co musiałam zrobić, to złapać oddech i zdecydować, czy powiedzić komuś o tym, że Liam był na zewnątrz i że złożył mi propozycję. Nie chciałam tego mówić. Moje wnętrze podpowiadało mi, że to zły pomysł, ale czy trzymanie buzi na kłódkę nie byłoby jeszcze gorszym? Nie byłam pewna. Choleeeeera!

Pognałam do pokoju socjalnego, krótko zerkając do biura i widząc, że Dex rozmawia przez telefon. To dobrze. To bardziej niż dobrze, bo dzięki temu mogłam zastanowić się nad tym, co zamierzałam zrobić. Jeśli w ogóle coś zamierzałam. - Trzymaj język za zębami, Ris – mówiła logiczna część mojego umysłu. - Powiedz mu, Ris – nakłaniała ta emocjonalna. Podwója pieprzona cholera. Zmusiłam się do przełknięcia wrapa, chociaż od razu w magiczny sposób straciłam apetyt. Zajęło mi to dłużej, niż gdybym wciąż była głodna, ale miałam to gdzieś. Wyrzucając resztki do kosza, powoli wyszłam z kuchni, wciąż debatując, czy mówić coś Dexowi. Kiedy podeszłam do drzwi biura, siedział przy biurku i rysował. Parę miesięcy temu obiecałam sobie, że już nigdy nie będę kłamać. Nie wyszło, więc przynajmniej mogłam ograniczyć robienie tego do minimum. Och, Boże. Kiedy słabo pukałam do drzwi, trzęsły mi się ręce. - Hej. Dex lekko przechylił głowę, a ciemnoniebieskie oczy błysnęły w moją stronę. - Wejdź, dziecinko. Po przejściu dwóch kroków czułam się, jakbym zmierzała na szubienicę. Niezdarnie stanęłam obok stojącego przy biurku krzesła i zaczęłam wyłamywać palce. Znowu patrzył na swój rysunek i tylko dzięki temu udało mi się zacząć. - Liam właśnie był na zewnątrz – rzuciłam. - Zaproponował, że przedłuży mojemu ojcu termin, jeśli z nim pójdę. Na dźwięk imienia bikera ołówek Dexa zastygł w powietrzu. Całe ciało stężało i przesunęło się pod wpływem napięcia mięśni. Wciąż nie podniósł wzroku, co mnie zmartwiło. -Odmówiłam mu. Powiedziałam, że jestem z tobą – paplałam. O matko. Sposób, w jaki powoli na mnie spojrzał, mógł być przerażający, ale z jakichś względów zwyczajnie taki nie był. Zamiast tego brutalnie odsunął krzesło, waląc nim w ścianę z tyłu. Z pomrukiem okrążył biurko i wskazał mi krzesło, obok którego stałam. - Czekaj – powiedział i wypadł przez drzwi. Ożesz ty.

Powinnam go posłuchać i zostać, ale tego nie zrobiłam. Ułamek sekundy później znalazłam się za drzwiami i podążyłam za nim. Jeśli Liam był na tyle głupi, by wciąż przebywać przed sklepem, na terytorium Widowmakers, to już nie żył. A przynajmniej spływał krwią. Ale to nie o niego się martwiłam, tylko o goniącego go durnia. Nie chciałam, żeby wpadł w kłopoty. Mogłam sobie jedynie wyobrazić, jak wygląd wypadającego z salonu Dexa urzekł pracowników i klientów. Ledwie zamknął z rozmachem drzwi, ja do nich podbiegłam. Dex zmierzał do końca przecznicy z telefonem przy uchu i wreszcie mogłam usłyszeć, jak wyszczekuje coś niskim i groźnym głosem. Cholera. Zebrałam się w sobie i podążyłam za nim, wyłapując urywki: - Skurwysyn... w Pins... popierdoliło go... Ritz! O rany. W momencie, kiedy włożył komórkę do kieszeni i zrobił krok, by przejść na drugą stronę ulicy, wsunęłam palec w szlufkę z tyłu jego dżinsów i pociągnęłam. - Charlie. - Jakimś cudem się zatrzymał. - Hej, już go nie ma – powiedziałam najbardziej kojącym głosem, jaki potrafiłam z siebie wykrzesać. Wolną rękę położyłam mu na krzyżu. - Uspokój się. Dex obejrzał się na mnie, zanim stopniowo zaczął się odwracać, aż czubki jego butów dotknęły moich balerinek. Po raz pierwszy ten całkowicie pusty wyraz twarzy zniknął. W jego miejsce usta Dexa ściągnęły się, a oczy zwęziły. Tak, był wkurzony. Uśmiechnęłam się do niego, mając nadzieję, że to go uspokoi i znowu pociągnęłam go za szlufkę. - Wyluzuj. – Użyłam tych samych słów, których nie tak dawno temu on użył w stosunku do mnie. - Nic się nie stało. - Ritz – wycedził. - Przylazł tu. Do mojego salonu. Na mój teren. I próbował cię, kurwa, ze sobą zabrać. - Odsłonił zęby. - To nie jest pieprzone nic. Czasami chciałam po prostu przewrócić na niego oczami. - Ale odszedł, a ja nie chcę, żebyś miał problemy. - Okej, nadal był wściekły. - I jestem tu z tobą, a nie z nim, więc to bez znaczenia.

Długą chwilę patrzył na mnie twardym wzrokiem. Po czym jego dłonie objęły moją twarz. Odchylił mi głowę, by chwycić zębami górną wargę i wessał ją pomiędzy swoje. O cholera. Poruszył się, by to samo zrobić z drugą, zanim zareagowałam. Zanim spróbowałam pocałować go w ten sam sposób, w jaki on całował mnie, tępymi krawędziami zębów łapiąc jego dolną wargę. Jeszcze bardziej odchylił mi głowę, wyginając mnie do tyłu, obejmując ramieniem w talii i przyciskając mnie do siebie. Jego gorący język wśliznął się w moje usta z taką siłą i władczością, że nie wiedziałam, co mam robić. Ale nie miało znaczenia, że przed nim całowałam się tylko z trzema osobami. Że jego doświadczenie stokrotnie przyćmiewało moje, ponieważ jęknął w moje usta. Przyciągnął mnie bliżej i objął mocniej, niż było trzeba. Ten pocałunek był roszczeniem sobie prawa. Jego jezyk toczył pojedynek z moim w sposób, który był całkowicie, cholernie niewłaściwy na zatłoczonej ulicy. Twarde ciało spowijało mnie, pochłaniając. A ja to uwielbiałam. Pozwoliłam, by to się działo. Wessałam jego język do ust, jakbym wiedziała, co robię. Jakbym miała przestać istnieć, gdyby ponownie nie ugryzł mojej wargi. - Iris. – Delikatnie ukąsił miękkie miejsce pomiedzy szczęką i gardłem. Jasna, jasna, jasna cholera. Zamierzałam stanąć w płomieniach. W ogniu, który rywalizował z piekielnym i był wart każdej sekundy bólu, jaki sprawiały mi agresywne usta Dexa. Znowu mnie ugryzł, po czym trącił nosem linię szczęki. - Jesteś moja. – Przycisnął dolną część ciała do mojego brzucha. Był twardy. Tak bardzo twardy. - Twoje usta, twoja twarz, twój tyłek, twoja cipka, Ritz. Cała jesteś moja. Ja, która nigdy nawet nie całowałam się publicznie. Dyszałam, gotowa oddać wszystko i jeszcze więcej mężczyźnie, który śmiertelnie mnie przerażał. I gdyby nie chrząknięcie, które nagle wyszarpnęło mnie z seksualnego oszołomienia, chętnie zostałabym z jego językiem w gardle i zębami na podbródku na zawsze. - Yhm, Dex? Po raz ostatni mocno wessał moją wargę w usta, po czym niechętnie się odsunął. Gdzieś za mną ponownie rozległo się chrząkniecie.

- Dex, Luther przy telefonie. – To był Slim. To Slim chrząkał. Slim, który przyłapał nas na całowaniu się. Na środku chodnika. W biały dzień. Och. Nie. Rudzielec, który z zadowoloną z siebie miną – naprawdę nie sądzę, bym to sobie wyobraziła – powiedział do mnie bezgłośne: - Wiedziałem. Jestem pewna, że moja twarz jak w kalejdoskopie mieniła się czerwienią i różem. Próbowałam zrobić krok w tył, ale kiedy Dex mocniej zacisnął ramię wokół mojej talii, okazało się to bezcelowe. - Okej – odpowiedział w końcu ochrypłym głosem, nie zawracając sobie głowy odwracaniem się. Trzymał głowę nisko, blisko mnie, ramieniem sztywno obejmując moje plecy. Wziął ostry wdech nosem, a wypuścił drżący wydech ustami. Pochylił się jeszcze bardziej i wyszeptał trzy słowa, które wywołały u mnie gęsią skórkę. - To nie koniec. Miałam cholerną nadzieję, że nie.

Rozdział 27 - Powiedz nam, co się stało. Ja pierdzielę. Siedząc w biurze naprzeciwko Dexa, Luthera i tego słodkiego bikera, który pracował w Mayhem, odetchnęłam i złożyłam dłonie na kolanach, by ukryć fakt, że jestem na granicy paniki. Co oznaczało, że wiedziałam, jakie pytanie padnie. Musiało paść. Po naszej krótkiej sesji obściskiwania się na zewnątrz Pins, kolejnej rozmowie telefonicznej Dexa z Lutherem i po stwierdzeniu, że co najmniej dwóch motocyklistów skierowało się ulicą w stronę przeciwną do Mayhem, znalazłam się tutaj. W biurze. Przed powtórną Świętą Inkwizycją. Mogłam skłamać. Lub mogłam dokładnie opowiedzieć, co zaszło z Liamem na zewnątrz. Przez co wpadłam w panikę. Byłam idiotką i bałam się do tego przyznać. Ale do tej pory nie byłam kłamczuchą, z wyjątkiem tego, że tak jakby, poniekąd, przez miesiące nie powiedziałam Sonny'emu o swoim ramieniu. Od tamtej pory jednak starałam się mówić prawdę, bo przecież przemilczenia i zaniechania nie są kłamstwem, prawda? Sądzę, że wszystko zależy od okoliczności, a przynajmniej lubiłam tak myśleć, by zachować czystość sumienia. - Ritz – odezwał się Dex, obracając z boku na bok czapkę Rangersów na głowie gestem, którego nie znałam. No, cholera. Byłam twarda. Czego miałam się bać? Patrząc na wkurzoną twarz Dexa, dokładnie wiedziałam czego, ale to nie znaczyło, że miałam zamiar kulić się ze strachu przed jego osądem. Niech to szlag. - Zobaczył mnie na zewnątrz i oznajmił, że ma dla mnie propozycję – zaczęłam. Powiedział, że ma rozwiązanie tego, jak uchronić tatę i Sonny'ego od zwracania długu do końca tygodnia. Nie przegapiłam ostrożnego spojrzenia, jakie Luther rzucił w stronę Dexa. - Powiedział, że weźmie sześć miesięcy ze mną w zamian za... nie wiem, odpuszczenie pościgu za jednym z nich, jeśli nie zapłacą. Po prostu mu odmówiłam. A potem powiedziałam mu, że jestem z Dexem. - Nie powiedział nic więcej? - zapytał gorący, starszy facet.

Pokręciłam głową. - Nic ważnego. – Tylko nazwał Dexa śmieciem, ale byłabym głupia, gdybym o tym wspomniała. Luther wydmuchał powietrze, przez co jego usta zafurkotały w rozdrażnieniu. - To sukinsyn. Gorący biker w zdumieniu pokręcił głową. - Słyszałem, że nie tak dawno rozstał się ze swoją starą. - Też to słyszałem – zgodził się prezes MC. - Ale dlaczego, do cholery, próbował zabrać Ris na wymianę? To nie w jego stylu, nawet jeśli w ten sposób próbował nas wkurwić. Na to pytanie nie miałam odpowiedzi. I nagle poczułam się winna, że się nie zgodziłam. Że ze swojej strony nie zrobiłam nic, by zapewnić bezpieczeństwo Sonny'emu, ale... - Zrobiłabym dla Sonny'ego niemal wszystko, ale nie chcę iść z Liamem – starałam się wytłumaczyć cichym głosem. - Nigdzie z nikim nie idziesz – szybko wtrącił Dex. - Ani dla Sonny'ego, ani dla ojca, ani dla nikogo innego, Ritz. Nigdy. Kiedy Dex mówił, przypadkiem spojrzałam na Luthera i zauważyłam, że drgają mu usta. - To gówno Taylora. Nie powinnaś się w to mieszać – powiedział. Wtedy do głosu doszło poczucie winy. Zatajenie prawdy gryzłoby mnie przez wieki. - Zrobiłam coś głupiego – wyrzuciłam z siebie, patrząc w sufit, bo jakiekolwiek jaja, jakie miałam wcześniej, zanikły. Po prostu zerwij to jak plaster. Jak najszybciej. - W zeszłym tygodniu poszłam do Busty's, żeby spotkać się z The Reapers i sprawdzić, czy mogłabym pogadać z nimi o pościgu za Sonnym. Ten palant powiedział, że to nie moja sprawa – Wypuściłam dziwny oddech, kontynuując skazywanie się na potępienie. Pocałował mnie i uciekłam stamtąd. Cisza. Kompletna, paraliżująca cisza.

- Wiem, że to było głupie, ale nic mi nie jest. – Jakby to miało pomóc. Ale coś jest lepsze niż nic. Taką miałam nadzieję. Wyciągnęłam ręce i odwróciłam je. - Widzicie? Nic się nie stało. Pierwszym, co padło z czyichś ust, było długie, rozwlekłe: - Kuuurwa. To mógł być gorący gość albo Luther. Następnym było: - Wynoś się. Dex. - Słucham? - zapytałam, wciąż wpatrując się w ozdobiony wzorem sufit. - Wynoś się, Ritz – powtórzył. Co, do diabła? Opuściłam wzrok, nagle bardziej zmieszana niż przestraszona jego odpowiedzią. Dex mocniej naciągnął czapkę na czoło. Końce jego palców były białe od zaciskania. - Dlaczego? - Wypierdalaj – warknął. Auć! - Dex... - Powiedziałem, wypierdalaj! - wrzasnął. Moje serce zaczęło walić tak szybko, że myślałam, iż eksploduje. Twarz się rozgrzała. Klatka piersiowa zaczęła boleć, jakby ktoś wychłostał mi skórę. Czułam się strasznie. Naprawdę strasznie. Dlaczego, do cholery, tak na mnie wrzeszczał? Pierwszy raz w życiu warknęłam, ponieważ miałam do czynienia z głupim fiutem, którego zaczynałam lubić i do którego zaczynałam coś czuć, a on zamierzał zachowywać się jak kompletny, pieprzony kutas? - Pierdol się, ty... ty... wredny dupku. – A potem wypuściłam oddech, który pewnie mógł rywalizować ze smoczym, nie licząc ognia i śmierdzącego oddechu. - Nie mów tak do mnie. Byłam tak zawstydzona i tak zakłopotana, że w gardle czułam gulę. Zostałam upokorzona. Nikt nigdy tak się do mnie nie odezwał i chyba oszalał, jeśli sądził, że puszczę mu to płazem.

Wstałam z krzesła, jakby moje stawy należały do staruszki, wkurzona i zraniona pokręciłam głową, ale nie zawracałam sobie głowy patrzeniem na niego. Nie wiem, jakbym się poczuła, gdybym spojrzała mu w twarz. Tuż przed tym, nim szarpnęłam za drzwi z trochę większą siłą, niż była konieczna, wymamrotałam pod nosem: - Kutafon. W momencie, w którym znalazłam się za nimi, moje tętno przyśpieszyło trzykrotnie. Chęć zwymiotowania i rozpłakania się była przytłaczająca. Udało mi się stłumić wymioty i zadowolić się nierównym oddechem, który nie zrobił nic, by powstrzymać łzy. Te cholerne, zdradzieckie łzy, które sporadycznie wymykały mi się z oczu i spływały po twarzy, nim je wytarłam. Nie będę płakać. Nie będziesz płakać, Iris. Ponownie wycierając twarz, wciągnęłam oddech, który wydawał się zduszony i słaby, ale spełnił swoją rolę. Korytarz zdawał się być krótszy niż normalnie, a kiedy tylko dostrzegłam Blue, Slima i klienta, który siedział na kanapie, patrzących w moją stronę ze współczuciem w oczach, miałam ochotę przywalić twarzą w najbliższą ścianę. Nie miałam chwili pieprzonego wytchnienia. Przywołując na twarz drżący uśmiech, pomaszerowałam do wyjścia, obiecując sobie, że nie wybuchnę płaczem, dopóki nie zniknę z widoku. Nie zrobię tego, do cholery. Nie zrobię. - Iris! - zawołał za mną Slim, kiedy zatrzymałam się przy drzwiach, opierając dłonie o szybę, by pchnąć. Spojrzałam mu w twarz, utrzymując ścisłą kontrolę nad uśmiechem. - Masz – powiedział i sięgnął do kieszeni, ukradkiem coś mi rzucając. Kluczyki do samochodu. To sprawiło, że jeszcze bardziej chciało mi się płakać. Chwyciłam je, gotowa, by odrzucić je z powrotem, od razu kręcąc głową. - Będzie na ciebie wściekły. Mój słodki przyjaciel Slim wzruszył ramionami, w ogóle niezmartwiony. - Przejdzie mu. – Uniósł podbródek i mrugnął. - Załapię się na podwózkę do domu z Blue.

Blue otworzyła usta, ale nie odezwała się słowem. Jej wzrok przesunął się w moją stronę i z powagą pokiwała głową. - Wynoś się stąd, Ris. Ach, cholera. Znowu musiałam wytrzeć policzki, by chwycić łzy, które wymknęły się jak podstępni ninja. - Dziękuję wam – mój głos brzmiał niepewnie i ochryple. Pociągnęłam nosem i posłałam im najlepszy uśmiech, jaki byłam w stanie wykrzesać ze swoich sponiewieranych emocji. - Jesteście naprawdę dobrymi przyjaciółmi. Nie chcąc tracić więcej czasu, szybko pomachałam swoim współpracownikom i wybiegłam za drzwi. Scion Slima był zaparkowany w najdalszym rogu parkingu. Głęboko wciągając powietrze, starałam się jak najbardziej wyrównać oddech przed wyjazdem. Nie wiedziałam, dokąd jechać. Całą sekundę zajęło mi zdecydowanie, że dom Sonny'ego nie wchodził w rachubę. Moje klucze były u Dexa, a pomysł organizowania włamania mnie nie pociągał. Nie było też pieprzonej możliwości, że pojadę do Dexa. Ostatnią rzeczą, jaką chciałam w tej chwili robić, było choćby myślenie o tym dupku. No dobrze, to było kłamstwo. Jak tylko o nim pomyślałam, skoczyło mi ciśnienie. To znaczy, jaki on, do licha, miał problem? Żeby tak na mnie wrzeszczeć. Tak do mnie mówić. Może był przyzwyczajony do komunikowania się z ludźmi w ten sposób. Nie był zbyt miły dla większości ludzi, z którymi go widziałam. Jego mały napad furii wyciągnął z niego co najlepsze – ze mnie również. Przez jakiś czas jeździłam w kółko. Nie wiedziałam, gdzie zmierzam i przez połowę czasu nawet nie wiedziałam, gdzie jestem. Będę musiała zatankować, zanim później odstawię samochód z powrotem do salonu. Albo jutro, albo kiedykolwiek mój umysł zdecyduje się to zrobić. Wtedy przypomniałam sobie, że zostawiłam w Pins torebkę i telefon. To pokazywało jak bardzo byłam wkurwiona... eee, zdenerwowana. Nawet do łazienki nie chodziłam bez telefonu. Jedyne pieniądze, jakie przy sobie miałam, to dwanaście dolarów i reszta z delikatesów w tylnej kieszeni. Cóż, tak jakby byłam udupiona. W końcu znalazłam drogę powrotną do tej części miasta, którą znałam, bliżej domu Sonny'ego. Z jedną czwartą zbiornika paliwa, wjechałam na parking przed centrum handlowym i kinem, w którym byłam wcześniej. Nie było sensu, bym przygnębiona jeździła

w kółko lub siedziała w samochodzie. Nie miałam ochoty odtwarzać tonu Kutasa dłużej, niż robiłam to w czasie jazdy. Pieprzony dupek.

***** Po dwóch godzinach gapienia się na wielki ekran, kiedy w końcu, nareszcie, wciągnęłam się w akcję, dostrzegłam stojącą u podnóża schodów prowdzących do rzędów siedzeń postać. Gdy zobaczyłam, że jest dopiero dziewiąta wieczór, wśliznęłam się na drugi film, bo nie było cholernej możliwości, bym wracała do Pins wcześniej, niż musiałam. Ponieważ nadal nie wymyśliłam żadnego planu. Gdyby mój samochód nie był u Dexa, wtedy miałabym więcej możliwości. Ale niestety był. Nie miałam przy sobie komórki, więc nawet nie mogłam spróbować dodzwonić się do Sonny'ego i wyjaśnić mu, co się dzieje, a nie miałam wątpliwości, że ostatecznie i tak o tym usłyszy. Nie chciałam go okłamywać. I jeśli ktokolwiek miał mu powiedzieć o tym, że zrobiłam coś głupiego, to miałam nadzieję, że to będę ja. W którymś momencie filmu, na który nie zwracałam uwagi, zaczęłam płakać. Cichymi łzami, które wypalały sobie drogę na zewnątrz. Zdradzieckimi, małymi kroplami, które zawstydzały mnie jeszcze bardziej, niż już byłam zawstydzona. Postać u stóp schodów zrobiła dwa kroki. W ciemności mogłam stwierdzić, że to mężczyzna. Wysoki i muskularny, ale to wszystko, co udało mi się dostrzec. Szczerze mówiąc, miałam to gdzieś, więc zamiast na niego, z powrotem spojrzałam na dwóch śmiejących się na ekranie aktorów. To pewnie pragnienie, by zatracić się w filmie, uczyniło mnie ślepą na sylwetkę, która biorąc po dwa kroki na raz, przemieszczała się wzdłuż pustego rzędu, gdzie siedziałam, aż zajęła elegancki siedzenie obok mnie. Stężałam, ale nie odwróciłam się, by spojrzeć na mężczyznę... na Dexa. Minęło dziesięć lub piętnaście minut filmu. Dex nie odezwał się słowem, choć mogłam poczuć na sobie ciężar jego spojrzenia. Tylko on mógł patrzeć na mnie w tak fizyczny sposób. A potem głośno i wyraźnie westchnął.

- Ritz – wyszeptał bez powodu. W kinie były tylko trzy inne osoby i siedziały rozproszone. To nie znaczyło, że zamierzam zwracać na niego uwagę. Dwie minuty później znowu szepnął: - Ritz. Nie, nadal nie zamierzałam zwracać na niego żadnej uwagi. - Ritz. - Ritz. W sumie musiał powtórzyć moje imię z pięć razy. Szeptem, który ostatecznie przeszedł w słaby syk. Wciąż nic. Nadal patrzyłam na ekran, mimo że przestałam słuchać dialogów sekundę po tym, jak wypowiedział moje imię. Nic sobie nie robił z tego, że go ignoruję. Podniósł podłokietnik między naszymi siedzeniami i odsunął go. Długie palce zakradły się na moje kolano, więc bezskutecznie próbowałam je wyszarpnąć. Niekoniecznie brutalnie, ale niezbyt łagodnie zacisnął chwyt, by mnie zatrzymać. - Przestań – polecił w głuchej ciszy. Po prostu wróciłam do patrzenia przed siebie, znowu go ignorując. Rozłożył palce, by złapać tyle mojego uda, ile zdołał, obejmując palcami mięśnie. Pochylił się nad luką między naszymi siedzeniami i przysunął swoją głowę do mojej. Zamarłam, ale wciąż patrzyłam przed siebie, jakby go nie było. - Dziecinko – zagruchał, trzymając nos przy mojej skroni. - Nie rób mi tego nigdy więcej. Ha! Przez jakiś czas żadne z nas nie odezwało się słowem. On się nie odsunął, a ja niezmiennie udawałam, że go tam nie ma, dopóki znów nie westchnął zirytowany. - Ritz. Kutas. Czubkiem nosa wytyczył linię od mojej skroni do podbródka. Naprawdę chciałam go ignorować i udawać, że go tam nie ma, ale znałam tego faceta. Nie rozumiał subtelności.

- Zostaw mnie samą, Dex – powiedziałam tak spokojnie i obojętnie, jak to tylko możliwe. Odpowiedział tak, jak można się było po nim spodziewać. - Nie. Odchyliłam twarz i odepchnęłam go, opierając lewą rękę o środek jego klatki piersiowej. - Zostaw mnie samą. Wypuścił nosem długi oddech, który owiał moją szyję. - Nie, kochanie. Pieprzyć jego i jego kochanie. Kutas. - Przestań – wycedziłam przez zęby. Ścisnął moje udo mocniej, dotykając nosem szczęki. - Musimy pogadać – wyszeptał. - Nie, nie musimy – wysyczałam w odpowiedzi. - Owszem, musimy – upierał się. Ten cholerny człowiek był diabłem wcielonym. - Czy mógłbyś, proszę, zostawić mnie samą? Myślę, że zrobiliśmy dla siebie wystarczająco dużo. Uciekło mu kolejne, przeciągłe westchnienie. - Dziecinko – znowu odezwał się niskim, gruchającym głosem. Nie mieliśmy sobie nic do powiedzenia. Nic, co chciałabym od niego usłyszeć. No może z wyjątkiem tego, jak mnie znalazł. To mogłoby być miłe. Ale nic z tego. Znowu umilkliśmy. Patrzyłam wyłącznie na ekran, bo nie chciałam go widzieć, podczas gdy on patrzył na mnie. Miałam wrażenie, że minęła jedna czwarta filmu, kiedy ponownie się odezwał. - Nie jestem w tym zbyt dobry – wyszeptał. - Wystarczająco złe było to, że zjawił się ten dupek i próbował cię ode mnie zabrać. Wtedy ty mówisz, że poszłaś do pierdolonego Busty's, żeby z nimi porozmawiać? Wiesz, co mogło ci się stać? Co te bezwartościowe gnoje mogły zrobić takiej ładnej dziewczynie jak ty? Oni zjadają takie dziewczyny na lunch. Mogli cię skrzywdzić tylko z powodu tego, kim jest twój tato i kim jest Sonny, Ritz – warknął. Kolejny raz na sekundę zacisnął palce, po czym je rozluźnił.

- To pierdolony cud, że pozwolili ci się stamtąd wydostać. Cóż, miał rację, ale niezależnie od tego, nadal byłam wkurzona. A kiedy nie odpowiedziałam na jego wyjaśnienia, zdałam sobie sparwę, że on również. - Ritz, przestań świrować. Taa, wciąż ani słowa. Reszta filmu minęła jak we mgle, niezrozumiała i bezsensowna. Gdyby ktoś spytał mnie, co się działo, nie potrafiłabym mu nic powiedzieć. Kiedy leciały napisy końcowe i w kinie rozbłysło światło, wstałam i na sekundę spojrzałam na Dexa. Miał siniaka na podbródku? Jeśli tak, to nie był odpowiedni moment, by mu współczuć. Miałam na głowie ważniejsze rzeczy. Jak to, że był totalnym palantem. - Rozumiem, że jesteś wściekły, bo zrobiłam coś głupiego... naprawdę głupiego, ale zachowałeś się jak dupek, Dex. Może inni ludzie przywykli do tego, że na nich wrzeszczysz i źle się do nich odnosisz, ale ja nie przywykłam i nigdy nie przywyknę. Zbyt dużo zniosłam, by znosić jeszcze i to, że przez ciebie czuję się jak gówno. Zamierzam więc pojechać do Pins i oddać Slimowi samochód, a potem wrócić do twojego domu. Jeśli nie masz nic przeciwko, zostanę na noc, a potem wymyślę coś innego. - Jak cholera wymyślisz. – Jego oczy rozszerzyły się z niedowierzania i przesączającej się do nich irytacji. - Możesz się wkurzać, o co tylko chcesz, dziecinko, ale nigdzie nie pójdziesz. Co za cholerny facet. Jeśli Sonny wkrótce nie wróci, skończę w więzieniu. Dlaczego nie mógł po prostu powiedzieć, że jest mu przykro? Gdyby przeprosił, być może nadal byłabym wściekła, ale fakt, że nie potrafił wypowiedzieć w języku angielskim tego jednego słowa, którego pragnęłam, przeszkadzał mi bardziej niż wszystko inne. - Cokolwiek, Dex. To była jego kolej, by zafundować mi to niedostępne milczenie. Jedyna różnica polegała na tym, że ja nie czekałam tak długo jak on. Prześliznęłam się obok niego i wyszłam.

Rozdział 28

Dwa dni. Przez dwa pieprzone dni się do niego nie odzywałam. Do największego wrzoda na tyłku, jakiego w życiu spotkałam. Pierwszego dnia, po tym jak wróciłam do Pins, nie poświęciłam mu ani jednego słowa. Nawet wtedy, gdy zatrzymał mnie na zewnątrz i zaptał: - Jesteś, kurwa, poważna? - kiedy na niego nie patrzyłam. Po tym wszystkim nie chciałam być obok niego ani w tym momencie, ani w żadnym innym w najbliższej przyszłości. Gdybym aż tak bardzo nie przejmowała się wkurzeniem Sonny'ego, wtedy sytuacja byłaby zupełnie inna. Mogłabym sobie zrobić przerwę od Kutasa, zostając w hotelu. Ale to nie działało w ten sposób. Mogłam stwierdzić, że Dex jest wściekły, bo nie przyjęłam jego żałosnej próby przeprosin – zabrakło kluczowego słowa: przepraszam – ale ponieważ byłam zła i zraniona, guzik mnie to obchodziło. Potem, kiedy zobaczył, że faktycznie jestem poważna, wściekł się jeszcze bardziej, przez co sytuacja tylko się pogorszyła. I ta cisza. Niech to szlag. Koszmarna, pieprzona cisza. Mogłoby zrobić się jeszcze gorzej, ponieważ chciałam dowiedzieć się, dlaczego Dex ma fioletowo niebieskie wybroczyny na podbrodku. Chciałam wiedzieć, jak je zdobył, ale nie miałam jak zapytać. Jeśli o mnie chodzi, mógł pozostać wkurzony. Następnego dnia było tak samo. Wpadliśmy w tak ścisłą rutynę, że nie potrzebowaliśmy się komunikować. Każdego popołudnia jak w zegarku rozpoznawałam, kiedy przygotowywał się do wyjścia, więc w napiętej ciszy zachowywaliśmy pozory. W Pins się unikaliśmy. Z jego porów, wzroku i języka ciała sączył się gniew. Kiedy musiałam zmierzyć się z wypełnionymi litością spojrzeniami Slima i Blue, pozwoliłam sobie na zatopienie się w mieszance wstydu, frustracji i rozczarowania. Po raz drugi w historii do Pins przyszedł Luther – przynajmniej po raz drugi, odkąd zaczęłam tam pracować – i posłał mi smutny uśmiech, a potem poklepał mnie po ręku. Znowu się wkurzyłam. Czyż nie dlatego nikomu nie mówiłam o swoim ramieniu? Odpowiedzią było gromkie tak. Tylko że tym razem z powodu krzyków Dexa,

schizofrenicznego przestępcy, który wściekł się, bo nie otrzymał natychmiastowego odpuszczenia grzechów. Kretyn. Noc minęła w ten sam sposób, z wyjątkiem tego, że to Dex zrobił kolację i zjedliśmy ją w ciszy, siedząc na przeciwległych krańcach kanapy. Do tego towarzystwo w salonie było ciszej niż zwykle i obchodziło się ze mną jak z jajkiem. Irytacja nawet nie była blisko opisania tego, jak się czułam. I nienawidziłam tego. W dodatku unikałam rozmowy z Sonnym. Już zebrałam od jednej osoby, na której zależało mi bardziej niż powinno. Zebranie od dwóch byłoby zwykłą przesadą. Choć to prawdopodobnie oznaczało proszenie się o uszczypnięcie życia, kiedy wróci, to jednak postanowiłam zaryzykować. Z drugiej strony Dex... - Myślisz, że jestem suką? – zapytałam po tym, jak kilka minut wcześniej kompletnie zignorowałam stojącego przy moim biurku i rozmawiającego z klientem Dexa. Slim uniósł brew, spoglądając na mnie znad tableta, w który akurat stukał. - Suką? - wypowiedział to słowo tak powoli, że natychmiast się zjeżyłam. - Tak. Skrzywił się. - Nie użyłbym dokładnie tego słowa. Och, Boże. Skoro nawet Slim tak to ujmował... niech to cholera. Poczucie winy musnęło krańce mojego umysłu. Czy miałam dobry powód, by nadal być wściekła? Uważałam, że tak. Z drugiej strony, czy Dex miał dobry powód, żeby aż tak ześwirować? Nie do tego stopnia. Ale trzeba dodać, że... próbował przeprosić. Na swój własny, Dexowy sposób. Slim spojrzał w górę i z powrotem opuścił wzrok na ekran. - Chcesz, żebym powiedział ci prawdę, czy chcesz, żebym był miły? Podwójne "Och, Boże." Naprawdę byłam taką straszną suką? - Prawdę, Slimmy – fuknęłam, czując się jak głupek, jeszcze zanim mój przyjaciel zaczął mówić. - Cóż, Ris. Jesteś tak jakby odrobinę nierozsądna – stwierdził spokojnie i postukał w tablet. - Jeśli ktoś wrzeszczałby na moją siostrę, tak jak on wrzeszczał na ciebie, próbowałbym skopać mu dupę. – Niemal parsknęłam, słysząc w tym zdaniu słowo klucz:

próbował. Ale Slim kontynuował, więc nie mogłam stroić sobie żartów. - Ale jeśli moja siostra zrobiłaby coś tak głupiego, jak ty zrobiłaś, darłbym się tak samo. Uch. - Wkurzył się tak tylko dlatego, że mu zależy, wiesz o tym, prawda? - zapytał ostrożnie, w końcu spogladając na mnie tymi jasnozielonymi oczami. Na to stwierdzenie uszło ze mnie powietrze. - Wiem... - westchnęłam. - Ale... - Mrugnął. - To twoje "Pierdol się" było bezbłędne, Tęczowa Ris. Powiedziałam to, co nie? Ups. Slim uśmiechnął się pobłażliwie, wymazując resztki gniewu, który przylgnął do mojej piersi. Miał rację. - Wytnij jeszcze kiedyś taki numer, a wtedy będziesz miała ze mną do czynienia. Kumasz? - Kumam. I tak po prostu poczułam, że trochę mi ulżyło. Pozostawanie wściekłym wymagało zbyt wiele wysiłku. Musiałam wykombinować, jak przeprosić Dexa bez popadania w zbytnią uległość. Nie chciałam za bardzo mu ustępować. Kiedy więc chwilę później zadzwonił telefon, okazja spadła wprost... na moje biurko. - Pins and Needles, mówi Iris, w czym mogę pomóc? Nagrana wiadmość głosiła, że odbieram połączenie z więzienia Bryt Unit. Nazwa przywołała wspomnienie taty. Czy nie tam siedział, zanim poznał mamę? Coś mi mówiło, że tak. Pewnie powinnam się rozłączyć, ale pozostałam na linii, a mój umysł pędził. Czy mój ojciec był w więzieniu? Uznałam, że upłynęło zbyt mało czasu, od kiedy był w mieście, ale istniała taka możliwość. - Halo? - wreszcie po drugiej stronie zabrzmiał szorstki głos. To nie on. Minęło dziesięć lat, a ja wciąż umiałam go rozpoznać. - Pins and Needles – odpowiedziałam nieswojo. No dobra, dlaczego ktoś miałby dzwonić do salonu z więzienia? Nastąpiło trochę szurania, a potem mężczyzna znowu się odezwał. - Muszę porozmawiać z Dexem.

Wtedy dotarło do mnie, kto dzwoni. W więzieniu siedziała tylko jedna osoba, która mogła dzwonić do Pins – tato Dexa. Cholera! Nie do mnie należało pilnowanie jego połączeń czy jakichkolwiek aspektów jego życia, ale zmusiłam się, by o tym zapomnieć. Był w takim strasznym nastroju, odkąd olałam go w kinie, że to mogłoby przechylić szalę. Nie istniała w żadnym piekielnym wymiarze taka możliwości, żeby Dex chciał rozmawiać ze swoim tatą. - W tej chwili jest nieosiągalny. Mogę przekazać wiadomość. – Wiadomość, która będzie napisana niewidzialnym atramentem. - Wiem, że ten skurwiel tam jest – wycharczał starszy Locke. - Daj go do telefonu. Och. Za cholerę. Nie. - W tej chwili jest nieosiągalny. Chcesz zostawić wiadomość? - wycedziałam w swojej najlepszej imitacji złego Dexa. - On tam jest. Daj go do cholernego telefonu. Odsunęłam słuchawkę od twarzy i popatrzyłam na nią. Nie okazuj braku szacunku starszym, Ris. - Nie dam go do telefonu. Jeśli chcesz, zostaw wiadomość. Jeśli nie, nie krępuj się i zadzwoń na jego komórkę. – Jakby miał ją odebrać. Ha! Może nie byłam w stanie pyskować do młodszego Locke, ale starszy siedział w więzieniu, więc był nieszkodliwy. Przynajmniej w tym momencie. - Powiedziałaś, że jak masz na imię? - Jego głos zaczął się podnosić, w miarę jak rósł jego gniew. Mogłam co jakiś czas robić gupie rzeczy, ale byłam na tyle mądra, żeby mu go nie podawać. - Czy chciałby pan zostawić wiadomość? - To, co chciałbym zrobić, to porozmawiać z moim cholernym... Trochę zamaszyście odłożyłam słuchawkę, uśmiechając się do

siebie z

pobłażliwością. Niecałe trzy minuty później telefon w salonie ponownie się rozdzwonił. Podniosłam słuchawkę i kiedy tylko usłyszałam nagrany komunikat, znowu się rozłączyłam.

Dzwonił jeszcze dwa razy, ale nawet się nie wysilałam, żeby odebrać. Salon był pusty z wyjątkiem Kutasa w biurze i Blue na jej stanowisku. A ona miała gdzieś, że ignoruję telefony. - Telefon! - krzyknął Dex ze swojego biura. Jakby sam nie mógł odebrać tego pieprzonego telefonu. Co w tej sytuacji akurat było dobre. - Nie odbieraj! - odkrzyknęłam. Po krótkiej przerwie krzyknął ponownie: - Ritz! Telefon! Cholerka. Westchnęłam i zapisałam to, co robiłam na stronie Pins, by móc porozmawiać z Kutasem. Podczas krótkiego spaceru do jego biura starałam się psychcznie przygotować do rozmowy. Kiedy podeszłam, siedział przy biurku i grzebał w komputerze. Wtedy się rozmyśliłam, cofnęłam o krok i tylko wetknęłam głowę w drzwi. - Dzwonił twój tato. Nie poruszył się, nie drgnął, nawet nie mrugnął, wpatrzony w ekran komputera. Zamiast tego te intensywnie niebieskie oczy, które lubiłam coraz bardziej, niemal nieufnie podążyły w moją stronę. - Co? - Pytanie przypominało werbalny stalaktyt. - To dzwonił twój tato. A przynajmniej jestem na dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewna, że to on dzwonił z Byrd Unit. – Mrugnęłam, odsuwając stopy od drzwi. - Był niegrzeczny, więc się rozłączyłam. Kiedy się nie odezwał, ani nie przybił mi piątki za to, że wzięłam jego stronę, zaczęłam myśleć, że może źle zrobiłam. To była jedna z najważniejszych rzeczy, która nas łączyła: wspólna nienawiść do tego, co reprezentowali nasi ojcowie. Przeszłość i strach o podobną przyszłość. - Przepraszam, Dex. Uznałam, że pewnie nie będziesz chciał z nim rozmawiać – szybko rzuciałam. Wciąż się nie odezwał i poczucie winy ukłuło mnie w brzuch. - Przepraszam, że to zrobiłam. Jeśli zadzwoni jeszcze raz... - Nie. – Odetchnął. - Nie. Dobrze zrobiłaś. Nie chcę z nim rozmawiać.

Kiedy na siebie patrzyliśmy, pokiwałam głową. Boże, naprawdę nienawidziałam tej niezręczności między nami. Nienawidziłam. Dex był moim przyjacielem... moim przyjacielem. Jednym z niewielu ludzi, których naprawdę ceniłam i którym ufałam, a moja głupota to zrujnowała. Potem jego temperament jeszcze to pogorszył. Dlaczego, u licha, trwałam przy tej pieprzonej urazie do niego? Życie było zbyt nieprzewidywalne, by pozostawać wkurzonym. Nie cierpiałabym budzić się już bez niego i stresować tym, że nigdy nie powiedziałam mu, jak mi przykro. To było coś, z czym nigdy nie chciałabym żyć. Gdyby mnie nie lubił, to miałby gdzieś to, co się ze mną działo, prawda? A fakt, że się tak wściekł... cóż, to był komplement, a ja po prostu byłam zbyt uparta, by go przyjąć. Żyłam w cieniu człowieka, który naprawdę miał mnie w dupie. Na co, do diabła, miałam narzekać? Czego tak bardzo się bałam? Oddania i pociągu do aroganckiego dupka, który ledwie kontrolował swój temperament? Mogłam trafić znacznie gorzej. Cóż, cholera. Musiałam być dorosła i podciągnąć majtki dużej dziewczynki, nawet jeśli to nieco zniszczy moją dumę. - Słuchaj, przykro mi, że poszłam do Busty's. To było głupie, ale byłam zdenerwowana. Przez większość życia byłam dla ludzi kłopotem. Moja babcia zbankrutowała, płacąc za... - Syknęłam. Nie chciałam, by tam podążyła ta konwersacja. - ... rzeczy dla mnie i nienawidziałam tego. Nigdy nie chciałam ponownie czuć się w ten sposób, a odkąd straciłam pracę na Florydzie, mam wrażenie, jakbym znowu to przeżywała. Nie masz pojęcia, jakie to beznadziejne, musieć polegać we wszystkim na innych. – Potarłam czoło i popatrzyłam w dół. - Przepraszam, że postawiłam was w takiej sytuacji. Jeśli coś poszłoby nie tak, jestem pewna, że wina spadłaby na ciebie, szczególnie że Sonny zostawił ci odpowiedzialność za mnie, jakbym była dzieckiem. Kiedy mówiłam, moje ręce zaczęły leciutko drżeć. - Bardzo mi na tobie zależy, ty wielki idioto, ale zraniłeś moje uczucia. Więc przykro mi, że cię rozzłościłam i sprawiłam, że się martwiłeś, ale nie jest mi przykro, że powiedziałam ci słowo na p, w porządku? Zasłużyłeś sobie na to. Nie spodziewałam się odpowiedzi i też nieszczególnie na nią nie czekałam. Strzeliłam mu anemiczny uśmiech, który w najlepszym razie był nieprzekonujący i wróciłam do pracy.

Ręce mi się trzęsły przez cały czas.

*****

- Dziecinko. - Dziecinko. Poczułam, jak coś mnie przesuwa i popycha tak, że moja twarz wcisnęła się w oparcie kanapy, na której spałam przez ostatnie półtorej tygodnia. Wielkie, gorące ciało powoli zwinęło się za mną, obejmując ręką moją talię. - Dex? - zapytałam ochrypłym głosem, otwierając oczy w ciemnym pomieszczeniu. Wnosząc z tego, jak oschle brzmiał mój głos, musiałam spać od długiego czasu. - Tak – wymruczał przy moim uchu. Ręka, która znajdowała się powyżej mojego biodra, przesunęła się, by opuszkami palców delikatnie dotknąć policzka. Spojrzałam na niego przez ramię, próbując mruganiem odgonić sen. - Co robisz? Bo poważnie? Co robił? Nawet po tym, jak przeprosiłam za coś, co tak do końca nie było moją winą, nadal traktował mnie milczeniem w salonie, w drodze do domu i przez trzydzieści minut, podczas których siedzieliśmy obok siebie na kanapie i jedliśmy kolację. Kutas. Ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewałam, było to, że wlezie na moją kanapę w środku nocy, gotowy do spania na łyżeczkę. Nie to, żebym narzekała, ale jednak. Dex przesunął biodra, tak że mój tyłek znalazł się dokładnie przy jego kroczu. - Nie mogę spać – wyszeptał, nie wiedzieć czemu. Nie miałam pewności, ale pomyślałam, że mógł przycisnąć usta do mojego ucha. - Byłem gnojkiem, dziecinko. O Panie, miałam ochotę na sarkastyczną odpowiedź, ale się powstrzymałam. Powstrzymałam się też od powiedzenia mu, by zabierał się z kanapy. Co było głupie, bo w mojej głowie rozdzwonił się alarm mówiący, że ta bliskość to fatalny pomysł. Z drugiej strony, czyż nie zostawiłam zdrowego rozsądku na Florydzie? Zdrowego rozsądku i swojego cholernego rozumu? - Wiem, że jestem dupkiem, dziecinko. Ty też wiesz, że jestem dupkiem. – Podkreślał każde stwierdzenie przesuwaniem opuszków palców od mojego ucha do policzka. - Szczególnie kiedy jestem kurwiony. – Po każdej kropce na końcu zdania

wzdychał, jakby przyznanie się było dla niego bolesne lub niezręczne i jestem pewna, że tak właśnie było. Musiał przpraszać w swoim życiu tak mało razy, jak mało razy ja całowałam się z facetami. Pogładził palcem linię mojego ucha. - Nie wiem, co, do cholery, z tobą zrobić, wiesz? O rany. Odwróciłam głowę, by na niego spojrzeć. - Ja też, Dex. Wraz jego twarzy był łagodny i tak otwarty, jakiego nigdy nie widziałam. Znowu przebiegł opuszkiem wokół mojego ucha, wywołując tym gęsią skórkę na moich ramionach. Powtórzył ten ruch kilka razy, ciężko oddychając w mój kark. - Dziecinko, sprawiasz, że chcę zabić każdego faceta, który na ciebie popatrzy. Wiesz jak to jest? Przypomniałam sobie, jak okropnie czułam się na widok jego ramienia owiniętego wokół Rudzielca. Fuj. Byłam na tyle szczera w tym momencie, żeby pokiwać głową. Wsunął rękę na mój kark, obejmując go cała dłonią. - Rozbolał mnie łeb jak cholera, kiedy powiedziałaś, że ten pojeb położył na tobie swoje usta. I wiesz, o czym nie mogłem przestać myśleć? Jak bardzo ten sukinsyn uwielbiałby cię krzywdzić, by odpłacić Klubowi i twojemu tacie, dziecinko. Kiedy powiedziałaś mi, że poszłaś do Busty's... oszalałem. – Przesunął palcem po kąciku moich ust, wprawiając mnie w głębokie oszołomienie, które nie miało nic wspólnego ze spaniem. - Przepraszam, że tak na ciebie nawrzeszczałem. I przepraszam, że cię zraniłem. Jeśli ktoś inny potraktowałby cię tak, jak ja to zrobiłem, chciałbym wyciąć mu pierdolony język, Ritz. Z całą pewnością Lu miał taki zamiar, kiedy wyszłaś. – Zachichotał ponuro. Wypuścił kolejne westchnięcie, przysuwając się tak blisko, że był jak ludzki koc. - Pieprzyłem wszystko w swoim życiu. Zawsze. Ale chcę uczyć się na własnych błędach i je naprawiać. Powinienem był coś ci odpowiedzieć dziś wieczorem w Pins, kiedy rozmawiałaś z moim ojcem, ale nie potrafiłem. Dostałem za swoje, zostawiając za sobą ludzi, którzy mnie okłamywali, dziecinko, ale to, co zrobiłaś i pojawienie się Liama niemal przyprawiło mnie o wylew. Potem odpuściłaś, ostrzegłaś mnie przed ojcem i powiedziałaś, że wszyscy uważają cię za kłopot. To prawie mnie zabiło. Niech to cholera.

Nadeszła moja kolej, by westchnąć, więc uderzyłam twarzą w poduszkę kanapy, by stłumić żenujący dźwięk. - Rozumiem... ale to, jak na mnie krzyczałeś, było takie zawstydzające. Jęknął i ten dźwięk stanowił czyste poczucie winy. - Tak, wiem. Nie odezwałam się, słuchając niskiego pomruku. - To się już nie powtórzy – dodał tym jedwabistym głosem, nienawykłym do przepraszania. - Wydaje mi się, że już wcześniej to mówiłeś. Powtórnie wydał taki sam dźwięk. - Dziecinko, spróbuję zrobić, co w mojej mocy, dopóki znowu mnie nie okłamiesz. Ta jego przeklęta szczerość poruszała mnie za każdym razem. Westchnęłam bardziej przesadnie, niż to było konieczne, pamiętając bezwzględny ton, jakiego użył. - Brzmiałeś, jakbyś mnie nienawidził – wyznałam, wciskając twarz głębiej w oparcie. Dex sięgnął i przyciągnął mnie z powrotem, odwracając moją twarz, bym widziała jego. Wzrok miał twardy i zdecydowany. - Nawet tak nie myśl. Mogę być wkurzony i mogę się na tobie wyżywać, ale to... nigdy. Nigdy, kurwa, przenigdy, słyszysz? Jego wyraz twarzy był poważny i szczery. Prawda odciskała się w liniach jego ust i w spojrzeniu. - Przetrząsnąłem za tobą całe miasto, Ritz. Myślisz, że zrobiłbym to dla kogoś jeszcze? On? Nie. Nie ma mowy. A prawdziwość tego uszczęśliwiała mnie bardziej, niż prawdopodobnie powinna. To delikatne uczucie do Dexa, obawa, pragnienie, skrucha, były takie obce. Byłam odrobinkę uszkodzona w sposób, który sprawiał, że czułam się malutka i bardziej potrzebująca, niż chciałam. Wciąż tego nie rozumiałam, nie rozumiałam jego, ale być może nigdy nie zrozumiem. - Hej... co się stało z twoją twarzą? Z jego gardła wydobyło się niskie, krótkie warknięcie. Och, do diabła. To pewnie było coś związanego ze mną.

- Powiedzmy, że ktoś jeszcze uznał, że mówienie tego samego, co ty, mogłoby mu ujść na sucho. Chodziło o moje "pierdol się". Wiedziałam. - Jeden z członków klubu? Jego odpowiedź stanowiło kolejne, krótkie, ostrzegawcze warknięcie. Ta, to ktoś, kto był z nami w pokoju. No cóż. Jeśli Dex myślał, że zmienię zdanie i przeproszę za to, co mu powiedziałam, to się grubo mylił. - Z nami dobrze? - wyszeptał w moją szyję. - Tak. – Pokiwałam głową. - Z nami dobrze. - To dobrze. – Jego biodra poruszyły się niespokojnie, przesuwając się do przodu nerwowym ruchem, jakby próbował wygodniej umościć się na kanapie. Problem polegał na tym, że się nie mieściliśmy. Było zbyt ciasno, nawet kiedy byliśmy po swoich stronach. Więc nie zaskoczyło mnie, gdy nie przestał się wiercić. - Nie sądzę, żeby to zadziałało, Ritz – w końcu powiedział po czymś, co odczułam jako taniec shimmy przy moim tyłku, przez który moja twarz wbijała mi się w poduszkę. Jęknęłam w odpowiedzi. Mruknął, potem się przesunął, a potem znowu mruknął. - Kurwa, to jest do dupy. Wraz ze sfrustrowanym sapnięciem zniknęło ciepło jego ciała, po czym poczułam, jak jego palce wślizgują się pod moje pachy i ciągną mnie do tyłu. - No chodź. - Co? - zapytałam, kiedy ściągał mnie z kanapy. Opuściłam stopy na podłogę i podniosłam się. - Moje łóżko. Stawy mi się zblokowały. - Umm... - Leżenie na kanapie wydawało się w porządku, ale leżenie na łóżku stanowiło całkiem inną ligę. A on o tym wiedział, ponieważ przewrócił oczami i złączył swoją dłoń z moją. - Dziecinko przestań o tym myśleć. - Ach... Ciągnąc mnie, Dex splótł swoje palce z moimi. - Co cię niepokoi?

A co, jeśli wszystko? Leżenie z półnagim Dexem? To, jak ostatnio przegrzały mi się jajniki? Jasna cholerka. Przecież nie mogłam mu powiedzieć. To byłoby jak rzucanie przynęty do rojących się w wodzie rekinów. - Ja nigdy... - Przełknęłam ślinę. - Ty nigdy co? - burknął. Panie Boże. Wbiłam palce w jego klatkę piersiową, patrząc na napiętą twarz. - Ja nigdy nie spałam z facetem w tym samym łóżki, Charlie. Z wyjątkiem ciebie tamtym razem. Zrobił ostatnią rzecz, jakiej mogłam się spodziewać. Wpatrywał się we mnie przez chwilę, a potem odrzucił głowę i sapnął w sufit. - Zabijasz mnie, dziecinko. Kurewsko mnie zabijasz. Opuścił głowę i pociągnął mnie za rękę, by spojrzeć mi w oczy. Wolną ręką chwycił mój podbródek. Miał pewny i poważny wyraz twarzy. - Nie zrobimy nic, czego nie będziesz chciała. Przysięgam. Będziemy tylko spać. O ludzie. Swobodnie pokiwałam głową, ufając mu bezgranicznie. - W porządku. – Lekko rwał mi się oddech. - Nie robię tego ze wszystkimi swoimi przyjaciółmi, wiesz? Kolejny słodki uśmiech, jaki mi posłał, skłonił mnie do wczołgania się z nim na łóżko, nawet z rozstrojonymi nerwami. To znaczy, żyje się tylko raz. A to był on. Ktoś, kto troszczył się o mnie tak bardzo, jak ja troszczyłam się o niego. Ufałam mu. I w tym momencie, podążając za nim do łóżka, nie bałam się, ani nie martwiłam. Ale kiedy się położyliśmy, a wszystkie pobudzone nerwy wszechświata połączyły się w moim brzuchu, dotknął opuszkami palców mojego czoła i wyszeptał w ciemności: - Musisz dobrze to zrozumieć, dziecinko. Dla mnie to nie jest tylko przyjaźń.

Rozdział 29 Zdecydowanie miałam coś na tyłku. I na plecach. I na karku. I zdecydowanie ta rzecz na tyłku mnie obudziła. Zwykle nie miewałam marzeń sennych, więc kiedy na nagim pośladku poczułam nieznane ciepło, wiedziałam, że to nie sen. I wiedziałam też z całą pewnością, że jestem w łóżku Dexa, z pościelą zsuniętą poniżej talii. Zasnęłam na wierzchu. Byłam o tym przekonana. Mruganiem odpędzając coś, co wydawało się śpiączką, spojrzałam przez ramię, by sprawdzić, co, do diabła, mam na sobie. Nie powinnam być zaskoczona. Wybrzuszenie pod przykryciem było podłączone do żylastego przedramienia, które następnie było podłączone do pokaźnego, wyraźnie zarysowanego, mimo wyprostu, bicepsa. Pieprzona ręka Dexa znajdowała się w moich majtkach, obejmując nagi pośladek. Tylko spać, powiedział? Starałam się odwrócić, ale to coś na moich plecach było ciężkie i masywne, wskazując, że tym, co mnie miażdży, jest pierś Dexa. Więc to, co miałam na karku, również musiało być jakąś częścią Dexowej anatomii. Jasna anielka. Co ja sobie, do diabła, myślałam, zgadzając się na spanie z nim? Myślałaś, że go lubisz. Że mu ufasz. Jeśli nie byłby Widow, pewnie nie byłabym tak przerażona, prawda? Moje wnętrze wiedziało, że odpowiedzią jest głośne: tak. Czy to naprawdę wszystko, co mnie przed nim powstrzymywało? Nie był to jego temperament, mogłam sobie z nim poradzić, no chyba że na mnie krzyczał. Dex – Charlie – był czymś o wiele więcej niż jego wygląd, zapewniający mu uznanie. Był jak aloes, szorstki i kolczasty na zewnątrz, ale w środku ukrywający całą lepką dobroć. Pewnie przewróciłby oczami, gdybym kiedykolwiek powiedziała to na głos, ale... taka była prawda.

Właśnie dlatego starałam się pozostać spokojna w kwestii długich palców obejmujących mój pośladek. I oddechu na szyi. Kiedy próbowałam się spod niego wysunąć, ręka na moim tyłku złapała mój bok, zatrzymując mnie w miejscu. - Gdzie idziesz? - zapytał Dex z napiętymi przez sen strunami głososwymi. Zamarłam, szepcząc: - Do łazienki. Ziewnął, zginając palce. - Kłamczucha. Wracaj do spania – wymamrotał, uprzednio trącając nosem to słodkie miejsce pomiędzy linią włosów a ramieniem. Mniej śpiąca niż wcześniej, mogłam wyraźnie poczuć milimetry od mojej skóry ciepło jego ust. - Dex – wyszeptałam. Jego ręka przesunęła się po moich plecach, by znowu wśliznąć się pod bawełnę majtek, a kciuk kreślił leniwe kółeczka na skórze pod nimi. - Dex! - Ta, to wcale nie zabrzmiało nieprzekonywująco. - Proszę, wracaj do spania. – Kiedy mamrotał w odpowiedzi, ciepło jego ust jedynie zintensyfikowało się sto razy. Moje biedne ciało nie było w stanie poradzić sobie z przytulającym się do mnie, dużym, gorącym Dexem. - Pójdę spać na kanapę. Warknął w odpowiedzi, wywołując u mnie gęsią skórkę. - Dex, no weź – usiłowałam prosić, ale nie drgnął na milimetr. Nie odezwał się słowem, a jego kciuk kontynuował rysowanie tych powolnych kółeczek centralnie na środku mojego pośladka. Jeśli już, to myślę, że górna połowa jego ciała przysunęła się do mnie jeszcze bliżej. - Wyluzuj, dziecinko – w końcu wymamrotał. Jakby to było możliwe. Cała byłam spięta. Mówiłam sobie, że to nieskuteczne jak walka z falą oceanu podczas przypływu. Jak coś sprzecznego z naturą. - Nie mogę. - Możesz. – Gładka dłoń Dexa ujęła mój pośladek i zassałam powietrze. Dlaczego, do cholery, z tym walczyłam? - Nie wiem, co robić – wypaliłam, zaciskając powieki. Jego śmiech był gładki i mroczny.

- Ja wiem, moja słodka dziecinko. Po tym powinnam po prostu przestać żyć. Żyć, walczyć, istnieć. Wszystko. Zanim zdałam sobie sprawę z tego, co robi, jego ręka zniknęła z moich majtek, a ciężar ciała oderwał się od pleców. Zaraz potem dwie wielkie, znajome dłonie zatrzasnęły się na moich kostkach, przerzucając mnie na plecy. I już był nade mną. Podpierając się na rękach i kolanach, z piękną, surową twarzą pokrytą gęstym, czarnym zarostem. Powitały mnie miękkie wargi, błękitne oczy w kolorze kredki Crayola i Uriel. Gdyby to wszystko nie wystrarczyło, by złamać moją determinację, to był bez koszulki. Jego gładka, opalona skóra była bardziej niż napięta, mięśnie, nad którymi pracował przez większość tygodnia, starannie wyrzeźbione. Zawisł nade mną bez śladu naszej nowej przyjaźni, jak to było w Austin. Do diabła, to nie było to samo, co przez ostatni tydzień, po urodzinach jego siostrzenicy. O rany. O. Rany. Nie tak dawno widziałam go bez koszulki, ale to nie miało znaczenia, ponieważ górna połowa jego ciała była jedną z tych rzeczy, które wyglądały lepiej za każdym razem, kiedy się je widziało. Pierwszym, co rzuciło mi się w oczy, były niewielkie obręcze ze stali nierdzewnej przechodzące przez ciemne, doskonałe sutki. Małe sutki na muskularnej piersi, powyżej idealnie ukształtowanego sześciopaku. Sześciopaku prowadzącego do słodkich mięśni tworzących literę v i znikających pod czarnymi bokserkami, które nie były w stanie ukryć masywnego namiotu w jego kroczu. W tym momencie przypomniałam sobie, że ma przekłutego penisa. Niewyjaśnioną tajemnicą było, jak udało mi się nie zemdleć. To, co nie było niewyjaśnioną tajemnicą, to fakt, że zaschło mi w ustach. Jestem przekonana, że przestałam oddychać. Każdy facet i każda kobieta na moim miejscu zareagowaliby tak samo. Dex był... lepszy niż wszystko, co kiedykolwiek widziałam, czy to na zdjęciu czy w telewizji. Mogłabym rzec, że był niebiański, gdyby nie wyglądał, jakby pracował dla diabła, a nie dla dobrych facetów. Ciemne i barwne linie, które obejmowały górną część jego ciała, jeszcze potęgowały zniewalającą, nieziemską urodę. W ciągu ostatnich kilku

miesięcy nigdy nie widziałam go bez dżinsów i koszulki, z wyjątkiem epizodu w Houston oraz tego razu, gdy spaliśmy w jednym łóżku. W tym momencie byłam wdzięczna, że zobaczenie go z tak bliska zajęło mi tyle czasu. Każdy z rękawów, które widywałam dzień w dzień, rozciągał się również na ramiona, barki i mięśnie piersiowe. Jedynie jego brzuch był pozbawiony mocnego, czarnego,

niebieskiego,

szarego

i

czerwonego

tuszu

barwiącego

skórę.

Uriel,

wytatuowana ośmiornica, powitała mnie dużymi, pięknymi szczegółami i klasycznym, efektownym, czerwonym ciałem. Ponownie przebiegłam wzrokiem od ostrych kolorów w dół, do jego krocza i z powrotem. Stwierdziłam, że obserwuje mnie tymi intensywnie niebieskimi oczami o ciężkich powiekach. - Cholera. – Jego głos przybrał ten ochrypły ton, który brzmiał, jakby pogłębiło go coś więcej niż tylko sen. - Co na tym pieprzonym wszechświecie kazało mi myśleć, że mogę posłuchać twojego brata? Święty Panie. Najwyraźniej, mimo że dałam radę powstrzymać się od omdlenia z powodu otaczającej mnie wspaniałości, mój głos umarł po tysiąckroć zabity perfekcją, jaką był Dex Locke. Byłam więc zmuszona odpowiedzieć niepewnym, nerwowym uśmiechem. - Iris. Dobry Boże. - Nigdy cię nie skrzywdzę, dziecinko – wymruczał. Jezu. To było nierealne. Chciałam go, co nie było dobre, ponieważ wiedziałam, że powinnam zachować się jak przyzwoita kobieta i odejść. Jak kobieta, która widziała, jak jej matka rozpada się pod wpływem, jaki biker wywierał na jej serce... na jej życie. Ale mężczyzna nade mną łatwo nie rezygnował. Był lojalny i opiekuńczy, a jego ochrona owijała mnie jak kokon ognia i uczucia. Jasne, że mogłabym bez tego żyć. Mogłabym bez tego żyć i czuć się absolutnie w porządku, ale... to brzmiało strasznie. Chciałam

tego,

do

cholery.

Chciałam

Dexa

razem

z

jego

okropnym

temperamentem. Dexa, który nigdy nie dał mi zwątpić w swoją troskę i opiekę, chociaż przez większość czasu nie wiedział, jak radzić sobie sam ze sobą. Moje ciało zdecydowało

się na ustępstwo i zaakceptowało prawdziwość tatuaży i skupienie połączonych z moimi, błękitnych oczu. Dex uwięził mnie spojrzeniem jak światła reflektorów jelenia. Nieruchomą i przestraszoną. Kiedy pozostawał w miejscu, więżąc mnie w swojej sieci, linie jego ciała były dla mnie jak syreni śpiew. Mięśnie brzucha, bicepsy, muskularne uda – które szybko doceniłam, omiatając je spojrzeniem – wszystko to mnie wzywało. Jedną ręką złapał mój nadgarstek, a drugą wsunął na kark. Byliśmy centymetry od siebie, tak że ciepło jego ciała przenikało przez moje ubrania. Nie pomagało też to, że dokładniej niż kiedykolwiek wcześniej mogłam poczuć jego wyraźny zapach. - W momencie, w którym zobaczyłem cię przestraszoną przed salonem, wiedziałem, że jesteś niewinnym maleństwem. Taka slodka. Taka dobra. – Opuścił głowę i złapał moją brodę między zęby. - Nie masz pojęcia, jak to jest, kiedy dajesz mi swoje zaufanie, Ritz. Jeśli byłbym dobrym facetem, kazałbym ci znaleźć sobie kogoś lepszego. Kogoś, kto nie będzie pieprzył cię wzrokiem i komu nie będzie odwalać. – Językiem prześledził owal mojego podbródka. - Ale nie jestem dobrym facetem i zamierzam wziąć wszystko, co zechcesz mi dać i wszystko, czego dać nie zechcesz. Niech mnie szlag. Szlag, szlag, szlag. Przez jego szorstki, ochrypły głos miałam wrażenie, jakby wzdłuż moich nerwów rozbłysło miliony lampek choinkowych. I te jego słowa. Jasna cholera. Mój mózg nawet nie był w stanie bez tracenia oddechu ich przetwarzać. Dex delikatnie dotknął mojego czoła swoim, jakby wyczuwał buzujące we mnie emocje. - Chcę tego wszystkiego, dziecinko. Patrząc na surowe piękno idealnie wykrojonych ust Dexa, które znajdowały się centymetry od moich, wypuściłam drżący oddech. - Dlaczego? – Musiałam wiedzieć. - Dlaczego? - zapytał jedwabistym, gorącym tonem. - Nie rozumiem, dlaczego ci się podobam. Nie jestem w twoim typie. – Ponieważ to była moja jedyna obrona. Nigdy niczego nie chciałam, a co dopiero tego wytatuowanego, obcesowego mężczyznę. Ale dużą część mnie naprawdę dręczyło pytanie, dlaczego się mną zainteresował. Zaśmiał się głęboko.

- Znowu dopraszasz się komplementów? - Gorący oddech obmył moje usta. - Nie. Czułam przy skórze jego uśmiech. - Oczywiście, że nie – mruknął, gryząc moją dolną wargę. - Od czego chcesz, żebym zaczął, dziecinko? Chcesz wiedzieć, co mi się w tobie podoba, oprócz tego słodkiego tyłeczka? I tych nóg w białych, króciutkich spodenkach? - Jego wargi musnęły kącik moich ust. - Masz najpiękniejszą twarz, jaką kiedykolwiek widziałem. - Prześledził ustami linię mojej szczęki, a jego oddech, mimo że gorący, wywołał gęsią skórkę. - A ten uśmiech, który mi posyłasz, kiedy się ze mną drażnisz? Pieprzony uśmiech, który, dopóki cię nie spotkałem, gówno mnie obchodził? – Bardzo możliwe, że uderzył końcem języka w moją szczękę, bo w odpowiedzi chyba wydałam dość dziwny dźwięk. - I rozśmieszasz mnie jak nikt inny. To podoba mi się najbardziej. – Chrząknął. - Chyba. Łamałam się wewnętrznie. Łamałam się i umierałam wciąż od nowa. Odrzuciłam do tyłu głowę i popatrzyłam na zagłówek. - Jesteś zbyt dobry. Z jego gardła wydostał się miękki śmiech. - Ja myślę, że ty jestes skarbem. To był przełom. Już mnie to nie obchodziło. Był moim szefem, przyjacielem mojego brata, bikerem, ex przestępcą i mężczyzną, którego od czasu do czasu widywałam z jakimiś kobietami. Ale wszystko w nim mnie porwało, zarówno to dobre, jak i to złe. W najgorszym wypadku, jeśli sprawy pomiędzy nami się skomplikują, będę mogła pójść gdzie indziej. Już wcześniej przeżyłam epicko złamane serce, kolejny raz mnie nie zabije. Taką miałam nadzieję. Co więcej miałam do stracenia, oprócz przeżywania życia pośród starannie wzniesionych murów? Nic. Absolutnie nic. Zebrałam się na odwagę i przycisnęłam usta do jego górnej wargi. Nieśpiesznie i prosto. Kiedy odsunęłam się na tyle, by w ten sam sposób pocałować dolną, nerwy zjadały mój żołądek. Obydwie moje wargi przy każdej z jego warg. Zrobiłam to jeszcze raz. Pocałowałam najpierw jedną, potem drugą. Łagodne, cnotliwe pocałunki, które Dex cierpliwie znosił. Takie, z których on pewnie wyrósł w szkole

podstawowej. Właśnie oblizałam usta z zamiarem pocałowania go po raz kolejny, kiedy on zamkniętymi ustami oddał pocałunek. Miękko, delikatnie, łagodnie. Dotknął najpierw górnej, potem dolnej wargi. Jednego i drugiego kącika ust. Te pocałunki były wszyskim, czym tamte dwa wcześniejsze nie były. Badawcze w sposób, który pozostawiał mnie niespokojną i bez tchu. Słodkie i cierpliwe, powolne i zmysłowe, dopóki nie wessał do ust najpierw jednej, potem drugiej wargi, aż obie stały się wilgotne. Wtedy przechylił głowę i tak podstępnie wsunął pomiędzy nie swój język, że nie zdawałam sobie z tego sprawy, dopóki nie pogładził nim mojego. Jęknęłam, kiedy jego ręka wśliznęła się pod moje plecy. Obniżył się, tak że nasze ciała się złączyły. Pierś do piersi, brzuch do brzucha, krocze do krocza. Przez jedyną barierę, jaką stanowiła moja koszulka termiczna, nasza bielizna i cieniutkie spodenki w których spałam, czułam każdy jego centymetr. Włącznie z twardym naciskiem jednego z przekłutych sutków na mój pozbawiony stanika biust. Jasna cholerka. Byłam już wcześniej całowana, a pomiędzy pocałunkami pieściłam dłońmi i ustami jednego z moich dwóch chłopaków. Tak więc wnosząc z tych kilku razy, z kilku pocałunków, oglądanego porno i czytanych romansów, miałam ogólne pojęcie, jak to powinno wyglądać. Ale z Dexem, z jego gorącymi, natarczywymi ustami, silnymi, zaborczymi dłońmi i twardym, wytatuowanym i anielsko obdarzonym ciałem, czułam się, jakbym przeskoczyła ze szkoły średniej na studia. Doktoranckie. Kiedy usta Dexa przejęły kontrolę, jakoś udało mi się odnaleźć rękami jego talię. Wbiłam palce w twarde mięśnie powyżej bioder. Poczułam, jak jego palce z mojej talii przesuwają się niżej, powoli chwytając rąbek koszulki. Lekko spanikowana, byłam gotowa go powstrzymać, gdyby próbował ją ze mnie zdjąć. Nie byłam zbudowana zbyt spektakularnie. Zawsze uważałam, że według większości standardów jestem dość przeciętna. Miałam w miarę płaski brzuch i gdzieniegdzie upstrzoną piegami skórę. Byłam w porządku, moje ciało było w porządku, ale nie byłam gotowa, by dowiedział się o ramieniu. Jeszcze nie. Nie czułam się jakoś szczególnie niepewnie, mimo że wiedziałam, iż nie jestem zbudowana jak modelka czy seksbomba, do których – wnosząc z tego, z kim widywałam go wcześniej – Dex musiał być przyzwyczajony. Zaczął podciągać koszulkę w górę, nad pępek, żebra i powyżej piersi, aż wreszcie się zatrzymał. Dziękuję, dziękuję, dziękuję.

Zatrzymał się, rolując materiał tuż poniżej obojczyków. Ale jak tylko jego wzrok wylądował na moim nagim ciele, wytyczył gorący szlak w dół i osiadł konkretnie i, jak się wydawało, na stałe na moich piersiach. Byłam lekko skrępowana, ale nie na tyle, by się przykryć. Z westchnieniem pogładził zewnętrzną stroną palców moje sutki, przez co natychmiast się zmarszczyły. Drugą rękę umieścił tak, że jego kciuk spoczywał bezpośrednio pod wypukłością. Unosząc palce, sprawdził jej ciężar. - Iris – powiedział, przeciągając ostatnią spółgłoskę. - Mmm? Zewnętrzna strona jego palców musnęła moje sutki ponownie. - Idealne, dziecinko – mruknął, ściskając i wykręcając wierzchołek kciukiem i palcem wskazującym, aż z wrażenia z trudem łapałam powietrze. - Uwielbiam twoje śliczne cycki. Byłam na granicy podziękowania mu za komplement, który był aż nazbyt bezinteresowny, kiedy opuścił głowę i zacisnął usta na sutku. Delikatnie wessał pączek, raz za razem obmywając go językiem. Otworzył usta szerzej i wziął w nie tyle miękkiego ciała, ile potrafił. Wciąż od nowa lekko ssał, gryzł i okrążał je językiem. Wszystko, co byłam w stanie pomyśleć, to jasna, pieprzona cholera. Z każdym twardym pociągnięciem wbijał w moją twarz opalizujące, błękitne oczy i jeśli to, co robił nie było najgorętszą rzeczą w historii świata, to było nią obserwowanie mnie w czasie, kiedy to robił. Jego głębokie jęki wibrowały w moim ciele, podniecając mnie niemal tak bardzo, jak jego działania. Mamrotałam rzeczy, które nie miały żadnego sensu. Składanka: Dex... Boże... Dex... cholera... i słów pomiędzy była sprzeczna z logiką. Jego oddech ogrzewał moją pierś, kiedy przeniósł się, by delikatnie ugryźć drugi sutek. Chciałam go dotknąć, nim umrę, płonąc od intensywności naszego kontaktu. Moje ręce przesunęły się, by objąć jego głowę i ramiona. W tę i z powrotem, muskając jedwabiste końcówki rozczochranych po nocy, ciemnych włosów. Po leniwym okrążeniu każdego sutka, jego wargi w końcu oderwały się od moich piersi. Intensywny wzrok Dexa skupiał się na mnie, kiedy lekko rozchylonymi ustami dotknął moich ust i posiadł je bez chwili namysłu. Jego palce przesunęły po mojej nodze, odsuwając spodenki i bieliznę na bok, a opuszki musnęły spojenie cipki.

Z głębi jego gardła wyrwał się surowy, ochrypły dźwięk. - Jezu – wymamrotał w moje usta, koniuszkami palców gładząc wilgotną linię dolnej części mojego ciała. Byłam zbyt podniecona, by przejmować się tym, jak naprawdę mokra jestem i zbyt zatracona w swoim małym, własnym świecie, by martwić się, że mam wilgotną plamę na majtkach, która o tym świadczy. A to maleńkie – czy może nie tak znowu maleńkie – miejsce było uwięzione przez dłoń Dexa. Opuścił wszystkie palce, oprócz najgrubszego kciuka, by lekko sunąć nim wzdłuż szparki. - Jesteś taka gorąca, dziecinko. Jasna cholera. Jasna cholera. Dex przesuwał kciukiem raz za razem. Nie pytał o pozwolenie, gdy palcem wskazującym otworzył mnie szeroko, a kciukiem kontynuował lekkie jak piórko dotknięcia. O słodki Panie. Jasna choleeera. Odrzuciłam głowę na poduszkę, ciężko dysząc, kiedy trzymał mnie otwartą, pozwalając, by ogarnął mnie żar jego dłoni. - Iris, Iris, Iris – intonował, wkładając jeden z palców prosto między moje uda i wytyczając ścieżkę w dół, dopóki nie zanużył we mnie samego koniuszka. Po czym zanużył go głębiej. Zamknął oczy i stopniowo wsunął go do końca, dociskając dłoń do mojego ciała. Dyszałam. Nie pozostało mi nic więcej, poza nazywaniem go Bogiem, jęczeniem i błaganiem, by robił, co tylko chce, oprócz zatrzymywania się. Czego tak się bałam? Proszę, niech mi ktoś odpowie. Czułam się, jakbym tonęła i odradzała się na nowo w tym samym czasie. Marszcząc brwi, powoli wyciągnął palec i z ochrypłym jękiem ponownie wsunął go do końca. - Kurwa – wycedził, jakby cierpiał. Wodził czystymi, błękitnymi oczami od centrum mojego ciała do twarzy i z powrotem. Ciężar intensywnego, podnieconego wzroku Dexa był miażdżący. Jego zazwyczaj gładka skóra zaróżowiła się. Palce masowały śliską dziurkę, w której były zatopione, a ja nie byłam w stanie normalnie oddychać. Odrobinę rozchylił usta, cieżko oddychając. - Lubisz to, dziecinko?

Jakimś pieprzonym cudem udało mi się raz kiwnąć głową, przytakując i zdobywając od Dexa liźnięcie wzdłuż całego obojczyka. Powoli

wycofał

palce,

opuszkami

muskając

coś

niezwykle

wrażliwego

i

niewiarygodnie zdumiewającego. Okrążył to samo miejsce ponownie i być może wyrwał mi się jakiś zduszny dźwięk. - Tak cholernie gorąca. – Bezwzględna bestia powtarzała ten ruch wciąż od nowa, gdy wiłam się przy jego dłoni, a jakaś część mnie chciała i potrzebowała coraz więcej, więcej i więcej. Wygięłam plecy w łuk i pokręciłam biodrami. Co zrobił Dex? Jęknął, oddychając jeszcze ciężej. - Rób tak dalej, a będę robił ci palcówkę cały dzień, dziecinko. Po czym obrócił palec, zamykając usta na moim gardle, całując, ssąc i owiewając go oddechem. Wygięłam się jeszcze bardziej, przyciskając do niego i rozkładając nogi szerzej. Wtedy powoli wsunął we mnie kolejny palec, powtarzając ten niebezpieczny ruch, który sprawiał, że moje uda drżały z oczekiwania, a wnętrze piekło od inwazji. Przełknął ciężko, wyciągając palce niemal do końca i uspokajająco wsunął je z powrotem. Pokręcił głową i oblizał usta. - Rujnujesz mnie, dziecinko. Zachłannie wypchnęłam biodra, kochając sposób, w jaki mnie rozciągał. Każde pragnienie, by być choć trochę skromną, poszło w diabły. - Dex. Jęknął i przechylił głowę, by patrzeć mi prosto w oczy, gdy przyśpieszył ruchy. Z każdym pchnięciem jego palce wypełniały mnie, a dłoń pocierała zwieńczenie cipki. Oczy miał ciemne, ramiona napięte. - Dojdziesz na mojej dłoni, dziecinko? - zapytał szorskim głosem. Jego ciało ściśle przylegało do mojego i sądzę, że mógł zacząć się pocić, ale byłam zbyt skupiona na sobie, by mieć pewność. Przełknęłam i pokiwałam głową, opuszczając wzrok na kolorową, pełną szczegółów pierś i zatrzymując go na wypukłości pod bokserkami, która błyskawicznie się powiększyła. Jakaś głęboko zaborcza, seksualna część mnie pragnęła go dotknąć. Moje umiejętności może i nie były czymś, czym warto byłoby się chwalić, ale jak trudne to mogło być? Mój chłopak w liceum doszedł w spodnie jedynie od suchego ocierania się o siebie.

No dobrze, to było zupełnie coś innego, ale jednak. Nawet jeśli moje doświadczenia jeden na jeden nie były zbyt wiele warte, to oglądałam wystarczająco dużo porno. Z nerwów lekko drżały mi ręce. Nakazałam tej części swojego umysłu, by się wyłączyła, a sekundę później wyciągnęłam rękę, zanurzyłam palce w jego bokserkach i szarpnęłam elastyczny materiał w dół na tyle, by wyjrzała zza niego szeroka, tępa główka penisa. Ciemnoróżowa główka w kształcie śliwki, której brakowało kolczyka. Taa, nie obchodziło mnie to i nie byłam rozczarowana. Dex zsunął bokserki ze swoich bioder i długich nóg, obserwując moją twarz, kiedy... Matko-święta-to-wszystko-było-wspaniałe. Miał kolczyk. Drogi, słodki Panie, miał koczyk w penisie. Poprzeczny pręt, przechodzący przez nasadę jego długiego wału i dwie małe kulki punktujące podstawę wyglądały jak najbardziej elegancka i erotyczna biżuteria na świecie. Na ten widok w mojej głowie rozbrzmiały piękne, anielskie dzwony. Istniała szansa, że wyszeptałam "Łał", ale tak naprawdę, miałam nadzieję, że tego nie zrobiłam. Ponieważ, niech mnie szlag, ujrzałam światłość. Światłość ta była długa na dwadzieścia centymetrów, żylasta i w najsłodszym odcieniu różu. Jeśli potwora w kształcie różowego penisa można uznać za coś słodkiego. Jakaś podstępna część mojego mózgu skandowała: "Weź go! Weź go!". Podczas gdy druga część, ta logiczna, milczała, podpuszczając tamtą, by owinąć rękę wokół grubego obwodu. Moje palce z trudem się zamknęły, ale kiedy lekko ścisnęłam twarde ciało, penis podskoczył. Był znacznie większy i gorętszy, niż kiedykolwiek mogłabym sobie wyobrazić. Powinnam wiedzieć w momencie, kiedy moje usta zwilgotniały w oczekiwaniu, że z Dexem to było coś innego, coś wyjątkowego. Co mnie, do diabła, opętało? Czułam się nieprzygotowana do tego, co chciałam zrobić... a nie chciałam go zawieść przez spieprzenie tego – dosłownie. Ale czy to miało znaczenie? Mogłam kombinować. Jeśli zrobię coś źle, nie zawaha się mnie poprawić, a nie zamierzałam pytać na zapas. Bo w takim wypadku praktycznie już miałam na czole wytatuowane "Głupia dziewica". Jego palce wyśliznęły się ze mnie, gdy próbowałam przewrócić go na plecy. Przesuwając się na rękach i kolanach, w pozycji, jaką on przyjął wcześniej i ustawiając się

prostopadle do niego, przypadkiem spojrzałam na jego twarz. Jej wyraz był tak napięty, tak bezwzględny i tak intensywny od żądzy, że aż mnie zatkało. Naszła mnie chęć, by przypomnieć mu, że jestem stosunkowo niedoświadczona, ale odepchnęłam ją od siebie i wzięłam głęboki oddech. Mogłam to zrobić, do cholery. Mogłam to zrobić. Z taką motywacją obniżyłam usta na gorący czubek jego fiuta, powoli zasysając główkę. Tak jak lizaka, Ris. Wielkiego,

grubego

lizaka.

Cóż,

ta

myśl

nieźle

mnie

podnieciła,

kiedy

przeciągnęłam językiem w dół grubej żyły. Dudniący jęk, który uciekł z piersi Dexa, skłonił mnie do szybszego lizania i owinięcia ust wokół nabrzmiałej główki. Uważaj na zęby, uważaj na zęby i ssij. - Kurwa! - zakołysał biodrami, instynktownie wpychając się głębiej w moje usta. Zadławiłam się na sekundę i wysunęłam go ust, przyciskając język do wypukłej żyły na spodniej stronie grubej główki, bo wyczytałam, że tak robią inne kobiety. To znaczy, wydawał się naprawdę to lubić, więc nie mogłam odwalać złej roboty, prawda? Czując muśnięcie między nogami, zafundowałam mu długie, próbne liźnięcie, przez które znowu podrzucił biodrami. Kiedy zanurzył we mnie palce, wciskając je jeszcze głębiej niż poprzednio, nie było takiej pieprzonej możliwości, bym była w stanie myśleć, a tym bardziej mówić. To było szorstkie i przez moment odrobinę bolesne, kiedy wpychał je do środka i wyjmował, najpierw powoli, a potem, z każdym ruchem, coraz szybciej. Niewygodne uczucie zbyt szybko zostało zastąpione przyjemnością. Im mniej delikatny ruch, tym więcej jego starałam się wziąć do gardła, mocno ssąc. - Kurwa! - krzyknął, uderzając we mnie tak szybko, że słyszałam mokry dźwięk, wywołany jego ruchami. Mrowienie, które rozpoczęło się w podbrzuszu, rozlało się gorącem na każdy centymetr mojego brzucha i nóg. Jego dłoń nacisnęła łechtaczkę, a palce przyśpieszyły. Chwilę później odczucie w dole brzucha eksplodowało, a orgazm, którego nigdy nie byłabym w stanie przewidzieć, przejął kontrolę nad moim ciałem. Moje wnętrze zaciskało się, a uda drżały, kiedy wyjęczałam imię Dexa jak nieodpowiednie podziękowanie,

wygłoszone na rękach i kolanach. Po tym, jak wyśliznął się z moich ust, jego penis uderzył o płaski brzuch. Kiedy usiadł i pochylając się, położył wolną dłoń na moim policzku, głaszcząc mnie delikatnie i całując w kącik ust, wróciłam na ziemię. Palce Dexa wciąż były we mnie zanużone, pompując powoli i płynnie, gdy drżałam wokół niego. Część mnie spodziewała się, że Dex będzie miał uśmieszek na twarzy lub coś równie aroganckiego, ale kiedy w końcu miałam siłę spojrzeć, wyraz jego twarzy był mroczny i nieskupiony. Uśmiechnęłam się do niego, odurzona i bardziej zaspokojona, niż kiedykolwiek mogłabym prosić. Tak, zdecydowanie miałam gdzieś, czy jestem dla niego odpowiednia i czy wie o ukrywanych przeze mnie uczuciach do niego, kiedy uśmiechając się szeroko, pocałowałam kącik jego ust tuż przed tym, nim sięgnęłam po jego fiuta i owinęłam wokół niego dłoń. Wolnymi palcami przeczesał moje włosy i pomasował skórę głowy. Pompowałam jego długość, do ruchu w dół dodając ściskanie. Dex wydał zbliżony do skowytu dźwięk, odchylił się do tyłu, opierając na rękach i odrobinę wypchnął biodra. - Robisz to tak cholernie dobrze, dziecinko... ściśnij... cholera, ściśnij mnie troszkę mocniej, kochanie. Właśnie tak... tak. Rozchylił usta, wzrok utkwił w moich palcach owiniętych wokół jego fiuta, napawając się widokiem. Ale ja byłam zbyt zajęta patrzeniem na dwie złote kulki z boku mojej dłoni. - Mogę dotknąć? - zapytałam, spoglądając na kolczyk. Jęknął, przechylając biodra z sapnięciem. - Proszę. Ubawiłam się jego grzecznością. Uśmiechnęłam się do niego, a w tym samym czasie pochyliłam głowę i mając tuż przy twarzy pełną długość jego erekcji, polizałam małe kulki wtulone w starannie przycięte, ciemne włosy. Nie śpieszyłam się, nieśmiało eksplorując przekłucie. - To nie boli? W oczach Dexa mignęło coś, co mogło być rozbawieniem, ale skończyło się na czymś o wiele łagodniejszym. Znowu objął dłonią mój policzek, kciukiem muskając dolną wargę.

- Nie dziecinko, to wspaniałe uczucie. Polizałam jego kciuk, na co przewrócił oczami. Gęste, czarne rzęsy przesłoniły jego oczy, gdy mruknął. Umieściłam pocałunek pomiędzy jego kciukiem i palcem wskazującym, a następnie z powrotem opadłam na jego podbrzusze, pozwalając sobie nie martwić się tym, co robię i wypełniłam nim usta. Kiedy odchylił się do tyłu, opierając się na łokciach, ku mojemu zaskoczeniu nie napierał biodrami zbyt mocno, pozwalając mi robić to, co chcę i zadowalając się zaciskaniem zębów i ściskaniem w pięściach prześcieradła. Zaczęłam ssać go w stałym rytmie, pompując dłonią tę połowę jego fiuta, która nie mieściła mi się w ustach. Pomruki Dexa narastały, aż zaczął dyszeć i rzucać biodrami, tak że jego piercing uderzał w moje palce. - Dochodzę – jęknął. - Dziecinko, ściśnij mnie naprawdę mocno. O tak... pieprz mnie... dziecinko, daj mi skończyć na te śliczne cycki... proszę... O cholera. Kimże ja byłam, żeby mu odmówić? Chwyciłam go mocniej i wysunęłam z ust z niechlujnym cmoknięciem, pompując twarde jak skała ciało i jedwabistą skórę, aż krzyknął, a długie, białe wstęgi kilka razy wystrzeliły na moją klatkę piersiową. Dex wyciągnął się na łóżku, dysząc z otwartymi ustami, a ja uklękłam przed nim, próbując złapać własny oddech. - Ja pierdolę, cholera – mruknął, siadając po chwili. Wyciągnął rękę, by dotknąć bałaganu na moich piersiach. Środkowym i serdecznym palcem delikatnie i z rozmysłem, okrężnymi ruchami pokrył moje sutki gorącym, lepkim płynem. - Chryste, dziecinko, jesteś najgorętszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widziałem – mruknął, spoglądając na mnie spod długich rzęs, kiedy w końcu zabrał rękę z mojej piersi. Uśmiechnął się niemal nieśmiało, przebiegając czystą dłonią przez moje włosy i pochylił do mnie usta. Całował mnie i całował, gładząc językiem mój język, moje zęby, wszystko. Po długim czasie odsunął się niechętnie, głęboko nabierając powietrza. Usiadł na piętach i sięgnął po wyrzucone na brzeg łóżka bokserki, używajac ich do wytarcia moich piersi. Kiedy skończył, pociągnął w dół rąbek mojej koszulki. Czyste, błękitne oczy złapały moje i uśmiechnął się ponownie tym beztroskim, zadowolonym uśmieszkiem, który wywoływał ból w mojej piersi. Wyciągnął rękę, objął mnie nią w talii i przyciągnął do siebie.

Był nagi. Jego skóra była gorąca i wilgotna, gdy przycisnął mnie do piersi. Wolną dłonią pogładził moje włosy i powrócił do twarzy tuż przed tym, nim pocałował mnie w skroń i w czoło z mruczeniem i obietnicą zażyłości. - W porządku? Pokonałam nieśmiałość i skinęłam głową. - Och, tak. – Nie będę panikować. Wcale. - A z tobą? - Wydaje mi się, że wystrzeliłem na ciebie trzy razy, kochanie. Ze mną lepiej niż w porządku – powiedział, całując mój policzek z parsknięciem. - Dużo lepiej niż w porządku. Byłabym kłamczuchą, gdybym powiedziała, że jego wyznanie nie wywołało mojego uśmiechu. - Ja... Przesunął rękę tak płynnie, że prawie nie zauważyłam czerwonych plam na jego palcach. Nie byłam aż taką idiotką, by nie wiedzieć, że to krew. Moja krew. Zarumieniłam się, czując się niewiarygodnie upokorzona. - Umm... możesz chcieć umyć ręce – wyszeptałam. Dex zmarszczył brwi i spojrzał na dłoń, o której nie mówiłam, po czym szybko podniósł drugą, by ją sprawdzić. Jego brwi w ślimaczym tempie wędrowały do góry, kiedy prostował i zginał palce, by obejrzeć to, co na nich było. Opadła mu szczęka. - Ach, Ritz, ja... - jego usta zamknęły się z trzaskiem, nozdrza zadrgały i przełknął głośno. - Dziecinko, rozdziewiczyłem cię? Nastała moja kolej, by przełknąć. - Mówiłam ci, że nigdy nie spałam z facetem. – Boże, jaki wstyd. Nie powinnam nic mówić i pozwolić mu myśleć, że zaczął mi się okres czy coś. - Masz naprawdę duże palce. O Panie. To było kiepskie. Mrugnął raz, dwa, trzy razy. - Ja... kurwa, dziecinko. Nie myślałem o tym, jak sądzę. – Jego wzrok powrócił do zakrwawionych palców. - Naprawdę cię rozdziewiczyłem? W jakiś sposób poczułam się jak przegrana. Jaka miała być ta błona dziewicza? Niezniszczalna? - To nie jest mój okres. Dex jęknął długo i nisko. Przez chwilę poruszał palcami, po czym przycisnął do siebie nasze ciała. Złożył ciepły, mokry pocałunek na mojej szczęce.

- Dobrze się z tym czujesz? Pachniał wspaniale. Pokiwałam głową, pozwalając, by jego szorstki zarost ocierał mój policzek. Nie zamierzałam wycofywać się ze swojej decyzji. Przyjmę wszystko z otwartymi ramionami. - Tak. Pomruk zadowolenia, który wezbrał w jego piersi, wywołał mój uśmiech. - To dobrze.

***** Dex siedział po drugiej stronie kuchennego baru z miską płatków śniadaniowych w jednym i łyżką w drugim ręku, a błyszczące, niebieskie oczy nieprzerwanie wlepiał we mnie. Mimo że byłam w pełni ubrana, to naprawdę mnie onieśmielało. Już wcześniej widział mnie prawie nagą. Jego palce już były w miejscach, które sprawiały, że moja szyja robiła się gorąca. W ubraniu nie powinnam czuć się skrępowana, ale się czułam. - Dlaczego tak na mnie patrzysz? - zapytałam ostrożnie, z połową twarzy ukrytą za miską płatków. Spojrzenie Dexa nie zmieniło się ani na jotę. - Bo zastanawiam się, jak smakujesz. To cud, że nie wypadła mi łyżka. Nie sądzę, bym wzięła choć jeden wdech, nawet po tym, jak posłał mi diabelski uśmieszek - Założę się, że jesteś przepyszna. Jasna anielka. Dex był niebezpiecznym mężczyzną i nie miało to nic wspólnego z jego profesją. Ani z motocyklowym hobby, kartoteką i tatuażami, które pokrywały połowę jego ciała. Ani z utalentowanymi rękami. Był bystrym, spostrzegawczym facetem, który dokładnie wiedział, co potrafią jego słowa. I nie miał żadnych skrupułów, by złośliwie się nimi posługiwać. - I założę się, że kiedy później dojdziesz na moim fiucie, twoja śliczna, mała cipka wyciśnie mnie do sucha. Łyżka brzdęknęła o blat w oczywistym samobójstwie. Cholera!

Dlaczego, na litość boską, odmówiłam mu wspólnego prysznica? Och, prawda. Racja. Moje ramię. Jeszcze mu nie powiedziałam o moim głupim ramieniu. Moja twarz rozgrzała się o jakieś dziesięć stopni, a w tym samym czasie całe powietrze uszło z płuc. Dex zaśmiał się i sięgnął przez ladę, by podnieść moją łyżkę. Podał mi ją z uśmiechem tak niebezpiecznym jak wąż w wysokiej trawie. - Obydwoje powinniśmy iść, albo będziesz musiała wskoczyć na tą ladę i dać mi spróbować. Cofam to, co powiedziałam. Jeśli ostatnio nastąpił jakiś cud, to taki, że po tym komentarzu nie spadłam ze stołka. W głowie mi się mieszało. - Uch... Dex błysnął kolejnym powolnym, niegodziwym uśmieszkiem, pokazując przy tym białe zęby. - Cokolwiek chcesz, dziecinko. Chociaż po części jestem za zostaniem tutaj. To tak jak ja i nie miałam pojęcia skąd te myśli i pragnienia się brały. Czyż nie walczyłam z tym wszystkim jeszcze wczoraj? - My... powinnam iść popływać. – Powinnam zrobić coś wyczerpującego. Zdecydowanie. Sama. Po minucie wzruszył ramionami, zwężając błękitne oczy. - Mnie to pasuje. Podoba mi się pomysł odczekania kilku godzin. Przełknęłam nieprzyzwoite ilości śliny, która zebrała się w moich ustach. Odczekania kilku godzin na co? Nie byłam pewna, ale wiedziałam, że na coś dobrego. - Tak... tak. Dex zsunął się ze stołka, balansując pustą miską w jednej ręce i biorąc moją miskę drugą. Musiałam utrzymać swój umysł czysty i przestać rozpamiętywać, jak jego penis leciutko wyginał się w górę. Aaach. Zakaszlałam, próbując oczyścić swoje myśli. - Wiesz, czego wczoraj chciał twój tato? - Niech mnie diabli, jeśli wiem. Nic dobrego, skoro dzwonił do mnie. Skontaktuję się z Lisą lub Marie, kiedy będziesz na basenie i zobaczę, czy one wiedzą. Lisa i Marie... dlaczego nie pomyślałam o tym wcześniej? - Twoja mama była fanką Elvisa, czy wymyślała imiona na własną rękę?

Dex wbijał we mnie wzrok przez moment, po czym zachichotał. - Tato nie pozwolił jej na Priscillę i Lisę Marie, więc w ten sposób go wyrolowała. Wnosząc z tej znikomej wiedzy, jaką o niej miałam i z dużo większej o jej synu, nie zaskoczyło mnie to ani trochę. - A ty? - Mam imiona po moim wspaniałym dziadku C. D. Dysonie. Uniosłam brwi. - Z fantazją. Mogę mówić do ciebie C. D.? Pokręcił głową. Kąciki jego oczu zmarszczyły się od tego kpiącego uśmieszku, który nie zawsze sięgał ust. - Nie. Lubię jak mówisz do mnie Charlie. Co za cholerny facet. Mogłabym nazywać go Księżniczka Dex, gdyby chciał. Odsunął się i uśmiechnął, a mnie skręcało coraz bardziej z każdym milimetrem tego uśmiechu. - Jesteś gotowa? - Jedną sekundę. – Błysnęłam zębami i rzuciłam się do salonu, by pozbierać swoje rzeczy. Czekał na mnie przy wyjściu, machnięciem wyganiając z domu i zamykając za nami drzwi. Ze spokojnym uśmiechem pomógł mi wsiąść na motocykl i wysadził mnie pod centrum. Złączył nasze palce, przygryzł moje kostki, po czym zagonił mnie do środka, a gdy byłam już w budynku, odjechał. Pływając, pozwoliłam sobie na relaks. Nie miałam zamiaru martwić się ryzykowną relacją, jaka połączyła mnie z Dexem, tym, co powie Sonny, kiedy w końcu zadzwonię po tym, jak unikałam go przez dwa dni, bałaganem z The Reapers, czy tym, komu jeszcze mój ojciec wisi pieniądze. To jedna z tych rzeczy, które były całkowicie poza moją kontrolą. Dex zabrał mnie z powrotem, klepiąc mnie w udo, kiedy przerzuciłam nogę przez tylne siedzenie jego motocykla. W trakcie jazdy do Pins na każdym czerwonym świetle chwytał dłonią moją nogę. Jak tylko zaparkował Dynę na swoim zwykłym miejscu przed salonem, wyciągnął rękę, by pomóc mi zejść – choć wiedział, że tego nie potrzebuję – i już jej nie puścił.

Pierwsza zauważyłam wiadomość na drzwiach. Wzrok Dexa sprawdzał obie strony ulicy, jakby czegoś szukał, a ja pomyślałam, że pokonywał tę drogę tak wiele razy, że mógłby ją przejść z zawiązanymi oczami. Pociągnęłam go za rękę, w zamian zdobywając spojrzenie tych błękitnych, rozjarzonych oczu. - Przysięgam, że zapłaciłam wszystkie rachunki na czas. – Skierowałam wzrok na drzwi i wskazałam je głową. Uwaga Dexa przeniosła się na przyklejoną taśmą kopertę. Jego krok się wydłużył, przez co lekko mnie ciągnął, kiedy zbliżaliśmy się do salonu. Nie zawracał sobie głowy otwieraniem drzwi, tylko rozdarł górę czystej koperty i wyszarpał ze środka kartkę. Pierwszym sygnałem, że coś jest nie tak, było pulsowanie żyły na jego skroni, drugim zmarszczki w kącikach oczu, a ostatnim zaciśnięta szczęka. Podniósł głowę i odwrócił się, omiatając spojrzeniem oba końce ulicy. Jego uścisk wzmocnił się, nim odblokował drzwi i delikatnie wepchnął mnie do środka, zamykając je za nami. - Co się stało? Obrzucił mnie nieobecnym spojrzeniem. W jego szeroko otwartych oczach toczyła się jakaś bitwa, o której nie miałam pojęcia. Spodziewałam się, że nic mi nie powie, nie chcąc mnie niepokoić czy coś równie szowinistycznego, ale zamiast tego popatrzył na mnie twardym wzrokiem. - Jakieś gówno z The Reapers. Muszę iść porozmawiać z Lutherem, dziecinko. – Pociągnął mnie za rękę. - Zamknij za mną drzwi i nie otwieraj ich nikomu z wyjątkiem mnie albo chłopaków. O kurde. Pokiwałam głową. - Co, jeśli będziesz później? - Nie było czymś niezwykłym, by Blake przychodził do pracy dziesięć czy piętnaście minut po otwarciu. Dex wzruszył ramionami. - Nie otwieraj ich, Ritz. To nic strasznego, ale muszę iść zobaczyć się z Lu. – Przejechał palcami po moich kostkach. - Wrócę tak szybko, jak będę mógł. Wyszedł, zostawiając mnie pogrążoną w myślach o tym, co powiedział Liam o ostatecznym terminie zwrotu długu. Pieprzona cholera. Dlaczego, do licha, tak wiele rzeczy było poza moim wpływem? Nie byłam maniaczką kontroli, ale kompletny jej brak był niepokojący i frustrujący. Przy odrobinie szczęścia wszystko się ułoży, kiedy Sonny znajdzie naszego tatę.

Patrząc z perspektywy czasu, powinnam wiedzieć lepiej i niczego nie zakładać.

Rozdział 30 Bardzo mało rzeczy w rankingu tych, których nie chciałam robić, było wyżej niż dzwonienie do Sonny'ego. Na przykład coroczna cytologia. Albo leczenie kanałowe. Mogłabym nawet posunąć się do tego, że wybrałabym lewatywę w zamkniętym pomieszczeniu z latającym karaluchem. Siedząc w pokoju socjalnym, przez kilka minut rozważałam nawet, czy dla relaksu nie wypić drinka, zanim stanę przed plutonem egzekucyjnym, znanym również jako mój brat. Ale... nic z tego. Nie. Musiałam to odłożyć do momentu, kiedy będę miała wystarczajaco dużo czasu. Teraz, z notatką, która pojawiła się na drzwich Pins, mój czas się kończył. Kiedy odebrał telefon, pierwszym, co padło z jego ust, było: - Wiem, że twój telefon się nie zepsuł, dzieciaku. Westchnęłam. Oczywiście nie będzie łatwo. - Jestem strasznym tchórzem. Sonny prychnął. Jego ton był szorstki i bezpośredni. - Bez jaj. - Przepraszam – jęknęłam żałośnie. Miał aż nazbyt dużo powodów, by być na mnie wściekłym za to, że ignorowałam jego telefony. Ale kiedy Sonny był wściekły, to tak jakby rozczarować swojego anioła stróża. Bolało. - Wiem, że jestem beznadziejna. Znowu prychnął. - Jedynął beznadziejną rzeczą jest to, że nie zadzwoniłaś i nie powiedziałaś mi, co zrobiłaś. Musiałem dowiedzieć się tego od Luthera. Nie od ciebie. Ta rozmowa brzmiała zupełnie tak samo jak jedna z tych, które przeprowadzałam z mamą, kiedy zapomniałam wziąć lekarstwo: Chcesz skończyć jak ja, Rissy? Oczywiście dotyczyła zupełnie innych kwestii, ale sens był ten sam. Wygląda na to, że zawodziłam ludzi, których kochałam najbardziej. A to... Ból i poczucie winy rozerwały moją klatkę piersiową.

- Wkurza mnie, że najpierw mnie okłamałaś, a potem olewałaś moje telefony, kiedy dzwoniłem, żeby o tym pogadać. – Uch. Poczułam się jeszcze gorzej, bo miał rację. Miał prawo być zły, ale chyba nie aż tak bardzo? Chyba. Chociaż było już za późno, by o tym myśleć. Byłam tchórzem i świnią. Zwiesiłam głowę. - Naprawdę mi przykro, Son. Chciałam tylko pomóc i zby późno zdałam sobie sprawę, jakie to głupie. Sonny zamilkł i zapadła przytłaczająca cisza. - Dzieciaku, rozumiem, że mogłaś zrobić coś głupiego, jeśli uznałaś, że to pomoże. Wierz mi, ja dla ciebie zrobiłbym jeszcze większą głupotę, ale wiesz, jak mnie wkurza, kiedy coś przede mną ukrywasz. - Wiem. – Nie było sposobu, by mój głos nie brzmiał tak żałosnie i paskudnie, jak się czułam. Bo miał rację. Przerabialiśmy to już wcześniej. - Taa, wiem, że wiesz – odpowiedział szorstko. Miałam wielką ochotę znów przeprosić, ale się powstrzymałam. Znałam swojego brata. Znałam go wystarczająco, by nie być zaskoczoną, że wściekł się na mnie, za to, że coś przed nim ukrywałam i doskonale zdawałam sobie sprawę z faktu, że słowo przepraszam nic dla niego nie znaczy. Pewnie stwierdziłby, że czyny przemawiają głośniej niż słowa. Zawaliłam sprawę, a potem zawaliłam sprawę jeszcze raz, kiedy do mnie dzwonił. - Powiedzieli ci wszystko? - zapytałam go powoli. Gdyby było coś, o czym nikt wcześniej nie wspomniał, to może byłaby szansa, że nie wdepnęłam w aż tak wielkie gówno. - Mam taką nadzieję. Byłaś w Busty's, a ten skur... Liam zjawił się i chciał, żebyś z nim poszła – powiedział. - Coś jeszcze? Czy w jego głosie brzmiała odrobina wyzwania? Szlag. Przygryzłam wargę i wzięłam głęboki oddech. Jeśli wszystkie moje karty były wyłożone, równie dobrze mogłam spuścić bombę. Istniała możliwość, że ktoś już wspomniał mu o tym, cokolwiek, do cholery, dzieje się pomiędzy mną a Dexem, ale jeśli nie... Podwójny szlag.

- Nie jestem pewna, co dokładnie dzieje się pomiędzy mną a Dexem, ale... - Ale co? Co dokładnie powiedzieć starszemu, przyrodniemu bratu o uczuciach, jakie żywi się do jego przyjaciela? Jego przyjaciela, który jest twoim szefem. Przyjaciela, z którym cię zostawił? - Naprawdę go lubię i jestem prawie pewna, że on czuje to samo... na swój sposób. Niemal jak zerwanie plastra, prawda? Z wyjątkiem tego, że po stronie Sonny'ego zapadło jeszcze więcej przeciągajacego się milczenia. Minęła co najmniej minuta, nim znowu się odezwał. - Wiem, dzieciaku. Nie ty jedna ignorujesz moje telefony. – To nie było dla mnie aż takim zaskoczeniem. - Czułem, że to zmierza w tym kierunku, ale Dex dowie się, w co się pakuje, jak tylko wrócimy. W co się pakuje? - Sonny, on jest dla mnie dobry... Mój brat się roześmiał. - Ooo, jestem pewien, że jest dobry. Upokorzona. Byłam całkowicie upokorzona. - Nie tak! - No dobrze, po dzisiejszym dniu trochę tak. - Wiem, co masz na myśli, Ris. Nie jestem ślepy – odwarknął ostro. - Jestem pewny, że jest dla ciebie dobry i tylko dlatego jeszcze nie wróciłem, by skopać mu dupsko. Odłożę to do czasu, aż znajdziemy tatę. Na razie mu odpuszczę. Gdyby chodziło o Wheelsa albo Bucka, to zupełnie inna historia, ale znam Dexa. Gdyby chciał się tylko zabawić, ma wystarczająco dużo numerów telefonów. Ała. No dobrze. Prawda nie zawsze wygląda jak pluszowy miś. - Nie bądź zły z tego powodu. To nic wielkiego. - On wie, że to coś wielkiego i wie, jakie są konsekwencje. Jesteś dużą dziewczynką, Ris, więc nie zamierzam mówić ci, co masz robić. Może mi nie ufasz, ale ja ufam tobie. Cholera. Byłam drugim po moim tacie, największym kawałkiem gówna na tej planecie, pochodzącym z tej samej linii. Ale co mogłabym powiedzieć, żeby poprawić sytuację? Nic. Absolutnie nic i musiałam z tym żyć. - Ufam ci, przysięgam. Nikomu innemu nie ufam bardziej niż tobie. Westchnął.

- Z pewnością, dzieciaku. Walnęłam czołem w krawędź stołu. - W porządku. Sonny nie powiedzial nic więcej. - Och, a kiedy dzisiaj dotarliśmy do Pins, na drzwiach była wiadomość. – Przeszłam do opowiadania mu o tym, co powiedział Dex, a potem wspomniałam, że w takim razie nikt nie powiedział mu o tym, że zbliża się ostateczny termin spłaty długu. - Mam namiary na parę miejsc, w których mógł się zatrzymać. Razem z Tripem zmierzamy do północnej Kalifornii, by to sprawdzić. Zadzwonię, jeśli się czegoś dowiem – obiecał. - Okej. Chrząknął. - Na razie, Ris. Potem się rozłączył. Tak po prostu. A ja tak po prostu poczułam się jak największa kretynka na ziemi. Kiedy ostatni raz Sonny zakończył rozmowę ze mną w ten sposób? Lata temu? Kiedy dowiedział się, że lekarze znaleźli więcej komórek w moim ramieniu, a ja nic mu nie powiedziałam, dopóki moje leczenie prawie nie dobiegło końca? Czy próbując mu tego oszczędzić, nie postąpiłam tak samo jak on, gdy ukrył przede mną prawdę o naszym małym braciszku? Ech. Tak jakby. No dobrze. Dokładnie tak samo. Myślałam, że dostałam nauczkę dziewiętnaście lat temu, ale najwyraźniej tak nie było. Prawdziwość tego sprawiła, że czułam się nie tylko do dupy, ale też bezużyteczna. Wszyscy ci ludzie przeszli dla mnie tak wiele, a ja po prostu siedziałam w pracy lub w domu Dexa i zawodziłam ich swoimi kłamstwami i głupotą. Jak beznadziejne to było? Co mogłabym zrobić? Całe to uczucie bezsilności nie osiadło w moim brzuchu na dobre. Odkąd pamiętam nigdy nie polegałam na innych i robiłam to, co musiałam. Siedziałam może parę minut, wpatrując się w stół i próbując coś wymyślić, kiedy mnie olśniło. Gdzie to wszystko się zaczęło. Co mogłoby rozwiązać największy problem. Co mogłabym zrobić po tym, jak nie robiłam nic. Jeśli taty nie było tam, gdzie żył przez ostatnie czternaście lat, to dlaczego nie miałby być tam, gdzie mieszkał wcześniej? Floryda.

Boże. Byłam tak pogrążona w swoim małym swiecie, że nawet o tym nie pomyślałam. Zegar na ścianie wskazywał, że jest niewiele po siódmej. Jeśli wyrobiłabym się dość szybko, pewnie dałabym radę wcisnąć kilka telefonów do moteli, w których mieszkaliśmy albo nawet do starego domu yia-yia. Wydawało się to trochę zbyt łatwe, ale z drugiej strony Curt Taylor zrobił w życiu dużo głupich rzeczy. Nie był zbyt bystrym gościem. Wróciłam do recepcji i skończyłam zamówienie, wrzuciłam najnowsze dane do Quickbooksa i wykonałam dokładnie dwa telefony do moteli, które znajdowały się w zasięgu piętnastu kilometrów od Tamarac, kiedy Dex zaparkował motocykl na swoim stałym miejscu. Mój plan miał nikłe szanse powodzenia, ale uznałam, że jest wart wysiłku. - Próbuję skontaktować się z tatą – powiedziałam pracownicy. Kłamczucha! Zatrzymał się w waszym hotelu i nie odbiera komórki. Jest cukrzykiem i naprawdę się o niego martwię. – Pójdę za to do piekła. - Jest jakaś szansa, by połączyć mnie bezpośrednio z jego pokojem? - zapytałam pani po drugiej stronie linii. Na szczęście dla mnie ta kobieta nie wahała się tak bardzo jak facet w pierwszym motelu. - Jasne. Jaki numer pokoju, kochanie? Przez drzwi widziałam Dexa. - Nie pamiętam, który pokój wspominał. Przepraszam. Rezerwacja jest na Curta Taylora. Nie było żadnej pauzy. Żadnego wahania. Zanuciła, potem coś zapiszczało, niemal zagłuszając otwierane drzwi salonu, przez które wszedł Dex, posyłając mi zmęczony ale w jakiś sposób piękny uśmiech. - Przykro mi, kochanie. Nie mam nic na to nazwisko. Twoja mama jest z nim? Ha. Chciałabym. - To dziwne. Może jest ze swoimi znajomymi. Spróbuję jeszcze raz zadzwonić na komórkę. Doceniam twoją pomoc. Pani życzyła mi miłego dnia, a ja odłożyłam słuchawkę. Dex podszedł do biurka i umieścił dłonie na moich ramionach. Podniosłam głowę i uśmiechnęłam się. - Cześć.

Ten powolny uśmieszek rozlał się po całej jego kwadratowej szczęce. - Hej, dziecinko. Co robisz? - Dzwonię do moteli, w których zwykle się zatrzymywaliśmy, by zobaczyć, czy znajdę tatę – wyjaśniłam. - Nie wiem, dlaczego nie pomyślałam o tym wcześniej. Nie wygląda, jakby miał być tam, gdzie szuka Sonny, więc może wrócił. Zmarszczył lekko brwi i owinął sobie wokół pięści mój kucyk. - Dobry pomysł. Dzwonienie w te miejsca może zająć chwilę, Ritz. – Pociągnął mnie za włosy tylko na tyle, że to poczułam. - Pozwól mi porozmawiać z Lu i zobaczyć, czy zna na Florydzie kogoś, kto mógłby nam pomóc. Nam. To nam nawet na sekundę mi nie umknęło. Moje serce rozkoszowało się tym, być może nawet zaczęło stepować. Skup się! - Nie musisz zawracać mu głowy. Nie mam nic przeciwko dzwonieniu. Przewrócił tymi ciemnymi, niebieskimi oczami. - Dziecinko, gdybym myślał, że będę zawracał mu głowę... - To byś nie pytał? - podsunęłam. Parsknął. - Nie, wciąż bym pytał, tylko w takim przypadku nie powiedziałbym ci, gdyby odmówił. Zrobi to dla ciebie i Sonny'ego. - Dobrze, przypomnij mi, by mu podziękować, nawet jeśli nikogo nie zna. Skinął głową. Jego druga ręka opuścia moje ramię, by spocząć na karku, kiedy nisko się pochylił. - Dobrze się czujesz? Och, mój... Jak głupie to było, że jego pytanie wywołało u mnie rumieniec od pępka w górę? Najgorzej, że mógł go zobaczyć. Wzięłam wcześniej coś przeciwbólowego, a poza odrobiną bólu, który był mniej uciążliwy niż skurcze podczas okresu, było dobrze. Naprawdę dobrze. - Dobrze. – Naprawdę, naprawdę dobrze. - Wszysko w porządku z The Reapers? Jego twarz nie drgnęła ani nie zachmurzyła się z niepokoju, co było pozytywne. Usadowił się ze zdecydowanym kiwnięciem głową, które rozproszyło coś, co zdawało się intensywnym namysłem. - Wszystko załatwione, dziecinko. Nie musisz się już nimi martwić.

Moje oczy same zwęziły się podejrzliwie. - Co zrobiłeś? - Nie musisz się już martwić. Poradziliśmy sobie z nimi – odpowiedział z pełną powagą. - Proszę, powiedz mi, że nie zrobiłeś nic, co mogłoby wpakować cię w kłopoty, Dex. – Owinęłam rękę wokół jego nadgarstka. - Proszę, proszę, proszę powiedz, że nie zrobiłeś niczego głupiego. Nieokreślony strach osiadł na moich barkach. Jeśli zrobił coś, przez co znowu wyląduje w więzieniu, nie będę potrafiła sobie tego wybaczyć. Do tego zdecydowanie nigdy nie będę w stanie wybaczyć tego tacie. Ten uśmieszek wciąż pozostawał na jego ustach. - Nic takiego, Ritz. Daję słowo. Chciałam mieć wątpliwości, ale czy kiedykolwiek dał mi do nich powód? Nigdy. Lecz strach pozostał. - Dex – poprosiłam. Ścisnął moje ramię. - Daję słowo. Nic takiego. Mój wyraz twarzy musiał świadczyć o tym, że nie jestem do końca przekonana, bo parsknął, znowu ścikając moje ramię. - Ritz, zaufaj mi. Nikt nie wpakował się w kłopoty z wyjątkiem twojego ojca. Ty i Son macie święty spokój, ale wciąż musimy go znaleźć i przyprowadzić, by mógł dogadać się ze skurwielami i dokończyć sprawy. - Okej. – Nie mogłam powiedzieć, że całkowicie mi ulżyło, ale jak długo z Sonnym będzie w porządku, tak długo to będzie wszystko, co ma znaczenie. - Dziękuję, że się tym zająłeś dla nas. Nie musiałeś, ale to wiele dla mnie znaczy. – Słowa zwyczajnie wylewały się z moich ust, pozostawiając mnie podatną na zranienie. - Jesteś swego rodzaju błogosławieństwem. Jego uśmiech przekształcił się w zmęczony i delikatny, a te intensywnie niebieskie oczy badały moją twarz i badały, i badały. Rozluźnił pięść i palcami uszczypnął mnie w podbródek. - Jasne, dziecinko. Uśmiechnęłam się i pociągnęłam go za dwa środkowe palce.

- Wkrótce masz umówione spotkanie. Odwrócił uścisk, gładząc opuszkami moje palce. - Pamiętam. – Rozejrzał się. - Jest Blake? - Z tyłu. – Dotarł do Pins godzinę później, ale to był nasz sekret. Biedny facet zostawił na nosie okulary przeciwsłoneczne, kiedy wszedł, ograniczając się do pomachania na powitanie. Coś było nie tak, ale nie chciałam go naciskać, kiedy wydawało się, że potrzebuje przestrzeni. A okulary tylko to potwierdzały. Dex przeczesał palcami mój kucyk i minutę później zniknął w korytarzu. Przepracowałam

resztę

dnia,

zakładając

nowe

konta

na

portalach

społecznościowych, co uznałam, byłoby dobrym pomysłem na rozszerzenie dzialalności. Kiedy miałam okazję, zadzwoniłam w jedno lub dwa miejsca, które pojawiły się w trakcie szukania moteli. Niezależnie od tego, czy Luther znał ludzi, którzy mogliby pomóc, nie chciałam się do tego ograniczać. Wszystko było lepsze od siedzenia i czekania, aż sprawy wyprostują sie same. Dopiero kilka godzin później Dex przyszedł i usiadł na krawędzi biurka, by potwierdzić ofertę pomocy. - Lu zna kilku gości z klubu blisko hrabstwa Dade. Powiedział, że dzisiaj wieczorem do nich zadzwoni. Podniosłam rękę, by przybić mu piątkę. Dex wodził wzrokiem od mojej wyciągniętej dłoni do twarzy i z powotem. Pomachałam palcami. - Nie zostawiaj mnie w zawieszeniu. Pokręcił głową i w cholernym końcu anemicznie klepnął swoją dłonią w moją. Palant. - Dużo mu zawdzięczam – powiedziałam. Posłał mi rozbawiony uśmieszek. - Nie przejmuj się tym. - Będę. To miło z jego strony. Nie musiał nam pomagać. - Podobasz mu się i wszyscy wiedzą, że chciałby, żeby to Son był jego synem a nie Trip. Poczułam się, jakby połowa sufitu runęła w dół. - Uch, co? Trip był jego synem? Trip był synem Luthera?

Nie, nie, nie, nie, nie, nie. Czyż nie krzywiłam się i nie mówiłam wrednych rzeczy o Lutherze, kiedy siedziałam w barze z Tripem? Oczywiście, że tak. Och, Boże, tak zrobiłam. Wyrzuty sumienia zalały mój żołądek, osiągając najniższy poziom. Bardzo rzadko źle mówiłam o innych, a ten jeden jedyny raz zrobiłam to przed jego synem. Dlaczego? - Nie wiedziałaś, że to jego tato? - Nie! - O rany, nie będę mogła spojrzeć Tripowi w twarz. Już nigdy. - Rozmawiałam z Tripem, jak obrzydliwe to jest, że Luther zabawia się z młodszymi dziewczynami, Dex. Czuję się strasznie. Co zrobił Dex? Zapewnił mnie, że nic się nie stało? Nie, zaczął się śmiać. Odrzucił głowę do tyłu i śmiał się. - A on nawet powiedział, że Luther zabawia się z dziewczynami młodszymi od jego syna. Uch – jęknęłam. - Jestem taką idiotką. Śmiał się jeszcze mocniej, wyciągając rękę, by pociągnąć mnie za włosy. - Jest dobrze, Ritz. Trip nie powiedziałby ci niczego gównianego. To nie tak, że mu odwala na punkcie tego, co robi jego tato. Ale to jest zabawne jak cholera. - Oni nawet nie wyglądają tak samo. – Nie wyglądali. Trip był wysokim blondynem, a Luther nie był tak wysoki, a już na pewno nie był blondynem. I, i Trip miał te naprawdę mocne, atrakcyjne rysy, podczas gdy jego tato po prostu... nie miał. - Nie. Trip wygląda bardziej jak jego mama – wyjaśnił Dex powoli. - Myślisz, że dlaczego Luther pozwala im zniknąć na tak długo? Teraz to miało sens, a ja czułam się jak koncertowa idiotka. Nigdy więcej nie powiem głośno, co myślę o innej osobie, do cholery. Cóż, no chyba, żeby to był mój tato. Jęknęłam z powodu tej świadomości. - Żałuję, że nie wiedziałam, zanim otworzyłam tę swoją wielką gębę. Dex uśmiechnął się, kiwając głową z rozszerzonymi oczami. - Czasami każdemu zajmuje dużo czasu, żeby dostrzec to, co ma przed sobą, dziecinko. Taka prawda.

*****

- Dowiedziałeś się, po co dzwonił twój tato? - zapytałam Dexa znad miski wegetariańskiego pad-thai.19 Wyławiał z własnej kawałki kurczaka, kiedy na to pytanie niewielka zmarszczka przecięła jego czoło. - Ta. – Przeżuł starannie, po czym w końcu na mnie spojrzał. Zaczynaliśmy, siedząc na przeciwległych krańcach kanapy, ale wraz z upływem czasu przysunął się i skończył obok mnie. - Mama wreszcie zaserwowała mu papiery rozwodowe. Niemal wyplułam swój makaron. - Nie minęło sporo czasu? Dex pokiwał głową, a wyraz jego twarzy, jak przypuszczałam, był tak samo niedowierzający jak mój. - Czternaście lat. Przez czternaście lat mówiłem jej, by odstawiła jego tyłek, ale ona ciągle to olewała. - Dlaczego? - Sekundę zajęło mi uświadomienie sobie, jaką hopokryzją jest to, że pytam. Czyż moja własna mama nie pozostawała w związku małżeńskim z mężczyzną, który ją opuścił? Dokładnie tak było. Wzruszył ramionami, ale to nie było zdawkowe. Wnosząc z linii jego ramion, zdawało się, że było coś, co w zachowaniu Debry naprawdę go dręczyło. - Mówiłem jej, odkąd byłem dzieckiem, żeby rzuciła tego bezwartościowego gnoja. Ale ona przez cały czas wypluwała z siebie te niedorzeczne bzdury o ślubowaniu przed obliczem Boga i obietnicy pozostania z nim na zawsze. – Prychnął w swoją miskę. Pierdolenie. Och, Panie. To brzmiało dokładnie tak jak moja mama. Odczuwałam to jako zbyt osobiste, by o tym mówić, ale z drugiej strony, czy on nie opowiadał mi o sobie w zaufaniu? Czy nie byłam mu winna tego samego, a nawet więcej? - Moja mama mówiła to samo. Doprowadzało mnie to do szału. Chodzi mi o to, że każdy byłby szczęśliwy, mogąc z nią być, ale ona upierała się przy moim tacie. Z początku nie widziałam w tym problemu, ale po jakimś czasie... gdy zobaczyłam, jak bardzo ją to rani... Nie rozumiałam, dlaczego nie chciała go opuścić. Może zawaliłam proporcje, ale nie sądzę, że zostawiasz kogoś, kogo kochasz, bo nie podoba ci się, że masz obowiązki. Dex powoli pokiwał głową, wciąż wpatrując się w swoją miskę. 19. Słynne danie kuchni tajskiej. Smażony makaron z woka z jajkiem, krewetkami, kiełkami fasoli mung, pastą tamaryndową i sosem rybnym.

- Wiem, dziecinko. Wierz mi. Wiem. Jeśli mój ojciec choć w połowie dbałby o kogoś jeszcze, tak jak dbał o siebie samego, to życie nas wszystkich byłoby o wiele łatwiejsze. Mama o tym wie, ale wciąż trzyma się tych debilnych przekonań. – Prychnął. - A nawet nie chodzi do pieprzonego kościoła, no chyba że w Wielkanoc albo w Boże Narodzenie. To głupie jak cholera. Nie zamierzałam się z nim nie zgadzać. - Kiedyś myślałam, że jeśli mama dałaby sobie spokój z tatą, może... nie wiem. Zawsze po prostu myślałam, że przez to opętanie nim jest jeszcze bardziej chora. Ale cieszę się, że przynajmniej twoja mama coś z tym robi. Jego twarz odrobinę złagodniała i westchnął. - Ja też, dziecinko. Ojca szlag trafił, ale on tego za cholerę nie rozumie. Nigdy tego nie zrozumie. Kolejny skretyniały członek Widowmakers. Oczywiście. Może to po prostu coś ze starszymi członkami? Szturchnęłam Dexa w twardy mięsień uda. - Daj mi znać, jeśli jest coś, co mogę dla niej zrobić. Mogę sprawdzać wyświetlacz jej telefonu, jeśli zechce. – Uśmiechnęłam się do niego. Parsknął. - I się z nim rozłączać? Byłbym za, kochanie. Szturchnęłam go jeszcze raz, ale tym razem złapał mój palec w swoją pięść. - Jestem pewna, że byłbyś. Wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Nie sądzę, by oprócz mnie ktoś wcześniej się z nim rozłączał. - A z tobą? Ktoś się kiedyś z tobą rozłączył? - Nie. – Odpowidź Dexa zabrzmiała trochę zbyt dumnie. - Zawsze musi być ten pierwszy raz. Kiedy jego uśmieszek stał się trochę zbyt szeroki, a w oczach mignął lubieżny błysk, zdałam sobie sprawę, jak zinterpretował moje słowa i jęknęłam. - Coś o tym wiem, dziecinko. Zrobiłam minę. - Zamknij się. Jego śmiech był głośniejszy niż film w telewizji i dużo bardziej interesujący.

- Będziesz dzisiaj ze mną spać? Ta myśl i przeraziła mnie i podekscytowała jednocześnie, ale chyba jednak bardziej przeraziła. - Nie wiem – urwałam. - Rozmawiałam wcześniej z Sonny'm i nie był jakoś szczególnie uszczęśliwiony czy szczególnie zły, kiedy powiedziałam mu, że ja.. uch... no wiesz. Palant uniósł obie brwi. - Nie mam pojęcia. Co? - podpuszczał mnie. Przewróciłam oczami. - Ty też ignorujesz jego telefony? - Nie muszę z nim rozmawiać, żeby wiedzieć, co powie. I naprawdę mam w dupie to, czego on chce. To nie było jakoś szczególnie zaskakujące i nie pierwszy raz powiedział coś takiego. - Zajmiemy się tym, kiedy wróci – powiedział. - Będziesz spała w moim łóżku? Nieustępliwy. Ten mężczyzna był nieustępliwy. Ta dziwna mieszanka ekscytacji i strachu znowu zalała mój żołądek. - Nie wiem. Mam wrażenie, jakbym trochę za tobą nie nadążała. Jakbym dopiero co nauczyła się pływać, a ty chciałbyś, bym startowała w olimpiadzie. Nie chciałabym cię rozczarować. Ma to sens? Ta przystojna twarz spoważniała. - Ritz, może i wiem, co z tobą robić, kiedy jesteś w moim łóżku czy w biurze... - O Boże. Wyobrażenie Dexa z kimś innym w jego pieprzonym biurze zacisnęło moje serce. W tym samym czasie miałam chęć zwymiotować. - Ale cała reszta jest dla mnie całkowicie, cholernie nowa. Nie chciałbym cię odstraszyć – wyznał. Westchnęłam i pokiwałam głową, ale w jego słowach było coś, co zwróciło moją uwagę jako pierwsze. - Dlaczego nie wiesz, co robić? Wydawało mi się... – Moje serce ponownie zrobiło tę głupią rzecz z zaciskaniem. - że sobie radzisz. A nie wyglądasz na faceta od długoterminowych związków. – Chciało mi się rzygać na końcu każdego zdania i tylko jakimś cudem się powstrzymałam. - Jesteś trochę stary, Dex. To nie ma sensu. - Stary? - Zakaszlał.

Przysięgam, że wydawało się, jakby jego brwi uniosły się do linii włosów z oburzenia. Wzruszyłam ramionami. - Nie jestem stary. O rany. Ze wszystkich rzeczy, na których mógł się skupić, on uczepił się wzmianki o jego wieku. - Okej, nie jesteś stary. Jesteś młodzieniaszkiem. Cokolwiek. Chodzi o to, dlaczego nie masz dziewczyny? - Po rozmowie, którą odbyliśmy, zastanawianie się, dlaczego nie ma żony, wydawało się niedorzeczne. Zamrugał. Odpwiedź zajęła mu tyle czasu, iż pomyślałam, że zwyczajnie zignoruje pytanie. Oparł dłoń o moje kolano. Jego skóra była gorąca. - Nie byłem całkiem samotny, kochanie. Dostałam nożem. Nożem z niewidzialnym ostrzem. Jestem pewna, że wydałam dźwięk, który o tym świadczył. Jak niedojrzałe to było? Jak żałosne? Ręka na moim kolanie zacisnęła się mocniej i nagle poczułam chęć, by ją odepchnąć. - Cóż, to nie tak, że o tym nie wiem. – Ale werbalne potwierdzenie nie było łatwe do przełknięcia. - Dziecinko – wymruczał. - Mógłbym zapytać cię o to samo. Wzruszyłam ramionami. - Nie miałam czasu. Nie uwierzył mi. - Głupie gadanie. - Nie miałam. I nie byłam zainteresowana. Przez ostatnie czternaście lat miałam tylko krótkie sześć miesięcy, kiedy nie musiałam martwić się o coś lub o kogoś. To było czternaście lat, za które byłam wdzięczna, ale... przerwa byłaby miła. Chodzenie z jednym i tylko jedynym chłopakiem, jakiego miałam po szkole średniej, przez parę miesięcy polegało na kilku randkach na ostatnią chwilę. Nic dziwnego, że nam nie wyszło. - Tak sobie powtarzaj, ale wiesz, że znam prawdę. Jesteśmy obydwoje tak samo zamknięci. Mnie obchodzi naprawdę niewiele rzeczy, a ty nie dopuszczasz nikogo, bo się

boisz. Mam co robić, kochanie. Dlaczego miałbym tracić więcej niż parę godzin swojego czasu? To zirytowało mnie jak cholera, tak że miałam chęć się spierać, ale odpuściłam. W głębi serca wiedziałam, że miał rację. Ale nie zamierzałam się do tego przyznać, czy też do tego, jak tracił godziny swojego czasu. Rzygnięcie. Rzygnięcie. Rzygnięcie. Zamiast tego zazgrzytałam zębami. - Rozumiem to, Dex. Chodzi o to, że nie rozumiem, dlaczego ja. Jesteśmy jak olej i woda. Cmoknął. - Nie zwracałaś żadnej uwagi, prawda? Jęknęłam w odpowiedzi, zyskując niski chichot. Odstawił swoją miskę na bok, przesunął się i kolanem rozsunął moje uda. Wyjął miskę z moich rąk i ustawił obok swojej. Ze zdecydowanym wyrazem twarzy pochylił się nade mną, wziął moją dłoń i umieścił na swojej piersi. - Musisz otworzyć te swoje piękne oczy, dziecinko. Jesteś tutaj jedyna. – Przesunął swoją rękę w dół, przez środek mojej piersi prosto do dżinsów i przykrył dłonią zamek. Jestem pewien, że twoje romanse powiedzą ci, jak dokładnie się czuję, kiedy myślę o byciu tutaj. Jestem pewna, że sapnęłam. - Rozumiesz mnie? - wymruczał. Jedyną rzeczą, jaką rozumiałam, było to, że jestem na granicy ataku serca. Jego usta dotknęły boku mojej szyi. - Iris, rozumiesz, co mówię? Nie, nie rozumiałam. W żaden sposób. Zęby Dexa uszczypnęły miejsce, które pocałował chwilę wcześniej, wywołując moje sapnięcie. - Iris. Drżąc, szybko pokiwałam głową. - Tak, słyszę. Zamruczał. - Ale czy rozumiesz? - Omójboże. Poczułam to mruczenie aż pod swoją bielizną. Rozumiesz?

Musiałam pokiwać głową, bo słowa nie chciały opuścić moich ust. Jego nozdrza zafalowały. - Pierwszy raz w życiu myślę, iż nienawidzę faktu, że wiedziałaś jak ssać mojego fiuta – wyszeptał. - Mam ochotę zabić kogokolwiek, kto nauczył cię, jak robić loda. Sama pieprzona myśl o tobie całującej kogoś innego sprawia, że chcę wbić sobie nóż w oko. I powiem ci, dziecinko, że nigdy w życiu nic z tego mnie nie obchodziło. Zawsze miałem to w dupie. Rozumiesz? Jego dłoń docisnęła się do moich dżinsów. A potem spuścił bombę atomową na moją zwykłą egzystencję. - Nie jesteś dla mnie stratą czasu. Jasna cholera. Jasna, pieprzona cholera. - Powiedz to – wymruczał w moją szyję. - Powiedz co? - Powiedz, że to rozumiesz. Powiedziałam. Bez chwili namysłu, nawet jeśli ogromna część mnie była przerażona. Powiedziałam te dwa słowa, ponieważ nic ani nikt na tym świecie nie sprawiał, że czułam się tak stabilnie, tak pewnie, że nie zostanę zapomniana ani opuszczona. To znaczy, wiedziałam, że na większość rzeczy człowiek nie ma wpływu, ale Dex był najbardziej kontrolującym i apodyktycznym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Chociaż część mnie uznała, że powinnam uciekać. Że jeśli dam temu człowiekowi palec, weźmie całą rękę. Że jeśli się do tego przyznam, to będzie początek końca. Mówiąc jego słowami, miałam to wszystko w dupie. Tak czy inaczej. - Rozumiem to. Spojrzał na mnie tymi ciemnymi, niebieskimi oczami, jakby czekał, aż przynam się do czegoś więcej. Do czegoś obciążającego, bezbronnego czy może nawet bolesnego, ale nie potrafiłam znaleźć nic ponad to, co już powiedziałam. Dopiero później, kiedy obiecał, że nic nie zrobi, gdy będę spała obok, głębiej się nad tym zastanowiłam. Ja naprawdę nikogo do siebie nie dopuszczałam. Nigdy. Po tym jak mój tato odszedł, a ja zachorowałam i moja mama zachorowała... zawsze było coś większego, co rozrastało się jak kula śnieżna, co sprawiało, że coraz bardziej zachowywałam rezerwę. Nawet z Lanie nie w pełni przyjęłam naszą przyjaźń. Ile czasu minęło, zanim się do niej

odezwałam? Miesiące? Gdybyśmy były najlepszymi przyjaciółkami, to nie powinno się zdarzyć, prawda? Jednak pomysł, by nie rozmawiać z Sonnym regularnie, nie śmiać się z wygłupów Slima i Blake'a, czy po prostu nie mieć kontaktu z Dexem sprawiał, że było mi smutno. Tęskniłam za takimi lekkimi znajomościami. W końcu miałam ludzi, którym ufałam. Czy więc nie mogło być tak samo z mężczyzną, który dzielił ze mną tak wiele problemów? Przewróciłam się na plecy i spojrzałam na Dexa. Leżał twarzą do góry, z jedną ręką pod głową, drugą trzymał na nagiej piersi, tuż obok jednego z kolczyków przechodzących przez jego sutki. Z całym tym tuszem, który przyciemniał jego mocne mięśnie i skórę, był tak cholernie atrakcyjny, że to aż nierealne. Gdybym zobaczyła go na ulicy, kiedy byłam na Florydzie, pewnie trzymałabym się skraju chodnika. No dobrze, zrobiłabym tak, podczas gdy pewnie gapiłabym się na niego jak głupia. Nigdy nie byłam wielką fanką powiedzenia, że "Nic nie dzieje się bez powodu", ale może czasami, raz na jakiś czas, rzeczy łączą się ze sobą w złożony, nieuchwytny sposób. Z tatuażami, piercingiem, brzydkim słownictwem i niezachwianą lojalnością zwieńczoną temperamentem. I na swój własny, niedoskonały sposób, to nie mógł być nikt lepszy.

Rozdział 31 - Sądzę, że jedno z nas musi przeprowadzić interwencję. Przecierając ramki na zdjęcia wiszące obok biurka w recepcji, obejrzałam się na Slima i przechyliłam głowę. - Wobec kogo? Bezduszny imbir – słowa Blake'a, nie moje – wytrzeszczył oczy, jakbym była głupia, że tego nie wiem. - Blake'a, Ris. - Och. – Stanęłam na plcach i rozejrzałam się po salonie. Na szczęście Łysego nie było w głównym pomieszczeniu. Dziwnie się zachowywał. Niezwykle dziwnie. Dzień wcześniej wypowiedział do wszystkich może z pięć słów, co było całkowicie do niego niepodobne. Dzisiaj było jeszcze gorzej. Był nieprzystępny i nawet ktoś, kto go nie znał, wyczułby płynącą od niego desperację. Wszyscy staraliśmy się dać mu trochę przestrzeni, ale wczesnym wieczorem Slim podszedł do mnie i powiedział, że jest całkiem pewien, iż słyszał, jak Blake płacze w toalecie. - Myślę, że coś się dzieje z jego synem – stwierdził. - Nic innego by go aż tak nie zdołowało. Jego syn. Ten sam, który trafiał do szpitala i z niego wychodził, odkąd mieliśmy jechać do Houston. Miałam okropne przeczucie, że to Seth, znany również jako Blake Junior, sprawia, że jego tato jest tak bardzo zaniepokojony. Biedny dzieciak był zbyt młody, by wpaść w prawdziwe kłopoty. Tylko jedna rzecz mogła doprawadzić dojrzałego dorosłego – kochającego rodzica – do płaczu. Choroba. Cholera. Miałam ogromną nadzieję, że to nie był taki przypadek, ale takie myślenie było naiwnością. A może po prostu byłam pesymistką. Odetchnęłam. - Jak sądzisz, co powinniśmy zrobić? Przez moment patrzył zamyślony, po czym zmarszczył nos w taki sposób, że wytatuowana błyskawica się poruszyła.

- Wyjdźmy z nim. Myślisz, że Dex sie zgodzi? - Być może. – Skąd, do licha, miałam wiedzieć na pewno? Okazało się, że Dex się zgodził. Usłyszałam, jak tuż przed uzbrojeniem alarmu w salonie zaprasza Blake'a do Mayhem. - Nie dzisiaj, stary. Nie mam do tego głowy – usłyszałam zgrzytliwą, ochrypłą odpowiedź Dumbo. Blake odmówił drinka? Niesłychane. - No chodź – upierał się Dex. - Ja stawiam. Namawianie zajęło chwilę, ale w końcu darmozjad w Blake'u się zgodził. Kilka minut później spotkaliśmy się w Mayhem, oblegając ten sam boks, który zajmowaliśmy podczas naszej ostatniej wyprawy do baru, co wydawało się mieć miejsce wieki temu. Tym razem było więcej ludzi – członków Widows i innych przypadkowych osób. Pomachałam tej garstce, którą rozpoznałam i wśliznęłam się do boksu za Slimem. Dex podążył za mną, kaładąc ramię na oparciu. Chłopaki i Blue obalili po dwa piwa, przy czym Slim i ja podtrzymywaliśmy znakomitą większość konwersacji, kiedy starał się – znowu – namówić mnie na tatuaż. - Malutki – upierał się. Wzruszyłam ramieniem. - No nie wiem. - Tyci. – Ułożył palce tak, że było pomiędzy nimi około dwóch centymetrów odległości. - Mniejszy niż serce, które mi zrobiłaś. Skrzywiłam się. - Nic nie wiem o żadnym sercu. Ogromny uśmiech przemknął przez jego twarz. - Mogę zrobić ci mini smoka. Mówił o elektryzującym, błękitnym smoku, zionącym tęczowym ogniem. - Gdzie? - Wszędzie, poza dołem brzucha – powiedział z przekonaniem. - Jeśli będziesz miała dzieci, w końcu będzie wyglądał jak naturalnych rozmiarów. Wybuchnęłam śmiechem, patrząc, jak lekki uśmieszek przecina rysy Blake'a. - Z moim szczęściem wyglądałby, jakby próbował pożreć moje dzieciątko.

Dex szturchnął mnie ramieniem. Miał ostrożny wyraz twarzy. Czy on sprawiał wrażenie zazdrosnego? Zazdrosnego, że nie powiedziałam mu, że się nad tym zastanawiam? Jezu. Istniało dość dużo rzeczy, które musiałam mu powiedzieć, ale byłam zbyt wielkim tchórzem. - Chcesz, żeby coś ci zrobić, dziecinko? - Tak się zastanawiam, ale Gingervitis chce tego bardziej niż ja. Kiedy odwróciłam się ze śmiechem, zarobiłam od Slima łokciem. - Chociaż, może... Tylko może. - Nie wiesz, gdzie? - zapytał Dex. Spojrzałam na mojego ulubionego rudzielca i uśmiechnęłam się. - Wiem, gdzie nie chcę. Slim znowu szturchnął mnie łokciem. - Szkoda, że nie możemy go zrobić na twojej bliźnie. Poczułam, jakby mój żołądek przygniótł odpowiednik betonowej płyty. Krew odpłynęła mi z twarzy i straciłam oddech. Chęć, by zapiszczeć, napięła struny głosowe. Ręka na moich ramionach odrobinę stężała. - Jakiej bliźnie? O cholera. Cholera, cholera, cholera! Zmusiłam się do uśmiechu, ale nie miałam żadnych wątpliwości, że był drżący i słaby. Mogłam skłamać. Dość łatwo byłoby zmienić temat rozmowy. Jedyny problem polegał na tym, że w chwili, gdy pomyślałam o kolejnym kłamstwie i zmianie tematu na jakiś inny, poczucie winy ukłuło mnie prosto w nerki. Być może dlatego, że Sonny wciąż był na mnie zły, a może dlatego, że ufałam tym ludziom bardziej niż jakimkolwiek innym od naprawdę długiego czasu. Odpowiedź była tuż obok. Nie chciałam tego. Nie powinnam ukrywać czegoś, co było tak istotną częścią mnie jak moje imię. Widziałam, że to musiało nastąpić. Bo w przeciwnym razie tylko kwestią czasu było, kiedy sami się dowiedzą. Nie planowałam utrzymywać mojego raka w sekrecie na wieczność.

Kiedy spojrzałam na Blake'a, wyczuwając w jego postaci głęboki smutek i ostrożność, wyprostowałam kręgosłup i przypomniałam sobie, że mam odwagę. Że używałam jej przez całe życie. A jeśli Blake rzeczywiście cierpi, bo coś dzieje się z jego małym chłopcem, mogłam to zrobić. To nie było nic wielkiego. W życiu były gorsze rzeczy niż to, że ludzie na których mi zależy, będą mnie rozpieszczać. Że będzie im z mojego powodu przykro. Musiałam przestać być podstępną niewdzięcznicą, która wszystko zatrzymuje dla siebie. Czy kiedykolwiek ukryłabym coś przed yia-yia? Nie ma mowy. Popatrzyłam na Dexa i drżącymi palcami wskazałam swoje ramię. Nie było się czym denerwować. I nie było się czego bać. - Mam pomarszczoną bliznę na ramieniu. Proste, prawda? Jego powieki opadły, a rysy twarzy ściągnęły się. - Od czego? – zapytał ostrożnie. Możesz to zrobić, Ris. To nic takiego. Naprawdę nic takiego. Sięgnęłam po rąbek swetra i zaczęłam ściągać go przez głowę, uważajac, by trzymać ręce prostopadle do ciała i niespodziewanie nie błysnąć ramiem. Usłyszałam chichot Slima. - Striptiz? Muszę rozmienić kasę. Kiedy zdejmowałam materiał z ramion i układałam na kolanach, wyrwało mi się parsknięcie. Odetchnęłam głęboko i przywołałam na usta kolejny drżący uśmiech. Podniosłam ramię, jakbym miała zamiar napiąć muskuły. Nie żeby zostało zbyt wiele. Ponad połowa bicepsa została usunięta. Spojrzałam na Dexa. Patrzyłam, jak przesunął się na miejscu, zdjął ramię z oparcia i utkwił wzrok w srebrzystobiałych, skręconych tkankach, które splatały się wewnątrz mięśnia. Natychmiast pojawiło się to znajome drganie nerwu pod jego okiem. - Miałam raka, kiedy byłam mała – powiedziałam, patrząc na Blake'a. Być może moja historia nie była najlepsza, by próbować odnosić ją do niego. Jeśli Junior był chory, informacja, że przeszłam cztery różne zabiegi, nie zabrzmi jak bajka. Ale żyłam i byłam tutaj. Żywa i tutaj to znacznie lepsze słowa niż proste słowo: nie. Nie tutaj. Nie istnieje.

W czasie, kiedy byłam chora, zawsze bałam się innych słów. Rozprzestrzenianie się. Węzły chłonne. Amputacja. Te słowa, te możliwości sprawiły, że szybko dorosłam. To one pomogły pamiętać o właściwych priorytetach, szanować i doceniać. Ale przede wszystkim dziedzina, jaką opisywały przerażała mnie śmiertelnie. Chciałam żyć, nawet jeśli nie zawsze miało to polegać na grach i zabawach. Gdzieś po drodze o tym zapomniałam. O różnicy między życiem a przetrwaniem. A to miejsce i ci ludzie mi o tym przypomnieli. Po sekundzie opuściam cieńszą kończynę i wypuściłam oddech. Dex obserwował mnie z pustym wyrazem twarzy, za to Slim szeroko otworzył oczy. - Bez jaj? - zapytał, sięgając, by mnie złapać. Podniósł moje ramię i delikatnie dotkną niewrażliwej skóry opuszkami palców. - Jakiego? - Mięsaka tkanek miękkich – wyjaśniłam. - Raka mięśnia, mniej więcej. Szeroko otwarte oczy opadły, zanim ściągnął usta. - Dlaczego nic nie powiedziałaś? To nie było dokładnie to, czego się spodziewałam. - Mówię ci teraz. - Ale mogłaś powiedzieć coś wcześniej – odpowiedział kąśliwie. - Hej Slim, miałam pieprzonego raka. Pomyślałam tylko, że powinieneś wiedzieć. Otworzyłam usta, żeby się spierać, kiedy Blake wydał dźwięk, którego nigdy ponownie nie chciałabym od niego usłyszeć. Przenigdy. - Junior ma ostrą białaczkę limfoblastyczną. Wszelkie argumenty w moich czy Slima ustach od razu umarły. To Blue odezwała się pierwsza. - Przykro mi B – powiedziała, obejmując ramieniem znacznie od siebie większego mężczyznę. - Stary – było wszystkim, co wymamrotał szorstko Slim. Och, cholera. Wsunęłam się kolanami na siedzenie, pochyliłam nad stołem, uważając, by nie przewrócić butelek i położyłam rekę na ramieniu Blake'a. - Przykro mi. Wypuścił słaby, niespokojny oddech.

- Lekarze zadzwonili z informacją, że ma niewłaściwą ilość czerwonych krwinek. Zalecili kilka badań, żeby zobaczyć o co chodzi – wyjaśnił przy ramieniu Blue. - Wariuję ze strachu. - Teraz mają wszelkie metody leczenia raka – powiedział Slim wysokim głosem. Blake lekko skinął głową. - Tak, tak też twierdzą lekarze. Powiedzieli nam, że ta postać jest jedną z najbardziej uleczalnych, ale i tak śmiertelnie się boję. Oczywiście, że tak. Siedzieliśmy dookoła, starając się zaoferować mu najlepsze słowa pocieszenia i zapewnić go, że z Juniorem będzie lepiej. Kiedy rozmawialiśmy, nikt już niczego nie pił, ale do czasu wyjścia kilka godzin później, wydawało się, jakby był trochę bardziej spokojny. Nie

miałam

serca

mówić

mu,

że

w

ciągu

kilku

następnych

miesięcy

prawdopodobnie będzie wariował jeszcze setki razy, ale miałam nadzieję, że wtedy zwróci się do któregoś z nas po moralne wsparcie. Zyskałam zaś to, że Dex nie odezwał się słowem, kiedy z ręką na moim biodrze szedł do swojego motocykla. Kiedy dotarliśmy do domu i ledwie siadłam na kanapie, podszedł i stanął przede mną. Cztery palce śmignęły w górę. - Ściągaj to, dziecinko – warknął. Powoli uniosłam brew. - Słucham? - Twoja koszulka – powiedział, jakby kazał mi z powrotem wsiadać na motocykl. - Dlaczego? Dex pochylił się wystarczająco, by złapać dół mojego swetra i przeciągnąć go przez moją głowę, kiedy ja się wiłam. - Co, do diabła, Dex? - Machnęłam ręką w jego stronę, uderzając go w brzuch. Moje żałosne machnięcie wcale nie zrobiło na nim wrażenia. Upadł przede mną na kolana, bez słowa podnosząc moją rękę. Zmarszczył brwi, zaciskając usta w ponurą linię. Wąskim palcem, ze starannie przyciętym paznokciem, pogładził wnętrze mojego ramienia. Raz, dwa, trzy razy. Nie byłam w stanie dobrze tego poczuć, ale sam akt wydawał się bardziej intymny niż to, co zrobiliśmy w jego łóżku dzień wcześniej. Kiedy ostatni raz pozwoliłam komuś spojrzeć na moją bliznę z tak bliska, nie mówiąc już o dotykaniu jej? Nigdy.

Jego oddech stawał się coraz cięższy, nacisk opuszków narastał, aż w końcu przemówił niskim głosem: - Nie przyszło ci do głowy, żeby mi o tym powiedzieć? - zapytał, wpatrując się w węzłowatą skórę. - Nie przyszło ci do głowy, żeby powiedzieć mi, że jesteś chora? - Byłam chora, Dex. – Próbowałam wyszarpnąć rękę, ale trzymał zbyt mocno. - Nie chorowałam już od dawna. - Od jak dawna? - Jego głos był niski, palący i natarczywy. - Jestem w remisji od pięciu lat. Ciało Dexa drgnęło. - Od dawna to jest od dziesięciu lat, od dwudziestu, nie od pięciu, Ritz. – Przesunął się na kolanach, pochylając swoją głowę bliżej mojej. - Nie od pięciu pierdolonych lat. - Czuję się dobrze, przyrzekam. – To zapewnienie nie padło na podatny grunt, wnosząc ze spojrzenia, jakie mi posłał. - Szanse na to, że będę go miała ponownie, są naprawdę niewielkie. - Nie obchodzi mnie to – wychrypiał. Słowa brzmiały jak wydarte z jego gardła. Miałaś raka, nie cholerną grypę. - Dex, to nic. - Dziecinko, to nie jest, kurwa, nic. Gdyby było, to nie straciłabyś połowy bicepsa. Gdyby to było nic wielkiego, to byś tego nie ukrywała. To gówno nie jest dla mnie niczym. Pochylając się, złapałam go za ramiona i przycisnęłam czoło do jego nosa. - Przepraszam, że nic ci wcześniej nie powiedziałam, ale to naprawdę nic wielkiego. Wszystko ze mną w porządku i mam nadzieję, że tak będzie przez resztę mojego życia. Powtórzył ostatnie zdanie tak niski głosem, że nie usłyszałam połowy słów. Jego miętowy oddech z zaledwie aluzją dymu papierosowego owiał moją twarz. - Dziecinko, jest coś jeszcze, czego mi nie powiedziałaś? - Nie. Nic ważnego. Dex pokręcił głową. - Przyprawisz mnie o pieprzony atak serca. Jesteś pewna? Umieściłam dłonie na jego policzkach. - Jestem pewna. Przyrzekam. To wszystko. Czubek jego nosa narysował linię od mojego czoła do skroni.

- Nie rób mi więcej czegoś takiego – błagał. - Przysięgnij, Ritz. Powiedz, że więcej nie zrzucisz na mnie takiego gówna. Jego ton. Chryste. Drżenie w jego głosie szarpało pasma tkanek w moim kręgosłupie. Moje ciało zaczęło dygotać. - Przysięgam. Ręce Dexa powędrowały do moich żeber, ugnitając skórę i kości. - Powiesz mi, jeśli zaczniesz źle się czuć? Cokolwiek, dziecinko. Kiedy tylko poczujesz się chora, przysięgasz, że coś powiesz? Nie wiem, skąd to wszystko się brało. Potrzeba, by usłyszeć ode mnie coś tak prostego, ale mogłam poczuć napięcie pod jego skórą. Nie przyjąłby ode mnie nic innego poza zgodą. Nie zaakceptowałby niczego mniej niż obietnica. - Przysięgam. Pokiwał głową tak powoli, jakby sprawiało mu to ból. Oddech, który opuścił jego usta był długi i drżący. - Jutro, przy pierwszej możliwej okazji, włączę cię do systemu ubezpieczeń. To nie będzie nic wspaniałego, ale zobaczę, czy uda mi się zdobyć dla ciebie korzystniejszą polisę. Wiesz, na wypadek... - urwał z napiętą twarzą i rozszerzonymi nozdrzami. To sprawiło, że każda krwinka w moim ciele skierowała się do serca, wypełniając je taką ilością krwi, taką ilością życiodajnej substancji, że miałam wrażenie, iż wybuchnie w krwawej eksplozji. Właśnie wtedy chciałam mu powiedzieć o wszystkim. O operacjach, o tym, jak wyglądało życie moich bliskich, o poświęceniu, które tak ukształtowało moje życie. Opowiedzieć mu o wszystkim, co doprowadziło mnie do tego miejsca. Do niego. Ale zamiast przypomnieć sobie, jak zebrać razem trzydzieści dwie litery alfabetu - co nagle nie wydało mi się takie ważne - pochyliłam się i potarłam ustami jego usta. Wypuścił długi, drżący wydech, który owiał moje wargi i wciągnął mnie głębiej w wir, jakim był Dex Locke. Posiadanie mężczyzny, który troszczył się o mnie na tyle, by nagiąć swój temperament, uspokoiło mnie. To było odwzajemnione wspracie. Ponieważ ja również bardzo się o niego troszczyłam i w tym momencie pragnęłam, by mieć możliwość, pokazać mu, jak bardzo. Ale wszystko, co zrobiłam, to ukrywałam przed nim różne rzeczy. Tak samo jak ukrywałam przed Sonny'm. Moim ukochanym bratem, który był tak wściekły, że się ze mną rozłączył – za co nie mogłam go winić.

Nie mogłam odpychać od siebie ludzi, których kochałam i ceniłam, tylko dlatego że podejmowałam decyzje, które wynikały z dobrych intencji, ale były głupie. - Przepraszam – wyszeptałam jedynie milimetry od tych jędrnych, pełnych warg, które uświetniały jego usta. - Nie chciałam niczego przed tobą ukrywać, ale to trudny do przezwyciężenia nawyk. - Przez moment całowałam jego górną wargę, zamykając oczy na realność tego, dokąd mogłoby mnie zaprowadzić moje głupie zachowanie. - Proszę, nie rezygnuj ze mnie. Ponownie tego nie zrobię. Dwie duże dłonie otuliły moje policzki. - Iris – wymruczał tym jedwabistym głosem, który sprawiał, że wciąż od nowa traciłam oddech. - Już ci mówiłem, że nie oddaję tego, co jest moje. – Dex pocałował moją dolną wargę, tak jak ja jego górną. - Nigdy. To ja zmniejszyłam dystans między nami, przyciskając do niego usta. Pocałunek był słodki i nieśpieszny. Rozchylił moje usta, stopniowo wślizgując w nie gorący i natarczywy język. Oparłam dłonie o muskularną płaszczyznę jego piersi. Brzeg jednej z nich spoczywał tuż obok otoczonego obręczą sutka. Całowaliśmy się i całowaliśmy, jakby na świecie nie istniał pośpiech. Bez przygryzania, jak to miało miejsce w jego łóżku, bez udziału zębów, bez szorstkości. Więc kiedy jego ręce przesunęły się w dół mojej szyi, przez obojczyki i wylądowały w wycięciu koszulki bez rękawów, a palce pochwyciły materiał, nie wahałam się. Z lekkim odgłosem darcia pociągnął go w dół razem z miseczkami stanika. Musiałam wydać jakiś dźwięk zaskoczenia, który powiedział Dexowi, że jestem o krok od świrowania, bo mi na to nie pozwolił. Odsunął ode mnie swoje usta i błyskawicznie opuścił je w dół, by z lekkim cmoknięciem wciągnąć w nie mój sutek. Te niezwykle uzdolnione place wsunął pod rąbek ciasno zwiniętej pod piersiami koszulki. Jak, do diabła, przeżyłam bez tego całe życie? Nie mogłam myśleć, nie mogłam się ruszyć, nie mogłam zrobić żadnej cholernej rzeczy poza jęczeniem i wyginaniem się, by przycisnąć się do jego ssących ust. Jasna anielka. Te pociągnięcia były tak cholernie dobre. Zbyt dobre. Przeniósł usta, by polizać drugi szczyt i przysięgam, że mój system nerwowy się wyłączył. Błyskawicznie popchnął mnie na kanapę, trzymając za żebra i krążąc ustami i językiem po tym wrażliwym miejscu pomiędzy piersiami.

- Cholera, dziecinko. Powoli, bardzo powoli przenióśł te gorące usta i jeszcze bardziej gorący oddech w dół, na środek mojego brzucha i zatrzymał je przy pępku. Polizał złotą biżuterię i zaczął krążyć językiem wokół, sprawiając, że zaczęłam się pod nim wić i wyginać w łuk. Wydałam jakiś dźwięk, który w większości był jękiem, ale pobrzmiewało w nim również skomlenie. - Wiesz, że to pierwszy piercing, jaki zrobiłem od trzech lat? Ponownie otoczył kolczyk czubkiem języka. W tym momencie nie wiedziałam nawet, jaka jest piąta litera alfabetu. Dex zastąpił usta nosem i z jakiegoś powodu ten kontakt stał się jeszcze bardziej intymny. Nisko wymruczał: - Cała ta słodka skóra tylko dla mnie. Pocałował mnie tuż poniżej pępka. Palce wśliznęły się pod pasek spodni khaki. Szybkim ruchem rozpiął guzik i wsunął rękę do środka, pod bawełnę majtek. Omójboże! - Dex! - sapnęłam i usiadłam, przyciągając go do siebie w mocnym pocałunku gorącego języka i miękkich ust. Jęknął i głębiej wsunął dłoń w moje spodnie, końcami palców sięgając zwieńczenia cipki. Całowaliśmy się bez końca. Dex znowu mnie położył, dociskając do oparcia kanapy. Jego usta zaborczo przygryzały moje wargi, a palce rysowały miękkie linie na materiale bielizny. Przesunął usta na kolumnę szyi, gryząc wystarczająco mocno, bym krzyknęła. - Kurwa, dziecinko – wyszeptał w moje gardło. - Tak mi przykro. Potem ugryzł mnie jeszcze raz, odrobinę bardziej w lewo od miejsca, gdzie zrobił to wcześniej, tym razem płasko przyciskając język. Jasny gwint, zamierzałam umrzeć. Odchyliłam podbródek do tyłu, by dać mu więcej miejsca i zachichotałam jak pijana prostytutka. - Nie jest ci przykro. Zaśmiał się. - Nie, tak naprawdę to nie.

Nie zdawałam sobie sprawy, że moje biodra wyginają się pod nim, szukając jego ciężaru. Moje nogi rozchyliły się, by pozwolić Dexowi wśliznąć się pomiędzy nie. A moje ręce... udało im się utorować sobie drogę pod czarną koszulkę, rozciągniętą na jego ciele. Jego skóra była gładka i jędrna. Wyraźne mięśnie kurczyły się pod moim dotykiem. Pępek i mięśnie brzucha napięły się, kiedy szeroko rozkładając palce, dotykałam go tak, jak tylko potrafiłam. Palce nad moją bielizną wsunęły się trochę głębiej, jeden z nich zanurzył się, by obrysować nagą wargę. Przebiegł nim w górę i w dół, po czym jęknął. Czy powinnam być zawstydzona? To więcej niż pewne. Ale nie byłam. Ani trochę. Dex odsunął się, klęcząc wyprostowany. Szybkim ruchem ściągnął przez głowę koszulkę, a następnie sięgnął do moich spodni i majtek, szarpiąc je w dół nóg. Rzucił je za siebie, strzelając mi uśmiech, który był bardziej uspokajający i proszący niż zadowolony z siebie. Złapał za tył moich kolan, ciągnąc za nie, tak że znalazłam się na skraju kanapy. Jego spojrzenie było bezpośrednnie i intensywne. Popatrzył na moje tylko lekko rozchylone nogi i na wystajace znad stanika i koszulki piersi. A ja po prostu leżałam w wielkiej masie potrzeby i chęci. Duża dłoń zsunęła się z mojego kolana, przesunęła się po wnętrzu uda, wyżej i wyżej – jasna cholera – poprzez odznaczający się brzeg jego dżinsów, tylko centymetry od szczytu mojego uda. - Tak bardzo pragnę cię pieprzyć – wymruczał, brutalnie łapiąc dłonią swego fiuta. Chwycił zapięcie, jednocześnie kręcąc głową. - Ale nie dzisiaj. Dziś w nocy jedynie wyliżę ci cipkę, dziecinko. Muszę się upewnić, że rozumiesz, że to nie jest jednorazowa sprawa. To być może był dla mnie sygnał, aby zemdleć i choć nie wiem, jak to o mnie świadczy, podświadomie rozłożyłam nogi jeszcze szerzej. Dex musiał to widzieć, bo jego usta rozciągnął uśmiech. Spojrzał w górę i opadł na mnie z prostymi ramiomani, całując mnie w usta. Nie jestem pewna, co było bardziej gorące. Czy niezkazitelne ciało Dexa w ogóle, czy gładkie mięśnie pod różnokolorową skórą, czy też sposób, w jaki osunął się na pośladki tuż przed tym, nim podniósł z podłogi jedną z moich stóp i umieścił ją na swoim ramieniu. Wtedy jego język znalazł się tam, zanurzony między moje uda, by trzepotać i lizać wigotną skórę. Possał moje wargi, moją łechtachkę, a następnie wsunął czubek do środka. Do wewnątrz i na zewnątrz, krążąc i trzepocząc raz za razem.

Myślałam, że stracę przytomność. Lub zapłaczę łzami radości. Nie zajęło dużo czasu, nim u podstawy kręgosłupa zaczęło się mrowienie, wybuchając jak supernowa i zalewając orgazmem całe moje ciało, wprawiając nogi w drżenie i zaciskając wnętrze zaspokojeniem. Odgłos torującego sobie drogę w dół zamka przerwał moje oszołomienie. Wszystkim, co kojarzyłam, były krople potu na moim karku, na dole pleców, wszędzie. Dex opuścił ręcę, więżąc mnie. Ale to nie tatuaże ani piercing wyłapał mój wzrok jako pierwsze. To był jego twardy penis, kołyszący się tak, że nie potrafiłam przestać się gapić. Kiedy Dex wygiął biodra, końcówka niemal szturchnęła mój pępek. Czy on zamierzał...? Poniósł rękę i owinął ją wokół podstawy grubego wału, ustawiając go tak, że przez sekundę myślałam, iż zamierza go we mnie włożyć, ale zamiast tego dotknął końcem mojej cipki i... jasna, pieprzona cholera. Korona w kształcie grzyba nacisnęła ten potrzebujący,

malutki

kłębuszek

nerwów,

który

krzyczał

do

tego

mężczyzny

przesuwającego gładką główkę w górę i w dół mokrych warg. Dex pochylił swoje ciało, tak że cała długość twardego fiuta opierała się o mnie. Czy to przez to dyszałam? A potem poruszył biodrami, przesuwając całą długość do góry i na dół. Z każdym ruchem spodnia część jego szerokiej końcówki pocierała moją łechtaczkę. To było takie mocne, tak niewiarygodnie gorące, że pokręciłam biodrami po więcej. Moje ciało wiedziało, co robić, nawet jeśli mózg nie funkcjonował, szukając wspomnień rzeczy, które widziałam w przeszłości. Odchyliłam biodra i obserwowałam, jak jego penis ślizga się po mnie coraz szybciej i szybciej, mokry od moich soków, za każdym razem uderzając końcówką w łechtaczkę. Nie mogłam przestać patrzeć. - To takie dobre uczucie – wyjęczałam, kiedy gruba, zaczerwieniona główka wyjrzała spomiędzy moich nóg. Jego oddech stał się cięższy. Powolne kiwnięcie poruszyło szyję. Pchnął do przodu, a ciemne, wytatuowane palce mocniej chwyciły moje uda. Ten cały tusz na palcach nie powinien wyglądać aż tak gorąco przy mojej jasnej, nagiej skórze, ale wyglądał. Jasna cholera, wyglądał. Moje wnętrze zacisnęło się i zwilgotniało jeszcze bardziej, kiedy mięsisty spód rozsmarował mnie wokół niego.

Chciałam go. Chciałam go wewnątrz mnie. Wypełnijącego mnie. Pomagającego mi żyć. Ale słowa nie chciały wyjść z moich ust. Zaskakująco błękitne oczy uniosy się do moich, opieszałe i nieskupione. - Iris. – Pocałował mnie, powoli przywierając swoimi ustami do moich i wyszeptał: Kocham to. Ponownie doszłam z krzykiem. Schrypniętym i tak głośnym, że byłam nim trochę zakłopotana, ale uczucie było tak cholernie fantastyczne, że nie zamierzałam żałować. Dex krzyknął – krzyknął! - a sekundę później długie, białe smugi eksplodowały w mlecznych strumieniach na mój brzuch i piersi. Jego biodra automatycznie pompowały powietrze, a grube krople spływały z korony penisa. Nie wiem, które z nas dyszało gośniej. Te ciemnoniebieskie oczy powoli przesunęły się po moim brzuchu i piersiach, dopóki nie spoczęły na mojej twarzy. Uśmiechnął się leniwie i nie mogłam się powstrzymać, by nie odpowiedzieć uśmiechem. - Jesteś niesamowity. – Te słowa po prostu wzięły się znikąd i poczułam się głupio. Ale on uśmiechnął się jeszcze szerzej i ta krótka chwila niezręczności była warta każdej sekundy, którą dostałam w zamian. Dex pochylił twarz i pocałował mnie delikatnie, owiewając oddechem moje policzki i usta. Odsunął się, sięgając po koszulkę, którą zdarł, i użył jej do wytarcia górnej połowy mojego ciała. Schowałam wszystko z powrotem i obciągnęłam swój top. Po tym, jak podał mi bieliznę i spodnie, nakładałam je, obserwując, jak sam się oczyszcza. Skończyliśmy, leżąc na kanapie w jedyny sposób, w jaki udało nam się zmieścić – ja w połowie na nim. Jakby musiał mnie do tego namawiać. Ha. Opierałam głowę o jego pierś, nad tatuażem Kapitana Ameryka i zaledwie kilka centymetrów od kółek przechodzących przez sutki. Jego skóra była wilgotna od potu, a serce szybko biło w piersi. Powiodłam palcem wzdłuż mięśni jego brzucha, obserwując, jak się napinają, a w tym samym czasie Dex lekko westchnął z zadowoleniem. Ten cholerny facet... Gdyby dwa miesiące temu ktoś powiedział mi, że Dex będzie jedną z najbardziej troskliwych osób, jakie kiedykolwiek spotkałam, roześmiałabym mu się w twarz. Mimo to, jestem tutaj. Moja cnota, technicznie rzecz biorąc, jest nienaruszona, brzuch cały się lepi, a ja pławię się w szczęściu i cieple Dexa Locke.

- Przepraszam, że wcześniej nie powiedziałam ci, że byłam chora – odezwałam się, przeciągając palcami po gładkiej skórze jego kalotryfera. - Nie byłam tym zawstydzona ani nic... Odwrócił się na bok tak szybko, że mruknęłam pod nosem. Głęboka zmarszczka przecięła jego brwi, usta skrzywiły się z niezadowolenia. - Dlaczego, do cholery, miałabyś się czegoś wstydzić, Ritz? - zapytał. Mrugnęłam. - Cóż, nie ma powodu, jak sądzę. Tylko ta brzydka blizna. Nastała kolej Dexa, by mrugnąć. - Miałaś raka – syknął gniewnie. - A teraz jesteś tutaj. Nie ma w tym nic brzydkiego. Powiedział to człowiek, który wspaniałymi tatuażami nadał wyjątkowość swojemu już i tak pięknemu ciału? W tej sekundzie stałam się rozdarta pomiędzy chęcią płaczu a akceptacją faktu, że praktycznie w połowie byłam w nim zakochana. W nim i jego szorstkich słowach, zaborczym dotyku i porywczym usposobieniu. Jasna cholera. Byłam zakochana w Kutasie. Znowu mrugnęłam. Nie płacz. Nie płacz. Nie płacz. Nie płacz, Iris! Pokiwałam do siebie głową. Mogłam to zrobić. Mogłam wziąć się w garść. - Wiem. Wiem, uwierz mi. Wiem, że jestem jednym z tych szczęśliwców. – Przesunęłam rękę od jego brzucha do szyi, palcami nerwowo dotykając gładkiego ciała. Ale większość życia przeżyłam będąc "tym dzieciakiem z rakiem". Tutaj nie chciałam być tą osobą. Chciałam, żebyście polubili mnie dla mnie samej, a nie z tego powodu. Teraz Dex mrugnął, powoli opuszczając rzęsy koloru tuszu, które były zbyt długie w tak męskiej twarzy. - Dziecinko, myślę, że trafiło ci się najgorsze szczęście, o jakim kiedykolwiek słyszałem. – Wskazującym palcem dotknął czubka mojego nosa. - Kiedy pierwszy raz cię zobaczyłem, widziałem śliczną, małą dziewczynkę, która przybyła do brata, by znalazł jej pracę. Małą dziewczynkę, która nie dorastała jako Widow jak reszta z nas. Teraz cię znam. Wiem, że przeszłaś przez takie samo, jeśli nie gorsze gówno jak my. Przetrwałaś piekło, Ritz. Twój tato, twoja mama, babcia i na koniec tego wszystkiego wychowywanie brata. – Jego kciuk dotkną brzegu mojej blizny.

A potem znów zamrugał. Raz, dwa, trzy razy i przysięgam, przysięgam, że pomiędzy trzepoczącymi rzęsami jego oczy wyglądały na szkliste. - A teraz jesteś tutaj. Życie jest niesprawiedliwe i to wszystko. Sznuję cię, dziecinko. Nie dlatego, że łamiesz moje cholerne serce za każdym pierdolonym razem, kiedy widzę twój uśmiech... - Wypuścił długi oddech, wciąż mrugając oczami. - Po prostu cię szanuję. Rozumiesz mnie? Nie rozumiałam. Nie do końca. To uczucie w mojej piersi rosło i rosło do rozmiaru, który utrudniał mi oddychanie. Ale pokiwałam głową. - Chociaż cholernie żałuję, że mi nie powiedziałaś, zanim powiedziałaś wszystkim innym – przyznał cichym głosem. - Myślałem, że zarzygam ten pierdolony stół. Skuliłam się i schowałam twarz pod jego brodą, wciskając nos w szorskie gardło. W moim umyśle mignęła zraniona twarz Slima w barze. Nie wkurzałam ludzi zbyt często, ale kiedy już to robiłam, to wkurzałam wszystkich wokół siebie. Uch. - Przy odrobinie szczęścia nigdy już nie zdarzy się nic, o czym musiałabym ci mówić. Powiedziałam ci więcej niż komukolwiek. Nawet Sonny'emu. – Westchnęłam. Kolejna osoba, którą wkurzyłam. Jedyna osoba, która rzadko kiedy się na mnie wściekała. - Ostatnim razem, gdy miałam naświetlania, nie powiedziałam mu, dopóki prawie nie skończyłam kuracji. Był na mnie taki wściekły, Charlie. Na pewno nie chciałabym słyszeć tego ponownie. Palcami postukał w moje biodro. - To było zaraz po tym, jak jego mama miała wypadek samochodowy? - Tak. To jeden z powodów, dlaczego mu nie powiedziałam. Był tak zestresowany jej wypadkiem i wziął tak dużo wolnego w pracy. Nie chciałam jeszcze tego pogarszać – wytłumaczyłam. Dex zamruczał głęboko. Te długie, artystyczne palce tańczyły po mojej miednicy. - Teraz ma to sens. Pamiętam, jak mu odbiło kilka lat temu. Zdemolował swoje mieszkanie i wdawał się w bójki z połową Klubu. Zachowywał się jak kutas, dopóki nie wyjechał. Nikomu z nas nie powiedział, dokąd. – Och. Nie miałam pojęcia, że zrobił to wszystko. Pojawił się w domu yia-yia z posiniaczonymi kostkami, ale byłam tak zajęta martwieniem się o naszą relację, że to nie wydawało się być odpowiednią porą na naciskanie. - Przyjechał i został z nami przez około miesiąc. Teraz jest wściekły, bo nie powiedziałam mu, że zamierzam iść do Busty.

- Przejdzie mu – powiedział Dex, ściskając moje biodro. - W końcu. Ponownie mruknął. - Jest wściekły, ale mu przejdzie. Po prostu musisz przestać ukrywać przed nim złe rzeczy. - Wiem. – Westchnęłam. - Wiem. Nie będę. Przed żadnym z was. Te znajome, pokryte czarnym tuszem palce splotły się z moimi, kiedy warknął: - Lepiej nie.

Rozdział 32 Byłam rozdarta pomiędzy chęcią zamordowania Luthera a uściskania go. Jedynym, co utrzymywało mnie z dala od kombinowania nad sposobem, jak zapchać jego toaletę, był fakt, że na jego wyspie kuchennej czekały na mnie pierożki quinoa. To znaczy, wiecie, pierożki quinoa. Gdzieś ktoś je przyrządził i wnosząc z afery, jaką zrobił stary Pete odnośnie burgerów z czarnej fasoli, nie miałam wątpliwości, że oprócz mnie, Klub nie miał żadnych innych wegetarian w swojej bandzie. Z tego też względu Luther nadal żył, a jego toaleta przetrwała, by ujrzeć kolejny dzień. Ale za zaproszenie tej dziewczyny, Becky, i kilku innych kobiet, które wlepiały gały w Dexa, kiedy tylko ich randki nie patrzyły – Luther zostałby poddany wyimaginowanym torturom. Wielokrotnie. Kiedy, do licha, stałam się taką osobą? Dziewczyną, która zaciska zęby, bo istnieje możliwość, że z zazdrości pęknie jej żyłka? Uśmiech na mojej twarzy był wymuszony, fałszywy i nienaturalny. A najgorsze było to, że byliśmy w tym miejscu najwyżej od piętnastu minut. Dlaczego nie naciskałam mocniej, by zostać u Dexa w domu? Mówiłam mu, że nie chcę iść. Nie chodziło o to, że już nigdy nie zechcę widzieć się z Lutherem czy innymi Widowmakers. Po prostu nie chciałam widzieć się z nimi w najbliższym czasie. Ten cały cyrk u Dexa w biurze był upokarzający. Ostatnią rzeczą, jakiej sobie sobie życzyłam, był ten wyraz "biedna Ris" w ich oczach. Nienawidziłam tego cholernego spojrzenia. Dex tylko na mnie popatrzył tymi swoimi zamyślonymi oczami i pogłaskał mnie po nosie. - Powiedziałaś mi przy członkach Klubu, żebym się pierdolił. Ty, która mówisz "pieprzył" i "słowo na p", dziecinko. – Mrugnął. - Wydaje mi się, że nazwałaś mnie też kutafonem. Zgadza się? Uups. To było dobre. Głośno westchnął i postukał opuszkiem palca w mój nos.

- Zaufaj mi, kochanie. Przepraszam, że tak do ciebie powiedziałem, ale jedyną rzeczą, jaką ktoklwiek zapamięta z tamtego dnia, jest to, co ty powiedziałaś do mnie, a nie na odwrót. Zakładałam, że ma rację. Czyż nie rzucił się do walki zaraz po tym? W końcu ustąpiłam i zgodziłam się iść do Luthera. Możliwość, że będą tam osoby, które znały Dexa intymnie, nawet nie przyszła mi do głowy. Wnosząc z ilości ciał zgromadzonych w domu, "spotkanie się", o którym Dex powiedział mi dziś rano, zapowiadało się na całodzienne wydarzenie. To nie tak, że chciałam się skarżyć. Nie miałam prawa oceniać go z powodu tego, z kim był.... Nawet nie mogłam skończyć tej myśli bez nudności podchodzących mi do gardła. Byłam taką zazdrosną suką. Kiedy wyszłam z kuchni z moim pieprzonym pierożkiem quinoa w jednej i sałatką owocową w drugiej ręce, wpadłam na niską blondynkę. Dziewczyna spojrzała na mnie i posłała mi powolny, oceniający uśmiech. W dżinsach, które wyglądały jak namalowane i koszulce bez rękawów, która ledwie utrzymywała jej ogromne piersi, cała była pewnością siebie. I gigantycznymi cyckami. - Przepraszam – powiedziała głosem, który nie do końca brzmiał przekonująco. O rany. Z nią też Dex spał? Nie chciałam wiedzieć. Do licha. Błysnęłam napiętym uśmiechem - To ja przepraszam. – Po czym uciekłam. Cykor. Ogromny ogródek Luthera był pełen Widowakers i ich rodzin. Na środku posesji znajdował się dość duży basen z całkiem sporą gromadką chlapiących dookoła i krzyczących dzieciaków. Dorośli zaśmiecali ustawione na obrzeżach, składane stoły i krzesła, a z ustawionych na patio głośników dudnił klasyczny rock. To było miłe. Naprawdę cholernie miłe. Ale tak jak na urodzinach siostrzenicy Dexa, bez brata i czarnowłosego mężczyzny, pod który spałam ostatniej nocy, czułam się nie na miejcu. Jedynym sposobem, żeby to zmienić, było zawieranie przyjaźni, prawda?

Ale zaprzyjaźniać się mogłam później. Kiedy nie będę niezręcznie sterczała w drzwiach, jak w kawiarni w pierwszej klasie liceum. Całkiem z tyłu, przy jednym ze stołów, znajdowała się grupa czarnych kamizelek i różnych odcieni czarnych i białych koszulek. No oczywiście. Ominęłam wrzeszczące dzieci, biegające wokół swoich mam i dostrzegłam ciemne włosy Dexa. Siedział pochylony, opierając łokcie o kolana i z niezainteresowanym wyrazem twarzy słuchał jednego z członków. Jeden ze starszych mężczyzn, którego nie widywałam zbyt często podczas pobytu w Austin, uderzył Dexa grzbietem dłoni, zadzierając głowę do góry. Czyste, błękitne oczy natychmiast strzeliły w kierunku otaczających go krzeseł. Jego spojrzenie przesunęło się, mijając mężczyzn i kobiety, aż w końcu wylądowało na mnie. Pomachałam brwiami, okążając skupisko krzeseł, na których siedzieli Widows. W odpowiedzi na mój gest, Dex uniósł kącik pełnych, różowych ust. - Cześć chłopaki – powiedziałam na tyle głośno, by usłyszało mnie kilkunastu meżczyzn. Dziesięć różnych wariacji słów "Co słychać, Iris" powróciło do mnie, kiedy stanęłam przed Dexem i pomachałam członkom Klubu w odpowiedzi. Uniosłam swój talerz. - Mogę z tobą usiąść? - zapytałam. Pomysł, że mógłby odmówić, nawet nie zaświtał mi w głowie. Dex usiadł głębiej i szeroko rozstawił nogi. Przy kolorowych kształtach na wytatuowanych rękawach jego śnieżnobiała koszulka odznaczała się jeszcze bardziej. Kącik ust pozostawał uniesiony. - Jasne, że możesz, kochanie. Oczywistym wyborem było pewnie siedzenie na jego kolanach, ale zamiast tego odwróciłam się, skrzyżowałam nogi i opadłam na ziemię pomiędzy jego stopami. Poczułam, jak się do mnie przysuwa, a jego uda otaczają moje ramiona. Palce przeczesały moje włosy, odsuwając je na jedno ramię. - Co masz? - wyszeptał mi do ucha. Okręcił moje włosy wokół pięści w ciasny, potargany węzeł. Pokazałam mu talerz.

Drugą ręką oderwał kawałek arbuza. Kiedy oblizywał do czysta palce, w jego gardle rezonował niski pomruk aprobaty. Gdy jako następne podniósł tymi długimi, zgrabnymi palcami winogrono, myślę, że lekko zadrżałam. Jedliśmy w milczeniu. W trzech kęsach skończyłam swój pierożek quinoa, a Dex wybierał kawałki owoców, rozwijając i na powrót owijając moje włosy wokół swojej pięści. Kiedy siedział pochylony, jego klatka piersiowa ogrzewała mi plecy. Reszta Widows rozmawiała o wyprawie wzdłuż zachodniego wybrzeża, którą niektórzy z nich rozważali. - Wydaje się dłuższy niż faktycznie jest – Luther zgodził się z jakimkolwiek charakterystycznym aspektem, o jakim rozmawiali. Zadławiłam się kawałkiem jabłka, które właśnie jadłam. Dowcip ugryzł mnie w język. To niełaściwi ludzie do żartowania w ten sposób. - Zrobiłem go. Nie jest twardy, ale długi – potwierdził staszy gość, jedyny, którego wcześniej widziałam. Tak. Zadławiłam się ponownie. To, co powiedział, utkwiło mi w gardle tuż obok tego cholernego kawałka jabłka. - Banda cipek. To wykonalne. Dex poklepał mnie po plecach i pochylił głowę, trącając swoim policzkiem mój, kiedy z trudem przełknęłam owoc. Jego oddech był zduszony i zajęło mi sekundę, by zdać sobie sprawę, że z całych sił stara się nie wybuchnąć śmiechem. - Przestań – prychnął, wciskając palec w moje żebra i dmuchając mi w ucho. Parsknęłam głośno i wyraźnie. Dex dźgnął mnie w żebra jeszcze mocniej, a jego pierś dudniła coraz głośniej i głosniej. Musiałam się od niego odsunąć i wcisnąć nos i usta w jego udo, by stłumić śmiech, który rozpaczliwie chciał się wydostać. - Co jest takie cholernie zabawne? - zapytał Luther. - Nic – trochę zbyt szybko odpowiedział Dex. Mocniej wcisnęłam twarz w jego mięsień czworogłowy. Ktoś wydał dźwięk, jakby nie do końca mu wierzył, ale co tam. Odzyskanie panowania nad sobą zajęło mi dużo dłużej niż powinno, a w tym czasie parę kobiet usiadło facetom na kolanach.

Ale skupiłam się tylko na jednej. Tej cholernej Becky. Jeśli miałabym sierść, jestem przekonana, że zjeżyłaby się aż pod niebo, kiedy ją zauważyłam. Musiałam się spiąć, ponieważ Dex ścisnął moje ramiona. - Co sie dzieje? - wyszeptał mi do ucha. Wiedziałam, że to było niedojrzałe, ale nic nie mogłam poradzić na to, że miałam ochotę się wyrwać. To nie było w porządku, wiedziałam o tym. Ale poważnie? Poważnie? - Nic ważnego – udało mi się wymamrotać, kiedy moje trzymające talerz palce nagle stały się trochę mniej stabilne. - Chcę usłyszeć prawdę, dziecinko. Czyż nie obiecałam mu zeszłej nocy, że będę szczera? Zobaczyłam, że Becky patrzy na Luthera rozmarzonymi oczami. O Panie. Zadźwięczały mi w głowie słowa Sonny'ego o jej braku inteligencji. - Byłeś z nią, prawda? - Nawet nie musiałam precyzować, o kim mówię. Wiedział. Nawet się nie zawahał. - Tak. Cóż. Do diabła. Odpowiedział, nawet się nad tym nie zastanawiając. Miałam ochotę zwymiotować. - Dlaczego? - zapytał tak cicho, bym tylko ja usłyszała. Dlaczego? Jedynie chęć przywalenia mu w twarz powstrzymywała mnie od rzygania. - A z tą blondynką pośrodku? - Byłam niedojrzałą idiotką. Wiedziałam o tym, a jednak w tym momencie miałam to gdzieś. - Którą? Jasna cholera. Moje ciało stężało. - Nieważne, Dex – syknęłam. Nie chciałam syczeć, ale przyszło mi to tak naturalnie, że to nie miało znaczenia. - Ritz. – Czubkiem nosa dotknął mojego policzka. - Zazdrosna? Chyba oszalał, sądząc, że odpowiem na to pytanie, kiedy brzmiał na tak zadowolonego. - Większość tych dziewczyn kręciła się wokół klubu przez jakiś czas – wyjaśnił, jakby to było rozsądne wytłumaczenie, które cholernie chciałam usłyszeć. - To nic.

Nic. To było nic. Pewnie tak. Ta maleńka, logiczna część mnie przyznawała, że to prawda, ale inna – hormonalna – była żądna kastarcji. Boże, miałam nadzieję, że mój okres nie nadejdzie szybciej niż powinien. Nie miałam ochoty siedzieć tam i zadręczać się faktem, że prawdopodobnie stanęłam w obliczu kobiet, z którymi Dex sypiał na tego typu spotkaniach. Byłam obrzydliwa. I byłam idiotką. Czego innego mogłam się spodziewać? Musiałam uciec od przypomnienia, gdzie łonowy piercing Dexa był, a - spojrzałam na swoje kolana – gdzie go nie było. Zmuszając się do kiwnięcia, powoli stanęłam na nogach, żeby przypadkowo nie uderzyć go w twarz. To nie była jego wina, że miał historię, a ja praktycznie jej zaprzeczenie. Ale nie mógłby przynajmniej zrozumieć, że nie chciałam się z czymś taki m mierzyć? Nawet jeśli ta dziewczyna wydawała się uwieszać na każdym mężczyźnie, który poświęcił jej jakąś uwagę. Okej, to było niegrzeczne. Z tego, co wiedziałam, pewnie była miłą dziewczyną, która jak ja miała problemy z utrzymaniem miłości swojego taty. Musiałam przestać być wredna. - Myślę, że pójdę się trochę pochlapać – powiedziałam, odwracając wzrok w stronę dzieci wokół owalnego basenu. Gdybym patrzyła na Dexa, mogłabym się wygadać, że coś mnie dręczy. Z moim szczęściem, już to wiedział. Chwycił mój nadgarstek i pociągnął. - Iris. – Moje imię zabrzmiało jak burknięcie. Wolną ręką dotknęłam czubka jego głowy, wciąż nie będąc w stanie na niego spojrzeć. - W porządku. Wrócę. Dex, gdyby chciał, mógł zrobić scenę, ale na szczęście nie zrobił. Jego chwyt rozluźnił się na tyle, że udało mi się wyśliznąć, z talerzem w jednej, a zranioną dumą i uporem w drugiej ręce. Wyrzuciłam śmieci do najbliższego kosza i ruszyłam, by ze sterty rzeczy zgromadzonych na stole najbliżej tylnych drzwi wyciągnąć swoją torbę.

Z ręcznikiem w dłoni udałam się w stronę basenu, uśmiechając się do tych kilku kobiet, które rozpoznałam, z taką ilością entuzjazmu, by - na co miałam nadzieję - nie wyglądać jak wściekła, zazdrosna suka w złym humorze. Musiałam się uspokoić. Wyluzować. Zrelaksować... Ktoś klepnął mnie w tyłek. Nawet nie musiałam się odwracać, by zobaczyć małego chłopca – pewnie coś koło pięciu lat – który śmignął obok mnie, jakby nie było jutra. - Dupeczka! - wrzasnął. Stałam tam dobrych parę minut, przyswajając fakt, że właśnie podrywał mnie dzieciak, który prawdopodobnie nadal w nocy sika do łóżka. Śmiech, którym wybuchnęłam, był tak jakby bolesny. Całkiem naturalnym było, że ruszyłam za małym gnojkiem w pogoń.

***** - Wujek! Wujek! WUJEK! - Dean zawodził pełną parą, walcząc na tyle ostrożnie, żeby mnie nie kopnąć. No dobra, znowu mnie nie kopnąć. Walnął mnie w brzuch przynajmniej ze trzy razy, ale to jest ryzyko, jakie ponosisz, kiedy na śmierć łaskoczesz małego dzieciaka. Obrywanie i sikanie. Każdego dnia wybrałabym uderzenie zamiast siknięcia. Jeszcze mocniej wbiłam palce w jego boki. - Co powiedziałeś? - RIS! RIS! Ris jest mistrzem! - wysapał. - Kto jest mistrzem? - Śmiałam się, łaskocząc go jeszcze bardziej. Dean odrzucił głowę do tyłu, a jego jasne włosy sterczały na wszystkie strony. - Ty! Ty! - Jesteś pewien? - Tak! - wrzasnął. - Dobrze – roześmiałam się, rozluźniając uchwyt na jego bokach.

Twarz biednego, małego faceta była cała czerwona, ale kiedy udało mu się odzyskać kontrolę nad oddechem, strzelił mi wielki, głupkowaty uśmiech. Przez kilka minut ganiałam go wokół, a następną godzinę spędziłam, bawiąc się z nim w basenie. Po tym, jak raz go podtopiłam, dowiedziałam się, że najwyraźniej ma obsesję na punkcie tyłków w ogóle. Co, do diabła, można na to powiedzieć? Nic, ot co. W płytkim miejscu nurkowaliśmy po monetę, z dwoma dziewczynkami w jego wieku graliśmy w Marco Polo, a potem zaczęliśmy zbawę w łaskotanie. - Jeszcze raz? - zapytał, dysząc. - Chłopcze, twoja mama mówiła, że masz już wyjść. Nie miałam pojęcia, kto był jego ojcem. Nawet nie znałam jego mamy, ale kobieta wygłaszała swoje podziękowania za każdym razem, kiedy podchodziła, by go sprawdzić. Dean pierdnął. - W porządku. Ścisnęłam jego boki i podprowadziłam go do schodków. Zatrzymał się na najniższym i szybko rozejrzał dookoła. W całym basenie było jeszcze coś koło dziesięciu osób, ale nie znalazł tego, kogo szukał, ponieważ sekundę później zarzucił mi ramiona na szyję i uścisnął. - Pobawimy się jeszcze któregoś dnia? - zapytał cichym głosem. O kurde, miał zamiar doprowadzić mnie do płaczu. - Kiedy tylko będziesz chciał, kolego. Dean ściskał mnie przez ułamek sekundy, po czym opuścił ramiona. - Okej. – Rozejrzał się wokół jeszcze raz i cofnął o krok, szepcząc: - Na razie, dupeczkowa dziewczyno. Wtedy wyszedł z basenu, kierując się do swojej mamy, podczas gdy ja klęczałam w wodzie sięgającej mi do piersi i uśmiechałam się głupkowato w jego stronę. Musiałam dowiedzieć się, kto jest jego ojcem. To by wiele wyjaśniło. Pierwszy raz od godziny sama, popłynęłam pieskiem na głębszą wodę, gdzie nie było ludzi. Ale był tam ktoś, kto siedział na brzegu basenu ze skrzyżowanymi nogami i wyrazem dziecięcego rozbawienia i czułości na twarzy. O kurde.

Jak mogłabym się na niego wkurzać za coś, co miało miejsce przede mną? No coż, mogłabym, gdybym była kompletną zołzą, ale nie byłam. Moje serce i rozum wiedziały, że sprawy pomiędzy nami były inne i przerażające. A jednak był tam, czekając na mnie. Odważny i pewny, jak zawsze, kiedy od niego uciekałam. - Cześć. - Cześć, dziecinko – przywitał mnie, kładąc dłonie na krawędzi basenu. Złapałam się brzegu, trzymając głowę nad wodą. - Już zjadłeś? Z powagą pokiwał głową, końcem palca dotykając mojego policzka. - Wyglądało, jakbyś się dobrze bawiła. - Bo tak było. Dean jest pocieszny. - Widziałem, że klepnął cię w tyłek. – Jego palce przesunęły się na linię szczęki. Myślę, że wszyscy widzieliśmy, jak za nim ganiałaś, dziecinko. - Zsunął palce na moją szyję. - Każdy słyszał, jak się śmialiście, gdy zasuwałaś. Przełknęłam. - Czy to coś to jeszcze bikini? Pokiwałam głową. Nie wyglądał, jakby mi uwierzył. - Podoba mi się. Bardzo. Ale może nie w obecności tych wszystkich cholernych zboczeńców. – Skrzywił się na chwilę. - A pieprzona Amy chodziła dookoła, mówiąc wszystkim, że powinnaś znaleźć sobie tatuśka. Myślałem, że będę musiał wpierdolić Wheelsowi, kiedy ją usłyszał. - Zostaw tego biedaka w spokoju. Dlaczego ciągle rzucasz się do walki z nim? - Z nami zawsze tak było. – Między jego brwiami pojawiła się głęboka bruzda. Dlaczego go bronisz? Gdybyś widziała, jak na ciebie patrzy, nie myślałabyś, że na to zasługuje. Nie dałam rady się powstrzymać. Przewróciłam oczami i jęknęłam. Co za królowa dramatu. - Och, proszę cię. Nie sądziłam, że jesteś aż tak stary, żeby potrzebować badania wzroku. Brwi Dexa uniosły się w świętym oburzeniu. Jaki przewrażliwiony! Jak zawsze, musiał czepić się najmniej ważnej rzeczy.

- Nie masz pierdolonego pojęcia, prawda? - Oblizał dolną wargę. - Przez ciebie jestem twardy jak pieprzona skała, kochanie. Szczególnie oglądając cię z dziećmi przez tak długi czas – wyszeptał. - Nie mogłem oderwać od ciebie oczu, tak samo jak on. Jasna cholerka. Pochylilam głowę w jego stronę, czując, jak jego palce napinają się, by sięgnąć boku szyi w zaborczym uścisku. - Gotowa, by stamtąd wyjść? Uch, cholerka, tak. - Pozwól, że wyjdę schodkami – powiedziałam, wskazując głową stronę, z której przyszłam. Dex się skrzywił. - Po prostu wyjdź tutaj. - Naprawdę nie mogę – westchnęłam, myśląc o tym, jak setki razy wychodziłam z basenu w YMCA. - Z powodu ramienia. Grymas, który gościł na jego twarzy, zniknął. Kucnął, wsuwając dłonie pod moje pachy. - Mam cię, dziecinko. Podniósł mnie i wyciągnął z wody, zanim miałam szansę na dyskusję. Obydwoje przez chwilę klęczeliśmy, po czym pomógł mi wstać na nogi. Złapał mnie za rękę i poprowadził do miejsca, gdzie wcześniej siedzieliśmy. Teraz było tam mniej Widows niż wcześniej, kilku z nich snuło się wokół podwórka ze swoimi rodzinami lub z jedzeniem. Dex musiał złapać moją torbę w czasie, kiedy byłam z Deanem, bo schylił się i wyciągnął mój ręcznik. - Musisz się osuszyć, zanim zachorujesz – powiedział zwodniczo cichym głosem. Spojrzałam na niebo. - Jest słonecznie. Wstał, szeroko rozkładając jasnoszary ręcznik. - Bardzo śmieszne, dziecinko. To nie tak, bym planowała powrót do wody, więc skinęłam głową i pozwoliłm mu owinąć ręcznik wokół moich ramion tak ciasno, że poczułam się jak ludzkie burrito. W mgnieniu oka porwał mnie i usiadł na swoim wcześniejszym krześle. Posadził mnie bokiem na swoich kolanach, mocno obejmując ramionami. Docisnął usta do mojej skroni.

Każdemu, kto na nas patrzył, mogło się to wydać normalne, ale nie mnie. Zbyt dobrze go znałam. Rozpoznałam zaborczość jego gestów i skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie dostałam od niej dreszczy. Luther siedział na swoim krześle, rozglądając się po podwórzu. Sam. Pozwoliłam, by moja głowa spoczęła na ramieniu Dexa. - Przepraszam za wcześniej. Mruknął. Jego silne ramiona stężały. - Rozumiem to. - Rozumiesz? - O tak – powiedział z czymś, co zabrzmiało jak warknięcie. To było warknięcie? Chyba miałam taką nadzieję. - Tamte chłopaki niech się lepiej modlą, żebym nigdy nie spotkał ich osoboście. - Nie napinaj się – zachichotałam. - Nie spałam z żadnym z nich, Dex. Jego oddech się szarpnął, w tym samym czasie zacieśnił uchwyt. - Myślenie o tobie... o tobie z... kurwa mać, nie mogę... nie mogę tego powiedzieć. Dex był zazdrosny? Zazdrosny? Jasny gwint, myślę, że kiedy się jąkał, moje jajniki zwiększyły obroty. - Myślenie o tobie... - Odchrząknął szorstko. - Nie musisz się martwić. Nie sram tam, gdzie jem. Pusty wyraz twarzy, jaki mu posłałam, musiał być wystarczający, by zrozumiał, że nie do końca wiem, o co mu chodzi. - Becky była błędem, Ritz. Spojrzałam na niego kątem oka. - Dobrze. Westchnął, jego uścisk stawał się coraz bardziej zaborczy. - Byłaś tam tego ranka, dziecinko. Musiałem wcześniej za dużo wypić. Byłam tam następnego poranka. Te słowa po prostu wypłynęły, zanim mogłam je powstrzymać. - Taa, ale klepnąłeś ją w tyłek, jakby jednak nie była aż tak wielkim błędem. Dex miał na tyle przyzwoitości, by się skrzywić.

- Nie mogę powiedzieć, że nie życzyłbym sobie, by to cofnąć. Ale co się stało, to się nie odstanie, Ritz. Z tego powodu nie nawalam się zbyt często. Nauczyłem się swojej lekcji z tatą. Oho ho. Chociaż wiedziałam, że miał rację. Od kiedy go znałam i przez te wszystkie noce, które spędziliśmy razem, rzadko kiedy wypił więcej niż kilka piw. To z pewnością za mało, bym choć przez sekundę pomyślała, że nie ma całkowitej kontroli. Ten facet był zwykle bardziej trzeźwy niż ja. I mówił prawdę o swoim tacie. Z tego, co wiedziałam, starszy Locke był alkoholikiem i jeśli Dex wiedział, że... cóż, nie chciałby stoczyć się w ten sam sposób. Za nic. Dla człowieka, który wydawał się cenić sobie kontrolę, utrata jej byłaby trudna do przełknięcia. - A ten rudzielec? Sky? Jęknął, odbijając się pode mną nogami. Skubnął moje ucho. - Nic się z nią nie wydarzyło tej nocy, o której myślisz, dziecinko. Ani żadnej innej, od kiedy weszłaś do mojego salonu w tych swoich ubraniach panienki z bractwa. Pytanie, które padło z moich ust, nie było zamierzone. Przysięgam. Ale wszystkie te obawy, które czaiły się w zakamarkach mojego umysłu, nie umarły w ciągu jednej nocy. Część mnie nadal potrzebowała ich, by się chronić, jak mniemam. - Więc dlaczego przyniosła twoją kamizelkę do sklepu i powiedziała, że ją u niej zostawiłeś? - Kto to, do diabła, może wiedzieć? Według mnie, w najlepszym razie starała się być suką i chciała mnieć pretekst, by sprawdzić, czy wciąż ze mną jesteś. To podstępne, oślizłe uczucie zalało mój żołądek razem z jakąś formą lęku... - Jesteś jedyną dziewczyną, którą kiedykolwiek zabrałem do domu, Ritz. Sądzę, że była zazdrosna o to, że ją odrzuciłem, kiedy o tym wspomniała. Zamierzałam rzygać i moim celem była twarz Dexa. To było to? To miałam dostać? Śmierdzące zapewnienie, że był taki czas w jego przeszłości, kiedy chciała, żeby zabrał ją do domu, a on tego nie zrobił? Sądzę, że faktycznie to było wszystko, czego chciałam i potrzebowałam. A szczegóły? Do diabła, nie. Do diabła. Nie.

No dobrze, może maleńka, sadystyczna część mnie chciała czegoś więcej, ale to było głupie. Czegoklowiek bym się dowiedziała, nie mogłabym tego zapomnieć. Nie, dziękuję. Byłam wystarczająco silna, by zaakceptować rolę, jaką Dex dla mnie przeznaczył. W mętny ale skuteczny sposób mówił mi o swoich uczuciach więcej niż dużo razy. Musiałam przestać być dzieckiem i to przyjąć. Zaakceptować, że znam go lepiej niż jakakolwiek inna osoba. Czy to było dla mnie wystarczające? Musiało być. Mocno mnie do siebie przycisnął. - Ale ty o nic nie musisz się martwić. Istnieje tylko kilka rzeczy, o które zawsze dbałem. Wszystko inne... ma charakter sezonowy, jak powiedziałaby moja mama. – Przycisnął usta do mojej skroni, szepcząc: - Oprócz ciebie. Przełknij ślinę, Iris. Oddychaj, Iris. Cała zostałam wchłonięta przez emocje. Przez tę straszliwą rzecz, która musiała być miłością, ponieważ to raniło tak bardzo jak koiło. Podnosząc się, przesunęłam się na jego kolanach wyżej, bym lepiej mogła widzieć jego twarz. Jej wyraz był napięty. Ostrożny. Może nawet lekko zmartwiony? Tak, nie był prawiczkiem. Nie był nawet blisko, to fakt. Był, kim był, a ja miałam niewielką jego część tylko dla siebie. Nie zamierzałam tego zrujnować poprzez tkwienie w przeszłości. Nie chciałam dać temu wygrać. Założę się, że nikomu innemu nie udało się zobaczyć jego zapasowej sypialni z komiksami. Iris:1, dziwki przed-Iris:0. Trzepnęłam go palcem w czubek nosa. - W porządku. Mrugnął tymi ciemnymi oczami jak klejnoty. - Tak? - Tak. Uśmiech, który wkradł się na jego usta był lepszy niż poranek w Boże Narodzenie, a pocałunek, jakim mnie potem obdarzył, jeszcze w jakiś sposób go przewyższył. - Sądzę, że powinnam być wdzięczna, że nie masz trzech byłych żon, które latałyby wokoło i usiłowały cię odzyskać, co nie? Przewrócił oczami, a zmarszczki w kącikach oczu, wraz z poszerzającym się uśmiechem, stawały się coraz wyraźniejsze.

- Myślisz? - Tak, nie wiem, jak walczyć. Gdyby do tego doszło, musiałabym użyć swoich kluczy, by zrobić coś z ich twarzami lub odgryźć którejś kawałek ucha – powiedziałam z grymasem. Śmiech, którym wybuchł, sprawił, że pozostali Widows odwrócili się, by popatrzeć na nas, jakby śmiejący się tak głośno Dex był jakimś UFO. Przysięgam, że jeden z młodszych, potencjalny członek, patrzył z dziwną mieszanką strachu i zaskoczenia. Ale byłam tak rozbawiona reakcją Dexa, że po prostu siedziałam, obserwując go z wielkim, głupim uśmiechem na twarzy. Co jeszcze chciałabym obserwować? Gdy w końcu się opanował, odsunął się na tyle, by błądzić spojrzeniem po mojej twarzy. Prawdopodobnie wyglądałam jak taco z mokrego szczura, ale nie obchodziło mnie to, kiedy miał taką spokojną i skupioną minę. I kiedy kącik jego ust wykonał to podstępne, leciutkie drgnięcie. - Jesteś czymś najładniejszym, co kiedykolwiek widziałem, wiesz? - Hej, kochasiu, chcesz zapalić? Jeden ze starszych Widows usiadł naprzeciwko nas i zachichotał, trzymając paczkę papierosów w wyciągniętej, poplamionej dłoni. Dex pokręcił głową, a wyraz co-do-cholery na twarzy starszego człowieka był bezcenny. - Nie? - z niedowierzaniem zapytał Widowmaker. - Ona nie musi wąchać tego gówna. Mężczyzna zmarszczył brwi, przenosząc wzrok ze mnie na Dexa i z powrotem. - Masz alergię czy coś, Rissy? Rissy. Ha. Pokręciłam głowa, uśmiechając się do niego. - Nie. Możesz tu palić. Pójdę poszukać Deana czy coś takiego. Nogi pode mną odbiły się ponownie. - Miała raka, Lee. Nie potrzebuje być blisko wydychanego dymu i innego gówna, które to pogarsza. Co, do cholery? Powoli przeniosłam wzrok na Dexa. Czekał na to. Wyglądał, jakby był gotowy zmierzyć się ze zdenerwowaniem spowodowanym wyjawionym właśnie sekretem.

I to nie było tak, jakbym nie przyłapała go już, patrzącego na moje ramię przy każdej możliwej okazji i zgrzytającego zębami. - Co? To prawda. Wszyscy widzieli te reklamy o tym, jak wiele osób umiera każdego roku z powodu biernego palenia. Nie będziesz narażała się na ryzyko – twardo oświadczył. Przysunął twarz bliżej mojej i wyszeptał: - To teraz rodzina, Ritz. Nie musisz przed nikim ukrywać żadnego gówna. Lee, starszy gość, zakrztusił się, zanim miałam szansę przetworzyć komentarz Dexa. - Miałaś raka? - Oparł się na krześle, rozkraczając chude nogi. - Ja pierdolę. Musiałaś być cholernym dzieckiem. - To było dawno temu – wyjaśniłam, posyłając Dexowi paskudne spojrzenie. Moje stwierdzenie nie pomogło na to, cokolwiek działo się w głowie Lee, bo skończył, przeciagając obiema dłońmi przez włosy z sapnięciem. - Cóż, cholera. – Z szybkim rzutem oka za mnie, schował paczkę papierosów do przedniej kieszeni swojej kamizelki. - Nikt przy tobie nie pali. Słyszysz Dexter? Nikt nie pali przy Rissy. To była moja rodzina? Ten żylasty, stary biker, z którym rozmawiałam może raz w życiu, stawiał żądania w moim imieniu? Musiałam przygryźć zębami wargi, by powstrzymać się od uśmiechania się jak totalna idiotka. Dex ostro się roześmiał. - Kumam, stary. - Stary, jak cholera – odciął się atomatycznie. Ponownie przeciągnął ręką przez włosy i jęknął. - Kurwa. Rak? Moja siostar umarła na raka w tyłku. To gówno uderzyło w moją rodzinę. – Z szeroko otwartymi oczami przeniósł swoją uwagę na mnie. - Można na to zrobić jakiś test czy coś? Kątem oka złapałam rozbawione spojrzenie Dexa. - Cóż... Trzydzieści minut później Lee wstał z krzesła, wyglądając na zbyt wykończonego. Myślę, że go przestraszyłam. Ale kiedy obiecał odwiedzić lekarza po raz pierwszy od pięciu lat, nie czułam się z tym tak źle. Profilaktyka, profilaktyka, profilaktyka.

- Gotowa wcześniej wrócić do domu? - zapytał Dex. Kiwnęłam głową. - Tak. Pozwól mi się ubrać, a potem chciałabym pożegnać Luthera. Ścisnął moje ramiona i pozwolił mi wstać, podając mi spodenki i koszulkę, którą miałam wcześniej. Pożegnałam się z kilkoma osobami, które były z pobliżu, szczególnie z Lee, ale nigdzie nie widziałam Deana z piekła rodem. Niech to cholera. Polubiłam tego dzieciaka. Kiedy wychodziliśmy, Luther stał w kuchni z kilkoma innymi osobami. Nie byłam zbyt wylewna w stosunku do ludzi, których dobrze nie znałam, a Luther do takich należał. Ale nie mogłam się oprzeć i kiedy byłam wystarczająco blisko, szybko go uścisnęłam. - Chciałam jedynie podziękować za pomoc w poszukiwaniach mojego taty – powiedziałam dyskretnie, cofając się do Dexa. Luther nie wyglądał na kogoś, kto często się uśmiecha. Surowe linie jego twarzy opowiadały historię człowieka, który był bikerem, zanim Klub stał się legalny. Człowieka, który stracił kogoś, kogo kochał z powodu wspólnych błędów. Ale ten człowiek był również ojcem Tripa. Musiał mieć trochę serca tego idioty. Zmarszczył kąciki oczu, potwierdzając moje przemyślenia. - Kochanie, mam dla ciebie coś lepszego. Mój kumpel wczoraj go widział.

Rozdział 33 - Nie sądzę, by to pasowało. Sapnęłam, aż nazbyt chętna po tym, jak dwa dni temu powstrzymywałam się w domu Luthera. - Tak mówiła twoja laska! - Niech to cholera, Ris. – Slim pokręcił głową i roześmiał się, niemal upuszczając faks termiczny, który złożyliśmy zaledwie minutę wcześniej. - Te ręce nie są stworzone do ciężkiej pracy, nie możesz mnie rozśmieszać, kiedy coś niosę. Zerkając na niego kątem oka, złapałam za drugi bok urządzenia. - Czy to nie waży tylko jakieś pięć kilogramów? - O to się nie martw – prychnął. - Przesuń tamte graty trochę dalej i będzie pasować. Przesunęłam po blacie zestaw atramentów, o których mówił, i patrzyłam, jak wsuwa faks na miejsce. Przenoszenie go z pokoju socjalnego w tę i z powrotem, kiedy któryś z chłopaków potrzebował szablonu, było męczące, więc mogam być troszkę zbyt podekscytowana zamawianiem nowego z zamiarem ustawienia go od frontu, kiedy stary przestał działać. - Chcesz pierwsza wypróbować nowy sprzęt? - oglądając się na mnie, zapytał Slim. - Nadal nie wiem, czego chcę – wyjaśniłam, odnosząc się do tatuażu. Spojrzał przez ramię, trzepocząc jasnorudymi rzęsami. - Smok czeka, aż będziesz gotowa. Miał na myśli smoka, który zionął tęczą. - Czy to boli? - zapytałam jak mięczak, siadając na najbliższym krześle. Slim przygryzł wargę i zrobił minę, która mówiła, że tak, że to będzie cholernie bolało. - Cóż, tak. Trochę. - Ja pierdzielę. - Ale jesteś twarda. Dasz radę. Oto historia mojego życia. Cholera. Odnalazłam swój głos. - Wciąż się nad tym zastanawiam, Michale Aniele. Westchnął, zrezygnowany. - Zatem w porządku, babciu.

Nad ścianką dzielącą recepcję i jego stanowisko pojawiła się głowa Blake'a. Na następną godzinę nikt nie był umówiony i w ostatniej chwili poprosiłam go, by obsługiwał moje biurko, kiedy my będziemy ustawiać nowy sprzęt. Jego twarz zmarszczyła się, kiedy zmrużył oczy, patrząc, co robimy. - Dex wie, że chcesz zrobić sobie tatuaż? - zapytał ostrożnie. - Któregoś dnia słyszał, jak o tym rozmawiamy – niejasno odpowiedziałam. Tego dnia, kiedy wszyscy dowiedzieli się o moim ramieniu. Blake wybuchnął śmiechem. To mógł być pierwszy wybuch śmiechu, jaki słyszałam u niego od tygodnia. Wciąż wydawał się być zestresowany myśleniem o Seth'cie, ale teraz, kiedy nam powiedział, miałam nadzieję, że trochę mu ulżyło - Nie wiem, po jaką cholerę zawracasz sobie tym głowę, Slim. Wiesz, że on żadnemu z nas nie pozwoli jej rodziewiczyć. Prawie, prawie sapnęłam na jego bezceremonialny komentarz, kiedy zalało mnie wspomnienie ostatniej nocy – gdy Dex zdjął ze mnie ubranie, położył się na plecach i umieścił mnie okrakiem nad swoją twarzą. To prawdopodobnie było najlepsze piętnaście minut mojego życia. I kolejne piętnaście czy trzydzieści minut, które nastąpiły później, kiedy mnie odwrócił i nauczył doceniać pewną liczbę z szóstką i dziewiatką w... no cóż, wystarczy powiedzieć, że naprawdę szybko nabierałam nowego doświadczenia w zabawie. Alleluja! - Jak uważasz – Slim wycedził. - Może jednak pozwoli mi zrobić coś innego. Wiesz, że już zacząłem go męczyć, by dał mi skończyć drugą stronę. - Drugą stronę piersi? - zapytałam. Obydwaj unieśli brwi w udawanym rozbawieniu, ale to cholerny rudzielec się wyszczerzył. - Och, już wiesz wszystko o jego tatuażach, co nie? Jakikolwiek ślad uśmiechu na mojej twarzy zniknął. - Zamknij się. - Co się stało z Panną-Nic-Się-Nie-Wydarzy? - Mam nadzieję, że następnym razem, kiedy będziesz na zewnątrz, zapomnisz o kremie z filtrem – rzuciłam z kamienną miną. Slim z uśmiechem pokręcił głową.

- Ho, ho. Założę się, że o jego kolczykach też już wszystko wiesz, prawda, Ris? Skrzywiłam się. - Mów tak dalej. - Następną rzeczą będzie tatuaż "Własność Dexa" na twoich plecach – rozmarzył się. Nie było takiej pieprzonej możliwości, bym kiedykolwiek miała na sobie wytatuowane imię mężczyzny. - Śnij dalej, frajerze. Blake uniósł ręce w geście poddania. - Nie byłbym tego taki pewny. Tak, nawet o tym nie pomyślałam. Ten podstępny kutas zrobiłby mi to

przy

pierwszej możliwej okazji, jaka by mu się trafiła. A jednak... Co dziwne, byłam temu przeciwna tylko w dziewięćdziesięciu procentach. Nie żeby to miało kiedykolwiek nastąpić, zwłaszcza że nawet nie potrafiłam zdecydować się na pierwszy, malutki tatuaż. Dźwięk otwieranych drzwi mnie nie zaalarmował. Blake był wolny i mógł zająć się każdym, kto przyszedł. Była wtorkowa noc i zdecydowanie zamierzaliśmy się lenić. Z tego powodu Dex po zakończeniu trzygodzinnej sesji wyruszył, by porozmawiać z mamą o możliwym rozwodzie. Pierwszym, co wyszło z ust Blake'a, było głośne i alarmujące: "Co jest, kurwa?", po czym nastąpił ostry dźwięk czegoś bardzo twardego uderzającego w coś równie twardego, ale o wiele bardziej kruchego. A wtedy charakterystyczny odgłos ciała upadającego na podłogę zmusił nas do wyprostowania się i spojrzenia w stronę Blake'a. Ale to nie mój łysy przyjaciel tam stał. To trzech mężczyzn w czarnych kominiarkach stało nad miejscem, gdzie chwilę wcześniej znajdował się Blake. Przeciętnego wzrostu i przeciętnej budowy, w kominiarkach i z wściekłym grymasem na ledwie widocznych ustach. A jeden z nich w uniesionej dłoni trzymał broń. Broń wycelowaną w moją stronę. Na końcu języka miałam pytanie, co, u diabła, się dzieje, ale powstrzymałam się, pamiętając, co sekundę wcześniej stało się z Blakiem.

- Weź wszystko, co jest w biurku, człowieku – przemówił Slim, kurczowo zaciskając ręce wokół krawędzi krzesła. Wciągnęłam oddech i pokiwałam głową, zgadzając się z sugestią Slima, bo zgubiłam słowa wraz z drżeniem, które owładnęło moje ręce. Gdzie, do cholery, była moja komórka? Facet z pistoletem parsknął tym głośnym, zwodniczym dźwiękiem. - Ty – wskazał na mnie. Jego akcent brzmiał na rosyjski... chyba. - Jesteś jego? Ja? Kogo? Już miałam otworzyć usta, kiedy kolejny zamaskowany facet tuż obok tego, który trzymał broń, skinął głową. - To ona. Szybko, Fyo. Kurwa mać! Kurwa mać! Kurwa mać! Spojrzałam na Slima, myśląc, że umrzemy. Ci faceci zamierzali nas zastrzelić. Na taką możliwość moje serce przyspieszyło do miliona uderzeń na sekundę, a drżenie ogarnęło już nie tylko moje palce, ale też przedramiona, a nawet bicepsy. To przez mojego ojca? Musiało być przez niego. Musiało, niech to szlag. The Reapers? O mój Boże. To byli niektórzy członkowie? Dex powiedział, że się z nimi uporał, ale... cholera! - Proszę, zostawcie moich przyjaciół w spokoju. O cokolwiek chodzi, to tylko moja wina – okazało się, że wyjąkałam, kiedy dwóch z trzech mężczyzn okrążyło ściankę działową. Ale żaden się nie odezwał, kiedy jeden z nich, ten uzbrojony, wyciągnął rękę i błyskawicznie złapał za koniec mojego kucyka, ciągnąc do tyłu tak mocno, że moja głowa trzasnęła brutalnie. Szarpnął jeszcze raz, nawet mocniej, przeciągając moje ciało przez krawędź krzesła, tuż przed tym, nim szarpnął znowu. Krzyknęłam głośno, gdy spadłam na podłogę i kości mojego biodra boleśnie spotkały się z twardymi płytkami, a zamaskowany mężczyzna szarpnął po raz kolejny. Pociągnął za kucyk ostatni raz, obniżając się do przysiadu z Glockiem w dłoni. Na powrót wykrzywił warg i przysunął swoją twarz do mojej. - Powiedz swojemu ojcu, że jeśli nie dostaniemy naszej kasy do jutra, do północy, skończymy to, co zaczęliśmy dzisiaj – powiedział złowrogo moment przed tym, nim

wyciągnął wolną rękę i uderzył mnie w twarz tak mocno, że przed oczami eksplodowały mi różnokolorowe gwiazdy. - Powtórz mu to, zrozumiałaś? - zapytał. Mrugałam, niezdolna by zobaczyć, gdzie tak naprawdę, do cholery, był, ponieważ miałam wrażenie, że moja twarz dostała się w kalejdoskop zrobiony z cegieł. Facet walnął mnie jeszcze raz tak samo, jeśli nie mocniej. - Rozumiesz mnie, suko? - Zimna lufa pistoletu wciskała się w środek mojego czoła i wymagało ode mnie wszystkich sił, by stłumić pisk. - Odpowiedz! Jedyną rzeczą, którą rozumiałam jasno i wyraźnie, było to, że zamierzałam zabić swojego ojca. Miałam zamiar pokroić go na małe kawałeczki jak seryjny morderca i wrzucić je do oceanu, gdzie nikt nigdy nie odnajdzie jego szczątków. Gdzieś w trakcie opracowywania planu szybkiego morderstwa, wymamrotałam: - Tak. Udało mi się nie rozpłakać, kiedy moja twarz pulsowała w rytm bicia serca, a mężczyźni wycofali się z salonu tak szybko, jak do niego weszli. Trzaśnięcie drzwiami skłoniło mnie do spojrzenia w górę. Ignorując ostry ból promieniujący od boku, wbiłam wzrok w Slima. - Wszystko w porządku? - zapytał z szeroko otwartymi oczami. Pokiwałam głową, ale tak naprawdę nie było. Moja głowa pulsowała, a bok bolał naprawdę cholernie mocno, lecz teraz to nie miało znaczenia. Żyłam i... - Blake! - obydwoje krzyknęliśmy w tym samym czasie. Slim przeskoczył krzesło, kiedy ja gramoliłam się na kolana, a moje ręce i ciało bolały w proteście. Blake leżał na podłodze, a wokół jego głowy rozlewała się kałuża krwi. Nie wariuj, Iris! Slim uklęknął przy Blake'u, potrząsając nim. Facet go nie zastrzelił, wiedziałam o tym, ale prawdopodobnie uderzył go pistoletem czy coś takiego. Opadłam na kolana po drugiej stronie nieruchomego ciała i lekko potrząsnęłam jego ramieniem. Ciemne oczy zamrugały, odzyskując ostrość, kiedy słabo wyciągnął rękę, by odepchnąć od siebie natarczywe dłonie Slima. - Przestań, dupku – wymamrotał, ręką dotykając głowy. Odsuwając się, Slim wyszarpnął telefon z kieszeni tak szybko, że nawet nie miałam szansy, by zastanowić się, czy najpierw zadzwoni na policję czy do Dexa.

- Dex, jacyś ludzie właśnie tu byli – powiedział chwilę później. To była odpowiedź na moje pytanie. Pochyliłam się nad Blakiem, obserwując, jak zbiera się w sobie z twarzą wykrzywioną bólem. - Kurwa – jęknął. - To nie byli oni. Będziemy czekać na ciebie w barze. Blake potrzebuje szycia – powiedział Slim do słuchawki, a jego wzrok śmignął do mojego. Po drugiej stronie słyszałam głos Dexa. - Ona jest... ona jest... zostawili wiadomość dla jej taty. - Sekundę później Slim odsunął telefon, ze zmartwieniem wypisanym na twarzy spoglądając na ekran. Z ociąganiem spojrzał na mnie i Blake'a i westchnął. - Idziemy do Mayhem, bracie – polecił, chwytając go za łokieć, by pomóc mu wstać. Podniosłam się i z całych sił również próbowałam pomóc Blake'owi, ale wzrok wbiłam w Slima. - Nie dzwonisz na policję? Z szeroko otwartymi oczami Slim przycisnął zwitek serwetek, które trzymał na swoim stanowisku do głowy Blake'a. - Nie. - Chcesz, żebym ja zadzwoniła? - zapytałam, kiedy z Blakiem pomiędzy nami ostrożnie przechodziliśmy przez ulicę. Pokręcił głową. - Nie potrzebujemy policji, Iris. Blake w tym czasie nie patrzył na żadne z nas, koncentrując się wyłącznie na przyciskaniu serwetek do rozcięcia tuż nad brwią. - Nie potrzebujemy policji? - Jezu. To były sprawy mafii. Sprawy, które działy się w telewizji, a nie w moim cholernym życiu. - Naprawdę chcesz dzwonić na policję, kiedy chorwacki gang grozi, że cię zabije? zapytał rzeczowym głosem. Spojrzałam na Blake'a, który wciąż był całkowicie wyłączony z rozmowy i przełknęłam. Jeśli mieli jaja, żeby wejść do salonu z bronią... Nie chciałam wiedzieć, do czego jeszcze byli zdolni.

- W porządku. - Chociaż nie było. Twarz bolała mnie jak cholera, a serce niemal wyskoczyło mi z piersi z powodu tego, jak przestraszona wciąż byłam. Ale spostrzeżenie Slima mnie zedenerwowało. - To byli Chorwaci? Ze znużeniem pokiwał głową. - Rozpoznałem tatuaże na rękach. Miałem kiedyś starego klienta, który jakiś czas temu chciał, żebym mu zasłonił ten symbol gangu. Jezu. To był pieprzony koszmar. I to było dokladnie to, o co chodziło Sonny'emu, kiedy powiedział, że nie chce wiedzieć, komu, oprócz The Reapers, nasz tato wisi pieniąde. Kiedy minęliśmy drugą przecznicę, by dostać się do Mayhem, trzech mężczyzn już czekało na nas na zewnątrz. Jeden z nich był odrobinę starszy od Dexa i był naprawdę atrakcyjny, a dwóch pozostałych nigdy wcześniej nie widziałam. Jeden z facetów podszedł bezpośrednio do zakrwawionego Blake'a i rzucając mi jedynie spojrzenie z ukosa, wciągnął go do środka budynku. - O kurwa – dobrze wyglądający mężczyzna o imieniu Wheels mruknął, kiedy zatrzymał się tuż przede mną. Przeszukał mnie wzrokiem. - Oni to zrobili? Slim miał zaszczyt powtórzyć to, co mężczyzna powiedział do mnie, ale głosem o wiele bardziej zrównoważonym, niż mój musiał brzmieć w tym momencie. Wheels jęknął w odpowiedzi, kręcąc głową. - Bardzo mi przykro, laleczko. Mnie również. - W porządku. Mogło być gorzej – starałam się powiedzieć, ale mój głos był drżący i niepewny. Słaba, słaba, słaba. Nic mi nie było. Zupełnie nic. Musiałam wziąć się w garść, podczas gdy Blake wszystko zakrwawił i istniało ryzyko, że ze strachu posikam się w majtki. Kiedy opuściłam wzrok na ziemię, wyłapałam płaski kawałek metalu, wetknięty za pasek dżnsów Wheelsa. Pistolet. Jasna cholera. Miał pistolet. Dlaczego nawet mnie to nie zdziwiło? - Weźmy ci trochę lodu – jakoś udało mu się zaproponować przez zaciśnięte zęby. Troje z nas skierowało się na schody, a Blake odszedł z kolejnym mężczyzną w stronę kuchni na pierwszym piętrze. Ponad moją głową Wheels i Slim wydawali się prowadzić telepatyczną rozmowę. Nie obchodziło mnie to jednak na tyle, by zwracać

uwagę, co sobie przekazują. Pulsowanie mojej twarzy zwiększało się dziesięciokrotnie z każdym skurczem mięśni. Z woreczkiem przyciśniętym do buzi i butelką wody pomiędzy udami, siedziałam na kanapie ze Slimem z jednej i Wheelsem z drugiej strony. Nikt się nie odzywał. Co tu mówić? Wheels nie pytał o to, co się stało, ani czy wszystko ze mną dobrze. Po prostu siedział, wdychając powietrze nosem i wydychając ustami. - Z Blakem wszystko dobrze? - w końcu zapytałam, kiedy złapałam kolejny zwitek papierowych ręczników, by przykryć woreczek z lodem. - Jesse właśnie go zszywa. Nic mu nie będzie – Wheels odpowiedział. Wciągnęłam nierówny oddech, rozgladając się po mdło oświetlonym pokoju z barem i stołami bilardowymi. Ten bałagan zżerał mnie kawałeczek po kawałeczku. Nie chcieli angażować policji. Mój tato był winny tamtym dupkom wystarczająco dużo pieniędzy, by uznali za słuszne pokonać całą drogę do Austin, a ja zostałam wciągnięta w sam środek syfu przez człowieka, który mnie nie kochał. Oni zaś, po tym, jak zranili Blake'a, zwyczajnie przyłożyli mi do głowy pieprzony pistolet. Ugadywanie się z Liamem to jedno, ale wpadnięcie w łapy gangsterów to zupełnie co innego. Gangsterzy. Jezu. Dwa miesiące temu moim największym zmartwieniem był rachunek za telefon. - To normalne? - zapytałam Wheelsa słabo. Spojrzał na mnie kątem oka, wzdychając. - Nie jakoś specjalnie rzadkie. Nie wiedziałam, jak się czuję z tą odpowiedzią. - Myślisz, że wrócą, jeśli nie dostaną kasy? Głośny dźwięk gwałtownie walących w ścianę drzwi zasygnalizował nadejście Dexa. Jego wysoka, wysportowana sylwetka wypełniła framugę. Wzrokiem przeszukał pokój, po czym skierował go na naszą stłoczoną razem trójkę. Wtedy to poczułam. Każdy poczuł. Wydawało się, że jego nastrój trzeszczy jak tafla lodu – a być może nawet jak zamarzające piekło – tak zimny i potężny był jego gniew. Co oznaczało nadejście drugiej epoki lodowcowej. Wtedy to jego oczy zwęziły się na widok woreczka, który przyciskałam do policzka. I jeśli to możliwe, napięta lina jego kontroli osiągnęła punkt, w którym zaczęła się rozplatać włókno po włóknie.

W przeciągu dwóch sekund pokonał dzielącą nas odległość i opadł przede mną na kolana, jedną rękę wsuwając mi we włosy, a drugą opierając o kanapę, tuż obok mojego uda. - Iris. - Jego głos był niski i dziki. Mrugnęłam. - Jest dobrze. Dex zabrał rękę z kanapy, by odsunąć trzymany przeze mnie woreczek lodu. Rysy jego twarzy opadły. W intensywnie niebieskich oczach zamigotało coś nieokreślonego, coś powiązanego z furią i troszkę zbliżonego do morderstwa. Coś, co w połączeniu z jego tonem, przeraziło mnie. - Mów. - Ci faceci przyszli i zranili Blake'a. Potem powiedzieli mi, że jeśli do jutra mój tato nie odda im kasy, wrócą. I dokończą robotę, bez względu na to, co miało nią być – moja śmierć czy coś równie brutalnego. Nie żebym mu miała to kiedykolwiek powiedzieć. Dex pochylił głowę bliżej mojej, a jego oczy nie straciły ani grama tych mrocznych emocji, które w nich wirowały. - Co ci zrobili? - zapytał szeptem. Byłam rozdarta pomiędzy zafundowaniem mu skróconej wersji a prawdą. Uznałam, że obie mogłyby wybuchnąć mi w twarz. Moja mina musiała być dla Dexa wskazówką, że czegoś nie chcę mu powiedzieć, ponieważ wyciągnął rękę i pogładził moją szczękę, wbijając oczy w coś, co mogłam sobie tylko wyobrazić, było czerwonym, spuchniętym śladem na policzku. Nie chciałam go martwić, ale wiedziałam, że jeśli mu nie powiem, później będzie o to jeszcze bardziej wkurzony. - Złapał mnie za włosy i ściągnął z krzesła – powiedziałam szczerze. Widziałam, jak porusza się jego jabłko Adama, kiedy z trudem przełknął ślinę. - Potem mnie uderzył. Wciągnęłam oddech, pozwalając, by dziki strach wypełzł na moje ramiona. Chciałam mu powiedzieć, że przycisnął pistolet do mojej twarzy, ale nie potrafiłam zmusić się do wypowiedzenia słów na głos.

Nastrój Dexa przemknął przez pokój jak żywy prąd. Jego twarz stwardniała, postawa usztywniła się i, przysięgam, nawet przestał oddychać. Cząsteczki powietrza zatrzymały się w miejscu z respektem. Ale zamiast coś powiedzieć lub zrobić, opuścił usta do moich i lekko przycisnął w delikatnym pocałunku. Nieśpiesznym pocałunku, który sprawił, że zapomniałam o bólu głowy, a wszystko stało się lepsze. - Poproszę jednego z chłopaków, by przyniósł ci trochę Advilu – szepnął, całując moją szczękę z czułością, którą tak rzadko przejawiał. Zrobił to tuż przed tym, nim zauważyłam, że jego ręka drży... trzęsie się. Pocałował mnie znowu, tuż obok oka, uważając, by mnie nie zranić. Nie śpiesząc się, stanął na nogi. Jego ruchy były spokojne i zrównoważone, ale coś z nim było nie tak. - Gdzie idziesz? - zapytałam, przeszukując jego twarz. Wyraz jego oczu nie był normalny. Widniały w nich brutalność i szaleństwo, przez co moje serce zacisnęło się jeszcze mocniej. - Idę się tym zająć – powiedział, zerkając na sufit. O cholera. Uderzyła we mnie panika. Niepokój o to, co też ten człowiek zrobi, jeśli wyjdzie. I w ułamku sekundy okazało się, że to, co stało się w salonie już mniej nie może mnie obchodzić. Nie, jeśli Dex miał zamiar zrobić coś głupiego. - Charlie. - Dziecinko – warknął. - Chcę, żebyś poczuła się lepiej. Siadaj. Chwyciłam go za rękę, ciasno splatając nasze palce. - Nic nie rób. - Pociągnęłam jego dłoń. - Jest w porządku. Nic mi nie jest. Naprawdę. Coś wymyślę, by mnie nie znaleźli. - Nigdzie nie idziesz. - To było oświadczenie. Żądanie. Jego jabłko Adama poruszało się z każdym ciężkim przełknięciem, mięśnie dwukrotnie napięły się i rozluźniły. - Dex, proszę – błagałam. - Jeśli znowu będziesz miał problemy z policją... Głęboko w mojej piersi utknął szloch. - Nie idź. - Krwawiło mi serce, pocięte na plasterki przez "co, jeśli?". Zacisnął zęby, żyły na jego szyi wybrzuszyły się.

- Nie proś mnie, żebym nic nie robił, Ritz. - Przechylił głowę w jedną stronę w ledwie kontrolowanym gniewie. - Chcesz, żebym usiadł wygodnie i pozwolił im uciec od tego gówna? - Dex... - Zobacz, co ci zrobili – Warknął. Jego oczy lśniły intensywnie. - Zranili cię. Położyli na tobie swoje łapy. Nie mogę siedzieć tu i patrzeć na ciebie z czystym sumieniem. Nigdy nie powinienem był do tego dopuścić. O mój Boże. Moje serce zrobiło to głupie stuk-puk w reakcji na jego słowa, na jego pewność, jego lojalność... na wszystko. Naprawdę byłam w tym mężczyźnie zakochana. To było przerażające i niezwykłe jednocześnie. Zacisnęłam palce na jego dłoni. - To nie była twoja wina, Dex. Zmarszczył brwi, wydmuchując powietrze z furkotem. Przetoczył głową po ramionach. - Jestem za ciebie odpowiedzialny. Jesteś moja. I nie będę siedział tu jak jakiś smarkacz. Myślę, że zrobiłbym dla ciebie wszystko, uwierz mi. Ale nie to. - Przycisnął usta do mojego czoła. Jego oddech był gorący. - Muszę to załatwić. Mogłam pozwolić mu odejść. Mogłam po prostu siedzieć i pozwolić mu szukać zemsty w moim imieniu, ale nic z tego. Nie dzisiaj, nie jutro, nie za miesiąc i nie za rok. Ponieważ ta sytuacja nie była warta możliwości stracenia go, a ja nie byłam za dobra na to, by grać nieczysto. By mówić to, co musiałam i robić to, co musiałam. - Proszę. Nie zostawiaj mnie i ty – wyszeptałam.20 To musiało trafić do jego zakutego, upartego łba. Kilka razy zamrugał tymi błyszczącymi, niebieskimi oczami i na koniec powoli pokiwał głową, jakby go bolało. Uniósł rękę, by oprzeć ją o moje uszkodzone ramię, przycisnął usta do mojego czoła i wypuścił drżący oddech. Te słowa były podłą zagrywką, ale miałam to gdzieś, kiedy w końcu się odezwał. - Pozwól, że przyniosę ci Adwil. Spojrzałam na niego i usiadłam. Dex wbił ostry wzrok w Wheelsa, a jego usta wykrzywił bezwzględny grymas. To gwałtowne napięcie, tętniące w jego żyłach, powracało z każdą sekundą milczącej komunikacji z Wheelsem, nim się cofnął. Dopóki nie odwrócił

20. Jeśli po tej akcji ktoś jeszcze nie zakochał się w Iris, to już się pewnie nie zakocha:)

się, by wyjść z pokoju, wydawało się, że promieniowanie tej energii zwiększyło się trzy lub czterokrotnie. Następnie zobaczyliśmy, jak chwycił jeden ze stołków przy barze i rzucił nim przez pokój, gdzie w zetknięciu ze ścianą spotkał go głośny i niechlujny koniec. Wtedy Dex zaryczał. Zaryczał tym gardłowym, pierwotnym rykiem, który mógłby wywołać trzęsienie ziemi. Odrzucił do tyłu głowę i zacisnął pięści po bokach ciała. - Niech to cholera! - wrzasnął, przeczesując palcami włosy. Jasny gwint. Złapał za nogi kolejny stołek i posłał go w tym samym kierunku. - Kurwa! - eksplodował z głębi płuc. Z tym końcowym wybuchem, zniknął za drzwiami. Tak po prostu. I z jakiegoś, nie tak znowu dziwnego powodu ufałam mu wystarczająco, by uznać, że mnie nie okłamał. - Poszło lepiej, niż się spodziewałem – westchnął Slim. Ponownie przycisnęłam do twarzy woreczek z lodem i wyciągnęłam wolną rękę, by chwycić jego palce. - Przepraszam za to wszystko. Było mi przykro. Chociaż w tym momencie byłam przede wszystkim naprawdę wkurzona. Bardziej niż cokolwiek. Co, do cholery, było nie tak z moim ojcem? Jakim samolubnym dupkiem trzeba było być, by wystawiać na ryzyko takiego bałaganu innych ludzi? I dlaczego, na wszystko, co święte, musiałam być z nim związana? Wiedziałam, że to niesprawiedliwe i może odrobinę wredne, ale to, co robił, przyćmiło moją opinię. Nie było takiej możliwości, by nie wiedział, do czego ci pieprzeni Rosjanie, Rumuni czy Chorwaci są zdolni. To gangsterskie i mafijne gówno działo się na poziomie zarezerwowanym dla książek, które czytałam i filmów, które oglądałam. Byłam wkurzona. A teraz, kiedy jeszcze więcej ludzi, na których mi zależało, zostało w to wplątanych, odczuwałam wszystko jako moją własną osobistą walkę. Mój własny bałagan do posprzątania. Oczywiście nie było takiej pieprzonej możliwości, by te dupki odzyskały do jutra swoje pieniądze, ale jeśli odejdę, nic nie powinno się wydarzyć, prawda? To był strzał w ciemno, ale też jedyna nadzieja, jaką miałam.

Slim szarpnął moją rękę, zaciskając palce. - To nie twoja wina. - Moja – powiedziałam z westchnieniem. Czułam się okropnie. I musiałam to naprawić. To Wheels powiedział mi, co dokładnie muszę zrobić. - Nadal nie wiesz, gdzie jest Curt? - zapytał. Wiedziałam... przynajmniej na razie. Znajomy Luthera znalazł go parę przecznic dalej od miejsca, gdzie kiedyś mieszkaliśmy... kiedyś, kiedy byłam dzieckiem, zanim wszystko poszło w diabły. Wiedziałam, co muszę zrobić, bez względu na to, że powiedziałam Deksowi i Lutherowi, iż pozwolę im to załatwić. To jest załatwić przywleczenie go. W chwili, kiedy te dupki weszły do Pins, to stało się moim problemem. Nikogo innego. Nawet nie Sonny'ego. Sonny. Cholerka. Moje palce zgięły się nerwowo, kiedy sięgnęłam do tylnej kieszeni, by wyjąć telefon. Później nie będę nawet pamiętać, jak stuknęłam w przycisk szybkiego wybierania. Wszystko, czego w tamtym momencie byłam świadoma, to fakt, że muszę zadzwonić do brata i mu o tym powiedzieć. To nie załatwi problemów z zaufaniem między nami, ale miałam nadzieję, że będzie dobrym początkiem. Nawet nie pozwoliłam mu skończyć powitania, nim przerwałam. To zdarzenie i moja ostatnia decyzja zawładnęły moimi myślami. Musiał wiedzieć. - Sonny, muszę wrócić do domu.

***** - Jesteśmy, dziecinko. Poczułam na udzie rękę przywracającą mnie do życia i ziewnęłam. Musiało być blisko trzeciej nad ranem, kiedy Dex zaparkował na podjeździe półciężarówkę Luthera. Mimo drzemki, jaką ucięłam sobie w Mayhem, byłam wyczerpana... całkowicie wyczerpana. Miałam wrażenie, że zamiast Advilu dali mi jakiś środek nasenny, ale nie byłam pewna i nie obchodziło mnie to. Po ataku szału, widziałam Dexa w barze dwa razy i tylko przelotnie. Wrócił na schody, holując Blake'a. Biedny Blake, którego brew zarobiła kilka szwów. Przeprosiłam go

gdzieś tak około kilkanaście razy, ale zbył mnie machnięciem ręki i wyszedł z baru po uścisku, który, mam nadzieję, oznaczał, że nie ma mi za złe tego, co stało się w Pins. Dex dla odmiany przyglądał mi się z napiętą szczęką i zaciśniętymi pięściami, dopóki nie pochylił się, by pocałować mnie w czubek głowy. Rozszerzone nozdrza i odznaczające się na szyi żyły były jedyną oznaką, że jest na krawędzi. Drugi raz widziałam go, kiedy schodził do baru. Wiedziałam, że jest wściekły, ale nawet wtedy wszystko, czego naprawdę chciałam, to wspiąć się na niego i poprosić o przytulenie, mimo że dystans prawdopodobnie był dobry dla każdego z nas. Musiałam wykombinować, jak, do diabła, dostać się na Florydę i musiałam odpocząć. Zmartwienie i strach wryły się we mnie i z całych sił starałam się je od siebie odsunąć. Z dość mizernym skutkiem. Tak długo, jak długo mogłam opuścić Austin, dopóki ten bałagan się nie wyjaśni, nikt, na kim mi zależy, nie zostanie skrzywdzony. Przynajmniej taką miałam nadzieję. To właśnie ten argument trafił do mojego przyrodniego brata, kiedy zgodził się ze mną, że powinnam spróbować znaleźć naszego tatę. Pod nadzorem – nalegał, ale nigdy bym na to nie przystała. Sonny zdawał sobie sprawę - podobnie jak ja - że ten bałagan właśnie zmienił się w katastrofę. Katastrofę, którą starał się powstrzymać, ale teraz był tak daleko, że spadło to na moje barki. To nie byłby pierwszy raz, kiedy odpowiedzialność spada na mnie i z pewnością nie będzie ostatni. Ta piętnastominutowa konwersacja wyczerpała mnie do cna. I jeśli już cokolwiek, to jeszcze bardziej mnie rozgniewała. Wycieńczona, wkurzona i obolała, drzemałam na kanapie i spożywałam jedzenie, które przyniósł mi jeden z młodszych chłopaków. Przez pierwszych kilka godzin ktoś dostarczał mi woreczki z lodem. Nawet po tym wszystkim ciągle posiadałam ludzi, którzy, mimo że krótko się znaliśmy, pytali, czy czegoś nie potrzebuję. W pewnym momencie przyszedł mój nowy kolega Lee, poczochrał mi włosy na czubku głowy, usiadł obok mnie na kanapie i przeszedł prosto do opowieści o tym, jak dziwnie było, kiedy jego "dobytek" miał zostać poddany pieszczotom w gabinecie lekarskim. Ale najbardziej chciałam, by moje palce przestały drżeć. Z bólem twarzy mogłam sobie poradzić, lecz to mocno wryte w pamięć wspomnienie pistoletu przystawionego do czoła było już na wpół utrwalone.

Slim i Blake wyszli około godziny po incydencie z planowaniem powrotu do domu. Dex postanowił na razie zamknąć salon. Nie mogłam go za to winić, jednak czułam się jeszcze gorzej, że muszą przełożyć umówione terminy z powodu mojego bałaganu. Nie chciałam powtórki tego popołudnia w nabliższym czasie. Ani nigdy. Nawet nie wybudziłam się z drzemki, dopóki Dex na wpół nie wyniósł mnie z Mayhem. Przyprowadził znajomą półciężarówkę i wsadził mnie na siedzenie pasażera, samemu wsuwając się na tyle, by zapiąć mi pasy. Później będę marwić się tym, że zostawił swój motocykl i pamiętać, by podziękować Lutherowi za ponowne wypożyczenie samochodu. W tym momencie jazda na harleyu Dexa nie brzmiała zaczęcająco. Ledwie usiadł za kierownicą, złapał moją leżącą na kolanie dłoń, przełożył na swoje i złączył nasze palce. Gdy zaparkowaliśmy przed jego domem, otworzył moje drzwi. Wielkie ręce rozpięły pasy, po czym przyciągnął mnie do swojego potężnego ciała. - Mogę chodzić, Dex – powiedziałam, przyciskając czoło do jego ramienia. Chrząknął. - Pozwól mi na to, Ritz – powiedział ochryple, zanim znalazłam się w jego ramionach, wtulając głowę w jego szyję, kiedy wchodziliśmy do środka. Nie zatrzymał się ani w salonie, ani w kuchni. Nie zaniósł mnie do łazienki dla gości, bym mogła się umyć. Zamiast tego przemknął do głównej sypialni, postawił mnie na nogi w swojej łazience, zdjął buty i to samo zrobił z moimi. Był milczący i niepewny. Jego dłonie sięgnęły do rąbka mojej bluzki, powoli podciągając ją do góry, aż została rzucona w kąt. Jego oddech stał się cięższy, kiedy zatrzymał się z rękami po bokach. Śmiałym ruchem zrobiłam to samo z jego koszulką, uważnie obserwując jego oczy. - Co się dzieje? - wyszeptałam. - Nic. - Pokręcił głową, przymykając te błękitne oczy oszukańczo. - Tylko... Niech to cholera, Ritz! - Uderzył dłońmi w ścianę po moich bokach. Te masywne, umięśnione ramiona napięły się z emocji, których, jak sądzę, do końca nie rozumiał. - Kurwa – wykrztusił, pochylając czoło do mojego. - Nie masz pojęcia... nie masz...

Miał rację. Nie miałam zielonego pojęcia, o czym myślał i co było nożem obracającym się w jego plecach, ale jeśli to był strach, gniew, rozczarowanie czy milion innych emocji, to one wszytkie były we mnie wrośnięte. I tylko ja mogłam mu pomóc. Spojrzałam na jego szyję, na końcówki czerwonych macek Uriel, które schodziły w dół kolorowego ciała, okrążając obręcz przechodzącą przez sutek. Na twarde mięśnie brzucha i szlak ciemnych włosków znikających za gumką bielizny, która z kolei znikała pod dżinsami. Ręce mi się trzęsły, kiedy umieściłam je na jego żebrach, na Uriel i przesunęłam je niżej, po delikatnej skórze, potem ukośnie po falujacych mięśniach, aż do guzika dżinsów. Odpięłam go jak stara profesjonalistka, a moje serce biło szybkim i nerwowym rytmem. Rozsunęłam zamek i wsunęłam palce za gumkę bielizny. Opuszczałam coraz niżej. Wszystko. Dżinsy i bokserki w dół twardych ud. Opadłam na kolana i ucałowałam symbol Widowmakers wytatuowany na jego udzie, ignorując długą, podskakującą, wycelowaną prosto we mnie część ciała. Mogłam to zrobić. Mogłam to zrobić. W momencie, gdy odrzucił ubrania na bok, pochyliłam głowę, by pocałować ukośną linię mięśni na jego biodrze, uprzednio pomagając mu zdjąć grube skarpetki. Kiedy jego gładki, różowy fiut skierowany był prosto w ścianę, maleńkie kulki w podstawie znajdowały się tuż przy mojej twarzy. - Dziecinko – syknął. Owinęłam drżącą ręką mięsisty wał, ściskając twardą długość. Obserwowałam jego twarz, liżąc wokół szerokiego zwieńczenia korony, tak jak pokazał mi wcześniej. Smakował słono, piżmowo i bardzo, bardzo dobrze. Jęk, który wyrwał mu się z gardła, kiedy owinęłam ustami grubą główkę, był jak afrodyzjak docierający wprost pomiędzy moje nogi. Boże, był gruby. Moja dłoń z ledwością mogła go objąć, kiedy lizałam zagłębienie połączenia główki i wału. Wciąż od nowa gładziłam językiem szczelinę, pozwalając, by napędzały mnie głębokie, wydawane przez Dexa dźwięki. Złapał dłonią tył mojej głowy, zatrzymując mnie w miejscu. Te niebieskie oczy patrzyły twardym i ciężkim wzrokiem znad zaciśniętych ust. - Owiń usta... och... och... kurwa, właśnie... ach... właśnie tak... ssij go... ssij... kurwa...

Dał mi szansę jedynie dwa razy z siłą odkurzacza zassać wargami różową główkę, nim wyszarpnął się gwałtownie z moich ust i postawił mnie na nogi. - Dziecinko – mruknął, po czym od razu pochylił swoje usta do moich. Pocałunek był przepełniony emocjami i zaborczy jednocześnie. Jego język szorstki i gorący. Byłam tak pochłonięta jego ustami i ciepłem rąk na środku moich pleców, iż ledwie zauważyłam, że rozpiął mi stanik, czy że jego palce rozpięły guzik przy moich spodniach i zsunęły w dół bieliznę. Jego nagie stopy musnęły moje nogi, gdy pomagał mi całkowiecie pozbyć się ubrań. Nie zatrzymał się nawet na sekundę, zsuwając mi stanik z ramion, a ja nie pozwoliłam sobie przejmować się monumentalnymi krokami, które robiliśmy. Nie wahał się, gdy jego palce odnalazły szczyty moich piersi, krążąc po nich kciukami, dopóki nie zamieniły się w twarde kamyczki. Krocze Dexa przyciskało się do mojego brzucha, a gorący, gruby penis kreślił erotyczne marzenia na mojej skórze. - Potrzebuję cię – wydyszał w moje usta. Nie tego. Nie potrzebował tego. Potrzebował mnie. A to była ogromna różnica. To było to. To było to. Bez żadnych sugestii uniosłam nogę i owinęłam nią jego biodro ruchem, który sprawił, że poczułam się niezwykle podatna na zranienia. Co, jeśli to nie spełni jego oczekiwań? Ta obawa odeszła w zapomnienie, kiedy sekundę później Dex stanowczym chwytem złapał tył mojego uda. Drugą rękę zsunął w dół, po mojej piersi i niżej, aż pogładził tymi długimi, artystycznymi palcami moją cipkę. Opuszki zanurzył pomiędzy wilgotne wargi, pieszcząc ukryty tam, maleńki guziczek. Krzyknęłam. Krzyk zachęcił te niesamowite palce do opuszczenia mojej łechtaczki i wejścia głębiej, do miejsca, w które zanużyły się powoli. Dwa grube palce rozciągnęły napiętą tkankę, wydobywając z Dexa zduszony oddech. - Cholera, Ritz – syknął. Niemal całkowicie je wyciągnął, po czym wepchnął z powrotem. Wsuwał je we mnie wciąż od nowa, dopóki nie byłam przemoczona i dopóki jego ręka nie ociekała moim podnieceniem, a moje wargi ciasno nie otuliły jego palców.

- Nigdy niczego nie pragnąłem tak, jak pragnę ciebie – jęknął w moją skórę. Chyba umrę, jesli nie poczuję twojej gorącej, małej cipki wokół mojego fiuta, dziecinko. Potem się zatrzymał. Tak po prostu się zatrzymał. Powoli wyjął palce, przeciągając nimi po moim udzie. Podniósł mnie, by oprzeć plecami o ścianę. Chwycił mój tyłek, dociskając do mnie swoje biodra. Długa kolumna jego erekcji spoczęła między moimi fałdkami. Boże, był taki gorący, a jego mięśnie takie twarde... Przesunął dłoń z mojego tyłka w górę kręgosłupa, składając delikatny pocałunek na ramieniu. Przetoczył biodrami tak, że końcówka fiuta szturchnęła mnie w brzuch, twarda, gorąca i natarczywa. Oddech, który owiał moją szyję, był nierówny. - Kochanie. – Docisnął biodra, gładkie kule jego jąder muskały moją szczelinkę. Nie mogę... Przerwałam mu pocałunkiem. Objęłam jego szyję ramionami, łącząc nasze usta. - Dex. Odsunął się tylko na tyle, by przygryźć moją brodę. Jego oddech był tak ciężki, że martwiłam się, że zemdleje, czy też, w jego przypadku, ulegnie samozapłonowi od dziesiątek emocji, jakie tętniły w jego organizmie. - Proszę. Potrzebuję... Mnie. Zsunęłam dłoń pomiędzy nasze ciała, by chwycić jego grubą erekcję. Adrenalina i nerwy pulsowały w moich żyłach, kiedy próbowałam umieścić go tam, gdzie przynależał, szeroką końcówkę kierując zbyt wysoko, to znowu zbyt nisko, dopóki w końcu, w końcu, nie znalazł się tam, gdzie powinien. Duża główka zanużyła się na centymetr, bardziej w przyjacielskim pocałunku niż czymkolwiek innym. Dex wsunął rękę pod mój tyłek, utrzymując moją wagę, drugą obejmując mnie i przytrzymując moje ramię, tak by nasze klatki piersiowe znalazły się na tym samym poziomie. - Tutaj, Ritz? - zapytał ochrypłym głosem, zatapiając we mnie kolejny centymetr. Palce na moim ramieniu zacisnęły się. Wybór należał do mnie. Mógł to zrobić tutaj, w swojej łazience – nawet nie pod prysznicem – czy gdzieś indziej. W sypialni. Gdziekolwiek. Znałam go na tyle dobrze, by mieć pewność, że jeśli

powiedziałabym mu, iż chcę, by oficjalnie odebrał mi dziewctwo w innym miejscu, zrobiłby to. Ale miałam to gdzieś. Centralnie. To... ja... byłam jego. Tutaj. W jego sypialni. Na kanapie. To nie miało znaczenia. Za moją odpowiedź posłużyło przygryzienie jego szyi tuż przy Uriel. Dex jęknął, wpychając we mnie, jak się wydawało, tylko połowę swojego naprężonego penisa tak powoli i tak precyzyjnie, że kiedy znalazł się tam, gdzie jeszcze żaden meżczyzna nie dotarł, odczułam tylko lekki dyskomfort. - Jezu pierdolony Chryste – wysyczał głośno, całując moją szyję z czymś więcej niż tylko język i wargi. - W porządku? - zapytałam, co wydawało się śmieszne, kiedy spojrzał na mnie ze zbolałym wyrazem twarzy. Wyraz jego ciemnych, błękitnych oczu był intensywny, surowa linia szczęki zaciśnięta. Poruszył biodrami, pozwalając sobie wsunąć się głębiej o kolejny centymetr. - Jesteś idealna, kochanie. Tak cholernie doskonała. Jego biodra wycofały się niemal całkowicie, nim znowu nacisnął z ostrożnością i cierpliwością, której zwykle nie posiadał. Tylko lekkie dyszenie zdradzało walkę, jaka toczyła się pod jego skórą. Oddychając ustami, starałam się rozluźnić wokół niego, czując, jak ogromny, tępo zakończony penis rozciąga mnie swoim twardym kształtem. Z dwoma kolejnymi, zamierzonymi, którtkimi pchnięciami Dex wypełnił mnie aż po nasadę. Mogłam poczuć ocierający się o mnie, zimny metal piercingu. To nie do końca było bolesne, raczej dziwne, kiedy stał całkowicie nieruchomo, a ja eksperymentalnie zacisnęłam swoje wewnętrzne mięśnie, zdobywając szorstkie chrząknięcie. - Przestań – syknął przez zaciśnięte zęby. Zatrzymałam się i pocałowałam jego gardło. - Powiedz mi, jeśli robię coś nie tak – wyszeptałam, wciąż pozostając w bezruchu. Dex westchnął, pochylając się i całując mnie słodko. - Kiedy tak robisz, mam wrażenie, jakbyś wyciskała spermę wprost z mojego fiuta. To chyba nie brzmiało jak coś złego. Prawda? Zadziałał instynkt i zrobiłam to ponownie. Dex wydał niski dźwięk, który trafił prosto do wiązki nerwów pomiędzy moimi nogami.

- Dziecinko – jęknął, unosząc mnie wyżej w swoich ramionach. Pochylał się nade mną, oddalony zaledwie o kilka centymetrów, pozwalając moim ramionom oprzeć się o ścianę, kiedy pchał do środka i wysuwał się na zewnątrz o centymetr, dwa, trzy... Ten piękny, różowy penis wbijał się we mnie za każdym razem. Powolne, równomierne pchnięcia pomiędzy moje nogi i wycofywanie się, które pozostawiało mnie obolałą i potrzebującą, rozpraszało ciasny dyskomfort z każdym ruchem. Gryzł moje wargi, naprzemiennie ssąc najpiew jedną, potem drugą. Szybko, zbyt szybko niewygodne uczucie praktycznie zniknęło, kiedy coś ciepłego i wspaniałego ścisnęło mój brzuch. - Dex – wydyszałam. - Proszę. Ręka na moim ramieniu zacisnęła się, kiedy ugryzł mnie w ucho, ustawiając biodra pod innym kątem. Jego ruchy były raczej lekkim falowaniem, za każdym razem unoszącym mnie nie więcej niż na kilka centymetrów, ale kąt... jasna cholera. Jasna, pieprzona cholera. Kąt sprawiał, że te małe kulki u podstawy jego fiuta ocierały się o moją łechtaczkę. Za. Każdym. Razem. Otarcie, otarcie, otarcie. Odrzuciłam głowę na ścianę i wyjęczałam jego imię. - Kurwa... dziecinko... kurwa... - syknął przez zaciśnięte zęby. Jego biodra pompowały szybciej, wciąż centymetr po centymetrze. Długi penis, niezmiennie we mnie wbity, rozciągał mnie swoją grubością. - Zbyt dobrze. Wybuch ciepła pomiędzy nogami wystrzelił w mój kręgosłup i w dół ud, kiedy jego piercing wciąż od nowa brutalnie uderzał w moją łechtaczkę. Potem wszystkie moje nerwy opuściły galaktykę. Całe ciało eksplodowało z elektrycznością i fajerwerkami, których nie dało się opisać, krew waliła w uszach i ogłuchłam. Nie słyszałam głośnego krztuszenia się, które ścisnęło gardło Dexa, ani pomruków, które wydawał, kiedy jego pchnięcia stały się gorączkowe i nierówne. Nie widziałam jego dzikiego wzroku, który opuścił, by spojrzeć na miejsce, w którym byliśmy połączeni i szaleństwa, które ogarnęło go, gdy obserwował swoją znikającą długość. Nie słyszałam odgłosów przyjemności, które wydobywały się z niego, kiedy doszedł, zalewając mnie ciepłem i wilgocią. Powoli pompował biodrami, z trudem łapiąc oddech, kiedy przesunął nasz połączony ciężar, bezpiecznie opierając moje plecy o ścianę. Jego pierś przylegała do

mojej, cała spocona i dysząca. Zacisnęłam nogi wokól jego bioder, a jego fiut szarpnął się wewnątrz mnie. Oparłam swoją twarz o jego policzek i złapałam oddech. Ręka na moim ramieniu delikatnie prześliznęła się w górę i w dół żeber, by na koniec spocząć na moim karku. Od pasa w górę byliśmy wtuleni w siebie i byłam pewna, że czułam bicie jego serca na swojej skórze. Wzięłam głęboki odedech i przycisnęłam usta do jego jabłka Adama. - Możemy niebawem znowu to zrobić? Wezbrał w nim chichot, swobodny i radosny, kiedy potarł moją twarz swoim zarostem. - Ty musisz być czymś najlepszym, czego nawet nie wiedziałem, że pragnę. O rany. Nagle stałam się zbyt zadowolona, by nie dostrzegł ogromnego uśmiechu, który ogarnął moją twarz. Stwierdzenie, że jest słodki, nie wydawało się czymś, co chciałby usłyszeć, więc trzymałam usta zamknięte, zamiast tego całując jego szczękę. Chciałam mu powiedzieć, że jest najlepszą rzeczą, jaką nigdy nie myślałam, że będę mieć, ale zachowałam to dla siebie. Wydawało się, że teraz to zbyt wiele. Zbyt wiele emocji jak na jeden dzień. - To nie był sposób, w jaki planowałem się do tego zabrać – wysapał. - W porządku. - Pocałowałam jego brodę. - Nigdzie się nie wybieram. Przynajmniej na stałe, mój mózg postanowił mi przypomnieć. - O tak, kurwa. – Dex ponownie przygryzł moje ucho. - Muszę cię postawić – powiedział w sposób, który brzmiał przepraszająco. - Sprawiłaś, że doszedłem jak pociąg towarowy, dziecinko. To cud, że cię jeszcze nie upuściłem. Miał rację, przynajmniej sądząc po płynie, który sączył się ze mnie i moczył wnętrze moich ud, kiedy postawił mnie na nogi i się cofnął. Wtedy uderzyła we mnie świadomość. Cholera. Cholera! Pot zrosił moje czoło i skronie. - Dex, nie stosuję żadnej antykoncepcji. Mruknął pod nosem, podnosząc ręce, by objąć ciemnymi, wytatuowanymi dłońmi moją twarz. Pogłaskał czubek mojej głowy. - Spierdoliłem dzisiaj wszystko, co mogłem spierdolić, dziecinko. Przepraszam. Nawet o tym nie pomyślałem. - Owinął sobie moje włosy wokół dłoni, czyste niebieskie

oczy wpatrywały się w moje intensywnie. - Zawsze byłem ostrożny. Nie masz się o co martwić – zapewnił. Nie masz się o co martwić. Niech to szlag. Było bardzo niewiele rzeczy, które zapamiętałam z semestru, w którym miałam lekcje o zdrowiu, ale lekcję o bezpiecznym seksie zarejestrowałam. Na bezpieczny seks kładli nacisk. Nie chcesz skończyć w ciąży lub biorąc tabletki do końca życia. - Dziecinko. - Pociągnął mnie za włosy. - Nie martw się. Ja nigdy... - Przez chwilę wygądał na zakłopotanego, ponieważ tak, zdecydowanie chciałam słuchać o tym, że uprawiał seks z innymi kobietami chwilę po tym, jak uprawiał go ze mną. Nic z tego. Jesteś jedyna. Na zawsze. Z resztą jakoś sobie poradzimy, tak? Cóż, i tak już skończyliśmy i było po wszystkim. Mój okres powinien nadejść lada chwila, więc szansa na owulację... powinno być w porządku. Poza tym byłam "jedyna". Nie kłamałby o czymś tak osobistym. Spokój na twarzy Dexa był moim zapewnieniem, że wszystko będzie dobrze. Przynajmniej z tym będzie dobrze, jeśli nie ze wszystkim w ogóle. Pokiwałam głową przy jego gardle. - Wiem. W odpowiedzi również pokiwał głową, uśmiechając się lekko i obejmując dłonią mój tyłek. - To dobrze. - Z cichym westchnieniem pocałował mnie w podbródek. - Czas pod prysznic. Potarłam udem o udo, rozmazując na skórze lepki płyn. - Dobry pomysł. Dex w milczeniu odkręcił wodę, prowadząc mnie do dużej wanny. Rozszerzonymi oczami domyślnie popatrzył na kolorowe siniaki na biodrze, na którym wylądowałam. Wymamrotał coś szorstkim głosem, ale nie powiedział nic więcej i nie dotykał zranionych części mojego ciała. Powolnymi, delikatnymi, namydlonymi rękami umył moje włosy i plecy. Jego dłoń prześliznęła się po bliźnie na moim ramieniu, ale nie poświęcił jej zbyt dużo uwagi. Jedyną oznaką, że coś jest nie tak, było nieprzerwane drganie nerwu pod jego okiem. Czekałam obok, kiedy się spłukiwał, przebiegając wzrokiem po fragmentach Uriel, które rozciągały się na jego plecy. Wszedzie tak wiele gładkiej skóry. Nie mogłam przestać na niego patrzeć. Na jego szerokie, muskularne plecy. Wąskie biodra. Spoczywajacy na

udzie, masywny, na wpół twardy wał penisa. Wzięłam od niego mydło i spieniłam w dłoniach, pocierając nimi kolorowe i nie tak znowu kolorowe części jego piersi. Ciemne i mniej ciemne części ramion. Dex po prostu stał, prostując kończyny i pozwalając mi do nich sięgnąć. Uda, kolana, łydki. Nawet stopy. Błyskałam mu uśmiechem za każdym razem, kiedy dotarłam do kolejnej części ciała, zyskując jego szczery uśmiech w odpowiedzi. Nie powiedziałam słowa ani do tego momentu, ani potem, kiedy pomagał mi się wytrzeć. Kilka chwil później poprowadził mnie z powrotem do swojej sypialni i usadowił się na brzegu łóżka – nagi – swobodnie umieszczając mnie na swoich kolanach. Jedną ręką objął moje plecy, drugą umieścił na moim udzie, gładząc nagą skórę. W milczeniu pocałował mnie w czoło i w nos tak delikatnie, że mnie to zmartwiło. Nie odezwał się, kiedy skrzywiłam się, gdy przypadkowo chwycił mnie za potłuczone biodro. I nie wydał z siebie żadnej samogłoski czy spółgłoski, kiedy starał się przeczesać ręką moje włosy. Ale kiedy jego oczy intensywnie wpatrywały się w moje, gdy przechylił moją twarz do swojej, moja wytrzymałość wrzaskiem oznajmiła swój koniec. - Wszystko w porządku, dziecinko? - szepnął i wiedziałam, że nie nie mówi o tym, co właśnie zrobiliśmy w łazience. Ociągając się, skinęłam głową. Przycisnął policzek do mojego czoła. - Moja dziewczyna. - Jego głos był drżeniem. Ten niepożądany strach z wcześniej wspiął się na moją nagą skórę. Przez całe życie mówiłam sobie, że jestem coś warta. Że coś znaczę. Zarówno yia-yia jak i Sonny nigdy nie pozwolili mi odczuć, bym była mniej warta niż szczere złoto. I doceniałam siebie. Chociaż nie byłam utalentowanym geniuszem, ani nie byłam w niczym naprawdę dobra, byłam na tyle bystra i na tyle pracowita, by nadrobić pozostałe braki. Ale w tym momencie, z ciężarem bałaganu, który mój ojciec wniósł do mojego życia i akceptacją, że wpłynął on kaskadą na życie innych osób, nagle poczułam się niepewnie. Znałam ludzi, którzy opuszczali innych z bardziej błahych powodów. Wszystko, co Dex zrobił, to pomaganie mi od... cóż, niemal od początku. I wszyscy inni przed Dexem, którzy się o mnie troszczyli, zrobili to samo i więcej.

Coś przypominającego lęk ścisnęło moją szyję niewidzialnym uchwytem. - Tak mi przykro - wykrztusiłam te słowa z miejsca wewnątrz mnie, gdzie zwykle ukrywałam wszystkie moje żale i zmartwienia. Wszystko, co robiłam, to przyprawiałam Dexa o ból głowy. Tracił przeze mnie pieniądze. Czas. Cierpliwość i wiarygodność. Nie musiał znosić mojego gówna. - Jestem takim wrzodem na tyłku. Całe jego ciało stężało. - Iris. Przysunęłam swój policzek do jego policzka. - Wiesz, że moja mama wiedziała, że ma guza, zanim poszła do lekarza? Czekała, bo zawsze byliśmy spłukani. Bo byłam chora i musiała płacić rachunki za moje leczenie. To cud, że nie szlochałam, kiedy wylewałam z siebie rzeczy, które tak głęboko skrywałam. - A moja biedna yia-yia musiała sprzedać dom, byśmy nie zbankrutowali, kiedy znowu zachorowałam. Musiałam przenieść się do Sonny'ego, bo byłam kompletnie bez kasy. A teraz ty i pozostali przechodzicie przez całe to gówno przeze mnie. Poczucie winy. Poczucie winy. Poczucie winy. - Jest mi tak cholernie przykro, Dex. Nigdy tego nie chciałam. Nie chcę, żeby komuś z was stała się krzywda. Nie chcę nawet widzieć swojego pieprzonego ojca. Czy mieć pierdolony pistolet przyciśnięty do twarzy. Ja nie... Ja nie... - Zajęło mi każdy pojedynczy skrawek determinacji, jaką w sobie miałam, by nie pozwolić urywanym słowom zamienić się w załamany płacz. - Muszę wrócić do domu, by poszukać taty. Dłoń na moim udzie napięła się, ściskając tak mocno, że aż bolało. Dex przerzucił nas tak, że znalazłam się na plecach, a on, opierając się na rękach i kolanach, zawisł nade mną, wyglądając dość mordeczo. Te kobaltowe oczy błyszczały gniewnie. - Nie. - Muszę. Pokręcił głową, patrząc twardym wzrokiem. - Nie. - Mrugnął. - Kurwa, nie. - Dex – szepnęłam. Mój głos brzmiał bardziej żałośnie, niż chciałam. - To moja odpowiedzialność. To musi się skończyć. - On tam jest, Ritz, słyszałaś Lu, ale ty nie wracasz – upierał się. - A zwłaszcza nie beze mnie. To była moja kolej, by zamrugać z niedowierzaniem.

- Pojedziesz ze mną? - Tak. - Opuścił głowę, by złapać moją dolną wargę w swoje i gdyby nie ten dotyk, nie poczułabym sposobu, w jaki jego ręce drżały na moich policzkach. Sposobu, w jaki drżało całe jego ciało. Pokiwałam głową, rozdarta pomiędzy chęcią rozpłakania się, przytłoczona uczuciami, a potrzebą, by rzucić się na niego i poczuć to podnoszące na duchu ciepło, które tylko on był w stanie mi zapewnić. Mogłam to zrobić sama? Tak. Ale czy chciałam? Nie. Byłam zakochana w tym facecie. Całkowicie, przerażająco zakochana. I nagle życie znowu wydawało się takie krótkie. Czy chciałabym przeżyć jego resztę, ukrywając się w cieniu swojego ojca? Przeżywając jego błędy? Nie. Absolutnie nie. Dex musiał dostrzec coś na mojej twarzy, co skłoniło go do opuszczenia na mnie swojego ciężaru. To gorące, nagie ciało rozciągnęło się na moim nagim ciele. Nogami otoczył moje nogi, ramionami uwięził mnie jak w klatce. Omójboże, miałam na sobie nagiego Dextera Locke. Jego ładne, czyste genitalia spoczywały na moim brzuchu. Martwa. Byłam martwa. - Nie pojedziesz sama – nakazał. Do diabła. - Nie pojadę. Utrzymując ciężar ciała na jednym, zgiętym ramieniu, ujął bok mojej twarzy. - Zabrałaś mi dzisiaj dziesięć lat życia, dziecinko – powiedział. O rany. - Myślałem, że będę musiał iść do więzienia na resztę – wyszeptał. Jego gorąca i wymagająca ręka złapała moją łydkę. - Znajdziemy ten kawałek gówna, na który ty i Son jesteście skazani i postaramy się to załatwić. Ty i ja. Rozumiesz? Czy rozumiałam? O tak. Pokiwałam głową. Te błyszczące, niebieskie oczy wbiły się w moje. Odetchnął. - Nie wiem, co bym, kurwa, zrobił, gdyby coś ci się stało. - Ścisnął moje kolano. Śmiertelnie mnie wystraszyłaś i mam zamiar upewnić się, że twój tatuś dowie się, jakie to uczucie. Drżenie ogarnęło każdy skrawek mojej skóry. Powolne, ale potężne, pochłaniało mięśnie i nerwy, jakby było wygłodniałe. Ta chwila, jego oświadczenie, wszystko wydawało

się być jak sen. Jak coś, co mogłoby przydarzyć się Iris Taylor w alternatywnym wszechświecie, gdyby życie przebiegało w sposób, w jaki powinno. Czy obchodziło mnie, że groził mojemu tacie? W tym momencie nie za bardzo. Postanowiłam to zignorować, ponieważ chciałam być jedyną, która zrani tego egoistycznego drania. Ręce Dexa trzymały mnie stanowczo. Jedną czule objął mój policzek i przycisnął czoło do mojej skroni. - Nigdy więcej nie chcę czuć się w ten sposób. Myślę, że właśnie wtedy lekko pękło mi serce. - Nic mi nie jest – wyszeptałam, kładąc rękę na jego ręcę, którą trzymał wysoko na moim udzie. Chciałam powiedzieć mu, że nigdy nie byłam tak wystraszona, ale nie mogłam. Nie wtedy, kiedy Dex otworzył się i mówił o swoim własnym strachu. Nie bał się niczego. Nie bał się karaluchów, ciemności, klaunów, horrorów, możliwości zranienia. Niczego. Fakt, że był tak przerażony z mojego powodu, przebił na wylot moje wnętrze. Pochylił głowę, by dotknąć wargami moich. - Nigdy nie pozwolę, by coś ci się stało – mruknął, gładząc kciukiem mój policzek. Kiedy nie odpowiedziałam, głównie dlatego, że byłam tak pochłonięta jego dotykiem, pocałował kącik moich ust. Lepiej niż ktokolwiek inny wiedziałam, jakie życie potrafi być niepewne, ale na tym polegało jego piękno, jeśli rozpoznałeś przed sobą potencjał. Musiałam docenić to co najlepsze, dobrego mężczyznę, którego celem było chronienie mnie, ponieważ to było prawdziwe. Feminizm będzie przeklęty. Dźwigałam samotnie dość ciężarów, by móc powiedzieć, że to nie jest łatwe. Każdy nerw w moim ciele był gotowy na łzy i dławienie się emocjami, ale zdusiłam to w sobie. Zawsze uważałam się za silną, ale z Dexem i z jego ramionami wokół mnie, pomimo tego dnia, czułam się niezwyciężona. Nie potrzebowałam łez. Więc powiedziałam mu prawdę, która zapuściła korzenie prosto w leżącą odłogiem część mojej piersi. Jasną, zwięzłą, precyzyjną. - Wiem. Ufam ci. Ręka na moim ciele zawahała się. - Iris – wyszeptał w moją skroń. Jego głos brzmiał chrapliwie.

Co za mężczyzna. Moje serce nabrzmiało w sposób, który nie był naturalny. Zacisnęłam ręce wokół jego gorącej klatki piersiowej i bezgłośnie wypowiedziałam słowa, których nie pozwoliłabym sobie wyszeptać w jego koszulkę. Dwa krótkie słowa, które dzierżyły całą władzę świata.

Rozdział 34 - Chcesz, żebym poprowadziła? Zerknęłam na Dexa, który siedział ze swobodnie zarzuconym na kierownicę nadgarstkiem. Nie licząc trzech krótkich postojów, od sześciu godzin znajdowaliśmy się w półciężarówce Luthera, a staruszek – nie był zadowolony, kiedy głośno go tak nazwałam – prowadził. Był jak człowiek z misją, obrażając moje umiejętności powolnego jeżdżenia, kiedy pierwszy raz zapytałam go, czy chce się zamienić. Jego obecna odpowiedź brzmiała tak samo jak poprzednia. - Jest dobrze. Mogłam z pamięci wyklepać mnóstwo związanych z nim rzeczy, w których był bardziej niż dobry, ale długie siedzenie za kółkiem do nich nie należało. Ból pomiędzy moimi nogami stanowił miłe przypomnienie jednej z nich. Tak samo jak wspomnienie jego kolorowej skóry i tych ocierających się o mnie kuleczek w Małym Dexterze. Uch. To wszystko było takie gorące, wszystko, co go dotyczyło. Moja szyja się rozgrzała. - Wszystko tam w porządku? - zapytał. Przygłup miał wszystkowiedzący uśmieszek na twarzy. Kiedy rano mnie obudził, niemal rozłożoną na plecach, z owłosionym udem splątanym z moimi udami, miał przymknięte oczy i zadowolony z siebie uśmiech. Powolnymi, kolistymi ruchami dociskał twardą erekcje do mojego tyłka. A co ja zrobiłam? Pozwoliłam mu na to. Pozwijcie mnie. Nawet świeżo upieczona była dziewica wiedziała, że ma do czynienia z ładnym penisem. Długim, idealnej grubości penisem. Rany. Co było ze mną nie tak? Przeszłam od myślenia o seksie i szalejących tuż przed okresem hormonów, do całkowitej niezdolności do myślenia o czymś innym, jak tylko o wszystkich tych rzeczach związanych z nagością Dexa. Odurzył mnie. To musiało być to. Okej, to niezupełnie tak, ale jednak. To było niemal magiczne. Niestety leniwy poranek zmienił się zbyt szybko, kiedy jego telefon zaczął dzwonić w momencie, gdy Dex ułożył się nade mną, opierając się na rękach i kolanach. To był Luther. I to Luther

zaoferował, że pożyczy nam swoją półciężarówkę, kiedy pakowaliśmy się przed wyjazdem. Oto dlaczego wraz z wszystkowiedzącym dupkiem okupującym kierownicę wylądowaliśmy w połowie drogi do hrabstwa Dade. - W porządku – odpowiedziałam, opierając się plecami o kąt, który tworzyło siedzenie i drzwi. - Na pewno nie jesteś zbyt zmęczony, by kierować? Strzelił tymi błękitnymi oczami i zacisnął usta. - Jestem gotowy, by się stąd wydostać. W dziesięć godzin. - Okej – powiedziałam, wzruszając ramionami. Westchnął głęboko i przeciągle i sięgnął przez konsolę, by chwycić moje udo. - Chcę zakończyć to gówno, Ritz. Przez ostatnie kilka godzin robiłam, co w mojej mocy, by nie martwić się tym bałaganem. Kiedy poszłam do łóżka po tym, jak skończyłam płakać, a Dex mnie pocieszał, udało mi się całkiem szybko zasnąć, ale to nie znaczy, że się z tym uporałam. Budziłam się co najmniej cztery razy w ciagu nocy, spocona, zdenerwowana, walcząc z koszmarami o tym, co stało się w salonie. Dwa razy, kiedy spoglądałam na Dexa, widziałam, że on również jest całkowicie rozbudzony. Nie wiem, czy nie spał, czy też, kiedy rzucałam się i przewracałam z boku na bok, robiłam tyle hałasu, że go budziłam. Nie pytałam. Raz przesunęłam swoje palce bliżej jego, a on gładził moje plecy, dopóki znowu nie zasnęłam. Istnieje możliwość, że spał mniej niż ja. I mogę sobie tylko wyobrażać, o czym myślał. Ponieważ wiem, o czym sama myślałam, gdy tylko sobie na to pozwoliłam. Co, jeśli... Co, jeśli mój tato nie ma pieniędzy? Jechaliśmy na Florydę, by go znaleźć, ale co potem? Co zrobimy, gdy okaże się, że ma tylko dziesięć dolarów na koncie? Taka opcja była... zmuszę go, żeby to rozwiązał. Możliwości były nieograniczone, moja bezwzględność również. Byłam pewna jak diabli, że nie wrócę do Austin, dopóki to gówno nie zostanie załatwione. Kiedy przyjęłam możliwość, że jest spłukany, pomyślałam o nieprzytomnym i wykrwawiajacym się na podłogę Pins Blake'u. I to dodało mi energii. Ale...

W sercu zawsze będę histeryczką. - Jakie są według ciebie szanse, że nie ma żadnych pieniędzy? - bez zastanowienia zapytałam Dexa. Jego westchnienie w odpowiedzi raczej nie dodało mi otuchy. - Bardziej niż prawdopodobne, dziecinko. Nie to chciałam usyszeć. - Co wtedy powinnam zrobić? - Coś wymyślimy – powiedział, kładąc nacisk na końcówkę "my". - W zależności od sytuacji. Cóż. Mimo że nie było to zbyt pocieszające, przynajmniej mogłam przygotować się psychicznie na prawdę. Zastanawiałam się, czy ściągnięcie z powrotem Curta Taylora załatwi sprawę z gangiem. A może... - Znasz kogoś na czarnym rynku? Jestem pewna, że mógłby żyć bez nerki, woreczka

żółciowego

lub

płuca,

gdyby

musiał

–

powiedziałam,

wystraszona

rozpatrywaniem, czy byłam poważna, czy też nie. Coś mi mówiło, że jednak byłam. Dex zaśmiał się, ściskając moje udo. - Podoba mi się twój sposób myślenia, Ritz. - Myślisz, że to czyni mnie złym człowiekiem? To, że nie jestem całkiem przeciwna zrobieniu czegoś ekstremalnego, by wyprostować ten bałagan? - Nagle zmartwiłam się tym, jaka byłam nonszalancka w całej tej sprawie. Czy naprawdę pozwoliłabym swojemu ojcu zrobić coś takiego? Nie czułam się winna. Wcale. - Nie. - Zamilkł na chwilę i odchrząknął. - Nie możesz spodziewać się, że będziesz dbała o kogoś, kto nie dba o ciebie, dziecinko. To naturalne. Nie pomaga też fakt, że to pierdolony kretyn i gnojek jakich mało. Myślę, że wystarczająco dużo siebie już na niego zmarnowałaś. Nie odezwałam się, myśląc nad jego słowami. Bo miał rację. Za każdym razem, kiedy stary się pojawiał, był jak zapowiedź zagłady. Facet był jak ludzka kula do burzenia murów i nie zważał na innych. Nadszedł czas, bym pozwoliła mu odejść na dobre. - Masz rację. - Oczywiście, że mam – zgodził się z lekkim parsknięciem. Jęknęłam i oparłam się o siedzenie, starając się zrelaksować. Starając się poluzować ten bezbożny uścisk, który napinał moje emocje.

- Jak sprzeda kilka organów, to może w końcu będę miała miłe, normalne życie. Usta Dexa drgnęły, kiedy rzucił mi z ukosa długie spojrzenie. - Dziecinko, nie wiem, co rozumiesz przez normalne, ale będziesz miała miłe, bezpieczne życie, jak tylko go złapiemy. W porządku? Możesz na to postawić. - Jego głos był niski i zgrzytliwy. Był wściekły – wściekły dla mnie... na moją cześć, a moje wnętrze to rozpoznało i rozkwitło. Pokiwałam głową. - Wszystko, czego chcę, to po prostu przez jakiś czas o nic się nie martwić. Tak długo, jak sięgałam pamięcią, to było moje zdrowie, mama, znowu moje zdrowie, yia-yia, wychowywanie Willa, rachunki, brak pracy, a teraz to wszystko. Pomijam część, w której niektórzy poszli do szkoły i na tym się skupili. Gdzie dzieci mogły być dziećmi, zamiast siedzieć na naświetlaniach i załatwiać usługi pogrzebowe. Nie skarżyłam się. O nie. Ale... nie prosiłam też o zbyt wiele, prawda? - Teraz oddałabym lewy biceps, by moim jedynym zmartwieniem było, czy powiedzieć ci, że zamówiłam zły tusz, czy nie – westchnęłam. Jęknął, a uśmiech uniósł jedną stronę jego ust i policzek. - Nie docenia się takiego gówna, prawda? - zapytał, pozwalając swoim palcom przesunąć się trochę wyżej po moim udzie. - Wszyscy biorą rzeczy za pewnik, małe rzeczy, duże rzeczy... wszystkie. Dex mruknął porozumiewawczo. - Nauczyłem się swojej lekcji w więzieniu. Masz jakiekolwiek pojęcie, jak brakowało mi palenia, kiedy byłem zamknięty? Jeżdżenia dookoła? Pieprzonego prysznica bez martwienia się, że zostanę wzięty z zaskoczenia? A jeśli przez wzięty z zaskoczenia miał na myśli... Nie poszłam w tamtą stronę. Za nic w świecie. Zwłaszcza nie wtedy, kiedy byłam całkiem pewna, że starał się ze mną związać i nie zranić mnie na całe życie. - Nauczyłem się tam trochę cierpliwości, więc myślę, że nie powinienem narzekać. To cud, że nie piłam, inaczej oplułabym całą deskę rozdzielczą. - Ty? Cierpliwości? Obruszył się. - Tak.

W końcu parsknęłam. Parsknięciem, które przerwało ciężką ciszę, w jakiej byliśmy pogrążeni. - Nawet nie chcę wiedzieć, jaki byłeś, nim skończyłeś dwadzieścia pięć lat, jeśli myślisz, że z kamienną twarzą możesz powiedzieć słowo na "c". Spojrzenie, które rzucił mi z ukosa było pełne poczucia winy. Zdecydowanie w młodości musiał być ogromnym wrzodem na tyłku. Z-d-e-c-y-d-o-w-a-n-i-e. Chwaląc Pana, uniosłam obie ręce w górę. - Dzięki Bogu, że poznałam cię jako starego człowieka.

*****

Dziwna. Jazda przez tę część miasta, w której dorastałam, była po prostu... dziwna. Obca. Jeździłam tymi ulicami milion razy w życiu. Ostatni raz trzy miesiące temu, kiedy musiałam pogodzić się z faktem, że mojemu bezrobotnemu tyłkowi wyczerpały się opcje – i będę musiała wprowadzić się do Sonny'ego, skoro byłam nieugięta w kwestii wyjazdu z Lanie do Ohio. Wyprawa na cmentarz, gdzie pochowane były moja mama i yia-yia, stanowiła moje oficjalne pożegnanie. W tamtym czasie nie myślałam, że kiedykolwiek powrócę na Florydę. Jaki miałoby to sens? Nie zostawiłam za sobą żadnych powiązań oprócz wspomnień, które były tak dobre jak i złe. Mimo to byłam tutaj, w samochodzie, z mężczyzną, którego nie wymyśliłabym sobie nawet w snach. W miejscu, gdzie powinnam czuć się jak w domu, ale już się nie czułam. - To wszystko jest zbyt dziwne – wyszeptałam, kiedy minęliśmy mały sklepik, przy którym zwykle tankowałam paliwo. Popatrzył na mnie ze znużeniem. Po spędzeniu ostatnich coś około pół miliona godzin w samochodzie, podczas których tylko on prowadził, nie mogłam winić go za bycie cholernie blisko wyczerpania. Ja też nie drzemałam, ale trzymały mnie przy życiu nerwy i adrenalina. Gdzieś tutaj był mój tato. W jakimś obskurnym, małym miejscu ze słowami Motor Inn na końcu.

Ale uzgodniliśmy, że trochę się prześpimy, zanim pójdziemy zapolować na przyczynę niedawnego piekła. - Wszystko z tobą w porządku? - zapytał szorstkim, zmęczonym głosem. - Tak. - Minęliśmy żłobek, w którym pracowałam od razu po zakończeniu ostatniej serii naświetlań. Boże, to miejsce mnie przygnębiało. - To wszystko po prostu miesza mi w głowie. Powinnam być podekscytowana tym, że tu jestem, ale nic z tego. Chcę tylko wrócić do Austin. Dex zdecydowanie pokiwał głową. - Nic w tym złego, dziecinko. Poniekąd ulżyło mi, że nie będę musiał zaciągnąć cię z powrotem do domu. Zwęziłam oczy. - Zaciągnąć mnie? - Taa. Zaciągnąć cię – Prychnął. - Nie zostaniesz tutaj, nawet gdybyś chciała – przerwał i spojrzał w moją stronę skupionymi, błękitnymi oczami. - Mieszkałem w Dallas i każdego dnia tęskniłem za Austin, nawet jeśli nie brakowało mi wszystkich tych klubowych bzdur i dramatów. Nie chcę dawać ci powodu, byś tęskniła za tą dziurą. To nie była dziura, ale nie zamierzałam spierać się z nim na ten temat. Wiedziałam, co usiłował zrobić. Namawiał mnie do pozbycia się wszystkich resztek miłości, jaką czułam do Tamarac i Fort Lauderdale. Podstępny skurczybyk. Nie mogłam się powstrzymać i roześmiałam się. Bardziej do siebie niż do niego. Pozwoliłam, by się wyślizgał, w zamian koncentrując się na tym, co powiedział o Widows. - Dex? Dlaczego jesteś w Klubie, jeśli tak naprawdę o niego nie dbasz? To znaczy, wiem, że robisz dla nich wszystkie te pierdoły związane z księgowością i inne rzeczy, ale nie sądzę, żebyś naprawdę... jak to powiedzieć? Lubił w nim być? Podniósł rękę i w zamyśleniu postukał palcami usta. - Tradycja, dziecinko. To moja spuścizna. Do czasu, kiedy opuściłem hrabstwo, Lu zdążył już oczyścić Klub z gówna. Połowa Widows odeszła, a... - urwał i opuścił rękę. Zacisnął usta w czymś, co później uznałam za wyraz niedowierzania i ewentualnie zakłopotania. - Luther był jedynym, który zaoferował mi pomoc, kiedy wróciłem z Dallas, więc trochę mu zawdzięczam, wiesz?

To było to. Ta zajadła lojalność. Nie miał pojęcia, że była to jego najbardziej atrakcyjna cecha. Przebijała jego twarz, tatuaże, ciało, wszystko. Dex Locke był wierny. Był pewny. A ja naprawdę byłam w nim zakochana. - Podpisał pierwszą umowę najmu dla Pins i bez namysłu pożyczył mi pieniądze. Poza Blake'm nikt inny nawet nie zaproponował pomocy w zdobyciu licencji. Pomagam Klubowi głównie z powodu Lu. - To bardzo miło z jego strony. - Jest najlepszym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek znałem. Większość ludzi nie widzi w nim wszystkiego, co dobre, bo jest taki poważny. Ale zebrał się w kupę i przez większość czasu wie, co mówi. Nic nie poradzę, że go słucham: Oddzielaj salon od Klubu. Trzymaj się z dala od kłopotów. Zaklep tę słodką dziewczynę, zanim będziesz żałował. Więc słucham uważnie. Mimo woli uśmiechnęłam się do siebie, kiedy wraz z ostatnim zdaniem dotknął boku mojego uda. Sięgnęłam, by w odpowiedzi dotknąć jego. Na ten kontakt uniósł się kącik jego ust. - Tak długo, jak on w nim jest, jestem i ja. Lubię zajmować się swoim własnym biznesem, a on to rozumie. Jestem tam, kiedy jestem, a oni mają wystarczająco dużo członków, by robili to, czego ja nie chcę robić. W ten sposób to całkiem dobrze działa. Samo wyobrażenie, że ktoś próbuje nakłonić go do zrobienia czegoś, czego nie chce, wydawało się śmieszne. Niedorzeczne. Rozbawiła mnie ta myśl. Był tym, kim był i albo się to akceptowało, albo nie. Ale jak tylko pomyślałam o tym, jakim był kutasem, kiedy pierwszy raz się spotkaliśmy, mój uśmiech opadł, a wszelkie myśli o kochaniu go chwilowo umknęły. Cóż, to znaczy nie zawsze było tak słodko, ale przeszliśmy nad tym do porządku dziennego i nie chciałabym o tym wspominać. Wiedząc, że wariowałby, gdybym odpięła pasy, pocałowałam opuszki swoich palców i sięgnęłam, by przycisnąć je do jego policzka, uśmiechając się jak kretynka, bo Dexa ten gest rozbawił. Nie pozwolił mi opuścić ręki, a głupkowaty półuśmiech osiadł na jego ustach. - Jesteś jednym z najlepszych ludzi, jakich znam.

Nie odpowiedział, ale za każdym razem, kiedy później na niego spoglądałam, zadumany wyraz jego twarzy zabarwiony był czystym zadowoleniem z siebie. Minęliśmy szpital, w którym pracowała moja mama i nagle uderzyła we mnie świadomość, że mam nadzieję w ciągu kilku godzin zobaczyć się ze swoim tatą. Z jakiegoś powodu zastanawiałam się, jak będzie wyglądał. Czy dalej będzie miał tę samą brodę? Od razu mnie rozpozna? Pomyśli, że wyglądam jak mama? - Dziecinko, co to, do cholery, za westchnienie? - zapytał Dex. Jęknęłam na tyle cicho, że może nie usłyszał. - Myślę, że jestem zdenerwowana, że zobaczę tatę pierwszy raz od wieków – westchnęłam. - To jak pierwszy dzień w szkole czy coś. To może być niemal tak złe, jak mój pierwszy dzień w Pins. Poruszył brwiami. - Nie masz się o co martwić – zapewnił mnie. Absolutnie nie mam. A jeśli nie ma pieniędzy? A jeśli opuścił miasto? Jeśli, jeśli, jeśli i jeszcze więcej pieprzonego jeśli. Czy już wcześniej nie wspominałam, jak bardzo nienawidzę polegania na innych ludziach? Zwłaszacza na osobie, która prawdopodobnie była najmniej godną zaufania, jaką kiedykolwiek spotkałam. - Charlie... Zaśmiał się, odwracając te krystalicznie niebieskie oczy w moją stronę. - Nie martw się o to. Zacisnęłam usta i zachowałam swoje obawy dla siebie. Nie było sensu ich podkreślać, dopóki nie mieliśmy pewności, czy rzeczywiście jest w mieście. Jasne, że Luther nie miał powodu, by kłamać i miałam nadzieję, że jego znajomy również, ale nie zamierzałam stawiać wszystkiego na jedną kartę. Będę się martwić, kiedy zyskam pewność, że Curt Taylor jest w pobliżu. Zauważyłam jeszcze kilka miejsc, które widziałam setki razy. Należący do jednej rodziny sklep żelazny, sklep spożywczy, okoliczne salony fryzjerskie, od kiedy męskie strzyżenie było w doskonałym stylu.

To wszystko za bardzo przypominało deja-vu. Przypomnienie o jednym z najlepszych czasów w moim życiu i jednocześnie najgorszym. Hotel, do którego zajechaliśmy, był jednym z wielkiej sieci hoteli. Znalazłam go na telefonie, kiedy szukałam czegoś niedrogiego na Florydzie. Opłaciłam go, zanim powiedziałam cokolwiek Dexowi, ponieważ starałby się namówić mnie do użycia jego karty kredytowej. Przeszłam przez meldowanie się jak lunatyczka, wypełniając dokumenty najgorszym pismem wszechczasów. - Proszę bardzo – powiedziała recepcjonistka, kiedy wręczała mi dwie karty, a jej oczy błądziły po wytatuowanej szyi Dexa, a potem wróciły do paskudnego siniaka na moim policzku. Och, do diabła. Cokolwiek. Otoczyłam Dexa ramieniem i pochyliłam się do niego, przyciskając policzek do jego bicepsa, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie. Spojrzał na mnie tymi błękitnymi tęczówkami z fioletowoniebieskimi otoczkami i uniósł usta w uśmiechu. Wolną ręką poczochrał mnie po głowie. - Chodź, leniuchu. Nie miałam wątpliwości, że kiedy szliśmy do pokoju, przypominałam pełnego uwielbienia szczeniaczka. - Idź pierwsza pod prysznic, kochanie. Muszę zadzwonić do Sonny'ego i Lu – powiedział, kiedy rzuciliśmy nasze bagaże tuż za drzwiami. Pokiwałam głową i przeszukałam worek marynarski, spoglądając na łóżko typu king size, które zajmowało większość pokoju. Przechodząc, szturchnęłam Dexa w ramię, w pośpiechu wzięłam prysznic i ubrałam się w stary, wyświechtany podkoszulek oraz zwykłe majteczki bikini. Jakoś udało mi się nie zasnąć na stojąco. Jak już miałam otwierać drzwi, usłyszałam po drugiej stronie Dexa. - ... na więcej. Nie bądź, kurwa, głupi – odgryzł się. Cóż. Nie sądzę, by tak rozmawiał z Lutherem, a jeśli to był Sonny...chciałam usłyszeć tę konwersację. - Powiedziała mi wszystko – przerwał. - Tak, to też. Słuchaj Son... Pięć trafień, co mój zdradziecki brat mógł na końcu chlapnąć.

- Chcę mieć to gówno za sobą... Tak... Chcę wrócić do domu, a ona wraca ze mną. Jak cholernie trudno ci to zrozumieć? Ona jest moja, bracie, i pierdoli mnie, czy jesteś o to wściekły, czy nie. Jest, jak jest, a ty musisz sobie przypomnieć, jak dobrze mnie znasz... Myślisz, że byłbym tu, gdybym nie chciał? Cholerka. W tym momencie oddałabym swojego pierworodnego, by wiedzieć, co Sonny mówi po drugiej stronie linii, zamiast opierać się na domysłach. Czasami nienawidziłam tego, jaka byłam ciekawska. Powinnam zwyczajnie wejść do sypialni jak normalna osoba. Och, kogo chciałam oszukać? Każdy stałby po drugiej stronie drzwi i podsłuchiwał. Dex wydał dźwięk, który brzmiał jak warczenie. - To nie będzie żadna pieprzona strata jej czasu ani mojego. Jestem dorosły, Son. Nie będziesz mi mówił, co mogę, a czego nie mogę. Doskonale wiem, co robię. Chcesz spróbować spuścić mi wpierdol, kiedy wrócisz? W porządku. Mam to w dupie. Ale mnie nie przekonasz. Wkurwiaj się... - Sonny musiał mu przerwać, bo nastepne, co zrobił, to roześmiał się gorzko. - Mam na to wyjebane. Całkowicie wyjebane. Możesz mnie pocałować w moją pieprzoną dupę, tak samo jak Trip. Zadzwonię, kiedy znajdę twojego ojca, ty uparty skurwielu. A potem nic. Odczekałam chwilę po drugiej stronie drzwi, by zobaczyć, czy Dex powie coś jeszcze, ale bez powodzenia. Słyszałam jedynie jakieś szelesty i skrzypienie, kiedy poruszał się po pokoju. No dobrze. W porządku. Pozbywając się swojego co-do-cholery wyrazu twarzy, swobodnie otworzyłam drzwi. Kiedy wyszłam, rozebrany do bokserek Dex siedział na brzegu łóżka i ziewał, szeroko otwierając usta. Całkowicie spokojny. Kompletnie zrelaksowany, jakby właśnie nie wdał się w spór z moim bratem. Po raz kolejny Charles Dexter Locke wraz ze swoim solidnie wyrzeźbionym sześciopakiem, w pełni pokrytymi tuszem rękawami, przekłutymi sutkami i cholernie atrakcyjnym tatuażem czerwonej ośmiornicy siedział tam niemal nagi. Moje usta zadrżały oniemiałe. Czy to kiedykolwiek mi spowszednieje? Byłam pewna, że nie. - Jesteś taki gorący – to stwierdzenie padło z moich ust, zanim byłam w stanie je powstrzymać.

Teraz uśmiech, który wkradł się na jego znużoną, wciąż zajętą ziewaniem twarz, był absolutnie niepowstrzymany. Odchylił się do tyłu, opierając na rękach i przyglądał mi się zmęczonymi oczami. - Chodź tutaj – mruknął. Jakbym miała się wahać, kiedy miałam okazję stanąć tak blisko niego i całej tej wspaniałej, gorącej skóry. Zatrzymałam się pomiędzy jego szeroko rozstawionymi nogami. Dex usiadł, swobodnie chwytając tył moich ud i dłońmi zaczął znaczyć szlak w górę krzywizny mojego tyłka, pod cienki i rozciągnięty materiał podkoszulka. Niezależnie od tego, czy wiedział o moim ramieniu, czy nie, noszenie rzeczy z długim rękawem wciąż było jak moja druga natura. Na szczęście nie zwrócił na to uwagi, kiedy jego ręce w większości krążyły po mojej talii, a kciuki zataczały maleńkie kręgi tuż powyżej kolczyka w pępku. Mój podkoszulek podwinął się na jego ramionach. - Widziałem w życiu wiele rzeczy... Nie wymiotuj, Iris Mówiąc wiele rzeczy, niekoniecznie miał na myśli kobiety. No dobra, kogo ja oszukuję. Prawdopodobnie to właśnie miał na myśli. Nie będę rzgać. Nie będę. - Ale ty – Jego nozdrza rozszerzyły się. - moja słodka, słodka dziecinko zdecydowanie jesteś moją faworytką. Myślę, że wygrywasz w przedbiegach. - Pochylił głowę, by przygryźć luźną bawełnę, udrapowaną na jego przedramionach. Za pomocą języka i zębów powoli przesuwał materiał w górę, dopóki jego głowa nie znalazła się pod podkoszulkiem, tworząc solidne wybrzuszenie powyżej mojego brzucha. Czubkiem języka przelotnie trącił kolczyk w pępku. Oddechem ogrzał skórę powyżej, po czym przycisnął do tego miejsca wilgotne i delikatne usta. Dotknął go językiem, bardziej całując niż liżąc. - Tak dobrze pachniesz – mruknął, kiedy jego ręce ugniatały moje biodra, wyginając mnie w łuk i przyciągając bliżej. Kiedy tak patrzyłam, jak z twarzą pod moją koszulką całuje mnie i liże, pomyślałam że nie ma na świecie nic bardziej gorącego. Dex powolnymi, niewinnymi muśnięciami ucałował z każdej strony moją klatkę piersiową. - Szkoda, że jestem taki zmęczony – powiedział, śledząc językiem linię mojego brzucha.

O rany. Wilgotny, szorstki koniuszek zatrzymał się bezpośrednio pomiędzy moimi piersiami. Mogłam zobaczyć, jak jego głowa obraca się w prawo, kiedy kreślił niewielką linię na spodzie mojej piersi. Złapał ustami środek krągłości i delikatnie wciągnął. Jasna, pieprzona cholera. Przesunął wargi na drugą i zrobił to samo. Kiedy ogień rozkwitł w moim rdzeniu, wydałam z siebie nie do końca ludzki dźwięk. W tym momencie wyciągnął głowę spod mojej koszulki i złożył ostatni, szybki pocałunek na moim piercingu. - Muszę wziąć prysznic, dziecinko. Zakrztusiłam się. Mówił serio? Moja twarz musiała przybrać co-do-diabła wyraz, ponieważ zdusił śmiech, przyciskając usta do mojego, teraz ponownie okrytego ubraniem biodra. - Jestem cholernie zmęczony. Nie musisz się kłaść, jeśli nie chcesz – stwierdził, podnosząc się z rękami wciąż pod moją koszulką. Błysnął jeszcze jednym zmęczonym uśmiechem, pocałował mnie w czubek głowy i mijając mnie, dał mi klapsa w tyłek. - Prześpij się trochę – powiedział, jakby to była jakaś opcja, kiedy pomiędzy nogami czułam wodospad Niagara. Zanim zdałam sobie sprawę, że nie żartował, zostawił mnie stojącą tam jak kompletna idiotka i odkręcił prysznic. To kutas. Podeszłam do łóżka, z całych sił starając się nie myśleć o poprzedniej nocy - o rozkoszy na rozluźnionej i uszczęśliwionej twarzy Dexa oraz o tym, jak wygladał kilka dni wcześniej, z ustami... Przestań. Co zaskakujące, łóżko było dużo wygodniejsze niż to u Sonny'ego i zdecydowanie bardziej wygodne niż kanapa Dexa. Nie byłam zaskoczona, że niemal natychmiast po przyłożeniu głowy do poduszki zapadłam w sen. Miałam wrażenie, że ledwie usnęłam, kiedy po przewróceniu się na brzuch i przyciśnięciu policzka do prześcieradła, poczułam na kręgosłupie gorące usta i chłodne powietrze. Dwa zestawy palców przesunęły się w dół moich łopatek i po bokach pleców.

Byłam jeszcze w półśnie, kiedy wsunął przedramię pomiędzy mój brzuch i materac. Jego usta prześledziły wgłębienie kręgosłupa. Ciepło rozeszło się od karku aż do kości ogonowej i pod jego dotykiem jak kot, instynktownie wygięłam się w łuk. Mrugając sennie, zauważyłam, że w pokoju panuje mrok. Musieliśmy przespać najwyżej kilka godzin. Jedynym dźwiękiem był cichy szum kilmatyzatora na ścianie i skrzypienie łóżka pod Dexem, kiedy przesuwał ciężar ciała w dół, wciąż obejmując mnie ramieniem. - Już nie jesteś zmęczony? - wyszeptałam pytanie ochrypłym głosem. Niski chichot wypełnił pokój, gdy wirował językiem po najniższym punkcie moich pleców. - Potrzebowałem tylko krótkiej drzemki – szepnął tuż przed tym, nim ugryzł mnie w pośladek. O rany. Być może wygięłam się jeszcze bardziej, bo zarobiłam jeszcze jedno ugryzienie w drugi pośladek. Wolną ręką Dex ujął moją pupę, długie palce rozciągały się od środka niemal do biodra. - Ten tyłek... - jęknął, jednocześnie całując pośladek. - Powinienem być wdzięczny temu, że cały czas spędzasz na pływaniu czy twojej mamie, że zostałaś nim pobłogosławiona? Lekko pokręciłam pupą. - Nie wiem. Bez żadnego ostrzeżenia jego ramię mocnym chwytem uniosło moje biodra w górę, a koniuszek języka przesunął się w dół złączenia pośladków, z wilgotnym naciskiem wślizgując się w szczelinkę. Jasna cholera. Jasna cholera i wszyscy święci. Płaskim językiem Dex ostrożnie i z rozmysłem polizał moją spoinę raz, dwa razy – za mało – po czym, po szybkim okrążeniu, wsunął ostry czubek do środka. Umierałam, umierałam, umierałam. Miał zamiar zabić mnie ustami. A te usta... Och, Boże, te usta, kiedy zaczął delikatnie ssać każdą miękką fałdkę. Matko. Święta. Rajnaziemi.

Pewnie powinnam być zawstydzona krzykami i jękami, które wyrywały mi się z gardła, kiedy starałam się pchnąć do tyłu biodra. Mój policzek wciąż przyciskał się do materaca, a palce zaciskały się na hotelowym prześcieradle. I z pewnością to brak wizji potęgował każdy wilgotny dotyk, każdy cichy, krótki jęk aprobaty, który wydawał, kiedy wsuwał swój język tam, gdzie pragnęłam – porzebowałam – czegoś większego. Niemal jakby czytając mi w myślach, ścisnął lekko mój tyłek, zanim zadławiłam się krzykiem, kiedy centymetr po centymetrze wsunął głęboko we mnie swoje długie palce, zastępując nimi szorstki i brutalny język. Usta Dexa całowały moje pośladki, palce znurzały się głęboko w moje ciało. Zginając się. Wsuwając się i wysuwając, kiedy ja skomlałam w materac. - Idealna, dziecinko. Tak cholernie idealna... - Ledwie go słyszałam, kiedy dyszał w skórę mojego tyłka. Byłam tak wilgotna, że mogłam to poczuć. Usłyszeć. Mokry dźwięk jego palców sprawiał, że rozpaczliwie pragnęłam tego mrowienia, które rozkwitło w dole mojego ciała w chwili, kiedy przewrócił mnie na brzuch. Szybkość jego ruchów wzrosła dwu, a następnie trzykrotnie. Żar narastał i narastał, gdy całował i zaciskał zęby na moich pośladkach, gryząc tym mocniej, im bardziej mokra się robiłam. Pomiędzy szaleństwem jego palców a błogim gorącem promieniującym z jego ciała, byłam w raju. Dopóki się nie odsunął. Obejrzałam się przez ramię, nie przejmując się, że w ciemności ledwie mogłam dojrzeć jego zarys, skoro gorąca obecność jego ramienia otaczającego moją talię potwierdzała, że wciąż tam jest. Nagle gruba końcówka penisa znalazła się pomiędzy moimi dolnymi wargami, kiedy opadł na mnie swoim ciężarem. Był nade mną. Z udami po zewnętrznej stronie moich ud. Z kroczem przy moim tyłku. Piersią przy moich plecach. Był jak ludzki koc, kiedy powoli wpychał szeroki, masywny wał, centymetr po wyśmienitym centymetrze. Nawet teraz, po niemal dwudziestu czterech godzinach było ciasno. Niezupełnie bolało, ale nie było takiej możliwości, bym mogła kiedykolwiek zapomnieć - nawet po tym, jak już miałam w sobie tę potężną główkę - że tam był. Wypełniając mnie. Rozciągając. Wciskając się w moją cipkę, w której kiedyś już pracował swoją długością. I jasna cholera. Jasna. Cholera.

Pulsowałam wokół niego, jeszcze zanim miał szansę po raz pierwszy się wycofać. Usta Dexa obniżyły się na krzywiznę mojego ramienia i karku, gryząc mocno, aż oboje jęknęliśmy, jednak z zupełnie różnych przyczyn. - Kurwa, Ritz – wyszeptał, ale nie było w tym żadnej siły. Żadnej prawdziwej potrzeby czy pragnienia, by mnie powstrzymać. Więc zacisnęłam swoje wewnętrzne mięśnie jeszcze raz, w zamian otrzymując skręt jego bioder wraz z głębokim, gardłowym jękiem. Czułam się, jakbym była wypełniona do maksimum. Jeszcze jeden centymetr, jeden milimetr więcej w obwodzie i nie byłoby takiej możliwości, bym mogła przyjąć go bez bóu – pomyślałam. Ale to... to było doskonałe. Wygięłam się bardziej, doceniając lata uprawiania jogi i rozciągania się po pływaniu, przyjmując jego fiuta jeszcze głębiej. - Och! - Dex jęknął przeciągle i nisko w moje plecy. - Niech to cholera, dziecinko – syknął. Wilgotne usta przesunęły się po moi ramieniu. Nie wycofując się na milimetr, wsunął kolana pomiędzy moje nogi, rozkadając je tak szeroko, że gdybym była ubrana, wyglądałabym, jakbym miała się czołgać pod drutem kolczastym w wojsku. Ramię wokół mojej talii zacisnęło się, kiedy w końcu się wycofał o jeden nagi centymetr, a następnie pchnął do przodu. Mocno. Wycofał się po raz drugi, o kolejne dwa centymetry, po czym wcisnął się z powrotem. Powoli i równomiernie Dex wysuwał się coraz bardziej i wsuwał z powrotem, centymetr po centymetrze, dopóki sama tylko końcówka nabrzmiałej główki nie rozciągała tego miejsca. Wtedy pchnął. A ja dławiłam się dźwiękami i dzikimi sapnięciami, kiedy jego gorące jądra uderzały we mnie w rozdzierających pchnięciach. Dyszenie Dexa przy każdym miarowym ruchu przerywało stały rytm sapnięć wydobywających się z moich ust oraz odgłos ciała uderzającego ciało. Jego twardy fiut wbijał się we mnie w potężnych pchnięciach, które sprawiały, że parłam do tyłu po więcej. Jęknęłam w łóżko, kiedy przechylił biodra w taki sposób, że docierał do czegoś magicznego we mnie. Warknął w aprobacie i ponownie ugryzł mnie w ramię. - Dobrze. - Przygryzł drugą stronę. - Tak cholernie... dobrze.

Do licha. Przycisnął mnie mocniej do siebie i nie tracąc wilgotnego połączenia naszych ciał, szybkim ruchem przerzucił nas tak, że leżał na plecach, a ja idealnie na nim. Oparł stopy o łóżko i rozchylił moje nogi tak, że kolana dotykały jego kolan, zostawiając mnie otwartą i wrażliwą. Przynajmniej dopóki nie podrzucił w górę bioder. Krzyknęłam jego imię i dostałam kolejne pchnięcie. To instynkt zmusił mnie do wyciągnięcia ramion w górę, po obu stronach jego twarzy i zaparcia się o wezgłowie. Kiedy przechyliłam głowę w bok, twarz Dexa znalazła się tuż przy mojej. Nie mogłam zobaczyć więcej niż tylko słaby jej zarys, tak twardy i silny, że nawet w ciemościach wiedziałam, gdzie są jego usta i znalazłam je tam, gdzie nie powinnam móc ich znaleźć. Jego język poszukał mojego, ścierając się z nim całkowicie poza rytmem, w jakim wpychał długi wał w moje ciało i wysuwał go na zewnątrz. Jednął ręką owinął górną część mojej klatki piersiowej, drugą ułożył bezpośrednio pod piersiami, obejmując mnie nimi jak stalowymi obręczami. W tej pozycji jego pchnięcia były płytsze, ale ich kąt... - Proszę, nie przestawaj – sapnęłam, owijajac stopami jego łydki i opuszczając biodra niżej, kiedy z każdą sekundą pomopwał coraz mocniej. - Nie przestanę – powiedział ochryple, przesuwając rękę w dół, by przycisnąć palce do szczytu mojej szczeliny. Szarpnął biodrami, wbijając się we mnie mocno. Odchyliłam głowę do tyłu, blokując łokcie, by utrzymać się w miejscu, kiedy jego pchnięcia stały się szybsze i bardziej brutalne. Nie wiem, które z nas zaczęło się pocić pierwsze, ale moje plecy były mokre. Wewnętrzna strona ud drżała, szeroko rozciąnięta jego kolanami. - Dex, Dex, Dex – skandowałam jego imię. Delikatnie zataczał kręgi na mojej łechtaczce, gdy skręcałam się na jego ciele, desperacko pragnąc więcej jego fiuta i więcej jego palców. Więcej, więcej, więcej. Przygryzł zębami moją szczękę.

- Kocham cię taką – mruknął. - Całą miękką i mokrą dla mnie, dziecinko. - Pchnął mocniej, wywołując mój krzyk. - Moja własna, słodka, mała cipka... cała moja... prawda, kochanie? Co? O czym on, u licha, mówił? - Powiedz to – domagał się, kiedy jedynie jęczałam w odpowiedzi na krążenie jego opuszków po mojej łechtaczce. - Powiedz to. O rany. Pokręciam nad nim biodrami, zaciskając swój rdzeń wokół grubej erekcji. - Jest twoja, Charlie. - Zawsze – uściślił, wraz z ostrym pchnięciem. O jasny szlag. Mogłam to poczuć. Poczuć tę magiczną eksplozję fajerwerków i tęczy nawet w palcach u nóg. - Zawsze. Sposób, w jaki tłoczył biodrami, powiedział mi, że jest zadowolonym mężczyzną. Pchnięcia uginały powierzchnię materaca, ramię wokół mojej piersi zacisnęło się. Dex był jak człowiek opętany, wydzierając mój orgazm bezpośrednio z garnka złota. Mogłam krzyczeć, ronić łzy radości lub zacząć mówić językami, kiedy przeszło przeze mnie uwolnienie i nawet bym tego nie zapamiętała. Fajerwerki pędziły przez mój kręgosłup tak długo, iż pomyślałam, że wtopiłam się w niego, a przynajmniej rozpuściłam wokół jego grubości. Najszybszym ruchem świata wycofał się ze mnie, zamykając moje uda wokół swojego penisa i pchnął pomiędzy nie. Raz, dwa razy, wypuszczając szorstki okrzyk, kiedy doszedł, rozpryskując gorący strumień na moim brzuchu i piersiach wraz z powolnym, końcowym pompowaniem. Dyszałam razem z chrapliwym oddechem Dexa, wypełniającym moje ucho i czyniącym mnie głuchą i nieczułą na wszystko inne. Dopiero gorący ruch jego rąk na wypukłości moich piersi, barków i ramion na powrót przyciągnął mnie do rzeczywistości. Jego kciuk gładził bliznę na ramieniu. Powoli, leniwie Dex obniżył nasze nogi na łóżko i przetoczył nas na bok. Patrząc przez ramię, błysnęłam mu zmęczonym uśmiechem i pochyliłam twarz do pocałunku. I co to był za pocałunek. Jedwabisty, delikatny, bardziej przy użyciu warg niż jezyka. Więcej czułości niż posiadania.

No dobra, prawie. - Budź mnie w ten sposób, kiedy tylko chcesz. Uśmiech wybuchł na twarzy Dexa. Wszystko, co zrobił, to ujął dłonią moją twarz i pocałował kącik ust z miękkim pomrukiem. - Taki mam plan.

Rozdział 35 Kiedy obudziłam się następnego poranka, miałam straszną ochotę zwymiotować. Pierwsza myśl w mojej głowie, jeszcze zanim zaakceptowałam fakt, że leżę naga w łóżku z Dexem, dotyczyła mojego taty. Mojego przeklętego taty. Człowieka, którego prawdopodobnie – miejmy nadzieję – zobaczę po raz pierwszy od ośmiu lat. Cholera. Nie cholerka. Cholera. Nie wiedziałam, czy to nerwy, gniew, czy obrzydliwe uczucie oczekiwania, ale sprawiało, że czułam się niespokojna. Tak niespokojna, że Dex zauważył to, zanim jeszcze opuściliśmy pokój. Stojąc w drzwiach łazienki i zapinając dżinsy, zmarszczył brwi. - Co się dzieje? Chciałam powiedzieć, że nic, ale nie zrobiłam tego. Nigdy więcej kłamstw, prawda? Musiałam zadowolić się posłaniem mu zakłopotanego uśmiechu w tym samym czasie, w którym zerknęłam na Uriel. Kogo ja chciałam oszukać? Patrzyłam a przekłute sutki, pokrótce przypominając sobie, jak kilka godzin wcześniej czułam je na swoich plecach. Ogarnij się! Próbowałam pokryć swoje zażenowanie kaszlem. - Myślę, że jestem trochę zdenerwowana. - Dlaczego? - zapytał, jakby moje przyznanie się było absolutnie głupie. - Nie wiem. Sądzę, że to dlatego, że zobaczę swojego tatę pierwszy raz od tak dawna, ale też dlatego, że w pewien sposób czuję się, jakbyśmy mieli brać udział w jakimś programie o łowcach nagród czy coś. Czy to ma sens? Podrapałam się po gardle. Dex zmrużył oczy, powoli wyciągając z ust szczoteczkę do zębów. - Nie. Cóż. - Nie denerwuj się, dziecinko. Nie ma czym. Znajdziemy twojego tatę, a wtedy wymyślimy sposób, jak poradzić sobie z tym gównem, zanim trafię do więzienia za morderstwo – powiedział tak nonszalancko, że niemal przegapiłam fakt, że właśnie wspomniał o możliwości powrotu do więzienia. Za morderstwo. Z mojego powodu.

Och, Panie. Dźgnęłabym go nożem, zanim zrobiłby coś tak głupiego, więc postanowiłam zignorować tę część jego komentarza. - Nie sądzę, żeby to było takie proste. Popatrzył na mnie twardym wzrokiem, z powrotem wpychając szczoteczkę do ust. - Jest. Odpuściłam, ponieważ faktycznie, jak mogłabym wyjaśnić Dexowi, dlaczego denerwuję się spotkaniem z ojcem? Nie było tak, że nie pogodziłam się z tym, jak się sprawy miały. Zostawił mnie i moją rodzinę. Odhaczone. Zostawił mnie, kiedy miałam szesnaście lat, byłam w środku naświetlań, a mama nie żyła. Odhaczone. A potem, kiedy miałam dwadzieścia cztery lata, zostawił mnie ponownie, bym radziła sobie z jego bałaganem, oczywiście wiedząc, z jakimi ludźmi ma do czynienia. Odhaczone. Uderzyło mnie to jak policzek. Mocny policzek, który mógł obluzować kilka zębów. Był do niczego. Jasne i proste. Nie był Sonnym. Nie był również Willem, ponieważ wiedziałam, że gdybym powiedziała bratu, że ludzie, którzy pojawili się w mojej pracy, zagrażają mojemu życiu, zrobiłby wszystko, by to naprawić. Dosłownie wszystko. Po prostu nie chciałm wciągać go w ten bałagan. Curt Taylor nie był nawet Lutherem. Lu posunął się do tego, że pożyczył nam swój samochód, byśmy mogli pojechać na poszukiwania mojego taty. Pomógł znaleźć tego dupka. A ledwie mnie znał. Absolutnie też nie był Dexem. Nie był Charliem. Nie było w nim tej zawziętej zaborczości i lojalności. Nie było nic. Oprócz tego, że obydwaj byli mężczyznami i członkami Widowmakers MC, nie byo śladu podobieństwa pomiędzy facetem stojącym przede mną a tym, który mnie opuścił. To był człowiek, który milion i pół raza zawiódł ludzi, którzy go potrzebowali. Dlaczego, do jasnej cholery, miałam się przez niego denerwować? Jeśli już, to on powinien denerwować się spotkaniem ze mą. Nie było ani jednej rzeczy, którą bym mu

zawdzięczała. Tu nie chodziło o ponowne zjednoczenie z nim, czy szukanie miłości i instrukcji. To on zerwał ze mną, gdy byłam zbyt młoda, by to zrozumieć. To on powinien bać się mnie. A przynajmniej jego narządy wewnętrzne. Ponieważ właśnie wtedy, siedząc na brzegu hotelowego łóżka, przysięgłam sobie, że jakoś spłaci tych cholernych Chorwatów. Stary drań był mi winien przynajmniej tyle.

***** - Podstępny sukinsyn – Sonny westchnął na drugim końcu linii. Oparłam stopę o najniższy szczebel stołka, rozglądając się po jadłodajni, jakby mój tato mógł kryć się w boksie. Pieprzony dupek. - Facet w recepcji powiedział mi, że wczoraj się wymeldował. Wczoraj, Sonny. Jakby wiedział, co się stało. - Może wiedział, Ris. Wcale by mnie stary drań nie zdziwił. - Bzdura. - Obrzuciłam jadłodajnię kolejnym spojrzeniem, tym razem szukając Dexa. Kilka minut wcześniej poszedł do łazienki i jeszcze nie wrócił. - Spróbujemy odwiedzić kilka różnych moteli w okolicy i sprawdzić, czy damy radę go znaleźć. Taa, szanse były niewielkie i razem z Dexem uznaliśmy, że mój tato musiałby być kompletnym debilem, żeby przenieść się do hotelu w odległości kilku kilometrów, ale... nigdy nie twierdziłam, że nie jest totalnym kretynem. Nadzieja na dobry obrót sprawy była wszystkim, co miałam. Sonny mruknął w odpowiedzi, a niezręczne napięcie między nami wciąż się utrzymywało. Prawie do niego nie dzwoniłam, ale po nocnej rozmowie telefonicznej pomiędzy nim a moim wytatuowanym behemotem, uznałam, że to najlepsza opcja. Po prawdzie było mi przykro, że Sonny wciąż jest na mnie zły. Nawet po tym, jak opowiedziałam mu o incydencie w Pins i brzmiał na złego, wciąż zachowywał dystans. Czułam, że nie odpowiadałby w taki sposób, gdyby między nami było w porządku. I to była moja wina, co było ciężkie do przełknięcia, ale chyba najważniejsze. Działania zawsze mają konsekwensje, prawda?

Obejrzałam się, czekając, by usłyszeć, czy Sonny powie coś jeszcze i zobaczyłam, że Dex stoi na zewnątrz łazienki z kelnerką naruszającą jego przestrzeń. Ale nie tą zwyczajnie miłą, naszą kelnerką, która uśmiechnęła się do nas, kiedy weszliśmy. Zdzira. No dobra, to było niegrzeczne. - Informuj mnie na bierząco, czy będziecie potrzebować, bym zjechał, czy nie. Za dzień lub dwa powinienem dotrzeć do Austin, w zależności od tego, ile razy Trip będzie chciał się zatrzymywać – powiedział mój brat. Wciąż patrząc na Dexa, który pokręcił głową na cokolwiek, co mówiła mu kelnerka, przełknęłam dziwne uczucie w gardle i skupiłam się na rozmowie z Sonnym. Nie było mowy, bym chciała spędzić choć minutę swojego życia, martwiąc się, czy Dex nie robi czegoś podejrzanego za moimi plecami. To znaczy, był właśnie tam. I nigdy nie dał mi powodu, by mu nie ufać. Zamknęłam oczy i spróbowałam wyobrazić sobie te wszystkie razy, kiedy Sonny zjadł coś, czego nie lubił, ponieważ ja nie chciałam jeść mięsa. Albo te setki razy, kiedy martwił się moim zdrowiem i samopoczuciem. Był dla mnie ważny. I musiałam postarać się i naprawić to, co było z nami nie tak. To miało znaczenie. - Son, kocham cię. Bardzo. Przykro mi, że byłam taką kłamliwą gówniarą i wiem, że moje obietnice pewnie już nic dla ciebie nie znaczą, ale przyrzekam, że już więcej nie skłamię. Przynajmniej nie przez coś tak głupiego. To znaczy, jeśli zapytasz mnie, czy to ja skończyłam ostatniego Pop Tarta, mogę skłamać, ale to wszystko. Nic naprawdę ważnego. Następnie czekałam. I czekałam. I czekałam. Jezusie, Maryjo i Józefie Święty, naprawdę był na mnie wkurzony. W końcu to osiągnęłam. - Dzieciaku – wreszcie przemówił po upływie, jak mi się wydawało, roku. - Wkurzasz mnie jak cholera, ale i tak cię kocham. Nic nigdy tego nie zmieni. Nawet ta głupia małpa, która odgrywa twojego goryla. - Lubię moją głupią małpę. - Jak cholera zamierzałam poruszać fakt, że znowu jest na mnie wściekły. Miałam zamiar skupić się na czymś innym. Sonny westchnął jeszcze raz tym długim, cierpiętniczym westchnieniem. - A to pech.

- Jest dla mnie naprawdę miły – wyszeptałam do słuchawki, obracając się na stołku, by poszukać wspomnianej głupiej małpy. Nadal stał obok łazienki z gadającą do niego kelnerką. - Chciałabym go zatrzymać, więc mam nadzieję, że nie planujesz go zamordować. - Poniekąd rujnujesz moje plany, dzieciaku – powiedział i nie miałam pewności, czy żartuje. Bardzo prawdopodobne, że nie. - Na pewno nie trzymał się zawieszenia broni w Klubie, zostawiając rodzinę w spokoju. Wie, że to nie jest fajne. - Ech. - Rozejrzałam się, by zobaczyć wysokiego, czarnowłosego głupka, który mijając boksy, zmierzał do miejsca, w którym mnie zostawił. - Oszczędź przynajmniej jego twarz... – Po chwili milczenia dodałam: - I ręce. Mój przyrodni brat jęknął. - Natychmiast się rozłącz. Byłam rozdarta pomiędzy śmiechem a absurdalnym zakłopotaniem z powodu tego, jak zabrzmiał mój komentarz. - Nie miałam tego na myśli! - Nie interesuje mnie to, dzieciaku. Przepadło. Gorące palce narysowały linię od mojego nagiego ramienia do nadgarstka, po czym Dex usiadł obok mnie, a jego pierś stanowiła solidną ścianę mięśni i ciepła przy moim boku. Spojrzałam na jego spokojną twarz. Taki przystojny. Mimo to nadal kuliłam się na myśl o mentalnym obrazie, jaki prawdopodobnie miał Sonny. - No tak, dobrze. - Zadzwonisz do mnie później? - zapytał. Ciągle patrzyłam w oczy Dexa, kiedy jego spojrzenie powędrowało od nisko wyciętej, krótkiej koszulki do mojej twarzy. Uniósł kącik ust w lekkim uśmiechu. - Jasne. Szerokiej drogi. - Po czy dodałam, obserwując Charliego: - Kocham cię. Sonny musiał coś wymamrotać w odpowiedzi, ale to przegapiłam. Jedyną rzeczą, jaką wychwyciłam, był sygnał zakończonej rozmowy, kiedy się rozłączył. Wszystko dlatego, że siedzący obok mnie mężczyzna wpatrywał się we mnie tymi osobliwymi, błękitnymi oczyma. Jak tylko odłożyłam telefon na blat, trąciłam ramieniem ramię Dexa. - Tylko sprawdzałam, co z Sonnym.

Ten gorący wzrok przebiegł po mojej twarzy, ustach, policzkach, by na koniec skierować się prosto w moje oczy. - Wyjaśniliście sobie wszystko? - zapytał cichym głosem. - Mmmhmm. Musiałam pozwolić mu nazwać cię głupią małpą, żeby dostać przebaczenie, ale wątpię, byś się tym przejął. Dex przesunął tymi długimi palcami po moim nadgarstku, delikatnie obejmując kości. - Jesteś zadowolona, że wreszcie znowu rozmawiacie? - Pokiwałam głową, zdobywając wzruszenie ramionami. - W takim razie wiesz o tym, że wali mnie, co on sobie myśli. Wiedziałam o tym. Tak jak wiedziałam o wielu innych szalonych rzeczach. Na przykład o fakcie, że zaoferowałam jeden z organów taty, żeby zapewnić Dexowi bezpieczeństwo. Pochylając się ponownie, przycisnęłam usta do jego bicepsa. - Tak, wiem. - Pojedyncza porcja naleśników z jagodami i podwójna z kiełbasą. - Pojawiła się nasza kelnerka, stawiając przed nami talerze. Podziękowałam jej, obserwując, jak znika i rozglądając się za młodszą - tą, która kilka minut wcześniej rozmawiała z Dexem. Ale nigdzie jej nie było. - Myślę, że ją wkurzyłem – powiedział nagle, przyciągając z powrotem moje spojrzenie. Zajęty krojeniem ogromnego kopca naleśników przed sobą, mówił swobodnym tonem. - Kelnerkę, z którą rozmawiałeś? Wzruszył ramieniem. - Była starsznie irytująca. Nie wiem, dlaczego uznała, że obchodzi mnie, czy podobają się jej moje tatuaże, czy też nie. Moją pierwszą myślą było, że dziewczyna pobiegła do kuchni i napluła w nasze jedzenie. O rany. Dex odkroił gruby trójkąt, przyglądając mi się kątem oka. - Nie przestawała ględzić o tym, jak bardzo chce zrobić sobie tatuaż, nawet po tym, jak powiedziałem jej, że czeka na mnie moja dziewczyna.

Gdybym powiedziała, że nie przeszył mnie dreszcz, kiedy nazwał mnie swoją dziewczyną, byłoby to największe kłamstwo wszechświata. Trochę barbarzyńskie? Być może, ale kogo to obchodzi? Mnie nie. - Nie możesz jej winić. Jesteś całkiem słodki, Charlie. Jestem przekonana, że mnóstwa kobiet nie obchodziłoby, że jesteś z kimś innym. - Tak bardzo jak mnie ta myśl niepokoiła, była prawdziwa. Z jedo ładnych ust uciekło zirytowane westchnienie. - Słodki? - wymówił to słowo, jakby był rozdarty pomiedzy byciem zniesmaczonym a rozbawionym, ignorując pozostałą część komentarza. W porządku, też mogłam udawać. - Przepraszam, jesteś gorącym, męskim ogierem. Przygwoździł mnie płaskim spojrzeniem, które mnie rozśmieszyło. - No co? Jesteś. - Kiedy wyraz jego twarzy nie zmienił się przez długą minutę, znowu się roześmiałam i szturchnęłam go w bok. Nie miałam zamiaru pozwolić, by tato i jego zniknięcie zepsuły mi nastrój. Nie miał nade mną aż takiej władzy. I z całą pewnością nie zamierzałam dokuczać jedynej osobie, która próbowała mi pomóc. Za nic w świecie. W porządku, jesteś gorący. Paląco gorący. Nie słodki. Zdecydowanie nie słodki. Dex posłał mi ten swój popisowy uśmieszek i z powrotem skupił się na swoim talerzu. Wzięliśmy kilka kęsów, nim w końcu ponownie się odexwał. - Wiesz, że o nic i o nikogo nie musisz się martwić, Ritz. No to ruszamy. Pokiwałam głową, ale nie spojrzałam na niego. - Wierzę ci. - Po prostu nie chciałam nosić ze sobą tego strachu, że ostatecznie Dex się znudzi. Nie był moim ojcem i z każdym dniem, kiedy poznawałam go coraz lepiej, coraz bardziej się w tym utwierdzałam. Wyjął widelec z mojej dłoni i wciągnął ją pod kontuar, układając tuż przy swoim kroczu. - Dziecinko, masz mnie tak, jak ja mam ciebie i to gówno się nie zmieni, rozumiesz? Ani dzisiaj, ani jutro, ani nigdy. - Przesunął dłonią po mojej, mocno przyciskając ją do swojego uda. - Zrozumiałaś? - Dex – westchnęłam. - Ritz. - Nie możesz mówić takich rzeczy. W pewnym momencie możesz się mną znudzić.

- Nie. - Poręcił głową. - Dokładnie wiem, co mówię. I dokładnie wiem, co mam na myśli. Tak? Wiedziałam, że tak naprawdę, nie pyta. Więc wiedziałam też, że nie ma sensu się z nim spierać i jednocześnie nie ma sensu szukać wymówek, dlaczego nie powinien się o mnie tak troszczyć. Ścisnęłam jego udo i pokiwałam głową. - Tak, rozumiem. - Na wszelki wypadek uśmiechnęłam się. - Słodziak. - Ritz – jęknął, ale po wyrazie jego oczu mogłam stwierdzić, że ma to gdzieś. - Żartowałam. - Zabrałam rękę z jego nogi i wykroiłam schludny trójkąt z moich naleśników z jagodami, zanim mruknęłam pod nosem: - Nie bardzo. Uciekło mu parsknięcie. Młodsza kelnerka, która wcześniej napastowała Dexa, pojawiła się przy stole na przeciwko. Więc wykorzystałam okazję, by znowu go rozśmieszyć. Myślę, że aż za bardzo lubiłam ten dźwięk. - Dex? - Tak, dziecinko? - Wróciła – wyszeptałam, po czym zrobiłam przerwę. - Sądzę, że będę potrzebowała twoich kluczyków. I jak zwykle mnie nie zawiódł. Mój powściągliwy, posępny mężczyzna wybuchł głośnym śmiechem.

***** Trzy dni minęło i nic. Ślad po nim zaginął. Ten cholerny skurczybyk przepadł, a dzięki uprzejmości krótkotrwałego okresu moja irytacja osięgnęła poziom jak nigdy wcześniej. Oto jak wkurzona i zestresowana byłam – mój okres trwał o połowę krócej niż zwykle. - Znajdziemy go – Dex zapewniał mnie kilkanaście razy dziennie. Problem polegał na tym, że niezwykle trudno jest mieć nadzieję na znalezienie człowieka, który przodował w znikaniu. Dzień wcześniej spotkaliśmy się z przyjacielem Luthera, ale starszy mężczyzna też go nie widział. Na szczęście dla mnie i wszystkich

innych, ponury facet, który wiózł nas z Delray do Boca i Deerfield Beach miał optymizmu za nas oboje. Nie było mowy, by tato wiedział, że jesteśmy na Florydzie, tego byłam pewna. Przyjaciel Luthera obiecał, że będzie dyskretny, więc to po prostu musiał być przypadek, że udał się gdzieś indziej. A przynajmniej taką miałam nadzieję.

***** - Nigdy o nim nie słyszałem – starszy biker wycedził znad brzegu wysokiej szklanki, pijąc coś w bursztynowym kolorze i bez lodu. Czułam się jak przekłuty igłą balon. Sflaczała. Całkiem sflaczała. Dex strzelił mi spojrzenie i wyciągnął rękę do szalonego brodacza. - Dzięki, bracie. Kolejna klapa. Znowu. Która to już dzisiaj? Osiem różnych barów w Hollywood i okolicy? Kto, do diabła, wiedział, że jest ich aż tyle? Ptrząsnęłam dłonią mężczyzny tak jak Dex i wyszłam za nim na zewnątrz. Ten człowiek był ostatnim z trzech, których uwagę próbowaliśmy zwrócić w barze. Idźcie jego śladem, powiedział. Ale nic nie znaleźliśmy. Cztery dni w moim rodzinnym stanie i nic. To było do dupy. W chwili, w której wsiadłam do samochodu i zamknęłam drzwi, Dex obciął mnie spojrzeniem i sięgnął, by złapać mnie za rękę. - Masz ochotę na coś jeszcze? Byłam za stara, by się dąsać i płakać z powodu tego, jak niesprawiedliwe to gówno było, więc zamiast tego splotłam palce z palcami Dexa i westchnęłam. Chciałam znaleźć tatę. Ale tak się nie stało. Cała ta podróż była ślepym zaułkiem. Nieobecność ojca. Bolesne wspomnienia. I jedzenie w miejscach, do których chodziłam z Willem setki razy, które nagle nie wydawało się nawet bliskie smakowi, jaki miało kilka miesięcy wcześniej. Całe to jeżdżenie po okolicy sprawiało, że bardziej tęskniłam za mamą i yia-yia. Co prawdopodobnie doprowadziło do tego, że otworzyłam usta i zaproponowałam coś po raz pierwszy, odkąd rozpoczęliśmy nasze poszukiwania.

Wciąż było wcześnie – coś około szóstej, więc jeszcze przez godzinę powinno świecić słońce... - Nie masz nic przeciwko, żebyśmy pojechali na cmentarz? - zapytałam Dexa z wahaniem. - Dlaczego, do cholery, miałbym mieć, dziecinko? - spytał, wycofując samochód. Powiedz mi, jak tam dojechać. Cmentarz znajdował się bardzo blisko miejsca, w którym byliśmy. Wydawało się, jakbym była tam wczoraj. Nie potrzebowałam mapy ani kierunkowskazów, by wskazać Dexowi drogę. Po chwili już jechał długim, krętym podjazdem przez teren cmentarza. Nie miał nic przeciwko, dopóki się tam nie znalazł. Zaparkował samochód wzdłuż ultra znajomej drogi. Nawet z zamkniętymi oczami mogłabym rozpoznać nieznaczne nachylenie terenu. Wysiadłam i rozejrzałam się wokoło, obserwując, jak Dex również wysiada i czujnym wzrokiem obrzuca nagrobki. - Wszysto w porządku? - zapytałam, kiedy mocno przełknął. Nie wyglądał dobrze. - Tak – padła prosta odpowiedź. Czuł się... nieswojo? Z tego, co pamiętałam, jego dziadek umarł, kiedy Dex był dzieckiem. Cała jego rodzina wydawała się wciąż być w niezłej formie, więc jedyne, co mi przychodziło do głowy, to że bał się cmentarza. Nie było w tym nic złego. Ale trzymałam usta zamknięte, doceniając gest. - Możesz zostać, jeśli chcesz. To nie potrwa długo – powiedziałam. Ciemne oczy zwęziły się podejrzliwie. - Jesteś pewna? Wyraz jego twarzy mówił: Proszę, bądź pewna. - Tak, oczywiście. Nie będzie mnie góra piętnaście minut. Zajęło mu sekundę, by się zgodzić, ale kiedy już potaknął, posłałam mu uśmiech i ruszyłam w stronę dużego drzewa, które służyło jako znacznik miejsca, gdzie wspólnie pochowane były moja mama i yia-yia. Minione miesiące nie zmieniły bujnej trawy i luksusowego nagrobka, który moja babka opłacił wiele lat przed śmiercią. Nigdy nie widziała niczego ironicznego w planowaniu swojego odejścia, kiedy jeszcze nawet nie była blisko tego dnia. Niemal

natychmiast odnalazłam właściwe miejsce, chłonąc przyzywające mnie, położone obok siebie kamienie nagrobne. W jakimś słodkim, romantycznym filmie na grobie byłyby kwiaty od mojego ojca, wraz z obietnicą miłości, która byłaby w stannie przetrwać apokalipsę. Miłości, która nie przywiązywałaby znaczenia do czasu i nie miałaby zrozumienia dla śmierci. Ale nie było nic. Żadnego chwasta. Żadnego żywego kwiatka. Czy martwego. Ani starego liściku miłosnego. Nic. Nada. Zilch. Tylko trawa i jeszcze więcej idealnie wypielęgnowanej trawy. Stwierdzenie, że to było rozczarowujące, byłoby niedopowiedzeniem tygodnia. Z drugiej strony, czego ja się spodziewałam po człowieku, który sam był królewskim rozczarowaniem? Powinnam wiedzieć lepiej. Kiedy zbliżyłam się do grobu mamy i yia-yia, naszła mnie refleksja, która niemal powaliła mnie na kolana. Słodka, a jednak niesamowicie gorzka. Ile razy przez te lata, które minęły po śmierci yia-yia, siedziałam tutaj, prosząc o moralne i psychiczne wsparcie w pstępowaniu z Willem? Dziesiątki? Wychowywanie brata było trudne. Nigdy nie było łatwe, ale po śmierci yia-yia stało się jeszcze trudniejsze. Ale jakoś znalazłyśmy sposób. Moje ręce muskały lepkie, zielone źdźbła, wyczuwając, jak krótko były przycięte. Nieskazitelne i nietknięte ludzką stopą. Nagle zapragnęłam czegoś więcej niż nadzieja na znalezienie taty. Chciałam mieć obok siebie którąś z nich, by powiedziała mi, co powinnam w tej sytuacji zrobić. Potrzebowałam ich wskazówek. Ich sugestii. Wsparcia. A wszystko, co miałam, to ta cholerna trawa. Nie byłam zdenerwowana ani wystraszona. Byłam zdesperowana. Co powinnam zrobić? Poddać się? Sprzedać smochód? Postarać się o pożyczkę? Zacząć zabijać na zlecenie? Rezygowanie nie było częścią mojego DNA. Bycie zmuszoną do poddania się owszem, ale tylko w ostateczności. Zawsze myślałam o sobie jako o osobie praktycznej. Nie wiem, jak długo tam siedziałam, z ciężkim sercem patrząc na wyryte w kamieniu imiona. Nie mogło minąć zbyt dużo czasu, skoro słońce wciąż świeciło – nisko,

ale jednak świeciło. Zmęczona – bardziej emocjonalnie niż fizycznie, wstałam i ruszyłam w drogę powrotną do samochodu, by zastać Dexa siedzącego na skrzyni ładunkowej z niezapalonym papierosem w ustach. Kiedy byłam bliżej, jego oczy powoli skierowały się w moją stronę, badając i kontrolując. Podniósł się i przerzucił nogi przez burtę. Zgrabnym skokiem opadł na ziemię, chowając papierosa za ucho. Żadne z nas się nie odezwało, gdy podeszłam do niego i objęłam rękami jego talię. Dex owinął ramieniem moje łopatki, wolną ręką odnajdując moje włosy. Z wahaniem powąchałam jego koszulkę, ale wszystko, co wyczułam, to słaby zapach mydła i proszku do prania. - Nie musisz rzucać palenia ze względu na mnie – powiedziałam, chociaż oczywiście wolałabym, żeby to zrobił. Ale nie miałam zamiaru nalegać. Owinął moje włosy wokół swojej pięści. - Okej. - Mówię poważnie. Skręcał supełki na końcu mojego kucyka. - Obywałem się bez palenia przez pięć lat, dziecinko – wyszeptał w moje ucho, dolną wargą muskając małżowinę. - Są rzeczy, których pragnę i których potrzebuję. Palenie nie jest jedną z nich. Szczególnie nie wtedy, kiedy jestem obok ciebie. Czy to źle, że jego słowa wprawiły mnie w lekkie uniesienie? I że nawet nie zamierzałam dłużej się z nim o to spierać? Stając na palcach, przycisnęłam usta do jego podbródka. - W takim razie dziękuję. - Na moment przycisnęłam twarz do jego piersi, rozkoszując się uściskiem. - Wszysko dobrze? Pokiwałam głową, tak by jej czubek potarł o jego brodę. - Tak. Po prostu tęsknię za nimi. Dex chrząknął i w odpowiedzi na mój komentarz mocniej zacisnął wokół mnie ramiona. Przenikało mnie jego ciało, jego ciepło, komfort i bezpieczeństwo. Jego dotyk zaspokajał te części mnie, które tego potrzebowały, stabilizując mnie emocjonalnie. To nie tak, że cokolwiek i ktokolwiek mógł zastąpić dwie kobiety, które mnie wychowały, ale Dex był człowiekiem o tak silnej osobowości, iż zdałam sobie sprawę, że nie jestem sama.

I tak jak samolubne to było, miałam nadzieję, że nigdy ponownie nie będę. Ścisnęłam jego talię. - Skoro już tu jesteśmy i w ogóle, to czy chciałbyś pójść do mojej ulubionej pizzerii? Sonny zawsze twierdził, że robią najlepszą pepperoni. - Lubię pizzę. - Jego ręka zsuwała się po moich plecach, dopóki nie poczułam mocnego uszczypnięcia w tyłek. - Co zamierzasz jeść? Ser? - zachichotał. - Spinach alfredo, mądralo – prychnęłam i cofnęłam się o krok, masując miejsce, w które mnie uszczypnął. Dex zmarszczył nos, ale okrążył mnie, klepiąc w zadek, gdy tylko zyskał taką szansę. - Spinach alfredo to jest to, dziecinko – powiedział. Wsiadłam za nim do samochodu, uśmiechając się jak idiotka. Kiedy Dex wyjeżdżał z cmentarza, ja byłam w środku rozmyślania o wszystkich tych przysmakach na cienkim, magicznym cieście. Jak tylko zatrzymaliśmy się w bramie, z jakiegoś powodu zdarzyło mi się spojrzeć na drugą stronę ulicy. Na rogu stał jeden z tych moteli na godziny. - W prawo czy w lewo? - zapytał Dex. Miało być w lewo, ale coś kazało mi skupić się na motelu dla prostytutek. - W prawo. - W najgorszym razie zatoczymy koło i wrócimy w tę samą stronę, prawda? Dex skręcił w prawo. Wyciągnęłam szyję, żeby spojrzeć na parking. Co tak naprawdę mogłam tam znaleźć? Bardzo prawdopodobne, że nic. I tak było. Przynajmniej na początku. Samochody i ciężrówki. Wtedy zobaczyłam kierownicę. To mógł być ktokolwiek, ale co, jeśli nie? To nie mogło być aż tak oczywiste... Wyciągnęłam rękę, żeby uderzyć Dexa w ramię. - Zatrzymaj się tam, proszę. Ten cudowny mężczyzna nawet nie zawracał sobie głowy pytaniem, dlaczego chcę, żeby skręcił na parking. Mocno kręcąc kierownicą w lewo, wjechał półciężarówką na parking dwukondygnacyjnego motelu. Teraz, z bliska, motocykl był jak kopniak w mostek. Wciąż błyszczący, czarny, z przeplatającymi się elementami czerwieni. Niemal dziesięć lat później wciąż rozpoznawałam go jak grzbiet własnej dłoni. Kiedy parkowaliśmy na drodze dojazdowej, byłam rozdarta pomiędzy wspomnieniami z dzieciństwa a

wzniesieniem się ponad to wszystko. Ostatnie wspomnienie taty, jak odjeżdżał natychmiast po pogrzebie mamy, sprawiło, że w gardle miałam zwiniętą żabę. - To on. Opony zapiszczały, gdy Dex nacisnął hamulec. Nawet nie kłopotał się wjechaniem na miejsce i zatrzmał się za dwoma samochodami. Wysiadłam z półciężarówki przed nim, spoglądając na wszystkie drzwi, jakbym miała jakiś wewnętrzny radar, który powiedziałby mi, w którym jest pokoju. - Pozwól, że pójdę dowiedzieć się, gdzie on jest – Dex mruknął, ściskając moje przedramię. Uhh... Tak, chyba nie chciałam wiedzieć, jak planował zdobyć tę informację. Zostałam tam, a on poszedł w kierunku maleńkiego biura z wejściem od strony parkingu. Patrzyłam, patrzyłam i patrzyłam. Po mniej niż pięciu minutach, podchodząc rozluźnionym krokiem, stanął obok mnie. Wzięłam głęboki oddech, żeby uspokoić nerwy i uniosłam głowę, starając się zachować się pewnie. - Pracownik wciąż żyje? Uśmiechnął się, wyginając kącik ust tak wysoko, że błysnął białymi zębami. Pociągnął za rąbek mojej koszulki. - Żyje i ma nietknięte palce, dziecinko. - Mądrala. - Nie mogłam się nie roześmiać. Wyciągnęłam rękę w górę, by przybić mu piątkę. Dex pokręcił głową ze śmiechem i uderzył w moją dłoń, po czym złączył nasze palce. - Chodźmy. Wolną ręką złapałam jego łokieć, czerpiąc pewność siebie z ciemnych tatuaży na jego ramieniu. Przypominały mi o Pins i o przyjaciołach. Dawały poczucie bezpieczeństwa. Były czymś znanym. Tatuaże to Dex. Mój przyjaciel. Mój obrońca. - Zróbmy to – zgodziłam się. Weszliśmy po schodach. W dół korytarza. Skręciliśmy w prawo. I zatrzymaliśmy się. Dex podniósł rękę, by zapukać do drzwi, ale powstrzymałam go, chwytając za nadgarstek. Pochyliłam głowę i przycisnęłam usta do jego kciuka, biorąc oddech, by się uspokoić. Dex z ciekawością obserwował mnie tymi swoimi ciemnymi, spokojnymi oczami.

- Dziękuję, że ze mną przyjechałeś - wyszeptałam. Jego nozdrza rozszerzyły się i energicznie pokiwał głową. Zapukałam, ale nikt nie odpowiedział. Zapukałam jeszcze raz, tym razem mocniej. Wciąż nic. Zapukałam jeszcze mocniej, szybciej i bardziej nagląco. Dalej nic. Dex pochylił się nade mną, waląc pięścią w drzwi. - Otwierać te pieprzone drzwi – warknął. O rany. Metr dziewięćdziesiąt i apodyktyczność? Tak długo jak długo nie było to wymierzone we mnie, moje jajniki śpiewały arię operową. Jedynie obracanie się zamka wyciągnęło mnie z Dex-fantazji. Z jakiegoś powodu nagle zaczęłam się zastanawiać, czy tato nadal ma zarost. Wszystko wyglądało jak film w zwolnionym tempie. Owieranie drzwi. Ciemny, hotelowy pokój. Oczekiwanie. W drzwiach stanęła kobieta w o trzy rozmiary za dużej koszulce. Kobieta, która prawdopodobnie była tylko dekadę stasza niż ja. - Uh, w czym mogę pomóc? Jeśli tam jest, mam zamiar go zabić – zdecydowałam natychmiast. Zignorowałam kobietę przed sobą i obejrzałam się na mojego ciemnowłosego Dexa. Z nim z tyłu z pewnością nie popadnę w panikę, ani nie zamienię się w rozjuszonego szopa. - Jesteś pewien, że to jego pokój? Wszystko, co musiał zrobić, to kiwnąć głową, a wtedy pewność siebie i wściekłość, z którą nie do końca byłam zaznajomiona, zalały mój żołądek. Pieprzyć to. Z jajami, o które nawet się nie podejrzewałam, pochyliłam się do przodu i powiedziałam prawdopodobnie głośniej niż kiedykolwiek: - Wiem, że tam jesteś i nie odejdę, dopóki nie wyjdziesz.

Gdzie, do licha, podziała się potulna, mała Iris? - Co, kurwa? - kobieta wyrzuciła z siebie, marszcząc brwi. Z klasą. - Gość, który jest tam z tobą, ma przyjść porozmawiać ze swoją córką. - Córką? - Głupkowata. Ta kobieta była absolutnie głupkowata. Z głębi hotelowego pokoju dobiegł hałas oraz głos tak cichy, że byłam zdziwiona, iż osoba przede mną mogła go usłyszeć. Od adrenaliny i szczerego gniewu tak głośno dzwoniło mi w uszach, że nie byłam w stanie słyszeć wyraźnie. Wpatrywałam się w kobietę przede sobą, oglądając jej ciemne włosy, oliwkową cerę i jasne oczy. Pomyślałam, że jest kiepską repliką mojej matki. Normalnie uznałabym taką myśl za podłą, ale wtedy mnie to nie obchodziło. Zmierzyłam ją wzrokiem. Patrzyłam, jak cofa się o krok i odwraca, by porozmawiać z mężczyzną w środku. Musiałam mocno przełknąć, by powstrzymać się przed wydaniem jakiegoś okropnego dźwięku. Gdyby nie gorąco na moich plecach, które promieniowało z piersi Dexa, nie wiem, co bym zrobiła, gdy czekałam, aż mój ojciec podejdzie do drzwi. Mój ojciec. Ta myśl była mi tak obojętna, że powinno mnie to zaalarmować, ale byłam jedynie zaskoczona, jak uwalniające to było. Nie mój tato. Mój ojciec. Dawca spermy, mówiąc słowami Sonny'ego. - Iris. Oto był. Niższy niż zapamiętałam, albo balon, który starannie nadmuchałam wspomnieniami o nim, był zbyt rozdęty. A może po prostu zbyt dużo czasu spędzałam obok długiego kośćca Dexa. Curt Taylor tutaj stał. Z mocno wytatuowanymi przedramionami, pozbawionymi jakichkolwiek dawnych insygniów Widowmaker. Szpakowatymi wąsami zawijającymi się nad górną wargą. Wciąż krótkimi włosami. I dużo starszy, niż zapamiętałam. Moje serce wzburzyło się w rozpoznaniu... w potrzebie. Ale tylko na ułamek sekundy. Przez milisekundę pozwoliłam sobie zatęsknić. Zatęsknić za czasami, kiedy dzięki niemu czułam się, jakbym była dla niego najważniejszą osobą na świecie. Ale to było dekady temu. Fotografie wyblakły. Wszystko zepsuło się i popadło w ruinę. Na szczęście ja po drodze zostałam naprawiona.

Pozwoliłam sobie sięgnąć do tyłu i złapać udo Dexa, wykorzystując je do skupienia się, kiedy wpatrywałam się w człowieka, którego kochania tak długo się wypierałam. Ale miłość, którą znałam, którą pamiętałam z dzieciństwa, była kompletnie innym rodzajem miłości niż ta, którą poznałam jako dorosła. Nie było w niej chemii. Nie da się rozłożyć na części właściwości miłości i zrobić z niej czegoś, czym nie jest. Teraz to wiedziałam. Mała, głupia część mnie może zawsze coś czuć do mojego ojca, ale to nie znaczy, że go szanowałam. Że naprawdę go ceniłam. Nie wtedy, kiedy nagle dotarło do mnie, jak oczywistym było, że on nie czuł do mnie tego samego. A miłość bez szacunku i uznania właściwie nic nie znaczy. Jest bezwartościowa. Wiedziałam, jak to jest być docenianą. Być chronioną. Być priorytetem. I nie zamierzałam zadowalać się czymś mniej od mężczyzny, który powinien okazywać mi te rzeczy przez całe życie. Pieprzyć. To. Już nie byłam małą dziewczynką. Nie nabiorę się na jego sztuczki lub głupie, bezsensowne słowa. Gdybym miała dziecko - małego chłopca lub dziewczynkę - które dorastałoby w moich ramionach, nie było mowy, bym kiedykolwiek tak skwapliwie je zostawiła. Nie było mowy, bym nie myślała o nim czy o niej codziennie i nie zastanawiała się, czy wszystko u nich w porządku, tak jak myślałam o swoim młodszym braciszku. Do diabła, nawet o Slima i Blake'a cały czas się martwiłam. Co to oznaczało? Oznaczało to, że nie byłam swoim ojcem i nigdy nie będę. - Musimy pogadać. - Iris? - Jego głos się załamał. Nie miałam pewności, co mówił o mnie fakt, że byłam w stanie patrzeć mu w twarz, nie czując niczego innego oprócz niechęci. - Naprawdę musimy pogadać. Zamrugał piwnymi oczami. Tymi oczami Taylora, które przekazał Sonny'emu i mnie. - Rissy – wolno wypowiedział zdrobnienie. - Nie widziałem cię... Dex przerwał mu warknięciem: - Nie chcę tego słuchać. Ona nie chce tego słuchać. Więc się ogarnij i zaczynamy.

Mój ojciec, Curt, zamrugał gwałtownie. Jego oczy rozszerzyły się, jak tylko zobaczył stojącego za mną Dexa, cóż... bardziej górującego nade mną Dexa. Moje własne zaćmienie z tuszu i ego. Wściekły wyraz, który wykrzywił jego usta, poprzedził przeskakiwanie wzrokiem ode mnie do Dexa i z powrotem. Powoli jego oczy przesunęły się na różnokolorowy siniak na moim policzku, który wciąż nie do końca wyblakł. - Ty skurwysynu – wybuchł mój ojciec. - Ty jej to zrobiłeś? Siniaka? Dex? Dex, który był gotowy rozerwać wszechświat na strzępy przez to, co zrobił ten kretyn? - Starcze – syknął Dex, przysuwając swoje ciało tak blisko mojego, że mogłam poczuć, jak dopasowuje się do krzywizny moich pleców i tyłka. - Powinieneś zamknąć mordę, zanim powiesz coś, czego będziesz żałował. A niech to szlag. Rozładuj sytuację, Iris! Musiałam wziąść uspokajający oddech. Nie chodziło tylko o mnie. Ale o Dexa, Sonny'ego, Slima, Blake'a i tego małego chłopca w Colorado, który dzielił moją krew. Tak bardzo jak moja podświadomość uwielbiałaby widzieć Dexa stawiającego czoła temu człowiekowi, tak mój umysł mówił, że to nie jest odpowiednia pora. Ta wizyta miała zapobiec czemuś strasznemu, co stałoby się z nimi wszystkimi. Mogłam to zrobić. Mogłam utrzymać to w ryzach. - To Chorwaci. Przez ciebie – powiedziałam spokojnie, obserwując odpływanie koloru z jego twarzy. - I nie obchodzi mnie, co będziesz musiał zrobić, ale zwrócisz im pieniądze. - Zna... znaleźli cię? - wybełkotał. Głupi, głupi, głupi. Niegodziwy śmiech, który wydobył się z ust Dexa, powiedział mi, że tak samo jak ja uważa, iż mój ojciec udaje idiotę. - Chcesz grać głupiego? Zagram głupiego razem z tobą. Co sobie myślałeś? Że weźmiesz ich pieniądze i nic się nie stanie? Oczy ojca wbiły się w Dexa, usta stężały z agresji. - Zamknij się, szczeniaku. - Szczeniaku? - oburzył się.

Szczeniak? Dex? Potrzebował okularów? - Ta, szczeniaku. Niszczyłem ludzi dłużej niż ty żyjesz na tym świecie, więc nie przychodź do mnie, pozując na twardziela, bo wybiję ci to z dupy – warknął Curt. Dex szczeknął śmiechem. - Starcze, może robisz to dłużej niż ja, ale to nie znaczy, że nie powycieram tobą podłogi. Ja przynajmniej sam toczę własne bitwy, a nie pozwalam, by robiły to za mnie moje dzieci. - Ty śmieciu... Skończyłam. Koniec. Jak to o mnie świadczyło, że byłam skłonna odrzucić to cienkie jak nitka połączenie z ojcem dla mężczyzny, którego kochałam? Nijak. Bo ostatecznie to i tak nie miało znaczenia. Chciałam je odrzucić nawet bardziej. Moja wyciągnięta dłoń spotkała się z piersią ojca, kiedy odepchnęłam go z siłą większą, niż to było konieczne. Jego piwne oczy rozszerzyły się, bardziej w odpowiedzi na ten moment i rozmowę z Dexem, niż na moje zachowanie. Przynajmniej tak przypuszczałam. Wskazałam palcem na ojca i pokręciłam głową, patrząc, jak jego oczy przesuwają się po całej długości mojego ramienia i wchodzą w kontakt ze srebrno – białą blizną, którą koszulka bokserka odsłaniała tak, że każdy mógł ją zobaczyć. To, że ją widział, tylko wzmocniło moje słowa i samopoczucie. - Nie odzywaj się do niego. Ani jednym cholernym słowem. W zeszłym miesiącu Sonny został pobity. Ja zostałam zaatakowana w pracy i poproszona, by zostać kochanką dupka. Wszysko przez ciebie. Jesteś mi winny, a uwierz, nie chcesz, żebym zaczęła mówić o milionie i jednej rzeczy, z którymi miałam przez ciebie do czynienia jeszcze przed tym rokiem. Otworzył usta, by się ze mną kłócić. Przeniósł wzrok z mojego ramienia do twarzy Dexa nade mną. - Nie – upierałam się. - Po prostu nie. - On jest Widow, Rissy! - mój tato krzyknął, zupełnie nieświadomy faktu, że staliśmy na zewnątrz taniego motelu z dziesiętkami innych osób. Tutaj zamierzał z tym wyskoczyć?

- On jest mój – wymówiłam powoli. - A moje sprawy przestały być twoimi sprawami, kiedy odszedłeś. Nie mogłam uderzyć go mocniej. A mój wewnętrzny dupek nie mógł być bardziej zadowolony z błysku bólu i upokorzenia, które przemknęły po jego twarzy. - Tak – zakpiłam. - Dokładnie. Skąd wykipiała cała ta brzydota? - Nie sądziłem, że... - wyjąkał. - Przyszli po ciebie? Nawet nie kłopotałam się odpowiedzią, poprzestając na energicznym kiwnięciu głową. Tato podniósł obie ręce w górę, przesuwając nimi przez krótko obcięte włosy. - Jezu. - Pokręcił głową. - Nigdy nie myślałem... Gorące ciało Dexa parzyło mnie w plecy, kiedy jeszcze się zbliżył. Oparł dłonie o framugę, zamykając mnie w klatce. - Nigdy się nie przejmowałeś. Nie pomyl bycia kutasem z byciem idiotą. Zjeżył się, gotowy do kłótni lub odszczekiwania się młodszemu mężczyźnie. Ich sprzeczka nie miała sensu. Była niepotrzebna. - To już nie ma znaczenia. Muszę wiedzieć, czy masz pieniądze. Mina, którą zrobił, ie oznaczała niczego dobrego. - Rissy. - Tak czy nie? Mój ojciec wypuścił oddech, furkocząc ustami. - Nie wszystkie. Myślę, że mogo być gorzej, chyba że uważał dwadzieścia dolarów za znaczący kawałek. - Ile? - Kurwa. - Jego wargi znowu zafurkotały. - Chcesz wejść i o tym porozmawiać? Razem z Dexem odpowiedzieliśmy w tym samym czasie: - Nie. - Szczególnie że ta kobieta wciąż tam była. Obrzydliwość. - Masz pięć minut, żeby spotkać się z nami na dole – powiedział Dex. - Daj mi swoje kluczyki. Mój ojciec cofnął się o krok, gwałtownie marszcząc brwi. - Słucham?

- Twoje kluczyki. Daj mi je. - Dlaczego, do cholery, miałbym to zrobić? Może on nie wiedział, ale ja tak. Wyciągnęłam rękę. - Nie możemy ryzykować, że wyjedziesz. - Nie wyjadę – przekonywał i przez ułamek sekundy poczułam się niegrzeczna, zgadzając się z żądaniem Dexa. To była moja walka. Nikogo innego. Wyciągnęłam rękę i czekałam. Nie oddał ich od razu. Twarz mojego ojca przybrała tuzin wyrazów, aż wreszcie odwrócił się i wszedł do pokoju. Szepty nałożyły się jeden na drugi, nim wrócił i upuścił na moją dłoń pęk kluczy. - Pięć minut – powiedział zza mnie Dex, kiedy ja mierzyłam wzrokiem poruszjącą się po pokoju kobietę. Kobietę ubraną w ciuchy mojego ojca. Kobietę, która, gdy przymknęłam oczy i rozmyłam ostrość, wyglądała jak moja matka. Westchnęłam. Wszystko, na czym mogłam się teraz skupić, to fakt, jak rozczarowana byłam człowiekiem, którego zwykłam nazywać moim tatą.

***** Trudno byłoby nawet opisać atmosferę panująca w półciężarówce Luthera lub napięcie przy stole w pizzerii. Napięcie nie było nawet odpowiednim słowem. - Rissy... - zaczynał mówić z kilkanaście razy, zanim Dex kazał mu się zamknąć. - Nie – warknął mój ciemnowłosy mężczyzna. Nie starałam się przekonywać Dexa, że to w porządku, że chcę rozmawiać z ojcem, bo szczerze mówiąc, nie chciałam. - Rissy – zaczął znowu, trafiając w próżnię. Moja mama. Moja biedna, piękna, słodka mama była zakochana w tym człowieku. Świata poza nim nie widziała nawet po tym, jak zostawił ją z dwójką małych dzieci. Kochała go, chociaż nigdy nie zadzwonił, nigdy nie wspierał jej finansowo, nigdy nie zrobił żadnej cholernej rzeczy. Furia gotowała się w moich żyłach. Gdybym wtedy wiedziała wszystko, co wiem teraz...

Że byłam powiązana z egocentryczną męską dziwką... Wyciągnęłam rękę, by spleść palce z palcami Dexa. Posłał mi napięte spojrzenie. Pod jego skórą wrzało i nie miałam pojęcia, co dokładnie go napędza, ale istniało z tuzin możliwych źródeł. Dex nie był moim ojcem. W żaden sposób, w żadnej formie i postaci. I kochałam go. - Jestem im winny dwadzieścia, ale od ręki mam tylko osiemnaście. Okej, to nie było takie straszne. Dwa tysiące dolarów różnicy nie było tak złe, jak się spodziewałam. Z drugiej strony, nie spodziwałam się też, że będzie winny ludziom dwadzieścia pieprzonych tysięcy dolarów. Jasny szlag. Ile pieniędzy miałam na swoim rachunku oszczędnościowym? Próbowałam policzyć w pamięci. Tysiąc dwieście na pewno, może tysiąc pięćset... Dex chwycił palcami moje przedramię. Jego chrząknięcie przykuło moją uwagę bardziej niż uścisk. - Nawet o tym nie myśl – ostrzegł surowym głosem. Skąd, do cholery, wiedział, o czym myślałam? - Co? - Nie użyjemy twoich pieniędzy. - Ścisnął moje ramię. - Rozmawialiśmy o tym, Ris. Coś wymyślimy, dobrze? Dokładnie to uzgodniliśmy. Skinęłam mu głową, ignorując ciekawski wzrok ojca, którym nam się przyglądał. Dex na powrót pochylił twarz w jego stronę, mrużąc oczy. - Podoba ci się to, prawdziwy mężczyzno? Że twoja córka oferuje, że za ciebie zapłaci? Posprząta twój bałagan? Wydaje się, że to masz w zwyczaju. Zostawiać swoje gówno wokoło, by inni je po tobie sprzątali. Trudno było nie usłyszeć, jak Curt Taylor zgrzyta zębami lub przegapić sposób, w jaki pochylił się nad poplamionym tłuszczem stołem. - Nic o mnie nie wiesz... - Wiem wystarczająco. - Nie wiesz żadnej cholernej rzeczy...

- Myślisz, że nie wiem o tobie wszystkiego, co powinienem wiedzieć? Wiem, co muszę wiedzieć i pozwolę sobie stwierdzić, że nie jestem pod wrażeniem. Jesteś cipą pierwsza klasa, Taylor, i jesteś pierdolonym kretynem – słowa wytoczyły się z ust Dexa. O cholera. Mówili tak głosno, że ludzie przy otaczających nas stołach zaczęli się odwracać. Położyłam dłoń na wewnętrznej stronie uda Dexa, starając się go uspokoić. Nie żeby to było łatwe zadanie, kiedy był wkurzony. Chociaż mnie bronił, nie wybierał walki dla draki. - To co robimy? - zapytałam obydwu. Dawca spermy na powrót oparł się o boks, krzyżując ramiona na piersi. Podobieństwo między nim a Sonny'm było szokujące. Oczy, budowa, nietypowa postawa. - Mogę skombinować dwa pozostałe, ale zajmie mi to chwilę – wyjaśnił cichym głosem. Oczekiwać, by czuł się zakłopotany sytuacją to było zbyt wiele, tym bardziej zmusić go do przyznania, że jest Dupkiem Pierwsza Klasa. Dex prychnął, przesuwając dłoń po mojej. - Nie dwa. Dwadzieścia jeden. Myślę, że obydwoje spojrzeliśmy na niego jak na wariata. Wszystko, co zrobił Dex, to leniwie, wyzywająco uniósł brew. - Zapomniałeś o pieniądzach, które byłeś winny The Reapers? - Cholera – wymamrotał tato, znowu pocierając rękami włosy. Czyż nie powiedział mi zaledwie kilka dni temu, że to zostało załatwione? Zaraz, co, do licha, miał na myśli przez załatwione? I co, do licha, myślałam sobie, zakładając, że dług magicznie zniknął? Co tak naprawdę się stało? - Dwadzieścia jeden? - wykrztusił. Dex zabębnił palcami w blat, drugą ręką masując moje udo. - Jest coś, co nazywa się odsetki, wiesz? - Przechylił głowę. - Ale tym się nie martw teraz. Ty i ja możemy ustalić jakiś plan spłaty, kiedy moja dziewczyna będzie bezpieczna. Plan spłaty? Że co? Chciałam poprosić go o wyjaśnienie, ale to nie była odpowiednia pora, przynajmniej nie wtedy, kiedy dawca spermy siedział tuż obok nas. Mógł zobaczyć wypisane na mojej twarzy pytanie: Spłaciłeś to?

Curt otworzył usta, jakby chciał powiedzieć coś jeszcze. Wymówił bezgłośnie: moja dziewczyna, ale się nie odezwał. Podenerwowany, znowu przesunął rękami po głowie. - Mogę zarobić kasę, jeśli wpadnę do Mississippi i Luizjany i trafię do kasyna. Spojrzałam na Dexa, on spojrzał na mnie i nawet nie pomyślałam dwa razy nad opuszczeniem czoła i walnięciem nim kilka razy w stół. Co mówiłam wcześniej? O tym, że nie można zmienić ludzkiej natury? Właśnie wtedy włączył się brzęczyk na stole, sygnalizując, że nasze jedzenie jest gotowe. Dex pogładził dłonią moje udo i wysunął się z boksu z tym ustrojstwem w ręku. Kątem oka widziałam, że mój tato sięgnął przez stół, rozpościerając palce. - Rissy – szepnął. Obserwowałam go. Obserwowałam, jak te długie palce starają się przesunąć się bliżej mnie, ale wciąż się powstrzymywałam. - Porozmawiaj ze mną. Podniosłam na niego wzrok. Nie wymagało żadnego wysiłku z mojej strony, by wyzbyć się wspomnień, które miałam o nim jako dziecko. Wspomnień, które powstrzymywały mnie od zepchniecia go do roli kompletnego dupka, jednak teraz... nic. Nie czułam do niego nic. - Rozmawiamy. Znowu zazgrzytał zębami. - Bez tego dupka. Za. Cholerę. Nie. - Kocham tego dupka. Zostaje. Miał minę, jakbym go spoliczkowała. Był oburzony. - Żartujesz sobie ze mnie. - Nie. - Nigdy tego dla ciebie nie chciałem – syknął. - Nie rozumiesz tego? Myślisz, że ja i Delia przeniesliśmy się tutaj bez powodu? Nie chcieliśmy, żebyś była blisko MC, a zwłaszcza, żebyś pieprzyła się z jednym z nich. Gniew smagnął moją szyję. Uraza. Gorycz. - Sprawy nie zawsze dzieją się tak, jak tego chcesz. - Mogłam wyjaśnić mu splot wydarzeń, które doprowadziły mnie do Austin, ale nie miałam zamiaru. Byłam tam

szczęśliwa i nie żałowałam swego kroku nawet przez sekundę. A ten człowiek nie zasługiwał na wyjaśnienia. Nie było też tak, by to on wyjaśnił coś mi. Kiedykolwiek. - Nie rozumiesz... - Nie ma co rozumieć – przerwałam mu ostro. - Twoja mama... Im bardziej o niej wspominał, tym bardziej zła się robiłam, ponieważ to skłaniało mnie do myślenia o kobiecie w hotelowym pokoju i małym chłopcu w Denver. - Nie wspominaj o niej. Jego jasne oczy błysnęły. Rozdarło go niezdecydowanie i kto wie, co jeszcze. - Była miłością mojego życia. Teraz po prostu prosił, by Dex skopał mu dupę. Albo lepiej, ja chciałabym skopć mu dupę. Moje dłonie zacisnęły się w pięści na kolanach. - I dlatego odszedłeś? Bo tak bardzo ją kochałes? Kochałeś ją tak mocno, że ją zdradziłeś i miałeś dziecko z kimś innym? Odchylił się na siedzeniu. - Nie rozumiesz tego – powtórzył. - Nie, rozumiem to. Rozumiem, że kochałeś ją na swój własny, popaprany sposób, ale jak było ze mną i Willem? Skutki uboczne? Wypadki? - Mój podbródek przechylił się mimowolnie, a szczęka zacisnęła. - Nic, prawda? Byliśmy dla ciebie niczym? - Cholera, to wcale nie tak. Dlaczego nie możesz przestać być tak kurewsko wroga i pozwolić mi mówić? - warknął. Tak, skończyłam z tym. Skończyłam z tym człowiekiem i jego pieprzeniem. Przełknęłam ciężko i wzięłam głęboki oddech. - Jestem tutaj, ponieważ muszę naprawić ten bałagan z Europejczykami, zanim zabiją mnie lub kogoś, na kim mi zależy. To nie wizyta towarzyska, by rozmawiać o tym, jakim gównianym człowiekiem jesteś, a tym bardziej ojcem. - Przestań być taką su... To zdanie zakończył dźwiek upuszczanej na stół tacy z dwoma pizzami. Imponująca postura Dexa zawisła nad stołem, ręce zacisnęły się na brzegu stołu. - Skończ to pierdolone zdanie, a obedrę cię żywcem ze skóry. Czy on zamierzał nazwać mnie suką? Mnie?

Moje gardło zacisnęło się, a w tym samym czasie łzom udało się wydostać na powirzchnię oczu. Pochyliłam głowę, by ukryć przed obydwoma moją reakcję. Musiałam wziąść głęboki oddech, by się skoncentrować. Ze wszystkich ludzi na świecie, dlaczego muszę być powiązana z takim dupkiem? Niestety rodziny się nie wybiera, jak powiedział mi kiedyś Sonny. Ale można wybrać każdego innego. W tym przypadku wybierałam, komu poświęcę dar swojego życia. Ponieważ na to zasłużyłam. Nawet bez raka i bez utraty mamy i yia-yia chciałabym więcej. Nie ckliwych wymówek tego człowieka. Zamrugałam, po czym zamrugałam jeszcze raz, dopóki nie odzyskałam kontroli. Spoglądając w górę, złapałam morderczą minę Dexa. Sposób, w jaki zesztywniały jego ramiona. Wiedział. Dokładnie wiedział, jak walczyłam. Kiedy się odezwałam, nie byłam w stanie spojrzeć na swojego ojca. Wbijałam wzrok w końcówki macek Uriel, które wyglądały zza brzegu czarnego kołnierzyka. Taka była prawda. Przebywanie z nim tam to było przeznaczenie. To byłam ja przejmująca kontrolę nad swoim życiem i torująca sobie nową drogę. - Nigdy więcej nie chcę cię widzieć. Jedynie prostowanie się pleców Dexa stanowiło ostrzeżenie, że przetworzył moje słowa i doszedł do konkluzji. Ta konkluzja przybrała kształt jego pięści wbijającej się w podbródek mojego ojca. Może za kilka lat, tam do licha, może nawet za kilka miesięcy poczuję się winna z powodu tego, co potem zrobiliśmy. Albo może nie poczuję nic. Może, tylko może, nigdy nie pomyślę o wizycie w pizzerii czy o krwawiącym człowieku, którego tam zostawiliśmy. Kto wie. Za to wiedziałam, bez żadnych wątpliwości w sercu, że zrobiliśmy właściwą rzecz. Jedyną rzecz. Może nie etyczną czy uprzejmą, ale kiedy jesteś zostawiony sam sobie, by troszczyć się o siebie i o tych, których kochasz, bycie dobrze wychowanym i życzliwym wylatuje przez przysłowiowe okno. Odeszliśmy. Z kluczami taty w kieszeni, Dex i ja wyszliśmy ręka w rękę. Kiedy odezwałam się po raz pierwszy od czasu, jak Dex musiał stanąć w mojej obronie, wypełniała mnie determinacja, a bezwzględność zasilała moje żyły. - Jak myślisz, ile możemy dostać za jego motocykl?

Powolny sposób, w jaki odwrócił głowę, zacisnął usta i uniósł brwi, stanowił mieszankę szoku i czegoś jeszcze. Ale uśmiech, który potem zawładnął jego rysami, był najbardziej oszałamiającą rzeczą, jaką kiedykolwiek widziałam. Sięgnął nad konsolą, by objąć dłonią mój policzek. Te wytatuowane palce, ze słowami LOYAL DREAM utrwalonymi na nich na zawsze, napełniły moją pierś taką miłością i pewnością, że przeszłabym przez to wszystko i sto razy, byle osiągnąć ten sam rezultat. Nozdrza Dexa rozszerzyły się, kiedy przesunął kciukiem po żółknącym siniaku na moim policzku. - Nie jestem pewien, ale znam kogoś, kto będzie wiedział. Trzydzieści minut później nasz plan został uknuty, pokój w motelu obrabowany, a motocykl zniknął z parkingu.

Rozdział 36 Tej nocy, łącząc nasze palce, Dex zaprowadził mnie do windy. W ciągu kilku godzin popełniliśmy co najmniej cztery przestępstwa. Pobicie, napaść, włamanie, kradzież i cholera wie, co jeszcze. Kto by pomyślał, że będę uważać się za przestępcę? W

normalnych

okolicznościach pocę się, jeśli o dziesięć kilometrów przekroczę prędkość. Kiedy w ciszy jechaliśmy w górę, objęłam go i oparłam czoło o jego ramię. Co było mówić? Wzięliśmy piętnaście tysięcy dolarów z otworu wentylacyjnego, w którym mój tato je ukrył – nie pytałam Dexa, skąd wiedział, by tam zajrzeć – i zabraliśmy motocykl do przyjaciela Luthera, który zapenił nas, że znajdzie kupca na klasycznego Harleya Davidsona. Za opłatą, oczywiście. Dokumenty? Podatek i licencja? Nie martwcie się o to, powiedział. Więc się nie martwiłam. Jedyną rzeczą, o jaką zamierzałam się martwić, były pozostałe tysiące, które tato wciąż byłby mu winien, gdybyśmy dostali za motocykl tyle, ile się spodziewaliśmy. Pieniądze The Reapers. - Więc... czy jest coś, co chcesz mi powiedzieć? Jego palce rozluźniły się wokół moich, gdy pozwolił sobie paznokciami drasnąc moją dłoń. - Powiedziałem ci wszystko, kochanie. - Niezupełnie – stwierdziłam śpiewnym głosem, kiedy szliśmy w stronę pokoju. Wsunął kartę w drzwi. - Dex, spłaciłes The Reapers? Mruknął, trzymając otwarte drzwi, bym mogła wejść pierwsza. Zatrzymałam się na środku pokoju i czekałam, aż ustawi zasuwkę i wejdzie. O rety, był taki przystojny. Wysoki i szczupły, a pod białą koszulką jego ramiona wyglądały fantastycznie. No dobrze, białej z kilkoma małymi, czerwonymi plamkami na piersi. Krwią mojego dawcy spermy. Dex zatrzymał się niedaleko mnie, wsuwając ręce do kieszeni. - Tak. - Tak zwyczajnie. Tak szczerze. - Dlaczego? - Skróciłam dystans między nami, zatrzymując się na tyle blisko, by móc wsunąć palce pod pasek jego dżinsów. Gorąca skóra powitała wierzchnią stronę moich palców.

Dex podniósł rękę i ściągnął gumkę z mojego niechlujnego koka. - Bo tak. - Owinął sobie moje włosy wokół pięści, nie patrząc mi w oczy. - Nie chciałem, by ktoś zawracał ci głowę. Jak, do licha, byłam w stanie wciąż stać? - Myślisz, że chciałem, by ten dupek kręcił się wokół ciebie, kiedy twój tatuś nie zapłacił? Pieprzony gnojek nawet nie planował oddać tej kasy, dziecinko. Pomyślałam, że pamiętanie mu tego to trochę za mało, a decyzja, by mu po prostu zapomnieć, to trochę za dużo. Kutas. Palce Dexa dotarły do mojej skroni, opuszki przesunęły się w dół i dalej w dół, za uszami, aż do kolumny szyi. - Nie podoba mi się myślenie o tym, że on cię chce. On czyli Liam. O rany. Wszystko we mnie, co zostało zmiażdżone i podeptane przez beztroskie gadanie ojca i jego głupie działania, odrodziło się dzięki dotykowi Dexa i dzięki jego słowom. Wyciągając palce z jego dżinsów, sięgnęłam do brzegu jego koszulki i podniosłam ją na tyle, by odsłonić dolną połowę sześciopaku. - Oddam ci resztę pieniędzy – obiecałam, przesuwając rękę wyżej, by położyć dłoń w miejscu pomiędzy jego mięśniami piersiowymi. - To zajmie mi trochę czasu, ale... Ręce Dexa spoczęły na czubku mojej głowy, głaszcząc mnie delikatnie. - Nie. - Mówię poważnie. Daję słowo, że ci je oddam... - Nie – powtórzył. - Nie oddasz mi ani grosz. Dyskomfort uszczypnął mnie w kark. Zawdzięczałam mu wiele rzeczy, ale niemal dziesięć tysięcy to było zbyt wiele. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnęłam, było to, by myślał, że chciałam go wykorzystać. - Oddam. - Nie. Nie oddasz. Ritz, spójrz na mnie. - Uniosłam oczy, by spotkać się nimi z tymi niebieskimi. - Mam w dupie pieniądze. Zarobię więcej. Jęk zawibrował w moim gardle. - To za dużo.

Jego usta ściągnęły się w ponurą linię, kiedy badał moje oczy wzrokiem. Mogłam stwierdzić, że miał ochotę się spierać. Ale nie zrobił tego. Ta piękna twarz była napięta. - Chcesz mi oddać? Zapisz się do szkoły i przejmij księgowość w Klubie i w salonie, dobrze? Moje usta opadły. - To nie to samo. - Nie mówię, że za kilka miesięcy czy coś, dziecinko. Mówię, byś przejęła ją od teraz – sprecyzował. Od teraz. A niech to szlag. - Weź to, lub zostaw – mruknął, jego usta utraciły napiętą linię. - Tak czy inaczej, nie obchodzi mnie to. Co za facet. - To za dużo pieniędzy. O wiele za dużo, Charlie. Nie chcę cię wykorzystywać. - Nie wykorzystujesz, dziecinko. Znam cię, a ty znasz mnie. Albo przyjmiesz ofertę, albo odrzucisz, ale nie wezmę od ciebie żadnych pieniędzy. Masz resztę życia, by mnie spłacić robieniem gównianych rzeczy, których ja nie lubię. W mojej klatce piersiowej zacisnęły się wszystkie organy i mięśnie. Zapulsowała, wypełniona życiem, uniesieniem, żelkami i brokatem. To było... Nawet nie wiem, jak to wyjaśnić – to było jak bożonarodzeniowy poranek, kiedy jest się dzieckiem. W pewnym sensie to było wszystko, czego pragnęłam, odkąd mój tato odszedł po raz pierwszy. I nie istniało nic lepszego niż to. - Umowa stoi – zgodziłam się zdyszanym szeptem Kciukami obrysował kształt moich uszu. - Moja dziewczyna. Jego dziewczyna. Po całym tym gównie, przez które dzisiaj przeszłam, nie istniały dwa lepsze słowa, które mogłabym usłyszeć. Cóż, były dwa inne słowa, które chciałabym usłyszeć, ale nie wymagałam ich od niego. To nie znaczy, że był jedynym, który wiedział jak dawać je odczuć. Dawał wystarczająco. Moje ciało i serce wiedziały, że nie mam się czego obawiać. Kochłam go i

czasami konsewkencje tego były przerażające, ale to – uczucie samo w sobie – nie było. Teraz to wiedziałam. Jakie byłoby moje życie, gdybym pozwoliła, by kierowały mną obawy? To był dar, którego ostatnio zapomniałam doceniać. Przez tak długi czas byłam szczęśliwa po prostu żyjąc, ale teraz... teraz miałam Dexa. Miałam całe życie przed sobą i musiałam przestać być tchórzem i chwycić to życie za jaja. A w tym przypadku za przekłuty sutek. - O czym myślisz, Ritz? Odsunęłam od niego ręce, by sprawdzić, jak bardzo drżały. - Myślę, że kocham cię tak bardzo, że aż mnie to przeraża. Widzisz? Dex uniósł kciukiem mój podbródek, więc mogłam zobaczyć wyraz jego twarzy – jego pięknej, szorstkiej twarzy. - Dziecinko – wypowiedział moje imię z pomrukiem, który dotarł do mojego kręgosłupa. Owinęłam zęby ustami i wzięłam głęboki oddech, przytłoczona dobrymi rzeczami, które kasały mój system nerwowy. - I chociaż naprawdę przeraża mnie to śmiertelnie, kocham cię i chcę, żebyś o tym wiedział. Wszystko, co dla mnie zrobiłeś... - o rany. Musiałam głęboko odetchnąć. Dziękuję ci. Jesteś najleszym człowiekiem, który kiedykolwiek na mnie krzyczał. Znowu mruknął moje imię, cicho i łagodnie. Opuszki jego kciuków wcisnęły się trochę głębiej w miękką tkankę spodniej strony mojej szczęki. - Jeśli całe to gówno, które dla ciebie zrobiłem i które gotów byłem zrobić, nie powiedziało ci, jak głęboko się we mnie zatopiłaś, kochanie, to ci powiem. Opuścił usta do mojego ucha, jego zęby drasnęły płatek, po czym wyszeptał: - Kocham cię. Uczucie, które mnie zalało, było nie do opisania. Dał mi nadzieję. Ten wielki eks – przestępca z temperamentem przypomnieł mi jaka jestem silna, po czym uczynił mnie jeszcze silniejszą. - Dex – wydyszałam jego imię. Znowu skubnął moje ucho. - Kocham cię Ritz. - Potarł zarostem moją szczękę, po czym przygryzł ją delikatnie. - Kocham twoją pieprzoną twarz, twoje "tak mówiła twoja laska" żarty, twoje durne

przybijanie piątki i twoje ramię. Ale najbardziej kocham to, jaką jesteś gówniarą. Masz jaja większe niż twój brat, dziecinko. Zakrztusiłam się śmiechem. Dex odchylił moją głowę jeszcze dalej, podtrzymując jej ciężar długimi palcami, po czym ugryzł mnie w podbródek. - I to będą moje jaja, ty mała twardzielko. W moją klatkę piersiową strzelił ogień. - Tak? - sapnęłam. - Tak – potwierdził, gryząc mnie jeszcze mocniej. - Już ci mówiłem, że zatrzymuję to, co jest moje.

Epilog Zamierzałam rzygać. Dosłownie. - Będziesz musiał zjechać na pobocze. Sonny odwócił się, by popatrzeć na mnie przez ramię rozszerzonymi z irytacji oczami. - Znowu? To był dopiero trzeci raz. No dobra, trzeci raz w ciągu ostatniej godziny. Nazbyt entuzjastyczne kiwnięcie głową, które mu posłałam, musiało być wystaraczające, bo wypożyczony samochód nagle zjechał na pobocze. Nierówności sprawiły, że jeszcze bardziej przewróciło mi się w żołądku. Nawet się na dobre nie zatrzymaliśmy, a ja już rzuciłam się, by otworzyć tylne drzwi i wyskoczyłam na zewnątrz, wyrzucając z siebie coś, czego po wcześniejszym, dwukrotnym wyrzygiwaniu wnętrzności nawet nie powinnam mieć w brzuchu. I pomyśleć, że mama Dexa powiedziała mi, że będę się tak męczyć przez najbliższe dwa miesiące. Dwa miesiące. Jeśli będę miała szczęście. Czemu? Czemu? Nie tęskniłam za swoją mamą już tak często, ale kiedy w końcu dopadły mnie poranne nudności – tylko kilka tygodni po tym, jak ten pieprzony test wyszedł pozytywnie – to uderzyło we mnie jak taran. Do kogo zwrócić się po radę? Nic nie wiedziałam o... tym. Więc chociaż byłam podekscytowana – i śmiertelnie przerażona – tęskniąc za nią i potrzebując jej, musiałam przez te kilka pierwszych dni wszystko w sobie stłumić. Dopóki nie poszłam do lekarza i nie upewniłam się, że moje życie zmieni się na zawsze. Z drugiej strony myślę, że to była jedynie kwestia czasu. Przysięgam na swoje życie, że Dex dążył do tego celu od momentu... cóż, znając tego zadowolonego z siebie kutasa, prawdopodobnie od momentu, kiedy zdecydował się powiedzieć swoim dwóm najlepszym przyjaciołom, by – mówiąc jego słowami – "się pierdolili".

- Wszystko okej, dziecinko? - Dwie ręce wylądowały na moich ramionach, masując je, kiedy stałam skulona na poboczu zarośnętym chwastami. Pewnie miałam wymiociny w kącikach ust. Cudownie. Kiwając głową, wyprostowałam się, wyciągając do wytarcia ust jeden z wielu papierowych ręczników, które miałam wepchnięte do tylnej kieszeni. - Okej. Chichot Dexa wypełnił moje uszy, kiedy objął od tyłu moją pierś, opierając brodę o czubek mojej głowy. - Po prostu okej? Droczył się ze mną, wiedziałam to. Jeszcze nie przekazałam mu nowiny, ale w ten niezwykły sposób, w jaki zawsze był świadomy tego, co czułam lub myślałam, mógł wyczuć moje kłamstwa na kilometr. Po prostu dawał mi czas, by do niego przyjść. Powiedzieć mu, że będę piec jego bułeczkę przez następne siedem i pół miesiąca. Po prostu chciałam, żeby skończyło się szaleństwo ostatnich dwóch tygodni. Moje egzaminy końcowe zakończyły się trzy dni temu, Dex był bardziej zajęty niż kiedykolwiek, ponieważ Widows otwierali nowy bar, a potem jeszcze ta podróż. Podróż, która pierwotnie była zaplanowana dla Sonny'ego, Willa i dla mnie. Jednak, co było do przewidzenia, Will odpadł dwa tygodnie wcześniej, a Dex nagle "postanowił", że chce się przyłączyć. Tak się po prostu zdarzyło, że zrobiłam test ciążowy dzień przed tym, nim kupił bilet na samolot. Racja. Ten człowiek nigdy nie zrobił niczego bez powodu. A ten powód upodobnił go do mamy niedźwiedzicy. Naprawdę agresywnej, zaborczej mamy niedźwiedzicy. A to o czymś świadczyło, skoro Dex zazwyczaj zachowywał się w ten sposób. Nie mogłam nawet usiąść w Mayhem bez niego lub Sonny'ego w zasięgu trzech metrów. Oparłam tył głowy o jego klatkę piersiową i roześmiałam się. - Taa, po prostu okej. Mruknął gardłowo. - Ritz – wycedził tym niskim głosem, który docierał do najmroczniejszych części moich organów. - Zabijasz mnie, kochanie. O rany.

Czy

chciałam

przekazać

mu

tę

ważną

informację

na

poboczu

drogi,

prawdopodobnie z kawałkami wymiocin na twarzy? Nie. Więc powiedziałam zgodnie z prawdą: - Miałam to wszystko zaplanowane w głowie. Już nawet zamówiłam śliczny, mały motocykl zabawkę, by ci powiedzieć, więc nie psuj tego. Z jego piersi wybuchł tak głośny śmiech, że wstrząsnął moim ciałem. Cholernie kochałam tego faceta. I ta miłość zwielokrotniała się za każdym jednym razem, kiedy się śmiał. W tym tempie kochałam go bardziej niż moje życie do sześcianu, a potem znowu do sześcianu. - W porządku – mruknął pomiędzy tymi niskim chichotami, kiedy się nieco uspokoił. Przesunął palcami po skórze mojej ręki i zatrzymał się na moim serdecznym palcu, ściskając smukłą kość. - Mogę być cierpliwy. Zasłużył tym na mój śmiech. Cierpliwy? Dex? Nawet to trzech latach to nie jest termin, którego użyłabym, by go opisać. Użyła do scharakteryzowania go. I prawdopodobnie nigdy nie będzie. Zaczął tracić panowanie nad sobą podczas postoju, kiedy Trip zadzwonił po instrukcje, jak ustawić alarm w nowym barze. - Dex, Ris i Dzieciątko Locke, skończyliście? - Sonny krzyknął, wyglądając zza drzwi samochodu. - Żartujesz sobie ze mnie? - odkrzyknęłam. Wszyscy już wiedzieli? Wytrzeszczone oczy mojego przyrodniego brata w najmniejszym stopniu nie były skruszone. Nawet nie zamierzałam zawracać sobie głowy pytaniem, skąd wiedział. Te dwa dupki znały mnie lepiej niż ktokolwiek, włączając w to tego niesłownego przygłupa, którego nazywałam młodszym bratem. Tego samego, którego widziałam tylko dwa razy. Cykora, który był zbyt przestraszony, by pojechać i spotkać się ze swoim małym braciszkiem. Nie żeby to wiele mówiło, biorąc pod uwagę fakt, że zajęło mi trzy lata, by w końcu wybrać się do Kolorado, ale Carson, mój trzynastoletni przyrodni brat, czuł się lepiej niż w porządku z naszym stopniowym, wzajemnym poznawaniem się. Zaczęliśmy od tego, że wysłałam mu prezent na urodziny, a on zadzwonił, by podziękować. Potem rozmawialiśmy przez telefon co miesiąc, pisaliśmy do siebie maile raz w tygodniu, a na koniec rozmawialiśmy przez Skype'a. Nawet wtedy, kiedy życie wróciło do normy po całym tym gównie z człowiekiem, który nigdy nie powinien zostać nazwany, zajęło mi parę miesięcy, by do niego zadzwonić.

Sprzedanie motocykla ojca zajęło nam półtora tygodnia. Te pieniadze wystarczyły na pokrycie kwoty, jaką był winien Chorwatom. Dostarczenie im kasy, tak by upewnić się, że sprawa została zamknięta i będziemy bezpieczni, stanowiło następny żmudny proces. Po tym jak te dupki odzyskały swoje pieniądze, problemy tak po prostu się skończyły. Z mafią, z The Reapers, czy z moim ojcem. Tym samym ojcem, który nigdy więcej nie pojawił się ani w moim życiu, ani w życiu moich braci. I mogę śmiało powiedzieć, że po tych latach nie czuję nawet uncji winy z powodu tego, co wtedy zrobiliśmy. Pomogło także to, że nigdy nie dowiedzieliśmy się, po co mu były te pieniądze. A przez to, jak to wszystko się skończyło, nie obchodziło mnie to. W ogóle. - Gotowi? - Sonny krzyknął znowu, klepiąc dłonią dach samochodu. - Weź, kurwa, wyluzuj – odkrzyknął Dex. Cóż, zajęło kilka miesięcy, by ich przyjaźń wróciła na właściwe tory, ale teraz było dobrze. Wiecie, po tym, jak wdali się w walkę na pięści w Mayhem. I następną w ogrodzie Luthera. Tak. Nie byłam naocznym świadkiem żadnej z nich, ale nie przegapiłam spuchniętych nosów, podbitych oczu i rozerwanych warg. Jednak nic nie mogłam poradzić na poczucie spełnienia, że ci dwaj jaskiniowi idioci należeli do mnie. Moi dumni, lojalni kretyni. Odsunęłam się od Dexa i powoli odwróciłam, unosząc głowę, by spojrzeć mu w twarz. Boże, był taki przystojny. Tak niewiarygodnie doskonały. Widziałm końcówki macek Uriel po jednej stronie szyi i wielobarwny wybuch tęczy po drugiej. Tęcza była moim tatuażem. Niebieski smok, którym Slim nękał mnie przez tygodnie. Tylko że Dex mnie ubiegł, wplatając moje imię w odcienie fioletu w sposób, do jakiego był zdolny jedynie Slim. Krótko po tym, mój własny, mały, niebieski smok – ułamek wielkości jego smoka - znalazł w końcu swoje miejsce na wewnętrznej stronie mojego nadgarstka. Stając na palcach, pocałowałam spodnią stronę starannie przyciętej brody, którą zapuszczał przez ostatnie kilka miesięcy. - Kocham się.

Na jego twarz wypełzł ten powolny, uwodzicielski uśmiech. Olśniewający i bardziej czuły niż byłam w stanie sobie z tym poradzić, pozbawiał mnie tchu. Kiedy objął dłońmi moje policzki i ucałował każdy z nich, a potem mój nos i czoło, powoli, jakby delektując się muśnięciami i kontaktem, chłonęłam wszystko. Tak jak zawsze to robiłam i jak zawsze będę robić. - Ja też cholernie cię kocham – tchnął w moje ucho, obejmując ramieniem dolną część moich pleców, by przycisnąć mnie do siebie. - Bardziej niż cokolwiek innego. Cholerny klakson samochodu zatrąbił długo i nisko. Pieprzony Sonny. Uśmiechnęłam się do Dexa i splotłam swoje palce z jego palcami. - Jesteś gotowy? - zapytałam. Pytanie było szerokie i zmierzało w kilkanaście różnych kierunków. A on odpowiedział mi w sposób, w jaki wiedziałam, że odpowiedziałby za każdym razem, gdybym go o to zapytała, w sposób, który mówił mi, że nigdy by mnie nie zawiódł. Że był moją stałą. Że zawsze przy mnie będzie, by walczyć z demonami, które mogliśmy zobaczyć i takimi, które były niewidzialne. - Iris.

KONIEC