Zender Wiktoria Strefa swiatla Walka o szczescie historia prawdziwa

WIKTORIA ZENDER

Strefa światła Walka o szczęście – historia prawdziwa

Nie mogła sobie przypomnieć, jak znalazła się w karetce. W głowie huczał jej monotonny, przytłumiony dźwięk syreny. Z zawrotną szybkością mknęli przed siebie. Obok siedziała pielęgniarka. Ula czuła aksamitny dotyk kobiecej ręki, która co jakiś czas szczelniej okrywała ją kocem. – Zimno ci? – Nie – odpowiedziała dziewczyna słabym, ledwo słyszalnym głosem. Nie było jej zimno, właściwie nie czuła nic oprócz błogiego spokoju, który spłynął na nią, gdy tylko obudziła się w szpitalu po kilku dniach śpiączki. Nie miała pojęcia, dokąd jedzie, chociaż zapewne wcześniej jej mówiono, jaki jest cel tej podróży. Zapomniała. Usłyszała czyjś głos, ale jakby z oddali. Na pewno nie została sama, ktoś chciał jej pomóc. Otaczał ją nieprzenikniony mrok, lecz ciemność była dobra, potrzebna, wyciszająca. Ula nie bała się, nie myślała o strachu. Spróbowała zmienić pozycję, ale dość wąskie łóżko nie pozwalało na zbytnią swobodę ruchów, poza tym była szczelnie owinięta kocem, więc osłabiona zrezygnowała. Nie miała pojęcia, że jej życie wisi na włosku i nie wszyscy wierzą w jej ocalenie. Śmierci również się nie obawiała, bo jeszcze tak niedawno sama jej . pragnęła. Śmierć miała być jej wyzwoleniem, lecz nawet wtedy Ula podświadomie czuła, że nie umrze, bo jeszcze nie nadszedł jej czas. A teraz chciała żyć, chociaż jeszcze nie zdawała sobie sprawy, w jak beznadziejnej jest sytuacji. Na razie nie zamierzała się nad tym zbytnio zastanawiać. Nie miała siły rozmyślać. Zdezorientowana, pogrążona w mrocznej otchłani, mogła tylko czekać na to, co przyniesie los. – Jak się czujesz? – znowu usłyszała ten sam kobiecy, delikatny głos. – Dobrze. – Nie mogła poruszać ustami, ale to w tej chwili nie było zmartwieniem. Chciała jak najszybciej zasnąć. Suchość w gardle stawała się coraz bardziej dokuczliwa, ale ta myśl przemknęła równie szybko, jak pozostałe. Pożałowała nagle, że nie jest w stanie zobaczyć kobiety, która nad nią czuwa. Oczyma wyobraźni widziała ją jako niewysoką brunetkę o dużych, ciemnych oczach. Pielęgniarka miała włosy upięte w gładki kok... – Dokąd jedziemy? – Uznała, że powinna to wiedzieć. Pomimo wielkiego zmęczenia nie mogła zasnąć. – Do Siemianowic Śląskich, do szpitala – wyjaśniła kobieta. – Prześpij się trochę. Wszystko będzie dobrze. – Ula poczuła mocniejszy uścisk dłoni. Oszołomiona to budziła się, to zasypiała. W chwilach świadomości czuła wielką, wszechogarniającą ulgę i radość nie do opisania. Wreszcie nie było przy niej Romana, już nic nie mógł jej zrobić. Wreszcie nie musiała się bać. Nic poza tym się nie liczyło. Chciała się uśmiechnąć, ale zwęglona, martwa twarz nie pozwoliła nawet na najmniejszy grymas. Miała dziwne wrażenie, że jej twarz pokrywa ciasna maska, którą ktoś wcisnął na siłę i której nie można zdjąć. Zamarłe powieki, nieruchome usta, nienaturalnie mały nos... Ale ta twarda, brązowa skorupa nadal była jej twarzą. Wbrew wszystkiemu Ula nadal żyła.

Karetka się zatrzymała. Dziewczynę wyniesiono na noszach. Poczuła chłodny wiatr na szyi. Ktoś do niej mówił, ale szumiało jej w głowie i nie rozumiała słów. Zmęczenie przytłaczało. Całkowita bezradność wkradała się do każdego zakamarka jej umysłu. Ale przecież nie mogła się poddać, jeszcze nie teraz! Może później, lecz nie teraz. Chciała, aby wreszcie wszyscy dali jej spokój, by mogła leżeć w bezruchu, w ciszy, we śnie. Jednak ciągle ktoś przeszkadzał. Jechała długim, wąskim korytarzem. Przez szparę w powiekach dostrzegała nad sobą migające, zamglone światła lamp. Dotychczas była przekonana, że straciła wzrok, choć właściwie to nawet się nad tym specjalnie nie zastanawiała. Polubiła ciemność, tę ciepłą osłonę, która chroniła ją przed rzeczywistością. A teraz nagle w jej sercu zakiełkowało nieśmiało ziarno nadziei. Nie wiedziała, co jest prawdą, a co tylko złudzeniem. Kolejna myśl przemknęła jak rozpędzony samochód. Skręcili w prawo, potem jeszcze raz w prawo. Zatrzymali się. Poczuła, że ktoś przenosi ją na łóżko. Wreszcie mogła odpocząć na szerokim, wygodnym materacu. Ukłucie na prawej dłoni. Nie miała siły pytać ani uciekać. Nie chciała już nic wiedzieć. Ula pragnęła snu jak nigdy wcześniej. Kiedy się obudziła, nie wiedziała, ile czasu minęło. Spróbowała wstać, ale bezskutecznie. Z trudem uniosła się na łokciach i odchyliła głowę, bo tylko w ten sposób zdołała cokolwiek zobaczyć przez wąską szparę lewego oka. Z trudem rozróżniała otaczające ją przedmioty. Obok stały puste, równo zaścielone łóżka. Po prawej stronie znajdowało się wielkie okno, a naprzeciw drzwi. Była całkiem sama, otoczona plątaniną rurek i dziwnych pikających urządzeń. Część z nich udało jej się odłączyć. Czuła się całkiem dobrze mimo zawrotów głowy. Przez chwilę zastanawiała się, czy uda jej się wstać. Musiała to sprawdzić. Poruszyła nogami, ale z nimi wszystko było w porządku, więc po kilku próbach przysiadła na brzegu łóżka. Prawą stopą wymacała podłogę. Kucnęła, bo nagle jej nogi zrobiły się jak z waty i wszystko strasznie zawirowało. Odczekała chwilę. W długiej, białej, szpitalnej koszuli, podpierając się stojakiem od kroplówki, podeszła do okna. Żałowała, że nie jest w stanie szerzej otworzyć oczu. Nie miała pojęcia, czy widzi tylko na jedno oko, czy oba patrzą tak samo i tylko ona nie potrafi poczuć różnicy. Widok za oknem był zamazany, niewyraźny. Rozmyte plamy zieleni i kolorowych samochodów zaparkowanych pod budynkiem. Koniecznie chciała komuś powiedzieć, że trochę widzi, że jednak nie jest całkiem ślepa, ale nikt nie przechodził korytarzem. W oddali słyszała czyjeś kroki odbijające się echem i niewyraźne głosy. Na podłodze migotały pojedyncze promyki słońca. A więc jednak to nie było złudzenie! Obrazy rozmywały się w gęstej mazi, która zalewała jej oczy, ale musiała wytrzymać jeszcze trochę, jeszcze tylko moment, aby nacieszyć się tą chwilą wolności. Powolutku podreptała do łazienki i stanęła przy małej umywalce. Dziwne, nigdy nie sądziła, że zwykła ciepła woda spływająca na dłonie może sprawić tak wiele radości. Wszystko było nowe, nierealne i niesamowite. Miała wrażenie, jakby dopiero się urodziła albo jakby ocknęła się z bardzo długiego snu. Zwyczajne rzeczy i czynności uprzednio tak oczywiste stały się niezwykłe. Wyszła na korytarz. Nagle usłyszała spanikowany kobiecy głos:

– O Boże! Nie wolno pani wychodzić! Poczuła, że ktoś podbiega do niej i chwyta ją za ramię, prowadzi z powrotem do sali. Jeszcze nie zdawała sobie sprawy, że jest żywym trupem, że tak naprawdę żyje na kredyt, bo powinno już jej nie być. Nawet przez moment nie zastanowiła się nad swoim wyglądem, bo to przestało mieć jakiekolwiek znaczenie. Ula znajdowała się w dziwnej krainie spokoju i wytchnienia, w świecie, którego nikt oprócz niej nie znał. – Nic mi nie jest, chciałam tylko... Ja widzę – próbowała cicho wyjaśnić. – Już dobrze, połóż się. Zaraz przyjdzie lekarz. Bez sprzeciwu wróciła na wygodne łóżko, tym chętniej że poczuła się bardzo zmęczona i potwornie osłabiona, jakby nagle opuściły ją wszystkie siły. Kiedy się obudziła, chwilę nasłuchiwała. – Czy ktoś tutaj jest? – zapytała cicho, bo nie miała pewności, czy rzeczywiście ktoś znajduje się w pokoju. Nie była w stanie niczego zobaczyć. Jakaś gęsta, mętna maź znowu zalała jej oczy, a szczeliny okazały się zbyt wąskie. Spróbowała unieść powieki, ale nieruchome skorupki, spod których wyciekał kleisty płyn, nawet nie drgnęły. – Jestem lekarzem, muszę założyć pani sondę. Nie będzie to zbyt przyjemne, ale da się wytrzymać. – Co to jest? – zaniepokoiła się. – To taka rurka, przez którą będziemy panią karmić. Na razie nie może pani normalnie jeść – odpowiedział spokojnie mężczyzna, a po chwili przysiadł na brzegu łóżka. – Proszę odchylić głowę, nie ruszać się... i przełykać ślinę – nakazał zdecydowanie. Dławiła się, nie mogła oddychać. Próbowała się odsunąć, ale ktoś mocno przytrzymywał jej ramiona i głowę. Chciała krzyczeć. Łzy spływały po wyschniętych policzkach. Nie wiedziała, że to dopiero początek jej drogi krzyżowej, że to tylko namiastka prawdziwego cierpienia. – Sonda jest konieczna – oznajmił surowo lekarz. – Ma pani powiększoną śluzówkę i oparzenia gardła od oparów jakiegoś żrącego płynu, a trzeba zacząć coś jeść, bo same kroplówki nie wystarczą. Na razie tak musi być. – Poklepał ją po ramieniu. – Aha, nie wolno pani wstawać z łóżka – dodał po chwili i wyszedł. Ula natychmiast zasnęła, a kiedy się obudziła, znowu ktoś przy niej stal. – Nie ruszaj się – usłyszała kobiecy głos. Jasne światło wdzierało się pod powiekę lewego oka. Czyjeś ręce dotykały jej głowy, ale nie wiedziała dokładnie, co się dzieje. – Jak się czujesz? – Nie wiem. – Dziewczyna wzruszyła ramionami. Było jej wszystko jedno, co z nią zrobią, i nie miała najmniejszej ochoty na rozmowę. – Muszę zbadać twoje oczy. Poczujesz lekkie pieczenie... to tylko krople znieczulające. Ula nie liczyła dni i nie pytała, co dalej. Dziwna obojętność otulała ją niczym ciepły kokon. Nie broniła się, kiedy ostre igły wbijały się w spojówki jej poparzonych oczu, kiedy kolejne wenflony łączyły ją z kroplówkami, a ciepła zupa spływała przez rurkę wprost do żołądka. Pokochała ciszę, tę dziwną nicość, w której utknęła. Nie czuła znudzenia. Czas nie istniał, mrok

przynosił ukojenie. Nie mogła otwierać oczu na więcej niż parę minut. Wystarczało kilka chwil, aby znowu zaszły gęstą mgłą. Rzadko była zupełnie sama, ale jakaś bolesna, dokuczliwa samotność przypominała o sobie od czasu do czasu, by za moment zniknąć w sennych majakach tak szybko, jak się pojawiła. Dziewczyna zbadała swoją twarz palcami, ale nie poczuła zupełnie nic. Nos był najbardziej fascynujący. Nienaturalnie mały, chociaż nadal właściwego kształtu. Usta duże, opuchnięte i takie... plastikowe, bez czucia, nieruchome. Powieki również wydawały się nie należeć do niej. Jakby sztuczne uszy chyba silą woli trzymały się na swoim miejscu – wysuszone, kruche wiórki. Kiedy mocniej ścisnęła spalony płatek prawego ucha, odpadł. Nie poczuła przerażenia, raczej narastające zdziwienie. Oto w dłoni trzymała kawałek siebie i nie za bardzo wiedziała, co powinna o tym wszystkim myśleć. Zycie stało się snem na jawie. Niezwykła rzeczywistość przeniosła Ulę w całkiem inny wymiar, w którym nie chciała rozumieć ani wiedzieć, ale wciąż pragnęła żyć. To była pierwsza rozmowa. – Nazywam się Jolanta Mrozek i jestem psychologiem. Czy mogę ci zająć chwilę? – Kobieta przysunęła krzesło bliżej łóżka. – Proszę. – Ula nie spała już od dłuższego czasu. Bezczynne leżenie wypełniało jej czas i było właściwie całkiem przyjemne. – Jak się czujesz? – Sama nie wiem, chyba dobrze – odparła obojętnie. – Boisz się czegoś? – Nie wiem... chyba już nie – stwierdziła Ula po chwili namysłu. Nie zastanawiała się nad tym. – W porządku. – Pani psycholog skrupulatnie coś notowała w dużym zeszycie rozłożonym na kolanach. – Co chciałabyś jeszcze w życiu zrobić? – Szczerze mówiąc, nie myślałam o tym ostatnio. – Uśmiechnęła się niezauważalnie. – Kiedyś planowałam skończyć studia, malować... – Lubisz malować? – Tak, ale zawsze brakowało mi na to czasu. Trochę szkicowałam. Nic specjalnego. – Jak naprawdę się czujesz? – Psycholog patrzyła na nią uważnie, jakby chciała przejrzeć dziewczynę na wylot. – Nie najgorzej. Wreszcie odzyskałam spokój i jest mi z tym dobrze. – Dzisiaj dzwonili twoi rodzice, pytali o ciebie. Martwią się, prosili, aby ci przekazać, że bardzo cię kochają i myślami są z tobą. Nie mogą na razie przyjechać, ale będą dzwonić. Lekarz z nimi rozmawiał. – Dziękuję. – Ula poczuła ucisk w gardle. Nagle w jej poparzonych oczach pojawiły się łzy. Nie chciała płakać, ale wzruszyła ją wiadomość, że rodzice jednak myślą o niej i nadal ją

kochają. – Wiesz, co się stało? – psycholog kontynuowała rozmowę. – Chyba tak. Chociaż... nie jestem pewna. – Możesz mi powiedzieć, co pamiętasz? – Coś się stało z moją twarzą. Człowiek, z którym mieszkałam, coś mi zrobił. Kiedy się ocknęłam i spróbowałam wstać, stał nade mną. Widziałam jego uśmiechniętą twarz... – Obrazy z przeszłości wracały tylko na chwilkę, jak szybko oglądane zdjęcia. Podświadomość wciąż usiłowała chronić Ulę przed prawdą, nie pozwalała zrozumieć, zagłębić się w te tragiczne wydarzenia. – Boisz się śmierci? – Dziewczyna usłyszała kolejne pytanie. – Kiedyś chciałam umrzeć, ale chyba już nie chcę – odpowiedziała z niedostrzegalnym uśmiechem. – Czy czegoś żałujesz? – Z pewnością jest wiele takich rzeczy, ale teraz to raczej nie ma większego znaczenia. – Nie chciała o tym myśleć. Po co przywoływać bolesne wspomnienia... Rozmowa zaczynała ją męczyć, pytania stawały się coraz bardziej niewygodne i bolesne. Ula odwróciła głowę w stronę okna. – Dobrze, na dzisiaj chyba wystarczy. – Oznajmiła psycholog z uśmiechem na twarzy i poklepała dłoń Uli. Odsunęła krzesło. – Prześpij się. Niedługo przyjdzie lekarz. To było pierwsze i ostatnie spotkanie Uli z psychologiem. Jeszcze o tym nie wiedziała, ale już rosła w niej wielka siła, odradzało się pragnienie życia. Podświadomie rozumiała, że psychologowie mogą próbować, ale w gruncie rzeczy tylko ona sama będzie w stanie sobie pomóc, bo nikt nie potrafił zajrzeć w jej myśli, nie znał dobrze jej uczuć. Nikt nie zdołałby odebrać jej cierpienia. Nie było sposobu, by wyrwać ją z tego chorego ciała. Została w nim uwięziona niczym w jakiejś surrealistycznej pułapce. Musiała pogodzić się z myślą, że tego, co się stało, nie da się zmienić i zrozumieć, że moc pokonania koszmarów przeszłości leży w jej wnętrzu. Na razie o tym nie rozmyślała. Po prostu była. – Jutro pewnie przewieziemy panią do szpitala chirurgii plastycznej w Polanicy Zdroju – poinformował Ulę lekarz podczas wieczornego obchodu. – Czekamy tylko na decyzję tamtejszego ordynatora. Obok stały dwie pielęgniarki. Jedna skrupulatnie zapisywała coś w zeszycie, druga sprawdzała kroplówkę i cewnik. – Dlaczego nie mogę zostać tutaj? – zapytała Ula niepewnie. Lubiła leżeć bez ruchu w ciszy. Czuła się całkiem dobrze i nie miała ochoty nigdzie wyjeżdżać. – My niewiele już możemy dla pani zrobić. Potrzebne są operacje plastyczne. Nie zajmujemy się rekonstrukcją, a poparzenia są zbyt głębokie, by lekarstwa i maści wystarczyły. Tam pani pomogą. Proszę się nie martwić, wszystko będzie dobrze. – Lekarz pogładził jej stopę, wystającą spod kołdry.

– Kiedy powiecie mi coś więcej? – Jutro rano. Wysłaliśmy już prośbę do tamtego szpitala, musimy teraz poczekać na odpowiedź. To najlepsza klinika w kraju i można śmiało powiedzieć, że oni dokonują cudów, więc proszę się trzymać. Ula nie zrozumiała, co lekarz miał na myśli. Nie zdawała sobie sprawy z tego, że tylko cud może ocalić jej życie. Do tej pory nikt nie miał odwagi oznajmić dziewczynie, że umiera, że jej szanse na przeżycie są niewielkie. Nie przyszło jej jeszcze nawet do głowy, że nie odzyska swojej twarzy. Liczyła na to, że niedługo wreszcie wróci do domu. Nie zdawała sobie sprawy z tego, że już nigdy nie zobaczy swojego odbicia w lustrze – tego, które jeszcze pamiętała – że na zawsze już pozostanie inna, a jej życie nigdy nie będzie zwyczajne. Nie, nie zastanawiała się nad przyszłością. Żyła chwilą. A może – na chwilę? – Dzwonili pani rodzice... – Tak, wiem. Mówiła mi psycholog. Lekarz dokładnie sprawdził kartę i wydał nowe zalecenia. – Dzień dobry. – Ulę obudził kobiecy głos. Ktoś odczepił kroplówkę, ktoś inny pomógł jej usiąść. – Dzień dobry – mruknęła niewyraźnie. Chciała jeszcze spać. – Musimy panią przygotować do wyjazdu. Za pół godziny przyleci helikopter, więc nie mamy za dużo czasu – wyjaśniła pielęgniarka. Oszołomiona tak nagłą pobudką, dziewczyna bezwolnie poddała się wszystkim zabiegom. Nie chciało jej się mówić, więc bez słowa wsadziła ręce w rękawy pasiastej koszuli, włożyła skarpetki i spodnie na gumce. Przelotnie zaciekawiło ją, jaki kolor ma jej ubranie. Ktoś przetarł dłonie Uli wilgotnym ręcznikiem. Poczuła się jak małe, bezradne dziecko. O nic nie pytała. Nie interesowało jej, ile osób jest w sali ani kto pcha jej wózek przez długie szpitalne korytarze. Gdy wyjechała z windy, dziewczynę przeszył zimny wiatr. Poczuła zawroty głowy i szum w uszach, i nagle zdała sobie sprawę, że nie jest w stanie ogarnąć do końca tego wszystkiego, co się wokoło dzieje. Nareszcie jak przez dziurkę od klucza dostrzegła śmigłowiec, obok ludzi ubranych w czerwone kombinezony. Niewyraźny widok znowu przysłoniła gęsta mgła. Obrazy otaczającej ją rzeczywistości pojawiały się i znikały. – Dasz radę przejść kilka kroków? – usłyszała pytanie. – Tak. – Kiwnęła głową. Ktoś pomógł jej wstać, a potem powolutku poprowadził w stronę wielkiej maszyny. Wreszcie znowu mogła się położyć, czego najbardziej pragnęła. Nie miała już siły mówić ani nawet siedzieć. Każdy krok, każde słowo i każdy oddech odbierały siły i obezwładniały. Wątłe, blade ciało zostało szczelnie owinięte kilkoma kocami, na uszy założono jej duże nauszniki. Zrobiło się znacznie ciszej, spokojniej, cieplej. Wycieńczona, spróbowała podziękować tym wszystkim dobrym ludziom. – Nic nie mów. – Młoda kobieta w czerwonej kamizelce ścisnęła jej dłoń i poprawiła słuchawki.

Ula zapragnęła przytulić się do niej, wyrazić swoją ogromną wdzięczność. Chciała uściskać tych obcych ludzi, którzy poświęcali jej swój czas, chcieli, aby przeżyła. Gorące łzy wzruszenia ciurkiem spływały na słuchawki. Zapragnęła się rozejrzeć. Łzy na chwilę zmyły gęstą ciecz spod powiek. Dostrzegła wyjątkowo błękitne, nieruchome niebo i tylko śmigła kręcące się z szaloną szybkością przypominały, że są gdzieś wysoko w górze. Pomimo tego miała wrażenie, że stoją w miejscu. Poczuła się bezpiecznie. Helikopter ostrożnie wylądował na lotnisku, gdzie czekała już karetka. Kiedy dziewczyna wysiadała, śmigła coraz wolniej obracały się wokół własnej osi. Znowu ktoś ją przytrzymał, pomógł przejść do karetki, okrył ciepłą kurtką. Nie patrzyła, nie miała siły. Nasłuchiwała tylko, co się dzieje wokół niej, ale słowa okazały się niezrozumiałe. Wiedziała, że do niej mówią, o coś pytają. Wolała jednak wsłuchiwać się w przenikliwy, monotonny sygnał ambulansu. Zbudził ją trzask metalowych drzwi windy. Była wycieńczona i zdezorientowana. Ostatkiem sił przesiadła się na wózek. W końcu została sama. Samotność wypełniła pustkę, którą niespodziewanie odkryła w sobie. Siedziała ze spuszczoną głową w niewielkiej salce, naprzeciw okna. Nie miała pojęcia, ile czasu minęło, zanim ktoś przyszedł. Tym razem każda minuta trwała zbyt długo. Wreszcie mogła się położyć. Usłyszała, że drzwi się otworzyły. – Wizyta lekarska – poinformowała ją pielęgniarka i szybko sprawdziła kroplówkę. Ula nie musiała widzieć, aby się domyślić, że wokół jej łóżka zgromadziło się wiele osób. Stali ściśnięci tuż nad nią. – Ma ktoś historię choroby? – zapytał ordynator głębokim, spokojnym głosem. Zapadła całkowita cisza, jakby nikogo nie było, i tylko szelest papieru przypominał Uli, że nie jest sama. – Silne poparzenie kwasem siarkowym. Martwica tkanek skórnych całej twarzy. W tej chwili trudno ocenić, czy wzrok da się uratować. Pacjentka informowała, że ma poczucie światła w lewym oku, trochę widzi, więc może da się je ocalić... Uważnie słuchała tego, co mówił mężczyzna, który dotykał jej twarzy z ogromnym skupieniem. Czuła jego oddech i... wyczuwała w nim dobroć. Nie znała go, ale zaufała mu bezgranicznie. Instynktownie wiedziała, że był jej ostatnią i jedyną szansą na życie. – Oparzenia trzeciego i czwartego stopnia, w nielicznych miejscach drugiego... powstała martwica. Wypadek miał miejsce w niejasnych okolicznościach... – kontynuował profesor. Ula nie pojmowała, dlaczego on tak mówił, nie miała bladego pojęcia, że czwarty stopień oznaczał już zwęglenie tkanek. Przecież sprawa była oczywista, przecież to Roman! Tak bardzo chciała im wszystko wyjaśnić, ale pomyślała, że chyba nie warto, że nie ma to już znaczenia. – Powieki też są uszkodzone, nieruchome. Czeka cię, dziewczyno, długa droga i wiele operacji. – Lekarz westchnął ciężko i położył swoją dłoń na jej ramieniu. Powoli oswajała się z myślą, że jednak powrót do zdrowia nie będzie tak szybki, jak by tego

chciała, ale w tej chwili niespecjalnie się tym przejęła. Prawda docierała do niej stopniowo. Wiele operacji, długie leczenie? Zbyt abstrakcyjne określenia rzeczywistości. Niby wiedziała, że walka potrwa, ale nadal czuła się tak, jakby to, co działo się wokół, dotyczyło zupełnie kogoś innego. Nie musiała już się spieszyć, myśleć o przyszłości. Najważniejszy był spokój, którego pragnęła od dawna. Wreszcie mogła odpocząć. – Ile masz lat? – Dwadzieścia jeden. – Jesteś na coś uczulona? – Nie wiem, chyba nie. – Trzeba to sprawdzić jak najszybciej – oświadczył lekarz stanowczym tonem. Dziewczynę umieszczono w izolatce zaraz obok dyżurki pielęgniarskiej, na wypadek gdyby nagle potrzebowała pomocy. Jej stan oceniano jako bardzo ciężki z zagrożeniem życia. Zapadła cisza. Znowu była sama. Po małej salce rozlewało się przytłumione światło nocnej lampki. Teraz Ula mogła spokojnie sprawdzić, co znajduje się w pomieszczeniu. Za drzwiami odkryła oszkloną szafę, tuż obok stolik i krzesło, pod ścianą wąską kozetkę, na której leżał kraciasty koc. U wezgłowia jej łóżka wisiała mała umywalka, a nad nią... stare, zniszczone lustro. Dziewczyna czuła w głębi duszy, że w końcu powinna zobaczyć swoje odbicie. Patrzenie jednak męczyło coraz bardziej, więc musiała najpierw odpocząć. Zasnęła, lecz budziła się co chwilę. Świadomość tego, że w pokoju jest lustro, nie dawała spokoju, ale była zbyt zmęczona, by wstać i wreszcie zaspokoić ciekawość. Z samego rana stwierdziła, że spojrzy, a potem szybko wróci do łóżka i w końcu naprawdę zaśnie. Ciężka głowa opadała na piersi, a serce waliło jak oszalałe, chociaż przecież poznała już twarz dotykiem. Stanęła obok umywalki. Bez lęku, dziwnie zaciekawiona, mocno przechyliła głowę najpierw do tyłu, a później w bok, tak aby lepka maź trochę ustąpiła. Niewyraźne, zamazane odbicie brązowej, spalonej i nienaturalnie malej twarzy wydało jej się takie nierealne. Lekko dotknęła policzka. Nic nie poczuła. Zadziwił ją kolor skóry. Zastanawiała się, jak to możliwe. Przez moment widziała kogoś innego, nieprawdziwego. Kogoś, kto nie może istnieć, nie może być nią! Zmęczona, po omacku przeszła kilka kroków z powrotem do łóżka. Nadzwyczaj szybko traciła siły, choć było to dla niej zupełnie niezrozumiałe. Każdy ruch wydawał się ogromnym wysiłkiem, jak gdyby pokonywała niezliczone przeszkody, a przecież jeszcze tak niedawno chodziła bez najmniejszego trudu. We śnie jeszcze miała swoją twarz. Szła przed siebie w ulewnym deszczu, który boleśnie uderzał wielkimi kroplami o jej policzki. Głęboką czerń nocy rozświetlały nieliczne lampy. Za filarami skrywali się ludzie. Namawiali, aby do nich dołączyła i schroniła się chociaż na chwilę. Nie wiedziała, kim są nawołujący, więc parła naprzód pomimo zimna, bólu i strachu. Silny wiatr rozwiewał jej włosy i żałośnie zawodził w oddali. Nie mogła się poddać, nie chciała zawrócić.

Zatrzymała się przed pięknym pałacem, który zupełnie nagle pojawił się tuż przed nią. Minęła wysokie schody. Na ich końcu znajdowały się wielkie drzwi. Nagle zauważyła, że ma na sobie przepiękną, zieloną suknię balową. Orkiestra grała tylko dla niej. Poczuła się szczęśliwa. Pierwszy raz od tak dawna i tylko we śnie. Czasami myślała o Romanie. Nie czuła nienawiści. Nic już nie czuła. Nie zamierzała tego rozumieć ani próbować wyjaśnić, skąd ta obojętność. Najważniejsze, że wreszcie nie musiała uciekać. Była wolna. To, co się stało, oceniała jako wybawienie, chociaż innym takie stwierdzenie wydałoby się pewnie absurdalne. Wypadek stanowił koniec jej prywatnego piekła i początek drogi cierniowej, ale dzięki niemu odzyskała spokój, i to było najważniejsze. Nie zamierzała rozpaczać nad tym, czego już nie mogła zmienić, ani pozwolić, by nienawiść zatruła jej myśli a pragnienie zemsty zniszczyło to, co najważniejsze – wiarę, nadzieję i miłość. Nie mogła się doczekać chwili, kiedy wreszcie straci tę okropną, przyciasną maskę, która nadal stanowiła jej twarz. Tuż przed zabiegiem zaaplikowano jej zastrzyk. Poczuła się po nim wspaniale. Nic się nie liczyło, nie miało znaczenia. Zupełnie nie zwracała uwagi na przygotowania do operacji. Igła wenflonu zdawała się niczym więcej niż ukłuciem malutkiej muszki. Cudowna euforia nie opuściła jej aż do zaśnięcia. Piękny sen minął tak nagle, jak się zaczął. Brutalna rzeczywistość przypomniała o sobie. – Budzimy się, halo. Już po operacji – usłyszała czyjś głos z oddali, ale znowu zapadła w ciemność. Kiedy w końcu naprawdę się ocknęła, nie mogła oddychać, nie potrafiła wymówić nawet jednego słowa. Błagała w zmąconych jeszcze myślach, aby ktoś jej pomógł, coś zrobił. Zupełnie nie wiedziała, gdzie jest i co się z nią dzieje. Słyszała jednak czyjeś głosy. Ręce miała przywiązane do krawędzi łóżka. Uderzyła stopą o materac. – Co się dzieje? – zapytała jakaś kobieta. – Musisz wytrzymać. W gardle masz rurkę tracheotomiczną. Nie mogę jej teraz usunąć, bo bez niej się udusisz. Wytrzymaj jeszcze chwilkę – powtórzyła. – Jesteś na sali pooperacyjnej. O nie, Ula nie zamierzała leżeć spokojnie i czekać na ostatnie tchnienie. Była przekonana, że nadchodzi koniec, a niezrozumiałe dla niej wyjaśnienia wcale nie uspokajały. Ze wszystkich sil próbowała nabrać powietrza, ale wciąż było go zbyt mało! – Weź głęboki oddech – poinstruował ją ten sam kobiecy głos. – Za chwilkę poczujesz się o wiele lepiej. Nareszcie, co za ulga... Znowu mogła oddychać. Łzy bezradności cisnęły się pod zszyte resztki powiek oklejonych przeszczepami. Sen był najlepszym przyjacielem. Świat nie istniał, a czasu po prostu nie było. Nie było nocy ani dnia. Ula budziła się z trudem i tylko trzy razy dziennie, wtedy gdy pielęgniarka dużą strzykawką wlewała pożywną zupę w jej odarte z warg usta. Ula nie czuła głodu, więc z niemałym wysiłkiem wmuszała w siebie nie więcej niż sto pięćdziesiąt mililitrów brązowej papki.

Pozbawiono ją maski. Teraz jej twarz stała się jedną, wielką raną. Gruba warstwa bandaży i gazików chroniła świeże przeszczepy, pokrywające kości policzkowe, brodę i czoło. Ula nie miała już nosa ani uszu. Palcami uczyła się od nowa swojego wyglądu. Nienaturalnie płaska twarz zdziwiła Ulę jeszcze bardziej niż skorupa, którą poprzednio widziała w lustrze. Jej dłoń całą powierzchnią opierała się na obu policzkach. Chciała dotknąć ust, ale na ich miejscu znalazła niczym nieosłonięte zęby. Przeszczepy skóry chroniły przed zakażeniem. Lekarze pobrali je z ud i łydek, dlatego miała również obandażowane całe nogi. Nie zamierzała jednak wstawać. Nie potrzebowała niczego więcej oprócz długiego snu. Niczego już nie musiała. Kolejne operacje i nicość, następne przeszczepy w miejscu tych, które się nie przyjęły. Nowe opatrunki i cudowna cisza. Po prostu codzienność. Ula nie podejrzewała nawet, że zło czai się w pobliżu, aby zaatakować ze zdwojoną siłą. Za to Roman dobrze wiedział, że koszmarna zabawa dopiero się zaczyna. Nikt nawet nie spróbował go powstrzymać. – Ma pani gościa – radośnie oznajmiła pielęgniarka zaraz po śniadaniu. – Kto przyszedł? – wymamrotała sennie dziewczyna. – Jakiś starszy pan, twierdzi, że jest pani dziadkiem. Mam go wpuścić? Ula poczuła bolesny skurcz żołądka. – Nie! Proszę go nie wpuszczać, proszę mu powiedzieć, by odszedł i nie przychodził więcej. To on mi to zrobił – pełna lęku dotknęła dłonią twarzy. Bała się, że nie zdąży, że za chwilę będzie za późno. – Przywiózł pani soki i ubrania... – Pielęgniarka najwyraźniej jej nie dowierzała i nie bardzo wiedziała, co robić. – Niczego od niego nie chcę. On nie może do mnie przychodzić. – Ula była zbyt słaba, aby krzyczeć. Znowu została sama, przerażona, bezradna i zdana na łaskę tych, którzy powinni ją chronić. – Ten pan bardzo nalega na rozmowę. Zupełnie nie rozumie, dlaczego nie może wejść, i nie chce odejść. Krzyczy, że ma dla pani ważne informacje i że chce tylko pomóc. – Kobieta wróciła do izolatki. – Powiedział, że spisał dla pani testament... – Bardzo proszę go nie wpuszczać do tego pokoju, proszę go wygonić, wezwać policję, lekarzy... – błagała Ula przez ściśnięte gardło. Wspomnienia wróciły. Strach wkradał się w jej serce i obezwładniał. Pomyślała, że soki z pewnością są zatrute. Pragnął przecież jej śmierci. Chciał, aby nadal cierpiała, i w dalszym ciągu knuł swój misterny plan. – Może jednak weźmie pani od niego to, co przywiózł? – niepewnie zapytała pielęgniarka. – Niczego od niego nie chcę. Dobiegły ją strzępki rozmowy. Wiedziała, że kilka kroków dalej, tuż za drzwiami, jest Roman. Głośno próbował coś wyjaśniać. Zaczęła rozumieć, że to jeszcze nie koniec koszmaru.

Teraz już była pewna, że jej oprawca jest wolny i nikt nie wierzy w jego winę. – To naprawdę nerwowy człowiek. Musiałam wziąć od niego te soki. Ledwie się go pozbyłam, ale powiedział, że wróci, jak się pani lepiej poczuje. – Proszę je wyrzucić. Pani go nie zna, mógł coś wstrzyknąć do środka... – Kartony nie były otwierane. – Pielęgniarka dokładnie sprawdziła każde opakowanie. – Choć może rzeczywiście lepiej nie próbować – stwierdziła po chwili namysłu. – Skoro jednak on chce pani pomóc, to może warto z tego skorzystać? Jest pani to winny – zaproponowała niepewnie. – Naprawdę nie chcę mieć z nim żadnego kontaktu. Chcę tylko, aby wreszcie znikł z mojego życia. On nie martwi się o mnie, lecz boi o siebie – próbowała wyjaśnić Ula. Podczas każdej wizyty lekarskiej przypominała o zakazie odwiedzin. Strach znowu zagościł w jej myślach, choć miała nadzieję, że nigdy już nie spotka Romana. Chciała wierzyć, że kiedy jej prześladowca znajdzie się w pobliżu, ktoś go w porę zatrzyma. Wiedziała, że walka z nim nadal trwa, i bała się, że wszyscy uwierzą w jego pozornie szczere słowa i zaufają mu tak, jak ona kiedyś. Tak łatwo mu zaufać... A przecież całe jego życie to kłamstwo i cierpienie innych. Zawsze dążył do celu za wszelką cenę, kosztem drugiego człowieka. Jak miała przekonać tych, którzy gwarantowali jej bezpieczeństwo? Jak wyjaśnić, że jego elegancki ubiór i uśmiech to zwykła maska, za którą ukrywa się psychopatyczny zwyrodnialec? Jest bardzo zręczny, potrafi mówić to, co rozmówca chce usłyszeć... Wszystko, co robił, było złe, tak jak on. Nie przestawał kontrolować i dręczyć, wciąż próbował zdobywać nowe informacje. Nienawiść do świata, nienawiść do wszystkich ludzi niszczyła jego czarną duszę. Pozornie normalny, bez ustanku szukał nowych ofiar i atakował zawsze wtedy, kiedy nikt się tego nie spodziewał. Ula widziała jego prawdziwe, przerażające oblicze, zło w jego oczach. Pamiętała wciąż szok, kiedy zrozumiała, że Roman nie ma sumienia. Był zły do szpiku kości. Nigdy nie współczuł, ale świetnie potrafił udawać. Nie wiedziała wtedy, że jego chora nienawiść dosięgnie całej jej rodziny. Na szczęście – nieświadomość pomagała jej przetrwać, ocalała pozory spokoju i pozwalała zachować nadzieję. Czas płynął szybko, może dlatego, że dużo spała. Minęły już trzy tygodnie od wypadku. Nadal miała zszyte powieki i nie była pewna, czy kiedykolwiek będzie widzieć. Powoli oswajała się z tą możliwością, ale nie rozmyślała nad dalszym życiem. Bała się przyszłości, która pozostawała wielką niewiadomą. Była tu i teraz. Na początku rozmowy innych pacjentów nieznośnie ją irytowały. Zakłócały odpoczynek, dręczyły i przeszkadzały. Ula nie chciała słuchać ani odpowiadać na pytania, nic jej nie interesowało. Pragnęła świętego spokoju i marzyła o tym, aby wszyscy się wreszcie od niej odczepili. Zamęt jednak nie ustawał. Odgłosy normalnego życia bolały bardziej niż rany na nogach i na twarzy. Bez przerwy ktoś wchodził i wychodził, wciąż ktoś coś mówił. Każdy dźwięk niczym świder wkręcał się w jej głowę. Po długim czasie absolutnej ciszy, którą tak

kochała, wszystko się zmieniło. W dużej sali, gdzie umieszczono też trzy inne pacjentki, nieustannie ktoś coś przestawiał i czymś szeleścił. Miała ochotę krzyczeć albo wyjść i nie wrócić, co oczywiście było nierealne, więc tkwiła w tym koszmarze. Bezsilna, leżała nieruchomo, z wielkim trudem nawiązywała nowe znajomości. Pielęgniarki wmuszały w nią jedzenie, wbijały igły i zmieniały opatrunki, a lekarze ciągle coś sprawdzali i zadawali pytania. Nie dała rady nawet usiąść! Ołowiana głowa bezwładnie opadała jej na piersi, a fala zimna zalewała całe ciało. Najgorzej było podczas zmiany pościeli. Pielęgniarki spieszyły się, ale i tak ledwo to wytrzymywała. Zupełnie nagą sadzano ją na krześle przy stole. Nie czuła wstydu. Po prostu tkwiła na tym cholernym krześle i czekała. Zbierało jej się na wymioty. Traciła i odzyskiwała przytomność. Zapominała, gdzie jest. Szum w uszach nieznośnie się nasilał. Pragnęła tylko położyć się i leżeć nieruchomo, dokładnie tak, jak dotychczas. Wycieńczona, ciężko opadała na białą poduszkę, a pielęgniarka znowu ustawiała rurkowy stelaż nad nogami dziewczyny i nakrywała ją kołdrą. Kiedy Uli zdjęto bandaże na nogach – miała rany tam, skąd pobrano materiał na przeszczepy – zostały jeszcze grube opatrunki. Kilka warstw gazy należało dokładnie wysuszyć, ktoś doradził, że najlepiej suszarką do włosów. Zdejmowała je sama – powolutku, warstwa po warstwie, bo tak mniej bolało. Te pierwsze dało się usunąć najłatwiej, ostatnia całkowicie wrosła w „nową” skórę. Bolało, czasami płynęła krew, lecz Ula nie miała innego wyboru. Bordowe, podłużne ślady na nogach goiły się niezwykle dobrze, choć straszliwie swędziały, a gdy zaczynała się drapać, bolały i niemiłosiernie piekły. Ulgę przynosiła tłusta maść, którą nieustannie wcierała w łuszczącą się skórę. Z czasem wszystko zaczęło się układać. Powoli odgłosy życia stawały się coraz mniej irytujące. Złość i poczucie alienacji minęły, cisza zaczęła uwierać Ulę jak przyciasny pantofel. Cisza przywoływała myśli i wspomnienia, kazała myśleć o przyszłości. Ula wreszcie mogła rozmawiać. Oczyma wyobraźni widziała tych, którzy czytali jej książki lub gazety, ukradkiem podawali smakołyki, opowiadali o sobie i żartowali. Otoczona życzliwością, czuła się bezpiecznie. Zapominała o Romanie. Chyba nikt nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo potrzebuje bliskości innych ludzi. Kiedy wracała po kolejnych operacjach, mogła liczyć na pomocną dłoń. Zawsze w pobliżu znajdował się ktoś, kto podał picie, zawołał pielęgniarkę, gdy kończyła się kroplówka, lub po prostu był tuż obok. Ula chciała dziękować tym ludziom za każdy dobry gest, za słowa pociechy, cierpliwość i zrozumienie. Nauczyła się w końcu sama posługiwać dużą strzykawką. Z jej pomocą na leżąco wlewała sobie wprost do buzi wciąż tę samą brązową, pożywną miksturę, która mimo wszystko bardzo jej smakowała. – Dasz radę przejść do sali opatrunkowej? – zapytała pielęgniarka pewnego dnia. Zaskoczyło to Ulę, ponieważ dotychczas oględziny przeprowadzano w sali ogólnej, a ona nadal czuła się bardzo słabo. Nie była pewna, czy zdobędzie się na taki wysiłek.

– Może nie padnę – zażartowała i z trudem uniosła się na łokciach. Jej głowa chwiała się na wszystkie strony, ale chciała chociaż spróbować. Opuściła na podłogę nogi – zapiekły niemiłosiernie. Miała wrażenie, jakby przypalano je ogniem, jakby ktoś zdzierał z nich skórę bez znieczulenia. Musiała odpocząć, i to natychmiast! – Chyba nie dam rady... – Ula westchnęła. – Musisz, trzeba zacząć się ruszać! – dziewczyny z oddziału dodawały jej otuchy. Pielęgniarka pomogła Uli wstać. Gdyby nie jej czujność, upadłaby natychmiast. Nogi odmawiały jej posłuszeństwa. Szalone zawroty głowy nie ustawały. Krew rozrywała skronie i pulsowała w nogach. Zrobienie kilku kroków okazało się ogromnym wysiłkiem. Podtrzymywana przez pielęgniarkę, dotarła w końcu do sali opatrunkowej. Rozpoczęły się oględziny. Lekarze patrzyli na Ulę i uważnie słuchali profesora. Jeden z nich zdjął wszystkie opatrunki najdelikatniej, jak mógł, aby nie uszkodzić świeżych warstw przeszczepionej skóry. Dziewczyna nawet nie udawała, że przysłuchuje się rozmowie. Była kompletnie wyczerpana. Któregoś ranka poczuła, że po jej szyi spływa lepka ciecz. Poduszka okazała się całkiem przemoczona. Ula pomyślała, że to krew, i nie za bardzo się tym przejęła. Nic jej nie bolało i to było najważniejsze. Pielęgniarka jednak, widząc cieknącą ropę, nie czekała ani chwili, od razu zadzwoniła po lekarza. Konieczne okazało się przeniesienie Uli na oddział septyczny. Strasznie się tym zmartwiła. Nie chciała opuszczać swojej sali. Tutaj czuła się dobrze i bezpiecznie, tu nie była sama. – Nie płacz – pocieszały zaprzyjaźnione pacjentki. – Będziemy cię odwiedzać – zapewniały. – Na razie to niemożliwe – stwierdziła kategorycznie pielęgniarka. – Najpierw musi się wszystko zagoić. Ropa oznacza bakterie, nie możecie, dziewczyny, przychodzić na oddział septyczny. Chcecie, żeby wam też się przestało goić? – postraszyła. Ula bała się nowego miejsca i tego, że nie będzie miała z kim porozmawiać. Ale przede wszystkim obawiała się samotności. Znowu przypomniał jej się Roman, który z pewnością krążył gdzieś w pobliżu, gotowy do kolejnego ataku... Co prawda sala znajdowała się tuż przy dyżurce, ale jak pielęgniarka miała dopilnować, aby oprawca Uli nie przemknął do jej pokoju? Płakała, choć nikt tego nie widział. Łzy przeciskały się przez zszyte powieki i wsiąkały w bandaże. Jeszcze tego samego dnia została przeniesiona na oddział septyczny. – Nie wszystkie przeszczepy się przyjęły – usłyszała. Nowa pielęgniarka przewiozła ją na salę opatrunkową. Ostry zapach eteru roznosił się w całym pomieszczeniu. – Dlaczego płaczesz? – zapytała nieznajoma pielęgniarka. Ula nie odpowiedziała. Nie miała ochoty rozmawiać ani się tłumaczyć. Okropna bezsilność doprowadzała ją do wściekłości. Nic nie mogła zrobić, zupełnie nic. Ślepej, opuszczonej, pozostawionej samej sobie w nowym miejscu pozostało tylko biernie czekać, aż los się odmieni. Wreszcie kobieta skończyła zmieniać opatrunek. Zapach bandaży nasączonych kwasem bornym

był dość przyjemny, specyficzny, lekko słodkawy. Już zawsze miał dziewczynie przypominać przeszłość, kojarzyć się z walką o życie. Długo zastanawiała się, jak wygląda nowa sala. Nie mogła pozbyć się wrażenia, że na środku stoją dwa duże filary (na które, nie wiedzieć czemu, musi bardzo uważać), a ściany są pochyłe. Była pewna, że drzwi znajdują się tuż za łóżkiem, na wprost okna. Straciła orientację, a dziwne myśli mąciły jej spokój. Lekarze codziennie przychodzili po kilka razy. Troszczyli się o nią, czasami żartowali, czasami namawiali, by nie traciła odwagi i nadziei. Wspaniali, kompetentni ludzie. Dobre słowa niczym balsam spływały na jej rozdartą duszę. Nie krzyczeli, nie denerwowali się, potrafili słuchać cierpliwie i pocieszać. Niewypowiedziana wdzięczność wypełniała jej serce. – Cześć, Uleńko, co tam słychać? – Lekarz z impetem otworzył drzwi. – Jutro masz kolejną operację... Widzę, że zaczyna się ładnie goić, no, ale jeszcze trzeba trochę podokładać przeszczepów, bo nie wszystkie się przyjęły. Nic cię nie boli? Dobrze śpisz? – zasypał Ulę pytaniami. – Nie najgorzej. – No to super. Oczywiście, w dalszym ciągu proszę zmieniać opatrunki dwa razy dziennie zgodnie z wcześniejszymi zaleceniami – zwrócił się do stojącej obok pielęgniarki. – Jak długo jeszcze tu zostanę? – Musiała wiedzieć, musiała w końcu zapytać. – Bądź cierpliwa. Na pewno kilka miesięcy. Teraz trudno powiedzieć dokładnie, bo to zależy od tego, jak wszystko będzie się goić. Myślę jednak, że nie dłużej niż trzy miesiące. Później pojedziesz do domu, odpoczniesz, nabierzesz sił i wrócisz do nas – wyjaśnił łagodnym głosem. – Powoli zaczniemy odstawiać niektóre lekarstwa. – Ula nie była pewna, czy mówi do niej, czy do pielęgniarki. Środki uspokajające i przeciwbólowe pomagały przetrwać i przynosiły ulgę. Postanowiła nie zamęczać innych swoimi problemami; poza tym nikt nie mógł jej przepisać lekarstwa na szczęście i na nowe, lepsze życie. Nie mogła jednak tak po prostu umrzeć. Nie chciała! Wreszcie lekarze pozwolili jej jeść coś innego niż zmiksowaną zupkę, której zaczęła już mieć serdecznie dosyć. Uli przepisano dietę półpłynną, wysokobiałkową. Wszystko gotowane i mielone, ale pyszne! Z niecierpliwością czekała na smakowite posiłki. Pragnęła jedzenia. Jeszcze nie mogła wstawać, nie była w stanie sama usiąść przy stole, ale się nie skarżyła. Krzątały się przy niej niezawodne, pełne poświęcenia pielęgniarki. Karmiły ją, zmieniały opatrunki, pomagały przy porannej toalecie. Czasami znalazły nawet chwilkę, aby porozmawiać, opowiedzieć o sobie. Uwielbiała je. – Ula, telefon do ciebie! – krzyknęła siostra Monika z sali opatrunkowej. Po chwili stała z wózkiem tuż przy łóżku dziewczyny. Ula z obawą wzięła słuchawkę do ręki. Z rodzicami rozmawiała poprzedniego dnia, więc nie miała pojęcia, kogo za chwilę usłyszy.

– Tak, słucham? – Gdzieś z oddali usłyszała męski, przytłumiony głos. – Proszę mówić wyraźniej, bo chyba jest jakiś problem z połączeniem – powiedziała głośno. Nie zdawała sobie sprawy, że to wina nie telefonu, lecz tego, że nie słyszy na lewe ucho. Ze wszystkich sił próbowała zrozumieć to, co ktoś do niej mówił, a właściwie już wykrzykiwał. – Halo, halo, kto mówi? – Wreszcie przełożyła słuchawkę na drugą stronę. – To ja, Roman!!! – wrzeszczał w nadziei, że wreszcie go usłyszy. Poznała go natychmiast, jego głos wydał jej się tak samo obrzydliwy, jak przed wypadkiem. Zamarła w bezruchu. Nie wiedziała, co ma zrobić. – Halo, jesteś?! – Jego ochrypły krzyk wyrwał ją z odrętwienia. – Czego chcesz? – Poczuła nagłą słabość, serce waliło jak oszalałe. – Uleńko, posłuchaj. To był wypadek. Jak wróciłem do domu, leżałaś na podłodze. Chciałem ci jakoś pomóc. Nie wiem, jak to się stało, nie wiem, kto to zrobił – mówił szybko, nieskładnie, jakby obawiał się, że za chwilę połączenie zostanie przerwane. – Musisz podpisać oświadczenie, że to nie ja zrobiłem, że jestem niewinny... – Jak mogłeś? Ufałam ci. Dobrze wiesz, co się stało, więc nie kłam – przerwała jego mętne wyjaśnienia i prośby. – Uleńko, przecież ja cię kocham. Chcę ci pomóc, spotkaj się ze mną. Przyjadę do ciebie... – Nie chcę cię znać, nie chcę nawet o tobie pamiętać! Daj mi wreszcie spokój, odczep się. – Z trudem usiłowała powstrzymać narastającą złość i łzy bezradności. – Wysłuchaj mnie do końca – próbował mówić cicho, z wypracowaną łagodnością. – Kupię ci, co tylko będziesz chciała, kupię ci samochód... – Przestań!!! – krzyknęła. Była u progu histerii. Miała serdecznie dosyć jego kolejnych kłamstw i pustych obietnic. – Niczego od ciebie nie przyjmę, nie chcę samochodu, nie jest mi potrzebny. Nie chcę twojej pomocy! Nie dzwoń do mnie i nie przychodź, bo i tak nikt cię nie wpuści. Wszyscy wiedzą, co zrobiłeś. – Odłożyła słuchawkę. Długo nie mogła dojść do siebie. Roztrzęsiona, niespokojna, czujnie nasłuchiwała dźwięków dochodzących z korytarza. Roman nie zamierzał czekać. W jego chorej głowie kłuł się nowy, diabelski plan. Usilnie próbował skontaktować się z rodzicami dziewczyny, z jej znajomymi, ze wszystkimi, których znała i którzy byli jej bliscy. Umówił się nawet na spotkanie z przyjacielem Uli, Marcinem, i jego ojcem. Ula sama już nie wiedziała, komu ma wierzyć, kto mówi prawdę. Czuła, że nikomu nie może zaufać; może nigdy nie mogła? Desperacko jednak chciała wierzyć, że nie została sama. Kurczowo trzymała się tej myśli, żeby nie oszaleć. Już na samym początku tego koszmaru, niedługo po tym, jak dziewczynę przywieziono na intensywną terapię, Roman spróbował ją odwiedzić. Przyszedł z kobietą i starszym mężczyzną – zapewne z adwokatem. Ula nie chciała rozmawiać. Roman jednak nie ustawał, choć ona nie wiedziała, co dzieje się poza sterylną salą, na której leżała. A działo się wiele.

– Nie warto – powiedział ostrzegawczo policjant, kiedy Marcin rzucił się w kierunku Romana. – To typ, który tylko na to czeka. Po co ci bieganie po sądach? – doradzał mundurowy. Spotkali się w restauracji – Roman, Marcin i jego ojciec. Dokładnie tak, jak chciał Roman. Żarliwie przekonywał ich do swoich racji, dowodził niewinności. Nie mógł pozwolić na to, aby go oskarżono i ukarano. Wcale nie czuł się winny. – Ula brała narkotyki... rozprowadzała je – kłamał bez skrupułów. – Przykro mi to mówić, ale nie byłeś jej jedynym przyjacielem. – Spojrzał wymownie na Marcina. – Puszczała się z każdym – kontynuował z miną męczennika. Mówił cicho, przez zaciśnięte usta. Patrzył prosto w oczy. Za wszelką cenę usiłował kontrolować sytuację, chciał znać myśli innych. Tłumaczył z udawanym smutkiem, że to ona była wszystkiemu winna, to ona była ta najgorsza. Zapewne nawet zasłużyła na karę... W końcu dotarł również do rodziców Uli. – Wróciłem do domu... byłem w szoku... Zobaczyłem, że leży nieprzytomna na podłodze – opowiadał kolejne kłamstwa. Przyjeżdżał do nich, kiedy tylko miał czas, przekonany, że kropla drąży skałę, że w końcu nikt nie będzie umiał powiedzieć, co naprawdę się stało i kogo obarczyć winą. Na każdym kroku zasiewał w bliskich Uli ludziach niepewność i strach. „Musiała otworzyć komuś drzwi. Wszystko przez te narkotyki” – oczerniał ją. Chciał, aby wszyscy dowiedzieli się, jaka z niej nic niewarta szmata. Pragnienie zemsty i strach przed więzieniem wyzwalały w nim najgorsze instynkty. Walczył o siebie ze zwierzęcą bezwzględnością. Najgorsze podejrzenia Uli bladły w porównaniu z prawdą. Od rodziców dowiedziała się, że zaraz po jej wypadku zmarła babcia. Powiedzieli jej dopiero, kiedy trochę doszła do siebie i mogła samodzielnie odbierać telefon. Wcześniej nie chcieli jej dodatkowo martwić. Niezwykłe było to, że babcia wcześniej niż inni wiedziała o jej tragedii. Schorowana staruszka leżała w szpitalu na wpół przytomna i błagała wszystkich wokół, aby powiedzieli jej, co się stało. – Wciąż powtarzała, że przydarzyło ci się coś strasznego. To było w przeddzień wypadku – głos matki wydał się Uli cudownie kojący. – Nie dała się przekonać, że wszystko jest dobrze. Miała bardzo silne przeczucie. Może gdybyśmy jej uwierzyli... – w słuchawce zapadła cisza. Zabrakło słów. Ula bardzo żałowała, że nie mogła pożegnać się z babcią, że nigdy już jej nie zobaczy. Zasnęła z modlitwą w myślach. Tylko tyle mogła zrobić. Babcia przyszła do niej we śnie. Ubrana na czarno, ale uśmiechnięta i chyba szczęśliwa. W ręku trzymała czerwoną różę. Usiadła na łóżku. Podała wnuczce piękny kwiat, a później wcisnęła jej w dłoń „stare” pieniądze i nowe, te po denominacji. Ula tak bardzo chciała z nią porozmawiać, zapytać o tak wiele, lecz babcia wstała i odeszła. Dziewczyna obudziła się w środku nocy. Szpitalną ciszę zakłócał szumiący agregat. Miała niezwykłe uczucie, że ktoś siedzi na łóżku, tuż przy niej. Nagle poczuła się nieswojo. Nie mogła nic zobaczyć, więc dla pewności poruszyła nogami i poprawiła pościel. Nikogo nie było.

Dwaj policjanci siedzieli przy stole i z niedowierzaniem kręcili głowami. Nie szczędzili Uli krytycznych uwag. – Opowiesz nam wszystko, co pamiętasz – powiedział jeden z nich. – Musimy spisać twoje zeznania, a swoją drogą, jak mogłaś mieszkać z takim starym dziadem? – dodał bezmyślnie. Zabolało. Poczuła się wyjątkowo podle. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Zrobiło jej się bardzo przykro i zrozumiała, że znajdą się też tacy, którzy będą ją oceniać i potępiać. Po raz kolejny dokładnie wszystko opowiedziała. Zapisali każde jej słowo, ale nie uwierzyli. Przynajmniej takie wrażenie odniosła Ula. Była dla nich idiotką, która połakomiła się na pieniądze, sprzedała się, a teraz naiwnie oczekiwała zrozumienia i pomocy. – Moja droga, dzisiaj sama przejdziesz na salę opatrunkową. Koniec lenistwa – zaszczebiotała siostra Magda. Młoda, energiczna kobieta złapała za kołdrę, którą Ula próbowała się nakryć. – Ani mi się śni. – Dziewczyna mocno przytrzymała się materaca, na wypadek gdyby pielęgniarka postanowiła wyciągnąć ją z łóżka siłą. – Nogi mnie bolą. – Pobolą i przestaną. Leżysz plackiem zdecydowanie za długo. Koniec z jeżdżeniem na wózku, koniec z jedzeniem na leżąco. Musisz zacząć chodzić – nie dawała za wygraną pielęgniarka. – Nie możesz tak leżeć całe życie. No już, wstawaj! – Znowu szarpnęła za kołdrę. – Mogę leżeć i wcale nie jest mi źle w łóżku – upierała się przy swoim dziewczyna. – Zrozum, że im dłużej leżysz, tym dla ciebie gorzej. Czas się trochę rozruszać. Na udach Uli zostały jeszcze fragmenty gazy, z którą walczyła od kilku dni, ale nie to wydawało się najgorsze. Była przekonana, że za chwilę jej nogi eksplodują. – Nie wytrzymam, nie wytrzymam – powtarzała w kółko, gdy siostra wlokła ją do drzwi. – Dasz radę, jeszcze kilka kroków. – Kobieto, daj mi krzesło, bo zaraz padnę! – jęknęła błagalnie Ula. – Nie ma mowy, jak już usiądziesz, to potem się nie ruszysz. Możliwie jak najszybciej Ula wdrapała się na stół opatrunkowy. Poczuła nieopisaną ulgę. Wreszcie nogi przestały boleć. Zupełnie opadła z sił. Siostra delikatnie zdjęła wszystkie opatrunki i ostrożnie przetarła powieki dziewczyny watą nasączoną kwasem bornym. Usunęła grubą warstwę maści z neomycyną. Ula poczuła przyjemny chłód w całym ciele. Błysnęło światło. Przez chwilę wydawało jej się, że dostrzega okno. – Boże, ja chyba widzę! – krzyknęła radośnie. – Siostrę też widzę, naprawdę widzę! – Pochyliła głowę tak, aby zobaczyć więcej. Wreszcie wyrwała się ze szponów ciemności, wreszcie mogła spojrzeć w przyszłość z nadzieją. Jej radość była nie do opisania. – Kilka szwów puściło. Naprawdę mnie widzisz? – zapytała wesoło pielęgniarka. – Tak! Niezbyt wyraźnie, ale widzę, jak siostra wywala język. – Ula się głośno zaśmiała. Była taka szczęśliwa, a życie nabierało barw. Po nałożeniu opatrunku znowu znalazła się w świecie mroku, ale już wiedziała, że gdy wygoją się wszystkie rany i usuną jej szwy na lewym oku – będzie widzieć.

W jednej chwili wszystko się zmieniło. Poczuła w sobie moc. Pragnęła żyć. Chciała biegać, patrzeć, poznawać. Nogi nadal bolały, ale już nie tak bardzo, może dlatego, że wiara w przyszłość dodawała jej odwagi i sił. Musiało być lepiej. Po prawie dwóch miesiącach szpitalnego życia, po wielu operacjach, powoli opuszczała strefę cienia. Iskierka nadziei rozpromieniała każdy dzień. Dziewczyna wiele razy odchylała opatrunek, aby sprawdzić, czy to nie sen, upewniała się, że światło, które dostrzega, nie jest tylko złudzeniem, a radość nie pryśnie po przebudzeniu. Widziała. Coraz częściej sama wybierała się na krótkie spacery po korytarzu. Wolała chodzić szybciej, co było nie lada wyczynem, ale wtedy nogi tak bardzo nie piekły. Czekała na założenie opatrunku zaraz po porannej wizycie lekarskiej. Pielęgniarka uwijała się, jak w ukropie. Pacjentów było wielu, więc miała jeszcze trochę czasu, nim przyjdzie jej kolej. Powoli przeszła do łazienki. Rząd luster nad umywalkami kusił srebrzystym blaskiem. Bała się spojrzeć, bo przecież niektórzy jej odradzali, mówili, aby poczekała, że nie ma pośpiechu. Nie, nie mogła dłużej zwlekać. Była przygotowana na wszystko. Krwawoczerwona, zdeformowana twarz bez ust i nosa odbiła się w gładkiej tafli. Ula nie poczuła przerażenia, nie zamierzała mdleć z rozpaczy, ale nie miała już wątpliwości, że stała się dziwadłem. Jej dawniej atrakcyjna twarz teraz składała się z nierównych kawałków cieniutkiej skóry, pokrywającej kości i fragmenty nieruchomych mięśni. Koszmarne, bezkształtne puzzle łączyły przyschnięte strupy. Zamiast nosa widniały dwie podłużne dziury niczym w trupiej czaszce. Ze spuchniętych powiek lewego oka sterczały niebieskie supły nici chirurgicznej. Prawe oko było zaklejone cienkim płatem skóry. Bezkształtne oczy, twarz bez ust, z zębami na wierzchu... – Nie, to nie jestem ja – wyszeptała cicho. Nie widziała zupełnie wyraźnie, ale na tyle dobrze, by zrozumieć, że może wzbudzać jedynie strach. Nie miała uszu. Pod brodą ciągnął się długi szew, łączący krwawe przeszczepy z gładką skórą na szyi. Tak jakby ktoś odciął twarz, przełożył ją na drugą stronę, a potem przyszył. Powoli tworzyły się przykurcze. Już nie potrafiła odchylić głowy do tyłu. Skóra wokół ust ściągała się coraz bardziej, odsłaniając dziąsła. Ula nadal nic nie czuła. Spróbowała poruszyć brodą, ale bezskutecznie. Twarz była zupełnie nieruchoma, mocno ściągnięta i przerażająca. Teraz tak właśnie wyglądała Ula, uwięziona w samej sobie, młoda dziewczyna, która niedawno budziła zachwyt swoją urodą. Mogła umrzeć. Mogła zakończyć ten koszmar w jednej chwili, gdyby chciała. Ale mogła też żyć dalej i walczyć. Nie wiedziała w tej chwili, co zrobi. Zycie wydawało się zbyt trudne, ale śmierć przerażała wielką niewiadomą. Dorota niepewnie zajrzała przez lekko uchylone drzwi. Zapukała. – Kto przyszedł? – Ula nieruchomo leżała na łóżku i czekała na odpowiedź. – Cześć, Ula, nareszcie jesteśmy. – Młoda kobieta postawiła podróżną torbę przy szafce i ostrożnie uściskała starszą siostrę. Z trudem powstrzymywała się od płaczu. – Marcin też tu jest –

dodała po chwili. – Witaj. – Poczuła uścisk jego dłoni. Tak bardzo cieszyła się z tych odwiedzin, niecierpliwie na nie czekała od momentu, kiedy dowiedziała się, że mają zamiar przyjechać. – Jakie piękne miasteczko! Szpital stoi na szczycie góry – zachwycała się Dorota. – O mało nie przegapiliśmy stacji. Wysiedliśmy w ostatniej chwili. – Marcin wciąż gładził dłoń Uli, jakby chciał zagłuszyć wyrzuty sumienia, nadrobić ten czas, kiedy go przy niej nie było. – Jechaliście całą noc, pewnie jesteście zmęczeni i głodni. Goście mogą wykupić obiad w szpitalnej kuchni, tylko że chyba jest jeszcze trochę za wcześnie. – Nic się nie martw. Mamy kanapki i po drodze kupiliśmy coś do jedzenia. Przynieśliśmy ci same pyszności. – Siostra sięgnęła po torbę i zaczęła rozkładać na stoliku owoce, słodycze i napoje. – Przywiozłam też radio, będzie ci weselej. – Nareszcie. Ta cisza już mi bokiem wychodzi. – Ale piękny widok... – Marcin podszedł do okna i odchylił żaluzje. – Widać całe miasto. – Rzeczywiście, niesamowity. Pokój też bardzo fajny. Widny, jasny i dość przytulny. – Dorota usiadła na łóżku i podała Uli czekoladkę. – Masz na coś ochotę? W porze obiadowej przejdziemy się na spacer, mogę ci coś kupić. – Chciałabym zjeść lody – rozmarzyła się Ula. – Najlepiej truskawkowe, śmietankowe i czekoladowe. I jeszcze jakieś ciastko z cukierni. – Spragniona była wszystkiego, czego jej brakowało przez ostatnie miesiące. – Kupimy ci całą górę lodów – zaśmiał się Marcin. – Mam nadzieję, że zostaniecie kilka dni? – zapytała z nadzieją Ula. – Tylko do jutra, ale za to do wieczora, więc mamy jeszcze sporo czasu. – A co w domu? – Musiała o to zapytać. Bała się odpowiedzi i rozmowy na ten temat, ale musiała wiedzieć. Może jednak nikt jej nie chce i nie będzie miała dokąd wracać? Przerażała ją myśl, że stanie się dla rodziny ciężarem, kłopotem, z którym nie bardzo wiadomo, co zrobić. – Wszystko w porządku. Nie zamartwiaj się. Rodzice planują cię odwiedzić. Nie wiem dokładnie kiedy, ale może już za tydzień. Razem z nami nie dało rady, bo ktoś musi zostać z Kubą i dziadziusiem... Wiesz, wszyscy są w szoku i nikt nie może uwierzyć w to, co się stało. Najważniejsze, że widzisz. Umieraliśmy ze strachu, że straciłaś wzrok, ale teraz to będzie tylko lepiej. – Rozumiem... – Ula nie za bardzo wiedziała, co powiedzieć. Dla wszystkich było to tak trudne. – Był u ciebie Roman? Pytam, bo do nas cały czas wydzwania. Kilka razy nawet przyjechał. – Pieprzony skurwiel. Policja przesłuchiwała wszystkich z naszej klasy, mnie też – wtrącił Marcin. Nie przyznał się, że rozmawiał z Romanem. – Czemu? – zdziwiła się dziewczyna. – Nie wiem, pytali o Romana, o to, czy kręcił się koło szkoły, czy go znamy, co mówiłaś, co

robiłaś... Takie tam. – Odwrócił wzrok, jakby się bał, że ktoś odgadnie prawdę. – Jak dowiedzieliście się, że miałam wypadek? – Od policji. Obudzili nas w środku nocy. Od razu przyjechaliśmy do szpitala. Nie pamiętasz, bo byłaś nieprzytomna. Czuła straszny smutek i żal. Tak bardzo chciałaby zmienić przeszłość, naprawić błędy, zacząć wszystko od nowa. Nie mogła nic zrobić. – Roman już wtedy, w szpitalu, nas zaczepiał. Mówił, że nie ma z tym nic wspólnego, że to wypadek i ktoś zaatakował cię w mieszkaniu, kiedy go nie było. Ojciec go nie słuchał. Był w takim szoku, że zapomniał, jak się prowadzi samochód. Dla wszystkich jest to traumatyczne przeżycie. – Dorota dłonią otarła łzy, których Ula i tak nie mogła dostrzec przez gęsty opatrunek. – Podobno później miał zawał, ale szybko wypisał się ze szpitala na własne życzenie. Pewnie sam go sobie wywołał, pieprzony alchemik – warknął Marcin. – Najpierw pilnowali go ci z policji, ale potem przestali. Miał przy sobie wypchany foliowy worek, ale nie pozwalał nikomu do niego zajrzeć... – Skąd to wiesz? – Ulę zaciekawiły te wiadomości. Czuła, jak rośnie w niej złość i poczucie niesprawiedliwości. Ten potwór był na wolności, całkowicie bezkarny. Zupełnie tego nie rozumiała. – Moja mama ma znajomą, która pracuje w szpitalu. – Jesteś pewna, że to on ci to zrobił? – cicho zapytała Dorota. Niestety, nie tylko ona miała wątpliwości. – Tak. Widziałam go – odpowiedziała Ula szybko i zdecydowanie. – Mieliśmy ci tego nie mówić, ale chyba Roman jechał z nami w tym samym pociągu. – Próbował ukryć się w taksówce, jak już wysiedliśmy – odezwał się Marcin. – Gdyby przyszedł, szybko zawołaj pielęgniarkę. Nic ci nie zrobi, nie bój się – pocieszała Dorota. – Pomyślałam, że powinnaś o tym wiedzieć. – Nie wierzcie mu! Naprawdę to on mnie skrzywdził. – Bała się, że Roman zrobi wszystko, aby nadal mu ufali. – Już jesteśmy. Zrobiliśmy całkiem spore zakupy. Mamy obiecane lody, do tego ciastko z kremem i makowe... – wyliczała Dorota. – Zęby się tutaj wdrapać, trzeba mieć niezłą kondycję. Schodów chyba z tysiąc. – Gdzie mam to postawić? – Marcin stanął z zakupami na środku pokoju. – Tutaj – Dorota wskazała miejsce obok łóżka i zaczęła wszystko wykładać na szafkę i do szuflady. Od jakiegoś czasu Ula miała coraz większy apetyt. Mogła jeść bez przerwy, jakby nadrabiała zaległości. Cały pojemnik lodów, dwa duże ciastka, opakowanie czekoladek, no i wcześniej ogromny obiad... Salowa przywoziła jej podwójne porcje. Na stole w porze obiadowej stały dwa talerze zupy i dwa drugie dania. Podobnie było podczas śniadania i kolacji. Po prostu nie mogła przestać. Łaknienie wypełniało jej myśli. Żyła w nieustającym lęku przed brakiem żywności,

więc gdy tylko zostawały jakieś resztki, chomikowała je w szufladzie, a później z wielkim apetytem pochłaniała kolejne skórki od chleba. Nie zawracała sobie głowy tym, skąd to poczucie głodu. Chciała jeść, najlepiej bez przerwy, bo to przynosiło ulgę i uspokajało. Jadła zbyt dużo, co wszystkich wokół dziwiło, ale nikt nie potrafił odmówić jej tej przyjemności, poza tym organizm potrzebował sił do regeneracji, a ona drobnej radości z życia. Nie zależało jej na utrzymaniu wagi. Jedzenie zajmowało większość czasu spędzonego w łóżku, odsuwało na dalszy plan zmartwienia. Każdy smak był niepowtarzalny i wyjątkowy. Jadła bez opamiętania, jakby chciała zagłuszyć dręczący smutek. Dobry, sprawdzony sposób na odreagowanie stresu. Teraz niezdarnie wpychała do buzi kolejne kęsy, które z trudem przeciskały się między zębami. Nie potrafiła otworzyć ust więcej niż na pół centymetra. Zagojone przeszczepy kurczyły się i ściągały skórę szyi, ograniczały ruchy. – Zjadłaś chyba wszystko – zaśmiała się Dorota i wilgotną ściereczką przetarła jej szyję i zęby wybrudzone czekoladą. Próbowała też oczyścić bandaże, ale bezskutecznie. – Pielęgniarka padnie z wrażenia, jak cię zobaczy – stwierdził Marcin z rozbawieniem. – Cała jesteś wysmarowana jedzeniem. – Może wyjdziemy na spacer? – zapytała Dorota. – Dobry pomysł. Muszę się trochę rozruszać. – Bezczynne leżenie w łóżku coraz bardziej doskwierało Uli. Zza okna dobiegał radosny śmiech bawiących się dzieci. Piękna pogoda zachęcała do wyjścia z budynku. Przyszpitalny ogród był nieco zaniedbany, ale bujna zieleń budziła zachwyt. Ula wreszcie mogła zaczerpnąć świeżego powietrza. Namiastka wolności przyprawiała o zawrót głowy. Zwykły spacer okazał się niezwykłym przeżyciem. Ciepły wiatr przyjemnie owiewał poranione ciało Uli. Usiedli na drewnianej ławce, pod drzewem. – Przepiękne miejsce – zachwycała się Dorota – To prawda, szpital jest dość stary, ale otoczenie niezwykłe – przytaknął Marcin. Szary, kilkupiętrowy budynek z mnóstwem okien wyłaniał się z zieleni na szczycie wysokiego wzniesienia. Przejście pod filarami, gdzie można było schronić się przed deszczem lub silnym wiatrem, prowadziło wprost do ogrodu. Świat wydawał się nierealny, zupełnie inny od tego sprzed wypadku. Ula zapragnęła wolności, swobody i przestrzeni, ale lęk okazał się zbyt silny. Słaba, przestraszona, wyniszczona nie mogłaby pobiec przed siebie. Brakowało sil. Wszystko na wyciągnięcie ręki, a jednak tak daleko. Wysokie drzewa, szumiący strumyk tuż obok szpitala, błękitne niebo, śpiewające ptaki – to wszystko nie pasowało do jej życia. Przypominało tylko, jak wiele mogła stracić i jak odlegle jest szczęście. Ula nie pasowała do tego idealnego świata. Kawałek trawnika, cień rozłożystej gruszy to było zarazem wiele i zbyt mało. Czuła się dziwnie. Radość mieszała się z wielkim smutkiem. Tak bardzo chciałaby być zdrowa... Odchyliła opatrunek, ale zmęczone oko odmówiło posłuszeństwa. Jak miała poczuć się wolna, podziwiać piękno natury i cieszyć się każdym łykiem ciepłego powietrza? Musiała szybko przysłonić oko, które od jasnego światła zaczęło intensywnie łzawić.

Tęsknota za normalnością zaatakowała ze zdwojoną siłą. Myśli pełne sprzeczności... i świat tak bliski – i tak bardzo obcy. – Chcesz już wracać? – Dorota schowała do torby plastikowe kubki. – Chyba tak. – Ula westchnęła ciężko i pozwoliła zaprowadzić się do małej salki, która była jej azylem. Tak naprawdę w mroku czuła się najpewniej. Dwa dni radości minęły jak chwilka. Później Ula poczuła się jeszcze bardziej opuszczona, ale przynajmniej miała radio. Dzięki temu mogła przestać wsłuchiwać się w ciszę. – Ula, to ja – wyszeptał tuż nad jej głową. Nie wiedział, czy dziewczyna śpi, ponieważ nadal miała na twarzy grube warstwy opatrunku. Roman wkradł się do jej pokoju niezauważony przez nikogo. Nie widziała go, ale dobrze słyszała. Bała się poruszyć. Zaskoczył ją swoją wizytą, a jego głos w jednej chwili zburzył jej spokój i poczucie bezpieczeństwa. Bała się zawołać o pomoc. Miała nadzieję, że ktoś za chwilę przyjdzie lub może on sam odejdzie, jeśli Ula będzie leżeć nieruchomo. – Słyszysz mnie? – nie dawał za wygraną. – To ja, Roman. – Wyjdź stąd natychmiast – wyszeptała. Strach paraliżował. Nie potrafiła krzyczeć przez ściśnięte gardło. Nie miała pojęcia, co on chce zrobić. – Przywiozłem ci soki, ubrania i słodycze – zupełnie jej nie słuchał. – Rozmawiałem już z twoimi rodzicami. Oni mi wierzą... – Wyjdź, bo zacznę krzyczeć. – To, co usłyszała, wydawało się zbyt straszne, żeby było prawdą. Wiele razy rozmawiała z rodzicami przez telefon. Nigdy nie wspominali o Romanie. Przeszłość była zbyt bolesna, zbyt świeża, przyszłości rodzice bali się bardziej niż ona sama. Obawiali się, że stracą córkę, a jeśli ona nawet przetrwa, jej życie stanie się wegetacją. Liczyło się tylko to, co teraz. Okazywali jej wsparcie, a każdy telefon napełniał ją nadzieją. – Wrócę, jak poczujesz się lepiej – wycedził Roman przez sztuczne zęby i odszedł. Nikt nie wiedział, że był. Nikt go nie zauważył. Zostawił strach i niepewność. Kolejna operacja, znowu ból – pulsujący, nieustanny, taki, na który żadne leki nie pomagają. Zamieszkał w jej głowie, odbierał sens życia, dusił i męczył. Każdy dzień był taki sam, nieskończenie długi, bezsenny i przytłaczający. Ból nie dawał chwili wytchnienia. Jak miała z nim walczyć, jak przed nim uciec? Zaczęła nadzwyczaj wyraźnie postrzegać upływ czasu. Dwa tygodnie koszmaru. Musiała wytrzymać, przeczekać. Kiedy po następnej operacji nieoczekiwanie poczuła ulgę, myślała, że w końcu odpocznie. Trwało to jednak krótko. Ból wątroby okazał się gorszy niż ten, który wcześniej mieszkał w jej głowie. Ostry niczym skalpel, aż skręcał wnętrzności. To mścił się nadmierny apetyt dziewczyny. Nie mogła leżeć, nie mogła wstawać ani nawet słuchać radia. Miała ochotę walić głową w ścianę i wyć z rozpaczy. Ograniczenie jedzenia niewiele pomogło. Ból ściskał gdzieś w środku z całą mocą, odchodził i wracał. Zastrzyki pomagały, ale tylko na chwilę. Nie chciała tak żyć. Niezliczone dni po prostu trwała, z podkurczonymi nogami, zwinięta w kłębek. Już nawet siostry

miały dosyć jej jęków i nawoływania. Pewnego dnia koszmar powrócił. – Jakiś starszy pan przyszedł do ciebie, mam go wpuścić? – Pielęgniarka stanęła w drzwiach i czekała na decyzję Uli. – To Roman. Niech mu siostra powie, żeby się wynosił. – Wiele razy opowiadała siostrze Monice o Romanie. Teraz kobieta stanęła z nim oko w oko. – Dobrze. – Zamknęła drzwi, aby nikt nie mógł zajrzeć do środka, ale za moment znowu pojawiła się w pokoju. – Chce ci tylko przekazać kwiaty i kilka pudełek czekoladek. Weź je lepiej. Nie musisz się z nim widzieć, ale wtedy może sobie pójdzie. To prawdziwy furiat. Wymachuje papierami i biega po korytarzu. Krzyczy, że musisz podpisać jakiś dokument. – Dobrze, niech siostra weźmie to od niego, tylko niech on się trzyma z daleka ode mnie. Nie będę z nim rozmawiać ani niczego podpisywać – zastrzegła, na wypadek gdyby pielęgniarka miała jakieś wątpliwości. – Wiem, pamiętam – zapewniła kobieta i już jej nie było. Ula przypomniała sobie, jak kiedyś Roman opowiadał o znajomym, którego bez przerwy odwiedzał w szpitalu. Dręczył go tak długo, aż ten człowiek umarł. „Teraz moja kolej” – pomyślała. Nerwowy skurcz ścisnął jej żołądek. W dużym wazonie przyniesionym z dyżurki stanął ogromny bukiet bordowych róż. Dwadzieścia jeden pięknych, długich kwiatów przypominało Uli o urodzinach. Na stole leżało kilka bombonierek, jedna z nich czerwona, w kształcie serca. Dziewczyna skrzywiła się z niesmakiem i z trudem powstrzymała gniew. Pomyślała, że podaruje kwiaty tym, którym dotychczas nie była w stanie się odwdzięczyć. Tak bardzo chciała podziękować profesorowi. – Przyniosłam ci kartkę z życzeniami. – Do sali wparowała zasapana portierka. Kobieta podeszła do szafki i położyła na niej kartonik. – Może mi pani przeczytać, co tam jest napisane i od kogo? – poprosiła Ula. – Życzę ci wszystkiego, co najlepsze – szybkiego powrotu do zdrowia i jeszcze piękniejszej buzi, niż miałaś. Chciałem być przy tobie w dniu urodzin, ale nie czułaś się dobrze. Roman – wydukała portierka i poskrobała się w głowę, jakby nad czymś myślała. – Proszę to wyrzucić do kosza. – Ula nie chciała wdawać się w dyskusje z obcą kobietą, ale czuła, jak wszystko się w niej gotuje. – Nie odrzucaj pomocnej dłoni, dziewczyno. To porządny chłop, chce ci pomóc... – Pani nie wie, co mówi! Kim pani w ogóle jest? Jakim prawem mówi mi pani, co mam robić? – przerwała jej gniewnie dziewczyna. – Nie zamierzam z panią rozmawiać na ten temat. – Była pewna, że głupia baba jest w zmowie z Romanem. Tak, na pewno. Musiał z nią rozmawiać. Czuła się taka bezradna! – Jestem portierką – odpowiedziała tamta z taką dumą, jakby było to najważniejsze stanowisko w całym szpitalu. Tak, teraz poznała jej głos. Słyszała go, kiedy po omacku szła do ubikacji któregoś dnia.

Baba zachodziła jej drogę, zagadywała, próbowała żartować, ale fałsz i nieszczerość były wyczuwalne tak bardzo, że nic nie zdołało ich zamaskować. – Rób, jak chcesz, ale lepiej się zastanów. On ma pieniądze, a przed tobą bardzo długie leczenie. – Wstrętny babsztyl z ciekawością przyglądał się Uli. – Zastanowiłam się. Proszę już iść. Roztrzęsiona dziewczyna próbowała nie myśleć o ostatnich wydarzeniach. Było to jednak niezwykle trudne, myśli same pchały się do głowy. – Zaraz przyjdą twoi rodzice. – Pielęgniarka pospiesznie poprawiła pościel i zmieniła opatrunek. – Czekają na korytarzu. Ula bardzo bała się tego spotkania, ale jak nigdy wcześniej pragnęła bliskości rodziców. Podekscytowana, nasłuchiwała cichych dźwięków dobiegających z korytarza. – Jesteśmy, córeńko – usłyszała głos matki, która podeszła do łóżka i pocałowała obandażowaną twarz Uli. Nie mogła powstrzymać się od płaczu, gdy z dojmującym bólem patrzyła na swoje zmaltretowane dziecko. Ojciec stał obok, chusteczką ocierał mokre oczy. – Jak się czujesz? – odezwał się przez ściśnięte gardło. – Nic cię nie boli? – Już nie, dłuższy czas miałam straszne bóle głowy, a potem brzucha, ale na szczęście przeszło. Niewidoczne łzy wsiąkały w wilgotną gazę, Ula nie mogła ich powstrzymać, chociaż bardzo chciała mówić spokojnie. – Kochamy cię, Uleńko, i chcemy dla ciebie jak najlepiej. – Widzisz coś? – zapytał ojciec. Nie za bardzo wiedział, jak z nią rozmawiać. To, co miał przed oczami, sprawiało, że zamierały mu słowa na wargach i czuł nieznośny ból w sercu. – Tak, na lewe oko całkiem nieźle. Jeszcze mam zszyte powieki, ale powoli nici puszczają i jest coraz lepiej. – Dzięki Bogu – westchnęła matka i delikatnie uścisnęła jej dłoń. – Tak bardzo baliśmy się, że nie będziesz widzieć. Dzwoniliśmy do lekarzy prawie codziennie. – Rozmawialiście z profesorem? – Ula zajadała z apetytem pysznego banana, którego matka kroiła na małe kawałki. – Jeszcze nie. Na razie ma jakieś ważne spotkanie – odpowiedział ojciec. Stanął przy oknie i zapatrzył się w dal. – Wiesz, Ula... nie przyjechaliśmy sami – zaczęła matka ostrożnie. – Nie denerwuj się tylko – wtrącił ojciec i usiadł na krześle. – Przyjechał z nami Roman – wyrzucił z siebie jednym tchem. Zapadła przerażająca cisza. – To żart, prawda? – zapytała Ula z nadzieją w głosie. To przecież nie mogła być prawda! Nie zniosłaby myśli, że rodzice mu wierzą. – On chce tylko z tobą porozmawiać... – Jak możecie mi to robić? – zaniosła się płaczem. Radość ze spotkania prysła w jednej chwili. – Nie chcę go widzieć. Nie rozumiecie, że to przez niego tu jestem? – Łkała głośno,

spazmatycznie. – Roman chce ci pomóc. Czeka cię długie, kosztowne leczenie. Nie mamy pieniędzy. On twierdzi, że to wypadek, że wtedy był w Warszawie... – matka mówiła szybko, jakby bała się, że Ula nie pozwoli jej skończyć. A więc nie uwierzyli, że Gadowski jest potworem bez sumienia, że pomimo zapewnień o niewinności tak bardzo skrzywdził ich dziecko. Zresztą jak mieli w to uwierzyć? Przecież on wciąż chciał pomóc Uli, przecież tak bardzo mu na niej zależało, zamartwiał się całymi dniami... Drań! – On to zrobił, musicie mi uwierzyć. Nie chcę go widzieć ani słyszeć! – Nie krzycz, tylko z nim porozmawiaj – skarcił ją ojciec. – Co ci szkodzi? Roman chce cię zabrać do najlepszej kliniki w Szwajcarii. To twoja szansa na normalne życie – próbował jakoś przekonać Ulę. – To nie szansa, to jakiś koszmar – z trudem mówiła przez łzy, które zaczęły przeciekać przez bandaż i spływać na poduszkę. – Może i chce mi pomóc, ale przenieść się na tamten świat – jęknęła zrezygnowana. – Jak zawsze jesteś uparta i nikogo nie słuchasz. Zrozum, jeśli nawet wszystko sprzedamy, wciąż będzie tego za mało. – Ojciec nie dawał za wygraną. Ula zdała sobie sprawę, że przerażały ich brak perspektyw i kalectwo córki. Nie potrafili zrozumieć tego, co się stało. Szukali prostego wyjaśnienia, ratunku. Chcieli walczyć o jej przyszłość, ale nie wiedzieli jak. Pragnęli wierzyć w niewinność Romana, bo to wydawało się prostsze. Dzięki niemu nie byli sami, oferował im wsparcie, wyciągał pomocną dłoń. – Teraz pójdziemy porozmawiać z profesorem, a ty się zastanów – łagodny głos matki nie uspokajał. Ula została sama, roztrzęsiona, przerażona i bezradna. Trudno, zgodzi się na spotkanie ze swoim katem. Ula czuła, że nie ma wyboru, że musi się podporządkować, bo w przeciwnym razie nie będzie miała dokąd wracać. – Profesor to bardzo mądry człowiek, który na pewno ci pomoże – w głosie matki pojawiła się ogromna ulga. – Czeka cię długie leczenie i wiele operacji, ale jest szansa, nadzieja, że wszystko będzie dobrze. – Gdzie jest Roman? – zapytała przestraszona dziewczyna. – Jeśli nie chcesz, wcale nie musisz się z nim spotykać – odpowiedział ojciec. Wydawał się spokojny i bardzo zmęczony długą podróżą. – Naprawdę? – Wypełniła ją radość i wdzięczność. Czyżby zrozumieli? – Tak. Uznaliśmy, że jednak będzie lepiej, jak się z nim nie spotkasz. Nie dopytywała się, skąd tak nagła zmiana postawy. Nie chciała już o tym rozmawiać. Najważniejsze, że stali przy niej. Wreszcie mogła odetchnąć. Nie domyśliła się, że rodzice rozmawiali z pielęgniarką Moniką, że również dzięki niej

zmienili zdanie i odzyskali utraconą nadzieję. – Do naszego szpitala przyjeżdżają ludzie z całego świata, a ordynator jest bardzo znanym i cenionym specjalistą. To tutaj są najlepsi lekarze – przekonywała ich usilnie na korytarzu, kiedy zrezygnowani szli na spotkanie z profesorem. – Ula ma bardzo dobrą opiekę, a operacje zostaną zrefundowane. Z pewnością za granicą kliniki proponują lepsze warunki samego pobytu, ale zapewniam państwa, że nasi lekarze zrobią wszystko, aby Ula odzyskała dawny wygląd i żyła normalnie. Teraz potrzeba jej spokoju, cierpliwości. Proszę mi wierzyć, że nie warto szukać pomocy gdzie indziej. Niedługo właśnie w Polanicy Zdroju odbędzie się zjazd chirurgów plastyków z całego świata, a to chyba o czymś świadczy, prawda? – tłumaczyła spokojnie, ale zdecydowanym głosem. Wizyta u profesora również podniosła rodziców Uli na duchu. Już się tak bardzo nie bali. – Chciałabym, abyś wiedziała, że ci wierzymy – głos matki był roztrzęsiony i niespokojny. Zadzwoniła zaraz po powrocie do domu. – Co się stało? – Nie martw się, nic się nie stało. – Nie mówili córce całej prawdy. Nie mogli odpowiedzieć na jej pytania. Jeszcze nie teraz. – Pamiętaj, że cię kochamy. Jesteś taka silna... – Matka nie zdołała się powstrzymać od płaczu. Droga do domu była dla nich koszmarem. Roman nie potrafił pogodzić się z faktem, że do spotkania nie doszło, a przecież mieli mu to umożliwić. Rodzice mieli ułatwić mu dotarcie do dziewczyny. Nie, nie zamierzał tego tak zostawić. Nieposłuszeństwo musiało zostać ukarane, i to jak najszybciej... Z coraz większym trudem ukrywał swoją prawdziwą twarz. Udawał, chociaż pragnienie zemsty zalewało jego zgniłą duszę. Znowu zaczął usilnie przekonywać Jaworskich, jaka Ula była zła, jak bardzo go skrzywdziła, podczas gdy on chciał tylko jej szczęścia. Starał się grać najlepiej, jak potrafił, ale maska, za którą się ukrywał, okazała się nie dość szczelna. Emanujące z niego zło wydało się rodzicom Uli niemalże namacalne. Już wiedzieli, że jest winny. – Koniecznie nakłońcie ją, aby podpisała te dokumenty. – Z walizki wyciągnął fioletową teczkę. – Musi złożyć oświadczenie, że nie oskarża mnie o ten wypadek! – niemalże krzyczał. Nie mógł się opanować. Nie umieli się go pozbyć. Zmęczeni, osamotnieni i zupełnie bezradni w obliczu nieszczęścia nie potrafili walczyć. – Nie możemy jej do tego zmusić – ojciec próbował go uspokoić. – Jak to nie?! Musicie ją zmusić! Za tydzień znowu do niej pojedziecie... – Pojedziemy wtedy, kiedy będzie to możliwe, ale na pewno do niczego Uli nie zmusimy! – Mieli już dosyć jego warunków, wrzasków i planów. – Ta szmata chciała mnie zniszczyć, chciała zabrać wszystko, co miałem. Łaziła gdzieś ze swoimi gachami, puszczała się z każdym. Wychowaliście dziwkę! – wykrzykiwał i wymachiwał rękoma. – Nie będę się teraz z wami wykłócać, ale wrócimy jeszcze do tego tematu – wycedził, z trudem powstrzymując narastającą wściekłość, i opuścił przedział.

Pragnęli coraz bardziej, aby to diabelskie nasienie pozwoliło im wreszcie żyć w spokoju. Kilkuletnia dziewczynka ze wszystkich sił broniła się przed wniesieniem na salę. Krzyczała tak głośno, jak tylko mogła, i desperacko próbowała przytrzymać się futryny. – Boję się!!! – wrzeszczała na całe gardło. – Nie chcę tu zostać! – Nie ma się czego bać – uspokajała pielęgniarka. Młody, rosły mężczyzna trzymał na rękach wierzgające dziecko i nie za bardzo wiedział, co ma dalej zrobić. – Proszę położyć córkę na łóżku – kobieta wskazała miejsce zaraz za drzwiami. – Wszystko będzie dobrze – uśmiechnęła się do rodziców małej, którzy teraz z przerażeniem patrzyli na Ulę. – Masz małą współlokatorkę – zagadnęła Ulę siostra Monika. – No to będzie wesoło – odpowiedziała dziewczyna, z trudem udając wesołość. Nie chciała nikogo straszyć, ale przecież nie od niej to zależało. Nie mogła zmienić wyglądu. Zawstydziła się – czuła na sobie wzrok obcych ludzi. – Siostro, czy naprawdę nie da się zmienić sali? – usłyszała ciche pytanie. Zabolało. Leżała nieruchomo i tylko nasłuchiwała. Słowa wbijały się w serce i raniły bezkrwawo. – Nie bój się, nic ci nie zrobię – powiedziała cicho Ula do spazmatycznie łkającej dziewczynki, gdy tylko zostały same. Wciśnięta w kąt i szczelnie okryta kołdrą, mała czujnie patrzyła na koszmarną twarz Uli. – Nie ruszaj się – wyszeptała słabym głosem. – Nie mam siły nawet wstać. Nic nie poradzę, że tak wyglądam. Miałam wypadek, a wczoraj przeszłam kolejną operację – próbowała jakoś uspokoić roztrzęsione dziecko. – Możesz się trząść jak galareta wieprzowa albo ze mną pogadać. – Poczuła się nagle bardzo zmęczona. – Nie jestem galareta, tylko Kasia – odparła niepewnie dziewczynka, jakby bała się, że sąsiadka zaraz wyskoczy z łóżka i zacznie gryźć. Ula doskonale rozumiała jej przerażenie. Noc tylko potęgowała strach, zamiast go oswajać. – Idź spać, bo rano będzie wizyta lekarska. Jutro sobie porozmawiamy. – No to dobranoc – odezwała się cichutko dziewczynka po dłuższej chwili. – Kolorowych snów, mała. – Ula przekręciła się na prawy bok i nakryła kołdrą. Po wielu długich tygodniach wreszcie pozwolono jej zmienić pozycję. Wreszcie mogła odwrócić się twarzą do ściany, nie musiała leżeć tylko na plecach, co stawało się nie do wytrzymania. Rany w miejscu uszu już się prawie wygoiły, więc przestała przyklejać się do poduszki. Jeszcze tak niedawno każdy poranek był bolesnym przypomnieniem koszmaru, w jakim tkwiła. Przed zmianą opatrunku pielęgniarka najpierw odklejała ją od zakrwawionej, zaropiałej tkaniny. Miała wówczas wrażenie, że na poduszce zostaje jej świeża skóra, że ona sama za chwilkę się rozpadnie albo jej głowa wtopi się w pościel na stałe. Odklejanie opatrunków nie sprawiało bólu, choć pielęgniarka z trudem zdejmowała trzeszczące, zaschnięte bandaże. Milimetr po milimetrze usuwała opatrunek, tak aby razem z nim nie zerwać przeszczepów. Potem było przecieranie oczu kwasem bornym – cudowna ulga. Wtedy

Ula mogła się rozejrzeć wokół siebie, chociaż przez chwilę, dopóki siostra nie nałożyła wilgotnych gazików i nie owinęła jej twarzy pachnącym bandażem. Zdjęto jej już szwy z okolic lewego oka, tego, na które lepiej widziała. Nawet kiedy spała, ono pozostawało otwarte, gdyż powieki były zbyt krótkie, aby je objąć; poza tym nie potrafiła nimi poruszać. Nie mogła jednak dopuścić, aby podczas snu oko wysychało. Musiała nauczyć się chronić swój największy skarb – wzrok. Sprawiało jej to wiele trudności, bo kiedy spała na boku, specjalny wkraplany żel wyciekał. Tuż przed snem przykładała więc do oka warstwę mokrych gazików, a na nią czarną tulejkę zrobioną z kliszy rentgenowskiej. Wystarczyło wszystko przykleić plastrem do reszty opatrunku i mogła spać spokojnie. Po przebudzeniu oko przez kilka godzin piekło i łzawiło. I tak aż do zmroku, bo światło dnia było zbyt jasne. Wzrok stanowił dla Uli jedyną szansę na lepsze, samodzielne życie. Bezwładna noga nie przeszkadzała Kasi przemieszczać się samodzielnie po całym pokoju. Dziewczynka skakała na jednej nodze bez większych problemów i gadała jak nakręcona. – Gdzie jesteś?! – Wysoki głosik docierał do Uli nawet wtedy, gdy korzystała z ubikacji. Mały prześladowca nie dawał jej spokoju ani na chwilę. – Wracaj już do sali! – Nie możesz sobie poczytać? Masz tyle książeczek – dziewczyna próbowała czymś zająć niesforne dziecko, ale daremne były jej próby. – Zrobisz mi warkoczyki na całej głowie? – nalegała Kasia. Szybko wskoczyła na łóżko Uli i podała jej mały grzebyk. – Nie możesz tak skakać. Przecież wiesz, że pielęgniarka kazała ci zostać w łóżku. – Nudzi mi się. – Włącz sobie jakąś bajkę. Telewizor przywieziony przez rodziców Kasi stał w centralnym miejscu, na stole. Pokojowa antena odbierała zaledwie trzy programy, więc nie za bardzo było, co oglądać, zawsze jednak to jakieś urozmaicenie. Czasami także Ula na kilka minut odchylała opatrunek, aby popatrzeć, ale i tak wolała słuchać, nawet wtedy gdy leciał fajny film. Widziała niewyraźnie, a jasne, migotliwe światło telewizora szybko męczyło wzrok. – Nie ma żadnych bajek... – Mogłabyś chociaż nie skakać po łóżku? Dzisiaj przeszłaś samą siebie. Nie wiem, jak udało ci się wskoczyć na parapet, ale z łaski swojej nie otwieraj sama okna. Wypadniesz i nieszczęście gotowe. – Trzymałam się poręczy łóżka – odparła rezolutnie dziewczynka i podała starszej koleżance czerwoną spinkę do włosów. – Naprawdę powiem lekarzowi, jak jeszcze raz zrobisz coś takiego – ostrzegła poważnie Ula. Nie zrobiła groźnej miny, bo mimika stała się już dla niej pojęciem z innego świata. Swoje emocje mogła wyrażać tylko głosem. Nikt nie był w stanie zobaczyć, kiedy się śmieje, kiedy płacze, kiedy coś ją dziwi. Pokryta bliznami maska niczego nie wyrażała, budziła jedynie lęk i odrazę. Ula nie mówiła też zbyt wyraźnie – przecież nie miała warg – ale na tyle dobrze, by ją

rozumiano. Potrafiła odpowiednio poruszać językiem. Na ogół tylko te najtrudniejsze głoski: „b”, „p” i „m” gubiły się w słowach. Jeszcze nie wiedziała, jak bardzo nie pasuje już do normalnego świata. W szpitalu czuła się swobodnie, ponieważ tu wszyscy pacjenci mieli jakieś kłopoty i byli w stanie zrozumieć odmienność. Nie każdy jednak borykał się z tak poważnymi problemami jak ona – Ula musiała wręcz nauczyć się żyć od nowa. – Kasiu, jeszcze jedno – nie możesz ciągle za mną łazić. Nie krzycz, gdy wyjdę na spacer. Wolałam, jak się mnie bałaś, wtedy przynajmniej siedziałaś cicho. Teraz słyszę cię nawet w ogrodzie! – Chciałabym, żebyś była moją siostrą – rozmarzyła się dziewczynka i ręką sprawdziła swoją nową fryzurę. – Powiem rodzicom, żebyś pojechała z nami do domu. – Na pewno bardzo się ucieszą! – Ula zaśmiała się głośno. Michała poznała, kiedy czekał na zmianę opatrunku. Wcześniej przypadkowo mijali się na szpitalnym korytarzu, poza tym spotykali się każdego dnia pod salą opatrunkową. Nie miała odwagi na niego spojrzeć, ale jego głos wydał się Uli niezwykle przyjemny i bardzo męski. Nie pytał, co jej się stało. Sama mu opowiedziała o swoim życiu któregoś razu, gdy siedział na krześle przy jej łóżku. Nie oceniał, patrzył na nią bez obrzydzenia. Codziennie czekała na niego z niecierpliwością. Przychodził zaraz po śniadaniu. Stawiał kubek z gorącą kawą na stoliku i rozmawiali – o wszystkim i o niczym. Czasami przynosił gazety i czytał je na głos. Wspólne spacery również były wspaniałą rozrywką w ciepłe dni wczesnego lata, najczęściej jednak Ula i Michał siadali pod arkadami, bo tam słońce tak nie przypiekało i nie męczyło wzroku. Dziewczyna czuła, że coraz bardziej na nim polega. Obecność Michała opromieniała jej dni leniwym ciepłem. Był zawsze blisko, kiedy go potrzebowała, i rozumiał ją jak nikt inny, zapewne dlatego, że sam wiele w życiu przeszedł. Jej wspaniały, oddany przyjaciel. Wreszcie nie była sama, a dzięki temu czas jakby przyspieszył i ból nie wydawał się już tak nieznośny jak kiedyś. Chłopak dodawał jej sił i wiary w siebie, podbudowywał zrujnowane poczucie własnej wartości. Skoro ją lubił, nie mogła być przecież taka najgorsza, prawda? I choć Ula czuła, że niedługo będzie jej dane cieszyć się tymi chwilami względnego szczęścia, przestała się bać przeznaczenia. – Przyszedłem się pożegnać. – Jak zwykle Michał usiadł obok łóżka. – Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. – Nie za bardzo wiedział, co powiedzieć. – Szkoda, że nie możesz zostać dłużej... Chociaż pewnie cieszysz się, że już wracasz do domu. – Ulę ogarnął smutek. Na samą myśl o jego wyjeździe chciało jej się płakać. – Ty też pewnie niedługo stąd wyjedziesz. – Uścisnął jej dłoń. – Idę jeszcze na zakupy, więc powiedz, na co masz ochotę. Może pierożki? Niedaleko jest fajna knajpka z pysznym jedzeniem. – Pragnął zostać jak najdłużej, odwlec moment pożegnania i sprawić jej przyjemność. – No cóż... po prostu marzę o ruskich pierogach – przyznała po krótkim namyśle. – Jesteś

kochany i nie wiem, co tu bez ciebie zrobię. – Objęła go mocno. W ramionach Michała czuła się cudownie spokojnie. Jeszcze był blisko, a ona zaczynała tęsknić... Mimo wszystko wiedziała, że to tylko przyjaźń. I stało się. Nikt już nie stawiał na stoliku Uli pachnącej kawy zaraz po śniadaniu. Wypełniła ją dziwna pustka. Każdy dzień monotonny, podobny do poprzedniego. Oczywiście, miała jeszcze innych znajomych, z którymi czasem zamieniała parę słów, ale nikt nie przesiadywał w jej pokoju godzinami, nie wychodził z nią na spacer, nie rozmawiał o sensie życia. Coraz częściej dostrzegała natrętne zainteresowanie swoją osobą, szczególnie tych, którzy przychodzili w odwiedziny do innych pacjentów. Zawstydzona, przemykała korytarzami ze spuszczoną głową. Starała się nie zauważać ludzi. Bez spokojnej akceptacji Michała coraz bardziej wstydziła się swojego wyglądu. Na głowę i twarz nakładała płachtę białej gazy, wiązała ją na szyi i wycinała otwór na oko. W ten sposób próbowała się ukryć, zasłonić swoją brzydotę. Nakładała też czapkę z daszkiem, który chronił nie tylko przed światłem, lecz także przed spojrzeniami. Jej twarz wyglądała dziwnie płasko – pod materiałem nie było nosa. Kasia też wyjechała. Z wielkim żalem żegnała się z Ulą. W swojej dziecięcej naiwności prosiła rodziców, aby starsza koleżanka jechała z nimi do domu. Bez niej i bez Michała w pokoju Uli znowu zapanowała cisza. Dziewczyna została sama ze swoimi myślami. Ula była pewna, że nie odzyska rzeczy pozostawionych u Romana. Pewnego dnia zadzwoniła Dorota. Próbowała odebrać od Gadowskiego to, co należało do jej siostry. Przeprowadził się do innej dzielnicy, ale wciąż mieszkał w mieście swojej zbrodni. Nalegał, aby przyjechali całą rodziną. Zapewniał, że wszystko jest spakowane, że wystarczy pomóc mu znieść pakunki. Kłamał. Zwodził i obiecywał jak zwykle, a choć już mu nie ufali, zgodzili się na to ostatnie spotkanie. Chcieli odzyskać ubrania i książki Uli, szczególnie że niczego więcej nie miała. Oczywiście nie zamierzał im oddać ani jednej spódnicy, ani podartej kartki z zeszytu. To był pretekst, by zwabić Jaworskich w pułapkę. Matka została w samochodzie, gdyż nie chciała już rozmawiać z Romanem. Nie miała na to siły. Okazało się to szczęśliwym zbiegiem okoliczności. – Gdzie są rzeczy Uli? – zapytała Dorota, gdy tylko weszła do mieszkania. Nie zamierzała być uprzejma. Ojciec rozejrzał się po pokoju, ale nigdzie nie było przygotowanych paczek. – Nie ma i nie będzie – warknął szaleniec. Na jego twarzy malował się podły grymas – karykatura uśmiechu. – No to czemu ma służyć to spotkanie? Przecież się umówiliśmy – zdenerwował się ojciec Uli. – Ta kurwa niczego ode mnie nie dostanie, a ty się lepiej pilnuj, by nie spotkało cię nic złego. – Spojrzał mściwie na Dorotę. Czuł się bezkarny, stawał się coraz bardziej bezczelny i agresywny. Nie zamierzał się bać, nie musiał już udawać.

– Człowieku, o co ci chodzi ? – ojciec nie mógł uwierzyć w to, co słyszy. – A co wy myślicie, że jestem stary dureń, którego można wykiwać?! Do końca życia nie przestaniecie się oglądać za siebie, już ja tego dopilnuję! – wysyczał, kiedy Jaworscy skierowali się do drzwi. Nie zamierzali walczyć o kilka starych szmat, nie były tego warte. Roman nie przewidział, że matka zostanie w samochodzie, i tym razem jego plan się nie powiódł. Złodzieje, których wynajął do kradzieży auta, nie mogli wykonać zlecenia. Na razie. Chorobliwie pragnął zniszczyć rodzinę, która jeszcze tak niedawno mu ufała. Chciał za wszelką cenę skrzywdzić ludzi, którzy wpuścili go do swego domu, przechowywali jego rzeczy, kiedy był w areszcie. Ci, którzy kiedyś uważali go za przyjaciela, teraz byli w niebezpieczeństwie, stali się największymi wrogami szaleńca. – No, moja panno, za kilka dni możesz wracać do domu – oznajmił ordynator podczas porannego obchodu. – Przeszczepy się przyjęły, wszystko ładnie się goi – kontynuował, dokładnie oglądając jej twarz. – Za trzy miesiące znowu do nas przyjedziesz, a na razie musisz odpocząć od szpitala. – Wołałabym jeszcze zostać... – Ulę przerażała myśl, że w takim stanie będzie przebywać wśród normalnych ludzi. Tak wielką miała nadzieję, że stanie się jakiś cud, że po kolejnej operacji będzie lepiej wyglądać. Dopiero z czasem zrozumiała, że to tylko jej marzenia. Czuła strach i rozczarowanie. – Powinnaś zmienić klimat na kilka miesięcy, odpocząć od operacji. Organizm musi się zregenerować – tłumaczył cierpliwie ordynator. – Ale ja nie mogę tak po prostu wyjść ze szpitala – Ula próbowała jakoś wyjaśnić swoje obawy. Chciała zostać, bo tylko tutaj czuła się bezpiecznie. Serce waliło jej niczym oszalałe. Nie wyobrażała sobie, jak ma dalej żyć. – Powiadom rodziców, aby po ciebie przyjechali – polecił, nie zważając na jej prośby. – Dobrze – odpowiedziała smutno. Zdała sobie sprawę, że wypisanie ze szpitala jest konieczne, że dłuższy pobyt niczego nie zmieni, a ona nie odzyska już swojej twarzy. Profesor doskonale wiedział, co robi... Ale to było takie trudne! A jednak musiała zostać dłużej. – Nie możemy po ciebie przyjechać. – Ojciec zadzwonił na dzień przed planowanym przyjazdem. – Co się stało? – była zaniepokojona. – Wczoraj w nocy ktoś ukradł nasz samochód. Po prostu weszli na podwórko, otworzyli garaż, bramę i wyjechali – tłumaczył chaotycznie ojciec. Był w szoku. – Nikt nic nie słyszał. – Ula... – Matka przejęła słuchawkę. – Zadzwonię do profesora, może zgodzi się przedłużyć twój pobyt. Nie mamy czym przyjechać. Może wujek za parę dni znajdzie czas, ale jutro na pewno nie damy rady – mówiła cicho, zduszonym głosem. Strata samochodu była kolejnym ciosem dla rodziny, może nie tak tragicznym jak

poprzednie, ale bolesnym. Ula dobrze pamiętała, jak ojciec z namaszczeniem odkładał z każdej wypłaty pieniądze na zakup auta, bo ich rozklekotany maluch odmawiał już posłuszeństwa. Jaworscy mieli oczywiście nadzieję, że policja znajdzie skradziony pojazd i sprawa szybko się wyjaśni. Jednak to jakieś dzieciaki natknęły się w lesie na bezwartościowy, spalony wrak. Ojciec Uli czuł, że mimo codziennych wysiłków wszystko wymyka mu się spod kontroli, i ta myśl powoli stawała się nie do zniesienia. Nagle całe jego życie zaczęło obracać się w ruinę. Opadał z sił, tracił nadzieję. Anonimy pojawiły się bez uprzedzenia. Ktoś wkładał do skrzynki na listy kartki z żądaniami: „500 tys. dolarów włóż do torby, wsiądź do pociągu, który odjeżdża jutro do Warszawy o 17. 30. Po 10 minutach wyrzuć torbę przez okno” lub „Nie rób nic głupiego, przynieś kasę we wskazane miejsce... „. Wersji było kilka. Budziły lęk, przypominały o upiornej sytuacji, w jakiej znaleźli się ci niewinni przecież ludzie. Powodowały coraz większą bezradność i niepewność, a później – tragiczne poczucie, że ofiara nie ma żadnych praw. Ojciec Uli zanosił liściki na posterunek, ale policjanci nawet nie sprawdzili wersji rodziny. Nie spróbowali ukarać winnego, nikt go tak naprawdę nie szukał, nikomu nie zależało na wyjaśnieniu sprawy. I choć jeszcze w sercach rodziców Uli tliła się nikła nadzieja, że otrzymają jakieś wsparcie w trudnej sytuacji, rychło okazało się, jak bardzo była ona płonna i naiwna. Niosące groźby kartki z zeszytu dziwnym trafem ginęły bez śladu na komendzie policji i nikt potem o nich nie pamiętał. Zwykłym ludziom niezwykle trudno o sprawiedliwość w państwie prawa... Mimo to Jaworscy jeszcze nie chcieli uwierzyć w to, że sami muszą walczyć z groźnym psychopatą. Obok domu rodzinnego Uli pojawił się nieznany nikomu samochód. Całymi dniami stał na poboczu, często tuż przy bramie. W środku siedzieli jacyś mężczyźni. Tylko patrzyli. Obserwowali, co się dzieje na posesji. Jaworscy byli przerażeni. – Każdy ma prawo parkować przy publicznej drodze – odpowiedział prokurator poirytowanym głosem, kiedy Ula zadzwoniła z prośbą o pomoc. Nie zamierzał dłużej rozmawiać. Nikogo nic to nie obchodziło. Nie było choćby rutynowych działań policji, nie przeprowadzono wywiadu środowiskowego na potwierdzenie prawdziwości słów dziewczyny. Zawiedli ci, którzy przecież powinni chronić. Rodzice Uli zrozumieli, że zostali sami. Przez Dolny Śląsk i Kotlinę Kłodzką przelewała się fala powodziowa. Z radia dobiegały wciąż nowe komunikaty, w których powtarzały się groźne słowa, takie jak „ogromne straty” czy „ewakuacja”. Nikt nie mógł opuścić szpitala, bo droga do niego została odcięta. Przerażeni ludzie czekali na wielką falę, budowali tamy z worków z piaskiem. Polanica Zdrój znalazła się pod wodą. Ula całą noc słuchała radia. Spikerzy mówili tylko o rozwoju sytuacji, w obliczu klęski żywiołowej nie istniały inne tematy. Nie miała pojęcia, kiedy zdoła wrócić do domu. Nawet kolej nie działała. Można było odnieść dziwne wrażenie, że nadchodzi koniec świata i nikt z licznych pacjentów już nigdy nie opuści szpitala. Pobyt Uli przedłużył się o kolejne dwa tygodnie. Z jednej strony bała się wyjazdu, a z drugiej tęskniła za bliskimi. Miała znowu mieszkać z rodzicami. Marnotrawna, zmaltretowana, niepełnosprawna córka wracała na łono rodziny i nikt

nie wiedział, jak ona, jak wszyscy będą dalej żyć. Strach przed przyszłością zatruwał ich myśli. Niepewność wydawała się najgorsza. Przyjechali w końcu – ojciec, wujek i siostra. Wreszcie mogła wracać. Jak zwykle owinęła głowę gazą z wyciętym otworem na oko. Naciągnęła czapkę z daszkiem i szybko skryła się w samochodzie. – Nie bój się, to ja, Ula. – Dziewczyna siedziała na łóżku i próbowała przekonać braciszka, że naprawdę jest jego siostrą. Nie wierzył. Kiedyś uwielbiał się z nią bawić, teraz nie chciał się przywitać ani podejść bliżej. Kuba uważnie przyglądał się dziwnej pani, której glos przypominał głos siostry. Matka przycupnęła obok, przerażona, zmęczona i zrezygnowana. Pewnie każdego dnia zadawała sobie pytanie: „co dalej?”. Nie znała odpowiedzi, nie było pocieszenia. – Nic ci nie zrobię – zapewniała Ula z uporem. Kubuś ostrożnie usiadł obok matki, czujny i przestraszony. Już nie patrzył w jej stronę. Nie chciał spojrzeć nawet na chwilkę. Nie pojmował tego, co się stało, wstydził się pytać. Było jej tak bardzo przykro, ale go rozumiała. Czasami, w nocy, bała się samej siebie. Myśl, że jest uwięziona w tym okaleczonym ciele, paraliżowała. Dziewczyna zdawała sobie sprawę, że nigdy się z niego nie wyzwoli. Nie chciała umierać, ale nie chciała również tak żyć. Chwilami rozważała samobójstwo, lecz brakowało jej odwagi, aby tak po prostu odejść, zapomnieć, odzyskać upragnioną wolność, która mogła przecież okazać się złudzeniem. Długie, nocne rozmowy z Bogiem przynosiły ulgę. Nie recytowała wyuczonych formułek, nie odmawiała pacierza. Próbowała zrozumieć. Nie pytała dlaczego, ze wszystkich sił chciała wierzyć, że kiedyś będzie dobrze, że nadejdzie taki czas, gdy odetchnie z ulgą i powie sobie, że warto było walczyć. Ufała, że jednak może być szczęśliwa. Marzenia – tak bardzo odległe i nierealne – wypełniały pustkę. Również płacz oferował chwilowe pocieszenie. Zmęczona nim, zasypiała z nadzieją, że kiedyś wszystko minie. Powtarzała sobie w myślach, że po każdej burzy świeci słońce, że przecież nie może być tylko źle i wystarczy poczekać. Nie wychodziła z domu. Doskonale wiedziała, że rodzice krępują się jej przed sąsiadami i nie chcą, aby pokazywała się komukolwiek. Ukrywała się więc w czterech ścianach, skazana na samotność wśród najbliższych. Całe dnie spędzała w swoim żółtozielonym pokoju z bolesną świadomością wegetacji. Patrzyła przez okno na wolnych ludzi na ulicy. Zostawała u siebie, kiedy ktoś przychodził w odwiedziny. Siedziała cicho, jakby jej wcale nie było. Uwierzyła, że powinna się wstydzić swojego wyglądu. Miała poczucie, że przegrała życie. Była rodzinną zakałą, wstydliwym wybrykiem natury. Zupełnie bezwolna, poddała się woli innych. Ból duszy rozrywał od środka, krzyczała o pomoc, ale zbyt cicho, wewnątrz. Zdawała sobie sprawę z tego, że gdyby umarła, przestałaby stanowić problem dla bliskich, nie byłaby dłużej ciężarem. Czuła, że przynosi tylko wstyd i hańbę tym, których kochała. Nie mogła znieść tego, że ojciec płakał za każdym razem, kiedy

wchodziła do pokoju. Nie patrzył na nią, ale wierzchem dłoni ocierał łzy. – Chciałabym skończyć technikum, obronić pracę dyplomową – zwierzyła się matce pewnego dnia. Pragnęła tego z całego serca. Czuła, że musi osiągnąć chociaż tyle. – Wciąż łzawi ci oko, nie możesz iść do szkoły! – Matka nie potrafiła sobie tego wyobrazić. – Zapytaj ich, czy to możliwe – prosiła Ula. – Dobrze, porozmawiam z dyrektorem. Kolega, z którym raptem kilka miesięcy wcześniej wspólnie przygotowywała pracę dyplomową, przywiózł Uli potrzebne materiały. Spotkanie bardzo ją zmęczyło. Chciała, aby już wyszedł, aby wreszcie przestał patrzeć na jej okropną twarz. Nie przyglądał się natrętnie, ale przecież doskonale widział bordowe blizny. Kiedyś się w niej kochał, teraz budziła w nim tylko przerażenie – była tego pewna. W szufladzie znalazła lupę. Z jej pomocą zaczęła czytać. Z wielkim trudem, przez łzy, próbowała zapamiętać wydrukowane słowa. Literka po literce powtarzała materiał, z którego miała niebawem zdawać egzamin. Musiało się udać, chociaż tyle i aż tyle. Nie mogła zaprzepaścić wielu lat nauki. Ula wiedziała, że nie zrezygnuje z celu, jaki sobie obrała. Pragnęła być silna... Nauczyciele poszli Uli na rękę i przyjechali do domu. Chcieli pomóc. Znowu musiała pokazać swoją okropną twarz ludziom, którzy pamiętali ją zupełnie inną, roześmianą, normalną. Zdecydowała się przez to przejść, aby móc powiedzieć, że wreszcie coś się jej udało. Matka wprowadziła ich do pokoju na piętrze. Niepewnie weszli do środka. Mężczyzna usiadł na obrotowym krześle przy biurku, kobieta na fotelu. Mieli przygotowane odpowiednie zestawy. Ula drżącą ręką wyciągnęła pasek papieru i powoli przeczytała pytania. Stres przeszkadzał jej myśleć. Walczyła ze wstydem, który nieustannie atakował świadomość. Wiedziała, że obcy niechętnie zerkają w jej stronę, nawet gdy zadawali dodatkowe pytania. Zdała – najtrudniejszy egzamin w życiu. Dyrektor szkoły zaoferował uczennicy pomoc. Zebrał pieniądze i przekazał je Uli. Choć może obiektywnie nie była to duża suma, dla niej stanowiła niezwykle potrzebny podarunek i jakże wspaniały gest. Ula wreszcie mogła zdobyć to, czego potrzebowała, nie prosząc rodziców o wsparcie. Przez chwilę nie czuła się pasożytem. Zrobiła zapas opatrunków i niezbędnych lekarstw. Mama i ciocia Halinka kupiły jej trochę ubrań oraz buty. Zaczynała wszystko od nowa, od podstaw, dosłownie od zera. Marcin przychodził kilka razy w tygodniu. Nie zapomniał o niej. Cieszyła się z tych wizyt, bo stał się jej łącznikiem ze światem. Przynosił kasety z najnowszymi nagraniami, czasami słodycze albo po prostu ciekawe wiadomości. Dużo się śmiał, choć w jego głowie panował zamęt, może dlatego, że nie był z Ulą do końca szczery w kwestii Romana. Tak jak w szpitalu Michał, teraz on głośno czytał interesujące artykuły z gazet. Rozmawiała z nim godzinami, przekonana, że jest jedną z najlepszych „rzeczy” w jej życiu, a kiedy nie przyjeżdżał, niecierpliwie czekała na telefon.

Pewnego dnia przedstawił Uli swoją mamę. Energiczna brunetka od razu wyciągnęła z reklamówki ubrania. Ula nie miała zbyt wielu ciuchów, a te, w których chodziła po domu, w zdecydowanej większości należały do siostry. Marcin wiedział o tym, bo niczego przed nim nie ukrywała. Przecież od kilku lat był jej przyjacielem, najlepszym kumplem. Była przekonana, że naprawdę ją rozumie, że chce jej pomóc i nigdy nie opuści. – Umówiłam Ulę na wizytę u okulistki – poinformowała rodziców Uli matka Marcina, kiedy wszyscy siedzieli w jej pokoju przy kawie i cieście z owocami. – Koniecznie trzeba zbadać oczy. Na szczęście widzisz – uśmiechnęła się do dziewczyny i pociągnęła spory łyk gorącego płynu. – Chyba nic nie wyjdzie z tej wizyty, ojciec nie będzie miał jak mnie zawieźć – odpowiedziała smutno Ula. – To nie problem. Zorganizuję transport. W piątek po południu przyjadę ze znajomym – natychmiast zaoferowała pomoc. Ula była jej bardzo wdzięczna za troskę, choć jednocześnie czuła się trochę zakłopotana. Dziwiło ją, że obca kobieta chce jej pomóc, ale nie zamierzała się nad tym zastanawiać. Pragnęła wierzyć, że wciąż istnieją dobrzy ludzie. – Bardzo pani dziękuję, także za ubrania. Na pewno się przydadzą. Głowę obwiązała dużą, ciemną chustą, tak by nikt nie mógł dostrzec jej twarzy. Usiadła na tylnym siedzeniu razem z Marcinem, natomiast jego matka zajęła miejsce z przodu obok kierowcy. – Mam nadzieję, że nikt nas nie śledzi – wyszeptał cicho. – Czemu tak mówisz? – bardzo ją to zdziwiło. – Wiesz, Roman interesuje się tym, co robisz – wyjaśnił szybko, ale więcej nie chciał powiedzieć. Obejrzał się niespokojnie. Nie pytała dalej, nie zamierzała go zamęczać. I tak robili dla niej zbyt wiele. Ulice kiedyś tak dobrze znane teraz wyglądały inaczej. Za szybami samochodu przemykało zupełnie nowe miasto. Miała poczucie ogromnej straty. Żałowała, że nie może tak po prostu wyjść, wstąpić do sklepu, pospacerować parkowymi alejkami. Jakby dla świata umarła. Szczelnie okryta chustą, ze schyloną głową, szybko przemknęła do gabinetu. Matka Marcina podtrzymywała ją za ramię. Ula nie rozglądała się na boki. Nie chciała dostrzec ciekawskich spojrzeń ludzi w poczekalni. Lekarz zbadał ją dokładnie i potwierdził, że jeśli nie wystąpią komplikacje, dziewczyna prawdopodobnie będzie widzieć na lewe oko. Bardzo go zainteresował jej przypadek, ale choć namawiał Ulę do regularnych wizyt, nie była pewna, czy jeszcze kiedyś go odwiedzi. Pragnęła jak najszybciej wrócić do domu, znowu się ukryć. Na stole leżała rozłożona gazeta, w której znajdował się obszerny artykuł o tym, co się stało, wraz ze zdjęciem rodzinnego domu Uli. Nikt nie pytał Jaworskich o zgodę. Ludzi, którzy opisali jej dramat, nie interesowało nic poza sensacją. Zaszczuta i przerażona rodzina musiała przełknąć kolejną gorzką pigułkę. Pragnęli spokoju, a tymczasem wciąż ich atakowano ze wszystkich stron.

46 lat różnicy... Poparzona kwasem... Niezamożni rodzice ze wsi niewiele jej mogli dać... Kupował bieliznę... Fałszowała dokumenty... Ula czytała i czuła, jakby ktoś wbijał jej nóż w plecy. Krzywdzące oceny wplecione w kilka zdań suchej, bezdusznej relacji. Nie związała się z Romanem dla pieniędzy, a jej rodzina nie była patologiczna! Nie było nędzy w jej domu. Jak i komu miała to udowodnić? Jak walczyć z obrzydliwymi stereotypami i pogonią za tanią sensacją? Garść kłamstwa doprawiona szczyptą ironii musiała wzbudzać zaciekawienie, niedowierzanie i oburzenie; na pewno nie życzliwość i zrozumienie. Ot, kolejna głupia dziewczyna ze wsi, która dostała to, o co się prosiła. Nikt nie dostrzegł w niej ofiary psychopaty, opanowanej niewyobrażalnym lękiem o siebie i najbliższych. Nie napisali, że nie była w stanie się wyzwolić, że pragnęła wolności, kochała i wierzyła w zwykłą ludzką dobroć i uczciwość. Nikogo nie interesowało, że w dalszym ciągu płaci za oszustwa Romana, a policja i prokuratura nie są zainteresowane szukaniem prawdziwego sprawcy. Nikt nie chciał poznać prawdy. Napiętnowana, prześladowana, odarta z godności, Ula mogła jedynie w milczeniu i z pokorą przeczekać czas poniżenia i strachu. – Rozmawialiśmy z jedną dziennikarką, jak byłaś w szpitalu, ale nie spodziewałam się, że w taki sposób nas opiszą. Była bardzo miła i wydawało się, że chce pomóc. – Do pokoju weszła matka. Miała smutny i zmęczony głos. – Jak mogli pokazać zdjęcie domu bez waszej zgody? – Ula z niedowierzaniem kręciła głową. Była oburzona i zła. Upokorzona i coraz bardziej przygnębiona. – Nikomu nie można wierzyć. Nikomu – powtórzyła matka z naciskiem. – Teraz wstyd się pokazać poza domem. Jak wchodzę do sklepu, to od razu robi się cicho i każdy tylko patrzy. Ojciec zupełnie opadł z sił. Ostatnio zaczepił mnie sąsiad i mówił, że ktoś chciał na jego podwórku kamerę rozkładać. Nie zgodził się, ale tak się nie da żyć. Zgotowałaś nam piekło na ziemi – mówiła rozgoryczona kobieta, pełna żalu i niemocy. Tak, Ula doskonale o tym wiedziała, nie potrafiłaby zaprzeczyć, a słowo „przepraszam” już nic nie znaczyło. Rozumiała ich cierpienie, ale mogła jedynie bezradnie patrzeć, czekać i modlić się o ratunek. Milczała więc ze spuszczoną głową. Do pokoju weszli prokurator i policjant. Ula już na nich czekała. Wstyd znowu zalał jej myśli. Nie chciała, aby się na nią gapili, ale nie mogła ukryć koszmarnej twarzy, która była świadectwem, dowodem zbrodni Romana. Liczyła, że przedstawiciele prawa powstrzymają szaleńca, że tym razem uwierzą w jej słowa, pomogą. – Proszę opowiedzieć, co pani pamięta. – Prokurator usiadł naprzeciwko niej, przy biurku. Rozłożył jakieś papiery i skrupulatnie zapisywał to, co mówiła. – Skąd ma pani pewność, że to Gadowski poparzył panią kwasem? – zadawał kolejne pytania. – Widziałam go, widziałam, jak stał obok. Dosypał mi czegoś do jedzenia... – Pamięta pani te zdjęcia? – Policjant podszedł do Uli i podał jej kilkanaście fotografii. Nie, nie mogła na nie patrzeć. Nie rozumiała, dlaczego je pokazują, jaki mają w tym cel. Wydawało

jej się, że z niewiadomej przyczyny próbują zmieszać ją z biotem. Poczuła się nikim. Naga, w wyzywających pozach, patrzyła mętnym wzrokiem prosto w obiektyw aparatu. Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy były robione te zdjęcia i jak to możliwe, że się na nie zgodziła. Gdzieś w odległych zakamarkach podświadomości drżało niejasne wspomnienie... Ciastka z bitą śmietaną, które kupił Roman, znikające postaci... Wtedy tego nie pojmowała, nie wiedziała, co się dzieje. Bezwolnie, nieświadomie poddawała się jego woli. – To tylko dowód na to, że Roman dosypywał mi środków odurzających do jedzenia. Na tych zdjęciach doskonałe widać, że jestem prawie nieprzytomna. Proszę spojrzeć... – położyła jedno na biurku. – W palcach trzymam papierosa, ale nie jest zapalony. Nawet nie wiedziałam, że ktoś mnie fotografuje... – wyjaśniała pośpiesznie w nadziei, że wreszcie zyskała sposobność do potwierdzenia swojej wersji wydarzeń. – Niestety, to nic nie znaczy. Na zdjęciach widać, że znajduje się pani pod wpływem środków odurzających, ale równie dobrze sama mogła je pani zażyć – skwitował prokurator bez cienia współczucia. – Nigdy niczego nie brałam, nawet nie wiem, gdzie mogłabym zdobyć narkotyki! – Ula próbowała jeszcze tłumaczyć, przekonywać. Patrzyła na tego obcego mężczyznę z niedowierzaniem. Miał przecież dowody przed sobą! Nijak nie mogła zrozumieć, dlaczego on nie widzi tego, co było oczywiste. – A papieros? Po co miałabym go trzymać? Po co w ogóle miałabym robić sobie takie zdjęcia? – Nie wiem, to pani powinna mi powiedzieć. Policjant usiadł wygodnie na kanapie i z wyraźnym zaciekawieniem, dokładnie oglądał każdą fotografię. Poniżona Ula mogła tylko patrzeć, jak bez skrępowania zerka to na nią, to na kolejne zdjęcia. Widziała, jak porównuje... – Przecież nie zrobiłam sobie tego sama! – krzyknęła, coraz bardziej rozgoryczona. – Nie mamy żadnych dowodów... – Panie prokuratorze, chyba pan nie myśli, że dobrowolnie wsadziłam twarz do miski z kwasem?! Według mnie dowodów jest dostatecznie wiele i nie rozumiem, dlaczego pozwalacie Romanowi dalej nas dręczyć. Przyjeżdżał do szpitala, straszył moich rodziców i nadal cieszy się wolnością – przerwała mu, zdenerwowana. Jak grochem o ścianę. Nie mogła liczyć na zrozumienie. Chciała jednak ochrony od tych, którzy mieli obowiązek ją zapewniać. – Proszę podpisać swoje zeznania. – Prokurator najpierw przeczytał to, co było zapisane na kartkach, a następnie podsunął je Uli. – I to wszystko? – zapytała z niedowierzaniem. – Dlaczego nic nie chcecie zrobić, dlaczego Roman wciąż jest na wolności? – Na razie prowadzimy śledztwo – uciął oschle. Wyszli. Czuła się brudna i sponiewierana, jak jakiś odpadek, nic niewarty śmieć. Dla nich też

była idiotką, patologiczną narkomanką, która połakomiła się na pieniądze i która zasłużyła na karę. – Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus. – Ksiądz wszedł do pokoju. Ula pragnęła oczyszczenia, rozgrzeszenia i zrozumienia. – To naprawdę fajny człowiek – przekonywała Dorota. Duchowny prowadził lekcje religii w jej szkole. Ula się zgodziła. Chciała wreszcie zrzucić z siebie grzechy przeszłości. Zaznać oczyszczenia, aby zacząć wszystko od nowa. – Bóg nas doświadcza w różny sposób, trzeba przetrwać przez czas próby... – wyjaśniał ksiądz spokojnym głosem. Nie potępiał i nie oceniał. Cierpliwie słuchał. – Jak mam żyć? – pytała przez łzy. – Nie wolno się poddawać, bo niezbadane są wyroki boskie, trzeba wierzyć, zaufać Bogu – powtarzał. Wszyscy domownicy modlili się żarliwie w ciszy, w skrytości serca. Szczerze i z nadzieją. – To, co się stało, okaże się dla was zbawienne. Po prostu żyjcie dalej – poradził. Matka usiadła na stołku z różańcem w ręku. W głębokim skupieniu przesuwała koraliki. Tylko Bóg mógł im pomóc, dać siłę. Trzymali się razem, aby przetrwać, aby się nie poddać. „Trzeba zaufać Bogu” – Ula powtarzała to sobie każdego dnia. Wierzyła ze wszystkich sil, że Bóg nie zostawi jej na pastwę losu, że to tylko kolejna próba, że wystarczy poczekać, że warto żyć – pomimo wszystko. – Proszę cię, Boże, nie zostawiaj mnie, daj mi szansę na normalne życie – szeptała wieczorem. – Błagam, daj mi siłę i nadzieję. Opiekuj się całą rodziną, chroń nas przed złem i bądź przy nas. Wiem, że popełniłam wiele błędów i zasłużyłam na karę, ale nie bądź okrutny. Pomóż mi i nie skreślaj mnie, jeszcze nie teraz – wołała z całego serca. Bezkarny, Roman zastawiał sidła na następną ofiarę, jedną z wielu i nie ostatnią. Upatrzył sobie Justynę, pracownicę banku, w którym zakładał kolejne konto. Znali się z widzenia od roku. W końcu nadszedł odpowiedni czas. Znowu kłamał. Umówili się na kawę i tak jak kiedyś Ula, teraz Justyna nie podejrzewała złych zamiarów. Uwierzyła w jego kłamliwe zwierzenia, a w końcu zakochała się bez pamięci. Przecież potrzebował kogoś bliskiego, zrozumienia i miłości... Teraz ona została „jego słońcem w jesieni życia”. Oddała mu wszystkie oszczędności, wzięła dla niego wysoki kredyt, bo przecież mieli być zawsze razem. Planowali budowę domu i wspólną, szczęśliwą przyszłość. Kiedy znów poprosił o pomoc, nie wahała się nawet przez moment. Przelała na jego konto milion dolarów, tylko na chwilę, po to, aby mógł pokazać komuś, że ma tyle pieniędzy. Wszystko miało być dobrze. On jednak bez skrupułów zniszczył życie kolejnej niewinnej osobie. Był wolny, bogaty i coraz bardziej niebezpieczny. Ula od kilku dni przygotowywała się do wyjazdu. Nowa piżama, dres, radio, dwa ręczniki, szczoteczka do zębów, żółty kubek. .. wszystko zapakowała do podróżnej torby. Tym razem miała czas, by wszystko zorganizować. Wpakowała się na tylne siedzenie, ojciec usiadł z przodu.

Wujek cierpliwie czekał w samochodzie. O nic nie pytał, ale w głębi serca ubolewał nad tragedią chrześnicy. Chciał pomóc na ile potrafił. Był bardzo zapracowanym człowiekiem, ale nie zamierzał odwrócić się do niej plecami w potrzebie. Wyjechali bardzo wcześnie. Przyjmowanie do szpitala odbywało się w każdą środę do czternastej. Procedura trwała kilka godzin. Długa kolejka wiła się przez korytarz aż do wyjścia. Niektórzy przyjechali tylko na kontrolę, ale też swoje musieli odstać. Ludzie z całego kraju czekali na swoją szansę na lepsze życie. Dzieci płakały, panował ogólny gwar i ciasnota, ale pomimo tego Ula czuła się dobrze. Znalazła się we właściwym miejscu. Pielęgniarki przywitały ją jak mile widzianego gościa. Pełne serdeczności, uśmiechnięte, przeprowadziły krótką ankietę, tak jak zwykle, jak w przypadku każdego nowo przyjmowanego pacjenta. W sali było już kilka dziewczyn, niektóre po operacji, inne czekały na swoją kolej. Część rzeczy, które teraz nie były od razu potrzebne, Ula oddała do przechowalni na półpiętrze. Jeszcze tylko wizyta u fotografa, pobranie krwi i w końcu czas dla siebie – na rozmowy, na zawieranie nowych znajomości. Piękna jesienna pogoda zachęcała do spacerów. Bez przeszkód mogła wyjść na dwór, wystawić twarz na promienie zachodzącego słońca, napawać się ciepłym wiatrem i wreszcie poczuć odrobinę wolności. Chłonęła tę chwilę, jakby chciała zgromadzić w sobie siłę na dalszą izolację, choć na razie nie czuła się wcale samotna i nie była sama. Wciąż poznawała nowych ludzi, wspaniałe osoby, dla których nie była dziwolągiem, tylko dziewczyną po wypadku. Często pytali, co się stało, dlaczego tak wygląda. Chętnie opowiadała. Nie mogli tego pojąć, ale to wydawało się nieważne. Musiała mówić o swojej tragedii, za każdym razem od nowa, do znudzenia. Czuła wtedy wielką ulgę, zrzucała z siebie ciężar przeszłości, dzieliła się nim. Nie mogła i nie chciała dłużej milczeć i dusić w sobie tych koszmarnych przeżyć. Nie zamierzała zamknąć się w sobie. Do życia potrzebowała kontaktu z innymi, długich rozmów, śmiechu i drobnych radości. Nawet w jej najskrytszych marzeniach nie było jeszcze miejsca na wielkie szczęście, które może już gdzieś czekało. W lusterko zerkała przelotnie tylko wtedy, kiedy musiała. Odbicie przypominało o tym, co chciała zapomnieć. W środku pozostała przecież tą samą młodą dziewczyną co kilka miesięcy temu, nadal była człowiekiem, chociaż nie wyglądała jak wszyscy. – No, moja panno, pokaż ręce. – Profesor jak zawsze przewodził podczas oględzin przedoperacyjnych. Z uwagą obejrzał oba przedramiona i dłuższy czas nad czymś się zastanawiał. – Rekonstrukcja nosa nie będzie prosta, bo nie za bardzo mamy do czego przyszyć płat skórny z przedramienia... – Dokładnie zbadał twarz, mówił głośno do tych, którzy tłoczyli się obok stołu w sali opatrunkowej. Ula czuła się nieswojo, kiedy wszystkie spojrzenia skupiły się na niej. Nie patrzyła na twarze lekarzy. Profesor niebieskim markerem kreślił dziwne wzory na jej skórze i wyjaśniał, co będzie robione, ale nie za bardzo go rozumiała. Leżała cicho i cierpliwie. Wszyscy oni byli jej wybawicielami, jej przyszłością i nadzieją. Bez sprzeciwu poddawała się każdej decyzji profesora.

– Dobrze, proszę przygotować pacjentkę do jutrzejszej operacji. Oczywiście gips musi być bardzo stabilny. Ktoś pomógł dziewczynie wstać i zaprowadził ją do sali. Nie zdążyła zapytać o ten gips, bo na korytarzu czekali już inni pacjenci w pasiastych piżamach. Bardzo cieszyła się jednak, że wreszcie będzie miała wymarzony nos, który zakryje te okropne otwarte nozdrza. W końcu kupi sobie okulary. Nie mogła się doczekać. Po wieczornej wizycie lekarskiej Ula znowu pomaszerowała do sali opatrunkowej. Tym razem w środku byli tylko lekarz i pielęgniarka, która moczyła grube, białe gipsowe rolki. Kazali jej podnieść prawą rękę i trzymać nieruchomo. Za pomocą ciężkiego gipsowego stelażu stworzyli dziwną konstrukcję. Ręka została solidnie przymocowana do gipsu, który pokrywał całą głowę. Tuż nad piersiami, pod ramionami, gipsowa obręcz podtrzymywała kończynę i wzdłuż szyi łączyła się z kaskiem. – Nie drętwieje ci ręka? – zapytał lekarz. Poruszyła palcami, bo tylko one wystawały spod gipsu. – Chyba nie, może trochę uciska na dłoni, ale da się wytrzymać – odpowiedziała zmęczona. Była zdecydowana poświęcić się dla priorytetu, za jaki uważała nos. – Jak długo będę chodzić z tą zbroją? – Trzy tygodnie – odparł lekarz, zajęty swoją pracą. – Trzy tygodnie? – Spojrzała z niedowierzaniem. – Myślałam, że jednak krócej! – Nie wolno pośpieszać matki natury. Płat z przedramienia, który przyszyjemy do twarzy, musi się ukrwić. Dasz radę. – Uśmiechnął się do Uli i poklepał ją po nagim ramieniu, które wystawało z gipsowych zwojów. Pielęgniarka pomogła Uli, która mogła poruszać tylko jedną ręką, włożyć pasiastą koszulę. Prawy rękaw wisiał pod pachą, a trzymała się tylko na jednym krzywo zapiętym guziku. – Wyglądam, jakbym z jakiejś wojny wróciła – zażartowała dziewczyna. Na razie żyła chwilą. Nie zamierzała zamartwiać się na zapas. Siostra pomogła jej przejść do pokoju, w którym wszystkie pacjentki już smacznie spały. Ula zakropliła do oka specjalną maść i nakryła je wilgotnym gazikiem. Długo nie mogła jednak zasnąć, pomimo tego że zażyła luminal – tabletkę dla pacjentów przed operacją. Nie denerwowała się. Odważnie stawiała czoło każdemu wyzwaniu, parła naprzód ku swojej lepszej przyszłości. Sztywna konstrukcja uciskała gipsowym gorsetem, Ula nie mogła położyć się na boku ani nawet usiąść. Łokieć wisiał gdzieś w powietrzu, przed głową, umocowany w twardym korytku. Gips na głowie sprawiał, że miękka poduszka na nic się zdała, na plecach uwierał. „Byle do jutra” – pomyślała. Łatwiej było żyć z dnia na dzień. Zaczęła się modlić. Tuż przed snem kłębiło się tak wiele myśli, marzeń i pytań. Bogu mogła powiedzieć o wszystkim. Nie zamierzała się nad sobą użalać, nie oczekiwała również cudu. Prosiła tylko o siłę, by przetrwać, i nadzieję, która tę siłę będzie podsycać. Chciała wierzyć, że nie przegrała życia.

„Jeszcze wszystkim pokażę, na co mnie stać – powtórzyła przed zaśnięciem. – Jeszcze nie umarłam”. Ocknęła się nagle. Czyjeś głosy dobiegały z oddali, jakby z głębokiej studni. Nic nie widziała, nie mogła ruszyć nawet jednym palcem ani się odezwać... nie mogła oddychać! Leżała nieruchomo jak kawałek drewna, zdana na tych, którzy ze wszystkich sił próbowali ją ratować. – Ona już się zielona robi! – usłyszała ostrzegawczy głos anestezjologa. W jednej chwili przypomniała sobie, gdzie jest. Leżała na stole operacyjnym i czuła okropne zimno, które zalewało jej ciało mroźną falą. Nie wiedziała, ile jeszcze wytrzyma bez oddechu, więc ze wszystkich sił próbowała dać znak, że oprzytomniała. Nie, nie chciała tak umierać. Nie w ten sposób! Pomyślała, że śmierć pod narkozą wcale nie jest tak łatwa, jak mogłoby się wydawać... A potem nagle ponownie zapadła w nicość. W błogą, kojącą ciemność. Znowu usłyszała głosy. Minęło kilka chwil, zanim oprzytomniała. Surrealistyczne wizje mieszały się z rzeczywistością. Była w dziwnym miejscu, gdzieś w głowie, daleko, ale jednocześnie wiedziała, że obok ktoś stoi, słyszała niewyraźne rozmowy i dziwne dźwięki. Jasne światło mąciło myśli i budziło niepokój. Próbowała wyzwolić się z dziwnego świata, w którym nagle utknęła. Świadomość wracała powoli. Tym razem mogła oddychać swobodnie. Znalazła się w swojej sali. Wymęczona, rozkojarzona, z wdzięcznością przyjęła kubek z chłodną wodą. Wysuszony język przyklejał się do podniebienia. – Napij się tylko łyczek – poradziła pielęgniarka, która poprawiała kroplówkę. – Dzisiaj nie możesz nic jeść. – OK. – Ula opadła ciężko na poduszkę. Przez cały tydzień nie miała ochoty wstawać z łóżka. Ciężka gipsowa zbroja zniechęcała do wysiłków. Miała zamiar przeczekać te trzy tygodnie. Karmiona, myta, pielęgnowana, większość czasu przesypiała. Niezawodnie zadziałał mechanizm obronny, sama natura wiedziała najlepiej, co w takiej sytuacji jest dobre. Płat skóry z przedramienia łączył teraz rękę z głową. Niezwykły most, oblepiony od spodniej strony bladymi, cieniutkimi błonami przeszczepów, trzymał się na niebieskich, rozpuszczalnych szwach. Widziała je kątem oka. Sterczały najeżone z jej twarzy wokół nowo przyczepionego nosa, który bardziej przypominał trąbę słonia. Kiedy nie mogła dłużej leżeć nieruchomo, postanowiła wreszcie coś zrobić. Z jedzeniem jakoś sobie radziła, ale kąpiel okazała się prawdziwym akrobatycznym wyczynem. Najpierw wchodziła do wanny. Z ręką na głowie próbowała utrzymać równowagę i przy okazji nie zamoczyć gipsu. Nie zamierzała tak od razu rezygnować. Stelaż opierała o ścianę, a ręcznik zarzucała na plecy. Utrzymanie higieny wymagało wiele wysiłku, ale później z satysfakcją układała przybory toaletowe na szpitalnej szafce. Chciała być samodzielna. Pokryta gipsem głowa swędziała niemiłosiernie. Dziewczyna próbowała wciskać pod twardy czerep wszystko, czym mogłaby się podrapać. Ulga okazywała się chwilowa, ale Ula musiała wytrzymać. Pomimo wielu uciążliwości czas w ślimaczym tempie parł do przodu. Rytm dnia

wyznaczały posiłki, poza tym zawsze było z kim porozmawiać i pożartować. Wieczorami pacjenci zbierali się w jednym z pokoi. Grali w karty, jedli słodycze i opowiadali kawały. Było wesoło. Czasami całą gromadą wychodzili na papierosa przed szpital lub do łazienki na trzecim piętrze – w tajemnicy, rzecz jasna. Ula nie chciała siedzieć sama w pustej sali. Razem z innymi chodziła więc na spacery albo obserwowała grę w karty, czasami nawet przyłączała się do zabawy, choć sił nie wystarczało na długo. Gipsowa konstrukcja nie dawała wytchnienia. Nie mogła jej zdjąć i odłożyć na kilka minut. Z podniesioną ręką, z trąbą przyszytą do głowy chciała jednak uczestniczyć w szpitalnym życiu. Żartowała i śmiała się razem z innymi. Poczucie humoru pomagało przetrwać. Szczególnie lubiła towarzystwo Asi. Młoda, sympatyczna i pełna życia dziewczyna wprowadzała duży zamęt w spokojną egzystencję Uli. Przy niej ciągle coś się działo, gadała jak najęta i nieustannie pędziła z miejsca w miejsce. Nie było mowy o nudzie. Wreszcie nadeszła długo wyczekiwana chwila. Usunięcie rusztowania nie było ani łatwe, ani szybkie. W ciągu kilku ostatnich dni lekarz na bloku operacyjnym nacinał stopniowo grubą skórę, przymocowaną do głowy. Nie mógł od razu odciąć trąby, bo to z pewnością zakończyłoby się martwicą przeszczepu. Zaniepokojony personel szpitala bez przerwy obserwował stan płata. Każda ciemniejsza plamka mogła stanowić zły znak. Z lewej strony nie wyglądało to najlepiej, ale mieli nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Po wielu miesiącach Ula kątem oka dostrzegła zarys swojego nosa. Sterczał na środku twarzy. Niezwykłe uczucie. Wreszcie był – co prawda niekształtny, trochę płaski, przypominający kluskę, ale jednak. Rano i wieczorem pielęgniarki podłączały dziewczynę do kroplówki i robiły jej zastrzyki w brzuch na rozrzedzenie krwi, bo najważniejsze było dobre krążenie. Krew musiała swobodnie przepływać przez nowy nos. – Patrz, co znalazłam! – Aśka przedzierała się przez kępy pożółkłych chwastów pod szpitalnymi balkonami. W ręku trzymała czerwonego misia bez głowy. – Pewnie jakiś dzieciak wyrzucił biedaczka przez okno. Trzeba poszukać reszty – zdecydowała i z zapałem zaczęła przeczesywać wysoką, suchą trawę. – Nie pomogę ci, bo jestem ślepa i ciągle oko mi łzawi. – Ula czekała przy siatkowej furtce i kawałkiem ligniny ocierała napływające łzy. Nie zamierzała pchać się w pokrzywy. – Spoko, czy ja ci każę? – odparła niedbale przyjaciółka. – Patrz! Kubek znalazłam! – cieszyła się jak wariatka. – Wygląda na nowy! Ooo, i głowa też jest!!! – wykrzykiwała wesoło. – Szukaj, szukaj, może znajdziesz samochód – zażartowała Ula. Miała dosyć bezczynnego przyglądania się poszukiwaniom skarbów, w końcu sama wypatrzyła kilka kolorowych klocków wyrzuconych z oddziału dziecięcego. – Dobra, wracamy – zadecydowała Aśka – Trzeba skołować igłę i nitkę, bo misiek musi mieć głowę. We dwie często szwendały się po ogrodzie albo zwiedzały szpitalny strych. Oczywiście, nikt

nie mógł o tym wiedzieć. Strych był bardzo tajemniczym miejscem, pełnym rupieci i przestarzałego sprzętu medycznego. Powolutku, tak aby drewniana podłoga za bardzo nie skrzypiała, zaglądały w każdy zakurzony kąt. – Ulka!!! Wyjdź na balkon!!! – głos Aśki słychać było chyba w całym szpitalu. Stała pod oknem, jak zwykle uśmiechnięta, z przygotowaną niespodzianką. – Czego się wydzierasz? – odkrzyknęła Ula z pokoju. – Niektórzy jeszcze śpią po obiedzie... – nic więcej nie zdołała powiedzieć. Na trawniku widniało serce ułożone z puszek po piwie i innych uzbieranych przez Aśkę śmieci, a w nim napis „ULA”. – O matko! – zupełnie nie wiedziała, jak zareagować. – Fajne, co? – ekscytowała się Asia. – Jesteś niesamowita. Dzięki! – Dziewczyna pomachała przyjaciółce i już po chwili była na dole. – Niech tylko profesor zobaczy te wszystkie puszki, dopiero będzie wesoło. – Spojrzały na siebie porozumiewawczo i parsknęły śmiechem. – Najważniejsze, że misiek jest cały. – Ha! Mam go zawsze przy sobie – Aśka wyciągnęła maskotkę z kieszeni. Ula miała nadzieję, że przyniesie szczęście im obu. Czas bardzo przyspieszył. Po kilku operacjach, z nieforemnym nosem i zagojonym przeszczepem pod okiem Ula mogła szykować się do wyjazdu. Oko nie wyglądało tak koszmarnie jak wcześniej, przynajmniej miało prawie normalny kształt mimo niedomykającej się powieki. Już tak nie łzawiło, no i nie było widać wywiniętej, dolnej powieki. Dobrze pamiętała ogromną radość, kiedy opuszkami palców wymacała kilka rzęs. Z początku była przekonana, że to szwy, ale nie, w lustrze dostrzegła malutkie włoski. Nie było ich wiele, ale należały do niej. Każdy lekarz i pielęgniarka zostali poinformowani o nowym odkryciu Uli. Chciała, aby wszyscy cieszyli się razem z nią z tego drobnego dowodu pewnego rodzaju odrodzenia. Bez przerwy sprawdzała, czy nadal są na swoim miejscu, co dnia upewniała się, czy aby na pewno rosną! Rzęsy, nos, usta, uszy... Dla wielu zupełnie normalna sprawa, coś, co po prostu jest, co się dostaje z przydziału. Nic bardziej mylnego. W życiu nawet na pewniki nie dostajemy gwarancji. – Musisz do mnie przyjechać – zapowiedziała Ula, kiedy ściskały się na pożegnanie. Aśka stała na schodkach przed szpitalem. Grzecznie przywitała się z rodzicami przyjaciółki, którzy przyjechali nowym niebieskim autkiem kupionym na raty. – Jasne, że przyjadę. Adres mam, to jakoś trafię. Poza tym jeszcze się zdzwonimy. – Dziękuję za wszystko. Cieszę się, że cię poznałam. – Ja też. – Aśka jeszcze raz objęła Ulę. Przez tylną szybę Ula długo patrzyła na malejącą postać przyjaciółki. Miała nadzieję, że naprawdę jeszcze kiedyś się spotkają.

Znowu izolacja i mnóstwo wolnego czasu. Ula czuła, że wreszcie musi coś robić ze swoim życiem. Nie mogła tak po prostu tkwić bezczynnie i czekać na kolejny wyjazd do szpitala. To przecież kilka miesięcy w czterech ścianach. Pokrywała twarz tłustą maścią, zgodnie z zaleceniami lekarzy. Rana na prawym przedramieniu goiła się nadzwyczaj dobrze, ogromna, pomarszczona i krwawoczerwona, ale tym dziewczyna nie zamierzała się martwić. Po prostu będzie nosić bluzki z długimi rękawami. Wieczorem zasiadała przed telewizorem, który kupiła za pieniądze odłożone z niedawno przyznanej renty, i wytrwale, delikatnie wcierała maść przeciw bliznom w nowy ślad pooperacyjny. Z szuflady w regale wygrzebała stare okulary. Nikt nie pamiętał, do kogo należały, ale okazało się, że ich korekcyjne szkła po niewielkim odsunięciu od oka umożliwiały Uli wyraźniejsze widzenie. Trzymanie oprawek w wyciągniętej dłoni przez kilkadziesiąt minut męczyło, ale i tak wynalazek ten przynosił Uli wiele radości. Nareszcie mogła naprawdę cieszyć się obrazem na ekranie telewizora. Otrzymywała coraz więcej listów od nowych znajomych, również od Asi. Przez okno wypatrywała listonosza. Teraz on stał się jej łącznikiem ze światem. Nigdy nie schodziła na parter, kiedy przychodził z wielką, wypchaną torbą, ale zawsze z niecierpliwością czekała na schodach, aż ktoś przekaże jej korespondencję. Od razu zasiadała przy biurku i z lupą w ręku, z zapałem odpisywała na wiadomości. Relacjonowała każdy swój dzień. Zdawała sprawę z przemyśleń. Uwielbiała kolorowe koperty i ozdabiała je rysunkami. Miała tak wiele czasu tylko dla siebie, tylko na swoje pomysły. Nikt nie wymagał, aby wstawała rano, i niczego już od niej nie oczekiwano. Zasypiała więc nad ranem, budziła się w porze obiadu. Płynęła z prądem. Marcin zniknął z jej życia bez wyjaśnienia, tak nagle, że z początku właściwie nawet tego nie zauważyła. Ciągle spodziewała się jego odwiedzin, czekała na jakiś znak, telefon. Dziwiła się tylko, że zabrał wszystko, co kiedyś jej pożyczył. Tłumaczył, że te rzeczy są mu potrzebne. Uwierzyła. Zadzwonił w końcu. – Nie będę już do ciebie przychodzić – oznajmił lakonicznie. – Dlaczego? Co się stało? – Zaskoczyła ją ta wiadomość. – Na razie nie mogę ci tego wyjaśnić, ale jeszcze pogadamy. – Pospiesznie odłożył słuchawkę. Bez skrupułów zakończył ich przyjaźń. Z czasem zaczęła podejrzewać, że nigdy naprawdę jej nie lubił... Ostatni przyjaciel z przeszłości zniknął z życia Uli. Już nigdy się nie spotkali. Nie było już nikogo, kto zechciałby do niej przyjść. Każdy zajmował się swoimi sprawami. Po co komu znajomość z kaleką, z kimś tak nieciekawym... Była przekonana, że nikomu nie jest potrzebna. Kiedyś od kogoś usłyszała, że Marcin pozostawał w zmowie z Romanem, że był jego szpiegiem. Innym razem, że Roman groził Marcinowi i ten nie miał wyboru. Zdecydował się odejść, zerwać znajomość. Dziewczyna nie wiedziała, w co ma wierzyć. Całkiem się pogubiła w plątaninie kłamstw, obłudy i fałszywej przyjaźni. Pozbawiona twarzy i przyjaciół, co jeszcze

miała do stracenia? Teraz zaczynała od nowa. Budziła się z głębokiego snu, stawała innym człowiekiem. Tamta radosna, naiwna i pełna wiary w ludzi Ula już nie istniała. – Nie chciałam ci o tym wcześniej mówić, ale Marcin był przekonany, że albo się zabijesz, albo zwariujesz. – Dorota siedziała w pokoju siostry z gazetą w ręku. Nie spędzała zbyt wiele czasu w domu. Świeżo ukończony kurs prawa jazdy, szkoła, spotkania ze znajomymi... Ula czuła narastającą zazdrość, niewymowny ból i ogromny żal do losu, że życie toczy się bez niej. Odsunięta na boczny tor, mogła tylko obserwować, co spotykało innych ludzi. Targały nią sprzeczne uczucia. Z jednej strony pragnęła dla siostry jak najlepiej i nie przyszłoby jej do głowy zabronić nastolatce realizacji planów i marzeń, ale z drugiej strony... Patrzenie na wolność, której Ula została pozbawiona, sprawiało, że pękało jej serce. Gdy widziała przez okno, jak siostra wyjeżdża samochodem, łzy cisnęły jej się do oczu. Rodzice byli tacy dumni z młodszej córki! Przy Dorocie była nikim, czuła się nic niewarta. Chyba nikt nie wierzył w to, że może kiedyś będzie inaczej, że Ula jeszcze poczuje smak szczęścia. Pobiegła do garażu. Przemknęła przez podwórko owinięta ciemną chustą, tak aby nikt z sąsiadów jej nie zauważył. Płakała długo, głośno, z całych sił. Mogła sobie na to pozwolić, nikt nie byłby w stanie jej usłyszeć. Kocięta obserwowały ją z zaciekawieniem. Niepewnie podchodziły bliżej, by po chwili skryć się za stertą rupieci. – Też się mnie boicie? – jęknęła Ula przez łzy. – Wiem, wiem, jestem straszna, wcale się wam nie dziwię. Wszystko jest bez sensu. Szkoda, że od razu nie umarłam, szkoda, że w ogóle się urodziłam... – Chustą, którą obwiązała głowę, teraz wycierała mokrą twarz. – Boże, dziękuję ci bardzo za następną szansę – zadrwiła. – Naprawdę, bardzo śmieszne, kawał ci się udał. Nie wiem, co tam sobie kombinujesz, ale ja tak żyć nie zamierzam. Jeszcze ci udowodnię, że coś mi się w tym głupim życiu uda... – Ula, jesteś tu? – usłyszała głos matki, która przez uchyloną bramę zaglądała do środka. – Tak. – Szybko wytarła oczy i poprawiła chustę. Wolała, aby matka nie widziała jej smutku. I tak była dla nich wielkim ciężarem. Nie chciała okazywać słabości. – Czemu siedzisz w garażu? – Ona czuła tę przeszywającą na wylot rozpacz, w której tonęła jej córka. – Przyszłam zobaczyć kotki. – Chodź do domu, zrobiło się chłodno. – Zatroskana matka usiadła tuż obok na starym materacu. – Zaraz przyjdę. Kociaki ze smakiem piły ciepłe mleko, które matka przyniosła w plastikowej miseczce. – Wiem, że jest ci ciężko... – nie za bardzo potrafiła pocieszyć Ulę. Czuła się całkowicie bezradna. – Upiekłam sernik. Chodź do domu. – Dokąd pojechała Dorota? – Do koleżanki, ale niedługo wróci.

To były i jej marzenia... To ona powinna siedzieć teraz za kierownicą, spotykać się ze znajomymi i planować przyszłość. Ona pierwsza powinna układać swoje życie. Nie, nigdy nie była na tyle dobra, aby spełnić oczekiwania innych. Wszystko robiła źle, cale jej życie to jedna wielka porażka. Z trudem powstrzymywała łzy. Koniecznie musiała się czymś zająć. Nie mogła siedzieć i bezczynnie wpatrywać się w ścianę, bo to doprowadzało ją do szału. Myśli miała coraz straszniejsze, mroczniejsze, niepokojące. Znalazła kilka podręczników do nauki angielskiego. Systematycznie, dwie godziny dziennie, wkuwała nowe słówka, powtarzała zdania i pracowała nad gramatyką. Potrzebowała jakiegoś rytmu dnia, obowiązków, które w jakimś stopniu poukładałyby jej życie. Wszystko się zmieniło. Musiała się z tym pogodzić, i to jak najszybciej. Rachunek sumienia już został zrobiony. Jedna myśl szczególnie natarczywie powracała do niej. W Uli rosła silna potrzeba tworzenia, a właściwie spisania tego, co przeżyła. Musiała wrócić do przeszłości, aby pozbyć się jej raz na zawsze. Nie za bardzo zdawała sobie sprawę, skąd ten przymus, ale podświadomie wiedziała, że będzie to początek czegoś dobrego, że w ten sposób zakończy najgorszy etap i – być może – nareszcie poczuje się wolna. Wreszcie wybrała upragnione okulary u optyka, do którego razem z rodzicami pojechała prosto od okulisty. Facet o nic nie pytał, ale uważnie się jej przyglądał. Czarne, grube, plastikowe oprawki opierały się na jej nosie, który z upływem czasu kurczył się coraz bardziej. Teraz swoim kształtem nie przypominał już kluski, raczej mięsistą kulkę. Podłużne dziury nozdrzy znowu wyłaniały się spod przyszytego płata skóry, co prawda, nie tak duże, jak wcześniej, ale było je dobrze widać. Próbowała temu zapobiegać. Rano i wieczorem intensywnie natłuszczała kurczący się płat skóry, ale miała wrażenie, że to nie pomaga. Żył swoim życiem, malał coraz bardziej i za nic miał jej wysiłki. „Na szczęście jest na czym osadzić okulary” – pomyślała. Ze wszystkich sił starała się widzieć w swoim nieszczęściu dobre strony. Sama siebie przekonywała, że skoro żyje, to może jeszcze jest jakaś szansa na to, aby coś zmienić. Co prawda sama nie za bardzo w to wierzyła, ale taka myśl dodawała otuchy. Z trudem wyszukiwała te malutkie radości. Były jak jasne, migotliwe plamki w ciemnościach. Srebrzyste kryształki nadziei. Pojawiały się i znikały. Stukartkowy zeszyt, prezent od Doroty, leżał rozłożony na biurku. „Szła wolno i co kilka kroków oglądała się za siebie... „ – zaczęła pisać. Zdecydowała, że na początku opowie o pierwszym spotkaniu z Romanem, o spotkaniu ze złem, które zmieniło życie nie tylko jej, lecz także całej rodziny. Z aptekarską dokładnością przelewała na papier wspomnienia. Nie, to nie był pamiętnik. Pisała o Uli, o kimś, kogo dobrze znała, ale kto już nie istniał. O kimś, kto umarł, kiedy obudziła się w szpitalu. W ten sposób próbowała zdystansować się do własnych przeżyć, co jednak okazało się niezwykle trudne. Wszystko było zbyt świeże, zbyt prawdziwe i zbyt straszne. Na szczęście pisanie pozwalało zrozumieć przeszłość.

Nie chciała nikogo obwiniać za swoje decyzje oraz błędy. Pomimo starań jej wybory rzadko były dobre, teraz widziała to doskonale. Okazały się wielką pomyłką, mimo że nie miała złych zamiarów. Chciała tylko kochać i być kochaną, wierzyć w szczerość człowieka, z którym postanowiła spędzić resztę życia. Ufała jeszcze dziecięcą naiwnością. Nie znała życia, chociaż wtedy wydawała się sobie bardzo dorosła. Roman stał się jej całym światem, przewodnikiem, najlepszym przyjacielem i troskliwym opiekunem. Tak właśnie myślała. Była tego pewna. Do czasu. Doskonale pamiętała swoje słowa: „Żyję tylko dla ciebie. Musisz wiedzieć, że oddałabym za ciebie życie”. Gdy je wypowiadała, oczami wyobraźni widziała siebie i Romana przy kominku, kiedyś, za wiele lat. Pragnęła doczekać chwili, kiedy to ona będzie się nim opiekować, odwdzięczy się za pomoc i troskę. Udawały miłość w tak doskonały sposób, że po prostu nie mogła nie wierzyć. Dziś wiedziała, że to było nieuniknione. Ktoś, kto kocha, nie żyje w psychozie strachu, nie podejrzewa, nie myśli o bliskiej osobie źle. Różnica wieku nie stanowiła przeszkody, liczyło się tylko wielkie uczucie, jakim Ula darzyła Romana. Gotowa była zrobić dla niego wszystko. Mogła dla niego umrzeć, mogła być jego praczką, sprzątaczką, kucharką, kim tylko chciał. Zaślepiona, zakochana, z sercem na dłoni okazała się łatwym celem. Nie zauważyła, gdy wszystko się zmieniło. Nie dostrzegała prawdy, nie chciała jej widzieć. Właśnie tak powinno być – myślała z pełnym przekonaniem. Uważała, że postępuje słusznie, a wymagania Romana nie są wygórowane. Jako starszy, mądrzejszy zawsze miał rację. Przecież chciał dla niej jak najlepiej. Nie zauważyła, kiedy stała się niewolnicą i nie mogła już być sobą. Tak bardzo się starała, dla niego, dla wspólnej przyszłości. Chciała go słuchać... a potem musiała, bo nie było odwrotu. Bolesne wspomnienia przytłaczały, przypominały niepewność i strach, w którym żyła. Wtedy tego nie widziała, nie miała pojęcia, kim tak naprawdę jest Roman. Był obok, i to wydawało się najważniejsze. Zły do szpiku kości, zawsze sięgał po najpodlejsze środki, by osiągnąć cel. Podstępnie i niezauważalnie niszczył każdego, kto stanął na jego drodze. Nikt nie mógł mu się oprzeć, czy to wojskowy, lekarz, biznesmen, czy prosty człowiek. To dla niego nie miało znaczenia. Do domu weszli panowie w eleganckich garniturach. Od razu skierowali się do pokoju dziadka. – Dzień dobry – przywitał się prokurator. Stanęli nad chorym człowiekiem. Patrzył pustym wzrokiem, nie rozumiejąc, co się dzieje. Ula usiadła na kanapie w drugim pokoju. Obserwowała ich przez otwarte drzwi, chciała wiedzieć, co robią. Przeszli obok niej bez słowa, spojrzeli obojętnie. Tym razem chodziło im o samochód, który Roman podstępnie przepisał na dziadka Uli. Czuł się wtedy zagrożony, a nie chciał stracić ulubionej zabawki. Tych, którzy mu ufali, wykorzystał więc bez skrupułów. Dziadek, nieświadomy tego, co robi, skreślił niewyraźny podpis na podsuniętym dokumencie i poszedł spać. Pogłębiający się alzheimer pustoszył resztki jego osobowości. Dla Romana chory

stanowił doskonałe narzędzie. – Dlaczego przychodzicie do mojego dziadka, który niczemu nie jest winny? Widzicie chyba, że nie jest zdrowy! – Nie wytrzymała. Bezsilność doprowadzała ją do szału. – Dlaczego nie szukacie prawdziwego przestępcy, który chodzi po świecie bezkarnie? Każdego dnia boimy się o swoje życie! – starała się mówić spokojnie, ale to był krzyk rozpaczy. Nic niewarte wołanie o pomoc... – Proszę nie przeszkadzać. Przyszliśmy w sprawie samochodu, którego prawo własności zostało fikcyjnie przepisane. – Prokurator nie zamierzał z nią dyskutować. Pogardliwie zmierzył ją wzrokiem. Dla niego była nikim. – Proszę zrozumieć, że to nie dziadek jest winny. Powinniście szukać Romana Gadowskiego. Mężczyźni kompletnie ją zignorowali. Odwrócony plecami prokurator nie spojrzał ponownie w jej stronę. Zaraz jednak zorientował się, że o przesłuchaniu dziadka nie mogło być mowy. Staruszek nie rozumiał słów, nie potrafił mówić. Chyba nawet nie wiedział, że żyje. Wyprostowany, zadufany w sobie prawnik spakował dokumenty i wyszedł wraz ze swoją świtą. Wykonał normę przewidzianą na ten dzień. Mógł spokojnie wrócić do domu. Po kilku dniach listonosz przyniósł Uli wezwanie do sądu. Musiała jechać na rozprawę, oskarżono ją o współudział w fikcyjnej sprzedaży samochodu Romana. Niewiele miała z tym wspólnego, ale prokurator był zupełnie innego zdania. Dziewczynę należało osądzić i surowo ukarać możliwie jak najszybciej. – Oskarżona Urszula Jaworska stawiła się na dzisiejszej rozprawie.. . – Sędzina uważnie przeglądała akta. Na ławie oskarżonych siedzieli Mazurkowie i Ula. Nie zdążyła nawet z nimi porozmawiać. Prokurator zajmował miejsce naprzeciwko. Starsi ludzie byli w szoku. Siedzieli na ławie oskarżonych przerażeni i bezradni. Oni też nie rozumieli absurdalnej sytuacji. Ci wspaniali, dobrzy ludzie również wpadli w sidła Romana. Tylko raz zerknęli na Ulę. Nie chcieli się przyglądać. O nic nie pytali. Parę lat temu przez kilka miesięcy mieszkała u nich. Zaopiekowali się nią jak własną córką. Wtedy Roman tylko ją odwiedzał, a w Warszawie szukał mieszkania, aby wreszcie mieć Ulę przy sobie. Raz lub dwa razy w tygodniu pojawiał się u Mazurków, zawsze uśmiechnięty, energiczny i życzliwy do bólu. Ula zaprzyjaźniła się z Teresą. Z rozrzewnieniem wspominała, jak razem przygotowywały kolacje i jak grały w karty wieczorami. Pamiętała wspólne rozmowy. Teraz wstydziła się tak bardzo, że nie miała odwagi spojrzeć im w twarz. Wstydziła się swojej głupoty, błędów i naiwności, a w końcu i wyglądu... Prokurator wstał i odczytał akt oskarżenia. Okazał się bardzo długi. Dziewczyna nie mogła się pogodzić z tym, co usłyszała, zarzuty nie były prawdziwe. Nikogo nie namawiała do podpisania umowy. Nikomu nie doradzała. Niczego nie planowała. To Roman podsuwał ludziom dokumenty. Zmusił Mazurków, aby „odkupili” samochód od jej dziadka, bo uznał, że wcześniejszy pomysł nie jest dość dobry i policja łatwo namierzy, do kogo należy auto, a potem powiąże wszystko w całość. Nie rozumiała, dlaczego to ona i Mazurkowie mają być ukarani za

krętactwa Romana, który w dalszym ciągu pozostawał na wolności. – To nieprawda, że Ula zmuszała nas do podpisania umowy. Nie jest też prawdą, że miała na to jakiś wpływ – Teresa próbowała stanąć w jej obronie, ale prokurator i tak wiedział swoje. Kiedy przyszła kolej Uli, ona również usiłowała przeciwstawić się zarzutom oskarżenia. – Nie miałam wpływu na to, co robił Roman. Tak, byłam w domu państwa Mazurków, kiedy Roman zmuszał panią Teresę do podpisu. Widziałam, jak pani Teresa drze na kawałki podpisaną umowę, ale on nie dawał za wygraną. Sporządził następny dokument, groził, że jeśli nie pójdą na układ, na pewno pożałują, już on się o to postara. .. Nie za bardzo rozumiałam sytuację. Wtedy myślałam, że nic złego się nie dzieje, że Teresa niepotrzebnie się boi. Nie miałam pojęcia, że Roman wykorzystywał tych ludzi. Nawet nie wiem, co było w umowie, bo nigdy takiej sama nie podpisywałam i nie patrzyłam, jak Roman ją drukował. – Mówiła prawdę. Była przekonana, że to wystarczy, przecież sąd powinien być sprawiedliwy. Nigdy wcześniej nie zasiadała na ławie oskarżonych. – Proszę zobaczyć, co zrobił mi Roman Gadowski – odsłoniła twarz ukrytą w zwojach materiału. Wszyscy spojrzeli w jej stronę. To był ostatni argument Uli. Musiała mieć siłę i odwagę, aby pokazać swoją brzydotę, ale nie wiedziała, w jaki inny sposób ma przekonać sąd o tym, że nie kłamie. Stanowiła namacalny dowód jego okrucieństwa. Dla prawników nie był to żaden argument i żadne świadectwo. Musieli znaleźć winnych, ukarać ich i zakończyć sprawę z sukcesem. – Urszulę Jaworską uznajemy winną... – usłyszała. Nie chciało jej się wierzyć. Dostała wyrok w zawieszeniu. Myśli nie dawały jej spokoju, wielkie poczucie niesprawiedliwości doprowadzało do szału. Mazurkowie również zostali ukarani. Bez słowa przeszła obok nich, skryła się w samochodzie i tam zaczekała na rodziców, którzy rozmawiali z Mazurkami. Nigdy ich już nie spotkała. Godzinami przesiadywała w swoim pokoju i tylko wieczorem, kiedy już było ciemno i gwiazdy rozjaśniały granatowe niebo, cichutko wychodziła przed dom. Nikt jej nie widział. Nie bała się ciemności, która chroniła przed spojrzeniami. Pies radośnie merdał ogonem, skory do zabawy. Czasami spacerowała razem z nim po polach rozpościerających się za garażem. Namiastka wolności, przestrzeń i świeże powietrze. Nie musiała ukrywać twarzy, wystawiała ją wprost do nieba, w które uwielbiała się wpatrywać. We wszechświecie była taka malutka! Po prostu atom pozbawiony znaczenia. – Myślisz, że się poddam? – spytała Boga. Siedziała pod bramą na betonowym wjeździe, tuż przy drodze. Nikt nie mógł jej usłyszeć ani zobaczyć. Światło latarni przesłaniały wysokie drzewa i rozłożysty krzak akacji. – Nie opuszczaj mnie, jak długo mam tak żyć, ile jeszcze wytrzymam? – Popłynęły łzy. – Jak długo będzie trwać ten koszmar i kiedy wreszcie będę szczęśliwa? Pewnie, ty możesz wszystko, ale jakoś nic nie chcesz zrobić... Wysil się trochę, a nie tylko patrzysz z góry! Co chcesz mi pokazać? Wiem, że zrobiłam wiele złego, lecz już poniosłam karę. Stworzyłeś mnie, to teraz się martw!!! – Dziewczyna wierzchem dłoni otarła policzki. Była

zła na Boga za jego bierność. Pisała każdego dnia po kilka godzin. Systematycznie zapełniała kartki w kolejnych zeszytach. Tak wiele musiała przelać na papier, wspomnienia przepychały się w jej głowie i tłoczyły natrętnie, domagając się chwili uwagi. Najwięcej trudności sprawiło Uli opisywanie cierpienia tych, których bardzo kochała i których w tamtym czasie nie była w stanie zrozumieć. Wtedy wydawali się przeciwnikami, którzy chcą zabrać szczęście i miłość jej życia. Powrót do obrazów z przeszłości okazał się niezwykle wzruszający i zarazem męczący, ale też wiele ją nauczył: cierpliwości, zrozumienia dla innych, radości z codziennych drobiazgów i z tego, co jeszcze jej zostało. Zaczynała pojmować sytuacje, które kiedyś były dla niej oczywiste tylko pozornie, takie, których wtedy nie chciała i nie potrafiła właściwie ocenić. Budziła się ze snu, z którego kiedyś bezskutecznie próbowała się uwolnić. On musiał dośnić się do samego końca. Powoli, w bólu rodziła się na nowo. To nie mogło być łatwe ani trwać tylko chwilę. Jeszcze nie wiedziała, że rozkładanie przeszłości na czynniki pierwsze jest dla niej autoterapią, że zbawienne działanie ratuje jej życie. Czuła przymus pisania, bo to wypełniało jej czas i pomagało jakoś poradzić sobie z natrętnymi wspomnieniami. Przeszłość zamknięta w słowach, na papierze stawała się mniej groźna. Tymczasem Roman przepadł jak kamień w wodę z wyłudzonym milionem dolarów, choć jeszcze tak niedawno kręcił się po ulicach i widywano go w samochodzie, w sklepie, w parku. Nikt go nie szukał. Bezkarny, pewny siebie, bez przeszkód mógł polować na niewinne, nieświadome ofiary. Ula chyba nie była już dla niego ważna. Na szczęście i wreszcie. Nie wiedziała, co on planuje i co siedzi w jego chorej głowie, ale wolała o tym nie rozmyślać. I tak nie zdołałaby go przecież w żaden sposób powstrzymać. Cieszyła się, że miała rodzinę, nie była sama i przede wszystkim mogła liczyć na ich pomoc. Rodzice kochali ją pomimo wszystko, nawet jeśli czasami ta miłość raniła do krwi. Wszyscy musieli nauczyć się żyć od nowa, doświadczać każdy dzień, rozumieć siebie, akceptować. Dziewczyna nie potrafiła jednak osiągnąć spokoju. Kochała swój przytulny, widny pokój, ale zarazem dom rodzinny był dla niej więzieniem bez krat. Niespokojna dusza wciąż błądziła, szukała sensu i drogi do wolności. Ula zaczęła malować. Surrealistyczne wizje lęgły się w jej głowie. Świat realny łączył się z nierzeczywistym w mrocznych obrazach. Dłonie wyłaniające się z ciemnej skały, złączone, uniesione ku niebu, obejmujące ciemną rzekę. Wyrażały tak wiele. Strudzone, ale jednak mocne. Niezwykły cud natury. Inna patrzyła swoim jednym okiem wprost na widza. Wyłaniała się z czarnego, spokojnego morza. Otwarta i przyjazna. Ula tworzyła z pasją zrodzoną z nadmiaru ciemnych myśli. Z rozmachem nanosiła kolejne warstwy farby. Duże kawałki dykty, które ojciec kupił u stolarza, stanęły rzędem pod ścianą. Koniecznie musiała zapełnić ich pustkę. Choć niewyraźnie widziała, sama wyobraźnia

podsuwała jej kolory i kształty. Kobieta motyl siedząca na zimnej plaży nad brzegiem oceanu. Silna ręka wyłaniająca się z ognia z nagą kobietą w palach... Samotne, suche drzewo na pustyni. W oddali martwe skały i kępki trawy. Tak, już tam była. Jej wizje, jej świat. Nowy i wymyślony. Tylko ona rozumiała, jak wiele wyraża. Był odbiciem duszy. Obrazy przypadły rodzicom do gustu. Podobały się wszystkim, którzy je oglądali. Ojciec chętnie oprawiał je w ramy. Przybijał zaczepy, wbijał gwoździe w ścianę. Z dumą pokazywał jej prace gościom, gdy wpadali w odwiedziny. Ula nie miała odwagi zejść na dół. Jeszcze nie teraz. Tak wiele dla niej znaczyło uznanie ojca. Zawsze była przekonana, że w nią nie wierzy, że uważa starszą córkę za życiową porażkę. A teraz budziła się w niej malutka, nieśmiała nadzieja na zmianę. Mama lub ciocia wciąż kupowały Uli farby. Pędzle zapychały duży słoik, a paleta kipiała tęczą barw. Czerń, ulubiona, najbardziej potrzebna. Mieszała z nią wszystkie inne kolory, przytłumiała je. Zgaszona żółć i czerwień, blady błękit przemykały z pewną obawą przez jej malowidła. Czasami były to krajobrazy. Piękne, zielone łąki, góry... wszystko nieosiągalne. Ogromne płyty stały się dla dziewczyny oknem na świat, wyrażały pragnienie, które kiedyś musiało się spełnić. Dokumentowała swoje istnieje na kartkach zeszytu, na płytach i w listach. Przygotowania do świąt rozczarowały, nie wyglądały tak, jak kiedyś. W domu panowała ciężka atmosfera, choć nikt nie wspominał o przeszłości głośno. Pogrążeni każdy w swoich myślach, nosili w sobie wielki żal. Wszystkich doświadczył los. Byli już innymi ludźmi. Piękna, okazała choinka stanęła w dużym pokoju; mieniła się kolorowymi lampkami. Matka krzątała się w kuchni. A jednak wszystko się zmieniło. Czas przebaczenia... – Życzę ci, córeczko, siły i wytrwałości... – Matka z opłatkiem w dłoni nie zdołała powstrzymać duszących łez. Obręcz ściskająca gardło nie pozwoliła jej nic więcej powiedzieć. Ale wystarczyło. Ula starała się nie rozpłakać, choć było to nadzwyczaj trudne, kiedy patrzyła, jak ojciec spogląda na jej pooraną bliznami twarz. Była przekonana, że on też z trudem kontroluje emocje. Prawie całe święta przesiedziała w swoim pokoju. Pisała i malowała. Tylko tak potrafiła uzewnętrznić myśli. Pozbywała się ich każdego dnia. Dorota wybrała się na zabawę sylwestrową do znajomych, rodzice udali się z wizytą do rodziny, Kuba bawił się u kolegi, a dziadek spał w drugim pokoju. Ula zaglądała do niego od czasu do czasu, żeby sprawdzić, czy staruszek czegoś nie potrzebuje. Chyba się jej bał. Patrzył na nią szeroko otwartymi oczami i nic nie mówił. Już przestała się mu tłumaczyć, nie było sensu. Uśmiechała się do niego w myślach. Wszystkie kosmetyki, jakie znalazła w domu, rozłożyła na stole. Postawiła przed sobą duże

lustro. Nadszedł czas eksperymentów. Z ekscytacją nałożyła grubą warstwę podkładu na swoją bordową twarz. Niezwykła odmiana! Miała teraz normalny kolor. Cudowne uczucie... Czarną kredką obrysowała łzawiące oczy, wytuszowała rzęsy, szminką obrysowała skórę wokół zębów. Powieki pomalowała na niebiesko. „Nie ten kolor” – pomyślała. Otworzyła pudełeczko z brązowymi cieniami. Pasowały doskonale. Z daleka sprawiała wrażenie uśmiechniętej. Dziewczyna przyglądała się sobie z rosnącym zaciekawieniem. – Gdyby jeszcze ten nos był większy, gdybym miała usta... – szepnęła do siebie. Już nie wyglądała koszmarnie, no, przynajmniej nie tak, jak przed zrobieniem makijażu. Zadowolona z pomysłu zapatrzyła się na niebo rozbłysłe kolorami fajerwerków. Poczuła narastającą tęsknotę. Wszyscy witali Nowy Rok. Chciała wierzyć, że nadszedł czas postanowień i nadziei. Zaczęła codziennie smarować blizny jasnym, koloryzującym kremem. Potrzebowała tego, malowała twarz dla siebie, bo przecież i tak nikt jej nie widział. Dzięki temu czuła się jednak znacznie lepiej. Budziła się w niej kobieta. Uśpiona, potwornie skrzywdzona, drzemała na dnie serca. – Zejdź na dół. – Ojciec stanął w drzwiach. Było już po dziesiątej i o tej porze rzadko ktoś zaglądał do jej pokoju. Szykowała się do jutrzejszego wyjazdu do szpitala. – Co się stało? – nie przeczuwała niczego złego. – Chodź pożegnać się z dziadkiem. Odszedł od nas przed chwilą. Staruszek leżał nieruchomo na łóżku, jakby spał. Usiadła obok niego, uścisnęła jego dłoń. – Nie bój się, Kuba, przecież to twój dziadziuś. Nic ci nie zrobi – namawiała brata, aby podszedł bliżej. Śmierć była nierozłącznym elementem życia, musiał ją poznać, oswoić się z czymś tak naturalnym. Usiadł obok, na tym samym łóżku. – Nadszedł czas pożegnania. Możliwe, że dziadziuś nas jeszcze słyszy – mówiła spokojnie. Chłopczyk pogładził pomarszczoną, jeszcze ciepłą dłoń staruszka. Śmierć dziadka dla nikogo nie była zaskoczeniem. Schorowany, pozbawiony świadomości, sam chyba czekał z niecierpliwością na koniec. Odszedł spokojnie, we śnie. Ula leżała znów na bloku operacyjnym. Nie bała się, nigdy nie czuła lęku przed zabiegiem. Z radością przyjmowała zastrzyk. Środki uspokajające przynosiły cudowne ukojenie. Z zadowoleniem ssała gaziki namoczone w przegotowanej wodzie, bo jak zawsze chciało jej się pić. Bez słowa protestu czekałaby na swoją kolej całymi godzinami, wpatrując się w biały sufit, ale tych kilkanaście minut zawsze mijało zbyt szybko. Lekarze i pielęgniarki przechodzili obok w zielonych maskach na twarzach, po oczach widziała, że się uśmiechają. Czasami chwilkę porozmawiali, pogładzili po dłoni, dodawali otuchy. Ich ogromna troska, życzliwość i zrozumienie wydawały się lekiem na każdy smutek. Ci wspaniali ludzie widzieli w niej człowieka, kogoś, komu trzeba pomóc. Była im niewymownie wdzięczna. Nie mogła ich zawieść.

– Teraz poczujesz zimno, nie bój się. – Młoda kobieta w zielonym czepku na głowie dokładnie wytarła najpierw twarz, a potem brzuch dziewczyny lodowatym eterem i spirytusem. Druga pielęgniarka przywiązała ręce do stołu operacyjnego, podłączyła kroplówkę, nałożyła na palec u nogi klips od jakiegoś urządzenia i skrupulatnie sprawdziła, czy wszystkie narzędzia znajdują się na swoim miejscu. – Jeszcze oczy, żel mam w kieszonce w bluzie od piżamy – przypomniała Ula. Nie powinny wyschnąć podczas narkozy, bo później całymi godzinami nie mogłaby poradzić sobie z pieczeniem i intensywnym łzawieniem. – Tak, pamiętam – uśmiechnęła się do niej ładna, sympatyczna dziewczyna. – Teraz się nie ruszaj. Jak będziesz chciała, żeby gdzieś cię podrapać, to powiedz. Na samą myśl, że nie może ruszyć ręką, Ula poczuła, że wszystko zaczyna ją swędzieć. Instrumentariuszka sterylną watką nawiniętą na równie sterylny patyk, zgodnie z instrukcjami dziewczyny potarła prawy policzek. Ula coraz bardziej czuła swoją twarz, dotyk i mięśnie napinające się pod cienkimi płatkami przeszczepów. Nad jej głową zabłysła ogromna lampa. Intensywne światło przedzierało się przez cienki, biały gazik. Operacja rozpoczęta. Nagle Ula poczuła się bardzo senna. Coraz ciszej, coraz ciemniej. Odpłynęła. – Już po wszystkim – usłyszała kobiecy głos. – Zaraz wrócisz na oddział. Twarz była owinięta bandażem. Na brzuchu też widniał duży, gruby opatrunek – tam wszyto jej ekspander. Silikonowy worek z korkiem napełniany solą fizjologiczną miał się powiększać, aby jak najbardziej rozciągnąć skórę, materiał potrzebny do rekonstrukcji. – Chyba jestem w nieplanowanej ciąży – zażartowała Ula, kiedy wreszcie kładła się na swoim łóżku i pielęgniarka przykrywała ją kołdrą. – W takim razie lepiej teraz nie wstawaj – zaleciła siostra z uśmiechem. – Nie mam takiego zamiaru. – Jak zawsze po operacji czuła się bardzo senna i skołowana. Pacjenci z innych sal przychodzili w odwiedziny, pytali, jak się czuje. To był taki szpitalny zwyczaj, jakże potrzebny i budujący. Za każdym razem poznawała nowych ciekawych ludzi z balastem trudnych doświadczeń, wartościowych i życzliwych. Grono przyjaciół poszerzało się z każdym kolejnym przyjazdem do szpitala. Tu czuła się szczęśliwa. Nikt nie oceniał jej po wyglądzie, nie odrzucał i nie potępiał, a przynajmniej nic takiego nie wyczuwała. W notesie widniało coraz więcej adresów, a to znaczyło, że coraz więcej listów będzie przynosił listonosz, coraz mniej czasu zostanie na samotne rozmyślania. Oczy przybierały coraz ładniejszy kształt. Prawe okazało się bardzo słabe, ale Ula nie zamierzała się tym zadręczać. Najważniejsze, że lewe było w porządku. Dziękowała Bogu każdego dnia za to, że widzi, za profesora, który podjął się jej leczenia, za lekarzy i pielęgniarki, za wszystkich, którzy dodawali jej wiary w lepsze jutro i przede wszystkim wiary w siebie. Odważnie parła naprzód ku przyszłości.

Z rany na brzuchu wypływała lepka, żółtawa ciecz. Tym razem się nie udało. Znowu zamieszkała na oddziale septycznym, tylko na innej sali niż poprzednio. Organizm odrzucił silikonowy worek. Kroplówki nie pomogły. – Trzeba usunąć ekspander – zdecydował profesor podczas porannego obchodu. Blizna nie była specjalnie dokuczliwa, ale ściągała się i codziennie po powrocie ze szpitala Ula musiała ją solidnie natłuszczać, podobnie jak tę na ramieniu i całą twarz. Każdego wieczora gimnastykowała mięśnie twarzy. Próbowała z całych sił otworzyć buzię, ćwiczyła uśmiechy – z raczej marnym skutkiem – i zapuszczała atropinę do oka, dzięki czemu widziała jeszcze lepiej niż w okularach. Cudowny wynalazek miał swoje minusy – nadwrażliwość na światło była wyjątkowo dokuczliwa, więc dziewczyna spała do popołudnia i czuwała nocami. Na strychu znalazła starą grę podłączaną do telewizora. Kupiła ją jeszcze przed poznaniem Romana. Teraz zyskała kolejny sposób na zabicie czasu. Wciąż jednak potrzebowała systematyczności, a przede wszystkim dyscypliny. Codziennie kilka godzin pisała i malowała. Zapisanych zeszytów było już kilkanaście – 100 – i 32-kartkowych. W sumie prawie tysiąc stron bolesnych wspomnień. Powoli zbliżała się do końca opowieści, ale nie mogła na tym poprzestać. Rodziło się w niej nowe pragnienie. Pomyślała, że może kiedyś wyda swoją książkę. Musiała mieć nowy cel i plany na przyszłość. Każdego miesiąca odkładała niewielką kwotę ze skromnej renty na zakup maszyny do pisania. Nie chciała być darmozjadem, więc część pieniędzy przekazywała rodzicom. W domu się nie przelewało. Brat dorastał i trwały przygotowania do pierwszej komunii, natomiast siostra kończyła naukę w liceum i planowała wyjazd za granicę, co też wymagało odpowiednich środków. Najważniejsze, że trzymali się razem i pomimo tak tragicznych przeżyć nikt się nie poddał. Wspólnie przeżywali każdy kolejny dzień w nadziei, że Roman na zawsze zniknął z ich życia. Na parterze gromadzili się już zaproszeni goście. Po mszy matka przygotowała komunijne przyjęcie. Ula została na piętrze. Skryła się w swoim pokoju i z pomocą farb tworzyła nowy świat. Tego dnia nie mogła myśleć o pisaniu. Nasłuchiwała, czy ktoś nie wchodzi po schodach. Od czasu do czasu do drzwi pukała siostra, mama albo ciocia. Przynosiły jedzenie i picie, zagadywały. Nie było jej smutno, chociaż jednak trochę żałowała, że nie może w pełni uczestniczyć w rodzinnych uroczystościach. Godziła się z myślą, że jest inna i nie powinna za bardzo się pokazywać ani przynosić bliskim wstydu, jednak jakaś jej część nie miała zamiaru dłużej tego słuchać. Powoli rósł w niej bunt, a pragnienie wolności domagało się swoich praw. Uszczęśliwiony Kuba przybiegł kilka razy do jej pokoju, żeby pochwalić się prezentami. Rozpromieniony opowiadał o tym, co się dzieje na parterze. Matka przyniosła kawałek ciasta. – Ojciec wszystkim pokazywał twoje obrazy. – Ciężko usiadła na kanapie, zmęczona pracowitym, świątecznym dniem. – Co malujesz? – Krajobraz – Ula pokazała matce zdjęcie, na którym widać było piękny stary zamek. Pod mostem przepływała rzeka, a w oddali majaczyło plamą zieleni kilka drzew. – Mam nadzieję, że Krystian będzie zadowolony. – To prezent na osiemnaste urodziny kuzyna, którego chrzestną

była jej matka. Za kilka tygodni mieli świętować jego przejście w dorosłość, więc zostało niewiele czasu. – Na pewno, już teraz widzę, że obraz będzie piękny – pochwaliła ją mama. – Chyba największy z tych, które namalowałaś? – Tak, ale na prezent nie ma co żałować farb. – Z zapałem mieszała kolejne kolory, zmieniała pędzle. Dbała o każdy najmniejszy szczegół. Malowała w okularach, niejednokrotnie przez lupę. Obraz musiał jak najdokładniej odzwierciedlać wzór. Chciała wykazać się precyzją nie tylko w malowaniu, lecz także w życiu. Wszystko, co robiła, musiało być dopracowane i przemyślane. Makijaż, sprzątanie, pisanie listów, przygotowywanie kopert i spisywanie wspomnień. Maszyna do pisania stała na biurku. Ula marzyła o niej od dawna, od kiedy tylko podjęła decyzję, że jej wspomnienia staną się książką, po którą może kiedyś, za wiele lat sama sięgnie z zaciekawieniem. Wreszcie mogła zacząć od nowa, jeszcze raz, ale z większym spokojem i namysłem. Wbrew wszystkiemu nie zamierzała pozwolić, aby to, co przeżyła, popadło w zapomnienie, ale nie chciała też o tym nieustannie myśleć. Musiała ukryć swój koszmar w papierowym sejfie. Pisanie sprawiało jej coraz większą przyjemność, chociaż wspomnienia bolały, przynosiły smutek i wzbudzały ogromne poczucie krzywdy. Miała silną potrzebę tworzenia i zrozumienia przeszłości. – Jak ci idzie? – Ojciec stanął za jej plecami, wyraźnie zaciekawiony nowym pomysłem córki. Z pewnością nie wierzył, że to, co ona robi, ma jakiś sens, ale nie zamierzał jej przeszkadzać. Czasami nawet wpadał do jej pokoju sprawdzić, jak się miewa. – Tak sobie – odparła dziewczyna obojętnie. Nie czuła się gotowa na zwierzenia. Jeszcze było za wcześnie, by rozdrapywać jątrzące się rany. Kolejne wezwanie do sądu Ula odczuła jak nóż wbity w plecy. Znowu ją o coś oskarżano. Żyła w przeświadczeniu, że sprawa fałszowania dokumentów to przeszłość, że wreszcie będzie miała spokój, że policja przestała wierzyć w jej winę, tym bardziej że od czasu wypadku zwolniono ją z dozoru policyjnego. Nic bardziej mylnego. To, co uznała za oczywiste, dla innych nie miało znaczenia. Nareszcie mieli kogo wzywać na rozprawy. Wreszcie było komu wymierzyć „sprawiedliwość”. Opasły, przysłany pocztą akt oskarżenia leżał na stole w pokoju gościnnym. Dziewczyna nie miała pojęcia, co z nim zrobić. Poczuła, że świat po raz kolejny wali się w gruzy, a ona znowu okazała się bezsilna. Machina prawna ruszyła, poczekała tylko, aż Ula poczuje się nieco lepiej, aby zaatakować. Nikt nie był w stanie tego powstrzymać. Bez litości, bez zrozumienia wysoki sąd zamierzał przykładnie ukarać najbardziej winną przestępczynię. Roman zapadł się pod ziemię, a sprawa przecież musiała się jakoś toczyć. – Wyślemy pismo z wyjaśnieniami i załączymy papiery ze szpitala – pocieszał ojciec.

Przeglądał dokument w foliowej okładce. – Potrzebne ci zwolnienie lekarskie. Jak zajedziesz do szpitala, lekarz na pewno wystawi ci odpowiednie zaświadczenie i od razu wyślesz stamtąd poleconym – radziła siostra. Uli szumiało w głowie, nie wiedziała, jak ma się z tego wyplątać, jak zakończyć ten koszmar. – Przecież nie zamkną cię w więzieniu – stwierdziła niepewnie Dorota. – Zaraz wspólnie napiszemy stosowne oświadczenie. Zapakowały pismo do torby podróżnej. Ula miała niewiele czasu, musiała zdążyć przed upływem siedmiodniowego terminu odwołania. W szpitalu bez problemów potwierdzili pisemnie jej pobyt. Do koperty włożyła ksero wypisów, list z wyjaśnieniami i lekarskie zaświadczenie. Wymiar sprawiedliwości nic nie mógł zrobić. Sprawę odroczono. Potem przyszło kolejne wezwanie i następne, i jeszcze jedno, jakby ukaranie jej stało się dla kogoś jedynym celem w życiu. Za każdym razem Ula wysyłała zwolnienia lekarskie. Nie mogła oczekiwać pomocy ani od prokuratora, ani od policji, a ślepa Temida wydawała się coraz bardziej zawzięta i groźna. Dziewczyna wciąż kierowała pisma do sądu w nadziei, że może wreszcie ktoś się ulituje, zrozumie i ostatecznie uzna, że karę już poniosła. Pobożne życzenia. Miała wrażenie, że jej listy trafiają do kosza. Temida nie zamierzała zapomnieć ani przebaczyć. Ula już się zorientowała, że jeśli zasiądzie na ławie oskarżonych, na nic się zdadzą zapewnienia o niewinności. Czuła wielką złość i bezradność. Nie miała dość sił na skuteczną walkę z wymiarem sprawiedliwości. Zresztą zazwyczaj w czasie wyznaczonej rozprawy przebywała w Polanicy Zdroju, praktycznie się stamtąd nie ruszała, jeśli nawet wypisywano ją, to w domu z trudem dochodziła do siebie po kolejnej operacji. Zaczęło się niewinnie. – Czuję się bardzo dziwnie i ciągle swędzi mnie twarz – wymamrotała niewyraźnie Ula, kiedy matka przyniosła obiad do jej pokoju. – Nie mam nawet siły podnieść ręki. – Leżała bezwładnie na łóżku. Nie czuła bólu, ale ogromne osłabienie. – Dasz radę zjeść? Nakarmić cię? – Matka usiadła obok i przyłożyła dłoń do rozpalonego czoła córki. – Zadzwonię do lekarki. – Odstawiła pełny talerz na biurko i energicznie podniosła słuchawkę. Pani doktor przyjechała najszybciej, jak mogła. Znała Ulę od dziecka. Pamiętała chorowitą dziewczynkę, która bez strachu zgadzała się na zastrzyki. Z impetem weszła do pokoju, otworzyła torbę, wyjęła stetoskop, ciśnieniomierz i rozpoczęła badanie. – Co się dzieje? – zapytała z uśmiechem. – Nie mam siły... twarz mnie swędzi – Ula z trudem wypowiadała słowa. – Może uda nam się coś na to zaradzić. – Lekarka wypisała kilka recept, z którymi ojciec od razu pojechał do apteki. Antybiotyk jednak niewiele pomógł. Dziewczyna obudziła się z samego rana. W domu jeszcze wszyscy spali, a ona czuła się potwornie zmęczona i prawie nic nie widziała. Oczy spuchły tak, że między powiekami zostały tylko wąziutkie szczelinki. Cała twarz była napięta do

granic możliwości, spuchnięta i potwornie swędząca. Ula nie mogła się powstrzymać. Z całych sił, niemalże do krwi, paznokciami orała skórę. Próbowała nie wpadać w panikę, ale strach podsuwał jej koszmarne wizje. Niemalże po omacku zeszła na parter. – Mamo, mamusiu – szepnęła w drzwiach sypialni rodziców – Wstań szybko. Coś się ze mną dzieje. Prawie nie widzę. Twarz mi spuchła i wszystko mnie swędzi. – Chusteczką higieniczną bez przerwy wycierała załzawione oczy. Zdezorientowani rodzice szybko przyszykowali się do wyjścia. Nie było na co czekać. Pojechali do najbliższego szpitala. Podczas wstępnego rozpoznania lekarze nie potrafili stwierdzić jednoznacznie, co dolega Uli. Jej bordowej twarzy nie pokrywała normalna skóra, a to bardzo utrudniało postawienie diagnozy. – Musi pani zostać na obserwację – zdecydował lekarz. Leżała na końcu korytarza w jednoosobowym pokoju z łazienką. Podłączona do dwóch kroplówek, usiłowała nie rozdrapywać twarzy. – Na oddziale zakaźnym nie wolno wychodzić z sali – przypomniała pielęgniarka, gdy wymieniała wenflon na nowy. Ula nie miała takiego zamiaru. Nadal była zbyt osłabiona. Nieruchome leżenie przynosiło cudowną ulgę. Kończące się kroplówki od razu wymieniano na nowe. Dziewięć w ciągu dnia. Ręce piekły tam, gdzie wkłute były wenflony. Antybiotyki wyżerały żyły. Czuła każdą kroplę wpływającą w jej ciało, więc nacierała bolące miejsca albo na chwilę uciskała rurkę, aby odetchnąć. Powolutku, dzień po dniu, opuchlizna zaczęła maleć i poprawiło się samopoczucie dziewczyny. Ciocia Halinka codziennie, zaraz po śniadaniu, przynosiła pyszne jedzenie, takie, na które Ula miała ochotę, bo to szpitalne pozbawione było smaku. Obłożona gazetami, Ula próbowała jakoś przetrwać dwa tygodnie ciągłego leżakowania. Mogła jedynie czytać, słuchać radia i obserwować świat przez okno. Lupa leżała na kołdrze. Tylko łzy przeszkadzały w czytaniu – zamazywały litery. Rodzice przywieźli grzejnik, bo chłód w pokoju stawał się coraz bardziej dokuczliwy. Każdego dnia, rano i wieczorem przychodzili lekarze, a sympatyczny ordynator robił, co w jego mocy, aby miała jak najlepszą opiekę. – Zadzwoniłem do szpitala w PolanicyZdroju i jeśli zaistnieje taka konieczność, od razu tam panią przewieziemy. Na razie jednak poczekajmy – wyjaśnił z życzliwym uśmiechem na twarzy. Okazało się, że nastąpiło niebezpieczne zakażenie skóry. Lekarze uratowali jej życie. Była im niezmiernie wdzięczna za pomoc i troskliwą opiekę. Gdyby nie nieustający wysiłek pracowników tego prowincjonalnego, niedofinansowanego szpitala, droga Uli z pewnością dobiegłaby końca. Kochała tych ludzi całym sercem. W jednoosobowej komisji do spraw rent zasiadał milkliwy starzec z grubymi, ciemnymi oprawkami na nosie. Z uwagą obejrzał bliznę na brzuchu dziewczyny – ślad po ekspanderze. Ula odniosła wrażenie, że nie jest zbytnio zainteresowany jej problemami ze zdrowiem, lecz jedynie

ocenia pracę kolegi po fachu. Niespecjalnie też słuchał tego, co mówiła. Skupił się na rozłożonych na biurku papierach i tylko raz spojrzał na jej twarz, wtedy, gdy weszła do pokoju. Od niego zależało, czy Ula w dalszym ciągu będzie otrzymywać rentę. Zdziwiła się, kiedy termin następnej weryfikacji wyznaczył za pół roku. Poczuła się jak oszustka, która chce wyłudzić od państwa coś, co jej się nie należy. A przecież tak nie było. Potrzebowała pieniędzy na wyjazdy do szpitala, lekarstwa, opatrunki i na swoje skromne życie. Chętnie poszłaby do pracy, jeśliby to miało jej przywrócić normalny wygląd. Oddałaby wszystko za zdrowe oczy i usta, za spokój oraz zwyczajne, szare życie. – To wszystko – wymamrotał pod nosem mężczyzna, nie przestając czynić skrupulatnych zapisków. Dla niego była jednym z wielu darmozjadów, którzy ściśnięci na korytarzu, czekali na swoją kolej. Pismo z urzędu skarbowego w jednej chwili zburzyło delikatną strukturę z trudem osiągniętego spokoju dziewczyny. Musiała zapłacić dwanaście tysięcy złotych podatku od sprzedaży mieszkania w Warszawie, które Roman kupił na jej nazwisko. Dla Uli był to niewyobrażalny majątek. Odniosła wrażenie, jakby koszmary przeszłości nieustannie pojawiały się w najmniej oczekiwanym momencie, dobijały się ze wszystkich stron, atakowały, by ostatecznie pozbawić ją nadziei. Przeszłość nie odchodziła. Ula nie miała pojęcia, w jaki sposób zdobyć tak ogromną kwotę. Kilkaset złotych renty z trudem wystarczało na podstawowe potrzeby i gdyby nawet uznała za słuszne prawo do egzekucji długu, nie byłaby w stanie uregulować rachunku. Zrezygnowana i przerażona, siedziała w swoim pokoju z reklamówką pełną lekarstw. „Nie bądź tchórzem, nie ma innego wyjścia” – powtarzała w myślach. Chciała wreszcie zakończyć swoją marną egzystencję, ale wciąż brakowało jej odwagi, by uczynić ten ostatni krok. Tak jak nie mogła pokonać narastającego strachu przed życiem, tak nie potrafiła się wyzwolić ze szponów lęku przed śmiercią. Długie minuty ściskała garść tabletek w bladej dłoni, ale odpowiednia chwila nie nadchodziła. Myśli w szalonym tempie przemykały jej przez głowę. Rozdarta między dwoma trudnymi wyborami, gardziła sobą za tę bezgraniczną bezradność i niezdolność do podjęcia decyzji. Najbardziej ze wszystkiego na świecie pragnęła spokojnego, normalnego życia, ale właśnie tego jej odmówiono. – Ula! – usłyszała, jak matka wchodzi po schodach na piętro. Szybko schowała pod łóżko torebkę z lekarstwami. – Tak? – udała, że wszystko w porządku. Usiadła przy maszynie do pisania, tyłem do drzwi, aby matka nie mogła zobaczyć, że płakała. – Nie ma się co załamywać. Ojciec pojedzie jutro do urzędu. Jakoś to przeżyjemy. – Jaworska stanęła obok córki i pogładziła ją po plecach, jakby przeczuwała, że za chwilę może stać się coś złego.

– Mam już wszystkiego dosyć. Ciągle przysyłają jakieś pisma. Jak nie z sądu, to z urzędu. Wciąż muszę żyć przeszłością, choć zostałam już ukarana za wszystkie grzechy... – wyrzuciła z siebie rozżalona Ula. Czuła w sercu ogromny ciężar. – Wszystko jakoś się wyjaśni, nie wpadajmy w panikę – matka próbowała ją pocieszyć – Trzeba zaufać Bogu. – Kiedy on jest chyba ślepy i głuchy! – krzyknęła Ula z goryczą. Wciąż spadały na nią nowe nieszczęścia, jakby i bez nich jej życie nie było dość skomplikowane. Nie mogła przecież nawet normalnie jeść! Pozbawiona warg, bez możliwości otworzenia buzi szerzej niż na centymetr, z trudem piła i jadła. Płyny wylewały się, jedzenie wypadało na czyste ubranie. Zawsze musiała ze skupieniem planować każdy kęs. Z czasem nauczyła się pić przez słomkę, którą przyciskała językiem do podniebienia. Nie było to wcale proste, bo przy okazji zasysała powietrze, ale w końcu nabrała pewnej wprawy. Widelcem mozolnie wpychała do buzi kolejne kęsy i przeżuwała je ostrożnie, aby nie wypadły. Nikt chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, jak trudne i skomplikowane stały się choćby takie zwykłe czynności. Komornik od kilku miesięcy zajmował część renty Uli na poczet długu. Pewnego dnia zapowiedział przyjazd. Zdesperowana, usiadła przy stole obok niego. Chciała, aby prześladowca patrzył jej prosto w twarz, aby zawstydził się swoich działań i okazał zrozumienie. Pragnęła, żeby uwierzył w to, o czym musiał wiedzieć z pism, które ojciec wciąż zawoził do urzędu skarbowego. Jej wygląd przecież był świadectwem zbrodni. Mężczyzna nie mógł chyba znieść widoku Uli. Zerkał przelotnie w jej stronę, z niedowierzaniem kręcił głową i zapisywał coś bez przerwy w swoim zeszycie. Dziewczyna nabrała nadziei. – Zrobię, co w mojej mocy. Wyślę swoją opinię, ale nie mogę niczego obiecać – tłumaczył spokojnie. – Proszę mi pomóc. Muszę mieć pieniądze na leczenie. To nie ja sprzedałam mieszkanie, tylko Roman Gadowski. Nie miałam nic do powiedzenia. – Decyzja nie należy do mnie. – Chyba można coś zrobić? – pytała błagalnie. – Proszę być dobrej myśli. Udało się. Ktoś w urzędzie zdecydował, że dług zostanie umorzony, a zabrane pieniądze zwrócone. Cudowna, z utęsknieniem wyczekiwana wiadomość. Tak bardzo się cieszyła, tak wielka ulga na nią spłynęła. Wreszcie była wolna od tego bezsensownego zarzutu. I choć nie oznaczało to jeszcze końca udręki, znowu poczuła w sobie siłę do walki. Zabłysła ponownie iskra nadziei. Długo zastanawiała się, jak powiedzieć rodzicom o podjętej decyzji. Bała się, że nie zrozumieją, że nie wytrwa przy swoim, ale przecież nie miała wyjścia. Musiała chociaż spróbować. – Pamiętasz Asię? – zaczęła niepewnie rozmowę, kiedy matka wieczorem zajrzała do jej

pokoju. – Odprowadzała mnie, jak przyjechaliście do szpitala. – Pamiętam. Fajna dziewczyna, co u niej słychać? – Wszystko w porządku. Przyjedzie do mnie za kilka dni, a później.. . wyjeżdżamy razem. Zaprosiła mnie do siebie – wyrzuciła to z siebie jednym tchem. – Jak to? – Matka usiadła na fotelu, jakby w jednej chwili opuściły ją wszystkie siły. – No, pakuję się i jadę na tydzień do Asi. – Ula, musisz zrozumieć, że miałaś wypadek i nie jesteś w stanie sama podróżować – matka próbowała spokojnie wybić jej ten pomysł z głowy. Łudziła się, że jakoś przekona córkę do swoich racji. – Nie będę sama i to nie ja, tylko wy powinniście zrozumieć, że nie zamierzam spędzić całego życia w czterech ścianach – czuła, jak wzbiera w niej złość. – No i jak ty to sobie wyobrażasz? Nie masz twarzy, ledwo widzisz i chcesz się pchać do ludzi? – Wiem, jak wyglądam, ale to nie znaczy, że mam się ukrywać do śmierci. Dosyć tej wegetacji! W dzień nie mogę wyjść nawet na podwórko! – Łzy spływały po policzkach. Nie zamierzała pogodzić się z myślą, że jedyne, co czeka ją do kresu dni, to izolacja i bezmierna samotność. Sama myśl powodowała mdłości. – Nigdzie nie pojedziesz! – Matka przeszła do drugiego pokoju, gdzie uczyła się Dorota. – Słyszałaś, na jaki pomysł wpadła Ula? – Nie. – Dorota odłożyła książkę na nocną szafkę i spojrzała z zaciekawieniem. – Chce jechać do koleżanki na kilka dni. – Gdzie? – zapytała siostra z niedowierzaniem. Rozmawiały głośno, tak aby Ula dobrze słyszała każde słowo. – Do Jeleniej Góry. Za kilka dni ma po nią przyjechać ta Aśka. – Z takim wyglądem? Ulka, weź się uspokój! – wrzasnęła Dorota ze swojego łóżka. – A co to ciebie obchodzi?! Chyba nie myślicie, że będę się tutaj kisić do starości. Pojadę, czy wam się to podoba, czy nie! – oświadczyła ze zdecydowaniem Ula, chociaż z nerwów ledwo mogła oddychać. Coraz bardziej chciało jej się płakać, ale nie pozwoliła łzom popłynąć. – Czy ty nigdy już nie zmądrzejesz? – Matka załamała ręce i krążyła między pokojami. – Zrozumcie, że jeśli nie wyjdę teraz z domu, to zostanę w nim aż do śmierci. Jeśli nie będę mogła pojechać, jeśli mi tego zabronicie, to ja mam w dupie takie życie! Nie powstrzymacie mnie! – krzyczała coraz głośniej i z coraz większą zawziętością. – Nie drzyj się. – Dorota stanęła w drzwiach razem z matką. – Chcesz jechać, żeby straszyć ludzi? Weź się puknij, bo chyba coś ci się poprzestawiało. Serce Uli krwawiło. Świadomość, że resztę życia spędzi w zamknięciu, doprowadzała do szału i przerażała. Jej spragnioną wolności duszę rozrywały strach i narastająca wściekłość. Dwie najbliższe dziewczynie istoty nawet nie próbowały jej zrozumieć.

Nie wiedziała, jak ma im opisać swoje cierpienie, jak przekonać, że chce żyć normalnie. W jednej chwili pojęła, że nie ma nikogo, kto stanąłby po jej stronie. – Prędzej zdechnę, niż będę żyć w ukryciu! – Zarzuciła kołdrę na głowę, aby niczego już nie słyszeć. Nie chciała, by jej uświadamiały, że jest beznadziejna, paskudna i głupia, by wmawiały, że jej marzenia są nic niewarte i szkoda na nie czasu. Nie mogła tego słuchać, aby nie uwierzyć, nie opaść z sił i nie poddać się. – Powiem ojcu o twoim głupim pomyśle, to cię przywoła do porządku – zagroziła matka. Nie mieściło jej się w głowie, że Ula chce się pokazać światu, że tak po prostu wsiądzie do pociągu i pojedzie, że zobaczą ją obcy ludzie. Dla rodziny była wstydliwym sekretem, który teraz miałby ujrzeć światło dzienne. Musieli ją powstrzymać. Oswoili się z myślą, że córka na zawsze zamknie się w swoim pokoju, a oni pozostaną z tym ciężarem na barkach. Pogodzili się z tym, że już zawsze będzie kaleką, którą trzeba się opiekować. Ula jednak odmawiała uznania tego za prawdę. Pokornie zaakceptować przeznaczenie i w milczeniu dźwigać swój krzyż, bez choćby próby walki? To nie było w jej stylu! Miała inny pomysł na życie, tylko że nikt nie chciał zrozumieć jej pragnień i tego bolesnego ucisku, który czuła w sercu każdego dnia. Lęk pojawiał się z rana, przytłaczał, odbierał wiarę w siebie i próbował zawładnąć jej umysłem. Rodzice nie zdawali sobie sprawy, jak wiele dla Uli znaczy wolność. To przecież pragnienie niezależności sprawiło, że najpierw uciekła z domu, a później usiłowała odejść od Romana. To dla niej tak naprawdę straciła twarz, a teraz z jej powodu walczyła z najbliższymi o przetrwanie. Zniewolenie było najgorszą rzeczą, która mogła spotkać Ulę, czymś nie do zaakceptowania. Nigdy nie potrafiłaby się pogodzić z brakiem samodzielności. Nie zamierzała przeobrazić się w zepchnięty na społeczny margines wrak człowieka. W środku pozostała Ulą, która chciała żyć po swojemu. Myślała, czuła i pragnęła miłości. Jeszcze nieświadoma drzemiącej w niej mocy umysłu, zdegradowana do roli niepełnosprawnej idiotki, szukała zrozumienia w sobie. Na każde pytanie usiłowała sama odpowiedzieć. Postanowiła sama dla siebie być wsparciem, skoro inni zawiedli. Wszyscy uważali, że z czasem Ula zaakceptuje swój los, a jeśli nie, to – jak przewidywało wielu – odbierze sobie życie lub oszaleje. Byli w błędzie, bo tak naprawdę jej nie znali, nie wierzyli, że kiedykolwiek się odrodzi – silniejsza, z poczuciem własnej wartości. Na razie liczyli jedynie na to, że pogodzi się z tym, kim się stała, i dla własnego dobra ukryje przed światem. – Mów, komu chcesz! – krzyknęła zrozpaczona. – Jeszcze ci mało? Zobacz, do czego doprowadziłaś! Tyle masz z tej swojej wolności! – Matka kręciła głową z niedowierzaniem. – Daj spokój, mamusiu, widzisz, że jej odbiło. Nie pojedzie i tyle – wtrąciła Dorota i z hukiem zamknęła za sobą drzwi do pokoju. – Dlaczego mi to robicie? – wyszeptała Ula bardziej do siebie niż do nich. Osamotniona w nierównej walce, zwinięta w kłębek, wyła cicho w poduszkę. Z bezsilności

szarpała pościel, zanosiła prośby do ślepego losu, do Boga. „Czy naprawdę jedynym rozwiązaniem jest śmierć?” – pytała. Usiłowała zaplanować szybkie, skuteczne i bezbolesne samobójstwo. A przecież nie tego chciała... Myśl o śmierci uspokajała jednak jej roztrzęsione nerwy. Oczami wyobraźni widziała siebie martwą. Nie potrafiła uwolnić się od panicznego lęku przed brakiem przyszłości. Myśl o życiu w niewoli była straszniejsza od strachu przed niebytem. Musiała się jakoś uwolnić, jeśli nie z domu, to przynajmniej ze swojego ciała... Raz na zawsze. Gorączkowo przewracała się z boku na bok. Rozdygotana, już nie miała siły płakać. Opuchnięta twarz przyłożona do mokrej poduszki i ta przeraźliwa cisza spowita ciemnością. Poczuła boleśnie, jak straszliwie jest samotna i nikomu niepotrzebna. Zasnęła nad ranem. – Nie wiem, co mam z nią zrobić – Ula usłyszała z kuchni płaczliwy głos matki, która rozmawiała z ciocią Halinką. Wpadła tam z impetem. Nie miała nic do stracenia i nie chciała więcej słuchać o swojej głupocie. – Nic ze mną nie zrobisz! Zabiję się, jeśli tak bardzo tego chcecie, ale nie możecie mnie zatrzymać!!! – wrzasnęła. – Ula, daj sobie wytłumaczyć... – matka próbowała dotrzeć do niej i nakłonić do zmiany szalonych planów. – Nie zamkniecie mnie. Nie mogę tak żyć! Ze wszystkich sił trzasnęła drzwiami i pobiegła na strych. – No, sama widzisz. – Jaworska zwróciła się do ciotki, była coraz bardziej zmęczona i zrezygnowana. Nie wiedziała, jak stłumić w córce niepohamowane pragnienie wolności. Przycupnęła w najciemniejszym zakamarku. Płakała głośno, spazmatycznie, całą sobą. Bolał ją brzuch i czuła się wyjątkowo podle. W bezrozumnej złości wbijała paznokcie w swoją zniekształconą twarz. Miała ochotę ją zedrzeć i umrzeć. – Ula, jesteś tu? – usłyszała głos cioci, która z trudem wdrapywała się na schody. – Odejdź, nie chcę z nikim rozmawiać. – Jeszcze bardziej wcisnęła się w kąt. Czuła, że za chwilę oszaleje. Szumiało jej w głowie. Czy potrafiłaby tak po prostu wyskoczyć przez okno? Jakie to uczucie, tak lecieć i lecieć? Mogła wejść na dach i ostatni raz poczuć cudowny powiew wiatru... – Posłuchaj mnie, kochanie. Na razie jeszcze za wcześnie na długie wyjazdy. – Ciociu, nie masz o niczym pojęcia. Nie wtrącaj się – wyszeptała rozżalona dziewczyna. Przykryła się starym kocem. Chciała zniknąć, rozpłynąć się w powietrzu. – Nie denerwuj się. Porozmawiaj z rodzicami. Dla nich to szok... – A co ze mną?! – przerwała jej ze złością. – Ja się nie liczę? Wszyscy są w szoku, wszyscy umęczeni, a ja mam tylko zamknąć się w swoim pokoju i siedzieć cicho!

– Jak się uspokoisz, to zejdź do kuchni – ucięła ciotka. Nie zamierzała się wykłócać. – Możesz im powiedzieć, że i tak pojadę. Taką podjęłam decyzję i nikt tego nie zmieni. Ula doskonale wiedziała, że jeśli się podda, to nigdy nic nie będzie jak należy. Później mogła już nie mieć odwagi, aby stawić czoło przeciwnościom. Nie chciała zamknąć się przed światem i była gotowa zapłacić za to każdą cenę. – Ulka, zejdź na dół – nakazał ojciec zdecydowanym głosem. Stał na schodach, nie bardzo wiedząc, co robić. – Idź stąd! – Jak się nie uspokoisz, to wezwie się lekarza. Widzę, że trzeba cię leczyć psychiatrycznie. Przyjedzie karetka, zawiną cię w kaftan i wywiozą. – Jasne, albo jest tak, jak wy chcecie, albo należy mnie oddać do czubków. Powinnam być cicho i do końca życia przepraszać, że istnieję! Nie odzywać się i zgadzać na wszystko, bo przecież to, co się stało, to moja wina! Och, i tak robicie dla mnie zbyt wiele. Ja niewdzięczna, dlaczego nie szaleję ze szczęścia, bo w ogóle mam dach nad głową? Dzięki, tato, że przygarnęliście kalekę! – drwiła przez łzy. – Ciebie trzeba leczyć – skwitował ojciec. – Oczywiście, nie ma to jak mały szantaż od czasu do czasu! Nie jestem psychicznie chora! Dajcie mi wszyscy święty spokój! Odwalcie się ode mnie! Odejdź stąd!!! – wrzeszczała. Rzucała w niego starymi ubraniami, tym, co miała pod ręką. Nienawidziła ich wszystkich za to, co mówią, za to, że nie chcą jej pomóc i nie zamierzają zrozumieć. Nienawidziła bliskich za ich wstyd. – Zaraz zrobi się z tobą porządek! – Jego twarz stężała ze złości. Był wściekły i równie bezsilny jak ona. Nie, nie mogli pozwolić, aby opuściła dom. Przerażona Ula zbiegła na parter, złapała nóż z kuchennej szafki i zamknęła się w łazience. Jedyny sposób, aby przerwać koszmar. Nie było czasu na myślenie. Nie pozwoli, aby inni decydowali o jej życiu. Za nic na świecie nie zgodzi się, aby uznali ją za szaloną, zawinęli w kaftan bezpieczeństwa i zamknęli w szpitalu dla obłąkanych, bo ma marzenia i chce wrócić do świata żywych. Miotała się między wanną a umywalką. Bała się bólu i tego ostatecznego końca, którego już nie mogłaby odwrócić. Nie potrafiła wbić sobie noża w brzuch, nie mogła podciąć sobie żył. Pragnęła śmierci, ale nie potrafiła odebrać sobie życia. Co za koszmarny paradoks! Znalazła się w pułapce. Kilka razy wbiła nóż w kolorową zasłonkę. Musiała zrobić cokolwiek, by rozładować emocje, które kumulowały się w niej od wczoraj, a właściwie od wielu miesięcy, od chwili, kiedy uświadomiła sobie, że jest odtrąconym przez wszystkich wyrzutkiem. Potrzebowała dać upust złości i bezradności, bo czuła, że za moment eksploduje! – Ula, wyjdź z łazienki. – Matka próbowała otworzyć drzwi. – Pozwólcie mi chociaż umrzeć! – Nie rób głupstw! – matka nie miała pojęcia, jak zapobiec kolejnej tragedii. Jak pogodzić

swój pomysł na życie z tym, czego pragnęło jej dziecko? – Zrobię to, co będę chciała. Zdechnę w tej łazience i wreszcie wszystko się skończy! Problem z głowy! Przestań szarpać te drzwi!!! – Proszę, wyjdź. Porozmawiamy spokojnie. – Nie chcę z wami rozmawiać, nie mamy o czym. Doskonale wiem, jak zorganizowaliście mi resztę życia. – Rzuciła nóż przed siebie. Odbił się od ściany i upadł na podłogę. Dłońmi zakryła twarz. Mogła tylko płakać. Pomimo wszystko i wbrew wszystkim Ula od kilku dni szykowała się do podróży. W zaciętym milczeniu odliczała dni. Żal tlił się na dnie jej jestestwa, ale zagłuszały go myśli o zbliżającej się przygodzie. Ten dzień miał być wyjątkowy. Ustawiła budzik na szóstą, żeby ze wszystkim zdążyć. Szybko pościeliła łóżko, zmieniła opatrunki i zbiegła do kuchni. Matka przygotowywała śniadanie. Próbowała zrozumieć córkę, ale to okazało się bardzo trudne. Niedawno cały jej świat legł w gruzach, z tak wielkim trudem próbowali go odbudować. Delikatna konstrukcja chwiała się w posadach. Wszyscy uczyli się żyć w nowej rzeczywistości, która chwilami ich przerastała. Nie rozmawiały o planowanym wyjeździe, nie było sensu powracać do tego tematu. Asia miała pojawić się lada chwila, kłótnia tylko popsułaby i tak napiętą atmosferę. Rodzice musieli zrozumieć, że nie są w stanie powstrzymać córki. Ula pobiegła do swojego pokoju, odsunęła żaluzje i niecierpliwie wypatrywała przyjaciółki przez okno. Niebawem przyjedzie ktoś, z kim będzie mogła porozmawiać o książce, o obrazach, marzeniach i przede wszystkim o podróży, na którą czekała z rosnącym niepokojem i ekscytacją. Asia maszerowała raźnym krokiem. Spojrzała w górę i z szerokim uśmiechem pomachała na powitanie. – Nareszcie! – Uszczęśliwiona Ula zbiegła tak szybko, jak to było możliwe, żeby wreszcie spotkać się z długo oczekiwanym gościem. Mocno uściskała przyjaciółkę już przy drzwiach. – Na pewno jesteś zmęczona i głodna. Chodź do środka. Śniadanie naszykowane – trajkotała jak najęta. – Jakoś trafiłam, chociaż łatwo nie było. – Uśmiechnięta dziewczyna siedziała na kanapie w pokoju gościnnym. – Najpierw muszę się odświeżyć, bo wody nie widziałam od wczoraj. – A jak ci, Asiu, minęła podróż? – zapytała matka Uli, która właśnie przyniosła dwa kubki gorącego kakao. – Nieźle, ale nie dało się pospać, bo wszystkie siedzenia były zajęte – odpowiedziała wesołym głosem. – Niedługo zaczynają się wakacje, to i ludzi jeździ coraz więcej. Słyszałam, że zaprosiłaś Ulę do siebie, ale może to zbyt duży kłopot dla twoich rodziców? – Żaden kłopot! Mieszkam z dziadkami, a oni nie mają nic przeciwko. Fajnie, że Ula może jechać, bo pewnie smutno jej tak siedzieć całymi dniami w domu. Obiecałam, że ją zabiorę do siebie, więc jestem! – rozprawiała zadowolona, nieświadoma rozterek zmartwionej kobiety.

– Szczerze mówiąc, nie jestem przekonana, czy to dobry pomysł z tym wyjazdem... – Ale ja jestem przekonana – wtrąciła Ula zdecydowanym głosem. – Chodź, pokażę ci, gdzie jest łazienka. Będziesz mogła się odświeżyć, a ja w tym czasie zaniosę twój plecak do mojego pokoju. Mam nadzieję, że lubisz jajecznicę, ale jeśli nie, to przygotuję ci płatki na mleku albo tosty. – Właściwie nie jestem głodna, ale skoro wszystko gotowe, to będziemy mieć miły początek dnia! Jajecznica może być. – Świetnie, to wskakuj do łazienki. Potem oprowadzę cię po domu. – I pokażesz mi obrazy, o których pisałaś w listach – dodała Asia, zanim zniknęła za drzwiami. Godzinami przesiadywały w zielonożółtym pokoju, ale czas jakby przyspieszył. Przy włączonej muzyce śmiały się, wygłupiały i wciąż miały nowe tematy do rozmów. Już dawno Ula nie czuła się tak dobrze. Och, jak bardzo do tej pory tęskniła za ludźmi! Pobyt w szpitalu odrywał ją tylko na chwilę od problemów dnia codziennego, od samotności. Wspólnie oglądały dawne fotografie, z czasów przed wypadkiem. Wspomnieniom nie było końca. Ula myślami wracała do przeszłości, do tych naiwnych marzeń, które prysły jak bańka mydlana. – Tutaj jest zdjęcie grupowe z szóstej klasy. To ja – wskazała palcem na pyzatą dziewczynkę w okularach. – A to z zerówki. – Uśmiechnęła się w myślach na samo wspomnienie. Stała przy zaślinionym bernardynie. Wtedy wydawał jej się ogromny. Nie było już tej szkoły. Została zburzona tak jak plany Uli na przyszłość. Przetrwały tylko wspomnienia i czarnobiałe fotografie. Nostalgia zalewała jej serce, żal, że już nigdy nie spojrzy na świat jak mała dziewczynka, która wierzyła, że wszystko zależy od niej. Pamiętała bezpieczne, szczęśliwe, beztroskie dzieciństwo, pasmo nieustającej zabawy. Nigdy nie narzekała na nudę. Odkrywała nowe miejsca, biegała po łące z siatką na motyle, suszyła rośliny do zielnika, hodowała rybki, prowadziła ogródek... Wspinała się nawet na drzewa! Lubiła bawić się z dziećmi sąsiadów i zakopywać swoje skarby w starym garnku zaraz za domem. Nie znała ciemnych stron życia. Wtedy wszystko było niezwykle proste, a dorosłość tak odległa i nierealna. Wiele zdjęć przepadło na zawsze w mieszkaniu Romana razem z resztą jej rzeczy. Fotografie z osiemnastych urodzin, z imprezy u kuzyna – te wspomnienia pozostały już tylko w pamięci. – No, pokaż wreszcie tę książkę. Całą już napisałaś? – Asia siedziała na łóżku, oparta o ścianę, i popijała koktajl truskawkowy. – Na razie ma to niewiele wspólnego z literaturą. Nie wiem, czy rozczytasz moje bazgroły, a w maszynopisie mam zaledwie kilkanaście stron. – Wyciągnęła z biurka ciężki stos zeszytów. – Ale chyba nie będziesz teraz czytać? Myślałam, że wieczorem wyjdziemy na spacer! – Daj mi chwilkę. Chociaż przejrzę... – Co porabiacie, dziewczyny? – Do pokoju zajrzała Dorota. Szykowała się do wyjścia. – Nie widziałaś moich koralików? – Spojrzała pytającym wzrokiem na siostrę.

– Gadamy o głupotach – odpowiedziała roześmiana Aśka. – Zajrzyj do szuflady w łazience. Wczoraj widziałam, że tam leżą – przypomniała sobie Ula. – Asiu, może masz ochotę przejechać się ze mną? – Chętnie – ożywiła się dziewczyna. – Nie pogniewasz się, jak wyskoczymy na lody? – zapytała niepewnie przyjaciółkę. – Jak chcesz, to jedź. Zwiedzisz miasto – zachęcała Ula. Właściwie nawet było jej to na rękę. Sama oczywiście nie skorzysta z propozycji, ale przynajmniej ten wolny czas mogła przeznaczyć na pisanie, bo znowu czuła w sobie silną potrzebę tworzenia i rosnący niepokój, który pojawiał się zawsze wtedy, gdy robiła sobie dłuższą przerwę. – W takim razie pośpiesz się, bo za dziesięć minut mamy autobus – ponaglała Dorota – Wystarczy mi pięć! – Aśka złapała plecak, wyciągnęła wyjściowe ciuchy, związała włosy w koński ogon i włożyła buty. Najwyraźniej miała dosyć siedzenia w jednym miejscu. Z wyraźną ulgą i zadowoleniem szykowała się do wyjścia. Jej niespokojny duch z trudem wytrzymywał monotonię, w której Ula tkwiła od ponad roku. Zazdrość... Ula ze wszystkich sił próbowała odtrącić to uczucie, lecz nie dawało jej spokoju. Nie mogła i nie chciała jednak pokazywać się w miejscach, w których kiedyś bywała. Obezwładniał ją strach na samą myśl o samotnych spacerach wśród ludzi. Bała się, że sobie nie poradzi bez wsparcia. Zginie w tłumie gapiów, straci orientację, nie poradzi sobie z tak wielkim wyzwaniem... W głębi duszy pragnęła, aby ci, którzy ją kiedyś znali, zapamiętali ją taką, jak przed wypadkiem. Nie mogła przewidzieć, jak się przy niej zachowają. W świecie kultywującym piękny wygląd brakowało dla niej miejsca. Z pewnością wywołałaby sensację. Zbyt wiele wydarzyło się w tym mieście. Jeśli miałaby zaczynać życie od nowa, to gdzieś daleko stąd, zupełnie anonimowa. Tego była pewna. Ula w końcu zyskała szansę, by udowodnić swoją samodzielność i poczynić pierwszy, najtrudniejszy krok ku nowemu życiu. Musiała sprawdzić. Nie mogła stchórzyć. Czuła, że tego potrzebuje, że jest to konieczne, ale wciąż tak bardzo się bała, że zabraknie jej odwagi... Słyszała głośne bicie serca, które usilnie próbowało wyskoczyć z piersi. Szumiało jej w głowie. Z trudem przełykała ślinę. Na twarz nałożyła przeciwpylną maskę, obszytą beżowym materiałem. Przygotowała ją jeszcze przed przyjazdem Asi. Przez wiele godzin dobierała odpowiedni kolor, obmyślała mocowania. Pofarbowała cienkie płótno, obszyła nim maskę, doczepiła tasiemki, a do nich małe zatrzaski. W ten sposób zamierzała skryć się przez ciekawskimi spojrzeniami. Nie zamierzała pozwolić, by ktokolwiek zobaczył pajęczynę blizn na jej twarzy. Nie miała śmiałości wyjść z odkrytą twarzą do zdrowych i normalnych ludzi. Nauczyła się nie oczekiwać zrozumienia. Wolała odstraszać, niż wzbudzać litość. Maska zapewniała jej złudne poczucie bezpieczeństwa. Pociąg odjeżdżał o dwudziestej trzeciej. Na dworzec zawiózł je ojciec. Nie mógł dłużej

obstawać przy swoim. Dobrze znał upór córki i doskonale wiedział, że jej nie powstrzyma. Poza tym nie chciał robić scen przy koleżance Uli, nieświadomej dramatu, jaki rozgrywał się w domowym zaciszu. Zrezygnowany i milczący, nadal nie potrafił uwierzyć, że za chwilę dziewczyny naprawdę wsiądą do pociągu i odjadą. Ula nie miała co liczyć na osłonę ciemności, bo dworzec był bardzo dobrze oświetlony. Ze spuszczoną głową maszerowała obok Asi. Kurczowo trzymała się ramienia przyjaciółki i w duchu dziękowała Bogu, że o tej porze było mniej ludzi niż zwykle. I tak czuła na sobie ich wzrok. Udawała, że się tym nie przejmuje, ale w środku narastał strach. Szła naprzód, ale patrzyła pod nogi. Nie chciała widzieć niczego oprócz czubków własnych butów. Czuła, że jest dziwolągiem, wybrykiem natury, nie zamierzała jednak zawrócić, bo to oznaczałoby koniec jej marzeń, a w efekcie – życia. Wstyd wypełniał jej myśli, każdą komórkę ciała. Paraliżował. – Wszystko w porządku? – troskliwie zapytała Asia, kiedy zatrzymały się na peronie z dala od innych pasażerów. – Tak, jeszcze żyję – Ula odetchnęła z ulgą i ostrożnie wytarła łzawiące oko. Podmuch chłodnego powietrza podrażniał spojówkę i wysuszał źrenice. Nie widziała zbyt wyraźnie, ale i tak cieszyła się, że może oglądać świat, nawet taki zamazany. Ciekawość innych bolała. Wścibskie spojrzenia były niczym ostre szpilki. Kiedyś też na nią patrzyli, mężczyźni oglądali się, gdy przechodziła obok nich, ale z zupełnie innych powodów. Wtedy przyciągała uwagę urodą, a teraz przerażała. Znalazła się po drugiej stronie lustra. Widziała siebie oczami tych ludzi. Jeszcze nie potrafiła uwierzyć w to, że nie jest gorsza od nich. Targana sprzecznymi uczuciami, odważnie wsiadła do pociągu. Dziewczyny zajęły pierwszy wolny przedział. Szczelnie zasunęły zasłonki i zgasiły światło. Wreszcie Ula mogła zdjąć maseczkę i głęboko odetchnąć. – Mam nadzieję, że nikt się do nas nie wpakuje – powiedziała cicho do przyjaciółki, która upychała torby na półkach. – Nie stresuj się, będzie dobrze – wysapała zmęczona Aśka. – Zresztą wystarczy, że mnie zobaczą i sami zrezygnują ze wspólnej podróży – zażartowała Ula. Usiadła w kącie przy oknie. Przez uchyloną zasłonkę obserwowała ludzi kręcących się po peronie, zupełnie nieświadomych tego, jak proste jest ich życie i jak wiele mają do stracenia. Nos, oczy, uszy... wszystko to mogło być ich tylko na chwilę. – Głupio gadasz. Chcesz się napić? – Aśka wyciągnęła butelkę z kompotem. – Chwila, muszę znaleźć rurkę. Mam kilka w torebce. Czujnie i niespokojnie nasłuchiwała dźwięków dochodzących z wąskiego przejścia. W razie gdyby ktoś nagle odsunął drzwi, zamierzała szybko nałożyć maskę. Ciągłe napięcie ją męczyło. Od czasu do czasu podróżni zaglądali do przedziału w poszukiwaniu wolnych miejsc, ale rezygnowali, gdy widzieli Ulę. Zakłopotani i przestraszeni, szybko zasuwali drzwi. – Nie mówiłam? – Ula zwróciła się do przysypiającej przyjaciółki. Zadowolona, zajadała kanapkę, korzystając ze swobody. – Przynajmniej nikt się tu nie pcha. Szkoda, że nie mamy

kluczyka – westchnęła ciężko. – A niech się gapią, olej to – wymamrotała Aśka. – Masz rację, ale to okropne. Tak czy siak, mogę chodzić po ciemnych zaułkach nawet w środku nocy, więc przy mnie jesteś bezpieczna. – Ty się dobrze czujesz? – Aśka wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu i poprawiła pod głową zwinięty sweter. – Bardzo dobrze i ogromnie się cieszę, że po mnie przyjechałaś. Wreszcie coś się dzieje. Na korytarzu tłoczyło się mnóstwo pasażerów z wielkimi bagażami. Podróżni przepychali się wąskim przejściem z nadzieją, że gdzieś uda im się przycupnąć. Od czasu do czasu ktoś z impetem odsuwał drzwi przedziału dziewczyn i włączał światło, rozglądał się i za każdym razem z ciekawością, przez chwilę, wpatrywał w zamaskowaną dziewczynę. Trudno jednak wybrzydzać, gdy w pociągu zaczyna brakować miejsca nawet na korytarzu. Chętnych na wygodną podróż – nawet w towarzystwie Uli – było coraz więcej. Nałożyła maskę i odwróciła głowę w stronę okna. Wiedziała, że wzbudza niezdrową ciekawość. Kilka osób udawało, że nie patrzy, gdy odwracała twarz w ich stronę. Natomiast inni pasażerowie cały czas kątem oka z lękiem obserwowali dziwną postać, na wypadek gdyby nagle rzuciła się w ich stronę, żądna krwi. W ramach protestu zmęczona Ula zakryła głowę brązową zasłonką z wyszytym wzorem PKP Po kilku godzinach przestała wzbudzać sensację. Niektórzy podróżni pochrapywali z otwartymi ustami, inni, skupieni na lekturze gazet, nie zwracali już na nią większej uwagi. W przedziale zrobiło się za to niemiłosiernie duszno, a ciasnota bardzo ograniczała swobodę ruchów. Dodatkowo maska utrudniała jej oddychanie. Ulę ogarniała trudna do zwalczenia senność. Wciśnięta w kąt, nie mogła się zdrzemnąć nawet kilka minut, nie bez zakropienia do oka żelu i naklejenia mokrego gazika. Wykończona psychicznie i fizycznie, po kilkunastu godzinach podróży z ulgą wysiadła z pociągu. Teraz marzyła tylko o tym, aby jak najszybciej dojechać na miejsce i wreszcie zdjąć tę przeklętą osłonę. Brakowało jej powietrza. Czuła się brudna, potwornie zmęczona i spragniona, ale wbrew wszelkim niedogodnościom w jakiś sposób szczęśliwa. Już wiedziała, że budzi strach albo przynajmniej niezdrowe zaciekawienie wśród obcych ludzi i szczerze mówiąc, czasem było jej to nawet na rękę. Na razie nikt nie miał odwagi zadawać jej pytań i nie zaczepiał, a tego obawiała się najbardziej. Omijali ją szerokim łukiem, szeptali do siebie zszokowani albo pokazywali Ulę palcami. Udawała, że tego nie widzi albo rzeczywiście nie widziała. Słaby wzrok okazywał się błogosławieństwem. – Jesteśmy już prawie na miejscu – Asia wskazała palcem żółty domek wyłaniający się z gęstej zieleni. Czyjaś postać majaczyła Uli w kwiecistym ogródku, ale z daleka nie widziała jej wyraźnie. – Babcia już na nas czeka! Przyspieszyły kroku. Na szczęście na ulicy nie było ludzi, więc Ula bez większego zdenerwowania szła z podniesioną głową, napawając się cudownym powiewem świeżego

powietrza. – Mam nadzieję, że twoja babcia się nie wystraszy – powiedziała cicho. Lękała się pierwszych reakcji tych, których poznawała. Dawniej otwarta na innych i radosna, nauczyła się z obawą myśleć o tym, jak ktoś obcy się przy niej zachowa. – Nie bój żaby. Babcia i dziadek są bardzo tolerancyjni, wierz mi, że w szoku nie będą – zapewniła Aśka z uśmiechem. – Jak wam minęła podróż, dziewczynki? – zapytała starsza kobieta. Miała na sobie kwiecisty fartuch z dużą, naszytą kieszenią. – Siadaj, Ula, do stołu – wskazała na wolne krzesło i zaczęła się krzątać po kuchni. – Zaraz podam herbatę i kanapki. Nie wiedziałam, o której przyjedziecie, więc musicie trochę poczekać. – Ciasnota straszliwa, ale jak wsiadałyśmy, były wolne miejsca, więc przynajmniej nie stałyśmy na korytarzu – odpowiedziała Asia. – Chyba najwięcej ludzi wsiadło w Katowicach – wtrąciła Ula trochę nieśmiało. Wstydziła się swojego wyglądu, ale na szczęście starsze małżeństwo w żadnym stopniu nie dało jej odczuć tego, że jest inna. Uśmiechnięci i życzliwi, nie zamierzali jej oceniać ani krytykować. Podczas długiego życia nauczyli się wyrozumiałości i wiedzieli, że czasami losy układają się różnie i niczego nie można być pewnym. Współczuli Uli, ale nie potrzebowali o nic pytać. – Wiesz co, weźmy kanapki i chodźmy do mojego pokoju – zaproponowała Asia. Nie czekając na odpowiedź, złapała talerz i szklankę z parującą herbatą. – Bardzo dziękuję za gościnę – powiedziała do babci lekko zakłopotana Ula. Chciała jeszcze coś dodać, ale zabrakło słów. Gospodarze w żaden sposób nie mogli zdawać sobie sprawy, jak wiele znaczy dla niej ten wyjazd i jak bardzo jest im wdzięczna za każdy przyjazny gest i za dobre słowa. – Nie ma za co – kobieta niedbale machnęła ręką. – Odpocznijcie sobie, bo strasznie długa ta podróż. – Wieczorem zapewne wyjdziecie na spacer, to Asia pokaże ci okolicę – odezwał się dziadek, który na chwilę zajrzał do kuchni. – Obudzę was na obiad. – Starsza pani uśmiechnęła się dobrodusznie. W niedużym pokoju tuż pod oknem leżał szeroki materac przykryty kolorowym kocem. Obok stał regał z półkami zapełnionymi różnymi pamiątkami i książkami, a za drzwiami znajdowała się szafa. – Ja śpię od prawej – oświadczyła Asia i postawiła talerz na małym stoliku. – Gdy będziesz czegoś chciała, mów. Łazienka jest na lewo od drzwi wejściowych. Nie wiem jak ty, ale ja idę spać, bo nie mam siły nawet powiekami ruszać. – Poprawiła poduszki i szybko włożyła piżamę. – Zaraz do ciebie dołączę. – Stała przy regale i z zainteresowaniem oglądała liczne drobiazgi, które zadziwiały kształtami i kolorami. Szklane figurki tłoczyły się między porozrzucanymi kasztanami, pocztówkami, płytami i świeczkami zapachowymi w fikuśnych słoiczkach. Zielone i niebieskie butelki dopełniały całości.

– To moje skarby. – Przyjaciółka ziewnęła przeciągle. – Przeważnie pamiątki z wycieczek, a zielone butelki rzucają fajne światło, jak słońce wpada przez okno. Później opowiem ci, skąd mam te rupiecie, bo nawet duperele mają swoją historię. Spacery, nowe znajomości, nowe miejsca. Każda chwila wydawała się niezwykła, pełna wrażeń i zapadała głęboko w pamięć Uli. Dziewczyna całą sobą chłonęła cudowne, górzyste krajobrazy, upajała się ich pięknem. Skały pokryte płaszczem drzew wzbudzały podziw i jednocześnie lęk przed niezłomną siłą natury, wobec której czuła się słaba i bezradna. Strumyk, który wił się nieopodal domu, monotonnym szumem uspokajał i wyciszał, a chłodny nurt cudownie masował bose stopy przyjaciółek. Wokół nie było nikogo, więc Ula bez strachu ściągnęła maskę i wystawiła twarz na promienie zachodzącego słońca. Czuła, jak ciepły, letni wiatr, który rozwiewał jej ciemne włosy, napełnia ją energią. To cieszyło. – Po kolacji odwiedzimy moją kuzynkę – głos Asi przerwał błogie rozleniwienie. – Mieszka kilka domów dalej. – Dobrze – zgodziła się niepewnie Ula. Walczyła ze swoim strachem. Bała się odtrącenia, tego, że nie zostanie zaakceptowana i tylko wystawi się na śmieszność, ale nie chciała żyć w ukryciu. Musiała zaryzykować, przecież niewiele miała już do stracenia. Niewysoka, uśmiechnięta brunetka szybko zebrała ze stołu porozrzucane zabawki. – Przepraszam za bałagan, ale Kasia jak zwykle szaleje. Czego się napijecie? – zapytała lekko zmęczonym głosem. – Jesteśmy właśnie po kolacji, więc lepiej od razu siadaj. Pogadamy sobie. – Asia złapała na kolana małą dziewczynkę, która, gdy zobaczyła Ulę, od razu ukryła się za stołem i ze strachem obserwowała niezwykłego gościa. – Słyszałam od mamy, że rozrabiasz. Nie bój się. Pani miała wypadek, ale jest bardzo fajna. – Asia próbowała jakoś odstresować przerażone dziecko. – Cześć, Kasiu. Jestem Ula. Przywitasz się ze mną? – wyciągnęła rękę przez stół. – No, przywitaj się – Ela ponagliła córkę. – Boi się, ale nic w tym dziwnego – powiedziała spokojnie Ula. – Nic ci nie zrobię – zwróciła się do małej, która z ciekawością przechyliła głowę i zmrużyła powieki, ale nie zamierzała dotykać nieznajomej. – Ale mojego jabłecznika chyba spróbujecie? Jeszcze ciepły – Ela próbowała zmienić temat rozmowy. – Dawaj. Słodkiego nigdy za dużo. Może ci pomóc? – zapytała Asia. – Dam sobie radę. – Kuzynka wyciągnęła ciasto z piekarnika i zaczęła układać kawałki na dużym, żółtym talerzu. – Ja chyba już nie dam rady nic zjeść – odezwała się Ula. Jedzenie było dla niej dość kłopotliwe, zwłaszcza w towarzystwie. Wolała, żeby nikt obcy nie widział, jak z trudem wpycha kęsy do buzi, a potem próbuje nie nabrudzić wokół siebie,

przytrzymując dłoń przy zębach. Nie miała odwagi zdjąć maseczki, to było ponad jej siły. – Wciśniesz kawałek. Nie wstydź się – zachęcała Asia. – Ela piecze najlepsze ciasta w okolicy. A już jabłecznik – palce lizać! – nalegała uparcie. Obie robiły, co w ich mocy, aby Ula czuła się swobodnie, ale niewidzialna bariera tkwiła w głowie dziewczyny. Rzucona na głęboką wodę, próbowała utrzymać się na powierzchni. Czuła się dość niezręcznie w nowym miejscu, tym bardziej że kuzynka Asi nie za bardzo wiedziała, jak powinna się przy niej zachowywać. Starała się nie patrzeć na Ulę w obawie, że w jakiś sposób może ją urazić. Przelotnie zerkała w jej stronę podczas rozmowy, ale szybko umykała wzrokiem. Nie chciała, żeby gość pomyślał, że się natrętnie gapi. – A co ty, Kasiu, taka grzeczna jesteś? – zauważyła Asia. Dziewczynka siedziała nieruchomo, wpatrzona w Ulę. – Pewnie jest już zmęczona. Cały dzień nie spała – wyjaśniła Ela. – Śliczna mała. – Ula spróbowała się uśmiechnąć. – Ile ma lat? – Prawie pięć, niedługo pójdzie do przedszkola. Prawda, kochanie? – Ela mówiła do córki pieszczotliwym głosem. – Nareszcie będę miała trochę czasu – westchnęła ciężko. Mijały dni, a każdy z nich był dużym krokiem ku nowej, lepszej przyszłości. Ula zaczęła inaczej patrzeć na świat, który wydawał jej się zupełnie odmieniony. Dzięki bolesnym przeżyciom odkryła w sobie niezwykły dar wyczuwania prawdziwej natury ludzi. W końcu nikt lepiej od niej nie wiedział, że wygląd tylko maskuje to, co kryje się w środku, to, co liczy się najbardziej. Każde spojrzenie wyrażało tak wiele. Nawet słowa okazywały się niepotrzebne. Dziewczyna od razu pojmowała, kto tylko patrzy, tak zwyczajnie, a kto świdruje ją wzrokiem z narastającą ciekawością i pogardą. Niektórzy z pewnością uznawali, że mają prawo do tego, żeby gapić się natrętnie, bez skrupułów, bez śladu empatii. Ale spotykała też takich, którzy tylko zerknęli na chwilkę i przeszli obok, zajęci własnymi myślami. Może czasem nawet rozumieli? Niewielu interesowało, co Ula czuje. Była zupełnie inna, zanadto wyróżniała się w tłumie, przyciągała uwagę, więc często nie traktowano jej jak człowieka, a już na pewno nie jak kobietę. Była czymś. Niesamowite, że czasami ludzie opierali swoje przekonanie o wyższości nad okaleczoną dziewczyną wyłącznie na ocenie jej wyglądu. I zadziwiające, że dla tak wielu tylko to miało znaczenie. Płytkie, powierzchowne osądy. Tak było najłatwiej. Wystarczyło jedno spojrzenie i wydawało im się, że znają Ulę na wylot, że przecież jest nikim, że z taką twarzą powinna ukryć się gdzieś daleko od ludzi. Słyszała za sobą głośne komentarze i głupie żarty. Ci „lepsi” lubili bezmyślnie szydzić z czyjegoś nieszczęścia. To nie ona była potworem. – Nie przejmuj się – pocieszała przyjaciółka, kiedy po raz kolejny ktoś głośno zaśmiał się na widok Uli. Spacerowały po deptaku w Szklarskiej Porębie. – Nie przejmuję się – skłamała, ale wciąż huczały jej w głowie obraźliwe słowa. Nie oczekiwała wiele, ale te szeroko otwarte oczy przypadkowych przechodniów martwiły. Próbowała ignorować smutek, tym bardziej że po raz pierwszy od ponad roku po prostu

wchodziła do sklepów, kupowała różne drobiazgi czy chociażby oglądała wystawy. Pragnienie normalności okazało się silniejsze od wstydu i strachu. Nie było jej łatwo dołączyć do turystów, którzy oblegali miasto, szukali sensacji i nowych wrażeń. Jak biały miś w Zakopanem, tak teraz ona dla wielu stanowiła ciekawą atrakcję. Coraz bardziej pragnęła wytchnienia. – Niedługo będziemy na miejscu – odezwała się Asia, jakby wiedziała, o czym myśli jej przyjaciółka. – Jeszcze tylko wdrapiemy się na tę górkę – wskazała ruchem głowy pobliskie wzniesienie. Mama Asi, postawna kobieta o silnym charakterze, już czekała przed domem. Z daleka machała do dziewczyn. – Co tak wolno? – krzyknęła wesoło. – To jest Ula. – Zasapana Asia rzuciła plecak pod nogi. – Dzień dobry – Ula wyciągnęła rękę na powitanie i mocno uścisnęła dłoń gospodyni. Z trudem łapała oddech. Nie było zaskoczenia. Rodzice Asi wiedzieli, że Ula miała wypadek i wygląda inaczej. Z otwartym sercem przyjęli ją pod swój dach, nie zadawali trudnych pytań. Przez chwilę mogła udawać, że jest zupełnie normalna. Najważniejsze było poczucie bycia akceptowaną, dzięki niemu nabierała sił do dalszej drogi. Będzie ich potrzebować, by pokonać jeszcze niejeden szczyt chamstwa i braku kultury. Dziewczyny gęsiego weszły do mieszkania po drewnianych schodach starej kamienicy. Zimne mury ochładzały rozpaloną głowę i spocone ciało Uli. Wreszcie mogła się schronić przed upałem. Skronie pulsowały rytmicznie, ból stawał się coraz bardziej nieznośny. Musiała ochłonąć od nadmiaru wrażeń, odpocząć. – Zaraz dam wam coś zimnego do picia. Jesteście głodne? – zapytała mama Asi zza kuchennych drzwi. – Poczekamy do obiadu! – odkrzyknęła Asia i ciężko opadła na skórzaną kanapę. – Siadaj, Ulka. Wieczorem obejrzymy Titanica, widzę, że Jurek wypożyczył płytę. Jej ojczyma jeszcze nie było w domu. Mówiła do niego po imieniu. Życie Asi nie przypominało bajki, zresztą może i relacje w rodzinie nie były najlepsze, ale nie czuła się z tego powodu nieszczęśliwa. Wolała mieszkać u babci i dziadka. Tak uzgodnili wiele lat temu i to rozwiązanie się sprawdziło. Brat Asi wracał z pracy późnym popołudniem, a młodsza, przyrodnia siostra jak zwykle przesiadywała u koleżanki, więc miały sporo czasu na odpoczynek i na zaplanowanie reszty dnia. – Możemy jutro pojechać do lasu na piknik – zaproponowała mama Asi. – Powiem Jurkowi, żeby wcześniej wyszedł z pracy, to gdzieś wyskoczymy. – Nie pamiętam, kiedy ostatni raz byłam w lesie – westchnęła Ula. Ból głowy powoli mijał, a rozpalona twarz już tak nie piekła. – Mamy swoje specjalne miejsca. Niedaleko płynie mała rzeczka... – Świetny pomysł – przerwała Asia. – Będzie cicho i spokojnie, ludzie się tam nie kręcą. –

Bez przerwy zastanawiała się, w jaki sposób zorganizować ich wspólny czas, tak aby Ula czuła się jak najlepiej, aby mogła odpocząć i nabrać sił. Chciała pomóc przyjaciółce oderwać myśli od cierpienia. Pobyt u Asi niestety szybko się skończył, jednak Ula z naładowanymi akumulatorami mogła znowu tworzyć. Pisała bez pośpiechu, rozważnie i w skupieniu. Dzięki temu lepiej rozumiała istotę własnego cierpienia i sens życia. Poza tym jeszcze nie miała wprawy w szybkim pisaniu na maszynie. Niedomykające się powieki nie chroniły dostatecznie przed światłem, oczy łzawiły. Mimo to Ula rozpoczęła też pracę nad kolejnymi obrazami, pragnęła dać wyraz nowym przeżyciom. Pojawiło się więcej światła rozmytego ciepłymi barwami. Zmęczona, ale szczęśliwa odliczała dni do kolejnego wyjazdu do szpitala. Przedtem tylko obowiązkowo komisja lekarska w ZUS-ie w celu przedłużenia renty... Siedziała na korytarzu wraz z innymi pacjentami, którzy jak zwykle drżeli o przyszłość. Jedna osoba decydowała, jak będzie wyglądać ich życie. Ktoś, kto naturalnie nie mógł znać się na wszystkim, a wydawał wyroki bez skrupułów. – Za pół roku stawi się pani na kolejną komisję – zawyrokował lekarz orzecznik, po czym znowu wsadził nos w swoje papiery. Najwyraźniej sądził, że Ula w pół roku cudownie ozdrowieje i wreszcie znajdzie sobie pracę. Nie miała na co czekać. Postanowiła natychmiast odwołać się od tej decyzji, ubiegać się o rentę na stałe po to, aby nie bać się przyszłości, żeby mieć pewność, że nie będzie musiała żebrać, kiedy ograniczony urzędnik pewnego pięknego dnia odmówi jej prawa do państwowej pomocy. Potrzebowała poczucia bezpieczeństwa. Jej upośledzenie było nieodwracalne. Na jedno oko prawie nie widziała, w drugim rzęsy wywijały się w stronę gałki ocznej, drażniły źrenice i utrudniały patrzenie. Większość czasu spędzała w szpitalu, potrzebowała pieniędzy na dojazdy, opatrunki, jedzenie, a nawet na realizację swoich skromnych marzeń. Nie mogła dokleić sobie nowej twarzy i nikt nie był w stanie zapewnić jej całkowicie normalnego wyglądu. Po każdej operacji pojawiały się kolejne rozległe blizny i przykurcze. W filmach wyglądało to zupełnie inaczej. Zwykle wystarczyło poddać się jednej operacji, a potem tylko zdjąć bandaże i cieszyć z nowego, jeszcze lepszego wyglądu. W wymyślonym świecie wszystko okazywało się proste, ale w tym realnym rekonstrukcja twarzy musiała trwać całymi latami. Nawet kilkadziesiąt operacji nie gwarantowało sukcesu tej pogoni za nieosiągalną doskonałością natury. Kolejny pobyt w szpitalu, w tak dobrze znanym, przyjaznym miejscu. Znów starzy i nowi znajomi, każdy ze swoim problemem. Przyjeżdżali tu różni ludzie, po wypadkach, z wrodzonymi wadami albo po prostu usiłujący poprawić to, co otrzymali od losu. Niektórzy całe życie spędzali w klinikach i z utęsknieniem wypatrywali powrotu do zdrowia, inni gonili za modelową urodą. Wystarczyło przecież zapłacić, żeby mieć duże, jędrne piersi, przylegające uszy czy kształtny

nos. Wszystkich łączył ten sam cel – pragnęli lepszego życia. Przewrotny los krzyżował ich drogi, uczył tolerancji i zrozumienia. Dwa odmienne światy w jednym budynku, w jednym pokoju, łóżko przy łóżku. Ula mogła jedynie pomarzyć o tym, co niektórzy próbowali ulepszyć. Niedocenianie dobrodziejstw natury mogło się jej wydawać oznaką zwykłej próżności, bo wiedziała z doświadczenia, że atrakcyjność fizyczna nie gwarantuje udanego życia. Rozumiała jednak, że różne bywają pobudki takich decyzji, a poczucie własnej wartości i pewność siebie są niezwykle istotne. Nie zamierzała nikogo oceniać, nie czuła się do tego uprawniona, bo każdy był panem swojego losu. Mimo to nie potrafiła czasem powstrzymać się od zazdrości wobec tych, którzy mieli twarz, a nie pojmowali, jak wielkim jest ona skarbem. To, co dla wielu wydawało się brzydkie i nieatrakcyjne, dla Uli nie mogło niestety stać się niczym więcej niż sennym marzeniem. Tak, czasami śniła, że ma twarz. Widziała w lustrze swoje dawne odbicie. Piękne różowe usta, zdrowe oczy, zwyczajny nos. Uśmiechała się wtedy szeroko i czuła nieopisane szczęście. Poranek boleśnie przypominał o rzeczywistości, o kolejnym dniu, z którym należało się zmierzyć. W szpitalu ludzie mogli liczyć na siebie bez względu na to, z jakim problemem przybyli. Nie było lepszych i gorszych, kiedy ktoś prosił o pomoc. – Nie dam rady wstać – cicho jęknęła Grażyna. Od dawna marzyła o pięknych piersiach. Przyjechała do Polanicy Zdroju w tajemnicy przed rodziną. Nikt nie wiedział, że zamierza zrealizować swoje największe marzenie. W końcu podjęła decyzję. – Lepiej leż, powiedz, jak ci czegoś trzeba. – Pić – wyszeptała kobieta. Bezbronna, skołowana i obolała, oczekiwała zrozumienia. – Zdołasz unieść głowę? – zapytała Ula i ostrożnie podała Grażynie kubek z zaparzonym wcześniej rumiankiem. – Pij powoli, nie więcej niż kilka łyków – ostrzegła. – Za kilka dni poczujesz się znacznie lepiej. Na razie wszystko jest naruszone. Wytrzymasz – szepnęła do nowej znajomej, która już po chwili zapadła w głęboki sen. Po operacji każdy tak samo cierpiał i dopominał się uwagi oraz wsparcia. Dziewczyna znała to uczucie doskonałe, a z czasem stała się jakby szpitalnym psychologiem, który umiał pocieszyć i doradzić. Czuła się lubiana i w pewnym sensie potrzebna. Tak wiele już się nauczyła. Wiedziała, po jakim czasie ból ustąpi, jakie są oznaki gojenia się ran, po ilu dniach należy usunąć szwy. Znała odpowiedzi na liczne pytania zadawane przez tych, którzy po raz pierwszy przechodzili operację. Opowiadała zaciekawionym słuchaczom, co różni zabieg pod narkozą od tego w znieczuleniu miejscowym, co boli najbardziej, ile trwa operacja. Mogła śmiało uważać się za ekspertkę od tego, jak należy dbać o przeszczepy i czym nacierać blizny. Dzieliła się z innymi swoimi doświadczeniami. Chętnie wyciągała pomocną dłoń i oferowała pociechę, a jej radosny śmiech rozlegał się w całym szpitalu. Wciąż miała duże poczucie humoru. Potrafiła śmiać się z samej siebie nawet wtedy, kiedy po raz kolejny nałożyła gipsową zbroję, bo przeszczep nosa się

nie przyjął. Znowu na głowie Uli znalazł się ciężki biały kask, a ręka w gipsowym korytku przymocowana została do twardej poręczy wokół jej ciała. Z nieruchomą, stabilną konstrukcją musiała wytrzymać trzy tygodnie. Tym razem do głowy przyczepiono jej lewą rękę. Częściowo nacięta skóra lewego ramienia stała się łącznikiem z twarzą i tworzyła swoistą trąbę oklejoną na spodzie bladymi przeszczepami. Na ręku, tam gdzie gruby płat skóry odcięto wraz z żyłami i nerwami, też miała cieniutkie opatrunki z naskórka pobranego z uda, umocowane po brzegach niebieskimi nićmi chirurgicznymi. Ula od czasu do czasu prosiła kogoś o pomoc, ale przeważnie starała się być samodzielna. Każdą najprostszą czynność traktowała jako wyzwanie. Otoczona życzliwością, czuła się swobodnie. Wspólne tematy, podobne, szpitalne doświadczenia, cierpienie i strach zbliżały ludzi, dlatego pacjenci często spotykali się w którejś z sal, a w ciepłe wieczory z przyjemnością przesiadywali na balkonie, opowiadali dowcipy i grali w karty. Czasami wśród tego towarzystwa pojawiał się zadziwiający gość – miłość. Raz uderzała niespodzianie jak grom z jasnego nieba, kiedy indziej zaś powoli, lecz nieustająco wkradała się w osłabione serca. Zakochani przesiadywali na ławce na końcu korytarza, gdzie nikt się nie kręcił po zmierzchu, wychodzili na spacer do ogrodu lub szukali spokojnego miejsca w świetlicy. Dziewczyna patrzyła na ich szczęście z żalem, przekonana, że straciła szansę na to najcudowniejsze z uczuć, że nigdy go już nie zazna. Pogodziła się z myślą, że zawsze będzie sama. Nie miała nawet odwagi myśleć o tym i szczerze mówiąc, nie potrafiła sobie nawet tego wyobrazić. Zdawała sobie sprawę, że nie wzbudza zainteresowania u mężczyzn. Nie czuła się kobietą. Wolała się nad tym nie zastanawiać i zamierzała ułożyć sobie życie w pojedynkę. Nie miała odwagi robić sobie nadziei w tej kwestii i wstydziła się samej siebie, kiedy jakaś idiotyczna, absurdalnie śmiała myśl przemykała przez jej głowę. Czy w ogóle potrafiłaby kolejny raz bezgranicznie komuś zaufać? Kiedy Uli zdjęto gips, znowu zyskała nos, a w każdym razie niezbyt kształtną kluchę go przypominającą. Była to podstawa, z której miano wyrzeźbić właściwy kształt. Płata skórnego wystarczyło jeszcze na rekonstrukcję górnej wargi i to pocieszało dziewczynę w trudnych chwilach. Od wypadku nie mogła swobodnie oddychać przez nos, ale teraz stało się to jeszcze bardziej kłopotliwe. Kanały mocno się zwężyły pod grubą warstwą skóry. Przyzwyczaiła się oddychać buzią, ale wciąż miała problemy z wyrównaniem ciśnienia w głowie. Bała się dłubać w nowym nosie, choć zatkane przewody doprowadzały ją do szału. W środku zbierała się jakaś mazista wydzielina, którą uporczywie wycierała wacikiem. Delikatnie podnosiła do góry przeszczepioną skórę, co zapewniało kilka chwil wytchnienia. Miała nadzieję, że tym razem operacja się powiedzie. Zmęczona, obolała i w gorączce, bez sprzeciwu poddawała się oględzinom podczas porannego obchodu. – Doktorze, czy pan już widzi, co się dzieje? – Profesor spojrzał srogim wzrokiem na młodego przestraszonego lekarza, który teraz stał przy łóżku Uli. Ten, czerwony na twarzy, tylko

patrzył to na dziewczynę, to na ordynatora. – Zobaczy pan za kilka dni – mruknął zagadkowo profesor bez zbędnych wyjaśnień. Lekarze tłoczyli się w małej salce w absolutnym milczeniu. Ich mentor był bardzo wymagający i wzbudzał ogromny respekt nie tylko wśród szpitalnego personelu, lecz także wśród pacjentów. Nikt nie miał odwagi sprzeciwić się jego decyzjom, nikt nie śmiał się odezwać, kiedy mówił. Jego wiedza i doświadczenie odbierały innym pewność siebie, wzbudzały podziw. Profesor zachowywał dystans wobec podwładnych, nie pobłażał uczniom. Pilnował, kontrolował i sprawdzał. W jego klinice nie było miejsca na fuszerkę, błędy czy beztroskę, bo przecież tak wielu ludzi mogło to kosztować życie. Chciał przekazać wiedzę zdolnym osobom, które najbardziej nadawały się do tego zawodu, tym z powołaniem. Swoją niezłomną siłą, zdecydowaniem i charyzmą utrzymywał rygor i porządek. Każdy musiał znać swoje obowiązki. Oczywiście, nie wszyscy wydawali się z tego zadowoleni, ale dobrze wiedzieli, że z profesorem nie ma żartów. Nieliczni zdawali sobie sprawę, że krył przed światem wrażliwość i dobre serce. Starał się wysłuchać każdego, kto zapukał do drzwi jego gabinetu. Nie owijał w bawełnę, nie obiecywał cudów, po prostu usiłował pomóc na tyle, na ile było to możliwe. Za wszystko była mu niewymownie wdzięczna. Nowa górna warga po prawej stronie nabierała niepokojących barw. Coraz ciemniejszy bordowy kolor zapowiadał martwicę skóry. Lekarze nie mogli dłużej zwlekać. Gdy medycyna zawodziła, ostatnią deską ratunku okazały się... pijawki. Czarne, oślizgłe robale wiły się w słoiku. Wygłodniałe, przyczepiały się do pokrywki. – Ula, leż spokojnie. Muszę ci ją jakoś przyłożyć. – Pielęgniarka ostrożnie próbowała pęsetą złapać pijawkę. Ula była śmiertelnie przerażona. – Ale te glisty są okropne! Nie chcę mieć tego na sobie! – prosiła błagalnym głosem, ze łzami w oczach. Patrzyła z obrzydzeniem i wstrętem na małe potworki, które z obu stron miały swoje paszcze z haczykami i wciąż wiły się jakby w konwulsjach głodu. – Nie ma rady. Musisz wytrzymać – oznajmiła siostra Agata ze strachem w głosie. – Proszę, nie. Boję się – mówiła Ula zduszonym głosem, przyklejona do ściany. – Przecież cię nie zjedzą... Połóż się i nie ruszaj. Zesztywniała leżała nieruchomo z tym czymś, co teraz sączyło jej krew. Najpierw poczuła lekkie ukłucie. Świadomość, że ma robaka na twarzy, doprowadzała ją do obłędu. – I jak? Jest na swoim miejscu? – dopytywała się nieustannie. Iwona, koleżanka z poprzedniej sali, wpatrywała się w pijawkę z nieukrywanym wstrętem. – Na razie tam, gdzie trzeba. Trochę się rusza, ale wszystko w porządku – uspokajała. Jej szeroko otwarte oczy nie wróżyły niczego dobrego. – Poczekaj chwilkę, muszę wyjść. Zawołam siostrę – oznajmiła i nagle wybiegła z pokoju. Ula poczuła, że czarny stwór przemieszcza się w stronę jej buzi i włazi na język! Tego było już za wiele! Wrzeszczała na całe gardło i wymachiwała rękami oraz nogami. Nie miała bladego pojęcia,

jak się pozbyć robak, który już szukał sobie przytulnego, ciepłego miejsca z darmowym posiłkiem. Ogarniała ją coraz większa panika. Nie zamierzała jednak sama dotykać tego okropieństwa. – Aunku!!! – wydzierała się najgłośniej, jak mogła. Nie poruszała językiem, bo przecież, o zgrozo, pijawka mogła przemieścić się głębiej i wpaść do żołądka albo przyczepić się tymi haczykami gdzieś w gardle. Myśl, że to oślizgłe zwierzę siedzi na języku, była potworna. Ula charczała, krzyczała, wywijała kończynami, aż w końcu wypluła stwora na sąsiednie łóżko. – Co się dzieje? – siostra Milena stanęła w drzwiach i patrzyła na nią z zaciekawieniem. – Pijawka wlazła mi na język – wysapała wycieńczona Ula. – I co z tego? – burknęła ładna, młoda dziewczyna bez cienia zrozumienia. – No jak to? O mało nie umarłam! – Nie panikuj. To tylko pijawka – rzuciła obojętnie siostra. – Jasne, sama sobie taką wsadź na język – mruknęła pod nosem Ula, kiedy pielęgniarka wyszła z pokoju. Nigdy za nią nie przepadała, chyba z wzajemnością, i teraz na pewno to się nie zmieni! Dziewczyna wciąż trzęsła się ze strachu i pluła w chusteczkę... Leżała na kozetce na sali opatrunkowej z pijawką na twarzy. Musiała się na to godzić każdego dnia, bo tak zalecił profesor. Zdawała sobie sprawę, że to konieczne, że przecież chodzi o jej zdrowie, ale robaki były wstrętne i za żadne skarby świata nie zamierzała się do nich przyzwyczajać. Całkiem sama, bezradna i przestraszona, mogła tylko płakać. Starała się nie oddychać, żeby robal znowu gdzieś nie powędrował. Co kilka minut wołała pielęgniarkę w nadziei, że ta przyjdzie i sprawdzi, czy pijawka jest na swoim miejscu. – Poczekaj jeszcze chwilę, teraz jestem zajęta – usłyszała głos dobiegający z dyżurki. – Nie mogę czekać, bo to się rusza – chlipała wycieńczona. – Wszystko w porządku. – Siostra Monika przelotnie zerknęła do sali opatrunkowej i już jej nie było. – Jak się opije, to sama odpadnie – dodała już z korytarza. – No super – Ula westchnęła głęboko. Nie musiała długo czekać. Opita glista, teraz kilka razy większa niż wcześniej, bezszelestnie odczepiła się od skóry i zsunęła się za kołnierz piżamy. Ula zamarła. W bezruchu czekała na ratunek, a myśl, że teraz stwór leży gdzieś obok szyi, doprowadzała ją do szaleństwa. – Siostro! To dziadostwo już odpadło! – wołała głośno. – Już, już. Czego tak krzyczysz? – Pielęgniarka złapała pęsetą objedzoną pijawkę i wrzuciła ją do słoika z wodą. Nikt nie wiedział, jakie katusze przechodzi dziewczyna, kiedy musi tak leżeć nieruchomo z tym czymś na twarzy. Dla niektórych pewnie to nic nie znaczyło, ale ona zawsze bała się wszelkiego rodzaju robactwa. Rozumiała, że to prawdziwe wyzwanie i że musi podjąć walkę ze swoimi lękami. To było gorsze od bólu i gipsowej konstrukcji. Pomimo poświęcenia Uli martwica postępowała i lekarze postanowili jak najszybciej odciąć

chory kawałek skóry, aby powstrzymać proces obumierania zdrowych tkanek. Kolejna operacja. Decyzję już podjęła. Postanowiła sama wrócić do domu. W tajemnicy. Nikt w domu nie wiedział, że już czas. Ula wolała nie mówić rodzicom o swoim pomyśle, na wypadek gdyby uparli się po nią przyjechać. Postanowiła też najpierw wybrać się na małe zakupy do pobliskich sklepów. Nic trudnego – coś pysznego na drogę, prezent dla Kuby, no i jakieś czekoladki dla ulubionych pielęgniarek. Na twarz nałożyła maseczkę, która w dalszym ciągu zapewniała jej poczucie bezpieczeństwa i dodawała odrobinę odwagi. Bała się, i to bardzo, ciekawskich spojrzeń. Planowała wyjść na ulicę całkiem sama, bez żadnego wsparcia. Poczuła nagły przypływ adrenaliny. Zawsze była uparta i nie zamierzała do końca życia ukrywać się przed światem. Śmiało weszła do sklepu, wzięła koszyk i skryła się między półkami. Robienie zakupów było dla niej równie niezwykłym przeżyciem, jak dla innych skok ze spadochronem. Starała się nie zauważać tych, którzy się jej przyglądali. Nie miała innego wyboru jak być twardą, nie dać się złamać. Z zainteresowaniem oglądała kolorowe opakowania, zauważała niewidziane wcześniej nowości. Pieniędzy musiało wystarczyć na bilet, ale już wcześniej wyliczyła sobie, ile może wydać, więc spokojnie wybierała smakołyki. Weszła na peron i szybko podeszła do kasy. Bez problemów kupiła bilet. Z nerwów z trudem oddychała przez obszytą materiałem maskę. Wybrała przedział, w którym nikogo nie było, zasunęła zasłonki na drzwiach i w oknie i miała nadzieje, że nikt nie wpakuje się do środka. Wreszcie została sama, zdjęła maskę, mogła odpocząć przez chwilę. Modliła się w duchu o spokojną podróż. Kontroler pojawił się dwa razy. Popatrzył na nią zaskoczony. – Co się pani stało? – nie zdołał opanować wścibstwa. – Miałam wypadek – odpowiedziała grzecznie, bez wdawania się w dyskusję. To pytanie miała usłyszeć jeszcze tysiące razy. Ludzka ciekawość rzadko łączyła się z taktem, zrozumieniem i wyczuciem. Bezmyślne zagadywanie przypominało jej o tym, co się stało. – Proszę. – Mężczyzna oddał Uli bilet wraz z legitymacją rencistki i spojrzał się na nią dziwnie. Marzyła, żeby wreszcie zgasił światło i zamknął te cholerne drzwi. Przez całą drogę nikt się nie dosiadł. Czy dlatego, że było wiele wolnych miejsc w innych przedziałach, czy może dlatego, że ci, którzy ją zobaczyli, nie chcieli ryzykować? Nie interesowało jej to. Bez maski oddychała swobodnie i spokojnie zjadła kanapkę. Wreszcie pociąg wtoczył się na ostatnią stację. Jechała ponad dziesięć godzin i była potwornie zmęczona. Oczywiście znowu nie spała nawet pięciu minut. Zarzuciła czarną torbę na ramię i szybkim krokiem skierowała się w stronę dworca autobusowego. „Jeszcze tylko wsiąść do autobusu, kupić bilet” – powtarzała sobie w myślach, aby odwrócić swoją uwagę od ludzi

przeszywających ją wzrokiem. Budziła sensację, nie dało się tego nie zauważyć. Miała jednak nadzieję, że nikt nie okaże się na tyle bezczelny, by ją zaczepić. Udało się. Z nieukrywaną dumą weszła do domu. Osiągnęła kolejny wyznaczony cel. Już wiedziała, że sobie poradzi, że wystarczy bardzo chcieć i wierzyć w to, że wszystko będzie dobrze. Trzeba tylko z uporem trzymać się wybranej drogi i przeć naprzód, nawet jeśli do pokonania jest wiele przeszkód, nawet jeśli inni odradzają i brak im nadziei. Zrozumiała, że najtrudniej pokonać nie realne bariery, lecz te, które sobie stwarzamy w głowie, w nas samych. Ula zapukała niepewnie do drzwi gabinetu. Miała się stawić na badania wyznaczone przez sąd. – Proszę wejść – usłyszała zdecydowany głos. Niepewnie weszła do środka razem z matką. Irracjonalny strach nie dawał jej spokoju. Od tej nieznajomej kobiety mogła zależeć jej przyszłość. Zaczęły drżeć jej ręce. Starsza, korpulentna okulistka spojrzała pytająco znad okularów. – Córka przyszła na badania wzroku w związku z ubieganiem się o stałą rentę – wyjaśniła Jaworska. – Proszę zająć miejsce. – Lekarka wskazała Uli duży, czarny fotel. – To ja może poczekam na korytarzu? – zapytała matka. – Może pani zostać. Proszę usiąść. – Asystentka podsunęła krzesło i wróciła do swoich zajęć. – Dobrze. Najpierw przeczyta pani cyfry z tablicy na wprost. Zaczynamy od trzeciego rzędu od góry – nakazała. – Chyba osiem i... na końcu pięć. – Ula wychyliła się do przodu i usilnie próbowała rozszyfrować czarne znaczki, które jak na złość całkiem jej się zlewały. Nie była pewna, co dokładnie znajduje się w trzecim rzędzie. Kobieta usiadła na stołku naprzeciwko Uli. Przysunęła specjalistyczny aparat do twarzy dziewczyny i kontynuowała badanie. – Teraz proszę oprzeć brodę na tej podstawie i się nie ruszać... Jaskrawe światło kłuło w źrenicę. Przesuwało się na boki, świdrowało coraz mocniej łzawiące oko. – Proszę patrzeć na wprost – kazała lekarka. To wcale nie było łatwe. Zbyt mocne światło uniemożliwiało wpatrywanie się w świetlisty punkt. Źrenica odruchowo ukrywała się pod górną lub dolną powieką. Wściekle biały blask przedzierał się przez cienką skórę i z każdą chwilą stawał coraz bardziej nieznośny. – Trzeba powyrywać te rzęsy na dolnej powiece, bo wrastają do środka i cały czas podrażniają gałkę oczną – zawyrokowała okulistka i zdecydowanymi ruchami rozpoczęła depilację. – To bardzo niekorzystnie wpływa na rogówkę, która i tak jest w dolnej części zmętniała w wyniku przebytych urazów. Jeśli nie będzie pani wyrywać rzęs oraz chronić oczu przed wyschnięciem, groźba całkowitej utraty wzroku stanie się jak najbardziej realna – wyjaśniła spokojnie. – Nawilża pani oczy?

– Tak. Przed snem zakrapiam corneregel i przykładam mokre gaziki – odpowiedziała cicho Ula. W dalszym ciągu nie była pewna, jaką opinię wyda okulistka. Bała się tego, co może usłyszeć. Myśl o ślepocie przerażała. Ula już nie wyobrażała sobie życia w ciemności. – Ma pani astygmatyzm... – Tak, jeszcze przed wypadkiem zdiagnozowano tę wadę wzroku. Teraz najczęściej korzystam ze szkła powiększającego. – Przepiszę szkła korekcyjne z cylindrem. Naprawdę proszę dbać o oczy. – Czy wzrok może mi się pogorszyć? – zapytała z przestrachem Ula. Musiała się dowiedzieć, co ją czeka. – Istnieje takie ryzyko, ponieważ gałki oczne wciąż wystawione są na urazy, rzęsy podrażniają rogówkę, no i źrenice wydają się niedostatecznie nawilżone. Proszę wkraplać sztuczne łzy, są dostępne w każdej aptece. Poza tym lepiej stosować żel również rano. Zmętnienie dolnej części rogówki lewego oka niepokoi, ale to spowodowały poparzenia. Powinna pani co pół roku kontrolować wzrok. – Oczywiście – Ula przytaknęła grzecznie. – Do sądu wyślę rozpoznanie lekarskie z pełnym opisem. Według mnie absolutnie nie wolno pani pracować. Myślę też, że nie ma co się łudzić, jeśli chodzi o poprawę widzenia, lepiej już nie będzie. Proszę naciskać na chirurgów, aby próbowali przedłużyć powieki, w przeciwnym razie problem może się okazać naprawdę poważny. Mimo pomyślnego dla niej obrotu spraw, Ula wyszła z gabinetu bardzo przestraszona. – Trzeba zajechać do optyka i do apteki – głos matki wyrwał ją z bolesnego zamyślenia. – Pamiętasz, Uleńko, że jutro masz dalsze badania o czternastej? – Tak, oczywiście – odpowiedziała Ula i spróbowała skulić się na tylnym siedzeniu, tak aby żaden przechodzień jej nie dostrzegł. Psycholog siedział za biurkiem w swoim gabinecie. – Dzień dobry. Przyszłam na wyznaczone badanie. – Nie bała się tego spotkania. Zastanawiała się tylko, w jaki sposób lekarz oceni stan jej umysłu, ponieważ jeszcze nigdy nie przechodziła tego typu testów. – Proszę usiąść – wskazał krzesło naprzeciwko siebie. – Dziękuję. – Nieco spięta, usiadła. Czekała na pytania. – Jak się pani czuje? – Nie mogę powiedzieć, że bardzo dobrze, co w moim przypadku chyba jest zrozumiałe, ale myślę, że z czasem będzie coraz lepiej – odpowiedziała uprzejmie. – Tak, oczywiście. – Pokiwał głową i coś zanotował w dużym zeszycie. – Mieszka pani z rodzicami? – Tak. Od wypadku, który miał miejsce prawie dwa lata temu. – Rozumiem, że w dalszym ciągu poddaje się pani leczeniu? – Co dwa, trzy miesiące przechodzę operacje w szpitalu chirurgii plastycznej. Dotychczas przeprowadzono około dwudziestu zabiegów.

– Czy dokuczają pani jakieś niepokojące myśli? – Spojrzał na nią przenikliwie. – Jeśli chodzi panu o myśli samobójcze, to niczego takiego nie planuję – uśmiechnęła się niezauważalnie. – Cieszę się, że przeżyłam i – choć może wydać się paradoksalne to, co teraz powiem – wypadek był dla mnie w pewnym sensie wyzwoleniem... – Co pani przez to rozumie? – wydawał się wyraźnie zaciekawiony. – Z własnego doświadczenia wiem, że udręka psychiczna, zniewolenie i brak nadziei są gorsze od ułomności fizycznych. To, co mi się przytrafiło, zostało drobiazgowo zaplanowane przez osobę, z którą najpierw łączyło mnie uczucie, z czasem przerodziło się ono w strach i nienawiść. Po wypadku odzyskałam spokój. Myślę, że właśnie spokój, poczucie bezpieczeństwa i wolność są rzeczami najważniejszymi w życiu. – Tak, to prawda. – Mężczyzna zamyślił się na chwilę. – Skarżyła się pani komisji lekarskiej na zawroty i bóle głowy... – Od czasu do czasu bardzo kręci mi się w głowie i trudno mi wtedy utrzymać równowagę, to podobno jest spowodowane uszkodzeniem błędnika. Bóle zaś z pewnością mają związek z urazem, jakiego doznałam. Są dość silne i wyczerpujące. Tracę też poczucie odległości, poza tym dokucza mi nadwrażliwość na jasne światło. – Rozumiem. – Znowu coś zapisywał. – Czy ma pan jeszcze jakieś pytania? – Spodziewała się skomplikowanych testów, a tymczasem prowadziła zwykłą rozmowę. – Myślę, że na tym zakończymy. – Zamknął zeszyt i przyjaźnie się uśmiechnął. – Z tego, co mi wiadomo, w gabinecie obok ma pani kolejne spotkanie. – Tak. Mam umówioną wizytę u gastrologa. – W takim razie zapraszam do poczekalni – otworzył jej drzwi. Kiedy siedziała na korytarzu, zastanawiała się, czemu sąd skierował ją na badania gastrologiczne. – Proszę wejść – usłyszała męski głos zza uchylonych drzwi. – Dzień dobry. – Zajęła miejsce naprzeciw starszego pana. Z wyraźnym zainteresowaniem przyglądał się niezwykłej dziewczynie. – Co się pani stało? – zapytał zaintrygowany. – Zostałam poparzona kwasem – odpowiedziała spokojnie. – Z dokumentów wynika, że ma pani problem ze spożywaniem pokarmów. Proszę położyć się na kozetce. – To wyłącznie trudności natury... hm... technicznej. Nie otwieram zbyt szeroko buzi, co przeszkadza w jedzeniu – wyjaśniła szybko. – Aha, w takim razie moja wiedza jest niepotrzebna. W tej kwestii niewiele mogę pomóc. – Rozłożył bezradnie ręce. – Też tak myślę, dziękuję – przytaknęła i skierowała się do drzwi. Nie była pewna, czy naprawdę ma już wyjść, ale lekarz najwyraźniej zakończył badanie. Dziewczyna z niecierpliwością oczekiwała orzeczenia. Choć wydawało się, że racja jest po

jej stronie, nauczyła się już nie wierzyć w bezwarunkową sprawiedliwość. Nie chciała robić sobie zbyt wielkich nadziei. Kiedy po kilku tygodniach w końcu przyszło pismo, odetchnęła z ulgą. Udało się – przyznano jej stałą rentę. Ula została w swoim pokoju, kiedy kuzyn Irek wraz z narzeczoną przyszedł zaprosić Jaworskich na swój ślub. Dla nikogo nie było zaskoczeniem, że młodzi planują wspólną przyszłość, rodzina wiedziała o tym od dawna. Teraz nadszedł czas na formalności. Uli nikt nie zawołał, zresztą zaabsorbowana kolejnym obrazem i upaćkana farbami, nie szukała towarzystwa. Wiedziała też, że czułaby się skrępowana przy obcej dziewczynie. Irka też od wieków już nie widziała, dopiero kilka tygodni temu spotkała go ponownie. Był od niej kilka lat starszy. Przyjechał niespodziewanie, a później całą noc przegadali w jej pokoju. Rozmawiali o wszystkim, jak nigdy wcześniej. Dziewczynie wydawało się, że doskonale się rozumieją, że niepotrzebnie się wstydziła i dobrze się stało, że wyszła z ukrycia i odnowiła znajomość z sympatycznym kuzynem. Cieszyła się na myśl o jego wizytach, bo traktował ją jak równą sobie. Obiecał nawet, że pomoże Uli w zakupie komputera, że będzie dzwonić, ale – jak się okazało – to były tylko słowa. Nie zamierzał przedstawić Uli przyszłej żony, nie zajrzał nawet, żeby się przywitać. Widziała przez okno, jak odjeżdżają białym samochodem. Właściwie go rozumiała i nie miała do niego pretensji, tym bardziej że wpadli do domu Jaworskich tylko na chwilę. Ale mimo wszystko... trochę żal... – Widziałam, że przyjechał Irek – odezwała się Ula do matki, która sprzątała ze stołu. – Przywieźli zaproszenia na ślub. Leżą tam, na półce. Napili się tylko herbaty i już ich nie było. Mają mnóstwo spraw do załatwienia. – Fajna ta Ela? – Bardzo miła dziewczyna. Taka skromna i grzeczna. Ojciec musi kupić sobie nową marynarkę, a ja jakiś kostium... No i Kuba powinien też się jakoś ubrać – zastanawiała się głośno. – Nie wiem, ile się teraz daje nowożeńcom... Ula wśród biało-złotych kartek szukała tej przeznaczonej dla siebie. – Widzę, że dla mnie nie ma zaproszenia – zauważyła z narastającym smutkiem. Od początku było oczywiste, że nie pojedzie na uroczystość, ale mimo to nie spodziewała się, że zostanie w taki sposób pominięta. – No, nie. – Pewnie szkoda mu było pieniędzy – zażartowała smutno Ula. – A może bał się, że przyjdę i wystraszę wszystkich gości. – Patrzyła na kartki z rosnącym żalem. – Nie przejmuj się – matka próbowała ją pocieszyć. – Nie obchodzi mnie to, ale myślę, że nieładnie postąpił. Z tego, co mi wiadomo, prosił na ślub nawet dalszą rodzinę, z którą nie utrzymuje żadnych kontaktów... – No, nie powinien tak zrobić, ale nie gniewaj się na niego. – Ja się wcale nie gniewam, mam

go gdzieś – odpowiedziała ze złością. – Pomyślał, że i tak nie przyjdziesz – matka próbowała usprawiedliwić Irka. – I co z tego? Zaproszenie mógł zostawić. To tylko dodatkowa kartka. Jest jedna dla was, dla Kuby, dla Doroty z osobą towarzyszącą – wymieniała coraz bardziej rozczarowana. – Potraktował mnie naprawdę paskudnie. Zwykle z normalnej grzeczności zaprasza się nawet tych, którzy na pewno nie będą obecni. – Dorota może nawet nie zechce jechać. Wiesz, że nie lubi takich imprez. – To nie o to chodzi. Kilka tygodni temu gadaliśmy do rana, a teraz udaje, że mnie nie zna, bo się boi, że mu uroczystość popsuję. – Próbowała powstrzymać łzy, które cisnęły się do oczu bardziej ze złości niż smutku. Poczuła się oszukana, zawiedziona i zepchnięta na margines życia, gdzie co rusz ktoś dawał jej do zrozumienia, że zupełnie się nie liczy. Nie zamierzała z tego powodu wpadać w depresję, jednak kolejny raz zaskoczyła ją nieszczerość osoby, której zaufała. „Czy już zawsze będę taka naiwna?” – zapytywała siebie z rozpaczą. Kiełkowało w niej coraz silniejsze pragnienie, aby udowodnić wszystkim, jak bardzo się mylą w swoich osądach. Dorota podjęła ostateczną decyzję. Postanowiła wyjechać na rok do Francji. Miała sprecyzowane plany. Pragnęła samodzielności i pełnej wolności. Chciała pracować, chodzić do szkoły, poznawać nowe miejsca i realizować swoje marzenia. Cały świat był na wyciągnięcie jej ręki i wszystko wydawało się możliwe. Od kilku lat z zapałem uczyła się francuskiego, a teraz koniecznie chciała sprawdzić wiadomości w praktyce. – Muszę podszlifować język – wyjaśniała rodzicom, kiedy próbowali odwodzić ją od tego pomysłu. – Dorotko, martwimy się o ciebie. Wybierasz się tak daleko, a przecież nie wiesz, jak ci się tam ułoży – tłumaczyła matka. – Pracę już mam zorganizowaną. Będę zajmować się dziećmi, a w weekendy zamierzam chodzić do szkoły – dziewczyna mówiła z pełnym przekonaniem. – Dokładnie sprawdziłam firmę, która organizuje wyjazd, poza tym nie jadę sama, tylko z Marzeną – uspokajała coraz bardziej poirytowana. – Zrobisz, jak będziesz chciała, ale nie lepiej zostać w domu? – ojciec nie ustępował. Był z niej taki dumny i tak bardzo cieszył się z jej szkolnych osiągnięć. Z lękiem patrzył, jak jego ukochana, mądra córeczka staje się dorosła. Bał się o jej przyszłość, lękał się kolejnego nieszczęścia. W Dorocie zawsze pokładał największe nadzieje. Ula już przegrała, nie miała szans nawet na normalne życie, po prostu wegetowała w swoim pokoju, gdzieś obok. – Po powrocie do kraju złożę papiery na studia, ale na razie muszę zrobić sobie przerwę. Chcę odpocząć od tego miasta, no i przy okazji trochę zarobię na dalszą naukę. Wszystko już załatwione – oznajmiła Dorota. Była szczęśliwa, wolna, zdrowa, pełna marzeń i życiowych planów. Świat stał przed nią

otworem, świat zupełnie inny od tego, w którym utknęła skazana na samotność i kalectwo Ula. Ona znalazła się po ciemnej stronie. Na razie mogła tylko patrzeć, jak młodsza siostra przygotowuje się do wyjazdu. Sprzeczne uczucia stawały się niepokojąco dokuczliwe. Z jednej strony dziewczyna martwiła się i żałowała, że Dorota jedzie tak daleko i na długo, ale z drugiej strony rozłąka oznaczała, że Ula nie będzie musiała dłużej śledzić z uwagą poczynań siostry i zazdrościć jej normalności, za którą nieustannie tęskniła. Oglądanie życia przez szybę – to naprawdę upokarzające. Polanica Zdrój. Szpital. – Ula, gdzie tak pędzisz? – Adam stał przy telefonie przymocowanym do ściany zaraz obok łazienki. Przystojny blondyn uśmiechał się zawadiacko do dziewczyny. – Idę się kąpać, bo nareszcie jest wolna łazienka. – Może umyć ci plecy? – zażartował wesoło. – Wielkie dzięki, sama sobie poradzę. – No proszę, taka Ula Samosia. – Palcami przeczesał swoje gęste włosy. – Jak pojawią się problemy, to się do ciebie zgłoszę – zaśmiała się głośno. – Będę czekać – powiedział to takim głosem, że aż zrobiło jej się głupio. Adam podobał jej się, i to bardzo. Lubiła na niego patrzeć, rozmawiać z nim i nieoczekiwanie spotykać go na korytarzu. Fajny kolega, z którym przyjemnie poflirtować... Ale przecież nie mogło zdarzyć się nic więcej ? W najśmielszych marzeniach zabraniała sobie myśleć inaczej. Czasami spacerowali wokół szpitala, to znowu przesiadywali w jakiejś sali. Coraz częściej nierozłączni, coraz bliżsi sobie. Ula usiłowała zagłuszyć podszepty niemądrego serca, które na przekór wszystkiemu pragnęło kochać i być kochane. Rozsądek przywoływał ją do porządku. Nie mogła się poddać nagłemu zauroczeniu, nie zamierzała sobie pozwolić na bezrozumne zapomnienie. Zupełnie nie wiedziała, co sądzić o tej dziwnej znajomości i co myśli Adam. Każdego dnia toczyła walkę sama z sobą w biednej, skołowanej głowie. „To tylko twoja wyobraźnia” – powtarzała nieustannie. Bała się, że zaczyna dostrzegać coś, czego nie ma, a serce płata jej figla. Nie chciała wierzyć, że ktoś (zwłaszcza taki jak Adam) może być zainteresowany czymś więcej niż tylko platoniczną przyjaźnią – z kimś takim jak ona. Dlaczego się z nią spotyka? Dlaczego tak często z nią rozmawia? Czemu szuka kontaktu? Coraz więcej pytań, na które nie znała odpowiedzi. Patrzyła w lustro i zastanawiała się, czy ktoś potrafiłby ją pokochać, zaakceptować to, jak wygląda. – Nie, to niemożliwe. Coś sobie roisz, idiotko – powiedziała do siebie i nerwowo potrząsnęła głową, jakby chciała się pozbyć głupich nadziei. Podejrzliwie obserwowała Adama, wsłuchiwała się w jego słowa i między wierszami szukała potwierdzenia tego, co podpowiadał rozsądek. Nie mogła zaufać, bo raz już to zrobiła i została srogo ukarana. Nie zamierzała się oszukiwać i nie liczyła na wielką namiętność ani nagły poryw serca, ale chciałaby mieć kogoś bliskiego, kto wysłucha, przytuli i sprawi, że poczuje się

szczęśliwa. Czy naprawdę te głęboko ukryte marzenia nie miały szansy się ziścić? Uważała, że miłość w ogóle nie wchodzi w grę, ale choć straciła twarz, nadal miała dziewczęcą duszę – zatrwożoną i ogromnie spragnioną bliskości. Pozbawiona złudzeń, rozumiała, że wygląd dla zdecydowanej większości ludzi znaczył bardzo dużo. Adam wprowadzał coraz większy zamęt w jej z trudem poukładane życie i niepotrzebnie budził nadzieje. Uciekała przed uczuciem, bo ono mogło zranić bardziej niż żrący kwas. Igły wbijane w twarz podczas znieczulenia miejscowego sprawiały potworny ból, nad którym Ula przestawała już panować. Oszołomiona, pod wpływem środków uspokajających mogła jedynie cicho płakać w swojej bezsilności. Za każdym razem przysięgała sobie w duchu, że to już ostatni raz, że nigdy więcej nie zgodzi się na żadną operację. Obiecywała to sobie zawsze, kiedy ból stawał się nieznośny, a życie traciło sens. Czasami krzyczała na całe gardło, żeby tylko wytrzymać, to znowu zaciskała zęby bez słowa skargi. Godziła się na wszystko dla lepszej przyszłości, gdy tymczasem zabijała ją teraźniejszość. Wystarczyło jednak parę chwil wytchnienia, a przewrotna ludzka natura zapominała o koszmarze z bloku operacyjnego i Ula z nadzieją przygotowywała się do kolejnego zabiegu. Rekonstrukcja powiek prawego oka okazała się niezwykle skomplikowana. Lekarze starali się stworzyć coś z niczego. Formowali cienkie, delikatne płatki skóry pobrane z pachwiny w delikatną strukturę, która chociaż trochę miała przypominać niedoścignioną doskonałość natury. Obolała, opuchnięta i wycieńczona Ula szukała ukojenia we śnie. Pragnęła jak najszybciej zregenerować siły, aby potem móc znowu uczestniczyć w szpitalnym życiu. Z grubą warstwą opatrunku, który zakrywał pół twarzy, wróciła do szpitalnej codzienności. Nie zamierzała się nad sobą użalać, a wręcz przeciwnie, nabierała coraz większego dystansu do samej siebie. Potrafiła śmiać się ze swoich ułomności jak nikt inny. Ubolewanie nad wyglądem i rozpacz nad swoją osobistą tragedią niczego nie mogły zmienić. Dziewczyna nie potrafiła być ponurakiem. „Ja to bym drania obdarła ze skóry, żeby czuł, jak to bardzo boli” albo „Kara śmierci to za mało. Trzeba go wysłać na roboty w kamieniołomie o chlebie i wodzie” – słyszała od tych, którzy z rosnącym gniewem słuchali opowieści Uli o przeszłości. Nie mogli uwierzyć, że Roman wciąż jest na wolności i nie poniósł żadnej kary za to, co zrobił młodej dziewczynie. Zemsta jednak nie zaprzątała jej myśli, a Roman zrobił się tak bardzo obojętny, że kiedy o nim mówiła, nie czuła nawet złości. Nie żywiła do niego pogardy, wcale o nim nie myślała. Mściwość nie mogła przywrócić jej twarzy, ale z pewnością zdołałaby zatruć życie. Roman nie był tego wart. Stał się dla niej nikim, niewyraźnym wspomnieniem, chorym, starym, godnym pożałowania człowiekiem o zatrutej duszy. Wybaczyła mu z myślą o sobie samej. Nie zamierzała marnować czasu na zemstę. Ula doskonale wiedziała, że nienawiść zżera od środka, zatruwa każdy dzień. Roman nie zawładnie już jej życiem. Powoli zaczynała rozumieć, że inni będą widzieć ją taką, jak sama się będzie postrzegać i

żeby zmienić swoje życie, musi najpierw zacząć zmiany od siebie. – Wyjdziemy na spacer? – Adam był już spakowany, ale czekał na wypis ze szpitala. – Czy ja wiem? – zastanowiła się głośno Ula. – Muszę jeszcze iść na zdjęcie szwów i zmianę opatrunku, a po południu muszę złapać pociąg. Chyba sobie odpuszczę. W każdym razie dziękuję za propozycję. – No, nie daj się prosić. – Złapał ją za rękę i pociągnął za sobą. – Czekaj! W kapciach mam iść? – zaśmiała się wesoło. Nie zamierzała się z nim wiązać, to było zbyt trudne i działo się dla niej za szybko, poza tym dzieliło ich kilkaset kilometrów, a to z góry skazywało bliższą znajomość na przegraną. Tak uważała. Nie chciała się zakochać, czuła, że nie może sobie na to pozwolić. Spacerowali parkowymi alejkami razem, ale jakby osobno. Nie miała odwagi trzymać się jego ramienia i chyba Adam też nie wiedział do końca, co powinien zrobić, aby jej w żaden sposób nie urazić. Nie zamierzał niczego przyspieszać. Na razie trwali w dziwnym zawieszeniu bez żadnej pewności na przyszłość. Spacerowali jak para przyjaciół. Rozmawiali wesoło i tylko smutek w głębi serca nie pozwalał dziewczynie nawet na chwilę zapomnieć o swoim wyglądzie. Cały czas przyciągała uwagę przechodniów. Oboje udawali, że tego nie widzą, ale spojrzenia gapiów ciążyły jak kula u nogi. Czuła się dość zakłopotana i coraz bardziej zmęczona, ale przecież nie chciała wracać. Radość z pięknego, słonecznego dnia mieszała się z niepokojem i tą ciągłą, natrętną świadomością wyobcowania. – Może pójdziemy coś zjeść? – zaproponował Adam. On zdawał się nie dostrzegać jej inności. – Chyba to nie najlepszy pomysł – powiedziała cicho. – No tak. Przepraszam – zmitygował się szybko, lekko zmieszany. – Nie ma sprawy. Jak chcesz, to możemy gdzieś wstąpić. Zamówisz sobie coś dobrego. – Aż tak głodny nie jestem. Zjemy obiad w szpitalu. Każdy dzień nastręczał nowych przeszkód w powrocie do życia, z którymi Ula musiała się zmagać zupełnie sama. Nikt nie mógł zabrać problemów i oddać normalności. „To twarz, tylko twarz” – powtarzała sobie cicho przed snem, kiedy strach najsilniej atakował myśli. Jednocześnie chciała przebywać wśród ludzi i skrywać się przed nimi. Marzyła o tym, aby chociaż na chwilę wtopić się w szary tłum. Zniknąć wśród ludzi. Wciąż zastanawiała się, co tak naprawdę myśli Adam, czego oczekuje i kim ona właściwie jest dla niego. Nie chciała się ośmieszyć, więc na wszelki wypadek trzymała go na dystans, aby w razie czego wycofać się niezauważalnie. Uwielbiała przed snem leżeć i rozmyślać o wszystkim, a w szczególności o swoich marzeniach i planach. Nie były one sprecyzowane, ale pragnęła w przyszłości żyć normalnie. Tak postanowiła. Długie monologi ze Stwórcą pomagały jej pojąć sens cierpienia. Umacniały wiarę oraz pozwalały uporządkować codzienne życie. Ze wszystkich sił prosiła Boga o ratunek i

opiekę. Tylko on mógł sprawić cud, tylko w nim mogła pokładać nadzieję. Instynktownie czuła, że zostanie wysłuchana, jeśli dostatecznie cierpliwie poczeka na swoją kolej i okaże pełne zaufanie. Od czasu wypadku Bóg stał się dla niej kimś jeszcze bliższym niż wcześniej. Kiedyś nie zawsze miała dla niego czas, nie zawsze jej się chciało zaprzątać sobie głowę... I wtedy zdarzały się jednak chwile, gdy tylko on był przy Uli. Głos Adama w słuchawce. W jego tonie bez trudu wyczuła uśmiech, który rozczulał ją nawet wtedy, kiedy była na niego zła za długie milczenie. – Chciałbym się z tobą spotkać. Skoro niedługo i tak jedziesz do szpitala, to może po drodze wpadłabyś do mnie na trochę? – zaproponował. – No nie wiem – odpowiedziała wykrętnie. Bała się angażować w coś, co pewnie okaże się kolejną pomyłką. Lękała się cierpienia i odrzucenia. Niczego nie była pewna i nie potrafiła zaufać, chociaż tak bardzo chciałaby znaleźć się blisko niego. – Proszę, przyjedź. Będę na ciebie czekać – kusił. – Muszę się zastanowić. Dasz mi trochę czasu? – Nie ma sprawy. Zadzwonię za kilka dni i powiesz mi, jaką podjęłaś decyzję. Liczę na to, że się niedługo spotkamy. Obawiała się utraty kontroli nad swoim życiem. Zależało jej na spokoju i stabilizacji, których tak długo nie miała i o których jeszcze niedawno marzyła. Nie mogła dopuścić do tego, aby miłość całkowicie zawładnęła jej umysłem, lecz nie potrafiła dostrzec granicy. Niepewna siebie, rozważała, czy powinna zaryzykować. Odtrącenie byłoby nie do zniesienia. Zainteresowanie mężczyzny budziło w niej uśpioną namiętność, przypominało o tęsknocie za miłością... Z jednej strony czuła lęk przed porażką, z drugiej długo odpychane od siebie pragnienia. Adam był jej potrzebny, chociaż na trochę. Chciała dowodu na to, że wciąż może stać się dla kogoś ważna, że jest kobietą. Musiała sprawdzić, co z tego wyniknie, i poczuć smak szczęścia, nawet jeśli znów opłaci je cierpieniem. Pojechała. Nie było wielkich słów ani zapewnień. Wtulona w ramię Adama, syciła się każdą sekundą bliskości. Wsłuchiwała się w bicie jego serca z myślą, że to tylko na moment, że czar niedługo pryśnie, a ona wróci do rzeczywistości. Kiedy na nią patrzył, zastanawiała się, co widzi. Wstydziła się siebie i w żaden sposób nie potrafiła się do końca otworzyć przed człowiekiem, który jakby nie dostrzegał jej brzydoty. Uciekała przed jego spojrzeniem. Odwracała się, kiedy był tuż obok, lub pochylała głowę, tak aby usunąć mu twarz sprzed oczu. Ciągle myślała o tym, jak wygląda. O nic nie pytała, aby nie spłoszyć tych krótkich, ulotnych chwil snu na jawie. – Wstaniesz? Przygotowałam śniadanie. – Postawiła tacę na stoliku obok łóżka. Zerwała się rano i cichutko, na palcach przeszła do kuchni. Chciała zrobić mu niespodziankę, więc ostrożnie zamknęła za sobą drzwi, aby nie obudzić Adama. W lodówce znalazła jajka i

mleko. Z szafki wyciągnęła kakao i kilka kromek tostowego pieczywa. Miała nadzieję, że mężczyzna nie pogniewa się za to szperanie w poszukiwaniu jedzenia. Pomimo tego, jak bliski się stał, wciąż dzieliła ich przepaść. – Jak miło. – Przeciągnął się leniwie i uśmiechnął. Usiadła obok niego i ostrożnie pogładziła go po plecach. Nie miała odwagi być sobą. Bała się swoich słów i myśli. Strach zagnieździł się w jej sercu, jak tylko zobaczyła go na przystanku, na którym na nią czekał. Ukryci przed światem, zapewniali sobie nawzajem namiastkę normalnego życia we dwoje, ale Ula nie potrafiła uwierzyć w ten piękny sen. Wszystko wydawało jej się iluzją. – Mam nadzieję, że odprowadzisz mnie na autobus – napomknęła niepewnie. – Oczywiście. – Odwiedzisz mnie w szpitalu? – Postaram się, ale nie mogę obiecać. – Rozumiem. – Pokiwała głową. Czuła się nieco zawiedziona. Zupełnie nie wiedziała, na czym stoi. Wciąż szukała odpowiedzi na pytanie, kim Adam stał się dla niej. Nie był to związek idealny, cudowny, nie do opisania. Nie, to nie to. Nic tak wielkiego. Przydarzył się w momencie, gdy była jeszcze bardzo słaba i chybotała się niepewnie na trampolinie uczuć. Bała się ufać i jeszcze bardziej tego potrzebowała. Przez jakiś czas wydawało jej się, że Adam jest tą osobą, której zawierzy. Może nie tak całkowicie, ale na tyle, by poczuć się bezpiecznie... Nie przyjechał, nie miał czasu. Czasami dzwonił i rozmawiali przez długie godziny o wszystkim, jakby od lat byli razem i tylko rozstali się na chwilę. Przez telefon nie widział Uli, a głos wciąż pozostawał niezmienną, integralną częścią jej osobowości. Bez spojrzeń, bez twarzy... Tak było dobrze – łatwiej i pewniej. Skupiała się na treści wypowiadanych zdań, a nie na tym, jak wygląda, gdy mówi. Nie potrafiła przeboleć, że na nieruchomej masce nie widniały emocje nawet wtedy, kiedy wypowiadała ważne słowa. Dla większości ludzi rozmowy przez telefon okazywały się znacznie prostsze od innych, bo bali się zdradzić ze swymi emocjami. Ula natomiast wolała je dlatego, że wtedy łatwiej było jej ukryć brak możliwości okazania uczuć. Na specjalnym, dużym łóżku wypełnionym falującym piaskiem leżała nieruchomo Danusia. Patrzyła pustym wzrokiem na sufit bez świadomości tego, co się stało. Leki uśmierzały ból potwornych ran powstałych w wyniku poparzenia. Nad nogami miała rozłożony balkonik, by nie dotykała ich kołdra, bo tak, jak kiedyś Uli, teraz jej pobrano przeszczepy. – Cześć. Mam na imię Ula. – Podeszła do młodej kobiety, która powoli skierowała na nią spojrzenie. – Zostałam przeniesiona do tej sali, więc jeśli będziesz czegoś potrzebować, to mów śmiało – zaoferowała pomoc. – Danka jestem – wyszeptała dziewczyna jakby ostatkiem sił. – Zobaczysz, wszystko będzie dobrze. – Ula poprawiła kołdrę Danusi. – Chcesz się napić? – Tak. – Wysuszone, popękane usta łaknęły wilgoci. – Dasz radę podnieść głowę? Kompot został po obiedzie, chyba że masz ochotę na wodę.

– Kompot. Ula przypomniała sobie, jak sama jeszcze tak niedawno była zdana na pomoc innych, jak leżała nieruchomo, zupełnie bezradna. Nosiła w sobie silną potrzebę spłaty długu za uratowane życie i opiekę, poza tym nie potrafiłaby patrzeć obojętnie na cierpienie innych. Teraz mogła sama przynosić chwilową ulgę i dawać nadzieję. Chciała być potrzebna. Pomagała pielęgniarkom najlepiej, jak umiała. Pilnowała kroplówek, czasami kogoś karmiła. Często sprawdzała, co u Danusi, czy nic złego się nie dzieje. Martwiła się o nową koleżankę, bo ta jakby straciła wiarę w to, że przeżyje. Nie zawsze było dobrze. Bywały chwile, że dziewczyna czuła się naprawdę bardzo źle. Miała omamy, chciała uciekać gdzieś przed siebie i zupełnie nie rozumiała, czego od niej chcą ci, którzy starali się ją ratować. – Ojej, jakiś pan siedzi na twoim łóżku! – Szeroko otwartymi oczami wpatrywała się w puste posłanie Uli. – Ma czarny kapelusz i czarne ubranie – mówiła szybko, przerażonym głosem. – Danusiu, tu nikogo nie ma. Naprawdę. – Ula poprawiła pościel. – Jest... widzę go przecież. – Nie bój się. – Podeszła do dziewczyny i delikatnie pogłaskała ją po wychudzonej dłoni. Danusia odetchnęła z ulgą, ale po chwili znowu jej oczy miały wielkość spodków. Tym razem patrzyła w górę. – Co się dzieje? Słyszysz mnie? – zaniepokoiła się Ula. – Coś wychodzi z sufitu – o mało nie zadławiła się tymi słowami. – Ooo, i jakieś drzwi się za mną otwierają – majaczyła w panice. – Spróbuj zasnąć. To tylko złudzenie. Nic ci nie grozi. Ula usiłowała zachować spokój, ale sama poczuła się jakoś nieswojo. Kątem oka zerknęła na łóżko, na plecach poczuła zimny dreszcz. Oczywiście, w pokoju nadal nie było nikogo poza nimi. To mroczne światło małej lampki i majaki Danusi tworzyły dziwną atmosferę. – Jak cię coś boli, to powiedz, zawołam pielęgniarkę. Jutro przyjedzie mąż z synkiem – próbowała odwrócić uwagę chorej od sufitu, w który ta wciąż się wpatrywała zdziwionym i jednoczenie przestraszonym wzrokiem. – Będziesz mogła się z nimi zobaczyć. Na pewno bardzo za tobą tęsknili. – Taaak, Mateuszek przyjedzie – westchnęła ciężko Danusia. – Czeka na ciebie, więc musisz szybko wyzdrowieć. Musisz żyć dla synka, dla swojej rodziny. Wytrzymaj. – Nie miała pojęcia, jak ma ją przekonać, że wiele od niej zależy. Pragnienie życia było najważniejsze, a ulatywało z Danusi jak powietrze z przekłutego balonika. Lekarstwa, operacje, codziennie kąpiele w specjalnym płynie nie pomogą, jeśli pacjentka zrezygnuje z walki. Każdy dzień oznaczał zwycięstwo nad śmiercią, która jednak nie zamierzała ustąpić. Stała tuż obok. Jeszcze kilkanaście dni wcześniej ta dziewczyna była zdrowa, pełna życia, miała mnóstwo planów na przyszłość. Martwiła się o swoje dziecko i marzyła razem z mężem, kim ono zostanie. Teraz odeszła w męczarniach. Zabrakło sił.

Grząski grunt, po którym stąpała, budził w Uli męczącą niepewność. Od Adama znowu dzieliły ją setki kilometrów, więc biła się z myślami każdego dnia. Chciała mieć kogoś tylko dla siebie, ale w dalszym ciągu nie umiała się odnaleźć w tym związku. Czy to naprawdę można by nazwać związkiem? I ten dziwny mężczyzna. .. Czasami obojętny, za chwilę zabiegał o jej uczucie. Wydawał jej się przystojny, lecz nie była przecież zdesperowana. Nie chciała trzymać się go na siłę tylko dlatego, żeby odegnać samotność, bo ona potrafiła cieszyć bardziej niż nieudane, trudne relacje i wieczne rozterki. – Przyjedziesz do mnie na sylwestra? – zapytał Adam tuż przed świętami. Jak zwykle zadzwonił po kilku dniach absolutnej ciszy i bez zbędnych wyjaśnień rozmawiał, jakby nic się nie stało. Nie miał bladego pojęcia, jak się czuła, pewnie nawet do głowy mu nie przyszło, że godzinami tęsknie wpatrywała się w telefon... – Niestety, nie mogę – odpowiedziała spokojnie Ula. Całą sobą pragnęła być blisko niego i znowu poczuć jego cudowny dotyk, ale nie chciała po sobie pokazać, że coraz bardziej jej na nim zależy. Sama przed sobą bała się do tego przyznać i oganiała się od myśli jak od natrętnych much. – Miałem nadzieję, że się spotkamy. – Nie da rady. W styczniu jadę do szpitala, więc i tak zobaczymy się niedługo... Jeśli będziesz chciał – dodała po chwili namysłu. Nie wyobrażała sobie udziału w publicznej zabawie, przebywania w tłumie nieznajomych. Z pewnością byłaby główną „atrakcją” wieczoru. Nie mogłaby nic zjeść ani wypić, a siedzenie w masce przez całą noc... Nie chciała też, by oceniali ją przyjaciele Adama. Bała się ich cichych komentarzy i szeptów. Ten niby związek był jeszcze zbyt delikatny i kruchy, trwał jakby na przekór wszystkiemu, bez zobowiązań i planów. Nie chciała, aby Adam wstydził się jej przed znajomymi. Nie znała go na tyle dobrze, aby mu zaufać i zupełnie nie była pewna, czego oni oboje tak naprawdę od siebie oczekują. Dziwne zawieszenie stawało się coraz bardziej frustrujące. – Zrobisz, jak zechcesz, ale liczę na to, że zmienisz zdanie – nalegał uparcie. – Zadzwonisz w święta? – zapytała nieśmiało. Usiłowała go do niczego nie zmuszać. Nie zniosłaby, gdyby dzwonił do niej z poczucia obowiązku, bo przecież niczego sobie nie obiecywali. – No jasne – odpowiedział szybko rozbawionym głosem – ale teraz muszę już kończyć. – OK, to na razie. – Nie zamierzała się dopytywać, kiedy znowu go usłyszy, narzucać się ani prosić o chwilę uwagi. Poczucie godności nakazywało cierpliwość. Tak niewiele o sobie wiedzieli. Otworzyła szampana. Postanowiła trochę zaszaleć. Z każdym łykiem jednak rósł w niej smutek, a fala czarnych myśli mąciła w głowie. Zapomnieć, zapomnieć chociaż na chwilę... Ula nie przestawała się zadręczać. Nigdy nie przepadała za alkoholem, po prostu nie lubiła tego

specyficznego smaku, ale tym razem noc wydawała się wyjątkowa. Siedziała w swoim pokoju przed telewizorem, ze słuchawką w jednej ręce, a kieliszkiem w drugiej. Czy powinna zadzwonić do Adama? Pewnie świetnie się bawi... Ale coś nie dawało jej spokoju. Musiała go usłyszeć. – Halo? – usłyszała kobiecy głos. W tle grała muzyka i słychać było rozbawione głosy zaproszonych gości. – Dobry wieczór. Czy może pani poprosić Adama do telefonu? – zapytała nieco zaskoczona Ula. – Proszę chwilę poczekać. Nasłuchiwała odgłosów sylwestrowej imprezy z coraz większym przygnębieniem. – Taaak? Słucham – usłyszała Adama, który najwyraźniej był po kilku głębszych. – Cześć, to ja, Ula – siliła się na pogodny ton. Nie chciała, aby wyczuł w jej głosie smutek. – Słyszę, że świetnie się bawisz, no i impreza chyba udana, co? – Szkoda, że cię tu nie ma – wymamrotał wesoło. – Szalejemy od kilku godzin... Wiesz co? Muszę już kończyć, bo mnie wołają. – Szybko odłożył słuchawkę. Wrócił do swojego życia. Poczuła się wyjątkowo obrzydliwie. Ośmielona alkoholem pomyślała, że to chyba najlepszy czas, aby wreszcie zakończyć udrękę. Nie była całkowicie zdecydowana, ale pokusa okazała się zbyt silna. Chciała tylko sprawdzić. Najpierw połknęła jedną tabletkę tramalu, odczekała kilka minut, ale zupełnie nic się nie działo, więc wrzuciła do buzi dwie następne i popiła szampanem. Zaczynała się bać, ale strach minął tak szybko, jak się pojawił. Coraz przyjemniej wirowało w głowie, a spokój powoli wypełniał skołataną duszę dziewczyny. Czuła się wolna, a życie przestało mieć znaczenie. Niezwykłe zadowolenie zmąciło jej myśli. Bez większego zainteresowania wpatrywała się w ekran telewizora. Chciała zapomnieć, chociaż raz, ale tak zupełnie. Zadzwoniła ponownie do Adama, ale nie odebrał. Pogrążony w szalonej zabawie, pewnie nie miał czasu ani ochoty na głupie rozmowy, a może po prostu nikt nie usłyszał dzwoniącego aparatu... Tym razem niespecjalnie się tym przejęła. Nie mogła zasnąć. Do rana leżała nieruchomo wpatrzona w ścianę i było jest z tym całkiem dobrze. Nie czuła zmęczenia ani smutku. Właściwie to chyba nic nie czuła, oprócz kojącej niemocy. Nie mogła nie skorzystać z zaproszenia. Asia od kilku miesięcy mieszkała we Wrocławiu, poza tym Ula potrzebowała ostatecznie rozmówić się z Adamem. Nie będzie żyć iluzją i łudzić się, że coś z tej znajomości wyniknie. Musiała wreszcie zapytać, kim dla niego jest i czego on od niej oczekuje. Wyjechała z domu kilka dni przed wyznaczonym terminem powrotu do szpitala. Tym razem już się nie przestraszyła, kiedy dwóch wyrostków stanęło w drzwiach przedziału i wpatrzyło się w nią wytrzeszczonymi oczami jak w jakiś muzealny unikat. Bez słowa wstała, zamknęła drzwi i zasunęła zasłonki. Byli bardzo zaskoczeni, ale nie zdobyli się na ponowne naruszenie jej spokoju. Pomyślała, że jeśli komuś się nie podoba, to jest to problem tylko tego kogoś. Każdy ma prawo

do swojego zdania i ona też może na przykład stwierdzić w duchu, że ten, kto ocenia ją wyłącznie po wyglądzie, jest pusty jak but i potwornie ograniczony. Wykształciła w sobie poczucie własnej wartości. W masce budziła strach i niepokój. Ludzie nie mieli pojęcia, czego się po niej spodziewać, ale właśnie o to jej chodziło. Wolała budzić lęk niż litość. Nikt nie wiedział, jaka jest naprawdę, i nie zamierzała obnażać duszy przed obcymi. Czuła w sobie coraz większą siłę. Wygląd nie mógł stanowić jedynego wyznacznika jej wartości, bo przecież myślała, czuła, marzyła i nadal była człowiekiem. Powoli przestawała się przejmować tym, co ludzie pomyślą. To i tak pozostawało bez wpływu na jej życie. Przyjaciółka czekała na nią na dworcu. Z daleka pomachała ręką na powitanie i przyspieszyła kroku. Nie zwracały uwagi na tępe spojrzenia gapiów, którzy wciąż nie mogli się nadziwić, jak można wyjść na ulicę z takim wyglądem. Ula miała gdzieś ich zdziwione miny, odwrócone z niesmakiem głowy i głupie uwagi. Parła odważnie naprzód, bo chciała po prostu żyć. Dwupokojowe mieszkanie znajdowało się na pierwszym piętrze. Jeden pokój zajmowała Ania, a drugi Asia z Magdą. – Już jesteśmy – oznajmiła Asia, jak tylko weszły do przedpokoju. – Chodźcie do kuchni! – odkrzyknęła Ania. – A gdzie Magda? – Zaraz wróci. Wyszła gdzieś na chwilę. Fajnie, że nas odwiedziłaś – uśmiechnęła się do Uli ładna, zgrabna blondynka. Nie okazywała zaskoczenia ani niezdrowego zainteresowania. – Pokażę ci pokój – zaproponowała Asia. – Łóżko jest Magdy, a ja śpię tutaj – wskazała na dość duży materac rozłożony przy ścianie. Obok stał niewielki regał. – Spore macie mieszkanie i fajnie urządzone. – Ty będziesz spala na łóżku, a my na materacu. Rozmawiałyśmy o tym i tak postanowiłyśmy – wyjaśniła Asia zadowolona ze swojego pomysłu. – Trochę mi głupio zajmować łóżko twojej koleżanki. – Przestań, małpo. Jesteś gościem, a poza tym Magda nie ma nic przeciwko temu. – Nie przejmujcie się mną aż tak bardzo. Cieszę się, że mogłam przyjechać... – Co tam, już mnie obgadujecie? – W drzwiach stał wysoki, uroczy i zadziorny rudzielec. – Poznajcie się. To jest Magda, a to Ula – Asia szybko dokonała prezentacji. Sympatyczne dziewczyny w zupełnie naturalny sposób przyjęły Ulę w swoich skromnych progach. Poczuła się wspaniale. Przez kilka dni znowu była młoda i wesoła jak kiedyś. Adam miał się pojawić lada chwila. Niecierpliwie wyglądała przez okno i w myślach układała sobie to, co chciała mu powiedzieć, jednak on wciąż nie przychodził. Coraz bardziej irytowała ją jego niesłowność. Pięknie zapewniał, że zależy mu na kontynuowaniu znajomości, ale czyny temu zaprzeczały. Nie miała pojęcia, w co wierzyć, co jest prawdą, a co tylko zwykłym udawaniem. Zapukał do drzwi mocno spóźniony, kiedy Ula była już pewna, że się nie spotkają przed jej

wyjazdem do szpitala. Jak zwykle się uśmiechał. – Musimy pogadać – od razu przeszła do rzeczy. Nie chciała dłużej zwlekać z czymś, co i tak było nieuniknione. – Nie ma sprawy... a o czym? – zapytał Adam, nieco zaskoczony jej oschłością i zdecydowaniem. – Może wyjdziemy na klatkę? Usiądziemy na schodach. Chciałabym porozmawiać z tobą na osobności. – Ojej, zaczynam się bać – żartował. – Nie ma czego. – Otworzyła drzwi i wyszła pierwsza. Przycupnęli na półpiętrze. W ciemnościach było jej łatwiej poruszać trudne i krępujące tematy, chociaż i tak nie za bardzo wiedziała, jak zacząć rozmowę. Bała się, że może jednak zbyt wiele sobie wyobraża. Nie chciała się ośmieszyć, ale mimo wszystko musiała zyskać pewność. – O czym chciałaś ze mną mówić? – ponaglał Adam, co tylko utrudniało sprawę. – Widzisz... nie wiem, czy w ogóle ta rozmowa ma sens, ale czy możesz mi powiedzieć, kim właściwie dla ciebie jestem? – Patrzyła przed siebie i w napięciu oczekiwała na odpowiedź. – Czemu zadajesz takie dziwne pytania? – odparł wykrętnie. – Po prostu chciałabym się upewnić, bo ostatnio żyję w zawieszeniu i zaczyna mnie to męczyć. Czasami myślę, że ci na mnie zależy, ale zaraz okazuje się, że chyba nie całkiem. Nie obraź się, ale bywa, że co innego mówisz, a co innego robisz... – Chodzi ci o dzisiejsze spóźnienie? – przerwał jej zdziwiony. – Nie tylko o to. Często obiecujesz, że zadzwonisz, a tymczasem nie odzywasz się kilka dni. – Przesadzasz. Mam wiele spraw do załatwienia. Muszę pracować... – Ja to doskonale rozumiem. Chcę tylko wiedzieć, na czym stoję. Nadal nie odpowiedziałeś na moje pytanie. – Przecież wiesz – znowu rzucił wymijająco, jakby bał się deklaracji lub jakby sam tego nie wiedział. – Niestety nie wiem, dlatego pytam. – Na pewno jesteś w moim życiu kimś ważnym... – Szczerze mówiąc, nie o taką odpowiedź mi chodziło – uśmiechnęła się smutno sama do siebie. Jakoś nie potrafiła wierzyć w jego słowa. – Myślę, że powinniśmy sobie dać na wstrzymanie. Nadajemy na trochę innych falach. Uważam, że lepiej przestać się spotykać, bo mam dziwne wrażenie, że ciebie to męczy. – Naprawdę tego chcesz? – zapytał spokojnie. – Tak. – Nie była do końca przekonana o słuszności swojej decyzji, ale jakiś wewnętrzny głos podpowiadał, że to najlepsze rozwiązanie. Ta dziwna znajomość zaczynała ją zniewalać, zatrzymywać w miejscu. Nie chciała dłużej tęsknić i trwonić czasu na bezproduktywnych rozmyślaniach. – Będzie tak, jak zechcesz, ale ja wolałbym się dalej z tobą widywać. – Swoją dłonią objął jej

drobną dłoń. Znowu zasiał w jej sercu niepewność. I nadal nie wiedziała, co on tak naprawdę myśli. To były tylko słowa! – Słuchaj, Adam. Ta sytuacja jest dla mnie dość trudna. Czuję, że w jakiś sposób ograniczamy się wzajemnie. – Wstała i skierowała się w stronę drzwi. W głębi duszy czuła, że nie są sobie przeznaczeni. – Dobrze. Widzę, że podjęłaś już decyzję. – Długo nad tym myślałam i pewnie sam dobrze wiesz, że tak będzie najlepiej. Oczywiście mam nadzieję, że jeszcze do mnie zadzwonisz. – Jasne, że tak. – Tylko, proszę, nie obiecuj kiedy – zaśmiała się cicho, zanim weszli do mieszkania. Poczuła dziwną ulgę, jak gdyby pozbyła się niewidzialnego ciężaru, ale jednocześnie głęboko w sercu nie mogła stłumić żalu. Była rozczarowana. Chciała, aby ktoś ją przytulił, pocieszył, zaakceptował w pełni taką, jaka była, ale coraz pewniejsze wydawało się to, że nigdy nie spotka odpowiedniej osoby i powinna się z tym jak najszybciej pogodzić – dla własnego dobra. Adam spokojnie wypił herbatę, jakby zupełnie nic się nie stało, chwilę porozmawiał z Ulą i dziewczynami przy kuchennym stole i po prostu wyszedł. Pożegnanie było krótkie. Ot, zwykłe cześć. To ją ostatecznie przekonało, że go wyręczyła, że właśnie o to mu chodziło. Niecierpliwie czekał, aż Ula zrobi ten pierwszy krok. Chyba od początku zdawała sobie sprawę, że rozstanie będzie tylko kwestią czasu... Po prostu to czuła, podświadomie wiedziała, że ten związek nie ma żadnej przyszłości. Na długie lata zostali dobrymi znajomymi, którzy od czasu do czasu serdecznie rozmawiali przez telefon, jednak nie wracali do przeszłości. Kilka razy spotkali się, kiedy już każde z nich zaczęło żyć własnym życiem. Adam zawsze pamiętał o jej urodzinach i imieninach. Pod tym względem nigdy nie miała mu nic do zarzucenia. – Idziemy na spacer? – zaproponowała Asia. Nie lubiła bezczynnie siedzieć w mieszkaniu. – Dobry pomysł – przytaknęła Ula. – Poczekaj tylko kilka minut, bo muszę się przygotować. Poprawiła makijaż, nałożyła na twarz maseczkę i zaczesała włosy, tak aby przysłaniały jej twarz. – OK, dokąd pójdziemy? – zapytała podekscytowana. Każde wyjście budziło w niej obawy, ale i zaciekawienie. – W stronę parku, a przy okazji zahaczymy o kilka sklepów. Dzielnica była dość spokojna i niezbyt zaludniona. Ula czuła się dość swobodnie. – Wiesz co? Kupię sobie komórkę – oznajmiła, kiedy przechodziły obok salonu. Wciąż szukała nowych możliwości, aby mieć kontakt ze znajomymi. Nie lubiła samotności. Niejednokrotnie odrzucana, dalej wierzyła w ludzi. Pchała się do nich, chociaż nie zawsze tego chcieli. – No to wchodzimy. – Asia jak zwykle spontanicznie otworzyła drzwi i już siedziała

naprzeciwko konsultanta. – W czym mogę pomóc? – zapytał mężczyzna. Starał się nie patrzeć na Ulę, ale ciekawość nie dawała mu spokoju, więc zerkał na nią ukradkiem co jakiś czas. – Chciałam kupić telefon – odezwała się Ula. – Interesuje panią aparat na abonament czy na kartę? Mamy wiele ciekawych ofert i promocji. – Nie za bardzo wiedział, jak ma się zachować. Uciekał wzrokiem i chyba czuł się trochę głupio. Zupełnie nie potrafiła się zdecydować. Wybór był spory, a sprzedawca kusił wypasionymi modelami komórek oraz darmowymi minutami w abonamencie. Pobyt w salonie sprawił jej niezwykłą przyjemność. Pozornie błahe zdarzenie dla niej znaczyło wiele. Została zwyczajnie obsłużona przez uśmiechniętego konsultanta, tak jak każda inna klientka. Ostatecznie zdecydowała się na całkiem niedrogi telefon i abonament na miarę swoich możliwości. Aparat, chociaż dość ciężki i spory, był nowością na rynku. Został zapakowany w kolorowe pudełko, niczym prezent, który właśnie sama sobie sprawiła. Taki drobiazg, ale jaka radość! Ula odzyskiwała powoli to, co jej odebrano. Telefon komórkowy stał się jej kolejnym oknem na świat, krokiem ku szczęśliwemu życiu. Umożliwił stały kontakt z przyjaciółmi, których zyskiwała podczas każdego pobytu w szpitalu. Ula jak zawsze wręcz z przyjemnością zeszła na blok operacyjny w asyście pielęgniarki. Uwielbiała zapach sterylności, korytarz, na którym pacjenci czekali na swoją kolej, kojący spokój i ciszę przerywaną pikaniem skomplikowanych urządzeń. Oszołomiona, wyciszona, leżała na wąskiej kozetce na kółkach. Nic nie miało znaczenia i nic nie wydawało się zbyt straszne ani zbyt ważne. Nie była całkiem świadoma tego, co ją czeka. – Oddychaj głęboko. – Kobieta w białym uniformie przyłożyła do jej twarzy maskę tlenową, a ktoś inny w tym czasie zrobił zastrzyk. – Odliczaj do dziesięciu. Kiwnęła głową i w myślach zaczęła liczyć. Wytrwała do sześciu, a potem zapadła się w nieprzeniknioną ciemność. Ocknęła się dopiero na sali pooperacyjnej. Od razu zauważyła, że na dworze zapadła już ciemność. Operacja rozpoczęła się z samego rana, więc przyjęła ten fakt z zaskoczeniem. Wreszcie ktoś wyciągnął z jej gardła rurkę, która utrudniała oddychanie, co od razu przyniosło niewymowną ulgę, ale została jeszcze jedna, węższa i bardziej elastyczna. Wystawała z nosa i zwisała swobodnie tuż nad twarzą. Na jej końcu tkwiła mała, niebieska zatyczka. – To sonda, przez którą będziesz karmiona – lekarka uprzedziła jej pytanie. – Czy to konieczne? – zaskrzeczała Ula niezbyt wyraźnie. Na razie może nie było to szczególnie uciążliwe, ale czuła niewielki dyskomfort, bo jednak w gardle coś siedziało. – Tak. – Moja broda... ale ogromna. – Uniosła ręce do twarzy i zaczęła macać dopiero co przyszytą tkankę. – Jaka wielka... – Dotykała swojej twarzy z rosnącym zdziwieniem.

– Chwilowo płat jest bardzo opuchnięty... Nie ruszaj się. – Kobieta mocniej ją przytrzymała. – Pobraliśmy duży przeszczep z ręki, jeśli będziesz nią wymachiwać, to spowodujesz krwotok – wyjaśniła ciepłym, ale zdecydowanym głosem. – Która godzina? – zapytała Ula stojącą obok anestezjolog. – Już noc? – nadal nie dowierzała, że spędziła na bloku kilkanaście godzin. Wokół łóżka zgromadziło się kilka osób, które najwyraźniej czekały, aż pacjentka całkowicie się wybudzi. Chcieli mieć pewność, że nic złego się nie dzieje. – Dochodzi dwudziesta trzecia. – Strasznie długa ta operacja – mruknęła skołowana. – Za chwilę przewieziemy cię na oddział. Na razie staraj się nic nie mówić i się nie ruszać. Przez bandaż na lewej ręce przesiąkała krew, ale Ula nie czuła żadnego bólu. – Nareszcie. Strasznie długo cię tam trzymali. – Dziewczyny jeszcze nie spały. Czekały, aż Ula wróci, i coraz bardziej niepokoiły się jej nieobecnością. – Sama się zdziwiłam. – Czuła się coraz bardziej zmęczona i senna. – Ale przeżyłam – dodała wesoło. – No i masz się całkiem dobrze – odezwała się Kinga. Niewysoka szatynka stała obok pielęgniarki Irenki, która podłączała kroplówkę i ustawiała jakąś dziwną lampę. – Na razie nie jest źle... ale co to za ustrojstwo, siostro? – To lampa nagrzewająca. Będę ją włączać co godzinę na piętnaście minut. – Sympatyczna, młoda kobieta walczyła z dużym, metalowym stojakiem. – Nawet w nocy? – zdziwiła się Ula. – Przecież to zmarłego by obudziło. Świeci jak słońce w południe, no i grzeje straszliwie. – Przez całą dobę. Takie jest zalecenie profesora. Miałaś bardzo poważną operację mikrochirurgiczną i teraz trzeba zrobić wszystko, aby płat jak najszybciej się ukrwił. – Super. Przecież ja nie zasnę przy takim świetle. Do kiedy ma być ta lampa? – Nie wiem. – Ładnie mnie urządzili, co? Mam przyczepiony cewnik, kroplówkę, sondę w gardle, rękę na stelażu, żeby przykurcze się nie robiły, lampę nad głową, klamerkę na palcu u nogi od monitoringu i na dodatek wzięli też przeszczep z pośladka. Masakra. – Ula westchnęła ciężko. – Sama dobrze wiesz, że najgorsze są pierwsze dni – odezwała się Kasia. Została jeszcze na chwilę, choć koleżanki z jej pokoju już się położyły. – Pić mi się chce... – Obolała dziewczyna nie miała za bardzo jak się poruszyć, tym bardziej że odparzenie na kości ogonowej stawało się coraz bardziej dokuczliwe. – Czekaj. Podam ci. – Kinga szybko podeszła do szafki. – Przyniosłam ci oponkę. – Pielęgniarka trzymała w ręku niebieską, dmuchaną dętkę. – Podłóż sobie to pod pupę, to nie będzie cię bolała kość ogonowa. – OK, tylko nie wiem, jak ja zasnę taka powyginana na wszystkie strony. – Nie ruszaj ręką, bo będzie krwawić, a poza tym nie gadaj już więcej, bo ci ta broda w

końcu odpadnie – uśmiechnęła się siostra i pogroziła podopiecznej palcem. – Jestem uziemiona już na dobre – powiedziała Ula cicho bardziej do samej siebie niż do troskliwych koleżanek. – Jak będziesz czegoś potrzebować, to daj znać. Gaszę już światło – oznajmiła Kinga i po chwili leżała w swoim łóżku. Kasia cicho, na palcach przemknęła przez korytarz i schowała się w swoim pokoju. Ula czuła się wyjątkowo fatalnie. Gardło z każdym dniem bolało coraz bardziej. Z trudem przełykała ślinę i mówiła. Przeszczep na pośladku kurczył się i swędział niemiłosiernie, a kiedy próbowała się drapać po grubej warstwie gazy, zaczynało boleć. Wielka broda przysłaniała zęby, ale przy okazji uniemożliwiała swobodne oddychanie, natomiast koszmarna lampa do naświetleń nie pozwalała na długi, spokojny sen... No i przez to nieszczęsne odparzenie nie mogła wygodnie leżeć. Powoli zaczynała miała wszystkiego dosyć. Smętnie przemieszczała się korytarzami w nadziei, że wreszcie jakiś lekarz uwolni ją od sondy, ale ci tylko bezradnie rozkładali ręce. – Nie wytrzymam już dłużej – biadoliła przez łzy. – Musisz pytać profesora – odpowiadali w kółko to samo. – Zapytam, ale nie wiem, czy dożyję do wizyty ogólnej. Przy każdym przełykaniu śliny czuła w gardle ostre brzytwy, jakby w środku powstała wielka, jątrząca się rana. Każde najmniejsze przemieszczenie rurki powodowało rozdzierający ból, więc Ula starała się w ogóle nie ruszać głową. Z jednej strony rozumiała, że to konieczne, że dzięki temu zyska brodę, ale z drugiej strony czuła, że jeśli ktoś zaraz nie wyrwie jej z gardła tej rury, to się po prostu wścieknie! Każdego dnia chodziła na zmianę opatrunków i na konieczną irygację jamy ustnej. Nie mogła myć zębów, aby nie podrażnić przeszczepu, więc siostra za pomocą specjalnego urządzenia wstrzykiwała jej wąski strumień przegotowanej wody lub rumianku w celu zachowania niezbędnej higieny. – A co to za ziarenka? – zdziwiła się pielęgniarka, kiedy z buzi Uli zaczęły wypadać małe, czarne kropki. – Eeee, nie wiem – skłamała dziewczyna, z trudem powstrzymując śmiech. – Nie wyprzesz się teraz. Mów, co jadłaś. – No dobra. Trochę agrestu. Tylko tak na próbę, bo ktoś przyniósł do szpitala i wszyscy się opychali – próbowała jakoś usprawiedliwić swoje łakomstwo. Nie mogła się powstrzymać. Pomimo bólu musiała skosztować chociaż kilku zielonożółtych kulek. – Przecież wiesz, że ci nie wolno wkładać do buzi jedzenia. – Wiem, wiem, ale już mi bokiem wychodzą te zupki, których smak czuję wyłącznie wtedy, kiedy mi się odbija. Mogę się tylko gapić, jak inni jedzą obiady i wcinają słodycze. Broda jeszcze się trzyma, więc nie ma strachu. Cierpiała katusze, kiedy salowa rozwoziła pyszne, pachnące kotlety schabowe z surówką i ziemniaczkami lub jakieś inne smakołyki. Kucharz naprawdę dobrze gotował, rzadko kiedy ktoś

narzekał na jedzenie. Zawsze dwa dania do wyboru w porze obiadowej, kompot, a na śniadanie zupa mleczna i jakieś kanapki. Na kolację zazwyczaj podawano do chleba żółty ser, pastę jajeczną lub rybną, czasem jakąś wędlinę. Porcje były ogromne, więc każdy mógł najeść się do syta. – Sondę już można usunąć – usłyszała w końcu. Z niecierpliwością wyglądała chwili, kiedy wszyscy lekarze wyjdą z sali. Nie zamierzała czekać, aż obchód dobiegnie końca. Zaczęła wyciągać rurkę, która, jak się wydawało, nie miała końca. Zdziwiła się, że jest aż tak długa. Zielony, zakrwawiony przewód oblepiony mazistą cieczą wreszcie wyskoczył z nosa. Nie za bardzo wiedziała, czy ma go wyrzucić, ale to już nie miało większego znaczenia. Najważniejsze, że wreszcie uwolniła się od tego dziadostwa i nic już nie drażniło gardła. Poczuła wielką ulgę. Teraz już spokojnie mogła poczekać na pielęgniarkę, której pragnęła przekazać swoje trofeum. – Przepraszam, czy w tej sali jest wolne łóżko? – Do pokoju zajrzała wystrojona i mocno umalowana nieznajoma. – Tak, za drzwiami – śmiało odpowiedziała Kinga. Kobieta niepewnie przeszła parę kroków w głąb pomieszczenia. Obok niej stała przerażona córka, która spojrzała najpierw na Kingę, potem na Ulę, i po chwili zaniosła się płaczem. Bez słowa wyszły i skierowały się do dyżurki pielęgniarek. – Czy mogłybyśmy prosić o jakiś inny przydział? – usłyszała Ula ściszony głos obcej kobiety. – Niestety nie ma takiej możliwości. Na oddziale nie ma wolnych miejsc – odpowiedziała pielęgniarka. – Ach, rozumiem, ale może dałoby się coś zorganizować – nalegała damulka przymilnie ze sztucznym, przyklejonym do twarzy uśmiechem, który i tak nie ukrywał jej zdenerwowania. – Nic się nie da zrobić. I nie rozumiem, co państwu nie pasuje? – Proszę mnie źle nie zrozumieć, ale... no wie pani... moja córka jest zapisana na drobną korektę nosa, to taki prezent na urodziny... A widzę, że tam są same ciężkie przypadki. – Bardzo mi przykro, ale mamy tylko to jedno wolne łóżko – pielęgniarka wydawała się coraz bardziej zniesmaczona. – W takim razie jeszcze się zastanowimy – odparła kobieta. Młoda dziewczyna wycierała załzawione oczy w nadziei, że mamusia coś wymyśli, aby ona nie musiała przebywać w jednym pomieszczeniu z Kingą i Ulą, bo przecież była za ładna na takie towarzystwo. Czuła się lepsza i zbyt dobra, aby narażać się na taki estetyczny dyskomfort. – Mam nadzieję, że zrezygnują – szepnęła Ula. – A ja nie. Niech tylko tu przyjdzie! Szybko wyjdzie jej to bokiem – zaperzyła się Kinga. Młoda, inteligentna i bardzo ambitna prawniczka nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. – Idziemy do kuchni miksować banany? – zaproponowała Ula. Nadal były na diecie płynnej,

ale wpadły na świetny pomysł na smaczny deser. Na półpiętrze, przy stoliku siedziała kobieta z córką i jakiś mężczyzna, który z nadmierną troskliwością pocieszał zapłakane, już dorosłe dziecko. Dziewczyny przeszły obok zupełnie obojętnie, mocno urażone zachowaniem tych państwa. – Przepraszam, ale czy mogłybyście się na chwilę dosiąść do naszego stolika? – zaświergolił wypacykowany babsztyl przymilnym głosikiem. – A można wiedzieć w jakim celu? – zapytała Kinga, coraz bardziej wkurzona. – No cóż, chciałabym, aby nasza córka się z wami oswoiła – wyjaśniła kobieta z bezmyślnym uśmiechem. – Niestety nie możemy – odpowiedziały zgodnie. Poczuły się urażone i wyjątkowo poniżone. – Weź mnie powstrzymaj, bo zrobię jej krzywdę – wysyczała Kinga. – .. . żeby się z nami oswoiła – zadrwiła Ula. – Jakbyśmy były jakimiś zwierzakami. – Pokręciła głową z niedowierzaniem. – Idioci i tyle – skwitowała koleżanka. Bogaci państwo uznali, że ich córeczka nie powinna obcować z kimś, z kim nawet nie mogła się oswoić. Zdegustowani opuścili szpital. W końcu opuchlizna ustąpiła, a płat skóry nieco się obkurczył. Ula wróciła do domu. Z zaciekawieniem przypatrywała się w lustrze swojemu odbiciu, które po każdej operacji wyglądało inaczej. Nowa broda nie była idealna, przypominała doklejoną bułkę i różniła się kolorem od reszty twarzy – jasna, gładka i ciepła, ale zupełnie bez czucia. Dziewczyna dotknęła miękkiej, delikatnej skóry; jeszcze kilkanaście dni temu stanowiła część jej przedramienia. Ręka goiła się długo i z komplikacjami, utworzyła się na niej duża, ciemna narośl wypełniona krwią i ropą. Bąbel stawał się coraz większy, stopniowo czerniał, martwica niszczyła przeszczep z pośladka, który wykorzystano jako opatrunek. Ula każdego dnia smarowała cienką, pergaminową skórę maścią natłuszczającą z witaminą A, aby nie dopuścić do przykurczu i zmiękczyć jeszcze niewygojoną ranę, ale nie dawało to dobrych rezultatów. Ostatecznie lekarz w miejscowym szpitalu skalpelem naciął krwiak, wycisnął z niego czerwono-żółtą maź i dokładnie oczyścił ranę. Nowy, zdrowy naskórek odrastał przez wiele tygodni. Duża blizna z czasem stała się prawie niewidoczna. Ula dzwoniła zazwyczaj w nocy – każdej nocy. Zaczynała rozmawiać późnym wieczorem i nierzadko kończyła nad ranem. Szukała kontaktu z ludźmi i dobrze wiedziała, że przez telefon nieznajomi będą traktować ją normalnie. Ukryta za słuchawką, mogła być sobą albo tym, kim zechciała. Nikt nie oceniał jej po wyglądzie, czuła się zupełnie swobodnie. Wybierała przypadkowe numery zaczynające się na 0800, bo w ten sposób gadała całymi godzinami za darmo. Cieszyła się, że nigdy nie wie, kto odbierze. Znudzeni pracownicy infolinii chętnie kontynuowali rozmowę. Opowiadali o sobie, o pracy, o marzeniach i planach na przyszłość. Z czasem zyskała stałych rozmówców. Choć miała nigdy się z nimi nie spotkać, dobrze poznała ich

życie i głosy. Powoli wkraczała w normalny świat. Musiała znaleźć sposób, by dołączyć do ludzkiego stada. Nie mogła dłuższy czas wytrzymać w zamknięciu. Pisanie, malowanie, sprzątanie i słuchanie radia już nie wystarczało. Potrzebowała czegoś więcej – własnego życia. Nieustannie dumała o wolności, która wydawała się w zasięgu ręki. Pomyślała, że nie powinna trwać w psychozie strachu. Musiała walczyć z dyskryminacją, ze stereotypami. Wybierała nocne, dalekobieżne pociągi. Oswajała się z ludźmi, choć niezmiennie jej się przyglądali, obserwowali z boku jak dzikiego zwierza. A przecież nikt nie zasługuje na cierpienie. „Głupia i naiwna” – oceniali ją niektórzy, nie zdając sobie sprawy, że przecież każdy jest naiwny i każdego można oszukać, ale tylko nieliczni spotykają na swojej drodze psychopatę wykorzystującego uczucia, wiarę w ludzi i zaufanie. Wielu z tych, co wydawali wyroki, ani przez chwilę nie pomyślało, że mieli w życiu zwyczajne szczęście, że nikt ich nie skrzywdził. Ten, kto kocha, zawsze okazuje się naiwny. Skąd miała wiedzieć, że Roman jest psychopatą, skoro skrupulatnie ukrywał myśli i prawdziwe oblicze? Niby zgadzał się na rozstanie, uśmiechał i przytakiwał, a w duchu przeklinał jej istnienie. To jednak potrafili zrozumieć tylko ci, którzy wiedzieli, że nie wszystko zależy od nas samych, że duży wpływ na nasz los mają ci, których spotykamy na swej drodze. Tak łatwo oceniać innych, osądzać ich decyzje i krytykować, ale w chwili podejmowania decyzji zawsze uważa się ją za słuszną. Wierzy się, że będzie dobrze. Konsekwencje wyborów widać dopiero po jakimś czasie. Przecież Ula nie chciała, by stało się to, co się stało. Czy zgrzeszyła nadmierną wiarą? Czy miała jakiekolwiek szanse w nierównej walce z kimś, dla kogo sensem życia było oszukiwanie? Jej prawem było ufać drugiemu człowiekowi – to prawo każdego młodego człowieka, wychowanego w normalnej rodzinie. Czy wypada nazwać to naiwnością? Chyba dopiero wtedy, gdy trafia się na nieodpowiednią osobę, przebiegłą i mściwą. Ula była dla Romana nikim, co najwyżej bez żalu poświęconym pionkiem w misternej grze. Wyjeżdżała do znajomych, którzy chętnie gościli ją w swoich domach, a ona zawsze z radością korzystała z takich zaproszeń. Uwielbiała podróżować i zwiedzać nowe miejsca. Kilkanaście godzin jazdy pociągiem już nie było tak stresujące, jak za pierwszym razem. Zawsze wybierała pusty przedział, zamykała drzwi na kluczyk, który podarował jej Adam, i jechała daleko przed siebie – byleby nie siedzieć w domu i nie rozpamiętywać bez końca przeszłości. Ze względów finansowych za bardzo nie szalała, bo przecież każdy wyjazd wiązał się z wydatkami, a skromna renta musiała wystarczyć na cały miesiąc. Nie zależało jej jednak na luksusach, bo tylko wolność coś znaczyła, a za nią nie zdołałaby w żaden sposób zapłacić – mogła jedynie kupić bilet na nocny pociąg dokądkolwiek. Lubiła jeździć po zmroku, bo noce zapewniały wytchnienie od natrętnych spojrzeń i upałów. Pogoda miała ogromny wpływ na życie Uli. Dziewczyna wciąż była zmuszona zachować

czujność. Zimą bała się odmrożeń, latem natomiast unikała wysokich temperatur, by chronić przeszczepy przed poparzeniem. Istniało też niebezpieczeństwo wystąpienia udaru. Wystarczyło, że zbyt długo przebywała na słońcu, a już czuła ból i zawroty głowy, silne osłabienie oraz mdłości. Ostre światło i mroźny wiatr nieustannie podrażniały oczy, a nie mogła nawet przymknąć powiek. Łzy i ciepły oddech w kontakcie z zimnym otoczeniem moczyły maseczkę. Nieraz zmagała się z mokrymi plamami na osłonie z miękkiej bawełny. Były one bardzo widoczne, co sprawiało, że czuła się fatalnie w miejscach publicznych. Mokry materiał nie przepuszczał dobrze powietrza, przyklejał się do twarzy, a mróz jeszcze bardziej wyziębiał jej wyjątkowo delikatną skórę. Choć Ula znała Jarka już od kilku miesięcy, nie widywali się poza murami kliniki. Tyle że przyjeżdżali na wyznaczony pobyt w tym samym czasie, tak jak zresztą wiele innych osób. Wieczorami znajomi przesiadywali przy stole w którymś z pokoi i grali w karty albo zwyczajnie szwendali się wokół budynku. Zalewali ekspresowe zupki, zamawiali pizzę, a czasami sami coś pichcili. Ktoś organizował ziemniaki, ktoś inny olej, i kilka osób z zapałem przygotowywało frytki dla kilku lub nawet kilkunastoosobowej paczki. Zawsze przy tym było dużo śmiechu i dobrej zabawy. Z każdym powrotem Ula trafiała na dawnych kolegów. Dzięki tym spotkaniom szpital przypominał jej bardziej dom wczasowy niż miejsce pełne cierpienia. Bywało, że szaleli do rana, ale w miarę cicho, aby nie denerwować pielęgniarek i bardziej chorych pacjentów. Często całą grupą urządzali sobie wieczór filmowy w świetlicy. Nikt nie narzekał na nudę. Jarek trzymał się blisko Uli. Spotykali się zawsze przez przypadek, rzecz jasna, a przynajmniej tak zdawało się dziewczynie. Razem wychodzili na spacer, robili zakupy w małym, szpitalnym sklepiku lub po prostu rozmawiali, wciąż wynajdując nowe, ciekawe tematy do wielogodzinnych konwersacji. Lubił wpadać do jej pokoju wczesnym rankiem. Głośno witał się z wszystkimi pacjentkami i pytał, czy któraś z dziewcząt ma ochotę na kawę. Ula przekonała się na własnej skórze, że nic nie jest w stanie go powstrzymać. – Daj pospać, człowieku – mruknęła i szczelnie nakryła się kołdrą. – Nie spać! – wydzierał się. – Zaraz będzie wizyta lekarska. – Możesz już wyjść? – poprosiła niezbyt uprzejmie. – Mogę, ale wolę poczekać, aż wstaniesz – wyszczerzył radośnie zęby i połaskotał ją w pięty. – Oszalałeś?! – Zwinęła się w kłębek. – Wstawać, dziewczyny! – Do sali wparowała pielęgniarka. – Przewietrzcie pokój, pościelcie łóżka... a ty wynocha do siebie – zwróciła się do Jarka, który wciąż stał tuż obok drzwi. – Idę, już idę. – Nie ruszył się nawet o krok. – Ula, podnoś się w tej chwili, jak zwykle będziesz ostatnia. – Siostra podeszła do łóżka i z impetem ściągnęła z niej ciepłą, przytulną kołdrę. – Zaraz – jęknęła zaspana dziewczyna. – Jeszcze tylko pięć minut! – zapewniła, licząc na to, że zyska chwilę spokoju. – Tak, na pewno. Wstawaj natychmiast albo będę tu stała, dopóki się nie ruszysz. Za chwilę

przyjdzie lekarz – ponagliła kobieta z udawanym zdenerwowaniem. – Co za ludzie – mruknęła pod nosem Ula. Ospale wzięła ręcznik, mydło i szczoteczkę do zębów. – Po co mam się zrywać o świcie, skoro w łazience jest jak zawsze kolejka? Poza tym salowa myje korytarz, więc i tak nie można stąd wyjść – marudziła zachrypniętym głosem. – Z życiem, z życiem – powtarzał Jarek radośnie. W ręku trzymał kubek z kawą i ani myślał wynosić się do swojego pokoju, który znajdował się kilka kroków dalej. – Wiesz co? Zaraz chyba oblejesz się tą kawą. Całkiem przypadkowo – syknęła, przechodząc obok niego. Bez wątpienia bardzo lubiła Jarka, ale czasami doprowadzał ją do szału. Rano nigdy nie miała nastroju do żartów. Trudno zresztą byłoby znaleźć kogoś, kto szczerzyłby zęby ze szczęścia, wyrwany gwałtownie ze snu. Marzyła o tym, aby jeszcze sobie pospać, więc bujała się na boki ledwo przytomna. – Siedzicie po nocach, a potem ciężko wam wstać. Gadałyście chyba do czwartej. Słyszałam was bardzo dobrze. – Siostra znowu pojawiła się w sali, aby sprawdzić, czy wszystkie pacjentki są już na nogach. – Nic dziwnego, skoro nasz pokój znajduje się naprzeciwko dyżurki – zaśmiała się Klaudia. Do szpitala została przyjęta w tym samym dniu co Ula i od razu zawiązała się między nimi nić porozumienia. Operacje miała za sobą, więc myślami była już w domu. Ula nadal czekała na swoją kolej. Jak zwykle nie wiedziała, co tym razem ją czeka, ale nie zaprzątała sobie tym głowy. Za progiem bloku operacyjnego nic już nie zależało od dziewczyny, lecz – od sprawnych dłoni profesora. – Bez sensu jest to wstawanie, przecież po wizycie lekarskiej znowu można iść spać. No bez sensu – Ula mamrotała jeszcze prawie przez sen. – Mogliby mnie obejrzeć, jak śpię. Nawet chyba byłoby wygodniej, bobym się nie wierciła ani nie odzywała. – Nie jęcz, tylko spadaj do łazienki – odezwała się młoda pielęgniarka. Wszyscy biegali po korytarzu jak szaleni. Każdy miał jakąś sprawę do załatwienia. Siostry podawały leki, zaglądały do pacjentów, nakładały nowe opatrunki. Salowe zmieniały brudną pościel, myły podłogi, wycierały kurze. Ogólnie panował gwar i kontrolowany zamęt. Oddział tętnił życiem. Czasami przemykał lekarz z jakimiś papierami w ręku i zatrzymywał się, żeby zobaczyć pacjentów, których niedawno operował. Chorzy biegali między pokojami, witali się ze znajomymi i planowali kolejny wspólny dzień. Uli się to podobało. Stary, wysłużony szpital miał niezwykły klimat. To właśnie ludzie go tworzyli i chciało się tu wracać. Nieważne więc były odrapane ściany, stara, drewniana balustrada na balkonie czy odpadający tynk w łazience. Jarka traktowała zupełnie zwyczajnie, tak jak pozostałych znajomych, z którymi przyjemnie spędzała czas. Nawet przez myśl jej nie przemknęło, że on nie patrzy na nią w ten sam sposób i że nie jest dla niego tylko koleżanką. – Nudzi ci się chyba, co? – zapytała trochę złośliwie, kiedy znowu pojawił się w pokoju dziewczyn.

– Przyszedłem cię odwiedzić, króliczku. – Uśmiechnął się do niej słodko. – Dzisiaj to chyba już piąty raz. Spać ludziom nie dajesz, kręcisz się bez przerwy – próbowała udać zagniewaną. – No nie złość się. – Przysiadł na brzegu jej łóżka. – Idziesz do sklepiku? – Po obiedzie. Teraz usiłuję zasnąć. Właściwie to od ponad godziny próbuję, a ty mi tego nie ułatwiasz. – Szkoda czasu na spanie. – Połaskotał ją po żebrach. – Jesteś okropny, wiesz? – wybuchnęła śmiechem. – Wiem. I za to mnie lubisz. – Miał na sobie jasną koszulkę i spodnie od dresu. Pachniał wodą po goleniu. Nie był specjalnie przystojny, ale cechowały go niezwykle zaraźliwe poczucie humoru i emanująca pewność siebie. Tak. Lubiła go. Zdecydowanie go lubiła. Pod skórę szyi wszczepiono Uli ekspander, razem z gumowym korkiem, który znajdował się tuż pod linią włosów i połączony był cienką rurką z elastycznym workiem, co kilka dni napełnianym solą fizjologiczną. Obce ciało wypychało szyję, coraz bardziej przypominała dziób pelikana. Wydawało się to dziewczynie bardzo zabawne, więc śmiała się wraz z innymi. Śmiech pozwalał przetrwać nawet najtrudniejsze chwile i przy okazji ćwiczył mięśnie twarzy, dzięki czemu stawała się ona bardziej elastyczna. Ekspander miał za zadanie rozciągnąć skórę, aby potem dało się ją podciągnąć i tym samym unieść brodę, która zakryłaby dolne zęby. Na razie broda opadała, wskutek czego Ula nie mogła zadrzeć głowy. Wkłucia w korek nie były bolesne, natomiast szyja coraz bardziej puchła, stawała się napięta, zaczerwieniona i gorąca oraz uniemożliwiała poruszanie głową. – Dwa razy w tygodniu należy wstrzykiwać po dwadzieścia mililitrów soli fizjologicznej – instruował dziewczynę lekarz, kiedy już trzymała w ręku wypis ze szpitala. – Będę tego pilnować, ale czy mogę to robić sama, czy muszę jeździć do przychodni? – pytała zaciekawiona. – Wolno przeprowadzać zabieg w domu, ale ważne, by nie uszkodzić korka. Trzeba wkłuwać się w sam środek, dlatego wcześniej warto dobrze wymacać zgrubienie pod skórą – tłumaczył spokojnie. – Pamiętaj też o natłuszczaniu przeszczepów i ćwiczeniach. Żucie gumy wzmacnia mięśnie twarzy... No i widzimy się za półtora miesiąca. – Poklepał ją przyjaźnie po ramieniu i znikł za drzwiami pokoju lekarskiego. Jarek czekał już pod szpitalem. W ręku trzymał jej podróżną torbę. Nie czuła się komfortowo z workiem w szyi, bo ten jeszcze bardziej zniekształcał jej twarz, ale Jarkowi zupełnie to nie przeszkadzało. Wesoło coś opowiadał, kiedy maszerowali w stronę dworca. Ula zastanawiała się, czy chłopak rzeczywiście nie zauważa tego, jak ona wygląda. – Koniecznie zadzwoń do mnie, jak dojedziesz – nalegał nieco zmartwiony. – Nie stresuj się. Zadzwonię. W przedziale siedziała tuż obok niego, ale nie miała odwagi pozbyć się dystansu, którym się otaczała.

– Za chwilę wysiadam, bo dojeżdżamy do Wrocławia. – Ścisnął jej dłoń i przysunął do swoich ust. – Będę czekać na telefon, no a za parę tygodni znowu się spotkamy i liczę na to, że przyjedziesz kilka dni wcześniej, to zyskamy dla siebie więcej czasu. Jakoś tak niezauważalnie stali się parą. Tym razem postanowiła, że się nie zakocha, i nie myślała o Jarku inaczej, jak o fajnym chłopaku, z którym można miło spędzić czas. Nie planowała trwałego związku, nie szukała bliskości. Żyła chwilą, tym, co przynosił zaskakujący los. Tak było najwygodniej. Nie zaprzątała sobie głowy tęsknotą ani marzeniami o miłości. Pisanie przynosiło ulgę. Szybko, z pasją i bez większego wysiłku waliła w klawisze. Dobrze wiedziała, co chce przelać na papier. Stos zadrukowanych kartek powiększał się bez przerwy. Czuła jednak, że to jeszcze nie koniec tego etapu. Jakaś dziwna potrzeba działania nie pozwalała spocząć. Zapragnęła wydać książkę, by jej historia nie poszła w zapomnienie, tym bardziej że Roman nie poniósł żadnej kary. Pomyślała, że to będzie taka jej mała nagroda, owoc ciężkiej pracy. Chciała też uświadomić ludziom, że życie to wielki dar i nie warto z niego rezygnować, nawet jeśli wszystko obraca się w gruzy, bo na zgliszczach można budować od nowa. Musiała im powiedzieć, że choć czasami wszystko wydaje się przegrane, to nigdy nie jest prawda. Kiedy coś się kończy, zaczyna się coś innego. Pragnęła nieść pocieszenie, uprzytomnić, komu się da, że tak naprawdę nic nie dzieje się bez przyczyny. Ula uwielbiała o tym rozmyślać. Czuła spokój, czuła, że taka właśnie jest jej droga. Zaczynała nowe życie w zgodzie z sobą i ze swoim sumieniem – jakże odmienne od tego, które ofiarował jej Roman. Odwiedzały ją koleżanki, które poznała w szpitalu. Działo się coraz więcej i nie mogła narzekać na nudę ani nawet na samotność. Wciąż miała nowe pomysły. Jarek dzwonił kilka razy w tygodniu. Tęsknił, czego wcale nie ukrywał. Myślał o niej i czekał na powtórne spotkanie. – Cześć, króliczku. – Za każdym razem witał ją tak samo czule i z radością, ale ona nie potrafiła odwzajemnić uczucia i sama do końca nie wiedziała, dlaczego tak się dzieje. Tyle że strach przed rozczarowaniem i zranieniem wydawał się silniejszy niż wszystko inne, poza tym nie chciała zobowiązań i nie zamierzała obiecywać czegoś, czego sama nie była pewna. Kontrolowała swoje emocje z pewną satysfakcją. W końcu nauczyła się panować nad swoim życiem, co było dość przyjemne, więc nie myślała o tym, aby z tego rezygnować. Kupiła kapsułki z solą fizjologiczną, strzykawki i igły, ale zdecydowała, że jednak lepiej będzie, jak zastrzykami zajmie się ktoś, kto bardziej się na tym zna. Doktor, do którego jeździła na zabiegi, nie miał wprawdzie doświadczenia w tej materii, ale bez najmniejszych problemów i z dużą ostrożnością wykonywał swoje zadanie. Zawsze mogła liczyć na pomoc lekarzy i pielęgniarek w rodzinnym mieście. Naprawdę bardzo się starali i z niezwykłą życzliwością witali Ulę w swoich gabinetach. Rodzice jakby bardziej otworzyli się na jej potrzeby. Nie mogli zwrócić córce zdrowia i ładnego wyglądu, ale nie chcieli już zabraniać odrobiny wolności. Tato zawoził Ulę na dworzec i

do lekarzy, a mama robiła jej zakupy. W miarę swoich możliwości chcieli dać jej wszystko, czego potrzebowała. Chrzestna wysyłała stosy listów i co jakiś czas przywoziła drobne prezenty, ubrania. Doskonale znała gust Uli, więc bez większych problemów potrafiła wypatrzeć na sklepowych półkach coś, co pasowało i w czym dziewczyna dobrze się czuła. Powoli wszyscy zaczęli dostrzegać siłę Uli i wierzyć w lepsze jutro. Doceniali jej niezłomność i zdecydowanie. Uparta i z apetytem na życie, udowadniała im każdego dnia, że może być lepiej. Zaakceptowali ją taką, jaka była. Napęczniały solą fizjologiczną balon rozciągał skórę do granic możliwości. Niewygodny, odstający i coraz cięższy przeszkadzał, ale Ula nie bardzo się tym martwiła, bo oczami wyobraźni widziała już swoją piękną brodę. Bulwę osłaniała swetrami z golfem. Niespecjalnie miała ochotę na spotkanie z Jarkiem, ale zgodziła się go odwiedzić. Przez swoją przerośniętą szyję czuła się jeszcze mniej atrakcyjna niż zwykle, a ciągły dyskomfort nie nastrajał do romantycznych chwil we dwoje. Rzecz jasna, nie pragnęła na zawsze pozostać sama, ale w tej chwili szukała tylko przyjaciela, kogoś, z kim mogłaby wyjść na spacer, pożartować, porozmawiać na poważne tematy i spotkać się od czasu do czasu bez zobowiązań. Na razie chyba nie chciała być niczyją dziewczyną, bo to wciąż uświadamiało jej, że tak bardzo różni się od innych. Po związku z Adamem nie zamierzała powtórnie angażować się w przelotne przygody. Tej znajomości nie traktowała poważnie z obawy przed porażką. Nie chciała niepotrzebnie wkładać serca w coś, z czego i tak na pewno nic ważnego nie wyniknie. Spóźniony pociąg wtoczył się na peron, na którym Ulę powitał Jarek z bukietem czerwonych róż. – Myślałem, że się nie doczekam. – Uścisnął ją czule i odebrał podróżną torbę. – Dziękuję za śliczne kwiaty – uśmiechnęła się, jak zwykle niewidocznie, w jej głosie dało się wyczuć radosną nutkę. Jarek chyba nawet nie miał pojęcia, jak wiele dla niej znaczy taki gest. – Wynająłem pokój na kwaterze, więc za chwilę sobie odpoczniesz. – Mam nadzieję, że niezbyt daleko. – Marzyła o kąpieli i chwili wytchnienia w cichym i spokojnym miejscu z dala od ludzi. – Zaraz dotrzemy na miejsce. O jedzenie nie musisz się martwić, zrobiłem zakupy. Będzie z czego przygotować śniadanie, a na obiad możemy coś zamówić. Naprawdę cieszył się z jej przyjazdu i zadbał o wszystko tylko po to, aby Ula czuła się jak najlepiej. To jednak nie było możliwe. Nie czuła się dobrze. Zmęczona i brudna po długiej podróży, nie zdołała się odprężyć. Nie umiała zapomnieć o swojej twarzy, kiedy Jarek był tuż obok, kiedy na nią patrzył. Nieustannie zastanawiała się, dlaczego trwa przy niej i dlaczego chce spotykać się właśnie z nią, ale nie miała odwagi zapytać wprost. Sceptyczna, trochę podejrzliwa i pełna coraz silniejszych obaw, nie potrafiła się przełamać. Wolała zachować dystans na wypadek, gdyby za chwilę okazało się, że to tylko taki żart. Gdy był tuż obok i czuła jego dotyk, dopadał ją dziwny strach. Niepewność psuła jej całą przyjemność z obecności bliskiego człowieka. Jak miała uwierzyć, jak stanąć twarzą w twarz i

skryć się za kojącą niepamięcią? Słodycz nocy wypierała zawstydzenie, przynosiła wytchnienie i posmak normalności. Z pewnością Jarkowi nie przeszkadzało to, jak Ula wygląda, ale nie o niego tu chodziło. To w niej tkwiła bolesna zadra świadomości. Odwracała jednak głowę, kiedy szukał jej zapachu. Bała się odrzucenia, ośmieszenia i prawdy, która mogła pojawić się nagle i zniszczyć delikatną konstrukcję jej poczucia własnej wartości. Już nie bała się obcych ludzi, nie uważała się za gorszą, ale w takich chwilach, sam na sam, traciła pewność siebie. Paradoksalnie Jarek jednocześnie dodawał jej siły i wzbudzał lęk. Mieszanka sprzecznych uczuć wypełniała serce i myśli dziewczyny. Balansowała na rozchybotanej linie, która w każdej chwili mogła się zerwać. Twardo stąpająca po ziemi, ze wszystkich sił przywoływała rozsądek i przygotowywała się na najgorsze. Nie było wielkich słów ani obietnic. Liczyła się tylko chwila. Kilka dni zleciało błyskawicznie. Stały się miłym wspomnieniem, a może nawet zapowiedzią czegoś niezwykłego. Dziewczyna przestała liczyć operacje i zabiegi. Patrzyła w lustro z zainteresowaniem, obserwowała zmiany i uczyła się siebie od nowa. Nie myślała o dawnej Uli, po której nie zostało nic oprócz fotografii. Patrzenie na swoje odbicie nie zasmucało. Przyzwyczaiła się. Taka po prostu była, a świadomość, że zmienić się nie może, pozwalała jej pogodzić się z faktami. Stała się innym człowiekiem. Inaczej wyglądała, inaczej myślała i inaczej żyła. Całkowicie przewartościowała swoje pojmowanie świata. Pozostało jej tylko pokochać siebie i wykorzystać szansę otrzymaną od losu. Nie uważała, że ma jakąś specjalną misję do wypełnienia, jednakże swoją osobą dawała świadectwo temu, że można żyć pomimo wszystko, cieszyć się każdym dniem bez względu na to, co stało się w przeszłości i ile się straciło. Ula spotykała się z Jarkiem co kilka tygodni, zawsze wtedy, kiedy przyjeżdżała do szpitala. Zazwyczaj już na nią czekał i parę dni mieli tylko dla siebie. Podchodziła do tego związku bez ekscytacji, tak jakby prawdziwe emocje drzemały gdzieś w ukryciu, czekając na swój czas. Chętnie spędzała z chłopakiem czas, lubiła go jak przyjaciela, ale to jeszcze nie była miłość. Na razie nie umiała otworzyć się przed nim tak zupełnie, bez żadnych zahamowań. Instynktownie czuła, że nie są sobie przeznaczeni, a może po prostu nie wierzyła w to, że kiedyś będzie z kimś szczęśliwa. Myśl o spokojnej samotności wrosła w jej świadomość, zapuściła głębokie korzenie, chroniła przed porażką. Był obok, uśmiechał się, prawił komplementy, starał się ze wszystkich sił, aby wreszcie zrozumiała, że pragnie z nią być na stałe. Mimo to Ula nie zamierzała postawić swojego życia na jedną kartę. Z niemałym trudem stworzyła przecież własny, bezpieczny świat i nie chciała nim ryzykować. Jarek często dzwonił, czasami wysyłał list, wręczał kwiaty niemalże przy każdej okazji, ale Ula traktowała to jak atrapę prawdziwego uczucia. Niby tak blisko, a jednak bardzo daleko.

Wydawało jej się, że to po prostu nie jest właściwy człowiek, że serca się nie oszuka. Czy zdoła sobie wmówić, że czuje coś więcej, byleby tylko związać się z kimś na stałe, byleby ktoś stał obok niej przez resztę życia? Wątpiła w to. Wysiadła na dworcu w Katowicach. Rozejrzała się wokoło w nadziei, że w tłumie wypatrzy przyjaciółkę, ale napotkała tylko zaciekawione spojrzenia obcych ludzi. Postanowiła poczekać. Przysiadła na jednej z ławek, postawiła obok siebie podróżną torbę i spojrzała na zegarek. Nie patrzyła na innych, chociaż czuła na sobie ich wzrok. – Patrz, jak ona wygląda. – Usłyszała czyjeś śmiechy. Obok stało kilku rozbawionych wyrostków, którzy z całą pewnością czuli się pewnie wśród kolegów. Mieli odwagę tylko w grupie, żałośni i bezmyślni. Była przekonana, że żaden z nich nie odezwałby się do niej, gdyby został sam, bez kumpli. Nie zamierzała reagować na zaczepki i niespecjalnie przejmowała się ich docinkami. To był nic nieznaczący bełkot. Chciała tylko, żeby nie podchodzili bliżej, chociaż już obmyślała plan obrony. Nie bała się, ale krępowała ją świadomość, że wskutek zainteresowania łobuzów skupia na sobie jeszcze większą uwagę niż zazwyczaj. – Hej, Michael Jackson... coś ci się do gęby przykleiło! – drwili coraz głośniej, czuli się bezkarni. Nie brali jej za człowieka. Ot, jakiś dziwoląg, ciekawostka, którą można pooglądać, wyzwać i poniżyć. Spokojnie odwróciła głowę w stronę wyrostków i przyjrzała się im dokładnie. Widziała bezczelne uśmiechy na pryszczatych twarzach. Uważali się za lepszych od niej. Ani myślała uciekać i chować się w dworcowej ubikacji. Miała takie samo prawo siedzieć na tej ławce, jak każdy inny podróżny. Wygląd nie mógł być powodem dyskryminacji. Co z tego, że Ula się komuś nie podoba? Świat tak samo należał do niej, jak do zdrowych ludzi i żadne głupie gadanie nie zdoła odebrać jej pewności siebie. Była kimś, była Ulą Jaworską, kobietą i człowiekiem, a jeśli ktoś myślał inaczej, to już jego problem, nie jej. Nie po to przeżyła, nie po to walczyła z bólem każdego dnia, aby teraz jakieś łobuzy zachwiały jej samooceną. Uśmiechnęła się w duchu do siebie. Nie czuła złości ani tym bardziej nienawiści. Oni po prostu tak niewiele wiedzieli, nieświadomi marności swojej egzystencji. Wyprostowała się z godnością. – Przepraszam za spóźnienie, ale ojciec musiał znaleźć miejsce do parkowania. – Zasapana Klaudia przysiadła na ławce i mocno uścisnęła Ulę. – Długo czekasz? – Nie, może z dziesięć minut. – Pewnie jesteś zmęczona i głodna. – Szczerze mówiąc, straszliwie chce mi się pić, ale wytrzymam. – Wzięła koleżankę pod ramię. Maszerowały dość szybko w kierunku wyjścia. Miała dosyć dworca, tych wszystkich ludzi, którzy tłoczyli się na peronach, w holu i przy kasach. Gdziekolwiek spojrzała, było ich pełno. Wreszcie chciała odpocząć, pozbyć się duszącej maski, usiąść wygodnie i przebrać się w coś wygodniejszego. Potrzebowała krótkiej przerwy, wytchnienia od świata i odrobiny spokoju.

– Jutro możemy wyskoczyć na działkę, rozpalimy sobie ognisko – zapowiedziała Klaudia. Obmyśliła już plan na ich wspólne dni, tak aby Ula nie narzekała na nudę. – Wiesz? Nie pamiętam już, kiedy siedziałam przy ognisku, chyba jeszcze jak chodziłam do szkoły, dawno temu. Pyszna pieczona kiełbaska... i ziemniaczki... i taki spieczony chleb też jest boski – rozmarzyła się. – Przyjdzie Agata. Kumplujemy się od podstawówki – wyjaśniała Klaudia, gdy dojeżdżały na miejsce. – Na pewno się polubicie. Odwiedzamy się kilka razy w tygodniu. – Pewnie wszędzie razem chodzicie. Fajnie macie. Marzyła o przyjaciółce od serca, z którą wychodziłaby na zakupy i gadała o babskich sprawach. Chciałaby mieć komu zwierzać się z najskrytszych sekretów. Byłoby pięknie móc zajść do kogoś mieszkającego kilka domów dalej, gdy potrzebowała pocieszenia. Zawsze fantazjowała o bratniej duszy, ale jakoś nikogo takiego nie spotkała. Wciąż tylko koleżanki, fajne kumpele, a jeśli nawet przyjaciółki, to z innego miasta. Nigdy nie było na wyciągnięcie ręki takiej, z którą chętnie spędzałaby wolny czas. Odkąd pamięta, lepiej dogadywała się z chłopakami. Przy dziewczynach czuła się dziwnie, jakby nadawała na innych falach, jakby nie pasowała do babskiego świata. Odnosiła wrażenie, że po prostu myśli inaczej niż one. Koleżanki tworzyły zżyte paczki, ale ona wolała pozostać lekko na uboczu, a później już miała tylko kolegów i przy nich wreszcie zachowywała się swobodnie. Jedyna w swojej klasie technikum, zawsze w otoczeniu adoratorów, znalazła się w końcu we właściwym miejscu. A teraz już nie była nieśmiała. Wykształciła w sobie silny charakter. Nic i nikt jej nie złamie ani nie zniszczy. Wciąż jednak uparcie szukała przyjaciółki, takiej na dobre i na złe, lecz kiedy myślała, że wreszcie pojawił się ktoś taki, nagle czar pryskał. Wyjazd, odległość, głupie plotki, nierozważnie wypowiedziane słowo, żart – zawsze zdarzało się coś, co burzyło niestabilną konstrukcję kobiecej zażyłości. Może nie była dostatecznie wrażliwa – ani tym bardziej przewrażliwiona – by w jej życiu zaistniała taka przyjaźń. Mówiła to, co myślała, a to okazywało się dla niektórych barierą nie do pokonania. Często odnosiła wrażenie, że prawda dla wielu ludzi nie jest ważna. Niepokorna, z własnym pomysłem na życie, najwyraźniej nie nadawała się na superprzyjaciółkę. Wolała chodzić swoimi ścieżkami, a to akurat mało komu odpowiadało. Rodzice Klaudii, sympatyczni ludzie, którzy nie mieli nic przeciwko temu, żeby Ula przyjechała na kilka dni, nie zadawali kłopotliwych pytań. Przyjęli ją pod swój dach z życzliwością i zrozumieniem. Oni też chcieli pomóc tragicznie doświadczonej koleżance córki. – Kawa, herbata czy coś zimnego? – zapytała Klaudia, kiedy weszły do jej pokoju. Jasne, przytulne pomieszczenie z dużym oknem na ostatnim piętrze wydało się dziewczynie oazą spokoju. Nareszcie mogła głęboko odetchnąć, usiąść wygodnie na kanapie i odpocząć po męczącej podróży. – Poproszę coś zimnego. Nawet zwykłą wodę, cokolwiek, byleby mokre. – Szybko się przebrała, związała włosy w koński ogon i wyjrzała przez okno, z którego widać było całe osiedle. Chłodny, ale przyjemny wiatr owiewał jej twarz i przynosił ulgę. – Przywiozłam

maszynopis. Będę musiała zrobić ksero, zanim oddam swoją pracę w jakimś wydawnictwie. – Ula wyciągnęła z torby dużą szarą kopertę wypchaną zadrukowanymi kartkami. Rozmawiały o tym pomyśle już wcześniej, przez telefon. Nie za bardzo wiedziały, jak powinny zabrać się do realizacji dalszych planów. Nie orientowały się, gdzie iść, z kim rozmawiać i czy w ogóle mają jakieś szanse na to, aby ktokolwiek zainteresował się tym, co napisała Ula, ale przynajmniej tym razem dziewczyna nie była sama ze swoim postanowieniem. Nie zamierzała też czekać. Chciała wziąć sprawy w swoje ręce. To był kolejny cel, który sobie postawiła. Nie mogła już zawrócić. Myśl o wydaniu książki stała się jej kolejną siłą napędową. – Zaraz przyniosę książkę telefoniczną i sprawdzimy, czy są tu w pobliżu jakieś wydawnictwa, a pojutrze pojeździmy i poszukamy. Może coś z tego wyjdzie... – ... a jak nie, no to trudno. Płakać nie będę, ale przynajmniej powiem sobie, że próbowałam. – Mam nadzieję, że ci się powiedzie, i już nie mogę się doczekać, kiedy przeczytam twój tekst. – Nie wiem, czy dasz radę. To wielkie tomisko... ale oczywiście, tak jak obiecałam, zostawię ci maszynopis. Chciałabym poznać twoje zdanie na temat tego, co wyprodukowałam. – Zastanawiała się, czy Klaudia mówi tak z grzeczności, czy rzeczywiście chce czytać jej wypociny, te kilkaset stron niezredagowanego materiału, pełnego trudnych wspomnień. – Mama też chce ją przejrzeć, a Agata dopytuje się o książkę, od kiedy jej powiedziałam, że skończyłaś... Oho, o wilku mowa. – Przy drzwiach wejściowych zabrzęczał dzwonek. Klaudia szybko zerwała się z kanapy i po chwili już we trzy siedziały w pokoju przy gorącej herbacie, zajadając pyszny sernik. – Dużo o tobie słyszałam. Klaudia opowiadała mi, że chcesz wydać swoją historię – zagadywała Agata. – Tak, mam takie marzenie, ale nie wiem, czy to w ogóle możliwe. Jutro wybieram się z Klaudią do różnych wydawnictw. Zobaczymy, co zdziałamy. – Fajnie by było, gdyby ci się udało! No i będę poganiać Klaudię, żeby czytała szybko, bo już nie mogę się doczekać! – Agata zaśmiała się radośnie. – Kiedy widzisz się z Jarkiem? – wtrąciła niewyraźnie Klaudia, z buzią zapchaną kolejnym kawałkiem ciasta. Dobrze znała Jarka, bo kilka razy we trójkę w tym samym czasie spotkali się w Polanicy Zdroju. – Jak będę jechać do szpitala, za jakieś dwa tygodnie. – Szkoda, że mieszkacie tak daleko od siebie – odezwała się Agata. – Długo już się spotykacie? – Kilka miesięcy. Dzwonimy do siebie prawie codziennie, no i Jarek ciągle się dopytuje, kiedy wreszcie się zobaczymy, a przecież wie dobrze, że wcześniej nie przyjadę. Bardzo mu zależy na tym związku... – Może zaproś go do siebie – zaproponowała Klaudia. – Nie, to chyba nie jest dobry pomysł. Moi rodzice padliby z wrażenia, gdyby dowiedzieli

się, że znowu się z kimś spotykam. Wiedzą, że dzwoni do mnie jakiś chłopak, ale biorą go za zwyczajnego kolegę, a ja na razie nie chcę niczego tłumaczyć. Zupełnie nie są przygotowani na takie rewelacje, przynajmniej tak mi się wydaje. Poza tym wolę jeszcze poczekać... – W sumie masz rację. Nie ma co się spieszyć. Lepiej najpierw dobrze się poznać, niż potem wszystko odkręcać – przytaknęła Agata. – Właśnie wysłał do mnie esemesa – Ula promieniała z zadowolenia. – No to mów, co napisał – ekscytowały się dziewczyny. – Nic ważnego, ale co tam... mogę wam przeczytać: „Króliczku kochany, tęsknię za tobą bardzo i myślę o tobie cały czas. Mam nadzieję, że nie zapominasz o mnie”. Też o nim myślała i coraz bardziej, prawie wbrew sobie, zaczynała tęsknić. Przy Jarku czuła się potrzebna i jakby bardziej kobieca. Nie ziściły się słowa Romana, kiedy powtarzał: „Nie będziesz ze mną, to nie będziesz z nikim”. Wtedy nie rozumiała tego, co miał na myśli i co planował. Nie wiedziała, że jest zdolny do takich potworności, jakie jej zgotował. Teraz czuła pewien rodzaj satysfakcji. Każdego dnia czytała słodkie słowa i słyszała stęskniony głos Jarka, ale wciąż nie była pewna, czy to już miłość, czy tylko głęboka sympatia. Kiedy odjeżdżał, pragnęła jak najszybciej znaleźć się przy nim, ale kiedy znowu go widziała, czegoś jakby brakowało. Na razie nie zamierzała niczego zmieniać. Spotkania co kilka tygodni zaostrzały apetyt, budziły tęsknotę i marzenia o przyszłości. Nie chciała niczego przyspieszać ani decydować o tym, co dalej. Nie zastanawiała się, co wyniknie z tej dziwnej znajomości. Ogień buchał i rozsypywał migoczące iskry, dawał ciepło w ten chłodny wieczór. Ula czuła się wspaniale i zupełnie zwyczajnie, jak gdyby nigdy nic złego się nie stało. Tylko czasami zerkała w stronę pobliskich działek, upewniając się, czy aby na pewno nikogo nie ma w pobliżu. Nie chciała, aby ktoś wypatrzył jej twarz rozświetloną blaskiem ogniska. – Twoja się pali! – krzyknęła Agata. Wysoka, zgrabna, długowłosa i bardzo sympatyczna blondynka długim kijem z własną skwierczącą kiełbaską próbowała ratować sytuację. – Zaraz z obu nic nie zostanie. – Klaudia się zaśmiała i szybko złapała metalowy szpikulec, który służył do grzebania w żarze. – Lubię przypieczone – zażartowała Ula. Wszystkie trzy siedziały na wcześniej przygotowanych pieńkach, ustawionych wokół ogniska. Obok, na stoliku, porozstawiały papierowe tacki, plastikowe sztućce i styropianowe kubki. Klaudia wyciągnęła z torby musztardę, keczup i chleb. Dziewczyny starały się ze wszystkich sił sprawić Uli radość. W duchu dziękowała Bogu za opiekę i za tych wszystkich dobrych ludzi, dla których nie była tylko marną, śmieszną, pożałowania godną pokraką. Dzięki ich życzliwości mogła chwytać wiatr w żagle, przeć naprzód i z uporem maniaka po prostu żyć tak zwyczajnie, jak się dało. Powoli odkrywała tajemnicę... Wszystko jest możliwe, wystarczy tylko mocno uwierzyć. Wiara to siła, o której nie wolno zapominać, bo niejedno potrafi sprawić i odmienić na lepsze. Wystarczy czegoś bardzo chcieć.

Najpierw udały się do punktu ksero. Ula postanowiła zrobić kopię pracy, aby zostawić ją w wydawnictwie, które miało siedzibę niedaleko domu Klaudii. Okazało się, że powielanie kilkuset stron potrwa co najmniej dwie godziny, więc zyskały czas na chodzenie po sklepach i spacer po mieście. Ula nie była tym faktem specjalnie zachwycona, ponieważ dzień był wyjątkowo gorący i słoneczny, ale uznała, że każde marzenie wymaga poświęceń. Nie mogła pozwolić sobie na wielkie zakupowe szaleństwo, bo zaoszczędzone pieniądze musiały wystarczyć na opłacenie kopii maszynopisu, co nie było zbyt tanie, no i później na wyjazd do Warszawy. Zdecydowała bowiem, że jedno wydawnictwo to za mało. Poza tym wydawało jej się, że w stolicy ma większe szanse na publikację. Nie mogła bezczynnie czekać, aż coś się samo zrobi, aż ktoś ją wyręczy. Miała plan, miała marzenie i siłę – i pragnęła zmian. Zamierzała znaleźć drogę na drugą stronę tęczy. Weszły po drewnianych schodach na pierwsze piętro kamienicy, tam gdzie znajdowało się biuro wydawnictwa. Ula cicho zapukała i niepewnie zajrzała do pokoju, w którym siedziała kobieta w średnim wieku. – Dzień dobry. Właściwie to nie wiem, od czego zacząć, więc od razu przejdę do rzeczy... – Głęboko odetchnęła, chociaż maska uniemożliwiała swobodną cyrkulację powietrza. – W czym mogę pomóc? – Elegancka kobieta spojrzała na dziewczyny znad okularów. – Napisałam książkę... a właściwie to są moje wspomnienia. Szukam wydawnictwa, które byłoby zainteresowane ich wydaniem. – Z torebki wyjęła grubą, szarą kopertę, w której zamknięta została jej przeszłość. – Czy mogę liczyć na to, że ktoś zerknie na moją pracę? – Proszę to zostawić. – Sekretarka z zaciekawieniem przyglądała się Uli, ale chyba niezbyt zainteresowało ją to, z czym przyszła ta nietypowa petentka i co też ma do powiedzenia. – Byłabym wdzięczna za odesłanie maszynopisu, gdyby wydawnictwo jednak nie zdecydowało się na nawiązanie współpracy. – Oczywiście, skontaktujemy się z panią. Proszę podać swój adres i telefon... – Kobieta zapisała wszystkie potrzebne dane na jakimś małym karteluszku i wrzuciła go do koperty z kserówkami. – W takim razie będę czekać na wiadomość. Ula miała niejasne przeczucie, że nic z tego nie wyjdzie. Nie wyczuła specjalnego zaciekawienia tematem, a i miejsce jakoś nie nastrajało optymistycznie... Mimo to gdzieś na dnie serca wciąż żywiła nadzieję, że może ktoś znajdzie chwilę czasu i doceni jej pracę. Musiała czekać. Wspomnienia wróciły. Te same ulice, znajome miejsca, obskurny dworzec. Miasto prawie się nie zmieniło, a przeszłość nagle wydała się Uli wcale nie tak odległa. Przez chwilę odniosła wrażenie, jak gdyby nigdy nie wyjeżdżała z Warszawy, jakby wyszła tylko załatwić jakąś sprawę i miała zaraz wrócić do Romana, który na nią czekał w mieszkaniu. Poczuła niepokój, taki sam jak kiedyś. Duszący, przytłaczający i dokuczliwy... Tylko teraz już nie była Ulą sprzed lat, kulącą

się w nieustannym strachu przed ciosami. Teraz jej życie stało się zupełnie inne, choć nietypowe, dziwne, ale pomimo wszystko lepsze. – Idziemy pieszo czy jedziemy? – z rozmyślań wyrwał ją głos koleżanki. – To niedaleko, więc możemy się przejść. Ciekawa jestem, co odpiszą z tego katowickiego wydawnictwa... – zastanawiała się głośno. – Na pewno się z tobą skontaktują i pamiętaj, że od razu musisz dać mi znać. Trzymam kciuki. – Zauważyłaś, że tutaj ludzie jakoś mniej się na mnie gapią? – Od razu jak tylko wyszły z dworca, dostrzegła różnicę. Nie zwracała na siebie szczególnej uwagi, co było wręcz zaskakujące. Już przyzwyczaiła się, że wszędzie znajduje się w centrum zainteresowania, więc taka zmiana wydała jej się dość niezwykła. Czasami ktoś na nią spojrzał, ale nie odczuła tej okropnej zbiorowej, chorej ciekawości. Ludzie zajęci własnymi sprawami, zamyśleni pędzili przed siebie. Nie zauważali tych, którzy byli tuż obok, a może po prostu inność przestała ich szokować. – Do Warszawy przyjeżdżają najróżniejsi ludzie. Mieszkańcy stolicy już się przyzwyczaili, że czasami pojawia się ktoś wyjątkowy... Odmienność na pewno nie wzbudza tu takiej sensacji, jak w mniejszych miejscowościach. Powiedziałabym wręcz, że bywa traktowana jako zaleta... – Święta racja. Fajnie tak się wtopić w tłum – zażartowała Ula. Nie miała złudzeń. Doskonale wiedziała, że nie przestanie ot tak, z dnia na dzień, przyciągać zaciekawionych spojrzeń. Ale to nie mogło odebrać jej pragnienia życia. Miała przyjaciół, rodzinę, nawet chłopaka, któremu podobała się taka, jaka była. Czuła się szczęśliwa, chociaż fizyczne ułomności utrudniały zwyczajne funkcjonowanie. Prawdziwym nieszczęściem jednak nie są słaby wzrok, słuch czy blizny na twarzy, ale udręczenie psychiczne, zniewolenie i brak nadziei. Te koszmary pozostawiła już za sobą. – Jestem straszliwie głodna. Wstąpimy gdzieś do baru? – zaproponowała Klaudia. – Znajdziemy taki, w którym będziesz mogła spokojnie zjeść – dodała od razu. Dobrze wiedziała, że dla Uli to duży problem. – Sama nie wiem. Najwyżej wezmę coś na wynos i zjem w pociągu. No nic... zobaczymy. – Machnęła niedbale ręką na znak, że jest gotowa na podjęcie kolejnego wyzwania. – Szkoda, że nic nie załatwiłyśmy – westchnęła rozczarowana. – Trudno. Nie wiedziałam, że te wydawnictwa zajmują się tylko książkami popularnonaukowymi, ale może jednak z tych Katowic coś wyjdzie – pocieszała Klaudia, chociaż sama czuła się chyba trochę zawiedziona. – Chyba nie najlepiej przygotowałyśmy się do tych poszukiwań... – Co ma być, to będzie. W każdym razie modlę się, żebyśmy zdążyły na pociąg. Do odjazdu zostało tylko trochę ponad godzinę, a mamy puste żołądki – przypomniała Ula. – Dobrze, że kupiłyśmy już bilety. W jadłodajni ze swojskim jedzeniem siedziało kilka osób. Wybrały miejsca w najdalszym

kącie, tam gdzie nikt nie mógł przyglądać się Uli, ale i tak nie czuła się zbyt pewnie. Bała się, że ktoś podejdzie, usiądzie przy sąsiednim stoliku, zerknie na jej twarz. Starała się zjeść jak najszybciej, aby wreszcie nałożyć maskę. – Nie stresuj się, ale i nie odwracaj, bo sprzątaczka zaczyna krążyć koło nas – szepnęła Klaudia. – Jedz spokojnie, jak ktoś będzie nadchodzić, to ci powiem... Zamówić coś jeszcze? – Nie, dziękuję. Najadłam się. – Po drodze poszukamy czegoś słodkiego do pociągu – zadecydowała przyjaciółka. – Musimy trochę przyspieszyć, jak chcemy jeszcze zrobić jakieś zakupy. – Mogłyśmy od razu jechać do jeszcze innego wydawnictwa, a tak to czasu już nie ma. W każdym razie mam już dosyć tych poszukiwań. Na razie wstrzymam się ze wszystkim i poczekam na wieści z Katowic. Jak nic z tego nie wyjdzie, to wtedy będę się zastanawiać, co dalej – oznajmiła Ula, kiedy kierowały się w stronę dworca. – Ale fajną zrobiłyśmy sobie wycieczkę, co? – Klaudia odgarnęła z twarzy gęste, ciemne loki i nałożyła okulary przeciwsłoneczne. – Pewnie, że fajną, tylko ja już jestem wykończona. Stopy mnie bolą okrutnie... – Po co wkładałaś obcasy? – Bo lubię, ale to chyba jednak nie był dobry pomysł. W takich butach ładnie noga wygląda, no i od razu wyższa się robię – Ula zaśmiała się cicho. Jaka miła odmiana! W końcu starała się lepiej wyglądać i wcale przy tym nie myślała o swojej twarzy. Cudownie było mieć błahe problemy, które dało się rozwiązać za pomocą pięknego, acz niewygodnego obuwia. Drżącymi rękoma otworzyła dużą, szarą kopertę z maszynopisem w nadziei, że w środku będzie jakaś wiadomość. Była. „Nie jesteśmy zainteresowani wydaniem Pani książki” – przeczytała. Poczuła zaskakująco duże rozczarowanie, chociaż przecież w gruncie rzeczy spodziewała się takiej odpowiedzi. Od razu zauważyła, że nikt nawet nie pokusił się o przeczytanie tego, co napisała. Kartki pozostały idealnie gładkie i czyste, bez najmniejszych zagięć. Ułożone identycznie jak w dniu, kiedy zaniosła je do wydawnictwa. Wróciły nawet w tej samej kopercie. – Co to za przesyłka? – Mama z zaciekawieniem zajrzała do pokoju, kiedy listonosz wyszedł. – Nic ważnego. – Ula szybko schowała pakunek do szuflady biurka. Nie chciała o tym rozmawiać. Najpierw sama musiała jakoś przetrawić złą wiadomość. Może i dobrze, że nikomu w domu nie mówiła o swoim pomyśle. Wolała poczekać, sprawdzić, coś osiągnąć, aby potem z dumą ogłosić, że coś się jej udało. Ostatecznie doszła do wniosku, że to jednak nie jest właściwy czas na szukanie wydawnictwa i że należy poczekać. Poza tym nie miała ochoty ani siły szukać dalej tak od razu, z rozpędu. Jednak za wcześnie. Nie musiała się spieszyć. Wydanie książki mogło poczekać, zresztą nie była już zupełnie pewna tego, czy w ogóle powinna to zrobić. Nie chciała dopraszać się o uwagę, bo to zdawało się zbyt uwłaczające i zawstydzające. „Nie udało się, trudno” – powiedziała cicho sama do siebie. Pomimo wszystko odczuła malutką satysfakcję z tego, że w

ogóle spróbowała. – Kto chce zagrać w karty? – Ula wpadła do pokoju chłopaków. – Brakuje nam jednej osoby do remika. Znów była w szpitalu, znów czuła się tu dobrze i pewnie. – Mogę się przyłączyć, ale najpierw musicie nauczyć mnie grać – odezwał się przystojny, wysoki brunet z szerokim uśmiechem na twarzy. Miał na sobie białą, szpitalną piżamę. Wyglądał jak młody stażysta, który właśnie przyjechał na praktyki i którego przez pomyłkę wzięto za pacjenta. – Świetnie. Siedzimy w pokoju naprzeciwko, zapraszam. – Otworzyła szeroko drzwi. Na stole przykrytym wzorzystą ceratą stały kolorowe kubki i leżały dwie talie kart. Dziewczyny wesoło o czymś rozprawiały, przygotowywały ekspresowe zupki i pachnącą herbatę. Ktoś wyciągnął ciastka z szafki, ktoś inny przyniósł słone paluszki. Jak zawsze po kolacji szpital zaczynał tętnić życiem. Ula nie zwracała na Grzesia większej uwagi, chociaż lubiła z nim porozmawiać. Był fajnym chłopakiem z niezwykłym poczuciem humoru, inteligentnym, niewiele młodszym od niej, no i cieszył się powodzeniem wśród pacjentek. Miał ładny uśmiech, łagodne spojrzenie i gęstą, ciemną czuprynę. Zauważyła, że od kilku dni spaceruje z dziewczyną z sali obok, więc tym bardziej nie zaprzątała sobie nim głowy. Właściwie nigdy nie patrzyła na nowych znajomych jak na potencjalnych kandydatów na chłopaka, bo przecież gdzieś tam czekał na nią Jarek. Nie czuła się samotna ani opuszczona. Nie była sama i nie szukała przygód. Grzesia traktowała po prostu jako nowego kolegę, z którym miło zagrać w karty, pogadać o głupotach, pośmiać się i pożartować rano przy umywalkach. Nie miała bladego pojęcia, że oto przeznaczenie daje jej znak, a szczęście jest na wyciągnięcie ręki. To był jego pierwszy i ostatni pobyt w szpitalu. Wiele lat temu mama zapisała go na długą listę oczekujących, aby mógł pozbyć się niewielkiej blizny na ramieniu. Otrzymał wezwanie, kiedy już sam nie pamiętał, że w rejestrach jest jego nazwisko. Skoro jednak nadeszła jego kolej, przyjechał, choć w zasadzie nieduża blizna wcale mu nie przeszkadzała. – Przyszedłem się pożegnać. – Grześ niepewnie wszedł do pokoju dziewczyn i podszedł do stołu, przy którym siedziała Ula. – Pewnie cieszysz się, że już wychodzisz... Nie będzie z kim w karty pograć. Stara ekipa wykrusza się powoli. – Spojrzała na niego trochę zaskoczona, bo przecież nie byli z sobą specjalnie zżyci, a teraz stał tuż obok i uśmiechał się jakoś dziwnie. – Tak szybko zleciało... Mogłabyś mi dać swój adres? – zapytał nieco zawstydzony. – Nie ma sprawy, nawet ci motto życiowe naskrobię, jak masz coś do pisania – zażartowała, ukrywając zdziwienie. Nie spodziewała się tego pytania. Po co mu to, skoro i tak widzą się ostatni raz w życiu? „Pewnie kolekcjoner adresów” – uznała w duchu. Polubiła go bardzo, ale nie liczyła na dalszą znajomość. „Nieważne, co nas spotyka, lecz jak na to reagujemy” – zanotowała pod adresem. – Banalny przekaz, ale prawdziwy – dodała

życzliwie i zajęła się przeglądaniem gazety. Nie dowiadywała się o jego adres, bo uznała to za bezcelowe. On miał swoje życie, zupełnie inne od tego, które sama znała. Pochodzili z kompletnie różnych światów. – Na pewno napiszę – zapowiedział, nim wyszedł z pokoju. – W porządku. – Odprowadziła go wzrokiem i powróciła do swojego zajęcia. Dałaby sobie rękę uciąć, że tego nie zrobi, a jego prośba była podyktowana zwykłą grzecznością. Nie liczyła na dalsze kontakty z tym sympatycznym chłopakiem, bo niby po co miałby pisać? Czego mógł od niej oczekiwać, kim miałaby się stać dla niego? Pytania kłębiły się w jej głowie, ale tylko przez chwilę, nim całkiem o tym wszystkim zapomniała. Jak co dzień listonosz przyniósł kilka listów od szpitalnych znajomych. Zdumiała się, kiedy zauważyła, że jeden z nich jest od Grzesia. Kierowana ciekawością szybko otworzyła białą kopertę i zaczęła czytać. Cześć, Ula! Zastanawiam się, co u Ciebie słychać. Jakoś tak szybko minął mi pobyt w szpitalu, a teraz, no cóż, milo wspominam tamten czas, nowych znajomych i miejsce. Cieszę się, że się poznaliśmy, i mam nadzieję, że znajdziesz trochę czasu, żeby do mnie napisać, chociaż kilka zdań. Pomyślałem sobie, że jak znowu przyjedziesz do szpitala, to mógłbym Cię odwiedzić, tylko najpierw daj znać, kiedy się wybierasz do Polanicy. U mnie wszystko w porządku. Czekam na list i pozdrawiam. Grześ PS Mój adres znajdziesz na kopercie. Nie miała pewności, czy w ogóle powinna odpisywać, bo w dalszym ciągu uważała, że to nie ma sensu. Był jednym z wielu znajomych, którzy pojawiali się na chwilę i znikali na zawsze. Nie za bardzo wiedziała, jak korespondować z chłopakiem, którego znała zaledwie kilka dni. Nie chciała czynić żadnych zwierzeń ani się zanadto zaprzyjaźniać. Dlaczego miałaby mu opisywać, co czuje i o czym marzy? Był kimś obcym, komu nie należy mówić zbyt wiele. Odpowiedziała mu jednak. Zawsze odpisywała na listy i tym razem nie zamierzała robić wyjątku, poza tym w gruncie rzeczy lubiła skromnego, cichego Grzesia o łagodnym spojrzeniu. Pomyślał o niej, poświęcił czas, żeby wysłać tych kilka słów... Czuła się wręcz zobowiązana do okazania mu tej samej grzeczności. Dłuższy czas zastanawiała się, co wystukać na maszynie. Przyzwyczajona do klecenia długaśnych epistoł teraz stanęła przed dylematem. Witaj, Grzesiu! Nie ukrywam, że sprawiłeś mi niespodziankę, ponieważ nie spodziewałam się, że napiszesz.

Cieszę się, że nie zapomniałeś o mnie, i oczywiście byłoby mi bardzo miło, gdybyś odwiedził mnie w szpitalu. Do Polanicy wybieram się 15 czerwca, więc jeśli znajdziesz trochę wolnego czasu, to zapraszam. U mnie też wszystko w porządku i mam się dobrze. Dziękuję za list i pozdrawiam. Ula PS Teraz siedzę i czekam na wenę, bo kusi mnie, żeby zacząć malować kolejny obraz, ale nie mam koncepcji . Starannie złożyła białą kartkę i włożyła do koperty, na której namalowała gronową gałązkę. Zawsze przyozdabiała listy, tak aby wyróżniały się wśród innych, żeby pozostały miłą pamiątką. Wysłała tę krótką wiadomość i znowu zapomniała o kimś, kto pchany siłą przeznaczenia, szedł w tę samą stronę, patrzył tam, gdzie i ona kierowała wzrok... Czas był jego sprzymierzeńcem. Bóg obmyślił już plan dla tych dwojga, plan, którego nikt jeszcze nie znał. Przygotował dla Uli i Grzesia ich własny cud miłości. Ich los był przesądzony, tylko jeszcze o tym nie wiedzieli. Znowu spotkała się z Jarkiem, który jak zwykle czekał na nią na dworcu. Mocno przytulił Ulę na powitanie, co zawsze trochę ją krępowało. Nie potrafiła mu okazywać uczuć w takim stopniu, jak on by tego chciał. Powściągliwa, trochę skryta, wolała zachować rezerwę, żeby nie mógł jej skrzywdzić, dotknąć miękkiego jądra duszy. Bez tej kruchej skorupki byłaby zupełnie bezbronna, ale przez nią nie potrafiła się cieszyć do szaleństwa ani popadać w rozpacz. – Pokaż mi swój pierścionek – zagadnął Jarek jakby od niechcenia. Siedzieli w wynajmowanym pokoju przy włączonym telewizorze i spożywali późną kolację. – Fajny, prawda? – Podała mu złote świecidełko. – Ciekawy. Nie widziałem jeszcze głowy lamparta, który ma cętki z cyrkonii. Nałożył pierścionek na swój mały palec, jakby sprawdzał jego rozmiar. – Kupiłam go w Krakowie kilka lat temu. – Jeszcze przed wypadkiem, przypomniała sobie. Ale nie, nie traktowała go jako pamiątki po czasie spędzonym z Romanem. Nigdy nie była zbytnio sentymentalna, dlatego rzeczy nie przywoływały bolesnych wspomnień. Sama wybrała ten klejnocik i należał tylko do niej, wyczuwała w nim talizman. – Proszę. – Ujął dłoń Uli i wsunął ozdobę na jej palec. – Aż do śmierci... – zażartowała rozbawiona i zajęła się robieniem kolejnej kanapki. – Spędzamy z sobą za mało czasu... – bąknął. – Mieszkamy daleko, ale przecież jest fajnie. Przynajmniej się nie nudzimy – próbowała obrócić w żart ten zbyt poważny temat. Jak dla niej było za wcześnie na dyskusje o wspólnej przyszłości. Wszelkie nieśmiałe próby ograniczania przez Jarka jej wolności wzbudzały natychmiast niepokój. W głowie dziewczyny włączał się alarm, zapalało się czerwone światło. Niezależność pozostawała priorytetem, była tym wszystkim, do czego dążyła i czego pragnęła, a nieostrożne słowa chłopaka błyskawicznie wzmagały jej czujność i wzniecały bunt. Chciała się z

nim spotykać bez zobowiązań. To ją w zupełności zadowalało i będzie musiało wystarczyć jemu. Ula siedziała na szpitalnym łóżku. Czytała książkę. Kinga rozwiązywała krzyżówki na balkonie, a Mariola, która pierwszy raz przyjechała do Polanicy Zdroju, drzemała z podkurczonymi kolanami. Panował niczym niezmącony spokój. Kolejne leniwe, szpitalne popołudnie. Nagle ktoś cicho zapukał. Nikt nie zareagował. Uli przyszło na myśl, że się przesłyszała, więc znowu zajęła się lekturą, ale po krótkiej chwili znowu dobiegł ją charakterystyczny dźwięk. – Proszę wejść – powiedziała, nie odrywając wzroku od zadrukowanych kartek. – Cześć, Ula. – Cześć. – Zdumiona wpatrywała się w Grzesia, który szczerzył do niej zęby w drzwiach. – Siadaj. – Poklepała miejsce na swoim łóżku okrytym bordowym kocem. – Ale mnie zaskoczyłeś! Co ty tutaj robisz? – Pomyślałem, że wpadnę w odwiedziny. – Kinga, zobacz, kto przyszedł! – Ula pomachała do koleżanki, która zaraz wróciła do pokoju. Znała Grzesia i też ucieszyła się z tego spotkania. – Napijesz się kawy lub herbaty? – zaproponowała i od razu nastawiła czajnik. – Herbaty... Dzieje się tutaj coś ciekawego? – Jak sam widzisz, martwica zupełna – odpowiedziała Ula. – Co czytasz? – zainteresował się książką, leżącą na kolanach dziewczyny. – Ostatnio pochłaniam powieści Danielle Steel. Romansidła, ale fajne. – Niedawno przeczytałem Głód Mastertona, w ogóle to polecam jego oraz Robina Cooka i Kinga. – Siedział tuż przy Uli, patrzył na nią swoimi ciemnymi oczami, z których emanowały zaskakująca szczerość i łagodność. Poczuła się trochę nieswojo. Nadal nie wierzyła, że chciał się zobaczyć właśnie z nią. Niby po co? Ostatecznie doszła do wniosku, że pewnie Kinga jest głównym powodem jego przyjazdu. Zadzwonił do Uli kilka tygodni wcześniej. Zapowiedział, że na pewno ją odwiedzi. Powiedziała mu, że będzie też Kinga, bo zaklepały sobie ten sam termin pobytu. Rozmowa była dość krótka, nieco lakoniczna. Słuchawkę podnosiła z przekonaniem, że dzwoni Jarek... – Gotowe. – Kinga postawiła na stoliku kubek z herbatą, chwilę posiedziała w pokoju i znowu wymknęła się na balkon, co Uli wydało się trochę dziwne. Kinga widziała jednak więcej niż ona. – Nie trzeba ci zrobić jakichś zakupów? Wyskoczę na miasto – zaproponował Grześ. – Może później, na razie odpocznij. Dopiero przyjechałeś. – Przyszedłem – poprawił szybko. – No, ale przecież mieszkasz we Wrocławiu. – Dotarłem autobusem do Kłodzka, ale później już musiałem na nogach. Nie chciało mi się czekać na autobus, a pogoda ładna, więc zrobiłem sobie spacerek. – Niezły spacerek, kilkanaście kilometrów. – Pokręciła głową z niedowierzaniem.

– Szkoda tylko, że włożyłem nowe buty... Wiesz już, kiedy będzie operacja? – zmienił temat. – Mam nadzieję, że jutro. Grafik wywieszą po piętnastej. Może już jest. – Jak chcesz, to zostanę do jutra. – Nie, nie ma potrzeby. – Za żadne skarby nie mogła dopuścić do tego, aby zobaczył ją tuż po zabiegu. Już teraz nie czuła się zbyt komfortowo, kiedy tak świdrował ją wzrokiem z uśmiechem na gładkiej, pięknej twarzy. – To dla ciebie – wyjął z plecaka białą kopertę. – Nie otwieraj jej na razie. Pomyślałem, że zamiast wysyłać, po prostu oddam ci do rąk własnych. – Dobrze. – Zaskoczona odłożyła list. – Cieszę się, że do mnie napisałeś. Na pewno nie musisz gdzieś wyjść? – zażartowała. – Posiedzę jeszcze trochę, nigdzie mi się nie spieszy – odpowiedział spokojnie. List składał się z kilku stron zapisanych drobnym maczkiem. Podekscytowana, z mocno bijącym sercem dziewczyna zaczęła czytać: Cześć, Ula! Piszę do Ciebie na ławce w parku, przysiadłem na chwilę, bo pomyślałem, że chciałbym Ci coś powiedzieć. Dużo o Tobie myślę, właściwie to utkwiłaś mi w głowie i nie dajesz spokoju, ale oczywiście bardzo się cieszę, że Cię poznałem. Bardzo dobrze pamiętam Twój śmiech i miło wspominam ten nasz wspólny pobyt w szpitalu, jesteś bardzo fajną dziewczyną i szkoda, że mieszkasz tak daleko. Chętnie Cię jednak odwiedzę, o ile nie będziesz miała nic przeciwko temu... Czytała i nie rozumiała, dlaczego on do niej pisze w taki sposób. Grześ nie mógł zostać jej chłopakiem, nie dopuszczała do siebie takiej myśli. Wydawało jej się wręcz nie do pojęcia to, że taki przystojniak zwrócił na nią uwagę, kiedy przecież mógł znaleźć sobie kogoś bez przeszłości, z normalnym wyglądem, w swoim mieście. W końcu nabrała przekonania, że sobie to wszystko dopowiada, że źle interpretuje zwyczajny list i zaczyna roić sobie coś niedorzecznego i absurdalnego. Doszła do wniosku, że nie warto nawet nad tym dumać. – Fajny chłopak z tego Grzesia – zagadnęła Kinga, kiedy znowu nastawiła czajnik z wodą. Miała całe pudełko herbatek o różnych smakach. – Chcesz waniliową? – Wyciągnęła saszetkę i wrzuciła do kubka. – Bardzo chętnie. Takiej jeszcze nie próbowałam. – Wspaniały zapach... Ile słodzisz? – Jak zawsze, dwie łyżeczki. – Widzę, że coś się tutaj kroi. – Kinga spojrzała na Ulę przeciągle z lekko kpiącym uśmiechem na twarzy, ale bez złośliwości. – Nie za bardzo rozumiem. – No, przestań. Grześ przyjechał do ciebie, dzwoni, pisze listy... – zaczęła wymieniać. – Coś ci się wydaje. Przyjechał do nas, bo wiedział, że ty też będziesz. Miał czas, więc zrobił sobie wycieczkę i napisał kilka razy z grzeczności. Nic się nie kroi i nie pojmuję w ogóle, o co ci

chodzi. – No to ciekawe, czemu tyle czasu tu siedział obok ciebie, czemu się tak uśmiechał i patrzył na ciebie jakoś tak... no, sama nie wiem, inaczej. – Na mnie każdy patrzy inaczej. – Ula roześmiała się, coraz bardziej rozbawiona rewelacjami koleżanki. – Ojej, nie o tym mówię. Zresztą, nie wnikam już. – Kinga machnęła ręką i wskoczyła na łóżko. Ula zupełnie nie wiedziała, co ma myśleć, co czuć i czego się spodziewać. Nękana wyobrażeniami długo leżała bezsennie w nocnej ciszy. – Mogę wejść? – Grześ zajrzał do pokoju przez uchylone drzwi. – Co ty tu robisz? – zapytała zaskoczona. Była przekonana, że wrócił do domu, że już się nie spotkają, przynajmniej do jej następnego pobytu w szpitalu. – Pomyślałem, że jednak znowu cię odwiedzę – odparł z rozbrajającym uśmiechem. – Przyniosłem słodkie bułki. – A może chcesz kanapkę? – zaproponowała. Salowa dopiero co przyniosła śniadanie, więc było czym się dzielić. – Chętnie się skuszę. – Siadaj – wskazała wolne krzesło przy stole. – Ja też ci jedną dam – oznajmiła Kinga. – Na pewno jesteś głodny i nie jadłeś śniadania. – Właściwie to nie miałem nawet kiedy... – Gdzie spałeś? Późno wczoraj wyszedłeś. Udało ci się coś znaleźć? – podpytywała Ula. – Jakoś sobie poradziłem – odpowiedział wymijająco. Nie zamierzał opowiadać, że na klatce schodowej było dość niewygodnie, że zdrzemnął się tam kilka godzin, żeby znowu ją zobaczyć. Nie chciał jej niczym martwić, jutro przecież miała operację. Listy od Grzesia przychodziły przynajmniej dwa razy na tydzień i Ula z narastającą radością na nie odpisywała. Właściwie to wyczekiwała nowych wieści z niepokojącą wręcz niecierpliwością. Opowiadał jej każdy dzień, każdą myśl i marzenia. Poznawała go coraz lepiej i odwdzięczała się tym samym. Powoli stawał się przyjacielem, powiernikiem jej małych sekretów. Pisała o swoim życiu, ale nadal ogólnie, bez zbędnych szczegółów. Bała się całkowicie zaufać, otworzyć na kogoś, kto mógł okazać się tylko przechodniem... Cieszyły ją jego długie listy. Czasami w dużej kopercie oprócz szesnastokartkowego zeszytu-listu znajdowały się kasztany, wisiorek w kształcie serca czy jakiś inny drobiazg, który przynosił tak wiele radości. I tak wiele znaczył... Niekiedy Grześ dzwonił, zawsze wtedy, gdy najmniej się tego spodziewała. Jego głos przyprawiał ją o dreszcze. Pragnęłaby go słuchać godzinami, bo wyjątkowo dobrze się rozumieli. Mogli rozmawiać o wszystkim. Tak samo patrzyli na świat, tak samo myśleli, to samo ich smuciło i bawiło do łez. Nie, nie zakochała się. Nie chciała. Odległość wydawała jej się przeszkodą nie do pokonania. Poza tym Ula nadal była związana z Jarkiem, więc nie dopuszczała do siebie tej myśli. Nie wierzyła w to, że mogłoby ją spotkać takie szczęście. Nie w tym życiu i

nie w takich okolicznościach. Kilka tygodni minęło jak z bicza strzelił. Znowu szykowała się do wyjazdu do szpitala i zamierzała najpierw zobaczyć się z Jarkiem. Co prawda Grześ zapowiedział, że też się pojawi, kiedy dziewczyna dotrze na miejsce, ale jakoś się tym nie przejęła. Napomknął o spotkaniu tylko raz, przez telefon, potem szybko zmienili temat. Pomyślała, że musiał zapomnieć o obietnicy, i bez żadnych obaw zakwaterowała się w pokoju, który wspólnie z Jarkiem wynajęła zaraz po przyjeździe do Polanicy. Było jak zwykle. Długie poranki, obiad, spacer w parku, wieczorne wyjście na pizzę albo szybkie zakupy. Nie narzekała. Lubiła spokój i ciszę, a Jarek dbał o to, aby jej to zapewnić. Wiedział, czego Ula nie znosi, więc starał się zorganizować odpowiednio czas. – Halo? – zaspana Ula odebrała komórkę, ale po chwili otrzeźwiała błyskawicznie. – Halo, halo. Jestem w Polanicy – usłyszała radosne powitanie Grzesia. – Zobaczymy się? – Eee... A gdzie dokładnie jesteś? – musiała szybko coś wymyślić, jakoś rozwiązać sytuację, która chyba powoli zaczynała ją przerastać. – Na dworcu. – Czekaj, muszę chwilę pomyśleć. Może za godzinę? Dopiero wstałam – mówiła szeptem, aby Jarek nie usłyszał rozmowy. – Pewnie. Na ciebie czekałbym znacznie dłużej w razie potrzeby, przecież wiesz. – Super... No to spotkajmy się przy szpitalu – roztrzęsiona, zastanawiała się, co powiedzieć Jarkowi. – W takim razie do zobaczenia. – Kto dzwonił? – zapytał Jarek zaspanym głosem. – Koleżanka – wypaliła bez namysłu. – Przyjechała do Polanicy i chce się spotkać na mieście – skłamała, targana coraz większymi wyrzutami sumienia, jednakże nie potrafiła tak po prostu odprawić Grzesia do domu. Nie mogła mu tego zrobić, kiedy był już na miejscu. Jechał przecież taki kawał tylko po to, by spędzić z nią trochę czasu. Jej przyjaciel... – Fajnie, zaraz wstanę – wymamrotał Jarek z twarzą w poduszce. – Nie, nie. Śpij. Pójdę sama – zaprotestowała, ukrywając zdenerwowanie. – No to jak chcesz. O której wrócisz? – Myślę, że przed południem. Zresztą zadzwonię, gdyby coś się zmieniło. Instynktownie, podświadomie wiedziała, że powinna się spotkać z Grzesiem. Przy nim czuła się po prostu cudownie, tak jak przy nikim innym. Chciała znaleźć się blisko niego bez względu na wszystko, chociaż daleka była od myśli o wspólnej przyszłości. Lubiła spędzać z nim czas. Nie zastanawiała się i nie pytała, dlaczego przyjechał. Może cenił ją za wewnętrzną siłę, a może za poczucie humoru, bo przecież potrafiła śmiać się z rzeczy, które innych przerażały... Sama nie wiedziała, w jaki sposób nagle w jej życiu pojawiły się dwie osoby, które chciały się z nią związać. Wreszcie była sobą i mogła pozwolić sobie na zupełną swobodę. Nie kreowała się na

kogoś innego, na kogoś, kim nie była, nie starała się przypodobać. Chciała, aby inni akceptowali ją taką, jaka była. Grześ już czekał w umówionym miejscu. Uwielbiała jego nieśmiałość, pewną ostrożność i niezwykłą osobowość. Nie patrzył na nią z zaciekawieniem, nie wypytywał o przeszłość i nie szukał szalonych przygód. – Przepraszam za spóźnienie, ale nie spodziewałam się, że dzisiaj przyjedziesz – wyjaśniła pośpiesznie. Miała ochotę go uścisnąć, ale nie starczyło jej odwagi. Był jej bratnią duszą, wiedziała o tym, chociaż nie umiała tego wyjaśnić. – Nic się nie stało. Dokąd pójdziemy? – Może pospacerujemy po parku? Szli obok siebie jak para dobrych znajomych. Przeszli przez park, a potem skierowali się ku nowemu szpitalowi. Na razie był jeszcze zamknięty i niedostępny dla pacjentów. Nikt chyba się nie orientował, kiedy nastąpi jego uroczyste otwarcie i klinika przeniesie się w to nowe, wyjątkowo piękne miejsce, otoczone lasem, przez który biegła niezbyt szeroka droga. Ogromny, rozbudowany, z kilkoma skrzydłami, budynek tkwił jakby na uboczu, na górzystym wzniesieniu. Bardzo różnił się od starego szpitala, w którym przeprowadzano tylko niezbędne remonty. – Popatrzmy, jak wygląda w środku. – Spróbowali zajrzeć przez oszklone drzwi. – Hol wydaje się dość spory i taki... błyszczący, ale to normalne w nowoczesnych szpitalach – mówiła Ula z nosem przyklejonym do szyby. – Pewnie jeszcze długo go nie otworzą. – Od kilku lat słyszę, że już za kilka miesięcy, ale chyba ja tego nie doczekam... chociaż kto wie? Pewnie do emerytury będę tu przyjeżdżać – zażartowała. – Ciekawe, czy są grzyby w tym lesie. – Nawet jeśli, to ja i tak żadnego nie znajdę. Prędzej rozdepczę – zaśmiała się cicho. – Chodź, sprawdzimy. – Złapał ją za rękę i pociągnął za sobą. Grześ wypatrzył kilka kurek, ale i tak nie mieli co z nimi zrobić, więc poszukiwania potraktowali jako fajną zabawę na łonie przyrody. Zupełnie straciła poczucie czasu. Wielkimi krokami zbliżał się wieczór i Ula musiała wrócić do Jarka. Około południa zadzwonił, dopytywał się, kiedy wróci, ale znowu szybko coś zmyśliła, żeby zyskać jeszcze trochę czasu dla Grzesia. Miała wyrzuty sumienia, ale nie potrafiła zrezygnować z tego spotkania i nadal nie umiała zdecydować, co dalej. Wszystko działo się zbyt szybko. Nie chciała nikogo skrzywdzić, lecz życie jakoś tak dziwnie zaczęło się układać i znowu nadchodził czas trudnych wyborów. Nic nie było proste. – O której masz pociąg? – zapytała, kiedy szli przez park. – Za pół godziny, ale... mogę się spóźnić. – Spojrzał na nią wyczekująco. Dałby dużo, żeby tylko kazała mu zostać. Nie chciał wracać do domu. – W takim razie musisz się pospieszyć. – Próbowała nie zauważać jego rozczarowania i jakimś sposobem nakłonić go do szybszego marszu. Nie zamierzała wyznać, że jest z Jarkiem, że on na nią teraz czeka i dlatego nie może zaprosić Grzesia do wynajmowanego pokoju, chociaż

serce ścisnęło jej się na myśl o nieuchronnym pożegnaniu. – Mam coś dla ciebie. – Z plecaka wyjął niewielką maskotkę. – Śliczna. Bardzo dziękuję. – Cieszę się, że ci się podoba. – Nadal stał przy niej i chyba ani myślał pędzić na dworzec. – Bo nie zdążysz! – poganiała go coraz bardziej zniecierpliwiona. Od samego początku jej związek z Jarkiem był dość luźny. Nie mówiła, że kocha, i nie chciała tego usłyszeć. Słowa może i wydają się mile i niegroźne, ale unikała ostatecznych deklaracji. Nie miała pewności, czy naprawdę trafiła na to, czego szuka. Nie czuła się zbyt komfortowo dlatego, że Jarek tak długo na nią czekał, ale nie żałowała tych wspólnych chwil z Grzesiem. W dalszym ciągu zdawała sobie sprawę, że pewnie z tej nowej znajomości niewiele wyniknie, ale w tej chwili nie uważała tego za aż tak ważne. Żyła chwilą. W zupełności zadowalały ją niezbyt częste spotkania zarówno z Grzesiem, jak i z Jarkiem, jednakże wiedziała, że musi w końcu dokonać wyboru, najlepiej jak najszybciej. Obaj oczekiwali czegoś więcej, pragnęli mieć ją na wyłączność, jakkolwiek niechętnie mogłaby do tego podchodzić. Jeszcze nie potrafiła zdecydować. Za to coraz częściej ich porównywała, chociaż gdzieś na dnie serca wiedziała, co powinna zrobić. Jarek – kilka lat starszy od Grzesia – zapewne mógł zaoferować Uli stabilizację, tylko że nie tak sobie wyobrażała swoje życie. Prosty chłopak z niezbyt wyszukanym gustem i odrobinę nudny. Trochę szorstki. Nie było mowy o wielkich uniesieniach i niezwykłych niespodziankach. Przy nim tkwiłaby umiarkowanie zadowolona z szarej codzienności. Nie dało się z nim rozmawiać tak jak z Grzesiem, nie umiała też tak na niego patrzeć. Nie było szybkiego bicia serca przed każdym następnym spotkaniem, tej charakterystycznej ekscytacji, emocji, które czuła przy Grzesiu. Może i przełożyłaby to ponad samotność, ale nie wyobrażała sobie takiej przyszłości. Pragnęła prawdziwej miłości, a nie zdrowego rozsądku. Grześ był młodym, przystojnym chłopakiem, który może sam nie wie, czego pragnie. Miał fantazję, niezwykle poczucie humoru, potrafi zaskakiwać. Delikatny, czuły i romantyczny. Przy nim czuła się zupełnie inaczej niż przy Jarku, fantastycznie i wyjątkowo. Pisał dla niej wiersze. Pragnęła jego bliskości. Przystojny, zabawny, inteligentny, oferował jej tylko swoje serce. Gdyby jednak straciła dla niego głowę, niosłoby to za sobą zbyt duże ryzyko. Bała się cierpienia i rozczarowania. Przy boku Jarka myślała, że skoro jest starszy, poważniej myśli o życiu i nawet jeśli będzie ono wypełnione rutyną, to jednak spokojne i bezpieczne. Grześ natomiast stanowił jej marzenie. Wydawał się zbyt idealny i przecież w każdej chwili mógł nagle spotkać kogoś, kto zająłby miejsce Uli, a to – wiedziała – byłoby nie do zniesienia. Obaj w zasięgu ręki, ale jakże od siebie różni. Biła się z myślami, szukała nowych argumentów i usilnie próbowała znaleźć najlepsze rozwiązanie problemu. Grześ dzwonił prawie codziennie, pisał kilka razy w tygodniu i nie chciał

dać za wygraną. Walczył tak, jak potrafił. Uzależniał ją od siebie i nie pozwalał zapomnieć. Byl jak narkotyk, którego potrzebowała coraz bardziej i coraz więcej. Jarek także wysyłał listy i dzwonił, ale Ula wyczuwała, że nie stara się tak bardzo jak Grześ, jak gdyby pewny tego, że już będą razem. Obaj nie mogli doczekać się kolejnych spotkań i niczego jej nie ułatwiali. Miała nadzieję, że wszystko jakoś się samo wyjaśni, ale los nie chciał zdecydować za nią. Czekał, aż sama dokona wyboru. Rzeczywistość wydawała się pełna absurdów, zwłaszcza że jeszcze tak niedawno nikt nie wróżył Uli udanego życia ani tym bardziej szczęśliwego związku. Zresztą nikt nie uwierzyłby w to, że oto stanęła przed podobnym dylematem. Sama by nie uwierzyła. Większość ludzi była przekonana, że Ula nie ma szans na miłość i powinna to jak najszybciej zaakceptować, a tymczasem na brak adoratorów nie mogła narzekać. Miała w sobie to coś, co liczyło się bardziej niż wygląd. Nie potrafiła tego wyjaśnić, ale z całą pewnością zarówno Jarek, jak i Grześ napełniali ją poczuciem własnej wartości i dodawali jej pewności siebie. Byli jej potrzebni – każdy na swój sposób. Czasami jeden wsiadał do pociągu, a drugi z niego wysiadał. Nie wiedzieli o sobie, ale sytuacja wydawała się coraz trudniejsza i zagmatwana. Ula czuła się coraz bardziej przytłoczona. Usiłowała dzielić czas tak, aby wystarczyło dla każdego. Nie było to łatwe, chociaż przecież żadnemu z nich niczego nie obiecywała. Jeszcze niczego nie była pewna, a o stałym związku na razie nie mogło być mowy. Bała się komukolwiek zaufać, zaangażować całym sercem i postawić wszystko na jedną kartę. Nie, to nie była zabawa. Ogarniały ją niepewność, strach i pustka. – Cieszę się, że wreszcie poznam tego twojego Grzesia. – Klaudia została wtajemniczona i obiecała absolutną dyskrecję. Spotkały się już na miejscu, w Polanicy Zdroju, i na dworcu czekały na pociąg, którym miał przyjechać Grześ. – Wszystko się strasznie skomplikowało. Chciałabym być z Grzesiem, ale boję się, że nie jest dla mnie i to nie potrwa długo. – Naprawdę nie wiem, co ci doradzić – zasępiła się przyjaciółka. – Z Jarkiem bywa fajnie, ale zupełnie inaczej niż Grzesiem, jakoś tak zwyczajnie, bez szaleństw. Czy mam zaryzykować i wszystko postawić na jedną kartę? – zastanowiła się Ula głośno w nadziei, że może jednak Klaudia znajdzie złoty środek. – Musisz sama zdecydować. Na kim ci bardziej zależy? – Myślę, że na Grześku. Przy nim czuję się po prostu super. Jest cudowny – westchnęła tęsknie na myśl o tych wszystkich romantycznych, wspólnych chwilach. – Ale co jeśli z jego strony to tylko taka zabawa? Sama nie wiem. – Kiedy widzisz się z Jarkiem? – Jutro. Ma dotrzeć około południa, no i do tego czasu muszę nakłonić Grzesia do wyjazdu. Okropność, prawda? Świnia jestem i wiem, że to nie w porządku, ale naprawdę nie umiem podjąć decyzji. Miałam nadzieję, że sytuacja sama się wyklaruje, że któryś sobie odpuści, ale jak

na złość obaj się angażują, i to, jak dla mnie, aż za bardzo. – Ty zastanawiasz się, z kim zostać, a ja nadal nie mogę nikogo znaleźć – mruknęła Klaudia z przekąsem. – Chyba wpadłam na pewien pomysł, ale pogadamy później. Pomożesz mi. Ula tego dnia czuła się wyjątkowo podle. Znowu miała w szyi ekspander, który usilnie próbowała zakryć kolorową apaszką, ale pękaty worek i tak wylewał się znad materiału. W głębi serca była przekonana, że to już ostatnie spotkanie z Grzesiem, że jak tylko zobaczy ten okropny balon pod skórą, sam zrezygnuje z dalszej znajomości. Z duszą na ramieniu przywitała się z nim na peronie. „To już koniec, już koniec” – kołatało jej się w głowie. Żałowała, że tak szybko. Z narastającym smutkiem poszukała potwierdzenia swoich obaw w jego spojrzeniu, ale on mimo wszystko nadal patrzył na nią czule, jakby to nie miało dla niego najmniejszego znaczenia. – Nie wiedziałem, że będziesz z koleżanką – wyjaśnił zawstydzony, kiedy wręczył Uli pojedynczą czerwoną różę. – Mną się nie przejmuj – odezwała się Klaudia – No to co? Idziemy? Wynajęłam pokoje niedaleko stąd. – Uli szumiało w uszach. Więc jednak go nie odstraszyła! Nie chciała się zakochać, ale serce wiedziało swoje. Kiedy Grześ był daleko, niecierpliwie wyglądała listów. Wsłuchiwała się w jego głos podczas rozmów telefonicznych. Gdy zaś rozpamiętywała te wszystkie cudowne, spędzone razem chwile, usiłowała wyobrazić sobie jego dotyk i zapach, czuła, jak miękną jej kolana i kurczy się żołądek. Myślała o Grzesiu przed snem i o poranku. Drżała na myśl, że odejdzie bez słowa, że któregoś dnia już nie zadzwoni, a listonosz nigdy więcej nie przyniesie od niego żadnej wiadomości. Teraz był tak blisko. Napawała się każdą minutą, próbowała zapamiętać każde jego słowo, uśmiech i jego dobre spojrzenie. Wstydziła się swojej twarzy i tych wszystkich blizn na rękach, ale nie mogła tego zmienić. Tylko od niego zależało, czy rzeczywiście stanie się to przeszkodą nie do pokonania. Gotowa była oddać mu serce, wszystko, co miała, nawet gdyby potem ból rozstania przysłonił cały świat, nawet gdyby jej życie miało się skończyć wraz z ostatnim pożegnaniem. Już nie potrafiła kontrolować uczuć, ale nie zamierzała też się z nimi zdradzić. Grześ nie mógł wiedzieć, ile dla niej znaczy. Nie była już głupią nastolatką, która wyznaje miłość na pierwszej randce. Rozum podpowiadał powściągliwość, zachowanie spokoju i cierpliwość, więc czekała, aż on zrobi pierwszy krok, uczyni pierwsze wyznanie. Zdecydowała. Musiała zaryzykować, sprawdzić, poczuć prawdziwe szczęście, w przeciwnym razie nic nie miałoby sensu. Teraz potrzebowali tylko czasu. – Przepraszam cię na chwilkę – szepnęła do Grzesia, kiedy zadzwonił telefon. Usłyszała głos Adama. Długo się nie odzywał, no i oczywiście wybrał najmniej odpowiedni moment... – Co porabiasz, Uleńko? – zapytał przeciągle, tak jak wtedy, kiedy byli jeszcze razem. – Jestem w Polanicy. Wczoraj wyszłam ze szpitala, no i tak sobie odpoczywam.

– Jak się czujesz? – Właściwie to całkiem dobrze. Wszyli mi ekspander w szyję, więc kilka tygodni mam z głowy. – Biedactwo – rozczulił się nad jej ciężkim losem. – Przeżyję. Jesteś we Wrocławiu? – postanowiła zmienić temat. – Jeszcze tak, ale jutro wyjeżdżam do Warszawy. Mam tam coś do zrobienia, a tak swoją drogą, to dawno się nie widzieliśmy. – Czas szybko mija i wszystko się zmienia – wtrąciła filozoficznie. – Ech, pamiętam te nasze wspólne chwile... – najwyraźniej zebrało mu się na wspomnienia. Akurat nie miała na to większej ochoty. – Też pamiętam. Fajnie było, ale się skończyło – rzuciła z lekką ironią. – Chyba lepiej wychodzi nam przyjaźń na odległość. – Gdzieś głęboko w sercu wciąż czuła kroplę żalu, że Adam w ogóle o nią nie walczył i pogodził się z jej decyzją niemal od razu. – Kiedy wracasz do domu? Odwiedziłbym cię... – Na pewno zostanę tu jeszcze kilka dni. Zdzwonimy się jakoś później – odparła wymijająco. Nie chciała się z nim spotykać, nie zamierzała prowokować losu i sprawdzać, ile jeszcze dla niej znaczy. W jej życiu mógł zostać Grześ i nikt inny. Nie chciała go w żaden sposób skrzywdzić ani oszukiwać, dlatego wiedziała już, co zrobi. Wrażliwy, ciepły, troskliwy, oferował jej swoje serce. Czekał na odpowiedni moment, aby powiedzieć magiczne słowo „kocham”. Znowu zabrzęczała komórka, ale tym razem po drugiej stronie odezwał się Jarek. Chciał się tylko upewnić, czy ich spotkanie nadal jest aktualne. Był już w Polanicy, wynajął dwa pokoje na obrzeżach miasta i czekał. Wiedział, że Ula przyjedzie z koleżanką, bo go o tym uprzedziła. Tak naprawdę wolałaby się już nie spotykać z Jarkiem. Grześ przysłonił jej świat i tylko on się liczył. Chciała być tylko z nim i tylko jemu pragnęła poświęcić swój cały czas. Pragnęła zostać z nim już na zawsze, zabrać go do siebie albo razem z nim wyjechać w nieznane. Miejsce nie miało znaczenia. Nawet kiedy znajdował się blisko, kiedy ją przytulał, wciąż było go Uli za mało. Myśl, że za kilka godzin znowu odjedzie, przynosiła udrękę. Nic nie było proste. Jarek, rodzice Uli, szpital, kolejne operacje, odległość, wygląd... Tak wiele przeszkód, które musiała pokonać, aby wreszcie osiągnąć szczęście. Nie mogła nagle oświadczyć matce i ojcu, że oto zakochała się, poznała (znowu) miłość swojego życia i bez względu na wszystko będzie z Grzesiem – zwłaszcza że właśnie nie wszystko od niej zależało. Chociaż Jaworscy pogodzili się z tym, co się stało Uli, to jednak ich rany wciąż były świeże. Nie chciała dodawać im zgryzot swoimi nowymi postanowieniami. Nic nie powinna zmieniać znienacka. Nie czuła się też na siłach zostawić Jarka bez słowa wyjaśnienia. Miałaby z rozmyślnym okrucieństwem odrzucić jego uczucie tylko dlatego, że w jej życiu pojawił się ktoś inny? On sam nie był niczemu winny i zasłużył na prawdę. Już wiedziała, że musi mu wszystko wyjaśnić jak najdelikatniej i jak najszybciej.

Pomimo potwornego zmęczenia nie zamierzała tracić czasu na sen. Pragnęła patrzeć na Grzesia, kiedy spał, chciała cieszyć się jego obecnością i bliskością. Czas nieubłaganie parł do przodu, mijał stanowczo zbyt szybko! Czuła się tak bardzo zawstydzona, kiedy próbował pocałować jej poorane bliznami policzki. Odwracała głowę, aby szybko ukryć twarz. Bała się, że Grzegorz nagle dozna olśnienia, że w pewnym momencie otworzą mu się oczy i poczuje do niej wstręt. Nie zniosłaby, gdyby któregoś dnia zauważyła w jego oczach obrzydzenie i zniechęcenie. Przerażała ją perspektywa bycia odrzuconą. Tylko ciemność łagodziła lęki, pozwalała odetchnąć. Z bólem serca odprowadziła Grzesia na dworzec. Chciała krzyknąć, aby został, ale nadal czekał na nią Jarek. Z trudem powstrzymywała łzy. Nie mogła się rozkleić, kiedy już wszystko zostało dokładnie zaplanowane. Ten ostatni raz musiała spotkać się z Jarkiem, zmusić się do tego. – Możemy już iść? – niecierpliwiła się Klaudia, gdy Ula tęsknym wzrokiem wpatrywała się w odjeżdżający pociąg. – Tak, tak. Już idziemy – odpowiedziała smutno. – To bardzo sympatyczny chłopak, ale... no, sama nie wiem, jak to powiedzieć... Nie boisz się? – Jasne, że się boję. Nie wiem, co będzie dalej, nie mam żadnej pewności, ale chyba się zakochałam i szczerze mówiąc, wolałabym się nie widzieć z Jarkiem ani teraz, ani w ogóle już nigdy. Nie wiem, jak wytrzymam z nim do jutra w tym samym pokoju. Oczywiście, nic mi nie zrobił i niczemu nie jest winny, ale to nie Grześ! – Chcesz dzisiaj powiedzieć Jarkowi, że z wami koniec? – Uhm. Ale tak, aby nie poczuł się oszukany i żeby nie cierpiał niepotrzebnie – Ula westchnęła, a Klaudia spojrzała na nią z lekkim sceptycyzmem. – No cóż, masz rację. Im szybciej się to wyjaśni, tym lepiej. – Wpadł mi do głowy pewien pomysł, ale chyba strasznie głupi... – Powiesz wreszcie? – Słuchaj, ty jesteś sama... – Dziewczyna głęboko zaczerpnęła powietrza, bo zupełnie nie wiedziała, jak ma to wyjaśnić. – Może chciałabyś spotykać się z Jarkiem? On naprawdę jest fajnym chłopakiem, a między nami na pewno wszystko skończone... ech, sama widzisz, taka tam propozycja. – Machnęła ręką na znak, że w ogóle nie ma tematu. – Bo ja wiem? Nie mogę przecież tak po prostu stać się nagle jego dziewczyną! Obawiam się, że to nie takie proste, jak byś chciała. – Ale po powrocie do domu mogłabyś wysłać do niego list. – I niby co mam mu napisać? – zaśmiała się Klaudia, rozbawiona, ale i zaciekawiona pomysłem Uli. – Ojej, to, co będziesz chciała. Ze jest sympatycznym chłopakiem i czy moglibyście się

spotkać, i takie tam. – Taaak, a on od razu się zakocha i będziemy żyć długo i szczęśliwie. – Przynajmniej nie wpadłby w depresję – odgryzła się Ula. – A poza tym, ale szczerze, chciałabyś się spotykać z Jarkiem? – No i co ja mam ci odpowiedzieć? – Klaudia rozłożyła bezradnie ręce. – Raczej mi się podoba, lubię go, choć nie myślałam o nim w ten sposób. I tak nie mam pojęcia, czy w ogóle coś z tego wyjdzie, bo w tym cały jest ambaras, żeby dwoje chciało naraz! – Spróbować można. Super, że się zgodziłaś. Jesteś kochana. – Ula uścisnęła przyjaciółkę. Już dochodziły do domku na obrzeżach miasta. Jarek stał na balkonie i zadowolony machał na powitanie, niczego nie przeczuwając. Ula potrzebowała odpowiedniego momentu, aby wreszcie poważnie porozmawiać z chłopakiem. Okazało się to trudniejsze, niż się spodziewała. – Ula, zrobisz mi masaż? – zapytał przymilnie Jarek. – Teraz? – Spojrzała wymownie na Klaudię, która siedziała w ich pokoju. – Jak najszybciej. – Uśmiechnął się szeroko, zdjął koszulkę i już czekał. – Proszę cię, nie teraz. Zapytaj Klaudię, może ona ma ochotę ugniatać twoje plecy. Już nie należała do niego. Była obojętna i chłodna. Nieustannie myślała o Grzesiu. Zastanawiała się, co teraz robi, gdzie się podziewa i czy o niej myśli. Wspominała ich wspólne chwile. Glos Jarka irytował, a jego obecność przeszkadzała i z tego powodu Ula czuła się coraz bardziej winna. Było jej głupio, że Jarek nie jest jej już potrzebny i że zwyczajnie zaczyna działać jej na nerwy. Zrobiło jej się niedobrze. Gdyby tylko mogła, rzuciłaby wszystko i popędziła do Grzesia... ale tkwiła tu z Jarkiem, który pozostawał w błogiej nieświadomości. Kinga zaczęła masować mu plecy. Ula poczuła lekkie, irracjonalne ukłucie zazdrości, kiedy to zobaczyła, ale od razu zbeształa się w myślach. Miała mętlik w głowie. Spojrzała na zadowoloną minę Jarka. Musiała natychmiast wyjść, uciec, stracić z oczu jego spokojną twarz. Schowała się łazience, żeby przeczekać i stłumić złość, jaka w niej narastała. Czuła się rozdarta, zmęczona i sfrustrowana. – Widzę, że świetnie się bawicie – zadrwiła, kiedy weszła do pokoju. Klaudia nadal sumiennie masowała plecy Jarka, a on z błogością poddawał się zabiegowi. Ulę wkurzała ta jego ignorancja, beztroski uśmiech i te iskry w oczach na jej widok. Miała ochotę trzasnąć drzwiami, powiedzieć, co o tym myśli, i wreszcie zamknąć ten rozdział swojego życia. Jednak najbardziej była zła na siebie. – Jest super – westchnął Jarek odprężony. – Już mnie ręce bolą – oznajmiła przyjaciółka. – No dobra, na dzisiaj wystarczy. – Czy dostrzegła niezadowolenie Uli, czy rzeczywiście się zmęczyła? Po długim spacerze oraz kolacji Ula i Jarek wreszcie zostali sami. Na szczęście w pokoju znajdowały się dwa łóżka, bo dla Uli było oczywiste, że nie położą się razem. Nie zniosłaby

dotyku nikogo poza Grzesiem, bo odkąd podjęła decyzję, nie zamierzała go krzywdzić, nawet gdyby pozostał tego nieświadomy. Nie mogła już być blisko z nikim innym, a już na pewno nie z Jarkiem. Nie kochała go, nigdy nie czuła do niego niczego więcej poza sympatią. Okazał się fajnym kumplem i przyjacielem. To wszystko. – Musimy porozmawiać – zaczęła spokojnie, kiedy Jarek zgasił światło i zaczął wpychać się na jej łóżko. – Brzmi groźnie – zażartował. – Po prostu rozmawiajmy – rzuciła ostrzej. Oparła się o zimną ścianę. – W takim razie słucham. – Usiadł na swoim posłaniu i beztrosko czekał na to, co dziewczyna ma do powiedzenia. – Myślę, że to wszystko nie ma sensu. Powinniśmy dać sobie trochę czasu, odpocząć od siebie. Chyba nic z tego nie wyjdzie. – Nie miała jeszcze odwagi, aby skończyć to nieodwołalnie i powiedzieć mu o Grzesiu. – Jakiego czasu? Czemu chcesz ode mnie odpoczywać? – dopytywał się ze złością Jarek, co nie poprawiało i tak ciężkiej atmosfery. – Po prostu nie możemy być razem – westchnęła głośno. – Nie pasujemy do siebie. – Przestań, Ula. – Niczego nie ułatwiał. – Powiedz mi, czy ty naprawdę myślisz, że powinniśmy być razem? – Przecież wiesz, że bardzo mi na tobie zależy. „No i w tym problem” – pomyślała. – Potrzebuję czasu. Myślę, że najlepiej, jak ograniczymy się do kontaktów telefonicznych i listownych. Nie wiem, może coś się zmieni... Muszę przemyśleć parę spraw, bo za szybko i zbyt wiele się dzieje – tłumaczyła coraz bardziej zniecierpliwiona. Była zła na siebie i wściekła, że wszystko tak się pogmatwało. Nie chciała nikomu sprawiać przykrości, ale na razie nie miała pomysłu, jak bezboleśnie zakończyć ten związek. – Zupełnie cię nie rozumiem, ale OK! Jak chcesz. Mam nadzieję, że niedługo przejdzie ci ten napad wisielczego humoru. – Usiadł obok niej i spróbował ją przytulić, ale od razu się odsunęła. – Daj spokój, jestem zmęczona. – Nie wiem, co cię ugryzło. – Podoba ci się Klaudia? Mów prawdę. – I co z tego, że mi się podoba? Fajna jest i tyle. – W porządku, tak tylko zapytałam – wzruszyła ramionami. Było jej smutno. Marzyła, żeby zamiast Jarka obok siedział Grześ. Nie mogła oszukać swojego serca, które doskonale wiedziało, dla kogo bije. Czekanie okazało się prawdziwą męczarnią. Po powrocie do domu odliczała dni do następnego spotkania. Zdjęcie Grzesia postawiła na biurku tak, aby je widzieć, kiedy tęsknota stawała się nie do zniesienia. Zakochała się i chociaż to uczucie przynosiło strach i niepewność, w żaden sposób nie potrafiła się kontrolować. Czuła całą sobą, że to właśnie ta jedyna osoba,

której szukała całe życie. Druga połówka. Każdy list wywoływał radość nie do opisania, niczym plaster kładł się na zbolałym sercu Uli. Głos Grzesia w słuchawce był balsamem dla duszy. – Cześć, Ula – tym razem była to Klaudia. – Napisałam do Jarka – z miejsca wyjaśniła, w jakiej sprawie dzwoni. – Jednak się zdecydowałaś, super. Mam nadzieję, że wam się uda – mówiła szczerze Ula. Naprawdę życzyła im tego z całego serca. – Nie wiem, czy dobrze zrobiłam, ale co ma być, to będzie. – Ostatnio widziałam, że świetnie się dogadujecie, więc na pewno chętnie się z tobą spotka – nie zdołała się powstrzymać od drobnej złośliwości. Nie miała pretensji do Klaudii, sama nakłaniała ją, aby szukała kontaktu z Jarkiem, ale chwilami czuła się odrobinę głupio, bezsensownie zazdrosna. – Zwidy masz – zaśmiała się Klaudia, najwyraźniej podekscytowana nowymi wydarzeniami. – Na pewno – powiedziała Ula z przekąsem. – Co prawda nie mam sokolego wzroku, ale całkiem ślepa też nie jestem. Liczę tylko na to, że dasz znać, jak się sytuacja rozwija. – Powiem ci, czy połknie haczyk – przyjaciółka się zaśmiała. – No a jak układa ci się z Grzesiem? – W porządku. Dzwoni codziennie i kilka razy w tygodniu otrzymuję listy. Pisze jak szalony i gdzie tylko może. Od jakiegoś czasu przysyła zeszyty szesnastokartkowe, ale dla mnie to i tak za mało. Szkoda, że mieszka tak daleko. – Zaproś go do siebie. – A rodzicom powiem, że mój chłopak właśnie przyjechał na kilka dni? Nie ma szans. – E tam, nie będą mieli nic przeciwko, zobaczysz – zapewniała Klaudia. – Muszę ich jakoś na to przygotować. Wiedzą, że Grześ istnieje. Pokazałam im zdjęcie, ale chyba myślą, że to nic poważnego. Liczę na to, że przyjedzie do mnie na sylwestra, a na razie wolę poczekać. – Widziałam, jak się na ciebie gapi. Chciałabym, żeby mój facet się tak we mnie wpatrywał. Przecież on świata poza tobą nie widzi! – Ciekawy jest, jak wyglądam – zażartowała Ula, chociaż wcale nie wydało jej się to szczególnie śmieszne. – Mylisz się. On spogląda na ciebie zupełnie inaczej. Z czułością. Nie wiem, jak ci to wyjaśnić, ale dziwi mnie, że tego nie widzisz. Zakochany po uszy – bezapelacyjnie zdecydowała Klaudia. – Boże, chciałabym, żeby tak było. – Jest, lepiej uwierz w to, co mówię. Nie bez powodu wydzwania do ciebie i pisze długie listy. – Dzięki za wsparcie. Codziennie zastanawiam się, czy to możliwe, żebyśmy byli razem, i czy czasem nie jest to tylko moja wyobraźnia. .. – Przestań się dołować. Sama mówiłaś, że jak ma coś być, to będzie. A swoją drogą szkoda,

że z tym wydawnictwem nic nie wyszło. Odpuściłaś? – Na razie nie mam do tego głowy. Najwyraźniej nie nadszedł właściwy czas. Może kiedyś. Teraz to ja jestem zakochana! – Agata już przeczytała i na razie jeszcze chyba w szoku chodzi, ale jej się bardzo podobało, zresztą mojej mamie też. Obie płakały, jak czytały. – Jak miło – zauważyła neutralnie Ula. – A ty? Co sądzisz? – O czym? – No, o książce. Przeczytałaś? – Ja pierwsza! Jest super. Mówiłam ci przecież, jak się spotkałyśmy w szpitalu, że musisz ją wydać. Ulę bardzo ucieszyło to, co mówiła Klaudia, chociaż jej myśli i tak wciąż krążyły wokół Grzesia. Znowu zadzwonił telefon. Szybko podniosła słuchawkę w nadziei, że usłyszy głos ukochanego. – Tak, słucham – powiedziała to tak namiętnie, jak tylko potrafiła. – Cześć, Ula. To ja, Jarek. – No cześć. – Czar prysł. Poczuła niespodziewane rozczarowanie. Tak bardzo chciała, żeby to był Grześ. – Masz jakiś zmieniony głos. Jesteś chora? – Zdaje ci się – odpowiedziała krótko. Nie potrafiła wykrzesać z siebie radości. Nie umiała udawać. – Co tam, króliczku, porabiasz? – Nic ciekawego. Trochę posprzątałam, czytałam książkę... – Myślisz trochę o mnie? – Czasami. Owszem, myślała o Jarku, ale nie tak jak o Grzesiu, nie w ten sposób. Jarka uważała za kolegę, z którym kiedyś spędziła trochę czasu. To wszystko. Nie zamierzała być dla niego nieuprzejma, ale nie chciała też dawać mu nadziei. – Tak się zastanawiam, ile jeszcze czasu potrzebujesz. Wiesz, że tęsknię i chciałbym się z tobą spotkać. – Proszę cię, nie naciskaj. Dobrze jest, jak jest. – Miała nadzieję, że w końcu odgadnie jej myśli, zrozumie, odejdzie i zapomni. – Kiedy się zobaczymy? – nalegał coraz bardziej. – Nie mam pojęcia. – Nagle poczuła, że nadszedł ten moment, że musi wszystko zakończyć. Teraz, jak najszybciej. – Wiem, że pewnych rzeczy nie wyjaśnia się przez telefon, ale... – zawiesiła głos na chwilę, aby szybko zebrać myśli – ... nie możemy być razem. Zapadła przytłaczająca i krępująca cisza. – Halo, jesteś tam? – zapytała niepewnie. – Tak, tak. Jestem. – Od razu wyczuła, że jego pogodny nastrój uleciał wraz z jej ostatnim

słowem. – Naprawdę bardzo mi przykro, że tak wyszło. – OK. Rozumiem... – Próbowałam ci to powiedzieć w Polanicy. Miałam nadzieję, że się domyślisz. – W porządku – rzucił zdawkowo, niechętnie. – Myślę, że to dobra decyzja dla nas obojga. Zobaczysz to za jakiś czas. Niedługo na pewno spotkasz kogoś, kto da ci szczęście. Jeśli nie będziesz miał ochoty już do mnie dzwonić, zrozumiem. Nie miej do mnie żalu... – Gdybyś zmieniła zdanie, to daj znać. – Dużo nad tym myślałam i nie podjęłam decyzji pochopnie. Nie jest to dla mnie łatwe, bo mamy wiele wspólnych, dobrych wspomnień, ale po prostu nie pasujemy do siebie. Wreszcie mogła odetchnąć z ulgą. W szpitalu powitano ją jak dobrą znajomą. Kochała te stare mury. Śmiała się, że znowu przyjechała do serwisu po części zamienne. Tutaj nikt nie podskakiwał na jej widok i nie mówił: „Ale mnie pani wystraszyła!”. Zaskakujące, że to właśnie kobiety najczęściej reagowały w tak paskudny sposób. Niektóre wrzeszczały przerażone, kiedy wypatrzyły ją w tłumie, inne zatrzymywały i wskazywały na nią palcem, a jeszcze inne uciekały jak przed zarazą. Wiedziała, że to świadczy tylko o ich kulturze, i sama bała się ich bardziej niż one jej. Potrafiły być nieobliczalne. Zastanawiała się na początku, czy Grześ zdoła to wytrzymać, ale on zupełnie nic sobie z tego nie robił. Kiedy spacerowali lub robili zakupy, miał w nosie krzywe spojrzenia i szepty. Trzymał ją mocno za rękę i szedł z podniesioną głową. Przy nim czuła się wyjątkowa i piękna. – No, moja panno. Pokaż prawą rękę – powiedział profesor, kiedy siedziała naprzeciwko niego w gabinecie. Posłusznie podwinęła rękaw. Pomacał przedramię, sprawdził elastyczność i stan skóry. Zasępiony, dokładnie przyjrzał się dziewczynie. Wpatrywała się w twarz człowieka, który podarował jej drugie życie. – Trzeba będzie znowu wykonać płat chiński – zawyrokował i jeszcze raz dokładnie zbadał rękę. Znieruchomiała z przerażenia. Doskonale wiedziała, co to oznacza, i nie mogła sobie wyobrazić, że jeszcze raz przyszyją jej rękę do głowy! Ogromna gula utknęła w gardle i dusiła coraz bardziej. Ula nie była już w stanie wypowiedzieć ani jednego słowa. Szumiało jej w głowie, poczuła suchość w ustach i paniczny strach, a serce próbowało wyskoczyć z piersi i uciec w nieznane. Nie, nie mogła się na to zgodzić, nie teraz, kiedy już wszystko tak dobrze się układało, kiedy znalazła swoje przeznaczenie. Odzwyczaiła się od przymusowego uziemienia, bezradności i uzależnienia od dobrej woli obcych. – Panie profesorze... – zaczęła nieśmiało ze strachem w głosie. – Myślę, że to będzie dla

mnie za trudne, że nie dam rady. Bardzo proszę, zróbmy coś innego, bo naprawdę sobie tego nie wyobrażam. – Spojrzała na niego błagalnym wzrokiem w nadziei, że zostanie zrozumiana. Nie mogła stracić Grzesia! Jak miałaby się z nim spotykać zagipsowana, unieruchomiona na kilka tygodni, zmęczona i wyjątkowo paskudna? Nie zdołałaby nawet porozmawiać dłużej przez telefon ani napisać listu. A potem miesiącami miałaby policzek wielkości arbuza, co byłoby już całkowicie anormalne i odpychające. Roztrzęsiona wyszła z gabinetu ordynatora. Jeszcze nie podjął ostatecznej decyzji. Musiała poczekać na wyrok. Nie mogła przestać myśleć o tym, co ją czeka, ile czasu spędzi w szpitalu i kiedy zobaczy się z Grzesiem. Minęło zaledwie parę godzin od rozstania, ale już usychała z tęsknoty. Spotkali się, jak zwykle, kilka dni przed jej przyjęciem do szpitala. Piękne, cudowne chwile umykały zbyt szybko. Wydawało się, że czas złośliwie przyspieszał, kiedy byli razem. Udało się... Tym razem chirurdzy zajmą się paliczkiem nosowym. Niezmiernie się z tego ucieszyła. Z tak wielką trudnością oddychała przez nos, który całkiem oklapł i blokował dostęp powietrza do i tak obkurczonych kanalików. Oddychała buzią, przyzwyczaiła się już do niewygody, ale marzyła o dziurkach w nosie, o czymś, co dla innych było zwyczajne i niewarte uwagi. Chirurg pobrał skórę zza ucha, tę, która nadawała się jedynie do odtwarzania powiek i innych delikatnych części twarzy. Ula prawie nic nie poczuła. – Już po wszystkim – usłyszała głos sanitariuszki. – Jak zwykle wszystkim dziękuję – wymamrotała ledwo przytomna dziewczyna. Czekała na bloku operacyjnym, tuż przy drzwiach, aż pielęgniarki z oddziału wsuną jej wózek do starej, skrzypiącej, metalowej windy. Jeszcze tylko musiała przejechać przez długi korytarz, po którym kręcili się inni pacjenci. Wolała nakryć się kołdrą, tak aby nikt jej nie zobaczył. – Ula, nie wygłupiaj się. – I tak nikt na ciebie nie patrzy – zaśmiały się młode pielęgniarki. – Najpierw trzeba się jakoś ogarnąć, a nie tak wywalać na pokaz. – Zerkała spod kołdry. – Tylko nic tam nie majstruj przy opatrunkach – pogroziła palcem jedna z sióstr. – Przede wszystkim muszę się przebrać. Te bordowe pasiaki są po prostu okropne. Od razu człowiek chory się robi... Poza tym jestem głodna – jęknęła z ukrycia dziewczyna. – Na razie kładź się na swoje łóżko. Zaraz sprawdzę, czy salowa nie zostawiła dla ciebie obiadu. Miałaś znieczulenie miejscowe? – upewniła się, zanim wyszła. – Tak, ale tym razem prawie nie bolało. – No to super. Jak musisz do łazienki, to teraz, bo trzeba podłączyć kroplówkę – wyjaśniła pielęgniarka, która z nią została. – Może siostra przyjść za jakieś dziesięć minut? – Dobrze, ale jak będziesz chciała gdzieś wyjść, to powiedz. – OK. – Szybko wyciągnęła ubrania z szafki i się przebrała. W pokoju nikogo nie było.

Dziewczyny rozpierzchły się po całym szpitalu. Włączyła radyjko, poprawiła opatrunki i wreszcie się położyła. Sen nadszedł tak samo niespodziewanie, jak podczas operacji. I tym razem po zabiegu musiała odespać swoje. Już nie przypominała tej zmasakrowanej Uli, która zamiast twarzy miała krwawą miazgę. Nos, broda, oczy... to wszystko, okupione cierpieniem i strachem, powoli odzyskiwała dzięki trudowi chirurgów. Wiedziała, że nigdy już nie będzie wyglądać tak jak kiedyś, ani nawet podobnie, ale i tak było cudownie. Z jej nosa sterczały dwie gumowe rurki, które kształtowały dziurki. Nieprzyjemnie rozciągały skórę. Elastyczne przewody sięgały aż do gardła. Spróbowała nawet je wyciągnąć, chociaż trochę, ale okazało się, że są przyszyte do skóry. Wszystko jednak było lepsze od ręki przyrośniętej do głowy. Mogła normalnie funkcjonować i razem z innymi szaleć wieczorami. – Pamiętaj, zawsze wkładaj do nosa specjalne rurki przed pójściem spać – instruowała lekarka, kiedy Ula szykowała się do wyjazdu. – Czy to na pewno jest konieczne? – upewniała się w nadziei, że może jednak da się to jakoś pominąć. – W przeciwnym razie nos znowu opadnie. Rób tak, jak ci radziłam. Wyciskaj na nie trochę maści, wtedy będzie to łatwiejsze. – OK, postaram się, ale to naprawdę okropne – westchnęła ciężko na samą myśl. Otrzymała dwa komplety cienkich, gumowych rurek. Musiała je wpychać, tak aby nie wypadły. Miała ich serdecznie dosyć, bo utykały bez przerwy gdzieś w połowie nosa i nie chciały się przemieścić głębiej. Gorzki smak maści spływał do gardła, a kiedy kichnęła, te cholerne rurki wyskakiwały jak małe sprężynki i wszystko zaczynało się od nowa. Łzy spływały po policzkach za każdym razem, kiedy próbowała stosować się do zaleceń. – Cześć, Ula – w słuchawce usłyszała wesoły głos Jarka. Zupełnie inny niż ostatnim razem. – Cześć. Myślałam, że się śmiertelnie obraziłeś. Dawno nie dzwoniłeś. – Miałem trochę spraw do załatwienia – wyjaśnił lakonicznie, ale z dziwną ekscytacją. – No to opowiadaj, co tam u ciebie słychać. Czyżby jakieś dobre zmiany? – dopytywała się zaciekawiona. Doskonale wiedziała, że spotyka się z Klaudią, ale nie zamierzała zdradzać, że to żadna tajemnica. Chciała, by sam jej to powiedział. – Właściwie faktycznie trochę się pozmieniało. – No, nie daj się prosić – naciskała zadowolona z obrotu sytuacji. – Widzisz... jest super – mówił zagadkowo, jakby szukał słów. – Poznałeś kogoś? Jeśli tak, to naprawdę bardzo się cieszę. – Jestem bardzo szczęśliwy. Wspaniała dziewczyna... – Czyli jak widać, wszystko dobrze się skończyło – wtrąciła z uśmiechem. Gdyby stał obok niej, nawet by go dostrzegł. Tak, odzyskiwała swoją twarz. Nauczyła się uśmiechać, może nie tak jak każdy, ale mięśnie już nie były nieruchome, a oczy zwężały się odpowiednio. Czuła nos, brodę, policzki. Martwe dawniej receptory zaczęły odbierać każdy dotyk.

Jarek najwyraźniej pragnął, aby Ula pożałowała swojej decyzji, by wiedziała, że bez niej też może być szczęśliwy. Dawał jej to odczuć każdym słowem. Próbował opowiedzieć o swojej miłości, ale z drugiej strony starał się zachowywać tajemniczo. Nie chciał wyjaśnić, kim jest ta nadzwyczajna osoba, a Ula nie zamierzała się dopytywać. Wiedziała, że zadzwonił tylko po to, aby się pochwalić. – Jest naprawdę super – powtarzał z wyraźną satysfakcją. – Bardzo się cieszę – zapewniała, ale chyba nie do końca w to wierzył. Już wiedziała, że postąpiła słusznie. Nie mogła doczekać się kolejnego spotkania z Grzesiem. Skręcało ją z tęsknoty, choć wciąż nie była pewna, czy naprawdę ma szansę na tak niezwykłą miłość. Bała się, że to tylko piękny sen i jak się obudzi, znowu otoczy ją szara, smutna rzeczywistość. Nieustannie przywoływała we wspomnieniach wspólne chwile, które powodowały szybsze bicie serca. Rozpamiętywała jego słowa i spojrzenia. Szukała w nich oznak, które potwierdziłyby jej obawy, bo jeśli to była tylko zabawa lub krótka przygoda, musiała o tym wiedzieć jak najprędzej. Pragnęła wierzyć w to, że jeśli zajdzie taka potrzeba, da radę jeszcze się wycofać bez głębokich ran. Serce chciało kochać z całą mocą, ale rozsądek odzywał się nieubłaganie. Zawsze kiedy pociąg wreszcie wtaczał się na stację, szybko wychodziła na peron. Podekscytowana, ale jednak ze strachem wypatrywała Grzegorza wśród tłumu. Szybko go dostrzegała. Z uwagi na wzrost nie można było go nie zauważyć. Pędził w jej stronę z szerokim uśmiechem na twarzy, machał na powitanie i próbował przecisnąć się przez gąszcz pasażerów, którzy skutecznie blokowali mu przejście. Za każdym razem po długiej rozłące i oczekiwaniu pojawiał się w głowie Uli ten sam lęk – że chłopak tymczasem zmienił zdanie, że nagle zobaczy w niej kogoś obcego. Martwiła się, że kiedy się nie widzą, on zacznie się zastanawiać nad sensem tych spotkań i w końcu postanowi o ostatecznym rozstaniu. Bała się potwornie, że Grześ nagle otworzy szeroko oczy ze zdziwienia, spojrzy tak, jak jeszcze nigdy wcześniej, zrozumie swój błąd i będzie się zastanawiać, co takiego w niej widział... Nie miała żadnej kontroli nad jego sercem, pragnieniami i decyzjami. Nie chciała, aby odszedł z jej życia, ale nie wyobrażała też sobie bycia z kimś, kto czyni to z litości. Tego obawiała się najbardziej. Wielu przecież uważało, że młody, przystojny chłopak nie może kochać kogoś takiego jak Ula. Nikt z postronnych świadków tego uczucia nie miał jednak bladego pojęcia, że przecież dla niego jest piękna. Według niego nie liczyło się tylko opakowanie. Szukał prawdziwej miłości, najlepszej przyjaciółki, wsparcia w trudnych chwilach, zrozumienia, ciepła oraz czułości. Potrzebował kogoś, kto wie, jak żyć i z kim mógłby spełniać swoje marzenia. Był przekonany, że właśnie taką osobą jest Ula. Pisał listy pełne troski. Uwielbienie przeplatane szczerymi wyznaniami wyrażało jego najskrytsze pragnienia, a Uli przynosiło ulgę. Każde zapewnienie rozbłyskiwało iskierką nadziei.

„Jesteś moim szczęściem, kimś wyjątkowym, kto wniósł tak wiele szczęścia w moje życie. Jesteś moją królewną, radością i przyszłością... – czytała Ula z wypiekami na twarzy. – Myślę o Tobie każdego dnia, codziennie zaglądam do skrzynki w nadziei, że może znowu do mnie napisałaś, chociaż zaledwie wczoraj czytałem kolejny list od Ciebie. Chciałbym być blisko Ciebie...” To nie mogły być kłamstwa. – Jakie są twoje marzenia? – zapytała szeptem, kiedy wtuleni w siebie leżeli w mroku wczesnego poranka. – Chciałbym być z tobą zawsze, chciałbym, żeby czas się zatrzymał. – Przytulił ją mocniej, jakby bał się, że ucieknie. – Zastanawiam się, czemu mamy dla siebie tylko chwilę... Jutro znowu będziemy musieli się pożegnać... Czekanie jest okropne. – W duchu wciąż zadawała sobie pytanie, czy to prawdziwa miłość, czy tylko chwilowe zauroczenie, które umrze śmiercią naturalną, gdy wypali się płomień namiętności. – Szkoda, że mieszkamy od siebie tak daleko, w przeciwnym razie siedziałbym przy tobie bez przerwy. Nie mogłabyś się mnie pozbyć – uśmiechnął się ciepło. – Niedługo koniec roku. Mógłbyś do mnie wpaść? Urządzimy sobie sylwestra – zaproponowała niepewnie. – Na pewno przyjadę. – Chciałabym mieć kiedyś mały domek, a w nim kilka pokoi, właściwie trzy w zupełności by wystarczyły – szepnęła Ula tak cicho, że ledwo sama się słyszała. – Jeden na pewno byłby szaroróżowy, pastelowy. Ściany miałyby ładny odcień różu, na podłodze położyłabym szary, puchaty dywan, w oknach wisiałyby zwiewne zasłonki... A drugi pokój – zielony, z ogromnym akwarium... I stajnia obok domu, nieduża. Lubisz konie? – Chyba tak... – A ty? Jak wyobrażasz sobie swoje wymarzone miejsce? – Właściwie sam nie wiem, ale na pewno będzie ono tam, gdzie ty. Uwielbiała słuchać jego głosu, tych wszystkich dobrych słów, które pozwalały uwierzyć, że jest cudowną kobietą, kimś wyjątkowym i wartościowym, a przeszłość nie ma najmniejszego znaczenia. Wiedział, co przeżyła. Uznała, że musi mu to wyznać jak najszybciej, jeśli rzeczywiście uczucie ma przetrwać i jeśli jest ono poważne i warte wysiłku. Opowiadała o swojej przeszłości z duszą na ramieniu, ale przecież musiał ją poznać... kochać z tym całym ciężarem bolesnych doświadczeń, których nie mogła już zmienić, ale które ją zmieniły na zawsze. Była inna niż kilka lat temu, ale z pewnością lepsza, bo przejrzała na oczy. Zobaczyła to, czego nie dostrzegała wcześniej, i doceniła to, na co kiedyś nie zwracała większej uwagi. Starała się dostrzegać dobre strony życia. Szklanka z wodą wciąż była do połowy pełna. Niezmąconą ciszę zakłócały tylko ich spokojne oddechy i tykanie małego zegarka. Ula potrafiła przywoływać wspomnienia bez emocji. Stały się jej częścią, ale teraz wydawały się tak odległe i bez znaczenia, że mówiła o wszystkim spokojnie. Przeszłość była niczym książka

przeczytana wiele razy, do której mogła czasami wrócić, ale mogła też ją odłożyć na półkę. Liczyła się tylko ta chwila, jego dłonie i ciche słowa. – Kocham cię – wyszeptał po raz pierwszy lekko zduszonym głosem. Nie wiedziała, co powinna odpowiedzieć, jak zareagować, jak okazać szczęście, żeby nie zdradzić, że tylko na to czekała, że od dawna jej serce należy do niego. Miała ochotę uścisnąć go z całych sił, wykrzyczeć tę wielką miłość. Bała się jednak odstraszyć Grzesia nadmierną wylewnością i lękała się otworzyć do końca, stać się bezbronna. Chciała zaufać mu bezgranicznie, ale potrzebowała więcej czasu. Wiedziała, że potrafi. – Też cię kocham – odszepnęła po dłuższej chwili wahania. Nie mogła już dusić w sobie tego uczucia, które wypełniało jej każdą myśl, każdą komórkę jej ciała. Miała nadzieję, że nie powiedział tego w chwili słabości, że traktuje to równie poważnie jak ona. – Nie mówiłem ci tego wcześniej, bo musiałem wiedzieć na pewno – wyszeptał, jakby czytał w jej myślach, jakby wiedział, czego boi się najbardziej. – Chcę być tylko z tobą, ale to wszystko jest tak cholernie trudne. Co jeśli ci nagle to kochanie przejdzie? Skąd wiesz, że to nie jest zauroczenie? – pytała. – Nie przejdzie. Zostanę z tobą na zawsze, o ile mnie nie zostawisz. Zamierzała się nauczyć śmiało patrzeć w przyszłość, która była jedną wielką niewiadomą. Nie wiedziała, co przyniesie życie, i tylko czas mógł zweryfikować potęgę ich uczuć. Pomimo wszelkich obaw nie zamierzała rezygnować z tej miłości ze strachu, że może się nie udać. Pragnęła trwać przy Grzesiu tak długo, jak będzie chciał. Musiała mu zaufać, bo czuła, że warto zaryzykować. Był dobrym człowiekiem o wielkim sercu i jasnym umyśle. Nie mogła odrzucić łączącego ich uczucia tylko dlatego, żeby już nigdy nikt jej nie zranił. Był wyjątkowy, wspaniały, mądry i... absolutnie prawdziwy. Wraz z sobą przyniósł obietnicę szczęścia. Przyjechał. Znowu mogła wtulić się w jego ramiona. Ilekroć był daleko, zastanawiała się, czy jego uczucie nie minęło i czy nadal myśli tak, jak przysięga w długich listach. Zawsze w pierwszej chwili wyczekująco wpatrywała się w jego łagodne oczy. Miała ochotę przywrzeć do niego na stałe. Nie wiedział o tym. Powściągliwa, trochę chłodna, próbowała na zewnątrz zachować zdrowy dystans. Mówiła, że kocha, w jej sercu gościła nieopisana radość, ale sama nie wiedziała, co ją czeka i na co powinna się przygotować. Bzdurne stereotypy, które kołatały się w jej głowie, nie dawały spokoju. Inni nie wierzyli w szczęśliwe zakończenie, w prawdziwe uczucie. Dla nich to była czysta abstrakcja, pobożne życzenia niepełnosprawnej biedulki. Uważali, że ktoś taki jak Ula nie ma niczego do zaoferowania, jakby człowiek był tylko pustym pudelkiem owiniętym w ozdobny papier. Niektórzy pukali się w czoło i zastanawiali, czy z Grzegorzem na pewno wszystko w porządku. Co za żałosne marionetki! Przez całe życie tkwią w okowach materializmu, patrzą, ale nie widzą, słuchają, ale nie słyszą.

Świat Uli dzielił się na tych, którzy dostrzegli w niej człowieka, oraz na tych, dla których była nic niewartym odpadem. Tymi drugimi nie zamierzała się przejmować. Przechodziła obok zupełnie obojętnie. Miała swoje szczęście i swoje piękne, niepowtarzalne życie. – Kiedy Grzegorz zamierza wrócić do domu? – zapytała matka, gdy Ula na moment wpadła do kuchni. Szybko pokroiła ciasto i zaparzyła herbatę. – Nie pytałam, ale chyba pojutrze – odpowiedziała zaniepokojona. – Jak to? Zostanie na noc? – zdziwiła się matka. – Przecież nie pojedzie do domu od razu po sylwestrze. Musi odpocząć, poza tym chyba nie macie nic przeciwko niemu? – Poczuła bolesny skurcz żołądka. Bała się, że za chwilę wybuchnie awantura, że każą jej wyprosić Grzesia, bo nie pozwolą, żeby jakiś obcy chłopak nocował w ich domu. – Jak to sobie wyobrażasz? – pytała matka jeszcze spokojnie, ale z wyraźnym naciskiem. – Grześ jest wspaniałym człowiekiem. Do domu ma pięćset kilometrów. Nie myślisz chyba, że go wygonię? – dziewczyna mówiła coraz bardziej zdenerwowanym głosem. Już jej bokiem wychodziły te umoralniające gadki. – Dla spokoju waszych sumień będzie spał w drugim pokoju. – Wiesz, że to się nam nie podoba. – Przecież wiedzieliście, że przyjedzie. Uprzedzałam was o tym kilka tygodni temu. Wtedy nie robiliście problemów, a teraz nagle zmieniacie zdanie? – Chciało jej się płakać, lecz zamierzała walczyć o swoje uczucie nawet z całym światem, jeśli zaszłaby taka konieczność. – Tylko proszę, nie mów mi, że Grześ wam się nie podoba. Przyjechał do mnie, jest moim gościem, więc bądźcie mili i przestańcie świrować. Czuła narastający strach. Bała się, że za chwilę ci bliscy jej przecież ludzie zniszczą jej szczęście. – Wszystko zaczyna się od nowa – westchnęła matka, załamując ręce. Nie wierzyła w ich miłość, nie sądziła, że może z tej znajomości być coś poważnego. Rodzice bali się kolejnej porażki, pasma rozczarowań, głupich decyzji córki, szaleństwa i braku spokoju. Znowu nadchodziły zmiany, które budziły lęk. Byli przekonani, że przeznaczeniem Uli jest samotność i nikt nie będzie w stanie pokochać jej po tym, co się stało. – To bardzo sympatyczny chłopak. Młodszy od ciebie, prawda? – dopytywała matka. – Tak, o trzy lata. – Nie miała ochoty z nią rozmawiać. Obawiała się, że rodzice powiedzą coś niestosownego, wystraszą Grzesia swoją nieufnością czy nagle zechcą go wylegitymować. Dobrze pamiętała, jak kiedyś poprosili jej ówczesnego chłopaka o dowód osobisty. Myślała, że zapadnie się pod ziemię ze wstydu. Chciała zniknąć, stać się niewidzialna. Czerwona jak burak, ze łzami w oczach nie mogła uwierzyć, że to zrobili. Wtedy ich za to nienawidziła. Wciąż traktowali ją jak małe dziecko, które należy nieustannie kontrolować. Na chwilę tamto przerażenie wróciło. Nie, nie mogła stracić tej miłości. Grześ był jej światłem, nadzieją, błogosławieństwem i nagrodą. Był wszystkim, co miała. – Znowu coś nawywijasz – matka nie zamierzała ustąpić.

– Mamusiu, on jest dorosły i ja też jestem dorosła. Na litość boską, nie pilnujcie mnie... – Dopóki mieszkasz w tym domu, musisz się dostosowywać do naszych wymagań. – Staram się, ale nie możecie mi zabronić spotykać się z Grzesiem. Znaczy dla mnie bardzo wiele, uszczęśliwia mnie. Chyba mamy prawo ułożyć sobie życie po swojemu. – Owszem, tylko że my wolimy żyć w spokoju. Nie chcemy już żadnych kłopotów z twojego powodu. – O to się nie martwcie! Nie wierzycie, że znalazłam kogoś, kto po prostu chce być ze mną. Uważacie, że powinnam siedzieć cicho, nie wychylać się, nie szukać wrażeń, nie myśleć o normalnym życiu. Czy ja nie mam prawa do szczęścia? – Z trudem powstrzymywała łzy. Czuła się coraz bardziej bezradna i osaczona. – Pragniemy tylko uchronić cię przed kolejnymi błędami. Już dosyć szaleństw, przez które cierpi cała rodzina. – Aha, czyli mam podkulić ogon, spuścić głowę i czekać... no właśnie, na co? Każdy się myli, mamo. I tak łatwo osądzać innych! Kto jak kto, ale ja poniosłam karę za swoje decyzje, nie skarżę się na swój los i nie chcę nikogo oskarżać. Stało się i kropka. Po co wciąż do tego wracać? – Wiesz dobrze, o co nam chodzi. Ledwo co przeżyłaś, przed tobą jeszcze długie leczenie... – I co z tego? Mam przez resztę życia nie wychylać nosa z domu albo ze szpitala? – Ula ze złością przerwała matczyne wywody. Nie chciała się kłócić teraz, gdy Grześ czekał na nią na górze, ale czuła, jak rosną w niej wściekłość i żal. – Grześ w niczym tu nikomu nie zawinił i myślę, że powinniście docenić to, jak dobrym jest człowiekiem. Nie znacie go jeszcze, ale postarajcie się wykrzesać odrobinę życzliwości. Nie można nie ufać dla zasady! – A co na to wszystko jego rodzice? Jakoś nie wierzę, że są zachwyceni. – Ma tylko matkę. Na razie nie jest do mnie przekonana, ale z czasem na pewno nasze stosunki lepiej się ułożą. – Ula nie traciła nadziei, że tak właśnie będzie. – Pożyjemy, zobaczymy. – Matka machnęła ręką z rezygnacją. – Jeszcze raz bardzo proszę, nie róbcie afery, bądźcie dla niego mili. Już wiedziała, że nie będzie łatwo i czeka ją walka o lepszą przyszłość, ale miała w sobie wielką siłę – miłość, która pomoże jej pokonać wszystkie przeszkody. Naprawdę starała się zrozumieć rodziców, ich obawy i strach przed zmianami, ale nie zamierzała rezygnować ze swojej szansy. Miała na sobie długą, czarną, wieczorową suknię, która doskonale podkreślała jej zgrabną sylwetkę. Włożyła złote buty na wysokich obcasach i rozpuściła włosy. Z bijącym sercem uchyliła drzwi, za którymi czekał na nią zniecierpliwiony Grześ. Jego oczy wyrażały wszystko to, czego pragnęła najbardziej. Zachwyt, radość i głębokie uczucie. Spoglądał na nią tak, jak nikt inny. Czuła się wspaniale. Była kobietą. Sprawiała mu radość i spełniała jego marzenia. Była piękna. – Ślicznie wyglądasz – powiedział cicho po dłuższej chwili. – Dziękuję. – Czuła się onieśmielona i zmieszana. Wpatrywał się w nią z nieustającym,

szczerym podziwem. – Tak bardzo się cieszę, że cię spotkałem, poznałem i pokochałem – wyszeptał. – Dobrze, że przyjechałeś. Usiadła na jego kolanach i wtuliła głowę w ramiona Grzesia. Miała wrażenie, że świat przestał istnieć. Liczyła się tylko ta chwila, tak ulotna i nietrwała, ale warta każdej ceny. Przy nim mogła być zwyczajnie sobą, małą dziewczynką albo silną kobietą. Wiedziała, że nie zabierze jej wolności, nie spróbuje jej zmieniać, nie zabroni żyć po swojemu. Zdała sobie sprawę, że już nigdy nie będzie się bać. Nowy Rok powitali w radosnej, rodzinnej atmosferze. Wszyscy siedzieli przy stole zastawionym smakołykami, które Ula przygotowała razem z mamą. Ptasie mleczko domowej roboty, sernik, makowiec, pikantne udka kurczaka, sałatka z majonezem... Niezwykła noc wśród najbliższych i najlepszych przyjaciół. Serca pełne noworocznych życzeń, wypełnione nadzieją, nowymi postanowieniami i wiarą. Zaraz po toaście noworocznym wyszli przed dom. Sztuczne ognie błyskały na ciemnym niebie kaskadą kolorów. Mieniące się, rozbłyskujące kolorami kule pękały na tysiąc iskier. Kończyły przeszłość i zaczynały przyszłość. Ojciec, Kuba i Grześ szybko podpalali petardy, które z hukiem wystrzelały w górę, błyskały paletą ognistych barw i znikały w ciemności. Dorota wraz z narzeczonym wyjechała w góry. Miała już własny świat, nową pracę i swoje miejsce przy boku Krzysztofa. Była szczęśliwa. Zaczynała nowe życie. W domu pojawiała się coraz rzadziej, tym bardziej że pracowała i studiowała jednocześnie. Nieustannie wzorowa, bardzo ambitna, zawsze otrzymywała świadectwo z czerwonym paskiem, chciała być najlepsza. Nikogo nie zdziwiło, że bez najmniejszych problemów zdała najpierw maturę, a później egzaminy na studia. Ciężko pracowała na swój sukces. Chociaż na pozór całkowicie od siebie różne, w gruncie rzeczy siostry były bardzo podobne. Obie uparte, wytrwałe i silne. Wiedziały, że mogą na siebie liczyć w potrzebie, ale każda miała swoje życie, sekrety i plany. Nie musiały się sobie zwierzać, by podtrzymać więź. Dorota, mniej wylewna, bardziej milcząca i skryta ani myślała wtajemniczać w swoje sprawy starszą siostrę. Dociekliwe pytania tylko ją irytowały i zamykała się w sobie. Ula zazwyczaj wesoła i otwarta, była jednak optymistką twardo stąpającą po ziemi. Potrzebowała rozmów i kontaktu z innymi ludźmi. Zawsze kiedy upadła, potrafiła wstać, otrzepać kolana i iść dalej. Przeszłość, nawet ta najgorsza, najbardziej tragiczna nie zdołałaby zatrzymać Uli w miejscu. Mogło być przecież tylko lepiej. Ula musiała stracić wszystko, żeby odzyskać wszystko to, co najważniejsze w życiu. – Kiedy znowu się spotkamy? – zapytał, kiedy leżeli wtuleni w siebie. Co prawda każde miało swoje łóżko, ale przecież nie dało się rozmawiać przez drzwi. Ubrana w zieloną piżamę szybko przebiegła do pokoju, w którym nocował Grześ, i wskoczyła pod ciepłą kołdrę. – Za kilka tygodni, pod koniec stycznia – odpowiedziała zmartwiona. Nie chciała tak długo czekać, ale na razie niczego nie mogła zmienić ani przyspieszyć. – Najlepiej byłoby, gdybyś

wynajął jakieś mieszkanko w swoim mieście. W sumie to i tak chyba więcej płacimy za te prywatne kwatery – zastanawiała się głośno. – Wtedy moglibyśmy widywać się częściej i na dłużej. – To bardzo dobry pomysł. Jak tylko wrócę do domu, od razu poszukam jakiejś stałej pracy, żeby wynająć coś jak najszybciej – zgodził się z wyraźnym entuzjazmem. – Mam nadzieję, że już pod koniec stycznia będę mógł cię zaprosić do naszego mieszkania. – Wiesz, że bardzo bym tego chciała, najbardziej na świecie. – Przytuliła się do niego jeszcze mocniej. Pragnęła czuć jego zapach, bicie serca – czuć go całą sobą. – Szkoda, że dzisiaj jedziesz. Będę tęsknić i czekać na telefon. Zadzwonisz, jak dotrzesz na miejsce, prawda? – Na pewno, a zaraz potem pójdę rozejrzeć się za robotą – uśmiechnął się i pocałował ją w czubek głowy. – Będzie cudownie. – Oczyma wyobraźni widziała ich wspólny kącik, gdzie ukryją się bez strachu, że za godzinę, za dwie znowu będą musieli się rozstać. Nie zależało jej na luksusach. „Wystarczyłby jeden malutki pokoik. Byleby tylko być razem – ich wspólne marzenie, pierwszy wspólny cel. Ilekroć Ula jechała na spotkanie z Grzesiem, powtarzała rodzicom, że musi zajrzeć do szpitala na kolejną wizytę kontrolną albo właśnie umówiła się z koleżanką we Wrocławiu. Kłamała. Nie chciała ich martwić i wywoływać niepotrzebnych awantur ani też składać obietnic bez pokrycia. Na razie pragnęła upewnić się, że podjęła słuszną decyzję. Nie mogła nagle ogłosić, że się wyprowadza, że właśnie zdecydowała się spędzić resztę życia z Grzegorzem i nic ani nikt jej nie powstrzyma. Postanowiła bardzo powoli, małymi kroczkami, przygotować i siebie, i rodziców do zmian, jakie zachodziły w jej życiu. Bała się porażki, ale gdyby jednak poniosła klęskę, mogła wrócić bez zbędnych wyjaśnień. Na razie zostawiała uchyloną furtkę – tak na wszelki wypadek. Najpierw wyjazdy były krótkie, kilkudniowe, ale z czasem się przedłużyły. Znikała na kilka tygodni, wpadała na krótko do domu, żeby spakować potrzebne rzeczy i znowu udać się do swojego miejsca na ziemi. Instynktownie czuła, że właśnie tu zostanie na zawsze i że pokocha to miasto całym sercem. Może rodzice domyślali się, może nie chcieli wiedzieć wszystkiego, może czekali, a może jednak mieli nadzieję. W każdym razie nie zamierzali przeszkadzać i zatrzymywać siłą córki. Była im za to nieskończenie wdzięczna. Powolutku wyprowadzała się od nich, niezauważalnie, ale systematycznie. Czuła się wewnętrznie rozdarta. Na razie żyła w dwóch miejscach bardzo od siebie oddalonych. Kiedy wracała do domu, pragnęła znowu widzieć się z Grzesiem, ale kiedy wyjeżdżała na dłużej, tęskniła za rodzicami i swoim pokojem. Tkwiło w niej przekonanie, że nie potrafi tak po prostu opuścić domu, zabrać rzeczy i znowu stać się tylko gościem. Już raz tak przecież zrobiła... To miało być zupełnie zwyczajne życie, zupełnie różne od tego, które prowadziła

dotychczas. To miał być najważniejszy egzamin, test jej możliwości. Czuła w sobie ogromną siłę, miała wsparcie w Grzegorzu, prawdziwą miłość i głód sukcesu. Musiało się udać. Mieszkanko okazało się malutkie, niecałe dwadzieścia metrów kwadratowych. W przedpokoju znajdował się aneks kuchenny – właściwie to wisiał tam żeliwny zlew, a obok stała mała kuchenka z dwoma palnikami na metalowym stelażu, tuż obok wejścia do mikroskopijnej łazienki. Drzwi do pokoju częściowo zastawiał regał z oszklonymi półkami. Stał w przejściu, bo na razie nikt nie miał chyba pomysłu, gdzie by go przestawić. W pokoju Ula odkryła też niepraktyczny i mocno zużyty półko-tapczan, szafę, stolik oraz narożną kanapę ze schowkami na pościel. No i jeszcze dwa krzesła. Ucieszyli się z balkonu, choć wychodził wprost na wieżowiec z mnóstwem okien, który zasłaniał dzienne światło, przez co w mieszkaniu panował półmrok. – Trzeba trochę tutaj posprzątać i poustawiać – wyjaśniał zakłopotany Grześ – ale nic ciekawszego w rozsądnej cenie nie znalazłem, poza tym nie musiałem zapłacić kaucji za kilka miesięcy i dodatkowo dostałem zniżkę, bo uzgodniłem, że wyremontuję lokal we własnym zakresie. – Jest wspaniale. Nawet nie wiesz, jak bardzo się cieszę. Ze sprzątaniem sobie poradzę, meble też wykorzystamy jakoś sensownie. W oknie zawieszę żółte zasłonki i od razu zrobi się słoneczniej, a na ścianie powiesimy duży obraz. Przywiozę jakiś z domu następnym razem – zachwycała się swoim nowym życiem oraz tym najcudowniejszym, wymarzonym miejscem. Wreszcie mogli cieszyć się sobą do woli, do utraty tchu. Nieszczelne okno, nadtłuczony brodzik w łazience, ledwo pobielone ściany, stare sprzęty... najważniejsze, że wreszcie na swoim. Grześ był najlepszym przyjacielem Uli, jej powiernikiem, odpowiedzialnym partnerem, cudownym, czułym kochankiem i... w przyszłości miał się stać mężem. Na dobre i na złe. – Dzielnica wydaje się w porządku. Jutro wybierzemy się na dłuższy spacer, bo dzisiaj pewnie jesteś zmęczona, poza tym za dwie godziny muszę wyjść do pracy. – Na jego twarzy pojawił się cień smutku i zmęczenia, ale nie zamierzał zapomnieć o obowiązkach. Dobrze wiedział, że jeśli straci pracę, nie będą mogli mieszkać razem, bo życie było boleśnie przyziemne. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że nie utrzymaliby się z jej renty, więc zakasał rękawy. Nie bał się wysiłku, nie oglądał na innych. Chciał stworzyć Uli dom, dać jej to, co najlepsze. Na razie zaoferował jej swoje serce i silne dłonie – wszystko, co miał. – Zrobiłem małe zakupy. – Z plecaka wyjął chleb, parę topionych serków, mleko i kilka plasterków wędliny. – Nie wiedziałem, na co będziesz miała ochotę – powiedział lekko zawstydzony, ale z wypiekami na twarzy. On też cieszył się swoim wielkim szczęściem. – Nareszcie razem – westchnęła zmęczona, ale bardzo szczęśliwa. – Tu będzie nam dobrze i nieważne, że mamy wiele do zrobienia. Mnie się tutaj bardzo podoba. Jesteś wspaniały i najlepszy na świecie. – Oparła głowę na jego ramieniu. – Dzisiaj udało mi się kupić tylko koc i jaśka w sklepie z używaną odzieżą, ale jutro

postaram się zdobyć więcej niezbędnych rzeczy. Może zapisz na kartce, co jest najbardziej potrzebne – zaproponował. – Zrobię jeszcze listę tego, co powinnam przywieźć z domu – już opracowywała plan wielkich zmian. Mieli wszystko i właściwie nie mieli niczego. Jeden nóż, łyżka, widelec, jedna mata poduszeczka, dziecięcy kocyk, obity kubek, dwa stare garnki i raptem półkę ubrań. Bieda ich nie przerażała, bo wiedzieli, że sobie poradzą, że wystarczy tylko bardzo chcieć. Najważniejsze, że wreszcie mogli zacząć wspólne życie. Nie potrafiła bezczynnie usiedzieć w jednym miejscu. W oknie zawiesiła śnieżnobiałą, tiulową firankę przywiezioną z domu, stół nakryła kremową serwetą i postawiła na niej mały flakonik, który do tej pory stał na starej szafie zupełnie niewidoczny. Całe mieszkanie posprzątała najlepiej, jak umiała, a późnym popołudniem wybrała się do pobliskiego marketu. Potrzebne było niemal wszystko, ale na razie musiała ograniczyć wydatki. Kupiła tylko niezbędne rzeczy: dwa kolorowe kubki, dwa talerzyki, miseczkę, sztućce, mydło, pastę i szczoteczki do zębów, ręcznik, herbatę, cukier, sól, trochę jedzenia i ładnie zapakowane pudełko czekoladek dla Grzesia. Chciała sprawić mu malutki podarunek za to, że był, że chciał, aby czuła się szczęśliwa. Widziała, jak wszyscy się na nią patrzą. Była niezwykłą atrakcją, ciekawostką dla tych, którzy krążyli po sklepie. W tym zupełnie obcym, nowym miejscu wzbudzała ogromne zainteresowanie, ale to nie mogło jej powstrzymać. Postanowiła udawać obojętność i zająć się swoimi sprawami. Wyszła z założenia, że w końcu kiedyś się napatrzą, przyzwyczają, a może nawet ją zaakceptują. Miała nadzieję, że stanie się częścią tego miasta, kimś zupełnie zwyczajnym, znajomym. Przechodziła między półkami, rozmyślała nad tym, co powinna jeszcze kupić, zastanawiała się, co przygotować na kolację i jak będzie cudownie, kiedy Grześ wróci z pracy. Tylko to okazało się ważne, najważniejsze. Spojrzenia innych, ciche szepty, odwrócone głowy – całkiem nieistotne. Zadowolona, z wypchanymi siatkami, wyszła ze sklepu. Była pewna, że bez problemu trafi do mieszkania, ale się ściemniło. Nie pamiętała drogi i jak na złość zapomniała adresu, więc kręciła się w kółko między wieżowcami, coraz bardziej przestraszona. Ze wszystkich sił próbowała skojarzyć jakiś charakterystyczny punkt, coś, co naprowadziłoby ją na właściwy trop. Grześ nie miał komórki i nadal był w pracy. Nikogo tu nie znała i nie miała pojęcia, jak teraz wróci do domu. Zmęczona, głodna i przestraszona usiadła na pobliskiej ławce. Wiedziała, że jeśli sama nie znajdzie właściwego budynku, to nikt jej w tym nie pomoże. Perspektywa spędzenia nocy gdzieś w parku była przerażająca. Zaczynał prószyć śnieg i wiał lodowaty wiatr. W obcym mieście czuła się bezradna i zagubiona. Postanowiła jeszcze pochodzić wokół pobliskich bloków. Nie odeszła przecież daleko! To tylko te wszystkie klatki schodowe okazały się takie same, wszystkie drzwi wejściowe – podobne. W ciemnościach place zabaw, drzewa czy osiedlowe drogi wydawały się wręcz nie do odróżnienia.

Nagle poczuła, jak wypełnia ją ogromna radość. „Boże, dzięki Ci, Boże!” – krzyczała w myślach. Przypomniała sobie numer budynku! Jak na skrzydłach pędziła między wieżowcami. Nareszcie. Dygoczącą ręką otworzyła drzwi. Musiała odpocząć, zebrać myśli, uspokoić się po tych chwilach grozy. Włączyła stare radio. Trzeszczało i z trudem dało się ustawić jakąś stację, ale zupełnie jej to nie przeszkadzało. Najważniejsze, że grało. Chciało jej się śpiewać i tańczyć. Cieszyła się z każdej sekundy w tym nowym miejscu. Nie było telewizora, ale nie tęskniła za kolorowymi obrazkami. Tak wiele pozostało do zrobienia. Nie miała czasu na bezczynność. Zaparzyła aromatyczną herbatę i nakryła do stołu. Wyszła na balkon. Z niecierpliwością wypatrywała znajomej sylwetki. Pierwszy dzwonek do drzwi, znowu bliskość jego serca i zniewalający dotyk silnych dłoni. Wrócił zmęczony, ale taki szczęśliwy. Wiedział, że Ula na niego czeka, że go niezmiernie kocha. – Kocham cię baaardzo. – Złapał ją w ramiona, jak tylko wszedł do mieszkania. – Mógłbym to powtarzać bez przerwy. – Dzisiaj słyszałam to chyba ze czterdzieści razy – zaśmiała się wesoło. – Też cię kocham! – Ja bardziej – przekomarzał się z tym swoim słodkim uśmiechem. – Nie chcę się z tobą wykłócać, ale chyba jednak bardziej ja. Chodź do pokoju. – Ula chwyciła go za rękę. – To dla ciebie. – Z kuchennej szafki wyciągnęła małe pudełeczko przewiązane czerwoną kokardką. – A co to? – zapytał zaskoczony. – Taki mały prezent. Mam nadzieję, że się podzielisz – dodała po chwili. – Muszę? – zażartował. – Dzielimy na pól – zapowiedziała i wskoczyła mu na kolana. Chciała być blisko niego, najbliżej, jak się tylko dało. – Może lepiej, jak zjemy najpierw kolację? – Widzę, że przygotowałaś coś pysznego. – Byłam na zakupach. Szkoda, że nie ma lodówki, ale sklepy są blisko. Jakoś sobie poradzimy, a teraz rozgrzej się herbatą i zjedz coś, bo pewnie jesteś głodny i zmęczony. Jak było w pracy? – Chciała wiedzieć o nim jak najwięcej. Siedzieli przy stole, rozmawiali, cieszyli się swoją obecnością. To, co do niedawna wydawało się niemożliwe, teraz było faktem. Zycie stało się piękne i pełne niespodzianek. Poznawali się lepiej każdego dnia, utwierdzali w przekonaniu, że to, co ich łączy, jest wszystkim. Ciągle było im siebie za mało. – Kiedy chcesz jechać do domu? – zapytał zmartwiony, gdy leżeli na kanapie. Szybko wyszedł na jaw fakt, że gąbka w rozkładanym materacu była wiekowa i nierówna. Okryci małym, fioletowym kocykiem, wtuleni w siebie czuli jednak, że mają wielkie szczęście. – Za tydzień, ale tylko na kilka dni. Dłużej bez ciebie nie wytrzymam. – Już za tobą tęsknię. – Otulił ją swoim ramieniem. Walczył ze snem, aby jeszcze przez chwilę czuć jej bliskość. – Niedługo będę musiała wrócić do szpitala, ale mam nadzieję, że nie zatrzymają mnie tam

zbyt długo. Poza tym odwiedzisz mnie, prawda? – Przyjadę i poczekam, aż wyjdziesz. – Nie chcę się już z tobą rozstawać – westchnęła zasmucona dziewczyna. – Trzeba kupić drugą komórkę, i to jak najszybciej, żebym mogła w każdej chwili zadzwonić, usłyszeć cię, porozmawiać. Kiedy cię nie ma, ciągle o tobie myślę... – Zupełnie tak jak ja. W pracy zastanawiam się, co robisz, i odliczam czas do naszego spotkania. Niby to kilka godzin, ale i tak zbyt długa rozłąka. Kocham cię najbardziej na świecie. Kocham, kocham, kocham. Przy nim nie musiała się bać. Pierwszy raz w życiu przy kimś czuła się sobą. Pierwszy raz mogła odkryć, jaka jest naprawdę, okazywać emocje bez wstydu, skrępowania i strachu. Wiedziała, że Grześ nie wyśmieje jej słabości. Otworzyła się tak, jak jeszcze przed nikim. Człowiek, który ofiarował jej niebo, niczego nie wymuszał i nie zabraniał. Żyła tak, jak pragnęła. Teraz zrozumiała, jak wygląda prawdziwa miłość. Zachłysnęła się swobodą, szczerością i zrozumieniem. Nie była małą, słabą i bezradną dziewczynką. Taka Ula już nie istniała. Nieustannie zachodziły w niej zmiany. Inaczej patrzyła na świat, wiedziała, czego chce od życia. Stała się pewną siebie kobietą, silną, niezłomną, upartą i świadomą. Kiedyś patrzyła, ale nie widziała. Otwierała szeroko oczy, ale była ślepa. Tkwiła w ciasnym kokonie naiwności i ufności. Nie wierzyła, że to, co najgorsze, może czyhać tuż obok i spotkać właśnie ją. Jeszcze dziecinnie rozumowała, że nieszczęścia zdarzają się zawsze innym. Nie znała życia, nie miała o nim bladego pojęcia. Ze wszystkich sił chciała jak najszybciej dorosnąć, decydować o sobie. Nie potrzebowała rad ani wskazówek, bo przecież tak dobrze wiedziała, jak żyć! Dojrzała szybko, w bólu nie tylko fizycznym, lecz także tym gorszym, psychicznym. Los rzucił ją na kolana – to swoisty test wytrzymałości. Podniosła się, chociaż niewielu wierzyło, że da radę. Potrafiła znaleźć w sobie siłę, która drzemała w niej cały czas. Teraz zrozumiała, że wcale nie jest tak słaba, jak myślała. To Roman wmawiał jej nieustannie, że sama z niczym sobie nie poradzi, że jest nic niewarta i bez niego marnie zginie. Wysysał z niej duszę, zabijał osobowość, odbierał wiarę we własne możliwości. Stała się nikim – oddychała tylko dlatego, że Roman był przy niej i jej na to pozwalał. Nieustannie wmawiał Uli, że chce dla niej jak najlepiej. Wierzyła, musiała wierzyć. Nie miała nikogo poza nim, bo przecież wyrzekła się rodziny. Cierpienie może jednak stać się zbawieniem i szczęściem, początkiem czegoś lepszego. To, co spotkało Ulę, okazało się ratunkiem. Ocknęła się z głębokiego snu, w którym nieświadomie tkwiła przez wiele lat. Nie tak to zaplanował oprawca. Chciał odebrać jej wszystko, zniszczyć ją, zdeptać i pozbawić nadziei, gdy tymczasem ona odnalazła sens istnienia. Nie czuła nienawiści ani nawet zwyczajnej złości. Wybaczyła. Ofiara zwyciężyła, a kat poniósł klęskę. Wyzbył się człowieczeństwa i wierzył, że podłość uchroni go przez cierpieniem. Pomylił się. Przegrał życie. Paradoksalnie to dzięki niemu Ula poznała Grzesia. Gdyby nie Roman, nigdy nie spotkałaby tej jedynej osoby, z którą chciała spędzić resztę swoich dni. Uśmiechała się na myśl, że ścieżki

przeznaczenia są czasami nadzwyczaj kręte. W szpitalnej białej piżamie Ula czekała na kolejną operację. Jak zwykle z pełnym zaufaniem oddała się w ręce lekarzy. Czuła się niezwykle lekko, jak gdyby ciało było tylko przezroczystą błoną. Żadnych zmartwień. – Nie ruszaj się teraz, poczujesz ukłucie – usłyszała głos profesora. Stał tuż nad nią ze strzykawką napełnioną środkiem znieczulającym. Z całych sił zacisnęła dłonie w pięści. Ręce miała przywiązane do stołu operacyjnego na wypadek, gdyby jednak instynktownie spróbowała się bronić. Wielka lampa rzucała zbyt jasne światło, przed którym nie mogła uciec. Tak dobrze znała ten schemat. Wiedziała, że za chwilę uderzy w nią przenikliwy ból. Zacisnęła zęby. Zęby tylko wytrzymać te pierwsze chwile, bo później już wszystko będzie dobrze... Poczuła ukłucie tuż przy lewej powiece. Odniosła wrażenie, że za chwilę jej oko eksploduje. Nie mogła zrozumieć, czemu pęcznieje w zastraszającym tempie, dlaczego coś je rozrywa od środka. Zalało się krwią. Przestała widzieć. Bała się nieprzeniknionych ciemności, utraty wzroku. Kiedyś nauczyła się żyć po omacku, w świecie własnej wyobraźni, ale teraz nie wyobrażała sobie przyszłości bez patrzenia. Choć zdawała sobie sprawę, że tym razem to tylko na jakiś czas, i tak wpadła w rozpacz. Gruba warstwa opatrunku okręconego bandażem uciskała powieki. – Proszę, nie przyjeżdżaj do mnie teraz. Jestem już po operacji. Zrobili mi przeszczepy na powieki i teraz nic nie widzę – tłumaczyła Grzegorzowi. Siliła się na pogodny ton. Nie zamierzała go martwić. – Jak się czujesz? – dopytywał zaniepokojony. – Dobrze, tylko spać mi się chce. Za kilka dni będzie super. – Czemu nie chcesz, bym cię odwiedził? – Wolałabym, żebyś mnie nie widział w takim stanie. – Tęskniła i pragnęła jego bliskości, ale nie teraz, nie wtedy, kiedy czuła się tak paskudnie. – . Myślę o tobie bez przerwy – nalegał. Nie potrafił zrozumieć jej wstydu i strachu przed odrzuceniem, bo jemu zawsze wydawała się wspaniała. Mogli ją nawet całą zawinąć w bandaże. Uwielbiał Ulę bezwarunkowo. – Wytrzymasz jakoś. Będę dzwonić. Wiesz, że bardzo cię kocham, ale muszę jakoś dojść do siebie. Dbaj o nasze mieszkanko i przede wszystkim o siebie. Nie zapominaj o kanapkach do pracy i ciepło się ubieraj – przypomniała troskliwie. Zawsze pragnęła się nim opiekować. W ich małym mieszkanku z radością wstawała tuż przed świtem, kiedy jeszcze spał. Robiła mu kanapki do pracy, przygotowywała śniadanie, układała na krześle ubrania. To była czysta przyjemność. Doceniała to, że Grześ ciężko pracuje, nierzadko po szesnaście godzin na dobę, więc pomagała, jak mogła najlepiej. Chciała okazać mu wsparcie, służyć pomocą. W gruncie rzeczy cieszyła się z operacji. Wiedziała, że był już najwyższy czas, by ją przeprowadzić. Zawsze najbardziej bała się o oczy – wysychały podczas snu i żadne krople nigdy nie zdołały zastąpić delikatnych powiek. Profesor ratował jej wzrok.

W nowym miejscu nikt nie wiedział, co przeżyła. Nikomu się nie zwierzała. Ula i Grześ nie mieli bliskich przyjaciół, ale w zupełności wystarczało im własne towarzystwo. Nie szukali nowych znajomości. Ula stanowiła zagadkę i wielką niewiadomą dla obcych. Uciekali wzrokiem na boki, kiedy do niej mówili. Często sami czuli zawstydzenie. Czasami ktoś zapytał wprost, co się stało, inni wymyślali teorię o wypadku samochodowym. Przytakiwała. Ani myślała zwierzać się ze swojej przeszłości, tłumaczyć ze swoich spraw. Grzecznie odpowiadała, że to tajemnica lub zbyt długa historia. Oczywiście nie wszyscy czuli niezdrową ciekawość. Zdarzali się ludzie współczujący i podziwiający jej odwagę. Niektórzy się uśmiechali, ale zwyczajnie, bez złośliwości. Traktowali ją życzliwie jak normalną młodą dziewczynę, która z pewnością przeżyła tragedię. Nie dopytywali się, nie gapili. Rozumieli, że może być jej ciężko. Grześ czuł się zobowiązany do zachowania milczenia, gdy go ktoś zaczepiał. Uśmiechał się, zniesmaczony, kiedy nieznajomym brakowało odwagi, by zwrócić się bezpośrednio do Uli. Woleli zapytać jego w nadziei, że uchyli rąbka tajemnicy. Bez pudla wiedziała, kiedy ktoś tylko patrzy, a kiedy intensywnie wpatruje się w jej twarz. Przyzwyczaiła się. Zwyczajnych chamów ignorowała i bez problemów nawiązywała kontakt z pozostałymi osobami. Nie bała się, nie chciała stać na uboczu. Otwarta, bezpośrednia i wyrozumiała, nie straciła wiary w człowieka. Była ostrożna, ale zamierzała żyć wśród ludzi, stać się częścią ich świata, nawet jeśli ten nie zawsze akceptował odmienność. Wszędzie razem. Wyruszali na piesze wycieczki w każdą niedzielę, zaraz po powrocie z kościoła. Autobusem jechali za miasto, a później spacerowali, trzymając się za ręce. Grześ wciąż pokazywał Uli nowe, niezwykłe miejsca. Przy nim czuła się bezpiecznie, wyjątkowo dobrze. Miała przy sobie najlepszego przyjaciela. Jemu mogła powiedzieć wszystko, bo wiedziała, że zrozumie każdy jej smutek i każdą radość. Dodawał jej skrzydeł i przynosił spokój. – Znalazłem w gazecie ogłoszenie. Ktoś chce tanio sprzedać lodówkę, używaną, ale podobno w dobrym stanie – napomknął któregoś dnia, zaraz po powrocie z pracy. – Co prawda nie mamy zbyt wiele oszczędności, ale jeśli cena nie okaże się zbyt wysoka, to jestem zdecydowanie za – ucieszyła się Ula. – W takim razie postanowione. – Na początek może być stara, byleby tylko działała. Siadaj przy stole. Za chwilę podam obiad. Dzisiaj zupa ogórkowa i placki ziemniaczane. Musimy trochę zacisnąć pasa, bo wyjazdy sporo kosztują, no i ciągle są jakieś nowe wydatki. Dobrze byłoby co miesiąc odłożyć jakąś kwotę... Zupełnie nie przeszkadzał jej brak pieniędzy. Po opłaceniu rachunków, odłożeniu drobnych sum na czarną godzinę i po zrobieniu zakupów zostawało niewiele, ale zawsze wystarczało. Ula umiała gotować i bez większych problemów przygotowywała tanie, ale smaczne posiłki. Nie były to wyszukane potrawy, ale do szczęścia nie potrzebowała drogich restauracji, wykwintnego jedzenia i pełnej obsługi. Nie zależało jej na kosztownych ubraniach i markowych kosmetykach.

To wszystko nie zapewnia pocieszenia, kiedy choruje dusza, kiedy nie ma nadziei, wolności ani miłości. Przekonała się o tym na własnej skórze, zresztą pieniądze nigdy nie stanowiły dla niej priorytetu. Oczywiście były potrzebne, ale traktowała je jako środek prowadzący do celu, a nie cel sam w sobie. Nie przekładała ich ponad wszystko inne. Dziwne, że Roman myślał inaczej. Gdy próbowała odejść, nieustannie opowiadał, co może jej kupić. Zupełnie nie rozumiał postępowania Uli. Nie chciał przyjąć do wiadomości, że nie dla pieniędzy się z nim związała. Przecież na początku z przyjemnością przyjmowała prezenty! Ale wtedy po prostu uznawała je za oznakę jego uczucia... – Jak zawsze przepyszne – pochwalił Grześ. – Chcesz dokładkę? – Na razie nie, najadłem się jak bąk. – Zadowolony położył się na narożnym tapczanie. – Świetnie wygląda tu ten obraz. I całkiem nieźle wyszło nam tapetowanie. Myślałem, że będzie gorzej, ale widzę, że odwaliliśmy kawał dobrej roboty. – Jak profesjonaliści – zaśmiała się Ula. – Może powinniśmy zająć się tym zawodowo – zażartowała. – Z wykładziną było najgorzej, co? – Nie z wykładziną, tylko z meblami. Całe szczęście, że wyrzuciliśmy ten półko-tapczan. Tylko zagracał wnętrze. No i w przedpokoju trochę miejsca się zrobiło. Nie uważasz, że całkiem ładne gniazdko sobie uwiliśmy? – Przysiadła na podłodze tuż przy Grzesiu. – Jest przytulne, ale to dzięki tobie. Nie potrafiłbym tak urządzić mieszkania. – Drobiazgi wiele potrafią zmienić. Kwiaty, wazonik, obraz, pokrowce na krzesła i na kanapę... od razu lepiej – uśmiechnęła się sama do siebie. Była naprawdę zadowolona z efektu ich pracy. Łazienkę pomalowali na błękitno, dzięki czemu nabrała cudownie świeżego wyglądu – nie było już brązowych, smutnych ścian. Rury oraz szafkę Ula pokryła żółtą farbą. Z grubej tektury wycięła szablon i ozdobiła lamperię dwiema małymi rybkami, tak samo jak duże lustro, które powiesili nad zlewem. Dwie kuchenne szafki pozostały tuż przy wejściu do pokoju, gdyż gdzie indziej po prostu nie było na nie miejsca, a na wprost łazienki ustawili lodówkę, starą i ciężką, ale najważniejsze, że sprawną. Kuchenny kącik dziewczyna zasłoniła kotarą. Białą farbą odświeżyła framugi okna i barierkę na balkonie. Bardzo dbała o ten mały, własny kawałek podłogi, to gniazdo, w którym mogli się skryć i cieszyć sobą. Początek ich wspólnej drogi był niezwykle trudny i pełen wyrzeczeń, ale cudownie szczęśliwy. Oboje nie mieli wygórowanych wymagań. Zdobyli wszystko to, czego potrzebowali. Ula prała ręcznie i nie zamierzała robić z tego problemu. Wobec braku telewizora zyskała więcej czasu na rozmyślania. Nie było ich stać na samochód, ale przecież mogli wyjść na spacer. Umiała gospodarować racjonalnie, z ziemniaków oraz jajek wyczarowywała prawdziwe smakołyki, ubrania kupowała w sklepie z używaną odzieżą. Z satysfakcją wrzucała do skarbonki zaoszczędzone złotówki. Wszystko sprawiało jej radość. Doceniała każdy dzień, nawet ten deszczowy, pochmurny i zimny. Lubiła wyglądać przez okno, kiedy wracał jej Grześ – zawsze

uśmiechnięty. Czasami z przemęczenia leciała mu krew z nosa, czasami spał trzy godziny i znowu wychodził do pracy na dwie zmiany, ale dzięki temu mogli sobie pozwolić na trochę wygodniejsze życie. Rozumieli się bez słów i wiedzieli, co chcą razem osiągnąć. Najważniejsze wydawało się własne mieszkanie, takie już całkiem ich. Odległe marzenie, ale musiało się kiedyś spełnić. To była tylko kwestia czasu, bo nie brakowało im sił ani zapału. Niekiedy Ula malowała portrety na zamówienie. Oczy chronione nowymi powiekami wreszcie przestały łzawić. Z pomocą szkła powiększającego, z okularami na nosie, przenosiła na papier twarze ze zdjęć. Według niej każdy człowiek był ładny, wyjątkowy, idealny, nawet jeśli ktoś twierdził inaczej. Garbaty nos, zmarszczki, odstające uszy, opadnięte powieki... to wszystko stanowiło idealne dzieło natury. Niewielu doceniało swoje szczęście. Niektórzy popadali w kompleksy tylko dlatego, że nos wydawał się trochę krzywy, że pryszcz pojawił się na czole albo gdzieś tam tworzyła się nowa bruzda czasu. Naprawdę starała się zrozumieć takich ludzi, ale ileż by dała za to, co oni mieli zupełnie za darmo. Nie chciała nikogo rozczarować, więc starała się ze wszystkich sił. Wkładała w to całe serce. Rysowanie wychodziło jej całkiem dobrze i klienci byli zadowoleni. Niektórzy wracali z kolejnymi zamówieniami. Przynosili fotografie rodziców, koleżanek, rodzeństwa, swoich partnerów i dzieci. Podobał im się ten oryginalny pomysł na prezent, a dla Uli oznaczało to parę złotych więcej. Chyba nikt nie rozumiał, ile wysiłku wymagała od niej ta praca. Portrety musiały wiernie odzwierciedlać to, co widziała na zdjęciach. Czasami napotykało to trudności. Niewyraźne fotografie z rodzinnych uroczystości nie zawsze mówiły dostatecznie wiele o charakterze danej osoby, a wymagania klientów były duże. Niekiedy musiała zmienić komuś fryzurę, bo zdjęcie okazało się stare, dorysować uśmiech albo kogoś odmłodzić. Każdy portret bardzo przeżywała. Zamartwiała się, że komuś się nie spodoba, że nie podoła zadaniu, ale najgorsze były spotkania, które szalenie ją stresowały. Nie wiedziała, jak klient zareaguje, kiedy otworzy mu drzwi i zaprosi do mieszkania. Widziała w oczach tych ludzi zaskoczenie, czasami zakłopotanie. Nie, nie mogła dłużej tworzyć w ten sposób, wystawiać się na pokaz. Zrezygnowała. Każdy, nawet najmniejszy prezent cieszył Ulę bardziej niż drogocenna biżuteria. Grześ potrafił zaskakiwać jak nikt inny. Jego niespodzianki sprawiały tak wiele radości. Wielkie, wydeptane serce na śniegu pod blokiem, kilka kasztanów zebranych w drodze do domu, ciastko z kremem, bilety do kina, wycieczka do zoo, kolacja przygotowana przez Grzesia w wielkiej tajemnicy, kiedy Ula wyszła do pobliskiej biblioteki... Codziennie upewniała się, że ten wyjątkowy mężczyzna jest jej drugą połówką na dobre i na złe, na zawsze. Kiedyś za największą miłość swego życia uważała Romana, ale to było tylko złudzenie. Nie wiedziała wówczas, jak powinno wyglądać prawdziwe uczucie. Teraz miała porównanie,

rozumiała, że wtedy kochała zupełnie inaczej, niedojrzale i naiwnie. Idealizowała starszego, bardziej doświadczonego mężczyznę, bo chciała pozostać w bezpiecznym świecie własnych wyobrażeń. Pozwoliła sobie wmówić, że miłość to zgoda na uzależnienie i podłość, że krzyk, strach i ciągłe poniżenie – to wszystko dla jej dobra. Gdy się ocknęła, wolała nawet umrzeć, niż żyć z potworem. Nie potrafiła znieść jego dotyku, głosu, zapachu i starego ciała. Był odrażający. Sam zabił w niej to, co do niego czuła, a wtedy zobaczyła rozdygotaną postać złego człowieka. Wtedy mogła tylko umrzeć albo zabić. To w zasadzie nie był żaden wybór. Niezależnie od decyzji traciła życie. Jednak Bóg się nad nią ulitował. Stary komputer stanął tuż przy kanapie. Właściwie to była taka maszyna do pisania z monitorem, na której od czasu do czasu Ula grywała w krecika – zajęcie polegało na zbieraniu kolorowych spadających cegiełek. Lubiła pobić swój kolejny rekord w przerwie między czytaniem książek wypożyczonych z biblioteki a pisaniem własnej. Historia wystukana na białych kartkach stała się pewnego rodzaju anachronizmem. Nikt już nie miałby ochoty czytać kilkuset stron niezredagowanego materiału. Doszła do wniosku, że jej wspomnienia powinny znaleźć się na dyskietkach albo na płycie CD, więc ponownie zabrała się do pracy. Poprawiała błędy, zmieniała słowa, wyrzucała niepotrzebne wątki i dopisywała to, co wydało jej się istotne – kolejny raz, ale zupełnie inaczej. Nie potrafiła siedzieć bezczynnie i czekać, aż Grześ wróci z pracy. Musiała coś robić, wypełnić wolny czas czymś pożytecznym, czymś, co może kiedyś wyda słodki owoc satysfakcji z dobrze wykonanego zadania. Pisała dla siebie oraz Grzesia, który przeczytał maszynopis i nalegał, żeby nie przestawała marzyć. Na razie czekała na odpowiedni moment, w głębi serca wiedziała, że taki nadejdzie. Nie spieszyła się, nie wydzwaniała do wydawnictw. Nic za wszelką cenę. Wezwania na kolejne rozprawy, na których miała stawić się jako oskarżona, przychodziły regularnie. Ula nie czuła się na siłach jechać do sądu. Bała się kary, chociaż wiele razy wysyłała listy z dokładnymi wyjaśnieniami przebiegu wydarzeń. Nie wiedziała, co z tym zrobić, jak zakończyć koszmar raz na zawsze, jak się uwolnić z sieci, które wciąż oplatały jej życie. Miała nadzieję, że postępowanie sądowe zostanie wreszcie umorzone lub sprawa ulegnie przedawnieniu. Pobożne życzenia. Pogwałcone prawo domagało się ukarania winnych, a ponieważ jego przedstawiciele nie zdołali odnaleźć Romana, najłatwiej było zrzucić wszystko na Ulę. Nie potrafiła się przed tym obronić. Pewnego dnia zapiszczała komórka. Ula dostrzegła nieznany numer, ale odebrała. Jakaś kobieta przedstawiła się tak szybko, że dziewczyna nie zapamiętała jej nazwiska. Zrozumiała tylko, że dzwoni ktoś z sądu. – Tak, zgadza się. Urszula Jaworska z tej strony – przytaknęła z duszą na ramieniu. Serce łomotało jak oszalałe. – Pani Urszulo, niezwykle rzadko dzwonimy do oskarżonych, lecz to wyjątkowa sytuacja, zdaję sobie sprawę z tego, że miała pani wypadek i jest osobą niepełnosprawną. Wszystkim nam

zależy na jak najszybszym zakończeniu procesu, który bezproduktywnie toczy się od wielu lat – tłumaczyła urzędniczka spokojnym głosem. – Myślę, że pani też chciałaby mieć to już za sobą. Niestety nie możemy tak po prostu zapomnieć o problemie. Mimo wszystko uczestniczyła pani w przestępstwie. Ale mam dla pani propozycję... – Nie wiem, dlaczego mam pokutować za nie swoje grzechy. Mieszkałam z osobą, która kierowała moim życiem, a w końcu nawet spróbowała mnie zabić. Roman Gadowski pozostaje na wolności zupełnie bezkarny. Nie uważam się za winną i myślę, że życie już wymierzyło mi sprawiedliwość – zbuntowała się Ula. Mimo to nie była zła na tę kobietę, bo instynktownie wyczuwała jej życzliwość. – Ja to naprawdę rozumiem i chciałabym pani pomóc. Przydzielimy pani adwokata z urzędu, który naprawdę jest dobry w tym, co robi. Proszę dobrowolnie poddać się karze – namawiała urzędniczka łagodnym, ale zdecydowanym głosem. – Nie wiem, czy to dobry pomysł. Co, jeśli sąd wyśle mnie do więzienia? Albo jeśli będę musiała ponieść koszty rozpraw? Nie stać mnie na to. Mam tylko rentę. – Proszę się nie obawiać, nie zostanie pani skazana na więzienie. Kwestie finansowe też na pewno uda się załatwić, sąd weźmie pod rozwagę pani trudną sytuację. Proszę skontaktować się z adwokatem i za kilka dni oddzwonić do nas do sekretariatu. Numer sprawy można znaleźć na wezwaniach. – Muszę teraz podjąć decyzję? – zapytała rozdygotana Ula. – Nie ma sensu przedłużać tego, co i tak jest nieuniknione, dlatego im szybciej przyzna się pani do winy, tym lepiej. Proszę mi wierzyć, że wszyscy, którzy zajmują się tą sprawą, chcą dla pani jak najlepiej. – Dziękuję. Nie ukrywam, że się niepokoję. Tym bardziej że to nie ja powinnam zostać ukarana. Na pewno jednak zastanowię się nad pani propozycją. Ula miała mętlik w głowie. Doskonale wiedziała, że jeśli przyzna się do winy, sąd niezwłocznie wymierzy jej karę, nie wiadomo tylko jaką. To w tym wszystkim było najbardziej przerażające. Ula nie znała ani wyznaczonego adwokata, ani tym bardziej prawdziwych intencji tej kobiety. Właśnie teraz, kiedy życie powoli zaczęło się układać, zmuszano ją do podjęcia decyzji, która musiała zaważyć na jej losie. Porozmawiała z rodzicami, z siostrą i z Grzesiem, ale nie mogli nic postanowić za nią. Nikt nie wiedział, co będzie dalej. Biła się z myślami. W końcu pogodziła się z tym, że nieszczęścia nie da się uniknąć. Przyznała się do winy, poprosiła o łagodny wymiar kary i o zrozumienie. Nie była przecież przestępczynią ani złym człowiekiem. Czuła, że tylko w taki sposób zdoła zamknąć ten koszmarny etap swojego życia. Wolała mieć to za sobą jak najszybciej. Adwokat, starszy pan, z którym utrzymywała kontakt telefoniczny, obiecał, że zrobi wszystko, aby werdykt był jak najłagodniejszy. Ula musiała mu zaufać. – Proszę się nie martwić. Na pewno nie otrzyma pani ani kary więzienia, ani finansowej. Sąd orzeknie wyrok w zawieszeniu.

– Byłoby wspaniale – mówiła z nadzieją w głosie. Chciała wierzyć w jego zapewnienia, ale wciąż czuła strach. Nic już od niej nie zależało. Wysłała do sądu oświadczenie, więc klamka zapadła. Nie łudziła się, że zostanie uniewinniona. Oby tylko kara nie okazała się zbyt surowa! – Sędzina zgodziła się na poprowadzenie rozprawy pod pani nieobecność i na wydanie wyroku zaocznie. Oczywiście, jako pełnomocnik będę panią reprezentował. Czy mógłby jednak przyjechać ktoś z rodziny? – zapytał prawnik. – Muszę o tym porozmawiać z siostrą – odparła Ula niepewnie. Czy Dorota zechce? Czy da radę? – Podda się pani badaniom psychiatrycznym i psychologicznym. Sąd musi sprawdzić, czy była i jest pani poczytalna – tłumaczył cierpliwie adwokat. – Terminy otrzyma pani niebawem w piśmie z sądu. Proszę się koniecznie stawić na te testy. Zastanawiała się, jak wyglądają takie badania. Dotychczas nie korzystała z porad psychiatrów i nie chodziła na terapię, bo właściwie nigdy tego nie potrzebowała. Nawet wtedy, kiedy życie stało się nie do zniesienia, uważała, że sama zdoła sobie poradzić. Czuła ekscytację, bo wydawało jej się, że musi to być niezwykłe ciekawe, a może przy okazji dowie się czegoś o sobie? Ale z drugiej strony obawiała się, żeby jakiś nadgorliwy doktorek nie uznał jej za wariatkę. Testy psychiatryczne odbyły się w prokuraturze. Razem z Grzegorzem czekała na korytarzu. Patrzyła na zupełnie obcych ludzi, którzy siedzieli na wprost niej. Młody chłopak w czapce z daszkiem, elegancki pan w średnim wieku, mężczyzna z wygoloną głową... Zastanawiała się, co ich sprowadziło w to miejsce i czy rzeczywiście niczym się od nich nie różni. Z pewnością każdy miał coś na sumieniu. Grześ przysypiał, zmęczony po nocnej zmianie, ale chciał być przy niej zawsze i wszędzie. Wreszcie nadeszła jej kolej, po dwóch godzinach oczekiwania mogła wejść do pokoju, w którym przy dużym biurku siedziało dwóch mężczyzn. Nadęci i niesympatyczni, bez krzty życzliwości najpierw dokładnie zlustrowali Ulę. Jeden z nich otworzył grubą plastikową teczkę. Mieli twarze pozbawione wyrazu i zapewne z góry założyli, że dziewczyna będzie kłamać, że tak jak większość oskarżonych zacznie opowiadać niestworzone historie, byleby tylko uniknąć kary. Poczuła się nieswojo. – Z akt wynika, że brała pani czynny udział w przestępstwie – odezwał się ten groźniejszy. – Fałszowała pani dokumenty wraz z innymi oskarżonymi... – Pisałam to, co dyktował mi Roman Gadowski, ale wtedy nie zdawałam sobie sprawy z konsekwencji. Nie wiedziałam, że to fałszerstwo... – Co nie zmienia faktu, że uczestniczyła pani w przestępstwie – podkreślił drugi, równie sztywny jak pierwszy. – Bałam się Romana. Zmuszał mnie do tej pracy – mówiła prawdę. Dobrze pamiętała, jak musiała mu pomagać, jak krzyczał i ją wyzywał, straszył, że ją wygoni, jeśli nie będzie robić tego, co jej każe. Wtedy jeszcze nie wyobrażała sobie życia bez niego.

Dla tych obcych mężczyzn nie miało to najmniejszego znaczenia. Była winna. – Czy w rodzinie ktoś nadużywa alkoholu? – zadawali kolejne pytania. – Nie. – Czy pani nadużywa alkoholu? – W ogóle nie piję. – Czy bierze pani narkotyki? – Nie. Nigdy nie miałam z nimi kontaktu. – Czy próbowała pani popełnić samobójstwo? – Coś tam sobie zapisywali. Pomyślała, że pewnie odznaczają kolejne pytania. – Nie... To znaczy tak, ale to nie było nic poważnego. Nigdy nie znalazłam się z tego powodu w szpitalu. – Psychiatrzy budzili w niej strach, bo wiele zależało od diagnozy. – Wyniki badania zostaną przesłane do sądu – odezwał się ten groźniejszy. – Ale jakie będzie rozpoznanie? – Dowie się pani w swoim czasie – burknął mniejszy. Nawet na nią nie spojrzał. Dla nich była nikim. Zaczęła tłumaczyć, że to Roman wszystko organizował, że wtedy czuła się zupełnie bezradna. Zupełnie ich to nie interesowało. – Z dokumentów wynika, że jest pani winna – mężczyzna siedzący z prawej strony przerwał jej wyjaśnienia. – Już zostałam ukarana – powiedziała z rezygnacją. Miała serdecznie dosyć przesłuchania i tych ludzi, którzy zupełnie jej nie znali i oceniali ją tylko po tym, co ktoś kiedyś napisał. Spotkanie zupełnie Ulę rozczarowało. – To wszystko – odezwał się po dłuższej chwili ten mniejszy. Wreszcie mogła opuścić to okropne miejsce i odetchnąć świeżym powietrzem. Badanie psychologiczne odbyło się również w prokuraturze, ale w innym mieście i wyglądało zupełnie inaczej. Kobieta w średnim wieku zaprosiła Ulę do swojego gabinetu. Uśmiechała się życzliwie i mówiła wypracowanym, łagodnym głosem. Na początek zadała kilka rutynowych pytań. Testy okazały się banalnie proste. – Proszę dobrze przypatrzeć się tym obrazkom i wskazać brakujące elementy. – Psycholog włączyła stoper i czekała, aż Ula wykona zadanie. – Słabo widzę, więc to może trochę potrwać – wyjaśniła nieco zakłopotana dziewczyna. Chciała zdać testy jak najlepiej, ale nie miała okularów ani lupy. – Teraz trzeba ułożyć kolejno kolory, zaczynając od tego, który się pani podoba najbardziej. – Kobieta rozłożyła przed nią kilka kartoników. – Następne zadanie: proszę powtórzyć liczby: 6, 17, 35, 9, 127. Ula nie popełniła żadnego błędu. Badanie trwało ponad godzinę. Psycholog sprawdzała jej pamięć, spostrzegawczość, zdolność logicznego myślenia i koncentracji. Ula była zadowolona, bo wszystkie testy przeszła bez żadnych problemów. Znała odpowiedzi na pytania, potrafiła szybko kojarzyć fakty, pomimo

kłopotów ze wzrokiem radziła sobie całkiem dobrze, kiedy musiała układać klocki, porównywać obrazki i szukać różnic czy brakujących elementów. Lubiła takie łamigłówki. Szkolna wiedza też została sprawdzona. Ula dobrze pamiętała lekcje geografii, matematyki czy języka polskiego, więc bez strachu udzielała odpowiedzi. Kiedy była mała, rodzice kupowali jej i siostrze dwutygodnik „Wesołe Minutki”, w którym było mnóstwo zagadek, krzyżówek, rebusów i innych ciekawych zadań. Każda z dziewczynek miała swoją kolekcję. Ula czasami zaglądała do starszych numerów. Gumką wycierała rozwiązania i zaczynała od nowa. Ze wszystkimi łamigłówkami radziła sobie szybko i sprawnie, więc z niecierpliwością czekała na kolejny, pasjonujący zeszyt. Jako dziecko wciąż tworzyła. Malowała, pisała krótkie opowiadania albo wierszyki, lepiła z plasteliny, układała domki z zapałek i rzeźbiła w mydle... Zawsze odważna i ciekawa świata, wesoła oraz otwarta na innych ludzi, miała milion pomysłów i nigdy nie czuła znudzenia. Lubiła się uczyć, a jeszcze bardziej poznawać życie. – Mam nadzieje, że wszystkie testy przeszłam pomyślnie – uśmiechnęła się do obcej kobiety, kiedy zbierała się do wyjścia. – Nie stwierdziłam żadnych nieprawidłowości. Bardzo dobrze sobie pani poradziła i z pewnością jest pani inteligentną, bystrą osobą. Proszę się nie obawiać, wszystko w porządku. – Psycholog uścisnęła dłoń Uli na pożegnanie i otworzyła drzwi. – I jak było? – dopytywał Grześ, który cierpliwie zaczekał na korytarzu. – Rozwiązywałam różne testy, odpowiadałam na pytania... teraz już śmiało mogę powiedzieć, że jestem normalna. Szkoda, że nie wzięłam z sobą okularów, bo pewnie podczas zadań wzrokowych osiągnęłabym znacznie lepszy czas. No trudno. Na szczęście mam to za sobą – odetchnęła z ulgą. – Ale co dokładnie tam robiłaś? – Układałam na czas wzory z trójkątnych, biało-czarnych klocków... Była też zabawa w skojarzenia, na obrazkach szukałam brakujących elementów... W sumie to wszystko okazało się bardzo łatwe. Na koniec lekarka zadała mi kilka pytań ogólnych, na przykład co robię, jak żyję, o czym marzę i takie tam. – Machnęła ręką. – Najważniejsze, że już po wszystkim. Strasznie jestem głodna. Wracajmy do domu, bo wymęczyły mnie te badania. Teraz mogła tylko czekać na termin kolejnej rozprawy i na wyrok. Wolała nie zamartwiać się na zapas, nie rozmyślać, co się stanie, jeśli... Już wszyscy wiedzieli, że Ula i Grześ wspólnie wynajmują mieszkanie. Jakiś czas temu powiedziała rodzicom o tych planach, nie chciała dłużej ukrywać swojego szczęścia. Nie byli wstrząśnięci. Przeczuwali, że coś się zmienia. Musieli przecież widzieć, jak powoli wyprowadza się z domu. Przyjeżdżała coraz rzadziej, raz w miesiącu, a później kilka razy w roku, ale nie jako gość – zawsze od siebie do siebie. Na nią i na Grzesia czekały jej pokój, życzliwość rodziny, długie godziny rozmów na różne tematy i spokój. Z całą pewnością rodzice przekonali się do

Grzegorza, w pełni go zaakceptowali i w końcu pokochali jak własnego syna. Podziwiali go i szanowali. – Myśleliście o ślubie? – zagadnęła córkę Jaworska, kiedy we dwie siedziały przy kuchennym stole. – Czasami o tym rozmawiamy, ale na razie nie jest to dla nas najważniejsze. Myślę, że mamy jeszcze czas. – To naprawdę wielkie szczęście, że spotkałaś tak dobrego człowieka – zachwycała się mama. – Ojciec też bardzo polubił Grzesia. – On jest wspaniały. Wręcz czyta w moich myślach i zawsze mogę na niego liczyć. Nosi mnie na rękach, i to dosłownie... – Dziewczyna była w stanie godzinami opowiadać o ukochanym. Każda spędzona z nim chwila okazywała się niesamowita i zupełnie niepowtarzalna. Co najważniejsze, nigdy nie wstydził się Uli, nigdy nie poczuła nawet przez ułamek sekundy, że jej wygląd może stanowić dla niego problem. Za to była mu najbardziej wdzięczna. – Nacierpiałaś się już, przeszłaś tyle, że niejedna osoba nie dałaby rady udźwignąć takiego ciężaru. Zasłużyłaś na szczęście... – Myślę, że Grześ jest moją nagrodą. – Oby ci się, moje dziecko, ułożyło. Wszystkich nas los doświadczył i każdy popełnił błędy, ale nie należy żyć przeszłością. Nie ma co się obwiniać i zadręczać tym, co się stało. Było, minęło. Najważniejsze, że możesz normalnie żyć. Najbardziej baliśmy się z ojcem o twój wzrok, ale kiedy zadzwoniliśmy do szpitala i profesor powiedział, że widzisz, to kamień spadł nam z serca. Strasznie baliśmy się o ciebie i w życiu nie pomyślelibyśmy, że coś takiego może się stać... Gdybyśmy wiedzieli, że przechodzisz przez takie piekło... – zamilkła na chwilę, szukała właściwych słów, żeby nareszcie wyrazić myśli, które nie dawały spokoju – ... to pewnie wszystko potoczyłoby się inaczej. – Do nikogo nie mam pretensji. Niewiele wam mówiłam, bo było mi głupio. Sama nie myślałam, że Roman okaże się takim szaleńcem. – Zawsze bardzo cię kochaliśmy i kochamy. – Matka uścisnęła dłoń Uli. Musiała jej powiedzieć, co czuje. Potrzebowały wyjaśnić sobie kilka spraw z przeszłości, aby stać się najlepszymi przyjaciółkami. – Jak leżałaś w szpitalu, Roman nieustannie nas atakował. Opowiadał o tobie straszne rzeczy, oczerniał cię. Wtedy zupełnie nie wiedzieliśmy, w co mamy wierzyć, co myśleć. Przysięgał, że ci pomoże, że nadal jest naszym przyjacielem. No, szalał po prostu. Osaczył nas, nie mogliśmy się go pozbyć. – Na szczęście już go nie ma – westchnęła Ula. Rozumiała rodziców jak nigdy przedtem. – Modliłam się gorąco do Boga i moje prośby zostały wysłuchane. Zawierzyłam mu całkowicie – wyszeptała matka. – Choć myśleliśmy, że świat się kończy, że nie damy rady – mówiła ze łzami w oczach. – Nie ma co płakać, mamusiu. Jakby człowiek wiedział, że się przewróci, toby usiadł. – Uśmiechnęła się do matki. Jej twarz już nie była nieruchoma i bez czucia.

– Jesteś prawdziwą bohaterką. Oboje z ojcem nie możemy wyjść z podziwu, że dałaś radę. Rozmawiały do później nocy, jak gdyby nagle się odnalazły. Ula czuła, że teraz już wszystko musi być dobrze. Miała kochającą rodzinę, cudownego chłopaka, dom, do którego zawsze mogła przyjechać, i swój mały świat przy Grzesiu – wszystko, czego potrzebowała do szczęścia. – Postaram się dotrzeć na rozprawę. Myślę, że ktoś z rodziny powinien – stwierdziła Dorota. Chciała kolejny raz pomóc Uli. Pisała już odwołania, dzwoniła do prawnika, doradzała, kiedy dziewczyna nie wiedziała, co zrobić. Była starszą młodszą siostrą. Czasami miała serdecznie dosyć przeszłości, ale pomimo złości nie odwracała się plecami do Uli. – Wydaje mi się, że prawnik jest w porządku. Rozmawiałam z nim ostatnio przez telefon. Zalecał, żeby jednak przyjechać. Wezmę urlop w pracy, Krzysiek mnie zawiezie. – Wielkie dzięki. Jak będzie po wszystkim, zadzwoń do mnie. Musisz mi wszystko opowiedzieć. No i trzymaj kciuki. – Skontaktuj się jeszcze z adwokatem i powiedz, że przyjedziemy. – Zadzwonię jeszcze dzisiaj. – Tylko nie zapomnij. Masz do niego numer? – upewniała się siostra. – Tak, w notesie. – A wysłałaś mu pismo z upoważnieniem? – Tydzień temu. Mówił, że już otrzymał pocztę. Nie panikuj. – Co będzie, to będzie. Już mi się niedobrze robi, jak myślę o tych twoich problemach – jęknęła Dorota. – Ale trzeba wreszcie to zakończyć. Rozprawa odbyła się bez udziału Uli. Dziewczyna ze strachem czekała na wieści od adwokata, który obiecał, że zadzwoni, jak tylko zapadnie wyrok. Niespokojnie zerkała na komórkę, sprawdzała, czy na pewno jest naładowana, czy ma zasięg. Modliła się, aby Bóg pozwolił jej na nowe życie. Nerwowo chodziła po mieszkaniu. Na niczym nie potrafiła się skupić. – Pani Urszulo, już po wszystkim – powiedział adwokat. – Mam dobre wieści. Starałem się o pół roku w zawieszeniu na dwa lata, ale i tak nie jest źle. Sędzina orzekła półtora roku w zawieszeniu na trzy lata. Oczywiście wyrok musi się uprawomocnić, co nastąpi w ciągu kilku najbliższych tygodni, ale to tylko formalność. – Naprawdę bardzo dziękuję, panie mecenasie. Jestem niesłychanie wdzięczna za pomoc i zrozumienie. Wreszcie będę spać spokojnie. Nawet pan nie wie, jak się cieszę! – Mogłaby w tej chwili uścisnąć tego obcego człowieka, skakać z radości, śpiewać i krzyczeć ze wszystkich sił. Odzyskała wolność. Wyzwoliła się od przeszłości. – Było nas pięcioro: prokurator, twój adwokat, sędzina i my – opowiadała siostra. – Prawnik naprawdę bardzo się starał, ale prokurator nie dawał za wygraną. W końcu adwokat musiał pójść na ugodę. – Wyrok w zawieszeniu to nic strasznego. Całe szczęście, że nie orzekli kary finansowej, bo pewnie nie wygrzebałabym się z tego do śmierci.

– Tylko czasem teraz nie rozrabiaj – zaśmiała się Dorota. – Masz zawiasy na najbliższe trzy lata – przypomniała. – Tego to akurat nie potrzebujesz mi mówić. Dzięki, że pojechaliście. Zawsze to lepiej, gdy ktoś bliski bierze udział w rozprawie. Muszę zadzwonić do Grzesia i przekazać dobre wieści. Teraz jest w pracy, ale pewnie siedzi jak na szpilkach, więc nie będę go dłużej trzymać w niepewności. Jeszcze raz dzięki za wszystko! Dzień był pochmurny i deszczowy, ale Ula czuła, że wydarzy się coś niezwykłego. Wewnętrzny głos podpowiadał, że czeka ją miła niespodzianka. Jak co dzień napisała kilka stron swojej starej-nowej książki. Coś w niej wciąż szeptało, że nie powinna dać za wygraną. Znowu pojawił się przymus tworzenia, czytała materiał jeszcze raz, ale czuła, że teraz potrafi spojrzeć na niego świeżym okiem, bez większych emocji, jak gdyby książkowa Ula była zupełnie obcą osobą, którą kiedyś gdzieś poznała. Ta młoda, naiwna dziewczyna odeszła na zawsze. Roman, zamknięty w papierowym więzieniu, również stał się tylko kolejną postacią. Zupełnie nic nie czuła, kiedy o nim myślała, i było jej z tym nadzwyczaj dobrze. Zabrała się do przygotowania obiadu. Nakarmiła też kota, który leniwie przechadzał się po mieszkaniu i ocierał o jej nogi. Słodki zwierzak od niedawna był dla Uli i Grzesia źródłem nieustającej radości. Beztroski, pełen energii i skory do zabawy, psocił każdego dnia, skakał po meblach, kąsał za łydki, a w nocy wpychał się na łóżko. Dziewczyna uwielbiała zwierzęta, w jej rodzinnym domu zawsze znajdowały schronienie jakieś zbłąkane psy, koty czy króliki, wszystkie niewinne i śliczne. Tylko kiedy mieszkała z Romanem, nie mogła pozwolić sobie na taki luksus. Gadowski nienawidził wszelkich żywych istot, co zresztą działało w obie strony – zwierzęta unikały Romana. Psy warczały, a koty jeżyły sierść na grzbiecie, gdy był w pobliżu. Wyczuwały zło. Grześ zadzwonił do Uli z pracy. Najwyraźniej szykował coś niezwykłego. – Przygotuj się do wyjścia. Dzisiaj zapraszam cię na wycieczkę – oznajmił. – Dokąd pojedziemy? – zapytała zaciekawiona. – Na razie nie mogę ci powiedzieć – odparł tajemniczo. – Mam nadzieję, że chociaż zjesz obiad. – Później, jak wrócimy. Przepraszam, ale nie mogę dłużej rozmawiać. Muszę wracać do pracy. – Rozłączył się. Ula z niecierpliwością wyglądała Grzesia. Wreszcie wrócił. – Wychodzimy? – Wpadł do mieszkania jak błyskawica. Rozpromieniony i zasapany, rzucił plecak na podłogę. – Poczekaj chwilkę, tylko włożę buty. Dowiem się wreszcie, gdzie mnie zabierasz? – zapytała coraz bardziej zaciekawiona i podekscytowana nową przygodą. Nie mogła się doczekać niespodzianki. – Wszystko w swoim czasie. Pospiesz się, bo ucieknie nam autobus.

– Już, już. Jeszcze tylko naleję kotu świeżej wody... a może zabierzemy go ze sobą? – Nie dzisiaj – powiedział z enigmatycznym uśmiechem. Niebo było pochmurne, ale nie padało. Ula lubiła takie dni – bez słońca, deszczu, wiatru ani mrozu. Najlepiej czuła się w pogodowej próżni. – Pewnie jesteś głodny, nawet nic nie zjadłeś – zastanawiała się głośno, kiedy jechali autobusem. – Przecież zrobiłaś mi kanapki do pracy... – Objął Ulę ramieniem i przytulił do siebie. – Wiesz, że cię bardzo kocham? – Wiem. – Mogę ci już powiedzieć... – No, nareszcie – odetchnęła uszczęśliwiona. – Jedziemy do tego starego zamku, pozwiedzamy trochę... odrobina szaleństwa nie zaszkodzi. – Rzeczywiście, jesteś szalony. – Zmrok powoli przechodził w ciemność nocy, która majaczyła już na horyzoncie. Duże krople deszczu spływały strumykami po szybie, coraz głośniej stukały w dach rozpędzonego autobusu. – Chyba nici z wycieczki. Nawet parasolki nie wzięłam – zmartwiła się Ula. – Może zaraz przestanie – odezwał się Grześ z nadzieją w głosie. Niestety, deszczyk przeobraził się w ulewę. Próbowali przeczekać paskudną pogodę w autobusie. Nie było sensu wysiadać na ostatnim przystanku. Musieli wracać. – A miałem taki piękny plan – zasmucił się Grześ. – No to może jutro będzie lepsza pogoda i pojedziemy pozwiedzać, co? – próbowała go jakoś pocieszyć. Już się nie spieszyli. Szli powoli w deszczu, trzymając się za ręce, przemoczeni do suchej nitki. Ani myśleli uciekać. Lało jak z cebra, ale to w tym wszystkim było najpiękniejsze. Wziął ją na ręce i zakręcił się w kółko. – Jesteś moją księżniczką! – krzyknął radośnie. – Puszczaj, wariacie! Zaraz się wywalimy! – zaśmiała się głośno. W pobliżu nikogo nie było. Wszyscy ukryli się przed słotą w domach, więc zakochani bez skrępowania śpiewali, tańczyli w kałużach i biegali wśród parkowych drzew. Zmęczeni, ale szczęśliwi wrócili do swojego małego świata. – Nie zapalaj światła. – Grześ szybko złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie. – Ale przecież... – Poczekaj chwilkę – przerwał jej pospiesznie i po omacku sięgnął do szuflady. Po chwili rozbłysły ciepło migoczące świece. – Właściwie nie tak miało to wyglądać. – Klęknął przed nią i wyciągnął z kieszeni spodni małe pudełeczko obszyte czerwonym aksamitem. Zaskoczona wpatrywała się w jego przystojną twarz. Usiadła na kanapie i zupełnie nie wiedziała, co powiedzieć. – To dla ciebie – wyciągnął śliczny, zloty pierścionek z czerwonym oczkiem.

– Jesteś niesamowity i nieobliczalny – powiedziała przez ściśnięte gardło. – Mam nadzieję, że wiesz, co robisz? – zażartowała trochę zakłopotana. – Tak. Czy za mnie wyjdziesz? Czy chcesz zostać ze mną na zawsze? – Wpatrywał się w nią oczami pełnymi uczucia. – Czy ja... Jasne, że chcę! Chcę być z tobą do końca życia, tylko z tobą. Tak, tak, tak! – Wzruszona objęła go za szyję. – Pierścionek jest przepiękny! – Zamierzałem oświadczyć ci się w zamku, w sali tronowej. Pomyślałem, że to idealne miejsce, bo jesteś moją królewną. Wszystko dokładnie zaplanowałem, tylko trochę nie wyszło – zmartwił się odrobinę, ale wciąż na twarzy miał uśmiech. Delikatnie ujął jej dłoń i wsunął na palec złoty krążek z czerwonym oczkiem, który znaczył tak wiele. Stanowił zapowiedź ich wspólnej przyszłości. – To i tak najpiękniejsza chwila w moim życiu – wyszeptała uszczęśliwiona. – No to jestem twoim narzeczonym – oświadczył uroczyście. – A ja twoją narzeczoną! – Głaskała go po głowie, którą oparł na jej kolanach. Wciąż kochała go tak samo mocno jak dwa lata temu, kiedy po raz pierwszy wyznał, że ją kocha. Żaden mężczyzna nie kochał jej tak bardzo jak Grześ. Jego miłość była cierpliwa i wyrozumiała, chciał, żeby Ula pozostała sobą, szczęśliwa, i żeby spełniała swoje marzenia. Nigdy przy nikim nie czuła się tak wspaniale, bezpiecznie i zupełnie na luzie jak przy nim. Wcześniejsze związki okazywały się z czasem namiastką uczucia, które teraz wypełniało jej serce. Nikt nigdy nie starał się dla Uli tak bardzo jak romantyczny, czuły i wyrozumiały Grzegorz. Nikt nie patrzył na nią tak jak on. Samochód nie był nowy, ale i tak najładniejszy spośród wszystkich pod blokiem, bo ich. Auto miało już swoje lata i mogło przysparzać problemów, ale tak długo na nie oszczędzali, wyrzekli się dla niego tak wielu rzeczy, że traktowali je niczym skarb. Bez znaczenia, że coś w nim piszczało, że nie zawsze chciało ruszyć z miejsca i zatrzymywało się w najmniej odpowiednich momentach albo nawet że kiedy Grześ wyjeżdżał do pracy, budziło się całe osiedle, bo coś się stało z tłumikiem. Wieczorami zastanawiali się, jak chronić to cudo przed kradzieżą, bo w końcu był to cały ich majątek. Zdecydowali się na parking strzeżony. Z dumą patrzyli na swoją superbrykę, która w słońcu mieniła się zielonkawo. Wyszorowana, pachnąca, z zamalowanymi rysami na bocznych drzwiach, stała tuż przy budce wartownika. Chociaż inni może uważali ją za gruchota, jednak dla Uli i Grzesia ten samochód wydawał się bezcenny. Kupili go przecież zupełnie sami, za własne, ciężko zarobione pieniądze. Starannie zaplanowali pierwszy wyjazd, żeby wreszcie wypróbować możliwości auta. Postanowili odwiedzić rodziców Uli. Zapakowali kota na tylne siedzenie, włączyli radio i wyruszyli. Kilka dni spędzonych w domu Uli minęło jak z bicza strzelił. Matka i ojciec zawsze bardzo cieszyli się z ich wizyt i starali się im pomóc na nowej drodze życia tak, jak tylko potrafili.

Ojciec naszykował worek ziemniaków i do dużej podróżnej torby napchał mnóstwo słoików z przetworami. Całkiem spory bagażnik pomieścił zapasy co najmniej na pół roku. – Moje dzieci, jedźcie ostrożnie – zamartwiała się mama. Stała przy samochodzie z siatkami pełnymi różnych smakołyków. – Tutaj są jajka, Uleńko, więc postaw je może za siedzeniem, żeby się nie potłukły. To kanapki na drogę, a do tej torebki włożyłam pieczone udka kurczaka – wyjaśniała z przejęciem. – A to ciasto całe dla nas? – zapytała Ula, która próbowała wszystko jakoś poukładać. – Nic się nie martw, jeszcze sporo zostało. Właściwie trzeba było wszystko zapakować... – I tak wywozimy pół spiżarni – roześmiał się Grześ. – Nam nie zabraknie, a wy będziecie mieć z głowy zakupy. Takich jajek na pewno w sklepie nie dostaniecie – wtrącił ojciec. – Może jeszcze przyniosę kilka słoików z kwaszonymi ogórkami? – Daj spokój, tatusiu. Nie wiem, gdzie ja to wszystko w mieszkaniu upcham. – Dziewczyna już zastanawiała się, jak pomieści zapasy w kuchennych szafkach. Była jednak bardzo wdzięczna rodzicom. Oni też nie mieli lekkiego życia. – Dajcie znać, jak dojedziecie na miejsce! – krzyknęła matka, kiedy Ula i Grześ powoli wyjeżdżali z podwórka. Kota nie interesowały pożegnania. Wskoczył na kolana Uli, zakręcił się w kółko i wreszcie się położył. Lubił podróżować. Od czasu do czasu wyglądał przez okno i pewnie zdziwiony zastanawiał się, czemu świat tak pędzi, kiedy on wciąż tkwi w jednym miejscu. Z ciekawością obserwował umykające drzewa i migające światła. Było już po północy, z radia sączyła się cicha muzyka, kot smacznie spał na kolanach dziewczyny, a Grześ prowadził. Nagle na pustej do tej pory, ciemnej drodze się zakotłowało. W świetle reflektorów pojawiło się stado jakichś zwierząt. Uli wydało się, że to owce ni z tego, ni z owego wypadły na jezdnię. Hamowanie niewiele pomogło. Rozległ się zgrzyt gniecionej blachy i dźwięk tłuczonego szkła. Poczuli mocne szarpnięcie, aż w końcu zatrzymali się na poboczu. Zamarli przerażeni i jednocześnie zaskoczeni. Starali się zrozumieć, co się właściwie stało. Kot szybko przeskoczył na kolana chłopaka. Zaniepokojony, wytrzeszczał duże oczy. W końcu Ula i Grześ wysiedli, żeby ocenić straty. Bezczynne siedzenie w samochodzie jawiło im się jako rozwiązanie nawet gorsze od sprawdzenia, czy dalsza podróż jest możliwa. Ogromny dzik dyszał ciężko na poboczu, jeszcze żył. Dwa inne, trochę mniejsze, leżały bez ruchu po drugiej stronie jezdni. – No to super – jęknęła Ula. Wstrząśnięta zdarzeniem podniosła fragment przedniej lampy. – Chyba powinniśmy zadzwonić na policję – mruknął Grześ. – Raczej tak – przytaknęła. Nie miała pojęcia, co się robi w takiej sytuacji, ale coś na pewno. – Myślałam, że to owce... Ale się zdziwiłam, jak zobaczyłam te pędzące zwierzęta! – Dobrze, że wolno jechałem. Choć i tak nie było czasu na hamowanie... – Strach pomyśleć, co by się stało, jakbyś jechał szybciej. No, masakra... Zobacz... nasz samochodzik. – Chciało jej się płakać.

– Ciekawe, czy da się w ogóle jechać. – Z całej siły spróbował wyprostować mocno wgnieciony błotnik, który blokował koło. – Na szczęście oba reflektory świecą, może będzie dobrze – pocieszał. Policjanci przyjechali po kilkunastu minutach. W mgnieniu oka ocenili sytuację, spisali protokół i zadzwonili po leśników. Ci błyskawicznie pojawili się na miejscu wypadku i równie szybko załadowali martwe zwierzęta do swojego auta. – Tak sobie myślę, że policja nie była za bardzo potrzebna – stwierdził Grześ, uruchamiając silnik. – I mogliśmy zabrać te dziki, przynajmniej byłoby trochę kasy na skupie. – Ciekawe, gdzie byś je władował! Na moich kolanach już nie ma miejsca. – Spojrzała wymownie na kota, który znowu smacznie spał. Już zapomniał o przygodzie. – Wpakowałbym je na tylne siedzenie. – Wszystkie trzy, oczywiście? – zaśmiała się Ula. Przecież nie stała się jakaś wielka tragedia. Już się otrząsnęli z szoku. – Kota upchnęlibyśmy na kartoflach. – A ja pewnie leżałabym na tych dzikach, pod samym sufitem. Wybuchnęli śmiechem. Na szczęście wszyscy troje byli cali i zdrowi, a samochód pomimo uszkodzeń nadawał się do dalszej jazdy. Woleli żartować, niż zamartwiać się nowymi wydatkami, których i tak nie zdołają uniknąć. Usta. Zupełnie zwyczajna część ciała dla każdego, kto nigdy ich nie stracił. Małe, duże, szerokie... każde cudownie miękkie i delikatne. Ula pamiętała smak szminki. Czasami we śnie widziała swoją twarz zupełnie normalną, taką jak kiedyś, i wtedy przeogromna radość wypełniała jej serce, czuła niewyobrażalną ulgę i lekkość. Sen pryskał o poranku. Przyzwyczaiła się do siebie, polubiła swój wygląd, ale cieszyła się z tych krótkich i ulotnych chwil, w których była taka, jak inni. Wiedziała, że jej uroda minęła bezpowrotnie i pozostały po niej zdjęcia, na których uśmiechała się ślicznie, chociaż żyła w piekle. Czasami z przyjemnością oglądała te fotografie, przypominała sobie kształtne usta, oczy, zgrabny nos, wszystko to, co zostało jej odebrane. To, co teraz lekarze próbowali odtworzyć. Przed miejscowym znieczuleniem, bolesnym i nieprzyjemnym, myśli wirowały z cudowną lekkością. Przeszłość nie istniała, tak samo jak przyszłość. Była tu i teraz. Ten niesamowity stan umysłu przypominał narkotyczny trans. Zasypiała na chwilkę i się budziła. Za każdym razem próbowała przypomnieć sobie, gdzie jest i co się z nią dzieje, ale kiedy już prawie odzyskiwała świadomość, znowu zapadała w nicość. Leżała na sali operacyjnej, jak zwykle pod dużą lampą, z przywiązanymi rękami i twarzą dokładnie wysterylizowaną spirytusem i lodowatym eterem. Błogostan mieszał się ze stracham, bo wiedziała, że za chwilę poczuje przenikliwy ból. Rozbiegane myśli wciąż przypominały, że już nie ma odwrotu, że musi wytrzymać, nawet jeśli jej ciało zacznie rozpadać się na milion drobnych kawałków. Profesor w masce na twarzy, w zielonym czepku i fartuchu stał tuż obok. Jeszcze tylko kilka

sekund, już za moment poczuje ukłucie, które będzie rozrywać jej ciało od środka. Ze wszystkich sił zacisnęła dłonie na brzegach wąskiego stołu. Wszystkie mięśnie napięła do granic wytrzymałości. – Wysuń język najdalej jak możesz – nakazał lekarz maksymalnie skoncentrowany na operacji. Posłusznie wywaliła język na brodę. Najpierw poczuła, jak profesor chwyta go palcami, a później uderzył w nią potworny ból wstrzykiwanego znieczulenia. Miała nieodparte wrażenie, że jej język za chwilę wybuchnie krwawą miazgą. Z każdą sekundą rósł coraz bardziej, stawał się ogromny, wypełniał całą przestrzeń. Nie mogła oddychać. Spróbowała wyrwać ten kawałek swojego ciała z rąk profesora, ale utknął między zębami, ogromny i pozbawiony czucia niczym silikonowa zatyczka. Ogarnęła ją panika. Myślała o tym, żeby jak najszybciej zaczerpnąć powietrza, połknąć zbawienny łyk tlenu. Dziurki w nosie były zbyt małe. Na wpół przytomna, wyszarpnęła się z palców profesora. Musiała to zrobić bez względu na konsekwencje. – Spokojnie, spokojnie – uspokajał. – Dobrze, zrobimy chwilę przerwy. – Ee oee yhaaa – usiłowała coś powiedzieć. Nieruchomy, napęczniały i kołkowaty język kompletnie to uniemożliwiał. – Wszystko w porządku? – zapytał lekarz asystujący przy operacji. Kiwnęła głową. Pielęgniarka delikatnie gładziła jej dłoń. Teraz już było dobrze. Moment wytchnienia i dalsza walka. Myślała o nowych, wymarzonych ustach, które mieli jej wyrzeźbić z tkanki języka. Nie mogła się poddać, nie teraz, kiedy była już tak blisko. Nie czuła na szczęście, kiedy profesor odcinał przednią część mięśnia, która już niebawem zostanie delikatnymi wargami. Bezwolna, wyczerpana i oszołomiona, Ula odpływała w nieświadomość, by po chwili znowu wynurzać się z jej odmętów. Na całej długości języka, teraz nieco skróconego, pojawiły się szwy. Było ich mnóstwo. Ale na jej twarzy pojawiły się usta – opuchnięte, krwawoczerwone, z drobnymi supełkami chirurgicznych nici. Patrzyła w lustro z nieukrywanym zachwytem. Wargi wydały jej się przepiękne. Duże, jędrne, intensywnie czerwone, jakby wymalowane szminką. Zerkała co parę sekund na swoje odbicie. Wiedziała, że gdy opuchlizna zejdzie, skóra zacznie się kurczyć i usta nabiorą zupełnie innego kształtu, ale przecież, jak zawsze, liczyła się chwila. Lekarz przepisał Uli dietę płynną. Kaszka manna na śniadanie, zmiksowana zupka na obiad i kolację, a między posiłkami najwyżej kisiel lub budyń. Doskonała okazja, żeby zrzucić kilka zbędnych kilogramów... Język nie bolał aż tak bardzo, dało się wytrzymać, szwy okazały się najbardziej uciążliwe. Właziły między zęby, wciskały się w szczeliny i boleśnie szarpały za okaleczony mięsień. Starała się uważać, ale nie mogła kontrolować każdego ruchu języka. Wilgoć nie sprzyjała gojeniu się ran, więc zaczęły pojawiać się bolesne bąble. Ula z trudem jadła i rozmawiała. Każdy ruch języka sprawiał ból, lecz przecież z nim nauczyła się już żyć. Stał się niemal nieodłączną częścią istnienia. Ból głowy, języka, zębów, oczu, świeżych ran po

przeszczepach... Męka podczas każdej operacji. Dziewczyna mówiła niewyraźnie, bo koniec języka wciąż się nie wygoił. Opuchnięty i mocno napięty mięsień nie był już równie elastyczny co kiedyś. Potrzebowała czasu na wyćwiczenie go, aby sprawnie funkcjonował. Unikała pikantnych potraw, bo ostre przyprawy wżerały się w świeże rany. Niezłomna i uparta Ula zamierzała jednak żyć tak, jak dotychczas. Rozpuszczalne nici z czasem zaczęły odpadać – same, bo nadszedł ich czas albo gdy przez nieuwagę wyrywała je podczas jedzenia. Im mniej ich zostawało, tym bardziej giętki stawał się język, no i oczywiście słowa coraz wyraźniejsze. Po kilku miesiącach wszystko wróciło do normy. Nawet blizny zniknęły. Ula i Grześ jeszcze nie mieli wyznaczonej daty, ale i tak nie zamierzali wyprawiać hucznego weseliska, co najwyżej planowali spotkanie w rodzinnym gronie, więc termin nie wydawał się istotny. Chcieli wziąć ślub konkordatowy, bo wydawał im się najwygodniejszą formą zalegalizowania związku. Nie marzyła o białej sukni ślubnej, o marszu weselnym ani o tłumie gości. Nie zależało im na całej tej oprawie. Pobierali się dla siebie i nie zamierzali skupiać się na wymyślnych strojach czy na wynajęciu sali z obsługą i wyborze wyszukanego menu. Nie potrzeba im było wiele. Kostium, garnitur, bukiecik kwiatów, jakiś dobry obiad przygotowany w domu, własnoręcznie upieczony tort i zamówiona taksówka. To wszystko. Zajęcia kursu przedmałżeńskiego odbywały się dwa razy w tygodniu w przykościelnej kapliczce. Chodzili na nie systematycznie, choć z przykrością zauważyli, że nazbyt często okazywały się przepojone nietolerancją i zbytnią przyziemnością zamiast prawdziwą wiarą. Nauki były jednak obowiązkowe. W specjalnej książeczce należało notować temat każdego spotkania, a obok podpisywał się kapłan. – Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus. – Ula zajrzała niepewnie do zakrystii, bo na pukanie nikt nie odpowiedział. – Na wieki wieków. W czym mogę pomóc? – odezwał się ksiądz. – Mam kilka pytań związanych ze ślubem, który planujemy z narzeczonym. – Należycie do naszej parafii? – Uczęszczaliśmy na tutejsze nauki przedmałżeńskie i przychodzimy na msze do tego kościoła. Wynajmujemy mieszkanie w okolicy... – Czyli nie należycie, w związku z czym proszę udać się do swojej parafii – powiedział duchowny bez zbędnych uprzejmości. Grzebał w szufladzie biurka i nawet na nią nie spojrzał. Zapewne uznał sprawę za zakończoną. – Moja parafia mieści się kilkaset kilometrów stąd. Myślałam, że ślub można wziąć wszędzie – odezwała się dziewczyna, mocno zaskoczona. – Jeśli nie u siebie, zawsze może pani prosić o zgodę w parafii narzeczonego. – Mieszkamy w tej dzielnicy i zależy nam na tym, żeby pobrać się właśnie tutaj. – To niemożliwe.

– Dlaczego? – Ula osłupiała. – Trzeba jechać do swojej parafii. I proszę nie zapomnieć przedstawić akt chrztu oraz bierzmowania. – Tak, wiem o tym, weźmiemy takie zaświadczenia... Mam jeszcze jedno pytanie. Pragniemy, by ślub był skromny. Koleżanka, która niedawno wyszła za mąż, wspominała, że można zamówić mszę w skróconej wersji. – Nie wiedziała, jak to wyjaśnić, ale chciała zwyczajnie dowiedzieć się, czy w ogóle istnieje coś takiego, jak rozróżnienie na ceremonię skromną i wystawną. – No bez przesady – westchnął proboszcz. Najwidoczniej miał dosyć tej rozmowy. – Jakaś kobita nie będzie mi mówić, co mam robić – warknął groźnie. – Proszę księdza, ja tylko pytam. Jeśli nie jest to możliwe, wystarczy powiedzieć. – Niech pani jedzie do swojej parafii. – Wstał, minął Ulę, jakby jej wcale nie było, i szybko wyszedł na dziedziniec. W pierwszym odruchu pobiegła za nim, bo niczego jej nie wyjaśnił. Nie rozumiała, w czym problem. Człowiek w sutannie zachował się nadzwyczaj nieprzyjemnie i agresywnie. Jakby była nikim, dziwną, zamaskowaną postacią, która z pewnością do kościoła nie pasuje. Machnęła ręką. Miała w nosie tego znerwicowanego księdza. Są inne kościoły, inni duchowni. Nie traciła nadziei. – Niestety, proboszcza dzisiaj nie ma. Proszę zadzwonić jutro, umówicie się na spotkanie – wyjaśniła zakonnica z parafii, do której należał Grześ. Wręczyła im karteczkę z zapisanym numerem telefonu i szybko zniknęła za ciężkimi, ciemnymi drzwiami zakrystii. – Teraz powinno być w porządku – westchnęła Ula, kiedy wyszli z kościoła. Jak zawsze szli, trzymając się za ręce. Swoim wyglądem nadal wzbudzała zainteresowanie przechodniów. Była inna i koniec, kropka. Wiedziała, czemu na ulicach nie widać osób niepełnosprawnych, dlaczego się ukrywają. Trzeba mieć niezwykle silny charakter i odporność, aby przetrwać wśród normalnych, nie zwariować. Nie wolno dać sobie wmówić, że jest się gorszym. Osoby kalekie, z różnymi ułomnościami, ukrywające się przez lata w swoich domach, nie miały odwagi zwyczajnie żyć. Potrzeba ogromnej charyzmy, żeby wyjść z podniesioną głową i nie czuć się społecznym wyrzutkiem. Każdego dnia wmawia się ludziom, że bez ładnego wyglądu będą nikim, że warunek szczęścia stanowi piękna twarz, a przynajmniej przeciętny wygląd i w miarę zgrabna sylwetka. Wszystkie odstępstwa od normy już na starcie skazują na brak sukcesów i porażkę, więc nie warto się starać. Nie! To nieprawda i nie można się na to godzić. Ula doskonale rozumiała, że nie wolno zatracić się i sprowadzić istnienia do opakowania, które i tak z biegiem czasu staje się coraz mniej doskonałe. – Bardzo mi przykro, ale te nauki przedmałżeńskie nie są ważne – powiedział ksiądz, kiedy rozmawiali z nim przez telefon.

– Jak to? – zdziwili się, i to bardzo. – Musicie chodzić na lekcje w naszym kościele – wyjaśnił proboszcz. – Jeszcze raz mamy powtarzać to samo? – oburzył się Grześ. – Tak. Tak jest przyjęte. To wewnętrzna polityka Kościoła. – W takim razie spotkania, w których uczestniczyliśmy, nic nie znaczą? – zapytała Ula, bo nie mogła uwierzyć w to, co słyszy. Łudziła się, że wyznaczą datę ślubu, że już nic nie stanie im na przeszkodzie, gdy tymczasem problemy zaczynały się piętrzyć. Nikt nie zamierzał niczego ułatwiać. Jak się okazało, z trudem zdobyte książeczki z tematami lekcji i podpisami księży nic nie znaczyły. Zaczynali mieć serdecznie dosyć walki z wiatrakami. Z całą pewnością nie zapiszą się na kolejny kurs! Tego już za wiele. – Spróbujemy jeszcze raz w kościele przy parku. W końcu w nim też kilka razy organizowali nauki. Może nie będą robić problemów. A jak się nie uda, to trudno – powiedziała do Grzesia. Wciąż miała nadzieję, ale chęci jakby już mniej. Poczekali, aż zakończy się wieczorna msza, i znowu zapukali do drzwi zakrystii. – Jeśli i tutaj odmówią... – ... to dajemy sobie spokój – wtrąciła szybko. Miała dosyć płaszczenia się, tłumaczeń i próśb o coś, co powinno być dostępne każdemu i wszędzie. Ksiądz wydawał się sympatyczny. Weszli do małej salki, w której jeszcze tak niedawno odbywały się spotkania. – Proszę księdza, chcieliśmy ustalić datę ślubu – zaczęła Ula. – Uczęszczaliśmy na nauki przedmałżeńskie, kilka razy nawet w tym kościele... – Czy należycie do naszej parafii? – zapytał ksiądz, oglądając tekturowe książeczki z podpisami. – Nie, ale właśnie tu chcielibyśmy się pobrać. – Grześ poczuł irytację. – To chyba nie przeszkadza? – rzuciła nerwowo Ula. – Niestety... Nie mogę udzielić wam ślubu. Należy zgłosić się do odpowiedniej parafii. Małżeństwo zawarte tutaj nie będzie ważne. – Proszę księdza, czegoś chyba nie rozumiem. Odbyliśmy nauki przedmałżeńskie, chcemy się pobrać i nikt nam tego ślubu nie chce dać. Czy w tym kościele Bóg jest inny niż w pozostałych? A może tu go wcale nie ma? – Nie wytrzymała. Mówiła jeszcze spokojnie, ale balansowała na krawędzi. – W parafii, do której należy mój narzeczony, proboszcz oznajmił, że wasze nauki przedmałżeńskie nie są ważne. Gdziekolwiek pójdziemy, zawsze powstaje jakiś problem. Myślałam, że kościół to kościół! – Nie jest to takie proste... poza tym tutaj pojawiają się pewne wątpliwości... – Proboszcz rozłożył ręce w geście bezradności. Szukał odpowiednich słów. – Jakie wątpliwości? – zdziwiła się Ula. Grześ przysłuchiwał się uważnie. – Chodzi o to... pani miała wypadek... zachodzi pewna obawa, czy może pani wypełniać

obowiązki małżeńskie – wycedził z trudem. – Słucham?! Jestem normalna i z obowiązkami nie mam najmniejszych problemów! Nie ukrywam, że bardzo zaskoczyło mnie to, co usłyszałam, bo gdzie jak gdzie, ale w tym świętym miejscu nie spodziewałam się takiej powierzchownej oceny – rzuciła ze złością i rozczarowaniem, coraz bardziej zażenowana. Nie spodziewała się, że będzie musiała tłumaczyć obcej osobie, czy sprawdzi się jako żona. – Nie jest to moja zła wola... Możecie ubiegać się o zgodę w kurii – poradził dobrodusznie kapłan. – To my chyba już pójdziemy – stwierdził oschle Grześ. – Proszę księdza, w tej sytuacji ślubu kościelnego na pewno nie weźmiemy, bo ja nikogo nie będę prosić o zgodę. Po prostu będziemy żyć jak do tej pory – oświadczyła oburzona. – Rozumiem wasze rozgoryczenie. Od siebie dodam, że grzech niezawiniony nie może być waszym grzechem. Udzielę wam błogosławieństwa – zaproponował łagodnym głosem. Rozłożył ręce i odmówili wspólnie krótką modlitwę. Alleluja. Kościół, to państwo w państwie, okazał się dla Uli i Grzesia wyłącznie źródłem nieustannych rozczarowań, miejscem, w którym nie ma co liczyć na zrozumienie i gdzie nie da się uzyskać żadnej pomocy. Ula już wiedziała, że ta instytucja nie jest jej potrzebna, by zachować wiarę. Bóg żył w jej sercu, a nie w zimnych, ponurych murach i umysłach nie takich znowu świętych kapłanów. Kościół jej nie chciał, więc nie zamierzała pchać się tam, gdzie nie była mile widziana. Nie, nie obraziła się. Zrozumiała. – No to chyba zostaje nam ślub cywilny – napomknął Grześ. Nie zmartwił się zbytnio, bo przecież nadal mieli siebie – na dobre i na złe. – To było poniżające i wstrętne, a do kurii nie zamierzam jechać. – Westchnęła rozgoryczona. Nawet w Kościele potraktowano ją jak odmieńca, który nie zdoła żyć normalnie i nie ma takich samych praw jak inni. Wciąż musiała udowadniać swoją normalność, pokazywać, że pozostała człowiekiem, a to wszystko tylko dlatego, że miała inną twarz. Nic więcej nie różniło jej od tych wszystkich ludzi, których spotykała na swojej drodze każdego dnia. Nic więcej i jednak aż tyle... – Nie ma się czym przejmować. – Nie przejmuję się. – Wzruszyła ramionami. – Agnieszka z czwartego piętra wzięła ślub w kościele, chociaż jest niewierząca, ale ładna z niej dziewczyna, a w białej sukni na pewno prezentowała się wspaniale. Wszystko zgodnie z tradycją – zaśmiała się cicho. Nie będzie ubolewać i dręczyć się każdego dnia z tego powodu. Próbowali, chcieli się pobrać w kościele, lecz nie miała zamiaru błagać i udowadniać, że nie jest wielbłądem. Planowali cieszyć się swoim szczęściem pomimo kłód, które los wciąż rzucał im pod nogi. Zdecydowali się na pierwszy wolny termin. Do urzędu stanu cywilnego wstąpili po drodze, tak przy okazji. Nikt nie zadawał zbędnych pytań. Złożyli oświadczenia, zapłacili i mogli

rozpocząć przygotowania. Nie planowali niczego nadzwyczajnego, bo ceremonia zaślubin sama w sobie wydawała się szczególna. Obrączki były całkiem zwyczajne, bez udziwnień, to przecież tylko symbol. Wystarczyło jeszcze wybrać garnitur, buty, no i zamówić niewielki bukiet kwiatów. Ula zdecydowała się na kremowe róże. Jej kostium wisiał w szafie. Nie miała zbyt wielu okazji, aby go włożyć, więc wyglądał jak nowy i nie widziała żadnego powodu, aby szukać innego. Ten był wystarczająco ładny, no i doskonale pasował do uroczystości. Jasny, oliwkowy kolor idealnie harmonizował z zielonym krawatem i chusteczką w butonierce marynarki pana młodego. Tort chłodził się w lodówce. Ula sama go upiekła, sama zrobiła pyszny krem z ajerkoniakiem i zajęła się dekoracją. Udał się jak nigdy wcześniej, puszysty i wyrośnięty. Wyśmienity. Przygotowała też roladki schabowe, ziemniaczki z koperkiem, surówkę i sałatkę warzywną. Na dużym, płaskim talerzu ułożyła owoce, a na drugim różnego rodzaju wędliny, pieczywo i małe pomidorki. Grześ przyniósł szampana i czerwone wino. Nie zapraszali gości. Byli tylko oni i świadkowie – siostra Uli i koleżanka poznana kilka miesięcy temu w szpitalu. Mieszkała niedaleko, więc chętnie zgodziła się uczestniczyć w uroczystości. Ten dzień miał należeć tylko do nich. Uznali go za osobiste święto według własnego pomysłu. Pogoda była wyjątkowo piękna. Złota jesień wydawała się niezwykłą zapowiedzią cudownego życia. Nadszedł ten szczególny, niepowtarzalny dzień. Wystrojeni, przejęci, z wypiekami na twarzy czekali na taksówkę, którą Grześ zamówił przez telefon. W powietrzu czuło się odświętną atmosferę. – O kurczę! – Dorota złapała się za głowę, kiedy we trójkę wsiedli do samochodu. – Co się stało? – zapytała Ula bez złych przeczuć. Wyczekująco patrzyli na Dorotę, która coraz bardziej nerwowo grzebała w swojej torebce. – Nie wzięłam dowodu. – Zbladła. – Zupełnie wyleciało mi to z głowy. Mam tylko legitymację studencką. W razie czego pan będzie świadkiem – zwróciła się do taksówkarza. – Nie ma sprawy. Służę pomocą – odparł kierowca z szerokim uśmiechem. – Najpierw zapytamy, czy dowód jest konieczny, może wystarczy ta legitymacja. Nie ma co wpadać w panikę, bardziej mnie niepokoi fakt, że Ela jeszcze nie dotarła. – Proponuję poczekać na nią na przystanku – odezwał się Grześ. – Nie ma sensu tkwić pod blokiem, bo i tak będziemy musieli po nią podjechać, żeby zdążyć. Czas jakby przyspieszył. Ula niespokojnie zerkała na zegarek i co chwila odwracała głowę w nadziei, że za moment pojawi się ten nieszczęsny autobus. Niecierpliwie odliczali każdą minutę. Nareszcie zasapana i jak zwykle zakręcona dziewczyna wskoczyła do taksówki z naręczem długaśnych storczyków. – Przepraszam za spóźnienie, ale naprawdę nie wyrobiłam się w czasie – tłumaczyła z przejęciem. Usilnie próbowała upchnąć długie kwiaty z tyłu auta, co niemal graniczyło z cudem. Zasłoniła kierowcy cały widok.

Ela, niewiele starsza od Uli, niezwykle energiczna, miała sto pomysłów na minutę i nigdy, ale to nigdy nie dało się przewidzieć, co nagle postanowi zmienić w swoim życiu. Wciąż pędząca przed siebie, zabiegana, egzystowała w swoim własnym, wypracowanym chaosie, w którym chyba czuła się najlepiej. Nie umiała usiedzieć w miejscu. Naiwna do bólu, ale o dobrym sercu, nigdy się nie obrażała i zawsze była chętna do pomocy. Potrafiły rozmawiać godzinami. Ula dobrze pamiętała wspólny czas w szpitalu, kiedy to do samego rana rozprawiały na temat wiary albo zwyczajnie o życiu, o facetach i planach na przyszłość. Ileż to razy nie mogły się zgodzić w jakiejś kwestii i zawzięcie przedstawiały kolejne argumenty. – Nic się nie stało. Jak nie będzie korków, to dojedziemy na czas – powiedziała Dorota, która w dalszym ciągu z maniackim uporem przeszukiwała swoją przepastną torebkę. – Jednak nie wzięłam – powtarzała cicho sama do siebie. – Z tymi storczykami to chyba nie najlepszy pomysł – zauważyła Ela, kiedy długą łodygą o mało nie wykłuła oka panu młodemu. – Są bardzo wyrośnięte – zauważył Grześ, który z trudem powstrzymywał się od śmiechu. Kwiaty dziobały go w ramię, a on sam siedział wciśnięty w boczne drzwi samochodu. Na szczęście legitymacja studencka wystarczyła, żeby siostra Uli mogła być świadkiem na ślubie. Wszyscy odetchnęli z ulgą. Ula widziała łzy w oczach Grzegorza i Doroty. Sama nie chciała dać się ponieść emocjom, ale i ją wzruszył podniosły moment. Podekscytowana, z uwagą powtarzała słowa za urzędniczką. Bała się, że nagle się pomyli i powie coś zupełnie bez sensu. Jej spocone dłonie drżały, kiedy ściskała bukiet pachnących kwiatów. Mimo to w głębi serca wiedziała, że nie ma powodu do zdenerwowania, że za chwilę będzie po wszystkim. Całą sobą czuła, że właśnie tak wygląda szczęście, że spełniają się jej marzenia. Z tyłu sali muzyk przygrywał Dla Elizy. Jeszcze tylko podpisy, życzenia, kilka zdjęć na pamiątkę i mogli wracać do domu. – Moje dzieci... życzymy wam wszystkiego, co najlepsze, na nowej drodze życia. Dużo miłości, szczęścia i spełnienia marzeń... – mówiła mama Uli przez telefon. Wzruszona, ledwo mogła wydobyć głos ze ściśniętego gardła. Radość wypełniała jej serce. Spełniły się jej najskrytsze pragnienia. – Niech Bóg ma was w opiece. W domu urządzimy uroczyste przyjęcie. Musimy jakoś uczcić to wydarzenie. Cały czas myślami jesteśmy przy was, kochane dzieci. Poczekaj jeszcze chwilkę, ojciec też chce złożyć życzenia. – Już jesteście u siebie? – zapytał Jaworski. Jak zawsze ukrywał uczucia, chociaż głos zdradzał jego wzruszenie. – Właśnie przyjechaliśmy i teraz będziemy imprezować – cieszyła się Ula. – Gdy się spotkamy za tydzień, pokażę wam zdjęcia. – To jak się teraz nazywasz? – zażartował, bo przecież dobrze znał nazwisko Grzegorza. Był dumny ze starszej córki. Ula czuła, że rodzice odetchnęli z ulgą. Już nie musieli się tak bardzo bać, zadręczać się jej niepewną przyszłością. Nie była sama. Ten potworny czas udręczenia stał się tylko majakiem

przeszłości, czymś, co już nie miało znaczenia. Teraz wszystko wyglądało inaczej, życie mieniło się w jasnymi barwami nadziei. – Od dzisiaj Jaworska-Zender – odpowiedziała z nieukrywaną dumą i wymownie spojrzała na Grzesia, który co chwila z nieukrywaną ciekawością przystawiał ucho do słuchawki. – No, życzę wam samych sukcesów, zdrowia i pomyślności. Wszystkiego tego, czego sami pragniecie – mówił ojciec łamiącym się głosem. – Jak możesz, to przekaż słuchawkę Grześkowi. Osobiście złożę mu życzenia. Poza tym mama jeszcze chce coś powiedzieć i Kuba czeka na swoją kolej. Wszyscy cieszyli się z tego wyjątkowego dnia i śmiało patrzyli w przyszłość. Po tak długim okresie cierpienia, smutku, bezradności i bólu przyszedł czas odrodzenia. Los bywa przewrotny. Czasami trzeba stracić wszystko, upaść na samo dno, żeby później narodzić się na nowo i odzyskać radość życia, żeby móc zacząć wszystko od nowa, bez oglądania się za siebie. Koniec jest zawsze początkiem czegoś innego, nierzadko lepszego. Nie wolno się poddawać. Nikt lepiej niż Ula nie rozumiał, że prawdziwa siła tkwi wewnątrz, więc warto uwierzyć w siebie, bo wtedy wszystko jest możliwe. Mieszkanie nie było duże, ale za to z wielkimi oknami, czyste i tylko ich. Wspaniałe i niepowtarzalne, w cichym i zielonym zakątku miasta. Kiedy tylko Ula przekroczyła próg, wiedziała, że właśnie o takim marzyła. Oczyma wyobraźni widziała już poustawiane meble, kwiaty, dużą kanapę i kuchnię urządzoną według własnego pomysłu. Z ekscytacją myślała o zbliżającej się przeprowadzce. Zostały tylko formalności. – Będzie wam tu dobrze – obiecywała sympatyczna Basia, właścicielka mieszkania. Jej słowa brzmiały szczerze. – Też tak myślę – odezwała się Ula. Czuła, że to właśnie ich czeka. Niezbyt długo zastanawiali się, czy warto. Właściwie potrzebowali dziesięciu minut. Po krótkiej naradzie zadzwonili pod wskazany numer. To mieszkanie po prostu musiało należeć do nich, to była ich szansa. Dziewczyna nie miała najmniejszych wątpliwości co do słuszności decyzji. Co za szczęście, że cena nie była wygórowana i bank zgodził się udzielić im kredytu. – Mnóstwo miejsca. – Grześ z zaciekawieniem rozglądał się po wszystkich pomieszczeniach. On też już sobie wyobrażał, jak to będzie cudownie znaleźć się na swoim. – Pięknie – westchnęła Ula z nieukrywanym zachwytem. – Pełno zieleni, park tuż pod oknem, no i ten widok na góry... – Wychyliła się z okna. – Możecie teraz nie wierzyć, ale tutaj czuje się dobrą energię. Poza tym cisza, spokój, no i sąsiedzi w porządku – wyjaśniała Basia z życzliwym uśmiechem. – Dobrze prawi – przytaknął Tomasz, mąż Basi, równie miły jak jego żona. – To pokaż jeszcze piwnicę – zaproponowała dziewczyna. – Właściwie wszyscy możemy tam zejść. Na białej kartce Ula rysowała swoje marzenia. Urządzała wszystko od podstaw i od razu tworzyła listę niezbędnych zakupów. Przy każdej okazji zaglądali do sklepów, żeby wypatrzeć

ciekawe rzeczy, które miały upiększać ich wspólne gniazdko. Wiedziała doskonale, jaki kolor będą miały rolety w oknach, gdzie postawią biurko, telewizor, w którym miejscu znajdzie się łóżko, na jaki kolor pomalują ściany i jaki powieszą żyrandol. Wreszcie mogli rozwinąć skrzydła. Od wielu lat tego pragnęli, bo dobrze wiedzieli, że własny kąt to podstawa, spokój i bezpieczeństwo. Lubili swoje stare wynajmowane lokum, ale ono należało do kogoś innego, więc bez większego żalu pakowali rzeczy do pudeł. Przeprowadzka okazała się niezbyt kłopotliwa, ponieważ nowe mieszkanie znajdowało się zaledwie kilka bloków dalej. Kiedy Grześ pracował, Ula sama targała wielkie torby. Nie miało znaczenia, że padał deszcz, bo świat i tak był piękny, a życie zaskakująco ciekawe. Wydawało się nieustającą przygodą. Niesamowite, ile niepotrzebnych rzeczy człowiek może zgromadzić na osiemnastu metrach kwadratowych. W każdej szufladzie, w każdej szafce mnóstwo różnych drobiazgów, takich na później, które może kiedyś jeszcze się przydadzą. Guziki, śrubki, stare wizytówki, pocztówki, karteczki, w połowie zapisane zeszyty, ciuchy od lat nienoszone, wypisane długopisy, tasiemki, stare lekarstwa... Bez sentymentów wywalała śmieci do wielkiego, czarnego wora. Zaczynali nowe życie i ani myślała targać z sobą graty, które znowu zapchałyby wszystkie półki. Kot z zaciekawieniem przyglądał się tej rewolucji. Ożywiony krążył między pudełkami i kraciastymi torbami. Zaglądał do środka z wielkim zainteresowaniem, jakby już wiedział, że za kilka dni wszystko się zmieni. Dokładnie obwąchiwał każdy kąt. Krzątała się rozgorączkowana, sprawdzała, czy aby na pewno wszystko w porządku. Czyściła, sprzątała i poprawiała. Rachunki już opłacili, rzeczy przenieśli, a mieszkanie było gotowe do przekazania właścicielowi. Jeszcze raz wyszła na balkon i odetchnęła głęboko z wielką ulgą i ekscytacją na samą myśl o nowym miejscu. – Wreszcie spełniło się nasze marzenie. – Obok stanął Grześ, równie szczęśliwy jak ona. – Pięć lat temu myślałam, że będziemy wynajmować tę dziuplę do końca życia! – Dziewczyna zachichotała radośnie. – Ale na początek i tak trafiło się nam fajne mieszkanko. Przynajmniej mogliśmy być razem i nikt nam nie przeszkadzał. – Pamiętasz, jak przyklejaliśmy tapety? – roześmiał się na samą myśl. – Tak, tak, pamiętam. Dobrze nam się tu mieszkało... – westchnęła z narastającym rozrzewnieniem. Tyle szczęśliwych, pięknych chwil wiązało się z tym jednym pokojem. – Mamy mnóstwo zdjęć, więc będzie co wspominać. – Pomimo wszystko chyba nie będę tęsknić za tym miejscem. – Tak samo, jak ja... Dzwonek domofonu przerwał ich rozmyślania. Od dawna Ula żyła jako ta inna i śmiało mogła powiedzieć, że odmienny wygląd w głównej mierze przeszkadza nie tym, którzy są na niego skazani, lecz tym, którzy stoją obok i patrzą. Ludzie nawet na chwilę nie pozwalają zapomnieć, że jest się kimś dziwnym. Ale wiedziała też, że nie wolno uzależniać poczucia własnej wartości od wyglądu. Niby dlaczego miałaby czuć się

gorsza? Bo żyje w rzeczywistości karmiącej się nieustannie ładnymi buziami? Bywa, iż piękna twarz zasłania paskudne wnętrze. Najprościej oceniać po opakowaniu, bo to nie wymaga myślenia, nie zmusza do żadnego wysiłku. Minęło wiele lat, a oni nadal byli razem – szczęśliwi i zakochani. Zawsze trzymali się za ręce, kiedy wychodzili z domu. Nawet przez chwilę Ula nie poczuła się wstydliwą częścią życia Grzegorza. Wręcz przeciwnie, pozostała jego skarbem i radością. Innym radziła: pokochaj siebie takim, jakim jesteś, a zdziwisz się, jak zmieni się twoje życie. Ludzie często nie rozumieli, w jaki sposób udało jej się tyle osiągnąć, ale to żaden sekret. Nie było magicznych zaklęć i tajemnych naparów. Zawsze powtarzała, że wystarczy kochać życie i wszystkie zmiany zaczynać od siebie, bez oglądania się na innych – oto cała tajemnica szczęścia. Wciąż widziała, że mimo upływu czasu powierzchowność pozostaje dla wielu osób najważniejszą sprawą. Niektórzy uważają, że mają zmarnowane życie, ponieważ nagle pojawiła się jakaś blizna lub odczuli dotkliwy brak czegoś, co kiedyś stanowiło integralną część ciała... A przecież szramy czy koślawe nogi nie odbierają woli życia i nie mogą być wyznacznikiem człowieczeństwa. Nie wolno myśleć, że bez ładnej buzi nie ma się szans na miłość. Krzywe spojrzenia innych osób nie mają żadnego znaczenia. W końcu żyje się dla siebie, a nie dla innych i nie na pokaz. Szkoda, że tak wiele osób ubolewa nad tym, co stracone, a nie docenia tego, co zostało i co jeszcze można stracić. Już dawno zrozumiała, że otrzymała wiele darów i tym samym mnóstwo do stracenia: wzrok, słuch, ręce, nogi... Miała gdzie mieszkać, był ktoś, kto kochał ją bezwarunkowo i kogo ona kochała całym sercem. Osobisty dramat nie oznaczał końca świata, ale początek nowego, cudownego życia. Gdyby musiała w kilku słowach streścić swoje przesłanie, brzmiałoby ono: ŻYJ I POZWÓL ŻYĆ, nie oceniaj, nie próbuj zmieniać kogoś na siłę, nie krytykuj. Uśmiechnij się czasami, kiedy przechodzisz obok. Nie odwracaj głowy, nie zatracaj się w swoim smutku i nie myśl, że świat jest podły. To była jej mądrość. Nastał w końcu dzień, który nadejść musiał. Wiedziała o tym od dawna. Policjanci z żoliborskiego komisariatu na podstawie kilku listów gończych prowadzą poszukiwania 80-letniego Romana Gadowskiego. Mężczyzna jest podejrzany o liczne wyłudzenia i oszustwa. Od czerwca 1998 roku ukrywa się przed organami ścigania. Wszystkie osoby, które posiadają informacje mogące pomóc w ustaleniu jego miejsca pobytu, proszone są o kontakt z policją. Roman Gadowski wyłudził między innymi znaczną kwotę jako odszkodowanie za pobyt w obozie koncentracyjnym, w którym, jak się okazało, nigdy nie przebywał. Ponadto oszukał wiele samotnych kobiet, jedną z nich dotkliwie okaleczył. Poszukiwany ma około 170-175 cm wzrostu, piwne oczy, może nosić wąsy. Często zmienia fryzury, widywany był z włosami związanymi w kucyk, zaczesywanymi do góry oraz na bok z przedziałkiem, a także obcięty na jeża. Sylwetka szczupła, wyprostowana, duże, zadbane dłonie. Posiada złotą bransoletę oraz sygnet ze

szlachetnymi kamieniami. Ubiera się elegancko, najczęściej nosi garnitury... Ula nie była zaskoczona tym, co przeczytała, choć parę rzeczy ją zastanawiało. Dlaczego Romana dopiero teraz ściga policja? I dlaczego akurat od 1998 roku, skoro ją zaatakował rok wcześniej? I czemu tak trudno odnaleźć tego starca? Nie próbowała jednak odpowiedzieć na te pytania, tym bardziej że to nie ona sama była powodem tych nagłych poszukiwań. – Jeśli złapią Gadowskiego, zagra jedną z dwóch wyćwiczonych ról: chorego psychicznie, bo swego czasu starał się o żółte papiery, lub zniedołężniałego, chorego człowieka. To psychopata, który kłamie, patrząc prosto w oczy. On mówi to, co chcesz usłyszeć, i pokazuje to, co chcesz zobaczyć – wyjaśniała, kiedy znowu zadzwonili z telewizji. Każda stacja nagrywała program o ściganym. Przeważnie nie mieli bladego pojęcia, że przestępca jest aż tak niebezpieczny. Niektórzy okrzyknęli go dziadkiem uwodzicielem, inni casanową XXI wieku, a jeszcze inni w wypowiedziach na forum internetowym żałowali, że nie mogą go poznać, bo musi mieć niezwykłą osobowość. Telefon dzwonił bez przerwy. Ulę zaczynało już męczyć opowiadanie każdemu z osobna, co łączyło ją z Romanem i co się tak naprawdę stało. – Okradł panią ze wszystkich oszczędności? Czy wie pani, gdzie on teraz przebywa? – Wszyscy dziennikarze zadawali te same pytania. – Nie zagarnął moich oszczędności, odebrał mi zdrowie – tłumaczyła z coraz większym zniecierpliwieniem. Irytowało ją to, że niekompetentni pismacy nie zadali sobie najmniejszego trudu, aby zdobyć jakieś informacje. – Czy zgodzi się pani na występ w telewizji, na wywiad? – nalegali natarczywie. – Nie zależy mi na tym, by policja znalazła Gadowskiego. Nie interesuje mnie ten człowiek, poza tym moja rola w tej sytuacji jest mało ważna. Prowadzę spokojne życie i chcę, żeby tak zostało. – W takim razie puścimy w programie to, co pani powiedziała, skoro nie możemy liczyć na spotkanie – oznajmił reporter jednej z komercyjnych stacji. – Nie pozwalam. To było skierowane tylko do pana! – No ale ja muszę coś nakręcić – odpowiedział szybko i odłożył słuchawkę. Miał gdzieś to, co mówiła. Nie interesowała go jako człowiek, stanowiła dodatek do tematu, ciekawostkę. – Proszę pamiętać, że nikt nie ma prawa wykorzystać nagrania pani głosu bez pani zgody – przypominali inni spokojnie. Miała mętlik w głowie i czulą się coraz bardziej wyczerpana. Dźwięk telefonu wywoływał mdłości. – Nie odbieraj po prostu – poradził Grześ. Widział, jak bardzo ją to męczy. Te rozmowy wprowadzały chaos do jej uporządkowanego życia. – Dzwonili już chyba ze wszystkich programów i gazet... – jęknęła. – Gadowski jest poszukiwany chyba na całym świecie, wyszukałem w internecie mnóstwo stron na jego temat.

– Dziwne, że nagle zrobił się taki szum wokół Romana. Najwidoczniej nadepnął komuś na odcisk, a ten ktoś ma wpływy i duże możliwości. Nawet jak go złapią, to co mu zrobią? Dadzą mu dożywocie? – Uśmiechnęła się sama do siebie. – Mam nadzieję, że już nikt nie zadzwoni. – Spojrzała na telefon, który wreszcie zamilkł. Powinien pan dostać nagrodę... Podrywacz doskonały... Jestem twoim fanem... Żyj sto lat! – pisali niektórzy na internetowych stronach. Inni wyzywali ofiary od głupich bab, które same się prosiły o to, by je oszukać i wykorzystać. Nie mogła uwierzyć, że tak wiele osób zachwyca się złem, cierpieniem innych i szaleństwem psychopaty. Wzbudzał chorą fascynację, pomimo tego że był potworem i przestępcą. Uważała za niesamowite, jak wielu ludzi za wzór stawia sobie osoby takie jak Roman. Ona znała prawdę i żal jej było ludzi piszących o tym, o czym nie mieli bladego pojęcia. Wymądrzali się na temat bezmyślności innych, gdy tymczasem sami wystawiali się na śmieszność, udowadniając swoją bezgraniczną naiwność. To, co powiedziano o Gadowskim na łamach gazet i na stronach internetowych, stanowiło wierzchołek góry lodowej. Nikt nie potrafił odpowiednio opisać istoty zła. Tabloidy krzyczały wielkimi nagłówkami, że wyłudzał pieniądze, okradał niewinnych i był mistrzem w podrywaniu samotnych kobiet, ale nikt nigdzie nie wspomniał, że niszczył życie każdego, kogo spotkał na swojej drodze, że odbierał nadzieję, znęcał się psychicznie i fizycznie nad tymi, którzy mu zaufali. No tak, to nie brzmiałoby równie sensacyjne. Miała dziwne wrażenie, że wszyscy wokół żyją w uśpieniu, w koszmarnym letargu, nie zdając sobie sprawy z zagrożenia. Ten nagły szum medialny przeminął tak szybko, jak się pojawił. Znowu nikt nie pamiętał o Romanie, nie szukał go, nawet nie chciał znaleźć. Zostało jej świadectwo: Strefa cienia. Trzy lata z psychopatą – historia prawdziwa. Już wiedziała, że teraz powinna wydać swoją książkę, chociaż w głębi serca czuła, iż to, co przeżyła, co chce przekazać, zrozumieją nieliczni. Ale liczyła na tych, którzy wiedzą, że życia nie da się zaplanować i że nie zawsze wszystko zależy od nas.