Wiktoria Zender Strefa cienia Trzy lata z psychopata historia prawdziwa

WIKTORIA ZENDER Strefa cienia Trzy lata z psychopatą – historia prawdziwa

Wstęp

W tej książce opisałam trzy lata mojego życia. Trzy dramatyczne lata, których zwieńczeniem stała się tragiczna zbrodnia. Każde słowo jest prawdziwe. Moje myśli, uczucia, a także historia, którą przeżyłam. Pewnie wielu czytelnikom wyda się wręcz niemożliwe, aby jedna młoda kobieta była w stanie tyle znieść i żyć dalej. Ja żyję mimo wszystko, mimo cierpienia, upokorzenia i kalectwa. Paradoksalnie, tragedia, jaka mnie spotkała, stała się dla mnie wyzwoleniem i szansą na lepsze życie. Inni spytają, dlaczego nie uciekałam, nie szukałam pomocy? Ale jak uciec przed tym, co nieuniknione? Jak uciec, gdy ogarnia wewnętrzny paraliż? Czasami zdarza się tak, że wiemy, że coś złego może nam się przytrafić, ale nie potrafimy się wycofać, jesteśmy bezsilni. Jak uciec, kiedy ma się świadomość, że jest za późno i że zagrożeni są także najbliżsi? Jak uciec, kiedy ogarnia obezwładniający strach, kiedy nic nie ma sensu, nie ma nadziei i kiedy już nie chce się żyć? Zgrozą napawać może też fakt, że moje cierpienia, a także systematyczne pogrążanie się w nicości, zgotował mi człowiek, którego darzyłam pozytywnym uczuciem, któremu bezgranicznie ufałam. Człowiek, który, kiedy go poznałam, wydawał się najlepszym, co mogło mnie w życiu spotkać, który miał mnie rozumieć i otworzyć przede mną drzwi do lepszego świata. Książka ta jest wynikiem kilkuletniej autoterapii, której sama poddałam się po wypadku. Czułam, że muszę to zrobić, że to będzie koniec przeszłości i początek przyszłości. W sumie przez pięć łat dzień po dniu, nawet po pięć – osiem godzin dziennie opisywałam z aptekarską dokładnością całą historię. Pisałam o wszystkim, o każdym dniu

spędzonym w tym koszmarze. Pisałam ręczenie, zapełniając kolejne zeszyty. Z każdym słowem tej książki było mi łatwiej. Opowiadając wszystko w trzeciej osobie, czułam, jakbym to już nie ja była główną aktorką tego dramatu. Z każdą chwilą, którą poświęcałam tej pracy, nabierałam większego dystansu, nie tylko do siebie samej, ale również do życia. Dziesięć grubych zeszytów, ponad 1000 stron rękopisu – to moje porządki w życiu, taka forma oczyszczenia. Zapisane strony zwolniły mnie z myślenia o tym, co się stało, ze wspomnień i przeżywania na nowo tych okropnych chwil. Chyba nie byłabym w stanie tego wszystkiego inaczej opowiedzieć niż przez przelanie swojej przeszłości na papier i tym samym definitywne zamknięcie tego rozdziału w moim życiu. I teraz zaczęłam nowe lepsze życie, w którym już nie ma miejsca na „tamto”. W trakcie pisania byłam cały czas poddawana intensywnemu leczeniu. Przeszłam ponad 80 operacji i zabiegów. Dla wielu to, czego doświadczyłam, może kojarzyć się z dramatem, po którym nie można się podnieść. Pewnie wielu czytelników po przeczytaniu ostatniej strony pomyśli, że to niemożliwe, że żyję, a jeszcze bardziej niemożliwe, że mogę się tym życiem cieszyć. Ale przecież nie ułomność fizyczna jest prawdziwym nieszczęściem i życiowym dramatem, lecz udręczenie psychiczne, zniewolenie i brak nadziei. Chciałabym powiedzieć wszystkim tym, którzy zostali dotknięci jakąś tragedią, a także tym, którzy takie historie znają tylko z telewizji i gazet, że na załamanie jest zawsze czas. Nie trzeba pytać „Dlaczego ja?”, ale cieszyć się życiem, jedynym życiem, jakie mamy, bo chyba warto poczekać i sprawdzić, co dobrego nam ono jeszcze przyniesie. Nie wolno rozpamiętywać złych chwil. Ważne, aby pogodzić się z tym, co się stało, i

przede wszystkim zaakceptować siebie. Trudne chwile trzeba przetrwać i po prostu zacząć coś robić – choćby opisywać to, co czujemy, a nie zamykać się w swoim nieszczęściu, żyć w marazmie i czekać na cud. Życie trwa przecież, dopóki mamy nadzieję i miłość. Mimo wielu barier, które każdego dnia stawia mi życie, cieszę się nim. Wspierają mnie rodzina i przyjaciele. Jestem kochana i kocham, cóż więcej potrzeba. Nie można wciąż oglądać się za siebie, żyć przeszłością, która nas zatrzymuje. Nie można bezczynnie czekać, że ktoś nas wyręczy, że przeżyje za nas nasze życie. Przecież nawet największy koszmar nie trwa wiecznie, a z błędów można wyciągnąć wnioski. Tych, którzy znają swoją wartość, nie da się złamać, bo prawdziwa siła nie tkwi w wyglądzie, ale w umyśle. Pierwszym, co poczułam po odzyskaniu świadomości i upewnieniu się, że żyję, była ogromna ulga. Pomyślałam: „To już koniec. Jestem wolna. To, co najgorsze, mam za sobą”. Byłam tak zmęczona i wyniszczona dotychczasowym życiem, że nawet leżąc na intensywnej terapii i walcząc o każdy oddech, czułam się szczęśliwa. Pamiętałam i pamiętam to, co mnie spotkało i kto mi to zrobił, ale nigdy fizyczny ból, cierpienie, lęk o to, czy mój organizm mnie nie zawiedzie i przetrwa te wszystkie operacje, wyczerpujące zabiegi, nie przesłoniły mi racjonalnego myślenia i nie napełniły mojej duszy bezgraniczną nienawiścią. Cały czas pracowałam nad tym, aby nie zabić w sobie tego, co dla mnie w ludziach jest bezcenne, a mianowicie wielkiego poczucia sprawiedliwości i chęci bycia w porządku wobec siebie i innych. Roman – mój oprawca – był zły i okrutny. Działał metodycznie, bez zmrużenia oka. Można go porównać do Hannibala Lectera. Myślę jednak, że on przeszedł na stronę zła, ponieważ się pogubił, i że może nie zawsze

był taki... Nawet na stronach tej książki opisałam chwile, w których potrafił wskrzesić w sobie ludzkie odruchy. Krzywd, których doznałam od Romana, niestety nie da się naprawić. Do końca życia będę osobą niepełnosprawną, ale nawet oprawcy trzeba wybaczyć. Powinno się to zrobić dla dobra samego siebie. Nienawiść nie zatruwa życia oprawcy, tylko nasze własne, niszczy je od środka. Każde doświadczenie, czy dobre, czy złe, uczy nas, jak żyć, i uczy nas pokory. Chorobliwa nienawiść i chęć zemsty to działanie przeciwko sobie samemu. Złe uczucia zawsze wracają ze zdwojoną siłą i niszczą. Postanowiłam, że muszę spróbować uniknąć tego wyniszczającego uczucia i udało się. Jestem wolna od nienawiści. Wiem, co zrobił mi mój oprawca, każdy dzień mi to uświadamia, ale głęboko wierzę, że przezwyciężenie nienawiści dało mi szansę na nowe lepsze życie. Każdy człowiek, który pojawia się na naszej drodze, może mieć na nas wielki wpływ, może przynieść szczęście lub tragedię. Nie sposób przewidzieć, co nas spotka. Po wszystkim, co przeszłam, jestem innym człowiekiem. Jestem świadoma siebie, dorosła i dojrzała. Wiem, że to, co mamy, jest jedynie „wypożyczone”, a nie dane na zawsze. Zdrowie, uroda, szczęście, miłość to fanty pobrane z życiowej wypożyczalni. Nam wszystkim wydaje się, że nasze ręce, nogi, nos, uszy, oczy to coś oczywistego, co po prostu jest. Jak mylne to przekonanie, jestem tego najlepszym dowodem. W każdej chwili może się coś takiego stać, że stracimy którąś z tych „oczywistości”. Trzeba umieć się z tym pogodzić i żyć dalej. Nasz wygląd to nie jesteśmy prawdziwi my. My jesteśmy głębiej. Trzeba w sobie kształtować świadomość samego siebie, ale tego wewnętrznego, swojej duszy,

człowieczeństwa. Istotne jest, aby zaakceptować to, kim się jest i jakim się jest. Po wypadku nie straciłam radości i chęci życia. Cały czas ciekawi mnie to, co przyniesie nowy dzień, ciągle uczę się nowych rzeczy. Jestem pogodną, pełną radości i energii osobą. A najważniejsze jest chyba to, że nie straciłam zaufania do drugiego człowieka. Oczywiście moje doświadczenia wyostrzyły mi zmysły, nauczyły ostrożności w relacjach z innymi. Teraz częściej zastanawiam się, jakie są czyjeś intencje, ale mimo wszystko szukam w ludziach dobra. Oczywiście nie jest mi łatwo, bo przecież Roman – mój oprawca – jest cały czas na wolności. Nigdy nie poniósł żadnej kary za to, co mi zrobił, a także za to, co zrobił innym ludziom. Ten człowiek ma na sumieniu wiele zbrodni i wielu pokrzywdzonych. Mimo wydanego listu gończego, jak również wielu artykułów na temat jego zbrodni do tej pory nie udało się go schwytać, mało tego, jego ofiarami padają wciąż kolejni uczciwi ludzie. Jest wolny i bardzo niebezpieczny! Pierwszymi czytelnikami moich dramatycznych wspomnień były moje dwie koleżanki, a później czytał to już tylko mój mąż. Na opublikowanie tej historii zdecydowałam się po ponad dziesięciu latach od tragicznych wydarzeń. Myślę, że poprzez tę książkę i jej wydanie uda mi się podkreślić, jak ważna jest wiara w życie. Jestem żywym dowodem, że na szczęście zawsze jest czas i mimo wszystko można cieszyć się każdym dniem. Koszmarem nie jest niepełnosprawność, ale zatrucie nienawiścią, brak nadziei, marzeń i człowieczeństwa czy zwykła ludzka głupota i brak tolerancji. Wszyscy, niezależnie od tego, jak wyglądamy, czy jesteśmy piękni, czy mamy zdeformowane ciało, zasługujemy na dobroć i miłość, a

także na prawo do walki o siebie. Nie można użalać się nad sobą i pogrążać w nieszczęściu. Trzeba mieć marzenia i nadzieję, trzeba wyjść do ludzi, obrać cel i działać. Dlaczego nie otworzyć się na zmiany i na tych, którzy często po prostu nie wiedzą, jak pomóc, jak się zachować, jak podejść i zapytać tak, aby nie zranić? Nie bójmy się zmian i ryzyka, które niosą. Przecież nie sposób zmienić życia na lepsze czy spełnić swych marzeń, trwając w zamkniętej skorupie. Mnie udało się rozbić skorupę. Nie było łatwo, jednak dzięki rodzinie, lekarzom i przyjaciołom, a może przede wszystkim dzięki wielkiej chęci życia zdołałam przetrwać. Znalazłam spokój i szczęście. Szczęście, które dla mnie oznacza zdrowie, nawet jeśli jest ono niepełne. Cieszę się każdym dniem pozbawionym bólu, strachu i przemocy. Wielkim oparciem i nadzieją na przyszłość jest dla mnie miłość mojego życia – mój mąż oraz rodzina i przyjaciele. Może kiedyś napiszę drugą część tej książki, która będzie zupełnie inna – zacznie się tragicznie, a skończy szczęśliwie, tak jak moje nowe lepsze życie.

Część I

Fatamorgana

Szła wolno i co kilka kroków oglądała się za siebie w nadziei, że wreszcie nadjedzie jakiś samochód. Zazwyczaj zatrzymywała te lepsze auta, ale dzisiaj było jej już wszystko jedno. Chciała jak najszybciej dojechać do domu, bo w szkole ostatnio wszyscy poszaleli – prawie codziennie sprawdziany, testy i niespodziewane odpytywania przy tablicy, a tego uczniowie nie znosili najbardziej. Po raz kolejny odwróciła się, ale główna trasa łącząca dwa duże miasta świeciła pustką, co wyglądało na złośliwość losu, bo zazwyczaj panował tutaj tak duży ruch, że z trudem można było przedostać się na drugą stronę. Powoli ogarniała ją rezygnacja i miała już ochotę zawrócić, gdy nagle kątem oka zauważyła w oddali mały, połyskujący punkcik, w którym odbijały się promienie wiosennego słońca. Nie namyślając się długo, zaczęła energicznie trzepotać rękami. „Proszę, proszę, zatrzymaj się!” – mówiła do siebie całkiem głośno, bez obawy, że ktoś mógłby ją usłyszeć i pomyśleć, że potrzebuje psychiatry. Z nadzieją patrzyła, jak zielone punto zwalnia, a po chwili się zatrzymuje. Z nieukrywaną radością podbiegła do samochodu i od razu wpakowała się do środka w obawie, że kierowca mógłby się rozmyślić. – Bardzo dziękuję, że się pan zatrzymał. Już myślałam, że jestem niewidzialna, albo że do domu dotrę na własnych nogach – trajkotała jak najęta, nie przestając się uśmiechać. – Ja też się cieszę, że mogę pomóc tak ładnej dziewczynie. – Kierowca przyglądał jej się wnikliwie. – Często przejeżdżam tą trasą, ale chyba jakoś nie mieliśmy okazji się poznać? – Zazwyczaj jeżdżę autobusami, dzisiaj się nie wyrobiłam. – Ze szkoły... – stwierdził, zauważywszy wypchany plecak, który trzymała na

kolanach. – Zgadza się – przytaknęła grzecznie. Wreszcie miała okazję przyjrzeć się nowemu znajomemu, bo ten uważnie patrzył przed siebie. Jej wybawca miał na sobie brązową marynarkę, czarny golf i czarne spodnie. Na przegubie ręki połyskiwała ciężka, złota bransoleta, a na serdecznym palcu wielki sygnet z kwadratowym onyksem, w którym mieniło się małe oczko cyrkonu. Miał też starannie przystrzyżone, siwe wąsy i długie, srebrzyste włosy zaczesane do tyłu i związane w koński ogon. Wyglądał dosyć oryginalnie, ale sprawiał sympatyczne wrażenie, poza tym był obdarzony głębokim, niskim głosem, co wzbudzało zaufanie. Zastanawiała się przez chwilkę, kim jest ten człowiek, jednak zaraz przestała, bo wydało jej się to zupełnie nieważne. W milczeniu zaczęła przyglądać się temu, co umykało za oknem, i chociaż wszystko było znajome, zawsze lubiła obserwować, co działo się wokoło. – Nie boisz się tak zatrzymywać samochody? – Nagle przerwał jej rozmyślania, co świadczyło, że panująca cisza zaczęła mu ciążyć i miał ochotę na pogawędkę. – Czasami muszę, ale jak do tej pory spotykałam tak miłych ludzi jak pan. – A jak masz na imię? – zapytał znienacka. – Bo ja jestem Roman. – Ula. – Odwzajemniła uścisk dłoni i zaczęła grzebać w plecaku. – Piękne imię. – Mnie też się podoba – wypaliła nieskromnie. – Czy mogłabym zapalić? – spytała i wyciągnęła z plecaka paczkę papierosów. – Ja nie palę i nie przepadam za takimi zapachami. A poza tym nie

lubię, kiedy taka młoda i piękna dziewczyna truje się takim paskudztwem – odparł spokojnie, aczkolwiek stanowczo. – W takim razie nie nalegam. – Najlepiej, gdybyś całkiem rzuciła to świństwo – doradził z pewną troską, ale to akurat słyszała już nieraz i nie zamierzała po raz kolejny wysłuchiwać, jaki to zgubny nałóg. Co prawda, miała jeszcze naście lat, ale już wyrobiła sobie własne spojrzenie na świat i przekonanie, że nikt nie może jej mówić, co ma robić. Poza tym pragnęła pełnej wolności i była przeświadczona, że zawsze dobrze wie, co jej wolno, a czego nie. Postanowiła czym prędzej zmienić temat; w tym akurat wyręczył ją Roman. – Wiesz co, mam pomysł – zagadnął tajemniczo i mrugnął okiem, co wzbudziło w niej pewien niepokój. Patrzyła na niego z ciekawością i czekała, co takiego wymyślił. – Pomyślałem, że moglibyśmy coś przekąsić po drodze. Co ty na to? – Szczerze mówiąc, w domu czeka na mnie obiad. – Pomimo wszystko nalegam, bo nie ma nic gorszego niż samotne siedzenie przy stoliku w jakiejś knajpce. – Zrobił minę wielkiego nieszczęśnika i z nadzieją czekał na odpowiedź. Widziała, że zależało mu na jej zgodzie, więc bez większych oporów dała się skusić na mały posiłek, tym bardziej że po drodze znajdował się niewielki zajazd. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę, zwłaszcza że jestem głodny jak wilk. Powoli wjechał na parking przed niewielkim, białym budynkiem, wokół którego zieleniły się wysokie topole. Gdzieniegdzie nieśmiało pojawiały się już pierwsze polne kwiatki. Wszystko budziło się do życia i Ula też czuła potrzebę zmian. Jakich? Jeszcze nie wiedziała. Marzyła jej

się wielka przygoda, coś niezwykłego. Coś, co przerwałoby jej nudne życie. Pewnie dlatego lubiła czasami prowokować los, do czego wliczało się też łapanie aut na stopa. Nigdy nie wiedziała, kogo spotka i co z tego wyniknie, a poza tym to było zdecydowanie lepsze od telepania się rozklekotanym autobusem. Chciała poznać jak najwięcej ludzi i uwielbiała słuchać ich opowieści. Dlatego nie przerywała, kiedy Roman z przejęciem opowiadał o swoim życiu. Wiedziała już, że mieszka w Warszawie, ma żonę, z którą jest w separacji, i przybranego syna. Właściwie był bardzo samotny, ale w dużym stopniu z własnej winy, ponieważ ciągle wyjeżdżał – jak to określił – w celach służbowych. Przez dłuższy czas, zajadając kurczaka, chwalił się, jak ważne piastuje stanowisko w fundacji, której jest członkiem. Niby przypadkiem wspomniał też, że właśnie kandyduje na posła. Nie drążyła tematu, bo niespecjalnie interesowała się polityką, chociaż nie mogła powiedzieć, że te wszystkie opowieści nie zrobiły na niej sporego wrażenia. Gdzieś tam w środku cieszyła się, że wreszcie spotkała kogoś tak interesującego, i żałowała tylko, że facet jest od niej sporo starszy, bo nie wątpiła, że miał z pięćdziesiątkę. Co prawda, lubiła dojrzałych mężczyzn; rozmowy z nimi zawsze były ciekawe, a poza tym mogła wiele się od nich nauczyć. Imponowało jej też ich doświadczenie i odpowiedzialność. Jednak w tym wypadku różnicę wieku trudno było pominąć. – Smakują ci pierożki? – Roman przerwał swój monolog i teraz natrętnie wpatrywał się w jej jeszcze dziecięcą buzię. Skinęła głową, połykając kolejny kęs. Czuła się coraz bardziej nieswojo, gdyż jego przenikliwe, jasnobłękitne oczy świdrowały ją niemal na wylot.

– Naprawdę jesteś niezwykle piękna. Masz bardzo ładną twarz, śliczne, zielone oczy i te niesamowicie długie, gęste i ciemne włosy. Pewnie chłopaki nie dają ci spokoju... – Proszę nie przesadzać – postanowiła mu przerwać, bo zaczynał ją zawstydzać. – Jestem całkiem zwyczajna, a obecnie nawet nie mam chłopaka. – Uśmiechnęła się zalotnie, ukazując rząd równiutkich, białych zębów. – Nie wierzę. – Ale to prawda. – Dziwni ci twoi koledzy. Na ich miejscu zakochałbym się od razu. – Powinnam już wracać do domu. – Poczuła się skrępowana uwagami na temat jej wyglądu. Wiedziała dobrze, jakie wrażenie robi na facetach, ale nie przywykła do komplementów i właściwie nie uważała się za szczególnie piękną. Dotychczas miała kilku chłopaków, z którymi się spotykała, ale nie było to nic poważnego (może poza Piotrkiem), po paru tygodniach było już po wszystkim. Czuła, że potrzebuje mężczyzny, a nie chłopaka. Kogoś z doświadczeniem, kogoś, kto zachowywałby się dojrzale i odpowiedzialnie. Niestety, jej kolegom daleko było do wymarzonego ideału. Roman jednak też nie pasował do tego wizerunku, ale wolała się nad tym teraz nie zastanawiać. – W takim razie zapłacę rachunek i jedziemy dalej. – Rozejrzał się w poszukiwaniu kelnerki. Szybkim krokiem ruszyli w stronę samochodu, mijając nowo przybyłych gości. Trzech facetów uważnie zlustrowało Ulę i zaczęli o czymś między sobą dyskutować. Była niemal pewna, że gadają o niej,

więc czym prędzej wsiadła do auta, kiedy tylko Roman uchylił przed nią drzwi. Zaskoczył ją swoją szarmanckością, która ujawniała się na każdym kroku. Wydało jej się to głupie, ale przy nim czuła się jak prawdziwa dama, jak kobieta. Czego nie mogła powiedzieć, przebywając wśród kumpli z zawodówki. Zawsze czulą, że jest inna, że jakoś nie bardzo pasuje do swoich rówieśników. – Słyszałaś, co oni mówili? – Nie przysłuchiwałam się. – Szkoda, bo chyba bardzo im się spodobałaś. – Zaśmiał się niezbyt głośno. Wzruszyła tylko ramionami i niecierpliwie spojrzała na zegarek, co nie umknęło uwadze Romana. – Widzę, że się śpieszysz – stwierdził, przekręcając kluczyk w stacyjce. – To prawda, w domu będą się złościć. Ostatnio i tak się wszystkiego czepiają. – Ciężka sprawa – przytaknął bez większego przekonania. – W tym przypadku tak jest. Pilnują mnie na każdym kroku. – Ja też bym takiej ładnej córeczki pilnował – zażartował, ale Uli nie było do śmiechu. Miała pewność, że rodzice znowu jej nie puszczą na imprezę do kuzyna, chociaż ten mieszkał zaledwie kilka domów dalej. W ogóle nie dało się z nimi dojść do porozumienia, a wszelkie próby spełzały na niczym. Odnosiła wrażenie, że nikt jej w domu nie słucha, że nikogo nie obchodzi to, czego ona chce. Ciągle wybuchały jakieś kłótnie między nią a rodzicami i siostrą. Miała wszystkiego dość. Chciała żyć tak jak jej znajomi i szlag ją trafiał, że wiecznie musi tylko siedzieć w domu. Stopniowo rósł w niej wielki bunt i tęsknota za zwyczajną wolnością, za

możliwością decydowania o sobie. Cieszyła się faktem, że już za miesiąc będzie pełnoletnia, chociaż mocno wątpiła, aby to coś zmieniło w jej życiu. Roman znowu zaczął opowiadać o sobie. O tym, jaki jest ważny, co potrafi i ilu spotkał w swoim życiu znanych ludzi. Doskonale wiedział, że tym wszystkim imponuje młodej, naiwnej dziewczynie, która taki świat znała tylko z telewizji. Był pewny siebie i niezwykle ujmujący, a ponadto bardzo elegancki. Ula miała przedziwne wrażenie, że nie traktuje jej jak głupiej kozy. Nie podobały jej się tylko jego nerwowe odruchy. Ciągle wiercił się przy stoliku, jakby coś go uwierało, a kiedy z przejęciem opowiadał o czymś, gwałtowność jeszcze bardziej się nasilała. Teraz też bez przerwy zmieniał biegi i nerwowo manipulował przy kierownicy, co uniemożliwiało płynną jazdę. Odetchnęła z ulgą, gdy dojeżdżali już na miejsce. Powoli ogarniał ją strach, bo wiedziała, że w domu czeka ją przesłuchanie. Dlatego poprosiła Romana, aby zatrzymał się znacznie wcześniej. Nie chciała, żeby ktoś wypatrzył ją z okna, bo wtedy na pewno miałaby przechlapane na długie dni. – To już tutaj? – z trudem ukrywał żal. – Nie, trochę dalej, ale wolałabym, aby nie widzieli, że znowu przyjechałam okazją. – Rozumiem... Poczekaj chwilkę. – Przytrzymał ją za rękę, kiedy wysiadała. Spojrzała, nie rozumiejąc, o co mu chodzi. – Szkoda, że nie jedziesz do Warszawy, bo bardzo przyjemnie mi się z tobą rozmawiało. Czy jest szansa na powtórkę? – zapytał przymilnie. – Nie bardzo – odparła szczerze, ale grzecznie. – Szkoda, choć może kiedyś znowu będę tędy przejeżdżał, a ty

pomachasz... – To możliwe. – Coraz niecierpliwiej rozglądała się wokoło, bojąc się, że w każdej chwili może wyłonić się jakaś uczynna sąsiadka, albo – co gorsza – ktoś z jej rodziny. – Chyba chciałabyś już iść, dlatego spytam jeszcze, o której wychodzisz z domu do szkoły? – Po siódmej. – Wyrwała z jego dłoni rękę, którą trzymał dłużej, niż to było konieczne, i szybko pomaszerowała do domu. Zamigał jeszcze tylnymi światłami na pożegnanie, a ona pomachała mu ręką. Już od progu poczuła zapach smażonych kotletów, roznoszący się po całym domu. Przez krótką chwilkę zastanawiała się, jak odmówić matce zjedzenia posiłku, ale zanim cokolwiek wpadło jej do głowy, usłyszała głos rodzicielki, dobiegający z kuchni. – To ty, Ula? – Co dzisiaj tak długo? – zapytała matka, jakby od niechcenia, a to nie zapowiadało niczego dobrego. Każda kłótnia zaczynała się od niewinnych pytań, które miały na celu zdemaskować krętactwa Uli. – Jakoś się zeszło. – Wzruszyła ramionami i leniwie sięgnęła po widelec. Oczywiście nie była głodna, ale wolała wcisnąć w siebie chociaż trochę tego, co było na talerzu, niż wyjaśniać, dlaczego nie jest głodna, co i tak okazałoby się daremne. – Znowu jechałaś okazją... – matka bardziej stwierdziła, niż zapytała. – Nie. – To czym przyjechałaś? Bo jakoś nie widziałam, żeby przejeżdżał autobus. Oj, mówię ci, źle skończysz. Razem z ojcem nie mamy już do ciebie siły. Człowiek chce jak najlepiej, dba, daje jeść, dach nad głową, ale

to się oczywiście nie liczy. Dopiero kiedy coś się dzieje, kiedy potrzeba pomocy, to matka ratuje. A gdzie wdzięczność? Choćby sobie żyły wypruć, i tak na darmo, bo ważniejsi koledzy! Jeszcze na wszystko przyjdzie czas, jeszcze będziesz robić, co zechcesz, a na razie musisz się dostosować do naszych zasad! – Matka znowu zaczęła swoją tyradę. Ula od dawna znała to całe zrzędzenie na pamięć, ale wolała się nie odzywać. – O co ci chodzi? – Odsunęła od siebie talerz z resztkami kotleta i ziemniaków, po czym powoli ruszyła w kierunku swojego pokoju. – O nic, o nic, tylko pamiętaj, że cię przestrzegałam, że razem z ojcem chcemy uchronić cię przed złem. Spójrz na swoją siostrę. Nigdzie się nie wyrywa, siedzi nad książkami... I tylko z tobą są same kłopoty. Zaczynała mieć dosyć tych ciągłych porównywań z idealną siostrą, która była wielką dumą rodziców. Świadectwa zawsze z czerwonym paskiem, pokorna, a do tego straszna lizuska i skarżypyta. Ula nawet nie chciała sobie przypominać, ileż to razy przez długaśny język siostry miała kłopoty. – Oprawcie sobie ją w ramki! – rzuciła, nim zamknęła drzwi, które wcale nie były dźwiękoszczelne. – W przeciwieństwie do ciebie, ona nigdy nie sprawia nam kłopotów, poza tym nie lata stale po znajomych, jak ty! – głos matki nadal dobiegał z kuchni. – Poczekajcie, wiecznie święta nie będzie – mruknęła pod nosem i zaczęła przekładać książki z plecaka na biurko. – Pewnie dzisiaj też gdzieś pędzisz; zgadza się? – Matka z groźną miną stanęła w drzwiach. – Jeszcze nie wiem – skłamała. Co prawda planowała odwiedzić

koleżankę, Sylwię, ale z takimi rewelacjami wolała poczekać na lepszy moment. – Dobra, dobra, nie bajeruj. Poza tym zacznij się wreszcie porządnie ubierać do szkoły, bo potem na wywiadówkach trzeba się za ciebie wstydzić. – Może mam włożyć fartuszek? – zapytała ironicznie. Znowu matka czepiała się o wszystko. Na domiar złego Uli przypomniało się, że wychowawczyni kazała, aby rodzice przyjechali do szkoły, bo znowu została złapana na paleniu w ubikacji. Chciało jej się płakać i na razie postanowiła absolutnie o tym nie wspominać. Pomaszerowała do drugiego pokoju, skąd dobiegało ciche kwilenie Kubusia. Malutki braciszek Uli był oczkiem w głowie wszystkich domowników, bo jak nie kochać brzdąca, który wygląda jak nieopierzony kurczak, a do tego zaczyna mówić w sobie tylko znanym języku! Jeszcze niedawno nie wyobrażała sobie, że ktoś taki mógłby się pojawić, dlatego gdy matka oznajmiła, że jest w ciąży, Ula była załamana. Oczami wyobraźni widziała już sterty pieluch i wieczny płacz, a to straszliwie ją przerażało. Minęło sporo czasu, zanim oswoiła się z tymi nowościami, a kiedy wreszcie przyjechali ze szpitala, wszystko się zmieniło i naprawdę cieszyła się, że ma młodszego brata. Dużo młodszego, który jako jedyny w rodzinie nie miał do niej wiecznych pretensji. – Mogłabym teraz iść do Sylwii? – Postanowiła zaryzykować, tym bardziej że ojciec jeszcze był w pracy, siostra poszła do koleżanki po jakąś książkę, a matka właśnie karmiła małego. – Wiedziałam, że nie posiedzisz w domu. Tak ci tu strasznie źle? Twoje koleżanki ze szkoły jakoś siedzą na dupie i ich rodzice mają z nimi spokój,

a ty wiecznie gdzieś pędzisz. Ja nie będę decydować, bo potem ojciec złości się na mnie, że na wszystko ci pozwalam. – Ale, mamusiu... – Poczekasz na ojca. – Dobrze wiesz, że tatuś mnie nie puści – jęknęła żałośnie. – Widocznie ma ku temu powody. Pamiętasz, jak złapał cię, kiedy całowałaś się z chłopakiem, albo jak upiłaś się winem ojca razem z Pawłem? To nic, że kuzyn... – Przecież nic wielkiego się nie stało, poszłam spać; więcej tego nie zrobię – przerwała pośpiesznie w nadziei, że matka zakończy te wypominki. – Wiecznie tylko jakieś chłopaki... – zrzędzenie nie ustawało i Uli pozostało tylko wycofać się do swojego pokoju. Zaczęła przeglądać zeszyty, ale niewiele miała zadane, więc szybko uporała się z lekcjami, a potem wyciągnęła się na łóżku i przy muzyce Alphaville zaczęła wspominać to, co jeszcze tak bardzo bolało. W pamięci przywoływała twarz Piotrka, twarz jej pierwszej miłości, która odeszła bezpowrotnie. Tak bardzo za nim tęskniła, chociaż od jego śmierci minął już jakiś czas. Dobrze pamiętała, jak któregoś dnia w szkole jeden z ich wspólnych znajomych tak po prostu podszedł do niej i powiedział, że Piotr nie żyje, że umarł w szkole na wuefie. Zaszokowana, nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. Miała nadzieję, że to jakiś makabryczny żart. Po powrocie do domu pobiegła do swoich kuzynów i od razu wszystko wiedziała. Wystarczyło, że spojrzała na nich, na ich zaczerwienione oczy i już nie mogła powstrzymać płaczu. Nie mogła go opanować przez kilka następnych dni, a potem koniec. Potem były pustka i ból. Wspomnienia

przywołały dawne cierpienia, dlatego postanowiła przerwać rozmyślania i odważnie skierowała się do pokoju, gdzie był już ojciec i nad talerzem zupy spokojnie przeglądał gazetę. – Tatuś... – zaczęła niepewnie. – Nigdzie nie pójdziesz! – ojciec szybko uprzedził jej pytanie, nie patrząc na córkę. – Ale ty jeszcze nie wiesz, o co chcę zapytać. – Nie traciła zimnej krwi, bo dobrze znała te wszystkie rytuały i jedno było pewne – upierdliwość i długie jęczenie. – No, to proszę, słucham. – Nadal nie odrywał wzroku od gazety. – Właściwie to chciałam wyjść, ale tylko do Sylwii, mogę? – zapytała przymilnie. – Powiedziałem, że nie. Może wreszcie wzięłabyś się do nauki, leniu jeden! – Powoli tracił cierpliwość, jednak nie bardzo się tym zrażała. Co prawda, już nieraz dostała burę od ojca. I bywało, że całkiem niesłusznie, ale nie zamierzała przez to tak łatwo rezygnować z własnej wolności. – Przecież nic złego się nie stanie – żebrała dalej. – Nie wiadomo. U ciebie wszystko jest możliwe! – No, to mogę? Posiedzę sobie do dziewiątej, poza tym jutro jest sobota i lekcje też mam odrobione. – No, dobrze, ale jak cię nie będzie do ósmej, to nie masz po co wracać. – Westchnął ciężko i znowu zagłębił się w lekturze. Wiedziała dobrze, że dalsze dyskusje nie miały sensu, a nawet mogłyby zaszkodzić. Pośpiesznie naciągnęła na siebie granatowe dżinsy, niebieski golf, ciężkie buty i skórzaną kurtkę. – Dokąd idziesz? – Dorota stanęła w przejściu i jak zwykle nadęła się

jak balon. – Czego znowu? Już wróciłaś? – warknęła na siostrę i zamierzała ją ominąć szerokim lukiem, gdy usłyszała coś, co wywołało nerwowy skurcz żołądka. – Jeszcze nie zdecydowałam, czy powiedzieć rodzicom, ale musisz wiedzieć, że znam twoją kryjówkę na papierosy. – Dorota triumfalnie wpatrywała się w siostrę, w nadziei, że dostrzeże w jej oczach oznakę paniki. – Jak chcesz, to mów, gówniaro! – wysyczała wściekle Ula i już miała iść dalej. – Ale będzie zadyma! – zarechotała grubaska. Z pewnością dręczenie starszej siostry sprawiało jej wielką przyjemność. – Nienawidzę cię, wstrętny kablu. No, na co czekasz? Leć do tatusia! – Popchnęła Dorotę, lecz nie zamierzała wdawać się z nią w bójkę, bo i tak od razu była skazana na przegraną. Rzecz jasna, nie dlatego że była słabsza, tylko kiedy wkraczał ojciec, właśnie jej się zawsze obrywało. W takich sytuacjach nie miało znaczenia, kto zaczął, bo i tak Ula wszystkiemu była winna. To ona była czarną owcą w rodzinie i nie zapowiadało się na zmiany. – Aha, nie szukaj fajek, bo ja je mam! – Siostra radośnie wyszczerzyła zęby i zniknęła za drzwiami. „Boże, dlaczego karzesz mnie taką rodziną?!” – Ula zawyła bezgłośnie i ze wszystkich sił starała się opanować rosnącą wściekłość. Na prawie bezchmurnym niebie ogniste, pomarańczowe słońce chyliło się ku zachodowi i aż nie sposób było usiedzieć w domu. Przy takiej pogodzie, kiedy lekki wietrzyk rozwiewał psotnie pierwsze wiosenne

listki, a ptaki wesoło świergotały, Ula pragnęła świata, przygód, po prostu życia. Starała się być dobrą córką, ale nie potrafiła tak po prostu się podporządkować i zgadzać ze wszystkim. Ubolewała nad tym, że starzy jej nie ufali, że ciągle słyszała zakazy, groźby i zdecydowanie za mało zwyczajnych rozmów. Nie chciała robić im na złość, ale pomimo jej dobrych chęci najczęściej działo się zupełnie odwrotnie. Nie, nie była cicha i spokojna, bo sama musiała wszystko sprawdzić i zobaczyć. Ale czy to źle? Zastanawiała się nad swoim życiem i nad tym, kiedy wreszcie poczuje się wolna. Z zazdrością patrzyła na przelatujące ptaki. One niczego już nie potrzebowały, były szczęśliwe, a przynajmniej jej się tak wydawało. Marzyła o tym, aby wreszcie ktoś pojawił się w jej życiu, aby zabrał ją gdzieś daleko i pokazał inny, ciekawszy świat. Nie mogła nic poradzić na to, że wciąż miała nowe pomysły i chciała cieszyć się życiem, ale tak na swój sposób. Zupełnie inaczej, niż widzieli to rodzice. Na miejscu okazało się, że są już wszyscy, czyli Sylwia, jej brat Sebastian, kuzyn Uli – Jacek i ich wspólny kumpel, Darek, który od wielu lat podkochiwał się w Uli. Razem przeszli przez szkołę podstawową i znali się jak łyse konie. Co prawda, całowali się czasami, ale dla niej nie miało to większego znaczenia. Traktowała Darka bardziej jak brata niż jak miłosny obiekt pożądania. Dziwiła się, że on nie traci nadziei, że nadal chce się umawiać. Całą paczką spotykali się raz czy dwa razy w tygodniu, a wtedy albo grali w karty i żartowali, albo – kiedy robiło się ciepło – wybierali się na krótkie wycieczki i organizowali ognisko. Wszyscy palili, więc często ledwo widzieli się zza kłębów dymu, ale nikomu to specjalnie nie przeszkadzało, bo wystarczyło przecież otworzyć okno. Za każdym razem, kiedy się spotykali, czas pędził jak szalony i tym

razem też tak było. Ula spojrzała na zegarek i zbladła, bo od piętnastu minut miała być w domu. – Co się stało? – Darkowi nie umknęła taka zmiana na jej twarzy. – Muszę lecieć! – jęknęła. – Jejku, czemu oni cię tak pilnują? – dziwili się wszyscy, ale nie umiała dokładnie odpowiedzieć. Rozumiała, że rodzice się martwią o nią, ale to stawało się już nie do zniesienia. Zawsze z żalem opuszczała towarzystwo i zawsze jako pierwsza, co jeszcze bardziej ją wkurzało. – Odprowadzę cię – oznajmił Darek i zaczął szykować się do wyjścia. Nie spieszyła się specjalnie, bo te kilka minut nie robiło większej różnicy, a w domu i tak czekały już ją nowe oskarżenia. – Nie przejmuj się tak, pogadają i przestaną – Darek starał się pocieszyć Ulę, ale z mizernym skutkiem. Przez dłuższy czas szli obok siebie w milczeniu, aż w końcu pożegnali się tuż przed jej domem. – O której miałaś przyjść? – od progu usłyszała groźny głos ojca. – Przecież nie jest tak późno – starała się słabo bronić. – Nie słyszałaś, jak mówiłem, że masz być na ósmą? Jeśli nie podobają ci się nasze warunki, możesz się pakować, ale pamiętaj, że tu nie masz powrotu! Tak, słyszała to już setki razy. Zapewniali ją, że droga wolna, tyle że w jedną stronę, droga bez powrotu. – Ty chcesz, żebyśmy pomogli zorganizować ci osiemnastkę? – teraz wtrąciła się matka, więc na pewno nie miała już w domu żadnego sprzymierzeńca. – Wybij sobie z głowy, że będzie tu impreza! – zawyrokował ojciec. – A to skąd masz? – Matka podstawiła Uli pod nos paczkę papierosów i

uderzyła córkę w twarz. Dziewczyna nie odpowiedziała, bo to i tak nic by nie dało. Pochyliła głowę, chciało jej się wyć. Na dodatek spostrzegła Dorotę, która z triumfem wszystkiemu się przyglądała. Nienawidziła ich i przysięgała sobie w myślach, że odejdzie, że musi coś z tym zrobić, bo nie umie już tak żyć. – Szanuj się, dziewczyno, nie wałęsaj się po nocach jak jakaś dziwka! – Matka nadal trzymała w ręku opakowanie. – Może już nią jest! – skwitował ojciec i schował się w pokoju, uznając zapewne, że rozmowa dobiegła końca. – Marsz do pokoju! – rozkazała matka, co Ulę bardzo ucieszyło, bo dosyć miała nudnych kazań. Szybko przebrała się w piżamę i leżąc w ciemnościach, zaczęła zastanawiać się, co takiego złego w życiu zrobiła, bo chociaż zdarzały się wagary, drobne kłamstwa, potajemne spotkania z chłopakami, przecież to nie było czymś tak strasznym, czymś nie do wybaczenia. Dusiła ją nadmierna rodzicielska troska, która nieustannie podcinała skrzydła. Oni wszyscy mieli swoje racje, w które święcie wierzyli. Nienawidziła ich i obiecywała sobie, że w końcu z tym skończy, że los się do niej uśmiechnie i będzie mogła cieszyć się każdym dniem. Nadal wolała zatrzymywać samochody, niż dojeżdżać do szkoły zapchanym autobusem, a ponieważ szkoła była w innym mieście, nic nie stało na przeszkodzie, aby korzystać z uprzejmości kierowców. O Romanie zdążyła już zapomnieć, aż do dnia, kiedy na poboczu zatrzymała się supersportowa bryka koloru dojrzałej śliwki. Zadowolona, że przejedzie się takim wozem, otworzyła drzwi i aż ją zatkało – za kierownicą siedział jej starszy znajomy!

– No, wsiadaj. Na co czekasz? – ponaglił ją niecierpliwie, więc nie zastanawiając się dłużej, Ula wskoczyła do środka i zanurzyła się w miękkim fotelu. Znowu nerwowo manipulował przy kierownicy i z przejęciem opowiadał o zaletach pojazdu, żywo gestykulując. Już wiedziała, że porsche jest całkiem nowe, bo nabył je w salonie, że ma niezłe przyśpieszenie, a do tego automatyczne otwieranie szyb, co od razu z dumą zademonstrował. – Już myślałem, że nigdy się nie spotkamy; od dwóch tygodni przejeżdżam tędy i jakoś cię nie było. – Na szczęście zmienił w końcu nudny dla niej temat. – Może po prostu się mijaliśmy. – Pewnie tak. Będę wracał tą trasą po południu, więc może znowu cię podwiozę – zaproponował i przelotnie zmierzył dziewczynę wzrokiem. Tego dnia miała na sobie obcisłe, czarne spodnie i dopasowany golfik, a na nim nieodłączną, skórzaną kurtkę. – Nie bardzo wiem, o której wyjdę ze szkoły – skłamała, bo nie chciała się z nim spotykać, chociaż z drugiej strony czuła się wyróżniona i dumna z tego, że facet z klasą, co było widać na pierwszy rzut oka, szuka jej towarzystwa i podwozi do szkoły takim samochodem. Na myśl o tym, jakie wrażenie wywoła na kumplach swoim przyjazdem, uśmiechnęła się do siebie z zadowoleniem. Badawczo spojrzała na towarzysza podróży, który tym razem nosił elegancki, jasny garnitur, ciemną koszulę, a do tego idealnie dopasowany krawat. Zauważyła też, że na jego palcu pojawił się inny pierścień, cały ze złota, bez żadnego kamienia.

– Liczę na to, że jednak koło drugiej będziesz już wolna. – Uśmiechnął się przyjaźnie i zerknął w lusterko. – Nie chcę sprawiać ci kłopotu. – Skąd ten pomysł! To naprawdę żaden kłopot, tylko czysta przyjemność! – oznajmił wesoło. Sama już nie wiedziała, co o tym myśleć. Najwyraźniej chciał się z nią spotykać, ale nie wyobrażała sobie, że mogłaby chodzić z tak starym facetem. Sama myśl o tym napełniała ją niesmakiem, choć przecież jednocześnie imponował jej, wzbudzał zaufanie i podziw. Właśnie przy nim czuła się tak inaczej, doroślej, poważniej. – Jak myślisz, ile mam lat? – wypalił znienacka, co Ulę kompletnie zaskoczyło. . – Nie mam pojęcia – odparła szybko. – No, ale spróbuj zgadnąć – zachęcał. – Może pięćdziesiąt cztery? – zapytała niepewnie, z obawą, że mogłaby popełnić gafę. – Wszyscy tak mówią, ale naprawdę w tym roku skończę sześćdziesiąt cztery. – Teraz niemal puchł z dumy. – Niemożliwe – zwątpiła. – Może i trudno uwierzyć, ale byłem nawet w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu, razem z matką. Biedaczka już nie żyje, podobnie jak moi bracia i siostra. – Zaczęła go ogarniać nostalgia i widać było, jak nagle ulatuje z niego cała radość. – Niejedno przeżyłem – ciągnął. – Poza tym wielu moich kolegów albo już nie żyje, albo są tak niedołężni, że czekają tylko na śmierć – powiedział to tak, jakby nimi wszystkimi gardził, jakby był kimś lepszym lub wręcz nieśmiertelnym. – Właściwie czuję się o wiele

młodziej, niż wyglądam, a co dopiero na te lata, które mam... – perorował dalej. Ula wcale nie zamierzała mu przerywać, tym bardziej że nadal nie mogła uwierzyć w ten cały obóz i w ogóle we wszystko, co opowiadał o sobie. – Będę już wysiadać – postanowiła przerwać te sentymenty, bo szybko zbliżali się do jej szkoły. Zatrzymał się tuż przed bramą wejściową, a chłopcy – dokładnie tak jak się spodziewała – wytrzeszczali tylko oczy. Kiedy po kilku godzinach wychodziła ze szkoły, Roman już na nią czekał. Skrzywiła się, bo zamierzała wyskoczyć ze znajomymi do jakiegoś baru. – Długo czekasz? – zapytała, wsadzając głowę do samochodu. Uznała, że nie może tak po prostu przejść obok, jakby go nie znała. – Trochę. Nie wsiądziesz? – Kumple na mnie czekają – przyznała szczerze. – Mam nadzieję, że jednak dasz się skusić na przejażdżkę. – Patrzył na nią błagalnie, a kiedy w końcu wsiadła, uśmiechnął się z wielką ulgą. – Właściwie nawet nie wiem, jak się nazywasz, a skoro udzielasz się politycznie, może nawet coś słyszałam o tobie – rozpoczęła rozmowę. – Gadowski jestem. Roman Gadowski. – Hmm... – Przez moment szukała w pamięci tego nazwiska, ale w końcu z rezygnacją stwierdziła, że sobie nie przypomina. – Przyznam ci się, że nigdy specjalnie nie interesowałam się polityką. – A może teraz ty mi powiesz, jak się nazywasz? – odbił piłeczkę. – Jaworska. – Ile masz lat? Przepraszam, że pytam, bo przecież kobietom nie zadaje

się takich pytań – starał się tłumaczyć. – Za dwa tygodnie osiemnaście. – Jesteś jeszcze bardzo młodziutka – bąknął pod nosem. Przez całą drogę opowiadał o sobie i Ula dowiedziała się, że Roman ma też własną firmę. Co prawda, nie zdradził, czym firma się zajmuje, ale niezbyt ją to obchodziło. Miała obok siebie niezwykle barwną postać. Kogoś niesamowitego, kto robił na niej ogromne wrażenie. Zanim się pożegnała, dostała jeszcze mały prezencik, który mogła rozpakować dopiero w domu. Zaskoczyła ją ta niespodzianka i chociaż starała się odmówić przyjęcia, ostatecznie było tak, jak on sobie zaplanował. Z niecierpliwością schowała się w swoim pokoju i upewniwszy się, że nikt nie nadchodzi, otworzyła pudełko. W środku znalazła flakonik drogich perfum, których zapach oszałamiał. Od razu zastanowiła się, gdzie je ukryć, i to tak, aby nie wywęszyła ich zdrajczyni Dorota. Po niedługim namyśle znalazła skrytkę w szafie. Wolała nawet nie myśleć, co by było, gdyby ktoś odkrył jej skarb. Bez wątpienia urodziny miałaby z głowy. Postanowiła też, że nie będzie już niczego przyjmować od Romana. Przez kolejne dwa tygodnie z Romanem spotkała się tylko raz, przypadkowo. Chociaż równie dobrze mogło to być przez niego zaplanowane. W domu też zrobiło się w miarę spokojnie, poza nielicznymi chwilami, kiedy walczyła z Dorotą. Nadszedł wreszcie długo oczekiwany dzień urodzin, który był dla niej nie lada przeżyciem. Przyszli prawie wszyscy zaproszeni – Jacek, Paweł, Darek, Sylwia. Jacek zajmował się efektami dźwiękowymi, a Sylwia

pomagała Uli w kuchni. Nikt nie zapomniał też o prezentach, dlatego w pokoju jubilatki pojawił się nowy, dość spory wazon, pluszowe maskotki, kosmetyki i sporo słodkości, za którymi przepadała. O północy dostała osiemnaście symbolicznych pasów i wszyscy wyjątkowo dobrze się bawili, zwłaszcza że chłopcy zadbali o odpowiednią ilość alkoholu, który był skrupulatnie ukrywany pod stołem. Nad ranem kręciło jej się w głowie, więc postanowiła się położyć i nawet nie wiedziała, kiedy całe towarzystwo rozeszło się do domów. Zaczęła ją potwornie boleć głowa, a kiedy spojrzała na stół i pozostałe jedzenie, czuła, jak żołądek szykuje się do skoku. Pomimo tych cierpień cieszyła się, że wszystko się udało, a przede wszystkim, że jest już dorosła, co i tak na razie niczego nie zmieniło. Nadal była tą samą Ulą, co wczoraj, i nadal miała jeszcze nieodrobione lekcje. Jęknęła ciężko i znowu zasnęła. – Kto cię przywiózł dzisiaj do domu? – Matka dopadła ją któregoś dnia, gdy wróciła ze szkoły. – Nikt – mruknęła i zasiadła do obiadu, ale czuła, że coś wisi w powietrzu. – Jasińska widziała, jak kilka razy siedziałaś w samochodzie z jakimś dziadkiem... – No dobra, zatrzymałam samochód, bo zwiał mi autobus – przerwała matce i starała się mówić to tak pewnie, jak potrafiła, bo czuła, że matka wie więcej, niż mogło się jej wydawać. Nawet nie chciała sobie wyobrażać, co by było, gdyby wyszło na jaw, że ten starszy pan jest jej znajomym od dobrych kilku tygodni. – Zastanów się, co ty wyprawiasz! Umawiasz się ze starymi alfonsami, ty wy włóko... Oj, będziesz kiedyś płakać, ale będzie już za późno...

Trafisz w końcu na jakiegoś łobuza! – Załamała nad nią ręce. – Nie chcę się dzisiaj kłócić – spokojnie powiedziała Ula i zamierzała wyjść do swojego pokoju, który był jej jedynym azylem. – Masz mnie słuchać, jak do ciebie mówię! – ryknęła matka i poszła za nią. Właściwie Uli było wszystko jedno, wywróciła oczami na znak, że czeka na dalszą, matczyną tyradę i spokojnie położyła się na łóżku. – Zobaczymy, co ojciec na to powie, poza tym Ewelina zwierzyła się ciotce, że włóczysz się z chłopakami po lesie... – Przecież to nieprawda, a przynajmniej nie jest tak, jak myślicie – zaprotestowała, ale wątpiła, żeby matka uwierzyła jej, a nie kuzynce, z którą chodziła do tej samej zawodówki. Co prawda, szła czasami z kumplami do lasu, który okalał zakład, gdzie miała szkolne praktyki, jednak zazwyczaj wybierali się całą grupą na jagody albo konwalie i absolutnie niczego w tym wypadku nie mogła sobie zarzucić. Nie zamierzała niczego wyjaśniać, bo przecież i tak zawsze była winna i przynosiła wstyd całej rodzinie. Nic nie mogła też poradzić na to, że trafiła do szkoły, gdzie dziewczyny były postrzegane jako unikatowe okazy, co akurat niespecjalnie jej przeszkadzało, ponieważ od dawna lepiej jej się kumplowało z chłopakami niż z dziewczynami. Hura! Wreszcie została sama w pokoju, a właściwie w całym domu, bo matka wyszła z Kubusiem do sąsiadki, ojciec – jak zwykle – nadal był w pracy, a siostra została w szkole na jakichś dodatkowych lekcjach. Nie miała pojęcia, skąd w jej głowie nagle pojawiła się myśl, która nie dawała spokoju i huczała nieustannie: „Uciekaj, spakuj się i odejdź stąd! Na co czekasz?... Póki nikogo nie ma!”. Starała się zagłuszyć te

ponaglenia, więc włączyła muzykę, ale jakaś nieznana siła, wewnętrzny przymus, nad którym nie mogła zapanować, zmuszał ją, by zaczęła coś robić. Bezwiednie zaczęła się pakować, a potem napisała pożegnalny list, list pełen żalu i bólu. Prosiła w nim, żeby jej nie szukali, bo nic nie może zmienić jej decyzji. Poza tym nie chciała być już dla nich ciężarem i kimś, kto nie jest potrzebny i tylko stwarza kłopoty. Po policzkach spłynęły dwie łzy, lecz szybko wytarła je wierzchem dłoni. Chwyciła niezbyt ciężką torbę i wyszła z domu. Skierowała się w stronę rzadko używanej drogi i miała tylko nadzieję, że nikt jej nie zobaczy. Jeszcze nie wiedziała, gdzie iść, więc powoli maszerowała przed siebie i liczyła na to, że w końcu pojawi się w jej głowie jakiś pomysł. Bała się, bała się bardzo, czuła jednak, że nie ma już odwrotu, musi odejść. Myśli wręcz szalały w głowie, a wątpliwości przeplatały się z gniewem i buntem, który coraz bardziej narastał. Wreszcie była wolna, wreszcie mogła decydować o sobie, chociaż na razie jeszcze nie wiedziała, co dalej robić. Postanowiła poddać się losowi, dlatego dotarłszy na przystanek, wsiadła do pierwszego autobusu, jaki nadjechał. Wysiadła na drugim końcu miasta, dokładnie tam, gdzie drogi rozchodziły się w różnych kierunkach. Postanowiła, że pojedzie do Warszawy. Nie miała pieniędzy ani nawet dowodu osobistego, bo jeszcze nie złożyła wniosku w urzędzie, ale mocno wierzyła, że jakoś to będzie, że wszystko się ułoży. Stanęła na poboczu i czekała, aż ktoś się zatrzyma. Powoli narastało w niej uczucie smutku, a pewność siebie przysłaniał rosnący niepokój, co nasilający się deszcz jeszcze potęgował. Ogarniały ją obawy, strach przed

nieznanym i gdy już miała się wycofać i po długiej walce z samą sobą postanowiła wracać, tuż obok zatrzymała się czerwona mazda. Przez krótką chwilkę nie wiedziała, co zrobić. W Uli walczyły sprzeczności, ale coraz bardziej była też przekonana, że nie może się wycofać. Ze jeśli wróci do domu, życie znowu stanie się udręką, a szara rzeczywistość pogrąży jej nadzieje na lepsze jutro. Rodzice na pewno zadbaliby już o odpowiednią kuratelę dla córki. Wszyscy w domu dołożyliby starań, żeby nie zapomniała o tym straszliwym występku. Kiedy wsiadła do samochodu, wiedziała, że tak powinno być, że w domu cieszą się z jej nieobecności i wreszcie mają upragniony święty spokój. Tak, była o tym przekonana, więc z poczuciem ulgi postanowiła rozpocząć podróż. – Jedzie pan do Warszawy? – Uważniej przyjrzała się mężczyźnie i ogarnęła ją zaskakująca pewność, że skądś już go zna. – Niestety nie, ale... zaraz... – Przez kilka minut nic nie mówił i było widać, że nad czymś usilnie się zastanawiał. Postanowiła poczekać. Podjechali pod wysoki blok na pobliskie osiedle, gdzie nieznajomyznajomy zaparkował samochód. – Pomyślałem, że właściwie mógłbym cię zawieźć na miejsce, tylko muszę na chwilę skoczyć do domu i zanieść swoje graty, dobrze? – Nie czekając na odpowiedź, sięgnął po niedużą torbę, która znajdowała się na tylnym siedzeniu, i już go nie było. Została sama i ze wszystkich sił starała się przypomnieć sobie, gdzie już go widziała, bo co do tego nie miała wątpliwości. „Kurczę, przecież to wspólnik męża kuzynki i jego krewniak!” – prawie krzyknęła z radości i od razu poczuła się o wiele spokojniejsza, a

przynajmniej bezpieczniejsza. Dziwiła się sobie, że od razu go nie rozpoznała, a przecież spotkali się kiedyś na małym przyjęciu rodzinnym. Chociaż było to jednorazowe spotkanie, przypomniała też sobie jego imię, a także fakt, że był z żoną. „Zapewne teraz poszedł jej powiedzieć o nagłym wyjeździe” – pomyślała nieco złośliwie, ale cieszyła się, że akurat on się zatrzymał i ostatecznie zdecydował się zawieźć ją do Warszawy, chociaż zupełnie nie wiedziała dlaczego. Postanowiła nie zastanawiać się nad tym i przyjąć to za dobrą kartę. – Już jestem – powiedział, chwilę potem usiadł za kierownicą i włożył kluczyki do stacyjki. – My się znamy, prawda, Piotrze? – Postanowiła przyznać się do swojego odkrycia, chociaż ciekawa była, dlaczego on się od razu nie ujawnił. „Bo przecież musiał wiedzieć, kim jestem. Zapewne dlatego postanowił mi pomóc” – pomyślała ze spokojem. – A już sądziłem, że nigdy mnie nie poznasz. – Rozciągnął usta w szerokim uśmiechu i włączył radio. – Czemu nie mówiłeś? – Bo ciekawy byłem, kiedy doznasz olśnienia. – Znowu się zaśmiał i wreszcie ruszyli z miejsca. – Uciekłaś z domu? – wypalił nagle prosto z mostu, gdy wyjechali za miasto. – Wolałabym o tym nie mówić. – Możesz mi powiedzieć – zachęcał słodko. – Naprawdę nie ma o czym gadać. – Jak chcesz, ale pewnie rodzice będą się martwić. Może kupię jakieś piwo? – zaproponował i tym samym zmienił niewygodny temat rozmowy.

Nie przepadała za tym napojem, ostatecznie jednak stwierdziła, że jej nie zaszkodzi, a na dodatek pomoże się odprężyć. Łapczywie wypiła duży łyk i już po kilku minutach poczuła się nieco lepiej, a problemy i strachy, które czyhały tuż za nią, przestały być takie groźne. Właściwie z każdym łykiem obawy malały, rosła zaś pewność siebie. Cała sytuacja niespodziewanie zrobiła się banalnie prosta i Ula gotowa była zmierzyć się z nowymi wyzwaniami, na co nie musiała długo czekać. Przyjemnie gawędzili sobie o wszystkim i o niczym, więc było całkiem miło. Niestety do czasu, bo nagle Piotr skręcił w polną drogę. – Dokąd jedziesz? – zapytała niespokojnie. Chociaż złocisty płyn wypłukał z niej wszelkie wątpliwości, nadal była dość czujna i nie traciła kontroli nad tym, co działo się wokół niej. – Muszę skoczyć za potrzebą – odparł spokojnie Piotr i wolno manewrował między rzadko rosnącymi drzewami. W końcu się zatrzymał i tak jakoś dziwnie na nią patrzył. – Przestań, dobrze? – speszyła się. – Wiesz, że jesteś bardzo ładna? – Powoli kontynuował swoje zamiary. Delikatnie położył dłoń na jej udzie i bez pośpiechu przesuwał ją coraz wyżej. Był coraz bardziej spocony i coraz szybciej oddychał, co dla dziewczyny stawało się niezbyt przyjemne. – Przestań... ale masz poczucie humoru. Chciałabym już jechać! – Próbowała obrócić wszystko w żart i pośpiesznie odsunęła jego rękę. – Daj spokój, nie chcesz się zabawić? – Najwyraźniej nie zamierzał jej do niczego zmuszać, ale jeszcze próbował na nią wpłynąć. – Nie! – odpowiedziała stanowczo. Była zła, że potraktował ją jak pierwszą lepszą.

– To nie! – Wzruszył ramionami i jakby nigdy nic, zawrócił na główną trasę. Przez resztę podróży prawie wcale się nie odzywali. Znowu dopadały ją ponure myśli, a zapadający zmrok nie zachęcał do optymizmu. Blask świateł wielkiego miasta widać było już z daleka, a coraz większy ruch przypominał, że właśnie wjeżdżają do stolicy. Wszystko wydawało się nowe, inne i absolutnie nieprawdziwe. Zaczynała pojmować grozę sytuacji, w jakiej się znalazła. Zaczynała bać się tego, co zrobiła. Ale nie miała już odwrotu. Nie mogła teraz prosić Piotra, by zawracali, bo ona już nie chce, bo się rozmyśliła. – Gdzie chcesz wysiąść? – zapytał Piotr, kiedy dojeżdżali do centrum Warszawy. – Przy dworcu. – W takim razie jesteśmy już na miejscu. – Zatrzymał się koło wielkiego i dobrze oświetlonego budynku, wokół którego kręciło się mnóstwo ludzi i taksówek. – Masz gdzie iść? – nagle zapytał z troską. – Może poczekam na ciebie? – Nie chcę zamęczać cię swoimi sprawami. – Żaden problem. – W takim razie pędzę zadzwonić i zaraz wracam. Wbiegła do środka i zatrzymała się zaraz za wejściem. Przestraszona, rozglądała się wokoło i czuła ogarniającą panikę. Pierwszy raz widziała to miejsce, pierwszy raz zdana była tylko na siebie; nawet nie wiedziała, gdzie jest jakiś telefon. Miała pustkę w głowie i dopiero teraz uświadomiła sobie, że nie zna tu nikogo, nie ma do kogo dzwonić. Wtem pojawiła się

myśl, przypomnienie. Zdziwiła się, że dopiero teraz. Wiedziała, że tu mieszka Roman. – Tak, słucham? – usłyszała kobiecy głos. Nie miała wątpliwości, że to jego żona, ale nie mogła stchórzyć, nie mogła odłożyć słuchawki tak bez słowa. – Czy zastałam w domu pana Romana? – zapytała najładniej, jak tylko potrafiła, chociaż nie było to proste, bo zaschło jej w ustach, a do tego strasznie chciało jej się płakać. – Tak, proszę poczekać – powiedziała kobieta nieco podejrzliwym głosem, ale bez dalszych pytań przekazała słuchawkę. Kiedy tylko usłyszała jego odrobinę zachrypły głos, całkowicie się rozkleiła. Przez łzy i mocno ściśnięte gardło opowiedziała, co się stało. Bała się tak bardzo, że nie zechce jej pomóc, że zostawi ją na pastwę losu. Był niezwykle zaskoczony, ale kazał jej czekać. Zapewniał, że przyjedzie po nią w ciągu pół godziny i od razu się rozłączył. Szybko pobiegła po swoje rzeczy i pożegnała się z Piotrem. Pomimo wszystko była mu bardzo wdzięczna i nie miała do niego żalu, tym bardziej że w jego głosie wyczuwała zafrasowanie. Przycupnęła w kącie tuż przy informacji i nerwowo obgryzała paznokcie. Nie czuła już tak dużego strachu i przepełniała ją wiara w to, że nie będzie sama, a Roman pomoże. Teraz wszystko zależało od niego. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że mógłby ją skrzywdzić, dlatego niecierpliwie czekała na jego przyjazd. Wszystko było takie wrogie i obce, a Ula czuła się malutka, bezradna. Każdy, kto ją mijał, miał jakiś cel, wszyscy pędzili przed siebie i tylko ona już straciła dom. Nie była głodna, chociaż prawie przez cały dzień nic nie jadła. Nadal nie myślała o tym, co

dzieje się w domu; na razie mało ją to obchodziło. Zobaczyła go już z daleka. Szedł w jej stronę żwawym krokiem i cały czas się uśmiechał. Miała spuchniętą, zapłakaną twarz i czuła się wyjątkowo paskudnie, ale ze wszystkich sił starała się nie okazywać przerażenia. – Nie przywitasz się? – zapytał zdziwiony, stanąwszy tuż przed dziewczyną. Nie miała pojęcia, co zrobić, więc pocałowała go w policzek, co i tak było dla niej bardzo krępujące, ale rozłożył ramiona i mocno ją uścisnął, jakby nie widzieli się od wielu lat. Stała bez ruchu i czekała, aż przestanie, bo chociaż go lubiła i była mu wdzięczna za okazywaną pomoc, ani trochę nie była przygotowana na takie zachowanie. On natomiast najwyraźniej bardzo się cieszył z tego spotkania. – Co się stało? Czemu nic nie mówisz? – wypytywał, kiedy szli już do wyjścia. Rozpłakała się, bo dłużej nie mogła powstrzymać cisnących się łez. Nagle zatrzymał się i spojrzał jej prosto w twarz. – Powiesz wreszcie, co się stało? – Nie chcę już mieszkać w domu – odparła łamiącym się głosem i schyliła głowę, aby nie widział zaczerwienionych oczu. Podał jej chusteczkę. Jak zbity psiak pomaszerowała za nim do niebieskiej furgonetki, która na nich czekała. Okazało się, że był to jakiś znajomy Romana – jowialny facet z rzadkimi, ciemnymi włosami i wielkim kartoflanym nosem. – To moja siostrzenica. – Roman przedstawił Ulę koledze, a potem zaczął opowiadać wymyśloną historyjkę o swojej rodzinie, której nie znosi żona, i właśnie z tego powodu nie mogą jechać do jego mieszkania. Gruby

mężczyzna nie zamierzał wnikać w szczegóły. Może domyślał się prawdy, ale uznał, że to nie jego sprawa. Przez ponad pół godziny kluczyli jakimiś uliczkami, aż w końcu wjechali na całkiem nowe osiedle, gdzie jeszcze nie wszystkie piękne wille zasiedlono. Wszędzie było pełno materiałów budowlanych, za to w ogóle nie widziała zieleni. Pomyślała nagle, że teraz, gdyby nawet chciała, nie potrafiłaby wrócić do domu, dlatego z jeszcze większą ufnością patrzyła za Romanem, który znikał za drzwiami dużego, piętrowego domu. Została sama, bo kierowca wysiadł i z papierosem w ustach kręcił się obok samochodu. Po kilku minutach już razem z Romanem stała przed drzwiami. Kierowca odjechał, ponieważ Roman zamówił dla siebie taksówkę. – Pamiętaj, że jesteś moją siostrzenicą, najlepiej nie wdawaj się w dyskusje – pouczał ją cichym głosem, zanim nacisnął dzwonek. – Zostaniesz tu na jedną noc, a ja z samego rana przyjadę po ciebie. Już nic więcej nie zdążył powiedzieć, ponieważ nagłe otworzyły się drzwi. Gospodarz, przystojny brodacz w średnim wieku, zaprosił ich do środka i wprowadził do niewielkiego salonu, do którego przylegała kuchnia. Te dwa pomieszczenia dzieliło tylko niskie przepierzenie w formie barku. Usiedli na wygodnej, skórzanej kanapie, a po chwili dołączyła do nich ładna, szczupła brunetka – żona gospodarza. Oboje byli bardzo mili i o nic nie pytali. Spotkanie nie trwało zbyt długo, bo zrobiło się dość późno, poza tym pod domem stała już taksówka, więc Roman pośpiesznie chwycił aktówkę i zaczął się żegnać. Ula obserwowała go ukradkiem, jakby chciała wyczytać z ogorzałej twarzy jego myśli. Bała się, że może być na nią zły i w końcu powie, aby dała mu spokój. Na samą

myśl, że mógłby nazajutrz nie przyjechać, skręcało ją w żołądku. – Kiedy przyjedziesz? O której godzinie? – dociekała roztrzęsionym głosem, gdy odprowadziła go do przedpokoju. – Uspokój się! – Potrząsnął nią energicznie. – Weź się w garść, zachowuj się tak, jakbyś naprawdę przyjechała do rodziny w odwiedziny – szeptał jej do ucha. – Dobrze, dobrze – powtarzała jak nakręcona. Chciała ze wszystkich sił wierzyć w jego zapewnienia i w niczym mu się nie narazić. – No, to ja uciekam, bądź grzeczna – powiedział głośno, tak aby usłyszeli też domownicy. – Nie bój się, nie zapomnę o tobie, weź kąpiel, wyśpij się, a teraz pani pokaże ci pokój – rzekł nieco rozbawionym głosem. – Proszę się nie martwić, zaopiekujemy się Ulą, zaraz oprowadzę ją po domu i przygotuję kolację – zapewniła z uśmiechem gospodyni. Chociaż dziewczyna była głodna, z wielkim trudem zjadła kilka kanapek, które popijała ciepłą herbatą. Było jej strasznie głupio. – Chodź, pokażę ci pokój – kobieta cicho ją zawołała i po schodach weszły na piętro, gdzie czekał już niewielki pokoik kilkuletniej córki gospodyni, która przeniosła się do pokoju babci. – Nikt ci nie będzie przeszkadzał, więc możesz swobodnie przygotować się do snu, tylko rano możesz usłyszeć jakieś hałasy, bo naprzeciwko jest łazienka, ale powiem Karolince, żeby zachowywała się cicho... – Proszę się mną nie przejmować. I tak mają państwo kłopot przez ten mój niespodziewany przyjazd. Jestem bardzo wdzięczna za gościnę. – Czuła się skrępowana całą sytuacją, dlatego pragnęła zostać już sama. – Żaden kłopot. Roman jest naszym dobrym znajomym i wiele razy

nam pomógł – wyjaśniła łagodnym głosem gospodyni. Poprawiła świeżą pościel, zapaliła małą lampkę i wyszła na korytarz. – Jeśli będziesz miała jakieś pytania, cały czas jestem na parterze. Życzę dobrej nocy i porządnie się wyśpij, bo na pewno jesteś bardzo zmęczona. – Przez chwilkę zastanawiała się, czy wszystko wyjaśniła, i wyszła. Ula została sama. Była w Warszawie. Roman przyjechał po śniadaniu, a potem do wieczora jeździli po mieście, bo miał mnóstwo spraw do załatwienia. Za każdym razem, gdy wysiadał, nie mówił, dokąd idzie i kiedy wróci, więc Ula cierpliwie siedziała w samochodzie. Cieszyła się, że chociaż włączał radio, bo zdarzało się, że zostawiał ją na bardzo długo. Nigdy nie wiedziała, gdzie się znajduje, i tylko czasami opowiadał jej o miejscach, przez które przejeżdżali. Na nic się nie skarżyła; czuła, że nie ma do tego prawa. Wkroczyła w jego życie nieoczekiwanie, więc nie mogła wymagać więcej, niż sam chciał jej dać. Pomimo męczącego dnia była mu za wszystko niezmiernie wdzięczna, zwłaszcza za to, że przecież niczego od niej nie chciał. Przynajmniej na razie. Wreszcie dojechali do hotelu w centrum miasta. Zwykły szary budynek, jakich wiele, ale przecież nie chciała luksusów, pragnęła odpoczynku i wytchnienia. Pokój znajdował się na trzecim piętrze, malutkie pomieszczenie z szafą, łóżkiem i niewielkim stolikiem, ale niczego więcej nie potrzebowała. Okno, zajmujące całą ścianę, wychodziło wprost na drugi, bliźniaczy budynek, gdzie przeprowadzano jakiś remont, więc pracownicy mogli bez trudu podglądać hotelowych gości.

– Chodź, zobaczysz łazienkę! – zawołał Roman zza białych drzwi. – Możesz się wykąpać – dodał, jakby sama na to nie wpadła, ale skinęła głową. Miała nadzieję, że wreszcie będzie przy niej, że wreszcie poczuje się nieco pewniej, a przede wszystkim spokojnie porozmawiają i dowie się, jakie on ma plany, szczególnie wobec niej. – Przywiozłem trochę jedzenia. – Podniósł z podłogi neseser i położył na stoliku. Do pustej szafy schował chleb, masło, trochę wędliny, wodę mineralną oraz kilka jabłek. – Później wyskoczymy coś zjeść, teraz muszę lecieć, bo mam kilka umówionych spotkań. – Nie zostaniesz? – zapytała z wyraźnym rozczarowaniem. – Niestety nie, wrócę za jakieś dwie godzinki i zjemy kolację w restauracji na dole. Raczej nie wychodź – doradził i zaczął szykować się do wyjścia. Nałożył czarny, długi płaszcz, a na głowę kapelusz tego samego koloru. Jeszcze nigdy nie widziała go w takim stroju; z całą pewnością facet miał styl i dobry gust, co bardzo jej się spodobało. Zwłaszcza kapelusz, który dodawał mu tajemniczości, powagi, a przede wszystkim elegancji. Była pełna podziwu dla niego, czego nie ukrywała. Rósł w jej oczach. – No, chodź do mnie. – Przyciągnął ją do siebie i posadził na kolanach. Cała zesztywniała, ale nie protestowała. – Nie rób takiej przerażonej miny, nic ci nie zrobię. – Roześmiał się i jeszcze mocniej ją przytulił. – Nie boję się – powiedziała niewyraźnie, jednak już chciała wrócić na swoje miejsce. – Tyle dla ciebie robię, nie obejmiesz mnie nawet? – Podniósł jej ręce na wysokość swoich ramion. Była jak manekin i z oporami objęła go za

szyję. – Jutro wybierzemy się na zakupy i wybierzemy dla ciebie coś ładnego, dobrze? – Wreszcie pozwolił jej wstać. Nie potrafiła jeszcze odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Próbowała się uśmiechnąć, z marnym skutkiem. Znowu została sama. Żałowała, że nie ma nawet radia, nie mówiąc już o telewizorze. Przycupnęła przy oknie i z zainteresowaniem oglądała tętniące życie stolicy. Nie włączała światła, bo przynajmniej w ten sposób mogła się oszukiwać i udawać, że jest w zupełnie innym świecie niż ten na zewnątrz. Pomimo zapadającego mroku było widno jak w dzień. Samotność przeszywała ją na wskroś, a ponieważ była naprawdę wykończona, padła na łóżko i od razu zasnęła. Duchota pomieszczenia otępiała jej zmysły. Była cała zlana potem, kiedy obudził ją łomot do drzwi. Jeszcze chwilę nie rozumiała, co się dzieje, więc leniwie przekręciła się na drugi bok, a głowę przykryła kocem. Liczyła na to, że hałas ustanie, gdy nagle zerwała się z miejsca jak oparzona. Już wiedziała, że to Roman, bo usłyszała jego donośny i mocno zniecierpliwiony głos. – Otwieraj, do jasnej cholery! – ryknął tak, że się wystraszyła. Pełna obaw, szybko podbiegła do drzwi i przekręciła klucz w zamku. Nie zdążyła nic powiedzieć, bo Roman wpadł do środka jak wystrzelony z procy. Nie przestawał wykrzykiwać. – Co ty sobie wyobrażasz, stoję pod drzwiami jak stary dureń! – wytrząsał się nad nią. Skuliła się, bo wiedziała, że to już koniec, za chwilkę wyrzuci ją z pokoju. Nie miała odwagi nawet płakać – przerażenie paraliżowało jej ciało. Bała się ruszyć z miejsca, ale on nie przestawał. – Wszyscy patrzyli na mnie jak na wariata! Nie ma w tobie ani krzty

odpowiedzialności. Zachowujesz się jak chłopka! Było jej bardzo przykro. Przecież nie zrobiła tego specjalnie, tylko spala. Nie mogła dłużej czekać. Ostrożnie podeszła do niego i pogłaskała po ramieniu. Siedział na jedynym krześle i ciężko sapał. – Proszę, nie denerwuj się – jęknęła. – Myślałem, że coś ci się stało. – Powoli się uspokajał, ale nadal głośno oddychał. Jeszcze nie widziała go w takim stanie. Nawet się nie spodziewała, że nagle może ją zaatakować. – Przepraszam, nie powinnam tak mocno zasnąć – przyznała szczerze, bo wydało jej się, że jest wszystkiemu winna, że gdyby czuwała, na pewno usłyszałaby pukanie. Zaczęła płakać. – No, już dobrze – odezwał się całkiem spokojnie. Znowu posadził ją na kolanach i przez chwilę nic nie mówili. – Jadłaś coś? – Sięgnął do szafy. – Czemu nie zrobiłaś sobie kanapki? Musisz coś zjeść – zawyrokował. Wstała i oparła się o stolik. Znowu był troskliwy i całkiem inny niż przed momentem. – Nie byłam głodna. – Trzeba to wszystko zjeść, bez lodówki się zepsuje. – Z teczki wyjął mały nożyk i zaczął robić kanapki. Było już oczywiste, że nie wyjdą do restauracji, z czego jednak się ucieszyła. Nie został na noc, bo koniecznie musiał pokazać się w domu, tym bardziej że mieli przyjść do niego jacyś znajomi. Wolała nie nalegać, poza tym dzisiaj chciała już zostać sama. No i w pokoju było jedno łóżko; za nic w świecie nie potrafiła sobie wyobrazić śpiącego obok Romana. Po niedawnym incydencie nawet przy nim nie czuła się już tak bezpiecznie.

Na razie zyskała sporo czasu na przemyślenia i ostateczne decyzje. O żonę Romana nie była zazdrosna, bo wierzyła w jego zapewnienia, że nic go z nią nie łączy; poza tym Ula nie miała prawa wymagać od niego żadnych zmian i rezygnowania z życia rodzinnego. Jej nowe życie w niczym nie przypominało tego wymarzonego. To, co ją otaczało, było nieznane, zimne i obce. Nie potrafiła znaleźć się w tym wielkim świecie, ale nie chciała też wracać do tego pozostawionego – pełnego zakazów, nakazów i ciągłych oskarżeń. Wciąż była tam czemuś winna, wciąż coś źle robiła, nawet gdy bardzo się starała. W tej nierównej walce to ona przegrywała, więc jak mogła wracać, jak mogła przyznać rodzinie rację? Nie, przecież nie miała już wstępu do domu. Rozdarta między pragnieniami a niewiarą w ich spełnienie, tępo wpatrywała się w cienie na suficie i dokonywała rozrachunku z przeszłością. Zawsze Dorota była lepsza, mądrzejsza, ładniejsza i taka nieskazitelna. Nigdy nie dostała lania, choćby zasłużyła. Och, ileż to razy Ula uciekała przed ojcem i przed jego twardą ręką sprawiedliwości. Oczywiście, nadal kochała rodziców, bo nie mogła zapomnieć i dobrych chwil, których później było coraz mniej. Pamiętała cudowne święta, ubieranie choinki i mnóstwo prezentów. Mogła mieć wtedy jakieś pięć, może sześć lat, ale wiedziała, że na zawsze to zostanie w jej pamięci. Z uśmiechem wspominała ogromne bałwany, które lepiła z ojcem, albo wspólne wyjazdy nad wodę. Tak bardzo chciała wrócić do tamtych dni, do beztroskich chwil, kiedy naprawdę była szczęśliwa, czuła się kochana i potrzebna. Potem wszystko się zmieniło. Jako nastolatka zaczęła mieć swoje zdanie, swoje pierwsze tajemnice, marzenia i plany, więc dla rodziców przestała być dobrym dzieckiem. Nie chciała rezygnować z

siebie, nie pozwalała sobą kierować, nie potrafiła postępować wbrew sobie. Jej rodzinę zawsze przychylnie odbierano w prowincjonalnym środowisku. Nieustannie dbali o dobrą opinię i nikomu nie chcieli się narażać. Byli dobrymi ludźmi i na pewno ją kochali, ale ta ich nieustanna troska przytłaczała tak bardzo. Chcieli chronić ją przed błędami młodości, przed wszystkim, co złe i nieprzewidywalne, ale tym samym czuła się zamknięta, odizolowana i całkowicie nierozumłana. Nie, nie mogła zrezygnować z własnych marzeń. Była przekonana, że bardziej zależało im na zdaniu innych niż jej, ich córki. Dlatego teraz nie powinna żałować, że odeszła. Z tą myślą, spokojniejsza już, zasnęła. Dochodziło południe, kiedy pojawił się Roman. Uścisnął ją w progu, po czym powiesił płaszcz na wieszaku w maleńkim przedpokoiku. Pachniał old spice’em, co bardzo spodobało się Uli, gdyż wszystko, co słodkie, po prostu uwielbiała. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że kiedyś ten zapach będzie jej przypominał największy koszmar jej życia, najgorsze chwile, o których wolałaby zapomnieć na zawsze. Twarda szkoła życia w wydaniu Romana zaczęła się już przy stoliku w restauracji, w której zamówili wczesny obiad. Ciągle pouczał ją, jak trzymać widelec, jak siedzieć, jeść, rozmawiać, trzymać szklankę, uśmiechać się, kłaść serwetkę, zamawiać. Po prostu wszystko było nie tak i oczywiście nic nie umiała. Chwilami czuła się jak kompletna idiotka, która nawet nie potrafi jeść czy odpowiednio trzymać szklanki, ale mimo to coraz bardziej uwielbiała Romana. Podziwiała go i była przekonana, że on wszystko potrafi. Imponował jej swoim zawsze prawidłowym zachowaniem, więc bezkrytycznie chłonęła jego nauki, jak gąbka

spragniona wody. Każda pochwała mężczyzny dodawała dziewczynie skrzydeł. – Oj, Ula, ile jeszcze będziesz musiała się nauczyć! – westchnął ciężko, gdy uporali się z obiadem. Wyciągnęła papierosy i zamierzała mocno zaciągnąć się dymem. – Co ty wyprawiasz?! – Spojrzał na nią groźnym wzrokiem. – Mam ochotę na papierosa – odparła spokojnie i oparła łokieć o blat stolika. Nie sądziła, aby było w tym coś złego. – Bardzo cię proszę, nie pal. Jeśli mamy być razem, musisz rzucić to świństwo, obiecaj mi – nalegał. – Dobra, ale tego jeszcze wypalę – zgodziła się bez namysłu, bo i tak nie miała zamiaru rezygnować z tej przyjemności, ale teraz nie chciała wdawać się w dyskusje na ten temat. – Cieszę się... Nie opieraj łokcia na stole! – syknął, mocno zakłopotany jej zachowaniem, i nerwowo rozejrzał się po sali. – Okej. – Naburmuszona usiadła prosto na krześle, ale widząc zniecierpliwienie Romana, wypaliła papierosa tylko do połowy i wreszcie mogli wyjść na przechadzkę po mieście, a raczej na gonitwę po sklepach. Miała już buty sportowe, buty na obcasach, kapcie, do tego piżamę w misie i przewiewną, krótką koszulę nocną oraz elegancką sukienkę przed kolana, białą bluzkę, białą spódnicę, kilka par rajstop, skarpetki i oczywiście przybory toaletowe. Nie chciała aż tylu rzeczy, bo przecież według niej kosztowały majątek. Ale Roman uparł się tak bardzo, że nic nie można było zrobić. Właściwie żadnej z tych rzeczy nie wybierała sama, ale zdała się na gust towarzysza, który po powrocie do hotelu zachwycał się jej przemianą.

Minął tydzień od przyjazdu Uli do Warszawy, tydzień pełen nowych przeżyć i niespodzianek. Nadal mieszkała w tym samym hotelu, chociaż w ostatnim czasie więcej przebywała poza pokojem. Uwielbiała, kiedy Roman zabierał ją na Stare Miasto albo do Łazienek. Niestety takie chwile nie zdarzały się zbyt często ani nie trwały długo, ponieważ wyprawom zawsze towarzyszył lęk, że ktoś może ich zobaczyć, że żona Romana o wszystkim się dowie, gdyż albo ona sama, albo ktoś życzliwy niespodziewanie ich wypatrzy. Na razie Roman „wolał poczekać, przygotować się do takich diametralnych zmian”. Wierzyła w każde jego słowo i czuła, że bezgraniczna wdzięczność do Romana przekształca się w coś zupełnie innego. W coś, czego jeszcze sama nie potrafiła nazwać. Już nie obawiała się jego dotyku, wręcz przeciwnie, czuła się wspaniale, mogąc trzymać go pod rękę i dlatego korzystała z każdej okazji, aby być tuż przy nim. Nie protestował i tylko tajemniczo się uśmiechał. Czasami coś poszło nie tak w interesach Romana i wtedy siedzieli w pokoju. Zmieniał się nie do poznania, chodził nerwowo z kąta w kąt, przeklinając tych, którzy w jakiś sposób mogli mu się narazić. Starała się go zrozumieć, jego wszelkie stresy; przecież nieraz powtarzał, jak wiele ma pracy, ilu wokół niekompetentnych, wrogo nastawionych ludzi. I on! Przeciwko wszystkiemu i wszystkim! – Musimy zmienić miejsce. Najlepiej, jakbym znalazł jakąś kawalerkę, ale to akurat nie jest proste. – Roman usiadł i zaczesał palcami opadające włosy. – Dlaczego? – Zaskoczył ją tym pomysłem, bo nawet zaczęło jej się tu podobać. Wszystko było już znajome, a kiedy zostawała sama, korzystała

z okazji oraz ładnej pogody i coraz głębiej zapuszczała się w miasto. Każdego dnia czuła się pewniejsza. Poznała już okoliczne sklepy, ulice i kawiarnie, gdzie czasami wstępowała na gorącą czekoladę albo jakieś ciastko. Zajmowała stolik przy oknie i z uwagą przyglądała się przechodniom. To, zdawałoby się nudne, zajęcie stawało się coraz bardziej pasjonujące. Zastanawiała się, kim są ci ludzie, i potrafiła nad tym rozmyślać nawet pół dnia, potem odwiedzała pobliską księgarnię, gdzie już kupiła kilka ciekawych książek. Na szczęście Roman dał jej trochę pieniędzy. Co prawda, na początku nie chciała ich przyjąć; bała się, że może sobie coś pomyśleć, że posądzi ją o to, że jest z nim dla pieniędzy, co przecież nie było prawdą. Poza tym nie bardzo podobało jej się to, że stała się utrzymanką, ale niestety na razie nie miała wyboru, więc przełknęła gorzką pigułkę. Cieszyła się, że on niczego nie oczekuje, niczego, prócz akceptacji z jej strony i zrozumienia dla jego spraw. Z każdym dniem Roman stawał się dla Uli kimś wyjątkowym, kimś bardzo potrzebnym, za kim zaczynała tęsknić, gdy długo nie przychodził. Wstydziła się przed samą sobą, że coraz bardziej zależy jej na tym starym człowieku, a do tego nawet jej się podoba, pomimo zmarszczek, siwych wąsów i nabrzmiałych żył na dłoniach. Nie chciała tego uczucia, nie chciała zakochiwać się w kimś, kto mógłby być jej dziadkiem, ale serce wiedziało swoje i ani myślało słuchać argumentów rozsądku. – Dlaczego? A nie pomyślałaś, że rodzice mogą cię szukać, a ja będę miał tylko kłopoty? – tłumaczył niejasno. Zupełnie nie wiedziała, o co mu chodzi. Była już pełnoletnia, zostawiła list pożegnalny, więc o jakich kłopotach mówił? – Nie będą mnie szukać – zapewniała z nutką goryczy. Znowu

przypomniał jej się dom, rodzina, a w sercu poczuła bolesne ukłucie tęsknoty. Nie chciała przecież wracać, podobało jej się nowe życie i tylko gdzieś w środku niej pozostawał żal, wielki smutek i jakiś dziwny niepokój, który krył się głęboko, w najdalszych zakamarkach serca. Już nie mogła być dzieckiem. Wkraczała w świat dorosłych, choć na razie balansowała między tymi dwoma etapami i jeszcze sama nie wiedziała, czego chce. – Będą, będą, nawet nie masz jeszcze dowodu! – Pokiwał znacząco głową. – Jeszcze dzisiaj wyjedziemy do Lublina i tam się zastanowimy, co dalej – zdecydował ostatecznie. Nie zamierzała się sprzeciwiać. Powoli zaczęła pakować do czarnej torby swoje rzeczy, których liczba w ostatnich dniach znacznie się zwiększyła, i ledwie wszystko upchnęła. Było już grubo po północy, gdy podjechali pod wysoki, dobrze oświetlony hotel Orbisu. Roman bez problemów załatwił formalności w recepcji i wreszcie mogła iść prosto do pokoju, gdzie od razu rzuciła się na łóżko, ale nie dane jej było długo tak poleżeć. On przecież czuwał nad wszystkim. – Może najpierw się wykąpiesz i przebierzesz! Pościel jest czysta, a ty w tym ubraniu roznosisz pełno zarazków – mruknął niezadowolony i otworzył drzwi do łazienki, dając znać, że Ula ma natychmiast wstać i wziąć się za siebie. Z ociąganiem usiadła na fotelu i jęknęła. – Za chwilkę, dobrze? – Spojrzała na niego błagalnie. Podobało jej się nowe miejsce. Pokój był większy od poprzedniego, zdecydowanie ładniejszy i przytulniejszy. Z ulgą stwierdziła, że są dwa

łóżka. Zdecydowała się na to bliżej okna, które teraz przysłaniały ciężkie, brązowe zasłony. Wreszcie mogła skorzystać z dobrodziejstw łazienki, ponieważ Roman, okryty tylko ręcznikiem, wkroczył do pokoju. Nie chciała się na niego gapić, więc złapała piżamę i szybko skryła się za drzwiami. – Jeśli jesteś bardzo zmęczony, to kładź się spać i nie czekaj na mnie – doradziła dobrodusznie przez zamknięte drzwi i w duchu modliła się, żeby skorzystał z propozycji. Pierwszy raz mieli razem spędzić noc. Na szczęście w oddzielnych łóżkach. Niestety jej nadzieje okazały się płonne. Gdy wyszła z łazienki, Roman był całkowicie przytomny i przeszywał ją wzrokiem niemal na wylot. – Nie śpisz? – Czekam na ciebie – odpowiedział zmęczonym, ale i trochę rozbawionym głosem. Dobrze widział skrępowanie dziewczyny, jednak postanowił niczego jej nie ułatwiać. Zrezygnowana wskoczyła pod kołdrę i zgasiła lampkę przy swoim łóżku. Już nie była tak śpiąca jak po przyjeździe, ale pragnęła zasnąć. Niepewność jutra zaczynała ją coraz bardziej męczyć. Wiedziała, że czeka na nią szkoła, odbiór dowodu osobistego. Tak wiele spraw było niezakończonych, a Ula sama nie potrafiła sobie poradzić. Bez Romana była nic nieznaczącym punkcikiem. Dlatego nie protestowała, kiedy niespodziewanie wśliznął się pod jej okrycie i delikatnie zaczął gładzić jej twarz, włosy, plecy, ręce. Cała zesztywniała, udawała, że śpi i miała nadzieję, że przestanie. Ale on nie miał zamiaru. Pchał się na nią coraz bardziej, coraz nachalniej. Czuła, że robi jej się niedobrze, lecz nadal leżała bez ruchu. Słyszała nad uchem jego przyśpieszony oddech.

Musiała coś zrobić i to natychmiast. Udała, że się budzi. Przekręciła się na drugi bok i otworzyła oczy. – Co ty tu robisz? – Usiadła i przeciągle ziewnęła. – Zrobiło się jakoś chłodniej. – Próbował na poczekaniu wymyślić jakąś historyjkę. – Nie jest ci za ciasno? Co miała odpowiedzieć? Zależało jej na tym człowieku, zdawało jej się nawet, że go kocha, i nie mogła tak po prostu go odtrącić, tym bardziej że tyle dla niej zrobił i tak bardzo dbał o nią. – Nie. Nie protestowała, kiedy jego dłonie prześlizgiwały się po jej ciele, kiedy całował jej szyję, oczy, usta. Niemal słyszała łomot własnego serca, a w głowie szum pulsującej krwi. Nie wiedziała, co czuje. Wypełniała ją dziwna, niewytłumaczalna pustka. Zasnęła otulona jego łykowatymi ramionami. Obudziła się pierwsza i nie wiedziała, jak spojrzy mu w twarz. Ogarnęło ją wielkie poczucie wstydu, a także obrzydzenia do samej siebie. Czuła się wyjątkowo podle, nie wiedziała dlaczego. „Przecież go kocham, przecież sama tego chciałam!” – powtarzała nieustannie w myślach, aby zagłuszyć, zabić w sobie narastający wstręt. Chciała przekonać samą siebie, że nic wielkiego się nie stało, że przecież nie było tak źle. Nie zauważyła, że Roman też już nie śpi i tylko wpatruje się w nią jakoś inaczej niż dotychczas. Zadrżała. Zdecydowała, że będzie zachowywać się, jakby wszystko było w porządku, i liczyła na to, że on też nie zechce poruszać tematu. – Wyspałaś się? – zagadnął jeszcze zaspanym głosem.

– Tak, a ty? – odpowiedziała pytaniem. – Trochę ciasno było, ale... – Uważnie jej się przyjrzał, jakby sprawdzał, czy powinien powiedzieć coś o tym, co miało miejsce w nocy, ale tylko uśmiechnął się do siebie i zaczął się ubierać. Widziała w lustrze jego nagie ciało i kątem oka obserwowała go. Nigdy jeszcze nie widziała na żywo gołego faceta, więc z zawstydzeniem, ale i z ciekawością oglądała każdą jego odsłoniętą część ciała. Udawała, że czegoś szuka w szafce pod lustrem i może Roman nawet domyślał się, jaki jest powód tego szperania w szufladzie, ale sprawiał wrażenie, że tego nie zauważa. Bawił się jej niewiedzą, ciekawością i naiwnością małej dziewczynki. – Będziesz musiała odebrać wreszcie swój dowód. Poza tym przydałby ci się paszport, tak w razie czego... – Stanął za nią, objął ramionami i pocałował w szyję. Uśmiechnęła się do jego odbicia w lustrze. – Chcesz wyjechać za granicę? – zdziwiła się. Nie zamierzała odsuwać się od niego. Powtarzała sobie w myślach, że przecież tak wiele dla niej robi, że przecież bezinteresownie pomaga, wspiera i dba. Teraz miała tylko jego i tylko na niego mogła liczyć. Odwróciła się do niego i cmoknęła w policzek. Wiedziała już, że go kocha, i nie unikała więcej jego dotyku. – Nigdy nic nie wiadomo, a trzeba być zabezpieczonym na wszelkie ewentualności – mówił, jakby czegoś się bał. – Pomyślałem, że zamieszkasz na razie u moich znajomych. Będziesz miała niedaleko do szkoły, przecież musisz ją skończyć – perorował przed lustrem, gdzie właśnie zawiązywał krawat. Zgadzała się z tym, bo nie mogła tak nagle o wszystkim zapomnieć. Było tyle spraw do załatwienia, tyle trudnych chwil, których nie dało się

uniknąć. Na tę myśl dostawała gęsiej skórki. Ostatecznie zdecydowała, że zadzwoni do domu, że chce mieć to już za sobą. Tej rozmowy bała się bardziej niż czegokolwiek innego, ale nie mogła już zwlekać, czuła, że musi to zrobić. W budce telefonicznej, do której podjechała razem z Romanem, trzęsącą ręką przyłożyła słuchawkę do ucha i niemal z przymusem wystukała dobrze znany numer. Miała ochotę uciec, ale było za późno. Usłyszała głos matki, zupełnie inny, niż pamiętała, taki zmęczony, cichy głos. Serce Uli mało co nie wyrwało się z piersi. Przez dłuższą chwilę nie potrafiła wydusić z siebie ani słowa. – To ja, mamusiu – wykrztusiła wreszcie. Tak bardzo nie chciała płakać, jednak czuła, jak dusząca gula w gardle coraz bardziej się powiększa. Musiała się śpieszyć. – Gdzie ty, dziecko moje, się podziewasz? Tak strasznie się o ciebie martwimy, czemu się nie odzywałaś? Wróć do domu! – matka wyrzuciła z siebie wszystko jednym tchem, jakby bała się, że nie zdąży. Tak wiele chciała powiedzieć, tak wiele miała pytań. – Nie mogę, nie wrócę do domu – powiedziała cicho. – Uleńko, dlaczego? – Dziewczynie dudniło w głowie. – Dlaczego...? – powtórzyła matka. – Tak jest lepiej... Będę dzwonić co jakiś czas, nic mi nie jest – mówiła ze ściśniętym gardłem i czuła, że nie daje rady. – Porozmawiajmy, wszystko będzie dobrze, jakoś się dogadamy, tylko przyjedź... Nie rób nam tego, córeńko – matka niemal żebrała o litość córki. – Mamusiu, nie mogę, już zdecydowałam. – Musiała być nieugięta,

musiała wytrwać przy swoim. – Dlaczego? – Matka głośno płakała i już się nie odezwała. Oddała słuchawkę ojcu, który też nie mógł powstrzymać łez, a przecież Ula nigdy nie widziała, by płakał. Nawet nie sądziła, że jest do tego zdolny. Głowa rodziny, pan domu, który nie okazywał uczuć, zawsze taki twardy, zamknięty w swej skorupie, rozkleił się nagle. Jego głos też się zmienił. Zawsze stanowczy, zdecydowany, teraz był drżący i inny, nieznany i tak bliski. – Nie wiesz, jaki ból nam zadajesz, jak matka płacze po nocach i nie może spać – tłumaczył już spokojniej, mając nadzieję, że dotrze do rozsądku Uli, że wzbudzi w niej litość i dziewczyna zrozumie, co zrobiła. Tak, rozumiała bardzo dobrze, ale nie chciała wracać do tamtego życia. Nie miała wątpliwości, że jeśli nawet nie od razu, to po jakimś czasie będzie tak samo jak kiedyś. Zapewniali, że wszystko się zmieni, że będzie miała swoją wolność, ale nie wierzyła im. Spojrzała na Romana, który niespokojnie siedział w samochodzie i dawał znaki, aby kończyła. – Muszę kończyć, zadzwonię za jakiś czas – przerwała ojcu łamiącym się głosem. Jak mogła ich pocieszyć, jak miała powiedzieć, że to koniec, że nie wróci do domu, bez względu na ich tłumaczenia? Mankietem bluzki wytarła mokrą twarz. Wreszcie to załatwiła. – Co tak długo? – Roman przywitał ją z pretensjami. Nic nie rozumiał i tylko wypytywał, co mówiła, czy aby nie o nim. Koniecznie chciał towarzyszyć jej przy rozmowie, ale stanowczo się sprzeciwiła, więc teraz siedział wściekły. Wkurzało go, gdy nie mógł wszystkiego kontrolować, gdy coś działo się bez jego wiedzy.

– Tak wyszło. Koniecznie chciała zapalić. Na szczęście miała jeszcze papierosy ukryte w nowej torebce. Starała się dotrzymać słowa, chociaż czasami musiała ukrywać się przed Romanem. Najczęściej korzystała z hotelowych łazienek, podczas długich kąpieli. Miała wtedy sporo czasu, aby pozbyć się zdradliwego zapachu nikotyny. Zazwyczaj używała odświeżacza powietrza, ale jeśli akurat go nie miała, dobre były też perfumy. – Ulka, co ty wyprawiasz?! – Roman był wstrząśnięty. – Masz natychmiast to wyrzucić! Ile razy powtarzałem, że nienawidzę tego smrodu i żądam, abyś przestała, już! – krzyczał coraz głośniej. Wpatrywała się w niego wytrzeszczonymi oczami i była prawie pewna, że za chwilę ją uderzy. Poczerwieniał na twarzy, która jeszcze bardziej się pomarszczyła, cały czas wymachiwał rękami. Nawet się nie zastanawiała, co robić. Przydeptała niedopałek na chodniku i pokornie wcisnęła się w miękkie siedzenie. Nie spodziewała się, że takim drobiazgiem wywoła u Romana prawdziwą wściekłość. Znowu się go bała, a raczej myśli, że teraz każe jej wracać do domu, właśnie teraz, kiedy zdecydowanie odmówiła powrotu. Po raz kolejny usłyszała o swojej niekonsekwencji, nieodpowiedzialności i głupocie. – Wiesz co? Myślę, że nie możemy być razem. – Odgarnął ręką rozwichrzone włosy. – Nie mów tak. Przepraszam... – bąknęła cicho. – Ja mam tyle ważnych spraw, a ty wcale mi nie pomagasz, nie mogę być z kimś niesłownym, komu nie mogę ufać – Naprawdę to się nie powtórzy, nie mów tak. – Była przerażona jego słowami, nie miała

wątpliwości, że to koniec. – Może jednak chcesz wrócić do domu? – sprawdzał ją. – Nie, chcę być tylko z tobą. – Oparła głowę na jego ramieniu. – Zęby mi to było ostatni raz. – Przytulił dziewczynę do siebie i pocałował w czoło. Złość minęła mu tak nagle, jak się pojawiła. – No, to powiedz, co mówili rodzice? – zagadnął już spokojnie. Kiedy ruszyli z miejsca, opowiedziała mu pokrótce przebieg rozmowy i znowu się rozpłakała. Miała zszargane nerwy, coraz gorzej radziła sobie z samą sobą. Nie wiedziała, co ma myśleć, co powinna czuć i do czego zmierzać. – Co się dzieje? – Ujął jej dłoń w geście pocieszenia. – Nie, nic już. – Z torebki wyciągnęła paczkę chusteczek higienicznych, po czym ostrożnie poprawiła prawie niewidoczny makijaż, który i tak spłynął ze łzami. Była zdruzgotana i bardzo przygnębiona. – Wolałbym, żebyś się nie malowała, najlepsza jest naturalność. – Westchnął ciężko, ale nie zamierzał wywoływać kolejnej awantury. Jeszcze nie zwracała uwagi na to, jak wielkimi krokami Roman zaczyna wchodzić w jej życie, jak powoli, ale systematycznie stara się ją zmienić i ulepić na podobieństwo zupełnie innej osoby. Podpowiadał, w co ma się ubierać, jak zachowywać. Zgadzała się na te wszystkie zabiegi, bo myślała, że w przeciwnym razie nie będzie jej chciał i przestanie się mu podobać. Dostosowywała się do nowej roli; nie czuła, że robi coś wbrew sobie. Poza tym kochała go coraz bardziej i gotowa była na jeszcze większe poświęcenia. Już wiedziała, gdzie Roman mieszka, bo na chwilkę musiał wstąpić do

domu. Kilka razy opowiadał Uli o swojej żonie, o tym, jaka z niej megiera i wstrętny, stary babsztyl, który nie ma za grosz wstydu i zawsze z rana chodzi po mieszkaniu w samych gaciach. Mówił, jak bardzo nie może już na nią patrzeć, jak bardzo jej się brzydzi i jak ona nieustannie stara się mu zniszczyć życie. Nie znała tej kobiety, ale już jej nie lubiła. Nie wątpiła w żadne słowo Romana, jednak prawdę miała poznać dopiero za jakiś czas. Nie chciała się przyznać, że tęskni za domem. Potrzeba stabilności ciążyła jej jak kamień u szyi. Pragnęła jednego miejsca, do którego mogłaby wracać, skąd nikt by jej nie wyrzucił, gdzie mogłaby powoli tworzyć swoje życie i każdy dzień oddzielnie. Niestety, nie było to ani łatwe, ani możliwe. „Za dużo spraw niedokończonych, za wiele niepewności, za duże koszty”. Tak właśnie tłumaczył Roman, kiedy próbowała porozmawiać z nim na ten temat, więc postanowiła cierpliwie czekać. Jedynym lekarstwem na lęk, towarzyszący jej niemal cały czas, – na to, co wypalało jej duszę, było niemyślenie albo nieodparta chęć przytulenia się do Romana, która dopadała ją, kiedy nigdzie się nie śpieszył, kiedy uśmiechał się do niej i snuli plany na przyszłość. Coraz bardziej potrzebowała jego bliskości, silnych ramion. Czuła się wtedy taka spokojna i kochana. Wstąpili do przydrożnej restauracji, którą dobrze znała. Co prawda, nie korzystała nigdy z gościnności tego lokalu, ale nieraz przejeżdżała obok, kiedy razem z matką wybierała się na zakupy. Przejeżdżali przez rodzinne miasto Uli, musiała minąć swój dom, bo innej drogi nie było. Zajęli stolik w sali dla niepalących i złożyli zamówienie u przystojnego

kelnera, który miał na sobie idealnie dopasowany uniform. Zanim się oddalił, zapalił wysoką, różową świeczkę, która blaskiem omiatała również różowy obrusik. Obok stał mały flakonik, a w nim piękna, czerwona różyczka. Okna wychodziły na parking, więc Roman mógł spokojnie obserwować swój samochód, który był jego wielką dumą i radością. – Ludzie, u których będziesz mieszkać, to starsi państwo, więc nie możesz sprawiać im kłopotów. Zaczniesz chodzić do szkoły, a ja będę przyjeżdżał do ciebie tak często, jak się tylko da – przedstawiał dokładnie swoje warunki. – Kiedy przyjedziesz? – spytała z obawą. – Zadzwonię. Musisz pamiętać, że jesteś moją siostrzenicą, w przeciwnym razie wyjdę na jakiegoś lowelasa, który ugania się za młodymi dupkami. – Puścił do niej oko i szeroko się uśmiechnął. Miał idealnie równe zęby, które czasami, kiedy bardzo się denerwował albo szybko mówił, podskakiwały i koniecznie chciały gdzieś wyskoczyć. Wypatrzyła to już jakiś czas temu i w pierwszym odruchu poczuła pewną niechęć, ale udała, że nic się nie stało, że nie dostrzega, jak on stara się utrzymać swoją sztuczną szczękę na miejscu, co nie było łatwe, zwłaszcza gdy ponosiły go emocje. Zęby nie nadążały kłapać za potokiem wyrzucanych słów i ostatecznie Ulę to bawiło. Oczywiście Roman usilnie starał się ukryć tę swoją niedoskonałość, co jednak nie zawsze wychodziło mu najlepiej. – Czy zaraz po zakończeniu szkoły zabierzesz mnie do Warszawy? – dopytywała się w nadziei, że jego odpowiedzi przyniosą pewność i ukojenie.

– Już teraz zacznę szukać jakiegoś mieszkania. Na razie będziemy jeździć na wycieczki, tym bardziej że muszę często wyjeżdżać, będę cię ze sobą zabierał. – Pogładził ją po policzku i zaraz odsunął rękę, bo kelner przyniósł jedzenie, a Roman najwyraźniej nie chciał, by ktoś obcy zauważył, co ich łączy. Nie sądziła, że mogłaby spotkać kogoś znajomego w tym miejscu, więc spokojnie zajadała się pysznym pstrągiem saute. Nagle zamarła bez ruchu i wpatrzyła się przed siebie. – Ula, co się stało? Powiedz coś wreszcie! – Roman coraz bardziej się denerwował. Powiódł wzrokiem za jej spojrzeniem i ujrzał człowieka w średnim wieku, który szedł w ich stronę. Miał na sobie czarną, skórzaną kurtkę, pod nią sweter w ciemne wzory i dżinsowe, ciemnoniebieskie spodnie. – Kto to jest? Nie była w stanie wydusić z siebie ani słowa. Tak strasznie bała się tego, co się stanie. Co zrobi jej ojciec? On tymczasem zapytał, czy może usiąść na wolnym krześle, i życzył im smacznego. – Kim pan jest? – Roman coraz bardziej się bulwersował i już miał ochotę nawrzeszczeć na nieznajomego, gdy wreszcie Ula odezwała się. – To mój ojciec. – Nadal wpatrywała się w dobrze znaną twarz, teraz bardziej zmęczoną i łagodniejszą. Zastanawiała się, jak ją tu znalazł, ale nie miała wątpliwości, że to czysty przypadek. – Dlaczego mnie nie przedstawisz? – Roman udał oburzenie, chociaż zapewne nie miał ochoty na nowe znajomości, zwłaszcza w takich okolicznościach. Ale nie zamierzał się narażać zdesperowanemu

rodzicowi. Wyciągnął dłoń w geście powitania, jednak zaraz ją cofnął, kiedy spostrzegł brak reakcji ze strony ojca Uli. – Zamierzasz wrócić do domu? – zapytał ojciec, wpatrując się w Ulę i zupełnie ignorując obecność jej towarzysza. – Wreszcie mamy okazję porozmawiać, więc powiedz coś. Była w tak dużym szoku, że nie potrafiła nic powiedzieć. Szeroko otwartymi oczami patrzyła to na ojca, to na Romana, aż w końcu wlepiła wzrok w rozgrzebane jedzenie. Chciała zapaść się pod ziemię. Bała się, że ojciec nie powstrzyma swojego temperamentu i zaatakuje Romana albo siłą zaciągnie ją do domu. Na szczęście nic takiego się nie działo. Ojciec spokojnie próbował porozmawiać. – No, Ula, odpowiedz – ponaglił. – Skąd się tu wziąłeś? – wy dukała zachrypniętym głosem. Nie miała odwagi spojrzeć na niego, więc cały czas dłubała widelcem w niedojedzonej rybie. – A, przyszedłem z kolegami na piwo – odparł spokojnie. – Może pojedziemy do domu i tam spokojnie pogadamy? – zaproponował nagle. Zachowywał się zupełnie inaczej, niż się spodziewała. – Lepiej nie – zaprotestowała szybko. – Dlaczego? Matka też powinna cię zobaczyć. Jeśli nie będziesz chciała zostać, nikt cię nie będzie zmuszać – zapewnił. Był już po kilku piwach, z czego bardzo się ucieszyła. Kiedy od czasu do czasu raczył się czymś mocniejszym, stawał się zupełnie inny. Mniej groźny, bardziej otwarty, rozmowny, opadała z niego twarda skorupa nieprzystępności.

– Nie chcę jechać do domu – broniła się zaciekle. Bała się, że w domu nie da rady, że znajdzie się między młotem a kowadłem. Łatwiej było tu, na neutralnym gruncie. – Może jednak pojedziemy razem z twoim ojcem do domu? – odezwał się Roman. Była zaskoczona. Nie spodziewała się, że właśnie on będzie ją do tego namawiał. – Zapraszam – nalegał ojciec. – Matka zrobi coś do picia, poda ciasto i spokojnie zastanowimy się, co dalej. Nie mogła dłużej odmawiać, zwłaszcza teraz, kiedy widziała jego zmęczoną twarz, kiedy słyszała jego prośby. Jechali w całkowitym milczeniu. W końcu zatrzymali się na podjeździe tuż przed domem. Nogi uginały się pod nią przy każdym następnym kroku. Chciała zemdleć albo nawet umrzeć, byle nie widzieć tego wszystkiego, byle niczego nie słyszeć. To było o wiele gorsze od rozmowy przez telefon. Teraz musiała patrzeć na cierpienie rodziców, na ból malujący się na ich twarzach. Usiedli w dużym pokoju przy gorącej herbacie i jeszcze ciepłej babce drożdżowej. – Córeńko, co się dzieje, dlaczego uciekłaś? – Matka znowu zaczęła płakać. Skryła twarz w dłoniach i cała drżała. Nie mogła zrozumieć, dlaczego Ula tak ich zostawiła, dlaczego nie chciała już z nimi być. Tak bardzo się starali wychować ją na porządnego człowieka. Teraz niczego nie mogła zrozumieć. Ula tak bardzo chciała ją pocieszyć, ale nie wiedziała, co mogłaby zrobić. Nie miała pojęcia, jak to wszystko wyjaśnić. Jak przekonać ich do swojej wolności, która jednak była tylko złudzeniem, czego jeszcze nie

była świadoma. – Dlaczego pan zabiera nam córkę? Kim pan dla niej jest? – ojciec przystąpił do ataku, chociaż nadał był bardzo spokojny i dość rzeczowy. – Och! – Roman wydusił przeciągle, jakby w ogóle nie był stroną w tej sprawie, jakby zupełnie nie miał na nic wpływu. – Ula sama zdecydowała, że chce mojej pomocy, i zapewniam pana, że do niczego jej nie zmuszałem

– wyjaśnił dyplomatycznie, nieustannie

chrząkając i

niespokojnie podrygując. – Ale pan jest starszy i wystarczyło powiedzieć, żeby wracała do domu. – Nie mogłem zostawić jej samej na dworcu. Poza tym jest dorosła i decyduje o sobie – zaznaczył z pewnością siebie. – Zostaniesz teraz w domu, prawda? – odezwała się matka i z nadzieją wpatrywała się w wyrodną córkę. – Nie, nie zostanę. Przecież nieraz powtarzaliście, że jak chcę, mogę się wyprowadzić, ale że wtedy nie mam powrotu. Czyż nie tak mówiliście? – Ula poczuła w sobie nagle narastający bunt, nawet złość, że teraz zmieniają zdanie. Teraz, kiedy już pogodziła się z tą myślą. Nagle jest droga powrotna, droga, której miało nie być. Nowa myśl wprowadziła wielki zamęt w jej głowie. – To nie powinno tak wyglądać! Jeszcze masz szkołę. Jesteś bardzo młoda – tłumaczyli oboje na przemian. – Chcę już jechać – zwróciła się do Romana, który starał się siedzieć cicho i przeczekać niezręczną sytuację. – Ula, zostań! Będzie ci tu dobrze, postaramy się być bardziej wyrozumiali – matka ostatkiem sił próbowała powstrzymać córkę. – Nie mogę – odparła sucho, chociaż czuła wielki smutek. –

Chciałabym już jechać. – Pociągnęła Romana za rękaw. Nie chciała już czekać, nie chciała się poddać. Każda chwila spędzona w domu mogła stać się początkiem wielkiego zwątpienia w nowe postanowienia. Z każdą chwilą jej silna wola coraz bardziej topniała. – Zastanów się jeszcze. – Zrozumcie, nie robię wam na złość. Ja po prostu już podjęłam decyzję. Chcę być dorosła i nie chcę się kłócić. Liczę, że w końcu mnie zrozumiecie.

–

Ze

wszystkich

sił

próbowała

zachować

pozory

stanowczości, ale z coraz większym trudem powstrzymywała cisnące się do oczu łzy. Matka znowu zaniosła się szlochem. – Zapewniam, że państwa córce nic się nie stanie. Będzie chodzić do szkoły i zamieszka u moich znajomych. To starsi ludzie... – Roman próbował jakoś załagodzić napiętą sytuację. – Przecież jest pan poważnym, starszym człowiekiem. Po co panu taka młoda, naiwna dziewczyna? – Ojciec postanowił wpłynąć na Romana w inny sposób. Zrozumiał, że Uli nikt już nie przekona, dlatego liczył na wsparcie ze strony Romana. Ale ten nie zamierzał im pomagać, chociaż udawał zrozumienie. Powolutku przesuwali się w stronę wyjścia, nie zaprzestając konwersacji. Ula chciała wreszcie wydostać się z domu, więc pierwsza znalazła się na dworze. Głęboko zaczerpnęła świeżego powietrza i czuła, że za chwilkę rozpadnie się na drobne kawałki. Roman jeszcze coś tłumaczył, matka mówiła do Uli, a ona pragnęła uciec. Nawet nie chciała spotkać Doroty, a zwłaszcza Kubusia, który żałośnie kwilił w łóżeczku, jakby wiedział, że dzieje się coś złego. Nie mogłaby spojrzeć na

chłopczyka, bo kochała go najbardziej i tylko on mógłby ją zatrzymać. Niestety nie wiedział jak. Przez cały czas po wyjeździe z domu Ula miała przed oczami płaczącą matkę i zrezygnowanego ojca. Ilekroć zamknęła powieki, widziała ich stojących smutno na podwórku. Sumienie nie dawało jej spokoju i gryzło nieustannie, ale im dłużej była z Romanem, tym bardziej stawał się dziewczynie potrzebny. Działał jak narkotyk, bez którego nie mogła już żyć. Nie spodziewała się, że tak szybko ktoś obcy zawładnie jej umysłem i sercem, że pogrąży się w nieznanych sobie doznaniach i nic więcej się nie będzie liczyło. Oślepła i ogłuchła na wszelkie niepokojące zachowania Romana. Był dla niej bogiem. Wpatrzona w niego, rezygnowała z siebie, nie wiedząc o tym. Rodzice chcieli bronić ją przed złem, ale ono tylko czaiło się, wyczekiwało dogodnego momentu, aby przystąpić do działania. Niewidoczne, ale wyczuwalne, wkradało się w życie Uli, w życie rodziny Jaworskich. Zło przyjacielskie, kryjące się w zrozumieniu, ogarniało swoimi mackami niewinne istoty, które chciały tylko być szczęśliwe. Roman zaparkował przed niewysokim blokiem. Wdrapali się na drugie piętro. Drzwi otworzył starszy, dość tęgi mężczyzna. Miał małe oczka, wydętą dolną wargę i drugi podbródek. Nie wzbudzał zaufania. Roman wylewnie zaczął się witać z domownikami. Najpierw energicznie uścisnął dłoń gospodarza, potem ucałował panią domu. Starsza kobieta stała w przedpokoju, w przepasanym na biodrach fartuchu. Nosiła skromną, granatową sukienkę w białe kropeczki i miękkie kapcie robione na drutach. Siwe włosy pokrywała kasztanowa farba. Cały czas

przyjacielsko się uśmiechała i widać było, że cieszył ją ich przyjazd, a przynajmniej nie dawała odczuć, że może być inaczej. – Oto moja siostrzenica Ula, a to pani Teresa i jej mąż Wiktor – Roman dokonał oficjalnej prezentacji. Wszyscy wymienili powitalne uściski dłoni. Ula starała się wywrzeć jak najlepsze wrażenie, ale wciąż bała się, że robi coś niewłaściwego. Nieustannie zerkała na Romana i upewniała się, czy wszystko jest dobrze. Nie krzywił się, nie dostrzegła w jego oczach dezaprobaty, więc powoli odprężała się, chociaż pozostawała czujna. – Już myśleliśmy, że nie przyjedziecie – powiedziała Teresa, kiedy siedzieli już w pokoju gościnnym. – Wyniknęły pewne, hmm... kłopoty – rzekł Roman i przelotnie spojrzał na Ulę. – Pewnie jesteście głodni, przygotuję kolację. – Teresko, nie zawracaj sobie głowy. Może Ula później zje jakąś kanapkę, ale ja nie mam czasu. Już i tak jestem spóźniony, wystarczy kawa. – Jak zawsze gdzieś pędzisz – westchnęła gospodyni. – Bez pracy nie ma kołaczy – przytoczył znane przysłowie i zaraz otworzył teczkę, którą trzymał na kolanach. Wyjął plik jakichś papierów i rozłożył je przed Wiktorem. Ula nie rozumiała nic z tego, co słyszała. Roman tłumaczył zawiłości dotyczące dokumentów leżących teraz w nieładzie na stole. – Wypełnijcie wszystkie rubryki... życiorysy... ja już wszystkim się zajmę – dochodziły do niej strzępki rozmowy, kiedy pustym wzrokiem wpatrywała się w migający ekran telewizora. Miała mętlik w głowie i

próbowała wszystko sobie jakoś poukładać. Bała się następnego dnia, dnia bez Romana, z dala od domu, wśród zupełnie obcych ludzi. Pożegnała się z Romanem. Objęła go za szyję i pocałowała w policzek. Nie mogli pozwolić sobie na nic więcej, aby nie wzbudzać podejrzeń. Wycofała się do swojego nowego pokoju i usiadła na brzegu łóżka. Przez lekko uchylone drzwi dostrzegła, że Roman daje Teresie jakieś pieniądze. Na początku kobieta wzbraniała się przed ich przyjęciem, ale po namowach i wyjaśnieniach plik banknotów znalazł się w kieszeni białego fartucha. Ula wiedziała dobrze, że zapłacił za opiekę nad nią i była mu jeszcze bardziej wdzięczna. Bez pośpiechu otworzyła szafę i zaczęła układać swoje rzeczy na kilku wolnych półkach. Było jej tak bardzo ciężko, a ostatnie przeżycia jeszcze bardziej pogłębiły smutek, na dodatek musiała rozstać się z Romanem, który jeszcze przed odjazdem zajrzał do jej pokoju. – Muszę już lecieć. – Zamknął za sobą drzwi i wreszcie mogli się przytulić. – Masz tu jeszcze na swoje potrzeby. – Odsunął się od niej i wyjął z kieszeni płaszcza kilkaset złotych. – Dziękuję ci za wszystko. – Przykleiła się do niego z całej siły. – Już dobrze, jutro z samego rana zadzwonię... Idziesz jutro do szkoły? – przypomniał sobie nagle. – Chyba nie, ten jeden dzień jeszcze poczekam i zobaczę, jak się mieszka w nowym miejscu. – Uśmiechnęła się smutno. – Ale nie odwlekaj tego w nieskończoność. – Zmarszczył krzaczaste, siwe brwi, zaraz jednak twarz pomarszczył mu szeroki uśmiech.

Jeszcze przed snem zjadła kolację, podczas której cała trójka mogła się nieco lepiej poznać. Zarówno Teresa, jak i Wiktor byli spokojnymi, skromnymi i wyrozumiałymi starszymi ludźmi, których nie można było nie lubić. Uśmiechali się pogodnie, nigdzie się nie śpieszyli i potrafili rozmawiać o wszystkim. Z każdym dniem czuła się coraz swobodniej, pewniej i spokojniej. Zaczęła znowu chodzić do szkoły, choć pierwszy dzień nie należał do łatwych. Wydawało jej się, że wszyscy na nią patrzą z wyrzutem, śmieją się z niej za jej plecami, szepczą między sobą, kiedy przechodziła obok. Ale na szczęście, prócz wychowawczyni, nikt o nic nie pytał. – Ula, co się z tobą działo? – Nauczycielka zatrzymała ją na korytarzu. – Nic. – Nie miała ochoty na pogawędki o swoich sprawach, zwłaszcza z wychowawczynią. – Byli u mnie twoi rodzice... Strasznie się o ciebie martwili. – Badawczo mierzyła dziewczynę wzrokiem. – Nadal nie mieszkasz w domu? – zapytała otwarcie. – Tak. – Chciała odpowiedzieć, że to jej sprawa i nikomu nic do tego, ale wolała ugryźć się w język. Szybko pomyślała, że do wakacji zostało kilka tygodni i nie warto się narażać. – Może jednak powinnaś wrócić do domu. Teraz wydaje ci się, że nic złego się nie dzieje, że wreszcie możesz decydować o sobie, ale kiedyś możesz żałować decyzji. Jeszcze nie jest za późno, a rodzice na pewno o wszystkim zapomną. Masz dobre stopnie i powinnaś dalej się uczyć, nie marnuj szansy. Pomyśl, co by było, gdyby każdy uciekał przed kłopotami... Obiecaj mi, że jeszcze wszystko przemyślisz. – Chwyciła Ulę za rękę i poklepała po dłoni. – Przemyśl wszystko raz jeszcze. –

Uśmiechnęła się i weszła do klasy. Roman, zgodnie z zapewnieniami, dzwonił dość często, co bardzo ją uspokajało, a po kilku dniach znowu się pojawił. Wyjechali na pierwszą wycieczkę, która – rzecz jasna – połączona była z interesami Romana. Przez dwa dni mogli cieszyć się sobą i zapomnieć o przeszłości. Zatrzymali się w eleganckim hotelu, kilka razy jedli w restauracjach i Uli zaczynało się podobać luksusowe życie. Nie żałowała niczego i nie wiedziała, że rosnąca w niej próżność wiedzie prosto do zguby. Zwiększające się poczucie własnej wartości i miłość, teraz tak budująca, miała kiedyś ją zniszczyć, uwięzić w potwornej pułapce. Czuła się rozpieszczana i podziwiana, zwłaszcza że Roman nie żałował jej nowych strojów, smakołyków, nawet podarował Uli piękny, złoty pierścionek z rubinowym oczkiem. Nieustannie zerkała na klejnot, nie mogła oderwać oczu od swojego skarbu. Każdy dzień spędzony z Romanem niósł nowe wrażenia i emocje. Wygodnym i szybkim samochodem sunęli przed siebie ku zachodowi słońca. Z obu stron otaczał ich las i było tak cudownie. Wtulona w ramię Romana nie pragnęła niczego więcej. Wrócili dopiero w niedzielę wieczorem. Doskonale zdawała sobie sprawę, że w szkolnych ubraniach nie pasuje do nowych i eleganckich miejsc, dlatego bez sprzeciwu poddawała się sugestiom Romana w sprawie stroju, ale także wtedy, gdy dotyczyły odpowiedniego zachowania. Budziła się w niej nowa osoba. Ktoś, kogo jeszcze nie znała, ale kto w niej siedział. Nowy człowiek, tęskniący za innym życiem. Czuła, że to właśnie jej świat, że tego pragnęła, że właśnie tak jest jej najlepiej.

– I jak było? – Teresa zagadnęła niby od niechcenia, kiedy we dwie przygotowywały kolację. – Fajnie. – Ula uśmiechnęła się do świeżych wspomnień. Usiadła na taborecie i leniwie kroiła pomidora. – Długo już znasz Romana? Zastanawiała się przez moment, czy powiedzieć prawdę. Nie miała najmniejszych wątpliwości, że Teresa wie o wszystkim, że od razu się domyśliła, co naprawdę łączy Ulę z Romanem. Biła się z myślami, bo przecież obiecała Romanowi milczenie w tej sprawie. Ale jak mogła oszukiwać ludzi, którzy stali się dla niej rodziną, dali drugi dom i otoczyli opieką? – Nie obawiaj się, nic nie powiem Romanowi.

– Teresa

niespodziewanie wybawiła ją z opresji, jakby czytała w myślach dziewczyny. – Kilka miesięcy. – Ja poznałam go dawno temu, byłam nawet u nich w domu i na ślubie, kilka łat temu – specjalnie napomknęła o jego żonie, jakby chciała dać Uli do zrozumienia, że powinna wycofać się z układu, póki jest jeszcze czas. – Jaka jest jego żona? – Ula podjęła temat. – Całkiem miła, starsza pani... kulturalna, zadbana – wyliczała Teresa, zastanawiając się, co mogłaby jeszcze dodać. – A jak wygląda? – ‘ dociekała, mimo że Roman opowiadał o żonie i Ula dobrze wiedziała, że kobieta jest średniego wzrostu, ma ciemne włosy do ramion i pracuje w laboratorium, że cztery lata temu pobrali się, bynajmniej nie z miłości. Oboje myśleli wtedy, że na starość nie chcą być sami, że razem będzie łatwiej i przyjemniej. Wzajemna fascynacja szybko

wygasła, pozostała niechęć i pretensje o każdy drobiazg. – Nie widziałam jej już jakieś dwa lata... Nieco korpulentna, ale bardzo elegancka pani. Ula nie wyczuwała niechęci ze strony Teresy ani pogardy dla jej postępowania. – Pewnie myśli pani, że jestem głupia i że rozbijam małżeństwo Romana – postanowiła do końca otworzyć się przed kobietą i upewnić, czy nie myli się w swojej ocenie. – Nie, nie myślę tak. Związek Romana i tak zapewne by się rozpadł, bo tych dwoje ludzi nic nie łączy, ale powiedz, co ty czujesz do Romana, zależy ci na nim? – zapytała z troską. – Tak, bardzo. Myślę, że go kocham. – Spojrzała Teresie w oczy, jakby szukała w nich akceptacji. – W takim razie jest wam ze sobą dobrze, ale musisz wiedzieć, że Roman nie jest łatwym człowiekiem. Jest cholerykiem i wymaga posłuszeństwa, lecz potrafi być dobroduszny i hojny. Jeśli mogę ci coś doradzić, staraj się mieć jakieś własne oszczędności – dodała, zanim wyszły z kuchni z przygotowaną kolacją. Prawie każdego wieczoru do późna grali w karty; był to ich wspólny zwyczaj. Zawsze towarzyszyły temu żarty i ciekawe wspomnienia, których Ula z wielką ciekawością wysłuchiwała. Dowiedziała się o początkach ich małżeństwa, o dzieciach, o wszystkich minionych latach. Cieszyła się, że nowi przyjaciele nie ingerują w jej życie, że w razie potrzeby niezbyt nachalnie doradzają. Mogła im zaufać, zwłaszcza Teresie, z którą miała już kilka małych tajemnic i nie obawiała się, że przy najbliższej okazji kobieta opowie Romanowi o jej późniejszych powrotach

czy papierosach. Miała sporo swobody. Miała też pieniądze, które dawał jej Roman za każdym razem, kiedy przyjeżdżał, i które mogła wydawać na przyjemności. Nie były to wielkie kwoty, ale na drobiazgi wystarczało. Co tydzień wyjeżdżała z nim na wspaniałe i długie wycieczki, na których zawsze znajdował się czas, aby zrobić zakupy. Nie żałowała już decyzji. Wreszcie czuła się wolna. Czuła się kobietą. Minęły trzy tygodnie w nowym miejscu, które teraz było jej domem. Roman przyjechał w piątek, jednak za późno, aby gdzieś wyjeżdżać, dlatego wszyscy zgodnie doszli do wniosku, że musi zostać na noc i dopiero z samego rana wyruszą razem w drogę. Miała to być ich pierwsza wspólna noc w mieszkaniu państwa Mazurków i zrobiło się trochę niezręcznie, ale sytuację rozwiązała Teresa, która przyniosła z piwnicy łóżko polowe. Nie dała po sobie poznać, że wie o wszystkim i że od samego początku domyślała się, kim Ula jest dla Romana. Dobrze wiedziała, jak Romanowi zależy na zachowaniu pozorów, poza tym Wiktor był nieświadom tego, co działo się tuż pod jego nosem, i tak było najlepiej. W pokoju zrobiło się ciasno, z trudem można było się przemieszczać, ale to nie miało najmniejszego znaczenia. Wreszcie byli razem i ani myśleli spać osobno. Z niecierpliwością nasłuchiwali, czy Teresa z Wiktorem poszli już spać. Głucha cisza zapadła w całym mieszkaniu i tylko słychać było ich szybkie łączące się ze sobą oddechy. Coraz bardziej uwielbiała się do niego przytulać. Cierpliwie wprowadzał ją w arkana zmysłowych

przyjemności, był jej nauczycielem. Kiedy nie było Romana przy niej, tęskniła za jego dotykiem, za pocałunkami, za jego głosem i zapachem. Budzik rozdarł ciszę już przed szóstą, jakby nie mógł znieść widoku pary leżącej w jednym łóżku. Roman zerwał się na równe nogi i szybko przeniósł się na połówkę, która

nadal

była

równiutko

pościelona.

Nie

chciał,

aby

ktoś

niepostrzeżenie wszedł do pokoju, a nawet wypatrzył zarys ich sylwetek przez oszklone drzwi. – Zatrzymamy się w Krakowie? – zapytała cicho. Oparła się na lewym łokciu i uśmiechnęła się do niego. Już nie widziała w nim starego człowieka,

nie

dostrzegała

pooranej

zmarszczkami

twarzy,

nie

przeszkadzały jego rzadkie, siwe włosy czy nawet sztuczna szczęka, która kiedyś napawała ją wstrętem. Teraz patrzył na nią przystojny mężczyzna w sile wieku. Ktoś, kto ją kochał. Wydawał się jej piękny i bardzo pociągający. Znowu chciała go mieć obok siebie. – Jeśli będzie czas, to na pewno. – Zsunął nogi na podłogę i podrapał się w głowę. Wyglądał dość zabawnie z potarganymi włosami, przypominał szalonego dyrygenta. Zaśmiała się cicho. – O co chodzi? – Podszedł do lustra wiszącego na ścianie i szybko się uczesał. – Już o nic. – Zrobiła nadąsaną minę. Lubiła go czasami drażnić, bo dobrze wiedziała, że Romanowi zależy na perfekcyjnym wyglądzie. Wyciągnęła z szafy krótką, granatowo-białą spódnicę, granatowy żakiet, który kupiła w Katowicach, białą, zapinaną bluzkę i czarne pantofelki na obcasach, wypatrzone w Krakowie. Czuła się doskonale w szpilkach, dopasowanych kostiumach i

eleganckich kapeluszach. Widziała, jak mężczyźni pożerają ją wzrokiem, kiedy przechodziła przez hotelowe hole czy paradowała ulicami, a kobiety patrzyły z zazdrością. Żyła podwójnie, w dwu różnych światach. Do szkoły wkładała wytarte dżinsy, wygodne glany i skórę, a przy Romanie przeistaczała się w prawdziwą kobietę. Bez skrępowania odsłaniała długie nogi i opinała drogimi bluzkami krągłe, duże piersi. Czuła się piękna i podziwiana. Stała się kimś innym. Za każdym razem Roman spotykał się z jakimiś ludźmi, ale Ula nigdy ich nie widziała. Zostawiał ją w samochodzie albo w restauracji, sam zaś znikał, czasami na długie godziny. Potem pojawiał się, jakby nic się nie stało, a całą zwłokę tłumaczył bezradnym rozłożeniem rąk. Wybaczała i cieszyła się, że znowu był przy niej. Swoją nieobecność rekompensował jej kolejnymi zakupami. Dumnie kroczyła przy nim, trzymając go za rękę. Zdając sobie sprawę z ludzkiej nietolerancji, na początku oboje czuli się głupio, gdy publicznie przytulała się do niego, ale chciała pokazać wszystkim swoje szczęście. Nie zamierzała kryć miłości, nie widziała krzywych spojrzeń, złośliwych uśmieszków i nie słyszała szeptów za ich plecami. Powoli Roman też przestał się tym przejmować, zwłaszcza gdy mieli pewność, że nikt ich nie zna. Na razie poznawała jego maskę, odświętne oblicze, o które nieustannie się troszczył, zachowując grę pozorów. Łysinę na środku głowy starał się zakrywać długimi włosami. Wstydził się przed Ulą swoich drobnych ułomności. Lęki stawały się coraz większe, ale jeszcze trzymał je na uwięzi, jeszcze je kontrolował i tylko czasami, jakby od niechcenia, wypytywał ją niemal o wszystko. Chciał znać każdy jej dzień, każdą myśl, ale wciąż nie znajdował zaspokojenia w odpowiedziach i nieustannych

zapewnieniach Uli. – Nigdy cię nie zostawię, jesteś moją ostatnią dziewczyną i bardzo cię kocham – powtarzał coraz częściej. – Ale ty możesz kiedyś poznać jakiegoś młodego chłopaka i zostawisz dziadka – żartował, chociaż tego najbardziej się obawiał. – Och, przestań. Żaden chłopak nie może się z tobą równać. Poza tym zawsze chciałam spotkać kogoś, na kim mogłabym polegać, kto byłby bardziej doświadczony. Odkąd pamiętam, czułam się starsza i jakoś nie pasowałam do chłopaków w moim wieku. – Zapaliła lampkę i usiadła na hotelowym łóżku. – Musimy sobie ufać – dodała po chwili. – Jestem tyle starszy od ciebie, naprawdę ci to nie przeszkadza? – Ani trochę. – Przytuliła się do niego z całej siły i pocałowała w czubek nosa. – No i ciągle powtarzasz, że czujesz się jak co najwyżej trzydziestolatek – przypomniała mu szybko. – To prawda, a przy tobie jeszcze bardziej odmłodniałem – powiedział z przekąsem i teraz on złożył na jej ustach namiętny pocałunek. – Boję się tylko, że jak kiedyś stanę się niedołężny, nie będziesz mogła na mnie patrzeć, po prostu nie wytrzymasz i odejdziesz. „ – Nagle posmutniał i odwrócił wzrok w stronę ciemnego okna. – Przestań, głuptasie, skoro mówię, że chcę być z tobą, to znaczy, że naprawdę tego chcę i tak myślę. Wątpię, żebyś kiedykolwiek naprawdę się zestarzał. – Zaczęła z wielką czułością głaskać jego miękkie, cienkie włosy. Nie oszukiwała ani siebie, ani jego, mocno wierzyła w to, że zawsze będą razem. Czasami pod zamkniętymi powiekami pojawiał się sielankowy, rodzinny obrazek. Jeszcze nie była pewna, czy chce mieć

dzieci, ale już widziała piękny, niezbyt duży dom i ich oboje, jak w ciemne, deszczowe dni siadają przy kominku z gorącą herbatą z cytryną i cieszą

się

swoją

bliskością,

wspominają

minione

lata,

a

tym

wspomnieniom nie ma końca. Uśmiechnęła się do naiwnych marzeń. Już teraz czuła ciepło i szczęście przyszłych dni. – Rozwiedziesz się z żoną? – musiała o to zapytać, wykorzystać doskonały czas na zadanie tego pytania. – Na pewno... A chciałabyś wziąć ze mną ślub? – zapytał niepewnie. – Jeśli tylko będziesz chciał. Była gotowa na wszystko. Chciała tego, pragnęła należeć tylko do niego i mieć go tylko dla siebie. Co do jego żony, wierzyła w zapewnienia Romana, że nie sypiają ze sobą. Chociaż gdyby prawda była inna, zgodziłaby się i na to, byleby tylko jej nie zostawił. Szalona miłość zawładnęła nią całkowicie, oślepiła i ogłuszyła. Spłynęła na nią zupełnie nieoczekiwanie, nagle i bez ostrzeżenia. Na początku nie wierzyła, że komuś takiemu mogłaby oddać serce, ale wszystko się zmieniło. Teraz kochała naprawdę. Już się rozwidniało, kiedy zmęczeni zasnęli. Pęd jazdy dawał poczucie absolutnej swobody. Uwielbiała, kiedy z zawrotną szybkością mknęli przed siebie prostą i pustą drogą, kiedy musieli przekrzykiwać zbyt głośną muzykę. Od czasu do czasu Roman pozwalał sobie na takie szaleństwa, znowu chciał być młody, nieokiełznany. Chciał pokazać Uli, że wcale nie jest taki zasadniczy i też potrafi dobrze się bawić. Wiatr wpadający przez uchylone okno targał jej ciemne, gęste włosy, które muskały twarz Romana. Nogi oparła na desce rozdzielczej, odchyliła oparcie fotela bardziej do tylu i zmrużyła oczy.

Czuła się szczęśliwa, zwłaszcza słysząc śmiech Romana, gdy niczym się nie przejmował i nie musiała obawiać się, że znowu coś źle zrobiła. Otuliła się wiosennym powietrzem i muzyką, która wypełniała wnętrze samochodu. Pomarańczowe słońce przebijało się przez gęsto rosnące drzewa, umykające po obu stronach szosy. Koniecznie chcieli zdążyć przed nocą, aby spokojnie znaleźć niedrogi hotel i jeszcze zjeść kolację. Nagle coś mignęło przed maską auta, rozległ się głuchy łomot, ale żadne z nich nie wiedziało, co się dzieje. Poczuła mocne szarpnięcie i prawie uderzyła głową w przednią szybę. Na szczęście miała zapięte pasy i w ostatniej chwili opuściła nogi na podłogę. Była przestraszona i zdezorientowana. Nie miała odwagi wyjść za Romanem, który nerwowo kręcił się wokół samochodu. Co rusz podnosił niewielkie fragmenty zderzaka, lewej lampy, która rozsypała się w drobny mak, i kawałki felgi. Na jego twarzy malowały się rozpacz i narastający gniew. Głośno przeklinał, z wściekłością wrzucając znaleziska do pobliskiego rowu. Pochylony, sprawdzał każde zadrapanie, każde wgniecenie. Po kilku minutach wyprostował się i uważnie rozejrzał się wokoło. Okoliczni mieszkańcy od razu wypatrzyli, że coś się stało, więc zaczęli się schodzić na miejsce wypadku. Spory tłumek gromadził się wokół czegoś, co leżało w rowie kilkadziesiąt metrów za samochodem. Ula usadowiła się tak, aby dokładnie widzieć, co działo się za nią. Obserwowała, jak Roman podchodzi do zgromadzonych ludzi, pochyla się, a następnie rozmawia z kimś, nerwowo przy tym gestykulując. Wszyscy patrzyli na niego i wskazywali to na samochód, to na rów. W końcu machnął ręką i szybko ruszył w stronę wozu.

Szarpnął za drzwi i ciężko usiadł na fotelu. – Pierdolona sarna! – Z całej siły uderzył ręką w kierownicę i spojrzał na Ulę, jakby dopiero teraz sobie o niej przypomniał. – Trzeba jechać do serwisu... Kurwa mać! Naprawa będzie kosztować kupę forsy. Same problemy! – Wściekał się coraz bardziej i nieustannie poprawiał niesforne kosmyki włosów, złośliwie opadające na czoło. – Uspokój się... – Ostrożnie pogładziła jego ramię, ale natychmiast ze złością odtrącił jej dłoń. – To wszystko przez ciebie! – wysyczał przez zaciśnięte zęby. Znowu była wszystkiemu winna. – Nie mów tak – szepnęła, ale chyba nie usłyszał. – Cały przód do wymiany, kolejne wydatki, a ty każesz mi się uspokoić? – Postukał się znacząco w czoło i pokręcił głową z niedowierzaniem. – Przynosisz mi pecha. Za każdym razem, kiedy gdzieś jedziemy, zatrzymuje nas policja... Co ja mam z tobą zrobić? – zastanawiał się głośno. Milczała i czekała, aż przestanie. – Przepraszam – powiedziała w końcu zduszonym głosem. Miała nadzieję, że przyznanie mu racji coś zmieni, że w ten sposób okaże mu zrozumienie, swoją skruchę. – Masz rację... to moja wina. – Tępo patrzyła przed siebie w nadziei, że może zaprzeczy, wreszcie ją przytuli i zapewni, że liczy się tylko ona. Daremnie czekała na te słowa, ale przynajmniej przestał się na niej wyżywać. Siedział nieruchomo za kierownicą, jakby nie wiedział, co zrobić. – Na co czekamy? – niepewnie przerwała ciszę. Zerknęła we wsteczne lusterko. Ludzie powoli rozchodzili się do domów. – Na Świętego Mikołaja! – powiedział z ironią, więc wołała już się nie odzywać. – Pomyśl, no, pomyśl trochę! – znowu zaczął się wytrząsać nad

nią. – W ogóle nie myślisz, przecież musi przyjechać policja. – Wzniósł do góry ręce w błagalnym geście, pokazując przy tym, jak wielka jest jej głupota. Nie ruszali się z miejsca przez blisko pół godziny, nic jednak się nie działo, więc Roman doszedł do wniosku, że już i tak dość czasu zmarnował i nie czekając na policję, ruszył w dalszą drogę. W serwisie zostawili samochód i już taksówką pojechali do hotelu w centrum miasta. Na noc została sama, bo Roman śpieszył się do domu. Choć złość dawno mu przeszła, Ula nadal czuła przygnębienie i narastającą niepewność. Bała się odezwać nawet wtedy, kiedy Roman stał się wyjątkowo milutki i rozmowny. Niewątpliwie żałował swojego gniewu i nieuzasadnionych oskarżeń. Przytulał się, zapewniał o swoim uczuciu, ale nie przepraszał, jakby to było ponad jego siły. Siedziała na jego kolanach i nie potrafiła pozbyć się smutku. Własna wrażliwość zawsze jej przeszkadzała, za bardzo raniły ją bolesne słowa, za bardzo chciała być kochana i potrzebna. Chwiejność Romana była nieprzewidywalna. W każdej chwili mógł stać się innym człowiekiem, a zdarzało się to coraz częściej. Pomimo tego nie traciła nadziei. Wierzyła, że kiedy razem zamieszkają, będzie inaczej, zaufa jej i wreszcie zrozumie, że Ula kocha go najbardziej na świecie. Nieraz powtarzał, że da jej wszystko, że będzie chodzić dalej do szkoły, a potem skończy studia. W dalekosiężnych planach obiecywał mieszkanie, samochód, a kiedy nadejdzie jego czas, także wszystko, co ma. Wierzyła w te słowa, w deklaracje i zapewnienia. Był jej przepustką do wielkiego świata, gwarantem ciekawego życia. Nie chciała zwykłej, szarej egzystencji, jaką wiedli jej znajomi, nie chciała być przeciętna i

niezauważalna. Pragnęła żyć pełną piersią, korzystać ze wszelkich możliwości, jakie dawał los. Zwyczajność wydawała się straszna, zbyt banalna i przeraźliwie nudna. Łaknęła nowych miejsc, nowych rzeczy i wszystkiego, co dla szarego człowieka było nieosiągalne. Nie mogła i nie chciała wracać do życia, w którym każdy dzień był taki sam i brakowało lepszych perspektyw. Poznanie zwykłego chłopaka, urodzenie mu dzieci i wspólne dorabianie się kosztem wyrzeczeń nie były jej celem. Już teraz pragnęła tego, o czym czytała w gazetach i co oglądała w telewizji. Nie sądziła, że przy okazji tak szaleńczo się zakocha, ale uważała, że to nawet lepiej. Pomyślała, że gdyby nie Roman, zapewne nigdy nie biegałaby po sklepach, nie patrząc na ceny, nie skosztowałaby luksusu drogich hoteli, a czuła, że właśnie do takiego życia jest stworzona. Po kilku dniach postanowiła odwiedzić rodziców. Już od dawna nosiła się z takim zamiarem, ale zawsze wynajdowała powód, żeby tego nie zrobić. Wciąż były inne sprawy, nowe wymówki i obawa, jak to spotkanie się potoczy. Miała przeświadczenie, że wreszcie musi to zrobić, nie może całkowicie zapomnieć i odciąć się od rodziny, którą przecież nadal kochała. Nie spodziewała się gorącego powitania, ale miała nadzieję, że pozwolą jej wejść do domu, że porozmawiają. Chciała zrobić jak najlepsze wrażenie, pokazać, że nadal dba o siebie, że chodzi do szkoły i nie przegrywa życia, o czym byli przekonani rodzice. Nadal ich potrzebowała, musiała się dowiedzieć, czy jeszcze jest „ich dzieckiem”. Tęskniła za nimi, za braciszkiem, nawet za dokuczliwą siostrą. W autobusie przez całą drogę zastanawiała się, co się wydarzy, jak

zareagują na jej widok. Brała pod uwagę możliwe wersje spotkania. Chciała być przygotowana na wszystko, ale to nie pomagało jej ani trochę. Im bardziej się zbliżała do domu, tym mocniej się bała; coś podpowiadało jej, żeby wracała. Ale wiedziała, że jeśli teraz ucieknie, później będzie jeszcze gorzej, jeszcze trudniej. Wysiadła na dobrze znanym przystanku i nagle zapragnęła krzyczeć. Zrozumiała, że chce zbyt wiele, że musi wybierać, nie może mieć dwóch różnych światów równocześnie. Nadal chciała być dzieckiem, ale jednocześnie dorosłą kobietą. Jej wewnętrzne rozdarcie stawało się nie do zniesienia. Usiadła na ławce i ukryła twarz w dłoniach. Nie płakała, musiała się przygotować, żeby spojrzeć w oczy najbliższym. Nie mogłaby patrzeć na ich smutek, żal i ból, który im zadała i na który nie znała lekarstwa. Miała zamiar pokazać, że jest szczęśliwa, że jest jej dobrze i nie zaniedbała szkolnych obowiązków. Wzięła duży haust powietrza, poprawiła niewidzialne fałdy na ubraniu i z podniesioną głową ruszyła przed siebie. Ojca zobaczyła na podwórku. Karmił króliki i z pewnością ją zauważył, ale nie dał tego po sobie poznać. Przywitała się, nadal jednak na nią nawet nie spojrzał, nic nie odpowiedział. Serce rwało jej się w niemym krzyku, bo zrozumiała, że dla niego już nie istnieje. Matka jak zwykle o tej porze krzątała się w kuchni. Na pewno widziała Ulę przez okno, ale ona też nie zamierzała niczego zrobić. Czekała wypełniona wielkim żalem, który powoli przemieniał się w gniew. Właściwie wszystko wyglądało jak dawniej i przez chwilę można by pomyśleć, że nic się nie stało – Ula wróciła ze szkoły, zaraz zje obiad, a potem znowu będzie walczyć o wyjście do Sylwii.

– Cześć... – Stanęła w progu kuchennych drzwi i zupełnie nie wiedziała, co powiedzieć. Wodziła wzrokiem za matką, która nie przerywała swojej pracy. – Co się stało, że przyjechałaś? – zapytała z wyraźną drwiną matka, choć na jej twarzy widać było cierpienie. – Chciałam przyjechać wcześniej, ale... – nie była pewna, czy powinna w ogóle coś mówić, usprawiedliwiać się. Mimo wszystko cieszyła się, że przynajmniej matka nie traktuje jej jak powietrze, że się odezwała. – Ale miałam dużo nauki... – skłamała. – Po co przyjechałaś? Chcesz nadal burzyć nasz spokój? I tak skróciłaś nam życie. – Matka nie krzyczała, ale jej oczy wyrażały wszystko: ból, cierpienie, rezygnację, zmęczenie i smutek. – Nie chcę się kłócić, nie chcę o was zapominać... – Zamierzała powiedzieć, jak bardzo ich kocha, jak jest jej przykro, że to, co zrobiła, nie było zemstą, że nie chciała ich ranić, ale matka ostro przerwała córce. – Co ci ten dziad naobiecywał? Dlaczego nam to robisz? – wyrzucała z siebie kolejne pytania, które przez ostatnie tygodnie nie znajdowały ujścia i na które nie potrafiła znaleźć odpowiedzi. – Nie rozumiesz, że wbiłaś nam nóż w serce, że niszczysz rodzinę, która oddałaby za ciebie wszystko? – Coraz bardziej dawała upust złości, ale nadal była rzeczowa i chłodna. Całkiem inna niż kiedyś, jakby coś się w niej wypaliło. Jakby jakaś cząstka jej umarła. – Gdzie są Kubuś i Dorota? – Ula zorientowała się, że napięcie rośnie z minuty na minutę. Czuła narastający strach, ale chciała usłyszeć wszystko. Chciała być ukarana, bo przecież była winna. – Dofott jeszcze w szkole, a Kuba w swoim pokoju. Myślisz, że jak

przyjechałaś, to wszystko będzie w porządku, że pogodzimy się z tym twoim szaleństwem? Przez ciebie ojciec się rozchorował. Bofi go serce i zupełnie stracił siły, nawet nie może prowadzić samochodu. – Matka zaczęła płakać, ale szybko wytarła oczy. – Wpędzasz nas do grobu – mówiła coraz głośniej, Ula nie przerywała jej. Z pochyloną głową siedziała przy stole i skubała brzeg seledynowej ceraty. Nie miała nic na swoje usprawiedliwienie. Wolała krzyki, głośne pretensje niż potworną ciszę, jaką przywitał ją ojciec. – Myślisz, że on cię uszczęśliwi, że na naszym cierpieniu zbudujesz swoje szczęście? Zobaczysz, jeszcze będziesz płakać, bo tutaj miałaś oparcie, tutaj byłaś u siebie. Przecież on jest dla ciebie za stary, mógłby być ojcem twojego ojca... – Przestała obierać ziemniaki i zasłoniła dłonią twarz, jakby chciała ściągnąć z niej narastającą bezsilność i rozpacz. – On jest dla mnie dobry. Nadal chodzę do szkoły i zamierzam dalej się uczyć w technikum i zdać maturę. – Ula usiłowała jakoś uspokoić zrozpaczoną matkę, która już nie kryła łez. – Nie wierz w to, że ktoś obcy zastąpi ci rodzinę, że ktoś tak bezinteresownie odda ci wszystko – szlochała cicho. – Nie znacie go, nie możecie kogoś oceniać tylko dlatego, że jest starszy ode mnie. Chce dla mnie jak najlepiej, niczego mi nie żałuje. – Dziecko, nie znasz życia, jeszcze pożałujesz, ale będzie za późno. Uwierzyłaś takiemu staruchowi? Znalazłabyś sobie chłopaka w swoim wieku... – Akurat! – fuknęła. – Nie pamiętasz, że nigdzie nie mogłam wyjść, o żadnych spotkaniach z chłopakami nie było mowy i wiecznie o wszystko musiałam prosić?

– Jesteś jeszcze taka głupia. Chcieliśmy cię chronić. Na wszystko przyszedłby czas, na pewno znalazłabyś sobie kogoś. Kogoś mądrego. I nie mielibyśmy nic przeciwko. – Kiedy? Jakbym miała czterdzieści łat? – prychnęła. – Jesteś nienormalna, jesteś dziwką! Przynosisz nam wstyd. Przez ciebie nie mogę nawet wyjść do sklepu, bo wszyscy wytykają nas palcami, jakbyśmy popełnili jakąś zbrodnię, a chcieliśmy tylko dobrze, wychować cię na porządną dziewczynę. – Matka zaniosła się głośnym płaczem i machnęła bezradnie ręką na znak, że już nic więcej nie ma do powiedzenia. Ula chciała podejść, przytulić ją i zapewnić, że wszystko będzie dobrze, ale czuła w sobie złość, gniew za to, że teraz tak cierpią, a przecież kiedyś mówili inaczej. Jednak od tej pory przyjeżdżała do domu raz na tydzień. Cierpliwie wysłuchiwała tych samych i nowych oskarżeń. Za każdym razem było coraz spokojniej i ciszej, rozmowy stawały się coraz łatwiejsze. Czekała i cieszyła się, że jednak jej nie wyganiają, że jeśli nawet ich słowa ją ranią, może z nimi posiedzieć. Miała nadzieję, że rodzicom też zrobiło się lżej, że powoli godzą się z jej wyborem. Ze jeśli nawet nie rozumieją córki, to straszliwy ból mija. Któregoś dnia postanowiła odwiedzić starą paczkę znajomych, ale to spotkanie przyniosło kolejne rozczarowania. Już nie było radosnego powitania, a z każdego kąta wyzierał nieprzyjemny chłód obcości. Sylwia bez większego entuzjazmu zaprosiła Ulę do pokoju, ale nie miały za bardzo o czym rozmawiać, jakby łącząca je przeszłość wcale nie istniała, a liczyło się tylko to, co teraz. Wymieniały zdawkowe zdania, a

Ula coraz bardziej wyczuwała niechęć, która nieustannie wibrowała w powietrzu i przytłaczała swoim ciężarem. Sylwia nie musiała nic mówić. Wszystko dało się wyczytać z jej rozbieganych oczu, z mętnych słów. Ula zrozumiała aż za dobrze, że w tym miejscu nie ma już czego szukać, że już jej nie chcą w swoim towarzystwie. – Byli u nas twoi rodzice. Szukali cię, a twoja mama bardzo płakała... – Tak, wiem... Pewnie nie chcesz, abym do was przychodziła. Myślisz, że nie powinnam uciekać z domu, i domyślam się, że twoi rodzice woleliby, żebyśmy się już nie kumplowały, prawda? – Spojrzała koleżance w oczy. Nie zamierzała udawać, że niczego się nie domyśla. W rzeczywistości chciała się tylko upewnić i spodziewała się szczerej odpowiedzi. – Ja nie wiem... Dla wszystkich to był szok... – Sylwia próbowała się niewyraźnie tłumaczyć. – Właściwie nie musisz nic mówić. Szkoda, że tak się skończyło, ale sama dobrze wiesz, dlaczego to zrobiłam. Będę się już zbierać. – Dopiła herbatę, poprawiła włosy i spokojnie wyszła do przedpokoju, gdzie wisiał jej płaszcz. Tym razem nie było serdecznego uścisku na pożegnanie. Ostatnie wyjazdy z Romanem nie należały do najbardziej udanych. Wciąż pojawiały się nowe problemy, kolejne sprawy do załatwienia, dodatkowo dało się wyczuć, że sam Roman stał się bardziej nerwowy i niespokojny. Kiedy szli gdzieś razem, często oglądał się za siebie, a gdy Ula pytała, co się dzieje, odpowiadał niezmiennie, że to pozostałość z czasów wojny, a potem z lat komunizmu. Opowiadał nieraz, jak za Gierka wiele razy siedział w areszcie za handel dolarami, a kilkakrotnie został

nawet skazany na karę śmierci za zdradę stanu. „Na szczęście za każdym razem następowała amnestia!” – powtarzał z wyraźną ulgą. Przynajmniej tak tłumaczył, a ona nie miała powodów, by nie wierzyć. Im więcej opowiadał, tym bardziej podziwiała jego odwagę, upór i niebywałą zaradność. Wiedziała, że Roman zawsze znajdzie rozwiązanie, że przy nim nie zginie i nie musi się o nic martwić. Co prawda, był nadpobudliwy i w każdej chwili mógł go rozdrażnić najmniejszy drobiazg, Ula jednak powoli przyzwyczajała się do jego niespodziewanych wybuchów złości. Nie wyobrażała już sobie powrotu do domu, życia bez Romana ani tego, że mogłaby żyć sama; była przekonana, że na pewno sobie nie poradzi z tą nagłą dorosłością. Nie musiała myśleć o rachunkach. Nie musiała martwić się o każdy kolejny dzień, nie musiała być odpowiedzialna za ich przyszłość. Nadal była dzieckiem, tylko teraz była dzieckiem Romana. Dzieckiem w ciele młodej kobiety. Nawet gdy przez kilka dni byli razem, nie mieli czasu na długie rozmowy, kolejne przemyślenia czy nowe refleksje. Tak było za dnia, ale w nocy wszystko się zmieniało. Roman znowu był czuły i kochający, znowu mogła cieszyć się jego bliskością i leżeć w jego ramionach bez obawy, że zacznie na nią krzyczeć. W ciemnościach stawał się innym człowiekiem, jakby już nie musiał zachowywać pozorów, ukrywać swojego prawdziwego ja. Łagodniał, rozluźniał się, a przede wszystkim potrafił się śmiać. – Nie widziałaś gdzieś kluczyków? – zapytał z samego rana. Nerwowo przeszukiwał motelowy pokój i kolejny raz przetrząsał kieszenie marynarki. – Nie – odpowiedziała zaspana i przeciągnęła się na szerokim łóżku.

Nie wyczuwała nadchodzącej burzy, która już wisiała nad jej głową. Była pewna, że Roman znajdzie zgubę, więc leniwie spojrzała w duże okno, które wychodziło na pobliski las. Na zewnątrz było po prostu pięknie. Ukośne promienie słońca figlowały po kropelkach mieniącej się rosy, a świeże powietrze wkradające się do środka przez uchylone okno przyjemnie drażniło nozdrza. Wokoło rozciągała się soczysta zieleń wczesnego lata. „Aż chce się wstawać!” – pomyślała. Bez pośpiechu podeszła do okna, przez które można było po prostu wyjść na zewnątrz. Równo przystrzyżona trawa kusiła bose stopy do sprawdzenia jej miękkości, a Ula z trudem powstrzymywała się przed zrobieniem tego. Roman nadal kręcił się niespokojnie po pokoju i zaczął nawet coś do siebie mówić. To był zły znak – zazwyczaj mruczenie mężczyzny przeradzało się we wściekłość. – Może schowałeś je do teczki – odezwała się spokojnie, ale uważnie obserwowała każdy ruch Romana. Już była przygotowana na jego atak, chociaż nigdy nie wypracowała dobrej strategii obrony. Za każdym razem, kiedy Roman obwiniał ją o wszystko, kiedy ją poniżał, obiecywała sobie, że więcej mu na to nie pozwoli, że nie ugnie się pod jego ciężkimi słowami, że będzie twarda. Ale gdy znowu szalał, kurczyła się ze strachu, z obawy, że ją wypędzi. I milczała. Pokornie godziła się na wszystko. Bo przecież cały czas go kochała i gotowa była przebaczać mu te jego „chwile słabości”. Nie chciała nawet myśleć o tym, że kluczyki naprawdę gdzieś zginęły, zwłaszcza że całkiem niedawno Roman odebrał już naprawiony samochód z serwisu.

– Sprawdziłem wszystko. Nie ma. – Opuścił bezradnie ręce i głośno westchnął. Znowu przypominał szalonego dyrygenta, Uli jednak ani trochę nie było do śmiechu. Upięła włosy i zaczęła przeszukiwać zakamarki w pokoju. Wszystkie szafki i torby były pootwierane i dokładnie przegrzebane. Szafa też stała otworem. – Może znalazł je ktoś z pracowników, idę do recepcji. – Roman zarzucił na siebie marynarkę i już go nie było. Musiała zapalić. Szybko wyciągnęła z kosmetyczki niepełną paczkę papierosów i zamknęła drzwi łazienki. Błyskawicznie wypaliła połowę papierosa, a resztę wyrzuciła do sedesu, bo już usłyszała kroki Romana. – Nie ma! Pewnie jakiś kutas w restauracji zobaczył, że wypadły mi z kieszeni spodni, i myślał, że będzie miał samochód. Całe szczęście, że skorzystałem z garażu. Przynajmniej nikt nie ukradnie mojego porsche! – krzyczał coraz głośniej. – Kurwa mać, i co ja mam teraz zrobić?! Muszę jechać do Warszawy pociągiem, a potem znowu tu wracać. Dzwoniłem już do serwisu. Myślałem, że może ktoś mi przywiezie nowe kluczyki, ale okazuje się, że nie ma takiej możliwości. Pierdolony świat! Pierdolone klucze! Rzucił się do dużej, czarnej torby i zaczął się pakować. Jego szybki oddech świstał przy każdym wdechu powietrza. – Co masz zamiar zrobić? – zapytała nieśmiało. – Jak to co? – Nagle się wyprostował. – Co się tak dziwnie pytasz? – Coraz częściej nie starał się jej wszystkiego wyjaśniać, bo uważał, że sama powinna dobrze wiedzieć, co on ma na myśli. Miała nadzieję, że jeszcze zjedzą śniadanie, ale nadal nie była pewna, czy ma jechać z Romanem, czy może tu na niego czekać albo wracać do Mazurków. Bała się zapytać, więc

też zaczęła pakować swoje rzeczy i przygotowywać się do drogi. – Ula, chodź na chwilkę! – Roman był w łazience i wołał ją pozornie spokojnym głosem. Zawsze, kiedy słyszała jego przytłumione słowa, czuła skurcz żołądka. Już wiedziała, że coś jest nie tak. Przerwała pakowanie i szybko poszła do łazienki, w której Roman stał nad sedesem i pokazywał na coś palcem. – No, podejdź bliżej! – zachęcał podstępnym, złowieszczym tonem. Stanęła obok niego. – I co to jest? – Nagle stuknął ją palcem w głowę. Jego oczy nienaturalnie błyszczały. Tak było za każdym razem, kiedy ogarniała go ślepa furia. Najpierw niby spokojnie o czymś mówił albo zadawał pytania, potem zaś znienacka atakował. Nic nie miała na swoją obronę. Mokry pet dryfował po spokojnych wodach i ani myślał opaść na dno. – Nie denerwuj się – wydusiła ledwie słyszalnym szeptem. Kolana uginały się pod nią. – Jak mam się nie denerwować, skoro ani trochę mi nie pomagasz?! – huknął jej do ucha. – Właściwie to przez ciebie mam same kłopoty. Nie wiem, na co mi jesteś potrzebna. Zachciało mi się młodej dziewczyny... – Po chwili jakby się uspokoił i nawet nie krzyczał zbyt głośno, co było jeszcze bardziej przerażające. – Słuchaj, Ula, ty pojedziesz do domu, a ja do Warszawy! – Stanął w drzwiach

łazienki.

Był

dziwny,

nazbyt

spokojny,

nienaturalnie

rozluźniony. – Proszę, nie – wtrąciła cicho. Czuła, że za chwilę zwymiotuje. Ledwie zdążyła podbiec do sedesu. Przez kilka chwil targały nią bolesne torsje. Wyszedł, aby na to nie patrzeć. Już się nie odezwał.

Nie wiedziała, że to tylko jego sposób na sprawdzenie jej. Od samego początku prowadził grę, w której to ona miała przegrać. Tak naprawdę nie zamierzał się z nią rozstawać, ale pragnął całkowitej władzy. Musiał zawładnąć jej umysłem, aby stała się jeszcze bardziej służalcza i całkowicie oddana. Już wiedział, czego Ula boi się najbardziej, i zamierzał to wykorzystywać przy każdej sposobności, żeby nawet przez chwilę nie mogła poczuć się zbyt pewnie. W jego chorej głowie rysował się plan, plan pozbawienia jej samej siebie. Już dawno Ula zauważyła pewną prawidłowość, a mianowicie, że po każdej awanturze Roman stawał się bardziej uczuciowy, weselszy i odprężony. On potrzebował tych ataków, bo w ten sposób pozbywał się nagromadzonego napięcia, uwalniał się od czegoś, z czym sam sobie nie potrafił poradzić, poza tym upewniał się, że Ula naprawdę go kocha i nie może już żyć bez niego. A ona, mimo zrozumienia, za każdym razem cierpiała tak samo i nie potrafiła się przyzwyczaić do jego gróźb, krzyków i poniżających porównań do jego byłych żon, które nagle stawały się lepsze od niej, inteligentniejsze, zaradniejsze i mądrzejsze. Jego zmienność była zaskakująca i nieobliczalna. Ula nie potrafiła przewidzieć, kiedy coś go wyprowadzi z równowagi. Mogło to być słowo, rozmowa przez telefon, czyjeś pytanie, kurz na półce, nieumyta szklanka i milion innych rzeczy, na które nikt normalny nie zwracałby uwagi, a przynajmniej nie przejmowałby się takimi drobiazgami. Targany wyrzutami sumienia, zawsze kupował jej potem kolejne prezenty, a ona chciała tylko usłyszeć jedno słowo: przepraszam. Pragnęła

jego miłości, nie pieniędzy. Ale Roman uważał, że to one są sensem życia, że za nie Ula zrobi wszystko, bo bez nich człowiek jest nikim. Po każdej awanturze „wspaniałomyślnie” jej wszystko wybaczał i chciał, żeby to ona czuła się winna, aby oddała mu nie tylko serce, ale wszystkie swoje myśli i marzenia. To był jeden z punktów diabelskiego planu. U Mazurków mieszkała już dwa miesiące, nie krępowała się zajrzeć do lodówki czy wejść do dużego pokoju i włączyć telewizor. Czuła się jak pełnoprawny członek rodziny, o czym Teresa ciągłe jej przypominała. Zaczęły się wakacje, ale Roman nadal nie znalazł dobrego mieszkania w Warszawie, czego Ula już nie mogła się doczekać. Męczyła ją ta zaściankowa nuda, lecz nie chciała ciągle przypominać o jego obietnicach. Kilka dni wcześniej odebrała świadectwo, za co w nagrodę dostała od Romana złotą bransoletkę i duże pudełko czekoladek. Czekał na nią pod szkołą w sportowym samochodzie. Nie obchodziło jej już, co powiedzą kumple. Jak na skrzydłach popędziła do niego. Wreszcie mieli spędzić ze sobą kilka dni. I to w Warszawie. Poza tym chciała jak najszybciej zabrać się do przygotowania do egzaminów do nowej szkoły. Niezbędne papiery zdążyła złożyć wcześniej. Z tymi wiadomościami pojechała do domu, gdzie w ostatnich tygodniach zrobiło się znacznie spokojniej. Już nie było płaczu i bezradnych krzyków matki. Pozostały jednak pewien niesmak i rozczarowanie. Czuła się obco w domu, w którym się wychowała. Była witana chłodno i jakoś obojętnie, ale bez nerwów. Po długich rozmowach i przekonywaniach Uli państwo Mazurkowie wybrali się na dwa tygodnie do sanatorium.

Z wielką obawą zostawiali ją samą w domu, ale przy akceptacji Romana w końcu zdecydowali się na wyjazd. Po raz pierwszy w życiu miała mieszkać sama i chciało jej się skakać z radości. Wreszcie na nikogo nie musiała zważać, mogła zapalić sobie przed telewizorem, zaprosić kolegów, wyjść wieczorem do baru albo siedzieć od rana na balkonie. Co jakiś czas do Uli miała zaglądać najmłodsza córka Mazurków i sprawdzać, czy wszystko jest w porządku. Po pewnym czasie Ula nawet zaprzyjaźniła się z nią. Tamta była nieco młodsza, ale znalazły nić porozumienia. Razem wychodziły na lody, słuchały muzyki, wszak nie mogły zostać prawdziwymi przyjaciółkami. Ula pilnowała dystansu, który stworzyła już na samym początku znajomości, nie wierzyła w przyjaźń i wolała nie przekonywać się po raz kolejny, że się pomyliła. – Znowu się spotykamy – zagadnął któregoś dnia sprzedawca ze sklepu muzycznego, gdzie często zaglądała. Od kiedy miała magnetofon, ciągle czuła niedosyt muzyki, wciąż chciała czegoś nowego. Przystojniak wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu i ani trochę nie ukrywał, że Ula mu się podoba. Już wcześniej czuła na swoich plecach jego wzrok, ale starała się nie zwracać na to uwagi. – Dzień dobry – odwzajemniła uśmiech i ruszyła w stronę półek z kasetami. – Może w czymś pomóc? – Podszedł do niej od tyłu i niemal czuła na szyi jego gorący oddech. Nachylił się, żeby sięgnąć po jedną z kaset, choć była przekonana, że nie był to główny powód jego bliskiej obecności. – Nie, nie trzeba. – Odsunęła się na bezpieczną odległość i z uwagą oglądała kolorowe pudełka. – Proponuję to. – Pokazał jej najnowszą składankę. Najwyraźniej nie

zamierzał tak szybko dać za wygraną. – Już ją mam. – Zaczynał ją denerwować. Nie szukała chłopaka i nie chciała narażać się na pokusę, bo facet był nieziemsko przystojny i całkowicie w jej typie. Wysoki, dobrze zbudowany, z ciemnymi, krótkimi włosami. Miał stalowoniebieskie oczy i zniewalający uśmiech, a na dodatek czarną, obcisłą koszulkę, podkreślającą cudownie wyrzeźbione ciało. Przeszył ją zimny dreszcz pożądania, dlatego pospiesznie wybrała kasetę, zapłaciła i szybko wyszła ze sklepu. – Może moglibyśmy się spotkać. – Wybiegł za dziewczyną, nie bacząc na to, że ktoś mógłby wykorzystać okazję na darmowe zakupy. – Nie, nie moglibyśmy. – Zaskoczona stała naprzeciwko niego. – Lepiej wracaj do sklepu, bo niedługo zostaną puste półki. – Zaśmiała się i wskazała palcem na chłopaka, który grasował w sklepie i nerwowo pakował do plecaka zdobycze. – Ej, ty! – krzyknął przystojniak i już go nie było. Powoli zaczęło zmierzchać. Szła poboczem do domu, gdy nagle obok niej coś głośno zagrzmiało, jakby ktoś niespodziewanie postanowił powiercić młotem pneumatycznym. Wystraszona odwróciła głowę i zobaczyła ogromny, czarny motor. Nie wiedziała, kto prowadzi taką maszynę, bo facet miał kask z ciemną przesłonką. Ruszyła szybciej przed siebie, ale ten ktoś powolutku sunął obok niej. – Może cię podwieźć? – Chłopak ze sklepu muzycznego ściągnął kask i znowu się do niej uśmiechał. – Jestem już prawie pod domem. – Rozłożyła ręce na znak, że nici ze wspólnej przejażdżki. – Może dasz się zaprosić na małe piwo? – zapytał z nadzieją i zrobił

najbardziej żałosną minę, na jaką było go stać. – Chyba nie – odparła niepewnie, co wystarczyło mu w zupełności, aby nie rezygnować. Pojechali do nocnego klubu, gdzie gromadziło się już mnóstwo ludzi. Ledwie się ściemniło, a już z trudem znaleźli wolny stolik. Kiedy siedzieli w oparach dymu przy piwie, znowu zatęskniła za wolnością, którą chwilowo łapczywie smakowała. Dowiedziała się, że Adam niedawno zerwał z dziewczyną, bo znalazła sobie innego i chciała wyjechać za granicę, a on właśnie skończył studia. W sklepie chciał pracować tylko do końca wakacji, potem zamierzał zrobić doktorat, chociaż nie był pewny, czy wystarczy mu pieniędzy na dalszą naukę. Spotykali się odtąd prawie codziennie i godzinami rozprawiali o swoich planach i przeszłości. Właściwie to Adam więcej mówił, co Uli było na rękę. Skłaniał dziewczynę do głębszych przemyśleń, których bała się coraz bardziej. Ciągle powtarzała sobie, że kocha Romana, że tylko on się liczy, ale myślami wracała do Adama. Nie mogła sobie poradzić z tym, co czuje, nie potrafiła nawet tego nazwać. Miotała się, ale kiedy pojawiał się Roman, wątpliwości nieoczekiwanie mijały i znowu była pełna wiary we wspólną przyszłość. Roman pytał często, co robi całymi dniami, ale za nic w świecie nie opowiedziałaby mu o spotkaniach z Adamem. To była jej słodka i na razie niewinna tajemnica. Roman pojechał do Warszawy, Ula znowu była sama. Mogła się spotykać z Adamem. Sama nie mogła uwierzyć, że trochę już tęskniła za nim, za jego niesamowitymi opowieściami o duchach i za pięknym

uśmiechem, którym obdarzał ją prawie bez przerwy, kiedy byli razem. W ciągu kilku dni robili krótkie wycieczki do lasu albo nad wodę. Biegali między drzewami, leżeli na kocu, sycąc się cudownymi zapachami i gorącym słońcem. Wsłuchiwali się w bzykanie pszczół i w swoje serca. Nigdzie się nie śpieszyli, nie było żadnych spraw do załatwienia. – Może dzisiaj uda mi się wprosić na herbatkę? – Zrobił niewinną minę, odwiózłszy ją pod blok. Z kaskiem w ręku siedział na swoim rumaku i patrzył zniewalająco. Jakiś chochlik kusił ją, żeby się zgodzić, żeby go zaprosić, ale drugi głosik ostrzegał przed tym krokiem i przypominał o Romanie. Znowu była rozdarta, znowu chciała zbyt wiele. – Lepiej nie. – Teraz cieszyła się, że Roman nie zna nikogo z sąsiadów i nikt niczego mu nie opowie. Ciężko westchnęła. – Obiecuję, że będę grzeczny. – Przyłożył rękę do piersi. – Kurczę, ale jesteś upierdliwy! – Machnęła ręką na znak, że ma iść za nią. Rozsiedli się w dużym pokoju przed telewizorem, ale ostatecznie stwierdzili, że wystarczy muzyka, która cicho sączyła się z magnetofonu. Zrobiła kolację. Przy Adamie Ula zawsze traciła poczucie czasu i kiedy teraz spojrzała na zegarek, nie mogła uwierzyć, że zbliża się północ. – Powinieneś już iść. – Zerwała się na równe nogi i zaczęła sprzątać ze stołu. Przestraszyła się, że Roman mógłby zrobić jej niespodziankę i przyjechać. Potrząsnęła głową, chcąc odgonić upiorne myśli, jakby nagle się ocknęła ze snu. – Może zostanę – nieświadom niczego Adam wymamrotał niewyraźnie.

– Lepiej nie. – Bała się, że Roman znajdzie sposób, aby wszystkiego się dowiedzieć. – Zrobiło się późno. Wyniosę się z samego rana, – Nie nalegaj – powiedziała prosząco. – Będę grzeczny – nie dawał za wygraną. – Jezu, czy ty zawsze musisz być taki upierdliwy? – Odetchnęła głęboko i rzuciła w niego małą poduszką. Zrobił słodką minkę i niewinnie się uśmiechał. Wiedział, że wygrał. Leżeli obok siebie pogrążeni w absolutnej ciszy. Całe miasto było uśpione i z zewnątrz nie dobiegał nawet najmniejszy szmer. Tylko ich oddechy przeplatały się ze sobą. Ula drżała z pożądania, kiedy Adam przysunął się do niej. Poczuła na swojej piersi jego delikatną dłoń. – Przestań – wyszeptała ledwie przytomna. Nie mogła mu pozwolić na nic więcej, zaczynała czuć się winna. – Ciiiii... – Ustami muskał jej włosy rozsypane na poduszce. Tak bardzo chciała, aby otulił ją ramionami, żeby mogła czuć jego pieszczoty, i z tak wielkim trudem broniła przed nim swojego ciała. – Nie powinnam się zgodzić, żebyś został – powiedziała cicho, targana wyrzutami sumienia. Udawał, że nie słyszy i nawet na chwilkę nie przerywał pieszczot. – Przestań wreszcie. – Wysunęła się z jego objęć i wystraszona usiadła na łóżku. Odrzuciła do tyłu opadające włosy. Adam, nic nie rozumiejąc, patrzył na nią pytającym wzrokiem. – O co chodzi? – Musisz o czymś, a właściwie o kimś wiedzieć. – Spojrzała na niego niepewnie. – Jestem z kimś. Wydawało mi się, że nie muszę ci wszystkiego mówić, bo nie wiedziałam, że nasza znajomość przybierze

taki obrót. Boję się, że mogę się w tobie zakochać... – Dlaczego nie? – Ujął jej twarz w dłonie. – Nie umiem ci tego wytłumaczyć, bo nic to nie zmieni. – Pragnę cię. Jesteś taka śliczna. – Nachylił się, aby ją pocałować. – Nic nie rozumiesz. – Spokojnie odepchnęła go od siebie i włączyła światło. Na chwilkę oślepiła ich nagła jasność, jednak Ula nie mogła pozwolić sobie na chwilę zapomnienia, bez względu na to, jak bardzo pragnęła chłopaka. Zdecydowała, że jednak opowie mu o wszystkim, by nie zostawić żadnych niedomówień. Patrzył na nią z niedowierzaniem, a potem wyszedł bez słowa. Po raz kolejny pojechała do domu zaraz po egzaminach. Nie wiedziała, że tak trudno będzie jej wyrwać się ze swojego gniazda, że nie tak łatwo zapomnieć o przeszłości. Potrzebowała tych odwiedzin bardziej, niż myślała. Ciągle miała poczucie nieodwracalnej straty. Bawiła się z bratem, nawet rozmawiała z ojcem, przeważnie o szkole, ale nie znajdowała całkowitego ukojenia. Nawet nie zauważyła, kiedy minęły dwa tygodnie, czas wolności, ale i smutku. Państwo Mazurkowie, radośni i wypoczęci, z zapałem opowiadali przez następne dni, jak cudownie było nad morzem, jak wspaniałym pomysłem był wyjazd i zapewniali siebie nawzajem, że w przyszłym roku muszą zrobić powtórkę. Zbliżały się długo wyczekiwane zmiany. Roman znalazł już mieszkanie i przez telefon zapewniał, że niebawem przyjedzie po Ulę. Pozostało

jeszcze wybranie technikum, bo egzaminy zdała bez większego trudu, ale musiała uczyć się w Warszawie, gdzie wreszcie mieli być razem. Adama już nie spotkała. Nieoczekiwanie zrezygnował z pracy. Tak powiedział właściciel sklepu, kiedy jeszcze raz chciała spotkać się z tym niesamowitym chłopakiem. Miała to być ostatnia rozmowa, ostatni jego uśmiech, ale spóźniła się. „Może to i dobrze” – powiedziała do siebie cicho, wracając do domu. Jednak nie chciała o nim zapominać. Zatrzymali się w centrum Warszawy pod żółtą, świeżo wyremontowaną kamienicą, która przylegała do innych budynków. Zęby zobaczyć niebo, Ula musiała wysoko zadrzeć głowę, bo wokoło otaczały ją dziesiątki, może nawet setki takich samych okien. Mieszkanie z jednym zakratowanym oknem znajdowało się na wysokim parterze, z czego Roman był zadowolony, chociaż pręty w oknie przypominały mu jego więzienne pobyty. – No, trudno – westchnął ciężko. – Dobrze, że wszędzie jest blisko, wokół w miarę cicho i niezbyt drogo. Dużym kluczem otworzył drzwi wejściowe. Tuż za progiem znajdowała się maleńka kuchnia, a za nią jeszcze mniejsza łazienka. Pomimo takiej miniaturyzacji mieszkanie było zadbane, czyste i przyjemne. – Musimy zachowywać się bardzo cicho – zastrzegł od razu Roman, kiedy weszli do sporego pokoju. – Mieszkają tu sami starsi ludzie i wymagają spokoju – pośpieszył z wyjaśnieniem. Nie zamierzała robić hałasu, ale zastanowiło ją słowo „bardzo”, na które Roman położył wyraźny nacisk. – Dobra! – Wzruszyła ramionami i z wielkim zainteresowaniem

obejrzała pokój, w którym znajdowała się solidna dębowa szafa, taka sama komoda z trzema szufladami i dość szerokie, drewniane łoże, stojące prawie na środku, obok na podłodze leżała biała, niekształtna plama włochatego futra. Usiadła na materacu, żeby sprawdzić, czy jest miękki, a następnie podeszła do jedynego okna, które wychodziło na podwórko. – To będzie trzeba oddać do pralni. – Roman z obrzydzeniem dotknął puchatego dywaniku. – Rozsadnik zarazków. – Skrzywił się z niesmakiem. – Pamiętaj, że ściany mają uszy i lepiej być ostrożnym, tym bardziej że w tym mieście mam pełno znajomych, a wśród nich mnóstwo wrogów – dzielił się z Ulą niezrozumiałymi obawami. Niewątpliwie nie chodziło mu o jego znajomości, ale o tym miała przekonać się już niebawem. Co prawda, tak małe mieszkanie nie było szczytem jej marzeń, ale liczyło się tylko to, że wreszcie Roman zawsze będzie blisko niej, że każdego dnia go będzie widziała, nawet jeśli^ miałoby to trwać tylko chwilę. Czuła, że dopiero teraz zaczyna się nowe życie, na które tak długo czekała. Po kilku dniach w mieszkaniu było już całkiem po domowemu. W oknie wisiała nowa firanka, na parapecie królowały dwa liściaste kwiaty. Obok stało ciemne biurko, obrotowe krzesło, jasna komoda, niewielka szafka z szufladami i na podłodze leżał zielony dywan. Roman cały czas zwoził z domu swoje rzeczy, w głównej mierze ubrania, które bardzo szybko zapełniły całą szafę i trzeba było dokupić drugą. Pełna wiary we wspólną przyszłość, Ula z zapałem urządzała ich niewielkie gniazdko. Każdego dnia kupowała nowe drobiazgi, co dawało jej wiele radości. Powoli poznawała okolicę i przymierzała się do samodzielnego wyruszenia do centrum, które znajdowało się zaledwie

kilka przystanków dalej. Parę pierwszych nocy Roman spędził u siebie w domu, ale coraz częściej zostawał do rana w ich nowym mieszkaniu, potem zaś pędził załatwiać ważne sprawy. Zauważyła, że bardzo dużo pracuje. Zaraz po powrocie rozkładał na biurku stosy różnych druków i siedział nad nimi do późna w nocy. Coś pisał na maszynie, to znowu ręcznie, coś odkładał na osobną kupkę, a coś innego darł na małe kawałeczki. Nie widziała w tym nic dziwnego, bo za każdym razem, kiedy pytała, wyjaśniał, że właśnie taką ma pracę. Rozpoczynając swoją „nocną zmianę”, stawał się bardzo czujny, nasłuchiwał każdego szelestu za drzwiami, okno szczelnie zasłaniał zasłonkami i sprawdzał, czy wejście jest dobrze zamknięte. Uli najbardziej brakowało telewizora albo chociaż małego radia. Gdy zostawała sama, siadała na łóżku i wsłuchiwała się w otaczającą ją, przygnębiającą ciszę. Wtedy zaczynała dręczyć ją przenikliwa samotność. Czuła się zagubiona, a myśli bezładnie kłębiły się w głowie. Próbowała coś czytać, ale obcość wyłaziła z każdego kąta. Nie chciała narzekać i nawet podobało jej się w tym mieście, choć nie mogła pozbyć się przeświadczenia, że to, co ją otacza, nie należy do niej, że jeszcze nie znalazła swojego miejsca i wcale nie jest tak szczęśliwa, jak jej się wydaje. W niewielkiej metalowej skrzynce, którą Roman ukrył w szafie na półce za ubraniami, Ula zobaczyła kilka starych listów, pożółkłe fotografie, na których uwieczniony był jeszcze młody Romek i zapewne jego rodzina. Znalazła też kilka zdjęć młodych dziewczyn i zapasową sztuczną szczękę. Na samym spodzie owinięte w folię leżały jakieś numizmaty i srebrna bransoleta. Mogła bezkarnie grzebać w jego rzeczach

i chociaż czuła się jak złodziej, musiała zaspokoić swoją ciekawość, chciała dokładniej poznać ukochanego. Sama nie wiedziała, czego szuka, chciała dowiedzieć się o nim więcej, niż sam jej mówił. Dodatkowo, zamknięta szkatułka kusiła swoją tajemnicą. Miłosne listy przyprawiały ją o mdłości, ale pocieszyła się, że są już stare i nieaktualne. Nie czuła się specjalnie winna, natomiast adrenalina dodawała jej ochoty na dalsze odkrycia. Niewiele mówiły jej pliki weksli na różne kwoty, dla niej ogromne, wyroki i różne decyzje sądowe. W jednej z szuflad, w bieliźnie wypatrzyła gruby plik banknotów. Przeliczyła pieniądze i odłożyła z powrotem. Pomyślała, że pewnie Roman poddaje ją próbie, może chce sprawdzić, co zrobi z tą forsą, i uśmiechnęła się smutno do siebie. Nadal jej nie wierzył. Obiecała sobie, że kiedyś udowodni mu miłość, zdoła go przekonać o swojej szczerości. Był dla niej mistrzem i chciała być taka jak on. Pragnęła tak dobrze sobie radzić, mieć w sobie podobną pewność siebie i równie wielkie poczucie własnej wartości. On zawsze wiedział, co zrobić, zawsze miał dla niej jakieś rady i nowe pomysły. Nie widziała prawdy, nie dostrzegała prawdziwej twarzy Romana. Adres swojej nowej szkoły znalazła w książce telefonicznej. Akurat Roman miał wolny dzień, więc mogła złożyć potrzebne dokumenty, tym bardziej że do września pozostały zaledwie trzy tygodnie. – Masz wszystko, co trzeba? – zapytał, kiedy szukała czegoś w szufladzie. – Prawie... – Spieszyła się coraz bardziej, bo dobrze wiedziała, że Roman nie lubi czekać. – Oczywiście, ty zawsze masz jakiś problem, a ja ciągle powtarzam, że

wszystko ma mieć swoje miejsce i wszystko powinno być poukładane, ale jak zwykle masz to gdzieś! – Atmosfera stawała się coraz bardziej napięta, ale jak na złość Ula nie mogła znaleźć świadectwa z poprzedniej szkoły. Roztrzęsiona, próbowała się uspokoić, jednak nerwowy chód Romana i złowrogie pomruki wytrącały ją z równowagi. Nienawidziła jego pedanterii i tej potwornej dokładności. Kątem oka spojrzała na biurko, na którym wszystko było poukładane wręcz pod linijkę. Nagle przypomniała sobie, że potrzebny dokument położyła na telewizorze, który Roman kilka dni temu wreszcie przywiózł, ale teraz nic tam nie leżało. Zajrzała pod szafkę i odetchnęła z ulgą, bo pod nią w najlepsze leżało świadectwo. – Znalazłam – oświadczyła szybko, żeby wreszcie przestał się czepiać i dał spokój z tymi swoimi wiecznymi uwagami. – Oto właśnie twoje bałaganiarstwo – powiedział z wyraźnym triumfem i zarzucił na siebie marynarkę. Przed wyjściem poprawił krawat i sprawdził kieszenie. – Zapłaciłaś za telefon? – zapytał znienacka. Zdrętwiała. Bała się odezwać. – No, tak. – Opuścił bezwładnie ręce. – Ty się nigdy niczego nie nauczysz, tumanie! Kiedy miałaś to zrobić? – zapytał drwiąco. Od jakiegoś czasu Roman wymyślał dla niej coraz to nowe zadania. – Wczoraj, ale pomyślałam, że... – Lepiej nie myśl, tylko rób, co ci każę – uciął szybko jej wyjaśnienia. Już zapomniał, że wczoraj musiała z nim jechać za miasto i pilnować samochodu, co trwało ponad trzy godziny, bo jak zwykle gdzieś wsiąkł. Nie pamiętał, że musiała ugotować obiad i odebrać pranie. To go nie obchodziło, bo gdyby była zaradna, znalazłaby czas na wszystko! Ile razy

to słyszała. W oczach poczuła piekące łzy. – Jak tylko wrócimy, zapłacę – obiecała jednak posłusznie. – Dzisiaj to i ja mogę zapłacić. Nie wiem, jak możesz nie mieć czasu. Przecież nic nie robisz, nie każę ci pracować, a pomyśl, ile kobiet ma dzieci i jeszcze pracuje! – Starał się znowu jej udowodnić, że jest do niczego. Było jej tak bardzo przykro. Przecież się starała. Na szczęście sekretariat technikum jeszcze był czynny, a w swoim gabinecie za biurkiem siedział dyrektor. Wąsaty pan w średnim wieku z uśmiechem

przywitał

Ulę

i

wskazał

krzesło.

Najwyraźniej

był

zadowolony, że będzie miał kolejną uczennicę w szkole. Uważnie przejrzał dokumenty. – Mogę chyba zwracać się do pani po imieniu? – zaproponował, nie odrywając wzroku od rozłożonych papierów. – Oczywiście – przytaknęła. – Co prawda, mamy już komplet uczniów, ale myślę, że jeszcze jedno miejsce znajdziemy dla ciebie. – Uśmiechnął się ciepło. – Daj dokumenty sekretarce, niech cię wpisze na listę przyjętych. – Wstał i podał Uli tekturową teczkę, po czym uścisnął jej dłoń i pożegnał się. Była zachwycona, że tak łatwo udało się załatwić sprawę. Uradowana, wybiegła ze szkoły, bo chciała jak najszybciej podzielić się z Romanem dobrymi wiadomościami. – Co tak długo? – przywitał ją skrzywiony. Stał przy samochodzie i irchą czyścił przednią szybę. Zaczęło coraz bardziej padać, więc pośpiesznie schronili się przed deszczem w przytulnym wnętrzu auta. – Nie zapytasz, co załatwiłam? – Czuła rozczarowanie. – No, mów, jak było – zrehabilitował się szybko. Uruchomił silnik i

włączył wycieraczki. – Jestem przyjęta – oznajmiła z zadowoleniem i wygodnie usadowiła się na fotelu. – To dobrze – rzekł. – Na pewno chcesz chodzić do tej szkoły? – Oczywiście. Dyrektor jest super i nie robił żadnych problemów, chociaż myślałam, że może być za późno. Podobno mają już komplet uczniów, ale dla mnie miejsce znalazł – opowiadała podekscytowana. – Pewnie będziesz sama z chłopakami – zgadł od razu i uśmiechnął się sztucznie. – No to co? – Spojrzała na jego niewyraźną minę i poklepała go po ramieniu. – Nie bój żaby, przecież wiesz, że jesteś dla mnie najważniejszy – zapewniła pośpiesznie. Dobrze wiedziała, co go gryzie, ale nie rozumiała, dlaczego tak bardzo obawia się jej nowych kolegów. Przecież Ula nie wyobrażała sobie, że mogłaby spotykać się z jakimś „dzieciakiem”. – Ale ty masz słownictwo! – Pokręcił głową i ostrożnie włączył się do ruchu. – Och, możesz zmienić zdanie, a wtedy powiesz mi: „Pa, pa, staruszku!” – Westchnął ciężko. – Chciałbyś? – Zaśmiała się głośno i przytuliła do jego boku. Czasami czuła się przy nim naprawdę szczęśliwa, zwłaszcza kiedy pozwalał jej na odrobinę radości, gdy sam przestawał być zasadniczy i drobiazgowy. Lubiła, kiedy cały dzień przeznaczał tylko dla niej, przestawał wtedy myśleć wyłącznie o sobie i stawał się człowiekiem. Potrafił się śmiać, a Ula mogła bez strachu opowiadać o swoich obawach, o tym, czym ją rani, co chciałaby zmienić. Te szczere rozmowy nie były częste, ale dodawały jej siły, napełniały spragnioną duszę dziewczyny

wiarą w ich szczęśliwą przyszłość, dodawały energii i radości. Tydzień przed rozpoczęciem roku szkolnego w technikum Ula miała już skompletowane wszystkie przybory, zeszyty i kilka książek. Musiała poczekać jeszcze na decyzję nauczycieli, bo podręczników było wiele i nie dało się przewidzieć, który akurat będzie wymagany. Roman wybrał dla niej plecak z jasnej skóry – był prześliczny, zawsze o takim marzyła, poza tym w szafie leżały nowe dżinsy, dwa wygodne swetry, a pod nią stały sportowe buty. Nie mogła za mocno spierać się o swoją nową garderobę, bo Roman uznał, że musi wyglądać skromnie i nie powinna prowokować chłopaków. Zabezpieczał się, jak potrafił. Z wyprzedzeniem starał się przewidzieć potencjalne zagrożenia, bo za nic w świecie nie chciał stracić młodej i naiwnej dziewczyny, którą mógł manipulować, jak tylko chciał. Doskonale wiedział, że drugiej tak oddanej nie znajdzie. Pozbyła się wstydu męczącego ją przez długi czas. Już nie czuła wstrętu i obrzydzenia, które pojawiały się na początku znajomości z Romanem, gdy wkradał się do jej hotelowego łóżka. Teraz, po kilku miesiącach, bez żenady kroczyła nago po mieszkaniu, kiedy kładła się spać i gdy nastawa! świt. Nie wstydziła się swojego ciała, nie bała się jasnego światła i chociaż gdzieś w głębi czuła czasami napady nieśmiałości, umiała nad tym panować. Uwielbiała momenty, kiedy leżeli obok siebie osnuci nieprzeniknioną ciemnością, a Roman delikatnie, samymi opuszkami palców pieścił jej plecy, kark i ramiona. Doskonale rozumiał potrzeby kobiet, potrafił więc spełniać pragnienia Uli. Po kilku albo nawet kilkunastu związkach, po wielu doświadczeniach wiedział, jak dawać i jak brać. Namiętna iskra miłości wypełniła niedostatki, które już

zniknęły. Pozostała czysta przyjemność i radość z bliskości ciał. Ula uważała, że Roman jest wyjątkowo przystojny i elegancki, zawsze chciała mieć przy sobie takiego faceta. Nie liczyła się jego metryka urodzenia, bo swoją energią, dynamizmem i świeżością umysłu mógł zaskoczyć niejednego nastolatka. Ponieważ był tak żwawy, nieraz musiała przyspieszać kroku, gdy on szedł swoim zwykłym tempem. Na dodatek zauważyła, że Roman wcale się nie męczy i ma świetną kondycję. Czy w takim wypadku mogła narzekać na jego wiek? Oczywiście, w znacznym stopniu do jego wigoru przyczyniała się ona sama. Nie chciał być starcem, nie chciał pokazać, że coś sprawia mu jakąkolwiek trudność. Najbardziej dokuczliwa była jego nieujarzmiona porywczość, ale mijała tak szybko, jak się pojawiała. – Możesz mi pomóc? – Roman przywołał ją do siebie, kiedy z wielką uwagą coś przepisywał. Stała cierpliwie obok niego i wodziła wzrokiem za końcówką długopisu, który wił się po kartce papieru i kreślił kolejne znaki. Wolała mu nie przerywać. Nie pytała, czego chce, dopóki sam nie zaczął wyjaśniać. – Mam dzisiaj wyjątkowo dużo pisania i mogłabyś trochę popracować ze mną. – Wiedziała, że to propozycja, której nie może odrzucić. Spojrzała na niego ze zdumieniem, bo po raz pierwszy chciał dopuścić ją do swoich tajnych papierów, leżących niemal wszędzie w równych kupkach. Musiała bardzo uważać, aby niczego przez przypadek nie zniszczyć i nie poprzekładać. Właściwie nawet się ucieszyła, bo i tak nie miała co robić, a poza tym wreszcie mogła dowiedzieć się, co tak absorbuje Romana każdego wieczoru. – Pomyślałem, że mogłabyś wypisywać deklaracje i kwestionariusze, a

ja zajmę się resztą – wyjaśnił pokrótce. Przesiadł się na czarny, lakierowany stołek, a ona zajęła jego miejsce na obrotowym krześle. Zapalona lampka biurowa doskonale oświetlała pole ich pracy. Przed nią stał pojemnik z kilkunastoma długopisami i ołówkami, obok zszywacz, pudełko spinaczy, klej, nożyczki i stos czystych, rozmaitych kartek powyrywanych z dużych zeszytów albo kupionych w gotowym pakiecie w sklepie papierniczym. – Co mam wpisywać? – zapytała entuzjastycznie. – Będę ci dyktował, tylko się nie pomyl! – dodał ostrzegawczo. W lewym górnym rogu zadrukowanej kartki widniało logo Fundacji My i Oni po Wojnie. Słyszała od Romana już wcześniej, że jest sekretarzem tego stowarzyszenia. Wpisała imię i nazwisko nieznanego jej człowieka, potem wszystkie dane osobowe i doznane krzywdy podczas drugiej wojny światowej, a na koniec... Na koniec Roman wziął wypisaną deklarację i po prostu się podpisał nie swoim nazwiskiem. – No, co? – Zauważył jej pytające spojrzenie. – Przecież nie będę jechał do faceta na drugi koniec Polski, żeby się podpisał. Trzeba jeszcze przepisać jego życiorys, bo w tym – pokazał zapisaną kartę – są same pierdoły i nikt za to nie da mu odszkodowania. Ludzie to imbecyle! – jęknął boleśnie. Jeszcze nie przyszło jej do głowy, że tak wygląda fałszowanie dokumentów, że strach prześladujący Romana od wielu tygodni, jest wynikiem jego pracy domowej. Zgodziła się z tym, że nie ma potrzeby jechać kilkaset kilometrów po to, aby zdobyć czyjś podpis. Nie myślała, że to przestępstwo, że robi źle. Wierzyła Romanowi i uważała, że nie pozwoliłby jej skrzywdzić, nie narażałby jej na niebezpieczeństwo. Z

ufnością wypełniała kolejne druki, wpisywała nowe nazwiska i nowe fakty, które Roman powoli dyktował. Dokumenty te nadawały wymienianym osobom status kombatanta, a wtedy należało im się odszkodowanie, wyższa emerytura, darmowe leki i wiele innych przywilejów. Kreśląc kolejne drukowane litery, była przekonana, że dane są prawdziwe, a wymieniane obozy koncentracyjne lub miejsca przymusowych robót są dobrze znane ludziom, których personalia widniały na komplecie dokumentów. Tragiczne przejścia i represje upoważniały starszych ludzi do bycia członkami Stowarzyszenia Ofiar Zbrodni Wojennych. Widziała ich zdjęcia, czytała smutne życiorysy, chociaż w niektórych nie było nawet wzmianki choćby o krótkim zniewoleniu przez okupanta. Nie wnikała w to. – Pamiętaj, że masz nikomu o tym nie mówić – ostrzegał, lecz nie próbował za wiele wyjaśniać. – Chyba nic złego nie robimy? – zapytała naiwnie, bo nie chciała dopuścić nawet myśli, że Roman wciąga ją w śmierdzące bagno. W bagno, z którego miała nigdy się już nie wygrzebać. Od tego dnia wspólne wieczory przy stosach papieru stały się rutynowym zajęciem. Kiedy próbowała wykręcić się od nudnych czynności, Roman zaczynał warczeć. Wypominał jej swój trud włożony w ich wspólne życie, wydane pieniądze, żądał wdzięczności. Od długiego pochylania się bolał ją kark, ale nie mogła się skarżyć. – Musisz wytrzymać – powtarzał jak nakręcony, gdy brakowało jej sił, a oczy piekły coraz bardziej. – Żeby mieć pieniądze, trzeba pracować, nie ma nic za darmo! Wmawiała sobie, że jest mu to winna, że powinna chociaż w ten sposób

zarabiać na siebie. Nie wiedziała, że jest perfidnie wykorzystywana i podstępnie oszukiwana. Nie chciała być wstrętnym pasożytem ani słuchać, że jest darmozjadem i nierobem. Po jakimś czasie zrozumiała, że gdyby odmówiła współpracy, Roman nie zawaha się jej wypędzić, przed czym ostrzegał ją nie wprost. Wystarczyły drobne aluzje, spojrzenia i gesty. Już była w potrzasku, już wplątała się w niewidzialne sidła wielkiej afery, chociaż jeszcze nie była tego świadoma. Powoli wyczuwała, że coś jest nie tak, że w powietrzu coś wisi, ale nie umiała tego nazwać. Irracjonalny lęk skryty w odległym zakamarku umysłu mącił spokój dziewczyny, jednak wystarczyło, że spojrzała na zapracowanego Romana, na jego skupioną twarz, a przestawała się bać. Był przy niej i nic nie mogło się stać. Już zrozumiała, że zajęcie Romana jest nielegalne, domyśliła się, że nie powinni tego robić, a kiedy nakazał jej zmieniać charakter pisma tak często, jak tylko może, wszystko stało się oczywiste. Nieświadomie wkroczyła na drogę przestępstwa, chwyciła rękę, która bez skrupułów ciągnęła ją w strefę mroku. Było za późno, ale mimo wszystko wierzyła, że Roman ochroni ją przed kłopotami, że on wie, co robi.

Całkowicie

na

niego

zdana,

nie

protestowała,

czuła

się

usprawiedliwiona, chociaż wyobraźnia tworzyła najczarniejsze projekcje przyszłości. Potrząsała głową, by o tym nie myśleć. Nieprzespane noce były czymś zupełnie normalnym. Nauczyła się pisać na maszynie, poznała wszystkie nazwy obozów koncentracyjnych, miejsca ciężkich robót i tragiczne losy wielu ludzi. Potrafiła kilkadziesiąt razy zmieniać pismo. Nie miała wyboru, bo Roman czuwał nad nią, pilnował na każdym kroku i... straszył. Nieraz słyszała w chwilach swego buntu, że

jeśli nie zrobi tego, co jej każe, będą musieli się pożegnać, a poza tym i tak już za wiele wiedziała, więc nie mogła tak po prostu odmówić. Bała się go coraz bardziej, ale paradoksalnie nadal bezgranicznie mu ufała. Podrabiała podpisy i była całkowicie bezwolna. Jak maszyna wypełniała

kolejne

strony,

nie

chciała

zastanawiać

się

nad

konsekwencjami. Nie miała dokąd uciekać, nie mogła tego zrobić. Roman dbał o szczegóły, dlatego każda kartka, na której był tworzony nowy życiorys, musiała być inna, każdy kolor wkładu do długopisu różnił się od poprzedniego, a pismo przybierało różne kształty – od drobnego maczku po koślawe kulfony niewprawnej ręki. Już teraz wiedziała, dlaczego często musiał wyjeżdżać, dlaczego spotykał tak wielu ludzi. Namawiał nowe ofiary, wabiąc je lepszym życiem, obiecywał duże pieniądze i gwarantował dyskrecję, potem odbierał odszkodowania, gdy wszystko było już załatwione. Nie robił tego z zaskoczenia, bo wcześniej umawiał się na taką zapłatę za swoją przysługę. Musiał jeździć po całym kraju i pozyskiwać nowych członków „prywatnego

stowarzyszenia

Romana”,

a

zarazem

członków

Stowarzyszenia Ofiar Zbrodni Wojennych. Nikt nie potrafił sprzeciwić się jego manipulacjom. Zawsze dostawał to, co chciał, umiał przekonać każdego do swoich racji, a z jego słów wynikało, że ma na uwadze tylko dobro swojego rozmówcy. Perfekcyjnie odnajdywał newralgiczne punkty, mamił i z ręką na sercu gwarantował uczciwość. Kłamiąc, patrzył prosto w oczy, zawsze wiedział, co powiedzieć, jak przekonać, jak wniknąć w drugą osobę i zawładnąć jej umysłem. Chwytał się każdego sposobu, byle dopiąć swego. Nie wahał się szantażować i straszyć, a z jego sideł nie było ucieczki. Potrafił być tak

przekonywający, że każdy tracił czujność. Miał w sobie jakąś wielką moc, znał ludzką psychikę, mówił to, co inni chcieli usłyszeć, okazywał zainteresowanie drugim człowiekiem, a kiedy mu się opłacało, bez oporów potrafił się poniżyć, płaszczyć i zgadzać na wszystko. Liczyły się pozory, dlatego zawsze elegancko wyglądał, dbał o najdrobniejsze szczegóły i ważył każde słowo. Powoli wysysał z człowieka jego życie, sens wszystkiego. Okręcał liną, która powoli zaciskała się na szyi każdego, kto go poznał, kto zaufał. Szkoła nie wpłynęła na wieczorne zwyczaje, Uli jedynie doszły nowe obowiązki. Z rana jadła śniadanie, które sama musiała przygotować, pędziła na lekcje, a po nich szybko robiła zakupy. Zmęczona, bez chwili odpoczynku, szykowała obiad – najczęściej ulubione danie Romana – sprzątała, wreszcie wyczerpana siadała przy biurku. Chciała jak najszybciej odrobić lekcje, by później coś uprać, przyrządzić kolację i zabrać się do „pracy”. Nie mogła liczyć na wyrozumiałość Romana ani zapomnieć o obowiązkach, nie mogła nie mieć czasu, nie powinna być zmęczona, bo cóż takiego robiła? Tego zdania był Roman i nie pomagały tłumaczenia, których już dawno zaniechała. Żyła w dwóch światach. Do południa była jedną z uczennic, mogła udawać nastolatkę, cieszyć się drobiazgami, wieczorem przeistaczała się w zmęczoną kobietę, ofiarną żonę, aż w końcu w fałszerkę, która fabrykuje kolejne nieprawdziwe ludzkie historie. W technikum była lubiana, nikt się nie domyślał, jak cierpi, nikt jej nie znał. Nie skarżyła się, dlatego mogła przez kilka godzin każdego dnia czuć się sobą. To miejsce było dla niej zapomnieniem, tajemnym azylem przed prawdziwym życiem, które powoli zaczynało ją przerastać. Była coraz

bardziej zagubiona i samotna. Nie potrafiła zaprzyjaźnić się z żadną z dziewczyn, które też nieszczególnie przejawiały chęci do bliższych z nią znajomości. Nie ubolewała nad tym, bo i tak nie znajdowała z nimi wspólnego języka. Przy koleżankach czuła się po prostu staro. Dzieliła je przepaść. Nie chodziła na imprezy, nie umawiała się na randki. Była inna, bardziej dorosła i już nie miała w sobie radości, jaką widziała u nowych znajomych. Czasami tylko tęskniła za kimś, kto zechciałby wysłuchać jej smutków, poradzić, pocieszyć, a w wolnym czasie wybrać się z nią na spacer lub zakupy. Była sama. Czuła się zwykłą gospodynią domową i tylko czasami, kiedy Roman miał dobry humor, zabierał ją do jakiegoś lokalu, na wycieczki, gdzie załatwiał kolejne sprawy albo chciał się nią pochwalić przed podstarzałymi kolegami. Raj Uli niepostrzeżenie przeistaczał się w piekielną zasadzkę, a jej guru stawał się bezlitosnym oprawcą. Telefon nie dawał za wygraną i dzwonił uparcie, dopóki nie podniosła słuchawki. Musiała zostawić rozpoczęte pranie – zwykle bardzo czasochłonne i męczące, bo nie miała pralki automatycznej. Tego dnia chciała jeszcze koniecznie posprzątać wszystko przed powrotem Romana, który właśnie postanowił założyć własną firmę. Z zapałem szukał odpowiedniego lokalu w centrum miasta, ale na razie nie zdradzał, co zamierza robić. – Cześć, to ja! Za jakąś godzinkę wpadnę ze Stefanem – oznajmił jednym zdaniem. – Przygotuj obiad dla trzech osób – dodał jeszcze, zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć i usłyszała brzęk odkładanej słuchawki. Jeszcze przez chwilę stała bez ruchu przy komodzie, na której

znajdował się telefon. Zupełnie ją zaskoczył, nie miała pojęcia, jajś wyrobi się ze wszystkim. Postanowiła zrezygnować z prania i wyskoczyć do pobliskiego sklepu po jeszcze jedno udko kurczaka. Zawsze gotowała dla siebie i dla Romana, więc nie mogła dłużej zwlekać. Szybko wcisnęła się w dżinsy, zarzuciła na siebie kurtkę i z plecakiem na ramieniu wybiegła z mieszkania. Po kilku minutach była z powrotem. Rozdygotana miotała się po maleńkiej kuchni w nadziei, że może zdąży. Ciągle coś wypadało jej z rąk. Niezgrabnie obrała ziemniaki, zrobiła surówkę z kapusty pekińskiej i pomidorów. Przyprawione mięso dusiło się na wolnym ogniu, więc zabrała się do porządków. Niespokojnie zerkała na budzik. Liczyła na to, że chociaż dzisiaj Roman powstrzyma się od złośliwych komentarzy i doceni jej starania. Pośpiesznie przebrała się w świeże ubranie, poprawiła makijaż, upięła włosy. Słyszała o Stefanie, ale jeszcze nie miała okazji go poznać, dlatego gdy mężczyźni weszli do mieszkania, od razu doszło do prezentacji. Starała się zrobić jak najlepsze wrażenie, aby Roman nie musiał się za nią wstydzić, dlatego usłużnie przeprosiła gościa, który siedział przy stole, i wycofała się do kuchni, by po chwili podać obiad. – Och, nie trzeba było! – Grubasek w średnim wieku, z zaczesaną na bok, mocno przerzedzoną, jasną grzywką, wpatrywał się w Ulę z wyraźnym zainteresowaniem. – To żaden problem – wyrwał się Roman, jakby sam musiał wszystko przygotować, Ula jednak nie przestając się uśmiechać, przytaknęła. – Muszę ci powiedzieć, że Ula jest znakomitą gospodynią. Na razie jeszcze się uczy gotować, ale obiad jest pyszny – wychwalał ją, jakby

nigdy inaczej nie myślał. Zaskoczył Ulę nagłymi pochlebstwami, z rosnącym zdziwieniem słuchała dalszych pochwał. – Bardzo szybko się uczy, jest bystra i zawsze się stara – nie przestawał perorować na jej temat, aż zaczęła się czerwienić, co jeszcze bardziej go rozochociło. Nie mogła uwierzyć w niespodziewaną przemianę. Chciała wierzyć, że nareszcie docenił jej wysiłki. – Nie myślałem, że masz taką śliczną dziewczynę – powiedział z uznaniem Stefan i sięgnął po kieliszek czerwonego wytrawnego wina. – A do tego mądrą – z dumą dodał Roman i wzniósł toast za dziewczynę. Znowu oblała się rumieńcem i z wdzięcznością na niego spojrzała. Nawet nie wiedział, jak bardzo tego potrzebowała, od jak dawna czekała na kilka życzliwych słów. Była niczym róża pustyni, okrywająca się zielenią tylko wtedy, gdy poczuje odrobinę wody, ale kiedy znowu robi się sucho, kuli drobne listki, traci kolor i usycha, chociaż nadal żyje. – Myślę, że powinnaś poznać moją żonę – stwierdził Stefan, ostrożnie odstawiając pusty kieliszek. – Doskonały pomysł – podchwycił Roman. – Siedzisz zawsze sama... Miałabyś koleżankę – przytaknął z zadowoleniem i po raz kolejny dolał wina. Nie lubiła alkoholu, dlatego grzecznie odmówiła, wymawiając się czekającą ją nauką. Jej też pomysł przypadł do gustu, bo stęskniła się za babskimi pogaduszkami. Nie liczyła na wielką przyjaźń, w zupełności zadowoliłaby ją zwykła znajomość. Ponieważ rozmowa zeszła na tematy, które jej nie interesowały, bo obaj postanowili omówić plany dotyczące nowego biura, Ula dyskretnie przeniosła się w drugi kąt pokoju, przycupnęła na łóżku i zaczęła

przeglądać szkolne zeszyty, co nie umknęło uwadze Stefana. – Tak, tak, cały czas siedzi w książkach. – Roman ubiegł pytanie znajomego, którego wciąż nazywał przyjacielem. Nie rozumiała jego zachowania, bo jeszcze niedawno powtarzał jej niemal do znudzenia, że wszyscy, których zna, to same hieny, a przyjaźń jest głupim wymysłem infantylnych naiwniaków. – Gratuluję ci, przyjacielu! – usłyszała głos Stefana i przez chwilę poczuła się niczym rasowe zwierzę prezentowane na wystawie. Roman był w wyjątkowo dobrym humorze. Zapewne dlatego, że Stefan nieustannie zachwycał się jego pomysłami i świetlanymi perspektywami wspólnego interesu, jakie on roztaczał przed „swoim przyjacielem”, który teraz bez przerwy przytakiwał i ze wszystkim się zgadzał. A Roman grał. – Wreszcie poszedł ten oszołom – parsknął Roman, gdy zamknął drzwi za gościem. – Wydawało mi się, że go lubisz, nawet nazywałeś go przyjacielem. – Ula zdziwiła się tak nagłą zmianą. – Oj, Ula, jeszcze wiele się musisz nauczyć. W biznesie trzeba umieć grać, udawać i przytakiwać, mówić to, co chce ktoś usłyszeć – wyjaśniał z taką miną, jakby mówił oczywistości. Przebrał się w szary, nieco zniszczony dres i zaczął sprzątać ze stołu. – Skoro go nie lubisz, po co chcesz z nim zakładać spółkę? – W takich sprawach nie ma nic do rzeczy, czy się kogoś lubi, czy nie. Trzeba patrzeć, czy będzie się miało pożytek z kogoś. – Najwyraźniej postanowił dać Uli kilka lekcji. – Zresztą on też zapewne tylko udaje. I wszystko gra. Naprawdę myślałaś, że to mój przyjaciel? – Zaśmiał się

gardłowo. – Obiecywać można zawsze i wszystko. Jak dobrze gadasz, ludzie wierzą. Liczy się tylko twój zysk. Dopóki ktoś ci jest potrzebny, trzeba być milutkim, a czasami nawet należy się płaszczyć przed kimś. Najważniejsze są efekty! – nie przerywał wykładu. Uwielbiał swoją przebiegłość i był z siebie dumny. Uważał, że jest najlepszy, że nikt nie potrafi manipulować innymi tak jak on. Po raz kolejny składał obietnice, których nie miał zamiaru spełnić. – Co ty jesteś taki blady? – zapytała wystraszona, kiedy Roman stanął w drzwiach. Miał na sobie granatowy płaszcz i czarny kapelusz, w dłoni trzymał mokry parasol. Od kilku dni lało jak z cebra, a za oknem szarówka jeszcze bardziej przygnębiała i zniechęcała do nawet najmniejszego wysiłku. Ula już nie spacerowała po parku, wolała patrzeć w telewizor albo czytać książki. – Właśnie dzisiaj zmarł mój przyjaciel – wystękał. – Opowiadałem ci o nim... Też zajmował się tym, co my – powiedział konspiracyjnym szeptem i powiesił na wieszaku płaszcz, potem zdjął buty. – No i co? – Nie rozumiała, skąd ten dramatyzm, bajka o przyjacielu jakoś nie była zbyt wiarygodna. – Jak to co? Muszę coś wymyślić, żeby zabrać z jego mieszkania dokumenty, potem zajmę się pogrzebem. – Usiadł ciężko na krześle. – Nie ma rodziny? – Znowu zabrała się do układania ubrań na półkach. – Mieszkał sam, chociaż właściwie wydaje mi się, że miał żonę – zastanawiał się na głos. – Co mu się stało? – Śmierć tego człowieka jakoś nie wywołała u niej szczególnych przeżyć. – Jeszcze nie wiadomo, chyba zawał...

Wydało jej się dziwne, że tak bardzo przejął się czyjąś śmiercią i chce uczestniczyć, właściwie organizować cały pogrzeb. Nie wierzył w Boga, nie przejmował się ludźmi i teraz nie mogła uwierzyć w jego metamorfozę. Coś musiało w tym być, postanowiła wszystko przemyśleć. – Mówiłem ci kiedyś o nim. W razie czego, powtarzam, w razie czego, gdyby kiedyś pytał ktoś z policji, masz mówić, że mnie nie znasz, tylko mieszkałaś właśnie z nim, z Jerzym Cernikiem. – O czym ty mówisz? – Z przestrachem patrzyła na Romana. – Wyjaśniam ci wszystko tak na wszelki wypadek – odparł uspokajająco, ale jakoś nie podziałało to na Ulę dobrze. Zastanawiała się, jak sobie to wyobrażał, skoro nawet nie znała faceta i nie widziała jego mieszkania. – Później wyjaśnię ci, jak mieszkał, gdzie, kim był i jak wyglądał – dodał po chwili, jakby czytał w myślach dziewczyny. W chorej głowie Romana powstawał następny niedorzeczny plan. Zapewne stwierdził, że śmierć znajomego może się jednak przydać. Westchnęła ciężko. „Co on jeszcze wymyśli?” – pomyślała zrezygnowana. Zupełnie nie rozumiała jego pomysłów. Był maniakalnym pedantem, wszędzie widział mordercze zarazki czyhające na jego życie. Każdego dnia uporczywie sprawdzał, czy nie ma kurzu, czy wiszą czyste ręczniki, czy pościel jest dobrze schowana. Na wieszakach wisiały jego ubrania w foliowych workach, a naczynia musiały być płukane w specjalnym, antybakteryjnym płynie. Nie mogła nic poradzić na tę jego fobię, dlatego przestrzegała zaleceń Romana, chociaż to uprzykrzało jej każdy dzień. Czasami, kiedy była sama, z nienawiścią i desperacją rzucała na podłogę ręczniki, jego ciuchy i z dziką satysfakcją

patrzyła na piętrzący się stosik „skażonych” rzeczy. Wystarczyło, że odkrył jakąś plamkę czy niedomytą szklankę, a zaraz urządzał piekielny pokaz, dawał upust swojej wariacji i niepohamowanej agresji. Rzucał wyzwiska, złorzeczył, skakał w furii jak pajac, obiecując zemstę nie tylko jej, ale wszystkim wokoło. W samotności wyła bezradnie w poduszkę, a zaczerwienione oczy ukrywała potem pod grubą warstwą pudru. Już z daleka potrafiła rozpoznać jego kroki, i zaczynała się bać. Sztywna, czekała na kolejne dowody swojego niedbalstwa, bo choćby nie wiadomo jak się starała, zawsze coś było nie tak. Po kolejnej awanturze znowu została sama. Bezsilnie opadła na łóżko, zapaliła papierosa. Była pewna, że Roman nie wróci szybko, myliła się. Stanęła przy oknie, aby dym nie roznosił się po pokoju, gdy nagle pod oknem znienacka wyrósł Roman. Czuła, że za chwilę zemdleje, że serce nie nadąży pompować wzburzonej krwi. Schowała niedopałek za doniczkę, ale nie wątpiła, że on wszystko widział. Nie potrafiła zapanować nad rozdygotanymi rękami. – Zapomniałem kluczyków do samochodu! – zawołał. – Rzuć mi je przez okno. Pośpiesznie dopadła do szuflady. Miała nadzieję, że nie dostrzegł jej z papierosem, cieszyła się niezmiernie, iż nie wszedł do mieszkania, bo wtedy na pewno poczułby zapach nikotyny. – Chyba widziałem dym – powiedział niepewnie, zanim odszedł z kluczykami. – Wydaje ci się, to na pewno żelazko – skłamała szybko. – Zaczęłam prasować – odkrzyknęła łamiącym się głosem.

Wrócił dopiero po północy. Cicho wszedł do pokoju, nie zapalając światła, i zaczął zdejmować ubranie. Świeciło się tylko w przedpokoju, więc Ula mogła dokładnie obserwować, co się dzieje. Zastanawiała się, czy nadal udawać, że śpi, przecież jeśli nie przygotuje Romanowi spóźnionej kolacji, kiedyś jej to wypomni i powie, że jest leniwa, że nie chce jej się dupy ruszyć, a on tak ciężko pracuje. – Zrobić ci coś do picia? – zapytała sennie. – Nie wstawaj, sam sobie coś przygotuję – powiedział dobrodusznie, ale nie dała się zmylić. Z ociąganiem przeszła do kuchni, zaparzyła ziółka, następnie wyjęła z lodówki przygotowane wcześniej kanapki. Nie pytała, gdzie był tak długo, bo nawet niespecjalnie ją to interesowało, a on nie zamierzał niczego wyjaśniać. – Na pewno jesteś zmęczony. – Postawiła przed mężczyzną kubek gorącego napoju i czule pogłaskała go po głowie. Tak bardzo brakowało jej odrobiny ciepła, szczerych rozmów i zrozumienia. – Zrobiłaś to, co ci kazałem? – Ostrożnie upił łyk naparu i włączył telewizor. – Oczywiście. – Od razu wstała, podeszła do biurka i podała mu plik zapisanych kartek. – Nie pomyliłaś się? – Spojrzał surowo. – Sprawdzałam, na pewno nie. Jak zawsze starała się być miła i uśmiechnięta, bo nie znosił, kiedy zaczynała się krzywić albo nie miała dobrego nastroju. Nie próbowała zadręczać go swoimi problemami, bo uważał, że powinna zawsze być zadowolona. Zamykała się przed nim coraz bardziej, oddalała się z każdym dniem i chociaż czasami próbowała coś zmienić, zawsze z

marnym skutkiem. Nie rozumiał jej, nawet nie chciał rozumieć. Tylko czasami wysilał się na odrobinę czułości, zawsze w nocy. Łapczywie spijała z jego ust dobre słowa. Wierzyła w nie coraz mniej, ale potrzebowała ich, jeśli nawet były kłamliwe. Wzięła pilota i zaczęła sprawdzać, co jest na innych kanałach. – Musisz tak pstrykać? Przełącz na jakieś wiadomości! – irytował się coraz bardziej. – Chciałabym posłuchać muzyki, poza tym na pewno o tej porze nie ma już programów informacyjnych – odrzekła spokojnie. – Sprawdź! – Przecież mówię ci, że nic nie ma – uparcie obstawała przy swoim. – Ty zawsze wiesz wszystko najlepiej – warknął z dezaprobatą i nie przestawał marudzić, aż w końcu doskoczył do niej i wyrwał z dłoni pilota. Wytrzeszczyła oczy ze zdziwienia. Zaskoczył ją nagłym atakiem. – Idziesz dzisiaj do domu na Żoliborz? – zapytała nieśmiało. Odkrył w telewizorze jakąś debatę polityczną i z zadowoleniem pochłaniał kolejną kanapkę, którą popijał głośnymi siorbnięciami. – Nie powinieneś iść do żony? – powtórzyła pytanie. Rano coś o tym wspominał, więc postanowiła mu przypomnieć, tym bardziej że byłoby jej to na rękę. – A więc to tak?! – ryknął nagle, nie zważając na późną porę i swoją ostrożność. – Jasne, najlepiej, żeby stary dziad wracał na stare śmieci i dał wolną rękę! – Pluł niedojedzoną kanapką na odległość dwóch metrów, więc musiała się odsunąć. Przerażona, patrzyła na jego wykrzywioną w upiornym grymasie twarz, nozdrza rozszerzyły mu się jak u rozjuszonego byka.

– Najlepiej, jakbym dał ci wolną rękę i tylko podrzucał kasę. – Jego krzyk przeszedł w syczenie, bo nagle zdał sobie sprawę, że hałasem może zaszkodzić sobie samemu. – To ja tyram całe dnie, nie dojadam, nie dosypiam... Po co mi to wszystko? Do czego ty mi jesteś potrzebna? – Patrzył na nią z pogardą. – Mówiłeś, że zawsze będziemy razem – wyszeptała przerażona i wybuchnęła płaczem. Nadal nie potrafiła wyobrazić sobie życia bez niego, samo myślenie o tym wywoływało atak mdłości i panikę. – Nie zamierzam mieszkać z gówniarą, która chce wycyckać starego frajera. Masz się spakować, jutro odwiozę cię do domu. – Rzucił w nią pilotem. – Teraz możesz sobie oglądać – zadrwił złośliwie. Potargane włosy falowały wokół jego głowy, przez co wyglądał jeszcze bardziej jak szaleniec. Zaczął zbierać się do wyjścia. – Przepraszam! – Dopadła drzwi, kiedy zamierzał je otworzyć. – Nie możesz wyjść, nie zostawiaj mnie. – Krztusiła się od płaczu i desperacko wczepiła się w jego ramię. – Zostaw mnie! – warknął ostrzegawczo. – Możesz mnie wyganiać, ale ja się stąd nie ruszę. Kocham cię, nie możesz się mnie tak po prostu pozbyć – mówiła coraz głośniej. – Jeszcze nie wiesz, co zrobiłaś, ale to już koniec! – Odepchnął ją z całej siły, aż się potknęła o dywan i upadła na podłogę. Została sama. Kręciło jej się w głowie, nie miała siły wstać, ale w końcu na kolanach dowlokła się do łóżka. Ula nie spała do rana i chociaż miasto budziło się do życia, nadal leżała nieruchomo, wpatrzona w niewidzialny punkt na ścianie. Czekała na Romana i wierzyła, że jak wróci, wszystko będzie dobrze. Wyobrażała już

sobie, jak ją przytula, kołysze w ramionach i leczy rany, które sam jej zadał. Przez całą noc gorąco modliła się do Boga. Błagała Go o pomoc, o ratunek, aby chociaż On jej nie opuszczał. Wierzyła, że jest, że patrzy na jej cierpienie i nie zapomniał o niej. Przed Nim nie musiała udawać, mogła wszystko powiedzieć, wyżalić się. Nie chodziła do kościoła, bo Roman zdecydował o tym za nią, ale nie mógł zabronić jej modlitw. Dla niego Bóg był ludzkim wymysłem, czystą abstrakcją, śmiał się w głos z tych, którzy myśleli inaczej. On miał swoje pieniądze, których pragnął ponad wszystko. Dla niego tylko forsa się liczyła. Bez żadnych wartości, bez zasad, żył pogrążony we własnym świecie. – Chodziłeś kiedyś do kościoła? – zapytała, gdy jeszcze mieszkała u Mazurków. – Po co? – zdziwił się niezmiernie. – Kler robi tym wszystkim naiwnym wodę z mózgu. – Do kościoła nie chodzi się dla księdza – próbowała go przekonać. – A dla kogo? Boga nie ma! – skwitował krótko. – Nieprawda – odparła stanowczo. – Nie bądź naiwna. – Zaśmiał się cynicznie. – Nie boisz się śmierci? – Nie, bo po śmierci nic nie ma. Umierasz i koniec. – Pstryknął palcami uniesionymi w górę. – Mylisz się. Ja wierzę, że jest Bóg, a po śmierci jeszcze coś jest, nie znikamy tak po prostu – mówiła poważnie. – Liczy się tylko życie tu, na ziemi. Wiara została stworzona po to, aby

na niej zarabiać! Wszystko sprowadzał do pieniędzy. Stawał się coraz śmieszniejszy. Koło ósmej usłyszała kroki pod drzwiami, a potem zgrzyt klucza. Roman wszedł do pokoju i jakby nic się nie stało, zaczął rozpakowywać zakupy. – Chciałem jeszcze kupić rogale, ale już nie było. – Spojrzał na Ulę z uśmiechem i pomaszerował do kuchni przygotowywać śniadanie. – Czemu jeszcze nie wstałaś? – zapytał zwyczajnie, choć nie czekał na odpowiedź. – Kupiłem ci coś – dodał tajemniczo. Na stole postawił jajecznicę i grzanki z miodem. Z dużej reklamówki wyjął spore tekturowe pudełko i wręczył jej uroczyście. Była zbyt oszołomiona, żeby cokolwiek powiedzieć. Zaledwie kilka godzin temu żądał, by wyniosła się z jego życia, a teraz zajadał śniadanie. Stała jak oniemiała z prezentem w ręku i nie mogła zdobyć się na nic więcej. – Nie rozpakujesz? Mam nadzieję, że będzie ci się podobać – zachęcał z wypchanymi policzkami. Najwyraźniej postanowił nie wracać do tego, co było, i liczył na to, że ona też już nie będzie rozpamiętywać wydarzenia. Kazał jej się cieszyć, przekupił serce Uli kolejnym prezentem. – Bardzo ładne – powiedziała smutnym, zmęczonym głosem, kiedy wyciągnęła z opakowania śliczną wieczorową sukienkę z czarnego atłasu. – Wiedziałem, że ci się spodoba – wyznał radośnie. – Przymierzysz później, teraz siadaj do stołu, bo wszystko wystygnie. – Złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie. Usiadła mu na kolanach, ale nadal nie wiedziała, co powiedzieć. – Co znowu? – zauważył, jak bardzo się zmieniła. – Widzisz, do czego

doprowadzasz? – Przytulił ją mocniej i pocałował w szyję. – Sama jesteś sobie winna – próbował się usprawiedliwiać i obarczyć ją winą za to, co się stało. Nikt nie wiedział, ile wysiłku i samozaparcia kosztował ją spokój. Wielkimi krokami zbliżały się święta. Czas spokoju, radości, wybaczania i odpoczynku, a Ula coraz bardziej uświadamiała sobie, że droga, którą wybrała, jest zła, że zaczyna błądzić i już nie wie, dokąd zmierza. Przez ostatnie miesiące Roman sukcesywnie robił jej pranie mózgu. Udowadniał, że bez niego nie istnieje. Była uzależniona od tego wariata, trzymał ją w brudnych łapskach, z których nie mogła się wyrwać. Straszył, że musi odejść, ale nie miał zamiaru oddawać jej wolności. Sprawdzał tylko, czy dobrze wykonał plan. Nie cieszyły jej przygotowania do świąt. Wolałaby zasnąć i obudzić się w zupełnie innym świecie, gdzie wszystko byłoby prostsze, piękniejsze i bardziej kolorowe. Z pamięci odgrzebywała cudowne, świąteczne chwile przesycone zapachem makowca, sernika, pachnące barszczykiem i pierogami z kapustą. Potrafiła przywołać niepowtarzalny nastrój, kiedy cała rodzina siedziała przy stole i wszyscy zachwycali się pieczonym karpiem. Matka doskonale gotowała, zawsze dbała, aby niczego nie brakowało, a o północy gromadnie maszerowali na pasterkę. Wtedy jeszcze wiele nie rozumiała, ale każdej zimy niecierpliwie czekała na te czarowne dni, na Mikołaja, za którego przebierała się sąsiadka czy ciotka. Ula od razu zgadywała, kto kryje się pod wielką brodą z waty, jednak grzecznie odmawiała paciorek, żeby potem dostać wymarzone prezenty. Nigdy nie zapomni chwili, kiedy rodzice postawili przed nią wielki wór, w którym

było mnóstwo zabawek: klocki, lalki, układanki i słodycze. Była tak szczęśliwa, że nie wiedziała w końcu, czym się bawić. Rozświetlone oczy wyszukiwały na dnie nowych rzeczy, którym nie było końca. Przypomniała też sobie, jak wielka wydawała jej się choinka, która teraz sięgała zaledwie do brody dziewczyny. Wpatrywała się z uwielbieniem w ojca, który na samym czubku drzewka doczepiał srebrną gwiazdę, a potem mnóstwo lampek. Pomagała jak mogła, czuła się potrzebna, ale te chwile minęły już bezpowrotnie. Zastanawiała się, jak teraz będzie wyglądać spotkanie z rodzicami. Dawno już nie była w domu, teraz miała pojawić się tam razem z Romanem. Rozmawiała z rodzicami przez telefon i nie mieli nic przeciwko temu, żeby we dwoje przyjechali w drugi dzień świąt. Tęskniła za nimi, bardzo chciała ich wreszcie zobaczyć po tak długim czasie, ale na samą myśl o tym dostawała skurczu żołądka. Rany były jeszcze zbyt świeże, ale Ula nie mogła czekać na następną okazję. Pomimo że Roman nie wierzył w Boga, z wielkim zapałem przygotowywał się do wigilijnej kolacji. Z samego rana przyniósł pieczonego karpia i karpia w galarecie z rodzynkami. Nie zapomniał też o niespodziance dla Uli. Tym razem obdarował ją wełnianymi getrami. – Pomyślałem, że przydadzą się, kiedy wyjedziemy w góry – wyjaśnił krótko, – W góry? – powtórzyła jak echo. Nigdy nie rozmawiali o takim wyjeździe. – Co się dziwisz? Może wyskoczymy na kilka dni i wypoczniemy. Dawno nie byliśmy nigdzie razem. – Stał przy choince i poprawiał gruby, srebrny łańcuch. – Ja też mam coś dla ciebie. – Z tajemniczą miną wysunęła szufladę

komody,

wyjęła

wąskie

pudełko

i

podała

je

Romanowi.

Jak

zniecierpliwione dziecko rozerwał szeleszczący papier i z błyszczącymi oczami wyciągnął bordowo-złoty długopis. – Cały czas coś piszesz, więc chyba ci się przyda... Objął ją z całej siły i zakręcił wokół siebie. Nie przypominała sobie, kiedy tak się śmiali, kiedy było tak cudownie. Zasiedli przy odświętnie zastawionym stole. Ula włożyła atłasową sukienkę, a Roman miał na sobie popielaty garnitur, błękitną koszulę i dopasowany do niej krawat. Wzięła do ręki opłatek, po który poszła kilka dni temu do kościoła. Dawno nie była w świątyni, dlatego kiedy udało jej się znaleźć miejsce w końcu prawej nawy, targały nią wyrzuty sumienia. Żałowała, że długo zwlekała, bo dopiero teraz uświadomiła sobie, że potrzebowała spotkania z Bogiem w takim miejscu. Ogarniał ją wstyd za własne zaniedbanie, ale czy miała być obłudna i modlić się żarliwie, jednocześnie żyjąc w grzechu? Była jednak pewna, że Bóg ją kocha, że chce ją widzieć u siebie, że czeka cierpliwie, aż Ula zrozumie. Zagubiona, zaszczuta, zrezygnowana, klęczała z pochyloną głową, a po policzkach potoczyły się gorące łzy. Dawno nie modliła się z taką gorliwością. Wypełniała ją jakaś nieokreślona moc, przeświadczenie, że jej życie ma cel, że ma coś do zrobienia, ale jeszcze nie nadszedł odpowiedni czas. Nigdy nie była tego równie pewna, jak właśnie teraz. Obecność w tym wyjątkowym miejscu dała jej dziwne poczucie bezpieczeństwa. Ulżyło jej, jakby czyjaś niewidzialna ręka zdjęła z serca dziewczyny wielki ciężar. Wiedziała, że kiedyś będzie lepiej, szczęście ją odnajdzie, tylko musi

poczekać. Walka dobra ze złem nadal trwała. Radosna, spokojna, z poczuciem spełnionego obowiązku położyła na stole biały opłatek, żeby podzielić się nim z Romanem. I teraz, kiedy stali naprzeciwko siebie, składając sobie życzenia w noc wigilijną, czuła, że znowu odzyskała nadzieję, że musi walczyć o siebie i o swoje szczęście. Miała nadzieję, że Roman będzie z nią, że wreszcie ocknie się z letargu, w którym tkwił zupełnie nieświadomy. Wszyscy bardzo się starali, aby drugi dzień świąt stał się czasem pojednania i wybaczenia. Rodzice z trudem znosili obecność Romana w swoim domu, ale ze wszystkich sił starali się nie psuć i tak dość napiętej atmosfery. Rozmowy przy zastawionym stole nie kleiły się, jednak jak zwykle Roman prężył się i napinał, żeby zabłysnąć i ostatecznie przekonać do siebie nieufnych rodziców. Nieustannie coś mówił, opowiadał, jaka wspaniała jest ich córka i jak bardzo się cieszy, że może jej dać wszystko, co posiada. Zapewniał, że liczy się dla niego tylko dobro Uli, że tak jak oni pragnie, by skończyła szkołę, potem studia, że kupi wielki dom i na pewno nie stanie jej się żadna krzywda. Dziewczyna siedziała z boku, uśmiechała się, uważnie obserwując zatroskane twarze matki i ojca, który znowu skrył się za nieprzeniknioną skorupą obojętności. Nie było już tak jak kiedyś. Czuła się obco, niczym gość, który wpadł tylko na chwilę i zaraz pojedzie. Już nie miała prawa do rodzinnych spraw, do kątów, które były jej dobrze znane. Teraz nieśmiało siedziała na swoim miejscu i nie miała odwagi wyjść nawet do kuchni, zajrzeć do lodówki, pogrzebać w już nie swoich szafkach. Roman znowu przywdział wyjściową maskę, zarezerwowaną dla tych, którzy go nie znali tak dobrze jak ona. Sypał dowcipami, zagadywał

Dorotę, przekomarzał się z Kubusiem i cały czas wychwalał doskonałą kuchnię uroczej gospodyni. Pomimo wszystko Ula w głębi duszy cieszyła się, że znowu może zobaczyć rodzinę, że mogła przyjechać do domu. Ciągle jednak wracało poczucie wielkiej straty, winy i niepewności. Bo czy miała prawo domagać się zrozumienia, skoro sama była zaślepiona człowiekiem, który ją upokarzał, a potem kłamał i udawał? Czuła, że ona też kłamie, może powinna wyznać im prawdę, ale nie miała odwagi. Nie po tym, co kazała im przeżywać. Zadała im tyle ran, tyle łez przez nią wylali, a teraz miała powiedzieć, że to na darmo, że chce wrócić, bo wcale nie jest tak, jak słyszą? Uznała, że już za późno, musi brnąć dalej przed siebie, w nieznanym kierunku, bez gwarancji na szczęście. Chociaż cieszyła się, widząc rodzinę, czuła ulgę, kiedy już wracali do Warszawy. Obawiała się tego spotkania i do samego końca nie była pewna, czy Roman nie wypali czegoś głupiego, ale zachowywał się nienagannie. Sprawiał wrażenie człowieka bez skazy, wręcz altruisty, którego jedynym celem jest uszczęśliwianie Uli i zapewnienie jej wygodnej przyszłości. Domyślała się, że Roman zrobił dobre wrażenie na rodzicach, zdobył ich zaufanie. Zdała sobie sprawę z tego, że bardzo potrzebuje rodziców, bardziej niż kiedyś. Miała ochotę przytulić się do matki, wyznać prawdę, ale jakaś niewidzialna bariera odgradzała dziewczynę od szczerości. Bała się odtrącenia, ośmieszenia, więc dusiła wszystko w sobie w nadziei, że może wcale nie jest tak źle, że niepotrzebnie wszystko wyolbrzymia. – Za kilka dni sylwester! – napomknęła, kiedy mknęli prawie pustą drogą. Zrobiło się ciemno i tylko nieliczne światła z naprzeciwka

oświetlały wnętrze samochodu. Ułożyła się wygodnie na fotelu i włączyła cichą muzykę. – Znowu zaczynasz marudzić? – mruknął z niezadowoleniem. – Już ci mówiłem, że chcę posiedzieć w domu. Poza tym to spory wydatek. – Po prostu wolałabym gdzieś wyjść. Wszyscy chodzą na jakieś imprezy – powiedziała z żalem. Miała nadzieję, że Roman gdzieś ją zabierze, że chociaż na jedną noc oderwie się od rzeczywistości, przeżyje prawdziwy bal. Poczuła się mocno zawiedziona. – Ja też bym dużo chciał. – Nerwowo manipulował przy skrzyni biegów. – Cieszę się, że odwiedziliśmy moich rodziców – postanowiła zmienić temat. Sprawa sylwestra była już przesądzona i na nic jej nalegania. – Ale dobrze, że mamy to już za sobą – odparł chłodno. – Muszę powiedzieć, że nie podobało mi się twoje zachowanie. – Spojrzał na nią kątem oka. Zupełnie nie wiedziała, o co mu chodzi. Ze wszystkich sił starała się sobie szybko przypomnieć, co takiego zrobiła, jednak nic nie przychodziło jej do głowy. – To znaczy?... – zapytała wystraszona. – Nie wiesz? Najpierw pokazałaś mi, gdzie mam usiąść, a potem bez przerwy mi przerywałaś. Traktowałaś mnie jak jakiegoś debila, nie zapominaj, że to ty jesteś tępym gamoniem – zaatakował niespodziewanie, co zupełnie zaskoczyło Ulę. – Chciałam tylko, abyś siedział przy mnie, i myślałam, że włączę się do rozmowy. Chciałam, żeby było jak najlepiej... – Za dużo myślisz i za dużo chcesz. – Był coraz bardziej rozjuszony. – Teraz wymyśliłaś sylwestra, a przecież mamy nóż na gardle. Policja

zaczęła węszyć. Chcesz nas wpakować do więzienia? Była coraz bardziej zaskoczona tym, co mówił, i nie mogła dopatrzyć się żadnego związku tych dwóch spraw, ale wolała się już nie odzywać. – Przecież mówiłeś, że nic złego się nie stanie – zaryzykowała po dłuższej chwili milczenia. – Dlatego musimy bardziej się pilnować, bo nie zamierzam gnić przez ciebie w pudle – straszył Ulę coraz bardziej. – Pamiętaj, co mówiłem. W razie czego, nie znasz mnie, mieszkałaś z Jerzym na Woli i on kazał ci pisać... Zresztą wszystko już powiedziałem, lepiej trzymaj się tego. – Ścisnął ją mocno za rękę, aż jęknęła. – Masz robić tak, jak ci każę, wtedy wszystko będzie dobrze. – Wybacz, jeśli nie jestem ideałem, jakiego byś chciał, zawsze jednak bardzo się staram i szkoda, że tego nie doceniasz – oznajmiła twardo. Nic nie odpowiedział, ale widać było, że ledwo się powstrzymuje od kolejnego ataku. – Za kilka tygodni trzeba poszukać innego mieszkania – powiedział Roman, kiedy szykowali się do snu. – Zastanawiam się, czy nie lepiej byłoby kupić coś na własność – Zrobisz, jak uważasz. – Nie zamierzała niczego doradzać. Uznała, że decyzję musi podjąć sam. – Nie wiem, co robić. Nie chcę nic na siebie kupować, bo ten stary kaszalot wywęszyłby, że mam gdzie mieszkać, i nici z podziału mieszkania – rozważał wszystkie za i przeciw. Właśnie był sylwester, za oknem słychać było wybuchy petard. Wypili po lampce szampana i na tym skończyło się świętowanie. Ula stwierdziła, że lepiej przespać tę noc, niż męczyć się niepotrzebnie, rozpamiętywać utracone marzenia i ubolewać nad marnym losem.

– Pomyślałem, że mógłbym kupić mieszkanie na ciebie... Zastanawiam się tylko, czy wtedy nie wystawisz mi rzeczy za drzwi – próbował żartować. – Jak możesz tak myśleć? – rzekła urażona i ostentacyjnie odwróciła się plecami. – Musisz mnie zrozumieć. Jesteś jeszcze bardzo młoda i sama nie możesz być siebie pewna... – Ale jestem – ucięła. – Mówisz, że mam ci wierzyć? – Szkoda, że nadal nie jesteś mnie pewny. Nie zamierzam cię do niczego namawiać. Przykro mi jednak, że nie widzisz we mnie prawdziwego przyjaciela. – Nie o to chodzi. Już nieraz życie dało mi kopa i dopóki jest dobrze, są piękne słowa, ale potem nikt nie ma skrupułów – zreflektował się szybko. – Zawsze będę z tobą. – Przytuliła się do Romana. Nagle wydal się taki zagubiony, nieszczęśliwy i samotny. Chciała, żeby miał tylko ją, by już nie wracał do przeszłości, by wiedział, że może jej zaufać. Pomyślała, że pod maską cynizmu, obłudy, nieufności i niechęci do innych ludzi, kryje się wrażliwy człowiek. Ktoś spragniony ciepła i miłości. Tak bardzo się myliła. Było już późno, kiedy Roman wysłał ją do centrum, gdzie przy dworcu mogła kserować brakujące druki. Miejsce im odpowiadało, bo dzięki samoobsłudze nikt nie widział, z czym klient przyszedł. Zapewniona anonimowość pozwalała na kopiowanie dosłownie wszystkiego, na dodatek punkt czynny był całą dobę. Szybko nauczyła się obsługiwać wielką elektroniczną maszynę. Swobodnie naciskała kolejne przyciski,

potem tylko płaciła przy długim kontuarze za liczbę odbitek. Czujnie zawsze wybierała maszynę stojącą w najdalszym kącie, aby w razie czego nikt nie dostrzegł wyskakujących, zadrukowanych kartek. Za każdym razem wracała tą samą drogą, gdzie każdej nocy znudzone prostytutki czekały na okazję. Niespokojna, szybkim krokiem kierowała się na przystanek tramwajowy i modliła się w duchu, aby nikt jej nie zaczepiał. – Jutro też będziesz kserować, bo zabrakło kwestionariuszy – oznajmił Roman, jak tylko wyłożyła na biurko stos kartek pachnących świeżym drukiem. – Szkoda, że nie powiedziałeś o tym wcześniej. – Zgrzana ściągnęła bluzkę i zaczesała włosy w koński ogon. – Na dzisiaj jeszcze wystarczy – stwierdził lakonicznie i zabrał się do dalszej pracy. – Aha, jeszcze skopiujesz kilkanaście gotowych dokumentów! – dodał władczym tonem. Zaraz po powrocie ze szkoły zapakowała do reklamówki przygotowane papiery. Na biurku leżała kartka od Romana z przypomnieniem, że ma jechać do punktu ksero. Wyrzuciła kartkę do kosza i chociaż była zmęczona, wolała nie zwlekać i mieć to już za sobą. O tej porze miasto wyglądało zupełnie inaczej. Już nie było wynędzniałych kobiet stojących pod hotelem Polonia. Teraz zapewne koczowały w bramach, gdzie popijały tanie wino i czekały na zmierzch. Za każdym razem, gdy Ula pomagała Romanowi, gdy wysyłał ją z dokumentami, czuła się jak żołnierz na polu walki. Sprawnie uporała się z zadaniem i po półgodzinie wracała ze sporym pakunkiem do mieszkania. Chciała wreszcie coś zjeść, odpocząć, a potem odrobić lekcje. Musiała jeszcze kupić bilet i gazetę dla Romana, więc przy kiosku na

chwilę położyła pakunek na półeczce i wyjęła portfel. Zadowolona, wsiadła do tramwaju, ale czegoś jej brakowało, ciągle w głowie tliła się myśl, że o czymś zapomniała. Spojrzała na czyjąś siatkę z zakupami i ogarnęło ją paniczne przerażenie. „O Boże!” – jęknęła żałośnie w duchu. Zrobiło jej się słabo. Zapomniała reklamówki z dokumentami! Oblał ją zimny pot, za wszelką cenę musiała odzyskać zgubę, stawką było jej życie. Jak tylko tramwaj zatrzymał się na przystanku, wyskoczyła pierwsza i ile tylko miała sił w nogach biegła przed siebie. Musiała zdążyć, odnaleźć pakunek, w przeciwnym razie Roman na pewno ją zabije. Nie miałaby po co wracać do mieszkania bez tych cholernych papierów. Całą drogę gorączkowo modliła się błagalnie o pomoc do Boga. „To już koniec, to już koniec!” – dźwięczało w jej głowie. Ludzie zaczęli się jej dziwnie przyglądać, kiedy zdyszana i cała czerwona na twarzy zatrzymała się przy kiosku. Nie dostrzegła znajomej torby, już jej nie było. Czuła, że za chwilę upadnie, zemdleje. Ostatkiem sił podeszła do okienka i nerwowo zaczęła tłumaczyć, co się stało. – A tak, tego pani szuka? – sprzedawczyni wyciągnęła spod lady szarą reklamówkę z firmowym logo. Ula miała ochotę wcisnąć się do środka przez okienko i mocno uściskać kobietę. Chciała skakać z radości, śmiać się i krzyczeć. Była uratowana. Mieszkanie, które pojechali oglądać, było czyste i zadbane, choć według Uli mniejsze od obecnego, ale mogło jej się tylko wydawać, bo duży pokój przepierzono gipsową, cienką ścianą i w ten sposób powstały dwa maleńkie pomieszczenia. Na szczęście w każdym z nich było okno. Przypomniała sobie obszerne biuro Romana, które wynajął w samym centrum, aby mieć gdzie zapraszać „interesantów”, siedzieć za wielkim

biurkiem i robić wrażenie. Jak zwykle chodziło tylko o grę pozorów, imponowanie wygodnym i przestronnym dwupokojowym mieszkaniem w najlepszej dzielnicy. Ula starała się ukryć rozczarowanie, jakie odmalowało się na jej twarzy. Widziała, jak bardzo Roman jest podekscytowany, z jakim entuzjazmem pokazuje jej wszystkie zakamarki, więc czy mogła wybrzydzać? Zwłaszcza że zdecydował się dokonać zakupu na jej nazwisko. Jakoś specjalnie się nie cieszyła z tego powodu. – No i jak? – Roman z błyskiem w oku czekał na zachwyt Uli. – Bardzo ładne. Bliżej centrum... – powiedziała dość lakonicznie i spojrzała przez okno. Przed nią wyrastał bliźniaczo podobny budynek, a obok wiła się niezbyt ruchliwa ulica wysadzana rozłożystymi drzewami. Był nawet park, a dalej kino Muranów i... Stołeczna Komenda Policji. To jednak dla Romana nie stanowiło na razie żadnego problemu. „Przecież najciemniej jest pod latarnią” – powtarzał później wiele razy. Następnego dnia spotkali się u notariusza z właścicielem mieszkania – panem w średnim wieku, przystojnym, dobrze zbudowanym i eleganckim. Szybko podpisał odpowiednie dokumenty. Oczywiście wszystko odbyło się bez wiedzy agencji, dzięki której otrzymali adres. Tak wyszło zdecydowanie taniej, bo właściciel nie musiał płacić prowizji, co było mu na rękę. Z wpisem do księgi wieczystej też nie było żadnego problemu, chociaż na załatwienie formalności stracili resztę dnia. Ula nagle stała się właścicielką mieszkania w centrum Warszawy, choć nie potrafiła się z tego cieszyć. Od jakiegoś czasu dokuczały jej skurcze oskrzeli. Kiedy zaczynała się denerwować, nie mogła oddychać, zaczynała się dusić. Łapczywie

nabierała powietrza w płuca jak ryba wyjęta z wody, lecz to nie pomagało. Ból w piersiach narastał, jakby za chwilę płuca miały eksplodować. Starała się nie wpadać w panikę, ale bała się. Pragnęła głębokiego oddechu, jednak on przychodził dopiero po kilku, niekiedy kilkunastu minutach, potem znowu wiązł w przedsionku gardła. Nie chciała mówić o tym Romanowi, bo ten zapewne winiłby tylko ją i papierosy, które czasami popalała. Krytykował Ulę ciągle, podobno chcąc ją nauczyć życia, a tymczasem zabierał jej każdą radość, każdy kolejny dzień. Jego wypaczone metody wychowawcze były dla niej udręką. Od dawna zastanawiała się nad każdym wypowiadanym słowem. Nie chciała mężczyzny niepotrzebnie denerwować, ale to i tak nie pomagało. Musiało być tak, jak on chciał. Ula nie miała prawa głosu, bo i tak nic nie wiedziała, nic nie umiała i nic nie znaczyła. To już nie przywiązanie, tylko niewola. Mogła coś kupić, gdy on tak zdecydował, jeść wtedy, kiedy on był głodny, spać, gdy on kładł się do łóżka. Jedynym miejscem, gdzie czuła się wolna, była szkoła. Tam nikt na nią nie krzyczał, nikt nie krytykował. Przez kilka godzin była zwykłą dziewczyną, za którą uganiali się chłopcy. Nauczyła się żyć chwilą, bo na przyszłość nie miała żadnych perspektyw. Nie snuła planów, pozbyła się marzeń. Każdą dobrą chwilę Roman niszczył w zarodku. Tylko czasami okazywał dobroć, a może po prostu jedynie udawał dobrego, ale to i tak coraz rzadziej. Przytulał ją w nocy, pieścił jak największy skarb, mówił, że rozumie. Potem znowu zamieniał się w potwora. Pierwsza sprawa rozwodowa tylko pogorszyła panującą w domu atmosferę, bo Gadowska postanowiła walczyć. Trybiki wielkiej maszyny ruszyły i zaczęło się wywlekanie wszystkich brudów małżeńskich. Ula też

dobrze wiedziała, że winę za rozpad tego związku w głównej mierze ponosi Roman, a ona sama była tylko ostatnim elementem, który położył kres ich udawanemu małżeństwu. Wcale nie czuła się odpowiedzialna i właściwie wyświadczyła przysługę kobiecie, której nawet nie znała. Oczywiście o wyjeździe w góry nie mogło już być mowy, skończyło się na czczym gadaniu Romana. Nie zamierzała się nawet dopytywać. Co jakiś czas Roman zabierał ją ze sobą, gdy wyjeżdżał do innego miasta, bo znowu miał coś do załatwienia. Nie zawsze jeździli samochodem. Gdy czekała ich długa droga, pakowali potrzebne rzeczy i wsiadali do pociągu. Z doniesień Romana zrozumiała, że policja zaczęła interesować się fundacją. Drżała na myśl, że któregoś dnia przyjdą do nich, ale nie mogła uciekać. Siedziała w tym po same uszy i nic nie mogła zrobić. Czekała biernie, bo i tak było jej wszystko jedno. Nawet chciała, żeby wszystko się skończyło. Chociaż się bała, miała przeświadczenie, że tak byłoby lepiej. – Musisz iść na kurs angielskiego – rzucił któregoś dnia. – Może będzie trzeba wyjechać za granicę, a wtedy... – Chcesz wyjeżdżać za granicę? Gdzie? – Właśnie skończyła odrabiać pracę domową z chemii. Zgasiła lampkę na biurku i odwróciła twarz w stronę Romana. Siedział na ciemnej, dwuosobowej kanapie przed otwartą, szarą teczką i układał w niej jakieś papierzyska. – Nigdy nic nie wiadomo, dlatego musisz wyrobić sobie paszport, i to jak najszybciej. – Nawet nie zaszczycił jej krótkim spojrzeniem, więc przeszła do kuchenki przygotować kolację. Sama nie wiedziała, czy podoba jej się kolejny pomysł Romana. Była ciekawa świata, ale nie aż tak, żeby potem nie mieć powrotu. W jakiś tydzień później zapisała się na przyśpieszony kurs

angielskiego. Nadchodziła pora próby i czas przetrwania. Ledwie się ze wszystkim wyrabiała, a wciąż dochodziły nowe obowiązki. Każdy dzień wyznaczał ten sam rytm – przed szóstą szykowała dla siebie i dla Romana śniadanie, potem biegła do technikum, a po lekcjach szybko robiła zakupy. Musiała przed kursem przygotować obiad, posprzątać, wstąpić do biura swojego tyrana z gorącym posiłkiem, bo przecież Roman był najważniejszy. Nieraz rezygnowała z jedzenia, bo akurat on przyjmował w swoim królestwie pieniactwa i oszolomstwa jednego z wielu „zaufanych przyjaciół”, a wtedy musiał się podzielić pysznym obiadkiem. Nigdy nie pytał, czy Ula jest głodna, czy wystarczyło dla niej. Zmęczona, wycieńczona ciągłą pracą, która i tak nie liczyła się dla mężczyzny, jechała na drugi koniec miasta, by pogłębiać wiedzę. Z trudem poznawała nowe słówka i obce zwroty. Myślami była zupełnie gdzie indziej i prawie na każdym spotkaniu z niecierpliwością czekała, aż miną te dwie godziny. Po powrocie czekały już na nią nowe pretensje Romana, nieodrobione lekcje i nieprzygotowana kolacja. Padała z nóg, ale dzielnie zmagała się z każdym dniem. Nie wiedziała, jak długo wytrzyma. Z głodu ssało ją w żołądku, miała zawroty głowy i bolały ją wszystkie mięśnie. Ataki duszności coraz bardziej się nasilały. – Co się dzieje? – Pokój spowity był mrokiem nocy, ale kątem oka dostrzegła siedzącą postać Romana, spowitą nikłym światłem ulicznej lampy. – Nic. – Próbowała zapanować nad nasilającymi się dusznościami, ale brakowało jej tchu. Dyszała przestraszona, jednak nie mogła pozwolić sobie na panikę. „Nie teraz!” – powtarzała w myślach.

– No, co ci jest? – Roman domagał się natychmiastowej odpowiedzi. – Czasami tak mam – odparła z udawaną obojętnością. – Musisz iść do lekarza – zawyrokował z wyraźną troską. – To na pewno przez te papierosiska. Popalasz, jak mnie nie ma? – rozpoczął przesłuchanie. – Nie – skłamała od razu. Denerwowała się coraz bardziej, a to dodatkowo przeszkadzało w normalnym oddychaniu. Miała ochotę wykrzyczeć mu, co naprawdę myśli. Powiedzieć, że to nie przez papierosy, tylko przez niego. Przez ciągle krzyki, kłótnie i ogromne wymagania, którym nigdy nie mogła sprostać. On, jak zawsze, był niewinny i tylko wszyscy wokoło – źli, beznadziejni, podli i podstępni – chcieli mu zaszkodzić i dokuczyć. Zawsze potrafił się usprawiedliwić, zrzucić winę na kogoś innego. Węszył spisek na każdym kroku i nawet ona była jedną z podejrzanych. Jego psychopatia przybierała na sile, ujawniała się, chociaż starał się zachować pozory. Nie wiedział, że jego przeżarty nienawiścią mózg zaczyna się sypać i niedomagać. Chore spojrzenie mężczyzny na otaczający świat odbijało się na ich wspólnym życiu. Jakimś cudem udało jej się zapanować nad zbyt płytkim oddechem i zapadła w niespokojny sen. Na początku marca znowu mogła odwiedzić rodziców, tym razem pojechała do domu sama, a przy okazji odebrała paszport. Wróciły wspomnienia, zwłaszcza te dobre. Tak strasznie tęskniła za zwykłą młodością, która przelatywała jej przez palce, którą traciła bezpowrotnie. Kubuś rósł jak na drożdżach, a Dorota szykowała się do egzaminów. Postanowiła zdawać do najlepszego liceum

w mieście. Nikt się temu nie dziwił, bo była najlepsza w klasie. Tak bardzo chciała znów być dzieckiem – małym szkrabem bez problemów, ale jej czas minął. Dorosłość, za którą kiedyś mogła wyrzec się wszystkiego, przygniatała swoim ciężarem, wciskała w ziemię i każdego dnia przypominała dziewczynie, jak wiele straciła. Zaraz po powrocie do Warszawy poszła do przychodni i chociaż była długa kolejka, postanowiła dowiedzieć się, co jej dolega. Prawie każdego dnia przez kilka godzin walczyła o każdy łyk powietrza. – Nerwica wegetatywna – orzekł stary i lekko przygarbiony lekarz. Patrzył na nią zza grubych okularów, jakby przez chwilę zastanawiał się, co przepisać. W końcu wypisał kilka recept na jakieś proszki, dodatkowo zalecił spokój, regularne posiłki i spacery, Ula jednak ratunek widziała tylko w tabletkach, o reszcie nie mogła nawet marzyć. – To mieszkanie jest już spalone – zawyrokował Roman, kiedy wrócił z biura. Zdjął buty i schował do szafki, potem powiesił jasny płaszcz na wieszaku w szafie. – Dlaczego? – Jeśli będziemy tu mieszkać, policja na pewno nas znajdzie. – Odgarnął z czoła niesforne kosmyki siwych włosów i rozłożył się na kanapie. – Chcesz sprzedać to mieszkanie? – Tak trzeba. – Znowu przeprowadzka? – jęknęła niezadowolona. Myślała, że wreszcie poczuje się stabilniej i pewniej. Jeszcze nawet nie zdążyła się przyzwyczaić do nowego miejsca, bo minęły zaledwie dwa miesiące, a już znowu musiała pakować wszystkie rzeczy. Przeszył ją zimny dreszcz,

słowo „policja” przynosiło strach i uwydatniało całą grozę życia z Romanem. – Chyba nie chcesz, żebym poszedł siedzieć? – Miał tego pewność, a pytanie było czysto retoryczne. Nie życzyła mu więzienia, ale nie miała nic przeciwko niezbyt długiemu rozstaniu, jednak nic nie odpowiedziała. – Poza tym obawiam się, że żona wynajęła prywatnego detektywa i w końcu wywęszy, że mam gdzie mieszkać, wtedy mogę zapomnieć o podziale mieszkania. Nie zostawię niczego temu staremu koczkodanowi! – Wymachiwał pięścią w powietrzu. Ula nie chciała całe życie uciekać przed policją, żoną, dłużnikami Romana i Bóg wie przed kim jeszcze, a właśnie na to się zanosiło. Nie wiedziała, że najgorsze dopiero przed nią. – Trzeba się tego pozbyć – powiedział Roman i omiótł wzrokiem mieszkanie. Do niedużej, czarnej torby zaczął pakować pieczątki, pliki dokumentów i wszystko, co mogłoby być dowodem jego, a właściwie ich przestępstwa. Jeszcze raz dla pewności przejrzał szuflady, potem wyniósł pakunek do samochodu. Mieli jechać za miasto i spalić zawartość ukrytej w bagażniku zdradzieckiej torby. Pół godziny później pędzili szeroką dwupasmówką, kierując się za Warszawę, gdzie rozpościerały się puste pola osnute bezksiężycową nocą i tylko w oddali majaczyły maleńkie światła dalekich domów. Wtem za sobą usłyszeli charakterystyczny dźwięk syreny policyjnej. Ula spojrzała do tyłu i dostrzegła radiowóz. Poczuła, jak serce podchodzi jej do gardła, a maleńkie kropelki potu staczają się po skroniach. „Czy to już?” – kołatało w jej głowie. Zerknęła na Romana, który jeszcze nie zdecydował, co zrobi.

Z całej siły ściskał kierownicę, aż zbielały mu kostki palców. Dziewczyna nie śmiała się odezwać ani jednym słowem. Nie mieli wyboru, ucieczka nie wchodziła w grę. Powoli zjechali na pobocze i w wielkim napięciu czekali na podchodzącego policjanta. – Dlaczego pan się nie zatrzymał? – Umundurowany facet bez pośpiechu sprawdzał dokumenty Romana, a po chwili wnikliwie zajrzał przez boczną szybę do wnętrza samochodu. – Nie wiem, o co chodzi. Dlaczego mnie zatrzymujecie? – Roman nawet teraz nie potrafił trzymać nerwów na wodzy i coraz bardziej podnosił głos. – Proszę się uspokoić. To rutynowa kontrola – wyjaśnił spokojnie policjant, jednak cały czas podejrzliwie spoglądał na pieniacza za kierownicą. – Wymusił pan pierwszeństwo przejazdu, do tego nie zatrzymał się pan na nasze żądanie – z wyraźną satysfakcją wyliczał przewinienia. – Nie widziałem żadnej policji na poboczu ani żadnego lizaka. – Roman podskakiwał niespokojnie na fotelu i gwałtownie wymachiwał rękami. – Nie chciał się pan zatrzymać i jeszcze trochę, a zaczęlibyśmy strzelać... Zapraszam pana do radiowozu. – Odsunął się od drzwi, czekając na Romana. – Przekroczył pan prędkość, i to znacznie – dodał, zanim oddalili się od samochodu. We wstecznym lusterku Ula widziała niewyraźnie zarysowane sylwetki trzech osób siedzących w granatowym wozie policyjnym.

Dostrzegała, że jedna postać bez przerwy wywija rękami; nie miała wątpliwości, że to Roman. Obawiała się, że swoim zachowaniem narobi sobie tylko kłopotów. Stało się dokładnie tak, jak przewidywała – kolegium i utrata prawa jazdy! – Na szczęście mam drugie prawko. – Roman był wściekły, choć udawał, że nie bardzo się przejął otrzymaną karą. – Nie myślisz chyba, że będę płacił? Odwołam się. – Gwałtownie skręcił w boczną, prawie niewidoczną dróżkę. Wysiedli z samochodu. Słyszała szum wody; domyśliła się, że w pobliżu musi płynąć jakaś rzeczka. Po chwili zapłonęło niewielkie ognisko, okalając migotliwą poświatą ich twarze. W oddali widać było światła przejeżdżających samochodów i ciemne plamy wysokich drzew. – Oby nikt nas nie zauważył – rzekł Roman konspiracyjnym szeptem, jakby obawiał się, że może go usłyszeć ktoś ukryty w ciemnościach. Przed wyruszeniem w drogę powrotną, mężczyzna kilka razy przejechał tylnym kołem po starej maszynie do pisania, na której przerabiał potrzebne dokumenty, a potem wszystko, co zostało z nieszczęsnego urządzenia, wrzucił do wody. Teresa Mazurek siedziała już w biurze, gdy Ula przyniosła Romanowi jeszcze gorący obiad. Nie spodziewała się tego spotkania, ale szczerze się ucieszyła. Czasami dzwoniła do Mazurków, ale przez ostatnie dwa miesiące nie miała z nimi kontaktu. Roman oczywiście znowu był w swoim żywiole. Tutaj mógł grać rolę ważnego przedsiębiorcy, kogoś, z kim każdy się liczył, a wielkie biurko jeszcze bardziej wzmagało wyczuwalny dystans.

Ulę śmieszyła ta zabawa, z której zupełnie nic nie wynikało. Organizował ważne spotkania, pisał kolejne biznesplany i na tym wszystko się kończyło. Wielcy „biznesmeni”, którzy przychodzili prawie każdego dnia, nie śmierdzieli groszem, ale mieli wielkie wizje wielkich przedsięwzięć. Roman bawił się nimi, obiecywał, rzucał swoje mądrości, lecz nie zamierzał nikomu niczego dawać za darmo. Czekał, aż będzie mógł wyrwać cokolwiek od innych. Po drodze do biura wyciągnęła z bankowego konta ponad osiemdziesiąt tysięcy złotych i wepchnęła je do plecaka. Tak kazał Roman, więc nie negowała dziwnej decyzji. Nie chciała myśleć, co by było, gdyby ktoś nagle ją zaatakował. Czuła się jednak na tyle pewnie wśród ludzi w centrum miasta, że spokojnym krokiem maszerowała w kierunku biura. Pewnie nikt nie pomyślał, że w zwykłym plecaku zamiast książek jest tyle pieniędzy. „Najciemniej jest przecież pod latarnią!” Niezbyt długo rozmawiała z Teresą, bo ta niebawem miała pociąg powrotny. Roman rozprawiał coś o samochodzie, który koniecznie chciał, fikcyjnie oczywiście, przepisać na Mazurków. Nietrudno było się domyśleć, że pomysł nie spodobał się Teresie, ale nie mieli wyboru. Już dawno wpadli w jego pułapkę, teraz przyszła pora zapłaty. Długi czas mamił i oplatał ich swoimi sidłami, wreszcie zażądał zwrotu długu. Oni też się go bali. Był jak modliszka, która odgryza głowę partnerowi, gdy osiągnie zamierzony cel. Udawał bezinteresowność, pomagał, kiedy widział w tym korzyści, podstępnie wkradał się w łaski upatrzonej ofiary, a potem znienacka bezwzględnie atakował. Nie dbał o sentymenty, nie obchodziły go cudze uczucia czy zaufanie. Liczył się tylko on – pan życia i śmierci

ludzi, którzy wierzyli w jego uczciwość i nieraz podpisywali dokumenty, jakie im podsuwał, a potem dowiadywali się, że to był wyrok na ich spokojne życie. Oczywiście Roman nadal zachowywał się kulturalnie i grzecznie, ale z miłym uśmiechem na twarzy zabierał kolejnej ofierze wiarę w ludzi. Nie krzyczał, nie straszył, tylko w wyrafinowany sposób delikatnie uświadamiał, co mogłoby się stać, gdyby Teresa nie wyraziła zgody. Tak łatwo można było zgubić przy nim ostrożność. Wystarczyła chwila nieuwagi albo zwykła naiwność. Rozpoczęły się przesłuchania. Teresa zadzwoniła po kilku tygodniach i mocno wystraszona czekała na porady Romana. Ona i Wiktor otrzymali wezwanie na komendę i kobieta chciała się dowiedzieć, co powinna mówić, jak ratować skórę. Po długich, telefonicznych instrukcjach znowu umówili się na spotkanie w Warszawie, łecz tym razem Ula mogła wreszcie porozmawiać z Teresą, która skorzystała z zaproszenia. We dwie siedziały w ciasnym mieszkanku na Muranowie, gdy w tym samym czasie Roman zwyczajowo przebywał w biurze. Zawór milczenia puścił. Ula zaczęła opowiadać, jak bardzo jest jej ciężko, w jaki sposób Roman ją traktuje. Skarżyła się na swoje smutki, na utratę nadziei. Podświadomie czuła, że może wyznać wszystko starszej kobiecie, która uważnie jej słuchała. Wiedziała, że Teresa nie będzie jej potępiać, że jest po jej stronie. – Dlaczego nie wrócisz do domu? – zapytała zwyczajnie. – Nie mogę. Teraz, kiedy policja siedzi nam na karku... kiedy obiecałam Romanowi, że zawsze z nim będę... kiedy odeszłam z domu,

myśląc, że nie mam powrotu... – bez większego przekonania wyliczała kolejne argumenty. – Ty też wypisywałaś dokumenty? – Tak. Któregoś wieczoru kazał mi usiąść przy biurku, a potem już nie mogłam przestać. Na początku nie wiedziałam, że to fałszerstwo, bo przecież opowiadał o pracy w fundacji jako o zwyczajnym zajęciu... – Upiła łyk gorącej herbaty i zjadła kawałek ciasta. – W razie czego, ty się do niczego nie przyznawaj. Wykorzystał twoją naiwność... Jak nas wszystkich zresztą... – Teresa dodała po chwili zastanowienia i też sięgnęła po kawałek strucli. – Boję się, że mogą mnie zamknąć, oskarżyć o współudział, wtedy nawet nie skończę szkoły. – Na razie nie myśl o tym, zacznij odkładać jakieś pieniądze w tajemnicy przed Romanem. – Chyba nie da rady. Kontroluje wszystkie wydatki, rozlicza mnie z kasy, jaką mi daje, i pilnuje – powiedziała rozgoryczona dziewczyna. – Żeby chociaż doceniał moje starania. – Ciężko westchnęła. – Myślę, że on to widzi, cieszy się, bo ma piękną i młodą dziewczynę, ale boi się ciebie chwalić, bo obrośniesz w piórka i odejdziesz – Teresa pocieszała ją, jak tylko potrafiła. Wieczorem pojawił się zadowolony Roman i od razu z przejęciem zaczął wypytywać, jak było na przesłuchaniu. Chciał znać każdy szczegół, każde pytanie, na które Teresa odpowiadała na policji. Na razie nie wspominał o samochodzie, bo w jego umyśle kiełkował nowy plan. Właścicielem samochodu miał być dziadek Uli, który chorował na zaniki pamięci. Ale wedle Romana najbardziej nadawał się do kolejnego

szwindlu. Nieświadomy niczego staruszek siedzący na łóżku, posłusznie podpisał podsunięty druczek i zaraz położył się spać. Nie rozumiał, co się dzieje, i tylko patrzył pustym wzrokiem na Romana, który pomagał mu zakreślać kolejne litery. Jak zawsze, Roman przed rodzicami Uli wdzięczył się i wydawał się po prostu doskonały. Zachwycał się umiejętnościami małego Kuby i świetnymi wynikami w nauce dorastającej Doroty, która zaczynała patrzeć na Romana przychylnym okiem. Starał się zaskarbić sobie ich bezgraniczne zaufanie, przekonać do swoich racji w zamian za szczęście córki. – Chcielibyśmy osiedlić się gdzieś w pobliżu. – Roman spojrzał na Ulę z fałszywym uśmiechem, gdy zasiedli do niedzielnego obiadu. Jeszcze bardziej starał się utwierdzić rodziców Uli w przekonaniu, że będzie miała wszystko, nawet wielki dom. Opowiadał to, co chcieli usłyszeć, bez zamiaru zrealizowania obietnic. – Oglądaliście już coś? – Ojciec się ożywił. – Jeszcze nie, ale moglibyśmy się teraz przejechać i zobaczyć parę miejsc – zaproponował Roman. – Mamy fantastyczną pogodę, więc skoro już tu jesteśmy... – Patrzył wyczekująco na ojca Uli. – Mogę pokazać wam nowe osiedla. – Świetnie. – Roman oparł dłonie na kolanach i wstał. W ciągu kilku godzin objechali prawie całe miasto. Oglądali też gotowe domki wystawione na sprzedaż, ale Roman wybrzydzał i szukał czegoś innego, chociaż tak naprawdę grał na zwłokę i pewnie zaśmiewał się w myślach z naiwności prostych ludzi.

Ulę dopadła nagła potrzeba „złapania dymka”, więc wyciągnęła worek śmieci z kosza i wyszła z mieszkania. Czasami tak robiła. Szybko wypalała pół papierosa, a potem pakowała do buzi kilka miętowych gum do żucia. Tak się stało i tym razem. Było już ciemno, podwórka nie oświetlała żadna lampa, więc wolno kroczyła w stronę klatki schodowej. Otaczał ją gęsty mrok, który rozdzierał żar papierosa. Nie miała pojęcia, że Roman bacznie ją obserwuje z okna klatki schodowej. – Po to więc wychodzisz wieczorami z mieszkania? Spacerek, śmieci... – usłyszała już w progu drwiący głos. Mówił spokojnie, co było złym znakiem. Przestraszona usiadła naprzeciwko swego pana. Nie miała nic na swoją obronę, – Skoro tak, myślę, że spakujesz się dzisiaj, to moja ostateczna decyzja. Nie mogę ci już wierzyć – perorował bez jakichkolwiek emocji. Uważnie się przyglądał dziewczynie, jakby chciał znaleźć na jej twarzy potwierdzenie, że wystarczająco ją przestraszył, że jego słowa odnoszą pożądany efekt. Z pobladłą twarzą wstała i bez słowa poszła do łazienki. Z kranu popłynął strumień gorącej wody. Niech Roman myśli, że się myje. Bezwiednie sięgnęła do szafki, gdzie stały przybory do golenia, po czym wyjęła z pudełeczka żyletkę. Już wiedziała, co powinna zrobić. Wielka determinacja, nad którą nie mogła już panować, ogarnęła jej myśli. Usiadła na stołku koło umywalki i szybkim, zdecydowanym ruchem przesunęła ostrzem po przegubie lewej ręki. Nie bolało. Woda spłukiwała płynącą krew. Bezmyślnie patrzyła na czerwone strumyczki. Po chwili bez większego wahania przecięła drugi przegub. Było jej wszystko jedno.

Czekała na zapomnienie, tylko to miało znaczenie. Zastanawiała się, czemu przez głowę nie przelatuje jej cale życie. Zawsze słyszała, że tuż przed końcem wiele się przypomina, a przeszłość mknie pod powiekami w szaleńczym tempie. Lekko wzruszyła ramieniem. Była coraz słabsza. Przed oczami pojawiły się maleńkie, uciekające czarne plamki. Poczuła zawroty głowy i nasilające się nudności. Senność wkradała się w jej umysł, lecz nagle pojawił się paniczny strach. Co potem? Chciała tylko skończyć swoje zasrane życie, a teraz znowu dziwne pragnienie bycia pojawiło się w jej sercu i głośnym krzykiem nawoływało do powrotu. Zaczęła drżeć, z trudem podeszła do szafki, wyciągnęła dwa elastyczne bandaże. Nogi Uli się uginały jak z plasteliny, bała się, że lada chwila upadnie. Mocno obwiązała nadgarstki grubą warstwą opatrunku i naciągnęła na dłonie długie rękawy bawełnianej piżamy. Nie chciała, żeby Roman wiedział. Wyszła, jakby nic się nie stało, tylko musiała się położyć. Osłabiona, ledwo dotarła do łóżka. Pragnęła odpocząć i zasnąć. – Bardzo mnie zdenerwowałaś – odezwał się Roman, kiedy położył się obok niej. Z pewnością siebie stwierdził, że znowu przeholował, może nie powinien wygadywać tych potwornych słów. Delikatnie i niepewnie gładził jej plecy, a ustami muskał szyję. Poczuła wstręt do siebie, że nie wytrwała do końca. Leżała nieruchomo i czekała, aż przestanie. – Mam się jutro wyprowadzić? – zapytała przez zaciśnięte gardło. – Oczywiście, że nie. Doprowadzasz mnie do tego, że muszę wygadywać takie rzeczy, a przecież kocham cię i chcę, żebyś była ze mną zawsze. Tłumaczę sobie, że jesteś młoda, jeszcze wiele musisz się nauczyć, ale staraj się bardziej. W domu chcę mieć spokój. Wystarczy, że

w biurze mam pełno spraw na głowie – tłumaczył cierpliwie. – Ja naprawdę się staram. Nie chcę cię denerwować i nie chcę, żebyś mnie wyganiał. Nawet nie wiesz, jak bardzo mnie ranisz – wyszeptała zduszonym

głosem.

–

Chcę

ci

pomagać,

ale

wiecznie

jesteś

niezadowolony. Nie mogę być ideałem, bo nikt nim nie jest, więc dlaczego nie dostrzegasz tego, co robię dobrze? – zapytała z wyrzutem. – No, chodź do mnie. Odwróć się. – Chwycił ją za nadgarstek. Syknęła, bo pocięta skóra piekła boleśnie. – A to co znowu? – Wymacał zabandażowaną rękę, potem szybko sprawdził drugą. – Ulka, co ty wyprawiasz? – powiedział przerażony i zerwał się z łóżka na równe nogi, a następnie zapalił światło. – Pokaż ręce! – rozkazał tonem nieznoszącym sprzeciwu. – To nic takiego... – Nic takiego, nic takiego? – powtarzał zdenerwowany. – Coś ty chciała zrobić?! – lamentował coraz głośniej. Usiadł obok niej i mocno przytulił. Zaczęła płakać. Wreszcie poczuła ulgę. – Po co jedziesz do Bielska? – zapytała przy kolacji, kiedy zajadali kanapki i popijali ogórkowy koktajl. Nie chciała denerwować Romana, ale nie mogła znieść myśli, że zamiast niej zabiera ze sobą znajomych. – Mam sprawę do załatwienia – odparł wymijająco i włączył telewizor. – Jaką? – nie dawała za wygraną. – Janik ma dla mnie jakieś dokumenty. Wiesz który. Prowadzi kancelarię adwokacką, no i jest prezesem stowarzyszenia. Coś się zaczyna sypać, koniecznie muszę z nim pogadać, a przez telefon o takich sprawach się nie rozmawia.

– Kto jedzie z tobą? – Andrzej i Zygmunt ze swoją panią. – Jaki Zygmunt? – Poznałaś go kiedyś w biurze. Jasne włosy, ogorzała twarz, dobrze zbudowany. Jest marynarzem... – Mówiłeś, że spiskuje z twoją żoną i między innymi dlatego musimy sprzedać to mieszkanie – drążyła temat. – To też prawda, ale nie chcę, żeby czegoś się domyślał. Muszę sprawdzić, co knuje. – Ja też chciałabym jechać. – Ale nie ma miejsca. – Rozłożył bezradnie ręce i zajął się następną kanapką. Powoli ogarniała ją coraz większa wściekłość. Nie chciała się rozpłakać, jednak czuła, że dłużej nie wytrzyma. Nie mogła znieść myśli, że dla niej zabrakło miejsca; wszyscy jadą na wycieczkę i będą się dobrze bawić, a ona sama zostanie w tym cholernym mieszkaniu. – Przy okazji zobaczę jakieś mieszkania, a może trafi się jakiś ładny domek dla nas. Obok biura Janika jest biuro nieruchomości, więc... – Ale ja też chcę jechać, rozejrzeć się razem z tobą. Myślałam, że wszystko się zmieni, że będziesz się ze mną liczył i będę dla ciebie najważniejsza – przerwała mu rozżalona. – Nie bądź dzieckiem. Czasami nie mogę zabierać cię ze sobą. – Proszę. – Przylgnęła do niego i objęła za szyję. – Nie! – Odsunął ją od siebie i zajął się oglądaniem telewizji. Prychnęła kąśliwie i ostentacyjnie wyszła do drugiego pokoju. Już wiedziała, że chcą sobie zrobić imprezę bez takiej gówniary jak ona, że nie pasuje do tego towarzystwa.

Utknęła pośrodku dwóch światów, do żadnego z nich nie należąc. Kręciło jej się w głowie, ale to było nadzwyczaj przyjemne. Zewsząd otaczała ją ciemność, którą rozpraszały tylko nikłe światła ulicznych latarni, wpadające przez okno. Głucha cisza przypominała, że jest całkiem sama, przez dwa dni może korzystać z wolności. Ale nie umiała. Jak małe dziecko pozostawione z nową zabawką, tak ona siedziała w domu kompletnie pijana i czekała na powrót Romana. Nie potrafiła odnaleźć chwilowej swobody i cieszyć się z niej. Może gdyby kogoś poznała, gdyby miała kogoś w tym wielkim mieście, byłoby inaczej, a tak... Kupiła pół litra wódki i postanowiła się upić. Przez prawie dwie godziny siedziała na kanapie przy włączonym telewizorze i co kilka minut przechylała niepełny kieliszek czystego alkoholu. Na zmianę śmiała się, to znowu płakała, i chociaż była pijana, wiedziała aż za dobrze, jak głupio i żałośnie musi wyglądać. Machnęła tylko ręką i dopiła resztkę mocnego trunku. Obudziła się tuż przed południem, czuła się okropnie. Ogromne pragnienie wysuszyło język niemal na wiór, a ból głowy świdrował jej mózg niemal na wskroś. Jęknęła bezgłośnie i poczłapała do łazienki. Nie miała najmniejszej ochoty gotować czy sprzątać. Postanowiła nie robić nic i cały dzień przechodzić w piżamie. Właśnie miała wziąć prysznic, kiedy zadzwonił telefon. Bez pośpiechu podeszła do aparatu i podniosła słuchawkę. – Cześć, jestem jeszcze w Bielsku. Wspaniała pogoda, naprawdę szkoda, że cię tu nie ma – Roman wyrzucał kolejne słowa z takim impetem, że nie mogła nic wtrącić, a chciała wykrzyczeć, że nie ma ochoty z nim gadać i niech go diabli wezmą. – Właśnie jesteśmy w restauracji, po obiedzie obejrzę jakieś

mieszkania. – Jego entuzjazm nie udzielał się Uli nawet w najmniejszym procencie. – Fajnie – mruknęła niewyraźnie. – Co ty taka dziwna? Nie cieszysz się, że dzwonię? – Śmiał się przez telefon. Bawił się jej rozczarowaniem i nawet tego nie ukrywał. – Cieszę się. – Chciała popsuć mu humor i dlatego nie zamierzała specjalnie się wysilać. – Wychodziłaś wczoraj gdzieś na imprezę? No, przyznaj się! – żartował dalej, chociaż w jego głosie dało się wyczuć nutkę niepewności. – Może... – odpowiedziała tajemniczo. Miała nadzieję, że wreszcie przestanie być taki rozbawiony. – To powiedz, jak spędziłaś czas beze mnie – nie spuszczał z tonu. – Nie narzekam. Dzisiaj umówiłam się z koleżanką, a potem wyskoczę na zakupy – kłamała z satysfakcją. Chciała, by wiedział, że się świetnie bawi i doskonale sobie radzi sama. – Chyba ktoś cię woła – dodała, słysząc w tle kobiecy głos wołający Romana. – To żona Zygmunta. Czekają na mnie przy stole, będę kończył. – No to cześć. – Musiała pierwsza przerwać rozmowę i z zadowoleniem stwierdziła, że udało się. Po długich poszukiwaniach wreszcie mieszkanie zostało sprzedane. Nie było to wcale proste, bo Roman postanowił zarobić i żądał od potencjalnych nabywców znacznie większej kwoty niż ta, za którą kupił mieszkanko. Na szczęście kupiec zbytnio nie wykłócał się o cenę. Zależało mu przede wszystkim na lokalizacji, która – jakkolwiek na to patrzeć – była po prostu doskonała. Centrum, wszędzie blisko i cicha, spokojna okolica, porośnięta teraz zielonymi drzewami. Uli szkoda było opuszczać

miejsce, do którego przez kilka ostatnich miesięcy przywykła, a nawet polubiła. Znowu zaczęła się gorączkowa przeprowadzka, co za tym idzie, pakowanie wszystkiego do foliowych worków i tekturowych pudeł. Roman przychodził wieczorem i ładował przygotowane pakunki do samochodu. Nadal całymi dniami siedział w biurze i pewnie nic nie robił, ale Ula w to nie wnikała. Ciekawa była, jak wygląda nowe mieszkanie, które mieściło się na Pradze Południe. Na razie jakoś nie miała okazji tam pojechać, bo Roman wiecznie był zajęty, a jak przewoził ich graty, to znowu nie było miejsca dla niej. – Musisz być bardzo ostrożna, nikomu nie otwieraj drzwi – przypominał za każdym razem, kiedy wychodził. – A co się dzieje? – zapytała niespokojnie. W głosie Romana wyczuwała dziwny lęk i narastającą nerwowość. – Może nic, ale lepiej, żebyś była czujna. Nie chciałbym, by ktoś cię porwał... – Co ty opowiadasz? – Teraz już naprawdę była przerażona. – Nie ma co wpadać w panikę, ale jak się ma pieniądze, ma się i wrogów, a słyszałem, że robi się nieciekawie Trzy dni trwała przeprowadzka, której Ula miała powyżej uszu. Nienawidziła takich zmian, coraz bardziej brakowało jej stabilności, a ostatnio i poczucia bezpieczeństwa. Co prawda, nie wpadała w panikę, od czasu do czasu jednak badawczo rozglądała się wkoło, gdy maszerowała do szkoły lub z niej wracała. Tym razem mieszkanie było znacznie większe od poprzednich. Chociaż nadal była to kawalerka, po raz pierwszy Ula mogła cieszyć się widną i

dużą kuchnią. Z zaciekawieniem przechadzała się po przestronnym pokoju, w którym stał niewielki segment, a we wnęce łóżko. Od razu dostrzegła, że oba okna wychodzą na północ, w mieszkaniu panował ponury mrok, ale przynajmniej był spory balkon, z którego rozpościerał się widok na kolejny, szaro-brudny blok i wierzchołki kilku rozłożystych drzew – to mieszkanie mieściło się na czwartym piętrze. – Szkoda, że nie ma windy – ubolewał Roman. – No, ale tu jest niezbyt drogo, i spokojna okolica. Co prawda, będziesz miała dalej do technikum, ale przystanek tramwajowy jest całkiem blisko – głośno odpowiadał na jeszcze niezadane pytania. – Trochę ciemno. – Nie ma co marudzić, wcale nie jest łatwo znaleźć dobre mieszkanie za normalną cenę, poza tym za trzy miesiące znajdziemy coś lepszego. Przynajmniej nikt nas tu nie zna. – Wyszedł na balkon i stanął tak, aby nie dotknąć brudnej, upaćkanej przez gołębie zardzewiałej barierki. Ulę

ogarniało

coraz

większe

przygnębienie.

Znowu

musiała

przyzwyczajać się do nowych ścieżek, sklepów, przystanków i nieznanych ludzi tylko po to, aby za jakiś czas wszystko przekreślić i pędzić gdzieś przed siebie. Przestawała wierzyć w niesamowite historie, jakie słyszała od Romana. Nadal chodziła do szkoły i nie zauważyła, żeby ktoś ją śledził. Pomyślała, że to tylko jego bujna wyobraźnia i skłonności do fantazjowania. Nieraz przekonała się, jak niewiele jest prawdy w jego słowach i jak bardzo lubił ubarwiać historie, udawać kogoś innego i zmyślać. „Za dużo Jamesa Bonda!” – pomyślała z drwiącym uśmieszkiem, kiedy rozpakowywała zakupy i zaczynała szykować obiad.

Roman nie rozkładał się już przy biurku z kserowanymi drukami; nawet nie wspominał o fundacji. Miała nadzieję, że fałszowanie dokumentów należy już do przeszłości i nikt nigdy do tego nie wróci. Cieszyło ją, że wreszcie może spokojnie przesypiać całe noce. Odetchnęła z ulgą, chociaż już niebawem miało się okazać, że radość dziewczyny była przedwczesna. I że oznaczało to ciszę przed burzą. Sky Line. Nowe możliwości, nowa pasja Romana, nowe ofiary pełne optymistycznego spojrzenia w przyszłość. Każdy miał zarobić fortunę, stać się milionerem, tylko najpierw należało wpłacić dwa tysiące marek na konto owej firmy-piramidy, która przecież nic nie dawała, nawet nie sprzedawała. Miała to być forma zabawy połączona z biznesem. Stefan zapewniał, że to doskonałe źródło dochodu, nie można stracić, bo wystarczy wkręcić kilka osób, które też wpłacą pieniądze i inwestycja się zwraca. Nadszedł doskonały czas dla takich „firm”, nikt jeszcze o nich nie słyszał, nikt jeszcze nie został oszukany, a prawo nie przewidywało krętactw, dla których jeszcze nie było nawet nazwy, więc prekursorzy bezkarnie naciągali naiwne ofiary, obiecując złote góry. Roman był jednym z zapaleńców, którzy nie wątpili w rychły sukces i bardzo szybko na listę uczestników wciągnął również Ulę, zakładając za nią żądaną kasę. Odczuwał

fascynację

nowym

pomysłem

i

niebawem

rozpoczął

gorączkowe poszukiwania, zwłaszcza wśród swoich dłużników, którzy nie oddawali mu zaciągniętych pożyczek. Za każdą nową osobę płynęły pieniądze, a im więcej ich było, tym większe stawały się dochody. Spotkania odbywały się w hotelu przy Wisłostradzie w każdą sobotę i niedzielę. Rzecz jasna, nie za darmo. Zazwyczaj przedstawienie trwało kilka godzin, podczas których najczęściej słychać było rzęsiste brawa

podstawionych ludzi. Swoim entuzjazmem zarażali naiwnych amatorów łatwych pieniędzy, którzy nawet nie śmieli przypuszczać, że są manipulowani i podstępnie okradani. W przerwie serwowano nawet skromny posiłek, a wtedy wszyscy zbierali się w sali, gdzie pod ścianą był szwedzki stół. Prowadzący kręcili się wokół zainteresowanych, nie przestając ich mamić obietnicami. Z uśmiechem na twarzy rysowali piramidalne wykresy, tłumaczyli, jak niewiele potrzeba, by stać się bogatym, i zapewniali, że sami zaczynali tak jak teraz oni. Ula siedziała w przedostatnim rzędzie, z dala od sceny, na której prężył się młody, bardzo elegancko ubrany chłopak. Co chwila wykrzykiwał z udawaną euforią, jakie szczęście spotkało wybrańców, którzy siedzą przed nim i biją brawo. Nudziło ją to spotkanie tak bardzo, że z trudem powstrzymywała ziewanie. Leniwie obserwowała podniecony tłum facetów w garniturach, bo warunkiem wstępu był też odpowiedni ubiór. Wszystko dopracowano w najmniejszych szczegółach, tak by każdy poczuł się jak na zjeździe biznesmenów. Kobiety miały na sobie kostiumy i efektowne sukienki, ale bystre oko bez trudu mogło rozpoznać zagubienie i niepewność tych ludzi. Ściągnięci przez krewnych i przyjaciół, ufali, że nie zostaną oszukani. Nie mogła uwierzyć, że nikt nie widzi prawdy, chociaż z pewnością niektórzy udawali tak jak ona. Czuła się kretyńsko, uczestnicząc w tym cyrku. Nie mogła wyjść ani wyrazić swojego sceptycyzmu, bo obok siedział rozpromieniony Roman. On wierzył, był w swoim żywiole. Wystrojony, ozłocony, wpatrywał się w tabele wyświetlane ze slajdów i już liczył, ilu musi wciągnąć w ten „interes”. Oczywiście zaplanował też, że Ula ściągnie mu połowę szkoły.

Nie zamierzała nikomu nawet o tym mówić, ale grzecznie przytakiwała i obiecywała, że zrobi, co w jej mocy. W BielskuBiałej spotkali się z Janikiem w jego kancelarii. Nadęty dandys, nieco młodszy od Romana, od razu nie spodobał się Uli. Wyrachowany, cyniczny i niebywale sarkastyczny, zawsze miał rację, wszystko wiedział najlepiej. Śledził każdy ruch Uli, łakomie pożerając ją wzrokiem. Bez przerwy się popisywał i chwalił aż do bólu, na dodatek nieustannie rzucał siarczystymi przekleństwami. Nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie wrócą do hotelu i pozbędą się towarzystwa tego przemądrzalca. Koniecznie chciał pokazać im swój piękny dom pod lasem. Rzeczywiście dom był wspaniały. Wysoki, piętrowy, w góralskim stylu, ale bardziej nowoczesny, z dużymi oknami i rozległym tarasem. Napuszony jak paw, Janik oprowadzał ich po posiadłości, do której jakoś nie pasował. Po tym oficjalnym pokazie wybrali się razem oglądać domy wystawione na sprzedaż, lecz żaden nie zachwycił Romana. Wciąż marudził i kaprysił jak dziecko przy niesmacznym obiedzie. Większość czasu Ula spędziła w samochodzie albo w poczekalni biura Janika. Przez uchylone drzwi dostrzegła, że mężczyźni nawzajem wciskają sobie nieduże tekturowe pudło z jakimiś dokumentami. Roman wzbraniał się ze wszystkich sił, ale tamten nie dawał za wygraną. – Ten Janik to kawał cwaniaczka – powiedział Roman, kiedy wreszcie wrócili do hotelowego pokoju. – Zauważyłam – przytaknęła z zadowoleniem. Cieszyła się, że Roman też za nim nie przepada i że mogą porozmawiać o tym, w czym są absolutnie zgodni.

– Skurczybyk, chciał mnie wsadzić na minę. Chciał mi wcisnąć dokumenty fundacji, ale ja nie jestem głupi. Niech trzyma u siebie takie dowody – prychnął nerwowo. – No, ale co to za papiery? – Nadal nie wiedziała, o co w tym wszystkim chodzi. – To przecież bomba z opóźnionym zapłonem. Gdyby policja je znalazła u mnie w domu, czy nawet w samochodzie, dupa blada! – Wydął wargi i rozłożył ręce. Mówił konspiracyjnym szeptem, co przychodziło mu z wielką trudnością, bo był roztrzęsiony i bardzo niespokojny. Zmarszczył czoło, przez chwilę nasłuchując, czy nikogo nie ma na korytarzu. Zeszli do restauracji. Piękna złotopurpurowa sala aż kipiała przepychem, ale w końcu był to najlepszy pięciogwiazdkowy hotel w mieście. Kelnerzy, ubrani w szykowne uniformy, ze ściereczkami na przedramionach, uwijali się zgrabnie między wytwornymi gośćmi. Salę wypełniała cicha i nastrojowa muzyka. Ula znowu poczuła się jak prawdziwa dama. – Po co chciał ci to wcisnąć, nie mógł sam zniszczyć? – postanowiła kontynuować niedokończoną rozmowę. – Po co? Skoro można komuś wcisnąć i umyć ręce... – Niespokojnie rozejrzał się po sali. – Wiesz, każdy broni swojej dupy. Nie widziałaś, że próbował nam wcisnąć stare chałupy? Ma spółkę z biurem nieruchomości i myślał, że pozbędzie się jakiejś rudery. – Skrzywił się z niesmakiem. – Nie wszystkie były takie złe, niektóre mi się podobały. – Może i ładnie wyglądały, ale trzeba patrzeć na inne rzeczy. Przy jednym z tych domów był strumyk, a więc na pewno piwnica zawilgocona, podmywa fundamenty...

– Ten Janik jest obrzydliwy. – Na razie jednak potrzebny, bo jeśli się coś dzieje, on wie pierwszy. Zaczęły się przesłuchania i w każdej chwili może być źle, lepiej trzymać z nim kontakt. – Skąd wiesz, że cię nie oszuka? – Bo miałby za wiele do stracenia. Ja dużo wiem... – wyszeptał z zadowoleniem, jakby to on trzymał w garści wszystkie asy. – Myślisz, że przyjdą do nas? – Kto? – No, policja – wyjaśniła prawie bezgłośnie. Przerażało ją to, co opowiadał Roman. Miała nadzieję, że wszystko należy do przeszłości, że nikt nie będzie do tego wracać. A teraz znowu zaczynała się bać. Do Warszawy wrócili po trzech dniach. Obładowani siatkami z nieplanowanymi zakupami wreszcie weszli do mieszkania. Ula szybko zrzuciła buty i padła na łóżko. Nie miała siły ani ochoty przymierzać nowe ciuchy i buty. Zastanawiała się, co jest prawdą, czy Roman naprawdę chce kupić dom, czy tylko gra na zwłokę. Odsuwała myśli o policji, więc dla własnego spokoju starała się zrzucić te strachy na bujną fantazję Romana, lecz gdzieś w środku czuła, że za rogiem jej życia coś się czai, że musi być czujna i przygotowana. – Jeszcze w tym tygodniu musimy skoczyć do Teresy – zawyrokował, kiedy przebrał się w dres i włączył telewizor. – Po co? – zdziwiła ją ta nagła decyzja. Chciała wreszcie zacząć się uczyć, bo koniec roku szkolnego zbliżał się nieubłaganie. Na szczęście kurs angielskiego miała już za sobą i mogła skoncentrować się na lekcjach. – Przepiszę na nią samochód – odparł.

– Przecież mój dziadek jest właścicielem. – No tak, ale policja mogłaby za szybko dojść, że to fikcyjna umowa. Mieszkamy ze sobą i to się może wydać, a wtedy sprawa jest oczywista. – To może lepiej załatw wszystko z Teresą. – Zadrżała na samą myśl, że rodzina mogłaby mieć przez nią kłopoty. Lubiła Teresę, musiała jednak chronić swoją rodzinę, jeśli w ogóle miało to jeszcze znaczenie. – Ty już mi lepiej nie doradzaj – warknął niespodziewanie. – Źle, że interesuję się twoimi sprawami, a właściwie naszymi? – zapytała zdziwiona. – Najlepiej wiem, co robić – fuknął gniewnie i dalej szukał czegoś w szufladzie. Zrobiło jej się niedobrze od tych jego rządów, od samego patrzenia na szaloną, potarganą głowę i wiecznie wykrzywioną, pomarszczoną twarz. – Dlaczego taki jesteś? – Oparła się o ścianę i spokojnie wpatrywała się w pochmurne oblicze Romana. – No, jaki? – zacietrzewił się od razu. – Wiecznie coś ci nie pasuje, ciągle mi wszystko wypominasz i w ogóle się ze mną nie liczysz. Gdybyś mnie kochał... – To ty jesteś niedorajdą i nic nie potrafisz. Chyba nie myślisz, że jesteś tu za darmo, że nic nie musisz robić, bo i tak wszystko dostaniesz. – Wskazał kościstym paluchem na torby z zakupami i najwyraźniej chciał się pokłócić, dać upust narastającej wściekłości. – Przecież sam się upierałeś, żeby to kupować. – Nie traciła zimnej krwi. – Musisz jakoś wyglądać, jak chcesz ze mną być. Idź do fryzjera i uczesz się normalnie – Do kogo. chcesz mnie upodobnić? Do jakiejś

swojej byłej? – Nie wytrzymała. – Mam się inaczej ubierać, inaczej czesać, mówić. Cała mam być inna, niż jestem. Dlaczego nie mogę być sobą? – Z trudem powstrzymywała cisnące się łzy, aż w końcu wybiegła do łazienki, żeby nie widział, jak płacze. – Chcę zrobić z ciebie człowieka, prawdziwą kobietę, za którą nie musiałbym się wstydzić – rzucił, zanim zamknęła drzwi. – Jak coś ci się nie podoba, nie musisz tu być. Możesz wracać do swojej zasranej rodzinki! – naśmiewał się szyderczo z pokoju. Był jak rak, który podstępnie i cicho toczył jej życie, życie całej rodziny, aby potem zaatakować ze zdwojoną siłą w najmniej oczekiwanym momencie i wreszcie zniszczyć. Za późno, żeby uciekać. Dobrze o tym wiedział. Za daleko zabrnęła, zgubiła drogę. Ucieczka z domu, fałszerstwo, mieszkanie, jego rozwód, szkoła. Jak mogła zawrócić, odejść i udać, że nic się nie stało? Nie zacznie nowego życia, bo to, w którym tkwiła, rozpostarło wokół Uli mocną sieć, a wielki pająk Roman siedział na środku i tylko czekał na ofiarę. Przedstawienie musiało trwać. Teresa była zaskoczona, i to niezbyt mile, dowiedziawszy się, jaki jest cel przyjazdu Romana. Próbowała odmówić, wyjaśnić, że nie może, ale Roman grzecznie przypomniał, że przecież tak wiele mu zawdzięcza. Nie miała większego wyboru, wszak trzymał ich w garści. Trwały przesłuchania i znowu miała wezwanie, więc potrzebowała Romana. Podobnie jak jej mąż, który teraz – przygaszony i czerwony na twarzy – siedział na kanapie. On też słabo się bronił, ale w końcu ustąpił. Był zdenerwowany i co chwila wychodził na balkon zapalić kolejnego papierosa.

– Nie, nie mogę. – Teresa chwyciła podpisany druk umowy i podarła go na drobne kawałki. Roman chciał jej wyrwać dokument, ale było za późno. – Nie wygłupiaj się, Teresa! – Nadal zachowywał spokój, ale wkładał w to wiele wysiłku. – Ja tylko chcę żyć spokojnie. – Cała się trzęsła. – Myślę, że powinnaś mi pomóc. – Spojrzał na nią znacząco i podał nową umowę, których miał kilka na wszelki wypadek. Po długich pertraktacjach Teresa stała się właścicielką drogiego auta, na które nigdy nie było ich stać. Żadne nie miało nawet prawa jazdy. Roman z wielkim zadowoleniem tłumaczył, co mają mówić w razie czego, i zapewniał, że nic złego się nie stanie, bo będzie czuwał nad wszystkim. – Ale zrozum, Romeczku, to się wyda! – odezwała się Teresa, kiedy jechali zarejestrować samochód na jej nazwisko. – Teresko, jesteśmy dorośli, w takim wieku, że mamy prawo mieć trochę grosza – uspokajał kobietę. – Nie, ja nie mogę się na to zgodzić. – Jeszcze walczyła. – Oj, słuchaj, przecież nie narobię ci żadnych kłopotów. Nie chcę, żeby żona zabrała mi samochód, sama wiesz, jak jestem do niego przywiązany – wyjaśniał z coraz większą niecierpliwością. Przyśpieszył jazdę, aby jak najszybciej dopełnić formalności. Ula dobrze widziała, że Roman powstrzymuje atak gniewu, zaciska zęby i uśmiecha się nieszczerze. Nie zamierzał podawać prawdziwego powodu krętactw. Miał już na karku policję i jeśli nie pozbyłby się samochodu, na pewno by go stracił. – Jutro idziesz do fryzjera! – zdecydował Roman, kiedy przed

telewizorem jedli kolację. – Nie chcę! – Ula spojrzała na niego zdziwiona. Wstała i podeszła do lusterka. Palcami przeczesała włosy i odgarnęła je do tyłu. – Co ci się nie podoba? – Wyglądasz jak podfruwajka, a przecież mieszkasz ze mną i musisz wyglądać jak kobieta z klasą. – A teraz nie wyglądam jak kobieta? – Uśmiechnęła się krzywo. – Pójdziesz do fryzjera! – uciął. – Myślałam, że ci się podobają moje włosy. Nie wiem, do kogo chcesz mnie upodobnić, ale nie zamierzam niczego zmieniać – odparła spokojnie. – Nie bądź śmieszna. Chcę tylko, żebyś ładnie wyglądała. – Nagle mam wszystko zmienić? Inaczej się czesać, malować, ubierać? – wymieniała, coraz bardziej zirytowana. – Nie masz za grosz gustu, dlatego muszę dbać o twój image – powiedział, nie przerywając jedzenia. – Jak możesz być taki podły! – jęknęła przez łzy. – Dlaczego jesteś ze mną, skoro ci się nie podobam? – Chcę zrobić z ciebie damę, nie narzekaj. – Nie obchodzi cię, czego ja chcę? – Jestem estetą, znam się na modzie i pięknie. – Zmierzył ją krytycznym wzrokiem. Przypisał sobie niepisane prawo do kierowania życiem Uli. Stała się jego własnością i nawet nie wiedziała, po jak kruchym stąpa łodzie. Upadlał ją, znieważał, domagał się posłuszeństwa i absolutnego oddania. Dostawał to wszystko, ale wciąż chciał więcej, więcej, niż potrafiła dać. Powtarzał jej tak często, że jest zerem, że bez niego jest nic nie warta i nie

poradzi sobie. Mógł lepić jej życie jak plastelinę. Formować nowego człowieka, bo wpatrzona w niego, a potem zastraszona i osamotniona, nie protestowała. Ze ściśniętym sercem patrzyła, jak grube pukle spadają na podłogę. Miała stać się kimś innym i było jej z tym wyjątkowo źle. Zamknęła oczy, ale szczęk nożyczek nie pozwalał zapomnieć, gdzie jest. – Gotowe – usłyszała głos młodej fryzjerki. Niepewnie spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Włosy były lekko wywinięte, sięgały ramion, a równa grzywka przysłaniała czoło. Ostrożnie dotknęła nowej fryzury. Chciała odnaleźć siebie, oswajała się z nową Ulą, która wydała jej się obca. – No, teraz to co innego! – Roman przywitał ją z zachwytem i wprowadził do pokoju. – Teraz jeszcze przestaniesz się malować! – ogłosił nowy pomysł na nową Ulę. Usadził ją na swoich kolanach i zanurzył twarz w jej pachnących włosach. Siedziała sztywno i czekała, żeby przestał. – Kim mam być? – wyszeptała cicho, ale nie odpowiedział. – Lubię się malować. – Wyglądasz jak stara pudernica, musisz to zmienić. Niszczysz cerę tymi mazidłami – próbował tłumaczyć. – Bzdury. Chcesz zrobić ze mnie kogoś innego i nie obchodzi cię, jak ja się czuję, co myślę! – Ze złością obiema rękami rozczochrała idealne uczesanie i uciekła do łazienki. Była na siebie wściekła, na swoją bezradność, słabość i brak odwagi. Wiedziała dobrze, że powinna być twarda, bardziej uparta, stanowcza. Nie miała siły. Bała się samotności, opuszczenia, nowego życia. Życia bez Romana!

– Nie widziałaś mojej karty kredytowej? – zapytał, kiedy wróciła do pokoju. Usiadła przed telewizorem i zaczęła grać w grę telewizyjną, którą przywiozła z domu. Kilka dni temu odebrała ją z naprawy i wreszcie mogła cieszyć się nową rozrywką. – Nie. – Może ją gdzieś przełożyłaś? – dopytywał się coraz bardziej zniecierpliwionym głosem. – Naprawdę nie widziałam. – Nie przestawała grać. – Nie pomożesz mi? – Może masz w płaszczu. Zaraz ci pomogę, tylko przejdę tę rundę. – Cholera, nigdzie nie ma. – Kątem oka zauważyła, że przeszukuje jej torebkę. – No i co?! – Doskoczył do Uli i niespodziewanie uderzył ją w głowę. – „Nie wiem, gdzie jest!” – przedrzeźniał ją w ślepej furii. – Bo nie wiem – bąknęła przestraszona. – Do kurwy nędzy! Prosiłem, żebyś mi pomogła, a ty, leniu śmierdzący, siedzisz przed telewizorem! – Chwycił plastikowe pudełko, rzucił o podłogę i zaczął po nim skakać. Sapał, ciągle wrzeszcząc, jakby diabeł w niego wstąpił. Krew zastygła dziewczynie w żyłach. Nie mogła się ruszyć. Patrzyła, przerażona, na jego kolejny atak. – Przestań! – wydusiła przez zaciśnięte gardło. Miał błędne spojrzenie i pianę na ustach. Nie rozumiała, co wygadywał, bo jego wrzaski przerodziły się w niewyraźny bełkot. – Wypierdalaj, wypierdalaj, szmato! – ryknął jej prosto w twarz. Wybiegła do łazienki, kucnęła pod ścianą i mocno zacisnęła dłonie na uszach. „Przestań, przestań!” – powtarzała w kółko.

W końcu krzyki ucichły. Z bijącym sercem otworzyła drzwi i weszła do pokoju. Potargany, czerwony na twarzy i dyszący, siedział na łóżku. Nieobecnym wzrokiem patrzył na nią. – Tak nie może być! Do czego ty mnie doprowadzasz? – Z trudem łapał powietrze. Znowu była winna wszystkiemu. – Chcesz, żebym się wykończył? O to ci chodzi? – Wlepiał w nią z wyrzutem oczy. – Boję się ciebie. Nigdy nie wiem, kiedy zaczniesz się wydzierać. A przecież staram się. – Usiadła naprzeciwko. – Sam doprowadzasz się do takiego stanu. Nie musisz się tak wściekać... – Przecież ja nie chcę ci mówić tych wszystkich słów, nie chcę, żebyś się mnie bała – użalał się nad sobą coraz bardziej. – Nie pomagasz mi, nie mogę na ciebie liczyć, a przecież niejedna byłaby na twoim miejscu szczęśliwa. Nagle dostrzegła przed sobą starego, słabego i samotnego człowieka. Podeszła i pogłaskała go po głowie. Czerwiec był wyjątkowo ciepły i słoneczny, a w ostatnim dniu roku szkolnego żar lał się z nieba. Wreszcie nadeszły upragnione przez wszystkich wakacje, chociaż Ula nie cieszyła się nimi. Lubiła szkołę i dwa miesiące bez cudownego azylu wydawały jej się wiecznością, tym bardziej że Roman pogrążał się w swojej psychozie. Jego narastająca zazdrość, kłótnie i ciągłe niezadowolenie zatruwały każdy dzień dziewczyny. Przepełniona smutkiem odebrała świadectwo i z zazdrością patrzyła na szczęśliwe twarze kolegów. Oni mieli plany i swoje marzenia. – Ugotowałaś zupę owocową? – Roman wpadł do mieszkania, a potem szybko skierował się do kuchni. Nawet nie zapytał, jak było w szkole.

Najważniejsza dla niego była zupa. – Nie, ale jest fasolka po bretońsku i zupa jarzynowa – odpowiedziała spokojnie. Z szafki wyciągnęła talerze i zaczęła rozstawiać je na stole. – Nie będę jadł – burknął gniewnie. – Dlaczego? – Nie miała pojęcia, co znowu zrobiła źle. – Bo chcę zupę owocową! – Nie bądź dzieckiem. – Uśmiechnęła się do niego, ale w powietrzu już wisiała ciemna chmura. – Prosiłem, żebyś ją ugotowała – upierał się przy swoim jak rozkapryszony bachor. – Nie umiem. Głupia zupa jest dla ciebie aż tak ważna? Fasolka wyszła, mi naprawdę smaczna, może jednak zjesz? – Stała obok kuchenki z dużą łyżką w ręku i nie bardzo wiedziała, co ma robić. – Powiedziałem, że nie chcę. Jedz sobie sama! – warknął przez zaciśnięte zęby i wymaszerował do pokoju. – O co ci chodzi? – rzuciła za nim. – Jesteś tak głupia, że nawet nie umiesz ugotować zupy! – Wrócił po chwili i usiadł na krześle przy kuchennym stole. – Skoro tak, sam możesz sobie ją ugotować! – Ogarniała ją wściekłość i nagła rezygnacja. Tak bardzo się starała, a teraz okazało się, że zupełnie niepotrzebnie targała ciężkie siaty z zakupami, a potem przez kilka godzin krzątała się w kuchni. Zaraz po uroczystym apelu, ze świadectwem w plecaku pędziła do domu, żeby zdążyć z obiadem, zrobić coś dobrego, coś, co umiała. Nie spodziewała się, że Roman tak ją przywita. – Do jasnej cholery! – Z hukiem odsunął krzesło i zaczął tłuc garami. Ostentacyjnie wyciągnął sitko i zaczął przecierać świeże jagody. Szybko

nastawił wodę w niedużym garnku. Cofnęła się, żeby mu nie przeszkadzać. – Chodź, ty tłumoku, i się ucz! – ryknął dziko, a kiedy podeszła, z całej siły uderzył ją w głowę. Poczuła tępy ból i nagłą słabość. Przerażona, patrzyła na niego i przez kilka chwil nie mogła się ruszyć. – Co ja ci takiego zrobiłam? – zapytała, z trudem powstrzymując cisnące się łzy. – Patrz! – Chwycił Ulę za kark i prawie wsadził jej głowę do naczynia z gorącym przecierem. – Wiesz już, jak się gotuje?! – Szczerzył zęby w nieludzkim grymasie. – Dlaczego nic nie mówisz? – Nagle zorientował się, że dziewczyna uparcie milczy, co jeszcze bardziej go rozdrażniło. – Nie wiem, co powiedzieć – odparła zachrypniętym, zdławionym głosem. Stała przy oknie i bacznie patrzyła na jego ręce. Bała się kolejnego ataku, lecz Roman bez słowa nalał sobie upragnionej owocówki i wyszedł z kuchni. Odprowadziła go wzrokiem. Nie mogła nic zjeść, bo żołądek przypominał teraz małą zbitą kulkę skręconą sznurkiem. Tego wieczoru już nikt nie odezwał się nawet słowem. W milczeniu gapili się w telewizor, a potem w ciszy zasnęli obok siebie. Pogoda była okropna. Padał deszcz i wył zimny, przenikliwy wiatr, Ula jednak nie mogła narzekać, bo w samochodzie było ciepło i dość przytulnie. Niestety, Roman znowu miał humory. Zajęty własnymi myślami, prawie nic nie mówił i tylko od czasu do czasu upewniał się, czy Ula wszystko dobrze pamięta. Miała iść do siedziby stowarzyszenia na przeszpiegi i sprawdzić, kto tego dnia urzęduje. Potrzebował informacji, ale sam nie mógł się tam pojawić, bo go znali. Bał się, że już jest poszukiwany.

Przeszła przez bramę i skręciła w lewo, gdzie było wejście na ciemną, starą klatkę schodową. Przez chwilę stała w małym, nieoświetlonym korytarzyku. Nie miała pewności, do których drzwi zapukać, ale nie mogła zwlekać. W pokoju siedziało dwóch panów w starszym wieku, którzy z zainteresowaniem patrzyli na młodą dziewczynę. Nie było odwrotu, trzeba było wykonać misję. Musiała zadać kilka pytań. Nie było to bardzo trudne, tym bardziej że historyjka o schorowanej, umęczonej życiem babci okazała się dość wiarygodna. Panowie uczynnie wszystko wyjaśnili i wręczyli jej do wypełnienia plik druków, które znała na pamięć. Po wyjściu z budynku odetchnęła z ulgą. – No, i kto był? – Roman wyraźnie się ożywił. Dokładnie opisała mężczyzn. – Chyba wiem, kto jest. Muszę wiedzieć, co dzieje się w fundacji – stwierdził, zanim ruszyli. Od jakiegoś czasu stał się obsesyjnie czujny. Kiedy szedł ulicą, co kilka kroków oglądał się za siebie. Kluczył uliczkami, żeby zmylić niewidzialnego prześladowcę, reagował nerwowo na każdy telefon, każdy dźwięk na klatce schodowej. Kiedy wieczorem siedział w mieszkaniu, nasłuchiwał przez drzwi, czy ktoś za nimi nie stoi, i ciągle upewniał się, czy Ula nie dostrzegła czegoś podejrzanego. Nie wiedziała, co to miałoby być, ale też stała się bardziej ostrożna. Unikała nowych znajomości, nie odbierała telefonów, taki był jeden z wielu zakazów Romana. Mężczyzna czuł pętlę zaciskającą się na jego szyi. Wiedział, że nadchodzi koniec. Kolejne miejsce zamieszkania Ula mogła dokładnie obejrzeć dopiero w przeddzień przeprowadzki. Z opowiadań wiedziała jednak, że kawalerka

jest zadbana, w doskonałym punkcie, niezbyt droga w. porównaniu z innymi wynajmowanymi mieszkaniami w tej części miasta. Tym razem była zadowolona, bo miała dosyć dotychczasowego ponurego pokoju. Wciąż marzyła o swoim kącie, o kawałku podłogi, należącym tylko do niej. Tęskniła za poczuciem bezpieczeństwa, mogło je dać tylko własne miejsce na ziemi oraz miłość, której tak bardzo potrzebowała. Mimo wszystko nadal bezgranicznie ufała Romanowi i była święcie przekonana, że on nigdy nie zrobi jej krzywdy, a nawet jeśli krzyczy i depcze jej uczucia, nie pozwoli, żeby coś złego Uli się stało. Nie zdawała sobie sprawy, jak daleka jest od prawdy i jak bardzo się myli w tej ocenie. Musiała mu wierzyć, bo przecież opiekował się nią. Szukała winy w sobie, za każdym razem, kiedy Roman czynił jej kolejne wyrzuty, poniżał i krytykował. Powtarzała sobie, że to dla jej dobra, że tak powinno być. Oswajała się z kłamstwem, chamstwem i fałszem. Poznawała świat obłudy, bezwzględności i okrucieństwa. Niepostrzeżenie dokonywała się w niej wewnętrzna przemiana, której już nie mogła powstrzymać. Stawała się kimś innym – kobietą świadomą, doświadczoną, lecz także udręczoną i nieszczęśliwą. Po wejściu do nowego mieszkania od razu zauważyła różnicę. Powiało świeżością, ciepłem i przytulnością. Tak, chciała tu zostać. Podobało jej się to mieszkanie i nawet zaczynała czuć się dobrze, o czym nie mogła powiedzieć w poprzednich miejscach, nie wyłączając tego, które przez kilka miesięcy było jej własnością. – No i jak ci się podoba? – Roman dumnie kroczył od ściany do ściany i dokładnie sprawdzał każdy zakamarek. – Bardzo ładne – wreszcie mogła szczerze przyznać mu rację.

– Zaraz przyjadą właściciele w celu uzgodnienia ostatnich szczegółów. Już spotkałem się z nimi kilka razy i zapłaciłem za trzy miesiące plus kaucję, ale oni wyjeżdżają do Niemiec, gdzie mieszkają – wyjaśnił dobrodusznie. – Dużo zapłaciłeś? – Nie powiem, że mało, bo za każdy miesiąc trzysta pięćdziesiąt dolarów i kaucji tysiąc, ale to i tak nie jest strasznie drogo. Przynajmniej mieszkanie jest ładne i czyste. – Będę miała blisko do szkoły. – A, właśnie, przecież za kilka dni zaczyna się rok szkolny. – Klepnął się lekko w czoło. – Nawet nie pomyślałem – zaśmiał się sztucznie. Kuchenka była najmniejsza z tych, w których dotychczas urzędowała. Mieściła się w niej jedna osoba, a Roman już zapowiedział, że trzeba wcisnąć jeszcze lodówkę, czego akurat sobie nie mogła wyobrazić. Była też pralka automatyczna – luksus, którego nie miała do tej pory. Zawsze prała ręcznie albo zanosiła do pobliskiej pralni, bo Roman wciąż nie mógł się zdecydować na kupno sprzętu. Chciał mieć pralkę nowoczesną, najlepszą, ale taka kosztowała, więc zwlekał. – Naprawdę jest fajnie – powiedziała głośno. Ostatnio prawie cały czas wybuchały awantury, które zaraz po powrocie do domu rozpoczynał Roman. Wytrząsał się, wrzeszczał i czepiał się wszystkiego. Czasami chodził po mieszkaniu w poszukiwaniu „przestępstwa” Uli. Krążył tak długo, aż coś znalazł, wtedy pouczeniom i krytyce nie było końca. Nawet nie pamiętała, kiedy ostatnio ze sobą normalnie rozmawiali, kiedy razem się śmiali i dyskutowali o wszystkim. Teraz wymieniali tylko

krótkie zdania, czyste informacje, a to było dla niej zdecydowanie za mało. Nie miała przyjaciół ani koleżanek. Całe dni spędzała sama, bez możliwości poznania kogoś ciekawego, kogoś, z kim mogłaby się podzielić swoimi myślami. Tak wiele miała powodów do smutku i tak bardzo czuła się staro. Roman posuwał się coraz dalej w swoim szaleństwie. Wystarczyło, że siedziała obok i się nie uśmiechała, a już była winna. Coraz bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że czuje w stosunku do niego jedynie wielki żal i zawód. Była dla niego workiem treningowym, na którym wyładowywał frustracje. Wyżywał się na niej przy każdej sposobności. A kiedy się już zmęczył, biadolił, że dłużej tak nie może, że Ula go niszczy. Wydawać by się mogło, że jedynym jego celem jest zniszczenie dziewczyny, do czego sukcesywnie dążył każdego dnia. Wiele razy życzyła mu śmierci, ale kiedy wyobrażała sobie życie bez niego, ogarniał ją lęk, że sobie nie poradzi. Potrzebowała go, chociaż działał na nią destrukcyjnie i pchał w czeluści niemalże obłędu. Chciała go kochać, lecz nie dawał jej szans. Już nie było fascynacji, która wabiła ją w jego ramiona. Nie było miłości rozpalającej jej serce, gdy czekała na niego u Mazurków i gdy potem skrywali się w hotelowym pokoju, spragnieni dotyku. Była od niego zależna, zastraszona i bezradna, ale wiedziała, że drzemie w niej wielka siła, że kiedyś się ujawni i lęk minie. – Muszę wyrobić sobie żółte papiery – oznajmił bez ogródek któregoś ranka przy goleniu. Uśmiechnęła się zjadliwie. „Dziwię się, że jeszcze ich nie masz” – pomyślała.

– Dlaczego? – zapytała tylko, powstrzymując się od komentarza. – Muszę się zabezpieczyć, w razie gdybym został aresztowany. – Aresztowany? Myślisz, że coś takiego może się stać naprawdę? – Przestraszyła się trochę, ale tyle razy już to słyszała, że zaczynała się przyzwyczajać. – Nigdy nic nie wiadomo. Przesłuchują wszystkich po kolei. Nie wiem, jakbyś sobie sama poradziła – zatroskał się nagle, ale przecież martwił się wyłącznie o siebie. O swoje konta, ubrania, wszystkie dobra. Martwił się i o jej zaufanie do niego, bo gdyby został zatrzymany, byłby zdany na nią, na jej pomoc. – Przecież te papiery miał załatwić ci jakiś kolega – przypomniała sobie. – Wszystko się zgadza, dlatego jutro pojedziemy do szpitala w Tworkach i jako moja wnuczka zapytasz, czy mam tam swoją kartę. – Dzwoniłeś do niego? Upewniłeś się? – Tak, ale wolę sam sprawdzić. Dałem mu pięć tysięcy i sporo czasu, więc mam nadzieję, że nie będzie problemów. Szpital był stary, z czerwonej cegły, wzniesiony pośród licznych drzew. Okalało go wysokie ogrodzenie, a bramy pilnował strażnik. Ula trochę bała się tego miejsca. Wyobrażała sobie, że zgraja wariatów będzie biegać po całym placu i nie opędzi się od nich. Ale zamiast tego panowała cisza i dziwna martwota, co też napawało ją lękiem. Po schodach, równie starych, jak całe to miejsce, weszła na piętro, gdzie znajdowała się kartoteka wszystkich pacjentów. Po drodze, prócz jednej kobiety, nie spotkała nikogo. Długa, drewniana lada, przy której stanęła, dzieliła duże pomieszczenie na dwie części.

– Czym mogę pani służyć? – Naprzeciwko stanęła niewysoka, szczupła brunetka w okularach. Ula przez chwilę miała wrażenie, jakby sama była pacjentką, bo nieznajoma świdrowała ją badawczym wzrokiem. – Szukam mojego dziadka, a właściwie jego dokumentów. Kiedyś się tu leczył. – Doskonale grała swoją rolę. – Zaraz sprawdzę. – Kobieta skierowała się w stronę regałów wypchanych dokumentami. Przez jakiś czas zwinnie wertowała równo poukładane koperty z historiami choroby, a potem przeszła dalej i znowu szukała. – Nikt o takim nazwisku nie leczył się u nas. – Znowu przyglądała się Uli. – Może to było w innym szpitalu? – Ula zastanowiła się na głos, żeby wypaść jeszcze wiarygodniej. – Pewnie mama mi coś źle powiedziała. – Uśmiechnęła się i wróciła do samochodu. – Nie ma cię – powiedziała przez otwarte drzwi, po czym wygodnie usiadła na fotelu. – Skurwiel! – Roman przeklął siarczyście i ze złością przekręcił kluczyki w stacyjce. – To ja mu dałem pieniądze... Wszystko miało być załatwione. – Nie mógł uwierzyć, że tak został oszukany. Zatrzymali się na placu Bankowym, gdzie tuż przy przystanku mieszkał winowajca. Roman pospiesznie wyskoczył z samochodu i pobiegł do budynku. Wolała sobie nawet nie wyobrażać, co będzie się działo, jak facet otworzy mu drzwi, ale Roman wrócił z kwitkiem. Rozsierdzony, miotał przekleństwa i przysięgał zemstę. – Nie ma go – wysyczał zdyszany. – Może nawet był w mieszkaniu, łachudra, ale bał się otworzyć. Dorwę go – zapewniał sam siebie. –

Jeszcze tu przyjadę, ale później. Pojedziemy do psychiatry – zadecydował. Chyba naprawdę grunt palił mu się pod nogami, bo jeszcze nigdy nie był tak zdesperowany. Walczył o te papiery ze wszystkich sił, jakby miały go uratować. – Będziesz udawać moją opiekunkę, a ja wariata – mówił jej, co ma robić. – Twój dziadek ma alzheimera, więc wiesz, jakie są objawy... – Ale on nie jest wariatem. Jest stary. – Zirytowała się jego pomysłem. – Mów, że mam zaniki pamięci, że nie wiem, co robię, i trzeba mnie pilnować. Tylko się nie śmiej, jak zacznę głupio się zachowywać, bo szlag wszystko trafi – przekonywał najzupełniej poważnie. – Dobrze. – Skinęła głową. – Powiedz jeszcze, że trwa to od kilku lat i jest coraz gorzej. Zapamiętasz? – upewnił się, zanim weszli do przychodni. Nie czekali długo na swoją kolej. Ula chwyciła przygarbionego Romana za łokieć i wprowadziła do gabinetu. Za biurkiem siedział młody, przystojny lekarz. Wskazał ręką wąską kozetkę. Rozpoczynał się cyrk. Roman tępo gapił się przed siebie, wiercił się niespokojnie i zaczął dłubać w nosie. Ula z trudem zachowując powagę, starała się nie patrzeć na szalonego dziadka^ Spokojnie udzielała odpowiedzi i opowiadała o chorobie Romana, tak jak jej przykazał. Lekarz wręczył plik recept i zalecił kolejną wizytę po miesiącu. Roman podreptał za Ulą jak bezradne dziecko, ale kiedy wyszli na zewnątrz, od razu przestał udawać. Oczywiście po drodze wykupił wszystkie przepisane lekarstwa, żeby przynajmniej mieć jakieś dowody leczenia. Nie czepiał się, a to znaczyło, że swoją misję wypełniła nareszcie

poprawnie. – Biegam po tych sądach i nie mogę odzyskać swoich pieniędzy – biadolił Roman. Siedział w fotelu i bezmyślnie przełączał kolejne programy w telewizorze. – No to nie pożyczaj – poradziła. Dla niej wszystko było oczywiste. – Nic nie rozumiesz, z tego są większe zyski. – Gestykulował coraz zacieklej. – Jakoś tego nie widać – mruknęła i zaczęła przeglądać zeszyty. Musiała przygotować się na jutrzejsze zajęcia. – A dlaczego cię to tak interesuje? – zaciekawił się podejrzliwie. – Tylko rozmawiamy. – Wzruszyła ramionami. – Myślę, że nie powinieneś pożyczać, bo potem przez to masz same kłopoty – drążyła temat, nieświadoma zagrożenia czyhającego tuż obok. Nie patrzyła na Romana, który teraz z wściekłością zaciskał dłonie w pięści. – Chyba nie będziesz mi mówić, co mam robić? – zadrwił przez mocno zaciśnięte zęby. – Tak, teraz już wiem. Chcesz moich pieniędzy i tylko czekasz, aż dziadek fiknie – wykrzywiony przedstawiał jej nowe urojenia, jakie kłuły się w jego głowie. – O czym ty mówisz? – Miała nadzieję, że żartuje, ale w jego oczach dostrzegła jakieś wielkie zło, skumulowaną nienawiść w nienaturalnie zwężonych źrenicach. Na jego twarzy malował się złowieszczy uśmieszek. – Dobrze wiesz o czym. – Zarechotał. – Ale ja nie jestem starym durniem i nie wykończę się tak szybko. Dbam o siebie, mam zamiar żyć bardzo

długo.

Przejrzałem

cię

na

wylot

–

upierał

się

przy

wyimaginowanych przemyśleniach. – Przecież to jakieś bzdury! – Pokręciła głową i zabrała się do

pakowania plecaka. – Żadne bzdury. Dobrze cię znam i wiem, jak udajesz – syczał i mamrotał szaleńczo. – Nie wierzysz mi? No to patrz. – Ula ściągnęła z palców pierścionki, a potem łańcuszek i bransoletkę, po czym położyła wszystko przed nim na ławie. – Nie potrzebuję twoich pieniędzy. Chciałam cię kochać, ale ty wszystko niszczysz – prychnęła gniewnie. – Jesteś chory. Zabierz to! – Podsunęła mu biżuterię. – Jesteś wyrachowaną suką i wiecznie ci źle. – Patrzył na nią z pogardą. – Lepiej spójrz na siebie! – Odgarnęła do tyłu gęste włosy i dłonią przetarła już mokre czoło. Nawet nie zauważyła, kiedy na nią skoczył. Kolanami przygniatał jej ręce. Nie mogła się bronić, gdy okładał ją pięściami po twarzy i targał za włosy. Czuła ból kolejnych uderzeń, słyszała niewyraźny bełkot, ale nie rozumiała, co mówił. Szukała ratunku, jednak nie mogła się uwolnić spod jego ciężaru. Zamknęła oczy, zacisnęła zęby i tylko prosiła, żeby już przestał. Wreszcie się zmęczył. Wyślizgnęła się spod niego jak mogła najszybciej i uciekła do łazienki. Nie miała pojęcia, jak długo tam była. Czas nie miał znaczenia i jej życie też już nie było ważne. Z podkurczonymi kolanami siedziała na zimnej posadzce. Płakała całą sobą. Bolało ją obite ciało, spuchnięta, posiniaczona twarz. Bała się spojrzeć w lustro. Obmyła się zimną wodą i przygładziła splątane włosy. Nie była pewna, co robi Roman i co planuje. Bała się, że nie skończył, że jak tylko Ula wyjdzie z ukrycia, znowu napadnie na nią. Powoli wysunęła głowę zza drzwi. Dostrzegła na fotelu zarys ciemnej

sylwetki Romana, ale nie była pewna, czy na nią patrzył. Wylękniona, podreptała do łóżka i szybko okryła się kołdrą. Była wściekła na swoją słabość, na to, że uwierzyła w jego słowa i pozwoliła sobą manipulować. Teraz na wszystko było za późno. Nie miała nikogo, nikt już nie mógł jej pomóc. Zastanawiała się, co Roman zamierza, kiedy prawie bezszelestnie położył się obok. Słyszała walenie własnego serca. Czujnie nasłuchiwała, czy nic złego nie dzieje się za jej plecami. Właściwie ogarniała ją dziwna obojętność, jak sen, który powoli nadchodził. Rano z trudem otworzyła jeszcze bardziej zapuchnięte oczy. Żałowała, że się w ogóle obudziła. Nieruchomo nasłuchiwała, czy Roman jest w mieszkaniu, bo miejsce obok było puste i równo zaścielone. Zewsząd wypełzała złowroga cisza i tylko uliczne hałasy dobiegające zza okna mąciły idealny spokój. Uciekł jak zwykły tchórz. Nie chciał spojrzeć jej w oczy, więc wyszedł bez słowa. Wreszcie miała czas dla siebie, tym bardziej że w takim stanie nie mogła iść do szkoły. „Zaczął, więc już nie skończy!” – pomyślała.

Część II

Strefa cienia

Gdy Ula wstała, za oknem było już ciemno. Romana nadal nie było, ale specjalnie się tym nie martwiła, chociaż trochę ją to zdziwiło, bo zawsze wracał na obiad albo dzwonił. Zerknęła na zegarek i ze zdumieniem stwierdziła, że jest prawie dwudziesta. Poczuła osobliwy niepokój. Przez okno sprawdziła, czy gdzieś pod blokiem nie ma samochodu Romana, lecz na chodniku stał tylko polonez, jakiś ford i dwa maluchy. Pomyślała, że powinna coś zrobić, ale nie miała ochoty go szukać. Włączyła telewizor i przyrządziła sobie jajecznicę z czterech jajek. Prawie cały dzień nie jadła, więc łapczywie pochłaniała kolację. W końcu nie wytrzymała i po północy obdzwoniła wszystkie szpitale, ale o Gadowskim nikt nie słyszał. Musiała wiedzieć, co się stało. Bała się, ale miała też nadzieję na nowe życie. Zadzwoniła do Stefana, bo tak naprawdę nie znała nikogo innego ze znajomych Romana, a podświadomie czuła, że on może jej coś doradzić. Na szczęście w szufladzie znalazła notatnik, w którym oprócz adresów wpisane były numery telefonów. Pokrótce

przez

telefon

opowiedziała

Stefanowi

o

swoich

przypuszczeniach. Umówili się u niego w biurze w Alejach Ujazdowskich. Wiedziała, gdzie to jest, bo kilka razy czekała w samochodzie, kiedy Roman wpadał na chwilę do niego. – No, witam cię. – Stefan wstał zza wielkiego, czarnego biurka i wyciągnął dłoń na powitanie, a potem opadł na ogromny, skórzany fotel. – Dawno się nie widzieliśmy. – Uśmiechnął się rubasznie i poprosił swojego kolegę o dwie herbaty. Najwyraźniej człowiek, który przemykał między pokojami, był „od wszystkiego”. Bez protestu nastawił wodę w czajniku i ustawił dwie szklanki na niewielkiej tacce.

– Przejdźmy do rzeczy. – Stefan usadowił się wygodniej w fotelu i złączył dłonie czubkami palców. – Z tego, co wiem, Roman jest w areszcie, dlatego będzie potrzebował dobrego adwokata, ale... to kosztuje – przerwał i spojrzał na Ulę. – Rozumiem. – Skinęła głową. – Czy może mi pan kogoś polecić? – Mieliśmy mówić sobie po imieniu – przypomniał z uśmieszkiem, ale zaraz wrócił do tematu. – Znam kilku ludzi, którzy na pewno coś poradzą. Zaraz zadzwonię do jednego i zapytam, czy miałby dzisiaj czas. – Podniósł słuchawkę i wystukał numer. – Przyjedzie gdzieś za godzinę, poczekasz? – przekazał uzyskane wiadomości. – Oczywiście – zgodziła się od razu. Potrzebowała pomocy, i to natychmiast, bo sama nie miała pojęcia, od czego zacząć. Na szczęście Stefan dobrze wiedział, czym zajmował się Roman, dlatego nie musiała tłumaczyć wszystkiego od początku. Ciekawa była, dlaczego właśnie on był wtajemniczony w tak poufne sprawy, ale nie wypytywała. Cieszyła ją myśl, że jest ktoś, kto poradzi i pomoże. Do środka pewnym krokiem wszedł niesamowicie przystojny facet. Miał na sobie skórzaną, czarną kurtkę, modną bluzę i dopasowane, jasne dżinsy podkreślające jego doskonałe kształty. Na dodatek był ładnie opalony, a ciemne włosy lekko opadały na czoło. – Witam wszystkich – przywitał się głośno, ale patrzył tylko na Ulę, potem podszedł i ucałował jej dłoń. Obdarzył dziewczynę rozbrajającym uśmiechem. – Paweł Witkowski – przedstawił się, nie spuszczając z niej oczu. – Ula Jaworska – bąknęła nieśmiało i poczuła, jak oblewa się

rumieńcem. – Stefan mówił, że masz kłopoty – przeszedł od razu do konkretów. – Potrzebujemy dobrego adwokata – wtrącił Stefan. – Mam kogoś. Nie jest tani, ale myślę, że właśnie takiego Roman potrzebuje. – Rozłożył się na krześle na wprost Uli i głębokim spojrzeniem wiercił jej dziurę gdzieś na czole. Zdziwiła się, że on też jest znajomym Romana i zastanawiała się, czy wie o sprawie tyle, co Stefan, ale wolała nie zadawać niepotrzebnych pytań. – Może podskoczycie do niego pod wieczór – zaproponował Stefan. – Nie ma sprawy. Właściwie... – zerknął na sportowy zegarek – .. . możemy przejechać się nawet teraz, tylko najpierw muszę zadzwonić do tego „papugi”, bo może go nie być. – Miał wyrazisty męski głos, który przyprawiał Ulę o szybsze bicie serca. Drzwi otworzyła im starsza kobieta, przepasana fartuchem. O nic nie pytała, tylko przepuściła ich i wprowadziła do korytarza-poczekalni. Ula uważnie rozejrzała się wokoło. Ściany były obite jasnym drewnem, a w oknie wisiały ciężkie, morelowe, starannie udrapowane zasłony. Zewsząd wyzierał przepych i luksus, wszystko było skrupulatnie dobrane, w najlepszym gatunku. Na stoliku leżały markowe papierosy, zapałki, kilka gazet i ozdobna popielnica. Nerwowo zapaliła papierosa i mocno się zaciągnęła. – O czym tak myślisz? – Paweł znowu się w nią intensywnie wpatrywał. – Nieważne. – Uśmiechnęła się smutno. Pochyliła nieco głowę, bo nie chciała, by dostrzegł siniaki ukryte pod grubą warstwą makijażu. Nie miała też ochoty na zwierzenia, więc wzięła do ręki gazetę i zaczęła ją

przeglądać, udając zainteresowanie, ale tak naprawdę myślami była zupełnie gdzie indziej. Sama nie wiedziała, dlaczego pomaga Romanowi, zwłaszcza po tym, jak ją pobił, jednak tkwił w niej jakiś przymus, który skłaniał do działania. Czuła, że nie może Romana tak po prostu zostawić, przecież kiedyś jej pomógł i nie ma nikogo prócz niej. Uważała, że ma wobec niego dług wdzięczności, chociaż on już dawno odebrał swoją należność. Zniszczył marzenia, obietnice, nadzieje. Zniszczył wszystko, co najlepsze. Teraz mogła się zemścić. Mogła odwrócić się plecami i po prostu odejść. Już nie był w stanie jej powstrzymać. Nareszcie była wolna. A jednak została. W drzwiach pojawił się starszy, bardzo elegancki pan. Uprzejmie żegnał się ze swoimi klientami, odprowadzając ich do drzwi. Wreszcie mogli wejść do gabinetu. Z pewnością mecenas Wolsztyński dobrze znał Pawła. Rozmawiali o znanych sobie sprawach, więc czekała cierpliwie na swoją kolej, bo chociaż opowiedziała pokrótce, co się stało, nadal nie była pewna, czy może liczyć na pomoc. Zanim się pożegnali, szacowny mecenas obiecał zająć się sprawą i już następnego dnia zaprosił Ulę na kolejne spotkanie. Wreszcie miała dowiedzieć się, co naprawdę się wydarzyło. – Naprawdę jestem wdzięczna za pomoc. Nie martw się o mnie – tłumaczyła, kiedy Stefan zadzwonił z samego rana. – Może zawieźć cię dzisiaj do adwokata? – zaproponował uczynnie. – Nie kłopocz się mną. Poradzę sobie! Było jej głupio, że obcy przecież ludzie tak bardzo chcą jej pomagać. Niestety, nie podejrzewała prawdziwych motywów ich działania. Oni znali prawdę, domyślali się, że Ula ma pieniądze. Już zaczęli łowy, wyczuli

łatwą ofiarę i czekali na odpowiedni moment. – Zapraszam cię do biura. Wreszcie poznasz moją żonę – wypalił radośnie. – Chętnie. O której mam wpaść? – Ucieszyła się z zaproszenia. W biurze prawie nikogo nie było. Stefan siedział za biurkiem i rozmawiał z facetem, który ostatnio podawał herbatę. Przywitała się uściskiem dłoni i usiadła po drugiej stronie czarnego stołu połączonego z biurkiem. – O, właśnie, to moja żona. – Wstał i wskazał na bardzo ładną, długowłosą kobietę, która z uśmiechem na twarzy zjawiła się w drzwiach. Szybko podeszła do Uli i wyciągnęła rękę na powitanie. Sprawiała wrażenie sympatycznej, miłej, lecz trochę smutnej osoby. Miała około trzydziestu lat, o czym świadczyły pierwsze, jeszcze niezbyt widoczne zmarszczki wokół oczu. Ula już wiedziała, że się polubią. Razem wyszły pochodzić po sklepach. Rozmawiały tak, jakby znały się od lat. Dziewczyna bez oporów wreszcie opowiadała o tym, co w niej siedziało. Mogła zwierzyć się komuś i wyrzucić z siebie paskudny ciężar ostatnich miesięcy. Przez dobrą godzinę spacerowały po parku, a potem przysiadły na ławce obok małego jeziorka, po którym pływały kaczki. Było pięknie. Soczysta zieleń przeplatana pierwszymi jesiennymi liśćmi, ciepłe słońce chylące się ku zachodowi, delikatny wietrzyk muskający twarz. Ula tak bardzo chciała się cieszyć, oddychać pełną piersią, bawić się i biegać po miękkiej, wilgotnej trawie. Świat wyglądał ślicznie, był bajkowy i nieprawdziwy, ale bolesne wspomnienia, niepewność i strach burzyły każdą namiastkę radości.

– Może pójdziemy do mnie? Zrobię herbatkę – zaproponowała Kamili w nadziei, że ta nie odmówi. – Chyba już nie mogę. Muszę pędzić do domu, bo dzieciaki czekają – odparła nowa przyjaciółka. Wyglądała na zmartwioną i Ula nie miała wątpliwości, że coś ją gryzie, że nie jest szczęśliwa, podobnie jak ona. Musiała się pośpieszyć na spotkanie z adwokatem. Postanowiła, że pojedzie sama. Była dorosła i nie mogła wciąż liczyć na innych. Właśnie szybkim krokiem maszerowała na przystanek, gdy jak spod ziemi wyrósł przed nią Paweł. Był równie przystojny i oszałamiający jak wczoraj. – Dokąd tak pędzisz? – Stanął naprzeciwko ze splecionymi na piersiach rękami. – Nie spodziewałam się, że cię tu spotkam. – Uśmiechnęła się radośnie. – Muszę pogadać z mecenasem. Nie pamiętasz? – No właśnie, pomyślałem, że cię podrzucę. Co ty na to? – Wskazał wzrokiem na samochód. – Nie chcę cię fatygować. Wiem, jak dojechać tramwajem. – Specjalnie przyjechałem po ciebie – dodał, widząc jej wahanie. Otworzyła szerzej oczy. Nie miała pojęcia, co odpowiedzieć. – Skoro tak... – Skinęła głową i pozwoliła poprowadzić się do auta. „Przestań, przestań, on nie jest dla ciebie!” – ganiła się w myślach. Adwokat używając wypracowanych przez lata gestów, wyjaśnił, jak się mają sprawy. Ula dowiedziała się, że Roman jest na Rakowieckiej. Prokurator zażądał roku aresztu. Chciało jej się krzyczeć z radości. „ROK! ROK!” – pulsowało jej w głowie. Calutki rok tylko dla niej, bez strachu, kłótni i wyzwisk.

Miała ochotę uściskać adwokata za te wbrew pozorom dobre nowiny, lecz musiała grać dalej. Nie mogła się zdradzić. Przecież była zbolałą kochanką, która robi wszystko, żeby wydostać swoją miłość. – Za kilka dni postaram się otrzymać zgodę na widzenie. Proszę zadzwonić i wtedy umówimy się na spotkanie. – Adwokat uśmiechnął się uprzejmie i wymienił kwotę, jaką powinna uiścić za jego starania. Była przygotowana, więc z torebki wyjęła białą kopertę z odliczoną, niemałą sumą i położyła na biurku. Nie mogła żałować pieniędzy, bo nie były jej. Obiecała sobie, że udowodni Romanowi, jak mało dla niej znaczyły, że nie dla nich go kochała. – Może coś zjemy? – zaproponował Paweł z rozbrajającym uśmiechem, gdy po wizycie u adwokata wsiadła znowu do jego samochodu. – Chyba nie dzisiaj. – Pragnęła wrócić do domu, spokojnie napić się czegoś mocniejszego i cieszyć się wolnością. Poza tym czuła, że wpada w nowe sidła, serce zaczyna szaleć, a nie mogła na to sobie pozwolić. – Chciałbym się z tobą spotkać – powiedział wprost. – No, to jak? Nawet nie zauważyła, jak dojechali na plac Grzybowski. – Nie, mam ważniejsze sprawy! – Wyskoczyła z auta i nie dając mu szansy na reakcję, pobiegła do mieszkania. Z drżeniem serca zadzwoniła do adwokata. Z pewnością był już po wizycie w areszcie. Zżerała ją ciekawość, czego się dowiedział i jakie ma dla niej wskazówki od Romana. – Chciał, żebym przekazał pani list od niego, ale niestety musiałem odmówić, bo nawet adwokat przechodzi rewizję – oznajmił z udawanym zmartwieniem. – Oczywiście zapewniłem go, że doskonale sobie pani radzi i nad wszystkim czuwa. Bardzo się ucieszył. Powtarzał, że jest pani

wyjątkowo dzielna i zaradna. Prosił, bym powiedział, że nadal bardzo panią kocha i bardzo tęskni. Zbierało jej się na wymioty. Nie mogła dłużej słuchać tych bredni. Musiała zająć się pieniędzmi ulokowanymi na kontach, chociaż sama myśl o nich przyprawiała ją o zawrót głowy. Zdawała sobie sprawę, że jeśli nic nie zrobi, wcześniej czy później policja roztoczy nad nimi pieczę. Bała się Romana, jego powrotu i nowych oskarżeń. Mimo wszystko zaufał jej, czuła się zobowiązana do pomagania mu i do opieki nad jego rzeczami, a więc i nad pieniędzmi, do których miała nieograniczony dostęp. Znalazła trzy komplety kluczy do skrytek bankowych i numery kont. Bez pośpiechu na małej kartce zapisywała nazwy banków, do których musiała się niezwłocznie udać Po kilku godzinach, z plecakiem wypchanym pieniędzmi, maszerowała do kolejnego banku. Postanowiła wymienić całą gotówkę na bony oszczędnościowe. Owo posunięcie wydało jej się najbezpieczniejsze i najbardziej rozważne, chociaż wiedziała, że bieganie po mieście z takim bagażem nie jest najlepszym pomysłem. Szybkim krokiem przeszła po marmurowej posadzce do wolnego okienka. Dobrze widziała wytrzeszczone oczy kasjerki, która z niedowierzaniem i wyraźnym zaciekawieniem wlepiała wzrok to w Ulę, to znowu w rosnącą kupkę nowiutkich pieniędzy. – Chce pani zamienić te pieniądze na bony? – Zgadza się, czy to jakiś problem? – starała się mówić pewnym głosem. Czuła jednak, że gdzieś w środku rośnie w niej strach, obawa, że może źle robi. Ale teraz już było za późno na odwrót. – Nie, oczywiście, że nie – zmitygowała się kasjerka. Długo wpatrywała się w zdjęcie w dowodzie osobistym, szukała czegoś w

komputerze, a potem bez słowa wyszła na zaplecze. „No to koniec!” – pomyślała Ula nerwowo. Była coraz bardziej przekonana, że za chwilę przyjdzie policja, aresztują ją, a pieniądze zarekwirują. Wyobrażała sobie, jak dyrektor banku właśnie dzwoni na policję, pewnie specjalnie grają na zwłokę i obserwują ją okiem kamery. Wreszcie drzwi się otworzyły. Zobaczyła, jak kasjerka kieruje się na swoje miejsce pracy, a z nią idzie jakiś postawny, dobrze ubrany mężczyzna. Nagłe zrobiło się strasznie gorąco i duszno. Czekała. Nic się nie stało. Facet uśmiechnął się i wręczył jej dowód. – Pani chce wymienić gotówkę na bony, dlatego proponuję bony „progresja bis”. Stałe oprocentowanie... – wymieniał zalety zamiany. Nie miał pojęcia, jaką dziewczyna poczuła ulgę i z jaką radością słuchała jego wyjaśnień. Podeszła do okienka i grzecznie zapytała, ile potrwa ta zamiana. – Na pewno jeszcze ze dwie godziny – odparła kasjerka, na chwilę przerywając monotonną pracę. – Mogę pani dać pokwitowanie i przyjedzie pani za kilka godzin bez konieczności czekania. – Proszę się nie śpieszyć. – Ula uśmiechnęła się wyrozumiale i usiadła na ławce pod wielką palmą ustawioną na środku obszernego holu. Teraz jak najszybciej musiała ukryć gdzieś bony. Nie mogła wrócić z nimi do mieszkania i tak po prostu schować do szuflady. Kolejny bank, kolejne formalności i kolejna wynajęta skrytka. To było szaleństwo, ale nie mogła na nikogo liczyć ani nikomu szepnąć nawet słówka. Z wypchanym plecakiem, bardzo drogocennym plecakiem, usadowiła się w przedziale tuż koło okna. Miała nadzieję, że nikt się nie przysiadzie i spokojnie poczyta kupioną kolorową gazetę. Miała przed

sobą prawie dwie godziny jazdy. Któż by pomyślał, że tak młoda dziewczyna zamiast książek wiezie ze sobą całą furę pieniędzy? Tęskniła za domem, za rodziną, która już nie była taka jak kiedyś. Coś się zmieniło, na zawsze. Czuła, że pomimo wszystko niewidzialna nić łączyła ją z tym miejscem. Patrzyła na zadbane podwórko, na którym niegdyś bawiła się z siostrą i dzieciakami sąsiadów. Jakby to było wczoraj. Stary rower stal oparty o ścianę garażu. Czarny kot przemknął między nogami Uli i niecierpliwie czekał na otwarcie drzwi. Wszystko niby wróciło do normy, jakby nic się nie stało, ale zawsze, kiedy przyjeżdżała, w powietrzu unosiła się niewidzialna mgiełka niedomówień, żalu, cierpienia i obcości. Kubuś radośnie zapiszczał na widok siostry, a potem chwycił za rękę i wprowadził do swojego klockowego królestwa. Wszędzie na podłodze, łóżku, regaliku porozrzucane były zabawki. Usadowił się na dywanie i z rozpromienioną buzią pokazywał siostrze kolekcję samochodzików. Uklękła obok niego, ale myślami była gdzie indziej. Musiała coś wymyślić. Weszła na strych. Uważnie przejrzała każdy kąt. W kącie spostrzegła stary, czarnobiały telewizor. To było to. Śrubokręt znalazła w garażu, a potem już poszło jak po maśle. Odkręciła plastikową obudowę. Bony zawinęła w stary, cienki ręcznik i starannie wcisnęła do środka. Udało się. Telewizor, teraz bardzo kosztowny, nadal stał na swoim miejscu. Dziewczyna była przekonana, że nikomu nie wpadnie do głowy, iż w nim może być coś ukryte. „Jestem genialna!” – nieskromnie powiedziała do siebie i zeszła na dół, gdzie była już prawie cała rodzina. Ojciec lada chwila miał wrócić z pracy.

Kolejne spotkanie z adwokatem, kolejne uiszczenie należności, do czego zręcznie przeszedł pod koniec rozmowy. Bez ociągania sięgnęła po kopertę i położyła na biurku. Nie żałowała pieniędzy. Należały do Romana, musiała kierować się jego dobrem. – Przyznaję, że to gruba sprawa i prokurator wyjątkowo się zawziął. Koniecznie chce ją rozwikłać, a to z pewnością potrwa. Rzecz jasna, będę się starał o wcześniejsze uwolnienie Romana, ale niczego nie mogę obiecać. Jak wiemy, było to fałszerstwo międzynarodowe i na razie przesłuchują świadków, a jest ich co najmniej kilkuset. Podczas widzenia cały czas wszystko obserwuje policjant, więc nawet ustne przekazanie cichych informacji nie jest możliwe. Proszę mieć się na baczności, bo to, że teraz nic się nie dzieje, może być tylko ciszą przed burzą. Myślę, że jedynym ratunkiem jest jego stan zdrowia. Bardzo schudł, skurczył się i miał kilkudniowy zarost, ale myślę, że dobrze wie, co robi, i trochę symuluje. Przypuszczam, że nie jest z nim tak źle, jak wygląda, ale powtarzam pani, że to jedyne wyjście... Denerwował się i bardzo martwił o panią, jednak go uspokoiłem. Dodam, że od kilku lat namierzali tę sprawę, aż w końcu ostro zabrali się do roboty. Postaram się, aby zabrali go na badania lekarskie, ale to też potrwa, bo musi zebrać się specjalna komisja. Już złożyłem wniosek do prokuratora. Roman sam też pisze podania, gdzie się tylko da. Nie chcę do niczego pani namawiać, ale może zna pani jakieś dojścia do lekarzy... – przerwał na chwilę, jakby nagle chciał ugryźć się w język. – Będzie badany psychiatrycznie – sugerował delikatnie, ale zrozumiała, o co chodzi. – Myślę, że to będzie komisja ze szpitala przy Ogrodowej, jednak nie na pewno. Pani też musi być ostrożna, bo prawdopodobnie policja będzie panią obserwować. Jeśli na kontach są

jakieś pieniądze, proszę je ukryć. Jutro będę widział się z panem Romanem, mogę mu coś przekazać... – Proszę powiedzieć, że u mnie wszystko dobrze i nie musi się o nic martwić. Daję sobie doskonale radę! – Położyła nacisk na ostatnie zdanie, jakby Wolsztyński miał też zanieść do Romana prawdziwe myśli Uli. – Dobrze, przekażę. – Skrupulatnie zapisał wszystko w skórzanym notesie, a następnie ucałował jej rękę na pożegnanie. Najchętniej wymazałaby Romana z pamięci, zapomniała o nim i przeniosła się gdzieś daleko. Z dala od wszystkich i wszystkiego. Nie mogła jednak uciec i zostawić go tak bez słowa. Na pewno by jej szukał. Knułby krwawą zemstę, aż w końcu dopadłby ją i zniszczył. Jednak to nie strach trzymał ją przy Romanie, tylko wyuczona zależność. Spotkania z Kamilą stawały się niemal codziennym zwyczajem. Mogły ze sobą rozmawiać godzinami albo spacerować po sklepach. Powoli odkrywały przed sobą sekrety, smutki i dręczące problemy. Ula nie miała pojęcia, że nowa przyjaciółka może być aż tak nieszczęśliwa, że Stefan jest potworem, który gwałci, dręczy i nie daje rodzinie oparcia ani stabilności. – Nie wiem, ile jeszcze wytrzymam. Nienawidzę go, ale nie mogę tak po prostu spakować się i uciekać. Mam dzieci... – Zaniosła się cichym szlochem. Pośpiesznie wyciągnęła z torebki chusteczkę i wytarła mokry nos. – Na szczęście mam kogoś... – Spojrzała niepewnie na Ulę, jakby chciała dostrzec jej myśli. Zaczerpnęła głęboko powietrza i mówiła dalej. – Spotykam się z nim, ale bardzo rzadko. Nie mieszka w Warszawie. Gdyby nie on, nie wiem, czy wytrzymałabym dłużej... Tak naprawdę,

poznaliśmy się dzięki Stefanowi. Kiedyś byli współnikami, więc Janusz zatrzymał się u nas na kilka tygodni. Stefan chyba zaczął się wszystkiego domyślać, a gdy zobaczył, jak całowaliśmy się na balkonie, wpadł w szał. Teraz myśli, że już się z nim nie spotykam. Jestem bardzo ostrożna, ale to mnie wykańcza. Tak bardzo chciałabym się widywać Janusza częściej. Tęsknię i mam nadzieję, że kiedyś będziemy razem. – Upiła kilka łyków soku jabłkowego i uśmiechnęła się smutno do Uli, która uważnie słuchała opowieści. Nie chciała o nic pytać i przerywać. Ze zrozumieniem kiwała głową i naprawdę współczuła Kamili. Usilnie zastanawiała się, jak mogłaby pomóc koleżance. Nagle doznała dziwnego olśnienia. – Wiesz co? Przyszło mi do głowy, że skoro mieszkam sama, czasami możecie spotykać się u mnie. Jak przyjeżdżałby do Warszawy, mógłby się u mnie zatrzymywać, a wtedy ty wpadałabyś do mnie i Stefan nic by nie podejrzewał – wyrecytowała prawie jednym tchem i z niecierpliwością czekała na radość Kamili. – Byłoby wspaniale, ale nie chcę robić ci kłopotów. – Ależ to żaden problem, naprawdę bardzo chciałabym wam pomóc, nie odmawiaj, proszę. – Chwyciła przyjaciółkę za dłonie i spojrzała jej prosto w oczy. – Nawet nie wiem, jak ci dziękować. – Twarz Kamili rozpromieniła się w szerokim uśmiechu. Janusz miał pojawić się w mieszkaniu Uli już po tygodniu. Chętnie skorzystał z zaproszenia, tym bardziej że w stolicy załatwiał jakieś ważne sprawy. Obie czekały na niego podekscytowane. Zadźwięczał dzwonek domofonu, a po kilku chwilach w drzwiach

stanął wysoki, dość kościsty facet z bujną, rozczochraną, ciemną grzywą. Absolutnie nie był w typie Uli, ale to przecież nie miało najmniejszego znaczenia, chociaż poczuła się odrobinkę rozczarowana. Kamila tyle razy zachwycała się nim, opisywała, jaki jest przystojny, inteligentny i wyjątkowy. Ula na razie sprawdziła to pierwsze, co do drugiego i trzeciego punktu nie wyciągała żadnych wniosków, bo na razie nie miała podstaw. Kochankowie rzucili się sobie w ramiona z lekkim ociąganiem, jakby wstydząc się obecności innej osoby. Nieśmiało połączyli się w namiętnym pocałunku. Nie musieli nic mówić, Ula bez słowa skryła się w kuchni pod pretekstem parzenia kawy. Nalegali, aby została w mieszkaniu, ale wiedziała, że pragnęli bliskości, pieszczot i czułych wyznań. Jak mogła siedzieć uparcie i dręczyć ich swoją obecnością? Krążyła ulicami, chociaż było przenikliwie zimno. Zrobiło się ciemno i wyjątkowo paskudnie, ale jeszcze nie chciała wracać do domu. Wreszcie spokojnie mogła odwiedzić wszystkie sklepy, poprzymierzać eleganckie sukienki, sprawdzić, co nowego w księgarni, i napić się pysznego koktajlu w barze mlecznym. „No, pora wracać” – szepnęła do siebie i po kilku minutach była w domu. – Zaczynaliśmy się o ciebie martwić – przywitała ją Kamila i pogroziła palcem. – Gdzie się włóczyłaś? – Zabawnie zmarszczyła czoło i przeszła za Ulą do pokoju, gdzie siedział dziwnie rozpromieniony kochanek. – Tak sobie spacerowałam. Nawet nie wiesz, jakie cudne sukienki wypatrzyłam. Po prostu piękne... Przymierzałam i chętnie kupiłabym jedną

z nich, ale są kosmicznie drogie – jęknęła i opadła na fotel. – Nie powinnaś sobie wszystkiego odmawiać. Skoro tak bardzo ci się podoba, to ją kup. – Wiesz, że nie mogę, zresztą gdzie ją założę? Nie chodzę na bale. – Zachichotała. – No właśnie, siedzisz w domu, zamiast się bawić i korzystać z życia – wtrącił Janusz. Był wtajemniczony. Wiedział, jaka jest sytuacja Uli, co się stało i że nie brakuje jej pieniędzy. Kamila ufała mu, więc i Ula uwierzyła Januszowi. Nie miała pojęcia, jaki ciężar bierze na swoje barki i jak bardzo będzie zmęczona tą znajomością. Po jakimś czasie Stefan nawet nie ukrywał, że nie w smak są mu wyjścia Kamili. Oczywiście nie oskarżał Uli. Nadal uśmiechał się, chwalił i obiecywał pomoc. Tłumaczył tylko, że dzieciaki chodzą zaniedbane, nie ma obiadu na czas, ale nie o to chodziło. On czuł, a może nawet wiedział, że coś się dzieje, lecz jeszcze nie miał dowodów i tym się najbardziej denerwował. Robił dobrą minę do złej gry. Nie mógł atakować, złościć się, złorzeczyć, bo wtedy cały jego plan, nadzieje na dużą forsę prysłyby w jednej chwili. Zaciskał zęby, mamił i czarował. – Mam znajomości, na pewno wyciągniemy Romana – powtarzał za każdym razem, kiedy spotykał Ulę. Już wtajemniczył jakiegoś pułkownika, który znał lekarzy, prawie wszystko było załatwione, tylko... potrzebne były pieniądze. Uwierzyła i bez wahania wręczyła mu prawie dwa tysiące. Nigdy potem nie usłyszała o tym wojskowym. Pytała, naciskała na szybsze załatwienie sprawy, ale wciąż słyszała w odpowiedzi, że przecież

to nie jest takie proste, że na to trzeba czasu. I w końcu, że facet rozpłynął się w powietrzu. Musiała działać sama. Domyślała się, że nie było żadnego pułkownika, że to był podstęp Stefana, ale nic nie mogła udowodnić. Zastanawiała się nad udziałem Kamili w tej grze. Nie miała wątpliwości, że ona też musiała odegrać swoją rolę. Z bijącym sercem Ula weszła do szpitala. Sama nie wiedziała, co powinna zrobić, kogo zapytać, kogo szukać i jak dotrzeć do właściwych osób. Bała się ośmieszenia, krzywych uśmieszków nieznanych osób. Jak miała zacząć, co powiedzieć? Usiadła na starej, długiej ławce ustawionej pod brudno-beżową ścianą. Schyliła głowę. Korytarz świecił pustką, w oddali słychać było czyjeś głosy. Nie, nie mogła tak po prostu podejść do lekarza i prosić go o pomoc. Nie mogła wyciągnąć przygotowanej koperty z plikiem pieniędzy, wręczyć jej i żądać ratunku dla Romana. Nikogo nie znała, była zupełnie bezradna. Wróciła do domu. Nie zdążyła zdjąć butów, kiedy rozdzwonił się telefon. Szybko podbiegła i chwyciła słuchawkę. Dzwonił Stefan. Zaniepokoiła się, chociaż jeszcze nie wiedziała, co mężczyzna ma do powiedzenia. Czuła, że nie będzie dobrze. Po ostatnich „staraniach” zaczęła wątpić w jego uczciwe zamiary. Stała się czujniejsza i bardziej podejrzliwa wobec niego. – Mam dla ciebie wspaniałą propozycję! – wypalił na wstępie. Nie krył dziwnej euforii. – Koniecznie musimy się spotkać. Mogę wpaść dzisiaj do ciebie? – A o co chodzi? – zaintrygowała ją ta jego radość. Ciekawość nie pozwalała przerwać rozmowy. – Wołałbym nie rozmawiać o tym przez telefon... Nie jestem sam –

dodał ściszonym głosem. – Skoro tak, to przyjedź. – Nie będzie ci przeszkadzać, jeśli przyjechałbym z kolegą? – Hm, no dobrze. – Zaczynał ją coraz bardziej intrygować i jednocześnie niepokoić. Bała się, że może chce rozmawiać na temat Kamili, że wszystko wie o potajemnych spotkaniach z Januszem, które stały się cotygodniowym zwyczajem. Czasami Ula zostawiała im klucze, idąc do szkoły, z czego byli chyba najbardziej zadowoleni. Jeszcze jej to nie przeszkadzało, jeszcze czuła radość, że może pomóc. – Mój dobry znajomy Antoni – Stefan przedstawił Uli przystojnego faceta w średnim wieku, który z wdziękiem ucałował jej dłoń. Obaj usiedli na kanapie obok siebie. – Mogę zaproponować kawę, herbatę albo coś mocniejszego. – Uśmiechnęła się do nich. – Jeśli można, to kawę – odezwał się Stefan. – Dla mnie też proszę – dodał pan Antoni. Nalała ciemnego, mocnego płynu z ekspresu do przygotowanych filiżanek i na tacy zaniosła do pokoju. Miała na sobie dopasowany kostiumik, w którym doskonale się prezentowała. Dodawał jej powagi i klasy, a nawet stwarzał pewien dystans, co było jej głównym celem. – No dobrze, co panów do mnie sprowadza? – postanowiła zacząć rozmowę, bo panująca cisza i pochrząkiwania gości powoli wyprowadzały ją z równowagi. Nie miała wątpliwości, że chodzi o coś poważnego. – Rzecz w tym, że... – Stefan nerwowo strzelił splecionymi palcami obu dłoni i zerknął na swojego towarzysza. – Mamy wspaniałą działkę do sprzedania w świetnym miejscu. Zaraz pod Warszawą. Mój znajomy,

bardzo uczciwy i poważny człowiek... Chcemy ją szybko sprzedać; prawdziwa okazja... – Za ile? – zapytała rzeczowo. Miała dosyć podchodów i stękania. Wiedziała już, po co przyszli. Chcieli pieniędzy Romana. – Sto pięćdziesiąt tysięcy – odezwał się nowy znajomy. – Bardzo dużo. – Postanowiła wejść w tę grę i pokazać, że nie jest taka głupia, jak im się może wydawać. – Zgadza się, ale wartość rynkowa jest znacznie większa. Za jakiś czas będzie jeszcze droższa, bo ziemia w tamtych okolicach jest w cenie – zachwalał Antoni. – Sęk w tym, że nie potrzebuję działki – odparła chłodno. Męczyła ją ta rozmowa. – Ale to naprawdę superokazja. – Stefan nie dawał za wygraną. – Jaką mam pewność, że to pańska działka? – Mamy akt notarialny – ekscytował się Stefan i od razu zaczął grzebać w aktówce. Podał jej dokument. – A skąd mam wiedzieć, że nie została sprzedana na przykład dzisiaj? Tu jest napisane, kiedy pan został właścicielem, ale to nic mi nie mówi. – Nie znała się na przepisach prawnych, więc postanowiła improwizować. – No, to... – Antoni nerwowo odkaszlnął. – To można sprawdzić w księgach wieczystych. – Nie, nie jestem zainteresowana. – Oddała papier i wstała, uznając rozmowę za skończoną. – Nalegam, aby pani się zastanowiła – poradził Antoni, zanim opuścili mieszkanie. W sprawie Romana nic szczególnego się nie działo. Kontakty z

adwokatem zostały ograniczone do rozmów telefonicznych, co było doskonałym rozwiązaniem. Istotnie, zapewniał, że robi co w jego mocy, i chodzi na widzenia, ale póki Roman nie stanie przed komisją lekarską, nic nie można zrobić. Ula wątpiła, by się tym martwił, jednak przynajmniej nie żądał kolejnej zapłaty. Pomimo niepewnej sytuacji prawnej mogła zacząć przekazywać paczki żywnościowe. Pół dnia spędzała na zakupach, wybierała najlepsze rzeczy, a potem z wielkim wysiłkiem targała smakołyki do aresztu na Rakowiecką. Była przekonana, że Roman to docenia i na pewno bardzo się cieszy. Już widziała oczami wyobraźni, jak wyjmuje dobroci, wśród których nie mogło zabraknąć zdrowej żywności: koziego sera, ziółek, pumpernikla, owoców, bezcukrowych czekoladek, soków i miodu. Zresztą wszystko musiało być najlepszego gatunku, najzdrowsze, ekologiczne. Pamiętała, jak skrupulatnie wyszukiwał przysmaki, gdy razem wybierali się na zakupy, jak powtarzał, że musi dbać o zdrowie. Wyobrażała sobie, że siedzi teraz w celi, złorzeczy, przeklinając wszystko i wszystkich. Zgarbiony i nieogolony pisze kolejne podania, gdzie się tylko da. Zrobiło jej się go żal. Musiała wszystko dokładnie zaplanować, a potem ważyć, żeby nie przekroczyć pięciu kilogramów, bo taki był limit. Regulamin głosił, że paczki, do pięciu kilogramów, można podawać dwa razy w tygodniu. Wywieszone były godziny otwarcia „paczkowni”. Za każdym razem, kiedy wchodziła do przybudówki aresztu, gdzie zostawiało się „prezenty” dla osadzonych, było tłoczno. Można było spotkać stare kobiety z umęczonymi twarzami, które kuśtykały z pakunkami, pewnie matki strudzone życiem, dzieci, które jeszcze nic nie rozumiały i czekały na

tatusia, albo młode, wystrojone kobiety, pewne siebie, z ostrym makijażem. Słychać było cichy szloch, narzekania, zwierzenia, głosy pełne nadziei i dziecięce szczebioty. Nie lubiła tam chodzić, patrzeć na zatroskane twarze, zakratowane okna, brudne ściany, porysowane, zniszczone ławy o nieokreślonym kolorze. Każdy zerkał na pozostałych i snuł własne domysły. Ula też często zastanawiała się, do kogo przychodziły te wszystkie osoby. Wolała nie nawiązywać znajomości, zawsze stała nieco z boku. Siadała gdzieś w kącie,

czytała

albo

obserwowała

uwijającego

się

w

okienku

funkcjonariusza. Z pewnością Roman jadł teraz lepiej niż Ula, która ograniczała się do szybkich dań, coli i papierosów. Nie chciało jej się gotować dla siebie, nawet nie miała apetytu, więc nie zawracała sobie tym głowy. Starała się ograniczyć wydatki do minimum, zwłaszcza te własne. Chciała powiedzieć kiedyś Romanowi, jak niewiele potrzebowała. Prowadziła nawet specjalny zeszyt, gdzie zapisywała wydatki. Dopisywała przy tym daty, by nie miał najmniejszych wątpliwości. Marzyła, żeby kiedyś żałował tego, co jej robił, żeby wiedział, co stracił. Wciąż pragnęła pokazać Romanowi, jaka jest i dlaczego z nim była. – No, hej! – w słuchawce usłyszała głos Pawła. – Jesteś? – Tak, tak, jestem – odpowiedziała szybko. Nie spodziewała się jego telefonu. Minęło sporo czasu, odkąd się ostatnio widzieli i zdążyła się przyzwyczaić do myśli, że na tym ich znajomość się zakończyła. – Co porabiasz? – Właśnie wróciłam ze szkoły. Myślałam, że dostałeś amnezji i zapomniałeś o mnie – rzekła z nutką ironii.

– Sorry, ale naprawdę nie mogłem wcześniej zadzwonić. Miałem kłopoty... – tłumaczył się. – Nie ma sprawy. – Uśmiechnęła się do siebie. Mimo wszystko ucieszyła się z tej niespodziewanej rozmowy. Jego męski, przenikliwy głos nadal przyprawiał ją o dreszcze. – Myślałem o tobie. Możemy się spotkać? – Nie jestem... – Nalegam, naprawdę chciałbym się z tobą umówić. Nie bądź taka niedobra. – Zaśmiał się niezbyt głośno. – No, dobrze – skapitulowała. Pomyślała, że ostatecznie może robić, co chce, i wreszcie mogła z tego skorzystać. Nie zamierzała mieszać w to swoich uczuć. Chciała się dobrze bawić. – Przyjadę do ciebie dziś wieczorem. Może być koło ósmej? – Może być. – Znowu się uśmiechnęła. Gorączkowo myślała, co na siebie włożyć, co przygotować na kolację. Z szuflady wygrzebała śliczną, czarną, koronkową bieliznę. Musiała być przygotowana na wszystko. Naszykowała wołowinę w sosie syczuańskim na liściach sałaty do tego ryż z curry i pieczarki na maśle – to uwielbiała najbardziej. Gorące grzybki roznosiły pyszny zapach po całym mieszkaniu. Z niecierpliwością patrzyła na zegarek i co chwila zerkała przez okno w nadziei, że może już przyjechał. Czekała. Zadzwonił telefon. Była przekonana, że usłyszy tłumaczenia Pawła, któremu coś nagle wypadło i nie spotkają się. Z ociąganiem podniosła słuchawkę. To był Stefan. – Nadal nie chcesz tej działki?

– Nie – odparła sucho. – Szkoda – prawie jęknął boleśnie. – Właściwie nie wiem, od czego zacząć – ciągnął. – O co chodzi? – irytowała się z każdą chwilą bardziej. – Otóż mam poważne kłopoty i... – . tu zrobił wymowną przerwę, jakby chciał wybadać jej nastrój – I... ? – Czy mogłabyś mi udzielić pożyczki? – Obawiam się, że nie – odpowiedziała chłodnym głosem. Nie zamierzała dać się kolejny raz wykiwać. – Wypiszę ci weksel, podpiszę, co będziesz chciała – biadolił coraz bardziej. – Zrozum, nie mogę, nie mam pieniędzy. Ile by to miało być? – zapytała z ciekawości. – Sto dwadzieścia tysięcy – wyznał cicho. – Żartujesz?! – No, to przynajmniej sto. – Łaskawie obniżył stawkę, i tak niedorzeczną. – Nie mam tyle, zresztą to ogromna kasa! –

Zrozum.

Naprawdę

muszę

zdobyć

kasę.

Będziesz

miała

zabezpieczenie. Oddam na pewno – przysięgał. – Nie słuchasz mnie. Ja nie mam pieniędzy! – Powoli przestawała być miła. – Oddam ci z odsetkami. Właściwie wystarczy mi pięćdziesiąt tysięcy – skamlał uparcie. Robił się coraz bardziej żałosny. – Nie – ucięła gwałtownie. Musiała przerwać rozmowę, bo usłyszała pukanie do drzwi. – Muszę kończyć!

– To może trzydzieści tysięcy... – Naprawdę muszę kończyć. – Dziesięć... Mam prosić cię na kolanach? – Z trudem powstrzymywał wściekłość. Nie mogła dłużej słuchać jego zawodzeń i trzymać Pawła za drzwiami. Odłożyła słuchawkę. – Witaj, skarbie! – Paweł ucałował ją w policzek i wręczył długą, bordową różę. – Przepraszam, że kazałam ci czekać, ale ledwie udało mi się odłożyć słuchawkę... – Ktoś bardzo upierdliwy – stwierdził lakonicznie i rozsiadł się na kanapie. – A żebyś wiedział. – Zaśmiała się cicho. – Kawy? – Bardzo chętnie. Zrobiło się trochę niezręcznie, kiedy bez słowa siedzieli naprzeciwko siebie. Już miała włączyć telewizor, jedyny ratunek, jaki przyszedł jej do głowy, ale Paweł był szybszy. Wystarczył krok, by znalazł się przy niej. Przykucnął obok fotelu, na którym siedziała, ujął jej małe dłonie i delikatnie przyłożył je do swoich ust. Przyjemne dreszcze opanowały ciało Uli. Przymknęła powieki, aby napawać się bliskością i czuć każde najmniejsze muśnięcie jego rozpalonych warg. – Mam do ciebie sprawę – zagadnął znienacka Paweł, kiedy z samego rana posilali się jajecznicą na szynce i słodkimi bułkami. – Tak? – Rozpromieniona patrzyła na niego roześmianym spojrzeniem. – Głupio mi strasznie zwracać się z tym do ciebie, ale nie mam do kogo. – Udawał zakłopotanie. – Jesteś naprawdę wyjątkowa.

– Hmm? – Czuła, że mogłaby patrzeć na niego w nieskończoność. Wyglądał wyjątkowo pociągająco. Miał na sobie tylko spodenki, a rozczochrane włosy dodawały mu uroku. – Potrzebuję półtora tysiąca, bo inaczej... – Dłonią przeczesał włosy. Nie patrzył jej w oczy, jakby się wstydził, albo tylko udawał. – Inaczej będę miał wielkie kłopoty. Facetowi wiszę już dwa miesiące. – Wstał i podszedł do okna. – Oczywiście mam kasę na kontach, ale teraz nie mogę jej ruszyć. Najpóźniej za dwa tygodnie zwrócę ci co do grosza. Z niedowierzaniem patrzyła na jego plecy i mało nie udławiła się bułką z dżemem. Powrót do rzeczywistości okazał się wyjątkowo przytłaczający i nieprzyjemny. Co miała powiedzieć, jak odmówić po tak cudownej nocy? Odwrócić się i nie pomóc? – Będziesz musiał mi napisać pokwitowanie... – Czuła się wstrętnie, jakby za chwilę miała mu zapłacić za dobrze wykonaną robotę. – Oczywiście. – Z kieszeni kurtki wyjął dowód osobisty. Mogła spisać jego dane. Szybko naciągnął spodnie i sięgnął po bluzę. „Umowa” została sporządzona, chociaż Ula wiedziona przeczuciem czuła, że nie powinna, że znowu robi z siebie totalną frajerkę. Było za późno na odwrót. Paweł schował banknoty razem z dokumentem do kieszeni spodni. A potem nagle musiał gdzieś pędzić. „Jaka ty jesteś głupia, naiwna kretynka z ciebie! Tym papierkiem możesz sobie tyłek wytrzeć. Kiedy wreszcie zmądrzejesz i przestaniesz się wydurniać? Dałaś facetowi kasę... Facetowi, który dopiero co... Jesteś obrzydliwa!” – prawie krzyczała na siebie. Krążyła po pokoju niczym dzikie zwierzę w klatce. Nie mogła sobie darować, że się zgodziła.

Wstydziła się nawet przed sobą. Czar prysł. Tymczasem zbliżały się wybory prezydenckie i przygotowania do nich ruszyły pełną parą. Media, wypełnione programami publicystycznymi, debatami i hasłami wyborczymi poszczególnych kandydatów, prześcigały się w domysłach, kto tym razem zostanie głową państwa. Ula miała wyjątkową okazję obserwować wszystko z bliska, bo od kilku dni po wstawiennictwie Stefana mogła pracować w krajowym sztabie wyborczym jednego z liczących się kandydatów do fotela prezydenckiego. Jak to się stało? Otóż siedziba sztabu znajdowała się na tym samym podwórzu, gdzie mieściło się biuro Stefana. W tym samym budynku swój lokal miał też inny kandydat, a więc było to niemal centrum wyborcze. Ula z zaciekawieniem obserwowała ludzi, którzy zaangażowali się w promowanie swojego faworyta. Pojawiła się ochrona, ludzie od obsługi technicznej,

bo

zabytkowy

pałacyk

potrzebował

odpowiedniego

przygotowania na uroczysty dzień, który miał nastąpić niebawem. Kamila siedziała za biurkiem zaraz przy drzwiach wejściowych. Nie miała nawet chwili wytchnienia, bo wciąż pojawiały się nowe pytania, ciągle ktoś kogoś szukał, czegoś potrzebował. Sprawnie kierowała zainteresowanych w odpowiednie miejsca, rozdawała ulotki. Ktoś robił ankiety,

ktoś

inny

rozlepiał

plakaty.

Wszyscy

podekscytowani,

zaangażowani w pracę. Do zadań Kamili należało też nieustanne odbieranie telefonów. Każdego dnia przez zaniedbany do niedawna pałacyk przewijały się setki ludzi. Zapach farby roznosił się po całym budynku i mieszał z aromatami dochodzącymi z niewielkiego barku

urządzonego w ciemnym korytarzyku. Ula chętnie wpadała z wizytami do Kamili, bo wszystko było takie nowe, ciekawe i zupełnie inne. Tu był inny świat, świat wielkich i znanych. Nie mogła przegapić takiej okazji. Obie siedziały za biurkiem i obie miały pełne ręce roboty. Dziewczyna szybko zapamiętała, co powinna mówić, gdzie co się znajduje i kto kim jest. Z czasem stała się niezastąpiona i pracowała na równi z innymi, chociaż bez możliwości najmniejszego

zarobku.

Zupełnie

bezinteresownie

zajmowała

się

sprawami jakiegoś ważnego faceta. Nie interesowała się specjalnie polityką i nawet nie zamierzała głosować. Po prostu polubiła nowe miejsce, które dostarczało świeżych doznań, znajomości i nowego spojrzenia na wiele spraw. Mogła zobaczyć od środka to, co dotychczas widywała tylko w telewizji, a to było wyjątkowo ekscytujące. Przez korytarz kilka razy dziennie przemykał tajemniczy facet w ciemnym płaszczu. Czasami rzucił niedbale „dzień dobry” i w chwilę potem znikał za masywnymi, drewnianymi drzwiami. Tam mieszkał, jak Ula się dowiedziała od Kamili Był dziwny i niewątpliwie coś w sobie miał. Emanowały z niego jakaś wielka siła, pewna moc. Stał się zagadką, intrygującą tajemnicą. Nie wiedziała, czy tylko na nią tak działa, ale wolała nie wnikać i nie zdradzać się ze swoimi odczuciami. Cezary Czuburski – tak się nazywał ten ktoś, tak pełen magnetyzmu. Myślała o nim coraz częściej. Marzyła o jego dotyku, krótkiej rozmowie. Przeszywały ją dreszcze, kiedy był blisko. Teraz już dla niego pędziła do swojej pracy. – Tylko się nie zakochaj! – zażartowała któregoś razu Kamila i lekko szturchnęła ją łokciem. Siedziały źa biurkiem, wreszcie miały krótką

przerwę, nikt nie gnębił ich pytaniami, a i telefon nagle zamilkł. – On ma coś w sobie. Sama nie wiem co. – Ula zastanawiała się na głos. – Dla mnie to zwyczajny facet. – Kamila wzruszyła niedbale ramionami i ostrożnie siorbnęła mały łyk gorącej kawy z plastikowego kubeczka. – Jest taki... taki inny. – Czy ja wiem? – Przyjaciółka ręką podparła głowę i zaczęła przeglądać jakąś gazetę. – Jest chyba sekretarzem w jakiejś partii. – Ile może mieć lat? – Pewnie koło czterdziestki. Przestań wpatrywać się w takich facetów. Zobacz, jacy super są ochroniarze. Gdzie ty masz oczy? – Kamila burczała cicho pod nosem. – Oni są za młodzi. Myślisz, że można na takim polegać, że jest odpowiedzialny? – Ula wskazała wzrokiem na nieświadomego niczego ochroniarza Tomka, który ze splecionymi na piersiach rękami patrzył gdzieś przed siebie. – A na Romanie mogłaś polegać? – No, to prawda. Masz rację. – Ula westchnęła ciężko. – Kiedy przyjeżdża Janusz? – postanowiła zmienić temat. – Mówił, że w przyszłym tygodniu. Może w poniedziałek, ale zadzwoni do ciebie na pewno. Jego odwiedziny w mieszkaniu Uli stały się tak oczywiste, że już nikt nie pytał dziewczyny, czy jeszcze się na to zgadza. Tłumiła w sobie narastającą złość, ale jak mogłaby odmówić? Kamila była jej potrzebna, zwłaszcza że na horyzoncie pojawił się

Cezary. Oczywiście Paweł nie dawał znaku życia, czego się spodziewała, więc nie rozpaczała specjalnie z tego powodu. Martwiło ją tylko, by oddał jak najszybciej pożyczone pieniądze. Jeszcze nie wiedziała, że planuje dla niej o wiele gorszą niespodziankę. On też pragnął jej pieniędzy i obmyślał intrygę. – Musimy porozmawiać – oznajmił Stefan, kiedy spotkali się późnym popołudniem przed pałacykiem. Chciała jeszcze pomóc Kamili, więc wracała prosto ze szkoły. Stefan był dziwnie pewny siebie i jakby z czegoś zadowolony. Przeszył ją zimny dreszcz niepokoju. – No więc, co się stało? – zapytała, kiedy przeszli kilka kroków. – Nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale Paweł... Rozmawialiśmy ostatnio i myślę, że on może powiedzieć Romanowi o waszym spotkaniu – jasno zasugerował, co teraz powinna zrobić. – A to padalec! – syknęła z wściekłości. Potarła czoło dłonią i odwróciła się. Musiała szybko pomyśleć. Zastanowić się nad wszystkim. Nie, nie mogła dać się zastraszyć. – Jeśli go spotkasz, powiedz mu, że ani trochę się nie boję i na pewno nic ode mnie nie dostanie. Jeśli chce, może sobie mówić, ale nie wiem, o czym, bo nic między nami nie było – kłamała z niebywałą łatwością. Miała tylko nadzieję, że Paweł niczego nie nagrywał, nie zostawił podsłuchu i nie pamięta, gdzie ona ma pieprzyki. Nie mogła stracić zimnej krwi i wpaść w panikę. Trzeba było uparcie wszystkiego się wypierać. Nie zamierzała zostać z Romanem, ale mimo wszystko nie chciała, by dowiedział się o jej zdradach. Musiała być czysta, bez skazy, aby ból straty był dla Romana większy.

Odwróciła się na pięcie i pewnym krokiem pomaszerowała w kierunku wejścia budynku. Pewne było, że Stefan i Paweł byli w zmowie i wszelkimi sposobami chcieli wydrzeć od niej kasę. Na odzyskanie pożyczki nie było najmniejszych szans, jednak Ula pocieszała się w duchu, że taką kwotę wtopi w wydatki i Roman nawet tego nie zauważy. Dzwonek do drzwi wyrwał ją z zamyślenia. Siedziała za biurkiem i próbowała napisać wypracowanie, ale myśli biegały niepokornie i bezładnie. Nie mogła ich ujarzmić i wreszcie skupić się nad zadaną pracą domową. Zerknęła przez wizjer. Za drzwiami stał starszy facet w zniszczonym, niezbyt świeżym ubraniu, o czym mogła się przekonać, kiedy wpuściła go do środka. Od razu powiedział, że jest od Romana, więc bez namysłu zaprosiła go do pokoju. – Proszę, to dla pani – odezwał się zachrypniętym głosem, jakby nie używał go od dawna, i wyciągnął rękę z jakimś złożonym skrawkiem papieru. Obcy był jakiś taki wymemłany, obdarty i zmęczony. – Dziękuję. – Miała mętlik w głowie. Nie zważając na faceta o ziemistej, pooranej zmarszczkami twarzy, przycupnęła na poręczy fotela i zaczęła czytać. List od Romana. Pierwszy znak, powrót do przeszłości, o której chciała zapomnieć. Czuła, jak w piersi niespokojnie łomocze jej serce, a w skroniach pulsuje krew. Moja najdroższa Perełko! Wiem, że zrobiłem cos’ strasznego, że nie powinienem tamtego wieczoru podnosić na Ciebie reki. Nawet nie domyślasz się, jak bardzo mi przykro. Chciałem kupić Ci ogromny bukiet róż na przeprosiny, ale już nie

zdążyłem. Wybacz, najdroższa. Zatrzymali mnie w banku na placu Inwalidów. Samochód pewnie jest na parkingu policyjnym. Nie martw sie o mnie, ale pilnuj adwokata i nie dawaj mu za wiek kasy. Nie jest dobry i nic nie robi. Nie wiem, skąd go wzięłaś, ale poszukaj innego. Powiedz, że zapłacę, jak wyjdę. Człowiek, który Ci doręczył list, był ze mną w celi. Za fatygę daj mu z pięćdziesiąt złotych. Aha, prześlij mi telewizor – ten, co był w mieszkaniu. Przywieź razem z paczkami. W razie czego powiedz właścicielom, że zawiozłaś do rodziców. Na pewno niedługo się spotkamy Bardzo dziękuję za jedzenie, ale nie dawaj mi już pieczywa. W celi jest ze mną jeszcze jeden mężczyzna, często go odwiedza matka, dlatego pojedź, na Piaskową 6/1. Ona nazywa się Goryczko. Dzięki niej będziemy w stałym kontakcie. Możesz coś napisać i przez nią przekazać. To starsza kobieta, bądź dla niej miła i zachowuj się. Co do pieniędzy, słyszałem, że wszystkim się zajęłaś i mam nadzieję, że dobrzeje ukryłaś. Nikomu nic nie opowiadaj. Na razie nie możesz mnie odwiedzać, bo może nie wiedzą jeszcze o nas zbyt dużo, i niech tak zostanie. Pamiętaj o tym, co Ci mówiłem, gdyby jednak policja do Ciebie przyszła. Uważaj na siebie i sprawdzaj, czy nikt Cię nie śledzi. Bardzo za Tobą tęsknię i bardzo Cię kocham, moje ty słoneczko. Kupuj mi dużo serków, jogurtów i owoców. Bądź cierpliwa i czekaj na mnie. Kocham Cię. Roman Znowu myślał tylko o sobie. Co miało znaczyć to „zachowuj się, bądź miła, czekaj na mnie...”? Nawet zza murów próbował nią manipulować. Przesyłał kolejne nakazy. Nadal myślał, że jest taka jak wcześniej, że nic się nie zmieniło i wystarczy kilka głupich słówek, aby zapomniała. Nawet

nie zapytał, co u niej słychać, jak się czuje. Martwił się tylko o siebie. Obcy się nie odzywał, tylko wodził za Ulą wzrokiem, kiedy wstała. Wysunęła szufladę, wzięła portfel i podała facetowi banknot. Nawet się nie zdziwił. Zapewne wiedział od Romana, że dostanie zapłatę. Grzecznie się skłonił i szybko bez słowa wyszedł. Jeszcze raz przeczytała powoli każde zdanie napisane drobniutkimi literkami. „Nienawidzę cię!” – powiedziała z wściekłością i z całej siły cisnęła świstek gdzieś w kąt. Jakie to żałosne. Kiedy jej potrzebuje, kiedy się boi, jest dla niego najlepsza i najwspanialsza. Głupie, puste słowa. „Nigdy, nigdy już mnie nie zranisz!” – szeptała rozżalona. Tak, teraz napisałby wszystko, byleby tylko nie zwiała z forsą i nadal mu pomagała. Ha, znowu nie spełniła jego oczekiwań, bo adwokat był niedobry! Tak bardzo chciała wykrzyczeć mu wszystko w twarz, a potem ostentacyjnie odwrócić się i odejść. Nawet zza krat próbował nią rządzić i kierować jej życiem. Zaśmiała się gorzko. Oczywiście zamierzała mu nadal pomagać, bo tak postanowiła, ale o powrocie do niej nawet nie miał co marzyć. Wszystko między nimi było skończone. Obudziło ją głośne i natarczywe walenie do drzwi. Niespodziewanie wyrwana ze snu, zdezorientowana, nie wiedziała, co się dzieje i skąd dobiega nieustający hałas. Przyszło jej na myśl, że może jakiś sąsiad rozpoczął remont, więc nakryła głowę kołdrą i próbowała jeszcze pospać, ale dudnienie nie ustępowało. Była coraz bardziej zła i ani myślała zrywać się z łóżka. „Policja, otwierać!” – nagle usłyszała wyraźne krzyki na korytarzu. Jeśli nawet miała jeszcze jakieś wątpliwości, teraz brutalnie zostały rozwiane. „A więc przyszli po mnie!” – powiedziała do siebie

cicho. Nie, nie mogła tak od razu otworzyć. Musiała ubrać się, umyć. Chciała się przygotować do wyjścia. Starała się zachować spokój, zastanowić się, co powinna zrobić. Strach nie był tak wielki, jak przypuszczała, ale może dlatego, że od wielu tygodni podświadomie przygotowywała się na taki dzień. Przeczucia nie oszukiwały. Niespodzianka? Niezbyt wielka. Każdego ranka, kiedy wstawała, miała nadzieję, że jeszcze darują jej ten dzień, że może później. Szum prysznica zagłuszał odgłosy z zewnątrz, koił zmysły, rozluźniał. Starannie nałożyła makijaż i rozczesała wilgotne włosy, potem wygodnie usiadła na fotelu. Nigdy nie paliła na czczo, więc zrobiła sobie kilka kanapek i bez większych emocji powoli przeżuwała kolejne kęsy. Wiedziała, że jeśli do tej pory nie weszli, z pewnością jeszcze musieli jechać po nakaz do prokuratora, a to dawało jej przynajmniej godzinę spokoju. Nie myliła się. W jednej chwili zrobiło się cicho. Nikt nie wrzeszczał, nikt nie dobijał się do drzwi, nawet telefon milczał. Spojrzała przez okno. Pod blokiem stał policyjny samochód, obok niego drugi, ale większy, jakby więźniarka do przewożenia skazanych. W obserwacjach przeszkadzała firanka i zamknięte okno, Ula nie mogła jednak niczego ruszyć, aby nie nabrali pewności, że jest w środku. Obojętność ogarnęła myśli dziewczyny. Świadomość, że nic nie może już zrobić, dodawała otuchy i jak dobra przyjaciółka kołysała w kołysce spokoju. Już nie musiała oczekiwać kolejnego niepewnego dnia, ze strachem oglądać się za siebie i pędzić z paczkami do Romana. Już nic nie musiała, była zwolniona z wszelkich obowiązków. Ha, Janusz też mógł wracać do siebie. Koniec interesów, wyłudzania pieniędzy, spotkań z Kamilą i

namolnego Stefana. Nic już nie miało znaczenia. Poczuła ulgę. Korzystając z okazji, zadzwoniła do Kamili. Komuś musiała powiedzieć, ktoś musiał wiedzieć. – Co się dzieje? – usłyszała zaniepokojony głos koleżanki. – Przyszli po mnie – szepnęła do słuchawki. – Ale kto? – Tamta nie rozumiała. – Policja... Dobijają się od dwóch godzin. Teraz pewnie pojechali po nakaz do prokuratora. Przyjedziesz? – mówiła cicho. Dłonią zasłoniła usta, aby jej głos dobiegał tylko do słuchawki. – Jezu... no, jasne... przyjadę. – Zszokowana Kamila nie mogła uwierzyć. Ula musiała jeszcze zadzwonić do domu. Nikt nie odbierał. Chciała im wszystko powiedzieć, poprosić, żeby bony ukryli w innych miejscach, rozdzielili na kupki. Było już za późno. Znowu ktoś tłukł się za drzwiami. Poleciały pierwsze listwy. – Wyważamy drzwi! – ostrzegł policjant tubalnym, groźnym głosem. Rozległ się trzask łamanego drewna, głuchy huk i wszystko runęło. Do mieszkania wpadli jacyś ludzie. Kilku z nich, ubranych na czarno, z kominiarkami na głowach, miało długą broń wycelowaną prosto w Ulę. – Witam, kręcicie jakiś film? – Uśmiechnęła się nadzwyczaj spokojnie i nadal siedziała w fotelu. – Na podłogę! – ryknął jeden z nich i zaczął ją szturchać końcem broni. – Czy ja jestem groźnym przestępcą? Dla mnie to wszystko? – Zatoczyła ręką niewielki łuk i posłusznie położyła się twarzą do podłogi. Ręce splotła na głowie. Już się nie bała.

Chłopcy z brygady antyterrorystycznej wpatrywali się w nią z niedowierzaniem. Pozwolili wstać i po chwili wycofali się na korytarz. Do działań przystąpili policjanci. Kilku z nich było w cywilu, ale najwyraźniej to oni rządzili. – Dlaczego pani nie otwierała drzwi? – Mężczyzna w średnim wieku podszedł do dziewczyny. – Chciałam jeszcze nacieszyć się wolnością... – odpowiedziała, siląc się na przekorę. – Proszę podpisać. – Położył na biurku zadrukowaną kartkę z pieczęciami. – To nakaz rewizji – uprzedził pytanie. Kilku facetów rozpoczęło dokładne przeszukanie mieszkania. – Czegoś nie rozumiem. Wpadliście nagle z rana, ale nadal nie wiem, czego szukacie i o co w ogóle chodzi. – Postanowiła twardo domagać się swoich praw. – Jest pani podejrzana o współudział w fałszerstwie. Wszystkiego się pani dowie na komendzie – wyjaśnił krótko śledczy i rozłożył na ławie jakieś papiery, następnie zaczął coś notować. – Może w czymś pomogę? Czego panowie szukają? Może nie będzie potrzeby przewracania wszystkiego do góry nogami... W bieliźnie na pewno nic nie ma. – Zaczęła się wkurzać, bo ktoś oglądał jej majtki i staniki. – Ma pani ukryte jakieś pieczątki, formularze? Czy schowała pani coś przed nami? Jeśli tak, niech pani powie i wszystko pójdzie znacznie szybciej. – Muszę pana zmartwić, niestety nie mam tajnej kryjówki ani ukrytych dowodów. – Zrobiła zmartwiona minę.

– Gdyby jednak coś się pani przypomniało... Bezradnie patrzyła, jak demolują po kolei każdy kąt, wywracają szuflady, wyrzucają wszystko z szafy i zaglądają w każdy najciemniejszy zakamarek. Na ławie rosła coraz większa góra drobiazgów, które według nich mogły być dowodami w sprawie: klucze niewiadomego pochodzenia, notes Romana, karteczki z zapiskami, stara pieczątka – nie miała pojęcia jaka – jakieś kartki, a nawet jej pamiętnik. Bałagan był już nie do opanowania. Prawie wszystko lądowało na podłodze. Ula z żalem obserwowała tę obrzydliwą profanację jej prywatności. Kamila starała się dostać do mieszkania przyjaciółki, ale nie miała szans. Na parterze, tak jak inni wchodzący do budynku, została dokładnie przeszukana. Oparta twarzą o ścianę, czekała, aż sprawdzą jej dokumenty. Już się nie spotkały tego dnia ani przez najbliższe, długie tygodnie. – Zna pani Romana Gadowskiego? – Policjant raczej stwierdził, niż zapytał. Powinna zaprzeczyć i opowiedzieć historię, którą wcześniej wymyślił Roman właśnie na taką chwilę. Miała go nie znać, ale przecież w szafie wisiały jego rzeczy, w biurku walały się jego wizytówki. Nie, nie mogła brnąć w takie idiotyczne kłamstwo. – Znam – przyznała szczerze. – Skąd? – Poznałam go, jak wracałam ze szkoły. Padały kolejne pytania, na które odpowiadała zgodnie z prawdą. Nie było to jakąś tajemnicą i wyglądało zupełnie niewinnie. Oczywiście

zaprzeczyła, jakoby wiedziała, co robił Roman wieczorami. Uparcie powtarzała, że nic nie wie, że nigdy nic nie pisała i nie widziała, by Roman coś fałszował. Ostatecznie rewizja skończyła się po czterech godzinach. Policjanci zaczęli zbierać naszykowane przedmioty do plastikowych woreczków. Wśród nich znalazły się też zdjęcia, paralizator i dokumenty Romana, w większości informujące o jego stanie zdrowia oraz rachunkach. – Proponuję zabrać jakieś pieniądze i ubrania na zmianę, bo prędko pani nie wróci. Potem będzie można coś kupić – doradził jeden ze śledczych. Sprawiał dość sympatyczne wrażenie, ale nie zamierzała nikomu ufać. – Nie będę niczego potrzebować, zwłaszcza ubrań i pieniędzy, których nie mam – oświadczyła twardo. – Ja panią tylko informuję. – Niedbale wzruszył ramionami. Podpisała protokół i wyszli. Komenda główna, koło której kiedyś mieszkała, z bliska wyglądała zupełnie inaczej. Bardziej okazała, rozbudowana, miała być jej chwilowym domem. Ula odważnie przeszła przez żelazną bramę, za którą widniały obrotowe drzwi. Prowadziły na podwórze i na piętra budynku, gdzie mieściły się pokoje przesłuchań. Za rzędem jednakowych okien, które wychodziły na policyjny parking, powoli zaczynało się ściemniać. Usiadła na parapecie. Była sama i tylko czasami ktoś z papierami przemykał do innego pokoju, żeby za chwilę wrócić na miejsce. – Proszę wejść. – Otworzyły się drzwi i ukazał się w nich młody śledczy.

Usiadła na krześle obok biurka, za którym, gotowy do pracy, siedział pan

komisarz.

Patrzyła

na

niego

pytającym

wzrokiem.

Szelest

przerzucanych kartek przecinał panującą ciszę. – Jeśli dojdziemy do porozumienia, wszystko odbędzie się znacznie szybciej – odezwał się wystudiowanym głosem wyzutym z emocji. – Proszę pisać. – Podsunął jej czystą kartkę i podał długopis. – Proszę opisać, jak pani poznała Gadowskiego, no i cały ten czas, który pani spędziła z nim – dodał nieco łagodniej. Bez słowa zaczęła wracać do przeszłości. Na kartkę przelewała wspomnienia. Oczywiście, bez głębszych zwierzeń i szczegółów. O nocnej pracy, a potem o niszczeniu dowodów nie wspomniała nawet słowem, na razie postanowiła iść w zaparte. W skrócie opowiedziała, jak doszło do spotkania i znajomości z Romanem, a potem, co robiła w Warszawie. Suche fakty, dla śledztwa pewnie bez większego znaczenia. Z zadowoleniem oddała „wypracowanie”. Miała nadzieję, że wreszcie dadzą jej spokój i już o nic nie będą pytać. Ale to był dopiero początek. – Niczego nie pominęłaś? – już nie zwracał się do niej per pani, jakby nagle odkrył w niej dziecko potrzebujące pomocy. – Nie, niczego. – Rezolutnie pokręciła głową. Chciała wypaść jak najbardziej wiarygodnie. Zmierzył ją karcącym spojrzeniem i cmoknął, jakby coś się nie zgadzało. – A ja myślę, że jeszcze wiele możesz nam powiedzieć. Gdzie są pieniądze? – Pieniądze? – powtórzyła ze zdziwieniem. – Nie wiem, o jakie pieniądze chodzi. – Rozłożyła bezradnie dłonie. – O te z fałszerstwa. Oddasz kasę i jesteś wolna – nie owijał w bawełnę.

Nie miała wątpliwości, że wiedzą bardzo dużo o niej, Romanie i całym oszustwie. Postanowiła jednak być twarda i nieugięta. – Niczego nie fałszowałam, nie wiem, o co chodzi i nie mam żadnych pieniędzy. – No to za co wynajmowałaś mieszkanie? Bo rozumiem, że nie jest twoją własnością. – Roman miał oszczędności, poza tym otrzymuje emeryturę – wyjaśniła z przekonaniem. – To dla twojego dobra. Jak powiesz, gdzie jest ukryta forsa, szybciej stąd wyjdziesz, a tak... – Paluchem poskrobał się w głowę. – Nie wiadomo, jaką prokurator wyznaczy sankcję. Pewnie dotąd będziesz w areszcie, aż się znajdą pieniądze. Na razie to wszystko. Spotkamy się jutro. – Komisarz złożył zapisane kartki i wyszedł. – Dokąd mnie pan prowadzi? – Szarpnęła za rękę młodszego śledczego. Stanęła w miejscu i postanowiła nie ruszyć się nawet na krok. – Muszę panią zaprowadzić do aresztu. – Przystojniak klepnął ją w plecy na zachętę, ale Ula ani drgnęła. Był niewiele od niej starszy, sympatyczny i jak na razie miły. – Żartuje pan chyba? – Uśmiechnęła się z niedowierzaniem. – Niestety nie. Nie ja o tym decyduję. – Ile tam będę? – zapytała z przestrachem. – Jutro rano znowu zaczną się przesłuchania. Nie sądzę, aby trzymali panią dłużej niż czterdzieści osiem godzin, potem prokurator zdecyduje, co dalej. Schodzili po krętych schodach do piwnicy, gdzie mieściły się cele. Gołe, zakratowane żarówki oświetlały mroczne, ponure korytarze.

– Nie, nie wejdę tam. – Zaparła się nogami przy dużych, żelaznych drzwiach. Przez klapę strażnik sprawdził, kto przyszedł i z hukiem odsunął ciężką zasuwę. – Musi pani. – Gliniarz, który z nią przyszedł, zmartwił się. Ten, który już czekał na nich, pobłażliwie się uśmiechnął i zrobił przejście. – Nie, nie muszę i nie pozwolę się zamknąć. – Walczyła ostatkiem sił, ale kiedy policjant wziął ją na ręce, nie miała szans na dalsze opory. Próbowała się wyrwać, poczuła się nagle słaba, mała i bezbronna. Wylądowała na twardej, drewnianej skrzyni służącej zapewne jako łóżko. – Nie chcę tu siedzieć! – wrzasnęła z wściekłością, a metalowe drzwi zamknęły się z głuchym trzaskiem. Maleńkiego pomieszczenia nie można było inaczej nazwać jak klatką. Pod sufitem widniało zakratowane okienko. Zbyt wysoko, aby mogła je otworzyć. Pod przeciwległymi ścianami stały dwie takie same skrzynie, a tuż przy wejściu przyśrubowany do podłogi drewniany stół i krótka ławka. Był też kibel bez klapy, więc smród świdrował nozdrza i przyprawiał o zawrót głowy. Nad nim, w małej wnęce mętnym, trupim światłem błyskała żarówka – też zakratowana. „No, super!” – powiedziała sama do siebie i ciężko usiadła na pace. Była potwornie głodna, a o śnie nawet nie myślała. Brudno-zielonkawe ściany przytłaczały brzydotą. Ula z uwagą obejrzała każdy kąt. Bała się robali i modliła się w duchu, żeby ich tu nie było. Dobrze pamiętała, jak kiedyś Roman opowiadał o pluskwach, które atakowały, kiedy zgasło światło. Wzdrygnęła się na samą myśl. Po kilku minutach izolacji została przeprowadzona do dyżurki, gdzie oddała do depozytu wszystkie swoje rzeczy, łącznie ze sznurowadłami. Na

nic zdały się prośby, że przecież musi mieć chociaż lusterko. Przecząco kręcili głowami i pakowali zabrane drobiazgi do papierowych toreb, potem włożyli wszystko do szafy i zamknęli na klucz. Dostała koc, poduszkę i nieświeży materac. Ze zgrozą patrzyła na paskudną pościel. Znowu siedziała za zamkniętymi drzwiami. Czekała na policjantkę. Jeszcze miała być poddana rewizji osobistej. Już widziała, jak stoi goła na tej paskudnej, brunatno-brązowej podłodze, a baba wsadza jej palce między nogi. Poczuła, jak owiewa ją przenikliwy chłód. Mocniej naciągnęła na siebie kurtkę i nieruchomym wzrokiem obserwowała wejście, nasłuchiwała. Skończyło się tylko na przeszukaniu ubrania. Mogła zostać w bieliźnie, co też wydało jej się okropne, ale nawet nie protestowała. Jeszcze tylko czekało ją fotografowanie. Pobudka była niebywale bolesna. Ula miała wrażenie, że przed chwilką zamknęła oczy. Nie otwierała powiek w nadziei, że to tylko sen, huk zasuwy i kroki na korytarzu nie są prawdziwe, a ona leży u siebie na łóżku. – Śniadanie! – usłyszała nad sobą męski głos. – Co jest? – zaskrzeczała nieprzytomnie i leniwie się przeciągnęła. W ostatniej chwili przytrzymała się ławy, co uchroniło ją przed upadkiem. Gliniarz zarechotał. – Chleb ze smalcem i kawa inka. Czuła się wyjątkowo paskudnie. Wyobrażała sobie, jak okropnie musi wyglądać. Nieświeża, potargana, z wczorajszym makijażem. Próbowała palcami rozczesać poskręcane pasma włosów i na wyczucie poprawić swój wizerunek.

Znowu było duszno i śmierdząco, ale wołała siedzieć cicho i już nie przypominać o sobie, poza tym czuła się zmęczona, wypluta i mocno wymiętolona. Chciała jeszcze pospać, ale nie było szans, bo już po chwili zasuwa odsunęła się z hałasem i pojawił się policjant. – Proszę wstać, idziemy – zakomenderował sztywno. Weszła do tego samego pokoju przesłuchań, co poprzedniego dnia. Za biurkiem siedział ten sam śledczy. – Witam, jak się spało? – zagadnął i wskazał koślawy mebel, na którym mogła spocząć. – Nietrudno się domyślić. – Wzruszyła ramionami. – No, dobrze. Przejdźmy teraz do sprawy Romana Gadowskiego. – Wsadził nos w porozkładane, zapisane kartki papieru. – Czym zajmował się konkubent? – Już wczoraj odpowiedziałam na wszystkie pytania. – A mnie się wydaje, że nie na wszystkie, niestety. Radzę wszystko przemyśleć, to tylko wyjdzie ci na dobre – przekonywał dobrodusznie. – Muszę cię ostrzec, że jeśli nam nie pomożesz, prokurator na pewno wyznaczy sankcję, posiedzisz w areszcie nawet rok albo i dłużej. Jeśli jednak wskażesz miejsce, gdzie są ukryte pieniądze, cała sprawa potoczy się szybciej i wrócisz do domu – tłumaczył spokojnym głosem. – Ale ja nie wiem, jakie pieniądze. – Lepiej sobie przypomnij. Widziałaś, jak konkubent przynosił do domu jakieś dokumenty? – Nie, nie widziałam. – Wzdrygnęła się na samo słowo „konkubent”, które przywoływało na myśl melinę i jakąś zapijaczoną rodzinę. Postanowiła milczeć bez względu na to, co usłyszy.

– Wiesz, co robimy z takimi jak ty? – Walnął pięścią w stół. – Wsadzamy do takiej metalowej szafy. – Wskazał na mebel pod ścianą. – I walimy pałami. Zapewniam, że nie jest fajnie! – ryczał. Nie mogła myśleć. Siedziała nieruchomo i tępo wpatrywała się w jakiś punkt przed sobą. Było jej wszystko jedno, co będzie dalej. Nie chciała zastanawiać się teraz nad szkolą, mieszkaniem i swoim życiem, bo to zaczynało ją przerastać. Osaczona, niczym zaszczute zwierzę, czekała na dalsze decyzje. Była zdana tylko na siebie. Pozostało czekanie. Wróciła do celi. Nie stawiała już oporu. Była zbyt zmęczona. Już nie zważała na brudną pościel, twardą skrzynię, odrapane ściany i smród. Chciała zasnąć i zapomnieć. Sen przyszedł niespokojny, krótki, męczący i pusty. A po nim kolejny dzień przesłuchań. Coraz bardziej zmęczona, po raz kolejny odpowiadała na te same pytania. Znużona, zrezygnowana i przestraszona wpatrywała się pustym wzrokiem w policjanta. Znowu zapisywał jej słowa, które przecież znał już na pamięć. Nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie koszmar się skończy, kiedy dadzą jej spokój i pozwolą odpocząć. Nie musiała się nawet zastanawiać. Mechanicznie podpisywała nowe protokoły i odpowiadała na pytania, które znała na pamięć. – Powiesz, gdzie są pieniądze z procederu, którym się trudniliście, i będziesz wolna – obiecywał starszy aspirant. Już nie krzyczał, ale nadal przemawiał szorstkim, nieprzyjemnym głosem. – Nie wiem – odpowiadała krótko. Miała nadzieję, że w końcu znudzą im się te dopytywania, ale byli zawzięci. Wiedzieli, że zacznie mówić, to tylko kwestia czasu.

– Wiemy, że mieliście wspólne lokaty bankowe. Chcemy się dowiedzieć, gdzie znajdują się skrytki bankowe, bo mamy do nich klucze, które znaleźliśmy w mieszkaniu. – Tam nic nie ma. – Na jej twarzy pojawił się mdły uśmiech. – Musimy sprawdzić – oznajmił. – Proszę wskazać miejsca – zażądał. Podała adresy. Wczesnym popołudniem razem z młodym aspirantem, śledczym i umundurowanym policjantem wyruszyli „na poszukiwanie zaginionego skarbu”. Czuła na sobie ciekawskie spojrzenia najpierw strażników, potem interesantów i pracowników banku, kiedy w kajdankach i z obstawą weszła do banku. Przy świadkach otworzyła skrytkę. Była pusta. Podobnie w drugim banku. Najgorsze dopiero Ulę czekało. Ktoś zdecydował, że konieczna jest rewizja w domu jej rodziców. Drżała na samą myśl. Oczyma duszy widziała przerażenie matki i pogardliwe spojrzenie ojca. Oto miała przyjechać wyrodna córka. Ich dziecko zakute w kajdany. W obstawie policji! Razem z nią w aucie gnieździli się starszy i młodszy aspirant, kierowca i śledczy. Było ciasno. Ściśnięta w środku na tylnym siedzeniu, próbowała wygodniej się usadowić, ale z kajdankami na rękach nie było to zbyt łatwe. Nikt nawet nie dostrzegł, że z łatwością ściągnęła je z przegubów i wcisnęła między nogi. Im bliżej celu byli, tym bardziej się bała. W milczeniu prosiła Boga, żeby nagle umarła, rozpłynęła się w powietrzu albo stała się niewidzialna. Jak spojrzeć rodzicom w oczy, jak przyznać się do porażki? Odkąd pamiętała, była zakałą rodziny, czarną owcą i wyrodkiem,

przynajmniej tak twierdzili. Nawet gdy się starała, wszystko wychodziło źle. Teraz jechała potwierdzić to, co wiedzieli od wielu lat. – Najpierw pójdę sprawdzić, kto jest w domu – zadeklarował śledczy, kiedy zatrzymali się obok znajomej bramy. – Na wszelki wypadek, gdyby ojciec stał z siekierą i czekał na ciebie – zażartował złośliwie. Z trudem przełknęła ślinę. Czuła, jak w gardle rośnie jej ogromna gula, a niewidzialna ręka ściska coraz szybciej bijące serce. Starała się nie myśleć, jak przyjmą rodzice taką niespodziankę. Pragnęła śmierci. Nogi, niczym z waty, odmawiały posłuszeństwa. Bez pośpiechu wygramoliła się z samochodu. Chciała odwlec wszystko tak bardzo, jak tylko się dało. W domu była tylko matka z Kubą i chory dziadek. Serce Uli dudniło, jakby za chwilkę miało rozpaść się na tysiąc kawałków. – Cześć – rzuciła niedbale do matki, unikając jej wzroku. – Mamy nakaz rewizji! – Śledczy pokazał podpisany przez prokuratora świstek papieru. – Od czego zacząć? – zapytał starszy aspirant. – Może od mojego pokoju. – Chciała jak najszybciej się skryć, zniknąć z oczu matce, która otępiała stała w przedpokoju. Na jej twarzy malowało się przerażenie i pewnie dlatego jeszcze nie płakała. Zaczęli od przeszukania szafy i biurka, potem szło już wszystko po kolei. Sprawdzili każdy kąt, następnie przeszli do drugiego pokoju. Kuba skrył się za matką i kurczowo trzymał się jej wzorzystej spódnicy. Niepewnie podszedł do Uli i objął ją za szyję. Podniosła go do góry i potargała cieniutkie, ciemne włoski. Nieświadom niczego, zaśmiał się dziecięcym głosikiem i znowu podbiegł do matki.

Nie mogła patrzeć, jak powoli, ale systematycznie i skrupulatnie rozbebeszają całe mieszkanie. Pieniądze nie mogły być ważniejsze. Nie mogła dłużej milczeć. – Przestańcie wreszcie! – krzyknęła. Od razu uzyskała zamierzony efekt. Oczy wszystkich policjantów skierowane były teraz na nią. Wahała się jeszcze, ale już zdecydowała. Dała znak, by szli za nią na strych. Nie było odwrotu. Zabrali wszystko. Numer każdego bonu wpisali do protokołu, co trwało około dwóch godzin. Zmęczona, opadła z sil, siedziała na kanapie i coraz niecierpliwiej czekała, aż wreszcie skończą. Wypaliła pół paczki papierosów – pierwszy raz na oczach matki. Dzisiaj miała prawo, dzisiaj palenie nie było najgorsze. Matka bez słowa nalała jej zupy, kiedy przeszła do kuchni po zapalniczkę. Jej twarz ściągnięta w bolesnym grymasie wyrażała wszystko. Nie musiała nic mówić. Ula wyszła na podwórko i wsiadła do samochodu, nie oglądając się za siebie. Nie chciała już patrzeć na przerażoną i zapłakaną twarz matki, na miejsce, z którego uciekła, a za którym teraz tak tęskniła. Pochyliła głowę, jakby chciała się nagle skurczyć, zmaleć do mikroskopijnych rozmiarów. Nie wiedziała, co z nią będzie, i nawet nie chciała o tym teraz myśleć. To, co się działo, było zbyt niesamowite i nierealne. Film okazał się rzeczywistością. – Wyznaczyłem pani miesiąc sankcji – oznajmił prokurator bez zbędnych wyjaśnień. – Żartuje pan, prawda? – Próbowała się uśmiechnąć, ale zamiast tego jej twarz ściągnęła się w grymasie niedowierzania.

– Nie, nie żartuję, dodam jeszcze, że jeśli zajdzie potrzeba, dla dobra śledztwa areszt zostanie przedłużony – rzucił cierpko. – To znaczy, że nie wiadomo, ile czasu spędzę w areszcie? – Nie mogła w to uwierzyć. – Na razie miesiąc, więc i tak niedługo. Pobladła, nie mogła oderwać oczu od prokuratora. – Mam szkołę... – łamiącym się głosem próbowała wzbudzić litość i krztę zrozumienia. Na nic zdały się prośby i tłumaczenia. Prokurator, otwierając drzwi, dał znać policjantowi, że spotkanie dobiegło końca. Granatowym,

policyjnym

furgonem

jechała

do

aresztu.

Zza

okratowanych okienek miasto, którego nie mogła jakoś polubić, wyglądało jeszcze bardziej paskudnie, złowrogo i obco. Coraz rzadsze uliczne lampy sinym, trupim światłem odsłaniały nieznane Uli miejsca. Już nie wiedziała, gdzie jest, bo nigdy nie zapuszczała się w tak odległe zakamarki Warszawy. Po obu stronach drogi rozrastał się coraz gęstszy lasek, a przynajmniej tak jej się wydawało, bo dokładnie niczego nie mogła stwierdzić. Przejechali przez tory kolejowe, a potem przez szeroką, metalową bramę. Cisza, następnie głuchy trzask żelaznej zasuwy i obce, męskie głosy. Strażnicy dokładnie sprawdzili dokumenty, które dał im kierowca, i pozwolili jechać dalej. Czuła, że zaczyna się bać, że dłużej nie może udawać. Z trudem powstrzymywała cisnące się pod powieki łzy, które w końcu fontanną spłynęły po bladych policzkach. Kurczowo trzymała się Mariusza – młodego aspiranta, który zupełnie nie wiedział, jak ma ją pocieszyć i co powiedzieć.

Cały czas sypał gęsty śnieg, którego puszyste płatki skrzyły się w blasku licznie rozstawionych lamp. Lodowaty wiatr szczypał twarz i dłonie. Ula mocniej naciągnęła futrzany kołnierz skórzanej, ciepłej kurtki i szczelnie się nią otuliła. Z zaciekawieniem oraz strachem rozglądała się wokoło, ale poza długimi, szarymi budynkami i bezkresnym siatkowym ogrodzeniem nie dostrzegła nic więcej. Już samo patrzenie przygnębiało, więc na razie odganiała natrętne myśli, które straszyły mrocznymi wizjami przyszłości. Przeraźliwie monotonnej przyszłości, w której wszystkie dni miały być bliźniaczo podobne do siebie. Ula zaopatrzona w pasiasty ręcznik, żółtą miskę, mydło, szczoteczkę i pastę do zębów, a także płócienną koszulę nocną, bawełniane gaciereformy, papier toaletowy i koc z poduszką, mogła rozpocząć „nowe życie”. Niepewnie rozejrzała się po celi, zanim podeszła do wolnego łóżka ustawionego pod oszronionym oknem. Kilka par zaspanych oczu współlokatorek

bacznie

ją

lustrowało.

Niektóre

usiadły

i

z

zainteresowaniem przyglądały się nieznajomej, a inne szczelniej okryły się kocami, próbując jak najszybciej zasnąć. Bała się, że wszystkie dobrze słyszą, jak łomocze jej serce. Głośno przełknęła ślinę i ostrożnie usiadła na swoim miejscu. Pod każdą ścianą ustawione były piętrowe i pojedyncze, metalowe łóżka. Nie wszystkie zajęte. Obok drzwi stal niewielki, drewniany, odrapany stół i kilka równie zniszczonych taboretów. Za niewysokim, drewnianym przepierzeniem w rogu sali kryła się prowizoryczna łazienka z chwiejącym się sedesem i małą umywalką. Na starej szafce bez uchwytów piętrzyły się kolorowe, plastikowe miski, a na sznurkach

suszyły się ubrania. Wejście do „łazienki” osłaniał płat kolorowej tkaniny i nie było nawet co marzyć o intymności. Odrapane ściany w świetle gołej żarówki wyglądały ohydnie, a nieszczelne, zamarznięte i okratowane okno dopełniało paskudny, odrzucający wystrój pomieszczenia. Było zimno. Kątem oka Ula dojrzała rudowłosą kobietę, która cały czas siedziała nieruchomo i wlepiała w nią spojrzenie. Dziewczyna uśmiechnęła się do niej i zaczęła wpychać poduszkę do nieco za małej poszewki. – Jestem Anka. – Ruda wyciągnęła rękę w geście powitania i wesoło zmrużyła oczy. – Bardzo późno cię przywieźli. Masz może jakieś fajki? – Skierowała wzrok na plecak Uli. – Ula! – przedstawiła się i podała paczkę papierosów, którą dostała od policyjnego psychologa. Nie omieszkała poczęstować reszty widowni, aby nikomu się nie narazić. Nie chciała z żadną zadzierać i postanowiła, że będzie miła, a wtedy może jej życie tu będzie łatwiejsze i pozbawione dręczenia. Z zasłyszanych opowieści wyłaniał się obraz więziennej piekielnej męki. Wszystkie miały czaić się na jej młode ciało, musiała pilnować każdej swojej rzeczy, bo „chwila nieuwagi i już po tobie!” – słyszała nieraz na komendzie, kiedy ją przesłuchiwali. – To Wieśka. – Anka wskazała głową na młodą dziewczynę z łóżka obok. – A tam leżą Grażyna, Monika i Renata – zrobiła krótką prezentację i mocno zaciągnęła się papierosem. Jej miedziane, sprężynkowe włosy sterczały we wszystkie strony, co tylko dodawało jej dziecięcego uroku. Ula nie śmiała pytać o wiek kobiety, ale w tym świetle wyglądała na uroczą, lecz strudzoną życiem trzydziestolatkę. Czyjeś oko zatrzymało się na krótką chwilę w wizjerze, potem zgasło

światło. W sali zapanował półmrok rozrzedzony wąskimi pasmami latarnianej poświaty. – Może się rozbierzesz... – zaproponowała Wieśka. Ula poczuła zimny dreszcz na plecach. – Nie, nie mam już siły. – Zesztywniała, bała się ruszyć. – Będzie ci niewygodnie spać w ciuchach, ale jak wolisz. – Dziewczyna wzruszyła ramionami i opadła na poduszkę. Nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia kilka lat. Wydawała się sympatyczna, podobnie jak Anka, która już cicho pochrapywała. – Kładź się spać, o szóstej jest pobudka – zaspanym głosem doradziła Renata, kryjąc się pod kocem. Ula nie mogła zasnąć. Długo leżała w bezruchu, tępo wpatrując się w wielkie, ciemne plamy na suficie. Wsłuchiwała się w spokojne oddechy współtowarzyszek niedoli. Ciekawa była, co sprawiło, że one też się tu znalazły. Nie miała zamiaru rozpaczać, teraz nic nie mogła zrobić. Nic już od niej nie zależało, była zupełnie bezradna. Obudziła ją kropla wody, która wylądowała na czole. Spojrzała w górę. Na suficie rozciągała się wielka, mokra plama, a pod nią wisiały ciężkie, wodniste krople gotowe do lotu zgodnie z grawitacją. Próbowała wzrokiem odmierzyć, która będzie następna i gdzie może trafić, ale znowu zapadła w płytki, niespokojny sen. Głośny dzwonek potwornie ją wystraszył, bo przecież nikt jej nie powiedział, jak wyglądają tutejsze pobudki. Z niespokojnym zdziwieniem obserwowała, że wszystkie zrywają się na równe nogi i sprawnie ścielą łóżka. Założyła ręce pod głowę, czekając na dalsze niespodzianki. – Wstawaj, za chwilę apel! – rzuciła Anka skrzeczącym głosem, jeszcze

raz poprawiając i tak równo ułożony w szynę koc. – Ludzie, nie tak wcześnie! – Przeciągnęła się z jękiem i już zamierzała przewrócić się na bok, kiedy usłyszała trzask zasuwy i do celi wpakowała się strażniczka z nowej zmiany, naczelnik, jak się później okazało, i jakiś szeregowy policjant. – Wszyscy są? – padło pytanie, a potem policjant zaczął głośno wyczytywać nazwiska osadzonych. – Jaworska... – Naczelnik zmarszczył gniewnie czoło i przeszył Ulę morderczym spojrzeniem. – Co to za leżenie?! – Wszyscy zwrócili się teraz ku niej z rosnącym zdziwieniem. – Jestem zmęczona. Przyjechałam bardzo późno... – postanowiła się grzecznie wytłumaczyć. – Tu nie dom wczasowy! – powiedział ostro. – Proszę natychmiast wstać i doprowadzić łóżko do porządku! – No dobrze, już dobrze. – Stanęła przy wezgłowiu i pomimo ich surowych twarzy uśmiechnęła się na zgodę. Jeszcze przed śniadaniem dostała kilka kartek, na których drukiem był wypunktowany regulamin. Codziennie miała prawo się kąpać pod prysznicem, co niezmiernie ją ucieszyło. Mogła też każdego dnia rano iść na godzinny spacer, pójść do lekarza, wysyłać listy i w razie potrzeby porozmawiać z wychowawczynią. – Pamiętaj, Ula. Zawsze po dzwonku ściel łóżko, bo ich wkurzysz. Potem możesz spać do woli – ostrzegła Monika. Niewysoka blondynka z piegami na nosie i wąskimi ustami, która też nie wyglądała na groźną gwałcicielkę. – A co mi mogą zrobić, wsadzą mnie do więzienia? – Zaśmiała się z

własnego żartu. – Wpiszą cię do raportu, a to potem czyta prokurator, no i o pracy możesz zapomnieć. – Renata uśmiechnęła się i wydęła usta, aby umalować je karminową szminką. – Jakiej pracy? – Ula zdziwiła się, bo nie sądziła, że w takim miejscu można w ogóle coś robić, i to jeszcze prawdopodobnie za pieniądze. – No, na przykład w kuchni, przy rozwożeniu jedzenia, albo w pralni – wyliczała Grażyna i pośpiesznie zaczęła przygotowywać aluminiowe kubki do śniadania, bo na korytarzu rozległ się stukot jadącego, metalowego wózka. – Musisz jeszcze wiedzieć, że tu są dyżury. Codziennie jedna z nas po kolei sprząta, odbiera jedzenie i myje naczynia – poinstruowała Anka. – Na spacer nie musisz wychodzić, jeśli nie masz na to ochoty. Zresztą i tak chodzisz w kółko przez godzinę. W tym tygodniu chodzimy do „katakumb”... – Anka ciężko westchnęła i ruszyła do drzwi, gdzie dwie młode dziewczyny pod nadzorem klawiszki z wielkiego gara nalewały zupę mleczną. Ubrane były w białe fartuchy, a włosy skryły pod białymi chusteczkami. ‘Nic nie mówiły, bo nie mogły. Strażniczka uważnie pilnowała, by żadna niczego nie przekazała innej osadzonej. Niektóre dziewczyny żartowały albo zadawały mundurowej pytania dotyczące

lekarza,

pracy,

poczty

i

możliwości

spotkania

z

wychowawczynią. Była miła, nawet uśmiechała się życzliwie. Cierpliwie wszystko tłumaczyła, ale widać było, że to absolutna służbistka, która twardo trzyma się regulaminu. Nieraz potem Ula miała okazję przekonać się, że jedzenie w areszcie jest wyjątkowo dobre, apetyczne i urozmaicone. Zawsze dwa dania na

obiad, z jakąś surówką, a potem jabłko, czasami nawet kawałek ciasta. Rano kilka kromek świeżego chleba z margaryną, wędlina, trochę dżemu albo serek i zawsze gorąca herbata łub kompot w południe. Oczywiście, nie mogło zabraknąć mlecznej zupy. Dziewczyna nie miała pojęcia, że tak dobrze mogą karmić za murami aresztu. Spodziewała się czarnej, niesłodzonej inki, suchej buły, a w porywach tłustego salcesonu lub pasztetu z domieszką zmielonego papieru toaletowego. Wolała nie myśleć, jak w tym roku spędzi święta Bożego Narodzenia, które zbliżały się nieubłaganie; prawie wszystkie z niecierpliwością odliczały dni do końca roku. Jeszcze nigdy nie była w takim miejscu, nie znała tutejszych obyczajów ani swoich praw i zupełnie nie wiedziała, jak będzie wyglądać wigilijna kolacja. Z zaskoczeniem stwierdziła, że wcale nie jest jej tak źle, dziewczyny były całkiem sympatyczne i miała z kim pogadać, kiedy dopadała nuda albo po głowie zaczynały krążyć ponure myśli. Najczęściej grały w karty albo opowiadały o sobie, o krętych drogach życia i głębokiej tęsknocie za dziećmi, bo prawie wszystkie je miały. Czasami pojawiały się łzy, niepewność i narastający lęk – co potem? A kiedy z lokalnego radiowęzła dobiegała skoczna muzyka, zaczynały tańczyć lub śpiewać. Nie było potępienia, dezaprobaty czy pogardy. Wszystkie były równe, bez względu na to, co zrobiły. Wszystkie czekały na swoją kolej, na decyzje prokuratorów, a niektóre na sprawę w sądzie i wyrok. Słyszała, jak Anka popłakuje w poduszkę, kiedy gasło światło, i widziała, z jaką udręką Renata godzinami wpatruje się w przyklejone do ściany zdjęcie małej córeczki. Tylko raz wspomniała, że siedzi przez

chłopaka. Wystawił ją. Kradł. Chciały zapomnieć o tym, gdzie są. Chciały się śmiać i wierzyć, że niebawem wrócą do domu i wreszcie będą z rodziną. Nie były potworami, tępymi

kryminalistkami,

lecz

zwykłymi

kobietami

z

niezwykłą

przeszłością. Inteligentne, zabawne, uczynne, wyrozumiałe. Spodziewała się „meliniar” po wieloletnich wyrokach, z pomarszczoną i ziemistą cerą. Tymczasem były to spokorniałe, smutne, cierpiące i wrażliwe kobiety. Większość tylko zbłądziła, pomyliły kierunek swojej wędrówki, dały się oszukać, uwierzyły innym, zapomniały się na chwilę. Żałowały przeszłości, straconych dni i cierpiały w samotności. Spacerek. Jakże mogła nie sprawdzić i nie pójść? Zarzuciła na plecy ciepłą pomarańczowo-niebieską kurtkę, którą dostała przy wyjściu i podreptała za resztą spragnionych świeżego powietrza. Słońce skrzyło się na śnieżnych nierównościach, a mroźny wietrzyk kąsał blade policzki, szczypał w nosy i uszy. Zacierały ręce i chowały do kieszeni. Pochylone, wtulone w skąpe ortalionowe kołnierze krążyły po wybiegu, skąd widać było tylko błękitne niebo. Ze wszystkich stron sterczały wysokie mury, na środku niewielkiego prostokątnego placu tkwiła zasypana śniegiem ławeczka. Wydeptaną ścieżką krążyły jak dzikie bestie, pilnowane przez strażnika, który przez cały czas nie spuszczał z nich wzroku. Niewiele rozmawiały, bo zziębnięte usta sztywniały na mrozie i każda wołała w ciszy porozmyślać. Ich głowy otaczały gęste opary oddechów. Zmarznięte, szybkim krokiem wracały do baraku, gdzie było cieplej. Odświeżone, z rumieńcami na twarzach, wreszcie mogły wrócić do celi, a potem szybciutko pędzić pod prysznic. Ula z niecierpliwością czekała na ten moment, na strumienie ciepłej wody, która milionem kropelek spłucze z

ciała spienione mydło i będzie pieścić spragnioną czystości skórę. – Jeszcze się zdziwisz! – Zarechotała Grażyna, ale nic więcej nie chciała powiedzieć. Ula wzruszyła ramionami. Chwyciła kolorowy ręcznik, mydło, dziecięcy szampon Bambi, który też dostała w wyprawce, i raźnym krokiem z innymi dziewczynami zebranymi w jedną gromadę ze wszystkich sal, podążyła za klawiszką. Nie widziała ich wcześniej, dlatego wolała poprzestać na dyskretnej obserwacji. Niektóre były bardzo ładne i – pomimo izolacji – zadbane i modnie ubrane, a inne zrezygnowane, z nieszczęsnymi minami, powolne, milczące. Młode i starsze. Pewne siebie i zalęknione. Sprytne, inteligentne i zahukane, zniszczone. Tu były kobiety „wszystkie”. Kłótliwe, wrogie i pokorne, kruche i słabe. Gęsiego weszły do wąskiej, długiej sali. Ula nie tak wyobrażała sobie łazienkę, dlatego przez chwilę w osłupieniu gapiła się na kilka niczym nieodgrodzonych miejsc prysznicowych, których było i tak za mało. Gołe i zmarznięte, czekały na swoją kolej. Mimo że był środek zimy, małe okienka pod sufitem ktoś chyba złośliwie pootwierał. Gęsta, lepka para wielkimi obłokami kłębiła się wokół tych niewielkich otworów. Musiała czekać na swoją kolej, bo jako nowicjuszka nie mogła żądać pierwszeństwa. Wołała siedzieć cicho, nie wychylać się. Okryta ręcznikiem, podpierała ścianę, podobnie jak reszta zniecierpliwionych. Niemiłosierny ziąb przenikał aż do szpiku kości. Pozbawione prywatności, intymności i wstydu, całkiem nagie i bezbronne, unikały spojrzeń. Czuła się, jakby ktoś zdarł z niej razem z ubraniem resztki godności. Była skrępowana, bo przecież nigdy nie obnażała się publicznie. Pchana ciekawością, zerkała ukradkiem na ciała koleżanek. Niektóre były

bezkształtne i grube, inne bardzo zgrabne z jędrnymi pośladkami i mocnym wcięciem w pasie, albo wyjątkowo szczupłe z żebrami na wierzchu i długimi kończynami. Galeria piersi, pośladków, twarzy, włosów, stóp... Galeria piękna i natury. – Jeszcze tylko gazu brakuje... – mruknęła do jednej ze stojących obok dziewczyn i zaczęła rozcierać ramiona. – No, wreszcie nasza kolej. – Nieznajoma poderwała się i po chwili obie napawały się tryskającą na ich twarze to ciepłą, to chłodną wodą. Najczęściej bowiem były tylko dwa warianty – gorąca albo zimna woda, na nic się zdało majstrowanie przy kurkach. – Jeszcze żyjesz wolnością, jeszcze nie tęsknisz... – powtarzała Anka. – Jeszcze nie wiesz, co znaczy siedzieć! – Kiwała głową. Całymi godzinami rozwiązywała krzyżówki i prawie bez przerwy paliła. Właściwie odpalała jednego papierosa od drugiego i za nic miała ostrzeżenia, że rak, że choroby i szkoda kasy. Machała tylko ręką, jakby odganiała się od natrętnych much, i robiła swoje. Ona jedna nie chciała powiedzieć, za co trafiła do tego miejsca „potępionych”. Skrywała swoją tajemnicę, jakby sama przed sobą chciała zataić prawdę. Żadna nie nalegała na jej zwierzenia, rozumiały potrzebę milczenia i szanowały niepisane, więzienne prawo. – Potrafię się zaaklimatyzować w każdym miejscu – zaśmiała się Ula. – Poczekamy, zobaczymy... – Monika westchnęła i wlepiła wzrok w zdjęcie ukochanego. – No, mam nadzieję, że już za niecały miesiąc mnie wypuszczą, chociaż nie wiem, czy będę miała dokąd wracać. – Ula zmartwiła się nagle. Już wcześniej opowiedziała pokrótce dziewczynom, co się stało i

czemu jest z nimi. Od razu było lżej i jakoś łatwiej. Musiała porozmawiać, poradzić się i wlać w siebie odrobinę nadziei. – Nie zadręczaj się. Będzie, jak będzie, a teraz i tak nic zrobić nie możesz – pocieszała Renata. – Po co żeś siedziała z takim starym dziadem? – nie mogła się nadziwić Grażyna. – Naprawdę go kochałaś? – dopytywała się kolejny raz. – Zamiast uciekać z kasą, gdzie pieprz rośnie... – Renata westchnęła z niedowierzaniem. – A ja myślę, że Ulka dobrze zrobiła. Miałaby uciekać całe życie, czy jak? – wtrąciła się Anka. – Posiedzi miesiąc, potem skończy technikum i zacznie wszystko od nowa. – Ale tyle kasy stracić!... – Renata pokręciła głową z dezaprobatą, choć już nic nie powiedziała. Nie było tak źle. Jeszcze kilka dni temu Ula myślała, że nie wytrzyma, że zwariuje w zamknięciu. Myliła się. Nikt nie przeszkadzał, nie dokuczał i nie prześladował. Żadna nie chciała jej gwałcić ani zabić. Sprawdzanie cel, czyli kipisz, odbywało się przynajmniej co drugi dzień. Najczęściej jeszcze przed południem pracownicza trójca: strażniczka, wychowawczyni i jakiś gliniarz przeszukiwali każdy zakamarek. Wszystko wyrzucali z szafek na podłogę, podnosili materace, stukali w kraty i macali każdą kieszeń. Szukali czegokolwiek, co było niedozwolone, a tymczasem aresztowane musiały czekać w świetlicy. Po powrocie porządkowały bałagan i klęły, na czym świat stoi. Wszystko, co się dało, było wywalone ze swoich miejsc, dokładnie przetrzepane i obejrzane. W nocy udawało się oszukiwać myśli, zapominać i wyobrażać sobie

cokolwiek, byleby tylko nie wpatrywać się w ciemność. Z mroku na ścianach wyłaniały się cienie kanciastych szkieletów łóżek, drewniane drzwi bez klamki, przypominające wciąż, że nie można wyjść, odejść albo uciec jak najdalej. Suche gałęzie majaczyły w bladym świetle latarni niczym jakieś kościste łapska morderczej bestii. Ula zamykała oczy. Tak było znacznie lepiej. Postanowiła, że nie będzie się zamartwiać ani rozmyślać, co potem. Stało się. Siedziała w pudle, i koniec. Kropka. Pozostało spokojne odliczanie kolejnych dni. Gdzieś z oddali dobiegał stukot pędzących pociągów – namiastka zwykłego życia toczącego się swoim stałym rytmem tuż za murami. Uwielbiała sny, nawet te niedobre, bo wtedy zapominała. Zasypiając, przenosiła się w inny świat, który może nawet nie był lepszy od prawdziwego, ale na pewno wolny. Nie, nie tęskniła za życiem, jakie miała dotychczas. Marzyła o spokoju, o zwykłych, beztroskich dniach. Rzadko myślała o Romanie. Teraz nie musiała nic dla niego robić, była usprawiedliwiona. I chociaż przebywała w zamknięciu, jednak czuła się wolna. Bardziej wolna niż kiedykolwiek przedtem. Z przejściówki – tak nazywała się cela, do której początkowo trafiła – Ula po tygodniu została przeniesiona do innej. – Szybciej, szybciej. Przechodzisz do celi obok – poganiała klawiszka. Oszołomiona, pospiesznie spakowała swoje manatki do kartonowego pudła. Nie miała czasu pożegnać się z dziewczynami, które też spodziewały się przenosin. Wcześniej zabrali Ankę, też nagle, po śniadaniu. Żałowała, że się rozstają, bo przez tych kilka dni zdążyły się ze sobą zżyć i polubić. Nagle wszystko miało się zmienić. Znowu nowe

twarze, nowe charaktery, nowe warunki i niepewność. Miała nadzieję, że też będzie fajnie, a przynajmniej na tyle znośnie, że wytrwa w spokoju do końca miesiąca. Cela. Zupełnie inne miejsce, chociaż tuż obok, zaraz za ścianą. Tym razem było czysto. W oknach wisiały firanki i różowe zasłonki, a podłoga z linoleum lśniła niczym rasowy parkiet. Na środku leżał niewielki dywanik bez najmniejszego paproszka, a na stole przykrytym białym obrusem stał wazon ze sztucznymi kwiatami. Wszystko – telewizor, sprzęty – miało swoje miejsce, nawet kobiety, które znudzonym wzrokiem, w absolutnym milczeniu, przywitały Ulę. Przy wejściu stał mały stolik, a na nim równo poukładane kubki, talerze i sztućce. Ubikacja przypominała poprzednią, i tu wisiała kolorowa zasłona, a za nią piętrzyła się sterta plastikowych misek, środki czystości i mnóstwo innych drobiazgów. Nieśmiało podeszła do jednego z wolnych łóżek, upychając do szarej, metalowej szafki swój marny dobytek. – Jestem Ula – po kolei przywitała się ze wszystkimi dziewczynami. Liczyła na to, że zaskarbi sobie ich sympatię i tak jak w poprzedniej celi będzie miała z kim pogadać. Na razie ponure miny i lekko zaciekawione spojrzenia nie zachęcały do pogaduszek. – Masz fajury? – stęknęła największa i chyba najważniejsza, bo od razu dało się dostrzec, że ona tu rządzi. Miała na imię Monika. Wsparta na ręku, z trudem uniosła ciężką głowę i spod przymkniętych, mocno wymalowanych niebieskim cieniem powiek czekała na potwierdzającą odpowiedź. – Na razie jeszcze tak. – Ula uśmiechnęła się przyjacielsko i od razu

podeszła do jej barłogu z poczęstunkiem, potem znowu zro r biła rundkę po sali, aby i z innymi się podzielić. Nie wszystkie paliły. Agnieszka siedziała w najciemniejszym kącie, z podkurczonymi nogami, jakby nieustannie czegoś się bała. Pokręciła tylko głową i wlepiła wzrok w ścianę. Bardzo szczupła, rozdygotana, z cienkimi, nędznymi włosami, nie miała śmiałości wyjść ze swojego wątpliwego azylu. Bała się, i to bardzo, co od razu dało się wyczuć. – Zostaw ją, to szmata! – warknęła Monika i mocno zaciągnęła się papierosem, a potem powolutku wypuszczała małe obłoczki. – Niech się tylko suka ruszy, to morda obita! – Groźnie spojrzała na wystraszoną Agnieszkę. – Jestem Cześka. – Brunetka o sarnich, niesamowicie ciemnych oczach, siedziała pod oknem na przydzielonym miejscu i ślicznie się uśmiechała. Z jej twarzy emanował jednak głęboki smutek. – Na długo? – zapytała cichym, zmęczonym głosem. – Miesiąc. – To właściwie nic. Ja siedzę już pół roku i pewnie prędko nie wyjdę. – Na małej poszewce nićmi wyciągniętymi z ręcznika wyszywała kolorowe, przecudne kwiaty. Pod nimi był napis „Dla mojej malej Martusi”. – To dla mojej córeczki. Jest teraz w domu małego dziecka. Ma prawie pięć latek – wyjaśniła spokojnie, gdy natknęła się na pytające spojrzenie Uli. Te, które siedziały najdłużej, zapychały szafeczki skarbami, w tym miejscu bezcennymi. Tylko niektóre dostawały paczki z domu. Z prawdziwym namaszczeniem sięgały do reklamówek pełnych domowych

pyszności i chomikowały resztę na później. Dzieliły się tylko z Moniką albo najbliższą kumpelką. Reszta łakomie obserwowała, przełykała ślinę i sięgała po następnego skręta. Ze starych petów wykruszały resztki tytoniu, suszyły na grzejniku, potem zawijały nędzne paprochy w gazetę i napawały się gryzącym, smrodliwym dymem. Czasami, kiedy i tego było mało, skrobały drewniane stołki na miałkie wiórki i mieszały z resztkami starych niedopałków. Nic nie mogło się zmarnować, nawet śmieci stanowiły deficytowy towar, bo zawsze można było wykorzystać sreberko z pudełka po papierosach, starą puszkę, kawałek folii albo pustą butelkę. Pomysłowość osadzonych nie miała granic. Ula, nieświadoma mocy takiego wynalazku, mocno się zaciągnęła i... poczuła, jak jej płuca się zapadają. Na chwilę straciła oddech, a potem zaniosła się spazmatycznym kaszlem. Łzy pociekły ciurkiem po policzkach. Musiała się położyć, bo nagłe świat zawirował. Zaśmiały się wszystkie i z politowaniem kiwały głowami. – Przyzwyczaisz się – odezwała się Larysa z drugiego końca celi i ze smakiem chrupała suche herbatniki, które dostała od Baśki. – Jak ci zabraknie papierosów, mam jeszcze kilka paczek w szafce – szepnęła konspiracyjnie Czesia i mrugnęła porozumiewawczo. Prawie każdego wieczoru siedziały obie na łóżku Czeski. W ciemnościach, przykryte brązowym, kraciastym kocem, kiedy pozostałe gapiły się w telewizor, opowiadały o sobie, swoich obawach i tajemnicach. Stały się sobie wyjątkowo bliskie i nie miało najmniejszego znaczenia, że dzieli je ponad dwadzieścia lat. – Tak bym chciała, żebyś poznała moich synów. To dobre chłopaki. –

Czesia chlipnęła cicho. – Modlę się za nich każdej nocy i proszę Boga, aby szybko wyszli z tego piekła. Nikt nie chciał nam pomóc, a teraz jesteśmy mordercami. Ula wiedziała już wszystko. Kiedyś była to prawdziwa rodzina, kiedyś był dom i mąż – alkoholik, sadysta. Znęcał się każdego dnia, wynosił z mieszkania wszystko, co nadawało się do sprzedania, bił, poniżał, terroryzował i torturował. Nie mogła uwierzyć, kiedy Czesia opowiadała, jak podpalił jej sukienkę, wyrywał paznokcie obcęgami, gwałcił przy dzieciach i bezkarnie niszczył to, co próbowała ratować. Policja bezradnie rozkładała ręce – rodzinna sprawa. Czekali na cud, ale ten się nie pojawiał. Postanowili skończyć koszmar. – Martusia bawiła się u ciotki... – Czesia opowiadała łamiącym się głosem, jakby jeszcze raz od nowa przeżywała każdą minioną chwilę. – We trójkę czekaliśmy na niego... A potem wszystko jakoś się potoczyło. Sama już nawet nie wiem, kto go uderzył w tył głowy... Jak w amoku, koszmarnym śnie... Sąsiadka chyba zobaczyła, że wynosimy coś w dywanie, a potem, potem, kiedy przyszła policja, wszystko się wydało. – Tępo, pustym wzrokiem patrzyła przed siebie. – Nie było innego wyjścia. Albo on, albo my – szeptała trzęsącymi się ustami. – Jeszcze będziecie szczęśliwi. – Ula objęła ją ramieniem i zakołysała. – Byłabyś wspaniałą synową. Też przeszłaś wiele. – Nie tyle, co ty. Jesteś bardzo dzielna i jeszcze będzie dobrze. – Dam ci adres Michała i Łukasza. Może kiedyś się spotkacie. Słyszałam, że niedługo mają wyjść. – Co wy tam tak szepczecie? – warknęła Monika, której wszystko

przeszkadzało i na każdym kroku chciała pokazać swoją władzę. – Tak sobie gadamy – odparła Ula. Nie bała się tej baby, chociaż wydawała się groźna. Zbyt się rozleniwiła, żeby wstać z łóżka. Całymi dniami albo spała, albo dyrygowała swoimi podwładnymi. Jej główną ofiarą była Agnieszka. Dręczona każdego dnia, chwiejnym krokiem przemykała się do ubikacji i jeszcze szybciej wracała. Chciała być niewidzialna, ale nigdy nie umknęła

przed wzrokiem Moniki. Przywykła już do wyzwisk,

szturchańców i coraz okrutniej szych pomysłów Larysy, Baśki i Moniki, które stanowiły tu świętą trójcę. Ula poczuła niesmak i nagłą złość, kiedy po raz kolejny dopadły wylęknioną ofiarę, wolała jednak nic nie mówić, tym bardziej że jeszcze dobrze nie wiedziała, jakie panują w tym miejscu układy i dlaczego właśnie Agnieszka jest tą najgorszą. – Podobno znęcała się nad swoim dzieciakiem – wyjaśniła któregoś razu Czesia. – Ale nie wiem na pewno. – A za co siedzi Baśka? – Z tego, co słyszałam, zabiła dziecko. Urodziła je gdzieś w domu, potem zakopała. Zwierzyła się swojemu chłopakowi, a ten, złapany przez gliny za coś innego, wszystko wygadał. Nie chce o tym mówić i nawet Monika boi się odzywać na ten temat – Czesia mówiła bardzo cicho, chociaż w celi prócz nich były tylko Agnieszka i Edyta, która pojawiła się poprzedniego wieczoru. Niewiele mówiła. Z trudem wciągała swoje pulchne ciało na piętrowe łóżko, co od razu stało się powodem do śmiechów i drwin. Pracowała w banku. Po jakimś czasie ktoś odkrył, że brakuje pieniędzy, i wszystko wskazywało, że właśnie ona jest winna.

Miała wyjść po kilku dniach. – Monika załatwiła kumpelę podczas jakiejś libacji. Nie wiem nic więcej, bo nikt nie gada na takie tematy, a Larysa razem ze swoim facetem wyłudzała od dzieciaków pod szkołą kasę i chyba prezenty komunijne, czy coś takiego – wyjaśniała dalej Czesia, nasłuchując, czy z korytarza nie dobiegają kroki wracających. Mijały już prawie dwa tygodnie, jak Ula znalazła się w tym okropnym miejscu potępionych. Powoli przyzwyczajała się do nowego życia pozbawionego większych problemów. Jedyne zmartwienie stanowił nadmiar wolnego czasu, ale i to nie było takie straszne. Czytała książki, wszystkie jak leci, albo pisała. Najczęściej listy. Nigdy ich nie wysyłała, no, może tylko do Romana i Kamili. Bała się, co stanie się z mieszkaniem i z wszystkimi jej rzeczami. Miała też nadzieję, że Kamila pójdzie do adwokata i może coś przyspieszy. A Roman? Musiała kreślić do niego chociaż kilka słów. Nie była pewna, czy o wszystkim powinna pisać, bo przecież listy przechodziły przez ręce wychowawczyni, a potem naczelnika. Wolała nie ryzykować. Napisała parę suchych zdań. Nie chciała o nim myśleć ani nawet pamiętać, ale nie mogła zapomnieć. Kolejne upokorzenia Agnieszki i ta przytłaczająca bezradność. Ula nie mogła dłużej tego znieść, nie mogła patrzeć na dręczenie wylęknionej dziewczyny – Dajcie jej spokój, co? – nie wytrzymała, kiedy jedna z nich z nienawistną zajadłością tępym nożem odcinała czubki jedynych butów Agnieszki. – A tobie co do tego? – warknęła Monika. – Nie interesuj się, bo tobie też możemy „pomóc”! – Przecież ona nic wam nie zrobiła – Ula nie ustępowała, bo widok

skulonej Agnieszki nie dawał jej spokoju. – Ty, weź jej przypierdol! – Monika zwróciła się do Baśki, która na chwilę znieruchomiała, a potem chwyciła zniszczoną grzałkę do wody i stanęła naprzeciwko Uli. – Odłóż to! – Ula nie traciła zimnej krwi. Nie mogła okazać lęku, bo to łączyło się z przegraną. Czujnie wpatrywała się w przeciwniczkę, która czekała na sygnał przywódczyni. – Chcesz się bić? Nie zadzieraj ze mną, bo nie wiesz, kim jestem, i nie wiesz, na co mnie stać – powiedziała tak spokojnie, jak tylko potrafiła. Dobrze wiedziała, że jeśli stchórzy, już sobie nie poradzi i będzie tak samo dręczona jak Agnieszka. Wygrała. Prawie wszystkie dziewczyny już od rana szykowały się na spotkanie AA, które było organizowane raz w tygodniu. Nakręcały włosy na papiloty zrobione z gazet, malowały się godzinami i stroiły w najlepsze ciuchy, jakie miały. Był to doskonały pretekst, żeby spotkać się z facetami przebywającymi w pobliskich barakach. Podekscytowane, nadzwyczaj ożywione i radosne, wyczekiwały każdej środy. Monika wiodła prym w przygotowaniach. Zaraz po śniadaniu pędziła pod prysznic, a potem pozwalała się upiększać. Niedziele też były wyjątkowe, bo odprawiano mszę, a na nią też przychodzili mężczyźni. Nic więcej się nie liczyło i tylko niektóre potrzebowały prawdziwej, szczerej modlitwy, chociaż one najczęściej rozmawiały z Bogiem w nocy, spowite głuchą ciszą. Ula była przesłuchiwana już dwa razy. Zgodnie ze swymi zapewnieniami, śledczy pojawiał się co kilka dni. Cieszyła się z tych spotkań, wreszcie coś się działo i dzień szybciej upływał, poza tym lubiła

jego towarzystwo. Zanim zaczął zadawać pytania, które znała już na pamięć, dzielił się nowinkami z wolnego świata. Czasami opowiadał o sobie, żartował. Zamknięci w pokoju przez wiele godzin rozmawiali. Najczęściej na temat Romana, o jej nie tak dawnej przeszłości, o której pragnęła jak najszybciej zapomnieć. Zaraz po śniadaniu była doprowadzana przez strażniczkę i najczęściej wracała dopiero na obiad. – Kapuś! – dokuczała jej Monika, a za nią Baśka. Znowu szukały wrażeń, ale nic sobie z ich gadania nie robiła. Szukały zaczepki, prowokowały i złorzeczyły, że nie one wychodzą na spotkania z przystojnym gliniarzem, który na dodatek kupuje papierosy albo coś słodkiego. Tak, czasami szli razem do kantyny – więziennego sklepiku i wtedy mogła wybrać coś dla siebie. Obiecywała, że odda co do grosza. Powtarzała, że bardzo jest wdzięczna, lecz on tylko się uśmiechał i robił swoje. Dobrze wiedział, jak bardzo w takim miejscu cieszą drobiazgi. Musiała dużo pisać. Właściwie za każdym razem składała mnóstwo swoich podpisów na różnych kartkach, a potem, gdy znowu odliczała dni w dusznej celi, grafolog sprawdzał każdą literkę i skrupulatnie potwierdzał jej udział w przestępstwie. Pisała prosto, drobnym maczkiem albo wielkimi kulfonami, dokładnie jak przy wypełnianiu kwestionariuszy i deklaracji. Miała jednak nadzieję, że jako nigdy niekarana nie pójdzie do więzienia na długie lata, a wyrok dostanie w zawieszeniu. Każdego dnia któraś z nich miała całodzienny dyżur, co było doskonałym rozwiązaniem, bo dzięki temu panował ład i spokój. Przynajmniej nie było kłótni o to, kto pomyje kubki albo zamiecie dywanik. Do zadań dyżurującej należało też podawanie listów przy

porannym apelu, sprzątanie ubikacji i dokładne szorowanie każdego zakamarka, ale nikt nie narzekał. Właściwie to był powód do radości, bo chociaż jednego dnia w tygodniu przerywał się nużący marazm bezczynności. Oczywiście Monika była zwolniona z obowiązków, jedynie pilnowała pracujących. Dołączyła do nich Karolina. Była w zaawansowanej ciąży, ale to nie stanowiło przeszkody dla prokuratora, żeby wsadzić ją do aresztu za przemyt alkoholu. Niewysoka blondynka gładziła swój wielki brzuch i szeptała do nienarodzonego maleństwa. Pocieszały ją wszystkie, nawet Monika. Kobieta tak bardzo nie chciała urodzić w więzieniu. Bała się samotności i nowych obowiązków w obcym, ponurym miejscu, ale chyba niepotrzebnie, bo po kilku dniach została przeniesiona. Żadna nie wiedziała dokąd, bo strażniczka nie zamierzała niczego tłumaczyć. Któregoś dnia po prostu kazała Karolinie spakować manatki. – Pewnie ktoś wpłacił kaucję albo zabrali ją do więziennego szpitala – głośno zastanawiała się Larysa. – To po prostu chore... Jebane urzędasy! – Monika skrzywiła się z wyraźnym niesmakiem. – Żeby jakiś ważny chuj wsadzał kobietę w tak zaawansowanej ciąży do paki! – Pokręciła głową z niedowierzaniem i znowu ciężko opadła na łóżko. – Przemyt alkoholu to nie takie wielkie przestępstwo – odezwała się Ula. – Każdy powód jest dobry. Skurwiele! Jak człowiek chce trochę zarobić, to od razu za kraty, a jak kradną miliony, to... – Monika machnęła tylko ręką i już się nie odezwała. Igłę Ula dostała od Czesi, a nici, podobnie jak koleżanka, wyciągała z

ręcznika. Było to nadzwyczaj proste zajęcie, więc dziewczyna z wielką ochotą przystąpiła do pracy. Haftowała na koszuli nocnej kolorowego motyla. Wreszcie miała pasjonujące zajęcie, które pochłaniało całe godziny. Następny był obrus. Tak zdecydowała Monika. Uznała, że będzie ładniejszy, kiedy pojawią się na nim czerwone i niebieskie kwiaty. Ula nie protestowała, bo i po co? Nie miała innego zajęcia, a czas przynajmniej szybciej leciał. Czasami rysowała portrety chłopaków tych dziewczyn, które miały ich zdjęcia. Szybko dostrzegły jej talent, więc na brak zajęcia nie narzekała. Podziwiały to, co tworzyła, i tym samym zyskała ich uznanie, chociaż na jakiś czas, bo kiedy okazało się, że dostała pracę, wszystko się zmieniło. Stała się wrogiem. Już nie była jedną z nich. Zanim dowiedziała się o takim wyróżnieniu, odbyła długą rozmowę z wychowawczynią – kobietą na pozór nieugiętą, zimną jak lód i oschłą, ale jednak wyrozumiałą, mądrą, rozważną i wrażliwą. Każdą z podopiecznych obserwowała, dla każdej miała czas, gdy któraś chciała pogadać, i każdą dobrze pamiętała. Nie była bezwzględną, podłą babą, wyżywającą się na aresztowanych. Chciała

dawać

szansę,

pomagać,

lecz

nie

wszystkim

zależało.

Wyszukiwała wśród tych niepokornych, zadziornych, takich, które rokowały nadzieję na poprawę. Zerkała na Ulę znad okularów. Ciemne włosy miała starannie upięte w kok. Wzbudzała respekt i szacunek. Dopasowany mundur uwydatniał kształtną sylwetkę i zgrabne nogi. Ula sama nie wiedziała, czemu denerwuje się jak przed jakimś ważnym egzaminem. Czuła jednak, że to ważny dzień, ważna rozmowa. Chciała sprawić jak najlepsze wrażenie.

Usiadła ze złączonymi kolanami i lekko pochyliła się do przodu na znak, że słucha uważnie. – Odpowiesz na kilka pytań – oznajmiła funkcjonariuszka. Wyglądała na stanowczą osobę, która wie, czego chce. – Jesteś tu pierwszy raz – stwierdziła łagodnym głosem. – Brałaś narkotyki? – Nie. – Masz problem z alkoholem? – Nie, nawet go nie lubię. – Ula uśmiechnęła się nerwowo. – Chodzisz do szkoły, prawda? – Tak, do technikum. Bardzo zależy mi na szkole, chciałabym później iść na studia, ale teraz nie wiem, co będzie dalej. Jeśli będę tu tylko miesiąc, na pewno nadrobię zaległości... – Czy w twojej rodzinie jest problem alkoholowy? – dopytywała funkcjonariuszka ze skupieniem na twarzy. – Nie. Mama zajmuje się domem i wychowaniem młodszego brata, a tata pracuje. – Ale nie mieszkasz teraz z nimi? – Nie. Przeprowadziłam się do Warszawy jakieś półtora roku temu. Czasami jeżdżę do domu... – Czuła, jak pocą się jej splecione dłonie. Wychowawczyni chciała wiedzieć jak najwięcej. Zadawała kolejne pytania, na które Ula starała się wyczerpująco odpowiadać. Chciała pokazać, że jest normalną dziewczyną, kimś, kto zbłądził, ale na pewno się poprawi i może być jeszcze porządny. Wychowawczyni wiedziała więcej, niż mogło się wydawać. Przenikliwie obserwowała Ulę, kiwała głową i wciąż coś notowała.

– Chcesz pracować? – zapytała, kiedy wydawało się, że rozmowa dobiegła końca. – Tak... to znaczy nie... nie wiem gdzie – jąkała się Ula, zaskoczona nagłą propozycją. – No, na przykład w pralni, kuchni albo przy rozwożeniu jedzenia. – Sama nie wiem, gdzie się nadaję – powiedziała cicho, lekko przestraszona. Wiedziała, że większość dziewczyn z celi od wielu miesięcy starała się o pracę i zupełnie nie mogła zrozumieć, dlaczego akurat ją już po dwóch tygodniach spotkał ten, jednak, zaszczyt i wyróżnienie. – Jeśli zwolni się miejsce, będziesz pracować. Jeszcze nie wiem gdzie. – Funkcjonariuszka zamknęła papierową teczkę, dając tym samym znać, że spotkanie jest skończone. – Dostałam osiem lat – Cześka z trudem mówiła przez zaciśnięte gardło, po powrocie z rozprawy. – Na pewno wypuszczą cię po jednej trzeciej za dobre sprawowanie – pocieszała Larysa. – Co będzie z moją Martusią? – lamentowała Cześka ze łzami w oczach. Wszystkim udzieliła się powaga sytuacji. Zaczęły się bać. Ze strachem czekały na swoją kolej i żadnej już nie chciało się żartować. W milczeniu siedziały na łóżkach, pogrążone we własnych myślach. – Dasz radę, wytrzymasz. – Ula pogłaskała Cześkę po trzęsącej się dłoni. – Tam nie będziesz siedzieć cały czas w celi, pójdziesz do pracy, możesz się nawet uczyć. Zarobisz trochę kasy, będziesz wysyłać Marcie słodycze. Na razie pisz listy, niech wie, że ją kochasz i tęsknisz.

Zobaczysz, jak szybko zleci – pocieszała ją, jak tylko potrafiła. Pomogło. Spuchnięta od płaczu, rozdygotana, Czesia zasnęła niespokojnym snem. Baśka, na pozór „twardzielka”, przed wyjazdem na sprawę stała się milcząca, przygnębiona i przestraszona. Wszystkie ze zrozumieniem rzucały ukradkowe spojrzenia. Też dostała osiem lat. Obie musiały teraz czekać na transport do Grudziądza, gdzie mieściło się więzienie dla kobiet. Zaraz na początku nowego roku miały wyjechać. Pocieszna grubaska Edyta wreszcie mogła wracać do domu, do dzieci, które z utęsknieniem czekały u babci. Ula widziała na jej twarzy nieopisaną ulgę, wielkie wyzwolenie. Nie pasowała do tego miejsca. Zuza – za wcześnie zestarzała czterdziestolatka, szybkim, nerwowym krokiem wmaszerowała do celi. Zajęła łóżko między Larysą i Agnieszką. Zgarnęli ją z meliny. Rozbieganym wzrokiem omiotła pomieszczenie, a potem krótkimi, urywanymi ruchami odgarnęła tłuste, pozlepiane strąki jasnych włosów z ciemnymi odrostami. Zaczęła rozmawiać z dziewczynami, które, podobnie jak nowa towarzyszka niedoli, nieustannie przeklinały. – Te kurewskie jebane psy wyrwały mi włosy! – Pokazała mały, łysy placek na głowie. – A to skurwysyny! – zabluzgała Monika. Pasowały do siebie. Wulgarne, zdemoralizowane, zepsute do szpiku kości, bez perspektyw na lepsze życie, miały wspólnych wrogów – policję, prokuratora i sądy. Przeklinały cały świat, w którym były tylko „niewinnymi” ofiarami systemu penitencjarnego. Te, które siedziały dłużej, komunikowały się między sobą bez

większego problemu i kraty czy ściany nie stanowiły przeszkody. Nieznanym Uli szyfrem stukały w rury łączące grzejniki. Czasami w nocy rozlegały się metaliczne, niezbyt głośne dźwięki, jakieś szepty i czyjaś odpowiedź płynąca z oddali. Ula nie chciała nawet wiedzieć, o czym „rozmawiają”. W dzień widziała, że z przeciwległego baraku jakaś dziewczyna daje znaki. Dłońmi rysowała w powietrzu symbole czytelne tylko dla wtajemniczonych. Już wiedziała, że chociaż strażniczka pilnowała, i tak często wymieniano krótkie informacje. Karteczki odbierały pod talerzem zupy. Te, które przynosiły jedzenie, były łączniczkami. Podawały papierosy, liściki i inne drobiazgi, niewidoczne dla strażniczki. Niepostrzeżenie czyjaś ręka sięgała do fartucha, druga szybko coś podawała, a inna odbierała. Handel wymienny kwitł w najlepsze pod nosem więziennego nadzoru. Na nic zdały się rewizje zaraz po powrocie do celi, podczas kipiszu. Prócz jakichś nieistotnych świstków, nic nie mogli znaleźć. Ani narkotyków, ani alkoholu, bo to jeszcze nie było więzienie. Tu jeszcze gościła nadzieja. – Za tydzień święta, przydałoby się coś mocniejszego – zażartowała Ula. – Ciekawe skąd? – Baśka wywróciła oczami i dalej rozwiązywała krzyżówkę. – Same zróbmy – zaśmiała się Ula. – Na przykład sake z ryżu i cukru – wymyślała, chociaż nie miała pojęcia, jak przygotować taki trunek. – To, kurwa, świetny pomysł! – zabełkotała Monika. – Jutro w kantynie kupimy ryż i cukier – zdecydowała.

– Ale nie wiem dokładnie, jak to. się robi... – Zobaczymy, co z tego wyjdzie – ucięła Monika. Do plastikowej butelki wsypały suchy ryż, potem torbę cukru i zalały wodą. Mikstura miała stać w cieple, więc w nocy kładły butelkę na kaloryfer, a w dzień, aby nikt nie znalazł, do spłuczki w ubikacji. To była zabawa, nowa przygoda z dreszczykiem emocji, bo przecież tajemnica łączyła je wszystkie. Codziennie po kilka razy sprawdzały, czy cudowny eliksir już się skwasił. Nie otwierały, aby nie przerywać fermentacji, która jeszcze się nawet nie zaczęła. Przed Wigilią ubrały małą, nędzną choinkę – świąteczną namiastkę, bolesne przypomnienie. Nadchodził ciężki czas także dla najtwardszych, najbardziej odpornych. Coraz więcej chwil refleksji, wyciszenia i bolesnej tęsknoty za domem. Nawet Agnieszka miała odrobinę spokoju. Na odświętnym stole znalazły się najróżniejsze smakołyki, wszystko to, co każda trzymała w szafce na ten wieczór. Nie brakowało ciastek, mandarynek, słodyczy i domowych pierogów, które w paczce dostała Baśka. Na kolację zaserwowano porcję pieczonej ryby – na pewno nie karpia – ciasto i sałatkę jarzynową. Po skromnych, smutnych i niezbyt szczerych życzeniach, łamiąc się chlebem, aby tradycji stało się zadość, przez ponad dwie godziny siedziały przy stole i objadały się przysmakami. Agnieszka nadal siedziała w kącie. Nie pomogły nalegania Uli, żeby przynajmniej dzisiaj pozwoliły jej przyłączyć się do wieczerzy. – A źle jej tam? – skwitowała Monika. – To łajza, nie zasługuje na nic z tego stołu! – prychnęła, posyłając Agnieszce mściwe spojrzenie. –

Przecież

dzisiaj

Wigilia,

mogłybyście

sobie

darować.

Zdegustowana ich obłudą, Ula podeszła do zalęknionej dziewczyny.

–

– Poczęstuj się. – Wyciągnęła rękę z rozpakowaną tabliczką czekolady. – Nie, dzięki – Agnieszka szepnęła prawie niesłyszalnie. – Zostaw tą zdzirę. Odbiło ci? – nie wytrzymała Larysa, a potem i Monika, i Baśka. Przez chwilę siedziały osłupiałe. – Mamy Wigilię, więc to chyba nic strasznego – prychnęła Ula. – Położę ci na szafce kilka kostek i ciasto. Nie bój się. – To przecież nie człowiek! – ujadała Monika. – To ty tak uważasz! – Ula odcięła się, zirytowana. Miała gdzieś, co sobie myślą. Wróciła do stołu, ale jakoś straciła apetyt. Nie mogła się dalej opychać pysznym jedzeniem. Bezlitosne, zgorzkniałe, złośliwe siedziały na środku pokoju przy choince i gadały z wypchanymi ustami. Miała dosyć. Jak zwykłe o dziesiątej zgasło światło. Był czas na nowe myśli. Nie chciała ich, nie chciała zastanawiać się, co teraz dzieje się w domu. Oczami

wyobraźni

widziała

swoją

rodzinę

siedzącą

przy

suto

zastawionym stole. Obok stało pięknie udekorowane drzewko, a z telewizora sączyły się ciche kolędy. Pewnie mama znowu płakała przy łamaniu się opłatkiem, a potem do pokoju wniosła pachnącego, wspaniale przyrządzonego karpia oraz pierogi z kapustą i grzybami. Tak bardzo Ula chciała teraz tam być, chociaż przez chwilę. Serce zalewała ogromna tęsknota i smutek. „Jeszcze tylko dwa tygodnie!” – powtarzała sobie w myślach. Gdyby nie marna, dumnie stercząca choinka, nikt by nawet nie wiedział, że są święta. Co rusz któraś przeklinała świat, złorzeczyła, aby po chwili pogrążyć się w jakiejś nostalgicznej apatii. W sylwestrową noc, podniecone, z wielkim namaszczeniem otworzyły

długo ukrywaną butelkę lepkiej mazi. Złaknione procentów, po kolei próbowały specyfiku i skrzywione, a może raczej zawiedzione, podawały jedna drugiej. Chciały mieć chociaż namiastkę prawdziwego życia, chwilę zapomnienia. Czekały w nadziei, że przynajmniej trochę zaszumi w głowach. – Kurwa, obrzydliwie słodkie! – skomentowała Baśka. – Pewnie za krótko leżało – oceniła Monika i jeszcze raz przechyliła butelkę. – Może tu są ukryte procenty – wymyśliła Larysa i sięgnęła po mieszaninę cukru z ryżem. – Nie jest takie złe – stwierdziła Monika i podeszła do okna. – Może to ma opóźnione działanie? – zastanawiała się głośno. Powoli zbliżała się północ. Celę oświetlał tylko migoczący telewizor, bo nawet w taki dzień nie było żadnego odstępstwa. Ściśnięte przy zaparowanych, zakratowanych oknach wypatrywały kaskad sztucznych ogni, które rozjaśniały ciemne niebo. Podnosiły się głosy zachwytu i westchnienia. Jęki podziwu, mieszane z wielkim żalem i pragnieniem wolności, wypełniały celę. Dziewczyny skakały w jakimś nagłym szale po łóżkach, śmiały się, pokrzykiwały, to znowu pędziły do okna jak oszalałe i palcem pokazywały sobie migoczące fontanny świateł. Ula chciała sobie popłakać, poużalać się nad sobą i swoim marnym życiem, ale nie umiała wykrzesać chociażby jednej łzy. Pustym wzrokiem patrzyła przed siebie. W jej umyśle pojawiła się niewidzialna blokada, która otępiała, paraliżowała i zamykała to, co pchało się na zewnątrz. Tłumiła w sobie każde uczucie. Właściwie nie wiedziała, co powinna czuć, co myśleć. Oplatana przez własne pytania, zagubiona w dziwnym,

obcym świecie, wreszcie zasnęła. Przyjechała więźniarka po te, które miały już wyroki. – To dla ciebie. – Czesia podała Uli czerwone getry i ciemny sweter robiony na drutach. – Nie trzeba... – Ula kantem dłoni ukradkiem otarła cisnącą się łzę i mocno się uścisnęły. – Nie zapomnij o mnie i napisz do chłopaków. – Czesia uśmiechnęła się smutno. – Nie zapomnę. Dzięki tobie siedzenie w takim miejscu stało się znośniejsze. Nie wiem, z kim tak bym sobie gadała wieczorami. – Ula pochyliła głowę i odgarnęła włosy z czoła. Czesia przytuliła ją mocno, a potem z każdą z osobna zamieniła kilka ostatnich zdań, chowając wszelkie urazy i niesnaski. Do czarnej torby zapakowała resztki swojego dobytku i prowiant, jaki otrzymała na drogę: jajka na twardo, chleb, wodę mineralną i kilka jabłek. – Tylko się nie odwracaj! – ostrzegła Monika i lekko kopnęła Czesię w tyłek. – To na szczęście. Dostała kopa na drogę, aby więcej tu nie wracała – wyjaśniła Uli, kiedy ta zdumiona stała z boku. Znowu siedziała w gabinecie wychowawczyni. Nie miała pojęcia, o co chodzi tym razem. Nie spodziewała się rewelacji ani tym bardziej pracy, bo przecież tyle czasu minęło i za półtora tygodnia miała opuścić to miejsce. – Jest dla ciebie praca – wychowawczyni przeszła od razu do rzeczy. – Zwolniło się miejsce przy rozwożeniu jedzenia. – Naprawdę? – bąknęła z niedowierzaniem. Oczy rozbłysły jej iskierkami radości. Wreszcie dołączyła do grona wybranych. Koniec z

nudą i tępym, wielogodzinnym wpatrywaniem się w sufit. Po wyjeździe Czesi już nie miała ochoty na wyszywanie, poza tym ręcznik prezentował się coraz nędzniej. Cienki, wypatroszony z gęstych kolorów, martwo wisiał na poręczy łóżka. – Zaczynasz od dzisiaj. Zaraz przeniesiesz swoje rzeczy do innej celi. – Pośpiesz się! – Klawiszka stanęła za Ulą w drzwiach celi i spokojnie czekała. Musiała pilnować spokoju. Gdyby tylko szczęściarę pozostawić samą ź innymi, dziewczyny z dławiącej zazdrości mogłyby zrobić kolejne głupstwo, a tak obrzucały ją tylko nienawistnymi spojrzeniami. Były zmienne i nieobliczalne. Raz spokojne i łagodne, to znowu mściwe, zajadłe, przesycone nienawiścią i zepsute. – Gdzie wypierdalasz? – zachrypłym głosem zapytała Monika. – Dostałam pracę! – Sprzedała wszystkich, to ma ulgowe! – prychnęła Larysa. – Nie odzywaj się do nich! – upomniała klawiszka. Ula miała dosyć takiego towarzystwa, gdzie nikomu nie można było ufać i każdy w dowolnej chwili mógł stać się wrogiem. Czeski już nie było, Ula więc nie żałowała niespodziewanej przeprowadzki. Nie miała tu już z kim rozmawiać, z ulgą upchnęła do kartonowego pudełka swoje graty. Agnieszki też już nie było. W butach z obciętymi noskami, ze spuszczoną głową po prostu wyszła któregoś dnia. Nie pożegnała się nawet, bo nie miała z kim. Zatrzymały się przy drzwiach obok wartowni. – Cela jest przez cały dzień otwarta. O tym, co będziesz robić, opowiedzą ci nowe koleżanki. – Tęgawa blondynka otworzyła drzwi i wprowadziła Ulę do środka, a potem już nie było szczęku zamykanej

zasuwy i brzęku kluczy. Nie wierzyła, że teraz tak po prostu może wyjść na korytarz, pospacerować sobie albo pobawić się z małymi kociętami, które razem z czarną kotką psociły w dużym pudełku pod jednym z łóżek. Bez pośpiechu mogła pooglądać styropianowe gazetki, które zdobiły ściany korytarza, co też było diametralną zmianą. Po kolei poznawała nowe współtowarzyszki; Ankę – dziewczynę ze wschodu, Gosię i Magdę. Wszystkie grzeczne, uczynne, przyjazne, spokojne i takie zwyczajne, normalne. Nie przeklinały. W zgodzie mieszkały w ładnie urządzonej celi, gdzie w oknie wisiały seledynowe zasłonki i biała firanka. Był tu telewizor, radio i nawet prodiż, mogły więc piec ciasta, co było prawdziwym wyróżnieniem. Właściwie cela wyglądała jak zwyczajny pokój i tylko kraty w oknie przypominały o charakterze tego miejsca. Z każdym dniem Ula lubiła to miejsce coraz bardziej, co mogło zdawać się czystym wariactwem. „Czy można zaakceptować niewolę?” – pytała samą siebie w myślach, ale przecież tutaj nie musiała się martwić o następny dzień, o mieszkanie, szkołę, zupełnie o nic. W areszcie miała ciepło, jedzenie, dach nad głową i miłe towarzystwo, a tam? Na zewnątrz czekała szara rzeczywistość i groźna niewiadoma, której nie wiedziała, czy sprosta. Im bliżej było do wyjścia, tym bardziej się bała. Wolała jeszcze zostać i jak najdłużej odwlekać to, co czyhało za murami, w prawdziwym świecie. Dziewczyny wciąż zapewniały, że będzie dobrze, że da radę i jakoś się wszystko poukłada, ale nie była tego pewna. Mimo wszystko potrzebowała słów pociechy i cennych porad. Jak dalej miała żyć bez pieniędzy, pracy, mieszkania i szkoły? Nie miała nic.

Na metalowym, hałaśliwym wózku stały dwa, czasami trzy ogromne kotły z jedzeniem. Zależało to od tego, co kuchnia serwowała na obiad. Był też kociołek z kompotem i niewielki garnek z sałatką. Nie miała pewności, czy sobie poradzi. Wszystko musiało przebiegać sprawnie i szybko, a ogromna chochla ledwie mieściła się w jej małej dłoni. Nalewanie zupy wcale nie było takie proste, jak mogłoby się wydawać. Starała się ze wszystkich sił. Najpierw z uwagą obserwowała pracę dziewczyn. Na razie razem z jedną z koleżanek szykowała w celi talerze i kubki przed posiłkami. Pracowały na zmianę po dwie. W białym czepku, w białym fartuchu, razem z Anią i strażniczką przetaczały minikuchnię na kółkach od jednej celi do drugiej. Wiedziała, że nadszedł dzień spotkania, znowu zobaczy Monikę, Baśkę i Larysę. Westchnęła ciężko, kiedy zbliżały się do ich drzwi. – Nie przejmuj się. One są po prostu zazdrosne – szepnęła nowa koleżanka i puściła do niej oko. Sprawdziły się oczekiwania. Trzy wiedźmy tylko czekały, żeby nagle obrzucić Ulę stekiem wyzwisk. Nie zwracając na to uwagi, nalewała na talerze zupę i podawała drugie danie. Nie zamierzała dać się sprowokować i wciągnąć w kłótnię. Obojętnie zerkała na wstrętne babsztyłe, a te niemal wychodziły ze skóry, by wreszcie jej dopiec. Zanim klawiszka zamknęła drzwi, Ula jeszcze uśmiechnęła się do nich półgębkiem, z satysfakcją. Słyszała krzyki i przekleństwa, które niosły się po korytarzu. Została jeszcze cela recydywistek, zbyt wcześnie postarzałych, grypsujących kobiet o ziemistej cerze. Chude, skurczone, o czujnym spojrzeniu, mówiły swoim językiem. Mieszkały w największej celi. Na samym końcu mieściła się cela chorych na AIDS. Smutne, przygaszone, z

mętnymi spojrzeniami, siedziały na pryczach w małej, ciasnej klitce i trudno było stwierdzić – czekają na wolność czy na śmierć? Jak zwykle po kolacji usiadły wszystkie przy stole obok włączonego telewizora. Grały w remika albo makao aż do ciszy nocnej. Nie opowiadały o sobie, nie pytały o nic, więc Ula nie nalegała. Może tak było lepiej. Każdy stał się nowym człowiekiem, po co wskrzeszać przeszłość, rzucać cień na nowe życie? Czasami tylko, kiedy ze smakiem zajadały jeszcze ciepły biszkopt z jabłkami, rozmawiały o wszystkim. O swoich Jękach, marzeniach, planach, a nawet o smutnej i radosnej przeszłości. Kiedyś, jeszcze niedawno, myślała, że przecież nie da się wytrzymać w klatce, a odebranie wolności jest czymś nie do zniesienia. Teraz już wiedziała, że życie za murami nie jest straszne, to psychiczna niewola, jaką poznała przez Romana, jest nieznośną udręką. Można siedzieć w czterech ścianach przez wiele miesięcy, ale trudno znieść ciągłą torturę myśli, niszczenie marzeń i radości przez kogoś, kto mówi, że kocha, przez kogoś bliskiego. Nie cela jest więzieniem, lecz spętany umysł i brak własnych pragnień. – Zobaczcie, jaka wielka wrona siedzi za oknem. – Ula wskazała głową ptaka, który śmiesznie przechylając główkę, próbował sprawdzić, co jest po drugiej stronie szyby. – To znak, że któraś z nas niebawem wyjdzie – stwierdziła Magda. – Poza tym któraś nie zamknęła klapy od sedesu, a to też znak. – Właściwie dzisiaj kończy mi się sankcja – przypomniała sobie Ula, ale nie czuła radości. Nie czekała ze zniecierpliwieniem na wolność. – Fajnie ci! – jęknęła Gosia. Miała długie, jasne włosy, najczęściej

związane w koński ogon. – Jeszcze nie wiadomo, czy mi nie przedłużą. – Ula wzruszyła obojętnie ramionami. Nie zależało jej na wyjściu. – Nasłuchuj telefonu. Jak zadzwoni w dyżurce, to znaczy, że po ciebie – poinstruowała ją Ania. Była pełną werwy i radości trzydziestolatką. Matkowała im, gdy było ciężko i kiedy ciemne myśli drążyły nowe korytarze. – Nie chce mi się opuszczać tego miejsca. – Chyba nie chcesz tu zostać?! – Magda wytrzeszczyła oczy i pokręciła głową z niedowierzaniem. – Nie wiem, czy mam do czego wracać. – Ula ciężko usiadła na łóżku i oparła łokcie na kolanach. – Nie będzie tak źle. Jesteś młodą, ładną i zaradną dziewczyną, poradzisz sobie – dodawała otuchy Anka i głaskała ją po ramieniu. – Dobrze mi z wami, poza tym tu nie ma się zmartwień. – Tutaj koleżanki ma się z konieczności – refleksyjnie napomknęła Gosia, głaszcząc małego, futrzastego wiercipiętę. Przy wejściu do baraku Ula właśnie pomagała szorować wielkie gary, kiedy zadzwonił telefon w dyżurce. – No, Ula, zbieraj się. – Sympatyczna klawiszka stała w drzwiach i miło się uśmiechała. – No już, już! Dziewczyna chciała jeszcze po sobie posprzątać, ale powstrzymała ją Magda. – Idź już i zostaw to! – powiedziała. – Niejedna chciałaby być na twoim miejscu – skwitowała Gosia, widząc kwaśną minę Uli.

Dobrze wiedziały, że więcej się nie spotkają. Pomimo wszystko było jej przykro. W gabinecie wychowawczyni czekał już funkcjonariusz, który miał ją odprowadzić do magazynu, a potem do „białego domku”, gdzie dopełniano ostatnich formalności. Ula odzyskała swoją kurtkę, biżuterię i niewielkie pieniądze, jakie zarekwirowano jej miesiąc wcześniej. W krótkiej rozmowie z jakimś ważniakiem dowiedziała się, że prokurator narzucił jej dozór policyjny. Dwa razy w tygodniu musiała meldować się na komendzie. Wybrała wtorek i piątek. Sama nie wiedziała, dlaczego akurat te dni, ale nie miała też pojęcia, co będzie z jej życiem, gdzie będzie mieszkać i co ma robić. Z lękiem patrzyła w mglistą przyszłość. Ale wreszcie mogła tak po prostu wyjść. Zatrzymała się za wysoką, żelazną bramą. Przez chwilę rozglądała się bezradnie wokoło. W którą stronę iść? W oddali między drzewami majaczył niewielki, pożółkły budynek. Zdana tylko na siebie, ruszyła powoli w tamtym kierunku. Nie wiedziała, czy dobrze idzie, a w pobliżu nie było żywej duszy, by zapytać o cokolwiek. Słońce powoli znikało za horyzontem. Co rusz grzęzła w błotnisto-śnieżnej brei. Nastała odwilż, świat był wyjątkowo paskudny i nieprzyjazny. Ula przeszła przez wąskie tory, aż wreszcie z ulgą dostrzegła pierwsze zabudowania, dalej zaś przystanek tramwajowy. Musiała pomyśleć, co dalej. Już nie było jej stać na mieszkanie w śródmieściu, właściwie nie miała pieniędzy nawet na niewielki pokój. Tych kilka stówek w kieszeni mogło wystarczyć jedynie na jedzenie. Jeszcze nie myślała o powrocie do rodziców. Najpierw powinna pogadać z

Kamilą i adwokatem. Zaczął padać śnieg z deszczem. Dziewczyna skryła się pod daszkiem pleksiglasowej wiaty. Nad miastem zawisły ciężkie, ołowiane chmurzyska. Zrobiło się mroczno, jeszcze bardziej brzydko i nieprzyjemnie. Nadal nie wiedziała, gdzie się znajduje. Z lękiem zerkała na tłoczących się ludzi. Wydawało jej się, że wszyscy wiedzą, skąd wraca, że ma to wypisane na twarzy. Wyżej postawiła futrzany kołnierz. Starannie upięte włosy, specjalnie zakręcone na gazetowe papiloty, teraz wilgotne, przylgnęły do głowy. Czuła się wyjątkowo nieatrakcyjne i paskudnie. Nie miała nikogo. Nikt na nią nie czekał, nikt się nie cieszył z jej powrotu i nikogo nie obchodziło, co się z nią dzieje. Jak mogła się cieszyć z wolności, jak się uśmiechać? Samotna, opuszczona, z biletem na pociąg do domu, przysiadła z tyłu w tramwajowym wagonie. Beznamiętnie, pustym wzrokiem wpatrywała się w leniwie spływające po szybie krople deszczu i coraz liczniejsze światła samochodów. Normalne życie, nieustanny ruch i hałas oszałamiały ją. Jakby wyszła z ciemnej piwnicy, jakby przez miesiąc ukrywała się przed światem, a teraz musiała się z nim zmierzyć. Czuła się jak obcy wśród ludzi, wśród tych, którzy przecież byli tacy sami jak ona, a jednak tak bardzo różni i odlegli. Drzwi już nie były zaplombowane policyjną taśmą. Ktoś ją zerwał i teraz leżała obok wycieraczki, jak i resztki drobnego gruzu oraz listewek. Ula dziwiła się, że nikt tego nie posprzątał. Obok było wiele mieszkań, a nawet agencja towarzyska, o której dowiedziała się niedługo przed aresztowaniem. Teraz już pojmowała, dlaczego czasami do jej drzwi dzwonili różni mężczyźni i próbowali dostać się do środka, mierząc Ulę łakomymi

spojrzeniami. Potem już kierowała wszystkich we właściwe miejsce. Dziewczyny i ich opiekuna widziała tylko przelotnie, kiedy zabierała ją policja. Stali pod swoimi drzwiami, powiększając tłum gapiów. Wewnątrz nic się nie zmieniło. Nadal panował bałagan, jaki zostawili policjanci po rewizji. Pospiesznie z grubsza ogarnęła pokój, ale i tak trzeba było zrobić generalne porządki. Zabrała się do układania porozrzucanych rzeczy. Starła kurze i podlała przyschnięte kwiaty. W lodówce, prócz starych jajek i spleśniałego sera, nie było nic. Suchy chleb jeszcze leżał w chlebaku, a brudny kubek czekał na nią w zlewie, zakurzony i samotny jak ona. Zanim się spostrzegła, było już po północy. Musiała się przespać, chociaż kilka godzin. Z samego rana zadzwoniła do adwokata. Zdziwiony, umówił się z Ulą na popołudnie. Następnie poszła do łazienki. Spod prysznica wywołał ją ostry dźwięk telefonu. Szybko owinęła się ręcznikiem i pobiegła do pokoju. Zastanawiała się, kto może wiedzieć o jej powrocie. – Witam – w słuchawce usłyszała głos właścicielki mieszkania. Już nie szczebiotała wesoło. – Dzwonię, bo widziałam wczoraj wieczorem światło w mieszkaniu. Nie jest jeszcze zapłacone za grudzień – przypomniała oschłe. – Musimy się koniecznie spotkać – zażądała. – Ale przecież za grudzień zapłaciłam. – Ula zdziwiła się, bo dobrze pamiętała, że na kilka dni przed aresztowaniem uregulowała całą należność. – Nic mi o tym nie wiadomo – warknęła tamta złowrogo. Gdzieś zniknęła miła, przesłodzona kobieta, jaką Ula poznała kilka miesięcy temu. – Na pewno było zapłacone. Pieniądze dałam, jak co miesiąc, pani

znajomej fryzjerce – wyjaśniła spokojnie, ale aż się w niej gotowało ze złości. Znowu ktoś chciał ją oszukać. – Ona twierdzi, że nie było pani w grudniu. – Możemy spotkać się pojutrze? – zaproponowała grzecznie. Nie chciała się kłócić. Wierzyła, że wszystko da się wyjaśnić. – Dobrze. Będę koło szesnastej. Proszę na mnie czekać. Miała coraz mniej czasu. Umyła włosy, teraz luźno opadające na ramiona. Wreszcie mogła włożyć czyste, świeże ubranie, za czym tęskniła najbardziej. Zanim pojechała do Kamili, wyskoczyła do pobliskiego sklepu i zrobiła szybkie zakupy. Wrzucała do koszyka to, co najpotrzebniejsze: chleb, margarynę, trochę wędliny, mleko i parę innych drobiazgów. – Rety, jak się cieszę! – Twarz Kamili rozpromieniła się w szerokim uśmiechu. Uściskała przyjaciółkę z całych sił i wprowadziła do mieszkania. Na szczęście Stefana nie było, a dzieciaki jeszcze nie wróciły ze szkoły. Miały prawie dwie godziny tylko dla siebie. – Opowiadaj szybko o wszystkim. – Kamila zrobiła herbatę i usiadła naprzeciwko Uli po drugiej stronie stołu. – Sama nie wiem, od czego zacząć. Nie wiem nawet, gdzie będę mieszkać, bo już jutro pewnie będę musiała wynieść się z mieszkania. – Ula westchnęła ciężko. – Nie masz już pieniędzy? – przyjaciółka raczej stwierdziła, niż zapytała. – Najpierw musisz pogadać z adwokatem. Dzwoniłaś do niego? To dobrze. Byłam u niego. Nalegałam, aby interweniował i jak najszybciej postarał się o twoje zwolnienie. – Dzisiaj mam się z nim spotkać. Dziękuję, że pojechałaś.

– Ale to i tak nic nie dało. – Możesz poprosić Stefana, aby oddał mi pieniądze, które brał dla tego pułkownika? Naprawdę ich potrzebuję. – Zrobię, co się da. Ale wiesz, jak jest – wyszeptała Kamila smutno. – Tak, ale co ze mną? Nie mam nic. Zabrali wszystko. Nie wiem, co ze szkołą, mieszkaniem, dalszym życiem. – Powinnaś wrócić do rodziców. Na pewno ci pomogą. Zaczniesz znowu chodzić do szkoły, spotkasz fajnego faceta i sama zobaczysz, że wszystko się jakoś ułoży – przyjaciółka pocieszała ją gorąco. – To nie takie proste. – Ula przejechała palcem po krawędzi szklanki i odgarnęła opadające włosy. – Chcesz nadal być z Romanem? – Nie o to chodzi. Do Romana nie wrócę. Mam nadzieję, że ?niknie z mojego życia na zawsze, ale jeśli rodzice nie zechcą mnie z powrotem? – Na pewno cię przyjmą, sama zobaczysz. – Wrócę do domu jak pies z podkulonym ogonem? Nie wiem, czy potrafię – jęknęła żałośnie. – A masz inne wyjście? Jak będziesz żyła? – Poszukam pracy z mieszkaniem, może jako opiekunka do dziecka... – A szkoła? – Postaram się skończyć zaocznie. – Lepiej będzie ci w domu. Zastanów się nad wszystkim. Nie będę ci mówić, co masz robić, bo sama musisz do tego dojść. – Taaak, zastanowię się – odparła przeciągle. Spotkanie z adwokatem było krótkie. Tłumaczył, że nic nie mógł zrobić, że składał odpowiednie wnioski, ale prokurator był nieugięty.

Udawał radość z wyjścia Uli i opowiadał o Romanie. – Staram się o zwolnienie dla niego ze względu na stan zdrowia, ale pan Roman wcale mi nie pomaga. Wciąż jest agresywny, wyzywa strażników i pisze podania do chyba wszystkich urzędów. – Zaśmiał się sztucznie i przysłaniając dłonią usta, cicho odkaszlnął. – Jest mi szalenie przykro, że musiała pani przesiedzieć w areszcie miesiąc, ale to i tak niewiele. Mam tu wycinki z gazet. Piszą o aresztowaniu i konfiskacie bonów. – Sięgnął do szuflady i podał Uli spięty plik. Nie sądziła, że sprawa będzie tak głośna, że o wszystkim napiszą w tak wielu gazetach. Z zaciekawieniem pobieżnie przeczytała fragmenty własnej historii, a potem skrzętnie schowała skrawki papieru do torebki. – Śledzili mnie od aresztowania Romana. Wiedzieli, gdzie są bony... – starała się tłumaczyć. Nie zamierzała przyznawać się do tego, że sama wskazała miejsce ukrycia. – Oczywiście, Roman ma jeszcze kilka kont w banku szwajcarskim – dodała nowe kłamstwo. Nie mogła dopuścić do tego, aby Wolsztyński nagle się wycofał, myśląc, że już nic nie zarobi. Musiała grać na zwłokę, chociaż znowu nie wiedziała dlaczego. Teraz chodziło tylko o Romana. Mimo wszystko obawiała się, że sama będzie jeszcze potrzebować jego pomocy. Prosto od adwokata pojechała do Goryczkowej. Była jej ostatnią deską ratunku. Tylko ona mogła przygarnąć jej rzeczy na kilka tygodni. Mieszkała sama i miała duże mieszkanie. – Już otwieram – zaskrzeczało w domofonie, gdy się przedstawiła. Starucha ciężko wytoczyła się z kuchni na opuchniętych, grubych nogach. – Przepraszam, że nie uprzedziłam o wizycie, ale nikt nie odbierał

telefonu. Dzwoniłam przed południem. – Byłam na odwiedzinach u syna – odparła ochrypłym głosem. Siedziały w dużym pokoju. Stara nie zaproponowała nawet herbaty. – Mam nadzieję, że ma się dobrze i niedługo wyjdzie – powiedziała Ula niezbyt szczerze. Nie znała faceta i było jej zupełnie obojętne, jak się czuje. – Nadal bardzo cierpi. Jest przykuty do wózka, ale prokurator nie ugnie się. – Wierzchem pulchnej dłoni przetarła oczy i ciężko odetchnęła. – Przykro mi. Widziała się pani może z Romanem? Nic nie wiem, bo aresztowali mnie na miesiąc – wyjaśniła krótko, nie wdając się w szczegóły. – A, tak. Wiem o wszystkim, syn mi powiedział. Roman bardzo się martwi o panią i liczy na to, że niebawem otrzyma jakąś paczkę. Znowu myślał tylko o sobie, o swoim żołądku, Ula mocno wątpiła, aby naprawdę przejmował się nią samą. Wiedział już, że nie ma pieniędzy, bo czytał gazety. – Mam do pani wielką prośbę – przerwała na chwilę, żeby upewnić się, czy może mówić dalej. – Muszę opuścić mieszkanie i nie mam gdzie ulokować swoich rzeczy. Proszę tylko o przechowanie ich przez tydzień, najwyżej dwa tygodnie. Nie mam do kogo się zwrócić o pomoc... – No, sama nie wiem. – Starucha zaczęła się krzywić i niewyraźnie bełkotać. – Sama nie mogę podjąć takiej decyzji, muszę zapytać syna... – Bardzo zależy mi na czasie. Jutro mam się stamtąd wynosić. – Niech pani zadzwoni jutro wieczorem. – Wstała i przetoczyła się do przedpokoju, dając Uli do zrozumienia, że czas wizyty minął. Drzwi mieszkania nie były zamknięte na klucz, a przecież Ula dobrze

pamiętała, że zanim wyszła w południe, dokładnie sprawdziła, czy zamek dobrze trzyma. Zdziwiona, ostrożnie weszła do przedpokoju, gdzie panowały iście egipskie ciemności. Małymi kroczkami, z coraz mocniej bijącym sercem, próbowała wypatrzyć coś w mętnej czerni pokoju. Musiała trochę poczekać, aby oczy przyzwyczaiły się do ciemności. Żadnego szmeru, żadnego odgłosu. Nadal się bała. Była przekonana, że na łóżku rysuje się kształt jakiejś postaci. Ktoś tam był! Zdrętwiała ze strachu, nie potrafiła ruszyć się z miejsca. Czuła, jak krew pulsuje w skroniach, strach ściska za gardło, jak wali serce, a strużki zimnego potu spływają ciurkiem po plecach. Było już po północy. Ktoś wcześniej otworzył drzwi i teraz był obok. Szybko zapaliła światło i wycofała się do przedpokoju, skąd z bezpiecznej odległości mogła dostrzec intruza. Leżał nieruchomo na łóżku. Skamieniała z przerażenia, próbowała ustalić, czy ten ktoś w ogóle żyje. Niepewnie podeszła do śpiącego mężczyzny, bo tego była już pewna. Leżał na brzuchu zaśliniony i tak zalany, że z trudem otworzył najpierw jedno, potem drugie mętne, przekrwione oko. Nieprzytomnie spojrzał zamglonymi ślepiami, sapnął niezrozumiale i znowu zapadł w głęboki sen. Nie miała pojęcia, kim jest niespodziewany gość. Musiała się go pozbyć, i to jak najszybciej. Najpierw delikatnie szturchnęła go w ramię, ale tylko zabełkotał, nadal leżąc jak kłoda. – Proszę wstać. Słyszy pan? – Trąciła go palcem w bok, bez efektu. – Niech pan wstaje natychmiast! – powiedziała głośno i coraz mocniej nim potrząsała. Znowu spojrzał na nią niewidzącym wzrokiem i próbował wstać.

– Cooo się staaało? – wymamrotał. – Musi pan stąd wyjść! – rozkazała. – Zaaaraaz – z trudem bełkotał. Zaczęła ciągnąć go za rękaw. Udało się. Wreszcie wstał i chwiejnym krokiem przeszedł do łazienki. Coś stuknęło, chrupnęło i po kilku minutach znowu stał w przedpokoju, tuż przy drzwiach wyjściowych. Wystarczyło je otworzyć i wypchnąć intruza. Powoli odzyskiwał namiastkę świadomości. Łypał na dziewczynę nierozumnym wzrokiem i zupełnie nie pojmował, o co chodzi. Zamierzał wrócić na łóżko, ale Ula szybko otworzyła drzwi i pomogła mu wyjść. Poznała go. To był mąż właścicielki mieszkania. Znowu pojechała do Kamili, potem we dwie pomaszerowały na umówione spotkanie z właścicielką. – Jezu, a co tu się dzieje? – Obie stanęły jak wryte i zerkały to na siebie, to na rzeczy wywalone z mieszkania, które teraz walały się po korytarzu. Pędem rzuciły się przed siebie i w jednej chwili znalazły się przy otwartych drzwiach. – Co pani robi?! – krzyknęła Ula, widząc panoszącą się w mieszkaniu właścicielkę. W najlepsze pakowała rzeczy dziewczyny do foliowych worów i wystawiała na korytarz. – Musi się pani natychmiast wyprowadzić – zażądała nieprzyjemnym głosem i dalej robiła swoje. – Niech pani przestanie! – Ula podeszła do niej i wyrwała pęk swoich ubrań, które zwinięte w jedną bryłę, kobieta usilnie próbowała wepchać do walizki. Dziewczyna czuła, jak narasta w niej niepohamowana wściekłość. – Nie mamy o czym gadać. Opuszczasz zaraz to mieszkanie! – Kobieta

ujęła się pod boki, gotowa do walki. – Wyprowadzę się, ale nie natychmiast i nie w taki sposób. Nie pozwolę, żeby jakiś babsztyl grzebał w moich rzeczach. Sama potrafię się spakować – prawie wykrzyczała Ula, z trudem powstrzymując furię. Kamila tylko się przyglądała z otwartą buzią, a potem usiadła na kanapie. – Nie będzie mi jakaś gówniara mówić, co mam robić we własnym mieszkaniu – prychnęła gniewnie właścicielka. – Nie tak się umawiałyśmy. Jeszcze nie ma szesnastej – Ula próbowała mówić spokojnie, ale cała aż się trzęsła. – Poza tym nie jestem pani koleżanką, proszę mnie nie obrażać. – Oczywiście, że nie jesteś moją koleżanką – żachnęła się oburzona baba i jeszcze mocniej zmrużyła mocno wymalowane na niebiesko oczka. – Jesteś zwykłą szmatą! – zaatakowała znienacka. – Spójrz na siebie, stara wiedźmo. Sama jesteś szmata, jeśli już o tym mówimy – zaczęła spokojnie Ula, co jeszcze bardziej rozwścieczyło spuchniętą ze złości jędzę. – Jak śmiesz się do mnie tak odzywać, mała suko! – Ścisnęła w dłoni popielniczkę, jakby za chwilę chciała nią rzucić. – Mówię tak jak ty do mnie. – Ula zadziornie przechyliła głowę i wykrzywiła się z niesmakiem. Tego było już za wiele dla starej histeryczki. Z trudem łapała ustami powietrze i ciężko dyszała, jakby za chwilę miała wyzionąć ducha. – Wypierdalaj stąd, dziwko! Ty kurwo jedna, oszustko! Wynoś się z mojego mieszkania! – wrzeszczała cała czerwona na twarzy, z wytrzeszczonymi oczami. Jej głos przechodził w jakiś nieludzki pisk.

Rzucała ubraniami w stronę korytarza. Miotała się po pokoju w ślepej furii. – Ani mi się śni. Dałam tysiąc dolarów kaucji i domagam się zwrotu. Natychmiast! – Co? – Baba szeroko otworzyła oczy ze zdumienia i przechyliła się w jej stronę. Piekliła się coraz bardziej. – Te pieniądze mają pokryć straty, na jakie nas naraziłaś razem ze swoim dziadem. O, proszę! – Podeszła do ściany, odsunęła zasłonkę i wskazała paluchem na wbity gwóźdź. – Albo to! – Pokazała wytarty róg ławy, który Ula widziała już w pierwszym dniu zamieszkania. – To nie wszystko, spłuczka jest popsuta, a poza tym trzeba wymienić zamek w drzwiach – sapała głośno, krzyczała i wymachiwała rękami. – To jakieś kpiny! – Ula trzęsła się ze złości. – Przecież możemy normalnie porozmawiać. Po co te krzyki i wyzwiska? Proszę zrozumieć dziewczynę. Musi znaleźć sobie jakiś kąt, spakować się... Nie może tak po prostu wyjść – nagle odezwała się Kamila, próbując załagodzić sytuację. Właścicielka spojrzała na nią, jakby dopiero ją zobaczyła. Już miała coś powiedzieć, gdy do pokoju wszedł jej mąż. Tak, teraz był podobny do siebie. Kobieta rzuciła się w jego stronę, szukając dodatkowego wsparcia. Szybko opowiedziała, jakie to potwory siedzą teraz na kanapie, jak strasznie została obrażona, i co najgorsze, nie chcą się ruszyć z miejsca. – Spokojnie – przerwał jej płaczliwe wywody. – Kiedy może się pani wyprowadzić? – zapytał całkiem rozsądnie, nie zważając na podrygiwania połowicy. – Najwcześniej jutro. Muszę przecież wszystko spakować, zamówić

bagażówkę, znaleźć miejsce na rzeczy... – Dobrze, w takim razie proszę wyprowadzić się jutro rano. – Nawet słówkiem nie wspomniał o wczorajszym incydencie. Nie pamiętał albo nie chciał już do tego wracać. Goryczkowa wyszła przed blok, by sprawdzić zawartość żuka. Cmokała, kręciła głową i mamrotała pod nosem, ale w końcu pozwoliła wnieść pakunki do mieszkania. Zanim wyszły z Kamilą, Ula szybko spakowała do reklamówki najpotrzebniejsze rzeczy – bieliznę, kosmetyki, szczoteczkę, pastę do zębów, mały ręcznik i ciuchy na zmianę. Czuła się obrzydliwie i z lękiem zostawiała swoje rzeczy w obcym mieszkaniu. Wszystko było niepewne i przytłaczające. Nie miała pojęcia, jak teraz będzie wyglądało jej życie. Bała się następnych dni. Nie wiedziała nawet, kiedy skorzysta ze swoich ubrań, kiedy zostanie wpuszczona. Oto dołączyła do grona bezdomnych. Nie miała dachu nad głową ani własnego kąta. Ta świadomość boleśnie drążyła każdą myśl, zatruwała każdą minutę jej nędznej wegetacji i tułaczki. Nie miała już prawie pieniędzy ani jedzenia. Nie miała niczego. Poczuła się jak zbity pies, jak odpadek wyrzucony na śmietnik. Szybko musiała znaleźć pracę i kawałek miejsca, gdzie mogłaby się schronić. Miała ochotę usiąść na brudnym, mokrym śniegu i krzyczeć, a potem umrzeć. Nie, jeszcze nie mogła wrócić do rodziców, jeszcze nie miała w sobie tyle siły, by przyznać się do porażki. Już trzeci dzień korzystała z gościny Kamili. Było jej coraz bardziej niezręcznie, ale nie miała gdzie się podziać. Każdego wieczora widziała

łakome spojrzenia Stefana i jego obleśne uśmiechy. Wzbudzał w niej obrzydzenie. Przekonany, że jeszcze jest na co polować, węszył, pytał i kombinował. Nie wiedział, że już nic nie zostało, że szwajcarskie konto to mrzonki. Ula śmiała się z niego w duchu. Kupiła w kiosku „Gazetę Wyborczą”. Usiadła na parkowej ławce i z długopisem w dłoni zaczęła zakreślać ogłoszenia. Przy telefonie spędziła ponad godzinę. Niektóre ogłoszenia były już nieaktualne, inne z kolei wydały się zbyt podejrzane, poza tym musiała mieć pracę z mieszkaniem. Nie mogła uwierzyć, że męski, niski głos po drugiej stronie słuchawki zaprasza ją na rozmowę. Dokładnie poinstruował, którym autobusem dziewczyna dojedzie na miejsce. Opisał też siebie, bo zamierzał czekać na nią na przystanku. Do jej obowiązków miała należeć opieka nad dwulatkiem. Wiedziała, że to jest to. Czuła, że powinna jak najszybciej jechać i nie zastanawiać się, czy warto. Miała ochotę skakać z radości, tym bardziej że mili państwo gwarantowali jej własny pokój i wyżywienie, do tego zarobki. Co prawda, proponowane pieniądze – jak na stolicę – nie były duże, ale przecież odchodziłyby wydatki na jedzenie i rachunki. Oferta była doskonała i stworzona wprost dla Uli. A więc może nie wszystko stracone. „Może jednak skończę szkołę i dam radę!” – myśli kłębiły się natrętnie, rodziły nowe nadzieje. Siąpił deszcz i wiał porywisty wiatr. Skulona, usiadła na przystanku, w umówionym miejscu. Nikogo nie było. Zerkała wokoło, czy nikt nie nadchodzi, ale droga świeciła pustką. Już miała wracać, gdy ktoś za nią zawołał.

Brodaty, postawny facet w grubej kurtce machał, aby zawróciła. – Przepraszam za spóźnienie, musiałem poczekać na żonę – tłumaczył się nieco zawstydzony. – Proszę za mną, porozmawiamy w domu, tutaj jest zdecydowanie za zimno. – Zaśmiał się tubalnie. Był inteligentnym facetem z poczuciem humoru, podobnie zresztą jak i jego piękna żona. Oboje młodzi, grzeczni, bardzo sympatyczni i uśmiechnięci. Usiedli przy kominku w obszernym, widnym salonie. – Jestem architektem i często nie ma mnie w domu, a poza tym niedługo powiększy nam się rodzina. – Spojrzał czule na długowłosą blondynkę. – Dlatego potrzebna nam pomoc przy opiece nad Mateuszkiem. Chłopczyk wesoło baraszkował na środku pokoju. Z zapałem układał coś z wielkich, kolorowych klocków i co chwila zerkał na rodziców, czekając na kolejne pochwały. – Co prawda, dom jeszcze nie jest całkowicie urządzony, ale miałaby pani swój pokój. Ula starała się zrobić jak najlepsze wrażenie. Siedziała grzecznie na kanapie,

uważnie

obserwowała

małego

chłopczyka

i

spokojnie

odpowiadała na kolejne pytania. Chcieli ją. Chcieli, aby zamieszkała z nimi jak najszybciej. Oczami wyobraźni widziała już siebie w przytulnym kąciku, ale powoli nachodziły ją wątpliwości, ciemna maź strachu zalewała serce. Sama nie wiedziała, dlaczego niepewność wkrada się w jej myśli i zakłóca radość. Chwyciła małego na ręce i zakołysała. Zaśmiał się głośno i złapał ją za ucho. Wiedziała, że spotkała wspaniałych ludzi, którzy postanowili jej

zaufać i przygarnąć do swojej rodziny, ale wciąż nie mogła wyzbyć się nieustannego uczucia niepokoju. Od przyszłego tygodnia miała tu zamieszkać. Właściwie mogła zaraz przywieźć swoje rzeczy, ale wolała jeszcze dać sobie trochę czasu. Chciała pojechać do domu, pogadać z rodzicami. Czuła, że musi to zrobić, zanim zdecyduje się na radykalne kroki. Goryczkowa patrzyła jakoś krzywo, złowrogo. Nie siliła się specjalnie na uprzejmości. Zaczynała marudzić, żeby wreszcie Ula zabrała graty, bo ciasno, zawalają pokój. Dziewczyna przytakiwała grzecznie, starając się zachować spokój. – Za kilka dni na pewno wszystko zabiorę – obiecywała. Pieniądze topniały szybko, jak szary śnieg w południowym słońcu. Musiała szybko coś sprzedać. Za przyzwoleniem Romana, który kontaktował się z nią przez adwokata, mogła pozbyć się sygnetu albo złotego łańcucha. Nie miał wyboru. Potrzebował nowych paczek z pysznościami, od których nie mógł i nie chciał się odzwyczaić. Przez prawie dwa miesiące nic nie otrzymywał, nic mu nie podrzucała. Nie mógł dłużej zwlekać. Postanowił, że Ula będzie odbierać jego emeryturę. Już złożył odpowiednie wnioski w ZUS-ie i nakazał, aby zrobiła to samo. Nie, nie miał na uwadze jej dobra. Chciał ją zatrzymać. Bał się, że odejdzie. Nikt mu już nie został, nikt go nie pamiętał i nikt nie chciał pomagać. Mógł liczyć tylko na nią. Wiedziała, że nie uniknie rozmowy z rodzicami, że musi znaleźć w sobie siłę. Tak bardzo bała się usłyszeć: „A nie mówiliśmy?”, ale wreszcie chciała wiedzieć, co dalej ma robić.

Kilka dni w domu rodzinnym postanowiła przeznaczyć na odpoczynek i długie przemyślenia. Musiała odgrodzić się od wszystkich spraw, od całego świata. Pragnęła skryć się w bezpiecznym miejscu, odetchnąć i spojrzeć na wszystko z dystansem. – Kiedy wyszłaś? – nie wytrzymał ojciec. Siedział przy stole nad gazetą i patrzył w telewizor. – Z tydzień temu – odparła niewyraźnie. Wolała nie rozmawiać z nim na ten temat. – A ten Gadowski? Ile jeszcze będzie siedział? – drążył dalej z udawaną obojętnością. – Pewnie gdzieś do jesieni. – Pisali o was w gazetach. – Wiem. – Co teraz zamierzasz robić? – Nie wiem jeszcze. Znalazłam pracę, ale chciałabym skończyć szkołę. – Jesteś jedyna w rodzinie, która siedziała – wtrąciła matka. Tak, nadal była czarną owcą. Zakałą. Wciąż przynosiła im wstyd. Poczuła w sercu wielki ciężar. Przybita, nieszczęśliwa, niepewna swojego losu, tępo patrzyła w migający ekran telewizora. – Wreszcie ktoś zobaczył, jak tam jest! – starała się żartować z wymuszonym uśmiechem. – A wiesz, że mnie też zatrzymali na czterdzieści osiem godzin? – odezwał się ojciec. – Myślałem, że tego nie przeżyję. Siedziałem za kratami niczym jakiś bandzior, jakbym kogoś zabił... – Co to za praca, o której wspomniałaś? – Matka usiadła na kanapie zaraz przy wejściu.

– Będę opiekować się dzieckiem. – Wolała nie patrzeć na ich twarze, aby nie zobaczyć w oczach rodziców pogardy i własnej przegranej. Czuła się pusta i jałowa. – A szkoła? – zapytał ojciec. – Nie wiem jeszcze. Może uda mi się skończyć ją zaocznie... – przerwała, by zaczerpnąć haust powietrza. Lepszej okazji nie będzie. – Chyba że mogę pomieszkać z wami trochę... – Spojrzała na nich niepewnie i przygryzła dolną wargę. Teraz wszystko zależało od nich. – No to zostań! – pierwsza odezwała się matka. Powiedziała to tak po prostu, zwyczajnie, jakby czekali na nią. Bolesne wspomnienia zawisły nad ich głowami niczym ciężka, niewidzialna mgła. Niezagojone rany jeszcze piekły, a drzazgi przeszłości kłuły i przypominały. Wielki mur wciąż ich odgradzał, ale kruszyły się już pierwsze cegiełki. Ulę dręczyły potworne wyrzuty sumienia, że nie poinformowała przyszłych pracodawców o swojej decyzji. Stchórzyła. Nie miała nawet odwagi zadzwonić, bo co by powiedziała, kiedy tam wszystko było już zaplanowane, spodziewali się jej lada moment. Miała tylko głęboką nadzieję, że jakoś sobie poradzą i szybko znajdą kogoś na jej miejsce. Czuła jednak, że nie może postąpić inaczej, musi wracać do domu, do punktu wyjścia i zacząć życie, swoją dorosłość od początku. Nie mogła zmienić przeszłości, ale chciała walczyć o swoją przyszłość. Pragnęła odbudować zaufanie rodziców i zapracować na własne poczucie wartości. Chciała być wreszcie kimś. Zanim pojechała do szkoły, po drodze wstąpiła na posterunek policji. Był piątek – czas dozoru. Szybko podpisała się w specjalnym zeszycie, nie wdając się w dyskusję z policjantem, który z zadowoleniem szczerzył zęby

i chciał się z nią zapoznać. Uśmiechnęła się i już jej nie było. – Miło cię widzieć. – Dyrektor wyciągnął dłoń na powitanie, gdy spotkali się na szkolnym korytarzu. Jak zwykle był bardzo uprzejmy i miły, chociaż wiedział dobrze, gdzie się podziewała i dlaczego tyle czasu nie pokazywała się na lekcjach. Wszyscy wiedzieli, co się stało. Niektórzy szeptali, kiedy przechodziła obok, a inni koniecznie chcieli dowiedzieć się czegoś więcej. – To mnie miło pana widzieć. – Odwzajemniła uśmiech i powitalny uścisk. Wiedziała dobrze, że dzięki niemu miała zaliczony pierwszy semestr i mogła bez przeszkód uczyć się dalej. – Wracasz do nas? – Niestety, nie. Muszę przeprowadzić się do rodziców i tam będę się uczyć. – Nagle spoważniała. – Tu w Warszawie nie mam gdzie mieszkać. Wszystko się pozmieniało. – Tak, wiem, słyszałem – powiedział dyrektor ze zrozumieniem. – Różnie się w życiu układa – dodała filozoficznie, aby przerwać męczącą ciszę. – Nic się nie martw. Jesteś młoda i wszystko przed tobą. Życzę ci szczęścia i sukcesów w nauce. Pamiętaj, że zawsze możesz tu wrócić, gdybyś się kiedyś zdecydowała. – Lekko poklepał ją po plecach, jakby dodając otuchy. Nie miała pojęcia, dlaczego darzył ją taką sympatią, czemu nie potępiał. Była mu niezmiernie wdzięczna za ten ludzki gest. Wiele to dla niej znaczyło. W sekretariacie zabrała swoje dokumenty, a potem przez chwilę pogadała z kumplami. Rosło w niej coraz większe poczucie straty. Lubiła tę szkołę i ludzi, których tu poznała. Chciało jej się płakać, ale nie mogła

pozwolić sobie na publiczną oznakę słabości, zwłaszcza że chłopcy patrzyli na nią z podziwem. Dla nich była twardzielką, była kimś. Kobietą ze „strefy cienia”! Niepewnie weszła do banku, gdzie Roman miał konto, na które wpływała jego emerytura. Była przekonana, że tutaj też będzie ono zablokowane przez policję, jak i w poprzednich bankach. Podeszła do urzędniczki, która uśmiechnęła się słodko, a potem sprawdziła w komputerze potrzebne informacje. – Na koncie jest sześć tysięcy dwieście trzydzieści sześć złotych – poinformowała uprzejmie. – Chciałabym dokonać wypłaty. Właściwie, zlikwidować konto – powiedziała

niepewnie.

Spodziewała

się

odmowy,

takiej

samej

odpowiedzi, jak gdzie indziej: „Konto jest zablokowane!”. Ale nie. Mogła od razu podejść do kasy i wypłacić pieniądze. – Nie może pani zlikwidować konta, bo jest pani pełnomocnikiem, nie współwłaścicielem. – Jaką kwotę muszę zostawić na koncie? – Poczuła się pewniejsza. – Wystarczy sto złotych. Proszę podejść do okienka. – Kobieta wskazała rząd kas. – Tu jest numer konta. – Podała karteczkę z rzędem cyferek. Ula miała ochotę ją ucałować. Już nie martwiła się, co będzie dalej. Mogła zapłacić za szkołę, kupić parę najpotrzebniejszych drobiazgów, a co najważniejsze, nie musiała nikogo prosić o pieniądze. Chciała tańczyć. Czuła, że rozpiera ją niespodziewana radość. Wreszcie mogła zrobić paczkę, do czego zabrała się od razu. W dużym, samoobsługowym sklepie kupiła mnóstwo zdrowej żywności, słodycze i owoce, a potem jak najszybciej pognała do aresztu na Rakowiecką, gdzie

nadal trzymali Romana. Musiała skryć się w domu, w prawdziwym domu i odpocząć. Całymi dniami siedziała w swoim pokoju. Czytała albo pustym wzrokiem wpatrywała się w telewizor. Potrzebowała czasu, by zebrać siły i zacząć nowe życie. Rodzice ze zrozumieniem cierpliwie czekali na jej dalsze kroki. Czasami tylko przypominali o nauce, w nadziei, że wreszcie wyrwie się z marazmu. Nie potrzebowała towarzystwa i nawet nie próbowała odświeżać starych znajomości. Samotność była jej przyjaciółką, a czas – łagodnym balsamem. Walczyła z bolesnymi wspomnieniami i układała plan przyszłości, chociaż niczego nie mogła być pewna. Roman wciąż czekał na dzień wolności, na spotkanie z Ulą. Kiedy o tym myślała, zimne dreszcze przeszywały jej ciało. Nie potrafiła wykrzesać dla niego odrobiny cieplejszych uczuć. On się już nie liczył. Tak jak i minione lata. Trzeba było spojrzeć we własne wnętrze, ocenić siebie samą i rozpocząć rachunek sumienia. Chciała popatrzeć na swoje życie z dystansem, a to było wielką walką, wyzwaniem. Nie mogła znowu przegrać. Wyciszona, z bagażem doświadczeń i smutkiem, jaki zagnieździł się gdzieś w zakamarkach jej wnętrza, musiała wreszcie coś zdecydować. Chociaż teraz, ukryta w czterech ścianach, czuła się tak dobrze i bezpiecznie jak nigdy wcześniej. Wiosna wkradała się niepostrzeżenie na wątłe, zmęczone zimą gałązki drzew i źdźbła traw, a słońce z każdym dniem pięło się coraz wyżej. Ula też budziła się ze swojej letargicznej izolacji. Czuła, jak chęć życia pulsuje

w jej żyłach. Powoli zaczynała wierzyć, że może być jeszcze dobrze, że nie wszystkie marzenia przepadły. Naukę mogła zacząć od zaraz. Dziewczyna nie dowierzała, że z taką łatwością zostanie przyjęta do grona uczniów, zwłaszcza że w szkolnej ławie nie była prawie trzy miesiące. W szatni zostawiła czarny płaszcz i z łomocącym sercem wspięła się na pierwsze piętro. Znowu czuła na sobie kilkadziesiąt par męskich oczu i znowu miała być jedyną dziewczyną w klasie. Zaprzyjaźniła się z nimi. Razem wychodzili po lekcjach do knajpy, gdzie zbierała się młodzież z całego miasta, albo urządzali spotkania u kogoś w domu. Miała przeczucie, że zna tych ludzi od lat. Przy nich czuła się swobodnie, była sobą. Była podziwiana i lubiana przez wszystkich. Zycie znowu nabierało blasku. Nie miała wątpliwości, że dobrze zrobiła. Cieszyła się każdym dniem, każdą lekcją i codziennymi spotkaniami z kolegami. Byli dumni, że mają taką ładną dziewczynę w swojej grupie, dlatego chętnie służyli pomocą, a co niektórzy szukali sposobów, by zwróciła na nich uwagę inną niż dotychczas. Adorowali, prawili komplementy i czekali na najmniejszy, cieplejszy gest. Pomimo ich starań nie zamierzała wiązać się z żadnym z nich. Chciała smakować swoją nowo narodzoną wolność małymi łyczkami, delektować się każdą chwilą. List leżał już na biurku. Targana niecierpliwą ciekawością, bo był bez nadawcy, szybko rozdarła białą kopertę. Usadowiła się wygodniej na krześle. Kochana Vlenko, moja najdroższa Perełko...

Zaczęła czytać i poczuła, że robi jej się niedobrze, a ciemne mroczki zaczynają biegać coraz szybciej przed oczami. Czuła, jak opada z sił i nie może zapanować nad drżeniem rąk. Wielki bunt rodził się gdzieś w odległych miejscach jej ciała. ... Nic się nie martw, niebawem wyjdę i znowu będziemy razem... Czytała

fantazyjnie

powywijane

litery.

Powiało

złowróżbną

przepowiednią, która zapewniała, że to jeszcze nie koniec, zły czas jeszcze się nie skończył, a tylko odsunął się na chwilę z jej życia, by zaatakować ze zdwojoną mocą. Nie mogła zapanować nad drżeniem rąk, nad ciałem, które krzyczało, że ma dosyć, że dłużej tego nie wytrzyma. Nie był zadowolony, że Ula znowu chodzi do technikum, ani z jej przeprowadzki.

O

wszystkim

wiedział

od

adwokata,

z

którym

kontaktowała się ostatnio tylko telefonicznie. Na koniec jeszcze zaznaczył, że potrzebuje więcej herbaty, kawy, owoców. I ma się pospieszyć, bo on niecierpliwie czeka na kolejną paczkę! Roztrzęsiona złożyła kartkę w małą kostkę i cisnęła ją do kosza. Nie miał pojęcia, jak wielka zaszła w niej zmiana; bardzo się zdziwi i rozczaruje, kiedy wróci. Już nie mógł jej straszyć, grozić i wyganiać, już nie była sama. Jeszcze nie wiedział, że Ula, którą znał, już nie istnieje, a zamiast niej jest kobieta znacznie silniejsza. Kobieta, która wie, czego chce, i jest gotowa do walki. Roman wciąż żył przeszłością. Dla niego czas się zatrzymał. – Czemu płaczesz? – Matka usiadła na skraju łóżka, naprzeciwko Uli. – A nie... nic... – Szybko wytarła rękawem twarz. Nie potrafiła opowiedzieć o swoich lękach. Nie chciała nikogo martwić ani wracać do bolesnych wspomnień. Nie mogła wyznać, jak ciężkie to były lata, jak

bardzo się pomyliła i jak strasznie żałuje przeszłości. Jeszcze nie nadszedł czas zwierzeń, jeszcze nie czuła, że powinna. Chociaż jakaś jej cząstka błagalnie naciskała, aby wreszcie się przełamała. – Od Romana? – Zatroskana kobieta wzięła w palce pustą kopertę. – Tak – odpowiedziała ze ściśniętym gardłem. – Martwisz się o niego? – Matka nie miała o niczym zielonego pojęcia, nie wiedziała nic o wewnętrznych rozterkach córki. A Ula nie umiała powiedzieć prawdy. Załkała żałośnie i ukryła twarz w dłoniach. – Nie przejmuj się, wszystko będzie dobrze. – Matka pogładziła ją po głowie. Ula tak bardzo chciała się przytulić, jak w dzieciństwie, ale to było zbyt trudne. Postanowiła milczeć i radzić sobie z przeznaczeniem sama. Tym bardziej że rodzice już zaakceptowali istnienie Romana w jej życiu. Po cóż by była ta ucieczka, długa walka o ich związek, na co te rany? Gdyby tylko miała machinę czasu... Gdyby umiała wrócić... Ale już nie było tamtych dni. I tamtej Uli. Nadal meldowała się dwa razy w tygodniu, ale wreszcie na miejscowym posterunku. Nie musiała jeździć do Warszawy, która przywoływała tylko złe wspomnienia i przypominała o Romanie. Nie cierpiała tego miasta, jego ulic, sklepów i wszystkich mieszkań, w których nie pozostała ani jedna dobra chwila. W każdym razie Ula nie potrafiła ich sobie przypomnieć. Kamila? Już się nie spotykały i tylko sporadycznie rozmawiały przez telefon, powoli oddalały się od siebie. Coraz mniej wspólnych tematów, coraz rzadszy kontakt, coraz odleglejsze sprawy. Pozostały wspomnienia.

Wiedziała, że nigdy jej nie zapomni. Obie miały świadomość, że tak musi być, że to naturalna kolej rzeczy. Uwielbiała swoją szkołę, nowych przyjaciół i nauczycieli. Nauka sprawiała jej wiele przyjemności, zwłaszcza lekcje polskiego i historii. Sama nie mogła uwierzyć, że z taką łatwością nadrobiła zaległości i jest w gronie najlepszych uczniów. Nie potrafiła cieszyć się z nadchodzących wakacji. Ludzie rozchodzili się w swoje strony, każdy miał własne plany; i znowu nadchodził czas ciężkich myśli. Nie mogła wyjechać, bo przecież nadal miała policyjny dozór. Tylko szkoła była odskocznią i zapomnieniem. Dzięki niej znowu nauczyła się uśmiechać i cieszyć się życiem. Zupełnie nie wiedziała, co będzie robić przez całe długie dwa miesiące, i na razie nawet nie chciała się nad tym zastanawiać. Na szczęście miała rodzinę, swój ukochany dom i radość przepełniała jej serce, że wreszcie nie musi się bać codziennych krzyków Romana. Modliła się każdego wieczora żeby nigdy już nie wrócił. Ale jej błagania nie miały być wysłuchane. Postanowiła jeszcze raz odwiedzić Sylwię. Bała się, że powtórzy się ostatnia sytuacja. Ze znowu nie będzie mile widzianym gościem. Musiała zaryzykować, musiała wiedzieć. Serce łomotało w piersi Uli, kiedy powoli pięła się po schodkach, a potem nacisnęła dzwonek. Tyle się zmieniło od ich poprzedniego spotkania. Tyle chciała powiedzieć... Pragnęła przyjaźni, powiernika tajemnic, przecież tak wiele razem lat przeżyły, tyle imprez i tyle wspomnień je łączyło. Musiała zaryzykować i sprawdzić, jak może być teraz.

– Boże, sto lat się nie widziałyśmy! – Sylwia krzyknęła z radości i mocno uścisnęła Ulę. Siedziały w pokoju, jak za dawnych czasów. Nadal był tak samo urządzony, jakby tu czas się zatrzymał. „Brakuje tylko chłopaków i kart!” – Ula pomyślała z rozrzewnieniem i tęsknotą. – No, mów. Co porabiałaś, co się z tobą działo tyle czasu? – Sylwia pytała rozpromieniona. – A, nic szczególnego – odparła lakonicznie i wzruszyła ramionami. Nie była pewna, czy powinna wszystko opowiedzieć. Wolała jeszcze trochę poczekać. – Mieszkam teraz u rodziców i chodzę do szkoły – dodała po chwili wahania. – Nie jesteś już z Romanem? – Właściwie nie... a co u ciebie? – Ula postanowiła zmienić temat. – Po staremu. Chłopaki nadal przyjeżdżają, gramy w karty... – Masz kogoś? – przerwała zaciekawiona. – Miałam, ale to stara historia. No, a gdzie Roman? – Sylwia nie zamierzała zrezygnować. – No, dobra, powiem ci... – Ula odetchnęła ciężko. – W areszcie! – wypaliła szybko. Zaczęła mówić o wszystkim. Wyrzucała z siebie swoje przeżycia, cały balast ostatnich lat. Kiedy skończyła, poczuła ulgę, jakby wreszcie pozbyła się ciężkiego plecaka wypchanego kamieniami. Teraz z oczekiwaniem wpatrywała się w oniemiałą przyjaciółkę. Czekała, że skomentuje jakoś jej historię i zapewni, że nadal będzie tak, jak było.

– Nic nie powiesz? – zapytała ponaglająco. Znowu poczuła w sobie gorycz porażki. Już wiedziała, że dzieli je cała przepaść, że to koniec. Niewyraźny grymas na twarzy Sylwii mówił wszystko. – No, to wiele się działo!... – Koleżanka ocknęła się wreszcie z odrętwienia i wygięła usta w krzywym uśmiechu. Usilnie starała się, żeby nie pokazać, jak bardzo wstrząsnęły nią zwierzenia Uli. Rozmowa już się nie kleiła, zabrakło tematów do pogawędki. Były z dwóch różnych światów, tak odległych, że nie sposób wrócić do punktu wyjścia. – Już późno, muszę iść. – Ula zerknęła na zegarek. Nie mogła przedłużać tego spotkania. – Fajnie, że wpadłaś – Sylwia starała się zachować resztki pozorów. – Przyjdziesz do mnie? – zapytała Ula, zanim zamknęły się za nią drzwi, chociaż już znała prawdziwą odpowiedź. – Może w niedzielę – odparła przyjaciółka, patrząc gdzieś w bok. Nie przyszła ani w tę niedzielę, ani w żadną następną. Dla niej, grzecznej dziewczynki, tamtej Uli już nie było. Radość i zarazem narastający lęk wypełniały Ulę, kiedy wreszcie, a może zbyt szybko, nadchodził koniec wakacji. Nowy rok szkolny miał przynieść zmiany. Znowu mogła każdego dnia spotykać się z rówieśnikami, żyć jak oni i cieszyć się każdym dniem, tym bardziej że jesień była piękna, złota i ciepła. Coraz mniej czasu miała dla siebie, coraz bliżej było do spotkania z Romanem. Przerażała ją myśl, że on niebawem przyjedzie i znowu wróci

koszmarna przeszłość. Tak bardzo chciała wierzyć, że Roman pozwoli jej odejść i wszystko zrozumie. Zamierzała spokojnie z nim porozmawiać, wytłumaczyć i rozstać się na dobre. W duchu łudziła się, że może jednak jeszcze go nie wypuszczą. Ale to były tylko pobożne życzenia. – Jest Ula? – W drzwiach klasy stanął dyrektor i szukał jej wzrokiem. – Jestem. – Podniosła rękę, a potem wstała, pełna złych przeczuć. – Ktoś na ciebie czeka. Nie musiała pytać kto. Krew odpłynęła z jej twarzy, a nogi odmawiały posłuszeństwa. Biała jak kreda, wyszła z sali. Na korytarzu stał Roman. Usiłowała zapanować nad sobą i uspokoić się. Próbowała się uśmiechnąć, ale nie potrafiła wykrzesać z siebie nawet namiastki fałszywej radości. – No, co ci jest? – Roman zaniepokoił się i wyciągnął kościste, pergaminowe dłonie. – Nawet się ze mną nie przywitasz? I czemu jesteś tak strasznie blada? Starała się na niego nie patrzeć. Nie dlatego, że miała wyrzuty sumienia. Po prostu nie mogła oglądać ziemistej, pomarszczonej twarzy i nie potrafiła zmusić się, żeby spojrzeć w jego rozbiegane, matowe oczy. Nic, zupełnie nic nie pozostało po gorącym uczuciu, za które kiedyś gotowa była oddać wszystko. Teraz wypełniało ją obrzydzenie. – Kiepsko się czuję, chyba coś mi zaszkodziło – skłamała zmienionym głosem. – Może powinnaś iść do lekarza? – zapytał z właściwą sobie, udawaną troską. – Nie, nic mi nie będzie. – Siedziała obok niego ze spuszczoną głową.

Nie potrafiła jeszcze powiedzieć mu o wszystkich zmianach, jakie w niej zaszły. Powinna się cieszyć, przynajmniej udawać radość, przecież na to czekał. Wiedziała, że spodziewał się gorących uścisków. Ale do tego zmusić się nie mogła. Był odpychający i nie wierzyła, że kiedyś... Czar prysł. Jakby nagle obudziła się z głębokiego snu. Wreszcie zobaczyła prawdę, chociaż zbyt bolesną i straszną. Był

jeszcze

starszy,

skurczony

i

rozdygotany.

Podskakiwał

niespokojnie na miejscu, a mówiąc, nieustannie gestykulował. Musiała jak najszybciej przerwać to spotkanie, za kilka minut kończyła się lekcja. – Wiesz co? – przerwała mu nagle, gdy opowiadał, jak to strasznie się nacierpiał i ilu skurwysynów należy pozabijać za jego krzywdy. – Muszę wracać na lekcję. – Jak to? – Oczy rozszerzyły mu się ze zdziwienia. – Nie było mnie rok, a ty tak mnie witasz? – Wpatrywał się w nią z niedowierzaniem. – Niestety muszę – powiedziała ze ściśniętym gardłem, jakby jakiś wielki kłąb waty utknął w jej gardle. – Mam klasówkę. – Rozłożyła bezradnie ręce. – O której kończysz lekcje? – Westchnął ciężko, wciąż ją obserwując. Niezadowolenie malowało się na napiętej, starej twarzy. – Za jakieś trzy godziny. – W takim razie będę na ciebie czekał w tej restauracji przy dworcu. – Popatrzył na Ulę jakoś tak strasznie, aż przeszył ją zimny dreszcz. Pobiegła po schodach, nie oglądając się za siebie. Usiadła w ławce, ale nie potrafiła skupić się na lekcji. Jej myśli błądziły wystraszone wokół nadchodzącej przyszłości, a czarne wizje zapowiadały

katastrofę. Siedział przy stoliku zaraz przy drzwiach. Już z ulicy widziała, że nerwowo zerka na zegarek i stuka palcami o blat stołu. – No, wreszcie jesteś. – Wstał i wyciągnął ręce, a potem zawołał kelnera. – Ja nic nie chcę – powiedziała Ula. – Jak to? – Zmarszczył groźnie krzaczaste, siwe brwi. – Przecież nie będziesz siedzieć przy pustym stole. – W takim razie poproszę dżin z tonikiem. – Powinnaś coś zjeść. – Nic nie powinnam – odparła grzecznie i wykrzywiła usta w złośliwym uśmiechu. – No, jak tam chcesz – zmitygował się nagle, jakby zrozumiał, że jego rządy się skończyły i musi obrać inną taktykę gry. Z pewnością był zaskoczony zdecydowaniem Uli, ale starał się na razie nie okazywać emocji. Może kiedyś potulnie schyliłaby głowę i przyznała mu rację, po czym zamówiła wielki obiad, bo on lepiej wiedział, czy jest głodna. Po sześciu drinkach Uli było wszystko jedno. Nic nie miało znaczenia. Chichotała cicho na myśl, jak nieświadom niczego jest Roman, który teraz zawstydzony, rozglądał się po sali i szeptem usiłował przywołać ją do porządku. Jego poważna mina, groźne spojrzenie i nieudane próby bawiły ją coraz bardziej. – Nie wysilaj się tak, bo pękniesz! – wybełkotała niewyraźnie i znowu się zaśmiała. – Ulka, co się z tobą dzieje? – syczał wściekle do jej ucha. Oganiała się

od niego jak od natrętnej muchy. – Wszystko się zmieniło, wszystko... – Za maską wesołości krył się jej bezgraniczny smutek. Wiedziała, że teraz wygląda żałośnie, ale to też nie miało znaczenia. Wreszcie znalazła w sobie siłę, a strach odpłynął gdzieś w niebyt. – Jesteś pijana! – skarcił ją z wyraźną dezaprobatą. – Jak ty się zachowujesz, wszyscy na ciebie patrzą – szeptał przez zaciśnięte zęby, z trudem powstrzymując gniew. – I bardzo dobrze! – prawie wykrzyknęła. Nie miał staruch pojęcia, jaki wielki dramat przeżywa, jaką walkę prowadzi sama ze sobą. – Pogadamy w domu – warknął złowrogo i zaczął zbierać się do wyjścia. – W jakim domu? – Zmrużyła oczy i oparła łokieć na stole. – No, jedziemy do ciebie – zdecydował. – Chyba tam są moje rzeczy, prawda? – Są, ale ich nie będzie. – Zarechotała. Wszystko wokół wirowało, a obojętność zalewała niepokojące obawy i tłumiła emocje. Ojciec stał w progu, nieco zdezorientowany, potem odsunął się na bok i pozwolił im wejść do środka. Roman bez słowa skrył się w pokoju UH. – Jesteś pijana! – ojciec odezwał się pierwszy. – A jestem... – Zakołysała się niespokojnie. Nikt nie wiedział, jak przeogromna rozpacz ją wypełnia i jak rozpaczliwie potrzebuje pomocy. – Nic nie rozumiecie! – wymamrotała i chwiejnym krokiem pomaszerowała do pokoju, gdzie już czekał jej prześladowca. – Jak mogłaś doprowadzić się do takiego stanu? – Roman od razu

naskoczył na Ulę, zanim jeszcze usiadła. – To moja sprawa i tobie nic do tego! – warknęła i szybko zaczęła przebierać się w piżamę. – Jak to „twoja sprawa”?! Wiesz, ile wstydu dzisiaj mi przyniosłaś? – karcił ją jak małą, nieposłuszną dziewczynkę. Usiadł przy biurku i odsunął szufladę, jakby był u siebie. – A to co jest? – Wyjął plik zdjęć, które zrobiła sobie w sztabie wyborczym. – Zdjęcia. Nie widzisz? – No, widzę... Widzę, że dobrze się bawiłaś beze mnie. Ja siedzę w areszcie, a ty latasz jak... jak jakaś... i korzystasz z okazji! – Podetknął jej pod nos fotografie, a potem z impetem rzucił na podłogę. – O nie! – krzyknęła, ożywiona niespodziewanym atakiem. – Tak nie będzie! Nie pozwalaj sobie za dużo, bo to nie twój dom! – Zacisnęła dłonie w pięści i wodziła za nim lodowatym wzrokiem. – Ula, co się z tobą stało? – Stał oniemiały ze zdziwienia. – Gówno! Wreszcie się dowiesz, jaka jest prawda. – Zaśmiała się sztucznie. – Już skończyły się twoje rządy, nie jestem tą przestraszoną Ulą, którą mogłeś poniżać, straszyć i bić! Wreszcie jestem sobą i wreszcie nie muszę się bać, że mnie wygonisz. Wiele przemyślałam i teraz wiem, że razem być nie możemy. – Nagle zupełnie wytrzeźwiała. Poczuła się silna i gotowa do walki. – Oszalałaś! – wydusił z siebie i przysiadł na krześle. – To nie ja, tylko ty oszalałeś. Wreszcie zobaczyłam prawdę, wreszcie otworzyły mi się oczy.

– Co się z tobą stało, kto cię tak przekabacił? – zastanawiał się na głos, jakby niczego nie mógł zrozumieć. Ze stężałą, pobladłą twarzą wciąż siedział na krześle. – Przestań już to powtarzać, zaczynasz mnie wkurzać! – Siedziałem tyle czasu, czekałem na ciebie... – Ja też siedziałam, a przecież zapewniałeś, że nic się nie stanie – znowu mu przerwała. – Strasznie chorowałem, miałem wysoką gorączkę, ledwo przeżyłem... – próbował z innej beczki. – Nie użalaj się tak nad sobą! – prychnęła. – Zobacz, jak cierpiałem. – Szybko rozpiął spodnie i pokazał jej przytwierdzony cewnik. Koniec gumowego, cienkiego przewodu krył się gdzieś w brzuchu, a obok widniała duża, jeszcze świeża blizna. – Miałem operację. Teraz jestem kaleką... – Załkał żałośnie w nadziei, że może teraz Ulę poruszy jego nieszczęsny los. – Adwokat mówił, że sam sobie to zrobiłeś. – Wykrzywiła usta z dezaprobatą. Poczuła do niego jeszcze większe obrzydzenie. Podczas ostatniej rozmowy z mecenasem dowiedziała się, że leżał w więziennym szpitalu, że wstrzyknął sobie w penisa plwocinę, a potem dostał zakażenia. – Nie pozwalam ci tak się odzywać do mnie! – Z trudem powstrzymywał nadchodzący atak szału. – Jesteś coraz nudniejszy. Mówiłam, żebyś się nie powtarzał. Aha, chciałabym, abyś wyniósł się stąd jak najszybciej, żeby rodzice się nie denerwowali. Oni chcą żyć spokojnie, tak jak i ja. – Mam rozumieć, że już nie chcesz ze mną być? – Zamrugał oczami, jakby nagle ocknął się z głębokiego letargu.

– Jak do tego doszedłeś? – zadrwiła. – Nie wiedziałem, że było ci ze mną aż tak źle. – Usiadł obok niej i próbował dotknąć jej ramienia, ale natychmiast się odsunęła. – Jasne! – Pokręciła głową. – Uwielbiam twoje krzyki, groźby i bicie. Każda by tak chciała! – ironizowała dalej. Oparła się o ścianę i podkurczyła kolana. – Ileż to razy powtarzałeś, że jestem nikim, że nic nie potrafię, do niczego się nie nadaję... – szybko wyrzucała z siebie zbudzoną gorycz i żal. – Czasami cię strofowałem, może krzyknąłem, ale wszystko tylko dla twojego dobra. Chciałem, byś pracowała nad sobą, bo życie nie będzie cię rozpieszczać – tłumaczył łagodnym głosem. – W takim razie obrałeś bardzo złe metody. Poza tym nie jestem dzieciakiem, którego trzeba wychowywać. Chcę iść spać. Mam nadzieję, że jutro zaczniesz szukać dla siebie mieszkania – dodała spokojniej. – Nie możemy się tak po prostu rozstać. Kocham cię i chciałbym, żebyś nie podejmowała pochopnej decyzji. Podszedł do szafy. Na półkach i wieszakach znajdowały się jego rzeczy. Zacmokał z zadowoleniem i wyjął jedną z marynarek, po chwili jednak odwiesił ją na miejsce. – No, widzisz, jednak nauczyłaś się porządku. Za dwa tygodnie muszę jechać do szpitala na operację – zmienił temat. Próbował wzbudzić w niej litość, nawet wyrzuty sumienia za to, że tak go potraktowała na powitanie. – Naprawdę nic cię to nie obchodzi? Zamiast współczucia i zrozumienia, poczuła dziwną radość. Już teraz cieszyła się, że Roman niebawem znowu wyjedzie, i to na długo, jak zapowiadał.

Nie mogła znieść myśli, że jest obok niej i oddycha, świszcząc. Próbował ją pocałować, ale odskoczyła jak oparzona. Zbierało jej się na wymioty. Prawie tydzień Roman szukał odpowiedniego mieszkania. Ula starała się wracać ze szkoły jak najpóźniej, bo nie mogła znieść jego widoku, ciągłych pytań i znaczących spojrzeń rodziców. Robiła wszystko, aby jak najmniej przebywać w jego obecności. Sprzątała, czytała, pomagała w kuchni i milczała. Wiedziała, że cała rodzina niecierpliwie wyczekuje dnia wyprowadzki Romana. Atmosfera gęstniała z każdą chwilą. Ula zdawała sobie sprawę, że rodzice z wielkim trudem akceptowali obecność Romana. Sąsiedzi wytykali ich palcami. „Co za wstyd!” – powtarzała matka. Nikt nie musiał jej tego mówić. Dziewczyna sama wiedziała, że sytuacja jest nienormalna. Rodzice woleli się nie wtrącać. Zrezygnowani i zmęczeni, niecierpliwie czekali, aż ich życie wreszcie wróci do normy. Z trudem znosili obecność Romana w ich domu i sugerowali grzecznie, aby się wyprowadził. Nie chcieli być nieuprzejmi i nie chcieli kłótni. W szafach były rzeczy tego mężczyzny, nie mogli go wygonić. Każda noc była piekielną próbą. Ula z obrzydzeniem kładła się do łóżka i z obrzydzeniem wstawała. Spędzony z Romanem czas dłużył się niemiłosiernie. Był jej udręką, koszmarnym majakiem, który powrócił, żeby dalej ją niszczyć. Wszędzie czuła jego zapach, wszędzie były jego rzeczy. Znalazła się w piekle własnej duszy. Miała wrażenie, że zapada się w bezdenną przepaść, że czarna dziura wciąga ją w swój bezkres. Osaczał ją i wysysał z niej chęć życia.

Znalazł! Wreszcie nadeszła chwila, gdy zaczął pakować swoje szmaty. – Nie zapytasz nawet, jak wygląda to mieszkanie? – zapytał, kiedy na chwilę pojawiła się w pokoju. – No, jak? – Wzruszyła obojętnie ramionami. Dostrzegła, jak mężczyzna z trudem opanowuje rozpierającą go wściekłość i zaciska szczęki. – Masz wszystko w dupie! – Z impetem uderzył pięścią w kolano. – To ja wypruwam sobie flaki, żeby znaleźć dla nas jakieś mieszkanie... – Dla siebie! – poprawiła go szybko. – Jeszcze nie zrozumiałeś, że nie będę z tobą mieszkać? – Jak to? Przeprowadzamy się razem – oznajmił wstrząśnięty, jakby nie docierało do niego to, co mówiła od kilku dni. – Głuchy jesteś? Nigdzie z tobą nie idę! – wrzasnęła na całe gardło. – Przestań udawać wreszcie, że nie pojmujesz. Powinieneś się leczyć! – Ależ, Uleńko, uspokój się i chodź do swojego Romusia! – zaświergotał rozbawiony. – No, nie bądź taka, strasznie się za tobą stęskniłem. – Stanął obok i próbował ją przytulić. Wyrwała się z jego objęć. – Wiedziałam, że jesteś nienormalny. – Chwyciła za klamkę. – Ula, będę dla ciebie dobry, wynagrodzę ci wszystko. – Klęknął przed nią i zapłakał. Nie miała wątpliwości, że udaje, gotów na wszystko, żeby tylko wygrać. – Nie nabierzesz mnie na takie łzawe sceny. – Stała niewzruszona i patrzyła na jego żałosną, skuloną postać. – Proszę, daj mi jeszcze jedną szansę – zatkał piskliwie. – Nie! – Obrzuciła go lodowatym spojrzeniem.

Była na siebie wściekła, bo nagle coś stopniało i poczuła w sobie litość. „A może nie udawał?” – kołatało w jej głowie i nie dawało spokoju. – Miałeś wiele szans, nie wykorzystałeś ani jednej. – Żal jej było tego starego, skamlącego człowieka. Siedział na fotelu z twarzą skrytą w dłoniach i dygotał. – To nie ma sensu... – Poczuła, jak mięknie, jak litość kruszy jej zawziętość. – Nie chcę być z tobą, nie kocham cię! Ale przecież możemy się spotykać, czasami nawet gdzieś razem wyskoczyć... – Na jej twarzy pojawił się blady uśmiech. – Naprawdę mnie już nie kochasz? – zapytał stłumionym głosem. – Nie – odrzekła po chwili milczenia. Nie chciała go ranić, ale musiała powiedzieć prawdę. – Jak zamieszkamy razem, na pewno zmienisz zdanie. – Spojrzał na nią przez zaciśnięte na twarzy dłonie. Już był pewny zwycięstwa. – Wynająłem mieszkanie – Roman zwrócił się do ojca Uli, który niespodziewanie wszedł do pokoju. – Siadaj, pogadamy – zaproponował, dziwnie podekscytowany. Ula chciała wyjść, ale przytrzymał ją za rękę. – Musisz wyjaśnić Uli, żeby przeprowadziła się ze mną, bo uparła się... A przecież chcę dla niej jak najlepiej. Jestem już stary, nie mam nikogo i wszystko jej zostawię. Chciałbym, żeby uczyła się dalej, skończyła studia... – Podszedł do szafy, z metalowej szkatuły wyciągnął woreczek z numizmatami i jakieś dokumenty. – Mam pieniądze i chcę jej to wszystko dać! – zapewniał rozgorączkowany. Znowu podrygiwał i energicznie gestykulował. Doskonale wiedział, co mówić, i ze wszystkich sił starał się znaleźć w ojcu dziewczyny poparcie.

– No, taaak... – ojciec nie wiedział, co powiedzieć. Zaskoczony, strapiony, siedział obok Romana i oglądał stare monety. On przecież chciał dla Uli jak najlepiej, żeby była kimś i nigdy niczego jej nie brakowało. Sam nie miał zbyt wiele, wiedział, że nie stać go na jej naukę, przecież byli jeszcze Dorota i Kuba. I oto zjawił się Roman, który chciał zapewnić dziewczynie przyszłość. Ojciec Uli nie wiedział, jaka jest prawda. – Dlaczego teraz nie chcesz z nim mieszkać? – zapytał ojciec, kiedy zostali sami. – Zastanów się... Jest stary. Wytrzymasz z nim te kilka lat, a potem zrobisz, co zechcesz; nie będziesz się martwić o przyszłość – próbował radzić. – Nie chcę już na niego patrzeć. – Zdesperowana nie wiedziała, jak wyznać to, co czuje, jak przekonać ojca. – Nie bądź głupia. Sama go wybrałaś. Musieliśmy się pogodzić z tym, że jest, a teraz już wymyśliłaś coś innego? – Nie rozumiał, skąd ta zmiana. – Wykorzystaj szansę, przecież chcesz skończyć studia. Potem możesz nawet go zostawić. – Nie pojmujesz, że ja niczego od niego nie chcę? – wyszeptała zrezygnowana. – Wiesz dobrze, że jest ciężko, studia kosztują... Tyle już z nim byłaś, to jeszcze wytrzymasz – nalegał. Tak bardzo się bała, że to ona może się mylić. Już sama nie wiedziała, kto ma rację. Miała mętlik w głowie, ale już przewidywała, że zrobi tak, jak radził ojciec. Z ociąganiem pakowała swoje rzeczy, kiedy Roman pojechał do ich

nowego mieszkania, a potem miał zamówić bagażówkę. Właściwie wrzucała do torby to, co mogłaby bez żalu stracić, co było już stare i niezbyt potrzebne. Przynajmniej na razie chciała zachować pozory, zostawić sobie pewną rezerwę, aby w każdej chwili móc się wycofać. Już przeczuwała, że nie wytrzyma długo. Mdliło ją na widok Romana. Nie znosiła jego zapachu i choćby przelotnego dotyku. Jak więc mogłaby mieszkać z nim pod jednym dachem i sypiać w jednym łóżku? Nie miała pojęcia, skąd pojawił się w niej tak ogromny wstręt i obrzydzenie do starca, którego przecież tak kiedyś kochała i za którego gotowa była oddać życie. Wszystko, co chciała zabrać, zmieściło się w jedną torbę, podczas gdy rzeczy Romana wypełniały wielkie walizy, torby, plastikowe pokrowce, pudła i kilka kolorowych reklamówek. Nie mogła patrzeć na jego pachnące, dokładnie wyprasowane koszule, które były ważniejsze niż jej spokój i uczucia. Ileż to razy wytrząsał się, kiedy jakiś ciuch niechcący upuściła na podłogę albo źle powiesiła w szafie. Wymówkom nie było końca. – Czemu się nie pakujesz? – Roman omiótł wzrokiem pokój pełen bagaży. Odstawił szarą aktówkę i przystąpił do kontroli. – Gdzie są twoje rzeczy? – Tu. – Wskazała niezbyt dużą torbę. W myślach szybko szukała wiarygodnej wymówki. – No a reszta?! – Wyprostował się i uniósł pytająco brwi. – Reszta później. Na razie chcę zobaczyć mieszkanie – odparła twardo. – Niedługo idziesz do szpitala, chyba nie myślisz, że będę sama siedziała w mieszkaniu, w którym nie ma nawet telewizora ani radia.

– Wszystko po kolei. Telewizor jest w depozycie w Warszawie, poza tym trzeba oddać go tym sukinsynom, a zabrać nasz. – W jego oczach znowu pojawiły się iskry nienawiści. Zaraz po powrocie Romana opowiedziała mu z grubsza o wszystkim, o pieniądzach, areszcie, mieszkaniu, szkole i Goryczkowej. Oczywiście słowem nie wspomniała o Kamili i Januszu. To była jej tajemnica. – Dlaczego nie chcesz mnie zostawić w spokoju? – zapytała zmęczonym głosem. – Coś ty się tak uparła? Wszystko się poukłada. Przecież było ci ze mną dobrze... – Zaczynał się coraz bardziej denerwować. – A jednak nie! – Pokręciła głową. – Nie chcę już z tobą być, chcę być wolna, sama. – Słabo próbowała coś zmienić i jakoś wpłynąć na niego. – Gdybyś mnie kochał, pragnąłbyś mojego szczęścia. – Przecież chcę dać ci wszystko. Musisz uzbroić się w cierpliwość. Pieniądze są, tylko trzeba poczekać – tłumaczył, jakby tylko kasa była najważniejsza. – Przestań wreszcie. Nic od ciebie nie chcę. Daj mi po prostu spokój i odejdź z mojego życia. – Oj, Ula! – Westchnął i zabrał się do grzebania w pudle. – No, dobrze. Zamieszkam z tobą, ale jak będzie źle, pozwolisz mi odejść! – postawiła warunek, który musiał przyjąć. – Nie mówmy teraz o tym, mamy mało czasu. – Ale to ważne i muszę wiedzieć, na czym stoję. Dodam jeszcze, że nie będziemy ze sobą spać! – Wiedziała, że jeśli teraz nie zacznie walczyć, później nic nie wskóra. To było najważniejsze. Nie wyobrażała sobie, że mogłaby się z nim kochać.

Nie mógł jej mieć całej. Zgodziła się na obecność w jego życiu i na wspólne mieszkanie, ale nic więcej już nie potrafiła mu dać. Nie miał władzy nad jej sercem i duszą. Nie mógł kontrolować jej myśli i zmusić do miłości. Dla niego była już tylko pustą, ładną skorupą. Nie odezwał się. Dobrze wiedział, że musi ustąpić, bo w przeciwnym razie jego plan obróci się wniwecz. Była mu potrzebna, jako główny element jego szalonej gry. Mieszkanie mieściło się na parterze, naprzeciwko drzwi wejściowych. Wystarczyło pokonać tylko kilka schodków. Już od progu Ula poczuła, że z tym miejscem jest coś nie tak, wyczuwała w nim czające się zło. Nie potrafiła określić, co to takiego i dlaczego właśnie tu nachodzą ją tak silne, negatywne emocje. Tu czekało na nią przeznaczenie. Złe myśli nie dawały za wygraną i wciąż majaczyły w znużonym umyśle. Z ciemnego, małego przedpokoju przeszła do dużego, pustego pokoju. W oknie nie wisiała nawet byle jaka firanka. Bez żyrandola, z gołą żarówką, drewnianą podłogą i bielonymi ścianami, pokój czekał na umeblowanie i zamieszkanie. Roman z zadowoleniem oglądał każdy kąt, sprawdzał szafki i już podejmował decyzje, co należy zmienić, wyrzucić albo dokupić. Mechanicznie, bezmyślnie Ula wnosiła walizki, worki, pokrowce i równo układała je pod ścianą. Miała nadzieję, że wytrzyma chociaż kilka dni, że będzie miała dość siły, aby przetrwać i zagłuszyć swoje tęsknoty. Wyjechał do szpitala, i to na całe dwa tygodnie. Ula nie wiedziała, co ze sobą zrobić, jak wykorzystać cudowny czas wolności i absolutnej

samotności. Znowu zaczęła się uśmiechać i bywać w pubie z chłopakami z klasy. Pomimo wszystko strach przed powrotem Romana mącił radość i przypominał, że to tylko chwilowa przerwa, aby odetchnąć i przygotować się na jeszcze gorsze czasy. Nie wracała do okropnego, złowrogiego mieszkania. Wreszcie mogła jechać do domu, tam spać, jeść i cieszyć się każdym dniem. Z zazdrością patrzyła na beztroskie twarze kolegów, na ich niezmąconą młodość i zapał. Mieli wszystko przed sobą. Przy nich czuła się jak stara baba. Dość! Nie chciała tak żyć. Pragnęła życia, młodości i szaleństwa. Chciała kochać, bawić się i korzystać z tego, co niósł każdy dzień. Musiała się wyzwolić spod jarzma, stoczyć bitwę i wygrać. Musiała. Zapisała się na kurs prawa jazdy, chodziła na spotkania ze znajomymi; już nie chciała wyrzekać się samej siebie i swoich pragnień. Wielkie przebudzenie, wielkie postanowienia i nowa siła. – Już myślałem, że nie przyjedziesz – Roman niezbyt uprzejmie przywitał Ulę na szpitalnym korytarzu. – Nie uściskasz mnie nawet? – Przywiozłam ci to, o co prosiłeś. – Podała mu wypchaną reklamówkę i przysiadła na szpitalnym stołeczku koło łóżka. W sali byli też inni pacjenci. Niektórzy zerkali w ich stronę. Z opowieści Romana pewnie dobrze wiedzieli, kim jest dla niego. – No, nareszcie wyciągnęli mi cewnik. – Podkasał koszulę i pokazał paskudną bliznę. – Chcesz coś jeszcze? Mogę iść do sklepu i kupić jakieś owoce – zaproponowała. Pragnęła jedynie wyjść na powietrze. Nie mogła patrzeć na niego, słuchać jego głosu, a szpitalny zapach przyprawiał ją o mdłości. – Nie mam wiele czasu, za półtorej godziny odjeżdża mój pociąg.

– Czemu tak szybko chcesz uciekać? – skrzywił się niezadowolony – Mam dużo lekcji. – Spojrzała tęsknie za okno. – Posiedź na razie, odpocznij! Z namaszczeniem wyciągał przywiezione rzeczy, sprawdzał, oglądał i układał w niewielkiej szafce. – Teraz masz sporo czasu, może kupisz farbę i pomalujesz w mieszkaniu drzwi – zaproponował. – Masz jeszcze pieniądze? – Niewiele. – No, jak to? – Wytrzeszczył z niedowierzaniem zamglone oczy. – Dostajesz moją emeryturę, na co tyle wydałaś? – Listonosz był trzy tygodnie temu. Zapłaciłam składkę w szkole, kupiłam bilet miesięczny, zeszyty były mi potrzebne, no i chyba musiałam coś jeść... A poza tym oddałam ci to, co zostało. Nie pamiętasz? Brzydł jej z każdą chwilą coraz bardziej. Musiała się przed nim tłumaczyć. Bała się, że za chwilę eksploduje, dłużej nie powstrzyma narastającej złości. – Potrzebuję teraz kasy – szepnął jej prosto do ucha. – Chcę, żeby szybciej mnie stąd wypisali i wyleczyli jak trzeba. – Oddałam ci wszystko, co miałam. – No tak, ale myślałem, że jesteś bardziej gospodarna. Musisz coś sprzedać – mówił ściszonym głosem. – Chcesz jakieś gazety? – Wstała z łóżka. – Kup, ale nie kolorowe czytadła. Wreszcie mogła wyjść. – Musisz zdobyć z pięćset złotych – powiedział Roman, gdy po powrocie Uli wyszli na długi, mroczny korytarz i usiedli przy małym stoliku.

– Niby skąd? – Może pożycz od rodziców... – Rodzice nie mają pieniędzy! – przerwała mu natychmiast. Ani myślała brać od nich forsę. – To sprzedaj moją złotą bransoletę. – Z trudem powstrzymywał wściekłość. – Jak chcesz. – Wzruszyła ramionami. – Ale nie mogę ci obiecać, że za tydzień przyjadę. – Musisz rozsądnie wydawać pieniądze, zwłaszcza teraz, kiedy nie mamy ich za wiele. – Wiesz co? Robię, co mogę. Opłaciłam rachunki, szkołę, prawo jazdy, więc oszczędź sobie, dobrze? – Miała serdecznie dosyć jego kolejnych nakazów. – Nic nie zrozumiałeś. Myślisz, że jest tak jak kiedyś, że nic się nie zmieniło. Ja już nie chcę być z tobą i przyzwyczaj się do tej myśli. Przestań się nade mną wytrząsać, przestań mną rządzić, bo to koniec! – Dokąd idziesz? – Na dworzec. Muszę się spieszyć, bo nie zdążę na pociąg. – Nawet się nie pożegnasz? – Cześć! – rzuciła niedbale. Ula mieszkała u rodziców. Liczyła na to, że Roman jeszcze długo poleży w szpitalu. Było jej tak dobrze bez niego. Zaraz po szkole pojechała do mieszkania, aby sprawdzić, czy w skrzynce nie ma zaległych rachunków. Ani myślała zostawać tam do następnego dnia. Już miała zamknąć drzwi, kiedy nagle z kuchni wyłonił się Roman. Miał na sobie stary, znoszony dres, a w ręku trzymał dużą łyżkę.

– Co ty tu robisz? – W pierwszym odruchu chciała uciekać, wracać do swojej wolności, do swojego życia. Nie mogła uwierzyć, że już wrócił i koszmar znowu się zacznie. – Myślałem, że nigdy już nie przyjdziesz – rzucił złośliwie i zawrócił do kuchni. – A niby co miałam tu robić? Nie ma nawet radia! – niknęła. – Miałaś opiekować się tym mieszkaniem, a wygląda, jakby nikt tu nie przebywał. – Zaglądałam co jakiś czas, sprawdzałam pocztę i pomalowałam drzwi. – A gdyby było włamanie? Masz wszystko w dupie! – Wiesz co? Wcale nie muszę cię słuchać, a teraz jadę do domu. – Jak to? Dopiero przyszłaś i już wychodzisz? Tu jest twój dom! – oznajmił podniesionym głosem. – Mylisz się! – Uśmiechnęła się z przymusem i przeszła do przedpokoju. – Ugotowałem obiad, nie zjesz? – Nie, nie jestem głodna. – Po co jedziesz do domu? – Przecież rodzice nie wiedzą, że już jesteś, i będą się martwić, jeśli nie wrócę. – No, to możesz jeszcze dzisiaj wrócić. – Nie będę się kręcić po nocy. Aha, Dorota idzie na imprezę i chce, żebym przywiozła jej jakieś ciuchy – skłamała szybko. – O której jutro będziesz? Chciała powiedzieć, że nigdy nie wróci. Ze woli umrzeć, niż z nim mieszkać, ale obawiała się, że jej nie wypuści.

– Po szkole. Bała się, że nikt jej nie zrozumie, że rodzice każą jej wracać do Romana i na nic zdadzą się tłumaczenia. Nie miała wyjścia. Musiała zaryzykować. – Nie będę z nim mieszkać – oznajmiła, kiedy tylko weszła do domu. Determinacja malowała się na smutnej, spiętej twarzy dziewczyny. – Co się stało? – Zaskoczeni rodzice czekali na wyjaśnienia. – Nic o nim nie wiecie. On jest nienormalny, nie zmuszajcie mnie, abym do niego wróciła – wypaliła jednym tchem. – A co on na to? – zapytał ojciec. – Nic nie wie. – Wrócił już ze szpitala? – dopytywała się zatroskana matka. – Wrócił, dlatego przyjechałam. Nie będę z nim mieszkać. Nie mogę na niego patrzeć, nie znoszę jego obecności. – Myślisz, że da ci spokój, że nie przyjedzie tutaj? – Ojciec pokręcił głową z wyraźnym niezadowoleniem. – Tyle już wytrzymałaś... – Nie! – ucięła krótko. – Niczego od niego nie chcę. Nie rozumiecie, że on tylko oszukuje? – powiedziała zdławionym głosem. – Zrozum, że my nie możemy cię utrzymać, nie mamy pieniędzy. .. – ojciec nie dawał za wygraną. – Poradzę sobie, tylko pozwólcie mi tu mieszkać. Znajdę pracę. – A co ze szkołą? – Szkołę też skończę. – Jak to sobie wyobrażasz? – Dam radę, ale do Romana nie wrócę. Trzy dni oczekiwania, trzy dni niepewności. Ktoś zadzwonił do drzwi.

Już wiedziała, że przyszedł po nią. Co miała zrobić? Dokąd uciekać? W nagłym odruchu schowała się do szafy, jak mała dziewczynka, która trochę narozrabiała i boi się zasłużonej kary. Strach rozszerzył źrenice Uli, jej serce łomotało jak oszalałe. Bała się, że ono ją zdradzi, że Roman usłyszy głośne dudnienie. – Proszę, powiedzcie, że wyjechałam, że mnie nie ma – rzuciła pośpiesznie, zanim zniknęła we wnętrzu starego mebla. Modliła się żarliwie, żeby wreszcie wszystko się skończyło. – Może jednak z nim pogadasz? – Matka podążyła za córką. – Nie! – krzyknęła w panice. „Co robić, co robić?” – huczało jej w głowie. Wiedziała, że zachowuje się niepoważnie, ale już nie umiała walczyć. Nie chciała słuchać błagań Romana i szukać w sobie siły do dalszego życia. Słyszała przytłumione głosy, a potem drzwi szafy się otworzyły. Musiała wyglądać bardzo głupio, wręcz śmiesznie, kiedy skulona siedziała pod rzędem wieszaków. Była wściekła. – Jak mogłaś?! – syknęła do siostry. Poczuła się tak bardzo samotna, oszukana i zdradzona. Z trudem wygramoliła się z ukrycia i stanęła naprzeciwko Romana. – Ula, co ty wyprawiasz? – Nie będę z tobą rozmawiać! – Przeszła obok niego w nadziei, że nie polezie za nią. – Musimy pogadać. Ula, nie wygłupiaj się. – Nie mamy o czym. Już mówiłam, że nie chcę być. z tobą. – Krążyła w pobliżu matki, aby nawet przez chwilę nie zostać z nim sam na sam. – Ula, no, uspokój się – Roman zaszczebiotał słodko. Musiał udawać,

chociaż w środku aż kipiał ze złości. Nie mógł zdradzić przed rodzicami Uli swojej prawdziwej twarzy. – Daj mi spokój! – ryknęła dziko, bezradna. – Idźcie do pokoju i spokojnie porozmawiajcie – zaproponowała matka i zniknęła za drzwiami. – Nie rozumiesz, że nie chcę go słuchać. On tylko udaje, nie macie pojęcia, jaki jest naprawdę – rzuciła zrozpaczona. – Ula, co ty wygadujesz? – Roman stał tuż obok i próbował jej dotknąć. – Przestań udawać, przestań mnie dręczyć! – Z całej siły odepchnęła wyciągniętą dłoń. – Pogadajmy kilka minut, potem sobie pójdę. – Na pewno? – Nie mogła uwierzyć, że to zrobi. Że wreszcie odejdzie! Nie myliła się. Rozmowa skończyła się tak jak poprzednia. Zabrakło jej sił i wsparcia. Była sama, zbyt słaba, bezwolna i przestraszona. – Cieszę się, że przyjechałaś – powitał ją już w progu i niepostrzeżenie pocałował w policzek. Wytarłszy twarz rękawem, bez słowa przeszła do pokoju. – Zobacz, co dla ciebie mam. – Roman wskazał ogromny bukiet czerwonych róż i kilka pudełek czekoladek. – Dzięki – mruknęła z wysiłkiem. – Nie podobają ci się? – Podobają – odparła bez przekonania. Znowu z nim zamieszkała, ale to nie oznaczało, że ma jeszcze wysilać się na uśmiechy i przyjazne rozmowy. Liczyła, że w końcu sam to zrozumie, że znudzi mu się ta zabawa i sam zaproponuje rozstanie.

– Ja muszę już uciekać, mam spotkanie – oznajmił radośnie i zarzucił płaszcz. – Nie zapytasz, kiedy wrócę? – Zatrzymał się w przedpokoju. – Kiedy? – Westchnęła ciężko, jakby każde słowo zadawało nieznośny ból. – Powinnaś się bardziej interesować... Spojrzała na niego wzrokiem bazyliszka. Zamilkł. Każdy spędzony z Romanem dzień był udręką i pasmem cierpienia Uli. Wystarczyło, że był obok, że musiała na niego patrzeć. Kładła się do łóżka, kiedy on już spał, a wstawała tuż przed południem. Robiła, co mogła, żeby spędzać z nim jak najmniej czasu. Najgorsze były wieczory, wspólne kolacje i sztucznie uprzejme rozmowy. Chciała dać mu szansę. Zmuszała się do uśmiechów, w nadziei, że kiedyś nadejdzie koniec i będzie mogła cieszyć się życiem. Na szczęście jego rany po operacji były jeszcze zbyt świeże, więc nie nalegał na coś więcej. Dziękowała Bogu za spokojne noce. – Za tydzień znowu jadę do szpitala. Mają operować mi cewkę moczową – zakomunikował przy śniadaniu. Poczuła wielką radość. Miała zostać sama! – Znowu będziesz się męczyć – powiedziała z udawanym współczuciem. Tak bardzo starała się go polubić i zrozumieć, ale nie potrafiła już wykrzesać z siebie nawet odrobiny uczucia. Nie chciała go nienawidzić, ale nie mogła pogodzić się ze swoim losem, z koszmarnym zniewoleniem. Nie kochała Marcina, ale był jej wyjątkowo bliski. Siedzieli w jednej ławce i zawsze razem wracali tą samą drogą ze szkoły. Czuła, że tylko on ją rozumie. Umiał słuchać i pocieszał Ulę, kiedy było bardzo źle. Był jej

jedynym przyjacielem, znał sekrety i marzenia dziewczyny. Nie czuła się już osamotniona. Mogli godzinami rozmawiać albo milczeć. Podsycał jej nadzieję i nie pozwalał zwątpić. Bardzo się lubili, jeszcze nic między nimi nie iskrzyło i to Ułę cieszyło najbardziej. Nie potrzebowała chłopaka ani kochanka, tylko kogoś bliskiego, komu zawsze mogła się wyżalić. Kiedyś nie wierzyła w przyjaźń między dziewczyną i chłopakiem, ale teraz już wiedziała, że to możliwe. Wreszcie był ktoś, kto potrafił być oparciem, kto nie oceniał, nie potępiał, ale służył radą. To, co ich łączyło, było czyste i niewinne. Wyjątkowe. Zawsze mogła na niego liczyć. Czekał gdzieś z boku i zawsze miał dla niej czas. Żałował tylko, że nie potrafi pomóc tak, jakby chciał, że nie umie wyrwać jej z beznadziejnego marazmu. Wielkimi krokami zbliżała się studniówka. Ula oczywiście postanowiła iść z Marcinem, bo nie potrafiła wyobrazić sobie Romana przy swoim boku. Nie, tego by nie zniosła! Uczyła Marcina tańczyć, bo – jak się okazało – był absolutnym beztalenciem w tej dziedzinie. Nieporadnie stawiał kroki i deptał Uli po stopach, ale nie zamierzał rezygnować, w końcu mieli przetańczyć całą noc. Zmęczeni opadali na kanapę i opychali się ciastkami przed telewizorem. Kreskówki były najlepsze. Właśnie Marcin nazwał Romana „wrzodem” i tak już zostało. To określenie przecież pasowało wręcz idealnie. Śmiali się z tego do rozpuku. Przy Marcinie nic nie było zbyt straszne. Przy nim Ula mogła się śmiać, tańczyć i marzyć. Wszystko znikało w jednej chwili, kiedy otwierała drzwi do swojego prywatnego piekła.

– Gdzie byłaś tak długo? – Roman stał w przedpokoju z założonymi rękami i czekał na jej tłumaczenia. – Odczep się, dobrze? – nie zamierzała niczego wyjaśniać. – Już myślałem, że coś się stało. – Poczłapał za Ulą do kuchni. – Bez obaw! – Zajrzała do garnka i nalała sobie pomidorowej, którą ugotowała przed wyjściem do szkoły. – Powinnaś zająć się domem, nie łazić ze swoimi kolesiami. – Przestań, dobrze? Nie jestem twoją niewolnicą i mogę robić to, na co mam ochotę, a poza tym nie zaniedbuję obowiązków. Jak widzisz, ugotowałam, posprzątałam, pranie wisi w łazience i zapłaciłam za gaz... – Położywszy na stole rachunek, zabrała się do jedzenia. – Z pewnością to jeszcze nie wszystkie obowiązki! – syknął przez zęby i wycofał się do pokoju. Wzdrygnęła się na te słowa, bo dobrze wiedziała, o czym myślał. Rany dawno mu się zagoiły i stawał się coraz bardziej natrętny. Kiedy przysuwał się do niej, kiedy macał jej ciało krzywymi paluchami, krzyk wiązł jej w gardle, a łzy same cisnęły się do oczu. W mroku nocy nie widział obrzydzenia, rozpaczy i nienawiści, jakie malowały się na jej twarzy. Nie, nie mogła się do tego zmusić. – Przestań – jęknęła przez ściśnięte gardło. Jeszcze bardziej odsunęła się na brzeg łóżka. – Może powinniśmy postawić jakiś parawan! – zadrwił złośliwie. – To nie jest głupi pomysł – odcięła się szybko. – Jak to sobie wyobrażasz? Jestem normalnym facetem, potrzebuję kobiety. – Droga wolna. Nie mam nic przeciwko temu, żebyś sobie kogoś

znalazł. – To po co ja cię mam?! – Nie krył oburzenia. – Powinnaś wiedzieć, że skoro mieszkamy razem, to sypianie ze mną też należy do twoich obowiązków. – Zgodziłam się zamieszkać z tobą, ale pieprzyć się z tobą nie będę! – oznajmiła twardo. – Chcesz tylko brać, a nic nie dajesz! Naprawdę nie możesz na mnie patrzeć? – Nie mogę. Za to, że mnie zniewalasz, że nie chcesz, abym była szczęśliwa. Kiedy zwrócisz mi wolność, będziemy przyjaciółmi – mówiła pełna nadziei. – Ale ja chcę dać ci wszystko. – Jasne – prychnęła kąśliwie. – Musimy być razem. – W takim razie będziemy mieszkać razem, ale każde może prowadzić swoje życie. Tylko pod takim warunkiem tu zostanę. Będę gotować, sprzątać, ale będę też spotykać się ze swoimi przyjaciółmi, a jeśli spotkam kogoś... może nawet się zakocham. Oczywiście, ty też powinieneś zająć się własnym życiem i umawiać się z innymi. – Ale... – Nie masz wielkiego wyboru. – Odwróciła się do ściany. Postanowiła walczyć i nie poddawać się. Roman wiedział, że tym razem nie wygra, że musi przystać na warunki Uli. Ona jednak nie przeczuwała, że mężczyzna obmyślał krwawą zemstę. Od samego rana Ula czuła się fatalnie. Potwornie bolał ją brzuch, miała dreszcze i zawroty głowy, wolała jednak iść do szkoły, niż spędzić cały dzień z Romanem. Ostatkiem sił wytrwała do końca lekcji. Blada,

wykończona i dygocząca przysiadła na korytarzu. Miała wrażenie, że ostre noże dźgają ją od środka i za chwilę rozerwie się na strzępy. – Co się dzieje? – Marcin przycupnął obok, kiedy skulona zwijała się w atakach bólu. – Nie wiem, chyba coś mi zaszkodziło – wymamrotała z wysiłkiem. – Musisz iść na pogotowie. – Może samo przejdzie. – Chwyciła się za brzuch i zgięła WpÓł. – .. !’:. ‘• – Nie jest dobrze, chodź! – Chwycił dziewczynę za łokieć i dźwignął do góry. – Nie mogę się ruszać – jęknęła żałośnie. – Zadzwonić po karetkę? – Nie, lepiej nie. Sama jakoś dojdę. – Jak chcesz, ale nie wyglądasz najlepiej. – Dzięki. – Uśmiechnęła się krzywo. Lekarz od razu poznał, że to silne zatrucie. – Powinna pani zostać w szpitalu na obserwacji. – Poczekam do jutra, jak nic się nie zmieni, przyjdę. – W takim razie przepiszę pani lekarstwa na złagodzenie objawów. Gdyby coś się działo, proszę nie zwlekać i jechać do szpitala. Z trudem powstrzymywała drżenie całego ciała. Czuła przenikliwe zimno, a skurcze żołądka pojawiały się coraz silniejsze i częstsze. Wsparta o ramię Marcina, wróciła do domu. Nie miała pojęcia, skąd to nagłe zatrucie. Rano wypiła tylko szklankę soku i zjadła jajecznicę, którą przygotował Roman. Był w doskonałym humorze i jakoś dziwnie zadowolony, ale nie zamierzała pytać, skąd taka

radość z samego rana. Roman leżał już w łóżku, szczelnie okryty kołdrą. Od razu zauważył bladą twarz Uli, ściągniętą grymasem bólu. – Źle się czujesz? – zapytał zaniepokojony. – Chyba coś ci zaszkodziło – uprzedził odpowiedź. – Byłam na pogotowiu, chcieli mnie zostawić w szpitalu – szepnęła niewyraźnie. – Po co zaraz szpital? Na pewno do rana ci przejdzie. Trochę zdziwiła ją reakcja Romana. Kiedyś z byle powodu wyganiał ją do lekarza, a teraz mówił, że samo przejdzie! Nie miała siły się nad tym zastanawiać. Nie wyglądał na cierpiącego, ale ostatecznie doszła do wniosku, że może zjedli coś zepsutego. – Weź sobie tabletkę przeciwbólową – odezwał się, kiedy po raz kolejny musiała iść do łazienki. – Już brałam, nic nie pomaga. – Wycieńczona, omdlała z niewyspania i bólu zwlokła się z łóżka. Zaczynało świtać, skurcze żołądka jednak nie ustępowały. Miała krwawą biegunkę, wymiotowała i ledwie mogła chodzić. Za oknem już świtało, gdy Ula wreszcie zasnęła. Ból minął. Kiedy Romana nie było, w Uli budziła się litość, niespodziewana nadzieja. Gdy był daleko, łudziła się, że może jednak nie jest taki zły, może potrafi go znowu polubić. Ale wszystko się zmieniało po jego powrocie. Chciał mieć ją tylko dla siebie, reszta nie miała najmniejszego znaczenia. Liczył się tylko on i jego pragnienia. Postanowiła grać. Oszukiwała samą siebie, byleby przetrwać i nie

zwariować. Teraz, tak jak i on, miała dwie twarze. Jedna stworzona specjalnie dla niego. Musiała być twarda, musiała ukryć swój strach, chociaż już wiedziała, że stacza się, spada na dno. Nikt się nie domyślał, ile wysiłku Ula musiała wkładać w tę idiotyczną, chorą grę. Cala zesztywniała, kiedy Roman przysunął się do niej i zaczął gładzić gładką skórę dziewczyny. Na plecach czuła jego gorący oddech i już wiedziała, że dalsza walka niczego nie zmieni. Ogarnęła ją dziwna rezygnacja, niemoc. Nie potrafiła zaprotestować. Pomyślała, że przecież dziwki robią to ciągle, więc i ona jakoś przetrwa, byleby potem nastał spokój. Zamknęła oczy, a dłonie zacisnęła w pięści. „To tylko ciało!” – przemknęło jej przez myśl. Nie mógł dostać jej myśli i serca. Dla niego mogła być tylko pustym naczyniem. Próbował przytulać ją i całować. Szybko wyszła do łazienki. Musiała jak najprędzej zmyć z siebie piekący brud, ale nie dało się. Był niewidzialny, był brudem na jej myślach i uczuciach! Czuła się pusta i jałowa. Śmieć, nic niewart paproch. Myślała, że to będzie łatwiejsze, że potrafi zapomnieć się i przeczekać. Brzydziła się sobą i całym swoim zasranym życiem. Roman nie marnował czasu. Usilnie szukał nowego źródła łatwych pieniędzy. Ula nie chciała nic wiedzieć, o nic nie pytała, lecz on jakby na złość informował ją o swoich krętactwach. Znowu próbował produkować fałszywe dokumenty i oszukiwać. – Nie chcę tego wiedzieć – powtarzała nieustannie. Dobrze wiedziała, że znowu trafi za kratki i będzie chciał ją pociągnąć za sobą. – Ależ, Ula, przecież jesteśmy razem, łączą nas wspólne sprawy –

upierał się przy swoim. – Już mówiłam, że nie interesuje mnie, czym się zajmujesz. Umówiliśmy się, że każde ma swoje życie, daj mi spokój. – Mam pomysł – oznajmił niespodziewanie. Siedział przy biurku nad stosem jakichś papierów. Spojrzał na nią znad okularów i uśmiechnął się z przekąsem, co nie wróżyło niczego dobrego. – Zaczynają przesłuchiwać świadków i można zarobić trochę grosza... Zastanawiała się, co takiego wymyślił, co zrodziło się w jego szalonym umyśle. – Pogadam z tymi, którzy będą przesłuchiwani, wyciągnę od nich parę informacji i nagram na dyktafon. A potem... – Cmoknął z zadowoleniem i pstryknął palcami. Był z siebie bardzo zadowolony. Pokręciła tylko głową. Nie było sensu z nim rozmawiać i przekonywać. – Czy ty mnie w ogóle słuchasz? – Nie rozumiał, dlaczego nie wpadła w euforię i nie cieszy się razem z nim. – Słucham, ale jestem bardzo zmęczona – starała się mówić jak najbardziej naturalnie. – No i jak zwykle masz wszystko gdzieś! – podsumował. Nie mógł znieść myśli, że przejrzała na oczy, że już nie jest małą, nieporadną dziewczynką, którą miał na wyłączność. Roman

wrócił

z

Warszawy

nienaturalnie

podniecony

i

rozgorączkowany. – No i udało się! – Wymachiwał przed Ulą małym dyktafonem. – Chcesz posłuchać? – Nie bardzo. Muszę napisać wypracowanie. – Wyjęła z plecaka książkę do polskiego i zaczęła ją wertować.

Dziwiła się, że ludzie tak łatwo mu wierzą, bezgranicznie ufają. Mógł nimi manipulować i ustawiać, jak tylko chciał, a oni wciąż nie wiedzieli, kim jest i jakie ma prawdziwe oblicze. Też kiedyś taka była. Ale przecież ona KOCHAŁA! Nadchodziły kolejne święta Bożego Narodzenia. Dla Uli czas smutku i zwątpienia. Nie potrafiła cieszyć się z pięknych dni, jak kiedyś. Drżała na samą myśl, że przez całe dwa tygodnie będzie skazana na Romana. Kupił choinkę i zabrał się do jej strojenia. Podśpiewywał radośnie, co doprowadzało dziewczynę do szału. Mimo wszystko i teraz postanowiła zebrać siły. Przygotowała karpia, czerwony barszcz, kupiła trochę ciasta, uszka z kapustą i grzybami. Były też owoce, a nawet opłatek, który przywiozła od rodziców. Wciąż czekała na cud. Kiedy złamał nogę, już nie miała najmniejszych wątpliwości, że i sylwestra przesiedzi z nim w czterech ścianach. Niezgrabnym, koślawym krokiem Roman przemieszczał się po mieszkaniu i wciąż był niezadowolony. Oczekiwał od Uli pomocy, ale nie potrafiła być na każde jego zawołanie. Wystarczyło, że pomagała mu zakładać buty. Ani myślał siedzieć w domu. Ciągle gdzieś wychodził, znikał na całe godziny, a gips niespecjalnie mu przeszkadzał. I tylko jeszcze bardziej złorzeczył, przeklinając cały świat. Zasiedli przy odświętnie przystrojonym stole. Wcześniej kilka godzin spędziła u rodziców. Nie mogła jednak nawet przez chwilę zapomnieć, że czeka na nią Roman, że i z nim musi zjeść uroczystą, wigilijną kolację. Był jak rak, który trawił duszę i myśli. Był chorobą jej życia. Pierwsza wyciągnęła do niego rękę z opłatkiem, chciała zgody,

zrozumienia i pokoju. Nagle czas jakby się zatrzymał. Stali naprzeciw siebie, dziwnie odrętwiali. Ula pomyślała przez chwilę, żeby odłożyć biały opłatek, ale jakiś wewnętrzny głos namawiał, by próbowała. Wydało jej się to wyjątkowo obłudne, zakłamane i nieprawdziwe. Jak miała życzyć Romanowi zdrowia, szczęścia i wszystkiego, co najlepsze, skoro nie mogła znieść jego obecności? Ten, który nienawidził Boga, teraz wyciągał świętokradzką rękę po opłatek, by się nim przełamać. Musiała spojrzeć na niego inaczej, dostrzec chorego człowieka i próbować wybaczyć. Z trudem cedziła słowa przez zaciśnięte gardło. Bała się, że właśnie robi coś okropnego, że daje mu nadzieję. Ula miała kilka zaproszeń na sylwestrową zabawę, ale jakaś niejasna siła i niezrozumiałe poczucie obowiązku nakazywało jej zostać z Romanem, tym bardziej że wciąż miał na nodze gips. Nie, nie mogła go samego zostawić w taką noc. Musiała tylko na chwilę zapomnieć. Zrobiła stos kanapek i oboje zasiedli przed telewizorem. Wcześniej kupiła butelkę wódki. Piła sama, bo Roman uparcie odmawiał skosztowania mocnego trunku, a może po prostu czekał, aż się upije. Sama tego chciała, dlatego konsekwentnie co kilka minut wlewała alkohol do pustego kieliszka. Z trudem powstrzymywała wymioty, ale z każdą chwilą było coraz lepiej. W głowie szalały myśli, których nie mogła powstrzymać i nic już nie było ważne. Głos dobiegający od ekranu jakby przycichł, rozmył się w powietrzu. Rozbieganym wzrokiem omiotła pokój i zatrzymała spojrzenie na leżącym na łóżku Romanie. Uśmiechnęła się. Już nawet mogła na niego

patrzeć bez nienawiści. Całkowita obojętność zalała jej umysł. Mogła teraz siedzieć bez ruchu i patrzeć przed siebie. Próbowała przejść do kuchni, ale nogi odmówiły posłuszeństwa. Ostatkiem sił opadła na kanapę, wszystko wokół wirowało w zawrotnym tempie. Jeszcze chciała usiąść, bezwładne ciało jednak ani drgnęło. Upiła się. Wiedziała, że Roman coś do niej mówił, wszak zupełnie nie mogła zrozumieć jego gadaniny. Poruszał ustami jak spragniona wody ryba, marszczył brwi i wciąż kręcił głową z dezaprobatą, Ula jednak miała to gdzieś. Czuła, że usilnie próbuje przetransportować ją na łóżko, wilgotnym ręcznikiem wyciera jej twarz, zdejmuje ubranie. To nie było ważne, nic nie miało znaczenia i chciała, aby tak już zostało na zawsze. Obudziła się nad ranem z ciężkim bólem głowy. Dźwignęła ociężałe ciało i poczłapała do kuchni. Już było po wszystkim, zaczął się nowy rok, kolejny rok zasranego życia. Zaśmiała się gorzko. Nadchodząca studniówka była jedyną radością Uli. Ciemnozielona, aksamitna suknia wisiała już w szafie. Przymierzała ją prawie każdego wieczoru i obracała się wkoło, kiedy była sama. Już nie pamiętała, kiedy była na jakiejś imprezie, kiedy mogła się bawić, słuchać muzyki i tańczyć. Nareszcie czekała ją cała noc zabawy. Z zapałem wypisywała zaproszenia dla gości, chodziła na próby poloneza, dekorowała wynajętą salę i razem z komitetem stworzonym na tę okazję ustalała menu przyjęcia. Te dodatkowe obowiązki pozwalały jej na późniejsze powroty do domu, na dłuższy spokój. – O której to się wraca? – Roman pukał palcem w zegarek. – O co ci znowu chodzi?

– Gdzie byłaś? – W szkole. – Do tej godziny?! – Mieliśmy próbę tańca. – Słuchaj, tak dalej być nie może! Łazisz gdzieś po barach z tymi swoimi kolesiami. Masz natychmiast przestać! – warczał jak wściekły pies. – Przestań. – Jęknęła przeciągle. – Już omawialiśmy ten temat i nie chce mi się znowu wszystkiego powtarzać. Jednym haustem wypiła prawie całą szklankę soku i przeszła do pokoju z talerzem wczorajszych naleśników. Ostatnio Ula czuła się jakoś dziwnie. Inaczej. Nie potrafiła określić tego stanu, ale coś się z nią działo. Zdarzało się, że nie pamiętała, co robiła poprzedniego dnia, pojawiły się luki w pamięci, ale składała to na karb stresu i nerwowego życia. Czasami pod oczami pojawiały się ciemne sińce, a na rękach czerwone ślady niewiadomego pochodzenia. Coraz częściej była zmęczona i dziwnie rozkojarzona, jednak nie chciała się tym za bardzo przejmować. Czekała spokojnie, aż objawy same przejdą, ale tak się nie działo. Czuła się coraz gorzej. Prosto od fryzjera Ula pojechała do domu, żeby rozpocząć z Dorotą przygotowania do balu. Była pewna, że swoim nowym wizerunkiem zrobi na wszystkich wrażenie. Miękki materiał opinał jej zgrabną sylwetkę, a włosy, upięte w finezyjny kok, dopełniały reszty. Podekscytowane i coraz bardziej zniecierpliwione, czekały na chłopaków, którzy mieli pojawić się lada chwila. Nerwowo zerkała w lustro, czy aby wszystko w porządku.

Na miękkich nogach, drżąca, Ula ustawiła się w galowym szyku z Marcinem u boku. Zabrzmiały dźwięki poloneza i wszyscy ruszyli przed siebie, zgodnie dygając do rytmu. Całą noc bawiła się

doskonałe. Chłopcy nie szczędzili

jej

komplementów. Każdy chciał zatańczyć ze swoją jedyną klasową koleżanką, więc nie miała nawet chwili wytchnienia. Wirowała na parkiecie, śmiała się i tak bardzo cieszyła z krótkiej wolności. Dziewczyny zazdrośnie zerkały w jej stronę, a nauczyciele zapraszali do wspólnej zabawy. Nawet nie chciała myśleć, że za kilka godzin wszystko się skończy, że gdzieś tam czeka na nią Roman i brudne, obrzydliwe życie. Dopiero wieczorem następnego dnia wróciła do mieszkania, gdzie naburmuszony Roman już czatował na nią z mnóstwem nowych pytań. – Czy coś się stało? – Marcin od razu dostrzegł zmianę na twarzy Uli. Siedzieli we dwoje przy małym, kawiarnianym stoliku. – Nie – odparła zdławionym głosem, ale nie dał się zmylić. Już wiedział. – Roman przyszedł? – zapytał z pozoru całkiem spokojnie. Skinęła tylko głową. Starała się nie patrzeć w stronę swojego prześladowcy, który z całą pewnością nieprzypadkowo znalazł się w tej miłej, przytulnej knajpce. Kątem oka Ula dostrzegła, że minął ich stolik i przeszedł do barku. Zamówił piwo w butelce i wyszedł, jakby wcale ich nie zauważył. Nie miała wątpliwości, że jednak ich widział. Widział, jak trzymali się za ręce, jak uśmiechali się do siebie. – Nieważne. – Udawała, że nic się nie stało, ale nie potrafiła odgonić

myśli o tym, co przed chwilą się wydarzyło. Poczekali kilka minut. Chciała szybko wracać i wreszcie się przekonać, co dalej. Miała nadzieję, że teraz, kiedy już Roman widział ją z innym, da jej spokój. Wygoni ją i Ula odzyska upragnioną wolność! Nie miała pojęcia, że kiedy czule żegnała się z Marcinem, Roman stał za rozłożystym krzakiem. Był tuż za nimi i bacznie wszystkiemu się przyglądał. Ucieszyła się, nie zastawszy Romana w mieszkaniu. Miała czas, by się spakować. Nie wątpiła, że to koniec i noc spędzi już w rodzinnym domu. Usłyszała zgrzyt klucza w zamku, a po chwili ujrzała Romana. Na chwilę zamarła. Nie wiedziała, czego ma się po nim spodziewać. – Co robisz? – zapytał, jakby nic się nie stało. – Wyprowadzam się, nie widzisz? – zadrwiła Ula. – Możesz na chwilę przestać pakować te walizy? – Chwycił ją za rękę i posadził obok siebie. – Nie musisz się wyprowadzać. Ja wiem, zakochałaś się, rozumiem, ale przecież umawialiśmy się, że mieszkamy razem, nie? – przypomniał. – Zmieniłam zdanie. – Była coraz bardziej zdezorientowana. Spodziewała się awantury, wyzwisk, a tymczasem spokojnie siedział obok i zgadzał się na jej romans. – Usiądź, porozmawiajmy! – powiedział dobrodusznie. – Przestań, skończmy wreszcie tę farsę! – Nie mogła uwierzyć, że nagle stał się taki wspaniałomyślny i wyrozumiały. – Nie rozumiesz, że ja cię już nie kocham i nie chcę z tobą być?! – Proszę, zostań. Możesz spotykać się, z kim chcesz... – Uważasz, że trzymanie mnie przy sobie na siłę jest dobrym

rozwiązaniem? Jeśli nie wyprowadzę się dzisiaj, zrobię to jutro albo za kilka dni. Będziesz mnie pilnował? Zniszczyłeś to, co do ciebie czułam. – Uśmiechnęła się gorzko. – Chciałem tylko sprawdzić, czy mnie kochasz. – Bawił cię mój płacz, kiedy mnie upokarzałeś? To miał być dowód? – Zmienię się, daj mi czas! – Znowu siedział skulony i skamlący. – Sama zobaczysz – zapewniał gorączkowo. – Zostań tylko do końca roku szkolnego. Możesz to chyba dla mnie zrobić. – Spojrzał na Ulę błagalnie. – Zostań. – Znowu padł przed nią na kolana i załkał. Nienawidziła go za to, nie mogła patrzeć, jak się płaszczy. Ucałował jej dłoń i chciał przytulić, ale cofnęła się pospiesznie, z odrazą. – Tylko do końca roku szkolnego! – oznajmiła chłodno. Ula coraz bardziej niepokoiła się częstymi lukami w pamięci. Na domiar złego pojawiły się nudności i bóle brzucha. Sama nie wiedziała, co o tym myśleć i skąd się brały takie dolegliwości. – Nie wiem, co mi jest – zwierzyła się Marcinowi, kiedy razem szli do szkoły. – Te zaniki pamięci, zawroty głowy... Może to jakieś zalążki schizofrenii? – Starała się znaleźć odpowiedź. – Faktycznie, nie najlepiej ostatnio wyglądasz. Jesteś jakaś taka... nieobecna, zupełnie inna. Idź do lekarza i lepiej się przebadaj, ale ja na twoim miejscu uważałbym na „Wrzoda”! – A co on może mieć z tym wspólnego? – Zdziwiły ją słowa Marcina. – Nie domyślasz się? Na moje oko, może on ci dosypuje czegoś do jedzenia. – Nie sądzę. Mimo wszystko kocha mnie i na pewno niczego takiego by mi nie zrobił.

– Nie bądź taka pewna. Lepiej uważaj! – Wiesz co? Przedwczoraj byłam w Warszawie, ale prawie nic z tego wyjazdu nie pamiętam, jakieś marne strzępki. Wiem, że byłam w jakimś sklepie, potem w hotelu, no i jechałam pociągiem, ale chyba spałam... – Próbowała sobie przypominać. Bała się, że może wystraszyć Marcina takimi opowieściami, że stchórzy i ucieknie, a potrzebowała go. – Nie rozumiem, dlaczego jeszcze z nim siedzisz, przecież to psychopata! – denerwował się chłopak. – Już ci tłumaczyłam, jeszcze tylko kilka miesięcy, potem wreszcie będzie spokój. On chce mieć czas na ułożenie swoich spraw, jakoś wytrzymam – pocieszała samą siebie. – Już to widzę – parsknął z nieukrywaną drwiną. – On jest nienormalny i coś w końcu ci zrobi! Jeszcze wolała się wstrzymać z wizytą u lekarza, tym bardziej że powoli wracała do jako takiej formy. Nie chciała znać prawdy, być może szokującej. Sama myśl, że Roman mógłby ją truć, była potworna. Jednak ufała mu i wierzyła, że nie zrobi jej krzywdy, bo przecież „kochał”. Ale czarny scenariusz był prawdziwy. Roman nieustannie i systematycznie faszerował jedzenie jakimś specyfikiem. Nie mogła wyczuć jego smaku, bo jeszcze dodawał go zbyt mało. Przygotowania trwały. Ula nie miała pojęcia, jak wielkie grozi jej niebezpieczeństwo, jaką przyszłość szykuje jej Roman. Kiedyś w łazience znalazła niezidentyfikowany biały proszek w małej fiolce, ale odstawiła znalezisko na miejsce. Pomyślała, że to pewnie lek Romana albo specyfik na przedłużenie młodości, a teraz już raczej życia.

Pierwsze ziarenko niepewności posiał w Uli Marcin, potem było ich coraz więcej. Próbowała odnaleźć tajemniczą buteleczkę, ale nigdzie jej nie było, chociaż przeszukała całe mieszkanie. Najczęściej dosypywał jej tego czegoś do kolacji. Sam szykował jedzenie, więc nie miał z tym większych problemów. Skrupulatnie odmierzał miarki, mieszał, przyprawiał i czekał, aż zaśnie snem pełnym majaków i zwidów. Kiedy leżała nieprzytomna, rozbierał ją, potem zaś robił bezwstydne zdjęcia. Układał jej bezwładne ciało w nienaturalnych pozach, czesał, malował i napawał się swoją „absolutną władzą”. Czasami gwałcił albo bił, czasami – jak w koszmarnym śnie – widziała jego szalone zabiegi, ale nie mogła się przeciwstawić. Była bezwolna, pozbawiona pełnej świadomości. Bez słowa poddawała się chorym pomysłom. Karmił ją zatrutymi ciasteczkami z bitą śmietaną, a potem znowu traciła przytomność. Kiedy się budziła, miała wrażenie, że coś pamięta, że powinna o czymś wiedzieć, lecz nie potrafiła sobie niczego przypomnieć. Któregoś dnia Ula obudziła się, mając pewność, że to nie był straszny sen. – Coś ty mi zrobił? – zapytała ze ściśniętym gardłem. Zachwiała się, próbując przejść do łazienki. – To ja powinienem zapytać, co się dzieje – odparł Roman z udawanym przejęciem. – Przestań! – krzyknęła słabo. – Dzisiaj pójdę do lekarza i wreszcie poznam prawdę. Wiem, że czegoś mi dosypujesz, nie zapieraj się. Pamiętam, jak karmiłeś mnie ciastkami, robiłeś zdjęcia... – mówiła coraz bardziej przerażona. Bolało ją cale ciało.

– To pewnie twoi kolesie czegoś ci dosypali – warknął. – Nie wierzę ci już, w nic ci nie wierzę! – Z hukiem zamknęła łazienkę i wzięła kąpiel w nadziei, że poczuje się lepiej. Nie mogła jeszcze o tym myśleć, nie chciała uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Na pogotowie szli obok siebie w całkowitym milczeniu. Nie próbował jej zatrzymywać ani odwodzić od pomysłu. Do gabinetu weszła sama, zostawiając Romana w poczekalni. Nie nalegał. – Niestety na takie badania toksykologiczne potrzebna jest zgoda prokuratora – oznajmiła pielęgniarka, gdy Ula wyjaśniła, po co chciałaby zrobić testy. – Ale ja muszę je wykonać, bo wiem, że ktoś mnie podtruwa! – Przykro mi, takie są przepisy – odparła pielęgniarka zmęczonym głosem. Ula nie mogła nic więcej zrobić. Nie mogła iść do prokuratury; czuła, że wtedy stałoby się coś złego. Nie miała najmniejszych wątpliwości, że Roman nie dopuściłby do tego. Poza tym nie była pewna, czy to jeszcze miałoby sens. Do tego czasu pewnie nikt by już nic nie wykrył w jej krwi. Z Marcinem najczęściej spotykała się teraz u niego w domu. Zazwyczaj siedzieli sami, bo jego ojciec wiecznie miał jakieś pilne sprawy do załatwienia, co akurat było im na rękę. Czuła, że ktoś ją kocha (tak, byli sobie coraz bardziej bliscy), że ma się do kogo przytulić i może po prostu cieszyć się bliskością drugiej osoby. Roman czasami pytał, gdzie chodzi, dlaczego przepada na całe dni, ale Ula wzruszała ramionami i przypominała mu ich umowę. Nie wiedziała, że jak tylko zamknęła drzwi, on szybko zarzucał na siebie płaszcz i wychodził za nią. Krył się za krzakami, budynkami albo

mieszał się w tłum. Wiedział wszystko, znał jej każdy krok. Czekał. Nie mogła uwierzyć, że przed domem Marcina naprawdę widzi Romana. Stał jak gdyby nigdy nic i rozglądał się wokoło. Wreszcie ją zobaczył i pomachał na powitanie. – Co ty tu robisz? – zapytała przez ściśnięte gardło. Bała się, że nagle może pojawić się Marcin albo jego ojciec. – Właśnie przechodziłem. – Wyszczerzył sztuczne zęby w głupim uśmieszku. – To czemu stoisz? Idź do domu! – Próbowała odciągnąć go jak najdalej od tego miejsca. – A ty? Idziesz ze mną? – zapytał podejrzliwie. – Później. Teraz nie mogę. – Była coraz bardziej wściekła. Ogarniał ją paniczny strach, ale Roman niczego nie zamierzał jej ułatwiać. – A dokąd teraz idziesz? – dopytywał się ze złośliwą dociekliwością. – Pogadamy, jak wrócę. Idź wreszcie – ponaglała go nerwowo i niespokojnie zerkała w stronę bramy. – Czego się tak pieklisz? Czekasz na kogoś? – Udawał, że nic nie wie i jest równie zaskoczony, jak ona. – Gówno cię to obchodzi! – warknęła przez zaciśnięte zęby. – Wynoś się wreszcie, słyszysz? – O której wrócisz? – Jak będziesz tu sterczał, to nigdy. Odetchnęła z niewypowiedzianą ulgą, kiedy wreszcie sobie poszedł. – Jesteś pewna, że nie powinnaś wracać do domu? – Marcin dopytywał się troskliwie. Wiedział, co się stało. Zobaczył ich z daleka. – Jestem pewna – odparła szybko. – Rozmawiajmy o czymś innym.

W kawiarni panował miły półmrok, z ukrytych głośników płynęła przyjemna, cicha muzyka. – Może przez jakiś czas nie powinniśmy się spotykać? – zaproponował z wahaniem. – Nie chcesz? – Twarz Uli zastygła w niemym zdziwieniu. – Nie o to chodzi. Powinnaś załatwić sprawę z Romanem, inaczej nie da ci spokoju. Martwię się o ciebie i nie chcę, żebyś przeze mnie miała kłopoty. – Nie przejmuj się. Ten dziad nie jest niebezpieczny, a ja chcę się nadal z tobą spotykać. – Jesteś pewna, że nic ci nie zrobi? – Jestem – powiedziała niepewnie. Chciała wierzyć w prawdziwość swoich słów, jednak po ostatnich przejściach niczego już nie była pewna. Pocałował ją delikatnie w usta i przygarnął ramieniem. – Witam! – Uśmiechnięty Roman wyrósł przed nimi jak spod ziemi. Ula, otępiała z wrażenia, siedziała nieruchomo i czekała na dalszy rozwój akcji. – Co ty tu robisz? – z trudem wycedziła grzęznące w gardle słowa. – Nie wolno mi przyjść do restauracji? Przedstawisz mnie swojemu koledze? – Nie czekał jednak na jej odpowiedź. Marcin, oniemiały z zaskoczenia, podał Romanowi rękę i tylko patrzył szeroko rozwartymi oczami. – Może pan nie wie, jestem dziadkiem Uli. – Roman uśmiechnął się ironicznie. – Mogę się przysiąść na chwilkę? – zapytał grzecznie, jakby zupełnie nic się nie stało. – Nie, nie możesz! – prawie krzyknęła. – Przestać wreszcie grać i mnie

śledzić, mam tego dosyć! – wysyczała wściekle. – Ależ, Uleńko... – żachnął się, wciąż uśmiechnięty. – Możesz już iść? – zapytała Ula z udawanym spokojem. – Nie krzycz, niepotrzebnie zwracasz na siebie uwagę – Roman upomniał ją uprzejmie. Marcin próbował coś powiedzieć, lecz najwyraźniej uznał, że lepiej będzie milczeć. – Będę czekał na ciebie w mieszkaniu – zakomunikował Roman i wyszedł tak nagle, jak się pojawił. – Kurczę, on naprawdę jest stuknięty – bąknął Marcin, który nadal był tym wszystkim zszokowany. Już nic nie było w stanie przywrócić wcześniejszego nastroju. Myślami oboje byli gdzie indziej i mieli już dosyć wrażeń na ten wieczór. – Czego ode mnie chcesz? – Ula wpadła do mieszkania i od razu przystąpiła do ataku. – Jesteś z siebie zadowolony?! – Raczej ja powinienem o to spytać. – Twarz miał ściągniętą w nienaturalnym grymasie. – Jesteś nienormalny, potrzebujesz pomocy psychiatry. Lecz się, człowieku, bo naprawdę coś z tobą nie tak! – Z furią wyrzucała z szafy na środek pokoju swoje ubrania. – Co robisz? – Przecież widzisz. Nie będę z tobą dłużej mieszkać, nie muszę tego znosić. – Możemy porozmawiać? – Usiadł na stołku obok biurka. – Nie! – Nie możesz tak odejść – oznajmił spokojnie. – A niby dlaczego?

– Umawialiśmy się inaczej. – Zdjął okulary i przetarł je miękką ściereczką. – Mam w dupie taką umowę. Nie będę mieszkać z wariatem! – Jeśli odejdziesz, znajdę cię. Wiem też, gdzie mieszka twoja rodzina... – Zrobił wymowną przerwę. – A więc się zastanów! – radził „dobrodusznie”. – Straszysz mnie? – zapytała stłumionym głosem. – Tylko ostrzegam. – Nie boję się ciebie. Powiem więcej! Jesteś zgredziałym, starym gnojem, parszywym kutasem! – krzyknęła mu prosto w twarz. Nienawidziła go z całego serca, każdą komórką swojego ciała, każdą myślą. – Przestań się wydzierać, bo sąsiedzi słyszą. – Poszedł za nią do łazienki, ale z hukiem zamknęła mu drzwi przed nosem. Gniew, złość i nienawiść, tłumione tak długo, wreszcie znalazły ujście, Ula mogła krzyczeć do woli i walczyć bez strachu. Usiadła na sedesie. Czuła, że zaczyna wariować, że naprawdę dłużej tego nie zniesie. Skryła twarz w dłoniach i zaczęła płakać. Już wiedziała, że nigdy nie będzie dobrze, że wszystko jest bezsensowne. Poczuła się strasznie zmęczona, opuszczona i bezsilna. Ula nie miała wątpliwości co do tego, że Marcin się boi i woli wycofać się na jakiś czas. Nie próbowała go nakłaniać do spotkań, nie miała ochoty rozmawiać z kimkolwiek. Zapanował dziwny spokój, złowroga cisza przed wielką burzą. Musiało się coś stać, wreszcie coś musiało przerwać piekielną udrękę. Nie wiedziała jeszcze, co to takiego będzie, ale czuła, że to tylko kwestia

czasu, że trzeba tylko poczekać. – Zostaw mnie! – powiedziała ostro, kiedy Roman znowu próbował ją obejmować i przytulać. Chciało jej się rzygać na samą myśl, że mogłaby z nim się kochać. Zdenerwowany usiadł za biurkiem. Z szafki wyciągnął dużą butelkę whisky i powoli się upijał. Coś mruczał pod nosem, ale nie zamierzała tego rozumieć ani słuchać. Głowę nakryła poduszką i próbowała jak najszybciej zasnąć. – Idę się zabić! – zakomunikował nagle. Poderwawszy się z miejsca, chwiejnym krokiem ruszył do drzwi. Udała, że śpi, ale nie dawał za wygraną. – Idę się zabić, słyszysz? – bełkotał. – Możesz przynajmniej zamknąć za mną drzwi? Ula nie miała wątpliwości, że to tylko głupie użalanie się nad sobą w pijackim widzie, ale gdzieś na dnie serca rosła w niej radość, nagła myśl, że może jednak staruch zniknie z jej życia Ociężale wstała z łóżka i przeszła

do

przedpokoju,

gdzie

czekał

Roman,

już

mocno

zniecierpliwiony. Zmęczona, zaspana oparła się o ścianę i czekała, aż mężczyzna wreszcie wyjdzie. Nawet nie zauważyła, kiedy wymierzył jej cios pięścią w twarz. Zamroczona, zdezorientowana, z niedowierzaniem patrzyła na niego, ale nadal milczała. Dłonią wytarła cieknącą z nosa krew. Bez słowa odwróciła się na pięcie i położyła do łóżka. Zupełnie nic nie czuła, jakby wszystkie jej zmysły nagle otępiały, jakby w ogóle ich nie miała, a wszelkie emocje wygasły niespodziewanie. Czuła się na wskroś pusta i jałowa. W mieszkaniu zaległa kompletna cisza. Ula chciała tylko zasnąć.

Najlepiej na zawsze. Nie spodziewała się nikogo o tak wczesnej porze, ktoś jednak uporczywie dobijał się do drzwi. Zarzuciła szlafrok. Roman wyjechał do Warszawy, choć tego nie mogła być pewna. – Przyniosłem przesyłkę – usłyszała za drzwiami męski głos. – Przesyłkę? – zdziwiła się. – Tak, dla Romana Gadowskiego – wyjaśnił nieznajomy. Ostrożnie otworzyła drzwi, gotowa do ich nagłego zamknięcia. – Coś się panu należy? – Wzięła do ręki pakunek. – Nie, już jest uregulowane. Zamierzała od razu sprawdzić, co jest w środku, ale pojawiły się niespodziewane wątpliwości. Po tym, co przeżyła, mogła spodziewać się wszystkiego, włącznie z bombą ukrytą w dużej, szarej kopercie. Delikatnie potrząsnęła paczką, przyłożyła do niej ucho, ale nie miała pojęcia, co to takiego i od kogo. Postanowiła poczekać na powrót Romana. – Skąd to masz? – udawał zdziwienie, gdy podała mu pakunek. – Niczego nie zamawiałem. – Nie otworzysz? – A jak to bomba? Dobrze, że nie zaglądałaś do środka. – Sapnął z ulgą. – To co z tym zrobisz? Położysz w szafce? – Na razie niech leży, jeszcze się zastanowię – stwierdził ostatecznie. Roman znał tajemnicę, wiedział, co jest w kopercie, ale musiał grać. Nie mógł dopuścić, by Ula zobaczyła zawartość tajemniczej przesyłki. Nie mogła dłużej czekać, musiała w końcu zaspokoić ciekawość. Gdy wyszedł, z dna szafy wyciągnęła ukrytą kopertę. Wewnątrz znajdowała się

kaseta video. Pośpiesznie wrzuciła ją do odtwarzacza i zamarła. To było nagranie z jej studniówki, kaseta, której jeszcze sama nie miała. Z wypiekami na twarzy, oglądała tańczące pary, uśmiechnięte, znajome twarze i siebie, siedzącą za stołem między Marcinem i swoją siostrą. Blada, przerażona i całkowicie zaskoczona, siedziała nieruchomo przed telewizorem. Nie miała zamiaru mówić Romanowi o swoim odkryciu. Postanowiła baczniej mu się przyglądać, sprawdzać ukradkiem jego schowki i czekać na maturę. Z powrotem włożyła kasetę do koperty i położyła paczuszkę na miejsce. „Bomba!” – jęknęła smutno i pokręciła głową z niedowierzaniem. Gdy po powrocie ze szkoły zerknęła do szafy, pakunku już nie było. Chwila szaleństwa i zupełnej wariacji. Zaraz po lekcjach wsiedli do pierwszego lepszego autobusu. Sami nie wiedzieli, dokąd jadą, lecz to nie miało znaczenia. Liczyła się tylko wolność. Po kilku godzinach wędrówki w nieznane, zziębnięci i zmęczeni siedzieli na przystanku, przytuleni do siebie. Ulice o tak późnej porze były opustoszałe. Musieli czekać na jakiś nocny autobus, ale ten miał nadjechać dopiero za kilkadziesiąt minut. Przemoknięci, drżeli z zimna pod dziurawym daszkiem wiaty, ale to nie było ważne. Marcin starał się ogrzać Ulę, tarł jej zsiniałe dłonie, chuchał i jeszcze mocniej przyciskał do siebie. Pomimo paskudnej pogody czuła się wspaniale. Z dala od Romana wszystko było o wiele lepsze. Nie żałowała swojego szaleństwa, czuła się wolna, a przy boku Marcina – bezpieczna. Po powrocie od razu wzięła gorącą kąpiel z ogromną ilością pachnącej piany, a potem bezszelestnie wśliznęła się pod kołdrę. – Znowu łajdaczyłaś się z tym alfonsem? – Roman zaskrzeczał

złowrogo. – To moja sprawa! – Była gotowa odeprzeć atak. Wreszcie musiał zrozumieć, że już nie ma nad nią kontroli, że już nie ma żadnego wpływu na to, co dziewczyna robi. – Jesteś zazdrosny? – Uśmiechnęła się z przekąsem. – Mówiłam ci, że mnie nie obchodzisz, więc oszczędź sobie pytań i komentarzy. – Obrzuciła mężczyznę pogardliwym spojrzeniem. Nie miała pojęcia, jak kiedyś mogła go kochać i pożądać. Teraz był w jej oczach tylko marnym, roztrzęsionym starcem. – Lepiej niech się pilnuje ten twój kochaś! – syknął jadowicie. Siedziała w kuchni u rodziców i głośno płakała. Nie mogła wrócić do rodzinnego domu. Nikt nie znał prawdy, nikt Uli nie wierzył. – On jest chory. Nie mogę z nim być, nie mogę nawet na niego patrzeć – mówiła przez boleśnie ściśnięte gardło. – Jakiego sobie wybrałaś, z takim siedź! – stwierdziła matka. Była przekonana, że córka histeryzuje, bo po prostu znudziło jej się życie z Romanem. – Nic nie wiecie... on mnie zabije! – łkała żałośnie. – Mamy dosyć twoich szaleństw! – gniewnie oznajmił ojciec i wyszedł do pokoju. – Musicie mi uwierzyć. On jest nienormalny, zabije mnie – lamentowała, coraz bardziej zdesperowana. Oddałaby wszystko, by cofnąć czas, by znowu mieszkać z rodzicami. – Już nie chcemy wstydzić się za ciebie – odezwała się matka. – Zmienię się, ale pozwólcie mi zostać – z trudem wypowiadała kolejne słowa. Jakaś niewidzialna ręka ściskała ją coraz mocniej za gardło. – Sama wybrałaś sobie takie życie!

Nie potrafiła powstrzymać potoku łez, strasznego przerażenia, które wysysało z niej ostatnie ślady nadziei. Szumiało jej w głowie, a nogi odmawiały posłuszeństwa. Oszołomiona, szła na pobliski przystanek. Pozbawiona nadziei i ratunku, została całkiem sama. Wszystkie następne dni były takie same. Beznadziejne, puste i paskudne. Całymi godzinami Ula mogła patrzeć w maleńką kropkę na ścianie. Już nie myślała, co będzie, straciła swoje życie. Nic nie miało znaczenia i nic się nie liczyło. Ula trwała w letargicznym otępieniu i tylko siłą woli zmuszała się, by coś zjeść, umyć się czy zmienić ubranie. Uparcie milczała, bo nie chciała już nikomu się zwierzać, ale w sercu coś nieustannie piekło i rwało. Nie umiała wydostać się z koszmarnej pułapki. Nie było żadnego rozwiązania, żadnego cudu. Jeszcze nigdy nie czuła się tak bardzo niechciana, niepotrzebna i bezużyteczna. Ula chciała coś powiedzieć, powstrzymać Romana, zamiast tego opadła bezwładnie na pościelone łóżko. Nie wiedziała, co się z nią dzieje. Nie rozumiała, dlaczego wszystko wiruje, a ona nie może nic zrobić. Słyszała jego głos, jakby z oddali. Dobiegał z głębokiej, niewidzialnej studni. Bezwiednie przekręciła się na drugi bok. Nie wiedziała, dlaczego to robi, czemu Roman każe jej usiąść, a potem zapalić papierosa. Wykonywała polecenia niczym jakaś cholerna maszynka, nie umiała się przeciwstawić. Straciła nad sobą kontrolę. Liczyły się tylko słowa Romana, jego rozkazy. Gdyby teraz chciał, żeby skończyła ze sobą, z pewnością posłuchałaby. Chciała się ocknąć z tego szaleństwa, ale nie potrafiła. Jakaś wielka siła obezwładniła ją całkowicie. Szeroko otworzyła oczy, chciała coś powiedzieć, głos jednak uwiązł w

gardle. Dziwne, przezroczyste postacie stały tuż obok, patrzyły na nią. – Wynoście się stąd, natychmiast! – próbowała krzyczeć, lecz wydała z siebie tylko nieludzkie charczenie. Chaotycznie wymachiwała rękami. – Ula, tu nikogo nie ma! – dobiegł z oddali głos Romana. Całą siłą woli zmuszała się do patrzenia w tamtą stronę. Postacie powoli zaczęły się rozmywać, stawały się coraz bledsze, aż wreszcie zniknęły. Ula zapadła się w mroczną czeluść. Kolejne urodziny i bolesne przypomnienie mijającego czasu. Nikomu nic nie powiedziała. Wołała, żeby ten dzień minął jak każdy inny, żeby nikt nie pamiętał. Nie miała się z czego cieszyć. Życzenia? Nigdy nie miały się spełnić, więc po co puste słowa? Żałowała, że jeszcze żyje. – Dzisiaj jest koncert Urszuli – zakomunikował Marcin, kiedy przepychali się do klasy na kolejną lekcję. – Idziemy, nie? – dopytywał się głośno. – Pewnie, że tak! – przytakiwali zainteresowani. – Ja chyba nie mogę – mruknęła Ula, gdy siedzieli już w ławce. – Nie wygłupiaj się! Idziemy całą paczką, nie wyłamuj się. – Marcin zmarszczył brwi z niezadowoleniem. – Sama nie wiem... – Ale ja wiem. Idziemy i koniec! – zadecydował. Torował przejście, pilnował, aby nie zgubiła się w tłumie, i chronił przed

napierającymi

fanami.

Uwielbiała

jego

troskliwość.

Było

niemiłosiernie ciasno, duszno i głośno, ale wszyscy radośnie podskakiwali w rytm muzyki, liczyła się tylko dobra zabawa. Ula usiadła na ramionach Marcina. Była ponad wszystkimi, mogła

widzieć scenę i cały falujący tłum. Dawno nie bawiła się tak wspaniale. Mogła zapomnieć, poczuć się jedną z nich. – Ładnie, bardzo ładnie... Wiesz, która godzina? – Roman ze szklaneczką whisky siedział rozparty na kanapie. Naprzeciw niego, na małym stoliku stała znacznie już napoczęta butelka. Najwyraźniej czekał na Ulę. – Wiem, która godzina, ale to nie powinno cię interesować – odcięła się szybko, aby zakończyć rozmowę, na którą nie miała najmniejszej ochoty. – O nie, złociutka! Gdzie byłaś? – Zagrodził jej drzwi do łazienki. – Odczep się! – Wytłumacz się. – Skrzyżował ręce na piersi. Był pijany. – Czekałem na ciebie... Myślałem, że uczcimy twoje urodziny. Zarezerwowałem stolik w restauracji... – Zupełnie niepotrzebnie! – Usiadła na łóżku i czekała, żeby wreszcie zamilkł. – Chciałem zrobić ci niespodziankę, uczcić jakoś ten dzień!... – pieklił się coraz bardziej. – Po co chciałeś urządzać ten cyrk? I tak bym nie poszła do żadnej restauracji – rzuciła obojętnie. Usiadł na kanapie i nalał sobie kolejną porcję. – Powiedz mi, gdzie byłaś – domagał się coraz natarczywiej. – Jeśli chcesz wiedzieć, to na koncercie. – Miała nadzieję, że teraz da jej spokój. – Z kim byłaś? Gdzie? – Przestań wreszcie! – warknęła zdenerwowana. – Weź sobie coś na uspokojenie, bo znowu cały się trzęsiesz.

– Jesteś zwykłą kurwą! – Nagle wpadł w furię. R2ucił szklanką o ścianę. Poczerwieniał na twarzy, aż żyły na szyi wyszły mu na wierzch. Ula wstała, gotowa do obrony. Popchnął ją z całej siły. Straciła równowagę i upadła na łóżko. Chciała się podnieść, ale usiadł na niej okrakiem. Kolanami przygniótł ręce. Nie mogła walczyć, nie mogła nic zrobić. Zaczął szarpać ją za włosy, mocniej, z coraz większą pasją. Rozwścieczony okładał dziewczynę pięściami po twarzy, a potem coraz mocniej opierał się na jej szyi. Nie, nie chciała umierać w taki sposób. Pragnęła śmierci, ale nie takiej, nie tak bolesnej, nie tak strasznej. – Ty szmato, ty dziwko! Wreszcie skończę z tobą! – cedził słowa przez zaciśnięte zęby. W oczach miał obłęd, nienawiść i szaleństwo. Bała się krzyczeć, żeby nie pogarszać i tak tragicznej sytuacji. Strach rozszerzył jej źrenice. Nie mogła oderwać wzroku od szalonej, ściągniętej grymasem nienawiści twarzy mężczyzny. Poczuła krew z rozciętej, spuchniętej wargi. Nie mogła oddychać, wciąż okładał ją po głowie i twarzy, a drugą ręką całą siłą opierał się na posiniaczonej szyi Uli. Czuła, że oto nadchodzi jej koniec, nie ucieknie przed nim. – Podoba ci się? – Śmiał się złowrogo i mocno uderzał ją w twarz. – Nie będziesz ze mną, to nie będziesz z nikim! Przygniecione ręce już nie bolały, już ich nie czuła. Odrętwiałe leżały bezwładnie pod ciężarem jego kolan. Bezsilna, obolała i coraz bardziej zrezygnowana, Ula poczuła napływ obojętności. Nie czuła bólu, już nie istniała. Niemoc zawładnęła jej myślami. Ostatkiem sił jeszcze spróbowała się

ratować. – Masz rację. Zasłużyłam na to, jestem szmatą, jestem nikim – przytakiwała coraz słabszym głosem. – Kocham cię – szeptała prawie niesłyszalne. Powiedziałaby wszystko, byleby już przestał się znęcać. Znieruchomiał, jakby nagle uzmysłowił sobie, co robi. Zastanawiał się nad tym, co usłyszał, ale po chwili znowu poczuła na ciele kolejne bolesne ciosy. – Taaak, teraz to mnie kochasz, pieprzona suko! – Zmrużył oczy i z całej siły uderzył ją w twarz. Krew pociekła z rozciętej brwi. Dziewczyna słabła coraz bardziej. – Przestań!... Będę z tobą... Kocham cię. – Ostatkiem sił próbowała go powstrzymać. – Przecież ty też mnie kochasz. Przestał. Zdyszany, oszołomiony stanął obok łóżka. Nie mogła nawet drgnąć, każdy najmniejszy ruch przywoływał potworny ból. Z trudem otworzyła oczy i lekko uniosła głowę. Musiała wreszcie wstać, umyć się. Kręciło jej się w głowie. – Gdzie leziesz?! – Złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie. Nieludzkie spojrzenie mężczyzny mroziło jej krew w żyłach. – Uspokój się, Romeczku. Zobacz, jak wyglądasz. – Pogładziła go po głowie. – Nigdzie nie idę, chce mi się tylko pić. – Uśmiechała się spuchniętymi ustami. Ratowała swoje życie. Usiadł oniemiały na łóżku, gdzie jeszcze przed chwilą chciał ją zabić. Przykucnęła obok. – Nie kłam, chciałaś uciec! – stwierdził zmęczony. – Nie! Jeśli chcesz, przynieś mi coś do picia – mówiła łagodnym, kojącym głosem, chociaż każdy ruch popękanych ust wzmagał ból.

– Zapomnimy o tym, co się stało. Będziemy zawsze razem... Muszę się umyć... pójdę do łazienki. – Wstała ostrożnie w nadziei, że niczym go nie sprowokuje. Miała niewiele czasu. Szybko złapała kosmetyczkę z dokumentami. Wiedziała, że nie zdąży się przebrać. Zresztą, to nie było ważne. Musiała uciekać, jak najszybciej, póki Roman siedział w wannie. Szum wody ustał. Ula zamarła z przerażenia. Cicho podeszła do drzwi i przekręciła zasuwę. Już była na klatce schodowej, już schodziła ze schodów z poczuciem wielkiej ulgi, kiedy usłyszała za sobą jego głos. Odwróciła się. Stał w przedpokoju i wyciągał do niej dłoń. – Ula, co ty wyprawiasz? Chodź do domu, nie wygłupiaj się. – Powoli zmierzał w jej stronę. Zrobiła nagły zwrot w tył i zaczęła uciekać. Wiedziała, że jest tuż za nią, że dosięga jej ramienia. Czuła na sobie jego oddech. Biegła ile sił w nogach, byle jak najdalej, jak najszybciej. Był zupełnie nagi, ale o tej porze nikt nie mógł go zobaczyć. Dochodziła trzecia nad ranem i nie było absolutnie nikogo, kto mógłby dać jej schronienie, poratować. Wiał przenikliwy wiatr. Lodowaty deszcz ze śniegiem obmywał spuchniętą twarz. Bała się jak nigdy dotąd. Wiedziała, że jeśli Roman ją dogoni, będzie po niej. Zdyszana, wycieńczona, zatrzymała się przy zajezdni autobusowej. Usiadła na przystanku. Szeroko rozwartymi oczami wypatrywała w ciemności, skąd mógł nadejść Roman. Boso, w poszarpanym, zakrwawionym ubraniu, zupełnie nie wiedziała, co dalej robić. Zaczęła rozcierać zziębnięte i skostniałe dłonie, ale na niewiele się to zdało.

Z daleka dostrzegła nadjeżdżającą taksówkę. Wystraszona zaczęła uciekać, przeświadczona, że w środku siedzi Roman. Samochód zwolnił, potem odjechał, aby po chwili zawrócić i zatrzymać się po drugiej stronie ulicy. Już wiedziała, że wewnątrz jest tylko kierowca. – Co się stało? – zapytał. – Może w czymś pomóc? – Nie, nic... nie wiem – odparła przerażona. – Proszę wsiadać, zaraz pani zamarznie. – Dziękuję – szepnęła, kiedy wreszcie mogła się ogrzać we wnętrzu auta. – Chce pani jechać na policję? – Odwrócił się zatroskany. – Nie... nie wiem... zabije mnie, jak to zrobię. Nie wiem, co dalej – powtarzała w kółko. Zatrzymali się pod komendą policji. – Proszę iść – ponaglał taksówkarz, – Nie, nie mogę – odparła cicho. Roman był na zwolnieniu warunkowym. Tak bardzo się bała, że jeśli nawet policja go zatrzyma, to tylko na jakiś czas, a potem wróci, aby się zemścić. – No to co pani zamierza? – niecierpliwił się coraz bardziej. – Może mnie pan zawieźć tam, gdzie byłam? – Nie umiała znaleźć rozwiązania. Nie miała gdzie iść. Wysiadła koło sklepu nocnego. Zastukała w szybę w nadziei, że tu znajdzie schronienie, przynajmniej na jakiś czas. Drzwi otworzył młody mężczyzna. O nic nie pytał, tylko gestem zaprosił do środka. Była mu niezmiernie wdzięczna. Usiedli na starej wersalce na zapleczu. Czuła się paskudnie. Spuściła

oczy i wbiła wzrok w swoje nagie stopy. Nie miała pojęcia, jak mu opowiedzieć to, co przed chwilą przeżyła, jak ubrać w słowa koszmar. Z trudem, zdławionym głosem opisała swoją sytuację. Z niedowierzaniem wpatrywał się w jej smutne, przestraszone oczy. – Może napijesz się czegoś mocniejszego? – zaproponował bezradnie. – Nie, wystarczy herbata. Mogę zadzwonić na policję? – Już była pewna, że powinna to zrobić. Dał jej słuchawkę i wystukał numer. Szybko opowiedziała, co się stało, i podała swój adres. Chciała, aby przyjechali jak najszybciej. Dyżurny policjant nie uwierzył. Przerwał połączenie, więc spróbowała jeszcze raz, ale znowu ktoś uznał, że to głupie żarty. Kiedy zapukała do drzwi, spod których kilka godzin temu desperacko uciekała, serce waliło jej jak młot. Nie miała pojęcia, co się teraz stanie. Zrezygnowana czekała na najgorsze. – Uleńko, co się z tobą działo, gdzie byłaś? – Roman szeroko otworzył drzwi. – Co tak stoisz, wejdź! – zapraszał ją do środka z przejęciem. Nie zamierzała odezwać się do niego nawet słowem. – Dlaczego nic nie mówisz? Powiedz coś wreszcie! – Skakał wokół niej roztrzęsiony, ale nadal milczała. Otworzyła szafę. Musiała wreszcie zmienić ubranie i doprowadzić się do jako takiego stanu. Zamarła z przerażenia. Półki świeciły pustką, podobnie jak szuflady w biurku, szafka w łazience i wieszak w przedpokoju. Nie było najmniejszego śladu, że kiedykolwiek tu mieszkała. Bez trudu domyśliła się, że schował wszystko, na wypadek gdyby

wróciła z policją. Z pewnością nie przyznałby się, że ją zna. Wyszłaby na wariatkę, która wszystko sobie wymyśliła. Zmęczona, położyła się na kanapie. Zwinięta w kłębek, próbowała jak najszybciej zasnąć. Kiedy po kilku godzinach snu Ula z trudem otworzyła ciężkie powieki, wszystko było już na swoim miejscu. – Może wybierzemy się jutro na zakupy? Sprawisz sobie, co będziesz chciała – zaproponował Roman. Starał się jakoś zmyć swoje winy; nie wiedział, jaki jest żałosny i nędzny. Znowu chciał kupić jej przebaczenie, słowa, uśmiech i rozgrzeszenie dla siebie. Nie czuł się niczemu winny. – Odezwiesz się wreszcie? – jazgotał zniecierpliwiony, kiedy wychodziła z mieszkania. – No, co ja ci takiego zrobiłem? Spokojnie zamknęła drzwi. Mimo koszmarnych przeżyć Ula wolała iść do szkoły, niż siedzieć z Romanem. Na twarz nałożyła grubą warstwę makijażu, szyję zakryła wysokim golfem. Miała nadzieję, że nikt nie dostrzeże licznych siniaków. Wyglądała inaczej, bo opuchlizny nie dało się jednak ukryć. Ubrała się na czarno, jakby ktoś umarł. Była to żałoba po utraconej nadziei. Do matury zostało zaledwie kilka krótkich tygodni. Ula całymi dniami ślęczała nad książkami. Z trudem udawało jej się skupić i zapomnieć chociaż na chwilę o ostatnich wydarzeniach. Musiała zdać maturę, to była jej droga ucieczki, początek nowych możliwości. Nie mogła zaprzepaścić szansy. Zamierzała wyjechać do innego miasta, by dalej się uczyć i wreszcie zacząć nowe życie z dala od Romana. Zbliżał się koniec ich

umowy. Czekała na ten dzień z utęsknieniem, ale i pełna obaw. Jak zwykle wstała bardzo wcześnie. Roman podśpiewywał w kuchni. Ulę zdziwił jego dobry humor, ale tylko wzruszyła ramionami. – Dzień dobry! – zaszczebiotał radośnie. Nawet na niego nie spojrzała, bez słowa podeszła do lodówki. – Przygotowałem naleśniki – zakomunikował. Nie miała ochoty jeść jego śniadania. Wyjęła dwa jajka i postawiła patelnię na kuchence. – Nadal masz jakieś humory? – Nie tracił dobrego samopoczucia. Usilnie próbowała przypomnieć sobie, co mogło być powodem jego wesołości, ale przecież nic takiego się nie wydarzyło. Nie starała się zrozumieć jego zachowania. Najważniejsze, że miała spokój, każdej nocy mogła spać i nie musiała się do niego odzywać. – Z tego, co wiem, żadnej sprawy nie będzie, jeśli chodzi o fundację. Zbyt wielu utraciłoby swoje wysokie stołki – monologował, zajadając kolejnego naleśnika. – A poza tym w przyszłym tygodniu będę mógł odebrać samochód, tak więc niedługo skończą się nasze kłopoty. Wiesz co? Pomyślałem, że możemy zacząć prowadzić jakiś wspólny interes. Chciałbym kupić restaurację. O mało nie udławiła się jajecznicą. Nie mogła dłużej słuchać tych bredni. Przecież pragnęła tylko jak najszybszego rozstania i własnego, niczym nieograniczonego życia. Wstąpiła na chwilę do rodziców, ale nie mogła tam znaleźć sobie miejsca. Nie zamierzała wspominać o tym, co się zdarzyło, tym bardziej że siniaki już prawie zniknęły. Ogarnęła ją niewypowiedziana nostalgia, kiedy opuszczała rodzinny dom, jakby już miała do niego nie wrócić.

Milcząca, skulona wsiadła do samochodu, bo ojciec akurat miał czas i mógł podrzucić córkę do szkoły. Złe, ciężkie myśli nie opuszczały jej nawet na chwilę. Nadchodził koniec, czuła to. Po Marcina przyjechał ojciec. Często zabierał go ze szkoły swoim autem. Ula skorzystała z zaproszenia i zabrała się razem z nimi. Znowu się spotykali i nie wracali do przeszłości. Liczyła się obecna chwila. Oboje czekali na egzaminy końcowe, po których wszystko miało się zmienić. Wydawało jej się, że w taksówce, która ruszyła spod bloku, siedział Roman. Odwróciła się szybko, ale samochód odjechał już za daleko, aby sprawdzić, kto był pasażerem. Zastanawiała się, gdzie też mógł wybrać się o tej porze i kiedy wróci. Ucieszyła się, że przynajmniej przez jakiś czas posiedzi sama w mieszkaniu. Marcin tylko spojrzał na nią znacząco. Uśmiechnęła się i podziękowała za podwiezienie. Ula była tak strasznie głodna, że nie zdejmując ubrania, szybko przeszła do kuchni. Na stole stał jeszcze gorący czerwony barszcz z uszkami, a obok smakowite, przyrumienione krokiety z mięsem. Rzuciła kurtkę na krzesło i łapczywie zaczęła pochłaniać pyszne jedzenie. Zdziwiła się, że Roman przygotował dla niej tak wspaniałą ucztę. Przyszło jej na myśl, że może naprawdę chce wreszcie dojść do porozumienia i po prostu się stara. Zamierzała mu podziękować za miłą niespodziankę. Ale już nie było jej to dane. Jej usta, język, gardło zaatakowała potworna gorycz. Szybko wypiła

całą szklankę soku pomarańczowego, ale nie pomógł. Chwyciła krokieta, jednak okropny, gorzki smak nie ustępował, wręcz się nasilił. Ula była już pewna, że kolacja nie była przyjaznym gestem Romana. Poczuła zawroty głowy, które wzmagały się z każdą chwilą. Z trudem, na chwiejnych nogach poszła do łazienki. Było coraz gorzej. Dreszcze i mdłości na przemian targały jej słabym ciałem. Musiała jak najszybciej się położyć. Paląca gorycz wżerała się w każdą szczelinę języka, wszystko wirowało. Bezwładnie opadła na łóżko. Liczyła na to, że za chwilę wszystko minie, musi tylko odpocząć i przeczekać. Wokół niej zapanowała wszechobecna ciemność, absolutna nicość. Nagły spokój spłynął na Ulę miękkim aksamitem. Jej bezsilne ciało leżało nieruchomo. Była niczym rzucona niedbale szmaciana lalka, a jej świadomość zagubiła się gdzieś w czeluściach niebytu. Lewa ręka nienaturalnie zwisała nad podłogą. Nie widziała Romana, który zdzierał z niej ubranie, mył nagie, bezwolne ciało, rozczesywał splątane włosy, a potem sznurkiem wiązał jej ręce i nogi. Nie czuła, jak do jej twarzy przykłada parującą szmatę, nasączoną kwasem siarkowym. Żrąca ciecz niszczyła wszystko. Z sykiem topiła jasną, gładką skórę dziewczyny. Dla pewności mężczyzna zrobił jej narkotyczny zastrzyk. Nie było odwrotu ani ratunku. Nie było bólu. Skakał po niej w szalonym tańcu zwycięstwa. Napawał się zemstą i nienawiścią. „Z nikim już nigdy nie będziesz!” – powtarzał z uśmiechem na ustach. Serce jeszcze powoli wystukiwało swój rytm. Spragnione życia, walczyło o przetrwanie.

Kiedy się na chwilę ocknęła, za oknem gościł już nowy dzień. Pokój wirował w zawrotnym tempie. Nie wiedziała, co się dzieje, nie była w stanie się ruszyć ani myśleć. Nadludzkim wysiłkiem przesunęła się na brzeg łóżka. Spadła na podłogę, lecz nadal nie mogła wstać. Leżała na brzuchu, pełna zdziwienia i strachu. Chciała się wreszcie obudzić, ale potworna prawda nie mijała. Ostatkiem sił podniosła głowę. Naprzeciw niej stał Roman z walizką w dłoni. Uśmiechał się upiornie i patrzył na jej okrutne męki. Nie rozumiała, czemu tak stoi, dlaczego nic nie mówi, nie pomaga jej się podnieść. Nie wiedziała, że zostawił ją na kilka godzin. Pojechał do Warszawy, by mieć alibi, a teraz z rosnącą satysfakcją przyglądał się swojemu zbrodniczemu dziełu. Z oddali, jakby z głębokiej studni, dobiegały do niej obce głosy. Próbowała otworzyć oczy, bezskutecznie. Mimo usilnych prób powieki ani drgnęły, usta też zastygły w bezruchu. Nie potrafiła nic zrobić, nic powiedzieć, ale nie martwiła się. Jakby cały strach ostatnich lat gdzieś uleciał. Wypełniał ją cudowny spokój, głęboka pustka i lekkość. Czuła się wyjątkowo dobrze, tylko głosy nie dawały spokoju, co denerwowało ją coraz bardziej. Starała się powstrzymać niespokojne myśli, przelatujące przez głowę z szaloną szybkością. Starała się zastanowić nad tym, co się stało. Daremnie. Pragnęła tylko leżeć nieruchomo, pragnęła ciszy, lecz natrętne, rytmiczne pikanie wwiercało się w jej głowę ze wszystkich stron. Nie musiała pytać, by wiedzieć, że coś się stało, coś bardzo złego. Ale zarazem coś, co wyzwoliło ją z sideł Romana.

Na zmianę zasypiała, zaraz sen mijał i znowu słyszała czyjeś głosy. Była wolna, lekka, jakby wypełniona powietrzem, beztroska. Chwilami wydawało jej się, że coś widzi – jak gdyby miała jeszcze jedno oko – że niepostrzeżenie unosi się nad sobą. Sama nie wiedziała, skąd się wzięło w niej przekonanie, że jest w szpitalu. Męski głos wprowadzał jeszcze większy zamęt w jej myśli. Chciała odpowiedzieć, ale po prostu nie potrafiła. Jakby w ogóle nie miała ust. – Słyszy mnie pani? Proszę ruszyć palcem na znak, że mnie pani słyszy. Skinęła z wysiłkiem głową. – Proszę ruszyć ręką – nalegał ten sam miękki, choć stanowczy głos. Nie miała ochoty na taką gimnastykę, wolała się jednak nie sprzeciwiać. Próbowała się uśmiechnąć do tego kogoś, ale jej twarz była jak woskowa maska. – Coś panią boli? – Nie – wydobyło się z niej niewyraźne charczenie. Nie wiedziała dokładnie, co się stało, dlaczego leży całkiem nieruchomo i czemu nie czuje twarzy. Dotknęła jej ostrożnie opuszkami palców, poczuła tylko twardą skorupę. Była pewna, że na całej głowie ma gładki gips. Zdziwiła się, dlaczego założono jej coś takiego. Nie wiedziała, czy jest ktoś w pobliżu, bo nadal otulała ją przyjazna, kojąca ciemność. Jeszcze nie wiedziała, że ciemność może już na zawsze zostać ciemnością. Wszystko było inne, niezrozumiałe i dziwne. Jakby nagle znalazła się w zupełnie obcym świecie, w krainie pozbawionej wszelkich trosk i niepokoju.

Ktoś ujął jej dłoń. Poczuła przyjemne ciepło, znowu odpłynęła. – Ula, Uleńko, to ja, słyszysz mnie? – nawoływał ją tak dobrze znany głos. Roman stał tuż obok. Zdrętwiała z przerażenia. Przecież miało go już nie być, miała się uwolnić od niego, bez względu na cenę, jaką musiała zapłacić. – Wiesz, co się stało? – dopytywał nerwowo. – Był napad! – wyjaśniał z przejęciem. – Ukradli pieniądze, numizmaty, przeszukali całe mieszkanie. Czekała, aż wreszcie sobie pójdzie i zostawi ją w spokoju. Nie miała wątpliwości, że przez niego jest teraz w tym miejscu, że to on coś jej zrobił. Widziała go! Teraz próbował bronić swoją skórę, na wypadek gdyby jednak coś pamiętała. Liczył, że uwierzy w jego słowa, że jeszcze nie jest za późno. Nawet nie zapytał, jak się czuje. – Słyszysz mnie? Pamiętasz, kto ci to zrobił? – dociekał niespokojnie. – Ktoś oblał ci twarz kwasem. Jesteś poparzona. Uratowałem ci życie. To ja zadzwoniłem po pogotowie. Nie zrozumiała tego, co mówił. Jego głos nagle zlał się w niezrozumiały bełkot. Nie chciała zastanawiać się nad sensem jego słów. W ogóle nie chciała go słuchać. Poczuła, że ktoś znowu trzyma ją za rękę. Poruszyła palcami, wtedy ten ktoś niespokojnie odchrząknął. – To ja, Marcin – usłyszała jego nienaturalny głos. Zrobiło jej się głupio, bo nawet o nim nie pomyślała. Zastanawiała się, skąd się dowiedział, gdzie ona jest. Ale dziwna niemoc owładnęła jej ciałem. Wypełniało ją ogromne zmęczenie.

Już wiedziała, że to koniec, ich ostatnie spotkanie, ale nie czuła żalu. Pomyślała, że tak będzie lepiej. Zresztą było jej wszystko jedno. – Co on ci zrobił? – jęknął cicho. – Chyba powinieneś już iść... Nie chciała przedłużać spotkania, nie chciała już niczego. Musiała pozwolić mu odejść, bo nie zniosłaby kolejnych kłamstw i odrzucenia. Słabym uściskiem ujęła jego palce na pożegnanie. Zrozumiała, że właśnie po to przyszedł. – Zadzwonię – szepnął, zanim wyszedł. Odszedł nie tylko od jej łóżka, ale i z jej życia, na zawsze. Nawet nie było jej przykro. Wiedziała, że tak będzie lepiej. Nie miała pojęcia, że za drzwiami zwymiotował. – Dlaczego mam gips na głowie? – Usłyszała szelest przerzucanych kartek. Musiała wreszcie poznać prawdę. – To nie gips – odparła pielęgniarka po chwili zastanowienia. Ostrożnie dotknęła skurczonego, twardego nosa. Był całkiem malutki, jak u plastikowej lalki. Nie wiedziała, co myśleć, nie rozumiała, skąd się wzięła skorupa na jej głowie. Nie mogła zobaczyć, że jej twarz pokrywa martwa, ciemnobrązowa, stopiona skóra, która mocnym uściskiem opina czoło, policzki i brodę. Wierzyła, że to tylko na chwilkę, że zaraz pozbędzie się tego czegoś. – Zdejmijcie mi to – nalegała, nieświadoma tragedii. – Proszę się uspokoić. Zaraz przyjdzie lekarz. – Kobieta pogładziła ją po ręce i wstrzyknęła coś do leniwie skapującej kroplówki. – Gdzie moja kosmetyczka? – wybełkotała oszołomiona. Nie chciała brzydko wyglądać, postanowiła się umalować. Nie zastanawiała się, jak to

zrobi. Po prostu chciała wstać, doprowadzić się do porządku i iść do domu. Kobieta manipulowała przy jej ręce. Zaraz potem poczuła narastającą obojętność. Najważniejsze, że mogła tak leżeć w bezruchu, bez żadnych zbędnych myśli, bez cierpienia, nic nie bolało. Spać. Tylko spać. – Ula!... – usłyszała cichy, łamiący się głos matki. – Poznajesz mnie? Słyszysz? Powoli odwróciła martwą twarz w jej stronę. Zbyt ciasna, twarda maska ściągała skórę. Z coraz większą niecierpliwością czekała, aż ktoś wreszcie zdejmie tę maskę i uwolni od niewygodnego ucisku. – Boli cię coś, córeczko? – Nie – westchnęła prawie niesłyszalne. Tak bardzo cieszyła się, że matka jest obok, że trzyma ją za rękę, że już nie jest sama. Słyszała głośny płacz matki, chciała ją pocieszyć, ale nie wiedziała, co powiedzieć, bo nie była świadoma, co się stało. Słowa Romana nie miały żadnej wartości, zapomniała o tym, co mówił. Poczuła, jak gorące łzy kręcą się pod spalonymi, spuchniętymi powiekami, a potem ciurkiem spływają po twardej, pozbawionej życia twarzy. – Uleńko, kochamy cię – powiedziała matka zduszonym głosem. Ula nie widziała, że obok stoi Dorota i płacze. Tak jak i ojciec, który w milczeniu patrzył na swoje zmaltretowane dziecko. Wszyscy byli w głębokim szoku. Ach, gdyby wiedzieli... gdyby ją wcześniej mogli zrozumieć... gdyby im powiedziała... – Pamięta coś pani? Jesteśmy z policji – usłyszała nad sobą głos. Nie

odpowiedziała.

Próbowała

zrozumieć,

przypomnieć

sobie

cokolwiek. – Jak się pani nazywa? – Ula Jaworska – wymamrotała przez zaciśnięte, zakleszczone usta. Nade wszystko pragnęła snu, reszta nie miała znaczenia. Z trudem, pokonując namolną senność, słabym głosem opowiedziała to, co pamiętała. Nie zapomniała o Romanie, o swojej makabrycznej przeszłości. Wielka radość wlewała się w jej myśli. Wreszcie była wolna, wreszcie skończył się koszmar. Zasnęła. Pogrążała się w przepastnych czeluściach i wracała. Nie myślała, co będzie dalej. Byleby bez Romana. Wolność – tak to mogła nazwać. Upragnione chwile spokoju. Wolność ducha i myśli, a ciało nie było ważne. Nie wiedziała, że Roman leży w sali obok. Też na intensywnej terapii. Miał opracowaną całą strategię. Sam wywołał u siebie zawał serca, aby pokazać wszystkim, jak bardzo przeżywa to, co się stało, jak bardzo cierpi. Musiał się jakoś ratować, grać dalej. Epilog

Roman był przesłuchiwany, potem nawet pilnowany w szpitalu przez dwóch policjantów, ale dość krótko. Nie minął tydzień, a był wolny, zdrowy i gotowy do realizacji dalszej części swojego psychopatycznego planu. Teraz musiał wszystko kontrolować. Chciał być jak najbliżej Uli, gdy ona tymczasem wałczyła o każdą następną godzinę życia i ze wszystkich sił próbowała o nim nie myśleć.

Nie miała poczucia czasu, nie wiedziała, która godzina i czy za oknem jest dzień. Nie widziała. Bezwolna, bezsilna poddawała się kolejnym zabiegom. Nie miała pojęcia, jakim sposobem znalazła się nagle w karetce. Zewsząd dobiegał monotonny, przytłumiony dźwięk syreny. Z zawrotną szybkością mknęli gdzieś przed siebie. Obok siedziała pielęgniarka. Ula czuła aksamitny dotyk ręki, która co jakiś czas okrywała ją szczelnie kocem; kobieta pytała, jak się czuje, a w jej głosie dziewczyna wyczuwała nieskrywaną troskę. – Jedziesz do Siemianowic Śląskich – wyjaśniła miękkim, przyjaznym głosem. Domyśliła się, że właśnie to Ula chciała wiedzieć. – Tam ci na pewno pomogą, to specjalistyczny szpital od oparzeń. – Pogładziła ją po ramieniu i znowu poprawiła koc. – Jak się czujesz? Nie umiała powiedzieć. Było dziwnie, inaczej. Nie miała siły, żeby wymówić chociaż jedno słowo. – Postaraj się zasnąć, musisz odpoczywać – radziła pielęgniarka. Tak, racja. Tylko sen był ratunkiem, tylko zapomnienie mogło leczyć. Obudziła się na szpitalnym łóżku. Była zupełnie sama w kilkuosobowej sali. Zupełnie nie przeszkadzały jej wszystkie urządzenia, pikające i syczące, do których była podłączona. Nie potrafiła się przejmować czymkolwiek. Wszystko było bez znaczenia. Wąska smużka światła wkradała się pod martwą, nieruchomą powiekę i czasami dziewczyna widziała, jak gromadzą się nad nią lekarze, rozmawiają o czymś, choć niewiele z tego rozumiała. Wszystko potem też działo się jakby obok.

Badanie wzroku, bolesne zastrzyki w spojówki, sonda w żołądku i wciąż nowe zabiegi. Tak bardzo była wdzięczna za pomoc. Za to, że kogoś obchodziła, że ktoś był obok. Tylu ludzi chciało, by żyła. Walczyli o jej kolejne dni i o jej wzrok. Tutaj już nic więcej nie mogli zrobić. Jedynym ratunkiem był szpital chirurgii plastycznej w Polanicy Zdroju. – Śmigłowiec będzie za jakieś pół godziny. Musimy cię trochę przygotować – usłyszała, kiedy znowu wszyscy zebrali się nad jej łóżkiem. Posłusznie poddała się zabiegom higienicznym, potem z wielkim trudem przesiadła się na wózek. Przez małą szparkę między powiekami widziała śmigłowiec i kilkoro ludzi w czerwonych kombinezonach. I wszystko tylko dla niej. Czekali na nią i chcieli jej pomagać. Poczuła wielkie wzruszenie. Chciała płakać i dziękować wszystkim za ogromną dobroć. Jakimś cudem wstała i wspierana przez czyjeś silne ramię, przeszła do wnętrza głośnej maszyny. Położyła się na wąskim łóżku. Zanim wzbili się w powietrze, uśmiechnięta kobieta założyła jej na uszy olbrzymie słuchawki i szczelnie przykryła dwoma kocami. Ucichło. Łzy same spływały ciurkiem po suchych, martwych policzkach. Pielęgniarka ocierała je białą chusteczką i mocno ściskała jej dłoń. Nic nie mówiła, bo było zbyt głośno. Zresztą słowa nie były potrzebne. Pragnęła przytulić wszystkich do siebie, okazać swoją radość i wdzięczność. Ale teraz mogła jedynie patrzeć w małe okienko, za którym widać było błękitne, niczym niezmącone niebo. Ogromne, wirujące śmigła i nieustanny hałas przypominały, że są nad ziemią, że lecą. Zupełnie tego nie czuła, jakby w ogóle nie ruszyli się z miejsca.

Oczami wyobraźni widziała pod sobą mijane lasy, niebieskie plamy jeziorek i miniaturowe domki. Roman musiał działać, i to jak najszybciej. Bezzwłocznie wynajął nowe mieszkanie, ale ani myślał oddawać rodzinie Uli jej rzeczy. Wciąż wierzył, że ona wróci. I właśnie do niego. Już miał pewność, że nikt inny jej nie zechce. – Było włamanie. Boże, sam nie wiem, jak to się mogło stać – lamentował przy jej rodzicach i płakał sztucznymi łzami. Skrywał twarz w dłoniach, grając dalej. Następny punkt chorego planu, jaki zrodził się w jego umyśle, miał na celu pogrążyć jej rodzinę, odebrać nadzieję. Zdeptać i zniszczyć wszystko, co się da. Chcieli mu wierzyć, bo tak można było łatwiej zrozumieć. Nie dopuszczali myśli, że to on – potwór, sadysta i szaleniec w jednej osobie – pragnął zniszczyć ich córkę. Przysięgał, zalewał się łzami i rozpaczał, więc jak można było mu nie wierzyć? Czy ktoś mógłby tak udawać? A jednak on nie przestawał. Knuł i realizował swój plan do końca. – Pilnuj się! – warczał do Doroty, kiedy pojechali odebrać rzeczy Uli. Nie oddał niczego. A nawet przygotował zasadzkę – wynajęci ludzie mieli zniszczyć ich samochód. Nie udało się, bo w środku siedziała matka. Nie na długo jednak zapanował spokój. Wkradli się w nocy. Po cichu otworzyli garaż, potem auto i odjechali do lasu, gdzie dokończyli dzieła. Spalony wrak nie przedstawiał żadnej wartości, ojciec nawet nie zdążył go ubezpieczyć. Zaczęły się anonimy z pogróżkami, pod domem pojawiały się podejrzane typy w samochodach, głuche telefony... Policji to nie

obchodziło, na nic prośby, przedstawiane dowody i nalegania. Zostali zupełnie sami, zdani na własne siły. Już wiedzieli, kim naprawdę był Roman. A on nie przestawał polować na nowe ofiary. Następną była kasjerka z banku. Uwierzyła mu, jak wszyscy inni, i przegrała. Uciekł z pieniędzmi, które przelała na jego konto. Miało być tylko na kilka dni, potrzebował jedynie wydruku. Zapewniał, że odda, że wezmą ślub, a potem zniknął. Wcześniej jednak wkradł się do szpitala. Musiał zobaczyć swoje dzieło zniszczenia. Stanął nad Ulą, pochylił się i szeptał: – To ja, słyszysz mnie? – Odejdź stąd – przerażona, odezwała się cichutko. – Wynoś się! – Ależ, Ula, to przecież ja! – wycedził zdziwiony. – Wyjdź! – powtarzała uparcie. Kurczowo trzymała się brzegu kołdry. Nic nie widziała, zesztywniała, nie mogła nawet krzyknąć. Był dla niej tylko cieniem, upiorem z makabrycznych snów na jawie. Musiał uciekać, skryć się gdzieś, bo tym razem był poszukiwany listem gończym, ale nie za próbę zniszczenia jej życia, nie za potworną zbrodnię, tylko za skradzione z banku pieniądze. Przeszła już pierwsze operacje. Nie miała nosa, ust, uszu, brody... Nie miała twarzy, tylko wielką ranę pokrytą świeżymi przeszczepami z nóg. Resztki powiek zostały zszyte, więc leżała całkiem nieruchomo z obandażowaną głową, jedynie nasłuchując odgłosów szpitala. Przyjechali rodzice. Matka z trudem powstrzymywała rozpaczliwy szloch, gdy przez wąską szczelinę w opatrunku powolutku karmiła córkę plasterkami banana.

– Nic się nie martw... – mówiła przez łzy. – Lekarze ci pomogą. Zobaczysz, będzie dobrze – pocieszała, chociaż sama w to nie wierzyła. Ojciec siedział na krześle obok łóżka. Milczał. – Rozmawialiśmy z profesorem. On ci pomoże – odezwał się po chwili zdławionym głosem. Nie widziała, jak ukradkiem ociera mokre policzki. Radość wypełniała jej serce. Nie była sama.