Zywe Trupy 1 Narodziny Gubernat - Kirkman Robert,Bonansinga Jay

Żywe trupy. Narodziny Gubernatora Robert Kirkman i Jay Bonansinga Sine Qua Non (2013) Na początku był przełomowy i świetnie oceniany komiks... Potem pojawił się rewelacyjny serial... Aż w końcu przyszedł czas na pierwszą z serii powieści opowiadających historie kultowych postaci z uniwersum Walking Dead. Nie ma większego złoczyńcy niż Gubernator. Despota rządzący Woodbury ma swoje własne, chore poczucie sprawiedliwości: zdarza mu się zmuszać więźniów do walki z zombie ku uciesze miejscowej publiki, albo ucinać kończyny tym, którzy wejdą mu w drogę. Kiedy tylko pojawił się w komiksie, został okrzyknięty "Złoczyńcą roku" przez magazyn "Wizard", a jego historia wzbudziła najwięcej kontrowersji. Teraz, po raz pierwszy, świat w końcu odkryje jak Gubernator stał się człowiekiem, którym jest, jak trafił do miejsca, w którym poznali go fani serii i co sprawiło, że wykurzył Ricka i jego towarzyszy z bezpiecznego więzienia. Żywe Trupy to największy sukces zarówno Roberta Kirkmana jak i wydawnictwa Image Comics. Miesiąc w miesiąc każdy zeszyt i wydania zbiorcze zajmują szczytowe pozycje w statystykach sprzedaży, nieprzerwanie zbierając pozytywne opinie. Opowiadają dramatyczne losy Ricka Grimesa i jego towarzyszy próbujących odnaleźć się w apokaliptycznym świecie opanowanym przez zombie. Siłą tego komiksu nie są efektowne sceny gore i przemocy ale bardzo mięsiste i napięte relacje pomiędzy poszczególnymi bohaterami oraz niecodzienne i trudne sytuacje w jakie pakuje ich autor scenariuszy. Tak wyrazistej, poruszającej i pełnej emocji opowieści ze świecą szukać w tytułach mainstreamowych. Najlepszym tego dowodem są zdobywane rok rocznie liczne nagrody i wyróżnienia a także wybitne grono oddanych fanów w osobach Franka Darabonta, Simona Pegga, Edgara Wrighta, Nicka Frosta czy George'a A. Romero.

THE WALKING DEAD ŻYWE TRUPY NARODZINY GUBERNATORA Robert Kirkman i Jay Bonansinga KRAKÓW 2011 WSTĘP Przygoda Roberta Kirkmana z zombie zaczęła się we wczesnym dzieciństwie, kiedy to miał okazję zapoznać się z kultowymi już filmami George’a A. Romero Night of the Living Dead i Dawn of the Dead oraz ich kontynuacjami i remake’ami. Autor praktycznie w każdym wywiadzie podkreśla, że na The Walking Dead największy wpływ miał właśnie Romero i jego wizja. Inspiracji i pomysłów Kirkmanowi nie brakowało, ale droga do sukcesu była bardzo długa i wyboista. Koniec lat dziewięćdziesiątych i początek nowego tysiąclecia w przemyśle komiksowym nie były łatwe dla początkujących scenarzystów, którzy pragnęli zaistnieć dzięki własnym autorskim pomysłom. Wydawcy woleli nie ryzykować wtopy z powodu nikomu nieznanych nazwisk i lokowali pieniądze w sprawdzonych, markowych tytułach. Kirkman musiał więc zainwestować własne środki, aby założyć wydawnictwo i wypłynąć na powierzchnię oraz pokazać się szerszej publice. Jego debiut był głośny i kontrowersyjny. Parodia komiksów o superbohaterach z papieżem w roli głównej (Battle Pope) przyciągnęła zarówno czytelników, jak i odpowiedniego wydawcę, którym był Image Comics. Kirkman od razu przedstawił pomysły na kilka własnych tytułów, ale w 2001 roku – jak wspomina – komentarz Erica Stephensona na temat The Walking Dead brzmiał następująco: Słuchaj, nikt nie będzie chciał czytać prostej historii o zombie. Nie ma w tym nic niezwykłego, to tylko garstka ludzi żyjąca w świecie opanowanym przez wirusa. Uważamy, że to jest mało interesujące, i chcielibyśmy, abyś dodał do tego coś jeszcze, co mogłoby przyciągnąć czytelników... Kirkman nie miał wyjścia, przełknął krytyczną opinię, napisał kilka innych scenariuszy (SuperPatriot i Tech Jacket) i w końcu znalazł sposób, aby podejść wydawców – okłamał ich. Seria miała się toczyć tak, jak ją zaplanował na początku, z tą jednak różnicą, że w kolejnych numerach powoli ujawniałby fakt, że to właściwie kosmici spowodowali powstanie zombie. W ten sposób mieli osłabić potęgę militarną Ziemian i w konsekwencji przeprowadzić inwazję. Oczywiście, ludzie tak łatwo by się nie poddali, co miało doprowadzić do wielkiej i epickiej bitwy między dwoma rasami. Tym razem pomysł bardzo spodobał się wydawcy i już pod koniec 2003 roku pierwszy numer The Walking Dead z rysunkami Tony’ego Moore’a pojawił się na sklepowych półkach. Kosmici jednak się w nim nie znaleźli. Początki serii nie były lekkie. Premierowy zeszyt sprzedał się w ponad

siedmiotysięcznym nakładzie, co na warunki mniejszych wydawnictw było dość przyzwoitym wynikiem, jednak sprzedaż kolejnych znacznie się wahała. Kirkman, pomimo swoich zapowiedzi, jakoby Żywe trupy miały być telenowelą grozy, która nigdy się nie skończy, obawiał się, że seria zostanie anulowana już po dwunastym numerze. Prasa niespecjalnie zwracała uwagę na nowy tytuł, traktując go raczej jako kolejny pulpowy twór będący mieszanką taniej sensacji i horroru. Ratunek przyszedł jednak ze strony samych czytelników, którzy pocztą pantoflową przekazywali sobie informacje o nowej jakości, jaka pojawiła się w komiksach spod znaku krwi i flaków. Dzięki temu już po roku od premiery sprzedaż wzrosła dwukrotnie (i przez następne lata rosła dalej), a scenarzysta mógł spać spokojnie i konsekwentnie prowadzić swoich bohaterów przez świat opanowany przez zombie. Po ośmiu latach od debiutu marka The Walking Dead znana jest praktycznie na całym świecie. Tytuł ten jest najlepiej sprzedającą się pozycją komiksową z wydawnictw niezależnych, zarówno w formacie zeszytowym, jak i w wydaniach zbiorczych; magazyn The Time uznał go jednym z pięciu najważniejszych komiksów minionej dekady, a ciągła obecność na listach bestsellerów New York Timesa i Amazona oraz statuetka Eisnera, dwie Harvey’a (najbardziej prestiżowe nagrody branży komiksowej) i wiele innych, równie znaczących tylko potwierdza wyjątkowość tworu Roberta Kirkmana. Mało tego. Żywe trupy okazały się na tyle plastycznym surowcem, że za sprawą Franka Darabonta (reżyser Skazanych na Shawshank i Zielonej mili) zaatakowały również ekrany telewizorów. Pierwszy sezon serialu odniósł wielki sukces, gromadząc przed ekranami ponad 600 milionów widzów w 122 krajach na całym świecie i zdobywając dziesiątki nominacji do przeróżnych nagród branżowych. Powodem tego sukcesu był nie tylko doskonały materiał wyjściowy, ale także doborowy oddział twórców, który przystąpił do realizacji serialu. Gale Anne Hurd (producentka serii Terminator i Obcy), Charles H. Eagle (scenarzysta Dextera i The Shield), Bear McCreary (autor muzyki do Battlestar Galactica), Greg Nicotero (spec od efektów specjalnych i charakteryzacji) czy Drew Struzan (autor kultowych plakatów do m.in. Star Wars i Blade Runnera) to tylko wierzchołek góry lodowej, który brał udział w produkcji pierwszej serii. Każdy z nich chciał i chce nadal być częścią świata wykreowanego przez Kirkmana, dodać coś od siebie, jeszcze bardziej podnieść jakość i być choć trochę kojarzonym z jego marką. Na tym jednak nie koniec. W USA pojawiły się już dwie gry planszowe (jedna z wizualizacją z serialu, druga z komiksu), linia figurek z McFarlane Studios, a na przyszły rok zapowiedziano grę komputerową osadzoną w świecie Żywych trupów. Zapewne to nie koniec i tylko czas pokaże, co nam jeszcze przyszłość przyniesie w temacie zombie Kirkmana. Niezwykła sprawność w zawiązywaniu fabuły, szokujące cliffhangery, świetnie zarysowane postacie i elektryzujące relacje między nimi, nieustające napięcie, spora dawka emocji, akcji i grozy, fakt, że autor w żaden sposób nie odpuszcza swoim bohaterom, daje do zrozumienia, że nawet ulubieńcy czytelników nie mogą być pewni swojej przyszłości – to największa siła The Walking Dead. Wszystkie te elementy tworzą nierozerwalną całość i są definicją nieprzemijającej, wysokiej jakości, która towarzyszy serii od pierwszego numeru. Kirkman definitywnie zerwał z wizerunkiem opowieści o zombie jako krwawych, tanich historyjek o eliminowaniu żywych trupów. The Walking Dead to rasowy dramat z elementami horroru, ukazujący powolną, lecz nieuniknioną deewolucję człowieka, jego staczanie się i metamorfozę w istotę o podstawowych potrzebach i najniższych instynktach. Autor traktuje zombie jako tło dla pytań o kondycję jednostki i całego społeczeństwa, interakcji pomiędzy bohaterami i ukazania ludzkich zachowań w trudnych sytuacjach. Te kwestie znajdują naprawdę niesamowite odpowiedzi, a na dodatek są doprawione odpowiednią dawką mocnych scen przeznaczonych dla miłośników rasowych horrorów.

Prawie wszystkie pozytywy znajdujące się w komiksie twórcom serialu udało się bardzo sprawnie przenieść na szklane ekrany. A jak to jest w przypadku książki Narodziny Gubernatora? Jay Bonansinga to jeden z najbardziej pomysłowych pisarzy thrillerów, co prawda w Polsce jeszcze nieznany, ale bardzo doceniany zarówno w USA, jak i w innych krajach, gdzie tłumaczone są jego powieści. Nieprzypadkowo Kirkman wybrał akurat go do spisywania wszystkich pomysłów, uwag oraz zarysów wątków i przerabiania ich na zdatne do czytania słowo pisane. Opowieść, jaką postanowili podjąć obaj panowie, jest równie wdzięczna, co niebezpieczna. Wszyscy wiemy, jak kończy się ujawnianie nieodkrytych kart z historii popularnych postaci, dopisywanie opowieści, które w wyobraźni odbiorców wyglądają bardzo różnie. Może się to skończyć albo tragedią, albo strzałem w dziesiątkę. Gubernator to największy złoczyńca, jaki do tej pory pojawił się na kartach The Walking Dead. Bardzo mocno dał się we znaki głównemu bohaterowi serii, naznaczył go i w pewien sposób ukształtował ścieżkę, którą Rick od momentu spotkania z nim podąża po dziś dzień. Miał chore poczucie sprawiedliwości i poglądy, wydawał dziwne osądy. Od razu przykuł uwagę czytelników, namieszał w głowach, rozpalił wyobraźnię. Znalazł się w rankingu stu najbardziej rozpoznawalnych komiksowych złoczyńców, a także zdobył nagrodę czytelników magazynu Wizard w kategorii „Villain of the Year”. Sami więc widzicie, że istniała duża obawa o odpowiednie potraktowanie genezy Gubernatora, ale Jay Bonansinga dał z siebie wszystko, zdał egzamin u Kirkmana i świetnie uchwycił klimat komiksowego pierwowzoru, o czym już za chwilę będziecie mogli przekonać się sami. PAWEŁ DEPTUCH PS: Miesiąc, w którym debiutuje książka, jest idealnym momentem, aby zwrócić uwagę na dzieło Roberta Kirkmana, jeśli jeszcze nie mieliście okazji. Raz, że pojawia się drugi sezon The Walking Dead w telewizji; dwa, że na polskim rynku dostępny jest już komplet wszystkich wydanych do tej pory tomów komiksowej zombie-epopei (łącznie z dodrukami pierwszych, wyprzedanych do cna albumów), a trzy... po prostu nie wypada nie znać historii Ricka Grimesa, która zapoczątkowała nową modę na zombie. Dla Jeanie-B, Joeya i Billa… miłości mojego życia. – Jay Dla Soni, Petera i Collette… obiecuję, że będę mniej pracował, kiedy opłacimy college. – Robert

CZĘŚĆ PIERWSZA WYDRĄŻENI LUDZIE Nie ma nic chwalebnego w umieraniu. Każdy może to zrobić. – Johnny Rotten

JEDEN Brian Blake, skulony w zatęchłej ciemności, gdzie strach uciska jego pierś, a ból pulsuje mu w kolanach, pragnie tylko jednego – dodatkowej pary rąk, by mógł zakryć swoje własne uszy i odciąć się od odgłosu rozbijanych ludzkich głów. Niestety, obie dłonie zajęte ma czymś innym, trzyma je bowiem na malutkich uszkach dziewczynki przycupniętej obok niego w szafie. Siedmiolatka trzęsie się w jego objęciach, podskakuje, słysząc każde THWACK-GAHHHH-THUMP dobiegające zza drzwi. Potem następuje cisza, mącona jedynie mlaszczącym szuraniem buta stąpającego po pokrytej krwią posadzce i szumem wściekłych szeptów w przedsionku. Brian znowu zaczyna kaszleć, nie może nic na to poradzić. Przez ostatnie dni walczył z cholernym przeziębieniem i nadal nie potrafi powstrzymać upartego łaskotania w stawach i zatokach. Dzieje się tak każdej jesieni, kiedy dni w Georgii stają się coraz ciemniejsze i ponure. Wilgoć źle wpływa na jego kości, tłamsi energię, kradnie oddech. A teraz z każdym kaszlnięciem czuje ukłucie tępego, wywołanego gorączką bólu. Zgina się wpół przy kolejnym ataku, charczy, ale nadal trzyma dłonie przyciśnięte do uszu małej Penny. Zdaje sobie sprawę, że jego zachrypnięte dyszenie ściąga na nich uwagę tych, którzy znajdują się po drugiej stronie drzwi, niesie się po całym domu, ale nic nie może na to poradzić. Każde kaszlnięcie sprowadza światłość – jego niewidzące źrenice rozświetlają tysiące miniaturowych fajerwerków. Szafa, szeroka zaledwie na cztery stopy, głęboka na trzy, jest ciemna jak wnętrze kałamarza, śmierdzi kulkami na mole, mysimi bobkami i starym serem. Z mroku zwisają plastikowe pokrowce na garnitury, ocierają się o twarz Briana. Jego młodszy brat Philip powiedział mu, że w szafie można kasłać. Właściwie Brian mógł sobie kasłać, ile, kurwa, wlezie – odciągnęłoby to potwory – ale nie chciał zarazić córeczki Philipa tym przeklętym przeziębieniem. Jeśli by ją zaraził, Philip rozwaliłby mu łeb. Atak kaszlu przechodzi. Chwilę później słyszy kolejne ciężkie kroki przerywające ciszę – kolejny umarlak wchodzi do miejsca, gdzie dokonała się rzeź. Brian przyciska dłonie jeszcze mocniej do głowy Penny, a dziewczynka krzywi się na dźwięk kolejnego Rozwalania Czaszek w d-moll. Gdyby ktoś poprosił go o opisanie hałasu dochodzącego zza drzwi szafy, Brian Blake prawdopodobnie nawiązałby w swojej odpowiedzi do czasów, kiedy z mizernym powodzeniem prowadził sklep muzyczny. Porównałby ten dźwięk do symfonii perkusyjnej, którą wygrywają w piekle – brzmiało to jak popieprzony wyimek z Edgarda Varèse’a albo solówka naćpanego Johna Bonhama, przetykana różnymi zwrotkami i refrenami: powolnym, ludzkim oddechem... szurającymi krokami kolejnego, poruszającego się trupa... świstem siekiery... uderzeniem stali w ciało... i wreszcie wielki finał, czyli wilgotny dźwięk zwłok upadających na oślizgły parkiet. Znowu przerwa, co sprawia, że ciarki przechodzą Brianowi po kręgosłupie. Zapada cisza. Oczy przyzwyczaiły się już do ciemności, Brian widzi więc połyskiwanie gęstej krwi tętniczej sączącej się pod drzwi szafy. Wygląda jak olej napędowy. Delikatnie odsuwa bratanicę od powiększającej się kałuży, sadza ją między butami a parasolkami ustawionymi pod tylną ścianą. Rąbek jeansowej sukieneczki Penny Blake dotyka krwi. Dziewczynka szybko przyciąga materiał do siebie i gorączkowo pociera plamę, jakby samo wchłonięcie krwi przez ubranie mogło ją w jakiś sposób zainfekować. Kolejne konwulsje wstrząsają ciałem Briana, próbuje z nimi walczyć. Przełyka drapiący ból gardła i ma wrażenie, jakby połknął potłuczone szkło. Przytula do siebie dziewczynkę. Nie wie, co ma powiedzieć lub zrobić. Chciałby jej pomóc. Chciałby wyszeptać jakieś słowo otuchy, ale nic nie przychodzi mu do głowy.

Ojciec dziewczynki wiedziałby, co powiedzieć. Philip by wiedział. Zawsze wie. Philip Blake jest jedną z osób mówiących rzeczy, które każdy zawsze chciałby powiedzieć. Mówi to, co musi zostać powiedziane, i robi to, co musi zostać zrobione. Jak teraz. Jest na zewnątrz razem z Bobbym i Nickiem, robią to, co musi zostać zrobione... Podczas gdy Brian zabunkrował się w ciemnościach niczym wystraszony królik i myśli, co powiedzieć swojej bratanicy. Biorąc pod uwagę, że Brian Blake jest starszym z dwójki rodzeństwa, mogło dziwić, iż to on zawsze był konusem. Mierzy ledwie pięć stóp i siedem cali, w dodatku w butach na grubej podeszwie. Do tego Brian Blake jest chudy jak strach na wróble, wiszą na nim nawet czarne, obcisłe jeansy i podarty podkoszulek z logiem Weezer. Kozia bródka, bransolety z makramy i burza włosów niczym u Ichaboda Crane’a dopełniają obrazu trzydziestopięciolatka, upodabniając go do przybłędy z jakieś bohemy, istnego Piotrusia Pana, klęczącego teraz w przesiąkniętej zapachem kulek na mole ciemności. Brian bierze głęboki oddech i patrzy w sarnie oczy Penny, na jej nieruchomą, przerażoną twarzyczkę, bladą jak duch w mroku szafy. Zawsze była cichą, małą dziewczynką o niemal porcelanowej cerze, przypominała trochę chińską laleczkę, a jej twarz otaczała jakaś eteryczna aura. Ale po śmierci matki ta twarzyczka stała się jeszcze bardziej zapadnięta, mizerna i stoicka, niemal przezroczysta, a kosmyki kruczoczarnych włosów zasłaniały wielkie oczęta. Przez ostatnie trzy dni nie odezwała się prawie ani słowem. Pewnie były to wyjątkowe dni, a trauma objawia się u dzieci inaczej niż u dorosłych, ale Brian obawiał się, że Penny cierpi na skutek jakiegoś szoku. – Będzie dobrze, mała – szepcze jej Brian do ucha, kończąc zdanie słabym kaszlnięciem. Mówi coś, ale nie patrzy na niego. Bełkocze, wgapiając się w podłogę; na jej umorusanym policzku błyszczy łza. – Co się dzieje, Pen? – Brian przytula ją mocniej i wyciera łzę. Znowu coś mruczy, i znowu, i znowu, ale nie do Briana, jest to raczej jakaś mantra, modlitwa albo inkantacja: – Nigdy już nie będzie ze mną dobrze, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy, nigdy. – Cichutko. – Przyciska delikatnie jej głowę do swojego wygniecionego T-shirtu. Czuje wilgotne ciepło jej twarzy na swoich żebrach. Znowu zasłania jej uszy, bowiem zza drzwi dobiega kolejne TWACK, gdy ostrze siekiery przecina skórę, twardą czaszkę, kolejne warstwy opon i płat potyliczny. Dźwięk przypomina uderzenie kijem baseballowym w mokrą, miękką piłkę – krew tryska jak woda z rzuconego na podłogę mopa – a po nim słychać już tylko upiorny, chlupoczący łoskot. Może to dziwne, ale dla Briana najgorszą częścią jest właśnie to głuche, mlaszczące ŁUP ciała walącego się na drogie, ceramiczne kafelki. Owe kafelki zostały wykonane na zamówienie, były bogato inkrustowane, rzeźbione w azteckie wzorki. To uroczy dom... a przynajmniej kiedyś taki był. Znowu zapada okropna cisza. Brian tłumi w sobie kaszlnięcie, jakby trzymał w ustach petardę, która zaraz ma wybuchnąć, by w razie potrzeby jeszcze lepiej słyszeć nieregularny oddech, a potem ciężkie kroki i szuranie buciorów po umazanej posoką podłodze. Ale nic takiego nie następuje, po drugiej stronie drzwi jest jedynie cisza. Brian czuje, jak dziecko wtula się w niego – mała Penny przygotowuje się na kolejną porcję uderzeń siekiery – ale cisza pozostaje niezmącona. Kilka cali od ich twarzy słychać za to dźwięk zwalnianego zamka, gałka od drzwi szafy zaczyna się przekręcać, przez co Brian czuje na swoim ciele gęsią skórkę. Drzwi otwierają się na oścież. – Okej, wszystko gra – mówi stojący przed nimi mężczyzna barytonem przesiąkniętym whiskey i papierosami.

Zagląda do środka i patrzy na nich, mrugając oczami, by przyzwyczaić się do ciemności. Po twarzy spływa mu lśniący pot, na policzkach ma rumieniec wywołany przez wysiłek związany z pozbywaniem się trupów. Philip Blake trzyma w spracowanej ręce śliski od krwi trzonek siekiery. – Jesteś pewien? – mamrocze Brian. Ignorując brata, Philip wpatruje się w swoją córkę. – Wszystko w porządku, dyniuszko. Tata jest cały i zdrów. – Na pewno? – mówi Brian, kaszląc. Philip patrzy na brata. – Pamiętałeś, by zasłaniać usta, co? Brian rzęzi. – Na pewno jest czysto? – Dyniuszko? – Philip Blake zwraca się czule do córki z wyraźnym południowym akcentem, a dzikie iskierki przemocy w jego oczach łagodnieją. – Musisz jeszcze tutaj minutkę posiedzieć, dobrze? Zostaniesz tutaj, aż tatuś nie powie, że można wyjść. Rozumiesz? Lekkim skinieniem głowy blada, mała dziewczynka daje mu znać, że rozumie. – Chodź! – Philip wywołuje swojego brata z cienia. – Będę potrzebował twojej pomocy przy sprzątaniu. Brian wstaje na równe nogi i przeciska się przez wiszące w szafie okrycia. Wychodzi ze środka i mruży oczy, oślepiony jasnym światłem z przedsionka. Rozgląda się, kaszle i rozgląda się raz jeszcze. Przez krótką chwilę wydaje mu się, że bogato zdobiony dwupiętrowy dom w kolonialnym stylu, jasno oświetlony przez wymyślne, miedziane żyrandole, jest w trakcie jakiegoś remontu przeprowadzanego przez ekipę malarzy cierpiących na paraliż. Ściany koloru morskiego upaprane są wielkimi, purpurowymi rozbryzgami, jakby ktoś rzucił w nie jajkiem. Czarno-szkarłatne wzory niby z testu Rorschacha pokrywają drewniane listwy. I wtedy Brian zauważa leżące na podłodze kształty. Sześć ciał przypomina krwawe strzępy. Nie sposób rozpoznać wieku czy płci, zwłoki są zbyt zmasakrowane, no i ta sina, plamista skóra i zniekształcone czaszki... Największy trup leży u stóp spiralnych schodów, w rozprzestrzeniającej się kałuży żółci. Inny, prawdopodobnie pani domu, niegdyś będąca jowialną gospodynią, podtykającą gościom pod nos placek z brzoskwiniami; istny symbol południowej gościnności, leży teraz na wznak na uroczym, białym parkiecie. Połamana masa. Strużka szarej materii zwisa z jej otwartej czaszki. Brian Blake czuje, jak żołądek podchodzi mu do gardła, a przełyk drga niezależnie od jego woli. – W porządku, panowie, mam dla nas idealne zadanie – mówi Philip do swoich dwóch pomagierów, Nicka i Bobby’ego, oraz swojego brata, ale Brian ledwo go słyszy, serce wali mu tak mocno, że zagłusza wszystko wokół. Zauważa inne szczątki – w ciągu ostatnich dwóch dni Philip zaczął nazywać tych, których udało się zgładzić, „podwójnie ugotowaną wieprzowiną” – porozrzucane przy wypolerowanych listwach przypodłogowych, na progu salonu. Może kiedyś były to nastolatki zamieszkujące ten dom, a może goście, którym przyszło zaznać południowej niegościnności zainfekowanego ugryzienia. Ciała leżą w rozpryskach tętniczej krwi. Strzaskana głowa jednego z nich odwrócona jest twarzą w dół, przez co przypomina przewrócony do góry nogami garnek z zupą, i nadal wypompowuje z siebie szkarłatną ciecz, rozlewającą się obficie po podłodze niczym woda z pękniętego hydrantu. Kilka innych nadal ma powbijane w głowy niewielkie siekiery, zagłębione w czaszkach aż po trzonki, niczym flagi tryumfujących podróżników powiewające na niegdyś niezdobytych szczytach.

Ręka Briana wędruje do ust, stanowi istną tamę przed falą, która nadchodzi jego przełykiem. Czuje pulsowanie pod czaszką, jakby ktoś zamknął tam rzucającą się ćmę. Spogląda w górę. Krew kapie z zawieszonego u sufitu żyrandola, a jedna z kropel spada mu wprost na nos. – Nick, idź po brezent, który widzieliśmy wcześniej w... Brian pada na kolana, wychyla się i z rykiem wymiotuje na parkiet. Parujący strumień koloru khaki rozbryzguje się na kafelkach i miesza z wydzielinami trupów. Łzy palą Briana w oczy, kiedy wypluwa z siebie na podłogę cztery dni wypełnione bólem ducha. Philip Blake pozwala sobie na głęboki wydech, nadal świdruje go adrenalinowy kop. Przez chwilę nie wykonuje żadnego ruchu, by pomóc bratu, lecz stoi spokojnie w miejscu, odkłada na bok zakrwawioną siekierę i przewraca oczami. To istny cud, że w oczodołach Philipa przez te wszystkie lata nie wyżłobiły się od tego jakieś rowki. Ale cóż innego mógł teraz zrobić? Ten biedny sukinsyn to w końcu brat, a rodzina to rodzina... szczególnie w takich nietypowych czasach. Widać między nimi fizyczne podobieństwo i Philip nie może temu zaprzeczyć. Smukły, żylasty handlarz z wyrobionymi mięśniami, Philip Blake, wcale tak bardzo nie różni się od swojego brata, ma te same ciemne oczy w kształcie migdałów i czarne jak węgiel włosy odziedziczone po ich matce, która miała meksykańskie korzenie. Panieńskie nazwisko mamy Rose brzmiało Garcia, a jej geny zdominowały geny ojca chłopaków, Eda Blake’a, rosłego, szorstkiego potomka Szkotów i Irlandczyków, który nie wylewał na kołnierz. Ale Philipowi, trzy lata młodszemu od Briana, natura podarowała muskuły, którymi spokojnie można było obdarować obu braci. Mierzy ponad sześć stóp, nosi sprane jeansy, robocze buciory i batystową koszulę. Ma wąsy jak Fu Manchu i więzienne tatuaże jak motocyklista. Już chce ruszyć swoje zwaliste ciało i podejść do targanego torsjami brata, być może powiedzieć coś ostrego, ale zamiera. Słyszy dźwięk, który wybitnie mu się nie podoba, dochodzący z przedsionka. Bobby Marsh, stary przyjaciel Philipa z liceum, stoi u stóp schodów, wycierając ostrze swojej siekiery w spodnie rozmiaru XXL. To postawny trzydziestodwulatek, o tłustych, związanych w cieniutką kitkę włosach, którego wywalili z college’u. Bobby Marsh nie jest tłuściochem, choć z pewnością ma problemy z nadwagą, ale i tak jest typem faceta, którego koledzy z klasy w Burke County High nazywaliby grubą dupą. Stoi i chichocze nerwowo, aż trzęsie mu się bamber, kiedy patrzy na wymiotującego Briana Blake’a. Jego śmiech jest pozbawiony radości, pusty – przypomina tik, nad którym Bobby nie potrafi panować. Znerwicowany rechot po raz pierwszy wybrzmiał przed trzema dniami, kiedy to jeden z pierwszych umarlaków wychynął z warsztatu przy stacji benzynowej niedaleko lotniska w Auguście. Martwy mechanik miał na sobie przesiąknięte krwią ogrodniczki, a do buta przyczepił mu się długi kawał papieru toaletowego. Truposz próbował spałaszować tłuściutki kark Bobby’ego, ale w porę pojawił się Philip i walnął natręta łomem. Dzięki temu odkryli tego dnia, że mocne uderzenie w głowę załatwia sprawę, lecz cała sytuacja zestresowała Bobby’ego, który gruchnął obłąkanym śmiechem, będącym zapewne częścią jego mechanizmu obronnego. Nawijał potem o „czymś w wodzie”, że jest to „zupełnie jak pierdolona czarna śmierć”. Philip nie chciał wtedy słuchać o powodach, które wywołały tę burzę, i z pewnością nie miał też zamiaru robić tego dzisiaj. – Hej! – Philip zwraca się do wielkiego mężczyzny. – Nadal sądzisz, że to zabawne? Śmiech Bobby’ego zamiera. Na drugim końcu pokoju, nieopodal okna wychodzącego na ciemne podwórko, obecnie przykrytego nocnym całunem, stoi obserwująca wszystko czwarta osoba. Nick Parsons, kolejny przyjaciel Philipa z jego wywrotowego dzieciństwa, jest niskim, szczupłym

trzydziestokilkuletnim mężczyzną z zarostem godnym uczniaka i włosami ściętymi po żołniersku – niczym u jakiegoś niereformowanego mięśniaka. Nick to ten religijny kolega z paczki i jemu najtrudniej jest zaakceptować fakt, że muszą walczyć z czymś, co niegdyś było człowiekiem. Jego spodnie i buty poplamione są krwią, a w oczach widać traumę. Patrzy, jak Philip podchodzi do Bobby’ego. – Przepraszam, stary – bełkocze Bobby. – Tam jest moja córka – mówi Philip, patrząc Marshowi prosto w oczy. Złość, panika i ból pulsujące w żyłach Philipa Blake’a stanowią wybuchową mieszankę. Bobby spogląda na zalaną krwią podłogę. – Przepraszam, przepraszam. – Bobby, idź po brezent. Sześć stóp od nich Brian Blake, nadal klęcząc na kolanach i podpierając się dłońmi, opróżnia żołądek z resztek jego zawartości i próbuje się podnieść. Philip podchodzi do starszego brata i klęka przy nim. – Pozbądź się tego. – Ja... tfu... – Brian chrypi, pociąga nosem i próbuje zebrać myśli. Philip delikatnie kładzie wielką, brudną i zrogowaciałą rękę na przygarbionych plecach brata. – W porządku, bracie... pozbądź się wszystkiego. – Prze... przepraszam. – Nic się nie stało. Brian próbuje się opanować, wyciera usta wierzchem dłoni. – Myślisz, że dopadłeś wszystkich? – Tak. – Jesteś pewien? – Tak. – Szukałeś... wszędzie? W piwnicy i w ogóle? – Tak, proszę pana. Wszystkie sypialnie... nawet strych. Ostatni wylazł, słysząc ten pierdolony kaszel, mógłbym nim, kurwa, umarłego obudzić. Jakaś nastoletnia siksa próbowała odgryźć Bobby’emu jeden z podbródków. Brian z trudem przełyka gorzką ślinę. – Ci ludzie... oni... tutaj mieszkali. – Ale już nie mieszkają. Brian rozgląda się po pokoju, a potem wpatruje się w brata. Twarz ma mokrą od łez. – Ale oni byli... rodziną. Philip kiwa głową, nic nie mówi. Chciałby potrząsnąć bratem i powiedzieć: „I co, kurwa, z tego?”, lecz milczy, jedynie potakuje. Nie myśli o zainfekowanej rodzinie, którą musiał zlikwidować, ani o konsekwencjach tej lasującej mózg rzeźni, której oddawał się przez ostatnie trzy dni. Szlachtował gospodynie domowe, listonoszy i pompowniczych na stacjach benzynowych. Wczoraj Brian wstawił jakąś popieprzoną, intelektualną gadkę o różnicach pomiędzy moralnością a etyką w zaistniałej sytuacji – moralnie nikt nigdy nie powinien nikogo zabijać, nigdy. Ale etyka mówi co innego, że każdy powinien zachować prawo do obrony własnej. Philip jednak nie uważa tego wszystkiego za morderstwo, bo nie można zabić czegoś, co już nie żyje. To jak rozgnieść robaka, temu nawet nie poświęca się jednej myśli. Faktem jest, że Philip nawet nie planował kolejnych ruchów swojej rozwydrzonej kompanii, prawdopodobnie zależących tylko od niego (stał się de facto kimś na kształt lidera tej bandy). Obecnie pochłaniał go jeden tylko cel – odkąd przed niespełna siedemdziesięcioma dwoma godzinami zaczął się ten

koszmar, a ludzie zmieniali się w zombie z nieznanych nikomu powodów, Philip Blake dbał tylko i wyłącznie o bezpieczeństwo Penny. Dlatego dwa dni temu wyjechał w cholerę z Waynesboro, swojego rodzinnego miasta. Trafili do małej, rolniczej osady na wschodnim krańcu centralnej Georgii, ale miejsce to szybko poszło w diabły, kiedy ludzie zaczęli umierać i powracać do życia. Dopiero troska o bezpieczeństwo Penny przekonała go, by stamtąd uciec. Z powodu Penny sprowadził swoich starych kumpli ze szkoły i ze względu na nią ruszyli do Atlanty, gdzie, jak mówili w wiadomościach, pobudowano obozy dla uchodźców. Wszystko dla Penny – jedynej osoby, która pozostała Philipowi Blake’owi. Tylko ona trzyma go przy życiu, jest balsamem na jego poranioną duszę. Jeszcze na długo, zanim wybuchła ta tajemnicza epidemia, skurcz chwytający serce Philipa dawał o sobie znać ze zdwojoną siłą podczas bezsennych nocy, równo o trzeciej nad ranem. Dokładnie o tej godzinie stracił swoją żonę – trudno uwierzyć, że minęły już cztery lata – na mokrej od deszczu jezdni na południe od Athens. Sarah pojechała w odwiedziny do swojej przyjaciółki pracującej na uniwersytecie w Georgii. Trochę wypiła i straciła panowanie nad autem na krętych drogach Wilkes County. Od chwili, w której zidentyfikował jej zwłoki, Philip wiedział, że nigdy już nie będzie sobą. Nie miał żadnych oporów przed robieniem tego, co trzeba było zrobić – wziął na siebie dwa etaty, by Penny miała co jeść i w co się ubrać, by zapewnić jej stałą opiekę – ale nigdy już nie był sobą. Może dlatego zaczęło się to, co się zaczęło. Taki mały żarcik samego Boga. Kiedy nadeszła szarańcza, kiedy rzeki spłynęły krwią, facet mający do stracenia najwięcej musiał poprowadzić ich bandę. – Nieważne, kim byli – mówi wreszcie bratu. – Albo czym byli. – Tak... chyba masz rację. Brian zdołał usiąść. Krzyżując nogi, bierze głębokie, świszczące oddechy. Patrzy, jak Bobby i Nick na drugim końcu pokoju rozwijają wielkie rolki brezentu i otwierają worki na śmieci. Zaczynają zawijać wciąż krwawiące trupy. – Najważniejsze, że oczyściliśmy wreszcie to miejsce – mówi Philip. – Możemy zostać tutaj do rana, a jeśli uda nam się zdobyć trochę benzyny, niewykluczone, że jutro dojedziemy do Atlanty. – To nie ma sensu – bełkocze Brian, patrząc to na jednego, to na drugiego trupa. – Co masz na myśli? – Spójrz na nich. – Ale co? – Philip ogląda się przez ramię na zmasakrowane szczątki matrony zawijanej w brezent. – Co z nimi? – To tylko rodzina. – I co z tego? Brian kaszle w rękaw i wyciera usta. – Chodzi mi o to, że... mamy tutaj matkę, ojca, czwórkę dzieci... – No tak, ale co z tego? Brian patrzy na Philipa. – Jakim cudem coś takiego mogło się stać? Jak oni mogli... zmienić się w jednym momencie? Czy jedno z nich zostało ugryzione i przyniosło infekcję do domu? Philip zastanawia się nad tym przez chwilę – w końcu nadal próbuje rozwikłać, co się tutaj w ogóle dzieje, jak działa całe to szaleństwo – ale wreszcie męczy się myśleniem i mówi: – Dalej, zabieraj swoje leniwe dupsko i pomóż nam. Oczyszczenie tego miejsca zajmuje im około godziny. Penny przez cały ten czas nadal

siedzi w szafie. Philip przynosi jej maskotkę zabraną z jednego z pokojów należących do dzieci i mówi, że jeszcze chwila i będzie mogła wyjść. Brian zmywa krew mopem, zanosi się kaszlem. Pozostali trzej mężczyźni wynoszą owinięte w brezent zwłoki – dwa duże trupy i cztery mniejsze – przez drzwi przesuwne z tyłu domu na rozległy, cedrowy taras. Późnowrześniowe niebo nad ich głowami jest czyste i zimne jak czarny ocean. Świecą gwiazdy, szydząc z nich swoim radosnym blaskiem. Z ust trójki mężczyzn ucieka para, odcinająca się wyraźnie na tle nocy, kiedy dźwigają zawinięte ciała, stąpając po pokrytych szronem deskach. Za paski powsadzane mają oskardy. Philip włożył sobie za pasek również pistolet. To stary ruger .22, który przed laty nabył na pchlim targu, ale i tak nie zdecydowałby się teraz na strzał, by nie przyciągnąć hałasem umarłych. Wiatr niesie ze sobą brzęczenie żywych trupów – nieregularne jęki, szurające kroki – dochodzące gdzieś z mroku sąsiednich działek. Szczypiący mróz wydaje się nie pasować do tej pory roku w Georgii, a dziś wieczorem temperatura ma spaść jeszcze niżej, przynajmniej tak twierdził prezenter lokalnej stacji radiowej, zanim jego głos został pochłonięty przez jednostajny szum. Philip i jego drużyna nie przestali monitorować telewizji, radia i Internetu za pomocą należącego do Briana BlackBerry. Pomimo panującego wszędzie chaosu w wiadomościach zapewniano ludzi, że wszystko jest w porządku – godzien zaufania rząd panuje nad sytuacją – a problem rangi dziury w drodze zostanie rozwiązany w mgnieniu oka. Regularne komunikaty ostrzegawcze nadawane były na częstotliwościach obrony cywilnej; zabraniano w nich wychodzenia z domów, kazano unikać skąpo zaludnionych miejsc i zachęcano do częstego mycia rąk oraz picia wody butelkowanej. Bla, bla, bla. Oczywiście nikt nie miał żadnych odpowiedzi. I być może najbardziej złowróżbnym znakiem ze wszystkich były awarie kolejnych stacji radiowych. Na szczęście na stacjach benzynowych nadal mieli paliwo, w spożywczakach leżał towar, a elektrownie, sygnalizacja świetlna, komisariaty policji i inne infrastrukturalne oznaki cywilizacji jakoś się trzymały. Ale Philip martwił się, że utrata elektryczności podniesie ryzyko do niewyobrażalnego stopnia. – Wrzućmy ich do śmietników za garażem – mówi Philip głosem tak łagodnym, że wydaje się niemal szeptem. Niesie dwa zawinięte w brezent ciała w kierunku drewnianego płotu przylegającego do mieszczącego trzy auta garażu. Chce zrobić to sprawnie i cicho, by nie przyciągnąć żadnych zombie. Bez ognia, bez hałasów, bez strzałów – o ile da się ich uniknąć. Za cedrowym płotem znajduje się wąska, wysypana żwirem alejka, służąca ludziom, którzy zajmowali się garażami znajdującymi się na podwórku. Nick zaciąga swój ładunek do furtki, solidnej płyty zbitej z cedrowych desek z żelazną klamką. Kładzie zwłoki na ziemi i otwiera bramkę. Po drugiej stronie czeka na niego stojący na baczność zombie. – CHŁOPAKI, UWAGA! – wydziera się Bobby Marsh. – Zamknij, kurwa, ryj! – syczy Philip, sięgając po oskard tkwiący za paskiem, jest już w połowie drogi do furtki. Nick robi krok w tył. Zombie rzuca się na niego i zaciska zęby tuż obok lewej strony jego klatki piersiowej. Pożółkła szczęka kłapie nieprzerwanie i bezsilnie niczym kastaniety – w świetle księżyca Nick widzi, że zaatakował go starszy mężczyzna w podartym swetrze, spodniach do golfa i drogich butach. Blady blask odbija się w jego mlecznobiałych, zaszłych kataraktą oczach. To czyjś dziadek. Nick przygląda mu się przez chwilę, aż wreszcie upada, potykając się o własne nogi. Ląduje na tyłku wprost na bujnym dywanie z wiechliny. Martwy golfista przechodzi przez

otwartą furtkę na drugą stronę i kieruje się na trawnik, kiedy pordzewiały metal błyszczy w powietrzu jak błyskawica. Ostry koniec oskarda Philipa ląduje prosto w głowie stwora, przebijając przypominającą łupinę kokosa czaszkę starszego mężczyzny i zagłębiając się we włóknistej membranie opony twardej, by wreszcie dotrzeć prosto do galaretowatego płata ciemieniowego. Roznosi się dźwięk rozbijanego selera, któremu wtóruje strumień ciemnej, słonawej cieczy wytryskujący w powietrze. Zacięty wyraz twarzy starego nagle znika, a on sam zamiera niczym postać z zatrzymanej nagle kreskówki. Zombie pada na ziemię, jakby spuszczono z niego powietrze, niczym pusty worek na pranie. Philip chwyta oskard, nadal tkwiący w głowie umarlaka, i próbuje go wyciągnąć, szarpiąc w przód i w tył. Utknął. – W tej chwili zamknij tę pierdoloną furtkę, zamknij furtkę, mówię, i zrób to cicho, do chuja pana – rzuca Philip gorączkowym, teatralnym szeptem, kopiąc potrzaskaną już głowę trupa jednym z ciężkich buciorów z metalowym czubem, by uwolnić oskard. Pozostali dwaj mężczyźni poruszają się niby w tańcu synchronicznym, Bobby szybko zrzuca swój ładunek i biegnie do bramki, a Nick wstaje na równe nogi i cofa się parę kroków w pełnym strachu odurzeniu. Bobby łapie za żelazną klamkę, rozchodzi się głuchy, metaliczny dźwięk, tak głośny, że odbija się echem nad pogrążonymi w mroku trawnikami. Wreszcie Philipowi udaje się wydostać oskard z upartej czaszki zombie – wychodzi z niej z miękkim, mlaszczącym odgłosem – i odwraca się w stronę szczątków, które ze sobą przynieśli. Nagle ogarnia go panika, słyszy coś dziwnego, coś niespodziewanego, coś, co dochodzi z domu. Patrzy w tamtą stronę i widzi tył budynku. Wewnątrz pali się światło. Za drzwiami przesuwnymi pojawia się sylwetka Briana, który wali w szybę, nawołując Philipa i pozostałych do powrotu, teraz, szybko. Na jego twarzy maluje się strach i nie ma on nic wspólnego z martwym golfistą – Philip to czuje – coś innego jest nie tak. Boże, proszę, by nie miało to nic wspólnego z Penny. Philip upuszcza oskard i przecina trawnik w kilka sekund. – A co ze sztywniakami? – woła za nim Bobby Marsh. – Zostaw ich! – krzyczy Philip, wbiegając po schodach na taras i dopadając do przesuwnych drzwi. Brian czeka tam na nich. – Muszę ci coś pokazać – mówi. – O co chodzi? Gdzie Penny? Wszystko z nią dobrze? – Philip nie może złapać oddechu, kiedy wślizguje się do domu. Bobby i Nick idą przez taras i również wchodzą w ciepłe objęcia domu. – Z Penny wszystko dobrze – mówi Brian. Trzyma w ręce oprawioną w ramkę fotografię. – Wszystko z nią w porządku. Mówi, że może posiedzieć jeszcze przez chwilę w szafie. – W pizdu, Brian, co się, kurwa, stało?! – Philipowi udaje się złapać oddech, dłonie zaciska w pięści. – Muszę ci coś pokazać. Chcesz zostać tutaj na noc? – Brian patrzy przez szybę przesuwnych drzwi. – Ta rodzina zmarła tutaj razem, prawda? Cała szóstka? Sześcioro? Philip wyciera twarz. – Wykrztuś to wreszcie z siebie. – Popatrz, coś zamieniło ich wszystkich naraz. Całą rodzinę, co nie? – Brian kaszle i wskazuje palcem sześć trupów zawiniętych w brezent, leżących nieopodal garażu. – W trawie leży sześć ciał. Popatrz. Mama, tata i czwórka dzieci. – I co, kurwa, z tego?

Brian podnosi do góry trzymane w ręku zdjęcie zrobione w lepszych dla tej rodziny czasach. Wszyscy uśmiechają się dziwacznie, mają na sobie wyprasowane, odświętne ubrania. – Znalazłem to na pianinie – mówi Brian. – No i...? Brian wskazuje na najmłodsze dziecko na zdjęciu, chłopca w wieku jedenastu, może dwunastu lat. Ma na sobie garnitur w kolorze morskim, na twarz opadają mu kosmyki jasnych włosów, uśmiecha się sztywno. Brian patrzy na swojego brata i mówi grobowym głosem: – Na fotografii jest ich siedmioro. DWA Malowniczy, dwupiętrowy dom, który Philip wybrał jako chwilowe schronienie, zbudowano na wymuskanej, bocznej ulicy schowanej głęboko w obsadzonym drzewami labiryncie zamkniętego osiedla znanego jako Wiltshire Estates. Położone zaraz przy zjeździe z autostrady numer 278, jakieś dwadzieścia mil na wschód od Atlanty, rozciągające się na sześć tysięcy akrów osiedle przylega do lasu gęsto zarośniętego wysokimi sosnami błotnymi i masywnymi, długowiecznymi dębami. Południowy kraniec graniczy z imponującymi, pofalowanymi wzgórzami, na których mieści się pole do golfa z trzydziestoma sześcioma dołkami, zaprojektowane przez Fuzzy Zoeller. W darmowej broszurze, którą Brian Blake tego wieczoru znalazł na podłodze opuszczonej budki strażniczej, kwieciste slogany reklamowe sprawiały, że to miejsce wyglądało, jakby zostało wyjęte z mokrego snu Marty Stewart: Wiltshire Estates zapewnia życie na najwyższym poziomie, z największymi udogodnieniami... magazyn GOLF określił nasze osiedle mianem „najlepszego z najlepszych”... jest także domem dla nagradzanej Plantacji Cienistych Dębów i wyjątkowego SPA... całodobowe patrole... domy już od 475,000 dolarów do miliona. Ekipa Blake’a zawitała pod wymyślnie zdobione bramy osiedla o wschodzie słońca – zatrzymali się tam w drodze do schroniska dla uchodźców w Atlancie – w zżeranym przez rdzę Chevym Suburbanie należącym do Philipa. Światło reflektorów zalało wyszukane, żelazne ozdoby i wielki napis WILTSHIRE wyryty na metalowej tablicy umieszczonej nad ostro zakończonymi przęsłami. Zatrzymali się i wysiedli, by przeszukać teren. Z początku Philip sądził, że miejsce to posłuży im jedynie za szybki przystanek, by mogli chwilę wypocząć i w miarę możliwości uzupełnić zapasy, zanim rozpoczną ostatni odcinek trasy do miasta. Być możne spotkają więcej takich jak oni, więcej żywych dusz, jakichś dobrych samarytan, którzy wyciągną do nich pomocną dłoń. Ale kiedy pięcioro zmęczonych, głodnych, skołowanych i zdezorientowanych podróżnych przeszło ulicami Wiltshire, a zmrok zapadał szybko, zrozumieli, że to miejsce od dłuższego czasu było martwe. W żadnym oknie nie paliło się światło, jedynie kilka samochodów pozostało na podjazdach lub przy krawężnikach. Na jednej z ulic woda tryskała z hydrantu spienionym strumieniem wprost na trawnik. Gdzie indziej opuszczone BMW z rozwaloną maską stało wbite w słup telefoniczny. Powyginane drzwi od strony pasażera stały otworem. Najwyraźniej mieszkańcy uciekali w pośpiechu. Powód takiego stanu rzeczy krył się w cieniu golfowego pola, w wąwozach za kurortem, a nawet tutaj, na jasno oświetlonych ulicach. Zombie pałętały się bez jakiegokolwiek celu, niczym cienie, duchy swoich dawnych ja. Z ich zwiotczałych, półotwartych ust wydobywał się charczący jęk, który Philip słyszał aż za dobrze mimo zamkniętych okien suburbana, kiedy krążył labiryntem szerokich, świeżo wylanych dróg. Pandemia, boska interwencja – czy jakiekolwiek inne cholerstwo, które to wszystko

rozpoczęło – musiała dotknąć Wiltshire Estates szybko i skutecznie. Nieumarli łaziłi po wałach i ścieżkach przecinających pole golfowe. Musiało się tutaj stać coś, co przyśpieszyło proces. Może golfiści byli już starzy i powolni. Może wyjątkowo smakowali truposzom. Kto to, do cholery, może wiedzieć? Wydawało się oczywiste, nawet z odległości kilkuset jardów – patrząc przez drzewa lub znad siatek ogradzających posesje – że dziesiątki, może nawet setki nieumarłych zawładnęły wielkim kompleksem pomieszczeń klubowych, bieżniami, mostkami i piaskownicami. W mroku nocy przypominali insekty leniwie pełzające w gnieździe. Widok był niepokojący, lecz dzięki temu, że większość z nich zebrała się na polu golfowym, samo osiedle pozostało w dużej mierze nienaruszone, a niekończące się ślepe uliczki i zakręcone alejki niemalże opuszczone. Im dłużej Philip i jego pasażerowie, obserwujący wszystko z szeroko otwartymi oczami, jeździli po osiedlu, tym bardziej nabierali ochoty na odrobinkę eleganckiego żywota. Chcieli go jedynie liznąć, by nabrać sił i naładować baterie. Pomyśleli, że mogliby zatrzymać się w tym miejscu na noc i wyruszyć z samego rana. Wybrali dom w stylu kolonialnym, stojący na końcu Green Briar Lane, ponieważ budynek wydawał się wystarczająco oddalony od pola golfowego, by nie skupiać na sobie uwagi roju. Dom miał wielkie podwórko z dobrymi punktami obserwacyjnymi i wysokim, mocnym ogrodzeniem. Wyglądał na pusty. Ale kiedy ostrożnie zaparkowali suburbana na trawniku, przy bocznych drzwiach – nie zamykali auta, a kluczyki zostawili w stacyjce – i wślizgnęli się przez okno, jeden po drugim, dom błyskawicznie obrócił się przeciwko nim. Z górnego piętra dobiegło ich skrzypienie i wtedy Philip odesłał Nicka z powrotem do samochodu, by przyniósł siekiery, które trzymali z tyłu. – Mówię ci, że dopadliśmy wszystkich – powtarza Philip, usiłując uspokoić swojego brata siedzącego przy kuchennym stole. Brian nic nie odpowiada, jedynie patrzy na miskę pełną rozmokłych płatków. Obok stoi buteleczka syropu na kaszel, w jednej czwartej już opróżniona. Przy nim siedzi Penny, przed nią również stoi miska Cap’n Crunch i mały pluszowy pingwinek wielkości gruszki. Od czasu do czasu Penny dotyka łyżką ust maskotki, udając, że dzieli się z nią płatkami. – Sprawdziliśmy każdy kąt. – Philip chodzi po kuchni i sprawdza zawartość szafek. Kuchnia jest niczym róg obfitości, pełno w niej drogich sprzętów i prawdziwych przysmaków: ekskluzywnych kaw, blenderów, kryształów, stojaków na wino, ręcznie robionych makaronów, wykwintnych dżemów i konfitur, przypraw każdego rodzaju, alkoholi z najwyższej półki i różnorakich gadżetów. Na długim kuchennym blacie nie ma nawet plamki, a masywną lodówkę napakowano drogimi mięsami, owocami, smarowidłami i produktami mlecznymi. Znajduje się w niej również świeże jeszcze chińskie jedzenie na wynos. – Może pojechał do krewnych albo coś – dodaje Philip, zauważając niezłą szkocką stojącą w jednej z szafek. – Może jest u dziadków, poszedł na noc do kolegi, no cokolwiek. – Jezu święty Chryste, spójrzcie tutaj! – wykrzykuje Bobby Marsh z drugiego końca pomieszczenia. Stoi przed spiżarnią i łakomym okiem lustruje jej zawartość. – Jakby pieprzony Willy Wonka założył tutaj fabrykę czekolady... ciastka, paluszki, chleb... wszystko świeżutkie. – Dom jest zabezpieczony, Brian – mówi Philip, wyciągając z szafki butelkę szkockiej. – Zabezpieczony? – Brian Blake patrzy w blat stołu, pozwala sobie na kaszlnięcie, zgina się wpół. – Tak jak powiedziałem. Właściwie to myślę, że... – Zniknął kolejny! – słyszą głos Nicka.

Przez ostatnie dziesięć minut nerwowo zmieniał programy w małym telewizorze plazmowym zamontowanym pod szafką po lewej stronie zlewu, sprawdzając lokalne stacje w poszukiwaniu świeżych informacji. Teraz, za piętnaście dwunasta czasu centralnego, Fox 5 News nadający z Atlanty zaczął śnieżyć. Jedyne, co można obejrzeć – poza stacjami o zasięgu krajowym, nadającymi programy przyrodnicze i stare filmy – to dzielne CNN z Atlanty, lecz i ono pokazuje jedynie nagrane wcześniej komunikaty ostrzegawcze i wyświetla plansze z takimi samymi instrukcjami, jak przed kilkoma dniami. Nawet BlackBerry Briana okazało się nieprzydatne, trudno było w tej okolicy złapać sygnał. Kiedy jednak już się udało, przychodziło mnóstwo spamu, wiadomości na Facebooku i anonimowych tweetów z zakodowanymi wiadomościami w stylu: … I KRÓLESTWO POGRĄŻY SIĘ W MROKU... … PTAKI SPADAJĄ Z NIEBA, TO PRZEZ NIE TO WSZYSTKO... … SPALIĆ, SPALIĆ... … HEREZJE PRZECIW BOGU... … SSIESZ TO UMIERASZ... … DOM PANA NASZEGO OPANOWAŁY DEMONY... … NIE WIŃCIE MNIE ZA TO, JESTEM LIBERTARIANINEM... … ZJEDZ MNIE... – Wyłącz to, Nick – mówi ponuro Philip, opadając na krzesło z butelką w ręce. Z niewyraźną miną sięga za pasek i wyjmuje pistolet. Kładzie rugera na stole i odkręca szkocką, pociąga zdrowy łyk. Brian i Penny gapią się na broń. Philip zatyka szkocką z powrotem i rzuca butelkę przez kuchnię do Nicka, który łapie ją w locie pewnym chwytem trzeciego bazowego drużyny stanowej (którym notabene niegdyś był). – Zarzuć sobie lejca... musisz się kimnąć, a nie ciągle gapić się w ekran. Nick przechyla butelkę. Raz i drugi. Zatyka korek i rzuca, przekazując szkocką Bobby’emu, który niemal ją upuszcza. Nadal stojąc przy spiżarni, pałaszuje wytrwale opakowanie Oreo, ciemne okruchy osadziły mu się w kącikach ust. Zalewa gryzione ciastka sporym łykiem whisky i pozwala sobie na donośne beknięcie. Picie to jedna z rzeczy, które Philip przeważnie robił z tymi dwoma kolegami, a dziś potrzebowali się sponiewierać bardziej niż kiedykolwiek. Zaczęli wspólnie imprezować na pierwszym roku w Burke County, popijali crème de menthe i wino arbuzowe w namiotach rozbijanych na swoich podwórkach. Potem mieszali piwo z wódką po każdym meczu futbolowym. Nikt nie mógł wypić tyle co Philip Blake, ale pozostałych dwóch niemalże dotrzymywało mu kroku w pochłanianiu sporych ilości alkoholu. Po ślubie Philip często chadzał ze swoimi dwoma kumplami na pijackie sesje, głównie po to, by przypomnieć sobie, jak to jest być młodym kawalerem bez żadnych zobowiązań. Ale po śmierci Sary drogi całej trójki nieco się rozeszły. Stres wynikający z bycia samotnym ojcem, całe dnie spędzane w sklepie z częściami samochodowymi i noce za kierownicą tira, z Penny śpiącą na łóżku w kabinie, dały o sobie znać, pożarły go. Wychodził z chłopakami coraz rzadziej i rzadziej, jednak raz na jakiś czas znajdował chwilę, by spotkać się wieczorem z Bobbym i Nickiem w Tally Ho albo Wagon Wheel Inn czy też jakiejś innej spelunie w Waynesboro. Spiknęli się zresztą jakoś w zeszłym miesiącu na kilka kolejek (Penny została pod opieką Mamy Rose). Ostatnimi laty Philip zaczął zastanawiać się, czy aby przypadkiem nie utrzymuje kontaktu z Bobbym i Nickiem tylko dlatego, że właśnie z nimi czuje się żywy. Może dlatego zeszłej niedzieli – kiedy w Waynesboro zawrzało i zdecydował, że musi przewieźć Penny w bezpieczniejsze miejsce – zabrał także Nicka i Bobby’ego. Stanowili część jego dawnego życia, część przeszłości, a ta myśl w jakiś sposób przychodziła mu z pomocą. Nigdy jednak nie miał

zamiaru wyjeżdżać razem z Brianem, wpadł na niego przez przypadek już pierwszego dnia w trasie, jakieś czterdzieści mil od Waynesboro. Philip chciał pojechać objazdem przez Deering, by sprawdzić, co z jego rodzicami. Starsi państwo mieszkali na osiedlu dla emerytów niedaleko bazy wojskowej Fort Gordon. Kiedy Philip zajechał do małego domku swoich rodziców, dowiedział się, że wszyscy mieszkańcy Deering zostali przetransportowani do schronów. To dobre wieści. Złą była obecność Briana. Zabunkrował się w opuszczonym mieście, siedział w piwnicznym kącie jakiegoś domu, skamieniały ze strachu, trzęsąc portkami przed tabunami żywych trupów. Philip nieomal zapomniał, co aktualnie porabia jego brat: Brian wprowadził się do ich starego domu po nieudanym małżeństwie z walniętą krową z Gainesville, która spieprzyła z powrotem na Jamajkę, skąd pochodziła. Spakowała manatki i zostawiła go na lodzie. Fakt ten, w połączeniu z fiaskiem każdego kolejnego porąbanego projektu biznesowego Briana – finansowanego oczywiście z kieszeni rodziców (jak na przykład świetny pomysł otwarcia sklepu muzycznego w Athens, gdzie takowe rosły jak grzyby po deszczu na każdym rogu) – sprawił, że Philipowi robiło się słabo na samą myśl o tym, że musiałby opiekować się bratem nawet przez godzinę. Co się stało, to się nie odstanie. – Hej, Philly – mówi Bobby z drugiego końca pokoju, wygrzebując z opakowania ostatnie ciastko – myślisz, że te ośrodki dla uchodźców w mieście nadal działają? – A któż to, u diabła, może wiedzieć? – Philip spogląda na swoją córkę. – Jak sobie radzisz, dyniuszku? Dziewczynka wzrusza ramionami. – W porządku. Tak sądzę. Głos Penny jest ledwo słyszalny, niczym szumiący w kominie wiatr. Siedzi i gapi się na pluszowego pingwina. – Podoba ci się ten dom? Co? Penny ponownie wzrusza ramionami. – Nie wiem. – Co ty na to, żebyśmy tutaj na chwilę zostali? Te słowa przyciągają uwagę wszystkich zgromadzonych. Brian patrzy na swojego brata. Wszyscy patrzą na Philipa. Wreszcie odzywa się Nick: – Co masz na myśli, mówiąc: „na chwilę”? – Daj mi trochę – odpowiada Philip, gestem nakazując podać sobie butelkę. Kiedy ta do niego trafia, pociąga spory łyk i delektuje się pieczeniem w gardle. – Rozejrzyjcie się – mówi, wycierając usta. – Mówiłeś, że to tylko na jedną noc, prawda? Philip bierze głęboki oddech. – No tak, ale powoli klaruje mi się inny plan. Bobby zaczyna mówić: – Tak, ale... – Słuchaj, to jedynie propozycja. Może będzie lepiej, jak na chwilę się przyczaimy. – Tak, ale, Philly, co z... – Możemy tutaj zostać, Bobby, i zobaczyć, co będzie. Nick uważnie się wszystkiemu przysłuchuje. – Philip, stary, daj spokój, mówią w wiadomościach, że duże miasta są bezpieczniejsze... – Wiadomości? Jezu Chryste, Nick, pójdź po rozum do głowy. Wiadomości idą w cholerę, tak samo jak cała reszta. Rozejrzyj się. Myślisz, że jakiś rządowy ośrodek będzie wyposażony w taki sprzęt, łóżka dla wszystkich, jedzenie na całe tygodnie, dwudziestoletnią whisky? Prysznice, ciepłą wodę, pralki?

– Ale jesteśmy już tak blisko – mówi Bobby po krótkiej przerwie. Philip wzdycha. – No cóż, blisko to pojęcie względne. – Góra dwadzieścia mil. – Równie dobrze mogłoby to być dwadzieścia tysięcy mil, autostrady są zawalone porzuconymi samochodami. – Przecież to nas nie powstrzyma – mówi Bobby, a jego oczy jaśnieją, pstryka palcami. – Zamontujemy, jak to się nazywa, pług na przodzie auta i będziemy jak zajebany Mad Max! – Zważaj na język, Bobby – mówi Philip, skinieniem głowy wskazując swoją córkę. Nick dołącza się do rozmowy: – Stary, jeśli tutaj zostaniemy, to tylko kwestia czasu, aż te stwory... Przerywa i patrzy na dziewczynkę. Wszyscy wiedzą, co chce powiedzieć. Penny wgapia się w swoje rozmoknięte płatki, jakby wcale ich nie słuchała. – Te domy są wytrzymałe, Nicky – kontruje Philip, odkładając butelkę i krzyżując ramiona na piersi. Philip poświęcił niejedną myśl stworom włóczącym się po polu golfowym. Głównie chodziło o to, by siedzieć cicho, nie zapalać świateł, nie gotować śmierdzących rzeczy, nie biegać po domu. – Póki mamy siłę i zachowujemy świeży umysł, jesteśmy bezpieczni. – Z jednym pistoletem? – mówi Nick. – Którego nawet nie możemy użyć, by nie przyciągnąć ich uwagi? – Sprawdzimy inne domy, poszukamy broni. Te bogate nieroby chadzają często na jelenie, więc może nawet uda nam się znaleźć tłumik do rugera... cholera, sami możemy sobie taki zrobić. Widzieliście ten warsztat na dole? – Daj spokój, Philip. Co, teraz jesteś rusznikarzem? Chodzi mi o to, że do obrony mamy jedynie kilka... – Philip ma rację. Głos Briana zaskakuje wszystkich – słychać w nim bowiem nutę pewności siebie. Odsuwa na bok miskę z płatkami i spogląda znad niej na brata. – Masz rację. Philip nie wie, czy może ufać własnym uszom, słysząc tę niezachwianą pewność siebie w nosowym głosie swojego brata. Brian wstaje od stołu i idzie w stronę drzwi prowadzących do przestronnego, bogato umeblowanego salonu. Światła są powyłączane, rolety zasłonięte. Brian wskazuje palcem na ścianę. – Front domu stanowi problem. Boki i tył są skutecznie osłonięte wysokim płotem. Wygląda na to, że martwi nie potrafią przedostawać się przez bariery tego rodzaju... a każdy dom na tym osiedlu jest solidnie zabezpieczony od podwórka. Przez chwilę wygląda na to, że Brian zaniesie się kaszlem, ale udaje mu się to powstrzymać, zasłania dłonią usta. Trzęsą mu się ręce. Kontynuuje: – Skoro mamy taką możliwość, przynieśmy, ile się da z sąsiednich podwórek, domów, i wzmocnijmy przód, zbudujmy jakiś mur, może nawet wzdłuż innych budynków. Bobby i Nick patrzą na siebie, nikt się nie odzywa, aż wreszcie Philip pozwala sobie na nikły uśmiech. – Zostawmy to chłopakowi z college’u. Minęło sporo czasu od momentu, w którym Philip i Brian Blake wymienili uśmiechy, ale teraz do młodszego z nich dotarło, że jego brat chce być użyteczny, chce zrobić coś dla nich

wszystkich, chce zmężnieć. Zdaje się też, że Brian pochłania wiarę, którą pokłada w nim jego Philip, a to dodaje mu sił. A jednak Nick nie wydaje się przekonany. – Jak długo chcesz tutaj zostać? Będziemy jak wystawione na strzał kaczki. – Nie wiemy przecież, co się wydarzy – mówi Brian głosem bez wyrazu, choć podszytym gorączkowym szaleństwem – i nie mamy pojęcia, jak długo potrwa ten obłęd... może niedługo ktoś coś wykombinuje, wymyśli jakieś antidotum albo coś takiego... może zrzucą z samolotów jakieś chemikalia i wszystko ustanie... nigdy nic nie wiadomo. Myślę, że Philip ma całkowitą rację. Powinniśmy zostać tutaj i trochę odpocząć, ochłonąć. – I o to chodzi – mówi Philip Blake z szerokim uśmiechem, nadal siedząc z rękoma skrzyżowanymi na piersi. Puszcza do brata oko. Brian odwzajemnia gest z pełnym satysfakcji skinieniem, odgarniając z oczu gruby kosmyk włosów. Bierze płytki, świszczący oddech i tryumfalnym krokiem podchodzi do butelki ze szkocką, która stoi na stole przy Philipie. Chwyta ją ruchem zgrabnym jak przed laty, podnosi do ust i bierze ogromny łyk, krocząc dumnie niczym wiking celebrujący udane polowanie. Nagle wzdryga się, zgina wpół i zanosi kaszlem. Połowa tego, co ma w ustach, tryska po całej kuchni. Kaszle, kaszle i kaszle, świszczy, a przez chwilę reszta jedynie patrzy. Mała Penny zamiera jak rażona piorunem, wpatrując się w niego swoimi wielgachnymi oczyma i wycierając kropelki alkoholu z policzka. Philip patrzy na ten żałosny substytut brata, a potem na swoich kolegów. Bobby Marsh próbuje powstrzymać śmiech. Nick siłuje się z kącikami ust, które wędrują mu do góry w miarowych podrygach. Philip chce coś powiedzieć, ale nie może się oprzeć i wybucha szalonym rechotem, który okazuje się zaraźliwy. Pozostali także zaczynają chichotać. Wkrótce wszyscy śmieją się histerycznie – nawet Brian – i po raz pierwszy, odkąd rozpoczął się ten koszmar, jest to szczera reakcja. Udaje im się choć na chwilę wyzwolić spod władzy tego, co mroczne i kruche, tego, co czai się wewnątrz nich samych. Tej nocy śpią na zmiany. Każdy z nich dostał swój pokój na drugim piętrze – pozostałości po poprzednich lokatorach były jak muzealne artefakty: na stoliku nocnym stała szklanka w połowie wypełniona wodą i powieść Johna Grishama otwarta na stronie, której lektury nigdy nie ukończono, para pomponów wisiała na jednym z rogów łóżka należącego do nastoletniej dziewczyny. Przez większą część nocy Philip siedzi na dole, w salonie, z pistoletem leżącym na stoliku obok i Penny skuloną pod kocami na składanej sofie stojącej przy jego krześle. Dziecko bezskutecznie próbuje zasnąć, a około trzeciej nad ranem myśli Philipa znowu uciekają do koszmaru związanego z wypadkiem Sary. Kątem oka zauważa, że Penny rzuca się i przewraca. Philip nachyla się nad nią, mierzwi jej włosy ręką i szepcze: – Nie możesz zasnąć? Dziewczynka naciąga kołdrę pod brodę i patrzy na Philipa. Kręci głową. Popielata twarz Penny wygląda niemal anielsko w pomarańczowym świetle rzucanym przez grzejnik, który jej ojciec ustawił obok kanapy. Na zewnątrz, zagłuszany przez wiejący wiatr, ledwo słyszalny przez łagodne buczenie grzejnika, pełen dysonansów chór ryczących głosów jest niezmordowany niczym walenie piekielnych fal o brzeg morza. – Tatuś jest obok ciebie, dyniuszku, nie bój się – mówi delikatnie Philip, gładząc ją po policzku. – Zawsze będę z tobą. Kiwa głową. Philip uśmiecha się do niej czule. Nachyla się i składa pocałunek na lewej brwi Penny. – Nie pozwolę, by stało ci się coś złego. Dziewczynka ponownie kiwa głową. Mała maskotka pingwin leży wygodnie tuż przy jej

szyi. Penny patrzy na nią i markotnieje. Przystawia ją sobie do ucha i zachowuje się, jakby słuchała sekretu, z którego zwierza się jej zabawka. Zerka na ojca. – Tatusiu? – Tak, dyniuszku? – Pingwin chce ci coś powiedzieć. – Co takiego? – Pingwin chciałby wiedzieć, czy ci ludzie są chorzy. Philip bierze głęboki oddech. – Powiedz Pingwinowi... że tak, są chorzy. A nawet bardziej. Dlatego my... ratujemy ich. – Tatusiu? – Tak? – Pingwin chciałby wiedzieć, czy my też zachorujemy. Philip muska policzek dziewczynki. – Nie, proszę pani. Proszę powiedzieć Pingwinowi, że będziemy zdrowi jak ryby. Wydaje się, że Penny uspokoiła się na tyle, by odwrócić wzrok i patrzeć w ciemność. Około czwartej nad ranem kolejna cierpiąca na bezsenność dusza zaczęła zadawać sobie swoje własne, ważkie pytania. Leżąc w kłębowisku koców, odziany jedynie w koszulkę i slipy, cierpiący z powodu wywołanych gorączką potów, Brian Blake gapi się na pokryty tynkiem sufit w pokoju martwej nastolatki i zastanawia się, czy tak właśnie wygląda koniec świata. Czy to Rudyard Kipling powiedział, że „świat skończy się nie hukiem, a skomleniem”? Nie, chwileczkę... to Eliot. T.S. Eliot. Brian pamięta, że przerabiał ten wiersz – nazywał się chyba „Wydrążeni ludzie” – na zajęciach z dwudziestowiecznej literatury na uniwersytecie. Na niewiele zda się teraz jego dyplom. Leży i rozmyśla o swoich niepowodzeniach – jak zresztą każdego dnia – ale dzisiaj pojawiające się w jego umyśle obrazy przerywane są scenami masakr, niczym film ostatniego tchnienia wpleciony w strumień jego świadomości. Dopadają go dawne demony, które mieszają się ze świeżymi lękami i wbijają się głęboko w jego myśli: czy było coś, co mógł powiedzieć lub zrobić, by jego żona, Jocelyn, nie odeszła, nie zostawiła go, nie wyjechała z powrotem do Montego Bay, uprzednio rzucając wiele gorzkich słów? Czy można zabić potwora jednym, mocnym uderzeniem w głowę, czy trzeba naruszyć tkankę mózgową? Czy było coś, co Brian mógł zrobić albo wybłagać, albo pożyczyć, by utrzymać swój sklep w Athens (kurewsko dobry pomysł, jedyny tego rodzaju sklep na Południu, całkowicie poświęcony muzyce hip-hop, z odrestaurowanymi gramofonami, używanymi głośnikami basowymi i krzykliwymi mikrofonami z bajerami godnymi Snoop Dogga)? Jak szybko mnożą się ofiary infekcji? Czy choroba przenosi się wraz z powietrzem, czy raczej z wodą, jak ebola? Jego myśli pędzą w kierunku rzeczy naglących: niedającego mu spokoju uczucia, że siódmy członek mieszkającej tutaj niegdyś rodziny nadal czai się gdzieś w tym domu. Teraz, kiedy Brian przypieczętował decyzję bezwarunkowego pozostania w tym miejscu, nie może przestać się o to martwić. Słyszy każdy trzask, każde, nawet bezgłośne dźwięki w ścianach i podłogach, szum pieca. Z powodów, których wyjaśnić nie potrafi, ma całkowitą pewność, że jasnowłose dziecko nadal jest tutaj, w domu, przyczajone, odliczając sekundy do... do czego? Może jest jedynym członkiem tej rodziny, który nie przeszedł strasznej metamorfozy, może siedzi gdzieś przerażony, chowa się? Zanim położyli się tej nocy do łóżek, Brian nalegał, żeby sprawdzili po raz ostatni wszystkie zakamarki. Philip dotrzymywał mu kroku z oskardem w jednej ręce i latarką w drugiej. Zajrzeli w każdy kąt piwnicy, do każdej komody i każdej szafy, do schowków. Otworzyli stojącą w piwnicy zamrażarkę, a nawet pralkę i suszarkę, choć nie było wielce prawdopodobne, by ktokolwiek tam siedział. Nick i Bobby przeczesali strych, zajrzeli do kufrów, pudeł i szaf. Philip

rzucił okiem pod łóżka i za komody. I choć nikogo tam nie znaleźli, udało im się odkryć coś ciekawego. W piwnicy stała miska dla psa, ale nigdzie nie było śladu zwierzęcia. W warsztacie leżało mnóstwo różnych narzędzi elektrycznych: pił, wiertarek, frezarek, a nawet pistoletów do wbijania gwoździ. Ten ostatni będzie w szczególności poręczny i użyteczny, jeśli chodzi o budowę barykad – jest cichszy niż młotek. Brian myśli także o innych zastosowaniach takiego pistoletu, kiedy nagle słyszy hałas, a jego skąpo odziane ciało w jednej chwili zamiera i pokrywa się gęsią skórką. Dźwięk dochodzi gdzieś znad jego głowy, z drugiej strony sufitu. Ze strychu. TRZY Kiedy słyszy szuranie – podświadomie identyfikując je jako coś więcej niż tylko trzeszczenie podłóg, wiatr na poddaszu czy szum pieca – Brian podnosi się i siada na krawędzi łóżka. Przekrzywia głowę i nasłuchuje uważnie. Brzmi, jakby ktoś w coś drapał albo rwał i szarpał jakiś materiał. Z początku Brian chce pobiec po brata, Philip załatwiłby tę sprawę lepiej. Tam może być to dziecko albo... coś jeszcze gorszego. Nachodzi go jednak inna myśl, która sprawia, że zatrzymuje się. Znaczyłoby to, że stchórzył... jak zwykle. Czy naprawdę ma zamiar pobiec, jak zwykł to robić, po swojego brata – młodszego brata, na Boga – tego samego, którego niegdyś każdego poranka prowadził za rękę przez ulicę, kiedy jeszcze chodzili razem do szkoły podstawowej w Burke County? Nie, do cholery. Nie tym razem. Brian ma zamiar mu dorównać. Bierze głęboki oddech, odwraca się i zaczyna szukać latarki, którą położył na stoliku nocnym. Znajduje ją i włącza. Wąski promień oświetla ciemną sypialnię, rozlewając srebrzystą plamę na ścianie naprzeciwko. Tylko ty i ja, Justin, myśli Brian, kiedy staje na równe nogi. Ma jasny umysł, wyostrzone zmysły. Czuł się naprawdę dobrze, kiedy przytaknął planom brata, kiedy zobaczył w oczach Philipa nadzieję, że może nie jest beznadziejnym frajerem. Przyszedł czas, by pokazać Philipowi, że ta chwila w kuchni nie była wypadkiem przy pracy, że Brian potrafi wykonać tę robotę tak dobrze, jak on sam. Podchodzi cicho do drzwi. Łapie metalowy kij baseballowy, który znalazł w sypialni jednego z chłopców, i wychodzi z pokoju. Szeleszczący dźwięk słychać wyraźniej w korytarzu, kiedy Brian staje pod wysuwanymi schodkami prowadzącymi na strych. Sporych rozmiarów klapa osadzona jest w suficie na drugim piętrze. Pozostałe sypialnie – z których rozlega się głośne chrapanie Bobby’ego Marsha i Nicka Parsonsa – położone są po drugiej stronie korytarza, we wschodnim skrzydle domu, więc mężczyźni nie mogli słyszeć odgłosów dochodzących z góry. Nikt nie mógł, prócz Briana. Z klapy zwisa skórzany pasek, wystarczająco nisko, by Brian mógł podskoczyć i złapać go. Zwalnia tym samym sprężynowy mechanizm i otwiera właz. Schody rozwijają się niczym akordeon, towarzyszy temu delikatny stukot. Brian kieruje światło latarki na ciemny korytarz. Kłęby kurzu wirują w żółtawym snopie. Mrok jest nieprzebrany, gęsty. Serce mało co nie wyskoczy Brianowi z piersi. Pieprzona cipo, mówi sam do siebie. Kopnij się w dupę i marsz na górę. Wchodzi po schodach z kijem baseballowym pod pachą i latarką w wolnej ręce. Zatrzymuje się, gdy dociera do szczytu. Światło pada na wielki kufer z naklejkami Magnolia Springs State Park. Brian czuje stęchły odór pleśni i kulek na mole. Jesienny chłód przedostał się tutaj przez szpary w dachu, Brian czuje na twarzy zimne powietrze. I po chwili ponownie słyszy szelest.

Dochodzi z jeszcze ciemniejszych zakamarków. Kiedy Brian przestępuje próg, jego gardło wysycha na wiór. Sufit jest podwieszony nisko, musi się schylić. Chce mu się kasłać, ale wie, że nie odważy się na to. Nagle szelest cichnie, ale tylko po to, by po sekundzie wybuchnąć ze zdwojoną mocą, jest teraz energiczny i wściekły. Brian podnosi kij, drętwieje. Ponownie uczy się mechanizmu działania strachu: kiedy jesteś naprawdę, prawdziwie przerażony, nie trzęsiesz się jak na filmach. Drętwiejesz jak najeżone zwierzę. Dopiero potem zaczynasz się trząść. Strumień światła powoli omiata mroczne kąty strychu, odsłaniając masę różnorakich śmieci: pokryty pajęczyną rower do ćwiczeń, sprzęt do wiosłowania, kilka kufrów, sztangi, trycykle, pudła, narty wodne, stół do pinballu ukryty pod warstwą brudu. Szeleszczące dźwięki ponownie się urywają. W świetle latarki pojawia się trumna. Brian niemal kamienieje. Trumna? Philip jest już w połowie drogi na drugie piętro, kiedy zauważa opuszczone z sufitu, wiszące w powietrzu rozłożone schodki. Wchodzi więc na korytarz po cichu, na stopach ma jedynie skarpetki. Niesie siekierę w jednej, a latarkę w drugiej ręce. Pistolet .22 włożył wcześniej za pasek spodni. Nie ma na sobie koszuli, jego muskularna klatka piersiowa lśni w świetle księżyca przedzierającym się przez nocne niebo. W kilka sekund przemierza korytarz i patrzy na harmonijkowe schody. Kiedy wychodzi na strych i wkracza w ciemność, dostrzega ludzką sylwetkę. Zanim jeszcze zdąży włączyć latarkę i poświecić jej promieniem na swojego brata, sytuacja staje się oczywista. – Kabina do solarium – mówi, a Brian podskakuje, słysząc jego głos. Przez ostatnie kilka sekund Brian Blake stał nieruchomo, sparaliżowany strachem, jakieś dziesięć stóp od zakurzonego, owalnego przedmiotu przysuniętego do jednej ze ścian strychu. Wieko jest zamknięte, kabina przypomina wielką ostrygę, a coś w jej środku drapie, chcąc się wydostać. Brian odwraca się i widzi w świetle swojej latarki wymizerowaną, markotną twarz brata. Philip stoi na progu strychu z siekierą w prawej ręce. – Odsuń się, Brian. – Myślisz, że to... – Ten brakujący dzieciak? – szepcze Philip, idąc ostrożnie w stronę kabiny. – Przekonajmy się. Drapanie znowu przybiera na sile, jakby zachęcone rozbrzmiewającymi głosami. Jest coraz głośniejsze i zacięte. Brian odwraca się z powrotem do kabiny, napina mięśnie i podnosi kij. – Mógł ukryć się tam, zanim dokonała się przemiana. Philip podchodzi do niego z siekierą. – Odsuń się, brachu. – Zajmę się tym – mówi gorzko Brian, robiąc krok w stronę kabiny, trzyma kij przygotowany do uderzenia. Philip delikatnie wbija się pomiędzy brata i kabinę. – Nie musisz mi nic udowadniać, stary. Odsuń się z drogi. – Nie, do cholery. Dam sobie radę. Philip przygląda się bratu. – Okej, niech będzie. No to dajesz, ale zrób to szybko. Cokolwiek chcesz zrobić, nie myśl o tym zbyt długo. – Wiem – mówi Brian, wolną ręką łapiąc zatrzask, na który zamknięta jest kabina. Philip stoi zaraz za plecami brata.

Brian otwiera zatrzask. Drapanie ustaje. Philip podnosi siekierę, a Brian zamaszyście podnosi wieko. Philip dostrzega tylko kontury rozmazane w panującej ciemności, widzi łuk zatoczony przez kij Briana i ruch czegoś włochatego. Tylko sekundę lub dwie zajmuje wyostrzonym zmysłom Philipa zarejestrowanie, co się dzieje – mysz ucieka przed snopem światła z latarki i biegnie po włóknie szklanym wprost do wygryzionej w jednym z rogów dziury. Kij baseballowy opada ciężko, chybiając o milę spasionego, ciemnoszarego gryziona. Znajdujący się na kabinie panel z guzikami i stare, porozrzucane zabawki drżą przy uderzeniu. Brian wypuszcza głośno powietrze i cofa się na widok myszy znikającej w dziurze, wślizgującej się w tunel, nad którym tak ciężko pracowała, siedząc w kabinie. Philip pozwala sobie na westchnienie ulgi i opuszcza siekierę. Zaczyna coś mówić, kiedy słyszy metaliczną melodyjkę wygrywaną gdzieś w mroku za jego plecami. Brian patrzy w podłogę i dyszy ciężko. Kolorowe pudełko spadło na ziemię, gdy zamachnął się kijem. Upadek uruchomił mechanizm; pobrzękuje blaszana muzyczka, w powietrzu unoszą się kolejne takty cyrkowej kołysanki. Z pudełka wyskakuje nagle pajacyk. – Buu – mówi zmęczonym głosem Philip, w jego głosie nie ma śladu wesołości. Ich humor poprawia się nieco następnego poranka, kiedy zjedli wielkie śniadanie składające się z jajecznicy, bekonu, kaszy, szynki, naleśników, świeżych brzoskwiń i słodkiej herbaty. Mieszanka atrakcyjnych zapachów wypełniła dom zachęcającym aromatem kawy, cynamonu i smażonego, skwierczącego mięsa. Nick przyrządził nawet dla wszystkich swój specjalny sos mięsny, którego smak doprowadził Bobby’ego do szaleństwa. Brian znalazł w sypialni gospodarzy lekarstwa na przeziębienie i poczuł się trochę lepiej, gdy tabletki zaczęły działać. Po śniadaniu poszli rozejrzeć się po okolicy – tę część osiedla nazwano Green Briar Lane – i mieli kolejne dobre wieści. Znaleźli prawdziwy skarbiec z materiałami budowlanymi, a także sterty drewna opałowego, dodatkowe deski pod tarasami, jeszcze więcej jedzenia w lodówkach sąsiadów, butle z gazem w garażach, zimowe płaszcze i buty, pudełka z gwoździami, alkohole, palniki i lutownice, wodę w butelkach, radio, laptopa, generator, pełno filmów na płytach DVD i stojak z bronią, na którym poukładano strzelby i naboje. Żadnego tłumika, ale i tak nie mogli narzekać. Nieźle szło im także z trupami. Budynki po obu stronach zamieszkiwanego przez nich domu były puste; najwyraźniej ich mieszkańcy uciekli w cholerę z Dodge, zanim jeszcze sprawy zaszły za daleko. Dwa domy dalej, po zachodniej stronie osiedla, Philip i Nick napotkali starszą parę, która już się przemieniła, ale zajęli się nią łatwo, szybko i cicho, wystarczyło kilka celnych i sprawnych uderzeń siekierą. Tego popołudnia Philip i jego towarzysze zaczęli prace nad barykadą, by osłonić front domu i towarzyszące budynki – co dało sto pięćdziesiąt stóp płotu łącznie na trzy podwórka oraz sześćdziesiąt po bokach. Nickowi i Bobby’emu wydawało się z początku, że to straszliwie duże terytorium, ale mieli do dyspozycji gotowe prefabrykaty o długości dziesięciu stopni, które znaleźli pod tarasem jednego z sąsiadów, a także te zabrane z podwórek po drugiej stronie ulicy ogrodzenia, więc praca szła szybko. Jeszcze przed zachodem słońca, Philipowi i Nickowi udało się połączyć ostatnie odcinki płotu na północnym krańcu posesji. – Miałem ich na oku przez cały dzień – mówi Philip, przyciskając końcówkę pistoletu na gwoździe w miejscu łączenia płyt.

Chodzi mu o tłumy umarlaków pałętające się po polach golfowych. Nick kiwa głową, opierając o siebie dwa dźwigary. Philip naciska cyngiel. Pistolet wydaje z siebie zduszony jęk – niczym trzaśnięcie bicza – i wypluwa sześciocalowy, galwanizowany gwóźdź, wbijając go w płytę. Sprzęt owinięty jest w kawałek materiału do pakowania i oklejony taśmą, by wyciszyć dźwięki. – Nie widziałem, by którykolwiek z nich podszedł bliżej – mówi Philip, ocierając pot z czoła. Podchodzi do kolejnych dźwigarów. Nick trzyma płyty mocno, Philip przyciska do nich końcówkę pistoletu. FFFFFUMP! – No nie wiem – mówi sceptycznie Nick, przesuwając się do kolejnego odcinka. Pot spływa mu po całym ciele, a mokra wiatrówka przykleja mu się do pleców. – Nadal myślę, że to nie jest kwestia czy... ale kiedy. FFFFFFFUMP! – Za bardzo się martwisz, synu – mówi Philip, podchodząc do następnej płyty i ciągnąc za sobą kabel od pistoletu. Przedłużacz wychodzi gdzieś zza rogu domu sąsiadów, Philip musiał połączyć sześć kabli o łącznej długości dwudziestu ośmiu stóp, by móc korzystać z pistoletu. Zatrzymuje się i ogląda przez ramię. Jakieś pięćdziesiąt jardów dalej, na podwórku ich domu, Brian huśta Penny. Philip nie może przywyknąć do tego, że to właśnie jego nieszczęsny brat opiekuje się cenną córeczką, ale w tej chwili Brian jest najlepszą niańką, na jaką może liczyć. Oczywiście wszystkie zabawki w domu pochodzą z najwyższej półki. Bogacze lubią rozpieszczać swoje dzieciaki takim gównem. Plac zabaw znajdujący się na podwórku – bez wątpienia należący do zaginionego chłopca – wyposażony jest we wszystkie bajery: zjeżdżalnie, domek, cztery huśtawki, ściankę wspinaczkową, drabinki i piaskownicę. – Damy radę – mówi Philip, zwracając się ponownie w stronę płotu. – Będzie okej, dopóki nie zaczniemy się wychylać i dopóki będziemy trzeźwo myśleć. Kiedy przymocowują kolejny odcinek, szuranie obuwia oraz trzeszczenie desek zagłusza dźwięk stawianych niepewnie kroków. Dochodzi on z drugiej strony ulicy, lecz Philip nie słyszy tułającego się zombie, aż ten nie podchodzi tak blisko, że uderza go bijący od martwego ciała smród. Nick poczuł pierwszy: zawiesisty, pleśniowy, będący mieszanką gnijącego białka i rozkładu zapach – niczym śmieci smażone na tłuszczu. Nick zbystrzał. – Poczekaj chwilę – mówi, trzymając deskę. – Czujesz... – Śmierdzi jak... Ręka przypominająca kolorem rybi brzuch wystrzeliwuje z dziury w ogrodzeniu i chwyta Philipa za jeansową koszulę. Napastnikiem okazuje się kobieta w średnim wieku ubrana w firmowy dres, teraz już zniszczony, z poobdzieranymi rękawami. Ma sczerniałą skórę i obnażone zęby, oczy wybałusza jak jakaś prehistoryczna ryba. Zakrzywionymi paluchami trzyma rąbek koszuli Philipa mocnym, trupim uściskiem. Wydaje z siebie gardłowe jęki, niczym zepsute organy, kiedy Philip usiłuje sięgnąć po swoją siekierę leżącą obok taczki, jakieś dwadzieścia stóp dalej. Za daleko. Martwa kobieta próbuje chwycić Philipa za gardło, jest jak głodny żółw jaszczurowaty. Nick biegnie po broń, ale wszystko dzieje się zbyt szybko. Philip ryczy, kiedy usiłuje uciec do tyłu, i nagle zdaje sobie sprawę, że nadal trzyma w ręce pistolet na gwoździe. Unika kłapiących zębów i instynktownie podnosi narzędzie.

Jednym szybkim ruchem przytyka końcówkę pistoletu do głowy stwora. FFFFFFFFFFFUMP! Zombie sztywnieje. Lodowate palce zwalniają uścisk. Philipowi udaje się wyswobodzić, dyszy i sapie, wpatrując się w zombie. Trup stoi wyprostowany, choć kiwa się, jakby był pijany, drży w swoim aksamitnym dresie firmy Pierre Cardin, ale nie chce paść na ziemię. Główka sześciocalowego, galwanizowanego gwoździa wystaje nad nosem kobiety, wygląda niczym maleńka, przyklejona do twarzy moneta. Stwór stoi w bezruchu przez nieznośnie długą chwilę, jego rekinie oczy wywracają się do wewnątrz, wreszcie zaczyna powoli kroczyć przez jezdnię, a zniszczona twarz przybiera dziwny, niemalże senny wyraz. Przez chwilę zombie wygląda, jakby sobie o czymś przypomniało albo szło na wezwanie jakiegoś niesłyszalnego gwizdka. Nagle pada na trawę. – Myślę, że gwóźdź wystarczy, by je zdjąć – mówi Philip po kolacji, przechadzając się nerwowo od jednego zasłoniętego okna do drugiego. Pokój jest bogato urządzony. Pistolet w ręku Philipa wydaje się jego talizmanem. Pozostali siedzą przy długim, wypolerowanym, dębowym stole, przed nimi stoją talerze z resztkami posiłku. Dzisiaj gotował Brian. Rozmroził pieczeń w mikrofalówce, zrobił sos z dodatkiem dobrego cabernet i odrobiną śmietany. Penny siedzi w pokoju dziennym i ogląda DVD z filmem „Dora odkrywca”. – Tak, ale widziałeś, co się działo, zanim padła? – mówi Nick, bawiąc się niedojedzonym kawałkiem mięsa, przesuwając go po talerzu. – Jak strzeliłeś jej w głowę... wyglądało, jakby była na jakimś haju. Philip nie przestaje chodzić tam i z powrotem, naciska odruchowo cyngiel pistoletu i myśli. – Tak, ale wreszcie padła. – Muszę jednak przyznać, że na pewno ten sprzęt jest cichszy niż pistolet. – No i w chuj łatwiej go obsługiwać, niż walić je w łeb siekierami. Bobby zaczął właśnie pałaszować dokładkę mięsa obficie polanego sosem. – Szkoda, że nie mamy przedłużacza długiego na sześć mil – mówi z pełnymi ustami. Philip naciska spust jeszcze kilka razy. – Może da się go podłączyć do jakiegoś akumulatora. Nick podnosi głowę. – Takiego samochodowego? – Nie, do jakiegoś przenośnego, takiego, jakiego używa się w tych przenośnych latarniach albo kosiarkach elektrycznych. Nick wzrusza ramionami. Bobby nadal je. Philip drepcze i rozmyśla. Brian gapi się w ścianę i bełkocze. – To ma związek z ich mózgami. – Co mówiłeś? – Philip spogląda na brata. – Bri, możesz powtórzyć? Brian odwzajemnia spojrzenie. – No... ta choroba, na którą zapadli.. jest w mózgu, co nie? Musi tam być. – Przerywa i patrzy na talerz. – Chcę powiedzieć, że nadal nie wiemy nawet, czy oni naprawdę nie żyją. Nick patrzy na Briana. – Masz na myśli po tym, jak już ich zdejmiemy? Jak już ich... zabijemy?

– Nie, chodzi mi o wcześniej – odpowiada Brian. – Chodzi mi o ich stan. Philip zatrzymuje się w miejscu. – Kurwa, stary... w poniedziałek widziałem, jak jeden z nich zostaje zmiażdżony przez koła ciężarówki, a dziesięć minut później czołgał się po ulicy z flakami zwisającymi mu z brzucha. Mówili o tym w wiadomościach. Są martwi, braciszku. Martwi jak cholera. – Chodzi mi o to, że centralny system nerwowy jest skomplikowany. A to, co się teraz dzieje, to może być jakieś nowe, chorobliwe gówno. – Ej, jeśli chcesz zabrać któregoś z nich na bilans do pana doktora, proszę cię bardzo. Brian wzdycha. – Mówię tylko, że niewiele jeszcze wiemy. W sumie to gówno wiemy. – Wiemy, co trzeba – mówi Philip, rzucając bratu wymowne spojrzenie. – Wiemy, że codziennie przybywa tych pierdolonych potworów, a wszystkie mają ochotę opierdolić nas na lunch. Dlatego musimy tutaj chwilę posiedzieć, zobaczyć, jak rozwinie się sytuacja. Brian bierze głęboki, zmęczony oddech. Pozostali siedzą cicho. Z zewnątrz, z ciemności, dochodzą do nich odgłosy, którym przysłuchiwali się przed cały dzień: zduszone, niezmordowane walenie nieczułych istot napierających na zaimprowizowaną barykadę. Pomimo starań Philipa, by wznieść barierę szybko i bezgłośnie, dzisiejszy projekt przyciągnął uwagę wielu żywych trupów. – Jak myślisz, jak długo będziemy mogli tutaj zostać? – pyta delikatnie Brian. Philip siada na krześle, odkłada pistolet na gwoździe na stół i bierze kolejny łyk bourbona. Kiwa głową w stronę pokoju dziennego, gdzie niefrasobliwe głosiki postaci z programu dla dzieci mówią coś niezrozumiale. – Penny potrzebuje przerwy – mówi Philip. – Pada ze zmęczenia. – Uwielbia bawić się na zewnątrz – rzuca ze słabym uśmiechem Brian. – Choć przez chwilę może żyć tutaj normalnie. Wszyscy patrzą na niego i zastanawiają się w ciszy. – Zdrowie wszystkich bogatych skurwysynów tego świata – mówi Philip i podnosi szklankę. Pozostali przytakują, słysząc ten toast, choć właściwie nie wiedzą, za co piją... ani jak długo jeszcze tutaj wytrzymają. CZTERY Następnego dnia, w czystym, jesiennym słońcu, Penny bawi się na podwórku pod czujnym okiem Briana. Spędza tam cały ranek, podczas gdy pozostali przygotowują i sortują materiały. Po południu Philip i Nick zabezpieczają okienka piwniczne dodatkowymi deskami i bez powodzenia próbują podłączyć pistolet na gwoździe do akumulatora. Bobby, Brian i Penny grają w karty w pokoju dziennym. Bliskość nieumarłych jest nieustannie wyczuwalna, a każdą decyzję, każde działanie przepełnia niepokój, który krąży niczym rekin pod powierzchnią wody. Co jakiś czas pojawia się jakiś zbłąkany trup, idzie wprost na ogrodzenie, odbija się od niego i odchodzi. Przez większość czasu to, co dzieje się za płotem na Green Briar Lane, pozostaje niezauważone przez hordy wałęsające się po polu golfowym. Tej nocy, po kolacji, kiedy robi się ciemno, wszyscy oglądają w salonie film z Jimem Carreyem i czują się niemalże jak podczas zwyczajnego wieczoru. Przyzwyczajają się do tego miejsca. Uczą się ignorować okazjonalne uderzenia w płot, które rozlegają się w ciemnościach. Brian praktycznie zapomniał o brakującym dwunastolatku, a kiedy Penny idzie do łóżka, mężczyźni planują kolejne dni.

Dyskutują nad pozostaniem w tym domu tak długo, jak pozwolą na to zapasy. Mają jedzenia na całe tygodnie. Nick zastanawia się, czy nie warto wysłać kogoś na zwiad, może rzucić okiem na to, co dzieje się na drogach dojazdowych do Atlanty, lecz Philip nie bierze pod uwagę wyjazdu. – Ktokolwiek tam jest, niech sam walczy o swoje – radzi Philip. Nick nadal monitoruje radio, telewizję i Internet i... zupełnie jak zanikające u umierającego pacjenta funkcje życiowe, media padają jedno po drugim, niczym organy po kolei odmawiające posłuszeństwa. Większość stacji radiowych nadaje albo nagrane wcześniej komunikaty alarmowe, albo bezużyteczne instrukcje. Stacje telewizyjne – te, które odbierają na antenie naziemnej – puszczają przez dwadzieścia cztery godziny oświadczenia obrony cywilnej albo w kółko te same, beznadziejne, banalne i niezrozumiałe długaśne reklamy, które niegdyś puszczano późno w nocy. Trzeciego dnia Nick zastaje ciszę, wysiada większość kanałów telewizyjnych oraz bezprzewodowe połączenie internetowe. Modemy również przestają działać, a pod numerami alarmowymi, na które Nick regularnie wydzwaniał – do tej pory odtwarzającymi standardowe komunikaty – teraz mówią „pierdol się” w języku operatorów telefonii: Abonent znajduje się poza zasięgiem lub ma wyłączony telefon. Proszę spróbować ponownie później. Późnym porankiem niebo zachodzi chmurami. Po południu ponura, mroźna mgła opada na osiedle i wszyscy chowają się w domu, usiłując zignorować fakt, że cienka linia dzieli bycie bezpiecznym od bycia więźniem. Poza Nickiem wszyscy zmęczeni są już gadaniem o Atlancie. Atlanta wydaje się leżeć jeszcze dalej – jakby te dwadzieścia kilka mil pomiędzy miastem a Wiltshire rozciągało się proporcjonalnie do czasu, jaki poświęcali na rozmyślanie o tym. Tej nocy, gdy wszyscy położyli się już spać, Philip odbywa samotną wartę obok drzemiącej Penny. Mgła przerzedza się, ustępując miejsca głośnym grzmotom i piorunom. Philip palcem rozchyla dwie żaluzje i wygląda na zewnątrz, w mrok. Przez szparę w żaluzjach, zerkając nad ogrodzeniem, widzi kręte boczne uliczki i masywne cienie dębów, ich uginające się od wiatru gałęzie. Błyskawica przecina niebo. Dwieście jardów dalej jakiś tuzin humanoidalnych kształtów materializuje się w migającym świetle, postacie prą bez celu naprzód, przez deszcz. Z punktu obserwacyjnego, z którego spogląda Philip, wydaje się, że te istoty idą – swoim zwyczajowym, ociężałym krokiem, niczym pacjenci po wylewie – w tym kierunku. Wyczuły świeże mięso? Czy przyciąga ich hałas? A może po prostu łażą w przypadkowych kierunkach niczym widmowe złote rybki w akwarium? Po raz pierwszy, odkąd przybyli do Wiltshire Estates, Philip Blake zaczął zastanawiać się, czy ich dni w tym kokonie z miękkimi, rozciągającymi się od ściany do ściany dywanami są policzone. Czwartego dnia przychodzi przymrozek, robi się pochmurno. Niebo przybiera kolor miedzi i wisi nisko nad mokrymi trawnikami i opuszczonymi domami. I choć nikt o tym nie wspomniał nawet słowem, następny dzień jest w pewien sposób wyjątkowy: zaczyna się drugi tydzień epidemii. Philip stoi z kubkiem kawy w ręku i wygląda na zewnątrz przez odchylone żaluzje, spoglądając na prowizoryczne ogrodzenie. W bladym świetle poranka widzi, że północny kraniec płotu trzęsie się i wygina. – Sukinsyny – mruczy pod nosem. – Co się dzieje? – Głos Briana wyrywa Philipa z zamyślenia. – Jest ich więcej.

– Kurwa. Ilu? – Trudno stwierdzić. – Co robimy? – Bobby! Potężny mężczyzna wchodzi do salonu w samych spodniach od dresu, nie ma nawet skarpet na stopach. Do ust wpycha banana. Philip każe swojemu przysadzistemu koledze włożyć coś na siebie. Bobby przełyka kolejny kęs owoca. – A co się dzieje? Philip ignoruje pytanie i zwraca się do Briana. – Niech Penny zostanie w pokoju dziennym. – Robi się – mówi Brian i wybiega z pomieszczenia. Philip idzie w kierunku schodów, krzycząc do towarzyszy: – Weźcie pistolet na gwoździe i tyle przedłużaczy, ile zdołacie unieść... siekiery też! FFFFFFFOOOMP! Piąty trup pada niczym gigantyczna, szmaciana lalka w podartych spodniach od garnituru. Martwe, pokryte bielmem oczy wywracają mu się do wnętrza czaszki, kiedy ześlizguje się na ziemię oparty o ogrodzenie, a jego zgniły zewłok pada na ulicę. Philip odsuwa się, dyszy ciężko ze zmęczenia, poci się obficie w jeansach i kurtce. Pierwsze cztery zombie były stosunkowo proste do zabicia, przypominało to strzelanie do ryb w beczce – jedna kobieta i czterech facetów – do wszystkich Philip zakradł się z pistoletem na gwoździe, kiedy walili w słaby punkt w rogu płotu. Musiał jedynie stanąć na jednej z podpórek, wychylić się za płot i dobrze wycelować w czubki martwych głów. Zdjął ich szybko, jednego stwora po drugim: FFFFFFFOOOMP! FFFFFFFOOOMP! FFFFFFFOOOMP! FFFFFFFOOOMP! Z piątym nie poszło już tak łatwo. Instynktownie zszedł z linii strzału w ostatniej chwili, zatoczył się i spojrzał na Philipa, próbując go capnąć szczękami. Philip zmarnował aż dwa gwoździe – oba odbiły się tylko od chodnika – zanim wreszcie udało mu się trafić tego pierdolonego krawaciarza w korę mózgową. Teraz usiłuje złapać oddech, przyśpieszony przez wysiłek, nadal zaciska w prawej ręce pistolet na gwoździe, połączony z domem czterema przedłużaczami długości dwudziestu pięciu stóp. Staje na baczność i nasłuchuje. Ulica wydaje się pusta. Nikt nie uderza w płot. Ogląda się przez ramię i jakieś sto jardów dalej, na podwórku, widzi Bobby’ego Marsha. Mężczyzna siedzi na swoim grubym dupsku i próbuje złapać oddech, opierając się o małą, opuszczoną przez psa budę. Jej dach pokryty jest gontem, a nad wejściem zawieszono tabliczkę: „Pies na baby”. Bogacze i ich jebane psy, myśli Philip z żalem, nadal jeszcze pełen energii, nakręcony. Pewnie karmili go lepiej, niż niektórzy rodzice karmią swoje dzieci. Za tylną częścią płotu, jakieś dwadzieścia stóp od Bobby’ego, leżą sztywne zwłoki martwej kobiety. W jej czaszce wciąż tkwi siekiera, którą Bobby zgasił jej światło. Philip macha do niego i patrzy pytająco, co oznacza: wszystko w porządku? Bobby odwzajemnia spojrzenie i podnosi do góry uniesiony kciuk. I wtedy... praktycznie bez ostrzeżenia... wszystko dzieje się tak szybko... Pierwsza oznaka, że coś jest zdecydowanie nie w porządku, pojawia się w ułamku sekundy, kiedy to Bobby pokazuje swojemu mentorowi i przywódcy uniesiony kciuk. Mokry od potu, siedzi tak z walącym sercem, wielki bebech ciągnie go w dół, musi oprzeć się bardziej o budę. Bobby’emu udaje się uśmiechnąć do Philipa, nadal trzyma w górze uniesiony kciuk... kompletnie nieświadomy zduszonego dźwięku dochodzącego z wnętrza budy. Od lat Bobby Marsh skrycie marzył o tym, by Philip Blake był z niego dumny, a sama

myśl o możliwości pokazania mu uniesionego w górę kciuka po dobrze wykonanej brudnej robocie dawała mu niemal perwersyjną satysfakcję. Bobby nie miał rodzeństwa, ledwo skończył szkołę średnią, więc podczepił się pod Philipa na wiele lat przed śmiercią Sary Blake, a po jej nieszczęśliwym wypadku – kiedy Philip oddalił się od swoich kumpli od kieliszka – Bobby desperacko próbował odnowić kontakt. Dzwonił do Philipa aż nazbyt często, mówił zbyt dużo, kiedy byli razem, i często robił z siebie idiotę, kiedy próbował dorównać muskularnemu liderowi ich paczki. A teraz myśli, może nieco niestosownie, że to właśnie ta epidemia – między innymi – dała mu szansę na ponowne nawiązanie kontaktu z Philipem. I zapewne dlatego Bobby nie zarejestrował hałasu dobiegającego z budy. Kiedy coś łupie w ściany budy naprawdę głośno, uśmiech zamiera Bobby’emu na ustach, a ręka z kciukiem opada. Zanim świadomość faktu, że coś znajduje się w budzie – coś ruchliwego – dotrze do synaps mózgowych Bobby’ego i każe mu uciekać, jest już zbyt późno. Mały, niski kształt wypełza nagle z ciemnego, łukowatego otworu. Philip jest już w połowie podwórka, biegnie tak szybko, jak tylko się da, wie bowiem, że to, co wyskoczyło właśnie z budy, jest niewielkich rozmiarów istotą ludzką – albo raczej gnijącą, zsiniałą karykaturą istoty ludzkiej – w której skołtunione blond włosy zaplątało się psie gówno i liście, a do pasa i nóg przyczepione ma łańcuchy. – K-KUR-KKURRRWA! – krzyczy Bobby i odsuwa się od dwunastoletniego trupa, jeszcze niedawno będącego małym chłopcem, a teraz rzucającego się na grubą jak pień nogę Bobby’ego. Bobby odskakuje na bok, zabierając nogę w samą porę, gdyż mała, wykrzywiona twarz zombie – którego głowa przypomina napuchniętą banię z pustymi oczodołami – nurkuje w miejsce, gdzie jeszcze przed ułamkiem sekundy siedział. Philipa dzieli od nich pięćdziesiąt stóp, sprintem biegnie w kierunku budy. Podnosi pistolet na gwoździe niczym czarodziejską różdżkę mającą pokonać miniaturowego potwora. Bobby pełznie po trawniku jak krab, ześlizgnęły mu się spodnie, wygląda żałośnie z gołą dupą. Sapie i piszczy jak mała dziewczynka. Mizernych rozmiarów stwór porusza się z charakterystycznym dla tarantuli brakiem gracji, usiłując dopaść Bobby’ego. Grubas próbuje wstać z ziemi i biec, ale potyka się o własne nogi i z powrotem pada na trawnik, tym razem na plecy. Philip jest dwadzieścia stóp od nich, kiedy Bobby zaczyna kwiczeć jeszcze wyższym głosem. Dziecko zombie łapie Bobby’ego za kostkę swoimi zakrzywionymi paluchami i zanim udaje mu się zabrać nogę, stwór zatapia swoje nadgniłe zęby w jego udzie. – KURWA MAĆ! – wrzeszczy Philip, kiedy wreszcie udaje mu się dobiec z pistoletem w ręce. Sto stóp za nim kabel wypada z kontaktu. Philip przykłada końcówkę urządzenia do tyłu czaszki monstrum, które wgryza się jeszcze głębiej w drżące, tłuste cielsko Bobby’ego. Naciska spust. Nic się nie dzieje. Zombie, niczym pirania, zaciska szczękę na miękkiej tkance, przegryza tętnicę udową i wyrywa kawał mięsa z pachwiny Bobby’ego. Krzyk grubego przechodzi w bezsilne zawodzenie. Philip odruchowo wyrzuca pistolet i rzuca się na bestię. Odrywa trupa od swojego przyjaciela, jakby zdejmował gigantyczną pijawkę, podnosi martwego chłopca, a potem rzuca nim na trawnik, zanim ten ma szansę na kolejnego gryza. Dzieciak uderza o ziemię i toczy się przez jakieś dwadzieścia stóp po błotnistym trawniku. Nick i Brian wypadają z domu, Brian łapie kabel od przedłużacza, a Nick z rykiem rzuca się przez trawnik, wymachując oskardem. Philip dopada do Bobby’ego i próbuje go

uspokoić, bo mężczyzna nie przestaje się rzucać i krzyczeć, a ruch przyśpiesza utratę krwi, poszarpana rana i tak już teraz wypluwa z siebie hektolitry czerwonej cieczy, zgodnie z przyśpieszonym rytmem bijącego serca Bobby’ego. Philip przyciska dłoń na jego udzie, w pewnym stopniu zatrzymując krwotok, lecz czerwona, gęsta ciecz i tak leci mu przez palce. Kątem oka widzi zbliżającą się do niego postać. Zombie ponownie pełznie po mokrej trawie w jego kierunku. Nick nie zwleka, biegnie do nich tak szybko, jak tylko potrafi, podnosi oskard, oczy ma szeroko otwarte, widać w nich panikę i strach. Oskard przecina powietrze, zaostrzony koniec opada na głowę trupka i zatapia się w jego czaszce na trzy cale. Stwór upada na ziemię, jakby uszło z niego powietrze. Philip krzyczy do Nicka coś o „pasku”, ten łapie w lot i majstruje przy spodniach. Philip nie ma żadnego przeszkolenia w zakresie pierwszej pomocy, ale wie wystarczająco dużo, by spróbować zatamować krwawienie zaimprowizowaną opaską uciskową. Owija pasek wokół drżącego uda swojego potężnego przyjaciela, Bobby próbuje coś powiedzieć, ale wygląda, jakby odczuwał dotkliwe zimno, jego usta otwierają się i zamykają, szepczą coś bezgłośnie. W tej samej chwili – kiedy dzieje się to wszystko – Brian stoi jakieś sto stóp od nich, z powrotem wkłada wtyczkę do kontaktu, bo tylko tyle może w tej chwili zrobić. Pistolet na gwoździe leży w trawie, piętnaście stóp za Philipem. Philip krzyczy właśnie do Nicka, by ten „poszedł po jakieś pierdolone bandaże i alkohol czy coś takiego”. Nick biegnie z powrotem do domu, nadal trzymając w ręce oskard. Brian podchodzi do brata, wpatrując się w martwą rzecz z rozłupaną czaszką, leżącą twarzą do ziemi. Brian gapi się na zombie. Podnosi pistolet na gwoździe – tak na wszelki wypadek – i rozgląda się po wzgórzu rozciągającym się za tylną częścią płotu. Philip trzyma Bobby’ego w ramionach niczym gigantycznego niemowlaka. Bobby płacze, oddycha coraz szybciej, płytko, rzęzi. Philip pociesza przyjaciela, bełkocze słowa otuchy i zapewnia go, że wszystko będzie dobrze... ale dla Briana jest jasne, że nie ma na to żadnych szans. Chwilę później Nick wraca z naręczem sterylnych bandaży i plastikową butelką alkoholu do dezynfekcji wystającą mu z tylnej kieszeni spodni. W drugą wetknął rolkę bawełnianej taśmy klejącej. Ale przez czas jego nieobecności coś się zmieniło. Sytuacja ratunkowa stała się czymś o wiele mroczniejszym – oczekiwaniem na śmierć. – Musimy wnieść go do środka – oświadcza Philip, którego ubrania przesiąkły krwią towarzysza. Ale Philip nie wykonuje żadnego ruchu, by podnieść grubego. Bobby Marsh umrze, a oni zdają sobie z tego sprawę. W szczególności wie o tym sam Bobby Marsh, który leży teraz w szoku, patrzy w metaliczne niebo i usiłuje coś powiedzieć. Obok stoi Brian, nadal trzymając w ręce pistolet, gapi się na Bobby’ego. Nick upuszcza bandaże i wydaje z siebie pełen ubolewania jęk. Patrzy na nich, jakby zaraz miał się rozpłakać, ale zamiast tego pada na kolana obok Bobby’ego i zwiesza głowę. –N-n-n-nie... – Bobby Marsh rozpaczliwie próbuje coś powiedzieć Philipowi. – Ciiiii... – Philip masuje ramię przyjaciela. Philip nie może trzeźwo myśleć. Chwyta jeden z bandaży i zaczyna opatrywać ranę. – Nnn-n-NIE! – Bobby odpycha od siebie niosącą pomoc rękę. – Bobby, do cholery. – NN-NIE! Philip przestaje, przełyka ślinę i patrzy w szkliste oczy umierającego człowieka. – Będzie dobrze – mówi niewyraźnym głosem. – N-nie-nie będzie – Bobby’emu udaje się wypowiedzieć kilka słów. Gdzieś wysoko nad nimi kracze kruk. Bobby wie, co się teraz stanie. Widział, jak martwy

człowiek leżący w rowie w Covington wstał po dziesięciu minutach, przemieniony. – P-pp-przestań tak mówić, Philly. – Bobby... – Już po wszystkim... – szepcze niemrawo i wywraca oczami. Zauważa pistolet na gwoździe w ręku Briana. Swoimi wielkimi jak kiełbaski, zakrwawionymi paluchami Bobby sięga po broń. Brian upuszcza pistolet na ziemię. – Do cholery jasnej, musimy zabrać go do środka! – w głosie Philipa słychać bezsilność i brak nadziei, kiedy widzi, jak Bobby Marsh po omacku szuka pistoletu. Wreszcie udaje mu się położyć na nim swoją grubą łapę i próbuje przystawić sobie lufę do skroni. – Jezu Chryste – szepcze Nick. – Zabierzcie mu to! – Philip odgania Briana od Bobby’ego. Łzy lecą Bobby’emu po obu wielgachnych policzkach, oczyszczając je z krwi. – Proszę, Philly – bełkocze Bobby. – Z-zrób... zrób to. Philip wstaje na równe nogi. – Nick! Chodź tutaj! – Odwraca się i idzie w kierunku domu. Nick również wstaje i dołącza do Philipa. Dwaj mężczyźni stoją jakieś piętnaście stóp od Bobby’ego, poza zasięgiem słuchu, odwróceni plecami, rozmawiają przyciszonymi, zmęczonymi głosami. – Obetniemy mu nogę – mówi szybko Philip. – Co zrobimy? – Amputujemy mu nogę. – Że co? – Zanim rozprzestrzeni się infekcja. – Ale skąd... – Jasne, nie wiemy, jak szybko się to dzieje, ale musimy spróbować, jesteśmy mu to winni. – Ale... – Musisz pójść do szopy po piłę, weź też... Za nimi rozlega się kolejny głos, przerywając pełną napięcia litanię Philipa. – Panowie? To Brian, a sądząc po ponurym tonie jego nosowego głosu, ma złe wieści. Philip i Nick odwracają się do niego. Bobby Marsh jest nieruchomy jak kamień. Oczy Briana zachodzą łzami, kiedy klęka obok grubasa. – Jest już za późno. Philip i Nick podchodzą do miejsca, gdzie leży Bobby, ma zamknięte oczy. Jego wielka, otłuszczona klatka piersiowa jest nieruchoma, wargi obwisłe. – O nie... słodki Jezu, nie – mówi Nick, patrząc na swojego martwego kompana. Philip nie odzywa się przez dłuższy czas. Nikt nic nie mówi. Trup w dalszym ciągu leży jak głaz tam, gdzie padł, na mokrej ziemi, przez trwające wieczność minuty... aż coś drga w jego kończynach, w ścięgnach jego masywnych nóg, w opuszkach tłustych paluchów. Z początku wygląda to jak zwyczajne skurcze mięśni, które czasem obserwuje się u zwłok, niczym dogorywający, kaszlący silnik ośrodka nerwowego trupa. Nick i Brian, obserwujący Bobby’ego, wybałuszają oczy, ich mięśnie tężeją, zaczynają się ostrożnie cofać. Philip podchodzi jednak bliżej, klęka, jego twarz przybiera poważny, kamienny wyraz. Bobby Marsh otwiera oczy.

Źrenice ma białe niczym ropa lejąca się z rany. Philip bierze do ręki pistolet na gwoździe i przyciska go do czoła swojego potężnego kompana, zaraz powyżej jego lewej brwi. FFFFFFFFUMP! Kilka godzin później, w domu, po zmroku. Penny już zasnęła, a Nick siedzi w kuchni, topi smutki w szklance whiskey... Nigdzie nie widać Briana... Stygnące zwłoki Bobby’ego leżą na podwórku, przykryte brezentem, obok pozostałych trupów... Philip stoi w oknie salonu, wygląda przez rozchylone żaluzje na zbierające się na ulicy stwory. Kroczą jak lunatycy, chodzą tam i z powrotem, wzdłuż ogrodzenia. Jest ich coraz więcej, może już ze trzydziestu. Albo i czterdziestu. Przez szpary w płocie przebija światło lamp drogowych, lecz kroczące trupy zasłaniają je co i rusz, a wywołane w ten sposób mruganie doprowadza Philipa do szału. Słyszy w swojej głowie bezgłośny szept – ten sam głos odezwał się do niego już wcześniej, po śmierci Sary. Spal ten dom, spal cały świat. Przez chwilę, zaraz po tym, jak umarł Bobby, głos chciał, by pokroił na kawałki ciało tamtego dwunastolatka, by poćwiartował to monstrum. Jednak zdołał mu się oprzeć, a teraz znowu musi walczyć. Zapalnik uruchomiony, zegar tyka... Philip odwraca się od okna i pociera zmęczone oczy. – Możesz to z siebie wyrzucić – mówi inny głos dochodzący z ciemności. Philip obraca się i widzi sylwetkę swojego brata stojącego po drugiej stronie salonu, przy łukowatym wejściu do kuchni. Zwraca się znowu w kierunku okna, nie odpowiada ani słowem. Podchodzi do niego Brian. Trzyma w drżących dłoniach buteleczkę syropu na kaszel. W ciemności jego trawione gorączką oczy lśnią od łez. Stoi przez chwilę bez ruchu. Potem mówi głębokim, delikatnym głosem, uważając, by nie obudzić Penny śpiącej na kanapie obok. – To żaden wstyd. – Co takiego? – Wiesz – mówi Brian. – Widzę, że cierpisz. Pociąga nosem, wyciera usta rękawem, ma chrypkę, dodaje zdławionym głosem: – Chciałem tylko powiedzieć, że jest mi przykro z powodu Bobby’ego, wiem, że byliście... – Już po wszystkim... – Philip, daj spokój... – Miejscówka jest spalona, wynosimy się. Brian patrzy na niego. – Co masz na myśli? – To, że się wynosimy. – Ale myślałem, że... – Rozejrzyj się. – Philip wskazuje na mnożące się na Green Briar Lane cienie. – Przyciągamy ich jak gówno muchy. – Tak, ale ogrodzenie... – Im dłużej tu siedzimy, Brian, tym bardziej przypomina to więzienie. – Philip wygląda przez okno. – Musimy ruszać. – Kiedy? – Wkrótce.

– Na przykład jutro? – Zaczniemy pakować się rano, przeniesiemy do auta tyle rzeczy, ile się da. I cisza. Brian patrzy na swojego brata. – Dobrze się czujesz? – Tak. – Philip nadal wygląda przez okno. – Idź spać. Przy śniadaniu Philip mówi córce, że Bobby musiał pojechać do domu – „zaopiekować się rodzicami” – i to wyjaśnienie wydaje się jej wystarczać. Tego samego poranka Nick i Philip wykopują na tyłach domu grób, uprzednio wybierając miękką ziemię, by łatwiej było wbić łopatę, podczas gdy Brian opiekuje się Penny. Brian sądzi, że powinni powiedzieć Penny, co się stało, ale Philip każe mu zamknąć mordę i nie poruszać więcej tego tematu. Philip i Nick podnoszą masywne, owinięte w brezent ciało i wrzucają je do dołu wykopanego obok rabatek z różami. Zasypanie mogiły zajmuje im dłuższą chwilę, każdy z nich wrzuca na ciało przyjaciela najlepszą, czarną ziemię ogrodową, łopata za łopatą. Pracują, a wiatr niesie agonalne wycie nieumarłych. Dziś jest kolejny, niespokojny, pochmurny dzień, a dźwięki wydawane przez hordy zombie unoszą się ponad dachami domów. Philip dostaje szału, poci się w swoich jeansowych ciuchach, kiedy przerzuca kolejne łopaty. Zawiesisty, gęsty odór gnijącego mięsa jest dotkliwszy niż wcześniej. Philipowi zaciska się żołądek, gdy zasypuje grób ostatnimi grudkami ziemi. Philip i Nick stoją po przeciwnych stronach kopca, opierają się o trzonki łopat, zimny pot schnie na ich karkach. Żaden z nich nie odzywa się ani słowem przez dłuższą chwilę, stoją tylko, pogrążeni w swoich myślach. Wreszcie Nick podnosi głowę i mówi bardzo cicho, z wyraźnym znużeniem: – Czy chcesz coś powiedzieć? Philip patrzy na swojego kolegę. Wycie rozlega się zewsząd, jest niczym brzęczenie szarańczy, a przy tym tak głośne, że Philip nie potrafi się skupić. Nie wiedzieć czemu, przypomina sobie noc, kiedy upili się we trzech, zakradli do kina samochodowego Starliter na Waverly Road i włamali do budki operatora. Machając swoimi tłustymi paluchami przed obiektywem projektora, Bobby rzucał na ekran cienie. Philip śmiał się tak głośno, że mało nie zwymiotował, kiedy gapił się na sylwetki kaczek i zajęcy przemierzających ekran, na którym Chuck Norris kopał nazistów z półobrotu. – Niektórzy myślą, że Bobby Marsh był prostakiem – mówi Philip z pochyloną głową, wpatrzony w mogiłę – bo go nie znali. Był lojalny i zabawny, był cholernie dobrym przyjacielem... i zmarł jak mężczyzna. Nick wbija wzrok w ziemię, lekko drżą mu ramiona, załamuje mu się głos, jego słowa są ledwo słyszalne, przebijają się niemrawo przez nasilającą się kakofonię trupich dźwięków: – Wszechmocny Boże, któryś w swoim miłosierdziu przemienił mrok śmierci w świt nowego życia, a smutek rozstania w niebiańską radość. Philip czuje napływające mu do oczu łzy, zaciska zęby tak mocno, że chrupie mu szczęka. – Przez naszego Zbawcę, Jezusa Chrystusa – mówi Nick trzęsącym się głosem – który zmarł i zmartwychwstał, i żył będzie wiecznie. Amen. – Amen – udaje się wykrztusić Philipowi, ale skrzek, który wydobywa się z jego gardła, brzmi wręcz obco. Nieustający gwar nieumarłych narasta i narasta, jest coraz głośniejszy. – ZAMKNIJCIE SIĘ WRESZCIE, DO KURWY NĘDZY! – Philip Blake wrzeszczy w kierunku chmary zombie, hałas dochodzi już ze wszystkich kierunków. – MARTWE SKURWYSYNY!

Philip odwraca się od grobu i cedzi przez zęby: – WYPIERDOLĘ WAS WSZYSTKICH W CZACHĘ, WY GNIJĄCE LACHOCIĄGI!!! KAŻDEMU Z WAS URWĘ ZAJEBANY ŁEB I NASRAM DO PIERDOLONEJ SZYI!!! Słysząc to, Nick zaczyna szlochać, a z Philipa uchodzi para i opada na kolana. Kiedy Nick płacze, Philip tylko patrzy na świeżą ziemię, jakby kryły się w niej jakieś odpowiedzi. Jeśli kiedykolwiek istniała jakakolwiek wątpliwość co do tego, kto jest szefem – nie to, żeby w przeszłości taka kwestia w ogóle wypłynęła – teraz stało się absolutnie jasne, że Philip jest alfą i omegą. Resztę dnia spędzają na pakowaniu. Philip wydaje rozkazy, kierując w ich stronę jedynie ponure monosylaby, jego głos brzmi nisko z powodu stresu. – Weźcie skrzynkę z narzędziami – chrypi. – I pudełko z nabojami. Oraz dodatkowe koce. Nick uważa, że powinni rozważyć zabranie drugiego samochodu. Choć większość z pozostawionych przed domami samochodów nadaje się do jazdy – spora część to nowe, luksusowe modele z kluczykami w stacyjkach – Brian obawia się, że ich mała grupa niepotrzebnie się rozdzieli. A może po prostu nie chce zostawiać brata. Może potrzebuje być tam, gdzie jest centrum jego świata. Decydują się na Chevy Suburbana, który jest niczym czołg. A dokładnie tego potrzebują, by dostać się do Atlanty. Uparte przeziębienie osadza mu się na płucach, powodując problemy z oddychaniem, ciągle świszczy przy wydechu i wdechu. Może to pierwsze stadium zapalenia płuc? Brian Blake koncentruje się jednak na swoim zadaniu. Do trzech przenośnych lodówek pakuje jedzenie z najdłuższym terminem przydatności do spożycia: wędzone mięsa, twarde sery, zamknięte pojemniki i pudełka z sokami i jogurtami, napoje i majonezy. Do kartonów wkłada chleb, suszoną wołowinę, kawę rozpuszczalną, wodę w butelkach, batoniki proteinowe oraz witaminy, papierowe talerze i sztućce. Wrzuca też noże kuchenne, tasaki, noże z obustronnymi ostrzami i takie do krojenia kości. Nigdy nie wiadomo, co spotkają na swojej drodze. Brian wypełnia kolejne pudło papierem toaletowym, mydłem, ręcznikami i szmatkami. Przegląda zawartość szafki na lekarstwa i zabiera z niej leki na przeziębienie, tabletki nasenne i środki przeciwbólowe, a kiedy to robi, wpada na pewien pomysł: coś, co powinien zrobić, zanim odjadą. W piwnicy znajduje małą, do połowy pełną puszkę czerwonej farby i dwucalowy pędzel z końskiego włosia. Wyciąga też stary kawał płyty stolarskiej o wymiarach trzy na trzy stopy i szybko, ale uważnie, wypisuje na niej wiadomość: pięć prostych słów, dużymi literami, dostatecznie wyraźnymi, by można je było dostrzec z jadącego auta. Na dole płyty przybija dwa małe kawałki deski, by służyły za podpórki. Wynosi znak na zewnątrz i pokazuje go bratu: – Myślę, że powinniśmy go wywiesić za bramą – mówi do Philipa. Ten tylko wzrusza ramionami i odpowiada Brianowi, żeby robił, na co ma ochotę, że on się nie wtrąca. Czekają do zmroku i wychodzą około siódmej. Zimne, metaliczne słońce znika za dachami domów. Szybko pakują do auta ostatnie rzeczy. Biegają od domu do samochodu, a cienie wokół nich stają się coraz dłuższe. Stwory zbierają się za barykadą. Philip i jego towarzysze ustawiają się w linii, podają sobie rzeczy z rąk do rąk, kolejne walizy i pudła wędrują od otwartych, bocznych drzwi domu do otwartego bagażnika SUV-a. Zabierają też swoje oskardy oraz dodatkowe narzędzia, łopaty, toporki, piły i wszystkie ostre przedmioty, jakie udało im się znaleźć w szopie na narzędzia. Biorą ze sobą liny i kable, a także flary drogowe, płaszcze, buty na śnieg i podpałkę. Zabierają również rurkę do odsysania oraz kilka plastikowych kanistrów z benzyną, które da się upchnąć do bagażnika. Bak auta jest już pełny – Philipowi udało się wcześniej wypompować piętnaście galonów benzyny z opuszczonego sedana stojącego w garażu sąsiadów – woleli się zabezpieczyć, nie

wiedząc, w jakim stanie są pobliskie stacje benzynowe. Przez ostatnie cztery dni Philip znalazł w pobliskich domach mnóstwo broni. Bogacze lubią polować w tych stronach na kaczki. Uwielbiają od czasu do czasu wychodzić ze swoich luksusowych, cieplutkich domów ze strzelbami na ramieniu i czystej rasy ogarami przy nodze. Ojciec Philipa robił to samo, ale w inny sposób – zakładał wadery, brał ze sobą gorzałę i szedł polować wkurwiony jak fiks. Teraz Philip wybiera, którą strzelbę zapakować do winylowej, zapinanej torby postawionej na tylnym siedzeniu – jedna z nich to Winchester .22, pozostałe dwie to dubeltówki Marlin Model 55, niezwykle przydatne, znane jako „gęsia broń”. Szybkie, celne i o dużej mocy, zostały stworzone do polowań na ptaki lecące na dużych wysokościach... albo, w tym przypadku, do strzałów w czaszkę z odległości większej niż sto jardów. Jest już prawie ósma, kiedy kończą pakowanie i sadzają Penny na środkowym siedzeniu. Opatulona w płaszcz, z maskotką pingwinem u boku, wygląda jak podręcznikowy przykład sangwinika, jest ospała, jakby miała jechać na wizytę do pediatry. Drzwi auta otwierają się i zamykają, Philip siada za kółkiem. Nick zajmuje miejsce obok niego, a Brian sadowi się obok Penny. Wymalowany znak leży na podłodze, oparty o kolana Briana. Philip przekręca kluczyk. Ryk silnika niesie się przez ciemność, tłoczący się za płotem umarli robią się coraz bardziej niespokojni. – Panowie, zróbmy to szybko – mówi pod nosem Philip, wrzucając wsteczny. – Trzymajcie się! Siła grawitacji wyrzuca wszystkich do przodu, kiedy suburban rwie do tyłu. Patrzą w lusterko, kiedy auto zbliża się do słabego punktu ogrodzenia, jest coraz bliżej i bliżej... ŁUP! Pojazd przebija się przez cedrowe deski i wyjeżdża na słabo oświetloną Green Briar Lane. Nagle tylna, lewa strona samochodu uderza w jakiegoś trupa. Philip naciska hamulec i szybko zmienia bieg. Zombie odlatuje na dwadzieścia stóp i w krwawej mgiełce robi piruet. Kawałek zgniłego ramienia odrywa się od ciała i leci w przeciwnym kierunku. Suburban pędzi ku głównej ulicy, przebijając się przez grupę zombie, które po zderzeniu odlatują na boki, ginąc w nicości. Co i rusz słychać głuche echo uderzeń i drgania przechodzące przez podwozie, a na szybie pojawia się żółta wydzielina, jakby ktoś rozgniatał robaki. Penny krzywi się i zamyka oczy. Gdy są już na końcu ulicy, Philip skręca za róg i przyśpiesza w kierunku wjazdu na osiedle, na północ. Kilka minut później wyszczekuje kolejny rozkaz: – Dobra, zrób to szybko. Naprawdę SZYBKO! Naciska z całej siły na hamulec, pasażerowie ponownie lecą do przodu. W świetle lamp widzą już bramę wjazdową i krótki, żwirowany odcinek z ozdobnymi krzewami zasadzonymi po bokach. – Zajmie mi to sekundę – mówi Brian i łapie znak, naciskając klamkę. – Zostaw włączony silnik. – Idź już. Brian wymyka się z auta, niosąc dużą płytę trzy na trzy stopy. Wieczór jest zimny, więc czym prędzej przemierza żwirową ścieżkę, stawiając uszy na baczność, świadom tego, co oznaczają dobiegające z oddali odgłosy: idą w tym kierunku. Brian wybiera miejsce zaraz po prawej stronie bramy, kawałek ceglanego muru niezasłoniętego przez krzewy, i opiera płytę o ścianę. Wbija drewniane podstawki w miękką ziemię, by lepiej umocować znak, i biegnie pędem do samochodu, usatysfakcjonowany tym, co zrobił właśnie dla ludzkości. A przynajmniej dla tego, co z niej zostało.

Kiedy odjeżdżają, każde z nich – nawet Penny – odwraca się i patrzy przez tylną szybę na mały, kwadratowy znak, który niknie w oddali: WSZYSCY NIE ŻYJĄ. NIE WCHODZIĆ. PIĘĆ Jadą na zachód, powoli, przez pogrążone w mroku pola. Utrzymują prędkość w okolicach trzydziestu kilometrów na godzinę. Czteropasmowa droga numer 20 jest zawalona opuszczonymi samochodami, rozstawionymi na całej długości krętej jak wąż jezdni. Droga ciągnie się aż do wściekłego różu, którym mieni się zachodni horyzont, gdzie czeka na nich miasto – niczym siniec na nocnym niebie. Są zmuszeni jechać slalomem, by wyminąć wszystkie przeszkody. Fakt, że nie mogą rozwinąć prędkości, jest frustrujący, ale zdążą przejechać jeszcze pięć mil, zanim spotka ich coś złego. Przez większość czasu Philip myśli o Bobbym, o tych wszystkich rzeczach, które mogli zrobić, by go uratować. Ból i żal zagnieździły się głęboko, na samym dnie jego świadomości, niczym rak przeobrażający się w coś jeszcze gorszego i bardziej trującego niż smutek. Walcząc z emocjami, przypomina sobie stare porzekadło kierowców ciężarówek – patrz, ale się nie gap. Ściskając kierownicę wyuczonym przez lata chwytem, Philip wychyla się do przodu, uważnie lustruje pobocza, w których utkwił wzrok. Przez ostatnie pięć mil widmowe światło reflektorów omiotło jedynie kilku nieumarłych. Zaraz za Conyers minęli dwóch maruderów idących wzdłuż drogi, wyglądali jak umazani krwią dezerterzy. Przy centrum handlowym w Stonecrest widzieli grupkę wygłodniałych stworów pożywiających się w przydrożnym rowie czymś potrąconym przez samochód – może zwierzęciem, a może człowiekiem, trudno było stwierdzić w zalegających ciemnościach. I tyle się wydarzyło przez ostatnie pięć mil. Philip nadal utrzymuje stałą (ale bezpieczną) prędkość trzydziestu mil na godzinę. Jeśli zwolnią, ryzykują, że dopadnie ich jakiś zbłąkany trup; jeśli przyśpieszą, mogą uderzyć w któryś ze stojących na drodze opuszczonych samochodów i wraków, a robi się ich coraz więcej. Radio nie działa. Żaden z pasażerów nie odzywa się ani słowem, wpatrują się tylko w uciekający za oknem krajobraz. Panorama miejskiej części Atlanty przesuwa się w zwolnionym tempie. W ciągnące się wzdłuż drogi sosnowe lasy od czasu do czasu wetknięto jakieś małe osiedle lub centrum handlowe. Mijają salony samochodowe ciemne jak kostnice, niekończący się ocean nowiutkich samochodów wygląda jak ustawione w szeregu, lśniące w mlecznym świetle księżyca trumny. Przejeżdżają obok opuszczonych domów, których wyłamane z ram okna wyglądają jak otwarte rany. Parkingi biurowe przypominają dawno zapomniane pola bitewne. Mijają restauracje Shoney’s, osiedla przyczep kempingowych, sklepy Kmart i centra RV, każde kolejne w jeszcze gorszym stanie niż poprzednie. Gdzieniegdzie widać jakieś płonące budynki. Parkingi wyglądają jak mroczne place zabaw dla szalonych dzieci, bezpańskie auta stoją byle gdzie, niczym zabawki rzucone z wściekłością na bok. Lśni potłuczone szkło. Wygląda na to, że w niecałe półtora tygodnia epidemia przedostała się do każdego zakątka Atlanty, dotarła nawet na przedmieścia. W ciągu kilku dni zniszczyła cały wypracowany porządek społeczny – zainfekowała nawet te wiejskie tereny i ośrodki wypoczynkowe, gdzie klasa średnia szukała wytchnienia, chcąc uciec od piekła codziennych dojazdów do pracy, przyprawiających o dreszcze kredytów mieszkaniowych i stresującego, miejskiego życia. Philipa, z niewiadomej dla niego samego przyczyny, najbardziej porusza widok zdewastowanych

kościołów. Każdy, obok którego przejeżdżają, znajduje się w koszmarnym stanie: Centrum Misjonarskie Baptystów Ponowne Narodziny zaraz za Harmon nadal dymi się po niedawnym pożarze, osmalone resztki krzyża zdają się podpierać niebo. Półtorej mili dalej do drzwi seminarium imienia Luthera Rice’a przymocowano naprędce sklecone tablice ostrzegające przejezdnych, że koniec jest bliski, wybawienie czeka za tymi murami, a grzesznicy mogą się pocałować w dupę. Katedra Kościoła unickiego wygląda na splądrowaną, wyczyszczoną ze wszystkiego i oszczaną. Parking samochodowy przy zielonoświątkowym kościele Świętego Jana Objawiciela przypomina pobojowisko, wszędzie leżą trupy. Niektóre z nich jeszcze się niemrawo ruszają, napędzane somnambulicznym głodem ludzkiego mięsa. Co za Bóg pozwala na to wszystko? A skoro już o tym mówimy – co to za Bóg, który pozwala umrzeć w paskudny sposób takiemu przyjacielowi jak Bobby Marsh? Co to za... – O kurwa! Głos dochodzi z tylnego siedzenia i wyrywa Philipa z jego ponurych rozmyślań. – Co jest? – Popatrz – mówi Brian głosem osłabionym gorączką lub strachem, a może i jednym, i drugim. Philip spogląda we wsteczne lusterko i widzi na twarzy brata zdenerwowanie. Brian pokazuje na zachód. Philip zerka w tamtym kierunku przez przednią szybę, instynktownie naciskając hamulec. – Co? Nic nie widzę. – O ja pierdolę – odzywa się z siedzenia pasażera Nick. Gapi się na prawo, w stronę lasu, gdzie spomiędzy drzew przebija jasne światło. Jakieś pięćset jardów przed nimi droga zbacza w kierunku północno-zachodnim i wżyna się w las. Za drzewami, przez prześwity, widać płomienie. Pali się międzystanowa. – Kurwa mać – cedzi Philip przez zęby. Na zakręcie zwalnia jeszcze bardziej. Po chwili widzą leżącą na drodze przewróconą cysternę, która wygląda teraz jak rozłożony scyzoryk. Spowija ją płomienny kokon, przypomina pokonanego dinozaura. Metalowe truchło blokuje oba zachodnie pasy, pogruchotana kabina kierowcy leży obok w kawałkach, zbita w kupę z trzema innymi samochodami, zagracając środek jezdni i oba wschodnie pasy. Spalone szczątki innych aut leżą na bokach lub na dachach za płonącym wrakiem. Pasy za cysterną przypominają oblegany przez kierowców parking, wszędzie stłoczone są samochody, niektóre z nich płoną, większość, w wyniku reakcji łańcuchowej, jest poobijana. Philip zjeżdża suburbanem na pobocze i zatrzymuje się w zatoczce, pięćdziesiąt jardów od przygasającego już ognia. – Po prostu świetnie – mówi, nie kierując swoich słów do nikogo konkretnego i ledwie powstrzymując się przed wyrzuceniem z siebie potoku bluzgów (ze względu na siedzącą zaraz za nim Penny). Z tej odległości – nawet w egipskich ciemnościach – niektóre rzeczy zdają się oczywiste. Po pierwsze i najważniejsze, jest jasne, że bez pomocy ekipy strażaków i ciężkiego sprzętu nie ma szans na usunięcie cysterny i dalszą podróż. Będą musieli znaleźć pierdolony objazd. Po drugie, cokolwiek się tutaj wydarzyło, miało miejsce nie tak dawno temu, najpewniej kilka godzin temu. Jezdnia przy wraku jest osmalona i popękana, jakby uderzył w to miejsce meteor. Nawet rosnące przy drodze drzewa są nadpalone od fali uderzeniowej. Mimo zamkniętych okien auta Philip czuje kwaśny smród płonącej ropy i topionej gumy. – I co teraz? – mówi wreszcie Brian.

– Musimy zawrócić – odpowiada Nick, oglądając się przez ramię. – Pozwólcie mi przez chwilę pomyśleć – odzywa się Philip, nadal wpatrzony w przewróconą kabinę kierowcy, której oderwany dach wisi jak wieczko od konserwy w puszce. W ciemności widzą tlące się jeszcze ciała, porozrzucane po błotnistym pasie ziemi biegnącym pośrodku drogi. Niektóre ze zwłok podrygują miarowo niczym wybudzające się ze snu węże. – Philip, ruszaj, przecież tego nie objedziemy – mówi Nick. Wtóruje mu Brian. – Może uda nam się przejechać przez 278... – NOŻ KURWA, DAJCIE MI POMYŚLEĆ! Nagły wybuch gniewu sprawia, że w czaszkę Philipa ból uderza z całą siłą rozdzierającej migreny. Zaciska zęby i pięści, dławi w sobie krzyk: Rozwal, zrób to, rozedrzyj i wyrwij serce... – Przepraszam – mówi Philip, wycierając usta i oglądając się przez ramię. Wystraszona dziewczynka kuli się na tylnym siedzeniu. – Przepraszam, dyniuszko, tatuś stracił nad sobą panowanie. Penny wpatruje się w podłogę. – Co zamierzasz zrobić? – pyta delikatnie Brian, a z tonu jego zbolałego głosu wynika jasno, że pójdzie za swoim bratem i do piekielnej otchłani, jeśli taką opcję Philip uzna w tej chwili za najodpowiedniejszą. – Ostatni zjazd był chyba jakąś milę temu, co nie? – Philip zerka przez ramię. – Myślę, że powinniśmy... Nagle, znikąd, dochodzi do nich głośne plaśnięcie, przerywając wypowiedź Philipa. Penny zaczyna wrzeszczeć. – KURWA! Nick odsuwa się od okna po stronie pasażera, przy którym z ciemności zmaterializował się okopcony stwór. – Padnij, Nick. Teraz. – Philip nie zdradza żadnych emocji, mówi jak prezenter radiowy. Szybkim ruchem sięga do schowka na rękawiczki, otwiera malutkie drzwiczki i szpera w środku. Monstrum za oknem napiera na szybę, ledwo można rozpoznać, że było kiedyś człowiekiem, jego ciało jest spalone do kości. – Brian, zasłoń Penny oczy. – KURWA! KURWA! – Nick pochyla głowę i zasłania ją rękoma, jak podczas nalotu bombowego. – KURWA! KURWA! KURWA! Philip wyciąga ze schowka uprzednio naładowanego rugera .22. Płynnym ruchem prawej ręki podnosi broń, symultanicznie opuszczając szybę lewą ręką. Spalony zombie wkłada poczerniałe, wychudzone ramię przez uchylone okno i wydaje z siebie gardłowy jęk. Zanim zdąży złapać koszulę Nicka, Philip zdejmuje go jednym strzałem – kula przebija czaszkę. Huk rugera brzmi nieznośnie głośno wewnątrz auta, wszyscy podskakują na swoich siedzeniach, a spalony truposz odskakuje od samochodu – precyzyjny strzał w lewą skroń rozbryzguje kawałki mózgu na wewnętrznej stronie przedniej szyby. Stwór pada na ziemię obok drzwi po stronie pasażera, głuchy odgłos ciała walącego się na asfalt jest ledwo słyszalny, zagłusza go dzwonienie w uszach spowodowane wystrzałem. Półautomaty kalibru dwadzieścia dwa, jak ruger, wydają charakterystyczny dźwięk. Brzmi on jak mocne plaśnięcie otwartą dłonią – a może raczej jak walnięcie deską w beton – a ponadto ma mocny odrzut i odskakuje w ręku strzelającego. Tej nocy, pomimo swoistego tłumika, za który służyło wnętrze suburbana, pojedynczy wystrzał roznosi się echem nad ciemnymi polami, odbija się od wierzchołków drzew i

parkingów, niesie go wiatr. Dźwięk dociera aż milę dalej, burzy ciszę zalegającą w leśnym gąszczu, penetruje martwe przewody słuchowe ludożerczych stworów, wyrywa ze snu ich centralne ośrodki nerwowe. – Wszystko w porządku? – Philip rozgląda się po ciemnym wnętrzu, odkładając dymiącą broń na pokrytą wykładziną podłogę. – Wszystko w porządku? Nick podnosi się z powrotem do pozycji siedzącej, oczy ma otwarte, spojrzenie gorączkowe, cały jest umazany kawałkami mózgu. Penny, przytulona mocno do Briana, zamyka oczy, kiedy ten rozgląda się wokół i patrzy przez okna, szukając kolejnych intruzów. Philip wrzuca wsteczny bieg i dociska gaz, jednocześnie zamykając okno. Kiedy pojazd z piskiem opon rusza do tyłu, wszystkich wciska w siedzenia. Sto stóp, sto pięćdziesiąt, dwieście – od dymiącej się cysterny. Nagle suburban staje i wszyscy siedzą w milczeniu, zaskoczeni. Na zewnątrz, pośród cieni, nic się nie porusza. Nikt nic nie mówi przez dłuższy czas, ale Philip jest przekonany, że nie on jeden zastanawia się teraz, czy ta dwudziestomilowa wyprawa do miasta nie będzie jeszcze trudniejsza, niż początkowo sądzili. Siedzą w nieruchomym suburbanie, debatują, co teraz zrobić, co jest najlepszą opcją, a to sprawia, że Philip robi się coraz bardziej niespokojny. Nie lubi zbyt długo siedzieć bezczynnie w jednym miejscu, szczególnie z włączonym silnikiem, traci bowiem i czas, i benzynę. Za płonącymi drzewami czają się mordercze cienie. Nie wygląda na to, żeby grupa potrafiła dojść do porozumienia i Philip musi przyjąć postawę wspaniałomyślnego dyktatora tej małej republiki bananowej. – Słuchajcie, myślę, że powinniśmy spróbować objechać cysternę – mówi Philip i kiwa głową w kierunku ciemności na północy. Droga praktycznie na całej długości zagracona jest tlącymi się wrakami, ale widać wąski prześwit – może nawet szerokości suburbana z dodatkowymi calami po bokach – pomiędzy żwirowanym poboczem a kilkoma rosnącymi przy drodze sosnami. Ostatnie deszcze w połączeniu z ropą, która wyciekła z przewróconej cysterny, sprawiły, że droga jest śliska jak lód. Ale suburban to duży, ciężki samochód z szerokimi oponami, a Philipowi zdarzało się jeździć w gorszych warunkach. – Philly, jest zbyt stromo – mówi Nick, wycierając brudną szmatą szare resztki mózgu z wnętrza przedniej szyby. – Muszę się z nim zgodzić – mówi Brian z pogrążonego w cieniu, tylnego siedzenia, ramieniem obejmuje Penny, a w migającym blasku płomieni jego twarz wygląda na udręczoną. – Głosuję za cofnięciem się do ostatniego zjazdu. – Nie wiemy, co czeka na nas na 278, może być jeszcze gorzej. – Nie możesz tego wiedzieć – odpowiada Nick. – Musimy jechać naprzód. – A co, jeśli w mieście sytuacja jest trudniejsza? Na razie im bliżej jesteśmy, tym jest gorzej. – Od Atlanty nadal dzieli nad piętnaście, dwadzieścia mil i nie wiemy nic na temat tego, co nas tam czeka. – Sam nie wiem, Philly. – Powiem ci coś – mówi Philip. – Pozwólcie mi się rozejrzeć. – Nie chwytam. Philip sięga po broń. – Rzucę tylko okiem. – Poczekaj! – podnosi głos Brian. – Philip, nie idź. Musimy trzymać się razem. – Sprawdzę tylko, jak to wygląda, zobaczę, czy damy radę się przecisnąć.

– Tatusiu... – Penny zaczyna coś mówić, ale stwierdza, że lepiej się nie odzywać. – W porządku, dyniuszku. Zaraz wracam. Brian wygląda przez szybę, nadal nieprzekonany do tego pomysłu. – Ustaliliśmy, że będziemy trzymać się razem bez względu na wszystko. Więc daj spokój, stary. – Zajmie mi to dwie minuty. – Philip otwiera drzwi i wkłada sobie rugera za pasek. Chłodne powietrze, dźwięk trzaskających płomieni oraz zapach ozonu i palącej się gumy wkradają się do wnętrza auta jak nieproszeni goście. – Nie ruszajcie się stąd, zaraz wracam. Philip gramoli się z samochodu. Zatrzaskuje drzwi. Przez moment Brian siedzi w cichym suburbanie i nasłuchuje bicia walącego mu w piersi serca. Nick patrzy po kolei w każde okno, lustruje okolicę, która wydaje się składać wyłącznie z tańczących cieni. Penny zamiera w bezruchu. Brian patrzy na dziewczynkę, a ta jakby kuli się w sobie, niby nocny kwiat zapadający się do środka, chowający swoje płatki. – Zaraz wróci, dziecino – mówi do niej Brian. Łączy się z nią w bólu. To nie w porządku, że dziecko musi przez to przechodzić, gdzieś wewnątrz wie dokładnie, jak ona się teraz czuje. – Philip to twardy chłop. Uwierz mi, skopałby tyłek każdemu z tych potworów. Z przedniego siedzenia odwraca się Nick i dodaje: – Słuchaj wujka, kochanie. Twój tata umie o siebie zadbać, a przy okazji i o nas. – Widziałem kiedyś, jak twój tata złapał wściekłego psa – mówi Brian. – Miał może dziewiętnaście lat, a okoliczne dzieciaki terroryzował owczarek niemiecki. – Pamiętam to – dodaje Nick. – Twój tata gonił tamtego psa – piana leciała zwierzakowi z pyska i w ogóle – w korycie wyschniętego strumienia, a gdy go doścignął, rzucił się na niego i gruchnął w niego beczką ze śmieciami. – Kurde, naprawdę to pamiętam – mówi Nick. – Złapał go gołymi rękoma, przerzucił nim przez pół wąwozu i walnął psisko śmietnikiem, jakby ubijał muchę packą. Brian sięga do małej twarzyczki dziewczynki i odgarnia niesforny kosmyk włosów. – Wróci cały i zdrów, kochanie... zaufaj mi. To twardy muchacho. Gdzieś na drodze kawał płonącego metalu z głośnym hukiem odpada od jednego z wraków. Wszyscy podskakują na siedzeniach. Nick patrzy na Briana. – Ej, stary... sięgnij, proszę, po tę zapinaną torbę, leży przy kole, okej? Brian przygląda się Nickowi. – Czego potrzebujesz? – Jednej z tych dubeltówek. No wiesz, tej gęsiej. Brian gapi się na niego przez moment, potem sięga za siedzenie i gmera, szukając bagażu. Wyciąga podłużną, płócienną torbę łowiecką wciśniętą pomiędzy plecak a lodówkę. Otwiera suwak i wyjmuje marlina 55. Podając siedzącemu z przodu Nickowi, Brian pyta: – Chcesz też naboje? – Chyba jest już naładowana – odpowiada Nick, sprawdzając broń i zaglądając do komory z nabojami. Brian dostrzega, że Nickowi nie jest obcy dotyk broni, pewnie już niegdyś polował, choć Brian nigdy tego nie widział. Może dlatego, że nigdy nie był typem człowieka, który ganiał za swoim młodszym bratem i jego kolesiami, kiedy ci oddawali się męskim rozrywkom, choć

skrycie tego pragnął. – W środku są dwie kulki – oświadcza Nick i zamyka komorę. – Bądź ostrożny – rzuca Brian. – Takim cackiem polowałem kiedyś na dzikie świnie – odpowiada Nick, repetując strzelbę. – Na świnie? – No tak, na dziki. W rezerwacie Chattahoochee. Kiedyś chodziłem postrzelać w nocy z moim tatą i wujkiem Vernem. – Polowałeś na świnie? – mówi z niedowierzaniem Brian. – Można tak powiedzieć. Dzik to w końcu duża świnia. Może też i starsza, nie wiem, nie jestem... Słychać kolejny głośny, metaliczny huk od strony okna Nicka. Nick kieruje strzelbę w tamtą stronę, kładzie palec na spuście, zaciska z nerwów zęby. Za szybą nie widać żadnego ruchu. Napięcie opuszcza jego mięśnie, Nick pozwala sobie na długie westchnienie ulgi. Brian zaczyna mówić: – Musimy ruszać najszybciej jak to... Kolejny hałas. Tym razem dochodzi od strony kierowcy, przypomina szuranie butami po asfalcie – zanim Nick rozpozna idącą w ciemności, zmierzającą ku nim postać, zdąży już podnieść lufę strzelby i wymierzyć w kierunku okna. Kiedy ma nacisnąć spust i powitać przybysza strzałem z dużego kalibru, rozlega się znajomy głos: – JEZU CHRYSTE! Przez moment w szybie widzą Philipa, który szybko odsuwa się z linii strzału. – O Boże, przepraszam, przepraszam – mówi Nick, zauważając swój błąd. Głos Philipa za oknem jest już cichszy, bardziej opanowany, ale nadal kryje się w nim gniew. – Zechcesz może zabrać tę rzecz i nie celować w to cholerne okno? Nick opuszcza lufę. – Przepraszam, Philly, moja wina, wybacz. Philip wślizguje się do auta, dyszy, a jego twarz lśni od potu. Zatrzaskuje za sobą otwarte drzwi i pozwala sobie na chwilę oddechu. – Nick... – Philly, przepraszam... jestem trochę podenerwowany. Przez chwilę Philip patrzy na niego, jakby chciał urwać mu głowę, lecz jego złość odpływa. – Wszyscy jesteśmy... więc rozumiem. – Naprawdę mi przykro. – Bądź ostrożny. – Będę, będę. Odzywa się Brian: – I czego się dowiedziałeś? Philip sięga do drążka skrzyni zmiany biegów. – Że można objechać to kurewstwo. – Włącza napęd na cztery koła i wrzuca bieg. – Trzymajcie się! Odbija kierownicę na bok i powoli toczy się po dywanie z potłuczonego szkła. Odłamki chroboczą pod masywnymi kołami suburbana. Nikt się nie odzywa, ale Brian zastanawia się, czy przypadkiem nie złapią gumy.

Philip prowadzi samochód pośrodku drogi, jedzie po usypanym z ziemi pasie przedzielającym jezdnię na dwie części. Pas jest wąski, porośnięty chwastami, wysoką trawą i rogożą, koła zakopują się w miękkiej ziemi. Kiedy przejeżdżają na drugą stronę drogi, Philip przyśpiesza, a suburban wyrywa do przodu i mknie przez prowadzące na wschód pasy. Philip ręce ma niemal przyklejone do kierownicy, zbliżają się do pobocza. – Trzymajcie się! – krzyczy i nagle uderzają w kępę oblepionych błotem chwastów. Suburban kołysze się na boki niczym tonący statek. Brian przytula Penny, a Nick ściska oparcie od fotela. Szarpiąc kierownicę, Philip przyśpiesza. Pojazd kieruje się w wąski prześwit pomiędzy drzewami a wrakami samochodów. Gałęzie rysują lakier auta, tylne koła ślizgają się, a potem grzęzną w błocie. Philip siłuje się z kierownicą. Wszyscy wstrzymują oddechy, kiedy suburban przedziera się przez ciasną przestrzeń. Kiedy udaje im się przecisnąć na drugą stronę, wyrywa im się z gardeł spontaniczny okrzyk radości. Nick poklepuje Philipa po plecach, a Brian ryczy i wyje tryumfalnie. Nawet Penny wydaje się być w lepszym humorze, a w kącikach jej pełnych warg majaczy cień uśmiechu. W ciemności, przez przednią szybę, widzą sznur powbijanych w siebie samochodów – na oko dwadzieścia – są to SUV-y i półciężarówki jadące na zachód, większość z nich uszkodzona w wyniku karambolu. Wszystkie są opuszczone, praktycznie do niczego się nie nadają, to jedynie puste skorupy. Pojazdy porozrzucane są na długości co najmniej stu jardów. Philip naciska pedał gazu, zmuszając tym samym auto do powrotu na drogę. Skręca. Zarzuca tyłem samochodu, SUV zaczyna się chwiać. Coś jest nie tak. Brian czuje, że tracą przyczepność, ciarki przechodzą mu po kręgosłupie, a silnik zaczyna rzęzić. Radość zamiera. Suburban staje. Przez moment Philip dociska pedał do podłogi, pochylając się do przodu, jakby to mogło zachęcić auto do jazdy, jakby samą siłą woli i gniewem – oraz zaciskając zwieracze – mógł poruszyć tę przeklętą rzecz. Suburban jedynie kołysze się na boki. Staje się jasne, że wszystkie cztery koła obracają się w miejscu, dwa tylne wyrzucają grudy ziemi w oświetloną przez księżyc ciemność za nimi. – KURWA! KURWA! KURWA! KURWA! – Philip wali pięścią w kierownicę wystarczająco mocno, by plastik trzasnął, a igła bólu przeszywa jego ramię. Dociska pedał tak mocno, że mało co nie przebije podłogi. Silnik wrzeszczy. – Przestań, człowieku! – Nick przekrzykuje hałas. – Zakopujemy się! – KURWA! Philip zdejmuje nogę z gazu. Silnik zamiera, a suburban przechyla się na jedną stronę, niczym tonąca w morzu łódź. – Musimy go wypchnąć – mówi Brian po chwili niewygodnego milczenia. – Przejmij kierownicę – rzuca do Nicka, otwiera drzwi i wychodzi na zewnątrz. – Dodaj gazu, kiedy ci powiem. Chodź, Brian. Brian otwiera tylne drzwi, gramoli się z auta i dołącza do brata stojącego w blasku tylnych świateł. Oba koła ugrzęzły na minimum sześć cali w mokrym błocku, cały tył umazany jest czarną breją. Sprawa z przednimi kołami wcale nie ma się lepiej. Philip kładzie swoje wielkie, mocne dłonie na drewnianej, tylnej listwie, a Brian podchodzi do auta od drugiego boku, zakładając, że szeroki rozstaw da im lepsze oparcie. Żaden z nich nie widzi ciemnych postaci wyłaniających się z leśnego mroku po drugiej

stronie drogi. – Dobra, Nick! Teraz! – woła Philip i pcha samochód z całej siły. Silnik warczy. Koło obracają się wściekle, wypluwając spod siebie fontanny błota, bracia Blake napierają i napierają. Pchają pojazd z całej siły, bez ustanku i bez skutku, a poruszające się jak w zwolnionym tempie postacie człapią coraz bliżej. – Jeszcze raz! – krzyczy Philip, wykorzystując całą swoją wagę. Tylne koła znowu zaczynają się obracać, auto zakopuje się coraz głębiej, a błoto chlapie na Briana. Za nimi, przedzierając się przez dym i cienie, nieproszeni goście są już pięćdziesiąt jardów od samochodu, depczą potłuczone szkło, kroczą powoli, leniwie, niczym ranne jaszczurki. – Brian, wracaj do samochodu – w głosie Philipa zaszła nagła zmiana, mówi głębokim, ale wyraźnym głosem. – W tej chwili. – O co chodzi? – Zrób to. – Philip otwiera bagażnik. Zawiasy skrzypią, kiedy grzebie w środku i wyciąga coś. – Nie zadawaj pytań. – No ale o co... – słowa grzęzną mu w gardle, kiedy kątem oka dostrzega ponad tuzin, a może więcej ciemnych postaci, które zbliżają się do nich z kilku stron równocześnie. SZEŚĆ Trupy nadchodzą z drugiej strony drogi, wychodzą zza płonącego wraku cysterny i z przylegających lasów – są różnej płci, w różnym wieku i różnych rozmiarów, ale wszystkie mają twarze koloru gipsu i oczy świecące w świetle ognia jak marmur. Niektóre są spalone, inne zmasakrowane, a jeszcze inne schludne, uczesane i ubrane w świąteczne ciuchy, jakby dopiero wyszły z kościoła. Większość ma ten charakterystyczny wygląd, jakby była na ciągłym, nienasyconym głodzie – wydęte wargi, obnażone siekacze. – Kurwa! – Brian spogląda na brata. – Co masz zamiar zrobić? Co chcesz zrobić? – Wsiadaj do auta, Brian. – Kurwa mać! – Brian pośpiesznie dopada do drzwi, otwiera je i siada obok Penny, która rozgląda się wokół z wyrazem zdziwienia na twarzy. Zatrzaskuje i blokuje drzwi. – Nick, pozamykaj wszystkie! – Pomogę mu... – Nick łapie swoją strzelbę i otwiera drzwi, ale zamiera, kiedy słyszy obcy, metaliczny i płaski głos Philipa, który nadal stoi przy otwartym bagażniku. – Zajmę się tym. Rób, co on mówi, Nick. Pozamykaj drzwi i siedź na tyłku. – Ale jest ich zbyt wielu! – Nick ma broń przygotowaną do strzału, jedną nogą jest już na ulicy, jego bucior spoczywa na jezdni. – Zostań w aucie, Nick – mówi Philip, wyjmując z bagażnika dwie siekierki. Kilka dni temu znalazł je w szopie stojącej na ogrodzie jednego z domów Wiltshire Estates – dwie identyczne, doskonale wyważone, z ostrzami ze stali węglowej – i wówczas zastanawiał się, po kiego grzyba stary, tłusty bogacz (który pewnie płaci komuś za rąbanie swojego drewna na opał) trzyma takie narzędzia. Nick wsuwa prawą nogę z powrotem do SUV-a, zamyka z hukiem drzwi i blokuje zamek. Odwraca się, oczy mu płoną gniewem, ściska w rękach broń. – Co jest, do cholery? Co robisz, Philly?

Słychać dźwięk zamykanego bagażnika. We wnętrzu auta zapada cisza. Brian patrzy na dziewczynkę. – Myślę, mała, że powinnaś położyć się na podłodze. Nie odzywając się ani słowem, Penny ześlizguje się z fotela i kuli się na wykładzinie w pozycji embrionalnej. Coś w jej twarzy, iskra zrozumienia w tych dużych, delikatnych oczach, chwyta Briana za serce i ściska mocno. Poklepuje ją po ramieniu. – Damy sobie radę. Brian odwraca się i wygląda przez tylną szybę. Philip stoi na drodze z siekierami w obu rękach i spokojnie kroczy w kierunku zmierzających do niego zombie. – Jezu – mamrocze Brian pod nosem. – Brian, co on wyrabia? – głos Nicka jest piskliwy i pełen napięcia, palce zaciska na spuście marlina. Brian nie sili się nawet na udzielenie odpowiedzi, jest bowiem pochłonięty okropnym widokiem, którego jest świadkiem. Nic w nim przyjemnego. Nic pięknego, fajnego, heroicznego ani męskiego, raczej niezgrabnego... ale sprawia, że Brian czuje się lepiej. – Dam radę – szepcze Philip sam do siebie i wychodzi naprzeciw potężnego mężczyzny w farmerskich kaloszach. Siekierka odcina grubemu trupowi kawałek czaszki przypominający wielkością grejpfruta, a z głowy umarlaka tryska w nocne powietrze gejzer różowej cieczy. Zombie upada na ziemię, ale Philip dopiero się rozkręca. Zanim leżący na plecach truposz zdąży go złapać, mężczyzna posieka na kawałki wielkie, sflaczałe cielsko, wbijając na przemian ostrza z zimnej stali w martwą tkankę. – Zemsta jest moja i do mnie należy, powiedział Pan! Fontanna z krwi i mięsa. Każde uderzenie w asfalt wypluwa z siebie strumień iskier. – Dam radę, dam radę, dam radę – Philip mówi sam do siebie, wymierzając gorączkowo ciosy i dając w ten sposób upust nagromadzonej wściekłości zmieszanej z żalem. – Dam radę, dam radę, dam radę, dam radę, dam radę... Do tej pory zdążyli przybyć pozostali – chudy jak tyczka młody mężczyzna, któremu z ust cieknie obficie czarna ciecz; gruba kobieta z wzdętą, trupią twarzą; facet w zakrwawionym garniturze – Philip odskakuje od poszatkowanych zwłok i staje pewnie na ziemi, by zająć się resztą. Przy każdym uderzeniu ryczy – DAM RADĘ! – rozłupuje czaszki – DAM RADĘ! – przecina arterie szyjne – DAM RADĘ! – pozwala swojej złości zapanować nad ręką trzymającą siekierę, rąbiącą chrząstki, kości i jamy nosowe – DAM RADĘ! – krew i kawałki mózgów bryzgają mu na twarz, przypomina sobie kły i toczące pianę wściekłe pyski, które chciały go capnąć, gdy jeszcze był dzieckiem, myśli o Bogu, który zabrał mu Sarę, i potworach mordujących jego przyjaciela, Bobby’ego Marsha – DAM RADĘ! – DAM RADĘ! – DAM RADĘ!!! Wewnątrz suburbana Brian odwraca głowę od sceny rozgrywającej się za tylną szybą. Kaszle i czuje, że żołądek podchodzi mu do gardła na dźwięk tych powodujących nagłe nudności odgłosów przewiercających wnętrze zamkniętego na cztery spusty auta. Powstrzymuje wymioty. Delikatnie zasłania rękoma uszy Penny. Niestety, gest ten stał się niemal rutynowy. Siedzący na przednim siedzeniu Nick nie może oderwać wzroku od rzezi. Brian widzi na jego twarzy mieszankę odrazy i podziwu – jakby chciał powiedzieć: dzięki Bogu, że on jest po naszej stronie – i jeszcze bardziej zaciska mu się od tego żołądek. Nie będzie rzygał, do cholery, będzie twardy, dla Penny.

Brian zsuwa się na podłogę, chwyta dziewczynkę w objęcia i tuli do siebie mocno. Dziecko jest nieruchome, ma ubranie mokre od łez. W głowie Briana kłębią się myśli. Jego brat jest dla niego wszystkim, jest kluczem. Ale coś się z nim dzieje, coś paskudnego, i to nie daje mu spokoju. Według jakich zasad rozgrywa się to wszystko? Te chodzące trupy zasługują jak nikt na to, co robi im teraz Philip... ale jakie są zasady? Brian próbuje wyrzucić z głowy niektóre myśli, kiedy dociera do niego, że z zewnątrz nie słychać już odgłosów morderczej zawieruchy. I nagle ciszę przerywają ciężkie kroki na drodze od strony kierowcy. Otwierają się drzwi. Philip Blake wchodzi do suburbana i kładzie zakrwawione siekierki na podłodze, pod nogami Nicka. – Przyjdzie ich więcej – mówi, nadal nakręcony, jego twarz spływa potem. – Wystrzał ich zbudził. Nick odwraca się i spogląda przez tylną szybę na pobojowisko. W świetle płomieni widzi leżące na ulicy trupy. Odzywa się monotonnym głosem, w którym słychać połączenie podziwu i obrzydzenia: – Człowieku, to rzut za trzy punkty... home run, przyłożenie. – Musimy się stąd wynosić – mówi Philip, wycierając z nosa kroplę potu. Próbuje złapać oddech. Spogląda w lusterko wsteczne i usiłuje zlokalizować Penny w ciemnościach panujących na tylnych siedzeniach, chyba nawet nie usłyszał tego, co powiedział Nick. Odzywa się Brian: – Jaki mamy plan, Philip? – Musimy znaleźć bezpieczne miejsce na noc. Nick patrzy na przyjaciela. – Co masz dokładnie na myśli? Coś bezpieczniejszego niż suburban? – Nie jest zbyt mądrze zostawać na noc w aucie. – No tak, ale... – Rano wypchniemy go z błota. – No tak, ale co z... – Weźcie to, czego będziecie potrzebować w nocy – mówi Philip, sięgając po rugera. – Poczekaj! – Nick łapie Philipa za ramię. – Chyba nie chcesz wychodzić z samochodu? Zostawić tutaj wszystkich naszych rzeczy? – Tylko na jedną noc, daj spokój – odpowiada Philip, otwiera drzwi i wychodzi z auta. Brian wzdycha i patrzy na Nicka. – Zamknij się i pomóż mi wynieść plecaki. Tej nocy przyszło im obozować około ćwierci mili na zachód od przewróconej cysterny, wewnątrz pustego, żółtego autobusu zaparkowanego na poboczu, dobrze oświetlonego przez chłodny blask lamp sodowych. W środku jest całkiem ciepło i sucho, w dodatku pojazd stoi w miejscu, z którego rozciąga się niezły widok na las po obu stronach drogi. W razie czego łatwo z niego uciec, posiada bowiem dwie pary drzwi – jedne z przodu, drugie z tyłu. Poza tym rzędy siedzeń są na tyle długie i wygodne, że każdy z nich może śmiało się na nich położyć i wyciągnąć, by zaznać choćby namiastki wypoczynku. Kluczyki nadal tkwią w stacyjce, a akumulator wciąż jest sprawny. Wewnątrz śmierdzi niczym w środku starego pudełka na drugie śniadanie, w którym coś zgniło. Nad wszystkim unosi się duch spoconych, hałaśliwych dzieciaków, ich mokrych rękawiczek z jednym palcem i innych zapachów, które zagnieździły się w dusznym powietrzu. Zjedli trochę konserw, kilka sardynek i parę drogich krakersów pita, najpewniej

przeznaczonych na srebrne tace, z których raczą się przekąskami bogacze na imprezach golfowych. Ostrożnie obchodzą się z latarkami, zważając, by nie świecić nimi prosto w okna. Rozkładają śpiwory na siedzeniach, by móc się zdrzemnąć, a przynajmniej zamknąć na chwilę oczy. Po kolei stają na warcie – każdy z nich siada w kabinie kierowcy z jednym z marlinów w ręce, korzystając ze sporych lusterek bocznych do obserwacji tyłów autobusu. Nick staje na straży pierwszy. Przez niemal godzinę bez skutku usiłuje złapać jakąś stację radiową za pomocą swojego przenośnego radyjka. Ktoś wyłączył świat. Ale chociaż ta część drogi stanowej numer dwadzieścia jest równie cicha. Także na skraju lasu nie widać nikogo. Kiedy przychodzi kolej Briana – do tej pory, gdy leżał na trzeszczącej ławce z tyłu autobusu, udało mu się zasnąć jedynie na kilka minut – z ochotą przyjmuje miejsce na fotelu kierowcy, wśród tych wszystkich przełączników, lewarków, majtającego w powietrzu odświeżacza powietrza w kształcie drzewka i laminowanej fotografii kierowcy przedstawiającej jego dawno już utraconego syna. Nie chodzi o to, że czuje się dobrze jako jedyny, który nie śpi, ani też spokoju nie zapewnia mu myśl, iż być może będzie musiał strzelać z broni. Potrzebuje po prostu trochę czasu, by pomyśleć w spokoju. Przed świtem Brian wyłapuje oddech Penny – ledwo słyszalny przez mdłe podmuchy wiatru prześlizgującego się przez szpary w uchylonych oknach – który zaczyna być nieregularny i zbyt głęboki. Dziewczynka spała w odległości kilku siedzeń od kabiny kierowcy, obok swojego ojca. Teraz wstaje i wzdycha cicho. – Mam... to znaczy... – odzywa się szeptem. – Myślę, że mam. – Ciiiiii – odpowiada Brian, wstając z fotela. Podchodzi do Penny i mówi do niej cicho: – Już w porządku, mała... wujek Brian jest tutaj. – Aha. – Już dobrze... ciiiii... nie obudźmy twojego taty. – Brian spogląda na zawiniętego w koc Philipa, którego twarz wykrzywiają nocne koszmary. Zanim poszedł spać, wypił sporą szklanicę brandy, by się otumanić. – Nic mi nie jest – duka Penny swoim piskliwym jak u małej myszki głosikiem. Wpatruje się w zabawkowego pingwina, którego ściska w małych rączkach niczym talizman. Maskotka jest brudna i wytarta, co łamie Brianowi serce. – Złe sny? Penny przytakuje skinieniem głowy. Brian patrzy na nią i myśli. – Wiesz co, mam pomysł – szepcze. – Dołącz do mnie na warcie i posiedzimy chwilę razem. Co ty na to? Dziewczynka ponownie kiwa głową. Pomaga jej wstać z miejsca, potem owija ją kocem, bierze za rękę i bez słowa prowadzi do kabiny. Opuszcza fotel obok siedzenia kierowcy i mówi: – No to wskakuj. – Poklepuje wytartą tapicerkę. – Będziesz moim pilotem. Penny usadawia się na fotelu, szczelnie owijając się kocem i przykrywając swojego pingwinka. – Widzisz to? – Brian wskazuje palcem znajdujący się nad deską rozdzielczą przybrudzony monitor wielkości przeciętnej książki w miękkiej oprawie. Migocze na nim ziarnisty, czarno-biały obraz drogi znajdującej się za nimi. Wiatr szumi w gałęziach drzew, lampy sodowe oświetlają dachy porozbijanych samochodów.

– To obraz z kamery bezpieczeństwa, widzisz? Penny przytakuje. – Jesteśmy tutaj bezpieczni, mała – mówi Brian tak pewnym siebie tonem, na jaki go stać. Wcześniej, kiedy siedział samotnie na swojej zmianie, odkrył, że jeśli odpowiednio przekręci się kluczyk w stacyjce, deska rozdzielcza podświetla się niczym stary stół do pinballa. – Wszystko jest pod kontrolą. Dziewczynka kiwa głową. – Chcesz mi o tym powiedzieć? – pyta po chwili Brian. Penny wydaje się skonfundowana. – O czym? – O złym śnie. Czasem pomaga, jeśli... komuś opowiesz... wiesz? Strach odchodzi... puff i go nie ma. Penny wzrusza słabo ramionami. – Śniło mi się, że zachorowałam. – Jak... ci ludzie? – Tak. Brian bierze głęboki i pełen udręki oddech. – Słuchaj mnie, mała. Na cokolwiek oni chorują, nie złapiesz tego. Rozumiesz? Twój tata nie pozwoli na to, nawet za milion lat. Ja też nie pozwolę. Kiwa głową. – Jesteś niezwykle ważna dla swojego taty. Jesteś też bardzo ważna dla mnie. Brian czuje niespodziewany ucisk w klatce piersiowej, nie może wydobyć z siebie głosu, zaczynają piec go oczy. Po raz pierwszy od wyjazdu z domu rodziców, półtora tygodnia temu, rozumie, jak wiele uczucia żywi do tego dziecka. – Mam pomysł – mówi, kiedy już udaje mu się opanować emocje. – Czy wiesz, co to jest kod? Penny spogląda na niego. – Taki sekretny kod? – Dokładnie. – Brian liże palec, po czym śliną wyciera brudny ślad na jej policzku. – Ustalimy między sobą taki kod. – Dobrze. – To będzie wyjątkowy kod, dobra? Od tej pory, kiedykolwiek powiem to sekretne słowo, to znaczy, że chcę, byś coś dla mnie zrobiła. Rozumiesz? Będziesz pamiętała, by zrobić to, o czym ci zaraz powiem, za każdym razem, kiedy usłyszysz ode mnie to słowo? – No... chyba tak. – Kiedy powiem nasze sekretne słowo, to znaczy, że chcę, byś zamknęła oczy. – Zamknęła oczy? – Tak. I zasłoniła uszy. Aż dam ci znać, że możesz patrzeć. Dobrze? I jest jeszcze coś. – Aha. – Kiedy powiem nasze słowo... chcę, byś o czymś pamiętała. – O czym? – Chcę, byś pamiętała, że nadejdzie taki dzień, w którym nie będziesz już musiała zamykać oczu. Że przyjdzie czas, kiedy wszystko się zmieni, stanie się inne, lepsze, i nie będzie już tych chorych ludzi. Rozumiesz? Kiwa głową. – Tak. – A jakie to będzie słowo?

– Chcesz, żebym to ja wybrała? – Pewnie... to sekretny kod... ty powinnaś wybrać. Dziewczynka marszczy nos i szuka w głowie odpowiedniego słowa. Ten widok – dziecka dumającego nad czymś tak intensywnie, jakby usiłowało zrozumieć twierdzenie Pitagorasa – ponownie ściska Brianowi serce. Wreszcie Penny patrzy na niego i po raz pierwszy, odkąd wybuchła epidemia, w jej wielkich oczach lśni iskierka nadziei. – Mam – oznajmia i szepcze sekretne słowo swojej maskotce i podnosi głowę. – Pingwinowi się podoba. – Świetnie... nie trzymaj mnie w niepewności. – Odejdź – mówi. – Sekretne słowo to odejdź. • Szary świt przychodzi stopniowo. Z początku dziwny spokój panuje nad drogą, a wiatr zamiera w koronach drzew. Blade światło zaczynające wyłaniać się zza skraju lasu budzi wszystkich ze snu i każe szykować się do drogi. Podskórnie czują, że trzeba się zbierać. Bez swojego auta są jakby nadzy, bezbronni, więc koncentrują się na zadaniu, które mają do wykonania: pakowaniu, powrocie do suburbana i wypchnięciu tego cholerstwa na drogę. Przebycie ćwierci mili do miejsca, gdzie stoi auto, zajmuje im kwadrans. Mają ze sobą śpiwory, jedzenie i plecaki. Po drodze spotykają tylko jednego truposza, zbłąkaną nastolatkę, Philipowi udaje się więc z łatwością i po cichu załatwić ją jednym uderzeniem siekiery. Brian uprzednio wypowiada sekretne słowo przeznaczone dla Penny. Kiedy docierają do auta, pracują w milczeniu, pomni tego, co czai się w lesie. Z początku próbują pchać w innym składzie, tym razem to Nick i Philip idą na tył, a Brian dodaje gazu, siedząc w środku i odpychając się jedną nogą od ziemi. Żadnego efektu. Biorą się za przeszukanie okolicy, chcąc znaleźć coś, co będą mogli podłożyć pod koła. Tracą przez to godzinę, lecz udaje im się wykopać połamane palety zalegające w kanale odpływowym. Wkładają kawałki desek pod koła, ale i ta próba kończy się niepowodzeniem. Jakimś cudem błoto pod SUV-em jest tak rozjeżdżone i nasiąknięte wilgocią oraz olejem, a może i Bóg jeden wie czym jeszcze, że wsysa pojazd jeszcze głębiej, przez co suburban na powrót zjeżdża stopniowo ze zbocza. Ale nie poddają się. Napędza ich nieustanny niepokój wywołany przez różne dźwięki, które niosą się spomiędzy drzew – łamane gałązki, dudniące uderzenia – oraz ciągły, niewypowiedziany strach przed utratą całego ich ziemskiego dobytku i zapasów, które zgromadzili w suburbanie, nikt nawet nie chce myśleć o narastającej beznadziei ich sytuacji. Do popołudnia, po całych godzinach pracy i przerwie na lunch, a potem jeszcze kilku kolejnych godzinach, udaje im się jedynie zatopić SUV-a w błocie sześć stóp głębiej. W tym czasie siedząca w aucie Penny albo bawi się ze swoim pingwinkiem, albo przyciska swoją osowiałą twarzyczkę do szyby. Philip wychodzi wreszcie z bajora i patrzy na zachód. Pochmurne niebo zaczyna blednąć, nadchodzi zmierzch. Sama myśl o nocy ściska Philipowi żołądek. Pokryty czarną breją, przesiąknięty potem, wyciąga z kieszeni chustkę i wyciera kark. Zaczyna coś mówić, kiedy kolejna seria dźwięków niesie się echem z pobliskiego lasu i przyciąga jego uwagę. Od kilku godzin trzaskające, trzeszczące odgłosy – być może to kroki, a być może coś innego – zbliżały się powoli, acz nieustannie.

Nick i Brian – obaj wycierają dłonie jakąś szmatą – przyłączają się do Philipa. Żaden z nich się nie odzywa przez dłuższą chwilę, a ich twarze zdradzają to, co naprawdę myślą. Kiedy spomiędzy drzew rozlega się kolejny trzask łamanej gałązki – głośny niczym wystrzał z pistoletu – Nick mówi: – Coś jest na rzeczy, co nie? Philip chowa chustkę z powrotem do kieszeni. – Wkrótce zapadnie noc. – To co robimy, Philly? – Czas na plan B. Brian przełyka powoli ślinę i patrzy na brata: – Nie miałem pojęcia, że mamy jakiś plan B. Philip gapi się na niego i przez moment czuje przechodzącą przez jego ciało, nienaturalną mieszankę złości, żalu, niecierpliwości i czułości. Philip spogląda na mającego już swoje lata, zżeranego przez rdzę suburbana i ogarnia go melancholia, jakby miał zaraz pożegnać się ze starym przyjacielem. – Teraz już mamy. Spuszczają z samochodu benzynę do plastikowych baniaków, które przywieźli ze sobą z Wiltshire. Potem udaje im się znaleźć duży, stosunkowo nowy model Buicka LeSabre z kluczykami nadal tkwiącymi w stacyjce, pozostawiony na poboczu, niecałą milę na zachód od miejsca, w którym stał ich suburban. Podjeżdżają znalezionym autem pod bagażnik swojego SUV-a. Tankują nowy środek transportu i przenoszą do obszernego bagażnika tyle rzeczy, ile udaje im się tam wcisnąć. Ruszają w stronę zachodzącego słońca, spoglądając po kolei za siebie, na zatopionego w bagnie suburbana, który niknie w oddali niczym wrak statku pogrążającego się w otchłani. Po obu stronach drogi pojawia się coraz więcej żywych trupów, tych istnych zwiastunów apokalipsy. Im bardziej Philip i jego grupa zbliżają się do miasta, lawirując pomiędzy porzuconymi samochodami – rzednące lasy ustępują miejsca osiedlom mieszkalnym, galeriom handlowym i kompleksom biurowym – tym więcej kroczących roznosicieli śmierci napotykają na swojej drodze. Przejeżdżają obok ciemnego, opuszczonego supermarketu sieci Walmart. Ma powybijane okna, a ubrania i inne rzeczy walają się po parkingu. Zauważają, że coraz więcej budynków pogrążonych jest w mroku, co wskazuje na przerwę w dostawie prądu, całe osiedla są ciemne i ciche jak grobowce. Mijają splądrowane przez szabrowników centra handlowe, na kominach wypisano biblijne cytaty. Widzą nawet mały, jednosilnikowy samolot, który zaplątał się w przewody i gruchnął w gigantyczną wieżę wysokiego napięcia. Jeszcze się z niego dymiło. Gdzieś pomiędzy Lithonią i Panthersville tył buicka zaczyna wibrować jak sukinsyn i staje się jasne, że przebili obie opony. Może były już walnięte, kiedy wsiedli do samochodu, kto wie? Nie mają nawet czasu na próbę naprawy tego cholerstwa, nie mają też nawet jak tego przedyskutować. Kiedy wjeżdżają na przedmieścia, zapada już noc. Ulice są zastawione porozbijanymi wrakami aut i samochodami porzuconymi przez właścicieli. Nikt nie powiedział tego głośno, lecz wszyscy zaczynają zastanawiać się, czy nie szybciej dostaliby się do miasta pieszo. Nawet oba pasy prowadzące do Hillandale i Fairington są zablokowane pustymi pojazdami, wyglądającymi jak przewrócone na środku ulicy kostki domina. W tym tempie dojazd do centrum zajmie im tydzień. Dlatego też Philip podejmuje decyzję, że powinni zostawić buicka, spakować tyle rzeczy, ile zdołają unieść, i kontynuować podróż na piechotę. Nikomu nie podoba się zbytnio już sama myśl o tym, ale i tak się zgadzają. Alternatywa w postaci przeczesywania znieruchomiałego korka ulicznego w kompletnych ciemnościach, w poszukiwaniu zapasowych kół albo odpowiedniego samochodu, nie wydaje się zachęcająca.

Szybko wyciągają z bagażnika buicka to, co jest im niezbędne, wypychając torby sportowe i plecaki różnościami: kocami, jedzeniem, bronią i wodą. Coraz lepiej idzie im komunikowanie się szeptem, gestami, skinieniami głową – wciąż wisi nad nimi odległy jęk żywych trupów, dźwięk ten drąży ciemność, wypełnia noc. Unosi się nad ulicami, dudni w koronach drzew i na tyłach budynków. Philip ma najmocniejsze plecy, więc bierze na siebie ciężkie torby płócienne. Nick i Brian zarzucają przeładowane plecaki. Nawet Penny założyła tornister wypchany pościelą. Philip bierze ze sobą pistolet oraz dwie siekiery, które zatyka sobie za pasek. Ma też długie, przypominające maczetę narzędzie służące do karczowania zarośli, które wsuwa pomiędzy niesioną na plecach torbę a zaplamioną koszulę. Brian i Nick niosą ze sobą strzelby, a do plecaków przytroczone mają oskardy. Ruszają na zachód i tym razem nikt nie ogląda się za siebie. Ćwierć mili dalej natykają się na wiadukt zablokowany przez poobijany samochód kempingowy Airstream. Przód ma niemal zawinięty wokół słupa telekomunikacyjnego. Wszystkie lampy uliczne dawno już pogasły, ulice pogrążone są w mroku, a głuche uderzenia rozlegają się ze środka zrujnowanego auta. Nagły hałas każe im się zatrzymać na poboczu, zaraz za wiaduktem. – Jezu, czy to może być... – Brian milknie, kiedy widzi podniesioną rękę brata. – Cicho! – Ale co, jeśli to jest... – Cisza! – Philip przekrzywia głowę i nasłuchuje. Jego twarz nie wyraża absolutnie żadnych emocji, jest niczym głaz. – Tędy! Idziemy! Philip prowadzi swoją grupę w dół kamienistego zbocza po północnej stronie krzyżówki. Każdy z nich schodzi ochoczo ze wzgórza, uważając jednak, by się nie pośliznąć na mokrym żwirze. Brian idzie na końcu, zastanawiając się ponownie, według jakich zasad grają i czy przypadkiem nie zostawili na pastwę losu jakiejś bratniej, ludzkiej duszy. W jego myśli szybko wkradł się mrok panujących tutaj ciemności. Idą na południe wąską, asfaltową dwupasmówką zwaną Miller Road. Przez jakąś milę nie natykają się na nic, mijają jedynie kilka samotnych, opuszczonych budynków przemysłowych i odlewni, których tablice i szyldy są ciemne jak hieroglify na ścianach jaskiń: Barloworld Handling, Atlas Tool and Die, Hughes Supply, Simcast Electronics, Peachtree Steel. Rytmiczne szuranie ich kroków na zimnym asfalcie miesza się ze świszczącymi oddechami. Cisza zaczyna działać im na nerwy. Penny skarży się na zmęczenie. Po swojej prawej słyszą szeleszczące dźwięki dobiegające z lasu. Wreszcie Philip podnosi rękę i wskazuje palcem na widoczny w oddali, sporych rozmiarów parterowy budynek. – Nada się! – mówi szeptem. – Do czego się nada? – pyta Nick, zatrzymując się, by złapać oddech. – Na noc – mówi Philip głosem wypranym z emocji. Prowadzi wszystkich obok niskiej, nieoświetlonej tablicy z oznakowaniami Georgia Pacific Corporation. • Philip wchodzi do środka przez jedno z okien, podczas gdy pozostali kulą się w cieniu, czekając przed wejściem, zanim jemu uda się odszukać drogę przez wyludnione, ale zabałaganione korytarze do magazynu znajdującego się gdzieś w centrum budynku. To miejsce jest ciemne niczym krypta. Philip słyszy bicie własnego serca, które rezonuje mu w uszach, kiedy mija kolejne ciemne kąty. Próbuje zapalić światło, ale żaden włącznik nie

reaguje. Ledwo czuje smród stęchłego drewna unoszący się w powietrzu – oleisty, ciężki odór – a kiedy dociera do drzwi awaryjnych, zachowując ostrożność, otwiera je lekko czubkiem buta. Magazyn jest wielkości hangaru lotniczego, pod sufitem wiszą wielkie suwnice, stojące gdzieniegdzie maszyny rozświetlają mrok, w powietrzu unosi się zapach papieru. Blask księżyca przebija przez gargantuiczne, wmontowane w sufit okna. Podłoga zastawiona jest rzędami ogromnych rolek papieru – obszernych jak pnie sekwoi – ich biel lśni w ciemnościach. Philip dostrzega ruch w odległym kącie pomieszczenia. Chce wyciągnąć siekiery zza paska, lecz chwyta rękojeść pistoletu. Wyciąga rugera, odbezpiecza go i celuje w ciemną postać wyłaniającą się zza stosu drewnianych palet. Wygłodniały stwór idzie powoli w jego stronę przez gęsty jak smoła mrok. Kalosze umazane ma wyschniętą krwią i żółcią, a jego podłużna, obwisła i pełna ostrych zębów szczęka świeci w promieniach księżyca wpadających przez okna. Jednym strzałem zdejmuje trupa – dźwięk wystrzału odbija się od ścian magazynu i w przestronnej hali wybrzmiewa niczym uderzenie w bęben. Philip przeczesuje resztę pomieszczenia. Natyka się na kilka zombie więcej – starszego, grubego faceta, który, sądząc po uniformie, był tutaj nocnym stróżem, i młodszego mężczyznę. Obaj wytaczają swoje martwe dupska zza wysokich regałów. Philip nie czuje absolutnie nic, kiedy każdego z zombie uśmierca, tym razem już na zawsze, celnym strzałem w środek czoła. Kiedy wraca do drzwi wejściowych, spotyka czwartego stwora czającego się w cieniu pomiędzy dwoma masywnymi rolkami papieru. Dolna połowa ciała byłego operatora wózka widłowego wciśnięta jest pomiędzy dwa oślepiająco białe cylindry, zmiażdżona, niemal sprasowana. Cementowa podłoga obok niego upaćkana jest krwią i innymi płynami, które wylały się z jego ciała i zaschły. Sam tors leży i wije się w konwulsjach, wymachuje rękoma, łypiąc mlecznymi oczami osadzonymi w tępej twarzy. – I co tam, koleś? – mówi do niego Philip, zbliżając się do trupa z bronią w ręce. – Dzień jak co dzień, a bez pracy nie ma kołaczy... co? Zombie bezsilnie gryzie powietrze, próbując capnąć Philipa z odległości. – Zrobiłeś sobie dłuższą przerwę na lunch? Gryz. – Zjedz to. Kolejny wystrzał z pistoletu odbija się echem, kiedy kula przechodzi przez oczodół zombie, a białe oko zachodzi czernią, w powietrze wylatuje kawałek mózgu. Tryska mieszanka krwi, tkanki i płynu rdzeniowo-mózgowego, która zostawia plamy na nieskazitelnie białym papierze. Korpus trupa więdnie niczym nitka rozgotowanego makaronu. Philip podziwia to istne dzieło sztuki – szkarłatne skazy na niebiańskiej bieli – przez długie minuty, zanim wreszcie powróci do pozostałych. SIEDEM Spędzają noc w oszklonym biurze kierownika zmiany, znajdującym się ponad podłogą magazynu Georgia Pacific. Korzystają z latarni na baterie. Krzesła i biurka poodsuwali wcześniej pod ściany, by mieć miejsce na rozłożenie śpiworów i mat na linoleum. Poprzedni rezydent tego pomieszczenia musiał praktycznie zamieszkiwać te dwieście metrów kwadratowych, ponieważ wszędzie leżą płyty CD, jest tutaj sprzęt stereo, mikrofalówka i mała lodówka (jednak znajdujące się w środku jedzenie jest już w większości zepsute), a szuflady pełne są batoników, dokumentów, pełnych do połowy butelek z różnymi alkoholami, przyborów biurowych, czystych koszul, papierosów, odcinków czekowych i magazynów porno. Przez całą noc Philip prawie się nie odzywa. Siedzi tylko przy oknie wychodzącym na

magazyn i od czasu do czasu pociąga łyk ze znalezionej w szufladzie biurka butelki. Nick siedzi na podłodze w przeciwległym rogu, czytając po cichu Biblię w małym formacie, pomagając sobie latarenką. Nick mawia, że nosi ten zaczytany, oprawiony w skórę tom dosłownie wszędzie, lecz rzadko kiedy ktoś widywał go z nosem w książce... aż do teraz. Brian wmusza w siebie porcję krakersów i tuńczyka, próbuje też nakarmić Penny, ale ta nie chce jeść. Jeszcze bardziej pogrąża się we własnych myślach, a jej oczy są szkliste, jakby znajdowała się w stanie katatonii. Brian nie może się pozbyć podobnego skojarzenia. Kiedy później kładzie się obok niej do snu, Philip pochrapuje w wygodnym, obracanym fotelu stojącym przy brudnym, tłustym oknie zbrojonym, przez które były kierownik zapewne wyglądał, obserwując swoich pracowników. Po raz pierwszy Brian widzi, że jego brat był zbyt pochłonięty innymi myślami, by przytulić na dobranoc własną córkę, a nie jest to dobry znak. Następnego poranka budzi ich szczekanie psa. Słabe, blade światło wlewa się do środka przez wysokie okna. Pakują się szybko i sprawnie. Nikt nie ma ochoty na śniadanie, więc korzystają tylko z łazienki, owijają sobie stopy plastrami, by zapobiec odciskom, i zakładają dodatkowe pary skarpet. Pięty Briana są obolałe od tych wszystkich mil, które przeszli, a nie wiadomo przecież, ile drogi czeka ich dzisiaj. Niosą ze sobą czyste ubrania, ale nikt nie ma siły, by się przebrać. Kiedy wychodzą, każdy z nich – prócz Philipa – usiłuje powstrzymać się przed patrzeniem na trupy leżące w kałużach krwi na podłodze magazynu. Philip wydaje się za to podekscytowany widokiem zwłok w świetle dziennym. Po wyjściu z budynku udaje im się zlokalizować źródło psiego ujadania. Jakieś sto jardów na zachód od magazynu stado zbłąkanych psów – głównie kundli – walczy o coś różowego i poszarpanego, leżącego na ziemi. Kiedy Philip i reszta podchodzą do nich, psy uciekają, zostawiając tę rzecz w spokoju. Brian widzi, co takiego pożerały, i kiedy przechodzą obok, mówi do Penny sekretne słowo. Na ziemi leży oderwane ludzkie ramię, pogryzione tak mocno, że wygląda, jakby należało wcześniej do przemoczonej, szmacianej lalki. – Nie patrz tam, dyniuszku – rzuca Philip w stronę córki, a Brian przyciąga dziewczynkę do siebie, zasłaniając jej oczy. Drepczą na zachód w milczeniu. Ich kroki są ostrożne i ukradkowe, suną niczym włamywacze podążający w stronę wschodzącego słońca. Idą ulicą Snapfinger Drive, która biegnie równolegle do drogi międzystanowej. Asfaltowa wstęga wije się pośród jałowego lasu, opuszczonych osiedli mieszkalnych i splądrowanych supermarketów. Kiedy wchodzą do obszarów gęściej zaludnionych, ich oczom ukazują się okropności, których świadkiem nigdy nie powinny być dzieci. Boisko przy szkole średniej usiane jest bezgłowymi torsami. Budynek kostnicy został na szybko zabity deskami od wewnątrz – ze środka dobiegają jęki tych, którzy powstali z martwych i próbują się wydostać, drapiąc w drewno. Philip gorączkowo rozgląda się za samochodem, którym mogliby się posłużyć, ale większość aut na Snapfinger spoczywa w przydrożnych rowach niczym opalone łupiny albo stoi na żwirowym poboczu z dwoma lub trzema przebitymi oponami. Światła uliczne, albo migoczące na żółto, albo zupełnie czarne, wiszą nad zatarasowanymi krzyżówkami. Autostrada, widoczna sto jardów dalej, po ich lewej stronie, pełna jest umarłych. Co jakiś czas natykają się na chodzące strzępy tego, co było niegdyś ludzkim ciałem, na żyjące trupy padają odległe, blade promienie wschodzącego słońca. Wtedy Philip każe wszystkim padać na ziemię i siedzieć cicho. Pomimo żmudnego procesu ciągłego chowania się za drzewami i wrakami pojazdów za każdym razem, kiedy tylko wyczuwają czyjąś obecność, pokonują dzisiaj spory kawał drogi.

Nie spotykają żadnych innych ocalałych. Później zza chmur wychodzi słońce – piękny, jesienny dzień w tych okolicznościach może być tylko ironią – a temperatura oscyluje w granicach sześćdziesięciu stopni Fahrenheita. Do piątej zdążą już się spocić, Penny zdejmuje bluzę i zawiązuje ją sobie w pasie. Philip ocenia ich postępy, odejmuje trzydzieści minut przerwy na lunch i wychodzi mu, że idą z prędkością mili na godzinę – do tej pory udało im się przemierzyć osiem mil miejskiej dziczy. Nadal nie wiedzą jednak, ile jeszcze dzieli ich od centrum, aż docierają wreszcie do błotnistego pagórka wyrastającego spośród drzew zaraz na zachód od Glenwood. Na jego zboczu przycupnął kościół Baptystów, jeszcze dymiący po pożarze, podczas którego spalił się do szczętu, przewrócona wieża jest niczym więcej niż ruiną. Wyczerpani, wyzuci z energii i głodni, idą dalej wijącą się drogą na sam szczyt wzgórza; aż wreszcie docierają do przykościelnego parkingu i stoją tam przez chwilę bez ruchu, wpatrując się jak urzeczeni w zachodni horyzont. Jedynie trzy mile od nich niebo wydaje się płonąć w niknącym świetle. Jak na chłopców, którzy wychowali się jedynie kilkaset mil od wspaniałej stolicy Nowego Południa, Philip i Brian Blake nie mieli okazji spędzić w Atlancie wiele czasu. Przez dwa i pół roku, kiedy Philip jeździł ciężarówkami dla Harlo Electric, miewał kursy do miasta jedynie okazjonalnie, a Brian widział kilka koncertów w Civic Center, Earl, Georgia Dome i Fox Theater. Ale żaden z nich nie może powiedzieć, że zna Atlantę. Stoją na skraju kościelnego parkingu, w nozdrza wdziera im się kwaśny zapach apokalipsy, a mgliste niebo spogląda na nich z niezaprzeczalnym majestatem. Widzą iglicę, mieniącą się złotem kopułę i lustrzane monolity Concourse Complex, masywne wieże Peachtree Plaza i Atlantic Building, ale wszystko to wydaje się jedynie mirażem – rozmazanym punktem widzianym kątem oka. – Patrzcie! Penny oddaliła się od nich niespodziewanie i szybko, a jej głos pełen jest ekscytacji. – PENNY! Brian biegnie za dziewczynką, która gna w kierunku zachodniego krańca parkingu. – ŁAP JĄ! – krzyczy za biegnącym w stronę dziecka Brianem Philip. – Patrzcie! Patrzcie! – Penny przebiera szybko króciutkimi nóżkami i kieruje się w stronę bocznej uliczki, która zakręca za wzgórze. – To policjant! – Pokazuje palcem przed siebie – Uratuje nas! – PENNY, STÓJ! Dziewczynka wybiega przez bramę na ulicę. – Uratuje nas! Brian wybiega za bramę tak szybko, jak tylko może. Jakieś pięćdziesiąt metrów dalej widzi radiowóz zaparkowany przy drodze pod masywnym dębem. Penny podchodzi do niebieskiej Crown Victorii. Auto na drzwiach ma godło policji Atlanty, na dachu zamontowane sygnały. Za kierownicą widać ludzką sylwetkę. – Skarbie, stój! Brian widzi, jak Penny zatrzymuje się przy drzwiach kierowcy, dyszy ze zmęczenia i wpatruje się w siedzącego w fotelu mężczyznę. Philip i Nick zdążyli dogonić Briana, a po chwili Philip go wyprzedza. Podbiega do dziewczynki i podnosi ją, jakby wyciągał Penny z ognia. Brian dobiega do radiowozu i zagląda do środka przez otwarte okno. Funkcjonariusz był niegdyś krępym, białym mężczyzną z długimi bokobrodami. Nikt się nie odzywa. Nadal znajdując się w ramionach ojca, Penny patrzy przez szybę na martwego mężczyznę

w uniformie, który wije się, przypięty pasem. Patrząc na jego odznakę i umundurowanie, a także słowa „Wydział Ruchu Ulicznego” widoczne na boku maski, można wywnioskować, że niegdyś był młodszym stopniem funkcjonariuszem, prawdopodobnie wyznaczonym do patrolowania peryferyjnych części miasta, nadzorowania i odstawiania źle zaparkowanych samochodów na parking policyjny wzdłuż Fayetteville Road. Teraz siedzi i rzuca się w fotelu, uwięziony przez pas bezpieczeństwa, którego nie może z siebie zerwać. Ma otwarte usta i ślini się mocno na widok świeżego mięsa za szybą. Rysy jego twarzy są zdeformowane i napuchnięte, cera ma kolor pleśni, a oczy świecą się jak brudne monety. Warczy na nich, kłapie poczerniałymi zębami, manifestując swój niezaspokojony apetyt. – No to już naprawdę żałosne – mówi Philip. – Wezmę ją – odpowiada Brian, podchodząc bliżej i wyciągając ręce po Penny. Martwy gliniarz, czując zapach jedzenia, nadal kłapie szczęką, tym razem w stronę Briana. Siłuje się z pasem, aż trzeszczy materiał. Brian instynktownie odskakuje do tyłu. – Nic ci nie zrobi – uspokaja go Philip cichym, alarmująco spokojnym tonem. – Nawet nie potrafi odpiąć cholernego pasa. – To jakieś jaja są – komentuje Nick, zerkając do środka auta znad ramienia Philipa. – Biedny skurczybyk. Martwy gliniarz rzuca się i rzęzi. Penny wciska się mocniej w objęcia Briana, a ten, przytulając ją do siebie, odsuwa się od samochodu. – Philip, idźmy już stąd. – Poczekaj chwilę, wyluzuj. – Philip wyciąga zza paska pistolet. – Człowieku, daj spokój – wcina się Nick. – Hałas tylko ich tutaj przyciągnie... idziemy. Philip mierzy z pistoletu do policjanta, który warczy na widok lufy. Ale Philip nie pociąga za spust. Uśmiecha się tylko i wydaje z siebie dźwięk, jakby był dzieckiem bawiącym się w wojnę: pif-paf-pif-paf. – Philip, chodźże już – mówi Brian, niosąc Penny na rękach. – Przecież on nawet... Brian przerywa w połowie zdania. Martwy glina patrzy jak urzeczony w wycelowaną w jego twarz lufę. Brian zastanawia się, czy jakaś część systemu nerwowego nie przekazuje przypadkiem sygnału do odległych zakamarków martwego mózgu odpowiedzialnych za pamięć. Zmienia mu się wyraz twarzy. Potworna facjata zapada się jak odstany suflet, stwór wygląda niemal smutno, można by powiedzieć, że się boi. Trudno jednak zajrzeć za tę maskę zgniłej tkanki, za tę okropną, śliniącą się gębę, lecz w tych oczach barwy niklu błyska coś na kształt lęku. Niespodziewanie w Brianie Blake’u zaczynają buzować emocje, sam jest zaskoczony swoją reakcją. Trudno jest mu nazwać to, co czuje – po części obrzydzenie, po części żal, smutek i wściekłość. Nagle stawia Penny na ziemi i delikatnie obraca ją twarzą w kierunku kościoła. – Znowu pora na nasze sekretne słowo, mała – mówi łagodnie Brian i podchodzi do brata. Philip nadal gada do zombie. – Zrelaksuj się i podążaj wzrokiem za wahadełkiem – mówi do śliniącej się kreatury, powolnym ruchem zataczając półkola przed jej oczami. – Ja to zrobię – odzywa się Brian. Philip nieruchomieje. Po chwili odwraca się do brata i pyta: – Co powiedziałeś? – Daj mi broń. Ja go zastrzelę. Philip patrzy na Nicka, a Nick na Briana.

– Ej, facet, nie chcesz... – Daj mi broń! W uśmiechu majaczącym w kącikach ust Philipa nie ma nawet cienia wesołości. – Powodzenia, stary. Brian bierze od niego pistolet i bez wahania podchodzi do radiowozu. Wkłada rękę do auta i przytyka lufę do głowy martwego policjanta. Zaczyna naciskać spust... ale jego palec nie reaguje na rozkaz wydany przez mózg. Zombie nadal ślini się, jakby na coś czekał. – Oddaj mi broń, brachu – głos Philipa dobiega do Briana jakby z odległości wielu mil. – Nie... zajmę się tym. – Brian zgrzyta zębami i walczy ze spustem. Jego palec jest jakby zrobiony z lodu, pieką go oczy, kurczy się żołądek. Gliniarz warczy. Brian zaczyna się trząść, kiedy Philip staje obok niego. – Oddaj broń. – Nie. – Nie żartuj, chłopie. Dawaj. – Zajmę się tym! – Brian wyciera oczy rękawem. – Cholera, dam radę! Cholera – mówi Brian opuszczając broń, łzy napływają mu do oczu. Nie może się na to zdobyć i wie o tym. Oddaje broń bratu i odchodzi od radiowozu z opuszczoną głową. Philip wybawia policjanta z nieszczęścia pojedynczym strzałem. Tryska krew. Czerwona mgiełka osadza się na przedniej szybie pojazdu. Echo wystrzału unosi się daleko. Martwy glina pada na kierownicę. Mija dłuższa chwila, Brian walczy ze łzami i próbuje opanować drgawki. Zagląda do radiowozu przez okno i patrzy na trupa. Chciałby przeprosić tego policjanta, ale powstrzymuje się. Stoi i gapi się na zwiotczałe ciało, nadal przyszpilone do fotela pasem bezpieczeństwa. Do ich uszu dochodzi słaby dźwięk dziecięcego głosu, przypominający łopotanie skrzydeł. – Tato... wujku Brianie... wujku Nicku? Stało się... coś złego. Trzech mężczyzn odwraca się niemalże w tej samej sekundzie. Ich spojrzenia kierują się ku kościelnemu parkingowi, na który wskazuje palec Penny. – Niech to chuj – mówi Philip, widząc, jak przed jego oczami zaczyna rozgrywać się najczarniejszy scenariusz. – O mój Boże – dodaje Nick. – Kurwa, kurwa, kurwa! – Brian czuje, jak po plecach przechodzą mu dreszcze na widok tego, co dzieje się pod kościołem. – Chodź, dyniuszko, tędy. – Philip podchodzi do córki i delikatnie kieruje ją w stronę radiowozu. – Pożyczymy sobie samochód od tego miłego policjanta. Sięga przez okno do zamka i odblokowuje drzwi. Otwiera je i odpina pas, potem wyrzuca sztywne ciało z pojazdu – zombie wali się na chodnik z chlupnięciem przejrzałego owocu. – Wszyscy do środka, szybko! Wrzućcie graty do tyłu! Wsiadać! Brian i Nick biegną na drugą stronę auta, otwierają drzwi, wkładają plecaki i pakują się do środka. Philip przenosi Penny i sadza ją na fotelu pasażera, a sam siada za kółkiem. Kluczyki nadal są w stacyjce. Silnik jedynie warczy. Deska rozdzielcza miga nieśmiało, akumulator jest na skraju wyczerpania. – Niech to szlag! KURWA! – Philip spogląda w stronę kościoła. – Dobra. Poczekajcie. Chwila... chwila...

Patrzy przez przednią szybę i widzi, że droga przed nimi schodzi stromo w dół i prowadzi pod mostem kolejowym. Patrzy na Briana i Nicka. – Wysiadajcie. We dwóch. Szybko! Zaskoczeni mężczyźni wymieniają spojrzenia. Widok tego, co wyszło z kościoła – zapewne pobudzonego ożywionymi głosami i wystrzałem z pistoletu – wypali trudne do zatarcia piętno w ich pamięci. Niestety, zapewne Penny również nie będzie potrafiła wyrzucić tego widoku z głowy: martwe istoty wypełzające z portali, w których niegdyś lśniły kolorowe witraże, wyczołgujące się zza uchylonych drzwi. Niektóre mają jeszcze na sobie poszarpane, nasiąknięte krwią sutanny, inne ubrane są w niedzielne, odświętne garnitury i sukienki z krepy, uwalane posoką. Kilkoro żuje kawały ludzkiego mięsa, wielu trzyma w rękach oderwane od ciał kończyny i wyprute organy; nadal ścieka z nich krew, są jak pozostałości po paskudnej orgii, która rozegrała się w kościele. Jest ich co najmniej pięćdziesięcioro, idą ramię w ramię w stronę radiowozu. Przez moment, zanim rzuci się do drzwi i przyłączy do stojącego obok samochodu Nicka, Brian przetrawić musi jeszcze jedną myśl, która wpadła mu do głowy: Poruszają się jak jeden organizm, nawet po śmierci są niczym kongregacja, marionetki kierowane przez jakiś boski umysł. Nie ma jednak czasu na podobne rozmyślania, gdyż słyszy wezwanie swojego brata, który nadal siedzi za kierownicą policyjnego auta. – PCHAJCIE SKURWYSYNA Z CAŁEJ PARY I WSKAKUJCIE! Brian przyłącza się do Nicka i niewiele myśląc o tym, co robią, zaczynają pchać. Philip wrzuca luz i otwiera drzwi. Trzymając rękę na kierownicy, zaczyna odpychać się od ziemi z całej siły, by tylko poruszyć auto. Powoli nabierają rozpędu, lecz horda stworów, która wychynęła z kościoła, zbliża się do nich miarowo, kolejno porzucając swoje makabryczne trofea na rzecz świeżego mięsa wyczuwanego w pobliżu. Radiowóz zjeżdża ze wzgórza coraz szybciej i szybciej, aż wreszcie Brian i Nick nie mogą za nim nadążyć i próbują wskoczyć do bagażnika. Nick chwyta się anteny. Brian jest już jedną nogą w aucie, ale wie, że może mu się nie udać wskoczyć, więc trzyma się tylko klapy. Samochód jest już w połowie zbocza, oddalają się od grupy nieumarłych, która nadal człapie za nimi. Ciężar auta sprawia, że rozpędzają się coraz bardziej, Crown Victoria jest teraz niczym uciekający pociąg, aż wreszcie przecinają skrzyżowanie u podnóża górki. Wiatr smaga ciemne włosy Briana, kiedy ten trzyma się kurczowo swojego cennego życia. Nick coś krzyczy, ale hałas wywoływany przez pęd powietrza i szum opon zagłusza jego słowa. Przejeżdżają obok starej, niesprawnej już stacji rozrządowej, labirynty wiekowych torów kolejowych są niemal wmurowane w ziemię stanu Georgia. Rozpadające się budynki, szopy i biura są sczerniałe i zniszczone niczym prehistoryczne ruiny. Philip również coś krzyczy, ale Brian nie słyszy co. Wreszcie zaczynają zwalniać, blokuje się kierownica. Radiowóz skacze na wertepach torowiska i wjeżdża na teren stacji. Philip nie może nic zrobić, auto wpada w poślizg. Opony trą bezsilnie o żwir, z podwozia walą iskry. Brian i Nick trzymają się mocno radiowozu, aż ten wreszcie staje w chmurze czarnego pyłu. – Bierzcie rzeczy! Wszyscy! Teraz! – Philip otwiera drzwi i próbuje wyciągnąć Penny z auta. Zarzuca sobie torbę na jedno ramię, a na drugie bierze córkę. Brian i Nick podbiegają do niego. – Tędy! – Skinieniem głowy wskazuje na małą uliczkę na zachodzie. Wybiegają ze stacji.

Wzdłuż brukowanej, prostopadłej ulicy stoją pozabijane deskami sklepy i spalone budynki. Idą szybko, kryjąc się pod daszkami i markizami po południowej stronie ulicy, ramionami ocierają pokryte graffiti drzwi i zamalowane farbą okna. Zapada zmierzch, wydłużają się cienie, wieczór zarzuca na nich czarną zasłonę. Przytłacza ich uczucie bycia obserwowanym, choć w zasięgu wzroku nie ma żadnych stworów, jedynie długa ulica pełna gównianych, zamkniętych na cztery spusty sklepików, które składają się na zepsutą, zapomnianą część przedmieść Atlanty: lombardy, poręczyciele, sklepy z częściami samochodowymi, knajpy i jakieś inne nory. Kiedy tak drepczą przy zniszczonych ścianach, dysząc i sapiąc od ciężaru plecaków, nie ośmielając się odezwać i uważając, by nie spowodować żadnego niepotrzebnego hałasu, potrzeba ukrycia się w jakimś budynku staje się coraz silniejsza. Zapada noc, nie minie godzina, a to miejsce będzie niczym ciemna strona księżyca. Nie mają ani mapy, ani GPS-u, ani kompasu. Jedyne, co podpowiada im, w jakim kierunku się poruszają, to pogrążone we mgle, charakterystyczne budynki widoczne na horyzoncie, kilka mil dalej na zachód. Brian zaczyna przegrywać z nerwami, niepokój chwyta go za gardło zimnymi paluchami. Skręcają za róg. Brian dostrzega warsztat samochodowy, Philip zauważa to samo ułamek sekundy później, rusza w tamtą stronę i kiwa na nich głową. – Tam, na rogu. Widzicie? Teraz i Nick patrzy na warsztat. – Tak, tak... wygląda nieźle. Faktycznie wygląda nieźle. Na południowo-zachodnim rogu wyludnionego skrzyżowania, raptem jedną przecznicę dalej, warsztat z szyldem „Donlevy’s” wydaje się jedynym miejscem tutaj, w którym jeszcze tli się życie – choć też jest zamknięty. Biegną w jego stronę. Kiedy są już blisko, zauważają, że plac przynależący do budynku został niedawno ponownie wybrukowany. Z przodu budynku stoją dwie wysepki z dystrybutorami paliwa, czyste i w pełni sprawne, ustawione pod gigantycznym znakiem Chevron. Sam warsztat, obłożony kolumnami nowiutkich opon, z parą masywnych, podwójnych drzwi garażowych, lśni niczym wielka, srebrna płyta. Obity został metalowym sidingiem, a okna wykonano ze szkła zbrojeniowego. Posiada nawet drugie piętro, na którym mieści się biuro lub powierzchnia mieszkalna. Philip prowadzi ich na tyły. Podwórko jest czyste i uprzątnięte, nawet kontenery na śmieci są świeżo pomalowane i ustawione pod ścianą z pustaków. Szukają okna albo drzwi, lecz nie udaje im się znaleźć ani jednego, ani drugiego. – A co z frontowymi? – pyta Brian zduszonym szeptem, kiedy zatrzymują się przy śmietnikach. Słyszą, że członkowie kongregacji nadal za nimi drepczą – wycie i szuranie kilkudziesięcioosobowego chóru zombie staje się coraz głośniejsze. – Na pewno są zamknięte – odpowiada Philip, a jego wymizerowana, harda twarz lśni od potu wskutek zmęczenia i targania na plecach córki i wielkiej torby. Penny nerwowo ssie kciuk, wtulając się w ojca. – Skąd wiesz? Philip wzrusza ramionami. – Możemy spróbować. Przechodzą z powrotem na front budynku, kryjąc się w cieniu rzucanym przez reklamę Chevron. Philip stawia na ziemi Penny i torbę, po czym biegnie sprintem do drzwi wejściowych. Łapie za klamkę.

Otwarte. OSIEM Przez jakiś czas siedzą skuleni za ladą kasjera w głównej części warsztatu, obok obrotowego stojaka z batonikami i chipsami ziemniaczanymi. Poruszając się w całkowitych ciemnościach, Philip zamyka drzwi i przyłącza się do pozostałych. Obserwują idącą ulicą paradę truposzy, którzy mijają sklep, nieświadomi, że w tym miejscu kryje się ich zwierzyna. Łypią bezmyślnie swoimi guzikowymi oczkami, niczym psy przywołane w jakieś miejsce specjalnym gwizdkiem. Ze swojego punktu obserwacyjnego, patrząc przez wzmocnioną drutem szybę, Brian widzi martwych duchownych i parafian, którzy w dziwnej parodii pochodu przechodzą obok warsztatu. Jakim cudem wszyscy zgromadzeni w kościele ludzie przemienili się naraz? Czy ci zlęknieni chrześcijanie zbiegli się do domu bożego, kiedy wybuchła epidemia, szukając u siebie nawzajem pocieszenia i wsparcia? Czy wcześniej słuchali kaznodziei walącego pięścią w ambonę i rzucającego cytatami z Apokalipsy świętego Jana? Czy jakiś pastor wykrzykiwał wściekle ostrzegawcze frazy z Biblii: „I piąty anioł zatrąbił: i ujrzałem gwiazdę, która z nieba spadła na ziemię, i dano jej klucz od studni Czeluści”1? I jak doszło do pierwszego zarażenia? Czy ktoś dostał zawału w tylnej nawie? Może rytualne samobójstwo? Brian wyobraża sobie jedną z tych starych, ubranych na czarno pań – ich organizmy przeżarte przez cholesterol, tłuste dłonie w rękawiczkach wykonujące znak krzyża – która nagle chwyta się za masywną pierś, czując pierwszą oznakę bólu wieńcowego. Kilka minut później – a może i godzinę później – kobieta podnosi się z martwych, a jej świńska twarz pełna jest fascynacji zupełnie nową religią, pierwotną i dziką wiarą. – Pierdolone świętoszki – mamrocze Philip z drugiego końca kontuaru. Odwraca się do Penny i skruszony mówi: – Przepraszam cię za język, dyniuszku. Idą rozejrzeć się po warsztacie. Miejsce jest wysprzątane i zabezpieczone, co prawda zimne, lecz czyste. Podłogi są zamiecione, towar na półkach poukładany, a w chłodnym powietrzu unosi się całkiem przyjemny zapach nowiutkiej gumy oraz różnych paliw i płynów. Dochodzi do nich, że znaleźli schronienie na noc, ale dopiero kiedy przeczeszą spory garaż przeznaczony na auta do naprawy, dokonają najważniejszego, acz przypadkowego odkrycia. – Cholera, przecież to czołg – mówi Brian, stojąc na zimnym cemencie, świecąc latarką na czarną piękność zaparkowaną w jednym z rogów i przykrytą płóciennym pokrowcem. Pozostali zbierają się wokół pojazdu i stoją w ciemności, patrząc na rysujący się w mroku kształt. Philip zdejmuje pokrowiec. Jest to praktycznie nowy Cadillac escalade w idealnym stanie, jego onyksowy lakier lśni w świetle latarki. – Pewnie należał do właściciela warsztatu – zastanawia się Nick. – Gwiazdka przyszła w tym roku wcześniej – mówi Philip, wymierzając lekkiego kopniaka w jedną z masywnych opon ciężkim, ubłoconym buciorem. Luksusowy SUV jest ogromny, ma wielkie, wyprofilowane zderzaki, duże, podłużne reflektory i spore, błyszczące chromem koła. Wygląda trochę jak sekretny pojazd należący do jakiejś rządowej agencji. Przyciemniane szyby odbijają blask latarki, który razi ich oczy. – Nie ma nikogo w środku, prawda? – Brian próbuje zajrzeć do środka przez nieprzezroczyste okno, pomagając sobie latarką. Philip wyciąga zza paska pistolet i otwiera drzwi auta. Mierzy do środka, ale wewnątrz nie ma absolutnie nic, jedynie nieskazitelnie czysta tapicerka z drewnianym wykończeniem, skórzane fotele i deska rozdzielcza, która wygląda jak w kokpicie samolotu. Odzywa się Philip:

– Stawiam dolara przeciwko pączkowi, że w którejś z szuflad znajdziemy kluczyki. Wydaje się, że incydent z kościołem i martwym gliną wepchnął Penny w głębsze odrętwienie. Tej nocy śpi w pozycji embrionalnej na podłodze warsztatu, przykryta kocami, z kciukiem w ustach. – Ostatni raz widziałem, jak to robi, kiedy była naprawdę małym bachorem – rzuca Philip, siedząc na swojej macie z resztką whiskey. Ma na sobie T-shirt bez rękawów i brudne jeansy, buty zdjął i postawił obok. Bierze łyk prosto z butelki i wyciera usta. – Jak co robi? – pyta cicho Brian. Siedzi po turecku na podłodze obok dziewczynki, przykrył się zakrwawionym płaszczem. Nick pochrapuje na jednej z ławeczek, zawinięty w śpiwór. Temperatura spadła poniżej czterdziestu stopni. – Ssie kciuka – odpowiada Philip. – Dużo przeszła. – Wszyscy dużo przeszliśmy. – Tak. – Brian gapi się na własne uda. – Ale damy radę tam dotrzeć, prawda? – Gdzie? Brian podnosi głowę. – Do obozu dla uchodźców. Gdziekolwiek to jest... znajdziemy go. – Tak, pewnie. – Philip dopija resztkę whiskey i odstawia butelkę. – Znajdziemy to miejsce, a wtedy wzejdzie słońce, wszystkie sierotki znajdą sobie domy, a ci najodważniejsi z nas dostaną jebane proporczyki. – Coś cię gryzie? Philip kręci głową. – Jezu, Brian. Otwórz oczy. – Jesteś na mnie zły? Philip podnosi się z ziemi i masuje zdrętwiały kark. – Stary, czemu miałbym, kurwa, się na ciebie złościć? Nie chodzi o ciebie, to... inne sprawy, jak zawsze. – Co masz na myśli? – Nic... prześpij się. Philip podchodzi do samochodu, klęka i szuka czegoś pod podwoziem. Brian również wstaje, wali mu serce, kręci mu się w głowie. Trochę mniej boli go gardło, no i przestał kasłać po kilku dniach regeneracyjnego odpoczynku w domu w Wiltshire, ale i tak nie czuje się zupełnie dobrze. Ale kto w takiej sytuacji może powiedzieć, że z nim wszystko w porządku? Podchodzi do brata i staje za nim. – Co chciałeś powiedzieć przez te... inne sprawy? – Nic ponadto, co powiedziałem – mamrocze Philip i sprawdza podwozie SUV-a. – Wściekasz się z powodu gliniarza – mówi Brian. Philip powoli wstaje, odwraca się i staje twarzą w twarz z bratem. – Powiedziałem, żebyś położył się spać. – Może i trudno byłoby mi zastrzelić coś, co kiedyś było człowiekiem. No i? Pozwij mnie za to. Philip łapie Briana za koszulkę, obraca go i wpycha na auto. Brian wali plecami o bok escalade. Uderzenie prawie pozbawia go tchu, a hałas budzi Nicka ze snu, nawet Penny zadrżała. – Posłuchaj mnie – warczy Philip tonem pełnym groźby, chrypiącym głosem, na wpół trzeźwym, a na wpół pijanym. – Następnym razem, kiedy weźmiesz ode mnie broń, upewnij się,

że potrafisz jej użyć. Ten glina był niegroźny, ale kto wie, co napotkamy następnym razem, a ja nie będę cię niańczył z chujem w łapie, rozumiesz? Czaisz? Brian kiwa głową, ze strachu zaschło mu w gardle. – Tak. Philip przyciska Briana mocniej. – Więc lepiej przestań bawić się w pierdolonego obrońcę życia, wyjdź ze skorupy i zacznij pilnować własnej dupy, bo jestem, kurwa, pewien, że będzie już tylko gorzej, a nie lepiej! – Rozumiem! – odpowiada Brian. Philip nadal nie puszcza, oczy błyszczą mu gniewem. – Mam zamiar to przetrwać i wiesz jak? Będziemy jeszcze większymi potworami niż oni! Kumasz? Nie ma już żadnych zasad! Nie ma żadnej filozofii, żadnej łaski, żadnego miłosierdzia! Tylko my i oni, a tamci myślą tylko o tym, by nas dopaść i zeżreć! A więc to my zeżremy ich, do kurwy nędzy! Przeżujemy ich i wyplujemy, przetrwamy całe to gówno, choćbym miał wywalić dziurę w kuli ziemskiej! Nadążasz? NADĄŻASZ?! Brian potakuje jak szalony. Philip puszcza brata i odchodzi. Nick zdążył już się podnieść. Siedzi i gapi się na nich z niedowierzaniem. Penny ma szeroko otwarte oczy i zaciekle ssie kciuka, patrząc, jak jej ojciec pewnym krokiem idzie przez warsztat. Podchodzi do wzmocnionych drzwi garażowych, staje i wygląda na zewnątrz przez kraty antywłamaniowe, zaciska swoje mocarne pięści. Brian nadal stoi bez ruchu przy samochodzie, jakby był do niego przyszpilony. Mężczyzna walczy sam ze sobą, by nie rozpłakać się jak jakiś ciapowaty bachor. Następnego poranka, w słabym świetle dnia wpadającym do sklepu, szybko pałaszują śniadanie, na które złożyły się batoniki z płatkami zbożowymi i woda z butelek. Zawartość trzech pięciogalonowych baniaków z benzyną przelewają do baku auta. W szufladzie biurka znajdują kluczyki, a swoje bagaże pakują na tył SUV-a. Przyciemniane szyby są zamglone od zimna. Brian i Penny wsiadają do tyłu, Nick stoi przy drzwiach do garażu i czeka na sygnał Philipa. Skoro nie ma prądu – najwyraźniej wysiadł już wszędzie – zmuszeni są zwolnić mechanizm ręcznie przy automatycznym systemie otwierania drzwi. Philip siada za kierownicą i odpala silnik. Szumi wielki silnik V-8 o pojemności sześć i dwie dziesiąte litra. Podświetla się deska rozdzielcza. Philip wrzuca bieg i rusza do przodu, dając Nickowi znak. Ten zwalnia mechanizm, rolki skrzypią, kiedy drzwi podnoszą się do góry, sunąc po szynach. Światło dnia i orzeźwiające powietrze padają na przednią szybę. Nick podbiega do auta i wdrapuje się na siedzenie pasażera. Trzaskają drzwi. Philip naciska hamulec i patrzy na wskaźniki na desce rozdzielczej. – Co jest? – pyta Nick drżącym głosem, bojąc się zakwestionować to, co robi Philip. – Nie powinniśmy już ruszać? – Chwila – odpowiada Philip, sięgając do sporego schowka. Wewnątrz znajduje się półeczka na rozkładane mapy i ponad dwadzieścia płyt CD, starannie poukładanych przez poprzedniego właściciela – Calvina R. Donlevy’ego z 601 Greencove Lane S.E. (jeśli wierzyć temu, co mówił dowód rejestracyjny, również znaleziony w schowku). – No to jedziemy – mówi Philip, przeglądając płyty. Calvin R. Donlevy z Greencove Lane okazał się miłośnikiem klasycznego rocka, sądząc po kolekcji albumów Led Zeppelin, Black Sabbath i Jimiego Hendrixa. – Skromna nuta pozwoli nam się skoncentrować. Z głośników wybrzmiewa kawałek Cheap Trick, a Philip dociska pedał gazu.

Moc czterystu pięćdziesięciu koni mechanicznych wgniata ich w fotele. Szeroki escalade niemalże wyskakuje przez drzwi, Philipowi ledwo udaje się wyjechać z garażu bez otarcia się o metalową ramę. Słońce wlewa się do środka samochodu. Mocne gitarowe riffy intra do jednego z imprezowych hymnów zwanego „Hello There” zalewają wnętrze auta, muzyka wali z drogiego systemu Bose 5.1 z dźwiękiem przestrzennym, kiedy suną przez parking i wyjeżdżają na ulicę. Wokalista Cheap Trick pyta, czy panie i panowie gotowi są na rocka. Philip skręca za róg i kieruje się na północ Maynard Terrace. Ulica poszerza się, biedniejsze budynki mieszkalne wyrastają po obu stronach drogi. Pojedynczy zombie w podartym płaszczu przeciwdeszczowym idzie po ich prawej, Philip skręca prosto na niego. Przyprawiający o wymioty odgłos uderzenia jest ledwo słyszalny, zagłusza go ryk silnika (i grzmot perkusji Cheap Trick). Brian zapada się w swoim fotelu, odczuwa nudności i martwi się o Penny. Dziewczynka kuli się na siedzeniu obok i wpatruje w jakiś daleki punkt. Brian wyciąga ku niej rękę, zapina pas i sili się na uśmiech. – Jakoś dalej powinien być wjazd – Philip przekrzykuje hałas, ale jego głos zostaje kompletnie wchłonięty przez wycie silnika i muzykę. Dwóch kolejnych nieumarłych człapie po lewej, mężczyzna i kobieta w obszarpanych ciuchach, może bezdomni. Chyboczą się przy krawężniku, a Philip radośnie bierze na nich kurs i kasuje dwóch zombie niczym sflaczałe kręgle. Oderwane ucho przykleja się do przedniej szyby, Philip włącza wycieraczki. Docierają do północnego krańca Maynard Terrace, mają przed sobą wjazd na autostradę. Philip naciska hamulec. Escalade aż wrzeszczy, ale zatrzymuje się karnie przed stertą sześciu rozbitych samochodów blokujących przejazd. Grupa zombie stoi obok wraków, są niczym leniwe myszołowy czekające na żer. Philip wrzuca wsteczny. Naciska pedał gazu, muzyka rockowa huczy z głośników. Siła grawitacji wyrzuca ich do przodu, Brian przyciska Penny do fotela. Skręt kierownicą; escalade obraca się o sto osiemdziesiąt stopni i kieruje w stronę McPherson Avenue, która biegnie równolegle do międzystanowej. Kilka minut zajmuje im przejechanie osiedla, bas i perkusja tworzą akompaniament dla ciągłych uderzeń w kolejne trupy, które są zbyt powolne, by w porę zejść z jezdni. Wpadają prosto na masywną przednią maskę i młócąc rękoma powietrze, wylatują w górę niczym gigantyczne ptaki. Coraz więcej i więcej zombie zbudzonych szumem silnika potężnego samochodu wyłazi z cieni i zza drzew. Philip zaciska z determinacją zęby, kiedy docierają do kolejnego wjazdu. I znowu musi dać po heblach na Faith Avenue, gdzie płonie lokal Burger Win, całą okolicę otaczają kłęby tłustego dymu. Ten wjazd jest zablokowany jeszcze bardziej niż poprzedni. Philip wykrzykuje jakieś bluzgi i ponownie wrzuca wsteczny, SUV mknie do tyłu. Wjeżdżają w boczną uliczkę obok. Kolejny ruch kierownicą. Kolejne naciśnięcie pedału. Znowu palą gumy, jadą na zachód, wymijają blokady drogowe i kierują się w stronę majaczących w oddali wieżowców, które wydają się coraz większe i większe. Mijają coraz więcej zablokowanych ulic, gruzu, wraków samochodowych i pałętających się trupów, sytuacja wydaje się beznadziejna, lecz Philip nie rezygnuje. Pochyla się nad kierownicą, oddycha ciężko, oczy wlepione ma w horyzont. Przejeżdżają obok sklepu spożywczego sieci Publix, który wygląda jak po bombardowaniu. Na parkingu gnieżdżą się zombie. Philip przyśpiesza, chcąc przebić się przez grupę umarlaków stojących na jezdni. Fala posoki zalewa wielką maskę SUV-a, widok jest niesamowity – jaskrawa papka ciał i krwi chlapie na przednią szybę i rozpryskuje się na wszystkie strony. Świszczą wycieraczki, obrzydliwe resztki trupów zjeżdżają wraz z ich ruchami. Na tylnym siedzeniu Brian mówi do swojej bratanicy:

– Dziecino? Żadnej odpowiedzi. – Penny? Nieobecny wzrok dziewczynki skupiony jest na krzykliwych kolorach zalewających szybę. Wydaje się, że nawet go nie słyszy przez łupanie rock and rolla i szum silnika, a może nawet nie chce go słyszeć, nie chce już nic słyszeć. Brian delikatnie klepie ją w ramię, Penny przenosi swój wzrok na niego. Wtedy Brian sięga ręką do szyby i ostrożnie pisze na zaparowanym oknie jedno słowo: ODEJDŹ. Brian przypomina sobie, że czytał kiedyś, iż tę część Atlanty zamieszkuje niemal sześć milionów ludzi. Pamięta, że nieco go to zdziwiło. Atlanta zawsze wydawała mu się taką miniaturową metropolią, dowodem na rozwój południowych Stanów, miejską wyspą na oceanie sennych, wiejskich mieścin. Kilka szybkich wizyt dało mu podstawy, by wierzyć, że miejsce to składa się praktycznie z samych przedmieść. Jasne, znajdowały się tutaj wysokie budowle i powbijane pomiędzy nie kaniony ulic – były przecież budynki Turnera, Coca-Coli, Delty, Falcons i cała reszta – ale i tak Atlanta wydawała się jedynie młodszą siostrą wielkich miast północy. Brian był kiedyś w Nowym Jorku, odwiedzał rodzinę swojej byłej żony, i dopiero to gigantyczne, rozległe i ponure mrowisko uznał za prawdziwą metropolię. Atlanta to ledwie symulakrum miasta. Może to też częściowa wina historii, Brian pamiętał, że uczył się w college’u o tym, iż podczas Rekonstrukcji, kiedy odbudowywano spalone przez Shermana miasto, architekci zdecydowali, że warto pozbyć się starych, zabytkowych budynków – które w rezultacie skończyły jak ptak dodo. Przez następne sto lat połowę Atlanty wznoszono na stali i szkle. Inaczej niż w innych południowych miastach, jak Savannah i Nowy Orlean – gdzie nadal czuć było atmosferę Starego Południa – w Atlancie dominował nowoczesny ekspresjonizm. Mamuśka, patrz, wydawała się mówić, jestem taka współczesna i kosmopolityczna, nie jak te wsiury z Birmingham. Brianowi zawsze wydawało się jednak, że Pani Atlanta nigdy zbytnio nie protestowała przed zmianami. Zawsze miała w sobie pewien fałsz. Aż do teraz. Przez następne okropne dwadzieścia pięć minut Philip jedzie na złamanie karku zygzakiem przez wyludnione, boczne uliczki, przebija się przez puste parkingi leżące równolegle do międzystanowej. Torują sobie drogę do serca miasta. Brian patrzy na prawdziwą Atlantę przez przyciemniane szyby hermetycznie zamkniętego SUV-a, widok zmienia się niczym pokaz slajdów z miejsc przestępstw. Widzi ślepe alejki zatarasowane wrakami samochodów, płonące stosy śmieci, splądrowane i opuszczone domy, powybijane okna, zwisające ze ścian budynków prześcieradła, na których wypisano rozpaczliwe prośby o pomoc. Atlanta jest niczym prastara nekropolia – przeładowana ludźmi i cuchnąca śmiercią. Najgorsze jest to, że nawet jeszcze nie dotarli do ścisłego centrum. Około 10:22 Philipowi Blake’owi udaje się wreszcie znaleźć Capital Avenue, szeroką, sześciopasmową ulicę, która prowadzi przez Turner Field do centrum. Wyłącza muzykę. W ich uszy wlewa się cisza, skręcają w Capital i powoli zmierzają na północ. Droga zawalona jest porzuconymi samochodami, ale na szczęście jest pomiędzy nimi wystarczająco dużo miejsca, by mogli się wcisnąć. Wieżyczki drapaczy chmur – po ich lewej – są tak blisko, że wydają się błyszczeć niczym maszty statków ratunkowych. Nikt się nie odzywa, kiedy jadą przez ocean z betonu i cementu, rozciągający się po obu stronach drogi. Parkingi przy stadionie są prawie puste. Kilka meleksów leży poprzewracanych tu i ówdzie. Samochody dostawcze zaparkowane przy ulicy całe są pomazane sprayami. Widoczni w oddali umarli kroczą przez szare, jałowe miasto oświetlone jedynie zimnym, jesiennym słońcem. Wyglądają jak zgraja bezpańskich psów, które ledwo trzymają się na nogach

z niedożywienia. Philip opuszcza szybę okna i nasłuchuje. Gwiżdżący wiatr ma dziwaczny zapach – mieszanki płonącej gumy, topiących się przewodów elektrycznych oraz czegoś oleistego, ciężkiego do rozpoznania, przypominającego gnijący łój – gdzieś daleko coś warkocze niczym ogromnych rozmiarów silnik, wprawiając powietrze w wibracje. Nagle Brian dochodzi do przerażającego wniosku. Skoro obozy dla uchodźców działają i są czynne – gdzieś w ścisłym centrum miasta – czy nie powinno być tutaj jakichś wozów pomocniczych? Znaków? Punktów kontrolnych? Uzbrojonych funkcjonariuszy? Policyjnych helikopterów? Jakiegokolwiek oznakowania – przecież byli tuż przy centrum – że ratunek jest już w zasięgu ręki? Do tej pory, podczas podróży po mieście, natknęli się jedynie na kilka możliwych oznak życia. Wcześniej, na Glenwood Avenue, wydawało im się, że widzieli kogoś przejeżdżającego na motocyklu, ale nie mieli pewności. Potem, na Sydney Street, Nick mówił, że zauważył kogoś przebiegającego od budynku do budynku, ale też nie chciał przysiąc, że mu się nie zdawało. Brian przegania te myśli z głowy, kiedy w odległości ćwierć mili widzi ogromną, krzyżującą się estakadę, swoim kształtem przypominającą niemal czterolistną kończynę. Rozłożysta krzyżówka głównych arterii drogowych wyznacza wschodnią granicę obszaru miejskiego Atlanty – miejsca, w którym droga międzystanowa numer 20 przecina się z 85, 75 i 403 – teraz, przycupnięta w niedającym ciepła blasku słońca, wygląda jak zapomniane pobojowisko, zawalone wrakami samochodów i przewróconymi na bok ciężarówkami. Brian czuje, że escalade jedzie w górę po wznoszącej się stromo drodze. Capital Avenue przechodzi w wysoką estakadę nad drogą międzystanową. Philip podjeżdża powoli, wymijając sprawnie porzucone wraki z prędkością jakichś piętnastu mil na godzinę. Brian czuje, że ktoś klepie go po ramieniu. To Penny próbuje skierować na siebie jego uwagę. Odwraca się i patrzy na nią. Dziewczynka nachyla się i szepcze mu coś do ucha. Brzmi jak: „mam bzika”. Brian przypatruje się jej. – Masz bzika? Kręci głową i powtarza szeptem. Tym razem Brian rozpoznaje słowa. – Wytrzymasz jeszcze minutkę, mała? Słyszy to Philip i patrzy na nich w lusterku. – Co się dzieje? – Penny musi siku. – No nie – mówi Philip. – Wybacz, dyniuszku, ale będziesz musiała chwilkę przytrzymać. Penny szepcze Brianowi, że naprawdę, ale tak naprawdę naprawdę musi. – Philip, ona na poważnie musi wysiąść – Brian informuje brata. – Na bardzo poważnie. – Wytrzymaj jeszcze momencik, dyniuszku. Są już prawie na szczycie. W nocy widok z tego miejsca musi być niesamowity, kiedy samochody przejeżdżają przez Capital Avenue. Za chwilę, za jakieś sto jardów, escalade wyjedzie z cienia wysokiego budynku, który wyrasta na zachodzie. W nocy świetliste konstelacje miejskich świateł stawały się widoczne dokładnie w tym miejscu. Odsłaniała się wtedy zapierająca dech w piersiach panorama – na pierwszym planie widać było wielką kopułę wieńczącą jedną z budowli, w tle błyszczał szereg drapaczy chmur. Wyjeżdżają z cienia i widzą miasto rozciągające się przed nimi w całej krasie. Philip wciska hamulec, escalade staje. Stoją tak przez minutę, która zdaje się wiecznością, nie mogą wykrztusić z siebie ani słowa. Ulica po lewej biegnie wzdłuż sędziwego, marmurowego gmachu. To jednokierunkowa, w dodatku kompletnie załadowana samochodami. Ale nie dlatego pasażerowie SUV-a są wstrząśnięci tym, co widzą. Powodem, dla którego nikt nie sili się na choćby jedno słowo –

milczenie trwa dosłownie chwilę, ale wydaje się, że to cała wieczność – jest pochód podążający niestrudzenie w ich kierunku z północnej strony Capital Avenue. Penny nie może dłużej panować nad pęcherzem. Komitet powitalny, liczny jak armia rzymska i nieskoordynowany niczym stado gigantycznych pająków, wyłazi z Martin Luther King Drive, zaledwie jedną przecznicę od nich. Wypełzają z chłodnego cienia, gdzie rządowe budynki zasłaniają słońce, i jest ich tak wielu, że ludzkiemu oku trudno zarejestrować, czego jest właśnie świadkiem. Zombie są wszystkich kształtów, rozmiarów i we wszystkich stanach rozkładu. Wyłażą zza drzwi, z okien, alejek i placyków, z każdego zakątka i zakamarka. Rozlewają się po całej ulicy z zapałem rozstrojonej orkiestry na paradzie. Przyciąga ich hałas, zapach i widok nowego auta wypełnionego świeżym mięsem. Starzy i młodzi, biali i czarni, mężczyźni i kobiety, byli biznesmeni, gospodynie domowe, urzędnicy, stręczyciele, dzieci, złodzieje, nauczyciele, prawnicy, pielęgniarki, policjanci, śmieciarze i prostytutki, każdy o bladej, rozkładającej się twarzy. Wyglądają jak ruchomy sad pełen przejrzałych, gnijących na słońcu owoców – tysiące par martwych, szarych jak metal oczu patrzą jak jeden mąż na escalade. Tysiąc dzikich, prymitywnych i wygłodniałych systemów namierzania skupiło się na nowych przybyszach. W tej jednej chwili całkowitego, przesyconego grozą milczenia, przez głowę Philipa przebiega sprintem szereg myśli i możliwych rozwiązań, które pozwolą im wybrnąć z tej sytuacji. Przez otwarte okno, a może też i przez otwory wentylacyjne, do samochodu wpada odór rozkładających się ciał: przyprawiający o mdłości zapach zapleśniałego bekonu i gówna. Co więcej, rozumie nagle, że ten straszliwy warkot, który usłyszał wcześniej, kiedy opuścił szybę – wibrujący w powietrzu szum, przypominający brzęczenie miliona przewodów wysokiego napięcia – to dźwięk miasta pełnego żywych trupów. Kolektywne jęki i pomruki, które wydawali z siebie niczym jeden organizm o wielu twarzach, idąc w stronę escalade, przyprawiają Philipa o dreszcze. Wszystko to prowadzi do jednego wniosku, który uderza Philipa między oczy niczym wielki młot. Dociera do niego – biorąc pod uwagę rozciągający się przed nim jak w zwolnionym tempie widok – że ich wyprawa mająca na celu odnalezienie obozu dla uchodźców, nie mówiąc już o jakichkolwiek żywych uchodźcach, staje się tak roztropna, jak poszukiwanie igły w stosie gówna. Ten nagły, trwający ułamek sekundy strach – lodowate palce unieruchamiają jego ciało – daje mu do zrozumienia, że jutro nie wzejdzie słońce, że sieroty pozostaną sierotami, a ci odważni nigdy nie dostaną pierdolonych proporczyków. Zanim złapie za drążek zmiany biegów, odwraca się do pozostałych i mówi gorzko: – Niech podniesie rękę ten, kto nadal ma ochotę szukać obozu. CZĘŚĆ DRUGA ATLANTA Ten, który z demonami walczy, winien uważać, by samemu nie stać się jednym z nich. Kiedy spoglądasz w otchłań, ona również patrzy na ciebie. – Nietzsche DZIEWIĘĆ Bardzo niewiele aut spotykanych na drogach – przynajmniej tych amerykańskich – jest zdolnych do osiągnięcia rozsądnej prędkości na wstecznym. Po pierwsze, istnieje problem z biegami. Większość samochodów osobowych, vanów, pickupów i pojazdów sportowych, która

wyjeżdżała z fabryki, miała pięć lub sześć biegów przednich, ale tylko jeden wsteczny. Po drugie, większość aut posiada zawieszenie przygotowane do jazdy w przód, a nie w tył, co ma zapobiec osiąganiu przez kierowców nadmiernych szybkości po wrzuceniu wstecznego. Po trzecie, jadąc do tyłu, przeważnie steruje się autem, patrząc przez ramię na tylną szybę, a gdyby jeszcze dodać do tego dużą prędkość, mielibyśmy do czynienia z widowiskową kraksą. Jednak auto, za którego kierownicą siedzi teraz Philip Blake, to Platinum Cadillac escalade z 2011 roku z napędem na cztery koła i odpicowanym stabilizatorem zawieszenia. Tak więc samochód ten nadaje się na dosłownie każdy rodzaj drogi, na jaki mógłby się natknąć na zabitych dechami obszarach Środkowej Georgii ten as wśród mechaników, Calvin R. Donlevy z Greencove Lane. Oczywiście, gdyby żył. Auto waży prawie cztery tony i jest długie na niemal siedemnaście stóp. Ma wbudowany StabiliTrak, czyli elektroniczny system stabilizujący (standard dla tego modelu). Najlepsze jednak jest to, że escalade posiada wmontowaną z tyłu kamerę, z której obraz wyświetla się na siedmiocalowym monitorze znajdującym się w desce rozdzielczej. System nerwowy Philipa każe mu zareagować bez wahania: prawą ręką chwyta drążek skrzyni biegów i wrzuca wsteczny, nie spuszczając wzroku z migoczącego, żółtawego obrazu materializującego się na ekranie sprzętu nawigacyjnego. Widzi na nim częściowo zachmurzone niebo rozciągające się ponad horyzontem wyznaczanym przez chodnik: to szczyt estakady. Zanim ciągnący w ich stronę regiment zombie ma szansę zbliżyć się choćby na pięćdziesiąt jardów, escalade pruje do tyłu. I znowu siła grawitacji wyrzuca wszystkich do przodu – Brian i Nick odwracają się jednocześnie, by wyjrzeć przez przyciemnioną szybę na estakadę, do której błyskawicznie się zbliżają – tył auta zaczyna drżeć, kiedy pojazd nabiera prędkości. Philip nie oszczędza pedału gazu, silnik rzęzi. Nawet się nie odwraca, tylko nadal wgapia się w monitor, na którym widać mały, migający, żółtawy obraz coraz bliższej i bliższej estakady. Wystarczy jeden błąd – zbędny nacisk na kierownicę w którąkolwiek stronę – i escalade obróci się wokół własnej osi. Ale Philip ma rękę nieruchomo, nogę trzyma na gazie, a wzrok utkwił w ekranie, samochód jedzie jeszcze szybciej. Silnik wyśpiewuje teraz istną operę tonem zbliżonym do górnego C. Philip widzi, że na ekranie zaszła jakaś zmiana. – Kurwa... patrzcie! Brian próbuje przekrzyczeć warkot silnika, ale Philip nie musi patrzeć, na żółtawym monitorze widzi ciemne postacie, które pojawiły się kilkaset jardów od nich, prosto na ich drodze, na szczycie estakady, niczym sztachety w płocie. Maszerują wolno, niezależnie od siebie, nie tworząc zgranej formacji, wyciągają ręce ku pojazdowi, który zaraz w nich uderzy. Z piersi Philipa wyrywa się nerwowe parsknięcie. Naciska ciężkim, roboczym buciorem na pedał hamulca, escalade ślizga się po jezdni, aż dymią opony, i zatrzymuje się na wznoszącej się w górę drodze. Philip zdaje sobie sprawę – a wraz z nim również pozostali – że mają tylko jedną szansę, do tego muszą z niej skorzystać teraz albo nigdy. Umarli zbliżający się do nich od frontu nadal są oddaleni o jakieś sto jardów, ale hordy kroczące za samochodem, powłóczące nogami na estakadzie, idące od opuszczonych parkingów przy Turner Field, suną z alarmującą prędkością, nieprzystającą do ich ciężkich, ospałych ruchów. Philip w bocznym lusterku widzi, że boczna uliczka zwana Memorial Drive, odchodząca od głównej, jest przejezdna, zmieszczą się pomiędzy dwiema przewróconymi na bok przyczepami, ale nadciągająca armia zombie sama dotrze tam za parę sekund. Philip podejmuje błyskawiczną decyzję i naciska pedał gazu. Escalade z powrotem wyrywa do tyłu, wszyscy trzymają się mocno foteli. Philip kieruje się prosto w grupę umarlaków. Na monitorze widać kolumnę zombie, które łapczywie wyciągają

ręce, idą bezmyślnie naprzód z otwartymi gębami. Postacie na ekranie są coraz większe. Wreszcie pojawia się i Memorial Drive, Philip wdeptuje hamulec. Tył escalade uderza w idących w rzędzie nieumarłych z dławiącym, zduszonym łomotem, Philip znowu wrzuca przedni bieg i buciorem dociska pedał gazu do podłogi. Wszystkich wciska w fotele, kiedy SUV rusza przed siebie. Philip nagle skręca w lewo, próbując przecisnąć się pomiędzy dwiema zdemolowanymi przyczepami. Sypią się iskry, kiedy escalade ociera się bokiem o jedną z przyczep, lecz po chwili udaje się im przejechać na drugą stronę. Pędzą względnie pustymi i wolnymi od zombie pasami Memorial Drive. Nie mija nawet minuta, kiedy Brian słyszy szczebiot, jakby mlaszczące, ostre chrobotanie dochodzące spod podwozia. Pozostali również to słyszą. Nick ogląda się przez ramię. – Co to, do cholery? – Chyba wciągnęliśmy coś pod samochód – mówi Brian, usiłując dojrzeć cokolwiek przez szybę, ale bez rezultatu. Philip nadal milczy, ręce ma jakby przyklejone do kierownicy, zacisnął mocno zęby. Nick patrzy w boczne lusterko. – Jeden z tych sukinsynów wpadł nam pod koła! – No to świetnie – rzuca Brian, wiercąc się w fotelu. Zauważa niewielkie plamki krwi na tylnej szybie. – Co teraz zro... – Nic, niech jedzie z nami – mówi beznamiętnie Philip, nie odrywając oczu od jezdni. – Za kilka minut zostanie z niego miazga. Po przejechaniu jakichś sześciu przecznic i torów kolejowych – wjeżdżają jeszcze głębiej w miasto – natykają się na coś więcej niż kilka rozbitych aut i wałęsających się umarlaków. Ulice biegnące pomiędzy gęsto stojącymi budynkami zawalone są gruzem, pozostałościami po eksplozjach, spalonymi samochodami z poczerniałymi szkieletami w środku, szkłem z rozbitych okien i stertami śmieci piętrzącymi się przed sklepowymi witrynami. Gdzieś po drodze szczebiot dobiegający spod samochodu ustaje, choć nikt nie wie, co stało się z pasażerem na gapę. Philip decyduje się skręcić w jedną z głównych ulic, która prowadzi do serca miasta, ale kiedy zjeżdża w prawo – wymijając skasowaną ciężarówkę dostawczą leżącą na boku na środku drogi – od razu naciska hamulec. Escalade staje. Siedzą przez chwilę bez ruchu, silnik nadal szumi. Philip nawet nie drgnie, jego ręce zaciskają się na kierownicy, aż bieleją mu kostki. Mruży oczy, kiedy próbuje dojrzeć coś w odległym cieniu wysokich wieżowców. Z początku Brian nie wie, na czym polega problem. Przekrzywia głowę, by wyjrzeć na zawaloną śmieciami ulicę ciągnącą się przed nimi. Mimo przyciemnianych szyb, widzi wielopiętrowe budynki pobudowane wzdłuż czteropasmowej drogi. Wrześniowy wiatr rzuca śmieciami. Nick jest zaskoczony nagłym postojem. – Philip, co się dzieje? Ale ten nie odpowiada. Nadal wpatruje się tylko przed siebie z dziwnym spokojem i zaciskającymi się raz po raz mięśniami szczęki. – Philip? Nadal nic. Nick odwraca głowę i przez przednią szybę patrzy na ulicę. Nagle jego twarz tężeje. Już widzi to, co dostrzegł Philip. Zamiera. – Czy ktoś powie mi, o co chodzi? – pyta Brian, wychylając się do przodu, aby lepiej widzieć.

Przez chwilę dostrzega jedynie same wieżowce i zawalone gruzem chodniki. I wreszcie już wie, co zmienia się w tej panoramie nieruchomego, opuszczonego miasta, które niczym gigantyczny organizm reaguje błyskawicznie na obecność wrogiej bakterii. To, co Brian widzi przez ciemne szkło, jest tak przerażające, tak okropne, że zaczyna wymawiać bezgłośnie jakieś trudne do odszyfrowania słowa. W tej jednej sekundzie, kiedy jego mózg nie jest w stanie zarejestrować widzianych przez jego oczy obrazów, a umysł zalewa strach, Brian Blake przypomina sobie o pewnym epizodzie ze swojego dzieciństwa. Kiedyś matka zabrała go i Philipa do Cyrku Barnuma i Baileya w Athens. Mieli wówczas odpowiednio jakieś trzynaście i jedenaście lat i uwielbiali linoskoczków, tygrysy przeskakujące przez płonące obręcze, ludzi pakowanych do armat, akrobatów, watę cukrową, słonie, imprezy, połykaczy mieczy i ogni, żywe tarcze, kobiety z brodami i zaklinaczy węży. Ale co wbiło się Brianowi w pamięć najbardziej – i o czym pomyślał w tej właśnie chwili – to samochód z klaunami. Tamtego dnia w Athens, kiedy show rozkręcał się na dobre, małe, śmieszne autko wyjechało na arenę. Był to sedan jak z kreskówki, z zamalowanymi szybami, wielkości kombi, z niskim, niemal dotykającym ziemi zawieszeniem, pomalowany w przypadkowe, fluorescencyjne kolory. Brian dobrze pamięta ten występ, jak śmiał się do rozpuku, patrząc na klaunów wychodzących jeden po drugim z samochodu. Z początku bawiło go to, potem stało się dziwaczne, a wreszcie zatrważające, gdyż było ich sześciu, potem ośmiu, dziesięciu, dwudziestu – dużych i małych – wciąż wyłazili z samochodu, jakby był to jakiś magiczny pojemnik na liofilizowanych klaunów. Nawet jako trzynastolatek, Brian był zaskoczony tym spektaklem, choć wiedział, że musiał tkwić w tym wszystkim jakiś trik, pewnie w arenę wbudowano ukryte w podłodze drzwi, ale nie miało to znaczenia, bo widowisko było hipnotyzujące. Dokładnie to samo – albo jakaś pokręcona wersja tego cyrkowego numeru – rozgrywa się przed oczyma Briana na jednej z ulic prowadzących do serca Atlanty. Wpatruje się w tę scenę przez moment z otwartymi ustami, próbując ująć ten makabryczny spektakl w słowa: – Philip, zawracaj – jego głos brzmi nawet dla niego samego pusto i wątle. Wpatruje się tylko w kolejnych nieumarłych wypełzających z każdego zakątka rozciągającej się przed nimi ulicy. Jeśli porównać hordę, na którą natknęli się chwilę wcześniej, do regimentu armii rzymskiej, to to, co widzieli przed sobą, było całym imperium. Jak tylko okiem sięgnąć, wzdłuż czteropasmowej ulicy, trupy wychodzą z budynków, zza samochodów, zza wraków, z cieni alejek, z rozbitych okien i z marmurowych portali rządowych instytucji, z kwiatowych rabatek i zza dekoracyjnych drzewek, z tego, co zostało ze zniszczonych kawiarni. Widoczni są nawet daleko, w głębi ulicy, gdzie asfalt jezdni niknie w cieniu rzucanym przez wieżowce, ich poszarpane sylwetki pojawiają się niczym miliardy powolnych, śpiących pod kamieniem robali, który nagle ktoś podniósł. Ich liczba przeczy logice. – Musimy się stąd wydostać – mówi Nick, choć jego głos bardziej przypomina skrzek. Philip, nadal ze stoicką miną, zaciska palce na kierownicy. Nick nerwowo spogląda przez ramię. – On ma rację, Philip – mówi Brian i kładzie delikatnie głowę na ramieniu Penny. – Co się dzieje? Co masz zamiar zrobić? – pyta Philipa Nick. – Czemu nie zawracasz? Brian patrzy na tył głowy brata. – Jest ich zbyt wielu, Philip. Zbyt wielu. Zbyt wielu... – Mój Boże, mamy przejebane... mamy przejebane – mówi Nick ze wzrokiem utkwionym w ten przerażający cud, który dzieje się na ulicy. Ci najbliżej są jakąś przecznicę od samochodu, wyglądają jak fala tsunami. Większość to pracownicy biurowi obojga płci, nadal ubrani w korporacyjne uniformy, jednak podarte, pomięte

i wybrudzone jakąś tłustą, oleistą breją. Idą w ich stronę niczym kulawi lunatycy. Za nimi ciągnie się milowy pochód, niezliczone trupy potykają się o własne nogi, podążając środkiem ulicy. Jeśli w piekle są „godziny szczytu”, nie mogły być aż tak upiorne, jak to. Przez okna i otwory wentylacyjne escalade wkradają się dźwięki rozstrojonej symfonii setek tysięcy wyjących stworów. Brianowi włosy na karku stają dęba. Wyciąga rękę i klepie brata po ramieniu. – Philip, straciliśmy Atlantę. – Ta, on ma całkowitą rację, to miejsce jest spalone, musimy zawracać – bełkocze Nick. – Sekundę – głos Philipa jest lodowaty. – Chwila. – Philip, daj spokój – mówi Brian. – Miasto należy teraz do nich. – Powiedziałem, chwila. Brian patrzy na tył głowy swojego brata i zimny dreszcz przechodzi mu wzdłuż kręgosłupa. Dochodzi do niego, że Philip nie miał na myśli czegoś w rodzaju „chwila, dajcie mi pomyśleć” albo „chwila, zaraz znajdę jakieś rozwiązanie”. Philip Blake, mówiąc „chwila”, daje im czas na... – Macie zapięte pasy? – pyta retorycznie, a na te słowa Brianowi cierpnie skóra. – Philip, nie... Philip naciska pedał gazu, escalade rusza do przodu. Prowadzi auto prosto w nieprzebrany tłum zombie, przerywając tym samym myśli Briana i wciskając wszystkich w fotele. – PHILLY, NIE! Ostrzegawczy krzyk Nicka niknie w serii głuchych uderzeń brzmiących, jakby ktoś walił w gigantyczny tom-tom. Escalade wjeżdża na chodnik i wbija się w grupę jakichś trzydziestu trupów. Kawałki ciała i deszcz krwi zalewają auto. Brian jest tak zdenerwowany, że pada na podłogę i wraz z Penny chowa się w krainie odejdź. Mniejsi nieumarli padają jak kaczki na strzelnicy, ich ciała pękają pod naporem kół, zostawiają po sobie ślad gnijących flaków. Ci więksi odbijają się od karoserii i wylatują w powietrze, rozbryzgując się o ściany budynków niczym przejrzałe owoce. Wydaje się, że truposze nie wyciągają żadnych wniosków, nie uczą się. Nawet ćma, która raz oparzy się o żarówkę, już do niej nie lgnie. Ale społeczność Atlanty, składająca się teraz z żywych trupów, nie ma absolutnie żadnego pojęcia, czemu nie udaje im się zjeść tej błyszczącej, ryczącej na nich czarnej rzeczy – tego grzmiącego kawałka metalu, który przed momentem zmienił ich towarzyszy w krwawy pudding – po prostu prą naprzód. Zgarbiony nad kierownicą Philip zgrzyta zębami i zaciska dłonie, aż bieleją mu knykcie. Włącza wycieraczki, na szybę co chwilę tryska płyn czyszczący, dzięki czemu może cokolwiek widzieć. Mkną na północ, kosząc morze trupów ważącą osiem tysięcy trzysta funtów stertą żelastwa, która zjechała z fabrycznej taśmy w Detroit. Jadąc z prędkością około pięćdziesięciu mil na godzinę, torują sobie drogę do centrum miasta. Momentami wygląda to tak, jakby ktoś wielką kosą ścinał zboże. Tłum jest tak gęsty, że czują się niczym w lesie pełnym krwawych owoców, zwiotczałe ramiona i podkurczone palce są jak gałęzie ocierające się o szyby, kiedy escalade przebija się przez chodzące ekskrementy. Co jakiś czas udaje im się wyjechać na kawałek wolnej ulicy, wtedy Philip ma szansę przyśpieszyć, na tych odcinkach po chodniku włóczy się tylko kilku zombie. Philip skręca raz w prawo, raz w lewo, by skosić również i tych. Natykają się na kolejną hordę trupów, zajmują całą ulicę, od jednego budynku do drugiego. Chyba wtedy Philip bawi się najlepiej, bo flaki latają w powietrzu, jakby z nieba padał deszcz wnętrzności, choć w rzeczywistości tryska spod kół, od boków auta albo od strony szerokiej maski, kiedy escalade kosi kolejne zwłoki. Mokre ochłapy uderzają w

szyby raz po raz, naśladując odgłos gigantycznego, szeleszczącego wiatraczka. To kalejdoskop kolorów, tęczowa paleta ludzkich organów – brązowawa czerwień, zgniła zieleń, palona ochra, smolista czerń – która w oczach Philipa nabiera niespotykanego piękna. Skręca za róg i wpadają w kolejną masę idących ulicą zombie. W tej całej masakrze najdziwaczniejsze jest to, że niektóre z tryskających na okna organów da się rozpoznać, a innych nie. Wnętrzności latają we wszystkie strony, rozpryskują się na przedniej szybie i lądują na masce. Pojedyncze zęby czasem wpadają pod wycieraczki, a coś innego, różowego, wyglądającego jak małe perełki kawioru, zbiera się we wszelkich otworach i zagłębieniach karoserii. Philip patrzy na każdą martwą twarz widoczną w oknie – która pojawia się na sekundę, by po chwili zostać zastąpiona przez inną – i widać, że jest na jakiejś fazie, jego umysł wędruje poza autem, nie ma go za kierownicą, jest pomiędzy tymi trupami, wewnątrz miasta umarłych, przeciska się przez szeregi zombie, gryzie, pożera tych skurwysynów. Philip jest najgorszym z potworów i ma zamiar przepłynąć przez to morze gówna, choćby musiał rozpieprzyć cały wszechświat w drobny mak. Brian wie, co się wydarzy, jeszcze zanim spojrzy. Po dziesięciu straszliwych minutach takiej jazdy poprzez kolejne fale nieumarłych – po przejechaniu jakichś dwudziestu kilku przecznic – escalade wpada w poślizg. Siła dośrodkowa przygniata Briana do podłogi, ale udaje mu się podnieść głowę – wygląda spomiędzy siedzeń – i zobaczyć, jak SUV sunie po flakach i ciałach pięćdziesięciu tysięcy trupów. Nie ma nawet czasu krzyknąć, nie może też nic zrobić. Przytula Penny i razem opierają się o tył przednich siedzeń, by zamortyzować siłę nieuniknionego uderzenia. Koła są śliskie od krwi, SUV obraca się wokół własnej osi, tyłem zamiatając kilku zbłąkanych umarlaków. Obraz miasta za oknem zamazuje się, Philip walczy z kierownicą, próbuje opanować auto, ale koła nie słuchają się go, po prostu ślizgają się na jezdni pokrytej wnętrznościami i krwią. Brian wydaje z siebie pojedynczy pisk – po części ostrzegawczy, a po części bezradny – kiedy pojazd kieruje się prosto w sklepowe witryny. Na chwilę przed uderzeniem, Brian dostrzega zniszczone wystawy: łyse manekiny, z których pospadały kapelusze, ograbione witryny jubilerskie, kable wyszarpane z podłóg, a wszystko to za popękanymi szybami. Ale Brian nie widzi tego wszystkiego zbyt dokładnie, raczej rejestruje podświadomie, gdyż SUV obraca się zbyt szybko. I wtedy prawa strona escalade uderza w jedną z szyb wystawowych. Dla Briana czas jakby się zatrzymał w momencie kolizji, szkło pryska jak gwiezdny pył, a hałas tłuczonej szyby jest niczym odgłos morskiej fali walącej w betonowy wał. Escalade przebija się przez antywłamaniowe kraty i wjeżdża do pogrążonego w głębokim cieniu wnętrza sklepu Goldberg Fine Jewelry Center of Atlanta. Przewracają ladę, a pudełka po biżuterii lecą we wszystkich kierunkach, rozpryskują się lśniące, srebrne przedmioty, a siła grawitacji odrzuca pasażerów i kierowcę samochodu na prawą stronę. Poduszki powietrzne escalade wybuchają w serii miniaturowych eksplozji – wielkie, falujące balony z białego nylonu wypełniają niemal całą przestrzeń w aucie, jeszcze zanim ma szansę się zatrzymać – Nick uderza prosto w biały materiał. Philip wpada na Nicka, a Penny, sunąc po podłodze, na Briana. SUV nadal sunie bokiem w głąb pustego sklepu, wydaje się, że trwa to już całą wieczność. Pojazd wreszcie staje – po tym, jak uderza mocno w jeden z filarów nośnych pośrodku lokalu, wpychając jednocześnie wszystkich pasażerów samochodu na twardy materiał poduszek powietrznych. Przez chwilę nikt się nie rusza. Przez zalegający w powietrzu sklepu jubilerskiego kurz przelatują kawałki zrzuconej ze stojaków biżuterii. Ciszę, która na chwilę zapada, mąci pojedynczy huk, jakby coś za nimi spadło

i gruchnęło o podłogę. Brian patrzy przez popękaną tylną szybę i widzi front sklepu. Wystawę zasłaniają metalowe szyby, które odpadły z witryny przy uderzeniu, ulicę przysłania chmura kurzu. Philip wierci się w fotelu, twarz ma bladą i wykrzywioną w panice. – Dyniuszku? Dyniuszku? Wszystko w porządku? Powiedz coś, maleńka! Wszystko okej? Brian odwraca się w stronę dziecka, które nadal leży na podłodze. Penny wygląda na zdezorientowaną, być może jest w szoku, ale poza tym nie widać żadnego uszczerbku na zdrowiu. – Jest cała, Philip, jest cała – mówi Brian, sprawdzając tył głowy dziewczynki w poszukiwaniu ewentualnych obrażeń i krwi. Chyba wszystko w porządku. – A jak tam reszta? – Philip rozgląda się po zakurzonym, ciemnym wnętrzu pojazdu. Jedynym źródłem światła w tym ponurym miejscu jest nieśmiały promień słońca, który wpada do sklepu. Brian widzi jednak twarze swoich towarzyszy: spocone, pełne przerażenia, z błyszczącymi oczyma. Nick podnosi kciuk do góry. – U mnie wszystko dobrze. Brian odpowiada tym samym. Philip otwiera swoje drzwi i próbuje wydostać się spod poduszki powietrznej. – Weźcie to, co zdołacie unieść – mówi – ale upewnijcie się, że macie strzelby i naboje. Słyszycie? Tak, słyszą go. Brian i Nick również usiłują wypełznąć z SUV-a. W ciągu minuty Brianowi udaje się zlustrować sytuację – i najwyraźniej wyciągnąć podobne do brata wnioski – poczynając od tego, co działo się przed sklepem. Sądząc po chórze jęczących głosów i tysiącu szurających stóp, Brian nie ma wątpliwości, że horda zombie jest coraz bliżej miejsca wypadku. Escalade nie nadaje się już do jazdy, przód został niemal całkowicie skasowany, opony podziurawione, a nadwozie jest całe we krwi i flakach. Wyjście z tyłu sklepu prowadzi na korytarz – ciemny, wąski, z kamiennego muru, być może kierujący do wyjścia, a może nie. Nie ma czasu na zastanawianie się. Mogą tylko zabrać plecaki, torby i broń. Są roztrzęsieni z powodu wypadku, dokuczają im zawroty głowy, całe ciała mają poobijane i posiniaczone, dzwoni im w uszach. Brian i Nick łapią za strzelby, Philip bierze wszystkie ostre przedmioty, które udaje mu się wetknąć za pasek i pod kurtkę, poza tym zabiera też rugera i trzy dodatkowe magazynki. – No dalej, dziecino, musimy zwiewać – mówi Brian do Penny, ale dziecko wydaje się ospałe i skonfundowane. Próbuje wyciągnąć dziewczynkę ze środka, ale ta trzyma się mocno fotela. – Weź ją na ręce – radzi Philip, przechodząc na drugą stronę SUV-a. – Chodź, skarbie, wezmę cię na barana – mówi dziewczynce Brian. Penny dość niechętnie wypełza z auta, Brian pomaga jej wejść na swoje ramiona. Cała czwórka szybkim krokiem rusza na tyły sklepu jubilerskiego. Mają szczęście, zaraz za szklanymi drzwiami znajdującego się na zapleczu biura natrafiają na nieoznakowane, metalowe wejście. Philip naciska klamkę, uchyla drzwi na kilka cali i ostrożnie zagląda do środka. Smród jest wszechogarniający – gęsty, oleisty, przypomina Brianowi wycieczkę terenową, na którą wybrał się ze swoją klasą do zagrody Turnera. W rzeźni pachniało podobnie. Philip unosi rękę i gestem każe im się zatrzymać. Brian patrzy znad ramienia Philipa i widzi długą, wąską alejkę zagraconą śmieciami

wylewającymi się z pojemników. Jednak to zawartość tych kontenerów mózg Briana rejestruje w szczególności: blade, ludzkie ręce wystające ze śmietników, poszarpane, pokryte wrzodami golenie, zmatowiałe, zwisające włosy i kałuże starej, wyschniętej i poczerniałej krwi na ziemi. Philip macha na pozostałych: – Wszyscy za mną i róbcie dokładnie to, co wam powiem – mówi, odbezpieczając rugera. Osiem nabojów kalibru .22 jest gotowych do strzału. Rusza. Pozostali idą za nim. Tak cicho i szybko, jak to tylko możliwe, torują sobie drogę przez smród i cienie opuszczonej, przypominającej teraz rzeźnię alejki, kierując się w stronę bocznej uliczki, widocznej na końcu przejścia. Brian ugina się pod ciężarem torby niesionej na jednym ramieniu i dziecka na drugim, wlecze się pomiędzy Philipem a Nickiem. Ważąca sześćdziesiąt pięć funtów Penny nigdy nie wydawała mu się tak duża, jak teraz. Idący z tyłu Nick niesie w ręce marlina, Brian swoją strzelbę wsadził pod plecak – choć nie miał nawet pojęcia, jak się z tego cholerstwa strzela. Kiedy dochodzą do końca alejki i mają wymknąć się do pustej, bocznej uliczki, Philip przypadkowo nadeptuje na ludzką dłoń wystającą spod sterty śmieci. Ręka – należąca do żywego jeszcze trupa – od razu podnosi się, poruszona. Philip odskakuje do tyłu. – STARY! – wykrzykuje Nick, a dłoń chwyta Philipa za kostkę. Philip pada na ziemię, pistolet wylatuje mu z ręki i uderza o chodnik. Martwy mężczyzna – brodaty bezdomny o popielatej cerze i w upapranych krwią ciuchach – pełznie w stronę Philipa z prędkością gigantycznego pająka. Philip sięga po pistolet, pozostali również łapią za broń. Brian próbuje wydobyć strzelbę, jednocześnie przytrzymując dziecko na plecach. Nick przygotowuje marlina do strzału. Umarlak zaciska palce na nodze Philipa i otwiera usta z pośmiertnym trzaskiem przegniłej szczęki. Philip szarpie za siekierę wsadzoną za pasek. Zombie już ma ugryźć Philipa w łydkę, kiedy Nick przykłada mu lufę strzelby do tyłu głowy. Strzał wywala mózg zombie na ziemię, połowa jego twarzy zmienia się w gejzer krwi i kawałków ciała, a echo wystrzału odbija się od stali i szkła okolicznych budynków. – No to mamy przesrane – mówi Philip, wstając na równe nogi i podnosząc rugera. – Co się stało? – pyta Brian, poprawiając sobie siedzącą na plecach Penny. – Słuchajcie – rozkazuje Philip. Przez otaczającą ich ciszę przedziera się dźwięk przypominający szum morza. Nagle zmienia kierunek, jakby zależał od wiejącego wiatru – to zombie kroczą w ich stronę, przyciągnięte hałasem. – Wracamy do środka – odzywa się Nick pełnym napięcia głosem. – Do sklepu. Musi tam być jakieś drugie piętro. – Za późno – odpowiada Philip, sprawdzając magazynek rugera. Zostały mu cztery naboje w środku i trzy magazynki w kieszeniach, po osiem kul w każdym. – Mogę się założyć, że już wlazły do środka. – Co proponujesz? Philip spogląda na Nicka, potem na brata. – Jak szybko dacie radę biec z tym wszystkim na plecach? •

Ruszają więc, prowadzi Philip, Brian kuśtyka za nim, Nick zamyka pochód. Przemykają obok zrujnowanych witryn sklepowych i skamieniałych, nieruchomych kopców pogrzebowych, składających się z martwych ciał podpalonych przez tych, którym udało się przeżyć. Brianowi trudno ocenić, ale wydaje mu się, że Philip gorączkowo szuka drogi ucieczki z ulicy – jakichś drzwi, drabiny pożarowej, czegokolwiek – lecz trudno mu się skupić, kiedy z każdego kąta wyłażą kolejne żywe trupy, jest ich coraz więcej. Philip strzela do umarlaka znajdującego się najbliżej, trafia go prosto w czoło, niemal od niechcenia. Drugi nieco go zaskakuje, wyłazi bowiem z ciemnego zakątka, niemal prosto na niego. Zdejmuje go drugim celnym strzałem. Coraz więcej umarlaków wyłazi z werand, ganków i ziejących pustką wystaw sklepowych. Nick nie traci czasu i hojnie obdarowuje truposzy seriami z dubeltówki. Mając za sobą lata polowań na dziki, strzela celnie, udaje mu się wykończyć co najmniej tuzin umarlaków na przestrzeni dwóch przecznic. Echa wystrzałów unoszą się wysoko, niczym wyładowania w stratosferze. Skręcają za róg i przyśpieszają kroku ku węższej stronie wyłożonej kostką, reprezentatywnej ulicy jeszcze sprzed czasów wojny secesyjnej, po której niegdyś jeździły zaprzężone w konie powozy, a która dzisiaj zabudowana jest blokami i budynkami biurowymi. Dobre wieści są takie, że oddalają się od zaludnionych przez zombie terenów, z każdą przecznicą liczba napotykanych truposzy zmniejsza się. Złe wieści są jednak takie, że czują się jak w pułapce. Miasto zaciska się, połyka ich, idą przez jego gardło ze szkła i stali. Słońce zaczyna już chylić się ku zachodowi, a cienie rzucane przez wysokie budynki są coraz dłuższe. Philip dostrzega coś w oddali – jakąś przecznicę dalej, może półtorej – i instynktownie kuca pod podartym baldachimem. Pozostali również przyklękają przy zabitym deskami oknie byłej pralni chemicznej i przystają na moment, by złapać oddech. Brian dyszy ze zmęczenia, mała Penny nadal trzyma się kurczowo jego pleców niczym zaspana, przerażona małpka. – Co jest? O co chodzi? – pyta Brian, zdając sobie sprawę, że Philip wyciąga szyję, próbując dojrzeć coś w oddali. – Powiedz, że mam zwidy – odpowiada Philip. – O czym mówisz? – Tamten szary budynek po prawej – mówi Philip, wskazując go skinieniem głowy. – Widzisz? Jakieś dwie przecznice stąd. Widzisz drzwi? W pewnej odległości od nich stoi trzypiętrowy budynek mieszkalny, wyróżniający się na tle pozostałych, dwupoziomowych. To masywna, powojenna budowla w kolorze kredy, z wystającymi balkonami, największa na tej ulicy, jej wierzchołek wznosi się ponad cienie, odbija zimne, blade światło słońca w zamontowanych antenach i kominach. – O mój Boże, widzę – mamrocze Brian, nadal usiłując utrzymać równowagę z Penny na obolałych plecach. Dziecko rozpaczliwie trzyma się jego ramion. – Philly, to nie żadne złudzenie – odzywa się Nick, a w jego głosie czuć podniecenie. Wszyscy patrzą na stojącą tam postać, która, sądząc z tej odległości, może być zarówno mężczyzną, jak i kobietą, dorosłym albo dzieckiem, ale najważniejsze, że... macha do nich. DZIESIĘĆ Philip podchodzi ostrożnie od drugiej strony ulicy z pistoletem przygotowanym do strzału, ale jeszcze w dalszym ciągu opuszczonym. Pozostali idą w ślad za nim w jednej linii, czujni, z szeroko otwartymi oczami, przygotowani na to, co może ich czekać. Młoda kobieta stojąca w drzwiach budynku nawołuje ich syczącym szeptem:

– Pośpieszcie się! Na oko ma jakieś trzydzieści, a może nawet trzydzieści parę lat. Jej długie, jasne blond włosy spięte są w ciasny kucyk. Nosi jeansy i luźny, poplamiony sweter, nawet z tej odległości widać na nim czerwone smugi i rozpryski. Nawołuje ich gestem, machając pistoletem małego kalibru, może policyjną trzydziestką ósemką, jakby kierowała ruchem powietrznym. Philip wyciera usta, zastanawia się, co robić, próbuje opanować oddech i ocenić, czy warto zaufać tej kobiecie. – No chodźcie! – słyszą. – Zanim was wywąchają! Najwyraźniej chce, by poszli za nią do środka, i istnieje duża szansa, że nie ma złych zamiarów; wymachuje bronią w tak zabawny sposób, że Philip nie zdziwiłby się, gdyby nawet nie była załadowana. Woła: – I nie pozwólcie, żeby któryś z nich zobaczył, jak tutaj wchodzicie! Philip jest uważny, ma się na baczności, zanim przejdzie przez ulicę, zatrzymuje się na krawężniku. – Ilu was tam jest? – krzyczy do niej. Kobieta po drugiej stronie pozwala sobie na pełne zniecierpliwienia westchnięcie. – Na miłość boską, macie tutaj jedzenie i schronienie, chodźcie! – Ilu? – Jezu, chcecie pomocy czy nie? Philip zaciska palce na pistolecie. – Najpierw odpowiesz mi na pytanie. Kolejne podenerwowane westchnienie. – Trzy osoby! Już, w porządku? Jest nas trójka. Zadowolony? Macie ostatnią szansę, jeśli w tej chwili tutaj nie przyjdziecie, wracam do środka i życzę wam powodzenia. Łagodnie cedzi słowa przez zęby, z akcentem rodowitej mieszkanki Georgii, ale w jej głosie słychać też coś z wielkomiejskiego sposobu mówienia. Może nawet jest w nim trochę Północy. Philip i Nick wymieniają spojrzenia. Odległy chór zmęczonych jęków jest coraz bliższy i wyraźniejszy, wiatr niesie je niczym nadchodzącą burzę. Brian nerwowo poprawia sobie Penny na plecach, a potem rzuca okiem przez ramię, na koniec ulicy. Patrzy na brata. – Philip, a mamy jakieś inne wyjście? – Popieram go, Philly – szepcze pod nosem Nick, przełykając gulę strachu, która urosła mu w gardle. Philip patrzy na młodą kobietę po drugiej stronie ulicy. – Ilu mężczyzn i ile kobiet? – A może chcesz, żebym wypełniła jakiś formularz? Wracam do środka. Powodzenia. Przyda wam się! – odkrzykuje. – Czekaj! Philip kiwa na pozostałych głową, a potem ostrożnie prowadzi towarzyszy przez drogę. • – Macie może papierosy? – pyta młoda kobieta, wprowadzając grupę do przedsionka i zabezpieczając drzwi jakąś znalezioną sztabą – Nie został nam nawet jeden kiep. Jest trochę poobijana, na policzkach ma blizny, a po jednej stronie twarzy wyraźne sińce. Jedno oko nabiegło jej czerwienią, wygląda to na lekki krwotok. A jednak pod zadrapaniami i otarciami, jak zauważa Philip, kryje się całkiem ładna kobieta, z oczami koloru bławatków i lekko opaloną cerą, jaką mają dziewczyny wychowane na farmie – rodzaj niewypielęgnowanej, naturalnej piękności. Jednak z tego zarzucania głową

pełnego pewności siebie, z seksownej figury ukrytej skrzętnie pod luźnymi ciuchami, wyczytać można łatwo, że nie pozwoli sobie w kaszę dmuchać. Innymi słowy: nie ma z nią walenia w chuja. – Przykro mi, sami niepalący – mówi Philip, przytrzymując drzwi dla Briana. – Chyba nieźle dostaliście tam po łbie – odzywa się kobieta, prowadząc ich przez zaśmiecone, zatęchłe pomieszczenie; na jednej ze ścian wisi osiem skrzynek pocztowych i interkomów. Brian delikatnie stawia Penny na ziemi. Dziewczynka przez moment słania się na nogach, próbując dojść do siebie. Powietrze śmierdzi pleśnią i trupami, budynek nie sprawia wrażenia bezpiecznego miejsca. Kobieta klęka przed Penny. – Ale z ciebie słodziak. Penny nie odpowiada, jedynie patrzy w podłogę. Kobieta spogląda na Briana. – To twoja córka? – Moja – mówi Philip. Kobieta odgarnia kosmyk matowych, czarnych włosów z twarzy dziewczynki. – Mam na imię April, a ty, kochanie? – Penny. Głos ma potulny i podenerwowany, brzmi jak miauczenie małego kociaka. Kobieta imieniem April uśmiecha się i kładzie dziewczynce dłoń na ramieniu, potem podnosi wzrok na mężczyzn. – Wejdźmy do środka, zanim przyciągniemy te stwory. Podchodzi do jednego z interkomów i naciska przycisk. – Tato, wpuść nas. Przez chwilę słychać szum, po czym głos odpowiada: – Nie tak szybko, córeczko. Philip chwyta ją za ramię. – Macie tutaj prąd? Elektryczność? Kręci głową. – Obawiam się, że nie... interkom jest na baterie. – Raz jeszcze naciska przycisk. – Tato, daj spokój. Znowu szum i głos: – Skąd mamy wiedzieć, czy możemy ufać tym gościom? – Wpuścisz nas czy nie? – Powiedz im, że mają oddać nam broń. Kobieta wzdycha z udręczoną miną, odwraca się do Philipa, który jedynie kręci przecząco głową, rzucając jej spojrzenie z rodzaju po moim trupie. – Mają ze sobą małą dziewczynkę, do cholery. Ręczę za nich. – A Hitler malował róże... nic o nich nie wiemy. – Tato! Otwórz te pieprzone drzwi! – Widziałaś, co stało się w Druid Hills. April wali w interkom dłonią: – Ale to nie Druid Hills! A teraz nas wpuść, do kurwy nędzy, zanim mech nam na dupach wyrośnie! Rozlega się ostry, metaliczny dźwięk, któremu wtóruje głośny trzask zwalnianego zamka automatycznego zamontowanego w wewnętrznych drzwiach. April prowadzi ich przez próg, a potem odrapanym, przesiąkniętym kwaśnym zapachem korytarzem z trzema mieszkaniami po każdej stronie. Na samym końcu znajdują się metalowe drzwi oznaczone napisem schody, ale są

zabite deskami. April puka do mieszkania pod numerem 1C i po chwili większa, starsza i bardziej zmęczona życiem wersja April otwiera im drzwi. – O mój Boże, cóż to za urocze maleństwo – mówi kobieta, widząc Penny, którą Brian prowadzi za rękę. – Wchodźcie, wchodźcie. Naprawdę nie macie pojęcia, jak to dobrze wreszcie zobaczyć kogoś, komu ślina nie cieknie z otwartej gęby... Siostra April, która przedstawia im się jako Tara, jest przy kości i nie wygląda zbyt dobrze. Pachnie dymem i tanim szamponem, wyblakła, luźna sukienka z kwiatowym wzorem skrywa jej tłuste ciało. Piersi wylewają jej się z dekoltu niczym rosnące w piecu ciasto drożdżowe, na jednej z nich widać mały tatuaż Woddy’ego Woodpeckera. Ma tak samo intensywnie niebieskie oczy jak jej młodsza siostra, ale podkreśla je kredką i maluje stalowo-błękitnym tuszem. Długie tipsy wyglądają, jakby mogły otworzyć bez problemu metalową puszkę. Philip wchodzi do mieszkania jako pierwszy, w ręce nadal trzyma rugera. Pozostali wchodzą za nim. Z początku Philip ledwie zauważa zagracony pokój, w którym się znalazł. Nie widzi krzeseł przygniecionych ubraniami, rzeczy walających się przy jednej ze ścian i dziwnych futerałów na instrumenty muzyczne, które leżą ułożone w stos pod przesuwnymi drzwiami zabezpieczonymi deskami. Ledwo dostrzega małą kuchnię po lewej, skrzynki z jedzeniem i zlew pełen brudnych naczyń. Zapach papierosów, brudnych ubrań i potu wisi w powietrzu, lecz nozdrza Philipa i na to nie zwracają uwagi. Teraz jedyne, na czym może się skupić, to wycelowana prosto w niego lufa strzelby trzymanej przez siedzącego w bujanym fotelu mężczyznę. – Dobra, wystarczy – mówi starszy człowiek. Jest to chudy, kruchy farmer o ogorzałej twarzy, przypomina te figurki indiańskie stojące przy sklepach z papierosami. Ma siwe, obcięte na jeża włosy i lodowate, niebieskie oczy. Niewielka rurka doprowadzająca tlen umocowana jest pod jego wielkim jak dziób nosem, a butla stoi obok fotela niczym wierny pies. Jeansy i flanelowa koszula mało z niego nie spadną, a jego blade, owłosione kostki wystają z roboczych butów. Philip odruchowo podnosi broń, przygotowując się na krwawą jatkę. Mierzy w staruszka i mówi: – Proszę pana, na zewnątrz mamy mnóstwo kłopotów, więc nie chcemy ich również tutaj. Pozostali zamierają w bezruchu. April przedziera się przez stojących jej na drodze mężczyzn. – Na litość boską, tato! Odłóż tę strzelbę. Stary macha na kobietę lufą. – Nic nie mów, córeczko. April łapie się pod boki i patrzy na ojca ze zniesmaczoną miną. Stojąca na drugim końcu pokoju Tara mówi: – Nie możemy wszyscy się trochę uspokoić? – Skąd jesteście, chłopaki? – stary kieruje pytanie do Philipa, nadal trzymając wycelowaną broń. – Waynesboro, Georgia. – Nie obiło mi się o uszy. – To w hrabstwie Burke. – Cholera, to prawie w Południowej Karolinie. – Tak jest.

– Jesteś naćpany? Speed, crack... coś z tego? – Nie, proszę pana. Czemu pan tak myśli, do cholery? – Coś tak ci oczka biegają, jakbyś coś wziął. – Nie biorę narkotyków. – Jak tutaj trafiliście? – Słyszeliśmy, że w mieście jest obóz dla uchodźców, ale chyba nie wygląda to zbyt dobrze. – No, tutaj macie rację – mówi staruszek. Wcina się April: – Mamy więc coś wspólnego. Philip nie spuszcza mężczyzny z oczu i odzywa się do kobiety: – Jak to? – Z tego samego powodu i my wylądowaliśmy w tym zapomnianym przez Boga miejscu. Szukaliśmy tego przeklętego obozu, o którym wszyscy mówili. Philip wpatruje się w strzelbę. – I najlepsze plany biorą w łeb. – Dobrze powiedziane – odzywa się stary, a z butli syczy tlen. – Pewnie nie wiecie, co zrobiliście? – To znaczy? – Przez was Kąsacze się uaktywnili. Do zachodu słońca będziemy mieli pod drzwiami cały cholerny zbór. Philip pociąga nosem. – Przykro mi, ale nie sądzę, byśmy mieli jakikolwiek wybór. Stary wzdycha. – No cóż... domyślam się. – Twoja córka ściągnęła nas z ulicy... nie mieliśmy żadnych złych zamiarów. Cholera... nie mieliśmy żadnych zamiarów... chcieliśmy tylko uniknąć ugryzienia, to wszystko. – Ech, rozumiem w pełni. Następuje długie milczenie, wszyscy czekają, jak rozwinie się sytuacja. Dwaj mężczyźni opuszczają broń. – Po co te futerały? – wreszcie pyta Philip, kiwając głową w stronę wytartych pudeł na instrumenty, które leżą w salonie. Nadal ściska w ręce broń, ale poziom adrenaliny w jego żyłach nieco spada. – Macie tam jakąś broń czy co? Stary wreszcie wybucha słabym śmiechem. Kładzie strzelbę na kolanach i zabezpiecza spust, napięcie opuszcza jego wymizerowaną twarz. Butla z tlenem cicho pika. – Mój przyjacielu, patrzysz teraz na to, co zostało ze znanej na cały świat Kapeli Rodziny Chalmersów, gwiazd sceny, ekranu i festiwalu w każdym z południowych stanów. Stary odkłada broń na podłogę z cichym stęknięciem. Patrzy na Philipa. – Przepraszam za nieco szorstkie przyjęcie. Próbuje podnieść się na nogi i wstać, wygląda jak cień Abrahama Lincolna. – Nazywam się David Chalmers. Mandolina, wokal, ojciec tych dwóch obdartusów. Philip wtyka sobie pistolet za pasek. – Philip Blake. To mój brat Brian. A tamten gość to Nick Parsons... i dziękujemy wam za uratowanie naszych tyłków. Mężczyźni podają sobie ręce i nagle znika wszelkie zdenerwowanie, jakby ktoś przycisnął jakiś włącznik.

Okazuje się też, że Kapela Rodziny Chalmersów liczyła cztery osoby, ale brakowało pani Chalmers, korpulentnej matrony z Chatta-nooga, która śpiewała wysokim sopranem bluegrassowe kawałki i stare, znane numery. Według April, było to szczęście w nieszczęściu, że żona i matka odeszła na gruźlicę przed pięcioma laty, bo jeśli dożyłaby czasów, kiedy ludzkość cierpi z powodu całego tego gówna, zniszczyłoby ją to, zobaczyłaby koniec świata i pewnie skoczyła prosto z mola do jeziora Clark’s Hill. A więc Kapela Rodziny Chalmersów zamieniła się w trio i ruszyła w trasę po jarmarkach i festynach w okolicznych stanach. Tara grała na basie, April na gitarze, a tatuś na mandolinie. Jako samotny ojciec, sześćdziesięciosiedmioletni David miał pełne ręce roboty. Tara to ciepłe kluchy, za to April odziedziczyła temperament i zdolność podejmowania decyzji po matce. Kiedy wybuchła epidemia, akurat skończyli występy w Tennessee na festiwalu muzyki bluegrass i wracali w należącej do nich furgonetce. Kiedy przekroczyli granicę Georgii, auto się rozkraczyło. Mieli jednak trochę szczęścia i udało im się trafić na pociąg, który kursował pomiędzy Dalton a Atlantą. Niestety, musieli wysiąść na King Memorial Station, bowiem ta część stanu było już pełna trupów. Jakoś udało im się przedostać na północ bez większych problemów, podróżowali po nocach skradzionymi autami, w poszukiwaniu mitycznego obozu dla uchodźców. – I tak skończyliśmy tutaj, w tym rajskim mieszkaniu. Chociaż czynsz jest niski – mówi April spokojnym głosem. Zapada noc. April siedzi na wytartej sofie, obok niej leży śpiąca Penny, przykryta kilkoma kocami. Philip siedzi przy niej. Na stoliku do kawy płoną świece. Nick i Brian zasnęli na podłodze, a David i Tara chrapią, każde w swoim pokoju. – Jesteśmy zbyt przerażeni, by iść na górę – mówi April z nutką żalu w głosie. – Choć pewnie moglibyśmy wykorzystać coś, co tam zostało. Baterie, żarcie w puszkach, cokolwiek. Jezu, oddałabym lewego cycka za rolkę papieru toaletowego. – Nigdy nie oddawaj tego za papier – mówi z uśmiechem Philip, siedząc na sofie w poplamionej koszulce i jeansach, bez butów, ma brzuch pełen ryżu i fasolki. Chalmersom kończą się zapasy, ale nadal mają połowę dziesięciofuntowego worka z ryżem, który wynieśli przez wybitą szybę sklepową jakiś tydzień temu, i wystarczającą ilość fasolki, by ugotować dla wszystkich kolację. April przygotowała jedzenie, papka nie jest zła. Po kolacji Tara skręca kilka papierosów z ostatków tytoniu Red Man i resztki zielska. Philip zaciąga się kilka razy, choć odstawił trawkę lata temu – przeważnie sprawiała, że słyszał w głowie rzeczy, których nie chciał słyszeć. Wydaje mu się, jakby miał watę w mózgu, jakby głowa mu napęczniała. April pozwala sobie na smutny uśmiech. – Ech... tak blisko, a jednak tak daleko. – Co masz na myśli? Philip patrzy na nią, a potem powoli przenosi wzrok na sufit. – Aha... no tak. Przypomina sobie, że słyszał wcześniej hałas. Do tej pory rumor zdążył już ustać, ale szuranie i trzeszczenie dochodzące z wyższych pięter przez jakiś czas było bardzo wyraźne, przesuwało się po suficie przez cały wieczór, niczym jakieś uparte, niewidoczne dla oka termity. Fakt, że Philip zdążył już niemal zapomnieć o hałasie, oznaczał, że stał się nieczuły nawet na tak bliską obecność trupów. – A co z pozostałymi mieszkaniami na parterze? – pyta. – Wynieśliśmy z nich wszystko, co się dało, zabraliśmy każdą użyteczną rzecz. – Co się stało w Druid Hills? – kieruje do niej kolejne pytanie po chwili milczenia. April pozwala sobie na westchnięcie. – Ludzie powiedzieli nam, że jest tam obóz dla uchodźców. Nie było.

Philip spojrzał na nią. – I co? April wzrusza ramionami. – Pojechaliśmy tam i natknęliśmy się jedynie na grupę ludzi chowających się za bramami z wielkich, metalowych płyt. Ludzi takich jak my, przestraszonych, zdezorientowanych. Próbowaliśmy namówić kilku z nich, by poszli z nami, wierzyliśmy, że w kupie siła i takie tam. – I co się stało? – Myślę, że za bardzo bali się stamtąd odejść, ale też nie mieli odwagi zostać. April patrzy w ziemię, w jej twarzy odbija się płomień świecy. – Tara i tata znaleźli sprawny samochód, więc wpakowaliśmy do niego trochę rzeczy i odjechaliśmy. Wtedy usłyszeliśmy motocykle. – Motocykle? Kiwa głową i przeciera oczy. – Zajechaliśmy jakieś ćwierć mili, a może nawet i tego nie, kiedy usłyszeliśmy za sobą krzyki. Zatrzymaliśmy się i obserwowaliśmy dolinę, w której znajdowało się to stare, brudne złomowisko i... sama nie wiem. To byli jacyś pierdoleni Wojownicy Szos czy ktoś taki. – Co się stało? – Gang motocyklistów zaczął rozpieprzać to miejsce, rozjeżdżali ludzi, całe rodziny, Bóg wie, co jeszcze robili. Wyglądało to niedobrze. Najgorsze jest to, że niewiele brakowało, a nas też by dopadli. Jednak to nie przed kulami uciekaliśmy, ale przed poczuciem winy. Chcieliśmy wrócić i pomóc, być dobrymi obywatelami, ale nie mogliśmy się ruszyć. Spojrzała mu prosto w oczy. – Bo nie jesteśmy dobrymi obywatelami. Takich już nie ma. Philip patrzy na Penny. – Rozumiem, czemu twojemu ojcu nie podobał się pomysł przyjęcia nas pod dach. – Po tej akcji na złomowisku ma naprawdę paranoję, jeśli chodzi o innych ludzi, może nawet bardziej niż w przypadku Kąsaczy. – Kąsacze... słyszałem, jak twój ojciec powiedział to słowo wcześniej. Kto to wymyślił? – Mój ojciec, i jakoś tak się przyjęło. – Podoba mi się. – Philip znowu się uśmiecha. – I lubię twojego ojca. Wie, co robi, i wcale nie winię go za to, że nam nie ufał. Wygląda na twardziela i szanuję to. Potrzebujemy więcej takich jak on. April wzdycha. – Nie jest tak twardy, jak kiedyś, uwierz mi. – Co mu jest? Rak płuc? – Rozedma. – Niedobrze – odpowiada Philip i dostrzega coś, co sprawia, że nieruchomieje. April Chalmers kładzie rękę na ramieniu Penny i nieświadomym ruchem masuje śpiące dziecko. Ten czuły, niespodziewany gest jest tak bardzo naturalny, że dotyka Philipa do głębi, rozbudza w nim coś, co od dawna pogrążone było we śnie. Z początku nie potrafi zrozumieć co to jest, a konfuzja musi być widoczna wyraźnie na jego twarzy, ponieważ April pyta: – Czy wszystko w porządku? – Tak, czuję się... dobrze. Dotyka plastra przyklejonego do skroni w miejscu, gdzie uderzył się podczas wcześniejszej kolizji. Rodzina Chalmersów wygrzebała skądś apteczkę pierwszej pomocy i połatała wszystkich jeszcze przed kolacją. – Powiem ci coś – mówi Philip. – Pójdź już spać, a my rano oczyścimy górę.

Patrzy na niego przez chwilę, jakby zastanawiała się, czy może mu ufać. Następnego ranka, po śniadaniu, Philip daje April dowód na to, że dotrzyma słowa. Woła Nicka, bierze kilka dodatkowych magazynków do rugera i pudełko z nabojami do marlina. Za pasek wkłada sobie siekierki, a Nickowi wręcza oskard, który może mu się przydać podczas wyjątkowo bliskich spotkań. Philip zatrzymuje się przy drzwiach i klęka, by mocno zawiązać sznurówki swoich poplamionych krwią i błotem butów, które wyglądają, jakby ktoś poprzetykał je czarną i purpurową nicią. – Bądźcie ostrożni – mówi stary David Chalmers, stając w drzwiach do kuchni. W świetle dnia wygląda staro, jest wymęczony. Opiera się ciężko o metalowy stojak, do którego przymocowana jest butla tlenowa. Rurka pod jego nosem świszczy lekko przy każdym oddechu. – Nie wiecie, co tam się może czaić. – Jasne – odpowiada Philip, wkładając jeansową koszulę w spodnie i upewniając się, że może łatwo i szybko wyciągnąć siekierki. Nick stoi obok niego, ze strzelbą na ramieniu. Na jego twarzy maluje się jakby drwina, ale to grymas wyrażający mieszankę ponurej determinacji i podekscytowania. – Większość z nich będzie na drugim piętrze – mówi stary. – Pozbędziemy się ich. – Uważajcie na siebie. – Będziemy – odpowiada Philip, stając na równe nogi, i ponownie sprawdza siekiery. – Ja też idę. Philip odwraca się i widzi Briana w czystej koszulce – z logo REM, dumy Athens – i z ponurym, zdeterminowanym wyrazem twarzy. Ma w rękach strzelbę, trzyma ją, jakby była żywą istotą. – Jesteś pewien? – Jak cholera. – A co z Penny? – Dziewczyny się nią zajmą. – No nie wiem. – Daj spokój – mówi Brian. – Będziesz potrzebował dodatkowej pary oczu tam na górze, a ja jestem gotów iść z wami. Philip myśli. Patrzy na salon i widzi swoją córkę siedzącą po turecku na podłodze pomiędzy dwiema dziewczynami Chalmersów. Kobiety grają z nią w karty, Penny co jakiś czas uśmiecha się i przetasowuje talię. Już dawno nie widział, jak się uśmiecha. Philip odwraca się do brata i mówi: – Tak trzymać, braciszku. Idą na górę po schodach na końcu korytarza – windy są tak samo martwe jak zombie – ale najpierw muszą zerwać z drzwi przybite do nich deski. Hałas uderzających o drewno siekier i wyciąganych ze ścian gwoździ stymuluje tych na górze, kryjących się w mroku mieszkań, za zamkniętymi drzwiami. W pewnej chwili Philip wypuszcza głośno gazy, co przypomina wszystkim o wczorajszej fasolce April. – Ten pierd wykończy więcej trupów niż nasze dwururki – komentuje Nick. – Ha, kurwa, ha – mówi Philip i odrywa ostatnią deskę. Wchodzą na górę ciemną klatką schodową. – Pamiętajcie, to ma być szybka akcja – mówi Philip. – Czasem ciężko ich dostać, choć są powolni jak chuj, a w dodatku głupsi od Nicka.

– Ha, kurwa, ha – odpowiada Nick, wkładając naboje do swojej strzelby. Docierają do piętra. Drzwi przeciwpożarowe są zamknięte na głucho. Zatrzymują się, Brian cały się trzęsie. – Uspokój się trochę, braciszku – mówi do brata Philip, zauważając, że trzymana przez niego lufa strzelby kołysze się z góry na dół. Philip ostrożnie chwyta broń i odsuwa lufę od swoich żeber. – Spróbuj też nie wpakować żadnemu z nas kulki. – Mam wszystko pod kontrolą – protestuje Brian drżącym, pełnym napięcia głosem, który zdradza, że nic nie jest pod kontrolą. – Dobra, wchodzimy – decyduje Philip. – I pamiętajcie, walimy mocno i szybko. Pojedynczy, solidny kopniak w drzwi wystarcza. Otwierają się na oścież. JEDENAŚCIE Przez milisekundę stoją zasłuchani w bicie własnych serc, które walą jak młoty pneumatyczne. Korytarz na drugim piętrze, wyglądający zupełnie tak samo jak ten poniżej, zagracony jest pogniecionymi plastikowymi butelkami po napojach gazowanych i papierkami po cukierkach. Poza grubą warstwą kurzu nie ma tutaj nic więcej. Niewyraźne światło dnia przebija przez brudne szyby i koronkowe firany, odbija się od umieszczonych na drzwiach mieszkań cyfr i liter: 2A, 2C i 2E po jednej stronie korytarza i 2B, 2D i 2F po drugiej. Nick szepcze: – Wszystkie są pozamykane w domach. Philip przytakuje. – To jak strzelanie do ryb w akwarium. – Dobra, zajmijmy się nimi – mówi nieprzekonująco Brian. – Zajmijmy się tym. Philip patrzy na brata, a potem na Nicka. – Mamy tutaj Johna Rambo. Podchodzą do pierwszego mieszkania po prawej – 2F – i podnoszą broń. Philip odbezpiecza rugera i wymierza kopniaka w drzwi. Uderza w nich fala okropnego smrodu, to pierwsze, co udaje im się zarejestrować: przeraźliwy odór ludzkiego ciała, uryny i fekaliów – oraz zombie – który wybija się ponad inne zapachy: gnijącego jedzenia, zawilgotniałej łazienki i brudnych ciuchów. Odór jest powalający i nie do zniesienia, odruchowo każdy z nich cofa się o krok. – Jezu Chryste – mówi Nick, dławiąc się smrodem i odruchowo zasłaniając twarz, jakby wiatr buchał mu w nos. – Nadal myślisz, że moje pierdy śmierdzą? – pyta Philip, ostrożnie przechodząc przez próg prosto w gęste ciemności mieszkania. Podnosi swój pistolet, Nick i Brian mają strzelby w gotowości. Wszyscy otworzyli szeroko lśniące z podniecenia oczy. Chwilę później natykają się na cztery trupy leżące na podłodze zdewastowanego salonu, upchnięte w rogu pokoju. Mają otwarte gęby, wyglądają jak w stanie katatonii, ryczą ospale na widok intruzów, ale są zbyt głupie albo zbyt obłąkane, by podnieść się z podłogi, jakby zmęczyły się swoją przeklętą egzystencją i zapomniały, jak korzystać z własnego ciała. Trudno powiedzieć w tym niewyraźnym świetle, zwłaszcza że ich trupie twarze są napuchnięte i sczerniałe, ale wyglądają jak rodzina: matka, ojciec i dwójka dorosłych już dzieci. Na ścianach widnieją ślady paznokci, tworzące jakby abstrakcyjne malowidło, co wskazuje na to, że te istoty instynktownie walczą o wydostanie się stąd. Philip podchodzi do jednego z trupów. Rekinie oczy zombie błyszczą, kiedy do jego głowy zbliża się lufa rugera. Jeden strzał i mózg stwora ląduje na odrapanej ścianie, tworząc

wzór godny Jacksona Pollocka. Zombie pada na ziemię. Nick wybawia od nieszczęścia kolejnego z nich, huk marlina jest niczym pęknięcie napompowanej, wielkiej, papierowej torby. Kolejne kawałki mózgu paćkają ścianę. Philip zdejmuje trzeciego, gdy ten wstaje ociężale, a w tym czasie Nick zdąży już podejść do czwartego – BUM! – dzwonienie w uszach zagłusza odgłos rozbryzgujących się na ścianie płynów. Brian stoi dziesięć kroków za nimi, z wycelowaną strzelbą. Powoli traci hardość ducha, bierze go na wymioty. – To nie... to nie... – zaczyna mówić, ale dostrzega kątem oka ruch po swojej lewej, co przerywa jego wypowiedź. • Zombie wychodzi na Briana z głębi korytarza, wypełza z cieni niczym potworny klaun z czarną, straszliwą peruką na głowie i cukierkowymi oczami. Zanim Brianowi udaje się rozpoznać, czy jest to dziewczyna któregoś z synów, czy może raczej córka ubrana w podarty szlafrok, z którego wystaje poszarpana pierś, zwisająca jak płat przeżutego mięsa, dziewczyna rzuca się na niego z siłą rugbisty próbującego przejąć piłkę. Brian pada na podłogę, wszystko dzieje się tak szybko, że Philip i Nick nie mają szansy zareagować. Są zbyt daleko. Żywy trup ląduje na Brianie, obnaża swoje czarne, oślizgłe zęby i – nim umysł Briana podpowie mu, że nadal ma w ręce strzelbę – zombie otwiera szczęki tak szeroko, iż wydaje się, że pęknie mu czaszka. Brian patrzy w głąb gardzieli tego stwora – czarnego, niekończącego się tunelu prowadzącego do samego piekła – i odruchowo podnosi lufę strzelby. Niemal przypadkowo udaje mu się umieścić ją pomiędzy dolną i górną szczęką trupa. Krzyczy na całe gardło, kiedy zaciska palec na spuście. Głowa zombie eksploduje w chmurze krwi. Na sufit tryska ciemna, purpurowa masa, Brian nie może otrząsnąć się z szoku, jest niemalże przyszpilony do podłogi. Głowa stwora nadal sterczy nadziana na lufę strzelby. Brian mruga powiekami. Srebrnawe oczy córki czy też sympatii jednego z synów, kimkolwiek była, są martwe i utkwione w niedoszłej ofierze. Kaszle i odczołguje się od trupa, a głowa dziewczyny powoli zsuwa się po lufie niczym gigantyczny szaszłyk. Nadal wydaje się patrzeć na Briana. Mężczyzna czuje, że ma na rękach resztki jej twarzy. Zamyka oczy, nadal nie może wstać. Jego prawa ręka przykleiła się do spustu, lewą nadal trzyma na kolbie. Na jego twarzy maluje się przerażenie. Słyszy wybuch śmiechu, w którym nie ma cienia wesołości. – Patrzcie, kto zaliczył swoje pierwsze przyłożenie – mówi Philip Blake, stając nad bratem w chmurze kordytowego dymu, uśmiecha się wymuszenie od ucha do ucha. • Nick odkrywa, że z mieszkania wychodzą schody na dach. Philip wpada na pomysł, że można tam składować wszystkie gnijące trupy, żeby nie śmierdziały w środku budynku (albo chociaż uczyniły dalsze poszukiwania nieco mniej nieprzyjemnymi niż to konieczne). Przeniesienie ciał na trzecie piętro, a potem przez wąską klatkę schodową do kolejnych drzwi przeciwpożarowych zajmuje im nieco ponad godzinę. Muszą odstrzelić zamek, a potem podawać sobie trupy z rąk do rąk, stojąc w linii – każdy z nich ciągnie zwłoki na swoim odcinku. Korytarz, potem dwie partie schodów i dach. Każdy umarlak zostawia po sobie, niczym ślimak, lepki ślad krwi na różanej wykładzinie. Udaje im się oczyścić piętra ze wszystkich truposzy – było ich łącznie czternastu, zmarnowali na nich całe dwa magazynki kalibru .22, a także pudełko nabojów do strzelby – a potem wynieść wszystkie ciała na górę. – Rozejrzyjcie się – mówi Nick, kiedy kładzie ostatnie ciało na papie pokrywającej

wschodnią krawędź dachu. Wiatr targa jego spodnie i mierzwi włosy. Trupy leżą w szeregu niczym drewno opałowe przygotowane na zimę. Brian staje po drugiej stronie dachu i przygląda się stworom z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. – Fajnie – mówi Philip, podchodząc do krawędzi. Z tej wysokości widzi odległe budynki obszaru Buckhead, Peachtree Plaza i szklane mury wieżowców na zachodzie. Nieskazitelne szczyty nieruchomych drapaczy chmur wyrastają z ulic niczym oblane słońcem lodowce – nieczułe, stoickie, nietknięte przez apokalipsę. Philip widzi też włóczących się po mieście umarłych, wchodzących i wychodzących z cieni niczym zepsuci, nakręcani żołnierze, których ktoś obdarował nagle życiem. – Fajne miejsce – mówi Philip, odwracając się i lustrując dach. Wokół plątaniny anten, kominów i zimnych, niedziałających wywietrzników klimatyzacyjnych rozciąga się wysypany żwirem teren wystarczająco dużych rozmiarów, by zagrać na nim w futbol. Dawno już zapomniane, porzucone meble ogrodowe stoją oparte o jeden z wywietrzników. – Łap krzesło i siadaj. Razem przyciągają do krawędzi dachu sfatygowane szezlongi. – Mógłbym przywyknąć do tego miejsca – mówi Nick, rozsiadając się wygodnie i patrząc na niebo. Philip siada obok. – Masz na myśli dach czy to miejsce jako takie? – No, to wszystko. – Rozumiem. – Jak ty to robisz? – pyta Brian, stając pomiędzy nimi, widać, że walczy z nerwami. Nie chce usiąść, nie chce się zrelaksować. Nadal jest nakręcony po bliskim spotkaniu z nadzianą na lufę jego strzelby głową. – Co robię? – odpowiada Philip. – Nie wiem... całe to zabijanie i reszta... robisz to, a po minucie... Brian milknie, nie potrafi ująć w słowa tego, co chce powiedzieć. Philip odwraca się do niego, widzi, że trzęsą mu się ręce. – Siadaj, braciszku. Znakomicie dałeś sobie radę. Brian podsuwa sobie krzesło, siada, podpiera głowę ręką i kontynuuje wcześniejszą myśl: – Chodzi mi o to, że... Nie może jednak wyartykułować tego, o co mu chodzi, i ponownie zapada milczenie. – Braciszku, to nie zabijanie – mówi Philip. – Jak już to załapiesz, nic ci nie będzie. – Czyli co to jest? Philip wzrusza ramionami. – Nick, jak byś to nazwał? Nick nadal wpatruje się w niebo. – Boską misją? Philip wybucha śmiechem i mówi: – Mam pomysł. Wstaje i podchodzi do trupa leżącego najbliżej nich, jednego z mniejszych. – Popatrz – mówi i przesuwa zwłoki do krawędzi dachu. Brian i Nick przyłączają się do niego. Pachnący zgnilizną wiatr burzy im włosy, kiedy patrzą w dół, na rozciągającą się trzydzieści pięć stóp niżej ulicę. Philip popycha trupa czubkiem buta, aż ten spada z dachu. Wygląda, jakby stwór leciał w zwolnionym tempie, jego bezwładne kończyny łopoczą

niczym połamane skrzydła. Uderza w cementowy chodnik biegnący wzdłuż budynku, rozbija się w różowej fontannie krwi i mięsa z hukiem przegniłego owocu rzuconego na ziemię. W głównej sypialni mieszkania na pierwszym piętrze David Chalmers siedzi w swojej koszulce bez rękawów i bokserkach, łapczywie wsysając powietrze z inhalatora, próbując wciągnąć w płuca tyle Atroventu, by powstrzymać świszczenie, kiedy słyszy jakiś rumor za zabitymi deskami przesuwnymi drzwiami, znajdującymi się w tylnej części mieszkania. Dźwięk ten sprawia, że włosy na karku stają mu dęba, szybko zakłada na siebie ciuchy, które ma pod ręką, rurkę ułatwiającą oddychanie wkłada byle jak, więc jedna część wystaje mu z owłosionego nozdrza. Na skrzypiących kolanach przemierza pokój, ciągnąc za sobą butlę z tlenem niczym niecierpliwa niania niesforne dziecko. Gdy idzie przez pokój, dostrzega kątem oka, że na kuchennym progu stoją trzy postacie, przerażone i zdenerwowane. April i Tara robiły z dziewczynką ciasteczka – korzystając z resztek mąki i cukru – a teraz wszystkie stoją tam i patrzą w stronę źródła hałasu. David podchodzi do zabezpieczonych deskami, zabitych na krzyż, odpornych na włamanie przesuwnych drzwi. Przez wąską szparę w sklejce, pomiędzy deskami, ledwo widzi drugi koniec podwórka oraz kawałek ulicy, który biegnie równolegle do frontu budynku. Z góry spada kolejne ciało, jakby sam Bóg je zrzucił z nieba, i uderza o chodnik z wilgotnym, wyraźnym plaśnięciem, podobnym do odgłosu, który wydaje wypełniony wodą balon. Ale nie o ten odgłos chodzi Davidowi Chalmersowi. To nie ten hałas wypełnia mieszkanie i miarowo naciera falami na mury, niczym głośna, ale odległa, rozstrojona symfonia. – Słodki Jezu – mamrocze, wydychając ze świstem powietrze. Obraca się tak szybko, że niemal wywraca butlę tlenową. Idzie razem z nią do drzwi. Na dachu Philip i Nick robią sobie krótką przerwę po zrzuceniu piątego ciała. Oddychają ciężko po swoich makabrycznych wyczynach. Philip rzuca uwagę: – Nieźle wybuchają, co nie? Nick próbuje się nie zaśmiać. – To jest cholernie niewłaściwe, ale muszę przyznać, że czuję się świetnie. – I tu masz rację. – Chłopaki, ale jaki w tym sens? – dopytuje się Brian, stając za nimi. – Rzecz w tym, że nie ma żadnego sensu – odpowiada Philip, nie patrząc nawet na brata. – A to co? Jakieś powiedzonko zen? – To jest tym, czym jest. – Dobra, ja już nic nie rozumiem. Naprawdę nie widzę, co nam daje zrzucanie tych trupów z dachu. Philip rzuca mu spojrzenie. – Rozchmurz się, stary. Dzisiaj zaliczyłeś pierwszego odstrzelonego. Nie była to ładna akcja, ale zrobiłeś swoje. A my teraz trochę się luzowaliśmy i tyle. Nick dostrzega w oddali coś, czego nie zauważył wcześniej. – Ej, patrzcie... – Chodzi mi o to – przerywa im Brian – że musimy pozostać przy zdrowych zmysłach, nie robić takiego syfu. Trzyma ręce w kieszeniach, nerwowo bawiąc się znalezionymi drobniakami i scyzorykiem. – April i jej rodzina to dobrzy ludzie, Philip. Musimy się zachowywać. – Tak, mamo – mówi Philip z chłodnym uśmiechem na twarzy. – Ej, chłopaki, popatrzcie na tamten budynek na rogu.

Nick pokazuje na pękaty, brzydki budynek na północno-wschodnim rogu najbliższego skrzyżowania, ma poczerniałe od spalin ściany, w oknach wystawowych pierwszego piętra widać wyblakłe litery informujące, że znajduje się tam sklep Dillarda. – Co z nim? – pyta Philip. – Spójrzcie na front budynku, jest tam ten... – Co takiego? – No, nie wiem, jak to się nazywa, no, to dla pieszych. Widzicie? Philip dostrzega osmalony mostek ze szklanymi barierkami, który rozciąga się ponad przylegającą do budynku ulicą. Łączy po skosie biurowiec z drugim piętrem sklepu Dillarda. Mostek jest pusty, a jeden jego koniec zatarasowany. – O czym myślisz, Nicky? – Nie wiem. – Nick patrzy na mostek. – Myślisz, że może... – Panowie! – gromki krzyk starego człowieka przerywa ich rozmowę. Brian odwraca się i widzi Davida Chalmersa wychodzącego z otwartych drzwi prowadzących na klatkę schodową i idącego ku nim na chwiejnych nogach. W jego oczach widać zdecydowanie i zniecierpliwienie. Wyćwiczonym ruchem ciągnie za sobą tlenową butlę. Brian robi krok w jego stronę. – Panie Chalmers, czy wszedł pan tutaj samodzielnie? Starszy mężczyzna dyszy ciężko. Walcząc ze świszczącym, charczącym oddechem, mówi: – Może i jestem stary i schorowany, ale mam jeszcze w sobie trochę siły... i mów mi David. Widzę, że posprzątaliście trochę na piętrach, za co wam serdecznie dziękuję, naprawdę... Philip i Nick odwracają się w jego stronę. – Jakiś problem? – pyta Philip. – No, mamy problem – mówi staruszek, a oczy błyszczą mu gniewem. – Co wy sobie myślicie? Siedzicie tutaj i zrzucacie ciała z dachu? Ot tak sobie? Podcinacie gałąź, na której sami siedzicie. – To znaczy? Stary parska głośno. – Głusi jesteście czy co? Nie słyszycie? – Ale czego? David Chalmers podchodzi do krawędzi dachu. – Zapuśćcie tutaj żurawia. Powykręcanym paluchem pokazuje dwa budynki w oddali. – Widzicie, co żeście nawyczyniali? Philip patrzy na północ i nagle rozumie, czemu przez ostatni kwadrans słyszał piekielny hałas, jęk wydobywający się z tysięcy gardeł. Legion trupów zmierzał w kierunku ich budynku, przyciągnięty dźwiękiem i widokiem zwłok uderzających o chodnik. Dziesięć, może dwanaście przecznic dalej kroczą nieumarli, a ich krew nadal pulsuje w tętnicach, krusząc zakrzepy. Przez moment Philip nie może oderwać wzroku od tego okropnego pochodu. Trupy nadchodzą ze wszystkich stron. Wyłażą z cieni, wypełzają z uliczek, blokują główne drogi, jedna grupa zlewa się z inną na skrzyżowaniach, niczym ogromnych rozmiarów ameba, która przybiera na sile, niezmordowanie prąc w kierunku wyczuwanych ludzi. Philip wreszcie otrząsa się i klepie starego człowieka po ramieniu. – Nasza wina, David... nasza wina. •

Tego wieczoru przy kolacji usiłują udawać, że to tylko kolejny wspólny posiłek, ale uporczywy hałas dochodzący z ulicy cały czas przeszkadza im w swobodnej konwersacji. Dźwięki ciągle przypominają im, że są niczym wygnańcy; śmiertelne zagrożenie czai się zaraz za drzwiami, a oni są odizolowani od świata. Każdy opowiada o swoim życiu, próbują rozmawiać, zachowywać się naturalnie, ale drapanie i walenie w drzwi powoduje, że wszyscy siedzą jak na szpilkach. Biorąc po uwagę, że w budynku znajduje się siedemnaście mieszkań, liczyli na obfite żniwa i mnóstwo jedzenia pochowanego na wyższych piętrach. Jedyne, co udało im się znaleźć, to trochę suchego prowiantu w spiżarkach, płatki i otręby oraz makaron. Poza tym kilka puszek zup, opakowanie krakersów i parę butelek niedrogiego wina. Budynek stoi pusty od kilku tygodni, nie było tutaj prądu, roiło się od trupów, więc całe jedzenie pogniło. W większości lodówek zagnieździło się robactwo i nawet pościel oraz ubrania i meble przesiąkły kwaśnym smrodem zombie. Być może ludzie, którym udało się uciec w porę, zabrali ze sobą to, co nadawało się do jedzenia. Pewnie zgarnęli także wodę w butelkach, baterie, latarki, zapałki i broń. Na szczęście apteczki zostawili nienaruszone i Tarze udaje się wypełnić całe pudełko po butach różnymi pastylkami i pigułkami: lekami na uspokojenie, stymulantami, czymś na nadciśnienie, suplementami diety, beta-blokerami, antydepresantami i tabletkami zbijającymi cholesterol. Znalazła jeszcze kilka buteleczek syropów wspomagających górne drogi oddechowe, które z pewnością pomogą Davidowi. Philip żartuje sobie z Tary i jej ciągłego zamartwiania się o zdrowie pozostałych, bo wie, że najbardziej interesuje ją znalezienie czegoś, co da jej kopa. I kto może ją za to winić? W tej sytuacji ucieczka w farmaceutyki jest tak samo dobra, jak każda inna. Prawda jest taka, że już drugiego wieczoru, pomimo ciągłego szumu nieumarłych czyhających pod ich oknami, rodzina Chalmersów zaczęła czuć się swobodniej, mając przy sobie Philipa. On też ich polubił. Uważa, że ich wiejski styl życia ma w sobie to coś, a oni sami wykazują niespotykany hart ducha. No i podoba mu się to, że poznali wreszcie jakichś żywych ludzi. Nick także wydaje się zadowolony, że spotkali ich na swojej drodze, a Penny wreszcie odzyskała chęć życia, zaczęła mówić, jej oczy rozweseliły się po raz pierwszy od tygodni. Obecność innej rodziny, w ocenie Philipa, była dokładnie tym, co lekarz zaleciłby jego córce. Nawet Brian, którego problemy z płucami już niemal odeszły w zapomnienie, wygląda na silniejszego, bardziej pewnego siebie. Nadal jeszcze długa droga przed nimi, ale, w skromnej ocenie Philipa, wszyscy są podekscytowani myślą o zbudowaniu jakiejś społeczności, choćby niewielkiej i wątłej. Nazajutrz zajmują się różnymi sprawami. Siedząc na dachu, Philip i Nick obserwują ruchy umarlaków, a Brian szuka słabych punktów na pierwszym piętrze – sprawdza okna, schody pożarowe, wewnętrzny dziedziniec, korytarz i klatkę schodową. Penny przebywa w tym czasie z siostrami Chalmers, David okazuje się raczej samotnikiem. Stary walczy z chorobą płuc tak, jak tylko potrafi. Często drzemie, korzysta z inhalatora i odwiedza przybyszów, kiedy to tylko możliwe. Po południu Nick zaczyna pracę nad kładką, którą planuje przerzucić pomiędzy apartamentowcem a dachem sąsiadującego budynku. Nadal myśli o tym, by dostać się do tamtego mostku dla przechodniów bez konieczności postawienia stopy na ziemi. Philip mówi mu, że oszalał, ale niech traci czas, skoro chce. Nick wierzy, że taki manewr jest ich jedyną szansą na przetrwanie, bo każdy z nich po cichu obawia się – a można to poznać po minie każdego, kto wchodzi do kuchni – że niebawem wyczerpią się zapasy. W budynku została odłączona woda, więc muszą wynosić swoje nieczystości w wiadrach z łazienki i wyrzucać ich zawartość przez jedno z okien wychodzących na podwórze, ale to ich najmniejszy problem.

Kończy im się woda pitna i to spędza wszystkim sen z powiek. Po kolacji, tego samego wieczoru, zaraz po ósmej, zapada dziwne milczenie, kiedy rozmowę przerywają kolejne chroboczące dźwięki, które przypominają wszystkim o tym, co czai się w mroku na zewnątrz. Philip wpada na pewien pomysł. – A może nam coś zagracie – mówi. – Zagłuszymy trochę tych sukinsynów. – Ej, świetny pomysł – dodaje Brian z błyskiem w oku. – Trochę już przyrdzewieliśmy – odpowiada stary ze swojego fotela. Wygląda na zmęczonego i śpiącego, choroba daje mu się we znaki. – Chcecie znać prawdę? Nie zagraliśmy ani jednej nuty, odkąd to wszystko się zaczęło. – Tchórz – komentuje siedząca na kanapie Tara, układając na dnie swojego aptecznego kartonika, jeden obok drugiego, skręty z tytoniu i kilka innych dodatków. Pozostali siedzą w salonie, podnieceni perspektywą usłyszenia znanej w świecie Kapeli Rodziny Chalmersów. – No dawaj, tato – wcina się April. – Możemy dla nich zagrać „The Old Rugged Cross”. – Nie będą chcieli słuchać w takiej chwili jakichś religijnych pierdół. Tara już toruje sobie drogę przez pokój, trzymając pod pachą gigantyczny futerał, a papieros własnej roboty zwisa jej z kącika ust. – No dawaj, tatuśku, ja zagram na basie. – A, w sumie, co mi szkodzi – dochodzi do wniosku David Chalmers i podnosi się ciężko z fotela. Chalmersowie wyciągają instrumenty z futerałów i dostrajają je. Kiedy są już gotowi, zanim zaczną grać, ustawiają się w wyuczonym szyku, zsynchronizowani niczym żołnierski oddział – April stoi z przodu, z gitarą, David i Tara po obu jej stronach, odpowiednio z mandoliną i basem. Philip może jedynie wyobrażać sobie, jak wyglądaliby na scenie Grand Ole Opry. Widzi, że jego brat czeka, aż spod palców członków zespołu wydobędą się pierwsze dźwięki. Czego by nie powiedzieć o Brianie Blake’u, na muzyce zna się jak mało kto. Philipowi zawsze imponowała wiedza brata na ten temat, a teraz, oczekując na ten niespodziewany koncert, Brian musi być wniebowzięty. Philip czeka w napięciu, aż zaczną grać. I kiedy wybrzmiewa piosenka, czuje, jakby ktoś wdmuchnął mu w serce hel. Nie chodzi tylko o proste i niespodziewane piękno muzyki – zaczęli występ od uroczej, wiekowej piosenki irlandzkiej, ze smutnym akompaniamentem basu i gitary, która brzmiała jak stuletnia katarynka. Nie chodzi też o to, że siedząca na podłodze, słodka, mała Penny wydaje się uwiedziona przez melodię, a jej oczy zachodzą rozmarzoną mgłą. Rzecz nie w tym, iż nieskomplikowane, delikatne rytmy zestawione z czającą się wokół grozą łamią Philipowi serce, lecz o moment, w którym April zaczyna śpiewać, a jej głos jest dla jego duszy niczym słodki balsam: Na mą ścianę pada cień, ale nie boję wcale się Szczęśliwa bowiem jestem, mogąc śnić całą noc Czysty i wyraźny jak bicie szklanego dzwonu, o idealnym tonie, spektakularny, aksamitny głos April odbija się echem w salonie. Pieści wygrywane przez resztę rodziny nuty, ma w sobie nawet coś sakralnego, uduchowionego, co przypomina Philipowi śpiewającą w wiejskiej kaplicy chórzystkę: W moich snach, w moich snach Szczęśliwa jestem, mogąc śnić całą noc Bezpieczna jestem w moim łóżku, szczęśliwe myśli kłębią mi się w głowie I szczęśliwa jestem, mogąc śnić całą noc Głos ten budzi w Philipie bolesne pożądanie – coś, czego nie czuł od śmierci Sary. Nagle

czuje, jakby mógł widzieć przez ubranie, wyobraża sobie nagie ciało April Chalmers, kiedy ta szarpie struny swojej gitary i śpiewa dalej anielskim głosem. Widzi to, czego nie dostrzegał wcześniej – malutki łańcuszek na jej kostce, niewielki tatuaż przedstawiający różę po wewnętrznej stronie ramienia i blade półksiężyce jej piersi – białe jak najbielsze perły – ściśnięte pod guzikami jej bluzki. Piosenka dobiega końca, wszyscy klaszczą, a Philip najgłośniej. Następnego dnia, po skromnym śniadaniu składającym się z płatków i mleka z proszku, Philip widzi przy drzwiach wejściowych April, która zakłada kozaki i owija rękawy swojej bluzy taśmą. – Pomyślałem, że może masz ochotę na jeszcze jedną filiżankę – mówi do niej niewinnie, w każdej ręce trzymając kawę. – Co prawda rozpuszczalna, ale nie jest taka zła. Obserwuje, jak April owija sobie taśmą również nogawki spodni. – Co ty, do cholery, robisz? Patrzy na kawę. – To jest resztka tego, co zostało w dzbanku? – Tak myślę. – Został nam więc jeszcze jeden galon, który musi wystarczyć na całą naszą siódemkę do cholera wie kiedy. – Co chodzi ci po głowie? – Nie róbmy z tego wielkiego halo. – Zapina bluzę na suwak i spina włosy w ciasny kucyk, a potem wciska go w kaptur. – Planuję to już od dłuższego czasu i chcę zrobić to sama. – Co planujesz? Sięga do stojącej obok szafy z wieszakami na płaszcze i wyciąga z niej metalowy kij baseballowy. – Znalazłam to w jednym z mieszkań, wiedziałam, że kiedyś się przyda. – April, co ty robisz? – Pamiętasz tę drabinę pożarową po południowej stronie budynku? – Nie pójdziesz tam sama. – Mogę wymknąć się przez 3F, zejść po drabinie i odciągnąć Kąsaczy od budynku. – Nie... nie... – Odciągnę ich na tak długo, by zdążyć wrócić z prowiantem przed nimi. Philip widzi, że przy drzwiach stoją jego brudne buciory, tam, gdzie zostawił je poprzedniego wieczoru. – Możesz mi podać buty? – pyta – Skoro już się namyśliłaś, nie ma mowy, byś poszła tam sama. DWANAŚCIE Znowu w nozdrza uderza go smród. Czuje się, jakby dostał mocno w twarz, kiedy wygląda przez południowe okno w mieszkaniu 3F – odór przypomina mieszankę miedzi i fekaliów smażonych razem w głębokim tłuszczu wieprzowym – aż krzywi się, kiedy wciąga powietrze w nozdrza. Oczy zachodzą mu łzami, gdy zaczyna przeciskać się przez okno. Nie sądzi, by kiedykolwiek miał przyzwyczaić się do tego zapachu. Wychodzi na pordzewiały, podniszczony, metalowy balkonik. Do platformy przymocowana jest prowadząca trzy piętra w dół drabina, która trzęsie się pod ciężarem Philipa. Żołądek podchodzi mu do gardła, ściska pręty mocniej. Pogoda zrobiła się nieprzyjemna, w powietrzu wisi wilgoć, a niebo nabrało koloru asfaltu. Północno-wschodni wiatr wyje w kanionach betonowych murów. Szczęśliwie, na dole, po wąskiej uliczce biegnącej samotnie wzdłuż północnej strony budynku, nie kręci się wielu

Kąsaczy. Philip spogląda na zegarek. Za jakąś minutę i czterdzieści pięć sekund April zaryzykuje swoim życiem, wychodząc na przód budynku, Philip wie więc, że musi się pośpieszyć. Schodzi w dół po jęczącej pod jego ciężarem, rozhuśtanej drabinie. Czuje na sobie oczy umarłych, którzy obserwują go podczas tej wędrówki, przyciągnięci metalicznym szczebiotem. Ich prymitywne zmysły wyczuwają go, do ich nozdrzy dochodzi jego zapach, jest dla nich jak mucha wijąca się w pajęczynie. Mroczne sylwetki, które widzi kątem oka, ruszają leniwie w jego stronę, coraz więcej i więcej umarlaków wychodzi zza rogu, by zobaczyć, co się dzieje. Jeszcze mam czas, myśli, kiedy skacze na dół, staje na ziemi i biegnie przez ulicę. Sześćdziesiąt pięć sekund. Plan przewiduje szybką akcję, wejście i wyjście. Philip gna wzdłuż zabitych deskami sklepowych witryn niczym doświadczony żołnierz. Dochodzi do wschodniego końca budynku, gdzie znajduje opuszczonego chevy malibu z tablicami spoza stanu. Trzydzieści pięć sekund. Philip słyszy zbliżające się szuranie trupich kroków, szybko zdejmuje plecak. Nawet nie drżą mu dłonie, kiedy wyciąga butelkę po coli wypełnioną benzyną (April znalazła plastikowy baniak z paliwem w piwnicy należącej kiedyś do konserwatora). Dwadzieścia pięć sekund. Odkręca nakrętkę, w szyjkę butelki wkłada nasączoną benzyną szmatkę i wciska ją w rurę wydechową malibu. Z rury wystaje jakieś dwanaście cali materiału. Dwadzieścia sekund. Wyciąga z kieszeni zapalniczkę jednorazową, zapala ją i podpala szmatkę. Piętnaście sekund. Rzuca się do ucieczki. Dziesięć sekund. Przebiega przez jezdnię, niemal ocierając się o grupkę Kąsaczy, i skacze w ciemny kąt pomiędzy stojącymi w rzędzie kubłami śmieci. Nagle słyszy BUM – to butelka, pierwsza, mniejsza eksplozja, która poprzedza większą, kiedy wybucha bak. Philip pada na ziemię i zakrywa głowę rękoma. Trzęsie się cała ulica, a w niebo idzie ognista kula, która rozświetla nawet najbardziej zacienione miejsca. W samą porę, myśli April, kiedy przyczajona w korytarzu na parterze słyszy eksplozję, która zatrzęsła szklanymi drzwiami. Przez okno wpada niespodziewany rozbłysk światła, niczym błyśnięcie niewidzialnej lampy fotograficznej. Wygląda przez dolną część zakratowanych drzwi i widzi, że ocean umarłych zmierza w innym kierunku. Niczym ruchoma fala poszarpanych, zsiniałych twarzy zmieniających kierunek zgodnie z przyciąganiem księżyca, trupy zaczynają iść w stronę hałasu i światła, poruszając się zdezorganizowaną masą na północną część budynku. Metalowa puszka błyszcząca w słońcu nie przyciągnęłaby stada jaskółek tak skutecznie, jak ta eksplozja zwabiła Kąsaczy. W ciągu minuty ulica przed apartamentowcem niemalże opustoszała. April zbiera się w sobie, zamyka oczy i odmawia cichą, szybką modlitwę... i rzuca się do biegu, zdejmuje blokadę i otwiera drzwi. Wychodzi na zewnątrz. Wiatr mierzwi jej włosy, a smród dusi. Biegnie pochylona przez ulicę, a wszystkie jej zmysły są obiektem swoistego ataku – zapach bijący od kroczącej w pobliżu hordy, walenie serca, kiedy gorączkowo mknie od jednej ciemnej wystawy do drugiej. Na szczęście zna tę okolicę na tyle dobrze, by wiedzieć, gdzie znajduje się sklep spożywczy. Gdyby ktoś mierzył jej czas, April Chalmers w jedenaście minut i trzydzieści trzy sekundy prześlizgnęła się przez chodniki pełne potłuczonego szkła i przedostała do środka zniszczonego już sklepu. W ciągu tych jedenastu minut i trzydziestu trzech sekund załadowała połowę płóciennej torby wystarczającą ilością jedzenia, wody i kilku innych przydatnych rzeczy, które pozwolą im przetrwać trochę dłużej. Ale dla April Chalmers te jedenaście i pół minuty trwa całą wieczność. Udaje jej się zabrać prawie dwadzieścia funtów różnych produktów – łącznie z szynką w puszce, która ma w sobie tyle konserwantów, że wytrzyma do grudnia, dwoma galonami filtrowanej wody, trzema kartonami czerwonych marlboro, zapaliczkami, suszoną wołowiną, witaminami, lekami na przeziębienie, płynem antybakteryjnym i sześcioma superdługimi rolkami

błogosławionego papieru toaletowego. Wszystko to pakuje do torby z błyskawiczną prędkością. Na karku czuje łaskotanie wywołane strachem, zdaje sobie bowiem sprawę z upływającego czasu. Wkrótce ulica na powrót wypełni się Kąsaczami, którzy zablokują jej drogę, jeśli nie wróci za parę minut. Philip wystrzelał już połowę kolejnego magazynku, torując sobie drogę na tyły apartamentowca. Większość Kąsaczy skupionych jest na obserwowaniu płonącego wraku malibu, grupa żywych trupów jest niczym wielka ćma ciągnąca do światła. Philip przedostaje się na plac za budynkiem, zdejmuje kolejne dwa trupy. Pierwszy strzał rozłupuje czaszkę zombie okutanego w sportowy dres do biegania. Umarlak pada jak długi na ziemię, niczym marionetka, której odcięto sznurki. Kolejny trafia w głowę truposza, którym była najpewniej bezdomna kobieta – kiedy przewróciła się, jej osadzone w przestrzelonej czaszce oczy zamigotały po raz ostatni. Zanim pozostali Kąsacze mają szansę go złapać, przeskakuje przez tylną furtkę okalającą dziedziniec i biegnie po wyschniętej, brązowej trawie. Z powrotem wspina się po ścianie, korzystając z wystającego daszku jako podpórki. Z tej strony drabina pożarowa złożona jest gdzieś w połowie drogi na pierwsze piętro, udaje mu się ją złapać. Podciąga się i wchodzi na górę. Nagle zatrzymuje się, zastanawiając się ponownie nad całym planem. April dociera do punktu krytycznego swojej misji – minęło dwanaście minut, odkąd wyruszyła – lecz postanawia zaryzykować i zahaczyć o jeszcze jeden sklep. Kilka kroków na południe znajduje się sklep z narzędziami i sprzętem. Ma powybijane szyby, a rolety antywłamaniowe są podciągnięte na tyle wysoko, że zdoła się przecisnąć. Wślizguje się do ciemnego sklepu. Ładuje do kolejnej torby filtry do wody (by przepuścić przez nie wodę znajdującą się w zbiornikach toaletowych), pudełko gwoździ (dla uzupełnienia tego, co wykorzystali do zabezpieczenia barykad), markery i rolki papieru wielkoformatowego (po to, aby narysować znaki dla tych, którym udało się tutaj dotrzeć i przeżyć), żarówki, baterie, kilka puszek Sterno i trzy małe latarki. W drodze powrotnej, przy wyjściu ze sklepu, obciążona prawie czterdziestoma funtami różności upakowanych w dwóch torbach, mija jakąś postać leżącą przy regale z izolacją z włókna szklanego. Przystaje. Oparta o przeciwległą ścianę martwa dziewczyna nie ma jednej z nóg. Sądząc po krwistym śladzie widocznym na podłodze, jest jasne, że doczołgała się tam. Dziewczyna nie jest wiele starsza od Penny. April gapi się na nią przez chwilę. Wie, że powinna stąd wyjść, ale nie może oderwać wzroku od żałosnego, niekompletnego stwora, który siedzi w swojej własnej krwi, wyciekającej zapewne z poczerniałego kikuta, gdzie kiedyś była jego prawa noga. – Boże, nie mogę – szepcze pod nosem April, sama nie wiedząc, czego nie może zrobić: wybawić tej rzeczy z nieszczęścia czy zostawić jej w tym sklepie na całą wieczność. April wyciąga zza paska metalowy kij i kładzie swoje torby na podłodze. Podchodzi ostrożnie do trupa, który ledwo się rusza, dygocze niczym ryba, która wyskoczyła z wody na pokład łodzi. – Przepraszam – mówi cicho April i uderza dziewczynę kijem w czaszkę. Rozlega się mlaszczący dźwięk, jakby ktoś łamał mokre drewno. Zombie bezgłośnie pada na podłogę. April stoi nad zwłokami i zamyka na chwilę oczy, próbując wygonić to, co przed chwilą zobaczyła, ze swojego umysłu; obraz, który najpewniej będzie prześladował ją przez resztę życia. Widok końcówki kija roztrzaskującej czaszkę jest już dostatecznie okropny, lecz to, czego była świadkiem – zanim uderzyła umarlaka w głowę, zanim opuściła kij – przez ułamek sekundy, kiedy podniosła metalowy pałąk i zamachnęła się, zdawało się jeszcze gorsze. Być może to jedynie skurcz dawno już umarłych nerwów, a może przebłysk

autentycznego rozumienia, ale dziewczyna odwróciła twarz, kiedy miał spaść cios. Od frontu sklepu dochodzi jakiś hałas, który przyciąga uwagę April. Szybko chwyta swoje torby, przerzuca je sobie przez ramię i rusza w kierunku wyjścia. Nie udaje jej się zajść daleko. Staje w miejscu, kiedy widzi inną dziewczynę stojącą na drodze do drzwi, jakieś piętnaście stóp od niej, przy powyginanych roletach antywłamaniowych. Ma na sobie identyczną, brudną sukienkę, taką samą jak ta dziewczynka leżąca na ziemi. Z początku April myśli, że coś jej się przywidziało, że to może jakieś widmo dziewczyny, którą właśnie powaliła. A może po prostu traci zmysły. Ale kiedy trup zaczyna iść w jej stronę jedną ze sklepowych alejek, a czarna ślina zwisa mu z popękanych ust – miała dwie, kompletne nogi – April rozumie, że to siostra bliźniaczka tamtej. – I znowu to samo – mówi i sięga po kij, jednocześnie odstawiając torby, przygotowując się do walki. Robi krok w stronę niewysokiej, martwej dziewczyny i podnosi w górę kij, kiedy zza pleców zombie rozlega się suchy wystrzał. April odruchowo mruga. Kula przelatuje przez róg szyby wystawowej i trafia zombie prosto w głowę. April krzywi się, kiedy tryska krwawa mgiełka, a dziewczyna pada na wznak. Kobieta pozwala sobie na ciężkie, ale pełne ulgi westchnięcie. Na środku pustej ulicy, pod sklepem, stoi Philip Blake, wciskając nowy magazynek do swojego rugera. – Jesteś tam? – woła. – Jestem! Wszystko okej! – Wiem, że to niegrzecznie popędzać damę, ale te sukinsyny wracają! April łapie swoje skarby, przeskakuje jednym susem przez krwawe szczątki leżące na środku alejki i prześlizguje się pod antywłamaniową roletą. Wychodzi na ulicę i od razu widzi, w czym leży problem – nadciąga wataha zombie. Umarli wyłaniają się zza rogu i, niczym jacyś powykręcani chórzyści zmierzający rzędem na występ, kroczą powoli i nieskładnie w stronę sklepu. Philip bierze od niej jedną z toreb i we dwójkę biegną z powrotem do apartamentowca. Przejście przez jezdnię zajmuje im zaledwie kilka sekund, po każdej ze stron mają co najmniej po pięćdziesięciu zombie. Brian i Nick wyglądają przez wzmocnione szkło drzwi prowadzących z korytarza na zewnątrz, skąd widzą zmieniającą się błyskawicznie sytuację na ulicy. Bandy truposzy nadchodzą z obu stron, wracając z cholera wie skąd. W samym środku tego zamieszania mężczyzna i kobieta są niczym piłki w jakiejś chorej, surrealistycznej odmianie rugby, dlatego wszyscy do nich ciągną. April i Philip biegną w stronę budynku, niesione przez nich torby obijają im się o plecy. Nick dostrzega towarzyszy. – Tam są! – Dzięki Bogu – mówi Brian, opuszczając strzelbę i stawiając ją na kolbie. Brian cały się trzęsie. Wkłada lewą rękę do kieszeni i próbuje jakoś opanować drgawki. Nie chce, by brat zobaczył go w tym stanie. – Otwórzmy drzwi – mówi Nick, stawiając swoją strzelbę w rogu. Drzwi czekają otworem na Philipa i April, kiedy ci biegną jeszcze po chodniku, mając za sobą tłum Kąsaczy depczących im po piętach. April pierwsza wbiega do środka, cała się trzęsie i ledwo może złapać oddech, buzuje od adrenaliny. Philip wpada przez drzwi zaraz za nią, napędzany testosteronem. – No to jest jazda! Nick zatrzaskuje drzwi w samą porę. Trzech Kąsaczy wpada na jedno ze skrzydeł, aż

trzęsie się szkło i stalowa obudowa, zostawiają na nim ślad lepkiej śliny. Kilka par mlecznobiałych oczu utkwionych jest w brudnym, tłustym oknie, przez które widać stojących w zewnętrznym korytarzu ludzi. Martwe paznokcie drapią w drzwi. Inni Kąsacze gromadzą się na chodniku. Stojący w drugim korytarzu Brian ma przygotowaną do strzału strzelbę. Celuje w postacie widoczne za drzwiami i cofa się o kilka kroków. – Co jest, do cholery? Gdzie jesteście? Nick prowadzi April i Philipa do korytarza. Kobieta kładzie na ziemi pękate torby. – Było... było... Jezu, było blisko! Philip odkłada swoją torbę na podłogę. – Dziewczyno, masz cojones, to muszę ci przyznać. Podchodzi do nich Nick. – Philly, co to ma być? Nic nikomu nie mówicie i nagle znikacie? – Powiedz to jej – odpowiada z uśmiechem Philip, wkładając sobie za pasek rugera. – Dostawaliśmy tutaj pierdolca! – krzyczy Nick. – Jeszcze sekunda i wyszlibyśmy was szukać! – Uspokój się, Nicky. – Uspokoić się? Uspokoić się! Przewróciliśmy to miejsce do góry nogami, czekając na was! Tara myślała, że się zesra w gacie! – To moja wina – mówi April, wycierając sobie mokry kark. – Człowieku, zobacz, co przynieśliśmy! – Philip wskazuje wypełnione po brzegi torby. Nick zaciska pięści. – Wiesz, że usłyszeliśmy pierdoloną eksplozję? Co mieliśmy sobie pomyśleć? Że to wy? Co to w ogóle było? Philip i April wymieniają spojrzenia, wreszcie mężczyzna mówi: – Ten pomysł był tak jakby... nasz wspólny. April nie może powstrzymać się od tryumfalnego uśmiechu, kiedy Philip podchodzi do niej i podnosi rękę: – Piąteczka, co, skarbie? Przybijają piątkę, a Nick i Brian przyglądają się im z niedowierzaniem. Nick chce coś powiedzieć, ale nagle ktoś przechodzi przez wewnętrzne drzwi i pojawia się w korytarzu. – Mój Boże! – krzyczy Tara, podbiega do siostry i przytula ją mocno. – Tak się bałam, Boże! Dzięki Bogu, nic wam nie jest! Dzięki Bogu! Dzięki Bogu! April klepie siostrę po plecach. – Przepraszam, Tara, ale musiałam to zrobić. Tara puszcza siostrę i patrzy na nią z twarzą wykrzywioną złością. – Powinnam skopać ci dupę tak mocno, że się skichasz. Poważnie! Musiałam powiedzieć pewnej małej dziewczynce, że poszłaś na chwilę na górę, bo wystraszyła się tak samo jak ja! Co mam teraz z tobą zrobić? To była głupota, coś kompletnie nieodpowiedzialnego! Ale tego właśnie można się po tobie spodziewać, April! – A co to ma, do cholery, znaczyć? – April patrzy siostrze prosto w oczy. – Może powiesz chociaż raz, co masz na myśli? – Ty pierdolona suko! – Tara podnosi rękę, jakby chciała uderzyć April, ale Philip staje między nimi. – Ej, spoko, Tonto! – Philip uspokajająco kładzie Tarze rękę na ramieniu. – Poczekaj chwilkę, weź głęboki oddech, siostro. Philip kiwa głową w kierunku toreb.

– Chcę ci coś pokazać, dobra? Tylko wyluzuj na moment. Klęka i rozpina suwak torby, pokazując jej zawartość. Pozostali patrzą w milczeniu na to, co znajduje się w środku. Philip podnosi się i patrzy Tarze prosto w oczy. – Ta „pierdolona suka” uratowała dzisiaj nasze dupska. Mamy jedzenie i wodę. Ta „pierdolona kurwa” ryzykowała życiem, nie wiedząc, czy jej się uda, a nie chciała narażać nikogo innego. Powinnaś tę „pierdoloną sukę” całować po stopach. Tara spuszcza wzrok z toreb i patrzy się w podłogę. – Martwiliśmy się, to wszystko – mówi łamiącym się, słabym głosem. Nick i Brian klęczą przy torbach, przeglądając skarby. – Philly – zaczyna Nick – muszę przyznać, że rządzicie. – Totalnie – bełkocze pod nosem Brian, podekscytowany widokiem papieru toaletowego, suszonej wołowiny i filtrów do wody. Zapanowała atmosfera ekscytacji, która przegania gromadzące się im nad głowami czarne chmury. Na twarzach zagościły nieśmiałe uśmiechy. Wkrótce nawet nadąsana Tara zaczyna zerkać ponad ramionami grzebiących w torbach towarzyszy na przyniesione przez Philipa i April skarby. – Macie jakieś fajki? – Są trzy kartony czerwonych – mówi April, pochylając się nad torbami i grzebiąc w poszukiwaniu papierosów. – Masz i ciesz się, pierdolona kurwo. Z serdecznym uśmiechem podaje siostrze karton marlboro. Wszyscy wybuchają śmiechem. Nikt nie dostrzega malutkiej postaci przemykającej bokiem, aż wreszcie Brian podnosi głowę i zauważa dziewczynkę. – Penny? Wszystko w porządku, mała? Dziecko nadal ma na sobie pidżamę, a jej twarz barwy brzoskwini w śmietanie jest śmiertelnie poważna. – Ten pan z góry. Pan Chalmers. Upadł. Znajdują Davida Chalmersa leżącego na podłodze głównej sypialni, otoczonego chusteczkami i lekami. Obok jego targanej drgawkami głowy leży potłuczona butelka płynu po goleniu, której odłamki lśnią niczym aureola. – Jezu! Tato! – Tara klęka obok mężczyzny, podłączając na powrót rurkę doprowadzającą tlen. Twarz Davida ma kolor dymu nikotynowego, kiedy łapczywie chwyta powietrze, jest jak ryba wyciągnięta z wody, próbująca oddychać trującymi oparami. – Dławi się! – krzyczy April, przybiegając z drugiej strony łóżka. Sprawdza butlę z tlenem, która leży na podłodze przy łóżku, zaplątana w rurki i tuby. David musiał pociągnąć ją za sobą, kiedy upadał. – Tato? Słyszysz mnie? – Tara delikatnie klepie go po twarzy. – Sprawdź jego język. – Tato? Tato? – Sprawdź mu język, Tara! – April obiega łóżko, w ręce ma butlę z tlenem i zwitek rurek. Philip, Nick, Brian i Penny obserwują tę scenę, stojąc w progu. Philip czuje się bezsilny. Nie wie, czy ma podejść, czy tylko patrzeć. Wygląda na to, że dziewczyny wiedzą, co robią. Tara delikatnie otwiera ojcu usta i zagląda do środka. – Czysto. – Tato? – April klęka po drugiej stronie mężczyzny, wkładając końcówkę rurki tlenowej do zakrzywionego nosa. – Słyszysz mnie?

David Chalmers cicho rzęzi, z jego gardła wydobywają się gdaczące odgłosy, jakby przycinała się płyta w odtwarzaczu. Powieki – pomarszczone i przezroczyste jak skrzydła ważki – zaczynają drżeć. Tara gorączkowo obmacuje jego czaszkę w poszukiwaniu uszkodzeń. – Chyba nie krwawi – stwierdza. – Tato? April przykłada dłoń do jego czoła. – Zimne jak głaz. – Dopływa tlen? – Nastawiony na maksa. – Tato? – April delikatnie układa głowę mężczyzny tak, by leżał na wznak, z końcówką rurki spoczywającą na jego górnej wardze. Znowu klepie go delikatnie po twarzy. – Tato? Tato? Słyszysz nas? Tato? David Chalmers kaszle i mruga oczami. Próbuje wziąć głęboki oddech, ale udaje mu się wciągnąć tylko trochę powietrza, które staje mu w gardle. Oczy wywracają mu się do góry, wydaje się, że nie jest do końca świadomy. – Tato, spójrz na mnie – mówi April, ostrożnie kierując jego twarz w stronę swojej. – Widzisz mnie? – Dajmy go na łóżko – sugeruje Tara. – Chłopaki, pomóżcie, proszę. Philip, Nick i Brian wchodzą do pokoju. Philip i Nick łapią mężczyznę z jednej strony, Tara i Brian z drugiej. Liczą do trzech, ostrożnie podnoszą go z podłogi i kładą na łóżku. Trzeszczą sprężyny, plączą się rurki od aparatu tlenowego. Chwilę później udaje im się rozplątać plastikowe tuby i przykryć starszego człowieka kocami. Teraz widoczna jest jedynie jego blada, zapadnięta twarz wystająca spod przykrycia. Ma zamknięte oczy i otwarte usta, oddycha ciężko, dyszy i sapie. Brzmi niczym silnik, który nie chce zapalić. Po kilku minutach zaczynają mu drżeć powieki, poruszają się gałki oczne – a usta wykrzywia jakiś grymas – ale jego twarz na powrót staje się ospała. Ledwo oddycha. Tara i April siedzą po obu stronach łóżka, głaszcząc chudą postać okrytą kocami. Przez dłuższą chwilę nikt nic nie mówi, ale jest niemal oczywiste, że wszyscy myślą o tym samym. – Myślicie, że to wylew? – pyta po chwili cicho Brian, siedząc obok szklanych drzwi przesuwnych. – Nie wiem, nie wiem – odpowiada April, wstaje i krąży po pokoju, gryząc paznokcie. Pozostali usiedli byle gdzie, obserwując maszerującą tam i z powrotem kobietę. Tara nadal siedzi przy ojcu. – Jakie ma szanse bez opieki medycznej? – Czy kiedykolwiek wcześniej zdarzyło się coś podobnego? – Zawsze miał kłopoty z oddychaniem, ale nigdy nie widziałyśmy czegoś takiego. April staje w miejscu. – Boże, wiedziałam, że wreszcie przyjdzie taka chwila. Wyciera oczy, które zaszły łzami. – To nasza ostatnia butla. Philip pyta o leki. – Pewnie, mamy leki, ale wiele mu teraz nie pomogą. Potrzebuje lekarza. Uparciuch, nie poszedł miesiąc temu na wizytę. – Co w ogóle mamy z leków? – dopytuje się Philip. – Nie wiem, jakieś graty z góry, leki antyhistaminowe i jakieś gówno. – April znowu zaczyna chodzić po pokoju. – Mamy apteczki pierwszej pomocy. Nic wielkiego. Nie wiem już,

co robić. – Pomyślmy na spokojnie. – Philip wyciera nerwowo usta. – Teraz nic mu się nie dzieje, co nie? Drogi oddechowe są drożne. Może... jakoś dojdzie do siebie. – A co, jeśli nie dojdzie? – April znowu staje i patrzy się na niego – Co, jeśli nie dojdzie do siebie? Philip wstaje i podchodzi do niej. – Słuchaj. Musimy pomyśleć jasno. – Klepie ją po ramieniu. – Będziemy go obserwować i coś wymyślimy. To twardy zawodnik. – Może i twardy, ale umiera – mówi April, a po policzku spływa jej pojedyncza łza. – Nie możesz tego wiedzieć – odpowiada Philip, wycierając mokry policzek April. Patrzy mu prosto w oczy. – Dobre sobie, Philip. – Daj spokój. – Dobre sobie. – Odwraca wzrok, a jej strapione oblicze jest nieprzeniknione niczym maska śmierci. – Dobre sobie. Tego wieczoru dziewczyny Chalmersów na zmianę siedzą przy ojcu, postawiły krzesła po obu stronach łóżka, a zasilana bateriami latarenka skąpała szarą twarz starszego mężczyzny bladym światłem. Mieszkanie jest zimne jak wnętrze chłodni. April widzi obłoczek pary towarzyszący oddechowi Tary. Starszy człowiek leży jak kamień przez większość nocy, a jego zapadnięte policzki wydymają się miarowo podczas oddychania. Zarost na jego podbródku wygląda jak metalowe szpileczki przyciągnięte przez jakieś pole magnetyczne, mięśnie poruszają się co chwilę, odpowiadając na tiki zmęczonego systemu nerwowego. Co jakiś czas jego wyschnięte, spękane usta zaczynają podrygiwać, jakby próbował wykrztusić z siebie kilka słów. Ale nie udaje mu się nic powiedzieć, wypuszcza tylko kilka niewielkich kłębów pary. O poranku April widzi, że Tara zasnęła, oparłszy wcześniej głowę o krawędź łóżka. April bierze jeden z wolnych koców i przykrywa nim swoją siostrę. Nagle słyszy głos: – Lil? Mówi to jej ojciec. Nadal ma zamknięte oczy, ale jego usta poruszają się bezgłośnie, na jego twarzy widać gniew. Lil to skrót od Lillian, imienia zmarłej żony Davida. April nie słyszała tego słowa od lat. – Tato, to ja, April – mówi cicho, dotykając jego policzka. Odsuwa głowę, nadal nie otwierając oczu. Ma wykrzywione usta, a jego głos jest niewyraźny i bełkotliwy, widać, że ma uszkodzone nerwy z jednej strony twarzy. – Lil, wprowadź psy! Burza idzie... spora! Z północnego wschodu. – Tatusiu, obudź się – szepcze łagodnie April. Sprzeczne emocje buzują w jej wnętrzu. – Lil, gdzie jesteś? – Tato? Cisza. – Tato? Tara zdążyła już się obudzić, mruga zdziwiona tym, że słyszy umęczony głos ojca. – Co się dzieje? – mówi, wycierając oczy. – Tato? Nadal cisza. Oddech mężczyzny jest teraz ciężki i szybki. – Ta... Słowa więzną jej w gardle, widzi bowiem okropny grymas na twarzy starego człowieka.

Ma na wpół otwarte oczy, widać jedynie białka. Zaczyna mówić alarmująco wyraźnym głosem: – Diabeł ma co do nas pewne plany. W ponurym półświetle latarenki dwie siostry wymieniają przerażone spojrzenia. David Chalmers zaczyna mówić niskim, grobowym głosem, jakby ryczał silnik diesla: – Nadchodzi dzień sądu... Kłamca jest wśród nas. I milknie, a głowa opada mu bezwładnie na poduszkę, jakby ktoś odciął mu dopływ tlenu do mózgu. Tara sprawdza mu puls. Patrzy na siostrę, a ta zerka na twarz ojca, która teraz wygląda jak zwiotczała, pełna spokoju maska kogoś pogrążonego w wiecznym, głębokim śnie. Kiedy wstaje słońce, Philip budzi się w swoim śpiworze na podłodze salonu. Podnosi się i masuje obolały kark, stawy mu trzaskają od zimna. Musi chwilę poczekać, by przyzwyczaić oczy do słabego światła, lustruje pokój. Widzi siedzącą na sofie, zawiniętą w koce Penny, która smacznie śpi. Nick i Brian leżą na podłodze, również przykryci kocami, chrapią. Wspomnienie nocnej warty przy umierającym powraca do Philipa etapami, stopniowo – beznadziejne, bolesne próby niesienia pomocy staremu człowiekowi i ulżenia strachowi April. Patrzy na drugi koniec pokoju. Widzi pogrążony w cieniu korytarz i odcinające się w mroku, zamknięte drzwi do głównej sypialni. Philip gramoli się ze swojego śpiwora, potem szybko i cicho nakłada ubranie. Naciąga spodnie i buty. Palcami przeczesuje włosy i idzie do kuchni, by przepłukać usta. Za ścianą słyszy dźwięki rozmowy. Podchodzi do drzwi sypialni i nasłuchuje. To głos Tary. Modli się. Philip puka delikatnie do drzwi. Chwilę później otwierają się i staje w nich April, wygląda, jakby ktoś rzucił jej w twarz butelkę z kwasem. Oczy ma przekrwione i mokre, wygląda niezdrowo. – Dzień dobry – mówi cicho. – Jak się czuje? Drżą jej usta. – Niezbyt dobrze. – To znaczy... – On umarł. Philip wpatruje się w nią. – Boże... – Z trudem przełyka ślinę. – Naprawdę mi przykro, April. – Aha. Wybucha płaczem. Po niezręcznej sekundzie, kiedy fala trudnych do określenia emocji przechodzi Philipowi przez serce, bierze ją w ramiona. Przytula April i głaszcze ją po głowie. Kobieta trzęsie się jak wystraszone, zagubione dziecko. Philip nie wie, co powiedzieć. Zagląda do pokoju nad jej ramieniem. Tara Chalmers klęczy przy łóżku i szepcze ciche modlitwy, jej głowa spoczywa na pogniecionym prześcieradle. Jedną rękę zacisnęła na zimnej, pomarszczonej dłoni swojego zmarłego ojca. Z jakiegoś powodu Philip nie potrafi zrozumieć, czemu nie może oderwać wzroku od palców Tary pieszczących martwe ciało ojca, w którym nie płynie już krew. – Nie mogę jej zmusić, by od niego odeszła. – April siedzi przy kuchennym stole i sączy z filiżanki słabą, letnią herbatę ugotowaną na puszce Sterno. Po raz pierwszy, odkąd wyszła z sypialni, ma czyste, jasne oczy. – Biedna... myślę, że próbuje przywrócić mu życie modlitwą. – Nie ma w tym nic niewłaściwego – mówi Philip.

Siedzi naprzeciwko niej, przed nim stoi do połowy zjedzona miska ryżu. Nie ma apetytu. – Czy myślałaś o tym, co zrobić? – pyta Brian. Brat Philipa stoi przy zlewie i nalewa zebraną ze zbiorników w toaletach wodę do kanistrów z filtrem. Z pokoju dochodzą dźwięki gry w karty – to Nick i Penny. – Z czym? – Z twoim ojcem... no wiesz... jakiś pochówek? April wzdycha. – Już to kiedyś robiliście, co? – zwraca się do Philipa. Philip patrzy znad niedojedzonego ryżu. Nie ma pojęcia, czy April pyta o Bobby’ego Marsha czy o Sarę Blake, bowiem dzisiejszego wieczoru opowiadał jej o obojgu. – Tak, robiliśmy. – Patrzy jej w oczy. – Cokolwiek masz zamiar zrobić, pomożemy ci w tym. – Oczywiście, że musimy go pogrzebać – jej głos nieco się łamie, patrzy w podłogę. – Nigdy nie sądziłam, że odbędzie się to w miejscu takim jak to. – Zrobimy to razem – mówi Philip. – Tak, jak należy, odpowiednio. April nie podnosi głowy, łza spada do filiżanki z herbatą. – Nienawidzę tego. – Musimy trzymać się razem – mówi bez przekonania Philip. Mówi tak, bo nie ma pojęcia, co mógłby jeszcze zrobić albo powiedzieć. April wyciera oczy. – Na zewnątrz jest niewielki pas ziemi... Ostry dźwięk z korytarza przerywa jej wywód, wszystkie głowy odwracają się w tamtą stronę. Po głuchym uderzeniu następuje trzask, jakby ktoś wywrócił jakiś większy mebel. Philip wstaje z krzesła i wtedy dochodzi do niego, że rumor dobiega zza zamkniętych drzwi sypialni. TRZYNAŚCIE Philip kopniakiem otwiera drzwi. Na podłodze stoją zapalone świecie, miejscami płonie też i dywan. Powietrze aż wibruje od krzyków. Philip wbiega do pogrążonego w mroku pokoju. Potrzebuje jedynie ułamka sekundy, by zrozumieć, co dokładnie oznaczają tańczące na ścianach cienie. Przewrócona komoda – źródło hałasu – leży kilka cali od znajdującej się na podłodze Tary, próbującej odpełznąć jak najdalej od łóżka, kierowanej zwierzęcym instynktem. Rozpaczliwie macha nogą, chcąc uwolnić się od mocnego uścisku martwych palców na jej kostce. Martwych palców? Z początku, tylko przez chwilę, Philip sądzi, że stwór dostał się tutaj przez okno, ale wtedy widzi, że trupem jest David Chalmers – transformacja już się dokonała – który wspina się po nogach Tary, wpijając pożółkłe paznokcie w jej ciało. Zapadnięta twarz mężczyzny jest teraz niezdrowo ożywiona, ma barwę gliny, a jego oczy pokrywa biaława katarakta. Z głębi jego gardła wydobywa się wygłodniały jęk. Tara próbuje się wyrwać, kopie i szarpie, aż wreszcie wpada na ścianę. I nagle, w jednej chwili, dzieje się mnóstwo rzeczy naraz: Philip próbuje ogarnąć to, co się rozgrywa przed jego oczami, i przypomina sobie, że zostawił broń w kuchni, a musi zlikwidować zagrożenie tak szybko, jak tylko się da. Dochodzi do niego, że nie jest ważne to, iż serdeczny, przygrywający na mandolinie muzyk zmarł – istotne jest za to, że ta masa martwego mięsa, która dźwignęła się z łóżka i jęczy,

dławiąc się własną, obficie lecącą z ust śliną, stanowi zagrożenie. Coraz więcej płomieni liże dywan, z włosia dymi się obficie – potęgując atmosferę rodem z sennego koszmaru – ale to ta rzecz, która nagle zmaterializowała się w ich sanktuarium, stanowiła największe zagrożenie. Zagrożenie dla nich wszystkich. W tej samej chwili, zanim Philip ma szansę się ruszyć, zjawiają się pozostali, drzwi otwierają się na oścież. April pozwala sobie na pełen bólu jęk – nawet nie krzyk, raczej pisk, jak postrzelone zwierzę. Próbuje wejść do pokoju, ale Brian łapie ją i trzyma mocno, kobieta rzuca się w jego objęciach. Wszystko dzieje się błyskawicznie. Philip zauważa metalowy kij. April, po ekscytujących wydarzeniach ostatniej nocy, zostawiła go w kącie przy zakratowanym oknie. Stoi tam dalej, błyszcząc w migoczącym świetle, jakieś piętnaście stóp od Philipa. Nie ma czasu, by zastanawiać się nad odległością, a nawet zaplanować konkretny manewr. Może tylko rzucić się w kierunku kija. Nick zdążył już zawrócić i rusza biegiem po swoją broń. Brian próbuje wyciągnąć April z pokoju, ale ta się nie daje, szaleje, rzuca się, krzyczy. Philip w kilka sekund przemierza dystans od drzwi do kija. Jednak ten moment wystarcza, by stwór, który jeszcze niedawno był Davidem Chalmersem, dopadł Tarę. Zanim kobiecie udaje się wywlec z pokoju swoje potężne ciało, truposz wyciąga zimne, szare palce w kierunku jej gardła. Tara ponownie wpada na ścianę i usiłuje odepchnąć od siebie umarlaka. Ten rozwiera szczęki, kobieta czuje na twarzy jego zgniły oddech, widzi obnażone, poczerniałe zęby. Zombie rzuca się na jej bladą szyję. Tara wrzeszczy, czeka na ugryzienie, ale monstrum otrzymuje cios w czaszkę. • Dla Philipa akt uśmiercenia żywego trupa stał się czymś naturalnym, mechanicznym, niczym ogłuszenie świni przed wysłaniem jej pod nóż. Ale ten przypadek był inny. Philip podnosi i opuszcza kij trzykrotnie. Pierwsze, mocne uderzenie spada na skroniową część czaszki Davida Chalmersa. Trup sztywnieje i porzuca zamiar rozszarpania gardła Tary. Kobieta pada na podłogę w paroksyzmach bólu i łzach. Drugi cios spada na przednią część twarzy, bowiem trup odwraca się w stronę, z której nadeszło pierwsze uderzenie. Wypolerowana stal wgniata kość ciemieniową i część przegrody nosowej, w powietrzu unoszą się pierwsze krople krwi i kawałki skóry. Trzeci i ostatni atak Philipa miażdży kompletnie lewą stronę głowy, stwór upada na podłogę z dźwiękiem gniecionej w imadle kapusty. Zombie, które kiedyś było Davidem Chalmersem, jest teraz mokrą kupą mięsa i kości leżącą na jednej ze świec, otoczoną kałużą krwi, strużkami śliny i kawałami odłupanego od czaszki ciała. Szara masa mózgowa skwierczy w płonącym na dywanie ogniu. Philip staje nad ciałem, ciężko dysząc. Ręce nadal zaciska na kiju. Jakby dla podkreślenia nastroju grozy rozlega się sygnał dźwiękowy o wysokiej częstotliwości. Głośny pisk rozdziera im uszy i Philipowi dopiero po chwili udaje się zebrać myśli i przypomnieć sobie, że alarm pożarowy na pierwszym piętrze działa na baterie. Wypuszcza z rąk zakrwawiony kij. I to właśnie wtedy dociera do niego różnica. W tej chwili, po tym morderczym akcie. Nikt się nie rusza. April patrzy na wszystko, stojąc w progu sypialni. Brian wypuszcza ją z rąk i również przygląda się całej scenie w napięciu. Nawet Tara, nadal siedząca pod jedną ze ścian, zalana łzami, wciąż drżąca na całym ciele, wygląda, jakby doznała szoku. Najdziwniejsze jest to, że zamiast na krwawy ochłap leżący na ziemi, wszyscy patrzą na Philipa. •

Udało im się ugasić wszystkie fragmenty płonącego dywanu i posprzątać pokój. Zawinęli ciało i wynieśli je na korytarz, gdzie ma oczekiwać na pochówek. Na szczęście Penny nie widziała wiele z tego, co wydarzyło się w sypialni. Niestety, słyszała więcej, niż powinna, przez co znowu zamknęła się w sobie i zamilkła. Przyznać trzeba jednak, że pozostali również nie mają wiele do powiedzenia i przez resztę dnia wymieniają między sobą jedynie kilka niezbędnych słów. Siostry wydają się pogrążone w szoku, uwijają się przy sprzątaniu jak zahipnotyzowane, nie odzywają się do siebie ani słowem. Kobiety wypłakały już sobie oczy do sucha, ale nadal wpatrują się w Philipa; czuje ich spojrzenia, które są niczym zimne palce dotykające jego karku. Czego się, do cholery, spodziewały? Że pozwoli temu potworowi pożywić się Tarą? Co miał zrobić? Negocjować z trupem? Po południu zorganizowali ceremonię pogrzebową w otoczonej siatką części dziedzińca. Philip upiera się, że sam wykopie grób, odmawia nawet przyjęcia pomocy od Nicka. Zajmuje mu to całe godziny. Glina w tej części Georgii jest twarda i ścisła, z Philipa leje się pot, ale zanim zapada wieczór, mogiła jest gotowa. Siostry śpiewają ulubioną piosenkę Davida – „Niech krąg pozostanie nieprzerwany” – przy świeżym grobie. Nick i Brian są tak poruszeni tą sceną, że zaczynają płakać. Muzyka chwyta za serce, zwłaszcza że kolejne zwrotki niosą się wysoko, ponad budynki, do błękitnego nieba, mieszając się tam z wszechobecnym chórem jęczących głosów, które dochodzą zza siatki. Po ceremonii siedzą w salonie, sącząc znaleziony w jednym z mieszkań alkohol (który trzymali na Bóg wie jaką okazję). April i Tara opowiadają o swoim ojcu, o jego dzieciństwie, czasach spędzonych w Barstow Bluegrass Boys Band i o tym, jak pracował jako radiowiec w WBLR w Macon. Mówią o jego wybuchowym charakterze i dobrym sercu, o jego podbojach miłosnych i oddaniu Jezusowi. Philip pozwala im mówić, jedynie słucha. Dobrze móc znowu usłyszeć ich głosy, szczególnie że nagromadzone w ciągu dnia napięcie zaczyna je powoli opuszczać. Być może wypierają w ten sposób niektóre myśli albo pozwalają im się ułożyć i starają się przywyknąć do nich. Wieczorem, kiedy Philip nalewa sobie do szklanki pozostałą w butelce resztkę whisky, do kuchni wchodzi April. – Słuchaj... chciałam z tobą pogadać... o tym, co się stało, no wiesz. – Nie ma o czym mówić – odpowiada Philip i wpatruje się w karmelową ciecz połyskującą w szklance. – Nie, powinnam... powinnam powiedzieć coś już wcześniej, ale chyba byłam w szoku. Patrzy na nią. – Przepraszam, że tak wyszło, naprawdę mi przykro. Nie chciałem, byś na to patrzyła. – Zrobiłeś to, co musiałeś. – Dziękuję, że to powiedziałaś. – Philip kładzie jej rękę na ramieniu. – Od razu polubiłem twojego ojca, był z niego wspaniały facet. Miał ciekawe życie. April przygryza policzek, Philip widzi, że kobieta stara się nie wybuchnąć płaczem. – Myślałam, że oswoiłam się z myślą, że go stracę. – Nikt nigdy nie jest na to gotowy. – Tak, ale nie sądziłam, że w taki sposób... nadal próbuję jakoś to ogarnąć. Philip przytakuje. – Nie jest to łatwe. – Mam na myśli to, że... nikt... nie może nawet przygotować się na takie coś. – Wiem, co masz na myśli. Próbuje opanować trzęsące się dłonie, być może wspomnienie Philipa uderzającego jej

ojca kijem w głowę nie daje jej spokoju. – Chciałam jedynie powiedzieć, że... nie winię cię za to, co zrobiłeś. – Doceniam to. Patrzy na drinka Philipa. – Został nam jeszcze jakiś sikacz? Philip znajduje resztkę wina na dnie jednej z butelek i nalewa April. Przez chwilę piją w milczeniu, aż wreszcie mężczyzna mówi: – Co z twoją siostrą? – A co ma być? – Wydaje mi się, że... Milknie, szukając odpowiednich słów, które wciąż uciekają mu z głowy. April kiwa głową. – Że nie jest w nastroju do przebaczania? – Coś w tym stylu. April uśmiecha się do niego gorzko. – Ona nadal złości się na mnie, że w podstawówce ukradłam pieniądze na lunch. W ciągu następnych kilku dni zacieśniają się więzy domowników; są dla siebie jedyną rodziną. Siostry Chalmers przechodzą żałobę, często kłócąc się o niewiele znaczące rzeczy, innym razem dąsając się na pozostałych bez żadnego powodu albo siedząc godzinami w pokoju i płacząc. April wydaje się znosić stres lepiej od siostry. Usunęła rzeczy należące do ojca i przeniosła się do sypialni, tym samym oddając Philipowi pokój, który wcześniej zajmowała. Philip organizuje również kącik dla Penny, z regałami i książeczkami do kolorowania, które znalazł na górze. Dziecko wydaje się mocno przywiązane do April. Spędzają razem dużo czasu, chodzą po budynku, grają w gry i razem kombinują, co można pożywnego, acz smacznego, ugotować z resztki składników, które im jeszcze zostały, jak na przykład smażona wołowina w panierce, zapiekanka z brzoskwiń i rodzynek oraz niespodzianka z warzywami (niestety, za niespodziankę robiły kawałeczki posiekanej wołowiny). Stopniowo hordy truposzy zaczęły oddalać się od apartamentowca, pozostawiając za sobą jedynie garstkę maruderów, dzięki czemu bracia Blake i Nick mają szansę wypuszczać się na dłuższe wypady do sąsiednich budynków. Philip zauważa, że Brian nabiera odwagi, chętnie wychodzi na szybkie rekonesanse. Ale wygląda na to, że Nick Parsons jest tym, który przywykł do tego miejsca najbardziej. Wprowadził się do kawalerki na drugim piętrze – numer 2F – na wschodnim końcu korytarza. W innych mieszkaniach znalazł książki i magazyny, wniósł do środka trochę mebli. Przesiaduje na balkonie i szkicuje mapki okolicznych ulic, rysuje plany budynków, czyta swoją Biblię, opiekuje się warzywami, które zasadził w ogródku na zimę, i rozmyśla o tym, co się stało z ludzką rasą. I nadal buduje swój pomost między dwoma budynkami. Wąska kładka pozbijana jest ze sklejki i wzmocniona drabinami malarskimi, powiązanymi razem za pomocą liny i taśmy klejącej (i codziennej wiązanki modlitw). Mostek połączyć ma dach ich apartamentowca z przeciwpożarową drabiną umieszczoną na ścianie sąsiadującego budynku – tym samym musi mieć długość dwudziestu pięciu stóp, by można go było przerzucić przez alejkę. Kiedy więc Nickowi udaje się skończyć konstrukcję, jest to dla niego punkt zwrotny. Któregoś dnia zbiera się na odwagę i przechodzi po chwiejnej kładce. Dokładnie tak, jak to przewidział, udaje mu się dostać na południowo-wschodni róg bloku bez wychodzenia na zewnątrz. Stąd może spokojnie planować, w jaki sposób dostać się do mostku dla pieszych

prowadzącego do supermarketu. Kiedy tego wieczoru wraca z naręczem produktów spożywczych wyniesionych ze sklepu Dillarda, witany jest jak bohater wojenny. Ma ze sobą fantazyjne słodycze dla smakoszy, orzechy, ciepłą odzież, nowe buty i ekskluzywną papeterię, drogie pióra, składaną kuchenkę turystyczną, satynowe prześcieradła i luksusową pościel, a nawet kilka maskotek dla Penny. Nawet Tara rozwesela się, kiedy widzi europejskie papierosy w pastelowych opakowaniach. Podczas samotnych wypraw Nick robi jednak coś jeszcze, co z początku trzyma w tajemnicy przed resztą. Tydzień po śmierci Davida Chalmersa Nick namawia Philipa do pójścia z nim na mały rekonesans, by mógł pokazać mu, co też takiego robił przez ostatnie dni. Philipowi niezbyt podoba się pomysł przejścia po mało stabilnej kładce – mówi, że obawia się, iż mostek nie wytrzyma ciężaru. Ale tym, o co naprawdę martwi się Philip, jest skrywany lęk wysokości. Nickowi wreszcie udaje się go namówić, bowiem Philipa zżera ciekawość. – Musisz to zobaczyć, Philly – entuzjazmuje się Nick. – To jest jak kopalnia złota. Mówię ci, stary, istne cudo. Philip niechętnie podchodzi do pomostu i na czworakach przechodzi na drugą stronę, podążając za Nickiem. Cały czas marudzi pod nosem, próbując ukryć swoje przerażenie. Nie ma odwagi spojrzeć w dół. Gdy są już u celu, zeskakują z kładki, wchodzą na dach po drabinie pożarowej i wślizgują się do budynku przez otwarte okno. Nick prowadzi Philipa przez opuszczone korytarze biura księgowego, gdzie porzucone formularze i dokumenty zaścielają podłogę niczym opadłe z drzew liście. – Już niedaleko – mówi Nick, prowadząc Philipa w dół klatki schodowej, a potem przez pusty hol, gdzie walają się poprzewracane meble. Philip nasłuchuje wszystkich dźwięków, które nie są echem ich kroków ani trzaskaniem wydobywającym się spod ich podeszw, kiedy nadeptują na porozrzucane wszędzie rzeczy. Kiedy widzi jakąś pustą przestrzeń lub ślepy zaułek, od razu czuje w żołądku chłód, a każdy najmniejszy szum czy szmer jest dla niego znakiem, że zaraz niechybnie coś na nich wyskoczy. Cały czas trzyma rękę na swoim wciśniętym za pasek spodni pistolecie. – Tutaj, zaraz obok garażu – mówi Nick, wskazując na drugi koniec holu. Skręcają za róg. Przechodzą obok przewróconego dystrybutora, potem kilka stopni w górę po schodach. Otwierają nieoznakowane, metalowe drzwi i nagle, niemal bez ostrzeżenia, cały świat rozciąga się przed oczami Philipa. – Matko Boska – mówi Philip, idąc za Nickiem przez mostek dla pieszych. Kładka jest brudna, śmierdzi uryną, pełno tam rozrzuconych śmieci. Barierki z pleksiglasu wymazane są czymś tłustym, przez co widoczne za nimi miasto wydaje się rozmyte. Ale widok i tak jest imponujący. Pomost zalewa jasne światło, widok rozciąga się stąd na całe mile. Nick staje i mówi: – Niezłe, co? – Niezłe? Zaje-kurwa-biste. Stoją trzydzieści stóp nad poziomem ulicy, wiatr smaga ścianki mostku. Philip patrzy w dół i widzi grupki zombie włóczące się pod nimi niczym egzotyczne ryby przepływające pod przezroczystym dnem luksusowej łodzi. – Gdyby nie te parszywe skurwysyny, przyprowadziłbym tutaj Penny. – To właśnie chciałem ci pokazać. – Nick podchodzi do południowej strony kładki. – Widzisz ten autobus? O tam? Philip dostrzega wielki, srebrny autobus z napisem MARTA zaparkowany przy

krawężniku. Nick mówi: – Spójrz na przednie drzwi, obok lusterka. Po prawej. Widzisz znak? Philip patrzy teraz na ścianę, mniej więcej na wysokości drzwi dla pasażerów. Widnieje tam ręcznie namalowany czerwonym sprayem symbol – pięcioramienna gwiazda. – Co to jest? – To strefa bezpieczeństwa. – Strefa czego? – Wyszedłem z budynku, zbadałem tę oraz przylegającą ulicę – mówi mu Nick z niewinną dumą dziecka, które pokazuje ojcu wystrugany z mydła model samochodu. – Jest tam salon fryzjerski, zabezpieczony jak bank, otwarte drzwi. Palcem pokazuje na uliczkę w oddali. – Tam z kolei stoi kryta przyczepa w dobrym stanie, mocna, bezpieczna. Z jednej strony ma zamontowane, jak to się mówi, harmonijkowe drzwi. – Powiesz wreszcie, o co ci chodzi, Nicky? – No, o strefy bezpieczeństwa. Miejsca, gdzie można się schować, gdzie można przeczekać, jeśli podczas wypadu zdarzy się jakiś kwas. Znalazłem ich jeszcze więcej i oznaczyłem, byśmy je łatwo zauważyli. Pełno tam różnych takich miejsc, nie uwierzysz. Philip odwraca się do niego i patrzy mu w oczy. – Poszedłeś sam aż na drugi koniec ulicy? – No tak, ale wiesz... – Niech to szlag, Nick. Nie powinieneś wychodzić bez żadnej obstawy. – Philly... – Nie, nie... nie żadne tam „Philly”, stary. To poważna sprawa. Chciałbym, żebyś był ostrożniejszy, rozumiesz? Mówię serio. – Dobra, dobra. Masz rację. – Nick żartobliwie trąca Philipa pięścią w ramię. – Przecież słyszę. – No to dobrze. – Musisz jednak przyznać, że to zajebiste miejsce. Biorąc oczywiście pod uwagę naszą sytuację. Philip wzrusza ramionami i patrzy przez przybrudzone szyby na rój krążących w dole kanibali. – Tak sądzę. – Mogło być o wiele gorzej, Philly. Nie ma wokół wysokich budynków, całkiem nieźle widać okolicę. W naszym apartamentowcu jest sporo miejsca, mamy gdzie wyciągnąć nogi, pod nosem są sklepy ze spożywką. Myślę, że może nawet znajdziemy gdzieś generator, przewieziemy jakimś samochodem, na pewno uda nam się go odpalić. Moglibyśmy tutaj zostać, Philly, na... no nie wiem... na dłuższy czas. Zastanawia się na doborem odpowiedniego słowa. – Bliżej nieokreślony... wiesz? Philip dalej wpatruje się przez brudne szkło na nekropolię pełną pustych budynków i tułających się pomiędzy nimi stworów, które pojawiają się i znikają. – Dzisiaj wszystko jest bliżej nieokreślone, Nicky. Tego wieczoru Brian znów zaczyna kasłać. Robi się coraz zimniej i wilgotniej, co wpływa niekorzystnie na układ odpornościowy mężczyzny. Kiedy zapada noc, mieszkanie jest lodowate. Rano przypomina chłodnię, Brian ślizga się po podłodze jak na lodowisku. Ma na sobie trzy swetry i szal z dzianiny, który Nick przyniósł od Dillarda. Ze swoimi rękawiczkami bez palców, skłębionymi, czarnymi włosami i pustymi oczami o spojrzeniu Edgara Allana Poego,

Brian zaczynał wyglądać jak jakiś przybłęda z powieści Dickensa. – Myślę, że to miejsce służy Penny – mówi do swojego brata, kiedy rozmawiają, stojąc na balkonie na drugim piętrze. Bracia Blake popijają po kolacji tanie wino i patrzą na opustoszałą panoramę miasta. Chłodny, wieczorny wietrzyk mierzwi im włosy, pod zapachem niedawnego deszczu czuć smród trupich ciał. Brian jak w transie gapi się na widoczne w oddali ciemne sylwetki wieżowców. Dla kogoś żyjącego w dwudziestym pierwszym wieku widok wielkiej metropolii pogrążonej w mroku jest nie do pomyślenia. Ale właśnie taki obraz mają przed oczyma bracia Blake: miasto martwe i mroczne, które wygląda jak łańcuch górski na tle ciemnego nieba. Co kilka minut Brianowi wydaje się, że tu czy tam widzi słabe światło latarki albo płomień świecy migoczący w smolistej otchłani. Równie dobrze może to być jedynie jego wyobraźnia. – Myślę, że obecność April pomaga jej – mówi Philip. – Tak, radzi sobie z nią znakomicie. Brian jest oczarowany April i wydaje mu się, że jego brat także nie pozostał obojętny na jej wdzięki. Nic nie uszczęśliwiłoby Briana bardziej, niż znalezienie przez brata odrobiny spokoju, trochę stabilności, którą zapewnia bycie z kobietą. – Tamta druga za to maruda, co nie? – pyta retorycznie Philip. – Tara? Ano. Na pewno nie jest wesołą obozowiczką. Przez ostatnie kilka dni Brian unikał Tary Chalmers – jest jak chodzący, piekący wrzód. Zachowuje się jak paranoiczka, nadal nie może się otrząsnąć z żalu po utracie ojca. Brian domyśla się, że w końcu upora się z tym ciężarem. Wygląda na porządną osobę. – Ta dziewczyna nie czai, że uratowałem jej pierdolone życie – mówi Philip, a Brian odpowiada mu serią suchych kaszlnięć. Po chwili odzywa się: – Miałem o tym z tobą pogadać. Philip odwraca się do brata. – O czym? – Stary przemienił się ot tak sobie? – Brian miarkuje słowa, wie bowiem, że nie on jeden o tym myślał. Odkąd David Chalmers powrócił z martwych i próbował pożreć swoją najstarszą córkę, Brian zastanawiał się nad tym fenomenem, rozmyślał, cóż to mogło znaczyć, według jakich zasad działa ten nowy, dziki świat, jaka przyszłość czeka ludzką rasę. – Przemyśl to, Philip. Nie został przecież ugryziony, co nie? – Nie, nie został. – Czemu więc się przemienił? Przez chwilę Philip wpatruje się w brata, a ciemność wydaje się zaciskać wokół nich swoje macki. Miasto rozciąga się w nieskończoność niczym krajobraz z sennej mary. Brian czuje na ciele gęsią skórkę, jakby sam fakt, że ubiera swoje myśli w słowa i wypowiada je głośno, uwolnił z butelki złowieszczego dżina. I nigdy, przenigdy nie będzie on już mógł wrócić do środka. Philip sączy wino z ponurą, zamyśloną miną. – Wielu rzeczy jeszcze nie wiemy. Może został czymś zainfekowany wcześniej, może miał wystarczający kontakt z trupami, by coś przeniknęło do jego organizmu. Staruszek i tak już długo by nie pociągnął. – No, to prawda, ale my wszyscy... – Ej, profesorku. Daj spokój. Jesteśmy zdrowi i tak już pozostanie. – Wiem. Chodzi mi tylko o to, że... może powinniśmy pomyśleć o jakichś środkach

zapobiegawczych. – Jakie środki? Tutaj mam swoje środki – mówi i kładzie rękę na kolbie swojego rugera, który wystaje mu zza paska. – Mówię o dokładniejszym zmywaniu, sterylizacji niektórych rzeczy. – A czym chcesz to robić? Brian wzdycha ciężko i patrzy na nocne niebo, które wisi nisko nad budynkami niczym baldachim z czarnej wełny. Zaczyna siąpić jesienny deszcz. – Mamy wodę w toaletach na górze – mówi. – Mamy filtry i propan, poza tym w sklepie na dole są produkty do czyszczenia, mydło, płyny. – Braciszku, my już filtrujemy wodę. – Tak, ale... – I zmywamy w tym ustrojstwie, które przyniósł Nicky. To „ustrojstwo” to przenośny prysznic, który Nick znalazł na dziale sportowym Dillarda. Jest rozmiarów małej lodówki, składa się ze zbiornika o pojemności pięciu galonów, węża prysznicowego i pompy zasilanej bateriami. A więc od pięciu dni każdy z nich korzysta z luksusu krótkiej, codziennej kąpieli, przy czym odzyskują tyle wody, ile to tylko możliwe. – Wiem, wiem... tylko mówię, że może dobrze będzie nawet trochę przegiąć z tą czystością. I to na tak długo, dopóki nie dowiemy się więcej. Philip rzuca mu spojrzenie. – A co, jeśli się nie dowiemy? Brian nie wie, co odpowiedzieć na to pytanie. Jedna odpowiedź przychodzi od strony miasta, które szumi i ryczy, a wiatr niesie jego smród niczym ciche pierdol się. • Może to alarmująca mieszanka nieapetycznych składników, które April i Penny przygotowały dzisiaj na obiad – szparagów z puszki, szynki i skruszonych chipsów ziemniaczanych ugotowanych nad gazem – zalegała na dnie żołądka Philipa. A może to skumulowany stres, wściekłość i niewyspanie. Albo rozmowa odbyta z bratem na balkonie. Nieważna jest jednak przyczyna, bo kiedy Philip idzie się położyć i wreszcie udaje mu się zasnąć, zapada w niespokojny sen, w którym widzi wyraźne, jaskrawe obrazy. Jest teraz w swoim nowym pokoju (była sypialnia April służyła komuś za domowe biuro – kiedy przeszukiwali rzeczy właścicieli, Philip i April znaleźli paczki z kosmetykami Mary Kay i różne próbki). Leży na wielkim podwójnym łóżku ustawionym przy ścianie i przewala się w pościeli w stanie półsnu, to wybudzając się, to z powrotem wpadając w sidła gorączkowego koszmaru. Śni jeden z tych snów, które nie mają wyraźnej konstrukcji – początku, środka i końca. Jest to rozpędzony wir niekończących się okropieństw. Widzi siebie w dawnym domu w Waynesboro – rozlatującym się, małym bungalowie na Farrel Street – w sypialni, którą za młodu dzielił z Brianem. Philip ze snu nie jest jednak dzieckiem, lecz dorosłym, i w jakiś sposób trupia epidemia przeniosła się razem z nim do lat siedemdziesiątych. Sen jest niemal tak wyraźny, że aż trójwymiarowy. Na ścianie obklejonej tapetą w konwalie wiszą plakaty Iron Maiden, w kącie stoi sfatygowane biurko. Gdzieś w domu jest też Brian, ale Philip nie wie gdzie, słyszy tylko jego krzyk. Obok w pokoju płacze Penny, wołając tatusia. Philip biegnie przez korytarze, które układają się w niekończący się labirynt. Pękają ściany. Na zewnątrz krążą hordy trupów, próbują wedrzeć się do domu. Trzęsą się deski, którymi zabito okna. Philip ma w ręce młotek i gwoździe, próbuje zabezpieczyć okna, ale odpada

obuch. Słyszy głośny trzask, otwierają się wyłamane drzwi, Philip podbiega do nich i próbuje je zamknąć, lecz gałka zostaje mu w dłoni. Chce przetrząsnąć szafki w poszukiwaniu broni, nie może ich jednak otworzyć. Z sufitu leci tynk, a przy kolejnym kroku Philip przebija butem podłogę. Zaczynają walić się ściany, pęka linoleum, a okna wypadają z ram. Philip słyszy rozpaczliwe krzyki Penny, która wrzeszczy o pomoc, powtarzając wciąż tylko jedno słowo: – TATO! Wychudzone ramiona sięgają po niego przez wybite szyby, czarne paznokcie chcą rozorać jego skórę. – TATO! Białe czaszki przebijają podłogi niczym makabryczne peryskopy. – TATO! Philip budzi się z krzykiem, kiedy sen rozpada się niczym rzucone o ścianę szkło. CZTERNAŚCIE Philip zrywa się z łóżka i próbuje złapać oddech. Mruży oczy i mruga powiekami, razi go blade światło poranka. Ktoś stoi w nogach jego łóżka. Dwoje ludzi. Widzi ich kontury – jedna postać jest wysoka, druga niska. – Dzień dobry, słonko – mówi April. Ramieniem obejmuje Penny. – Jezu. – Philip siada na łóżku i opiera się o wezgłowie. Ma na sobie koszulkę na ramiączkach i spodnie od dresu. – Która godzina? – Już prawie południe. – Jezu Chryste – mówi, zbierając się, by wstać z łóżka. Całe ciało pokryte ma zimnym potem. Boli go kark, a w ustach ma smak, jakby polizał dno kosza na śmieci. – Nie mogę w to uwierzyć. – Musimy ci coś pokazać, tato – mówi dziewczynka, a jej wielkie oczy skrzą się entuzjazmem. Widok córki tak szczęśliwej sprawia, że Philip odczuwa kojącą ulgę, która przegania z jego pamięci ostatnie fragmenty koszmarnego snu. Wstaje i ubiera się, mówiąc dziewczynom, żeby się uspokoiły. – Dajcie mi chwilę, chociaż twarz założę – żartuje zachrypniętym głosem, który mówi o wypitej wczoraj whisky, i przejeżdża palcami po przetłuszczonych włosach. • Prowadzą go na dach. Kiedy wychodzą przez drzwi pożarowe, chłodne powietrze dmucha im w twarze. Mimo że dzień jest ciemny i pochmurny, Philip i tak mruży oczy – ma kaca, więc nawet słabe światło sprawia, że pieką go oczy. Ledwo może spojrzeć w niebo, na którym zbierają się burzowe chmury, nadciągając falą z północy. – Deszcz – mruczy. – To dobrze – mówi April, puszczając oko do Penny. – Pokaż mu dlaczego, kochanie. Dziewczynka łapie ojca za rękę i ciągnie go za sobą. – Popatrz, tato, zrobiłyśmy z April ogródek, będziemy sadzić różne rzeczy. Penny pokazuje mu kilka grządek stworzonych prowizorycznie na środku dachu. Philipowi zajmuje chwilę, by zorientować się, że ogródek skonstruowano z czterech ustawionych obok siebie, posklejanych taśmą taczek, którym usunięto kółka. Głęboka na trzy cale ziemia

wypełnia każdą z nich, a gdzieniegdzie z grządek wystają niezidentyfikowane, zielone listki. – Kurde, dobre to – mówi, przytulając córkę. Przenosi wzrok na April. – Cholernie dobre. – To pomysł Penny – dodaje April z niewielkim błyskiem dumy w oczach i pokazuje palcem na ustawione obok taczek wiadra. – Będziemy w nie zbierać deszczówkę. Philip napawa się widokiem ładnej, lekko poobijanej twarzy April Chalmers, jej oczami barwy pieniących się morskich fal, popielatymi, rozpuszczonymi blond włosy spływające jej na ramiona, przykrywającymi wyświechtany sweter. Nie może oderwać od niej wzroku. I nawet kiedy Penny zaczyna radośnie gaworzyć o wszystkim, co chciałaby tutaj posadzić – watę cukrową, krzaczki, na których rośnie guma do żucia – Philip nie może się powstrzymać, jest zachwycony. Podoba mu się to, jak April uklękła obok Penny i słucha jej z uwagą i czułością, trzymając rękę na plecach dziecka; na twarzy wypisane ma uwielbienie, między nimi dwiema iskrzy, od razu nawiązały niesamowity kontakt – i nie chodziło tylko o wspólną chęć przeżycia. Philip nie może znaleźć słowa, które pasowałoby idealnie do tego, co widzi, i nagle przychodzi do niego samo, na gołym, smaganym wiatrem dachu: rodzina. – Przepraszam! Burkliwy głos rozlega się z wnętrza klatki schodowej, z której tutaj przyszli, z drugiej strony dachu. Philip odwraca się i widzi stojącą w drzwiach Tarę ubraną w jedną z jej poplamionych sukienek, w stałym, niezbyt przyjemnym nastroju. W ręce trzyma wiadro. Jej obwisła twarz i podmalowane kredką oczy wyglądają jeszcze gorzej niż zazwyczaj. – Czy jeśli poproszę was o pomoc, to będzie jakiś afront z mojej strony? April wstaje i odwraca się do niej. – Mówiłam ci przecież, że za minutę przyjdę i ci pomogę. Philip widzi, że Tara zbierała wodę ze zbiorników toaletowych. Rozważa, czy się nie wtrącić, ale rezygnuje. – To było pół godziny temu – odpowiada Tara. – Od tamtej pory noszę wodę, kiedy ty zabawiałaś się tutaj, na dachu uciech. – Tara, po prostu... daj spokój – wzdycha April. – Daj mi sekundę, już idę. – A rób, co chcesz! – Tara odwraca się na pięcie i znika w dole klatki schodowej, tupiąc wściekle. Zostawia za sobą niemiłą atmosferę, powietrze wibruje od złych emocji. April spuszcza wzrok. – Przepraszam cię za to, ona nadal nie może się otrząsnąć po... no, wiesz czym. Po markotnym wyrazie twarzy April można poznać, że nie znajdzie w sobie tyle siły, by powiedzieć choćby słowo na temat tego, co siedzi w jej siostrze. Ale Philip nie jest głupi, wie, że to skomplikowane – chodzi o rywalizację pomiędzy rodzeństwem i zazdrość, a może nawet i o to, że April uporała się z żałobą z pomocą kogoś innego, a nie siostry. – Nie musisz przepraszać – mówi Philip. – Jest coś, o czym chciałbym ci powiedzieć. – Co takiego? – Chciałem, żebyś wiedziała... że jestem ci wdzięczny za opiekę nad moją córką. April uśmiecha się. – To wspaniały dzieciak. – Tak... wspaniały... ale i ty nie jesteś wcale taka zła. – O, dziękuję. Nachyla się do Philipa i daje mu buziaka w policzek. Nic wielkiego, zwykły całus. Ale robi wrażenie.

– A teraz muszę iść, zanim siostra mnie zastrzeli. April odchodzi, zostawiając Philipa zamroczonego pocałunkiem, osłaniającego się od wiatru. Nie był to wyjątkowy buziak. Zmarła żona Philipa, Sarah, robiła to wspaniale. Poza tym Philip po jej śmierci miał kilka prostytutek, które pokazały mu niejedno. Nawet dziwki mają uczucia, a Philip zazwyczaj pytał je na początku sesji, czy nie będą miały nic przeciwko, jeśli zaczną od pocałunku, tak dla klimatu, by poudawać, że chodzi także o miłość. Ten całus od April był jednak hors d’oeuvres, zapowiedzią tego, co dopiero nastąpi. Philip wiedział, że nie była to żadna prowokacja, ale także nie platoniczny buziak, który siostra może dać bratu – był jakby zawieszony w próżni pomiędzy dwoma ekstremami i, z perspektywy Philipa, to jak zapukanie do drzwi, by sprawdzić, czy ktoś jest w domu. Tego popołudnia Philip czeka na deszcz, ale ten nie nadchodzi. Jest już połowa października – lecz nie ma pojęcia, jaki dzień dokładnie – i wszyscy czekają na ulewy, które o tej porze roku zawsze przewalają się przez Georgię, ale tym razem chyba coś je zatrzymało. Spada temperatura, w powietrzu wisi wilgoć, a deszczu jak nie było, tak nie ma. Może to susza ma coś wspólnego z epidemią. Jakikolwiek jest jej powód, niespokojne niebo, niemal czarne od burzowych chmur, wydaje się odzwierciedlać dziwne, niewytłumaczalne napięcie, które odczuwa Philip. Proponuje April wspólny wypad na ulicę. Musi ją przekonać do tego pomysłu, choć liczba trupów krążących po okolicy zmniejszyła się drastycznie od ostatniej wycieczki. Philip mówi April, że trzeba wyskoczyć w okolicę sklepu Home Depot albo Lowe, gdzie mogą znaleźć działające generatory. Robi się coraz zimniej, szczególnie w nocy, i wkrótce będą potrzebowali energii, by przetrwać. Mówi, że potrzebuje kogoś, kto zna teren. Mówi jej także, że chce jej pokazać bezpieczne ścieżki, które opracował Nick. Zresztą on też chce iść z nimi, ale Philip mówi, że będzie lepiej, jeśli zostanie na czatach razem z Brianem. April zgadza się pójść, ale nie przekonuje jej kolebiąca się kładka domowej roboty. Co będzie, jeśli zacznie padać? Philip zapewnia ją, że to łatwizna, szczególnie dla kogoś jej rozmiarów. Nakładają płaszcze i przygotowują broń – April bierze ze sobą jedną ze strzelb – i zbierają się do wyjścia. Tara znowu patrzy na nich gniewnie, nazywając całą wyprawę „głupią, niebezpieczną, nieodpowiedzialną stratą czasu”. Philip i April uprzejmie ją ignorują. – Nie patrz w dół! Philip jest już w połowie mostku domowej roboty przerzuconego nad alejką. April jest jakieś dziesięć metrów za nim, trzymając się mocno drabin. Philip odwraca się przez ramię i rzuca jej uśmiech. Ta dziewczyna faktycznie ma cojones. – Wszystko gra – mówi, pełznąc po kładce z zaciśniętą szczęką i zbielałymi knykciami. Wiatr rozwiewa jej włosy. Trzydzieści stóp pod nią dwa trupy podnoszą głowy, szukając źródła hałasu. – Już niemal jesteśmy – mówi Philip, kiedy stawia nogę po drugiej stronie. April szybko przemierza pozostałe dwadzieścia stóp. Philip pomaga jej zejść na balkon. Żelazna krata trzeszczy pod ich ciężarem. Znajdują otwarte okno i wchodzą do pokoju, które kiedyś było biurem firmy Stevenson i Synowie. Biurowe korytarze są o wiele ciemniejsze i zimniejsze, niż mu się wcześniej wydawało. Front burzowy przyniósł zmierzch wcześniej niż zazwyczaj. Przemierzają puste korytarze. – Nie martw się – mówi do niej Philip, kiedy idą przez walające się po podłodze graty, śmieci i papierzyska. – To miejsce jest tak bezpieczne, jak to możliwe. Dzisiaj i przez cały czas.

– Nie brzmiało to zachęcająco – odpowiada April, ściskając strzelbę i nerwowo bawiąc się cynglem. Ma na sobie porwany polar i jeansy, rękawy i nogawki owinęła taśmą. Nikt inny tak nie robi. Philip zapytał ją kiedyś, co to znaczy. Odpowiedziała, że kiedyś widziała w telewizji, jak treser dzikich zwierząt owijał ubranie taśmą, by w przypadku ugryzienia nie zawinął mu się rękaw czy nogawka, a zwierzę nie przebiło zębami skóry. Idą przez lobby, aż wreszcie docierają do schodów za zdewastowanymi dystrybutorami. – Teraz tutaj – mówi Philip, wskakując na stopnie prowadzące do nieoznakowanych drzwi. Staje przed nimi i odwraca się do April. – Pamiętasz Kapitana Nemo? – Kogo? – No wiesz, z tego starego filmu „Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi”? O tym starym, szalonym kapitanie, który grał na organach na łodzi podwodnej, a w wielkich oknach widać było przepływającą obok wielką kałamarnicę? – Nigdy tego nie oglądałam. Philip uśmiecha się do niej. – To zaraz obejrzysz. April Chalmers zupełnie nie spodziewa się, że zaraz zobaczy coś niemającego nic wspólnego z okropieństwami, których była świadkiem przez ostatnie tygodnie, odbierającą oddech przemocą. Ale kiedy przechodzi za Philipem przez otwarte drzwi i wychodzi na mostek dla pieszych, widzi coś, co trudno by jej było przewidzieć. Staje w miejscu i gapi się przed siebie. Bywała już oczywiście w takich miejscach, a może nawet i przechodziła przez ten konkretny pomost łączący budynek z drugim piętrem sklepu Dillarda, ale tego wieczoru gasnące już światło dnia i przestrzeń rozciągająca się trzydzieści stóp nad skrzyżowaniem wydają jej się niemal cudem. Przez szklany dach wpadają pojedyncze nitki światła, którym udaje się przedostać przez burzowe chmury. Cienie budynków widocznych za przezroczystymi ścianami mieszają się z tymi rzucanymi przez błąkające się w dole trupy. Atlanta wygląda jak wielka plansza do gry, chaotycznie i niedbale zastawiona pionkami. – Już wiem, co miałeś na myśli – mruczy April pod nosem, kiedy już udaje jej się opanować mieszaninę kłębiących się w niej, powodujących zawroty głowy emocji: strachu i ekscytacji. Philip wychodzi na środek mostku, zatrzymuje się przy jednej ze ścianek i zdejmuje z pleców torbę. Kiwa głową w kierunku północy. – Chcę ci coś pokazać – mówi. – Chodź. Przyłącza się do niego, kładąc swój plecak i strzelbę przy szklanej ścianie. Philip pokazuje jej znaki namalowane przez Nicka Parsonsa na porzuconych samochodach i niektórych drzwiach. Tłumaczy teorię „stref bezpieczeństwa” i mówi o sprycie Nicka. – Myślę, że naprawdę się postarał – konkluduje. April przyznaje mu rację. – Możemy korzystać z tych kryjówek, kiedy znajdziemy wreszcie ten generator, o którym wszyscy mówią. – Dokładnie tak, siostro. – Nick to dobry facet. – Zgadzam się. Nad miasto nadciągnęła ciemność. W niebieskawym cieniu pomostu zmęczona twarz Philipa wygląda na jeszcze bardziej zapadniętą niż zazwyczaj. Z czarnymi jak atrament wąsami

w typie Fu Manchu i ciemnymi, osadzonymi pomiędzy zmarszczkami oczami przypomina April skrzyżowanie młodego Clinta Eastwooda z... no właśnie, kim? Ojcem za młodu? Czy dlatego czuje jakieś magnetyczne przyciąganie do tego dużego, tyczkowatego wieśniaka? Czy to nie chore, że podobieństwo do ojca sprawia, że ten człowiek wydaje się jej atrakcyjny? A może ta żałosna miłość ma coś wspólnego z chęcią przetrwania w świecie skazanym na zagładę? Przecież ten facet, na miłość boską, rozwalił czaszkę jej ojcu. Ale taka myśl nie jest fair. To nie był przecież David Chalmers, jego dusza, jak mówi pewna piosenka, już dawno uleciała – na długo zanim wstał z łóżka i próbował pożreć swoją najstarszą córkę. – Chcę z tobą o czymś pogadać – mówi Philip, patrząc na poszarpane postacie, które, jak zbłąkane psy, włóczą się po ulicach w poszukiwaniu jakichś ochłapów. – Mamy tutaj sporo rzeczy, możemy zostać w tym apartamentowcu przez jakiś czas. – Zgadzam się z tobą. Jedyne, czego nam trzeba, to trochę valium, którego moglibyśmy dodać do owsianki Tary. Philip wybucha śmiechem – szczerym, czystym – dzięki czemu April widzi oblicze Philipa, którego wcześniej nie znała. – Mamy tutaj szansę, możemy coś tutaj zbudować, a nie tylko przeżyć. I nie mówię o generatorze. April patrzy mu prosto w oczy. – A co masz na myśli? Philip odwzajemnia jej spojrzenie. – Znałem w swoim czasie wiele dziewczyn, ale nigdy nie spotkałem takiej jak ty. Twarda jak skała... ale jednocześnie z taką czułością opiekujesz się Penny. Nigdy nie widziałem, by kogokolwiek polubiła tak, jak ciebie. Cholera, uratowałaś nam życie, wyciągnęłaś z ulicy. Jesteś wyjątkową kobietą, wiesz? Nagle April czuje, że płonie jej skóra, przechodzą ją dreszcze i zaciska się żołądek, kiedy zdaje sobie sprawę, że Philip patrzy na nią w inny, nowy sposób, a oczy błyszczą mu z podniecenia. Teraz już wie, że myśli o tym samym co ona. Wbija wzrok w podłogę, czuje zakłopotanie. – Nie masz chyba zbyt dużych wymagań – bełkocze. Wyciąga rękę i delikatnie obejmuje jej podbródek swoją wielką, zgrubiałą dłonią. – Mam największe wymagania, jakie można mieć. Na zewnątrz rozlega się grzmot, mostek trzęsie się, a April podskakuje ze strachu. Philip całuje ją w usta. Kobieta odsuwa się. – Nie wiem, Philip... to znaczy... nie wiem, czy to... no wiesz. April błyskawicznie rozważa zaistniałą sytuację. Jeśli pozwoli rozwinąć się temu, co dzieje się pomiędzy nimi, co stanie się z Tarą? Czy nie zepsuje to atmosfery w mieszkaniu? Nie skomplikuje wszystkiego? Nie narazi ich bezpieczeństwa, szans na przeżycie, przyszłości – o ile jakąkolwiek mają? Spojrzenie na wyraz twarzy Philipa wyrywa ją z zamyślenia – sposób, w jaki na nią patrzy, jego szkliste oczy pozbawione emocji, usta drżące z pożądania. Nachyla się i całuje ją ponownie, tym razem jednak April nie oponuje i obejmuje Philipa. Nie zauważają nawet, że pierwsze krople deszczu spadają na obudowę mostu. Czuje, że jej ciało poddaje się silnemu uściskowi Philipa. Nawet kiedy ich wargi rozdzielają się, nadal czuje mrowienie. April eksploruje usta Philipa językiem, smak kawy, gumy do życia i piżmowy zapach mężczyzny wypełnia jej zmysły. Pod swetrem twardnieją jej sutki. Piorun rozświetla zmierzch, przez sekundę jest jasno jak za dnia. April traci nad sobą

kontrolę. Traci kontrolę nad wszystkim. Kręci jej się w głowie. Nie zauważa nawet, że zaczęło padać. Ledwo rejestruje też, że Philip delikatnie kładzie ją na podłodze. Ich usta nadal złączone są w nieprzerwanym pocałunku. Duża dłoń Philipa pieści jej piersi. Mężczyzna ostrożnie układa ją na szkle i zanim April na powrót zapanuje nad swoimi zmysłami, Philip jest już na niej. Burza wyładowuje swój gniew. Deszcz wali strumieniami w dach. Przez niebo przetaczają się błyskawice, którym wtórują grzmoty. W niespokojnym powietrzu czuć elektryczność. Philip podwija sweter April, w niebieskim świetle odkrywa jej brzuch, a potem biustonosz. Pośpiesznie rozpina pasek od spodni. Wali kolejny grzmot. April pragnie, by Philip posiadł ją teraz, wszedł w nią. Niebo rozświetla kolejny piorun. Jeansy ma już opuszczone do kolan, obnażone piersi. Palce Philipa pieszczą jej brzuch i nagle, jakby ktoś wcisnął jakiś znajdujący się w niej przycisk – przy akompaniamencie pojedynczego grzmotu – myśli: STÓJ. BUM! STÓJ! Fala pożądania niesie Philipa Blake’a z prądem. Ledwo słyszy głos April, dochodzący jakby gdzieś z daleka, mówiący, żeby przestał: Proszę, przestań, chwila, słuchaj, posłuchaj mnie, nie możemy, nie jestem gotowa, proszę, proszę, przestań, stój. Nic jednak nie jest w stanie przebić się przez barierę z pożądania, samotności, bólu i rozpaczliwej próby poczucia czegoś, którą Brian odgrodził swój umysł. Teraz całe jego jestestwo wydaje się podłączone do jego lędźwi, napędza go tylko potrzeba cielesnego kontaktu. – Boże, błagam cię, przestań! – dociera do niego wreszcie. April sztywnieje. Philip dalej porusza się miarowo wewnątrz wijącej się pod nim kobiety, jakby jej nie słyszał, jakby wydawała z siebie jedynie niezrozumiały szum. Wmawia sobie, a nawet wie, że ona pragnie go skrycie, kocha go, pomimo że mówi co innego. Wciska się dalej w ciało April, raz po raz, a jasne błyskawice trzaskają za ścianami ze szkła, wbija się w nią z pierwotną energią, wypełnia jej łono, aż April milknie i opada z sił. Eksplozja niezrównanej przyjemności, która wybucha niczym wulkan podczas erupcji, oznacza dla Philipa koniec aktu. Ześlizguje się z niej i ląduje na podłodze obok, gapiąc się w niebo, na deszcz – na chwilę zapominając o umęczonych duszach szwendających się trzydzieści stóp niżej, oświetlonych na sekundę przez błyskawicę niczym stwory z niemego filmu. Philip bierze milczenie April za dobry znak, że wszystko jest w porządku. Kiedy burza powoli się uspokaja, a jej głuchy pomruk niczym niknący dźwięk silnika odrzutowca wypełnia pomost, oboje nakładają z powrotem swoje ciuchy, kładą się na plecach i leżą obok siebie bez słowa przez długi czas. Patrzą tylko na kolejne krople deszczu rozbijające się o szklany dach. Philip czuje się, jakby był w szoku, jego serce pędzi rozszalałe, na skórze czuje zimny pot. Jest niczym pęknięte lustro – a w odłamku widzi nie siebie, a potwora. Co też najlepszego zrobił? Wie, że nie postąpił dobrze. Czuje się niemal, jakby przed chwilą był zupełnie kimś innym. – Trochę mnie poniosło – zaczyna po wielu minutach okropnego milczenia. April nie odzywa się ani słowem. Philip patrzy na nią i w ciemności dostrzega jej twarz, na której odbijają się płynne cienie rozlewających się na szkle kropli deszczu. Wygląda, jakby nie była w pełni przytomna, niczym ktoś śniący na jawie. – Przepraszam – mówi, a jego głos brzmi cicho i głucho w jego własnych uszach. Patrzy na nią raz jeszcze, próbując rozpoznać, w jakim jest humorze. – Wszystko okej? – Tak.

– Na pewno? – Tak. Odpowiada mechanicznie, bez żadnego uczucia, emocji. Ledwo ją słyszy przez siąpiący deszcz. Philip ma zamiar coś powiedzieć, kiedy kolejny grzmot przerywa jego myśli. Żelazny szkielet mostu trzeszczy, ten hałas jest nie do wytrzymania, powoduje, że Philip się krzywi. – April? – Tak? – Musimy wrócić. W drodze powrotnej żadne z nich się nie odzywa. Philip idzie kilka kroków za April. Przechodzą przez lobby, potem po schodach i wzdłuż pustych, zagraconych korytarzy. Od czasu do czasu Philip zastanawia się, co ma powiedzieć, ale i tak milczy. Uznaje, że najlepiej będzie, jeśli zostawi to tak, jak jest. Niech April upora się z myślami. Nieważne, co powie, może być tylko gorzej. April podchodzi do niego ze strzelbą na ramieniu, wygląda jak żołnierz zmęczony wielogodzinnym patrolem. Dochodzą do najwyższego piętra, zajmowanego niegdyś przez firmę prawniczą, i stają przy otwartym, rozbitym oknie, przez które wpadają strugi deszczu. Wymieniają między sobą jedynie kilka słów, jak „idziesz pierwsza” czy „uważaj, gdzie stajesz”, kiedy Philip pomaga jej wydostać się na zewnątrz, na mokrą od deszczu drabinkę pożarową. Dmący wiatr i siąpiący deszcz wcale nie pomaga im w przedostaniu się na drugą stronę przez chybotliwą kładkę, choć na Philipa działa orzeźwiająco. Rozbudza go i ożywia, daje mu nadzieję, że uda się naprawić to, co dzisiaj zrobił tej kobiecie. Kiedy wracają już do mieszkania – przemoknięci do suchej nitki, zmęczeni i zakłopotani – Philip nabiera pewności, że poradzi sobie ze wszystkim. Brian siedzi w sypialni z Penny i układa ją do snu. Nick jest w salonie i pracuje nad mapą stref bezpieczeństwa. – Hej, jak poszło? – pyta znad papierów. – Wyglądacie jak mokre szczury. Znaleźliście jakiś Home Depot? – Nie tym razem – odpowiada Philip, idąc w stronę sypialni, nie zatrzymuje się nawet po to, by zdjąć buty. April nic nie mówi, nawet nie patrzy Nickowi w oczy, kiedy kieruje się w stronę korytarza. – No i co? – mówi Tara, wychodząc z kuchni z gburowatą miną i zapalonym papierosem wystającym z kącika ust. – Tak jak myślałam. Pierdolona gonitwa za niczym! Stoi, trzymając ręce na biodrach, kiedy jej siostra znika bez słowa w swoim pokoju na końcu korytarza. Tara rzuca Philipowi spojrzenie, a potem rusza w ślad za siostrą. – Kładę się – mówi Philip do Nicka i idzie do siebie. Philip budzi się przed świtem. Na zewnątrz leje deszcz, słyszy, jak wali w okno. Jego pokój jest zimny i zatęchły, śmierdzi grzybem. Siedzi na krawędzi łóżka i patrzy przez dłuższy czas na Penny, która śpi zwinięta w kłębek w swoim łóżeczku. Rozmywające się wspomnienie niedawnego snu przykleiło się do skołowanego umysłu Philipa. I nie tylko ono – jest mu niedobrze, gdyż nie ma pojęcia, gdzie kończy się koszmar, a gdzie zaczyna wspomnienie wczorajszego wieczoru spędzonego z April. Gdyby to, co stało się na mostku dla pieszych, tylko mu się przyśniło, gdyby to nie wydarzyło się naprawdę. Ale ciężka rzeczywistość zaczyna go przytłaczać, gdy siedzi w ciemnym pokoju, przypominając sobie wszystko na wyrywki, jakby obserwował kogoś innego, kto dokonuje tego czynu. Philip zwiesza głowę, próbując odepchnąć od siebie uczucie strachu i winę. Przejeżdża palcami po włosach i wmawia sobie, że musi mieć nadzieję, że uda mu się załatwić sprawy z April, wymyślić sposób na to, by jakoś pójść do przodu, a wydarzenia

wczorajszego wieczoru zostawić z tyłu, przeprosić ją i wszystko naprawić. Dalej obserwuje śpiącą córkę. Przez ostatnie dwa i pół tygodnia, od kiedy jego grupa dołączyła do Chalmersów, Philip widział, jak Penny powoli wychodzi spod klosza, ze skorupy. Z początku nie było to nic wielkiego: jego córka zaczęła przygotowywać te okropne posiłki, jej oczy jaśniały, kiedy April wchodziła do pokoju. Z każdym upływającym dniem dziecko coraz chętniej z nimi rozmawiało, przypominało sobie rzeczy sprzed „przemiany”, komentowało pogodę, zadawało pytania o „chorobę”. Czy zwierzęta mogą się zarazić? Jak wyzdrowieć? Czy to Bóg się złości? Philip czuje ucisk w klatce piersiowej, kiedy patrzy na śpiące dziecko. Musi znaleźć sposób, by jego córka miała jakieś życie, rodzinę, dom – nawet pośród szalejącego koszmaru – musi znaleźć jakieś rozwiązanie. Przez krótką chwilę Philip wyobraża sobie piaszczystą wyspę z małą chatką postawioną pośród kokosowych drzew. Epidemia jest milion lat świetlnych od niego. Wyobraża sobie April i siedzącą na huśtawce Penny bawiące się razem w ogródku warzywnym. Widzi też siebie, siedzącego na ganku z tyłu domu, zdrowego, opalonego, radośnie obserwującego dziewczyny dzielące z nim każdą chwilę. Wszystko to staje przed jego oczami, kiedy patrzy na śpiącą córkę. Philip wstaje i podchodzi do niej. Klęka i delikatnie kładzie dłoń na jej miękkich włosach. Musi ją wykąpać. Penny ma matowe i tłuste włosy, czuć od niej potem. Zapach ten w jakiś sposób mocno oddziałuje na Philipa i szczypie go w żołądek. Łzy napływają mu do oczu. Nigdy nikogo nie kochał tak mocno, jak Penny. Nawet Sara – którą przecież ubóstwiał – zawsze znajdowała się na drugim miejscu. Jego miłość do żony – jak w każdym małżeństwie – była skomplikowana, uwarunkowana różnymi czynnikami, zmienna. Kiedy jednak po raz pierwszy ujrzał swoje nowo narodzone dziecko, siedem i pół roku temu, nauczył się, czym jest miłość. Jest w niej dużo strachu oraz coś, co sprawia, że nagle zdajesz sobie sprawę, iż do końca życia będziesz z jakiejś strony odsłonięty i bezbronny. Nagle Philip coś zauważa – drzwi do pokoju są uchylone. Pamięta, że je zamykał, zanim położył się spać, jest tego pewien, a teraz widzi sześciocalową szparę pomiędzy framugą a drzwiami. Z początku nie wie nawet, czy ma to jakiekolwiek znaczenie i czy ma się tym przejmować. Może po prostu ich nie domknął i samoczynnie się uchyliły. A może wstał w środku nocy do toalety i zapomniał zamknąć za sobą drzwi. A może to Penny wychodziła i zostawiła je otwarte. Cholera, może lunatykuje i nie ma o tym pojęcia. Ale kiedy przypatruje się córce dłużej, zauważa coś więcej. W pokoju brakuje kilku rzeczy. Serce Philipa zaczyna szaleć. Zostawił swój plecak – ten sam, który miał na sobie, kiedy tutaj przyszli przed dwoma tygodniami – w kącie przy ścianie. Nie było go tam. Nie ma też jego broni. Położył na komodzie pistolet wraz z ostatnim magazynkiem. Amunicji też nie było. Philip staje na równe nogi i rozgląda się wokół. Ponury świt zaczyna rozjaśniać pokój. Przez rolety widać krople deszczu, które, spływając po szybie, rzucają widmowe cienie. Jego butów również nie ma pod oknem, gdzie je zostawił. Kto, do cholery, zabrał mu buty? Próbuje się uspokoić, musi istnieć jakieś proste wyjaśnienie. Nie ma powodu, żeby wariować. Ale nieobecność broni kłopocze go najbardziej. Decyduje, że zajmie się wszystkim po kolei. Cicho i ostrożnie, by nie obudzić Penny, wychodzi z pokoju. W mieszkaniu jest cicho i spokojnie. Brian śpi w salonie na rozkładanym łóżku. Philip idzie do kuchni, włącza kuchenkę gazową i przygotowuje sobie filiżankę kawy rozpuszczalnej z uzbieranej w wiadrze deszczówki. Ochlapuje sobie twarz odrobiną zimnej wody. Próbuje się uspokoić, bierze kilka głębokich oddechów. Podgrzewa kawę, bierze ze sobą filiżankę i idzie korytarzem do sypialni April. Jej drzwi również są otwarte.

Zagląda do środka i widzi, że pokój jest pusty. Serce wali mu w piersi. Słyszy czyjś głos: – Nie ma jej tutaj. Odwraca się i staje twarzą w twarz z Tarą Chalmers, która mierzy do niego z rugera. PIĘTNAŚCIE – Dobra... spokojnie, siostro. – Philip ani drgnie. Stoi nieruchomo w korytarzu, unosi w górę wolną rękę, w drugiej nadal trzyma kawę, wyciągając ją przed siebie, jakby chciał zaoferować filiżankę Tarze. – Cokolwiek chodzi ci po głowie, możemy to rozpracować. – Poważnie...? – Tara Chalmers wybałusza na niego oczy, mruga pomalowanymi powiekami. – Możemy? – Słuchaj... nie wiem, o co chodzi... – Chodzi o to – mówi bez śladu strachu czy nerwowości w głosie – że trochę tutaj pozmieniamy. – Tara, cokolwiek teraz myślisz... – Wyjaśnijmy coś sobie. – Jest spokojna, mówi niezachwianym głosem. – Masz się zamknąć i robić to, co ci każę, albo strzelę ci w łeb, a mózg wyskoczy drugą stroną. I chuj. – Posłuchaj... – Odstaw filiżankę. Philip posłuchał. Wolno stawia filiżankę z kawą na podłodze. – W porządku, siostro. Cokolwiek powiesz. – Nie mów tak na mnie. – W porządku. – A teraz idź po brata, po swojego kumpla i po dzieciaka. W żyłach Philipa buzuje adrenalina. Nie sądzi, by Tara miała w sobie tyle odwagi, by naprawdę ich zranić, i rozważa odebranie jej broni – pomiędzy nim a pistoletem jest jakieś sześć, może osiem stóp – ale udaje mu się opanować. Lepiej będzie, jeśli jej przytaknie i zagada. – Mogę coś powiedzieć? – RUSZ DUPĘ! Nagły krzyk narusza panującą w mieszkaniu ciszę, jest na tyle głośny, że wyrywa Penny i Briana ze snu, ale pewnie i Nick, który zawsze wstaje wcześnie, nie miał problemu, by go usłyszeć. Philip zbliża się o krok. – Jeśli tylko dasz mi szansę na.. Ruger z hukiem wypluwa z siebie pocisk. Tara chybia – być może umyślnie, trudno powiedzieć – a pocisk odłupuje kawał tynku ze ściany, jakieś osiemnaście cali nad lewym ramieniem Philipa. Ryk broni odbija się straszliwie głośnym echem w wąskim korytarzu, Philipowi dzwoni w uszach, zauważa, że fragment gipsu przyczepił mu się do policzka. Ledwo widzi Tarę ukrytą za niebieskawą zasłoną kordytowego dymu. Philipowi trudno powiedzieć, ale zdaje mu się, że kobieta uśmiecha się albo krzywi w jakimś grymasie. – Następny trafi cię w ryj – informuje Philipa. – To jak, będziesz dobrym chłopcem? Nick Parsons słyszy wystrzał dokładnie w chwili, kiedy otwiera swoją Biblię, przygotowując się do porannego czytania. Siedzi na łóżku, oparty o wezgłowie. Podskakuje, słysząc zaskakujący hałas, księga wypada mu z rąk. Otworzył ją na Apokalipsie świętego Jana, rozdział pierwszy, werset dziewiąty, gdzie Jan mówił do Kościoła: „Ja, Jan, wasz brat i współuczestnik w ucisku i królestwie, i wytrwałości w Jezusie”. Wstaje z łóżka i podchodzi do

szafy, w której trzyma swoją strzelbę. Marlina nie ma jednak w kącie, w którym zawsze go zostawiał. Dreszcz przechodzi mu po plecach, odwraca się i rozgląda za sprzętem. Nie ma też jego plecaka, amunicji do strzelby, narzędzi, oskarda, butów i map. Na szczęście jego jeansy nadal są na swoim miejscu, starannie złożone na oparciu. Nakłada je i wybiega z pokoju, potem z mieszkania. Biegnie korytarzem, potem schodami w dół, na pierwsze piętro. Wydaje mu się, że słyszy podniesione głosy, osoby mówiące do siebie w gniewie, ale nie jest pewien. Kieruje się do mieszkania Chalmersów. Drzwi są otwarte, popycha je i wchodzi do środka. – Co się dzieje? O co chodzi? – powtarza wciąż, kiedy wreszcie wparowuje do salonu. Widzi coś, co nie ma najmniejszego sensu. Tara Chalmers celuje w Philipa, na którego twarzy gości mieszanka różnych uczuć i emocji. Za nim stoi Brian i tuli do siebie małą Penny. Dziewczynka kryje się w jego ramionach, jakby szukała bezpiecznego miejsca. Potem widzi coś jeszcze dziwniejszego – jego własne rzeczy leżą na stercie obok sofy. – Podejdź tam – mówi Tara, wskazując pistoletem, że ma dołączyć do Philipa, Briana i Penny. – O co chodzi? – Nie gadaj, tylko rób, co mówię. Nick powoli rusza w stronę pozostałych, ale myśli nadal kłębią mu się w głowie. Co, na Boga, się tutaj wydarzyło? Patrzy na Philipa, jakby w jego oczach chciał znaleźć odpowiedzi, ale po raz pierwszy, odkąd Nick zna Philipa Blake’a, wygląda on tak potulnie – jest niezdecydowany i sfrustrowany. Nick patrzy na Tarę. – Gdzie jest April? Co się stało? – Nieważne. – Co ty w ogóle robisz? Co to za pomysł, by nasze rzeczy... – Nicky – wcina się Philip. – Daj spokój. Tara powie nam, co mamy robić. I zrobimy to, a wszystko będzie w porządku. Philip mówi do Nicka, ale cały czas patrzy na Tarę. – Słuchaj kumpla, Nick – odzywa się Tara, również nie spuszczając wzroku z Philipa. Oczy płoną jej gniewem i pogardą, chęcią zemsty i czymś jeszcze; czymś dla Nicka niezrozumiałym, co jest niepokojąco osobiste. Teraz wcina się Brian. – Czego ty w ogóle od nas chcesz? Wzrok Tary nadal utkwiony jest w Philipie. – Macie się stąd wynieść. Z początku ten prosty rozkaz brzmi w uszach Nicka Parsonsa jak wypowiedź retoryczna. Ma wrażenie, jakby Tara nie tyle kazała im coś zrobić, co po prostu stwierdzała pewien fakt. Ale wystarczy jedno spojrzenie na twarz Tary Chalmers, by opuściła go nadzieja, a pierwsze wrażenie okazało się mylne. – Jazda na ulicę. Philip wbija w nią wzrok. – Tam, skąd pochodzę, mówimy na to morderstwo. – Nazywaj to, jak chcesz. Zbierajcie swój szajs i wypad. – Masz zamiar wypuścić nas tam bez broni? – O, zrobię o wiele więcej – odpowiada Tara. – Wejdę na dach ze strzelbą i upewnię się, że sobie poszliście. Po długiej, okropnej chwili milczenia, Nick spogląda na Philipa. I wreszcie Philip odwraca głowę od tęgiej, piersiastej kobiety trzymającej pistolet.

– Zbierz swoje rzeczy – mówi do Nicka i od razu zwraca się do Briana. – W moim plecaku jest ponczo przeciwdeszczowe, ubierz w nie Penny. Spakowanie się i przygotowanie do wyjścia nie zajmuje im długo, zaledwie kilka minut. Przez cały ten czas Tara Chalmers stoi nad nimi niczym kamienny strażnik. Brian Blake ma jednak okazję, by przeanalizować w myślach to, co mogło się stać. Wiążąc buty, a potem pomagając Penny założyć pelerynę, domyśla się, że chodzi tutaj o jakiś chory trójkąt. Sugerowała to nieobecność April oraz totalna, skrajna wściekłość Tary. Ale co mogło sprowokować taką reakcję? Na pewno nic, co zrobił lub powiedział Philip. Co mogło aż tak bardzo nakręcić Tarę? Przez moment myśli Briana wędrują w stronę jego szalonej byłej żony. Kompulsywna, zwariowana i niestała Jocelyn odwalała podobne numery. Znikała bez śladu na kilka tygodni. Kiedyś, gdy Brian chodził jeszcze do szkoły wieczorowej, wystawiła wszystkie jego rzeczy na klatkę schodową budynku, w którym mieszkali – jakby usuwała go ze swojego życia. Ale to, co działo się teraz, było nieco inne. Kobiety Chalmersów ani nie wariowały wcześniej, ani nie zachowywały się nieracjonalnie. Ale tym, co martwi Briana najbardziej, jest zachowanie jego brata. Za zasłoną gniewu i frustracji, Philip Blake wydaje się pogodzony z sytuacją, niemalże brak mu nadziei, że istnieje jakieś rozwiązanie. Może to jest klucz do wyjaśnienia tego, co zaszło. Problem polega na tym, że nie ma czasu, by cokolwiek rozgryźć. – Dobra, idziemy – mówi Philip, zarzucając plecak na ramię. Zakłada jeansową kurtkę – widać na niej czarne, tłuste plamy z brudu i krwi, pozostałości po poprzedniej podróży – i rusza w stronę drzwi. – Zaczekajcie! – woła Brian i zwraca się do Tary. – Daj nam wziąć ze sobą choć trochę jedzenia. Dla Penny. Patrząc mu prosto w oczy, odpowiada: – Wystarczy, że możecie wyjść stąd żywi. – Chodź już, Brian. – Philip staje w drzwiach. – Daj spokój. Brian patrzy na brata. W jego pomarszczonej, zmęczonej twarzy widzi coś elektryzującego. Philip jest jego rodziną, to jego krew. I przeszli długą drogę, by tutaj dotrzeć. Przeżyli zbyt wiele, by teraz zemrzeć jak psiaki porzucone przez kogoś na poboczu drogi. Brian czuje, że po plecach przechodzi mu dreszcz, napełniając go niespodziewaną energią. – Dobrze – mówi – skoro tak musi być... Nie kończy zdania – nie ma nic więcej do powiedzenia – obejmuje więc Penny ramieniem i prowadzi ją do ojca. • Deszcz jest przekleństwem i wybawieniem. Bije ich po twarzach, kiedy wychodzą z budynku, ale gdy kucają pod drzewami zasadzonymi wzdłuż ulicy, by przepakować swoje rzeczy, widzą, że burza przegoniła Kąsaczy. Wybiły studzienki kanalizacyjne, po ulicach płyną strumienie wody, szare chmury wiszą nisko nad ich głowami. Nick mruży oczy i patrzy na południe. Ulice są prawie puste. – Pójdźmy tamtędy! Większość stref bezpieczeństwa tam jest! – Dobra, chodźmy w tę stronę – mówi Philip i zwraca się do Briana: – Możesz wziąć ją na barana? Liczę na ciebie, braciszku. Pilnuj jej jak oka w głowie. Brian wyciera twarz i pokazuje bratu podniesiony w górę kciuk. Odwraca się do dziewczynki i chce ją delikatnie podnieść, ale rezygnuje, bowiem jest zaskoczony zachowaniem Penny, która również podnosi do góry kciuk. Brian ogląda się na brata i obaj mężczyźni komunikują sobie, czego nie można wypowiedzieć słowami. Penny Blake stoi wyprostowana, czeka, pewnie unosi podbródek. Mruga powiekami, by deszcz nie dostał się do jej delikatnych,

małych oczu. Wyraz jej twarzy przypomina do złudzenia ten, który często gościł u zmarłej matki dziewczynki, kiedy zniecierpliwiły ją męskie bzdury. Wreszcie odzywa się: – Nie jestem już dzieckiem... możemy iść? Docierają do rogu budynku. Idą pochyleni, ślizgają się na mokrym chodniku, deszcz przeszkadza im w wędrówce. Zalewa im oczy, dostaje się pod ubranie, od wilgoci trzeszczą im stawy. Z nieba leje zimny, rzęsisty jesienny deszcz i nic nie wskazuje na to, by w najbliższym czasie miało przestać padać. Przed sobą widzą kilka obszarpanych, gnijących trupów, które zbierają się przy opuszczonym przystanku autobusowym. Tłuste, zmatowiałe włosy opadają im niedbale na martwe twarze. Wyglądają, jakby czekali na autobus, który nigdy nie przyjedzie. Philip prowadzi swoją grupę za róg budynku, pod markizę. Nick wskazuje drogę do pierwszej strefy bezpieczeństwa – autobusu miejskiego, który stoi niedaleko mostku dla pieszych. Daje Philipowi znak dłonią i rzucają się biegiem wzdłuż sklepowych witryn. – Moim zdaniem powinniśmy wrócić – mamrocze Nick Parsons, siadając na podłodze autobusu. Szuka czegoś w plecaku. Deszcz wybija o dach autobusu rytm, przywołując na myśl swoim brzmieniem serię z automatu. Nick wyciąga suchą koszulkę i wyciera nią twarz. – Mówimy przecież o jednej kobiecie. Możemy przejąć mieszkanie. Powinniśmy wrócić i wykopać ją stamtąd. – Myślisz, że nam się uda? – Philip stoi przy kabinie kierowcy i przetrząsa schowek w poszukiwaniu czegoś pożytecznego. – Masz może kamizelkę kuloodporną w tym plecaku, czy co? W autobusie – kadłubie długości trzydziestu stóp z rzędami plastikowych krzesełek po obu stronach – unosi się zapach poprzednich, widmowych pasażerów, jest niczym smród mokrej, zwierzęcej sierści. Na tyłach pojazdu, na przedostatnim siedzeniu, obok Penny, Brian trzęsie się z zimna, mając na sobie przemoczoną bluzę i jeansy. Czuje się źle i to nie tylko dlatego, że przed momentem musiał przebijać się przez ściany deszczu w pogrążonej w ulewie, miejskiej dziczy Atlanty. Wisielczy humor Briana ma jednak więcej wspólnego z tajemniczymi wydarzeniami ostatniej nocy, do których doszło w apartamentowcu. Nie może przestać zastanawiać się nad dokładanym przebiegiem wydarzeń pomiędzy siedemnastą (kiedy to Philip i April wyruszyli na swoją misję) a piątą rano (gdy nagle wszystko wzięło w łeb). Biorąc pod uwagę grobowy głos swojego brata i chłodną determinację wypisaną na jego twarzy, stawało się dla Briana jasne, że pytając, wywoła kłótnię, a teraz ich celem było przeżycie. Nie potrafił jednak przestać o tym myśleć. Czuł, że jest to w jakiś sposób ważne, nie potrafił ubrać w słowa, dlaczego tak bardzo gryzie go ta sprawa. Uderza piorun, wnętrze autobusu rozświetla się, jakby ktoś zrobił zdjęcie z fleszem. – Było nam tam dobrze – ciągnie Nick marudnym i łamiącym się głosem. Wstaje, przytrzymując się uchwytu dla pasażerów. – To nasza broń, stary. Patrz, ile roboty włożyliśmy w to wszystko. Ten budynek należy tak samo do nich, jak i do nas! – Nick, siadaj – mówi bezbarwnym głosem Philip. – Nie chcę, by któryś z tych skubańców nas zauważył. Nick kuca z powrotem. Philip rozsiada się na fotelu kierowcy, skrzypią sprężyny. Sprawdza kolejny schowek przy tablicy rozdzielczej, ale tam też nic nie znajduje. W stacyjce tkwi kluczyk. Philip przekręca

go, ale nic się nie dzieje. – Słuchaj, bo nie będę powtarzał: to miejsce jest już spalone. – Ale dlaczego? Czemu nie możemy go odzyskać, Philly? Możemy zdjąć tę tłustą krowę, jest nas trzech. – Nick, daj spokój – odpowiada Philip i nawet Brian, siedzący przecież na drugim końcu autobusu, słyszy lodowate ostrzeżenie w głosie brata. – Czegoś tutaj nie rozumiem – narzeka pod nosem Nick. – Jak w ogóle do tego doszło? – Bingo! – Nareszcie Philip natyka się na coś pożytecznego. Jest to długi na cztery stopy, stalowy pałąk – grubości i wagi krótkiego pręta zbrojeniowego – przymocowany do drzwi pod bocznym oknem kierowcy. Zakrzywiony z jednej strony, służył pewnie do ręcznego zamykania drzwi bez konieczności wstawania z fotela. Kiedy Philip wznosi go w górę, w słabym świetle poranka wygląda jak znakomita broń. – Da radę – mruczy. – Co się tam stało, Philly? – uparcie pyta Nick, nadal kucając na podłodze autobusu, oświetlony kolejną błyskawicą. – NOSZ KURWA MAĆ! Nagle Philip uderza metalowym prętem w deskę rozdzielczą, wszyscy podskakują zaskoczeni, w powietrze wylatują kawałki plastiku. Uderza raz jeszcze, rozwalając radio. Bierze zamach ponownie i z całej siły wali we wszystko, co ma przed sobą, rozbija kasę, z której wypadają monety. Nie przestaje, aż pękają zegary i cała reszta. Na karku Philipa widać wystające, pulsujące żyły, twarz wykrzywia mu się we wściekłym grymasie. Odwraca się i patrzy na Nicka Parsonsa, jakby chciał wzrokiem wypalić dziurę w jego ciele. – Zamkniesz wreszcie mordę? Nick patrzy na niego w milczeniu. Z tyłu autobusu siedząca obok Briana Penny Blake odwraca się do okna i patrzy na ulicę, którą płyną brudne strumienie deszczu. Wygląda, jakby rozwiązywała w myślach jakieś skomplikowane, matematyczne zadanie, zbyt trudne jak na jej możliwości. Za to Nick zamiera zszokowany. – Wrzuć na luz, Philly... tylko tak... sobie gadam. Wiesz? Nie miałem na myśli nic złego. Po prostu podobało mi się tamto miejsce. Philip oblizuje wargi. Ogień w jego oczach powoli gaśnie. Bierze głęboki oddech i wypuszcza powietrze z pełnym bólu westchnieniem. Odkłada pręt na fotel. – Słuchaj... przepraszam... wiem, jak się czujesz, ale tak będzie lepiej. Bez elektryczności te mieszkania będą jak lodówka w połowie listopada. Nick wbija wzrok w podłogę. – Tak... wiem, o co chodzi. – Tak będzie lepiej, Nicky. – Pewnie. Brian mówi do Penny, by posiedziała chwilę sama, i wstaje z siedzenia. Idzie wzdłuż autobusu, pochylony, by nie było go widać przez okna. Dołącza do Nicka i swojego brata. – Jak brzmi plan, Philip? – Znajdziemy miejsce, w którym można rozpalić ogień. Nie możemy tego zrobić w mieszkaniu. – Nick, ile takich stref bezpieczeństwa znalazłeś? – Wystarczy, by wydostać się z tej części miasta. Z jedną, dwiema przerwami. – Prędzej czy później i tak będziemy musieli znaleźć samochód – mówi Brian.

Philip prycha. – Bez jaj. – Myślicie, że w autobusie jest jeszcze benzyna? – To pewnie diesel. – I tak nie ma różnicy, nie mamy jak jej przepompować. – I w co wlać – przypomina Philip. – I jak nieść – dodaje Nick. – A ten metalowy pręt? – Brian wskazuje na leżący na fotelu pałąk. – Myślicie, że da się tym przekłuć bak? – Ten w autobusie? – Philip patrzy na pręt. – Tak sądzę. A co nam to da? Brian przełyka głośno ślinę. Ma pomysł. Szybkim krokiem wychodzą przez harmonijkowe drzwi na deszcz, który zdążył już osłabnąć, teraz tylko mży. Słońce nadal świeci blado. Philip ma w ręce stalowy kij, Nick trzy butelki po piwie Miller Lite, które Brian znalazł wciśnięte pod jednym z tylnych siedzeń. Brian tuli do siebie Penny. Zewsząd nadciągają mroczne postacie, niektóre są już całkiem blisko nich. A czas nagli. Co chwilę miasto rozświetla błyskawica, a wtedy widać w całej okazałości kroczące z końca ulicy trupy. Niektórzy Kąsacze zauważyli, że ludzie kręcą się przy autobusie, i ciągną teraz w ich stronę, przebierając niemrawo nogami, kierowani konkretnym celem. Philip wie, gdzie znajduje się bak. Nauczył się tego, gdy pracował jako kierowca. Klęka przy wielkiej, przedniej oponie i ostukując karoserię, szuka dolnej części baku, a deszcz spływa mu po podbródku. Autobus ma dwa oddzielne zbiorniki, w każdym z nich znajduje się sto galonów benzyny. – Człowieku, pośpiesz się, idą! – Nick klęka za Philipem z butelkami w rękach. Philip uderza zaostrzonym końcem pręta w bak, ale jedynie wgina karoserię. Wydaje z siebie wściekły okrzyk i ponownie wali w zbiornik. Tym razem udaje mu się przebić metal i z dziury leci cienka strużka żółtego, oleistego płynu, który wylewa się Philipowi na ręce i ramiona. Nick doskakuje do baku i podstawia pod strumień pierwszą butelkę. Kolejny piorun przecina niebo, rozlegają się grzmoty. Brian ogląda się przez ramię i zauważa cały regiment żywych trupów, już jakieś dwadzieścia pięć jardów od nich. Ich twarze są wyraźnie widoczne w niebiańskiej, stroboskopowej jasności. Jeden z nich nie ma szczęki, inny idzie z wnętrznościami wypadającymi mu z ziejącej w brzuchu dziury. – Szybciej, Nick! Szybciej! Brian w jednej ręce trzyma kawałek podartej koszuli, a w drugiej zapalniczkę. Drepcze w miejscu, osłaniając Penny, która próbuje być bardzo dzielna, zaciska piąstki i przygryza wargi, patrząc na zbliżającą się armię chodzących trupów. – Mam jedną, jedziesz! – Nick podaje pierwszą butelkę z benzyną Brianowi. Brian wtyka do środka szmatkę i odwraca butelkę szyjką do dołu, upewniając się, że materiał dobrze nasiąkł benzyną. Cała procedura zajmuje tylko kilka sekund, ale Brian wie, że czas ucieka mu przez palce, czuje obecność setek Kąsaczy. Próbuje zapalić zapalniczkę, ale wiatr od razu gasi płomień. – No dajesz, stary... dawaj, dawaj! – Philip odwraca się w stronę nadciągającej hordy, podnosi w górę pręt. Za jego plecami Brian osłania otwartą dłonią płomień zapalniczki i wreszcie udaje mu się zapalić ogień. Szmatka zajmuje się ogniem, który liże bok butelki. Dymi się z niej i kapie. Brian rzuca koktajl Mołotowa w tłum. Butelka rozbija się jakieś pięć stóp od pierwszych idących w

szeregu zombie i wybucha żółtawymi płomieniami w akompaniamencie trzaskających dźwięków. Kilka trupów cofa się, mając przed sobą tę niespodziewaną barierę ze światła i żaru. Niektórzy wpadają na swoich towarzyszy, przewracają się jak kostki domina. W innych okolicznościach widok walących się na ziemię stworów byłby nawet zabawny. Philip łapie drugą butelkę z benzyną i wpycha do środka szmatkę. – Daj mi zapalniczkę! – Brian podaje mu bica. – Ruszajcie się! Philip rzuca komendy, podpalając kawałek materiału i rzucając płonącą butelką w armię potworów kroczących z naprzeciwka. Tym razem butelka ląduje gdzieś w głębi tłumu i wybucha pod nogami zombie, podpalając jakiś tuzin Kąsaczy. Brian nie patrzy na to, podnosi Penny z ziemi i biegnie za Nickiem, który rzucił się rozpaczliwie w stronę sklepu fryzjerskiego. Brian, Penny i Nick są w połowie drogi do następnej strefy bezpieczeństwa, kiedy zauważają, że Philip został w tyle. – Co on, do cholery, robi?! – Nick wrzeszczy jak szaleniec i staje w drzwiach jednego z zabitych deskami sklepów. – Nie mam pojęcia! – mówi Brian, również przystając wraz z Penny i patrząc na brata. Sto jardów dalej Philip wykrzykuje coś obscenicznego i niezrozumiałego w kierunku trupów, wymachując przy tym metalowym prętem. Zombie podchodzą do niego, otoczone płomieniami i dymem. – O mój Boże! – Brian zasłania Penny twarz. – Padnij! PADNIJ! W oddali widać, jak Philip Blake cofa się pod naporem tłumu z zapalniczką w jednej dłoni i zakrwawionym prętem w drugiej. Wygląda niczym ogarnięty wojenną gorączką wiking, jego skumulowana wściekłość wyraża się w formie serii złowieszczych gestów. Philip podpala kałużę benzyny utworzoną przez wyciekające z baku autobusu paliwo. Odwraca się i ucieka czym prędzej, niczym futbolista biegnący z piłką na połowę przeciwnika. Za nim kałuża wybucha niebieskawym płomieniem, który wystrzeliwuje w górę i uderza w masywny, metalowy bok autobusu. Philip przebija się przez gromadę zombie, która nadeszła z drugiej strony ulicy, przez pięćdziesiąt jardów biegnie i rozbija głowy Kąsaczy, podczas gry autobus niknie w ogniu. Głośne, poddźwiękowe łupnięcie zagłusza deszcz i wycie umarlaków. Philip nie widzi Briana i pozostałych, zasłania mu dym. – PHILIP! TUTAJ! Ryk Briana jest dla Philipa punktem orientacyjnym, zaczyna biec w kierunku, z którego dobiegł wrzask. Nagle eksplozja sprawia, że trzęsie się ziemia, a ciemne, szare popołudnie zamienia się w jasny dzień. Żadne z nich nie zdołało przyjrzeć się wybuchowi. Przywarli do drzwi zabitego deskami sklepu, osłaniając twarze przed lecącymi w ich stronę płonącymi odłamkami – kawałkami wyposażenia autobusowego, ostrymi fragmentami karoserii i fontanną szkła. W momencie eksplozji Brianowi udaje się spojrzeć na jej odbicie w witrynie przeciwległego sklepu. Wybuch jest na tyle silny, że ważący dwadzieścia ton autobus podskakuje w górę w gejzerze oślepiającego, przerażającego ognia. Otwierają się drzwi pojazdu, a fala uderzeniowa bucha prosto w hordę trupów z gracją i blaskiem supernowej – niezliczone ciała zostają zmiecione z nóg, spalone w tym dziwnym piecu, poszatkowane latającymi odłamkami. Kawałki martwych ciał wzbijają się w burzowe niebo niczym stada ptaków rzucających się do ucieczki. Płonący błotnik ląduje piętnaście stóp od miejsca, w którym stoją. Słysząc metaliczny dźwięk, wszyscy podskakują, oczy mają szeroko otwarte, są zszokowani. – O kurwa! O KURWA! – wykrzykuje Nick, nadal osłaniając twarz dłońmi.

Brian trzyma Penny w mocnym uścisku, brak mu słów, stoi jak sparaliżowany. Philip wyciera twarz wierzchem dłoni i rozgląda się wzrokiem dopiero co wybudzonego lunatyka. – No dobra. – Zerka przez ramię, a potem patrzy na Nicka. – To gdzie ten fryzjer? SZESNAŚCIE Niedaleko od miejsca eksplozji, w ciemnościach obleśnego, dusznego, wyłożonego kafelkami pomieszczenia, pośród porozrzucanych numerów magazynu „True Detective”, plastikowych grzebieni, kłębów ludzkich włosów i tubek brylantyny, wycierają twarze ręcznikami i fartuchami fryzjerskimi. Udaje im się znaleźć jeszcze więcej składników, z których da się zrobić koktajle Mołotowa. Wylewają z butelek tonik do włosów, wypełniają je alkoholem i zatykają bawełnianymi wacikami. Pod jedną z kas znajdują też stary kij baseballowy, niegdyś służący zapewne do pacyfikowania kłopotliwych klientów albo mieszkających po sąsiedzku łobuzów, czających się na dzienny utarg. Philip daje broń Philipowi i każe korzystać z niej mądrze. Szperają w każdym kącie w poszukiwaniu czegokolwiek użytecznego. Wiekowa maszyna z batonikami stoi na tyłach salonu, w środku jest jeszcze kilka Twinkies i przeterminowana kiełbaska. Pakują wszystko do plecaków. Philip upomina ich, by nie czuli się zbyt bezpiecznie, gdyż z zewnątrz dochodzą do nich niepokojące hałasy – coraz więcej trupów zmierza w tę stronę, przyciąga ich pożar. Deszcz już niemal przestał padać, słyszą więc wyraźnie odgłosy z ulicy. Muszą się stąd zwijać, jeśli chcą wyjść z miasta, zanim zapadnie zmrok. – Dalej, dalej – popędza towarzyszy Philip. – Dupy w troki i ruszamy do następnej strefy. Nicky, ty prowadzisz. Nick niechętnie wyprowadza ich z salonu fryzjerskiego na siąpiący deszcz, a potem prowadzi wzdłuż kolejnego rzędu sklepowych witryn. Philip zamyka pochód, ściskając w ręku pręt i nie spuszczając z oczu Penny, która niczym małpka przyczepiła się do pleców Briana. W połowie drogi natykają się na zbłąkanego zombie, który wypełza zza wraku auta i rusza w stronę Briana i Penny. Philip wychodzi naprzód, bierze spory zamach i zakrzywionym końcem pręta uderza trupa w punkt zaraz nad szóstym kręgiem szyjnym. Cios jest tak mocny, że głowa zombie oddziela się od szyi i teraz zwisa bezwładnie u klatki piersiowej. Wreszcie umarlak pada na mokry od deszczu bruk. Penny odwraca wzrok. Jeszcze więcej trupów materializuje się po obu stronach alei i w cieniach klatek schodowych. Nick zauważa kolejny namalowany symbol na rogu dwóch przecinających się ulic. Gwiazdę narysowano nad szklanymi drzwiami małego sklepiku. Fasadę lokalu zasłaniają żelazne rolety antywłamaniowe. Gdzieniegdzie zwisają przewody elektryczne, pobite neonówki, kawałki taśmy izolacyjnej. Drzwi są otwarte – tak jak przed trzema dniami zostawił je Nick. Naciska klamkę i gestem wzywa pozostałych, którzy szybko wchodzą do środka. Właściwie to wślizgują się do sklepu tak szybko, że żadne z nich nie zauważa nawet szyldu wiszącego nad drzwiami. Litery układają się w ciemny, zimny neon mówiący: Malutki Sklepik z Zabawkami Tomcia Palucha. Sklep ma powierzchnię jakichś pięciuset metrów kwadratowych. Przednia część zawalona jest różnokolorowymi przedmiotami. Z przewróconych regałów wysypały się laleczki, resoraki i plastikowe wagony wraz z lokomotywami. Przez sklep musiało przetoczyć się destrukcyjne tornado. W miejscach, gdzie kiedyś zamontowany był sprzęt, wiszą tylko kable i przewody, tu i tam piętrzą się połamane zestawy klocków LEGO. Wsypa z rozprutych pluszaków wala się po podłodze niczym wyschnięte liście poderwane w górę przez prąd powietrza, który przedostał się do środka przez otwarte drzwi. Przez chwilę stoją w progu, przemoczeni, deszcz ścieka z ich ubrań na podłogę. Próbują

złapać oddech, wpatrzeni w roztaczające się przed nimi pobojowisko. Nikt się nie rusza, jest w tym wszystkim coś hipnotyzującego, co nie pozwala im drgnąć. – Poczekajcie tutaj – mówi wreszcie Philip, wyciągając z kieszeni chusteczkę i wycierając kark. Przechodzi nad wymiętoszonym miśkiem i ostrożnie stąpa w głąb lokalu. Na tyłach widzi nieoznakowane drzwi – może to być magazyn albo wyjście. Brian delikatnie stawia Penny na ziemi i sprawdza, czy wszystko z nią w porządku. Dziewczynka gapi się na obraz nędzy i rozpaczy – laleczki Barbie z oderwanymi główkami, rozszarpane pluszaki. – Kiedy znalazłem to miejsce – mówi Nick, szukając czegoś w sklepie – pomyślałem, że może mają jakieś rzeczy, które moglibyśmy wykorzystać. Wiecie, gadżety, walkie-talkie, latarki... cokolwiek. Idzie za ladę, wchodzi po kilku stopniach prowadzących za kasę. – W miejscu takim jak to, w tej części miasta... cholera, może mają nawet jakąś broń. – A co jest tam, Nicky? – Philip kciukiem wskazuje drzwi na końcu sklepu zasłonięte czarną kotarą – Sprawdziłeś? – Chyba magazyn. Ale bądź ostrożny, Philly. Jest tam strasznie ciemno. Philip zatrzymuje się przed zasłoną, zdejmuje plecak i szpera w nim w poszukiwaniu małej latareczki, którą trzyma w jednej z bocznych kieszeni. Włącza ją, odciąga kotarę na bok i... znika w gęstym mroku. Penny nadal gapi się na połamane lalki i wypatroszone maskotki. Brian przypatruje się jej uważnie. Chciałby jej pomóc, wyprostować wszystko, ale jedyne, co może teraz zrobić, to klęknąć obok dziewczynki i próbować odciągnąć jej uwagę od tego, co dzieje się wokół. – Chcesz batonika? – Nie – słowo wychodzi z jej ust mechanicznie, niczym u lalki, która mówi po pociągnięciu sznureczka. Oczy nadal utkwione ma w zabawkach. – Na pewno? – Aha. – Mamy Twinkies – informuje ją Brian, próbując wypełnić czymś ciszę, zagadać ją, zająć czymś. Ale tak naprawdę myśli wyłącznie o wyrazie twarzy Philipa, przemocy w jego oczach, rozpadzie całego świata – ich świata. – Nie, naprawdę nie chcę – odpowiada Penny. Na stercie zabawek dziewczynka zauważa plecak z logiem Hello Kitty i podchodzi bliżej. Podnosi go i ogląda. – Myślisz, że ktoś będzie zły, jeśli coś sobie wezmę? – Co, mała? – Brian patrzy na Penny. – Zabawki? Kiwa głową. Brian czuje ukłucie smutku i wstydu. – Bierz, co chcesz – odpowiada. Penny zaczyna przetrząsać sterty popsutych lalek i porwanych maskotek. W oczach Briana wygląda to jak rytuał, rytuał przejścia, do którego dziewczynka musiała kiedyś przystąpić. Wybiera i przebiera wśród poodrywanych plastikowych kończyn i pluszaków z porozrywanymi szwami. Wkłada niekompletne zabawki do plecaka z troską osoby przeprowadzającej chirurgiczną operację. Brian wzdycha. Wtedy rozlega się głos Philipa, dochodzi z głębi pokoju na tyłach, do którego wcześniej wszedł. Wybija to Briana z rozważań – właśnie chciał nieodpowiedzialnie zaproponować Penny

znalezioną w automacie kiełbaskę. Staje na równe nogi. – Co on powiedział? Z drugiej strony sklepu Nick wygląda zza kasy. – Nie wiem, nie słyszałem. – Philip! – Brian idzie w stronę zasłony, czuje na ciele nerwowe mrowienie. – Wszystko gra? Zza kotary dochodzą pośpieszne kroki i nagle w wejściu pojawia się Philip. Odciąga zasłonę i spogląda na nich z podekscytowanym wyrazem twarzy, niemalże paranoicznym i maniakalnym. – Bierzcie graty, właśnie wygraliśmy na jebanej loterii! Philip prowadzi ich wąskim, ciemnym korytarzem wzdłuż regałów wyładowanych nierozpakowanymi jeszcze zabawkami i grami. Skręcają za róg i przechodzą przez kolejne drzwi, których poprzedni lokatorzy nie zamknęli, zapewne uciekając w pośpiechu. Przechodzą szybko kolejnym ciasnym korytarzem, prowadzeni przez wąski strumyczek światła rzucany przez latareczkę Philipa, aż do lekko uchylonych drzwi ewakuacyjnych. Za nimi widoczne jest kolejne przejście. – Tylko spójrzcie, co mamy na tyłach naszego sklepiku z zabawkami. Philip popycha drzwi nogą. – Oto nasz bilet powrotny z tego gównianego piekła. Metalowe drzwi otwierają się na oścież. Brian patrzy na następny wąski korytarz, będący lustrzanym odbiciem poprzedniego, z kolejnymi metalowymi drzwiami na końcu. One również są otwarte i przez szeroką szparę Brian widzi otoczone cieniami rzędy lśniących kół. – O mój Boże – mamrocze – czy to jest to, o czym myślę? Pomieszczenie, do którego wchodzą, jest ogromne – zajmuje praktycznie całą narożną przestrzeń na piętrze przeciwległego budynku. Z trzech stron zamiast ścian postawiono wzmocnione szkło. Przez okna widać ciemne postacie, które kroczą ospale, bez celu, po ulicy, w deszczu, niczym przeklęte dusze. Wewnątrz sklepu – lśniącego, szczęśliwego świata Champion Cycle Center, czołowego dealera motocykli w Atlancie – wszystko jest ciepłe, czyste i wypolerowane na wysoki połysk. Sklep wydaje się nietknięty przez epidemię. W bladym świetle przebijającym przez ogromne okna wystawowe widzą motocykle wszystkich marek i modeli stojące w czterech równych rzędach, rozciągających się od jednej szyby do drugiej. Powietrze pachnie świeżą gumą, naoliwioną skórą i dobrej jakości stalą. Salon wyłożony jest wykładziną z logo firmy – nową i miękką, którą równie dobrze można by położyć w lobby luksusowego hotelu. Na ścianach wiszą wygaszone neony z nazwami marek. Kawasaki, Ducati, Yamaha, Honda, Triumph, Harley-Davidson i Suzuki. – Myślisz, że są zatankowane? – Brian obraca się wokół własnej osi, chcąc ogarnąć spojrzeniem cały salon. – Mamy tutaj wszystko, czego nam potrzeba, braciszku. – Philip wskazuje głową na tył salonu, gdzie za ladami i biurkami stoją półki wypełnione częściami zamiennymi. – Tam znajduje się warsztat, jest mnóstwo miejsca... możemy przelać paliwo bez żadnego problemu. Penny patrzy bez wyrazu na tę wystawkę chromu i gumy. Na swoje chude ramiona zarzucony ma plecak Hello Kitty, zapięty i zabezpieczony. Brianowi kręci się w głowie. Buzują w nim sprzeczne emocje – ekscytacja, niepewność, nadzieja, strach. – Jest jeden problem – rzuca mimochodem, choć ciężar tego, co ma zaraz zakomunikować, przygniata go do ziemi. Philip patrzy na brata. – Jaki znowu problem?

Brian wyciera usta. – Nie mam pojęcia, jak się na takim czymś jeździ. Wszyscy wybuchają śmiechem – nerwowym, urywanym, ale jednak niepozbawionym wesołości – słysząc, co mówi Brian. Philip zapewnia brata, że nie ma żadnej różnicy, czy jeździł wcześniej na motocyklu, czy też nie – nawet „niedorozwój” nauczyłby się tego w dwie minuty. Co ważniejsze, Philip i Nick przez całe lata jeździli motorami, a skoro jest ich czwórka, bez problemu zmieszczą dwóch pasażerów. – Im szybciej stąd wyjedziemy, tym większe mamy szanse na przeżycie bez broni – mówi kilka minut później Philip, przerzucając wieszaki ze skórzanymi ciuchami, które znalazł w rogu salonu. Kurtki, spodnie, kamizelki i inne akcesoria. Wybiera dla siebie brązową kurtkę Harleya i parę ciężkich buciorów. – Przebierzcie się. Zdejmijcie te mokre ciuchy, za pięć minut ruszamy. Brian, pomóż Penny. Kiedy zmieniają ubrania, deszcz za dużymi oknami powoli ustaje. Na rogu ulicy zbierają się ciemne postacie – tłum wymęczonych, biednych dusz. Niektóre są prawie spalone w wyniku wcześniejszej eksplozji, inne w zaawansowanych stadiach rozkładu. Z zapadniętych, przegniłych twarzy wypada robactwo, są niczym woskowe maski śmierci. Żaden z trupów nie zauważa jednak ruchu w środku salonu z motocyklami. – Widzisz zbierających się Kąsaczy? – pyta Philipa Nick. Nick ma już na sobie suche ciuchy, właśnie dopina czarną, skórzaną kurtkę. Kiwa głową w kierunku tłumu zombie. – Niektóre z nich są już nieźle nadgniłe. – No i? – Ile mogą mieć? Trzy tygodnie? Cztery? – Co najmniej. Philip pogrąża się w myślach, zmieniając mokre spodnie. Bielizna przylgnęła mu do ciała tak mocno, że praktycznie musi ją z siebie zrywać. Odwraca się tyłem, by Penny nie zobaczyła go nago. – No to wszystko zaczęło się jakoś przed miesiącem... i co z tego? – One gniją. – Co? Nick zniża głos, by Penny nie usłyszała tego, co ma zamiar powiedzieć; dziewczynka zajęta jest jednak wybieraniem dla siebie małej kurtki zimowej, a Brian usiłuje rozpracować, jak działają zatrzaski. – Pomyśl o tym, Philly. Normalnie ciało ludzkie rozkłada się około roku, potem zostaje już tylko proch – zniża głos jeszcze bardziej. – A dodajmy do tego jeszcze czynniki zewnętrzne, zmiany pogodowe. – Co sugerujesz, Nick? Że wystarczy nam przeczekać? Niech robale odwalą całą robotę? Nick wzrusza ramionami. – No tak tylko pomyślałem... – Posłuchaj mnie. – Philip wymachuje Nickowi przed oczyma palcem. – Zachowaj swoje teoryjki dla siebie. – Nie chciałem... – One tak sobie nie znikną, Nicky. Wbij to sobie do swojego zakutego łba. Moja córka nie będzie słuchała takiego gówna. Oni jedzą żyjących, mnożą się. Kiedy ci zgniją, na ich miejscu pojawią się kolejni, a sądząc po tym, że stary Chalmers zmienił się i bez ugryzienia, wygląda na

to, iż dni całego tego cholernego świata są policzone. Już trochę za późno na jakiekolwiek rozwiązania, kolego. Nick spuszcza z rezygnacją głowę. – W porządku, stary... rozumiem. Wyluzuj trochę, Philly. Brian zdołał już ubrać Penny, oboje podchodzą do Nicka i Philipa. – Bardziej gotowi już nie będziemy. – Którą mamy godzinę? – Philip pyta Briana, który w za dużej o półtora rozmiaru skórzanej kurtce wygląda prawie zabawnie. Patrzy na zegarek. – Za chwilę południe. – Dobrze... mamy sześć, może siedem godzin do zmierzchu. – Wybraliście już motocykle? – pyta Brian. Philip rzuca mu chłodny uśmiech. Wybrali dwa największe motocykle w salonie, prawdziwe dzieła sztuki – modele Harley-Davidson Electra Glide, jeden perłowoniebieski, drugi czarny. Wybrali je nieprzypadkowo, wzięli pod uwagę pojemność silnika, wielkość siedzeń, pojemność kufrów, ale też to, że... kurwa mać, kochają harleye. Philip decyduje, że Penny pojedzie z nim, a Brian dołączy do Nicka. Zbiorniki są puste, ale kilka motocykli w warsztacie ma wystarczająco dużo paliwa, by napełnić baki harleyów. W ciągu piętnastu minut udaje im się przygotować pojazdy, znaleźć pasujące kaski i włożyć swoje rzeczy do kufrów. Ulica przed salonem wypełnia się trupami. Setki Kąsaczy błąkają się bez celu po skrzyżowaniu, moknąc w szarej mżawce. Ocierają się o szyby, wydają z siebie niewyraźne jęki, z ust cieknie im czarna ślina. Oczy mają utkwione w cieniach poruszających się wewnątrz salonu Champion Cycle Center. – Robi się tłoczno – mamrocze Nick, prowadząc potężny motocykl do bocznego wyjścia, gdzie małe, podłużne drzwi garażowe wychodzą na parking przylegający do salonu. Zakłada kask. – Element zaskoczenia – mówi Philip, przeprowadzając czarnego harleya przez drzwi. Burczy mu w brzuchu z głodu i z nerwów, kiedy zakłada swój kask. Nie jadł praktycznie od dwudziestu czterech godzin. Żadne z nich nie jadło. Wkłada wyniesiony z autobusu pręt pomiędzy przednią szybę i ster, by mieć do niego szybki i łatwy dostęp. – Chodź, dyniuszku, wskakuj – mówi do Penny, która stoi potulnie obok motocykla, w dziecięcym kasku na głowie. – Musimy szybko zmykać. Brian pomaga dziewczynce wdrapać się na tylne, wyściełane siedzenie znajdujące się nad czarnym, lakierowanym kufrem. Po jednej stronie znajduje się pas bezpieczeństwa, którym Brian przymocowuje dziewczynkę. – Nic się nie bój, dziecino – mówi delikatnie. – Musimy kierować się na południe, a potem na wschód – mówi Philip, kiedy już siedzą na żelaznych bestiach. – Nicky, jedź za mną. – Dobra. – Wszyscy gotowi? Brian podchodzi do drzwi i daje nerwowe znaki. – Wolne. Philip odpala motocykl, silnik zaczyna wyć, wypełniając ciemny salon hałasem i smogiem. Nick również zapala swój pojazd i rozlega się ryk drugiej maszyny, która wyśpiewuje głośną arię w dysonansowym unisono z pierwszą. Philip przekręca rączkę gazu i daje Brianowi znak ręką. Brian zwalnia zamek w drzwiach i otwiera je na oścież, wpuszczając do środka

wilgotny wiatr. Philip wrzuca bieg i rusza. Brian wskakuje na tylne siedzenie motocykla Nicka i pędzą za Philipem. – O KURWA! O BOŻE! PHILIP! PHILIP! SPÓJRZ W DÓŁ! SPÓJRZ W DÓŁ! PHILIP, PATRZ W DÓŁ! Szaleńcze krzyki Briana zagłusza jego kask oraz ryk motorów. Dzieje się to zaraz po tym, jak uderzają w masę Kąsaczy, która blokuje skrzyżowanie. Wiotkie ciała odbijają się od ich zderzaków. Po ostrym skręcie w lewo i wjeździe na Water Street, zostawiając za sobą jedynie kurz i spaliny, Brian zauważa, że Philip ciągnie za swoim motocyklem oderwany od reszty ciała korpus. Stwór nie ma nóg, jego flaki majtają się na wietrze niczym kable elektryczne. Nadal jednak siedzi w nim wola walki, głowę ma nietkniętą. Dwoma rękoma trzyma się tylnego zderzaka i zaczyna podciągać się, by sięgnąć do siedzeń. Najgorsze jest to, że ani Penny, ani Philip nie zdają sobie sprawy z obecności zombie. – NICK, PODJEDŹ DO NIEGO! PODJEDŹ! – krzyczy Brian, obejmując Nicka w pasie. – PRÓBUJĘ! I wtedy, kiedy pędzą po pustej, mokrej ulicy, a motocykl sunie po wodzie niczym hydroplan, Penny zauważa stwora przyczepionego do motoru, który toruje sobie do niej drogę. Zaczyna krzyczeć. Ze swojego miejsca, trzydzieści stóp za nią, Brian nie słyszy jej wrzasku, Penny wygląda jak aktorka w filmie niemym, jej twarz wykrzywia się przesadnie. Nick dodaje gazu, zbliżają się do harleya Philipa. – ŁAP KIJ! – krzyczy, oglądając się za siebie. Brian próbuje wyciągnąć kij baseballowy wsadzony przy tylnym kufrze. Wreszcie i Philip Blake zauważa, że ciągnie za sobą przyczepionego do boku pojazdu trupa. Ogląda się za siebie i sięga po broń. Nick jest już pięć albo sześć stóp od tylnych świateł czarnego harleya, lecz zanim Brian ma okazję uderzyć kijem, widzi, że Philip wyciąga pręt ze swojej zaimprowizowanej torby na sterze. Szybkim ruchem, który powoduje, że czarny harley zbacza nieco z kursu i zjeżdża na bok, Philip odwraca się – kierując nadal jedną ręką – i wali stwora prosto w twarz zakrzywionym końcem pałąka. Nadziana na pręt głowa stwora uderza w motor zaledwie kilka cali od Penny, metal utyka pomiędzy lśniącymi rurami wydechowymi. Philip podnosi prawą nogę i z siłą tarana wymierza trupowi solidnego kopniaka, co sprawia, że korpus, razem z wbitym w głowę prętem, spada na ulicę. Stwór turla się po jezdni, Nick skręca, by go wyminąć. Philip przyśpiesza, dokonując korekty kursu. Jedzie na południe, nawet nie ogląda się za siebie. Pędzą dalej przez południową część miasta, czasem zmuszeni wymijać przeszkody slalomem, unikając zaludnionych osiedli. Milę dalej Philipowi udaje się znaleźć jedną z głównych arterii drogowych, która jest względnie pusta, mało na niej wraków i błąkających się trupów. Skręca w nią. Są już trzy mile za granicami Atlanty. Na horyzoncie niebo jest przejrzyste, przejaśnia się na zachodzie. Mają dostatecznie dużo paliwa, by przejechać czterysta mil bez konieczności tankowania. Cokolwiek na nich czeka na tej szarej wsi, która rozciąga się przed nimi, nie może być przecież aż tak okropne, jak to, co przeszli w Atlancie. Po prostu nie może. CZĘŚĆ TRZECIA

TEORIA CHAOSU Żaden człowiek nie wybiera zła dlatego, że sam jest zły: myli mu się ono ze szczęściem i dobrocią, których pożąda. – Mary Wollstonecraft

SIEDEMNAŚCIE

Przy lotnisku Hartsfield deszcz odpuszcza, zostawiając po sobie ponure, metaliczne niebo pełne nisko wiszących chmur i nieprzyjemne zimno. A jednak nie martwią się tym, wręcz przeciwnie – cieszy ich, że zajechali tak daleko w niecałą godzinę. Autostrada numer 85 nie była tak zawalona samochodami, jak droga międzystanowa numer 20, przerzedziły się także szeregi żywych trupów. Większość przydrożnych budynków stoi nienaruszona, mają zabite deskami okna i zabezpieczone drzwi. Gdzieniegdzie włóczą się pojedyncze zombie, ale zdążyli już się przyzwyczaić do ich widoku na tyle, że wydają się jedynie elementem tła – wtapiają się w krajobraz, na który składają się bezlistne drzewa, są niczym upiorne, pasożytnicze grzyby rosnące na pniach. Wszystko wygląda tak, jakby cała planeta zmieniła się w gnijące truchło. Nie tylko mieszkańcy, ale i same miasta są martwe. Kiedy jadą przez pozamiejskie tereny, nie opuszcza ich wrażenie, że to raczej spustoszenie, a nie koniec świata. Problemem, który muszą sprawnie i szybko rozwiązać, jest to, że każda mijana przez nich stacja benzynowa albo zajezdnia roi się od Kąsaczy. Brian martwi się też o Penny. Na każdym postoju – czy to na siku, czy w poszukiwaniu jedzenia i picia – jej twarz wygląda coraz mniej zdrowo, a jej małe, przypominające kwiat tulipana usta wydają się popękane. Obawia się, że dziewczynka jest odwodniona. Cholera, boi się, że oni wszyscy są odwodnieni. Pusty brzuch to jedno (mogą wytrzymać dość długo bez jedzenia), ale brak wody stanowi poważny problem. Dziesięć mil na południowy zachód od Hartsfield krajobraz przekształca się w mozaikę lasów sosnowych i pól uprawnych. Brian zastanawia się, czy mogą napić się wody z chłodnicy, kiedy widzi zielony znak informacyjny ze zbawiennym napisem „miejsce postojowe – 1 mila”. Philip daje im sygnał, by zjechali na bok i wzięli następny zjazd z autostrady. Wjeżdżają pod górę, a potem na parking. Kiedy Brian widzi drewniany domek służący za turystyczny punkt informacyjny, czuje nagłą ulgę. Całe szczęście, miejsce to nie jest nawiedzone przez nikogo żywego ani martwego. – Philip, co się tam wydarzyło? – Brian siedzi na stole piknikowym ustawionym na niewielkim, trawiastym poletku za drewnianą budą. Philip chodzi w kółko, przyssany do butelki wody Evian, którą wydobył z popsutego automatu do napojów. Nick i Penny bawią się pięćdziesiąt jardów dalej, nadal w zasięgu wzroku. Nick delikatnie obraca sfatygowaną, starą karuzelę, na której siedzi dziecko. Nad nimi góruje wielki, chory dąb. Dziewczynka siedzi na karuzeli niczym gargulec, z kamiennym wyrazem twarzy, wyprostowana, podczas gdy cały świat wokół niej się kręci. – Mówiłem ci już, żebyś dał spokój – odburkuje Philip. – Myślę, że jesteś mi winien odpowiedź. – Gówno ci jestem winien. – Coś się wydarzyło tamtej nocy... – Brian nie odpuszcza. Nie boi się już swojego brata, choć wie, że w każdej chwili Philip może spuścić mu łomot, szczególnie że stężenie przemocy w powietrzu jest teraz większe niż kiedykolwiek wcześniej. Ale ma to gdzieś. Brian Blake również zmienił się tak, jak zmienił się krajobraz, jakby przesunęła się w nim metaforyczna płyta sejsmiczna. Jeśli więc jego brat chce skręcić mu kark, to śmiało.

– Coś pomiędzy tobą a April?... Philip zatrzymuje się w półkroku i spuszcza wzrok. – A jaką to, kurwa, robi różnicę? – Znaczną. Przynajmniej dla mnie. Chodzi o nasze życie. W tamtym budynku mieliśmy spore szanse na przetrwanie. No i nagle... puff. Nie ma. Philip podnosi głowę i patrzy się na brata. Pomiędzy dwoma mężczyznami wzrasta napięcie. – Ostrzegam cię, Brian. Daj sobie spokój. – Powiedz mi tylko jedno. Tak bardzo chciałeś sobie stamtąd pójść. Miałeś więc jakiś plan? – O co ci chodzi? – No, czy masz jakąś opracowaną strategię? Jakiś pomysł na to, gdzie mamy teraz jechać? – A co ja jestem? Przewodnik turystyczny? – Co, jeśli napotkamy większą grupę Kąsaczy? Na tę chwilę możemy je co najwyżej walnąć patykiem po głowie. – Znajdziemy coś. – Gdzie my jedziemy, Philip? Philip odwraca się i podnosi kołnierz swojej skórzanej kurtki, patrząc na znikającą na zachodzie jezdnię. – Za jakiś miesiąc przyjdzie zima. Powinniśmy ruszać, udać się na południowy zachód... w stronę Mississippi. – I co na tym zyskamy? – Tak będzie nam najłatwiej dojechać na południe. – Ale co z tego? Philip odwraca głowę i patrzy na Briana, przez jego poznaczoną zmarszczkami twarz przemykają na zmianę ból i niepewność, jakby sam nie wierzył w to, co mówił. – Znajdziemy miejsce, gdzie będziemy mogli zatrzymać się na dłużej. Słoneczne miejsce. Jak Mobile albo Biloxi, może Nowy Orlean. Nie wiem. Gdzieś, gdzie jest ciepło. I tam zamieszkamy. Brian wzdycha ze zmęczeniem. – To takie łatwe? Po prostu jechać na południe? – Jeśli masz coś lepszego, zamieniam się w słuch. – Dalekosiężne plany są luksusem, na który nie możemy sobie pozwolić. – Damy radę. – Musimy znaleźć jakieś jedzenie, Philip. Martwię się o Penny, jest niedożywiona. – Pozwól, że to ja będę się martwił o własną córkę. – Nie chce nawet zjeść batonika. Uwierzysz? Dzieciak, który nie chce Twinkie? – Śmieciowe jedzenie – mruczy Philip. – Nie mogę jej za to winić. Znajdziemy coś innego, nic się jej nie stanie. Jest twarda... jak jej matka. Brian nie może się nie zgodzić. Dziewczynka faktycznie wykazuje się godnym pozazdroszczenia hartem ducha. Właściwie to Brian zaczął się zastanawiać, czy to właśnie Penny nie jest ogniwem spajającym ich wszystkich, czy to nie dzięki niej jeszcze nie poszaleli. Patrzy w stronę parkingu i widzi Penny Blake sennie kręcącą się na pordzewiałej karuzeli ustawionej na niechlujnym placu zabaw. Nick stracił już entuzjazm i tylko co jakiś czas popycha siedzenia butem. Za placykiem ziemia przechodzi w porośnięte drzewami wzgórze, gdzie blade słońce odbija się od smaganych wiatrem nagrobków składających się na mały cmentarzyk. Brian widzi, że Penny rozmawia z Nickiem, męczy go o coś. Zastanawia się, o czym tak

dyskutują i dlaczego dziewczynka wygląda na zmartwioną. – Wujku Nicku? – Malutka twarzyczka kręcącej się powoli w kółko Penny wydaje się zakłopotana. Od lata nazywała Nicka „wujkiem”, choć wiedziała, że nie należy on do rodziny. Ten zwrot zawsze rozczulał Nicka i wzbudzał w nim tęsknotę – tak bardzo chciał być czyimś prawdziwym wujkiem. – Tak, kochanie? – Gula w gardle Nicka Parsonsa rośnie, kiedy nieobecnym ruchem popycha karuzelę z siedzącą w niej Penny. Widzi, że bracia Blake o coś się kłócą. – Czy tata jest na mnie zły? – pyta dziewczynka i spuszcza głowę. Nick zastanawia się, co powiedzieć, ostrożnie waży słowa. – Oczywiście, że nie. Nie jest na ciebie zły. Dlaczego tak myślisz? Co się stało? – Nie rozmawia już ze mną tak często, jak kiedyś. Nick ostrożnie zatrzymuje karuzelę. Dziewczynka opiera się o poręcz. Mężczyzna czule klepie ją po ramieniu. – Posłuchaj. Obiecuję ci, że twój tata kocha cię jak nikogo innego na świecie. – Wiem. – Po prostu ma dużo na głowie. To wszystko. – Czyli nie jest na mnie zły? – Pewnie, że nie. Kocha cię bardzo mocno, Penny. Naprawdę. Ma tylko... sporo kłopotów do rozwiązania. – Aha. – My wszyscy mamy. – Wiem. – Pewnie każdy z nas mało się ostatnio odzywa. – Wujku Nicku? – Tak, skarbie? – A czy wujek Brian jest na mnie zły? – Broń Boże. Czemu wujek Brian miałby być na ciebie zły? – Może dlatego, że musi mnie przez cały czas nosić? Nick uśmiecha się smutno. Przypatruje się twarzy dziewczynki, widzi, jak z powagą marszczy brwi. Głaszcze ją po policzku. – Posłuchaj mnie. Jesteś najdzielniejszą dziewczynką, jaką poznałem. Naprawdę. Jesteś dziewczynką Blake’ów... a to powód do dumy. Zastanawia się na tym, co usłyszała, i uśmiecha się. – Wiesz, co zrobię? – Nie, słonko. Powiedz mi. – Naprawię wszystkie zepsute lalki. Zobaczysz. Naprawię. Nick uśmiecha się do niej szeroko. – No, to brzmi jak prawdziwy plan. Penny odpowiada mu uśmiechem, a Nick Parsons zastanawia się, kiedy będzie mu dane zobaczyć go ponownie. Chwilę później, na drugim końcu miejsca postojowego, wśród stołów piknikowych, Brian Blake dostrzega coś kątem oka. Sto jardów od niego, za placykiem zabaw, pośród rozwalających się nagrobków z dawno już wyblakłymi napisami na płytach i połamanymi, plastikowymi kwiatami wyłapuje jakiś ruch. Brian wpatruje się w trzy widziane w oddali postacie, które wyłażą z cienia drzew. Idą

niezgrabnie w ich stronę, niczym leniwe ogary, które zwąchały ofiarę. Trudno powiedzieć z tej odległości, ale wyglądają, jakby ich ubrania zostały przepuszczone przez krajalnicę, a szczęki opadły na znak wiecznego cierpienia. – Czas się zbierać – mówi Philip, jakby wcale mu się nie śpieszyło, i rusza w stronę placu zabaw ciężkim, mechanicznym krokiem. Brian idzie za nim i nagle dociera do niego, że jego brat sam mógłby zostać pomylony z zombie z uwagi na swój niezdarny chód – wygląda, jakby ciężar świata spoczywał na jego barkach, wyraźnie utyka na jedną nogę. Na licznikach mają kolejne mile. Wszystkie małe miasteczka, bez wyjątku, są opuszczone i nieruchome jak dioramy w wielkim muzeum. Niebieskie światło zmierzchającego dnia rzuca cień na zachmurzone niebo, nasila się wiatr, który smaga wizjery ich kasków, kiedy wymijają wraki aut i porzucone przyczepy, próbując przecisnąć się przez drogę numer 85 na zachód. Brian zaczyna zastanawiać się, gdzie spędzą noc. Siedząc na siedzeniu za Nickiem, czuje się ogłuszony przez wiatr i ryk potężnego silnika harleya. Łzawią mu oczy. Ma jednak wystarczająco wiele czasu, by wyobrażać sobie idealne miejsce dla podróżnika zmęczonego krainą żywych trupów. Myśli o wielkiej, przestronnej fortecy z ogrodami i ścieżkami spacerowymi, otoczonej niemożliwą do przebycia fosą, ogrodzeniem i wieżyczkami strażniczymi. Oddałby swoje lewe jądro za stek i frytki. Albo butelkę coli. A nawet odrobinę tajemniczej potrawki Chalmersów. Nagle po wewnętrznej stronie wizjera dostrzega odbicie, które przerywa jego rozmyślania. Ogląda się przez ramię. Dziwne. Przez krótką chwilę, dokładnie w sekundzie, kiedy widzi przed oczyma ciemną plamę, czuje coś na karku, jakiś dreszcz, niczym pocałunek złożony zimnymi ustami. Może to tylko jego wyobraźnia, ale wydaje mu się też, że zobaczył coś w lusterku wstecznym. Dosłownie przez chwilę, zanim skręcili na południe. Ogląda się ponownie za siebie, ale nie widzi nic poza znikającymi połaciami asfaltu, które nikną na horyzoncie albo znikają za zakrętem. Wzrusza ramionami i powraca do swoich chaotycznych, nieskładnych myśli. Wjeżdżają w głąb wiejskiej części stanu, przed oczami mają jedynie całe mile zniszczonych farm i popadających w ruinę wsi. Pola fasoli rozciągają się na kamienistych wzgórzach po obu stronach autostrady. To stare ziemie, prehistoryczne, zmęczone, na których uprawiały rolę całe pokolenia. Trupy maszyn rolniczych stoją nieużywane, porośnięte chwastami i umazane błotem. Wieczór zmienia się w noc, szarość nieba powoli przechodzi w głębokie indygo. Jest po siódmej, Brian zdążył już praktycznie zapomnieć o tym, że widział ruch jakiejś postaci w wizjerze swojego kasku. Muszą znaleźć jakieś schronienie. Philip włącza przedni reflektor i snop srebrnego światła rozgania gęstniejące cienie. Brian ma zamiar krzyknąć coś o konieczności znalezienia kryjówki, kiedy widzi, że Philip sygnalizuje ręką – podnosi ubraną w rękawiczkę dłoń w górę, a potem palcem wskazuje na prawo. Brian patrzy w tamtą stronę i widzi, co ma na myśli brat. Daleko, na rozciągającej się na południu farmie, nad drzewami góruje sylwetka domu – z tej odległości wygląda jak starannie wycięty z czarnego brystolu. Gdyby Philip nie wskazał go palcem, Brian nigdy by go nie zauważył. Teraz widzi jednak, czemu przykuł on uwagę Philipa: dom wygląda jak relikt z dziewiętnastego wieku, a może nawet i z osiemnastego, niegdyś była to zapewne posiadłość plantatorów. Brian kątem oka ponownie dostrzega jakiś ruch, tym razem w bocznym lusterku. Coś jest za nimi, pojawia się w polu widzenia tylko na ułamek sekundy, by zaraz zniknąć. Brian wierci się na swoim siedzeniu, by spojrzeć za siebie.

Wjeżdżają w następny zjazd i pędzą po polnej drodze. Kiedy zbliżają się do domu – który stoi samotnie na zboczu sporego wzgórza, jakieś pół mili od autostrady – Brian trzęsie się z zimna. Nagle ogarnia go niemiłe uczucie, pomimo faktu, że im bliżej farmy się znajdują, tym gościnniej ona wygląda. Ten region Georgii znany jest z sadów – brzoskwiń, fig i śliwek – i kiedy w akompaniamencie ryczących silników jadą krętą drogą prowadzącą do domu, widzą, że ten budynek jest wyjątkowo piękny. Dom otoczony jest drzewkami brzoskwiniowymi, które ciągną się na krzyż jak szprychy w kole. Potężny budynek ma dwa piętra, zbudowany jest z cegieł, a na dachu ozdobionym mansardowymi oknami wznoszą się wieżyczki. Posiadłość wygląda jak stara, podupadła włoska willa. Ganek ma pięćdziesiąt stóp długości, okalają go kolumny i balustrady. Okna z murowanymi słupkami porośnięte są pnączami brązowego bluszczu i bugenwillą. W niknącym świetle dnia domostwo wygląda niczym statek widmo sprzed wojny secesyjnej. Hałas i spaliny wypluwane przez motocykle unoszą się w powietrzu, kiedy Philip prowadzi swoją ekipę przez dziedziniec, w którego centrum stoi potężna, dekoracyjna fontanna z marmuru i kamienia. W dawno już nieczyszczonej fontannie zalega warstwa brudu i szlamu. Kilka budynków gospodarczych – najprawdopodobniej stajni – stoi po prawej stronie domu. Traktor leży na ziemi, do połowy pogrzebany w dzikiej trawie. Po lewej znajduje się przestronny budynek przerobiony na garaż, w którym spokojnie zmieściłoby się sześć samochodów. Brian rzuca okiem na boczne drzwi pomiędzy garażem a domem. Najwyraźniej nie ma tutaj nikogo. Philip zatrzymuje się w chmurze pyłu i przez moment siedzi na motocyklu z włączonym silnikiem. Wreszcie gasi go i patrzy na imponującą posiadłość z łososiowej cegły. Nick hamuje obok i stawia motocykl na nóżce. Nikt nie odzywa się przez dłuższy czas. Wreszcie i Philip stawia harleya, zsiada z niego i mówi do Penny: – Dyniuszku, poczekaj tutaj chwilkę. Nick i Brian również zsiadają z motoru. – Masz pod ręką ten kij baseballowy? – mówi Philip, nawet na nich nie patrząc. – Myślisz, że ktoś tu jest? – pyta Nick. – Istnieje tylko jeden sposób, by się tego dowiedzieć. Philip czeka, aż Nick wyjmie kij zamocowany przy kufrze z tyłu swojego harleya. Przynosi i podaje go Philipowi. – Zostańcie tutaj z Penny – mówi Philip i idzie w kierunku ganku. Brian zatrzymuje go i łapie za ramię. – Philip... Brian ma zamiar powiedzieć coś o czarnych kształtach, które widział wcześniej, na autostradzie, w lusterku, ale powstrzymuje się. Nie jest pewien, czy Penny powinna to słyszeć. – Co jest, do cholery? – pyta Philip. Brian nabiera powietrza do płuc. – Myślę, że ktoś nas śledzi. Byli lokatorzy tej posiadłości już dawno ją opuścili. Właściwie, to miejsce wygląda tak, jakby stało puste jeszcze przed wybuchem epidemii. Pożółkłe prześcieradła przykrywają antyczne meble. Wiele pokojów jest pustych, są niczym pokryte kurzem komory zawieszone w czasie. Stojący w holu zegar uparcie tyka. Dom pełen jest rzeczy przypominających o minionej erze: ozdobne listwy, oszkolne drzwi i spiralne klatki schodowe oraz dwa oddzielne, masywne kominki z paleniskami wielkości dużych szaf. Pod jedną z płacht stoi wielki fortepian, pod inną gramofon, pod kolejną piec opalany drewnem. Philip i Nick przeczesują górne piętra w poszukiwaniu Kąsaczy, ale nie ma tam nic poza zakurzonymi pamiątkami przypominającymi o Starym Południu: znajdują bibliotekę, korytarz pełen olejnych obrazów przedstawiających

generałów Konfederacji w pozłoconych ramach, pokój dziecięcy z zakurzoną, starą kołyską, chyba jeszcze z czasów kolonialnych. Kuchnia jest zadziwiająco mała – kolejny dziewiętnastowieczny relikt. Tylko służba brudziła sobie ręce przy garach. W przestronnej spiżarni półki zastawione są jedzeniem. Co prawda ziarna i płatki już się skawaliły i roi się w nich od robactwa, ale owoce i warzywa w puszkach nadają się do spożycia, a jest ich oszałamiająca ilość. – Wydaje ci się, braciszku – mówi Philip pod nosem, kiedy tego wieczoru siedzą przed trzaskającym ogniem we frontowym holu. Z tyłu domu, obok stodoły, znajdują stertę drewna opałowego. Udaje im się więc ogrzać kości po raz pierwszy, odkąd wyjechali z Atlanty. Ciepło i osłona murów willi – oraz posiłek składający się z brzoskwiń w puszce i okry – sprawiają, że Penny niemal natychmiast idzie spać. Leży pod luksusową pierzyną w pokoju dziecięcym na drugim piętrze. Nick spoczywa w sypialni obok. Bracia Blake nie mogą jednak zasnąć. – Komu zresztą chciałoby się nas śledzić? – pyta Philip, sącząc drogą cherry, którą udało mu się znaleźć w spiżarni. – Mówię ci, wiem, co widziałem – protestuje Brian, nerwowo bujając się w drewnianym fotelu po drugiej stronie ogniska. Ma na sobie suchą koszulę i spodnie od dresu, przez co znowu czuje się niemalże jak człowiek. Patrzy na brata i widzi, że Philip gapi się intensywnie w płomienie, jakby ogień krył w sobie jakąś sekretną, zakodowaną wiadomość. Z jakiegoś powodu widok wymizerowanej, zakłopotanej twarzy Philipa, odbijającej blask ognia, chwyta Briana za serce. Cofa się w pamięci do swoich epickich wypraw do lasu, podczas których nocował w namiotach lub domkach. Pamięta swoje pierwsze piwo wypite z bratem, kiedy Philip miał zaledwie dziesięć, a on trzynaście lat, i to, że nawet wtedy to Philip miał mocniejszą głowę od niego. – To mógł być samochód – ciągnie Brian. – A może nawet van, nie jestem pewien. Ale przysięgam na Boga, widziałem go, choć tylko przez sekundę... i jestem pewien jak cholera, że siedział nam na ogonie. – A nawet jeśli ktoś faktycznie nas śledził, co z tego? Brian zastanawia się przez moment. – Problem w tym, że... jeśli mieliby przyjazne zamiary... czy nie próbowaliby nas dogonić? Dać jakiś sygnał? Znak? – Kto to wie... – Philip dalej gapi się w ogień, jego myśli dryfują gdzie indziej. – Kimkolwiek są... jeśli w ogóle tam są... to pewnie mają tak samo przejebane jak my. – A to pewnie akurat prawda. – Brian myśli przez chwilę i dodaje: – Może po prostu... się boją. Chcą nas... wybadać. – W każdym razie nie ma szans, by nas tutaj zaszli i zaskoczyli, zapewniam cię. – No też tak myślę... Brian dokładnie wie, o czym mówi jego brat – położenie willi jest idealne. Ze wzgórza widać całe mile przerzedzających się drzew, jeśli kogoś dojrzą, da im to sporo czasu na działanie. Nawet podczas bezgwiezdnej nocy sad jest na tyle cichy i spokojny, że nikt nie będzie w stanie podkraść się bezszelestnie. Philip myśli o zainstalowaniu jakichś pułapek w odpowiedniej odległości od domu, by ostrzegły ich w porę w razie pojawienia się intruzów. W dodatku dom ma jeszcze kilka innych zalet, dzięki którym mogą rozważyć pozostanie tutaj, może nawet na całą zimę. Na tyłach znajduje się studnia, w traktorze jest benzyna, mają gdzie schować motocykle, na drzewach wciąż jest mnóstwo jadalnych, choć pokrytych szronem owoców. No i mają

mnóstwo drewna, wystarczy, by palić w piecach i kominkach przez całe miesiące. Problemem pozostaje tylko brak broni palnej. Przeszukali cały dom i znaleźli jedynie kilka narzędzi w stodole – pordzewiałą kosę i widły, ale nic więcej. – Wszystko w porządku? – pyta Brian po dłuższej chwili milczenia. – Jak cholera. – Na pewno? – Tak, babciu. – Philip nie przestaje gapić się w ogień. – Wszystkim nam będzie dobrze jak cholera po kilku dniach w tym domu. – Philip? – Co znowu? – Czy mogę coś powiedzieć? – Oho, zaczyna się. Philip nadal patrzy w płomienie. Ma na sobie koszulkę na ramiączkach i suche jeansy. Brian widzi dziury w jego skarpetkach, przez jedną z nich wystaje duży palec. Widok ten – Philip skulony przy ogniu, w dziurawej skarpecie – niemal rozczula Briana. Przez to jego brat wydaje mu się kruchy, bezbronny. A przecież jest wielce nieprawdopodobne, że przeżyliby tak długo bez Philipa. Brian przełyka ślinę. – Jestem twoim bratem, Philip. – A ja jestem tego świadomy, Brian. – Chodzi mi o to... że nie oceniam cię i nigdy nie będę. – Do sedna. – Chciałbym... chciałbym ci podziękować za to, co robisz... że ryzykujesz dla nas własnym życiem. Chcę, byś o tym wiedział. Doceniam to. Philip nie odpowiada ani słowem, po prostu nie spuszcza wzroku z ognia, ale jego spojrzenie jest jakby inne. Patrzy poza płomienie, które odbijają się w jego oczach. – Wiem, że jesteś dobrym człowiekiem – ciągnie Brian. – Wiem to. I wiem też, że coś cię gryzie. – Brian... – Poczekaj chwilę, posłuchaj mnie. Rozmowa przekroczyła już Rubikon, nie ma odwrotu. – Skoro nie chcesz dzielić się tym, co stało się pomiędzy tobą a April, w porządku. Nigdy więcej już cię o to nie zapytam. Ale wiesz, że możesz mi o tym powiedzieć, Philip. Wiesz czemu? Bo jestem twoim bratem. Philip odwraca się i patrzy na Briana. Po pomarszczonej, zmęczonej twarzy Philipa spływa pojedyncza łza, przez co Brian czuje w żołądku ucisk. Nie pamięta, czy kiedyś widział swojego brata płaczącego, nawet gdy Philip był chłopcem. Kiedyś ojciec zbił dwunastoletniego Philipa niemiłosiernie rózgą, zostawiając rany tak bolesne, że ten musiał spać przez kilka dni na brzuchu. Ale nie zapłakał. Odmawiał płaczu z przekory. Ale teraz, kiedy patrzy na Briana, a wokół tańczą cienie, Philip mówi umęczonym głosem: – Braciszku... wszystko spieprzyłem. Brian kiwa głową, ale nic nie mówi, po prostu czeka. Ogień trzaska i syczy. Philip wbija wzrok w podłogę. – Myślę, że trochę się w niej zakochałem. Łza spada z jego twarzy, ale głos nadal ma płaski i słaby, nie załamuje się. – Nie powiem, żeby to była miłość, ale czym w ogóle jest, kurwa, miłość? To pierdolona choroba. Widać, że siłuje się z jakimś wewnętrznym demonem.

– Zjebałem, Brian. Mogłem z nią do czegoś dojść, zbudować coś dla Penny, coś dobrego. Próbuje zatrzymać nadchodzącą falę smutku, krzywi się, a z oczu z każdym mrugnięciem płyną mu łzy. – Nie mogłem przestać. Ona mówiła stop, ale nie mogłem nic zrobić. Nie mogłem. Bo... chodzi o to... że było mi tak cholernie dobrze – mówi przez łzy. – Nawet kiedy próbowała mnie odepchnąć, było mi tak dobrze. Co jest ze mną, kurwa, nie tak? Nie mam żadnej wymówki, nie jestem głupi... nie sądziłem tylko, że... nie myślałem... nie wiedziałem... Głos mu się załamuje, aż wreszcie słychać tylko trzask ognia. Na zewnątrz panuje niezmącona niczym cisza. Po długiej chwili milczenia Philip spogląda na brata. W tańczącym świetle Brian dostrzega, że Philip wypłakał już wszystkie łzy. Na jego twarzy nie pozostało już nic prócz nagiego bólu. Brian nawet nie otwiera ust, by coś powiedzieć. Po prostu kiwa głową. Mijają kolejne dni, październik staje się listopadem. Decydują, że pozostaną w tym domu jeszcze trochę i zobaczą, co przyniesie pogoda. Któregoś poranka przez sad przetacza się ulewa z gradem. Nazajutrz zabójczy przymrozek chwyta drzewa i niszczy większość owoców. Wszystko wskazuje na to, że nieuchronnie nadchodzi zima, dlatego też nie mają zbyt wielkiej ochoty stąd odchodzić. Willa może być świetnym miejscem na przeczekanie ciężkich dni, które na nich czekają. Mają wystarczająco dużo jedzenia w puszkach i owoców – jeśli będą ostrożni, wystarczy im prowiantu na całe miesiące. Drewna na opał też jest pod dostatkiem. W sadach nie ma Kąsaczy, a przynajmniej żadnego jeszcze nie widzieli. Na swój sposób Philip radzi sobie coraz lepiej z poczuciem winy, które na nim ciąży, widać, że napięcie powoli go opuszcza. Brian zachował dla siebie to, co usłyszał od Philipa, ale często myśli o jego słowach, choć nie porusza tego tematu ponownie. Zniknęły urazy dzielące obu braci, nawet Penny wydaje się bardziej odprężona i przyzwyczaja się do rutyny, którą powoli wypracowują. Na drugim piętrze znajduje stary domek dla lalek i na końcu korytarza wydziela specjalne miejsce dla siebie i swoich popsutych, porzuconych zabawek. Pewnego dnia Brian natyka się na ten kącik i widzi lalki poukładane na podłodze w schludnych, małych rządkach, a obok każdej połamane, brakujące kończyny. Przez chwilę gapi się na tę dziwną, miniaturową kostnicę, aż Penny wyrywa go z zamyślenia. – Chodź, wujku Brianie – mówi. – Możesz być doktorem... pomożesz mi je poskładać. – Tak, to dobry pomysł – odpowiada, kiwając głową. – Poskładajmy je do kupy. Innym razem, wczesnym rankiem, Brian słyszy jakiś hałas dochodzący z pierwszego piętra. Idzie do kuchni i widzi Penny stojącą na krześle, upapraną mąką i jakąś mazią, mieszającą coś w garnku i na patelni, z włosami posklejanymi margaryną. Kuchnia przypomina pole walki. Po chwili przychodzą Philip i Nick, zatrzymują się w progu i gapią na Penny. – Nie złośćcie się – mówi dziewczynka, oglądając się przez ramię. – Posprzątam po sobie. Mężczyźni patrzą po sobie. Philip uśmiecha się szeroko po raz pierwszy od tygodni i mówi: – Ale kto jest zły? Nie jesteśmy źli, tylko głodni. Kiedy śniadanie? Mijają dni, uczą się ostrożności. Zapada decyzja, że będą palić ogień jedynie w nocy, kiedy dym nie jest widoczny z autostrady. Philip i Nick otaczają dom drutem rozciągniętym pomiędzy małymi, drewnianymi palikami wbitymi na rogach posesji. Podwiesili na nich puszki, by ich dzwonienie przestrzegło przed ewentualnymi intruzami – ludźmi i Kąsaczami. Na strychu udaje im się znaleźć starą, niemal antyczną dubeltówkę. Strzelba pokryta jest kurzem, wygrawerowano na niej cherubiny. Wygląda, jakby miała wypalić im w twarz przy próbie oddania z niej strzału. Nawet nie mają naboi – to jedna z tych broni, które wiesza się na ścianie biura obok pożółkłej fotografii Ernesta Hemingwaya. Ale Philip

uważa, że dobrze będzie mieć ją przy sobie, wygląda bowiem groźnie i może służyć, jak mawiał ich ojciec, do odstraszenia wroga, kiedy pędzi się ku niemu na galopującym koniu. – Nigdy nic nie wiadomo – mówi pewnej nocy Philip, kładąc strzelbę przy palenisku i moszcząc się w fotelu z kolejną szklanką znieczulającej sherry. • Dni wydają się uciekać jeden po drugim. Nadrabiają zaległości w spaniu, spacerują po sadzie, zbierają owoce. Ustawiają kilka pułapek na zbłąkane zwierzęta i nawet udaje im się złapać kościstego zająca. Nick zgłasza się do oprawienia zdobyczy i wieczorem przygotowuje na opalanym drewnem piecu całkiem smacznego, duszonego zająca. Przez cały ten czas natknęli się na Kąsaczy jedynie kilka razy. Raz Nick, kiedy siedział na drzewie, chcąc zerwać kilka przejrzałych już śliwek, zobaczył trupa w farmerskich ogrodniczkach, który wychynął z cienia okolicznego gaju i kroczył w jego stronę. Spokojnie zszedł na dół, zakradł się do umarlaka i przebił jego głowę widłami. Pękła niczym przebity szpilką balon. Innym razem, kiedy Philip przelewał benzynę z traktora, zauważył poobijanego trupa leżącego w pobliskim rowie melioracyjnym. Miał strzaskane nogi, leżał skulony i wyglądało na to, że czołgał się przez całe mile, by tutaj dotrzeć. Philip odciął mu głowę kosą i spalił szczątki, uprzednio polewając je benzyną. Łatwizna. Wygląda też na to, że willa w takim stopniu przystosowuje się do nich, jak oni do niej. Pozdejmowali wszystkie płachty z ozdobnych, starych mebli, mogą wręcz nazwać to miejsce swoim domem. Każdy ma swój pokój. I choć nadal męczą ich koszmary, nie ma nic przyjemniejszego od zejścia do wiekowej, eleganckiej kuchni, do której listopadowe słońce wpada przez oszklone okna, a w powietrzu unosi się zapach długo parzonej kawy. Gdyby nie ciągłe wrażenie bycia obserwowanym, wszystko byłoby idealne. Podejrzenia Briana wzmogły się już drugiej nocy w tym domu. Przeniósł się wtedy do swojej sypialni – na którą zaadaptował surowo umeblowany salon z osobliwym, niewielkim łożem i osiemnastowieczną szafą – i obudził w środku nocy. Śniło mu się, że jest rozbitkiem dryfującym na jakiejś mizernej tratwie pośród morza krwi i widzi nagle strumień światła. Pomyślał, że jest to wzywająca go, odległa latarnia morska zbudowana na brzegu, która wybawi go od niekończącej się epidemii i krwi, ale kiedy się obudził, zdał sobie sprawę, że zobaczył prawdziwe światło w prawdziwym świecie – tylko przez sekundę – jasny trójkącik pojawił się na suficie. I w mgnieniu oka zniknął. Nie miał nawet pewności co do tego, czy faktycznie go widział, ale każda część jego ciała kazała mu wstać z łóżka i podejść do okna. Zrobił to i wyjrzał wprost w smolistą ciemność. Mógł przysiąc, że zobaczył auto, jakieś ćwierć mili od domu, skręcające w miejscu, gdzie polna droga prowadząca na farmę łączyła się z autostradą. I nagle ta rzecz zniknęła, rozpływając się w nicości. Tej nocy Brian nie potrafił już zasnąć. Kiedy rano powiedział o tym Nickowi i Philipowi, machnęli ręką i powiedzieli, że to sen. Kto miałby zjechać z autostrady, a potem nagle zawrócić z drogi i pojechać dalej? Ale podejrzliwość nie opuszczała Briana, narastała przez następne półtora tygodnia. W nocy wyłapywał wolno poruszające się światła na autostradzie albo na dalekich krańcach sadu. Czasem w nocy lub w godzinach porannych mógł przysiąc, że słyszał chrzęst opon na żwirze. Najgorsze w tym wszystkim było to, że dźwięki wydawały mu się pośpieszne, ukradkowe, sprawiały wrażenie, jakby ktoś sprawdzał willę. Te paranoiczne podejrzenia, negowane przez

pozostałych, zaczęły męczyć go tak bardzo, że przestał je zgłaszać towarzyszom. Może sobie to wszystko wyobrażał. Nie wspomniał o tej sprawie ani słowem przez następne dni, aż minęły dwa tygodnie ich pobytu w willi, kiedy, tuż przed świtem, z głębokiego snu wyrwał go hałas metalowych puszek zawieszonych na drucie wokół domu. OSIEMNAŚCIE – Co, do diabła? – Brian budzi się w ciemnym pokoju. Wyciąga rękę po jedną z latarenek naftowych stojących na stoliku nocnym, potrąca ją jednak i wylewa z niej płyn. Wstaje z łóżka i podchodzi do okna, zimna podłoga drażni podeszwy jego bosych stóp. Księżyc świeci mocno na krystalicznie czystym, mroźnym, jesiennym niebie, oblekając każdy kształt w połyskującą, srebrną aureolę. Brian nadal słyszy rumor potrąconych puszek, do którego przyłączają się odgłosy jego zrywających się z łóżek w sypialni obok kompanów, których sen również został przerwany. Wszyscy są już na nogach. Najdziwniejsze jest to, że hałas dochodzi ze wszystkich kierunków, przez co Brian zastanawia się, czy mu się coś nie przesłyszało. Puszki dźwięczą w zagajnikach za willą, jak i przed. Brian przekrzywia głowę, by dojrzeć przez okno coś więcej, kiedy drzwi jego sypialni otwierają się na oścież. – Brat, śpisz? – Do pokoju wpada Philip, ma na sobie jedynie jeansy i buty, których nawet nie miał jeszcze okazji zawiązać. W ręce trzyma starą strzelbę, oczy ma szeroko otwarte. – Będę cię potrzebował, zabierz z korytarza widły. Pronto! – To Kąsacze? – Ruszaj się, nie gadaj! Brian odpowiada skinieniem głowy i wybiega z pokoju, czując narastającą panikę. Zakłada spodnie od dresu i T-shirt bez rękawów. Kiedy biegnie przez pogrążony w mroku dom – najpierw na dół po schodach, potem przez salon i do holu – wyczuwa na zewnątrz ruch, czyjąś zbliżającą się obecność. Chwyta oparte o tylne drzwi widły, odwraca się i biegnie na front domu. Philip, Nick i Penny zdążyli już zbiec na parter. Podchodzą do okna wykuszowego z przodu domu, z którego świetnie widać przylegające do posiadłości pola, zjazd na polną drogę, a nawet skraj najbliższego sadu. Od razu zauważają ciemne kształty – sunące po ziemi – zbliżające się do domu z trzech różnych stron. – Czy to samochody? – pyta szeptem Nick. Gdy ich wzrok przyzwyczaja się do rozświetlonej przez księżyc nocy, widzą, że istotnie, to są samochody, które jadą powoli w stronę willi. Jeden od strony krętej drogi, drugi z północnej części sadu, a trzeci majaczy dopiero na południu, przedzierając się przez wysypaną żwirem, prowadzącą przez drzewa drogę. Jakby były perfekcyjnie zsynchronizowane, auta nagle zatrzymują się w takiej samej odległości od domu. Stoją tak przez chwilę, może pięćdziesiąt stóp od posiadłości, lecz ciemne szyby uniemożliwiają dojrzenie kierowców. – Na pewno nie jest to komitet powitalny – mruczy Philip. Niedomówienie wieczoru. I znowu, praktycznie jednocześnie, nagle jaśnieją trzy pary reflektorów. Efekt jest dramatyczny, wręcz teatralny. Snopy światła uderzają w okna posiadłości, wypełniają ciemne wnętrza chłodnym, chromowym blaskiem. Philip chce wyjść przed dom i wymierzyć w auta starą strzelbę, kiedy słyszą odgłos uderzenia dochodzący z tyłu willi. – Dyniuszku, zostań tutaj z Brianem – rozkazuje Penny Philip i przenosi wzrok na Nicka. – Nicky, chciałbym, żebyś się wymknął bocznym oknem, wziął maczetę i zaczaił się na nich,

okej? Nick przytakuje i biegnie wzdłuż holu. – Stań za mną, ale nie odchodź. – Philip podnosi strzelbę, opiera kolbę o bark. Ostrożnie, skoncentrowany i spokojny niczym gotowa do ataku kobra, Philip idzie pewnym krokiem w kierunku odgłosu bitego szkła, który przed momentem usłyszeli z kuchni. – Hej, wrzuć na luz, gospodarzu – mówi radośnie intruz z akcentem z Tennessee, podnosząc w górę pistolet Glock kalibru dziewięć milimetrów, kiedy widzi, że wchodzący do kuchni Philip również ma broń. Gdy mu przerwano, włamywacz rozgląda się po kuchni, jakby właśnie wyszedł z łóżka i chciał coś przekąsić. Samochodowe reflektory świecące z podwórka niemiłosiernie wypełniają kuchnię rażącym światłem. Oszklony fragment drzwi zaraz nad klamką jest wybity, w ten sposób mężczyzna dostał się do środka. Zaczyna świtać, na horyzoncie widać już pierwszy błysk dnia. Mężczyzna ma ponad sześć stóp wysokości, nosi wytarte spodnie wojskowe, ubłocone buty robocze i umazaną krwią kamizelkę. Jest zupełnie łysy, ma poznaczoną bliznami, jajowatą głowę, oczy ciemne i głębokie jak kratery po niewielkich meteorytach. Gdy przyjrzeć mu się bliżej, wygląda na schorowanego, jakby został wystawiony na wpływ promieniowania radioaktywnego, jego pożółkła skóra upstrzona jest wypryskami. Philip celuje bezużyteczną, antyczną dubeltówką w czaszkę łysego – mężczyzn dzieli jakieś osiem metrów – i koncentruje się na tym, by wiarygodnie udawać, a może nawet samemu uwierzyć w to, że broń jest naładowana. – Powiedzmy, że myśleliście – zaczyna mówić – że dom jest pusty. – Dokładnie tak było, gospodarzu – odpowiada łysy spokojnym głosem, jakby był pod wpływem leków, brzmi niczym senny prezenter radiowy. Na zębach ma złote koronki, które lśnią mdło, kiedy szczerzy się w gadzim uśmiechu. – Będziemy więc wdzięczni, jeśli sobie pójdziecie. Puścimy wszystko w niepamięć. Mężczyzna z glockiem krzywi się ze smutnym, zranionym grymasem. – No nie jest to z waszej strony gościnne. Łysy drży, jakby kipiała w nim wewnętrzna agresja. – Widzę, że uwiliście sobie tutaj niezłe gniazdko. – Nic ci do tego! – Philip twardo obstaje przy swoim. Słyszy skrzypienie frontowych drzwi i człowieka idącego przez hol. Zaczyna wzbierać w nim panika, włączają się jego wewnętrzne systemy ostrzegawcze. Zdaje sobie sprawę, że najbliższe sekundy są decydujące, może od nich zależeć nawet ich życie. Ale w tej chwili może tylko przeciągać status quo. – Bracie, nie chcemy tutaj rozlewu krwi. A zapewniam cię, że cokolwiek się stanie, moja i twoja będzie pierwszą, jaka zostanie przelana. – Wygadany jesteś. – Nagle łysy zwraca się do kogoś czyhającego w ciemności: – Konus? Odpowiada mu głos zza tylnych drzwi. – Mam go, Tommy! Nagle za drzwiami ze strzaskanym oknem pojawia się Nick, do gardła ma przystawiony sporych rozmiarów nóż. Przy nim stoi chuderlawy, pryszczaty chłopak obcięty na jeża. Otwiera drzwi i wpycha Nicka do kuchni. – Przepraszam, Philly – mówi wepchnięty na szafki Nick. Uderza o meble na tyle mocno, że brakuje mu tchu. Szczupły chłopak nadal trzyma na jego gardle wojskowy nóż, maczetę ma wetkniętą za pasek. Roztrzęsione, kościste indywiduum w rękawiczkach bez palców wygląda jak dezerter z oddziału piechoty morskiej. Od kurtki odciął

rękawy, dzięki czemu na długich, obnażonych ramionach doskonale widoczne są nieczytelne, przypominające hieroglify, więzienne tatuaże. – Dobra, poczekaj – mówi Philip do łysego. – Nie ma powodu, żeby... – Sonny! – krzyczy łysy do kolejnego kompana i dokładnie w tym samym momencie Philip słyszy kroki na stuletniej podłodze z twardego drewna, którym wyłożony jest hol. Dalej mierzy w intruza z dubeltówki, ale pozwala sobie na szybkie spojrzenie za ramię. Brian i Penny nadal stoją w cieniu, dokładnie za nim, w odległości jakichś pięciu stóp. Dwie postacie pojawiają się za Brianem i Penny, przez co dziewczynka podskakuje ze strachu. – Wszystko pod kontrolą, Tommy! – mówi jedna z nich. Wszyscy widzą, że w ręce trzyma stalową rękojeść rewolweru dużego kalibru – może .357 Magnum, a może .45 – którego lufę przytyka do czaszki Briana Blake’a. Brian zamiera w bezruchu niczym zapędzone do kąta zwierzę. – Dobra, spokojnie – mówi Philip. Zauważa, że dwie osoby mierzące do Briana i Penny to mężczyzna i kobieta... choć słowo kobieta niezupełnie oddaje to, co widzi. Postać trzymająca dziewczynkę za kołnierz to androgyniczny manekin – kości obleczone skórą – wciśnięty w skórzane spodnie i kilka warstw jakichś swetrów z dużymi oczkami. Ma mocno podmalowane oczy, włosy na żel i lekko zielonkawy odcień cery, jak u ćpuna. Nerwowo stuka lufą policyjnej trzydziestki ósemki o wychudzone udo. Stojący obok niej mężczyzna – najwyraźniej to Sonny – również wygląda, jakby igła i strzykawka nie były mu obce. Zapuchnięte oczy wystają mu z czaszki, a upaćkana trądzikiem twarz przypomina maskę ignorancji i złośliwości. Wiszą na nim ciuchy wyglądające jak zwinięte z nadprogramowego przydziału wojskowego. – Chcę ci podziękować, bracie – mówi łysy, wsadzając sobie na powrót pistolet za pasek. Zachowuje się tak, jakby ich mała potyczka oficjalnie dobiegła końca. – Ładnie się tutaj urządziliście, muszę to przyznać. Podchodzi do zlewu i sięga po stojącą na szafce szklankę pełną wody ze studni i jednym haustem wypija zawartość. – Będzie to dla nas znakomita baza wypadowa. – Dobra, rozumiem – mówi Philip, nadal nie opuszczając swojej bezużytecznej broni. – Problem w tym, że nie możemy przyjąć więcej ludzi. – Nie ma problemu, bracie. – A więc co planujecie zrobić? Jakie macie zamiary? – Jakie mamy zamiary? – przedrzeźnia go łysy, kładąc przesadny nacisk na każde ze słów. – Mamy zamiar przejąć to miejsce od was. Ktoś za plecami Philipa wybucha szyderczym chichotem. Mózg Philipa jest niczym pęknięta szachownica, po której figury poruszają się na chybił trafił. Wie, że najprawdopodobniej te zaprawione w bojach szczury drogowe zabiją go i wszystkich w tym domu. Wie, że to pasożyty i pewnie krążą w okolicy od tygodni – okazuje się, że Brianowi wcale się nie wydawało. Nawet teraz Philip słyszy dźwięki dochodzące z podwórka – głębokie, gardłowe głosy i trzask łamanych gałązek – i dokonuje szybkich obliczeń. Musi ich tutaj być co najmniej szóstka, może więcej. Dysponują czterema autami, a każdy z nich jest w posiadaniu broni, mają też pełno amunicji – Philip widzi, że za paski mają powciskane zapasowe magazynki – ale jedyne, czego im brak, jak się domyśla, to inteligencja. Nawet ten wielki łysol, najwyraźniej szef, wygląda jak ćpun – widać to po oczach. Nie będzie żadnej możliwości wykpienia się z tego, nie posłuchają

żadnych argumentów. Philip ma tylko jedną szansę, by ich z tego wyciągnąć. – Mogę coś powiedzieć? – mówi. – Zanim zrobimy coś pochopnego? Łysy podnosi szklankę, jakby chciał wznieść toast. – Zamieniam się w słuch, przyjacielu. – Mamy dwa sposoby, by to wszystko załatwić, i to próbuję ci powiedzieć. Słowa Philipa przykuwają uwagę łysego. Odstawia szklankę i zwraca się do niego: – Dwa sposoby, powiadasz? – Albo zaczynamy strzelać i zapewniam cię, że wiem, jak to się skończy. – Jak? – Twoi ludzie nas wybiją, w porządku, ale mogę ci szczerze obiecać, a niczego w życiu nie byłem bardziej pewny niż tego, co zaraz powiem... – A co to takiego? – Cokolwiek się wydarzy, dam radę oddać jeden jedyny strzał. I, bez urazy, nie mam nic złego na myśli, ale zapewniam cię, że większość śrutu, który wyleci z tej lufy, wyląduje w górnej części twojego ciała. Chcesz posłuchać drugiej opcji? Łysy przestaje się uśmiechać. – Mów dalej. – Opcja numer dwa przewiduje, że pozwolicie nam wyjść stąd żywcem, a wy zajmiecie ten dom. Nikt nie będzie musiał sprzątać bałaganu, który po tobie zostanie. Łysy wydaje kilka poleceń i wszystko odbywa się szybko i sprawnie. Para ćpunów – Philip, choć nerwy napięte ma jak postronki, zaczyna nazywać ich w myślach Sonny i Cher – odsuwa się od Briana i Penny, pozwalając Brianowi podnieść dziecko z podłogi i pójść do frontowych drzwi. Ugoda – jeśli w ogóle można w tym przypadku o niej mówić – polega na tym, że Philip i jego towarzysze mogą po prostu wyjść z willi, zostawiając w środku wszystkie swoje rzeczy. I tyle. Brian widzi, jak Philip wycofuje się z domu, nadal mierząc do łysego ze strzelby. Dzięki Bogu za ten antyk. Nick idzie za nim. Dołączają do stojących w progu Briana i Penny. Brian otwiera drzwi, nadal trzymając dziewczynkę w ramionach. Wychodzą na zewnątrz, dubeltówka nadal wycelowana jest w intruzów. Nagle zmysły Briana atakuje zimny wiatr, blady blask wschodzącego za sadem słońca, widok dwóch ludzi z bronią, stojących po bokach domu, światła samochodowych lamp, które są niczym teatralne reflektory obwieszczające kolejny akt jakiejś koszmarnej sztuki. Łysy krzyczy z głębi domu: – Chłopaki! Dajcie im przejść! Dwóch jego czekających na zewnątrz kompanów w podartych ciuchach wojskowych, z bronią ciężkiego kalibru w rękach – każdy z nich trzyma obrzyna – obserwuje ze złowrogim zainteresowaniem charakterystycznym dla drapieżnych ptaków, jak Brian ostrożnie sadza sobie Penny na ramiona. Philip szepcze do nich: – Trzymajcie się blisko i idźcie za mną. Oni chcą nas zabić. Róbcie, co mówię. Brian idzie za Philipem – który nadal nie miał okazji założyć koszulki i trzyma uniesioną w górę broń niczym jakiś komandos – przez podwórko, obok jednego z obserwujących ich strzelców, a potem w stronę pobliskiego sadu z drzewkami brzoskwiniowymi. Philipowi wydaje się, że przeprowadzenie wszystkich przez teren posiadłości i wejście w cień najbliższego sadu zajmuje im wieczność, choć w rzeczywistości mija kilka sekund. Brian Blake również ma wrażenie, jakby czas się rozciągnął. Przekazanie domu z rąk do rąk dobiega końca. Kiedy Brian z Penny na plecach wbiega do sadu, słyszy, że przy domu zapanował

rozgardiasz. Nie ma na nogach butów ani skarpet, gałązki i kamienie kłują go w bose stopy. Gniewne głosy dochodzą od strony willi, towarzyszą im pośpieszne kroki na ganku. Pierwszy strzał rozlega się, kiedy Philip i jego grupa znikają za linią drzew. Kula przecina powietrze i trafia w gałąź, jakieś sześć stóp od prawego barku Briana. Kawałki kory uderzają go w twarz, Penny piszczy. Philip wpycha Briana – który nadal niesie na plecach Penny – w głębszy cień. – BIEGNIJ! – krzyczy. – BIEGNIJ, BRIAN! BIEGNIJ! • Dla Briana Blake’a następne pięć minut jest niczym chaotyczny, rozmazany sen. Za sobą słyszy dalsze strzały, kule świszczą w koronach drzew, nie przestaje przedzierać się przez zagajnik. Rozmyte światło wstającego dnia nie jest zdolne przegonić zalegających w sadzie cieni. Stopy Briana – z każdą sekundą coraz bardziej poranione – zakopują się w miękkiej, przysypanej liśćmi i rozpaćkanymi owocami ziemi. W głowie huczy mu tak, jakby ktoś nawkładał tam petard. Penny podskakuje na jego plecach, ze strachu łyka duże hausty powietrza. Brian nie wie, jak daleko ma biec ani gdzie ma biec, czy ma się zatrzymać, czy nie. Biegnie głębiej i głębiej w mrok. Ma za sobą już jakieś dwieście jardów, kiedy natyka się na stertę gnijącego drewna, za którą przykuca. Bierze kilka głębokich wdechów, z ust leci mu para, wyraźnie widoczna na tle chłodnego nieba. Serce wali mu w piersi, delikatnie zdejmuje z pleców Penny. Siada obok niej na trawie. – Nie wychylaj się, mała – szepcze. – I bądź bardzo, bardzo, bardzo cicho. Jak myszka. Sad wręcz wibruje od ruchu, intruzi nadchodzą ze wszystkich stron. Ucichły strzały, Brian ryzykuje więc szybkie spojrzenie ponad stertą drew, by mieć lepszy ogląd sytuacji. Wśród gęstych rzędów drzew brzoskwiniowych Brian dostrzega zbliżającą się do niego postać, oddaloną o jakieś sto jardów. Jego oczy przyzwyczajają się już do ciemności na tyle, by rozpoznał w zbliżającym się cieniu jednego z mężczyzn, którzy czekali przed domem. Intruz trzyma w ręku gotowego do strzału obrzyna. Pozostali przebijają się przez sad w ślad za nim. Nagle obok niego, z prawej, wyrasta nowy cień i zbliża się do mężczyzny. Brian z powrotem kryje się za stertą drewna i rozpaczliwie rozważa dostępne wyjścia z sytuacji. Jeśli zacznie biec, usłyszą go. Jeśli tutaj zostanie, na pewno wreszcie go znajdą. Gdzie, do cholery, jest Philip? Gdzie jest Nick? Wtedy Brian słyszy rytmiczne kroki, pod których naporem łamią się leżące na ziemi gałązki. Ktoś wyraźnie przyśpiesza i biegnie w stronę mężczyzny z bronią. Brian ponownie wygląda zza drew i widzi sylwetkę swojego brata – pięćdziesiąt jardów od niego – który, schylony, przebija się przez ciemność i próbuje zajść strzelca od prawej. Brianowi po plecach przechodzi zimny dreszcz, a w żołądku rośnie gula. Nagle z drugiej strony pojawia się Nick Parsons z kamieniem wielkości grejpfruta ręce. Zatrzymuje się i rzuca go w głąb sadu. Kamień odbija się od drzewa z głośnym stukotem, co odwraca uwagę człowieka z bronią. Facet rozgląda się i strzela na ślepo w kierunku, z którego dobiegł hałas. Huk trzęsie sadem, Penny aż podskakuje. Brian pada na ziemię, lecz zdąża jeszcze zauważyć, że jedna ze skradających się do strzelca postaci rzuca się na niego, zanim ten ma szansę ponownie załadować strzelbę. Philip Blake wyskakuje spomiędzy drzew i bierze zamach starą dubeltówką. Drewniana kolba uderza mężczyznę z obrzynem w tył czaszki tak mocno, że intruz niemal wyskakuje z

butów. Broń wypada mu z rąk, a on sam leci na twarz i upada na wznak na wilgotną ziemię. Brian odwraca się i zasłania Penny oczy dłońmi, widząc, że Philip szybko i brutalnie rozprawia się z przeciwnikiem, zadając mu cztery kolejne, mocne uderzenia w głowę. Następuje delikatna zmiana w podziale sił. Za paskiem leżącego mężczyzny Philip znajduje pistolet kalibru trzydzieści osiem, do tego pełno naboi ukrytych w kieszeniach oraz dodatkowe magazynki, co sprawia, że on i Nick nakręcają się jeszcze bardziej do walki. Brian obserwuje wszystko zza sterty drewna, pięćdziesiąt jardów od nich. Oddycha z ulgą, czuje nieśmiałą nadzieję. Może im się uda uciec, zacząć od nowa. Przeżyć kolejny dzień. Ale kiedy daje im sygnał, a Nick i Philip podchodzą do jego kryjówki, wystarczy mu jedno spojrzenie na rozjaśnioną wschodzącym słońcem twarz brata, by na nowo odezwała się w nim panika, a strach dźgnął go w żołądek i ścisnął gardło. – Musimy zdjąć tych sukinsynów – mówi. – Co do jednego. – Ale Philip, możemy przecież... – Odbierzemy im nasz dom. Mają przesrane. – Ale... – Posłuchaj mnie – coś w oczach Philipa sprawia, że Brianowi przechodzą po plecach ciarki – musisz pilnować mojej córki, nie może się jej nic stać, bez względu na wszystko. Rozumiesz, co do ciebie mówię? – Tak, ale... – Niczego więcej od ciebie nie wymagam. – Okej. – Pilnuj jej. Popatrz na mnie. Możesz to dla mnie zrobić? Brian kiwa głową. – Tak, pewnie. Będę jej pilnował. Tylko nie daj się zabić. Philip ani nie odpowiada, ani nie reaguje w żaden sposób, po prostu patrzy na brata, pakuje naboje do strzelby i daje znak Nickowi. Chwilę później dwaj mężczyźni ponownie wkraczają do akcji i znikają w zagajniku, zostawiając Briana siedzącego w trawie, bezbronnego, z krwawiącymi stopami, przerażonego, niezdecydowanego. Czy Philip chce, by się nie wychylał? Czy taki jest plan? Rozlega się strzał, Brian podskakuje w miejscu. Pada kolejny, echo niesie się po zimnym niebie i nad wierzchołkami drzew. Brian zaciska pięści tak mocno, że wbija sobie paznokcie w dłonie. Ma tutaj tak siedzieć? Przytula do siebie Penny, kiedy słyszy następny wystrzał, gdzieś bliżej, stłumiony, nieco inny, bo następuje po nim mlaszczący, mokry dźwięk. Myśli Briana znowu zaczynają pędzić w różnych kierunkach, trzęsie się ze strachu. Kroki są coraz bliżej ich kryjówki. Brian pozwala sobie na jeszcze jedno spojrzenie znad drew i widzi tego przerażającego, łysego faceta z glockiem w ręce, który szybko biegnie przez sad w ich kierunku, na pokrytej bliznami twarzy maluje się chęć mordu. Wygięte ciało chudego chłopaka o ksywce Konus leży w błocie sto stóp na północ, połowa jego głowy jest odstrzelona. I nagle kolejny huk, Brian znowu pada na ziemię, serce ma w przełyku. Nie jest pewien, czy to padł łysy, czy to może właśnie on strzelał. – Chodź, mała – mówi Brian do Penny, która jest niemal w stanie katatonii, kuli się w trawie i zasłania głowę rękoma. – Musimy się stąd wydostać. Wyciąga ją z chwastów i łapie za rękę – jest zbyt niebezpiecznie, by ją nieść – i prowadzi z dala od strzelaniny. Przedzierają się przez cienie drzewek brzoskwiniowych, cały czas pod osłoną gąszczu, omijając ścieżki przecinające sad. Od zimna i bólu prawie nie czuje stóp. Brian słyszy za sobą

jakieś głosy, potem kilka strzałów i nagle nic, cisza. Przez dłuższy czas Brian nie słyszy niczego poza wiatrem szeleszczącym w gałęziach i odzywającymi się co chwilę przypadkowymi, gorączkowymi krokami, choć nie jest pewien, czy nie wybrzmiewają one jedynie w jego głowie, podobnie jak ogłuszające bicie serca. Nie przestaje jednak biec. Pędzi przez kolejne sto jardów i chowa się za starym, zepsutym wozem na siano. Łapie oddech i tuli do siebie Penny. – Wszystko w porządku, mała? Penny unosi do góry kciuk, ale jej mina zdradza, że jest skrajnie przerażona. Sprawdza jej ubranie, twarz, ciało i wydaje się, że nie odniosła żadnych obrażeń. Poklepują ją po plecach, próbuje pocieszyć, ale adrenalina i zmęczenie wstrząsają jego ciałem tak mocno, że ledwo potrafi funkcjonować. Słyszy jakiś hałas i zamiera. Schyla się i próbuje coś dojrzeć przez szpary w przegniłych deskach wozu. Około pięćdziesięciu jardów od niego, w głębokim cieniu, skrada się jakaś postać. Mężczyzna jest wysoki i smukły, w ręce trzyma obrzyna, ale jest zbyt daleko, by można było go rozpoznać. – Tata...? Słysząc niespodziewany głos Penny, Brian podskakuje ze strachu, choć to jedynie jedno, wyszeptane słowo – wystarczające jednak, by zdemaskować ich kryjówkę. Brian łapie dziewczynkę i zakrywa jej usta dłonią. Wystawia głowę i wygląda zza wozu. Widzi tę samą postać co przed momentem, idącą zboczem rowu. Niestety, człowiek zmierzający w ich kierunku nie jest ojcem Penny. Wystrzał z trzymanej przez niego broni niemalże zmiata z powierzchni ziemi połowę wozu, Briana wyrzuca do tyłu, zasypując kawałami drewna i pyłem. Czuje w ustach piach, przyciska mocniej Penny, chwyta ją za koszulkę i nie puszcza. Rusza wraz z nią głębiej w las. Pełznie kilka jardów po ziemi, ciągnąc za sobą Penny, aż wreszcie udaje mu się stanąć na nogi. Teraz na poły idzie, na poły biegnie, nadal holując dziewczynkę, ale coś jest nie tak. Penny wiotczeje, jakby zemdlała. Brian słyszy chrzęst kamieni i gałęzi pod butami goniącego ich mężczyzny, a potem chrobot przeładowywanej broni – ten ktoś przygotowuje się do oddania ostatecznego, celnego strzału. Spanikowany, zarzuca sobie Penny na ramię i biegnie ile sił w nogach pod osłoną drzew, ale po chwili widzi, że jest cały we krwi – czerwień pokrywa przód jego przemoczonej koszuli, spływa strumieniem po jego ciele. – O nie, Boże, Boże, nie, Boże, nie, nie, nie! – Brian kładzie Penny na miękkiej ziemi. Z jej twarzy odpłynęła krew, jest biała jak prześcieradło. Szkliste oczy utkwiła w niebie, wydaje z siebie czkające odgłosy, z kącika ust cieknie jej strużka krwi. Brian nie zwraca już uwagi na strzelca, który nadal się do niego zbliża, przeładowując broń. Koszulka Penny, zwykły, bawełniany T-shirt, przesiąknięta jest szkarłatną cieczą, dziura po kuli ma minimum sześć cali średnicy. Pociski wystrzelone z broni takiego kalibru zdolne są przebić stal, wygląda na to, że dziewczynka przyjęła na siebie większą część śrutu, który wypluła strzelba – mężczyzna trafił ją w plecy i przeszył na wylot. A teraz zbliża się do Briana. Brian podciąga koszulkę Penny i wydaje z siebie bolesny jęk. Nie potrafi powstrzymać obfitego krwawienia z ziejącej rany, pocisk wyrwał dziewczynce pół boku. Przyciska rękę do rany, na krwi tworzą się bąbelki. Odrywa kawałek swojej koszuli i próbuje zatamować lecącą z brzucha krew, ale ta jest już dosłownie wszędzie. Brian zaczyna mamrotać i płakać, próbuje powiedzieć coś do Penny, kiedy oleista, gęsta krew przepływa mu przez palce, a strzelec jest

coraz bliżej... – Będzie dobrze, będzie dobrze, zobaczysz, wyleczymy cię, będzie dobrze, za chwilę poczujesz się lepiej... Ręce i brzuch Briana są pokryte ciepłą krwią, ulatującym z Penny życiem. Dziewczynka szepcze słabo jedno słowo: – ...odejdź... – Nie, Penny, nie, nie, nie rób tego... nie odchodź, nie teraz... nie odchodź...! Brian słyszy za plecami dźwięk łamanej gałązki. Na Penny pada cień. – Cholerna szkoda – mówi grobowym głosem mężczyzna stojący za Brianem. Brian czuje na karku dotyk chłodnej lufy. – Przyjrzyj się jej... Brian odwraca się i widzi strzelca, którym okazuje się wytatuowany dryblas z brodą i piwnym brzuchem. Teraz trzyma obrzyna przy twarzy Briana. Po chwili odzywa się ponownie: – Popatrz na nią... bo jest ostatnią rzeczą, jaką kiedykolwiek ujrzysz. Brian nadal trzyma rękę na ranie Penny, choć wie, że jest już zbyt późno. Nie przeżyje. Brian jest gotowy... na śmierć. Hałas jest przerażająco głośny, choć Brian słyszy go jakby przez sen, jakby opuścił swoje ciało i unosił się wysoko nad sadem, obserwował całą tę scenę z perspektywy bezcielesnego widma. Niemal od razu Brian – instynktownie odsuwa się, słysząc huk – wraca do swojego ciała. Krwawa mgiełka ochlapuje Penny i ramiona Briana. Czy to strzał w głowę był tak silny, że aż bezbolesny? Czy Brian był już martwy, ale nie zdawał sobie jeszcze z tego sprawy? Cień strzelca zaczyna osuwać się jakby w zwolnionym tempie, niczym padająca na ziemię, ścięta sekwoja. Brian odwraca się dokładnie w momencie, kiedy brodacz leci na twarz z przestrzeloną czaszką, górna część jego głowy zmieniła się w czerwoną pulpę, włosy ma upaćkane krwią. Oczy wywracają mu się do wewnątrz, wali się na ziemię. Brian może się tylko gapić. Niczym zza opadającej na ziemię kurtyny, zza ciała brodacza wyłaniają się dwie postacie, które ruszają w stronę Briana i Penny. – NIE, KURWA, NIE! – Philip odrzuca na bok obrzyna, z którego nadal leci dym, i przedziera się przez drzewa. Philip podbiega do Briana i odpycha go na bok. – NIE! NIE! Philip pada na kolana przy umierającym dziecku, które zaczyna się dusić, dławiąc się własną krwią. Bierze ją na ręce i czule dotykając ziejącej rany, jakby było to tylko drobne skaleczenie, draśnięcie, siniak. Przytula ją, krew córki przecieka mu przez palce. Brian leży zaledwie kilka stóp od nich, wdychając zapach wilgotnej ziemi, nadal nie może otrząsnąć się z szoku. Nick stoi obok niego. – Możemy zatrzymać krwawienie, co? Damy radę? Prawda? Philip kołysze zakrwawione dziecko. Penny gaśnie w jego oczach, wydaje z siebie ostatnie, rzężące tchnienia, twarz ma bladą jak porcelana. Philip zaczyna nią potrząsać. – Dyniuszku... zostań z nami... zostań. Proszę... zostań... proszę... Dyniuszku? Dyniuszku? Dyniuszku? W powietrzu wisi niewygodna, okropna cisza. – Słodki Jezu – mamrocze do siebie Nick i spuszcza wzrok.

Przez dłuższy czas Philip przytula córkę, a Nick modli się po cichu, patrząc w ziemię. Brian leży nieruchomo pięć stóp od Penny, jego łzy wsiąkają w mokrą ziemię. Bełkocze do siebie: – Próbowałem... to stało się tak szybko... nie mogłem... to było... nie wierzę... nie... Penny była... Nagle wielkie łapsko chwyta go za koszulę. – Co ci mówiłem? – krzyczy Philip gardłowym głosem, kiedy podnosi brata z ziemi i uderza nim o najbliższe drzewo. Brian traci czucie w kończynach, przed oczyma ma mroczki. – Philly, nie! – Nick próbuje wkroczyć pomiędzy dwóch braci, ale Philip odpycha go tak mocno, że mężczyzna upada na ziemię. Prawa ręka Philipa nadal zaciska się na gardle brata. – Co ci mówiłem? – Philip raz jeszcze uderza Brianem o pień. Tył jego głowy odbija się od kory, przez co Brian zaczyna widzieć przed oczyma gwiazdy, ból jest nie do wytrzymania. Nie robi jednak nic, by osłonić się lub uciec. Chce umrzeć. Chce umrzeć z rąk brata. – CO CI MÓWIŁEM? – Philip odciąga Briana od drzewa. Brian widzi, jak ziemia zbliża się do niego niczym taran, uderza w nią ramieniem i bokiem twarzy. Potem nadchodzi lawina kopniaków, przez co Brian instynktownie zwija się w kulkę. Jeden z kopniaków zadanych butem z metalowym czubem jest na tyle mocny, że kiedy trafia go w szczękę, łamie mu żuchwę. Od kolejnego pękają mu trzy żebra, przez co Brian czuje w boku piekący ból. Następny spada na dolną część pleców, przetrącając kręg i niemal przebijając nerkę, Brian niemalże mdleje od rozgrzanych do czerwoności igiełek wbijających mu się w kręgosłup. Po chwili nie czuje już nic, ponownie może jedynie patrzeć na wszystko, unosząc się nad swoim zmasakrowanym ciałem. Poddaje się karze niczym grzesznik ulegający wysokiemu rangą kapłanowi. DZIEWIĘTNAŚCIE Następnego dnia Philip spędza godzinę w szopie na narzędzia postawionej za willą i przegląda broń odebraną intruzom, ostre narzędzia oraz sprzęt ogrodniczy pozostawiony przez poprzednich mieszkańców. Wie, co musi zrobić, ale wybór metody egzekucyjnej jest ponad jego siły. Z początku zdecydował się na półautomatyczny pistolet kalibru dziewięć milimetrów. Szybki i bezbolesny. Potem zaczął zastanawiać się nad użyciem broni palnej, ale w jakiś sposób wydaje mu się to niestosowne. Zbyt bezuczuciowe i bezosobowe. Nie może też się zmusić, by zrobić to za pomocą maczety czy siekiery. Niepewne i zbyt krwawe. A co, jeśli chybi o pół cala i spaprze robotę? Wreszcie łapie glocka dziewięć milimetrów, wkłada nowy magazynek i przeładowuje. Bierze głęboki oddech i podchodzi do drzwi szopy. Zatrzymuje się i próbuje zebrać się do kupy. Od zewnętrznej strony dobiegają go sporadyczne odgłosy drapania i skrobania, jakby ktoś próbował przebić się przez ścianę. Teraz po terenie posiadłości błąka się wielu Kąsaczy, których przyciągnął hałas strzelaniny i raban wywołany wydarzeniami poprzedniej nocy. Philip kopie w drzwi, które trafiają w trupa kobiety w średnim wieku, ubranego w fartuch, węszącego pod szopą już od jakiegoś czasu. Siła uderzenia odrzuca jej kościste zwłoki do tyłu, macha ramionami, a z jej gnijącego gardła dobywa się upiorny jęk. Philip przechodzi obok niej, podnosząc glocka jakby od niechcenia, prawie nie przeszkadzając sobie w marszu, i pojedynczym strzałem trafią ją w bok głowy. Huk wystrzału niesie się po podwórku. Szkarłatna chmura otacza czaszkę umarlaka, kiedy ten leci w bok, pada na ziemię i zwija się w nieskładny kłębek. Philip idzie w stronę tylnego

wejścia do willi. Podnosi broń i zdejmuje kolejnego, wałęsającego się bez celu Kąsacza. Jednym z włóczących się po posiadłości zombie jest starszy człowiek ubrany jedynie w pożółkłe majtki – może uciekinier z domu opieki. Inny niemal na pewno jest byłym sadownikiem, jego wzdęte, poczerniałe ciało nadal wciśnięte jest w spodnie ogrodniczki. Philip likwiduje go bez wysiłku – jeden strzał na jednego trupa – i zapisuje sobie w pamięci, by jeszcze tego samego dnia uprzątnąć zwłoki jednym z pługów śnieżnych, który można zamontować przy kosiarce. Od momentu, kiedy Penny zgasła w jego ramionach, minęły już prawie dwadzieścia cztery godziny, wstaje nowy dzień – wita ich słońce i czyste, jesienne niebo rozciągające się ponad akrami owocowych drzewek. Niemalże dwadzieścia cztery godziny zajęło Philipowi zebranie się do tego, co ma zrobić. Zaciska spoconą dłoń na pistolecie i wchodzi do sadu. W magazynku ma jeszcze pięć naboi. W cieniu zagajnika widzi postać, która szarpie się i jęczy, stojąc przy pniu. Związany sznurem i taśmą klejącą więzień rozpaczliwie, acz daremnie, usiłuje uciec. Philip podchodzi bliżej i unosi broń. Mierzy pomiędzy oczy trupa i przelatuje mu przez głowę jedna myśl, która każe mu uporać się z tym jak najprędzej: nakłuj ranę, usuń guza, zrób to. Lufa pistoletu zaczyna się trząść, palec Philipa zamiera na spuście, wreszcie mężczyzna wydaje z siebie zmęczony jęk. – Nie potrafię – mruczy pod nosem. Opuszcza pistolet i patrzy na stojącą obok niego córkę. Penny warczy i syczy niczym wygłodniały, wściekły pies. Twarz ma bladą niczym chińska, porcelanowa laleczka, wychudzoną i zapadniętą, przypominającą zapleśniałą masę z oczami z małych, srebrnych monet. Jej niegdyś niewinne usta w kształcie kwiatu tulipana są teraz szare, spomiędzy nich wystają obślinione zęby. Nie rozpoznaje swojego ojca. Właśnie ten fakt sprawia Philipowi największy ból i porusza go do głębi, odbiera kawałek duszy. Nie może zapomnieć widoku oczu Penny za każdym razem, kiedy odbierał ją z przedszkola w domu jej cioci Niny po długim, ciężkim dniu pracy. Widział ekscytację i podniecenie – i tak, do cholery, również bezwarunkową miłość – w tych dużych, sarnich oczach za każdym razem, gdy po nią wracał. I, bez względu na wszystko, widząc swoją córkę, Philip nabierał chęci do życia. Teraz iskra w jej oczach zniknęła na zawsze, przysłonięta szarą, trupią kurtyną. Philip wie, co musi zrobić. Penny warczy na niego. Philip czuje bolesne pieczenie w oczach. – Nie potrafię – powtarza, gapiąc się w ziemię, kierując te słowa do samego siebie. Widok córki w tym stanie sprawia, że coś wewnątrz niego aż buzuje, jakby ktoś podłączył go do gniazdka elektrycznego albo przypalał palnikiem, rozniecając ogień, który do tej pory tylko w nim drzemał. Słyszy głos: Rozpieprz ten świat, rozpruj go, wyrwij pieprzone serce... zrób to, teraz. Wycofuje się szybko z sadu, oddala od panującej tam grozy, czuje jedynie furię. Teren posiadłości – skąpany w delikatnym, jesiennym słońcu – ma kształt półksiężyca, w którego środku stoi dom. Kilka budynków gospodarczych wyrasta za zakrętem, z boku domu: stajnia, niewielka szopa, w której stoi kosiarka i traktor, druga na narzędzia, domek dla gości i sporych rozmiarów drewniana stodoła z wiatrowskazem i kopułą na dachu. Wyblakłe od słońca różowawe deski tej ostatniej konstrukcji dawno już przeżarło robactwo. Philip idzie w stronę wejścia do budynku. Potrzebuje znaleźć jakieś ujście dla trucizny, która płynie w jego żyłach, musi złapać oddech. Główne wejście do stodoły stanowią podwójne drzwi, teraz zablokowane ogromną kłodą.

Philip bierze ją w ręce i zrzuca z haków wbitych w każde skrzydło. Drzwi otwierają się ze skrzypieniem, odsłaniając unoszące się w górze kłęby kurzu, odcinające się na tle panujących wewnątrz cieni. Wchodzi do środka i zamyka za sobą drzwi. Śmierdzi tutaj końskim moczem i zawilgotniałym sianem. Dwie siedzące w kącie postacie zaczynają wierzgać i wić się, również przeżywając swoją własną gehennę – są związane, usta zaklejono im taśmą. Sonny i Cher. Siedzą oparci o drzwi jednego z boksów, w którym kiedyś zapewne trzymano zwierzęta, trzęsą się, jakby ich ciała nie potrafiły zaakceptować zaistniałej sytuacji. Pewnie cierpią na narkotyczny głód, potrzebują heroiny czy cracku, ale Philip ma to gdzieś. Ważne jest dla niego, że ta dwójka nie ma jeszcze pojęcia, że zaraz ich życie stanie się jeszcze gorsze. Philip podchodzi do nich i widzi, że koścista dziewczyna wije się jakby w konwulsjach, od płaczu spłynął jej makijaż, na twarzy widać ślady wyschniętych łez. Chłopak oddycha przez nos. Philip, stojący w wąskim snopie światła pełnego kurzu i pyłu z siana, jest niczym gniewny bóg. – Ty – odzywa się do Sonny’ego – zadam ci pytanie... wiem, że ciężko będzie ci kiwnąć głową z zaklejoną mordą i w ogóle, więc mrugnij raz na tak i dwa razy na nie. Mężczyzna patrzy na niego swoimi pustymi, wilgotnymi, zapadniętymi oczyma. Mruga raz. – Lubisz sobie popatrzeć? – zwraca się do niego Philip. Dwa mrugnięcia. Philip sięga do spodni i zaczyna odpinać pasek. – Szkoda, bo zaraz zobaczysz zajebiste show. Dwa mrugnięcia. I znowu. Dwa, dwa, dwa. – Spokojnie, Brian, nie tak szybko – mówi Nick, kiedy siedzą wieczorem w jego sypialni. W świetle naftowych lamp, Nick pomaga Brianowi napić się wody przez słomkę. Jego usta nadal są napuchnięte i nie w pełni sprawne, rozlewa więc trochę na siebie. Nick robi, co może, by pomóc mu dojść do siebie, a dostarczenie mu jedzenia jest najważniejsze. – Zjedz trochę zupy warzywnej – sugeruje Nick. Brian połyka kilka łyżek. – Dzięki, Nick – jego głos jest niewyraźny, naznaczony bólem. – Dzięki za wszystko. Trochę bełkocze, nadal ma podrażnione podniebienie. Cedzi słowa przez zęby, z trudnością. Leży w łóżku, połamane żebra szczelnie owinięto mu bandażem. Na twarzy i szyi poprzylepiane ma plastry, lewo oko napuchło mu na tyle, że przypomina bardziej purpurowy siniec. Coś może być też nie tak z jego biodrem, ale żaden z nich nie potrafi tego stwierdzić z całą pewnością. – Będzie dobrze, chłopie – mówi Nick. – Gorzej z twoim bratem. – To znaczy? – Odwaliło mu, stary. – Wiele przeszedł, Nick. – Jak możesz tak gadać? – Nick opiera się na krześle i wzdycha. – Zobacz, co ci zrobił. I nie mów, że to przez Penny. Wszyscy straciliśmy ludzi, których kochaliśmy. Niewiele brakowało, a zabiłby cię. Brian patrzy na swoją powykręcaną stopę wystającą spod koca. Z trudnością mówi: – Zasłużyłem sobie na to. – Nie mów tak! Nic z tego, co się wydarzyło, nie było twoją winą. Twój brat naprawdę

zaczyna się gubić. Jestem autentycznie zaniepokojony. – Nic mu nie będzie. – Brian patrzy na Nicka. – Co jest? Ciebie trapi coś innego. Nick bierze głęboki oddech i zastanawia się, czy powinien powiedzieć Brianowi o tym, co go dręczy. Braci Blake łączy skomplikowana więź i przez lata miał wrażenie, że to on jest bratem Philipa, a nie jego biologiczne rodzeństwo. Ale pomiędzy Blake’ami zawsze istniało coś, czego Nick nie potrafił zrozumieć, może przez to, że w żyłach obu braci płynęła ta sama krew. Wreszcie mówi: – Wiem, że nie jesteś zbytnio religijny, pewnie myślisz, że jestem jakimś fanatykiem. – To nie tak, Nick. Zbywa Briana machnięciem ręki. – Nieważne... moja wiara jest silna i nie oceniam ludzi po tym, czy wierzą, czy nie. – Do czego zmierzasz? Nick patrzy na Briana. – On trzyma ją przy życiu, Brian... choć może przy życiu to nieodpowiednie słowa. – Penny? – Jest z nią teraz. – Gdzie? Nick tłumaczy Brianowi, co działo się przez ostatnie dwa dni. Kiedy Brian dochodził do siebie, Philip był mocno zajęty. Trzyma w zamkniętej stodole dwójkę intruzów, którym udało się przeżyć walkę. Philip twierdzi, że przesłuchuje ich w sprawie innych osiedli ludzkich, ale Nick niepokoi się, że są torturowani. Ale to ich najmniejsze zmartwienie. Nicka gryzie los Penny Blake. – Przywiązał ją do drzewa jak psa – mówi. – Gdzie? – pyta zszokowany Brian. – W sadzie. Chodzi tam w nocy, przesiaduje z nią. – Boże... – Słuchaj, wiem, że pewnie pomyślisz, że to pierdoły, ale mnie wychowano, że we wszechświecie istnieją dwie siły – Dobro i Zło. – Nick, to nie jest czas na... – Czekaj, daj mi skończyć. Wierzę, że ta... epidemia, czy jakkolwiek to nazwiesz, jest dziełem kogoś, kogo mógłbym nazwać Diabłem albo Szatanem. – Nick... – Pozwól mi skończyć, sporo o tym myślałem. – Dobra, mów dalej. – Czego Szatan nienawidzi najbardziej? Potęgi miłości? Być może. Nawrócenia? Tak, też. Ale tak sobie myślę, że kiedy ktoś umiera, jego dusza idzie do Raju. – Nadal nie ogarniam. Nick patrzy w nierozumiejące oczy Briana. – O to tutaj chodzi, Brian. Diabeł wynalazł sposób, by dusze pozostawały uwięzione tutaj, na ziemi. Mija chwila, zanim Brian przyswaja sobie to, co usłyszał. Nick nie spodziewa się, że mężczyzna uwierzy mu w to wszystko, ale jest szansa, iż dzięki temu zrozumie. Zapada cisza, słychać północny wiatr walący w okiennice. Zmienia się pogoda. Willa trzeszczy i skrzypi. Nick podnosi kołnierz swojego przesiąkniętego zapachem kulek na mole swetra – kilka dni temu znaleźli na strychu trochę ciepłych ciuchów – i drży, czując na ciele zimne powietrze. – To, co robi twój brat, jest złe, on działa przeciwko Bogu – mówi wreszcie Nick, a jego

słowa zawisają w powietrzu. W tej samej chwili, w ciemnościach sadu, na ziemi tli się małe ognisko. Philip siedzi na zimnej glebie, przy ogniu. Obok niego leży strzelba, a na kolanach ma rozłożoną zawilgotniałą, małą książeczkę, którą znalazł w pokoju dziecięcym. – Wpuść mnie, wpuść mnie, Mała Świnko – czyta Philip sztywnym, zmęczonym, mechanicznym głosem – albo chuchnę, dmuchnę i zdmuchnę twój domek! Trzy stopy dalej, przywiązana do pnia drzewa, Penny Blake warczy i ślini się na widok człowieka, bezradnie kłapie szczękami w powietrzu. – Nie uda ci się, choćbyś nie wiem, co robił – recytuje Philip, przewracając kruchą jak skórka cebuli kartkę. Przerywa i patrzy na rzecz, która niegdyś była jego córką. W migotliwym blasku ognia twarz Penny wykrzywia się z nienasyconego głodu, jest pomarszczona i napuchnięta jak dynia na Halloween. Przywiązana została do drzewa drutem, którym owinięto ją w pasie. Wyciąga w jego stronę swoje zakrzywione jak szpony palce i rozpaczliwie chwyta powietrze – chce się uwolnić i zjeść swojego własnego ojca. – Ale oczywiście – kontynuuje Philip, choć łamie mu się głos – wilk zdmuchnął dom. Następuje bolesna pauza, aż wreszcie Philip ponownie podejmuje opowieść, tym razem przemawia przez niego smutek i szaleństwo: – I zjadł świnkę. Przez pozostałą część tygodnia Philip Blake ma trudności ze snem. Próbuje zdrzemnąć się każdej nocy choć na kilka godzin, ale z nerwów jedynie rzuca się na łóżku i przewala, aż wreszcie musi wstać i czymś się zająć. Najczęściej wychodzi z domu, idzie do stodoły i wyładowuje swój gniew na Sonnym i Cher. To przez nich Penny zmieniła się w zombie i obowiązkiem Philipa jest zadanie im takiego cierpienia, jakiego nie poczuł nigdy żaden mężczyzna i żadna kobieta. Delikatny proces utrzymania ich przy życiu wcale nie jest taki łatwy. Od czasu do czasu podaje im wodę, by nie zmarli. Musi być także ostrożny, by nie popełnili samobójstwa w celu uwolnienia się od katuszy. Jak każdy dobry strażnik, Philip mocno zacisnął ich sznury i powynosił wszystkie ostre przedmioty. Tej nocy – Philip sądzi, że jest piątek – czeka, aż Nick i Brian zasną, i wymyka się ze swojego pokoju. Zakłada jeansową kurtkę, buty i wychodzi tylnymi drzwiami na zalane światłem księżyca podwórko. Kieruje się do zdezelowanej stodoły na jego północno-wschodnim krańcu. Lubi ogłaszać wszem i wobec swoje przybycie. – Tatuś jest w domu – woła jowialnym głosem, a z jego ust wydobywa się para. Zdejmuje belkę i otwiera podwójne drzwi. Włącza zasilaną bateriami latarenkę. Sonny i Cher leżą w ciemności tam, gdzie ich zostawił. Dwa marne stworzenia, związane ze sobą niczym świnki w kałuży własnej krwi, szczyn i gówna. Sonny jest ledwo przytomny, głowa opada mu na jedną stronę, a jego ciężkie, opuchnięte, narkomańskie powieki otacza czerwona obwódka. Cher nie kontaktuje. Leży obok niego, skórzane spodnie ma opuszczone do kostek. Każde z nich ma na ciele ślady tego, co zrobił im Philip – kombinerkami, drutem kolczastym, pordzewiałymi gwoździami i innymi tępymi przedmiotami, które akurat wpadły mu w ręce. – Wstawaj, siostrzyczko! – Philip przewraca ją na plecy. Linka, którą ma związane ręce, wbija się jej w nadgarstki, a sznur obwiązany wokół szyi nie pozwala jej się wiercić. Uderza ją w twarz. Cher budzi się i z jej zaklejonych taśmą ust dobywa się stłumiony szloch. Jakimś cudem udało jej się w nocy podciągnąć zakrwawione majtki z powrotem na swoje miejsce. – Przypomnę wam raz jeszcze – mówi Philip, opuszczając jej majtki do kolan.

Stoi nad dziewczyną i butem rozkłada jej uda, jakby torował sobie drogę. Cher wije się i wierci, jakby chciała zrzucić z siebie własną skórę i uciec. – To wy odebraliście mi córkę, więc pójdziemy do piekła wszyscy razem. Philip odpina pasek i zdejmuje spodnie. Nie musi nawet zbytnio wysilać wyobraźni, by wywołać erekcję – napędza go gniew i nienawiść, przez co krew doskonale krąży w jego ciele. Czuje rozchodzące się w splocie słonecznym ciepło, jakby walnął go taran. Pada na kolana i wciska się pomiędzy drżące nogi dziewczyny. Pierwsze pchnięcie dopiero go uaktywnia, wtedy zawsze odzywa się w jego głowie głos, drażni się z nim i wyśmiewa go, podjudza fragmentami z Biblii, które zwykł mamrotać jego ojciec, kiedy się napił: Zemsta jest moja, zemsta do mnie należy, mówi Pan! Ale dzisiejszej nocy, po zaledwie trzech czy czterech ruchach, Philip przestaje. Jego uwagę przyciąga naraz kilka podejrzanych rzeczy, zapomina o nieruchomej kobiecie. Słyszy dobiegające z zewnątrz kroki, ktoś zmierza na tyły posesji. Przez szpary w deskach widzi ciemną postać przechodzącą obok stodoły. Jednak dopiero gdy zdaje sobie sprawę z tego, że nieznajomy idzie w stronę sadu, pośpiesznie wstaje i naciąga spodnie. Ten ktoś idzie bowiem w stronę Penny. Philip wybiega ze stodoły i od razu zauważa niknącą w cieniu zagajnika postać. To niewielkiej postury, szczupły człowiek w swetrze i jeansach, niosący na ramieniu wielką, przerdzewiałą łopatę. – Nick! Ten jednak nie słyszy ostrzegawczego krzyku Philipa, wszedł już pomiędzy drzewa. Wyciągając pistolet zza paska, Philip rusza za nim. Wkłada magazynek do komory i wpada do sadu, oświetlając sobie drogę latarką. Pięćdziesiąt stóp dalej Nick Parsons świeci w twarz czemuś, co kiedyś było Penny. – NICK! Nick odwraca się momentalnie z łopatą w ręce, latarka wypada mu z dłoni. – To poszło zbyt daleko, Philly. Zbyt daleko. – Odłóż łopatę – mówi Philip, podchodząc do przyjaciela z wycelowaną bronią. Światło latarki pada na korony drzew, co nadaje wszystkiemu dziwnego, bladego blasku, jak na ziarnistym, czarno-białym filmie. – Nie możesz robić tego swojej córce, nie masz pojęcia, co wyrabiasz. – Odłóż łopatę. – Daj jej duszy odejść do nieba, Philly. – Stul pysk! Dwadzieścia stóp dalej niby-Penny szarpie się ze swoimi więzami. Oślepiające światło latarki uwydatnia jej potworne rysy twarzy i oczy mieniące się niczym srebro. – Philly, posłuchaj mnie. – Nick opuszcza łopatę, głos załamuje mu się z nadmiaru emocji. – Musisz pozwolić jej umrzeć... jest dziecięciem bożym... proszę cię... jako chrześcijanin... daj jej odejść. Philip celuje prosto w czoło Nicka. – Jeśli ona umrze... to ty zaraz po niej. Nick Parsons wygląda na zrezygnowanego, pokonanego. Rzuca łopatę, zwiesza głowę i zaczyna iść w stronę willi. Przez cały ten czas niby-Penny nie spuszcza wygłodniałego wzroku z człowieka, którego kiedyś nazywała ojcem. Brian dochodzi do siebie. Sześć dni po pobiciu jest już na tyle silny, że może wyjść z łóżka i kuśtykać po domu. Z każdym krokiem czuje ból w biodrze, a kiedy schodzi albo wchodzi

po schodach, kręci mu się w głowie. Ale ogólnie rzecz biorąc, czuje się całkiem nieźle. Siniaki już niemal zniknęły, wraca mu apetyt. Pogadał sobie z Philipem. – Bardzo mi jej brakuje – mówi pewnej nocy do brata, kiedy obaj cierpią na mocną bezsenność. – Zamieniłbym się z nią miejscami bez wahania, gdyby to przywróciło jej życie. Philip wbija wzrok w ziemię. Wyrobił w sobie mnóstwo subtelnych tików, które ujawniają się, kiedy odczuwa wzmożone napięcie – pociąga nosem, skubie wargę, odkasłuje. – Wiem, braciszku. To nie twoja wina... to, co się stało. Nigdy nie powinienem był zrobić tego, co ci zrobiłem. Brianowi do oczu napływają łzy. – Pewnie zrobiłbym to samo. – Zapomnijmy o tym. – Jasne. – Brian wyciera oczy i patrzy na Philipa. – O co chodzi z tymi ludźmi w stodole? Philip patrzy na brata. – Co z nimi? – Nick przez to wariuje... słychać stamtąd głosy... w nocy. Nick myśli, że... wyrywasz im paznokcie. Pozbawiony wesołości uśmiech gości na twarzy Philipa. – To chore. Brian się nie uśmiecha. – Philip, cokolwiek tam robisz, nie przywróci to życia Penny. Philip ponownie gapi się w ziemię. – Wiem... myślisz, że nie? – Proszę cię więc, przestań. Cokolwiek to jest... przestań. – Brian spogląda bratu w oczu. – To niczemu nie służy. Philip patrzy na niego, a w oczach ma gniewne ogniki. – Te śmieci ze stodoły zabrały mi wszystko, co było dla mnie ważne... ten łysy skurwysyn i jego kolesie... i te dwa ćpuny... zabrali życie pięknej, niewinnej dziewczynki i zrobili to z czystej złośliwości i chciwości. Nie ma na tym świecie nic gorszego, co mógłbym im zrobić. Brian wzdycha. Dalsze protesty nie mają sensu, więc gapi się tylko w swoją kawę. – Mylisz się, że to niczemu nie służy – konkluduje Philip po chwili namysłu. – Dzięki temu czuję się nieco lepiej. Następnego wieczoru, kiedy zgasili już światła, a ogień w trzech piecach zdążył już niemal wygasnąć i żarzyły się jedynie węgielki, a północno-wschodni wiatr dmuchał w okiennice i obluzowany gont, Brian leży niespokojnie w swoim łóżku, próbując zasnąć, kiedy słyszy otwierające się drzwi. W progu pojawia się sylwetka Nicka Parsonsa, który szybko wślizguje się do pokoju. Brian siada na łóżku. – Co się stało? – Cicho – szepcze Nick. Podchodzi do łóżka i klęka. Ma na sobie kurtkę i rękawiczki, a przy biodrze coś, co wygląda jak rękojeść pistoletu. – Nie drzyj się. – Co jest? – Twój brat zasnął... nareszcie. – No i co z tego? – Idziemy na, jak to się nazywa, interwencję. – O czym ty mówisz? Penny? Znowu chcesz do niej iść? – Nie! Stodoła, człowieku! Stodoła!

Brian stawia nogi na ziemi i przeciera oczy. Przeciąga się i potrząsa głową, by przegonić senność. – Nie wiem, czy jestem na to gotowy. Wymykają się tyłem, każdy z nich bierze ze sobą pistolet. Nick niesie rewolwer należący wcześniej do łysego, Brian zabrał broń, którą wcześniej wymachiwał jeden z oprychów. Idą przyczajeni przez podwórko do stodoły, Brian latarką świeci na zamontowaną w drzwiach kłódkę. W stercie desek znajdują kawałek drewna, którym mogą podeprzeć przegniłe skrzydła, próbują przy tym zrobić jak najmniej hałasu. Serce Briana wali jak młotem, kiedy przekraczają próg ciemnej stodoły. Smród zgnilizny i moczu atakuje ich nozdrza, kiedy przebijają się przez gęste cienie na tyły budynku, gdzie na podłodze, w kałuży krwi ciemnej jak samochodowy olej, leżą dwie postacie. Z początku trudno nawet rozpoznać, że to ludzie, ale kiedy snop światła z latarki pada na ich twarze, Brian wzdycha przerażony: – O ja pierdolę. Mężczyzna i kobieta są nadal żywi, ale ledwo. Mają obite i napuchnięte twarze oraz odsłonięte brzuchy, które wyglądają jak płaty surowego mięsa. Znad głębokich, ropiejących ran unoszą się cienkie smużki pary. Obaj więźniowie są ledwo przytomni, przekrwione oczy mają utkwione w belkach stropowych. Kobieta jest dotkliwie pobita, leży niczym połamana lalka, z rozłożonymi na boki nogami i zakrzepłą krwią pokrywającą jej blade, wytatuowane ciało. Brian zaczyna się trząść. – Kurwa mać... co to ma być? Ja pierdolę... Nick klęka przy kobiecie. – Brian, daj trochę wody. – A co z... – Nabierz trochę ze studni! Szybko! Brian podaje mu latarkę, odwraca się i wybiega ze stodoły. Nick przypatruje się w świetle ranom i siniakom – niektóre są już stare i zakażone, inne świeże – które pokrywają niemalże sto procent ich powykręcanych ciał. Klatka piersiowa mężczyzny unosi się szybko się i równie prędko opada, łapczywie nabiera powietrza do płuc. Kobieta próbuje skupić swój wzrok na Nicku. Mruga rozpaczliwie wilgotnymi oczami. Rusza zaklejonymi ustami. Nick delikatnie odrywa taśmę. – P-p-proszę... z-z... – próbuje coś powiedzieć, ale Nick nie potrafi jej zrozumieć. – W porządku, wyciągniemy cię stąd. Dasz radę, zobaczysz. – Z...z... – Zimno? – Nick próbuje wciągnąć z powrotem jej majtki. – Oddychaj, spróbuj... – Z-zab... – Co? Nie rozumiem... Kobieta próbuje przełknąć ślinę i znowu zaczyna mówić: – Z-zabij nas... p-proszę... Nick gapi się na nią, czuje ucisk w żołądku. Coś dotyka ostrożnie jego biodra. Patrzy i widzi pokrytą strupami dłoń kobiety, która próbuje wyciągnąć wsadzony za pasek pistolet. Nick czuje, że opuszczają go siły, a serce spływa mu do stóp. Wyciąga broń ze spodni, wstaje i przez dłuższy czas patrzy na poskręcaną, ludzką masę leżącą na podłodze stodoły. Odmawia modlitwę, Psalm dwudziesty trzeci. • Brian idzie z powrotem do stodoły z plastikowym wiaderkiem pełnym wody ze studni, kiedy ze środka słyszy dwa przytłumione wystrzały, niczym wybuch petard wrzuconych do

metalowej puszki, krótkie i nagłe. Dźwięk ten sprawia, że Brian momentalnie staje w miejscu, woda przelewa się za krawędź wiadra. Wciąga z sykiem powietrze. Kątem oka dostrzega, że w jednym z okien na drugim piętrze willi zapala się światło. Sypialnia Philipa. W szybie pojawia się światło latarki, po czym niemal od razu znika. Z domu dochodzi seria głuchych, mocnych i szybkich kroków, Philip zbiega po schodach. Brian upuszcza wiadro i rusza czym prędzej przez podwórko w stronę stodoły. Wpada do środka, prosto w ciemność. Błądzi w mroku, kierując się w stronę srebrnego światła latarki, widocznego na końcu pomieszczenia. Widzi, że Nick stoi ze spuszczoną głową nad pojmanymi, z lufy jego trzymanego w prawej ręce pistoletu wydobywa się dym. Mężczyzna wygląda, jakby broń bardzo mu ciążyła, ramię wisi mu bezwładnie wzdłuż ciała. Brian podchodzi do Nicka i zaczyna coś mówić, ale widzi, że więźniowie mają przestrzelone głowy. Z ran wypływa krew, tworząc na ziemi szkarłatne kałuże. Plamy na drzwiach jednego z boksów błyszczą się w świetle latarki. Kobieta i mężczyzna są martwi, leżą na wznak w zasychającej posoce, na ich twarzach nareszcie zagościł spokój, zostali wyzwoleni ze swojego nieszczęścia. Brian ponownie próbuje coś powiedzieć, ale nie może wykrztusić ani słowa. Chwilę później otwierają się drewniane, podwójne drzwi stodoły, do środka wpada Philip. Ma zaciśnięte pięści, twarz wykrzywioną gniewem, oczy błyszczą mu szaleństwem. Idzie w ich stronę. Wygląda, jakby chciał kogoś pożreć. Za pasek wsadził pistolet, u jego boku wisi obijająca się o biodro maczeta. Kiedy jest mniej więcej w połowie pomieszczenia, zaczyna zwalniać. Nick odwraca się od ciał i stoi mocno na szeroko rozstawionych nogach, patrząc na zbliżającego się Philipa. Brian odsuwa się krok w tył, czuje, jak zalewa go fala wstydu, jakby ktoś rozdarł mu duszę na pół. Patrzy w podłogę, gdy jego brat nadal idzie do nich, powoli i ostrożnie, przenosząc wzrok z trupów na Nicka, potem na Briana i znowu na ciała. Przez dłuższy czas nikt się nie odzywa, a Philip znowu wpatruje się w brata, który chce jakoś ukryć paraliżujący, opanowujący go wstyd, ale im bardziej się o to stara, tym bardziej mu nie wychodzi. Gdyby tylko Brian miał dość odwagi, włożyłby sobie teraz lufę pistoletu do ust i wybawił siebie z nieszczęścia. W pewien sposób czuje się współwinny tego wszystkiego, co się wydarzyło, ale jest za dużym tchórzem, by strzelić sobie w głowę jak mężczyzna. Może tylko stać tak i odwrócić głowę w geście wstydu i poniżenia. Działa niewidzialna reakcja łańcuchowa – żałosne, makabryczne, leżące na podłodze, zbezczeszczone zwłoki w połączeniu z milczeniem brata i przyjaciela sprawiają, że Philip rozpada się zupełnie i załamuje. Walczy z łzami, które cisną mu się do oczu, i próbuje opanować drżenie podbródka, czuje do siebie wstręt i obrzydzenie. Otwiera usta, jakby chciał zakomunikować coś ważnego, ale mówienie sprawiało mu trudność, aż wreszcie udaje mu się wykrztusić pojedyncze słowo: – Nieważne. Nick jest odrętwiały, patrzy na Philipa z niedowierzaniem. – Nieważne? Philip odwraca się i odchodzi, wyciągając przy tym glocka zza paska. Odbezpiecza go i strzela w ścianę stodoły – BUUUUMMM! – pistolet oddaje mu w ręce, głośny huk sprawia, że Brian aż podskakuje. BUUUUUMMMMM! W ciemności rozlega się kolejny strzał, tym razem w drzwi. BUUUUMMMMM! Trzecia kula ląduje w suficie, z belek spada na podłogę deszcz drzazg. Philip z wściekłością kopie w drzwi i wychodzi ze stodoły, zostawiając za sobą jedynie wiszące w powietrzu milczenie oraz płomienny gniew. Brian nie może po tym wszystkim oderwać wzroku od stęchłego, zalegającego na podłodze siana, brak mu sił, by podnieść głowę.

Nick raz jeszcze spogląda na zwłoki i wydaje z siebie długi, pełen bólu jęk. Patrzy na Briana i kręci głową. – No i masz – mówi, ale jest coś więcej w jego głosie, jakiś subtelny strach, który podpowiada Brianowi, że coś zmieniło się bezpowrotnie w ich małej, dysfunkcyjnej rodzinie. DWADZIEŚCIA – Co on, kurwa, robi? – Nick stoi przy frontowym oknie domu, próbując coś dojrzeć w marnym świetle pochmurnego poranka. Na skraju podwórza, przy drodze wyjazdowej, Philip prowadzi Penny na czymś przypominającym psią smycz, którą skonstruował z części znalezionych w szopie na narzędzia – długiej, miedzianej rurki i obroży z ćwiekami na jednym końcu. Prowadzi ją do półciężarówki Ford S-10 zaparkowanej na trawniku. Samochód to jeden z pojazdów, które należały do ekipy łysego mężczyzny. Philip zapakował na niego materac, jedzenie w puszkach, broń, pościel i prowiant. Prowadzona na smyczy Penny rzuca się i warczy, chwytając za rurkę przymocowaną do jej szyi, kłapie zębami w powietrzu. W rozmytym, wodnistym świetle jej trupia twarz wygląda jak halloweenowa maska, wyrzeźbiona z szarej jak popiół gliny. – To właśnie próbuję ci powiedzieć – mówi stojący obok Nicka Brian, również obserwujący rozgrywającą się na podwórku, dziwaczną scenę. – Wstał dzisiaj rano i stwierdził, że nie może tutaj dłużej wytrzymać. – Niby dlaczego? Brian wzrusza ramionami. – Nie mam pojęcia... po tym, co się zdarzyło... myślę, że to miejsce działa na niego jak trucizna, zbyt wiele tutaj duchów i upiorów... sam nie wiem. Brian i Nick nie spali przez całą noc, chłepcząc kawę i rozmawiając o swojej sytuacji. Nick taktownie nie wspominał, ale sądził, iż Philipowi nieźle odwaliło, że poddał się stresowi wynikłemu ze straty Penny i skumulowanej presji zmartwień związanych z zapewnieniem im bezpieczeństwa. I choć Nick tego nie powiedział głośno, czynił aluzje, że istnieje możliwość, iż Philip został opętany przez Diabła. Brian jest zbyt zmęczony, by kłócić się z nim o sprawy metafizyczne, ale nie ma wątpliwości co do tego, że dzieje się tutaj coś wybitnie niedobrego. – Niech jedzie – mówi wreszcie Nick, odwracając się od okna. Brian patrzy na niego i pyta: – Co masz na myśli? Że zostajesz tutaj? – Tak, zostaję. I ty też powinieneś. – Nick, daj spokój. – Nie możemy za nim wiecznie łazić... nie po tym wszystkim... co się tutaj stało. Brian wyciera usta i myśli o tym, co usłyszał. – Zrozum. Powiem to raz jeszcze. To, co zrobił tym ludziom, jest przeokropne. Odbiło mu. I nie jestem pewien, czy będę na niego potrafił spojrzeć tak, jak wcześniej... ale chodzi o przeżycie, nie możemy się rozdzielić. Szanse mamy wtedy, kiedy trzymamy się razem. Nick wygląda przez okno. – Czy naprawdę myślisz, że damy radę dotrzeć na południe? To jakieś czterysta mil. – I dlatego może nam się udać tylko wtedy, kiedy będziemy razem. Nick gapi się na Briana. – On trzyma swoją martwą córkę na pierdolonej smyczy. Pobił cię prawie na śmierć. Jest jak naładowane działo, które wreszcie wypali nam w mordę. – To działo przeprowadziło nas z Waynesboro do Georgii w jednym kawałku – mówi Brian, kipi w nim złość. – Może i jest szajbusem, może i jest chimeryczny, opętany przez

demony, czy co tam jeszcze, może jest księciem pierdolonej ciemności... ale jest też moim bratem i naszą szansą na przeżycie. – A więc teraz to tak na to mówimy? Przeżycie? – Chcesz tutaj zostać, to w porządku. – Dzięki, tak zrobię. Nick odchodzi, zostawiając Briana stojącego przy oknie i obserwującego nerwowo swojego brata. Używając przewodu od chłodnicy, Philip wypompowuje benzynę ze wszystkich pojazdów znajdujących się na terenie posiadłości – z traktorów, samochodów, nawet z motocykli – i tankuje forda S-10. Może spokojnie napełnić bak o pojemności siedemnastu galonów i jeszcze mu zostanie nadwyżka. Philip przygotowuje z tyłu miejsce dla Penny, przesuwa pudła i kartony, ustawiając je w półokręgu, i wykłada platformę kocami. Przywiązuje córkę do śruby jarzmowej, żeby nic sobie nie zrobiła ani nie spadła z samochodu. Nick patrzy na nich z okna pokoju na drugim piętrze, maszerując po sypialni jak uwięzione w klatce zwierzę. Zaczyna do niego docierać powaga sytuacji. Zostanie sam w wielkiej, starej, zimnej willi. Będzie spędzał noce samotnie. Ba, noce! Całą zimę. Będzie musiał słuchać dmących, północnych wiatrów wrzeszczących w rynnach i odległych jęków Kąsaczy wałęsających się po sadzie... i wszystko to samotnie. Będzie budził się sam i jadał sam, szukał sam jedzenia i sam marzył o lepszych czasach, modlił się do Boga o wybawienie... wszystko sam. Kiedy patrzy, jak Philip i Brian kończą przygotowania do wyjazdu, Nick czuje ukłucie żalu – mądry po szkodzie. Podchodzi do szafy. Spakowanie swoich rzeczy do płóciennej torby zajmuje mu zaledwie kilka sekund. Wybiega z pokoju, bierze po dwa schody naraz. Brian siedzi już na miejscu pasażera, a Philip wrzuca pierwszy bieg i zaczyna odjeżdżać spod domu, kiedy ich uwagę zwraca dźwięk otwieranych drzwi. Brian patrzy przez ramię i widzi Nicka biegnącego z przerzuconą przez ramię torbą. Mężczyzna przecina podwórko i macha do nich ręką. Trudno uwierzyć, że Philip nie zajrzał przed wyjazdem pod maskę samochodu. Sprawdzenie, czy wszystko działa, zajęłoby mu trzy minuty i na pewno znalazłby przebitą rurkę. Ale Philip Blake nie jest ostatnio w pełni sobą, jego umysł działa jak radio nastawione na kilka stacji naraz. Nieważne jednak, czy usterka spowodowana została przez intruzów po tym, jak wybuchła strzelanina (by upewnić się, że nikt nie ucieknie), czy może jakiś kamień lub kawałek szkła wpadł przez kratę chłodnicy i przebił rurkę, czy też to po prostu przypadkowe uszkodzenie, ale z samochodu zaczyna się dymić i syczeć już po przejechaniu zaledwie pięciu mil. Mniej więcej pięćdziesiąt mil na północny zachód od Atlanty, w miejscu, które większość ludzi nazywa Środkiem Niczego, pikap zjeżdża z autostrady na żwirowane pobocze, gdzie zatrzymuje się, podrygując. Zapalają się wszystkie światełka ostrzegawcze na desce rozdzielczej. Spod maski bucha biały dym, silnik nie chce zaskoczyć. Philip wyrzuca z siebie serię najgorszych przekleństw i bluzgów, prawie że przebijając butem podłogę auta. Pozostali dwaj mężczyźni czekają w milczeniu, aż jego gniew nieco minie. Brian zastanawia się, czy właśnie tak czuje się bita żona: zbyt przerażona, by uciec, zbyt przerażona, by zostać. W końcu Philipowi udaje się opanować. Wychodzi z auta i podnosi maskę. Przyłącza się do niego Brian. – Jaki jest werdykt? – Leży i kwiczy. – Nie ma szans na naprawę? – A masz ze sobą rurkę od chłodnicy?

Brian ogląda się przez ramię. Pobocze wieńczy ostry spadek w dół, gdzie znajduje się jar wypełniony po brzegi starymi oponami, chwastami i śmieciami. Jakiś ruch na samym końcu jaru przyciąga jego uwagę – jakieś ćwierć mili od niego – gdzie grupa Kąsaczy szwenda się po wysypisku. Kręcą się po śmietniku w poszukiwaniu świeżego mięsa, niczym szukające trufli świnie. Nie zauważyli jeszcze unieruchomionego pojazdu, który stoi w kłębach pary na poboczu, oddalony od nich o jakieś trzysta jardów. Z tyłu auta Penny wije się na swoim łańcuchu przymocowanym do obroży i przyśrubowanym do platformy. Wydaje się, że bliskość innych trupów w jakiś sposób na nią działa, podnieca ją, niepokoi. – Co myślisz? – Brian pyta wreszcie swojego brata, który ostrożnie opuszcza maskę i zamyka ją po cichu. Nick wychodzi z szoferki i przyłącza się do nich. – No to jaki mamy plan? Brian patrzy na niego i mówi: – Plan jest taki, że... mamy przejebane. Nick gryzie swój palec, żując paznokieć i oglądając się przez ramię na istne konklawe zombie, które kroczą wolnym krokiem przez jar, zbliżając się z każdą sekundą. – Philip, nie możemy tutaj zostać. Znajdźmy jakiś samochód. Philip wzdycha z trudnością. – W porządku, wiecie, co robić... zbierajcie swoje rzeczy, ja wezmę Penny. Ruszają, prowadząc Penny na smyczy, na plecach mają torby ze swoim dobytkiem. Idą wzdłuż drogi, poboczem. Brian, choć kuleje i odczuwa uciążliwy ból w biodrze, na nic się nie skarży. Przy Greenville muszą iść naokoło z powodu piętrzących się na drodze wraków, skutecznie blokujących przejście. Kupa spalonego żelastwa leży na obu pasach, a na jezdni roi się od zombie. Z pewnej odległości wygląda to, jakby ziemia się rozstąpiła i wypluła z siebie setki żywych trupów. Decydują się kontynuować podróż dwupasmową, wiejską drogą numer sto, która zakręca na północ i biegnie przez Greenville, omijając zatarasowaną część drogi. Idą przez milę albo dwie, kiedy Philip nagle podnosi do góry dłoń i każe im się zatrzymać. – Poczekajcie chwilę. – Nasłuchuje. – Co to? – To znaczy co? – Hałas. – Jaki hałas? – No ten. – Ale gdzie? Philip dalej nasłuchuje. Wszyscy nasłuchują. Philip odwraca się powoli, próbując ustalić kierunek, z którego dochodzi charakterystyczny dźwięk. – Czy to silnik? Teraz i Brian to słyszy. – Brzmi jak pierdolony czołg. – Albo buldożer – dorzuca Nick. – Co za różnica. – Philip mruży oczy. – Nie może być daleko. Idą dalej. Po przejściu niecałej mili, dochodzą po pogiętego znaku: WOODBURY – 1 MILA

Nie przerywają kroku, cały czas wpatrując się w zadymione, zachodnie niebo. – Kimkolwiek są, mają paliwo – mówi Nick. Brian widzi na horyzoncie chmurę pyłu. – Myślisz, że są przyjaźni? – Wolę dmuchać na zimne – odpowiada Philip. – Idziemy... wszystko rozgryziemy, ale powoli, w swoim czasie. Prowadzi ich przez pobocze, a potem w dół zarośniętego zbocza. Przedzierają się przez przylegające do drogi pole uprawne – wielką połać płowej, miękkiej ziemi, w której buty zapadają im się jak w bagnie. Zimny wiatr smaga ich po twarzach, a brodzenie w błocie zajmuje niesłychanie wiele czasu, aż wreszcie materializują się przed nimi ruiny opuszczonego miasta. Znak Walmartu wznosi się ponad wiekowymi dębami. Złote łuki McDonalda widoczne są niedaleko sklepu. Wszędzie zalegają śmieci – na pustych ulicach, w budynkach z cegły, małych mieszkankach. Ale północna strona miasta to labirynt metalowych siatek, pełen ryku silników, uderzenia młotków i ludzkich głosów. – Chyba budują jakąś ścianę albo coś takiego – mówi Nick, kiedy zatrzymują się pod osłoną drzew. Jakieś dwieście jardów od nich garstka osób pracuje przy wysokiej, drewnianej barykadzie, która ma odgradzać północną część miasta od reszty – już teraz rozciąga się na długość dwóch przecznic. – Reszta tego miejsca wygląda na martwą – komentuje Philip. – Nie może być tutaj wielu ocalałych. – Co to, do cholery, jest? – Brian pokazuje palcem na półkoliste, wysokie rusztowanie na zachód od barykady. Kilka reflektorów skierowanych jest w dół, na sporą, otwartą przestrzeń, zasłoniętą jednak przez budynki i siatkę. – Szkolne boisko futbolowe albo coś takiego? – Philip sięga po glocka. Wyciąga go i sprawdza, ile zostało mu naboi. Ma jeszcze sześć strzałów. – O czym myślisz, Philip? – Nick wygląda na zdenerwowanego, roztrzęsionego. Brian zastanawia się, czy Nick nie denerwuje się z obawy, że mogą wpaść w kolejną pułapkę. A może to obecność Philipa sprawia, że czuje się niekomfortowo. Prawda jest taka, że Brian nie za bardzo marzy o tym, by wkraczać nieproszony na teren tej hałastry, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że mają ze sobą ryczącego zombie na uwięzi, a ojciec rzeczonego trupa jest zdolny do wszystkiego i nie wiadomo kiedy na co wpadnie. Ale jaki mają wybór? Na zachodzie ponownie zbierają się czarne chmury, a temperatura szybko spada w dół. – Co tam masz, braciszku? – Philip kiwa głową na pistolet, który Brian wsadził sobie za pasek. – Trzydziestkę ósemkę? – Aha. – A ty masz rewolwer? – Philip mówi do Nicka, który nerwowo potakuje. – Okej... zrobimy tak... Przechodzą do północno-wschodniej części miasta, idą wzdłuż drzew ciągnących się obok trakcji kolejowej. Maszerują powoli, z rękoma uniesionymi w górę, sygnalizując, że nie mają złych zamiarów. Są zdziwieni, że udaje im się zajść tak daleko na oczach tuzina ludzi, zanim ktokolwiek rejestruje obecność błądzących po mieście nieznajomych. – Hej! – Przysadzisty mężczyzna w średnim wieku w czarnym golfie zeskakuje z buldożera i pokazuje palcem na nowo przybyłych. – Bruce! Patrz! Mamy towarzystwo! Inny robotnik – wysoki, czarnoskóry mężczyzna w ciężkiej, marynarskiej kurtce o ogolonej na zero głowie – przerywa pracę. Patrzy na nich i otwiera szeroko oczy. Biegnie po

strzelbę, która leży na chłodziarce. – Panowie, spokojnie! – Philip podchodzi powoli do mężczyzn przez zakurzony parking, nadal z podniesionymi rękoma. Na twarzy wypisany ma spokój, stara się wyglądać tak przyjaźnie i łagodnie, jak to możliwe. – Jesteśmy tutaj tylko przejazdem, nie chcemy kłopotów. Brian i Nick trzymają się blisko Philipa, również podnieśli ręce w górę. Dwaj mężczyźni podchodzą do nich z bronią. – Macie ze sobą broń? – pyta ten zwany Brucem. – Są zabezpieczone – odpowiada Philip, powoli sięgając po swojego glocka. – Pokażę wam spluwę, więc spokojnie. Podnosi w górę pistolet. – A wy dwaj? – mężczyzna w golfie zwraca się do Briana i Nicka. Po kolei pokazują swoją broń. – Jest was tylko trzech? – pyta znowu ten w golfie z północnym akcentem. Ma obcięte na krótko blond włosy, przyprószone już siwizną, kark mocny jak zapaśnik, a jego klatka piersiowa przypomina pękatą beczkę. Zza paska wylewa mu się tłuste brzuszysko. – Tak, tylko nasza trójka – odpowiada Philip i jest to w pewnym sensie prawda. Przywiązał Penny w małym, cykoriowym zagajniku, sto jardów od barykady. Philip na wszelki wypadek obwiązał ją drugim sznurem i zawiązał na twarzy chustkę, by nie mogła wydać żadnego głośnego dźwięku. Z bólem serca włożył jej w usta knebel, ale dopóki nie dowie się, z czym ma tutaj do czynienia, musi wybadać, w jaki sposób trzymać ją z daleka od ludzi. – Co ci się stało? – gość w golfie zwraca się do Briana, patrząc na jego rany. – Kąsacze dały nam w kość – wyjaśnia Philip. Mężczyzna opuszcza strzelbę. – Jesteście z Atlanty? – Nie, z dziury zwanej Waynesboro. – Widzieliście tam Gwardię Narodową? – Nie. Nikogo. – Podróżujecie sami? – Można tak powiedzieć. – Philip wsadza pistolet z powrotem za pasek. – Chcemy tylko odpocząć i ruszamy dalej. – Macie co jeść? – Nie. – A papierosy? – Też nie. – Philip kiwa głową w kierunku swoich towarzyszy. – Potrzebujemy jedynie dachu nad głową, nie będziemy nikogo zaczepiać. Nie będzie z tym problemu? Przez moment dwóch robotników wymienia spojrzenia, jakby usłyszeli jakiś dowcip zrozumiały jedynie dla nich. Nagle czarnoskóry mężczyzna wybucha śmiechem. – Chłopaki, to jest jak pierdolony Dziki Zachód... wszyscy mają w dupie, co robicie. Wychodzi na to, że zdawali sobie doskonale sprawę z tego, co dzieje się w Woodbury. Przez kolejne godziny Philip, Brian i Nick wałęsają się po miasteczku i widzą, że daleko mu do sielankowej wioseczki. W zabezpieczonej strefie na północy mieszka około sześćdziesięciu osób, większość z nich jest skryta, żywi się resztkami. Niektórzy są takimi paranoikami, że nie ufają nikomu poza sobą i nie wyściubiają nosa ze swoich kwater. Miejscowa społeczność gnieździ się w opuszczonych mieszkaniach i opuszczonych sklepach, nie mają wśród siebie przywódcy. Aż dziw, że ktoś wyszedł z inicjatywą postawienia tutaj muru. W

Woodbury każdy mężczyzna, każda kobieta i każde dziecko dba tylko o siebie. Philipowi, Brianowi i Nickowi taka sytuacja odpowiada. Po sprawdzeniu obrzeży miasteczka, decydują się zająć opuszczony budynek z dwoma mieszkaniami, położony przy południowej granicy bezpiecznej strefy, blisko niezamieszkanej dzielnicy przemysłowej. Ktoś poustawiał szkolne autobusy i puste furgonetki na ulicach dojazdowych, formując w ten sposób istne mury obronne, uniemożliwiające Kąsaczom wdarcie się do środka. Na tę chwilę miejsce wydaje się w miarę bezpieczne. Tej nocy Brian nie może zasnąć, wymyka się więc z budynku i wychodzi na ulice miasta. Chodzenie nadal sprawia mu pewną trudność – ból żeber wciąż jest dokuczliwy, ma płytki, świszczący oddech – ale czuje ulgę, mogąc wyjść na świeże powietrze i oczyścić umysł. W diamentowym blasku księżyca chodniki wydają się jeszcze bardziej opustoszałe i jałowe, biegną przez środek czegoś, co kiedyś było typowym miasteczkiem dla klasy średniej. Miotane wiatrem śmieci obijają się o zabawki stojące na placach dla dzieci i ławki na dziedzińcach. Witryny lokali, gdzie znajdowały się wszystkie zakłady i sklepy potrzebne w miasteczku takim jak to – miejscowy dentysta, Ziarna DeForesta, Mleczna Królowa, spożywczak Piggly Wiggly – są ciemne i zabite deskami. Wszędzie widać oznaki po „przemianie” – w kanale naprawczym warsztatu Kirneya, gdzie zrzucono i spalono ciała, pod wiatą na placu imienia Roberta E. Lee, gdzie widoczne są lśniące jak smoła kałuże zaschniętej krwi rozlanej podczas jakiejś okropnej bitwy. Briana nie dziwi, że otwarta przestrzeń w centrum miasta, którą widzieli, idąc od strony farmy, okazuje się starym torem wyścigowym. Wychodzi na to, że tutejsi mają wystarczającą ilość paliwa, by ich generatory chodziły przez całe dnie i noce; Brian widzi, że nawet w mroku nocy reflektory nad torem są włączone bez żadnego powodu. Na dalekim końcu toru Brian dostrzega furgonetkę, która cała drży, pulsując niczym wielkie, stalowe serce pod wpływem wibracji spalinowych silników – z tyłu auta wystają kable i idą w kierunku okolicznych budynków. Kiedy na wschodzie zaczynają lśnić pierwsze promienie świtu, Brian stwierdza, że lepiej wrócić do mieszkania. Przechodzi obok opustoszałego parkingu i podąża na skróty przez zaśmieconą alejkę. Dociera do sąsiadującej ulicy i przechodzi obok grupy starszych mężczyzn skłębionych wokół płonącego koksownika. Ogrzewają sobie dłonie, podając z rąk do rąk butelkę alkoholu. – Uważaj na siebie, synek – mówi jeden z nich, kiedy mija go Brian, pozostali śmieją się ponuro. Tych trzech facetów to stare, zasuszone i posiwiałe dziwaki w przeżartych przez mole płaszczach z Armii Zbawienia. Wyglądają, jakby stali tak od wieków. Brian zatrzymuje się w miejscu. Za paskiem, ukryta pod płaszczem, nadal tkwi trzydziestka ósemka, ale nie widzi powodu, aby nią wywijać. – Macie tutaj Kąsaczy? – Kąsaczy? – dziwi się jeden z mężczyzn. Mężczyzna z długą, białą brodą jest zmieszany, a jego pomarszczone oczy zwężają się podejrzliwie. – Ma na myśli te trupy – odzywa się inny, grubas. – Ta, Charlie – mówi poprzedni. – Pamiętasz... te potwory, co zjadły Żółtego Mike’a... z ich powodu utknęliśmy na tym zadupiu. – A, wiem, o czym mówi! – przypomina sobie dziwak z brodą. – Nigdy nie słyszałem, żeby ktoś je tak nazywał. – Jesteś tutaj nowy, synu? – Gruby lustruje Briana wzrokiem. – W sumie tak... jestem.

Gruby uśmiecha się, obnażając zepsute, zielone zęby. – Witamy więc w poczekalni do piekła. – Nie słuchaj go, synu – mówi pierwszy mężczyzna, obejmując Briana artretycznym, kościstym ramieniem. Po chwili stary dopowiada poufnym, sepleniącym głosem: – To nie trupów musisz się tutaj obawiać... ale żywych. Nazajutrz Philip mówi Brianowi i Nickowi, by nie kłapali dziobem podczas pobytu w Woodsbury, nie wychylali się i unikali kontaktu z pozostałymi mieszkańcami, zabrania im nawet wyjawiać swoje imiona. Szczęśliwie, mieszkanie jest nieco na uboczu i może służyć za tymczasową kryjówkę. Budynek, w którym pomieszkują, zbudowano w latach pięćdziesiątych, meble również wyglądają jak z połowy minionego wieku – lustrzane kafelki na jednej ze ścian, nadgryziona przez mole sofa w salonie, stojące przy telewizorze duże, sześcienne akwarium, po którego brudnej i kleistej powierzchni pływają zwłoki porzuconych złotych rybek – ale są trzy sypialnie i bieżąca woda. Mieszkanie śmierdzi niczym rozkładające się kocie odchody i gnijąca ryba, ale, jak mawiał ojciec Briana, „żebracy nie mogą wybrzydzać”. W spiżarniach obu mieszkań znajdują jedzenie w puszkach i decydują się zostać tutaj na dłuższą chwilę. Ku zdziwieniu Briana, pozostali mieszkańcy zostawili ich w spokoju, jakby byli duchami. Brian widzi, że wieści o ich przybyciu już się rozeszły, ale nadal wygląda to tak, jakby bracia Blake i Nick byli jedynie zjawami nawiedzającymi zniszczone mieszkanie. Nie jest to zresztą dalekie od prawdy – Nick zamknął się bowiem w swojej sypialni i czyta Biblię, a Philip i Brian, nadal cięci na siebie, również są zajęci własnymi sprawami i jeśli nie muszą, nie odzywają się do siebie. Nawet nie myślą o znalezieniu kolejnego samochodu i wznowieniu podróży na południe. Brian sądzi, że już im nie zależy... na dotarciu do wybrzeża, na przyszłości, na sobie nawzajem. Brian nadal dochodzi do siebie, a Philip pielęgnuje swoją obsesję związaną z Penny i wymyka się do zagajnika, kiedy tylko może. Jednej nocy Brian słyszy, jak otwierają się i zamykają drzwi do mieszkania. Leży w łóżku, nasłuchując prawie od godziny, kiedy wreszcie znowu dociera do niego szuranie kroków i charczące odgłosy oznaczające powrót Philipa do domu. To już trzecia noc z rzędu, kiedy jego brat wymyka się po cichu z mieszkania – pewnie po to, aby sprawdzić, co u Penny, kiedy mieszkańcy miasteczka jeszcze śpią – ale aż do dzisiaj jego powroty były tak samo ciche i dyskretne jak wyjścia. A teraz Brian słyszy, jak Philip oddycha głośno w salonie, pomrukując pod nosem coś, co zagłusza mlaszczące, warczące odgłosy i brzęk łańcucha. Brian wstaje z łóżka i idzie do salonu. Zamiera, kiedy widzi, że Philip ciągnie za sobą na łańcuchu swoją córkę niczym pobitego przez pana psa. Przez krótką chwilę Brian nie może wykrztusić z siebie słowa. Stoi tylko i patrzy na pełzającego po podłodze trupa z zaplecionymi warkoczykami i w przybrudzonej błotem sukience. Stopy Penny zostawiają na podłodze brudny ślad. Brian ma nadzieję, że jedynie wpadła w odwiedziny i nie zostanie, broń Boże, nowym lokatorem. DWADZIEŚCIA JEDEN – Co ty, do cholery, wyprawiasz? – mówi do brata Brian, a zombie orze powietrze paznokciami, chcąc zaspokoić męczący głód. Mlecznobiałe oczy utkwione ma w Brianie. – Wszystko w porządku – mówi Philip, ciągnąc swoją martwą córeczkę w stronę korytarza. – Chyba nie zamierzasz...

– Pilnuj swojego nosa. – Ale co, jeśli ktoś... – Nikt mnie nie widział – oznajmia, otwierając kopniakiem drzwi do pralni. To małe, klaustrofobiczne pomieszczenie wyłożone korkiem i linoleum, z zepsutą pralką i suszarką. W rogu stoi stara kuweta dla kota wysypana żwirkiem, który powchodził w szpary między deskami podłogi. Philip zaciąga śliniącą się, warczącą Penny do rogu i przymocowuje jej smycz do wystających rur. Robi to zdecydowanymi, acz delikatnymi ruchami, niczym treser dzikich zwierząt. Brian obserwuje wszystko z korytarza, ogarnia go obrzydzenie. Wcześniej Philip ułożył na podłodze koce i przykleił je do podłogi taśmą klejącą. Obłożył nimi także ostre krawędzie pralki, by Penny nie narobiła hałasu albo się nie zraniła. Staje się oczywiste, że planował to od jakiegoś czasu i poświęcił tej operacji niejedną myśl. Skonstruował nawet skórzany kaganiec – zrobiony z paska i kawałków smyczy – który zakłada Penny na głowę i przymocowuje do rur. Philip zajmuje się wszystkim z gracją i atencją opiekuna niepełnosprawnego dziecka, które ma posadzić na wózku. Stalowym drągiem trzyma miniaturowego stwora na dystans, uważnie sprawdza wszystkie więzy. Przez cały ten czas dziecko warczy, rzuca się i próbuje wydostać. Brian może się tylko gapić. Nie potrafi zdecydować się, czy ma uciec, płakać czy krzyczeć. Czuje, jakby był świadkiem niesamowicie intymnej sceny i przez chwilę jego myśli uciekają w przeszłość, do czasów, kiedy miał zaledwie osiem lat i poszedł w odwiedziny do domu opieki w Waynesboro, pożegnać się z umierającą babcią. Nigdy nie zapomni wyrazu twarzy pielęgniarza. Niemal co godzinę musiał podcierać starej tyłek, a kiedy to robił, i w pokoju obecni byli członkowie rodziny, wykrzywiał usta w mieszance obrzydzenia, współczucia, odrazy i stoickiego profesjonalizmu. Ten sam dziwaczny grymas gości teraz na twarzy Philipa Blake’a, który zatrzaskuje zapięcia na małej główce stwora, uważając na niebezpiecznie kłapiące szczęki. Zaczyna śpiewać łagodnym głosem, nie przerywając pracy – to jakaś kołysanka, ale Philip fałszuje i Brian nie umie rozpoznać, co takiego nuci. Wreszcie Philip wydaje się zadowolony z efektu. Czule głaszcze Penny po głowie, a potem całuje dziewczynkę w czoło. Córka próbuje chwycić go zębami, jest zaledwie kilka centymetrów od tętnicy szyjnej. – Zostawię ci włączone światło, dyniuszku – mówi do niej Philip, głośno, powoli i wyraźnie, jakby zwracał się do cudzoziemca. Odwraca się i spokojnym krokiem rusza w stronę wyjścia z pralni, dokładnie zamykając za sobą drzwi. Brian nadal stoi w korytarzu, czuje, jakby krew zastygła mu w żyłach. – Chcesz o tym pogadać? – Będzie dobrze – ucina rozmowę Philip, unikając kontaktu wzrokowego. Kieruje się szybko do swojej sypialni. • Briana martwi to sąsiedztwo jego sypialni z pralnią – od zombie dzieli go tylko ściana i przez całe noce słyszy drapanie i jęki. Penny próbuje wydostać się ze swoich więzów. Dziewczynka przypomina mu o... no właśnie, o czym? O Armagedonie? Szaleństwie? Brianowi brakuje słów, by to opisać. Zapach jest tysiąckroć gorszy niż kocie szczyny. Philip spędza w pralni wiele czasu. Zamyka się tam z martwą dziewczynką i robi Bóg jeden wie co. Wbija to klin w panujące pomiędzy trzema mężczyznami relacje. Brian, znajdujący się w szponach smutku i szoku, rozdarty jest pomiędzy żalem a

obrzydzeniem. Nadal kocha swojego brata, ale to już zbyt wiele. Nick nie komentuje wcale całej sprawy, ale Brian widzi, że duch jego przyjaciela jest złamany. Mężczyźni coraz mniej ze sobą rozmawiają, Brian i Nick spędzają sporo czasu poza mieszkaniem, włócząc się po zabezpieczonej strefie, starając się poznać zwyczaje mieszkańców i zaznajomić się z ich stylem życia. Nie afiszują się jednak ze swoją obecnością i zainteresowaniem. Krążą po okolicy, badając granice tej małej enklawy. Brian widzi, że miasteczko jest praktycznie podzielone na dwie kasty społeczne. Pierwsza grupa – ta trzymająca władzę – składa się z ludzi posiadających praktyczne umiejętności. Należą do niej dwaj murarze, mechanik, lekarz, właściciel sklepu z bronią, weterynarz, hydraulik, fryzjer, maszynista, rolnik, kucharz i elektryk. Druga grupa – o której Brian myśli jako o Zależnych – to ludzie chorzy, młodzi oraz pracownicy biurowi z mętnymi kwalifikacjami administracyjnymi. Są tam byli menadżerowie i urzędnicy, księgowi oraz dyrektorzy, którzy niegdyś kierowali międzynarodowymi firmami, obracali sześciocyfrowymi kwotami i mieli pod sobą szereg pracowników. Tutaj zajmują tylko miejsce, są tak samo bezużyteczni jak kasety magnetofonowe. Szczątkowe informacje zaczerpnięte na zajęciach z socjologii kołaczą się Brianowi po głowie i mężczyzna zaczyna zastanawiać się, czy to przypadkowe zbiorowisko zdesperowanych istot ludzkich może w ogóle stworzyć coś na kształt społeczeństwa. Piachem w trybikach tej maszyny wydają się trzej członkowie Gwardii Narodowej, którzy przybyli kilka tygodni temu do Woodbury ze znajdującego się niedaleko stąd posterunku i zaczęli ustawiać ludzi po kątach. Na czele tej kłopotliwej grupki – Brian w myślach nazywa ich Bandytami – stoi były żołnierz marines, obcięty na jeża, o zimnych, niebieskich oczach. Ma na imię Gavin (ale jego ludzie nazywają go „Majorem”) i już po kilku dniach Brian widzi, że to opętany żądzą władzy socjopata ze skłonnością do kradzieży. Może to wybuch epidemii poprzestawiał mu w głowie, ale już podczas pierwszego tygodnia w Woodbury Brian był świadkiem, jak Gavin i jego świta okrada bezbronne rodziny z żywności, a w nocy gwałci trzymane na muszce kobiety za torem wyścigowym. Brian trzyma się od niego z daleka i unika kontaktu z kimkolwiek. Kiedy tak obserwuje tutejsze życie i próbuje ustalić, kto jest kim, często słyszy nazwisko Stevens. Z tego, co udaje mu się wyłapać z zasłyszanych strzępków rozmów i zdawkowych uwag wymienianych z mieszkańcami, Stevens był niegdyś otolaryngologiem i miał swój własny gabinet na przedmieściach Atlanty. Po przemianie, Stevens wyruszył w poszukiwaniu bezpiecznego azylu – samotnie; niektórzy mówią, że jest rozwodnikiem. Lekarz szybko znalazł sobie miejsce wśród wędrownej grupy, która zatrzymała się w Woodbury. Ocaleni cierpieli na różne choroby i kontuzje, byli niedożywieni, poranieni i obici. Stevens zaoferował im swoje usługi i od tej pory leczy tutejszych, stacjonując w Centrum Medycznym Hrabstwa Meriwether, znajdującym się nieopodal toru. Siódmego dnia pobytu w Woodbury Brian nadal czuje w boku ukłucia bólu za każdym razem, kiedy oddycha. Zbiera się więc w sobie i idzie odwiedzić doktora mieszkającego w budynku z szarej cegły w południowej części enklawy. – Masz szczęście – mówi Stevens, przyczepiając zdjęcie rentgenowskie na podświetlanej tablicy i wskazując palcem mleczne odbicie żeber Briana. – Nie ma poważnych złamań... jedynie trzy mniejsze na drugim, trzecim i piątym żebrze. – Szczęście, co? – mamrocze pod nosem Brian. Siedzi z obnażonym torsem na miękkim łóżku szpitalnym. Gabinet jest niczym wyłożona kafelkami krypta, położona w podziemiach centrum medycznego – kiedyś było tutaj laboratorium patologa, teraz służy jako izba przyjęć Stevensa. W powietrzu unosi się zapach środków dezynfekujących i pleśni. – Przyznam, że w dzisiejszych czasach nie używam często tego słowa – mówi Stevens,

podchodząc do szafki ze stali nierdzewnej, stojącej przy tablicy. Lekarz jest wysokim, szczupłym mężczyzną ze starannie przystrzyżoną brodą. Na oko ma czterdzieści parę lat, z nosa zsuwają mu się firmowe okulary w metalowej oprawce. Ma na sobie laboratoryjny fartuch, a pod nim pogniecioną, elegancką koszulę. Otacza go aura profesjonalizmu i doświadczenia. – A co z tym świszczeniem? – pyta Brian. Doktor Stevens przegląda plastikowe fiolki stojące na półce. – Pierwsze oznaki ropniaka plus uszkodzenie żeber – odpowiada i dalej grzebie w lekach. – Zachęcam do częstego odkaszliwania... będzie bolało, ale zapobiegnie odkładaniu się wydzieliny w płucach. – A moje oko? – Ból w lewej gałce ocznej Briana, promieniujący od obitej szczęki, nasilił się w ciągu ostatnich kilku dni. Za każdym razem, kiedy patrzy w lustro, oko wydaje się bardziej przekrwione. – Jak dla mnie wygląda dobrze – mówi lekarz, biorąc z szafki buteleczkę z pigułkami. – Twoja żuchwa nieźle ucierpiała, ale będzie dobrze. Dam ci coś na ból. Stevens podaje mu buteleczkę i staje z rękoma skrzyżowanymi na piersi. Brian niemal bezwiednie sięga po portfel. – Nie jestem pewien, czy mam... – Za swoje usługi nie pobieram żadnych opłat – mówi doktor, podnosząc ze zdziwieniem brwi na widok instynktownego gestu Briana. – Nie ma tutaj żadnego personelu, nie ma infrastruktury, nie ma niczego. Nawet filiżanki porządnego espresso albo jakiegoś szmatławca do poczytania. – No tak. – Brian chowa tabletki za pazuchę. – A moje biodro? – Poobijane, ale całe – odpowiada, wyłączając podświetlaną tablicę i zamykając drzwiczki stalowej szafki. – Nie martwiłbym się na twoim miejscu. Możesz już się ubrać. – Dobrze... dziękuję. – Nie jesteś zbytnio gadatliwy, co? – Stevens myje ręce w zamontowanym przy ścianie zlewie i wyciera je w brudny ręcznik. – Raczej nie. – Może to i lepiej – odpowiada Stevens, składając ręcznik i wrzucając go do zlewu. – Pewnie nawet nie powiesz mi, jak się nazywasz. – No... – Nie, w porządku, zapomnij. W kartotece będziesz znany jako Koleś z Połamanymi Żebrami. Powiesz mi, co się stało? Brian wzrusza ramionami, zapinając guziki koszuli. – Upadłem. – Walcząc z okazami? Brian patrzy na lekarza. – Okazami? – Wybacz, zboczenie zawodowe. Kąsacze, zombie, wory na ropę, różnie je dzisiaj zwą. To podczas walki z nimi tak się potłukłeś? – Tak... mniej więcej. – Chcesz porady lekarskiej? Prognozy? – Pewnie. – Wypieprzaj stąd, póki jeszcze możesz. – Czemu? – Teoria chaosu.

– Słucham? – Entropia... upadają imperia, gwiazdy gasną... kostki lodu roztapiają się w twoim drinku. – Przepraszam, ale nie rozumiem. Doktor poprawia sobie okulary. – W tym budynku, na niższym poziomie, mamy krematorium. Dzisiaj spaliliśmy tam dwóch mężczyzn, jeden z nich osierocił dwójkę dzieci. Zostali zaatakowani w północnej części wczoraj rano. Powstali zeszłej nocy. Coraz więcej Kąsaczy przedostaje się przez... barykadę. Teoria chaosu polega na tym, że niemożliwe jest utrzymanie porządku w zamkniętym systemie. To miejsce jest przeklęte. Nikt go nie kontroluje... Gavin i jego oprychy poczynają sobie coraz śmielej... a ty, mój przyjacielu, jesteś tylko mięsem armatnim. Przez moment Brian nie odzywa się ani słowem, lecz gapi w jakiś niewidzialny punkt. Wreszcie podnosi się z łóżka i wyciąga dłoń. – Będę miał to na uwadze. Tej nocy Brianowi kręci się w głowie od proszków, lecz słyszy pukanie do drzwi swojej sypialni. Zanim ma szansę dobrze się rozbudzić i włączyć światło, Nick wsadza głowę do środka. – Brian, śpisz? – Nie, no co ty – mruczy z przekąsem, zrzuca z siebie koce i siada na brzegu łóżka. W mieszkaniu działa jedynie kilka gniazdek elektrycznych, ale żadne nie znajduje się w pokoju Briana. Włącza więc latarenkę na baterie i widzi, że Nick wchodzi do sypialni kompletnie ubrany, a na twarzy ma wypisany niepokój. – Musisz coś zobaczyć – mówi Nick, podchodząc do okna i wyglądając na zewnątrz przez żaluzje. – Widziałem go zeszłej nocy, ale nie zwróciłem na to większej uwagi. Nadal zaspany Brian przyłącza się do Nicka. – Na co w ogóle patrzymy? Przez uchylone żaluzje, w ciemnościach pustego parkingu, widoczna jest sylwetka Philipa, który wychodzi właśnie spomiędzy drzew. W mroku wygląda jak ludzik z patyczków. Od śmierci Penny stracił na wadze, niewiele spał, ledwo co jadł. Można by powiedzieć, że jest schorowany i połamany, jakby jego długie, cienkie kończyny w jednym kawałku trzymały jedynie jeansy i kurtka. Niesie ze sobą wiadro i idzie dziwnym, sztywnym krokiem, jakby mechanicznie, niczym lunatyk. – Co jest w wiadrze? – rzuca cicho Brian. – No właśnie. – Nick nerwowo drapie się po ciele. – Miał je ze sobą i wczoraj. – Uspokój się, Nick. Zostań tutaj. – Brian wyłącza latarenkę. – Zobaczymy, co się stanie. Kilka minut później słyszą odgłos otwieranych drzwi wejściowych, który rozchodzi się echem po mieszkaniu. Towarzyszy mu szuranie kroków Philipa, który przechodzi przez salon do korytarza. Trzaśnięcie drzwi do pralni i warknięcie pobudzonej Penny, brzęknięcie łańcucha i stłumione porykiwania – Brian i Nick już prawie przywykli do tych dźwięków. I nagle następuje coś, czego wcześniej ich uszy nie słyszały: coś mokrego z plaśnięciem uderza o kafelki... potem rozlega się dziwny, zwierzęcy, mlaszczący odgłos pożywiającego się zombie. – Co on, kurwa, robi? – Twarz Nicka w półświetle wygląda jak blada maska strachu. – Jezu Chryste – szepcze Brian. – On chyba nie... Brian nie ma nawet szansy na dokończenie myśli, bowiem Nick rusza już do drzwi, wkurzony idzie przez salon. Brian rzuca się za nim. – Nick, nie... – To się nie dzieje naprawdę. – Nick podchodzi do drzwi pralni i wali pięścią w drzwi. – Philip, co tam robisz?

– Odejdź! Przytłumiony głos Philipa pełen jest emocji. – Nick... Brian próbuje wejść pomiędzy Nicka a drzwi, lecz jest już zbyt późno. Nick naciska klamkę i wchodzi do środka. – O Boże... Przerażony głos Nicka dociera do Briana ułamek sekundy przed tym, zanim rejestruje, co dzieje się w pralni. Brian przepycha się do przodu przez wąskie przejście i widzi, że umarła dziewczynka je ludzką rękę. Brian nie reaguje wcale obrzydzeniem, mdłościami czy gniewem (co doskonale opisuje kombinację uczuć kłębiących się w ciele Nicka, wykrzywiających jego twarz, kiedy patrzy na to ucztowanie). Zamiast tego wszystkiego, Brian czuje falę przygniatającego smutku. Nie sili się nawet na wypowiedzenie jednego słowa, tylko patrzy na brata klęczącego przy malutkim zombie. Nie zwracając uwagi na obecność pozostałych mężczyzn, Philip spokojnie wyjmuje z wiadra ludzkie ucho i czeka, aż Penny dokończy ogryzać rękę. Z niepohamowaną żarłocznością przeżuwa palce należące niegdyś do mężczyzny w średnim wieku, miażdży zębami owłosione, bezkrwiste knykcie, jakby były swoistym delikatesem. Z ust zwisają jej strużki pienistej, różowawej śliny. Nawet nie odrywa się od jedzenia, by wszystko dobrze połknąć, kiedy Philip kładzie przyniesione w wiadrze ucho w zasięgu jej sczerniałych zębów – ofiaruje Penny tę małżowinę z taką czcią i atencją, jak kapłan udzielający wiernemu komunii. Stwór łapczywie rzuca się na chrząstkę, pozwijana ludzka skóra ginie w jej paszczy. Gryzie ucho z obojętnym, nieobecnym wyrazem twarzy. – Idę stąd – mamrocze Nick Parsons, obraca się i wybiega z pomieszczenia. Brian podchodzi do Philipa i klęka obok niego. Nie podnosi głosu ani nie oskarża go o nic. Brian tonie w smutku i jedyne, na co może się zdobyć, to słowa: – Bracie, co się dzieje? Philip spuszcza głowę: – On już nie żył... mieli go spalić... znalazłem jego ciało za kliniką... zmarł z jakichś innych przyczyn... wziąłem tylko kilka kawałków... nikt nie zauważy... Stwór skończył przeżuwać ucho i zaczyna ryczeć o więcej. Philip karmi go odciętą stopą; obnażona, postrzępiona kość wystaje z niej niczym oślizgły, słoniowy cios. – Myślisz, że to... – Brian szuka odpowiednich słów. – Że to dobry pomysł? Philip wpatruje się w podłogę, a mlaszczące odgłosy obrzydliwej uczty wwiercają im się w głowy. Dziewczynka próbuje przegryźć kość. Philip odzywa się głosem niższym o oktawę, który zaczyna się łamać od nadmiaru emocji. – Pomyśl o nim jak o dawcy organów... – Philip... – Nie mogę pozwolić jej odejść, Brian... nie mogę... jest wszystkim, co mam. Brian bierze głęboki oddech i walczy z własnymi łzami. – Ta rzecz... to nie jest już Penny. – Wiem o tym. – Dlaczego więc... – Patrzę na nią i próbuję sobie przypomnieć... ale nie mogę... nie potrafię... nie mogę myśleć o niczym innym poza tym całym chujostwem, w którym żyjemy... nie mogę zapomnieć o tych szujach, które ją zastrzeliły... jest dla mnie wszystkim... Dławi go ból i smutek, jego głos zaczyna nabierać innej barwy, staje się poważniejszy,

mroczniejszy. – Odebrali mi ją... mój cały świat... teraz są nowe zasady... nowe zasady... Brian nie może złapać tchu. Spogląda na Penny ogryzającą bladą, odciętą stopę i odwraca wzrok. Nie może już dłużej tego znieść. Żołądkiem targają mu mdłości, ślina zbiera mu się w ustach. Wstaje na równe nogi, czując, że wymioty podchodzą mu do gardła. – Muszę... nie mogę tutaj zostać, Philip... idę. Brian odwraca się i wychodzi z pralni. Kiedy jest w połowie korytarza, nie wytrzymuje – pada na kolana i wymiotuje. Ma względnie pusty żołądek, więc wypluwa z siebie głównie żółć, ale i tak jest to dla niego bolesne. Targają nim spazmy, zarzygał praktycznie cały dywan oddzielający korytarz od salonu. Nie ma już nic więcej do wydalenia z siebie, uderza go nagłe zimno, które rozchodzi się po całym ciele i powoduje ostry kaszel. Atak wydaje się trwać niezliczone minuty, a każde kaszlnięcie powoduje nieznośny ból w żebrach. Kaszle i kaszle, aż wreszcie wali się bez sił na podłogę. Piętnaście stóp dalej, w świetle zasilanej bateriami latarenki, Nick Parsons pakuje swój plecak. Wrzuca do niego ubrania, kilka puszek fasolki, koce, latarkę, parę butelek wody. Szuka czegoś na stoliku do kawy. Brianowi udaje się wstać. Wyciera usta wierzchem dłoni. – Człowieku, nie możesz teraz nas zostawić... nie teraz. – Takiego chuja – odpowiada Nick, znajdując wreszcie swoją Biblię, ukrytą pod papierkami po cukierkach. Księgę również wrzuca do plecaka. Widać, że denerwuje się z powodu odgłosów dochodzących z pralni. – Nick, błagam cię... Nick zapina plecak. Nie patrzy na Briana, kiedy mówi: – Nie potrzebujesz mnie... – Nieprawda. – Brian przełyka smakującą żółcią ślinę. – Potrzebuję cię bardziej niż kiedykolwiek. Potrzebuję twojej pomocy... by utrzymać to wszystko w ryzach. – W ryzach? – Nick patrzy mu w oczy, zarzucając sobie plecak na ramię i kierując się w stronę korytarza. – Tutaj już dawno nic nie jest w ryzach. – Nick, posłuchaj mnie... – To zaszło za daleko, Brian. – Słuchaj, rozumiem, o co ci chodzi. Dajmy mu jeszcze jedną szansę. Może to, co widzieliśmy przed chwilą, to jednorazowa sytuacja. Może... sam nie wiem... może to smutek. Jedna szansa, Nick. Mamy większe możliwości przetrwania, jeśli będziemy trzymali się razem. Przez długi, bolesny moment Nick zastanawia się nad tym, co usłyszał. Wydaje z siebie zmęczone, zrezygnowane westchnienie, wraz z którym uchodzi z niego całe powietrze. Zrzuca plecak na ziemię. Nazajutrz Philip znika. Brian i Nick nie mają zamiaru go szukać. W ciągu dnia siedzą w mieszkaniu, praktycznie się do siebie nie odzywając. Sami czują się jak zombie, snują się w milczeniu od łazienki do kuchni, od kuchni do salonu, gdzie siedzą i gapią się przez zakratowane okno na pochmurne niebo, próbując znaleźć jakieś wyjście z sytuacji, sposób na ucieczkę z tej równi pochyłej. Około piątej po południu słyszą dziwne buczenie dobiegające z zewnątrz – coś jakby warkot piły mechanicznej albo silnik motorówki. Zaniepokojony, że to może mieć coś wspólnego z Philipem, Brian podchodzi do tylnych drzwi, nasłuchuje i wreszcie otwiera je. Wychodzi na ganek i staje na popękanym cemencie. Hałas jest teraz głośniejszy, dobiega z oddali, z północnej części miasta. Na tle

stalowoszarego nieba widać wznoszącą się chmurę pyłu. Ryk silników wzmaga się, niesiony przez wiatr. Z ulgą Brian dostrzega, że to tylko samochody rajdowe na torze wyścigowym. Od czasu do czasu łagodna bryza przynosi także radosne okrzyki kibiców. Przez chwilę Brian panikuje. Czy ci idioci nie zdają sobie sprawy z tego, że ten hałas przyciągnie uwagę każdego Kąsacza w promieniu pięćdziesięciu mil? Brian stoi i jak urzeczony nasłuchuje rzężących, niesionych wiatrem dźwięków. Te dźwięki, niczym zabłąkana fala radiowa, dotykają czegoś czułego w jego wnętrzu, wywołują jakąś tęsknotę jeszcze z czasów sprzed przemiany, sprzed epidemii. Przywołują bolesne wspomnienia leniwych niedziel, nocy, podczas których spał jak suseł, wypraw do spożywczaka, gdzie mógł nabyć pierdolony galon mleka. Wraca do mieszkania, zakłada kurtkę i mówi Nickowi, że wybiera się na spacer. Wejście prowadzące do obiektu przylega do głównego toru, osłonięte jest wysoką, mocną siatką rozciągniętą pomiędzy dwoma słupami. Kiedy idzie wzdłuż niej, widzi sterty śmieci i starych opon, które leżą przy małej budce spikera zabitej pokrytymi graffiti deskami. Hałas jest tutaj niemal nie do wytrzymania – ryk silników miesza się z wyciem tłumów – a powietrze pachnie benzyną i paloną gumą. Niebo przysłonięte jest kurzem i dymem. Brian zauważa dziurę w ogrodzeniu i rusza w jego stronę, kiedy słyszy głos: – Hej! Zatrzymuje się, odwraca i widzi trzech mężczyzn w wojskowych ubraniach, którzy idą w jego kierunku. Dwóch z nich jest po dwudziestce, mają tłuste, długie włosy, a przez ramiona przewieszone karabiny maszynowe. Wyglądają, jakby szli na patrol. Najstarszy z nich – obcięty na jeża twardziel w oliwkowej wojskowej kurcie zapiętej pod szyję, z pasem amunicji na piersi – wychodzi naprzód; najwyraźniej jest to dowódca. – Wejściówka czterdzieści dolców albo równowartość w naturze – mówi. – Wejściówka? – pyta ze zdziwieniem Brian. Na kieszeni kurtki mężczyzny dostrzega naszywkę: mjr Gavin. Brian już kilkakrotnie widział znienawidzonego gwardzistę, ale dopiero teraz, z tak bliskiej odległości, dostrzega w jego zimnych, niebieskich oczach nutę szaleństwa. Oddech Gavina ma zapach whisky. – Czterdzieści dla dorosłego, synu. A ty ile masz latek? – Pozostali gwardziści wybuchają śmiechem. – Dzieci oczywiście wchodzą za friko, ale ty na moje oko masz ponad osiemnaście lat. Ledwo. – Bierzecie od ludzi pieniądze? – Brian jest zmieszany. – W takiej sytuacji? – Możesz też handlować, przyjacielu. Masz kurczaka? A może jakieś świerszczyki, przy których walisz gruchę? Znowu śmiech. Brian czuje niepohamowaną złość. – Nie mam czterdziestu dolców. Uśmiech znika z twarzy Majora, jakby ktoś przełączył przycisk. – No to miłego dnia. – Do kogo idą pieniądze? Pytanie przykuwa uwagę pozostałych dwóch gwardzistów. Podchodzą bliżej. Gavin zbliża swoją twarz do twarzy Briana, niemal stykają się nosami. Mówi delikatnym głosem, w którym kryje się groźba. – Idzie na wspólne cele. – Na co? – Na wspólne cele... na mieszkańców... na modernizację i inne takie. Brian czuje, że jego flaki ściska wściekłość.

– Na pewno nie bierzecie sobie tego do kieszeni? – Przepraszam – mówi Major grobowym głosem bez wyrazu – nie powiadomiono mnie, że jesteś nowym księgowym. Chłopaki, a czy wy otrzymaliście podobną wiadomość? Że w Woodbury zjawił się nowy gryzipiórek? – Nie, proszę pana – mówi jeden z przydupasów z tłustymi włosami. – Niczego nie otrzymaliśmy. Z kabury przypiętej do paska Gavin wyciąga półautomatyczną czterdziestkę piątkę, odbezpiecza ją i przystawia Brianowi broń do głowy. – Musisz się co nieco nauczyć o funkcjonowaniu społeczności. Nie uważałeś na lekcjach w szkole? Brian nie odpowiada. Patrzy Majorowi w oczy, ale zaczyna widzieć jedynie czerwień, jakby założył okulary ze szkarłatnymi szkłami. Wszystko staje się czerwone. Zaczynają trząść mu się ręce, ma zawroty głowy. – Powiedz „aaa” – mówi Major. – Co? – POWIEDZIAŁEM, ŻEBYŚ OTWORZYŁ JAPĘ! – wrzeszczy Brian, a jego towarzysze zdejmują karabiny i celują w czaszkę Briana. Brian otwiera usta, a Gavin wkłada zimną lufę czterdziestki piątki pomiędzy jego zęby, jest jak dentysta szukający ubytków. Coś w Brianie pęka. Stalowa lufa smakuje jak stara moneta i gorzki olej. Cały świat zachodzi najciemniejszym odcieniem szkarłatu. – Wracaj, skąd żeś przylazł – mówi Major. – Zanim spotka cię krzywda. Brian kiwa głową. Major wyciąga lufę z jego ust. Poruszając się jak we śnie, Brian powoli odchodzi od gwardzistów. Odwraca się i idzie sztywno do mieszkania, a wokół niego unosi się czerwona mgła. Około siódmej dociera do domu. Samotnie, nadal w kurtce, stoi przy zakratowanym oknie na tyłach salonu i obserwuje zapadający zmierzch. Jego myśli pędzą niczym morskie fale rozbijające się o wały. Zasłania rękoma uszy. Głuche uderzenia miniaturowego zombie w pomieszczeniu obok jeszcze pogłębiają jego zamroczenie – czuje, jakby w głowie miał gramofon, którego igła szoruje po płycie – przez co Brian jeszcze bardziej zapada się w sobie. Z początku ledwie rejestruje, że do mieszkania przyszedł Nick. Szuranie butów, dźwięk otwieranych drzwi szafy. Ale kiedy słyszy nieskładne bełkotanie dobiegające z korytarza, wyrywa się z transu i idzie sprawdzić, co się dzieje. Nick szuka czegoś w czeluściach szafy. Ma na sobie mokry, nylonowy płaszcz i buty utytłane w błocie. Cały czas gada do siebie. – Wzniosę głowę i spojrzę na wzgórza... i skąd nadejdzie pomoc? Pomoc od Pana mego nadejdzie... tego, który stworzył niebo i ziemię. Brian widzi, że Nick wyciąga z szafy strzelbę. – Nick, co ty robisz? Nick milczy. Otwiera strzelbę i sprawdza, czy jest naładowana. Pusto. Gorączkowo maca dno szafy w poszukiwaniu pudełka z nabojami, które zabrali z willi i zdołali donieść aż do Woodbury. Nie przestaje bełkotać. – Pan obroni nas przed złem... wybawi nasze dusze... Brian podchodzi krok bliżej. – Nick, co się dzieje, do cholery? Nadal bez odpowiedzi. Nick próbuje naładować broń trzęsącymi się dłońmi, nabój

wypada mu z ręki i toczy się po podłodze. Ładuje do komory drugi i zamyka strzelbę. – Strzeżcie się tego, który Izrael... nie będzie ni snu, ni drzemki... – Nick! – Brian chwyta go za ramię i obraca w swoją stronę. – Co się, kurwa, z tobą dzieje? Przez moment wydaje się, że Nick ma zamiar podnieść strzelbę i wypalić Brianowi w głowę, jego twarz wykrzywia się w nieposkromionej złości. Wreszcie udaje mu się opanować, przełyka ślinę, patrzy na Briana i mówi: – Tak dalej być nie może. Nie dodając nic więcej, odwraca się i idzie w stronę drzwi wejściowych. Brian łapie swoją trzydziestkę ósemkę, wkłada broń za pasek i biegnie za Nickiem. DWADZIEŚCIA DWA Purpurowe światło zmierzchu zagościło już na horyzoncie. Lodowaty wiatr targa drzewami okalającymi Woodbury. Powietrze przesiąknięte jest smrodem ogniskowego dymu i spalin, a od strony centrum miasta nieprzerwanie dochodzą piski opon i ryk silników. Tylne uliczki są już niemal opustoszałe, większość mieszkańców jest na torze... ale to i tak cud, że nikt jeszcze nie dostrzegł Nicka i Briana, którzy przedzierają się przez parking przylegający do granicy bezpiecznej strefy. Nick modli się żarliwie, kiedy idą w stronę drzew. Niesie ze sobą przewieszoną na ramieniu strzelbę, jakby była to jakaś świątobliwa broń. Brian cały czas łapie go za kołnierz, każąc mu iść wolniej, prosząc, by choć na chwilę przestał wreszcie mamrotać te swoje modły i porozmawiał z nim jak z człowiekiem, ale Nick prze do przodu, prowadzony przez jakąś wyższą siłę. Wreszcie dobiegają do linii drzew, Brian chwyta płaszcz Nicka tak mocno, że niemal go przewraca. – Co ty, kurwa, robisz? Nick odwraca się i rzuca Brianowi mordercze spojrzenie. – Widziałem, jak ciągnie jakąś dziewczynę – łamie mu się głos, jest na skraju płaczu. – Kto? Philip? – To nie może tak trwać, Brian... – Jaką dziewczynę? – Jakąś z miasta, wziął ją siłą. Cokolwiek robi, to się musi skończyć. Nickowi trzęsie się podbródek, jego oczy wypełniają się łzami. Brian bierze głęboki oddech. – Okej, uspokój się na moment. Uspokój się. – On nosi w sobie mrok, Brian. Puść mnie. To się musi skończyć. – Dobra, widziałeś, jak idzie z jakąś dziewczyną, ale... – Puść mnie, Brian. Przez chwilę Brian nie rusza się z miejsca, trzymając Nicka za rękaw. Czuje, że na plecach wyskoczyła mu gęsia skórka, jego ciało lodowacieje. Nie może się na to zgodzić. Musi istnieć jakiś sposób na to, by wszystko wróciło do normy, dało się kontrolować. Po krótkiej, bolesnej pauzie, Brian patrzy Nickowi w oczy i mówi: – Pokaż mi. Nick prowadzi Briana wzdłuż wąskiej, zarośniętej cykutą i złotowłosem ścieżki, która wije się wokół uschniętych orzeszników. Dróżka niknie już w zapadającym mroku. Zbliża się zachód słońca, temperatura gwałtownie spada. Jeżyny i ciernie wbijają się im w ubrania, kiedy przedzierają się przez listowie. Po prawej, przez ścianę z liści, widzi południowy kraniec placu budowy, na którym stawiana jest nowa sekcja drewnianej barykady. Obok leży sterta desek, w cieniu majaczy

buldożer. Nick pokazuje polanę przed nimi. – Tam jest – szepcze, kiedy podchodzą do stromego nasypu, po którym mogą zejść niżej. Nick skacze w dół, wygląda niemal jak chłopczyk napalony na zabawę w wojnę. Brian skacze za nim, schyla się i wygląda zza sterty gnijącego drewna. Jakieś dwadzieścia jardów dalej, na połaci omszałej ziemi porośniętej jedynie przez kilka wiekowych dębów i sosen błotnych, stoi Philip Blake, u stóp ma igły, które spadły z drzew, grzyby i chwasty. Przy poszyciu leśnym słabo lśni metan, blask ma kolor widmowej magenty, co nadaje całej scenie niemal mistycznej aury. – Dobry Boże – szepcze pod nosem – oczyść nas wszystkich z naszych nieczystych... – Nick, przestań – syczy Brian. – Wyrzekam się grzechów – ciągnie Nick, patrząc na scenę rozgrywającą się na polanie – które są dla ciebie obrazą, o Panie... – Zamknij się. Zamknij się! – Brian próbuje nadać sensu temu, co widzi. Na pierwszy rzut oka trudno powiedzieć, na co dokładnie patrzą, ale wydaje się, że Philip, teraz klęczący, związuje jakieś dzikie zwierzę. Na jego jeansowej kurtce widoczne są ślady potu, do ubrania poprzyczepiały mu się rzepy. Przewiązuje nadgarstki i kostki jakiejś wierzgającej obok niego postaci. Na twarzy Briana gości autentyczne przerażenie, kiedy zdaje sobie sprawę, że na ziemi faktycznie leży młoda kobieta. Ma rozdartą bluzkę, w usta wciśnięto jej kawałek nylonowej linki. – Jezu Chryste, co on, do cholery... Nick dalej nawija po cichu: – Przebacz mi, Panie, to, co zaraz uczynię, choć zrobię to z Twoją pomocą, służąc Tobie... – Zamknij, kurwa, mordę! Brianowi głowa mało nie eksploduje, umysł rozsadza mu panika, rozpatruje różne scenariusze: Philip albo zgwałci tę biedną kobietę, albo zabije ją i rzuci jej zwłoki na pożarcie Penny. Muszą coś zrobić i to szybko. Nick ma rację. Zawsze miał, przez cały czas. Na pewno jest jakiś sposób, by położyć temu kres, zanim... Brian kątem oka wyłapuje ruch. Nick zrywa się i zaczyna biec przez zarośla w stronę polany. – Nick, czekaj! Brian jest już w połowie drogi na łąkę, a majaczące w cieniach drzew postacie poruszają się niczym pionki na surrealistycznej szachownicy, stając naprzeciw siebie w powolnym, sennym rytmie. Nick wybiega na polanę z uniesioną, wycelowaną w Philipa strzelbą, a ten, zaskoczony nagłym krzykiem Briana, staje na równe nogi. Nie ma przy sobie broni, patrzy to na wijącą się kobietę, to na płócienną torbę leżącą na ziemi, w muchomorach. Philip podnosi ręce w górę. – Odłóż to cholerstwo, Nicky. Nick podnosi lufę tak, by była wymierzona w głowę Philipa. – Diabeł wbił w ciebie pazury, Philip. Zgrzeszyłeś przeciwko Bogu... zbezcześciłeś jego imię. Teraz wszystko jest w rękach Pana. Sięgając po swoją trzydziestkę ósemkę, biorąc głębokie oddechy, Brian krzyczy: – Nick, nie! NIE RÓB TEGO! Staje dziesięć stóp za Nickiem. Leżąca na ziemi dziewczyna zdołała przewrócić się na plecy, lecz nadal jest związana i zakneblowana. Wypłakuje sobie oczy, jakby pragnęła, by ziemia rozstąpiła się, a ona mogła wczołgać do wyłomu i umrzeć. Tymczasem Nick i Philip stoją oddaleni od siebie o sześć stóp, ich spojrzenia spotykają się.

– Kim ty jesteś? Aniołem pomsty? – mówi Philip do swojego długoletniego przyjaciela. – Może i jestem. – Nicky, to nie twoja sprawa. Nick drży na całym ciele, mruga, bo w oczach zbierają mu się łzy. – Istnieje lepsze miejsce dla ciebie i twojej córki, Philly. Philip stoi bez ruchu niczym kamienny posąg, a jego pociągła, umęczona twarz wygląda groteskowo w zachodzącym słońcu. – Domyślam się, że to właśnie ty wyślesz mnie i Penny do raju? – Ktoś musi to przerwać, Philly. Równie dobrze mogę to być ja. – Nick ściska strzelbę, podnosi muszkę do oczu i mówi: – Panie, przebacz mi... – Nick, czekaj! Proszę, proszę! Posłuchaj mnie! – Brian okrąża go z pistoletem uniesionym w górę, wygląda jak arbiter. Stoi zaledwie kilka cali od Nicka, który nadal wpatruje się w Philipa. Brian mówi: – I co, te wszystkie lata w Waynesboro, wspólne żarty i śmiechy, te wszystkie mile, które pozostawiliśmy za sobą, czy to nic nie znaczy? Philip uratował nam życie! Pewnie, kilka rzeczy wymknęło się nam spod kontroli, ale możemy wszystko poukładać. Odłóż broń, Nick. Proszę cię. Nick cały się trzęsie, ale nadal wpatruje się w jeden punkt, w Philipa. Krople potu lśnią na jego czole. Philip podchodzi do niego krok bliżej. – Nie martw się, Brian. Nick zawsze dużo gadał. Nie ma jaj, by strzelić do kogoś żywego. Nick zaczyna mieć drgawki. Brian nie przestaje się przyglądać, zamiera niezdecydowany. Philip spokojnie schyla się do dziewczyny, łapie ją za kołnierz i podnosi z ziemi niczym podróżny bagaż. Odwraca się i zaczyna ciągnąć wiercącą się kobietę po ziemi w stronę lasu. Nick mówi głębokim, poważnym głosem: – Zmiłuj się nad nami. Nagle wypala strzelba, odrzut unosi lufę do góry. Strzelba, którą trzyma Nick, to potężna broń. Mordercze kuleczki kalibru trzydzieści trzy na krótkich dystansach mają rozrzut szerokości jednej stopy albo nawet i większy, przebijają się przez cel z siłą zdolną przestrzelić cegłę. Ładunek śrutu, który trafia Philipa w plecy, szatkuje jego skórę, mięso pomiędzy łopatkami i kark, połowa tkanki mózgowej wypada mu przez dziurę w gardle. Strzał nie oszczędził też dziewczyny, która ginie na miejscu po tym, jak kawałek jej czaszki zostaje odstrzelony. Dwa ciała lecą na ziemię w otoczce różowawych kropelek. Philip i dziewczyna padają na wznak w parodii uścisku, ich ręce i nogi opadają bezwładnie. Młoda kobieta jest martwa, lecz Philip podryguje jeszcze przez kilka niekończących się sekund, miotany skurczami. Leży na plecach, na jego twarzy maluje się całkowite zdumienie. Próbuje oddychać, ale uszkodzenie mózgu jest zbyt poważne, gaśnie. Zszokowany tym, co stało się przed momentem, Nick Parsons pada na kolana, klęczy, wciąż trzymając palec na spuście, lufa jego strzelby jest jeszcze gorąca. Nie widzi nic poza parą zwłok i ranami, które zadał jednym, jedynym strzałem. Wypuszcza z rąk strzelbę, która upada w trawę. Porusza ustami, ale nie wydaje z siebie żadnego dźwięku. Co też najlepszego zrobił? Kurczy się w sobie, czuje się stary i niepotrzebny, w uszach dzwonią mu dzwony apokalipsy. Po jego policzkach płyną strumienie zrodzonych ze wstydu łez. Co uczynił? Co zrobił? Co zrobił? Brian Blake jest niczym bryła lodu. Rozszerzają się jego źrenice. Widok leżącej na ziemi obok martwej dziewczyny krwawej masy, która jeszcze niedawno była jego bratem, zostanie przez niego zapamiętany na zawsze. Wszystkie inne myśli wyparowują z jego głowy.

Jedynie szlochanie Nicka przenika mury wzniesione przez umysł Briana. Klęczący mężczyzna zanosi się głośnym płaczem. Na twarzy Nicka Parsonsa nie ma już ani śladu racjonalności, pozostało tylko szaleństwo. Wyje, patrząc na spowodowaną przez siebie masakrę. Nie przestaje pleść nonsensów – gada bez ładu i składu, modli się, bełkocze – z jego ust dobywają się kłęby pary, doskonale widoczne w mroźny wieczór. Patrzy w niebo. Brian, nie myśląc wiele, podnosi trzydziestkę ósemkę – kieruje nim psychotyczny gniew – i naciska spust. Trafia prosto w bok czaszki Nicka Parsonsa. Strzał posyła Nicka na ziemię w obłoku czerwieni, pocisk przebija mu mózg, wychodzi drugą stroną głowy i utyka w drzewie. Pada na ziemię, oczy wywracają mu się do środka głowy, jest już martwy. Uderza o trawę niczym idące spać dziecko, które układa się do snu. • Upływ czasu przestaje mieć znaczenie. Brian nie widzi ciemnych postaci kroczących w jego stronę spośród drzew, przyciągniętych hałasem. Nie rejestruje też tego, że samoczynnie zbliża się, idąc przez polanę, do dwóch skłębionych ciał. Ale w jakiś sposób, nawet nie będąc tego świadomym, Brian Blake znajduje się nagle obok zwłok młodszego brata. Bierze zmasakrowane ciało Philipa w ramiona i kołysze je. Patrzy na jego szpakowatą, bladą jak alabaster, spryskaną krwią twarz. Kiedy Brian wpatruje się w brata, wydaje mu się, że w oczach Philipa nadal tli się iskierka życia. Przez krótką chwilę krzywi się z powodu przejmującego smutku, który zalewa jego serce, przerywając więzy łączące rodzeństwo, więzy krwi, mocne jak skała. Dusza Briana pęka z siłą przesuwających się płyt tektonicznych. Waga wspólnych doświadczeń i wspomnień – niekończące się męczarnie w szkole, błogosławione wakacje letnie, nocne, szeptane rozmowy odbywane w sypialni, pierwsze piwo na przeklętym kempingu w Appalachach, sekrety i tajemnice, bójki, małomiasteczkowe sny weryfikowane przez okrutny los – przygniata Briana. Wstrząsa nim płacz. Szlochanie Briana – przeraźliwe i donośne niczym pisk zwierzęcia pochwyconego we wnyki – niesie się w dal, mieszając się na tle ciemniejącego nieba z odległym piskiem rajdowych aut. Zajęty płaczem, nie dostrzega nawet momentu, kiedy z Philipa ostatecznie uchodzi życie. Twarz młodszego z braci Blake’ów tężeje, przypominając teraz marmurową rzeźbę. Dwadzieścia stóp za Brianem zarośla zaczynają się trząść. Co najmniej tuzin Kąsaczy wszystkich kształtów i rozmiarów toruje sobie drogę przez las. Pierwszy, dorosły mężczyzna w podartych, roboczych ciuchach, wychodzi spomiędzy drzew, chwytając nicość w ręce. Guzikowe oczy lustrują polanę, aż wreszcie trup koncentruje wzrok na najbliższym posiłku: na stygnących zwłokach Philipa. Brian Blake wstaje i odwraca głowę, nie może patrzeć na tę scenę. Wie, że to najlepsze, co może zrobić. Jedyne, co może zrobić. Pozwolić zombie posprzątać ten bałagan. Wtyka trzydziestkę ósemkę z powrotem za pasek i udaje się w stronę placu budowy. Wspina się na kabinę ciężarówki, by tam przeczekać szaleńczą ucztę. Czuje się, jakby jego mózg był telewizyjnym odbiornikiem nastawionym jednocześnie na kilka kanałów. Wyciąga pistolet i ściska go niczym zawleczkę bezpieczeństwa. Kakofonia głosów, fragmenty niejasnych obrazów, wszystko to zlewa się i miesza w głowie Briana. Zmierzch przerodził się w ciemną noc, najbliższe źródło światła znajduje się setki jardów stąd. Ale Brian i tak widzi otaczający go świat z negatywową ostrością, odczuwany przez niego strach jest wręcz nie do opisania. Pozostał sam... jak nigdy wcześniej... i lęk wgryza się w

niego głębiej niż jakiekolwiek zombie. Mlaszczące, ssące, bulgoczące odgłosy dochodzące z polany są ledwo słyszalne, zagłusza je ciągłe buczenie ścigających się aut. Gdzieś w głębi galopujących myśli Briana rodzi się pewność, że to właśnie hałas z toru rajdowego zagłuszył tę awanturę – pewnie była to część planu Philipa, chciał porwać tę dziewczynę, nie będąc widzianym ani słyszanym. Przez prześwity w koronach drzew i zaroślach Brian widzi sylwetki stworów rozrywających leżące na łące ciała. Grupa zombie klęczy pochylona przy swojej zdobyczy jak małpy, pożerając kolejne kawały zwłok. Odłamane kości ociekają krwią, z mord wypadają im płaty odgryzionej skóry. Wszędzie walają się oderwane, trudne do zidentyfikowania fragmenty umarłych, nadal ciepłe, parujące w chłodnym powietrzu organy. Schodzi się coraz więcej potworów, jeden niezdarnie odpycha drugiego od żerowiska, prosząc o kąsek. Brian zamyka oczy. Przez chwilę zastanawia się, czy nie powinien zacząć się modlić, czy jego brat nie zasłużył na cichą przemowę pożegnalną, czy nie zasługują na nią Nick i ta dziewczyna, a także Penny, Bobby Marsh, David Chalmers, martwi i żyjący, ten cały popieprzony, zepsuty, zapomniany przez Boga świat. Ale Brian nie odzywa się ani słowem. Siedzi bez ruchu i patrzy na pożywiające się zwłokami zombie. Jakiś czas później – Bóg jeden wie, jak długi – Kąsacze odchodzą od zmasakrowanych, obdartych ze skóry trupów, które leżą porozrzucane po polanie. Brian schodzi z dachu kabiny i w ciemności kieruje się w stronę mieszkania. Tej nocy Brian siedzi w pustym salonie, wpatrując się w brudne akwarium. To już koniec telewizyjnej transmisji nadawanej w jego mózgu. Odśpiewano już hymn narodowy, wyłączono nadajniki i teraz jego myśli to tylko biały szum. Nawet nie zdjął z siebie brudnej kurtki, siedzi i gapi się na prostokątną szybę akwarium – pokrytą zielonym nalotem i rybimi resztkami – jakby oglądał jakiś monotonny program o martwej naturze nadawany prosto z piekła. Siedzi niczym w jakimś transie, bezmyślnie wpatruje się w brudną wodę przez niekończące się minuty, które przechodzą w godziny. Kineskop jego umysłu nie wyświetla już nic poza zakłóceniami, śniegiem. Ledwo rejestruje nadejście świtu. Nie słyszy poruszenia pod jego budynkiem, przejętych głosów, samochodowych silników. Dzień ciągnie się – czas jest dla niego bez znaczenia – aż przychodzi kolejny wieczór i zarzuca na świat czarną kotarę. Brian siedzi po ciemku, niepomny upływających godzin, nadal patrzy z chorobliwym zainteresowaniem na niewidzialną transmisję nadawaną w pustym akwarium. Przychodzi i odchodzi kolejny poranek. Wreszcie Brian mruga, przez jego kompletnie wyczyszczony umysł przechodzi pierwsza, wyrazista myśl, choć jest ona słaba i niejasna, podobna do niewyraźnego sygnału radiowego. Z każdą sekundą staje się jednak coraz wyraźniejsza, silniejsza, głośniejsza. ŻEGNAJ. Jak elektryczny ładunek płynący z głębi jego duszy, słowo to imploduje w rozbłyskach rozgrzanej do czerwoności energii, przez co Brian kuli się w starym, wytartym fotelu, by nagle wyprostować się i otworzyć szeroko oczy. ŻEGNAJ. Ma zesztywniałe członki, jest odwodniony i głodny, spodnie ma mokre od własnego moczu. Przez niemal trzydzieści sześć godzin siedział nieruchomo w tym fotelu, przypominając wbity w ziemię drąg, jak w śpiączce, więc ruch nie przychodzi mu łatwo, ale czuje się oczyszczony, rozgrzeszony, ma umysł tak jasny i czysty, jak nigdy wcześniej. Kuśtyka do kuchni. W szafkach znajduje zaledwie kilka puszek brzoskwiń. Otwiera jedną i pożera szybko jej zawartość, sok spływa mu po brodzie. Owoce jeszcze nigdy nie smakowały mu tak dobrze. Właściwie to nawet nie był pewien, czy kiedykolwiek próbował brzoskwiń. Idzie do sypialni i przebiera się w inne ciuchy... zakłada jeansy i koszulkę (T-shirt z logiem AC/DC). Znajduje parę

zapasowych martensów i wkłada je na nogi. Po wewnętrznej stronie drzwi przymocowane jest popękane, podłużne lustro. Patrzy na niego żylasty, rozczochrany, niewielki mężczyzna o wyglądzie fretki. Pęknięcie w tafli przecina jego wąską twarz i kłąb czarnych, odstających włosów. Czoło i policzki pokrywają mu zmarszczki, ma zapadnięte oczy, a wokół nich ciemne okręgi. Ledwie poznaje siebie samego. – A do cholery z tym – mówi do lustra i wychodzi z pokoju. W salonie znajduje swoją trzydziestkę ósemkę razem z dodatkowym magazynkiem – ma jeszcze sześć kul – i wtyka pistolet za pasek, a amunicję chowa do kieszeni. Idzie do Penny. – Hej, mała – mówi czule, wchodząc do pralni. Wąskie, wyłożone linoleum pomieszczenie śmierdzi trupami, ale Brian ledwie zwraca uwagę na odór. Podchodzi do małego potworka, który, widząc go, warczy i gryzie, próbując zerwać swoje więzy. Skóra Penny ma kolor cementu, a jej oczy są jak wygładzone kamienie. Brian klęka przy niej i zagląda do wiadra. Puste. – Wiesz, że cię kocham, prawda? Penny warczy. Brian łapie ją za rękę i delikatnie głaszcze po nadgarstku. – Przyniosę ci coś do jedzenia, kochanie. Wrócę, zanim się obejrzysz, nie martw się o nic. Mały stwór przechyla głowę na bok i wydaje z siebie ryknięcie przypominające odgłos powietrza uciekającego z przerdzewiałych rur. Brian klepie ją po udzie – z daleka od gnijących siekaczy – i wstaje. – Do zobaczenia wkrótce, kochanie. Brian wychodzi z budynku przez boczne drzwi i kieruje się na północ, smagany silnym, popołudniowym wiatrem. Idzie z opuszczoną głową i rękoma w kieszeniach. Wie, że coś się wydarzyło – na torze wyścigowym panuje cisza. Kilkoro mieszkańców przebiega obok niego, ich oczy lśnią z podniecenia. W powietrzu śmierdzi trupami. Po lewej, za barykadą złożoną z zaparkowanych autobusów i furgonetek, snuje się grupa żywych trupów, próbując wedrzeć się do środka. Ze szpitalnej spalarni unosi się słup czarnego dymu. Brian przyspiesza kroku Kiedy zbliża się do głównego placu miejskiego, w oddali, na północnym końcu bezpiecznej strefy, gdzie budowana jest barykada, widzi kilku mężczyzn stojących na drewnianych platformach z lornetkami i bronią. Nie wyglądają na zadowolonych. Brian podbiega w ich stronę. Odczuwany przez niego ból – sztywne stawy, obolałe żebra, cała reszta – znika jak ręką odjął, kiedy dostaje zastrzyk adrenaliny mocny jak kopnięcie prądem. Mieszkańcy Woodbury trzymają cały prowiant w murowanym magazynie znajdującym się niedaleko starego budynku sądu. Brian przerywa bieg i rozgląda się wokół. Pod flagami narodowymi i wyszczerbionymi, romańskimi kolumnami sądowej fasady stoi kilku starych pijaczków, wyglądają, jakby mieli zamiar coś zwędzić. Inni stoją na kamiennych schodach, nerwowo paląc papierosy, kolejni zebrali się w drzwiach. Brian przechodzi przez ulicę i zmierza w stronę zgromadzenia. – Co się dzieje? – kieruje pytanie do grubego, starego mężczyzny w płaszczu Armii Zbawienia. – Kłopoty w River City, synu – odpowiada, tłustym kciukiem wskazując budynek sądu. – Połowa miasta jest w środku, na spotkaniu. – Co się stało? – Wczoraj w lesie znaleziono trzech mieszkańców, ogryzionych do kości... teraz włóczy się tam pełno truposzy, pewnie przyciągnął ich hałas z toru rajdowego. Cholerni idioci. Przez chwilę Brian rozważa dostępne opcje. Mógłby z łatwością uniknąć niewygodnej

sytuacji, spakować się i odejść. Albo zabrać jakąś półciężarówkę, wsadzić Penny na tył i zwiać. Nic go tutaj nie trzyma, niczego nie zawdzięcza tym ludziom. Najbezpieczniej będzie się nie mieszać i wypierdalać, gdzie pieprz rośnie. Tak byłoby rozsądnie i mądrze. Ale coś nie daje Brianowi spokoju. Co zrobiłby w tej sytuacji Philip? Brian gapi się na tłum mieszkańców Woodbury kłębiących się przy wejściu do sądu. DWADZIEŚCIA TRZY – Czy ktoś w ogóle wie, kim oni byli? – pyta kobieta po sześćdziesiątce z aureolą siwych włosów wokół głowy, sterczących jak peruka. Stoi na środku pokoju konferencyjnego na pierwszym piętrze sądu, żyły na karku pulsują jej z przejęcia i stresu. Wokół niej zebrało się około trzydziestu przejętych mieszkańców Woodbury – starcy, głowy rodzin, a raczej tego, co z nich pozostało, byli rzemieślnicy i przechodnie, którzy trafili tutaj niemalże przez przypadek. Wiercą się na składanych krzesłach poustawianych byle jak w wąskim pomieszczeniu, wbici w podarte kurtki i ubłocone buty. Zebranie ma atmosferę debaty o końcu świata – ze ścian odłazi gips, na podłodze leżą przewrócone dzbanki do kawy, z gniazdek wystają kable, a parkietu prawie nie widać spod papierów i innych śmieci. – Jaką to, kurwa, robi różnicę? – warczy major Gene Gavin z przedniego rzędu. Za nim stoją jego pomagierzy z karabinami M4 przy biodrach, przypominają niewydarzonych gangsterów. Wygląda na to, że Major jest na właściwym miejscu – najwyraźniej jest głową tego spotkania, a nad nim wiszą flagi Stanów Zjednoczonych i Georgii. Niczym MacArthur zdobywający Japonię albo Stonewall Jackson podczas bitwy nad Bull Run, Major korzysta z okazji, by wreszcie przejąć władzę nad tą zgrają nieudaczników i tchórzy. Sztywny jak świeca, stoi w swoich zielonych, wojskowych ciuchach, obcięty na jeża, prawdziwy twardziel. Widać, że czekał na ten moment od tygodni. Podobne sytuacje nie są mu obce i wie, że będzie musiał zdobyć posłuch wśród tych jęczących pizdeczek, a wywalczyć szacunek może tylko strachem. Dokładnie tak poradził sobie w Camp Ellenwood z kozakami, którzy przyjechali na weekendowe szkolenie. Gavin był instruktorem survivalu w 221 Wojskowym Batalionie Wywiadowczym i zwykł dawać nieźle w kość tym chłystkom, szczególnie podczas biwaków w Scull Schoals. Srał im do toreb i polewał wodą z gumowego węża za najmniejsze przewinienie. Ale wydaje się, jakby to było milion lat temu. Ta sytuacja to nawet nie Kod Czerwony, ale Kod Popieprzony i Gavin ma zamiar posunąć się do wszystkiego, by zostać na szczycie łańcucha pokarmowego. – To ci nowi goście – dodaje Gavin po chwili zastanowienia się – i jakaś dziwka z Atlanty. Starszy mężczyzna siedzący na przodzie wstaje ze swojego krzesła, trzęsą mu się kościste nogi: – Z całym szacunkiem... to była córka Jima Bridgesa i żadna z niej dziwka. Wracając jednak do tematu bezpieczeństwa... myślę, że mówię w imieniu wszystkich, może przydałaby się jakaś godzina policyjna... by ludzie nie wychodzili po zmroku z domu. Może zagłosujmy? – Usiądź, starcze... zanim coś sobie zrobisz. – Gavin rzuca mu nienawistne spojrzenie. – Mamy większe problemy, z którymi trzeba się uprać. Pieprzone konklawe Kąsaczy zbiera się pod osiedlem. Staruszek wraca na miejsce, mamrocząc pod nosem: – Cholerne rajdy i ten hałas... nie dziwota, że Kąsacze nas otoczyły. Gavin rozpina kaburę, pokazuje rękojeść swojej czterdziestki piątki i robi krok w stronę starego.

– Przepraszam, nie przypominam sobie, bym pozwolił mówić pensjonariuszom domu opieki. – Gavin wbija staremu palec w pierś. – Radzę ci, byś zamknął mordę, zanim ściągniesz sobie na łeb kłopoty. Ze swojego miejsca wstaje siedzący dwa krzesła dalej młody człowiek. – Daj spokój, Gavin – mówi. Jest wysoki, ma oliwkową cerę, a włosy upchnięte pod zawiązaną na głowie chustką. Ubrany jest w bezrękawnik, który odsłania umięśnione ramiona. Oczy lśnią mu nabytą na ulicy mądrością. – To nie film z Johnem Waynem, wyluzuj trochę. Gavin odwraca się do niego, głaszcząc swój pistolet. – Stul pysk, Martinez, albo posadzę twoją latynoską dupę z powrotem na krześle. Za plecami Gavina staje dwóch gwardzistów, którzy wymachują lufami swoich karabinów i zajmują pozycje, lustrując szybko pomieszczenie. Martinez kręci tylko głową i siada. Gavin wzdycha ze zniecierpliwieniem. – Wy chyba nie rozumiecie powagi sytuacji – mówi, na powrót zatrzaskując kaburę i wracając na swoje wcześniejsze miejsce. Kontynuuje swoją przemowę z zapałem instruktora musztry: – Jesteśmy jak wystawione na strzał kaczki, musimy coś zrobić z barykadą. Mamy też tutaj kilku bumelantów, którzy tylko zajmują miejsce i spodziewają się, że inni będą za nich tyrać. Żadnej dyscypliny! Mam dla was informację, to koniec urlopu, wakacje się skończyły. Teraz będą nowe zasady i wszyscy je zaakceptujecie, będziecie robić to, co wam każę, i zamknięcie mordy na kłódkę! Czy wyrażam się jasno? Gavin przerywa wywód, obserwując, czy ktoś z tłumu się wyłamie. Ludzie siedzą w milczeniu, wyglądają jak dzieci, które odesłano na dywanik do dyrektora. W kącie, obok dwudziestoletniej kobiety, siedzi Stevens. Dziewczyna ma na sobie poplamiony fartuch, a na szyi zawieszony stetoskop. Stevens wygląda jak mężczyzna, który znalazł w lodówce zapleśniały, zepsuty ser. Podnosi rękę. Major przewraca oczami i ponownie ciężko wzdycha. – O co chodzi tym razem, Stevens? – Może się mylę – mówi lekarz – ale wydaje mi się, że robimy, co możemy. Staramy się. – Przejdź do rzeczy. Wzruszając ramionami, lekarz mówi: – Czego dokładnie od nas chcesz? – CHCĘ PIEPRZONEGO POSŁUSZEŃSTWA! Po pociągłej, cwanej twarzy Stevensa nie da się poznać, że ryk Majora zrobił na nim jakiekolwiek wrażenie. Dłonią poprawia ześlizgujące mu się z nosa okulary i odwraca wzrok, kręcąc głową. Gavin daje znak swoim ludziom. Gwardziści na skinienie głowy swojego szefa przygotowują się do strzału. To nie będzie tak łatwe, jak spodziewał się Gavin. Brian Blake stoi pod tylną ścianą pokoju, w cieniu nieczynnego, zakurzonego automatu do napojów, z rękami w kieszeniach, nasłuchując i trawiąc to, co przed chwilą usłyszał. Wali mu serce i nienawidzi siebie za to. Czuje się jak laboratoryjny szczur w labiryncie. Czający się w nim strach – jego odwieczne nemezis – powraca ze zdwojoną siłą. Ciąży mu schowany w kieszeni, lodowaty magazynek, który cały czas czuje na udzie. Ma ściśnięte i suche gardło, język ledwo mieści mu się w ustach. Co się, do kurwy nędzy, z nim dzieje? Stojący na czele zgromadzenia Gavin nadal maszeruje wzdłuż ściany pokoju, na tle

portretów założycieli miasta, które wiszą w powycieranych ramach. – Nie wiem, jak nazywacie ten kurwidołek, w którym się znaleźliśmy, ale dla mnie to wojna.... i teraz to pierdolone miasto jest pod władzą jebanego wojska. Rozlegają się pełne napięcia szepty. Jedynie starzec ma czelność odezwać się głośniej: – Ale co to dokładnie znaczy? Podchodzi do niego Gavin. – To znaczy, że od tej pory będziecie słuchali rozkazów, jak grzeczni chłopcy i dziewczynki. Klepie staruszka w łysinę, jakby bawił się z pieskiem. – Macie się dobrze sprawować i robić, co wam się powie, a może jakoś przetrwamy. Staruszek z trudem przełyka ślinę. Większość ludzi spuszcza głowy i wbija wzrok w podłogę. Dla Briana jest oczywiste, że mieszkańcy Woodbury są uwięzieni nie tylko w dosłownym tego słowa znaczeniu. Nienawiść unosząca się w tym pokoju jest tak gęsta, że można nią pomalować ściany. Ale strach jest jeszcze bardziej wyczuwalny, wydzielają go pory każdej obecnej tutaj osoby. Brian stara się z całych sił zwalczyć przerażenie, zepchnąć je na boczny tor. Spod okna dochodzi czyjś głośny szept. Brian jest zbyt daleko, by rozróżnić słowa, staje więc na palcach, by ponad głowami zgromadzonych dojrzeć, kto mówi. – Masz coś do dodania, Detroit? Przy oknie siedzi czarnoskóry mężczyzna z siwą brodą, ubrany w brudne ogrodniczki. Patrzy ponuro w okno. Zgrubiałe palce upaprane ma smarem. Tutejszy mechanik, przybysz z Północy, mamrocze dalej coś do siebie, nie patrząc na Majora. – Głośniej, koleś! – Major podchodzi do mężczyzny i górując nad nim, kontynuuje: – Jaki masz problem? Nie podoba ci się mój program? Niemal niesłyszalnie, mężczyzna odpowiada: – Idę stąd. Wstaje z krzesełka i kieruje się w stronę wyjścia, a Major sięga po broń. Detroit instynktownie łapie ogromną, pokrytą odciskami dłonią przytroczony do paska rewolwer. Ale zanim zdąża go wyjąć albo chociaż zastanowić się nad tym, co robi, Gavin pierwszy celuje w niego z pistoletu. – No dalej, Detroit – szydzi, celując w mężczyznę z czterdziestki piątki – a odstrzelę ci ten pierdolony łeb. Pozostali żołnierze stają za Majorem, podnoszą karabiny i skupiają wzrok na czarnoskórym mężczyźnie. Gavin, ściskając pistolet, nie spuszcza wzroku z Detroita, który mówi: – Jest już wystarczająco źle, że musimy walczyć z tymi trupami... a teraz jeszcze ty będziesz rozstawiał nas po kątach? – Siad. Na. Dupę. Już. – Gavin przykłada lufę pistoletu do czoła Detroita. – Albo cię odstrzelę. Potraktuj to jako obietnicę. Ze zrezygnowanym westchnieniem Detroit siada z powrotem na krzesełku. – I to się tyczy was wszystkich! – Major odwraca się do grupy. – Myślicie, że robię to dla jaj? Że kim ja jestem? Tu nie będzie demokracji. Tu chodzi o życie i pierdoloną śmierć! Ponownie zaczyna maszerować od ściany do ściany. – Jeśli nie chcecie skończyć jako karma dla psów, macie się słuchać. Niech o resztę zadbają profesjonaliści, a wy zamknijcie, kurwa, swoje mordy! Milczenie wisi w powietrzu niczym trujący gaz. Brian czuje, że włoski na karku stają mu dęba. Serce mało co nie wyskoczy mu z piersi, wali tak mocno, że nie może oddychać. Chciałby

urwać temu żołnierzykowi łeb, ale jego ciało nie może się zdecydować, czy walczyć, czy uciekać, jest jak sparaliżowany. Przez jego umysł przetaczają się zapamiętane obrazy i dźwięki, przypomina sobie życie naznaczone strachem, kiedy to unikał rozrób na placu zabaw w szkole podstawowej, skradał się po parkingu przy sklepie Stop-and-Go, by nie zauważyła go grupa oprychów w skórzanych kurtkach, uciekał przed inną ekipą po koncercie Kid Rocka, zastanawiając się, gdzie jest Philip... gdzie, do cholery, jest Philip, kiedy go potrzebuje... Hałas dobiegający z frontowej części pomieszczenia wyrywa Briana z rozmyślań. Mężczyzna o ksywce Detroit zbiera się do wyjścia. Ma już dość. Odsuwa z piskiem krzesło, wstaje – mierzy grubo ponad sześć stóp – i odwraca się w stronę wyjścia. – Gdzie, do cholery, leziesz? – Gavin patrzy na idącego pomiędzy rzędami krzeseł mężczyznę, który kieruje się do drzwi. – EJ! ZADAŁEM CI PYTANIE, DETROIT! GDZIE, DO KURWY NĘDZY, LEZIESZ?! Detroit nawet nie ogląda się za siebie, jedynie macha lekceważąco ręką i mamrocze pod nosem: – Wypieprzam stąd… powodzenia… będziecie go potrzebować przy tym skurwysynie. – POSADŹ SWOJĄ CZARNĄ DUPĘ Z POWROTEM NA KRZEŚLE ALBO ODSTRZELĘ CI ŁEB! Detroit nie reaguje. Gavin wyciąga broń. Rozlega się niemal niesłyszalne syknięcie, kiedy zgromadzeni w pokoju mieszkańcy miasta jak jeden mąż wciągają w płuca powietrze. Gavin celuje pistoletem w tył głowy Detroita. Huk wystrzału wysysa z pokoju powietrze – jest tak głośny, że drżą ściany, a jedna ze starszych kobiet zaczyna krzyczeć – kula trafia w czaszkę czarnoskórego mężczyzny. Siła uderzenia wyrzuca Detroita do przodu, ciało pada na stojący obok Briana automat z napojami. Brian odruchowo uskakuje na bok. Detroit odbija się od stalowego panelu maszyny i pada na podłogę w rozbryzgu krwi – malując na czerwono ozdabiający automat neon z napisem Coke, najbliższą ścianę, a nawet fragment sufitu. Po strzale dzieje się aż nazbyt dużo, by zdążył wszystko zarejestrować, wciąż jeszcze wybrzmiewa echo przeraźliwego krzyku. Niemal natychmiast trzy osoby – dwóch mężczyzn w średnim wieku i kobieta po trzydziestce – zrywają się z krzesełek i biegną do drzwi, Brian patrzy na wszystko niby w narkotycznym widzie, dzwoni mu w uszach, mruży wrażliwe oczy. Ledwie słyszy niespodziewanie spokojny głos Majora Gavina – nie ma w nim żalu ani jakiegokolwiek innej emocji – wydającego rozkazy swoim gwardzistom, Barkerowi i Manningowi, by złapali uciekinierów, a poza tym „przyprowadzili wszystkich, którzy chowają się w domach jak pierdzielone karaluchy”. Gavin chce, by wszystko, co ma puls, słuchało tego, co ma do powiedzenia. Gwardziści wybiegają z pokoju, zostawiając w pomieszczeniu grupę dwudziestu pięciu zszokowanych, przerażonych ludzi, Majora i… Briana. Pokój zaczyna wirować przed oczami Briana. Gavin chowa broń z powrotem do kabury, przyglądając się leżącemu na podłodze ciału czarnoskórego mężczyzny, jakby było jego myśliwskim trofeum. Gavin ponownie zwraca się do zgromadzonych, zdobył teraz uwagę, na jaką liczył, i wydaje się, że sama myśl o tym sprawia mu niebywałą przyjemność. Brian ledwie słyszy Majora prawiącego, że Detroit stanowi przykład, co stanie się z każdym piździelcem, który ośmieli się zagrozić bezpieczeństwu mieszkańców Woodbury swoim nierozważnym postępowaniem i zabawą w samotnego wilka, który będzie chciał rozpieprzyć system i mędrkować, myśląc, że pozjadał wszystkie rozumy, bo nie, nie ma już prywatności. Nastał, jak mówi Gavin, wyjątkowy czas. Przepowiedziany w Biblii. Przez proroków. Właściwie to wielce

możliwe, że żyjemy w erze końca świata, ale tylko może. I od tej pory każdy sukinsyn mieszkający w tym mieście musi oswoić się z faktem, że będzie musiał stanąć do ostatecznej walki człowieka z Szatanem, i jeśli chodzi o Woodbury w stanie Georgia, to tutaj pieprzonym Mesjaszem mianowany został właśnie Gavin. Maniakalny wykład trwa jakąś minutę – może dwie – ale Brian Blake w tym czasie przechodzi kompletną metamorfozę. Oparty o automat patrzy, jak krew wylewająca się z ciała zastrzelonego mężczyzny wlewa mu się pod podeszwy butów. Brian zdaje sobie sprawę, że nie będzie miał żadnych szans na przeżycie w tym świecie, jeśli pozwoli, by panowały nad nim jego naturalne instynkty. Nie może już dłużej wzbraniać się przed przemocą, uciekać od niebezpieczeństwa, unikać konfrontacji. Czuje wstyd na myśl o swoim pierwszym spotkaniu z żywymi trupami, jeszcze w Deering, w domu jego rodziców, jakiś milion lat temu. Nieumarli wyszli z szopy na narzędzia na tyłach domu, Brian próbował z nimi rozmawiać, przemówić do nich, ostrzegał, by się nie zbliżali, rzucał w nich kamieniami, a potem pobiegł do domu, zabił okna deskami, zeszczał się w spodnie i udowodnił sobie, że jest mięczakiem, jakim zresztą był zawsze. W czasie przemowy wygłaszanej przez Gavina przez głowę przewala mu się aż zbyt wiele myśli, widzi serię obrazów, na których jawi się jako niepotrafiący podjąć męskiej decyzji tchórz. Niczego nie nauczył się podczas przeprawy przez zachodnią Georgię: siedział skulony w szafie w Wiltshire, pierwszego zombie zabił praktycznie przez przypadek w budynku Chalmersów, przeżywając to potem jak mrówka okres, był nieprzydatny, słaby i wystraszony. Brian zdaje sobie sprawę – odczuwając przez to konwulsyjny ból, serce niemal mu pęka – że nie ma szans na przeżycie. Żadnych, sam nie da rady. A teraz, kiedy Major Gavin zaczyna wyszczekiwać rozkazy do skamieniałych z przerażenia ludzi, stojąc przed nimi w pokoju konferencyjnym, przydzielając żmudne zadania, tłumacząc zasady i procedury, Brian czuje, że przestaje obchodzić go głos sumienia; sumienie opuszcza go niczym motyl uwalniający się z kokonu. Brian żałuje, że nie ma tutaj Philipa, który mógłby go obronić. Tak jak robił to przez cały czas, odkąd zaczęło się to wszystko. Jak Philip poradziłby sobie z Gavinem? Co by teraz zrobił? Tęsknotę za bratem szybko zastępuje nieopisany ból straty – nadal jest jak otwarta, jątrząca się rana – twarde ostrze smutku i żalu wbija się głęboko w jego duszę, rozrywa go wpół. Opierając się nadal o chłodny, opryskany krwią automat, Brian czuje, że traci kontrolę nad własnym ciałem. Ma wrażenie, jakby opuścił go duch, będący teraz jak kawałek Ziemi, który oderwał się od całości, by uformować księżyc. Kręci mu się w głowie, najchętniej padłby na podłogę, ale walczy z tym. Zanim jednak zdoła ogarnąć to, co się z nim dzieje, nie czuje już własnego ciała, jego świadomość lewituje u sufitu, jest teraz niczym zjawa obserwująca to, co się dzieje w pokoju. Patrzy na samego siebie stojącego w dusznym, zatłoczonym pomieszczeniu na pierwszym piętrze starego budynku sądu w Woodbury. Brian widzi, jak jego ciało tężeje. Brian widzi, że jego cel stoi przed nim, dwadzieścia pięć stóp dalej. Brian widzi, jak robi krok, sięga do paska i ściska rękojeść swojej trzydziestki ósemki. Gavin nadal wydaje rozkazy, nieświadomy tego, że coś się dzieje, maszeruje dalej pod portretami ojców założycieli Woodbury. Brian widzi swoje kolejne trzy kroki, idzie środkiem pokoju, pomiędzy rzędami krzesełek, jednocześnie wyciągając zza paska pistolet jednym, płynnym ruchem. Trzyma broń przy boku, kiedy robi czwarty krok – jest już piętnaście stóp od Gavina, który wreszcie go zauważa, obraca głowę w jego kierunku i patrzy na Briana – i nagle podnosi pistolet, opróżnia cały magazynek śmiercionośnych naboi Glaser Safety Slugs, celując w twarz Majora Gavina. Tym razem, choć podskakują z zaskoczenia na swoich miejscach, zgromadzeni nie podnoszą krzyku.

Nikt nie jest bardziej zaskoczony od samego Briana, który stoi jak posąg na środku pomieszczenia, z nadal podniesioną w górę, teraz już pustą, ale nadal wycelowaną w jakiś punkt bronią. Zwłoki Majora Gavina ześlizgują się po ścianie na podłogę. Górna połowa jego ciała jest całkowicie poszatkowana przez pociski, z tego, co zostało z jego szyi i głowy, biją fontanny czerwonej krwi, pękają bańki utworzone na jej powierzchni. I nagle pryska czar, rozlega się skrzypienie i pisk odsuwanych krzeseł, szuranie butów wstających z miejsc ludzi. Brian wreszcie opuszcza broń i rozgląda się po pomieszczeniu. Niektórzy ludzie podchodzą do zwłok Majora, inni tylko patrzą na Briana. Jeden z mężczyzn klęka przy trupie, ale nawet nie trudzi się sprawdzeniem pulsu czy poszukiwaniem jakichkolwiek innych oznak życia. Do Briana podchodzi człowiek nazwiskiem Martinez. – Nie obraź się, bracie – mówi do Briana, jego głos jest poważny, niemal urzędowy – ale powinieneś się stąd czym prędzej zabierać. – Nie. – Brian czuje, że wróciła mu siła, a jego dusza zrestartowała się niczym włączony ponownie komputer. Martinez patrzy mu w oczy. – Kiedy wrócą ci jego wazeliniarze, rozpęta się piekło. – Będzie dobrze – odpowiada Brian, sięgając do kieszeni po zapasowy magazynek. Wyrzuca stare naboje i pakuje do środka świeże. Nie ma doświadczenia z bronią, ale nie trzęsą mu się ręce, jego ruchy są pewne. Przestał odczuwać strach. – Jest nas dwa razy więcej. Niektórzy z mieszkańców miasta zebrali się obok automatu, przy zwłokach Detroita. Doktor Stevens szuka pulsu, ktoś inny płacze. Brian zwraca się do grupy: – Kto z was ma broń? Kilka rąk szybuje w górę. – Trzymajcie się blisko mnie – mówi Brian i toruje sobie drogę przez tłum skołowanych, zdezorientowanych ludzi. Staje w drzwiach i przez szybę patrzy na pochmurny, nieładny, jesienny dzień. Nawet przez grube szyby słychać niedający się z niczym pomylić jęk zombie, niesiony z oddali przez wiatr. Teraz szum ten brzmi w uszach Briana jakoś inaczej. Prowizoryczną barykadą oddzieli od niewielkiej enklawy tych, którym udało się przeżyć. Odseparowane cienkimi warstwami drewna i metalu, chodzące trupy wydają z siebie istną symfonię jęków i ryków – o dysonansowej brzydocie dorównującej dźwiękowi uderzających o siebie ludzkich kości – ale nie brzmi ona już jak podszeptywania ducha zagłady. To brzmienie rodzącej się szansy. To zaproszenie do innego życia, paradygmat, który w umyśle Briana jest niczym początek nowej religii. Jakiś głos wyrywa go z transu. Odwraca się i widzi Martineza, który patrzy na niego badawczo. – Przepraszam – mówi. – Możesz powtórzyć? – Pytałem o imię… nie wiem nawet, jak się nazywasz. – Jak się nazywam? Martinez potakuje skinieniem głowy. – Jestem Martinez, a ty to… Brian zastanawia się jedynie sekundę przed udzieleniem odpowiedzi. – Philip… Philip Blake. Martinez wyciąga rękę w powitalnym geście. – Miło mi cię poznać, Philip. Jednym wymownym gestem, mocnym uściskiem dłoni, dwóch mężczyzn

przypieczętowuje początek nowego porządku. PODZIĘKOWANIA Specjalne podziękowania dla Roberta Kirkmana, Brendana Deneena, Andy’ego Cohena, Davida Alperta, Stephena Emery’ego i wszystkich dobrych ludzi z Circle of Confusion. – Jay Wielkie dzięki dla Jaya Bonansingi, Alperta i ekipy Circle of Confusion, fajnych ludzi z Image Comics i Charliego Adlarda za sterowanie tym okrętem. Wyrazy szacunku dla Rosenmana, Rosenbauma, Simoniana i Lernera. No i, oczywiście, Brendana Deneena. – Robert

1 Cytat pochodzi z „Biblii poznańskiej” Tytuł oryginału: The Walking Dead: Rise of the Governor

Copyright © Robert Kirkman 2011 Copyright © Jay Bonansinga 2011

Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Sine Qua Non 2011

Copyright © for the translation by Bartosz Czartoryski, 2011

Copyright © for the Jacket Art by Ribert Sienicki

Redakcja i korekta Sonia Miniewicz, Paweł Szczepanik, Aneta Wieczorek

Skład

Radosław Dobosz

All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone. Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy.

ISBN: 978-83-63248-90-1

www.wsqn.pl