02 Mam na imie ksiezniczka - Sara Blaedel

SARA BLÆDEL

Mam na imię księżniczka Przełożyła Iwona Zimnicka

Mojemu bratu Jeppemu

1. Ból sparaliżował jej nadgarstki i nie zdążyła nawet zareagować, a już miała ręce związane na plecach. Przerażona zwróciła ku niemu twarz. Cios był tak silny, że jej głowa odbiła się od materaca i znów podskoczyła, gotowa na przyjęcie kolejnego uderzenia. Kobieta otworzyła usta do krzyku, lecz zanim zdążył wydobyć się z nich dźwięk, zablokował je jakiś twardy przedmiot. Mocna taśma zmieniła jej twarz w maskę. Butelka po winie i kieliszki stały na stoliku przy kanapie. Świece spokojnie się paliły. Kobieta, której krew płynęła z nosa, leżała z policzkiem wciśniętym w materac i wpatrywała się w ich płomienie, myśląc o restauracji i kolacji z trzech dań. Zamówił calvados do kawy bez pytania, czy lubi ten trunek, nie musiała więc ujawniać swojej niewiedzy. Trzymali się za ręce. Przeszył ją ostry ból, kiedy coś, co zacisnął na jej nogach tuż nad kostkami, wbiło się w ciało. Potem tańczyli w salonie. Blisko siebie. Ujął w dłonie jej twarz i pocałował. Dobry Boże, ratuj mnie! Krew wciąż płynęła, więc oddychanie przez nos było prawdziwą mordęgą. Skupiła się i wycelowała, unosząc złączone nogi i próbując go kopnąć ponad krawędzią łóżka. Siedział tyłem do niej, ale zdążył się odwrócić i odparować cios. Kolejne uderzenie pięści trafiło ją w kość policzkową i skroń. - Leż spokojnie, to nic ci się nie stanie! Przytrzymał ją i ze złością odepchnął jej związane nogi. Jego ubranie leżało na krześle stojącym obok szafy. Jej własne rzeczy kłębiły się nieporządnie na podłodze przy końcu łóżka. Każda oddzielnie. Prosił, żeby rozbierała się powoli. Lewa strona twarzy pulsowała. Z salonu wciąż dochodziła

ściszona muzyka. Lęk coraz mocniej zaciskał się na jej trzewiach. Płakała z bólu i ze wstydu. Wcisnęła twarz i ciało w miękką kołdrę z nadzieją, że ją pochłonie. Łzy mieszały się z krwią. Nagle ściągnął ją z łóżka tak, że na materacu została tylko górna połowa jej ciała. Cały świat eksplodował, kiedy mężczyzna gwałtownie w nią wtargnął. Ciasno przyklejona taśma wstrzymała krzyk. Kobieta starała się unieść nos i spokojnie oddychać, ale przez cały czas wytrącał ją z rytmu ból, który zdawał się ją rozsadzać. Ciało zaczęło się poddawać. Ból spowiła mgła i powoli opuściła ją świadomość.

2. Rozległo się ciche kliknięcie, kiedy nacisnęła guzik, i moment później drzwi na oddział się otworzyły. Szła szybko ze wzrokiem wbitym w podłogę. Kątem oka widziała odwiedzających i pacjentów zajętych rozmową. Laborant pchał przed sobą wózek z probówkami wypełnionymi krwią, przewożonymi z gabinetów zabiegowych do analizy. Dosłownie w ostatniej chwili udało jej się na niego nie wpaść. Przeprosiła, nie zatrzymując się, i maszerowała dalej w stronę izby przyjęć. Skręciła za róg i weszła do przeszklonej dyżurki. - Louise Rick, Wydział A - przedstawiła się. - Z kim mam rozmawiać? Młoda pielęgniarka odpowiedziała jej z uśmiechem: - Chwileczkę, zaraz zadzwonię po lekarza. Na razie proszę usiąść. Wskazała krzesło przy owalnym białym stole, na którym widoczne były ślady po filiżankach z kawą i okruchy popołudniowego ciasta. Louise, obserwując pielęgniarkę, która wyszła do sekretariatu zadzwonić, zdjęła z ciemnych włosów okulary przeciwsłoneczne i rzuciła je na stół. Potem założyła ręce na karku i ciężko westchnęła. Jadąc wzdłuż Kalvebod Brygge i Folehaven, z trudem przedarła się przez popołudniowe korki, a kilka razy zdarzyło jej się uderzyć w kierownicę, kiedy ruch całkiem zamarł. Pokonanie niespełna dziesięciu kilometrów z Komendy Miejskiej Policji w Kopenhadze do Szpitala Hvidovre zabrało jej wyjątkowo dużo czasu. Dochodziła już prawie piąta, kiedy Hans Suhr, naczelnik Wydziału Zabójstw, przyszedł do jej pokoju. Louise spisywała właśnie listę zakupów, które powinna zrobić w drodze do

domu, ale zobaczywszy wyraz twarzy szefa, odsunęła notatnik i przygotowała się na to, że będzie musiała zadzwonić do Petera i poprosić, by to on skoczył do sklepu. Sam to zresztą zaproponował rano, kiedy odwoził ją do pracy, ale optymistycznie machnęła ręką, mówiąc, że na pewno zdąży. - Zgłoszono gwałt. Chciałbym, żebyś tam pojechała. Szef usiadł na twardym krześle stojącym przy krótszym boku jej biurka. Zanim zdążył powiedzieć coś więcej, Louise sięgnęła po notes i wyrwała kartkę z listą zakupów. Suhr często angażował ją w sprawy gwałtów. Ofiary miały prawo być przesłuchiwane przez kobietę, a ponieważ w wydziale nie pracowało ich zbyt wiele, tego rodzaju śledztwa zwykle spadały na nią. - Przewieziono ją do Hvidovre - wyjaśnił Suhr, kiedy naszykowała już długopis. - To trzydziestodwulatka z Valby. Jej matka, która mieszka piętro wyżej, zeszła do mieszkania córki w porze obiadu i znalazła ją związaną i zakneblowaną w sypialni. Leżała na zakrwawionym łóżku, prawie nieprzytomna z wycieńczenia. - Suhr przez chwilę się zastanawiał, czy powinien jeszcze coś dodać. - Matka przed wezwaniem karetki usunęła jej mocną taśmę klejącą z ust - powiedział w końcu. Louise obserwowała szefa, żeby wiedzieć, czy powinna się przygotować na jeszcze gorsze rzeczy, ale już sam fakt związania i zakneblowania ofiary wystarczał, by Komenda Rejonowa City skontaktowała się z Wydziałem A. Stan ofiary klasyfikował gwałt w kategorii napaści popełnionej z wyjątkową brutalnością. - Susanne Hansson mieszka sama. Kiedy policja przybyła na miejsce, jej matka powiedziała, że córka nie ma ani stałego chłopaka, ani znajomych, z którymi dobrowolnie chodziłaby do łóżka. Louise zmarszczyła czoło. - A co ona sama mówi? - przerwała szefowi. Suhr wzruszył ramionami. - Nic. Koledzy z City po przyjeździe do szpitala próbowali coś z niej wyciągnąć, ale nic z tego nie wyszło. Później zamieniła z nią kilka słów któraś z lekarek, lecz nie wiem, z

jakim rezultatem. Wiemy jedynie, że pokrzywdzona chce zgłosić gwałt. Sama musisz z nią porozmawiać, a potem zawieźć do Szpitala Centralnego na badania. Louise kiwnęła głową, zadowolona, że będzie miała możliwość nawiązania kontaktu z Susanne Hansson, zanim pojadą do ośrodka dla ofiar gwałtów Z doświadczenia wiedziała, że jeśli dziewczyna została potraktowana tak brutalnie, jak mówił Suhr, to dalsze badania przeprowadzane przez patologów sądowych tego samego dnia będą stanowiły dla niej jeszcze większe obciążenie. Wcześniejsza rozmowa z policjantką byłaby bardzo wskazana, tak aby Susanne mogła poczuć się choć odrobinę bezpieczniej. - W jakim jest teraz stanie? - Pojedziesz i sama się przekonasz - odparł naczelnik. Wyślę Larsa Jørgensena do jej mieszkania na Lyshøj Allé. Technicy kryminalistyczni już tam są. Zadzwoń, kiedy zorientujesz się w sytuacji. - Uderzył jeszcze dłonią w blat, a potem wstał i wyszedł. Louise przerzuciła dżinsową kurtkę przez ramię i jeszcze zerknęła na stosy papierów na biurku. Po drodze do gabinetu szefowej grupy śledczej, gdzie znajdowała się książka wyjazdów, zdążyła się rozzłościć na myśl o tym, że na pewno wszystkie samochody są na mieście i przyjedzie jej błagać Svendsena o jakiś wóz. Okazało się jednak, że były nawet dwa wolne auta. Wzięła więc kluczyki i wpisała się do książki. Śmiesznie tak się złościć na wyrost, pomyślała, zbiegając ze schodów po dwa stopnie naraz. - Już idzie - poinformowała pielęgniarka, odkładając słuchawkę. Louise podziękowała i wstała. Schowała okulary do kieszeni, w której już miała pomadkę do ust. - Mam na imię Anne-Birgitte - przedstawiła się młoda lekarka w złotych lennonkach. Dłoń miała chłodną, uścisk mocny, długie włosy upięte na karku. Louise w porównaniu z nią poczuła się spocona i napuchnięta, co zrekompensowała sobie, mówiąc tonem

ostrzejszym i zimniejszym, niż miała ku temu powód. - Długo pani z nią rozmawiała? - spytała, zamiast się przedstawić, i zauważyła, jak życzliwe spojrzenie lekarki się zmienia, ale było już za późno. - Wystarczająco długo, by stwierdzić, że chyba mimo wszystko za wcześnie jest na przesłuchiwanie jej przez policję. Popatrzyły sobie w oczy. Louise poczuła, że rośnie w niej szacunek. Pozwoliła, by był widoczny w jej spojrzeniu dostatecznie długo, aby lekarka zorientowała się, że policjantka się poddaje. - Dobrze, że skłoniła ją pani do zgłoszenia tego przestępstwa - powiedziała i uśmiechnęła się, czując, że atmosfera nieco się rozluźnia. - Jeśli ma pani czas, to mogę z panią omówić to, co napisałam w karcie. Usiadły obok siebie. Anne-Birgitte zaczęła przeglądać kartki formatu A4. - Ręce i nogi miała skrępowane mocnymi plastikowymi zaciskami. - Podniosła wzrok znad kartek i wyjaśniła, że chodzi o zaciski służące do wiązania kabli, stosowane również przez policję jako jednorazowe kajdanki. - Personel z karetki przeciął je, zanim ją tu przywieziono. A matka usunęła jej z ust taśmę klejącą typu gaffa. Pokrzywdzona miała bardzo niskie ciśnienie, poza tym stwierdziliśmy, że jest odwodniona, dostała więc glukozę w kroplówce. Obserwujemy zdecydowaną poprawę. Powoli dochodzi do siebie - zakończyła, odsunęła kartki i przyjęła pozycję wyczekującą, gotowa udzielić odpowiedzi na pytania asystent kryminalnej. Louise kiwnęła głową, przypominając sobie, co mówił jej Suhr przed wyjazdem i jakich odpowiedzi potrzebuje. - Słyszałam, że była krew... - zaczęła. - Jak poważnych obrażeń doznała? - Susanne Hansson otrzymała kilka mocnych ciosów w twarz, w których wyniku sporo krwawiła. Wygląda też na to, że był krwotok z podbrzusza, ale ustał. Nie badałam jej ginekologicznie. To nastąpi dopiero w Szpitalu Centralnym. - Ile ona pani wyjawiła?

Anne-Birgitte zwlekała z odpowiedzią. - Niedużo. Jest głęboko nieszczęśliwa i albo nie chce nic mówić, albo też nie pamięta, co się stało. Początkowo nie chciała nawet potwierdzić, że mamy do czynienia z przestępstwem, ale co do tego raczej nie ma żadnych wątpliwości. Louise zarejestrowała napięcie wokół ust lekarki i uznała, że stwierdzenie to należy przypisać wyłącznie jej. „Przestępstwo?” - zapisała, zasłaniając notatkę ręką. - Nie wie pani, czy znała sprawcę? - Mówi zbyt nieskładnie, żeby dało się z tego wyciągnąć jakiś wniosek. Ale kiwnęła głową, kiedy spytałam, czy chce zgłosić na policję napaść. Przekazałam więc tę informację dwóm funkcjonariuszom, którzy ją przywieźli. Louise schowała notes do torebki. Od lekarki już niczego więcej nie mogła się dowiedzieć, przyszedł zatem czas, by poznać Susanne Hansson. Wstała i czekała, aż Anne-Birgitte pójdzie w jej ślady, ale lekarka dalej siedziała wpatrzona w okruchy ciastek na stole. - Pacjentka jest w głębokim szoku - stwierdziła, unosząc wzrok. - Żadną miarą nie sprawia wrażenia kobiety, która dobrowolnie bierze udział w erotycznych zabawach łączących się z kneblowaniem, wiązaniem rąk i nóg czy biciem. Louise chciała jej przerwać, ale lekarka ją uprzedziła. - Została skrzywdzona i fizycznie, i psychicznie. Liczę, że pani to uszanuje. - Oczywiście - odparła Louise zirytowana. Nie po raz pierwszy była strofowana, policja bowiem z racji swoich obowiązków zazwyczaj okazywała niedowierzanie, gdy chodziło o zgłoszenie gwałtu. - Zakładam, że nie będzie problemów z przetransportowaniem jej do Szpitala Centralnego. - Nie. To nie powinno pogorszyć jej stanu. Idziemy? Louise ruszyła za lekarką, ale zatrzymała się na korytarzu, kiedy Anne-Birgitte weszła do sali, aby zawiadomić o jej przybyciu. Chwilę później drzwi otworzyły się gwałtownie i wybiegła z nich pięćdziesięciokilkuletnia kobieta, która mocno

złapała ją za ramię. Policjantka szybko się domyśliła, że to zapewne matka ofiary. - Musi pani zrozumieć, że stało się coś strasznego! Louise lekko się cofnęła, ale to sprowokowało kobietę do jeszcze mocniejszego zaciśnięcia ręki na jej ramieniu. - Porozmawiam z pani córką. - Louise odsunęła jej dłoń i wskazała rząd krzeseł pod ścianą. - Może pani zaczekać tutaj, gdy u niej będę. - Podprowadziła kobietę do krzesła i zanim ta zdążyła zaprotestować, delikatnie pchnęła ją na siedzenie. - Po rozmowie z Susanne zawiozę ją do Szpitala Centralnego. Najlepiej więc by było, gdyby pani pojechała do domu i tam czekała. Jeśli poda mi pani swój numer telefonu, zadzwonię, kiedy skończą się badania i przesłuchanie na komendzie. Znów wyjęła notes i podsunęła matce czystą stronę. - Jadę z wami! - oświadczyła matka, ignorując notatnik. Louise przykucnęła przy krześle. - Nie mogę pani tego zabronić, ale wobec tego musi być pani przygotowana na kilkugodzinne czekanie i na to, że nikt nie będzie miał czasu na rozmowę z panią. Akurat teraz najważniejsza jest pani córka. To oczywiste, że chce pani być przy niej, lecz jeśli mamy mieć szansę na dowiedzenie się, kto ją doprowadził do takiego stanu, musimy spokojnie z nią porozmawiać. Poza tym natychmiast zostaną przeprowadzone badania. Do kobiety chyba coś zaczynało docierać. - No to pojadę do domu i posprzątam trochę w jej mieszkaniu - powiedziała głównie do siebie. Louise położyła jej dłoń na ramieniu. - W tej chwili w jej mieszkaniu jest policja. Minie trochę czasu, zanim będzie pani mogła tam wejść. Proponuję, żeby pojechała pani do siebie. Znalezienie córki w takich okolicznościach musiało być dla pani wielkim szokiem. Matka pokiwała głową, ale Louise widziała, że znów zamierza protestować, postanowiła więc czym prędzej zakończyć rozmowę. - Skontaktuję się z panią wieczorem - zapewniła i pospieszyła do sali.

Wielokrotnie odbywała podobne rozmowy i niewiele czasu potrzebowała, by ocenić, czy obecność matki podczas badań i przesłuchań Susanne Hansson to problem, czy pomoc. Wszystko przemawiało na niekorzyść matki. Szpitalne łóżko stało przy oknie. Poruszane przez wiatr zasłonki lekko falowały. Susanne leżała wpatrzona w okno i odwróciła głowę dopiero, gdy Louise stanęła tuż przy łóżku. - Nazywam się Louise Rick, jestem asystent kryminalną przedstawiła się. - Możemy chwilę porozmawiać? Susanne zmieniła pozycję, ale patrzyła tak, jakby jej nie widziała. Całkiem się wycofała do własnego świata. Jakie to smutne, pomyślała Louise. Ta dziewczyna czuje większy ból w środku niż na zewnątrz. - Strasznie cię potraktowano - powiedziała, patrząc na zmaltretowaną twarz. - Wiem, że przeszłaś już jakieś badania, i rozumiem, że najbardziej byś chciała, żeby zostawiono cię w spokoju. Ale wolałabym zabrać cię do Szpitala Centralnego. Tam mieści się ośrodek dla ofiar gwałtów. Właśnie tam wykonują właściwe badania, konieczne przy złożeniu zawiadomienia o gwałcie. Z łóżka nie było żadnej reakcji, Louise więc ciągnęła: - Jeżeli możesz iść o własnych siłach, proponuję, żebyśmy pojechały tam moim samochodem, ale mogę też poprosić, żeby przewieziono cię karetką. Susanne nareszcie zareagowała, przesuwając nieco wzrok w pobliże twarzy policjantki. Louise musiała szybko podjąć decyzję, czy większą korzyść odniesie, jeśli usiądzie i będzie udawała, że mają mnóstwo czasu, zanim Susanne Hansson poczuje się gotowa do rozmowy, czy też jeśli będzie naciskać, by sprowokować ją do reakcji. Zdecydowała się na rozwiązanie pośrednie. - W ośrodku czeka już patolog sądowy. Zbada cię, a potem zostaniesz przesłuchana. Prawdę mówiąc, miałam też nadzieję, że będziemy mogły chwilę porozmawiać jeszcze przed badaniem. Tym razem Susanne Hansson jej przerwała. Głos miała

zachrypnięty, a wymawiając słowa, prawie nie otwierała poranionych ust. Najwyraźniej czuła się tak, jakby wciąż była zakneblowana taśmą. - Patolog sądowy bada zwłoki. Dlaczego ma badać mnie? Louise musiała się nachylić, żeby usłyszeć, co dziewczyna mówi. Przyciągnęła sobie krzesło i usiadła tuż przy łóżku. - Rzeczywiście patolodzy badają zwłoki, ale przeprowadzają również obdukcje u żywych - wyjaśniła spokojnie. - Zawsze któryś z nich jest wzywany, kiedy trzeba zbadać ofiarę gwałtu w ośrodku. Po policzkach Susanne popłynęły łzy. Louise wzięła ją za rękę, starając się nie poruszyć kroplówki. Uspokajająco pogładziła ją po ramieniu. - Chodzi o zabezpieczenie śladów, które bez wątpienia zostawił na tobie sprawca... Ciche łzy zmieniły się w głęboki szloch, wydobywający się z ciała dziewczyny gwałtownie niczym wiadro wyciągane z głębokiej studni. Louise zmieniła taktykę. Musiała teraz dać Susanne tyle czasu, ile ta go potrzebowała. Coś w niej odpuszczało i warto było na to poczekać. W końcu płacz ucichł. - Mogę pojechać z tobą - zdecydowała Susanne, wycierając oczy. - Ale nie mam się w co ubrać. Powiedziała to takim tonem, jakby się tłumaczyła, jakby się wstydziła, że do szpitala przywieziono ją nagą. Louise się uśmiechnęła. - Poprosimy pielęgniarkę, żeby przygotowała dla ciebie szlafrok i kapcie. Susanne kiwnęła głową. Louise, wychodząc z pokoju, żeby poszukać kogoś, kto mógłby znaleźć coś do ubrania dla dziewczyny, czuła na sobie jej wzrok.

3. W samochodzie Louise zadzwoniła pod bezpośredni numer Flemminga Larsena. To on był dyżurnym patologiem. Rozmawiała z nim już przed przyjazdem do Hvidovre. - Jesteśmy w drodze - poinformowała, kiedy odebrał telefon. - Dobrze. Co ona mówi? Louise starała się nie patrzeć na Susanne Hansson, która siedziała obok niej. - Nic. Na chwilę w słuchawce zapadła cisza. - Chcesz ją przesłuchać przed badaniem? - spytał wreszcie Flemming. - Zaczekam, aż skończycie. Przyjdziemy prosto na oddział i tam się spotkamy. Umówili się, że Flemming będzie czekał na jej sygnał i dopiero wtedy przejdzie z budynku Telium na tyłach Szpitala Centralnego, gdzie mieścił się Instytut Medycyny Sądowej. Susanne wyglądała przez okno. Była w szpitalnej koszuli i szlafroku. Wciąż wydawała się oszołomiona i zmaltretowana. Ból i upokorzenie otaczały ją niczym aura. Louise nie wiedziała, czy podejmowanie z nią rozmowy w samochodzie ma jakikolwiek sens. Nie było żadnego powodu, aby ją naciskać i przed zakończeniem badań zmuszać do ponownego przeżywania w myślach wydarzeń z ubiegłej nocy. W końcu stwierdziła, że Susanne potrzebuje spokoju, więc należy odłożyć nieprzyjemne, lecz nieuniknione podczas przesłuchania ofiary gwałtu pytania z rodzaju: „Jesteś pewna, że to był gwałt?”. Zatrzymały się na czerwonym świetle. Louise znów

popatrzyła na postać skuloną na siedzeniu pasażera. Trudno jej było ocenić, jak dziewczyna zareaguje na to, co spotka ją w ciągu następnych kilku godzin. Akurat w tej chwili wyglądała tak, jakby odebrano jej naprawdę wszystko. Cisza panująca w samochodzie stała się wręcz nieprzyjemna, ale trudno było coś na to poradzić. Louise podjechała pod budynek szpitala i zaparkowała przed wejściem numer pięć. Zamknęła auto i zadzwoniła do Instytutu Medycyny Sądowej. Windą wjechały na oddział ginekologii i korytarzem przeszły do niedużej sekcji, gdzie mieścił się ośrodek dla ofiar gwałtu. Zgłosiła ich przybycie i od razu pojawiła się pielęgniarka z izby przyjęć. Podała Susanne rękę. - Nie ma nikogo z bliskich? - spytała zdziwiona. - Nie - odparła Louise, starając się nie patrzeć na Susanne. Pielęgniarka domyśliła się, że to policjantka zadbała o to, by ze względu na późniejsze przesłuchanie przyjechały same, i nie omieszkała okazać wyraźnej dezaprobaty. Louise poczuła irytację, ale zdołała się opanować. To mimo wszystko niepojęte, że ludzie mający zawodowo do czynienia z tego rodzaju ciężkimi przestępstwami nie rozumieją, jak ważne są badania i przesłuchanie. Bezustanna obecność matki, która może mieć wpływ na to, ile córka zechce wyjawić, z całą pewnością nie pomoże w ujęciu sprawcy. - Niedługo przyjdzie lekarz, który cię obejrzy - powiedziała pielęgniarka, zwracając się do Susanne. Nie użyła określenia „patolog sądowy”. Louise wcześniej aż tak taktowna nie była, ale nie widziała powodów, by ukrywać, kto przeprowadzi badania. - Jeśli chcesz, to mamy łóżko, na którym możesz na niego poczekać - ciągnęła pielęgniarka, patrząc na zegarek. - Na pewno jest już na schodach. Możecie też zaczekać tutaj albo przejść do gabinetu. - Te ostatnie słowa skierowała do Louise. W tej samej chwili zjawił się Flemming Larsen w rozwianym białym fartuchu. Przedstawił się i poprosił, żeby Susanne poszła za nim. - Zaczekaj tutaj - zwrócił się do Louise, kiedy znaleźli się

pod niedużym gabinetem. Właściwie liczyła na to, że wejdzie do środka, chociaż dobrze wiedziała, że Flemming nie lubi przeprowadzać badań w obecności zbyt wielu osób. A i tak mieli mu towarzyszyć ginekolog i pielęgniarka, więc zrobiłoby się ciasno. Kiwnęła więc głową i tylko patrzyła, jak blisko dwumetrowego wzrostu patolog wprowadza Susanne Hansson do gabinetu i zamyka drzwi. Gdyby to był ktoś inny, podjęłaby walkę. Odnotowanie słów, jakie padały podczas badania, mogło mieć nieocenioną wartość. Zdarzało się, że pokrzywdzona podawała informacje, których znaczenie malało, gdy przekazywał je ktoś inny. Louise jednak dobrze się układała współpraca z Flemmingiem. Wiedziała, że może liczyć na szczegółowe sprawozdanie z tego, o czym ewentualnie dowie się on od Susanne podczas badania. Przeszła do niedużego pomieszczenia przeznaczonego do prowadzenia rozmów, usiadła i czekała. Po zakończeniu obdukcji personel ośrodka zaproponuje Susanne kąpiel i spotkanie z oddziałowym psychologiem, dopiero potem będzie ją można zabrać na komendę na przesłuchanie. W tym czasie Flemming zdąży zdać Louise raport. Louise wyjęła komórkę. Nie bardzo wiedziała, na których obszarach wielkiego szpitala nie obowiązuje zakaz korzystania z telefonów komórkowych, ale doszła do wniosku, że pokój rozmów musi być właśnie taką strefą. - No i tyle z tych zakupów - powiedziała, kiedy Peter odebrał. Już wcześniej, czekając na lekarkę w Hvidovre, wysłała mu SMS-a, był więc przygotowany. - Dopóki to nie jest kwestia braku ochoty, to w porządku roześmiał się i uspokoił ją, że zdąży jeszcze w drodze do domu wpaść do Føtexu. - Dzięki - westchnęła przesadnie głośno, zanim dodała, że sprawa może się przeciągnąć. Obiecała, że się odezwie, kiedy już będzie wiedziała, o której wróci. - Wobec tego zrobię coś do jedzenia i wstawię do lodówki zdecydował Peter.

Posłała mu pocałunek z nadzieją, że nie utonie wśród szumów i trzasków słabego połączenia. W sylwestrowym upojeniu szampanem jej partner powziął zobowiązanie noworoczne, że postara się okazać więcej zrozumienia i tolerancji, kiedy Louise będzie dzwonić z informacją, że nie wróci do domu o umówionej godzinie. Na moment stanął jej przed oczami z kieliszkiem w ręku. Trochę ją wtedy zirytował, bo w rzeczywistości postawiła mu takie ultimatum, kiedy zamieszkali razem po jego powrocie z dziewięciomiesięcznego pobytu w Szkocji. Początkowo przeniósł się do Aberdeen na pół roku w związku z wprowadzaniem na rynek przez międzynarodową firmę farmaceutyczną, w której pracował, nowego produktu, ale pobyt tam przeciągnął się o trzy miesiące i Peter wrócił do domu dopiero przed Bożym Narodzeniem. - Ja też cię całuję - powiedział. Louise uśmiechnęła się do komórki, rozłączając się i chowając ją do torebki. Przerzuciła kilka stron jakiegoś starego tygodnika i jej uwagę przykuł artykuł o chorej na białaczkę dziewczynie czekającej na przeszczep szpiku kostnego. Problem polegał na tym, że w rejestrze dawców szpiku z całego świata nie było ani jednego przypadku zgodności tkankowej. Po godzinie Louise uznała, że badanie powinno się już kończyć, wyszła więc na korytarz poszukać gdzieś dzbanka kawy i filiżanek. - Dobrze to wymyśliłaś - pochwalił ją Flemming, gdy dziesięć minut później siadał obok niej. Louise nalała kawy i podsunęła mu filiżankę. - Jak ona się czuje? - spytała. - Dużo przeszła. Louise już wcześniej położyła na stole notes i długopis. Przyciągnęła je teraz do siebie i wyczekująco patrzyła, jak Flemming dmucha na kawę. - Doszło do penetracji, zarówno waginalnej, jak i analnej powiedział, odstawiając filiżankę.

Louise notowała. - Są świeże krwawiące pęknięcia błon śluzowych przy tylnej stronie wejścia do pochwy i trzy pęknięcia skóry wokół odbytu. - Znalazłeś spermę? - spytała tak, jakby rozmawiali o najzwyklejszych sprawach. - Nie od razu. Ale miała kilka fluoryzujących plam na plecach, więc możliwe, że są to ślady spermy. Na wszelki wypadek je zabezpieczyłem. Louise podniosła głowę znad notatnika. - A jakieś ślady na włosach łonowych? Pokręcił głową. - Przy tak związanych nogach nie miał do niej dostępu od przodu. Sądzę, że atakował ją wyłącznie od tyłu. Ale w jej wypadku rzeczywiście mogłoby coś tam być - dodał, uśmiechając się krzywo. Zauważył, że owłosienie łonowe u kobiet kompletnie wyszło z mody, czym sprowokował Louise do głośnego śmiechu, bo poczuła się niezmiernie niemodna. - A jak reszta ciała? Naszkicowała postać człowieka, by zaznaczać miejsca obrażeń Susanne. - Są krwawiące rany od knebla, który wepchnął jej do ust. Louise zaznaczyła to na swoim szkicu, a patolog ciągnął: - Jego brzegi sięgały do obydwu kącików ust, wbiły się w nie. Przypuszczam, że ten knebel wciąż leży w mieszkaniu albo został już zabrany przez techników. Louise miała okazję oglądać ogromną zgromadzoną przez techników kolekcję rozmaitych knebli i aż przygryzła policzki, przypominając sobie widok przedmiotów, jakie sprawcy wpychali ofiarom do ust, by powstrzymać ich krzyk. Było tam wszystko: od drewnianych klocków wsuniętych w skarpetkę po kable owinięte taśmą czy plastrem. - Tworzą się też drobne pęcherze na prostokątnym obszarze wokół ust, tam, gdzie była przyklejona taśma. Przypuszczam, że to reakcja alergiczna - mówił dalej Flemming. - Została też kilkakrotnie mocno uderzona w twarz. - Czy to był ktoś, kogo znała? - spytała Louise, odkładając

długopis. - Nazywa się Jesper Bjergholdt. - Patolog spojrzał na kartkę, którą wyjął w kieszeni białego fartucha. - I mieszka na H.C. Ørstedsvej. Louise natychmiast sięgnęła po komórkę i wybrała numer Larsa Jørgensena. Oczywiście sama powinna była spytać Susanne o te informacje, kiedy jechały samochodem. Czekając, aż kolega odbierze, dała Flemmingowi znak, żeby mówił dalej. - W poniedziałek wieczorem wyszli coś zjeść. Nie bardzo mogłem zrozumieć, czy znają się od dawna, czy też to nowa znajomość - powiedział lekko przepraszającym tonem. - Cały czas podkreślała, że spędzili taki miły wieczór i że nie rozumie, co nagle w niego wstąpiło... - Urwał i pytająco spojrzał na Louise. Pokazała, że ciągle słucha. - Dopiero kiedy kończyliśmy, napomknęła, że to może wcale nie był on - podjął patolog, lekko rozkładając ręce. - Ale nie potrafi powiedzieć, gdzie Bjergholdt miałby w takim razie się podziać i w jaki sposób inna osoba zdołała wedrzeć się do mieszkania. - Przez chwilę ważył słowa. - Nie ma wątpliwości, że dziewczyna jest w głębokim szoku. Rozmawia teraz z psychologiem. - Czy Bjergholdt mógł jej dosypać czegoś do kieliszka? - Oczywiście taka możliwość istnieje, chociaż nie wydaje mi się, żeby tak było. Ale pobraliśmy krew do zbadania. - Dzwonię na krótko - oznajmiła Louise, kiedy kolega przebywający w mieszkaniu Susanne wreszcie odebrał telefon. - Sprawca nazywa się Jesper Bjergholdt i mieszka na H. C. Ørstedsvej. Wcześniej byli na kolacji. Spojrzała na Flemminga i spytała, gdzie jedli. Wzruszył ramionami i pokręcił głową. - Nie wiem gdzie - powiedziała do słuchawki - ale zadzwonię, kiedy z nią porozmawiam. Na razie. Już miała się rozłączyć, gdy przyszło jej do głowy, że Susanne z pewnością chciałaby opuścić ośrodek ubrana w coś innego niż szlafrok. - Mógłbyś znaleźć w jej szafie jakieś ubranie i dostarczyć

tutaj? Będę wtedy mogła zabrać ją na komendę. Schowała telefon do torebki i zerknęła do notatnika, żeby sprawdzić, na czym stanęli. Poprosiła patologa, by kontynuował. - Znalazłem też otarcia na skórze o szerokości około centymetra, biegnące wokół nadgarstków i kostek, odpowiadające skrępowaniu plastikowymi zaciskami. Louise notowała słowo w słowo. - Są też głębokie wgłębienia na skórze, ponieważ sprawca mocno zacisnął paski. Domyślam się, że kiedy personel karetki je przeciął, jej dłonie były ciemnofioletowe i opuchnięte, ale opuchlizna już zeszła, a normalny kolor powrócił. Po zapisaniu wszystkich tych informacji przez chwilę rozmawiali jeszcze o wakacjach, które Flemming planował dla dzieci. Po raz pierwszy miały wyjechać same. Bardzo spodobał im się pomysł spędzenia lata w wozie osadników z Dzikiego Zachodu, którym będą podróżowały po lasach środkowej Jutlandii. - Chcą spać w namiocie i gotować na ognisku - dodał, kręcąc głową, zanim wstał i odprowadził Louise na korytarz. Akurat się pożegnali, kiedy Louise przywołała jedna z psycholożek pracujących w ośrodku. - Na razie wyparła wszystko, co się wydarzyło - powiedziała, podchodząc do Louise. - Pamięta większą część wieczoru, ale kiedy dochodzimy do sypialni, przebieg wydarzeń jest zamglony. Skierowałam ją do psychologa prowadzącego praktykę prywatną i poradziłam, żeby skontaktowała się z nim w najbliższych dniach. Louise pokiwała głową, czując, że jeśli przyjdzie jej najpierw pokonywać mechanizm wyparcia, przesłuchanie nie pójdzie szybko. Mogło też kompletnie nic nie przynieść. Zapukała do pokoiku, w którym leżała Susanne. - Twoje ubranie jest już w drodze - odezwała się. - Kiedy się przebierzesz, pojedziemy na komendę.

Susanne zamknęła oczy. Cała lewa strona twarzy mocno jej spuchła. Louise miała wątpliwości, czy w ogóle jest stanie otworzyć lewe oko. Policzek był jedną wielką raną. - Dobrze wiem, że jesteś zmęczona i źle się czujesz. Ale musimy o tym porozmawiać - powiedziała ze szczerym żalem w głosie. - To naprawdę ważne, bo chcemy znaleźć człowieka, który to zrobił. Ale i dla ciebie dobrze by było, gdybyś to z siebie wyrzuciła. Rozmowa na pewno ci pomoże. Miała nadzieję, że jej słowa docierają za zamknięte powieki. Rozległo się pukanie do drzwi i Louise poszła otworzyć. Zobaczyła policjanta w mundurze z torbą w ręku. - Bardzo dziękuję. - Uśmiechnęła się, wzięła rzeczy Susanne, ale nie zamierzała wpuszczać kolegi do środka. Wróciła do dziewczyny. - Powiedz mi, jeśli potrzebujesz pomocy - poprosiła, stawiając torbę w nogach łóżka. Po zakończonych badaniach Susanne się wykąpała. Krótkie ciemne włosy kleiły jej się teraz do twarzy. - Dam sobie radę - odparła, ostrożnie otwierając jedno oko i powoli unosząc się na łokciu. – Zaczekam na zewnątrz. - Louise zamknęła za sobą drzwi.

4. Jesteś głodna? - spytała Louise. W drodze na komendę uświadomiła sobie, że Susanne najpewniej nic nie jadła od przeszło doby, a wiedziała, że w pracy znajdzie się najwyżej paczka herbatników. Gotowa więc była zatrzymać się i zrobić jakieś zakupy, ale Susanne pokręciła głową. Kiedy znalazły się już w pokoju, który Louise dzieliła z Larsem Jørgensenem, poprosiła, żeby Susanne usiadła, a sama poszła sprawdzić, czy w wydziale jest ktoś jeszcze. Nikogo nie zastała. Drzwi do naczelnika były zamknięte na klucz, a u Henny Heilmann nie paliło się światło. Ale szefowa grupy śledczej zostawiła Louise wiadomość, że po ósmej będzie w domu pod telefonem. Louise popatrzyła na zegarek. Dochodziła jedenasta. Postanowiła zaczekać do rana z przekazaniem informacji szefowej. Z niedużej kuchenki za jadalnią wzięła dwie butelki wody mineralnej i skierowała się do swojego pokoju. W korytarzu usłyszała kroki na schodach. Odwróciła się, żeby zobaczyć, kto idzie, i zaraz się uśmiechnęła na widok Larsa Jørgensena wchodzącego przez wahadłowe drzwi. - Znaleźliście go? - spytała zaciekawiona, jeszcze zanim do niej doszedł. Mieli godzinę na zlokalizowanie Jespera Bjergholdta. - Żaden Bjergholdt nie jest zameldowany pod adresem H.C. Ørstedsvej ani w żadnym innym miejscu w Kopenhadze, jeśli chodzi o ścisłość. - Cholera! Skończyliście już w mieszkaniu? - Technicy ciągle pracują. Louise ruchem głowy wskazała ich wspólny pokój. - Ona tam jest - szepnęła. - Wydaje mi się, że lepiej będzie, jak porozmawiam z nią sama.

- Oczywiście. Przywiozłem jej komputer i komórkę. Jutro rano dostanę zgodę sądu na sprawdzenie twardego dysku i wydanie billingów rozmów. Louise kiwnęła głową i już chciała odejść. - Mogłabyś ją spytać, czy ma do niego numer telefonu? poprosił jeszcze Lars. - Usiądę w pokoju Tofta i dalej będę sprawdzał to nazwisko. - Jasne - odpowiedziała. Jeszcze rok temu trudno by jej było uwierzyć, że będzie tak wysoko cenić Larsa Jørgensena. Miała wobec niego mnóstwo uprzedzeń, gdy pojawił się w jej pokoju w roli tymczasowego zastępcy jej stałego partnera Sørena Velina, który odbierał mnóstwo wypracowanych nadgodzin. Zaskakująco szybko jednak zapomniała o swojej niechęci, a później jako rzecz najbardziej naturalną pod słońcem przyjęła fakt, że Lars już raczej na stałe zajmie miejsce Velina, którego oddelegowano do specjalnej jednostki w Komendzie Głównej. - Poproszę cię teraz, żebyś mi opowiedziała o Jesperze Bjergholdcie. - Louise ustawiła wodę i szklankę na biurku przed Susanne Hansson. - Kontaktowaliście się przez telefon? Niewątpliwie krokiem naprzód byłoby, gdyby Larsowi udało się zlokalizować go jeszcze dziś wieczorem, pomyślała Louise. - Nie, nie mam jego numeru. Louise włączyła komputer. Ekran lekko zamigotał, zanim zdecydował, że będzie działać. - Tę informację muszę od razu przekazać koledze oświadczyła, podnosząc słuchawkę. Susanne lekko się skuliła, a po jej twarzy przebiegł cień. Louise zrozumiała, że dziewczyna do tej pory nie miała świadomości, że nawet w tej chwili cała grupa osób intensywnie pracuje nad jej sprawą. Po rozłączeniu się z Larsem usiłowała nawiązać rozmowę z Susanne i dopiero później przejść do właściwego przesłuchania. Dużo mogło zależeć od tego, czy uda jej się zdobyć zaufanie dziewczyny. - Muszę cię jeszcze spytać, czy chcesz, żeby w przesłuchaniu

uczestniczył twój adwokat? Minęła chwila, zanim Susanne zareagowała: - Nie, nie chcę, żeby był tu ktoś jeszcze. - Prawnik mógłby ci się przydać, kiedy sprawa trafi do sądu. Susanne znów pokręciła głową, wpatrzona w jakiś punkt na biurku Louise. - Nie, dziękuję - powtórzyła. - Okej. Louise wiedziała, że trudno jej będzie przedrzeć się przez apatię malującą się na twarzy dziewczyny. Miała już za sobą płacz i załamanie, lecz wciąż tkwiło w niej wiele warstw bólu. Chwilami wydawało się, że to wcale nie obrażenia fizyczne i pokiereszowana twarz kazały Susanne Hansson uciekać od rzeczywistości. Dziewczyna odgrodziła się od świata tarczą nie tylko po to, by chronić swoją złamaną psychikę, czy z powodu poniżenia brutalnym napadem. Wyraz, jaki momentami pojawiał się w niebieskim oku, odsłaniał raczej osobę, która zaufała drugiemu człowiekowi i została zdradzona, nie wiedząc dlaczego. - Kim jest Jesper Bjergholdt? - spytała Louise, rezygnując z nawiązania zwykłej rozmowy. Susanne dalej nie odrywała wzroku od biurka i siedziała całkiem nieruchomo. Mocno zmrużyła jedno otwarte oko. Napuchnięta twarz nabrała wręcz groteskowego wyrazu, bo drugie oko było całkiem zamknięte i sinofioletowe. Louise spróbowała jeszcze raz. - Znałaś go. Poszliście coś zjeść. Jak dobrze go znałaś? Nareszcie doczekała się jakiejś reakcji. - Znaliśmy się ponad miesiąc. - Susanne przeniosła wzrok na ścianę, licząc w pamięci. - Półtora - skorygowała. Spojrzała na Louise. Ale on wcale nie wyglądał na kogoś takiego - Louise w myślach wypowiedziała następne zdanie i nawet nie mrugnęła, gdy chwilę później te same słowa padły z ust Susanne. - Oczywiście, że nie - odparła. - Inaczej nie zaprosiłabyś go do domu. - W głosie Louise nie było ironii. Nachyliła się nad biurkiem, próbując uchwycić spojrzenie

Susanne. - Ale jesteśmy zgodne co do tego, że on cię zgwałcił? Żadnej reakcji. - Nie ma kobiety, która z własnej woli zgodziłaby się na coś takiego, na co ty zostałaś narażona i przez co przeszłaś. Oczywiście kiedy wychodziłaś z nim do restauracji, nie wyglądał na kogoś takiego. - Na chwilę zawiesiła głos, ale zaraz podjęła: - A najgorsze, że nie dało się przewidzieć, że coś podobnego może się wydarzyć. Louise świadomie użyła formy „nie dało się przewidzieć”, by rzecz nie dotyczyła wyłącznie Susanne. - To prawda - potwierdziła dziewczyna cicho. - W ogóle sobie tego nie wyobrażałam. Nie wiem, co złego mogłam zrobić. - Zgwałcił cię? - spytała Louise jeszcze raz, nie komentując tej ostatniej uwagi. I znów upłynęła dłuższa chwila, zanim Susanne w końcu kiwnęła głową. Cierpliwość Louise powoli zaczęła się wyczerpywać, ale panowała nad głosem. Słuchał jej jak wytresowany koń. - Mogłabyś spróbować opisać wygląd Jespera Bjergholdta? A później powiesz mi, jak się poznaliście. - Uśmiechnęła się, starając się jednocześnie, by jej ton nie był wytresowany za bardzo. - No dobrze. Zacznij od tego, jak się poznaliście powiedziała nieco ostrzej. - Ma ciemne włosy, głęboko osadzone oczy... Dziad o wozie, a baba o kozie, ale to i tak lepiej niż nic, pomyślała Louise. Susanne popatrzyła na nią z żalem. - Nie pamiętam, jak on wygląda - wyznała zawstydzona i znów się rozpłakała. Ze zdrowego oka popłynęły łzy. Zasłoniła twarz dłońmi. - Mam wrażenie, jakby to się w ogóle nie stało. Jakby to nie moje ciało w tym uczestniczyło. Nie mogę go sobie przypomnieć. Louise wstała, podeszła do niej, przysiadła na biurku i lekko ją objęła. - Musisz przestać obwiniać samą siebie. To ci pomoże. A poza tym nic nie poradzimy na to, że twoja świadomość usiłuje wyprzeć to przeżycie. To było naprawdę straszne. Ale spróbuj

nam pomóc na tyle, na ile możesz. - Zaczerpnęła głęboko powietrza. - Kiedy wpływa zawiadomienie o popełnieniu gwałtu, chcemy jak najszybciej zatrzymać sprawcę. Twoja pomoc bardzo nam to ułatwi. - Wstała i poszła po chusteczki. Stawiając pudełko przed Susanne, mówiła dalej: - Nie możemy znaleźć żadnego Jespera Bjergholdta na H.C. Ørstedsvej. Odwiedzałaś go tam? Susanne wytarła nos i rozejrzała się za koszem na śmieci. Louise przysunęła jej go nogą. - Nie, nigdy tam nie byłam, ale mówił, że ma tam mieszkanie. - Aha - mruknęła Louise. Zaczynała przeczuwać, co się może kryć za tą historią. - Poznałaś go przez Internet? Upłynęła chwila, zanim Susanne odpowiedziała. Mówiła z wahaniem, jakby z trudem. - Nie... Spotkaliśmy się... na mieście. W kawiarni. - W jakiej kawiarni? Kiedy? I jak nawiązaliście kontakt? - Nie pamiętam, ale podszedł do mojego stolika. Louise długo jej się przyglądała, w końcu przeprosiła, wstała i wyszła. Kiedy drzwi się za nią zamknęły, skierowała się do jedynego pokoju, w którym się świeciło, i spytała Larsa Jørgensena, czy ma ochotę napić się kawy. Popatrzył na nią zdziwiony. - Muszę sobie zrobić przerwę. Idę nastawić ekspres. Wolnym krokiem poszła do kuchni za jadalnią. Odmierzyła kawę z torebki, potem wcisnęła guzik z boku ekspresu, stanęła pod ścianą, odchyliła głowę i zamknęła oczy, czekając, aż maszyna zacznie warczeć. Spokojnie, powtarzała w myślach. Starała się zrozumieć uczucia blokujące Susanne. Zastanawiała się, jak przedrzeć się przez tę osłonę, za którą dziewczyna postanowiła się chronić przed tym, co się stało. Louise przez lata walczyła z przejmowaniem smutków i emocji innych ludzi. Dawniej tragedie, których bywała świadkiem, dotykały jej bardzo głęboko. Z czasem jednak nauczyła się, jak sobie z nimi radzić. Niekiedy może aż zbyt sprawnie, bo przecież w jej pracy umiejętność rozpoznawania uczuć przesłuchiwanych osób jest bardzo ważna i pomocna. W

Susanne jednak było coś, do czego nie potrafiła dotrzeć. - Co się dzieje? - W drzwiach stanął Lars Jørgensen. Louise otworzyła oczy, wciąż oparta o ścianę. - Może Susanne powinna porozmawiać trochę dłużej z psychologiem, zanim będę kontynuować przesłuchanie. Sprawia wrażenie kompletnie zablokowanej. - Mamy czekać, aż będzie mogła spotkać się z Jakobsenem? - spytał Lars. Jakobsen był psychologiem ze Szpitala Centralnego na stałe współpracującym z Wydziałem A. Louise wzruszyła ramionami. - Może tak byłoby najlepiej. Wyjęła ze zmywarki trzy brudne filiżanki, umyła je pod kranem, nalała kawy Larsowi, a resztę wlała do termosu i wróciła do pokoju. Susanne wciąż siedziała wpatrzona w biurko. Louise ustawiła termos i filiżanki. - Wydaje mi się, że zanim przejdziemy do dalszej rozmowy, powinnaś jeszcze porozmawiać z psychologiem - oświadczyła, chociaż wiedziała, że wizyta u Jakobsena będzie dla policji oznaczać dużo straconego czasu. Nalała kawy dla siebie i pytającym gestem przysunęła termos do drugiej filiżanki. - Tak, poproszę - powiedziała Susanne. - Możemy odłożyć tę rozmowę do jutra, jeśli tak wolisz zaproponowała Louise po pierwszym łyku. - Nie mam ochoty wracać do domu - wyrwało się Susanne. Wolę rozmawiać teraz. Dalej słowa popłynęły już w miarę składnie. Louise uznała to za dobry znak. - Poznaliśmy się w Internecie. Nie ma powodu, żeby to ukrywać. Był pierwszą osobą, którą poznałam w ten sposób i z którą się umówiłam. Wstyd dosłownie z niej bił. Niezły debiut, pomyślała Louise, przyglądając się Susanne. Patrzyła na jej ciemne, krótko obcięte włosy, dość grube rysy i zmaltretowaną, opuchniętą twarz. Nie wyglądała na kobietę, która włóczy się po barach.

Była raczej grzeczną dziewczynką. Mimo wszystko Louise dziwiło, dlaczego z takim trudem przyszło jej wyznanie, że umówiła się z mężczyzną przez Internet. To nie miało związku z faktem, że ta znajomość zakończyła się tak nieszczęśliwie. Susanne raczej już samo poznanie potencjalnego partnera w taki sposób uznawała za klęskę. Jakieś dwa tygodnie temu przyjaciółka Louise, dziennikarka Camilla Lind, wyraziła swój wielki szacunek dla osób, które zamieszczają profil w sieci. „Trzeba być naprawdę pomysłowym, żeby wymyślić sobie nick, który jest jeszcze wolny” - tłumaczyła z podziwem przez telefon, kiedy szef działu „Styl życia” w redakcji gazety „Morgenavisen” poprosił ją o napisanie serii artykułów o randkach w sieci. „To znaczy, że ludzie istniejący w tym wszechświecie nie mogą być kompletnie pozbawieni rozumu”. Camilla przedstawiła swoim czytelnikom kilka szczęśliwie zakończonych historyjek. Nic więc dziwnego, że na ludzi to podziałało. „To nowoczesny sposób poznawania partnerów”, twierdziła z przekonaniem. Louise z uśmiechem czytała jej teksty. Przyjaciółka napisała między innymi: „Poglądy i przekonania poznajemy od razu, w ten sposób tworzą się fundamenty dobrego związku. W przeciwieństwie do tych, które powstają, kiedy pijani ludzie spotykają się na mieście”. Później jednak przyznała się Louise, że sama nigdy nie szukałaby partnera w sieci. Owszem, dostrzegała zalety takiego rozwiązania, ale nie mieściło jej się w głowie, że miałaby napisać tekst reklamowy na temat samej siebie. Zapewne Susanne też tak myślała. Louise nie uważała jej za pozbawioną rozumu. Widziała w niej tylko niepewną i niedoświadczoną kobietę, która zabłądziła w rzeczywistość wirtualną. - Uważam, że jest coś upokarzającego w poznawaniu mężczyzny w taki sposób - wyznała Susanne, prosząc o dolewkę kawy. - I nie chciałabym, żeby to wyszło na jaw. Ale Jesper sprawiał wrażenie przyzwoitego faceta, chociaż początkowo myślałam, że jest dla mnie za młody. Louise natychmiast zaczęła notować. - Pisaliśmy do siebie prawie codziennie - mówiła dalej

Susanne. - To było wasze pierwsze spotkanie? - Ależ skąd, nie zaprosiłabym go do siebie tak od razu odparła Susanne wyraźnie urażona. - Dwa razy wcześniej umawialiśmy się na mieście. Ale tylko na kawę - dodała. - Ile on ma lat? - Trzydzieści, ale wygląda na młodszego. - To znaczy, że między wami są dwa lata różnicy. To chyba nic niezwykłego - stwierdziła Louise. - Szukał dziewczyny starszej od siebie. - Aha. Umawiał się już z innymi, zanim poznał ciebie? - Nie, dla niego to też była pierwsza próba. Stwierdziliśmy więc, że w tym, że się na siebie natknęliśmy, musiał się kryć jakiś głębszy sens. Próbowała się uśmiechnąć, ale Louise widziała, że sprawia jej to ból. - Wiesz, gdzie on pracuje? Co robi? - Coś z komputerami, ale nie przypominam sobie, żeby mi podał nazwę firmy. - No dobrze. Może to jakoś wyjdzie samo. - Rozmawialiśmy głównie o książkach, o sztuce i... - na chwilę zawiesiła głos - ...o życiu. Dobrze się z nim rozmawiało, a raczej pisało, bo przecież właśnie to głównie robiliśmy. On miał wielką wiedzę, dużo podróżował i ciekawie o tym opowiadał. To chyba taki typ, który podaje się za pilota, chociaż jedyne doświadczenie w lataniu ma jako pasażer lotów czarterowych, pomyślała Louise. Niektórzy ludzie mają zdumiewającą, a niekiedy przerażającą zdolność do przedstawiania życia takiego, o jakim jedynie marzą. - Możesz spróbować go opisać? Jak wygląda? - Ma ciemne włosy, trochę ciemniejszą skórę. - Cudzoziemiec? - Nie. Zanotowała: ciemnowłosy, lekko ciemna skóra. - Co to znaczy ciemna? - spytała. - Po prostu taka smagła, jakby złotawa.

- A jakieś znaki szczególne? Na przykład tatuaż? Widoczne blizny? Albo znamiona? Susanne, zastanawiając się, zamknęła oczy, ale w końcu pokręciła głową. - Wydaje mi się, że nie, ale pewności nie mam. Może tatuaż. - Kto z was nawiązał kontakt, kiedy zaczęliście do siebie pisać? Ty czy on? - On. - Odpowiedź padła natychmiast. - Napisał, że wydaję mu się dokładnie taką dziewczyną, o jakiej spotkaniu marzył. Louise widziała, że pamięć Susanne nareszcie zaczęła powracać. - Opisz go najlepiej, jak umiesz - poprosiła z uśmiechem. Kolor oczu? - Ciemnoniebieskie, szare... - Susanne się zawahała. W końcu dodała, że równie dobrze mogły być piwne. W każdym razie ciemne. Duże i głębokie. - To była jedna z rzeczy, które mi się w nim spodobały. - Mimo to nie pamiętasz koloru? Znów pokręciła głową. - A wzrost, tak mniej więcej? - Jest trochę wyższy ode mnie, a ja mam metr sześćdziesiąt pięć. Jakieś dziesięć, dwadzieścia centymetrów wyższy. Sięgałam mu do ramienia. - To znaczy, że mógł być wyższy i o trzydzieści centymetrów? Louise pokazała rękami, ile to jest trzydzieści centymetrów, i odmierzyła je od własnego barku. Susanne kiwnęła głową. - Chyba raczej tak. Do diabła, westchnęła Louise w duchu, opierając się na krześle. Dochodziła już pierwsza, a ta rozmowa do niczego nie prowadziła. Rysopis zawierał zbyt mało szczegółów, by mógł się do czegoś przydać. Równie dobrze mogła więc teraz przerwać to przesłuchanie. - Proponuję, żebyśmy się umówiły na jutro. Odpoczniesz, a potem przejrzymy razem trochę zdjęć. Może łatwiej ci będzie opisać jego rysy, kiedy będziesz je mogła z czymś porównać. Susanne zgodziła się z nią i ziewnęła.

- Możesz o tej porze pojechać do matki? - Mieszka tuż nade mną, a na pewno siedzi i czeka, więc mogę. Ale wolałabym wrócić do siebie - dodała po chwili przerwy. - Jeśli to możliwe. - Przypuszczam, że twoje mieszkanie jest opieczętowane, a poza tym lepiej, żebyś nie była sama. Susanne raczej się z tym nie zgadzała, ale w końcu kiwnęła głową. - Wobec tego umówmy się, że przyjdziesz tu jutro o drugiej po południu. A teraz załatwię ci jakiś transport do domu. Zadzwoniła na dyżurkę z pytaniem, czy jest wolny radiowóz, który mógłby odwieźć Susanne Hansson do matki. Czekając na odpowiedź, bębniła palcami. - Świetnie - powiedziała do telefonu, kiedy wszystko było już ustalone, i wstała. - Odprowadzę cię na dół, samochód zaraz podjedzie. Ruszyły razem korytarzem. Louise uświadomiła sobie, że Lars Jørgensen wciąż siedzi w sąsiednim pokoju, więc kiedy już odprawiła Susanne, zajrzała do niego, żeby się dowiedzieć, czy wpadł na coś, skoro wciąż tu tkwi. - Właśnie skończyłem sprawdzać rejestr kryminalny wyjaśnił. - Ale nie mamy nikogo o tym nazwisku. To zresztą byłoby za proste. Wstał i zaproponował, że podrzuci ją do domu. - Cudownie - powiedziała. - Co prawda dobrze by mi zrobiła przejażdżka na rowerze, ale niech rower poczeka do jutra. Weszła do domu na palcach, żeby nie zbudzić Petera. Zostawił jej na kuchennym stole kartkę z dużą strzałką wskazującą lodówkę i napisem „Nocna przekąska” wykonanym czerwonym flamastrem. Uśmiechnęła się i otworzyła drzwiczki. Na talerzyku leżały starannie ułożone kiełbasa, szynka i ser. Ukroiła sobie kromkę chleba i przyniosła piwo z kuchennych schodów, i z tym wszystkim zasiadła nad dzisiejszą gazetą, która wkrótce już miała się stać wczorajszą. Wcześniej nie czuła głodu, teraz zresztą też nie, ale musiała

trochę tak posiedzieć, żeby się wyciszyć. Kiedy zjadła już wszystko, poczuła senność. Ziewnęła, złożyła gazetę i poszła umyć zęby.

5. Czy kobieca naiwność nie ma granic? Michael Stig przysiadł na rogu biurka Louise. Przez chwilę miała ochotę kazać mu zabierać tyłek, ale tylko się uśmiechnęła i spytała, co ma na myśli. Przed południem zajrzeli do skrzynki pocztowej na komputerze Susanne. Po uruchomieniu programu Outlook Express zobaczyli, że Jesper Bjergholdt korespondował z nią z adresu, który założył na Yahoo. Stwierdzili też, że nie doszło do wymiany zdjęć. Louise stłumiła prychnięcie, ale irytowało ją, że aż tak podkręcili oczekiwania. Bo przecież gdyby Susanne miała jego fotografię, z pewnością by jej o tym powiedziała. Odchyliła się lekko na krześle, oczekując na wybuch męskiego szowinizmu, ale obiecała sobie, że nie pozwoli się jeszcze bardziej zirytować. - Cholera, mało który facet w tego rodzaju sytuacjach korzysta z prawdziwego adresu e-mailowego - zaczął i odczekał chwilę, by się przekonać, czy Louise go rozumie. Zakładają skrzynkę na hotmailu, żeby ukryć swoją tożsamość. Natomiast dla kobiet to typowe, że podają prawdziwego emaila, a z pewnością również numer telefonu i adres - dodał, przewracając oczami. - W zasadzie należałoby się dziwić, że takie historie nie zdarzają się częściej. Zeskoczył z biurka i obszedł krzesło Louise, żeby przyjrzeć się wiszącej na ścianie tablicy z jej prywatnymi zdjęciami ze Szkocji z Peterem i Camillą prowadzącą siedmioletniego synka Markusa na kucu islandzkim. - Jeśli nie masz już nic więcej do dodania, to, prawdę mówiąc, jestem trochę zajęta... Zanim zdążył skomentować zdjęcia, wstała i stanęła tak blisko niego, że mimowolnie się odsunął. W tej samej chwili

zadzwonił jej telefon. Skinęła głową w stronę drzwi, żeby skłonić go do wyjścia. - Wydział A, Louise Rick. - Tu portiernia. Masz gościa. - Nikogo się nie spodziewam i właśnie wychodzę. Umówiła się z Larsem, że pojadą do mieszkania Susanne, żeby obejrzeć je razem. - To niejaka Susanne Hansson. Mówi, że była tu dziś w nocy i - strażnik zniżył głos - wygląda na to, że nie czuje się najlepiej. Louise usiadła i przyciągnęła krzesło do biurka. Było wpół do dwunastej, a więc do umówionego spotkania pozostawały jeszcze dwie i pół godziny. Poczuła niepokój mieszający się ze wstrzymywaną niechęcią. Naprawdę miała nadzieję, że sprawę tego gwałtu uda im się rozwiązać bez problemów. Zerknęła na stos teczek z dokumentami z różnych śledztw, który narósł na jej biurku. Zawiadomienie Susanne było na wierzchu. Brutalny gwałt chwilowo bez możliwości odnalezienia sprawcy. - Dobrze, przyślij ją na górę. Wyszła do jadalni powiedzieć Larsowi Jørgensenowi, że nie musi w pośpiechu pochłaniać drugiego śniadania. Susanne włożyła czapkę z daszkiem, która żadną miarą nie pasowała do reszty jej stroju, ale ukrywała nieco zmasakrowaną twarz. Usiadła na miejscu Larsa naprzeciwko Louise. - Tak się nie da. Pominęła wszelkie wstępy, nawet się nie przywitała. Myśli w głowie Louise zaczęły wirować jak oszalałe. Czyżby Susanne chciała wycofać zawiadomienie? Co mogła zrobić, żeby do tego nie dopuścić? Zaczerpnęła głęboko powietrza. - Co się nie da? - spytała wytresowanie pogodnym głosem. - Nie mogę go o to obwiniać. - Ton dziewczyny świadczył o tym, że gotowa jest usprawiedliwiać sprawcę. Louise przez chwilę ją obserwowała. - Rozmawiałaś z tym psychologiem, do którego skierowano cię wczoraj w szpitalu?

Susanne pokręciła głową. - Nie ma powodu. Możliwe, że potrzebuję pomocy, ale nie w tej kwestii. Louise przesunęła swoje krzesło tak, żeby stało tuż koło Susanne. - Co masz na myśli? - Sama się na to zgodziłam. Nie mogę sobie pozwolić na ucieczkę od odpowiedzialności, skoro sama posunęłam się za daleko - mówiła cicho, ale zdecydowanie. Louise mocno złapała ją za ramię i przyciągnęła do siebie. Susanne zareagowała na fizyczny kontakt łzami w oczach. - Jesteś sadomasochistką? Powiedziałaś mu, że podnieca cię wiązanie, kneblowanie i gwałcenie? Dziewczyna szarpnęła rękę tak gwałtownie, że pociągnęła Louise razem z krzesłem. - Dlaczego tak mówisz? Dlaczego mnie o to oskarżasz? Rozpłakała się w głos. Otworzyły się drzwi i do pokoju zajrzał Lars. Susanne odwróciła się wtedy tyłem i przejechała na krześle w sam kąt. Lars stał zdumiony, próbując zorientować się, co się dzieje. - Mam wyjść? - spytał Louise bezgłośnie, a ona wzruszyła ramionami. Zamknął więc drzwi i przysiadł na niskim regale tuż obok. Louise znów skupiła się na Susanne. - Nie powiedziałam tego, żeby zrobić ci przykrość. Ale skoro przychodzisz tu i twierdzisz, że sama jesteś wszystkiemu winna, to pewne rzeczy musimy wyjaśnić. Z kąta nie było żadnej reakcji. Louise podjechała swoim krzesłem aż do dziewczyny. Wiedziała, że w ten sposób albo zmniejszy stres Susanne, albo też przyprze ją do muru i ta postanowi stąd uciec. Delikatnie położyła jej rękę na ramieniu. - Ty o nic nie prosiłaś. Nie prosiłaś, żeby cię okaleczał i upokarzał, więc z całą pewnością nie możesz się o to winić. Gładziła Susanne po plecach, nic więcej już nie mówiąc i tylko czekając, aż płacz ucichnie. - Powinnam była się zorientować, że dzieje się coś złego rozległo się w końcu. - Człowiek sam się o to prosi,

sprowadzając do domu mężczyznę, którego dobrze nie zna. - Kto ci nagadał takich bzdur?! - krzyknęła Louise z taką złością, że przestraszona Susanne aż się wyprostowała. - To się rozumie samo przez się - powiedziała cicho. Louise odwróciła ją tak, by mogły siedzieć naprzeciwko siebie. Susanne nie protestowała. - Matka nakładła ci tak do głowy, kiedy wróciłaś do domu? Dlaczego nagle zaczęłaś obwiniać siebie? Żadnej reakcji. Louise spojrzała na Larsa, który siedział jak posąg, starając się nie zwracać na siebie uwagi. - Mógłbyś zadzwonić do Jakobsena i przekazać mu, że musi w ciągu godziny znaleźć czas, żeby porozmawiać z Susanne? Lars skrzywił się z rezygnacją. Wiedział, że szansa na tak szybkie umówienie wizyty u psychologa jest bardzo mała, mimo to wyszedł, a kiedy niedługo później wrócił, z uśmiechem kiwnął głową. Louise właściwie powinna spytać, czy Susanne życzy sobie tej rozmowy, ale nierozsądnie byłoby prosić ją o podejmowanie takiej decyzji. - Odwieziemy cię do szpitala. Mają tam dobrego psychologa, z którym powinnaś porozmawiać. Nie możesz oceniać się tak surowo. A my w tym czasie - wskazała na Larsa - pojedziemy obejrzeć twoje mieszkanie. Łatwiej nam będzie naszkicować sobie w głowie przebieg wydarzeń, kiedy zobaczymy, gdzie do tego doszło. Zgadzasz się? Susanne kiwnęła głową i wyjęła z kieszeni klucze. W samochodzie Louise spytała, gdzie Susanne wybrała się na kolację z Jesperem Bjergholdtem w poniedziałkowy wieczór. - Umówiliśmy się o siódmej w Tivoli, ale nie wiem, jak się nazywa ta restauracja. Jest tuż przy Błoniu. Louise już chciała zaproponować, żeby tam zajrzeli po obejrzeniu zdjęć w Fototece, ale zrezygnowała. Susanne musiała przede wszystkim porozmawiać z psychologiem. Lars Jørgensen został w samochodzie, kiedy odprowadzała Susanne do gabinetu Jakobsena, a później pojechali na Lyshøy Allé w Valby. Podczas przedpołudniowej odprawy w gabinecie Henny Heilmann omówili wstępny raport opracowany przez

Wydział Techniki Kryminalistycznej. Niestety, odcisków palców nie znaleziono ani na butelce z czerwonym winem, ani na dwóch kieliszkach, które wciąż stały na stoliku, kiedy technicy przyszli do mieszkania. - On działa z premedytacją - stwierdziła Louise, kiedy szli po schodach na piętro. - Ciekaw jestem, kiedy będą wyniki badania włosów znalezionych na łóżku. Lars Jørgensen przeczesał palcami własne krótkie włosy. Louise już otwierała kluczem drzwi. - To może potrwać ze dwa tygodnie. Tyle przynajmniej zajmie zbadanie plam ewentualnego nasienia, które Flemming znalazł na plecach Susanne - powiedziała, z ciekawością rozglądając się po przedpokoju. Mieszkanie wciąż pozostawało opieczętowane, ale techników akurat w tej chwili nie było. Mieli skończyć swoją robotę dopiero za dzień albo dwa. Zostawili trochę sprzętu, lecz oprócz tego po przestępstwie wyczuwało się jedynie aurę pustki. - On przez cały czas wiedział, do czego zmierza - stwierdził Lars. - Już od chwili, kiedy zaczął pakować tę swoją walizeczkę gwałtu. To Flemming Larsen ochrzcił tak niedużą czarną teczkę, z której, jak Susanne widziała, Jesper Bjergholdt wyciągnął knebel i taśmę klejącą. - Trzymał teczkę pod pachą, kiedy się spotkali przed Tivoli dopowiedziała Louise. - Najbardziej cyniczna i wyrachowana napaść, jaką można sobie wyobrazić. Mieszkanie miało dwa pokoje. W salonie Louise otworzyła drzwi na nieduży balkon. Wyszła i spojrzała w dół na Toftegårds Plads. - Pozwolił, żeby Susanne sama się rozebrała - ciągnął Lars z głębi salonu. Mówił z coraz większym przejęciem, krążąc po pokoju. - Otworzył wino, przyniósł je tutaj i postawił na stoliku, ale odciski palców usunął. To Susanne nalewała wino do kieliszków. Był do końca świadomy tego, gdzie kładzie ręce - oświadczył, kiedy Louise wróciła z balkonu.

Usiadła na kanapie. Całą jedną ścianę zajmował regał. Na środku miał zamontowany pusty teraz blat, na którym wcześniej stał komputer Susanne. - Chcesz zobaczyć coś jeszcze? - spytał Lars z przedpokoju. Dopóki technicy zabezpieczali ślady, dopóty oni do sypialni mogli jedynie zajrzeć. Louise wstała. To było naprawdę panieńskie mieszkanie, dokładnie takie, jakiego się spodziewała. Żadnego śladu świadczącego o obecności mężczyzny. W kuchni całe mnóstwo białych pojemniczków z nalepkami w kwiatki, na których zamaszystym pismem wypisano „Mąka”, „Cukier”... Dalej się rozglądała. Ze sposobu, w jaki Susanne urządziła mieszkanie, przebijała skromność. Nic tutaj w wyraźny sposób nie rzucało się w oczy. Zawróciła do przedpokoju. - Możemy jechać. - Mam się wybrać do Tivoli, kiedy już odbierzemy Susanne? - spytał Lars w samochodzie. - A wy w tym czasie pójdziecie do Fototeki? Louise się zastanowiła. - Wydaje mi się, że powinniśmy iść do Tivoli razem z nią, jeśli Jakobsen nie będzie miał nic przeciwko temu. Jest szansa, że coś ją poruszy i pobudzi jej pamięć, kiedy znajdzie się w miejscu, w którym tak miło razem spędzili czas. Ale gdy Louise zgłosiła się do sekretarki Jakobsena, żeby zabrać Susanne, psycholog sam wyszedł, by uprzedzić, że może minąć godzina albo dwie, zanim będzie mógł wypuścić pacjentkę. - Facet, który ją zgwałcił, był łaskaw dobitnie jej powiedzieć, że dostała to, o co sama prosiła. Louise westchnęła. Biedna Susanne! Jakie to niesprawiedliwe! Z doświadczenia wiedziała, że wyparcie może działać na dwa sposoby i jeden z nich w niektórych przypadkach był doskonały: ofiara całe zdarzenie zdecydowanie odsuwała od siebie. Ale mechanizm potrafił też zadziałać przeciwnie, tak jak tym razem. Susanne najwyraźniej wyrzuciła z pamięci to, kiedy i w jakich okolicznościach ten człowiek powiedział, że robi to, o co go prosiła. Z wyjaśnień

psychologa Louise zrozumiała, że w głowie dziewczyny wszystko się pomieszało i Susanne była teraz pewna, że sama dopraszała się o gwałt. - To bardzo szkodliwe dla jej stanu psychicznego - ciągnął Jakobsen. - Muszę odwieść ją od tego przekonania, zanim ją stąd wypuszczę. Louise mogła jedynie kiwnąć głową i zaakceptować stan rzeczy. Decyzja należała do Jakobsena. Ważniejsze niż opracowanie rysopisu akurat w tym momencie było to, by Susanne mogła dalej żyć ze sobą. To oczywiste! – Przekaż jej, żeby do mnie zadzwoniła, kiedy wróci do domu. Umówimy się na następne spotkanie. –

6. Zaparkowali na Otto Mønsteds Gade i korzystając z wejścia przy Dyżurze Sędziowskim, dostali się na drugie piętro do Wydziału A. - No to jesteśmy przełączeni na stand by - stwierdził Lars Jørgensen, ciężko siadając na swoim krześle. - Pod tym względem ta sprawa jest bardzo irytująca. Nie mamy całej gromady świadków, którzy mogliby nam pomóc we wskazaniu sprawcy. Chociaż to dobrze, bo nie musimy przeprowadzać całego mnóstwa przesłuchań. - No to jednak idź do Tivoli - zaproponowała Louise roztargnionym głosem, sprawdzając, czy podczas ich nieobecności nie zostawiono im żadnych wiadomości. - Ale z czym zamierzasz tam pójść? - Spojrzała na niego. - Mamy wyłącznie zdjęcia Susanne z zapuchniętą pokiereszowaną twarzą. W tym stanie nikt jej przecież nie rozpozna. Więc czego chcesz szukać? Możemy chyba przyjąć, że wśród par, które spędzały w tamtejszych restauracjach poniedziałkowy wieczór, było całkiem sporo ciemnowłosych mężczyzn. Ale jeżeli dzięki temu będziesz spokojniejszy, to próbuj. Tylko najpierw pojedź do jej mieszkania i poszukaj jakiegoś zdjęcia, na którym będzie podobna do siebie. Rozległo się pukanie do drzwi i do pokoju weszła Henny Heilmann. - Prześledziliśmy jego e-maile. Henny Heilmann miała pięćdziesiąt siedem lat i przez całe cztery lata, które Louise przepracowała w Wydziale Zabójstw, kierowała grupą numer dwa. Kiedy w ubiegłym roku poważnie zachorował jej mąż, wzięła bezpłatny urlop, by opiekować się nim u schyłku życia. Mąż zmarł po tygodniu, ale minęły trzy

miesiące, zanim Heilmann wróciła do pracy. Mówiła później Louise, że przez pierwszy miesiąc usiłowała się przyzwyczaić do myśli, że została sama po trwającym dwadzieścia sześć lat małżeństwie. Potem spędziła trochę czasu u siostry we Francji, a na koniec wybrała się między innymi na dwutygodniowy kurs na Uniwersytecie Ludowym we Vrå, na którym królowały joga i medytacja. Nauczyła się też rozpoczynać dzień przebieżką wzdłuż nadmorskiej Langeline, w wyniku czego zgubiła pięć albo nawet dziesięć kilogramów, więc teraz jej i tak już zadbane ciało świetnie się prezentowało w T-shircie i spódnicy kończącej się tuż nad kolanami. Louise zawsze miała wiele szacunku dla swojej szefowej, ale gdy usłyszała o jej pobycie na Uniwersytecie Ludowym, jej podziw jeszcze wzrósł. Znała Henny Heilmann jako osobę odnoszącą się do ludzi z rezerwą i bardzo pracowitą. Wyobrażenie sobie starszej policjantki medytującej w pozycji lotosu ze złączonymi palcami środkowym i kciukiem przydawało jej zupełnie nowego wymiaru. - Skąd wysyłał e-maile? - Lars Jørgensen wstał i przeszedł na środek pokoju. - Z kawiarenki internetowej na H.C. Ørstedsvej. - Łajdak! - Lars zirytowany uderzył pięścią w drugą dłoń. - Ale jeżeli pisał do niej stamtąd codziennie przez ostatni miesiąc, to jest chyba jakaś szansa na to, że inni stali użytkownicy, czy jak tam się ich nazywa, będą w stanie go rozpoznać albo wskazać - zauważyła Louise. - Nie pisał wyłącznie stamtąd - wyjaśniła Henny Heilmann. - Ale po numerach IP ustalono, że większość e-maili, które Susanne Hansson dostała ze skrzynki Jespera Bjergholdta, wysłano z któregoś z dwudziestu komputerów znajdujących się w tej kawiarence. Natrafiliśmy też na numer IP komputera w Bibliotece Frederiksberg i innego z Biblioteki Głównej. - Czyli zadał sobie trud! - zawołała Louise i już widziała, jak jej teoria rozpoznania mężczyzny rozsypuje się w drobny mak. - Rzeczywiście, to trzeba przyznać - stwierdziła Henny Heilmann. - Najpierw należy zdobyć rysopis, a potem będziecie musieli pochodzić i popytać, czy nikt go gdzieś nie zauważył.

Louise wyjaśniła, że Susanne jest u Jakobsena i dlatego wstrzymali się z zabraniem jej do Fototeki. Heilmann stała oparta o drzwi, które nagle gwałtownie otwarte pchnęły ją do przodu i do środka wparował bez ostrzeżenia komisarz kryminalny Willumsen. - Potrzebujemy dziesięciu osób do Nykøbing Sjælland. Jedziecie z nami. Wyruszamy za pół godziny. - To raczej niemożliwe - stwierdziła Henny spokojnie. - Zlokalizowaliśmy podejrzanego o zabójstwo imigrantki ciągnął Willumsen, nie zważając na jej słowa. - Świetnie. Ale my właśnie pracujemy nad rysopisem gwałciciela, więc musisz szukać posiłków w innych grupach. W Wydziale Zabójstw było pięć grup śledczych. W zasadzie to wystarczało, by mieć z czego czerpać, ale komisarz kryminalny Willumsen nie miał w zwyczaju zadawania sobie trudu i wypytywania, kto ma czas mu asystować. Zwykle brał tych, którzy byli najbliżej. - Wasza sprawa musi zaczekać. - Spojrzał na zegarek. Szykujcie się. Nasz podejrzany wyjechał z miasta i przebywa w letnim domku położonym gdzieś przy drodze do Rørvig. Nie wiadomo, jak długo tam zostanie. - Nie mogę ci dać ludzi. Heilmann mówiła spokojnie, ale Louise widziała, że pod gładką powierzchnią coś zaczyna się burzyć. Willumsen w bezwzględny sposób wykorzystywał fakt, że Henny nie ma mandatu, by mu się sprzeciwiać. - Dopóki nie wiecie, kogo szukacie, to wam nie ucieknie rzucił i już wychodził. - Za to ty wiesz, gdzie jest twój podejrzany, więc możesz chyba poprosić policję z Nykøbing, żeby go stamtąd zabrała - rzuciła za nim Henny. - A potem w spokoju przeszukać dom. Willumsen zatrzymał się i powoli obrócił. - To nasza sprawa. Do zabójstwa doszło w Kopenhadze, więc sami go zatrzymamy. Henny Heilmann poddała się z westchnieniem. Zaproponowała jeszcze tylko, żeby poszukał Tofta i Michaela Stiga, jeżeli w ogóle chce zabrać kogoś z jej grupy.

- Cholera, nie mam czasu, żeby biegać po budynku i szukać twoich ludzi - odparł. - Pewnie poszli na kręgle. Bo chyba na tym spędzają najwięcej czasu. Louise aż podskoczyła, słysząc ten perfidny zarzut, ale w porę się opanowała. Wszyscy w wydziale wiedzieli, że Toft i Michael Stig spędzają wolny czas w kręgielniach w całym kraju, z których przywożą złote medale ku radości Policyjnego Związku Sportowego. - Poza tym - kontynuował Willumsen tym samym tonem, wciąż zwracając się do Henny Heilmann - spodziewam się, że i ty się do nas przyłączysz. Jedziemy trzema wozami. Louise zastanawiała się, czy Willumsen zdaje sobie sprawę z tego, jak bardzo jest nieprzyjemny, kiedy wpada w taki humor. Postępował nierozsądnie, odrywając od pracy ludzi z innych grup w wydziale. Sam natomiast potrafił urządzić piekielną awanturę, gdy naczelnik nakazywał mu oddelegowanie dwóch z jego ludzi, kiedy inne grupy potrzebowały wzmocnienia. Po jego wyjściu Henny Heilmann nawet się nie skrzywiła. - Toft i Michael Stig już idą - powiedziała, kiedy kroki Willumsena ucichły. - Uczestniczyli w badaniu komputera Susanne przez CCU. Musimy się nastawić na wyjazd do Nykøbing, a Fototekę odłożyć na jutro. Computer Crime Unit była jednostką zatrudniającą specjalistów od śledzenia każdego rodzaju aktywności komputerowej. Z prostymi rzeczami pracownicy Wydziału Zabójstw radzili sobie sami, ale ponieważ komputer Susanne był w zasadzie jedynym śladem, jakiego mogli się trzymać, został przekazany CCU działającej przy Wydziale do spraw Oszustw. - Ależ ten facet jest nieznośny! - westchnął Lars Jørgensen po wyjściu Henny Heilmann. Już trzymał słuchawkę w ręku i Louise domyślała się, że zamierza zadzwonić do żony, by powiedzieć jej, że sama musi odebrać dzieci. Lars Jørgensen był ojcem trzyletnich bliźniaków adoptowanych z Boliwii. Kiedy pierwszy raz przyprowadził chłopców do pracy, udało im się w zasadzie roznieść pokój.

Wykorzystując chwilę, kiedy nikt ich nie pilnował, powyciągali na podłogę zielone teczki z aktami spraw, a gdy Louise chwilę później wróciła z toalety, obrzucali się już luźnymi kartkami. Od tamtej pory miała wrażenie, że jej partner nie zawsze jest aż tak bardzo niezadowolony z nadgodzin, chociaż uparcie twierdził co innego. Louise spróbowała skontaktować się z Peterem, ale w komórce odzywała się tylko poczta głosowa. Poprzestała więc na zostawieniu krótkiej wiadomości i dodała, że zadzwoni jeszcze raz, gdy już będzie wiedziała, kiedy można się jej spodziewać. Potem wstała i z westchnieniem przyłączyła się do oddziału Willumsena. Położenie letniego domku zostało zaznaczone na mapie i kiedy znaleźli się już w odległości około pół kilometra od niego, Willumsen zjechał na pobocze i przywołał ludzi z dwóch jadących za nim samochodów. Zgromadzili się wokół maski jego wozu. - Przed południem dostaliśmy cynk od miejscowej policji powiedział. - Poszukiwaliśmy tego mężczyzny. Funkcjonariusz, który mieszka w okolicy, rozpoznał go na rozesłanym przez nas zdjęciu i zadzwonił. Louise podeszła nieco bliżej i słuchała, jak komisarz rozdziela zadania. Podobnie jak Henny Heilmann nie mogła zrozumieć, dlaczego nie pozostawił zatrzymania mężczyzny policji z Nykøbing i nie przejął go dopiero po upewnieniu się, że to właściwa osoba. - Ten dom stoi przy ślepej uliczce - ciągnął Willumsen, wielkim palcem pokazując na mapie. Louise zrezygnowała z oglądania szczegółów i zadowoliła się słuchaniem. Willumsen wskazywał tych, którzy mieli zająć pozycje wokół posesji, później dwie osoby miały wejść do środka. - Kiedy już go zatrzymamy, przeszukamy wszystko. Mamy powody, by przypuszczać, że przywiózł ze sobą rzeczy, których będzie chciał się pozbyć. Trzeba dokładnie przeczesać budynek. Louise już słyszała, że ani w mieszkaniu zamordowanej

kobiety, ani w domu mężczyzny nie znaleziono żadnych śladów, umożliwiających powiązanie go z zabójstwem. Kazano jej zająć pozycję przy samochodzie podejrzanego, białym peugeocie 309 starszego rocznika. Stanęła tak, żeby mieć dobry widok na drzwi wejściowe. Willumsen rozejrzał się, w końcu podszedł i zapukał. Wszyscy byli uzbrojeni, a kiedy komisarz uniósł rękę, żeby zastukać jeszcze raz, Louise poczuła nagle ciężar broni. Zwykle zatrzymania przebiegały spokojnie, ale przeżyła już i takie, które przyjmowały nieoczekiwany obrót. Gdyby tak miało się stać również teraz, nastąpi to już za moment. Mężczyzna był w dresie i wypierał się jakiegokolwiek związku z zabójstwem. Wymachując rękami, głośno się skarżył. Dwaj policjanci ujęli go w końcu pod ramiona i zaprowadzili z powrotem do domu. Louise stała za białym samochodem i czekała. Chwilę później w drzwiach znów ukazali się koledzy, prowadząc mężczyznę między sobą. Miał wściekłą minę, gdy sadzali go z tyłu jednego z radiowozów. Willumsen podszedł do Louise. - Ty i Lars Jørgensen odwieziecie go na komendę. Ja zostaję tutaj. Wezmę udział w przeszukaniu. - Nie będzie przesłuchiwany? Szukali go od soboty i nagle przestało im się spieszyć z przesłuchaniem? - Oczywiście, że tak. Ale musi zaczekać, dopóki nie sprawdzimy całego domu. Louise nie mogła tego pojąć. Willumsen powinien sam zawieźć zatrzymanego na komendę i zająć się jego przesłuchaniem, pozostawiając przeszukanie innym. To byłoby najbardziej oczywiste. - Jedźcie już! Co on, do cholery, sobie wyobraża? - pomyślała Louise, nie wierząc własnym uszom. Prędko rozejrzała się za swoim partnerem, wściekła, że w czasie, który mogła wykorzystać na przejrzenie zdjęć razem z Susanne, została zatrudniona jako kierowca humorzastego komisarza. Pieniąc się ze złości,

wyminęła go i poszła poinformować Henny Heilmann, że odjeżdżają. Zastała szefową nachyloną nad ciemnobrązową skórzaną walizką. W białych gumowych rękawiczkach wyciągała z niej po kolei ubrania. Nieobecna duchem pokiwała tylko głową, słuchając skarg Louise, i skoncentrowana kontynuowała przegląd garderoby. W drewnianym domku panował nastrój skupienia, policjanci szukali ukrytych przedmiotów. Louise się poddała. Przez okno zobaczyła, że Lars stoi przy samochodzie i rozgląda się niespokojnie. Domyśliła się, że szuka właśnie jej, i wyszła. Mężczyzna, który siedział obok niej z tyłu, przez całą drogę do Kopenhagi milczał, ale kiedy zbliżali się do komendy, zaczął mówić głośno i szybko: - Czego ode mnie chcecie? Dlaczego to robicie? - To chyba naturalne, że policja chce z panem rozmawiać - przerwała mu Louise. - Pana żona została niedawno zabita, a wcześniej nie byliśmy w stanie pana znaleźć. - Kochałem moją żonę. Jestem w żałobie! - zawołał. Louise się wyłączyła, chociaż mężczyzna nie przestawał mówić. Lars Jørgensen z kamienną twarzą prowadził samochód. Mężczyzna w pewnym momencie zaczął płakać. Louise odwróciła się do niego i posłała mu surowe spojrzenie. - Zamkniemy go w piwnicy? - spytał Lars przez ramię. - Tak. Tego się przecież nie da słuchać. Niech Willumsen sam po niego idzie, kiedy wróci. Ustalili, że Louise odprowadzi mężczyznę do aresztu znajdującego się w podziemiach komendy, a Lars w tym czasie odstawi samochód do garażu. Kiedy później spotkali się w swoim pokoju, Louise zmęczonym wzrokiem obrzuciła gołe ściany i stwierdziła, że przydałoby się malowanie. Zaledwie kilka miesięcy temu biurka z połowy lat osiemdziesiątych wymieniono na nowoczesne, które można było podnosić i opuszczać, ale one jeszcze bardziej podkreślały, jak staroświecka jest cała reszta wyposażenia. Jedynym osobistym elementem były dwie tablice, które oboje z Larsem pokryli prywatnymi zdjęciami i pamiątkami po bardziej

spektakularnych sprawach, które prowadzili. Znalazł się tu między innymi przepis na przygotowanie zielonkawej heroiny, która krążyła po mieście pod nazwą zielonego pyłu. W sprawę tę głęboko zaangażowała się Camilla i mało brakowało, a skończyłoby się to dla niej tragicznie. Z prawej strony na tablicy wisiała karta wstępu na szczyt Unii Europejskiej. Zdaniem Louise był to jeden z większych idiotyzmów, ale znalazł się wśród narzuconych odgórnie wydziałowi zadań, co czasami się zdarzało. Przez chwilę siedziała, zbierając myśli, ze wzrokiem utkwionym w biurko, na którym leżała przekazana telefonicznie przez Susanne informacja potwierdzająca, że są umówione na następny dzień. Zadzwoniła do Petera, by go uprzedzić, że jedzie do domu. - Zaparzę dzbanek herbaty - zaproponował natychmiast. Jadłaś coś? Niekiedy jego troskliwość działała Louise na nerwy. Nie pamiętała, żeby kiedykolwiek wcześniej stanowiło problem to, czy jadła, czy nie. Dopiero kiedy razem zamieszkali, nieustannie się o to dopytywał. Zapewniła go, że wystarczą jej kanapki z serem.

7. Louise nalała sobie kawy i posiała termos dalej. Większość uczestniczących w porannej odprawie w jadalni już wiedziała o zatrzymaniu w letnim domu pod Nykøbing. Ci, co nie brali udziału w akcji albo nie słyszeli o przesłuchaniu mężczyzny, które przeciągnęło się długo w noc, z zainteresowaniem przysłuchiwali się relacji naczelnika Wydziału Zabójstw. - Małżonkowie pozostawali w separacji od ponad siedmiu miesięcy. Mieli dwoje dzieci, które mieszkały z matką w tymczasowo wynajętych pokojach. Wszystko przebiegało bez problemów do dnia, kiedy kobieta jasno dała do zrozumienia, że nie zamierza wrócić do męża. - Uważamy - wszedł mu w słowo Willumsen - że po zabraniu dzieci w sobotę przed południem musiał je dokądś zawieźć, a potem wrócił do żony. To się zgadza z zeznaniami sąsiadki z góry, która słyszała hałasy w mieszkaniu koło pierwszej. Czy facet wcześniej zaplanował zabicie żony, czy też po prostu kłótnia potoczyła się w taki sposób, trudno powiedzieć. Kobieta otrzymała dziewięć ciosów nożem. Mężczyzna twierdzi, że przebywał z dziećmi do późnego południa w sobotę, a kiedy je odwiózł do matki, znalazł ją w salonie w kałuży krwi. - A jak tłumaczy ucieczkę do tego letniego domku, o którym nie wie nikt z jego znajomych? - spytał ktoś. - W ogóle tego nie wyjaśnia. Twierdzi, że nie uciekł. Po prostu wyjechał, żeby „poradzić sobie ze swoją żałobą”. Willumsen narysował w powietrzu cudzysłów. - Technicy odkryli jego odciski palców wszędzie, w całym mieszkaniu żony. - Musicie znaleźć nóż albo jakieś ubranie, na którym byłaby jej krew - stwierdził Hans Suhr i wyprostował się, odsuwając od

brzegu stołu. - Nietrudno przewidzieć, że facet będzie się wypierał i tłumaczył, że jego odciski palców w mieszkaniu żony to rzecz jak najbardziej naturalna, skoro regularnie tam bywał. Willumsen tylko pokiwał głową. Sam to podkreślał jeszcze przed zatrzymaniem mężczyzny. Bez konkretnych dowodów policja ma marne szanse na uzyskanie nakazu aresztowania podejrzanego. Sąd miał o tym zdecydować przed południem. - Na pewno coś znajdziemy - zapewnił komisarz. - Ale w letnim domku nic nie było. - A jak sprawa tego gwałtu? - Naczelnik podszedł do końca stołu, przy którym siedziała Henny Heilmann z Louise i Larsem. - Miałem telefon z „Morgenavisen”. Chcą wiedzieć, co robimy, żeby znaleźć sprawcę. - A skąd gazeta w ogóle wie o tej sprawie? - zdziwiła się Louise, przesuwając się na krześle i próbując opanować szybciej bijące serce i rumieniec wstępujący na policzki. Świadomie starała się utrzymać profesjonalny dystans do poczynań gazety, w której pracowała jej przyjaciółka, żeby nikt nie mógł jej zarzucić ujawniania informacji Camilli Lind, zatrudnionej w dziale kryminalnym. - Wczoraj wieczorem zadzwoniła do ich dziennikarki matka Susanne Hansson. Louise westchnęła i na moment zamknęła oczy. Suhr podszedł do dużej białej tablicy wiszącej na ścianie w głębi jadalni. Louise otworzyła oczy, ale starała się nie patrzeć na szefa. Nie miała ochoty słuchać dalszego ciągu. - Matka pokrzywdzonej z wielkim wzburzeniem mówiła o tym, że policja nie robi nic, żeby znaleźć gwałciciela. - Z tonu Suhra można było wywnioskować, że matka Susanne nie szczędziła gorzkich słów. - Wstrętne babsko! - mruknęła Louise i dopiła resztkę wystygłej kawy. - Jaki postęp zrobiliście w uzyskaniu rysopisu? I co mamy do zidentyfikowania sprawcy? - Suhr przyszykował niebieski flamaster. - Na razie nie mamy rysopisu, który dałoby się wykorzystać - odparła Henny Heilmann. - Rick miała wczoraj zabrać

Susanne Hansson do Fototeki, no ale wyniknęła ta sprawa w Nykøbing. Dlatego odłożyliśmy to na dzisiaj. Szefowa grupy śledczej tłumaczyła spokojnie, że wciąż nie wiadomo, czy sprawca zostawił ślady biologiczne w ilości dostatecznej do sporządzenia profilu DNA, ale odpowiedź na to genetycy sądowi będą mogli przedstawić pod koniec tego tygodnia albo na początku przyszłego. Chociaż możliwe było, że badania jeszcze się opóźnią, ale o tym nikt nie chciał nawet myśleć. - Możecie mi wyjaśnić, dlaczego byliście w Nykøbing, skoro macie dość roboty tu, na miejscu? - spytał naczelnik tonem, którego Louise nie potrafiła rozszyfrować. Albo Henny przedstawiła mu absurd wczorajszej sytuacji, w której ona i Lars posłużyli tylko do przewiezienia podejrzanego na komendę, albo też Suhr w ogóle nie słyszał, że grupa Heilmann brała udział we wczorajszym zatrzymaniu. - Asystowaliśmy, ponieważ tego od nas zażądano - wyjaśniła Henny, patrząc wprost na Suhra. Willumsen obserwował całą scenę w milczeniu. - Chcę mieć coś do przekazania prasie po lunchu - zawarczał Suhr. - Sprawy gwałtów, szczególnie takich, w których strony poznały się przez Internet, budzą ostatnio duże zainteresowanie, a śledztwo może się ciągnąć przez długie tygodnie, jeśli nie zabierzemy się do niego właściwie od samego początku. Należy się spodziewać, że gazeta napisze, iż ofiara została związana i zakneblowana. Matka najwyraźniej nie ma zamiaru przemilczeć żadnego szczegółu o tym, w jakim stanie znalazła córkę. Ale chyba nie wie jeszcze, że dziewczyna poznała sprawcę przez Internet. W jej wersji zupełnie obcy mężczyzna wdarł się do mieszkania córki. Media z pewnością rzucą się na tę sprawę, jeśli wyjdzie na jaw, że dziewczyna sama zaprosiła go do domu. Louise wiedziała, że Suhr już wyobraża sobie krzykliwe nagłówki w prasie. - Macie rozwiązać tę sprawę. Nie będę tolerował zajmowania się innymi rzeczami, dopóki nie uporacie się z tym gwałtem. A jeżeli macie inne sprawy niecierpiące zwłoki, to

komuś je przekażcie. - Spojrzał na Willumsena. - I wszystko ma przechodzić przeze mnie. Po zakończonej odprawie Louise patrzyła na Henny Heilmann, ale nie potrafiła ocenić, czy szefowa jest zadowolona z tak bezpośredniego usadzenia Willumsena przez naczelnika wydziału. - Spotkajmy się za chwilę u mnie - nakazała Henny swojej grupie, wychodząc. - To twoja przyjaciółka zadzwoniła do naczelnika? - spytał Michael Stig, gdy zasiedli wokół stołu w gabinecie przełożonej. - Nie wiem. Nie rozmawiałam z nią - odpowiedziała Louise już nastroszona i gotowa do obrony. - Może powinnaś zadzwonić do Camilli Lind i dowiedzieć się, co takiego nagadała ta matka i dlaczego zwróciła się z tym do gazety - zasugerowała Henny. Louise chciała zaproponować, żeby zatelefonował ktoś inny, ale stwierdziła, że nie ma potrzeby zwracania jeszcze większej uwagi na swoje relacje z Camillą. - Dobrze, zadzwonię, ale umówiłam się z Susanne na dziesiątą. Przyjdzie na komendę, spróbujemy sporządzić ten rysopis. - Profil gwałciciela w Internecie już nie istnieje poinformował Toft. - Oglądałem profil Susanne, żeby sprawdzić jej skrzynkę pocztową i e-maile, które dostała od Jespera Bjergholdta. Na tej podstawie mogłem stwierdzić, że profil wykasowano. - To pewnie była jedna z pierwszych rzeczy, jakie zrobił, gdy już zmył z rąk jej krew - wtrącił Michael Stig. - Powinniśmy szukać innych dziewczyn, z którymi Bjergholdt się kontaktował, używając swojego profilu Mr. Noble na portalu randkowym - stwierdził Toft. Louise uniosła brwi, zastanawiając się, czy taki nick oznacza, że Bjergholdt ma szlacheckie pochodzenie. A może oznaczało to, że jest po prostu elegancki? - A jaki nick wybrała dla siebie Susanne? - spytała zaciekawiona.

- Śnieżka bez „i”, czyli Sneżka. - No tak. Wersja z „i” była pewnie już zajęta. - Administrator portalu sam może odszukać osoby, które miały kontakt z Mr. Noble'em. Jeśli będzie się opierać, napuścimy na niego CCU. Louise przyszli na myśl Ghostbusters, filmowi pogromcy duchów, którzy przybywali z przypominającym odkurzacz urządzeniem na plecach i wypędzali duchy. My w pewnym sensie działamy tak samo, pomyślała. Szukamy czegoś, czego nie widać. - Zgłosiliście w Fototece, że przyjdziecie? - Henny Heilmann spojrzała na Louise. Potwierdziła, ale spytała, czy nie za bardzo ryzykują. Zabierając Susanne do archiwum ze zdjęciami, mogą uniemożliwić jej identyfikację sprawcy podczas późniejszej konfrontacji. W sprawach, w których osoba pokrzywdzona miała duże wątpliwości co do rysopisu sprawcy, obrońcy regularnie stwarzali im problemy, twierdząc, że wiarygodność rozpoznania została osłabiona, jeśli ofierze przedstawiono wcześniej szereg zdjęć. Niestety, nierzadko się zdarzało, że fotografie pokazywane przez policję rzeczywiście wpływały na pamięć pokrzywdzonych. - A mamy jakiś wybór? - spytała Henny, patrząc na nią. - Nie, chyba nie - odparła Louise, złoszcząc się w duchu, że świadkowie zapamiętują tak niewiarygodnie mało szczegółów. Ciemnowłosi mężczyźni zmieniają się nagle w blondynów, a ostre rysy twarzy zapamiętane przez jednych, u drugich stają się miękkie. - A może zwrócimy się do prasy? - zaproponowała, przerywając ciszę, która zapadła nad stołem. - Opiszemy przestępstwo i ogłosimy, że poszukujemy innych kobiet, które doświadczyły podobnej napaści. Może one zachowały w pamięci wyraźniejszy obraz sprawcy? - Poszukujemy innych kobiet? - spytał Lars Jørgensen z półprzytomną miną, jakby właśnie został wyrwany z głębokiego zamyślenia. - Na razie nie.

Henny Heilmann najwyraźniej dokładnie to sobie przemyślała. - Nie ma wątpliwości, że kiedy sprawa trafi do gazet, odezwie się spory chór głoszący, że Susanne sama jest sobie winna. Chyba jesteśmy zgodni, że należy ją przed tym uchronić najdłużej, jak to możliwe. Wszyscy się z nią zgodzili nie tylko z uwagi na dobro Susanne. Po prostu taka sytuacja zakłóciłaby im spokój niezbędny do pracy. - Musimy ją skłonić do pomocy w sporządzeniu rysopisu i na razie zatrzymamy sprawę dla siebie. Ale sprawdź, czego dowiedziała się gazeta - poprosiła Henny Louise. Na koniec szefowa wyznaczyła Michaela Stiga do przeprowadzenia rozmowy z matką Susanne. Powiedziała to w taki sposób, iż nikt nie miał wątpliwości, że tak naprawdę ma kazać jej trzymać język za zębami. Louise usadziła Susanne na krześle przed żółtawym płótnem ekranu, na którym wyświetlano slajdy. W sąsiednim pomieszczeniu technik wyszukiwał zdjęcia odpowiadające podanym mu informacjom: mężczyzna, ciemnowłosy, czoło wysokie, oczy ciemne, twarz gładka. To były cechy charakterystyczne znane już wcześniej, do tego doszedł jeszcze wzrost plus minus dziesięć centymetrów i wiek plus minus pięć lat. Przed rozpoczęciem projekcji Louise chciała jeszcze pokazać Susanne teczkę z fotografiami osób już kiedyś skazanych za przestępstwa obyczajowe. - Sąsiedni pokój jest na razie zajęty, ale będziecie mogły tam wejść po obejrzeniu slajdów - poinformował technik, kiedy Louise poprosiła o teczkę. Z głośnym kliknięciem wcisnął na miejsce okrągły pojemnik ze slajdami i podał Susanne przewód zakończony przełącznikiem przesuwającym kolejne zdjęcia. - Nie szukamy konkretnej osoby - uprzedziła go Louise. Susanne jest zbyt niepewna co do jego wyglądu. Chodzi nam raczej o typ człowieka.

Mężczyzna pokiwał głową. - No to jesteśmy gotowi. Louise wyciągnęła notes, usiadła przy Susanne i wyjaśniła jej, że ma przeglądać zdjęcia w takim tempie, jakie będzie jej odpowiadało. Nie musi się spieszyć. Susanne włączyła pierwsze zdjęcie, które technik znalazł w obszernej kartotece przestępców. - On wcale tak nie wyglądał! - zawołała z lekką irytacją. Louise nie wiedziała, czy powiedzieć dziewczynie, że ten człowiek dokładnie odpowiadał wszystkim tym informacjom, które jej podała, ale dobrze wiedziała, że trudno zrozumieć, jak staranny musi być opis, by natrafić na jakiekolwiek podobieństwo. Niełatwo wytłumaczyć, co w zasadzie znaczą określenia „ciemny” i „ciemnowłosy”, gdy się opisuje obraz zachowany w pamięci. Susanne przeszła do kolejnego zdjęcia. - Nie miał aż tak wysokiego czoła, raczej zakola stwierdziła, przyglądając się fotografii zaspanego mężczyzny z rozczochranymi włosami. Rozpoznania nie ułatwiał fakt, że wielu osobom robiono zdjęcia tuż po wstaniu, bo z reguły fotografowano je rano następnego dnia po zatrzymaniu. Louise notowała komentarze Susanne. - On ma ładniejsze oczy! - Co to znaczy? - Bardziej uczciwe. - To znaczy? - Takie bardziej przytomne. - Musisz to wyjaśnić. - Nie tak blisko osadzone jak u niego. - Susanne wskazała na ekran, a Louise zanotowała: „Oczy osadzone niezbyt blisko”. Godzinę później przekazała kartkę technikowi. Susanne trzykrotnie zawołała: „To on!”. Za pierwszym razem po okrzyku nastąpił szloch, a później Susanne znieruchomiała na kilka minut ze wzrokiem wbitym przed siebie. Louise za każdym razem proponowała zrobienie przerwy. Monotonne klikanie przesuwające kolejne zdjęcia drażniło nerwy, a siedzenie w

ciemności usypiało. Susanne jednak szybko dochodziła do siebie, mówiąc, że mogą pracować dalej, ale na pytanie, dlaczego uważa, że właśnie to może być sprawca, odpowiadała, że nie ma pewności. - Jest do niego podobny, ma takie same usta i nos. Technik przyszedł z kartką, na której wskazani przez nią mężczyźni zostali zaopatrzeni w nazwisko i datę. Pierwszy z nich, Karsten Flintholm, odsiedział już karę za gwałt. Louise, dowiedziawszy się o tym, poczuła, jak adrenalina w jej żyłach przyspiesza od zera do setki w ciągu sekundy. Zdjęcie Flintholma bez wątpienia znajdzie się również w teczce obyczajówki. Dwóch pozostałych wcześniej nie wiązano z żadnym gwałtem. Flintholm był jedynym, na którego Susanne zareagowała bezpośrednio, kiedy przeglądała niebieski segregator z wizerunkami osób, które popełniły przestępstwa obyczajowe. Ale w każde zdjęcie długo się wpatrywała. Jakby usiłowała wyryć sobie te twarze w pamięci, pomyślała Louise. Może uważała, że zdoła wytropić w nich zło, jeśli tylko uważnie im się przyjrzy? Louise żal było dziewczyny i miała nadzieję, że pewną pociechą dla Susanne będzie świadomość, że wielu z tych ludzi wyglądało zupełnie zwyczajnie. Zaledwie po kilku było widać, że spotkanie z nimi w ciemny wieczór może nie należeć do przyjemnych. Louise zadzwoniła do Larsa Jørgensena z prośbą o sprawdzenie trzech znanych już nazwisk w rejestrze kryminalnym. Musieli przede wszystkim wiedzieć, czy ci ludzie siedzą w więzieniu, czy są na wolności. Opisała też typ mężczyzny wskazywany przez Susanne Hansson jako sprawca. Na podstawie uwag o wysokim czole, niezbyt blisko osadzonych oczach i innych szczegółów technik w sąsiednim pomieszczeniu sporządził rysopis, którego wydruk dostała do ręki. Razem z Susanne zeszła na dół. Dziewczyna znów skrywała twarz w cieniu daszka czapki. Technicy zgłosili, że zakończą prace w jej mieszkaniu jeszcze tego samego dnia, będzie więc

mogła tam wrócić, jeśli poczuje się na to gotowa. - Powinnaś chyba zostać u matki, dopóki nie nabierzesz dystansu do sprawy? - zasugerowała Louise, zanim się pożegnały. Miała ochotę wspomnieć, że matka kontaktowała się z gazetą, żeby sprawdzić, czy Susanne o tym wie. - Wolę wrócić do siebie. - Jak twoja matka to wszystko przyjmuje? - spytała Louise. Dla niej to też musiał być szok. - Wezwała ślusarza, żeby mi założył nowy zamek, judasza i łańcuch. Nie wie, że umawiałam się wcześniej z Jesperem. - Chcesz zachować to w tajemnicy? Susanne delikatnie dotknęła rany na lewym policzku. - To nie jest tajemnica. Po prostu nie rozmawiamy o takich rzeczach - wyjaśniła po chwili. - Nie jesteście sobie bliskie? - Chyba można tak powiedzieć. Matka stworzyła sobie pewne wyobrażenie mojego życia i niełatwo ją od tego odwieść. Louise podprowadziła Susanne do ławki ustawionej na podeście schodów. Rozmawiały cicho, żeby ich głosy nie niosły się echem po wielkim holu. - A jak ona sobie wyobraża twoje życie? - Chce, żeby było tak jak zawsze. Mieszkam sama już od dwunastu lat. Przeprowadziłam się niżej, kiedy miałam dwadzieścia lat, w tym samym czasie zaczęłam pracować w banku. Mamy swój rytm, matka i ja. Jej to odpowiada. To się stało zwyczajem. - Zwyczajem, którego nie masz odwagi albo nie chcesz złamać? - Nie należy niczego zmieniać, dopóki nie ma ku temu powodów - odparła Susanne wymijająco. - Wiesz, że twoja matka kontaktowała się z prasą i opowiedziała o tym, co cię spotkało? Louise nie zdążyła jeszcze zdecydować, czy w ogóle powinna poruszyć ten temat, ale ze wszystkich dotychczasowych rozmów ta była najbardziej intymna i pozwalała zajrzeć w to życie, jakie Susanne wiodła do poniedziałkowego wieczoru, zanim wyszła na kolację z Jesperem Bjergholdtem.

W pierwszej chwili Susanne nie zareagowała na informację, ale zaraz stuknęła butem o but. - Nie wiedziałam. Ale nie mieści jej się w głowie, że go nie zatrzymujecie. - Zdrowym okiem spojrzała na Louise. - Boi się, że on wróci. - A ty się tego boisz? Susanne wzruszyła ramionami. - Chyba nie... Mimo wszystko... Nic nie czuję. Przecież równie dobrze mogę go spotkać po drodze do pracy albo może czekać na mnie pod domem. - Zdjęła czapkę, położyła ją na kolanach i wzburzyła krótkie włosy. - Nie miałam pojęcia, że to się może tak skończyć. I może to zabrzmi dziwnie, ale nie wyobrażam sobie, żeby to się mogło powtórzyć. Louise uważnie jej się przyjrzała. Susanne była nieco naiwna i zapewne od lat żyła w ochronnej skorupce. Najwyraźniej jednak uświadomiła sobie, że nie zawsze da się zapanować nad wydarzeniami, jakie przynosi los. - Może już czas, żebyś sama zaczęła kierować swoim życiem - podsunęła Louise, czując głęboką niesprawiedliwość całej tej sytuacji: Susanne zadano niezwykle głębokie rany, gdy po raz pierwszy podjęła taką próbę. - Być może. - Spróbuj wytłumaczyć matce, że nie powinna rozmawiać z dziennikarzami - starała się, by jej słowa nie zabrzmiały zbyt ostro. - Ale teraz, kiedy twoje przeżycia zostały ujawnione, musisz się przygotować, że być może wyjdzie na jaw również twoja wcześniejsza znajomość ze sprawcą i wasze spotkania na mieście. Susanne włożyła czapkę i kiwnęła głową. - Ale przecież w tym nie było nic złego - powiedziała, jakby sama chciała się o tym przekonać. - Oczywiście, że nie - przytaknęła Louise. Wróciła do swojego pokoju i rzuciła wydruk na biurko Larsa Jørgensena. - Coś mniej więcej w tym kierunku - oświadczyła, siadając. Zaczął czytać, jednocześnie referując, czego się dowiedział

pod jej nieobecność. - Karsten Flintholm został zwolniony siedem miesięcy temu. Mamy jego odciski palców i DNA, więc jest co przypasować, gdyby się okazało, że na Susanne znaleziono przydatne ślady. Drugim, którego wskazała, jest Nils Walther. Przebywa na wolności od ponad roku, ale nigdy nie miał do czynienia z przestępczością takiego kalibru. Interesują go głównie rzeczy, które można zamienić na gotówkę. Louise odjechała z krzesłem i oparła nogi o krawędź biurka. - Ostatni, Søren Matthisen, ciągle siedzi. Z wyroku za użycie przemocy został mu jeszcze rok odsiadki, więc od razu możemy go skreślić. - A nie miał przypadkiem weekendowej przepustki, którą przeciągnął na poniedziałek? - podsunęła Louise. Lars uśmiechnął się i pokręcił głową. - Sprawdzałem. - Wobec tego spróbuję teraz złapać Camillę. Trochę się bała usłyszeć, czego mogła nagadać jej matka Susanne. Pamiętała, co mówiła dziewczyna. Rozpoznawała uczucie irytacji z czasów, kiedy jej własna matka próbowała za bardzo wtrącać się w jej życie. Dobrze jednak wiedziała, że tych dwóch spraw nie można porównywać. Tu najwyraźniej chodziło o matkę, która całkowicie przejęła kontrolę nad życiem córki, kierowała wszystkimi jej poczynaniami i poglądami. Przypuszczalnie znała również wszystkie osoby, z którymi Susanne utrzymywała kontakt, a z pewnością nie było ich wiele. Jej obecność musiała być niczym olbrzymi kaftan bezpieczeństwa. - Biedaczka! - mruknęła pod nosem i zobaczyła, że Lars patrzy na nią pytająco. Ogromnie współczuła Susanne, która ukradkiem próbowała wyrwać się spod dominacji matki i ostrożnie szukać szczęścia z mężczyzną.

8. Camilla odebrała telefon tak szybko, że Louise podejrzewała, iż przyjaciółka trzymała rękę na słuchawce. - Co ci powiedziała matka Susanne Hansson, kiedy do ciebie dzwoniła? - Susanne Hansson? Podjęta przez Camillę próba ukrycia, że nie wie, kogo Louise ma na myśli, najzupełniej się nie powiodła. - Daj spokój! Chcę wiedzieć, co ci mówiła. Po prostu nie rozumiem, dlaczego w ogóle się z tobą skontaktowała. Czego chciała? Zapadło milczenie, ale Louise i tak wiedziała, jak je odczytać: przyjaciółka zastanawiała się, czy może liczyć na coś w zamian. - Nie mogła pojąć, że nie napisaliśmy o tej napaści. Uważała, że w ogóle nie czyta się o innych rzeczach niż gwałty, tymczasem przestępstwem popełnionym wobec jej córki nikt się nie zainteresował. - Powinna raczej się z tego cieszyć - stwierdziła Louise. - Ale się nie cieszy - odparowała Camilla z uśmiechem w glosie, lecz szybko spoważniała. - To jakaś paskudna historia. Nie mogłam nakłonić Suhra do potwierdzenia przebiegu wydarzeń, dlatego uważam, że to świetna... A może nie chciał ujawniać informacji, ponieważ rzeczywistość jest jeszcze gorsza? - Możliwe również, że to sprawa, przy której chcemy mieć spokój do pracy - zauważyła Louise. - Chętnie ci przekażę, co powiedziała matka, jeśli ty mi powiesz, co się stało. - Przestań, Camillo, nic ci nie powiem. Wszystko, co od nas wychodzi do prasy, musi przejść przez naczelnika. Ale mam

wrażenie, że jeszcze dzisiaj, tylko trochę później, będzie wydany jakiś komunikat. W każdym razie twój telefon do tego stopnia docisnął Suhra, że domagał się czegoś, co mógłby wam przedstawić. - Znakomicie - stwierdziła Camilla, najwyraźniej bardzo z tego zadowolona. Pewnie dlatego mimo wszystko postanowiła zreferować rozmowę z matką Susanne. - Powiedziała mi, że znalazła córkę w kałuży krwi, ze związanymi rękami i nogami, pobitą i zakneblowaną. Sprawca chciał ją udusić, wciskając jej do ust jakiś klocek... - Stop! - krzyknęła Louise do słuchawki. - Nie było żadnej kałuży krwi ani żadnej próby duszenia. Ale to oczywiście nieoficjalna informacja. Więcej nie musisz mi mówić. Oszczędź swoje nazwisko, nie podpisuj się pod tymi bzdurami, bo później będziesz tylko musiała wszystko dementować. Rozczarowanie Camilli było tak wielkie, że Louise domyśliła się, iż przyjaciółka zdążyła już napisać prawie cały artykuł. - To wcale nie wyglądało aż tak dramatycznie - oświadczyła Louise, starając się mówić z przekonaniem, chociaż przed oczami miała spuchniętą twarz Susanne. - Najgorsze w tej sprawie jest to, że matka dziewczyny jest ponad wszelkie granice niemożliwa. - Może masz rację - zgodziła się Camilla. - Ale matka, do diabła, nie zaaranżowała gwałtu, żeby mieć okazję do wypromowania siebie! - Oczywiście, że nie, ale korzysta z tego. Najwyraźniej nie potrafi się powstrzymać. - Chyba powinnam porozmawiać z nią jeszcze raz powiedziała przyjaciółka w zamyśleniu. - Nic z tego. Jest teraz u niej Michael Stig, a on na ogół bywa bardzo skuteczny, kiedy prosi ludzi, żeby milczeli. - Ha! - mruknęła Camilla cierpko. - No dobrze, wstrzymam ten artykuł, dopóki nie porozmawiam z Suhrem. Ale nie zamierzam milczeć, jeśli przeczytam o tym gdzie indziej. Louise zdawała sobie sprawę z istnienia takiego ryzyka. - I byłabym szalenie wdzięczna, gdybyście o mnie pamiętali,

kiedy wreszcie uznacie, że można wyjawić, przez co przeszła ta nieszczęsna kobieta. A przy okazji, mogłabyś zająć się Markusem w weekend? Zmiana tematu nastąpiła tak gwałtownie, że Louise musiała aż potrząsnąć głową, żeby się przestawić. Nie mogła sobie przypomnieć, czy zaplanowali coś z Peterem, więc się zgodziła. Camilla od czasu do czasu miewała weekendowe dyżury w gazecie. Pojawiał się wtedy problem z opieką nad dzieckiem, ponieważ mieszkała sama z synem. Ojciec chłopca, Tobias, zabierał go do siebie co drugi weekend, ale zazwyczaj spieszył z pomocą również wtedy, gdy Camilla musiała pracować. Gdy nie mógł, musiała szukać innych rozwiązań, jej matka bowiem mieszkała w Skanderborg, a ojciec niechętnie zajmował się wnukiem. - Przyprowadź go, jak będziesz szła do pracy zaproponowała. - Prawdę mówiąc, nie idę do pracy. Ale będę miała gościa. - Aha? - Louise zaśmiała się zaskoczona. - Jak temu gościowi na imię? - Pozwól mi najpierw sprawdzić, czy w ogóle jest jakiś sens zapamiętywania go - odparła Camilla cierpko. Louise przed oczami znów stanęła Susanne. - Byle to tylko nie był ktoś, kogo poznałaś przez Internet! Ledwie zdążyła dokończyć zdanie, a już rozpętało się piekło. - A co tobie, do cholery, do tego?! Przecież ciągle naciskasz, że powinnam sobie kogoś znaleźć! Louise nie przypominała sobie, by kiedykolwiek akurat na to naciskała. - A gdy teraz mówię ci, że się z kimś umówiłam, to nagle okazuje się, że to nie może być ktoś, kogo poznałam w miejscu, w którym spotyka się ponad pół miliona ludzi! Co w tym złego? Nawet gdyby tak było... - Nic. Po prostu nie wiedziałam, że się poddałaś i szukasz randek w sieci. - Wcale nie twierdzę, że tak jest. Ale to w tej chwili najpopularniejszy sposób zawierania znajomości! Louise próbowała dojść do słowa, ale bez powodzenia.

- Niedawno dowiedziałam się o pewnej parze. Mężczyzna jest dyrektorem dużej firmy produkującej żywność, a jego żona - szefem do spraw sprzedaży w branży odzieżowej. Przemili ludzie. Oboje robią niezłą kasę, a poznali się właśnie w Internecie, bo nie mają czasu włóczyć się po mieście. Louise zrezygnowała z komentarza do tej przemowy. Próbowała tylko znaleźć sposób na wtrącenie, że absolutnie nie ma nic złego w tych spotkaniach, które dobrze się kończą, ale jeśli komuś zabraknie szczęścia, może dojść do tragedii. Zdawała sobie sprawę, że nie powinna mówić o tym wprost, bo Camilla natychmiast się zorientuje, że ostrzeżenia mają związek z jej pracą, a przyjaciółka jest na tyle bystra, że zaraz domyśliłaby się reszty. - Nie ma nic złego w poznawaniu ludzi w Internecie. Uważam po prostu, że trzeba zachować minimum ostrożności, kiedy ktoś się decyduje na spotkanie z osobą ukrywającą się za przygotowanym przez siebie profilem. - Mówisz, jakbyś czytała broszurę Rady do spraw Zwiększenia Bezpieczeństwa Kąpielisk! - Wydaje mi się, że mamy do czynienia z jedną z tych spraw, w których człowiek wyparował, odpłynął w siną dal. Jesper Bjergholdt nie istnieje - stwierdziła Louise po odłożeniu słuchawki i chwili namysłu. Lars Jørgensen przeglądał jakiś stos papierów i spojrzał na nią zdezorientowany. - Nie istnieje? Przecież ona nie mogła sobie związać rąk na plecach - powiedział zaskoczony. Louise się uśmiechnęła. - Oczywiście, że ten gwałt się zdarzył, ale Jesperem Bjergholdtem może być każdy. To zmyślona postać. Nie mamy nic, co pozwoliłoby go nam zidentyfikować. Może mieszkać w Ålborg i mieć na imię Bjarne. Jeżeli jego DNA nie ma w rejestrze albo odcisków palców w systemie AFIS, to jest poza naszym zasięgiem. - No cóż. - Lars odsunął swoje papiery. - Mimo wszystko ludzie rzadko znikają bez śladu.

- Ale z podobną sytuacją mieliśmy już do czynienia. W dodatku w sprawie bardzo przypominającej tę. - Masz na myśli tego Kima z Hørsholm? Louise już wcześniej opowiedziała koledze o pewnej kobiecie z Rødovre, która poznała mężczyznę przez Internet. Przedstawił się jej jako Kim Jensen i twierdził, że pochodzi z Hørsholm. Nawiązał się romans, który zakończył się brutalną napaścią na kobietę. Gdy policja chciała odnaleźć Kima Jensena, ten jakby zapadł się pod ziemię. Profil wykasowano, komórka nie działała i nie było żadnych śladów oprócz odcisków palców i DNA, do których dałoby się dopasować właściciela. - Ta sprawa czeka w archiwum. - Louise ruchem głowy wskazała teczki z aktami śledztw, których sprawców nie wykryto. Regularnie zdarzało im się zatrzymywać w związku z jakimś przestępstwem kogoś, kto po sprawdzeniu odcisków palców w bazie AFIS okazywał się sprawcą innego przestępstwa, popełnionego wcześniej. - Nie pamiętam, jak ona go opisywała - przyznał Lars. - Ale jeśli był ciemnowłosy, to musimy się z nią skontaktować. Louise już wstała, usiłując sobie przypomnieć, w którym z grubych segregatorów zarchiwizowała sprawę z Rødovre. Znalazła ją w trzecim, który ściągnęła ze stalowych regałów pokrywających całą ścianę pokoju. Sama biedziła się nad tym śledztwem dwa lata wcześniej i obawiała się wtedy, że dojdzie do kolejnych przestępstw tego typu. Technika sprzyjała sprawcom. Nie można było mieć pewności, gdzie ludzie się znajdują w trakcie rozmowy telefonicznej. Mogli udawać, że siedzą w domu, a w rzeczywistości przebywać na letnisku w Rågeleje. Sama kiedyś przeżyła coś podobnego. Wracała z pracy do domu rowerem i właśnie wjechała na Gammel Kongevej, kiedy zadzwoniła jej komórka. Telefonował Peter, który brał udział w szkoleniach na północy Zelandii. Zatrzymała się i oparła o rower. Przez chwilę rozmawiali. Nagle Peter bardzo się ucieszył, że się uśmiechnęła. Początkowo nie zareagowała,

ale w końcu zdała sobie sprawę, że musiał ją obserwować. Okazało się, że wrócił wcześniej do domu i właśnie wyszedł z miejscowego warzywniaka. Najpierw się z tego śmiała, ale potem ogarnęło ją nieprzyjemne wrażenie. W ogóle nie brała pod uwagę, że Peter mógł być gdzieś w pobliżu. Uświadomiła sobie wtedy, do jakiego stopnia ludzie opierają się na swoich wyobrażeniach. Gdy rzeczywistość okazywała się zupełnie inna, przeżywali wstrząs. Louise położyła na biurku Henny Heilmann kopię rysopisu i krótko zreferowała, co matka Susanne Hansson powiedziała Camilli. - Wydaje mi się, że nic z tego, co mówił o sobie Jesper Bjergholdt, nie jest prawdą - oświadczyła na koniec i przypomniała szefowej sprawę z Rødovre. - Rzeczywiście powinniśmy przyjrzeć się temu bliżej. Możemy mieć do czynienia z tym samym sprawcą. Możliwe też, że ma na sumieniu więcej takich napaści. Ktoś, kto raz się wywinął od kary, prędzej czy później może zaatakować ponownie - stwierdziła Heilmann. - Jeśli zależy mu na zdobywaniu władzy nad ofiarą, nabierze ochoty, aby zdobyć ją znów. - Czy tu po prostu nie może chodzić o zboczenie seksualne? Musimy brać pod uwagę element władzy? - spytała Louise. Sama nigdy dotąd nie miała zbyt wielkiej styczności z psychologicznymi analizami sprawców, ale szanowała uwagi Henny. - Miał w teczce kajdanki i knebel, a to środki, które wyraźnie świadczą o chęci przejęcia władzy - wyjaśniła szefowa i zaczęła czytać rysopis. - Nie jest zbyt szczegółowy - czym prędzej przyznała Louise. - Naciskanie tego człowieka może okazać się niebezpieczne - ciągnęła Henny. - Jeśli poczuje się zagrożony, jego potrzeba posiadania kontroli wzrośnie, a wtedy trudno przewidzieć, co może mu przyjść do głowy. - Znajdźcie go! - rozległo się od drzwi, w których stał Suhr. Żadna wcześniej go nie zauważyła. - Spróbujcie zwabić go na

randkę z Louise Rick, która go ujawni, zanim zdąży ją zabić! W jego głosie pobrzmiewała dziwna przenikliwość, przyglądały mu się więc bez słowa. To przecież szaleństwo, stwierdziła Louise, domyślając się, że również naczelnik przeczuwa, iż mają do czynienia ze sprawcą, który pojawił się jak dżin z butelki i chwilę później rozwiał się w powietrzu. Suhr przewidywał zapewne, co to może oznaczać, i nie chciał się zgodzić, by śledztwo przekształciło się w jedno z tych bardzo skomplikowanych, na które musiał poświęcić wszelkie siły, jakimi dysponował. - Właśnie skończyłem rozmowę z Wydziałem Genetyki Sądowej - poinformował już bardziej normalnym tonem. Pracują nad tymi znalezionymi włosami. Ale nie możemy liczyć na to, że w plamach spermy było dość materiału genetycznego pozwalającego na ustalenie DNA, chociaż obiecują, że się pospieszą. Dostaniemy coś od nich pod koniec przyszłego tygodnia. Louise westchnęła. Miała nadzieję, że genetycy przygotują profil wcześniej. - Do tej pory trzeba sprawdzić wszystkie ślady - ciągnął. Musimy go złapać. Toft i Michael Stig skontaktują się z osobami, które regularnie odwiedzają miejsca, gdzie korzystał z komputerów. Mamy listę numerów IP. Musiał, do diabła, z kimś rozmawiać albo przynajmniej dać się jakoś zauważyć! Henny Heilmann pokiwała głową. Najwyraźniej zgadzali się co do sposobu działania. - Musisz nakłonić Susanne, żeby wyjawiła coś więcej zwrócił się Suhr do Louise. - I dowiedz się, w jaki sposób ludzie nawiązują ze sobą kontakt w Internecie. Chyba że już to wiesz... Mówiąc, nie patrzył na Louise, mogła więc darować sobie kręcenie głową dla pokazania, że tak naprawdę nigdy nie odwiedzała żadnej z wielu stron randkowych istniejących w sieci. - Jeśli mamy iść naokoło, zajmie nam to mnóstwo czasu stwierdziła Louise, myśląc o wręcz niewykonalnej pracy, jaką byłoby przejrzenie wszystkich mogących wchodzić w grę profili.

- No to go nie traćcie! - krzyknął Suhr, rozkładając ręce. Wydrukujcie wszystkie interesujące zdjęcia i profile! Pokażcie je Susanne, może coś rozpozna. Louise westchnęła i już chciała wyjść, kiedy Suhr nagle zmienił temat. - A co powiemy prasie? - Zaczął krążyć po pokoju. - Musimy chyba ujawnić, że oni wcześniej się znali - powiedział, nie czekając na odpowiedź. - Możemy też w ogóle nic nie mówić - zaproponowała Henny Heilmann. - Po prostu oświadczyć, że została zgwałcona we własnym domu przez nieznanego sprawcę i że mamy niewiele śladów. - No nie... - przerwał jej zirytowany Suhr. Bardzo mu było nie w smak prezentować się jako ktoś, kto nie dysponuje żadnymi dowodami. - Właśnie, że tak - oświadczyła Henny zdecydowanie. Potrzebujemy spokoju do pracy. Nie należy podkręcać napięcia, dopóki nie dotrzemy do innych dziewczyn, które korespondowały ze sprawcą. Toft już poruszył administratorów portalu i liczy, że jeszcze dzisiaj dostanie listę. Potem możemy wyjść z tym do prasy, ale na razie jeszcze za wcześnie. Suhr trawił w myślach argument szefowej grupy. - No dobrze - powiedział w końcu i obrócił się na pięcie. Zanim dotarł do drzwi, Louise spytała, czy właściwie zrozumiała, że szef życzy sobie, aby sporządzono wydruki zdjęć wszystkich ciemnowłosych mężczyzn w odpowiednim wieku, którzy zamieścili swoją podobiznę na którymś z portali randkowych. Popatrzył na nią zirytowany. - Oczywiście, że nie. Miałem na myśli tych najistotniejszych. Tych, którzy pasują do opisu Susanne. Louise złapała się za głowę. Przed oczami zaczęły jej przelatywać tysiące męskich twarzy. Demonstracyjnie obeszła naczelnika łukiem i opuściła gabinet szefowej. Czuła, że Suhr wciąż jej się przygląda, nie rozumiejąc, co powiedział nie tak.

9. Uważam, że powinniśmy pójść do Tivoli. Może znajdziemy tę restaurację, do której się wybrali - zaproponowała Louise. Stos papierów przed Larsem Jørgensenem jeszcze urósł. Dotknął palcem leżącej przed nim kartki, żeby wiedzieć, do którego miejsca dotarł na studiowanej właśnie liście. - A masz coś przeciwko temu, żebyś poszła tam sama? Właśnie sprawdzam, kiedy wchodził na swój profil. Miałem nadzieję, że odnajdę w tym jakiś schemat, niestety, na razie wychodzi mi, że zaglądał tam o wszystkich możliwych porach doby. Ale - położył dłoń na papierach - nie mam jeszcze całości materiałów, więc za wcześnie na to, żeby się poddawać. Louise przez chwilę się namyślała. Powinna pojechać do Valby po zdjęcie Susanne. Ale może to wcale nie jest konieczne? Wyjęła fotografie zrobione w szpitalu. Jedna przedstawiała dziewczynę od mniej zmaltretowanej strony. Louise schowała ją do torebki i oświadczyła, że wróci, gdy tylko przeleci się po restauracjach wokół Błonia. Droga z komendy do bramy Tivoli przy Gliptotece zajęła jej zaledwie chwilę. Okazała strażnikowi identyfikator policyjny, więc wpuścił ją, życzliwie kiwając głową. Krzyki dobiegające z urządzeń rozrywkowych znajdujących się w pobliżu wejścia tłumiły wszelkie inne odgłosy. Wyczuwała więc tylko chrzęst żwiru pod stopami, kiedy szła alejką między wózkami spacerowymi i zajadającymi watę cukrową gośćmi. Przypuszczała, że o tak późnej popołudniowej porze w restauracjach będzie raczej spokojnie, ale kiedy zbliżyła się do Błonia, zorientowała się, jak bardzo się pomyliła. Co prawda największa fala klientów już się przelała, bo minęło już wpół do piątej, ale w lokalach wciąż było pełno. Niektórzy przyszli tylko

na kawę z ciastkiem, inni jedli spóźniony lunch albo wczesną kolację. Gości w każdym razie nie brakowało. Stanęła nieco bezradna w wejściu do pierwszej restauracji, usiłując wypatrzeć jej szefa, ale wszyscy kelnerzy wyglądali podobnie, doszła więc do wniosku, że nie ma znaczenia, do kogo się zwróci. Szef sali zebrał wszystkich swoich podwładnych i spytał, którzy z nich pracowali na wieczornej zmianie w poniedziałek. Zgłosiły się cztery osoby. Uważnie przyjrzały się zdjęciu przyniesionemu przez Louise. Niestety, nikt nie rozpoznał Susanne, ale zapewnili, że to absolutnie nie musi oznaczać, iż kobiety ze zdjęcia tu nie było. - Tamtego wieczoru mieliśmy trzy seat - stwierdził jeden z kelnerów ze zmarszczką zamyślenia na czole. Louise czekała na wyjaśnienia. Nie bardzo wiedziała, co tak naprawdę znaczy seat. - Przy takiej pogodzie jak w poniedziałek stoliki są zajmowane średnio trzy razy w ciągu jednego wieczoru i jeśli goście nie mają w sobie nic charakterystycznego, to trudno ich od siebie odróżnić. Louise wyrozumiale pokiwała głową i podziękowała, po czym powędrowała do kolejnej restauracji, już bez poprzedniego optymizmu. Susanne nie była osobą, na którą zwraca się uwagę w tłumie. Przypuszczała, że Jesper Bjergholdt też starał się jak najmniej rzucać w oczy. Przystanęła, przyglądając się ogromnym rabatom, na których dumnie prężyły się dorodne kwiaty. Zerknęła na zegarek i postanowiła na chwilę przysiąść, by odpocząć. Zamknęła oczy i zwróciła twarz ku słońcu, chłonąc ciepło. Na moment pozwoliła sobie o wszystkim zapomnieć. Kiedy uznała, że nie może tego dłużej przeciągać, otworzyła oczy i przez chwilę obserwowała gości za wielką przeszkloną fasadą restauracji Perlen. Trochę się zdumiała, gdy nagle dostrzegła Petera. Zajmował stolik tuż przy oknie. Naprzeciwko niego siadała akurat jasnowłosa dziewczyna. Louise lekko wychyliła się na

ławce. Po długości włosów stwierdziła, że może to być Camilla. Zdecydowała, że pójdzie się z nimi przywitać, ale kiedy podeszła bliżej, zorientowała się, że to koleżanka Petera z pracy, Line. Na pewno czekali na klienta. Louise szybko się wycofała z nadzieją, że jej nie zauważyli, bo nie miała ochoty ani czasu na przedstawianie się komukolwiek i tłumaczenie, że jest w pracy i szuka świadków w pobliskich lokalach. Skierowała się w stronę restauracji Balkonen, która na piętrze miała duży taras z widokiem na Błonie. Zanim weszła do środka, znów wyjęła zdjęcie z torebki i głęboko zaczerpnęła powietrza. - Zaraz się dowiem, kto tu był w poniedziałek - powiedział kelner usłużnie, gdy przedstawiła mu swoją sprawę. Rozejrzała się. Młoda dziewczyna niosła całą baterię kufli z piwem na tacy wielkości wieka od beczki na oliwę. Mocno ją trzymała, przeciskając się w stronę stolika, przy którym siedziała gromada bardzo młodych mężczyzn licytujących się, ile piw zdołali wypić i nie zrzygać się podczas przejażdżki kolejką górską nazywaną Demonem. Louise wróciła myślami do wycieczki do Tivoli, w której sama kiedyś wzięła udział wraz z Camillą i grupą chłopaków mniej więcej w tym samym wieku jak ci tutaj. Któryś zwymiotował wtedy w innej kolejce górskiej, Rutsjebanen. Wspomnienia jednak nie zdołały przedrzeć się z głębi pamięci, bo zaraz zjawił się kelner i zabrał ją na zaplecze. - Olsen - wskazał mężczyznę z ogromnymi wąsami, który rozmawiał z kimś w kuchni. Kelner wyszedł, a Louise musiała czekać, aż Olsen się wygada. - Nie liczyłem, że sama przyjdzie - powiedział, przyjrzawszy się przez chwilę zdjęciu. Zanim Louise zdążyła zareagować na jego uwagę, odwrócił się i znów poszedł do kuchni. Zirytowana ruszyła za nim, ale się zatrzymała, kiedy zaraz pojawił się z jasnofioletowym sweterkiem w ręku. - Proszę. - Podał jej kardigan. Louise zaczęła wyjaśniać, że nie chodzi o żaden sweterek. Po

prostu szuka gościa, który był w towarzystwie kobiety ze zdjęcia. Olsen lekko machał sweterkiem i sprawiał wrażenie kompletnie niezainteresowanego jej słowami. Domyśliła się, że na zapleczu właśnie wystawiano jedzenie dla personelu, wolał więc, żeby sobie jak najszybciej poszła. - Ale ta kobieta ze zdjęcia tu była? - spytała czym prędzej, żeby go zatrzymać. Kiwnął głową i dosłownie wcisnął jej sweterek do rąk. - Schowaliśmy go na zapleczu, kiedy się zorientowaliśmy, że go zostawiła. Louise wreszcie zrozumiała. Trochę ją tylko zdziwiło, że Susanne nie wspomniała, że zgubiła gdzieś kardigan. - Pamiętasz, z kim była? - Nie. - Olsen spojrzał na schody prowadzące na balkon. Ale mogę pokazać, gdzie siedzieli. Louise poszła za nim z nadzieją, że może przy stoliku pamięć mu się przebudzi. - Siedzieli tam, w kącie. - Wskazał głową. - Chyba była ze swoim chłopakiem - stwierdził takim tonem, jakby bardzo się wysilał, chcąc udzielić policji właściwej odpowiedzi. Nie brzmiało to zbyt przekonująco. Louise miała wrażenie, że przedstawia raczej swoje domysły, niż sięga do tego, co zapamiętał. - Dlaczego uważasz, że byli parą? - spytała, uważnie mu się przyglądając, aby uchwycić reakcje, jakie pojawią się na jego twarzy. - Jak on wyglądał? Trzymali się za ręce? Czy któreś może coś powiedziało? Zadawała krótkie pytania ostrym tonem, żeby podkreślić, iż domysły powinien zatrzymać dla siebie, a jej udzielić konkretnych informacji, których był pewien. - Oczywiście nie mam pewności... - przyznał po chwili namysłu. - Ale w poniedziałek wieczorem obsługiwałeś kobietę ze zdjęcia i mężczyznę, który jej towarzyszył? Teraz i on zaczął się denerwować. - Tak powiedzieć nie można. To nie był mój stolik. Ja miałem tamten rewir. - Wskazał na przeciwną stronę. - Ale

zapamiętałem ich, bo ona zostawiła sweter. To ja dyżurowałem do zamknięcia, więc przejąłem obsługę tych stolików, przy których jeszcze siedzieli goście, żeby mój kolega mógł iść do domu. - Aha. - Louise oparła się o krzesło, które odsunęła od nakrytego stołu. - Zapamiętałeś, jak wyglądał? Olsen spojrzał na stolik, przy którym jego zdaniem siedziała Susanne. - To była cicha i spokojna para. Wydaje mi się, że sporo zamawiali. - A jak płacił? - Popatrzyła mu w oczy. - Spróbuj sobie przypomnieć, czy zapłacił kartą - poprosiła. - Nie. To akurat świetnie pamiętam. Zapłacił w euro. I wcale nie jestem pewien, czy był Duńczykiem. - Nagle coś jeszcze mu się przypomniało. - Kiedy kładłem ten sweterek przy innych rzeczach zostawionych przez gości, zapowiedziałem kolegom, że po to na pewno nikt się nie zgłosi... Chyba odniosłem wrażenie, że to byli turyści. Louise zaczęła tracić wiarę, że ta rozmowa dokądkolwiek ją zaprowadzi. Przecież Susanne mimo wszystko zauważyłaby, gdyby Jesper zwracał się do kelnera w obcym języku. Spytała go o to. Olsen wzruszył ramionami. - Przepraszam, ale nie mogę na to odpowiedzieć. Mamy zbyt dużo gości, żeby wszystkich zapamiętać. Zwłaszcza gdy chodzi o takich, których nie obsługuję sam. Ale jestem pewien, że to była ona. - Wskazał na Susanne. - I jestem też pewien, że siedziała razem z ciemnowłosym mężczyzną, którego wziąłem za cudzoziemca. Więcej powiedzieć nie potrafię. Louise podziękowała i schowała zdjęcie do torebki. Potem ruszyła ku wyjściu ze sweterkiem Susanne przewieszonym przez ramię, zastanawiając się, czy nie powinna przekazać go technikom. Szanse na to, by coś na nim znaleźli, były znikome, ale warto przynajmniej spróbować. - Balkonen - powiedziała, kiedy Lars Jørgensen popatrzył na nią pytająco. - Ale nic to nie dało.

Zapakowała sweterek Susanne do papierowej torby z Wydziału Techniki Kryminalistycznej, wypisała na niej numer sprawy i odłożyła ją na regał przy drzwiach, żeby nie zapomnieć jej przesłać. - Byli w tej restauracji i tam zostawiła sweter. Bjergholdt płacił euro. To, o dziwo, kelner zapamiętał. Ale poza tym niewiele miał do powiedzenia. Poszła złożyć raport Henny Heilmann. Kiedy wróciła, Lars oznajmił: - Mam nazwiska dwunastu dziewczyn, które korespondowały z Mr. Noble'em. - Kontaktowałeś się już z którąś? - Na razie jeszcze nie. Ale zakładając sobie profil na portalu, należy podać adres e-mailowy. - Pokazał jej kartkę z wypisanymi adresami. - Naprawdę trzeba to podać? - Louise popatrzyła na niego zdziwiona, myśląc jednocześnie, że przecież adresy równie dobrze mogą być fałszywe, - Adres jest widoczny jedynie dla administratorów portalu, tak aby mogli przekazywać wiadomości użytkownikom. Louise poczuła, że zaczyna w niej kiełkować cicha nadzieja. Może jeszcze nie wszystko stracone? Kiedy rysopis zostanie uzupełniony, znów porozmawia z Susanne, a później będą mogli ogłosić w prasie, że szukają tego człowieka. Już czuła prymitywną radość na myśl o przesłuchaniu, które się odbędzie, gdy go dopadną. Zobaczysz wtedy, łajdaku, stwierdziła i poszła po teczkę ze sprawą Kima Jensena z Hørsholm, który również rozpłynął się w powietrzu. Kobieta brutalnie przez niego zgwałcona nazywała się Karin Hvenegaard i mieszkała w Rødovre. Louise zapisała sobie jej numer na kartce i zadzwoniła. Lekko bębniąc palcami o blat, czekała, aż ktoś odbierze telefon. Ciche kliknięcie świadczyło o tym, że włączyła się sekretarka, ale zamiast głosu abonentki, rozległ się głos z taśmy informujący, że numer został wyłączony. Louise z westchnieniem odłożyła słuchawkę. Zatelefonowała do informacji z pytaniem, czy jest jakiś inny numer na to

nazwisko. - Nie mogę udzielać informacji na temat tej osoby - odparła telefonistka. Louise nagięła nieco procedurę umożliwiającą policji dostęp do zastrzeżonych numerów. Dzięki temu po chwili uzyskała odpowiedź: - Ona nie ma żadnego telefonu stacjonarnego, a komórki na ten adres również nie zarejestrowano. - Dziękuję. Odłożywszy słuchawkę, Louise zaczęła się zastanawiać, czy zaszkodziłoby w czymś, gdyby pojechała do Karin Hvenegaard dopiero nazajutrz. Wstukała wewnętrzny numer Heilmann i wyjaśniła jej, że tamta pokrzywdzona zlikwidowała telefon. Po głosie Henny poznała, że nie powinna odkładać tej sprawy do jutra, czym prędzej więc zapewniła, że zaraz postara się potwierdzić adres Karin w biurze meldunkowym i uda się do niej osobiście. Wiedziała, że przez to nie zdąży do domu na kolację, ale Peter był na to przygotowany. Uświadomiła sobie, że nawet nie wie, czy jest w domu. Jego postanowienie noworoczne zdawało się działać, bo rzadko się zdarzało, aby wypominał jej ruchome godziny pracy. Spakowała torebkę i roztargniona kiwnęła na pożegnanie głową Larsowi, który rozmawiał przez telefon. Myśli o Peterze nie dawały jej spokoju. Nie miała wcale ochoty żyć bez niego, zwłaszcza że okazało się również, że nie czuje żadnej presji, odkąd zamieszkali razem. Kiedy Peter się do niej wprowadził, byli parą od sześciu lat, ale i tak się bała, że będzie cierpieć na chroniczne duszności, nieprzyzwyczajona do mieszkania z kimś na stałe. Ku jej zaskoczeniu jednak obecność Petera nawet ją cieszyła. W duchu przyznała, że niesłusznie wyobrażała sobie jego bliskość jako coś w rodzaju kaftana bezpieczeństwa. Powoli zaczęła zapominać o swoich obawach i z większą swobodą myślała o ich wspólnej przyszłości.

10. Blommevej. Louise jechała wzdłuż Roskildevej, rozglądając się za Tårnvej, z której miała skręcić w prawo. Tam powinna znaleźć drogę prowadzącą do osiedla szeregowców. Kierowała w skupieniu, wypatrując właściwych numerów, ale trudno jej było zrozumieć obowiązujący tu system, więc w końcu postanowiła zaparkować i szukać domu z numerem 21 IF na piechotę. Karin Hvenegaard poznała dwa lata wcześniej w ośrodku dla ofiar gwałtów, w którym była również Susanne. Później kilka razy przyszła na komendę, ale Louise nigdy nie była u niej w domu. Zatrzymała się przy skupisku piętrowych domów. Mieszkanie 21 IF położone było na piętrze, ale na skrzynce pocztowej nie widniało żadne nazwisko. Louise zaczęła wątpić, czy Karin wciąż tu mieszka, czy też może tylko w Biurze Ewidencji Ludności został ten adres. Zadzwoniła jednak do drzwi i czekała oparta o balustradę. Kiedy drzwi się otworzyły, Louise rozpoznała ją natychmiast, chociaż Karin Hvenegaard znacznie się zmieniła. Kobieta nie zmalała w sensie fizycznym, mimo to niewiele zostało w niej z tamtej osoby, w której nawet gdy była zmaltretowana i głęboko nieszczęśliwa, wyczuwało się większą promienność niż u tej, stojącej teraz w drzwiach. Karin zapadła się w sobie, spojrzenie miała pełne lęku i patrzyła raczej w dół niż przed siebie. Wyraźnie było widać, że pamięta Louise, ale nie zareagowała ani zaskoczeniem, ani ciekawością. Po prostu stała obojętnie i czekała na to, co się stanie. - Mogę wejść? - spytała Louise po chwili kłopotliwego milczenia. Karin Hvenegaard odsunęła się na bok.

Dużo czasu minęło, odkąd ostatnio rozmawiały. Louise powiedziała jej wtedy, że nie wierzą w znalezienie Kima Jensena, i wydawało się, że Karin to zaakceptowała. Mruknęła, że tak to już bywa, kiedy człowiek wchodzi na obszary, na które nie powinien się zapuszczać, i prąd go porywa. Podziękowała za to, że w ogóle próbowali, a potem wróciła do domu, znikając z życia i myśli Louise. Dopiero teraz, gdy sytuacja ją do tego zmusiła, Louise zaczęła się zastanawiać, jak się ułożyło życie tej kobiety i czy w ogóle się ułożyło. Poczuła piekące wyrzuty sumienia. Karin Hvenegaard wciąż nie zapytała o powód nagłego pojawienia się Louise, a w jej oczach nie widać było nawet śladu ciekawości. - Napijesz się kawy? - spytała tylko, kiedy weszły do salonu. Na stole stat garnek z daniem obiadowym, dwa talerze i dzbanek wody z sokiem. Karin mieszkała tylko z córeczką, która według wyliczeń Louise musiała mieć około czterech lat. - Owszem, dziękuję. Salon połączony był z kuchnią. Louise przywitała się z dziewczynką bawiącą się na podłodze w swoim pokoju, a później przeszła do kuchni i wzięła dwie filiżanki, które Karin wyjęła z szafki. - Przyszłam porozmawiać o Kimie Jensenie. Pracujemy nad sprawą gwałtu, który przypomina trochę to, przez co ty przeszłaś. Karin stała zwrócona do niej tyłem i nalewała wody do ekspresu. - Oczywiście nie wiemy, czy to znów on - czym prędzej dodała Louise - ale jeszcze raz przeczytałam twoje zeznania i dostrzegłam pewne cechy wspólne, mogące na to wskazywać. Dlatego chciałabym, żebyś kilka kwestii rozwinęła, chociaż wtedy wszystko dokładnie omawiałyśmy. Karin wreszcie się odwróciła i popatrzyła na nią. - Masz w ogóle siłę o tym mówić? - wyrwało się Louise na widok pozbawionych blasku oczu. Zaprzeczenie w niczym by Karin nie pomogło, ale Louise chciała przynajmniej uniknąć wrażenia, że wywiera presję.

Karin wzruszyła ramionami. - Oczywiście, jeżeli to ma w czymś pomóc. Zebrała ze stołu talerze i szklanki na tacę, przyniosła je do kuchni i zaczęła zmywać. Bez słowa. Louise odetchnęła głęboko. - Jak ci idzie w pracy? Kiedy ostatnio rozmawiały, Karin pracowała w żłobku jako kierowniczka jednej z grup. Była szczupłą, trzydziestojednoletnią kobietą, sprawiającą wrażenie, że całą sobą angażuje się we wszystko, w co tylko się włączy. Podczas przesłuchania wyszło na jaw, że została sama z córeczką, kiedy dziewczynka miała zaledwie dwa latka, a ponieważ samotność jej doskwierała, postanowiła poszukać partnera w sieci, aby znów żyć w otoczeniu rodziny. - Ja już nie pracuję - powiedziała obojętnym tonem, sięgając po ścierkę, żeby wytrzeć naczynia. Louise zaczynała się domyślać, co się wydarzyło w ciągu tych dwóch lat, a raczej co się nie wydarzyło. Uświadomiła to sobie w chwili, gdy weszła do salonu: panował tu nastrój stagnacji. Pod stolikiem przy kanapie leżał stos tygodników, ale w pokoju nie wyczuwało się żadnego przyspieszenia, żadnych wibracji, jedynie pustkę zamkniętego domu, w którym mimo wszystko żyły na co dzień dwie osoby. Usiadły naprzeciwko siebie przy stole. Louise już przygotowała swój notatnik i dość natrętnie wpatrywała się w Karin, pragnąc zajrzeć do jej zamkniętego wnętrza. Jaka właściwie była jej reakcja na tę wizytę? Czy dostrzegała jakąś nadzieję na to, że Kim Jensen wreszcie zostanie ujęty, czy też było jej to kompletnie obojętne? - Chcę cię prosić, żebyś dokładnie sobie przypomniała, jak wyglądał Kim Jensen, i spróbowała mi go opisać. W raporcie jest uwaga, że nie miał żadnych znaków szczególnych, ale spróbuj mi powiedzieć, jak wyglądał. Karin przez chwilę wpatrywała się w blat. - Przez cały ten czas, jaki minął od tamtej pory, usiłowałam wymazać go z pamięci. Tyle razy siedziałam, wyobrażając sobie, jak jego twarz pochłaniają płomienie, ale nigdy mi się to

nie udało do końca. Jego oczy wciąż wpatrują się we mnie, są ze mną wszędzie. Widzą wszystko, co robię - mówiła cicho, powoli, jakby musiała się wytężać, by sformułować słowa. Miał ciemnobrązowe włosy, krótkie, lekko falujące. Trochę jakby zaczesane do tyłu. - Zamknęła oczy i przez chwilę milczała. - I bardzo piękne oczy, zielonobrązowe. Grube ciemne brwi. Pełne miękkie usta. Nie duże, ale ładne. Gdyby był kobietą, chyba powiedziałoby się, że zmysłowe. A może o męskich też tak można powiedzieć? Louise po plecach przebiegły ciarki, bo głos Karin nagle się zmienił. W słowach pojawił się jakiś żar, a przecież tak być nie powinno. Mówiła o mężczyźnie, który o mały włos nie pozbawił jej życia. To chore, pomyślała. Ona musi być chora. Stało się coś bardzo złego. Kobieta siedząca naprzeciwko niej powoli szła na dno, a chyba nikt się tym nie zainteresował. Przeciwnie, wyglądało na to, że ten proces toczy się od dawna, cicho i spokojnie, a na dodatek z powodzeniem. - Metr osiemdziesiąt pięć wzrostu i to, co w Internecie określa się jako normalnej budowy ciała. - Skrzywiła się na to bezosobowe sformułowanie. - Czy miał ciemną skórę? - spytała Louise, przerywając jej. Karin spojrzała na nią zaskoczona i pokręciła głową. - Nie, był Duńczykiem, jeśli o to ci chodzi. Louise wyjaśniła, że nie o to. Po prostu chciała wiedzieć, czy miał jasną cerę, czy może raczej śniadą. - Jasną. - A kiedy się poznaliście? - Na początku grudnia. Ale przyszedł tu dopiero w styczniu. Louise przerzuciła kartkę w notesie i poprosiła, żeby Karin jeszcze raz wszystko jej opowiedziała. - Pisaliśmy do siebie. A potem umówiliśmy się na kawę w mieście. Później zaprosiłam go na kolację. Przyszedł z kwiatami i szampanem. Byłam już wtedy zakochana. Ustaliliśmy, że przenocuje. I wszystko toczyło się tak, jak powinno. W jej głosie znów pojawiło się to przejęcie, a Louise ciarki przeszły po plecach. Przed przyjściem tutaj zapoznała się z

raportami opisującymi przebieg wydarzeń, ale czymś zupełnie innym było słuchanie Karin, niemal z namiętnością opowiadającej o tamtej nocy, która miała tak tragiczny koniec. - Było już późno, kiedy nagle się zmienił - powiedziała Karin, jakby czytając w oczach Louise. - Najpierw czułam się cudownie. Kochaliśmy się, a potem leżeliśmy przytuleni i paliliśmy papierosa. - Schowała twarz w dłoniach i znieruchomiała. Po wypaleniu tego papierosa sprawca przywiązał jej ręce do słupka łóżka własnym krawatem i godzinami ją gwałcił, również używając do tego rozmaitych przedmiotów Kiedy Karin znów się uspokoiła, Louise podziękowała jej za kawę i powtórzyła, że właśnie prowadzą śledztwo. Przygotowała też kobietę na to, że być może będą chcieli porozmawiać z nią jeszcze raz, gdyby się okazało, że mogą mieć do czynienia z tym samym sprawcą. - Rozmawiałaś z kimś o tym, przez co przeszłaś? Chodziłaś na jakąś terapię? - spytała już w przedpokoju. Karin spojrzała na nią tak, jakby Louise wdarła się na jakiś zakazany rewir. - To przecież nie zmieni przeszłości. - W tym masz rację - powiedziała Louise. - Ale może odmienić przyszłość. Może ci ułatwić dalsze życie. - Ja się już przyzwyczaiłam. Nie tak miało być, a teraz chodzi mi tylko o spokój. Otworzyła już drzwi i czekała, aż Louise wyjdzie. Louise było przykro, kiedy się z nią żegnała. Karin nie miała w sobie nienawiści, ale zachowywała się tak, jakby otaczała ją mgła. Biły z niej apatia i zniechęcenie. Wiara w dobro najwyraźniej całkiem ją opuściła i trzeba było czegoś więcej niż zwykła rozmowa, by tę wiarę przywrócić. Louise z ponurą miną wsiadła do samochodu i pojechała na komendę. To niesprawiedliwe, żeby facet, który tak głęboko skrzywdził kobietę, żył bezkarnie, pomyślała. Nabierała coraz większego przekonania, że Kim Jensen to ten sam mężczyzna, który zgwałcił Susanne, mimo to próbowała uciszyć intuicję. Owszem, sprawy wyglądały podobnie, ale przecież jest

wielu ciemnowłosych gwałcicieli. Kiedy jechała przez Hambrosgade i skręcała do policyjnego garażu, pomyślała o jeszcze większej liczbie ciemnowłosych mężczyzn, którzy zamieścili swoje zdjęcia na niezliczonych portalach randkowych w sieci. Parkując, stwierdziła, że czeka ją morze pracy. Pomachała Svendsenowi, który od lat dbał o policyjne samochody. Nie zdziwiło jej nawet, że pracował o tak później porze. Troszczył się o te auta, jakby były jego prywatną własnością. Louise zastała Henny Heilmann w jej gabinecie. - Lars Jørgensen skontaktował się z dziewczynami, które korespondowały ze sprawcą. Sporządził listę tych, które stawią się tu jutro. Ale jego żona zadzwoniła, że musi jechać na pogotowie z jednym z bliźniaków, wrócił więc do domu, żeby zająć się drugim - powiedziała szefowa. - Przypuszczam, że nie zobaczymy go do poniedziałku, więc to ty będziesz musiała porozmawiać z niektórymi z nich, kiedy się pojawią. - Jeszcze nie zaczęłam szukać ciemnowłosych mężczyzn przypomniała Louise. - Jeżeli to pilne, musi się tym zająć ktoś inny. - W porządku, to może poczekać. Ważniejsze jest przesłuchanie tych dziewczyn. I... - Henny Heilmann zawiesiła głos. - Chciałam też, żebyś przesłuchała Karstena Flintholma. Wezwaliśmy go na jutro po południu. Twierdzi, że w poniedziałek w ogóle nie było go w mieście, ale jest ciemnowłosy, ma ciemne oczy, no i był jednym z trzech mężczyzn wskazanych przez Susanne. Jeżeli nie ma stuprocentowego alibi, to w poniedziałek zorganizujemy konfrontację. Louise nawet to odpowiadało. Już ona mu pokaże! - Ile dziewczyn przyjdzie jutro? - Dziewięć. Rozdzielę je między ciebie i Michaela Stiga. - Mało prawdopodobne, żeby dziewczyna, która doświadczyła brutalnej napaści, a takich przecież szukamy, zachowała profil w sieci - stwierdziła Louise. - Nie sądzisz, że natychmiast by go wykasowała?

Nie bardzo umiała sobie wyobrazić, jakiego rodzaju informacje mogliby uzyskać w wyniku tych przesłuchań, i wątpiła, by zdobyli jakieś dalsze szczegóły rysopisu, ale oczywiście nigdy nie wiadomo. Henny Heilmann potarła czoło. - Nie mamy nic innego, czego moglibyśmy się trzymać. Badania techniczne przeprowadzone w mieszkaniu Susanne Hansson nic więcej nie przyniosły. Suhr krąży po wydziale i sam sobie przeczy. Nie wie, czy mamy prosić o pomoc opinię publiczną, czy raczej czekać na badania genetyków sądowych, wierząc, że odnajdziemy tego człowieka w naszych rejestrach. Na razie nie mamy nic, musimy więc pracować nad tym, nad czym możemy, z nadzieją że w przyszłym tygodniu pojawi się coś więcej. W takiej sytuacji Louise przeczuwała, że zapowiada się spokojny piątkowy wieczór z Peterem i weekendowe przyjemności z Markusem. Jeszcze zanim wyszła z gabinetu Henny, zaczęła planować wypad na wieś do swoich rodziców. I Markusowi, i Peterowi na pewno spodoba się ten pomysł. Poszła do siebie i przyjrzała się liście przygotowanej przez Larsa Jørgensena. Cztery przesłuchania, pierwsze o dziesiątej. Zgasiła komputer i zamknęła za sobą drzwi. Jej rower stał niedaleko, na Polititorvet, a wciąż jeszcze było ciepło. Kiedy dotarła do Halmtorvet, nabrała ochoty na kawę w którejś z kawiarenek. Zjechała więc na bok i zadzwoniła do Petera z nadzieją, że może uda się go wyciągnąć z domu. - Nie przyszedłbyś? - poprosiła. Wyczuła jego wahanie, a kiedy w końcu się zgodził, doskonale wiedziała, że robi to bardziej dla niej niż dla siebie. Prawie przez cały tydzień nie bywali nigdzie razem, ponieważ tak późno wracała do domu. Umówili się, że ona usiądzie gdzieś i zamówi kawę, a on zaraz wyjdzie z domu. Zamachała do niego, kiedy zobaczyła, jak idzie chodnikiem. Wyglądał na zmęczonego, ale starał się tego nie pokazywać. - Cześć, skarbie - powiedział i pocałował ją, siadając. Kawa już stała na stole. Louise wtajemniczyła go w swoje plany wyjazdu na wieś następnego dnia.

- A co Camilla na to, że chcemy zabrać Markusa? - spytał i ostrożnie wypił łyk. - Jeszcze jej nie pytałam, ale nie wyobrażam sobie, żeby miała coś przeciwko temu. Przecież Markus uwielbia tam jeździć. A Camilla poznała jakiegoś faceta i powinna się cieszyć, że synek jest w dobrych rękach i ma rozrywkę. Dostanie cały weekend dla siebie. Peter popatrzył na nią zdziwiony. - A kiedy się to stało? - Prawdę mówiąc, nie wiem. Zauważyłam tylko, że ostatnio jest bardziej roztargniona. Znasz ją i wiesz, że potrafi dzwonić do mnie kilka razy w ciągu dnia, a teraz prawie się nie odzywa. Rozmawiałyśmy dzisiaj chwilę, ale głównie o śledztwie, które prowadzimy. Powiedziała mi, że będzie miała gościa w sobotę, i spytała, czy moglibyśmy zająć się Markusem. - No proszę - uśmiechnął się Peter. Zamyślił się, ale w końcu pogładził Louise po policzku i poprosił kelnera o jeszcze jedną kawę.

11. Mogę wziąć samochód? - zawołała z łazienki. - Nie wrócę późno, a po drodze zrobię zakupy. Zwykle dbali o to, by piątki spędzać razem, i z reguły to Peter robił zakupy, i przygotowywał coś do jedzenia. Po kolacji usadowieni na kanapie rozmawiali o wszystkim, czego nie zdążyli omówić w ciągu tygodnia. Peter wyszedł z kuchni z filiżanką kawy w ręku i wyjął kluczyki. Kiedy się odwrócił, Louise zobaczyła sine cienie pod jego oczami. Słyszała, że w nocy wstawał, prawdopodobnie siedział nad jakąś robotą, gdy ona głęboko spała. - Mogę zaproponować Camilli, że zabiorę Markusa jeszcze dzisiaj, żebyśmy mogli wyjechać jutro rano. Wyglądasz na osobę, której przyda się trochę odpoczynku. Peter bez słowa się odwrócił, żeby jeszcze dolać sobie kawy. - Dobrze - odezwał się z kuchni, ale zaraz dodał, że nie wie, o której będzie mógł wyjść z biura. - A ja mam przez cały dzień przesłuchania, więc pewnie nie urwę się wcześniej niż o piątej - stwierdziła Louise. Przed wyjściem zajrzał jeszcze do niej do łazienki. - Zadzwonię, kiedy będę wiedział, o której mogę być w domu - obiecał. Chwilę później trzasnęły za nim drzwi. - Zaraz ci, do jasnej cholery, coś powiem, ty idiotko! Nie zbliżałem się do Tivoli czy do Valby ani w poniedziałek, ani w żaden inny dzień! Louise była na skraju cierpliwości. Przez ostatnią godzinę Karsten Flintholm wrzeszczał, krzyczał i obrzucał ją wyzwiskami. Był agresywny, odkąd usiadł na krześle naprzeciwko niej, i w zasadzie przez całe przesłuchanie

powtarzał to samo. - Tłumaczę ci przecież, że byłem w Ringsted z żoną i naszym dzieckiem! Okazało się, że Karsten podczas ostatniego pobytu wwiezieniu się ożenił. Tuż przed pójściem za kratki zrobił młodej dziewczynie dziecko, a teraz mieszkali w jej domku na działkach, położonych na przedmieściach Ringsted. Louise pozwoliła mu mówić. Toft z Michaelem Stigiem już jechali pod podany przez niego adres, żeby sprawdzić, czy dziewczyna może zapewnić mu alibi, a dopóki nie uzyskają potwierdzenia, Karsten Flintholm pozostawał pod bacznym nadzorem Louise. Nie wiedział, czego chce od niego policja, nie miał więc możliwości odpowiednio poinstruować żony. Louise jednak była przygotowana na to, że być może na wszelki wypadek kazał jej potwierdzać, że od jego wyjścia z więzienia nieprzerwanie spędzali czas razem. - Człowiek zakłada rodzinę i chce spokojnie żyć, a wszystko mu, do jasnej cholery, rujnują z powodu jego przeszłości! Zachowywał się jak obrażone dziecko, którego ani trochę nie przypominał - zarośnięty, z gęsto pokrywającymi skórę tatuażami. - Nie zamierzamy cię zamykać. Chcemy tylko wiedzieć, gdzie się znajdowałeś w poniedziałek wieczorem. Zostałeś wskazany, a z doświadczenia powinieneś wiedzieć, że musimy cię sprawdzić. Poderwał się z krzesła i rzucił się ku Louise, ale ona zdążyła skoczyć na nogi, zanim do niej dotarł, złapała go za ramię i wykręciła je na plecy. Szarpnęła jego ręką jeszcze trochę w górę, co właściwie nie było wcale konieczne, ale doszła do wniosku, że w ten sposób odegra się za całe to błoto, jakim ją obrzucił. Spojrzał na nią ze złością, ale się opanował. Louise usiadła bez mrugnięcia okiem. Karsten Flintholm miał trzydzieści dwa lata, ale wyglądał na znacznie młodszego. Ciemne włosy zaczesał do tyłu na żel. Kiedy patrzył na Louise, z jego oczu biła złość, nie wątpiła jednak, że niektórym kobietom mógł wydawać się ujmujący. Miał zgrabny nos i miękkie linie wokół

ust. Ale w tej chwili trudno było dostrzec jego urodę. Wyraz twarz miał niesympatyczny i zimny. Wyraźnie starał się okazać kompletny brak szacunku. - Dalej nie chcesz powiedzieć, co robiliście w poniedziałek wieczorem? Ty, twoja żona i wasze dziecko? Milczał, w ogóle nie zareagował. Louise nie chciała się bardziej złościć, dobrze wiedziała, że i tak jest bliska wybuchu. Liczyła, że koledzy już wkrótce będą w Ringsted. Dojazd i odnalezienie domu nie powinno zająć im więcej niż godzinę. Przed rozpoczęciem przesłuchania umówiła się, że zadzwonią, kiedy dotrą na miejsce, i przekażą jej, czy zastali dziewczynę w domu. Kiedy wreszcie telefon się odezwał, ledwie zdążył wybrzmieć pierwszy dzwonek, a ona już miała słuchawkę przy uchu. - Dojechali i zaczynają - oznajmiła Henny Heilmann. Louise się rozłączyła i przez chwilę patrzyła na Flintholma. Odkąd telefon zadzwonił, mężczyzna wpatrywał się w nią, próbując się zorientować, co się dzieje. - Są w Ringsted. Teraz się dowiemy, co mówi twoja żona. - Nic wam nie powie - prychnął, aż poruszyły się napięte szczęki. - To głupio, bo wtedy będą musieli ją przywieźć tutaj, a dziecko oddać do pogotowia opiekuńczego. - Wstrzymała oddech w pewnej obawie, że sprowokuje kolejny atak, ale Flintholm zdawał się nad sobą panować. Ciągnęła więc: - Jeżeli jest choć trochę odpowiedzialna, będzie mówić. A jeśli ty jesteś pewny, że potwierdzi twoje słowa, to nie ma się o co martwić. - Wstrętne babsko! - syknął, ale nie podniósł się z krzesła. - Zamknij się! Bo inaczej zacznę uważać, że masz coś do ukrycia. Demonstracyjnie sięgnęła po plik kartek z przesłuchań dziewczyn, z którymi rozmawiała wcześniej. Tak jak przewidywała, żadna nigdy nie spotkała Mr. Noble'a, a jedynie z nim korespondowały. Ale dwie kontynuowały korespondencję na tyle długo, by wymienić z nim adresy emailowe, zamiast pisać na swoje profile. Wiedziała, że specjaliści z CCU już zabrali się do ich komputerów, żeby

sprawdzić, skąd Mr. Noble się z nimi kontaktował. Niewiele czasu zajęło im stwierdzenie, że również do tego wykorzystywał publicznie dostępne urządzenia. Czytała, świadomie ignorując Karstena Flintholma, który od czasu do czasu chrząkał i przeklinał. Obie dziewczyny przypominały Susanne Hansson. Były raczej spokojne, nie wykazywały inicjatywy i brakowało im pewności siebie. Louise od pierwszej rozmowy z Susanne dziwiło, że Jesper Bjergholdt nie zaproponował wymiany zdjęć. Napisał do niej, że bardziej interesuje go wnętrze od zewnętrznej formy. Podobne sformułowanie spodobało się również dwóm dziewczynom, z którymi Louise rozmawiała przed południem, natomiast dwie inne właśnie z tego powodu się wycofały. Uznały to za znak, że mężczyzna ukrywa swój wygląd, więc przestał je interesować. Zdumiewało ją, że Mr. Noble nalegał, aby do siebie pisali przez dłuższy czas, zanim w ogóle mogła być mowa o spotkaniu. Eksperci generalnie doradzali osobom randkującym przez Internet w miarę szybki kontakt bezpośredni, a przynajmniej telefoniczny. Prędzej można się wtedy przekonać, czy się do siebie pasuje. Louise też była zdania, że chemię między ludźmi raczej trudno sprawdzić za pośrednictwem ekranu komputera. O wiele łatwiej pozwolić się oczarować osobie, której wyrażanie się na piśmie przychodzi z łatwością. A kiedy wreszcie następuje spotkanie, może się okazać, że w rzeczywistości to słowa oczarowały, nie osoba. Mr. Noble nie podał swojego numeru telefonu żadnej z kobiet, z którymi w ciągu dnia rozmawiali Louise i Michael Stig. Spośród pięciu przesłuchiwanych przez jej kolegę tylko jedna dłużej utrzymywała z nim kontakt. Pozostałe prędko uznały go za nieciekawego dziwaka. I znów była to dziewczyna, która pragnęła potwierdzenia, że nawet zupełnie zwyczajne osoby mogą znaleźć szczęście, i zaczęła wierzyć, że los wreszcie zaczyna jej sprzyjać. Zadzwonił telefon. - Wypuść go - odezwała się Henny Heilmann. - Żona mówi, że był w domu. Odwiedzili ich jej rodzice, co zostało

potwierdzone. Ale przygotuj go, że możemy wezwać go na konfrontację, gdyby się to okazało konieczne. Louise odłożyła słuchawkę. Przez chwilę przyglądała się Flintholmowi, wreszcie skinieniem głowy wskazała mu drzwi. W jego oczach nareszcie coś się zmieniło. Przez chwilę patrzył na Louise, w końcu odezwał się głosem pełnym złości: - Gdybym kiedykolwiek jeszcze miał się znaleźć w sytuacji, która pozwoliłaby wam znów mnie zamknąć - prowokująco powiódł wzrokiem po ciele Louise - to już wiem, kogo bym wybrał. Louise w duchu policzyła do dziesięciu, a potem na wszelki wypadek przedłużyła liczenie do piętnastu i wstała. - Do widzenia. Obserwowała, jak wychodził. Głupia świnia, pomyślała. Niesympatyczny kretyn. Nigdy nie spróbowałby jej nawet dotknąć, dlatego te pogróżki były takie żałosne. Przed przesłuchaniem przeczytała wszystkie jego wcześniejsze wyroki i przekonała się, że dziewczyny, które zgwałcił, były łatwymi ofiarami. Jedną napadł, kiedy wychodziła z jakiegoś lokalu tak pijana, że lekarz zaleciłby pewnie odtrucie. Zaciągnął ją w krzaki, zgwałcił i zostawił. Kobieta doszła do siebie dopiero następnego dnia rano i chociaż nie bardzo potrafiła wyjaśnić, co się stało, sprawcę szybko zatrzymano, a obecność jego DNA w jej pochwie nie pozwoliła mu się wykręcić, mimo że według jego tłumaczeń kobieta nie przebierała w środkach, byle tylko namówić go na seks. Od pierwszego przesłuchania utrzymywał, że sama się napraszała, ale świadkowie stwierdzili, że kobieta, wychodząc z lokalu, w ogóle nie była w stanie wyrazić czegokolwiek. Nawet jego adwokat zrezygnował w końcu z tej linii obrony. Nie było powodów, aby Louise czekała na powrót Thomasa Tofta i Michaela Stiga. Ustaliła z Henny Heilmann, że grupa zbierze się znów w poniedziałek po porannej odprawie z naczelnikiem wydziału. Pod koniec dnia pracy koledzy z Computer Crime Unit przynieśli Henny Heilmann wyniki analizy komputerów tych trzech dziewczyn, ale Henny już z daleka po ich minach

poznała, że badania nie przyniosły żadnych rezultatów. Mr. Noble korzystał z kafejki internetowej na H.C. Ørstedsvej i biblioteki dzielnicowej na Østerbro przy Dag Hammerskölds Allé, więc nie posunęli się do przodu. Dwóch asystentów kryminalnych z Komendy Rejonowej City przydzielono do regularnej obserwacji tych miejsc i wytypowania stałych klientów, z którymi jeszcze nie rozmawiał Toft, a które mogły zauważyć ciemnowłosego mężczyznę. Przypominało to jednak strzelanie we mgle, jak wyraził się Suhr. „W takie miejsca chodzi się właśnie po to, żeby odciąć się od rzeczywistych ludzi, i użytkowników interesuje wyłącznie to, co dzieje się na ekranie” - oświadczył naczelnik już za pierwszym razem. „Ale to oczywiście jeden z tych śladów, które należy sprawdzić” dokończył na tym samym oddechu. Louise przed odebraniem Markusa pojechała po zakupy. Camilla bardzo się ucieszyła z jej propozycji, że zabierze chłopca przed posiłkiem. - Wracamy do domu około wpół do piątej, więc będzie już spakowany, kiedy przyjedziesz - powiedziała uradowana, że synek wybierze się na wieś. Pewnie radość płynęła również stąd, że nagle podarowano jej cały wolny piątkowy wieczór, stwierdziła Louise z uśmiechem, zostawiając samochód na podziemnym parkingu pod sklepem Kvickly na Falkoner Allé. Prowadząc wózek wzdłuż lady chłodniczej i starając się zdecydować, co znajdzie się w menu, wciąż myślała o przyjaciółce. Wyczuwała, że Camilli bardzo zależy na wspólnym spędzeniu czasu z nowym znajomym. Taka tajemniczość była do niej niepodobna, a w Louise coraz głośniej odzywała się ciekawość. Zazwyczaj Camilla nie szczędziła szczegółów, kiedy poznała jakiegoś mężczyznę. Ale rzadko przeradzało się to w coś więcej niż przelotna znajomość, w dodatku przerwy między tymi znajomościami bywały dość długie. Louise niekiedy podejrzewała, że Camilla umawia się na randki tylko po to, żeby sprawić radość gronu przyjaciółek, a przede wszystkim matce mieszkającej w Skanderborg, która

nigdy nie ukrywała, że jej zdaniem córka za dużo pracuje, a za mało czasu poświęca sobie i swoim potrzebom. Kiedy więc Camilla nie chwaliła się kolejnym podbojem, można było przypuszczać, że nowy znajomy znaczy dla niej coś więcej. Louise w ciągu wielu lat ich znajomości nauczyła się, że w takich sytuacjach nie powinna zadawać zbyt dużo pytań. Uświadomiła sobie, że ładuje do koszyka składniki wymagające od niej większych kulinarnych umiejętności niż zwykłe wrzucenie czegoś do piekarnika. Przed wyjściem z komendy rozmawiała z Peterem, który niestety wciąż nie potrafił określić, kiedy będzie w domu. Odpowiadał półsłówkami, czym prędzej więc zapewniła, że przygotuje coś dla siebie i dla Markusa, żeby Peter nie poczuł się do niczego przymuszany. Teraz sięgnęła do chłodni po torebkę skrzydełek z kurczaka, stwierdzając, że będą się świetnie nadawały do chrupania przed telewizorem. Louise zaparkowała przed wejściem do domu Camilli i zadzwoniła domofonem. - Już jesteś? - Z głośnika rozległ się uradowany głos Markusa. Poczuła radość, kiedy wbiegała po schodach. W rzeczywistości wypożyczane dziecko było całkiem fajnym rozwiązaniem, zwłaszcza w jej niepoukładanym życiu. Już szykowała się na entuzjastyczne powitanie, na które zazwyczaj mogła tu liczyć. - Mama jest w łazience - oznajmił Markus, kiedy już się wyściskali. Z uśmiechem odpowiedziała, że wobec tego nie mogą jej przeszkadzać. - W niczym nie przeszkadzacie. - Camilla wysunęła przez drzwi głowę owiniętą zielonym ręcznikiem. Chwilę później wyłoniła się, pachnąca perfumami, w krótkim szlafroku frotté i pocałowała Louise w policzek. - Markus bardzo się cieszy powiedziała, idąc do kuchni, żeby włączyć piekarnik. Louise poszła za nią i stanęła w drzwiach. - Spotykacie się tutaj? - spytała bezgłośnie, nie chcąc, by

Markus ją usłyszał. Chłopiec poszedł spakować zabawki, które chciał ze sobą zabrać. - Spytał, czy nie wolałabym raczej umówić się w kawiarni, ale jeśli przyjdzie do mnie, to będzie trochę mniej oficjalnie odparła Camilla, wkładając do lodówki butelkę toniku. - Skoro to wasze pierwsze spotkanie, może mądrzej byłoby umówić się w miejscu, gdzie są inni ludzie - podsunęła Louise i już wiedziała, co zaraz usłyszy. Camilla oprószyła mąką kuchenny stół i zaczęła rozwałkowywać kruche ciasto, ale gwałtownie się odwróciła. - Kilkakrotnie opisywałam zasady postępowania ustalone przez portal bezpiecznyczat.dk, dotyczące spotkań z osobami, które zna się wyłącznie z Internetu - powiedziała z uśmiechem. - Ale cieszę się, słysząc, że czytasz moje artykuły. Wróciła do wałkowania, aż ciasto zrobiło się tak cieniutkie, że nie dało się go już bardziej rozciągnąć. - Skoro pisałaś o tych zaleceniach, to sama również powinnaś się ich trzymać - spróbowała jeszcze Louise, bo według niej jedno nie wykluczało drugiego. - Te zasady bezpieczeństwa odnoszą się do dzieci i młodzieży: „Nie spotykaj się z kolegą z czatu bez poinformowania o tym osoby dorosłej”. A ja jestem dorosła i poinformowana. I mogę go po prostu wyrzucić, jeśli coś będzie nie tak - dodała. Co do tego Louise nie miała wątpliwości, ale mimo wszystko wyglądało jej to na nieostrożność. Camilla otworzyła lodówkę i wyjęła słoiczek kawioru marki Glyngøre. Łyżeczką rozsmarowała go na placku, który potem zwinęła w roladę i pokroiła na plasterki, a następnie - lekko spłaszczone - ułożyła na blasze. - Mogę wziąć gry?! - zawołał Markus ze swojego pokoju. - Weź gameboya, żebyś miał się czym zająć podczas jazdy powiedziała Louise. - On tylko zajrzy na drinka. Na kolację jesteśmy umówieni dopiero jutro, ale jeśli już dziś okaże się, że nic z tego, to przynajmniej zaoszczędzimy na restauracji.

Otworzyła piekarnik, wsunęła blachę, a potem zerknęła na zegarek i spytała, czy nie powinni już wychodzić. Louise tylko się uśmiechnęła i zawołała Markusa. Camilla już wyjmowała suszarkę do włosów, kiedy chłopiec przybiegł się pożegnać. Louise stała z jego torbą przewieszoną przez ramię i czekała, aż skończą się ściskać. - Mogę usiąść z przodu? - spytał Markus przy samochodzie. Louise pokręciła głową. - Młody człowieku, nie nagabuj mnie o takie rzeczy. Przecież wiesz, że pracuję w policji - oświadczyła sztucznie poważnym głosem. Markus teatralnie się skrzywił i spuścił głowę, ale otworzył drzwiczki z tyłu. W rzeczywistości chodziło mu wyłącznie o to, żeby Louise powiedziała, że jest policjantką. Trochę ją to dziwiło, że mały wciąż uważał to za wielkie halo, ale zdawała sobie sprawę, że powinna się cieszyć ze swojego statusu gwiazdy, dopóki się jeszcze utrzymuje. Markus leżał na kanapie i oglądał kreskówki Disneya, a Louise, wyniósłszy talerze do kuchni, wyciągnęła weekendową torbę. Początkowo nie miała zamiaru zabierać aż tylu rzeczy, ale kiedy jedli z Markusem kolację, zadzwoniła jej matka i powiedziała, że postanowiła wykorzystać jej wizytę na zorganizowanie spotkania rodzinnego, zaprosiła więc brata Louise z żoną i dwojgiem dzieci. Skoro więc szykowała się taka impreza, należało spakować więcej ubrań. Przelotnie pomyślała o Karstenie Flintholmie i przypomniał jej się ton, jakim mówił, że będzie musiała go wypuścić. Trochę ją to zirytowało, bo nauczyła się przed powrotem do domu zostawiać płaszcz policjantki na wieszaku w wydziale, jak mawiano na kursie dla asystentów kryminalnych i kadry kierowniczej. Początkowo z trudem przychodziło jej korzystanie z tego narzędzia, ale później stało się to rytuałem, który odprawiała podświadomie, zwłaszcza w okresach, kiedy najcięższe zbrodnie groziły wypełnieniem głowy aż do następnego dnia. Dlatego Susanne Hansson i Mr. Noble zostali odsunięci gdzieś głęboko w podświadomość, kiedy szła do

kuchni po torebkę cukierków i z miseczką wracała, by dalej oglądać telewizję z Markusem. Ledwie do niej dotarło, że Peter wrócił do domu. Markus dawno już spał, a i ona też się zdrzemnęła. Poczuła tylko, jak materac ugina się pod ciężarem jego ciała, kiedy delikatnie się kładł, uważając, żeby jej nie obudzić. Sięgnęła po jego rękę, ale nie miała siły wyrwać się z mocnych objęć snu.

12. Wiedziała już, że to nastąpi, ale nie zdążyła wyrwać ręki. Był za szybki, kiedy całym ciężarem nacisnął na jej plecy, uniemożliwiając oddychanie. Łapała powietrze jak ryba, gdy rozległ się trzask w barku. Poczuła ból tak intensywny, że zadrgały jej mięśnie. Złapał ją za lewą rękę i pociągnął, aż przetoczyła się na brzuch. Unieruchomiona pod jego ciężarem straciła wszelkie siły. - Leż spokojnie! - mówił tak blisko ucha, że wyczuwała ruch powietrza. Lekko się uniósł, kiedy nachylił się, żeby lepiej chwycić ją za tę rękę, którą miała pod sobą. Czym prędzej obróciła się na plecy. Stracił wtedy na moment równowagę, a ona szybko podciągnęła obie nogi i mocno go nimi pchnęła. Poczuła szarpnięcie gdzieś głęboko, gdy nogi napotkały opór. Odruchowo złapał ją za kostki. Miała wrażenie, że wbijają się w nie noże, kiedy naciągał plastikowe zaciski. Instynktownie się wyrwała i zaczęta okładać go pięścią, kiedy dostatecznie się zbliżył. Z policzka leciała mu krew. Zauważyła agresję bijącą z jego ciemnych oczu i przygotowała się na kolejne uderzenie. Wcześniej zdążyła uchwycić, że dzieje się coś złego, ale zignorowała sygnały ostrzegawcze. Był taki otwarty i szarmancki... Przez cały czas dziwiła się, że nie chciał, by wymienili zdjęcia, ale uznała za komplement, kiedy w jednym z pierwszych e-maili napisał, że wyczuwa, iż różni się od innych kobiet. Wyczytał to z tonu jej listów. Pełen wyrzutów głos odezwał się gdzieś z tyłu głowy i zmieszał się ze strachem: „Igrałaś z ogniem. Teraz walcz!”. Przecież podobało jej się to, chciała z nim flirtować. Korespondencja ta budziła w niej wielkie emocje, aż w końcu

doprowadziła do spotkania. Krzyknęła, kiedy związał jej nadgarstki, i krzyczała dalej, gdy zepchnął ją na podłogę. Prześcieradło z jednej strony się podarło. Dostrzegła zachodzącą zmianę, kiedy w pewnym momencie przejęła ster w sypialni. Podniecała ją jego nerwowość, wahanie, to, że tak powoli się rozbierał. Wydał jej się nieoszlifowanym diamentem, gdy stał przy łóżku, niezgrabnie rozpinając guziki koszuli. „Pozwól, że ja to zrobię” - powiedziała z czułością, kiedy sama była już naga. Powoli rozpinała je i właśnie wtedy wyczuła zmianę. Była niczym mroźny powiew w powietrzu, którym oddychała. Uśmiechała się do niego, kiedy pchnął ją na łóżko, i nie zauważyła, co chował w dłoni. Sądziła, że to kondom, który wstydził się jej pokazać. Teraz już wiedziała, że były to ostre plastikowe zaciski. Właśnie nimi unieruchomił jej ręce i nogi. Na podłodze dalej walczyła, dopóki jej nie podniósł z zamiarem rzucenia na materac. Udało jej się mimo związanych nóg utrzymać równowagę i z gwałtowną siłą wyrzuciła ręce w jego stronę. Cios go przewrócił, a ona zaczęła się bać, że wściekłość, jaką w nim rozpaliła, może ją zabić. Cisza, jaka zapadła po jej krzyku, zdawała się wisieć w powietrzu, kiedy w samych bokserkach usiadł okrakiem na jej piersi i wcisnął jej do ust coś twardego. Potem sięgnął po rolkę taśmy, którą przygotował na łóżku, gdy ona leżała na podłodze, i zębami odciął kawałek, chociaż cały czas się pod nim wiła. Wyraźnie wyczuwała jego seksualne podniecenie i zdumiona zorientowała się, że walka pobudziła również ją. Trochę się dzięki temu rozluźniła, myśląc, że to się zaraz skończy, że to po prostu zabawa, która sprawia przyjemność im obojgu. Zwyczajnie go nie doceniła. Nie wierzyła, że coś takiego może go rozpalić, i nie zdążyli omówić zasad gry, bo za szybko zaczęła go rozbierać. Dlatego już bez protestów pozwoliła zakleić sobie usta taśmą. Kiedy popatrzył jej w oczy i nachylił się do jej twarzy, uznała to za ugodę. Za wyraz wspólnej przyjemności. Ale

kiedy się cofnął, silną ręką rozchylił jej kolana i wbił w nią jakiś twardy przedmiot, poczuła tak gwałtowny ból, że w oczach jej pociemniało. Ciało zareagowało napięciem unieruchomionych mięśni, ręce i nogi lekko zadrgały. Ból rozrywający podbrzusze wywołał taki szok, że nie pomyślała nawet, iż może się udusić, jeśli nie będzie mogła oddychać przez nos. Czym prędzej obróciła głowę na bok. Ból ustał, coś upadło na podłogę. Przypomniał jej się wibrator, który trzymała w szufladzie nocnej szafki. Może właśnie ten przyrząd znalazł. Lecz zanim zdążyła dokończyć tę myśl, poczuła jego ręce na szyi. Łzy zamgliły jej wzrok, gdy próbowała na niego patrzeć, żeby się zorientować, kiedy to się skończy. Nie zaciskał dłoni, dotykał nimi tylko jej szyi, powoli kładąc się na nią całym swoim ciężarem i wciskając między jej uda. Trochę się rozluźniła. Było już po wszystkim. Czuła, że miał wytrysk. Próbowała zasygnalizować mu wzrokiem, że to w porządku, że to przetrwała, ale jeszcze zanim poderwał ją do góry, zorientowała się, że wcale nie miał zamiaru skończyć. Wtedy wybuchł w niej gniew tak samo gwałtowny jak cios, którym uderzyła go w bok głowy. Zebrała siły i kiedy chciał ją obrócić na brzuch, znów go kopnęła. Wściekły odwrócił się i wyszedł z pokoju. Z ogromnym trudem wstała i zaczęła się rozglądać za jakąś bronią, ale zanim zdążyła okrążyć łóżko, wyczuła, że znów za nią stanął. Atak nastąpił tak szybko, że nie miała czasu nawet na to, by odparować cios. Poczuła mdłości, kiedy następne uderzenie dosięgło jej twarzy. Pociemniało jej w oczach i osunęła się na podłogę. Z zamkniętymi oczami leżała za łóżkiem, słuchając, jak on się ubiera, i czuła, że mdłości zaraz wezmą górę. Próbowała je opanować spokojnymi głębokimi oddechami. Ulga, którą poczuła, gdy usłyszała trzaśniecie wejściowych drzwi, pozwoliła jej przez moment odpocząć, ale było już za późno, by powstrzymać falę wymiotów pchniętą przez gwałtownie kurczący się żołądek. Unieruchomione ciało wiło się jak w konwulsjach, a następna minuta dłużyła się jak

godzina. Kolejna fala wymiotów sprawiła, że przestała rejestrować, co się dzieje. Nieprzytomna leżała na podłodze, nie czując wypełniającego się przełyku i nabrzmiewających policzków.

13. Idziemy na ryby! - zawołał Markus, wyskakując na podwórze. Matka Louise wyszła przed dom na powitanie. Peter zbliżył się do przyszłej teściowej i pocałował ją w czoło. - Cześć! - zawołał ojciec Louise z sieni. Louise pomachała mu, a matkę uściskała. Rodzice zamienili kopenhaskie mieszkanie na opuszczone gospodarstwo, zanim Louise i jej brat poszli do podstawówki. Teraz trudno było sobie wyobrazić, że kiedykolwiek mieszkali w mieście, a Louise bardzo odpowiadało to, że wciąż żyją na wsi. Niekiedy miała ogromną potrzebę, żeby posiedzieć w ogrodzie pod wielką jabłonią albo pochodzić po polach otoczonych lasem. Nie wyobrażała jednak sobie, by sama miała przeprowadzić się na wieś, chociaż to otoczenie stało się jej częścią i zawsze pozwalało jej odzyskać wewnętrzną równowagę, która była tak wyczuwalna, że Louise zauważała zachodzącą w sobie zmianę już w chwili, gdy stawała na podwórzu. Teraz też głęboko zaciągnęła się wiejskim powietrzem, zanim zaczęła wyjmować z samochodu bagaże. - I co tam u was słychać? Siedzieli na tarasie. Louise z uśmiechem przyglądała się rodzicom. Wszystko było tak jak zawsze. Westchnęła zadowolona i przesunęła swój fotel na słońce. Słyszała, że w ogrodzie Markus kosi trawę prastarą ręczną kosiarką. Wciąż nie mogła się nadziwić, że dzieci tak uwielbiają pchać i ciągnąć tę maszynę. Sama gotowa była dużo dać, byle tylko ją to ominęło. - Młodzi przyjadą dopiero o wpół do szóstej poinformowała matka. - Możecie więc trochę odpocząć, zanim zjawią się tu te tornada.

Dzięki Bogu, pomyślała Louise. Jej chrześniacy zajmowali ogromną przestrzeń. Już kilkakrotnie zwracała uwagę Mikkelowi i Trine, że nawet jeśli ma się wokół dużo miejsca, to nie jest jeszcze powód, by wychowywać dzieci tak, aby zajmowały każdy jego centymetr sześcienny. Oznajmiała im to z pełną powagą, lecz oni albo tego nie zauważali, albo świadomie nie chcieli zrozumieć. Konsekwentnie natomiast pytali, czy ona i Peter nie zamierzają wkrótce mieć dzieci, i w tym miejscu zwykle rozmowa się urywała. Peterowi łatwiej przychodziło znalezienie odpowiedniego tonu rozmowy z nimi. Po obiedzie z zainteresowaniem spytał o ich dom, a Louise uciekła już do kuchni, przejmując sprzątanie ze stołu i szykowanie kawy. Czasami nie mogła słuchać opowieści brata i jego żony o ich ustabilizowanym życiu w dużym kręgu przyjaciół, o kolejnych aktywnych działaniach. Peterowi jednak to nie przeszkadzało. Chłonął wszystko i potrafił na dodatek zapamiętać, o czym opowiadali ostatnio. Louise uśmiechnęła się, patrząc na niego. Kiwał głową, słuchając kolejnej opowieści Trine. Dopiero gdy dwie godziny później żegnali się, Louise musiała przyznać, że właściwie było naprawdę miło. Markus już spał, skusiła więc Petera na spacer po lesie w świetle księżyca. Ostry srebrny blask rozjaśniał ciemność wśród drzew i na ścieżkach. Było jeszcze za wcześnie na ciepłe letnie wieczory i zanim wrócili do domu, Louise poczuła chłód wpełzający pod bluzę. Przyspieszyła więc, widząc światła w oknach. - Może kupimy letni dom? - zaproponował Peter, kiedy skręcili na podwórze. Zaskoczona Louise przystanęła. Rozmawiali o wielu rzeczach wiążących się z ich przyszłością, ale to była nowość. Próbowała wyobrazić sobie siebie jako właścicielkę domku letniskowego, ale nie bardzo jej się spodobał obrazek, który zobaczyła. - Ja się chyba do tego nie nadaję - powiedziała, lecz nie potrafiła stwierdzić, czy Peter naprawdę bawi się tą myślą, czy też po prostu był to zwykły impuls.

Czym prędzej więc dodała, że może powinni się zastanowić nad zapisaniem się na listę oczekujących z nadzieją na przejęcie kiedyś jakiejś niedużej leśniczówki od Lasów Państwowych. To by było bardziej w jej stylu. Więcej przestrzeni, nie wszystko tak poukładane. Żwir na podwórzu zachrzęścił pod stopami, kiedy szli, trzymając się za ręce. Peter wpatrywał się w gwiazdy i wyglądał tak, jakby nie słuchał, co Louise mówi. No i tyle przyszło z tego pomysłu, pomyślała sobie w duchu, ściskając jego dłoń. W pokoju Louise z obowiązku sprawdziła komórkę, która wypadła na podłogę, kiedy wyjmowała z torby nocną koszulę. Osiem nieodebranych rozmów. Telefon miała ustawiony na tryb ściszony, a leżał w torbie od piątku, kiedy się pakowała. Całkiem o tym zapomniała. Usiadła na łóżku i otworzyła listę połączeń. Jeden telefon od Camilli, pozostałe z komendy. Niech to szlag! - zaklęła w myślach i połączyła się z pocztą głosową, ogarnięta niepokojem, który zdążył rozlać się na całe ciało. Henny Heilmann zostawiła pierwszą wiadomość o szesnastej czterdzieści pięć w sobotę. Później były jeszcze dwie próby połączenia z komórki szefowej grupy, pozostałe od Larsa Tørgensena. Ostatnim razem Henny o wpół do dziewiątej prosiła Louise o telefon następnego dnia rano. Ani słowa, o co chodzi, jedynie ta króciutka wiadomość. Po głosie Henny jednak nietrudno było poznać, że jest zirytowana. W tle rozlegał się hałas, ale nie dawało się stwierdzić, skąd telefonowała. Louise spojrzała na zegarek. Dochodziła już prawie pierwsza. Po powrocie z wieczornego spaceru usiedli z jej rodzicami w salonie i wypili kilka dżinów z tonikiem. Niech to szlag! - zaklęła jeszcze raz, czując wzrok Petera na plecach. Wciąż siedziała z komórką na kolanach. - Dzwoniła Henny Heilmann - powiedziała, nie odwracając głowy. - Próbowała mnie złapać od popołudnia. - Masz wolne. Chyba nie oczekują, że będziesz siedziała przełączona na stand by. - Peter próbował ją tłumaczyć. Przecież nie macie dyżurów na wezwanie.

- Owszem, ale powinnam być uchwytna, jeżeli coś się dzieje. Rzadko się zdarzało, by tak ścigano ją telefonicznie, ale się zdarzało. Wówczas za każdym razem, gdy nie przybiegała jako jedna z pierwszych, ogarniały ją wyrzuty sumienia, choć przecież nie zawsze wszystkich od razu zastawano w domu. - Poradzą sobie - stwierdził Peter i ziewnął. - Gdyby nie zdołała złapać kogoś innego, tych telefonów byłoby dwa razy więcej. Louise odłożyła aparat i wyciągnęła się na łóżku. Spokój minął. Oboje już wiedzieli, że Louise wstanie wcześnie i będzie gotowa do wyjazdu zaraz po rozmowie z Henny Heilmann. Głęboko westchnęła, wsunęła się pod kołdrę Petera i zaczęła lekko skubać go wargami w ucho. Leżał sztywny jak deska, chociaż starała się, aby ciepło jej ciała przeniknęło w niego. Zaczęła go łaskotać językiem w szyję, w końcu się poddał, przytulił ją i ich ciała stopiły się ze sobą. Dawno już się nie kochali. Louise wcześniej się nad tym nie zastanawiała, ale teraz szybko policzyła, że musiał minąć co najmniej miesiąc. To długo, stwierdziła, oddając się rozkoszy.

14. W samochodzie panowała napięta cisza. Markus siedział z tyłu z komiksem i drożdżówką. Peter prowadził. Louise wyglądała przez boczną szybę. Nocne czułości były za słabe, by ogrzać tę atmosferę. O ósmej udało jej się złapać Henny Heilmann. Szefowa kazała jej stawić się w Instytucie Medycyny Sądowej na sekcję, która miała się zacząć o dziesiątej. - Gwałt - powiedziała Henny. - Ofiarę znaleziono zakneblowaną i skrępowaną. Louise natychmiast spakowała ich torby. Markusa obudziła dopiero, gdy cały bagaż został już załadowany do samochodu i byli gotowi do wyjazdu. Uzgodnili, że Peter najpierw wysadzi ją, a Markusa zabierze do domu. Było za wcześnie, żeby odstawiać go do Camilli. Po drodze do samochodu ojciec powiedział jej jeszcze, że w Roskilde ma się pojawić nowy komendant policji. - Kiedy pozbędą się Nymanda, może powinnaś rozważyć, czy to nie jest przyjemne miejsce pracy. Louise uśmiechnęła się sztywno i odpowiedziała, że trzeba czegoś więcej, by zaczęła zastanawiać się nad zamianą Wydziału Zabójstw na policję kryminalną w Roskilde. Ojciec próbował łagodzić, mówiąc, że po prostu sądził, że odejście z Komendy Miejskiej zmniejszyłoby jej stres. Wyjaśniła, że równie dobrze mogłoby być odwrotnie, a potem zaczerpnęła głęboko powietrza i powiedziała: - Przestańcie się nade mną użalać. Ja naprawdę lubię swoją pracę! - Nie zdołała jednak zapanować nad agresywnym tonem. - No i tak wygląda mieszkanie ze mną - podsumowała, odwracając się do Petera i myśląc, że to, do diabła, nie mogło być dla niego zbyt wielką niespodzianką.

Nastrój w oczywisty sposób się popsuł. Irytowało ją to, bo sama się rozzłościła, że zmarnowano im niedzielę. Ale ta sytuacja nie była niczym nowym. - Niedługo ją przywiozą. Akurat teraz ważą ją w piwnicy powiedział Flemming Larsen do Louise w pokoju laborantów. Patolog czekał na nią przy wejściu. W niedziele instytut był zamknięty, Louise domyślała się więc, że usiłował przesunąć sekcję na poniedziałek, ale Suhr uparł się, by przeprowadzono ją natychmiast. Te dyskusje stale powracały. Gdy znajdowano jakieś zwłoki wieczorem, trzeba było mocnych argumentów, by dało się namówić patologów na zorganizowanie sekcji od razu. Bronili się, twierdząc, że w świetle dziennym lepiej widzą. Naczelnik Wydziału Zabójstw odparowywał, że musi wszcząć śledztwo. Po tym następowała dalsza wymiana zdań, aż w końcu naczelnik uderzał pięścią w stół i warczał: „Skoro macie problemy z dostrzeżeniem szczegółów, to po prostu pozapalajcie trochę więcej świateł!”. Na ogół ugrywał swoje. - Przywieźli ją dopiero około dziewiątej wczoraj wieczorem kontynuował Flemming. - Technicy posłali zmasowane siły na miejsce zdarzenia, więc wszyscy byli wyjątkowo zgodni, że sekcję przeprowadzi się dopiero dzisiaj. Musieli znaleźć ze dwie osoby, które mogły tu przyjechać. Louise pokiwała głową. Patolodzy nie mogli zacząć swojej roboty, dopóki Wydział Techniki Kryminalistycznej nie przyśle ludzi, by asystowali przy sekcji. Ich zadaniem było fotografowanie zwłok i zadawanie pytań oraz robienie notatek. Dobrze rozumiała, że musieli skierować wszystkie siły do zabezpieczenia miejsca, w którym doszło do zabójstwa. Na razie nie wiedziała jeszcze nic oprócz tego, że w jakimś mieszkaniu znaleziono martwą kobietę. - To było jej mieszkanie? Gdzie ono się znajduje? Henny Heilmann była bardzo powściągliwa podczas ich porannej rozmowy. - To musi zaczekać, aż się spotkamy - powiedziała, kiedy Louise zaczęła zadawać pytania.

Tak więc to na Flemminga Larsena spadł teraz grad pytań, ale patolog tylko wzruszył ramionami. - Wydaje mi się, że to się stało u niej. Gdzieś na Frederiksberg. Kiedy wymienił nazwę dzielnicy, Louise uświadomiła sobie nagle, że nie oddzwoniła do Camilli. - Jak ona się nazywa? - spytała. - Aż tak daleko nie zdążyłem jeszcze się zagłębić w tę sprawę. Wciąż określana jest jako „Pilne, Frederiksberg”. Jeśli Camillę odwiedził ten facet, którego poznała przez Internet, powinien dawno już się zorientować, że nie spełnia jego kryteriów. Jej przyjaciółka nie należała do typu kobiet, na których ich sprawca chciałby spróbować swoich sił. Nie miała w sobie żadnego zażenowania czy niepewności. Wręcz przeciwnie. A ten człowiek zadawał sobie dużo trudu przy wyborze ofiar. Spojrzała na zegarek. - Zaczniesz punktualnie? Była za kwadrans dziesiąta, a ponieważ Louise nie słyszała windy, sądziła, że ciało wciąż znajduje się w piwnicy. - Możliwe, że będziemy mieć pewne opóźnienie. Suhr zgłosił swój udział, a kiedy z nim rozmawiałem, jeszcze nie wyszedł z mieszkania - odparł Flemming. - Niewykluczone, że przyjedzie razem z technikami. Na chwilę umilkli. - A poza tym miło spędziłaś weekend? - spytał. Louise wzruszyła ramionami. Wszystko, co było miłe, zniknęło w jednej chwili po odsłuchaniu wiadomości Henny Heilmann. - Wybraliśmy się do moich rodziców na wieś. A ty? - Wczoraj też miałem dyżur, więc i tak pisane mi było spędzenie weekendu tutaj. Louise wielokrotnie się zastanawiała, jaki jest Flemming Larsen prywatnie. Wiedziała, że dwa lata temu się rozwiódł i mieszka sam, ale nie miała pojęcia, czy w jego życiu pojawiła się jakaś nowa kobieta. Łączyły ich miłe koleżeńskie stosunki, lecz w czasie wolnym się nie widywali. Tylko raz, przed rokiem

wybrali się z całą grupą kolegów na kręgle i na piwo. Wiedziała też, że ma dwóch synów, chyba pięcio- i siedmioletniego. - Kto ją znalazł? - spytała, wracając do spraw zawodowych. - Nie wiem. Kiedy przyjechałem, na miejscu nie było już żadnych świadków. Wydaje mi się, że Suhr wspomniał coś o jakiejś przyjaciółce. Myślę, że tym razem jest całkiem sporo śladów. Kobieta walczyła jak szalona. Rzeczy się poprzewracały, a sprawca w wielu miejscach zostawił odciski palców. To była najprzyjemniejsza wiadomość, jaką Louise usłyszała tego dnia. - Można było odnieść wrażenie, że sytuacja wymknęła mu się spod kontroli, dlatego był mniej ostrożny. W tej samej chwili od strony wielkich szklanych drzwi rozległ się brzęczyk. Flemming wstał, żeby wpuścić przybyłych. Louise usłyszała głos Suhra i ucieszyła się, że przyjechał. Przy bardziej spektakularnych sprawach często obserwował sekcje razem z kimś z wydziału. - Musimy znaleźć każdy najdrobniejszy szczegół - mówił Suhr podniesionym głosem. - Tym razem go złapiemy! Zanim Louise zdążyła do niego dołączyć, rozpoczęła się ożywiona dyskusja, czy w tym, co już zauważyli pod paznokciami prawej ręki ofiary, wystarczy materiału na sporządzenie profilu DNA. Louise podeszła do Åse, techniczki, która przed rokiem przeniosła się do Kopenhagi, a wcześniej pracowała w takim samym wydziale w Ålborg. Kiedy pierwszy raz ją zobaczyła, szczupłą i drobną, błędnie wzięła ją za stażystkę. Prędko jednak zrewidowała swoją opinię, gdyż okazało się, że Åse ma duże doświadczenie i jest tylko trochę od niej młodsza. Ruszyła winda. Zwłoki wjeżdżały do części sekcyjnej. Louise skinęła głową Suhrowi i Kleinowi, technikowi, który był starym wygą. Nie przypominała sobie, by kiedykolwiek widziała go bez niebieskiej wiatrówki. Latem podwijał jej rękawy, które układały mu się wokół łokci jak parówki, a zimą wciskał pod nią kilka bluz. Ale nawet podczas większych mrozów nie zamieniał jej na nic cieplejszego.

Gawędząc z Flemmingiem, szła po schodach na pierwsze piętro, gdzie za przebieralnią, w której już czekały sterylne kombinezony, mieściły się sale sekcyjne. Przebierali się w milczeniu. Louise poprawiła nogawki spodni pod kombinezonem, zebrała długie gęste włosy, przyklepując niesforne loki, i dopiero włożyła na głowę siatkę. Na buty wciągnęła niebieskie plastikowe ochraniacze, a na koniec zawiązała mocno maseczkę na usta. Kiedy się zaczęło, usiadła nieco z tyłu, na wysokim krześle, z notatnikiem na kolanach. Zwłoki leżały na stole umieszczonym na środku sali, nakryte białym prześcieradłem. Flemming zdjął płótno. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyła Louise, były długie jasne włosy zwisające poza stołem jak kurtyna. Na ten widok poczuła jakby uderzenie w splot słoneczny. Przed oczami stanęło jej mieszkanie Camilli ogrodzone czerwono-białymi taśmami policyjnymi. Zeskoczyła ze stołka i bez ceregieli odepchnęła Åse. Techniczka wyjęła już swój aparat, szykując się do obfotografowania zwłok, zanim cokolwiek usunięto. Ofiara wciąż miała usta zaklejone taśmą, a ręce i nogi związane mocnymi plastikowymi zaciskami. Åse na szturchnięcie Louise zareagowała krótkim okrzykiem. I Flemming Larsen, i Suhr znali Camillę. Oczywiście zareagowaliby, gdyby rzeczywistość zgadzała się z szalonym wyobrażeniem, które nagle pojawiło się w głowie Louise, ale nie zdążyła się powstrzymać, zanim zdała sobie z tego sprawę. - Przepraszam. Dotknęła ramienia Åse i czym prędzej się wycofała, wyrzucając sobie w duchu, że w ogóle poważyła się na dopuszczenie do siebie takiej myśli i na taką reakcję. Zdążyła jeszcze zobaczyć twarz z zamkniętymi oczami i grubą taśmę kneblującą usta. Zmarła nie była nawet podobna do jej przyjaciółki. - Nazywa się Christina Lerche - poinformował Suhr, patrząc na Louise. Poczuta się zdemaskowana. Kiedy podrywała się z krzesła, notatnik upadł na podłogę. Próbując się uspokoić, nachyliła się teraz po niego. Gdy znów położyła go na kolanach, zaczęła

obserwować, jak Flemming mocnymi obcęgami przecina grube zaciski. - Ostrożnie - poprosił go Klein. - Przy zamknięciu mogły zostać jakieś ślady. - Już podsuwał torebkę, do której patolog mógł wrzucić plastikowe kajdanki. - Teraz usunę taśmę - obwieścił Flemming, nachylając się nad twarzą ofiary. Bardzo delikatnie odkleił taśmę z jednej strony. Odbyło się to tak cicho i powoli, jak nigdy nie dałoby się zrobić u żywej osoby. Wsunął palce w białych rękawiczkach do ust kobiety i zaczął je obmacywać. Z jamy ustnej wypłynęły wymiociny, tworząc niewielką kałużę na błyszczącej powierzchni stołu sekcyjnego. Odwrócił się do pozostałych. - Knebel się przesunął. Na miejscu zdarzenia stwierdził, że ofiara ma zatkane obie dziurki w nosie i jego konkluzja brzmiała: udławienie wymiocinami. - Knebel musiał się wsunąć tak głęboko, że wywołał odruch wymiotny. - Znów nachylił się nad ciałem. - Taśma wstrzymała wymiociny, kobieta się udusiła. Louise notowała w skupieniu, jednocześnie wyciągając własne wnioski. A więc sprawca nie udusił ofiary. Był winien jej śmierci, ale czy dokonał zabójstwa z premedytacją? Zanim Flemming przeszedł do dalszych czynności, do stołu znów zbliżyła się Åse. Zrobiła zdjęcia z prawej i z lewej strony, a także od strony pleców, tym razem bez więzów i knebla. Klein obciął ofierze paznokcie, pobrał też próbkę włosów. W tym czasie Flemming potarł wymazówkami jej sutki, żeby zabezpieczyć ewentualne ślady. Louise przyglądała się szyi i piersiom kobiety. W tych miejscach gwałciciele często całowali ofiary. Patolog schował wymazówki do tekturowego pojemnika i starannie zamknął. Gdy się z tym uporał, wezwał laborantów, żeby przystąpili do otwarcia zwłok. Louise wraz z innymi wyszła na korytarz. Ich kroki niosły się lekkim echem, kiedy mijali wykładane kafelkami wysokie sale, w których przeprowadzano autopsje. Znajdowały się w nich

stalowe stoły, zlewy, prysznice z wyjątkowo długimi wężami do opłukiwania zwłok i wyjętych z nich organów. Wszędzie panował kliniczny chłód, całkowicie pozbawiony dramatyzmu. Oparła się o ścianę, słuchając Suhra rozmawiającego z technikami. W oddali uruchomiono piłę. Normalnie ten dźwięk utonąłby wśród odgłosów innych narzędzi i lejącej się wody. Ale teraz ten natrętny szum rozchodził się po pustych salach rozmieszczonych obok sali zabójstw, jak nazywano ostatnie z ośmiu pomieszczeń, dwa razy większe od pozostałych, tak aby zdołało pomieścić osoby obserwujące sekcję. Louise była przyzwyczajona do przebywania w tym miejscu, gdy pracowali tu patolodzy. Ale dzisiaj coś w tym samotnym dźwięku przecinającym ciszę wydało jej się straszne. Kliniczny chłód zwykle znikał, kiedy kręcili się tu ludzie. Teraz panująca tu cisza zbyt mocno podkreślała dźwięk piły, by Louise mogła się od niego odciąć. Zaraz znów wezwał ich Flemming. - Jesteśmy gotowi. Z sali wyszli laboranci i zdjęli metalowe rękawice przypominające części zbroi. Louise odsunęła się nieco, żeby ich przepuścić, i lekko potrąciła rządek białych kaloszy, których patolodzy używali podczas pracy. Kiwnęła laborantom głową, gdy wychodzili, i zobaczyła, że idzie do niej Suhr. - Jadę teraz na komendę, więc będziesz musiała zreferować badanie przeprowadzone przez Flemminga. Kiwnęła głową i patrzyła za nim, kiedy oddalał się zdecydowanymi krokami, przez co jego chód wydawał się trochę sztywny. Pozostali już stanęli wokół stołu sekcyjnego, kiedy weszła, znów kierując się do wysokiego stołka, gotowa kontynuować notatki. „Jama ustna i noso-gardzielowa wypełnione wymiocinami tej samej barwy co zawartość żołądka”, zapisała i dalej słuchała wyjaśnień Flemminga o tym, że mają do czynienia z udławieniem w wyniku zatkania dróg oddechowych obcym ciałem. Kobieta musiała stracić przytomność szybko, przypuszczalnie przed upływem minuty. - Mniej więcej po pięciu minutach już nie żyła - dodał.

Louise zaczęła boleć ręka od pisania w niewygodnej pozycji. - Włożył jej do pochwy jakiś twardy przedmiot. Przypuszczam, że wibrator. Znaleźliśmy go na podłodze przy jej łóżku. Są zadrapania, brzegi ran zaczerwienione, krew przy wejściu do pochwy - informował patolog. Louise przelewała słowa na papier, starając się nie patrzeć na badanie podbrzusza ofiary. Godzinę później skończyli. Flemming nie robił przerw, ale spojrzał na Louise, stwierdzając, że ofiara wciąż by żyła, gdyby w odpowiednim czasie zdjęto jej taśmę z ust. Louise pokiwała głową, kończąc jego myśl: Czyżby sprawca siedział i patrzył, jak kobieta się dusi? Louise poszła za Flemmingiem do jego pokoju. Z Åse i Kleinem pożegnali się już na schodach. Usiadła na krześle po drugiej stronie biurka, wciąż z notatnikiem w ręku. Patrzyła, jak Flemming sprawdza, czy nie zostawiono wiadomości na sekretarce automatycznej. W końcu zajął miejsce. Przy jego wzroście biurko i krzesło wydawały się małe. Blat zarzucony był papierami i teczkami, co przypominało pofałdowany krajobraz, góry i doliny, niepozostawiające zbyt dużo wolnego miejsca. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, aż wreszcie Flemming potwierdził to, czego Louise się domyślała: - Do wymiotów mogło dojść bezpośrednio po przesunięciu się knebla w ustach, co wywołało odruch wymiotny. Louise w milczeniu czekała na dalszy ciąg. - Patrząc na jej obrażenia, można uznać, że bardzo prawdopodobne jest, iż knebel przesunął się w wyniku zadanego przez niego ciosu... Louise zdecydowała się dokończyć ten wywód: - Patrzył, jak ona umiera, i nie udzielił jej pomocy. Patolog wzruszył ramionami. - Tego można się jedynie domyślać. Louise poczuła nagły chłód. - Wydaje mi się, że on nie lubi kobiet - dodał Flemming. Ta uwaga wyrwała ją z zamyślenia, wstrzymała narastającą

agresję. - Z całą pewnością! - wykrzyknęła. - Najpierw zmasakrował jej podbrzusze, potem patrzył, jak się dusi. Nie musisz mnie przekonywać, że gardzi kobietami. Ten facet jest chory! Ustalili, że kiedy raport z sekcji będzie już gotowy, zdzwonią się, gdyby się okazało, że coś jeszcze wymaga wyjaśnienia. Pożegnali się przed budynkiem Instytutu Medycyny Sądowej, a kiedy drzwi za Flemmingiem znów się zamknęły, Louise uświadomiła sobie, że przecież Peter podrzucił ją tu rano, nie miała więc ani samochodu, ani roweru. Zirytowana ruszyła w stronę Blegdamsvej. Była już prawie pierwsza. Włączyła komórkę i zadzwoniła do Henny Heilmann dać znać, że już jedzie. - Nie mogłabyś pojechać do Susanne Hansson i przekazać jej, co się stało, żeby nie była zdziwiona, kiedy media nagłośnią sprawę? Louise przystanęła na chwilę, słuchając Henny, ale w końcu znów wolnym krokiem ruszyła na przystanek autobusowy. - Właśnie do niej dzwoniłam, jest u matki. Poprosiłam, żeby tam została, dopóki nie przyjedziemy - ciągnęła Henny. Wyjaśniłam, że pojawiły się nowe okoliczności, o których chcielibyśmy ją poinformować. Louise aż pokręciła głową. Nowe okoliczności! No cóż, oczywiście można to i tak nazwać. W każdym razie jasne się stało, że sprawca jest o wiele bardziej cyniczny, niż do tej pory sądzili. - Może powinniśmy spytać, czy nie mogłaby się dokądś przenieść, dopóki go nie znajdziemy? - zaproponowała szefowa. - Przy takim rozwoju sytuacji nie jest wykluczone, że sprawca zechce do niej wrócić, żeby ją powstrzymać przed dalszymi rozmowami z nami. - Jemu wszystko może przyjść do głowy. Co do tego nie mam najmniejszych wątpliwości. Przecież teraz bardziej ryzykuje - odparła Louise, szukając w torebce biletów. Pomyślała, że to dość komiczne, że musi jechać do świadka autobusem.

- Zajrzysz na komendę, zanim pojedziesz do Valby? - Nie, właśnie wsiadłam do autobusu i jadę bezpośrednio tam. Henny się roześmiała. - Poproszę Larsa Jørgensena, żeby po ciebie przyjechał, kiedy już z nią porozmawiasz. Potem możecie razem obejrzeć miejsce tego ostatniego zdarzenia.

15. Wiele wskazuje na to, że Jesper Bjergholdt - Louise i Lars uzgodnili, że będą go tak nazywać do czasu odkrycia jego prawdziwej tożsamości - właśnie dopuścił się bardzo poważnego przestępstwa, które kosztowało młodą kobietę życie. Louise mówiła wolno, starannie dobierając słowa. Obracała, składała i owijała bawełną każde zdanie. Nie było jednak najmniejszych wątpliwości co do sensu jej wypowiedzi: że równie dobrze to Susanne mogła się znaleźć na stole w Instytucie Medycyny Sądowej. - Ale przecież mówisz, że to był wypadek. Louise kiwnęła głową, lecz bez przekonania. - Raczej nie planował, że knebel się przesunie i wywoła wymioty. Ale nie pomógł jej, kiedy do tego doszło. Nie zrobił nic, żeby ją ratować. Przeciwnie, pozwolił jej umrzeć... Apatia malująca się na twarzy Susanne podczas ich pierwszego spotkania w Szpitalu Hvidovre powróciła. Oczy poruszały się wolno. Wyczuwało się, że dziewczyna zmusza się, by cokolwiek powiedzieć. - Skąd wiecie, że to ten sam człowiek? - Pewności oczywiście nie mamy, ale sposób działania na to wskazuje - odparła Louise, uświadamiając sobie, że Susanne jej nie zrozumiała. - Nie podaliśmy do wiadomości publicznej, przez co przeszłaś. Nikt nie zna szczegółów dotyczących tych plastikowych zacisków, których on używa, ani knebla, który ci włożył do ust. Dlatego możemy przypuszczać, że mamy do czynienia z tym samym sprawcą. Susanne mechanicznie kiwała głową, ale słowa Louise zdawały się do niej nie docierać. Cała się trzęsła. Nie płakała, tylko drżała, jakby jakaś ogromna pięść zacisnęła się wokół jej

ciała. Potem zaczęła się kołysać w przód i w tył, mocno się przy tym obejmując. Zapomniała o Louise i pogrążyła się we własnej pustce. Louise nie wiedziała, czy ma wezwać matkę Susanne, ale tylko położyła rękę na ramieniu dziewczyny. To chyba nie był odpowiedni moment na rozmowę o przeprowadzce. Nie powinna jeszcze bardziej stresować tej nieszczęsnej dziewczyny, tak dobitnie uświadamiając jej niebezpieczeństwo, jakie może jej grozić w najbliższej przyszłości. Ale Susanne sama mogła o tym myśleć. Może to właśnie lęk wywołał takie gwałtowne drżenie? Może pomysł przeniesienia się gdzieś będzie dla niej pociechą? Próbując to rozważyć, Louise wyjęła komórkę i wysłała Larsowi SMS-a z informacją, że kolega musi uzbroić się w cierpliwość, bo nie może w tej chwili zostawić Susanne samej. - Nic dziwnego, że przeraża cię myśl o tym, że on jest w tej chwili na wolności - spróbowała nawiązać rozmowę. Żadnej reakcji. - Nasza szefowa zastanawia się, czy nie mogłabyś się gdzieś przeprowadzić na ten czas, kiedy będziemy go szukać - mówiła ściszonym głosem, gładząc Susanne po ramieniu. Dziewczyna w końcu zaczęła się uspokajać, napięte ciało trochę się rozluźniło. - Znasz kogoś, u kogo mogłabyś zamieszkać przez pewien czas? Susanne chyba się nad tym zastanowiła, bo pokręciła głową. Przez chwilę siedziały w milczeniu. - Czy on wróci? - Susanne uniosła wzrok. Jej oczy znów patrzyły przytomnie, ale Louise nie potrafiła odczytać ich wyrazu. Wydawało jej się, że dostrzega zwątpienie lub niezrozumienie, ale mógł to być również lęk przed czymś, co jest od niej niezależne. - Nie wiem - odparła szczerze. - Ale takie ryzyko istnieje. Ty wiesz, jak on wygląda, więc mogłabyś go wskazać. - Przecież nie pamiętam! - Susanne wręcz wybuchła. - No tak, ale on o tym nie wie. - No to powiedzcie mu to. Niech napiszą, że nic nie

pamiętam. - W oczach wezbrały jej łzy, a w głosie brzmiała rozpacz. Louise uścisnęła ją za ramię i znów zaczęła gładzić po plecach uspokajająco. - Możliwe, że właśnie tak zrobimy, ale wtedy wyjdą na jaw wszystkie twoje przeżycia, a to może nie być dla ciebie zbyt przyjemne. Spięte ramiona trochę się rozluźniły. - To mi nie przeszkadza - powiedziała Susanne zachrypniętym głosem i wierzchem dłoni wytarła nos. - Gorzej jest, gdy ludzie nie wiedzą, dlaczego tak się zachowuję. - Po chwili milczenia Susanne w końcu zaczęła tłumaczyć: - W piątek poszłam do pracy... - Pierwsze słowa wypowiedziała z wysiłkiem, ale następne popłynęły już swobodnie. - Ale nie wytrzymałam. Po dwóch godzinach wróciłam do domu. Ludzie się na mnie gapili. Czułam, że o mnie rozmawiają. Ale nikt nie podszedł i nie zapytał, dlaczego moja twarz tak wygląda. Nie mogłam tego znieść, więc wyszłam. - Naprawdę uważam, że powinnaś rozważyć wyjazd powtórzyła Louise ogarnięta współczuciem. Dobrze wiedziała, że lęk innych ludzi przed zbliżeniem się do kogoś, kto doświadczył nieszczęścia, potrafi bardzo głęboko zranić. To nie była dobra pora na to, by jeszcze walczyć z poczuciem odrzucenia. - Mogę sprawdzić, czy mogłabyś gdzieś tymczasowo zamieszkać - zaproponowała i zaczęła się zbierać. Susanne uspokoiła się na tyle, że chyba mogła ją zostawić. - Zastanów się nad tym. Możemy o tym porozmawiać wieczorem albo jutro. Odebrałam też ten sweterek, który zostawiłaś w restauracji w Tivoli. Ale jeszcze badają go technicy. Kiedy skończą, na pewno dostaniesz go z powrotem. Louise zapisała na kartce swój numer komórki, prosząc, by Susanne natychmiast dzwoniła, gdy tylko wydarzy się coś, przez co poczuje się zagrożona. - Albo kiedy przyjdzie ci na myśl jakieś miejsce, w którym mogłabyś zamieszkać - dodała. - Możesz też dzwonić po prostu

wtedy, gdy będziesz miała ochotę porozmawiać. Nieczęsto rozszerzała recytację wyuczonych regułek o tę ostatnią uwagę, bo niektórzy ludzie przyjmowali ją wręcz za zaproszenie do telefonowania i gadania o błahostkach. Uświadomiła sobie, że powiedziała to, bo na serio zdała sobie sprawę, że Susanne nic nie przyjdzie z rozmów z matką, a właściwie lepiej, żeby w ogóle ich unikała. Na szczęście matka dziewczyny wyszła po zakupy, ale wcześniej nie powstrzymała się i wsunąwszy głowę do tymczasowej sypialni Susanne, zapewniła Louise, że dostrzega słuszność trzymania się z dala od prasy. Ale tak jak już zapowiedziała temu przystojnemu panu, którego przysłała policja, nie godzi się na to, by w sprawie jej córki nic nie robiono. „Jeśli nie znajdziecie tego człowieka, który zhańbił moją córkę, będę zmuszona znów zwrócić się do prasy i prosić o pomoc dziennikarzy” - oświadczyła takim tonem jak pacjent, który broni swojego prawa do wizyty u dentysty, aby usunąć ropień. Podczas tej długiej przemowy ani razu nie skomentowała zachowania Susanne, która kołysała się w przód i w tył z pustką w oczach. Policjantce nie chciało się nawet odpowiadać, więc urażona matka, wychodząc, trzasnęła drzwiami. Louise ostatni raz uścisnęła Susanne za ramię na pożegnanie. Lars Jørgensen zaparkował nieprzepisowo przy wjeździe na podwórze. Louise zajęła miejsce obok niego i w milczeniu ruszyli w stronę Frederiksberg. - Jak tam twój synek? - spytała, kiedy wjeżdżali już na wzgórze Valby Bakke. Obserwowała rowerzystów z wysiłkiem kręcących pedałami. - Zszyto mu ranę. - Lars pokiwał głową. - Ale teraz ten drugi leży z gorączką. - Dobrze, że ja nie mam takich zmartwień! Louise zwykle zachowywała tego rodzaju uwagi dla siebie, ale tym razem nie zdążyła wyhamować. Partner zerknął na nią i uśmiechnął się z lekką wyniosłością, ale chyba też z odrobiną zazdrości. Czekała, aż Lars zacznie pytać o sekcję, lecz on

najwyraźniej liczył, że sama mu opowie, i w końcu cisza stała się zbyt kłopotliwa. - Mógł ją uratować - oświadczyła bez wstępów. - Zdaniem Flemminga knebel, który miała w ustach, przesunął się, kiedy ją uderzył i przewrócił. Jeśli tak było, to umarła w ciągu pięciu minut, więc nie mógł tego nie zauważyć, bo przytomność straciła prawie od razu. Mięśnie szczęki Larsa mocno się napięły. - Musimy go dopaść! Wyniosły uśmiech, który jej posłał, kiedy rozmawiali o chorych dzieciach, zniknął zastąpiony przez wyraźne przygnębienie. - Toft i Michael Stig już pracują nad komputerem Christiny. Jutro przekażą go do CCU. Tym razem muszą się na nim znaleźć jakieś ślady, które nas zaprowadzą dalej. Niemożliwe, żeby każdy jego ruch był tak przemyślany. Musimy coś znaleźć! Louise wzruszyła ramionami. Lars zauważył to kątem oka i zaczął mówić dobitniej: - Na pewno napisał coś, co będziemy mogli wykorzystać. Spojrzał w jej stronę. - Mógł napisać wszystko, ale to jeszcze nie oznacza, że dzięki temu go znajdziemy - odparowała Louise. - Akurat w tej chwili może siedzieć w jakiejś kafejce internetowej czort wie gdzie i wabić w pułapkę kolejną ofiarę. A my nie mamy nawet szansy na to, by się zorientować, że znowu działa! - Pieprzone jednokierunkowe uliczki! - wybuchnął nagle Lars, po czym zahamował ze złością i wrzucił wsteczny bieg, przeklinając okolicę pływalni na Frederiksberg. Zaskoczona Louise milczała. Jej partner rzadko tracił panowanie nad sobą, ale atmosfera się nakręcała, a pierwszą formą obrony była agresja. Odetchnęła głęboko i powoli wypuściła powietrze z płuc. - Musimy przekonać Suhra, że trzeba ostrzec kobiety przed gwałcicielem. I niech znajdzie dodatkowych ludzi do odbierania telefonów, jeśli uważa, że my nie powinniśmy tracić czasu na rozmowy z tymi wszystkimi przerażonymi kobietami, które będą dzwonić i zgłaszać Bóg wie kogo jako

podejrzanego. - Jeszcze głębiej zaczerpnęła powietrza. Ciekawa jestem, do jakiego stopnia on to wszystko planuje, kiedy siada przed komputerem i zaczyna wciągać te dziewczyny w pułapkę. - Głos znów miała spokojny i swoim spokojem najwyraźniej zaraziła kolegę. - Mnie by nie zdziwiło, gdyby się okazało, że wyobraża sobie wszystko po najdrobniejszy szczegół, aż po odgłos zaciskania się plastikowych kajdanków na rękach i nogach tych dziewczyn, te ciche kliknięcia ząbków. - Lekko cmoknął językiem, by zilustrować swoje słowa. - Samo to, że ma przy sobie tę swoją „walizeczkę gwałtu”, pokazuje, że już wychodząc z domu, planuje wszystko do końca - stwierdził Lars i po krótkiej przerwie dodał: - W każdym razie żaden z moich znajomych nie wychodzi z domu wyposażony w zaciski, taśmę i kondomy. Zaparkował na Adilsvej. Niedaleko stąd mieszkała Camilla, Louise znała więc okolicę. Podeszli do wejścia na klatkę. Między dwoma znakami z zakazem parkowania stała niebieska furgonetka techników. Christina Lerche mieszkała na pierwszym piętrze. Louise pociągnęła za wejściowe drzwi, ale okazały się zamknięte, więc zadzwoniła domofonem. Patrzyła w górę na fasadę domu, czekając, aż ktoś ich wpuści. Już w przedpokoju mieszkania musiała zrobić krok nad zdemontowanym sedesem i umywalką. Technicy zdjęli je, aby dostać się do kanalizacji. - Macie coś? - zapytała z korytarza kolegów nachylonych nad otwartymi rurami. - Zawsze można mieć nadzieję, że byt na tyle głupi, żeby spuścić prezerwatywę w toalecie. A może nawet opłukał penis w umywalce, zanim zaczął się pakować - odpowiedział Frandsen, szef Wydziału Techniki Kryminalistycznej. Z optymistycznym uśmiechem pomachał ręką Larsowi, ale zaraz znów skupił się na odpływie. - A co z odciskami palców w sypialni? - spytała Louise. - Całkiem niezłe. Tylko że nie mamy ich z czym porównać. Nie było ich w naszej bazie danych, więc nie mieliśmy z nim do czynienia już wcześniej.

To definitywnie wyklucza Karstena Flintholma, pomyślała Louise, bo przecież jego odciski palców są w archiwum. Obserwowała, jak Frandsen wstaje i idzie w ich stronę. Spod białego kombinezonu wyciągnął fajkę i dopiero wtedy poszedł razem z nimi do sypialni. Palenie w miejscu zdarzenia nie było mile widzianym zwyczajem, ale Louise nie przypominała sobie, by Frandsen kiedykolwiek fajkę zapalił. Zaskoczona stanęła w drzwiach sypialni. W ścianie oddzielającej ten pokój od salonu wycięto wielką dziurę. - Ty tylko cienka ścianka działowa. - Frandsen uśmiechnął się i wyjął fajkę z ust. - Właśnie na tym kawałku zostały ślady walki. Nie chciałem ryzykować, że nie zbierzemy wszystkich, dlatego zdemontowaliśmy ścianę i posłaliśmy ją do szafy z klejem. Louise pokiwała głową. Przy innej sprawie sama uczestniczyła w badaniu kawałka ściany, którą wycięto na strychu. W Wydziale Techniki Kryminalistycznej technik posmarował klejem całą powierzchnię i wsadził ją do wielkiej podgrzewanej szafki. Wynik tych działań okazał się zaskakujący. Kiedy klej wyparował z powierzchni ściany, ślady stały się wyraźne. Stanęła przy nogach łóżka. - To w tym miejscu waszym zdaniem walczyli? - spytała, zwracając się do Frandsena. Potwierdził. Przyjrzała się więc uważnie wąskiemu fragmentowi między łóżkiem a ścianą. - Musiała go kopnąć złączonymi nogami. I uderzać boczną powierzchnią ramion i dłoni albo złączonymi pięściami wyjaśnił technik. - Flemming znalazł podskórne wylewy na rękach. Można więc sobie wyobrazić, że go uderzyła albo może broniła się przed ciosem - powiedziała Louise. Wiklinowy kosz na bieliznę leżał przewrócony. Domyśliła się, że wcześniej stał na prawo od łóżka, naprzeciwko drzwi. W kącie leżało też krzesło z ubraniem Christiny. - Właściwie dziwne, że nie podniósł tych rzeczy przed wyjściem. Wtedy nie byłoby aż tak wyraźnie widać, że stoczyli

walkę - stwierdził Frandsen z lekkim zdumieniem. Dołączył do nich Lars Jørgensen. - Poprzednim razem był bardzo staranny - przypomniała Louise. - Jest coś ciekawego w pozostałych pomieszczeniach? Przeszła do salonu, z którego uchylone drzwi prowadziły do pokoju wyglądającego na gabinet. - Nie, poszli prosto do sypialni. - Ona miała sporo alkoholu we krwi, musieli więc wypić coś gdzie indziej - poinformowała, podchodząc do biurka. Na blacie rzucało się w oczy puste miejsce, na którym najwyraźniej przedtem stał komputer. Technicy sprawdzili cieniutką warstwę kurzu pokrywającą blat jak błona. - Sądziliśmy, że może przed wyjściem próbował wykasować coś z jej twardego dysku, ale widać zdawał sobie sprawę, że najprawdopodobniej będziemy w stanie to odtworzyć, bo nawet nie zbliżył się do biurka. Znaleźliśmy tylko jej odciski. - Jest! Okrzyk dobiegł z łazienki. Kiedy tam przeszli, zobaczyli technika siedzącego na podłodze, który w cienkich wygiętych szczypcach trzymał sflaczały kondom wyciągnięty z odpływu toalety. Louise i Lars Jørgensen stanęli z tyłu, Frandsen natomiast wszedł do łazienki i zaczął uważnie przyglądać się zdobyczy. - Na dodatek coś zostało w środku! Stwierdzenie zadowolonego Frandsena obudziło we wszystkich gwałtowną nadzieję. Louise rozbiła napięcie pytaniem, które równie dobrze mogła zadać później, kiedy fala radości z nieoczekiwanego przełomu w śledztwie przestanie ich już unosić: - Czy takie ślady mogą przetrwać dwa dni leżenia w odpływie? Frandsen znów spoważniał. - Nawet jeśli oczyszczenie ich miałoby nam zająć miesiąc, to uzyskamy profil DNA - oznajmił tonem wciąż świadczącym o przekonaniu o zwycięstwie. - Ale masz rację, o wiele trudniej uzyskać DNA, kiedy sperma znajduje się w wodzie. Genetycy sądowi muszą oczyszczać komórki. Niewykluczone, że ten

proces trzeba będzie kilkakrotnie powtarzać, zanim wreszcie uzyska się materiał odpowiedni do stworzenia profilu. Ale to się na pewno uda! - Fajka znów powędrowała do jego ust. Zadzwoniła komórka Louise, odeszła więc na bok, żeby ją odebrać. W głosie Henny Heilmann brzmiało tyle energii, że Louise pozwoliła jej się zarazić. - Ta przyjaciółka, która ma klucze do mieszkania i wczoraj po południu ją znalazła, będzie tu za godzinę. Możesz z nią porozmawiać? - Niedługo stąd wyjeżdżamy. Jestem w mieszkaniu. Technicy właśnie znaleźli w odpływie toalety zużytą prezerwatywę. Powoli coś zaczyna nam się z tego wyłaniać. Adrenalina strzeliła w żyły i odczucie głodu, który powoli zaczął się odzywać, zniknęło, kiedy psychicznie zaczęła już przygotowywać się do przesłuchania. - Wydaje mi się, że ta przyjaciółka ma sporo ciekawych rzeczy do powiedzenia. Christina Lerche raczej nie robiła tajemnicy ze swoich podbojów. Miejmy więc nadzieję, że opisała też przyjaciółce sprawcę, jeśli spotkała się z nim już wcześniej - mówiła szefowa jednym tchem. - Dobrze by było, żebyście wrócili oboje, bo chciałabym, żeby Lars uczestniczył w sprawdzaniu jej komputera. - A gdzie Michael Stig? - Jest na szkoleniu i wróci dopiero w środę w przyszłym tygodniu. Louise w złości zacisnęła usta. Ciągle nie przestawała się irytować, gdy ktoś przypomniał jej, że Michael Stig dostał się na wstępny kurs zarządzania w policji. W konsekwencji nie było go w pracy mniej więcej dwa dni w tygodniu, a w perspektywie oznaczało to również, że któregoś dnia mógł zostać jej szefem. Niech Bóg broni, pomyślała. Poza tym pamiętała, że Lars Jørgensen też starał się o przyjęcie na ten kurs, ale mu się nie udało. Początkowo było to nawet powodem napięć w grupie. Michael Stig puchł z dumy, a Lars się złościł. - Zaraz mu to przekażę. Wróciła do salonu, gdzie kolega przyglądał się półce z płytami CD.

- Henny Heilmann życzy sobie, żebyśmy wrócili na komendę. Mnie czeka przesłuchanie, a ty masz być przy sprawdzaniu komputera. Lars kiwnął głową i po raz ostatni się rozejrzał, żeby zapamiętać wszystkie szczegóły. Salon był urządzony elegancko, w prosty sposób, bez zbędnych ozdób. Meble prezentowały się stylowo. Wprawdzie mogły pochodzić z Ikei, ale w połączeniu z lampkami i oprawionymi w ramki fotografiami na ścianie wyglądały wręcz ekskluzywnie. Nie było żadnych stosów czasopism, bałaganu ani pledów przerzuconych przez oparcie fotela. - Czym ona się zajmowała? - spytała Louise, zanim wyszli do przedpokoju. - Była agentką nieruchomości. - Lars wcześniej przejrzał kilka teczek stojących na regale w gabinecie. - Pracowała w jednej z tych dużych sieciowych agencji na Falkoner Allé. Właściwie jej to nie zaskoczyło, bo przecież sporo można się było dowiedzieć o ludziach, oglądając ich rzeczy. Tutaj wszędzie było widać upodobanie do jakości i doświadczenie w urządzaniu wnętrz. Pasowało to do agentki nieruchomości. Louise wyszła do kuchni po torbę i kurtkę. Zajrzała jeszcze do techników nachylonych nad rurą odpływową umywalki. - Powodzenia! Na razie! - powiedziała, machając im na pożegnanie. Frandsen zasalutował, przykładając dwa palce do skroni.

16. Czułam, że ona poznała kogoś, kto się różni od innych. Po ich pierwszym spotkaniu mówiła wyłącznie o nim. Marianne With, przyjaciółka Christiny Lerche, siedziała na samiutkim brzeżku krzesła. Ciemne włosy upięła na czubku głowy. Twarz miała gładką, nieumalowaną. Była w wieku Christiny, miała trzydzieści trzy lata tak jak ona, a pracowały razem od czterech. - W niej było tyle radości i taki apetyt na życie, że jej tego zazdrościłam. - Marianne przygarbiła się i na chwilę zamyśliła. - Ale była również takim typem dziewczyny, której można mieć szybko dosyć. Opętało ją randkowanie w sieci. Zamieściła swój profil na Bóg wie ilu stronach i nigdy tego nie ukrywała. Zdarzało się, że w ciągu tygodnia umawiała się z kilkoma mężczyznami, ale te znajomości rzadko wykraczały poza jedno czy dwa spotkania. Jakby interesował ją wyłącznie pierwszy kontakt. Potem tych mężczyzn wyrzucała, kasowała, a dzień później znów zaczynała wszystko do nowa. Louise uważnie obserwowała ciemnowłosą kobietę. Nie miała wątpliwości, że Marianne With nie pochwala takiego zachowania, lecz jednocześnie w jej głosie dało się uchwycić ton zazdrości. Opisane przez nią postępowanie Christiny Lerche nie należało do rzadkości. Nie tak dawno mieli w wydziale spotkanie z naukowcem zajmującym się badaniem stylu życia, który opowiadał o rosnącej liczbie przypadków uzależnienia od randkowania w sieci. - Ale z tym facetem tak nie było - dodała Marianne. Lekko oskarżycielski ton zniknął, w głosie pozostał tylko smutek i przygnębienie. - Wydaje mi się, że on ją oczarował swoją elegancją. Kiedy opowiadała o tym, jak odprowadzał ją do metra, brzmiało to tak, jakby dokonał bohaterskiego czynu. -

Marianne With znów zatonęła w myślach. Przez chwilę wpatrywała się w podłogę, ale w końcu wyprostowała się i powiedziała: - Czasami myślałam, że zasłużyła na to, żeby ktoś ją trzepnął po palcach. - Głos jej się załamał, a Louise już nastawiła się na atak płaczu. - Raz strasznie się zirytowała, kiedy do biura przyniesiono bukiet kwiatów od jednego z tych, których już skreśliła - mówiła jednak dalej Marianne. - Traciła zainteresowanie tak szybko, że ci mężczyźni z pewnością nawet nie zdążyli się zorientować, że już z nimi zerwała. - Pociągnęła nosem. - Nie powinnam tak o niej mówić. - Którego dnia oni się spotkali? - spytała Louise. Wszystkie zmysły miała wyostrzone, ale nie zwracała uwagi na wyrzuty, które czyniła sobie przyjaciółka ofiary. Jej pytanie padło tak nieoczekiwanie, że dziewczyna przez chwilę patrzyła na nią zdezorientowana. - O co chodzi? - Powiedz mi, kiedy twoja przyjaciółka się z nim spotkała. Gdzie byli i kiedy odprowadzał ją do metra? - To musiał być poniedziałek albo wtorek. - Czy to znaczy, że minęły zaledwie cztery albo trzy dni od pierwszego spotkania do dnia, kiedy ją zabił? - Louise poczuła narastające podniecenie, starała się jednak zbytnio nie naciskać, żeby Marianne With się nie zacięła. - Mam wrażenie, że minęło więcej czasu, ale to musiało być w tym samym tygodniu. Tydzień wcześniej byłyśmy na kursie i wtedy jeszcze się nie spotkali. Ale opowiadała, że koresponduje z kimś, kto wydaje się bardzo interesujący. Właściwie jestem pewna, że to było w poniedziałek. Mieli się spotkać w Nyhavn po pracy. - Zamierzali iść do restauracji? A może poszli do kina? Louise usiłowała sobie przypomnieć, co się zwykle robi na pierwszej randce. - Nie. I właśnie to była jedna z tych rzeczy, które uważała w nim za fantastyczne. Po prostu siedzieli razem i rozmawiali. Chyba zaimponowało jej poznanie człowieka, który był zarazem mądry i szarmancki. Opowiadała, że rozmawiali ze dwie godziny, zanim bardzo uprzejmie spytał, czy Christina pozwoli

się zaprosić na kolację w piątek. Kiedy przyjęła zaproszenie, odprowadził ją do metra. - A więc to było po południu albo pod wieczór? Marianne With potwierdziła. Louise zakończyła przesłuchanie i podziękowała jej za przyjście. Potem pobiegła do Henny Heilmann. - Musimy przejrzeć nagrania z monitoringu w metrze oświadczyła, jeszcze zanim dotarła do krzesła przy biurku szefowej. Osunąwszy się na nie, w krótkich słowach streściła rozmowę z przyjaciółką Christiny. - Zaczniemy od sprawdzenia, co kamery nagrały na peronach na stacji Kongens Nytorv. A potem, jeśli nic się nie pojawi, możemy przejrzeć nagrania ze schodów. - O cholera, świetnie! - zawołała Henny. Rzadko używała takich słów, ale po powrocie z urlopu bezpłatnego zrobiła się jakby mniej oficjalna. - Musimy poprosić, żeby jutro przed południem wyjęli taśmy ze wszystkich kamer. - Louise nie kryła podniecenia. Nagrywają cały tydzień, a potem nagrania zaczynają nakładać się na siebie. Henny pokiwała głową. - Jutro rano zadzwonię do centrum monitoringu. Louise z uśmiechem usiadła wygodniej na krześle. - Teraz go złapiemy - zanuciła. - Suhr właśnie pojechał do domu, żeby spędzić niedzielny wieczór z rodziną - powiedziała Henny. - Ale przygotował komunikat prasowy, który jutro prześlemy mediom. Poszukujemy świadków, którzy mieli kontakt z mężczyzną o rysopisie odpowiadającym sprawcy, a także kobiet napastowanych w taki sam sposób, które jednak tego nie zgłosiły. Jednocześnie ostrzeżemy przed nim. Po prostu nie możemy tego nie zrobić, to zbyt niebezpieczne. - Jeśli znajdziemy go na nagraniach z monitoringu, to we wtorek moglibyśmy już zamieścić zdjęcie - zauważyła Louise. W zasadzie mogłabym już teraz pojechać do zarządu metra. Myślisz, że zastanę tam kogoś, kto udostępni mi te nagrania?

Uzgodniły, że najlepiej będzie obejrzeć taśmy na właściwym odtwarzaczu. Zazwyczaj zapis z kamer wideo nagrywano na płytę CD, którą mogli oglądać w komendzie, ale w ten sposób bardzo pogarszała się jego jakość. Henny spojrzała na zegarek. Była już prawie siódma. - Nie. To musi być pierwsza rzecz, jaką zajmiemy się jutro rano. Ty i Lars możecie się umówić z zarządem metra po porannej odprawie. Louise poszła poszukać kolegi. Wciąż siedział razem z Toftem nad komputerem Christiny. - Nie poradzimy sobie sami, muszą do niego zajrzeć chłopcy z CCU. Widzimy, że korespondowali mniej więcej przez dwa tygodnie, ale powinniśmy znaleźć miejsca, z których on wysyłał e-maile. Nasz program pokazuje dostawców usług, a to za mało. Trzeba też zdobyć nakaz sądowy, żeby udostępniono nam numery IP. To zajmie ze dwa dni. - Toft nie krył przygnębienia. - Wobec tego dobrze, że mamy inny sposób na to, żeby go podejść - oznajmiła Louise. Thomas Toft podsunął okulary na czoło i wreszcie oderwał się od monitora. Po tonie koleżanki natychmiast poznał, że jest coś nowego. - A co się stało? Lars Jørgensen natomiast nie zareagował. Wciąż wślepiał się w wydruki e-maili Christiny i Jespera Bjergholdta. Louise domyśliła się, iż najpewniej uznał, że chodzi jej o prezerwatywę znalezioną w mieszkaniu ofiary. - Jutro odbieramy jego zdjęcie. Pojedziesz ze mną zawróciła się do Larsa. - Odbieramy? - spytali chórem. - Tego samego dnia, kiedy jadł kolację z Susanne Hansson w Tivoli, po południu pił piwo z Christina Lerche w Nyhavn, a później umówił się z nią na piątek i odprowadził ją do metra na Kongens Nytorv. Musimy przejrzeć nagrania z monitoringu z poniedziałku między siedemnastą a dziewiętnastą. Przyjaciółka Christiny Lerche nie wiedziała, o której dokładnie się rozstali, ale my wiemy, że później poszedł do Tivoli, więc do tego

momentu musimy obejrzeć wszystko. Obaj mężczyźni słuchali jej w wielkim skupieniu. - Ciekawe, czy sprawdził, jak się trzymać poza zasięgiem kamer. Chociaż to wcale nie jest takie łatwe - stwierdził Toft, najdłuższy stażem pracownik wydziału. - Nie martw się na zapas. - Louise włączyła swój najweselszy ton. - Przecież on nie jest nieomylny! Pokazał to przy tej ostatniej napaści, kiedy stracił panowanie nad sobą i zostawił odciski palców na ścianie. A poza tym był na tyle głupi, żeby spuścić zużytą prezerwatywę w toalecie. Wydaje mu się, że ma pełną kontrolę, ale czasami popełnia błędy. Pokiwali głowami. - W każdym razie mamy już jakiś trop - dodała Louise. Zanim poszła do swojego pokoju zrobić w nim porządek po przesłuchaniu przyjaciółki Christiny Lerche, powiedziała kolegom, że wybiera się już do domu, więc jeśli chcą ją do czegoś wykorzystać, muszą to zrobić od razu. - Chyba do niczego - stwierdził Toft. - Oddajemy już ten komputer i nie pozostaje nam nic innego, jak czekać na to, co wyciągną z niego eksperci. Pomachała im na pożegnanie, życząc miłego niedzielnego wieczoru. - Halo! - zawołała Louise, wchodząc do przedpokoju. Usłyszała głosy i chwilę później przybiegł Markus, żeby ją uściskać. W kuchni Peter i Camilla siedzieli przy butelce czerwonego wina. Puste talerze odstawili na bok razem z garnkiem. W zlewie moczyła się duża brudna patelnia. - Smacznego - powiedziała Louise. Obrzuciła wzrokiem bałagan i nagle poczuła się zmęczona. Poszła do łazienki, żeby się trochę obmyć. Sekcja, oględziny miejsca zdarzenia i przesłuchanie zostawiły ślady. - Jadłaś coś? - spytał Peter z kuchni. Przed rozmową z przyjaciółką Christiny zjadła kromkę chrupkiego chleba, którą znalazła w szufladzie biurka, ale oprócz niej nic innego nie miała w ustach od wyjazdu z domu

rodziców. - Nie, a zostało coś jeszcze? Wyszła z łazienki i zajrzała do garnka. Na dnie leżały resztki młodych ziemniaków. Wzięła sobie dwie kromki żytniego chleba, posmarowała je masłem, pokroiła ziemniaki w plasterki i posypała grubo mieloną solą. - Chcesz wina? - zaproponował Peter. Wciąż z trudem skrywał urazę z powodu popsutego weekendu, ale honorowo próbował ją przełamać. Louise pokręciła głową. Wyszła na kuchenne schody i wzięła sobie puszkę piwa, które tam przechowywali. Dopiero kiedy ją otworzyła, uświadomiła sobie, że Camilla obserwowała ją bez jednego słowa. Nawet nie wstała, żeby się przywitać. Louise ogarnęło dziwne wrażenie, że przed jej powrotem Peter i Camilla rozmawiali o niej, a Peter być może dał upust swojej frustracji. Miała ochotę zabrać jedzenie do salonu i zasiąść przed telewizorem, ale to raczej nie spotkałoby się ze zrozumieniem, a mogłoby zostać wręcz źle odebrane. Siląc się na uśmiech, postawiła piwo i talerz na okrągłym stole w kuchni i usiadła. Paliły się świece, a butelka wina była prawie pusta. Widać siedzieli już tak dość długo. Markus przykleił się do PlayStation Petera w sypialni i tylko od czasu do czasu docierały do nich głośne okrzyki, oznajmiające zwycięstwo. - Coś się stało? - Louise pytająco spojrzała na Camillę. Miałaś udany weekend? Przyjaciółka wreszcie się uśmiechnęła. - Tak, naprawdę cudowny. Dziękuję, że mi w tym pomogliście. - Przestań! Nie pytam po to, żebyś mi dziękowała. Opowiadaj! Kto to jest? Camilla lekko się zarumieniła, co nie uszło uwagi Louise, bo nie zdarzało się zbyt często. - Co to za typ? - spróbowała pomóc. Peter wstał i zaczął wstawiać naczynia do zmywarki. - Ma na imię Henning... - Henning!

Po raz drugi tego dnia Louise nie zdążyła się opanować. Czym prędzej więc spytała, czy mężczyzna ma również jakieś nazwisko. - Owszem, Zachariassen. I jest weekendowym tatą dziewczynki w wieku Markusa. - Jak go poznałaś? Gdzie mieszka? - Spokojnie! - Peter obrócił się do niej. - Camilla grzecznie czekała z opowiadaniem, aż wrócisz, więc pozwól jej przynajmniej zacząć. - No dobrze. Opowiadaj wszystko od początku do końca! Oczywiście bez zbyt intymnych szczegółów - zastrzegła czym prędzej. - Przecież dopiero go poznałam! Uśmiech, na który Louise się wysiliła, kiedy zachęcała przyjaciółkę do mówienia, zamarł i zmienił się w grymas, nad którym nie zdołała zapanować. Zrezygnowała z dalszego jedzenia i odłożyła widelec na talerz. - Czy on ma ciemne włosy? Camilla energicznie skinęła głową i mruknęła rozanielonym głosem: - Mhm. Zawsze opisywała swojego wymarzonego mężczyznę jako ciemnowłosego i sporo od niej wyższego, a mierzyła metr siedemdziesiąt. - Poznałaś go przez Internet? Głos Louise zaburzył przytulność panującą w kuchni, bo nie miał w sobie radości ani serdeczności. Peter, który mył patelnię, z hukiem wrzucił ją do zlewu i odwrócił się urażony. - Daj spokój! Nie zauważyłaś, że single często poznają się w taki sposób? - spytał, patrząc na Louise z wyrzutem. Nawet na niego nie spojrzała, tylko ciągnęła tym samym ostrym tonem: - Masz jego zdjęcie? Camilla pokręciła głową. Rozanielony głos zmienił się w kwaśny: - Nie, nie mam. Co w ciebie wstąpiło? Nie potrafisz po prostu się cieszyć, że poznałam mężczyznę, z którym mam

ochotę spędzać czas? - Oczywiście, że potrafię! Peter zrezygnował ze zmywania i usiadł przy stole. - Potrafię się z tego cieszyć w normalnych okolicznościach poprawiła się Louise. - Ale w twoim świecie Internet to nie są normalne okoliczności - przerwała jej Camilla, zanim Louise zdążyła dokończyć. Louise w geście obrony podniosła obie ręce. - Wcale nie o to chodzi. Potrafiłabym się cieszyć, gdybym dzisiaj nie stała w Instytucie Medycyny Sądowej nad zwłokami kobiety o dwa lata młodszej od ciebie, która dwa dni temu, to znaczy w piątek wieczorem, zaprosiła do domu ciemnowłosego faceta, którego poznała w Internecie... - Znów uniosła rękę, tym razem po to, żeby nikt jej nie przerwał. - Ten sam według wszelkiego prawdopodobieństwa ciemnowłosy mężczyzna związał, zakneblował i zgwałcił Susanne Hansson w poniedziałek. Obie kobiety łączyło to, że spodobał im się jego profil w Internecie. Wolno mi więc chyba nie okazywać aż tak wielkiego zachwytu. Przy stole zapanowała cisza. Louise nie musiała już dobijać się o głos. - Kiedy byłam dzisiaj przed południem na sekcji - podjęła przez moment wydało mi się, że to ty leżysz na stole. Zresztą tamta dziewczyna też mieszkała na Frederiksberg. - Zlituj się! - zawołała przerażona Camilla. Peter położył dłoń na karku Louise i lekko gładził ją kciukiem. Louise, widząc zmianę w oczach przyjaciółki, czym prędzej dodała, że nie chce więcej rozmawiać o tych dwóch sprawach. - Suhr wyda jutro komunikat dla prasy. Ta ostatnia uwaga została całkowicie zignorowana przez siedzącą naprzeciwko niej dziennikarkę kryminalną. - Są dwie ofiary? Czy to oznacza, że ścigacie seryjnego gwałciciela? Louise potwierdziła, ale powtórzyła zdecydowanie, że nic więcej nie wyjawi.

- O której Suhr przychodzi do pracy? - Dopiero tuż przed poranną odprawą o ósmej. - Cholera, no to zadzwonię do niego jeszcze dziś wieczorem. Łagodność i zadowolenie, które do tej pory malowały się na twarzy Camilli, zniknęły. Zapłonęła iskra. Nawet jej własne przeżycia musiały ustąpić przed perspektywą artykułu na temat sprawy, która w najbliższych dniach bez wątpienia trafi na pierwsze strony gazet. Już wstawała, ale Louise złapała ją za ramię, kazała siadać i opowiadać. - Co wiesz o Henningu? - Bardzo dużo. Jest cudowny i nie ma w sobie nic z przestępcy, chociaż tak ci się może wydawać. - Mnie się nic nie wydaje - odparła Louise zmęczonym głosem. - Wiem tylko, że po mieście krąży facet, który ma wyjątkową zdolność oczarowywania dziewczyn poznanych w Internecie. Jest brutalny i piekielnie wyrachowany. I na dodatek cholernie przebiegły. Na razie zabezpieczył się tak, że nie możemy wyśledzić, skąd pisze. - No to możesz wykluczyć Henninga - oświadczyła Camilla triumfalnie, dopijając swoje wino. - On pisze ze swojego domu w Sorø. - W Sorø! Henning jest ze wsi? Z prowincji? - uśmiechnęła się Louise. - A co w tym złego? Byłaś tam kiedykolwiek? - Skąd, w Sorø nie ma nic złego. Teraz zaczęła się śmiać. Peter zerkał na nią spod oka, ale leciutkie drganie mięśni twarzy zdradzało, że i on zaraz się roześmieje. - A może jeszcze Henning nosi białe skarpetki do sandałów? Śmiech poluzował wreszcie napięty supeł, który ściskał ją w brzuchu, odkąd weszła do kuchni. Całkowicie wyrwał się spod kontroli. Obrażona Camilla z hałasem przesunęła krzesło po podłodze. - Daj spokój! Oczywiście, że nie nosi białych skarpet, a nawet gdyby, to co? Można być przystojnym nawet w białych skarpetkach do sandałów. Ta ostatnia uwaga sprawiła, że i Peter nie wytrzymał.

Camilla zawsze powtarzała, że woli zostać starą panną, niż związać się z wieśniakiem, który wkłada białe tenisowe skarpety do trekkingowych sandałów. Śmiechy i wybuch urażonej Camilli przywołały Markusa. - Co robicie? - Nic - odpowiedziała jego matka. - Louise i Peter zwariowali. Chłopiec stanął w drzwiach, przekonany, że ominęła go wspaniała zabawa, ale w końcu zrezygnował ze śledztwa i nic nie wskórawszy, wrócił do swojej gry. Louise znów spoważniała. - Nie chodzi mi o to, żebyś popadała w paranoję, ale nie masz żadnej możliwości sprawdzenia, czy Henning pisze do ciebie z domu w Sorø tylko dlatego, że tak twierdzi. - A dlaczego nie miałoby tak być? - spytała przyjaciółka już spokojniejszym tonem. W jej głosie dało się uchwycić cień niepewności i raczej przestała odbierać słowa Louise jako atak. Zamiast się bronić, po prostu słuchała. - Na pewno tak jest, ale ten gwałciciel wmawiał swoim ofiarom, a przynajmniej tej pierwszej - poprawiła się Louise że pisze do nich ze swojego mieszkania. Tymczasem wysyłał emaile z publicznych komputerów. Pewności więc nie można mieć. Spędził z tobą cały piątkowy wieczór? Camilla już miała coś odparować, ale zrezygnowała. Powiedziała tylko: - Tak... do ósmej. Później był umówiony. - Z kim? Przyjaciółka wzruszyła ramionami i przyznała, że nie pytała. To przecież było ich pierwsze spotkanie. - Znam mnóstwo pozytywnych historii o ludziach, którzy się poznali właśnie w taki sposób - powiedziała Camilla po chwili. Peter już wcześniej wstał i wrócił do sprzątania. - Natomiast słyszałam bardzo niewiele takich, które skończyły się źle - ciągnęła. - Tak dramatyczne finały, o jakich ty mówisz, to absolutny margines. - Wiem, wiem - czym prędzej zapewniła Louise. Ona też znała wiele historii mających szczęśliwy koniec, a

osobiście od dawna sympatyzowała z samotnymi osobami, które wolały korespondować z potencjalnym partnerem, niż włóczyć się po mieście i szukać kogoś bliskiego wśród wygrzewających stołki w barach w kolejne weekendy. Ułagodzona wyznaniem Louise Camilla przyznała, że oczywiście zdarzają się też oszuści, którzy czują się jak ryba w wodzie, stale zmieniając tożsamości istniejące tylko w ich wyobraźni. - Pisałam kiedyś o dziewczynie, która poznała mitomana zaczęła opowiadać. - Wmówił jej, że buduje wielką hacjendę w Hiszpanii. Kilka razy pożyczyła mu pieniądze, bo twierdził, że hiszpańskie banki nie potrafią sobie poradzić z przelewami z jego kont. Płaciła więc w przekonaniu, że facet wysyła dalej jej pieniądze robotnikom, żeby basen był gotowy, kiedy we dwoje pojadą tam na wakacje. - Camilla westchnęła głęboko, zastanawiając się przez chwilę. - Ten związek zakończył się dopiero, gdy dla dziewczyny stało się jasne, że facet nie jest właścicielem nawet skrzynki na kwiaty w jakieś hacjendzie. Ale pieniądze przepadły. Podobnie jak facet w chwili, gdy zatrzasnęła kasę. - Co za naiwność! - odezwał się Peter od zlewu. Louise pokręciła głową. - To nieuniknione. Internet przyciąga popaprańców i psychopatów. Problem polega na tym, że na monitorze tak trudno ich rozpoznać. - Jeżeli ktoś aż tak nie zna się na ludziach, to niech wynajmie prywatnego detektywa! Louise potraktowała uwagę przyjaciółki jako żart. - Ale niektórzy właśnie tak robią! - zawołała Camilla, widząc jej uśmiech. - Zainteresowanie usługami tego typu w biurach detektywistycznych stale rośnie. - To może na wszelki wypadek powinnaś wynająć detektywa, żeby się przyjrzał Henningowi - zaproponowała Louise i już wiedziała, że dobry nastrój zaraz pryśnie. - To nie on. To całkiem zwyczajny facet, a już na pewno nie gwałciciel. Camilla wstała i poszła do pokoju powiedzieć Markusowi, że

zaraz wychodzą. Po krótkiej dyskusji chłopczyk zaczął wkładać buty. Louise też się podniosła i stanęła w korytarzu. Camilla podeszła do niej, położyła jej ręce na ramionach i lekko nią potrząsnęła. Markus poszedł do kuchni pożegnać się z Peterem. - Czy ty nie mogłabyś przestać? Czasami zaczynam podejrzewać, że nie chcesz, żebym znalazła szczęście. Louise zmusiła się, by nie ruszyć się z miejsca. Miała wrażenie, że to czułe potrząsanie jest niczym cios, którego ból rozchodzi się po całym ciele i z gwałtowną siłą dociera do serca. Z pewnym wahaniem jednak objęła w końcu przyjaciółkę i przyciągnęła ją do siebie. - Przecież ja niczego bardziej nie pragnę. Mówię tylko, że trzeba być ostrożnym. - Nie wierzysz w moją zdolność oceny ludzi. - Nie chciałam cię urazić - szepnęła Louise. - Przepraszam. Po prostu nie chcę, żeby wezwano mnie do twojego mieszkania, w którym będziesz leżała związana. Ale przestanę już o tym myśleć. Sama słyszę, że jestem nudna. Pożegnały się. Louise jeszcze przez chwilę stała w drzwiach, patrząc, jak Camilla z Markusem idą po schodach. Czuła się ciężko, w głowie trochę jej się kręciło po ostatnich słowach przyjaciółki, ale zamknęła drzwi i poszła do kuchni pomóc dokończyć sprzątanie. Czy ja naprawdę nie chcę, żeby ona była szczęśliwa? - zastanowiła się. Oczywiście, że pragnęła szczęścia dla przyjaciółki. Po prostu Camilla czasami angażowała się w nie do końca przemyślane przedsięwzięcia i właśnie to ją martwiło. Włączyła zmywarkę i poszła umyć zęby. Według statystyk Camilla nie była typową ofiarą gwałtu. Ale Christina Lerche również nie była typem ofiary. A to tylko oznaczało, że gwałciciel wcale nie szukał dziewczyn nieśmiałych i trzymających się na uboczu, które marzą o bezpiecznym związku z mężczyzną. Zatem jej pierwsza teoria właśnie się rozpadła. Peter siedział przed telewizorem i oglądał film, który chyba zaczął się już jakiś czas temu. Louise poszła się przebrać. Uświadomiła sobie, że wcale nie wie, co Camilla tak naprawdę

napisała w swoim profilu. Może opowiedziała, że już od kilku lat jest sama z synkiem i pragnie wreszcie znaleźć kogoś, z kim będzie mogła dzielić życie? Być może wśród pragnień i myśli, jakie ujawniała, szukając towarzysza życia, nie da się dostrzec ostrej dziewczyny z miasta, która nie włoży na stopy butów kosztujących mniej niż tysiąc koron? Louise nic o tym nie wiedziała, zresztą nic jej do tego. Oczywiście, że pragnęła dla Camilli szczęścia, nawet gdyby miało ono mieć adres w Sorø. Wróciła do salonu, usiadła na kanapie obok Petera i nakryła się kocem. - Co to za film? Co się dzieje? Ponieważ oglądał go dopiero od dziesięciu minut, niewiele miał do powiedzenia. Louise przestała więc się koncentrować i zamknęła oczy.

17. Możecie korzystać z tego pomieszczenia. Już szykujemy taśmy. O ile dobrze zrozumiałem, chcecie obejrzeć oba końce peronu na Kongens Nytorv i schody? Lars Jørgensen kiwnął głową. Kiedy się pojawili, kierownik archiwum monitoringu już na nich czekał. Razem przeszli przez centrum kontroli metra, w którym stale obserwowano wszystkie stacje. Nieco bardziej w głębi korytarza mieściło się archiwum z wąskimi metalowymi regałami wypełnionymi taśmami. - Tu obok są ekrany i dwa odtwarzacze. - Wskazał maleńkie pomieszczenie wielkości pudełka od cygar. - Filmy są też przegrane na płyty CD, więc możecie zabrać to, co wam będzie potrzebne, na komendę, jeśli tam będzie wam wygodniej. - Nie, nie. Zostaniemy tutaj. Louise nie mogła się już doczekać, kiedy zaczną oglądać materiały. Uważała, że nie zajmie im to zbyt dużo czasu. Chodziło przecież mniej więcej o dwie godziny. Kamery pokrywały obie strony, każde z nich mogło się więc skupić na swoim końcu stacji. Najpierw mieli koncentrować się wyłącznie na tej stronie peronu, z której pociągi odjeżdżały w stronę Vanløse, ponieważ Christina Lerche mieszkała na Frederiksberg. - Bardzo proszę - powiedział drobny jasnowłosy mężczyzna, który uruchomił odtwarzacze. - Miłej zabawy! Podziękowali i stali, dopóki nie wyszedł. Z komendy wyjechali po porannej odprawie, a po drodze zajrzeli jeszcze do mieszkania Christiny. Lars pobiegł na górę przejrzeć album ze zdjęciami, który zauważył na regale w sypialni. Do samochodu wrócił z trzema fotografiami. Wakacyjne zdjęcia przedstawiały pełną życia wesołą

dziewczynę. Dwa zrobione z bliska, jedno ukazujące pełną postać. Ułożyli je teraz na stole przed sobą i zaczęli sprawdzać, jak działają odtwarzacze. - Napijecie się kawy? - zawołał archiwista, kiedy wciąż jeszcze sprawdzali poszczególne przyciski. - Chętnie - uśmiechnęła się do niego Louise. - A nie mógłby pan przy okazji nam pokazać, jak się zwalnia i zatrzymuje obraz? Szybko zorientowała się w podstawowych funkcjach, ale wiedziała, że chwilami będzie musiała oglądać nagrania w zwolnionym tempie, zwłaszcza gdy pasażerowie będą wysypywali się z wagonów i wsiadali. Wszystko działo się szybko, panował też spory tłok, kiedy ludzie spieszyli z pracy do domów. - Ostatni przycisk z prawej zwalnia film, a przytrzymany włącza pauzę. Mężczyzna postawi! na stole dwa plastikowe kubki. Louise spostrzegła, że jego wzrok zatrzymał się na zdjęciach Christiny. Lars Jørgensen również to zauważył, czym prędzej więc zasłonił fotografie łokciem i z przesadną uprzejmością powiedział: - Dziękujemy za kawę. - Nie ma za co. - Lekko zawstydzony archiwista zaraz się wycofał. - Wołajcie, jeśli czegoś będziecie potrzebować. Nareszcie usiedli wygodnie i uruchomili taśmy. - To typowe, że chodzi akurat o czas, kiedy pociągi przyjeżdżają co półtorej minuty jeden za drugim - prychnęła Louise z lekką złością. Siedziała z nosem przy monitorze, w skupieniu obserwując osoby wchodzące na peron. Od czasu do czasu zatrzymywała obraz, gdy kilka osób szło tak blisko siebie, że ktoś był ukryty przed obiektywem kamery. Po pół godzinie rozbolała ją głowa i aż podskoczyła, kiedy Lars przerwał napiętą ciszę, mówiąc: - Ona jest tutaj! Obserwował strumień ludzi jadących ruchomymi schodami z Kongens Nytorv. Louise odwróciła się do niego tak gwałtownie, że przewróciła

kubek z kawą. Czym prędzej podniosła zdjęcia Christiny. - Niech to szlag! - krzyknęła. Natychmiast zjawił się archiwista z pytaniem, co się stało. - Może pan przynieść coś do wytarcia? - spytała, próbując tamować strużkę brązowej cieczy przelewającej się przez krawędź stołu. Mężczyzna w jednej chwili wyczarował papierowy ręcznik. W tym czasie Lars obrócił się tak, by jego plecy zasłaniały monitory. Siedział w tej pozycji, dopóki nieduży człowieczek nie wyszedł. - Przepraszam - powiedziała Louise. - Mogę zobaczyć? Lars odrobinę cofnął taśmę. Kamera nie obejmowała górnego fragmentu ruchomych schodów, ale mniej więcej w połowie pojawiła się jasnowłosa kobieta z dużą torbą przerzuconą przez ramię. Opierała się o poręcz i z głową lekko odwróconą do tyłu rozmawiała z mężczyzną stojącym stopień wyżej, ale jej twarzy nie widzieli wyraźnie. Nie pomagało im również to, że pasem do wyprzedzania mijał parę strumień spieszących się ludzi. Louise natychmiast oceniła mężczyznę na trzydzieści kilka lat. Ciemne włosy opadały mu na twarz, zasłaniając ją, podczas rozmowy z kobietą. Dopiero gdy dotarli do podestu i szli do ostatniej części ruchomych schodów, widać ich było wyraźniej. - To oni - stwierdził Lars z naciskiem i włączył pauzę. Louise podsunęła się pod sam ekran i dla porównania przyłożyła do niego zdjęcie całej postaci Christiny Lerche. Mężczyzna stał obrócony do kamery plecami. - To ona - powtórzył Lars i wcisnął play, a potem guzik zwalniający. Ludzie znów zaczęli się poruszać przesadnie wolno. Kobieta przesunęła się do przodu, kamera przez moment uchwyciła jej prawy profil. - Zatrzymaj! - zawołała Louise. - Całkiem zatrzymaj! Przyłożyła do ekranu zdjęcie zrobione z bliska. - To wcale nie jest Christina Lerche! Ta kobieta zupełnie inaczej się uśmiecha. Poza tym Christina miała dłuższe włosy, a tej sięgają zaledwie do ramion.

- Przecież mogła się ostrzyc - zauważył Lars nie bez irytacji. - Widziałam ją wczoraj. Co prawda jej włosy zwisały poza stół sekcyjny, ale musiały być dłuższe niż do ramion. Lars burknął coś pod nosem, wyraźnie nieprzekonany. Ciemnowłosy mężczyzna spuścił głowę, skupiając się na tym, gdzie stawia stopy. - Obejrzyjmy ich sobie na mojej taśmie, jak zejdą na peron. Louise przejechała z krzesłem do swojego monitora, czekając na pojawienie się pary, ale bez skutku. Porównała swój kod czasowy z tym na urządzeniu Larsa. Czas był prawie identyczny, para powinna więc zejść na dół. - Zniknęli! - Cofnij i spróbuj jeszcze raz. - Zauważyłabym ich, gdyby tu byli - oświadczyła Louise tonem odrzucającym wszelkie wątpliwości. - Musieli pojechać metrem w stronę Amager. Przekonajmy się, czy on się jeszcze pojawi. Powinien, jeśli zamierzał tylko ją odprowadzić stwierdziła, próbując zapanować nad irytacją. - Zapisałem numer taśmy i kod czasowy, więc ich odnajdę. Oglądajmy dalej - powiedział Lars takim tonem, jakby się poddawał tylko z konieczności. - Jeśli nie znajdziemy nikogo podobnego, możemy poprosić tę przyjaciółkę, żeby obejrzała nagranie. - Dobry pomysł - przyznała Louise. Koncentracja wyczerpywała. Ich oczy śledziły pasażerów wsiadających do metra i wysiadających z niego. Po kolejnym kwadransie Louise mocno uderzyła kciukiem w przycisk pauzy. - Są! W najdalszym końcu peronu rozmawiały ze sobą dwie osoby. - Musieli zjechać windą - stwierdziła, wpatrując się w jasnowłosą dziewczynę. Teraz nie miała już najmniejszych wątpliwości. To była Christina Lerche. Uśmiechała się i z przejęciem potakiwała mężczyźnie. Potem szybko go uściskała, ruszyła w stronę środka peronu i czekała na pociąg. Mężczyzna w tym czasie wcisnął się do windy między wózkiem i rowerem. Louise

zatrzymała taśmę i kawałeczek cofnęła. W skupieniu obserwowali teraz mężczyznę. Ciemne włosy układały się na karku w lekkie fale. - Metr osiemdziesiąt pięć - ocenił Lars. - No dalej, obróć się tak, żebyśmy cię mogli zobaczyć! Louise nerwowo bębniła palcami o blat. Mężczyzna, chociaż nie wyglądał na świadomego, że jest filmowany, cały czas odwracał twarz od kamery. Lars przewinął taśmę i obejrzeli tę sekwencję jeszcze raz. - Trudno na tej podstawie uszczegółowić rysopis - doszła do wniosku Louise. Zanotowała sobie tylko, że mężczyzna jest szczupły. Znajdował się zbyt daleko, by dało się dostrzec wyraźnie rysy jego twarzy, ale niewątpliwie miał w sobie coś arystokratycznego. Lekko garbaty nos, pełne wargi. Lars oparł głowę na rękach. Oboje wiedzieli, że to za mało, by dało się wykorzystać. Plecy i niewyraźny profil nie wystarczą na zdjęcie, które będzie można przekazać prasie. Louise przewinęła taśmę do początku. Nie odezwali się do siebie ani słowem. Nie było powodu podawać jak na tacy wyników ich poszukiwań małemu archiwiście, który bez wątpienia będzie próbował po ich wyjściu sprawdzić, co ich zainteresowało. Nieduży człowieczek stanął w drzwiach i ruchem głowy wskazał na zgaszony ekran. - Szukacie tej, o której dzisiaj piszą? Louise chciała zaprzeczyć, bo już sobie wyobrażała, jak archiwista odszukuje Christine Lerche na filmie i porównuje ją ze starą fotografią dziewczyny, którą udało się zdobyć jednej z gazet. Nie miała powodów, by tak o nim myśleć, ale była zła i zirytowana brakiem pomyślnych rezultatów. Na kimś musiała się odegrać. Mimo wszystko pokiwała głową w odpowiedzi na jego pytanie, chociaż nie wiedziała, co gazety zdążyły opublikować. - Straszna historia - mruknął człowieczek. Wyszedł za nimi na schody, po czym zniknął w pokoju z taśmami.

- A może poszłybyśmy w piątek na imprezę dla internetowych randkowiczów? - zaproponowała Camilla, kiedy wieczorem siedziały z Louise w Café Svejk, czekając na Petera. Louise słuchała przyjaciółki, przyglądając się strumieniowi ludzi przelewającemu się wzdłuż Andebakkestien do Ogrodu Frederiksberg. - Jeżeli on jest takim zapalonym randkowiczem, to istnieje pewna szansa, że się pojawi na takiej imprezie. Można tam spotkać wielu ludzi, którzy mają swoje profile na stronie internetowej. - Nie wydaje mi się zbyt prawdopodobne, żeby miał ochotę przyjść, skoro o sprawie piszą wszystkie gazety w kraju. Piły czeskie piwo z beczki. Miały szczęście, że kiedy przyszły, akurat zwolnił się jeden ze stolików w ogródku nad jeziorem. Peter poparł pomysł wyjścia na piwo, ale po pewnym czasie zadzwonił, że się trochę spóźni. Markus nocował u kolegi, więc Camilla nie musiała się spieszyć do domu. Louise wciąż czuła poranne rozczarowanie. Kiedy wrócili na komendę, Suhr nie mógł się pogodzić z tym, że przeglądanie nagrań do niczego nie doprowadziło. Wstrzymał komunikat prasowy i uparł się, że sam je obejrzy. Louise w gabinecie Henny Heilmann złościła się, że naczelnik im nie ufa, chociaż już wcześniej wiedziała, że i tak skończy się przewiezieniem taśm na komendę, by szef na własne oczy mógł się przekonać, że nagrań do niczego nie da się wykorzystać. Dopiero po południu, pod koniec dnia pracy przyszedł do jej pokoju i stając w drzwiach, przyznał jej rację. Jednym tchem dodał, że postanawia wstrzymać komunikat, ponieważ brakuje odpowiedniego zdjęcia sprawcy. Przed wyjściem poprosił Henny Heilmann o zarezerwowanie czasu po wtorkowej porannej odprawie na dyskusję o sposobie sformułowania ostrzeżenia. Pierwotnie planował, że będą prosić o zgłaszanie się pokrzywdzonych, które doświadczyły podobnych napaści, ale najwyraźniej stwierdził, że posunęliby się za daleko, ostrzegając kobiety przed spotkaniami z ciemnowłosymi mężczyznami w wieku około trzydziestu lat, którzy zamieścili swój profil w Internecie. W przeciwieństwie

jednak do Louise, która tylko przez dzień nie mogła zapomnieć o swoim rozczarowaniu, Suhr miał z tym większy kłopot. Rano na korytarzu głośno triumfował przed szefem całego Wydziału Kryminalnego, twierdząc, że są już bliscy rozwiązania sprawy. Później musiał się gęsto tłumaczyć, że mimo wszystko nie posunęli się tak daleko, jak pierwotnie przypuszczali. - Musimy powstrzymać Suhra! - zawołała Camilla, kiedy usłyszała o ostrzeżeniu, które zamierzała opublikować policja. Louise popatrzyła na nią zdziwiona. - Jeśli zrezygnuje z komunikatu, sprawca będzie mógł bez żadnego ryzyka wybrać się na imprezę - wyjaśniła przyjaciółka. - Ten człowiek niedawno dopuścił się gwałtu i zabójstwa, więc na pewno nie wystawi się na widok publiczny - orzekła Louise, kręcąc głową. Camilla odsunęła krzesło od żywopłotu, za którym rozciągało się jezioro, tak by zachodzące słońce oświetlało jej twarz. - Randki w Internecie to dziedzina, o której najwyraźniej masz bardzo ograniczoną wiedzę - oświadczyła pouczającym tonem. - To cała kultura, wspólnota. Można się bawić na takiej imprezie i jednocześnie pozostawać całkowicie anonimowym. Przyczepiasz sobie tabliczkę z nickiem internetowym do bluzki, podchodzisz do Boba Budowniczego i mówisz: „Cześć, jestem Anemon. Pisaliśmy do siebie”. To bardzo wciąga - dodała. - Na tych imprezach ma się szansę ujrzenia na własne oczy znajomych z sieci, którzy ukrywają się za niekarni. Jeśli ktoś nie chce być rozpoznany, może się pojawić z nową tożsamością i tylko się przyglądać. - Ile osób przychodzi na takie imprezy? - Louise nie miała o tym zielonego pojęcia. - Tysiąc, może dwa tysiące - oszacowała Camilla i zamówiła jeszcze dwa piwa, ale zaraz skorygowała zamówienie na trzy, bo właśnie zjawił się Peter. Louise pocałowała go i przyciągnęła dla niego krzesło od sąsiedniego stolika. Rozumiała ideę przyjaciółki, ale nie było przecież żadnej gwarancji, że sprawca pojawi się na takiej imprezie. A gdyby

mimo wszystko przyszedł, i tak trudno byłoby go wypatrzeć w tłumie. Louise już miała spytać, jak Peterowi minął dzień, lecz Camilla uprzedziła ją pytaniem o jego opinię na temat ułożonego przez nią planu. Louise uśmiechała się, słuchając wypowiadanych z przejęciem argumentów. Wypiła piwo i wyjęła portmonetkę, żeby zapłacić za nowe piwa, które właściciel właśnie postawił na stoliku. Peter kiwał głową z pewnym roztargnieniem. Louise pomyślała, że zawodowa próżność Suhra nie pozwoli mu wstrzymywać się z wystąpieniem dla prasy aż do piątku. - A jakie wy, do cholery, macie inne wyjście? - spytała Camilla, wymachując rękami. - Przecież do niczego nie doszliście! A będzie jeszcze gorzej. Zabójstwo, gwałt i psychopata, który wiąże i knebluje kobiety. Suhra czeka przyjemne lato, kiedy przyjdzie sezon ogórkowy. Dziennikarze będą go smażyć na wolnym ogniu i raczej nie będzie miał z tego uciechy. Louise się roześmiała. Camilla miała rację. Szef na pewno się z tego nie ucieszy. Zaraz jednak znów spoważniała. - Przede wszystkim nie wiesz, do czego doszliśmy. I nie dowiesz się tego, dopóki nie usłyszysz komunikatu naczelnika wydziału. A poza tym, jeżeli zdecyduję się przedstawić mu twój pomysł, to zrealizujemy go bez twojego udziału. Do takich działań nie angażujemy dziennikarzy, więc równie dobrze już możesz przestać zacierać ręce z radości, że twój artykuł ukaże się w sobotę na pierwszej stronie. Urażona Camilla trochę się odsunęła. - Nawet mi się nie śni, żeby się mieszać, ale być może zaproszę Henninga na tę piątkową imprezę i Wydział Zabójstw mi tego, do pioruna, nie zabroni! Peter się uśmiechnął, a Louise tylko westchnęła, postanawiając, że nie powie Camilli o tym, że w ogóle nie przedstawi jej pomysłu Suhrowi. Miała natomiast ochotę jeszcze trochę wypytać przyjaciółkę o Henninga, ale zrezygnowała ze względu na obecność Petera. Majowy dzień był tak ciepły jak w środku lata. Ludzie

wracali do domu z koszami piknikowymi i kocami. A oni tak dawno nie jedli kolacji w parku... Chociaż mieszkali niedaleko, rzadko tu przychodzili. Właściwie dużo czasu minęło, od kiedy w ogóle robili razem coś przyjemnego w zwykły dzień. Przepadła gdzieś spontaniczność... Mały diabełek w jej głowie szeptał, że dzieje się tak, odkąd zamieszkali razem. Popatrzyła na Petera i pomyślała, że może jednak nastąpiło to już wcześniej. Codzienność zwyciężyła, praca wypełniła im dni. Peter od dłuższego czasu późno wracał do domu, starając się jednocześnie nie zaprzepaścić cotygodniowego treningu badmintona. Mijał tydzień za tygodniem, nie dając im możliwości wspólnego spędzania czasu. Niekiedy za tym tęskniła, ale na ogół uważała to za przejaw tak bardzo jej potrzebnej wolności. Nie musiała ciągle robić wszystkiego razem. Radość, jaką czerpała ze związku, łączyła się z poczuciem wspólnoty wynikającej ze świadomości, że osoba, którą kocha, zawsze jest gdzieś w pobliżu. Nie widziała konieczności umacniania tych uczuć robieniem wszystkiego razem. - Liczę, że mi przekażesz, co Suhr powie na tę propozycję. Zresztą sama mogę do niego zadzwonić. - Musimy się najpierw przekonać, do czego on i Henny Heilmann dojdą jutro. Pomyślała, że pomysły Camilli na pierwszy rzut oka mogą się wydawać bardzo nierozsądne. Przyjaciółka rzucała się na coś, co wpadło jej do głowy, nie myśląc o konsekwencjach, jakie mogły z tego wyniknąć. Znały się już tyle lat i Louise wiedziała, że może sobie mówić, co tylko chce, ale prawdopodobieństwo, że Camilla się do tego zastosuje, jest znikome. Mimo to zawsze się starała ściągnąć ją na ziemię, przedstawiając rzeczywiste konsekwencje pomysłów, które uległy się w jasnowłosej głowie przyjaciółki. Szły potem przez Smallegade w stronę Falkoner Allé. Peter wlókł się kilka kroków za nimi. - Twój pomysł ma jeden słaby punkt - stwierdziła Louise, kiedy się rozstawały. - On do piątku może zdążyć dopaść kolejną ofiarę, jeśli wcześniej nie podejmiemy żadnych kroków.

A to też nie będzie powodem radości dla Suhra, jeżeli ktoś w sezonie ogórkowym się do tego dogrzebie.

18. Chcę z tobą porozmawiać przed poranną odprawą. - Henny Heilmann stuknęła Louise w ramię, kiedy ta nalewała sobie kawy w niedużej kuchence za jadalnią, w której koledzy powoli zbierali się na wtorkowe zebranie. Szefowa grupy śledczej miała poważną minę i wydawała się spięta. Louise poczuła, że sama się spina w oczekiwaniu na to, co nastąpi. Przed oczami na moment stanął jej kark mężczyzny z lekko falującymi ciemnymi włosami. Łajdak, pomyślała. Poszła za Henny do jej gabinetu. Przysiadła na brzeżku krzesła dla gości i poczuła, że ma zaciśnięte szczęki. Lekko poruszyła brodą i pomasowała skronie, żeby trochę się rozluźnić. Henny Heilmann przyglądała się jej uważnie. Louise zawstydzona opuściła ręce na kolana, coraz bardziej się denerwując, bo szefowa wciąż się nie odzywała. - Susanne Hansson usiłowała dziś w nocy popełnić samobójstwo. Ciszę, która zapadła po tych słowach, dałoby się kroić nożem. Louise poczuła, jak ciążą jej ręce. - Jest w Szpitalu Hvidovre. W zasadzie to już nie nasza sprawa, ale przecież nie ma wątpliwości, dlaczego zdecydowała się na taki krok. Jej matka wezwała karetkę. Dokładnie tydzień po ostatnim razie - pomyślała Louise ze smutkiem. Pamiętała tamten wyraz apatii i zniechęcenia na twarzy Susanne i poczuła, że ta wiadomość poruszyła ją bardziej, niżby tego chciała. Rozległo się pukanie i do pokoju zajrzał Suhr. - Idziecie? - Przyjdziemy za chwilę - odparła Henny, odprawiając go gestem. - Matka Susanne zadzwoniła do Suhra o szóstej rano.

Musiała znaleźć jego numer w książce telefonicznej uśmiechnęła się lekko Henny Heilmann. - Myślę, że powinnaś pojechać do szpitala i porozmawiać z Susanne. Przyszło mi do głowy, że może ona nam o czymś nie mówi, o czymś, co ją naprawdę gnębi. To przecież bardzo gwałtowna reakcja. Trzeba jej zapewnić pomoc psychologa. Louise w pełni zgadzała się z szefową. - Nie naciskaj jej, ale może przypomniało jej się coś, co nam się przyda. W pierwszym szoku mogła coś wyprzeć. Przecież stale obserwujemy takie sytuacje. - Oczywiście, porozmawiam z nią. Mogę jechać od razu. - Powinnaś wziąć udział w tej odprawie, pojedziesz zaraz potem. Henny podeszła do książki wyjazdów leżącej na regale tuż za nią. Wpisała Louise i rzuciła jej kluczyki do samochodu. Razem poszły do jadalni, gdzie zebranie już się zaczęło. Ledwie jednak zdążyły usiąść, kiedy Willumsen otworzył drzwi i przerwał naczelnikowi. Louise z zainteresowaniem obserwowała, jak komisarz, który wysłał ją do Nykøbing Sjælland, wybuchł gradem przekleństw. Ignorując wszystkich pozostałych, zwracał się bezpośrednio do Suhra. Śledztwo w sprawie zabójstwa imigrantki od zatrzymania męża pozostającego w separacji z ofiarą zaliczano do kategorii wyjaśnionych, lecz jeszcze nie zakończonych. Teraz okazało się, że kobieta, która słyszała hałas w mieszkaniu zamordowanej około pierwszej po południu, załamała się i przyznała, iż powiedziała o tym tylko dlatego, że już w dniu znalezienia zwłok odwiedził ją dziennikarz. Razem z fotografem rozsiadł się w jej kuchni, a kobieta poczuła, że skoro już przyszli, nie wypada, by fatygowali się na próżno. Musiała więc dodać coś od siebie w związku z tą straszną tragedią, jaka rozegrała się w mieszkaniu piętro niżej. Dlatego powiedziała o tym hałasie. Gazeta napisała o tym dzień później, a gdy policja wróciła do kobiety z pytaniem, dlaczego nie wyjawiła im tego od razu, bała się przyznać, że po prostu uległa sile mediów i dalej brnęła w kłamstwo.

- Niech ich jasna cholera! - wrzeszczał Willumsen. - Teraz nie mamy żadnych podstaw, żeby go dalej trzymać za kratkami! Obrzucił wzrokiem śledczych z pięciu grup Wydziału Zabójstw i bez słowa wyszedł. Louise nie bardzo wiedziała, czy jasna cholera ma wziąć świadków czy dziennikarzy. Szybko jednak zapomniała o wybuchu Willumsena i znów skupiła się na słowach Suhra, który wrócił do omawiania zadań poszczególnych grup. Po skończonej odprawie przygotowała się do wyjazdu. - Doprowadzacie moją córkę do śmierci! - Oskarżenie rozniosło się po szpitalnej sali. Na widok Louise matka Susanne poderwała się i ruszyła w jej stronę, zanim jeszcze policjantka zdążyła zamknąć drzwi. - Przecież ona nie może tak żyć - ciągnęła kobieta. - Gazety piszą, że brutalny przestępca pozostaje na wolności, a wy nic nie robicie, tylko przesiadujecie po domach u ludzi i popijacie kawę. A on najpierw uwziął się na nas, a teraz zamordował tę nieszczęśnicę... - mówiła głosem przenikliwym z podniecenia, ale pozbawionym smutku. Louise popatrzyła na szpitalne łóżko. Susanne leżała tak jak wtedy, gdy spotkały się pierwszy raz. Skierowała głowę lekko w stronę drzwi, jakby starała się odwrócić od głosu matki. Louise poczuła ukłucie w sercu. Atak kobiety wywołał taki sam efekt jak przenikliwe ujadanie małego psiaka, który złośliwie sika na dywan. Trzeba z całej siły nad sobą panować, żeby nie klepnąć go w tyłek, by wreszcie umilkł. - Proszę, żeby pani wyszła z pokoju, kiedy będę rozmawiać z Susanne - z kamienną twarzą użyła najbardziej policyjnowładczego tonu, na jaki było ją stać. - Nie ma mowy! - odparła z wściekłością matka. - Moja córka już dość wycierpiała. Muszę przy niej być, żeby ją chronić. Wy tego najwyraźniej nie potrafiliście! - dodała i demonstracyjnie przysiadła na łóżku. Susanne nie zareagowała. Louise spróbowała jeszcze raz nakłonić kobietę, by zaczekała

na korytarzu podczas jej rozmowy z Susanne, ale ponieważ ta nie ustępowała, a w końcu wręcz stwierdziła, że to policja ponosi winę za próbę samobójczą córki, Louise zrezygnowała z uprzejmości: - Wobec tego idę wezwać kolegów, którzy panią stąd usuną, żebym mogła wykonywać swoją pracę. Głos matki zniżył się wreszcie o oktawę. - Przecież ktoś musi jej pilnować. To była kropla, która przepełniła dzban. Louise zdecydowanie ujęła kobietę pod rękę, wyprowadziła na korytarz i posadziła ją na krześle. Wróciwszy do pokoju chorej, starannie zamknęła za sobą drzwi. Susanne obserwowała jej ruchy. Louise wydało się, że mimo całej apatii dostrzega w oczach dziewczyny przebłysk rozbawienia. Przyciągnęła krzesło do łóżka, przez chwilę pozwoliła sobie na milczenie, szukając słów i oceniając, czy ta rozmowa powinna mieć charakter profesjonalny, czy raczej osobisty. - Bardzo mi przykro, że tak ci źle - powiedziała w końcu. Słowa nie wywołały żadnej reakcji. Susanne połknęła słoiczek panadolu i dziesięć pigułek nasennych matki, ale ponieważ prawie od razu zaczęła wymiotować, leki nie zdążyły zadziałać z pełną mocą. Matka szybko wydobyła z niej prawdę i zadzwoniła po karetkę. W innych okolicznościach już by ją pewnie wypisano, ale ponieważ w tym wypadku sprawa wiązała się z gwałtem, a Susanne odmawiała wszelkiej rozmowy z lekarzami, czekała teraz na psychologa. - Może wolisz porozmawiać z Jakobsenem w Szpitalu Centralnym zamiast z psychologiem, którego mają tutaj? Louise nie wiedziała, w jaki sposób mogłaby załatwić taką zamianę, ale to uświadomiła sobie dopiero, gdy już przedstawiła propozycję. Wiedziała przecież, że Susanne była zadowolona z rozmów z Jakobsenem i zapewne łatwiej się z nim porozumiewała. - Tak, proszę. - Susanne lekko skinęła głową, patrząc na Louise. Sińce wciąż były wyraźne, żółtoczarne, ale opuchlizna z twarzy już zeszła. Coś jednak mówiło Louise, że dziewczyna

zaczyna rozpadać się na kawałki tak jak Karin Hvenegaard z Rødovre. Uścisnęła ją lekko za rękę, jakby chciała się upewnić, że zaraz nie zniknie. - Sprawdzę, czy go zastaniemy. Porozmawiam z kierownictwem oddziału. Chciałabyś mi powiedzieć, dlaczego to zrobiłaś, zanim wyjdę? Milczenie. I znów ten nieobecny wzrok. Louise czekała. - Myślisz o tej dziewczynie, którą zabił? - spytała w końcu. Boisz się, że on wróci? - Ja nie chciałam umierać! To zdanie zawisło w powietrzu. Nic więcej po nim nie nastąpiło. - Dlatego zwymiotowałaś tabletki? Susanne, nieco przytomniejsza, wreszcie odwróciła głowę. - Nie, przecież dlatego je wzięłam. Trudno było znaleźć w tym jakiś sens. Susanne powiodła spojrzeniem po kołdrze. Louise przestraszyła się, że to już koniec rozmowy, bo dziewczyna znów wraca do swojego świata, ale Susanne zaraz pokręciła głową i powiedziała cicho: - Wolałabym, żeby on mnie zabił, niż żeby miało mnie zadusić to życie, jakie teraz prowadzę. - Z oczu popłynęły jej łzy. Louise pogłaskała ją po ramieniu, czując, jak niedozwolona kula w piersi gwałtownie rośnie, zmieniając się w młyński kamień. Susanne nie musiała mówić nic więcej. Wyraziła się dostatecznie jasno, a jej wyznanie było przerażające i tragiczne. - Susanne, nie musisz odbierać sobie życia tylko po to, by matka cię nie zadusiła. Przecież możesz się wyprowadzić, zerwać z nią kontakt! Przynajmniej na pewien czas - dodała czym prędzej. - Możesz uderzyć pięścią w stół i powiedzieć jej, że jesteś dorosła i nie życzysz sobie, żeby mieszała się w twoje sprawy. - Miała nadzieję, że nie wyraziła się zbyt ostro. - Ona ze mnie kpi, ponieważ próbowałam w ten sposób znaleźć mężczyznę. Żałuję, że nie umarłam w tamten poniedziałek, bo to przynajmniej stałoby się za sprawą kogoś innego! Nie było nic więcej do powiedzenia. Louise posiedziała przy

niej jeszcze przez chwilę, lekko gładząc ją po ramieniu, a w duchu już zaczęła się zastanawiać, jak szybko Susanne dałoby się gdzieś przenieść. Nie mogła przy tym zostać zupełnie sama, żeby Jesper Bjergholdt znów jej nie odwiedził. Zdecydowanie jednak należało odseparować ją od matki. Doszła do wniosku, że musi włączyć w sprawę Henny Heilmann, a przede wszystkim doprowadzić do rozmowy Susanne z Jakobsenem. Jeżeli psycholog nie znajdzie dla niej czasu w Szpitalu Centralnym, to trzeba będzie zawieźć ją do niego do domu na prywatną wizytę. Pomyślała też, że ktoś powinien porozmawiać z matką dziewczyny i uświadomić jej, jak wielką ponosi winę. Dobrze wiedziała też, że to nie może być ona. Do matki Susanne bez wątpienia docierały jedynie słowa najwyższej instancji. Przewidywała, że pani Hansson wystąpi publicznie ze wszystkimi swoimi oskarżeniami wobec policji, która nie jest zdolna ochronić kandydatów na samobójców. Może Suhr byłby w stanie powiedzieć jej kilka słów do słuchu, pomyślała, idąc do drzwi. - Zostań! Odwróciła się i uśmiechnęła uspokajająco. - Żebym mogła cię stąd zabrać, muszę znaleźć pielęgniarkę. - Nie chcę, żeby ona tu wracała! Louise pociągnęła więc za sznurek wiszący przy łóżku i chwilę później zjawiła się pielęgniarka. Przez uchylone drzwi Louise zdążyła dostrzec matkę Susanne, która już się poderwała z krzesła i chciała wejść do pokoju. Żeby ją powstrzymać, uniosła rękę jak pieszy na przejściu i ku jej zaskoczeniu matka z powrotem usiadła. - Chciałabym zabrać pacjentkę do Szpitala Centralnego na spotkanie z psychologiem, z którym rozmawiała w zeszłym tygodniu po gwałcie. Czy to się da jakoś załatwić? Pielęgniarka popatrzyła na Louise nieco zdziwiona, ale stwierdziła, że nic nie stoi na przeszkodzie. Louise podziękowała z uśmiechem, ciesząc się, że nie będzie z tym problemu, mimo że oddział już wezwał własnego specjalistę. - Musicie tylko zabrać kartę - dodała jeszcze pielęgniarka. Susanne została zbadana w nocy, kiedy ją przywieziono, ale na

razie nic więcej nie zdążyliśmy zrobić. - Pacjentka chciałaby też odpoczywać, dopóki nie wyjedziemy - powiedziała Louise. - A to oznacza, że chciałaby być sama. Pielęgniarka się uśmiechnęła. - Przekażę to jej matce. Louise nie wiedziała, czy powinna zadzwonić do Henny Heilmann i do Jakobsena jeszcze przed opuszczeniem szpitala razem z Susanne, ale uznała, że równie dobrze może to zrobić z samochodu. A gdyby się okazało, że Jakobsen nie ma czasu, zaczekają na komendzie, aż znajdzie okienko, żeby przyjąć Susanne. - Masz tu jakieś ubranie? Już myślała, że po raz drugi będzie musiała wyprowadzać Susanne w szpitalnym szlafroku, ale dziewczyna kiwnęła głową, wskazując na szafę. Louise zajrzała do środka i zobaczyła, że jej rzeczy wiszą porządnie na dwóch wieszakach. Wyjęła je i położyła na łóżku. - Mogę zaczekać na zewnątrz, kiedy będziesz się ubierać. - Nie, zostań, proszę. Błagalny głos Susanne zaniepokoił Louise. Jeszcze przed chwilą brakowało w nim siły na odzwierciedlenie jakichkolwiek uczuć, a teraz Louise wychwyciła w nim paniczny strach przed zostaniem sam na sam z matką. Podeszła do okna. Susanne spuściła nogi z łóżka i zaczęła się ubierać. Wróciła pielęgniarka z kopią karty szpitalnej. Położyła ją na stoliku i podeszła do Louise. - Susanne miała zostać wypisana zaraz po rozmowie z psychologiem. Ale tak jak napisał w karcie lekarz, zamierzaliśmy ustalić plan dalszych konsultacji. Równie dobrze mogą się one odbywać w Szpitalu Centralnym, jeżeli tam już rozpoczęto terapię. - I, zniżywszy głos, dodała: - Wydaje mi się, że w tym wypadku potrzebna będzie niejedna rozmowa z psychologiem. - Wskazała drzwi. Louise pokiwała głową, pożegnała się i ujęła Susanne pod ramię. - Poprosiłam twoją matkę, żeby poszła do świetlicy - rzuciła

jeszcze za nimi pielęgniarka. - Idźcie korytarzem na prawo. Sama jej przekażę, że wyszłyście. W drodze do samochodu Louise wyjęła komórkę. Doszła do wniosku, że powinna od razu wprowadzić szefową w sytuację. Pomogła Susanne wsiąść, zamknęła drzwiczki i zadzwoniła pod bezpośredni numer Henny. - To taka przykra historia, że aż płakać się chce stwierdziła. W krótkich słowach streściła, że próba samobójcza była próbą rozpaczliwej ucieczki od obsesyjnej dominacji matki, która chciała kontrolować całe życie córki. - To straszne, jeżeli człowiek czuje, że śmierć jest jedynym rozwiązaniem. Zadzwonię do Jakobsena i uprzedzę go, że już jedziecie - odparła szefowa, kiedy Louise wsiadała do samochodu. - Dziękuję. - A gdyby nie miał teraz czasu, to przyjedźcie tutaj - dodała Henny Heilmann po namyśle. - Zaraz mam się spotkać z Suhrem, żeby ustalić, co ujawnimy o sprawcy i jak sformułujemy ostrzeżenie. Louise bez namysłu wypaliła, że może raczej należałoby z tym zaczekać. - Jeśli wstrzymamy się z ogłoszeniem, że jest poszukiwany, może natknę się na niego w piątek - dodała. Natychmiast tego pożałowała. Przede wszystkim dlatego, że Susanne, która siedziała spięta, nagle się wzdrygnęła. Louise miała wrażenie, że od jej słów zadrgało nawet połączenie telefoniczne z komendą. - Chyba musisz mi to wytłumaczyć - stwierdziła Henny Heilmann. - Wolałabym teraz nie wchodzić w szczegóły. Musiała wymyślić, w jaki sposób przedstawić ten pomysł, tak aby naczelnik nie uznał jej za niezrównoważoną i nie przeniósł do Sekcji do spraw Pożarów, również podlegającej Wydziałowi A. - Na piątek zaplanowana jest impreza dla randkujących w sieci, na której on być może się pojawi. Mam pewien pomysł z

tym związany, ale musisz powstrzymać Suhra od ogłoszenia komunikatu, dopóki tego nie omówimy. - Tak, tak, tak. - Zniecierpliwiony Suhr uniósł rękę, żeby jej przerwać. - Camilla Lind przedstawiła mi już zalety tego planu i ryzyko, jakie się z nim wiąże. I chyba muszę przyznać jej rację, że warto spróbować. Louise schowała ręce za plecami i mocno uszczypnęła się w palec, żeby nie wybuchnąć. Camilla jak zawsze nie ustawała w boju. - Ale czy powinniśmy wstrzymywać się z informowaniem opinii publicznej, skoro chodzi o dwie tak poważne sprawy? zauważyła rozsądnie Henny Heilmann. Louise jeszcze nie odzyskała równowagi wewnętrznej. Odstawiła Susanne do Jakobsena, który czekał na nie w drzwiach do swojego gabinetu. Po ojcowsku położył rękę na plecach dziewczyny i wprowadził ją do środka. Usadziwszy ją na wygodnej kanapie, wyszedł jeszcze do Louise poinformować ją, że ta rozmowa z pewnością nie potrwa krótko, więc nie musi czekać. Umówili się na telefon. Przez całą drogę do komendy Louise zastanawiała się, jak najlepiej przedstawić pomysł Camilli, nie zdradzając, że wyszedł od dziennikarki. Ale tych rozważań najwyraźniej mogła sobie oszczędzić. - Problem oczywiście polega na tym, że możemy go nie rozpoznać. Widzieliśmy go przecież tylko na nagraniu z monitoringu, z którego niewiele wynika - stwierdził naczelnik. Louise z zaskoczeniem zauważyła, że Suhr z pełną powagą podszedł do koncepcji Camilli i już dopuszczał możliwość zatrzymania sprawcy. - No tak, ale wydaje mi się, że przyjrzałam mu się dostatecznie, by mieć pewność, że rozpoznam ten jego charakterystyczny profil i sylwetkę, jeśli znów go zobaczę. Nie mu... Suhr znów jej przerwał, unosząc rękę. - Dziewczyna pójdzie z nami. Na moment zapadła cisza, zanim Henny i Louise

zrozumiały, o co mu chodzi, i jednym głosem zawołały: - Wykluczone! Louise pokręciła głową i dodała urażona: - Przecież ona dopiero co usiłowała odebrać sobie życie! - Nie z jego powodu, jeśli dobrze zrozumiałem - odparował Suhr. Louise przez chwilę mu się przyglądała. Zazwyczaj był bardzo ludzkim szefem i daleko mu było do ostrości, którą do swojego wizerunku włączył Willumsen, mimo to niekiedy podejmował bezwzględne decyzje. Rozumiała jednak, dlaczego to zaproponował. - Musimy usłyszeć zadanie Jakobsena - wtrąciła Henny. - A może w ogóle porzucić ten pomysł i trzymać się pierwotnego planu wystąpienia do mediów? - zaproponowała Louise. - Nie. Sądzę, że powinniśmy spróbować - orzekł Suhr. Zrobi się cholerne zamieszanie, jeśli zamieścimy ostrzeżenie, dodając do tego taki słaby rysopis. Pójdziemy raczej na tę imprezę i dopiero jeśli to nam nic nie przyniesie, zwrócimy się do opinii publicznej. Ty wprowadzisz Jakobsena w sprawę i dowiesz się, jaka jest jego opinia - zwrócił się do Henny. Spotkamy się, kiedy już zaplanujecie, w jaki sposób do tego podejść. Włączcie w akcję również Tofta i Michaela Stiga. Dobrze im zrobi wyjście z komendy. - A nie lepiej, żeby uczestniczył w tym Lars Jørgensen? zaprotestowała Louise. - Przecież on też oglądał te nagrania. Suhr w roztargnieniu pokiwał głową. Myślami był już na następnym spotkaniu zapisanym w terminarzu. Kiedy szedł do drzwi, Louise spytała jeszcze, co się dzieje z zatrzymanym w sprawie zabójstwa imigrantki. Szef odwrócił się i popatrzył na nią z kwaśną miną, ale w końcu mięśnie twarzy mu się rozluźniły i lekko wzruszył ramionami. - Nic z tego. Niestety, miał to szczęście, że kiedy złożyliśmy do sądu wniosek o aresztowanie, na dyżurze adwokackim siedział akurat John Bro. Louise szczerze współczuła Suhrowi i Willumsenowi. Wszystko stawało się nieporównywalnie trudniejsze, gdy w

sprawę włączał się któryś z najbardziej agresywnych obrońców. Sama zawarła znajomość z Johnem Bro, kiedy reprezentował jednego z największych handlarzy narkotyków, ale wtedy jego zapał w szukaniu dowodów niewinności klienta pośrednio ocalił Camilli życie. W zasadzie nie miała mu nic do zarzucenia, ale faktem było, że przy sprawach z jego udziałem należało zachować bystrość umysłu i zgromadzić bardzo mocne dowody. - A co się dzieje z dziećmi tej kobiety? - Opiekuje się nimi jej siostra, na co mąż niepomiernie się złości. Informuje każdego, kto tylko chce tego słuchać, że wkrótce wyśle dzieci za granicę. Jak twierdzi, wyłącznie po to, by zapewnić im bezpieczeństwo, pomóc odzyskać spokój i równowagę naruszoną przez matkę, która opuściła ich wspólny dom. Louise wstała. Henny Heilmann już wcześniej wyszła do swojego gabinetu. - A kto mógł to zrobić, jeśli nie on? Macie innych podejrzanych? - To on. Szef Wydziału Zabójstw chciał powiedzieć coś więcej, ale ugryzł się w język i dodał tylko, że przesłuchali wszystkie osoby z kręgu znajomych i rodziny kobiety. - Braliśmy również pod uwagę ewentualność honorowego zabójstwa - powiedział jeszcze. - Kobieta wprawdzie nie odmówiła zawarcia małżeństwa z człowiekiem, którego wybrała dla niej rodzina, ale przyniosła jej wstyd, decydując się na odejście od męża. Jej ojciec mógł więc także mieć motyw, gdyż rozwód córki był sprzeczny z dokonanym przez niego wyborem. - Suhr wzruszył ramionami i skrzywił się lekko. - Gdybyśmy się tak kurczowo nie trzymali zeznań tego świadka i nie byli tak pewni, że do zabójstwa doszło około pierwszej, już byśmy go mieli. Przypuszczalnie rzeczywiście przyszedł po dzieci przed południem i odprowadził je tak, jak mówi. Ale najprawdopodobniej wrócił do żony jeszcze między jedenastą a dwunastą. Albo po południu, tuż przed tym, jak ją znalazł. Nie ma żadnych świadków, którzy by go widzieli, ale nikt też nie zauważył, by koło domu kręcił się ktoś inny.

Burcząc pod nosem, dodał, że mężczyzna powinien postawić sąsiadce butelkę wina, bo przecież to ona z sympatii dla prasy zafundowała mu powrotny bilet na wolność. Uderzył jeszcze ręką w futrynę i wyszedł do sekretariatu. Louise wróciła do siebie. W głowie jej się kręciło. Irytacja wywołana postępowaniem Camilli minęła, ale postanowiła nie informować przyjaciółki, że policja mimo wszystko planuje wybrać się na tę imprezę. Zwłaszcza że zamierzali zabrać na nią również Susanne.

19. Zaraz po wejściu do mieszkania Louise zorientowała się, że Peter jest w domu, bo z salonu dobiegała ściszona muzyka. Bardzo ją to zdziwiło, bo była przecież dopiero szósta, a przyzwyczaiła się już, że wracał najwcześniej po ósmej. - Cześć! - zawołała z przedpokoju, ucieszona, że wreszcie spędzą razem cały wieczór. Mogli wyjść do restauracji albo zabrać ze sobą prowiant do parku Frederiksberg. Maj wciąż był bardzo ciepły. Było ponad dwadzieścia stopni i zapowiadało się, że taka temperatura będzie się utrzymywać. Z uśmiechem podeszła, żeby go pocałować, ale w drzwiach zatrzymała się wstrząśnięta, widząc na stoliku przy kanapie trzy puste butelki po piwie, a czwartą w rękach Petera. Siedział w takiej pozycji, jakby ktoś uderzył go w pierś i wcisnął w miękkie poduszki. Oczy miał zaczerwienione i błyszczące. - Co się stało? - spytała wystraszona, siadając na fotelu, który stał przy kanapie. Coś w Peterze powstrzymywało ją od zbliżenia się do niego, jakby odgrodził się od niej jakimś murem rozpaczy. - Stało się coś? - powtórzyła, już czując ściskanie w piersi. Ciągle na nią nie patrzył, wzrok miał wbity w blat stolika, jakby był zupełnie nieobecny duchem. W końcu jednak wziął się w garść i spojrzał na Louise. Wyraźnie się przełamywał, żeby coś wyznać. - Wróciłem do domu, żeby ci powiedzieć, że kocham inną i dzisiaj się wyprowadzam. Louise nie mogła złapać tchu. Słowa Petera jakby zawisły w powietrzu, unosiły się w nim, nie docierając do jej świadomości. Spojrzał na swoje dłonie, w których trzymał butelkę. Louise wpatrywała się w niego, czekała, że powie coś więcej, ale on już

wrócił do swojej próżni. Siedzieli w milczeniu. Wcześniej Louise myślała, że w takiej sytuacji wybuchnie jej w głowie tysiąc pytań i myśli, tymczasem miała w niej zupełną pustkę. - Kto to jest? - spytała w końcu. Wewnątrz czuła lód. I chciała, i nie chciała wiedzieć, kto się wdarł do jego serca, wypierając stamtąd ją. Mrożąca świadomość, że ta druga ma ciało i duszę, zaczęła się już po niej rozlewać, przygotowując ją na to, że zaraz usłyszy najgorsze. Potrafiła ich sobie wyobrazić razem. Zawsze panowało między nimi wyjątkowe porozumienie, a ona zawiodła ich oboje, wycofując się i przedkładając nad nich własne sprawy. Uświadomiła sobie, że niemal wepchnęła ich w swoje objęcia. Westchnęła głośno, zanim odpowiedział, usiłując zachować spokój. To musiała mu przyznać. Nie starał się też udawać, że jest panem sytuacji, i nie traktował tego jako zwykłą informację, którą po prostu miał przekazać. Znać po nim było żal i ból. - To Line. - W końcu zatrzymał na Louise niespokojny wzrok. - Naprawdę bardzo mi przykro, ale po prostu się w niej zakochałem. Twarz jego koleżanki z pracy pojawiła się przed oczami Louise jakby rzucona na ścianę przez rzutnik. Spotkania. Nadgodziny. Wyjazdy w delegacje. Nareszcie Louise poczuła mdłości, ale wciąż ani smutku, ani gniewu. Emocje skuła bryła lodu, która rozpierała jej wnętrze. - Próbowałem się przed tym bronić - dodał Peter. Obraz jasnowłosej akwizytorki zniknął ze ściany. Pamięć Louise się zablokowała. Nagle nie mogła sobie przypomnieć ani twarzy dziewczyny, ani nawet jej sobie wyobrazić. W myślach nazywała ją dziewczyną, chociaż wiedziała, że Line ma trzydzieści kilka lat. Mogła być od niej o dwa lata młodsza, nie więcej. Louise nie została więc odrzucona dla atrakcyjnej młodej podfruwajki, tylko zwykłej koleżanki z pracy. Ale to tak samo żałosne i bolesne, pomyślała, czując, że jej mózg powoli znów zaczyna funkcjonować. - Naprawdę mi przykro - powtórzył Peter. Wielka kostka lodu zaczęła się rozpuszczać, ale raczej nie

groziło jej załamanie. Czuła chłód i twardość. Z trzeźwością stwierdziła w duchu, że między nią a Peterem zaczęło się źle dziać od jego powrotu ze Szkocji. A w zasadzie nie było im ze sobą dobrze ani kiedy tam mieszkał, ani przed jego wyjazdem. Przetrwali razem, ponieważ ułożyli wspólny projekt na życie i chcieli, żeby się powiódł. Peter z niechęcią zaakceptował jej opór wobec wyjazdu z Danii. Co prawda odwiedzała go w Szkocji tak często, jak mogła, ale przebywanie razem rozmyło się w zwiedzaniu i wypadach do restauracji. Po jego powrocie zaś zgodziła się, żeby się do niej wprowadził, chociaż tak naprawdę wolałaby, żeby wciąż mieszkali oddzielnie. Oboje usiłowali sprostać oczekiwaniom drugiej strony, aby pokazać, że podjęli słuszną decyzję. Louise uciekła do pracy, Peter zaś najwyraźniej wybrał bardziej radykalne wyjście. Nareszcie poczuła gniew. Zimowy chłód w jej wnętrzu w końcu odpuścił i silniejsze uczucia objawiły się grzmotem. - Sypiałeś z nią, wmawiając mi, że pracujesz? Co ty sobie, u diabła, wyobrażałeś? Jednocześnie pomyślała, że powinna się była zorientować. Peter wiedział, że może liczyć na jej zrozumienie, gdy będzie się tłumaczył nawałem obowiązków. Sama doskonale znała takie sytuacje, a praca stanowiła dla niej zawsze priorytet. - Rozumiem, że jesteś na mnie wściekła, i nie będę cię uciszał. Możesz krzyczeć. Musisz tylko pamiętać, że nie zrobiłem tego, żeby cię zranić. Louise eksplodowała. Nie życzyła sobie współczucia. Poderwała się z wściekłością i palcem wskazała sypialnię. - Pójdziesz teraz, spakujesz swoje rzeczy i opuścisz ten dom. Nie mam zamiaru dłużej słuchać o tobie i o tym, co rozumiesz. - Roztrzęsła się i z trudem łapała oddech. Płacz powoli przejmował władzę nad jej ciałem. - Idź! - krzyknęła. Peter powoli wstał, podszedł do niej i lekko ją objął. Próbowała się odsunąć, ale ciało jej nie usłuchało. Płakała wtulona w jego ramię. Potem posłusznie pozwoliła się posadzić na kanapie. Zasłaniając twarz rękami, próbowała się opanować. Kilka razy głęboko zaczerpnęła powietrza, aż w końcu uznała, że będzie już w stanie mówić, nie szlochając

jednocześnie. - Widziałam was w zeszłym tygodniu w Tivoli - powiedziała, kiedy w pamięci powrócił tamten obraz Petera i Line przy stoliku pod oknem. Peter odezwał się dopiero po chwili. - To było tego dnia, kiedy z nią zerwałem. Nie chciałem, żeby to dłużej trwało. Ja się nie nadaję na romanse na boku. Popadam w paranoję - dodał, próbując się śmiać. - Ale nie przypuszczałem, że będę aż tak za nią tęsknił. W ciągu tego tygodnia uświadomiłem sobie, że podjąłem złą decyzję. Od tamtego rozstania w Tivoli już wiem, że Line utkwiła we mnie, w każdej komórce mojego ciała. Louise pomyślała o obowiązkowym seksie w domu jej rodziców i przeklęła wszystkie jego komórki, zwłaszcza komórki spermy, które trafiły w jej ciało. - A ona czeka gotowa na przyjęcie ciebie, mimo że z nią zerwałeś? Kiwnął głową i sięgnął po jej rękę, ale Louise czym prędzej się wyrwała. - Ona chce mieć dzieci, rodzinę. Jakby to wszystko tłumaczyło, pomyślała Louise, patrząc na niego z niedowierzaniem. Chyba nie mówił poważnie, że zamienił ją na inną, chętną do zajęcia się jego domem i urodzenia mu dzieci. Przecież ona też chciała mieć z nim dzieci... A raczej dziecko, poprawiła się w myślach. Kiedy przyjdzie na to pora. - Mamy takie samo nastawienie do życia - ciągnął Peter. Louise przestała go słuchać, ale dotarło do niej, gdy powiedział, że przynajmniej Camilla go zrozumiała, kiedy rozmawiali o tym w kuchni poprzedniego wieczoru. - Powiedziałeś Camilli, że masz inną?! - zawołała zdziwiona. Popatrzył na nią zdezorientowany. - Oczywiście, że nie. Ale rozmawialiśmy o tym, że trzeba ustąpić miejsca miłości, marzeniom o przyszłości i robić to, co wydaje się słuszne. - Umilkł na chwilę, jakby rozważał, czy może mówić dalej. - Ty nigdy też nie zaakceptowałaś... A może po prostu nie zdajesz sobie z tego sprawy, jak bardzo Camilla

chciałaby mieć męża i jeszcze jedno dziecko. Teraz Louise poczuła się głęboko dotknięta. Przyjaciółka nigdy jej o tym nie mówiła. - Idź już - powiedziała, wstając. - Nie mam ochoty na dalszą rozmowę. Siedząc w kuchni, słuchała jego kroków, kiedy wychodził z pokoju. Usłyszała, że ściąga z szafy dużą torbę podróżną i otwiera szufladę. Miała wrażenie nierzeczywistości. Straciła poczucie czasu i nie bardzo wiedziała, co czuje. W jej wnętrzu dominował chaos. Usiadła przy stole i zapatrzyła się przed siebie. Chciała wyjść gdzieś na powietrze, ale mięśnie nie zareagowały, kiedy próbowała wstać. Peter stanął w drzwiach kuchni. W ręku trzymał brązową torbę, a Louise nagle się przestraszyła, że będzie chciał do niej podejść i pocałować ją na pożegnanie. Nie pozwoli sobie na takie żałosne sceny. Peter chwilę się wahał. - Zadzwonię do ciebie - powiedział w końcu. Kiwnęła mu głową bez słowa i dalej nią kiwała, kiedy zatrzasnęły się za nim drzwi. Przez chwilę miała ochotę zadzwonić do Camilli, ale czuła, że musi trochę pobyć sama. Zastanawiała się, czy to wszystko nie było jedynie przedstawieniem, które rozegrało się w jej wyobraźni. Wstała, wyjęła z szafki kieliszek i nalała sobie sporą porcję calvadosu. Wypiła łyk, przełknęła i znów się napiła. Poczuła palenie w gardle. Ależ beznadziejna sytuacja! Przecież walczyła, podporządkowywała się i dopasowywała, a on po prostu rzucił ręcznik na ring i wybrał najłatwiejsze rozwiązanie. Znalazł pociechę, a ona składała siebie w ofierze. Wypiła jeszcze jeden duży łyk, poszła do przedpokoju po portmonetkę i zbiegła po schodach do kiosku po papierosy. Kupiła prince light. Przez całą powrotną drogę miała świadomość, że zachowuje się żałośnie, ale jeśli nie wolno zacząć palić w dniu, kiedy zostawia cię mężczyzna, to, do cholery, kiedy można? W domu nalała sobie pełen kieliszek i zapaliła pierwszego papierosa. Z tęsknotą czekała, aż zacznie jej się kręcić w głowie.

Tłumaczono jej zawsze, że po latach niepalenia człowiekowi robi się słabo, kiedy zaciągnie się dymem. Pragnęła teraz takiego wrażenia, chciała, by uniosło ją na falujące morze. Ale nic się nie działo. Papieros miał dokładnie taki smak, jak pamiętała, a ciało nie zareagowało w znaczący sposób na nikotynę. Pewnie dlatego, że papieros tak szybko się spalił. Odgłos dzwonka komórki dotarł do kuchni z kurtki wiszącej w przedpokoju. Już miała wstać, ale domyśliła się, że to pewnie Peter chce się dowiedzieć, czy wszystko w porządku, a na jego troskę nie miała siły. Zapaliła jeszcze jednego papierosa i mimo wszystko wstała, gnana niezdrową ciekawością. Chciała sprawdzić, co ją ominęło. Okazało się, że telefonowano z numeru zaczynającego się od 35. To mógł być Szpital Centralny. Zastanowiła się, czy mądrze będzie oddzwonić, zważywszy na stan ducha, jaki ją ogarnął, ale pomyślała o Susanne i ciężko usiadła, otwierając spis nieodebranych połączeń. Ktoś długo nie podnosił słuchawki i już miała się rozłączyć, gdy w końcu usłyszała głos Flemminga Larsena. Przez chwilę w milczeniu tylko słuchała, jak patolog powtarza: - Halo, halo? - Tu Rick. Nie zdążyłam odebrać telefonu. - Tak myślałem, że wciąż pracujesz. Chciała kategorycznie zaprzeczyć, ale najwyraźniej po jej tonie nie poznał, że coś jest nie tak, i już mówił dalej: - Właśnie skończyłem raport z sekcji. Jest już zatwierdzony i jutro trafi do was. Ale jedno mnie zastanawia... Louise próbowała się skupić, lecz słowa Flemminga ulatywały gdzieś i nagle nie zdołała powstrzymać szlochu, który bez ostrzeżenia wyrwał jej się z gardła. Flemming gwałtownie umilkł, a potem cierpliwie słuchał, jak bez wstępów zaczęła się tłumaczyć i krótko wyjaśniła, że Peter właśnie ją opuścił. Jednym tchem zapewniła, że wszystko z nią w porządku, ale sama słyszała, że brzmi to histerycznie, bo w zasadzie każdemu słowu towarzyszyło łkanie. - Już do ciebie jadę. Podaj mi adres. Zaraz będę. Wyjaśniła, gdzie mieszka, chociaż nie miała ani trochę

ochoty na towarzystwo. Owszem, między nią a Flemmingiem istniała dobra chemia, ale Louise nawet w stanie rozpadu miała świadomość, że jeśli Flemming zobaczy ją akurat w momencie, kiedy fundament jej życia legł w gruzach, nie będzie to z korzyścią dla ich współpracy. Szybko schowała papierosy do szuflady i wypiła szklankę wody, a potem jeszcze poszła umyć zęby z nadzieją, że nie będzie od niej czuć tytoniem. Kiedy weszła do łazienki, zobaczyła, że Peter zapomniał szczoteczki do zębów i przyborów do golenia. Przyniosła więc papierową torbę, pozbierała jego rzeczy i bez ceregieli wszystko do niej wrzuciła. Wystawiwszy torbę na kuchenne schody, lekko przypudrowała twarz i przeczesała palcami gęste ciemne loki. Związała je w koński ogon, żałując, że nie odwiodła Flemminga od tej wizyty. Weź się w garść, przykazała sobie, kiedy rozległ się domofon. Poszła go wpuścić. Z głębi klatki słyszała, jak szybko wbiega po schodach. Czekała na niego w drzwiach. - Cześć - powitała go z całą wesołością, na jaką w tej chwili było ją stać. Flemming mocno ją objął. - Przyniosłem to - oświadczył, puszczając ją, i rzucił na stół paczkę prince ultra light, chociaż wiedział, że Louise nie pali. Spojrzała na niego zaskoczona i domyśliła się, że zaklasyfikował ją do tej kategorii palaczy, którym po prostu udaje się zwalczyć ochotę na papierosa. Już miała odmówić, żeby nie ujawniać swoich słabości, ale ją uprzedził: - Pewne wady bywają pomocne, bo człowiek może się na nich skoncentrować, zamiast obwiniać się o wszystko - wyjaśnił z uśmiechem. Louise też się uśmiechnęła i wzięła papierosa. Ceniła ludzi, którzy mają odwagę zachowywać się z pełną swobodą i stosownie do sytuacji. Flemming zresztą wiedział, o czym mówi. Przecież dwa lata wcześniej opuściła go żona. Sprawiał wrażenie osoby, która zna tę nicość, w jaką ona zaledwie przed chwilą się zapadła. Kiedy w końcu udało jej się zapalić, uznała, że Flemming pewnie wytrzyma jej żale. Rozluźniła się i zaczęła opowiadać o

tym, jak po powrocie do domu zastała Petera w salonie. Uświadomiła sobie, że jego puste butelki wciąż tam stoją, czym prędzej więc po nie poszła. W mieszkaniu mogły zostać wyłącznie ślady po jej załamaniu. - Kiedy człowiek nagle znajduje się w samym środku otchłani, nie potrafi sobie wyobrazić, że po drugiej stronie może go czekać coś lepszego - powiedział Flemming, kiedy Louise wróciła do kuchni. Słuchała go, chociaż nie miała pojęcia, o czym mówi. - Trzeba spaść na samo dno, żeby coś nowego mogło zacząć kiełkować - ciągnął. - Ale właśnie w tym małym kiełku może tkwić szczęście. Lekko poruszył się na krześle i dość niezgrabnie przyznał, że zdaje sobie sprawę, iż prawdopodobnie akurat w tym momencie to, co mówi, do niczego się Louise nie przyda, lecz być może w chwilach największego załamania znajdzie jakąś pociechę w tej myśli. Jemu w każdym razie to pomogło. Louise przez chwilę wpatrywała się gdzieś przed siebie, nim w końcu odważyła się spytać, czy jemu to szczęście wykiełkowało. - Cholera, z tobą zawsze tak jest! Zawsze myślisz tak trzeźwo i racjonalnie, że człowiek się nie wywinie, jeśli nie ma konkretnej odpowiedzi czy wyniku. Nie, u mnie nic wielkiego z tego nie wyrosło, ale kiełek dał znać o swojej obecności. Nie wątpię, że coś jeszcze z tego będzie. A poza tym żyje mi się lepiej teraz, gdy jestem sam, niż w ostatnim czasie, kiedy byliśmy razem. Ciężko to przyznać, gdy ma się dzieci, ale taka jest prawda. Louise wiedziała, że żona Flemminga szybko ponownie wyszła za mąż. Pewnie za mężczyznę z bardziej unormowanymi godzinami pracy, dodała w myślach. Rozmowa z kolegą nie sprawiała jej problemów, ale w zasadzie prawie nic nie wiedziała o jego życiu prywatnym, a nie chciała pytać, bo jeszcze się nie oswoiła z tą intymnością, która powoli się między nimi rodziła. - Właściwie dlaczego dzwoniłeś? - spytała, uznając, że już dostatecznie długo rozmawiali o nieudanych małżeństwach i

zrujnowanych związkach. Flemming zrobił taką minę, jakby nie miał pojęcia, o czym ona mówi, ale w końcu rozjaśniło mu się w głowie. - Chodziło mi tylko o uzupełnienie do raportu z sekcji, który właśnie został wysłany. Trudno mi stwierdzić, czy Christina Lerche umarła bezpośrednio w związku z napaścią, czy też później. Zależy, w którym momencie knebel wywołał odruch wymiotny. Mogło to nastąpić również wtedy, gdy leżąc, przełykała ślinę. - Lekko wzruszył ramionami. - Nie potrafię jednoznacznie tego określić. Louise pokiwała głową. Była zmęczona, ale obiecała, że będzie o tym pamiętać. Kiedy Flemming wyszedł, było już późno. Louise, leżąc w łóżku, czuła się lekko oszołomiona. Czas od powrotu z pracy wydawał się jej nierzeczywisty. Miała jednak pełną bolesną świadomość, że Peter, który przez sześć lat był jej najbliższy, postanowił się z nią rozstać. Ale jak naprawdę się z tym czuła, tego określić jeszcze nie potrafiła. Zgasiła lampkę nad łóżkiem i obróciła się na brzuch. Rozmawiając z Flemmingiem, uświadomiła sobie, że w głębi ducha wcale nie czuje się aż tak głęboko nieszczęśliwa na myśl o tym, że jej przyszłość nie będzie związana z Peterem. Wiedziała, że skończy się wrażenie presji i nieustające wyrzuty sumienia. Przed snem zdążyła jeszcze pomyśleć, że przecież była z nim, ponieważ go kochała. Następnego dnia, kiedy się obudziła, w skroniach jej pulsowało. W nocy wstawała do toalety i w powrotnej drodze do łóżka nogi same zaniosły ją do salonu. Usiadła tam, gdzie wcześniej siedział Peter ze swoimi butelkami. Rozpłakała się tak bardzo, że sama była zaskoczona gwałtownością tego płaczu. Kiedy atak nieco minął, oszołomiona wróciła do łóżka. Zapuchnięte oczy zmieniły się w dwie szparki i gdy wreszcie zdecydowała się wstać, świadomie unikała patrzenia w lustro. Na pół przez sen zadzwoniła do pracy dać znać, że jest chora, i dalej ciężko spała prawie do dwunastej. Kiedy wstała, nastawiła wodę, wyjęła dużą szklankę do kawy latte i nasypała herbaty do

zaparzaczki w kształcie jajka. Uporczywe pulsowanie w skroniach przeniosło się na czoło, połknęła więc dwa panadole, po czym wzięła gorący prysznic. Co ten dupek, u diabła, sobie wyobrażał? - zadawała sobie pytanie, kiedy znów leżała w łóżku otulona szlafrokiem z parującą szklanką herbaty w ręku. Grzeczny i porządny Peter okazał się takim łajdakiem, że pieprzył się na boku, zamiast zakończyć ich związek, zanim rzuci się w coś nowego. Trochę jakby chciał się osłonić ze wszystkich stron. Musiał wypróbować swoją nową bazę, zanim podjął ostateczną decyzję. Naprawdę dupek! Po południu wstała i zaczęła usuwać wszystkie jego rzeczy, które wpadły jej w oczy, kiedy krążyła po mieszkaniu. Z jego meblami musiała jeszcze żyć, ale cała reszta trafiła do pokoju gościnnego na wielki stos, który zamierzała kazać mu odebrać któregoś z najbliższych dni, kiedy będzie w pracy. Cieszyła się z bałaganu, jaki mu zrobiła, a z którym będzie musiał walczyć. Książki, płyty, teczki, głupie drobiazgi... Wszystko leżało przemieszane. Peter na pewno się rozzłości, pomyślała z satysfakcją i poszła szukać numeru do miejscowego dostawcy pizzy. Kiedy wieczorem kładła się spać, czuła się już trochę lepiej. Daleko jej było do spokoju, ale jakoś dawało się żyć. Zdecydowała, że Peter już jej nie obchodzi. Zamierzała skoncentrować się na pracy, a on niech się bawi w rodzinną idyllę. Powtórzyła to kilka razy na głos, wprawdzie bez większego przekonania, ale wiedziała już, że przetrwa.

20. Nie możemy cię zmusić, żebyś z nami poszła. Osobiście uważam, że nie powinnaś tego robić - ostatnia uwaga wyrwała się jej, zanim zdążyła się zastanowić. - Pójdę - oświadczyła Susanne z przekonaniem w głosie, świadczącym o tym, że wszystko sobie przemyślała. Spędziła dwa dni w Szpitalu Centralnym i przez ten czas odbyła wiele rozmów z Jakobsenem. Louise od razu wyczuła zmianę, jaka w niej zaszła. W ruchach dziewczyny pojawił się jakiś spokój i otwartość. Ślady po napaści nie były już tak widoczne na twarzy, chociaż okolica lewego oka i policzka wciąż miała inny kolor. - Od razu chciałam iść na tę imprezę - ciągnęła po krótkiej chwili milczenia - od kiedy powiedziałaś mi o niej przez telefon. Muszę go jeszcze raz zobaczyć. Louise popatrzyła na nią zdumiona, ale nie zdążyła nawet krzyknąć, kiedy Susanne uspokajająco machnęła ręką i podjęła: - Nie sam na sam. Ale cały czas mam go w świadomości i bardzo mnie gnębi to, że nie mogę sobie przypomnieć, jak wyglądał. Po prostu tego nie pamiętam. Jakobsen twierdzi, że to całkiem naturalne wyparcie, zresztą dobroczynne w mojej sytuacji - powiedziała tonem świadczącym o tym, że nie zgadza się z psychologiem. - Ale mnie się wydaje, że nie będę mogła uporać się z tym przeżyciem dopóty, dopóki go nie zobaczę i nie przyznam, że naprawdę nie ponoszę winy za to, co się wydarzyło. Louise pomyślała, że psycholog potrafi dokonać cudu, ale sama nie czuła się pewnie w obecności tej nowej Susanne, której osobowość wyraźnie się zmieniała. Gdyby Jakobsen nie odwiedził rano komendy, aby wypowiedzieć się w kwestii, czy w ogóle dopuszczalne jest zabieranie Susanne na tę imprezę,

nawet nie rozważałaby takiej możliwości. Ale Jakobsen się zgodził, by spytali Susanne, czy zechce im pomóc, a przy okazji w krótkich słowach opisał piekło, jakiego dziewczyna doświadczała w całym swoim dorosłym życiu z wiszącą jej u szyi matką, którą mąż opuścił, zanim zdążyła wymówić słowo „ciąża”. Matka wychowała Susanne w przekonaniu, że mają tylko siebie, wymuszając tym samym na córce wyjątkową więź, która wiele młodych dziewcząt doprowadziłaby na oddział zamknięty z podciętymi żyłami lub do buntu mającego poważne konsekwencje dla całego ich życia. Ale Susanne się nie zbuntowała. Ona się pogodziła. Dostosowała się do chorych pragnień matki, rezygnując ze swojej młodości i sporej części dorosłego życia, zanim w końcu odważyła się podjąć próbę uwolnienia się od tego biologicznego kaftana bezpieczeństwa. - Co skończyło się tak tragicznie, że naprawdę trudno to znieść - dokończył Jakobsen, z zatroskaną miną gładząc się po brodzie. - Ona musi się od tego uwolnić - oświadczył. Rozmawiałem też z matką, żeby się dowiedzieć, na ile jest świadoma krzywdy, jaką wyrządza córce. I z niemal taką samą przykrością muszę stwierdzić, że ta kobieta wykorzystuje Susanne do obrony przed własną samotnością, traktuje jak trofeum wobec tego mężczyzny, który ją porzucił, mimo że on najprawdopodobniej nigdy się o tym nie dowie. Powinna się poddać terapii, bo w zasadzie to chora osoba. Louise przyznała mu rację. Sama doszła do podobnych wniosków. - Odbędzie się to tak - tłumaczyła Louise siedzącej naprzeciwko Susanne w kafeterii Szpitala Centralnego. Przyjadę po ciebie jutro wieczorem i pójdziemy tam razem. Susanne miała zostać wypisana następnego dnia przed południem. Jakobsen załatwił jej tymczasowe mieszkanie, które czekało na nią od poniedziałku, ale do tego czasu musiała zostać u siebie na Lyshøj Allé w Valby. - Po przyjściu na imprezę rozejrzymy się za nim, licząc, że

tam będzie. Nic poza tym nie robimy. Jeśli go zobaczysz, od razu mi o tym powiesz. W żadnym razie jednak nie możesz się z nim kontaktować. Jeśli cię rozpozna, wychodzimy. Nie zamierzamy go zatrzymywać w środku, ale być może wyjdzie za tobą, kiedy zobaczy, że opuszczasz imprezę. Nasi ludzie już będą na niego czekali. Ale pamiętaj - dodała Louise, patrząc, jak Susanne skupiona kiwa głową - że to tak naprawdę przypomina strzelanie we mgle. Szansa na to, że on się tam pojawi, jest minimalna. Przecież popełnił dwa brutalne przestępstwa, więc najprawdopodobniej się ukrywa. Przed wyjściem ze Szpitala Centralnego Louise zastanawiała się, czy nie zadzwonić do Flemminga i nie wyciągnąć go na kawę. Nie rozmawiała z nim od tamtej wizyty w jej mieszkaniu, a skoro już tu była... Ale może lepiej, aby ich znajomość pozostała wyłącznie na gruncie zawodowym. Poprzedniego wieczoru zadzwoniła do Camilli, żeby wprowadzić ją w swoją sytuację osobistą. Początkowo przyjaciółka nie chciała uwierzyć, że Peter znalazł inną. - On chyba zwariował! - krzyknęła przez telefon i jednym tchem zaproponowała, że z nim porozmawia, by go od tego odwieść. - Oszalałaś! - przerwała jej Louise. - Nie będziesz go, do cholery, zmuszać, żeby do mnie wrócił. Jeśli się znów wprowadzi, to wyłącznie dlatego, że będzie tego chciał i czuł, że jestem dla niego jedyną właściwą osobą. A wcale nie jestem przekonana, że zechce choćby tego spróbować. - No tak, nie należysz do tych, z których można po prostu zrezygnować - powiedziała Camilla z czułością. - A ten, kto się do ciebie przyczołga z powrotem, musi brać pod uwagę, że przypadkiem przez nieuwagę ściśniesz mu palce w drzwiach. Louise się uśmiechnęła. Nie była wcale przekonana, że jest aż taka twarda, ale też i nie uważała się za osobę, którą można porzucić, licząc na ponowne łaskawe przyjęcie. Zrezygnowała z kawy z Flemmingiem i zamiast tego wróciła na komendę.

- Zabiorę Susanne z jej mieszkania. Mamy stawić się tutaj czy jechać bezpośrednio na imprezę? - spytała, stając w drzwiach gabinetu Henny. - Wszyscy zbierzemy się tutaj. Omówimy procedurę na wypadek, gdyby się okazało, że on tam jest. Muszę mieć pewność, że wszyscy zrozumieli, że w środku nie podejmujemy żadnych działań. Mamy go tylko szukać. Louise kiwnęła głową i chciała się pożegnać, gdy Henny nagle spytała, jak się czuje. Szefowa już rano, zaraz po przyjściu do pracy zorientowała się, że coś jest nie tak. Również Larsowi Jørgensenowi niedużo czasu było potrzeba na stwierdzenie, że w zachowaniu Louise coś się zmieniło. Dyskretnie uniósł brew, kiedy rzuciła na biurko paczkę papierosów, zapewniając go jednocześnie, że postara się nie palić w ich wspólnym pokoju. Pokiwał tylko głową, o nic więcej nie pytając. Pewnie spodziewał się, że w końcu i tak usłyszy wyjaśnienie. Przedstawiła mu je dopiero po lunchu, kiedy nie mogła już udawać, że jest w stanie normalnie zająć się pracą. - Możesz tu palić, jeśli chcesz - zaproponował natychmiast i dopiero potem zaczął ją pocieszać, czego ona już nie słuchała. Nadal zamierzała grzecznie wychodzić do jadalni, gdy miała ochotę na papierosa. - Już mi lepiej - powiedziała teraz, nie mając siły wtajemniczać kolejnej osoby w swoje problemy osobiste. Po spojrzeniu Henny Heilmann poznała, że szefowa jej nie uwierzyła, ale taktownie wstrzymała się od dalszych pytań.

21. W piątek wieczorem Louise przyjechała po Susanne na pół godziny przed zaplanowanym spotkaniem z resztą grupy w gabinecie Henny Heilmann, na którym mieli ustalić ostatnie szczegóły. Impreza dla randkujących w Internecie odbywała się w dużym budynku magazynowym na Holmen. Kiedy tam przyjechali, zaparkowali w długim szeregu samochodów w pobliżu budynku, tak, aby móc obserwować wejście. Louise razem z Susanne poszły do kolejki z prawej strony. Przed nimi stały tylko dwie osoby. Lars został w samochodzie. Miał zaczekać, aż wejdą. Młoda dziewczyna na bramce podała Louise pusty identyfikator z agrafką i długopis, ale policjantka podziękowała. - Wpisz tu swój nick - wyjaśniła dziewczyna, już zajęta następną osobą. Zanim Louise zdążyła ją uprzedzić, że to niepotrzebne, zobaczyła, że Susanne wzięła przypinkę i coś na niej pisze. Przeciągnęła ją przez tłum, który zebrał się tuż za drzwiami. - Jesteśmy tu wyłącznie po to, żeby się rozejrzeć przypomniała dziewczynie i powtórzyła to, co ustalili przed wyjazdem z komendy. Oczywiście mogły nawiązywać rozmowy, ale przede wszystkim miały uważnie patrzeć. - Chyba bardziej naturalnie będzie wyglądało, jeśli będziemy się zachowywać jak inni - zauważyła Susanne, kiedy przedarły się już przez tłum. Louise nie odpowiedziała. Skierowała się w stronę wysokiego stołu w pobliżu baru i przy nim stanęła. Miała stąd dobry widok na wchodzących. W wielkim magazynie na razie nie było tłoczno, ale organizator, którego po południu odwiedziła wraz z Larsem Jørgensenem, aby dowiedzieć się o wyjścia awaryjne z budynku i o jego rozkład, zapewnił, że

przyjdzie mnóstwo ludzi. Nie był zachwycony ich obecnością, pewnie się bał, że ujawnienie, iż przestępcy właśnie w ten sposób poszukują ofiar, może zaszkodzić renomie jego portalu randkowego. Tylko trochę się uspokoił, gdy zapewnili, że do ewentualnego zatrzymania nie dojdzie w środku. - A co z prasą? - warknął jeszcze za nimi. - Zaprosiłem sporo dziennikarzy! - Takie jest ryzyko, kiedy chce się być widocznym w mediach - odparła Louise, już wychodząc. Nawet się nie odwróciła, żeby na niego spojrzeć. Był ostatnią osobą, której potrafiła współczuć. - Poczęstujesz mnie? - spytała Susanne, wyciągając rękę w stronę paczki z papierosami. - Oczywiście. Tak bardzo zaskoczyła tym Louise, że policjantka tylko patrzyła, jak dziewczyna niezgrabnie wyjmuje papierosa, zamiast jej pomóc i podać zapalniczkę. W końcu zareagowała i podsunęła ogień ponad stołem. - Widzę, że idziesz do przodu - powiedziała i czym prędzej się uśmiechnęła. Wcale nie zamierzała hamować procesu odrywania się Susanne od dawnego życia i budzącej się powolutku ciekawości świata. - Próbowałaś już kiedyś? Susanne pokręciła głową. Nie potrafiła nawet trzymać papierosa w palcach. - Na początek staraj się nie zaciągać. Zasysaj dym tylko do ust i od razu wypuszczaj. Kiedy przywykniesz do smaku, możesz zacząć wciągać dym w płuca - zaczęła jej tłumaczyć jak nauczyciel. Minęło już ponad dwadzieścia lat od czasu, kiedy ostatnio wyjaśniała komuś, jak się pali, chociaż jako młoda dziewczyna też nie miała zbyt wielu doświadczeń. Z tego, co pamiętała, zaczęła palić jako jedna z ostatnich osób w klasie, ale później miała swój udział we wciąganiu innych w nałóg. Pojawiali się kolejni goście. Zbity tłum tuż przy drzwiach wreszcie się rozproszył i do środka można już było wejść

swobodnie. Niestety, Louise widziała tylko niewyraźne zarysy postaci na moment oświetlane przez lampy migające w rytm ciężko dudniącej muzyki. - Zróbmy rundę - zaproponowała, kiedy już zgasiły papierosy. Szły powoli, rozmawiając, tak aby nie rzucało się w oczy, że się rozglądają, lecz Louise prędko się przekonała, że właśnie to wyróżnia je od wszystkich innych, którzy bez skrępowania przyglądali się tabliczkom z niekarni mijanych osób. Ludzie zbijali się w grupki wokół stolików, a niektórzy stali sami, czekając, aż ktoś nawiąże z nimi kontakt. Parkiet do tańca już się zapełnił. Nie przeciskały się tamtędy, tylko obeszły go, kierując się w stronę pomieszczenia na końcu wielkiej hali, urządzonego jak sala klubowa. Na podłodze leżały tu poduszki, grała ściszona muzyka, która toczyła nierówną walkę z grzmiącym jazgotem płynącym z ogromnych dyskotekowych głośników. Przysiadły na chwilę, rozglądając się niespokojnie, dopóki nie stwierdziły, że poszukiwanego przez nich człowieka tutaj nie ma. Wróciły do dużego pomieszczenia i znów stanęły przy barze. - Nie przyjdzie - orzekła Susanne i poprosiła o jeszcze jednego papierosa. Louise sięgnęła po paczkę, skłonna się z nią zgodzić. - Jak długo zostajemy? - Do końca. Przecież równie dobrze może się pojawić na pół godziny przed zamknięciem imprezy. Do ich stolika podszedł Lars Jørgensen. Pokręcił głową i wygiął usta w podkowę. - Zapowiada się długi wieczór, ale człowiek byłby z kamienia, gdyby nie cieszyło go zainteresowanie, jakie wzbudza - powiedział, omiatając salę wzrokiem. - I z całą pewnością o wiele nudniej jest stać na zewnątrz. Nagle drgnął, bo para kobiecych rąk zasłoniła mu oczy i pociągnęła go w objęcia. Obrócił się czym prędzej i stanął twarzą w twarz z Camillą, zaledwie o pół głowy niższą od niego. - Cześć! Lars wydawał się zakłopotany, ale się uśmiechnął. Spotkali

się kilka razy na komendzie, a ponieważ w policji był partnerem Louise, Camilla z największą oczywistością wpisała go na listę swoich kontaktów policyjnych, na co Lars dobrodusznie się zgodził. Wyglądało wręcz na to, że ją lubi. - Dużo tu macie ludzi? - spytała Camilla zaciekawiona, rozglądając się po sali. Louise zignorowała pytanie, sama natomiast zainteresowała się, co Camilla zrobiła z Henningiem. - Pojechał po brata. Myślę, że niedługo tu będą - odparła, lekko się krzywiąc. - Chce mu mnie przedstawić! Louise uśmiechnęła się, myśląc o Peterze i jego zarzutach na temat jej stosunku do Camilli, czym prędzej więc powiedziała, że już się cieszy, że będzie mogła ich poznać. Widocznie jednak coś w jej tonie nie zabrzmiało w pełni przekonująco, bo po minie przyjaciółki zorientowała się, że Camilla to uchwyciła. - Idę do toalety - oświadczyła Susanne, przerywając lekkie napięcie, które pojawiło się po słowach Louise. - A ty nie jesteś przypadkiem w pracy? - spytała Louise, żeby jakoś złagodzić atmosferę. Camilla kiwnęła głową. - Właściwie szukałam organizatora. Umówiłam się z nim na krótki wywiad w związku z reportażem, który chcę napisać o tej imprezie. Rozstały się, kiedy Camilla dostrzegła w końcu fotografa, z którym przyszła. Louise zaczęła rozglądać się za Susanne. Zrobiło się tłoczno. Obserwowała plecy Larsa, który przepychał się przez tłum, żeby jeszcze raz przejść się po wielkiej sali. Przy wejściu do toalet dostrzegła krótkie ciemne włosy Susanne. Przyglądała jej się uważnie i tylko dzięki temu zauważyła moment, w którym dziewczyna zamarła. Zachwiała się, a potem jakby skamieniała. Louise prędko spojrzała w tę stronę, w którą zwrócone były oczy Susanne, ale nie mogła się zorientować, kto wywołał taką reakcję. Zaczęła przeciskać się między ludźmi, na próżno usiłując nawiązać z Susanne kontakt wzrokowy. Ze złością rozpychała grupki, ignorując gniewne uwagi. Zobaczyła go. Zatrzymała się, widząc falujące włosy na

karku. Rozmawiał z dwiema dziewczynami, których wiek oceniła na bliski trzydziestki. W pewnej chwili lekko się obrócił, a wtedy jego profil stał się bardzo wyraźny. Adrenalina dosłownie buchnęła jej do krwi. Chciała wyjść, żeby uprzedzić kolegów czekających na zewnątrz, lecz bała się zostawić Susanne samą. Sięgnęła więc po komórkę i wcisnęła numer Henny Heilmann, ale połączenia nie było. Zirytowana spojrzała na wyświetlacz i zobaczyła, że nie ma zasięgu. Na skali pokazującej siłę sygnału nie było nawet jednej kreski. Zaczęła się gorączkowo rozglądać za Larsem Jørgensenem, nigdzie jednak nie mogła go wypatrzeć, sama więc musiała zadbać o bezpieczne wyprowadzenie Susanne, tak by dziewczyna nie stanęła przypadkiem twarzą w twarz z gwałcicielem. Oczywiście wcześniej uzgodnili, co robić, gdyby doszło do takiej sytuacji, a polecenie Henny Heilmann było jasne: „Nie rozmawiajcie z nim. Zawróćcie i jak najszybciej idźcie w stronę wyjścia, żeby nie zdążył wypowiedzieć żadnej groźby”. Ale Susanne wcale nie zamierzała wychodzić. Stała jak wrośnięta, potrącana przez osoby pilnie zmierzające do toalet. Falujące włosy na karku i arystokratyczny profil zniknęły już z pola widzenia Louise, gdy wreszcie dotarła do Susanne, złapała ją za rękę i pociągnęła za sobą. Szybko się przekonała, że stopy dziewczyny odmawiają posłuszeństwa - musiała ją niemal wlec. Zirytowana, cały czas wypatrywała Larsa Jørgensena. Wydało jej się, że przez moment widziała, jak Jesper Bjergholdt wraz ze swoimi towarzyszkami zmierza w stronę sali klubowej. Kiedy wreszcie znalazły się na zewnątrz, puściła ramię Susanne, pozwalając jej dojść do siebie, a sama ruszyła wezwać Michaela Stiga i Thomasa Tofta, żeby czekali gotowi do zatrzymania. Podeszli, gdy tylko do nich zamachała. Od strony samochodów nadchodziła już Henny Heilmann z telefonem przy uchu. Louise domyślała się, że szefowa informuje pozostałych ludzi, że coś zaczyna się dziać i mają być w pogotowiu. - Zwijamy go - oświadczył Michael Stig, kiedy szefowa się

rozłączyła. Henny skarciła go spojrzeniem i sama przejęła dowodzenie. - Dwie osoby już za chwilę staną przy rampie towarowej z boku, a my we troje zostajemy tutaj - zwróciła się do Michaela Stiga i Tofta. Zauważywszy Susanne, podeszła do niej, objęła ją ramieniem i szybko odprowadziła do samochodu będącego ich tymczasową bazą. Otworzyła jej drzwiczki z tyłu. - Louise, ty wejdziesz do środka i odszukasz Larsa Jørgensena. Starajcie się mieć oko na podejrzanego powiedziała, znów do nich dołączywszy. - Jeśli i on nie ma wewnątrz zasięgu, to któreś z was będzie musiało wyjść, żeby przekazać nam meldunek, kiedy podejrzany będzie się szykował do opuszczenia imprezy. Louise wróciła na salę i zaczęła szukać kolegi. Znalazła go w towarzystwie Camilli przy jednym ze stolików przy barze. Lekko zirytowana tym, że Lars przyjemnie sobie gawędzi, podeszła i ostro przerwała rozmowę: - Przejdźmy się teraz razem - zaproponowała pełna obaw, że przebudzi instynkty dziennikarskie Camilli. Ale przyjaciółka tylko im pomachała i zaraz zniknęła w tłumie, jakby czekała na okazję, żeby wreszcie uwolnić się od ich towarzystwa. Louise domyślała się, że Henning już się zjawił, a przynajmniej jest niedaleko. Szybko odeszła z Larsem, dobrze wiedząc, że dla kogoś niewtajemniczonego mogła wyglądać na kobietę, która właśnie schwytała zdobycz. - On tu jest - oświadczyła, puszczając kurtkę kolegi. Szybko przekazała mu, co się wydarzyło i gdzie ostatnio widziała podejrzanego, zdecydowanie kierując się w stronę sali klubowej, a jednocześnie starając się, by wyglądali na parę, która właśnie się odnalazła. W sali klubowej ludzie zebrani w grupki siedzieli na podłodze. Inni stali oparci o ścianę, bo wszystkie wygodne miejsca były już zajęte. Louise i Lars zatrzymali się przy ciężkich przesuwanych drzwiach i zaczęli przyglądać się po kolei wszystkim przebywającym w tym pomieszczeniu osobom. - On jest w białej koszuli - przypomniała sobie Louise.

Odrzucili większość mężczyzn. W białych koszulach było tylko kilku i niewiele czasu musieli poświęcić na stwierdzenie, że wśród nich nie ma tego, którego szukali. Louise wciąż czuła, jak adrenalina każe jej krwi szybciej krążyć w żyłach. Widziała też wyraz napięcia na twarzy Larsa. Skoro gwałciciel tu był, musieli go złapać. - W tej części go nie ma - oświadczył w końcu kolega. Wrócili więc do dużej sali, prawdziwego piekła świateł, muzyki i ludzkich ciał. Długo obserwowali tańczących, wypatrując ciemnowłosych mężczyzn w białych koszulach. W pewnym momencie Louise wydało się, że rozpoznaje jedną z dziewcząt, z którymi wcześniej rozmawiał podejrzany, ale jego samego nigdzie nie było widać. Zaczęli szukać między stolikami poustawianymi w nieduże wyspy ze świadomością, że musieliby mieć dużo szczęścia, by natknąć się na konkretną osobę wśród dwóch tysięcy innych. I tak szczęście im sprzyjało, że Louise w ogóle dostrzegła go za pierwszym razem, a raczej że Susanne go zauważyła. Kiedy bez rezultatu obeszli już całą salę, ustalili, że przejdą się jeszcze raz na wypadek, gdyby mężczyzna poprzednio wszedł do toalety. Po kolejnym okrążeniu zdecydowali, że opuszczają imprezę. Gdy mijali dziewczynę wcześniej towarzyszącą podejrzanemu, Louise jeszcze się zatrzymała. Postanowiła podjąć ostatnią próbę. Dziewczyna od razu zrozumiała, o kim mówi Louise. - To był Duke - powiedziała, a ponieważ Louise nie reagowała, powtórzyła to jeszcze raz: - Duke. Po angielsku „książę”. On ma właśnie taki nick. - Myślałam, że to był Mr. Noble - odparła Louise, a w duchu stwierdziła, że facet albo naprawdę ma w żyłach błękitną krew, albo zwyczajnie fascynuje go arystokracja. Dziewczyna wzruszyła ramionami. - Wyszedł już jakiś czas temu - rzuciła, chcąc zakończyć rozmowę. W żyłach Louise płynęła już teraz sama adrenalina. - Czy ta dziewczyna, z którą staliście wcześniej, to twoja przyjaciółka?

- Tak - odparła i zrobiła zdziwioną minę, ale zaraz w jej oczach pojawiła się rezerwa. - Dlaczego pytasz? Najwyraźniej brała Louise za rywalkę. Już zaczęła odchodzić, lecz policjantka mocno złapała ją za ramię. - Wyszli razem? - spytała ostro, lecz nie zdążyła nic więcej wyjaśnić, bo dziewczyna się wyrwała i zaczęła jej wymyślać. Louise puściła oskarżenia mimo uszu. - Jestem z policji. Pójdziesz teraz ze mną. Nie wiadomo, czy słowo „policja”, czy też ton głosu Louise sprawiły, że dziewczyna przestała się opierać. W każdym razie posłusznie poszła za Louise, która trzymała ją za rękę. - Wiesz, jak ten Duke się nazywa? - spytała Louise. - A tobie jak na imię? Dziewczyna pokręciła głową nieco oszołomiona sytuacją i chyba też mocno wstawiona, jak dopiero teraz zorientowała się Louise, lecz przytomna na tyle, żeby powiedzieć, że ma na imię Anette. - Czy twoja przyjaciółka wyszła z imprezy razem z Dukiem? Jedyną reakcją było wzruszenie ramion, ale teraz Louise straciła już cierpliwość. Zrezygnowała z życzliwości, na którą cały czas się siliła. - Anette! - zaczęła ostrym głosem. - Musisz mi powiedzieć, czy twoja przyjaciółka wyszła z imprezy razem z mężczyzną, który przedstawił się jako Duke! Do dziewczyny chyba wreszcie dotarła powaga sytuacji. Nie wiedziała wprawdzie, dlaczego to takie istotne, ale rozumiała, że dzieje się coś złego i to ma związek z jej przyjaciółką. - Tak, wyszli razem - przyznała wreszcie.

22. Wsiadły do cywilnego radiowozu, a Louise wprost czuła na plecach wzrok Susanne obserwującej ją z auta stojącego nieco dalej. - Czy oni znali się wcześniej? - spytała, każdym nerwem ciała przygotowując się na wysłuchanie odpowiedzi. - Pisali do siebie przez pewien czas... Ja też z nim trochę czatowałam. - Ile czasu minęło, odkąd wyszli z imprezy? Anette długo się zastanawiała, zanim w końcu stwierdziła, że już ponad godzinę. Mniej więcej wtedy widziała go też Louise. - On był pijany - dodała Anette. Ta informacja wcale nie uspokoiła policjantki. - Musimy znaleźć twoją przyjaciółkę - powiedziała z naciskiem. - Zakładam, że ma komórkę. - Było to raczej stwierdzenie niż pytanie. Anette potwierdziła. - Zaraz wracam. Louise zapukała w szybę samochodu Henny Heilmann, prosząc, by szefowa wysiadła. Kiedy Susanne już nie mogła ich usłyszeć, wyjaśniła, że podejrzany według wszelkiego prawdopodobieństwa jest teraz razem z dziewczyną, z którą korespondował już od pewnego czasu. Odeszły na bok i zaczęły się zastanawiać nad ryzykiem, jakim byłoby skontaktowanie się z dziewczyną przez komórkę. Duke czy Jesper Bjergholdt, czy jaki tam pseudonim tym razem przybrał, mógł się poczuć jak osaczona zwierzyna. Albo wpaść we wściekłość i ruszyć do ataku, albo po prostu uciec i gdzieś się ukryć. - Ona się nazywa Stine Mogensen, ma dwadzieścia pięć lat i wyszła z imprezy razem z nim mniej więcej godzinę temu wyjaśniła Louise. - Musiał się przedrzeć przez tłum, zanim ja

zdążyłam się wydostać. Heilmann słuchała z kamienną twarzą. - Musimy założyć, że pojechali do jej mieszkania - ciągnęła Louise, czując, jak w środku wszystko się jej zaciska. W ciągu godziny już mogło do czegoś dojść. - Przekaż tej dziewczynie, żeby zadzwoniła na komórkę przyjaciółki i jakoś ją wyciągnęła z domu - zdecydowała Henny. - Niech powie, że koniecznie musi się z nią natychmiast spotkać. Niech coś wymyśli! - On wtedy zniknie - zauważyła Louise. Twarz Henny przez chwilę wyrażała niezdecydowanie, w końcu jednak szefowa oświadczyła: - Najważniejsze jest bezpieczeństwo tej dziewczyny. Wyślę ludzi do jej mieszkania. - Już szła wezwać kolegów. Louise, wracając do samochodu, kątem oka dostrzegła Camillę idącą pod rękę z jakimś mężczyzną. Przystojny, oceniła z daleka, ale zamiast do nich podejść i się przywitać, natychmiast wsiadła do samochodu, żeby Camilla jej nie zauważyła. - Gdzie mieszka twoja przyjaciółka? Anette pobladła. - Sverrigsgade na Amager. Louise zapisała numer i piętro i znów wysiadła, żeby przekazać informację Henny Heilmann. Camilla i Henning zniknęli, a Michael Stig już szykował się do odjazdu. - Pojedziecie tam bez sygnałów i świateł - nakazała Henny. Zanim wejdziecie, ktoś musi zabezpieczyć tyły. - Może ja też pojadę? - zaproponowała Louise. Szefowa pokręciła głową. - Zostaniesz tu ze mną, kiedy dziewczyna będzie dzwonić na komórkę Stine, a później odwieziesz Susanne do domu. Louise spróbowała jeszcze raz zmienić decyzję szefowej, ale Henny uparła się przy swoim, chociaż wiedziała, że dla Louise to bardzo irytujące, iż inni dokonają zatrzymania w sprawie, w którą była tak zaangażowana. Henny usiadła z tyłu w samochodzie Louise i próbowała

nawiązać rozmowę z Anette, która trochę już wytrzeźwiała, ale wciąż była trupio blada. Zrezygnowała chyba z domyślania się, co się dzieje. Wystarczyło jej, że Duke jest wplątany w coś na tyle poważnego, że policja koniecznie musi go znaleźć. Nie pytała, o co chodzi, ale przejęta była sytuacją przyjaciółki. - Zadzwoń do niej - ponagliła Henny Heilmann. Anette odnalazła numer Stine w spisie numerów w komórce, głęboko odetchnęła i zadzwoniła. Zdenerwowana czekała na połączenie. Louise i Henny siedziały nieruchomo, jakby wstrzymały oddech. - Odzywa się sekretarka - oznajmiła Anette po chwili. - Spróbuj jeszcze raz - poprosiła Henny z tylnego siedzenia. Anette zadzwoniła. Tym razem, mówiąc cicho, ale dobitnie, nagrała na sekretarkę wiadomość, że Stine ma się do niej odezwać natychmiast po jej odsłuchaniu. Henny ją pochwaliła i wysiadła z samochodu, ale zanim drzwi się za nią zatrzasnęły, Louise usłyszała, jak szefowa przez swoją komórkę każe policjantom wchodzić do mieszkania. - Sprawdźcie z zewnątrz światła i dźwięki. Jeśli nie otworzy, wyważcie drzwi - wydawała polecenia, idąc do swojego wozu. Chwilę później Susanne przesiadła się do auta Louise, a Henny ruszyła pełnym gazem, aż pryskał żwir. W samochodzie panował dziwny nastrój, mniej więcej taki, jaki zapada po wyjątkowo wciągającym seansie w kinie, po którym publiczność jeszcze przez chwilę zostaje na swoich miejscach, żeby przed opuszczeniem sali dojść do siebie. Tutaj seans też się skończył, przynajmniej dla nich. - A co mam robić, jeśli ona oddzwoni? - spytała Anette, przerywając ciszę. Louise właśnie się zastanawiała, czy zostawić ją na imprezie i odwieźć Susanne, czy też raczej powinna obie odstawić pod same drzwi. Ale pytanie Anette rozstrzygnęło sprawę, bo nagle uświadomiła sobie możliwość, że Stine i Duke mogli nie dotrzeć do mieszkania dziewczyny, a wtedy policji potrzebna będzie pomoc przyjaciółki. Włączyła silnik i ruszyła w stronę Nørrebro, bo właśnie w tej dzielnicy mieszkała Anette. Susanne nie odezwała się ani

słowem, odkąd wsiadła. Nie powiedziała nawet „cześć” czy „dzień dobry”, wyglądała tylko przez szybę, jak gdyby myślami była w zupełnie innym świecie. - Odwiozę cię teraz do domu, Anette - poinformowała Louise. - Jeśli Stine zadzwoni, powiesz, że koniecznie musisz z nią porozmawiać. - Starała się mówić spokojnie, żeby nie podkręcać już i tak napiętej atmosfery. Lepiej, żeby Anette nie zdawała sobie sprawy z powagi sytuacji, bo wtedy nic nie pokręci. - Moi koledzy są teraz u niej w mieszkaniu. Jeśli ją tam zastaną, wyjaśnią, dlaczego prosiłaś o telefon, i koniec sprawy. - Przejechała przez Christianshavns Torv i dopiero podjęła: Jeśli oddzwoni, to będzie oznaczało, że nie ma jej w domu. Poprosisz wtedy, żeby zaraz do ciebie przyszła, a potem od razu zadzwonisz do mnie. Od razu - powtórzyła z naciskiem. Louise wysadziła Anette i zaczekała, aż dziewczyna bezpiecznie dotrze do domu. Miała wielką ochotę zadzwonić do Henny Heilmann. Czuła, że dramat osiągnął punkt kulminacyjny, mimo to starała się nie okazywać napięcia, żeby nie zarazić swoim lękiem Susanne. Posłała jej uśmiech w lusterku. - Myślisz, że on akurat w tej chwili jest w akcji - stwierdziła Susanne, zamiast odpowiedzieć jej tym samym. Louise zrezygnowała z prób ukrywania swoich podejrzeń i tylko kiwnęła głową. Kierowała się w stronę Valby. Zjeżdżały już z Falkoner Allé, kiedy zadzwoniła Henny. Louise przyłożyła telefon do ucha, by głos szefowej nie rozniósł się przez głośnik po całym samochodzie: - Nie było go tam - oświadczyła Henny krótko. - No to gdzie oni są? Louise starała się mówić jak najciszej, żeby jej słowa nie docierały na tył samochodu. Dyskretnie zerknęła w lusterko, by sprawdzić reakcję Susanne, ale dziewczyna odchyliła głowę, oparła ją o zagłówek i zamknęła oczy. - Stine była w domu. - Głos Henny kazał Louise oderwać wzrok od Susanne. - Zaspana i oszołomiona. Louise nie potrafiła określić uczucia, jakie ją ogarnęło. Była to ulga przemieszana z rozczarowaniem i frustracją. Znów będą

musieli wszystko zaczynać od początku! - Rzeczywiście wyszła z imprezy razem z nim, ale zaraz się rozstali. Ona wsiadła na rower, a on poszedł piechotą. Palce Louise zacisnęły się mocno na kierownicy. Gwałciciel się wymknął, a to była jej wina. To ona nie powinna była dopuścić do tego, żeby wyszedł niezauważony. Postąpiła idiotycznie, ufając komórce. Nie przewidziała słabego zasięgu. Mogła też zostawić Susanne, a sama natychmiast pospieszyć do wyjścia, zamiast tracić czas na wyciąganie dziewczyny. Do diabła, pomyślała i uderzyła dłonią w kierownicę. Próbowała wziąć się w garść, ale czuła, że nie ma już siły. Zaskoczona stwierdziła, że chciałaby w tej chwili przytulić się do Petera, co jeszcze bardziej ją rozzłościło. Nagle doznanie pustki stało się dojmujące. Uświadomiła sobie, że nie ma do kogo wracać, nie ma nikogo, kto by ją pocieszył i uspokoił, że postąpiła rozsądnie. Nawet jeśli w rzeczywistości Peter nie miał podstaw do oceny jej zachowania w pracy, to jego pewność zawsze pomagała jej stawić czoło porannej odprawie nazajutrz po takim zdarzeniu. - Niedługo będziemy na miejscu - rzuciła. Lyshøj Allé odchodziła od Toftegårds Plads. Louise zatrzymała się na środku niedużej uliczki i odwróciła do Susanne. - Nie boisz się spać sama? - spytała, nie bardzo wiedząc, co zrobi, jeśli usłyszy potwierdzenie. Na szczęście Susanne pokręciła głową i zapewniła, że cieszy się z samotności. - Jeżeli tylko wydarzy się coś, co cię zaniepokoi, dzwoń pod bezpośredni numer do centrali operacyjnej w komendzie. Zaraz przyślą radiowóz. Suhr już wcześniej ustalił z centralą, że policjanci będą mieli oko na dom Susanne, dopóki dziewczyna nie przeniesie się po weekendzie do nowego mieszkania. Ale Susanne jakby jej nie słuchała. Widać było, że chce już wracać do siebie. Louise nie miała jej tego za złe. Było wpół do piątej, a przecież dopiero dzisiaj wypisano ją ze szpitala. Nic dziwnego, że chciała się wreszcie położyć i mieć trochę spokoju.

Pomachała jej na pożegnanie i zdecydowała, że pojedzie prosto do domu, zamiast odstawiać samochód na komendę. Mogła to zrobić w sobotę przed południem. Wiedziała, że koledzy na pewno pojechali do pracy, żeby zakończyć dzień krótkim podsumowaniem, ale musieli się obyć bez niej.

23. Wobec tego idziemy do prasy i ogłaszamy, że poszukujemy kobiet, które wpadły w jego szpony - zagrzmiał Suhr w jadalni na poniedziałkowej porannej odprawie. Louise czuła, że wszystko w niej puściło. W sobotę przed południem obudziła się z mdłościami i przez kilka godzin wymiotowała. W końcu zdławiła wstyd i zadzwoniła po Camillę, chociaż wiedziała, że z pewnością jest u niej Henning, więc popsuje przyjaciółce plany na wolny dzień. Ale po prostu nie miała siły wzywać matki. Nie wtajemniczyła rodziców dokładnie w rozpad związku z Peterem. Wiedzieli, że coś się dzieje, ale nie powiedziała wprost, że Peter wyprowadził się definitywnie, i ciągle nie czuła się gotowa, by im to wyznać. Camilla przyjechała koło południa. Siedziała przy niej, a Louise, leżąc na kanapie, dała wreszcie upust swojej rozpaczy. Zdziwiło ją, jak łatwo przychodzą jej łzy, ale uparcie twierdziła, że zerwanie z Peterem wcale nie jest tego powodem. - Chodzi ci o samotność? - Camilla wstała, żeby nastawić przywiezioną przez siebie płytę Big Fat Snake. Żyła w przekonaniu, że muzyka tego zespołu pomaga na wszystko. Louise zdecydowanie pokręciła głową, a potem przymknęła powieki i pozwoliła się porwać niezwykłemu głosowi Andersa Blichfeldta. Kiedy po jakimś czasie otworzyła oczy, zapewniła przyjaciółkę, że w głębi ducha tęskniła za samotnością. - Mam tylko wrażenie, że taka się zrobiłam krucha w środku. Jeśli trafi mnie kamień, cała się rozsypię. To był najlepszy sposób na wyjaśnienie, jak mało zostało w niej tej siły, którą zawsze uważała za oczywistą. Camilla była na tyle taktowna, by ze zrozpaczoną przyjaciółką nie rozmawiać o pracy, chociaż pod pełnymi

pociechy słowami czaiły się pytania o wczorajszą imprezę. Pozostała u Louise do późnego popołudnia, bo wieczorem miała jechać z Henningiem do Sorø i tam przenocować. Markus był u ojca. Kiedy Louise machała jej na pożegnanie, płacz i mdłości minęły. Zaakceptowała, że ciało na swój sposób reaguje na zerwanie z Peterem, ale wyznaczyła sobie niedzielny wieczór jako ostateczny termin, kiedy się z tym upora. - Rozpoczynamy teraz pościg i nie spoczniemy, dopóki go nie dopadniemy - grzmiał naczelnik, wyrywając Louise z zamyślenia. Kiedy się obudziła na kilka minut przed budzikiem, odetchnęła głęboko i postanowiła, że od tej chwili będzie żyła tak jak dawniej, tyle że bez Petera. Żal, samotność i ból odrzuconej miłości mogą w niej tkwić, byle nie przesłoniły wszystkiego. Wstała i wmówiła sobie, że czuje się lepiej. Kiedy przyszła rano na odprawę, koledzy wcale nie robili jej wyrzutów, chociaż tego się obawiała. I prawie udało jej się utrzymać ton głosu na neutralnym poziomie, gdy Michael Stig jako jedyny minął ją na korytarzu z pytaniem, jak to, u diabła, możliwe, że Bjergholdt rozpłynął się w powietrzu, skoro Louise miała do tego nie dopuścić. - Po prostu wyszedł - odparła spokojnie, wchodząc do sali odpraw. - Jeśli będzie taka konieczność, pokażemy zdjęcie z metra, ale początkowo spróbujemy nadać komunikat bez żadnej fotografii - ciągnął Suhr. - Może powinnam sprawdzić, czy profil Duke'a wciąż istnieje? - zaproponowała Louise, przerywając szefowi. - On nie wie, że znamy jego nowy nick. Suhr chwilę pomruczał, zastanawiając się nad tym, ale w końcu skinął głową. - Spotykamy się później - powiedział i wskazał na Henny Heilmann, dając do zrozumienia, że ona również ma przy tym być.

Louise już surfowała w sieci, kiedy Suhr zapukał w futrynę drzwi do jej pokoju. Lars Jørgensen poszedł po kawę, więc naczelnik usiadł na jego krześle. - Co zrobisz, jak go znajdziesz? - spytał. Wcześniej zadawał to pytanie żartem, ale teraz na czole ukazała mu się głęboka zmarszczka. Wyraźnie czekał na odpowiedź. Zastanawiała się przez chwilę. Co właściwie zamierzała zrobić? Nie mogli go wytropić na podstawie profilu. Mieliby cholerne szczęście, gdyby dołączył zdjęcie. Opublikowaliby je wtedy, ale... - Napiszę do niego - odparła. - Może dzięki temu uda się go wyśledzić. Suhr wpatrywał się w otwarte drzwi na korytarz. Louise przypuszczała, że pewnie szuka Henny Heilmann, ponieważ byłby spokojniejszy, gdyby pani podkomisarz uznała nawiązanie kontaktu z przestępcą za dobry pomysł. - Ale na razie jeszcze go nie znalazłam - przypomniała Louise, tymczasowo uwalniając szefa od trosk. - Muszę się skontaktować ze Stine Mogensen i spytać ją, w jaki sposób korespondowali, bo nie widzę go na tych stronach randkowych, na które wchodziłam. W tej samej chwili rozległy się szybkie kroki. Henny Heilmann wyszła zza rogu i wpadła do pokoju Louise z gorączkowymi plamami na policzkach. - Był u Susanne! Heilmann już zdążyła wysłać patrol pod adres dziewczyny i teraz prosiła, by również Louise i Lars tam pojechali. Susanne nie wychodziła z mieszkania, odkąd Louise ją tam odwiozła w nocy z piątku na sobotę. Przez cały weekend siedziała w domu i z nikim się nie kontaktowała, nawet z matką. W poniedziałek rano wyszła po zakupy, a kiedy wróciła pół godziny później, okazało się, że gwałciciel przez listownik w drzwiach wrzucił do mieszkania kopertę. - Napisał krótko, że dużo o niej myśli. - To groźba? - spytał Suhr.

Heilmann wzruszyła ramionami. - Tak bym tego nie traktowała, ale przecież wiemy, że jest nieprzewidywalny. Trudno powiedzieć, jak bardzo jest chory czy zaburzony. Ale musimy ją natychmiast zabrać z tego mieszkania. - Przeniosła wzrok na Louise. - Spotkałam Larsa na korytarzu, już na ciebie czeka. Powiedzcie Susanne wyraźnie, że wcale nie chcemy jej izolować. Może się swobodnie poruszać po okolicy i po mieście, byle tylko nie ujawniała nikomu swojego nowego adresu. Louise już wstała. Mieszkanie, które załatwił Jakobsen, znajdowało się na obrzeżach Roskilde. Henny Heilmann zapisała jej adres na kartce. Suhr poprosił, żeby zadzwonili, kiedy już zakwaterują Susanne w nowym lokum. Louise wyłączyła komputer i nastawiła się na to, że przez cały dzień będzie poza komendą. Wielokrotnie próbowała zmieniać system przeszukiwania profili i trochę była zirytowana tym, że jej wysiłki nie przyniosły żadnego rezultatu. Jednocześnie nie mogła się pozbyć myśli, że koniecznie powinni wykorzystać kontakt, jaki Stine Mogensen utrzymywała z Jesperem Bjergholdtem. Ale musiało to teraz zaczekać, bo inna sprawa była ważniejsza. Susanne wystawiła już do przedpokoju walizkę i niedużą torbę podróżną. Ustaliła z Henny Heilmann, że zaznaczy rzeczy, które chciałaby zabrać do swojego nowego mieszkania, i ktoś przywiezie je później w ciągu dnia. Ale ponieważ nowe lokum było w pełni umeblowane, potrzebowała głównie ubrań. Louise szczerze jej współczuła. Śledztwo mogło się zakończyć w ciągu tygodnia, ale równie dobrze mogło się ciągnąć miesiącami. Po odprawie Henny powiedziała jej, że kobieta, od której Jakobsen wynajął mieszkanie, wyjechała, więc Susanne może tam zostać co najmniej przez cztery miesiące. Psycholog uważał, że bez względu na to, czy Bjergholdt zostanie zatrzymany, czy nie, Susanne potrzebuje spokoju na odnalezienie siebie. Doradzał jej, by zmieniła adres na bardziej odległy od matki. Był to ważny krok w trwającej terapii. Louise wyczuwała, że psycholog koncentruje się

bardziej na głębokich ranach zadanych Susanne przez matkę aniżeli na tych, które zadał jej gwałciciel, chociaż one również były poważne. - Kiedy odzyskam komputer? - spytała Susanne, gdy znosiły torby do samochodu, gdzie Lars Jørgensen załadował je do bagażnika. - Musisz się liczyć z tym, że to trochę potrwa. To element naszego materiału dowodowego. - Można w tym czasie wypożyczyć jakiś inny? - Nie wiem - odparła Louise, przytrzymując jej drzwiczki. Nie potrafiła zrozumieć Susanne. Dziewczyna nie wydawała się szczególnie wystraszona listem, który Bjergholdt wrzucił jej do mieszkania, ani też tym, że widziała go na imprezie. Może ważniejsza był dla niej wolność, jaką odczuwała, wyrwawszy się z dławiącego uścisku matki? - A po co ci teraz komputer? - spytała, trochę zdziwiona, bo Susanne miała długie zwolnienie z pracy ze względu na terapię z Jakobsenem. - Nie zamierzam randkować, możesz być spokojna. Louise nie odpowiedziała, ale postanowiła zadzwonić o Jakobsena i spytać go, czy istnieje ryzyko, że Susanne wpadnie do głowy nawiązanie kontaktu z Bjergholdtem, jeśli będzie miała taką możliwość. Pocieszyła się tylko tym, że dziewczynie będzie równie trudno go odnaleźć jak policji. - Chcę poszukać nowej pracy i innego mieszkania. Nie zamierzam wracać do Valby. Lars jakby chciał coś wtrącić, ale się powstrzymał. - Przede wszystkim musisz nabrać trochę dystansu do tego wszystkiego - powiedziała Louise, a jej słowa zabrzmiały, jakby była pedagogiem. Przecież Susanne mówiła bardzo rozsądnie, sama by tak postąpiła. Dojechali już do Roskilde, kiedy Susanne po długiej chwili milczenia niby to obojętnie rzuciła, że zgodziła się opowiedzieć swoją historię „Morgenavisen”. Louise westchnęła ciężko z nadzieją, że tym razem Lars się odezwie, ale on nie odrywał oczu od drogi. Przejeżdżali akurat pod wiaduktem nazywanym Czerwoną Bramą.

- To twoja decyzja, ale nie zapraszaj prasy do siebie, bo jeśli po artykule da się wyśledzić, gdzie mieszkasz, cała ta przeprowadzka pójdzie na marne. Umów się na spotkanie w Kopenhadze - podsunęła Louise i nagle poczuła się wycieńczona. Czasami potrafiła dawać ludziom piekielnie dobre rady, a kiedy postępowali wbrew nim, złościła się i zaczynała uważać ich za głupków. - Zresztą zrobisz, jak zechcesz - powiedziała. - Tylko zadbaj o to, żebyś mogła przeczytać artykuł, zanim go wydrukują. Do Susanne chyba jednak to nie dotarło. Widocznie nie wiedziała, że to jedyna gwarancja na to, że jej opowieść nie zostanie kompletnie zniekształcona. Mieszkanie położone było na parterze piętrowego domu, stojącego wśród plątaniny ścieżek wijących się przez całe osiedle identycznych żółtych budynków. Miało dwa pokoje, mnóstwo światła i nieduży taras z tyłu. Susanne weszła do środka ostrożnie, jakby bała się zarysować jasny parkiet. Stanęła i rozejrzała po swojej tymczasowej siedzibie. - Bardzo tu ładnie - oceniła i szczerze się uśmiechnęła. Dopiero gdy wchodziła do kuchni, Louise uświadomiła sobie, jak przerażające musiało być jej dotychczasowe życie. Teraz dosłownie rozkwita, pomyślała, przyglądając się jej w milczeniu. Rzeczywiście, dziewczyna zdawała się odradzać mimo tego, na co została narażona i na co sama się naraziła. - Mam nadzieję, że się tu zadomowisz, chociaż to tylko na jakiś czas - powiedziała, wyciągając do niej rękę na pożegnanie. Dwa kolejne dni Louise poświęciła na odwiedzanie rozmaitych portali randkowych, na których sprawdzała profile wszystkich ciemnowłosych mężczyzn około trzydziestki. Wchodziła nawet na specjalne strony dla wieśniaków i na beautifulpeople.dk, portal skupiający wyjątkowo pięknych ludzi! Sprawdziła również mężczyzn szukających przyjaciół od serca. Stine Mogensen i Duke poznali się na dating.dk. Toft już

nawiązał kontakt z administratorem portalu i uzyskał odpowiedź, że profil, którego szukają, przestał istnieć. Założył go użytkownik, który miał skrzynkę poczty elektronicznej na hotmailu, nie było więc żadnego powodu, by przypuszczać, że nazwisko, adres i numer telefonu są prawdziwe, mimo to sprawdzili. Poza tym Toft dowiedział się, że nick Duke znów się pojawił, ale tym razem należał do dwudziestoletniego chłopaka z półdługimi jasnymi włosami, jeśli wierzyć opisowi i zdjęciu. Na wszelki wypadek to również sprawdzono i stwierdzono, że rzeczywiście jego właściciel jest tym, za kogo się podaje. Louise zadzwoniła do Stine i przyznała, że nie wie, jak się czatuje na stronie randkowej. Poprosiła, by dziewczyna spróbowała jeszcze raz odnaleźć Duke'a, choć być może będzie aktywny pod innym nickiem. - Nie sądzę, żeby on wciąż był na czacie. Już ze dwa tygodnie się z nim nie kontaktowałam - odparła Stine. Najwyraźniej nie miała najmniejszej ochoty wpychać Duke'a w objęcia policji. Dopiero gdy Louise wyjaśniła jej, że sprawa dotyczy mężczyzny poszukiwanego w prasie w związku z gwałtami i zabójstwem, wstrząśnięta obiecała pomoc. - Gdy tylko będziesz miała pewność, że to on, natychmiast dzwonisz do mnie - przykazała Louise, dodając, że wszystko oczywiście musi zostać między nimi. - Nie wtajemniczaj Anette ani żadnej innej przyjaciółki - podkreśliła surowo. Zdumiewała ją wielka liczba portali randkowych. Nie bardzo wiedziała, od czego zacząć. Mając w pamięci Mr Noble'a i Duke'a, szczególną uwagę zwracała na profile z nickami nawiązującymi do tytułów szlacheckich. Prawie spadła z krzesła, kiedy natrafiła na Hrabiego, który według profilu był dwudziestoośmioletnim blondynem. Napisała do niego i poprosiła o zdjęcie, ponieważ chciałaby wiedzieć, z kim koresponduje. Wkrótce do jej nowej skrzynki na hotmailu, założonej przez Larsa Jørgensena specjalnie do tego celu, wpadła fotografia. Hrabia został skreślony równie szybko, jak Czerwony Baron i Król, ale Louise za każdym razem czuła podniecenie, a nadzieja rosła w niej w tym samym tempie, w jakim później gasła, kiedy w skrzynce

pojawiały się rozmaite prywatne zdjęcia. Rozumiała teraz lepiej, dlaczego część dziewczyn zrywała kontakt z Bjergholdtem. Najwyraźniej zupełnie normalną rzeczą było przesyłanie sobie zdjęć bez najmniejszych oporów. Nie wiedziała jednak, jak uniknąć przekazania własnej podobizny. W końcu zaczęła się posługiwać najpaskudniejszą wymówką „Przykro mi, ale nic z tego nie będzie” - kiedy facet już przysłał swoją fotografię. Wstydziła się tego, rozważała nawet, czy nie napisać po prostu, że jest policjantką i szuka konkretnej osoby, ale uznała, że nie powinna. Nie wiadomo przecież, czy komuś nie przyjdzie do głowy podzielić się na czacie informacją, że w sieci grasuje podstawiona tajniaczka. O dziwo, na razie nikt się nie domagał, by przysłała zdjęcie pierwsza. Suhr krążył po korytarzach od wtorku rano, kiedy we wszystkich dużych gazetach ukazał się komunikat policji. Zdjęcia zrobionego w metrze na razie nie opublikowano. - To atut, który trzymamy w rękawie - stwierdził podczas wtorkowej odprawy. Już tego samego dnia przed południem zaczęły się zgłaszać przerażone dziewczyny, które opowiadały, że miały kontakt z przestępcą, ale się z nim nie spotkały. Michael Stig nie krył, że uważa te zgłoszenia za irytujące i bezsensowne, a Toft go uciszał, tłumacząc, że z każdego takiego telefonu powinni się cieszyć. Nigdy nie wiadomo, czy wśród nich nie będzie tego, który doprowadzi ich do wykrycia sprawcy. Louise uśmiechnęła się na te wyjaśnienia. Już zresztą sprawdzali zgłoszenia, które wydały im się interesujące. Między innymi trzydziestokilkuletniej kobiety, która od roku utrzymywała w tajemnicy koszmar, jakiego doświadczyła nocą po - jak jej się wydawało - miłej kolacji u niej w domu. Inna w marcu przeżyła coś, co opisywała jako straszne, nie była jednak pewna, czy można to nazwać gwałtem, skoro sama wystąpiła z inicjatywą. Nawet naczelnik Wydziału Zabójstw był wstrząśnięty niepewnością kobiet w kwestii granicy między gwałtem a dobrowolnym stosunkiem. Siedział w gabinecie Henny Heilmann i przeglądał raporty spisywane w miarę

napływania kolejnych zgłoszeń. - Jeśli coś sprawia ból i kobieta prosi mężczyznę, żeby przestał, a on mimo to nie przerywa, to pokrzywdzone powinny chyba zdawać sobie sprawę, że to już napaść - stwierdził wzburzony, wyrównując brzegi pliku kartek. - To nie jest wcale takie proste - powiedziała Henny Heilmann, nie podnosząc głowy. Suhr oczywiście dobrze o tym wiedział. Po prostu ze zgłoszeń wynikało, że wszystkie te kobiety powinny wcześniej powiadomić policję. Od czasu jednak spopularyzowania portali randkowych nastąpiła zmiana w definicji gwałtu. Policja spotykała się z wieloma przypadkami, w których jakaś para umawiała się na uprawianie seksu, zapomniawszy wcześniej uzgodnić, na ile to zbliżenie może być brutalne i w jakim momencie należy je przerwać. W takich sprawach trudno było udowodnić, że rzeczywiście ma się do czynienia z napaścią. Napływało również wiele zgłoszeń dotyczących zupełnie innego typu mężczyzn niż ten, którego rysopis opublikowano. Jasnowłosych, czarnowłosych, wysokich, niskich, cudzoziemców, Duńczyków, młodych i starych. Wszystkie musiał posegregować funkcjonariusz wyznaczony do dyżuru przy telefonie. Wiedział, co musi odrzucić. - Chciałabym zobaczyć te e-maile, które wysyłał Bjergholdt - powiedziała Louise, kiedy w środę po południu stanęła w drzwiach gabinetu Suhra. Naczelnik omawiał z Henny Heilmann zgłoszenia, którym należy poświęcić więcej uwagi. - Może uda mi się ustalić, na co on reaguje. Musi być coś, co sprawia, że wybrał właśnie te kobiety. Miała już kopie profili, z którymi Bjergholdt się kontaktował, i zaczął się ujawniać pewien wzór. Wszystkie kobiety były skromne. Ani słowa o seksie, o drogich, wyrafinowanych zwyczajach. Tylko dwie świeczki na stole, spokój i poczucie bezpieczeństwa we dwoje. Wolały kino od dyskoteki, życie rodzinne i miłe spędzanie wolnego czasu zamiast oszałamiającej kariery zawodowej. Suhr zachęcił ją, by weszła do środka.

- Muszę się dowiedzieć, co go podnieca - oświadczyła Louise. Potrzebowała więcej czasu i cieszyła się, że nie musi o niego walczyć. Naczelnik zdecydował, że może dalej prowadzić swoje poszukiwania, a zgłoszeniami zajmą się inni. - Toft ma całą korespondencję między nim a dwiema ofiarami. Możesz sobie to wszystko skopiować - powiedział, wracając do rozłożonych papierów. Wcześniej przyszła informacja od genetyków sądowych. Badania wykazały, że sperma w prezerwatywie i włosy łonowe znalezione na podłodze w mieszkaniu Christiny Lerche odpowiadają śladom na plecach Susanne. Już po sposobie działania gwałciciela wiedzieli, że mają do czynienia z tym samym człowiekiem, ale teraz potwierdzały to jeszcze dowody techniczne. Bez wątpienia był to krok naprzód, a przede wszystkim ulga dla naczelnika. Poza tym stwierdzono również, że mężczyzna, który przedstawiał się jako Kim Jensen, i twierdził, że pochodzi z Hørsholm, a zgwałcił i pobił Karin Hvenegaard dwa lata wcześniej, to ta sama osoba. Trzy ofiary. Louise była skłonna zgodzić się z Suhrem, że ich liczba z pewnością się zwiększy. Możliwe, że już wtedy, gdy Michael Stig wróci ze spotkania z kobietą, która opisywała swój ubiegłoroczny dramat bardzo podobny do tego, jaki przeszła Karin. Wróciwszy do swojego pokoju, usiadła ciężko. Zalała ją fala zmęczenia. Mnogość profili w Internecie sprawiała, że praca wydawała się nie do przerobienia, a ona wciąż nie wiedziała, co sprawiało, że ludzie zaczynali ze sobą korespondować. Może istniały jakieś szczególne zasady gry, których jako początkująca nie zauważyła? Sięgnęła po słuchawkę i zadzwoniła do Camilli. - Mogłabym poczytać twoje artykuły o randkach w sieci? Wszystko to, co sama pisałaś na ten temat i co jeszcze publikowaliście. Camilla odpowiadała półsłówkami. Wydawała się zajęta i nie wyraziła chęci rzucenia wszystkiego, byle tylko spełnić życzenie Louise.

- Jeśli tak bardzo ci się nie spieszy, to odezwę się za dwie godziny. Przygotuję wydruki - powiedziała, nie ukrywając, że jednocześnie pakuje torebkę. Camilla w ostatnim roku zrobiła kosmiczną wręcz karierę w dziale kryminalnym „Morgenavisen”. Miała w zasadzie wolną rękę w kwestii wyboru tematów, dopóki Terkel Høyer, jej szef, mógł liczyć na to, że będzie dostarczała artykuły na pierwsze kolumny. Minęły już czasy, kiedy obdzwaniała komendy okręgowe policji z pytaniem, czy coś się wydarzyło w ciągu ostatniej doby. Rzadko też wysyłano ją do sądu na posiedzenia w sprawie aresztowań, chyba że sama to zaproponowała. Tego rodzaju rutynowe obowiązki przejęli stażyści i Ole Kvist, który zresztą pracował w gazecie znacznie dłużej niż Camilla. - Wychodzę na wywiad. Muszę go napisać na jutro, więc wieczorem będę w redakcji, gdybyś chciała zajrzeć. Na pewno nie będę miała zbyt wielkiej chęci na pogawędki, ale coś ci przygotuję. Louise bez trudu domyśliła się, że musi chodzić o wywiad z Susanne. To z całą pewnością sensacja zamieścić rozmowę z dziewczyną jeszcze w trakcie trwania śledztwa. Mimo wszystko tego nie skomentowała. Mogła odebrać przygotowane przez Camillę materiały najwcześniej między szóstą a siódmą, ale potem postanowiła pojechać już prosto do domu i poczytać je wieczorem. Może dzięki temu uda jej się dostrzec jakieś zasady, których sama nie potrafiła się doszukać. Wprawdzie Susanne nie była doświadczoną randkowiczką, ale zapewne przypadkiem trafiła na Bjergholdta, bo z pełną szczerością wyznała, czego poszukuje. Louise przejrzała kilka e-maili Bjergholdta i Susanne, lecz odłożyła je, postanawiając wstrzymać się z nimi do przeczytania artykułów Camilli. Wróciła do szukania ciemnowłosych mężczyzn. Kilkakrotnie zatrzymała się na profilach, które przykuły jej uwagę, chociaż nie podejrzewała, by mógł się za nimi ukrywać poszukiwany. Po prostu dana osoba potrafiła zaprezentować taki obraz samej siebie, który zainteresował Louise prywatnie.

Przed wyjściem uprzedziła Henny Heilmann, że następnego dnia ukaże się wywiad z Susanne. Już gasiła przenośny komputer, który wydział oddał jej do dyspozycji w związku z poszukiwaniami w sieci, kiedy przyszedł Suhr. - Nie mogłabyś przy okazji tego wywiadu namówić Camilli Lind na powtórzenie naszego komunikatu o poszukiwanym? spytał. - Dobrze by było, gdyby znów się ukazał. - Nie wiem, czy będę z nią rozmawiać. - Sam do niej zadzwoń, pomyślała. Suhr mruknął coś, czego nie zrozumiała, i wyszedł. Z przyjemnością przejechała rowerem przez Ogród Królewski i zatrzymała się na Kronprinsessegade. Na tej ulicy „Morgenavisen” dysponowała pięknie odrestaurowaną kamienicą. Odstawiła rower i po schodach wbiegła na drugie piętro do działu kryminalnego gazety. Camilla pisała w skupieniu, kiedy Louise weszła do jej pokoju. Gdy oderwała oczy od monitora, wyglądała tak, jakby przebywała w zupełnie innym świecie. - Znajdziesz czas na filiżankę kawy? - spytała Louise. Camilla pokręciła głową. - Mam deadline za godzinę. A tekst musi jeszcze zostać autoryzowany. - Ruchem głowy wskazała na ekran. Louise ucieszyła się, że Susanne pamiętała, by poprosić o możliwość przeczytania wywiadu przed drukiem, jeżeli oczywiście to z nią Camilla rozmawiała. Zastanowiła się, czy nie powinna wspomnieć o prośbie Suhra, ale zrezygnowała. - No dobrze, wobec tego zobaczymy się kiedy indziej. Sięgnęła po teczkę z artykułami, które Camilla jej wydrukowała. Przyjaciółka zmieniła się, odkąd poznała Henninga. Nie miała już tak wielkiej potrzeby wspólnego spędzania czasu z Louise. A może Louise bardziej to odczuwała, ponieważ była teraz sama? - Henning i jego brat zajrzą do mnie wieczorem. Ciebie też zapraszam. Markus będzie w domu - powiedziała Camilla i dodała, że Christina odebrała go ze szkoły.

Opiekunka była prawdziwym darem dla samotnej matki. Znała Markusa od przedszkola i zawsze służyła pomocą, kiedy Camilla nie miała czasu odebrać go ze świetlicy. - Dziękuję, bardzo miło z twojej strony, ale nie mogę przyjść. Louise nie miała siły na to spotkanie, ale naprawdę się cieszyła, że przyjaciółka ją zaprosiła. Poza tym chciała poznać Henninga, tylko nie dzisiaj. Szybko się ucałowały i Louise wyszła z redakcji, wsiadła na rower i pojechała w stronę Gammel Kongevej. Nie czuła się o wiele mądrzejsza, kiedy późnym wieczorem przeczytała już wszystkie artykuły Camilli o kulturze randek w sieci, ale uświadomiła sobie, że uczestników tej zabawy można podzielić na dwie grupy: tych, którzy zakładali profil wyłącznie po to, by znaleźć partnera albo przyjaciela, i tych, dla których randkowanie stało się stylem życia. Susanne i Karin Hvenegaard należały do tej pierwszej kategorii, Bjergholdta natomiast zaliczyła do drugiej. Wciąż nie potrafiła ocenić, czy podniecało go spotkanie z nieznajomymi kobietami i świadomość, że może w pełni ukryć swoją prawdziwą tożsamość, czy też raczej posługiwał się Internetem wyłącznie jako jednym z kanałów zaopatrzenia w ofiary. Albo był zimny i wyrachowany od samego początku i wykorzystywał anonimowość w sieci, albo też zaczął, mając uczciwe zamiary, ale zorientował się, jak wielką mu to daje swobodę i możliwości. Trudno było znaleźć schemat jego działania. Nie wątpiła natomiast, że Internet i ten rodzaj kontaktu stały się częścią jego życia. Swobodnie poruszał się w tych kręgach, a udowodnił to, pojawiając się na imprezie. Tamte dziewczyny go znały, wciąż zresztą nie miała wiadomości od Stine Mogensen, więc najpewniej go nie odnalazła. Louise próbowała stworzyć sobie obraz przestępcy. Co to, u diabła, za człowiek? Na kawałku papieru wypisała cechy: szarmancki, czarujący, uprzejmy. Zamawia eleganckie dania i calvados do kawy. Zaprasza do Nyhavn, idzie na imprezę

randkową. Doszła do wniosku, że jest z miasta. Zna Kopenhagę i porusza się po niej bez trudu. Odprowadza kobietę do metra i pojawia się w domu u Susanne. Coś jednak rozjaśniło się jej w głowie po przeczytaniu artykułów Camilli. Zrozumiała, że dla niektórych najważniejsze jest życie w wirtualnym świecie. Poznają nowych znajomych, nawiązują relacje, wchodzą do Internetu, żeby na przykład zagrać w kości. Camilla pisała o pewnej kobiecie, poświęcającej osiem godzin dziennie na yatzy w sieci z osobami, których nigdy nie widziała w rzeczywistości. Użytkownicy tego forum stali się jej najlepszymi przyjaciółmi. W czasie, gdy kości toczyły się po ekranie, oni do siebie pisali i w ten sposób potrafili stworzyć bliskie relacje. Louise początkowo nie umiała traktować tego poważnie. Tamta czterdziestoletnia kobieta pozornie dobrze funkcjonowała wśród ludzi, była otwarta i nie miała najmniejszych problemów z nawiązywaniem kontaktów ani w pracy, ani czasie wolnym. W artykule opowiadała o wszechświecie, który otworzył się przed nią, kiedy zaczęła surfować w sieci. Opisywała głównie swoich znajomych z forum, z którymi przyjaźń uważała za o wiele głębszą niż z tymi, których nazywała przyjaciółmi w rzeczywistym świecie. Podkreślała, że nigdy nie czuła potrzeby spotkania się z tymi osobami naprawdę. To, co ich łączyło, należało do wszechświata yatzy, co wcale nie oznaczało, że miało mniejszą wartość. Louise przyznała rację Camilli, gdy ta porównywała w tekście te dwa rodzaje egzystencji kobiety do osób, które mają letni dom na wsi, ale na co dzień mieszkają w mieście. Tych dwóch sposobów życia nie trzeba koniecznie ze sobą łączyć. Radość mogła sprawiać właśnie możliwość wkładania na przemian kaloszy i szpilek, jak metaforycznie wyraziła się przyjaciółka. Mimo to Louise zaskoczyło, że świat wirtualny może do tego stopnia konkurować z rzeczywistością. Przeraziło ją to, zważywszy że sama na ogół korzystała z Internetu wyłącznie wtedy, gdy szukała informacji w Google, sprawdzała prognozę pogody albo e-maile. Zebrała artykuły na stos i zaczęła szykować się do snu.

24. Następnego dnia rano fotografia Susanne Hansson zapełniła większą część pierwszej kolumny, a wywiad Camilli zajmował aż dwie strony. Louise złożyła gazetę, mając już teraz stuprocentową pewność, że właśnie nad tym pracowała przyjaciółka poprzedniego wieczoru. Zauważyła też w prawym dolnym rogu ramkę ze zdjęciem Suhra i powtórzonym komunikatem z wtorku, zatytułowanym: „Policja prosi o kontakt”. Ludzie usłuchali. Dzwonili i kobiety, i mężczyźni, którzy - czemu Louise nie mogła się nadziwić - oświadczali przez telefon, że to właśnie oni są gwałcicielem. Natychmiast namierzano takich gości, ale oczywiście nic z tego nie wynikało. Lecz liczba zgłoszeń kobiet, które były narażone na atak przestępcy pasującego do rysopisu i charakteru Bjergholdta, sprawiła, że Suhrowi wrócił optymizm. - Jest dwa razy więcej telefonów - oświadczył zadowolony, kiedy grupa śledczych zebrała się przed południem, żeby pozbierać wątki. Ustalili, że to Bjergholdt był sprawcą zarówno zabójstwa Christiny Lerche, jak i gwałtów na Susanne Hansson i Karin Hvenegaard. Nie mieli również wątpliwości, że właśnie o niego chodzi w dwóch zgłoszeniach telefonicznych, ale trudno będzie mu to udowodnić. Pokazali wprawdzie ofiarom zdjęcie zrobione w metrze, ale dobry adwokat natychmiast obaliłby taki dowód, zanim oskarżyciel zdążyłby się odezwać. Wróciwszy z zebrania, Louise usiadła zamyślona przed komputerem. Czuła ściskanie w żołądku i uświadomiła sobie, że nie jadła śniadania. Rano głód zapomniał dać o sobie znać, a kiedy wreszcie się odezwał, sięgnęła po papierosa i filiżankę kawy. Dawniej wystarczała jej woda i jabłko, ale teraz było tego

trochę za mało. Zadzwonił Peter z pytaniem, czy mogliby się umówić na kawę w weekend, żeby ustalić, jak podzielą wspólne oszczędności i to, co razem kupili. Nagle przestała się cieszyć na koniec tygodnia. Przyłapała się na tym, że chciałaby, aby wydarzyło się coś, co kazałoby jej się zakopać w pracy. Czas wówczas płynąłby szybciej. Usilnie namawiana zgodziła się wyjść na miasto z Flemmingiem. Od jego wizyty rozmawiali tylko raz i nie bardzo było jej w smak spędzenie całego wieczoru na roztrząsaniu nieudanych związków. Nie miała jednak innych planów i spotkanie mogło jej dobrze zrobić. Zjadła kawałek suchego chleba z masłem, który znalazła w kuchni, i znów dopadły ją mdłości. Ledwie zdążyła do toalety i zgięła się wpół nad sedesem. Wróciwszy do swojego pokoju, odszukała numer telefonu do lekarza. Od dwóch dni nie dawało jej spokoju nieprzyjemne podejrzenie. Początkowo usiłowała je zignorować, ale stale powracało. - Jutro mamy pełno - denerwowała się recepcjonistka. - A w poniedziałek przyjmujemy ostre przypadki z weekendu, więc jeśli to nic nagłego, możemy panią przyjąć dopiero we wtorek. Louise niechętnie przyznała, że sprawa nie jest nagła, i zgodziła się na termin wtorkowy. Dzień później przemogła się, by iść do kantyny, gdy Lars oznajmił, że pora lunchu, a on zostawił swoje drugie śniadanie na stole w domu. W kantynie był tłum ludzi i ciężki zapach jedzenia. Louise znów poczuła skurcz żołądka. Postanowiła, że w drodze do domu zajrzy do apteki, by jak najszybciej poznać prawdę, ale ta myśl tak ją przerażała, że chyba nie byłaby w stanie zrealizować planu. Niemożliwe, by los aż tak z niej zadrwił, pomyślała, ustawiając się za kolegą w kolejce. Sztywno wpatrywała się w koszyk z owocami przy kasie i odwróciła głowę, kiedy stojący przed nią koledzy napełniali talerze klopsikami w curry. Wzięła kromkę chleba i banana, gotowa zejść na dół do swojego pokoju. - Chodźmy tam! - Lars głową wskazał długie stoły. Louise niechętnie poszła za nim - wolała wrócić do siebie i przy jedzeniu kontynuować pracę. Wcześniej krótko

przedstawiła Suhrowi pewien pomysł, który przyszedł jej do głowy wieczorem, i chciała się do tego zabrać. „Wobec tego zajmij się tym”, rzucił tylko szef i poszedł dalej. Wtedy po raz pierwszy uświadomiła sobie, że jest oszczędzana. Suhr traktował ją łagodniej, bo powiedziała, że Peter przeprowadził się do innej kobiety. Przeszukiwanie profili w sieci uważał za pracę chronioną, podczas gdy inni ścigali Bjergholdta lub szukali jego ofiar. Zdenerwowało ją to do tego stopnia, że się wściekła i nie zdążyła się powstrzymać. Sama nie wiedziała, kiedy znalazła się w gabinecie naczelnika i zaczęła go głośno pouczać, że Internet stał się tą rzeczywistością, którą wiele osób przedkłada nad tę prawdziwą. Posunęła się dość daleko w swojej przemowie i nie zauważyła, że na gościnnym krześle Suhra siedzi główny inspektor kryminalny i z zaciśniętymi ustami obserwuje jej występ. Kiwnęła mu głową na dzień dobry, a potem znów odwróciła się do Suhra i kontynuowała, ale już cofając się w stronę drzwi: „Mogę się wstrzymać z dalszymi poszukiwaniami, jeżeli chcesz, żebym zajęła się czym innym”. Popatrzyła mu prosto w oczy z całą siłą, na jaką mogła się zdobyć, chcąc go przekonać, że w żaden sposób nie należy jej traktować łagodnie. Naczelnik Wydziału Zabójstw zrobił minę wyrażającą kompletny brak zrozumienia kobiet. Nie potrafił odczytać sygnałów Louise i postanowił puścić ostatnie zdania mimo uszu. Życzliwie tylko skinął jej głową i poprosił, żeby dalej robiła to, co do tej pory. Siedząc przy stole w kantynie, Louise odkryła, że zapomniała już, jak przyjemnie jest słuchać gwaru rozmów podczas lunchu. Postanowiła nawet przedłużyć przerwę. Poszła po filiżankę kawy i zaczęła przysłuchiwać się najnowszym informacjom o sprawie mężczyzny, którego podejrzewali o zabicie pozostającej z nim w separacji żony. Zarzuty wobec niego wycofano, a frustracja kazała Willumsenowi wyjechać na przedłużony weekend z żoną, co nigdy się nie zdarzało, a przynajmniej nikt czegoś podobnego nie pamiętał. Wszyscy byli zgodni, że najbardziej frustrowała niemożność udowodnienia prawdy. Śledczy mieli blisko stuprocentowe

przekonanie, że to właśnie ten człowiek zabił żonę, ale ponieważ obecność jego odcisków palców w mieszkaniu była w pełni usprawiedliwiona, a sąsiadka złożyła fałszywe zeznania, nie mieli żadnych dowodów. Mężczyzna opuścił więzienie jako wolny człowiek, a dzieci już zdążył wyprawić z kraju. Do czasu pojawienia się nowych śladów musieli przyjąć do wiadomości, że facet wykręcił się od zabójstwa, i nic nie mogli z tym zrobić. - Tak już bywa. Musimy zamknąć to śledztwo. Człowiek się wykończy, jeśli nie będzie w stanie się od tego oderwać i przyznać, że szczęście i zbiegi okoliczności niekiedy sprzyjają przestępcom - wzruszył ramionami Pihl, który bardzo intensywnie pracował nad tą sprawą. Louise się z nim zgadzała, ale przykro jej było tego słuchać, bo sprawa Bjergholdta również mogła się tak skończyć. Jeśli nie uda im się dowiedzieć, kim jest ten człowiek, kolejne śledztwo trafi na stos niewyjaśnionych. U nich było odwrotnie jedynie pod tym względem, że mieli dowody, a brakowało człowieka. „Masz ochotę pojechać z nami na wieś w weekend?” - SMS tej treści przyszedł od Camilli, kiedy Louise była jeszcze w kantynie. Przyjaciółka wybierała się z Markusem do Sorø. Louise czuła pokusę wyjazdu, ale na wieczór umówiła się z Flemmingiem, a w sobotę - na kawę z Peterem. Wysłała więc krótką odmowną odpowiedź, zanim usiadła przed komputerem. Nightwatch.dk. Aby wejść na tę stronę, musiała się zalogować, a to oznaczało, że najpierw należy się zarejestrować. Chciała, żeby Lars jej w tym pomógł, ale on po powrocie z kantyny gdzieś zniknął. Uznała, że chyba sama też sobie z tym poradzi, i zaczęła wymyślać nick. Skończyło się na tym, że postanowiła użyć inicjałów, tyle że nie własnych. Podkradła je bratowej. Trine po ślubie z Mikkelem również nosiła nazwisko Rick, ale zachowała też nazwisko panieńskie. W uszach Louise zgrzytało za każdym razem, gdy słyszała, jak bratowa przedstawia się „Trine Madsen Rick”. To po prostu do siebie nie pasowało.

Louise wstukała więc „tmr” z nadzieją, że strona akceptuje trzyliterowe nicki. Okazało się jednak, że wymagane były co najmniej cztery litery. Z dość prymitywną radością skreśliła „Rick” z nazwiska bratowej, robiąc z niej znów Trine Madsen i skracając ją do „trim”, co zostało zaakceptowane. Pojawiło się kolorowe powitanie, a menu z lewej strony wyjaśniło, jak poruszać się po stronie i które kluby nocne, dyskoteki i bary można odwiedzać na nightwatch.dk. Cały pomysł polegał na tym, by zapalonych imprezowiczów lubiących nocne zabawy uwieczniali fotografowie z nightwatch krążący po mieście, a później zamieszczający zdjęcia na stronie. Można było korzystać również z własnych aparatów. Strona oczywiście eksplodowała, odkąd komórki z aparatami zyskały taką popularność. Ludzie robili zdjęcia i wysyłali je SMS-em, opisując, z kim byli na mieście albo kogo poznali w barze. Czasami dodawano też krótki komentarz. Używano nicków z nightwatch, a zdjęcia przechowywano w folderach o takich samych nazwach. Kiedy więc w domu w komputerze zobaczyło się jakiegoś przystojnego faceta przy w barze w którejś z dyskotek, można było od razu się tam wybrać z nadzieją, że dalej tam stoi, albo do niego napisać, jeżeli zdjęcie zostało podpisane jego nickiem. Sądząc po fotografiach dostępnych na stronie startowej, nie wszyscy zdążyli się zorientować, że są w obiektywie, mimo to usłużni przyjaciele zamieszczali ich nicki pod zdjęciami. Louise kliknęła w czwartkowy wieczór, żeby zobaczyć, kogo by spotkała, gdyby poprzedniej nocy poszła do centrum Kopenhagi: Søsser, Sild i Danni stali mocno wstawieni, obejmując się i uśmiechając do aparatu w telefonie. Tego ostatniego Louise domyśliła się po jakości zdjęcia. Wkrótce cały ekran zapełnił się niewyraźnymi fotkami. Westchnęła, widząc, że jest osiem stron z maleńkimi zdjęciami, które należało kolejno powiększać, jeśli chciało się kogoś rozpoznać, i to tylko z jednego baru w City. Mogła się domyślać, ile zdjęć musi być z piątku i z soboty. Mnóstwo nicków i mnóstwo pijanych ludzi. Były też zdjęcia osób kupujących towar. Chyba powinna przekazać tę

informację do wydziału narkotykowego, pomyślała zdziwiona, że ktoś w ogóle pozwolił zrobić sobie takie fotografie. Klikała dalej, powiększając obrazki, zamykając je i przechodząc do następnych tak szybko, jak tylko pozwalał jej na to komputer. Nagle pojawiła się para w jej wieku! Siedziała w barze przy long drinkach. Pod zdjęciem był podpis: Sipp i Motor3. Louise kliknęła w Sipp i weszła na jej profil. Tam nie było żadnych zdjęć, ale adres, pod który można wysłać do niej e-maila. Zamknęła i spróbowała Motor3. Jego profil był rozbudowany i zawierał spory wybór fotografii. Wrócił Lars Jørgensen, a Louise właściwie tego nie zauważyła. W skupieniu wpatrywała się w monitor. Właśnie odkryła, że są też zdjęcia z imprezy internetowych randkowiczów na Holmen, ale jako osoba bardzo systematyczna poruszała się do tyłu i na razie dotarła jedynie do sobotniego wieczoru. W żadnym z miejsc, które przeszukała, nie widać było nawet cienia Bjergholdta. Wiedziała zresztą, że szansa na to, by rozpoznała go na zdjęciu, jest minimalna, ale skoro przyszedł na imprezę, to znaczy, że krążył po mieście, dlatego uznała, że warto spróbować. Henny Heilmann przychodziła regularnie do jej pokoju i zaglądała jej przez ramię. O wiele szybciej niż Suhr zrozumiała, co Louise próbuje zrobić. Na większości zdjęć z piątkowej imprezy światło było tak marne, że dało się dostrzec jedynie niewyraźne postacie na ciemnym tle. - Chyba niewiele się zdziała przy takiej jakości - stwierdziła Henny. - Ale gdybyś go zobaczyła, musimy spytać technika, czy będzie w stanie trochę poprawić zdjęcie. Na fotografiach pojawiły się znajome twarze. Louise znalazła wiele zdjęć Stine Mogensen i jej przyjaciółki Anette. Uświadomiła sobie wtedy, że trzeba czegoś więcej niż Duke i piątkowe przeżycia, by skłonić dziewczyny do bardziej racjonalnego korzystania z uroków życia w mieście. W końcu musiała spojrzeć prawdzie w oczy i przyznać, że Bjergholdta nie ma na zdjęciach. Poczuła się zupełnie pusta w środku. Choć nie bardzo wiedziała, dlaczego w trakcie przeszukiwania tej strony tak się nastawiła na to, że go

znajdzie. Rozczarowana zamknęła galerię z imprezy, przeszła do folderu z poprzedniego dnia i przeklikała się przez czwartkowy wieczór już bez większego zaangażowania. Otępiła ją taka liczba zdjęć i aż się wzdrygnęła, kiedy zadzwoniła komórka. Rzuciła okiem na wyświetlacz, ale nie rozpoznała numeru. - Słucham, Wydział A, Louise Rick. - Cześć, tu Susanne. Co myślisz o tym wywiadzie? - Prawdę mówiąc, jeszcze go nie czytałam - przyznała Louise, zerkając na wczorajszą gazetę, która wciąż leżała na biurku. - Ale go mam. A ty jesteś zadowolona? - Bardzo. Właśnie rozmawiałam z Camillą Lind. Powiedziała, że jest bardzo pozytywny odzew. Ludzie wyrażają wsparcie, chcą mi pomóc znaleźć nowe mieszkanie i pracę powiedziała głosem, w którym dawało się wyczuć radość. - Świetnie, ale pamiętaj, żeby za bardzo się nie wychylać. Wyczuła zmianę w nastawieniu Susanne i od razu pożałowała swoich słów. Niewiarygodne, ile może zdziałać artykuł w gazecie. Ludzie natychmiast byli skłonni do niesienia pomocy, gdy tylko czarno na białym napisano, że bliźni jest w potrzebie. - Oczywiście nie odrzucaj tych propozycji, wcale nie o to mi chodzi - zapewniła czym prędzej. - Ale radziłabym ci zrezygnować z przeprowadzki teraz, kiedy gazeta będzie śledzić każdy twój krok. - Wcale nie mam takiego zamiaru - odparła Susanne trochę sztywno i ciągnęła już bardziej oficjalnym tonem: - Ale umówiłam się z Camillą Lind, że będę prowadzić coś w rodzaju dziennika z mojego życia w ukryciu. Zapisywać swoje myśli, dzielić się odczuciami z przeprowadzki, do której zostałam zmuszona, ponieważ przestałam czuć się bezpieczna. Louise nie bardzo wiedziała, czy ma się śmiać, czy raczej na nią nakrzyczeć. - Właściwie zadzwoniłam tylko po to - kończyła Susanne - żeby powiedzieć, że nie musisz już się martwić o komputer dla mnie. Pożyczą mi z „Morgenavisen”. Louise oparła czoło na ręce. Nie potrafiła przewidzieć, ile

dobrego, a ile złego wyniknie dla Susanne z tego, że wpadła w szpony Camilli. Może łatwiej jej będzie zerwać z dawnym życiem i stać się kimś innym, ale może też stać się ofiarą mediów, nad którą ludzie poużalają się przez pewien czas, a później szybko o niej zapomną. - Dobrze. Nie będę już szukać dla ciebie komputera odpowiedziała. - Tylko pamiętaj, nie umawiaj się z gazetą, że czytelnicy mogą do ciebie pisać bezpośrednio, bo istnieje ryzyko, że on to wykorzysta! Susanne burknęła coś niezrozumiałego, a Louise już sobie wyobraziła, co będzie, jeśli „Morgenavisen” założy Susanne adres e-mailowy i zacznie publikować jej dziennik. Wielu czytelników bez wątpienia będzie chciało nawiązać z nią kontakt. Postanowiła porozmawiać o tym z Suhrem i Henny Heilmann. - A z jakiego telefonu dzwonisz? - spytała. Numer Susanne miała wpisany, więc gdyby dziewczyna dzwoniła ze swojej komórki, ukazałby się na wyświetlaczu. - Ten telefon też dostałam od „Morgenavisen”. Nie muszę używać własnego. - Aha. Louise rozjaśniło się w głowie: gazeta zamykała drzwi dla innych mediów. Dziennikarz dopada tematu i kupuje sobie wyłączność. Sprytnie, Camillo Lind! Możesz prosić o podwyżkę, pomyślała, a jednocześnie uświadomiła sobie, że redakcja „Morgenavisen” w oczywisty sposób założyła, iż ofiar może być więcej, a temat jest na tyle poważny, że da się przeciągnąć na całe lato. Inaczej nie wysilaliby się aż tak bardzo, żeby zapewnić sobie wyłączność na historię Susanne. Przypomniała sobie Camillę spędzającą weekend za miastem z dzieckiem i ukochanym. Doprawdy, trzeba mieć nadzieję, że tej idylli nie zakłóci kolejny gwałt, stwierdziła z goryczą. - Zdzwonimy się jeszcze - rzuciła, bo nic innego nie przychodziło jej do głowy. W gruncie rzeczy Susanne po prostu postępowała tak, jak zrobiłaby większość. Nie powinna jej o to obwiniać. Kiedy Louise wprowadziła Suhra w rozwój sytuacji,

naczelnik postanowił, że sam porozmawia z Camillą i dowie się, jakie są jej plany związane z Susanne. Nie interesowało go medialne nagłośnienie całej sprawy, jak się wyraził, lecz jeśli gazeta mogła zagwarantować, że miejsce zamieszkania dziewczyny nie zostanie ujawnione i założony zostanie filtr na e-maile do niej, to nie będzie się temu sprzeciwiać. Louise nie wątpiła, że Camilla zgodzi się na wszystkie warunki i bez wahania zaakceptuje, że ma go informować, jeśli tylko pojawi się coś, co może być dla policji interesujące. Przecież dzięki temu przyjaciółka zapewni sobie przewagę. Będzie zawsze o krok przed nimi. Nagle to ona będzie ich informować, a nie oni ją! Spojrzała na zegarek i zorientowała się, że ma niespełna godzinę na dotarcie do domu, prysznic i przebranie się do spotkania z Flemmingiem. Pospiesznie wyłączyła komputer i wyszła. Jedynie odrobinę spóźniona i lekko zdyszana stanęła przy barze, wokół którego tłoczyli się ludzie, i zaczęła się rozglądać, ale Flemminga Larsena nigdzie nie było widać. Podeszła do wolnego stolika w rogu, przy wejściu do kuchni i akurat usiadła, kiedy pojawił się w drzwiach. - Długo czekasz? - spytał przepraszającym tonem. Uspokoiła go, mówiąc, że właśnie przyszła. Flemming wcześniej zamówił stolik w sali restauracyjnej, podniosła się więc z krzesła i ruszyła za nim. Czuła się nieswojo. Umalowała się mocniej niż zazwyczaj do pracy, a do dżinsów włożyła turkusową tunikę marki Pureheart pożyczoną od Camilli, poza tym wyjątkowo rozpuściła długie włosy. Flemming natomiast wyglądał tak, jakby przyszedł prosto z pracy. - Wezwali mnie akurat, kiedy już miałem wychodzić powiedział, orientując się, że Louise czuje się trochę za bardzo wystrojona. Aż ścisnęło ją w brzuchu ze strachu, że wpłynęło zgłoszenie o kolejnym gwałcie. Ale Flemming pokręcił głową. - Zakłucie nożem - wyjaśnił. - Natknąłem się na Willumsena.

Louise zdziwiona pokręciła głową. - Myślałam, że Willumsen wyjechał z żoną na przedłużony weekend? - Podobno rzeczywiście tak było, ale zjawił się zaraz po mnie, więc zapewne zostawił żonę natychmiast po telefonie Suhra - uśmiechnął się Flemming. - Jest przekonany, że chodzi o zemstę. Denat został właśnie zwolniony z aresztu. Podejrzewano, że zabił żonę, z którą pozostawał w separacji. Zadano mu ciosy i w pierś, i w plecy. Raczej nie zrobiła tego jedna osoba. Willumsen przypuszcza, że może ten facet trochę zbyt głośno triumfował po zwolnieniu z aresztu, wywołując tym gniew w rodzinie kobiety. Louise słuchała, nic nie czując. Jedno zabójstwo po drugim. Mężczyzna byłby wolny, mimo że zamordował żonę. Teraz sam nie żył. Pomyślała o dzieciach wyprawionych za granicę. Nie miały już ani matki, ani ojca, do których mogłyby wrócić. Pozwoliła, żeby Flemming złożył zamówienie, i obserwowała go, kiedy studiował kartę win. Nagle uświadomiła sobie, jak bardzo się stęskniła za towarzystwem, za ludźmi, za wesołą atmosferą. Od dawna tego nie czuła. O czwartej się poddała i pozwoliła Flemmingowi wsadzić się do taksówki. Za dużo wypiła i wypaliła za dużo papierosów. Nawet wstawiona trochę się wstydziła, że tak się dała porwać zabawie, ale to był naprawdę udany wieczór.

25. Kiedy Louise obudziła się następnego dnia przed południem, w głowie tak jej pulsowało, że długo leżała, usiłując dojść do siebie, zanim powoli spuściła nogi z łóżka i usiadła. Poczuła pieczenie w żołądku, który boleśnie się ścisnął. Po kolacji pili niemal wyłącznie dżin i wciąż miała w ustach smak alkoholu. Umyła zęby i czym prędzej wróciła pod kołdrę, czekając, aż zostanie wlana z powrotem do butelki, jak często mawiał jej ojciec, kiedy była młodsza. To jednak był przyjemny wieczór i mimo dokuczliwego kaca poczuła, że żyje, jakby coś w niej odpuściło. Popatrzyła na zegarek. Do spotkania z Peterem została jeszcze godzina. Może powinna je odwołać? Albo raczej iść do kawiarni cuchnąca alkoholem i papierosowym dymem, obojętna na wszystko. - Wszystko u ciebie w porządku? - spytał Peter niepewnie już po drugiej kawie i omówieniu wszystkich praktycznych spraw związanych z podziałem majątku. Louise kiwnęła głową. - A u ciebie? Wcześniej o to nie pytała. - U mnie też okej - odparł szybko. Chyba nie do końca, pomyślała. Dopiero teraz zauważyła, że wydaje się smutny, chociaż próbował to ukryć. - Do wszystkiego trzeba się przyzwyczajać - dodał, patrząc na nią z dziwnym wyrazem oczu, którego nie miała siły odcyfrowywać. - Tu zupełnie coś innego. Akurat to potrafiła sobie wyobrazić. Peter zerknął na zegarek i tonem kończącym spotkanie oznajmił: - Idziemy dziś z wizytą do siostry Line. Spodziewa się dziecka, a takie wydarzenie, zdaje się, trzeba starannie omówić

już na siedem miesięcy przed narodzinami. Louise zrobiło się go żal. Taka ironia objawiała się u niego zwykle wtedy, kiedy tracił do czegoś szacunek i chciał się wycofać. Dopiero w domu, kiedy znów leżała na kanapie, nieoczekiwanie zadała sobie pytanie, co by zrobiła, gdyby nagle stanął w drzwiach i chciał do niej wrócić. Zamknęła oczy, postanawiając, by dłużej tego nie rozważać, zanim ta myśl na poważnie zacznie ją dręczyć. Kiedy się obudziła późnym popołudniem, zrobiła sobie dużą szklankę herbaty z równie dużą porcją cukru i mleka, a potem siadła przy komputerze. Pojawiło się wiele zdjęć z szalonej piątkowej nocy. Zdumiona odkryła, że jest cała galeria z miejsc, które odwiedzili z Flemmingiem. A przecież w ogóle nie zauważyła, żeby kręcił się tam jakiś fotograf. Nie rozpoznawała też żadnej z uwiecznionych osób i stwierdziła, że najwyraźniej musiało ją pochłonąć towarzystwo patologa. Z pewną obojętnością klikała w kolejne obrazy z nocnego życia Kopenhagi i przeskoczyła kilka zdjęć, zanim do jej zmęczonego mózgu dotarło, co wcześniej widziały jej oczy. Uświadomiła sobie, że go rozpoznaje. Był w towarzystwie trzech dziewczyn, które wdzięczyły się do obiektywu. Stał z brzegu, z lewej strony, rozmawiając z kimś spoza kadru. Arystokratyczny profil widać było wyraźnie w przeciwieństwie do wszystkiego innego na fotografii. Powiększyła zdjęcie i przesunęła je na ekranie tak, aby widoczna była ramka z tekstem umieszczona poniżej. Zrobiła to automatycznie, nie spodziewała się, że ktoś go wymieni. Nazwali go Książżę. Louise długo wpatrywała się w tekst, ale później nie potrafiła przypomnieć sobie imion tych trzech dziewczyn. Widziała tylko to jedno, pisane przez „żż”, i zastanawiała się, czy może chodzić o kogoś innego. Ale na zdjęciu nie było innego mężczyzny, tylko on i jego trzy towarzyszki. Lekko się trzęsła, kiedy wracała na stronę główną i w polu wyszukiwarki wpisywała „Książżę”. Nie wiedziała, czy to kac ciągle męczy jej ciało, czy odzywa się podniecenie

wywołane świadomością, że gwałciciel krążył po tej samej części miasta, w której ona się poruszała. Przecież niewiele brakowało, by się na niego natknęła. Mogli być nawet w tym samym barze! Wcisnęła „Szukaj” i weszła na jego profil. Galeria zdjęć była pusta, ale na ekranie ukazał się adres e-mailowy. Znów długo się w niego wpatrywała, lecz w końcu palce same zaczęły biegać po klawiaturze: „Widziałam Cię wczoraj wieczorem na mieście, ale byłeś w towarzystwie, więc nie chciałam przeszkadzać. Czy to bar, do którego zwykle przychodzisz?”. Usiłowała sobie wyobrazić, co na jej miejscu napisałaby Susanne. Na pewno krótko i z pewnością nie natrętnie. Podpisała się „trim” i wcisnęła „Wyślij”, ale natychmiast tego pożałowała. Powinna była raczej wszystko dokładnie przemyśleć i nie podejmować żadnych działań w takim stanie umysłu, przy obniżonej przez kaca sprawności mózgu. Nie wolno przecież uruchomić jego dzwonków alarmowych, lecz jedynie ciekawość. Cholera, zaklęła w duchu, wściekła, że wiadomości nie da się już cofnąć. Wciąż usiłowała zebrać myśli, gdy nagle mrugnęła ikonka z nową pocztą. Napisał krótko: „Od czasu do czasu”. Oniemiała wpatrywała się w ekran. Nawiązali kontakt! Wydawało się, że to poszło wręcz za łatwo. Znów zaczęła podejrzewać, że to nie ten człowiek. Może to wcale nie on przedstawił się jako Książżę. Ciągle była śpiąca. Wprawdzie ból głowy minął, ale myślała wolno i nie potrafiła znaleźć rozsądnej wymówki, żeby teraz się wycofać i podjąć kontakt, kiedy poczuje się lepiej. Kolejna wiadomość: „Czy ja Cię widziałem?”. „Nie, chyba nie” - odpisała, czując, że zaczyna się pocić. „Otaczały Cię dziewczyny, więc nic dziwnego, że nie zwróciłeś na mnie uwagi”. Wiedziała już, że głupio by było teraz przerwać. Jeżeli to naprawdę on, musiała się go uczepić rękami i nogami. Postanowiła skierować tę rozmowę na bardziej neutralne obszary: „Często wychodzisz na miasto?” - spytała. „Czasami. A

Ty?” „Niezbyt często. Wczoraj wybrałam się ze starą koleżanką ze szkoły”. „Starą? A ile masz lat?” Zastanowiła się. I Susanne, i Christina Lerche były tuż po trzydziestce. Gdyby przyznała, że jest starsza, mógł uznać, że różnica wieku jest zbyt duża. „Trzydzieści trzy” - skłamała, dodając, że ma nadzieję, że to go nie przeraża. „Przeciwnie. Masz dzieci?” Tak czy nie? Zastanawiała się szybko. Nie, stwierdziła w końcu. Żadnych dzieci, których trzeba by się gdzieś pozbyć przed kolacją. „Nie. Jeszcze nie znalazłam ich ojca”. Cholera, chyba posunęła się za daleko! Ale odpowiedź przyszła niemal natychmiast: „A może on jeszcze nie znalazł Ciebie?”. „Ładnie powiedziane”. Westchnęła, czując, że czoło ma już mokre od potu. „Jak się nazywasz?” - spytał, nie komentując komplementu. Teraz pot płynął już ciurkiem. Louise wytarła czoło rękawem i pomasowała skronie, a potem szybko napisała: „Nazywaj mnie Księżniczką”. Wstała od komputera, nie będąc w stanie przewidzieć konsekwencji korespondencji, w którą się wplątała. Poszła do łazienki i obmyła twarz zimną wodą. Jednocześnie czuła, że jest na tropie. Zmęczenie mijało wraz z resztkami kaca. Zastąpiło je poczucie siły ogarniające ciało. Udało jej się nawiązać kontakt ze sprawcą, a teraz chodziło o to, by rozsądnie to wykorzystać. Powinna zawiadomić Suhra albo Henny Heilmann, by mogli współdecydować o jej dalszych krokach. Ale ryzykowała, że Książżę zerwie kontakt, jeśli ona się teraz wycofa. Nie spytał, skąd zna jego nick. Może uznał, że usłyszała go wieczorem, a może po prostu oczywiste było, że sprawdza się zdjęcia na nightwatch, ponieważ wiadomo, że na tej stronie można znaleźć ludzi, których widziało się w mieście. Wytarła twarz i wróciła do komputera. W czasie jej nieobecności pojawił się wpis: „Miałabyś ochotę na kawę?”. Pobiegła do przedpokoju, wyjęła z torebki komórkę i zadzwoniła do Henny Heilmann. Po kilku dzwonkach włączyła się sekretarka. Louise spróbowała zatelefonować jeszcze do niej

do domu, ale tam też nikt nie odbierał. Usłyszała sygnał w komputerze obwieszczający nadejście nowej poczty. Zostawiła więc szefowej wiadomość, prosząc o telefon. - Cholera! - zaklęła głośno. Mogło minąć dużo czasu, zanim Henny oddzwoni, a ona nie powinna przecież tak długo wstrzymywać się z odpowiedzią Księciu. Zirytowana spróbowała zadzwonić do Suhra, który odebrał po drugim dzwonku, ale po jego głosie natychmiast zorientowała się, że przeszkadza. Od razu więc się rozłączyła, szczerze ucieszona, że numer jej telefonu się nie wyświetla. Co on zresztą, do cholery, mógł jej doradzić? W poniedziałek prześledzą jej komputer, jeśli uznają, że to może im coś przynieść. Znów ogarnęła ją niepewność, czy rzeczywiście nawiązała kontakt z Bjergholdtem. Człowiek, który ma tyle na sumieniu, nie powinien zachowywać się tak beztrosko. W głowie myśli potykały się o siebie. Nie potrafiłaby wytłumaczyć szefowi, że oto właśnie wymienia e-maile z człowiekiem, który jest poszukiwanym przez nich gwałcicielem. „Miła propozycja”, odpisała. A po akapicie dodała: „Właśnie jadę na wieś w odwiedziny do rodziców, ale wracam w poniedziałek, więc może wtedy się umówimy?”. Ze ściśniętym żołądkiem czekała na jego reakcję. Tym razem przez dłuższy czas nie odpowiadał. Zastanawiała się, czy nie powinna od razu zaproponować terminu spotkania, i już miała to napisać, kiedy wreszcie przyszła odpowiedź: „W porządku. Podaj mi swój adres e-mailowy, to odezwę się w poniedziałek. Uważaj na siebie, Księżniczko”. Louise usiłowała zachować przytomność umysłu. W adresie na hotmailu, z którego korzystała w wydziale, były tylko jej inicjały, ale one nie bardzo pasowały do trim. Poczuła się zdemaskowana. Zakryła twarz dłońmi, usiłując coś wymyślić. W końcu się poddała, podała adres na hotmailu, modląc się w duchu, żeby facet nie spanikował i nie zaczął jej wypytywać, co wspólnego mają z sobą trim, Lr i Księżniczka, ale odpisał tylko: „Do zobaczenia”.

A więc było już po wszystkim. Umówili się, że skontaktują się w poniedziałek. Louise nagle poczuła głód. Organizm dosłownie krzykiem domagał się jedzenia. Zajrzała do lodówki, chociaż dobrze wiedziała, że nie ma w niej nic takiego, czego by teraz potrzebowała. Nawet nie próbując walczyć z ochotą na hamburgera i dużą porcję frytek, włożyła kalosze i zeszła po prowiant. Korespondencja e-mailowa nie przestawała jej krążyć po głowie. Czy napisała coś, co mogło obudzić jego podejrzenia? Czy cokolwiek wydawało się nienaturalne? A może przejęta tym, by nie wyjść na zbyt natrętną, zaprezentowała się jako zwyczajnie nieciekawa? Co będzie, jeśli on do poniedziałku straci zainteresowanie? Myśli wirowały jej w głowie, aż w końcu zbiły się i splątały w jeden wielki supeł. Zamówiła dwa cheeseburgery z dodatkowym bekonem, choć wiedziała, że najprawdopodobniej ledwie zdoła zjeść jednego. Z colą pod pachą i wrażeniem, że całą sobą informuje wszystkich, że przebalowała pół nocy i ciężko to zniosła, poszła do domu, już się ciesząc, że wreszcie położy się do łóżka.

26. Cholera, to się nie mieści w głowie, że pisałaś do niego z własnego komputera, skoro przydzieliliśmy ci laptopa specjalnie do tego celu! Michael Stig stał nachylony nad biurkiem Louise i przypominał starą płytę gramofonową, która się zacięła. Już czwarty raz powtarzał to samo, chociaż słowa troszkę się zmieniały, a sama Louise już dawno zrozumiała, że faktycznie niezbyt mądrze postąpiła. Ale wiedziała też, że osoba prywatna nie może wyśledzić komputera w taki sposób jak policja, więc nie uważała tego za aż tak wielką katastrofę. - Powinniśmy byli zablokować twój adres IP - stwierdził Michael Stig od razu, gdy tylko przed południem zaczęło się zebranie grupy śledczej. Pozostali słuchali z zainteresowaniem, jak Louise opowiadała o nightwatch, a szefowa pochwaliła ją za nawiązanie kontaktu ze sprawcą, skoro nadarzyła się taka okazja. Zaimponowała nawet Suhrowi, mimo że wielokrotnie podkreślała, że wcale nie ma pewności, czy zasadziła się na właściwego człowieka. Powiedziała również o umowie ze Stine Mogensen, która była chyba ich najlepszą kartą, jeśli chodziło o kontakt z gwałcicielem. - Przecież wyszli razem z tej imprezy - przypomniała. - W zeszłym tygodniu prosiłam, żeby odszukała go na czacie. Pisali do siebie już wcześniej, więc pomyślałam, że może uda jej się rozpoznać jakiś charakterystyczny zwrot, mimo że będzie pisał pod zmienionym nickiem. Ale na razie na nic takiego się nie natknęła, więc Książżę może się okazać ślepym torem powiedziała, by stłumić gwałtownie rosnące nadzieje. Michael Stig przez resztę zebrania kręcił głową, mrucząc coś

pod nosem, a Louise w myślach odesłała go do wszystkich diabłów. Mógłby wreszcie skoncentrować się na swoim kursie i na tym poprzestać. W końcu przestała nad sobą panować. - Zamknij się, do jasnej cholery! Walcząc z gniewem, starała się nie patrzeć na Michaela Stiga, chociaż cały czas słyszała w głowie jego głos. Rozdmuchiwał problem tak, by jej zachowanie wydało się wszystkim nieodpowiedzialne i nieprzemyślane. Wiedziała, że częściowo miał rację, ale nie zamierzała głośno tego przyznać. Suhr stanął przy drzwiach jej pokoju i z kamienną twarzą obserwował ich starcie. Minęła chwila, zanim Michael Stig go zauważył i szybko się wycofał. - Rób dalej to, co robisz - powiedział naczelnik, ignorując rozmowę, której właśnie był świadkiem. - Zainteresujemy się tym bardziej dopiero wtedy, kiedy będziemy mieć pewność, że to on. Ale nie zapraszaj go do domu bez naszego towarzystwa. Louise uśmiechnęła się do szefa i obiecała, że będzie ostrożna. - Do takich napaści, jakich on dokonuje, nie dochodzi na ulicy, więc możesz się z nim umówić w jakiejś knajpie. Louise cieszyła się, że Suhr dość trzeźwo ocenia sytuację. Mieli przed sobą jeszcze daleką drogę i była pewna, że Bjergholdt zacznie myśleć o zaproszeniu jej na kolację dopiero wtedy, gdy się upewni, że ma do czynienia z typem dziewczyny, o który mu chodzi. A ocenić to będzie mógł dopiero na spotkaniu. Również dopiero wtedy ona zyska pewność, że to właściwy człowiek. Przerwała im sekretarka naczelnika z informacją, że idzie do niego gość. Louise spojrzała pytająco, a Suhr uśmiechnął się z rezygnacją i wzruszył ramionami. - Matka Susanne. Ciągle czyni mi wyrzuty, że nie zdołałem złapać gwałciciela, a teraz jeszcze się wścieka, że przenieśliśmy gdzieś jej córkę i straciła z nią kontakt. - Kiedy wreszcie ktoś szczerze z nią porozmawia i wyjaśni, jak to wszystko się ze sobą wiąże? Trzeba jej powiedzieć wprost, że to ona w dużym stopniu ponosi winę za to, że

Susanne chciała na jakiś czas zerwać z nią kontakt. Sądziła, że zrobi to Jakobsen, ale najwyraźniej jeszcze się na to nie zdecydował. - Ja to zrobię - odparł Suhr, lekko się krzywiąc. Niewiarygodne, co należy do obowiązków naczelnika Wydziału Zabójstw, pomyślała Louise i złośliwie dodała w duchu, że chciałaby, aby Michael Stig też utonął w tego rodzaju zadaniach, kiedy w końcu uda mu się zająć stołek szefa. - Jutro przyjdę trochę później - oznajmiła Louise, wychodząc z pracy. Spotkała Henny Heilmann na korytarzu pod gabinetem Suhra. Wyjaśniła, że ma umówioną wizytę u lekarza, ale niczego więcej nie tłumaczyła, a szefowa taktownie nie pytała. Wracając rowerem do domu, nie czuła głodu i zdecydowała, że poprzestanie na kanapkach. Nie musiała więc robić zakupów. Przez całą drogę na czwarte piętro szła z oczami wbitymi w stopnie tak pochłonięta własnymi myślami, że niemal wpadła na osobę siedzącą na podeście pod jej drzwiami. - Co ty, u diabła, tu robisz? - spytała ze zdumieniem, patrząc na Petera, ale już znała odpowiedź. Pod drzwiami stała torba podróżna. Wskazał ją skinieniem głowy i wzruszył ramionami. Louise zrobiło się zimno w środku i przez chwilę pomyślała o Susanne i jej matce. Sama chętnie przeprowadziłaby się pod nieznany adres, jeżeli Peter postanowił wrócić. Uznała jednak, że takie myślenie jest bardzo dziecinne. Wyminęła go więc i otworzyła drzwi. - Wejdź - powiedziała. Nie wiedziała, co robić. Wtedy w sobotę udało jej się odsunąć od siebie myśl o jego ewentualnym powrocie, a tymczasem Peter stał teraz przed nią, a ona nie miała żadnych wątpliwości dlaczego. - I co, nie wyszło? - spytała, idąc do kuchni, żeby włączyć elektryczny czajnik. Czuła się nieswojo. Uznała za niesprawiedliwe, że Peter nic nie mówi, tylko jej każe prowadzić rozmowę.

- Nie wiem - odezwał się wreszcie. - Wydaje mi się, że potrzebuję czasu na zastanowienie. Zabrzmiało to nawet sensownie, ale znów ogarnęła ją irytacja. Nawet nie przeprosił za najście ani nie spytał, czy jej to odpowiada. I prawdę mówiąc, ani trochę jej to nie pasowało. Chciała przecież sprawdzić, czy Książżę coś napisał. W pracy na bieżąco kontrolowała skrzynkę na hotmailu, ale nic się nie pojawiło. Coraz bardziej się denerwowała, że zrezygnował, i przez cały dzień miała dziwne wrażenie, że byłaby w stanie wymusić e-mail, gdyby dostatecznie długo wpatrywała się w ekran. Gonitwa myśli sprawiała, że nie miała nadwyżki energii, którą mogłaby poświęcić problemom Petera. - I co teraz zrobisz? - spytała takim tonem, jakby chodziło o odwołany mecz badmintona. - Tęsknię za tobą. Odwróciła się do niego tyłem. Nie chciała tego słuchać. - Nie możesz, ot tak, po prostu znów się tu wprowadzić oświadczyła zdziwiona, że w ogóle coś takiego mogło mu przyjść do głowy. - Wiem. Przenoszę się do Larsa. Louise nie wiedziała, co powiedzieć, ale cieszyła się z tego, że Peter przynajmniej ma świadomość, że lepiej, by spał na materacu u kumpla, z którym gra w badmintona, niż choćby rozważał nocowanie u niej na kanapie. - Chciałem ci tylko o tym powiedzieć. - Dziękuję - odparła z ironią. - Może kiedyś zjemy razem kolację? Louise wzruszyła ramionami. - Może. Odprowadziła go do wyjścia, a potem stała i patrzyła, jak odchodzi z torbą przewieszoną przez ramię. Miała wrażenie, że głowa zaraz jej eksploduje. Kiedy zamknęła drzwi, przez chwilę kompletnie nie wiedziała, co robić. „Możemy jutro napić się kawy w Tivoli, jeśli masz ochotę”, zaproponował Książżę, gdy nieco później zalogowała się, żeby sprawdzić, czy nie przyszła jakaś wiadomość. Oczywiście,

pomyślała. Przecież on dobrze wie, jak łatwo ukryć się w tłumie w starym lunaparku. Chwilę później zadzwoniła Camilla z informacją, że do niej wpadnie, i zanim Louise zdążyła ją powstrzymać, przyjaciółka odłożyła słuchawkę. Louise postanowiła więc czym prędzej spytać Księcia, kiedy i gdzie się spotkają. „Viften o czwartej”, napisał krótko, a chwilę później dodał: „(Wiesz, jak wyglądam)”. „Świetnie”, odpowiedziała, nie mając pojęcia, gdzie jest Viften. Przez chwilę siedziała zamyślona, bębniąc palcami o biurko. W jego krótkich wiadomościach wyczuwała rezerwę i miała ochotę podtrzymać tę wymianę e-maili, by się upewnić, że nie planuje zrezygnować. Zamknęła jednak skrzynkę i poszła sobie zrobić kanapkę z szynką. Właśnie usiadła, żeby przejrzeć bieżące informacje, kiedy do drzwi zadzwoniła Camilla. Louise domyśliła się, że Peter się z nią kontaktował, i prawdopodobnie właśnie dlatego przyjaciółka zdecydowała się do niej zajrzeć. - Cześć. Trochę się spieszę, więc nie zostanę długo oznajmiła Camilla już w przedpokoju. Louise z uśmiechem pokręciła głową. To przecież nie ona była pomysłodawczynią tej wizyty. Nie żądała, by przyjaciółka wcisnęła odwiedziny u niej w swój napięty rozkład dnia. Camilla usiadła przy stole w kuchni i głęboko westchnęła. - Co jest z Peterem? - spytała, patrząc na Louise i wyraźnie oczekując od niej wyczerpującej odpowiedzi. Przez chwilę rozważały nierealną możliwość powrotu Petera do Louise. Pocieszające było to, że Camilla nie prowadziła otwartej walki w jego imieniu. Wysłuchała argumentów przyjaciółki, ale nie protestowała kategorycznie, kiedy Louise oznajmiła, że straciła do niego zaufanie i podejmowanie kolejnej próby wspólnego życia nie ma najmniejszego sensu. Kiedy już omówiły ten temat, Camilla wyciągnęła z torebki plik zdjęć, które rozłożyła na stole, i z zachwytem opowiadała o idyllicznym wiejskim domu Henninga. Na niektórych zdjęciach byli oboje. Trzymali się za ręce. Louise znów stwierdziła, że Henning jest przystojny. Jego uroda nie rzucała się w oczy, ale był wysoki i ciemnowłosy, jakby stworzony na zamówienie Camilli.

- Rzeczywiście wygląda super - orzekła i z obowiązku dodała, że się cieszy na odwiedziny u nich. - Nie mogłabyś przyjechać w ciągu tygodnia albo w weekend? Louise nie odpowiedziała wprost. Miała wyrzuty sumienia, że odkłada tę wizytę, i na wszelki wypadek postanowiła zmienić temat: - Często rozmawiasz z Susanne? - Codziennie - odparła Camilla. - Teraz też do niej jadę. Louise uniosła brwi i popatrzyła pytająco. - Jej dziennik tak poruszył ludzi, że dosłownie zasypały nas e-maile. Louise nie śledziła artykułów w gazecie. - Susanne opisuje swoją reakcję na to, że gwałciciel zabił swoją następną ofiarę. Nazywa go potworem i pisze, że potrafi sobie wyobrazić ostatnie minuty tej dziewczyny. To naprawdę porusza czytelników. - W głosie Camilli zabrzmiał pewien sarkazm, który sprowokował Louise. - Ale przecież Susanne ma rację. Równie dobrze mogła to być ona. Sama przez kilka godzin leżała związana z zakneblowanymi ustami, więc jeśli ktokolwiek może stwierdzić, że wie, jak czuła się Christina Lerche, to właśnie Susanne stwierdziła z irytacją i pomyślała, że przecież Camilla sama nakłaniała dziewczynę do pisania dziennika, nie powinna więc odnosić się do niej tak pogardliwie. - Oczywiście. A opisuje to tak dobrze, że naprawdę podrywa ludzi z krzeseł. Tylko że to takie przewidywalne. Wiadomo, że właśnie od czegoś takiego czytelnikom zakręcą się łzy w oczach. Louise przestała się złościć. - Może powinnaś poszukać sobie innej pracy zaproponowała nie wiadomo już który raz w życiu. Camilla pokręciła głową, natychmiast odrzucając ten pomysł. - Dlaczego miałabym to robić? Szczególnie teraz, kiedy już wiem, na czym polega dobry artykuł! - zawołała i zaczęła zbierać zdjęcia. - No, muszę już jechać do Roskilde. Mam cały worek e-maili, które przyszły w ciągu dnia. I wielki bukiet od

szefa działu. Terkel Høyer jest, łagodnie mówiąc, zachwycony. To akurat Louise potrafiła sobie wyobrazić. Poprosiła Camillę o przekazanie pozdrowień dla Susanne i pomachała jej na pożegnanie. Znów włączyła komputer, żeby sprawdzić, czy może Książżę nabrał większej ochoty na rozmowę. Nie było jednak żadnych nowych wiadomości. Wyłączyła więc maszynę i zdecydowała, że nikomu nie powie o jutrzejszym spotkaniu. Resztę grupy wciągnie w sprawę dopiero, kiedy będzie miała pewność, że to naprawdę on.

27. O dziewiątej następnego dnia rano Louise siedziała w poczekalni u lekarza i przeglądała numer „Zdrowia”, który wygrzebała ze stosu starych tygodników. Spała niespokojnie. Zapamiętane urywki snu połączyły się w dziwaczny koktajl gwałcicieli, kawy i ciężarnych brzuchów. Trochę przed szóstą poddała się i wstała, żeby mieć jakikolwiek wpływ na myśli krążące jej po głowie, lecz zdenerwowanie utkwiło w niej na dobre. To ono kazało jej dotykać piersi i stwierdzać, że są obolałe, a żołądkowi ściskać się ze strachu na myśl o umówionym na później spotkaniu. Może powinna poprosić Larsa, żeby z nią poszedł, ale - jak rozsądnie zauważył Suhr - w przestrzeni publicznej gwałciciel nie mógł jej nic zrobić. Zresztą wcale nie tego się bała, uświadomiła sobie, rzucając tygodnik z powrotem na stos. Tak naprawdę obawiała się, że go wystraszy. Może ktoś inny załatwiłby sprawę lepiej niż ona. Ale to przecież niemożliwe. Jeżeli w ogóle komuś z policji mogło się udać nawiązanie z nim kontaktu, to tylko jej. - Louise Rick. - Lekarz stanął w drzwiach i gestem zachęcił ją do wejścia. Otworzył już jej kartę w komputerze i szybko ją przejrzał, kiedy siadała. - W czym mogę pomóc? - spytał z uśmiechem. - Boję się, że jestem w ciąży. Nie bardzo wiedziała, jak ma się dalej zachować. O tym musiał zdecydować lekarz. Doszła do wniosku, że wystarczy, jeśli powie, po co tu przyszła. - Czy miesiączka się opóźnia? - Nie, jeszcze nie. Powinnam ją mieć dopiero w przyszłym tygodniu. Lekarz lekko uniósł brwi.

- Wobec tego może trochę się pospieszyłaś z tymi podejrzeniami - stwierdził, obracając krzesło w jej stronę. - Wymiotuję, mdli mnie nieustannie, a teraz jeszcze bolą mnie piersi. - Jak myślisz, kiedy mogłaś zajść w ciążę? - spytał i jeszcze uszczegółowił: - Kiedy ostatnio miałaś stosunek? - Ze dwa tygodnie temu. Ale Peter się wyprowadził. Już nie jesteśmy razem. Lekarz przez chwilę się zastanawiał, aż w końcu oświadczył, że mdłości zwykle zaczynają się dopiero około piątego tygodnia, a obolałe piersi nie są żadną pewną oznaką. Gotowa była go uderzyć, gdyby uśmiechnął się wyniośle, ale on zachował naturalną minę i ciągnął rzeczowo: - Nie sądzę, żebyś była w ciąży. Bierzesz pigułki? Potwierdziła i zanim zdążył spytać o coś więcej, dodała, że przecież nie zawsze okazują się skuteczne. Nie skomentował jej uwagi, stwierdził natomiast, że jego zdaniem zerwanie z wieloletnim partnerem dotknęło ją głębiej, niż chciała to przyznać. Próbowała zaprotestować, ale nie dał jej dojść do słowa i wyjaśnił, że organizm może reagować mdłościami na stres. Wstał, podszedł do szafki za biurkiem i wyjął z niej nieduże reklamowe pudełeczko. - To tabletki na chorobę morską. Pomagają na mdłości. Weź jedną, kiedy bardzo będą ci dokuczać. Ale musisz się nastawić, że minie sporo czasu, zanim dojdziesz do siebie. Już chciała powiedzieć, że rozstanie wcale jej nie załamało, że właściwie nawet się ucieszyła z wyprowadzki Petera, ale lekarz odezwał się uspokajająco: - Zwykle tylko na początku organizm reaguje tak gwałtownie. Louise schowała tabletki do torebki w pełni przekonana, że ich nie weźmie. - To znaczy, że ciąża jest wykluczona? - spytała, wstając. Uśmiechnął się i stwierdził, że wykluczona nie jest, ale nie ma powodu do obaw, dopóki nie ma się pewności, że miesiączka ustała.

Podziękowała i szybko wyszła. Na ulicy trochę się opanowała. Cóż za kompletny idiotyzm z tą ciążą, pomyślała i poczuła, jak coś się w niej luzuje. Zdała sobie sprawę ze swojej histerycznej nerwowości. Wprawdzie dotychczas nie zastanawiała się nad konsekwencjami, ale miała świadomość, że do aborcji nie podeszłaby z obojętnością. Na komendzie zastała na biurku stos raportów z kartką od Henny Heilmann, która prosiła o ich przeczytanie. O co znów chodzi? Znów ogarnęło ją znajome wrażenie, że ktoś próbuje ją oszczędzić, ale pod pewnymi względami nawet jej to odpowiadało. Czuła, że powoli się uspokaja. Było jej lżej niż przez ostatni tydzień. Nieustannie krążące po głowie niepokojące myśli o przyszłości rozwiały się i zaczęła odczuwać przypływ energii. Do drugiej czas zdawał się ślimaczyć, a rosnące napięcie nie pozwalało jej się skoncentrować. Uświadomiła sobie, że w ogóle nie zaplanowała, jak się zachowa, kiedy już usiądzie naprzeciwko niego. O czym będą rozmawiać? Znów spojrzała na zegarek i zaczęła się pakować. Nie ma sensu planować z góry żadnej strategii. Okaże się, co będzie, kiedy stanie z nim twarzą w twarz. Za dwadzieścia czwarta ruszyła w stronę Tivoli. Lars Jørgensen jeszcze nie wrócił, zostawiła mu więc wiadomość, że wychodzi na godzinę. Na dwie minuty przed opuszczeniem komendy nagle pożałowała, że mimo wszystko nie wtajemniczyła go w swoje plany, ale nie wiedziała, gdzie jest teraz, i nie miała czasu go szukać. Ściskało ją w żołądku, kiedy szła żwirową alejką wzdłuż jeziora obok diabelskiego młyna, szukając Viften. Kawiarnia powinna znajdować się gdzieś w pobliżu placu zabaw dla dzieci. Za zakrętem dostrzegła tabliczkę. Lokal był nieco schowany za lodziarnią. Serce zabiło jej szybciej, kiedy podeszła bliżej i zobaczyła, że

w środku jest gęsto od wózków dziecięcych. Ludzie siedzieli ściśnięci wokół stolików, pili kawę i jedli ciastka. Louise przystanęła, ukrywając się za grubym pniem drzewa. Nigdzie nie było go widać. Do umówionej godziny pozostało jeszcze pięć minut. Louise uważnie przyglądała się innym gościom, szukając wśród nich samotnego mężczyzny, który mógł być Księciem, nawet jeżeli okazałoby się, że korespondowała z niewłaściwą osobą. Wyglądało jednak na to, że wszyscy są w czyimś towarzystwie. Spojrzała na plakat powieszony na słupie przy kawiarni. „Piątkowy koncert rockowy w Tivoli”. Mnóstwo nazwisk. Ale Louise ich nie widziała. Zza ciemnych okularów obserwowała tych, którzy wstawali od stolików, ustępując miejsca nowym gościom. Wciąż nie dostrzegała nikogo, kto sprawiałby wrażenie, że na kogoś czeka. Zaniepokojona minęła wejście i przeszła na drugą stronę, tak by móc obserwować nadchodzących. Pojawił się ciemnowłosy mężczyzna, ale już po chwili dołączyły do niego żona i córeczka. Odwróciła się, żeby popatrzeć na inną restaurację, Færgekroen, i plac zabaw. Nie można się spóźniać dziesięć minut na pierwsze spotkanie, pomyślała zirytowana. Albo przychodzi się punktualnie, albo nie przychodzi w ogóle. Pojawiła się duża grupa Szwedów, którzy usiedli przy różnych stolikach, ale zaraz spróbowali je zsunąć, żeby biesiadować razem. Louise obserwowała ich i uśmiechnęła się, kiedy starsza pani z tej grupy, bardzo chcąc pomóc w przenoszeniu krzesła ponad stołem, upuściła je wprost na talerz ciastek. Donośne głosy ściągnęły uwagę wszystkich gości. Kiedy Louise oderwała się wreszcie od całego tego zamieszania i przeniosła wzrok na gości oczekujących na wolne miejsca, nagle przeszył ją dreszcz. Rozpoznała ciemne włosy. Profil rysował się równie wyraźnie jak na nagraniu monitoringu w metrze. Wysokie czoło, arystokratyczne rysy z lekko garbatym nosem. On też rozglądał się po tłumie. Kiedy Louise ruszyła w jego stronę, zorientowała się, że jest wyższy i potężniejszy, niż pierwotnie go oceniła. W tym samym

momencie mężczyzna odwrócił głowę, a ona stanęła jak wryta. Dech zaparło jej w piersiach. To był Henning. Patrzył na nią, ale jej nie widział. Najwyraźniej nie wiedział, kogo szuka. Louise czym prędzej się cofnęła. Skierował się w stronę kolejki przed kasą, ale wciąż się rozglądał. Miała nadzieję, że usiądzie przy filiżance kawy, dając jej trochę czasu na zastanowienie. Znów zaczęła oddychać, ale nie była w stanie jasno myśleć. Nie pojmowała, że wcześniej nie dostrzegła podobieństwa. Ale kiedy patrzyło się na jego twarz od przodu, charakterystyczny profil nie był widoczny, a ona nigdy nie widziała Henninga z boku. Poczuła, że oblewa ją pot, kiedy sięgała po komórkę, żeby zadzwonić do Camilli i spytać, co, u diabła, Henning robi w Tivoli. Jednocześnie wiedziała, iż on zaraz zorientuje się, że również ona przyszła tu sama, i wtedy do niej podejdzie. Cofnęła się jeszcze poza zasięg jego wzroku, ale stała tak, że wciąż mogła go obserwować. Starała się uspokoić. Miała pełną świadomość, że właśnie teraz może się wygłupić, jeśli popełni jakiś błąd. I zrozumiała, że jeden błąd już popełniła, przychodząc tu sama. Zawróciła i stanęła przy wejściu do Viften, aby nie było wątpliwości, że na kogoś czeka, więc ani trochę jej nie zaskoczyło, kiedy po dwóch minutach ktoś z tyłu spytał: - Księżniczka? Nie była również zaskoczona, kiedy się odwróciła i popatrzyła prosto w twarz wybranka Camilli. - Tak - powiedziała, kiwając głową i gorączkowo zastanawiając się, czy wiedział, że Camilla ma przyjaciółkę w Wydziale Zabójstw i czy pokazała mu jej zdjęcia. A może po prostu brał ją za osobę, za którą się podała? - To nie ze mną jesteś umówiona... - zaczął niezgrabnie, wymachując rękami. Louise zaskoczona cofnęła się o krok, a on wyjaśnił, że niestety, jego brata coś zatrzymało. Stała przez chwilę w milczeniu, nie wiedząc, czy czuje ulgę, czy rozczarowanie tym, że nie jest to poszukiwany przez nich

człowiek. Jednocześnie usilnie starała się sobie przypomnieć, co Camilla mówiła o bracie Henninga. Nie wygrzebała z pamięci niczego oprócz tego, że raz był na obiedzie, na który i ona została zaproszona. - To pewna przesada wysłać na spotkanie kogoś innego, jeżeli nie może się przyjść na nie osobiście - powiedziała z uśmiechem, za wszelką cenę starając się zachować przytomność umysłu. - Nie zdążył odwołać. - To musiała być jakaś nagła sytuacja - stwierdziła Louise. Henning kiwnął głową. - Jedliśmy tutaj lunch razem z moją dziewczyną, ale ona nagle musiała jechać do Roskilde. Zaraz potem zadzwonił jeden z klientów brata, któremu padł serwer, więc i on musiał jechać. Tak się złożyło, że ja mogłem zostać. I tak będę tu na nich czekać. Louise słuchała z otwartymi ustami. - Później wybieramy się na przedstawienie w Glassalen, więc nie opłaca mi się jechać do domu... Mówił dalej, ale do Louise jego słowa przestały docierać. Myślami była przy Susanne. Nie bardzo wierzyła w takie zbiegi okoliczności i ogarnęły ją naprawdę złe przeczucia.. Podziękowała Henningowi za to, że zadał sobie trud, by na nią zaczekać, a kiedy ruszyła do wyjścia, wyciągnął rękę na pożegnanie. Zawstydzona stanęła, żeby się z nim uprzejmie pożegnać, już myśląc o kłopotliwej sytuacji w dniu, w którym Camilla zechce ich sobie przedstawić. Kiedy trochę się oddaliła, zadzwoniła na centralę alarmową w komendzie. Dyżurny natychmiast odebrał telefon. - Mówi Rick. Musimy skontaktować się z Susanne Hansson z Roskilde. - Już wcześniej przygotowała adres dziewczyny i numer telefonu. - Podejrzewam, że człowiek, którego szukamy, może w tej chwili być u niej. Nie musiała tracić więcej czasu na wyjaśnienia. Dyżurny już dzwonił do Susanne, a z innej linii na policję w Roskilde na wypadek, gdyby cokolwiek potwierdziło podejrzenia Louise. - Oddzwonię do ciebie - powiedział krótko, czekając na

połączenie. Louise lekko biegła w stronę wyjścia, próbując jednocześnie się uspokoić. Przepchnęła się przez ludzi oczekujących w kolejce do wejścia do Tivoli i przez Tietgensgade przebiegła na czerwonym. Kiedy bezpiecznie dotarła na drugą stronę ulicy, zadzwoniła do Camilli w nadziei, że przyjaciółka wciąż jest w Roskilde u Susanne. - Właśnie wróciłam do redakcji - odpowiedziała dziennikarka na pytanie, co robi. Louise ciężko westchnęła. - Jestem wkurzona, bo musiałam przerwać lunch w towarzystwie, żeby jechać do Susanne... - A co się stało? - spytała Louise, wchodząc przyjaciółce w słowo. - Trochę się zdenerwowała, bo jej matka napisała list do gazety, w którym atakuje ją za to, że próbuje się od niej oderwać. Obwinia media o manipulowanie Susanne. Wydaje mi się, że właśnie to najbardziej ją wzburzyło. Bo przecież ona czuje, że nareszcie zaczęła sama kierować swoim życiem. - A z kim jadłaś lunch? - Z Henningiem i jego bratem Jørgenem. Wieczorem idziemy do Glassalen na przedstawienie, ale uznałam, że ciebie to nie zainteresuje. - Czy oni wiedzą o tej sprawie z Susanne? Zanim Camilla zdążyła odpowiedzieć, Louise usłyszała w swoim aparacie cichutkie piknięcie oznaczające, że ktoś inny chce się z nią połączyć. - Muszę kończyć - oświadczyła. - Ktoś się do mnie dobija. Telefon zaraz zadzwonił. - Możesz się nie martwić. Wszystko jest w porządku przekazał jej dyżurny z centrali i dodał, że właśnie rozmawiał z Susanne, która miała gościa. - I nie jest to wcale mężczyzna - dodał, zanim zdążyła zareagować. Louise odetchnęła z ulgą. - Podałem jej numer do nas. Gdyby coś się działo, szybko mogę wysłać do niej patrol. Ale widzę w komputerze, że ona ma

zastrzeżony adres. Sądzisz, że gwałciciel mógł ją wytropić? Louise czuła, jak napięcie powoli ją opuszcza, a ciało robi się ciężkie i spokojne. - Najwyraźniej zbyt gwałtownie zareagowałam. Widzę już duchy w biały dzień. Minęła Dyżur Sędziowski i ruszyła schodami na drugie piętro. Walące serce powoli odzyskiwało normalny rytm. W swoim pokoju odstawiła torebkę i powiesiła kurtkę. Lars Jørgensen rozmawiał przez telefon. Skinął tylko Louise głową i dalej koncentrował się na rozmowie. Louise była zła na siebie. Coś zagubiła w ciągu ostatnich tygodni. Zatraciła gdzieś swoją zdolność osądu i nakręcała atmosferę, zamiast rozsądnie podejść do sprawy. Przecież wystarczyło poprosić, żeby Henning zadzwonił do brata. Sama też mogła zatelefonować do Susanne, zamiast uruchamiać centralę alarmową. Powinna chyba jakoś się wytłumaczyć dyżurnemu, zanim rozpuści plotkę, że w Wydziale A pracuje histeryczka.

28. Odsunął nóż, a ona złapała się za szyję, z której ściekała już krew. Czuła, że spływa na bluzkę między piersiami, ale nie miała odwagi nawet na nią spojrzeć. Z kuchni rozchodził się zapach świeżo upieczonego chleba. Na stoliku przy kanapie stały filiżanki i paliły się świece. On głęboko odetchnął. Na szyi pulsowało mu naczynie krwionośne. Spojrzała na niego, nie poruszając się. Bluzka lepiła się do ciała. Nachyliła głowę, brodą dotykając piersi, żeby zatamować krwawienie. Rana zabolała. Może przy nacisku wypływa więcej krwi, pomyślała i znów podniosła głowę. Nie płakała. Mężczyzna wolnym ruchem odłożył nóż. Nie rozpoznała jego sylwetki za mleczną szybą, kiedy zadzwonił do drzwi. W ogóle nie była przygotowana i nie zdążyła zareagować, gdy wtargnął do środka. Z rękami wyciągniętymi do góry jakby w geście obrony podszedł do niej powoli i zapewnił, że nie zrobi jej krzywdy, chce tylko porozmawiać. Cofała się krok za krokiem, a on stale się zbliżał. - Masz mnie wysłuchać - powiedział, kiedy znaleźli się już w kuchni. O dziwo, wcale się nie bała. Wciskając się plecami w lodówkę, słuchała, jak mówił, że nikogo nie zabił. Że to wszystko było nieporozumieniem. W jego głosie brzmiała szczerość i przejęcie, które kazały jej uwierzyć w jego słowa. Przesunęła wzrokiem po jego twarzy. Nagłe przypomniała sobie te oczy. Miała ochotę podejść bliżej. Leśne jeziora, pomyślała. Ciemne, z zielonkawym błyskiem. Teraz zrozpaczona patrzyła na nóż do chleba, który leżał na stoliku. Rana piekła, a ciało było jak sparaliżowane. Lęk,

który zniknął, kiedy mężczyzna zaczął do niej przemawiać spokojnym głosem, teraz powrócił, otulając ją jak płaszcz. Nastąpiło to w jednej sekundzie. Rozpoznała niebezpieczny błysk w jego oczach, dostrzegła wykrzywioną twarz. Zmienił się w momencie, kiedy zadzwonił telefon. Kazał jej się nie ruszać, nie podnosić słuchawki. Błyskawicznie skoczył do kuchni, a gdy wrócił, ząbki stalowego ostrza wbiły się w cienką skórę na szyi. - Teraz odbierz - warknął. Zareagowała odruchowo. Mówiła nieswoim głosem, zaskoczona, że potrafi zachować taki spokój. Czuła, jak na bluzce krew rozlewa się w plamę. Ledwie widocznym gestem dal jej znak, że ma wstać. Chwycił nóż ze stolika, stanął za nią i pchnął ją w stronę zamkniętych drzwi do sypialni.

29. Wydaje mi się, że on nie zna jej nowego adresu - powiedziała, stając przy stoliku dyżurnego w dużej centrali alarmowej na samej górze budynku Komendy Miejskiej Policji i przepraszająco rozłożyła ręce. - Nagle jednak zaczęłam podejrzewać, że dziennikarka z „Morgenavisen” - Susanne pisze do tej gazety - mogła bez zastanowienia ujawnić jej miejsce pobytu. Dyżurny się uśmiechnął. - Nie przepraszaj, że tak zareagowałaś. Z wielką przyjemnością wyprawiłbym do niej Nymanda i cały oddział policji porządkowej z Roskilde. Wstał i zaproponował jej kawę. Telefony dzwoniły, pozostali dyżurni wysyłali patrole pod różne adresy w Kopenhadze. Louise usłyszała, że wzywani są ludzie z Wydziału Techniki Kryminalistycznej do pożaru w centrum. Miała wrażenie, że znalazła się w innym świecie. U niej nie było takiej gorączki, takiego szumu rozmów przez radio i telefony. W Wydziale Zabójstw panowała cisza, a kiedy chodziło się po ciemnych, sklepionych łukowo korytarzach, kroki niosły się echem. Wszystko wydawało się staroświeckie. Centrala alarmowa najbardziej przypominała Louise inne kopenhaskie posterunki, w których pracowała, dopóki nie zatrudniono jej w Wydziale Zabójstw. Dyżurny wrócił z kawą. - Nie odezwała się, więc nie ma powodu do niepokoju powiedział, stawiając filiżanki na biurku. - Na pewno ciągle milo spędza czas z mamusią. Louise zdrętwiała. Kazała mu powtórzyć dosłownie, co mówiła Susanne. - Powiedziała, że wszystko w porządku. Jest w domu i miło spędza czas z matką.

Louise już tyłem szła do drzwi, jeszcze zanim dyżurny skończył mówić. - Jedziemy do Roskilde! - krzyknęła do Larsa Jørgensena, który wciąż siedział ze słuchawką przy uchu. Prędko poszła do pokoju Henny Heilmann po kluczyki i wpisała się do książki wyjazdów. Stwierdziła, że szefowa musiała już wyjść, w każdym razie komputer był wyłączony. Lars spieszył za nią, kiedy zbiegała ze schodów, ale jeszcze nie spytał, co się dzieje. - Miałam się spotkać z Bjergholdtem w Tivoli, ale nie przyszedł. W dużym skrócie przedstawiła swoje podejrzenia, ale to wystarczyło, by jej partner dostrzegł słuszność jazdy do Roskilde na pół godziny przed zamknięciem przedszkola bliźniaków. - Nie możemy zadzwonić i sprawdzić, czy wszystko w porządku? - spytał rozsądnie, kiedy wyjechali na autostradę. Louise przez chwilę się zastanawiała. - Przede wszystkim możliwe, że jestem przewrażliwiona i reaguję przesadnie. I miejmy nadzieję, że właśnie tak jest dodała. - Ale jeśli Susanne spróbowała przekazać nam coś przez telefon, to dlatego, że do niej przyszedł. A w takim razie ryzykownie do niej dzwonić. Bjergholdt od razu może zacząć podejrzewać, że zdołała nam coś powiedzieć między wierszami. Myśli w głowie dosłownie jej się kłębiły. Lars zjechał na lewy pas i długimi światłami dawał znaki tym, którzy nie dość szybko ustępowali mu z drogi. - Susanne z całą pewnością nie spędza miło czasu z matką. Tego możesz być pewny - dodała Louise z naciskiem. Zwłaszcza po liście, który matka napisała do „Morgenavisen”. Susanne zareagowała na niego tak gwałtownie, że Camilla musiała do niej pojechać! Kiedy to powiedziała, nagle ogarnęły ją wątpliwości. Susanne tak bardzo się zmieniła w ciągu ostatnich tygodni, że właściwie trudno było w niej rozpoznać dziewczynę z

pierwszego okresu po gwałcie. A może właśnie zaraz po wizycie Camilli zaprosiła matkę, żeby wszystko z nią omówić? Louise i tak się cieszyła, że nie wysłała natychmiast całej grupy antyterrorystów, która otoczyłaby okolicę i szturmem wzięła dom. Westchnęła głęboko. - Naprawdę nie wiem - powiedziała i przeczesała dłonią rozpuszczone włosy. - Po prostu mam paskudne przeczucia. Ale zdaję sobie sprawę, że ostatnio jestem wyprowadzona z równowagi, więc może moim przeczuciom nie należy przypisywać znaczenia. Lars zerknął na nią, ale zaraz znów skoncentrował się na drodze. Jechali z dużą prędkością. - Myślałam, że jestem w ciąży - wyznała Louise, nie patrząc na niego. Trochę zwolnił, by na nią spojrzeć, czym prędzej więc dodała, że się myliła. - Tylko sobie to wmówiłam - zaśmiała się z przymusem. Fatalnie by się złożyło, ale chyba nie osłabiłoby mojej intuicji. - Na pewno nie - stwierdził Lars, zjeżdżając na środkowy pas. - To zrozumiałe, że jesteś bardziej przewrażliwiona, skoro tak cię to gnębiło. Dotarcie do Roskilde zajęło im dwadzieścia minut. Przez całą drogę z Kopenhagi jechali szybko i równo. Ale przy Czerwonej Bramie zrobił się korek. Louise zaczęła bębnić palcami. Wiedziała, że jej niepokój tylko przez to rośnie, ale nie mogła się powstrzymać. Tłumione zdenerwowanie narastało, energia musiała znaleźć ujście. - Nie podjeżdżaj za blisko - powiedziała, gdy wreszcie zobaczyli przed sobą parking przy skupisku piętrowych domów, w których znajdowało się mieszkanie Susanne. Zatrzymali się w pewnej odległości i ruszyli wzdłuż ogródków od frontu, tak by nie było ich widać przez okna salonu i sypialni, a najwyżej kuchni i łazienki. - Jak to zrobimy? - spytał Lars, gdy zatrzymali się przy sąsiednim domu. - Ja podejdę i zapukam, a ty zaczekasz tutaj. Jeśli rozmawia z matką, po prostu wejdziemy i grzecznie się przywitamy.

Natomiast jeżeli on tam będzie, zadzwonisz na centralę, żeby przysłali posiłki, a ja poszukam Susanne. Lars zatrzymał się z komórką w ręku. - Na pewno nie chcesz, żebym wszedł razem z tobą? - Na pewno. To się musi odbyć zupełnie spokojnie. Przede wszystkim chodzi o zapewnienie bezpieczeństwa Susanne. Nawet jeśli on spróbuje uciec, to niech sobie biegnie. Miejmy nadzieję, że gdzieś w pobliżu będzie jakiś patrol, który go zwinie. Lars zrobił taką minę, jakby chciał zaprotestować, ale Louise ruszyła do drzwi, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć. Alejką przeszła przez ogród pod sam dom. Przylegając plecami do ściany, przesunęła się pod kuchenne okno i zajrzała do środka. Kuchnia była pusta, drzwi do salonu uchylone, ale przez wąską szparę nie dało się nic zobaczyć. Nachyliła się, żeby wyminąć łazienkowe okno z mleczną szybą, i przeszła na drugą stronę domu, by zajrzeć do salonu. Paliły się tam świece w niedużych lichtarzach, a na stoliku przy kanapie stały filiżanki i dzbanek na herbatę. Uspokoiło ją to nieco. Mięśnie trochę się rozluźniły, gdy stwierdziła, jak bardzo nieprawdopodobna jest sytuacja, by Susanne piła herbatę z gwałcicielem. Wciąż jednak nikogo nie widziała. Wróciła do głównych drzwi i zadzwoniła, ruchem głowy dając znać Larsowi, że ktoś jest w domu. Nikt jednak nie otwierał. Przed kolejnym dzwonkiem ujęła za klamkę i stwierdziła, że drzwi są zamknięte na klucz. Tym razem przytrzymała palec na dzwonku przez kilka sekund. Słyszała jego dźwięk w przedpokoju. - Wchodzimy do środka! - Gestem przywołała Larsa. Kiedy podszedł bliżej, wyjaśniła: - Susanne nie zostawiłaby zapalonych świec. Jeszcze raz przycisnęła dzwonek i przeszła na drugą stronę domu. Z rękami przyłożonymi do szyby zajrzała do środka, żeby sprawdzić, czy wywołała jakąś reakcję. Zobaczyła, że Lars obchodzi wiatę przed domem i potyka się o niedawno zasadzony niski żywopłot, oddzielający ogródek frontowy od tylnego. Wtedy czym prędzej zawróciła, żeby mu pomóc

znaleźć coś, czego mogliby użyć do wybicia szyby w drzwiach. W wiacie znaleźli dwie terakotowe płytki. - Jeśli oni są w środku, to już wiedzą, że tu jesteśmy powiedziała. Lars chwycił płytki w obie ręce i z całej siły uderzył w masywną szybę. Louise spodziewała się, że szkło się rozpryśnie, dlatego zdumiała się na widok zaledwie niedużej dziury. Lars dalej uderzał, dopóki nie powiększył otworu na tyle, by mógł wsunąć rękę do środka i otworzyć. - Susanne! - zawołała Louise w głąb mieszkania. Powietrze znieruchomiało. Instynktownie wyczuwała, że ktoś jest w mieszkaniu, krzyknęła więc jeszcze raz. Weszła do środka, dając krok nad szklanymi odłamkami. - Susanne! Wydało jej się, że usłyszała odgłos otwieranych drzwi. Ruszyła dalej. - Wyjdź, bo inaczej zrobię jej krzywdę! Głos był mroczny, a słowa zostały wypowiedziane cicho i wyraźnie. Louise domyśliła się, że dobiegają z sypialni. Odwróciła się, żeby sprawdzić, czy Lars je usłyszał. Kolega już zdążył się cofnąć i stał z komórką w ręku. Louise wiedziała, że dzwoni do centrali alarmowej, ale wiedziała również, że upłynie co najmniej godzina, zanim na miejsce dotrą negocjatorzy. Zacisnęła powieki, intensywnie próbując sobie przypomnieć, czy przed wyjazdem widziała w wydziale którąś z osób specjalnie przeszkolonych do rozmów z porywaczami. Uświadomiła sobie, że musi radzić sobie sama. Zdecydowała się wejść do środka, więc teraz nie mogła się już wycofać i czekać na innych. Koniecznie powinna z nim porozmawiać, bo inaczej może to się skończyć tragicznie dla Susanne. Zrobiła krok do tyłu i zawołała, żeby się nie denerwował, bo przyszła tu, by pomóc rozwikłać sytuację. - Mam nóż - odkrzyknął. - Wyjdź i zamknij za sobą drzwi! Louise wycofała się poza odłamki szkła, ale pomyślała, że nic nie przyjdzie z tego, jeśli będą do siebie krzyczeć. Mogła zyskać na czasie, jedynie prowadząc z nim normalną rozmowę. - Porozmawiajmy przez komórkę - zaproponowała.

Nie odpowiedział. Dodała, że rzuci mu swój telefon, by mógł z niego korzystać. Wciąż milczał. - Jørgen - wymówiła jego imię wyraźnie i głośno. - Bardzo bym chciała z tobą porozmawiać. Miała pełną świadomość, że zwracając się do niego po imieniu, mogła wiele zyskać, ale i stracić. Poza tym wciąż istniało ryzyko, że się pomyliła. Mogło się okazać, że u Susanne jest ktoś zupełnie inny. Wyjęła telefon z kieszeni i jeszcze raz przeszła po odłamkach szkła. W drzwiach do salonu przykucnęła i mocno pchnęła aparat po podłodze, by dotarł jak najdalej. Potem szybko wstała i wyszła, nie chcąc, żeby Jørgen poczuł się przyparty do muru. Lars Jørgensen już skończył rozmowę z Kopenhagą. - Jadą - poinformował, oddając jej komórkę, żeby mogła zadzwonić pod własny numer. Długo czekała, zanim sekretarka powiedziała jej, że Louise Rick w tej chwili nie może odebrać telefonu. Przerwała połączenie i znów wybrała swój numer. W końcu mgła od wielu dni spowijająca jej mózg całkiem się rozwiała. Była przytomna i skupiona. Wiedziała, że nie wolno jej lekceważyć tego człowieka. Przypomniała sobie, że psychopaci szukają potwierdzenia swojej wielkości, powinna więc poniekąd podporządkować się jego warunkom, jeśli chce wyciągnąć Susanne żywą. Za trzecim razem odebrał telefon, ale się nie odezwał. Słychać było jedynie jego oddech. - Czy Susanne żyje? - spytała cicho. - Tak - potwierdził w końcu po długiej chwili milczenia, kiedy Louise właściwie przestała już na to liczyć. - Może mi dać jakiś znak? Nie odezwał się, ale Louise wyczuła, że się poruszył. - Tak. - Zabrzmiało to, jakby Susanne wykrztusiła to słowo pod przymusem. - Susanne, tu Louise - starała się mówić spokojnie i

sprawiać wrażenie, że ma wszystko pod kontrolą. - Zamknij się! - rzucił mężczyzna do słuchawki. Louise zignorowała jego słowa. - Jeśli nic jej nie zrobisz, pomogę ci wybrnąć z tej sytuacji. Wiem, że masz nad nią kontrolę, ale może mi powiesz, o co ci chodzi. Niestety, doskonale wiedziała o co. Jørgen zdawał sobie sprawę, że jeśli policji uda się go znaleźć, Susanne będzie mogła świadczyć przeciwko niemu. Karin Hvenegaard również by go rozpoznała. W tej samej chwili uprzytomniła sobie, że nie poświęciła kobiecie z Rødovre ani jednej myśli od chwili, gdy ją odwiedziła. Może Jørgen już wcześniej u niej był. Na pewno czuł, że grunt pali mu się pod nogami. To oczywiste, że czuł się zagrożony. Dwa brutalne gwałty były w tej chwili najmniej poważnym zarzutem, jaki mógł usłyszeć. Już samo to, co zrobił Karin i Susanne, wystarczyłoby, żeby zaczął się bać, ale śmierć Christiny Lerche klasyfikowała jego przestępstwo do zupełnie innej kategorii. Louise mówiła dobitnie, spokojnym ściszonym głosem i, o dziwo, sama również była spokojna. Nie zastanawiała się nad konsekwencjami swoich słów, chciała po prostu zyskać na czasie. Gdyby udało jej się dotrzeć do Jørgena, może przestałby się bronić i dostrzegł sens wypuszczenia Susanne i wyjścia z mieszkania? - Dobrze wiem, że nie zabiłeś Christiny Lerche powiedziała cicho do komórki. - To był wypadek. Zauważyła, że na parkingu pojawiło się kilka radiowozów, a miało ich przyjechać jeszcze więcej, by zabezpieczyć okolicę. Teraz najważniejsze wydawało się podtrzymanie rozmowy, dopóki nie pojawi się grupa negocjacyjna. Szansa na to istniała, jeśli spokojnie będzie mu mówić to, co chciałby usłyszeć. Mężczyzna wciąż się nie odzywał. - Bardzo pozytywnie przyjęto by twoje dobrowolne opuszczenie tego domu - powiedziała. - Uniknąłbyś zaostrzenia sytuacji. Dlaczego on nic nie mówi? To milczenie ją niepokoiło. Kiedy cisza i lekki szum na łączach się przeciągały, zdenerwowała się,

że może wsunął włączony telefon pod poduszkę w salonie albo gdzieś, dokąd nie dochodziły dźwięki. Nagle ogarnął ją strach na myśl, że być może akurat w tej chwili znęca się nad dziewczyną, a ona w swojej naiwności wciąż pogodnie do niego przemawia. Podeszła do drzwi i mocno zapukała, nachyliła się i nasłuchiwała. - Już za późno - odezwał się wreszcie mroczny głos w telefonie. Nie potrafiła zinterpretować jego tonu. Nie wiedziała, czy miał na myśli Susanne, czy własną sytuację. Miała nadzieję na to ostatnie. - Nigdy nie jest za późno, jeśli się działa rozsądnie odparła. - Naprawdę pomożesz sobie, jeśli teraz ją wypuścisz. - Nie wierzę ci. Widzę policję. - To policja porządkowa. Przyjechali odciąć teren. To zwykła procedura, dopóki nie przybędą negocjatorzy. Ja nie jestem ekspertem, tylko zwykłą funkcjonariuszką. - Negocjatorzy? A co, będziemy handlować? - Owszem - odparła Louise z przekonaniem. - Zawrzemy z tobą umowę, byś mógł rozsądnie wybrnąć z tej sytuacji. - Chcesz mi wmówić, że mogę coś na tym zyskać? - spytał drwiąco. - A co byś chciał? Miała nadzieję, że mężczyzna połknie haczyk i nie przerwie rozmowy. Zerknęła na zegarek. Jeszcze co najmniej pół godziny, zanim koledzy z miasta tu dotrą. Czas się tak strasznie dłużył. Gdyby Jørgen był zdesperowany, z ust wylewałby mu się potok słów. Zażądałby podstawienia prywatnego samolotu na lotnisku Tune, który zabrałby go z kraju. Albo wyrzucił z siebie wszystko to, co kiedykolwiek w życiu oglądał na amerykańskich filmach. Ale on wcale się tak nie zachowywał. Nie sprawiał wrażenia desperata, raczej ważył każde słowo. Gdzieś z głębi dochodził płacz Susanne. - Jeśli ją puścisz, ja zajmę jej miejsce - zaproponowała. - A po co? - spytał zaskoczony.

- Będziesz mógł ze mną porozmawiać. Nagle jego głos zabrzmiał tak, jakby go to bawiło. - Przecież ty mnie nie znasz. Dlaczego rozmowa z tobą miałaby mi pomóc? Louise uświadomiła sobie, że Jørgen mówi jak przedsiębiorca podczas telekonferencji. Nie bardzo wierzyła, że ma mu coś atrakcyjnego do zaoferowania. Ale miała wybór między przyznaniem mu racji i stwierdzeniem, że być może rzeczywiście na nic mu się nie przyda, a udawaniem bardzo pewnej siebie. - Mogę cię zapewnić, że zrobię wszystko, żeby ci pomóc. Moglibyśmy zakończyć całą sprawę spokojnie i znaleźć rozwiązanie, z którego byłbyś zadowolony - oświadczyła z przekonaniem. - Wypuść Susanne, a ja wejdę zamiast niej, wtedy o tym porozmawiamy. Mogę też być twoją zakładniczką do przyjazdu negocjatorów, jeśli wolisz zaczekać na nich i dowiedzieć się, co mają do zaproponowania. Mruknął coś, czego nie dosłyszała. - Nie znasz mnie, więc nie potrafisz mnie zrozumieć. I do niczego mi się nie przydasz. - W jego głosie dała się słyszeć rezygnacja. Wciągnęła powietrze głęboko, aż do brzucha. - Właśnie, że tak - powiedziała. - Znam ciebie, a ty znasz mnie. Może to była pewna przesada, ale w pewnym sensie się znali. A już na pewno by się poznali, gdyby dotrzymał umowy. Na chwilę zapadła cisza. - Kim jesteś? - Nazywaj mnie Księżniczką - powiedziała Louise, opierając się o mur. Cisza. Przeniknął ją chłód, chociaż słońce grzało. Doprowadziła i siebie, i jego do punktu, w którym reakcja była nieunikniona. W końcu usłyszała jakiś dźwięk z głębi mieszkania i odwróciła się, żeby przywołać Larsa. - Wchodzę do środka - szepnęła, żeby nie słychać jej było przez komórkę. - Zadzwoń na komendę, niech wyślą patrol do Karin Hvenegaard. Może u niej też już był.

Lars przeklął pod nosem ze złością. Widziała, jak twarz mu się napina. W końcu położył jej rękę na ramieniu. - Uważaj na niego. Nie wiemy, czy był u Karin, ale wiemy, że jedną osobę już zabił. Tyle i ona wiedziała. - Jest ogromnie zdeterminowany - ciągnął Lars. - Jeśli wypuści Susanne, zrobi to tylko dlatego, że jego zdaniem bardziej skorzysta na sytuacji, w której ty będziesz jego zakładniczką. Louise wiedziała, że kolega ma rację, ale akurat w tej chwili bardziej się bała, że gwałciciel uzna za korzystniejsze dla siebie przetrzymywanie Susanne. Wróciła pod drzwi wejściowe i nasłuchiwała. Zobaczyła, że przez parking idą Suhr i Henny Heilmann. Naczelnik chciał jej coś powiedzieć, ale w tej samej chwili otworzyły się drzwi do przedpokoju i ukazała się w nich Susanne przytrzymywana czyjąś ręką. Z szyi ciekła jej krew. Dziewczyna stanęła przerażona, z oczami wbitymi w ziemię. Ręce miała ciasno związane z przodu. Louise zauważyła, że przestępca tym razem nie użył plastikowych zacisków, tylko sznura, który pewnie znalazł gdzieś w mieszkaniu. - Wypuszczę ją dopiero wtedy, kiedy ty będziesz w środku. Louise prędko spojrzała na Suhra, zanim zdążył zaprotestować. Weszła do mieszkania i stanęła obok Susanne. Szybko oceniła, czy powinna próbować pociągnąć ją tak, by uwolnić i siebie, ale zrezygnowała. Gdyby ta próba się nie powiodła, nie byłoby już o czym rozmawiać. Stanęła z obiema rękami nad głową, by zasygnalizować, że nie jest ani uzbrojona, ani nie szykuje się do ataku. Zobaczyła, że dłoń zaciskająca się na ramieniu Susanne powoli się rozluźnia. - Po prostu wyjdź - powiedziała do dziewczyny. Jeszcze przez chwilę wpatrywała się w jej plecy, gdy pospiesznie oddalała się od domu. Zdążyła poczuć słodki smak ulgi i zwycięstwa, ale zaraz silna dłoń chwyciła ją za łokieć, zaciągnęła do salonu i pchnęła na kanapę.

30. Długo się jej przyglądał, kiedy z wahaniem siadała na kanapie. - Wiedziałaś? - spytał, stając nad nią tak, że musiała odchylić głowę, by na niego spojrzeć. Zaprzeczyła. Weszła teraz w inną rolę i zaczęła mówić jak dziewczyna, która widziała go na mieście. - Przyszłam do Tivoli na to nasze umówione spotkanie, ale ty się nie zjawiłeś. Zamiast ciebie zobaczyłam Henninga. Wyczuła jego zaskoczenie na dźwięk imienia brata. - Twój brat związał się z moją przyjaciółką - wyjaśniła. - Z Camillą? Wciąż się jej przyglądał. Nie wydawał się teraz groźny ani agresywny. Louise nagle zrobiło się go żal. Sprawiał wrażenie zdezorientowanego i niepewnego, jakby wbrew swej woli został zmuszony do niecnych czynów. - Tak. Henning opowiedział o waszym lunchu i o Camilli, która nagle musiała jechać do Roskilde. I o tym, że ty wyszedłeś niedługo później - przedstawiła to w znacznym uproszczeniu. - Śledziłeś ją? Kiwnął głową dopiero po dłuższej chwili, jakby rozważał, czy na potwierdzeniu może coś stracić. - Ty i twój brat jesteście do siebie bardzo podobni, przynajmniej z profilu. Kiedy zobaczyłam Henninga, wydawało mi się, że to ty. - Wyjaśniła jeszcze, że widziała Jørgena na zdjęciach z metra, kiedy odprowadzał Christine na stacji Kongens Nytorv. Słuchał jej, ale nie potrafiła ocenić, co się dzieje się w jego głowie. - Nagle pojęłam, jak to wszystko może się ze sobą wiązać, i przyjechałam tutaj. Bała się przyznać, że wiedziała już, że to on, kiedy

kontaktowała się z nim na stronie nightwatch. Wprawdzie w tej chwili nie wydawał się groźny, ale miała świadomość, że to może się w każdej chwili zmienić. Było też coś w jego zamyśleniu i w pewnej swobodzie zachowania, co kazało jej wzmóc czujność. Czekał na ciąg dalszy opowieści. Cisza nagle wydała się duszna. Louise czuła własny niepokój i próbowała wymyślić coś więcej. Bała się spojrzeć na zegarek, żeby sprawdzić, która godzina i jak długo jeszcze będzie musiała walczyć z czasem. - To Camilla mi powiedziała, że masz na imię Jørgen. Widziała już za oknem policjantów w mundurach bojowych. Zajmowali pozycje. Domyśliła się więc, że negocjatorzy dotarli na miejsce. - Ja jej nie zabiłem - oświadczył w końcu. Usiadł i splatał palce obu dłoni jak zębate koła. - Ja nic nie zrobiłem. Tej ostatniej uwagi Louise nie skomentowała. Wciąż oceniała, czy istnieje jakiś sposób na zdobycie jego zaufania. - Ja też nie sądzę, że ją zabiłeś... świadomie - dodała po krótkiej chwili milczenia. Schował ręce, jakby się sparzył, i prędko się do niej nachylił. - Wcale jej nie zabiłem. - Jego głos zabrzmiał nagle jak syk. - Żyła, kiedy wychodziłem. Oszukała mnie. Rozległ się brzęk, gdy zbyt zamaszyście rozłożył ręce i przewrócił pustą filiżankę. Popatrzył Louise prosto w oczy. - To była jej wina. Kiwnęła głową, żeby przyznać mu rację. Nagle zaczęło jej brakować czasu. Do tej pory usiłowała go przeciągać, ale teraz nie wiedziała, czy zdoła uspokoić Jørgena na tyle, by przybyła grupa mogła przejąć negocjacje, a ona poprzestać na roli zakładniczki. Próbowała łagodzić. - Umarła dopiero po twoim wyjściu z mieszkania powiedziała z przekonaniem w głosie. - Patolog do mnie dzwonił i stwierdził, że mogło do tego momentu minąć sporo czasu. Wiedziała, że dotarły do niego jej słowa, ale nie uchwycił ich sensu. Interesowało go wyłącznie potwierdzenie jego niewinności.

- Nie zostaniesz skazany za zabójstwo - podjęła z nadzieją, że to będzie dla niego jakąś pociechą, bo przecież bez wątpienia i tak dostanie surowy wyrok. Ale z całą pewnością Suhr przynajmniej początkowo postawi mu zarzut zabójstwa. Przecież właśnie w takiej sprawie prowadzili śledztwo. - Wcale nie chciałem, żeby umarła. - W jego głosie nie było już takiej agresji, ale wciąż brzmiał w nim wyrzut. - Zaprosiła mnie do domu. Sama chciała iść do sypialni - wyjaśnił. Louise spokojnie pokiwała głową i stwierdziła, że Jørgen nie jest głupi. Przed sądem oczywiście będzie utrzymywał, że uzgodnił z Christina sposób uprawiania seksu. Również Susanne i jej adwokat będą musieli udowodnić, że było inaczej. Odwrócił wzrok i obojętnie obserwował to, co się działo przed domem. Wstrzymano cały ruch, nie pozwolono przechodzić pieszym. W najbliższej okolicy poruszali się wyłącznie policjanci, którzy obstawili parking i całe otoczenie domu. Louise zerknęła wreszcie na zegar na ścianie. Miała wrażenie, że siedzi tu już kilka godzin. - W tym nie było nic złego - rzucił w powietrze mężczyzna. Mimo to w pewnej chwili wszystko zaczęło iść źle. Bardzo źle. Sprawiał wrażenie, że zaraz się rozpłacze. Louise miała ochotę spytać, co dokładnie ma na myśli, ale się bała. Czuła, że ten człowiek nie rozumie, co się stało katalizatorem jego czynów. Miał swoje plany, kiedy pakował tę walizkę gwałtu i wyruszał na randki. A może w jego rozumieniu zła była niemożność ich zrealizowania? No cóż, przekłuwanie tego wrzodu nic jej nie przyniesie, bo tym będą musieli się zająć psychiatrzy sądowi. Domyślała się bowiem, że bez badań psychiatrycznych się nie obejdzie. Z dworu dobiegły ściszone głosy, wyraźnie nieprzeznaczone dla ich uszu. Ale te dźwięki powiedziały Louise, że już czas. Czuła, że żołądek jej się kurczy, a serce zaczyna uderzać mocniej. - Obiecuję, że dostaniesz najlepszego adwokata. - Patrzyła teraz wprost na niego. W pierwszej chwili uciekł wzrokiem, ale w końcu udało jej się go przytrzymać. Zaczęła mówić wolno, ważąc każde słowo:

- Jeśli teraz wyjdziemy, jestem pewna, że Camilla zrobi wszystko, co w jej mocy, żeby ci pomóc. Oczywiście powiedziała to na wyrost, ale doczekała się reakcji. Zauważyła ją w spojrzeniu Jørgena, więc pozwoliła sobie mówić dalej: - Negocjatorzy już się szykują do przejęcia kontaktu z tobą i później nic więcej nie będę mogła dla ciebie zrobić. Za chwilę pojawi się jednostka specjalna. Jeśli wyjdziemy przed jej przybyciem, nie zostaniesz oskarżony o wzięcie zakładnika. Pomysły już jej się wyczerpywały, ale Jørgen chyba się rozluźniał. Widziała, że przygotowani do walki funkcjonariusze z ostrą bronią zajmują pozycje. - Dobrze by też było zakończyć wszystko, zanim zjawi się sfora dziennikarzy - dodała jeszcze, bo zdążyła zauważyć fotografów ustawionych za taśmami policyjnymi. - Jeśli podczas ucieczki coś pójdzie nie tak, zabiorę cię ze sobą - stwierdził po namyśle. Jego głos znów zmienił się w ochrypły szept. Kiwnęła głową, świadoma, że na ucieczkę nie będzie miał szansy. Kiedy tylko staną w drzwiach, zaskoczy go liczba uzbrojonych policjantów. Poczuła ukłucie w sercu, że go zdradza, i naprawdę chciała, żeby z nią teraz wyszedł, tak by grupa negocjacyjna nie musiała przystępować do akcji. Jeśli nie zrobi tego dobrowolnie, wyślą po niego antyterrorystów. Oczywiście nie będzie wiedział, że to oni. Zapewne nie przypuszczał, że przetrzymywanie innej osoby uważane jest za akt terroryzmu. Ale w sprawach, w których dochodziło do zatrzymania zakładników, zawsze uczestniczyły specjalnie wyszkolone jednostki. Wstał i zaczął chodzić po pokoju. - Zrobimy to razem - powiedział, posyłając jej spojrzenie, które trudno było odczytać. W oczach miał szaleństwo i strach, ale pozornie wciąż wydawał się spokojny, jakby uważał, że wszystko rozgrywa się wyłącznie dlatego, że został źle zrozumiany. Jakby to wszystko w rzeczywistości nie miało z nim nic wspólnego. Louise nie wiedziała, czy słusznie robi, ale wstała i kiwnęła głową,

świadoma, że koniec może być tragiczny. - Czy Camilla tam jest? - Popatrzył na nią pytająco. - Nie wiem. - Wzruszyła ramionami. Miała nadzieję, że nie. Podszedł powoli i stanął przed nią. - Zrobię to, ponieważ obiecałaś, że mi pomożesz. Postanowiłem też, że chcę cię lepiej poznać. Louise przeszedł dreszcz. Czy on naprawdę nie zrozumiał, że to już koniec? Jeszcze wyraźniejsze stało się dla niej, że Jørgen nie uważał swoich czynów za przestępstwa. Nie rozumiał, że policja postawi mu zarzuty. Cholera, to prawdziwy psychopata - przemknęło jej przez głowę. - Właściwie dlaczego przyszedłeś dzisiaj do Susanne? spytała, kiedy zaczął popychać ją w stronę drzwi. - Napisała w gazecie, że zabiłem kobietę. A to przecież nieprawda. Ona mnie zna i wie, że nie jestem taki. Louise spuściła głowę. Nie była w stanie spojrzeć mu w oczy. - Nie wszystkie dziewczyny lubią, kiedy się je wiąże i knebluje. Mogą się bać, jeśli nie omówiło się tego wcześniej... Umilkła, bo zobaczyła, że jego twarz całkiem się zamyka. Dotarli już do drzwi. - Zaczekaj chwilę - poprosiła jak najspokojniej. - Zadzwonię do nich i powiem, że wychodzimy. Obserwował, jak przez telefon przekazywała Suhrowi krótką informację. Nagle ogarnął go lęk. Dzikość w oczach zastąpiło zdenerwowanie. Wzrok umykał. Położył jej ręce na ramionach, gotów popychać przed sobą, kiedy drzwi się otworzą. - Na zewnątrz wolno pójdziemy alejką - powiedziała z naciskiem, trochę się bojąc, czy Jørgen ma świadomość, czym mogą skutkować zbyt szybkie ruchy. Nacisnął klamkę i otworzył drzwi. Na końcu dróżki stał Suhr i patrzył na nich, nie ruszając się z miejsca. Pierwsze kroki zrobili bardzo powoli, jak zwierzęta, które ostrożnie wchodzą na nieznany teren. Jørgen trzymał Louise przed sobą jak tarczę. Nagle przystanął i się rozejrzał. Z kilku dachów celowali w niego snajperzy. Cały dom otaczał pierścień gotowych do walki policjantów. Louise wszyscy ci ludzie wydawali się nieprzeniknioną masą, ale Jørgen chyba starał się

zapamiętać każdy szczegół. Z gwałtowną siłą pchnął ją mocniej do przodu. Louise pomyślała, że Jørgen zaplanował powrót do domu i okopanie się tam, ale ocenił, że nie zdąży zaciągnąć jej ze sobą. Zobaczyła, że Suhr lekko kręci głową ze wzrokiem utkwionym w coś za nią. Albo miała to być prośba do Jørgena, by nie zrobił czegoś głupiego, albo znak dla snajpera znajdującego się prawdopodobnie na dachu za Louise. Suhr ruszył w ich stronę. Za nim stali już funkcjonariusze, którzy mieli dokonać zatrzymania. Louise nawiązała kontakt wzrokowy z Larsem Jørgensenem, rozpoznała też dwóch członków grupy negocjacyjnej. Wycofali się do sąsiedniego ogrodu i obserwowali zakończenie akcji, do którego doszło bez ich udziału. Louise zatrzymała się i przepuściła Jørgena. Nawet na nią nie spojrzał, idąc w stronę Suhra, ale mijając ją, powtórzył cicho: - Ufam ci. Patrzyła, jak mężczyźni w kuloodpornych kamizelkach ruszają mu na spotkanie i prowadzą go w stronę zaparkowanych samochodów. Czterech wsiadło razem z nim do granatowej furgonetki. Prawie nie zarejestrowała, że Suhr podszedł do niej i spytał, czy wszystko z nią w porządku. Pokręciła głową, czując, że kolana się pod nią uginają. Siły zaczęły ją opuszczać. Nic nie było z nią w porządku. Do wejścia do mieszkania szykowali się technicy. Louise uświadomiła sobie, że nie wie, w jakim stanie jest Susanne, ale na razie nie mogła z nią rozmawiać. Upłynęła dłuższa chwila, nim zauważyła błyski fleszy skierowane również w nią. Przerażona odwróciła się tyłem. Podszedł Lars. Objął ją i odprowadził na bok. - Chodź - powiedział, pomagając jej przejść do samochodu. Louise kątem oka zobaczyła, że Nymand, komendant policji w Roskilde, zbliża się do niej z wyciągniętą ręką, szeroko uśmiechnięty. Przyspieszyła, odwracając głowę. Lars wpuścił ją do auta. Mięśnie nie chciały jej słuchać, nogi się trzęsły, ręce były niespokojne.

- Myślisz, że planował znów ją zgwałcić? - spytał Lars, kiedy jechali przez Københavnsvej w stronę autostrady. - Związał jej ręce. A może przyszedł ją zabić? Na szczęście dostaliśmy wiadomość, że u Karin Hvengaard się nie pojawił. Louise pokręciła głową, próbując wziąć się w garść. Bardzo potrzebowała odpoczynku, ale rozumiała też ciekawość Larsa. Przecież on cały czas stał na zewnątrz. - Nie przyszedł po to, żeby ją zabić - odparła. Musiała się przełamywać, żeby o tym opowiadać. - Przyszedł ją przekonać, że nie zamordował Christiny Lerche. Że ona żyła, kiedy stamtąd wychodził. Lars pokiwał głową i powiedział to, o czym Louise też już myślała: - On wie, że Susanne może go rozpoznać, a to będzie mocnym dowodem w procesie. Louise opowiedziała o reakcji Jørgena na dziennik Susanne drukowany w gazecie. - Poczuł się potraktowany niesprawiedliwie i oszkalowany. Lars zerknął na nią, przyspieszył i zjechał na lewy pas autostrady. - Co on sobie wyobraża? Przecież wyszedł z domu przygotowany do maltretowania kobiety. - Przypuszczalnie przyzna się do skłonności sadomasochistycznych, które nie są jego zdaniem niczym złym... I oczywiście rzeczywiście nie są - dodała czym prędzej pod warunkiem że obie strony uważają to samo. Lars zjechał z powrotem na środkowy pas, zwolnił trochę i słuchał. - W tym wypadku na pewno tak nie było - ciągnęła Louise. Z pewnością umówili się na seks, ale nie wierzę, by ustalili taką formę i omówili moment, w którym należy zakończyć. W każdym razie Susanne o niczym takim nie wspomniała. Przeciwnie, bardzo gwałtownie zareagowała, kiedy spytałam ją, czy lubi takie rzeczy, czy podnieca ją wiązanie, bicie i gwałt. Lars tylko kręcił głową. - Przypomina mi się pewna sprawa sprzed kilku lat.

Pamiętasz, jak sąsiad z góry zaaranżował gwałt na sąsiadce, które mieszkała pod nim? - spytał. Louise zaprzeczyła. - Podszywając się pod tę kobietę, nawiązał przez Internet kontakt z pewnym młodym facetem, którego namawiał na seks w formie gwałtu. W imieniu sąsiadki napisał, że zostawi drzwi do mieszkania otwarte na noc, tak żeby tamten po prostu mógł wejść. Miał nie przestawać, nawet jeśli będzie krzyczała, żeby to wyglądało jak najbardziej realistycznie. Louise coś zaczęło się przypominać. Czytała o tej sprawie, chyba wtedy pierwszy raz pomyślała, że gotowa byłaby odciąć facetowi jądra. Za to, co wymyślił ten człowiek, nawet taka kara, którą dostał, wydawała się zbyt łagodna. - Miał klucze, bo kiedyś podlewał jej kwiaty, gdy wyjechała na wakacje. Dorobił sobie komplet - wygrzebała z pamięci. Tamten młody chłopak cholernie się wystraszył. - Całe szczęście - powiedział Lars. - Dzięki temu facet z górnego piętra poszedł siedzieć. - Obrzydliwy psychopata! - syknęła Louise. Dawno zapomniana historia trochę ją ożywiła. Mimo że była stosunkowo prosta, sprawca zapadł jej w pamięć ze względu na perfidną złośliwość. - Ten twój Jørgen musi być psychicznie chory. Jaki on jest? - W zasadzie spokojny - odparła. - Miałam wrażenie, że nie zdaje sobie sprawy z tego, że faktycznie popełnił brutalne gwałty. Czuje się nierozumiany. - Zastanowiła się przez chwilę. - Trudno mi ocenić, na ile jest wyrachowany. Nie wydaje mi się, żeby próbował się ukrywać. Kamery monitoringu w metrze nie sfilmowały go raczej przez przypadek. Ale korespondując z dziewczynami, bardzo starannie ukrywał swoją tożsamość i starał się nie zostawiać odcisków palców w ich domach. - Brakuje w tym logiki - stwierdził Lars zdziwiony. Louise przyznała mu rację. Nagle opadły ją wyrzuty sumienia. - Mówiłam mu to, co chciał usłyszeć. Obiecałam mu złote góry. - To oczywiste. Przecież musiałaś tak zrobić.

- Kto z nas jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci kamieniem - szepnęła i odchyliła siedzenie, żeby napięte mięśnie trochę się rozluźniły. - Naprawdę obiecałabym mu wszystko, byle tylko ze mną wyszedł. - To należy do naszej pracy, a ty świetnie sobie z tym poradziłaś. - Lekko uścisnął jej kolano, a potem przyznał, że Suhr był niezwykle spięty, kiedy Louise została zakładniczką. Ale oczywiście bardzo się ucieszył z uwolnienia Susanne dodał, słysząc westchnienie Louise. - Przypuszczam, że wiele łez popłynie, kiedy w gazetach pojawią się zdjęcia pokazujące, jak odprowadza ją na bok niczym zbawca. - Roześmiał się, ale zaraz znów spoważniał. - Nigdy nie widziałem, żeby był taki milczący i przygnębiony. Jakby przez cały czas, gdy tam byłaś, wstrzymywał oddech. Nie wiedziała, co o tym sądzić. Łatwiej przyszłoby jej zrozumieć wściekłość szefa z powodu podjęcia działań bez uzgodnienia z nim i odebrania mu możliwości dowodzenia całą akcją. - Odwieźć cię od razu do domu? Miała ochotę skorzystać z tej propozycji, ale w jej głowie żyły słowa Jakobsena, który twierdził, że tego rodzaju przeżycia trzeba należycie zamknąć, aby można się było z nimi uporać. - Camilla związała się z jego bratem - wyrwało jej się nagle. Zamknęła oczy, żeby nie patrzeć na reakcję kolegi, ale i tak usłyszała okrzyk: - Co ty mówisz?! Idiotyczne zdanie, przecież słyszał, co powiedziała. Ale pytanie zrozumiała. Wciąż siedziała z zamkniętymi oczami. W końcu opowiedziała o spotkaniu w Tivoli. - W pierwszej chwili pomyślałam, że to gwałciciel. Rozpoznałam profil. Henning to jego starszy brat. Lars spotkał Henninga na imprezie na Holmen, znał go więc lepiej niż ona. Kiedy sobie to uświadomiła, zrobiło jej się słabo. Nie wyobrażała sobie, by kiedykolwiek mogła rozmawiać z Camillą o tym, co się stało. W tej chwili miała ochotę zanurzyć się gdzieś w głęboką ciemność i wyjść z niej dopiero, kiedy wszystkie problemy same się rozwiążą, a powierzchnia znów

będzie gładka i spokojna. Akurat teraz wszystko dookoła wydawało jej się jednym wielkim chaosem. - To naprawdę okropne - powiedział Lars w końcu. – Dla nich obojga! –

31. Louise i Lars byli pierwszymi osobami, które wróciły z Roskilde, ale wieści już i tak zdążyły dotrzeć do wydziału. Willumsen stanął w drzwiach i nie przestawał wpatrywać się w Louise. Zarejestrowała jego obecność, ale nie miała siły słuchać pouczeń o tym, że postąpiła zbyt pochopnie i nierozsądnie, wchodząc do tego domu. Demonstracyjnie patrzyła gdzieś przed siebie. - Mamy specjalnie wyszkoloną jednostkę, która interweniuje w takich sytuacjach jak ta - zaczął, kiedy cisza w pokoju stała się zbyt kłopotliwa. Louise go nie słuchała, a przynajmniej udawała, że nie słucha. - A ja nie planowałem rozszerzenia tej grupy... Zwracał się do niej bezpośrednio, mimo że Lars Jørgensen zajął swoje miejsce naprzeciwko. Atmosfera stawała się coraz bardziej napięta. Louise czuła, że jej partner nie bardzo wie, czy powinien wyjść, żeby nie być świadkiem nagany, która miała nastąpić, czy raczej zostać, żeby ją wspierać. - Prawdę mówiąc, właśnie zrezygnowałem ze szkolenia kolejnych osób z naszego wydziału - ciągnął Willumsen. - Ale to przecież nierozsądne, kiedy ma się takich ludzi jak ty, więc może popełniłem błąd. Louise obróciła się na krześle i wreszcie na niego spojrzała. Zaczął się w niej budzić gniew. Czuła, że ma dość. Ogromnie dużo kosztowała ją już sama obecność w pracy. - Zrobiłam, co mogłam - broniła się ze złością. - Nie mogliśmy po prostu stać i czekać, aż przyjadą negocjatorzy. No i przecież wszystko dobrze się skończyło. Willumsen wyglądał na lekko urażonego tym wybuchem. - Miałaś szczęście - powiedział, zanim zdążyła rzucić bombę

wypełnioną tłumionymi uczuciami, które za wszelką cenę chciały się z niej wydostać. - Powinienem był załatwić ci miejsce. Nadajesz się... Powoli zaczęło do niej docierać, co chce jej powiedzieć. To nie w jego stylu, by wyrazić się wprost. Ale z zainteresowaniem obróciła się w jego stronę, żeby uważniej słuchać dalszego ciągu. - Zamierzają wyszkolić nowy zespół. Początkowo podziękowaliśmy za propozycję wysłania na kurs kogoś od nas, ale zważywszy na to, co zaszło dzisiaj, sytuacja moim zdaniem przedstawia się inaczej. Poczuła kulę w gardle i uświadomiła sobie, że tak naprawdę jest strzępkiem nerwów. - Dziękuję. Thomas Toft i Michael Stig nadeszli korytarzem i wkroczyli do pokoju. Ignorując Willumsena i Larsa, zbliżyli się do Louise. Michael Stig przykucnął przy jej krześle, a Toft przysiadł na biurku. Obaj przyglądali jej się z takim zatroskaniem, że musiała się uśmiechnąć. - O co chodzi? - spytała. - Wszystko w porządku. Już po sprawie i przecież dobrze się skończyło. W samochodzie po drodze do komendy Lars mówił jej, że Michael Stig kilkakrotnie proponował, że wejdzie do tego domu, by ją stamtąd wyciągnąć, ale Suhr się nie zgodził. Był zadowolony, że to Rick negocjuje z gwałcicielem. - Jak on się zachowywał? - spytał Michael Stig, dając upust ciekawości. - Stawiał jakieś żądania? - chciał wiedzieć Toft. Louise pokręciła głową. - W zasadzie był bardzo spokojny - stwierdziła, sama zaskoczona, że właściwie nie ma nic bulwersującego do dodania o sprawcy. Może odgrodziła się jakąś psychiczną tarczą od faktu, że ten człowiek popełnił tak brutalne przestępstwa? Nie współczuła mu, mimo to nie potrafiła go opisać jako wyrachowanego przestępcy, którego szukali. Znów przyszło jej do głowy, że Camilla, być może

kompletnie nieświadoma konsekwencji, podczas lunchu bawiła Henninga i jego brata opowieścią o Susanne. Jørgen mógł wtedy zyskać wiedzę, która wywołała jego reakcję. Nie zachowywał się jednak jak desperat, a przynajmniej ona tak tego nie odebrała. - Nie stawiał żadnych żądań - podjęła. - Ale ja mu mnóstwo naobiecywałam. Nagle poczuła, że chciałaby zostać sama. Zmęczenie dawało o sobie znać. Oderwane myśli tłukły się po głowie. - Nie powinnaś być dzisiaj sama w domu. Znajdziesz kogoś, kto z tobą posiedzi? - spytał Willumsen życzliwie. Louise się uśmiechnęła. Komisarz rzadko pokazywał się od tej strony. Wiedziała więc, że należy to docenić, gdy już coś takiego się stało. W tej samej chwili w drzwiach stanęła Henny Heilmann. - Ja mogę z tobą pojechać - zaofiarowała się. Louise pokręciła głową. - Nie, dziękuję. Chętnie zostanę sama. - Czy to mądre... - Henny urwała, bo na korytarzu rozległ się stukot obcasów. Wszyscy stłoczeni w pokoju odwrócili się w stronę drzwi, w których ukazała się Camilla. Rozejrzała się, żeby się zorientować, czy może przeszkodzić. - Proszę, wejdź - powiedziała Henny Heilmann. Toft i Michael Stig wstali i ruszyli do drzwi, jakby się bali zostać w pomieszczeniu, które nagle stało się zbyt prywatne. Willumsen krótko się pożegnał i poszedł za nimi. Właśnie uzyskał przedłużenie aresztu tymczasowego dla brata zamordowanej imigrantki, więc w jego grupie zapanował pewien spokój. Louise domyślała się, że wciąż ma wielką ochotę oskarżyć sąsiadkę o składanie fałszywych zeznań. Nikt jednak nie wierzył, by do tego doszło. Ale większość była zgodna, że byłaby to odpowiednia kara dla osoby, która do tego stopnia zakłóciła pracę policji, że należało wypuścić podejrzanego. - Co się, u diabła, wydarzyło w tym Roskilde? - spytała Camilla zatroskana, ale i tak nie zdołała ukryć ciekawości.

Rzuciła swoją dużą torbę w kąt i czując się bardzo swobodnie, przysiadła na niskim regale stojącym tuż przy drzwiach. - Miałam nadzieję, że zastanę Suhra - dodała, patrząc na Henny Heilmann. - Dziś wieczorem nie będzie dostępny. Louise domyśliła się, że znaleziono już obrońcę, tak aby Jørgena dało się przesłuchać jeszcze tego samego wieczoru. - Coś się stało Susanne? Louise patrzyła na przyjaciółkę i starała się zorientować, ile szczegółów zna. Nie wątpiła bowiem, że Camilla przyszła tu służbowo. - Nic poważnego - odparła Henny Heilmann. - Ale oczywiście przeżyła wielki wstrząs. Camilla kiwnęła głową. Wyglądała na bardzo poruszoną. - Byłam u niej chwilę wcześniej. Musiał się zjawić zaraz po moim odjeździe. - Powiedziała to jakby do siebie. Lars Jørgensen zaczął się zbierać. Chciał już wrócić do domu, do żony i bliźniąt. Louise w duchu życzyła mu, żeby dzieci już spały. On też musiał być wykończony, chociaż starał się nie pokazywać tego po sobie. Pomachała mu na pożegnanie. - Szef kazał mi jechać do Roskilde, kiedy się o tym dowiedzieliśmy - zaczęła opowiadać Camilla. - Ale obliczyłam, że będzie już po wszystkim, zanim tam dotrę, i doszłam do wniosku, że więcej dowiem się tutaj. Sprytnie, pomyślała Louise, zastanawiając się, jak przyjaciółce udało się przejść przez portiernię, bo przecież nie była z nikim umówiona, a to wcale nie było takie łatwe. - Co się tam wydarzyło? - Camilla intensywnie wpatrywała się w szefową grupy, ale Henny pokręciła głową. - Louise wie najwięcej. To ona uratowała Susanne. Camilla nie kryła zaskoczenia. - Ty tam byłaś? Słyszałam, że pojechała grupa negocjacyjna, więc uznałam, że to ktoś od nich wyciągnął Susanne. Louise ani trochę nie zdziwiło, że już krążą różne wersje zdarzeń. - To przecież jakiś wyjątkowy psychopata - ciągnęła Camilla

z przejęciem. - Jakim trzeba być człowiekiem, żeby działać w taki sposób! - Kręciła głową, szczerze oburzona. - Przecież on mógł zabić Susanne! Albo ciebie! Owszem, albo ciebie - chciała już dodać Louise, ale ugryzła się w język. To nie był dobry sposób na przedstawienie Camilli prawdy. - Możesz pojechać z Louise do domu, żeby nie była sama? spytała Henny Heilmann, patrząc z powagą na dziennikarkę. - Oczywiście - zgodziła się natychmiast. Heilmann nie wiedziała nic o Henningu i o bliskim związku Camilli z dramatem, który rozegrał się w Roskilde. Powinna poznać wszystkie szczegóły, pomyślała Louise. Ale to mogło zaczekać, dopóki sama nie porozmawia z przyjaciółką. - A co z pracą? - spytała. - Jesteś pewna, że nie powinnaś wracać do redakcji? - Oczywiście, Terkel musi znaleźć kogoś innego... Przerwały im głosy i kroki na korytarzu. Brzmiało to jak inwazja. Suhr ze swoim oddziałem zatrzymał się przed pokojem Louise, zobaczywszy w jej drzwiach Henny Heilmann. - Jak skończymy, zawieziemy Jørgena Zachariassena do Więzienia Zachodniego. Louise nie zdążyła zareagować. Książżę stał między Toftem a Michaelem Stigiem, towarzyszył im też obrońca. Ich oczy spotkały się natychmiast, gdy tylko Louise zerknęła w jego stronę. Próbowała odwrócić wzrok, ale przytrzymał ją spojrzeniem. - Co się tu, do cholery, dzieje?! - krzyknęła Camilla. Już do nich podchodziła, ale Henny Heilmann mocno złapała ją za ramię. Jørgen wyciągnął do niej rękę, lecz Michael Stig natychmiast się na niego rzucił. Suhr kazał im iść dalej. - Jak dobrze znasz Jørgena Zachariassena? - spytał, stając przed Camillą. Usiadła na krześle Larsa. - To brat mężczyzny, z którym się związałam. Niemożliwe, żeby to był on. Niemożliwe! Louise widziała, że do przyjaciółki dotarł sens tego, co

zobaczyła na korytarzu. - Ile wiedział o twojej współpracy z Susanne? - Suhr podszedł bliżej. - Nic nie wiedział. Absolutnie nic. Słuchajcie, to porządny człowiek - próbowała go jeszcze bronić. - Prowadzi samodzielną działalność jako konsultant IT. Jest najzupełniej normalny. Nie wierzę, żeby kogokolwiek zgwałcił. Poza tym przez wiele lat mieszkał z dziewczyną. Zerwał z nią dwa lata temu, to ona go rzuciła. Ale żyje zupełnie zwyczajnie - mówiła Camilla głośno i szybko. - Nie możecie uważać, że to on... - Trudno uważać inaczej, skoro to on przyłożył nóż do gardła Susanne. Pobraliśmy mu krew. Będziemy więc mieć profil DNA. Wtedy znikną już wszelkie wątpliwości. Camilla nie przestawała kręcić głową. - A co z Henningiem? Czy on wie, że Jørgen tu jest? spytała. - Jaki są stosunki między braćmi? - podchwycił naczelnik i chciał pytać dalej, ale Henny Heilmann dała mu jakiś znak i umilkł. Gestem wskazała jego gabinet. Louise jak przez mgłę zarejestrowała, że wprowadzono tam Jørgena, i usłyszała jeszcze tylko władczy głos Suhra: - Możesz usiąść tutaj. Drzwi za nimi się zamknęły. Nagle zapadła całkowita cisza. Louise popatrzyła na Camillę, która wpatrywała się gdzieś przed siebie jak w transie. Znalazła w sobie jeszcze dość sił, żeby się ruszyć. Niepewnie wstała, podeszła do przyjaciółki i zaczęła ją gładzić po włosach.

Od Autora

Mam na imię Księżniczka to fikcja. Wszystkie wydarzenia mogły się zdarzyć, niektóre się zdarzyły, ale większość wykluła się w mojej wyobraźni. Postacie pojawiające się w powieści nie są wzorowane na osobach istniejących naprawdę. Wszechświat, który stanowi oprawę opisywanych wydarzeń, ma sporo wspólnego z rzeczywistością, ale skorzystałam ze swobody przysługującej pisarzom, pozwalając, by Wydział Zabójstw pracował w całej Kopenhadze, choć zwykle zatrudnione tam osoby nie zajmują się sprawami z Frederiksberg. „Morgenavisen” i Nightwatch.dk nie istnieją. Podczas pisania bardzo ważne było dla mnie zbliżenie się do prawdziwych środowisk, abym mogła przedstawić je w sposób realistyczny. Dlatego chciałam bardzo podziękować wszystkim, którzy tak otwarcie i serdecznie mnie przyjęli, poświęcając czas, by odpowiedzieć na zadawane przeze mnie pytania. Szczególne podziękowania kieruję do mojego przyjaciela z Instytutu Medycyny Sądowej i do przyjaciół z Wydziału A w Komedzie Miejskiej Policji w Kopenhadze. Bez Waszej pomocy stworzenie ram świata Louise Rick byłoby niemożliwe. Dziękuję również Lotte Thorsen, która czytała maszynopis, służąc mi wsparciem, a także mojej znakomitej redaktorce Lisbeth Møller-Madsen. Za wszystkie ewentualne błędy, jakie znajdą się w książce, odpowiedzialność ponoszę wyłącznie ja. Sara Blædel