Miller Jax - Mam na imie Freedom

Ty tuł ory ginału FREEDOM'S CHILD

Copy right © 2015 by Jax Miller Limited All rights reserved.

Projekt okładki Wojciech Wawoczny

Ilustracje na okładce © Nelepl/iStockphoto © Stephen Mulcahey /Arcangel

Redaktor prowadzący Anna Czech

Redakcja Joanna Habiera

Korekta Małgorzata Deny s

ISBN 978-83-8069-907-6

Warszawa 2015

Wy ​daw​c a Pró​szy ń​ski Media Sp. z o.o. 02​–697 War​sza​wa, ul. Rzy mowskiego 28 www.proszy nski.pl

DLA BABCHI I SZEFA MIASTA. A TAKŻE DLA PAT RAI, ROBINA W MOIM GOTHAM.

PROLOG

Nazy wam się Freedom Oliver i zabiłam swoją córkę. To naprawdę surrealisty czne i sama nie wiem, co bardziej wy daje się snem, jej śmierć czy jej istnienie. Jestem winna jednego i drugiego. Jeszcze niedawno pole miękko falowało w ciepły m wietrze i mieniło się złotem w żarze, który lał się z nieba. Skrajem pola Whistlera galopowały konie pełnej krwi angielskiej, z który ch Goshen by ło dumne. Gdy by wy tęży ć słuch, udałoby się złowić śmiech dzieci farmerów dobiegający ze zboża, z łanów pełny ch niewinny ch tajemnic młody ch, którzy chcą gdzieś uciec, ale nie mają dokąd pójść. Jak moja Rebekah, moja córka. Boże, ależ musiała by ć piękna. Dwa ty godnie to bardzo dużo w podróży takiej jak moja. Ta wy prawa mogłaby się zakończy ć cudownie. Mogłaby. Przy pominam sobie i wstrzy muję oddech. Gdzieś na ty m polu są rozsy pane kawałki mojej córki. Goshen, nazwane tak na cześć ziemi Goszen z Księgi Rodzaju, gdzieś między sły nny mi szlakami bourbona w Kentucky, przebiegający mi przez „biblijne” stany na południu Amery ki. Zamiast tętentu kopy t koni pełnej krwi angielskiej, którego echo brzmi jeszcze na ty m pusty m pastwisku, sły szę głuchy łomot w mojej klatce piersiowej. Błoto trzeszczy mi pod stopami, gdy idę przez zmarznięte pole, ziemia pęka z każdy m przelotny m wspomnieniem. Niebo ma charaktery sty czny srebrny odcień, który pojawia się tuż przed śnieży cą; teraz to kolor mojej popieprzonej duszy. Przy pominam sobie, że za mną stoi szery f, który celuje z remingtona w moje plecy i świerzbi go palec na spuście. Przy pominam sobie, że sama kurczowo ściskam w dłoni pistolet. Możecie mnie nazwać, jak wam się podoba: morderczy nią, zabójczy nią policjanta, uciekinierką, pijaczką. My ślicie, że to cokolwiek dla mnie teraz znaczy ? W ty m momencie? Mróz szczy pie mnie w płuca tak mocno, że chce mi się wy miotować. Ale nie wy miotuję. Ciągle nie mogę złapać tchu, skrajem brudnej białej bluzy ścieram krew z twarzy. Nawet nie wiem, czy ja to krew. W moich ży łach wciąż krąży ty le adrenaliny, że nawet nie czułaby m bólu.

– To koniec, Freedom! – krzy czy szery f ze znajomy m południowy m akcentem. Po zimny ch policzkach pły ną mi ciepłe strużki łez, od płaczu drętwieje twarz, mrowią wargi. W gardle czuję wielką gulę, przez którą ledwie mogę oddy chać. Co ja złego zrobiłam? Jak się tu znalazłam? Co uczyniłam w życiu, że Bóg uznał mnie za śmiecia niezasługującego na nic dobrego? Sama nie wiem. Zawsze miałam ty lko py tania, żadny ch odpowiedzi.

CZĘŚĆ I

1

FREEDOM I PROŚKI

DWA TYGODNIE WCZEŚNIEJ

Mam na imię Freedom i spędzam zwy kły wieczór w barze. Pojawiła się dzisiaj nowa dziewczy na, blondy nka, może szesnastoletnia. Jej oczy mają jeszcze ży wy kolor; za krótko pracuje w ty m interesie. Ale to kwestia czasu. Powinna więcej jeść, przy dałoby się jej nabrać trochę ciała. Wiem, że jest nowa, bo ma białe zęby i ładny uśmiech. Za miesiąc czy dwa na dziąsłach pojawi się czarny osad i dziewczy na zacznie przy pominać szkielet obciągnięty skórą. Tak to jest w tej robocie. Uroki młodości giną zniszczone przez chore żądze mężczy zn i niewolnicze uzależnienie od narkoty ków. Takie jest ży cie. Jakiś gość z gangu motocy klowego ciągnie ją za złote loki w stronę parkingu. Za duży tłok, nikt nie zwraca na to uwagi. Facet wtapia się w morze inny ch skórzany ch kamizelek i tłusty ch włosów związany ch w końskie ogony, które wy pełniają salę po brzegi. Ale ja zwracam na to uwagę. Widzę ją. I ona mnie widzi. Patrzy z niemy m błaganiem w oczach, bły szczy w nich niewinność, która może ocaleć, jeżeli coś zrobię. Muszę coś zrobić. – Pilnuj baru! – wołam, nie zwracając się do nikogo konkretnego. Zdziwiona własną zwinnością, przeskakuję przez kontuar i z krzy kiem wpadam w hordę, roztrącam ją łokciami i kopniakami. Znajduję ich po zapachu perfum dziewczy ny. Zębami zdejmuję kapsel z sosu tabasco i wy pluwam. Motocy klista kieruje się do drzwi i nie widzi, jak podchodzę z ty łu. Jest ode mnie wy ższy o dobre półtorej głowy. Ostry sos kapie w moją stuloną dłoń.

***

Ciągle mam w domu ubranie, w który m zostałam zgwałcona. Co mogę powiedzieć? Jestem cierpiętnicą. Mam na imię Freedom, chociaż rzadko czuję się wolna. Takie by ły warunki prośków, na które musiałam się zgodzić – jeżeli spełnię ich żądania, dostanę imię Freedom. Z nazwiskiem się nie udało. Podobno McFly za bardzo kojarzy się z Burger Kingiem. Z latami osiemdziesiąty mi. Pieprzone prośki. No więc jestem Freedom Oliver. Mieszkam w Painter w stanie Oregon, mały m miasteczku często skrapiany m przez deszcz, przy sy pany m warstwą py łu i kry stalicznej metamfetaminy, gdzie prowadzę rockandrollowy Whammy Bar. Moja stała klientela to grubasy z gangów motocy klowy ch Zachodniego Wy brzeża w rodzaju Hells Angels, Free Souls i Gy psy Jokers, którzy obmacują mnie i szczy pią w krzepkie, wy tatuowane ciało. – Nie chowałabyś tego tyłka tylko dla siebie. – Pojedziemy na przejażdżkę motorem, chcesz? – Może uwolnić cię z tych spodni, co? Maskuję obrzy dzenie uśmiechem, który przekonuje tłum gości, i odrobinę wy pinam biust do przodu; dzięki temu dostaję napiwki, chociaż wzdry gam się ze wstrętem. Kiedy mnie py tają, skąd mam ten akcent, mówię, że z Secaucus w New Jersey. W rzeczy wistości pochodzi z Mastic Beach, podejrzanej okolicy na Long Island w stanie Nowy Jork. Zresztą dla ty ch prostaków to żadna różnica. Wczesny m rankiem po pracy i zamknięciu baru wy ciągam parasol. Mrużę oczy, patrząc przez październikowy deszcz i obłok dy mu z pall malla. Przy sięgam na Boga, że odkąd się urodziłam, codziennie pada. Po lewej, tuż obok Whammy Bar, stoi hotel Painter. W deszczu buczy neon, w który m wy tłuczono kilka istotny ch liter, więc napis brzmi „HOT PIE”. Nazwa pasuje 1, zwłaszcza że to zapy ziały motelik z pokojami na godziny, oferujący nędzne schronienie każdemu, kto ma ochotę na tanie ciupcianie. Panie tłoczą się pod daszkiem przed recepcją, chowając się przed deszczem, i głośno mnie żegnają. Macham do nich. Złotowłosej nie widzę. To dobrze. Chy ba wieczór trochę się uspokoił. Pieprzy ć ten parasol, skoro nie chce się zamknąć. Rzucam go w błoto i wsiadam do pordzewiałego, zdezelowanego kombi. Wy jmuję kółko z nosa i rozgniatam peta w przepełnionej popielniczce. – Chry ste Panie! – krzy czę, przestraszona pukaniem w okno. Szy ba zaparowała, więc odkręcam ją i widzę dwóch w garniturach. – Wredne prośki. – Patrzą na mnie, jakby m miała świra, ale jestem prawie pewna, że właśnie tego się spodziewają. Ludzie na ogół nie rozumieją tego, co mówię. – Nie za późno na was? – Przez ciebie ciągle musimy tu wracać – mówi jeden. – To by ł wy padek. – Wzruszam ramionami i wy siadam z samochodu. – Próbę oślepienia faceta sosem tabasco nazy wasz wy padkiem? – Błąd semanty czny, Gumm – mówię, bawiąc się kluczy kami. – Facet zaczął by ć niemiły dla

jednej z dziewczy n, więc dałam mu w gębę. Nie trafiłam w policzek, ty lko w oczy. Akurat chwilę wcześniej rozlał mi się na rękę sos tabasco. Poza ty m nie zamierza składać żadnej skargi, więc przy kro mi, chłopcy, że faty gowaliście się aż z Portland. – Stąpasz po cienkim lodzie – mówi Howe. – Tabasco nikogo nie oślepi. – Strząsam z włosów krople deszczu. – Ty lko kurewsko piecze i nie pozwala zasnąć. – Ale gość wkurzy ł się do tego stopnia, że zadzwonił po gliny. Gdy by nie my, siedziałaby ś już w pudle – zauważa Gumm. – Poza ty m do twarzy mu w opasce na oku. – Wprowadzam ich do nieczy nnego baru, włączam prąd i stawiam trzy budweisery. Przy patrują się butelkom. – Spokojnie, nikomu nie powiem – zapewniam. Na bar-wy spę ustawioną na drewnianej podłodze pośrodku dużej sali i na stół bilardowy pada przy ćmione światło, prawie jak podczas przesłuchania. W powietrzu unosi się woń zastałego dy mu, wżarta w bruzdy drewna jak piosenka wy tłoczona na winy lowej pły cie. Rozlega​ się muzy ka Ly ny rd Sky ny rd. Szery fowie federalni Gumm i Howe zdejmują stołki z baru i siadają. – Sama wiesz, jak to jest – rzuca agent Gumm o szpakowaty ch włosach, podkręcony ch wąsach i obwisły ch policzkach. Widzę, że nie ma ochoty tu by ć. Ja też nie chcę, żeby tu by ł. Z nakazu sądu. Pieprzy ć sy stem. Trzeba to szy bko załatwić. Wy pełnimy formularze. Posłucham kazania. Potraktuj to jako ostrzeżenie. W porządku, oczy wiście, jak zawsze. Obok Gumma siedzi agent Howe, który przegląda dokumenty z szary ch kopert. – Jak traktują cię w pracy, Freedom? – Wy my śliłaby m jakąś inteligentną odpowiedź, ale jestem za bardzo zmęczona na takie bzdety. – Wy cieram skórzaną kurtkę barową ściereczką. – Może po prostu udzielicie mi nagany i każdy pójdzie w swoją stronę, co? – Py tałem cię ty lko o pracę – mówi Howe, przy stojny facet tuż po czterdziestce, o kruczoczarny ch włosach i zielony ch oczach. Chętnie by m go przeleciała. Gdy by nie by ł takim dupkiem. Chociaż wątpię, czy to mogłoby mnie powstrzy mać. – Dość ty ch bzdur. Nie przy jechaliście z Portland, żeby mnie ochrzanić za głupią awanturę w barze. Obracają piwo w dłoniach. Gumm rękawem ociera z drewna krople wilgoci pozostawione przez butelkę. Patrzą po sobie, unosząc brwi, upewniają się nawzajem: Powiesz jej czy ja mam to zrobić? – Wy dusicie w końcu z siebie? – Przewracam oczami i wskakuję na bar. Wsuwam sobie pod ty łek dokumenty szery fów i siadam przed nimi po turecku z kolanami na wy sokości ich oczu. – Freedom, dwa dni temu Matthew wy szedł z więzienia. Złoży ł apelację i wy grał. – Gumm udaje, że się krztusi przy ty ch słowach. Prawda, że fantasty cznie? Kładę łokcie na kolanach i brodę opieram na dłoniach. Jaką minę powinnam przy brać? Wy bieram obojętność, jak gdy by m nie miała pojęcia, kim jest ten Matthew, o który m mówią. Ale wiem. Dlatego właśnie jestem chroniony m świadkiem. Objęty m Programem Ochrony Świadków. PROŚ. Prośków. Ale na szczęście zarzuty wobec mnie zostały oddalone prawomocny m wy rokiem, czy li nie mogę by ć sądzona drugi raz za to samo przestępstwo. Dzięki, Boże, za te drobne łaski, które mi zsy łasz. – No i? – Nie chcę, żeby wiedzieli, że łomocze mi serce i zaczy nam się pocić.

Gumm pochy la się bliżej. – Na czas nieokreślony zwiększamy ochronę. Jeden z naszy ch ludzi będzie cię odwiedzał co ty dzień. Staraj się nie rzucać w oczy. – Mogę bardziej nie rzucać się w oczy w barze dla gangów motocy klowy ch na takim odludziu? – To i tak niewielka kara za zabicie policjanta, Freedom. – Znowu te paskudne spojrzenia i uśmieszki, które znam aż za dobrze. – Daj spokój, przecież możesz się już przy znać, nie masz nic do stracenia. Nie wy toczą ci nowego procesu. I tak wiemy, że to zrobiłaś. – Spróbujcie mi to udowodnić, powodzenia. Miło z waszej strony, gnojki, że mnie uprzedziliście. – Pociągam duży ły k i brodą pokazuję na drzwi. – Uważajcie, jak będziecie jechać w ty m deszczu do miasta. Nie chcę, żeby ście zginęli w jakimś straszny m wy padku. – Kończę piwo. – To by by ło straszne. Przy najmniej zrozumieli aluzję. Czasem zupełnie nie kumają. Czasem za długo zawracają mi głowę. Czasem robią to celowo, żeby mnie wkurzy ć. – Przy okazji. – Howe podnosi się ze stołka i zapina kurtkę. – Muszę o to zapy tać. Rozumiesz, procedury... – Cedzi przez zęby, jakby ktoś nasy pał mu soli do majtek. Oszczędzę mu trudu, żeby szy bciej się wy nieśli. Zeskakuję z baru, a ich dokumenty przy klejają mi się do mokry ch butów. Zbieram przemoczone kartki i podaję szery fom. – Nie martwcie się, biorę leki. – Wierutne kłamstwo. Chy ba wiedzą, że nie mówię prawdy, ale mają to gdzieś. – Nie musicie py tać.

My ślę o Matthew zwolniony m z więzienia po osiemnastu latach; jego osiemnaście lat spędzone w pudle to moich osiemnaście lat wolności. Sama w obskurny m mieszkaniu zrzucam mokre ciuchy i osuszam nagie ciało w zalatujące stęchlizną tweedowe obicie kanapy. Jestem sama i płaczę. Jestem sama i patrzę na stare zdjęcie mojego nieży jącego męża Marka, zdjęcie, które przetrwało wy padek ze zlewem i pudełkiem zapałek dwadzieścia lat temu. Jestem sama i otwieram butelkę whiskey. Sama wy powiadam w ciemności dwa imiona. – Ethan. – Lay la. Sama. Pieprzone prośki.

1 Pie to nie ty lko „placek”, ale także slangowe określenie kobiecy ch genitaliów (przy p. tłum.).

Więcej na: www.ebook4all.pl

2

MASON I VIOLET

Jestem chłopcem. Ramiona tej kobiety chronią mnie przed ogromem oceanu, którego błękit rozciąga się, jak okiem sięgnąć, aż do szarej linii, na której widać kropki statków. Wtulam twarz w jej szyję; jej śmiech wstrząsa moim drobnym ciałem. Ale nie wiem, kim ona jest. Patrzę w niebo przez jej rude włosy; między mokrymi lokami urzekająco przebijają słoneczne plamy. Jej ciało, najcieplejsze na świecie, otula mnie jak koc i broni przed chłodem fal. Jej skóra pachnie kokosem i limonką. Moje uszy wypełnia krzyk mew i wiem, że kocham tę kobietę, tylko nie mam pojęcia, kto to jest. „Kim jesteś?” – pytam. W tych snach nigdy mi nie odpowiada, w jej ustach lśnią tylko równiutkie rządki białych zębów. Nie potrafię się obudzić i nie wiem, czy w ogóle tego chcę. Kiedy się odwraca, fale rozbijają się o jej plecy, moja szyja wibruje od jej radosnych okrzyków. Mocniej obejmuję ją nogami w pasie. A w chwilach między jednym a drugim hukiem fal przesuwam palec po tatuażach na jej ramionach, zdejmuję z końców włosów ziarenka piasku i mówię jej, że ją kocham. – Gdzie twoja siostra? – pyta.

***

Mason Paul budzi się, drżąc od chłodu własnego potu. Choć odkąd się kochali, upły nęło już wiele godzin, powietrze wciąż jest gęste, a na wargach ciągle czuje jej smak. Nie wie, dlaczego ten sen

stale powraca do niego koszmarem. Mason kciukiem i palcem wskazujący m delikatnie ujmuje nadgarstek Violet, zdejmując jej rękę ze swojego brzucha. Wy jmuje paczkę papierosów schowaną w szufladzie pod skarpetkami i bezszelestnie wy my ka się na zewnątrz. Ciągle jest ciepło jak na październikową noc w Louisville w Kentucky. Mason stoi nago w otwarty ch drzwiach balkonowy ch i zastanawia się, czy unosi barki o centy metr wy żej dzięki saty sfakcji, którą dała mu Violet, czy z trwogi, którą wy wołał w nim sen. Sły szy za sobą pochrapy wanie Violet rozciągniętej w jedwabnej fioletowej pościeli – w kolorze swojego imienia. Mason zaciąga się marlboro, patrząc na gwiazdy, który ch pomarańczowy blask dopasowuje się do nadchodzącego dnia Wszy stkich Święty ch. Robi manhattan z bourbona i odrobiny karmelowego likieru. Drink pachnie jak cukierki kukury dzianki, pachnie jak Halloween. Przez te sny można by pomyśleć, że mam nierówno pod sufitem. Odchrząkuje flegmę, pozostałość lekkiego kaca. Wiatr koły sze lekko oplątwą, rosnącą za domem w sty lu kolonialny m, budy nkiem koloru kości słoniowej z czarny mi zdobieniami, gdzie ponad sto lat temu zamieszkiwali prawdopodobnie plantatorzy i ich niewolnicy. Mason unosi do ust zawieszony na szy i srebrny krzy ży k i ogrzewa go oddechem, ale to ty lko nawy k. W ostatnich latach uznał, że mniejszy m rozczarowaniem będzie traktować Boga jako zwy kły, luźno rzucony rzeczownik niż coś głębszego. Ale przy pomina mu to jego młodszą siostrę, Rebekah, jedy ną osobę w rodzinie, która nie zerwała z nim kontaktów. Ogromnie za nią tęskni. A bourbon wcale nie osłabia tęsknoty. Dom powstał dzięki stary m południowy m pieniądzom z pól ty toniowy ch otaczający ch posiadłość, dzięki zamożny m bankierom, którzy zainwestowali w lukraty wne interesy, gdy gospodarka amery kańska przeży wała szczy towy okres rozkwitu. A dziś mieszka w nim Mason, obiecujący dwudziestoczteroletni prawnik, który ma szansę zostać w przy szłości najbardziej wzięty m obrońcą w cały m stanie, odkąd udało mu się dostać posadę w jednej z najbardziej dochodowy ch kancelarii adwokackich w Kentucky, i to zaledwie parę ty godni po ty m, jak celująco zdał egzamin na aplikację. Imponujące osiągnięcie w tak młody m wieku, choć bez przesady. W ty m momencie by ł prawnikiem w firmie, a po kancelarii chodziły słuchy, że zostanie następny m starszy m prawnikiem, co by łoby najszy bszy m awansem na takie stanowisko. Dzięki temu, że spędził na stażu wiele, wiele godzin i by ł inteligentny jak diabli. Sły szy, jak Violet porusza się przez sen, więc wy rzuca papierosa w trawę i udaje, że nie zwraca na nią uwagi. Po chwili Violet otacza długimi ramionami jego nagi tors. – Paliłeś, prawda? Mason wy czuwa w ty m py taniu uśmiech. Zawsze wiedziałem, że wyląduję w łóżku ze swoją koleżanką z pracy. Oczywiście musiała być specjalistką prawa korporacyjnego uwikłaną w kampanię przeciwko wielkim koncernom tytoniowym. Z oddali dobiega śpiew cy kad, na pobliskich bagnach i wśród wierzb płaczący ch rechoczą żaby. Mason lekko się uśmiecha. – Kto, ja? Manhattan w kieliszku lśni w blasku księży ca. Mason przy kry wa jej dłoń swoją, wciąż patrząc na ogród za domem. Violet przy tula go, oblewając ciepły m oddechem jego plecy. – Czuję, jak ci wali serce. – Całuje go między łopatkami. – Znowu ten sen… – Pociąga ły k z kieliszka.

– Będzie dobrze. – Ale martwi się, że jej słowa trafiają w próżnię. Mason wy suwa się z jej objęć, idzie do sy pialni i siada na pufie, przy który m na podłodze leżą papiery, jego laptop i butelka maker’s mark. Wchodzi na swoje fałszy we konto na Facebooku. Louisa Horn. Przez kręte zwoje mózgu przebiegają mu my śli o Rebekah, jego siostrze. Nie odzy wała się przez wiele dni. To do niej niepodobne. Mam nadzieję, że w końcu znalazła w sobie tyle rozsądku, żeby stamtąd wyjechać. Mason próbuje skupić się na papierach, które otaczają go jak cy klon. Przerzuca dokumenty, wy dy chając na każdą stronę opary bourbona. Czuje się podle, że nie może się kochać ze swoją dziewczy ną, kiedy my śli zaprząta mu milczenie Rebekah i sprawa o gwałt, która wreszcie ma się jutro zakończy ć. Takie rzeczy zawsze przeszkadzają. Jak może ci stanąć, skoro głowę masz zajętą siostrą i rozprawami sądowy mi? – Ciągle pracujesz nad sprawą Beckera? – Sprawdzam ty lko, czy wszy stko jest dopięte na ostatni guzik. – Podnosi wzrok i się uśmiecha. – Inaczej możesz zapomnieć o Turks i Caicos. – To w ogóle nie wchodzi w grę. – Violet przeciąga się i ziewa. Przy gląda się zdjęciom ze szpitala Saint Mary zrobiony ch podczas badania ofiary gwałtu. Widok bolesny ch sińców koloru bakłażana pod jej oczami i między udami porusza w nim coś, co domaga się jeszcze jednego ły ka. Violet zza jego pleców patrzy na to samo. – Ile razy będziesz musiał to jeszcze oglądać? – py ta. – Uwierz mi, to dla mnie tak samo nieprzy jemne jak dla ciebie. – Przesuwa palcami po krawędziach papieru. Czasem żałuje, że nie potrafi się znieczulić, odrzucić współczucie dla ofiary, jak to robi większość jego kolegów. – Muszę, dopóki nie zostanę starszy m prawnikiem w kancelarii, kochana. A za parę lat może nawet partnerem. – Zaprzedasz duszę diabłu? – Raczej wy najmę. – Wy jmuje z koperty fotografię i podaje Violet. Mówi cicho, z ustami przy tknięty mi do kieliszka. Wtedy to by ł jedy ny wakat w dobrej kancelarii. Tam by ł potrzebny. Ale chce niebawem zająć się prakty ką w inny m obszarze, może przestępstwami urzędniczy mi albo nieruchomościami. Coś w ty m rodzaju. Violet ogląda zdjęcie. – Skąd to w ogóle masz? – Z anonimowego źródła. – Bierze od niej zdjęcie. – Dzięki temu wy gram sprawę. Dzięki temu zostanę partnerem w kancelarii. – Przedstaw ofiarę jako dziwkę… – ury wa. – Wiem. – Mason głęboko nabiera powietrza i pociera czoło. – Doskonale. Zostaniesz cholerną gwiazdą. – Violet całuje go w czubek głowy i wy chodzi na kory tarz. Mason patrzy na nią, podziwia koły szące się nagie pośladki, scenę jak z marzenia wirtuoza. Gdy Violet znika na schodach, popija ten widok następny m ły kiem drinka. Wraca spojrzeniem do zdjęć, zwłaszcza tego, które pochwaliła Violet: przedstawia roześmianą ofiarę siedzącą toples na kolanach klienta tamtego wieczoru, gdy doszło do gwałtu. Bourbon Maker’s Mark daje mu pewność siebie i trochę więcej nadziei: jeżeli wy gra tę sprawę, będzie mógł się zająć każdą dziedziną prawa, jaką zechce, i nigdy więcej nie będzie musiał bronić żadnego bandy ty. Gdzie twoja siostra? W głowie wciąż dźwięczy mu py tanie rudowłosej nieznajomej ze snu. – Bardzo dobre py tanie, proszę pani – odpowiada sam sobie i pochy la się nad laptopem. –

Mam nadzieję, że jak najdalej od Goshen. Długie milczenie Rebekah coraz bardziej go martwi. Wie, że przez swoją naiwność i łatwowierność siostra sprawia wrażenie mało rozgarniętej, ale te cechy można przy pisać południowej gościnności. Mason wchodzi na jej stronę na Facebooku. Brak akty wności jest zupełnie nie w jej sty lu – zwy kle co dzień umieszczała jakiś nabożny cy tat z Biblii. Ostatni post brzmi: „List do Galatów 5: 19–21”. Karmiono go ty m przez wiele lat, zna cy tat na pamięć, nie musi go sprawdzać. „Jest zaś rzeczą wiadomą, jakie uczy nki rodzą się z ciała: nierząd, nieczy stość, wy uzdanie, uprawianie bałwochwalstwa, czary, nienawiść, spór, zawiść, wzburzenie, niewłaściwa pogoń za zaszczy tami, niezgoda, rozłamy, zazdrość, pijaństwo, hulanki i ty m podobne. Co do nich zapowiadam wam, jak to już zapowiedziałem: ci, którzy się takich rzeczy dopuszczają, królestwa Bożego nie odziedziczą” 2. Pod fragmentem jest zdjęcie Rebekah i Magdalene, ich młodszej siostry. Ale Mason nigdy nie poznał Magdalene – przed jej narodzinami został usunięty z ich Kościoła, a rodzina się go wy rzekła. Mason stworzy ł fałszy we konto na Facebooku należące do Louisy Horn, żeby rozmawiać z siostrą. Ciekawe, czy rodzice w końcu się domy ślili, że Rebekah kontaktuje się z nim za ich plecami. Z tego co wie, na razie uśpiła podejrzenia ojca, wmówiła mu, że Louisa Horn jest zainteresowana ich Kościołem. Mason wiedział o nowy ch metodach głoszenia nauk przed domami towarowy mi i w tego ty pu miejscach, gdzie próbowano prowadzić zagubiony ch do zbawienia, nawlekając kolejne paciorki na biblijny różaniec… a fikcy jna Louisa Horn by ła po prostu następną kandy datką. Gdy by Mason wiedział, że jego prawnicze plany, a nawet sam pomy sł wy prowadzki z domu spowodują zerwanie kontaktów, zachowałby większą ostrożność. Ale z biegiem lat obwody w mózgu jego ojca zaczęły się obluzowy wać i szwankować, co zmieniło go z całkiem normalnego głosiciela Ewangelii w kogoś innego, dotkniętego fanaty zmem. Plotki wy dawały się tak niewiary godne, że Mason mógł zby ć je śmiechem. Ale ponieważ metamorfoza ojca zaczęła się dokony wać wówczas, gdy Mason by ł nastolatkiem, a różnica wieku między nim a siostrą wy nosiła cztery lata, żarliwość dogmatów ojca stała się dostrzegalna dopiero po pewny m czasie, zmiany bowiem pogłębiały się, kiedy Mason opuścił dom, a rodzina się go wy rzekła. Mason odchy la się do ty łu, pociera podbródek i marszczy brwi. Zaciska palce na szy jce butelki maker’s mark. Woskowa powłoka na szkle sprawia, że jego dłonie wy glądają, jakby krwawiły. Stygmaty, my śli i przy pomina sobie staruszkę ze wspólnoty, która poprosiła kiedy ś ojca o poradę, przekonana, że ma rany Chry stusa. Ale to by ło dawno temu, jeszcze w Goshen. Tam nigdy nie brakowało fanaty ków religijny ch. Mason jeszcze raz czy ta z ekranu laptopa werset z Listu do Galatów. Po plecach przebiega mu dreszcz. Uciekaj, Rebekah, uciekaj, my śli.

2 Wszy stkie cy taty za Biblią Ty siąclecia (przy p. tłum.).

3

KARALUCH

Mam na imię Freedom i mam ciężkie powieki. Zamroczona kacem, przeciągam nagie ciało w wy miętej pościeli. W ustach czuję smak śmierci, alkohol obrzy dliwie paruje ze mnie wszy stkimi porami, twarz mam rozmiękłą od ży tniej whiskey. Wpół do dwunastej. Nieźle. Uda mam obolałe od kości biodrowy ch; dobrze znam to odczucie. Odwracam się do Cala leżącego na brzuchu z ty łkiem w górze, szty wnego jak nieboszczy k. – Ty karaluchu! – wrzeszczę i kopniakiem zrzucam go z łóżka. Ściąga ze sobą pogniecione prześcieradła. – Kto ci kazał przy jść i mnie zerżnąć? – Zadzwoniłaś w środku nocy, a potem się na mnie rzuciłaś! – krzy czy z podłogi. Nie mam powodu mu nie wierzy ć. Zresztą to nie pierwszy raz. Cal jest kowbojem i to słowo najlepiej go opisuje. Jest pięć lat młodszy ode mnie, wy gląda na jeszcze pięć mniej i należy do małej grupy wy brańców, który m uchodzi noszenie długich blond włosów i kowbojek. Oczy wiście nigdy nie przy znam tego głośno, ale ma boskie ciało i większego niż łaska Chry stusa. Rzucam mu jego biały T-shirt, sama wkładam wielką koszulkę z nadrukiem „CBGB” i zataczając się, idę do kuchni. Nie wiem, czy ja to koszulka. Wszy stko mi jedno. W ty m momencie jest moja. Ze sterty naczy ń, które zamierzam kiedy ś umy ć, wy bieram jedno czy ste. Sy pię do obtłuczonej miseczki kaszę mannę i zalewam mocny m, korzenny m rumem. Wzdy cham. – By łam przy najmniej dobra? – W trakcie bara-bara zwy kle ury wa mi się film. Cal podchodzi z ty łu i odwraca mnie do siebie i podnosi, a ja oplatam go nogami i opieram się o brudny zlew. – Jak zawsze, Free-Free. – Uśmiecha się. Odpy cham go. Jestem za bardzo skacowana na te jego uśmiechy.

– Uważaj, kowboju. – Na klina pociągam ły k rumu z butelki. Nakrętka już parę dni temu zaginęła bez wieści. Zapada milczenie, dla niektóry ch może niezręczne, nie dla mnie. Prawdę mówiąc, lubię ciszę. Cisza jest dobra. Cal duży mi haustami pije sok z kartonu przed otwartą lodówką. Sapie głośno jak ziejący ogniem smok. – Kto to jest Mason? – py ta, ale wy raźnie ma to gdzieś. Czy ta skład soku. Lubi ekologiczną ży wność. Hipis. – Kto? Zauważam, jak brudno jest w kuchni. Mam jednak za mało energii, żeby ją posprzątać. Brakuje mi tej energii od bardzo dawna. – Kiedy odleciałaś – mówi w stronę rozpaczliwie pustej lodówki – miałaś koszmar i cały czas wołałaś jakiegoś „Masona”. Udaję głupią, co zawsze dobrze mi wy chodzi. Co mam powiedzieć? Ży ję w świecie pełny m niedorozwinięty ch debili, nie wy łączając Cala. Ale jego umiejętności w łóżku rekompensują siano w głowie. – Nie wy daje mi się, żeby m znała jakiegoś Masona. – Nie zaprzeczam kategory cznie, więc w pewny m sensie mówię prawdę. Prosta sztuczka, żeby wy prowadzić Cala w pole. – Pewnie usły szałam to w telewizji albo gdzieś. Nagle dzwoni telefon, więc zaczy nam otwierać szafki kuchenne. Chowam go tam, kiedy boli mnie głowa. Cal patrzy bezmy ślnie, nie rozumie, co robię, jak zresztą większość ludzi. Idąc tropem kabla, znajduję telefon na kilku puszkach groszku w głębi. – Tak? Halo? – Mocno przy ciskam słuchawkę do podbródka. Szy bko przy ciskam widełki ręką i się rozłączam, ale udaję, że kończę rozmowę. – Pomy łka. – Cholerni akwizy torzy – kłamię. – Twoja twarz mówi co innego, Free-Free. Nie cierpię, kiedy nazy wa mnie Free-Free. Przy pomina imię chomika należącego do jakiegoś dzieciaka. Karton soku pomarańczowego na parę sekund wraca do ust Cala. Pewnie przez gin, który dolałam tam parę dni temu. Gapię się na jego głupi uśmiech i brzuch jak kalory fer i mam wrażenie, że oglądam reklamę soków Tropicana. Przy pomina mi się ich slogan: Smak Tropicany widać na twojej twarzy. Fakt, jeżeli istnieje taki smak jak „tępy ”. – Idę pod pry sznic. – Rozplątuję kabel telefonu i ruszam do łazienki. – Proszę cię, wy jdź, zanim skończę.

4

DO DOMU, DO MAMY

TRZY DNI WCZEŚNIEJ

Matthew Delaney siedzi w izolatce na metalowy m sedesie bez klapy. Ossining, stan Nowy Jork, siedziba więzienia Sing-Sing. Podciera się, a na jego obnażony ch udach leży cienki plik pa​pierów. – Chodźmy już, Delaney – mówi Jimmy Doy le, strażnik. Matthew uśmiecha się uprzejmie i prosi, żeby zaczekał jeszcze chwileczkę, aż skończy. Strażnik odwraca wzrok. Strażnicy zawsze odwracają wzrok. Matthew jedną po drugiej drze wszy stkie kartki na drobne kawałeczki i spuszcza razem z własny m gównem i moczem. Całuje ostatni dwucenty metrowy kwadracik, równiutko wy cięty cążkami do paznokci, które przemy cił do pudła ponad rok temu. Na skrawku jest napis „Nessa Delaney ”. – Nessa, Nessa, Nessa – szepcze do ściany celi dwa na pół na dwa metry, gdzie nad łóżkiem wisi przy klejone stare zdjęcie z wy drapany mi oczami. – Nie wiem, co może by ć przy jemniejsze. Kiedy się z tobą kochałem lata temu… – Już pora, Delaney. – Doy le otwiera stalowe drzwi. Ale Matthew jeszcze przez chwilę mówi do Nessy : – Czy kiedy cię znajdę, odrąbię ci ręce, a potem wy piję twoją krew? – My śl o jej śmierci tak bardzo przy pomina miłość, że czuje dreszcz podniecenia. Nienawiść i pożądanie z biegiem lat stopiły się w jedno uczucie, któremu nie potrafi się oprzeć i którego nie pojmuje. Idzie przez blok C, a na jego twarz wy pełza uśmieszek. Na północny m końcu znajduje się sektor o średnim ry gorze, gdzie w odróżnieniu od izolatki, do której Matthew już się przy zwy czaił,

są wspólne cele z kratami. Zarzuca na ramię worek ze swoim doby tkiem i maszeruje za strażnikiem, którego dobrze zna. Więźniowie w północny m skrzy dle krzy czą i wiwatują na jego cześć, tłukąc blaszany mi kubkami o kraty i sy piąc confetti z pocięty ch opakowań po my dle, bo tak się świętuje koniec odsiadki. Przy ostatniej celi, przed wejściem do innego sektora, więzień z tatuażem sławiący m rasę ary jską rzuca butem w jego głowę. Matthew zgrzy ta zębami. Już się nie uśmiecha. Szy bkim ruchem, który wy gląda jak przećwiczona choreografia, zrzuca worek na podłogę, sięga obiema rękami w głąb celi i przy ciąga faceta do krat. Lewą dłonią łapie przegub prawej ręki i mocno zaciska ramię na jego szy i. – Masz, kurwa, jakiś problem? – sy czy do gościa, którego wargi zaczy nają tracić pigment. Nie może odpowiedzieć, bo zgięta w łokciu ręka Matthew przy gniata mu krtań. – Daj spokój, Delaney. – Strażnik chwy ta go za ramię. – Zostały ci dwa kroki do wolności. Chcesz to zmarnować przez tego dupka? – Do wolności… – Matthew puszcza mężczy znę. – Chodź. – Doy le wstukuje kod. – Rodzina na ciebie czeka. Kiedy przechodzą przez kontrolę bezpieczeństwa i na chwilę zostają sami, Matthew wzdy cha, a krew odpły wa mu z twarzy i wraca do reszty ciała. Klepie strażnika po ramieniu. – Nie potrafię ci podziękować za wszy stko, co dla mnie zrobiłeś, Jimmy. – Znamy się od małego, stary. Matthew wie jednak, że pomoc zawdzięcza ty lko temu, że strażnik chodził do jego matki, gdy potrzebował dobrej kokainy, a czasem ciepłej kolacji. Nic go to nie obchodziło, o ile mógł zdoby ć informacje, który ch łaknęło jego stęsknione serduszko – informacji związany ch z Nessą Delaney, znaną teraz, jeżeli źródło nie kłamało, jako Freedom Oliver. – Niedługo do was wpadnę, zresztą i tak będę w okolicy, bo wy bieram się w odwiedziny do matki – mówi Doy le. Mijają inny ch funkcjonariuszy i strażnik wali Matthew w plecy. – Rusz się, Delaney.

***

Mastic Beach w stanie Nowy Jork; ukry ty klejnot na południowy m brzegu Long Island, ozdobiony domkami letniskowy mi i bungalowami manhattańczy ków, którzy podczas cieplejszy ch miesięcy jeździli odpoczy wać na plaży. Odkąd ludzie sięgali pamięcią, by ła to oaza bezpieczeństwa, gdzie wszy scy znali wszy stkich, a wzdłuż ulic biegły śnieżnobiałe ogrodzenia. Mastic Beach miało niepowtarzalny klimat, bezchmurne niebo i uwielbiane przez wszy stkich opowieści starszy ch mieszkańców z czasów, gdy by ły tu same gruntowe drogi i sielskiego krajobrazu nie szpeciły jeszcze automobile, bo jeszcze ich nie wy naleziono. We wsi działały małe firmy rodzinne, po Neighborhood Road roznosił się zapach pieczonego chleba. W przy staniach zatoki Moriches

koły sały się piękne żaglowce, który ch maszty sięgały do samego nieba. Potem jednak przez kanały Brookly nu dotarła tu heroina i zalała ulice Mastic Beach, a poziom przestępczości rósł w zastraszający m tempie. Tam, gdzie sąsiedzi niedawno uśmiechali się do siebie, dzisiaj przemy kają z pochy lony mi głowami, ze strachu przed napadem i pobiciem. Napaści z uży ciem noża są tak powszechne jak wizy ty w sklepach Handy Pantry. Starsi ludzie są okradani, a dzieci w Mastic dorastają stanowczo za szy bko. Trzynaście lat i już w ciąży? Cholerne gratulacje. Jeżeli jesteś posiadaczem na ty le dużego skrawka trawnika, by uchodził za ogród, to istnieje spore prawdopodobieństwo, że więcej niż raz zobaczy sz światła policy jnego helikoptera szukającego uciekającego przestępcy. Wtedy twój mózg robi szy bki przegląd rozrabiaków z okolicy. Dziś w Mastic Beach pełno jest najemców korzy stający ch z federalny ch dotacji mieszkaniowy ch oraz wszelkiej maści zboczeńców, degeneratów i świrów figurujący ch w rejestrze sprawców przestępstw seksualny ch. Z ich powodu miasteczko stanowi czerwony punkt na mapach. Co ty dzień mieszkańcy otrzy mują listy od władz, zgodnie z przepisami o jawności dany ch przestępców seksualny ch, z wiadomością, że kilka domów dalej wprowadził się jakiś gwałciciel czy pedofil. Małe firmy zmieniły się w enklawy Arabów, nielegalny ch imigrantów. A okolicę skolonizowały gangi: Bloods, Crips, MS-13. Ostatnimi czasy biali stali się mniejszością. Z wy jątkiem Delaney ów. Oni tworzą odrębny gang, zupełnie inny gatunek.

***

Peter nie musi liczy ć, ile kartonów wina potrzebuje Ly nn Delaney, żeby się upić. Odpowiedź zawsze brzmi tak samo: dwa, czy li odpowiednik sześciu butelek. Ale nic w ty m dziwnego, skoro matka braci Delaney ów waży ponad dwieście pięćdziesiąt kilogramów. Ly nn dostaje zady szki, ilekroć unosi i przechy la szklaneczkę z winem. W jej uśmiechu widać ciemne plamy z caberneta, uśmiechu, który trudno zauważy ć pod ćwiercią tony sadła rozlanego na podwójny m łóżku, które musi stać na pustakach zamiast na zwy kły ch mosiężny ch nogach. Po raz pierwszy, odkąd Peter sięga pamięcią, matka stara się poprawić swój wy gląd, o czy m świadczą ślady purpurowej szminki na zębach, które są szare i puste po wielokrotny m leczeniu kanałowy m przed laty, kiedy jeszcze przejmowała się wrażeniem, jakie wy wołuje jej uśmiech. – Luke! – wrzeszczy matka na cały dom. – Czego? – jęczy Luke z kuchni. – Podaj mi lakier do włosów z toaletki. – Krzy k pozbawia ją tchu. – Poproś Petera. Jest bliżej. – Peter nie może. Jest niedorozwinięty. – Peter przy gląda się groteskowej postaci ze swojego wózka inwalidzkiego. – Chodź i daj mi ten pieprzony lakier, do cholery ! – Do kurwy nędzy ! – Luke pędzi przez kory tarz, wpada do sy pialni i rzuca jej lakier do włosów, stojący zaledwie metr od niej. Trzęsie się jej tłuszcz na ramionach, kiedy spry skuje siwe, kręcone włosy dobry m stary m

aqua netem w jego słabszej wersji, którego okres trwałości sięga dziesięciu ty sięcy lat. Z kuchni dobiega trzask otwierany ch puszek heinekena z lodówki i wrzask Johna i Luke’a oglądający ch mecz Yankees. Peter wy czuwa zapach ry b bijący od braci, którzy spędzili cały dzień w porcie Cranberry. W ty ch stronach dorośli mężczy źni często mieszkają z matkami. Można winić za to gówniany stan gospodarki, ale zwy kle powodem jest apody kty czność matek potrzebujący ch środków na prowadzenie domu i/lub lenistwo mężczy zn, a w Mastic Beach nie brakuje ani jednego, ani drugiego. – Niewdzięczny gówniarz – mówi Ly nn za plecami Luke’a. – Hej, mamo, Matthew przy jechał! – wrzeszczy John. – Już, chwilę, do cholery. Wy chy la resztkę taniego wina z kartonu i szpera w poszewce na poduszkę pełnej pigułek na receptę, dopóki nie odnajduje xanaksu, który wkłada do ust i rozgry za. Ściąga z niebieskich oczu grudki mascary, wy gładza lawendową koszulę nocną i czkając, wy łącza telewizor, w który m leci jeden z jej ulubiony ch programów z gatunku court show. Gramoli się na lichy wózek elektry czny Mr. Mobility, który wiezie jej potężne cielsko kory tarzem. Peter rusza za nią na swoim wózku. Matka mija krucy fiksy i zdjęcia chłopców z czasów, kiedy naprawdę by li chłopcami. Na końcu kory tarza przed wejściem do salonu stoi niewielki stoliczek, na który m urządziła sanktuarium swojego nieży jącego sy na: oprawione zdjęcie uśmiechniętego Marka w mundurze nowojorskiej policji, otoczone wy palony mi świeczkami do podgrzewaczy. Ly nn całuje palce i doty ka jego twarzy na fotografii. Czci zmarły ch. Jak wiele osób w ty m parszy wy m miasteczku. Wy lewają pierwszy ły k drinka na ziemię, na ślubach wy głaszają mowy o wielkości swoich nieży jący ch bliskich, nawet jeśli by li kanaliami. Tak jest i koniec. Trzeba wy chwalać zmarły ch, przedstawiać łajdaków jako bohaterów. Obok zdjęcia Marka stoją trzy czerwone świeczki upamiętniające poronienia Ly nn. I choć straciła dzieci, zanim dało się ustalić ich płeć, wiedziała, po prostu wiedziała, że to by ły dziewczy nki, dała im więc na imię Catherine, Mary i Josephine. Ly nn, irlandzka katoliczka, pędzi dostatnie ży cie, wy korzy stując sy stem zasiłków socjalny ch i pięciu sy nów mający ch ty le samo ojców, którzy nosili jej nazwisko zamiast nazwiska wy branego przez władze. Delaney, nazwisko związane z kłopotami i mocną głową. W okolicy krąży żart, że nawet listonosz przekazuje pocztę do Delaney ów policjantom, bo wcześniej czy później zjawią się w ich domu. Gdy na podjeździe zatrzy muje się samochód, Peter patrzy, jak Ly nn dokonuje inspekcji sy nów ustawiony ch w szeregu przy drzwiach. Pierwszy jest najmłodszy Luke, najbardziej czarujący i rozwiązły z Delaney ów. Wszy stkie okoliczne dziewczy ny wiedziały, że jest odpowiedzialny za zarażenie chlamy dią kilku miejscowy ch panienek, a mimo to nie potrafiły mu się oprzeć. Miał blond włosy i zielone oczy, który mi potrafił cię przewiercić na wy lot, by ł też, jak głosiła plotka, wy posażony przez naturę równie hojnie jak gwiazdor porno i kilka lat temu zastanawiał się, czy nie zostać modelem. Nigdy jednak nie zrobił nic, by zrealizować ten zamy sł, bo postanowił, że będzie zarabiał na ży cie montażem pły t gipsowo-kartonowy ch i rozsiewał swoje nasienie po całej Long Island. Wie co najmniej o szóstce dzieci. Peter krzy wi wargi, czując obezwładniający smród wody kolońskiej, którą brat daremnie próbuje zamaskować woń flądry i potu. Następny jest John, krzepki facet, noszący w sobie wszy stkie geny recesy wne: zielone oczy,

rude włosy i wy buchowy temperament, dzięki któremu budzi popłoch na ulicach. Ma srebrną koronkę w miejscu przedniego zęba i twarz przy słoniętą rudy m zarostem. Mało mówi i zawsze ubiera się ciepło, nawet latem nosi flanelowe koszule. John, znany jako lichwiarz Mastic, nigdzie nie rusza się bez kija bejsbolowego. Jeżeli możesz mu zwrócić pieniądze, gość do rany przy łóż. Jeżeli nie możesz, lepiej zmień nazwisko i uciekaj z miasteczka. Choć wszy scy wiedzą, że nie jest niemową, nikt spoza jego rodziny nie potrafi sobie przy pomnieć, by kiedy kolwiek sły szał jego głos. Ly nn drapie go po brodzie. – Dlaczego zawsze chowasz swoją ładną buźkę? Peter to ten na wózku, cierpiący na porażenie mózgowe, którego wszy scy, łącznie z jego matką, uważają za niedorozwiniętego umy słowo. Peter jest dla Ly nn usprawiedliwieniem, żeby pobierać z pomocy społecznej zasiłek dla niepełnosprawny ch. W odróżnieniu od braci Peter woli swój pokój z pirackimi filmami i książkami w sieci, gdzie, by tak rzec, trzy ma się z dala od kłopotów. Peter nienawidzi matki. Ly nn mówi do niego jak do dziecka i zmusza do jedzenia, którego on nie znosi, stale kradnie pieniądze, które należą mu się od władz, i opy cha się, a jemu pozostawia ochłapy, jak psu łańcuchowemu. Psu pilnującemu złomowiska, bo dom przy pomina raj zbieracza wszelkich śmieci. Matka poprawia mu T-shirt ze Spider-Manem, pośliniony mi palcami przy gładza jego czarne włosy i udaje, że nie widzi, jak Peter odsuwa się od niej gwałtowny m ruchem. Mówi jej, żeby się odpieprzy ła, ale nikt go nie sły szy albo nie chce sły szeć. Jednocześnie, jak gdy by nagle puściła tama, wy biegają na werandę przy witać Matthew. Uśmiechnięty Matthew wy siada ze starego buicka i ciągnie za sobą przezroczy sty worek z „rzeczami osobisty mi”, po czy m z wrzaskiem rzuca się braciom w objęcia. Trady cy jną formą powitania Delaney ów jest zakładanie chwy tów na szy ję oraz boksowanie ramion i ud. Zresztą cóż by to by ło za spotkanie rodzinne, gdy by nie ściągnęło wzroku sąsiadów, ty ch samy ch, którzy dzwonią na policję, ilekroć w domu Delaney ów robi się odrobinę za głośno w środku nocy ? Luke pierwszy wy nosi piwo. – Weźcie je do domu! – krzy czy od drzwi Ly nn. Matthew ogląda piwo w świetle zachmurzonego nieba. – Chry ste Panie, osiemnaście lat w pudle, na pewno już przeterminowane. – Jak to jest nie dy mać przez osiemnaście lat? – żartuje John, gdy wracają do domu. Ly nn wali go w ramię. – Wieczorem pewnie powiem, że warto by ło czekać – mówi Matthew i parska śmiechem. – Przepraszam, mamo. Przy dźwiękach grającej w tle Metalliki przez cały ranek wy mieniają się najnowszy mi wiadomościami. Ale przy chodzi pora, żeby pogadać na temat, który od lat rzuca cień na rodzinę: pogadać o Nessie Delaney. Trzeba ją znaleźć. Znaleźć jej dzieci, bratanicę i bratanka, który ch nigdy nie poznali. Sprowadzić je do domu. Aby znów mieć pełną rodzinę.

***

Pozostali bracia Delaney owie czują, jakby po plecach przebiegał im prąd, kiedy są z Matthew i matką. Ty lne drzwi prowadzące do małego ogrodu są otwarte i w kuchni unosi się zapach mokry ch jesienny ch liści i marihuany. I nie widać, gdzie zaczy na się październikowa mgła, a kończy obłok dy mu. – Osiemnaście lat to kupa czasu na my ślenie. Kupa czasu, żeby wziąć się w garść. Marzy ć – mówi Matthew między kolejny mi ły kami heinekena. – Skłamałby m, gdy by m powiedział, że nie ży czy łem śmierci tej cipie. – Jego głos zawsze brzmi spokojnie i aksamitnie jak pieśń na pogrzebie. Kiedy wy powiada te słowa, mógłby przy siąc, że czuje zapach Nessy. Jak może wy tłumaczy ć rodzinie swoje uczucie do niej? Kto go zrozumie? I mimo że przez prawie pół ży cia trzy mano go w klatce jak zwierzę, w jego oczach ciągle czai się uśmiech, jak gdy by nie mógł się doczekać, żeby wy jawić wszy stkim tajemnice wszechświata. Chłopaki kręcą się niespokojnie na krzesłach przy kuchenny m stole. Kiwają głowami i ze strachu udają, że rozumieją. – Zamordowała Marka. Twojego brata. Mojego sy na – zaczy na Ly nn, zamroczona koktajlem z xanaksu i caberneta. – Zabrała moje wnuki i ukry ła, żeby śmy ich nigdy nie zobaczy li. Dzieci Marka. – W roztargnieniu zdrapuje z paznokci czerwony lakier. Czuje, jak krew się w niej burzy. Czuje, że serce jej puchnie, zatrzy muje wodę dlatego, że nie leży w łóżku. Dochodzi do wniosku, że potrzebuje cukru, więc pakuje sobie do ust pomarańczową muffinkę. – A potem wrobiła ciebie, mojego niewinnego Matthew, i wy słała cię za kratki na pieprzony ch osiemnaście lat. – Ly nn z uśmiechem kręci głową, a okruchy osiadają w głębokich fałdach jej szy i. Krzy żuje dłonie, krótkie, grube kiełbaski zakończone na czerwono, jakby rozszarpała na sztuki czy jeś ciało. – Nessa Delaney. – Wy suwa języ k i wzdry ga się, wzburzona faktem, że nosiły kiedy ś to samo nazwisko. – Bezczelna cipa. Zapłaci nam za to. – Ly nn aż się poci z wy siłku, którego wy maga od niej przeżuwanie i przeły kanie. – No i trzeba znaleźć jej dzieci. Przecież o to chodzi w rodzinie. – Jej sy nowie poznają ten bły sk w oczach, płomień, który zapala się, kiedy matka wy my śla plan, często tuż zanim ukradnie coś w sklepie albo obrobi gościa, który próbował sprzedać coś na Craigslist, albo wy śle sy nów po coś, czego chce, ale nie może sobie na to pozwolić. – Szkoda, że nie zrobiliśmy tego dwadzieścia lat temu. – Jasne, mamo, ale to również moja zemsta – mówi Matthew i kładzie dłonie na jej rękach. – Tak samo moja jak twoja. – Za ty le lat czekania powinni mnie obwołać świętą. – Tak, mamo. Czekałaś, aż wy jdę, żeby m też mógł się zemścić, ale nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy. Ly nn z wdzięcznością mruży oczy. Peter zaczy na protestować, ale jąka się i zacina. Matthew posy ła mu spojrzenie tak srogie i nienawistne, że paraliżuje go na wózku. – Wszy scy w ty m siedzimy – mówi obojętny m, bezduszny m tonem. Peter pierwszy raz może lepiej przy jrzeć się Matthew. W jego ciemny ch włosach zauważa nitki siwizny, przez które wy gląda jeszcze straszniej niż przedtem, jak gdy by grzy wa zaczy nała się pokry wać lodem. Niebieskie oczy są ciągle za jasne i nie pasują do twarzy, oczy, które stają się

prawie białe, kiedy robi coś złego. Bardzo przy pomina teraz Ly nn, ty le że jest szczupły i muskularny. Stwardniał w więzieniu. – Ale jak, do cholery, mamy odnaleźć ją i dzieci? Wiemy, że odkąd zabiła Marka, jest chroniony m świadkiem – mówi John, robiąc następnego skręta. – Czemu wątpisz, człowieku małej wiary ? W pudle wszy stko da się zrobić za odpowiednią cenę. Informacje też się kupuje. – Matthew stuka się palcem w skroń. – Wszy stko, co chcecie wiedzieć o Nessie Delaney, jest tutaj. – Spogląda na Ly nn i się uśmiecha. Ly nn Delaney nigdy nie by ła bardziej dumna z sy nów. Na widok Matthew pomy ślała, że warto by ło tak długo czekać. Dzięki temu jej Matthew będzie mógł pokierować resztą, by ć jej oczami i uszami w tej krucjacie przeciw sy nowej. – Proszę was ty lko, żeby ście zrobili Nessie coś naprawdę złego, żeby błagała was o śmierć. Nie muszę wam chy ba mówić, że nie możecie zostawić żadnego śladu, który prowadzi do naszej rodziny. – Wzdy cha. – A jeżeli chodzi o dzieci… przekażcie im wiadomość ostrożnie. Okażcie im uczucie. Powiedzcie, że babcia czeka na nich cierpliwie od dwudziestu lat i bardzo chce ich uściskać. – Bierze papierosa od Johna i się zaciąga. Ma przepalone zęby. – Teraz mówią na nią Freedom Oliver – mówi Matthew. – Freedom? – pry cha Ly nn. – Kurwa, pomy słowo. – No to wy ruszamy rano. – John uśmiecha się na my śl o rzezi. – Pieprzy ć to. – Ly nn wy suwa nogę ze swojego elektry cznego wózka i kopie dół lodówki. – Dłużej nie zamierzam czekać. – Cała się gotuje z wściekłości, od której lada chwila mogą się jej zająć włosy spry skane aqua netem. Strzepuje z rękawów czarną kocią sierść, uspokaja się, biorąc kilka świszczący ch oddechów, a potem odkłada papierosa na kuchenny blat, nie na żadną popielniczkę, nic z ty ch rzeczy. – Chłopcy, chłopcy … – Z rękawa wy doby wa dwie torebki z kokainą wartości pięćdziesięciu dolarów każda i robi przed nimi pięć kresek za pomocą swojego prawa jazdy, prawa jazdy, które już dawno straciło ważność, ponieważ Ly nn od ponad trzech lat nie opuszcza domu. Plecy chłopców nieco się prostują. Następnie oblizuje krawędź dokumentów i zwija w słomkę dwudziestodolarowy banknot. Peter zastanawia się, jak nałogowa kokainistka mogła osiągnąć tak monstrualne rozmiary. – Chy ba nie każecie czekać matce, co? – Wciąga kreskę lewy m nozdrzem, po czy m podaje banknot Matthew. Jej szczęka porusza się tam i z powrotem, małe palce u rąk drgają od metalicznego posmaku. Matthew patrzy prosto przed siebie, a potem wciąga następną kreskę. – Nie, nie będziesz na nas musiała czekać, mamo. Pozostali kiwają głowami, gotowi zgodzić się na wszy stko, by le wreszcie dorwać się do koki. Ly nn jak zwy kle krwawi z nosa i czerwone strużki spły wają jej po twarzy prosto na resztkę pomarańczowej muffinki i tworzą pąsowe plamy na delikatnej warstwie białego lukru. Ale Ly nn nie przeszkadza, że krew kapie jej na deser, i tak wpy cha go sobie do ust. Patrzy w oczy wszy stkim sy nom po kolei. – John siądzie za kółkiem. – Ly nn rzuca na stół kluczy ki. – Blachy są podrobione, a E-ZPass kradziony, więc przejazd przez płatne mosty i autostrady macie za friko. Pospieszcie się, żeby ście zdąży li przed korkami. Posłusznie wy chodzą z domu, a serca biją im mocno, pobudzone narkoty kiem i niecierpliwością. Ly nn patrzy przez okno, jak Matthew, Luke i John ruszają. To zemsta za Marka, głupia suko,

mówi do lustra. Jest królową, która wy puszcza swoje wilki na łowy. Gdy samochód odjeżdża sprzed domu, dostrzega sąsiada. Staruszek z Portory ko chodzi w kółko, ubrany w starą, podartą zieloną sukienkę w czarne grochy. Jego córka wspominała kiedy ś, że zaobserwowała u niego pierwsze objawy demencji. Czy został jeszcze ktoś normalny? Zlizuje z warg krew, sły szy skrzy pnięcie wózka Petera, który odwraca się w jej stronę. Chłopak jąka się, jak gdy by struny głosowe próbowały się odłączy ć od jego ciała. – T-t-t-ty … p-p-p-piep-p-przona… s-s-su-uuko – duka. Ly nn wierzchem dłoni rozciera sobie krew na twarzy, rozmazując ją na policzkach jak barwy wojenne. Patrzy na niego pogardliwie. – A teraz dostaniesz to, co chy ba m-m-miałby ś och-chot-t-tę dzisiaj z-z-zj-zjeść…

5

POTRZEBA WIADOMOŚCI

DZISIAJ

Mam na imię Freedom i nie cierpię tej kobiety. Tak, to neurolepty k, po prostu daj mi go i sobie pójdę. Botoksowa Baba z apteki Walkers, tak ją nazy wam. Za dużo kolagenu w wargach. Może jednak nie patrzy na mnie jak na robala. Może ty lko taką ma twarz. Wizy ty u psy chiatry to nie mój pomy sł. Prośki każą mi tam chodzić. Co ty dzień od osiemnastu lat. W sumie dziewięćset trzy dzieści sześć godzin. I po co? Biorę lek na receptę i wy chodzę.

***

Mam na imię Freedom i z utęsknieniem czekam na dzień, w który m nie będę już musiała słuchać ZZ Top. Jak zawsze zostawiam sobie pół godziny, żeby przed rozpoczęciem zmiany poby ć chwilę na zapleczu. Siedzę w kantorku, gdzie trzy mamy komputery, monitory kamer bezpieczeństwa, dokumenty księgowe i inwentary zacy jne, stertę instrukcji i czasopism. Tu właśnie korzy stam z sieci, bo tak się składa, że nie mam komputera, a mojej komórce idzie z internetem jak kurwie

w deszcz. Stoi za mną Carrie, ale nie ma wścibskiej natury, po prostu rozgląda się po kantorku. – Co robisz? – py tam. Znam odpowiedź i wy powiadamy ją równocześnie. Przesuwam rzeczy myślami. Zawsze coś przestawia. Carrie to moja szefowa, ale dobra szefowa. Solidnie zbudowana lesbijka należy do garstki moich przy jaciół tu, w Oregonie. Jest trochę nieokrzesana, ale ma wielkie serce i nigdy się do mnie nie przy stawia, jeżeli nie liczy ć rzucanego od czasu do czasu: „Boże, gdy by ś ty lko by ła lesbijką!”. Należy też do osób dumny ch ze swojej orientacji i na muskularny ch ramionach ma wy tatuowany ch pełno tęcz i nagich dziewczy n. Wracam do komputera i kiedy loguję się na Facebooku, otwieram trzy okna. Na jednej stronie jest Mason Paul, adwokat. Na drugiej Rebekah Paul. Trzecia to profil młodej dziewczy ny, niejakiej Louisy Horn, ale podejrzewam, że fałszy wy : ty lko jedna osoba w gronie znajomy ch, a jedy na akty wność to zamieszczanie nieregularny ch postów na stronie Rebekah. Stawiam na Masona, bo nie są znajomy mi na Facebooku. Lokalizacja Louisy na facebookowy ch mapach pokry wa się z lokalizacją Masona. Wy gląda też na to, że Mason nie utrzy muje żadny ch związków ze swoją przy braną rodziną ani z Kościołem. W następnej zakładce sprawdzam cy tat z Listu do Galatów z rozdziału 5. Wy żej czy tam post napisany wczoraj przez Louisę Horn: „Siostro w Chry stusie, gdzie się podziewasz? Tęsknię za tobą”. Od ostatniej akty wności Rebekah na Facebooku minęło już parę dni. To do niej niepodobne. – Od jakiegoś czasu nic nie napisała – mówię do Carrie. Nie powinnam z nikim rozmawiać o moim dawny m ży ciu, ży ciu, które prowadziłam, zanim zostałam Freedom Oliver. Ale rozmawiam. Carrie wie, kim jestem, kim by łam, czy ją stronę oglądam. Ufam jej. Wszy stko zachowa dla siebie. Wie nawet rzeczy, który ch nie mogę ujawnić prośkom. – Ty powe dla młody ch. – Carrie układa czasopisma, który ch w ogóle nie trzeba układać. – Nie, coś tu nie gra. – Nie odry wam wzroku od komputera. – Przecież nic nie wiesz, Freedom. – Spogląda na mnie. – Ale czuję. – To prawda, coś po prostu jest nie tak. – Nie cierpię tego imienia, Rebekah. – Stukam paznokciem w ekran. – Jej pieprzeni rodzice, amiszowska rodzina Waltonów. – Przecież nie są amiszami. – Nie, ale równie dobrze by mogli. – Obie się uśmiechamy, a potem Carrie idzie do pracy. Przeglądam zdjęcia. W Rebekah jest jakaś czy stość i wcale nie my ślę tak dlatego, że to moja biologiczna córka. I chociaż mam sporo zastrzeżeń co do jej wy chowania, cieszę się, że dorastała pod opieką dobrej rodziny, pod opieką Kościoła. Uważnie patrzę na fotografie: długie, kręcone rudawe włosy, rdzawe piegi na nosku. I fantasty czny uśmiech z uroczy mi dołeczkami po obu stronach, jedy ny jasny, promienny punkt na tle dość trady cy jnego stroju: długich dżinsowy ch spódnic, falbaniasty ch bluzek z długim rękawem i stary ch biały ch tenisówek. Jeżeli chodzi o Masona, chy ba odnalazł własną drogę, porzuciwszy Boże łaski. Dziewczy ny, bary, papierosy, forma niezby t szkodliwego buntu, głupoty przy pisane do wieku. Ma gęstą grzy wę brązowy ch włosów i jest niewiary godnie przy stojny, jak widziałam na zdjęciach na jego stronie, tagowany ch z profilu Violet. Wy cieczki do parku Smoky Mountains w Gatlinburgu, szklanki z tequila sunrise, brzuch jak kalory fer. Chry ste Panie, podobny jak dwie krople do tego by dlaka, swojego ojca.

Mason i Rebekah zostali wy chowani przez szanowanego pastora z Goshen w stanie Kentucky, Virgila Paula, i jego posłuszną żonę Carol. Widziałam jego kazania przez internet: chary zmaty czny człowiek z uśmiechem, który wy glądał, jak gdy by coś go straszliwie bolało. Kiedy wy głasza kazania ze swoim południowy m akcentem, zawsze się poci i sapie. Jest średniego wzrostu, ma czarne włosy i kwadratową głowę. Raczej opalony w porównaniu ze swoimi blady mi dziećmi i żoną, zawsze obecną przy jego boku, gdy po nabożeństwie żegna się z wdzięczny mi nawrócony mi i ty mi, który m przy wrócił wiarę. Ale, niech mnie szlag, to i tak bije na głowę ży cie, jakie mieliby ze mną, gdy by m ich próbowała odzy skać. Z drugiej strony, gdy by m ich nie miała, chy ba nie znalazłaby m się w ty m miejscu. Rebekah zwy kle zamieszcza posty codziennie, punktualnie o siódmej wieczorem. Zawsze jakiś cy tat biblijny. Zawsze podaje link do strony Kościoła swojej rodziny. A ja mam to szczęście, że należę do najwierniejszy ch odbiorców webcastów Adwenty stów Dnia Trzeciego. Wy stępuję jako uży tkownik FreedomInJesus i sumiennie słucham niedzielny ch kazań. Kilka razy, a przy pisuję to temu, że jestem jedny m z najstarszy ch członków wspólnoty online, udało mi się porozmawiać przez Sky pe’a z Virgilem i Carol Paulami, to dla mnie wielki zaszczyt poznać was, cholerne świrusy; jestem waszą największą fanką. Mówię o wszy stkim, co mi leży na sercu, o przebaczeniu, posłuszeństwie, miłosierdziu i ty m podobne. Tak, głoszę ewangelię w Oregonie, chwalę Jezusa. Wszy stko po to, żeby ty lko móc choć rzucić okiem na Masona i Rebekah. Kilka ty godni temu napisałam do nich listy. Prawdę mówiąc, mam w domu górę listów, ale nigdy wcześniej nie odważy łam się ich wy słać. Pewnie zrobię to pewnego dnia, kiedy przy jdzie pora. Po prostu wy dawali mi się tacy szczęśliwie, tak błogo nieświadomi, że nie chciałam stać się tornadem, które rozniesie w py ł ich cudowne ży cie. Kiedy pierwszy raz do nich napisałam, zabrałam listy do pracy i ciągle zapominałam wziąć z powrotem do domu. Kiedy w końcu je wzięłam, przy padkiem pomieszałam z rachunkami. No jasne. Uświadomiłam sobie błąd naty chmiast, kiedy listonosz je zabrał. Chciałam je odzy skać, więc zaczęłam go gonić i mało brakowało, że skosiłaby m go samochodem. Wy rwałam mu torbę i ze złości wy sy pałam całą zawartość na ulicę. Wiedziałam, że mój budy nek jest jedny m z pierwszy ch przy stanków na jego trasie, więc miałam spore szanse, że znajdę listy. Listonosz zaczął wrzeszczeć i próbował mnie powstrzy mać, a ja warknęłam na niego. Dosłownie warknęłam i szczeknęłam jak wściekły pies. Gdy zadzwonił na policję, szy dziłam z niego: „No, dalej, dzwoń po te pieprzone gliny, mam to gdzieś!”. Ale z okien zaczęli wy glądać ludzie, więc dałam spokój, rzuciłam mu ty lko przez ramię: „Wal się” i poszłam sobie. W barze Whammy nieraz widziałam, jak między napędzany mi amfą klientami dochodzi do straszny ch burd. W takich sy tuacjach staję na barze, wy ciągam z butów petardy i rzucam nimi w największy ch by siów. Dziewięć przecznic dalej znów znalazłam listonosza. Zauważy łam go, jak w krótkich spodniach i podkolanówkach maszerował z torbą Lindsey Street. Zakradłam się do jego furgonetki, wsiadłam przez drzwi z przodu i zaczęłam się przekopy wać przez ocean listów, ale by ły nieuporządkowane, pomieszane bez ładu i składu. Co parę minut unosiłam głowę, żeby sprawdzić, czy ten oferma nie wraca. Właśnie wracał. A ja nie znalaz​łam listów. Nie by ło też możliwości, żeby mnie nie zobaczy ł, bo mogłam wy jść z furgonetki, ty lko przełażąc przez siedzenie kierowcy na stronę pasażera. Już czas. Muszę po prostu biec szy bciej od niego. Powinnam dać radę. Ale trzeba ruszać.

Wy ciągnęłam petardy z butów, gdzie zawsze je noszę, i podpaliłam lonty ; zwy kle przy cinam, by eksplodowały w ciągu paru sekund, ale w ty ch zostawiłam dłuższe, żeby zy skać na czasie. Zapaliłam trzy sznurki, każdy z dwudziestoma petardami, wrzuciłam na ty ł furgonetki i dałam dy la. Zahaczy łam stopą o jego pas bezpieczeństwa i o mało nie wy rżnęłam na ty łek. Zobaczy ł mnie. Przy spieszy ł. Nie pamiętam już, przez ile ogródków przebiegłam. Kiedy dotarłam na swoją ulicę, mogłam odetchnąć i zapalić papierosa. Kucnęłam i oparłam się plecami o drzewo, a wtedy zgadnijcie, kto wy padł zza zakrętu… a mówiąc „wy padł”, mam na my śli prędkość około sześćdziesięciu na godzinę. Dla furgonetki by ła to na ty le zawrotna szy bkość, że silnik wy raźnie się męczy ł. Ale ja ani drgnęłam. Uśmiechnęłam się, kiedy gnał w moją stronę. Pomachałam ręką. Ty uparty dupku. Samochód wy konał gwałtowny skręt przez całą szerokość ulicy i usły szałam huki petard wy buchający ch z ty łu. Przez sekundę wy obraziłam sobie scenę z jakiegoś starego filmu z epoki prohibicji. Z furgonetki buchnął dy m, tak samo szary jak warstwy mgły unoszącej się nad Painter. Problem w ty m, że prawdopodobnie złamałam właśnie z milion praw federalny ch. Żeby m mogła się z tego wy grzebać, wkurzone prośki musiały wy pełnić tonę dokumentów i palnąć mi ty siąc kazań. To nie by ło nic takiego, czego nie mógłby załatwić udawany płacz i biustonosz push-up, ale dostałam poważne ostrzeżenie. Tego samego dnia po południu, kiedy usunęli tlące się resztki furgonetki pocztowej, wzięłam butelkę johnniego walkera i poszłam na Sovereign Shore, do swojej ulubionej kry jówki. Po drodze znalazłam na ulicy zabłąkaną kopertę. Wy ciągnęłam z kałuży list do Masona i wcisnęłam sobie za stanik. Listu do Rebekah nie udało mi się odzy skać. Ale nie podpisałam się jako Freedom Oliver, ty lko Nessa Delaney, poza ty m zaadresowałam je do rodziny Paulów, gdy by więc kiedy kolwiek trafiły do Masona i Rebekah, ich rodzice na pewno by nie podejrzewali swojej wiernej służebnicy FreedomInJesus. Siedzę na zapleczu baru Whammy, prostuję szy ję i my ślę o ty m, że powinnam by ła zrobić więcej, żeby zatrzy mać dzieci przy sobie, że za słabo się starałam. Ale tak jest lepiej, przy najmniej dla nich. Tak sobie powtarzam. Mimo to ciągle czuję smutek, który skręca mi żołądek, chociaż minęło już dwadzieścia lat. Nie uczestniczy łam w ty lu ważny ch chwilach. Przy najmniej ktoś inny miał szczęście widzieć, jak na jego oczach dorasta dwoje wspaniały ch dzieci. Chy ba.

6

DIABELSKA MUZYKA

WIECZÓR DWA DNI WCZEŚNIEJ

W toalecie w przy drożny m barze pod Goshen w stanie Kentucky panuje mrok. Przed brudny m lustrem stoi Rebekah Paul i płacze nad każdy m puklem włosów wpadający m do umy walki. Niezdarny m cięciom noży czek w jej rękach towarzy szy szloch, rozlegający się echem w ciemny ch i oślizgły ch kabinach za jej plecami. „Boże, miej mnie w swojej opiece” – powtarza bez końca, a jej uszy wy pełnia dobiegający z zewnątrz ry k silników ciężarówek. Odgłos obcinany ch włosów wy daje się głośny ; serce jej wali, jak gdy by chciało wy skoczy ć z piersi. Pożółkłe lampy brzęczą od owadów, które konają w nich o drugiej w nocy. Rebekah nie poznaje własnego odbicia, z tleniony mi włosami ostrzy żony mi prawie przy skórze. W półmroku toalety plamy krwi przy szy i wy dają się czarne, podobne do kleksów w jej pamiętniku, gdy z pióra wy cieka atrament. Spogląda w dół, czuje się nieswojo w dżinsach i biały m, dopasowany m T-shircie z nadrukiem Jacka Daniel’sa. Ostatni raz całuje rozciętą wargą krzy ży k na szy i i wsuwa pod koszulkę, żeby nikt go nie zobaczy ł. Bierze plecak. Wybacz mi, Panie. Wy chodzi na parking i czuje, jak chłód koi jej oczy ; otacza ją zapach jesienny ch liści i oleju napędowego. Na rogu parkingu, gdzie Rebekah skręca w stronę baru Bluegrass, starej, obskurnej knajpki, przejeżdża z hukiem kilka ogromny ch tirów. Nie zna tej muzy ki; sły chać jakieś bluesowe gitary grające melodie, który ch zabraniano jej słuchać, diabelską muzy kę. Musi uży ć obu rąk, by otworzy ć drewniane drzwi baru, a za nimi naty ka się na ścianę zastałego dy mu i odrażający ch grzeszników. Brodaci mężczy źni w spodniach na szelkach,

z pienisty mi kuflami w rękach, odwracają się jak jeden mąż, żeby popatrzeć na chudą dziewczy nę, która stoi ze spuszczoną głową, doty kając przez koszulkę krzy ży ka na piersi. Rozgląda się, zauważa wolny stolik w rogu i rusza prosto w jego stronę, nie odry wając wzroku od sznurowadeł swoich butów. Sły szy szepty, przy ciszone zapowiedzi niewy obrażalny ch rzeczy, jakie chcieliby jej zrobić, słowa, które zawsty dzają Pana i zapewniają im miejsce w piekle obok samego szatana. Rękawem T-shirta ociera łzy z twarzy, czuje nieprzy jemną szorstkość bawełny. – Wiem, że to bardziej boli, niż się wy daje na pierwszy rzut oka – mówi nieznajomy głos. Rebekah unosi głowę i widzi szczupłego, zaniedbanego mężczy znę z nikoty nowy mi plamami na wąsach i brodzie i z przetłuszczony mi włosami wciśnięty mi pod czapkę New Orleans Saints, czarną ze złotą lilijką. – To powinno pomóc, kotku. – Stawia przed nią szklankę piwa. Rebekah wącha. – Nie wolno mi pić – mówi do szklanki. – To wbrew Bogu. Nawet nie zdaje sobie sprawy, że picie alkoholu przez osobę, która nie ukończy ła dwudziestu jeden lat, jest sprzeczne z prawem; w domu po prostu nigdy nie poruszano tego tematu. – Kotku, ty m się nie masz co przejmować. – Siada tak blisko niej, że Rebekah musi się odsunąć. – Prawda jest taka, że to Bóg mnie wy słał, żeby m miał na ciebie oko. Takie proroctwo, nie? – W Goshen dość często sły szy się podobne teksty. Czuje od niego alkohol i niespokojnie wierci się na krześle. – Jest pan prorokiem? – Oczy wiście – zapewnia z uśmiechem, ukazując niekompletny garnitur zębów. – Zbawiciel wy jawił mi, że tu będziesz, że mam cię stąd zabrać i pomóc ci zawrócić ze złej drogi, aby ś wróciła na ścieżkę sprawiedliwy ch. Tak mi rzekł. – Naprawdę? – Tak. – Ogląda się przez ramię. – Dlaczego uciekasz z domu? Bóg mi powiedział, że uciekasz. – Rebekah patrzy na niego w zdumieniu – może rzeczy wiście został przy słany przez Boga. Po chwili jednak spuszcza wzrok i nie odpowiada. – Dokąd się wy bierasz, kotku? – Na Zachodnie Wy brzeże. – Kurczę, właśnie tam jadę. – Bez przerwy maca języ kiem dziury po zębach. – Mogę cię zabrać. Ogarnięta zły m przeczuciem Rebekah rozgląda się po barze. Chudy mężczy zna przy suwa się jeszcze bardziej, przy wiera do jej boku i oddy cha tak ciężko, że Rebekah czuje wilgoć w uchu. Facet głaszcze ją po kolanie. – Jedź ze mną, kotku. Rebekah odwraca głowę, ale nie może się odsunąć, gdy mężczy zna zaczy na całować jej szy ję, a od oparów alkoholu robi się jej niedobrze. Boże, jeżeli chcesz kogoś przysłać, ześlij kogoś innego. Błagam, Boże – my śli. – Jest pan za blisko. – Próbuje go odepchnąć, ale jest za słaba, żeby poradzić sobie z ciężarem jego ciała. – Hej! – krzy czy inny męski głos. Mężczy zna zostaje odciągnięty i Rebekah może swobodniej odetchnąć. – Zostaw ją w spokoju. – Widzi młodego człowieka w brudny m fartuchu, który kiedy ś by ł biały, stojącego w zaczepnej postawie, jak gdy by szy kował się do bójki. – Nie żartuję, Joe, spadaj stąd, jasne?

– No co ty, przecież ty lko sobie rozmawialiśmy z dziewczy ną, nic więcej. – Unosi ręce. – Widziałem już te twoje rozmowy. – Kucharz bierze jego czapkę i z całej siły rzuca mu w pierś. – Nie mam ochoty na wy głupy, zabieraj dupę w troki i spadaj. – Dobra, dobra, już – mówi, łapie czapkę i powłócząc nogami, rusza do wy jścia. Rebekah patrzy, jak wokół kucharza zaczy na się gromadzić grupka mężczy zn z baru. – Ale jeszcze się spotkamy, młody. – Wy chodzi, a przy gląda mu się kilkunastu kierowców ciężarówek, wy raźnie popierający ch kucharza. Kiedy znika za drzwiami, mężczy źni wracają do swoich drinków. Rebekah znów zaczy na płakać, sama ze szklanką piwa, którą zostawił na stoliku. Nie wie, co w nią wstępuje, ale bierze odrobinę piany na wargi, żeby spróbować. Gory cz sprawia, że ślina napły wa jej do ust. Wybacz mi, Panie. Przechy la głowę i wy pija pierwsze w ży ciu piwo, oddy chając przez usta między kolejny mi ły kami, by nie czuć jego smaku. Kiedy z rozmachem odstawia szklankę na blat, piwo ścieka jej po policzku i szy i. Rękawem osusza twarz, dy sząc ciężko i z trudem chwy tając oddech. Wstaje, a sala zaczy na wirować pod jej stopami. Rozgląda się za mężczy zną w fartuchu. Nie potrafi wy tłumaczy ć, co ją opętało, że musi znaleźć tego nieznajomego. Może to jego zesłał Bóg. – Widziała pani tego kucharza w brudny m fartuchu? – py ta Rebekah barmankę. – Twój bohater właśnie wy szedł z ty łu zapalić – odpowiada ze znaczący m uśmieszkiem, nie przery wając wy cierania kufli. Rebekah idzie do kuchni, za mocno otwiera siatkowe drzwi i prawie wy pada na uliczkę za budy nkiem. Kucharz siedzi na kilku plastikowy ch skrzy nkach obok pełny ch worków ze śmieciami, w jednej ręce trzy ma papierosa, a drugą zdejmuje z głowy ochronną siatkę na włosy. Nad nimi szumią kuchenne wenty latory. – Dziękuję – wy rzuca z siebie Rebekah. Nagle ogarnia ją skrępowanie, gdy w przerwach między napadami zawrotów głowy pojawiają się chwile oprzy tomnienia. – To nic takiego. – Uśmiecha się do niej. Rebekah czuje drżenie żołądka i nie wie, czy to piwo, czy fakt, że w cały m swoim ży ciu nie rozmawiała z takim przy stojny m chłopakiem. Kucharz bierze skrzy nkę i stawia przed sobą, zapraszając dziewczy nę gestem, żeby usiadła. – Dokąd właściwie się wy bierasz? Krzy żuje ręce na piersi, zby t nieśmiała, żeby spojrzeć mu w oczy. – Na Zachodnie Wy brzeże. W każdy m razie najdalej na zachód, jak się da. – Najdalej od tego, kto ci to zrobił? – Wskazuje na jej twarz. Rebekah chrząka i spuszcza wzrok. – Należało mi się. – Żadnej kobiecie się nie należy. – Krzy wi się z gniewu. – Nie zasługujesz na coś takiego. – Zasłuży łam sobie. – Rebekah patrzy na niego przez chwilę. – Bo zgrzeszy łam. – Wszy scy grzeszą. – Gaśnie mu papieros, więc znów go zapala. – Ale to żadne usprawiedliwienie. – Jestem Rebekah. – Mocno zaciska skrzy żowane na piersi ramiona, na próżno starając się ukry ć ciało w obcisły m stroju. – Gabriel. – Wy ciąga do niej rękę. Przez chwilę spogląda na niego z wahaniem. – Jak archanioł. – Wsuwa dłoń do jego ręki.

– Jasne. – Zaciąga się papierosem. – Jak archanioł. Rebekah przy gląda mu się, jak potrząsa uwolniony mi z siatki włosami, gęsty mi czarny mi lokami, które opadają na zielonkawe oczy. Gabriel rozwiązuje fartuch, ukazując biały podkoszulek i ramiona pokry te tatuażami. – Jesteś kucharzem, tak? – Dorabiam. W weekendy pomagam staremu przy wy kańczaniu domów. Dzięki temu mam na czesne w UL i na czy nsz. – Mój brat studiuje na Uniwersy tecie Louisville! – piszczy. – Poznałeś Masona Paula? Jest już znany m prawnikiem. – Nigdy nie spotkałem żadnego Masona Paula, to spora uczelnia. Ale nazwisko brzmi znajomo. Zaraz, no tak, wiem, kto to jest. Obrońca w sprawie Beckera, ciągle o niej trąbią w telewizji. Na pewno zapędzi tego Beckera w kozi róg. Wiedziałem, że nazwisko Mason brzmi znajomo. – Jak jest w szkole? – Nigdy nie by łaś w szkole? – Rebekah przecząco kręci głową. Nagle Gabriel uświadamia sobie, z jakim ty pem dziewczy ny ma do czy nienia. Pewnie jakaś mormonka czy coś w ty m rodzaju, chowana pod kloszem. A teraz ucieka, zbuntowana i naiwna. Na uniwersy tecie jest takich na pęczki. – Niewiele straciłaś. – Pociąga go jej czy stość i Gabriel nie może oderwać od niej wzroku. Jej kruchość i delikatna skóra nigdy przez nikogo nieodkry te, jak powinny by ć w jej wieku. Jak gdy by miał przed sobą piaszczy sty brzeg, którego ocean nigdy nie dotknął. Boi się jednak, że pozbawiona doty chczasowej ochrony utonie, zginie w prawdziwy m świecie. – Nie powinnaś jeździć stopem po kraju. To niebezpieczne dla takich dziewczy n jak ty. – Nie mam innego wy jścia. – Szura po ziemi czubkami butów. – Wierzy sz w Boga? – W coś wierzę… – Odwraca wzrok. – Kiedy ostatni raz coś jadłaś? – Chy ba wczoraj. – Gabriel unosi palec i znika w kuchni. Po chwili wraca z hamburgerem i fry tkami w sty ropianowy m po​j emniku. – Nie stać mnie na to. – Kasą się nie przejmuj. – Patrzy, jak Rebekah ogląda jedzenie, jak gdy by nigdy nie widziała niczego podobnego. – Musisz zjeść. – Dziewczy na obiema rękami zaczy na sobie napełniać usta. – Może któregoś dnia pozwolisz mi się gdzieś zaprosić? Umówiliby śmy się na normalną randkę, to znaczy zanim wy jedziesz na Zachodnie Wy brzeże. Spogląda na niego szeroko otwarty mi oczami. – Nie wolno mi się umawiać z chłopcami. – Ile masz lat? – Dwadzieścia. – Na ty le dużo, żeby samej podejmować decy zje i nie słuchać rodziców. – Robię to, co mi każe Bóg. – Dalej napy cha sobie usta. Gabriel próbuje swoim fartuchem zetrzeć jej z ręki odrobinę keczupu, ale odskakuje przestraszona jak ranny ptak leżący w pełny m słońcu, nad który m kołują sępy. Gabriel wpatruje się w nią zdumiony, a choć dziewczy na wy powiedziała zaledwie parę słów, jest zafascy nowany otaczającą ją aurą tajemnicy. Chce dowiedzieć się o niej czegoś więcej, musi dowiedzieć się o niej czegoś więcej. Z daleka dostrzegł, jaka jest bezbronna, i ma ochotę otulić tę niewinność miękkim kocem, ochronić ją przed okrucieństwem świata.

– Zawiozę cię na Zachodnie Wy brzeże. – Sam jest zaskoczony swoją propozy cją. Ale Rebekah jest przy czy ną, pretekstem, którego szukał, żeby rzucić wszy stko i zobaczy ć świat. – Wiem, że mnie nie znasz, ale możesz mi zaufać. – Z jakiegoś powodu spodziewał się po niej większego entuzjazmu. – Dziękuję – odpowiada ze spuszczony m wzrokiem i kawałkiem cheeseburgera w buzi. – Zawiozę cię do siebie. Wy jedziemy rano. – Naprawdę ma dobre intencje. – Oddam ci łóżko i prześpię się na kanapie. Zgadza się? – Dobrze. – Rebekah wierzy, że jej modlitwy zostały wy słuchane, że Bóg przy słał Gabriela, by ocalił ją przed mężczy zną, który się o nią ocierał i chciał ją porwać. Na jej twarzy pojawia się nawet cień uśmiechu, kiedy Gabriel bierze fartuch i wrzuca do stojącego za nim pojemnika na śmieci. – Chodźmy. – Prowadzi ją uliczką za budy nkiem w stronę parkingu dla ciężarówek. – Tam zaparkowałem. – Sprawia wrażenie, jakby miał ochotę podskakiwać. Wy ciąga ramiona nad głowę i spogląda w ciemne niebo. – Cieszmy się razem tą chwilą. – Co? Gabriel krąży wokół niej i po raz pierwszy w ży ciu domy śla się, jak smakuje wolność. – Stwórzmy sobie wspomnienie. Rebekah drepcze, żeby go dogonić, grzechocząc fry tkami w pojemniku. – O czy m ty mówisz? – Uśmiech wy wołuje ból policzków. Gabriel zatrzy muje ją w miejscu i patrzy jej w oczy. – Oprócz kogoś z rodziny trzy małaś kiedy ś mężczy znę za rękę? – Nie – mówi i wy bucha śmiechem. – To dobrze. – Chwy ta ją za ręce i splata palce z jej palcami. – Teraz żadne z nas tego nie zapomni. Wszy stko jedno, czy nigdzie nie pojedziemy, czy zobaczy my cały świat, teraz tworzy ​my wspomnienie. – Nigdy w ży ciu nie sły szała niczego tak bulwersującego, a mimo to zdumiewającego. Drżenie w żołądku zmienia się w dy got, serce zaczy na łomotać. Wszy stkie okropieństwa, które się zdarzy ły, przy najmniej w ty m momencie wy dają się nieskończenie odległe. To, co dzieje się potem, rozpada się na fragmenty. Trzask łamany ch kości. Głos Gabriela wy krzy kującego jej imię. W ustach smak ziemi, na której nagle się znalazła. Najwy raźniej pamięta chwilę, kiedy ląduje na wznak w bagażniku z rękami skrępowany mi z przodu opaską zaciskową. Widzi ogromne wnętrze bagażnika, które pochłania ją jak potężna fala. Przy ciąga kolana do brody i podeszwami stóp próbuje zatrzy mać klapę, żeby się nie zatrzasnęła. Ale udaje się ty lko za pierwszy m razem. A potem pamięta panikę, która paraliżuje ją w bagażniku. I jaskrawą czerwień świateł stopu, kiedy samochód hamuje. Panie, miej mnie w swojej opiece.

7

UKOCHANY ZE SZKOŁY ŚREDNIEJ

Drodzy Masonie i Rebekah, którzy dawno temu by liście Ethanem i Lay lą, zacznę od tego, na czy m ostatnio skończy łam: ach, tak, bal na zakończenie szkoły. 1989 rok. Jak może pamiętacie z poprzedniego listu, ciągle by łam w siódmy m niebie, kiedy zaprosił mnie ten rozrabiaka ze szkoły Williama Floy da, czy li Mark Delaney, któremu udzielałam korepety cji z angielskiego w ramach programu zajęć pozaszkolny ch. Wcale nie by ł ograniczony – wręcz przeciwnie – ale za dużo czasu spędzał na paleniu pod ławkami try bun zamiast na lekcjach. Pamiętam, jak matka śmiała się ze mnie, bo siedziałam na kuchenny m taborecie, dy żurując przy telefonie, i czekałam, aż Mark zadzwoni i odwoła zaproszenie. Szkoda, że nie znaliście mojej matki; nie można jej by ło nie kochać. Uwielbiałam w niej wszy stko. Z wy jątkiem raka. Raka nie można uwielbiać. Zresztą… Boże, prawie zapomniałam o tamtej sukience, z różowego jedwabiu i czarnej koronki; chy ba chciałam spróbować połączy ć Madonnę z Material Girl i Rozpaczliwie poszukując Susan. Szkoda, że nie zostawiłam sobie tej kiecki. To by ła ostatnia sukienka, którą uszy ła mi matka. Macie szczęście, że nie przeży liście największego obciachu naszego pokolenia: mody lat osiemdziesiąty ch. Do dzisiaj wzdry gam się na samą my śl. Mark nie spodobał się mojej matce. Stał w progu w czarny m T-shircie z nadrukiem udający m smoking i skórzanej kurtce i cuchnął jak popielniczka. Brązowe włosy zafarbował na czarno. A czy szanujący się mężczy zna uży wa kredki do oczu? Matka pokręciła głową i wróciła do czy tania „Vogueʼa”, pamiętam, że na okładce by ła Estelle Lefébure. Matka miała słabość do mody, ale ja nie odziedziczy łam po niej tego genu. Wierzcie mi, różne rzeczy o sobie sły szałam, ale nikt nigdy nie nazwał mnie modnisią. Usiadłam na przednim siedzeniu dodge’a colta, a z ty łu tłoczy li się jak sardy nki Matthew,

Luke i John, gotowi wkręcić się na bal i zaprawić poncz absolutem. Z odtwarzacza leciała Never Let Me Down Again Depeche Mode. W tamty ch czasach mieć w szkole średniej samochód, który nie należał do twojej matki, w dodatku z odtwarzaczem kasetowy m, to by ło coś. Matka martwiła się, że Mark chce ty lko dostać się do college’u, wy korzy stując moje dobre stopnie i opinię wzorowej uczennicy, która wy głasza mowę na zakończenie roku, i stale mnie ostrzegała, że gdy by zrobił mi dziecko, zabije mnie, a jemu odetnie fiuta, a potem też go zabije. Powtarzała to dość często. W drodze do szkoły bracia podawali sobie jointa. Ja odmówiłam, więc usły szałam, że jestem szty wniarą, że pewnie mam nogi zrośnięte w kolanach i że Mark powinien by ł zostać z tą puszczalską cheerleaderką, Donną. Do dziś zapach marihuany i kosmety ków Baby Soft przy pomina mi tamten wieczór. Matthew z ty lnego siedzenia bez przerwy ciągnął mnie za loki (przy pominam: fry zura musiała by ć wtedy olbrzy mia). On zawsze ciągnął mnie za loki. Sty lizował się wtedy na Billy ’ego Idola: ćwieki, skóra, rękawiczki bez palców. Tlenione włosy. Krzy wił nawet usta i odsłaniał zęby, patrząc w lusterko wsteczne, i próbował udawać bry ty jski akcent. Ach, znów mieć siedemnaście lat. Między jedny m a drugim komentarzem Mark posy łał mi zza kierownicy szczególne spojrzenie, które mówiło, że nie może oderwać ode mnie oczu, które mówiło, że chy ba się we mnie zakochuje, spojrzenie, od którego robiło mi się miękko w kolanach. Serce waliło mi tak mocno, że naprawdę zaczęłam się bać, że za chwilę mnie zemdli. W tamty m momencie my ślałam, że patrzę na najpiękniejszą osobę na świecie. Kiedy przy jechaliśmy, na parkingu by ło sły chać The Flame Cheap Trick. Pozostali zniknęli gdzieś w boczny ch drzwiach sali gimnasty cznej, bo nie by li z nami w ostatniej klasie. Mark, jak zawsze buntownik, pomy ślał, że będzie romanty cznie, jeżeli zostaniemy na zewnątrz. Przy ciągnął mnie do siebie i zaczęliśmy się koły sać, a ja poczułam, jak gdy by moje ciało nic nie waży ło. Pod koniec piosenki zagiął palec i uniósł moją brodę. Pierwszy raz w ży ciu wtedy się całowałam, tak, miałam siedemnaście lat, wiem, to żenujące i żałosne. Ale wtedy by ły inne czasy. I chociaż chciałaby m wam powiedzieć, że poszliśmy na bal i przetańczy liśmy całą noc, to tego wieczoru w ogóle nie weszliśmy na salę.

8

SŁOIK SAMOBÓJCY

DZISIAJ

Mam na imię Freedom i ciągle widzę obrazy sprzed dwudziestu lat, obraz mózgu Marka rozbry źniętego na ścianie kuchni w Mastic Beach. Tak czy inaczej, zamierzam ze sobą skończy ć. Nie dzisiaj, ale niedługo. Zaczekam, aż słoik będzie pełen moich tabletek. Wy jmuję z papierowej torebki przepisany lek. Nigdy go nie ły kam. Przez niego świruję jeszcze bardziej. Nie umiem nawet wy mówić jego nazwy, więc czemu mam go brać? Głosy mi nie przeszkadzają. Przy najmniej dopóki słoik nie napełni się tabletkami. Unoszę go i próbuję ocenić, ile ich jest. Dwieście? Trzy sta? Nie wiem. Nigdy nie radziłam sobie za dobrze z rachunkami. Ale kiedy będę już naprawdę gotowa, wy ślę te listy do Goshen w Kentucky, do swoich dzieci. Słońce chowa się za kołdry, które poprzy bijałam do okien. Zza ścian, z mieszkania Mimi Bruce, dobiegają głośne dźwięki przedpołudniowy ch programów w telewizji. Brzmi jak Wea​ther Channel. Po co śledzić pogodę? Przecież Mimi w ogóle nie wy chodzi z domu. Patrzę na zegar: 9.13. Naprawdę przez cały ten czas siedziałam w ty m samy m miejscu przy stole? Mam tępe czubki paznokci od bębnienia w to samo miejsce przez sześć godzin. Idę do kuchni, staję przed zlewem, ochlapuję sobie twarz wodą i wcieram ostre śpiochy z kącików oczu w skórę policzków i nosa. Obok zlewu leżą resztki jedy nego zdjęcia, które ocalało, zdjęcia mojego nieży jącego męża, Marka. Gdy by dzisiaj ży ł, zabiłaby m go. Znowu. Tak sobie przy najmniej wmawiam. Wy je alarm uruchomiony przez czujnik dy mu, a ja od razu wiem dlaczego. Mimi. Kiedy

w budy nku włącza się jeden alarm, zaraz wy ją wszy stkie. Biegnę do drzwi, wy padam na wspólny balkon, gdzie oślepia mnie blask słońca, i pędzę do mieszkania Mimi Bruce obok. Drzwi są zamknięte. Cofam się o krok i wy ważam je kopniakiem, zaskoczona własną siłą. Czuję się, jakby m grała w odcinku Prawa i porządku. W głębi mieszkania widzę dy m. Mimi z kubkiem kawy spokojnie ogląda telewizję w salonie. Uśmiecha się do mnie. Dlaczego ktoś miałby się uśmiechać do osoby, która właśnie wy waży ła mu drzwi? Demencja wy raźnie postępuje. Biegnę w głąb mieszkania, do kuchni. Na ogniu palą się jajka rozbite razem ze skorupkami, a płomienie dobierają się już do patelni. Chwy tam zawieszoną na kuchence rękawicę. Na ścianach i suficie nad pły tą kuchenną zbiera się czarny dy m. Wrzucam patelnię do zlewu i odkręcam wodę; nie jest źle. Py tanie ty lko, kiedy będzie gorzej? Na rogu błękitnego blatu stoi ekspres, w który m nie ma dzbanka i kawa kapie na rozgrzaną pły tkę. – George Clooney do mnie dzwonił. Mimi wchodzi do kuchni, nieświadoma tego, co się dzieje. Wy mawia jego nazwisko jak niegrzeczna dziewczy nka. Ale ma osiemdziesiąt kilka lat i siedzi zapomniana przez władze w ty m niewarty m złamanego grosza mieszkaniu, bo nie stać jej na dom opieki ani nic w ty m rodzaju. Gospodarka zżarła jej emery turę, razem z ubezpieczeniem społeczny m i zdrowotny m. Tak się jej ziścił pieprzony amery kański sen. – I co powiedział? – py tam, biorąc nóż do masła i zeskrobując z patelni poczerniałe kurze płody. – Kto? – Zapomniała, o czy m mówiła dziesięć sekund wcześniej. – George Clooney. Co powiedział, kiedy do ciebie zadzwonił? Mimi stoi w samej bieliźnie, patrzy na mnie tępo. Bez powodu unosi ręce, ukazując obwisłą skórę na ramionach, i zaczy na śpiewać – ni mniej, ni więcej, ty lko Somewhere Over the Rainbow. Nie ma na tej planecie piosenki, której by m bardziej nie znosiła. Spod jej pach wy stają szty wne siwe włoski, plamy wątrobowe tańczą do taktu. Na tle melodii sły szę batery jkę jej aparatu słuchowego. Zostawiam patelnię i pomagam Mimi opuścić ręce. – Chodźmy cię ubrać. Drepcze za mną do sy pialni, bardzo schludnej, gdzie stoją zdjęcia jej zmarłego męża i inny ch członków rodziny, którzy nigdy jej nie odwiedzają. Wy jmuję z komody czy ste ubrania i zręcznie okry wam jej skórę cienką jak pergamin. Nuci, gdy poliestrowa tkanina zasłania jej twarz. – George Clooney to ten, który obraca kołem w Kole fortuny? – py ta. – Tak. – Zapinam jej guziki. – Ciacho z niego, co? – O swoich pry watny ch sprawach nie rozmawiam. – Puszcza do mnie oko i też do niej mrugam. Postanawiam nie tłumaczy ć jej, że zanim włączy się ekspres, trzeba postawić dzbanek. Postanawiam nie tłumaczy ć jej, że patelni i garnków nie należy zostawiać na ogniu. Jeżeli tłumaczy sz to samo setki razy, w końcu dajesz sobie z ty m spokój. Poskarży łaby m się dozorcy, ale jest beznadziejny. Jeszcze bardziej beznadziejne są telefony do jej córki, która nosi tak ciasne spódnice, że najwy raźniej odcięły dopły w krwi do jej sumienia. – Freedom, czy ja mam dzieci? – Ty m razem przy pomniała sobie moje imię.

Robi mi się smutno. My ślę o jej sy nu i córce, którzy wpadają tu ty lko po to, żeby opróżniać jej apteczki i plądrować szkatułki z biżuterią. Ostrzegłam ich raz, bo chciałam wy świadczy ć Mimi przy sługę, ale osiągnęłam odwrotny skutek. W ogóle przestali się pojawiać. – Nie, Mimi. Nie masz dzieci. – Zazdroszczę jej tej niewiedzy. W sy pialni stoi pianino, to jedy ny pokój w cały m mieszkaniu, w który m się mieści. Mimo demencji Mimi zawsze pamięta, jakie dźwięki zagrać. Prowadzę ją na ławę przed klawiaturą, staram się uspokoić chaos w jej umy śle, zanim zacznie mówić jak gwiazda porno, zanim jej głowę opętają upiory demencji. – A ty masz dzieci, Nesso? – Nigdy nie mówiłam jej, że mam na imię Nessa. Mimi kartkuje nuty, jak gdy by zapisano je hieroglifami. – Nessa… Dlaczego nazwałaś mnie Nessą? Siadam okrakiem na ławie obok niej. – Kto to jest Nessa? Ty jesteś Freedom. Nie ma już sensu dalej py tać. Potrafi się na czy mś skoncentrować nie dłużej niż mucha tsetse, to nie jej wina. Zdawało mi się jednak, że by łam przy niej ostrożniejsza. Kiedy mi się wy mknęło? Stawiam dwadzieścia dolców, że jakiegoś wieczoru, kiedy snułam się po wspólny m balkonie w pijackim widzie. Jestem Nessa Delaney! Moją uwagę znowu zwraca pisk w jej głowie. Wy jmuję jej z czaszki aparat słuchowy i mówię bardzo głośno: – Po południu kupię w drogerii baterie. Przerzucam strony, dopóki nie znajduję sonaty Księżycowej Beethovena. Stawiam nuty na pulpicie do góry nogami, ty lko po to, żeby samej się rozerwać. Ale Mimi robi na mnie wrażenie. Gra ze słuchu, a ja się zastanawiam, ile z tego naprawdę sły szy. Wy korzy stuję smętną melodię i jej głuchotę. – Wiesz, Mimi, pewnego dnia już mnie nie będzie i ten dzień nadejdzie jeszcze przed twoim ostatnim. Nie wpadnę już więcej sprzątać jajek z kuchenki ani przy nosić ci nowy ch baterii do aparatu. Smutno mi, kiedy sobie wy obrażam, jak umierasz w ty m domu, bo nie zdajesz sobie sprawy, że wy je alarm przeciwpożarowy. – Patrzę, jak jej ręce tworzą idealne dźwięki. W my ślach proszę Boga, żeby Mimi zabrała ze sobą cały budy nek. A potem szepczę jej do ucha: – A kiedy opróżnię mój słoik samobójcy i będę umierać za ścianą, obiecuję, że o tobie pomy ślę. Bo wierzę, że dobry z ciebie człowiek, dobra osoba, która zasługiwała na więcej, niż w ży ciu dostałaś. By łaś ży czliwą duszą. I wy daje mi się, że możesz uważać swoją demencję za dobrodziejstwo. Wiele by m dała, żeby nie pamiętać swojego ży cia. Kiedy pogotowie zabierze moje ciało, pocieszam się ty m, że nigdy więcej o mnie nie pomy ślisz, chociaż jestem twoją jedy ną przy jaciółką na ty m świecie. Muzy ka milknie, a w ciszy rozbrzmiewa ty lko kilka ostatnich akordów. Ręce Mimi zaciskają się w pięści i opadają na kolana. – Napijesz się ze mną kawy, Freedom? – Mimi się uśmiecha. Doceniam jej wdzięk. – Jak będziemy uważnie patrzeć, może uda się znaleźć tego George’a Clooney a na Weather Channel. – Chętnie.

9

FREEDOM I PASSION

Mam na imię Freedom, a w barze Whammy jest taki tłok, że nie mogę porządnie wy piąć piersi. Z czarny ch skórzany ch kurtek motocy klowy ch wy stają długie siwe brody, pokry te kleksami piany z piwa. Więzienne tatuaże zrobione czarny m tuszem, który blaknie z czasem, przy bierając zielony odcień. Z pełny ch po brzegi kufli wy lewa się browar. Klienci wrzeszczą, żeby przekrzy czeć Allman Brothers Band i Panterę, szczerząc zęby spróchniałe od kry stalicznej metamfetaminy. Salę wy pełnia chmura dy mu z pall malli. Po mojej lewej, na końcu baru, siedzi Passion, chociaż rzadko się zdarza, żeby prosty tutka uży wała swojego prawdziwego imienia. Passion przy ciąga spojrzenia gości w skórach, nie dlatego, że jest panienką, ale dlatego, że jest czarna; sporo ludzi z gangów motocy klowy ch nie lubi kolorowy ch. Ale Passion by wała tu dużo wcześniej, zanim lokal zmienił się w moto-bar. Pojawiła się razem z hotelem, HOT PIE, gdzie prowadzi interes w pokoju numer dwanaście. Poza ty m o tej porze roku robi się zimno i dziewczy nki wpadają na parę minut, żeby się ogrzać. Chowają się w kątach baru, ale nie zostają długo, zwijają się, gdy goście są już po paru kolejkach. Dy goczą w swoich kabaretkach przy zupie cebulowej i kawie. Passion jest w porządku. Dojrzała pięćdziesięciolatka troszczy się jak kwoka o inne prosty tutki, które uciekły z domu albo uzależniły się od koki. Kiedy się uśmiecha, zawsze kątem oka dostrzegam złoty ząb z przodu. Krótkie kręcone włosy i długie, lakierowane na niebiesko paznokcie wy nurzają się ze starego białego sztucznego futerka. I mimo głośnej muzy ki, a naprawdę mówię o liczbie decy beli na granicy ludzkiej wy trzy małości, przy sięgam, że sły szę, jak cmoka i oblizuje swój złoty ząb. Zawsze się uśmiecha. Zawsze wy gląda, jak gdy by odkry ła jakąś tajemnicę, którą bardzo chciałby ś poznać. Lubię jej towarzy stwo, jest by stra, na bieżąco z polity ką, nauką, literaturą i tak dalej, dlatego uwielbiam, kiedy przy chodzi – w Painter jest ktoś, z kim można

inteligentnie pogadać. Zgadza się, jedy ną sensowną osobą w stanie Oregon jest dziwka. Czasem ży cie by wa aż tak zabawne. Mam kilka minut przerwy. Opieram się o bar naprzeciwko Passion. Patrzy w gazetę, mieszając plastikową ły żką w miseczce. Pachnie miętową gumą do żucia, lateksem i zupą cebulową. Kiedy je, dostrzegam przeżutą gumę przy klejoną do paznokcia. – Obama to, Obama siamto. – Składa gazetę. Jest chy ba jedy ną czarnoskórą osobą w Amery ce, która nie cierpi Obamy. Z jakiegoś powodu jeszcze bardziej ją przez to lubię, bo nie jest konformistką. Gdy zaczy namy rozmawiać o polity ce, cały czas przecieram ten sam kawałek kontuaru. – Jasne, można pisać na pierwszy ch stronach o każdej strzelaninie, żeby poprzeć zakaz posiadania broni. Ale co to da? Problemem nie jest broń. – Dmucha na zupę, stulając usta pomalowane srebrną szminką, i podnosi głos, żeby podnieść ciśnienie słuchaczom. – Problemem są szurnięte, zwy rodniałe białe chłopaczki, który m wolno ją mieć. – Ktoś mógłby się obrazić, sły sząc takie oświadczenie. Ja wiem, że Passion nie ma żadny ch uprzedzeń tego rodzaju. – Coś ci powiem – mówi, a w ty m momencie gruby motocy klista, niejaki Gunsmoke, z mocno przerzedzony mi jasny mi włosami, z rozmachem stawia kufel na barze. – Ten czarnuch Obama nie odbierze mi moich praw. – Spokojnie, skarbie, ja też na niego nie głosowałam. – Unosi szklankę, patrząc na Gunsmoke’a, ale on odwraca wzrok. Passion i ja uśmiechamy się do siebie. Podchodzę do blondy na i zabieram mu kufel, żeby go napełnić. Z kranu Pabst Blue Ribbon leci sama piana. – Passion, zerkniesz na kasę? – Passion prakty cznie należy do załogi. – Muszę zmienić keg w piwnicy. – Nie ma sprawy, kochana. Przeciskam się przez tłum, kilka razy energicznie uży wam łokci, żeby dotrzeć do drzwi obok toalet z tabliczką „Dla personelu”. W kory tarzu unosi się woń moczu po kilku dawkach anty bioty ków i cracku, zapach słodkiego siana. Wprawdzie sama nigdy nie próbowałam cracku, ale nie bądźmy naiwni. Wstrzy muję oddech. Za drzwiami jest ciemny kory tarz. W górze mrugają okratowane lampy, matowe grobowce muszek owocówek, które nie trafiły za słodkimi oparami alkoholu do baru. Ściany tłumią hałas muzy ki z sali. Idę wolny m krokiem. Nie cierpię kory tarzy, zawsze nie cierpiałam kory tarzy, zwłaszcza ciemny ch. Skupiam wzrok na ty ch lampach i przy pomina mi się komisariat w Nowy m Jorku. Kory tarz staje się szerszy, mrok gęstnieje. Muzy ka cichnie w oddali. I nagle wracam do pokoju przesłuchań sprzed dwudziestu lat. Zanim stałam się Freedom Oliver. Zanim poznałam prośków. Zanim zwariowałam. Kiedy nazy wałam się jeszcze Nessa Delaney.

***

– Bądź rozsądna, Nesso – powiedział jeden z funkcjonariuszy. On i jego partner krążyli wokół mnie jak sępy. Marszczyli brwi w kształcie litery V, twarze mieli pąsowe ze złości. Z każdą godziną

mankiety ich koszul podjeżdżały o parę centymetrów wyżej. – Wiem, że nie chcesz urodzić tego dziecka w więzieniu, prawda? – Idźcie w cholerę – odburknęłam, przykuta kajdankami do niewygodnego stalowego krzesła z jedną nogą krótszą, która denerwowała podejrzanych. Znałam tę sztuczkę, bo widziałam w telewizji sporo odcinków Nowojorskich gliniarzy . Policjant uderzył mnie w twarz. Po każdym ciosie bolało coraz bardziej, aż w końcu naprawdę zaczęły piec uszy. Ale gorszy był uśmiech drugiego gliny stojącego z założonymi rękami w kącie pokoju. – Piekło będzie znacznie lepszym miejscem od tego, do którego trafisz.

***

– Freedom. – Wzdry gam się zaskoczona, gdy Carrie wy ry wa mnie ze wspomnień. – Nic ci nie jest? Skupiam wzrok na nagiej kobiecie wy tatuowanej na jej przedramieniu. Skupiam się na wszy stkim, co może odpędzić obrazy z przeszłości. – Tak, przepraszam. – Doty kam swojego dekoltu i ścieram pot. Łapczy wie wciągam do płuc powietrze zatrute crackiem, staram się opanować. Powtarzam sobie, że to by ło wiele lat temu i dawno minęło. – Idę do piwnicy wy mienić beczkę PBR. – Ja się ty m zajmę. – Ściska moje ramię, żeby mnie uspokoić. Gdy by ty lko działało. – Weź sobie wolne. Popilnuję baru. – Na pewno? – Aha. – Macha mi na pożegnanie. – Jasne. Idź do domu.

10

DOM DELANEYÓW

Drodzy Masonie i Rebekah, którzy dawno temu by liście Ethanem i Lay lą, zacznę od tego, na czy m ostatnio skończy łam: robiłam pedikiur mojej matce, kiedy leżała na łożu śmierci. By ł sierpień roku, w który m skończy łam szkołę średnią, jako najlepsza w klasie, dodam na marginesie. To by ł dzień, w który m test ciążowy w toalecie restauracji Roy Rogers pokazał pozy ty wny wy nik. Dzień, w który m zmarła moja matka. – Boję się, Vanesso. – Wcześniej nie by łam pewna, czy w ogóle wie, że przy niej jestem. Wielu rzeczy już wtedy nie by ło. Nie by ło jej bujny ch włosów. Nie by ło mięśni na jej kościach. Nie by ło w niej woli ży cia. Ale ja by łam. By łam do samego końca. – Nie bój się, mamo. – Starałam się nie utonąć we własny ch słowach, starałam się by ć silna. – Ty m razem nie zapomnę o cążkach do skórek. I już. Pstry k i umarła. Nigdy się nie dowiedziała o mojej ciąży. Może i dobrze. Nigdy nie podobali jej się ci bracia Delaney owie. Mniej więcej wtedy wasz ojciec zdecy dował się wstąpić do nowojorskiej policji. Nagła przemiana złodzieja samochodów pijącego mocne piwo w litrowy ch butelkach w gliniarza wy dała mi się podejrzana. – Wy obraź sobie, ile towaru można zgarnąć przy aresztowaniach – namawiała go Ly nn. Och, tak, wasza babcia by ła prawdziwy m pieprzony m skarbem. Ly nn, solidnie zbudowana kobieta z popsuty mi zębami i wielką gębą… mniejsza z ty m. Nie powinnam źle mówić o waszej babci. Możecie ją sami ocenić, bez mojej pomocy. Może pewnego dnia ją zobaczy cie, jeżeli będzie jeszcze wśród ży wy ch. Jabłko padło niedaleko od jabłoni. My ślę, że taki plan Mark miał od początku: zostać gliniarzem, żeby zgarniać towar i żądać szacunku. Zawsze uważał, że należy mu się szacunek,

nawet jeżeli na niego nie zasługiwał. Po śmierci mamy mieszkaliśmy kilka miesięcy u Delaney ów, dopóki nie znaleźliśmy sobie czegoś swojego, domu przy Huntington Drive kupionego za pieniądze, które odziedziczy łam po matce. Dzięki temu spadkowi wszy scy Delaney owie z dnia na dzień zostali moimi przy jaciółmi. Ale pewnej nocy, kiedy by łam jakoś w piąty m miesiącu, Mark nie wrócił do domu. Musicie zrozumieć, że wasz ojciec i ja by liśmy wtedy parą dzieciaków podjarany ch my ślą, że będą się mogli pobawić w mamę i tatę, ale nie wiedzieliśmy, co naprawdę oznacza rodzicielstwo. Jedy ny m rodzicem, którego Mark znał, by ła Ly nn Delaney, więc przepis miał już toksy czny. A ja by łam za młoda, żeby to wtedy zrozumieć. To by ła noc przed uroczy stością ukończenia akademii policy jnej i dzielnica szy kowała imprezę. Fajnie będzie mieć swojego gliniarza, mówiły drobne rzezimieszki z okolicy. Reszta rodziny Delaney ów głęboko spała z wy jątkiem waszego stry ja Petera, jedy nego z braci waszego ojca, którego lubiłam. Peter by ł dobry m i inteligentny m człowiekiem przy kuty m do wózka i chy ba najlepszy m przy jacielem, jakiego kiedy kolwiek miałam. Czasem tęsknię za nim i zastanawiam się, czy do niego nie zadzwonić. Ale złamałaby m warunki umowy z prośkami. Peter i ja rozmawialiśmy o wszy stkim, od naszy ch sprzeczek z Delaney ami po nieprzy jemne zmiany związane z ciążą, od polity ki, przez naukę, po filmy i komiksy. Tak czy inaczej, dochodziła czwarta nad ranem, gdy wtoczy ł się Mark z pieczątką z nocnego klubu na ręce, rozsiewając wokół siebie woń miętowego likieru i wody kolońskiej. Powinnam tu wspomnieć, że w ciągu paru ostatnich miesięcy, kiedy uczy ł się na akademii, zamienił kredkę do oczu i skóry na wodę CK One i koszule z kołnierzy kiem na guziki. Wszedł do domu, przewrócił stolik i wy sy pał na podłogę popiół i niedopałki. – Mark, gdzieś ty by ł, do diabła? – uciszałam go. – Za parę godzin masz rozdanie dy plomów. – Pilnuj swojego nosa, cholerna suko – powiedział ustami wilgotny mi od drinków, patrząc na mnie zaszklony mi oczami. – A tak w ogóle czy je to dziecko? – Nie p-p-powinieneś tak do niej mówić – powiedział Peter. – Naprawdę? – I wtedy pierwszy raz zobaczy łam u waszego ojca to szczególne spojrzenie, gdy jego oczy stawały się czarne, a mnie przebiegał po plecach zimny dreszcz. Pochy lił się i sięgnął pod wózek Petera. Chciał upokorzy ć Petera i udało mu się, kiedy wy ciągnął czarny worek połączony z jego zewnętrzny m cewnikiem. Wziął swoje kluczy li do samochodu i zaczął dźgać pojemnik pełen moczu Petera. Worek pękł na kolanach Petera. Wasz ojciec zaczął pękać ze śmiechu. – Co ty wy prawiasz? – Trzepnęłam go w ramię. – Odwal się ode mnie. – Odepchnął mnie tak mocno, że upadłam. W ty m momencie powinnam odejść. Rebekah, posłuchaj mojej rady. W chwili kiedy facet dotknie cię w taki sposób, wiej od niego jak najdalej. Ale by łam głupią gówniarą i zostałam. Po śmierci matki nie miałam dokąd pójść. My ślałam sobie wtedy, że lepszy m wy jściem jest zostać z dupkiem, niż wy chowy wać dziecko bez ojca. Mark wtoczy ł się w końcu do sy pialni, a ja pomogłam Peterowi, ale w ciemności czułam, jak twarz mu płonie. – Jak możesz by ć z takim potworem? – Z trudem powstrzy my wał płacz. – Jak mogłaś takiego człowieka wy brać na ojca swojego własnego dziecka?

11

GLINIARZ

Mam na imię Freedom, a moja krew przy pomina piasek. Takie mam wrażenie, kiedy jestem nabuzowana, kiedy kręci mi się w głowie i nie chce przestać. To nic więcej niż uboczny skutek moich prób, żeby nadąży ć za Ziemią wirującą wokół własnej osi. Lekarze uznają to za chorobę psy chiczną. Ja nazy wam to dziwactwem. W dziwactwie nie ma nic złego. I nie potrzebuję ty ch idioty czny ch tabletek. Podchodzę do ostatniej szafki kuchennej po lewej i wy ciągam swój słoik samobójcy. – Prawie po brzegi. – Z trudem przeły kam ślinę i przy gry zam wargę, dopóki nie poczuję metalicznego smaku. – Może jeszcze ze dwa dni. – Zakręcam wieczko starego słoika po majonezie i chowam między puszkami z groszkiem i tuńczy kiem. Zmuszam się, żeby usiąść. Ciągle za bardzo skacowana po wczorajszej nocy, żeby pić, słucham Somewhere Over the Rainbow Judy Garland. Ciarki chodzą mi po plecach i ściska mnie w żołądku. To by ła ulubiona piosenka mojego sy na. Słucham, aż czuję, że jestem bliska samobójstwa. I kiedy mam już ochotę chwy cić tępy nóż kuchenny i znaleźć ży ły na nadgarstkach, dzwonię do Cala, by zająć uwagę czy m inny m. Jest do tego przy zwy czajony. Która może by ć godzina? Dwunasta? Kiedy Carrie powiedziała, że mogę iść do domu, miałam drobne starcie z Chłopakami Viperami, stały mi klientami, który m się wy daje, że budzą w ludziach strach. Ale dusili ty lko wszy stkich w lokalu dy mem z kubańskich cy gar i chwalili się swoimi wozami… dodge’ami viperami. Chy ba nie bzy kają niczego innego poza nimi. Jeden z nich objął mnie od ty łu i sparzy ł mnie przy ty m w ramię cy garem, które ściskał w zębach. By dlę. Passion próbowała się wtrącić, ale wie, że umiem sobie poradzić. Trzasnęłam go w nos poty licą, więc wszy stko mu wy baczy łam. Rano o ty m zapomni. Biorę tubkę neosporinu, żeby posmarować oparzenie, ale jest między łopatkami i nie mogę go dosięgnąć. Aplikuję maść

końcem szczoteczki do zębów. Skutecznie. Siadam ze słuchawką na blacie, podczas gdy aparat ciągle tkwi w szafce. Dlaczego nie odbierasz, Cal? Czuję własny zapach po długim dniu pracy. Cal nie odbiera telefonu, a Judy Garland nie udaje się doprowadzić mnie do samobójstwa. Suka. Wy bieram spacer. Chwileczkę, przecież nie mogę zostawić johnniego walkera. Idę do swojego ulubionego miejsca, na Sovereign Shore, w nadziei na chwilę samotności i szansę ucieczki od lunaparku huczącego w moim mózgu, w który m głosy mówią w inny ch języ kach niż ja. Pod uliczny mi latarniami my ślę o Egzorcyście i nawet moty w z Tubular Bells nie potrafi sprowadzić mojego umy słu na spokojniejszy i bardziej znośny poziom, kiedy idę w środku nocy przez miasteczko. Ha, patrzę na drzewo ze spaloną korą. Dzięki Bogu, że mamy już innego listonosza, nie zniosłaby m widoku tamtego. Wszy stko jedno. My śli samobójcze przy chodzą i odchodzą, kiedy chcą. Przy znam, że nie mam nad nimi kontroli, bez przerwy muszę się z nimi zmagać. Możecie to nazwać chorobą psy chiczną, jeżeli chcecie. Powtarzam, doktorze, jestem po prostu dziwaczką. Wy obraźcie sobie, że urządzacie nieustające przy jęcie dla gości, który ch w ogóle nie macie ochoty u siebie widzieć. Naprawdę. Dla niechciany ch gości, którzy wy jadają wam wszy stko z lodówki i zupełnie nie rozumieją całej masy sugestii, żeby wy nosili się w diabły. To chy ba najcelniejszy opis. Docieram na miejsce. Bry za znad oceanu jest ciepła jak na tę porę roku, ale w powietrzu czuję chłód, kiedy w ciemnościach pod niebem czarny m jak smoła wspinam się na urwiste skały. Sły chać ty lko bańki powietrza unoszące w kierunku dna butelki i huk słonej wody w dole. Szkocka pali mnie w gardle, więc kaszlę, wy pluwam ją na wiatr, który plącze mi rude włosy.

***

Wracam my ślą do dnia, w który m się dowiedziałam, że już nigdy nie zobaczę swoich dzieci. To by ło dwadzieścia lat temu. Przez prawie dwa ty godnie po zwolnieniu z więzienia pod czaszką huczało mi słowo oddalony. Oddalić: czasownik. Zwolnić; nakazać komuś odejść; odprawić kogoś. Vanesso Delaney, postawiony pani zarzut morderstwa drugiego stopnia zostaje oddalony prawomocną decyzją sądu. Siedziałam w pokoju w sądzie rodzinny m, niedaleko gabinetu sędziego, gdzie dwa lata wcześniej zostałam oskarżona o zabicie męża. Czekałam na Sharon Goodwy n, pulchną i bladą kobietę, która zamiast nosa miała dwie dziurki w twarzy, przez co wy glądała jak czarnowłosa świnia. Z ramienia opieki społecznej nadzorowała adopcję moich dzieci, kiedy postawiono mi zarzut morderstwa. Później już nigdy jej nie spotkałam. Ale dobrze ją pamiętam, ży czy łam jej, żeby jakiś bezdomny chory świr napadł ją w ciemnej uliczce za to, że tak się zaangażowała w odebranie mi dzieci, chociaż zostałam niesłusznie oskarżona. Stałam przed sędzią i nie powiedziałam ani słowa, chociaż mnie o to prosił. Gdy by m nawet pomy ślała, że mogłoby to cokolwiek zmienić, a możecie mi wierzy ć, że niczego by nie zmieniło,

nie puściłaby m pary z gęby, żeby pokazać wielki środkowy palec pieprzonemu sy stemowi i żeby wszy scy na sali rozpraw zastanawiali się: „Co się dzieje w głowie tej stukniętej kobiety ?”. Nie miałam nic do powiedzenia. Zupełnie nic. Moje milczenie uznano za objaw depresji, ale by ła to raczej reakcja na głos w mojej głowie, który w kółko mi powtarzał: Niczego nie rób, bo to będzie głupie. Głos miał rację. Chciałam skręcić kark swojemu, pożal się Boże, obrońcy, a potem oblizać palce z krwi, jak gdy by m właśnie zjadła najlepszego smażonego kurczaka w ży ciu. Ale nie. Po prostu siedziałam cicho. Milczałam na zewnątrz. Ludzie spodziewali się, że coś powiem. Kiedy teraz o ty m my ślę, wy daje mi się, że moje milczenie by ło protestem także przeciwko nim. Rany, pamiętam miny mojej by łej teściowej i szwagrów Delaney ów. – Dzień dobry, pani Delaney – powiedziała pani Goodwy n, wchodząc do pokoju z aktówką, która obijała się o jej brzuch. Unikała mojego wzroku. Też by m tak zrobiła na jej miejscu. Spojrzeć w oczy matce, której odebrałaś dzieci, wiedząc, że jest niewinna? Trzeba przy znać, że pokazała jaja, chociaż ja akurat miałam to gdzieś. – Kurwa, chcę z powrotem swoje dzieci – zażądałam. Popatrzy ła na mnie, jakby m obraziła ją do ży wego. – Nie ży czę sobie takiego tonu – powiedziała i otworzy ła aktówkę. Odetchnęłam najgłębiej, jak umiałam, żeby to wy raźnie usły szała. Chciałam jej pokazać, że wy czerpują się już resztki mojej cierpliwości. Zaczęła coś notować w jedny m z setki formularzy. – Czy mogę uprzejmie prosić… – złoży łam ręce i przy tknęłam do brody, spoglądając na nią niewinny m psim wzrokiem – …żeby Wasza Pieprzona Wy sokość oddała mi dzieci? – To nie takie proste, Nesso. – Dlaczego, do cholery ? Sharon Goodwy n przestała się ze mną cackać. – Bo zrzekłaś się praw rodzicielskich. – Wy celowała długopis prosto w moją twarz, a ja powstrzy małam się całą siłą woli, żeby go jej nie wy rwać i nie wbić w ten świński ry jek. – Zabrali mi dzieci z powodu oskarżenia o morderstwo. – Wchodziły w grę inne rozwiązania… – Urwała i wróciła do papierów. – Na przy kład? – Na przy kład? – Zamknęła teczkę. – Po pierwsze, Delane​y owie. – Ta banda ćpunów? – Zaśmiałam się i zapaliłam papierosa. – Chy ba w ogóle nie znasz tej rodziny. Do dupy z takim rozwiązaniem. – Tu nie wolno palić. – To mnie aresztuj. – Będę z tobą szczera, Nesso. – Westchnęła. – Niewiele mam do powiedzenia w tej sprawie. – Podsunęła mi kartkę z moim podpisem na dole. – W chwili kiedy to podpisałaś, prakty cznie odcięłaś sobie szansę na odzy skanie dzieci, nawet gdy by ś nie miała z ty m nic wspólnego. – Pamiętałam, że groziło mi doży wocie, a oni nie zostawili mi żadnego wy boru, przekony wali, że tak będzie najlepiej, skoro przez resztę ży cia będę gnić w pudle. Ale nie gniłam w pudle. Już nie. – Nesso, to może potrwać wiele lat. A i tak szanse są nikłe. Zgasiłam peta, bo starała się traktować mnie uprzejmie. Nie twierdzę, że zaczęłam ją lubić, chcę ty lko powiedzieć, że zgasiłam tego cholernego papierosa. Szlag mnie trafiał, że na to patrzy, ale nie umiałam powstrzy mać łez. – Nie mogę ich zobaczy ć?! – krzy knęłam.

– Napiszę prośbę do rodziny, u której są, ostateczna decy zja należy do nich. – Są razem? – Tak. Staramy się nie rozdzielać rodzeństw. – Wy tarłam twarz koszulką. Patrzy ła na mnie z litością, a tego nie znoszę. – Poznałam ich. Zrobiłam wy wiad adopcy jny. Zapewniam cię, że trafiły w dobre ręce. Do wspaniałej i kochającej rodziny. Miałam sporo do przemy ślenia, więcej niż większość ludzi przez całe swoje ży cie. Może świnia jednak miała rację. Wiedziałam, że za drzwiami czekają szery fowie federalni, bo zaproponowano mi już Ochronę Świadków. Co to za ży cie dla dzieci? Gdy by m nie zgodziła się na Program Ochrony Świadków, Bóg jeden wie, co by się stało, gdy by dopadli nas Delaney owie, skoro o morderstwo Marka został oskarżony Matthew Delaney. Nagle ogarnęła mnie chęć, żeby poczuć doty k skóry mojego sy na. Usły szeć jego śmiech. Oddech mojej córki, którą urodziłam w więzienny m szpitalu. Chciałam poczuć ich rączki, drobne paluszki zaciskające się na moich palcach. Poczuć bicie ich serc, gdy zasy pialiby wtuleni w moje ciało. Najbardziej ze wszy stkiego chciałam ich szczęścia. – Zapewniam cię – ciągnęła Sharon Goodwy n. – Są tam szczęśliwi. Ta rodzina zapewni im cudowne ży cie. Przy rzekam. To naprawdę najlepsze, co możesz dla nich zrobić. Najlepsze, co może zrobić każda kochająca matka. Ale miałam już plan. Poderwałam się z krzesła, przewróciłam stół między nami i wrzasnęłam coś niearty kułowanego. Kopałam w ściany, a kobieta z opieki społecznej zerwała się na swoje grube nóżki i kuśty kając, podbiegła do drzwi. Dwaj szery fowie federalni, który ch nigdy nie widziałam, próbowali przecisnąć się obok Sharon w drzwiach i mnie obezwładnić. Ale zanim zdąży li, wpakowałam pięści w okno. Nie miałam zamiaru przecinać sobie ży ł szkłem. Try snęła krew i polała się na podłogę; twarze mężczy zn zbielały z przerażenia. – Mam HIV! – wrzasnęłam. Ty lko to mi przy szło do głowy, żeby trzy mali się z daleka ode mnie. – Mam HIV i jeżeli podejdziecie, będę celować w oczy i usta. Przy sięgam na wszy stkie świętości! – Nie zbliżali się, a ja kucnęłam i zaczęłam przerzucać dokumenty Sharon leżące na podłodze. Plan się powiódł. Zapamiętałam szczegóły : Virgil i Carol Paulowie, Goshen, Kentucky. A potem zemdlałam z upły wu krwi.

***

– Mattley. – Głos dobiega z daleka, przez hałas przy pominający zakłócenia w telewizji i odległe buczenie sy ren mgłowy ch. – Pomóż mi. Ta kobieta jest ranna. – Cooo… – usiłuję zapy tać, wkurzona cholernie ostry m blaskiem latarki, którą ten facet świeci mi w twarz. – Nie ranna, ty lko pijana – odzy wa się znajomy głos. No, kurwa, świetnie. – Matt… Lee… to ty ? – Próbuję złoży ć zdania, słowa, cokolwiek. Usiłują usiąść na skale.

– To ty lko Freedom. Chodź. Pomożesz mi ją podnieść – wzdy cha posterunkowy Mattley. – Ty lko, kurwa, żadnego gław… gwat… żadny ch gwałtów. – Zawsze to powtarza – informuje nowego partnera Mattley. – My śli, że gliniarze nie mają nic lepszego do roboty, ty lko szukać na skałach pijany ch kobiet i je gwałcić. – Pomagają mi się dźwignąć na nogi, ale nie potrafię ustać dłużej niż parę sekund; mam gumowe kości. To drapieżnicy o nieposkromiony ch żądzach. Po pijaku mogę przy siąc, że tak właśnie jest. A na trzeźwo? Naprawdę szanuję Mattley a. Właściwie jestem po uszy zakochana w ty m glinie. Ale gdy spróbują przekonać mnie wstawioną, że nie przy szli mnie zgwałcić, będę wrzeszczeć jeszcze głośniej. Mattley dobrze wie, jak się zachowuję po pijanemu. Jest jedną z bardzo niewielu osób, które wiedzą, jak się ze mną obchodzić w ty m stanie. – Tak, Freedom, chcę… no, wiesz. – Wzdry ga się na samą my śl. – Ale ty lko jeżeli wsiądziesz do samochodu. Gwałt, do którego doszło dwadzieścia lat temu, jest we mnie do dzisiaj. Nie mówię o nim, nawet nie my ślę. Ale kiedy alkohol budzi najmroczniejsze zakamarki mózgu, z ciemny ch uliczek, w który ch tańczą moje szkielety, wy chodzą najokropniejsze wspomnienia tego gwałtu i wy lewają się prosto z moich ust. Od whisky kompletnie puszczają mi wszy stkie hamulce. Wcale tego nie chcę. Kiedy ury wa mi się film, demony po prostu wy łażą. – Okej – mówię, idąc z nimi do wozu. Zaznaczam, że nigdy, przenigdy nie zrobiłby niczego takiego. Ale gdy jestem pijana, z niewiadomego powodu to działa. – Matt… Lee – bełkoczę zaśliniona z ty lnego siedzenia. – Ten nowy też mnie zgwałci? – Co? – py ta zszokowany nowy partner. Zabawny jest. Widzę, jak siedzący za kierownicą Mattley szturcha go łokciem. – Mówi, że tak, ale pod warunkiem że obiecasz od razu położy ć się spać, kiedy odstawimy cię do domu, dobra? – odpowiada Mattley. – Zajebiście. – Wszy stko dookoła jest dziwnie zniekształcone. – Powiedz mu, że lubię ostro – mamroczę. – Powiem, Freedom. – Mattley odpala samochód. – A potem spróbuj zasnąć, dobra? – Tak jest. – Salutuję rękami w kajdankach. Zaczy nam śpiewać Somewhere Over the Rainbow. – Odwróć się i złap ją za głowę! Szy bko! – krzy czy do nowego Mattley. – Co? – Ten gość nie potrafi powiedzieć nic więcej? Co? Mattley gwałtownie hamuje na poboczu. Odwraca się z przedniego siedzenia i łapie mnie za głowę dokładnie w momencie, gdy chcę nią walnąć w okno. Nie py tajcie mnie, dlaczego po pijanemu coś robię, po prostu to robię. Stale robię sobie krzy wdę, wszczy nam bójki, żeby ktoś inny mnie skrzy wdził, czuję, że zasługuję na gwałt, idę do łóżka z każdy m w nadziei, że okaże się sady stą i zada mi ból. Pewnie jestem cierpiętnicą. Po krótkiej szarpaninie daję sobie spokój z waleniem czołem o szy bę. Wy daje mi się, że w który mś momencie zatapiam zęby w jego dłoni. Chy ba. Mattley ciężko wzdy cha i odwraca się do swojego partnera. – Kiedy następny m razem powiem ci, że masz coś zrobić szy bko, rób to, a dopiero potem zadawaj py tania. – Jest zupełnie spokojny. Rozumiecie? Właśnie to uwielbiam w Mattley u. Najbardziej chłodny i opanowany człowiek, jakiego znam. – Kiedy Freedom zaczy na śpiewać Somewhere Over the Rainbow, to znaczy, że zaraz zrobi sobie krzy wdę. – Co teraz? – py ta młody. – Wsadzimy ją na noc na dołek? – Nie! – drę się wniebogłosy i rzucam na siedzeniu jak ślimak w kopalni soli. Kładę się na

boku, żeby skopać na miazgę ty ł przedniego fotela. – Nie, Freedom, nie bój się. Obiecuję, że cię nie zapuszkujemy, jasne? – Mattley potrafi mnie uspokoić, ale nigdy nie udaje mu się za pierwszy m razem. Powinni go naprawdę kanonizować za cierpliwość. Święty Mattley. – Nie ma sensu. Pojutrze nawali się tak samo – tłumaczy nowemu. Zatrzy mujemy się przed moim domem. Cholernie przy gnębiający widok. Mattley wpy cha mnie na schody prowadzące do mieszkania. – Mówiłam ci już kiedy ś o Lay li i Ethanie? – py tam go. – Ty lko że teraz oni nazy wają się Rebekah i Mason albo jakoś podobnie głupio. No bo kto normalny nazy wa dzieci Rebekah i Mason? Co nie? – Już dobrze, Freedom. Daj spokój. Idź spać. – Mattley ucisza mnie, kiedy wdrapujemy się na piętro. – Kwakrzy ! To kwakrzy nadają dzieciom takie imiona. – Zaczy nam się śmiać. – Jak ten kwakier w białej kręconej peruce na puszkach z owsianką. – Nagle zaczy nam parodiować kwakra, najlepiej jak potrafię. – Ho, ho, ho, git ze mnie kwakier, a moje kwakrze potomstwo będzie się nazy wać Rebekah i Mason Kwakier Walton – udaję głos Świętego Mikołaja. Właściwie nic nie wiem o kwakrach. Mattley zwraca się do nowego, który stoi za nami, na wy padek gdy by m spadła ze schodów. Sama jestem zaskoczona, że jeszcze nie spadłam. Mattley wie, że nie wolno wprowadzać mnie główny m wejściem. Nie znoszę widoku tego ćpuna dozorcy, nienawidzę, kiedy każe mi by ć ciszej. Czasem, kiedy sporo wy piję, robi się nieprzy jemnie. – Nie przejmuj się jej gadaniem. Wy ciągnij klucz spod doniczki. – Wskazuje sztuczny kwiatek na drewniany ch schodach przeciwpożarowy ch przed drzwiami mojego mieszkania na pierwszy m piętrze. Zresztą po co komu cholerne drewniane schody przeciwpożarowe? Mattley niesie mnie do łóżka, w ciemności rozgarnia butami bałagan na podłodze. – Spróbuj zasnąć, Freedom. – Uwielbiam jego głęboki głos. Działa na mnie jak dźwiękowe valium. Patrzę w ciemności na posterunkowego Mattley a. Dla inny ch jest surowy m gliniarzem, ale mnie z niewiadomego powodu traktuje łagodnie. Współczuje mi, a tego nie cierpię. Nie potrzebuję niczy jej litości. Nie jestem ofiarą. Słabe światło sączące się przez rolety wy doby wa z mroku jego znajomą sy lwetkę. Czuję zapach miętowej gumy do żucia i widzę jego ły sinę, ale i tak jest seksowny. Boże wielki, ależ to seksowny facet. Mattley pomaga mi położy ć głowę na poduszce, bierze z podłogi kilka koców i mnie okry wa. Udaję, że jestem martwa, a on przy kry wa mnie prześcieradłem, żeby mnie zabrać do kostnicy. Zamy kam oczy. Rano niczego nie będę pamiętać. Mattley to dusza człowiek. Naprawdę go uwielbiam. Szkoda ty lko, że jest takim świętoszkiem, szkoda, że jestem największą pijaczką w miasteczku, szkoda bardzo wielu rzeczy. – Mattley, poproszę cię o wielką przy sługę. – O co chodzi, Freedom? – O listy w salonie. – Wskazuję setki plików kopert. – Gdy by coś się stało. – Pogadamy, kiedy wy trzeźwiejesz, skarbie. – Adwenty ści Dnia Trzeciego. Mason i Rebekah Paulowie, Goshen, Kentucky. Mattley przez chwilę głaszcze mnie po czole. – Odpocznij i zapomnij teraz o ty m wszy stkim.

12

FIRMA I ARCHANIOŁ

Wąskie kieliszki wy pełnione złotem unoszą się w toaście na cześć kancelarii prawniczej panów Ty ndalla, Finna i Moore’a. Masona witają zapięte kołnierzy ki, krzy we uśmiechy i paskudne krawaty, kiedy wraca do biura po poranny m zwy cięstwie w głośnej sprawie, w której ława przy sięgły ch uniewinniła gwiazdora akademickiego futbolu od zarzutu próby gwałtu na przy godnie poznanej osiemnastolatce. By ł winny jak wszy scy diabli, ale dostał rozgrzeszenie dzięki kilku złożony m wnioskom oraz paru sprzeciwom wobec zastępcy prokuratora okręgowego i zalewowi demaskatorskich arty kułów prasowy ch na temat oskarżonego, wzorowego studenta, który prawdopodobnie wy głosi mowę podczas wręczenia dy plomów i niebawem zostanie gwiazdą ligi NFL. Zdjęcie ofiary w tańcu eroty czny m, jaki wy kony wała przed podsądny m chwilę przed domniemany m gwałtem, okazało się złotą kartą, dy miącą bronią. Mason stara się nie pamiętać zgrozy na twarzy ofiary w chwili odczy ty wania werdy ktu; nie może sobie na to pozwolić. Zaciska szczęki i wy rzuca tę my śl z głowy ; ma świetną passę i największe szanse spośród wielu inny ch ostrzący ch sobie zęby na posadę starszego prawnika, to dla niego okazja ży cia. Nie może jej zmarnować na coś tak nieistotnego jak współczucie. – Tak trzy maj, Mason. – Mason Masowego Rażenia, wszy stkim daje radę i sieje zagładę. – Brawo, młody ! – Tak, tak, tak. – Mason znosi uściski i poklepy wania. – To by ła pestka. Sy lvester Moore, znany jako Sly, podaje mu kieliszek szampana, ale Mason przy jmuje go z lekceważeniem. Wie, jak Sly patrzy na Violet, ilekroć dziewczy na przechodzi obok niego, jak przy by le okazji doty ka jej ramienia i pleców. Ale Mason o to nie dba i udaje, że nie widzi. Unosi

kieliszek razem z inny mi. – Za prawdę, sprawiedliwość, amery kański porządek. Aha, no i za to, że cały czas mam obok siebie wasze paskudne gęby. – Mężczy źni uśmiechają się z kieliszkami przy ustach i nogami w górze. – Potrzebny mi ten urlop. – Słowa odbijają się echem od szkła. Ale Mason czuje ciężar spoczy wający na jego barkach, brzemię odpowiedzialności za to, że pomógł gwałcicielowi uniknąć kary. – Zasłuży łeś na niego, młody – mówi Sly. Rhonda, najsolidniejsza sekretarka świata, odciąga go na bok. Masona otacza ramieniem Geoffrey Ty ndall, przedpotopowy adwokat, który zakładał firmę w latach sześćdziesiąty ch. – Wiesz już, że jesteś ty lko jedną z dziesięciu nowy ch twarzy, które przy szły do nas prosto po studiach. Każdy z was jest ambitny m dzieciakiem, pełny m marzeń. Ale prawda wy gląda tak, że mamy ty lko jedno miejsce. Reszta pójdzie pracować i piąć się coraz wy żej gdzie indziej. – Mason zwalnia, aby stare nogi Ty ndalla mogły dotrzy mać mu kroku, podczas gdy pozostali zabierają szampana do swoich gabinetów. Ty ndall nachy la się bliżej. – Mason, chcesz zostać następny m starszy m prawnikiem w naszej firmie? Mason zachły stuje się szampanem. – Naprawdę? – Nie mam wątpliwości, że utrzy masz doty chczasowy poziom, w przy szłości zostaniesz partnerem w kancelarii. – Twarz Geoffrey a rozpromienia się w uśmiechu. – Jedź na wakacje i baw się dobrze, już nie mogę słuchać o tej podróży. Propozy cja będzie na ciebie czekać po powrocie. – Mason przez dłuższą chwilę trzy ma w dłoni jego rękę, ściskając ostrożnie, by nie zwichnąć sękaty ch, artrety czny ch kości. Ma ochotę krzy czeć. Ma ochotę wy buchnąć płaczem. I stekiem najgorszy ch znany ch ludzkości przekleństw. – Bardzo, bardzo dziękuję, panie Ty ndall. – Wy chy la resztę szampana. Mason niemal w podskokach wpada do swojego pokoju, gdzie siedzi Violet, opierając o jego biurko długie nogi, które przez ośmiocenty metrowe obcasy wy dają się jeszcze dłuższe. – To pry watne przy jęcie? – Uśmiecha się znacząco. Violet rozchy la wargi i odchy la się na krześle. – Jeżeli zechcesz. Mason kładzie ręce na oparciach krzesła, przechy lając je jeszcze bardziej do ty łu, tak że jej ciało wy gina się w łuk. Wsuwa jej dłoń pod spódnicę i rusza tropem ciepła, dopóki nie wy czuwa wilgoci nieosłoniętej bielizną. Rozkoszując się smakiem jej ust, w przerwach szepcze: – Kocham cię nad ży cie, ty sprośna dziwko. Rozlega się krótkie pukanie do drzwi i zaraz potem wchodzi Sly. – Słuchaj, przepraszam, że przeszkadzam w… – Mason i Violet z trudem doprowadzają się do ładu za biurkiem i próbują stłumić śmiech. Sly odwraca się do nich plecami, ale nadal stoi w drzwiach, udając kaszel. – Jakiś człowiek właśnie ocknął się ze śpiączki, padł ofiarą napadu. Py tał o ciebie. – Mam urlop. – Mason unosi rękę i nadal wpatruje się w oczy Violet. – Chy ba weźmiesz tę sprawę. – Cholera, Sly. – Mason stara się mówić uprzejmie. – Daj ją jakiemuś specowi od odszkodowań, to nie dla mnie.

– Ta jest dla ciebie. – Naprawdę? – Mason wciąż rozbiera Violet wzrokiem. – A niby czemu? – Chodzi o twoją siostrę. – O czy m ty mówisz? Sly podchodzi do laptopa stojącego na biurku Masona i wpisuje do Google „Rebekah Paul”. Po paru kliknięciach na ekranie ukazuje się strona wiadomości WKLY z relacją z konferencji prasowej w Goshen w stanie Kentucky. Mason naty chmiast rozpoznaje ojca i wzdry ga się na jego widok, nie spotkali się od sześciu lat. Obok niego stoi Carol, matka Masona, podtrzy mują się nawzajem, zwróceni do kamer przed stary m kościołem rodzinny m, Adwenty stów Dnia Trzeciego. Są zapłakani i wy glądają dwadzieścia lat starzej niż kiedy ś. Za nimi rozpoznaje twarz szery fa Dona Manniksa, który – odkąd Mason sięga pamięcią – jest diakonem w ich kościele. Mason dostrzega bły ski fleszy na ich twarzach, szereg mikrofonów wy celowany ch w stronę zrozpaczonego małżeństwa. – Zwracamy się do wszy stkich, którzy mają informacje na temat miejsca poby tu naszej córki, żeby się zgłosili. – Virgil mówi takim tonem, jakby wy głaszał kazanie, przy ciskając do piersi sfaty gowaną Biblię. Mason widzi, jak oboje ściskają się za ręce. – Jestem gotów zapłacić za bezpieczny powrót Rebekah do domu. Na ekranie pojawia się prezenterka wiadomości. – To by li Virgil i Carol Paulowie, rodzice Rebekah Paul, która ostatni raz by ła widziana w niedzielę, gdy wy chodziła po mszy z rodzinnego kościoła Adwenty stów Dnia Trzeciego. – Na ekranie ukazuje się zdjęcie Rebekah. – W chwili zaginięcia miała na sobie jasnoróżową, zapinaną na guziki bluzkę, długą spódnicę w kolorze khaki oraz białe tenisówki Keds. Ma sto sześćdziesiąt centy metrów wzrostu, a na prawy m łokciu duże charaktery sty czne znamię. Nie podejrzewa się jeszcze żadny ch działań przestępczy ch, ale rodzina twierdzi, że ich córka zawsze wracała na noc do domu. Jeśli ktokolwiek posiada jakieś informacje o Rebekah Paul, może zadzwonić pod numer informacji o zaginiony ch 1-800-555-56789. Każdy rozmówca ma zapewnioną anonimowość. – Miejmy nadzieję, że dziewczy na bezpiecznie wróci do domu – dodaje drugi prezenter w studiu. Mason zamy ka laptop i wzdy cha przeciągle. – Wiem, że to zły moment – mówi Sly, spoglądając w stronę drzwi, jak gdy by nie zauważał Masona. – Ten lekarz, który dzwonił, mówił, że z ty m chłopakiem jest… W każdy m razie na dwoje babka wróży ła. Mózg wy cieka mu uszami i jeżeli stan się nie poprawi, zostanie mu mało czasu. – A co z Turks i Caicos? – odzy wa się Violet. – Pojedziemy – obiecuje Mason. – Skoczę tam i sprawdzę, co i jak. Zostanie nam mnóstwo czasu. Violet wzdy cha. – Czekam na dole w samochodzie. Po jej wy jściu Sly chrząka. – Chłopak nie chce rozmawiać z policją. Nie chce rozmawiać z nikim oprócz ciebie. – Prosił o rozmowę ze mną? – Mason w drodze do biurka zdejmuje krawat i rozpina kołnierzy k. Wy raźnie swobodniej mu się oddy cha, gdy w pokoju nie ma Violet. Sly stoi na drugim końcu

biurka; nie wie, co powiedzieć, i przy gląda się, jak twarz Masona nagle poważnieje. Mason podnosi słuchawkę. Czy jakiś człowiek na naszej planecie nie pamięta swojego numeru telefonu z dzieciństwa? – Dziękuję za telefon do kościoła Adwenty stów Dnia Trzeciego. Mówi Naomi. Z kim mam połączy ć? Ciekawe, kiedy domowy telefon stał się numerem kościoła. – Proszę z Virgilem albo Carol Paul. – Mogę zapy tać, kto dzwoni? – Samuel – kłamie Mason. – Proszę powiedzieć, że dzwoni Samuel. – Czekając na połączenie, sły szy melodię God Bless the Little Children, nieco upiorną, trzeszczącą, jakby odtwarzaną ze starej pły ty, od której jeżą mu się włoski na karku. Ukończenie studiów prawniczy ch kosztowało Masona ty le samo wy siłku co uwolnienie się od tamtego wizerunku: sy na pastora, sy na Goshen. O Goshen krążą różne plotki i wielu mieszkańców duży ch miast uważa, że ludzie stamtąd pogry zają słomki nie całkiem kompletny m uzębieniem. – Tu Carol Paul. – Po raz pierwszy od sześciu lat Mason sły szy głos matki. Carol płacze. – Mamo, to ja. Mason. Nie odkładaj słuchawki. – Odpowiada mu cisza. – Mamo. Po chwili jednak sły szy w telefonie głos ojca. – Nie znamy żadnego Masona. I nigdy nie znaliśmy. – Rozlega się trzask. Mason wzdy cha i odkłada słuchawkę, po czy m wy jmuje z szuflady paczkę papierosów. Chce krzy czeć. Chce wy buchnąć płaczem. I stekiem najgorszy ch znany ch ludzkości przekleństw. – Po staremu – szepcze na ty le cicho, że Sly go nie sły szy. Szuka zapalniczki. – Jak ma na imię ten chłopak? – Gabriel. Jak archanioł, my śli Mason.

***

– Zaczekam tu – mówi Violet, kiedy Mason idzie porozmawiać z lekarzem prowadzący m. – Panie Paul, znam pana z telewizji, z tego procesu – mówi lekarz, ocierając ręką pot z czoła. – Wy mienił pańskie nazwisko, a kiedy usły szałem w wiadomościach o Rebekah Paul, pomy ślałem, że to może mieć jakiś związek. – Wezwano policję? – Przesłuchała go, jak się dało. – Podaje Masonowi wizy tówkę. – Powiedzieli, żeby m zadzwonił, kiedy zacznie odpowiadać. Zostawili wizy tówkę, jeżeli chce pan skorzy stać. – Chłopak coś powiedział? – Nie, ale się starał. – Lekarz zdejmuje czepek i rękawiczki, prowadząc Masona kory tarzem do pustej sali na oddziale ratunkowy m. – Widziałem w ży ciu różne rzeczy, ale to przechodzi ludzkie pojęcie. – Ściąga bluzę i spodnie chirurgiczne, po czy m wrzuca je do kosza na brudy. – Banał, prawda?

– Przeży je? – Raczej nie. – Doktor opiera się o umy walkę i zakłada ręce na piersi, skupiając wzrok na musze krążącej po pokoju. – Ze względu na niego mam nadzieję, że nie. Ze względu na pana mam nadzieję, że tak. – Ale mówi? – Nie może. Ma w szczęce więcej drutu niż ogrodzenie Alcatraz. – Lekarz my je ręce. – Zanim ratownicy go przy wieźli, odgry zł sobie połowę języ ka. Może miał jakiś atak, nie wiem. – Ochlapuje twarz wodą. – Nie jest w stanie pisać, bo już u nas miał udar, ale umie wskazy wać litery. Pokazał nam słowa Maton Paul. Kiedy spy tałem, czy ma na my śli Masona Paula, stęknął. A potem nastąpiło zatrzy manie akcji serca. Udało się nam go ustabilizować i robimy wszy stko co w naszej mocy, żeby jak najmniej cierpiał, ale nie możemy się skontaktować z nikim z jego rodziny. – Wzdy cha i wy jmuje z szafki czy ste rzeczy. – Mogę pana do niego zaprowadzić, ale uprzedzam, widok jest paskudny. Naprawdę paskudny. Podaliśmy mu środki uspokajające, na ty le silne, na ile można, żeby nie zapadł z powrotem w śpiączkę. Jeżeli jakimś cudem przeży je, będzie niewiele by strzejszy od trzecioklasisty. Prowadzi Masona do pokoju Gabriela, niedaleko którego czeka Violet. Lekarz odsuwa otaczającą pacjenta białą zasłonę jakby w zwolniony m tempie. Twarz chłopaka nie przy pomina ludzkiej. Jedna strona, pozbawiona oka, wy gląda jak surowa zmielona wołowina. Szy ja i tors są pozszy wane jak u szmacianej lalki. Tętno wolno mruczy na monitorach; sły chać świst ciężkiego oddechu w rurkach aparatury. Mason zmusza się siłą woli, żeby nie zwy miotować. – Wiadomo, kto mu to zrobił? – Nie – odpowiada lekarz. – Przy puszczam ty lko, że zrobił to czy mś w rodzaju ły żki do opon albo kijem Louisville Slugger. – Ły żka do opon albo kij bejsbolowy mogą spowodować takie obrażenia? – Zwinięta gazeta może rozerwać ciało przy odpowiednio silny m uderzeniu. Po prostu pęka skóra. Wchodzi pielęgniarka z tablicą pełną naklejek z literami. Doktor odłącza kroplówkę podającą pły ny Gabrielowi i wstrzy kuje mu do ramienia coś innego. – Budzę go. Niech się pan spieszy. To mu sprawia ból. Gabriel odzy skuje przy tomność, mruży oko w jaskrawy m świetle. Pielęgniarka gasi lampy. Ogarnia go panika, monitor pracy serca szaleje. Gabriel próbuje krzy knąć, obnażając zęby, ostre jak brzy twa odłamki szkła, nie mogąc otworzy ć ust unieruchomiony ch srebrny mi drutami, który mi przebito górne i dolne dziąsła, by nie rozpadła mu się twarz. Lekarz i dwie pielęgniarki wspólny mi siłami próbują go uspokoić. Oddy chają powoli i głośno, aby ich naśladował. Kiedy odzy skuje równowagę, doktor daje znak Masonowi, że może mówić. – Jestem Mason Paul. – Nachy la się nad nim, mając wrażenie, jak gdy by przy szedł na pogrzeb pożegnać nieznanego zmarłego. – Mrugnij raz na „nie” i dwa razy na „tak” – mówi pielę​gniarka. Mruga dwa na razy na znak, że zrozumiał. – Chodzi o moją siostrę Rebekah? Gabriel mruga dwa razy. – Wiesz, gdzie ona teraz jest?

Mrugnięcie. – Widziałeś ją w ciągu kilku ostatnich dni? Dwa mrugnięcia. Zbiera siły, unosi rękę i wskazuje litery : U-C-I-E-K-L-A. Lekarz zapisuje to słowo. – Uciekła? – py ta. Gabriel potakuje, mrugając dwa razy. – Uciekła z domu? – py ta Mason. Dwa mrugnięcia. – Wiesz, dokąd się wy bierała? Znów unosi ramię, jak gdy by miał kości z papieru i mięśnie z ołowiu: Z-A-H-O-D-W-Y-B-ZE-Z-E. Potrzebuje aż dziesięciu sekund, by wskazać właściwe litery drżący m palcem wy stający m z zakrwawionej gazy opatrunkowej i pozbawiony m większej części paznokcia. Obrażenia obronne. – Na Zachodnie Wy brzeże? Gabriel mruga dwa razy. Mason oddy cha swobodniej. – Czy li wszy stko z nią w porządku? Gabriel mruga raz. Jeszcze raz unosi palec: P-O-R-W. – Została porwana? – przery wa Mason. Gabriel mruga dwa razy. – Widziałeś, kto ją porwał? – Dwa mrugnięcia. – Wiesz, kto to jest? Nagle ból wraca. Mięśnie Gabriela ściągają się, a kości prostują jak szty wne pręty. Oko wy wraca się białkiem na wierzch, jak gdy by chciało obejrzeć wnętrze czaszki. – Koniec rozmowy, Mason. – Lekarz podłącza Gabriela z powrotem do kroplówki. – Powiedz mi, kto to zrobił! – krzy czy Mason. – Kto porwał moją siostrę?! Wy pchają go na kory tarz, gdzie czeka Violet. Wy jmuje telefon, żeby znaleźć w internecie numer szery fa Dona Manniksa z Goshen. Chwy ta długopis i kartkę z dy żurki pielęgniarek i zapisuje szereg cy fr. Kilka minut później podchodzi do niego lekarz. – Udało się go na razie ustabilizować, ale nie sądzę, by przeży ł dzisiejszą noc. – Doktorze, wie pan, gdzie znaleźli go ratownicy ? – Sprawdźmy. – Lekarz szpera w pojemniku z dokumentami w dy żurce pielęgniarek. – Obok lokalu o nazwie Bluegrass przy parkingu dla ciężarówek w La Grange. Mason wie, gdzie to jest. Łapie Violet za rękę, żeby dać jej do zrozumienia, że nie stała się niewidzialna. Rusza do La Grange. W drodze Mason my śli ty lko o swojej siostrze, ojcu, matce, Gabrielu. Jak archanioł. Nie potrafi zapomnieć ani słowa z biblijnego fragmentu, podobnie jak jazdy na rowerze. I nie cierpi go. Przy pomina sobie pierwszy rozdział Ewangelii Łukasza, a ironia cy tatu sprawia, że ściska mu się żołądek. Odpowiedział mu anioł: Ja jestem Gabriel, który stoję przed Bogiem. A zostałem posłany, aby mówić z tobą i oznajmić ci tę wieść radosną. A oto będziesz niemy i nie będziesz mógł mówić aż do dnia, w którym się to stanie, bo nie uwierzyłeś moim słowom, które się spełnią w swoim czasie3. – Za dużo palisz – rzuca Violet. Mason nie odpowiada. To miał by ć jeden z najważniejszy ch dni w jego ży ciu, gdy ciężka praca wreszcie przy niesie owoce i na hory zoncie pojawi się długo oczekiwany urlop. I gdy

o szy bę samochodu zaczy na bębnić deszcz, Mason, stojąc w korku, pierwszy raz uświadamia sobie, że ogarnia go coraz większy lęk. Im głębiej zaciąga się dy mem, ty m większą ma nadzieję, że uda mu się odpędzić to wrażenie. Wpatrując się jak zahipnoty zowany w czerwone światła przed sobą, Mason wraca pamięcią do swojego ostatniego dnia w Goshen.

***

– Jedź ze mną, Rebekah. Mogę cię stąd zabrać, zaopiekuję się tobą – błagał Mason, pakując swój dobytek do leżącej na łóżku walizki. – Przecież powinnam być tutaj – odpowiedziała nieświadoma, po co Mason się pakuje. – Ty też, z woli Bożej. – Do cholery, to miasteczko jest pułapką! Rebekah oparła brodę na splecionych dłoniach, wstrzymała oddech i zaczęła się modlić o zbawienie dla brata. Mason często musiał sobie powtarzać, że jego siostra jest upośledzona, że jej iloraz inteligencji balansuje na granicy niedorozwoju umysłowego. Musiał sobie powtarzać, że Rebekah potrzebuje więcej uwagi, więcej życzliwości. Słyszał jej żarliwy szept: – Wybacz mu, Panie, bo nie wie, co czyni. Mason złapał ją za ramiona i potrząsnął. – Kiedy będziesz gotowa, możesz do mnie przyjechać. Zawsze. Kiedykolwiek zechcesz. – Widział pustkę w jej oczach. Nie potrafiła zrozumieć, że można opuścić dom; było to niepojęte dla jej niewielkiego umysłu. Ale Mason jej nie współczuł. Zazdrościł jej nieświadomości, podziwiał niewinność. – Obiecaj mi tylko, że zawsze będziesz o mnie pamiętać, jeżeli zmienisz zdanie, jeżeli Bóg każe ci wyjechać. Ostatnio w domu zaczęło się robić dziwnie. Ojca bardziej interesowała frekwencja na nabożeństwach niż własna rodzina; twierdził, że miewa sny, w których przemawia do niego Bóg, nakazujący mu zaprowadzić ludzi do kościoła przed jakimś konkretnym dniem. Miała to podobno być data powrotu Chrystusa, której nie mógł nikomu wyjawić. Stało to w sprzeczności ze wszystkim, czego Masona uczono w kościele – że nawet aniołowie w niebie nie znają daty drugiego przyjścia Chrystusa. Zdaniem Virgila, Mason kwestionował jego wizje, więc rozmyślnie wypowiadał posłuszeństwo Bogu. Kiedy Virgil znalazł w skrzynce pocztowej przesyłkę informacyjną z Uniwersytetu Louisville dla przyszłych studentów, to mu wystarczyło, żeby wyrzucić syna z domu. Potraktował chłopaka surowo, twierdząc, że tak każe mu uczynić Bóg, co w oczach Masona nie miało żadnego sensu. Ostrzegł syna, by nie ważył się wracać, zmusił Rebekah, by wycięła brata ze swojego życia, jak gdyby był rakowatym pieprzykiem. Mason postanowił więc, że gdy siostra uzna za stosowne, pójdzie za jego przykładem i spróbuje go odnaleźć, a dopóki to nie nastąpi, nie będzie oglądać się za siebie. Oczy Rebekah wezbrały łzami, gdy na niego spojrzała. – Będziesz przynajmniej nosił krzyżyk?

Mason przygryzł wargę i sięgnął po krzyżyk do kieszeni torby, by ułatwić jej pożegnanie. Przyłożył go do łańcuszka na jej szyi, gdzie wisiał identyczny krzyż. – Obiecujesz, że mnie odwiedzisz? Rebekah uśmiechnęła się, jakby mówił o grzechu, i obejrzała się przez ramię, by sprawdzić, czy nikt ich nie widzi. Wspięła się na palce, pocałowała go w policzek, a potem uciekła.

3 Ewangelia Łukasza 1, 19–20

13

NA PIERSI

Drodzy Masonie i Rebekah, którzy dawno temu by liście Ethanem i Lay lą, Mason, przez pierwszy rok twojego ży cia karmiłam cię piersią. Często budziłeś się głodny w środku nocy. Sły szałam Ly nn w salonie, gdzie jak zwy kle późno przy jmowała jednego ze swoich liczny ch dostawców koki. Wiedziałam, że muszę jak najszy bciej się stamtąd wy nieść, czekałam ty lko, aż prawnicy zatwierdzą spadek. Dochodziłam do siebie po porodzie, ciągle mnie bolało, hormony szalały. Kiedy się obudziłeś, w pokoju by ło ciemno. Ciężko by ło się wy spać przy takim głodomorze jak ty. Obróciłam się na bok, żeby zapalić lampkę, i wcale się nie zdziwiłam, że obok nie ma Marka. Poczołgałam się na koniec łóżka, gdzie stało twoje łóżeczko. Podskoczy łam ze strachu, bo w rogu pokoju na krześle siedział wasz stry j, Matthew. – Matthew, co ty tu robisz, do cholery ? – Nudzę się. Poczułam się, jakby naruszy ł moją, naszą pry watność, patrząc, jak śpię. – Chcę, żeby ś wy szedł. – Podniosłam cię, bo cały czas płakałeś z głodu. – Ale ja chcę popatrzeć – powiedział Matthew. – Nie. – W momencie kiedy to powiedziałam, obok drzwi sy pialni przechodziła Ly nn. – Co – nie? – warknęła. Nie odzy wałam się. – Och, mamusiu – powiedział Matthew. Miał ciężkie powieki, chy ba by ł pijany, papierosowy dy m tłumił jego głos. – Nessa mówi nie. Nie cierpię, kiedy takie cipy mówią mi nie, a ty, mamo? Ly nn wmaszerowała do pokoju i wy celowała palec w moją twarz. – Słuchaj no, nadęta suko. Łazisz po moim domu i zachowujesz się, jakby ś by ła u siebie,

jakby ś by ła kimś lepszy m od nas, a ja mam już tego dosy ć. – Poczułam, jak po policzku spły nęła mi łza wściekłości. – Nikt nie mówi moim sy nom nie, zrozumiano? Przy ty m ostatnim zdaniu pomy ślałam, że właśnie dlatego jej sy nowie są takimi gnojkami, oczy wiście oprócz Petera. Widziałam, że Ly nn jest naćpana. By ła bardziej niespokojna niż zwy kle, przy gry zała górną wargę. Ale kiwnęłam głową. Ly nn wróciła na kory tarz. – I ucisz tego bachora, przeszkadza mi w pracy. Zaczęłam się bać Matthew. Ten strach miał osłabnąć z wiekiem. Dalej karmiłam cię w jego obecności, no bo jakie miałam wy jście? Kilka dni później by liśmy w domu sami z Markiem. Nie pamiętam, gdzie by ła reszta, a Peter jak zwy kle zamknął się w swoim pokoju. – Ness! – zawołał Mark z kory tarza. Siedziałam w salonie i trzy małam cię na rękach, oglądając z pogardą pudełko nielegalny ch fajerwerków, które twój ojciec przy niósł do domu po jednej z policy jny ch akcji. Zawsze przy nosił takie rzeczy. Nielegalne fajerwerki, broń, prochy, raz trafił się nawet boa dusiciel. – O co chodzi?! – odkrzy knęłam. – Zostaw na chwilę dzieciaka i chodź tu. – Wy szłam na kory tarz, gdzie Mark stał w mundurze z kciukami zatknięty mi za pas, opierając się o drzwi pokoju Matthew. Przy pominał mi jakiegoś kowboja. – O co chodzi? – Chcę, żeby ś przestała podpuszczać mojego brata – powiedział obojętny m tonem. – Ależ ja wcale… Mark złapał mnie za przedramię i ścisnął tak mocno, że przez kilka dni, kiedy podnosiłam ręce przed lustrem, widziałam siniaki pozostawione przez jego palce. Pociągnął mnie do pokoju Matthew, gdzie na biurku stały moje zdjęcia. Obok świece. Kosmy ki moich włosów zawiązane w kokardy. Kapliczka na moją cześć. Zrobiło mi się niedobrze; poczułam się znieważona. – Dobrze wiesz, że tak! – wrzasnął Mark. – Moja żona nie będzie się puszczać na prawo i lewo, a już na pewno nie z moim własny m bratem. Jasno się wy raziłem? Skinęłam głową. Poprawił koszulę i popatrzy ł na mnie jak na kawałek gówna, który przy lepił mu się do buta. – Idę dokończy ć pakowanie rzeczy do nowego domu.

14

MATTLEY

Posterunkowy Mattley wchodzi do domu i całuje matkę w policzek. – Mam nadzieję, że nie sprawił ci kłopotu. – Nie, to naprawdę aniołek. Właśnie szy kowałam mu śniadanie. – Siedzący przy barku siedmioletni Richie wkłada głowy gumowy ch dinozaurów do mleka z płatkami Lucky Charms. – Wy glądasz na zmęczonego. Zaparzę ci kawy. – Dzięki, że znowu przy szłaś, mamo. Te nocne zmiany mnie wy kańczają. – Zdejmuje bluzę munduru i zostaje w biały m T-shir​c ie. Obejmuje Richiego w pasie, całuje go w ty ł głowy. – Dzień dobry, Champ. – Nie jestem Champ – protestuje chłopiec, trzy mając zabawki za ogony. – Jestem SpiderMan! – Odwraca się i udaje, że strzela do ojca z sieciowodów na przegubach. – Dostałem – jęczy Mattley i osuwa się plecami po ścianie. A Richie wraca do pojenia dinozaurów mlekiem z cukrowy mi piankami, wy dając przy ty m odgłosy siorbania. – Jak minęła noc, skarbie? – Przecież to Painter, mamo. – Uśmiecha się i siada na stołku obok sy nka. – Nie mam nic ciekawego do opowiedzenia. – To znaczy, że nie złapałeś żadny ch bandy tów? – Richie nie odry wa wzroku od ty ranozaura. – Na szczęście nie by ło żadny ch bandy tów do złapania. Na świecie jest bezpiecznie! – Ty lko w Painter, tato. Ty lko w Painter jest bezpiecznie. Mattley mierzwi obcięte na pieczarkę włosy sy nka. – Spakowałeś się już na powrót do swojej mamy ? – Muszę? Dopiero co ją widziałem – jęczy.

– Jasne, miesiąc temu. No już. – Zdejmuje Richiego ze stołka i klepie go w pupę. – Lepiej się nie spóźnić. – Ale mama za dużo krzy czy – oświadcza i powłócząc nogami, rusza w stronę kory tarza. – Nic nowego pod słońcem. – Rozwód przebiegł w okropnej atmosferze. Przez dwa lata by ł żonaty z kobietą chorobliwie nieufną. Z kobietą, która szy bko przestała kochać mężczy znę za bardzo przejmującego się pracą. Z kobietą, która nigdy nie pogodziła się z faktem, że jest matką, i nie przestała by wać w nocny ch klubach. – Masz w planach coś ciekawego na dzisiaj? – py ta matka. Otacza ich aromat palonej kawy. – Wstąpię do Whammy, żeby z kimś pogadać, może wy piję jednego, a przez resztę dnia zamierzam spać. – To znaczy, że zobaczy sz się z Freedom?! – woła Richie ze swojego pokoju. Wprawia ty m Mattley a w zakłopotanie. – Wiesz coś o ty m? – Pamiętasz, jak niedawno spotkaliśmy ją na festy nie? Kochasz ją, przecież widzę. Nie mogłeś przestać z nią flirtować. Przy najmniej jest ładna, nie taka jak ta Jennifer, co mieszka obok i zakochała się w tobie. – Nie flirtowałem, a Jennifer wcale się we mnie nie zakochała. – Mattley spogląda na matkę i zniża głos. – Po kim ten dzieciak taki by stry ? – Inteligencję ma po tobie. – Uśmiecha się, przy gotowując kawę. – A skłonność do oskarżeń o flirtowanie z kobietami? To akurat po swojej matce.

***

– Dziwnie cię widzieć, kiedy jesteś pojedy nczy. – Freedom za​śmiała się, podchodząc do Mattley a z ty łu i dając mu kuksańca w bok. Trzeba przy znać, że Mattley poczuł się równie dziwnie, widząc ją po raz pierwszy za dnia, gdy by ła trzeźwa. Pozbawiona osłony nocy by ła uderzająco piękna.Działo się to kilka miesięcy temu, czwartego lipca. Na festy nie pachniało kremem do opalania, prochem i arbuzem. Ze stoisk z hot dogami i hamburgerami unosił się dy m, dzieci miały pomalowane buzie. – Freedom, co sły chać? – Mattley miał zaróżowione policzki, a w ręku termiczny kufel z piwem. – Nie wiedziałam, że pijesz. – Mówisz o ty m? – Uniósł piwo. – Chy ba pierwsze od Bożego Narodzenia. – Przy szedłeś na pokaz fajerwerków? – Tak, z sy nem. – Rozejrzał się. – Gdzieś tu jest. A ty ? Przy szłaś przeży wać swój patrioty zm z resztą mieszkańców Painter? – Ja? Nie. – Freedom poprawiła czerwoną bandanę na głowie. – Przechodziłam tędy. Wolę się upijać sama.

– Wszy scy gliniarze są na miejscu. Mogłaby ś im oszczędzić drogi. – Uśmiechnął się. Podsunął ciemne okulary na spalone słońcem czoło. – Nie powinnaś pić. Freedom zerknęła na jego piwo. – Och, doprawdy ? – Umówmy się tak: obiecuję, z ręką na sercu, że nie wy piję ani ły ka więcej, jeżeli ty też nie wy pijesz. – Przechy lił kufel, gotów wy lać jego zawartość. Freedom uśmiechnęła się, by ć może pierwszy raz od dwudziestu lat. – A dlaczego nie powinnam pić? – Bo… – Musiał się zastanowić. Freedom wy czuła, że trochę mu szumi w głowie, i rozbawiła ją ta nieznana strona osobowości posterunkowego Mattley a. – Bo masz piękną skórę, a alkohol źle wpły wa na skórę. Ze śmiechem przewróciła oczami. – Normalnie nie jesteś taki wy gadany. – Dzisiaj akurat mam wolne. – Nachy lił się nad jej uchem. – Poza ty m fajnie jest by ć twoim ry cerzem. Podbiegł Richie i złapał ojca za nogę. – Tato, tato, patrz, jak mi pomalowali buzię! – Masz ostatnią szansę – powiedział i jeszcze raz przechy lił piwo. – Dobra, niech ci będzie. Otoczy ł ją ramieniem i wy lał piwo na wy schniętą trawę. – Zuch dziewczy na. – To można uznać za naduży wanie alkoholu. Flirtowali cały festy n, dopóki nie nadszedł czas na pokaz sztuczny ch ogni na zakończenie na pozór cudownego wieczoru. Tuż po huczny m finale, kiedy słońce już dawno zaszło, a od eksplozji rozbolały ich oczy i uszy, Richie zasnął na kolanach Freedom z buzią umazaną roztopiony mi lodami. Mattley wziął ją za rękę. Widzowie zbierali swoje koce, baloniki, kufle po piwie i odpalali ostatnie fajerwerki. Freedom wtuliła twarz w głowę Richiego, przy pominając sobie miękkość włosów swojego sy na dwadzieścia lat temu. Kiedy poczuła zapach szamponu dla dzieci, serce zaciąży ło jej ołowiem. Spojrzała na głowę chłopca spoczy wającą na jej piersi i by ła gotowa przy siąc, że to Ethan. Położy ła mu dłoń na sercu, żeby poczuć, jak unosi się jego pierś. Mattley zastanawiał się, co Freedom my śli, gładząc opuszkami palców jej rękę. Nagle zorientował się, że płacze, kry jąc oczy we włosach jego sy na. – Co się stało, Freedom? – Pogłaskał ją po ramieniu. Uniosła głowę, ukazując pełne łez oczy, w który ch odbijały się mrugające światełka festy nowy ch zabawek. – Przepraszam, nie mogę… po prostu nie mogę. Freedom ostrożnie przekazała śpiącego Richiego ojcu, a potem pobiegła do domu, by tam pić w samotności, dopóki nie urwał się jej film.

15

PUSTE ŁONO

Mam na imię Freedom, a moje łono jest puste. O tej krzy wdzie od Boga przy pomina mi każdy mój okres. Ależ z tej Ewy by ła suka. Minęła dziesiąta rano i jestem sama w barze Whammy. Wy ciągam się na stole bilardowy m. Dzień jest szary jak dy m z papierosa dziwki na Times Square w zimny sty czniowy poranek, jak większość dni w ty m zakazany m stanie. Poczciwa Carrie odwaliła wczoraj kawał dobrej roboty i wszy stko wy sprzątała, więc odwlekam pracę jeszcze o godzinę. Sięgając przedramionami krańców stołu, zwieszam ręce po bokach. W jednej dłoni trzy mam białą, a w drugiej czarną bilę, próbując wy czuć, czy różnią się ciężarem. Świruję z nudów. I czuję, że zaraz zacznę sły szeć głosy. Wciskam przy cisk głośności na pilocie, by rozkręcić na cały regulator głośniki w barze, z który ch dudni Screamin’ Jay Hawkins. Zaczy na się I Hear Voices. Wciągam przez nos dy m mentolowego papierosa, żeby wy kurzy ć z głowy samobójcze my śli. To właśnie robi ze mną kac – ty lko ty le i aż ty le. Przy ciąga mnóstwo zły ch my śli, odzy wa się mnóstwo straszny ch głosów. Nie wiem, o czy m mówią; trudno to usły szeć na tle bluesa Jay a Hawkinsa, prekursora sty lu grozy w rock and rollu. Nie wiem, gdzie zaczy nają się głosy, a gdzie pijackie stęknięcia i gulgoty jego piosenek. Z filtrem przy nosie my ślę o kościach voodoo, które zdobiły nos Hawkinsa. No tak, jak gdy by m naprawdę my ślała, że wy starczy niuch mentolowego pall malla. Przy kładam obie bile do skroni i masuję kolisty mi ruchami, ale nic nie pomaga. Zignoruję je jak zawsze. Dostrzegam ledwie widoczny pasek światła nad drzwiami, ale nie ruszam się z miejsca. Ktokolwiek to jest, stara się wejść niepostrzeżenie, więc przy jmuję jego zasady gry. Może to Carrie. Może Cal. Może gorzej. – Nie wiem, kim jesteś. – Unoszę bile. – Ale te kule mogą się okazać zabójcze dla twojego płata czołowego, jeżeli walnę cię z odpowiednio dużą siłą.

– Wtedy już zawsze będę na ciebie inaczej patrzy ł. – To Mattley. – Wiedziałam, że to ty. – Naprawdę? A skąd? – Podchodzi bliżej. – Bekon, pączki, wszy scy macie taki sam zapach. – Unoszę się tak wy soko, na ile kac mi pozwala. – Jak tam sy nek? – Nie żeby mnie to szczególnie interesowało. – Powoli wchodzi w ten wiek. – Mattley zdejmuje kapelusz. – Lada dzień zacznie sprowadzać do domu panie. – Uwielbiam ten uśmiech. Próbuję usiąść, ale to mi sprawia ból. Wy daje mi się, że po wczorajszy m mogę by ć jeszcze pijana. – Słuchaj, Freedom, chcę z tobą o czy mś pogadać. – Spuszcza wzrok i rozciera podeszwą buta jakąś plamę na podłodze. – O twoich dzieciach. – O czy m ty mówisz? – Prostuję ręce wzdłuż ciała na stole bilardowy m. – Nigdy nie miałam dzieci. – Wiem, że mówisz tak na trzeźwo. – Bawi się swoim stetsonem. – Ale kiedy jesteś pijana, robisz się bardzo gadatliwa. – Kiedy jestem pijana, hm… ponosi mnie wy obraźnia. – Patrzę w inną stronę. – Opowiadałam ci już, jak kiedy ś skakałam z papieżem na bungee z wieży Eiffla? Mattley wzdy cha z brodą na piersi. Bębni palcami w bok stołu, gdzie opierają się jego dłonie. – Nie musisz mnie zby wać. Nie py tam cię, jaka jest prawda, Freedom. Proszę ty lko, żeby ś się zastanowiła, czy nie warto z kimś o ty m porozmawiać. – Już z kimś rozmawiam. – W moim głosie sły chać gniew. – No dobrze. – Chrząka. – To by ła sugestia numer jeden. – Prze​wracam oczami. – Sugestia, nic więcej. – Uśmiecha się. Boże, uwielbiam ten jego uśmiech. – Zastanawiałaś się, czy nie szukać pomocy w inny ch problemów? Na przy kład z alkoholem? Nasze twarze dzieli parę centy metrów i przy wołuję resztki przy zwoitości, żeby się na niego nie rzucić. Przejmuje się. Jest jedy ną osobą, która przejmuje się moim losem, i tego właśnie nie cierpię. Nie zasługuję na to. Chcę mu jednak powiedzieć, że moje uczucia do niego są naprawdę silne, że zawsze marzy łam, żeby stało mu się coś strasznego i niezwy kłego, żeby m mogła go uratować i pocieszać go ciemną nocą. Ale nie wspominam o ty m. – To moja sprawa. – Odsuwam się od niego. – Odpieprz się i zostaw mnie w spokoju. Tak jest lepiej, zdusić to w zarodku, zanim cokolwiek zdąży rozkwitnąć. Mattley ma dziecko, ładny dom. Nie mogę sobie pozwolić na żadną normalność. Normalność i ja to jak proch i ogień. Ty ch rzeczy nie powinno się ze sobą łączy ć.

***

Zanim pojawią się stali by walcy, wracam do kantorka i znów wchodzę do internetu. Ciągle nic nie ma na stronie Rebekah na Facebooku. Nic nowego od Louisy Horn. Na stronie Masona kilka osób gratuluje mu wy granej w sądzie dzisiaj rano, a wczoraj wieczorem pojawia się post Violet o wy jeździe na Turks i Caicos. Nie wiem, dlaczego to robię, ale wpisuję w Google ich nazwiska. Na pierwszy m miejscu jest

dzisiejszy proces. O ty m już wiedziałam. Potem wstukuję imię i nazwisko Rebekah. Pokój wiruje mi przed oczami. Muzy ka z sali przestaje docierać do moich uszu. Łapię stojący niedaleko kosz na śmieci i wy miotuję na sucho. Wy daje mi się, że mam atak serca. Wstaję, żeby podejść do telefonu, wezwać pomoc. Ale kolana uginają się pode mną. Wpadam w panikę. Osuwam się na ziemię. Światła blakną i ciemnieją, przy bierając barwę, której nie da się określić żadny m słowem. Podłoga zbliża się do mojej twarzy jak gdy by w zwolniony m tempie. I to jest ostatnia rzecz, którą pamiętam.

16

PETER

DWA DNI WCZEŚNIEJ

Peter czuje pęd mijający ch go w pośpiechu ludzi. Głośniki podają niezrozumiałe komunikaty o godzinach odjazdów i numerach peronów. Mknie swoim elektry czny m wózkiem przez Pennsy lvania Station na Manhattanie; na oparciu wisi kurtka zasłaniająca wulgarne naklejki, które bracia umieszczali tam przez lata. W schowku pod sobą ma najpotrzebniejsze rzeczy : bieliznę, my dło, szczoteczkę do zębów, dwie pary dżinsów, trzy T-shirty, dezodorant, plastikowy pojemnik z resztą tortu z powitania Matthew, laptop z akcesoriami i telefon komórkowy, który buchnął matce, kiedy spała z głową zanurzoną w kubełku kurzy ch kości. By ła w podły m nastroju, bo w ty m miesiącu spóźniał się zasiłek dla niepełnosprawny ch z pomocy społecznej. Oczy wiście władze, banda mściwy ch gnojów, robią jej to celowo, ty lko jej, z czy stej złośliwości. To jeden giganty czny, sięgający Białego Domu pieprzony spisek przeciwko Ly nn Delaney. Peterowi to jednak nie przeszkadzało, o ile mógł podkraść trochę pieniędzy, które trzy mała w szufladzie obok swojej bielizny i zabawek eroty czny ch. Zrobi wszy stko, by zapomnieć, że je kiedy kolwiek widział. – P-p-poproszę bilet na p-pociąg Amtrak do L-L-Louisville w Kentucky. – Peter ledwie sięga do okienka; przy każdej spółgłosce, która nie chce się wy mówić, drgają mu policzki i mrużą się oczy. – Poproszę o prawo jazdy, żeby potwierdzić pańską tożsamość. – Czy w-wy glądam na k-kogoś, k-k-kto jeździ s-samochodem? – Sięga do kieszeni i wsuwa

przez okienko dowód wy dany przez stan Nowy Jork. Godzinę później, kiedy wszy scy pasażerowie wsiedli już do pociągu, Peter sięga po komórkę matki. Musiała mieć odlot jak jumbo jet, jeżeli zapomniała zamknąć na klucz lodówkę i zostawiła telefon daleko od siebie. Przez kilka minut usiłuje zapanować nad drżeniem rąk, żeby przewinąć listę kontaktów. Odnajduje numer Matthew i wy sy ła mu esemesa, podszy wając się pod matkę:

Matty, bądź taki i miły i napisz mi numer telefonu tej cipy.

Kilka minut później telefon wibruje i na ekranie wy skakuje numer, pod który Peter naty chmiast dzwoni. – Tak? Halo? Pomyłka. Cholerni akwizytorzy. – Po chwili rozlega się inny głos. – Twoja twarz mówi co innego, Free-Free. – Peter sły szy, jak ona się oddala. – Idę pod prysznic. Proszę cię, wyjdź, zanim skończę.

***

Ly nn Delaney rozgry za ostatni xanax, popija najtańsze wino prosto z kartonu i ociera krople caberneta z brody bluzką, którą ma akurat pod ręką. Sunie kory tarzem na swoim wózku, całuje dłoń i z rozmachem przy kłada do zdjęcia Marka, jak nakazuje zwy czaj. Wściekłość na Petera pomaga jej po raz pierwszy od kilku lat stanąć na własny ch nogach, choć nie bez trudności. Jak Peter mógł jej zrobić coś takiego? Po ty lu latach, kiedy się nim opiekowała? Żeby zatrzasnąć drzwiczki lodówki, musi się oprzeć o blat, a potem chwy ta leżący najbliżej nóż kuchenny. W telewizji huczy reklama gliniany ch Chia Pet, ceramiczny ch figurek Obamy i pudli z kiełkami zamiast włosów. Z wrzaskiem, na który pitbulle odpowiadają szczekaniem, dźga nożem telewizor. Ch-Ch-Ch-Chia. Dżingiel rozry wa jej bębenki. Ostrze łamie się na pół, nie wy rządzając ekranowi krzy wdy. Napędzana wy sokooktanową adrenaliną Ly nn gwałtowny m ruchem ściąga telewizor z szafki, mając nadzieję, że ekran rozpry śnie się na milion kawałków. Ale kable podłączone do gniazdek w ścianach zatrzy mują go parę centy metrów nad podłogą. Ma wrażenie, jakby jej serce pompowało piach. Ciężar nie pozwala utrzy mać jej równowagi i Ly nn osuwa się na ziemię. Głośno lamentuje, a sły sząc zawodzenie, psy sąsiadów zaczy nają ujadać. Nie wie, jak się podnieść, więc woła o pomoc, czując, jak łzy ciekną jej po skroniach. Moje dzieci, moi chłopcy, mój Peter. Jak mogłeś mi to zrobić? Po tym, co się stało z Markiem, z moimi córkami, z moim wnukiem, którego nie widziałam od lat, z moją wnuczką, której nigdy nie poznałam, jak mogłeś mi to zrobić? Jesteś pieprzonym potworem, Peter. Pieprzonym potworem! Leżąc na podłodze, obgry za paznokcie i wy pluwa na bok jeden po drugim. Xanax zamy ka jej

kanaliki łzowe i szloch słabnie, zmieniając się w pochlipy wanie. Krew zaczy na pły nąć wolniej, spokojniejszy m ry tmem, który koi jej nerwy. Nagle od ścian kory tarza i od drzwi odbija się ry koszetem jej śmiech. Brzuch kurczy się od rechotu. Nad nią wisi dawne zdjęcie Petera, z obozu dla niedorozwinięty ch dzieci, na który go wy słała, kiedy miał osiem lat. Ly nn mówi głośno do fotografii: – To powinieneś by ć ty, a nie Mark. – Powieki zaczy nają jej ciąży ć od tabletek, jeszcze wstrząsają nią wy buchy śmiechu, ale coraz bardziej przy tłumione. – Powinnam cię by ła wy skrobać.

CZĘŚĆ II

17

BLUEGRASS

Mercedes wjeżdża na gruntowy parking, wzbijając wir kurzu. Lśniący czarny lakier, z którego Mason by ł bardzo dumny, pasuje jak pięść do nosa do rdzy pikapów zostawiony ch tu na noc. Osiemnastokołowce stoją w szeregach, stacje obsługi opustoszały przed burzą, która rozpęta się lada chwila, sceneria jak ze starego westernu. Siedząc w samochodzie, Mason włącza głośnik w telefonie i dzwoni do biura szery fa Dona Manniksa. Mason naty chmiast poznaje jego głos. – Cześć, Don. Mówi Mason. – Ustawia dźwignię w pozy cji parkingowej. – Kto? – Mason. Mason Paul. – Pan wy baczy, nigdy wcześniej nie spotkałem żadnego Masona Paula. Mason zerka na siedzącą obok Violet. Czuje, jak krew napły wa mu do twarzy. – Przestań sobie robić jaja, Don, muszę z tobą porozmawiać. – Mason nie ma cienia wątpliwości, że Don wie, z kim ma do czy nienia. – Na litość boską… – Przepraszam, ale nie znam pana. I nie podoba mi się, że dzwoni pan do mnie i wzy wa imienia Pana Boga nadaremno. – Don odkłada słuchawkę. Po plecach Masona przebiega dreszcz, drżą mu ramiona. – Mason, co się dzieje, do cholery ? – py ta Violet. Odwraca wzrok. – Tak to chy ba jest, kiedy zry wają z kimś kontakty. – Co to za kościół, który m kieruje twój ojciec? Nad nimi huczy grzmot; pęcznieje sina chmura. Przy ciszone radio nadaje ostrzeżenie przed gwałtowną burzą i możliwością nadejścia tornada. Jak gdy by na jej py tanie postanowił odpowiedzieć Bóg, nagle na samochód spada rzęsista ulewa. W oszklony ch drzwiach Bluegrass

w oddali Mason widzi tabliczkę „ZAMKNIĘTE”. – Zaczekaj. Za chwilę wrócę – mówi do Violet. Zanim dziewczy na zdąży go powstrzy mać, biegnie do drzwi baru i staje pod daszkiem, żeby nie zmoknąć. Myśl, Mason. Myśl. Osłaniając dłońmi oczy, zagląda do środka: ciemno, widać ty lko neonowe oświetlenie szafy grającej. Rozgląda się. Żadny ch kamer, chociaż nie spodziewał się monitoringu przed tą obskurną knajpą. Ciekawe, co, u diabła, sprowadziło Rebekah do takiej zapuszczonej prowincjonalnej spelunki? Drzwi są zamknięte na klucz. Mason patrzy w stronę Violet, która macha rękami, dając mu znaki, żeby szy bko wracał do samochodu. Mason nie zwraca na to uwagi. Ziemię bombarduje grad wielkości piłeczek pingpongowy ch i Mason zasłania twarz mary narką. Na przeciwległy m końcu parkingu w powietrze unoszą się stalowe kubły na śmieci, żwir i kamy ki. W Kentucky zawsze ostrzegają przed tornadami. Wpada na pewien pomy sł. Z mary narką na głowie wy biega spod daszka, chwy ta kubeł na śmieci i przy nosi go pod budy nek. Nikt się nie będzie zastanawiał nad wybitym oknem podczas takiej burzy. Jeżeli w środku są kamery, mogę zabrać taśmy. Ewentualny świadek? Jestem tylko przechodniem i dla własnego bezpieczeństwa próbuję się schronić przed nawałnicą, to chyba jasne? Proszę mi okazać odrobinę waszej południowej gościnności. Violet naciska klakson, ale nie zważa na nią; unosi pojemnik i wali w jedno z okien. Szy ba pęka, a do wnętrza wpada wielki odłamek szkła. Mason owija pięść mary narką i wy tłukuje resztę. Torując sobie drogę, w każdy cios wkłada złość, którą w sobie nosi – na swoich rodziców i na szery fa Dona Manniksa, który udawał, że go nie zna. Wnętrze baru jest dziwnie pozbawione oznak ży cia. Przez szpary drewnianego budy nku gwiżdże wiatr; wpadający za nim przez okno grad bębni w podłogę, w głębi baru buczy neonowe oświetlenie szafy grającej. Mason nie wie, czego właściwie szuka. Ma ty lko nadzieję, że domy śli się, kiedy to zobaczy. Sły szy muzy kę z góry, gdzie, jak przy puszcza, znajduje się mieszkanie albo kantorek obsługi. Zza zamknięty ch drzwi dobiega przy tłumiony śpiew Johnny ’ego Casha. Mason wchodzi za bar, by znaleźć coś, czy m mógłby się bronić. Niedaleko kasy stoi oparty o bar kij bejsbolowy. Mason waży go w dłoniach i żołądek podchodzi mu do gardła na my śl, że by ć może właśnie nim oberwał Gabriel. Szuka krwi, ale nie zauważa żadny ch śladów. Dręczy go wizja, w której jego siostra zostaje zmasakrowana tak samo jak Gabriel. W wy obraźni ogląda zdjęcia ofiary gwałtu ze swojej rozprawy, zamiast tamtej dziewczy ny widzi Rebekah. Robi mu się niedobrze, więc z całej siły wy mierza sobie policzek. Rozgląda się, po czy m łapie pierwszą z brzegu butelkę alkoholu z tandetnego stojaka i pociąga ły k. Otwierają się drzwi na górze; pły ta Johnny ’ego Casha rozbrzmiewa wy raźniej, a na jej tle sły chać głosy mężczy zn schodzący ch na dół. Mason bierze kij i chowa się pod schodami. Nad nim skrzy pią pospieszne kroki pięciu albo sześciu osób. Mason ściska w dłoniach drewniany kij i wstrzy muje oddech. – Do piwnicy – mówi jeden z mężczy zn. Trzaska jakieś okno. W szy by i drzwi łomoczą kamy ki. Wy łącza się prąd. Mason wy stawia z ukry cia głowę, żeby zobaczy ć mężczy zn. Skinheadzi, neonaziści, wszy stko jedno, jak ich nazwać. Swasty ki wy tatuowane na rękach i czaszkach, podkoszulki i czerwone szelki, coś w rodzaju sy mbolu, że przelewają krew za to, w co wierzą. Mason zetknął się z nimi ty lko podczas

jednej sprawy, przy której pracował dwa lata temu. Wbiegają za bar i podnoszą klapę prowadzącą do piwnicy pod lokalem. Kiedy pod podłogą znika ostatni z nich, Mason sły szy pierwsze sy reny. Ostrzeżenie przed tornadem. Violet! Przy pada do jednego z wy bity ch okien, żeby popatrzeć na samochód. Nie ma jej w środku. Kurwa. Pęka okno za jego plecami i okruch szkła rozcina mu ucho, krew spły wa mu po twarzy. Wbrew rozsądkowi biegnie na górę. W mały m kory tarzu jest ciemno jak w środku nocy. Po lewej widzi pokój z dużą flagą Konfederacji wiszącą nad stołem, na który m stoi kilka kubków do kawy i walają się wirujące w przeciągu papiery. Na przeciwległej ścianie wisi flaga z wielką swasty ką. Gramofon na baterie uparcie odtwarza God’s Gonna Cut You Down Johnny ’ego Casha. Niebo za oknem przy pomina lśniącą skórzaną kurtkę na plecach jakiegoś bóstwa, dy goczącego z przejęcia. Trzeba się spieszy ć. Mason łapie stosik pły t CD leżący na jedny m z krzeseł, mając nadzieję, że na jednej z nich może by ć zapis z monitoringu, choć zdaje sobie sprawę, że to mało prawdopodobne. Czuje, jak bar drży mu pod stopami. Pędem wraca na dół, unikając okien. Wbiega do kuchni, klęka obok kuchenki i nagle widzi Violet przy cupniętą po drugiej stronie. Przy pada do niej i przy kry wa ją mary narką. Violet z całej siły przy ciska się do niego, zasłaniając uszy przed ogłuszający m hukiem burzy. – Musimy się stąd zwijać! – krzy czy do niej Mason. Trzy ma ją mocno, osłaniając ją mary narką, aż kilka minut później burza przechodzi. Z wy ciągów kuchenny ch nad nimi sy pie się piasek. Gwizd wiatru cichnie. Deszcz ustaje. Zapada namacalna cisza, która przy tłacza go jak ciężkie brzemię na barkach. – Wy tłumaczę ci później, ale bądź cicho – mówi i wskazuje na ty lne wy jście. W kuchenny m wy ciągu coś utknęło i brzęczy ; brzmi to jak drobne monety wrzucone do automaty cznej suszarki do bielizny. Mason, pamiętając o grupie faszy stów w piwnicy, prowadzi Violet w stronę pojemników na śmieci, w dłoniach nadal ściska kij bejsbolowy. Ale grzechot w kratce wenty lacy jnej, który złowił uchem, nie daje mu spokoju. Coś każe mu zawrócić. – Odpal wóz, zaraz przy jdę. – Mason rusza z powrotem do kuchni i podchodzi do wy ciągu. Spomiędzy chmur przebija światło i padając na budy nek, odbija się od tajemniczego przedmiotu. Mason nie może go dosięgnąć. Trzy mając kij bejsbolowy między udami, zdejmuje nóż z magnety cznej szy ny na ścianie i próbuje przy ciągnąć bły szczącą rzecz, która utkwiła w wy ciągu. Sły szy, jak mężczy źni wracają z piwnicy do baru. Na czoło wy stępują mu krople potu i spły wają po twarzy, mieszając się z krwią cieknącą z ucha. Spieszy się. Przesuwa przedmiot, ale ostrze noża ześlizguje się z niego. Pewnie robię to wszystko dla pieprzonej dziesięciocentówki, która zaklinowała się w kratce. Ale nie rezy gnuje, jak gdy by opętała go żądza zemsty ; coś nie pozwala mu dać za wy graną. Próbuje jeszcze raz – skutecznie. Wy ciąga czarny sznurek przy mocowany do przedmiotu, który o coś zahacza. Głosy neonazistów rozbrzmiewają coraz bliżej. Mason mocno szarpie sznurek i wreszcie wy doby wa go z wy ciągu. Wy biega z ty łu budy nku, gdzie trzy dni temu, o czy m nie wie, Rebekah tworzy ła wspomnienie z Gabrielem. Jego siostrze pierwszy raz w ży ciu zaszumiało w głowie od piwa. Poznała chłopaka, przy który m pierwszy raz w ży ciu poczuła moty le w brzuchu. Nagle wibruje telefon w jego kieszeni. Poczta głosowa. Doktor. Gabriel umarł. Mason otwiera dłoń, aby zobaczy ć, co tornado wrzuciło do wy ciągu kuchennego. Widzi krzy ży k. Przy kłada go do swojego. Są identy czne. Ty le że krzy ży k Rebekah jest zakrwawiony.

18

FREEDOM – WOLNOŚĆ W JEZUSIE

Mam na imię Freedom i jeżeli ta suka nie zabierze ode mnie tej igły, przy sięgam, że wbiję ją jej w siatkówkę. Wy ry wam sobie z ręki kroplówkę i rzucam na podłogę karetki. Guzik mnie obchodzi, że kapie krew. – Wszy scy z drogi. Mam obok siebie dwoje ratowników, Passion i z pół tuzina motocy klistów. Ratownik próbuje posadzić mnie z powrotem, ale pluję na niego. – Kurwa, nie waż się mnie doty kać! – wrzeszczę. Passion stara się ich uspokoić. Oglądam się na motocy klistów. – Otwieramy za piętnaście minut, chłopaki. Nikt nie próbuje mi tego wy bijać z głowy. Miałam po prostu atak paniki. Nie pierwszy zresztą. I nie ostatni. Są okropne. Wy obraźcie sobie, że wpadacie pod lód i nie potraficie odnaleźć drogi powrotnej. Chwy ta was za gardło takie przerażenie, że żaden wewnętrzny głos nie powie wam, że woda jest lodowata. Wiecie, że powinniście wstrzy mać oddech, ale nie pozwala wam na to rozszalałe serce. Wy machujecie rękami, rozpaczliwie próbując przebić gruby brzuch lodu. Ty lko że straciliście już lód z oczu, nie wiecie, gdzie jest. Gdzieś jest góra, gdzieś jest dół, ale nie macie pojęcia gdzie. Usiłujecie złapać trochę powietrza, ale nie ma czego łapać. Toniecie. Panika. Panika w najczy stszej postaci. A te ataki? Wy glądają dokładnie tak samo. Sły szę zgrzy t obcasów Passion na żwirze, kiedy próbuje mnie dogonić w drodze do baru. Nie chciałaby m wpaść pod te harpuny. Wokół nas cicho grają Rolling Stonesi, lampy są nadal wy łączone. Na drewniany kontuar padają wąskie pasy światła, w który ch wiruje kurz. Siadam po drugiej stronie baru, po stronie klientów, i sięgam po pierwszą butelkę, jaka wpada mi w rękę. Tequila. Może by ć. Passion wiesza swoje futerko na stołku. Oblizuje złoty ząb.

– Powiesz mi, co się dzieje? – Sy f – mówię, pociągając ły k. – Ale dam sobie radę. Zastanawiam się, czy list, który napisałam, mógł dotrzeć do Rebekah, do rodziny Paulów. Nagle paraliżuje mnie straszna my śl, że to właśnie ten list jest powodem zniknięcia mojej córki. Przeły kam jeszcze trochę tequili, starając się zredukować tętno do bardziej znośnego poziomu. Passion sięga do torebki i wy jmuje pomarańczową fiolkę z lekarstwem. – To ci pomoże. – Wy trząsa z buteleczki tabletkę. – Nie biorę tabletek. – Mała dawka xanaksu. – Wciska mi pasty lkę w dłoń. – Przy niosę ci wody. – Nie piję wody. – Biorę pół tabletki, a drugą połówkę wsuwam do kieszeni na potem. Dorzucę ją do swojego słoika samobójcy. – Pieprzą się w niej ry by. – Passion gładzi mnie po ręce, ale żadna z nas się nie odzy wa. Nie ma potrzeby. Słowa nic teraz nie znaczą. Znów my ślę o Rebekah. Zaczy nam płakać. Ale nie chcę, żeby Passion to widziała. – Już dobrze. – Niebieskie szpony głaszczą mnie po ręce. Jej obecność dodaje mi otuchy, koi moją popieprzoną duszę. – Powiedz mi, co się dzieje. Może będę mogła pomóc. – Chcę jej powiedzieć o moich biologiczny ch dzieciach, o zaginięciu Rebekah. Ale nie mówię. – Passion – zaczy nam. Patrzę w jej ciemne oczy, głęboko zatroskane i ży wo zaciekawione. – Jak naprawdę masz na imię? Przewraca ty mi oczami, wzdy cha i się uśmiecha. Jestem zaskoczona, kiedy zabiera mi butelkę jose cuervo i sama pociąga ły k. Pierwszy raz widzę, jak pije alkohol. – Ann. – Ann? – Okręcam się na stołku i odwrócona do niej plecami ocieram łzy. – Zaskoczy łaś mnie. – Co ty powiesz. – Passion oddaje mi tequilę. – A ty jak masz na imię? – Ja? – Spokojnie robię długi wy dech. – Vanessa. Ale wszy scy nazy wali mnie po prostu Nessa. – Imię dla dobrej białej dziewczy ny. – Uśmiecha się. – Skoro tak mówisz, Ann. – Odstawiam butelkę i poklepuję Passion po ramieniu, a potem idę do kantorka. – Zaraz wracam. Muszę coś załatwić. Zamy kam za sobą drzwi na klucz i lekkim ruchem my szy włączam komputer. Ekran ciągle wy świetla zdjęcie Rebekah. Klikam na stronę kontaktów i wy jmuję komórkę. – Dziękuję za telefon do kościoła Adwenty stów Dnia Trzeciego. Mówi Naomi. Z kim mam połączy ć? – Tu FreedomInJesus z Oregonu. Chciałaby m rozmawiać z wielebny m Virgilem Paulem. – Chwileczkę. – Naomi przełącza rozmowę. – Pastor Virgil Paul – odzy wa się głęboki głos mówiący z południowy m akcentem. Już go nie cierpię. – Wielebny pastorze, mówi Freedom Oliver, FreedomInJesus z Oregonu, rozmawialiśmy już kiedy ś. – Oczy wiście, tak, Freedom. – Nie sprawia wrażenia człowieka, któremu właśnie zaginęła córka. Wy daje się radosny. – Czemu zawdzięczam tę przy jemność? – No… – Odchy lam się na krześle, aby xanax swobodnie przepły wał przez moją krew. – Może to zabrzmi jak szaleństwo, ale modliłam się, gorąco się modliłam. Bóg do mnie przemówił.

I kazał mi jechać do Goshen. Czy ja zwariowałam? – Muszę sprawiać wrażenie amatorki. Musi uwierzy ć, że ma nade mną przewagę, i ani przez chwilę nie może mnie uznać za zagrożenie. Jestem tylko naiwną fanatyczką. Potrzebny mi duchowy przewodnik, taki jak ty, żeby poprowadził mnie ścieżką sprawiedliwych. – Nie, Freedom. To nie brzmi jak szaleństwo. Wy daje mi się, że Bóg ma wobec ciebie plan. – Naprawdę? – W roztargnieniu piszę na pliku odblaskowy ch karteczek samoprzy lepny ch: Znaleźć Rebekah.

19

ADWENTYŚCI DNIA TRZECIEGO

Virgil Paul unosi głowę znad modlitwy, aby spojrzeć na ponad cztery stu swoich parafian. Kobiety patrzą na niego spod niebieskich chust, mężczy źni mają bladożółte krawaty : liturgiczny błękit sy mbolizuje niebo; żółty to znak świętości. Krople potu łaskoczą Virgila pod pachami i na żebrach, gdy lepkimi dłońmi zamy ka Biblię oprawioną w czerwoną skórę. Wierni uśmiechają się do niego. Kiwają głowami. Są zwróceni twarzą do niego, a plecami do kamery ustawionej na staty wie na końcu środkowego przejścia, przy drzwiach kościoła. – Na koniec proszę was o szczególną modlitwę za szczęśliwy powrót naszej siostry w Chry stusie. Naszej córki Rebekah. Idźcie w pokoju. – Krawędzią dłoni Virgil robi znak krzy ża. – Niech Pan was błogosławi i strzeże was wszy stkich. – Kościół rozbrzmiewa chóralny m „amen”. Virgil czeka, aż jeden z parafian podejdzie do kamery, po czy m skinieniem głowy daje mu znak, że to już koniec nagry wania podcastu. Z rogu od czasu do czasu dobiega jakieś chrząknięcie. W głębi kościoła w regularny ch odstępach rozlega się płacz niemowlęcia. – Przy gotujmy się do drugiego kazania. Pokażmy Panu nasze prawdziwe oblicze. Gromada wierny ch sięga pod ławki, a Virgil znika za ołtarzem. W swoim gabinecie zamy ka drzwi na klucz. Ściany w długim, prostokątny m pomieszczeniu są pomalowane jasnożółtą farbą, nad mahoniowy m biurkiem wisi duży plakat przedstawiający jego twarz. Na zdjęciu Virgil uśmiecha się, ukazując perłowe protezy spod mięsisty ch warg przy pominający ch szy nkę. Odkąd w dzieciństwie opalił się na polach soi, jego cera na trwałe przy brała ciemny odcień. Na czole, tuż pod my siobrązowy mi włosami, bez ani jednej nitki siwizny, biegnie równa linia nieopalonej skóry, ślad po słomkowy ch kapeluszach, który mi chroni głowę przed słońcem w lecie. Na parapecie za biurkiem stoi kilka wersji Ukrzy żowania: niektóre złote, inne z drewna. Wielebny

Virgil Paul zaczy na się onanizować. Tak upaja go władza nad coraz liczniejszą publicznością, która poddaje się jego woli. My śl, że on, wy brany przez Boga wierny sługa, został wy niesiony przez Niego do tak wy sokiej rangi w hierarchii chrześcijaństwa. Virgil stara się zachowy wać cicho, by nikt go nie usły szał. My śli o młodej, świeżo rozkwitłej Michelle Campbell, która mieszka obok nich na osiedlu, na samy m końcu ulicy. Otwiera szafę i wy jmuje z niej prowizory czny pejcz ze starego paska, do którego przy klejono pinezki. Kiedy zbliża się orgazm, owija pasem udo i pociąga, wbija ostrza w skórę i broczy krwią na podłogę. Im bliżej szczy towania, ty m mocniej zaciska pas, aż wreszcie kończy. To umartwianie ciała jest karą za grzech, jego pokutą i zadośćuczy nieniem. Recy tuje: Bo jeżeli będziecie żyli według ciała, czeka was śmierć. Jeżeli zaś przy pomocy Ducha uśmiercać będziecie popędy ciała – będziecie żyli4. Zdejmuje mary narkę, zapina spodnie i bierze z szafy długą purpurową szatę, w kolorze sy mbolizujący m królewską władzę. Nakłada ją, osłabiony po orgazmie, ale jak zawsze gotowy ocalić jak najwięcej dusz, aby przy gotować je na Dzień Wolności. Wraca pamięcią do czasów, gdy – jak sądził – bardzo dużo wiedział o Bogu. Virgil przy puszcza, że wielu tak sądzi po ukończeniu seminarium. A potem we śnie ukazał mu Gabriel, archanioł i posłaniec Boży, który nakazał mu pozy skiwać wy znawców i przy gotować się na Dzień Wolności. Ponieważ Bóg zdradził mu dokładny dzień i godzinę powrotu Chry stusa. Teraz Virgil czeka na przy jazd FreedomInJesus, Freedom Oliver. Ogarnia go poczucie saty sfakcji, że Bóg pozwolił mu dotrzeć z wiadomością na drugi koniec kraju, aż do Oregonu. Przy szedł czas na realizację dzieła Bożego, a dzieło Boże w jego wy konaniu by ło doprawdy niezwy kłe. Zadanie Virgila polegało między inny mi na wy sy łaniu ochotników, żeby stali pod supermarketami, zbierali ludzi, powiększali masy. Szukajcie uciekinierów z domu, pijaków, prostytutek. Tacy ludzie nie mieli dokąd pójść, nie mieli do kogo się zwrócić. Któż inny bardziej się nadawał, aby ich zaprowadzić do Chry stusa i tego właśnie Kościoła? Ale trzeba by ło przerwać pozy skiwanie wy znawców; archanioł Gabriel powiedział mu to we śnie. Jego akcja za bardzo zwracała uwagę mieszkańców miasta. Poza ty m wierni nie mogli przy chodzić i odchodzić, kiedy im się podobało, nie przestrzegając żadnej dy scy pliny. Dlatego Virgil musiał zabronić rekrutowania nowy ch członków w miejscach publiczny ch wszy stkim wierny m z wy jątkiem Paulów. I nikomu prócz Paulów nie wolno by ło wy chodzić. Kiedy wraca na ambonę, ludzie są odmienieni. Wszy scy mają na sobie białe szaty. – Albowiem powiedziane jest w Apokalipsie św. Jana, w rozdziale szósty m, wersecie jedenasty m! – krzy czy do zebrany ch. Konty nuują razem: – „…i dano każdemu z nich białą szatę, i powiedziano im, by jeszcze krótki czas odpoczęli, aż pełną liczbę osiągną także ich współsłudzy oraz bracia, którzy, jak i oni, mają by ć zabici”. W przednich rzędach siedzi dwudziestu czterech diakonów, wśród nich szery f Goshen, Don Mannix, którzy dalej cy tują Pismo w wieńcach ze złotej folii na głowach. – Apokalipsa św. Jana, rozdział czwarty, werset czwarty : „Dokoła tronu – dwadzieścia cztery trony, a na tronach dwudziestu czterech siedzący ch Starców, odziany ch w białe szaty, a na ich głowach złote wieńce”. – Módlmy się – ciągnie Virgil. Wierni padają na kolana. Z ty łu krzy czy jakiś mężczy zna o donośny m głosie. Mówi

języ kami, wy powiadając słowa niezrozumiałe dla nikogo. Z jego ust sy pią się śpiewne i ury wane dźwięki, a ludzie modlą się, słuchają, przy takują. Z przodu odzy wa się kobieta, która twierdzi, że ma dar tłumaczenia języ ków. – Pan głosi to przesłanie ty m, którzy odziedziczą Królestwo Boże: porwanie Kościoła jest bliskie. Jesteśmy wy brani, jesteśmy owocem krzewu winnego. Ludzie wołają „amen” i „Bogu niech będą dzięki”. Dwaj parafianie idą do nawy, gdzie padają i zaczy nają się miotać po ziemi. Wierni nieprzerwanie składają dziękczy nienia Bogu. – W ty m ty godniu burze zniszczy ły budy nki, domostwa ludzi, niegodziwy ch ludzi. Tak Bóg pokazał, że niebawem powróci – ciągnie ta sama kobieta. Virgil unosi pięść i krzy czy „amen!”. – Zostaliśmy oszczędzeni dzięki naszej pracy dla Pana. Ale Bóg ostrzega nas, że grozi nam utrata miejsca w niebie. Mężczy zna mówiący języ kami milknie. – To jeszcze nie koniec! – woła Virgil, wzbudzając radosne okrzy ki. – Nadciąga następna burza, mówi Pan. Albowiem powiedział do mnie we śnie: nadciąga większa, straszniejsza burza, na którą nikt z nas nie jest jeszcze przy gotowany.

***

Kazanie trwa już trzy godziny. Za diakonami w drugim rzędzie zasiadają dwadzieścia cztery kobiety w widocznej ciąży, które starają się ukry ć zniecierpliwienie. Za nimi siedzi Carol Paul, wy soka brunetka o krótkich, kręcony ch włosach i dłoniach, z który ch żadne my dło nie potrafi zmy ć cy try nowego zapachu. Odciski na jej rękach zabarwiły się nawet na żółto od codziennego przy gotowy wania domowej lemoniady. Węzeł niebieskiej chustki pod brodą drażni spoconą skórę. Łopot papierowy ch wenty latorów nie przy nosi żadnej ulgi od cuchnącego potu ludzi, który m wolno się kąpać ty lko raz na dwa ty godnie. Ale Carol, jako posłuszna żona, robi ty lko trzy rzeczy : śpiewa hy mny, modli się i uśmiecha. Czuje, że musi oddać mocz, ale się wstrzy muje. Wy jść w trakcie kazania męża… Doskonale wie, że nie powinna okazy wać Virgilowi takiego lekceważenia. Czuje powiew powietrza na spocony ch kolanach – to pięcioletnia Magdalene budzi się z drzemki. Przeciera oczy i nieprzy tomnie patrzy w stronę ojca, który konty nuuje kazanie, Carol poprawia niebieską chustkę na głowie córki i jasnobrązowe warkoczy ki. – Rebekah przy szła dzisiaj do kościoła? – py ta dziewczy nka, kładąc zmęczoną główkę na ramieniu matki. – Dzisiaj nie, skarbie. – Carol w dziękczy nny m geście unosi ręce. Magdalene idzie za jej przy kładem, wy machując rękami nad głową. – Ma duże kłopoty, prawda, mamusiu? – Carol patrzy na nią i z uśmiechem odgarnia Magdalene kosmy k zlepiony ch włosów z twarzy. Dołączają do reszty parafian, którzy zaczy nają mówić języ kami, gdy przy szłe matki zsuwają

szaty, ukazując wy pukłe brzuchy, napiętą skórę pełną rąk, nóg, pły nów i ży wy ch tkanek pły wający ch w zupełny ch ciemnościach. Wielebny przechodzi między nimi, kładzie im ręce na brzuchach i półgłosem wy powiada modlitwy za nienarodzony ch w języ ku, który rozumieją ty lko wy brańcy Boga. Namaszcza je olejem, kreśli kciukiem znak krzy ża, tą samą ręką, którą niedawno się brandzlował. Niektóre kobiety dy goczą z wdzięczności, inne mdleją. Przez Virgila działa sam Bóg, co do tego nie ma wątpliwości. Piętnastoletnia Michelle Campbell, jedna z przy szły ch matek, zry wa się na nogi. – Patrz, mamusiu. – Magdalene ciągnie Carol za połę szaty i wskazuje na Michelle. – Siostra Michelle zrobiła siusiu w majtki! – Cud jest bliski! – woła Virgil. Pieśni pochwalne rozbrzmiewają coraz głośniej, tak głośno, że Magdalene musi zasłonić uszy. Virgil poleca Carol iść do domu i przy nieść wszy stko, co jest potrzebne do odebrania porodu. – Dar od Boga jest w drodze! – Carl łapie Magdalene za rękę i wy biega z kościoła. Ich czarne mokasy ny ślizgają się na gruntowej drodze, pokry wając się kurzem. Carol ściska dłoń córki i szy bko oddala się od kościoła, dopóki odgłosy pochwalny ch pieśni i okrzy ków nie roztapiają się za nimi, zmieniając się w gęsty opar w wilgotny m powietrzu. Przy uliczkach stoją niewielkie białe bungalowy zmienione w jednopokojowe domy, które bez trudu mogą pomieścić sześć osób. Na końcu ulicy, najdalej od wejścia na osiedle, stoi dom Paulów, stary piętrowy wiejski budy nek, który mógłby się stać wy marzony m tematem dla czasopisma „Southern Living”. Miedziany kogucik wiatrowskazu lśni nieruchomy w niety powej dla jesieni fali upałów. W domu unosi się woń cy try n i pieczonego placka z owocami. – Pamiętasz, gdzie jest lekarska torba mamusi? – Warkoczy ki Magdalene podskakują w słońcu. – Idź po nią. Zaraz wracam. – Carol biegnie w głąb kory tarza i zatrzaskuje za sobą drzwi łazienki, zrzucając bieliznę w połowie drogi do toalety, bo czuje, że za moment eksploduje. Stęka z ulgą, cieszy się chwilą ty lko dla siebie, w której może odetchnąć; chwile samotności zdarzają się rzadko. Sły szy, jak Magdalene taszczy przez kory tarz torbę lekarską, po czy m puka do drzwi łazienki. Carol wciąga z powrotem wilgotne od potu i przy brudzone ubranie. Otwiera drzwi i patrzy na Magdalene, która uśmiecha się z dumą, że udało się jej przy nieść matce torbę ważącą połowę tego, co ona sama. Spodziewa się od niej słów wdzięczności, ale ich nie sły szy. – Zaczekaj na dworze. Za chwileczkę wy jdę. – Na twarzy Magdalene odmalowuje się rozczarowanie; dziewczy nka zwiesza głowę i powłócząc nogami, idzie na werandę. Carol stawia torbę lekarską na umy walce i otwiera. Przesuwa opuszkami palców po stetoskopie, wspomina czasy, gdy by ła najlepsza na roku, na studiach medy czny ch na Uniwersy tecie Kentucky. Przy pomina sobie związane z ty m grzechy : kluby, w który ch poruszał ją bas takich zespołów jak INXS i The Smiths. Chłopaków, który m podkradała papierosy i z który mi całowała się i obściskiwała w akademiku. Marihuanę, którą popalały z siostrą za plecami rodziców. Prawie trzy dzieści lat temu, w inny m ży ciu. Zanim odnalazła Boga, który uchronił ją przed złem. Zanim znalazła Virgila. Carol spogląda w lustro; patrzy na zupełnie inną osobę. Ostatnio wokół oczu wy żłobiły się nieładne kurze łapki. My śli o ty m, że Virgil miał przed laty rację, chociaż nie od razu to zrozumiała: lekarze nie leczą; taką moc ma ty lko Bóg. Na dnie lekarskiej torby leży wy blakła, częściowo rozdarta kartka papieru w linie.

Droga Carol, mogę ty lko mieć nadzieję, że my ślisz jeszcze o mnie, o swojej rodzinie, chociaż nie utrzy mujemy kontaktu od prawie trzech lat. Ale teraz jestem sama, siostrę odebrał mi człowiek, który kocha ty lko siebie, człowiek, który uży wa Boga jako narzędzia do czy nienia zła. Żałuję, że nie widziałaś tego tak jak ja. Jak można od kogoś oczekiwać, że będzie ży ć w takiej samotności? Ty le się wy darzy ło, ty le chciałaby m ci opowiedzieć. Ale ciebie tu nie ma. I kto wie, czy dostaniesz ten list na czas, żeby przy jechać na mój pogrzeb. Po prostu tęsknię za swoją siostrą. Tęsknię za swoją najlepszą przy jaciółką. Powiedz mamie i tacie, że ich kocham i że zawsze będę z nimi. Zawsze. Clare

Carol nie zauważa łzy, która kreśli jasną smugę na jej policzku, na który m osadził się kurz z drogi. Przy pomina sobie dzień sprzed pięciu lat, kiedy dostała ten list i poczuła na nim zapach perfum swojej siostry bliźniaczki. I choć ulotnił się zaledwie kilka ty godni później, Carol wącha kartkę w nadziei, że wy czuje jakąś woń. Ale nie wy czuwa. Nigdy. – Chodź, mamusiu! – krzy czy z werandy Magdalene przez siatkowe drzwi, wy bijając Carol z transu. – Siostra Michelle ciągle siedzi w swoich sikach! Carol wpy cha list z powrotem na dno torby i zasuwa zamek. Mruczy pod nosem: – Nie jesteś z mamą i tatą. Jesteś w piekle z resztą samobójców. – Jeszcze raz zerka w lustro i kipiąc z wściekłości, mówi do swojej nieży jącej siostry bliźniaczki: – Płoniesz na wieczność w jeziorze ognia, płacząc i zgrzy tając zębami.

***

Na ołtarzu stoi błękitny dziecięcy basenik z plastiku, ozdobiony kiepskimi podobiznami żółwi i delfinów; pod spodem rozłożono dużą płachtę impregnowanego brezentu. Michelle Campbell, prowadzona przez Virgila, wchodzi do basenu. Pozostali klęczą ze wzniesiony mi rękami, które kierują w stronę Virgila, co kojarzy się Carol ze słonecznikami podążający mi za słońcem; ludzie podążają za Virgilem. Podążają za światłem. Carol zbliża się do ołtarza, a Magdalene siada w ławce z ty łu. Pastor przy klęka, aby pomóc Michelle położy ć się w baseniku. Zaraz się jednak podnosi. – Jeśli macie więcej niż dziesięć i mniej niż dwadzieścia lat, zbliżcie się! – Jego krzy k każe ludziom przy puszczać, że ma płuca z żelaza.

Michelle zostaje obnażona; Carol od razu widzi, że wy rzy na się już główka dziecka. Z Michelle wy lewają się do baseniku wody płodowe zmieszane z krwią, wprost na kolana Carol. Nastolatki z obrzy dzeniem zasłaniają usta, a ty mczasem Virgil konty nuuje kazanie: – Zwracam się do młody ch: oto skutek grzechu Ewy ! – wy dziera się. – I zaznacie takiej samej męki i cierpienia, jeżeli będziecie pożądać się wzajemnie. A jeśli jedna część waszego ciała jest powodem grzechu, odetnijcie ją i odrzućcie. Lepiej, aby do piekła trafiła wasza prawa ręka niż całe ciało!

4 List do Rzy mian 8, 13 (przy p. tłum.).

20

NOS VIPERA

Mam na imię Freedom i zabieram się z Painter w cholerę. Kończę zmianę. Zachowuję się całkiem normalnie. Zadzwonię na policję z fałszy wy m zgłoszeniem, bo wiem, że dzisiaj nocny dy żur ma Mattley. Poproszę go, żeby poszedł do mnie i wy słał listy, gdy by coś mi się przy trafiło, zanim dotrę do Kentucky. Czas jechać. Muszę odnaleźć córkę, której nigdy nie poznałam. Kiedy wy chodzę z pracy tego zimnego, deszczowego wieczoru, przy gniata mnie jakiś ciężar. Patrząc z dy stansu, widzę wszy stko w nowy m świetle. To, co dzisiaj mówią do mnie ludzie, będzie nieważne, zupełnie bez znaczenia w mojej wędrówce przez cały kraj. Rozglądam się po zatłoczony m barze ze świadomością, że nigdy więcej go już nie zobaczę. Nigdy więcej, dzięki Bogu, nie zobaczę Oregonu. Wy chodząc, czuję się jak więzień podczas ostatniej drogi z celi do pokoju, gdzie podają śmiertelny zastrzy k. Nie wiem czemu, ale mam złe przeczucia co do Kentucky. I nagle widzę Viperów. Świetnie, kurwa, nie ma co. Jestem śmiertelnie przerażona, my śląc o ty m, co mogło się przy trafić mojej córce. – Freedom! – krzy czą na mój widok. Nie zbliżajcie się do mnie. Nie psujcie mi mojej ostatniej drogi, cholerne sukinsyny. Nie zwracam na nich uwagi, ale to nie ma znaczenia. Najgrubszy z nich, ten, który wtedy oparzy ł mnie cy garem w ramię, rusza moją stronę, przewracając krzesła. – Czego chcesz? – py tam, chociaż gówno mnie to obchodzi. A po chwili oczy wiście dostaję odpowiedź, bo niby dlaczego moja ostatnia droga miałaby się okazać moim jedy ny m planem doskonały m? Podchodzi do mnie i gruby mi paluchami z całej siły łapie mnie za piczkę przez podarte dżinsy. I nagle świat zalewa czerwień, krew gotuje mi się w głowie. Sły szę ty lko krzy k Carrie za sobą, która każe mi zostawić gnoja w spokoju. Nie potrafię. Nie umiem opanować wściekłości. Widzę, że trzy mam w ręce rozbitą i zakrwawioną butelkę po coronie. Dopiero wtedy

zdaje sobie sprawę, co zrobiłam. Rozglądam się. Otaczają mnie zatwardziali przestępcy i członkowie gangów, którzy teraz cofają się ze strachem. Wreszcie się uspokajam i uświadamiam sobie, że się boję. Patrzę na Vipera; ma ucięte pół nosa. – Spieprzy łeś mi drogę! – wrzeszczę na niego, choć nie zrozumie, o czy m mówię. Nikt nie zrozumie. Pochlipuje jak małe dziecko. Żałosne. Patrzę na Carrie, a potem na Passion, która stoi na podnóżku stołka przy końcu baru. Nawet Carrie nie wie, co powiedzieć. Cisza, a w tle coś Davida Bowiego. Upuszczam butelkę. Ze stukiem ląduje na podłodze. Muszę iść. Muszę stąd spadać. Muszę się ruszy ć. Ale nagle sły szę sy reny. – Szy bko przy jechali. – Ocieram krew z twarzy i odchodzę. Zaglądam w oczy Carrie. – Przepraszam. – Nie przepraszam jednak za to, że pocięłam draniowi gębę. To przeprosiny za to, że nie pojawię się w pracy ani jutro, ani w ogóle. Kto postąpiłby inaczej? Kieruję się w stronę ty lnego wy jścia ty m samy m ciemny m kory tarzem, który cuchnie crackiem i moczem po anty bioty kach. Już czuję nadciągające wspomnienia. Lampy w czy śćcu przesłuchań chcą mnie przenieść z powrotem w lata dziewięćdziesiąte. Nie teraz, cholera jasna, nie teraz. Biegnę przez kory tarz. Uciekam przed wspomnieniami o więzieniu w Nowy m Jorku. Na końcu kory tarza widzę policy jne koguty jak światełko w tunelu, jak kres marzeń zbiega. Na ścianach rozbły skują niebieskie i czerwone światła, a mimo to biegnę w ich stronę, żeby uciec z kory tarza. Ciemny tunel zaczy na się zamy kać wokół mnie, a na jego końcu dostrzegam postać. Przy spieszam i udaje mi się zdąży ć. Wpadam prosto w ramiona Matt​ley a. I rozklejam się. Łapie mnie, kiedy z płaczem osuwam się na kolana na podłodze przy lodówce. Otacza nas deszcz, z baru sączy się Hey Joe Jimiego Hendriksa. Czuję, jak razem ze łzami i deszczem spły wa mi po twarzy lepka krew. Mattley mocno trzy ma mnie w objęciach z ustami przy moim uchu. Powtarza mi, że wszy stko będzie dobrze. Gdy by m ty lko mogła w to uwierzy ć. Łapię przód jego bluzy i rozmazuję mu krew i łzy na cały m mundurze. – Chcę do domu – szlocham. – Freedom, coś ty zrobiła? – py ta, tuląc mnie jak dziecko, który m zresztą się teraz czuję. Nie umiem opanować płaczu. Pokazuję pokrwawioną butelkę. – Aresztuj mnie jutro. Ale dzisiaj zabierz mnie do domu. Jeszcze raz zabierz mnie do domu. – Przecież wiesz, że muszę cię odstawić na komisariat – odpowiada i wzdy cha. – Jutro, obiecuję. – Tkwię bez ruchu w jego objęciach. – Jeszcze ty lko ten jeden raz zabierz mnie do domu. Muszę coś zrobić. – My ślę o swoim słoiku samobójcy. Może to lepszy plan. Powiem mu, że muszę na chwilę wpaść do mieszkania. Połknę tabletki. Pozwolę się aresztować i odwieźć na posterunek. Powiem mu wszy stko, co zawsze chciałam mu powiedzieć. A potem będę mogła umrzeć. Umrzeć blisko Mattley a. Ale nie pozwala mi jakiś głos. Zamknij się i znajdź Rebekah! – Szy bko. – Wstaje i prowadzi mnie do radiowozu. Wskakujemy do środka. – Zanim to zgłoszą. – Rusza z piskiem opon. Nad długą drogą wisi czarna fala mokry ch, ciężkich gałęzi sosnowy ch. Siedzę na przednim fotelu radiowozu przy uchy lony m oknie. Czuję zapach jesieni otulającej gałęzie drzwi i słony smak Pacy fiku, który jest niedaleko. Oprócz świateł mijający ch nas od czasu do czasu samochodów jesteśmy z Mattley em pogrążeni w ciemności. Proszę go, żeby się zatrzy mał.

Staje. Wy cieraczki skrzy pią, zgarniając z szy by deszcz na poboczu pustej bocznej drogi. Mattley my śli, że muszę zwy miotować. – Jestem chroniony m świadkiem – zaczy nam. Przecząco kręci głową. – Freedom, nie możesz mi o ty m mówić. – Wiem, że stawiam w trudnej sy tuacji. Ale nie chcę już tego przed nim ukry wać. Zresztą – po co? Unosi ręce, dając mi znak, żeby m się zamknęła. Jasne, akurat ci się uda. – Zostałam oskarżona o zabicie mojego męża. – Nie zwracam uwagi na jego próby uciszenia mnie. – Ale człowiek, którego później skazano, mój szwagier Matthew, nawet siedząc w pudle, ma masę sposobów, żeby mnie zabić. – Odpinam pasy i przy suwam się bliżej Mattley a. – Co ty robisz? Widzę, że się denerwuje. – Ale właśnie wy szedł na wolność. – Rozglądam się. Ciągle jesteśmy sami. – A ja muszę wy jechać. – Dokąd chcesz jechać? – Nie wiem. – Patrzy my sobie w oczy i czuję, że nie mogę przestać. – Gdzie nikt nie będzie mnie nękać. Gdzieś daleko. Gdzie nikt mnie nie znajdzie. – Po co mi to mówisz? – Słowa padają z jego ust szy bciej, a struny głosowe są wy raźnie napięte. – Nie możesz mi opowiadać o ty ch… – Nie pozwalam mu dokończy ć. Całuję go. Całuję go gdzieś na zadupiu świata, w szczery m polu. Pierwszy i ostatni raz całuję tego mężczy znę. I w momencie gdy wracam my ślą do słoika samobójcy, oddaje pocałunek. Czuję jednak, że się opiera. Ty m bardziej to jest cudowne. Jego języ k ociera się o moje zęby, a wszy stkie organy wewnątrz mnie wy pełnia muzy ka. W jego silny ch ramionach wreszcie czuję się jak w domu. W domu, przy odgłosach skórzany ch siedzeń, które trzeszczą pod nami. Mówi mi, że nie powinien tego robić, z czego oczy wiście doskonale zdaję sobie sprawę, bo powinien mnie aresztować. Ale nikt nie musi wiedzieć. Niedługo zniknę i to nasza ostatnia szansa. Mattley będzie ostatnią osobą w Oregonie, która poczuje ciepło moich ust. I ostatnią osobą na świecie, która w ciągu ostatnich dwudziestu paru lat czuje ich smak bez domieszki jacka daniel’sa. Próbuje mnie odepchnąć, ale robi to nieudolnie. Również tego pragnie. W końcu przestaje stawiać opór. Wdy cham powietrze, które wy puszcza nozdrzami, a on obejmuje mnie coraz ciaśniej. Przy pominam sobie jednak, co jest najważniejsze. Muszę odnaleźć Rebekah. Muszę trzy mać się z daleka od Mattley a, od normalności. Wy cofuję języ k z jego ust i się odsuwam. – Nie możemy – mówię. Wiem o ty m i on wie. Mimo to przestrzeń między nami ciągle się zmniejsza, a od naszy ch oddechów zaparowują szy by. Znów się całujemy. Wsuwam mu rękę pod koszulę, żeby dotknąć napiętej skóry. Słabnę. – Chodź tu – udaje mu się wy mówić przez moje zęby. Zahaczam dłonie o sprzączkę jego pasa i przy suwam się bliżej. Ale nagle nastrój pry ska, bo rozlega się trzask policy jnego radia. Mattley krzy wi twarz. – Wszy stkie jednostki na Wilson Drive dwadzieścia siedem w Painter. – To mój dom. – Co się stało? – mówi do mikrofonu. – Strażacy w drodze. Pożar wy mknął się spod kontroli.

Niech to szlag, Mimi! Reszta budy nku mnie nie obchodzi, niech się doszczętnie spali. Mattley włącza sy renę i pędzi przez noc.

21

PRZYSŁUGA

Mam na imię Freedom i jestem mała i bezradna. Kiedy przy jeżdżamy z Mattley em przed budy nek, w czarne niebo strzelają płomienie. Na miejscu są już wszy stkie radiowozy z komisariatu, wszy stkie, czy li dwa. Dostrzegam sy lwetkę dozorcy, który wy machuje rękami i krzy czy do policjantów, ale jego wrzaski zagłusza huk pożaru. Biegnę do niego, wzbijając swoimi martensami py ł z tego, co niedawno by ło podwórkiem. – Gdzie ona jest?! – ry czę. Szarpię T-shirt dozorcy i przy ciągam do siebie jego gębę, patrzę na niego wzrokiem, który mówi, że jestem gotowa go zabić, jeżeli jej nie pomógł. Ma mordę pokry tą krostami i strupami od metamfetaminy, kościste ręce wy tatuowane tuszem domowej roboty. – Kurwa, gdzie jest Mimi?! – Naprawdę my ślałam, że bardziej będę się przejmować swoim słoikiem samobójcy albo setkami listów do moich dzieci. Ku własnemu zaskoczeniu w ogóle się ty m nie martwię. Żałuję, że nie zabrałam ze sobą z Whammy strzaskanej butelki, żeby przy walić nią dozorcy. Ale i tak już za bardzo zwróciłam na siebie uwagę. – Jaka Mimi?! – wrzeszczy. Jasne, wracaj do swojej fajki z amfą, parszywy sukinsynu. – Mimi Bruce! Gdzie ona jest, do kurwy nędzy ?! Czuję, jak Mattley mnie odciąga. Przy padkiem uderzam go łokciem w nos, który chy ba łamie się na pół. Przenika mnie zimny dreszcz mimo gorąca bijącego od płonącego domu. Boże, ja i nosy? Co się ze mną dzieje? Zdejmuję koszulkę z Sex Pistols, zostaję ty lko w czarny m podkoszulku i próbuję zatamować krwawienie. Nagle sły szę trzask i łomot, wy daje mi się, że wali się pierwsze piętro, na który m mieszkamy z Mimi, więc ruszam sprintem w stronę budy nku. Mattley krzy czy, woła mnie po imieniu. Wszy scy krzy czą. Podchodzę najbliżej, jak się da, żeby

żar nie stopił mi ubrania na ciele. Wołam Mimi. Czuję, jak rozpala się we mnie ogień, tak samo niepohamowany jak ten, który trawi mój budy nek, i domaga się tlenu, żeby wy buchnąć w rozszalały pożar. Nazy wa się to ciąg wsteczny. Dla mnie to wściekłość. Pędzę, żeby kopniakiem wy waży ć drzwi najmniej skąpane w płomieniach, tak jak wiele razy wcześniej wy ważałam drzwi do mieszkania Mimi. Nieistotne, że nie są na naszy m piętrze, po prostu muszę się tam dostać. Ale w momencie gdy mam ulokować podeszwę martensa obok klamki, obejmuje mnie w pasie czy jaś ręka, zarzuca na ramię jak worek kartofli i unosi daleko od pożaru. Nagle mam tuż przed nosem służbowego glocka, który Mattley nosi przy pasie. Prawie czuję jego smak. Chyba się nie pogniewasz, jeżeli go sobie pożyczę. Rozpinam kaburę i wsuwam pistolet za gumkę majtek, między dżinsy a kość łonową, choć cały czas wiję się i wrzeszczę, żeby mnie puścił. Gdy na chwileczkę unoszę głowę, żeby się rozejrzeć, widzę jakąś setkę gapiów, za bardzo oślepiony ch i zahipnoty zowany ch widokiem pożaru, żeby zauważy ć, jak stuknięta miejscowa pijaczka kradnie gliniarzowi gnata. Na to liczy łam. Mattley puszcza mnie i znikam w tłumie. Po chwili zauważam Nowego, policjanta, który tamtej nocy towarzy szy ł Mattley owi. Stoi przy otwarty ch drzwiach karetki, w której siedzi Mimi, ubrana w tę samą bluzkę, którą pomogłam jej wtedy założy ć. Chryste Panie. Podchodzę. Mimi właśnie daje klapsa Nowemu, który próbuje ją przesłuchać, a ja, nie wiedzieć czemu, czuję się jak dumna matka. – Co chciałeś od niej wy ciągnąć? – py tam Nowego; nie wiem, jak mu na imię. – Jeżeli będziesz ją wy py ty wał, powie ci, że dom podpalił George Clooney ubrany w try kot. Z ogromną ulgą przy tulam Mimi. – Co? – py ta. Ma właśnie przebły sk przy tomności. Sprawdź​m y, jak długo ty m razem potrwa. Odprawiam Nowego, żeby przez chwilę pogadać z Mimi w cztery oczy. – Mimi, co się stało? Co ci mówiłam o wy łączaniu kuchenki? – Ślinię dłoń i ścieram sadzę z jej czoła, gdzie ma długie, ale pły tkie rozcięcie, które zaczy na już sinieć. – Ależ Freedom. – Zaczy na się denerwować. Muszę pilnować, żeby by ła spokojna. Żeby zachowała przy tomność umy słu. – Niczego nie gotowałam! My ślałam, że to ty coś gotujesz. No bo stamtąd przy szedł ogień. Z twojego mieszkania, nie mojego. – Mówi coraz głośniej. Czuję, że nadciągają demony demencji. – To przez ciebie! To twoja sprawka, Nesso Delaney ! Ciebie szukali! Nessy Delaney. Nie jesteś Freedom. Jesteś Nessa Delaney ! Uświadamiam sobie, że wcale nie odpły wa. Zanim ktokolwiek z tłumu stojącego parę metrów od nas zdąży coś usły szeć, zamy kam drzwi karetki i zasuwam niebieskie zasłonki, żeby nikt nie zaglądał do środka. – Kto, Mimi? Kto mnie szukał? Kto szukał Nessy Delaney ? – By ło ich ze trzech. Sły szałam, jak robili rumor. A potem przy szli do mnie. – Wskazuje na swoje czoło. – Jak my ślisz, skąd to mam? Cholerni bandy ci. My ślę o dniu, kiedy pojawił się u mnie karaluch Cal.

***

Kiedy Cal zbierał się do wyjścia, rozplątałam kabel i zabrałam ze sobą do łazienki telefon z blatu w kuchni. Od razu poznałam głos Petera, kiedy zaczął się jąkać i nazwał mnie Nessą. Zapomniałam języka w gębie. Naprawdę nie miałam żadnej kontroli nad tym, co mówię. – Jak mnie znalazłeś? – Jestem w drodze do Kentucky, ale chłopaki wyjechali wcześniej. Nie wiem, czy najpierw jadą do ciebie do Oregonu, czy do dzieci w Kentucky… Pamiętasz moją matkę? – Kurwa, pewnie, że pamiętam – odpowiadam szeptem, żeby Cal nie usłyszał, naciągając na kolana za długi T-shirt. – Dzieciom nie zrobią nic złego – uspokaja mnie Peter. – Ale tobie… – Nigdy mnie nie znajdą. Federalni dobrze mnie schowali. – A Mason i Rebekah nie są już małymi dziećmi. Przecież nie porwą dwojga dorosłych ludzi, żeby ich zabrać do Nowego Jorku. A potem nie przyjadą po mnie. Zresztą, mocni to oni są w gębie. Wątpię, czy w ogóle potrafią czytać mapę. – Stęskniłam się za tobą jak jasna cholera, Peter. – Słyszę, jak uśmiecha się razem ze mną.

***

Dzwonię do Passion. – Passion, musisz mi pomóc. Mam kłopoty. – Chy ba te same kłopoty właśnie tu weszły. Trzech facetów. Z nowojorskim akcentem. Pokazują ludziom twoje zdjęcie. – Mam mało czasu. Poproszę cię o wielką przy sługę. – Jaką? – Pamiętasz Gunsmoke’a, nie? Tego, który wtedy nazwał Obamę czarnuchem i tak dalej? – Aha, pewnie. – Mogłaby ś mu zrobić dobrze ręką? Zapłacę ci podwójnie, jak ty lko będę mogła. Py ta, po co, ale proszę, żeby chwilę zaczekała. Mimi krzy czy, wzy wa mojej pomocy, przestraszona przez policjantów, którzy pięściami łomoczą w drzwi karetki. Ale sły szę w słuchawce ten głos, cholerny głos Matthew Delaney a. I żałuję, że nie zachowałam energii, żeby rozciąć mu gębę butelką po coronie. Mattley i Nowy w końcu otwierają siłą drzwi ambulansu. Unosząc ręce, mówię: – Właśnie miałam wy siąść, chłopcy. – Jestem w dezabilu! – krzy czy kompletnie ubrana Mimi. Dzięki za pomoc, stuknięta starucho. – Freedom, co ty wy prawiasz, do cholery ?! – wrzeszczy Matt​ley przez nos w nowy m kształcie. – Przez twojego głupiego partnera o mało nie zesrała się ze strachu. – Pokazuję na Nowego. – Próbowałam ją uspokoić. – Wy siadam z karetki. – Nie wy łączy ła kuchenki, znowu. – Plotę trzy po trzy, żeby miał dość i pozwolił mi odejść. – Ja tu nie pomogę, jeżeli nie robicie tego, co do was

należy. Staruszka w szlafroku, jasne. Nie wy łącza kuchenki. Poszczuć ją ochroniarzem. Co jest, wszy scy kończy liście akademię policy jną z Rain Manem i żółty m ptakiem z Ulicy Sezamkowej? Wracam do rozmowy z Passion. – Słuchaj, możesz mu to zrobić, zanim przy jadę? – Tak, ale po co? I co z ty mi facetami? Przedstawiam jej plan, a potem znajduję swój samochód. Kiedy go oglądam, widzę nóż w oponie przedniego koła po stronie kierowcy. Udaję, że upuszczam coś na ziemię, odwrócona plecami do policjantów. Patrzę przez ramię, by sprawdzić, czy żaden gliniarz nie wisi mi nad głową, a potem wy ciągam nóż z opony. Podchodzę do dwóch radiowozów, za sobą mam płonący budy nek. Między mną a policjantami stoi kilkudziesięciu gapiów odwrócony ch plecami do mnie. – W sumie i tak są zajęci ty m, co parę panienek ma między nogami – odpowiada sobie Passion. Pochy lam się za radiowozem numero uno. Odwracając się ty łem do samochodu, żeby widzieć, czy ktoś nadchodzi, wy ciągam rękę i przebijam ty lną oponę. Wy stawiam głowę. Kradnę wóz stojący obok. Kradnę radiowóz Mattley a i ruszam w drogę.

***

Mam na imię Freedom i bardzo się spieszę. Parkuję pod neonem HOTEL PAINTER/HOT PIE na środku parkingu, gdzie zwy kle zatrzy mują się gliniarze, żeby odstraszy ć nowy ch amatorów bzy kania, kiedy akurat nie rozkoszują się ciepły mi pączkami Krispy Kreme. Rurki neonu bzy czą jak prąd przepły wający między klientami a dziwkami. Włączam reflektor obok lusterka na drzwiach radiowozu, a ludzie odwracają głowy i rozbiegają się jak karaluchy. Zauważam Luke’a przed wejściem do baru Whammy. Pewnie Matthew postawił go na czatach. Jasny gwint. Passion dostrzega mnie i podchodzi do radiowozu. – Szukają cię naprawdę paskudni ludzie, Freedom. – Kręci głową, opierając się łokciem o dach samochodu. – Nie szukają mnie. – Oglądam przy ciski i przełączniki w radiowozie, bawiąc się nimi. Ten jest od syreny, oj, ostrożnie. Ten od świateł. To pokrętło od policyjnej krótkofalówki. Przydałoby mi się coś takiego. – Szukają Nessy. – Pomy ślałam sobie… – Passion ury wa. – Zrobiłaś to, o co cię prosiłam? Uśmiecha się znacząco. – Przecież wiesz, że na mnie możesz liczy ć. – Pokazuje zawieszone na palcu kluczy ki do motocy kla Gunsmoke’a. – Przy ręcznej robótce łatwo stracić głowę. – Wzięłaby m je sama, ale jak ty lko ci goście mnie zobaczą, w ramach przedwczesnego prezentu gwiazdkowego dostanę kulkę w łeb. – Na Sovereign Shore? – Na Sovereign Shore. Jedź boczny mi drogami.

22

KRAINA WOLNOŚCI

Posterunkowy Mattley nie może oderwać wzroku od ciemnego kręgu potu na kołnierzy ku kapitana Banksa i białej piany zbierającej się w kącikach jego ust; widok jest hipnoty zujący. Jasne włosy falują nad ospały mi oczami; poruszają się nawet wtedy, gdy głowa kapitana nieruchomieje. Mattley nie musi go słuchać, by wiedzieć, o czy m mówi, przemierzając miarowy m krokiem gabinet. Rozwrzeszczany. Spocony. Mattley widział już, jak jego twarz mieni się gamą sześćdziesięciu tonów czerwieni. Spieprzyłem sprawę, wiem, my śli Mattley. Spieprzyłem koncertowo, panie kapitanie. Czuje się jak dziecko w podstawówce, które dostaje repry mendę za błąd popełniony przez nieuwagę. – I to akurat Freedom Oliver! – krzy czy Banks w zamknięty m gabinecie przy opuszczony ch żaluzjach, które i tak nie powstrzy mują funkcjonariuszy i personelu przed próbą zajrzenia do środka, by zobaczy ć, jak szef udupia swojego ulubieńca, za którego uchodzi Mattley. – Żeby pozwolić miejscowej pijaczce ukraść służbową broń i samochód. – Banks z głębokim westchnieniem opada na krzesło za biurkiem. – Panie kapita… – Nie będę tego słuchać, Mattley. – Banks pochy la głowę i unosi dłonie. – Zostajesz zawieszony do odwołania. Mattley my śli o Freedom, o ty m, co, u diabła, dzieje się w jej głowie, i zastanawia się, dlaczego aż tak się nią przejmuje, dlaczego traktuje ją inaczej. My śli o oczach, które przewiercą go na wy lot, kiedy wy jdzie z tego gabinetu. Ale przede wszy stkim my śli o ty m, żeby od razu pognać do baru Whammy, bo najprawdopodobniej właśnie tam ją znajdzie. Ale się popieprzyło. Gry zie się jednak w języ k i milczy. – Daj mi odznakę – mówi Banks.

Mattley sięga po nią, ale jej nie znajduje. – Kurwa. – Niech cię szlag, Mattley. Najchętniej zwiesiłby nos na kwintę, ale zmusza się, by wy jść z gabinetu z podniesioną głową. Inni udają, że są strasznie zajęci, ale w chwili gdy staje w drzwiach, szmer głosów cichnie. Wie jednak, że gdy stąd wy jdzie, plotkowanie zacznie się od początku. Mattley przeklina pod nosem, stukając butami w asfalt w drodze do swojego pikapa. Łapie skórzaną kierownicę i szarpie, wy dając stłumiony krzy k spomiędzy zaciśnięty ch zębów. Nie jest zły na Freedom. Nie, jest wściekły na siebie, że by ł taki głupi, że dopuścił do tego, by uczucia do niej przeszkodziły mu w wy pełnianiu służbowy ch obowiązków. Chociaż Mattley rzucił palenie dawno temu, jeszcze przed narodzinami Richiego, zawsze w przegródce w środkowej konsoli trzy mał awary jną paczkę papierosów, na wszelki wy padek, gdy by zdarzy ł się jakiś trudniejszy dzień – przy padkowa ofiara gwałtu, śmierć dziecka – ale wy daje mu się, że to też dobra okazja. Nie podoba mu się, że wciąż czuje na swojej skórze zapach jej włosów, że języ k mu drga z podniecenia na wspomnienie ich pocałunku. Zamy ka oczy, opiera czoło o kierownicę i wy dmuchuje dy m na swoje kolana, podczas gdy samochód się rozgrzewa. I nagle sły szy stukanie w okno. – Posterunkowy Mattley ? – Już nie. – Unosi głowę i wy siada. Przed nim stoją dwaj mężczy źni w garniturach. – Pachnie mi jakąś sprawą federalną. Mężczy źni wy jmują z kieszeni odznaki. – Szery f federalny Lenny Gumm, a to szery f Ray mond Howe z Portland. Mattley zatrzaskuje drzwi pikapa i udaje głupiego. – Czemu zawdzięczam ten zaszczy t? Howe, z przy klejony m do twarzy półuśmiechem, wskazuje komisariat. – Może wejdziemy ? Zresztą i tak musimy porozmawiać z szefem. Mattley wy ciąga rękę i kłania się z teatralny m dy gnięciem. – Panowie, proszę przodem. Mattley doskonale wie, że kapitan Banks nie ponosi winy za nic, co się wy darzy ło tego wieczoru, mimo to nie może się doczekać jego miny, gdy w progu jego gabinetu staną federalni, zwłaszcza gdy jest w takim nastroju. Powszechnie wiadomo, że prowincjonalne jednostki policji ścierają się z federalny mi. Banks, tak samo jak Mattley, od razu wy czuwa, z kim ma do czy nienia, zanim jeszcze powiedzą „dobry wieczór”. – O co chodzi? – Banks pogardliwie wy dy ma usta. – Departament Sprawiedliwości – wtrąca Mattley, kwitując niedorzeczności tego wieczoru. – Szery fowie federalni. Banks burczy pod nosem, zamy ka drzwi za federalny mi i wskazuje im krzesła. – Co Departament Sprawiedliwości ma wspólnego z pożarem? – Może nam pan coś o nim powiedzieć? – Gumm marszczy czoło. – Nic, dopóki komendant straży nie zacznie dochodzenia – odpowiada Banks, rozpinając sobie kołnierzy k. – A między nami, mieszka tam zniedołężniała staruszka. Nieraz już zapomniała wy łączy ć kuchenkę; takie są plotki. – Hm, z cały m szacunkiem, kapitanie, tam, skąd przy jechaliśmy, nie polegamy na plotkach.

Banks chrząka, poruszając nozdrzami. Mattley wy czuwa i widzi pierwsze oznaki nadciągającego wy buchu. – Przepraszam, ale wciąż nie rozumiem, w jaki sposób ta sprawa może doty czy ć Departamentu Sprawiedliwości. – Pożar nas nie obchodzi, kapitanie Banks. – Howe przesuwa się na krawędź krzesła i pochy la do przodu. – Interesuje nas Freedom Oliver. – Ta moczy morda? – pry cha Banks. – Chy ba panowie nie sądzą, że miała coś wspólnego z wy wołaniem tego pożaru. – Nie, ale sądzimy, że mogła by ć celem. – Celem czego? – odzy wa się Mattley stojący przy szafce na akta za plecami federalny ch. Jak gdy by mieli to wcześniej przećwiczone, Gumm i Howe jednocześnie wy ciągają notesy. Zauważają zaciekawienie Matt​ley a. – Czy Freedom kiedy kolwiek mówiła coś, co mogłoby wzbudzić niepokój? Na przy kład coś o swojej przeszłości? Mattley unosi brew. – Jedy ne, co można od niej usły szeć, to niezborny bełkot kogoś, kto się chce zapić na śmierć. – Nic? Zupełnie nic? Sły sząc ich scepty cy zm, Mattley zaciska szczęki. – Nie. Gumm wy jmuje teczkę z plikiem zdjęć z kartoteki, które naty chmiast przy ciągają uwagę Banksa i Mattley a. – Czy widzieli panowie w okolicy któregoś z ty ch szlachetny ch oby wateli? – Gumm rozkłada na biurku Banksa fotografie rodziny Delaney ów, łącznie z Ly nn i Peterem. Żaden z policjantów nie potrafi ich jednak zidenty fikować. – Musimy znaleźć Freedom, zanim uda się to naszy m przy jemniaczkom. Banks spogląda na Mattley a, jak gdy by za chwilę z jego ust miały paść bardzo przy kre słowa. – Muszę to powiedzieć. – Banks ociera czoło. – Freedom właśnie ukradła radiowóz i służbową broń policjanta. – Z trudem przeły ka ślinę. – I przepadła. – Nic dziwnego – mówi Howe i wy jmuje telefon. – Nie można jej po prostu namierzy ć GPS-em w samochodzie? Znów wy daje się, jakby słowa by ły mały mi nożami, które tną kąciki ust. – U nas się ich nie uży wa. Mattley czy ta federalny m w my ślach: tępe gliny z pipidówki. Howe patrzy na niego. – Przy puszczam, że chodzi o pański radiowóz i broń? – Uśmiecha się znacząco, a Mattley odwraca wzrok. – Niech pan nie będzie dla siebie zby t surowy. To nie pierwszy raz. Przy najmniej nie dla Freedom. Potrafi zaczarować każdego, kogo zechce. Robi to od lat. – Zapewniam pana, że w tej kobiecie nie ma nic czarującego – protestuje Mattley. Ale ciągle czuję jej smak, dodaje w my ślach. Howe podnosi się z miejsca i zaczy na spacerować po gabinecie, rozmawiając przez komórkę. – Trzeba nadać do wszy stkich agencji komunikat o skradziony m radiowozie i przy słać wsparcie z Portland – instruuje. – Uciekinierka jest uzbrojona i wy jątkowo niebezpieczna. – Freedom nie jest niebezpieczna – mówi Mattley, próbując stanąć Howe’owi na drodze

i przerwać rozmowę. – Jeżeli komukolwiek zrobi krzy wdę, to jedy nie sobie samej. Nie trzeba sprowadzać federalny ch, ty lko ją spłoszy cie. – Kogo? Freedom? – Gumm śmieje się z krzesła. – Tej kobiety nic nie spłoszy. Z zimną krwią zamordowała policjanta. – Co… – Mattley kamienieje z zaskoczenia. – Nikogo nie zamordowała. – Mówi tak cicho, że ledwie go sły szą. Wie, że zostanie przy łapany na kłamstwie. – Została fałszy wie oskarżona, nie zabiła swojego męża. Banksowi szczęka opada na ziemię. Teraz z kolei Mattley ma ochotę zetrzeć im z gęby te uśmieszki. – Czy li jednak z panem rozmawiała? – Gunn się uśmiecha. Mattley kręci głową i zgrzy ta zębami. – Wie pan wszy stko o Nessie Delaney ? – Nigdy nie sły szałem tego nazwiska – warczy w odpowiedzi Mattley. Howe wy ciąga stare zdjęcie z kartoteki Freedom. Na tabliczce widnieje nazwisko DELANEY, NESSA. Mattley musi przy mruży ć powieki i dokładnie przy jrzeć się jej oczom, żeby sobie uświadomić, że to rzeczy wiście ona, kiedy miała niewiele ponad dwadzieścia lat. – Dawno temu – zaczy na Gumm – Freedom Olivier by ła uroczą małą Nessą Delaney z Mastic Beach w stanie Nowy Jork. – Po Mattley u zdjęcie ogląda Banks. Prawie nie można jej rozpoznać. Gumm mówi takim tonem, jakby czy tał instrukcję obsługi. Jak większość federalny ch. – A potem Nessa Delaney zastrzeliła powszechnie szanowanego funkcjonariusza policji Nowego Jorku. Howe wy jmuje zdjęcie portretowe z akademii policy jnej, a Gumm ciągnie: – Oto Mark Delaney, mąż Nessy Delaney. A ci… – szerokim gestem wskazuje zestaw fotografii, jak gdy by by ł federalny m czarodziejem z Hogwartu w Oregonie – … to reszta Delaney ów, którzy niczego na świecie bardziej nie pragną niż jej śmierci. – Jest chroniony m świadkiem… – Banks nie kończy zdania. – Zgadza się. – W takim razie dlaczego nam o ty m mówicie? – py ta Matt​ley. – Nikt nie powinien o ty m wiedzieć. – Bo w chwili kiedy popełniła przestępstwo federalne, jak na przy kład kradzież radiowozu i służbowej broni policy jnej… – Gunn bierze teczkę Freedom i rozdziera na dwie części – … wy leciała z programu. – Powiedziała, że facet, który to zrobił, właśnie wy szedł na wolność. – Facet, który to zrobił, Matthew, brat tego policjanta, właśnie odsiedział jej wy rok. Dokładnie tak, jak to sobie zaplanowała pańska przy jaciółka. – Co to niby ma znaczy ć? – To znaczy, że zabiła człowieka i nie została za to ukarana! – krzy czy Howe. – Nie ty lko nie została ukarana, ale jeszcze się postarała, żeby przez prawie dwadzieścia lat siedział w więzieniu niewinny człowiek. Oto, z kim macie do czy nienia – ciągnie Howe. – Jest niebezpieczna. Przebiegła, wy rachowana i zawsze, naprawdę zawsze, wy przedza wszy stkich o dwa kroki. – Jego słowa dźwięczą w powietrzu. – Zarzut oddalony prawomocny m wy rokiem… czy li nie można już nigdy jej o to oskarży ć. – Takie rzeczy ty lko w stary ch dobry ch Stanach Zjednoczony ch – dorzuca Gumm. – Krainie Wolności. – Federalni zbierają się do wy jścia. – Jak to kiedy ś powiedział Jezus, „Wolność” to

inaczej „nie mieć nic do stracenia”. – Uśmiecha się. – To chy ba słowa Jezusa, co, Howe 5? – Zdaje się. – Przemy ślcie sprawę. Damy wam znać, jeżeli ją znajdziemy. – Gumm podaje Mattley owi wizy tówkę, niezby t subtelnie dając policjantom do zrozumienia, żeby nie wchodzili im w paradę. W istocie Gumm i Howe z wielką radością wy rzucili ją z Programu Ochrony Świadków. Mieli serdecznie dosy ć ciągłego przy jeżdżania z Portland, żeby udzielić jej kolejny ch ostrzeżeń, który ch jedny m uchem słuchała, a drugim wy puszczała. Wielu ludzi bardziej zasługiwało na przeprowadzkę i zmianę tożsamości i czekali na to całe wieki, podczas gdy niewdzięcznikom takim jak Freedom podawano ochronę na tacy. – Dokąd jedziecie? – py ta Mattley, ruszając za nimi. – Do baru Whammy. – Howe chowa papiery do kieszeni mary narki. – Jeżeli tam jej nie ma, to powinni by ć Delaney owie.

5 W rzeczy wistości cy tat z piosenki Me and Bobby McGee Krisa Kristoffersona i Freda Fostera, której najsły nniejszą wy konawczy nią by ła Janis Joplin (przy p. tłum.).

23

FREEDOM I POŚWIĘCENIE

Księży c próbuje się przedrzeć przez gęste korony drzew przy słaniające malowniczy widok na ocean. Spomiędzy gałęzi przebijają punkciki srebrnego światła i padają na ciało Passion, która jedzie kręty mi drogami wzdłuż klifowego wy brzeża, zmierzając na Sovereign Shore. Łopocze za nią jej białe futerko; Passion gonią króliki. Jesienny chłód szczy pie ją w policzki i wy ciska łzy z oczu. Czując pod sobą wibrowanie motocy kla Gunsmoke’a, siedzi z nosem blisko korka wlewu paliwa i żeby uspokoić nerwy, nuci (Sittin’ On) The Dock of the Bay Otisa Reddinga. Harley z ry kiem pędzi przez noc, a blask prędkościomierza odbija się od jej cekinowego kostiumu, bardziej przy pominającego bikini. Po lewej ma ocean, a po prawej klif; skupia wzrok na podwójnej ciągłej na drodze. Ty mczasem, wiedząc, że federalni są już w drodze, Mattley pędzi boczny mi drogami, żeby wcześniej od nich dotrzeć do baru Whammy. Wy rzuca przez okno niedopałek następnego papierosa. Stara się nie wrócić do nałogu, więc przy prędkości stu dwudziestu na godzinę rozpakowuje trzy listki miętowej gumy, wkłada do ust i żuje. Wrzuca dwójkę przed zakrętem Belzebuba, osławiony m odcinkiem drogi, który pochłania sporo ofiar wśród jeżdżący ch za szy bko nastolatków i wcięty ch motocy klistów. Ale zaraz, chwileczkę… Czy na tym motorze nie pędziła Passion w bikini? Zjeżdża na najbliższe pobocze i zawraca, żeby ruszy ć za nią, a chociaż zniknęła mu już z oczu za kolejny mi zakrętami, zaczy na się domy ślać, dokąd zmierza Passion: do ulubionego miejsca na ziemi, gdzie Freedom najchętniej się upija. Na Sovereign Shore. Passion skręca w prawo na pustą działkę otoczoną słupkami ogrodzeniowy mi z drewna wy rzuconego przez morze. Działka wy chodzi na szczy t klifu ogrodzony sznurem i tablicami ostrzegający mi przed niebezpieczeństwem. Passion parkuje kradziony motocy kl obok kradzionego radiowozu, a za sznurami, blisko krawędzi zawieszonej dobre trzy dzieści metrów nad ostry mi

kamieniami i brzegiem, stoi Freedom.

***

Mam na imię Freedom i sły szę dobiegający z drogi pomruk motocy kla Gunsmoke’a: światło tańczy na łukach krawędzi klifu i przy kuwa moją uwagę. I nagle wstrzy muję oddech. Bo naprawdę nie mam żadnego planu, odkąd mój poprzedni diabli wzięli. Wiem ty lko, że cały czas muszę by ć w ruchu. Jeżeli nie dam rady, skoczę. Rozbiję się. Zginę. Nawet gdy by miała posunąć się naprzód o parę centy metrów, o kilka minut, muszę próbować odnaleźć córkę. Passion parkuje harley a obok radiowozu. Widzę jej cień i sły szę stukot ty ch ostry ch harpunów, gdy idzie w moją stronę. – Mam nadzieję, że nie my ślisz o ty m, o czy m my ślę, że my ślisz! – woła. Uśmiecham się i cofam o dwa kroki od krawędzi urwiska. Mówię cicho, nie jestem pewna, czy sły szy mnie z daleka. – Nie skoczę. Kiedy się spoty kamy, nasze stopy wy ciskają wodę z mokrego dy wanu czerwony ch, żółty ch i brązowy ch liści. – Jeżeli zmarzłaś, w samochodzie jest jeszcze ciepło – pro​ponuję. Podaje mi kluczy ki do motocy kla Gunsmoke’a palcami, które przy pominają mrożone kości opakowane w skórę. – Mam mało czasu. Muszę się stąd wy nieść. – Wiesz przy najmniej, dokąd pojedziesz? – py ta głosem wy tłumiony m przez otaczającą nas mgłę. – Na wschód – odpowiadam. – Na wschód, aż na koniec świata. – Nie wiadomo dlaczego my ślę, że trafię właśnie na sam koniec świata. Podchodzę do motocy kla, a Passion idzie za mną. Zaglądam do skórzanej sakwy przy siodełku, nabijanej srebrny mi ćwiekami, które odbijają blask księży ca. W środku widzę przy paloną ły żeczkę i mniej więcej dziesięć ty sięcy dolarów. Cholera. Zapinam sakwę, zanim Passion zdąży zobaczy ć, co tam jest. – Dla mnie świat się kończy na Salinas Street. – Próbuje się roześmiać. Zza stanika wy ciągam fajkę. Passion mi przy pala. Płomy k rozjaśnia ciemność dookoła, oświetla demony w naszy ch oczach. Nagle na parking za plecami Passion wpada jakiś pikap. Kurwa, kto to? Mattley. Szy bkim krokiem rusza w naszą stronę, zanim jeszcze pierwszy raz zdąży łam się zaciągnąć. Wy gląda na wkurzonego. Łapię Passion za rękę i staję między nią a Matt​ley em. Sięgam do majtek, chwy tam zimną rękojeść jego pistoletu i celuję w jego głowę. Zatrzy muje się jak wry ty i podnosi ręce. Naprawdę przy kro mi jak diabli, że muszę to zrobić. Ale widzę, że nie mam innego wy jścia. Jak powiedziałam, muszę jechać. I wy jadę. Nic mnie nie zatrzy ma. – Na pewno, Freedom?! – krzy czy ze złością, o którą nigdy nie podejrzewałaby m takiego spokojnego gliniarza. – Chcesz rozwalić kolejnego policjanta? Jeszcze przed chwilą czułam się podle. Ale coś takiego? Rzucone mimochodem oskarżenie,

hipoteza na temat, o który m gówno wie? Za kogo on się uważa? Pewnie okolicę odwiedzili Gumm i Howe, bo Mattley owi powiedziałam ty lko, że oskarżono mnie o zabójstwo męża, nie wspominałam, że by ł gliną. Zresztą pożar i tak ściągnąłby tu prośków. – Jeżeli wpieprzy sz mi się w paradę, James. – Pierwszy raz zwracam się do niego po imieniu, które brzmi obco w moich ustach. Strzelam, ale nie chcę w niego trafić. Celuję dobre parę centy metrów od jego głowy, żeby mu pokazać, że to nie żadne cholerne żarty. Stojąca za mną Passion przeraźliwie piszczy i ciągnie mnie za ty ł koszulki. – Kurwa, co ty wy rabiasz? – Kompletnie ci odbiło! – wrzeszczy Mattley. – Żadna nowina, James. Żadna. – Robię krok w kierunku motocy kla. – A teraz musisz zejść mi z drogi. – Freedom! – krzy czy jego sy lwetka. Po policzku spły wa mi łza. Może ze złości, może ze smutku, sama nie wiem. W każdy m razie czuję ukłucie w żołądku. Mam wrażenie, jakby kawałki pękniętego serca podchodziły mi do gardła, ale je przeły kam. Nikt nie może zobaczy ć, że w tej chwili najbardziej chcę mu powiedzieć, że go kocham, ty lko po co? Nie zrobię tego, bo jako cierpiętnica nie mogę pozwolić, żeby w ży ciu spotkało mnie coś tak dobrego jak Mattley. Nie ma miejsca na happy endy ani w moich opowieściach, ani w prawdziwy m ży ciu. Ży cie nie chce, żeby śmy szli przez nie razem. Takie jest ży cie. – Przepraszam. – Strzelam i dziurawię oponę w jego samochodzie. Sięgam do kieszeni i wy jmuję kluczy ki do radiowozu. – Teraz nie przekroczy sz granicy stanu, ani radiowozem, ani pikapem na kapciu. Odwieź Passion do domu. – Odwracam się, wskakuję na harley a Gunsmoke’a i przekręcam kluczy k w stacy jce. Zamierzam już ruszać, gdy podchodzi do mnie. – Weź przy najmniej to. – Zsuwa z ramion czarną skórzaną kurtkę i zawiesza na kierownicy motoru. Patrzę na niego, ale odwraca głowę. Moje spojrzenie sprawia mu ból. Mnie sprawia ból to, że unika mojego wzroku. Dziękuję Passion lekkim skinieniem głowy, a potem odjeżdżam. Zostawiając za plecami Painter i Oregon, jadę w noc. Na wschód. Już jadę, Rebekah. Jadę.

24

FREEDOM I MNIEJ UCZĘSZCZANA DROGA

Mam na imię Freedom i jestem osiem godzin drogi za Painter, w największy ch ciemnościach tuż przed świtem. Zdaje się, że minęłam Piekielny Kanion na granicy Oregonu i Idaho, czy li to musiałaby by ć dolina rzeki Snake w Idaho. Chy ba że zboczy łam na południe i jestem gdzieś w Wielkiej Kotlinie, w Sierra Nevada, może w Nevadzie czy Utah, pod warunkiem że ominę Dolinę Śmierci, Chry ste Panie. Osiem godzin jazdy na motorze i od wibracji nie mam już czucia w łechtaczce. Kostki palców zeszty wniały mi z zimna. Nogi przy pominają kość indy czego mostka, który dwie osoby ciągną na wróżbę każda w swoją stronę. Od łez i wiatru czuję, jak gdy by ktoś wy jął mi gałki oczne, zanurzy ł w soli i włoży ł z powrotem. Straszliwie chce mi się pić. Pragnienie dokucza mi do tego stopnia, że jest mi słabo i języ k przy kleja mi się do podniebienia. Może powinnam lepiej to sobie zaplanować, bo od czterech godzin nie widziałam śladu ży cia, odkąd zostawiłam za sobą sklep i stację benzy nową, chociaż nie jestem pewna, czy można nazwać śladem ży cia tego bezzębnego buraka, który pił my lantę na nadkwasotę. Za szy bko mijam drogowskazy, żeby przeczy tać, dokąd jadę. Nie mogę zawrócić, nie ma do czego wracać. Ty lko kamienie i kaktusy, kaktusy i kamienie. I nie ma Rebekah. Szeroka i pusta droga przez nicość daje mnóstwo okazji do my ślenia. Właściwie droga zmusza podróżnego… czy w moim przy padku podróżną, do autorefleksji. A w mojej głowie kłębią się przerażające my śli. Każda z nich, każde odczucie, żal, od którego ścina mi się krew, każe mi dodawać gazu. Pędzę na motocy klu, żeby nie dogoniły mnie moje demony, ale zawsze są o krok przede mną, zawsze czy hają na mój grzech.

Zatrzy muję się na szczy cie wzgórza, jednego z ty siąca, które dotąd pokonałam. Zapalam papierosa, żeby odpędzić głód i rozprostować zeszty wniałe plecy i kark. Jestem nieruchomy m kawałkiem ciemności, czarny m kształtem na tle czerni. Ale przed sobą, całkiem niedaleko, widzę burzę z piorunami, która jest niebezpieczna na pusty ni. Czuję się, jakby m stała w wielkiej pustce, czy mś, co sobie wy obrażam przed narodzinami i po śmierci. Jeżeli Bóg istnieje, tak to właśnie wy glądało, zanim stworzy ł Ziemię i ży cie. Czerń. Nic. Próbuję ogarnąć umy słem pojęcie bezczasu, braku uczuć, po prostu nicości. To coś niepojętego, jeżeli człowiek chce to sobie wy obrazić. A taka jazda przez nicość sprawia, że próbujesz zrozumieć. U stóp wzgórza, w chmurach, widać fioletowe, białe i pomarańczowe rozbły ski wy ładowań elektry czny ch, które przecinają niebo. Daleki pomruk burzy brzmi jakoś biblijnie. Ale dokąd indziej mogę jechać? Co innego zrobić? Sama na pusty ni dłużej nie dam sobie rady. To ry zy ko, ale będę je musiała podjąć, bo po drugiej stronie czeka moja córka, której nigdy nie znałam. Po drugiej stronie czeka wolność od ludzi, którzy na pewno mnie szukają. Po drugiej stronie czeka ocalenie. Pędzę tą prostą i uczciwą drogą. Próbuję uciec przed pieprzony mi demonami, które siedzą mi na ogonie. Próbuję ocaleć. Skłamałaby m, gdy by m powiedziała, że się nie boję. Im bardziej zbliżam się do burzy, ty m szy bciej zmierza w moją stronę i zanim się zorientowałam, jestem już w samy m środku, w brzuchu bestii. Liczę. Jeden, dwa… pięć. Jasna cholera. Krzy czę, patrząc, jak pioruny walą parę metrów ode mnie. Drę się jak opętana, ale nie panikuję. Wystarczy to przetrwać, a dalej wszystko pójdzie jak po maśle. Zrób to dla Rebekah. Zrób to za swoje grzechy, za błędy. Zrób to, bo ten strach należy ci się za wszystkie okropności, jakie zrobiłaś ze swoim życiem, Freedom. Każda bły skawica oświetla ziemię wokół mnie jaśniej od słońca, jest oślepiająca. Widząc rozbły skujący na fioletowo krajobraz, czuję się, jakby m miała oczy, wzrok zwierzęcia, które widzi wszy stko. Dzięki temu w środku nocy, w samy m sercu nicości, potrafię dostrzec hory zont pusty ni. Jak gdy by dane mi by ło zobaczy ć świat w postaci, której nikomu nie wolno oglądać. Czterdzieści gromów na minutę. Zginę. Grzmoty są ogłuszające i nie wiem, czy nie popękały mi bębenki, bo nie sły szę już własny ch wrzasków. Po kręgosłupie i w ży łach przebiega mi prąd i nagle wiem, że nic mnie nie powstrzy ma. Jestem nienasy cona. Nieśmiertelna. Pochy lam się na motocy klu i gnam coraz szy bciej. Jestem bły skawicą. A potem… W środku burzy z wy ładowaniami gaśnie mi silnik. Już po mnie. Próbuję odpalić motor; błagam go, żeby znowu zaskoczy ł, jak gdy by mnie sły szał. Zaczy nam wrzeszczeć coś wrednego i ordy narnego. Ry czę bez końca w samy m środku pusty ni, gdzie nikt nie może mnie usły szeć. Serce mi pęka. Jestem wściekła, że nie mogę zrobić dosłownie nic dla córki, której nigdy nie poznam. Dostrzegam słabe żółte światełko niecały kilometr ode mnie w głębi tej jałowej ziemi. Odwracam motocy kl w stronę dalekiego domu i macham ręką przed reflektorem. W odpowiedzi ktoś w domu mruga lampą na werandzie. Wy ciskając z siebie resztki energii, zostawiam motor i próbuję biec przez pusty nię. Pędzę do taktu z tańczący mi bły skawicami i łoskotem gromów. Pędzę na oślep; ślepa w ciemności, kiedy bły skawice cichną, ślepa w jaskrawy m świetle, kiedy spada na miękką i suchą ziemię, po której biegnę. Przy chodzi mi na my śl, że piekło może jednak by ć nad nami. Ale nie mam pojęcia, dokąd teraz gnam. Równie dobrze mogę biec do domu Leatherface’a, który chce zrobić dzwonki wietrzne z moich odcięty ch rąk i nóg, a skórę zjeść z owsianką.

I nagle bły skawica strzela z ziemi. Dostałam w nogę. Padam, zwijając się w paroksy zmie niewy obrażalnego bólu.

***

Nie wiem, czy ktoś mnie śledził, federalni albo policja stanowa, albo Delaney owie. Nie wiem, czy strzelał właściciel tego domu na pusty ni. Nie wiem, czy wy jdę z tego ży wa. Nie mogę wstać. Czołgam się z powrotem, ale do czego mam wracać? Wy tężam wszy stkie siły, zmuszając ręce, żeby pociągnęły nogi w kierunku drogi. Stękam i jęczę przy każdy m centy metrze pokonany m przez moje ciało. Zaczy na lać. Obracam się na wznak i otwieram usta, żeby pić. Jestem zrozpaczona i umieram z pragnienia. I nagle dostaję drugi postrzał w rękę, a kula przebija kurtkę, którą dał mi Mattley. – Błagam, przestań! – wołam. Kiedy uderza następny piorun, kątem oka dostrzegam jakiś ruch. Ktoś idzie w moją stronę. Ale gdy próbuję się dalej czołgać, tracę oddech. Serce wali jak szalone. Czuję się, jak gdy by coś mi w środku eksplodowało, a moje krwinki zmieniły się w drobiny z ognia i ży letek, które próbują rozerwać mi skórę i wy dostać się z ciała. Zaciska mi się gardło. Wszy stko staje się zamglone i nie mogę poruszy ć ani jedny m mięśniem. Postać staje nade mną, ale mój mózg przestaje normalnie funkcjonować. Nic nie rozumiem. Majaczę. W blasku bły skawicy widzę jakiegoś mężczy znę. Patrzy na mnie z ukosa i potrząsa czy mś nad moją głową, ale nie widzę, co to jest. – Hai-ja, hai-ja – wy daje ury wane dźwięki, ale ma cichy i łagodny głos. – Hai-ja, hai-ja. – Brzmi to prawie jak śpiew. W drugiej ręce trzy ma skrzy piącą latarnię, która oblewa żółty m światłem prawą stronę mojego ciała. – Proszę – usiłuję powiedzieć, ale nie wiem, czy słowa w ogóle wy dostają się z moich ust. – Nie zabijaj mnie. Zaczy nam się modlić. Modlę się do Boga, którego właśnie przeklinałam, a nie jestem żadną rozmodloną dewotką, nic podobnego. Nie potrafię poruszy ć ani jedny m mięśniem, choćby m nie wiem, jak się starała. Nawet pieprzony m palcem. Jestem sparaliżowana. – Pomóż mi – próbuję błagać. Mówi coś, ale nie rozumiem. Nigdy nie sły szałam takiego języ ka. Ani angielski, ani hiszpański, niepodobny do niczego. Mężczy zna łapie mnie za kostkę i ciągnie w stronę swojego domu. Sapię, żeby złapać oddech, i szoruję plecami po ziemi, ciągle próbując nabrać deszczówki do ust, ale nie umiem ich nawet dobrze otworzy ć. Mężczy zna człapie wolno, a mamy spory kawałek. Boję się, że umrę, zanim dojdzie do domu, chociaż może to i lepiej. Wpadam w panikę. Wnętrzności skręcają się we mnie, bo nie mogę oddy chać, ale nie jestem w stanie tego okazać. Czuję, że mężczy zna puszcza moją nogę. Chce mnie porzucić w środku pusty ni? Zamierza mi strzelić w głowę i zostawić na żer ptakom? Klęka obok mnie. W świetle bły skawicy widzę dwa siwe warkocze.

Zdejmuje mi kurtkę. Chce mnie okraść. Zdejmuje mi spodnie. Chce mnie zgwałcić. Znowu grzechocze mi nad głową jakimś przedmiotem. Potem macha nim nad cały m moim ciałem, mówiąc w dziwny m liry czny m języ ku, jak gdy by śpiewał cichą koły sankę, kiedy ja tu umieram. Facet jest popieprzony. Gdy trzaska piorun, dostrzegam odbły sk światła w ostrzu noża, który zdjął z pasa. Rozcina mi nogę, a z bólu jeszcze bardziej kurczą mi się mięśnie szy i. Znów modlę się do Boga, w którego nie umiem uwierzy ć. Mężczy zna unosi moją nogę do ust. Chy ba pije moją krew. Chcę go błagać, żeby przestał, żeby tego nie robił. Ale jestem bezsilna. Coraz mniej ży wa. Pokonana. Przepraszam, że nie mogłam cię uratować, Rebekah, my ślę, odpły wając w nicość. Przepraszam za wszystko, co zrobiłam i czego nie zrobiłam.

25

KOCIA KOŁYSKA

Promienie słońca ogrzewają dużą sy pialnię pełną ręcznie szy ty ch kołder i koronkowy ch serwetek. Dom wy pełnia zapach chleba bananowego, który każdemu południowcowi przy pomina dzieciństwo. W rogu pokoju na bujany m fotelu siedzi Carol Paul, czekając, aż Michelle Campbell się obudzi. Nuci God Bless America i robi na drutach różową czapeczkę dla noworodka. Prawie już nie pamiętam, kiedy Magdalene była taka mała, my śli. Zerka na zegar na półce, żeby nie spóźnić się z knedlami i lemoniadą ze świeżo wy ciśnięty ch cy try n dla Virgila, kiedy wróci z terenu z resztą ludzi porządkujący ch to, co zostawiła po sobie burza. Michelle niespokojnie wzdry ga się przez sen i otwiera ciężkie powieki z gwałtowny m biciem serca. Wy daje się jej, jakby światło, które oblewa złotem pokój w domu Paulów, wy woły wało w niej mdłości. Wraz z mijający m popołudniem cienie sięgają coraz dalej w głąb sy pialni. W gardle i piersi pali ją ży wy ogień, ma zamglony wzrok. Carol wstaje z bujanego fotela i bierze ceramiczną miskę stojącą obok łóżka, do której Michelle wy miotuje. Stawia jej miskę na kolanach i odgarnia włosy z twarzy. – Ulży j sobie, śmiało. – Jak długo to będzie trwało? – py ta z płaczem Michelle. – Już niedługo – mówi Carol pocieszający m tonem, oglądając ślad po cesarskim cięciu tuż nad kością łonową. – To się często zdarza po porodzie, zwłaszcza tak ciężkim jak twój. – Za każdy m razem, kiedy wy miotuję, mam wrażenie, że rana znowu się otwiera. – Nie otwiera się, ale jeszcze trochę poboli. Ładnie się goi. – Mogę już zobaczy ć małą? – Niech śpi. – Carol pomaga Michelle z powrotem położy ć się na poduszkach. – Ona też jest zmęczona.

– Ma na imię Rebekah. – Głos Michelle jest zmęczony i słaby. – Co mówisz? – Chcę ją nazwać Rebekah – dy szy ciężko Michelle. – Rebekah by ła moją najlepszą przy jaciółką. Carol nie odpowiada. Otula kocami boki Michelle. – Podgrzeję ci zupę. Powinnaś się wzmocnić. – Proszę, nie, siostro Carol – protestuje słabo. – Nie mogę teraz my śleć o jedzeniu. Ale Carol i tak wy chodzi. Kiedy Michelle sły szy jej kroki zmierzające do kuchni i czuje lekki powiew świeżego powietrza, które wpada przez okno, do sy pialni zakrada się mała Magdalene, jak zawsze rozgadana i spragniona towarzy stwa. Wskakuje na łóżko, siada obok Michelle i macha nogami w powietrzu. – Theresa jest śliczna, siostro Michelle. – Magdalene ma palce zaplecione czarny m sznurkiem i ćwiczy „kocią koły skę”. – Wy gląda jak porcelanowa laleczka, ale taka prawdziwa porcelanowa laleczka, wiesz? – Theresa? – Nie ma już siły mówić. Magdalene rozpromienia się w uśmiechu. – Twoje dziecko, głuptasie! Z oczu zdezorientowanej i bezsilnej Michelle pły ną łzy rozpaczy i ściekają na skronie. – Nazy wa się Rebekah. – Jak moja starsza siostra?! – Magdalene nie zauważa jednak jej cierpienia. Michelle zaczy na szlochać. – Chcę do domu. – Nie musisz płakać, twój dom jest tuż za oknem. – Magdalene podbiega do okna i rozchy la koronkowe firanki. – Widzisz? Ja go stąd widzę. Podnieś głowę, to zobaczy sz! – Jest rozczarowana, gdy widzi, że Michelle nie słucha. – Źle się czujesz, niedobrze ci, siostro Michelle? – Magdalene, pamiętasz, co mamusia mówiła? Żeby nie przeszkadzać siostrze Michelle? – Do pokoju wraca Carol. – Przepraszam, mamusiu. Chciałam jej ty lko pokazać moją kocią koły skę. – Później, kochanie. – Carol przy nosi tacę z zupą i wodą. – Za kilka minut pomożesz mi nakarmić dziecko. Zaraz przy jdę. Magdalene rusza do drzwi, ale przy staje na progu. – Mamusiu, a mogę najpierw położy ć ręce na siostrze Michelle i zmówić za nią modlitwę? – Króciutką, ale potem musisz wy jść. – Bardzo króciutką, obiecuję. – Magdalene podbiega do Michelle i kładzie obie rączki na jej spoconej głowie. – Drogi Jezu, to moja wy jątkowa modlitwa za siostrę Michelle na jej ciężką próbę z szatanem. Pomóż jej, żeby się lepiej poczuła i żeby m mogła jej pokazać kocią koły skę, i żeby mogła znowu zobaczy ć swojego dzidziusia. I spraw, żeby zjadła całą zupę i nie by ła głodna. W imię Jezusa, amen. – Odbiega, ale w połowie drogi do drzwi obraca się na pięcie, żeby znów przy brać swoją modlitewną pozę. – Jezu, proszę, sprowadź z powrotem do domu moją siostrę Rebekah, bo strasznie, strasznie za nią tęsknię. Carol podchodzi i cicho zamy ka drzwi za Magdalene. Znowu patrzy na Michelle. – A teraz spróbujemy zjeść jak najwięcej zupy, żeby śmy się lepiej poczuły, dobrze?

Ale Michelle nie odpowiada. Carol podchodzi do niej i bada jej puls na szy i. Ledwo wy czuwalny. Michelle jest bliższa śmierci niż ży cia. Carol spogląda na swoją torbę lekarską; zastanawia się, czy pomóc dziewczy nie. Po chwili jednak wraca do cichego nucenia hy mnu. I czeka na jej śmierć.

26

KONIEC JESIENI

Zapach lizolu jest tak intensy wny, że szczy pie go w oczy. Kiedy Mattley wpisuje swoje nazwisko na listę odwiedzający ch, mężczy zna w kącie gry zie drewniane pły tki do scrabble. – My śli, że samogłoski mają wartość odży wczą – wy jaśnia pielęgniarka w recepcji. Posterunkowy James Mattley nie potrafi sobie wy obrazić bardziej przy gnębiającego miejsca. Czeka przy oknie i patrzy na dziedziniec, gdzie pielęgniarki stulony mi wargami wciągają nikoty nę i wpijają się w telefony komórkowe. Żadna z nich nie sprawia wrażenia, jak gdy by przeszkadzał jej padający tego ranka deszcz ze śniegiem, pod warunkiem że dostaną swoją codzienną dawkę kofeiny. Mattley owi łzawią oczy od lizolu, którego gęsty posmak czuje w gardle, i od ciągłego ziewania po prawie nieprzespanej nocy, po której z przemęczenia porusza się ciężko i ospale. Szukając jakiegoś pobudzenia, szczy pie się w dłonie, żeby nie zasnąć. Do wspólnej sali ciągnie pochód starszy ch pacjentów w pieluchomajtkach, budzący ch się z transu po środkach uspokajający ch i kaca po lekach nasenny ch i przeciwlękowy ch. Bardziej mi to przy pomina jakieś cholerne wariatkowo. Mattley obserwuje, ale się nie gapi. Patrzy, jak ustawiają się w kolejce do sanitariusza, biorą pigułkę i gromadzą się przed „Kołem fortuny ”, żując swoje medy czne potpourri. – Jest w sali numer dwanaście, tu obok – pokazuje pielęgniarka. Mattley ostrożnie, na palcach, wchodzi do pokoju kobiety. – Gdy by pan czegoś potrzebował, jestem na miejscu. – Znam cię! – woła w uniesieniu Mimi. – Jesteś moim sy nem! – Nie, nie – ucisza ją Mattley. – Jestem posterunkowy James Mattley. Spotkaliśmy się wieczorem po pożarze. – Pomalowany na jaskrawożółty kolor pokój odstrasza odwiedzający ch, którzy w odróżnieniu od przeby wający ch tu czcigodny ch staruszków pozbawieni zostali

otępiającej dawki lekarstw. – Pożarze? – Rozgląda się po sali. – Jakim pożarze? – Wczoraj wieczorem, pamiętasz? Wy buchł pożar, który zaczął się u ciebie. Wzięliśmy cię do karetki. Przy pominasz sobie? – Pożar nie zaczął się w moim domu. – Wstaje z łóżka i poprawia różowy szlafrok z polaru. – Ty lko u Freedom, przez ty ch ludzi, którzy jej szukali. – Jakich ludzi? – Mattley gwałtownie przy tomnieje. – Kto szukał Freedom? – Tacy z obłędem w oczach – mówi, zerkając w zawieszone na ścianie ręczne lusterko, jak gdy by nie poznawała własnej twarzy. – Trzej. Uderzy li mnie. I wzniecili pożar. – Dlaczego nie powiedziałaś tego policji? – Powiedziałam Freedom w karetce. My ślałam, że ona powie. Mattley wy jmuje telefon i na liście kontaktów szuka numeru Nowego. Wy sy ła mu wiadomość:

Ściągnij raport od komendanta straży, powinien już by ć gotowy. Jaka by ła przy czy na pożaru? Nie mów kapitanowi, że py tam.

– Co możesz powiedzieć o ty ch ludziach? – Jakich ludziach? – Już zapomina. – Gdzie Freedom? Gdzie ja jestem? – Zaczy na wpadać w panikę. – Nie denerwuj się, Mimi. – Próbuje ją uspokoić i prowadzi z powrotem do łóżka. – Freedom niedługo przy jdzie. A ty jesteś bezpieczna. – Nie chcę tu by ć! – krzy czy. – Chcę do domu. Do domu! – To przejmujący widok, gdy Mimi zwija się w kłębek na łóżku i szlocha, zakry wając rękami twarz. Do pokoju wbiega uzbrojona w strzy kawkę pielęgniarka w biały ch mokasy nach, z rudy m afro na głowie, przy pominająca jakąś postać z kreskówki. – Proszę mi dać jeszcze chwilę! – woła Mattley, powstrzy mując ją. Łapie Mimi za ręce i patrzy jej w oczy, zniża głos, żeby pielęgniarka nie sły szała. – Mamo – mówi. – Mamo, to ja. – Czuje się okropnie, że musi się uciec do takiego okrucieństwa. – Sy nku? – Tak, mamo, to ja. Mimi uśmiecha się przez łzy i pada mu w ramiona. – Najwy ższy czas, żeby ś mnie odwiedził. – Wiem, mamo. Przepraszam. – Daje pielęgniarce znak, by wy szła. Kobieta wzdy cha rozczarowana. Mattley koły sze Mimi, opierającą głowę na jego piersi, i spogląda na korespondencję rozsy paną u nóg łóżka. Jedna z kopert jest zaadresowana do Nessy Delaney. Mattley delikatnie odsuwa się od Mimi, która już się zdąży ła uspokoić, po czy m sięga po list. – Nessa Delaney ? – py ta ją. – Nigdy nie sły szałam tego nazwiska.

Mattley zauważa, że w adresie jest numer mieszkania Freedom. Otwiera kopertę.

Droga Nesso, chociaż powinnam chy ba napisać Mamo? Jest ty le do powiedzenia; ty le do zrozumienia. Mam Ci ty le do powiedzenia, ale bardzo mało czasu, bo ukry wam się w szopie obok mojego kościoła. My ślę o swoim ży ciu. Zastanawiam się, jak mogłam tego nie rozumieć, ale patrząc teraz na Twoje zdjęcie, rozumiem, rozumiem już wszy stko. Od dawna modlę się o ucieczkę. Modlę się do Boga, żeby zabrał mnie daleko stąd. Ale przez cały ten czas nie miałam dokąd iść. Jest Mason, ale muszę uciec jeszcze dalej. Muszę się stąd wy rwać, nie mogę powiedzieć dlaczego. Proszę, zaufaj mi. Zaufaj Bogu. Bo to On przy słał mi Twój list. Skontaktuję się za kilka dni, kiedy dotrę do Oregonu. Rebekah

Mattley patrzy na stempel pocztowy. List nadano w Goshen w Kentucky. Nie może usiedzieć w miejscu, czeka, aż Mimi wy jdzie z pielęgniarką do sali telewizy jnej. Pięć minut później marznący śnieg z deszczem siecze go w policzki, gwizd przenikliwego wiatru przy pomina odgłos ostrzenia stali. W Oregonie chy ba właśnie kończy się jesień, choć na to jeszcze wcześnie. Mattley czeka, aż samochód się rozgrzeje; gdy o szy bę stuka lód, w ty lnej kieszeni jego spodni wibruje telefon. Czy ta esemesa od Nowego:

Raport przy szedł wczoraj. Pożar zaczął się w mieszkaniu Freedom. Podpalenie.

W tle ściszone radio podaje prognozę pogody. – Chy ba nie powinienem – mówi szeptem Mattley. My śli o swoim sy nu, który do końca ty godnia będzie u swojej matki, zastanawia się, co dobrego z tego wy niknie. Ale, do cholery, kto inny zatroszczy się o Freedom? Mattley wzdry ga się z zimna w czerwonej flanelowej koszuli. Zaciera ręce i widzi parę własnego oddechu. Na fotelu pasażera leży torba podróżna z jego rzeczami. Na górze spoczy wa jego pry watna broń. Mattley jedzie na stację kolejową, żeby oszczędzić sobie dobry ch piętnastu godzin podróży samochodem. Jego cel: Kentucky.

27

O, PIĘKNA AMERYKO!

Po czterdziestu pięciu minutach czekania na wóz przy stosowany do przewozu niepełnosprawny ch, nie skorzy stawszy z dwóch zwy kły ch czterodrzwiowy ch taksówek, Peter w końcu melduje się w motelu w Louisville. Potrzebuje dwóch męczący ch godzin, żeby się wy kąpać i przebrać. Dziś kurcze są szczególnie gwałtowne i próbuje zadzwonić do Freedom kilka razy, ale telefon wciąż wy skakuje mu z rąk. Zresztą okazuje się, że Freedom i tak nie odbiera. Peter uruchamia laptop i podłącza się do motelowego wi-fi. Braki w sprawności ruchowej rekompensuje umiejętnościami techniczny mi, ponieważ zaszy ty w swoim pokoju cały czas poświęca właśnie komputerom. Dzięki głupim grom może sobie pozwolić na znacznie więcej niż na jawie. Jego ręce są tak nieposłuszne, że otwarcie kilku okien trwa dłużej niż zwy kle, ale wreszcie udaje mu się rozpocząć poszukiwania. Zaczy na od rodziny Paulów. Można znaleźć i zebrać prawie wszy stko, co pozostawia cy frowy ślad w sieci, jeżeli poszukiwana osoba ma konto w jakimkolwiek serwisie społecznościowy m. Tak jest w przy padku Masona i Rebekah Paul. Krótkie przeszukanie internetu za pomocą Google pozwala ustalić, że Mason jest wzięty m adwokatem, a Rebekah parę dni temu zaginęła. Peter przy stępuje do sprawdzenia Virgila. Dowiaduje się o jego nauce w seminarium, trafia na stronę Kościoła i znajduje podcast. Ogląda nawet zapis jednego z poprzednich kazań, które kazałoby mu wy soko unieść brwi w konsternacji, gdy by do tego stopnia panował nad mimiką. Potem bierze pod lupę Carol Paul, która dawno temu nazy wała się Carol Custis. Carol Custis, w przeciwieństwie do pozostały ch Paulów, ma bogatą przeszłość. Peter czy ta o jej siostrze bliźniaczce, o której by ło głośno w mediach jako córce pastora, która pewnego ranka w 2009 roku powiesiła się w swoim domu.

– Clare Custis – mówi głośno, wpisując jej nazwisko do wy szukiwarki. Idąc ty m śladem, znajduje Adelaide Custis, matkę Carol i Clare, która przed czterema laty zniknęła. – Nic dziwnego, że baba zwróciła się do Jezusa – dodaje, my śląc o Carol i jej rodzince. Według słów Geralda „Gera” Custisa we wszy stkich archiwalny ch programach informacy jny ch jego żona po południu wy szła z domu na pocztę i słuch o niej zaginął. Ty dzień później w rzece Ohio odnaleziono jej samochód. Peter wy łącza internet i zapisuje informacje na pendrivie, który chowa w skórzanej kieszeni po wewnętrznej stronie oparcia wózka. Na klawiaturę padają okruchy tortu z powitania jego brata. Sąsiedzi w pokoju obok o coś się kłócą. Dzienne światło nagrzewa pokój; w Kentucky jest cieplej niż w Nowy m Jorku. Próbuje włączy ć telewizor pilotem, ale ręce nie chcą współpracować. Udaje mu się dopiero po piętnastu minutach. Oczy wiście trafia na lokalne wiadomości. Virgil i Carol Paulowie proszą o jakiekolwiek informacje o miejscu poby tu ich córki. A kiedy na ekranie pojawia się zdjęcie Rebekah, Petera zdumiewa jej niezwy kłe podobieństwo do Nessy.

***

– Jestem wdzięczny – mówi Peter do samary tanki, która proponuje, że pomoże mu wziąć kilka rzeczy z pobliskiego Walmartu. – Żaden kłopot – zapewnia go chorobliwie oty ła kobieta na elektry czny m wózku. To zawsze wkurzało Petera. Tłuste babszty le takie jak jego matka, które mają prawo do miejsc parkingowy ch dla inwalidów i jeżdżą na wózkach ty lko dlatego, że są leniwe. Ty mczasem to Peter jest prawdziwy m niepełnosprawny m i zrobiłby wszy stko, żeby się pozby ć tej sy mpaty cznej przy padłości. Ale takie grubasy ? Sami to sobie zrobili, a za czy je pieniądze te góry sadła siedzą w domu i oglądają Jerry ’ego Springera zamiast pracować, bo wpieprzają z kory ta same rzeczy smażone w głębokim tłuszczu? – Rozumiem, co pan czuje, wiem, jak to jest. – Stuka laską w koła swojego wózka. Jaja sobie ze mnie robisz? – Mam cukrzy cę i chorą stopę. – Samary tanka długim chwy takiem zdejmuje z półki butelkę dietety cznej coli. Luźna sukienka ukazuje tonę tłuszczu wiszącą na jej ramieniu, która koły sze się w ry tmie świszczącego oddechu. Peterowi zbiera się na mdłości. Boże. Ale gra miłego, udaje, że nie zauważa. Peter płaci za dużą butelkę wody, batoniki zbożowe, jabłka i gotowy stek Salisbury, a potem czeka przy wy jściu, obok automatów z gumą do żucia w kulkach i dekoracji z okazji Halloween. Widzi stamtąd, jak kobieta kupuje karton pall malli i płaci za swoje tłuste, słone i słodkie zakupy bonami z pomocy społecznej. W takich dniach Peter żałuje, że jest Amery kaninem. Ogląda ogłoszenia na ścianie: usługi opiekunek do dzieci, instalacja samochodowego sprzętu audio, kościoły, drewno na opał, do wy boru, do koloru. U góry widzi rząd czarno-biały ch zdjęć osób zaginiony ch. Naty chmiast rozpoznaje Adelaide Custis, matkę Carol Paul i Clare Custis.

Z prawej wisi fotografia osoby, której Peter nie poznaje, ale mimo to zatrzy muje na niej wzrok. To piętnastoletnia dziewczy na, która zaginęła dwa miesiące temu. Nazy wa się Michelle Campbell.

28

WYBRANIEC LOSU

Mason wraca z Violet do biura. Sły szy teraz za drzwiami przy ciszone głosy kolegów rozmawiający ch o zniknięciu jego siostry, a od ich szeptów skręcają mu się wnętrzności. Jestem wybrańcem losu, my śli, rozglądając się po wielkim gabinecie, patrząc na kry ształowe karafki i srebrne ły żeczki lśniące w blasku jesiennego słońca. Człowiek sukcesu, któremu pod markowy m garniturem flaki przewracają się z wściekłości. Jestem najbardziej nieznośnym sukinsynem, jakiego znam. Ale po raz pierwszy w ży ciu Mason czuje, że dłużej nie wy trzy ma. Otwiera dolną szufladę i pociąga ły k z awary jnego bourbona Maker’s Mark, zaciskając palce na butelce tak mocno, że omal nie miażdży szy jki. – Nic mnie to nie obchodzi, nawet gdy by właśnie jadł lunch na pieprzony m Guam! – krzy czy do telefonu Violet, krążąc wokół biurka. – Do cholery, połączcie mnie z szery fem! – Patrzy na niego, unosząc brwi, i robi ruch, jak gdy by chciała cisnąć telefonem o ścianę. Sięga po butelkę, ale najpierw sprawdza, czy żaluzje są opuszczone. – Dawaj – szepcze. Zasłania słuchawkę ręką. – Komisariat prowadzony przez buraków z Południa. Ty lko czekam, żeby który ś z nich powiedział mi, że mam niczego sobie buziuchnę. – Wcale by m się nie zdziwił – odpowiada Mason, patrząc w ekran komputera i podpierając głowę rękami. Sfrustrowany chwy ta garściami włosy i lekko szarpie. – No i mamy urlop – mówi do siebie Violet, a butelka stuka o jej zęby. Mason udaje, że nie sły szy. Czeka, aż pliki się załadują. – Może na wszelki wy padek pojedziesz do domu, gdy by Rebekah miała się tam pojawić. Przewraca oczami i odkłada telefon. – Jasne, dobra. Bierze ją za ręce.

– Posłuchaj, kochanie – zaczy na, chce przeprosić. Violet wie, co Mason zamierza powiedzieć. – Ty m się nie przejmuj – mówi, ale nie próbuje kry ć rozczarowania. – Znajdź ją. – Pochy la się i całuje go w czoło. Sięga do dolnej szuflady, żeby schować bourbona. – Ja to zrobię. – Bierze od niej butelkę i łapie jej żakiet zawieszony na oparciu krzesła. – Wracaj do domu, za jakiś czas zadzwonię. – Informuj mnie na bieżąco. – Violet rusza do drzwi. – I nie pij za dużo, musisz zachować przy tomność umy słu. Mason uśmiecha się do Violet, która zamy ka za sobą drzwi. Po jej wy jściu pociąga jeszcze dwa spore ły ki. Wy suwa dolną szufladę, której wcześniej nie pozwolił otworzy ć Violet. Leży w niej aksamitne pudełeczko z pierścionkiem zaręczy nowy m. Komputer wy daje sy gnał i wy świetla komunikat o zakończeniu ładowania plików z pły t CD, które zabrał z baru Bluegrass. Uderza w klawisz my szy i otwiera katalog, a po chwili czuje uderzenie gorąca w twarz, widząc, że pliki są zaszy frowane. Nie może usiedzieć za biurkiem, wy daje mu się, że za sekundę wy skoczy ze skóry. – Mason, ktoś do ciebie – mówi przez interkom jego sekretarka. – Chwileczkę. – Patrzy do lustra i wpy cha koszulę do spodni, zauważając, że odłamek szkła, który drasnął go w policzek w Bluegrass, pozostawił na skórze równiutkie rozcięcie. Przetrząsa kieszenie w poszukiwaniu paczki gumy do żucia, żeby stłumić zapach alkoholu z ust. – Niech wejdzie. – Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. – Do gabinetu wjeżdża jakiś mężczy zna na wózku. Mason przy gląda się nieznajomemu, jego ciemny m, kręcony m włosom i pełny m wargom. Wy łącza telewizor i zamy ka laptop. – Proszę wy baczy ć, prawdę mówiąc, jestem na urlopie. Czy m mogę służy ć? – Chodzi o pana siostrę, Rebekah. Przy jechałem w imieniu przy jaciela. – Spoglądając na Masona, mruży oczy przed promieniami słońca, które wpadają do pokoju przez szpary między żaluzjami. Niesamowite, jak bardzo jest podobny do Marka, my śli Peter. Mason marszczy brwi. – To znaczy ? Peter bez słowa ruchem głowy wskazuje butelkę maker’s mark na biurku. Mason z początku nie bardzo wie, co my śleć o nieznajomy m, który twierdzi, że wie coś o Rebekah, i spoty ka się z nim w imieniu innej nieznanej osoby. Nie przy chodzi mu jednak do głowy, jak inaczej mógłby próbować odnaleźć siostrę. Przy kłada butelkę do warg mężczy zny. – Jak się pan nazy wa? – Peter. – Chucha, łagodząc ogień w ustach. – I powiedziałeś, że chodzi o Rebekah? – Mason siada za biurkiem i zakłada ręce na piersi. – Zgadza się. – Peter przeły ka ślinę. – Chy ba wiem, kto ją porwał. Mason nagle otrząsa się z lekkiego rauszu, ale nadal traktuje przy by sza nieufnie. Obraca trzy maną między nogami butelkę. – No dobrze, kto w takim razie porwał moją siostrę? – Powiem inaczej. – Sięga do kieszeni w wózku i wy jmuje pendrive. – Wy dawało mi się, że wiem, kto ją porwał. Może szuka jej teraz więcej niż ty lko kilka osób i niekoniecznie chodzi im o jej dobro. – Mason posy ła mu uśmiech z pszeniczny m posmakiem whiskey, bo nadal do końca

mu nie wierzy, i czeka na dalszy ciąg. – Co pan wie o swojej babce ze strony matki? – Babcia i dziadek zmarli, kiedy miałem kilkanaście lat. – Mason zastanawia się, czy mądrze robi, udzielając nieznajomemu odpowiedzi, ale jest już za późno, żeby je cofnąć. – Co ona ma z ty m wspólnego? – Pod moim wózkiem. – Peter gwałtownie potrząsa głową. – Weź laptop. Mason z początku nie wierzy w to, co widzi w archiwalny ch wiadomościach lokalny ch w komputerze, przy pisuje to zby t dużej ilości alkoholu. – Powiedzmy, że to jest matka mojej matki, moja babcia. – Przeły ka ostatnie kropelki bourbona, które pozostały mu na języ ku. – Ciągle nie rozumiem, co to ma wspólnego z Rebekah. – Przejdź do galerii zdjęć na stronie Adwenty stów Dnia Trzeciego. – Peter wskazuje mu grupowe zdjęcie nastolatków w salonie czy jegoś domu. Gromadka dzieciaków ma wszy stkie cechy tego trudnego wieku: zęby, do który ch muszą jeszcze dorosnąć, trądzik i tak dalej. – Klub Myszki Miki, co z tego? – Popatrz na dwie dziewczy ny z ty łu. Mason rozpoznaje uśmiechniętą Rebekah, która obejmuje inną dziewczy nę zwróconą twarzą w inną stronę. – No i? – Ta dziewczy na, którą Rebekah obejmuje… – Nie widzę jej twarzy. – Na ścianie jest lustro, widać jej odbicie. Mason musi się uważnie wpatrzy ć w piksele na ekranie komputera. – Jak ty to w ogóle zauważy łeś? – Jestem spostrzegawczy. – Poprawia się na wózku i szty wnieją mu kości. – Ta dziewczy na w lustrze to Michelle Campbell, nastolatka, która zaginęła dwa miesiące temu. Mason rozpoznaje twarz pokazy waną w wiadomościach, ale otwiera jeszcze nowe okno i wpisuje nazwisko w Google. Chce się upewnić. Ku jego zdumieniu nie da się temu zaprzeczy ć. Dziewczy na na zdjęciu odwrócona ty łem do obiekty wu i twarzą w stronę lustra to na pewno Michelle Campbell. Mason bierze laptop i powoli idzie z nim w stronę krzesła. – Czy li z Kościołem twojej rodziny można powiązać zniknięcie trzech osób: Adelaide Custis, Michelle Campbell i… – Mojej siostry – kończy Mason. – Jak na to wpadłeś? I w ogóle skąd to zainteresowanie zniknięciem Rebekah? I reszty ? – Bo zanim to połączy łem, pomy ślałem, że ktoś inny może by ć za to odpowiedzialny. – Jego jąkanie jest znacznie mniej zauważalne. – Właściwie nie można tego wy kluczy ć. Trzeba brać pod uwagę obie możliwości. – Czy li? – Albo moja rodzina, albo twoja. – Twoja rodzina. – Prostuje się na krześle. – Co to znaczy twoja rodzina? – Moi bracia: Matthew, Luke i John. – Patrzy na stojące na regale za biurkiem zdjęcie Masona i Rebekah z dzieciństwa. Z trudem powstrzy muje się, żeby nie powiedzieć Masonowi o swoich braciach, łączący m ich pokrewieństwie i powodach zainteresowania Rebekah. Nie może mu też powiedzieć, że matka jego ojca, to chore babsko, poszukuje swoich wnuków. Nie może mu powiedzieć, że szuka ich także jego biologiczna matka. – Ten związek zobaczy łem dopiero po

przy jeździe tutaj. Ale musisz traktować moich braci jako podejrzany ch. Mason boi się zapy tać, biorąc pod uwagę ty siące straszny ch możliwości: czy ci bracia czekają na dole na parkingu? Czy przy słali tu Petera, żeby odwrócić jego uwagę? – A ty po czy jej stronie stoisz? Peter unosi głowę i wbija przeszy wający wzrok w oczy Masona. – Stać w ogóle nie umiem. – Mason wbrew sobie wy bucha śmiechem. Peter dodaje poważny m tonem: – Nie stoję po stronie potworów. Mason z trudem przeły ka ślinę. – Czego twoi bracia mogą chcieć od mojej siostry ? Peter podjeżdża, by jego twarz znalazła się bliżej twarzy bratanka. – Mason, na ty m świecie są dwa rodzaje ludzi. Zwy czajni i zwy czajne potwory. Tacy jak ty i ja zaliczają się do kategorii zwy czajny ch ludzi. Są też ludzie, który m zależy na nieszczęściu; wy sy sają duszę z kogo mogą. To zwy czajne potwory, który ch za dużo chodzi po ziemi. A moi bracia? Należą do tej drugiej kategorii. – A ten przy jaciel, który cię tu przy słał, po czy jej stronie stoi? – Przy jaciółka. Nazy wa się Freedom. – Peter odchy la się na wózku. – Freedom stoi gdzieś pośrodku. Interesuje się twoją siostrą, ale ma wy łącznie dobre intencje. – Peter kilka razy próbuje unieść nogawkę spodni. – Zrób coś dla mnie. W skarpetce mam piersiówkę. Mógłby ś ją wy jąć? – Ma nadzieję, że zmiana tematu odwróci jego uwagę od Freedom. Mason spełnia prośbę; kiedy się pochy la, od alkoholu kręci mu się w głowie. – Dlaczego mam uwierzy ć, że mi pomożesz? – Bo kogo masz innego? – Odpowiedź zawisa między nimi, Mason niemal czuje jej ciężar. Chociaż słowa brzmią ostro, wie, że Peter ma rację. Z zamy ślenia wy ry wa go odgłos, który wy daje Peter, pijąc przez słomkę z piersiówki. – Nie wy jaśnisz mi, kim jest Freedom? Dlaczego jest w to zamieszana? – Ona powinna ci wy jaśnić, nie ja. Ale tak się składa, że zna twoją siostrę. – Gdy Peter wy jmuje słomkę z warg, przy padkiem z ust wy pły wa mu odrobina śliny. – Nie martw się, niedługo się spotkacie. – Przy puszczam, że twoi bracia nie są skinheadami. – Nie, dlaczego? – Hm. – Mason przy pomina sobie o pły tach, które zabrał z Bluegrass. – Zdoby łem CD, ale są na nich zaszy frowane pliki, nie dam rady ich odczy tać. To może by ć zapis z kamer tamtej nocy, kiedy została porwana. – Skąd pewność, że została porwana? Może po prostu uciekła. – Uciekła. – Mason wstaje i zaczy na krąży ć po gabinecie. – Ale ktoś ją porwał, zanim zdąży ła dotrzeć tam, gdzie chciała. Tamtej nocy by ł z nią świadek. Został pobity na miazgę. Dostałem wiadomość, że nie przeży ł. – Dawaj pły ty – żąda Peter. – Znajdziemy skurwieli.

***

Dwadzieścia minut później Mason siedzi w kącie gabinetu i wy sy ła esemesa, pisze do Violet, że ją kocha. Korzy stając z tego, że jest zajęty, Peter ukradkiem zagląda do tacy z dokumentami na biurku opatrzonej napisem „Rachunki” i uczy się na pamięć pry watnego adresu Masona. Prześle go później Freedom. – C-c-coś mam! – woła Peter. Mason podbiega do biurka. – Co? – Coś ciekawego. – Peter grzbietami przegubów przeciera oczy zmęczone od wpatry wania się w ekran. Widzą na nim wchodzącą do baru blondy nkę w obcisły ch dżinsach i T-shircie z logo Jacka Daniel’sa. Widzą, jak ociera się o nią jakiś miejscowy. Widzą, jak kucharz przy chodzi jej z pomocą. – Poznajesz kogoś? – Nie wiem. – Mason wpatruje się w czarno-biały, ale wy raźny zapis wideo. – Każdy z nich może by ć Gabrielem; kiedy go widziałem, by ł już nie do rozpoznania. – A ta blondy nka, która tu w ogóle nie pasuje? – Rebekah ma długie rude włosy. – Mogła je obciąć i zafarbować, zwłaszcza jeżeli uciekała. Mason wie, że Peter może mieć rację. – Można zrobić jakieś zbliżenie? Klik. Zamglony obraz. Rozbity na piksele. Ustawienie ostrości. Powtórka. Teraz widać jak na dłoni, że na wideo jest Rebekah, w przebraniu, ale nie ma wątpliwości. To ona. Mason dostrzega krzy ży k na jej szy i. – Kim, do cholery, jest ten facet, który się o nią ociera? – py ta półgłosem Mason. – Jest jeden sposób, żeby się dowiedzieć – odpowiada Peter. – Wy drukujmy jego gębę i jedźmy do Bluegrass. Pokażemy jego zdjęcie.

29

LEGENDA O WOLNOŚCI

Mam na imię Freedom i nie wiem, gdzie jestem. Leżę na wznak w wielkim łóżku i czuję się, jakby m miała najgorszego kaca w ży ciu. Kiedy siadam, łomot w głowie przenosi się na przód czaszki. Jest popołudnie. Jestem naga, owinięta w twarde i szorstkie koce, jakie zwy kle cały mi latami leżą na dnie każdej amery kańskiej bieliźniarki. Kurwa, gdzie ja jestem? Próbuję sobie przy pomnieć wy darzenia poprzedniej nocy. Uporczy wy szum w mózgu zmienia się w bębnienie ulewnego deszczu o aluminiowy dach. Po lewej trzaska ogień w kominku; mój zamglony wzrok łowi łapacze snów z czerwony ch piór. Rozglądam się po drewnianej chacie i nie widzę nikogo. Za oknem jest widok na werandę z bujany mi fotelami i drewniany mi dzwonkami wietrzny mi, osłoniętą od pusty ni, która rozciąga się dalej, niż pozwala mi sięgnąć spojrzeniem ból głowy i gęsty deszcz. Otulam się biały m kocem i jak najciszej wstaję z łóżka, ale gdy ty lko przenoszę ciężar ciała na prawą nogę, padam jak zastrzelony jeleń, przy puszczam, że tak samo upadłam zeszłej nocy. Wraca mi pamięć. Mam wrażenie, jakby krew z całego ciała spły nęła mi do ły dki, którą rozry wa taki ból, jak gdy by ktoś mi wbił w nogę rozpalony pogrzebacz. Sły szę kroki z drugiej strony domu. Muszę stąd spadać. Naga czy ubrana, wszy stko jedno. Zostawiam koc i ruszam w stronę okna. Ale jestem zby t wolna. Jakiś mężczy zna zagarnia mnie jedny m imponujący m zamachem ręki, unosi jak dziecko i kładzie z powrotem na łóżku. – Zrobi sobie pani krzy wdę. Trzeba się położy ć. Wiję się, próbuję go dosięgnąć zębami. – Zostaw mnie! – Długie czarne włosy muskają moją twarz. Biały podkoszulek odsłania napęczniałe ramiona, napiętą i ogorzałą od słońca skórę. Cholera, mój pistolet. Moje pieniądze.

Mój skradziony motor. – Muszę stąd wy jść. Musisz mnie puścić. Nie możesz mi tego robić. – Niech się pani uspokoi. – Nie mów mi, że mam się uspokoić – warczę na niego z łóżka, okry wając się szczelniej kocem. – Co tu się dzieje, do cholery ? Trzy ma w ręce pomarańczową fiolkę z tabletkami. Podchodzi do mnie i jedną kładzie mi na dłoni. – Proszę wziąć. To amoksy cy lina przeciw zakażeniu. – Zakażeniu? – Wącham pigułkę i po obrzy dliwy m zapachu poznaję, że to anty bioty k. – Chwileczkę – mówię, gdy migawki wspomnień z nocy powoli układają się jak kawałki rozbitego bibelotu z porcelany. Gaśnie silnik, burza z piorunami, starzec z siwy mi warkoczami grzechocze czy mś nad moją głową i śpiewa jakąś ry tualną, senną pieśń. – Ktoś do mnie strzelał. – Niech się pani nie rusza, przy niosę coś do picia. – W czasie jego nieobecności harmonia ognia i deszczu tworzy nastrojowe tło. Czy jś głos na zewnątrz wy trąca mnie z transu, w który m wpatruję się w płomienie liżące ściany kominka, czarne od zbierającej się przez lata sadzy. To głos z ostatniej nocy. Deski werandy skrzy pią ze starości pod ciężarem krzesła; brzmi to jak gramofon, którego talerz wciąż się obraca, choć pły ta już się skończy ła. Nagle uświadamiam sobie, czy j to dom. – Jesteście Indianami – mówię do mężczy zny, kiedy wraca z parujący m kubkiem. – Wolimy, żeby nas nazy wać rdzenny mi Amery kanami. – Stawia kubek na nocny m stoliku. – Czy li jesteście polity cznie poprawny mi Indianami? Uśmiecha się pod nosem w trochę dziecięcy i niewinny sposób. To jeden z najpiękniejszy ch mężczy zn, jakich w ży ciu widziałam. Mocno zary sowana szczęka, łagodne ciemne oczy. W blasku ognia wy gląda jak rzeźba, przez podkoszulek wy raźnie widać mięśnie. – Proszę to wy pić. – Co to jest, jakaś pieprzona indiańska trucizna z mchu i paproci? – Ze Starbucksa. – Zdejmuje gumkę z nadgarstka i związuje długie włosy w kucy k. Z czoła zsuwają mu się okulary w czarny ch oprawkach i lądują na nosie. – Kurwa, dlaczego jestem goła? – burczę. – Ktoś ci mówił, że klniesz jak szewc? – Wal się, Tańczący z Wilkami. Siada w nogach łóżka, unosi koc z mojej nogi i zagląda pod bandaż. – Mój ojciec musiał cię rozebrać. Zaczy nałaś puchnąć. – Uważnie ogląda moją nogę, a ja sięgam po kawę i dmucham na nią. – Jest staroświecki, od razu wy ciął ranę. Anty bioty ki wy leczą infekcję. Ale to ci uratowało ży cie. – Nie rozumiem… – Ukąszenie grzechotnika. Capnął cię dwa razy, w nogę i w rękę. – Czy li to nie by ł postrzał? Zaskoczony unosi brwi. – Spodziewałaś się , że ktoś będzie do ciebie strzelać? – Na pewno się nie spodziewałam, że zaatakuje mnie grzechotnik, a stary Indianin będzie mnie ciągnął przez pusty nię. – Rdzenny Amery kanin – poprawia mnie, chociaż już znam różnicę. – Szoszon. Wiele lat temu nazy wano nas Wężami. – Jego ręce są ciepłe w doty ku, gdy kładzie moją nogę przy

drugiej. – Trochę to oczy szczę. – Przesuwa się wy żej, bliżej mojej twarzy, badając ugry zienie na prawej ręce. Pachnie jak jasnopomarańczowe my dło Dial, którego uży wali pediatrzy w moim dzieciństwie. Nad górną wargą ma ledwie widoczną bliznę. – Znaleźliście mój pistolet i pieniądze? – Mhm. – Na przedramieniu czuję jego oddech. – Oddamy. – I nic nie powiecie? Z powrotem przy kry wa mi rękę. – Nie powiemy czego komu? Chrząkam. To chy ba najlepsza kawa, jaką w ży ciu piłam. – Jesteś lekarzem? – Chirurgiem w Saint Michael. – A twój ojciec, ten podwórkowy rzeźnik-czarownik? – Szamanem. – Tłumi chichot, parskając nosem. – Harda z ciebie sztuka, co? Ojciec zawsze mnie ostrzegał przed szalony mi biały mi kobietami. – I to cię powstrzy mało? – Zapy taj mojej by łej białej żony. – Rusza do drzwi. – Przy gotowałem śniadanie. – Jak się nazy wasz? Przy staje. – Chuck. – Jakoś nie wy glądasz mi na Chucka – mówię, przy glądając się płomieniom po drugiej stronie pokoju. – Chantey ukan. – Opiera się ramieniem o framugę drzwi. – Oznacza „ży czliwość”. – Przez chwilę my ślałam, że powiesz „Tańczący z Wilkami”. – A ty jak się nazy wasz? – Freedom. – To kłamstwo, prawda? – Trochę. Uśmiecha się. – Przy niosę śniadanie. Wzmocnisz się. Ty lko się nie ruszaj. – Każdy z lekarzy, którzy mnie leczy li, przekonał się, że nie umiem leżeć. Nawet jeśli puszczały mi szwy, uznawałam, że by ło warto, by le nie leżeć bez ruchu. Cholera, nic mnie nie zatrzy ma w łóżku. Wstaję. Chantey ukan mnie nie widzi, bo odwrócony plecami przy gotowuje śniadanie. To jednoizbowa chata, salon połączony z kuchnią i jadalnią. Między ścianami pokoju są rozpięte dziesiątki kawałków białego szpagatu. Na każdy m sznurku wiszą przy pięte klamerkami do bielizny studolarowe banknoty, w sumie chy ba około setki, i suszą się w cieple żelaznego piecy ka. Stoi na nim mały srebrny zaparzacz, w który m Chuck zrobił kawę. – Powinnaś odpoczy wać – mówi, nie odwracając się do mnie. Nie zwracam na niego uwagi. Chy ba są na ty m świecie jeszcze dobrzy ludzie. Nie wiem, czy zrobiłaby m to samo – czy ocaliłaby m dziesięć kawałków zupełnie obcej osobie, chociaż o wiele bardziej prakty czne wy dawałoby się podarować je sobie. – Bosko pachnie to śniadanie. – Stek z sarniny i przepiórcze jajka. Tam wisi twoje ubranie – pokazuje Chuck. – Mieszkasz tutaj?

– Nie. Mam mieszkanie w mieście, jakąś godzinę drogi stąd. – Nakry wa do stołu, zrobionego z powy ginanej kory drzew. – Wpadam co kilka dni. Nie powinien by ć sam. Ale to najbardziej uparty człowiek pod słońcem. – Brzmi jak wy zwanie. Wciąż okry ta kocem podchodzę do siatkowy ch drzwi i po raz pierwszy widzę w dzienny m świetle człowieka, który uratował mi ży cie. Wy chodzę na werandę, ty lko udając, że ignoruję Chantey ukana. – Możemy zjeść na dworze… – mruczy za moimi plecami. Staruszek patrzy na mnie z bujanego fotela przez sekundę, a potem wraca spojrzeniem do bezkresnego pustkowia, rozległego widoku na pusty nię i prerię. Rosnące gdzieniegdzie drzewa wy stają z ziemi jak odwrócone do góry nogami pędzle, zanurzone w czerwony ch, żółty ch i pomarańczowy ch farbach. Z okapu leje się kaskada deszczu. Powietrze w tej części świata ma czy stszy smak. Chantey ukan wy chodzi z talerzem jedzenia i torbą lekarską. – Dzień dobry – mówię do staruszka. Nie odpowiada. Siadam, ale w ty m momencie zauważam wilka leżącego za jego fotelem. – To wilk? Prawdziwy ? – Kojot. Nazy wa się Aleshanee. Stara suka – wy jaśnia mi Chuck. – Już nie widzi ani nie sły szy. – Twój ojciec zna angielski? Chantey ukan chce mi położy ć śniadanie na kolanach, ale zabieram mu talerz z rąk. – Zna. – Kuca, bierze moją nogę i kładzie sobie na kolanach. – Ale po prostu nie chce go uży wać. – Starzec mówi coś w swoim języ ku Szoszonów. Postać w szarej flanelowej koszuli i czarny ch dżinsach, z piórami wpięty mi w warkocze, zwraca się wprost do deszczu. Chantey ukan tłumaczy : – Mówi, że w zeszły m ty godniu śniła mu się biała kobieta z włosami jak pióra kardy nała. – Chuck wy jmuje gazę, taśmę chirurgiczną i neosporin. Staruszek śmieje się, ukazując dwa rzędy zębów poczerniały ch od fajki, a sy n powtarza: – Szalone białe kobiety. – Wcale tego nie powiedział. – Uśmiecham się do Chucka, ale jego ojciec się śmieje. Widocznie to nie zginęło w tłumaczeniu. Głos ojca rzęzi jak u starego palacza. W końcu cichnie i wraca do poważnego tonu, żeby powiedzieć, co ma do powiedzenia. – Zeszłej nocy by łem pewien, że jesteś kobietą z mojego snu. Ale to nie ty. – Kiedy odwija mi bandaż, czuję się, jakby mięsień gnił mi na wy lot. – Mogłaby m dostać jakiegoś drinka na ból? – py tam szeptem Chantey ukana, nie chcąc przery wać szamanowi. – Przy anty bioty ku nie ma mowy o żadny m drinku. – Daj spokój, nie bądź taki – jęczę. – Mówię serio, nie. – Odcina kawałek gazy. – Poza ty m coś mi mówi, że to ostatnia rzecz, jakiej teraz potrzebujesz. – Ale ten ból jest nie do wy trzy mania. – Chuck nie kupuje moich wy biegów. Rozczarowana wzdy cham, gdy jego ojciec mówi coś w rodzaju ta ta ka i podaje mi fajkę. – Co to? – Obawiam się, że nic legalnego – mówi Chuck. Staruszek unosi brwi i głową wskazuje fajkę. Dy m jest słodki, pachnie jak kwiaty smażone w woku. Czuję ciepło wspinające się od palców stóp coraz wy żej. Przez moment my ślę, że się posikałam. A potem ciepło ogarnia mi głowę i to coś można porównać ty lko z jakimś orgazmem duszy. Po bólu nie ma śladu. Lęk wy parowuje. Spokój. Spokój, jakiego nigdy wcześniej nie zaznałam. Przy sięgam, że w ty m momencie czuję obecność Boga. Gdziekolwiek jest. Zapalam papierosa. Chantey ukan z małej plastikowej buteleczki wy ciska środek

bakteriobójczy i smaruje literę X, którą staruszek wy ciął mi na ły dce nożem. Równocześnie tłumaczy słowa ojca, który nie zdaje sobie sprawy, że właśnie stał się moim nowy m najlepszy m przy jacielem. – Dziewczy na ze snu by ła młoda. Rozumie się z duchami. Jest niewinna. Pod ty m względem różni się od ciebie. Ale tak jak ty jest udręczoną duszą. – To aż tak widać? Chantey ukan delikatnie poklepuje mnie po nodze. – Tak – odpowiada. W każdej kropli deszczu ściekającej z okapu widać rozległą panoramę, jak gdy by w każdej drobinie wody z nieba by ł zamknięty cały świat. – Dziewczy na wędruje po ziemi, szuka kogoś, kogo nie zna. Ale gdziekolwiek skieruje kroki, nikogo tam nie ma. – Co się dzieje z tą dziewczy ną? – py tam. – Nie mnie o ty m mówić. – Zastanawiam się, czy opowiada o Rebekah. Zastanawiam się, czy opowiada o młodszej mnie. – Gdzie w ogóle jestem? – py tam Chantey ukana. – A jak my ślisz? – W Nevadzie? – Jesteś około pięciu godzin drogi od granicy z Nevadą. – Przechodzi do ugry zienia na mojej ręce. – W Idaho, tuż obok granicy z Wy oming i Utah w dolinie rzeki Snake. Oddaję staruszkowi pachnącą wiśniami drewnianą fajkę. – Poszło szy bciej, niż my ślałam. – A dokąd jedziesz? – Do Kentucky. – Kentucky – powtarza staruszek i szerokim ruchem ręki kreśli łuk, pokazując rozległe pustkowie. – W szoszońskim Kentucky tłumaczy się jako „Ziemia jutra”. Pasuje. – Jak się nazy wasz? – py tam szamana. Po raz pierwszy spogląda na mnie. – Deseronto. – Jego oczy są na stałe lekko przy mrużone. Chantey ukan kończy oczy szczać ranę na moim ramieniu. – To znaczy „uderzy ł piorun”. – Też pasuje, my ślę. – Spróbuj steku i jajek. – Odry wam kawałek sarniny, wy ciągam rękę i macham, żeby suka Aleshanee wy czuła zapach i podeszła. – A co znaczy Alesh czy jak ona się wabi? – py tam. – „Ta, która się bawi”. Deseronto mówi coś po szoszońsku, a Chuck tłumaczy. – Mój ojciec chce ci coś opowiedzieć.

– Było to nie tak daleko stąd, podczas Wojny Węży w 1864 roku, kiedy przyszedł biały człowiek i wtargnął na terytorium naszych plemion. Zabijali nasze dzieci, gwałcili nasze żony. Z biegiem czasu zapomniano o tej wojnie, chociaż zginęło w niej więcej niż w osławionej i głośnej bitwie nad Little Bighorn. Białe diabły zamordowały prawie dwa tysiące Szoszonów. Wkrótce potem Europejczycy osiedlili się na ziemi, którą nam skradli. Żył jednak człowiek o imieniu Wolność,

kiedyś najdzielniejszy wojownik w okolicy, ale oślepł, gdy wybuchła epidemia grypy. Jego rodzina zginęła z rąk Europejczyków, a on żył samotnie ze złamanym sercem. Wiele lat wcześniej, zanim biały człowiek odebrał mu dom i zamordował jego żonę i dzieci, Wolność był znany w wiosce dzięki drzewu, które rosło za jego domem. To było sękate drzewo, które stało tam tysiące lat przed jego narodzinami. Wielkie i piękne, niepodobne do żadnego innego drzewa tego rodzaju. Ludzie mijali je i mówili: „Nigdy w życiu nie widziałem tak silnego i pięknego drzewa”. Mówili: „To drzewo zna serca ludzi i przed nami widziało wiele pokoleń”. Kiedy zburzono domy w wiosce, Wolność ocalał jako jedyny ze swojego plemienia i został sam, bez niczego. Ukrył się w lesie, gdzie pochowano jego żonę i dzieci, a tam, gdzie dotąd mieszkał, budowano wielkie domy, ogrodzenia i drogi. Wierząc, że las to nawiedzone miejsce, żaden biały nie ważył się stawiać domostwa za starym drzewem Wolności. Wolność przez całe życie kochał to drzewo. W dzieciństwie opowiadał mu o swoich wszystkich myślach, marzeniach i zmartwieniach. Dbał o nie bardziej niż o jakiekolwiek inną roślinę czy uprawę. Kiedy jednak przeniósł się do lasu, drzewo przeszło w posiadanie białego, pułkownika Woolwortha, który zbudował dom w takim miejscu, że drzewo znalazło się pośrodku jego ogrodu. Pułkownik Woolworth nie cierpiał drzewa i nieraz próbował ją ściąć; uważał, że jest brzydkie i zasłania mu widok. Ale drzewo było za duże i za mocne jak na siły i siekierę takich jak Woolworth. Nie znosił go za to, że ciągle rośnie, nawet zimą gałęzie rozrastały się, prawie dotykając ścian jego domu. Co dzień rano Woolworth wychodził z piłami i siekierami i odcinał gałęzie. Próbował je wykarczować, ale korzenie tkwiły za głęboko. W nocy, bojąc się lasu i zmęczony próbami zniszczenia drzewa, Woolworth szedł spać. Wolności krwawiło serce. Chociaż był ślepy, słyszał, co robi Woolworth, i czuł, jak odcina gałęzie. Nocą, kiedy biali kładli się spać i nie mogli go zobaczyć, Wolność wykradał się z lasu z wiadrem wody dla drzewa. Podlewał je, śpiewał mu i modlił się z nim. I choć nigdy już nie mógł zobaczyć drzewa, kochał i dbał o nie, mimo wysiłków Woolwortha, żeby zawładnąć drzewem i je zniszczyć.

***

Mam na imię Freedom i uważnie słucham opowieści. Chantey ukan kończy opatry wanie ran. Aleshanee opiera łeb na moich kolanach i szuka następnego kawałka steku z sarniny. Traktuję opowieść jak coś sy mbolicznego, o moich dzieciach i o mnie, ślepej Wolności, która dba o coś, choć tego nie widzi, podczas gdy cały świat próbuje to zniszczy ć. – Co się stało z Wolnością, drzewem i pułkownikiem Woolworthem? – py tam. Chantey ukan konty nuuje tłumaczenie. – Taniec między Wolnością i Woolworthem trwał wiele lat, dopóki się obaj nie zestarzeli. Po swojej porażce w walce z drzewem pułkownik jeszcze bardziej zgorzkniał. Ale drzewo, o które Wolność dbał ze wszy stkich sił, dało mu powód, żeby ży ć, dzięki niemu miał co kochać. Bo nie przestał kochać, bez względu na to, ile stracił. Wolność wy grał wojnę, chociaż nie

wiedział nawet, że ją prowadzi. Ale czy mówimy, że wy grał, bo przeciwnik się poddał i zgorzkniał? Odpowiedź brzmi: nie. – No więc dlaczego Wolność wy grał? – Bo Wolność, o dobry m sercu i w dobry ch intencjach, pilnował, żeby drzewo rosło i nie traciło siły. Dzięki temu korzenie drzewa sięgały coraz głębiej pod dom Woolwortha, tam, gdzie wcześniej mieszkał Wolność z rodziną. Korzenie uniosły dom od spodu i zniszczy ły go. Woolworth musiał się wy prowadzić i zamieszkać gdzie indziej. Nie ty lko Woolworth został wy pędzony, ale korzenie rozrosły się pod cały m miastem i wszy scy zostali zmuszeni do porzucenia domów, które zbudowali na odebranej gwałtem ziemi Szoszonów. W twoim języ ku można nazwać słowem „karma”. Ale tam, skąd pochodzimy, jest ty lko część koła ży cia. Wolność zamknął koło ży cia, bo wszy stko w ży ciu toczy się kołem. – Staruszek kreśli palcem koło na niebie. Bujany fotel dalej pod nim skrzy pi. – A drzewo rośnie do dziś dnia.

***

My ję się i ubieram w łazience. Deszcz cichnie, ból ustępuje. Zwijam swoje pieniądze w rulony, które spinam gumkami, i ochlapuję twarz zimną wodą, żeby przed drogą oprzy tomnieć i pozby ć się resztek tego haju. Na parapecie leżą gazety : dziennik rdzenny ch Amery kanów, „Reader’s Digest”, dwuty godnik „TV Guide”. Z gazety, obok szoszońskiej krzy żówki, wy staje róg koperty zaadresowanej do Deseronta, prawdopodobnie schowanej. Moja wścibska natura każe mi do niej zajrzeć. To list z okręgu: ostatecznie wezwanie do zapłaty od Margefield Properties z informacją, że z powodu korekty granic w 2011 roku jego nieruchomość nie leży już na terenie federalnego rezerwatu Indian. W związku z ty m musi zapłacić stanowi zaległe podatki w łącznej kwocie prawie dwudziestu ty sięcy dolarów, bo w przeciwny m razie zostanie zmuszony do opuszczenia domu. Mam przeczucie, że jego sy n o niczy m nie wie. Patrzę w lustro i podejmuję decy zję. Na zewnątrz odpalam naprawiony już motor i szy kuję się do odjazdu. Poły kam na sucho następny anty bioty k i chowam fiolkę w kieszeni. Żegnają mnie Deseronto i Chantey ukan. Z boku domu stoi stary, nieuży wany motocy kl z tablicami rejestracy jny mi Utah. – Ile chcecie za zamianę blach? – py tam. Nie mam wątpliwości, że moje numery podaje się już we wszy stkich policy jny ch komunikatach. Ojciec i sy n patrzą po sobie. Chantey ukan podchodzi do starego motocy kla, goły mi rękami odkręca tablice i mi podaje. – Wszy stko jedno, przed czy m uciekasz, mam nadzieję, że ci się uda. – Uśmiecham się do niego, ale kiedy nie widzę reakcji, ruszam w drogę. Jadę przez osiemnaście godzin bez przerwy, robiąc pięciominutowe postoje co jakiś czas na porcję nikoty ny, red bulla czy lukrowanego pączka, żeby utrzy mać wy soki poziom cukru i złagodzić objawy odstawienia alkoholu. Przez to podróż wy daje się długa; mam wrażenie, że jadę od ty godnia. Nie wiem, czy to ja dy goczę, czy trzęsie się motor. Wiatr nie osusza potu. I sama jestem zaskoczona, że nie zatrzy muję się na poboczach między stanówek, żeby

wy miotować. Wy daje mi się, jakby m ścięgna miała z ołowiu, a skórę ze szkła. Ale muszę jechać do Rebekah. Muszę ją znaleźć. Bo, tak jak w historii o Wolności, po co innego, kurwa, miałaby m ży ć? Ciekawe, kiedy Deseronto i Chantey ukan znajdą pieniądze, które im zostawiłam, wy suszone i zwinięte w równiutkie ruloniki, pod umy walką w łazience. Deseronto potrzebuje ich bardziej niż ja, więc dałam mu wszy stkie, minus ty le, żeby wy starczy ło mi na dojechanie tam, gdzie muszę by ć. Bardzo proszę, czerwonoskórzy. Właśnie wjeżdżam do Louisville w Kentucky.

30

KUKUŁKA

– Nie chcę tego widzieć przy stole, rozumiesz? – Tak, mamo. – Magdalene zabiera swój sznurek do kociej koły ski, kładzie na krześle i siada na nim. Carol Paul czuje, że drży jej noga. Na środku stołu stoi miska z pieczony m kurczakiem. Dostrzega kawałeczek skóry i zdejmuje go, zanim Virgil wróci do domu i zobaczy. Z otworu w zegarze z kukułką wy skakuje ptaszek na spręży nie i kuka dziewięć razy, oznajmiając godzinę dziewiątą wieczorem. Magdalene kładzie głowę na ramieniu na stole. – Jestem strasznie głodna i zmęczona – jęczy. – Znasz zasady. Jemy dopiero wtedy, kiedy do stołu usiądzie twój ojciec. – Ale jest późno. – Wiem, kochanie. – Carol okręca na palcu kosmy k włosów w nerwowy m nawy ku, którego nabrała z biegiem lat. Magdalene naśladuje jej gest. Carol uśmiecha się do niej lekko, żeby podnieść ją na duchu. – Gdzie jest Michelle i mała Theresa? – Hm. – Carol splata dłonie i wsuwa sobie między uda. – Theresa śpi na górze. A Michelle odpoczy wa w swoim domu. Będzie spała przez jakiś czas. Obie prostują się, gdy w drzwiach domu staje Virgil. Kurczak, ziemniaki purée, bułeczki w sosie i groszek cukrowy tak wy sty gły, że wy glądają na stole jak woskowa dekoracja. Carol wy ciera krople wilgoci z dzbanków ręcznie wy ciskanej lemoniady, żeby sprawiać wrażenie, że coś robi, kiedy wchodzi Virgil. – Jej, tatusiu, wróciłeś! – Magdalene piszczy z uciechy, a jej żołądek burczy jak stado potworów. Choć w takiej sy tuacji Virgil zwy kle głaszcze ją po głowie albo całuje w policzek, ty m

razem ją odtrąca. I nawet pięciolatka czuje, że atmosfera w pokoju gęstnieje. Virgil siada przy stole, nie my jąc rąk. Popękane kostki palców krwawią, dłonie ma całe w odciskach. Magdalene poznaje minę matki, która mówi, że najlepiej się nie odzy wać ani nawet nie kierować wzroku w stronę Virgila. Czuje, jak ręce ojca drżą, kiedy wy ciąga je do nich, żeby odmówić modlitwę. Starają się nie zabierać do jedzenia zby t zachłannie. Raz Magdalene tak zrobiła, a ojciec nie pozwolił dać jej lodów truskawkowy ch, a chy ba nie chce, żeby to się powtórzy ło, prawda? – Zimna kolacja jest dla mnie karą za spóźnienie? – py ta i posy ła Carol lodowate spojrzenie; tłumi złość, by nie wy buchnąć w obecności córki. – Jeżeli chcesz, mogę odgrzać, kochanie – duka Carol. Virgil unosi rękę. – Nie, nie. Jestem za bardzo głodny, żeby czekać choć sekundę dłużej. Carol unika kontaktu wzrokowego z Virgilem, cały czas patrzy w bok i ukry wa uśmiech, jak gdy by miał ściągnąć na nią karę. Wie, że z powodu zimnej kolacji dostanie za swoje. Z biegiem lat kary stawały się coraz bardziej dotkliwe, ale kimże ona jest, żeby odgady wać zamiary swojego męża, który został wy brany na przy wódcę przez samego Chry stusa? Zastanawia się przez chwilę, czy nie powiedzieć, że mógł zadzwonić i dać jej znać, że spóźni się cztery godziny, a ona mogłaby wtedy trochę lepiej przy gotować posiłek, ale to ty lko pogorszy łoby sy tuację. Przecież zwy kle spóźnia się na kolację najwy żej pięć minut. A za coś takiego jaką karę ich Bóg uzna za zasłużoną? Spanie w garderobie? W ogrodzie w zimną noc bez koca? Klęczenie na ry żu z wiadrami wody w rękach? Bicie pasem by łoby łatwe, ale Carol wie, że Virgil nie okazałby się tak łaskawy, nie ty m razem. Im częściej Bóg do niego mówi i wy znacza mu rolę żołnierza Bożej armii, ty m cięższą ma rękę. Mimo to nigdy nawet nie podniósł głosu na Magdalene ani w jej obecności; jest jego oczkiem w głowie, radością w domu, niewinną. Bóg powiedział we śnie Virgilowi, że Magdalene jest święta, ale ten fakt ma pozostać tajemnicą, dopóki Pan się nie zgodzi, że jej świętość można ujawnić. Magdalene napy cha sobie buzię ziemniakami. Patrzy na plamy krwi na różowej koszuli ojca. Carol chrząka i zwraca na siebie jej uwagę, a potem zerka na talerz Magdalene, dając jej znak, żeby przestała się gapić. Ale Virgil zauważa. – W drodze do domu potrąciłem jelenia – mówi, przeły kając pierwszą szklankę lemoniady, a Carol szy bko ją napełnia, zanim jeszcze szklanka z powrotem stanie na stole. – Och, nie, tatusiu. Jeleń umarł? – Niestety tak. Musiałem go pochować w lesie i dlatego mam krew na koszuli, ale zmówiłem za niego modlitwę. Jest już w niebie z inny mi jeleniami, które umarły. Virgil ogry za z mięsa kość udka, trzy mając ją zakrwawiony mi palcami i poruszając brudny mi ustami. Wy gląda pry mity wnie i męsko. Carol to widzi. I wie, że history jka o jeleniu jest kłamstwem. Ale niewinny m, usprawiedliwiony m kłamstwem. Bo czy można ujawniać tak brutalną prawdę pięcioletniemu dziecku, które nie potrafi tego zrozumieć? W jej mniemaniu Virgil zrobił to, co musiał zrobić.

31

ZACHÓD SŁOŃCA

Chy ba zapach jego potu wabi komary. Choć po piętnastu godzinach jazdy pociągiem z Oregonu Mattley najbardziej marzy o gorący m pry sznicu, nie może spokojnie zajmować się sobą, wiedząc, że Freedom ma kłopoty. Liczy na to, że ubiegnie braci Delaney ów i władze w Painter i odnajdzie ją pierwszy. Nie wie ty lko, co właściwie zrobi, kiedy ją w końcu odszuka. Podczas swojej nocnej służby, gdy wnosił Freedom po schodach do jej mieszkania, słuchał jej pijackiego bełkotania o dzieciach, stale gadała o listach do swoich dzieci, które miała mu pokazać… wiedział więc, kim jest Mason, a wy starczy ło trochę popy tać w okolicy, żeby się dowiedzieć, gdzie mieszka, ponieważ listy Freedom by ły adresowane do jakiegoś kościoła w Goshen. Naciska guzik dzwonka i buczy żółte światło na werandzie. Burczy mu w brzuchu, plecy bolą go od długiego siedzenia w pociągu i wy najęty m samochodzie. Mógłby przy siąc, że między Painter a Louisville stracił jakieś cztery kilogramy. Słońce zachodzi za drzewa za jego plecami, rzucając jego cień na schodki przed wejściem do domu. Drzwi otwiera jakaś kobieta. – Przepraszam, że panią niepokoję – mówi Mattley, starając się nie otwierać za bardzo ust, ponieważ od dawna nie my ł zębów. – Czy zastałem Masona Paula? – Niestety nie – odpowiada kobieta. – Czy m mogę służy ć? – Nazy wam się James Mattley. Proszę mi wy baczy ć. Mam za sobą długą podróż. – Sięga do zawieszonej na ramieniu torby i wy jmuje zdjęcie z policy jnej kartoteki. – Mogłaby mi pani powiedzieć, czy widziała pani tę kobietę? Violet uważnie ogląda fotografię Freedom, zdziwiona nieoczekiwaną wizy tą. – Przy kro mi, nie widziałam. – Oddaje mu zdjęcie. Mattley wzdy cha, zawiedziony ty m, że po długiej podróży nie czekają tu na niego żadne

odpowiedzi. – W takim razie przepraszam, że panią niepokoiłem. – Odwraca się i schodzi po schodkach. – Chodzi o zaginięcie Rebekah?! – woła za nim Violet. Mattley staje jak wry ty. – Zaginięcie? – Zaskoczy ła go i przy puszcza, że dla Gumma i Howe’a to też będzie nowina. – No, tak. – Kobieta zakłada ręce na piersi i opiera się o framugę drzwi. – Siostra Masona zaginęła. Jest zrozpaczony. – W Louisville? – W Goshen. – Violet gasi światła i wy chodzi na werandę, uruchamiając sy stem alarmowy i zamy kając za sobą drzwi. – Nie kontaktujecie się ze sobą? Jest pan tutaj trzecim gliną w ciągu dwóch godzin. – Oczy wiście – kłamie. – Właśnie jadę do Goshen. – Ale jeżeli szybko nie wrzucę czegoś za ząb, zaraz zemdleję, dodaje w my ślach. – Proszę nas zawiadomić, gdy by czegoś się pan dowiedział – mówi Violet, kierując się do samochodu. – Jadę spotkać się ze znajomy mi z miejskiej policji, sprawdzić, czy wpadli już na jakiś trop. – Odprowadzę panią. – Patrzy w stronę zachodzącego słońca, my śląc ty lko o ty m, żeby jak najszy bciej tam pojechać i wy py tać o Rebekah. Ale spokojnie. Nie wzbudzaj niepokoju w tej kobiecie. Powstrzymaj chęć, żeby kopnąć gipsową ozdobę na trawniku. To nie mogła być Freedom. A może tak? Delaneyowie? Ci sami ludzie, którzy ścigają Freedom? My śli kłębią mu się w głowie jak szalone. – Cholera, zapomniałam telefonu – mówi Violet i biegiem rusza z powrotem do domu. Mattley macha do niej na pożegnanie i szy bkim krokiem zmierza do wy najętego samochodu. – Spokojnego wieczoru.

32

UCIEKAJ, REBEKAH

Dwie kobiety przed wejściem, powstrzy my wane przez bramkarzy, krzy czą i bełkoczą coś o rozbitej rodzinie i dramacie samotnej matki. Ziąb wieczoru wcale im nie przeszkadza paradować w spódniczkach opinający ch pokry te cellulitem nogi i w sandałkach na szpilkach, które poddają ich zmęczone stopy okrutny m torturom. Za dużo szminki, za dużo ty nku. Mason nie może powstrzy mać uśmiechu, kiedy przecinają parking i zmierzają w kierunku wejścia. Od burzy zrobiono niewiele, żeby naprawić szkody, jeśli nie liczy ć taśmy izolacy jnej i kawałków kartonu zasłaniający ch wy bite okna, na który ch pojawiło się już graffiti, sty lizowane litery S, jakie gimnazjaliści ry sują na zeszy tach. Dwunastoletni wandale. Mason otwiera Peterowi drzwi i ty siące oczu zwracają się w ich stronę. Szelki podtrzy mują piwne brzuchy, w powietrzu unosi się zapach smażony ch skrzy dełek. Mason chucha w dłonie, zmarznięte w październikowy m chłodzie, a wśród ludzi w dżinsach, wełnie i butach ze skóry aligatora rozbrzmiewa Lay Down Sally. Od razu zauważają człowieka z zapisu wideo, faceta, który ocierał się o Rebekah w dniu, w który m zaginęła. Ma na głowie tę samą czapkę New Orleans Saints, czarną ze złotą lilijką, i opiera się o stół bilardowy. Smaruje kredą końcówkę kija, trzy mając w ustach kawałek ty toniu do żucia. Peter dostrzega go pierwszy i pokazuje. Kiedy zbliżają się do niego, mężczy zna nawiązuje kontakt wzrokowy z Masonem. Bierze puszkę po kawie z prowizory cznej półki na kolumnie obok i wy pluwa do niej ty toń. Po skończonej grze odstawia kij i z kieszeni dżinsów wy jmuje pudełeczko mentolowy ch skoalsów. – Czemu tak się na mnie gapicie? – py ta. Wy ciąga świeżą torebkę ty toniu i umieszcza ją pod wargą. Nie patrzy na żadnego z nich. – Prawdę mówiąc – odpowiada Mason, który nagle czuje się bardzo pewny siebie – liczy łem

na to, że może nam pan w czy mś pomóc. – Nie wiem, o co wam chodzi, ale nie pomagam za friko. – Facet unosi wzrok znad blaszanego pudełka i przy gląda się Peterowi, jak gdy by nigdy wcześniej nie widział człowieka na wózku. – Szukam młodej kobiety, nazy wa się Rebekah Paul. Sły szał pan o niej? – To ta bombowa ruda kicia, którą pokazują we wszy stkich wiadomościach? – Szczerzy zęby w uśmiechu. – Nigdy jej nie widziałem. A gdy by m nawet widział, co wam do tego? – By ła tu kilka dni temu, ale przy puszczamy, że mogła obciąć włosy i zafarbować na blond. – Mason podchodzi do niego bliżej. – Coś mi się obiło o uszy, że mogłeś ją widzieć. Mężczy zna odkrztusza flegmę i poły ka. – Aha, widziałem ją, no i co? Mason łapie go za koszulę i przy ciąga do siebie. – Słuchaj no, świniojebco ze słomą w butach, nie żartuję. Ta dziewczy na jest moją siostrą i przy sięgam na Boga, że jeżeli mi nie pomożesz, wy ciągnę cię z tej speluny, wezmę ten twój śliczny wy polerowany kij bilardowy i… – Peter łapie Masona za ramię. Przy glądają się im wszy scy w barze. Mason przy gładza białą koszulę i chrząka. – Nie musiałeś od razu robić takiej sceny. – Mężczy zna unosi ręce, aby uspokoić świadków, że wszy stko jest pod kontrolą. – Chodźmy do mojej ciężarówki; tam pogadamy. – Nigdzie z tobą nie idę. Tu możesz powiedzieć wszy stko, co masz do powiedzenia. Ale mężczy zna nachy la się do ucha Masona. Jego głos zniża się o oktawę. Nosowy akcent z Południa znika. Nie mówi już jak głupi prostak. – Nie tutaj. Zamknij się i chodź za mną. Mijają bramkarzy i przecinają parking, zmierzając w stronę kilkudziesięciu tirów sty gnący ch w świetle księży ca w pełni. Puszczając nieznajomego przodem, Mason kładzie dłoń na piersi Petera, aby go zatrzy mać, podczas gdy mężczy zna w czapce idzie sam długim ciemny m kory tarzem między zaparkowany mi ciężarówkami. Wy mieniają spojrzenie, które mówi: Może to nie był wcale taki dobry pomysł. Kiedy mężczy zna sły szy, że się zatrzy mują, odwraca się do nich. – Chcesz się czegoś dowiedzieć o siostrze czy nie? To nie jest żaden podstęp. – Jego kroki odbijają się echem od szeregów osiemnastokołowców, nadając parkingowi atmosferę grozy. Kręgosłup Masona zmienia się w słup lodu, mrożąc wszy stkie zakończenia nerwowe. Każda komórka ciała mówi mu, żeby zawrócił, ale to jak dotąd najlepsza okazja, żeby odnaleźć Rebekah. Przy chodzi mu na my śl przerażająca możliwość, że ten człowiek jest odpowiedzialny za pobicie Gabriela i porwanie jego siostry. Skupia jednak wzrok na poty licy mężczy zny i postanawia bronić się przed trawiący m go strachem. Obok terkocze elektry czny wózek Petera, a mężczy zna wy jmuje klucze i manipuluje nimi przy zamku ty lnej klapy ciężarówki z napisem „REDINDELLY’S PRODUCE” z numerami rejestracy jny mi z Wirginii. – Nic nie widzieliście, jasne? – mówi nieznajomy, na co Mason kiwa głową. Klapa naczepy uchy la się z klekotem i widać smugę słabego światła sączącego się z wnętrza. Peter musi się maksy malnie wy prostować, by zajrzeć do środka, Mason wy suwa głowę i światło pada mu prosto w oczy. Pod ścianą w głębi znajduje się kilka monitorów pokazujący ch czarnobiały obraz, ale są za daleko, by go rozpoznać z zewnątrz. W naczepie siedzi kilku mężczy zn, wśród nich skinhead z wy tatuowaną na ramieniu swasty ką, który goli się elektry czną maszy nką,

a pozostali, ze słuchawkami na uszach, patrzą na Masona i Petera. – Ciężko będzie go tu wciągnąć. – Mężczy zna wskazuje na wózek. – Zostanę na dworze – zapewnia Peter. Trzask zamy kanej klapy za plecami Masona przeszy wa dreszczem jego rdzeń kręgowy. – Co jest, do cholery ? – py ta skinhead, unosząc małe lusterko, by obejrzeć ogoloną czaszkę. – Szuka siostry – informuje go człowiek, który przy prowadził Masona. Skinhead, odwrócony do nich ty łem, posy ła mu lodowate spojrzenie w lusterku, które rzuca na jego skórę błękitne i srebrne refleksy. Jego oczy przy pominają dwie nieruchome czarne kulki. – A niech mnie – mówi skinhead, nie odwracając się i przechy lając pod kątem lusterko, żeby zobaczy ć Masona. – Przecież to starszy brat Niepokalanej Panienki. – Słucham? – Mason rozumie z tego coraz mniej. Skinhead uśmiecha się pod nosem. – Tak, wiem, kim pan jest, Wzięty Adwokacie. – My się znamy ? – Mason żałuje, że alkohol wy wietrzał mu już z głowy, że pszennojęczmienny strumy czek nie przepły wa mu przez brzuch, żeby wy płukać lęk, który drży w jego głosie. Skinhead wy łącza golarkę. – Sammy, masz ten na klatę?! – woła do jednego z ludzi w ciężarówce. Mężczy zna przy komputerze sięga do szuflady, wy jmuje długi arkusz papieru i podchodzi do skinheada z butelką wody w ręce. – O mało nie zapomniałem. – Sammy podnosi z podłogi ścierkę, moczy ją, a potem przy kłada sztuczny tatuaż do piersi skinheada na wy sokości obojczy ków. Skinhead patrzy na Masona. – By liśmy tak samo zszokowani jak pan wiadomością o pańskiej siostrze. – Kim jesteście, FBI? – ATF, biuro do spraw alkoholu, ty toniu i broni palnej, Departament Sprawiedliwości – wy jaśnia nieznajomy, który przy prowadził tu Masona. – A skąd wiecie, kim jestem? – Panie Paul, chy ba nie uchodzimy w pańskich oczach za bandę świniojebców ze słomą w butach, którzy nie mają pojęcia o najbliższy ch krewny ch obiektów naszego zainteresowania. Mason nie może się powstrzy mać i parska krótkim śmiechem. – Rebekah? Niemożliwe, żeby by ła obiektem waszego zainteresowania w związku z jakąś sprawą, którą prowadzicie. Przez całe ży cie nawet nie zaklęła, a co dopiero… chwileczkę, o czy m wy mówicie? To akcja przeciwko skinheadom? Skinhead się śmieje. – Niezupełnie. – Sammy zry wa papier, ukazując mokry sztuczny tatuaż z sy mbolami dumy z ary jskiej rasy. – Albo ktoś mi powie, co tu się dzieje, albo przy sięgam, że zaraz wracam do baru i mówię waszy m kolegom fanaty kom, że jesteś tajniakiem, przy sięgam na Chry stusa. Gdzie jest Rebekah? – Niestety, nie mamy pojęcia – odpowiada nieznajomy, który nagaby wał ją w barze. – Nikt o niczy m nie wiedział, a kiedy to odkry liśmy, by ło już za późno. Znalazłem za budy nkiem tego chłopaka, Gabriela. – Słuchajcie, powiedzcie mi coś, co może mi pomóc – błaga Mason. – Bez obrazy, ale ktoś taki jak Rebekah nie ścina i nie tleni włosów ani nie ląduje w takich spelunach. – Ha! – odzy wa się skinhead. – Niepokalana Panienka by ła tu w każdą niedzielę, jak

w zegarku. – Przestanie pan ją tak nazy wać?! – krzy czy Mason. – Dlaczego macie ją na oku? Skinhead prostuje ramiona. Kiedy się odzy wa, prawie nie porusza szczęką. – Niepokalana Panienka to jedna z najsprawniejszy ch przemy tniczek broni na bogobojny m Południu. Zapada cisza, jaka towarzy szy ludziom, kiedy atmosfera zagęszcza się od faktów, które trudno przy jąć do wiadomości. Usta Masona drgają w nerwowy m uśmiechu. – Ulży ło mi. Mówicie o zupełnie innej dziewczy nie. – Córce wielebnego Virgila Paula z Kościoła Adwenty stów Dnia Trzeciego, którego twarz jest przy klejona do ekranu w każdy m kanale informacy jny m w Kentucky ? – py ta nieznajomy. – Nie, Mason. Mówimy o tej samej. – No dobrze, nie wiem, czy który ś z was poznał Rebekah osobiście. – Masonowi przy kro o ty m mówić. – Ale jej iloraz inteligencji balansuje na granicy niedorozwoju umy słowego; naprawdę nie sądzę, żeby by ła zdolna do czegoś takiego jak przemy t broni. – Jak sądzisz, skąd twój Kościół bierze te wszy stkie pistolety ? – py ta nieznajomy. – Jaki Kościół? – Mason nabiera przekonania, że mówią o kimś inny m. – Kiedy ostatni raz by łeś w domu? – Mason nie odpowiada. – Aha, wtedy pewnie te dwadzieścia akrów to by ły łagodne wzgórza porośnięte lasami i wiechliną. – Nieznajomy wbija ręce do kieszeni i mówi cicho ze wzrokiem utkwiony m w jedny m z ekranów w głębi. – Zanim wielebny tatko kazał parafianom zbudować swoją małą komunę i odciąć się od reszty świata. – Mówisz o jakiejś sekcie – zauważa ostro Mason. – Broni nie dostają od Jezusa. – Zaraz, chwileczkę. – Mason ściska dłońmi głowę. – Po co im broń? Skinhead chce mi odpowiedzieć, ale nieznajomy bardzo stara się mu przeszkodzić. – Podejrzewamy, że twój ojciec stoi na czele rady kalnego ruchu, który planuje jakieś działania przeciwko władzy. – Mówicie o krajowy m terrory zmie? – py ta Mason, na co nieznajomy spuszcza wzrok i kiwa głową. – Dlaczego właściwie mi o ty m mówisz? – ciągnie. – Skąd wiesz, że nie należę do tego ruchu? – Obserwowaliśmy cię – wtrąca skinhead, zakładając skórzaną kurtkę. – Czy li założy liście mi podsłuch, tak? – Wiemy, że nie masz z ty m nic wspólnego, to najważniejsze. – Wierzę ci, gdy mówisz, że chcesz ty lko odnaleźć siostrę – dodaje nieznajomy. – I naprawdę żałuję, że nie wiemy nic więcej. – Gdzie by liście, kiedy zaginęła? – Mason zaczy na chodzić po naczepie, czując między łopatkami ucisk wy wołany niepokojem. – Nie monitorujemy podwórka za budy nkiem – wy jaśnia nieznajomy. – Jak mówiłem, by ło za późno. Kiedy się zorientowaliśmy, że coś nie gra, już zniknęła. – A w ogóle kto jej sprzedaje broń? – Ja i moi chłopcy – włącza się skinhead. – To skomplikowane, ale mieliśmy już mocne dowody przeciwko twojemu ojcu, kiedy kupowała od naszego agenta. Problem w ty m, że facet jest teraz w pry watny m ośrodku odwy kowy m i leczy się z uzależnienia od amfy, więc jego zeznań nie dopuści żaden sąd. By ł taki naćpany, że nie umiał nawet opracować prostego profilu. –

Sapiąc ze złości, podchodzi do ty lny ch drzwi ciężarówki. – W zeszły m ty godniu musieliśmy zaczy nać od zera. To miało by ć moje pierwsze spotkanie z dziewczy ną. Ale zniknęła, zanim zdąży łem ją poznać. – Nie podejrzewacie o jej porwanie któregoś ty ch skin​headów? – Tak by można pomy śleć, ale wszy scy mają alibi. By li ze mną w piwnicy, gdzie produkują broń. Na nich też zbieram dowody, ale mogę powiedzieć z ręką na sercu, że to nie oni porwali twoją siostrę i zmasakrowali kucharza. – Kiedy zorientowaliśmy się, że zaginęła – dorzuca nieznajomy – poinformowaliśmy szery fa w Goshen. Ale wiesz, jacy są gliniarze w takich dziurach… – Jak się nazy wa? – py ta Mason, chociaż zna odpowiedź. Skinhead i nieznajomy patrzą na Sammy ’ego, który sprawdza w laptopie. – Don Mannix. Ciągle czekamy na wiadomość od niego. Facet nas ignoruje. – To wszy stko, co wiemy o twojej siostrze. – Nieznajomy wy pluwa do swojej puszki przeżuty ty toń. – Boże, nie cierpię tego gównianego skoala. – I nikt nie wie, co zamierzają zrobić z bronią? W ogóle dużo jej zgromadzili? – Nie bardzo. – Skinhead zapina kurtkę i prostuje szy ję. – Możliwe, że szy kują się na jakiś meczet albo sy nagogę. Może mają w planach coś tak poważnego jak zamach w Oklahoma City. Mówimy o setkach sztuk broni ty lko w ty m roku. – Musicie ich powstrzy mać – rozkazuje Mason. – Zgodnie z prawem nie możemy tego zrobić. – Nieznajomy zdejmuje czapkę i potrząsa włosami. – Łatwiej by by ło zajrzeć do majtek Matce Teresie, niż dostać się do Adwenty stów Dnia Trzeciego. Rebekah naprawdę by ła naszą jedy ną szansą. Nawet z tobą, swoim własny m sy nem, nie chcą mieć nic wspólnego, a co dopiero z nami. Przestali rekrutować nowy ch członków w zeszły m roku, zaraz po ty m, jak zwęszy liśmy tę historię z bronią. Mason wzdy cha rozczarowany. Wolny m krokiem podchodzi do drzwi, dopiero teraz przy pominając sobie, że na zewnątrz czeka Peter. – Proszę was, błagam. Dajcie znać, jeżeli czegoś się dowiecie. Nieznajomy po raz pierwszy patrzy na niego ze szczery m współczuciem. – Ciebie prosimy o to samo. Posłuchaj, wiemy, jaką osobą jest Rebekah; nie przy puszczamy, żeby mogła za cokolwiek odpowiadać przed sądem. Ale chodzi u kogoś na pasku, a nam zależy ty lko na ty m, żeby się dowiedzieć, u kogo. – Na pożegnanie podaje Masonowi rękę. Mason już wie, że chodzi im o jego ojca, Virgila. Zeskakuje do Petera, a skinhead z hukiem opuszcza za nim klapę naczepy. Mason rusza szy bkim krokiem w kierunku Bluegrass, a Peter sunie wózkiem najszy bciej jak potrafi. – Dowiedziałeś się czegoś? – jąka się Peter. – Powiem ci w drodze. – W drodze dokąd? – Do Goshen. – Mason przy staje, żeby zapalić papierosa. – Jedziemy odwiedzić szery fa.

33

O WILKU MOWA

W Goshen posterunkowy James Mattley wrzuca ćwierćdolarówkę do starej szafy grającej, która stoi obok stołu, i gdy wciska F11, w sali przy drożnego baru rozlega się trzeszcząca wersja Crazy Patsy Cline. Gdy by się tu nie zatrzy mał, żeby coś zjeść, by łby do niczego. Zamierza jak najszy bciej przełknąć posiłek, a potem konty nuować swoje śledztwo. Dmucha w trzeci kubek czarnej kawy, smolistej substancji z dna dzbanka, i dziobie widelcem kruche ciasto z czekoladą. „Domowe”, jak zapewniła kelnerka. Mattley czuje smak plastiku od długiego trzy mania ciasta w sklepowy m pudełku, ale nie komentuje tego. Obok listu od Rebekah Paul do Freedom, który znalazł u Mimi w domu opieki, oraz krótkiej wizy ty u Violet, na pierwszy plan wy suwa się zaginięcie Rebekah, tajemnicze ogniwo łączące wszy stkie elementy. Ale kiedy Rebekah zniknęła, Freedom by ła jeszcze w Oregonie. Dość szy bko dowiedział się, jaką reputację mają Adwenty ści Dnia Trzeciego. Choć kapitan Banks zawiesił go w obowiązkach, Mattley nie może pozostać obojętny wobec tej zagadkowej sy tuacji. Co więcej, nie może nie pomóc tej kobiecie i zapomnieć, że tropią ją ludzie, którzy spalili cały dom. – Och, prawie zapomniałam. – Dwudziestokilkuletnia kelnerka wy ciska na ciasto kleks bitej śmietany w spray u. – Pan przejazdem? Nigdy wcześniej tu pana nie widziałam. – Coś w ty m rodzaju – odpowiada Mattley, udając, że delektuje się ciastem. Nie dać się ukry ć, że dziewczy na jest śliczna jak z obrazka: brunetka o długich włosach ściągnięty ch do ty łu, jasnoniebieskich oczach i pełny ch ustach. W barze nie ma nikogo innego poza kucharzami za okienkiem kuchni, więc kelnerka siada przy sąsiednim stoliku naprzeciwko Mattley a i zsuwa buty. – Przez cały ty dzień mamy ruch jak w trupiarni. – Na to wy gląda. – W Mattley u odzy wa się dusza policjanta. – Po południu mijałem jakąś posesję z dużą czarną bramą, na której zauważy łem napisy w rodzaju „PIEKŁO CZEKA NA

CIEBIE” i inne dziwne rzeczy. Kiedy próbowałem zajrzeć przez bramę i drzewa, zobaczy łem małe białe domki. Co to takiego? Kelnerka śmieje się i patrząc na swoje odbicie w szafie grającej, pociąga wargi szminką, odrobinę zby t czerwoną dla swojej cery. – To stara farma Paulów, kościół Adwenty stów Dnia Trzeciego. – Oboje unoszą wzrok, gdy z brzękiem dzwonka nad drzwiami do baru wchodzi szery f Don Mannix. – O wilku mowa. – Siemasz, Shirley – mówi, zdejmując stetsona i siadając przy stoliku tuż obok Mattley a. – Daj mi placek z dy nią i kawę, skarbie. Kiedy kelnerka odchodzi, szery f sięga po gazetę leżącą na stoliku za nim. Kręci głową i cmoka z dezaprobatą. – W dzisiejszy ch czasach wiadomości mogą każdego podłamać – mówi, ale to go nie powstrzy muje od przejrzenia wszy stkich stron. Mattley owi coś się nie podoba w ty m człowieku, chociaż nie bardzo wie co. – Tak. – Mattley zmienia temat. – Shirley właśnie mówiła mi o kościele, który mijałem dzisiaj po południu w drodze do miasta. – Aha. – Szery f unosi brew. – Niewy kluczone, że zabawię tu parę dni, może więc pójdę tam na mszę. – Niestety, kościół nie jest dostępny dla wszy stkich – mówi szery f, udając nagle, że lektura gazety pochłonęła go bez reszty. – Odkąd to kościół nie jest dostępny dla wszy stkich? Szery f z rozmachem odkłada gazetę na stół. – Co jest, do cholery, pan jakiś dziennikarz czy co? Mattley unosi ręce. Kończy się piosenka. Gdy by wy tęży ć słuch, można by usły szeć, jak się pieprzą karaluchy. – By łem po prostu ciekawy, nic więcej. – Nie potrzeba nam tu ciekawskich, którzy wty kają nos w nasze sprawy. – Shirley podaje szery fowi placek z dy nią i kubek dużej czarnej. – Dzięki, skarbie – mówi, po czy m z powrotem zagłębia się w wiadomościach. – Proszę, pański rachunek. – Kelnerka stuka palcem w karteczkę przed Mattley em. – Chy ba zrozumiałem aluzję. – Mattley rzuca na stół dziesięć dolarów i wy chodzi z baru. Szosą przejeżdża z hukiem osiemnastokołowa ciężarówka z rejestracją z Wirginii i napisem „REDINDELLY’S PRODUCE” na naczepie, a Mattley wraca do samochodu i czy ta rachunek:

Skorumpowany szery f, członek sekty. Jeżeli przy jechał pan w sprawie Rebekah, niech pan zacznie od Michelle Campbell. Buziaki, Shirley.

Ale Mattley czeka w samochodzie, żeby obserwować następny krok szery fa. Na parkingu obok niego zatrzy muje się jakiś wóz. Mattley poznaje twarz kierowcy ze swoich internetowy ch poszukiwań na temat Adwenty stów Dnia Trzeciego. Virgil z uśmiechem kiwa

głową Mattley owi, który odpowiada skinieniem głowy. Chwilę później z baru wy chodzą szery f i Mannix i idą do samochodu Virgila, ostentacy jnie rzucając Mattley owi krzy we spojrzenie. Kiedy odjeżdżają, Mattley nie rusza za nimi, puszcza ich przodem. Nie jest na ty le głupi, żeby ich śledzić na ty ch wiejskich drogach; zauważy liby go od razu. Wpisuje do telefonu „Michelle Campbell”, żeby sprawdzić, co powie mu o niej internet. I przez następne pół godziny zgłębia dziwną historię Goshen, czy ta o farmie Paulów, o znikający ch dziewczy nach…

34

PRĘGIERZ

Mniej więcej czterdzieści minut po odjeździe z Bluegrass Mason i Peter wchodzą na komisariat policji w Goshen, wy budowany w dziewiętnasty m wieku i składający się z jednego pomieszczenia areszt, przed który m na niewielkim trawniku stoją pręgierz i dy by przy pominające, że Goshen trzy mało się anachroniczny ch kar, sumiennie wy mierzany ch z żelazną konsekwencją zarówno przestępcom, jak i grzesznikom, na ile pozwalało nowoczesne prawo. Zaraz za progiem widzą podest i długie biurko, za który m siedzi umundurowany funkcjonariusz z twarzą czerwoną jak burak i kropelkami potu na skroniach. Prostuje się na krześle i zaczy na gorączkowo porządkować papiery, wali pięścią w drewniany blat i woła drugiego policjanta, niewidocznego za niepełną ścianą po prawej, gdzie by ć może z rzadka trzy mają jakiegoś przestępcę w jednej z dwóch cel, w zależności od płci. Z jednej z cel wy chodzi drugi funkcjonariusz. Mason od razu go poznaje: Darian Cooke. W szkole średniej Darian Cooke by ł dwumetrowy m osiłkiem, który śmiał się z głębi beczułkowatego brzucha w ostatniej ławce, półgłosem składając propozy cje eroty czne każdej dziewczy nie, która ośmieliła się podnieść rękę na lekcji biologii. Boże, ależ Mason go nie cierpiał. Ty powy mięśniak w sportowej kurtce w barwach szkoły, który go dręczy ł dlatego, że Mason by ł sy nem pastora. Zawsze kłuł go w uszy ołówkami, dmuchał mu w szy ję kulkami z papieru. A teraz proszę, policjant. No jasne. Jak gdyby siedem lat temu był jeszcze za mało nadęty. – No, no, no. Mason Paul. Niech mnie diabli! – woła Darian, wpy chając jasnoniebieską koszulę do spodni. – Cóż sprowadza w nasze skromne strony sły nnego adwokata? – Cześć, Darian, kopę lat. – Mason stara się pogodzić z jego obecnością i udawać, że go lubi. Wy ciąga do niego rękę; Darian wy ciera dłoń o nogawkę spodni i dopiero wtedy podaje ją

Masonowi. Jego jasne włosy zaczy nają się już przerzedzać, piegi zmieniły się w czerwone plamy. – Przy kro mi z powodu twojej siostry. To by ła dobra dziewczy na. – Mówisz o niej, jakby już nie ży ła – zauważa Peter. Darian spogląda na niego kosy m okiem z miną, która trafnie oddaje jego arogancję. – A tak w ogóle, czy m mogę służy ć? – gapi się na wózek i py ta Masona. – Staram się znaleźć moją młodszą siostrę – mówi Mason z nieszczery m uśmiechem. – Liczy łem na waszą pomoc, jakieś szczegóły ze śledztwa. Najchętniej przeczy tałby m raport. – Phi, lepiej spy taj swoich stary ch. To oni zgłosili zaginięcie. – Wiem, wiem – kłamie. – Chciałem po prostu sam zobaczy ć. – Co, sugerujesz, że my, gliniarze z pipidówy, nie znamy się na swojej robocie? – Darian nagle przy biera wrogi ton. – Nie, w ogóle niczego takiego nie sugeruję. Po prostu zacieram za sobą ślady, rozumiesz. – Nie, nie rozumiem – odpowiada, podnosząc głos. – I proponuję, żeby ście obaj stąd wy szli i nie wracali bez nakazu, jasne? Ważny adwokat powinien o ty m wiedzieć. – Daj spokój, Darian – prosi Mason. – Tak długo się znamy. Nie możesz wy świadczy ć mi przy sługi? – Niestety. Wiem, że szery f Mannix też za tobą nie przepada, więc bądź uprzejmy i zamknij za sobą drzwi z drugiej strony. – Staje obok drugiego policjanta za biurkiem. Mason zamaszy sty m krokiem rusza do wy jścia, mrucząc pod nosem o zboczony ch gnidach z Goshen. Klnie, ma żal, że przy jechał tu po latach przekony wania samego siebie, że nigdy nie wróci do tej dziury, w której się wy chował. Im szy bciej odnajdzie Rebekah, ty m szy bciej będzie się mógł wy nieść z tego miasteczka. Z miasteczka, gdzie rozciągające się jak okiem sięgnąć pola pszenicy wy znaczają odległość, jaka dzieli jego mieszkańców od wielkiego, złego świata, który mały Mason uważał za jedy ne miejsce dla siebie. Z miasteczka tak zacofanego, że z dochodzenia sprawiedliwości zrobiło własną wersję niesprawiedliwości, gdy na przy kład tłum samozwańczy ch stróżów prawa chce dowieść swojej prawości i dokonuje samosądu, bijąc i wy pędzając kogoś z miasta. Z miasteczka, gdzie łaska Boża stała się bronią do poskramiania inny ch i zmuszania do uległości, uży waną przez ludzi u władzy, grube ry by w mały ch, zapuszczony ch stawach, które nie mając nic lepszego do roboty, siedzą w domach, pompują własne ego i brandzlują się, podnieceni własną wielkością. Darian Cooke nie stanowi wy jątku. Mason przy staje w drzwiach, zorientowawszy się, że nie ma obok niego Petera. Ogląda się przez ramię, ale człowiek na wózku nie zamierza opuszczać komisariatu. – Peter, co ty wy prawiasz? – sy czy. Peter milczy, dopóki Mason do niego nie podchodzi. – Czuję zapach cipy ! – krzy czy Peter. – Coś ty powiedział? – Darian marszczy brwi i schodzi z podestu, żeby spojrzeć mu w oczy. Peter wy suwa głowę do przodu, by pokazać Darianowi, że nie zamierza dać za wy graną. – Powiedziałem. Czuję. Zapach. Pieprzonej. Cipy. – On ma rację. – Mason rusza mu z pomocą. – To dlatego wy szedłeś z celi taki spocony ? – Podbiega do schowanej za ściany klatki i za kratami widzi opartą o ścianę młodą kobietę w rozpiętej bluzce i przekrzy wionej spódnicy, wy raźnie zalaną w pestkę. Peter ma rację. Rzeczy wiście czuć seksem. – Zaczekaj, zadzwonię do mojego kolegi, prokuratora stanowego.

Będzie miał radochę. – Mason czuje się usaty sfakcjonowany zemstą. – Darian, daj mu to, czego chce, i koniec – marudzi drugi policjant, który ma na mundurze naszy wkę „DIX”. – Odwróć się – rozkazuje Masonowi Darian. – Bo co? Zastrzelisz mnie, Darian? – Mason przy suwa twarz do twarzy Dariana, powstrzy mując chęć, by wspiąć się na palce. – Śmiało, strzelaj, skoro taki z ciebie twardziel. Darian mocno łapie go za przedramię i obraca Masona ty łem do siebie; Peter próbuje kopnąć Dariana w goleń, ale nie trafia. Wszy scy czterej mężczy źni zaczy nają na siebie wrzeszczeć, sy tuacja wy my ka się spod kontroli. Peter pluje w twarz Diksa. Darian zatrzaskuje kajdanki na przegubach Masona. Dix wy py cha z budy nku wózek Petera. – Wy pierdalaj! – Wy tacza go na zewnątrz. – Powinieneś by ć mi wdzięczny. – A prezent na pożegnanie?! – krzy czy Pater. Dix zdejmuje z pasa paralizator. – Chcesz prezent? – Na twoim miejscu dwa razy by m pomy ślał, zanim strzeliłby m z tasera do upośledzonego gościa na metalowy m wózku. Dix musi przez chwilę zastanowić. Czuje się jak jeszcze większy idiota, więc pluje Peterowi w twarz. – Masz swój prezent na pożegnanie, pieprzony kaleko. Peter odjeżdża, zatrzy muje się na rogu brukowanej ulicy pod staroświecką gazową latarnią i dzwoni do Freedom. – Gdzie jesteś? – Utknąłem w Goshen. Jacy ś wredni gliniarze właśnie aresztowali Masona za to, że węszy ł. – Jezu Chry … – nie kończy Freedom. – Węszy ł? Za czy m? – Szuka Rebekah. Wdepnęliśmy po kolana w śledztwo ATF ze skinheadami i przemy tem broni. Wy gląda na to, że rodzina Paulów jest umoczona w jakiejś grubej sprawie. – To znaczy ? – Wy jaśnię ci wszy stko, kiedy się spotkamy. Muszę teraz jeszcze coś sprawdzić. Gdzie jesteś? – W motelu w Louisville. Coś wy my ślę, żeby go wy ciągnąć. A ty ? Mam po ciebie przy jechać? – Nie, wezmę taksówkę i wstąpię do kogoś, kto może pomóc. Co to za motel? – Motel 6 w Highlands. Peter sły szy w tle dudniący ry k silnika motocy klowego po jej stronie. – Tuż obok jest klub, nazy wa się Phoenix. Spotkamy się tam o północy ? – Okej, do zobaczenia. Ty lko wy ciągnij stamtąd Masona. – Zrobię wszy stko, co się da. – Tutejsi gliniarze są zdrowo rąbnięci. Nie ufaj im. – Nie zamierzałam. – Rozłączają się. Peter, dy gocząc z zimna, przegląda w komórce miejscowe żółte strony. Najpierw dzwoni po taksówkę. – A dokąd pan chce jechać? – Będę wiedział, kiedy przy jedzie taksówka – informuje dy spozy tora. Kiedy się rozłącza, sprawdza numer telefonu i adres Gera Custisa, ojca Carol Paul. Zegar

pokazuje dwudziestą pierwszą trzy dzieści, o dziesiątej powinien by ć na miejscu, pod warunkiem że dy spozy tor weźmie pod uwagę jego prośby, aby ty m razem przy słano samochód przy stosowany do przewozu niepełnosprawny ch. Wy sy ła esemesa do Masona, mając cień nadziei, że go przeczy ta:

Spotkajmy się w Phoenix o 12. Walka w słusznej sprawie trwa. Razem znajdziemy Rebekah.

***

Na komisariacie w Goshen Dix pomaga Darianowi zawlec zakrwawionego Masona do celi, w której siedzi pijana w sztok dziewczy na. Darian przy kuwa więźnia do prętów kraty i odchy la mu głowę do ty łu, ciągnąc go za włosy. – Nie ujdzie ci to na sucho, gnoju. Masz to jak w banku – mówi Mason, uśmiechając się ustami pełny mi krwi. Policjanci opróżniają mu kieszenie. Szy dzą z drogich spinek do mankietów z monogramami i wieczny ch piór, rozsy pują na podłodze jego wizy tówki. Darian i Dix biją go na zmianę. Kostki palców są już obtarte; nadnercza eksplodują adrenaliną. Mason sły szy trzask łamanego żebra, od czasu do czasu jakiś cios pozbawia go tchu. Ale nie błaga ich, żeby przestali. Nie da im tej saty sfakcji i nie pokaże, jak cierpi, niedoczekanie. Trwa to jakiś czas – Masonowi wy daje się, że znęcają się nad nim przez wiele godzin – przestają, gdy na posterunek wkracza szery f Mannix. W towarzy stwie Virgila Paula. – Co tu się dzieje? – py ta Virgil ostry m tonem. Dzięki Bogu, my śli Mason, spoglądając na nich zamglony m przez łzy wzrokiem. Z trudem dostrzega swojego ojca. – Tato, nie możesz pozwolić, żeby te bestie tak mnie traktowały. – Policjanci rozkuwają go i Mason osuwa się na podłogę. Leżąc na boku, chwy ta się prętów i podciąga się bliżej szery fa Manniksa, który kuca, by znaleźć się na poziomie oczu Masona. – Ci chłopcy nigdy by tego nie zrobili, gdy by ś im nie dał powodu. – Don, przecież mnie znasz. – Nie znam cię. – Po ty ch słowach na parę sekund zapada cisza, podczas gdy Mason próbuje złapać oddech. – O co go w ogóle oskarżamy ? – O szantaż – odpowiada Darian. – To chy ba nielegalne, co? – Nie wiem, Cooke – mówi szery f. – Nielegalne? – Ale Cooke nie odpowiada. – Jeżeli będzie trzeba, możemy go tu trzy mać przez kilka dni. Wracajcie do papierków. – Don i policjanci wy chodzą. Virgil patrzy na leżącego na podłodze sy na.

– To kara Boża za rażące nieposłuszeństwo, jakie okazałeś Panu. Mimo łez, które przy słaniają mu oczy szklistą powłoką, Mason widzi, że w ciągu miniony ch sześciu lat na twarzy ojca pogłębiły się zmarszczki. Tli się w nim iskierka nadziei, że po tak długim czasie ojciec zmieni zdanie, pomoże mu, zobaczy w nim sy na, który m Mason zawsze chciał by ć. Ale wy starczają mu trzy sekundy, by się przekonał, że nic takiego się nie stanie. Mason widzi to w gry masie ust, w głębszej czerni oczu Virgila, które są zwierciadłem duszy, jeśli w ogóle zostały w nim resztki duszy ; pastor jest jeszcze bardziej niezachwiany w swojej wierze, jeszcze bardziej nieugięty w swoich wy paczony ch urojeniach o męczeństwie. Od iskierki nadziei, jaka tliła się w nim przed chwilą, wy bucha pożar wściekłości. – Chcę ty lko znaleźć swoją siostrę – mówi, czując gorącą falę gniewu napły wającą do twarzy. – Chcę wiedzieć, co to za sy f z bronią, w który ją wpakowałeś. Co ona robiła? Virgil z szy derczy m uśmiechem zamy ka celę na klucz. – Chłopcze, kto ci naopowiadał takich nieprawdopodobny ch historii? – Kto? ATF. – Przez twarz Virgila przemy ka cień niepokoju i Mason widzi, że ojciec stara się stłumić obawy. Już żałuje, że mu powiedział. – Sprawy tej rodziny pozostaw Bogu – radzi ojciec. Podrzuca klucze w górę i łapie, po czy m oddala się od krat. – Do tego czasu możesz tu siedzieć i rozmy ślać. – Razem z Donem Manniksem wy chodzą z komisariatu. Mason stara się nie my śleć o spermie Dariana Cooke’a na podłodze, na której siedzi. Oddy chanie sprawia mu ból; ilekroć płuca wy pełniają się powietrzem, czuje, jak gdy by rozciągnięte żebra za moment miały trzasnąć jak nadepnięte suche gałązki. Musi wy tęży ć wszy stkie siły, by zebrać z ziemi swoje rzeczy. Upy cha je z powrotem w mary narce i w ty lnej kieszeni znajduje telefon. Zapomnieli o komórce, idioci. Czy ta wiadomość od Petera, który chce się z nim spotkać w Phoenix. Przy kro mi, ale nie mogę, stary. Siada na ławce przy mocowanej śrubami do ściany obok dziewczy ny, wciąż nieprzy tomnej. Wy ciąga pióro i pisze na swojej wizy tówce:

Skontaktuj się ze mną. Pomogę.

I wsuwa wizy tówkę do kieszeni jej bluzki.

35

FREEDOM I ODKRYCIE

Mam na imię Freedom i krążę po ciemny m domu mojego sy na, którego nie widziałam od dwudziestu lat. Dziękuję, Peter, tylko na ciebie mogę liczyć, że dasz mi adres Masona. Nauczy łam się kiedy ś, zawsze gubiąc po pijanemu klucze do domu, że dobry mi kolczy kami da się otworzy ć prawie każdy zamek, jeżeli człowiek zna się na rzeczy. Z alarmem poszło jak po maśle; klawiatura miała białe gumowe przy ciski z czarny mi cy frami, które wy blakły od zby t częstego naciskania. Starte by ły cy fry 1, 6, 9 i 0. Mason urodził się dziewiętnastego czerwca, więc spróbowałam kodu 0619. Nie zaskoczy ło. Wprowadziłam kombinację w odwrotnej kolejności: 9160. Bingo. W kuchni zapalam lampę nad wy spą pośrodku. Stoi na niej kieliszek merlota. Musiała tu by ć Violet, jego dziewczy na, którą ciągle widzę na jego stronie na Facebooku; na szkle są ślady szminki. Światło pada przez kieliszek wina, rzucając na blat czerwone promienie, i zastanawiam się, czy człowiek, który wy nalazł laser, nie miał po prostu pod ręką wina i żarówki. Chodzę po ciemku. Na łóżku widzę walizki pełne ubrań. Urlop? Widzę plecak. Opróżniam go. Dochodzę do wniosku, że jeżeli mam iść o północy do klubu, muszę coś na siebie włoży ć. Przepraszam, Violet. Poduszki Masona pachną szamponem. Chy ba Head & Shoulders. Wracam do kuchni i otwieram lodówkę, zauważam, że lubi humus i zdrowe przekąski. I heinekena, zupełnie jak ten drań, jego ojciec. Na drzwiach jest liścik od Violet:

Pojechałam na policję, wrócę później, buziaki V.

Przez pięć minut spędzony ch w domu mojego sy na dowiedziałam się o nim więcej niż przez lata, które upły nęły od naszy ch ostatnich wspólny ch chwil. Mój biedny Mason. Strasznie płakał, kiedy mnie aresztowali. Jego krzy k „Mamusiu, nie zostawiaj mnie!” do dziś rozdziera czarną jamę w piersi, z której wy rwano mi serce. Żołądek zwija mi się boleśnie na dźwięk jego słodkiego głosiku, tak młodego, a mimo to tak pełnego rozpaczy. Takie uczucia nie znają żadny ch ograniczeń wiekowy ch. Dzieci odczuwają rozpacz, ból, smutek tak samo jak dorośli. Powiedziałam mu, że zaraz wracam, że nie będzie długo czekał. I chociaż serce mi pękało, starałam się przy nim nie płakać, zachować uśmiech. Czułam się, jak gdy by m tonęła we łzach od środka. Nawet dwadzieścia lat później nie mogę znieść tej my śli. Biorę merlota i wy chy lam jedny m haustem. Co ja wyprawiam? Przecież nie chcę na wstępie zrobić na swoim dziecku wrażenia zapitej cierpiętnicy. Cześć, jestem twoją matką. Patrz, jak sikam pod siebie, walę po pysku niewinnych klientów, mówię, że cię nienawidzę, bo nie mam pojęcia, co wygaduję, kiedy jestem zalana w pestkę! Kurwa, co za cudowne spotkanie po dwudziestu latach! Biegnę do zlewu i pakuję sobie palce do ust najgłębiej, jak się da, żeby zwy miotować. Paznokcie drapią mnie w gardło, jelita kurczą się w konwulsjach. Trzeba stąd spadać. Trzeba wy ciągnąć go z aresztu. Trzeba odnaleźć córkę. Trzeba działać. Nagle w ty lnej kieszeni wibruje mój telefon. Mam odebrać? Pozwolić, żeby dzwonił? Na wy świetlaczu widzę komunikat „Numer komórkowy ” z kierunkowy m 631. To okręg Suffolk na Long Island w stanie Nowy Jork. Mastic Beach. Delaney owie. Przy najmniej to nie numer Petera. – Halo – mówię do słuchawki. Mam wrażenie, że serce za moment przebije mi mostek. – Witaj, kochana. Moje pierwsza rozmowa z Delaney ami. Przez ostatnie dwa dziesięciolecia wiele razy się zastanawiałam, co im powiem. Ale brakuje mi słów. Sparaliżowało mnie. Serce przestaje mi bić. – Co jest grane? – ciągnie. – W Oregonie zrobiło się ciut za gorąco? Spokój, Freedom. Tylko spokój. – Obiło mi się o uszy, że kręcicie się tu i tam, bo chcecie się zobaczy ć z moimi dziećmi, tępi kry minaliści. – Na moment zapada cisza. – Kry minaliści. K-R-Y-M-I... – Wal się. – Cudownie. – Wiesz, Nessa, przez osiemnaście lat miałem dużo czasu, żeby my śleć. Dużo czasu, żeby sobie wy obrażać różne rzeczy, malować obrazy w głowie. – Pozwalali ci tam malować palcem? – Wy jmuję z buta pistolet Mattley a i kładę na blacie na wszelki wy padek, gdy by dzwonił, żeby odwrócić moją uwagę i mnie tu osaczy ć. Wiem, że inteligencją nie grzeszy, ale taki plan mógłby ułoży ć największy idiota. Matthew nie reaguje. – W takim miejscu człowiek zaczy na się czuć okropnie samotny – mówi jak zawsze łagodny m głosem. – A taka słodka niewinna istotka jak Rebekah? By ło nam tak fajnie ze sobą, kiedy się kochaliśmy, a twoja córka pewnie nie by łaby gorsza. – Mówisz o ty m dniu, kiedy mnie zgwałciłeś? – Ty nazy wasz to tak, a ja inaczej – odpowiada. – W każdy m razie pamiętasz, kiedy się kochaliśmy. Tamtej nocy, kiedy zabiłaś mojego brata.

– Dwa lata w Sing-Sing by ły warte śmierci tego gnoja, twojego brata. Słuchaj, Matthew, przy sięgam: jeżeli mojej córce spadnie choć włos z głowy, sama wbiję sobie w ży łę igłę z trucizną i zaoszczędzę stanowi paru dolarów, o ile dzięki temu będę mogła patrzeć, jak umierasz. – Ależ Nessa, przecież ona nawet wy gląda tak jak ty ! Nie sądzisz, że to romanty czne? Że po ty lu latach ciągle tak bardzo cię pragnę? – Straszne, że tak o niej my ślisz. Przecież to krew z twojej krwi. – Chy ba rzeczy wiście trochę dziwne. Może w niektóry ch stanach nielegalne, chociaż nie wiem, jak to jest tu, w Kentucky. – Wy bucha śmiechem. – Ale od dwudziestu lat przez ciebie mi stoi, Nessa. – Wy puść ją, Matthew. – Staram się, żeby usły szał gniew, który pali mi struny głosowe. – Będę się z tobą pieprzy ć bez końca, jeżeli tego chcesz. Ale wy puść Rebekah! – Wiesz co? – odpowiada pospiesznie Matthew. – Mam pomy sł! Dołącz do nas. – Ja mam inny pomy sł, gnido. Ja za nią. Uczciwa wy miana. Wy puścisz ją, a ze mną będziesz mógł zrobić, co zechcesz, capisce? – Mnie pasuje. La Grange. Za nieczy nną elektrownią znajdziesz pusty magazy n. – Pozwól mi z nią porozmawiać. – W tej chwili jest trochę związana. – W takim razie możesz sobie wsadzić tę umowę. Matthew burczy pod nosem. – Ty lko dla ciebie. Chwila ciszy, a potem kaszel, kobiecy kaszel. – Gdzie ja jestem?! – krzy czy. Sły szę Rebekah po raz pierwszy, odkąd dwadzieścia lat temu wy śliznęła się z mojego ciała. Zakry wam telefon stuloną dłonią, żeby nie sły szeli, jak moje emocje eksplodują w niekontrolowany sposób wrzaskiem ulgi, bólu, wściekłości i tęsknoty. Jej głos wszy stko zmienia. Nie chodzi o Delaney ów. Muszę ją odzy skać. Rebekah nie jest pojęciem, celem, do którego zmierzam. Jest prawdziwa i przy sięgam, że czuję jej obecność, jak gdy by stała tuż obok mnie. Dopiero gdy próbuję się odezwać, zdaję sobie sprawę, że emocje zawładnęły moim głosem. Weź się w garść. Bądź silna. Odzyskaj ją. – A skąd wiesz, że nie zawiadomię glin? – Bo sama uciekasz. – Robi głośny wdech. – I dlatego, że chcesz, żeby moja piękna bratanica Rebekah ży ła, dopóki tu nie przy jedziesz. – To nie jest twoja… – zaczy nam, ale on odkłada słuchawkę. Z ry kiem walę pięścią w kuchenną szafkę. Spokojnie. Panuj nad sobą, Freedom. Przestań się gapić na butelkę. Wylej do zlewu. Grzeczna dziewczynka. Teraz spójrz na swój GPS. Do magazynu masz stąd tylko dwadzieścia minut drogi. Pamiętaj, żeby wziąć pistolet Mattleya. I w drogę. Rusz się, kurwa. Jedź po Rebekah.

36

EMERYT

Jedny m z plusów przy kucia do wózka inwalidzkiego jest to, że łatwo zdoby ć czy jeś zaufanie. – Bardzo dz-dz-dziękuję, że mnie pan przy jął, zwłaszcza że jest t-t-tak późno – jąka Peter. – Naprawdę się cieszę, że mogę się spotkać z kimś, kto stara się pomóc Rebekah. Kto jak kto, ale ja dobrze wiem, jak skorumpowana jest nasza policja – mówi Gerald Custis, nalewając z dzbanka herbatę dla Petera. – Tak jak pan sobie ży czy ł – dodaje, wkładając do kubka słomkę. – Wie pan? – Oczy wiście – przy takuje Ger, pilotem ściszając telewizor w salonie. Siedzą przy składany m stoliku, na który m stoi herbata. Sły chać brzęczenie nawiewów ciepłego powietrza na suficie, pokój w stary m piętrowy m domu w sty lu kolonialny m zdobią sty lowe gobeliny. W mały m kuble na śmieci stojący m obok fotela gospodarza tkwi parę pusty ch pudełek po gotowy ch daniach. – Moja żona zaginęła cztery lata temu. Policja potrzebowała ledwie ty godnia, żeby umorzy ć dochodzenie. – Unosi rękę. Peter patrzy na zawieszoną na ścianie tabliczkę z napisem: „JA I MÓJ DOM SŁUŻYĆ CHCEMY PANU”. – Niestety, policja niczego nie bada. Ale zastanawiam się, czy te sprawy może coś łączy ć. Dlatego tu jestem. Mógłby mi pan coś opowiedzieć o zaginięciu pańskiej żony ? – Naprawdę chce pan znać moje zdanie? – Pomaga Peterowi włoży ć słomkę do ust i przy suwa mu talerzy k tanich herbatników. – Virgil Paul. Widziałem go i moją małą Carol na kanale informacy jny m. Zobaczy łem moją Carol pierwszy raz od dwunastu lat. Na jej widok mało nie dostałem zawału. Mój Boże, jaka duża by ła Rebekah na ty ch zdjęciach, które pokazy wali. Kiedy widziałem ją ostatni raz, by ła maleństwem. – Dlaczego my śli pan, że Virgil ma coś wspólnego z zaginięciem pańskiej żony ?

– Adelaide nie zaginęła, została zamordowana. – Siedząc na fotelu w czerwonej flanelowej piżamie, odchy la na oparcie bujną siwą czupry nę. – Wiem. W ciągu pięćdziesięciu lat małżeństwa dobrze poznałem żonę i wiem, że nie mogła tak po prostu zniknąć. Przery wa mu głos drewnianego mechanicznego ptaka wpół do. – Niczego sobie zegar – zauważa Peter. – Dziękuję. – Zakłada ręce na piersi. – Moje hobby jeszcze kilka lat temu. – Co sądzi pan o wielebny m Paulu, panie Custis? – py ta Peter, żując czerstwe ciastko owsiane. – Phi, ma czelność nazy wać się pastorem. – Rzeczy wiście, pan też by ł pastorem, prawda? – Zgadza się, metody stów. – Wy jmuje papierosa z paczki. – Jestem na emery turze, więc spokojnie mogę palić. W każdy m razie… – prostuje się na fotelu – …znam Virgila od czasów, kiedy by ł młody m by strzakiem w seminarium. Dobry chłopak. Uczy łem go wtedy historii. By ł też rewelacy jny m kaznodzieją. Ale, jak to się czasem zdarza świetny m kaznodziejom, stracił z oczu Boga i skupił się na inny ch rzeczach. Na pieniądzach i na sobie. Niektórzy chy ba zapominają, że jesteśmy ty lko ludźmi. – Strzepuje popiół do pustego kubka i ciągnie: – Virgil i Carol przez długi czas sprawiali wrażenie szczęśliwy ch. Zwłaszcza kiedy adoptowali Masona i Rebekah, by li najszczęśliwszą rodziną pod słońcem, w każdy m razie tak sądziliśmy. – Peter sączy herbatę przez słomkę i uważnie słucha. – Coraz bardziej izolowali się od otoczenia, poglądy Virgila coraz bardziej odstawały od tego, co Biblia mówi o miłości i pokorze. Coraz bardziej wierzy ł, że Bóg do niego mówi, że podał mu dokładną godzinę swojego przy jścia na ziemię. Nauczy ł się cy tować fragmenty Pisma wy rwane z kontekstu, dla własnej korzy ści. A potem, jakby z dnia na dzień, wy rosła brama i to już by ł koniec. Wierz mi, staraliśmy się ze wszy stkich sił, żeby się z nimi skontaktować. Zawiadomiliśmy policję i tak dalej. Ale nic nie mogliśmy zrobić. Zaczarował Carol i sporą gromadę wierny ch, którzy by li przy nim w trakcie tej przemiany. Wielu odeszło, tu i ówdzie krąży ły różne opowieści o Adwenty stach Dnia Trzeciego. Ale wiesz, jak wy gląda plotkowanie w mały m miasteczku, przy pomina zabawę w głuchy telefon. I ty le. – Pociera czoło. – Wierzy sz w Boga, Peter? – Nie, ale rozumiem – odpowiada szczerze. – Jako człowiek wierzący, co pan my śli o snach, które rzekomo ma Virgil? – Moim zdaniem w grę wchodzą dwie możliwości. Virgil albo jest psy chopatą, albo zły m człowiekiem. – Jaka to różnica? – Psy chopaci wy rządzają zło, bo nie potrafią się powstrzy mać, nie rozumieją, że tak nie należy robić. Źli ludzie wy rządzają zło, bo wiedzą, że tak nie należy robić, i potrafią się po​wstrzy mać. – My śli pan, że by łby zdolny do zamordowania pańskiej żony albo wnuczki? – Nie będę udawał, że znam go na ty le dobrze, żeby odpowiedzieć. Ale opowiem ci o Adelaide, mojej żonie. – Otwiera puszkę piwa. – Jestem emery tem, mogę sobie pozwolić na jedno wieczorem – usprawiedliwia się. – Adelaide by ła tą surową z nas dwojga. Ja ty m poczciwy m, z który m dziewczy nki rozmawiały o swoich kłopotach. Ale Adelaide by ła silną kobietą, ciałem i duchem. Jako chrześcijanka nigdy nie kwestionowała woli Bożej, kiedy Carol odizolowała się od świata. Nie kwestionowała woli Bożej, kiedy kilka lat później powiesiła się

Clare. Nie mogę powiedzieć, że ze mną by ło tak samo, ale zdołałem to przeży ć ty lko dzięki Adelaide. My ślę jednak, że pod wieloma względami Adelaide ty lko sprawiała wrażenie takiej silnej. Z powodu Carol i Clare chy ba coś w niej umarło. Ale pozostała silna, choćby dla mnie. – Gerald pociąga ły k budweisera. – Cztery lata temu postanowiła za wszelką cenę dostać się do Adwenty stów Dnia Trzeciego. Nie wiem, co spowodowało taką decy zję. – Uśmiecha się do tego wspomnienia. – Powiadam ci, by ła gotowa rozbić namiot przed bramą. Nalegałem, żeby pozwoliła mi jechać razem z nią. Ale nie chciała. Powiedziała, że musi poprowadzić sama, żeby pomy śleć. Zawsze lubiła my śleć, prowadząc samochód, lubiła się modlić za kierownicą. – Popada w rozmarzenie. – Boże, by ła najpiękniejszą kobietą, jaką oglądał świat, prawdziwy m zjawiskiem! – To wtedy zaginęła? – Kiedy nie wróciła na noc, wiedziałem, że coś się stało. Zgłosiłem to na policję, ale powiedzieli, że trzeba zaczekać dwadzieścia cztery godziny, więc czekałem. To by ły najdłuższe dwadzieścia cztery godziny w moim ży ciu. – I to wszy stko? – Tak. Ty le że ty dzień później wy łowili jej samochód z Ohio. Ale nie znaleźli śladu Adelaide. Policja powiedziała, że prawdopodobnie utonęła, kiedy wy dostała się z wozu. – Rękawem ociera z twarzy łzę. – Carol i te dzieci to jedy na rodzina, jaka mi została. I Virgil też mi ich ukradł. – Naprawdę mi przy kro. – Nie tak jak mnie. – Gerald kaszle. – Wszy stkie te dusze ukradł zły człowiek i jego sekta. Próbując odwrócić uwagę staruszka od my śli o żonie i córkach, Peter mówi: – Wie pan, sam nigdy nie interesowałem się historią. Ten przedmiot zawsze mnie nudził. Custis uśmiecha się do niego. – Pomy śl o swoim ulubiony m filmie albo ulubionej książce. – Kiedy o ty m mówi, w jego oczach pojawia się bły sk. – A teraz wy obraź sobie, że widziałeś ty lko ostatnią scenę albo czy tałeś ty lko ostatni rozdział. Nie masz zielonego pojęcia, co się działo wcześniej, prawda? – Rozumiem. – To samo jest teraz. Nie zrozumiemy niczego na ty m świecie, nie wiedząc, co do tego doprowadziło, co się działo przed nami. Peter uznaje, że to niezły argument, ale chce wy rzucić z siebie, co mu leży na sercu. – Panie Custis, wiedział pan, że Mason nie należy już do tej sekty ? Smutek nagle znika z oczu Geralda, a jego miejsce pojawia się iskierka nadziei. – Nie należy ? – Nie i przy kro mi to mówić, ale jest przekonany, że pan nie ży je. – Peter rusza w kierunku drzwi. – Wiem, że chętnie spotkałby się z panem. Wy rósł na dobrego człowieka. – Och, to wspaniale. – Jąka się, jak gdy by za dużo słów naraz cisnęło mu się na usta. – Przekażesz mu wiadomość ode mnie? Nic w świecie nie ucieszy łoby mnie bardziej. – Ger otwiera Peterowi drzwi. Z niedowierzaniem kręci głową. – A właściwie dlaczego przestał pan je robić? Są niesamowite. – Peter wskazuje zegar z kukułką na ścianie. – Ostatni, który zbudowałem, zabrała moja żona w prezencie dla Carol. Liczy ła na to, że będzie się z nią mogła zobaczy ć. Został mi na pamiątkę po Adelaide.

Peter patrzy na ekran telefonu, który ukradł matce. Jedenaście nieodebrany ch połączeń. I esemes:

Uśmiechnij się! Wreszcie mamy sukę! :D

37

FREEDOM I KAPITULACJA

Mam na imię Freedom i zatrzy muję motocy kl obok samochodu na nowojorskich tablicach. Kiedy wy łączam silnik, zapada głucha cisza. Prawie sły szę dźwięk gwiazd płonący ch nade mną. Przed sobą mam budy nek z obluzowany m sidingiem, gnijący w osamotnieniu. Za nim na tle zimnego nieba ry suje się sy lwetka starej elektrowni, oświetlona księży cem wy soka i odległa zasłona ze stali i niebezpieczny ch odpadów. Zastanawiam się, czy nie wy puścić powietrza z opon wozu Delaney ów; insty nkt mi podpowiada, że powinnam. Ale by ć może będą musieli mnie do niej zawieźć. Jeżeli to zrobię, to może źle się skończy ć. Właściwie nie wiem, jak mogłoby się skończy ć dobrze. Stoję przed ich samochodem i swoim motorem. Zmuszam się, żeby wy prostować plecy i porzucić strach. Zbieram w sobie wściekłość i determinację, aby wy ciągnąć stąd córkę. Wszy stko to zbija się w nabrzmiałą kulę na dnie płuc i unosi się do gardła. – Matthew! – krzy czę, ile sił w płucach. – Jestem! – Przez wy soką trawę za magazy nem przemy ka jakieś zwierzę. Nie ma żadnej reakcji z wy jątkiem przenikliwego pisku nietoperzy, które zry wają się z drzew. – Matthew! Wzdy cham. Noc. Zimno. Ciemność. Niech Bóg ma w swojej opiece każdego, kto stanie między mną a moją córką. Pamiętaj, nie jesteś już żałosną ofiarą, nie jesteś Nessą Delaney. I nie wracaj do roli Nessy w ich obecności. Jesteś Freedom. Jesteś wolna, silna, niepokonana. Jesteś potworem, którego się boją, najgorszym z ich pieprzonych koszmarów. Ciągle jednak nie sły szę żadnej odpowiedzi. Mój telefon wibruje, sy gnalizując odebraną wiadomość:

Wejdź do środka.

Muszę wy tęży ć wszy stkie siły, żeby otworzy ć rozsuwane drewniane drzwi; stękam z wy siłku. Opuszczoną przestrzeń zdobią wiązki siana i stary sprzęt rolniczy, unosi się zapach benzy ny, którą przez lata przesiąkła ziemia. Trzask otwierany ch drzwi rozlega się echem we wnętrzu magazy nu, czuję lekki podmuch wiatru. Bezruch. Drewniana podłoga skrzy pi pod moimi stopami; blask księży ca przedziera się przez szpary między deskami, z który ch zbite są ściany. Nasłuchuję jakichkolwiek oznak ży cia, ale dobiega mnie ty lko szelest wiatru krążącego po magazy nie. W jakiś sposób wy czuwam jednak obecność Rebekah jak słodki powiew z głębi tego ponurego wnętrza. Dolatuje mnie woń papierosowego dy mu i nagle sły szę nad sobą kroki. Na środku antresoli stoi Matthew i spogląda na mnie z góry. – Nessa, Nessa, Nessa. – Spokój w głosie. Patrzę na niego. Żeby ty lko nie zobaczy ł, że się pocę, że dy goczę. – Jestem. Jego uśmiech przebija mrok; czuję go w samy ch cebulkach włosów. – Jesteś. – A Rebekah? – Ależ oczy wiście, kochana. – Ogląda się przez ramię. Na krawędzi antresoli, która nie ma żadnej balustrady, stają Luke i John. Bracia szarpią za łokcie Rebekah, która ma ręce związane z ty łu i twarz zasłoniętą kapturem. Krzy czy, ale chy ba ma czy mś zakneblowane usta. Wy daje mi się, że staje mi serce. To moja córka. To ona, we własnej osobie, w rękach najgorszy ch psy chopatów, jacy kiedy kolwiek chodzili po świecie. – Pamiętasz o umowie?! – wołam. – Nie mam broni, jestem sama. Oddaj mi ją i rób ze mną, co zechcesz. Masz moje słowo. – Twoje słowo? – Śmieje się. – Pewnie. – Nie próbuj… – zaczy nam, ale nie kończę, bo mężczy źni spy chają ją z antresoli. Rebekah krzy czy. Biegnę naprzód. To naturalny odruch, by ć może pierwszy raz odzy wa się insty nkt macierzy ński. Rebekah pada na mnie jak tona cementu, ale udaje mi się złagodzić siłę uderzenia. Nie mogę złapać tchu, ale pomaga mi tupot biegnący ch do mnie braci. Unoszę Rebekah za pasek spodni. – Musisz wstać, skarbie – szepczę do niej. Mężczy źni nacierają na nas jak mur, a im bardziej się zbliżają, ty m wy raźniej widać ich cienie. Popy cham ją przed siebie, ale upada; noga odmawia jej posłuszeństwa. Sięgam po pistolet. Nie ma go. Kurwa, gdzie się podział?! Nie mam się czy m bronić: nie widzę żadnej belki, żadnego łomu, niczego przy datnego, jak to się zdarza w filmach. Myśl, Freedom. Ale nie ma czasu na my ślenie. Staję przed Rebekah i próbuję ją delikatnie pchać plecami. Rozpinam pasek i wy szarpuję przez szlufki dżinsów. Piecze mnie otarta skóra na biodrach. Gdy ty lko z mroku wy łania się Matthew, robię zamach i tnę go w twarz klamrą paska. Nawet stąd czuję, jak boleśnie oberwał. Luke i John próbują się na mnie rzucić, ale ruszam w ciemność, wy machując skórzany m biczem, zaskoczona własną celnością.

– Łapy precz od niej, skurwiele! Szoruję butem po podłodze w nadziei, że po omacku trafię na pistolet. Kątem oka widzę, jak Rebekah, która ciągle ma związane ręce i zakry tą głowę, próbuje ramionami odnaleźć drogę. Trafia na drzwi i poty kając się, wy chodzi z magazy nu. Matthew unosi ręce. – To moja zemsta, chłopcy. – Doty ka dłonią twarzy. – Dorwijcie naszą bratanicę. – Wy biegają za nią. Jesteśmy sami. Kiedy na mnie patrzy, nie widzę w jego oczach nic oprócz czarnej otchłani, którą ma zamiast duszy. Wreszcie natrafiam obcasem na pistolet. Wy daje mi się, jakby m całą wieczność go szukała. Znowu smagam Matthew pasem, tak mocno, że drętwieje mi ręka aż do łokcia, ty m razem w pierś, żeby przez chwilę się nie zbliżał, kiedy podnoszę z ziemi pistolet. Stęka, ale nie wiem, czy z bólu, czy z przy jemności. – Wy gląda na to, że wreszcie zostaliśmy sami – dy szy. – Dlaczego nie zostawisz jej w spokoju? – Trzy mam palec na spuście i z trudem się hamuję, żeby nim nie poruszy ć. – W ogóle nie chodziło o nią. Chciałem ty lko ciebie. – W ciemności widzę, jak krzy wi wargi, odsłaniając zęby w uśmiechu. – To wszy stko by ło po to, żeby ściągnąć ciebie. – No więc jestem. – Widzę. – W inny m miejscu mogłoby to zabrzmieć romanty cznie. W inny m czasie. Z inną osobą. W inny ch okolicznościach. Przy sięgam, że czuję, jak na skórze zaczy nają mu puchnąć pręgi. Zamiast słów nasze my śli cofają się bły skawicznie o dwadzieścia lat, te same wspomnienia, ale inne przeży cia, dwie zupełnie inne perspekty wy. Ta cisza działa mi na nerwy, nie mogę jej znieść. Chcę ją nie ty lko przerwać, ale też roztrzaskać na kawałki, żeby nigdy nie dało się jej odbudować. – Rebekah nie jest twoją bratanicą. – Opuszczam broń i robię krok w jego stronę. – Jest twoją córką. – Wsuwam pistolet do dżinsów, żeby mu pokazać, że nie mam zamiaru do niego strzelać. Wy ciągam do niego rękę. Moja dłoń doskonale mieści się w jego dłoni. Moje słowa wy raźnie zaparły mu dech w piersiach. – Tamtej nocy … – chry pi, próbując mówić szeptem. – Tak, tamtej nocy. – Kładę dłoń na jego piersi, czuję, jak wali mu serce. Wy obrażam sobie, że rozdzieram mu ciało, wy ciągam je i wy ciskam krew, dopóki nie przestanie bić. Całuję go w obojczy k i przy tulam się. My ślę o łoju na jego skórze plamiący m moje usta i robi mi się niedobrze. Powoli. Nie możesz zachowywać się nerwowo. Musisz zdobyć jego zaufanie, choćby na sekundę. Tak jak go cholernie nienawidzisz, tak musisz zdobyć jego zaufanie. – Kiedy się kochaliśmy … – Głos mu się nie zmienia. Całując go, przesuwam usta po jego ramieniu na kark, powstrzy muję chęć, żeby wy rwać mu zębami kręgosłup. Musisz stanąć za nim, to twój plan. Czaruj go dalej. Kontrolujesz sytuację. Zachowaj spokój. – Cały czas my ślę o tamtej nocy – szepczę. To prawda. Pieszczę mu tors zza jego pleców. Nie kończy zdań, które rwą się i rozpły wają w czarnej pustce magazy nu. – Nasza córka… – Moja córka. – Szy bkim ruchem owijam mu szy ję paskiem i szarpię tak gwałtownie, że

oboje padamy na ziemię. Leżę na wznak, a on wije się na mnie, plecami gniotąc mi pierś. Oplatam go nogami i ściskam, dopóki nie przestaje się miotać, a jego szaleńcze ruchy przechodzą w nieregularne drgawki i konwulsje. Puszczam pas i czuję, jak wraca w niego ży cie. Na chwilę opadam z sił; jestem za słaba, żeby go z siebie zepchnąć. Ży je. Ty lko dlatego, że nie zamierzałam go zabić. Matthew nie jest tego wart, nie jest wart splunięcia pod nogi. Przy ciskam palce do tętnicy na jego szy i, upewniam się, że nie umarł. Puls jest słaby, ale wy czuwalny. I to jest ważne. Sprawdzam, czy pistolet bezpiecznie tkwi w spodniach z ty łu. Nie zakładam z powrotem paska. Nie, może zostać na szyi Matthew, jak smycz na karku psa, którym zresztą jest. Nie zostawię go tutaj. Wykorzystam go jako amunicję, jako przynętę. Ciągnę. Szoruje plecami po trocinach i sianie. Muszę kilka razy porządnie szarpnąć, żeby ruszy ł z miejsca. Bezwładny ciężar. Pamiętam, ile to kosztuje wy siłku, bo tak samo się męczy łam, wlokąc przez dom zwłoki mojego męża, jego brata. Kiedy wy chodzę z magazy nu, jesienny chłód osusza pot na moim czole. Luke i John stoją przy bagażniku swojego samochodu, jeszcze mnie nie widzą. Przy staję na pół minuty, żeby złapać oddech. Dzieli nas niewielka odległość, ale otaczają nas nieprzeniknione ciemności. Szy dzą z Rebekah i pomiatają nią jak dwa psy walczące o resztki. Przez miliony my śli tłoczący ch mi się pod czaszką przebijają dwa słowa: zabrać Rebekah. Uczepiam się tego zamiaru, nic mnie nie powstrzy ma. Uświadamiam sobie, że nie potrafię zaplanować następnego posunięcia, właściwie zupełnie o ty m nie my ślę. Działam automaty cznie, jak gdy by umy sł nie miał pojęcia, co począć, w odróżnieniu od ciała. Muszę ty lko podporządkować się ciału. Bo nie umiem my śleć o niczy m inny m, ty lko o ty m, żeby zabrać Rebekah i spieprzać stąd jak najdalej. – No, no! – wołają na mój widok, gwiżdżą i wrzeszczą. Nie widzą ty lko swojego nieprzy tomnego brata, którego ciągnę za sobą na pasku zaciśnięty m na szy i. Kiedy go zauważają, stają jak wry ci; Rebekah ze szlochem osuwa się na kolana. – Otwierać bagażnik – rozkazuję. Czubkiem buta przy trzy muję klamrę na szy i Matthew, a prawą ręką mocno szarpię pasek, tak żeby widzieli. Lewą celuję w ich twarz z pistoletu i wrzeszczę: – Powiedziałam: otwierać ten pierdolony bagażnik! Patrzą po sobie. Jasne, przecież żaden z nich nie wie, co zrobić w takiej sy tuacji. Bagażnik otwiera Luke. – Wskakiwać. – Nie wy glądają na wściekły ch. Nie wy glądają na przestraszony ch. Ich miny wskazują ty lko, że traktują mnie poważnie. Wczołgują się do środka i szty wnieją w pozy cji embrionalnej. Zabieram kluczy ki. – Jeszcze komórki. – Nie ujdzie ci to na sucho, głupia… Przery wam Johnowi w pół zdania, zatrzaskując klapę bagażnika. Przestrzeliwuję opony, a potem rzucam kluczy ki jak najdalej w wy soką trawę. Rebekah opiera się o samochód, jej płacz tłumi kaptur z grubego płótna. – Rebekah. – Pomagam jej wstać. Nie ma czasu na prezentacje; Matthew powoli odzy skuje przy tomność, a chłopaki strasznie hałasują w bagażniku. – Idź za moim głosem. – Wsiadam na motor i odpalam silnik, a potem pomagam jej zająć miejsce z ty łu, wy ciągając do niej rękę, żeby czuła doty k moich palców powy żej piersi. Łapię ją za ubranie i przy suwam bliżej. – Musimy się pospieszy ć. Oprzy j się zdrową nogą i siądź na motorze za mną. Zabieram cię stąd.

Rebekah, która ciągle ma ręce związane za plecami, ściska mnie udami, żeby utrzy mać równowagę w czasie jazdy. Krzy czy z bólu przez bandanę zawiązaną na ustach. – Trzy maj się! Po raz pierwszy od opuszczenia La Grange oddy cham, wciągam haust powietrza, które nigdy nie działało tak oży wczo. Ale zagrożenie jeszcze nie minęło. Niedługo będę musiała się za​trzy mać. Skręcam w porośniętą trawą leśną dróżkę, jakieś dziesięć kilometrów za magazy nem. Wjeżdżam tak daleko, jak sięga ścieżka, dopóki się nie upewniam, że nic nam nie grozi. Wy łączam silnik i nasłuchuję, by sprawdzić, czy nikt za nami nie jedzie. Na razie się udało. Obcasem opuszczam podpórkę i pomagam Rebekah zsiąść z motoru. Po upadku w magazy nie nie może chodzić. Przenoszę ją pod drzewo i opieram o pień. – Już dobrze. Jesteś bezpieczna. Siadam obok niej i opieram się plecami o to samo drzewo. Jest ciemno choć oko wy kol, nie widzę nawet własnej ręki. Zdejmuję jej kaptur i w ty lnej kieszeni znajduję zapalniczkę. Przy świecając sobie, rozwiązuję supły na przegubach Rebekah. I oto nadszedł ten moment. Pierwsze spotkanie z moją córką. Moją córką. Chociaż okoliczności są dalekie od idealny ch, dzięki Bogu jest bezpieczna. Dzięki Bogu nic się jej nie stało. Uwalnia ręce, zry wa chustkę z ust. Sapie i łapczy wie wdy cha świeże powietrze, krztusząc się i łapiąc oddech. Jest za ciemno, żeby m mogła zobaczy ć jej twarz. – Uspokój się. Już nic ci nie grozi – mówię. Z trudem wy równuje oddech, wy dając mokre, chrapliwe odgłosy. – Kim jesteś? – py ta. – Mam na imię Freedom. – Nie wiem, co jeszcze mam powiedzieć. Inaczej to wszy stko planowałam. Ale dobrze jest, jak jest. Dopóki jest daleko od Delaney ów. Całą siłą woli powstrzy muję się, żeby nie chwy cić jej w objęcia, nie przy tulić, nie wsunąć palców w jej włosy. Całą siłą woli powstrzy muję się, żeby nie płakać jak dziecko, wtulona w jej szy ję, żeby nie wdy chać jej zapachu. – My śleli, że jestem Rebekah. Dlaczego powiedziała to w trzeciej osobie, do cholery? Nie miałam wcześniej okazji przy jrzeć się jej twarzy. Zbliżam do niej płomy k zapalniczki. Serce we mnie zamiera. Gdy by m nie siedziała, kolana ugięły by się pode mną. – Nie jesteś Rebekah. – Nie – dy szy. – Jestem Violet, dziewczy na jej brata. Kurwa mać. Krew spły wa mi z serca do żołądka. Próbuję przełknąć ślinę, ale nie potrafię. Mam wrażenie, jakby moje żebra zmieniły się w ostre szty lety, które sieką mi serce na krwawą miazgę. W głowie bez przerwy dźwięczy mi głos: Nie jesteś Rebekah, nie jesteś Rebekah, nie jesteś… – Widziałam już twoją twarz – mówi. – By ł dzisiaj u mnie jeden człowiek, który cię szukał. Opieram głowę o korę. Twarz ściąga mi gry mas płaczu, ale ukry wam to w ciemności i próbuję coś z siebie wy dusić, coś, co mogłaby m powiedzieć, gdy by m nie by ła tak straszliwie zdruz​gotana. – Nie wątpię. – Czy Mason cię zna?

Wzdy cham i z ust wy ry wa mi się jęk. – Dawno, dawno temu.

***

Mam na imię Freedom i pomagam uty kającej Violet wejść do szpitalnej poczekalni. Przy jmują ją pierwszą, przed pijakami i lumpami liczący mi na nocleg w ciepły m miejscu, bo jest ubrana jak dziewczy na z bogatego domu. Nie mam nic przeciwko temu. Zasuwam zasłonkę, a pielęgniarki, wezwane do pilniejszego przy padku, na chwilę zostawiają nas same. Oglądam sińce na jej nadgarstkach w miejscu sznura, nawet przez spódnicę widzę opuchliznę na nodze. – Kiedy wy chodziłam z domu, zapukał jakiś policjant – zaczy na. – Potem wy szliśmy razem, ale pobiegłam z powrotem do domu. Oni już tam by li. Zapy tali, czy jestem Rebekah. Chy ba nie sły szeli, że zaginęła. Później już nic nie pamiętam. – Doty ka skóry głowy pod włosami i krzy wi się, gdy znajduje guz. – Już nic ci nie grozi – próbuję ją uspokajać. Ale chy ba wy czuwa moje rozczarowanie, chociaż bardzo staram się je ukry ć. Korzy stając z nieobecności pielęgniarek, przerzucam zawartość plecaka, który zabrałam z domu Masona, i przebieram się w rzeczy skradzione Violet. Na pewno się domy śli, że to jej ubrania. Nie szkodzi. Muszę dostać się do tego klubu. Na drogę zostawię sobie własne buty, a na miejscu zmienię na szpilki Violet. Na jej oczach zostawiam w plecaku pistolet Mattley a. Tak jest. Widzę po jej minie, że poznaje te rzeczy. Kiwa głową. Spodziewałam się, że będzie protestować, i by łam gotowa kazać jej się zamknąć i zabrać broń. – Sły szałam, jak ci ludzie rozmawiali – mówi. – Jesteś matką Masona i Rebekah… I co mam odpowiedzieć? Patrzę na nią bez słowa. Jaki to ma sens? Zza zasłony wy łania się pielęgniarka. – Pani z rodziny ? – py ta. – Właśnie wy chodzę. – I znikam. Nie mogę się rozpraszać. Muszę pamiętać, że gdzieś tam jest Rebekah, która mnie potrzebuje. Zatrzy małam się w pół kroku między gorzkim rozczarowaniem, że Violet to nie moja córka, a podjęciem dalszy ch gorączkowy ch poszukiwań Rebekah. Muszę złapać oddech. Pomy śleć. Przełknąć to wszy stko, co się stało. Na szpitalny m parkingu przeglądam listę kontaktów w telefonie Johna, dopóki nie odnajduję wpisu „Mama”. – Mówi Ly nn. Zostaw wiadomość, niedługo oddzwonię. – Cześć, Ly nn – zaczy nam. – Chy ba nie muszę się przedstawiać, wiesz, kto mówi. Twoi sy nowie dali ciała. Nigdy mnie nie znajdziesz. Nigdy nie znajdziesz moich dzieci. Szkoda. Naprawdę żałosne. Przez te lata kierowała tobą nienawiść do mnie. Z przy jemnością donoszę, że bez żadnego specjalnego wy siłku dalej będę cię unieszczęśliwiać i uprzy krzać ci ży cie. – Przeły kam ślinę; my ślę o ty m, że na pewno mogę liczy ć na wzajemność. – Dalej będziesz

nieszczęśliwa. Zgorzkniała. A ja? Dalej będę wolna. Ty mczasem Peter, wciąż mając telefon, który ukradł Ly nn tuż przed wy jazdem z Nowego Jorku, słucha wiadomości nagranej przez Freedom. Na jego twarzy pojawia się uśmiech. Dobra, nie muszę się już martwić o Delaneyów, mogę się skupić. Koniec przerwy. W drogę. Jedź po Rebekah.

***

W Mastic Beach Ly nn Delaney wciąż nie może się podnieść z podłogi. Zbierając wszy stkie siły, zdołała wy pchnąć do przodu jedno kolano i podciągnąć rękę w ty m samy m kierunku. Można by to nazwać czołganiem się. Ale w przy padku Ly nn pozostaje w fazie projektu. W ciągu kilku godzin w końcu udało się jej pokonać pewien odcinek wy kładziny. A choć mogła podpełznąć do drzwi i wezwać pomoc, co prawdopodobnie ocaliłoby jej ży cie, minęła drzwi i wpełzła się do kuchni. Karton schłodzonego wina na dolnej półce lodówki złagodzi jej cierpienie. Woda jest na drugim miejscu. Jak długo mam czekać? Kurwa, nie pojawił się ani jeden człowiek, który by mi pomógł! Zwija garści plasterków szy nki Boar’s Head, zanurza w majonezie, a potem wpy cha sobie do ust. Wychowałam zgraję beznadziejnych sukinsynów. W dolnej szufladzie tkwi karton newportów, chłodzi je, żeby nie zwietrzały. Otwiera paczkę i wy jmuje papierosa. Udaje się jej sięgnąć i szarpnąć kabel tostera, który ląduje obok niej na podłodze. Ly nn odpala papierosa od rozpalony ch do czerwoności zy gzaków w środku. Beznadziejne sukinsyny.

38

FREEDOM McFLY

Jestem chłopcem, znów w ramionach tej rudowłosej nieznajomej w oceanie. Ludzie na brzegu są mali, bez twarzy. Odgarniam dłonią włosy z jej twarzy, jej uśmiech jest jaśniejszy od słońca, które ogrzewa mi ramiona. Po niebie czystszym od szkła przesuwa się banner ciągnięty przez niewielki żółty samolot, który brzęczy w ciepłym powietrzu lata. – Patrz, samolot z flagą! – piszczę. Ruda nieznajoma unosi wzrok i przykłada dłoń do czoła, osłaniając oczy przed słońcem. – Słuchaj, Ethan – mówi mi do ucha. Nie wiem, dlaczego nazywa mnie „Ethan”. – To samolotsuperbohater z peleryną. – Jejku, samolot-superbohater! Co jest napisane na tej fladze? Kobieta pokazuje palcem banner i odpowiada: – Freedom. – Tak się nazywa samolot-superbohater? – Zgadza się – przytakuje z uśmiechem. – Możemy go nazwać „Freedom McFly”. – Leć, leć, Freedom McFly! – krzyczę z rękami w górze, gdy samolot przelatuje nam nad głowami. – Powiedz mi teraz. – Zbliża twarz do mojej. – Gdzie twoja siostra? Mason wzdry ga się na dźwięk męskiego głosu. – Wy ciągnijcie go stąd, do cholery, ale już! Po krótkiej drzemce łupie mu w głowie. Odczuwa też skutki bicia. Do krat celi zbliża się jakiś nieznajomy mężczy zna. Mówi z obcy m akcentem. – Zapewniam, że w związku z tą sprawą skontaktuje się z wami prokurator stanowy – mówi i podchodzi do Masona, żeby obejrzeć jego obrażenia. – Chodź, Mason. Zabieram cię stąd.

– Kim pan jest? – py ta Mason. Mattley nie odpowiada i zwraca się do Dariana Cooke’a i Diksa. – Wszy stko jedno, za co go zamknęliście, wszy stkie fałszy we zarzuty mają zniknąć, zrozumiano? Jak wróci szery f, powiedzcie mu, że powinien zacząć szukać nowej roboty. – Pomaga wstać Masonowi i wy chodzi z celi. Staje na wprost policjantów. – To samo doty czy was dwóch. Wiadomość o zniknięciu Rebekah i szczególne okoliczności jego wizy ty w przy drożny m barze podsunęły Mattley owi my śl, że najlepiej zrobi, wstępując na komisariat w Goshen i próbując dotrzeć do sedna sprawy. Z trudem ukry ł zaskoczenie na widok Masona zamkniętego w celi, rozpoznał go dzięki swoim poszukiwaniom w internecie. Patrzy, jak wy rwany ze snu otwiera ciężkie powieki, i my śli o Freedom. Dopiero kiedy widzi Masona z krwi i kości, Freedom wy daje mu się kimś więcej niż kobietą z Oregonu, w której się podkochiwał, kimś więcej niż kobietą z poważny m problemem alkoholowy m, kimś więcej niż barmanką z Whammy, kimś więcej niż kobietą z nędznego mieszkanka. Dopiero kiedy widzi go na ży wo, uświadamia sobie, że Freedom ma o wiele bogatszą historię, niż sądził. Jest zrozpaczoną matką. Kobietą, która nie cofnie się przed niczy m, żeby odnaleźć dzieci, który ch nigdy nie znała, kobietą, która poświęciła wszy stko, naraziła się na większe cierpienia, niż potrafi sobie wy obrazić. Zastanawia się: kto w ogóle myśli o biologicznych rodzicach adoptowanych dzieci? Wszędzie są adoptowane dzieci, wszędzie przybrani rodzice, nawet wśród celebrytów. Ale komu, u diabła, przychodzi do głowy, co się kryje za zasłoną? Jaki był kontekst? Kto myśli o cierpieniu drugiej strony, skoro oglądamy tylko jedną stronę, tę widoczną? Mattley uważnie przy gląda się Masonowi, patrzy na ofiarę, którą złoży ła Freedom. Krew i ciało. Krew z krwi i kość z kości Freedom, na drugim końcu kraju. Mattley wreszcie rozumie, o co walczy ta kobieta, do czego dąży, do czego tak gna. To wszy stko nabiera sensu dopiero wtedy, gdy patrzy na ży wego Masona. I Mattley nie widzi dla siebie innego wy jścia, jak ty lko pomóc Freedom, nawet bez jej wiedzy. Razem z Masonem wy chodzą z komisariatu. Nie odzy wają się ani słowem. Mattley pomaga mu wsiąść do samochodu. W nocnej ciszy rozbrzmiewa stękanie Masona, widać parę z ich oddechów. – Gdzie Peter? – jęczy Mason, sadowiąc się za kierownicą mercedesa. – Kim, do cholery, jesteś? Mattley zamy ka drzwi, a Mason otwiera okno po stronie kierowcy. – Jestem policjantem z Oregonu; pomagam przy sprawie zaginięcia twojej siostry – wy jaśnia Mattley. – Z Oregonu… – Masonowi zamiera głos. – Podobno Rebekah próbowała się dostać na Zachodnie Wy brzeże… – Tak przekazał mu Gabriel w szpitalu. Mason, sfrustrowany, opiera głowę o kierownicę. Nagle przy pomina sobie o spotkaniu z Peterem w Phoenix w Louisville. – Słuchaj, przepraszam, ale nie mogę dłużej rozmawiać. – Uruchamia samochód. – Wy ślij do mojej kancelarii rachunek za kaucję. Obiecuję, że wszy stko ci zwrócą. – Nie chodzi o… – zaczy na Mattley. – Posłuchaj, jeżeli naprawdę chcesz pomóc… – Mason sięga do kieszeni, wy jmuje wizy tówkę i ręką drżącą z niecierpliwości notuje coś na odwrocie – …znajdź Joego. Jest w ATF. Będzie ci mógł pomóc o wiele lepiej ode mnie. Powiedz mu, co się tu dzieje, że szery f coś knuje.

– Mason podaje mu wizy tówkę. Mattley owi ze zdenerwowania krew uderza do twarzy. Ty le jest do powiedzenia, ty le do wy jaśnienia. Ale widząc pośpiech Masona, uświadamia sobie, że odnalezienie Rebekah to nie ty lko najważniejsza sprawa, ale i najpilniejsza. Czy ta notatkę i rusza na poszukiwania Joego, który według informacji Masona powinien by ć w barze Bluegrass. Zostawiwszy na parkingu Mattley a, który wkrótce znika mu z oczu, Mason jedzie ulicami, gdzie gasną latarnie. Czuje się przeraźliwie samotny. Panuje cisza i pustka niepodobna do niczego. Mason zatrzy muje się i zaczy na płakać. – Boże, jeżeli jesteś i jeżeli nie masz mnie gdzieś, pomóż mi. Pomóż mi, Panie. Wy słuchaj mojej modlitwy w godzinie potrzeby. – Zaczy na recy tować dwudziesty trzeci Psalm Dawidowy. – Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną6… – Rozpacz jest dla niego czy mś nowy m, w wołaniu do Boga brzmi niemal żal, bo przecież prawie zdołał sam siebie przekonać, że Bóg nie istnieje. Ale w swojej bezradności zaczy na się modlić, nie wiedząc, co innego mógłby zrobić. Weź się w garść, Mason. Opanowuje niepewność i lęk przed nieznaną przy szłością, ogarnia go nowa fala determinacji, jak gdy by potrafił stawić czoło całemu światu. Ociera łzy, prawie ze wsty dem, choć nikt go nie widzi. Do dzieła. Czterdzieści minut później Mason wjeżdża do Highlands, tętniącej ży ciem części Louisville, pełnej zabudowań w sty lu pseudoelżbietańskim i stary ch wiktoriańskich domów zmieniony ch na wielorodzinne. Pośrodku dzielnicy stoi wielka czarna tablica z biały m napisem sporządzony m maszy nową czcionką: „DBAJ O NIEZWYKŁOŚĆ LOUISVILLE”. Na chodnikach roi się od kobiet z ogolony mi głowami, kolorowy mi włosami i twarzami najeżony mi stalą. Sporo hipisów, fanów goty ku. Rogi ulic okupują miejscowi muzy cy wy posażeni w blaszane kubki i otwarte futerały instrumentów, sły chać sporo alternaty wnego rocka. Mason zatrzy muje samochód w bocznej uliczce i patrzy na zegar. 11.45. Nozdrza, w który ch ma strupy zakrzepłej krwi, wy pełniają zapachy z pobliskiej wietnamskiej restauracji. Parkuje za kontenerem na śmieci i bierze z ty lnego siedzenia ubrania na zmianę, które wozi na wy padek, gdy by zaraz po pracy chciał pojechać z chłopakami na bilard. Wchodzi ty lny mi drzwiami do salonu tatuażu, ale wita go tabliczka: „TOALETA TYLKO DLA KLIENTÓW”. Mason wy jmuje studolarowy banknot i pokazuje tatuaży ście, który pracuje nad ły dką klienta. – Z ty łu. – Mężczy zna pokazuje ruchem głowy. – Ty lko umy j ręce. To stery lny lokal. Mason zostawia banknot na szklany m blacie. Z salonu dobiega death metal, który brzmieniem przy pomina Dartha Vadera bekającego pod wodą. Spod umy walki w niewielkiej, pomalowanej na czarno toalecie Mason bierze plastikowy worek na śmieci, który wkłada się do kubła. Zdejmuje spocone i zakrwawione rzeczy, po czy m upy cha je w worku. Ochlapuje się nad umy walką, zmy wa brud i zakrzepłą krew, które znikają w odpły wie. Wy ry wa garść papierowy ch ręczników z dozownika i osusza się, a następnie zakłada jasnoniebieskie dżinsy, czy sty biały T-shirt i brązową skórzaną kurtkę. W drodze do wy jścia, gdy tatuaży sta nie patrzy, Mason zabiera z powrotem swoją setkę i kieruje się do nocnego klubu Phoenix dwie ulice dalej. Ma nadzieję, że znajdzie tam Petera. Że znajdzie odpowiedzi. Wy jaśnienia. Jeżeli ktokolwiek może rzucić trochę światła na to wszy stko, to ty lko Peter, jeśli zdoła go przekonać. A jeżeli wy jdzie naty chmiast, zdąży na czas.

6 Księga Psalmów (Ps 23).

39

CIENIE W PHOENIX

Mam na imię Freedom i cieszę się, że Peter wy brał taki lokal, gdzie łatwo się ukry ć i wy pić parę drinków. Muszę się trzy mać nadziei, że Rebekah jeszcze ży je. Nadzieja. Bez nadziei człowiek jest prakty cznie martwy. Twarze ludzi są ty lko cieniami w czerwony ch światłach, które śmigają po sali Phoenix. Moje ciało drga od basu transowej muzy ki. Drinki mienią się w szkle, gdy ludzie obok mnie unoszą je do ust. Bły skają stroboskopy, a ja przy pominam sobie młodość, kiedy miałam bardziej sterczący biust, jędrniejszy ty łek, bardziej jaskrawe tatuaże. Nic nie postarza człowieka bardziej niż zgry zota. Muzy ka w mojej głowie przy cicha. Ludzie schodzą na drugi plan. Bas transowej muzy ki ustępuje miejsca łomotowi mojego serca, jak gdy by ktoś uzbrojony w młot walił w mój mostek, żeby roztrzaskać szkielet od środka. Kolana zmieniają się w gumę, w ustach mam piasek. Wszy stko to dzieje się ze mną, kiedy do klubu wchodzi Mason. W ty m momencie nie ma tutaj nikogo poza nim. Na całej planecie jesteśmy ty lko my dwoje. Za bardzo dławi mnie lęk, by m pamiętała, że mogłaby m zabić Petera za zorganizowanie tego. Nie by łam gotowa na spotkanie z Rebekah, chociaż i tak się okazało, że to nie by ła ona. I na pewno nie jestem gotowa na spotkanie z Masonem. Chowam się w cieniach Phoenix, za zasłoną ciemności. Ale nawet na chwilę nie odry wam wzroku od mojego sy na. Mój sy n. To my śl jak ze snu; słowa brzmią w moich ustach obco, kiedy wy powiadam je na głos. Idę skrajem parkietu i sunę palcami po złotej balustradzie. Dopiero kiedy zaczy na mi się kręcić w głowie, uświadamiam sobie, że od paru minut nie oddy cham. Ale muszę stąd wy jść, nie mogę dopuścić do tego, żeby Mason mnie zobaczy ł. Nie może wiedzieć, że tu jestem. Nie, nie przeży ję tej konfrontacji. Nie mogę jeszcze bardziej przewrócić mu świata do góry nogami. I tak

źle, że pozwoliłam, by list do Rebekah wy mknął mi się z rąk. Gorzej, że musiałam się pokazać Violet. Żeby wy jść z tego pieprzonego klubu, muszę jednak minąć Masona. Roztrącam łokciami klubowiczów, krzy czę, chociaż i tak nikt mnie nie sły szy. Zry wam czapkę bejsbolową Cardinals jakiejś panience w zdzirowaty m stroju bejsbolowy m, która ma na włosach farbę fluorescency jną i dwa fosfory zujące świetliki. Wy ciągam rękę daleko przez tłum, żeby podejrzewała kogoś innego. Ale daje o sobie znać atak paniki i nagle tonę między setką dzieciaków z college’u, wy jący ch do kolorowy ch świateł i ocierający ch się o siebie. Gubię się, stłamszona przez oszalałą gówniarzerię, która zupełnie nie kontaktuje, ale co mogę zrobić? Upadam, otoczona nogami tańczący ch, i nikt mnie nie widzi. Jeżeli w piekle jest specjalne miejsce dla tancerzy, chy ba właśnie się w nim znalazłam. Stopy ślizgają się po ciemnej podłodze; nad sobą widzę z milion fosfory zujący ch świetlików, tworzący ch niebo amatora ecstasy. Próbuję wstać, próbuję nie dać się zadeptać na brudnej ziemi, ale tancerze w błogiej nieświadomości nie pozwalają mi się podnieść. Szczy pię ludzi w kolana, wy ciągam wy soko rękę i ciągnę za spódniczki, wrzeszczę, żeby ktoś pomógł mi wreszcie wstać. Próbuję pełznąć na czworakach, gdy nagle czuję czy jąś rękę, która łapie mnie pod brzuchem i mocny m szarpnięciem stawia na nogi. Przed oczami migają mi miliony masek, aniołów, diabłów, wampirów i trupów. Serce tłucze się w piersi jak oszalałe, wszy stko wokół się kręci. A kiedy się odwracam, żeby zobaczy ć, kto mi pomógł, stoję oko w oko z Masonem. Ale nie widzę Masona. To Mark. Ojciec Masona. Mój nieży jący mąż. Jest tego samego wzrostu, metr osiemdziesiąt z hakiem; tak samo przenikliwe oczy, jak gdy by sięgały wiele mil w głąb niego. Ale gdzie te fajerwerki? Gdzie pełne kwiatów łąki, po który ch biegniemy w zwolniony m tempie, żeby paść sobie w ramiona? Gdzie ten moment, kiedy wracamy tam, gdzie zaczęliśmy, i w cudowny sposób wiem wszy stko o swoim sy nu, za który m tęskniłam przez dwadzieścia lat? Zdaje sobie sprawę, że choć to dziecko przez dziewięć miesięcy pły wało w mojej krwi, patrzę teraz w oczy nieznajomego. Porusza ustami, ale nie sły szę, co mówi. I co robię? Odwracam się i wy chodzę. Powinieneś być mi wdzięczny, Mason. Ale Mason rusza za mną. Idę szy bciej. On też. Kiedy wy chodzę z klubu, zatrzaskuję za sobą mocno drzwi ty lnego wy jścia. Mason otwiera je z trzaskiem. Muzy ka za nami zapada się pogrzebana za murami, szuranie naszy ch butów w trawie staje się głośniejsze, w miarę jak przestaje mi dzwonić w uszach. – Zaczekaj! – krzy czy za mną Mason. To nie tak miało wyglądać; nie miałeś mnie rozpoznać. Wracaj do swoich biblijnych bzdetów i nie wchodź mi w drogę. Gdybym chciała, żebyś wiedział, kim jestem, postarałabym się, żebyś wiedział. Lepiej mnie nie poznawaj; zasługujesz na lepszą matkę. Zasługujesz na to, żeby dalej żyć w błogiej niewiedzy. Właśnie to mu chcę powiedzieć. Ale z moich ust padają nieco inne słowa. – Trzy maj się z daleka ode mnie, Mason. Odpieprz się, rozumiesz? Nie znasz mnie. – Biegnę w stronę świateł miasta, w stronę muzy ki uliczny ch grajków. – Cholera, możesz poczekać sekundę?! – woła Mason. Możecie mówić, co chcecie, o kobietach w moim wieku, ale potrafię zapierniczać. Odry wam obcasy, które lądują gdzieś w mokrej trawie. Biegnąc, unoszę wy soko kolana. Ale chłopak nie daje za wy graną! Jaskrawe odbły ski saksofonów, światła sączące się z przy słonięty ch mgłą pchlich targów, reflektory samochodów i dziwki na Bardstown Road. Ale się popieprzy ło to moje

spotkanie po latach, niech je szlag. Walę łokciami w szklane drzwi, które jakiś facet właśnie zamy ka na noc. Dochodzę do wniosku, że będzie tam ciemno. Że będzie cicho. Że będę mogła zamknąć drzwi na klucz i powiedzieć właścicielowi, że goni mnie jakiś wariat. – Co pani robi, do cholery ?! – krzy czy z bliskowschodnim akcentem śniady właściciel, przy trzy mując drzwi ciężarem ciała. – Musi mnie pan wpuścić. – Napieram ramieniem na drzwi z drugiej strony. – Goni mnie jakiś świr. Wpuść mnie człowieku, kurwa! – Od łomotania w szklaną taflę bolą mnie ręce. Kiedy bawimy się ze sklepikarzem w przeciąganie szy by, obrzucając się przekleństwami, biegnący za mną Mason z impetem uderza w drzwi i otwiera je na oścież, przewracając właściciela na ty łek. Atak Masona jest tak nieoczekiwany, że wpadamy do sklepu oboje. I oto ta chwila. Spotkanie, które wy obrażałam sobie bez końca, zaczy na się rozpieprzać i zmierza do jednej giganty cznej katastrofy. Dwadzieścia lat tęsknoty i rozpaczy wpada jak bomba przez tandetne szklane drzwi. Rozglądam się i widzę, że jesteśmy w pustej arabskiej restauracji i palarni sziszy. Unikam wzroku Masona, ale czuję, że na mnie patrzy. – Zamówimy raz falafel i raz baklawę – mówię. Nie mam pojęcia, dlaczego powiedziałam coś tak głupiego, chy ba w panice. – Ty wariatko, zamknięte! Wy noś się! Wy noś się, bo zaraz dzwonię na policję! – wrzeszczy z podłogi właściciel. – To ja jestem policja – odpowiada Mason, wy jmując z ty lnej kieszeni odznakę. – Niech pan śmiało dzwoni na komisariat w Goshen i potwierdzi. Zastępca szery fa Darian Cooke, prze​literować? – Arab wpatruje się w nas dwoje szeroko otwarty mi oczami. – Pani prosiła zdaje się o fafele i black coś-tam. – Właściciel obraca się na pięcie i znika na zapleczu. Mason spogląda na mnie. – A ty posadź ty łek przy tamty m stoliku – rozkazuje. Jedy ny jasny punkt w ciemnej restauracji to lada pełna opakowany ch w folię półmisków z liśćmi winogron, oliwkami, serami i pieczy wem. Szum odbija się echem od linoleum na podłodze; otacza nas zapach melasy ty toniowej o waniliowy m aromacie w zimny ch fajkach wodny ch i jagnięciny z rożna. Skóra bordowej kanapy ugina się, kiedy na niej siadam. Mason zajmuje miejsce naprzeciwko mnie. – Zdajesz sobie sprawę, że właściciel właśnie dzwoni na policję – mówię. – Wiem. – Nie jesteś Darian Cooke. Kładzie na stole policy jną odznakę. – Wiem. Wy jmuję z ty lnej kieszeni odznakę Mattley a i robię to samo. – Swój do swego. Bierze moją paczkę papierosów i unosi brew. – Przy puszczam, że nie nazy wasz się James Mattley ? – Wiesz, kim jestem? – py tam go. – Freedom McFly – mówi cichy m, ochry pły m głosem, takim samy m jak w dzieciństwie. – Takie by ły warunki prośków; wy jadę do Oregonu, jeżeli będę się tak nazy wać. Freedom McFly, chociaż nie udało mi się zostać przy ty m nazwisku. Powiedzieli, że McFly za bardzo kojarzy się z Burger Kingiem. Z latami osiemdziesiąty mi. Pieprzone prośki.

– Jakie prośki? – Ale ponieważ nie odpowiadam, przechy la głowę, nic nie rozumiejąc, i zmienia temat. – Pamiętam plażę, ocean. I pamiętam Freedom McFly, samolot. – Dziwię się, że tak dużo pamiętasz. – Staram się nie pokazy wać rąk, żeby nie widział, jak dy goczą. Ze zdenerwowania drżą mi usta. Weź głęboki oddech. Nie spieprz tego jeszcze bardziej. – To ma sens. – Wy dmuchuje dy m i strzepuje popiół na podłogę. Gdy patrzy w stronę okna, na jego twarz padają czerwone smugi świateł z ulicy. – Nie wiem, jakim cudem nie zrozumiałem tego wcześniej – mówi zaskakująco spokojny m głosem. – Każdy jest cholernie mądry po fakcie. – Chrząkam. – Kto jak kto, ale ja coś o ty m wiem. Mason patrzy na swoje odbicie w szy bie, jak gdy by w ogóle mnie nie słuchał. – Mówiłaś do mnie „Ethan” i py tałaś, gdzie jest moja siostra. – Dawno temu nazy wałeś się Ethan Delaney. – Zaciskam dłonie, wsunięte między uda. – A twoja siostra Lay la Delaney. – Uśmiech przemy ka mi po twarzy. – To by ła moja ulubiona piosenka… – Ury wam. – Ty lko się upewnię… jesteś moją matką, tak? Wzdy cham. – Dawno temu. – Mogę przy siąc, że sły szę, jak wiruje mu mózg. Rozgląda się, jak gdy by gdzieś w bliskowschodniej palarni sziszy, w sercu Louisville w Kentucky, kry ły się odpowiedzi na milion py tań, py tań, który ch najwy raźniej nie zamierza zadać. Odrobinę kruszę lód skuwający jego emocje. – Miałeś znamię na lewy m kolanie. Pierwszy m słowem, które wy powiedziałeś, by ło „spadaj”, bo sły szałeś je mnóstwo razy, kiedy mówiłam do naszego czekoladowego labradora Mickey a. Najbardziej lubiłeś jeść zapiekany makaron z serem, miałeś kocy k w dinozaury i beżową poduszkę z kanapy, z który mi się nigdy nie rozstawałeś. Nie pozwalałeś nigdy mi ich zabrać, więc musiałam je prać, kiedy spałeś. – Mason słucha, a ja gaszę peta na parapecie i ciągnę: – Masz brązowe oczy po ojcu, a na prawy m maleńką żółtą plamkę u góry. Urodziłeś się dziewiętnastego czerwca o dwudziestej trzeciej czterdzieści, ale lekarze zapisali dwudziestą trzecią czterdzieści pięć, bo położona, która odbierała poród, by ła krety nką z wąsem, umalowaną szminką w paskudny m kolorze. – A Peter? – To twój stry j. – Gdzie się urodziłem? – py ta, a ja nie wiem do końca, czy jest naprawdę ciekawy, czy ty lko mnie sprawdza. W końcu moja krew, więc to drugie jest całkiem prawdopodobne. – W szpitalu Uniwersy tetu Stony Brook na Long Island w stanie Nowy Jork. Mason spogląda w kąt sali. Na jego twarzy widzę zmieniające się jak w kalejdoskopie emocje, wzbierające i opadające fale gniewu, zagubienia, rozczarowania, zrozumienia i tak dalej. – A Rebekah? – Żałuję, że nie wiem o niej więcej. – Grzechot anty bioty ków w kieszeni przy pomina mi, że powinnam wziąć tabletkę. – Znałam ją ty lko przez dwie minuty i siedemnaście sekund. Tak, liczy łam. – Oglądam połowę twarzy Masona, której nie kry je ciemność. Pod oczami ma cienie ze zmęczenia, skóra jest zadrapana i poznaczona siniakami. – Py tam o teraz. Co się z nią teraz dzieje? – Pojawiła się teoria, że z jej zniknięciem mogli mieć coś wspólnego twoi stry jowie, jak na pewno powiedział ci Peter. Ale wiem, że tak nie by ło.

– Skąd wiesz? – Wciska dłonie w blat stolika, pochy la się do przodu i szeroko otwiera niepodbite oko. – Wzięli twoją dziewczy nę za Rebekah. – Spuszczam wzrok. – Ale wszy stko z nią w porządku, daję słowo. Właśnie się z nią widziałam. – Co… – Zry wa się z miejsca, żeby wy szarpnąć komórkę z ty lnej kieszeni. – Nic jej nie jest? Coś jej zrobili… to znaczy … Kurwa! – wrzeszczy, bo bateria telefonu oznajmia piskiem swój zgon. Chętnie posiedziałaby m z nim jeszcze i wszy stko mu wy jaśniła. Naprawdę. Ale z zaplecza wraca właściciel restauracji z pewną siebie miną i ze wzrokiem utkwiony m w drzwiach, jak gdy by kogoś się spodziewał. Nachy lam się do Masona. – Spadamy, i to już. Z pomrukiem złości zatrzaskuje klapkę telefonu. Kiedy wy chodzimy z restauracji, spoty kamy Petera. Boże, Peter. Naprawdę szmat czasu, sukinsynu. Kładę ręce na oparciach jego wózka i daję mu długiego całusa w usta. Ale Peter i ja dobrze wiemy, jaki to w rzeczy wistości platoniczny gest. Tak jest w stronach, z który ch pochodzimy ; wszy scy całują się w usta. – Cieszę się, że mogliście załatwić swoje pokręcone s-s-sprawy – mówi. – Nie zamierzam was już dłużej ganiać po ty m pieprzony m mieście. – Mason, poznaj jedy ną porządną osobę w rodzinie ze strony twojego ojca. Mason patrzy na niego z innej, świeżej perspekty wy, wiedząc już, że człowiek, który mu pomaga, jest w rzeczy wistości jego biologiczny m stry jem. – No i co teraz robimy ? – py ta Peter. Z niedaleka dobiega coraz głośniejsze wy cie policy jny ch sy ren. – Przede wszy stkim zbieramy się stąd. – Ruszam przodem, dokądkolwiek, by le dalej stąd. Kiedy Mason do mnie dołącza, nagle przy staję i odwracam się do niego przed witry ną sklepu z telewizorami. – Musisz zrozumieć, że tak czy inaczej zamierzam ją znaleźć. Zaciekawiony mruży oczy. – Jak? – Jutro z samego rana idę do Adwenty stów Dnia Trzeciego. – Przecież nikogo tam nie wpuszczają, próbowali nawet agenci ATF – dziwi się Mason. – Przy rzekam ci, mam sposób. Virgil się mnie spodziewa. – To też może by ć dobra kry jówka! – woła zza pleców Masona Peter. Patrzę ponad jego ramieniem i na ekranach kilku telewizorów widzę swoją twarz. Chowam włosy pod czapką bejsbolową ukradzioną w klubie, staję tak blisko szy by, że zaparowuje od mojego oddechu, i oglądam swoje stare zdjęcie z kartoteki, kiedy aresztowali mnie za pijaństwo w miejscu publiczny m. – Miejmy nadzieję, że nie mają tam kablówki.

***

Idziemy w ciemności przez mgłę, odwróceni plecami do ży wej i oddy chającej istoty, którą jest Louisville w Kentucky. Peter jedzie za nami, ale dy skretnie trzy ma się trochę z ty łu, wiedząc, jak bardzo potrzebuję pry watności. Każdy krok oddalający nas od świateł miasta prowadzi nas w głąb ciszy, aż w końcu znajdujemy szparę pod zamkniętą na kłódkę bramą boiska bejsbolowego. Peter parkuje wózek obok try bun i sięga do skarpety. Pamiętam, że trzy ma tam piersiówkę. Niektóre nawy ki u tego chłopaka nigdy się nie zmienią. Ponieważ kiedy ś mieszkałam w slumsach Mastic Beach, w zapachu przy pominający m karmę dla psów Alpo rozpoznaję zapach krematorium. Przez smog dobiega nas pomruk silników pieców, ale Masonowi najwy raźniej to nie przeszkadza. Mnie na pewno nie. Chociaż wiele razy odmawiam, Mason ciągle się upiera, żeby m nałoży ła jego brązową skórzaną kurtkę. Ciekawe, czy zauważy, że mam na sobie rzeczy jego dziewczy ny. Otulam się kurtką i nie bardzo wiem, gdzie powinnam stanąć. Czy to nie za blisko? Nie za daleko? Czy moja twarz dobrze wyraża poczucie winy? Smutek? A nienawiść do samej siebie? Ból, cierpienie, żal, świadomość swoich wad, złość, strach. Widzisz mnie, Mason? Widzisz mnie, synu? W ciszy, którą pewnie uważa za niezręczną, podchodzi do bazy domowej, a ja w stronę środka boiska. – Przez ostatnie miesiące, kiedy cię znałam, cały sercem chciałeś grać w krajowy ch ligach i zostać zawodnikiem New York Yankees – mówię. Mason uśmiecha się pierwszy raz dzisiaj, wciska ręce do kieszeni i stopą odgarnia piasek z bazy. – Chciałem trafić w Major League jeszcze jako siedemnastolatek – mówi, patrząc w ziemię. – Grałem nawet w college’u. Staję na stanowisku miotacza jakieś sześć metrów od bazy domowej. – Zawsze wiedziałam, że będziesz grać! – wołam. – Naprawdę chcesz mnie zmusić, żeby m zapy tał?! – krzy czy, przy jmując pozy cję do odbicia. – Zapy tał? O co? – Rzucam wy imaginowaną piłkę. Mason robi zamach niewidzialny m kijem, przy kłada rękę do czoła i obserwuje piłkę wy latującą poza pole gry, która daje mu punkt. – Dlaczego to zrobiłaś? Dlaczego Rebekah i ja zostaliśmy oddani do adopcji? – To zależy. – Udaję, że kilka razy podrzucam piłkę i łapię rękawicą. – Którą wersję wolisz? – Mam wy bór? – Według jednej będę ci wciskać kit, żeby cios mniej bolał, nazy wam ją wersją lukrowaną. – Rzucam piłkę, a Mason robi zamach. Jego wzrok pokazuje, że odbicie by ło nieudane. – Jest też wersja prawdziwa, która prawdopodobnie wkurzy cię do tego stopnia, że nie będziesz chciał w ogóle ze mną rozmawiać. – Nie rozmawialiśmy od dwudziestu lat. – Uderza kijem w bazę. – Czy li wy gląda na to, że mówiąc prawdę, nie masz zupełnie nic do stracenia. Wciąż jednak nie wiem, którą wersję mu opowiedzieć. Ćwiczy łam obie przez dwadzieścia lat, ale wy dają się tak samo niewiary godne. Mason podchodzi do mnie. – Jeżeli obiecam, że nie przestanę z tobą rozmawiać, powiesz mi prawdę? Mason siada na ziemi u moich stóp i obejmuje ramionami kolana. Po chwili wy ciąga rękę i z kieszeni skórzanej kurtki, którą mam na sobie, wy jmuje piersiówkę. Wy ciąga w moją stronę. – Skończy łam z ty m – oświadczam i siadam obok niego. – Ale ty się napij. Zostało niewiele

czasu do wschodu słońca. Potem trzeba ruszać w drogę i znaleźć Rebekah.

40

BŁONA SKRZYDEŁ MOTYLA

Kiedyś nazywałam się Nessa Delaney i znałam smak szczęścia, dotyk szczęścia, wiedziałam, jak wygląda. W każdym razie przynajmniej rozumiałam, co powinno przypominać. Ale miałam rodzinę. Miałam dom. Miałam wielkie nadzieje i oczekiwania. Byłam przykładem na to, jak wygląda spełnienie amerykańskiego snu. Była zima 1994 roku. Mastic Beach pokrywała gołoledź i ulice wyglądały jak wypolerowany onyks, po którym od czasu do czasu wiatr przeganiał śmieci. Z kranów bezustannie kapała woda, żeby rury nie zamarzły, a jej odgłos, niezagłuszony innymi dźwiękami, działał na mnie irytująco. Była dziesiąta wieczorem, „czarny piątek” po Święcie Dziękczynienia. Dom ciągle pachnie indykiem i plackiem z dynią po wczorajszej kolacji, której resztki kończyliśmy tego wieczoru. Mason. Tak na imię dali ci przybrani rodzice. Ale po urodzeniu miałeś na imię Ethan. W każdym razie leżałeś wtulony między mnie a oparcie kanapy. Kiedy pochrapywałeś, twoje powieki trzepotały jak błona skrzydeł motyla i wydawałeś mi się kimś więcej niż stworzeniem z krwi i kości, kimś znacznie cenniejszym. Głaskałam cię po włosach i patrzyłam, jak śpisz, zdawałoby się całymi dniami, między jednym a drugim rozdziałem Czarnoksiężnika z Krainy Oz L. Franka Bauma, a zasnąłeś w momencie, gdy Dorotka i Strach na Wróble oliwią Blaszanego Drwala. Policzyłam wszystkie piegi na twoim nosku i opuszkiem kciuka gładziłam twoją spoconą rączkę. Jeżeli kiedykolwiek wierzyłam w Boga, to tylko dzięki tobie. Dzięki takim chwilom. Siedemdziesiąt dwa. Miałeś siedemdziesiąt dwa piegi. Czytając u góry stron, mrużyłam oczy, by spojrzeć na lampki na choince, którą ty i ja przez cały dzień ustawialiśmy i ubieraliśmy z twoim stryjem Peterem, podczas gdy twój ojciec, Mark, spędzał cały dzień w pracy. Wątłe czerwone, zielone i żółte światełka wyglądały jak cekiny na zasłonie ciemności.

– Chętnie napiłbym się teraz świątecznego eggnogu – powiedział Peter ze środka salonu. W Mastic Beach mieliśmy z twoim ojcem jeden z ładniejszych domów na ulicy: parterowy, dobrze utrzymany, odnowiony i urządzony najlepszym towarem, jaki można było kupić w sklepie meblowym Flanigana w centrum handlowym King Kullen. Salon, wyłożonym kremową wykładziną z kanapami w kremowej skórze, był udekorowany na święta czerwonymi wstążkami i sztuczną zielenią. – Najpierw go położę. – Zabrałam cię do twojego pokoju, pocałowałam w policzek i zamknęłam za sobą drzwi. W tamtych czasach piłam najwyżej jakiś koktajl od wielkiego święta. Postawiłam kubki na blacie kuchni połączonej z salonem i dodałam do napoju szczyptę gałki muszkatołowej i cynamonu. Myślałam tylko o tym, że twój ojciec powinien wrócić do domu już parę godzin temu, i o tym, jak serdecznie mam dość jego całonocnych „zmian”, kiedy budziłam się co dzień rano w zimnym łóżku, kiedy wyczuwałam perfumy na jego ubraniu, robiąc mu pranie. Czasem, gdy rozbierał się przed snem, czułam nawet zapach cipy innej kobiety. – Wiesz, Nessa – powiedział Peter na tle mrugającej choinki, obracając wózek w moją stronę. – Ja też wolę umniejszać swoją inteligencję. – Możesz przestać czytać mi w myślach? – Uśmiechnęłam się, dolewając nam do kubków likieru Southern Comfort i przechodząc do salonu. – Lepiej, że wraca późno. Mam mniej powodów do zdenerwowania. – Ale niewierność Marka mnie dręczyła, nie pozwalała mi spać ani jeść. Nie pokazywałam tego po sobie, ale Peter był za bystry, żeby dać się nabrać. – Powinnaś wyjść za mnie i żyć długo i szczęśliwie – zażartował z ustami w kubku eggnogu. Co, u diabła, miałam odpowiadać na takie uwagi? Wiedziałam, że Peter mnie lubi, ja oczywiście też go lubiłam. Wtedy był moim najlepszym przyjacielem. Ale starałam się go nigdy nie prowokować. – Jak się nie zamkniesz, zrzucę cię z klifu. – Uśmiechnęłam się i poprawiłam narzutę na kanapie. W tle leciał Creep Radiohead, miły przerywnik w zalewie kolęd, których miałam już serdecznie dość, chociaż dopiero był listopad. – Zanim się wygodnie usadowię… – powiedziałam i popędziłam się wysikać. Usiadłam na toalecie z kubkiem eggnogu, który grzał mnie w udo. To był wyścig: uda mi się przełknąć cały napój, zanim skończę sikać? Kiedyś bardzo szybko się nudziłam. Z ustami na brzegu kubka słuchałam szelestu zimnego wiatru wciskającego się przez szpary w oknie. Postawiłam eggnog na parapecie, żeby urwać kawałek papieru toaletowego, gdy nagle usłyszałam znajome ciężkie kroki na werandzie przed drzwiami. Niech to szlag, szybko się podtarłam, żeby zdążyć wyjść do salonu na spotkanie Marka. Kiedy poczułam w środku dreszczyk ciepła, kubek spadł na podłogę i roztrzaskał się na milion białych ceramicznych odłamków. Niech to szlag. Wyszłam do salonu, nie zdając sobie sprawy, że moja pięta zostawia krwawy ślad na podłodze. – O, to tylko ty – powiedziałam, gdy zza drzwi wejściowych wysunęła się głowa Matthew. – Tak się wita gości, Ness? Czekał, żebym zaprosiła go do środka. Jasne, bez ceregieli otworzył sobie drzwi, ale zawsze czekał na zaproszenie jak jakiś pieprzony Drakula. – Wejdź! – zawołałam, podnosząc nogę i kładąc stopę na blacie kuchennym, a potem sięgając po ściereczkę z wyhaftowanym bałwankiem. – Czekaj, pokaż to. – Matthew podszedł do mnie z papierosem w zębach. Zbliżył się ostrożnie, jak ktoś podchodzący do rannego zwierzęcia. Przyjrzał mi się od stóp do głów i się uśmiechnął.

– W porządku, dam sobie radę – powiedziałam, starając się nie patrzeć mu w oczy. Nigdy nie patrzyłam mu prosto w oczy, bo ogarniało mnie dziwne uczucie niepokoju, które wszędzie ze sobą wnosił. Nie cierpiałam, gdy rozbierał mnie wzrokiem, nie cierpiałam bijącego od niego zapachu baru, zastałego dymu i przetrawionej wódki. Ale im bardziej starałam się uchwycić ceramiczną drzazgę, tym głębiej wbija mi się w stopę. – Jezu Chryste. – Podjechał Peter i zobaczył krew. Było jej więcej, niż się spodziewałam. – Dawaj. – Matthew chwycił mnie delikatnie za kostkę. – Czekaj chwilę. – Sięgnęłam przez blat, złapałam butelkę southern comfort i pociągnęłam długi łyk. – Dobra, już. – Chyba pierwszy raz widzę, jak pijesz, Ness – powiedział cicho, zwracając się do mojej stopy. Wzdrygnęłam się, kiedy nazwał mnie Ness. – Nie znoszę widoku krwi. Matthew był niewiarygodnie przystojny, przyjemnie było na niego patrzeć. To przez jego osobowość robiło mi się niedobrze. Podejrzewałam, że tak jak jego matka miał chorobę dwubiegunową czy coś w tym rodzaju. Kiedy był w dobrym humorze, był miły i delikatny, tak jak teraz, kiedy pomagał mi wyjąć ze stopy kawałek rozbitego kubka. Ale kiedy był zły, wyłaził z niego koszmarny skurwysyn. Miał silne ręce, zrogowaciałe i pokryte plamami nikotyny i oleju. A gdy nie pozwalałam palić w domu z twojego powodu i dlatego, że sama wtedy nie paliłam, taka sugestia mogła wywołać u Matthew niekontrolowany wybuch gniewu. Z nim trzeba się było obchodzić ostrożnie, jak gdyby stąpało się po szkle. Albo – w moim przypadku – po ceramice. – Weszło głęboko – powiedział, nachylając się nad blatem. – Trzymaj się. Miałam ochotę trzepnąć go w głowę, bo nagle pochylił się niżej i zaczął mi wysysać odłamek z pięty. Dotyk ust mojego szwagra wysysających moją krew był kurewsko obleśny. Matthew, nie przerywając ssania mojej pięty, uniósł wzrok i zaczekał, żebym na niego spojrzała. Przypuszczałam, że chce mi pokazać, jak mógłby na mnie patrzeć, gdyby ustami robił dobrze kobiecie. Zauważyłam, jak stara się grać uwodziciela, i skłamałabym, gdybym twierdziła, że w tamtej chwili w ogóle nie przyszło mi to do głowy, bo przyszło. Dawno temu może by to mnie nawet kręciło, ale nie mogłam zapomnieć, że to Matthew, brat Marka, owładnięty obsesjami psychol. Poza tym ssał moją cholerną stopę. Kiedy tak stałam z nogą na blacie, jedną ręką objął moje udo, a drugą położył mi na plecach. Przeniósł mnie obok zlewu, odkręcił kran i wypluł długi zakrwawiony odłamek kubka. Oglądając się przez ramię, zobaczyłam, jak Peter w zdumieniu unosi brwi, na co przewróciłam oczami, na znak, że oboje znamy podstępne zamiary Matthew. – Oddychaj głęboko, Ness. – Matthew nalał mi na ranę odrobinę southern comfort, a potem przyłożył mi butelkę do ust. Wrzasnęłam – Co ty tu w ogóle robisz? – zapytałam, czując, jak alkohol zaczyna mnie szczypać w piętę. – Mark ci nie mówił? – Matthew podstawił usta pod kran i wypłukał z nich moją krew. Najwyraźniej mi nie mówił. – Przenocuję tu kilka dni. Mogę spać na kanapie. Szkoda, że nie wiedziałam. Kurwa mać.

***

Peter wrócił na noc do siebie. Okropnie bolała mnie pięta. Przewracałam się z boku na bok, czekając, aż Mark wróci z pracy. Słyszałam, jak pijany Matthew zatacza się i buszuje w salonie. „Nie, w szufladach nie ma dla ciebie żadnych tabletek, więc lepiej spadaj”. Być może zasnęłam, ale tylko na chwilkę. Przetarłam oczy, ale nie zdążyłam nawet ziewnąć. Poczułam jego zapach, zanim zobaczyłam sylwetkę w progu, i zanim zrozumiałam, co się dzieje, już się dusiłam pod ciężarem jego ciała. Chciałam wrzasnąć, naprawdę chciałam. Ale w pokoju obok spałeś ty, a która matka chciałaby, żeby jej dziecko zobaczyło, jak ją gwałcą? Chciałam oddychać, naprawdę chciałam. Ale coraz mocniej zaciskał mi rękę na gardle; przysięgam, że czułam, jak rozrywa mi skórę na szyi. Chciałam go odepchnąć, naprawdę chciałam. Ale pod jego ciężarem z płuc uszło mi całe powietrze. Głośno sapał mi do ucha oparami taniej wódki, klamra jego paska dzwoniła o ramę łóżka. Krople jego potu kapały mi prosto na wargi. I z każdym stęknięciem, każdym pchnięciem, każdą falą suchego bólu między moimi nogami czułam, jak moja dusza kawałek po kawałku oddala się od ciała. I choćbym ze wszystkich sił starała się dosięgnąć tych fragmentów, to przepadły na zawsze. Sekundy ciągnęły się jak godziny, minuty jak dni. Moje ciało zwiotczało; przestałam się opierać. Utkwiłam oczy w jednym punkcie sufitu, w wypukłej odrobinie szpachlówki. Kiedy Matthew miał wreszcie skończyć, puścił moje gardło. Ciągle jednak nie oddychałam. Podciągnął spodnie, a z jego każdym westchnieniem ulgi po orgazmie czułam, jak moja krew zmienia się w żółć, jak gdyby w jego spermie była trucizna, która miała ze mnie zrobić inną osobę, zgorzkniałą, zagubioną, nieczułą. Nie poruszyłam żadnym mięśniem. Nie wydałam żadnego dźwięku, kiedy pochylił się, delikatnie złapał mnie za brodę i zbliżył do mnie twarz. – Byłaś świetna. – Pocałował mnie w nieruchome usta i wyszedł z sypialni. Parę minut później chrapał na kanapie. Weszłam do twojego pokoju, gdzie wciąż smacznie spałeś w swoim łóżeczku. Moje kroki tłumił dywan. Z bólu w dole ciała trudno mi było chodzić. Zobaczyłam, że masz stulone usta, jak gdybyś przez sen pił przez słomkę. Wzięłam na ręce twoje ciałko, czułam jego ciepło przez poliestrową piżamkę, ale łokcie i ramiona miałam jak zardzewiałe. Przysięgam, Mason, nic nie mogło cię wyrwać ze snu, nawet kiedy z trudem usiadłam na podłodze i potrąciłam zabawkowego robota, który rozjazgotał się na cały dom, wyjąc jak syrena i wydając niezrozumiałe trzeszczące komunikaty. Bałam się, że Matthew się obudzi, zasłoniłam ci jedno ucho, a drugie przycisnęłam do swojej piersi, siedząc na po turecku podłodze i kołysząc cię na kolanach. Zanurzyłam twarz w twoich włosach i wdychałam zapach szamponu. Położyłam ci rękę na piersi. Płakałam, ale nie jestem pewna, czy płakałam z powodu gwałtu. Bo kiedy na ciebie spojrzałam, przepełniały mnie miłość i uwielbienie. W tym momencie nic nie wydawało się bardziej rzeczywiste niż twoja klatka piersiowa unosząca się przy każdym oddechu, bicie twojego serca, spokojny rytm

pochrapywania. Nie pozwoliłam, żeby choć jęk wyrwał się z moich ust, zdusiłam w sobie cały tlący się ból. W tym momencie wiedziałam, że to chwila, którą zawsze będę wspominać z największą czułością.

***

W ciągu następnych dni czas przestał normalnie płynąć. Ranki pozostały ciemne, a noce przynosiły nieznośny blask słońca. Byłam pustą, posiniaczoną skorupą, w której nie funkcjonował ani jeden narząd, której nie poruszało żadne uczucie. Drętwota, drętwota w najczystszej postaci to coś strasznego. Bo nie nadchodzi żadne z uczuć, których można się spodziewać: ani ból, ani smutek, ani wstręt, ani wściekłość. Po jakimś czasie jesteś gotowy zrobić wszystko, żeby coś poczuć, cokolwiek, choćby szczątki zdruzgotanej duszy. Ramiona przygniatał mi ciężar podnieconego ciała Matthew. Kiedy spojrzałam w lustro, zobaczyłam, że moje oczy zblakły, straciły dawny błękit. Minęło parę tygodni. Nawet tego nie zauważyłam. Kilka razy dziękowałam Lynn na werandzie, wręczając jej torbę z pieluchami i Czarnoksiężnika z Krainy Oz. Byłam zrozpaczona, w tym pieprzonym mieście nie było nikogo innego, do kogo mogłam się zwrócić. – Wpadnę po niego za dzień czy dwa, nie chcę po prostu, żeby się zaraził. – No pewnie. – Uszczypnęła cię w policzek, gdy Peter wjeżdżał do naszego domu po pochylni. – Biały rum, to zawsze działa. – Ale wiedziałam, że gówno ją obchodzi grypa, którą udawałam. Wyszła. Wyszła z tobą, Mason, wtedy właśnie patrzyłam, jak odjeżdżacie na tle zachodzącego słońca. Ale odtąd była już tylko ciemność.

***

To musiało być parę tygodni później; wszystko mi się zlewało. Mówię o czasie. – Peter, proszę cię, nie płacz – błagałam, trzymając go za ręce. Potrzebowałam normalności, nie łez. – Zabiję go – obiecał drżącymi ustami. – W-w-własnymi rękami zabiję tego s-s-skurwysyna. – I razem z Peterem szlochaliśmy jak dzieci na środku kuchni. Matthew wyjechał na jakąś budowę w innym stanie, a dopóki tłukł się po naszym domu, starałam się nie wychodzić z pokoju. Mark pojawiał się i znikał, zresztą i tak mnie nie zauważał. Robiłam mu kolację. Pilnowałam, żeby nie wystygła. Udawało mi się jakoś utrzymać w domu porządek, jaki mu odpowiadał. Nie pytaj, jak.

Niektóre rzeczy robi się mechanicznie, autopilot to potęga. – Muszę o wszystkim powiedzieć Markowi – szepnęłam. Z nosa ciekło mi jak z odkręconego kranu. Rękawem starłam mu łzy z twarzy. – Przecież go znasz, Nessa. – Znam. – Oparłam rękę o wyspę pośrodku kuchni, gdzie całkiem niedawno Matthew wysysał mi ze stopy odłamek rozbitego kubka. – Właśnie dlatego, jeżeli coś mi się stanie… – Nawet tak nie mów! – krzyknął Peter. – Kurwa, muszę – powiedziałam, a on świetnie zdawał sobie sprawę, że mogę mieć rację. – Nie musisz. – Odwrócił wózek tyłem do mnie. – I nie musisz mówić Markowi. Może on miał rację. Na myśl o tym, że mam powiedzieć mężowi, poczułam rosnącą gulę w gardle, a w ustach smak czegoś okropnie słonego. Głęboko wciągnęłam powietrze przez nozdrza, za wszelką cenę próbując powstrzymać wymioty. Pobiegłam do łazienki, uklękłam przed toaletą i puściłam pawia z taką siłą, że popuściłam. Kiedy skończyłam, otarłam łzy i wyplułam resztę goryczy z ust. Kiedy klęczałam tuż obok prysznica, zauważyłam odłamek kubka, który wtedy się rozbił. Leżał oparty o płytki pod drzwiami kabiny. Jedną ręką otarłam pot z czoła, a drugą wrzuciłam ceramiczny okruch do kubełka na śmieci. A gdy dłoń pośliznęła mi się na podłodze, przypadkiem zahaczyłam o obluzowany kafelek u dołu kabiny prysznicowej. Poruszyłam ją, czując chłód ceramicznej płytki. Zdążyłam ją złapać, zanim upadła. Moim oczom ukazało się małe zagłębienie u podstawy ściany. Zajrzałam do środka, ale nic nie zobaczyłam. Nagle znów rozległy się ciężkie kroki na werandzie. Usłyszałam, jak Mark wita Petera. – Co z tobą? – zapytał. Zwymiotowałam jeszcze raz. Załomotał od drzwi. – Kończ, Nessa! Muszę się odlać. – Zaraz wychodzę! – zawołałam. Włożyłam kafelek na miejsce i wyszłam z łazienki, mijając Marka. – Co, nie pocałujesz męża, kiedy wraca po długim dniu pracy? – Wspięłam się na palce i cmoknęłam go w policzek, ciągle czując w ustach smak wymiocin. – Gdzie kolacja, skarbie? – zapytał, rozpinając spodnie, żeby wysikać się przy mnie. Długo przyglądałam się Markowi w policyjnym mundurze. Czułam ciężki zapach tanich perfum jakiejś dziwki. Pewnie dziwka też była tania. Zauważyłam, jakie ma ciężkie powieki, tak samo jak po orgazmie w czasach, kiedy się jeszcze kochaliśmy. – Odgrzeję. Peter czekał na drugim końcu pokoju. Gdyby wzrok mógł zabijać… – Gdzie Ethan?! – krzyknął z łazienki Mark. – Śpi u twojej matki. – Patrzyłam w oczy Peterowi. – Dopóki nie wyjdę z tej parszywej grypy. – Czyli wreszcie mamy chwilę ciszy i spokoju? Odpowiedziałam cicho, żeby słyszał mnie tylko Peter: – Coś w tym rodzaju. – Chyba z przyzwyczajenia włączyłam piekarnik, chociaż prawdopodobnie pierwszy raz podczas naszego małżeństwa nie było kolacji. Nie spodziewałam się też zresztą ciszy i spokoju. – Wymiotowałaś? – szepnął Peter, którego wózek stał obok kanapy, gdzie Mark zostawił na oparciu policyjny pas. Przechyliłam głowę, wytrzymując jego spojrzenie. „Naprawdę chcesz mnie zmusić, żebym to

powiedziała?” Westchnął i odgadłam jego myśli. „Ach, to dlatego zamierzasz mu powiedzieć”. – Gdzie kolacja, do cholery? – warknął Mark, rozbierając się do podkoszulka i wsadzając głowę do lodówki w poszukiwaniu piwa. – I heineken się skończył? – Matthew wszystko wypił – odpowiedziałam, siadając na taborecie. – Mark, musimy porozmawiać. – Daj spokój, nie minęło nawet pięć sekund, odkąd wszedłem. – Już minęło. Chcę tylko pogadać. Otworzył małą szafkę nad kuchenką i wyjął awaryjny zapas bourbona Maker’s Mark. Głośno siorbnął łyk z butelki z czerwonym woskiem na szyjce. Usiadł na taborecie naprzeciwko mnie; od alkoholu poczerwieniały mu policzki. Oprócz włosów ciemnoblond był kopią Matthew, a raczej Matthew był jego kopią. „No, wyduś to wreszcie z siebie” – pokazał na migi. I wydusiłam. – Jestem w ciąży. Przekrzywił głowę z uśmiechem, identycznym jak u Matthew, uśmiechem ich matki. Nic dziwnego, przecież obaj wypełzli z tego samego bagna, jakim była jej wagina. W ciszy między moim wyznaniem a jego reakcją chyba wstrzymałam oddech. Od narodzin naszego syna Mark prawie mnie nie dotknął, ostatni raz dobre pół roku temu. Tak właśnie wyglądało nasze małżeństwo: Mark bawił się gdzie indziej, a ja siedziałam w domu i wstydziłam się, bo wszyscy wiedzieli i udawali, że to dla mnie wielka tajemnica. A Mark zawsze miał wybuchowy charakter, nawet jeszcze zanim się pobraliśmy. Charakter typowy dla rodziny Delaneyów, a jeżeli mam być szczera, chyba między innymi z tego powodu dawno temu wydał mi się tak pociągający: znany w okolicy twardziel i zabijaka, potem szanowany gliniarz, facet, do którego wzdychały cudze żony… i którego niejedna zdobyła. Taborety przewróciły się pod nami, kiedy złapał mnie za włosy. Skłamałabym, gdybym powiedziała, że byłam zaskoczona; nieraz puszczał w ruch ręce. Jakiś klaps, cios pięścią w brzuch, sporo połamanych mebli. Trudno w to uwierzyć, że kiedyś byłam tamtą kobietą. Słabą. Nigdy się nie broniłam. Zawsze byłam pieprzoną ofiarą. Przygwoździł mnie do podłogi, z całej siły wciskając mi kolano w brzuch. Prosiłam go, błagałam. Oczy mu poczerniały, twarz nabiegła krwią. Wrzasnął coś przez zęby, ale krew tak mi huczała w twarzy i w uszach, że nic nie słyszałam. Lampki na choince, które widziałam kątem oka, zaczęły przygasać i cały świat skurczył się do twarzy tego potwora. To będzie ostatnia rzecz, jaką zobaczę na ziemi, ta pieprzona gęba. Powlókł mnie po podłodze w stronę kuchenki jak szmacianą lalkę. Boże, darłam się wniebogłosy, kiedy otworzył drzwi piekarnika i szarpnął mnie za włosy. Mark chciał mi wsadzić głowę do piekarnika. Wtedy padł strzał. Zdążyłam odepchnąć się od piekarnika, żeby się nie oparzyć. Pokój zawirował wokół mnie; w uszach dudniło od huku. Mark upadł. Krew. Boże, krew. To wyglądało zupełnie inaczej niż w hollywoodzkich filmach. Jakby zamalowała ściany, tryskając z rany wylotowej z boku głowy. Kiedy wreszcie złapałam oddech, wyjrzałam zza wyspy na środku kuchni. Peter z dymiącą bronią w ręku. Uniosłam drżącą rękę, otwartą dłonią w jego stronę. – Odłóż to, Peter. – Oczy mu drgały i gwałtownie rzucał głową, jak zawsze, kiedy się denerwował. Służbowy pistolet Marka wysunął mu się z bezwładnych rąk i wylądował na jego

kolanach. Nie pytaj. Do dzisiaj nie mam pojęcia, jak Peterowi udało się trafić w takim stanie. To był przypadek. Pieprzony, czysty, fantastyczny fuks. Podeszłam do niego, przytuliłam do brzucha jego głowę i głaskałam go po włosach. – Już. Wszystko będzie dobrze. – Ale miałam wrażenie, że on też wie, że to gówno prawda. Szarpał głową, boleśnie uderzając mnie w brzuch, który bolał od uderzenia kolanem Marka. Chwyciłam leżącego na jego udach glocka. Nagle rozległ się łoskot pikapa Matthew zatrzymującego się na podjeździe przed domem. Usłyszałam, jak stuknął w bramę garażu, pewny znak, że jest już pijany. Dzięki Bogu. Musiałam szybko myśleć. Wsunęłam pistolet za spodnie z tyłu i zawiesiłam sobie na ramieniu policyjny pas. – Lepiej już nie pogarszać sytuacji, Peter. I wykorzystując w stu procentach emocje, które nie istniały we mnie w ostatnich dniach, zaczęłam działać. Nie miałam czasu myśleć, reagowałam, i to w tempie, które mnie zaskoczyło. Podbiegłam do piekarnika, gdzie przed zlewem zebrała się już kałuża krwi Marka. Tylko wyspa zasłaniała ją przed wzrokiem Matthew, który miał za chwilę stanąć w drzwiach. Ciężkie kroki na werandzie, skrzypienie butów roboczych. – Zatrzymaj go w salonie na dwie minuty, gadaj, co ci ślina na język przyniesie. Chwyciłam Marka za przeguby i skręciłam na korytarz dokładnie w momencie, gdy Matthew wtoczył się do domu. Jadę na czystej adrenalinie, wlokę bezwładne osiemdziesiąt pięć kilo do łazienki, zostawiając na podłodze smugę krwi. Zamknęłam za sobą drzwi. – Słyszałeś o ostatnim w-w-wyskoku Johna w Herkimer? – usłyszałam głos Petera. Wpychając każda kończynę po kolei, zdołałam wsadzić Marka do kabiny prysznicowej, a na koniec wrzuciłam jego pas. Zanim dobiegłam na koniec korytarza, już z daleka zobaczyłam, jak Peter się poci. To było moje pierwsze spotkanie z Matthew po gwałcie. Usiadł na kanapie i wziął pilota, żeby włączyć telewizor. Oparł łokcie na kolanach, wykładzina była zasypana płatkami farby, które naniósł na spodniach kamuflażowych. – Jezu Chryste, ale mi się chce sikać – powiedział, wstając. Zachowywał się, jakby nigdy mnie nie zgwałcił, jakby to się w ogóle nie stało. Peter próbował się odezwać, ale słowa nie chciały się wydobyć z jego ust. Ruszyłam biegiem do kuchni i porwałam z blatu butelkę maker’s mark, a potem wróciłam do salonu, gdzie zderzyłam się z Matthew. – Prr, co tak pędzisz, złotko? „Nie pozwól mu patrzeć w lewo. Nie pozwól mu zobaczyć krwi”. Pomachałam mu butelką pod nosem, żeby odwrócić jego uwagę, żeby nie zauważył mózgu swojego brata rozpryśniętego po całej kuchni. Wiedział jednak, że prawie nie piję, więc udałam pijaną. – Chcę się tylko napić. – Próbowałam skierować go do salonu. Ale odepchnął mnie tak mocno, że musiałam zrobić krok do tyłu, żeby nie upaść. – Dobra, ale najpierw daj mi odcedzić kartofelki, Ness. Pchnął mnie dalej, niż myślałam, i zanim się zorientowałam, znaleźliśmy się pod drzwiami łazienki. Sięgnął mi za plecy, żeby nacisnąć klamkę. Z całej siły rzuciłam go na ścianę po drugiej stronie korytarza i złapałam go za krocze. Pocałowałam go, chwyciłam za klamrę paska i pociągnęłam z powrotem na korytarz.

– Dobijasz mnie – wybełkotał. „Gdybyś tylko wiedział”. Stanęłam przed nim, ocierając się tyłkiem o jego twardego fiuta. – Powiedz mi, jak bardzo mnie pragniesz – powiedziałam, wzięłam go za rękę i wsunęłam ją sobie pod bluzkę. Drugą wsadziłam w siebie jego palce. Wszystko, żeby skurwiela podniecić. Wyjęłam jego palce i oblizałam. – Powiedz mi, jak mnie pragniesz. – Niech mnie szlag, Ness, kocham cię – wyrzucił z siebie i pocałował mnie w szyję, jeszcze obolałą od ręki jego brata. – Kocham cię, odkąd cię poznałem, i tak kurewsko cię pragnę, że sobie nie wyobrażasz. W drodze do sypialni unikałam wzroku Petera. Już się dość nacierpiał; nie musiał widzieć mojej twarzy, kiedy prowadziłam do sypialni jego brata, żeby jeszcze raz zrobił ze mną, co chciał. Za zamkniętymi drzwiami udawałam rozkosz. Piliśmy maker’s mark. I zaczekałam, aż zaśnie, wlewając w niego wcześniej prawie trzy czwarte litra whiskey, po których zrobił się taki wiotki, że nie mógł już więcej pieprzyć i zapadł w pijacką śpiączkę.

Aresztowanie było dziecinnie proste. Miałam sińce. Miałam zakrwawione ubranie. Oddałam dziecko na noc teściowej, „bo dokonałam tego z premedytacją”. Poza tym wszyscy wiedzą, że kiedy policjant pada ofiarą zabójstwa, jego koledzy nie cofną się przed niczym, żeby szukać sprawiedliwości. Nawet gdyby była niesprawiedliwa. – Cholera, to nie mnie powinniście aresztować! – wrzasnęłam na gliniarzy. – Facet, który to zrobił, leży w sypialni pijany w trupa! – Ja go zastrzeliłem! – przekonywał ich Peter. – Zastrzeliłem skurwysyna. Ale gliniarze w ogóle tego nie słuchali. Chcieli dopaść drania, który zabił ich towarzysza broni, nawet gdybym miała to być ja, nawet gdyby to miał być nie ten człowiek. Nie mogłam jednak pozwolić, żeby oskarżono o to Petera. I jeżeli mam być szczera, nie sądziłam, że oskarżą mnie. – Naprawdę? – zapytałam przy wszystkich policjantach. – To gdzie jest broń, mądralo? Ale Peter nie znał odpowiedzi.

41

WSCHÓD SŁOŃCA

Mam na imię Freedom i patrzę, jak nad jeziorem wschodzi słońce. Za sobą mam szereg chat z bali, już prawie pusty ch przed zimą, kiedy dogasa sezon tury sty czny. Fotele ogrodowe na brzegu wy glądają jak zagubione, osierocone przez ciała przebarwione od słońca. Parasole słoneczne po drugiej strony drogi przy pominają cmentarz. Niebo – fenomenalne. Ale zastanawiam się, czy jaśnieje też nad Rebekah, czy ży je, czy nie. Nie mogę powstrzy mać się od my śli, że to samo słońce pada na jej gnijące gdzieś zwłoki. Nie chcę tak my śleć. Widok spokojnej wody i pięknego nieba jest okropny. Jak gdy by Bóg podty kał mi go pod oczy ku przy pomnieniu, jakie to wszy stko jest popieprzone, jakie chaoty czne. Dlaczego mi się przy darzy ło? Dlaczego spotkała mnie kara za gwałt, za śmierć męża? A przede wszy stkim dlaczego musiałam rozstać się z dziećmi? Chwy tam garści ziemi i kamieni; muszę zniszczy ć ten spokój jeziora. Mam ochotę zedrzeć słońce z nieba. Z każdą grudą błota wrzuconą do wody wy daję z siebie ry k, płosząc kaczki krzy żówki. Próbuję rozerwać na kawałki fotel ogrodowy, ale wbijam sobie ty lko drzazgi w ręce. W chatce zapalają się światła. Szczeka pies recepcjonisty. Moje krzy ki burzą ciszę. Na werandę wy chodzą mężczy źni z mojej chatki, czuję ich obecność, nawet odwrócona do nich plecami. Mason. Peter. Agenci ATF, wśród który ch jest Joe i skinhead o groźny m wy glądzie. Kiedy dźgam mieliznę zardzewiały m prętem parasola, podbiega do mnie Mason. Chwy ta mnie w objęcia i przy tula. Nie nazy wa mnie Freedom. Nie nazy wa mnie Nessą. Nie nazy wa mnie mamą. Mówi mi ty lko, że wszy stko w porządku i że nie mam za co przepraszać. Zdaję sobie sprawę, że wśród swoich krzy ków i wrzasków cały czas powtarzam „przepraszam”. Kiedy mnie tuli i podtrzy muje, żeby m nie upadła, moje jęki cichną. Opieram głowę na jego piersi i razem patrzy my na wschód słońca, którego nie udało mi się zniszczy ć w pojedy nkę.

I podobnie jak ja dwadzieścia lat temu, gdy ostatni raz by łam szczęśliwa, zanurza twarz w moich włosach i mocno mnie ściska. – Jesteś silniejsza, niż my ślisz – mówi, a pozostali mężczy źni wracają do wy najętej chatki. – Zobaczy my.

***

W środku praca wre, panuje nieprzerwany szum. Jestem na chodzie, naładowana, nauczona i nad podziw gotowa. – Nie gap się, zboczeńcu. – Uśmiecham się znacząco do Petera, zamierzając zdjąć koszulkę. Odpowiada uśmiechem. – Nie jestem zboczeńcem – zapewnia, ale odwraca wózek w ciasnej chatce i razem z Masonem wbijają wzrok w ścianę. – Jestem po prostu człowiekiem. – Muszę o to zapy tać – odzy wa się skinhead, któremu mój widok w samy m biustonoszu sprawia moim zdaniem trochę za dużą przy jemność. – Jakim cudem uzy skałaś tam wstęp? – FreedomInJesus – wy jaśniam. – Odkąd pamiętam, słucham jego kazań. – Znam tego nicka – mówi Joe. – Wszy scy my śleliśmy, że jesteś po prostu stukniętą bigotką. Spry tnie. Muszę przy znać, że cholernie spry tnie. Cisza. – Chciałam ty lko zobaczy ć swoje dzieci. Joe mówi za moimi plecami z kabelkiem w zębach, instalując mi nadajnik z ty łu dżinsów. – Pamiętasz hasło? – Jeżeli robię to dla was, musicie wy cofać wszy stkie zarzuty : kradzież pistoletu i radiowozu, kradzież motocy kla, wszy stko. – Powiedziałem przecież, że masz to jak w banku. – Joe staje przede mną, dociskając taśmę mocującą kabel do mojej piersi. – No, jakie jest hasło? Dopijam resztkę kawy ze stacji benzy nowej. – Wejdźcie już, kurwa, i uratujcie mnie z rąk ty ch drani. – Freedom… – No dobrze – mówię, zakładając z powrotem koszulkę. – Chy ba zanosi się na burzę.

CZĘŚĆ III

42

JAK Z JAJKIEM

Mam na imię Freedom i szy kuję się do drogi po tłuczony ch biały ch muszlach, który mi wy sy pane są wąskie uliczki w tej części Goshen w Kentucky. Czarną metalową bramę farmy Paulów pokry wa szron. Sznurki, który mi przy mocowano do palisady tablice i plakaty, drżą na wietrze, który brzmi jak stal ostrzona osełką, wietrze, który mógłby gwizdać w arkty czny m piekle, wietrze szczy piący m w nos i policzki, od którego łzawią oczy. Przed nami widać tłum złożony z jakichś piętnastu osób protestujący ch przeciwko sekcie, który ch skandowanie niesie się wśród wzgórz: „Do pie-kła! Do pie-kła!”. Pikietujący podskakują w powietrzu, jak gdy by dźgali transparentami niebo w nadziei, że ich bogowie zareagują. Przed naszy m samochodem jest plakat mniej więcej mojej wielkości, z wy pisany mi na biało czterema nazwiskami, które zostały przekreślone:

Manson. Koresh. Jones. Applewhite.

Pod spodem piąte, gruby mi, czerwony mi literami:

Paul.

– Na pewno jesteś gotowa? – py ta Mason z fotela obok kierowcy w vanie ATF zaparkowany m na poboczu drogi, poza zasięgiem wzroku demonstrantów. – Jestem naszą jedy ną szansą. – Patrzę na swoje odbicie w boczny m lusterku. – Co z ty m pieprzony m tłumem, który chce linczu? – Nie przejmuj się nim – uspokaja Joe, agent ATF, który ostatni widział Rebekah. Stuka w mikrofon przez tkaninę koszulki. – To ty lko nawiedzeni nawracacze. Stuknięci, ale niegroźni. Od potu zaczy na mnie swędzieć pod pachami; z jego kropli powstał już mały staw wokół mojej szparki. Za tą bramą czeka moja jedy na szansa na odkupienie, jedy na szansa na ziarenko sensu w ży ciu, szansa odnalezienie córki, którą znałam ty lko dwie minuty i siedemnaście sekund. – Już nie ma odwrotu – mówię do siebie. – Nie trać wiary, mamo – mówi Mason. Pierwszy raz sły szę to słowo z jego ust, odkąd przestał by ć dzieckiem. Ale zastanawiam się, czy po prostu nie chce mnie w ten sposób zachęcić, gdy przy gotowuję się do wkroczenia na obce farmy Jezusa i w świat quasi-religii. – Wiary … – Głos mi zamiera. – Nie potrzebuję już żadny ch podpórek. – Przy ciskam mikrofon pod koszulką, żeby lepiej umocować przy lepiec, a potem odwracam się do Joego. – Jeżeli zmuszą mnie do przepisania na nich mojego samochodu, krów mleczny ch lub czegoś w ty m guście, obiecaj, że zaraz mnie stamtąd wy ciągniesz. – Nic ci się nie stanie, ty lko pamiętaj, o czy m rozmawialiśmy. Chy ba zanosi się na burzę. – Jasne, wiem. Mam się rzucić lwom na pożarcie, słuchać, dowiedzieć się, jaki zamach terrory sty czny planują, żeby znaleźć ujście dla swojego fanaty zmu i napuszony ch urojeń o męczeństwie. Kapuję, buraku. Ani pary z gęby. – Gotowa? – I widzę w jego oczach, że spodziewa się jakiegoś łzawego pożegnania w sty lu „powiedz moich dzieciom, że je kocham”. – Weź to ze sobą – mówi Joe i wręcza mi Biblię. – Aha, żeby m mogła skręcać sobie papierosy, skarbie. – Wy siadam z vana. – Zgadza się. Powodzenia.

***

W ustach czuję posmak anty bioty ku, moje wargi zalatują nieświeży m zapachem pall malli. Kiedy wstrzy mując oddech, ruszam w drogę, pokonuję kilkaset metrów dzielący ch mnie od bramy, widzę kojota, który wy gląda dokładnie tak samo jak głuche, oswojone zwierzę o imieniu Aleshanee w dolinie rzeki Snake w Idaho. Kluczy po lesie, jakby tańczy ł z brzozami. Idzie ze mną, ale zachowuje dy stans. Zmienia się tematy ka skandowany ch haseł: w miejsce ognia i siarki pojawia się coś o porwaniu Kościoła, powtórny m przy jściu Chry stusa i coś w ten deseń. Nagle czuję ból na policzku, zaostrzony zimnem. Doty kam policzka pod okiem i ściągam z twarzy kleiste, pły nne jajko. Głosy tłumu zlewają się w jeden niezrozumiały krzy k, a ludzie okrążają mnie jak grupa my śliwy ch osaczający ch ranną zwierzy nę. Bły skają kły, usta wy wrzaskują coś o Jezusie, coś o miłości. Z przodu widzę kobietę o włosach ciemnoblond,

w męskim ty pie, z jedny m zębem u góry i jedny m u dołu, która trzy ma w objęciach karton jajek. I chociaż demonstranci mają nade mną przewagę liczebną, działam insty nktownie. Podchodzę do niej. Kiedy drwiąco wy szczerza do mnie swoje dwa zęby, zbieram w sobie całą wściekłość i kopię ją w kolano. Sły szę jakiejś chrupnięcie i na moment ogarniają mnie mdłości, gdy kobieta pada na ziemię. Siadam na niej okrakiem, sły sząc chrzęst tłuczony ch muszli pod moimi stopami, i rozbijam jej na twarzy wszy stkie jajka, nawet te już rozbite. – Cholerna głupia pizda. – Słowa padają z moich ust, ale nie wiem, czy któreś z nich ma sens. Jestem za bardzo zajęta, żeby sły szeć własne słowa, bo przy każdej wy krzy czanej sy labie rozgniatam jajko na twarzy baby z taką siłą, jakby m zadawała cios. W tłumie zaskoczenie, szok, obrzy dzenie. Jasne, zróbcie ze mnie teraz czarny charakter. Nie byłam taka zła, kiedy to wy atakowaliście, co? Pieprzeni hipokry ci. Przy pominam sobie butelkę po coronie, nos Vipera w barze Whammy. Za mną rozlega się przenikliwy wrzask, a kiedy się odwracam, widzę jakąś kobietę padającą na ziemię. Mężczy zna obok niej kuca, łapiąc się za głowę. I tak jak po tamty m zdarzeniu w Whammy, rozwiązanie sy tuacji zostawiam gliniarzowi. – Zostawcie ją! – Mężczy zna w jasnoniebieskim mundurze uderza pałką jeszcze jednego demonstranta, który przewraca się na ziemię. – Dajcie jej spokój! – krzy czy. Łapie mnie za rękę i ściąga z kobiety jak z grzbietu konia. Czuję ciepło jego ciała, kiedy obejmuje mnie wpół i pałką toruje sobie drogę przez tłum, zmierzając w stronę żelaznej bramy. Oglądam się przez ramię i ponad głowami ludzi widzę Masona i Joego. Wsiadają z powrotem do vana. Pewnie rzucili się ratować sy tuację, moi ry cerze bez zbroi. Zamiast nich z pomocą przy szedł mi ły siejący burak. Przez ten akcent ledwie rozumiem, co do mnie mówi, coś o pastorze, który podobno się mnie spodziewa, o ty m, że nie powinniśmy nikomu opowiadać o ty m incy dencie. Udaję, że rozumiem każde słowo, czując zapach ty toniu do żucia, który m ma wy pchaną dolną wargę. Otwiera kluczem zamek, a skrzy dło wy sokiej bramy uchy la się na skrzy piący ch zawiasach, z który ch spadają płatki rdzy. Skandowanie cichnie za naszy mi plecami, gdy policjant i ja zaczy namy iść długą gruntową drogą, znikającą za wzniesieniem wzgórza. Pokazuje mi pikapa, strasznego gruchota, zaparkowanego na skraju lasu. Wsiadam od strony kierowcy i przesuwam się na fotel pasażera. Glina wy jmuje z kieszeni granatową chustkę i podaje mi. Ścieram jajko z twarzy i włosów. W lusterku widzę, jak obtarta skóra na policzku zaczy na puchnąć na moich oczach. Na tablicy rozdzielczej wisi naklejka z flagą Konfederacji, tuż za moją głową wisi strzelba. Jestem w piekle buraków z Południa, my ślę. Gdy zdezelowany wóz mija kilka niewielkich mały ch domów przy pominający ch kostki cukru, mężczy zna, który przedstawił mi się jako szery f, wy pluwa przeży ty ty toń do starej puszki po kawie Chock full o’Nuts, a potem chowa ją w kieszeni drzwi po swojej stronie. – Dom Paulów. – Zatrzy muje pikapa obok radiowozu, prawdopodobnie własnego. Patrzę przez okno na werandę i widzę, jak z domu wy chodzą Carol i wielebny Virgil Paul, za który mi biegnie mała dziewczy nka, żeby schować się za spódnicą Carol. Serce chy ba przestaje mi bić. Jestem w domu, gdzie wy chowały się moje dzieci, miejscu, które dotąd widziałam ty lko w snach. I przy sięgam, że przez chwilę czuję ich obecność, jak gdy by stały obok mnie. Przy powitaniu Paulowie chcą mi okazać serdeczność. Ale ich uścisk jest niezręczny, jak gdy by robili to może raz w cały m ży ciu. Ubrani są konserwaty wnie: białe golfy i przy brudzone tenisówki, kontrastujące z moimi podarty mi dżinsami, glanami i potargany mi włosami, które

zalatują dy mem. Próbują się uśmiechać, jak gdy by cieszy li się na mój widok; pokazują zęby, ale ich policzki prawie wcale się nie poruszają. Nie wiedząc, co powiedzieć, skupiam uwagę na dziewczy nce. – A kimże jest mała księżniczka? – Sły szę chichot przez bawełnianą zasłonę. – Uhu! – woła i dopiero potem wy stawia głowę zza spódnicy Carol. Spośród wszy stkich obecny ch jedy nie ona wy gląda na szczerze zadowoloną. Mogę mieć ty lko nadzieję, że tak samo by ło z Masonem i Rebekah, kiedy się tu wy chowy wali. – To nasza córka, Magdalene. – Cześć, Magdalene. – Uśmiecham się do niej. – Ja mam na imię Freedom. – A jak się naprawdę nazy wasz? – py ta pastor takim tonem, jakby przeprowadzał przesłuchanie. Wzruszam ramionami. – Właśnie tak. Freedom Oliver. Wy dy ma wargi i patrzy na mnie, jak gdy by m miała trzy głowy. – Czy li twoi rodzice należeli do tego rodzaju ludzi… – Ury wa. Po zaledwie trzech minutach wiem już, że będę musiała co chwila gry źć się w języ k między sztuczny mi uśmiechami, od który ch boli twarz. Virgil podaje rękę szery fowi, który wsiada do radiowozu i odjeżdża. Potem staje blisko mnie, jak gdy by chciał mi przy pomnieć, że jest o dobrą głowę wy ższy. – Widzę, że nie masz bagażu? Na wszelki wy padek okry wam się szczelniej kurtką, żeby nie zobaczy ł kabelka pod koszulką. – To dziwna historia – zaczy nam, nie bardzo wiedząc, jaką odpowiedź mam zmy ślić. I cieszę się, że nie muszę jej szukać, bo z domu wy chodzi jakaś staruszka, przy ciągając wzrok wszy stkich obecny ch. Podeszwy jej skórzany ch sandałów szorują o łuszczące się wapno, który m wy bielono werandę. Spod czarnej chusty opadającej na ramiona patrzą szare nieruchome oczy ; sprawiają wrażenie, jakby mogły opowiedzieć milion historii, ale wolą pozostawić je w spokoju w czasach, w który ch się rozegrały. Kobieta przy trzy muje nam otwarte drzwi. W środku pachnie cy try nami i chlebem bananowy m. W przy tulny m salonie sły chać ty kanie sekundowej wskazówki. Stare kanapy wy glądają, jak gdy by nikt na nich nie siadał, w kącie pokoju, przy mały m oknie wy chodzący m na podjazd, stoi czarny fotel bujany, a na nim i obok niego leżą kłębki różowej włóczki i druty. Dom wy gląda jak z epoki kolonialnej: masy wne drewniane belki u sufitu, piec opalany drewnem, podłogi ze skrzy piący ch desek hikorowy ch i kilkanaście haftowany ch makatek. „WSZĘDZIE DOBRZE, ALE W DOMU NAJLEPIEJˮ, „TAM DOM TWÓJ, GDZIE TWOJE SERCEˮ, pierdu-pierdu. – Ulokujemy cię teraz w pokoju. Wzdry gam się na dźwięk wy skakującej z zegara kukułki. Ptaszek kuka, trochę fałszy wie. Szczerze mówiąc, wy raża moją opinię o ty ch ludziach: uważam, że mają kuku na muniu. Ale bądź uprzejma, Freedom. Zachowuj się jak jedna z nich. Zachowuj się po ludzku. – O niczy m inny m nie marzę tak jak o pry sznicu, wielebny pastorze. – Na to mamy dużo czasu. – Daje mi znak ręką, żeby m poszła za nim. Pstry ka palcami na staruszkę. – Chodź, Amalekitko. – Kobieta jest posłuszna jak pies. Insty nktownie mam ochotę warknąć, żeby się odpierdolił. Virgil dalej przemawia do mnie obojętny m tonem: – W tej

wspólnocie mężczy źnie nie wolno przeby wać z kobietą, jeżeli nie towarzy szy im inna kobieta, na pewno to rozumiesz. – Nie mam zielonego pojęcia, o czy m gada. Gdy by w ludziach instalowano wewnętrzne „świrometry ”, wskazówka mojego pokazy wałaby poziom kry ty czny : kobiety obchodzą się z wielebny m jak z jajkiem, uważają na każde słowo, jak gdy by się bały, że powiedzą albo zrobią coś, co nie będzie zgodne z jego wolą i my ślą. Magdalene kładzie się na brzuchu na podłodze w salonie i wraca do kolorowania obrazka przedstawiającego zmartwy chwstanie Chry stusa, chociaż ma ty lko fioletową kredkę. – Pójdę zająć się lunchem – mówi Carol i znika w drzwiach kuchni, prawdopodobnie szukając wy mówki, żeby uniknąć niezręcznej sy tuacji. – Magdalene, chodź z mamusią. Dziewczy nka zry wa się i biegnie, ale przy staje obok mnie. – Jesteś strasznie ładna jak na dorosłą, siostro Freedom. Po raz pierwszy od niepamiętny ch czasów sły szę komplement, który naprawdę doceniam. – Och, dziękuję, panno Magdalene. Szczerzy zęby w uśmiechu. – Ale siostra Freedom to śmieszne imię. – Carol próbuje odciągnąć dziewczy nkę z przepraszający m, nerwowy m chichotem. – Masz rację.

43

SKLEPIK

Na rozkładany m fotelu, który pasuje do wielobranżowego sklepiku jak pięść do nosa, siedzi zatopiony w miękkiej skórze gruby mężczy zna, który wy gląda, jakby nie kąpał się od wielu ty godni. W tle sączy się niewy raźne country, na półkach zbiera się kurz na gumach rozpuszczalny ch, który ch data ważności dawno minęła, a na zewnątrz stoją zaby tkowe dy stry butory paliwa i pożółkły billboard z biblijny m cy tatem. W szklanej gablocie muchy krążą nad świńskim łbem, kurzy mi łapkami, by dlęcy m ozorem i inny mi przy smakami czarnej kuchni Południa. – Właśnie wracała ze szkoły do domu. A potem już nikt jej nie widział – odpowiada mężczy zna, pocąc się przed archaiczny m wenty latorem, podczas gdy Mattley pakuje nową kurtkę. – I to by ło ostatnie miejsce, w który m widziano Michelle Campbell, zgadza się? – Tak mi się zdawało. Ją i jej brata Clay tona. Zwy kle razem wracali ze szkoły, mieszkali przy tej ulicy, w tamty m żółty m domu na samy m końcu. Teraz mieszka tam ty lko Clay ton. Rzadko go widuję, prawie z nikim się nie zadaje. Pewnie pije czy cuś. – A tamtego dnia nie zauważy ł pan niczego szczególnego? – Szczególnego? – Najwy raźniej nie rozumie tego słowa. – No, innego niż zwy kle, dziwnego. – Hm – zamy śla się sklepikarz, próbując sobie przy pomnieć. – Wy glądało, jakby się o cuś kłócili z Clay tonem. Ale za diabła nie wiem, o co. Do sklepiku wpada zziajana szaty nka w męskim ty pie. Podchodzi prosto do szklanej gabloty, chwy ta spory stek i przy kłada sobie do posiniaczonej twarzy. Mężczy zna unosi głowę, ale nie wstaje z fotela.

– Co ci się stało, Sue? – By łam przed farmą Paulów, to się stało – warczy kobieta. Przechodzi na drugą stronę sklepu, otwiera lodówkę, w której nie działa światło, i bierze butelkę colta 45. Jedy ny mi dwoma zębami zdejmuje z niej kapsel. – To by ła jakaś nowa baba, nie stąd. Ruda, z tatuażami, mówiła z jankeskim akcentem. To by ł normalny, spokojny protest, a ona nagle się wściekła i przy ładowała mi bez powodu! Bardzo możliwe, że Sue mówi o Freedom, uświadamia sobie Mattley. – I nie pokazałaś jej swojego lewego haka? – Mężczy zna chichocze. – Taki miałam zamiar, ale wtedy przy szedł szery f. Rozpędził towarzy stwo i zabrał ją za bramę. – Jej dziąsła wy dają mlaszczący dźwięk; przy każdy m słowie drżą jej obwisłe policzki. – Po co w ogóle ta demonstracja przed farmą? – py ta Mattley. – Bo ci ludzie zmierzają prostą drogą do piekła, dlatego – odburkuje Sue. – Twierdzą, że ty lko oni pójdą do nieba, werbują nowy ch, kradną ich z naszy ch kościołów. Mają popieprzone w głowach. A jak ktoś tam wejdzie, to już nie wy chodzi.

***

Żółty budy nek na końcu drogi, dom Campbellów. Złomowisko złożone z traktora i części samochodowy ch rozrzucony ch w grubej, wy sokiej trawie, butelki po piwie, stare opony, wy czuwalny zapach benzy ny. Okiennice ledwo się trzy mają na przerdzewiały ch gwintach, resztki sklejki i żółtej farby łuszczą się na oknach parteru. Do najbliższy ch sąsiadów są dobre dwa kilometry. Rozwścieczony pitbull przy wiązany pomarańczowy m przedłużaczem do rosłego dębu, oblepionego setkami wy schnięty ch kawałków gumy do żucia. Deski werandy, na który ch walają się dziesiątki ulotek i milion niedopałków, jęczą pod stopami. – Halo?! – woła Mattley do wnętrza domu przez siatkowe drzwi, zza który ch dobiega jakiś heavy metal. Wie, że jeżeli kobietą przed farmą, o której mówiła baba w sklepie, by ła Freedom, nie ma już czasu. Wchodzi na palcach do środka. – Clay ton Campbell?! Przed otwarte drzwi salonu widać film porno w ściszony m telewizorze, dom jest pełen dy mu i okropnego zapachu chemikaliów. Za następny mi drzwiami kry je się amatorskie laboratorium. Urządzenia są zimne, w pokoju unosi się woń metalu, okna są zabite deskami, na ścianach namalowane spray em pentagramy. Na podłodze leży nieruchome ciało w masce przeciwgazowej. Mattley zry wa maskę z twarzy młodego mężczy zny. Chudy jak szkielet chłopak umarł niedawno, ma spuchniętą twarz z ty powy mi oznakami przedawkowania i strupy po skubaniu skóry, charaktery sty czne dla ludzi, którzy się faszerują metamfetaminą. Obok niego obok leży pęknięta na pół szklana rurka. Mattley nie jest pewien, czy wezwać miejscową policję, skoro podejrzewa, że tutejszy szery f ma konszachty z porąbaną sektą, do której trafiła prawdopodobnie Michelle. Zakrada się na górę, wy glądając przez każde okno po kolei, by sprawdzić, czy nikt go nie śledzi. W pokoju

Michelle nie znajduje niczego istotnego. Sterty ubrań i stary ch lalek, stare testy szkolne zniszczone przez wilgoć. Jest tu duszno, jak gdy by od jej zniknięcia nikt tu nie wchodził. Wszy stko wy daje się miękkie i rozmokłe. Mattley siada na zatęchły m łóżku, między workami na śmieci pełny mi ubrań i stary ch butów, i ukry wa twarz w dłoniach. Znalazł się w ślepy m zaułku. Daje upust złości, rozrzuca po pokoju książki i torby z praniem. Kiedy wstaje, żeby stąd wy jść, poty ka się o parę trampków Converse, które wy dają dziwny grzechot. Opanowuje się, zagląda do trampka i znajduje tam fiolkę witamin dla ciężarny ch kobiet. Michelle Campbell była w ciąży. Otwiera witaminy, czuje kredowy zapach. Wewnątrz dostrzega złożony kawałek papieru. Wy jmuje go. To broszurka Adwenty stów Dnia Trzeciego z nagłówkiem „Przy jdźcie do mnie wszy scy, którzy jesteście utrudzeni i obciążeni”. Mattley nie ma wątpliwości, że to wszy stkie te ślady prowadzą do kościoła na wzgórzach Kentucky. Postanawia jednak najpierw pojechać do Bluegrass, gdzie wy słał go poprzedniej nocy Mason, aby odnaleźć człowieka o imieniu Joe.

44

PRAWOMOCNYM WYROKIEM

Drodzy Masonie i Rebekah, którzy dawno temu by liście Ethanem i Lay lą, nazy wałam się Nessa Delaney i spędziłam dwa lata w więzieniu za zbrodnię, której nie popełniłam. Dzieliłam celę z pewną kobietą. Nie mogłam spać, bo w nocy zawodziła, zakłócając płaczem otaczającą nas nieruchomą, grobową ciszę. Zwijała się w kłębek na łóżku bez koca i bawiła się własny mi łzami, które zbierały się na macie, tworzy ła z nich większe krople i końcami włosów ry sowała mokre esy -floresy. „Muszę wracać do domu” – mówiła do siebie. Obgry zała paznokcie i chodziła po celi, jak gdy by pewnego dnia jej kroki mogły wy prowadzić ją na zewnątrz. Zaraz. To ja by łam tą kobietą. Jeszcze jeden plan, jeszcze jedna sprawa, której nie przemy ślałam do końca. Nie ma broni, nie ma przestępstwa, zgadza się? Szósta poprawka mówi, że przy sługuje mi prawo do szy bkiego procesu. Ale nasi przodkowie nie zapewnili większości Amery kanów prawa do krótkiego aresztu, który upły wa między zatrzy maniem a wspomniany m procesem. Pewnie by łam taka mądra, bo oglądałam dużo powtórek Prawa i porządku. Zwłaszcza ty ch odcinków, gdzie gliniarze stoją tuż obok techników kry minalisty ki, którzy identy fikują odciski palców, a czasem podejrzany ma jeszcze siniaki po napaści, kiedy zeznaje na procesie. Częściej wy stępuje słowo „nie”. W procedurze prawnej nic nie dzieje się szy bko. Nic nie jest proste. Nic nie jest łatwe. Między gwałtem a niespodziewaną śmiercią Marka mój mózg nie funkcjonował. Obrona dowodziła, że by łam „w stanie szoku”, gdy zadzwoniłam na policję. To by ło tego samego dnia, kiedy zginął Mark, wieczorem, kilka godzin później. Dy żurny : 911, proszę podać rodzaj zgłoszenia.

Nessa: Mój mąż (spokojny m głosem). Dy żurny : Tak, co się stało pani mężowi? Nessa: Mój mąż jest policjantem i teraz jest pod pry sznicem. Dy żurny : Czy pani mąż potrzebuje pomocy ? Nessa: Nie. Już nie ży je. (Odkładam słuchawkę). Zapis tej rozmowy trafił do najważniejszy ch wiadomości wszędzie, w cały m kraju. Z dnia na dzień z Nessy Delaney, nieznanej gospody ni domowej, stałam się Nessą Delaney, zabójczy nią policjanta. Kiedy do domu wpadła policja, poczuła krew. Nawet ja poczułam ten silny żelazisty zapach i nie próbowałam jej ścierać z podłóg ani sufitu. By łam niechlujna. Zobaczy li moje sińce; zobaczy li jego krew na moich włosach, której sama nie zauważy łam. Spodziewałam się funkcjonariuszy z okręgowej z Suffolk, bo tam mieszkaliśmy. Ale ponieważ Mark pracował w nowojorskiej policji, przy jechali jedni i drudzy. Pojawili się też dziennikarze. I psy policy jne. I pirotechnicy. (Po co? Nigdy się nie dowiem). Pistolet by ł schowany tuż pod zwłokami, w ty m zagłębieniu w ścianie pod kabiną pry sznicową, którą odkry łam wieczorem przed śmiercią Marka. Psy nie dały rady go wy wąchać, a jego prawowity właściciel leży pijany w pokoju piętro wy żej. A ja nie mogłam nic powiedzieć glinom, bo niby skąd miałam wiedzieć, co mój szwagier zrobił z bronią, którą w pijackim szale zabił swojego brata z mojego powodu? Kiedy mnie skuli i wy prowadzili z domu, serce mi pękło na widok Ly nn Delaney z tobą na rękach, Mason. Zobaczy łeś mnie i przez głowę przemknęła mi my śl, że w swoim ostatnim wspomnieniu matki będziesz widział chwilę, gdy policja aresztuje ją za zabicie twojego ojca. Krzy czałeś. Wołałeś mnie… W drodze z radiowozu do sądu reflektory kamer wy palały mi siatkówki. Pomy ślałam sobie: przecież wytrzymam w pudle parę dni, zanim anonimowy telefon zaprowadzi gliniarzy do ukrytego pistoletu, nie? Wtedy znajdą na nim odciski palców Matthew, które tam umieściłam, kiedy leżał pijany, i mnie wy puszczą. Będę mogła ży ć długo i szczęśliwie ze swoim sy nem i dzieckiem, które we mnie rosło. My ślałam, że nazwę to swoją własną bajką o Mastic Beach. Zanim ktoś znalazł pistolet, minął rok. Cały rok! Rok, chociaż kazałam swojemu adwokatowi zadzwonić na policję i powiedzieć, gdzie jest broń. Poprosiłaby m o to Petera, ale przy jego jąkaniu łatwo by łoby go zidenty fikować. Potrzebne by ło jeszcze pół roku, żeby badania balisty czne, dakty loskopijne i tak dalej wskazały na Matthew. Następne pół roku czekałam na uniewinnienie. Moi obrońcy zrzekli się prawa do szy bkiej rozprawy, żeby zbudować odpowiednią linię obrony, i nakłaniali mnie, żeby m się zgodziła, bo jeżeli odmówię, wy cofają się ze sprawy i złożą rezy gnację, której rozpatrzenie zajmie miesiące (albo nawet lata). W końcu sędzia mnie zwolnił, przeprosił za pomy łkę i podziękował mi za spełnienie oby watelskiego obowiązku. Doprawdy ? Dwa lata w więzieniu i sły szę ty lko zdawkowe, gówniane „przepraszam”? Mam to uważać za usprawiedliwienie, bo jestem praworządną oby watelką, dlatego że cierpliwie to zniosłam. Naciskaliście, żeby m zrzekła się praw rodzicielskich, bo resztę ży cia miałam gnić w więzieniu i nie mam nikogo (oprócz Delaney ów), kto mógłby się zaopiekować dziećmi w czasie mojej odsiadki. Wsadźcie to sobie w dupę. Nie powiedziałam głośno sędziemu, żeby się odpierdolił. Wy raziłam za to strach przed Delaney ami.

Dowiedziałam się już, że mój dom został zdewastowany, a oni grozili, że mnie zabiją. Ludzie wiedzieli, jak bardzo ży czą mi śmierci. Uwierzy liby ście, że Ly nn i jej sy nowie (z wy jątkiem Petera) wy stąpili nawet w talk-show Montela Williamsa? Wtedy już cały świat się dowiedział, jak bardzo ży czą mi śmierci, chociaż zrobili tam z siebie głupków. To zresztą dla nich nic trudnego. Ly nn podobno wy najęła nawet strażnika, niejakiego Jimmy ’ego Doy le’a, żeby połamał mi kolana, ale przecież nie mogłam jej oskarży ć na podstawie plotek. Na szczęście na pogróżkach się skończy ło. Podejrzewam, że wiele lat później ten sam Jimmy Doy le by ł strażnikiem, który przekazy wał Matthew wszy stkie informacje o mnie i moich dzieciach. I tak zostałam objęta Programem Ochrony Świadków. W zupełności wy starczy ło, że rodzina przestępców z piekła rodem chciała cię zabić i/albo pogruchotać ci kolana, żeby dostać od programu nowe nazwisko i adres. Słowo daję, w latach dziewięćdziesiąty ch oferowali Program Ochrony Świadków prawie każdemu. Taki by ł wtedy trend. Kiedy przy szli aresztować Matthew za zabicie Marka, znaleźli pasma moich włosów związany ch na kokardkę wstążeczkami. Znaleźli dziesiątki moich zdjęć zawieszony ch na drucikach nad jego łóżkiem. Miał zeszy ty, w który ch na każdej stronie by ło po ty siąc razy napisane moje imię – dobre dwadzieścia pełny ch zeszy tów. Obsesja Matthew na moim punkcie bardzo mu skomplikowała ży cie. I bardzo dobrze.

45

OBNAŻONA

Mam na imię Freedom i w swojej paranoi zastanawiam się, czy zauważą, że nie jestem fanaty czką, za którą się podaję. – Burza z zeszłego ty godnia przy niosła dość chłodny front – mówi Virgil, nie zwracając się do nikogo konkretnego. Wchodzimy na wzgórze, gdzie czuć zapach ziemi i sły chać dobiegający przez mgłę odgłos kościelnego dzwonu. Virgil maszeruje przodem, a ja staram się nawiązać kontakt wzrokowy ze staruszką, która jednak każdy m razem spuszcza oczy i mocno zaciska złożone ręce. Na szczy cie wzgórza, kiedy widzimy przed sobą kościół, skręcamy za Virgilem w stronę szopy z ciężkimi, dzielony mi poziomo drzwiami, otoczonej wy bujały mi kwiatami polny mi. – Kościół robi wrażenie – zauważam, choćby mieli mnie usły szeć ty lko Mason i agent ATF siedzący w vanie. – Idziemy do tej szopy z boku? – Udawaj głupią, to zawsze się sprawdza. Niezłe miejsce na składowanie broni. – Tu zostaniesz przy gotowana do chrztu – informuje mnie Virgil. Fala niepokoju w brzuchu. Staruszka nie potrafi spojrzeć mi w oczy, prowadzą mnie w odludne miejsce w środku odludnego miejsca. Determinacja, żeby odnaleźć córkę, zamienia się w strach. W szopie widzę regały z puszkami konserw, bielizną i sfaty gowany mi zbiorami hy mnów i Bibliami w hurtowej ilości. Środek pomieszczenia jest pusty, jeżeli nie liczy ć jednego drewnianego stołka. Nie ma żadnej broni. Virgil bierze ubranie z półki. – Zdejmiesz swoje rzeczy i przebierzesz się w te. – Posy ła mi beznamiętne spojrzenie. – To część procesu oczy szczenia. Z trudem przeły kam ślinę. – Wierzę – odpowiadam, chociaż kieruję to do ludzi na drugim końcu mojego kabla. – Zrobię

wszy stko… – Tak powiedziałaby religijna osoba, prawda? Wielebny Paul się uśmiecha. – Proszę. – Ruchem głowy daje mi znak, żeby m zdjęła ubranie. – Wielebny pastorze, z cały m szacunkiem… – Wstrzy muję oddech, mając nadzieję, że wy glądam, jakby m się rumieniła – …za nic nie mogłaby m się rozebrać w obecności mężczy zny. – Oczy wiście to bujda na resorach, ale coś takiego właśnie spodziewa się usły szeć. Unosi brwi, a staruszka zdejmuje mi kurtkę. – Przy puszczam, że to nie zawsze by ł dla ciebie taki problem? – mówi Virgil na widok moich tatuaży. – Tak by ło kiedy ś, zanim Chry stus mnie odmienił. Z aprobatą kiwa głową. – W takim razie zaczekam tutaj. – Podchodzi do dzielony ch drzwi, opiera się na dolny m skrzy dle i patrzy w kierunku kościoła, odwrócony do nas plecami. – Jak się nazy wasz? – py tam staruszki. – Będziesz ją nazy wać Amalekitką! – woła Virgil przez ramię, a jego głos brzmi jak trzask bata. – Ona nie mówi. To się nazy wa mieć przesrane. Nie mogę ukry ć mikrofonu i muszę się rozebrać do naga przed niemą kobietą. Jasna cholera. Dlaczego tutejsi federalni nie dy sponują bardziej zaawansowaną techniką i nie dali mi mikrosłuchawki albo przy pinanego mikrofoniku, jak w minikamerach do nagry wania opiekunek dzieci? Odwracam się plecami do Virgila. Kiedy zsuwam buty, grzechocze fiolka z anty bioty kiem. My ślę, że Virgil ciągle stoi przy wejściu, więc wzdry gam się zaskoczona, gdy nagle ociera się o mój bok i sięga do kieszeni. – W naszy m Kościele nie przy jmujemy lekarstw – mówi surowo. – Wierzy my, że uzdrowi nas moc Boga, nie człowiek. Rozumiesz? – Tak, wielebny pastorze – zapewniam. Czyżby Bóg nie dał nam lekarzy? A czy sam święty Łukasz nie był przypadkiem lekarzem? Pieprzony szarlatan. Kiedy wraca do drzwi i patrzy w drugą stronę, Amalekitka pomaga mi zdjąć spodnie. Krzy wię się z bólu, gdy nogawki dżinsów ocierają się o rany po ukąszeniu węża. Amalekitka to zauważa i nie spieszy się, uważając, żeby nie dotknąć za mocno bandaży. Rozkłada białą spódnicę z grubej bawełny i z trudem kuca przede mną. Bierze moją rękę i kładzie sobie na ramieniu, żeby m mogła się o nią oprzeć, a sama zakłada mi spódnicę i majty w takim samy m kolorze. Doty kam jej artrety czny ch, sękaty ch kości, jej palce są zimne, kiedy mnie ubiera. Na koniec zostaje moja koszulka. Gładki czarny T-shirt, który zasłania kabel podsłuchu. Pozwalam się jej przy trzy mać moich przedramion, chociaż mam przeczucie, że nie wolno mi jej pomagać. Zaczy na zdejmować mi koszulkę przez głowę. Łapię za dolny szew i opuszczam ją z powrotem. Staruszka pierwszy raz nawiązuje ze mną kontakt wzrokowy. Kurwa, nie zmuszaj mnie do tego, babciu, nie zmuszaj mnie, żebym to zdjęła! – krzy czą moje oczy. Jej oczy są szare jak kamienie w najzimniejszy z zimny ch dni. Za mną: – Tatusiu, tatusiu! – Sły szę Magdalene wbiegającą do szopy. – Nie teraz, kochanie – odpowiada Virgil. – Wracaj pomagać matce przy lunchu. Virgil na chwilę wy chodzi, a ja chcę skorzy stać z okazji i powiedzieć staruszce, żeby trzy mała gębę na kłódkę. Oczy wiście nie dlatego, żeby obrazić starszą panią, ale nie mam

wy jścia. Ona jednak mnie ubiega. – Nic nie powiem temu sukinsy nowi – szepcze, zadzierając głowę i patrząc ponad moim ramieniem w stronę Virgila. Zamurowuje mnie; wstrzy muję oddech, gdy Amalekitka chowa się za mną, po czy m sięga pod mój T-shirt, zdejmuje kabelek z mikrofonem, zwija go i wsuwa do kieszeni. Trochę szczy pie, ale nie na ty le, żeby m wy dała jakiś dźwięk. Jeżeli potrafi czy tać z moich oczu, to mówią: W co ja się, kurwa, pakuję? Spuszcza wzrok i zdejmuje mi koszulkę; rozpinam biustonosz. Znowu pojawia się Virgil. – Nie możemy na to pozwolić. – Mruży oczy. Rozgląda się, a potem bierze parę biały ch rękawiczek i rzuca je Amalekitce. – Dopilnuj, żeby nie by ło widać ani śladu tego bluźnierstwa, nawet na rękach. – Chodzi mu o tatuaże na moich przedramionach. – Doszy j je do rękawów. Milczę. Powtarzam sobie, że mam siedzieć cicho dla Rebekah… Rebekah. Gdzie jesteś?

***

Muszę mieć powód, żeby płakać. Muszę wy glądać, jakby nawrócenie i przy jęcie do tego Kościoła by ło dla mnie emocjonujący m przeży ciem. Muszę stworzy ć cholerną oscarową kreację. Jest późne popołudnie, robi się chłodniej. Na ziemi kładą się coraz dłuższe cienie. Na mój chrzest przy szła cała „wspólnota”. Kiedy Virgil i Amalekitka wprowadzili mnie do kościoła ty lny m wejściem, klękam przed ołtarzem, a Virgil kładzie mi ciężką dłoń na czole. – Czy w obecności Jezusa Chry stusa wy rzekasz się szatana? Skup się na płaczu. My śl o adopcji. My śl o tamtej nocy, kiedy Matthew cię zgwałcił. My śl o zdradzie Marka. My śl o aresztowaniu. My śl o krzy ku Masona, kiedy cię zobaczy ł. My śl o dwóch minutach i siedemnastu sekundach, kiedy czułaś przy twarzy oddech swojej córki. My śl o odkupieniu po ty m wszy stkim. My śl o ty m, że znajdziesz ży wą Rebekah i będziesz ży ć z nią długo i szczęśliwie, jak ty lko sobie mogłaś wy marzy ć. Wy płakuję oczy. – Tak. – Czy jesteś gotowa cierpieć i umrzeć za swoją wiarę? Po każdy m moim „tak” tłum śpiewa „amen”. – Czy wierzy sz, że ja, wielebny Virgil Paul, otrzy małem do Boga dar wszechwiedzy ? Że Bóg zaprawdę wy brał mnie, żeby m przekazał swoim wierny m dokładną godzinę naszej wolności? – Tak. – Amen. – Czy przy sięgasz na ten Kościół, że nigdy nie porzucisz ani nie odstąpisz od misji, którą ci wy znaczę, moja wierna służebnico? – Tak. – Amen. – Czy odrzucasz zwy czaje zewnętrznego świata i godzisz się nigdy więcej nie przestawać z nikim spoza tej rodziny uczniów? Oddać mi swoje ży cie, tak jak Chry stus uczy nił dla ciebie? Poddać się mojej woli, jako że zostałem wy brany przez Chry stusa i przy słany na ziemię, aby zebrać wszy stkich zgromadzony ch tu pobożny ch ludzi i zaprowadzić ich do nieba?

– Tak. – Amen. Jego okrzy k każe ludziom zerwać się na nogi. – Oto nowy żołnierz Chry stusa, którego Bóg w mądrości swojej sprowadził tu właśnie tego dnia! Gromkie „amen”, owacje na stojąco, mówienie języ kami, ataki konwulsji, tambury ny : istne zoo. Nie musiałaby m by ć chrześcijanką, żeby wiedzieć, że coś tu nie gra. Ale posłusznie graj dalej, Freedom, graj dalej. Bo tu nie chodzi o to, w co wierzę. Nie chodzi o religię. Nie chodzi o ty ch ludzi. Nie chodzi o mnie. Chodzi o odnalezienie córki, którą mi zabrano. Zrobię wszystko, co będzie trzeba, tylko pomóż mi znaleźć córkę, modlę się do jakiegoś boga, chociaż nie jestem nawet pewna, czy słucha. Zaszkodzić nie zaszkodzi. Boże, jeżeli istniejesz, jeżeli jesteś gdzieś tam w górze, wysłuchaj mojej niemej modlitwy. Ci ludzie są nienormalni, manipulują tobą, przeinaczają Pismo. Co ja zresztą mogę wiedzieć. Ale jeżeli chociaż ten jeden raz mnie słuchasz, proszę, daj mi odpowiedź. Wszystko jedno, co się stało, pomóż mi odnaleźć Rebekah. Pośrodku ołtarza stoi wielki biały krzy ż. Z pomocą Virgila i Amalekitki siadam w niebieskim plastikowy m baseniku dla dzieci. Muszę się położy ć na wznak, żeby się cała zanurzy ć. Leżąc pod wodą, skupiam wzrok na krzy żu, dopóki Virgil mnie nie podnosi, lekko i bez wy siłku. Od hałasu dzwoni mi w uszach. I wśród kilkuset widzów mój wzrok przy ciąga Magdalene. Macha warkoczy kami, uśmiechając się od ucha do ucha. Och, dziecięca niewinność, dziewczy nka poddana przez dorosły ch praniu mózgu, wy paczona przez zły ch ludzi. Ci ludzie opróżniają właśnie kieszenie, kładą na tacach swoje całe oszczędności i doby tek, łącznie z zabawkami dla dzieci i lalkami z kukury dziany ch liści. Virgil podbiega do kobiet w ciąży, które odsłaniają brzuchy. Próbuję choć na ułamek sekundy zwrócić na siebie uwagę Amalekitki, ale za każdy m razem ktoś mi przeszkadza i nie pozwala zamienić z nią słowa. Stoję w baseniku. Otoczona setkami wy ciągnięty ch do mnie rąk. Jestem przemoczona do suchej nitki; mokre ubranie waży z tonę. Dy goczę. Uśmiecham się sztucznie i udaję pogrążoną w modlitwie. Nigdy nie czułam się bardziej samotna.

46

WSZYSTKIE DŁUGI SPŁACONE

– To powinno wy starczy ć. – Virgil wy dy ma wargi, rzucając torbę pełną pieniędzy pod nogi skinheadów w piwnicy baru Bluegrass. – Długi Rebekah są spłacone. – Cóż za niespodzianka – mówi Joe, tajny agent ATF, który spotkał Rebekah tej nocy, kiedy zniknęła. – Spodziewaliśmy się Niepokalanej Panienki. O wiele milej na nią popatrzeć. – Uśmiecha się drwiąco, bo wie, że wszy scy w ty m pomieszczeniu i poza nim doskonale wiedzą o zniknięciu jego córki. Virgil boi się, że gdy Rebekah nie stawi się w następny m umówiony m terminie po broń, ci ludzie przy jdą do jego kościoła. I nie sposób przewidzieć, co by się wtedy działo. Szumowiny zgwałciły by mu żonę, córkę, przewróciły by kościół do góry nogami. Musiał ich powstrzy mać, zażegnać niebezpieczeństwo, konty nuować coty godniowy ry tuał. Wiedział, że by ć może jest prowadzona przeciwko niemu jakaś tajna akcja, więc musiał skłamać. Przebacz mi, Panie. Jeden ze skinheadów stojący ch z ty łu zaczy na znosić broń z arsenału w głębi piwnicy. – Nie, tego nie potrzebuję – oświadcza Virgil. – Przy szedłem ty lko spłacić długi Rebekah, wszy stko mi jedno, jakie interesy z wami robiła, prostaki. – Rebekah… – Joe ury wa. – Oczy wiście, Rebekah. Nie wiem, jak się w to wplątała, ale to koniec. Spłacam jej długi. – Skinheadzi spoglądają po sobie. O czym ten facet bredzi? Ale Virgil zdaje sobie sprawę z ry zy ka podsłuchu. Musi konty nuować tę maskaradę. – Chcesz przez to powiedzieć – zaczy na Joe – że ta urocza, lekko upośledzona dziewuszka z własnej woli, świadoma swoich czy nów, pewnego dnia postanowiła po prostu wpaść do baru, znaleźć najbliższego skinheada i poprosić go o pomoc w wy niesieniu stamtąd pod spódnicą setek sztuk broni?

– Chcecie przez to powiedzieć – odparowuje Virgil – że z własnej woli, świadomi swoich czy nów i bez niczy jej namowy postanowiliście po prostu wpaść do baru, znaleźć najbliższą uroczą, lekko upośledzoną dziewuszkę i zacząć jej pomagać wy nosić stamtąd pod spódnicą setki sztuk broni? – Virgil czeka na reakcję, ale odpowiada mu cisza. – Przy szedłeś spłacić jej długi. – Joe uśmiecha się, z rękami na biodrach podchodząc do Virgila. – Ale nawet nie spy tasz, czy mieliśmy coś wspólnego z jej zniknięciem? – Przecież wiecie, gdzie ona jest! – warczy Virgil. Joe parska śmiechem i spogląda na pozostały ch. – Chy ba trzeba mu przy pomnieć. – O prowokacji ATF? – Virgil uśmiecha się z pogardą. Mason oddał mu ogromną przy sługę, kiedy wy gadał się na komisariacie. Oczy Joego otwierają się szeroko. Sukinsy n wie. – Nie. Wątpię, że mogliście skrzy wdzić lekko upośledzoną dziewuszkę. – ATF? – Joe śmieje się sztucznie. – Urocze, naprawdę. Virgil nogą podsuwa im torbę. – Jesteśmy kwita. – Zbiera się do wy jścia. – A w ogóle co zamierzacie zrobić z taką ilością broni?! – woła za nim Joe. – Gdzie chcecie zaatakować? Kiedy ? Kiedy usły szy my w wiadomościach, że jakiś dziwny Kościół z zadupia w Kentucky przeprowadził zamach terrory sty czny ? – Zamach terrory sty czny ? – py ta odwrócony ty łem do skinheadów. Wy daje z siebie dźwięk przy pominający śmiech. – Na pewno już rozwiązałeś całą zagadkę, agencie.

***

Na górze, w barze Bluegrass, Mattley wy py tuje gości, szukając ludzi wy glądający ch na stały ch by walców, którzy pozostawili trwałe odciski ty łków na stołkach barowy ch i wy glądają, jakby zawsze by li na lekkim rauszu. Ale żaden z nich nie ma nic do powiedzenia o Rebekah. Po przepy taniu kilkunastu osób Mattley daje za wy graną i zamawia piwo. Barmanka zwraca uwagę na jego ogoloną głowę. Nachy la się nad barem. – Pana kumple są na dole. – Mattley odsuwa głowę. – Zdaje się, że mają jakieś ważne spotkanie. Za barem obok kasy zaczy na mrugać małe czerwone światełko. Barmanka kuca. Mattley wy chy la się, żeby popatrzeć, a w ty m momencie unosi się klapa w podłodze i z piwnicy wy chodzi dwóch skinheadów. Za nimi wy łania się Virgil. Mattley szy bko się odwraca w nadziei, że Virgil nie pozna w nim człowieka, którego widział na parkingu przed przy drożną knajpą. Zasłania twarz szklanką piwa. Czeka, aż Virgil i reszta wy jdą, a potem odwraca się z powrotem do barmanki. – Wie pani może, gdzie znajdę niejakiego Joego? – py ta. – To ten, który właśnie wy szedł z baru. Jeśli się pan pospieszy, może go pan dogoni. Ale z tego co mówił Mason, Mattley pamięta, że Joe jest z ATF. A teraz wy chodzi razem

z wielebny m Virgilem Paulem i dwoma skinheadami. Nie ma wątpliwości, że właśnie by ł świadkiem bardzo poważnej tajnej operacji. Oczy wiście Mattley nie może utrudniać akcji i zagrażać jej powodzeniu. Ostrożnie i czujnie wy chodzi z baru, kiedy mężczy źni wsiadają do oddzielny ch samochodów, pastor do jednego, a agenci do drugiego. Mattley też wsiada do wozu, gotów za nimi jechać. Kiedy jednak ruszają z parkingu, samochody skręcają w przeciwny ch kierunkach. Mattley musi podjąć decy zję: pojechać za pastorem albo pojechać za Joem.

47

KIEDY ŻYCIE DAJE CI CYTRYNY

Amalekitka przy szy wa do rękawów mojego wy suszonego stroju nowe rękawiczki, dokładnie takie same jak poprzednie. Marzę o papierosie. Jeszcze bardziej marzę o drinku. Ale przede wszy stkim marzę o ty m, żeby się dowiedzieć, gdzie jest moja córka. Staruszka siedzi obok mnie, a naprzeciwko, po drugiej stronie stołu, Carol, do której podchodzi Magdalene, żeby pocałować ją na dobranoc. – Witamy w naszej rodzinie – mówi do mnie i podskakuje, żeby cmoknąć ją w policzek. – Ślicznie przy gotowałam ci łóżeczko, siostro Freedom. Kiedy przy jdziesz spać? – Dziękuje, kochanie – mówię do niej, a ona już pędzi na górę. – Skończ i zostaw nas, Amalekitko – odzy wa się Carol do staruszki, która kończy ostatnie ściegi. Słowo daję, przecież mogłaby m nałoży ć te rękawiczki oddzielnie, nie? Naprawdę trzeba je przy szy wać? Ja pierdolę. Szpulki biały ch nici i naparstek znikają razem ze staruszką, która zwija się stąd zupełnie bezszelestnie. Zostaję sama z Carol. Nie bardzo wiem dlaczego, ale już jej nienawidzę. – Jak ci idzie adaptowanie się do ży cia u Adwenty stów Dnia Trzeciego? – py ta, obierając palcami cy try ny na stole. Reszta domu jest ciemna, Bóg jeden wie, gdzie jest Virgil, zresztą gówno mnie to obchodzi. – Och, bardzo dobrze – kłamię. W cichy m pokoju dźwięczy ty kanie zegara z kukułką, od zapachu cy try n ślina napły wa mi do ust. Głowa Carol koły sze miarowo, jak gdy by uczepiła się jej jakaś piosenka, a może po prostu za bardzo przy zwy czaiła się do bujanego fotela. – Mogę ci pomóc przy ty ch cy try nach? – Unosi wzrok. Czy żby nigdy wcześniej nikt nie zadał jej takiego py tania? – Ach… tak, dziękuję – odpowiada z wahaniem w głosie.

Przesiadam się i biorę cy try nę z porcelanowej salaterki. – Strasznie dużo ty ch cy try n. Co chcesz z nimi zrobić? – To na niedzielę – wy jaśnia, ciągle kiwając głową. – Robię świeżo wy ciskaną lemoniadę dla wierny ch, żeby poczęstować wszy stkich po nabożeństwie. – Dla wszy stkich wierny ch? – py tam. – Zgadza się. Dla wszy stkich cztery stu pięćdziesięciu trzech członków naszego Kościoła. Razem z tobą cztery stu pięćdziesięciu czterech. – Przepraszam – mówię, guzdrząc się z cy try ną. – Nie przy puszczałam, że będę taka niezgrabna w ty ch rękawiczkach. – Wy daje mi się, że Carol się uśmiecha. Ale kiedy przy glądam się dokładniej, widzę, że płacze, odwracając twarz, żeby m nie widziała. – Powiedziałam coś nie tak? Przecząco kręci głową, zakry wając ręką nos. – To przez moją córkę. – Przy gry za wargi, żeby opanować szloch. – Brakuje mi jej i mam wrażenie, że tutaj ty lko ja się ty m przejmuję. Virgil w ogóle o niej nie mówi; nikt nie mówi. Jak gdy by wy powiedzenie jej imienia by ło tutaj grzechem. Nie mogę tego znieść. – Nie odzy wam się, pozwalam jej mówić. Obejmuję ją ramieniem. Chrząka. – Przepraszam, nie chcę, żeby ś mnie oglądała w takim stanie. Graj nieświadomą. – Jak ma na imię twoja córka? – Rebekah. – Ociera łzy. – Rebekah Jane. – Gdzie ona teraz jest? Więź między nami przery wa płacz małego dziecka z góry. – To niemowlę? – py tam. – Tak, dziewczy nka. Ma na imię Theresa. – Carol wstaje i zbiera ze stołu skórki z cy try n. – Właśnie przy jęliśmy ją do siebie. Jej matka zmarła podczas porodu. Tragedia. – Rebekah, Magdalene i Theresa. Nie macie sy nów? – Nie – mówi, gasząc światła w kuchni. – Dziękuję, że mog​łam z tobą porozmawiać. – Znika na schodach, idąc do pokoju, z którego dobiega płacz niemowlęcia.

Patrzę na setki parafian kościoła Adwentystów Dnia Trzeciego. Wszyscy chwieją się ze strachu i wpadają na siebie nawzajem, a ja nie wiem dlaczego. Macham ręką. Kiedy poruszam ręką w prawo, biegną w lewo i odwrotnie. Krzyczę do nich: „Nie bójcie się, nie bójcie się!”. Nie rozumiem, dlaczego wrzeszczą z przerażenia. Widzę Carol. Widzę Virgila. Widzę Magdalene. Widzę Amalekitkę. Widzę Masona. Widzę Passion. Widzę wszystkich. Coraz szybciej macham ręką z boku na bok, a oni próbują się kryć, nie mogą wyjść ze świątyni. „Nie bójcie się, nie zrobię wam krzywdy”. „Ene, due, like, fake”. Śmieję się. Sama nie wiem, dlaczego wypowiadam te słowa. A kiedy w końcu przestaję ruszać ręką, wskazuję na środek kościoła, dokładnie na środkowe przejście. Wskazuję na Rebekah. I w tym momencie zauważam, że trzymam w ręce pistolet. Dlatego wszyscy są przerażeni. Celuję i strzelam. Rebekah pada martwa, z odstrzeloną głową. A ja strzelam dalej, mierząc do

każdego, strzelam jak do kaczek, ale ciągle jedyną ofiarą jest Rebekah. Dalej macham ręką; rozlega się suche trzask-trzask-trzask opróżnionego magazynku. Ale ten dźwięk w moim śnie… Wzdry gam się i budzę. Przez chwilę nie wiem, gdzie jestem. W pokoju jest prawie tak ciemno jak w cały m domu, świeci się ty lko nocna lampka obok łóżka Magdalene. Kiedy mój wzrok przy zwy czaja się do ciemności, widzę, jak Magdalene wskakuje z powrotem do łóżka i chowa się pod kołdrą. Oddychaj, Freedom. To był tylko koszmar. Siłą woli wy równuję oddech i siadam. Jestem zaplątana w grubą szmatę, którą każą mi nosić; nie umiem z niej wy plątać nóg. Nic dziwnego, że mam koszmary, skoro śpię w łóżku mojej zaginionej córki. – Magdalene – szepczę. Nie odpowiada, ale widzę, że się porusza. Wiem, co usły szałam. Może mam źle w głowie, ale cholernie dobrze wiem, co sły szałam. Podchodzę do niej na palcach i potrząsam kształtem pod kołdrą. – Magdalene, wiem, że nie śpisz – mówię, starając się, żeby nie usły szała w moim głosie żadnej złości. Wy stawia głowę. – Mówiłaś przez sen okropne, straszne, kary godne, brzy dkie słowa, siostro Freedom. Nie wiem, co na to odpowiedzieć; chy ba nie bardzo umiem radzić sobie z dziećmi. Ostatnio budzą we mnie niepokój. – Magdalene, co to by ł za dźwięk? – Jaki dźwięk? – Ale mała nie potrafi kłamać. – Kochanie. – Odsuwa się, żeby m mogła usiąść na skraju łóżka. – Obiecuję, że nikomu nie powiem, jeżeli robiłaś coś, o czy m nikt nie powinien wiedzieć. – To nie jest coś, co mam trzy mać w tajemnicy przed wszy stkimi. Mam to ty lko trzy mać w tajemnicy przed tobą. – Kto tak powiedział? – Mamusia i tatuś. – Zakry wa usta rękami, zaskoczona, że się wy gadała. Uśmiecham się do niej. Na litość boską, przecież ma pięć lat. Poradzę sobie. – A jeżeli dam ci moje słowo i przy rzeknę, że nikomu nie powiem? – Na wszy stkie świętości? – Na ty siąc wszy stkich świętości. – Uśmiecha się. Biorę ją na ręce, rozczochraną, z włosami sterczący mi na wszy stkie strony i śpiochami w oczach. Kiedy stawiam ją na podłodze, klęka i wy jmuje spod łóżka pudełko po butach. – To jest moja skrzy nka sekretów. – Podaje mi ją. Na wierzchu leży pistolet. Autenty czny, najprawdziwszy pistolet. – Skąd to wzięłaś, skarbie?! – Każdy taki dostaje. Ty nie masz? Jak chcesz, możesz poży czy ć mój. Brakuje mi słów. I zanim zadam py tanie, boję się, że z góry znam odpowiedź. – Dlaczego każdy ma taki, kochanie? – Na Dzień Wolności, głuptasie. – Wy jmuje mi pistolet z ręki i chce sobie przy stawić do głowy, jakby urządzała jakiś pieprzony pokaz dla dzieci w przedszkolu. Powstrzy muję ją. – Kiedy Jezus wezwie nas do domu. – Co by ś na to powiedziała, gdy by m go sobie wzięła, dopóki nie dostanę swojego? – py tam. – Pokazać ci, jak go napełnić confetti? – Wy jmuje z pudełka nabój. – Mamy to włoży ć

dopiero w Dzień Wolności i teraz jeszcze nie widać confetti… Kurwa mać, zamierzają popełnić zbiorowe samobójstwo! Oddychaj. Nie panikuj przy małej. – Nie trzeba, chy ba sama się domy ślę. – Pięciolatka. Nie ma bladego pojęcia, co robi. Nie ma pojęcia o skutkach uży cia naładowanego pistoletu. Nagle robi mi się niedobrze; serce zaczy na mi łomotać. Muszę to jednak ukry ć. – Wracaj do łóżka, skarbie. W co ja, kurwa, wdepnęłam? Komu oddałam swoje dzieci? Otulam ją kołdrą, w ustach mam sucho jak na pusty ni, pot ścieka mi po żebrach pod gruby m ubraniem, przesiąka przez rękawiczki. Kiedy chcę wsunąć jej skrzy nkę sekretów pod łóżko, chowając pistolet z ty łu za bieliznę, dostrzegam list, na który w każdy ch inny ch okolicznościach nie zwróciłaby m uwagi. Ale ten list jest przy palony na brzegach. I czuć go jeszcze petardami. Odsuwam się od łóżka Magdalene i podchodzę do okna, gdzie jest trochę jaśniej, bo wpada przez nie światło księży ca w pełni i gazowej lampy oświetlającej podjazd w dole.

Moja najdroższa Rebekah, nie wy obrażam sobie, jak powinnam Ci o ty m napisać. Nazy wam się Nessa Delaney, poznałam Cię dwadzieścia lat temu, a nasza znajomość trwała całe dwie minuty i siedemnaście sekund. Wiem, wy daje się, że krótko, ale nawet wieczność może trwać ty lko chwilę. Obserwuję Cię. Obserwuję Cię z daleka. Wy glądasz na niewiary godnie szczęśliwą i ty lko dlatego mam skrupuły, że do Ciebie piszę. Jeżeli jesteś szczęśliwa i zadowolona z domu, w który m teraz mieszkasz, to proszę, zignoruj ten list. Ale jeżeli kiedy kolwiek będziesz chciała znać prawdę, trudną i bolesną prawdę, to musisz coś wiedzieć. Przed ty mi dwiema minutami i siedemnastoma sekundami przez dziewięć miesięcy czułam, jak rośniesz w moim ciele i pły wasz w mojej krwi. Czułam Twoje pierwsze czkawki. Czułam, jak kopiesz. I trzy małam Cię na rękach, kiedy pierwszy raz zapłakałaś, kiedy wciągnęłaś pierwszy haust powietrza na tej ziemi. Kochałam Cię, zanim cię jeszcze poznałam. A potem kochałam Cię przez każdą sekundę. I będę też kochać jutro. Wierzę, że Twoja rodzina dobrze Cię wy chowała, że dorastałaś w szczęśliwy m i bezpieczny m domu, jakiego nie mogłam Ci zapewnić dwadzieścia lat temu. I mogłaby m mówić „przepraszam” od teraz aż do swojej ostatniej godziny, ale nigdy nie wy raziłaby m całego żalu i poczucia winy. Gdy by ś zobaczy ła, jak strasznie cierpię z tego powodu, jak pokutuję za tamtą decy zję. Ale gdy by ś mnie zapy tała: „Czy żałuję tego wy boru?”, mimo wszy stko odpowiedziałaby m „nie”. Bo dzięki temu wy chowałaś się w domu, gdzie by łaś kochana, a czy matka mogłaby pragnąć czegoś więcej? Czy żałuję decy zji, które doprowadziły do

tego, że musiałam dokonać takiego wy boru? Na to odpowiadam „tak”, każdego dnia, odkąd to się stało. I będę tak odpowiadać przez resztę swoich dni. Jeżeli nigdy nie będziesz chciała się ze mną zobaczy ć czy skontaktować, zrozumiem. Ale chcę, żeby ś przede wszy stkim wiedziała jedno: nigdy nikogo i niczego nie kochałam w ży ciu bardziej niż Ciebie i Twojego brata. Wy dwoje by liście jedy ny m światełkiem, jakie miałam na ty m ciemny m świecie. I nigdy więcej nie kochałam, odkąd pokochałam Ciebie. Chciałaby m, żeby ta miłość wy starczy ła. Bądź zdrowa, Nessa Delaney

Patrzę na podjazd w dole. Jest cicho, jeżeli nie liczy ć łopotu amery kańskiej flagi i linki obijającej się o maszt przed domem. Czy tam list chy ba z ty siąc razy, może więcej, dopóki nie wstaje świt. Nie ruszam się spod okna. Za bardzo boję się zasnąć, nie chcę ry zy kować, że znów przy śni mi się taki koszmar. Zaczy na pachnieć śniadaniem. Wstaje słońce. Bły szczy poranna rosa; ludzie ubrani tak samo jak ja zaczy nają się energicznie krzątać po podwórkach. Dawno temu gdzieś sły szałam, że zabicie kogoś we śnie oznacza, że zaczy nasz tracić nad sobą panowanie. Śniło mi się, że zabiłam swoją córkę. Naprawdę przestaję nad sobą panować? A może już nie panuję?

48

DIAKONI

Wielebny Virgil Paul ma nadzieję, że odetchnie swobodniej, kiedy za nim i szery fem Manniksem zamy kają się drzwi jego gabinetu. – Wszy stko się sy pie i zmierza do jednej giganty cznej katastrofy. – Pastor strząsa z włosów deszcz i z troską spogląda w lusterko. – Jeszcze te bzdury z ATF. Coś się musi stać. – Na pewno – przy takuje szery f, zdejmując kapelusz. – Na szczęście Mason puścił farbę, kiedy go spotkałeś w celi. Moi chłopcy nie mieli pojęcia, że ktoś zwąchał przemy t broni. – Rebekah… – Virgil nagle ury wa i ciężko opada na fotel za biurkiem. – Szkoda, że się spóźnili. Mamy już komplet broni potrzebnej na Dzień Wolności. Świetnie się spisała. – My śląc o ty m, Virgil spogląda w okno, za który m mieszkańcy osiedla krzątają się przy swoich codzienny ch obowiązkach: budują dwa kolejne domy, przy cinają winorośl, rąbią drewno na zimę. W powietrzu czuje charaktery sty czny zapach, który ostrzega, że zima jest tuż za progiem. Trzy mając ręce na kolanach, kręci mły nka kciukami. – Jak poszło z Michelle Campbell wczoraj w nocy ? – Szery f opiera się ty łem o biurko z drugiej strony. Pastor unosi wargę, ukazując zęby. – Chy ba robię się na to za stary. – Nie zakopałeś jej w całości, co? – Oczy wiście, że nie. Za kogo mnie masz? Virgil energicznie kręci głową, my śląc o polu Whistlera, sąsiadującej z osiedlem łące za bramą, gdzie jego tajemnice są rąbane na kawałki i grzebane. By ła Michelle Campbell, której zniknięcie wzbudziło największe zainteresowanie mediów. By ła Frannie Tish. Johanna Studebaker. Catherine Keller. Margot McDonald. Jenny Freemason. By ło ich wiele.

Pastor z szery fem w tajemnicy pochowali na polu Whistlera już ty le dziewcząt, że trudno pamiętać ich liczbę. Virgil nie potrafił zapomnieć ich skóry jak porcelana w ciepły wieczór. Ich ust, słodkich jak brzoskwinie dojrzewające w Georgii. Ich włosów, w który ch tonęły szepty Virgila, kiedy przy chodził do nich nocą. Ich zapachu, świeżego i nowego, zapachu dziewic. Virgil w ciągu ostatnich pięciu lat został ojcem w sumie pięćdziesięciorga ośmiorga dzieci. Delikatne ciała ty ch dziewcząt, uwalniające się z oków dzieciństwa i budzące się do ży cia, by ły najdoskonalszą wy lęgarnią dla nasienia Virgila, świętego, jedy nej świętości na tej nędznej i niegodziwej ziemi. A Bóg uznał Virgila za tak godnego tego dzieła, że młode dziewczęta, tak jak należało, witały go z otwarty mi ramionami. Któż nie chciałby nosić w łonie świętości? By ło jednak parę takich, które się buntowały, które pozwoliły przejąć to nasienie szatanowi, czy li zdarzy ło im się poronić albo umrzeć podczas porodu, a dla takich Bóg nie miał miejsca na tej ziemi. Z pomocą szery fa wy pędzano je z Kościoła i zsy łano na pole Whistlera. – Masz moje wsparcie, Virgil, wszy stko jedno, co postanowisz – oświadcza szery f. By ł jego najbardziej wy próbowany m i godny m największego zaufania przy jacielem; razem dorastali tu, w Goshen. Szery f Don Mannix należał do Kościoła od jego założenia i pozostał lojalny m członkiem podczas wszy stkich przemian. Jest diakonem Adwenty stów Dnia Trzeciego, co oznacza, że ma ty lko jedno zadanie: wy bić wszy stkich, którzy przeży ją. Nadchodził Dzień Wolności, kiedy Virgil poprowadzi ich dusze do nieba, uwolni ich od grzechów tego świata, dopełni przemiany. Ale szatan będzie ich kusił, namawiał do tchórzostwa, więc do diakonów będzie należało pomóc im wejść do nieba, aby szatan nie mógł zwy cięży ć.

***

– Skąd wzięłaś to bluźnierstwo?! – krzyknął przez zęby Virgil, rzucając w twarz Rebekah list od Nessy. – To nie tak! To wszystko nie tak! – wrzasnęła Rebekah z siłą nieznaną swoim płucom. Od krzyku zabolało ją gardło, a twarz przybrała odcień czerwieni. Amalekitka zabrała Magdalene z salonu na górę, skąd nasłuchiwała Carol. – Dlaczego nigdy mi nie powiedziałeś? – zapytała tak głośno, że niektóre sylaby stały się całkiem bezdźwięczne. Virgil uderzył ją w twarz wierzchem dłoni. Policzek zapiekł Rebekah od ciosu kostkami palców. Poczuła w ustach metaliczny smak, dotknęła świeżego rowka w dolnej wardze. – Takie nieposłuszeństwo… Masz w żyłach diabelską krew swojej biologicznej matki. Ty i Mason. Oboje jesteście diabelskim nasieniem! Żałuję dnia, w którym przyjąłem was do tego świętego domu! Zabieraj się stąd! Odejdź, jeżeli tego chcesz! Znajdź kobietę, której nieczyste łono wydało cię na świat! Virgil wyszedł, nie mogąc dłużej znieść pochlipywania Carol, a ich córka spakowała walizkę. Rebekah z nikim się nie pożegnała, ale kiedy w pobliżu nie było nikogo, kto mógłby usłyszeć, przyrzekła Magdalene, że po nią wróci. Mała nic nie rozumiała, ale widząc, że starsza siostra

wyjeżdża, rozpłakała się z żalu. Szła za nią aż do bramy, podczas gdy reszta rodziny została w domu. Wcisnęła buzię między stalowe pręty bramy, krzyknęła do Rebekah: „Kocham cię!” i pomachała jej na pożegnanie. Rebekah też pomachała ostatni raz, zanim zniknęła jej z oczu za zakrętem drogi. – Wrócę po ciebie. Przyrzekam. Wtedy widziano ją ostatni raz w pobliżu farmy Paulów.

***

Virgil i Don razem upy chają w garderobie pastora pliki gotówki, w sumie ponad milion dolarów: na pewno dość, żeby Virgil razem z Carol i Magdalene mógł przekroczy ć granicę z Meksy kiem. Pieniądze pochodzą z danin, które ściągał od mieszkańców osiedla, dziewięćdziesiąt procent kwoty zebranej w ciągu ostatnich kilku lat. To by ła ich ofiara, ich utrzy manie; różnie można by ło nazwać te dochody. Ale należą do Virgila, należą do przewodnika wy branego przez Boga. Marzy o rozpoczęciu duszpasterstwa na biały ch piaskach wy brzeża Meksy ku. Za kilka lat Magdalene osiągnie wiek, w który m będzie mogła rodzić dzieci. Zbiorowe samobójstwo wierny ch jego Kościoła by ło najpewniejszy m sposobem ucieczki, gwarancją, że gdy reszta zasiądzie już po prawicy Boga, Virgil będzie mógł konty nuować swoje dzieło, siać swoje ziarno, sięgać coraz dalej na południe, może nawet po Amery kę Środkową i Południową. Nie mógł pozwolić, aby utrudniały mu to prawa ziemskie, ludzkie oby czaje. Ale Virgil nie podporządkowy wał się prawom ludzkim. Przestrzegał praw Boży ch. W końcu te dziewczęta i tak dalej – to wszy stko by ł Boży plan. Oczy wiście mała Magdalene musiała wierzy ć w Dzień Wolności. Gdy by nie wierzy ła i powiedziała choć jednej osobie, że nie wejdzie razem z inny mi do królestwa Bożego, istniałoby ry zy ko, że plan ucieczki spali na panewce. W gabinecie unosi się zapach pieniędzy i oleju do namaszczania. Virgil spogląda przez szy bę, która zachodzi mgłą od jego westchnienia. Wy daje mu się, że w oddali widzi Freedom i idącą za nią Magdalene. Virgil sądził, że ma więcej czasu. Po wy znaniu Masona w celi na komisariacie o operacji ATF; po spotkaniu ze skinheadami; po zniknięciu Rebekah; po przy by ciu ostatniego członka Kościoła, FreedomInJesus. Virgil sądził, że ma więcej czasu, zanim będzie musiał wy powiedzieć te słowa: – Przy gotuj się. Nadszedł w końcu Dzień Wolności.

49

ICH KREW NA TWOICH RĘKACH

Mam na imię Freedom, a gruba spódnica i długa bluza spowalniają tempo marszu. Łowiąc kątem ucha terkot narzędzi na budowie, brnę w głąb gęstego lasu; gałązki smagają mnie po twarzy, w nozdrzach czuję zapach ziemi. Chociaż nie mam zmy słu orientacji, kieruję się w stronę demonstrantów przed bramą; przedzieram się przez gałęzie, która zahaczają się o bawełnę jak szpony wy ciągające się w moją stronę, żeby mnie zatrzy mać. Rozdzieram tkaninę, krwawię, ale ból jeszcze mocniej pcha mnie naprzód. Czuję przez skórę, że zmierzam w dobry m kierunku, że zmierzam w stronę wy sy pany ch muszlami dróg, po który ch chodzą pomy leńcy. Ale poruszam się wolno, jestem w kiepskiej formie. Ocieram glut z nosa rękawiczką przy szy tą do rękawa. I sły szę kroki Magdalene, która truchta za mną, ale udaję, że jej nie zauważam. Chy ba lepiej, że poszła za mną, zamiast zostać w domu z ty mi pieprzony mi świrami. – Siostro Freedom, miały śmy my ć podłogi! Czemu biegniemy przez las?! – piszczy. Widzę już czarną bramę, przez drzewa widzę zawieszone na niej transparenty. Im bardziej się zbliżam, ty m donośniej brzmią głosy demonstrantów, a ich skandowanie z bezkształtnego mruczenia zmienia się w zrozumiałe słowa. – Zostań tu i nie ruszaj się! – wołam do Magdalene. Wreszcie dochodzę do bramy. W geście rozpaczy podciągam się i staję na najniższy m pręcie kraty. – Musicie nas stąd wy ciągnąć! – błagam manifestantów. – Musicie sprowadzić pomoc! – Ale moje słowa giną w zgiełku. – Posłuchacie mnie, do kurwy nędzy ?! Słuchajcie! Wy rzucam z siebie słowa w przy padkowej kolejności: zbiorowe, samobójstwo, ATF, pieprzone świry. To wszy stko słowa, które powinny przy ciągnąć uwagę. Ich uwaga jest jednak skupiona na

czy mś inny m, czy mś między fałszy wy mi bogami a zaciekłą indoktry nacją. Im głośniej się wy dzieram, ty m głośniej krzy czą. Od wrzasku bolą mnie żebra i czuję, że jeszcze chwila, a gardło zacznie mi krwawić. A tu przez tłum, jak się można by ło spodziewać, zaczy na się przepy chać ten cholerny przy sadzisty babochłop, który wczoraj zaprawił mnie jajkiem. Wy ciągam ręce znad bramy i patrzę prosto w zapuchnięte oczy tego babska. – Musisz zawiadomić ATF. Za ty mi murami za chwilę będzie cztery sta pięćdziesiąt ciał. Wy daje mi się, że ta kobieta mnie słucha. Podchodzi do bramy, lekko koły sząc ramionami na boki. Moje tętno spada do bardziej regularnego ry tmu, gdy widzę u niej oznaki niepokoju, widzę, że słucha. – Musisz sprowadzić pomoc. Na litość boską, tu są dzieci. Ale wy raz współczucia na jej twarzy zmienia się w gry mas, w jej czarny ch oczach pojawia się dziwny bły sk i baba rzuca we mnie jajkiem na twardo. Udaje mi się złapać ją za skraj kaptura i przy ciągnąć do bramy. Chwy tam ją obiema rękami, odpy chając się od bramy obcasami. Stoi plecami do mnie, więc zarzucam jej ramię na szy ję i zaciskam, wkładając w to całą siłę, jaką mi daje panika pulsująca w moich mięśniach. Krzy czę jej do ucha: – Będziesz więc miała ich krew na rękach! Będziesz miała na rękach ich krew! Nagle czuję na gardle silne ramię kogoś innego. Puszczam babę, a czy jaś ręka okręca mnie gwałtownie jak szmacianą lalkę, zakłada mi chwy t na szy ję i wlecze z powrotem w stronę osiedla. Mknę przez las jak tornado grubej bawełny. To wielebny Virgil Paul, który pędzi szy bciej od moich my śli. Nie widzę Magdalene, ale sły szę, jak błaga ojca, żeby nie robił mi krzy wdy. – Wracaj do domu do matki! – wrzeszczy na nią. Kiedy wy nurzamy się z lasu, robotnicy i mieszkańcy przy glądają się zimny mi i obojętny mi oczami, jak pozbawione ży cia kamy ki na gładkiej tkaninie. Jedy ną oznaką ży cia jest para ich oddechów w chłodny m froncie, który przechodzi nad tą kolonią, tą pieprzoną kolonią. Przed nami jest szopa. Tam właśnie zmierzamy. Ludzie, podwórko – wszy stko to znika mi z oczu, zaciera się w oddali. Jest ty lko Virgil i ja. Dzielone drzwi zatrzaskują się za nami z hukiem, który zmienia mój pły n mózgowo-rdzeniowy w wodę z lodem. Virgil chwy ta mnie za włosy i bez wy siłku, swobodny m ruchem rzuca na podłogę. Przy pominam sobie o pistolecie, który ciągle mam z ty łu za pasem spódnicy. Muszę się dowiedzieć, gdzie jest Rebekah. Virgil łapie dwukilogramowy worek ry żu i rozsy puje go wokół mnie na podłodze. Staram się by ć cały czas zwrócona do niego przodem, żeby nie zauważy ł broni. – Klękaj! – rozkazuje. – Klękaj na ry żu. – Z początku jest mi niewy godnie, ale bez słowa spełniam polecenie. Kopie mnie prosto w nerkę, tak mocno, że tracę oddech. Na pewno później będę sikała krwią. Ból przeszy wa mnie aż po pachę, nie mogę wy dać z siebie żadnego dźwięku. – Za swoją niegodziwość nie zasłuży łaś na Dzień Wolności. – Jesteś pieprzony m mordercą! Dzień Wolności to kłamstwo. To zbiorowe samobójstwo! Dostaję pięścią w twarz; przy sięgam, że sły szę, jak czaszka pęka mi na pół. Czuję smak krwi. Virgil chy ba częściowo odzy skuje panowanie nad sobą i pochy la się, żeby popatrzeć mi w twarz. – Kim jesteś, Freedom? Kim naprawdę jesteś? – Sły szę chrzęst jego kości, czuję zapach potu. – Agentką ATF. – Sama nie wiem, dlaczego taka odpowiedź pierwsza przy szła mi do głowy – to jedno z moich najdziwniejszy ch kłamstw. Ale Virgil nie zamierza ry zy kować. – ATF, hm?

Uśmiecham się ustami pełny mi krwi. – Możesz sobie dać spokój z pomy słem, żeby mnie zabić. Wszy scy wiedzą, że tu jestem. Ten koszmar nie ujdzie ci na sucho. – Ry ż zaczy na mnie piec w skórę kolan. Z kranu w kącie szopy Virgil nalewa wody do dwóch wiader. – Nie zamierzam cię zabić, Freedom. Bo nie jestem mordercą, za którego mnie bierzesz. – Ma przerażająco spokojny głos. Wkłada mi do rąk pałąki wiader i każe je unieść. Potem bierze coś, co przy pomina kij od miotły, i przy mocowuje mi do ramion, przewlekając jego końce przez pałąki wiader. Przy pominam teraz ukrzy żowanego Chry stusa, dźwigającego brzemię świata. Ziarenka ry żu wbijają mi się w skórę jak odłamki szkła i kolana krwawią pod ciężarem wody. Ale nie jęczę. Nie skarżę się. Nie zamierzam dać draniowi saty sfakcji, której się domaga. – Ale zostaniesz tutaj, a wszy scy wokół ciebie wzniosą się do nieba. I przez resztę ży cia będziesz miała ich krew na rękach. Ból daje mi impuls. – Gdzie jest Rebekah? – Po to tu przy szłaś? Dlatego że zniknęła? – Przecież możesz mi powiedzieć prawdę, jakie to ma teraz dla ciebie znaczenie? – Kochałem Rebekah. Dlaczego przy puszczasz, że miałem coś wspólnego z jej zniknięciem? – Wiemy, że przemy cała broń dla Adwenty stów Dnia Trzeciego. Z jego ust wy doby wa się sy k: – Rebekah by ła ostatnią osobą spośród wszy stkich wierny ch, która mogłaby zawieść swojego ojca, odwrócić się od Kościoła. – Krąży dookoła mnie jak sęp. – Dlatego rozsądnie dobierałby m słowa. – Bo jak nie, to co? Virgil spogląda przez okno. – Nie powinno cię obchodzić, co się stało z Rebekah. – Otwiera górne skrzy dło drzwi i woła do jednego z robotników, aby sprowadził Amalekitkę. – To nie miało nic wspólnego z bronią. – Powiedz mi ty lko, gdzie ona jest! – krzy czę. Wchodzi Amalekitka z inny m robotnikiem. Ma opuszczoną głowę i brudne ubranie. – Zostaniecie z niewierną – rozkazuje im Virgil. Mężczy zna jest chudy i wy gląda jak potomek ofiary Holokaustu i stracha na wróble. – Odpowiedz mi, Virgil! Gdzie ona jest?! Z początku nie odpowiada, ty lko patrzy na mnie twardy m, obojętny m wzrokiem. Dy goczę z wściekłości. Nachy la się nade mną tak blisko, że czuję ciepło jego oddechu. – A która jej część? Krew napły wa mi do krwawiącej twarzy. Zaciskam szczęki, krusząc przy ty m chy ba kilka zębów. Wiadra wody trzęsą mi się w rękach, a moje ciało łamie się pod ich ciężarem, razem z moim sercem. Chcę się rzucić w pogoń za ty m człowiekiem, kiedy wy chodzi; chcę go rozerwać na sztuki goły mi rękami. Słuchamy, od zewnątrz zamy ka na klucz jedy ne drzwi szopy. – Amalekitko. – Trudno mi oddy chać. – Amalekitko, musisz mi pomóc. Musisz mi pomóc, zanim będzie za późno. – Jej głowa się nie porusza. Kobieta spod przy mknięty ch powiek patrzy w stronę stracha na wróble. – Nie możesz do tego dopuścić. Nie pozwól, żeby ci ludzie tak zginęli! – Mamy przed sobą wy ższy cel – mówi Strach na Wróble. – Wstąpimy na trony obok Pana. – Zbiorowe samobójstwo nie ma nic wspólnego z celem Boży m, nie rozumiesz? – Ry ż

wrzy na mi się w kolana. – Jaki Bóg mógłby tego chcieć? Nie czcicie Boga, czcicie potwora, którego gówno obchodzi wasz los! – Strach na Wróble szura stopą po drewnianej podłodze. Kieruję wzrok na Amalekitkę. – Nie możesz pozwolić, żeby zrobili krzy wdę Magdalene. Wiem, ile dla ciebie znaczy, widzę to za każdy m razem, kiedy na nią patrzy sz. – W jej oczach czai się smutek, który bardzo chce przemówić, ale nie ma odwagi. Nagle w cały m osiedlu rozlega się ry k sy ren. Wszy scy wstrzy mują oddech. Wszy scy nieruchomieją. Wszy scy tłumią w sobie strach. – Co jest, do cholery ? – py tam. – Nadszedł Dzień Wolności. Rzucam wiadra. Wy ciągam ze skóry ziarenka ry żu. Łapię Amalekitkę za ramiona. Ale Strach na Wróble nabiera odwagi; nabiera stanowczo za dużo odwagi. Próbuje mnie powstrzy mać. Naprawdę? Twoje sześćdziesiąt kilo przeciwko matce, która dowiedziała się o śmierci córki? Nie sądzę, stary. Jestem niepowstrzy mana, nienasy cona i właśnie w tej chwili opanowuje mnie szalona żądza przemocy. Wy jmuję ukry ty nienaładowany pistolet i uderzam w bok głowy Stracha na Wróble, wkładając w ten cios całą wściekłość, jaka pulsuje we wszy stkich komórkach worka krwi, który m jest moje ciało. Nieprzy tomny pada na podłogę. Podziękujesz mi za to, chłopcze. – Wiesz, gdzie trzy mają amunicję? – Podkradam się do okna. Na zewnątrz ludzie w bieli biegną do domów, nawołują się nawzajem. Moja wściekłość przeradza się w energię. Ból w ambicję. A wszy stko zmienia się w pragnienie zemsty. – Wiem, kim jesteś. – Jej słowa przecinają ciszę jak tępy nóż do masła wbijający się w suszone mięso. – Wy glądała tak samo jak ty. – Nie daruję mu tego. – Nie wy jdziemy stąd ży we. – Więcej wiary. – Rozglądam się, szukając wy jścia. – Potrzebna mi ty lko amunicja. – Wiem, gdzie jest. – Ile mamy czasu? – upewniam się. – Parę minut. Nie mam żadnego planu. Nie wiem, od czego zacząć. Nie ma czasu my śleć. Wy starczy ty lko na działanie. Znajduję w szopie zapasowe ubranie i zrzucam na podłogę swoje, zakrwawione. Ramy okien są sklejone farbą, ale nikt z zewnątrz nie patrzy w stronę szopy. Owijam pięść brudny m ubraniem i wy bijam okno naprzeciw kościoła. Gramolę się na zewnątrz, butami usuwając resztki szy by. Pomagam wy jść Amalekitce. – Jak szy bko możesz przy nieść naboje? – py tam. – Są w pokoju Rebekah. Pod jej łóżkiem. – Gdzie będą Paulowie? – W kościele – odpowiada Amalekitka. – W Dzień Wolności wszy scy tam będą. – Jasna cholera. – Działaj, Freedom. Działaj. – Ja pójdę po amunicję. Spotkamy się tutaj.

50

KLAUSTROFOBIA

Mason i Peter biorą herbatę, którą jeden z agentów ATF przy nosi z Circle K. Przez zasunięte zasłony w chatce i pochmurne niebo wy daje się, że jest później niż w rzeczy wistości. Mason bez py tania sięga do nogi Petera i z jego skarpety wy jmuje piersiówkę. Dolewa alkoholu do obu papierowy ch kubków. – Też najbardziej lubię bourbona – mówi Mason. – Zdecy dowanie masz w sobie krew Delaney ów. – Drżę na samą my śl o ty m. – Mason podchodzi do sprzętu radiowego, przeniesionego z osiemnastokołowej ciężarówki Re​​dindelly do jednopokojowej chatki dwie minuty drogi od farmy Paulów. Ekrany monitorów pokazują obraz z różny ch miejsc przed bramą, ale nie mogą zajrzeć za mury. Z wy jątkiem demonstrantów od wczoraj, kiedy na farmę weszła Freedom, nie zaobserwowali żadny ch ruchów. Mason stoi obok skinheada, którego poznał wtedy w ciężarówce. – Z podsłuchu dalej cisza? – Nic, odkąd wczoraj rozbierała się przed Amalekitką. Mason przeły ka ślinę przez ściśnięte gardło. – Jak długo będziemy czekać, zanim coś zrobimy ? – Popija ły k herbaty. – Nie wiem, ile jeszcze dam radę znieść. – Nie możemy narażać operacji ty lko dlatego, że brakuje ci mamusi – mówi skinhead, nie odry wając wzroku od ekranów. – Wy luzuj i siadaj na dupie. Pozwól pracować duży m chłopcom. Mason przewraca oczami i rusza z powrotem w stronę Petera, mrucząc pod nosem „dupek”. Siada w nogach łóżka obok Petera, a Joe dolewa mu do kubka bourbona. – Opowiedz mi coś o Rebekah – prosi Mason, pocierając czoło. – Tęsknię za nią. I po ty m, co usły szałem ostatnio, mam wrażenie, że nic o niej nie wiem.

– Jest miła. – Joe z jękiem opiera się o ścianę i siada. – Pojawiała się w każdą niedzielę, jak w zegarku. Przy nosiła kasę swojego ojca, grube setki, zwy kle przy jeżdżała autobusem. Mason próbuje sobie wy obrazić swoją siostrę w autobusie. – Chłopcy przy mocowy wali jej pistolety taśmą do nóg. To by ła prosta rzecz. W autobusach Grey hounda nie ma kontroli bezpieczeństwa, a ubranie z jej Kościoła wszy stko zasłaniało. Kurczę, w dobry dzień mogliśmy jej przy kleić nawet szesnaście sztuk naraz. Potem wracała autobusem prosto do Goshen. – Joe zerka na Masona i wy czy tuje z jego miny, że to nie są szczegóły, o które py tał. Zmienia temat. – Najbardziej lubiła bułeczki z sosem. – Joe spogląda w dal. – Zanim zabraliśmy się do interesów, mała zawsze prosiła o bułeczki z sosem i pepsi. Odwracają się do nich głowy, słuchawki zjeżdżają na ramiona. – Co jest, kurwa?! – woła Peter. Wszy scy w pokoju nieruchomieją, dopóki jeden z agentów nie zaczy na krzy czeć do mikrofonu: – Wchodzimy, musimy naty chmiast wejść! Mason wy biega z domku i patrzy w kierunku swojego rodzinnego domu, skąd dobiegają sy reny. I nagle olśnienie. Odwraca się i łapie skinheada za koszulę. – Mówiłeś o zamachu terrory sty czny m, sukinsy nu! – wrzeszczy mu prosto w twarz. – Chcą sobie odebrać ży cie, zgadza się? Planują zbiorowe samobójstwo. Mów! Niech cię szlag, gadaj! Skinhead zapomina języ ka w gębie. Twarz Joego robi się kredowobiała, szczęka opada mu na podłogę. – Joe, mamy coś! – woła jeden z agentów przy radiach. Podczas gdy pozostali wzy wają posiłki i wy biegają z chatki, Joe zwiększa głośność odbiornika. Po drugiej stronie: – Jest tam kto? – Ktoś mówi do mikrofonu, który zainstalowali Freedom, ale to nie jest jej głos. – Tu są dzieci, musicie nas stąd wy ciągnąć. Boże, błagam. Niech nam ktoś pomoże! Mason z Peterem ruszają za zespołem agentów ATF. W ostatniej chwili Mason przy staje w progu, dostrzegając jakiś ruch na monitorze jednej z kamer: obraz pokazuje trzech mężczy zn wspinający ch się na bramę i wdzierający ch się na teren Adwenty stów Dnia Trzeciego.

51

BIAŁY POCHÓD

Mam na imię Freedom i moje ręce nie nadążają za moimi my ślami. Drżą, upuszczam naboje, ale w końcu udaje mi się załadować pistolet. Pistolet Magdalene. Załatwię tych drani, Rebekah. Załatwię wszystkich, to jedno ci przyrzekam. Nagle trzęsie się pode mną cały dom. W chłodzie rozlega się huk, jak gdy by Bóg, którego tak uwielbiają, wy łamy wał sobie palce w niebie. Ponad cztery sta pistoletów strzela równocześnie. Wszy stko dzieje się tak szy bko. Czuję, że uginają się pode mną kolana. Magdalene. Ci wszy scy mężczy źni, wszy stkie kobiety, wszy stkie dzieci. Magdalene. A potem zapada wstrząsająca cisza niepodobna do niczego, czego kiedy kolwiek doświadczy łam. Okropna cisza, która odtąd będzie mnie dręczy ć w snach. Padam na łóżko, ale nieumy ślnie. Wdy cham zapach poduszki, na której spała Rebekah. Opłakuję córkę, której nigdy nie znałam, a na dodatek serce mi się kraje z powodu Magdalene. Zginęła. Obie zginęły. Jeżeli cokolwiek potrafiłoby mnie teraz przy wrócić do ży cia, to ty lko głos Magdalene. I nagle go sły szę; wy raźny i czy sty, niesie się po cały m domu. Sły szę płacz Magdalene. Sły szę jej krzy k przerażenia, ale straszniejszy jest dźwięk głosów Virgila i Carol Paulów, którzy jej towarzy szą. W moich ży łach, zamiast krwi, zaczy na pły nąć prąd elektry czny, płuca w szalony m tempie pompują powietrze. Nigdy bardziej nie czułam, że ży ję. Nigdy nie miałam tak wy ostrzony ch zmy słów. Ale siedzę cicho. Nasłuchuję. Nawet oni nie dawali wiary własny m kazaniom. Nigdy nie wierzy li w swoją pokręconą wersję Boga. – Nie powinieneś mówić publicznie o ty m, że Rebekah zniknęła – odzy wa się burkliwie Carol. – Nie miałem wy jścia! – krzy czy Virgil. – Magdalene, idź na górę. – Wziąłeś przy najmniej daniny ? Pieniądze?

– Zaraz weźmiemy, idź po swoje rzeczy ! Musimy wy jechać naty chmiast, w tej chwili, zanim ktokolwiek się zorientuje. – Sły szę płacz Carol, a potem uspokajający głos Virgila: – Świadkami nie musimy się przejmować; wszy scy nie ży ją. Diakoni zajmą się resztą. Wy starczy trzy mać się od nich z daleka i wszy stko będzie dobrze. Wy jedziemy do Meksy ku. Ale nie żartuję, Carol, trzeba już iść! Magdalene z płaczem wchodzi po schodach, a ja chowam się za drzwiami. Gdy wchodzi do pokoju, przy ciągam ją do siebie i dłonią zasłaniam jej usta. – Nie bój się. Nie bój się, nie zrobię ci krzy wdy. – Słowa ze snu, w który m zastrzeliłam własną córkę. Odwraca się i zarzuca mi ręce na szy ję. – Bądź tak cichutko, jak ty lko potrafisz – nakazuję jej cicho. Na dole trwa rozmowa jej rodziców. – My ślisz, że tego chciałem? My ślisz, że chciałem skrzy wdzić Rebekah?! – woła Virgil. – Zrobiłeś to, co by ło trzeba – pociesza go Carol. Pieprzona cipa! Jeszcze wczoraj płakała z tęsknoty za córką. Cały czas suka wiedziała, że dziewczyna nie żyje, od samego początku! – Zasługiwała na lepszy los niż inne poćwiartowane i pogrzebane na polu Whistlera. Nie mogłem się powstrzy mać – mówi. – Chciałem ją ty lko znaleźć w Bluegrass i przy wieźć do domu. Ale sprawy wy mknęły się spod kontroli. Carol, gdy by ś zobaczy ła to co ja, kiedy po nią poszedłem… By ła ubrana jak jakaś dziwka; miała utlenione włosy ; wsiadała do samochodu z jakimś bandy tą. To by ł straszny widok, Carol, naprawdę okropny. – Nie ruszaj się stąd – szepczę i niosę Magdalene do łóżka. Wy glądam przez okno i widzę Amalekitkę, która chodzi nerwowo obok szopy. Z drugiej strony budy nku nadchodzi mężczy zna ze strzelbą, w złoty m wieńcu na głowie. Magdalene ciągnie mnie za ręce, szlochając bezgłośnie, błaga, żeby m jej nie zostawiała. Ale muszę. Nie mam wy jścia. Nie mogę zapobiec temu, co zaraz zrobię. Mogę się ty lko postarać, żeby pięciolatka nie patrzy ła, jak strzelam do jej rodziców. Nic więcej. Można by pomy śleć, że to doskonały scenariusz morderstwa dwojga ludzi: podczas zbiorowego samobójstwa. Jeżeli strzelę pod odpowiednim kątem i z właściwej odległości, będzie to można wy tłumaczy ć właśnie w ten sposób. No i nie zapominajmy o rękawiczkach przy szy ty ch do moich rękawów. Żadny ch odcisków palców. Perfekcy jnie. Uśmiecham się na tę my śl. Czy to znaczy, że jestem zła? Nienormalna? Bezszelestnie schodzę po schodach. Może to po prostu naturalne u matki. Nie znam się na ty m. Jestem zdziwiona pewnością swoich rąk. Są nieruchome, potrafią precy zy jnie wy celować. Twarze ty ch dwojga kamienieją, kiedy z uniesiony m pistoletem wchodzę do kuchni. – Co się dzieje, Virgil? – W pomieszczeniu czuć strach Carol, w tle pachną cy try ny. Żadne z nich nie ma broni. Virgil podnosi ręce. – Jest z ATF. – Chętnie by m usiadła i palnęła im mowę, odegrała jakąś holly woodzką scenę, w której zdejmuję maskę, wy jawiam im, kim naprawdę jestem. Jestem biologiczną matką Rebekah i Masona! Ale nic takiego się nie stanie, bo nie ma na to czasu. Muszę wrócić do Amalekitki, zanim dopadnie ją ten człowiek w złoty m wieńcu. Pokazuję palcem w lewo, w kierunku okna.

– Patrzcie, Rebekah! – kłamię. Strzelam do Carol, kiedy się odwraca. Trafiam w bok głowy. Mogę przeznaczy ć ty lko jeden pocisk na osobę, żeby upozorować samobójstwo. Krzy k Virgila przery wa drugi strzał. Jego ciało pada na Carol. Oboje krwawią. Fragmenty ich twarzy i głów przy klejają się do jednej z haftowany ch makatek na ścianie, „WSZĘDZIE DOBRZE, ALE W DOMU NAJLEPIEJˮ. Chociaż miałam nadzieję, że odczuję ulgę, ale niczego takiego nie doświadczam. Ten widok przy pomina mi moją kuchnię sprzed dwudziestu lat, w której leżały zwłoki Marka. Ciszę w domu przery wa kukułka z zegara. Serce wali mi w piersi, głowę wy pełnia ciepła oranżada. Atak paniki. Idealny moment, kurwa mać. Ściany wokół mnie pulsują. W uszach mi dzwoni, ale nie wiem, czy z powodu paniki, czy huku dwóch strzałów w zamknięty m pomieszczeniu. Próbuję się czegoś złapać, żeby nie spaść z czegoś, co nie istnieje. Ale nie ma na to czasu, nie mogę się zatrzy my wać, muszę działać. W ataku paniki mam wrażenie, że bardziej pły nę, niż idę. Zaraz przy tobie będę, Magdalene. Dopiero teraz, gdy sły szę płacz niemowlęcia, przy pominam sobie, że w domu jest mała Theresa. Zupełnie o niej zapomniałam. – Idź do małej! – krzy czę do dziewczy nki. – Zostań z nią! Podciągam się na poręczy i kiedy staję u szczy tu schodów, widzę trzepoczący biały strój i warkoczy ki Magdalene, która jak tornado pędzi ze swojego pokoju w głąb kory tarza, skąd dobiega coraz głośniejszy płacz dziecka. Tłumiąc szloch, Magdalene uspokaja niemowlę. – Cii, siostro Thereso, już dobrze. – Zostań tam przez chwilę! – wołam i wchodzę do sy pialni Rebekah i Magdalene. Siadam na parapecie, opierając obolałe żebra o firanki z różowej koronki. Otwieram okna ze szprosami; na uda sy pią mi się odpry ski białej farby i martwe muchy w kokonach kurzu. W panice dy gocą mi ręce. Na szczęście diakon jakimś cudem nie zauważy ł jeszcze Amalekitki. Przez chmury i mżawkę przedziera się promień słońca, w który m lśni jego złoty wieniec. Strzelba spoczy wa na jego piersi jak szarfa miss w konkursie piękności. Za chwilę skręci za róg budy nku i zobaczy Amalekitkę. Celuję z pistoletu; robię wdech, żeby opanować drżenie. Mrużę oczy w bezlitosny m blasku słońca, które nisko nad hory zontem przebija się przez ołowianą szarość odchodzącej jesieni. Nagle, dokładnie w momencie gdy mam nacisnąć spust, kątem oka dostrzegam jakąś barwną plamę, której w ogóle nie powinno tu by ć. Jesienny brąz i zgniłą żółć przecinają trzy kolorowe sy lwetki. Od razu ich rozpoznaję. Bracia Delaney owie: Matthew, Luke i John. Idą, jak gdy by zabłądzili, jak dzieci, które nie potrafią znaleźć matki, jak tury ści, którzy stracili z oczu autokar odjeżdżający do hotelu. Odróżniają się od postaci w bieli, wy glądając jak skaza na trawiasty m wzgórzach Kentucky. – Zostań tam, Magdalene – wołam na ty le cicho, żeby nikt mnie nie usły szał w ciszy na zewnątrz, pilnując, żeby nie popełniła smutnego błędu i nie zeszła do kuchni, gdzie zobaczy łaby leżące na podłodze jedno na drugim ciała swoich rodziców. – Dobrze, siostro Freedom – odpowiada szeptem. Przez chwilę wy obrażam sobie, jak siedzę na piętrze i patrzę w dół, trzy mając na kolanach torbę z dawny ch czasów w białe i czerwone paski, zajadam z niej garściami popcorn

i zaśmiewam się z jakiejś komedii, aż boli mnie w piersi. W rzeczy wistości jednak zachowuję się cicho jak diakon pilnujący szopy, który widzi trzech mężczy zn zbliżający ch się do niego od strony wzgórza. Powstrzy muję uśmiech. Muszę zachować kontrolę. Pozwolę, żeby diakon mnie wy ręczy ł. Raz, dwa, trzy. Trzy sekundy, żeby wy kończy ć całą rodzinę. Każdy strzał odbija się echem jak sy reny, które wezwały resztę do nieba… czy gdzie indziej. Padają na ziemię jak marionetki, który m ktoś jedny m ruchem przeciął wszy stkie sznurki. I w ty m momencie dwie dekady cierpienia, dręczenia się wspomnieniami, nienawiści do samej siebie rozwiewają się bez śladu. Jak gdy by m po raz pierwszy od dwudziestu lat mogła zaczerpnąć świeżego powietrza. Wspomnienia gwałtu przestają by ć demonami, które mi się ukazują, kiedy wy piję dość, żeby o nich zapomnieć, czuję, jakby m je pokonała, jakby m w końcu została uleczona. Śmierć męża nie ciąży mi już kamieniem, ale wy daje się wy czy nem, na który cudem się zdoby łam. Strata dzieci… Nie wiem, czy cokolwiek może ją wy nagrodzić. Nie może jej wy nagrodzić nawet widok śmierci ludzi, który ch nienawidzę najbardziej na świecie. Strzelec jest nowicjuszem i puszcza pawia przy ścianie szopy ; jego wieniec sromotnie wpada w jego wy miociny na polny ch kwiatach rosnący ch wzdłuż budy nku, mieniący ch się barwnie na tle biały ch murów. Są pachnące. Przy jemne dla oka. Bujne i gęste. Spry skane wy miocinami. Takie jest ży cie. Amalekitka sły szy strzały, sły szy, jak diakon wy miotuje. Nie bój się, Amalekitko. Osłaniam cię. Celuję, ry sując w powietrzu umowną, chy botliwą linię, która łączy lufę z bokiem jego twarzy, kiedy wy ciera rękawem wy miociny. Osłaniam cię, Amalekitko. Trach! Wzdry gam się ze strachu, gdy gorąca łuska parzy mnie w policzek. Nie trafiłam go tam, gdzie chciałam; zamiast w głowę dostał z boku w żebra. Ale jest unieruchomiony. Nigdzie nie pójdzie. Za nim widzę jeszcze trzech diakonów, którzy poruszają się oddzielnie, ale pracują jak jeden mąż, chodząc od domu do domu. Czasem ciszę rozry wa huk wy strzału dobiegający z jednego z domeczków przy pominający ch kostki cukru. Musimy zwijać się stąd jak najprędzej. Sięgam pod łóżko Rebekah i zgarniam dwie garści naboi, pakuję je do głębokich kieszeni. Wy stawiam głowę na kory tarz i gwiżdżę. – Przy nieś tu dziecko. – Unoszę przód spódnicy i robię z niego nosidełko dla Theresy, zbierając garść bawełny i łapiąc ją zębami, żeby przy trzy mać całość. Drugą ręką podnoszę Magdalene i przy ciskam ją do boku, po czy m schodzę po schodach i skręcam do kuchni. – Musisz teraz zamknąć oczy, Magdalene – mówię przez trzy many w zębach węzeł tkaniny. – Zaciśnij je mocno i nie otwieraj, dopóki ci nie powiem, dobrze? – Dobrze, siostro Freedom. – Przestała szlochać i okazuje odwagę, jakiej ty lko mogę jej pozazdrościć. Prawdę mówiąc, jestem śmiertelnie przerażona. Nie jestem odważna. Nie jestem silna. Jestem ty lko w ciągły m ruchu. Nic innego nigdy nie robiłam, kiedy znalazłam się w tarapatach, kiedy coś się pieprzy ło. Po prostu zaczy nałam się ruszać. Ale nie mogę tego po sobie pokazać. Ruszaj się, po prostu się ruszaj. Działaj, Freedom. Działaj. – Nie podglądaj, kochanie. Wy noszę dziewczy nki ty lny m wy jściem, a po drodze przechodzę nad ręką martwego Virgila. Magdalene wtula mi głowę w szy ję. Kiedy dochodzimy do końca budy nku, zaglądam za róg i stawiam Magdalene na ziemi, a następnie poprawiam prowizory czne nosidełko z boku; Theresę

trzy mam jak futbolista piłkę. – Magdalene, możesz już otworzy ć oczy, ale patrz w ziemię, dobrze? Musisz się zachowy wać cichutko, trzy maj się mojego łokcia i biegnij tak szy bko jak ja; zatrzy muj się ty lko wtedy, kiedy ja. Zgoda? Jeżeli coś mi stanie, weź Theresę i znajdź Amalekitkę za szopą, rozumiesz? Rozumiesz wszy stko, co powiedziałam? – Znów unoszę skraj spódnicy i łapię zębami, a kiedy niemowlę zaczy na się poruszać przez sen, podaję mu do ssania palec tej samej ręki, której zgodnie z moim poleceniem trzy ma się Magdalene. – Bardzo się boję, siostro Freedom. – Ja też – mamroczę przez materiał, który ściskam w zębach z boku ust. – Ale wierzę w Boga. Bóg da ci siłę, żeby przez to przejść. Wierzy sz w to? – Nie wiem, czy sama wierzę. Ale jej mina świadczy o ty m, że ta my śl wy raźnie budzi w niej determinację, co mnie cieszy. Sama z rozpaczy też próbuję. Proszę Boga, w którego nie bardzo wierzę, żeby dodał mi sił i pomógł dziewczy nkom ujść z tego z ży ciem. Mnie może zabrać, by le ocalił te dziewczy nki. Bo jeżeli by ć może ja zasługuję na to, co mnie czeka, to one nie zasługują. Pędzimy, przemy kamy się przez trawę jak pająki, a ty mczasem słońce znów zasnuwa się chmurami. Chłodny deszcz okrutnie smaga mi skórę. Mam w gardle serce, które pompuje przez moje ciało więcej krwi, niż powinno. Gna mnie strach, przedtem mój wróg, ale teraz przy jaciel, który pomaga mi biec na łeb na szy ję. Kiedy dopadam szopy, zdaje sobie sprawę, że jestem wolniejsza od pięciolatki i cały czas ściskam w drugiej ręce pistolet, tak mocno, że nie czuję już palców. Amalekitka kładzie palec na ustach, żeby uciszy ć Magdalene, która podskakuje z przestrachu na widok staruszki. Opieramy się plecami o ścianę szopy po przeciwnej stronie od kościoła. – Nie mam żadnego planu. – Zdaje się, że płaczę. Płaczę, bo znowu nie ma nadziei, bo znowu mi się nie udało. – Doszły śmy tak daleko; nie możesz się teraz poddać – mówi Amalekitka. Sięga do kieszeni. – Nie wiem, czy to działa, ale powiedziałam ty m, którzy siedzą po drugiej stronie, żeby nas ratowali. Parę minut temu. – U naszy ch stóp rozwija się przewód podsłuchu, który miałam na sobie, wchodząc do Adwenty stów Dnia Trzeciego. Podaję Amalekitce niemowlę. – Pomódlmy się – mówi Magdalene, a jej dziecinna niewinność działa pokrzepiająco. Nagle wszy stkie podry wamy głowy na dźwięk odgłosów od strony lasu, które przy pominają huk piorunów: trzask, łomot, dudnienie. Jeszcze raz wy glądam zza muru. Żadny ch diakonów. Między drzewami widać wijącą się czerwień, biel i błękit. Czerwień, biel i błękit. Pieprzony amery kański sen. Sy reny, głosy przez megafony rozkazujące diakonom rzucić broń. Czołgi z łopoczący mi amery kańskimi flagami. Słońce znowu przedziera się przez ciemną zasłonę chmur. Czekamy jak niecierpliwe dzieci z niecierpliwy mi dziećmi. Przy ciskam do siebie Magdalene tak mocno, że sły szy trzepot mojego serca. – Nic się nam nie stanie. Już po wszy stkim. Już po wszy stkim – szlocham. Przecież to mogło by ć drugie Waco. Po pięćdziesięciu jeden dniach oblężenia historia mogłaby się powtórzy ć. Mogli podpalić domki przy pominające kostki cukru, zmieniając je w toffi z karmelizowany mi wierny mi Kościoła wewnątrz. Dopiero po godzinie czujemy się na ty le bezpieczne, żeby wy jść zza szopy. Wzgórza roją się od agentów ATF, FBI i żołnierzy, chociaż nie jestem pewna, czy to rzeczy wiście wojsko. Dowiem

się wkrótce z gazet. Wy prowadzają nas mężczy źni, którzy wy glądają jak owady, z czarny mi skorupami zamiast twarzy, uzbrojeni po zęby. Biały pochód. Ja, Magdalene, Theresa i Amalekitka. Maszerujemy z powrotem na drogi wy sy pane tłuczony mi muszlami. Demonstranci zniknęli, ale witają nas setki policjantów, dziennikarzy, kamer. Gdzieś w tłumie widzę Masona i jego stry ja Petera. Kiwam im głową. I oprócz zbiorowego samobójstwa przy pominam sobie Rebekah. Ale tłumię łzy. Popołudnie niepostrzeżenie przechodzi w wieczór. Ludzie py tają, jak się nazy wamy. Kika metrów po mojej lewej sły szę głos Amalekitki: – Jestem Adelaide. Nazy wam się Adelaide Custis. – W tłumie sły chać okrzy ki zaskoczenia. Chy ba świat już wie, kim jest Amalekitka. – Żona Gera Custisa? – py ta jeden z reporterów. – Tak! – krzy czy. – Carol Paul by ła moją córką. Przetrzy my wano mnie tu wbrew mojej woli. Od świateł i fleszy pękają mi siatkówki. Oswobodzenie ocalały ch Adwenty stów Dnia Trzeciego przy nosi ty lko chwilową ulgę. Bo po ty m wszy stkim Rebekah dalej nie ży je. Nie ży ła przez cały czas. Minęło dwadzieścia lat, odkąd to czułam: drętwotę. Nie przy chodzi żadne z uczuć, które powinnam mieć, które mógłby mieć ktokolwiek inny na moim miejscu. Nie jestem zła. Nie jestem smutna. Nie jestem żadna. Ty lko odrętwiała i obojętna. Muszę się stąd wy rwać. Potrzebuję powietrza. Potrzebuję chwili oddechu. Odwracam się od tłumu i odchodzę. – Jak się pani nazy wa? – py ta jeden z dziennikarzy, blondy n, za mocno umalowany i w za wy sokich obcasach jak na drogę wy sy paną muszlami. To jedy ne py tanie, na które odpowiadam. A potem ruszam przed siebie. – Mam na imię Freedom.

52

POLE WHISTLERA

Nazy wam się Freedom Oliver i zabiłam swoją córkę. Może nie dosłownie, ale chy ba zawsze będę się o to obwiniać. To naprawdę surrealisty czne i sama nie wiem, co bardziej wy daje się snem, jej śmierć czy jej istnienie. Pod wieloma względami jestem winna jednego i drugiego. Nie mogę znieść my śli, że stoję przy murach, za który mi jest Bóg wie ilu martwy ch ludzi, i na pewno nie miałam ochoty odpowiadać na py tania dziennikarzy. Dałam znać Masonowi i Peterowi, że nic mi się nie stało, a potem się ulotniłam. Ciągle mam potrzebę ruchu, po prostu muszę coś robić. Idę więc bez celu drogą, oddalam się od miasteczka. I nagle widzę tabliczkę z nazwą „pole Whistleraˮ. Pole Whistlera, na który m, jak zaledwie kilka godzin temu w domu Paulów przy znał się Virgil, została poćwiartowana i pochowana Rebekah. Która jej część? Próbuję to sobie wy obrazić. Jeszcze niedawno pole miękko falowało w ciepły m wietrze i mieniło się złotem w żarze, który lał się z nieba. Skrajem pola Whistlera galopowały konie pełnej krwi angielskiej, z który ch Goshen by ło dumne. Gdy by wy tęży ć słuch, udałoby się złowić śmiech dzieci farmerów dobiegający ze zboża, z łanów pełny ch niewinny ch tajemnic młody ch, którzy chcą gdzieś uciec, ale nie mają dokąd. Jak moja Rebekah, moja córka. Boże, ależ musiała by ć piękna. Dwa ty godnie to bardzo długo w podróży takiej jak moja. Ta wy prawa mogłaby się zakończy ć szczęśliwie. Mogłaby. Przy pominam sobie i wstrzy muję oddech. Gdzieś na ty m polu są rozsy pane kawałki mojej córki. Goshen, nazwane tak na cześć ziemi Goszen z Księgi Rodzaju, gdzieś między sły nny mi szlakami bourbona w Kentucky, przebiegający mi przez „biblijne” stany na południu Amery ki. Zamiast tętentu kopy t koni pełnej krwi angielskiej, którego echo brzmi jeszcze na ty m pusty m

pastwisku, sły szę głuchy łomot w mojej klatce piersiowej. Błoto trzeszczy mi pod stopami, gdy idę przez zmarznięte pole, ziemia pęka z każdy m przelotny m wspomnieniem. Niebo ma charaktery sty czny srebrny odcień, który pojawia się tuż przed śnieży cą; teraz to kolor mojej popieprzonej duszy. Ale nie jestem sama. Kątem oka widzę jednego z diakonów. Widzę za sobą szery fa Dona Manniksa, który celuje z remingtona w moje plecy i świerzbi go palec na spuście. Jemu też udało się wy dostać. Przy pominam sobie, że sama kurczowo zaciskam w dłoni pistolet, który wy niosłam z kolonii, zaciskam go przez rękawiczkę przy szy tą do rękawa. Diakon, który uszedł śmierci i pościgowi. Istny ty tuł jakiegoś westernu. Ale szery f ma zadanie. Idzie za mną, żeby mnie zabić. Możecie mnie nazwać, jak wam się podoba: morderczy nią, zabójczy nią policjanta, uciekinierką, pijaczką. My ślicie, że to cokolwiek dla mnie teraz znaczy ? W ty m momencie? Mróz szczy pie mnie w płuca tak mocno, że chce mi się wy miotować. Ale nie wy miotuję. Ciągle nie mogę złapać tchu, skrajem brudnej białej bluzy ścieram krew z twarzy. Nawet nie wiem, czy ja to krew. W moich ży łach wciąż krąży ty le adrenaliny, że nawet nie czułaby m bólu. – To koniec, Freedom! – woła szery f znajomy m południowy m akcentem. Po zimny ch policzkach pły ną mi ciepłe strużki łez, od płaczu drętwieje mi twarz, mrowią wargi. W gardle czuję wielką gulę, przez którą ledwie mogę oddy chać. Co ja złego zrobiłam? Jak się tu znalazłam? Co uczyniłam w życiu, że Bóg uznał mnie za śmiecia niezasługującego na nic dobrego? Sama nie wiem. Zawsze miałam ty lko py tania, żadny ch odpowiedzi. Może dzięki moim modlitwom sprzed godziny czy dwóch udało mi się doży ć aż do tej chwili. Sama nie wiem. Ale wiem na pewno, że sły szę, jak odbezpiecza broń. I w jakiś sposób godzę się na to. A mam inny wy bór? Mazgaję się jak dziecko? Nie, przeży łam swoje ży cie. Zawarłam nawet z Bogiem układ, że może mi odebrać ży cie w zamian za ży cie ty ch dziewczy nek. To dobra wy miana, na której świat może skorzy stać. Jak więc mogę płakać z tego powodu? Dlaczego mam się użalać, skoro Bóg dotrzy muje warunków umowy ? Nagle rozlega się strzał. To najstraszniejszy dźwięk, jaki kiedy kolwiek sły szałam. I najbardziej przy jemny w cały m moim cholerny m ży ciu. Kiedy stoję ciągle odwrócona do szery fa plecami, z pola podry wa się stado wron i pły nie przede mną jak czarna wstęga. Ale nie padam na ziemię. Nie czuję bólu. Nie dostałam. I to nie ja nacisnęłam spust. Sły szę odgłos walącego się na ziemię ciała szery fa Dona Manniksa, głuchy łomot skóry, kości i stali reming​tona. Gdy się odwracam, czuję na twarzy ostry podmuch wiatru i widzę Mattley a. Pieprzonego posterunkowego Jamesa Mattley a. Jestem wy czerpana, brakuje mi energii, żeby ustać na nogach. Podchodzi więc do mnie, ten anioł stróż z Zachodniego Wy brzeża, i patrzy na mnie zaciekawiony ​, przechy lając głowę. Z ty lnej kieszeni wy ciąga list. Przez wiatr ledwie go sły szę. – Mam to od Mimi. Dzięki temu cię znalazłem. Czy człowiek potrafi kochać mimo takiego smutku i cierpienia? Mam ochotę mu powiedzieć, że to chy ba możliwe. Ale nie pora na to. Nie znajduję słów, żeby wy razić swoją wdzięczność. Nie znajduję słów, żeby mu powiedzieć, że nie znajduję w sobie sił, żeby to powiedzieć. Nie jestem w stanie prawie w ogóle mówić. Biorę od niego kartkę jak leciutki py ł, który lada moment może odfrunąć. – Dasz mi chwilę? – Głos mi się łamie. Mattley ściska mnie za ramię i odchodzi, żeby stanąć

za moimi plecami.

Droga Nesso, chociaż powinnam chy ba napisać Mamo? Jest ty le do powiedzenia; ty le do zrozumienia. Chciałaby m ci ty le napisać, ale mam niewiele czasu, bo ukry wam się w szopie obok mojego kościoła. My ślę o swoim ży ciu. Zastanawiam się, jak mogłam tego nie rozumieć, ale patrząc teraz na Twoje zdjęcie, rozumiem, rozumiem już wszy stko. Od dawna modlę się o ucieczkę. Modlę się do Boga, żeby zabrał mnie daleko stąd. Ale przez cały ten czas nie miałam dokąd iść. Jest Mason, ale muszę uciec jeszcze dalej. Muszę się stąd wy rwać, nie mogę Ci powiedzieć dlaczego. Proszę, zaufaj mi. Zaufaj Bogu. Bo to On przy słał mi Twój list. Skontaktuję się za kilka dni, kiedy przy jadę do Oregonu. Rebekah

Sły szeliście kiedy ś, jak wasza dusza pęka na pół? Płakaliście tak długo, że znaleźliście się o krok od utraty przy tomności? Drapaliście zmarzniętą ziemię tak mocno, że łamaliście paznokcie? Krzy czeliście tak głośno, że przestaliście wy dawać z siebie jakikolwiek dźwięk, bo drogi oddechowe nie wy trzy mały takiego wy siłku? Tak reaguje kobieta klęcząca na kilku grobach swojej córki. Płoszę stąd duchy koni pełnej krwi angielskiej. Płoszę wszy stko, co ośmiela się nawiedzać to pole. Nie umiem tego wy tłumaczy ć, ale nigdy nie czułam bardziej, że ży ję. W obliczu śmierci własnej córki nigdy bardziej niż teraz nie czułam, że ży ję. Bo po drugiej stronie takiej tragedii, takiego zamętu, takiej długiej podróży coś na mnie czeka.

53

CZARNY POCHÓD

DZIEWIĘĆ MIESIĘCY PÓŹNIEJ

– Mam na imię Freedom i jestem alkoholiczką. – Grupa mnie wita. W kościelnej bibliotece, przy kiepskiej kawie w kubkach i czerstwej babce rumowej, zresztą na pewno parę osób przewróciło na to oczami, obchodzę dziewiąty miesiąc trzeźwości. Mam wrażenie, jakby minęły lata. Ale na ty m polega przewrotność czasu; pozwala ci my śleć, że masz kontrolę, podczas gdy naprawdę wcale jej nie masz. W ciągu ty ch miesięcy straciłam nawet na wadze. By ć może dlatego, że nie piję, może dlatego, że straciłam apety t od tamtego strasznego dnia. Tamtego dnia. Starałam się wtedy unikać wiadomości i internetu, coś jednak do mnie dotarło, to by ło nieuniknione. Sły szałam o ujawniony ch makabry czny ch zdjęciach martwy ch dzieci leżący ch na kościelny ch ławkach. O krzy żach i Bibliach zbry zgany ch krwią. O pochodzie mały ch czarny ch worków na zwłoki, wy noszony ch przez bramę i wy wożony ch drogami z tłuczony ch muszli. W skrótach wiadomości mówiono, że tego dnia w imię Boże popełniło samobójstwo trzy sta czterdzieści pięć osób: mężczy zn, kobiet i dzieci. Sły szałam też, że w następny ch dniach i miesiącach wielu ocalały ch odebrało sobie ży cie. To by ło największe samobójstwo sekty, do jakiego doszło na amery kańskiej ziemi. U Anonimowy ch Alkoholików zachęca się nas, żeby śmy „znaleźli” wy ższą siłę, siłę większą od nas samy ch, która może przy wrócić nam zdrowy rozsądek. Nie jestem pewna, czy „znaleźć” to właściwe słowo; nie wy obrażam sobie Boga chowającego się za drzewem. Nie jestem też taka

pewna, czy m właściwie jest dzisiaj… Bóg. Ale inaczej niż w czasach przed krótkim poby tem u Adwenty stów Dnia Trzeciego wierzę, że coś takiego istnieje. Wiem, że nie by łam sama i że coś lub ktoś mnie sły szał, kiedy w Kentucky błagałam Boga o pomoc. Dlatego postanowiłam dać Biblii szansę. Nie robię sobie wielkich nadziei. Nie powiedziałam, że się nawróciłam czy coś w ty m rodzaju, po prostu daję Biblii szansę i ty le. Wiadomością o braciach Delaney ach, którzy zginęli w Dniu Wolności, szy bko zajęły się media; stała się nowojorską sensacją; tragiczną bajką o Mastic Beach. Peter dostał nawet propozy cję napisania książki o Delaney ach. Uprzejmie jednak odmówił. Uprzejmie, czy li splunął na ziemię i powiedział dziennikarzowi, który podsunął mu ten pomy sł, żeby się odpierdolił. Peter mieszka teraz ze mną i nie wy obrażam sobie, żeby mogło by ć inaczej. Co niedzielę rozmawiają z Masonem na Sky pie, popijając piwo. Załatwiłam mu nawet pracę w barze Whammy. Wszy scy go tam uwielbiają i nic dziwnego. Ja, rzecz jasna, nie odwiedzam już swojego dawnego miejsca pracy. Trzeba zmienić ludzi, miejsca i rzeczy, jak to mówimy na mity ngach w grupie. Bo jeżeli nic nie zmienisz, nic się nie zmieni. Racja. Ale dalej utrzy muję bliskie kontakty z Carrie, moją by łą szefową, i z Passion. Bez nich ży cie by łoby nudne. Obiło mi się też o uszy, że strażnik więzienny Jimmy Doy le, któremu podobno Ly nn zapłaciła, żeby roztrzaskał mi kolana w więzieniu, na wiadomość o śmierci jej sy nów poszedł do domu Delaney ów. Akurat by ło Halloween. Przy puszczam, że drzwi by ły otwarte, a kiedy wszedł, zobaczy ł leżącą na środku salonu ogromną górę szarego tłuszczu. To by ła Ly nn Delaney, dosłownie roztapiająca się na drewnianej podłodze domu: dwieście siedemdziesiąt kilogramów zjełczałego, gnijącego sadła. Jestem pewna, że od smrodu Jimmy puścił pawia, bo odór by ł taki silny, że wzbudził ciekawość sąsiadów – i prawdopodobnie towarzy szy ł mu jeszcze przez wiele godzin. Patolog ocenił, że zgon nastąpił około pięciu dni wcześniej, czy li w dniu, w który m Peter wy ruszy ł do Bożej krainy. Do Ziemi Jutra. Nieposkromionego Ducha. Do Kentucky. Wścibscy sąsiedzi, przebrani w halloweenowe kostiumy, przy glądali się, jak strażacy burzą ściany Delaney ów, ponieważ Ly nn nie mieściła się w drzwiach. Odtąd by ło to najważniejsze wspomnienie, jakie po sobie zostawiła: sąsiadka, którą musiał zabrać samochód dostawczy, bo nie mieściła się do karetki. Śmierć nastąpiła z przy czy n naturalny ch. Tak naturalny ch, jakie mogły by ć przy nienaturalnej wadze. Ly nn upadła. I już nie zdołała się podnieść.

54

NIEDZIELA

Po niedzielny m piwie z Peterem, kilka miesięcy po Dniu Wolności, Mason zamknął laptop i rozejrzał się po swoim nowy m gabinecie. Opuszkami palców pogładził krawędzie tabliczki ze swoim nazwiskiem i ty tułem: „Zastępca prokuratora okręgowego Mason P. Paul”. Koniec z obroną przestępców. Na biurku stoi pudełeczko w czerwono-złoty m opakowaniu z prezentem dla matki w środku. Krzy ży k Rebekah, który znalazł w Bluegrass. – Hej, Mason, mam coś dla ciebie. – Jego nowa asy stentka, młoda brunetka Bobby Jo, podała mu kopertę A4 z pieczątką z Frankfortu w Kentucky, stolicy stanu. – O, pierwsza przesy łka do biura – uśmiechnął się Mason, siedząc w nowiutkim skórzany m fotelu. – Powinieneś ją oprawić w ramki – pisnęła. – Wiesz, że chy ba rzeczy wiście powinienem. – Z radością rozdarł kopertę i wy ciągnął zawartość. – No? – Przy słoniła usta dłonią jak przejęte dziecko. – Co będziemy oprawiać? – Ale nie odpowiedział od razu. – O co chodzi? – O nic – odparł, a Bobby Jo patrzy ła, jak jej szef zagłębia się w fotelu. – Nic takiego. Słuchaj, Bobby Jo, możesz mnie zostawić samego na chwilkę? – Oczy wiście. – Zamknęła za sobą drzwi. Mason potarł kark, czując, jak coraz szy bciej łomocze mu serce, i wahając się, czy powinien czy tać wszy stkie szczegóły protokołu sekcji zwłok swojej siostry. Uznał, że lepiej nie. Nie chciał, żeby takie by ło jego ostatnie wspomnienie Rebekah; i tak wiedział już za dużo: wiedział, że haniebnie rozrzucono ją po polu jak nawóz. Wy starczy. Rzucił dokumenty za siebie, nie mając zamiaru kiedy kolwiek ich czy tać. Przejrzał następne pudło ze swoimi rzeczami, dalej urządzając się w gabinecie, bo na to

postanowił poświęcić niedzielę. Wy jął oprawioną w ramki fotografię z Violet z wakacji na Turks i Caicos. – Przepraszam, że znowu przeszkadzam – powiedziała przez głośnik Bobby Jo. – Masz gościa. – Niech wejdzie. Mason przy jrzał się młodej kobiecie, która stanęła na progu gabinetu. By ła w widocznej ciąży, miała na sobie dżinsy i fioletowy kardigan, oczy chowała pod gęstą grzy wką i za duży mi okularami. – Czy m mogę pani służy ć? – zapy tał. Kobieta nie odpowiedziała, ty lko podała Masonowi wizy tówkę. Jego własną wizy tówkę. Z zapisaną na odwrocie informacją:

Skontaktuj się ze mną. Pomogę.

To kobieta z komisariatu policji w Goshen, pijana dziewczy na z celi. Została zgwałcona przez Dariana Cooke’a. I kiedy urodzi, nikt nie ośmieli się temu zaprzeczy ć.

55

PAINTER

Mam na imię Freedom i rozwiązuję krzy żówkę w łóżku. Lubię krzy żówki, kiedy nie mogę zasnąć. Za bardzo się cieszę na przy jazd sy na jutro. Dwanaście poziomo: „Malarz James McNeill ________”. Hasło brzmi „Whistler”. Pieprzony Whistler. Goshen. Jedy ny m wątkiem z Goshen, który śledziłam z uwagą przez kolejne ty godnie, by ła historia Gera Custisa i jego żony Adelaide, Amalekitki. Często ze sobą rozmawiamy, raz na ty dzień. W ciągu czterech lat, kiedy wbrew jej woli przetrzy my wano ją w kolonii, jej wiara w ogóle nie osłabła, bez względu na to, jak sekta próbowała ją wy paczy ć. Przy puszczam, że dla Custisów by ło to najszczęśliwsze zakończenie, wziąwszy pod uwagę okoliczności. Mason regularnie odwiedza swoich dziadków. Nie wiem, co się stało z małą Theresą. Dokumenty na ten temat zostały utajnione. Mogę mieć ty lko nadzieję, że trafiła do miłej rodziny. Mogę mieć ty lko nadzieję, że krótki poby t u Adwenty stów Dnia Trzeciego nie będzie jej nigdy prześladować. Mogę mieć ty lko nadzieję, że wy rośnie na wspaniałą dziewczy nę. Media odmalowały przerażający portret Virgila i Carol, kiedy na polu Whistlera odkry to zwłoki dwunastu młody ch kobiet i ujawniono fakt, że Virgil by ł ojcem prawie sześćdziesięciorga dzieci w sekcie. Jedno z ciał na polu pochodziło sprzed dziesięciu lat; reszta ofiar zginęła w ciągu ostatnich czterech. Nie wszy stkie dziewczy ny by ły miejscowe: jedna przy jechała z Luizjany, inna z Indiany, jeszcze inna z Tennessee. Ale ostatnia by ła miejscowa. I nigdy nie udokumentowano, że Rebekah Jane Paul, znana kiedy ś jako Lay la Delaney, a potem jako Niepokalana Panienka, urodziła się w nowojorskim więzieniu stanowy m. To jednak prawda. Moja Lay la. Moja Rebekah. Mimo to chy ba nigdy nie by ła moja. Ale pły nęła w niej moja krew, miała tę samą pasję… i potrzebę ruchu.

Jeżeli chodzi o mnie, co mogę powiedzieć? Chy ba mieli za dużo pracy albo nikt nie przejmował się ty mi potworami, w każdy m razie nie podano do publicznej wiadomości, że małżeństwo Paulów zostało zamordowane. To pozostanie tajemnicą, którą zabiorę ze sobą do grobu. Mason nigdy nie dowie się o ty ch trupach w mojej szafie. Przy puszczam, że Amalekitka coś podejrzewała, ale nie powiedziała ani słowa. Tak jak Rebekah by ła ich ofiarą. – Płaczesz? – Mattley wy chodzi z łazienki bez koszuli, pachnie pastą do zębów i kremem do golenia. – Chy ba tak. Klęka po drugiej stronie łóżka i nachy la się nade mną. – Nie płacz, Freedom. – Odgarnia mi włosy za uszy i ściera łzę z policzka. – Nie wiem, czy płaczę dlatego, że jestem smutna, czy dlatego, że jestem szczęśliwa. – Wiem – szepcze. Otwiera szufladę nocnego stolika i wy jmuje moje lekarstwo, po czy m kładzie mi na dłoni poniedziałkową tabletkę. Koniec ze słoikami. Koniec z Gummem i Howe’em. – Freedom, chcę, żeby ś coś dla mnie zrobiła. Unoszę wzrok. – Chcę, żeby ś za mnie wy szła. Pochy lam się, żeby go pocałować, ale ktoś mi przery wa. – Tatusiu, nie mogę spać – narzeka jego sy n, Richie. – Ja też – przy łącza się Magdalene stojąca w progu. – Wujek Peter za głośno chrapie. Uśmiecham się do nich. – No to chodźcie. – Mattley i ja siadamy po turecku naprzeciwko siebie, Richie na jego kolanach, Magdalene na moich. Dzieci siłują się na kciuki. Zerkam na Mattley a i kiwam głową. Odkąd Magdalene z nami zamieszkała, została zapisana do kilku grup terapeuty czny ch. Wszy scy terapeuci twierdzą, że robi wielkie postępy, że u Adwenty stów Dnia Trzeciego nie widziała ty le, ile mogłaby zobaczy ć, poza ty m na szczęście miała o kilka lat za mało, żeby paść ofiarą awansów swojego ojca. Co wieczór upiera się, by odmawiać modlitwę przed kolacją, ja zaś nigdy jej nie powstrzy muję. Mogę ty lko podziwiać wiarę tego dziecka. – Posłuchajcie – zaczy nam. – Dawno temu by ł sobie Indianin o imieniu Wolność.

56

SOVEREIGN SHORE

Mason ma piasek między palcami stóp, w ręce bezalkoholowe piwo, które wy jął z przenośnej lodówki, chcąc uszanować trzeźwość matki. Sovereign Shore. – Naprawdę musisz pracować, kiedy jesteśmy na plaży ? – py ta Freedom sy na, którego aktówka stoi do połowy pogrążona w piasku. Ocean Spokojny u wy brzeża Oregonu koły sze się łagodniej, niż sobie wy obrażał. – Obiecuję, że zaraz skończę. – Jak sobie chcesz – śpiewa Freedom. – My idziemy ! – Jedny m pły nny m ruchem bierze na ręce Magdalene i biegnie do oceanu. Dziewczy nka piszczy z zachwy tu, jej dźwięczny głosik odbija się echem od fal przy boju i cichnie, w miarę jak razem z Freedom oddalają się od brzegu. Mason patrzy na matkę i młodszą siostrę. Nagle przy pomina mu się tamta wizja, sen o Freedom, zanim się dowiedział, kim ona jest. Im częściej się z nimi widuje, ty m ży wsze stają się wspomnienia. Jej tropikalny zapach, nieskazitelne zęby, tatuaże i splątane włosy pełne piasku i soli. Przy gląda się jak zahipnoty zowany, gdy Freedom podrzuca Magdalene na tle słońca, które powoli gaśnie, żeby ogrzać inne kraje, malując na niebie odcienie różu i złota. Cienie się wy dłużają, ale wieczór jest jeszcze na ty le ciepły, żeby ogrzać mu twarz. W wy obraźni Mason widzi samolot i banner z dzieciństwa. Freedom McFly. Zerka na Violet i porusza wargami, mówiąc bezgłośnie: kocham cię; nigdy nie wy powiadał ty ch słów z większy m przekonaniem. Uśmiecha się, gdy Violet odpowiada mu ty m samy m. My śli, że nigdy nie zdoła zrozumieć, ile jego matka musiała poświęcić, nie dowiedziała się, co to znaczy by ć rodzicem. Patrzy na Violet i wie, że sam wkrótce się o ty m przekona. Za mniej więcej siedem miesięcy. I nie może się doczekać, żeby powiedzieć o ty m reszcie rodziny. Z uśmiechem wraca do pracy nad dokumentami, na który ch marginesach widać już plamy

kokosowego olejku do opalania. Przerzucając kartki, nagle czuje ucisk w gardle na widok protokołu sekcji zwłok Rebekah, który przy padkiem zaplątał się między papiery. Robi głęboki wdech, ale stara się nie pokazy wać po sobie niepokoju. Przegląda dokument, zdając sobie sprawę, że prawdopodobnie tego pożałuje. Zatrzy muje wzrok na niektóry ch fragmentach i słowach: ząbkowane ostrze, rany tłuczone, urazy zadane tępym narzędziem. Ale na widok dwóch słów oddech zamiera mu w piersiach. Dwa słowa sprawiają, że Mason zapomina języ ka w gębie. Dwa słowa każą mu zerwać się na nogi i spojrzeć w stronę matki i Magdalene. Cesarskie cięcie. Zauważono bliznę, patologowi przeprowadzającemu autopsję udało się ją wy kry ć. Mimo że Virgil odciął jej ręce, nogi i głowę i wrzucił je do jednego grobu, tułów i genitalia pozostały nienaruszone. Magdalene by łą córką Rebekah Jane Paul. Jest biologiczną wnuczką Freedom Oliver. Mason patrzy, jak Freedom tańczy z Magdalene w leniwy ch falach na tle jednego z najbardziej malowniczy ch zachodów słońca, jakie widział. Freedom tuli w ramionach Magdalene jak córkę, którą trzy mała w objęciach ty lko jeden raz. Trzy ma ją dłużej niż dwie minuty i siedemnaście sekund. W ty m momencie, widząc, jak przy tula dziewczy nkę, jak patrzy w jego stronę, jak zmienia swoje ży cie dla tego dziecka, Mason wie. Już wie: Freedom od samego początku wiedziała, że Magdalene jest jej wnuczką. Wiedziała o ty m od chwili, gdy przy jechała do Goshen w Kentucky.

Mam na imię Freedom i patrzę w uszczęśliwione oczy Magdalene, a wokół nas szumią fale. Magdalene wy ciąga ręce i głaszcze mnie po policzkach. – Dokończ opowiadanie, siostro Freedom – prosi. Wracam pamięcią do werandy domu w dolinie rzeki Snake i opowiadam Magdalene. W twoim języku można to nazwać słowem „karma”. Ale tam, skąd pochodzimy, to tylko część koła życia. Wolność zamknął koło życia, bo wszystko w życiu toczy się kołem. – Staruszek zakreśla palcem koło na niebie. Bujany fotel wciąż pod nim skrzypi. – A drzewo rośnie do dziś dnia. Trzy mam Magdalene tak mocno, że mogłaby m z niej wy cisnąć ży cie. Nie ma znaczenia, że jest wy nikiem przemocy, napaści i zła. Bo nie jest żadny m wy nikiem, nie jest skutkiem. Jest krwią z krwi, kością z kości Rebekah. Jest krwią z mojej krwi, kością z mojej kości. Jest moja.

PODZIĘKOWANIA

Muszę zacząć od podziękowania mojemu mężowi, Johnowi, który jest na ty le szalony, żeby dzień w dzień tolerować mnie i moją pracę. Bez jego wsparcia ta książka już dawno zostałaby spalona, a twarde dy ski zaginęły by na morzu… albo w wannie (pamiętasz to, John?). Ale mówiąc serio, John jest jedną z niewielu osób, które zary zy kowały i postawiły na mnie, wierzy ły w moje pisanie, nawet gdy nikt inny nie wierzy ł. I za to będę ci zawsze wdzięczna. Dziękuję także swojej wspaniałej researcherce, Sarah Cailean, mojej ulubionej policjantce z Filadelfii, której bezcenne rady i szy bkie odpowiedzi by ły dla mnie wy bawieniem podczas pisania tej książki. W wąskim kręgu przy jaciół, z który mi stale dzielę się pracą, Sarah jest niezawodny m i rzetelny m źródłem informacji, zwłaszcza jeśli chodzi o procedury prawne i policy jne. Dzięki, dziewczy no. Nie masz sobie równy ch. W ty m kręgu znajduje się także trzech dżentelmenów, który ch znam od lat. Jason Marano z Bronksu, którego słowa zachęty i podziwu dla mojego pisania nieraz mnie moty wowały, kiedy zaczy nałam w siebie wątpić. Stephen Perry Quesada, mój ulubiony psy cholog z Nowego Jorku, pomagał mi zrozumieć ludzi, który ch trudno zrozumieć, i bardzo pomógł w powstaniu tej książki, i będzie mi pomagał w pisaniu następnej. Ostatnią osobą w ty m kręgu, choć nie mniej ważną, jest James Cashman, jeden z najpiękniejszy ch (w dosłowny m sensie tego słowa) pisarzy, jakich znam, Dziękuję wam za ogromną cierpliwość. I oczy wiście Heather Jackson, moja krajanka z Long Island. Dzięki za to, że zawsze przy pominałaś mi, dlaczego muszę napisać tę książkę, i za to, że jesteś jedną z najwspanialszy ch przy jaciółek, jakie można sobie wy marzy ć. Dziękuję Jessice Bonati, mojej siostrze: jedy nej osobie na ty m świecie, która naprawdę mnie zna. Kocham cię cały m sercem. Twoje słowa zagrzewające mnie do pracy i odbieranie moich telefonów w środku nocy okazały się absolutnie niezbędne, żeby m zechciała coś w ży ciu osiągnąć, zwłaszcza dokończy ć tę książkę. Jestem wdzięczna Vikowi Usackowi, swojemu ojcu, człowiekowi, który od dnia moich narodzin wiedział, że jestem do czegoś przeznaczona. Dziękuję, że dostrzegłeś we mnie coś,

z czego nie zdawałam sobie sprawy, i nie traciłeś wiary we mnie, kiedy dawałam ci mnóstwo powodów, żeby ś dał sobie spokój. Gdy by ś nie zauważy ł we mnie moich możliwości, by ć może nigdy by m tego nie napisała. Przekraczamy Atlanty k. Jedną z najważniejszy ch osób, które mi pomogły napisać tę książkę, jest Helen Falconer, którą nazy wam Świętą Heleną z May o, z agencji konsultingowej Inkwell z Dublina. Dziękuję ci za to, że od pierwszej strony pierwszej wersji wy cinałaś z mojej książki wszy stko, co niepotrzebne. Pomogłaś mi bardziej, niż mogłaby m sobie ży czy ć. Słowa wdzięczności dla Vanessy O’Loughlin, która stoi na czele ruchu literackiego w Irlandii za pośrednictwem www.writing.ie i Inkwell Group. Wielkie dzięki za to, że nie bałaś się ry zy ka i postawiłaś na mnie i moje pisanie. Dziękuję wszy stkim z Irish Crime Group za słowa kry ty ki i pomoc, kiedy uczy łam się pisać. Dziękuję Carousel Creates za zapewnienie mi miejsca i warunków do pracy. I mojej irlandzkiej rodzinie, O’Donnellom, którą pokochałam – za to, że mnie ży wiła i wspierała, szczególnie Ber i Paddy ’emu, moim teściom. Na koniec ludzie działający za kulisami… nazy wam ich Krainą Oz. Najpierw mój agent literacki z WME, Simon Trewin. To ty w pojedy nkę zmieniłeś mnie z autorki piszącej do szuflady w pisarkę z prawdziwego zdarzenia. Milion słów wdzięczności i toastów na cześć wspaniałego literackiego małżeństwa. Dziękuję moim redaktorkom z HarperCollins UK, Killer Reads, Sarah Hodgson i Kate Elton. Ich rady i wskazówki wciąż kształtują mnie jako autorkę i pomagają mi szlifować umiejętności, który ch nigdy w sobie nie podejrzewałam. Wreszcie redaktor Zack Wagman z Crown Publishig Group w Penguin Random House US, literac​ki bóg i geniusz w cy lindrze i ze skrzy dełkami. Dziękuję ci, jak jankeska jankesowi, za ogrom pomocy, jaką od ciebie otrzy małam.

Spis treści PROLOG CZĘŚĆ I 1. FREEDOM I PROŚKI 2. MASON I VIOLET 3. KARALUCH 4. DO DOMU, DO MAMY 5. POTRZEBA WIADOMOŚCI 6. DIABELSKA MUZYKA 7. UKOCHANY ZE SZKOŁY ŚREDNIEJ 8. SŁOIK SAMOBÓJCY 9. FREEDOM I PASSION 10. DOM DELANEYÓW 11. GLINIARZ 12. FIRMA I ARCHANIOŁ 13. NA PIERSI 14. MATTLEY 15. PUSTE ŁONO 16. PETER CZĘŚĆ II 17. BLUEGRASS 18. FREEDOM – WOLNOŚĆ W JEZUSIE 19. ADWENTYŚCI DNIA TRZECIEGO 20. NOS VIPERA 21. PRZYSŁUGA 22. KRAINA WOLNOŚCI 23. FREEDOM I POŚWIĘCENIE 24. FREEDOM I MNIEJ UCZĘSZCZANA DROGA 25. KOCIA KOŁYSKA 26. KONIEC JESIENI 27. O, PIĘKNA AMERYKO! 28. WYBRANIEC LOSU 29. LEGENDA O WOLNOŚCI

30. KUKUŁKA 31. ZACHÓD SŁOŃCA 32. UCIEKAJ, REBEKAH 33. O WILKU MOWA 34. PRĘGIERZ 35. FREEDOM I ODKRYCIE 36. EMERYT 37. FREEDOM I KAPITULACJA 38. FREEDOM McFLY 39. CIENIE W PHOENIX 40. BŁONA SKRZYDEŁ MOTYLA 41. WSCHÓD SŁOŃCA CZĘŚĆ III 42. JAK Z JAJKIEM 43. SKLEPIK 44. PRAWOMOCNYM WYROKIEM 45. OBNAŻONA 46. WSZYSTKIE DŁUGI SPŁACONE 47. KIEDY ŻYCIE DAJE CI CYTRYNY 48. DIAKONI 49. ICH KREW NA TWOICH RĘKACH 50. KLAUSTROFOBIA 51. BIAŁY POCHÓD 52. POLE WHISTLERA 53. CZARNY POCHÓD 54. NIEDZIELA 55. PAINTER 56. SOVEREIGN SHORE PODZIĘKOWANIA