07 - Magia Niszczy ver.2

Magia Niszczy - Magic Breaks Z DZIENNIKA BRABASA GILLIAMA Na imię mi Barabas. Nadała mi je moja nazbyt ambitna matka. Mogłem trafić gorzej. Jeden z moich kuzynów zwie się Lucifer. Zapytałem kiedyś ciotkę dlaczego, a ona odpowiedziała: „Ponieważ chciałam, żeby był piękny i niezależny”. Boudy, czy też hienołaki, bo tak nas nazywa większość ludzi, mają specyficzne spojrzenie na świat.

Technicznie

rzecz

biorąc,

nie

jestem

boudą,

a

mangustołakiem, lecz moja matka jest jedną z nich i wychowałem się w tym klanie. W chwili, gdy piszę te słowa, mam dwadzieścia dziewięć lat. Ukończyłem prawo na Uniwersytecie Stanu Wirginia, a obecnie mieszkam w Atlancie. Zatrudniono mnie jako prawnika Gromady, która co należy podkreślić, jest największą zorganizowaną grupą zmiennokształtnych na południu i drugą co do wielkości na kontynencie Ameryki Północnej. Pracuję także dla Towarzyszki, jako jej specjalny doradca, choć ona woli nazywać mnie nianią, co jest wyjątkowo trafnym określeniem. Gdybym mógł, zapiąłbym ją w dziecięcą

uprząż,

jednakże

jestem

głęboko

przekonany,

że

poturbowałaby mnie w takim przypadku. Przyszło mi żyć w przedziwnych czasach. Jestem świadkiem doniosłych wydarzeń, które jak podejrzewam, drastycznie zmienią nie tylko przyszłość Gromady i nam współczesnych, lecz również przyszłe pokolenia. Dostrzegam to, gdyż znajduję się w samym centrum owych wydarzeń. Ludzie w moim otoczeniu zdają się nie rozumieć, że za wiele lat nasi potomkowie będą patrzeć wstecz i zastanawiać się, jak do tego doszło. Ktoś musi to udokumentować. Dzieje spisywane są przez ocalałych dla ocalałych, tyle że w tej chwili

nie mam pewności, kto zdoła przeżyć. Nie znaczy to oczywiście, że poddam się bez walki i rozpłynę w mroku nocy. Ruszę do boju wraz z najlepszymi. Jednak na wypadek, gdybyśmy nie przetrwali, musi powstać zapis tych, z pewnością niełatwych, zmagań. Wygląda na to, że mnie przypadło to zadanie, bo inni są zajęci. Zawsze to samo. Zacznę zatem od początku. Nasz świat stał się ofiarą magicznej apokalipsy. Jak łatwo odgadnąć, stało się to za sprawą naszej własnej winy. W pradawnych czasach technika i magia współistniały w idealnej równowadze. Potem pojawił się gatunek ludzki i zbudował cywilizacje oparte na magii właśnie. Piękne, siejące grozę, czarodziejskie stworzenia przemierzały ziemię. Czarodzieje z boskimi mocami wznosili miasta w ciągu jednej nocy i zalewali wrogów deszczem uskrzydlonych węży i roztopionym metalem. (Tak nawiasem mówiąc, to z pewnością była koszmarna epoka. Skupienie takiej potęgi w rękach pojedynczych ludzi zawsze kończy się źle i jest przyczyną wielu okrucieństw, na co dowody można odnaleźć w Biblii). Ostatecznie równowaga pomiędzy magią a techniką została zbyt zakłócona i ta pierwsza wycofała się. Magiczne miasta rozpadły się, a zamieszkujące je stwory przeniosły się do świata mitów. Przenieśmy się o pięć tysięcy lat, do czasów współczesnych. Jest początek dwudziestego pierwszego wieku, a my stworzyliśmy cywilizację opartą na technice. Ponownie zachwialiśmy równowagę, więc magia powróciła i dała nam klapsa w odwecie. Zalewa naszą planetę falami. W jednej chwili rządzi technika, konwencjonalne silniki spalinowe działają, broń strzela, a elektryczność trzyma potwory na dystans. W następnej dany obszar zatapia magia, zacinając spluwy oraz wypluwając stwory o koszmarnych zębiskach i niepohamowanych apetytach. Po czym bez ostrzeżenia znika, a

magowie z oddziałów specjalnych przestają miotać ognistymi kulami i przerzucają się ponownie na strzelby. Owa apokalipsa zwie się Zmianą. Zniszczyła ona cywilizację techniki. Podróże powietrze nie są już możliwe, ponieważ samoloty spadają gdy uderza magia. Internet zamarł całkowicie; elektryczność pojawia się i znika, a magia rozbija części komputerowe w pył. Telefony komórkowe nie działają, chyba, że jesteś wojskowym i masz świetny zasięg. Wieżowce i drapacze chmur poprzewracały się, ogryzione do śrubek ząbkami magii. Niemniej życie toczy się dalej, a ludzie jakoś dają sobie radę. W przekształconej, po-Zmiennej Atlancie nowe ugrupowania i siły włączyły się do gry. W pierwszej kolejności zajmiemy się Gromadą. Jak już nadmieniłem, jestem zmiennokształtnym i pracuję dla Gromady, więc w moim osobistym interesie leży wyjaśnienie, kim właściwie jesteśmy oraz czym się zajmujemy. Do naszego stada należy ponad półtora tysiąca osób. Jesteśmy podzieleni, według gatunku, na siedem klanów; czyli Boudy, Wilki i tak dalej. Każdym klanem kieruje para alf. Wszystkie alfy tworzą Radę Gromady. Jednak jak naucza nas Disney, niezbędny jest król. Naszego tytułujemy Władcą Zwierząt, a nie Królem, gdyż jako spadkobiercy amerykańskiej demokracji, nie przepadamy za monarchią. Nazywa się Curran Lennart. Objął władzę nad Gromadą gdy miał piętnaście lat, pokonawszy oszalałego niedźwiedziołaka, którego wszyscy się bali. Zjednoczył nas. Przekonał alfy do wspólnego zakupu ziemi i zbudował Twierdzę, naszą fortecę, dając nam tym samym miejsce, w którym możemy bezpiecznie i swobodnie żyć. Wprowadził zasady i prawa oraz pokazał, że nie będzie tolerował nadużyć. Dzięki niemu żyjemy wspólnie we względnym dobrobycie. Gorliwie wykonujemy każdy jego rozkaz. Oczywiście nasz władca miewa napady

dupkowatości, ale wziąwszy pod uwagę jego zasługi, jesteśmy skłonni mu je wybaczać. To twardy zawodnik, a styl jego rządów znakomicie odzwierciedla następujące zdanie: „Po mojemu albo po żadnemu.” Później opiszę to dokładniej. [Hm, a Disney uczy nas przecież, że: „bycie królem nie polega na stawianiu zawsze na swoim”.] Pozostała część populacji patrzy na nas, zmiennokształtnych, z nieukrywaną podejrzliwością. Powstaliśmy na skutek działania wirusa Lyc-V, który czasem przejmuje władzę nad naszymi ciałami i zmienia nas w loupy - okrutne, szalone, kanibalistyczne, mordercze potwory. Nie istnieje na to lekarstwo, dlatego też wszyscy żyjemy w surowej

dyscyplinie

i

przechodzimy

intensywne

ćwiczenia

poprawiające samokontrolę. Kiedy to zawodzi, w odwodzie mamy panaceum, ziołową mieszankę, przygotowywaną przy użyciu magii. Nie leczy ona loupów, ale może zapobiec staniu się jednym z nich; w trzydziestu procentach przypadków odwraca rozpoczętą przemianę. Do tego też wrócimy później. W oczach opinii publicznej każdy zmiennokształtny jest potencjalnym loupem, a słowa „wilkołak” używa się jako obelgi. Drugą liczącą się w tym mieście siłą jest Ród. To ogólnokrajowa organizacja, posiadająca filie w każdym większym mieście. Członkowie Rodu pilotują nieumarłych, a konkretnie wampiry. Robią to dla rozrywki i zysku, a oficjalnie dla dyskusyjnych powodów naukowych. Wampiry nie myślą samodzielnie. Patogen Immortus, który prowadzi do śmierci, a później ożywienia ofiar, oczyszcza ich ciała ze wszystkich zbędnych elementów: narządów wewnętrznych, włosów, genitaliów i świadomości. Wampir to istny automat do pożerania, trawiony wiecznym głodem. Nie mówi, nie myśli, zabija wszystko, co się rusza. Aby powstrzymać takiego

potwora stosuje się opancerzone haubice przeciwpiechotne lub dekapitację. Siekanie na kawałeczki również zdaje egzamin, co niejednokrotnie dowiodła Towarzyszka. Jeden wampir na wolności w mieście powoduje natychmiastową ewakuację w promieniu dziesięciu przecznic, po czym zjawia się kilka jednostek specjalnych policji, ponieważ pojedynczy oddział wystrzelałby się z amunicji, zanim wampir by padł. Nekromanci - wolą być nazywani pilotami - telepatycznie chwytają umysł wampira, wypełniając tę pustkę swoją wolą. Pilotują oni wampiry, jak zdalnie sterowane autka. Widzą i słyszą to samo, co nieumarli, a z ust wampira wydobywa się głos jego pilota. Delegują wampiry do wykonywania niebezpiecznych zadań, sami w tym czasie popijając kawusię w bezpiecznym wnętrzu Kasyna. Piloci nazywają siebie Panami Umarłych. Gigantami skromności to oni nie są. Kwatera główna Rodu znajduje się w Kasynie, a nasza w Twierdzy. W obrębie miasta to właśnie Ród jest największym rywalem Gromady. Gdy dochodzi do starć pomiędzy nami, nie obywa się bez ofiar, dlatego też, by uniknąć regularnej rzezi, podzieliliśmy umownie miasto na ich oraz nasze terytorium. Podział nie przebiega po linii prostej, ale najprościej rzecz ujmując, północny wschód jest nasz, a południowy zachód należy do nich. Ten obszar mamy na myśli, gdy mówimy o „terytorium miejskim”. Nie zakładamy firm na terenie przeciwnika i patrolujemy nasze umowne granice. Obecnie Ród uwikłany jest w wewnętrzną walkę o władzę. Głowa filii w Atlancie wycofała się - albo go zamordowano, nikt tego nie wie - a dwóch Panów Umarłych próbuje zająć jego miejsce. Jednym jest Ghastek Stefanoff, który jest błyskotliwy, kompetentny, niezwykle groźny i osłonięty ochronną powłoczką cynicznej

arogancji. Typ wiem-wszystko-lepiej z ogromną wiedzą i bandą wampirów na dokładkę. Drugi to Mulradin Grant, o którym wiemy niewiele ponadto, że niezmiernie go denerwuje gdy ludzie używają, niewinnych skądinąd, wyrażeń w rodzaju: „Jasna cholera!”, w obecności jego żony, której pod żadnym pozorem nie wolno hańbić takim grubiaństwem. Litości. Jest też ciasteczko z niespodzianką: ogół opinii publicznej nie wie, że Ród służy jednemu człowiekowi. Pamiętacie epokę magii i czarodziejów z boskimi mocami? Okazuje się, że gdy magia zaczęła znikać z naszego świata, nie wszyscy oni umarli. Niektórzy przeszli w stan hibernacji. Zmiana obudziła jednego z nich. Zastanówcie się nad tym przez chwilę. Oto mamy osobę nie spętaną nakazami moralnymi. Człowieka, który niegdyś rządził całym imperium. Królaczarodzieja, którego słowo było prawem, a który żył tysiące lat posiadając moc, zdolną zmiażdżyć tysiące istnień jednym skinieniem ręki. Chodząca bomba atomowa. Człowieka tak potężnego, że zamiast imieniem, określa się go całymi frazami, rozpoczynającymi się wielkimi literami. Ojciec Nieumarłych. Budowniczy Wież. Po

przebudzeniu

obrał

imię

Roland.

Spytałem

o

to

Towarzyszkę, a ona pokazała mi „Pieśń o Rolandzie”. To dwunastowieczna ballada o królu, który na skutek zdrady wpadł w zasadzkę, ale z powodu dumy odmawia wezwania pomocy przy pomocy rogu. Robi to dopiero, gdy giną wszyscy jego żołnierze, a dmie tak mocno, że pęka mu skroń; potem umiera śmiercią męczeńską. Sami zdecydujcie co o tym sądzić. Tysiące lat temu Roland stworzył wampiry, a obecnie kieruje Rodem ze swego terytorium na środkowym zachodzie. Opowieści i mity o nim są rozsypane w folklorze, Biblii, Torze i innych świętych księgach, choć występuje tam pod innymi imionami. Zdaje się, że

Roland podlega dwóm wewnętrznym przymusom. Przede wszystkim jest inżynierem społecznym. Buduje imperia. To silniejsze od niego. Jest przekonany, że rasa ludzka ucywilizuje się jedynie pod jego rządami. Nie uważa demokracji za szczególnie ważną ideę, co nie wróży nam dobrze. Poza tym jest kochliwy. Często się zakochuje i płodzi liczne potomstwo, ale prędzej czy później te obdarzone nadnaturalną mocą dzieci obracają się przeciwko niemu, więc musi je zgładzić. Przykładowo Abraham był jednym z jego dzieci. Poróżnili się, a Roland zesłał go niewolę, gdzie ten umarł w niedostatku. Biblia opisuje to inaczej, ale to wzorcowy przykład sposobu postępowania Budowniczego Wież. Podobno przed zapadnięciem w stan hibernacji Roland wyrzekł się prokreacji. Jednak po przebudzeniu w trakcie Zmiany ogarnęła go zapewne przemożna radość życia. Z tego samego powodu

ludzie

uprawiają

seks

zaraz

po

uroczystościach

pogrzebowych. Roland zakochał się w kobiecie imieniem Kalina. Ona chciała mieć dziecko, co mu nie przeszkadzało, dopóki ono się nie poczęło - córeczka - wtedy postanowił zakończyć sprawę i zabić ją w łonie matki. Kalina posiadała swoją własną magię; potrafiła, dosłownie, zauroczyć każdego. No i bardzo chciała ocalić dziecko. Zauroczyła generała Rolanda, Vorona. Za pomocą magii wpoiła mu miłość do siebie i razem uciekli. Kalina powiła dziecko, ale Roland w końcu ich doścignął. Pojęła wtedy, że z nich dwojga, Voron ma większe szanse na przeżycie i wychowanie jej córeczki. Rozkazała mu uciekać, a sama została, by zmierzyć się z Rolandem. Dźgnęła go w oko, a on ją zabił. To nie jest szczególnie radosna historia.

Oto Voron, bezwzględny, zimny drań, obdarzony talentem do walki, który miał prowadzić armie Rolanda, gdy ten się pojawi, by zawładnąć naszym kontynentem. Dziecko zostało na łasce faceta, który pewnie zabił setki ludzi, by osiągnąć taką biegłość. Jego umysł jest bezpowrotnie uszkodzony magią Kaliny. Spogląda więc na to maleńkie, gruchające dzieciątko, córeczkę zapewne jedynej kobiety, którą kiedykolwiek kochał i nie mówi sobie: „Przynajmniej coś mi po niej zostało. Wychowam to dziecko i zrobię wszystko, co leży w mojej mocy, by je strzec, chronić, kochać i dopilnuję, by miało szczęśliwe życie”. Nie. Patrzy na nie i myśli: „Wyrównam rachunki”. Taki z niego zimny drań. Szkoli ją, aż staje się żywą bronią. Szabla jest w jej dłoniach śmiercionośnym narzędziem. Zresztą podobnie wykałaczka. Gołymi rękami też mogłaby niejednego ukatrupić. Jestem mangustołakiem, czyli czymś cholernie szybkim. Kiedy się nudzę, bawię się z moim ulubionym zwierzątkiem domowym - kobrą. Poważnie. Jeszcze mnie nie ukąsiła, bo jestem na tyle szybki, że potrafię umknąć przed jej atakiem. Czasem, kiedy Kate macha swoją szabelką, nie widzę ostrza. Jest tak szybka. Dziewczynka rośnie i podróżuje z Voronem po obu Amerykach. W tym miesiącu ćwiczy z kimś w Oklahomie, a w następnym walczy na arenie w Brazylii. Przez cały ten czas generał karmi ją opowiastkami o tym, jak jej ojciec zabił Kalinę oraz że na pewną ją zamorduje, jeśli odkryje jej tożsamość. Wszystko to prawda. Jednakże Voron wpaja jej, że jedynym sposobem na przetrwanie jest zabić Rolanda. To jej życiowa misja: stać się zabójczynią doskonałą, ukrywać się, grać na zwłokę, zabić ojca. Nie ma udać się gdzieś, gdzie on jej nie znajdzie i spokojnie tam żyć. Nie, plan dla niej jest następujący: dorosnąć i zabić swojego biologicznego ojca. Voron nie

uczy jej zabijania jedynie w teorii; dziewczynka uczy się, tocząc prawdziwe pojedynki na śmierć i życie. Podsumujmy: odizolowana; ciągle w drodze; Voron jest jedynym stałym elementem jej świata; ćwiczy, bezustannie usiłując zyskać jego aprobatę, co może osiągnąć jedynie zabijaniem. Potrafi położyć kres ludzkiemu życiu już jako kilkulatka. Nie miała normalnego życia jako dziecko, ale nie to jest najgorsze. Voron zaplanował wszystko tak, by mogła stać się doskonałą zabójczynią, ale nie nauczył jej posługiwania się magią. Nie znał się na tym, więc sama nauczyła się podstaw - podpatrując czarownice i magów - ale nie ćwiczyła magii krwi, która jest znakiem firmowym Rolanda. Generał nie zrobił tego z wielu powodów: po pierwsze nie mógł, a po drugie uważał, że to ją zdradzi. Jest jeszcze trzecia przyczyna. Nie było sensu uczyć tego Kate, bo Voron dobrze wie, jakimi możliwościami dysponuje Roland. Wie, że jej umiejętności wystarczą, by do niego dotrzeć, ale i tak nie ma z nim najmniejszych szans. Na tym polega istota jego zemsty. Wychował dziewczynkę od maleńkości jedynie po to, by pewnego dnia móc patrzeć, jak jego pan zabija własne dziecko. Czy to do was w pełni dotarło? Nie było mu dane ujrzeć tego na własne oczy. Roland uznał, że potrzebuje nowego generała, a na to miejsce wybrał najlepszego ucznia Vorona, którego ten wychował jak syna. Nazywa się Hugh d’Ambray albo Kompletny Pojeb, co bardziej do niego pasuje. Hugh ścigał Vorona, gdy ten dopuścił się zdrady. Pewnego dnia, gdy Kate przebywała poza domem, d’Ambray odnalazł go i zabił. Twierdzi teraz, że to go niby zabolało, ale to wierutny kłamca i nie można ufać jego słowom. Po śmierci Vorona Kate zdana jest sama na siebie. Greg Feldman, rycerz Zakonu Miłosiernej Pomocy tymczasowo sprawuje

nad nią opiekę prawną i posyła ją do Akademii Zakonu, ale Kate wkrótce porzuca naukę. Zakon jest półoficjalną służbą porządkową. Ich status prawny jest niejasny, jak to wielokrotnie wskazywałem zainteresowanym osobom. To fanatycy z wąskimi horyzontami myślowymi, wierzący, że każde odstępstwo od idealnie zwykłego homo sapiens czyni cię nieczłowiekiem. Przeczytaliście moje słowa. Uważacie mnie za człowieka? Dla Zakonu Charlie Manson i Kuba Rozpruwacz bardziej zasługują na miano człowieka, niż ja. Gdyby nie fakt, że policja nie radzi sobie z nadmiarem obowiązków, ich obecność nie byłaby tolerowana. Zresztą tak czy inaczej nie powinna być akceptowana. Niemniej, jak to zwykle bywa, gdy ktoś proponuje, że zdejmie tego paskudnego gryfa, który morduje ludzi w okolicy, a w dodatku za darmo, jeśli nie stać cię na zapłatę, to nie będziesz zaglądał darowanemu rycerzowi w zęby. Kate uznała, że serwowane przez Zakon pranie mózgu jest nie dla niej. Włóczyła się po Georgii, zaglądając od czasu do czasu do Atlanty. Przez pewien czas pracowała dla Gildii Najemników. To po nich dzwonisz, gdy masz kasę i potwora w ogródku, a gliny są mocno zajęte latającą w śródmieściu meduzą. Kate kryła się w tłumie, co przynosiło dobre efekty dopóki nie wpadła na Władcę Zwierząt. Jak wcześniej wspomniałem, to wzbudzający strach, szarogęszący się drań. A ona nienawidzi wszelkiej władzy. On próbował nią dyrygować, a ona kazała mu się pieprzyć. Oczywiście skutkiem czego szaleńczo się w sobie zakochali. Mówię poważnie, szaleńczo. Kate nie robi niczego połowicznie. Voron z całą pewnością próbował stworzyć psychopatkę, lecz nie udało mu się. Ona zawsze staje w obronie - nawet przypadkowych - osób, którym grozi niebezpieczeństwo. Znalazła na ulicy na wpół zagłodzonego

dzieciaka alkoholiczki; niemal zginęła ratując przed demonami, po czym zaadoptowała dziewczynkę. Julie to wyjątkowe pod wieloma względami dziecko, włączając w to ilość problemów, jakie stwarza. Niełatwo ją wychowywać. Kate zalicza mnie do grona swych przyjaciół, co uważam za przywilej. Jeśli będąc kilka stanów dalej, zadzwonię do niej i powiem, że jestem w tarapatach, to chwyci tę swoją szabelkę i przybędzie mi na ratunek, nie oczekując niczego w zamian. To coś rzadkiego. Curran jest Władcą Zwierząt i uparciuchem, ale od razu zorientował się, na jaki skarb trafił. Dlatego właśnie Kate nosi teraz tytuł jego Towarzyszki. Ktoś taki już od dłuższego czasu był nam potrzebny. Ktoś, kto byłby przeciwwagą dla Currana. Pojawiła się Kate, która jest rozsądna i stara się być sprawiedliwa. Przez jakiś czas wszystko układało się wyśmienicie. Pamiętacie,

jak

pisałem

o

panaceum,

ziołowym

medykamencie, który pomaga nam, gdy zagrożeni jesteśmy przemianą w loupa? Do niedawna nie mieliśmy swobodnego dostępu do niego. Jest przygotowywane w Europie, a tamtejsze stada nie chciały sprzedać nam kompletnej receptury za żadną cenę. Tego lata Władca

Zwierząt

i

Towarzyszka

niespodziewanie

otrzymali

zaproszenie, by asystować jako neutralna strona w sporze rodzinnym, w niewielkim kraju u brzegów Morza Czarnego, za co wynagrodzeniem miało być panaceum. Wiedzieliśmy, że to pułapka, więc udaliśmy się tam, by sprawdzić, kto ją zastawił. Okazało się, że to Hugh d’Ambray. Połączył fragmenty układanki i domyślił się, kim jest Kate. Napotkał kobietę wyszkoloną przez człowieka, którego uznawał za ojca. Jest lepsza od niego we władaniu bronią. Jest śmiertelnie groźną córką szefa. Hugh nie rozumie „nie”. Dla niej on jest skurwysynem, który zabił jej mistrza. Sprawy niezwykle szybko

potoczyły się w nieoczekiwanym kierunku. Kate odrzuciła zaloty d’Ambraya i wszystko skończyło się wielką rozpierduchą. Nie zdobyliśmy panaceum, ale pozyskaliśmy Christophera, szalonego maga, którego Kate uratowała z klatki, gdzie preceptor Żelaznych Psów powoli głodził go na śmierć. Okazuje się, że potrafi on

przygotować

panaceum,

więc

uniezależniliśmy

się

od

zewnętrznych dostawców. Niemniej zapłaciliśmy za to wysoką cenę. Straciliśmy Cioteczkę B., alfę naszego klanu. My, boudy, jesteśmy odmieńcami, a pozostali zmiennokształtni nie ufają nam. Nie gramy według ustalonych reguł. Cioteczka B. opiekowała się nami. Mną. Nie potrafię wyrazić słowami, ile dla mnie znaczyła. Teraz jej zabrakło. Kate przyglądała się bezradnie jej śmierci i to ją teraz gnębi. Widzę to w jej twarzy. Odwiedza grób Cioteczki B. częściej, niż jej rodzony syn, a Raphael zagląda tam w każdej wolnej chwili. I tak oto znaleźliśmy się na rozdrożu. Nie wiemy, czy d’Ambray przeżył. Curran złamał mu kręgosłup i cisnął nim w magiczny ogień, ale Kate twierdzi, że poczuła, jak drań się teleportuje. Zdajemy sobie sprawę, że czasy ukrywania się bezpowrotnie minęły, a Roland przyjdzie po swoją córkę. Już wcześniej zaatakował Gromadę przy pomocy swoich wysłanników. Nie przepada za nami. Rozwijamy się i rośniemy w siłę. Niezależnie od tego, czy d’Ambray ocalał, czy nie, pan Rodu nadejdzie. Jeśli Hugh umarł, to zjawi się by sprawdzić, kto skrócił jego żywot. Jeśli Hugh żyje, to poinformował Rolanda o odnalezieniu jego córki. Jak wcześniej pisałem, nasza rzeczywistość tkwi w stanie równowagi, ale to zmieni się z nadejściem Budowniczego Wież. Choć brzmi to nader dramatycznie, będziemy zmuszeni walczyć w obronie nie tylko Towarzyszki, ale również własnych żyć. Roland rozumie

ideę wolności osobistej, ale uważa, że jest skrajnie przeceniana. Natomiast dla nas wolność jest wszystkim. Nie damy się zniewolić. Kate Daniels daje nam nadzieję na powstrzymanie go, choć jest przekonana, że nie dorównuje mu potęgą magii. Sabaty czarownic z Atlanty splotły z nią swe losy i zaopatrują ją w krew nieumarłych, by miała na czym ćwiczyć. Kate robi postępy, ale obawiam się, że zbyt wolne. Gdy Ojciec Nieumarłych przejmie Atlantę, inne miasta podzielą jej los. My, Gromada, mamy największe szanse, by go odeprzeć. Burzowe chmury zbierają się nad naszym horyzontem. Stawimy opór, lecz zastanawiam się, czy nasz wysiłek będzie miał jakiekolwiek znaczenie. Rozdział 01 - Królikoty i inne milusie sprawy - To jest bardzo niebezpieczne - oznajmia Ascanio. Nastoletnie

wilkołaki

mają

interesującą

definicję

niebezpieczeństwa. Lyc-V, wirus odpowiedzialny za ich istnienie, regeneruje ciała zmiennych w przyspieszonym trybie. Ugodzenie nożem oznacza drzemkę, a po niej obfitą kolację. Złamana noga równa się dwóm tygodniom uważania na siebie i możliwości bezproblemowego przebiegnięcia maratonu po tym okresie. Nie dość że Ascanio jest zmiennokształtnym, to jeszcze facetem i boudą, hienołakiem, które to ustanawiają nowe standardy jeśli idzie o podejmowanie ryzyka. Zazwyczaj kiedy bouda twierdzi, że coś jest niebezpieczne, oznacza to, że może natychmiast spalić cię na popiół. - Dobra - mówię - trzymaj linę. - Naprawdę sądzę, że byłoby lepiej, gdybym to ja zszedł. Ascanio uśmiecha się olśniewająco. Nie daję się podejść i rzucam mu moje twarde spojrzenie.

Mierząc blisko metr osiemdziesiąt wciąż jest szczupły, ponieważ rośnie za szybko. Ascanio nie jest zwyczajnie przystojny jest piękny: idealnie rysy, ładnie zarysowana szczęka, wyrzeźbione kości policzkowe, ciemne włosy i jeszcze ciemniejsze oczy. Ma anielskie oblicze, chociaż jedno spojrzenie w te oczęta wystarcza, by uświadomić sobie, że on nigdy nie był w niebie, za to gdzieś w piekle wśród upadłych aniołów brakuje jednego szesnastolatka. On zdaje sobie sprawę jak to wpływa na ludzi, szczególnie kobiety i wykorzystuje to jak tylko się da. Za jakieś pięć lat, kiedy ta twarz zrobi się dojrzalsza, będzie… Druzgocący. Jeśli pożyje tak długo. A to wydaje się mało prawdopodobne, bo jestem na niego wściekła. - Trzymaj linę - rzucam krótko i robię pierwszy krok. - Nie patrz w dół - ostrzega. Zerkam w dół. Stoję na metalowej belce o szerokości około pół metra. Pode mną pozostałości po Georgian Terrace Hotel chylą się smętnie ku ulicy. Magia nie jest łaskawa dla tego niegdyś dumnego budynku. Jego siedemnaście pięter zawaliło się kolejno, tworząc labirynt przejść, przepaści i kruszących się ścian. Ten cały bałagan grozi zawalaniem w każdej chwili, a ja znajduję się na szczycie tej kupy gruzu. Jeśli się pośliznę, to spadnę na chodnik, znajdujący się trzydzieści metrów poniżej. W wyobraźni widzę moją głowę pękającą, jak jajko upuszczone na beton. Tylko tego mi trzeba, jakby utrzymywanie równowagi na oblodzonej belce nie było wystarczająco trudne. - Powiedziałem, nie patrz w dół - dodaje usłużnie „aniołek”. Poza tym bądź ostrożna, lód jest śliski. - Dziękuję, nie domyśliłabym się sama. Pode mną cmentarzysko śródmieścia Atlanty rozciąga się daleko na wszystkie strony. Masywne budynki zawaliły się dziesiątki

lat temu, niektóre roztrzaskały się w drobny mak, niektóre zaś prawie całe, chylą się ku ziemi obnażonymi szkieletami, jak rozkładające się na plaży wieloryby, straszące odsłoniętymi kościami. Kupki gruzu zawalają ulice. Dziwaczne, pomarańczowe rośliny rosną na

gruzach,

każda

zakończona

pojedynczym,

trójkątnym

i

oszronionym liściem, wyrastającym z cienkiej łodygi. Latem rozlewają się tu ścieki i nadmiar deszczu, ale wczesna zima zamroziła wszystko, zmieniając ziemię w czarny lód. Magia Unicorn Lane wiruje dokoła mnie, dziwaczna i niebezpieczna. Nasz świat kołysze się „pomiędzy”. W jednej chwili króluje technika, działają silniki spalinowe, broń strzela, a elektryczność trzyma potwory na dystans. W następnej okolicę zalewa fala magii, dławiąc broń palną i wydając na świat stwory z koszmarnymi zębiskami i nadmiernym apetytem. Potem, bez ostrzeżenia, słabnie i magowie z jednostek specjalnych przerzucają się z miotania kulami ognia na strzelby. Unicorn Lane - jakież to urocze miejsce - utrzymuje magię, nawet gdy fala techniki jest bardzo silna. To jest miejsce, w które można przyjść, gdy trudy życia zdają się człowieka przerastać. Pomiędzy zniszczonymi drapaczami chmur żyją „cosie” z jarzącymi się oczyma i jeśli ktoś zatrzyma się na dłużej w tych ruinach, to jedno z nich na sto procent wyleczy go z wszelkich dolegliwości egzystencjalnych. Każdy z choćby odrobiną rozumu unika Unicorn Lane, w szczególności po zmierzchu. Jednak kiedy twoja firma ledwie zipie, to bierzesz każde zlecenie, jakie się trafi, szczególnie jeśli główny wydawca Atlanta Journal Constitution łka na fotelu w twoim biurze, bo zaginął jej rzadki i drogi zwierzaczek. Odkąd magia zabiła internet

i zaburzyła funkcjonowanie telewizji, a gazety znowu stały się głównym źródłem wiadomości, to aprobata ze strony największego tytułu w regionie jest warta swej wagi w złocie. Poza tym płakała w moim biurze. Wzięłam tę robotę. Będąc Towarzyszką, nie muszę pracować na życie. Gromada mnie utrzymuje, ale bardzo chcę, by Cutting Edge odniosło sukces i zrobię wszystko co konieczne, by funkcjonowało jak należy. Nawet jeśli wymaga to szukania zaginionych zwierzątek domowych. Na nieszczęście rzeczony zwierzak pobiegł prosto do Unicorn Lane i szukałam go tam przez kilka godzin. Pozwoliłam też mojemu szesnastoletniemu stażyście pójść ze mną, bo on może wytropić zwierzaka po zapachu, a ja nie. Ascanio jest niezły w walce. Silny, szybki i ma mocną pół-formę, połączenie człowieka i zwierzęcia, która

czyni

zmiennokształtnych

niewiarygodnie

skutecznymi

zabójcami. Raphael, alfa klanu Bouda, przez ostatnie miesiące szlifował go na porządnego wojownika. Niestety to nie pomogło zwiększyć jego zdrowego rozsądku. W końcu osaczyłam małe stworzonko, które natychmiast schowało się w szczelinie. Szłam na paluszkach, wydając ciche, niegroźne dźwięki i wtedy Ascanio postanowił mi pomóc warcząc, żeby „je wykurzyć”, co spowodowało, że o mało nie wpadłam do dziury w podłodze oraz wypłoszyło spanikowanego zwierzaka na sam szczyt ledwie trzymającego się kupy budynku. Dlatego jestem teraz owinięta w pasie liną i usiłuję przejść po półmetrowej belce, sterczącej sześć metrów nad przepaścią, a egzotyczne, rzadkie zwierzątko drży na drugim jej końcu. - Proszę, pozwól mnie to zrobić - błagała chłopak. - Chcę ci pomóc. - Już dosyć pomogłeś, dziękuję.

Robię następny krok wzdłuż belki. Gdybym spadła, to mając siłę

zmiennokształtnego,

nie

będzie

miał

problemów

z

wyciągnięciem mnie. Gdyby on spadł, wyciągnięcie go, byłoby dla mnie znacznie trudniejsze. - Przepraszam, że je wystraszyłam. - Możesz przepraszać, kiedy je już schwytam. Zwierzaczek drży i przesuwa się w stronę przeciwnego końca belki. Wspaniale. Ascanio warczy cichutko. - Słyszę jak warczysz. Jeśli ja mogę usłyszeć to warczenie, to ono tym bardziej. Jeśli wystraszysz je tak, że skoczy i się zabije, będę na ciebie strasznie wściekła. - Nic na to nie poradzę. To odmieniec. Rzeczony odmieniec gapi się na mnie wielkimi, zielonymi oczkami. Robię jeszcze jeden krok. - To nie odmieniec, to królikot. Mieszaniec cofa się o parę centymetrów. Przypomina średniej wielkości, karygodnie puchatego kota domowego. Jego właścicielka opisała kolor futerka jako liliowy, choć dla mnie wygląda na jasnoszarawo-brązowe. Ma słodką kiciusiową buźkę, ozdobioną parą długich uszu, wyglądających jak gdyby ktoś wziął normalne kocie uszy i je rozciągnął do rozmiaru króliczych. Tylne nogi są królicze, mocne i umięśnione, a przednie, o wiele krótsze niż normalnie u kota, wyglądają całkowicie na kotowate. Ogon, zupełnie jak u wiewiórki, trzęsie się ze strachu. Nikt nie wie, skąd dokładnie wzięły się królikoty, ale są rzadkie i śliczne, co uczyniło je ostatnio bezsensownie cennymi zwierzątkami domowymi. - Jaki masz z nim problem?

- To złe i nienaturalne. - A zmienianie się w hienę jest naturalne? - Kot jest drapieżnikiem. Królik jest ofiarą. To gryzoń. Wzięli kota i zmieszali go z gryzoniem. Tak nie powinno być. Robię jeszcze kilka kroków. Cholera, ta belka jest naprawdę wysoko. - To znaczy, jak on zdobywałby pożywienie? - pyta Ascanio. Jeśli nie będzie polować, to nie przetrwa na wolności. Stworzyliśmy coś, co nie powinno istnieć. Prawdopodobnie polowałby na myszy, które są jedyną, oprócz ptaków, wystarczająco małą ofiarą. A to znaczy, że żywiłby się krewniakami. Gryzoń - kanibal. Brzmi jak tytuł kiepskiego filmu. - Gryzonie są kanibalami. Zapytaj w Klanie Szczurów, powiedzą ci. Gromada składa się z siedmiu klanów, podzielonych według gatunku zwierzęcia, a Klan Szczurów jest raczej pragmatyczny, jeśli idzie o zwyczaje swoich naturalnych odpowiedników. - A tak w ogóle, to czym one się żywią? - ciągnie nastolatek. - Bekonem i truskawkami. Za moimi plecami zapada pełna szoku cisza. - Bekonem? - wydusza w końcu. - Mhm. Przesuwam się o następne piętnaście centymetrów. Spokojnie. - Bo właśnie to łapią na wolności, dziki, tak? Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć stado królikotów, powalających dzikiego wieprza, na tych króciutkich, maleńkich łapkach. To by się wieprzek zdziwił. Kogoś dziś trzymają się żarty.

- Może jeśli kwiknę wystarczająco głośno, to skoczy ponad tą belką i spróbuje mnie pożreć. Uderza mnie powiew zimnego wiatru, przedzierając się przez wszystkie warstwy ubrań, przejmując aż do kości. Szczękam zębami. - Ascanio… - Tak, alfo? - Wydaje mi się, że źle pojąłeś sedno bycia pracownikiem. Mamy robotę do zrobienia, więc ją wykonujemy. Albo raczej ja ją wykonuję, a ty wszystko utrudniasz. - Nie jestem pracownikiem. Jestem stażystą. - Spróbuj być cichym stażystą. - Hej kici…- truś? kici? - Hej, śliczne zwierzącosiątko… Nie bój się. Królikot zwija się w maleńką kulkę, wyglądającą słodko i niewinnie. Widywałam wcześniej ten wyraz pyska u kotów zabójców. To spojrzenie oznacza, że zmienią się w tornado ostrych jak brzytwa pazurów, kiedy tylko znajdziesz się w ich zasięgu. Podnoszę go szybko, oczekując, że podrapie mnie do krwi. Wstaję i zawracam. - Mam go. Królikot spogląda na mnie swoimi okrągłymi, zielonymi oczkami i mruczy. Belka usuwa mi się spod nóg i nurkujemy w przepaść. Żołądek próbuje wyskoczyć mi przez usta. Lina szarpie się, ocierając żebra i zawisam nad przepaścią z królikotem, wtulonym w ramiona. Belka wali o ziemię z głośnym brzękiem, żłobiąc, skruszały chodnik. Lina okręca się leciutko. Królikot mruczy, nieświadom sytuacji. Po drugiej stronie miasta słońce chyli się ku horyzontowi, zmieniając

w konsekwencji niebo na pomarańczowe. Żyję. A to niespodzianka. Teraz tylko muszę nie zmieniać tego stanu rzeczy. - No dobra, wciągnij mnie. Lina nie porusza się. - Ascanio? Co znowu? Zobaczył motylka i się rozproszył? Lina rusza do góry tak szybko, jakby ktoś nawijał ją na kołowrót. Lecę w górę jak wystrzelona z procy. Co do cho… Docieram do krawędzi i „staję” oko w oko z Curranem. Ojoj. Trzyma sznur jedną ręką. Mięśnie ramienia wybrzuszają się pod sportową bluzą. Na jego twarzy nie widać żadnego wysiłku. Dobrze jest być najstraszniejszym zmiennokształtnym w mieście. Za nim, udając niewidocznego, nieruchomo stoi Ascanio. Szare oczy śmieją się do mnie. Władca Zwierząt wyciąga dłoń i dotyka mojego nosa palcem. - Bip! - Bardzo śmieszne - mówię. - Możesz mnie opuścić? - Co robisz w Unicorn Lane po zmierzchu? - Chwytam królikota. Co robisz w Unicorn Lane po zmierzchu? - Szukam ciebie. Zmartwiłem się, kiedy nie pojawiłaś się na kolacji. Wygląda na to, że znalazłem cię w odpowiednim momencie. Znowu. Opuszcza mnie na zniszczony dach. - Miałam wszystko pod kontrolą. - Mhm. Pochyla się nad królikotem i całuje mnie. Smakuje dokładnie tak, jak to zapamiętałam, a dotyk jego warg na moich jest jak powrót do jasnego, ciepłego domu z ciemnej, zimnej nocy.

Wkładam królikota do klatki na zwierzaki i czym prędzej czmychamy z dachu. Przeskakuję

ponad

metalową

belką,

pokrytą

różowym

szlamem, który paruje, pomimo ujemnej temperatury. Zimny wiatr liże mi plecy przez kurtkę. Przede mną Curran daje susa na betonowy głaz. Jak na takiego dużego faceta, ma wyjątkowo dużo gracji. - Zaparkowałem na Fourteenth. Mmm, auto. Milutkie, cieplutkie auto. Przyszliśmy pieszo, więc ogrzewanie w samochodzie jawi się niebiańsko. Curran zatrzymuje się. Ląduję obok niego. - Co jest? - Pamiętasz to? - pyta. Spoglądam w głąb Unicorn Lane. Przede mną chyli się ku ulicy stary blok, jego ciężar jest zbyt wielki dla osłabionych magią stalowych kości. Po prawej stronie mróz zmienił fragmenty zbrojonego betonu w labirynt białej koronki. To wygląda znajomo. Och. - Co to jest? - interesuje się Ascanio. Wskazuję na rozpadający się blok, gdzie ciemna szczelina prowadzi do środka. - To tu spotkaliśmy się pierwszy raz. Badałam sprawę śmierci mojego opiekuna i odkryłam, że dotyczyło to także Gromady. W tamtym czasie robiłam wszystko, by się nie wychylać, zatem nie byłam ogólnie znana, więc Curran zaprosił mnie na spotkanie twarzą w twarz, w tym bloku. Chciał sprawdzić, czy odważę się pojawić w Unicorn Lane nocą. Odważyłam. To wydaje się być tak dawno temu.

Curran obejmuje mnie ramieniem. - Hej, kici, kici? - Musiałam powiedzieć coś, co zmusi cię do wyjścia z ciemności. - Tam? - dziwi się Ascanio. - W tej ciemnej dziurze? - Tak. - Dlaczego akurat w Unicorn Lane? Mogło stać się coś złego. Dlaczego nie w przytulnej restauracji? Kobiety lubią restauracje. Parskam śmiechem. Curran szczerzy zęby w uśmiechu i wychodzimy spomiędzy betonowych odłamków na ulicę. Curran zaparkował jeepa Gromady na rogu Unicorn Lane i Fourteenth. Troje opryszków, dwóch mężczyzn i kobieta, próbuje otworzyć zamek. I jak tu nie kochać Atlanty? Niedoszli

włamywacze

dostrzegają

nas.

Mężczyzna

w

niebieskiej kurtce obraca się i mierzy z broni w naszym kierunku. Wielka lufa, mały rozumek. „Hej, jacyś ludzie wychodzą z Unicorn Lane w nocy. Nie wyglądają na zmemłanych, a raczej na takich, którzy mogą mi skopać mi tyłek. Spróbuję ukraść im samochód, trzymając ich na muszce.” Brawo, geniuszu. Tak, to się na pewno uda. Nie wypadając z rytmu Curran przesuwa się nieco przede mnie. Nie wątpię, że jeśli opryszek wystrzeli, to Jego Futrzastość raczej przyjmie kulę, niż pozwoli, żeby dosięgła mnie. Już kilka razy wyskakiwał z podobnym manewrem. Wciąż nie wiem, co o tym myśleć. Nie chcę, żeby dostał przeze mnie kulkę. - Dawać kluczyki! - krzyczy Niebieska Kurtka ochrypłym głosem. Oczy Currana zmieniają się w złote. Warczy ostro:

- Jeśli zamierzasz strzelać, to do opróżnienia magazynku, bo kiedy skończysz, to wsadzę ci tę broń do tyłka w poprzek. Niebieska Kurtka mruga. - Czy to w ogóle możliwe? - zastanawiam się. - Sprawdźmy. - Curran wlepia wzrok w bandytę. - No co? Strzelaj, żebyśmy mogli rozpocząć ten eksperyment. Niebieska Kurtka wciska broń do kieszeni i zwiewa. Jego koleżkowie pędzą za nim. Curran kręci głową, wyjmuje kluczyki i otwiera bagażnik. Pakujemy skrzynkę z królikotem do środka. Curran zajmuje miejsce kierowcy, uruchamia silnik i ruszamy, zmierzając przez miasto na południowy-wschód,

gdzie

w

Twierdzy

mają

swe

leże

zmiennokształtni z Gromady. Włącza się ogrzewanie. Przestaję szczękać zębami. - Ale jestem głodny - mówi Ascanio. - Co jest na kolację w Twierdzy? - My jedziemy do Twierdzy - poprawia Curran. - A ty do domu swojej matki. Ascanio jeży się. - Dlaczego? - Ponieważ nie byłeś tam od trzech dni i mama chciałaby cię w końcu zobaczyć. Oraz dlatego, że chce porozmawiać o twoich ocenach. Cholera. Julie też. Moja piętnastoletnia wychowanka zawaliła algebrę w widowiskowym stylu. Najpierw usiłowała przekonać mnie, że nauczycielka zgubiła jej prace domowe. Cztery. Następnie perorowała przez jakiś czas o tym, jaka to szkoła jest ciężka i że stawiamy jej wygórowane żądania, a potem na wielki finał

poinformowała nas, że woli rzucić naukę i zostać bezdomna. Curran i ja biliśmy jej ironiczne brawa przez całą minutę. - Co tym razem zawaliłeś? - Nic nie zawaliłem. Zaliczam wszystkie zajęcia. - Dostał czterdzieści punktów z algebry - wyjaśnia Curran. Znowu algebra. Odwracam się, by móc go widzieć. - Jakim cudem uzyskałeś czterdzieści punktów? - Nie wiem. - Nie oddawał prac domowych. Połowę wolnego czasu spędza z Raphaelem, a drugą z resztą was w Cutting Edge. - Szkoła jest przereklamowana - oznajmia Ascanio. - Nie lubię jej i nie interesuje mnie. Chcę pracować dla Gromady. - Niestety muszę zniszczyć twoje złudzenia - mówi Curran. Gromada potrzebuje wykształconych ludzi. Jeśli chcesz wspinać się w łańcuchu pokarmowym, to musisz wiedzieć, co robisz. Większość alf ma tytuły naukowe. W rzeczy samej większość osób, które znasz, je posiada. - Na przykład kto? - pyta nastolatek. - Raphael ma magistra z zarządzania. Barabas z prawa. Andrea ukończyła Akademię Zakonu. Doolittle zaliczył studia medyczne. Mahon ma doktorat z historii średniowiecza. To wyjaśnia pewne sprawy. Mahon kieruje Klanem Ciężkich, a ja zawsze uważałam, że jego rozumowanie jest troszkę archaiczne. Ooo, muszę mu to kiedyś powiedzieć. Spodoba mu się to. Ale najlepiej, gdy nie będzie w formie niedźwiedzia. Biegam nieźle jak na człowieka, ale mam wrażenie, że wściekły kodiak byłby ode mnie szybszy.

- Cioteczka B. nie miała stopnia naukowego - oświadcza Ascanio. - Owszem, miała - koryguje Curran. - Uczęszczała do uczelni Agnes Scott i studiowała psychologię. Ascanio patrzy gdzieś z zacięciem przez szybę. - Zatem, jaki masz plan? - pyta Curran. - Masz szesnaście lat, musisz mieć jakiś plan. Czy może twoja matka będzie cię utrzymywać przez resztę życia? - Nie - odwarkuje chłopak. - Przemyśl więc tę sprawę z algebrą - kończy rozmowę Władca Zwierząt. Podrzucamy Ascanio i Curran prowadzi samochód w kierunku Twierdzy. Wtulam się w siedzenie. Wszystko dobre, co się dobrze kończy. Nie umarłam, zarobiłam pieniądze, w końcu zrobiło mi się ciepło, a po długim dniu pracy dotrę do domu i wezmę gorący prysznic. - Pilnujesz go - zagaja Curran. - To mocny dzieciak. Da sobie radę i dobrze o tym wiesz, więc o co chodzi? - Coś mi się śniło ostatniej nocy. Byłam uwięziona w na wieży zamkowej. Dach zajął się ogniem. Dookoła mnie były płomienie, parzyły mi stopy. W rzeczywistości zamek pochłonął magiczny płomień, a ja nigdy nie dotarłam do akurat tej wieży. Była za wysoko. - Na dziedzińcu Hibla mordowała Cioteczkę B. - kontynuuję. Ta część snu zrodziła się z moich boleśnie żywych wspomnień. Gdy udaliśmy się na Morze Czarne, by zdobyć panaceum, napotkaliśmy Hugh d’Ambraya, który jest generałem mojego ojca i preceptorem Zakonu Żelaznych Psów. Hibla jest jego zastępczynią.

Kiedy w zamku wybuchł pożar, zostałam uwięziona na wieży. Widziałam, jak nasi ludzie usiłują wydostać się z zamku, gonieni przez Żelazne Psy Hugh oraz jak Cioteczka B. poświęciła się. Wiedziała, że zatrzymają się by ją zabić, zanim ruszą za resztą. Żelazne Psy miały ze sobą maga. Wciąż mam ten obraz przed oczami: srebrne łańcuchy wystrzeliwujące z niego i przyszpilające ją do ziemi, grad strzał, przeszywający jej ciało i Hiblę, podchodzącą do niej z mieczem w dłoni. - Usiłowałam jej pomóc - mówię. - We śnie. Próbowałam jej pomóc, ale nie mogłam się ruszyć. Curran wyciąga rękę. Jego ciepłe palce zamykają się na mojej dłoni i delikatnie ją ściskają. - Pamiętam jak Cioteczka B. warknęła tuż przed tym, jak Hibla odcięła jej głowę. Mogę odtwarzać to warknięcie na okrągło

w

głowie. Znajdowałam się blisko pięćdziesiąt metrów nad nimi. Nie mogłam tego słyszeć. - Czy to pierwszy taki sen? - Nie. Powinnam była... Zrobić więcej. - Kocham cię. Jednak nawet gdyby tak nie było, to i tak powiedziałbym ci to samo: nic nie mogłaś zrobić. Czy to pomoże? - Nie. - Przykro mi. - Dziękuję. - Rozmawiałaś o tym z kimś oprócz mnie? - Nie. - Powinnaś z kimś porozmawiać. Gromada ma na liście płac dwunastu terapeutów. Jasne.

- Nic mi nie jest - odpowiadam. - Nie chcę tylko, żeby znowu któreś z nich umarło. - Czyli kto? - Mam na myśli Klan Bouda. Ponownie ściska moje palce. - Kochanie, nie możesz trzymać ich pod kloszem. Bo wyzwolą się z niego i rzucą ci się do gardła. Są niezależni. Ascanio ma dwie alfy i dwie bety oraz matkę, która tak na marginesie jest licencjonowaną terapeutką. Porozmawiaj z Martiną. To pomoże. Rozmawianie o problemach zawsze pomaga. - Zastanowię się nad tym. Całuje moje palce. - Gdyby Derek przyszedł do ciebie z podobną sprawą, co byś mu doradziła? - Powiedziałabym mu, żeby porozmawiał z kimś oraz że Gromada ma na liście płac dwunastu psychoterapeutów. Dobrze wiem, co by mi przyniosło ulgę… Muszę zabić Hiblę. To nie przywróci życia Cioteczce B., ale trzeba to zrobić. To pragnienie jest niczym wysypka, której nie można podrapać. Zmusiłam Jima, by ją odszukał, ale jak dotąd nie było rezultatów. Równie dobrze mogła zostać w Europie i nie ujrzę jej więcej na oczy. - Nie musisz robić tego sama. Jeśli postanowisz zapolować na nią i będziesz mnie potrzebować, to zrobię to z tobą albo będę ci asystował. - Dziękuję - odpowiadam szczerze i z zgłębi serca. Milkniemy. - Rano muszę wyjechać - dodaje Curran. Powiedział „muszę”, a nie „musimy”. - Dlaczego? - Pamiętasz Gene’a Monroe?

Przytakuję. Rodzina Gene’a Monroe jest w posiadaniu Silver Mountain Mine, niedaleko Nantahala Gorge. To jest jedno z podstawowych źródeł srebra na południowym wschodzie. Gene twierdzi, że korzenie jego rodziny sięgają do Melungeonów, hiszpańskich Maurów, którzy osiedlili się w tej okolicy setki lat temu, gdy próbowali uciec przed oskarżeniami Inkwizycji. Biorąc pod uwagę, że niektórzy członkowie jego rodziny zmieniają się w wilki iberyjskie, może ma co do tego rację. Gene jest z natury trudny we współżyciu oraz skłania się ku izolacjonizmowi. Kieruje małym stadem zmiennokształtnych i choć jego sąsiedzi dołączyli do Gromady już dawno temu, Gene wzbrania się przed tym. - Sprawia problemy? - Niezupełnie. Najwyraźniej raz do roku mężczyźni z jego stada zbierają się i udają się w góry, by zapolować na dzikie świnie. Tylko rodzina i bliscy przyjaciele. - Zostałeś zaproszony? - odgadłam. - Taaa. - Wiedzą, że nie znosisz polowań? - Możliwe, że o tym nie wspomniałem - Curran wykonuje manewr kierownicą, by uniknąć dziury wielkości opony, wypełnionej świecącą breją nieznanego pochodzenia. - On chce panaceum. Nie doceniałam zasięgu dyplomatycznych intryg mojego kochanka, dopóki nie zobaczyłam, co zrobił za sprawą panaceum. Zaraz po powrocie z Europy ustanowił prawo głoszące, że każdy zmiennokształtny, któremu grozi loupizm, otrzyma panaceum, o ile znajdzie się na terytorium Gromady. W rezultacie rodziny zmiennokształtnych z całego kraju zaczęły osiedlać się na granicy naszego terytorium, tworząc bufor pomiędzy nami i światem zewnętrznym. Niektórzy czekają na przyjęcie do Gromady. Niektórzy

chcą być blisko, na wypadek, gdyby ich dzieci zaczęły wykazywać oznaki loupizmu. Jeśli pojawią się kłopoty, będą walczyć za Gromadę, bo jest ona ich jedyną nadzieją. W międzyczasie Curran używa panaceum zarówna jako kija, jak i marchewki, knując, przekupując i handlując, by ustabilizować Gromadę i wzmocnić nasze linie obrony. Nadchodzi wojna i robimy co w naszej mocy, by się do niej przygotować. Rozmyślanie o panaceum i wojnie przypomina mi o moim ojcu. Odsuwam tę myśl, zanim mogłaby zepsuć mi wieczór. - Zatem Gene pragnie panaceum. A czego ty od niego chcesz? - Chcę, żeby był wybredniejszy w wyborze nabywców srebra. Handluje ze środkowym zachodem. - Roland? - wyrywa mi się imię ojca. To by było na tyle, jeśli idzie o nie myślenie o tym draniu. - Jego sługusy. Dla zmiennokształtnych srebro jest trujące. Jeśli mój ojciec zaczął kupować je w dużych ilościach, to znaczy, że wkrótce nadciągnie

i

to

ze

złymi

zamiarami.

Roland

postrzega

zmiennokształtnych jako zagrożenie, a mnie nienawidzi. Usiłował zabić mnie w łonie matki, ale ona uciekła i poświęciła swoje życie, by ocalić moje. Mój przybrany ojczym ukrywał mnie i przez lata doskonalił moje umiejętności w walce, bym stanowiła broń przeciwko memu ojcu. Wychowano mnie w jednym celu: bym zamordowała Rolanda. Niestety Budowniczy Wież jest żywą legendą i zabicie go będzie trudne. Potrzebowałabym do tego kilku uzbrojonych dywizji i wsparcia nuklearnego. Curran krzywi się. - Gene’owi nie spodoba się narzucanie warunków, ale wiem z pewnego źródła, że dwoje z jego wnucząt

zmieniło się w loupy przy narodzinach, więc będzie chciał się dogadać. Stąd to zaproszenie. Musi jechać. Wszystko, co osłabia Rolanda, działa na naszą korzyść. Wciąż jednak odczuwam niepokój. Od czasu naszej zamorskiej podróży jestem boleśnie świadoma, że mamy szczęście, że żyjemy. Nie wiedzieliśmy, czy Hugh d’Ambray jest martwy, czy żywy. Osobiście wolałabym, żeby nie żył, ale tak czy inaczej nie mogę już skryć się w tłumie. Roland wcześniej czy później przybędzie by sprawdzić, kto rozprawił się z jego generałem. Każdy dzień do tej chwili jest podarunkiem od losu. - Ile cię nie będzie? - Potrzebuję jednego dnia, by tam dotrzeć, dwa na polowanie i następny na powrót. Wrócę w piątek. Dokonuję w myślach szybkiej kalkulacji. Oprócz Gromady, Atlanta stanowi dom dla kilku innych nadnaturalnych frakcji, wśród których największe zagrożenie dla nas przedstawia Ród.

W

przeszłości Gromada oraz Ród niemal wywołały wojnę przez zwykłe nieporozumienie. Obecnie spotykamy się każdego miesiąca w miejscowej restauracji, by zażegnywać konflikty, zanim wymkną się spod kontroli. Spotkania owe zwą z rozmachem „Konklawe”. Proste „zebranie comiesięczne” nie łechce próżności jego uczestników w wystarczającym stopniu. - Skoro wyjedziesz jutro i wrócisz w piątek, to ominie cię środowe Konklawe. A ja, jako Towarzyszka Władcy Zwierząt będę musiała reprezentować Gromadę podczas rozmów. Wolałabym dźgnąć się zardzewiałym widelcem. Spogląda na mnie. - Serio? Konklawe jest już w tym tygodniu? No popatrz, jak to się wszystko ułożyło.

Przewracam oczami. Curran uśmiecha się szeroko. Lubi posiedzenia Konklawe tak samo, jak ja. - Ostatnio nic się nie działo - dodaje. Ma rację. Mamy trzeci grudnia. O tej porze poszczególne klany mają spotkania na podsumowanie roku. Sezon polowań jest w pełni i większość z młodszych, porywczych zmiennokształtnych jest poza miastem, goniąc jelenie i dziki oraz bawiąc się, a nie wszczynając bijatyki z czeladnikami z Rodu. - Jim twierdzi, że ponad jedna trzecia ludzi jest w lasach mówię. - Przez to robi się bardziej podejrzliwy. Curran patrzy na mnie. - Robi? - Bardziej, niż zazwyczaj. Jim zawsze był przesadnie podejrzliwy, ale podczas naszego pobytu w Europie Hugh wymknęło się, że ma kreta w Radzie Gromady. Od tamtej pory poziom

paranoi Jima wystrzelił w

stratosferę. Oczyścił całą Twierdzę z podsłuchów. Jego ludzie przeszukali każdy centymetr kwadratowy sali, w której obradowano. Przesłuchiwał wszystkich bez końca, aż alfy zagroziły przemocą, żeby to w końcu przerwać. A kiedy nie mógł już ich przesłuchiwać, to próbował wysłać za nimi ogony. Prawie mieliśmy bunt. Każdy klan ma swoje miejsce spotkań, a Jim byłby bardzo zadowolony, gdyby mógł wywrócić je do góry nogami, ale nikt by go tam nie wpuścił. Zbliżają się święta, a my wciąż nie mamy pojęcia, kto dostarcza informacje d’Ambrayowi. Jim wziął tę całą sytuację mocno do siebie i brak postępów doprowadza go do szału. - Kiedy wszyscy udają się na polowanie, Jim twierdzi, że jesteśmy osłabieni - mówi Curran. - Kiedy wszyscy wracają na

święta, narzeka, że jest za dużo ludzi i musi uruchomić więcej osób, by zapanować nad resztą. - To prawda. Wzrusza ramionami. - Zbliżają się święta. Nikt nie będzie chciał teraz wdawać się w niepotrzebne walki. Ród będzie marudził w sprawie jakichś drobiazgów, a potem my pomarudzimy, a następnie wszyscy zjedzą, wypiją i rozejdą się do domów. Nie kopnij żadnego z Panów w Umarłych w twarz i wszystko będzie dobrze. - Proszę się nie martwić, Wasza Futrzastość. Przypilnuję wszystkiego do piątku. Milknie na chwilę, po czym dodaje poważnym tonem: - Uważaj na siebie. - A co mogłoby mi się stać? Kiedy cię nie będzie, Jim popadnie w przesadę, co zaowocuje tym, że będę otoczona impulsywnymi, szalonymi zabójcami i strzeżona, niczym największy skarb na świecie. To ty zapuszczasz się w lasy z ludźmi, których ledwie znamy. Bierzesz kogoś ze sobą? - Mahona, Raphaela i Colina Mathera. Alfy Klanu Ciężkich, Klanu Boud i Klanu Szakali. Nieźle. - Wrócę, zanim się obejrzysz. Z takim wsparciem mógłby zetrzeć z powierzchni ziemi małą armię. - Pozdrów ode mnie Gene’a. Przekaż mu też, że jeśli nie wrócisz do mnie cały zdrowy, to nie będę miała problemu ze skrzyknięciem naszej hordy zmiennokształtnych i najechaniem Północnej Karoliny. A jeśli Gene spróbuje go skrzywdzić, to nie pożyje na tyle długo, by zacząć tego głęboko żałować. Władca Zwierząt uśmiecha się do mnie szeroko. - Wątpię, by do tego doszło.

Jedziemy w ciszy. Lubię siedzieć obok niego. Na zewnątrz czyha bezkresna, zimna noc, a on siedzi przy mnie i bije od niego ciepło. Gdyby coś paskudnego stanęło nam na drodze, to wysiadłby z auta i rozerwał to na strzępy. Nie żebym nie mogła zrobić tego sama, ale wiedza, że byłby u mojego boku zmienia postać rzeczy. Rok temu w noc taką jak dziś wracałabym sama do domu starym samochodem, modląc się by nie umarł szlachetną śmiercią gdzieś w zaspie śnieżnej. Dotoczyłabym się do mieszkania późno w nocy. Ogrzewanie byłoby wyłączone z oszczędności, łóżko zimne, a gdybym chciała opowiedzieć komuś, jak minął mi dzień, musiałabym gadać do swojej szabli i udawać, że ta słucha. Zabójczyni jest doskonałą bronią, ale nigdy nie śmieje się z moich dowcipów. - Jeszcze nie powiedziałaś mi, co chcesz dostać na gwiazdkę mówi niespodziewanie Curran. - Chcę czasu - odpowiadam - dla nas. - Zajrzyj do schowka. Otwieram go i wyciągam kartkę. „Serdecznie zapraszamy...” „Dziękujemy za rezerwację... „ - Czy to? - Pensjonat Black Bear - potwierdza. Dwa tygodnie temu musieliśmy udać się do hrabstwa w Północnej Karolinie, by usunąć pałętającego się po kampusie trolla. W Apallachach żyje duża populacja zmiennokształtnych i wiele z ich dzieciaków

uczęszcza

do

Western

Carolina

University.

Zatrzymaliśmy się w nowym, pobudowanym, na wzór domku myśliwskiego, pensjonacie Black Bear. Podają tam świetne jedzenie, a pokoje z ogromnymi kominkami są bardzo przytulne. Spędziliśmy tam dwa cudowne dni, polując na trolla, a wieczorami pijąc wino i kochając się w olbrzymim, mięciutkim łóżku. Szkoda mi było stamtąd odjeżdżać.

Zdobył dla mnie rezerwację. - Na jak długo? - pytam. - Dwa tygodnie. Możemy wyruszyć, kiedy tylko wrócę i zostać tam do Gwiazdki. Musimy wrócić na święta albo wszyscy będą strasznie marudzić, ale dzięki liniom geomantycznym to tylko dwa dni drogi. - A co z petycjami? - Już się tym zająłem. Pamiętasz to dodatkowe posiedzenie, które zajęło cały czwartek? Wtedy wszystko załatwiłem. - A co z pozwem Gardnera? - Tym też się zająłem. - Curran pochyla się i patrzy na mnie. Szare oczy jaśnieją maleńkimi, złotymi iskierkami. Powoli marszczy blond brwi i porusza nimi w górę i w dół. - To ma być twoje pełne żaru spojrzenie? - Tak. Usiłuję przekazać obietnicę nocy pełnych ekstazy. Wybucham śmiechem. - Przeczytałeś może tę książkę o piratach, którą zostawiła mi Andrea? -

Możliwe,

że

ją

przekartkowałem.

To

jak

będzie?

Wyświadczysz mi ten zaszczyt i będziesz mi towarzyszyć do pensjonatu Black Bear, gdzie będziemy całe dnie kisić się w łóżku, upijać, tyć i nie myśleć o czymkolwiek związanym z Atlantą? - Dorzucisz do tego noce pełne ekstazy? - I dzionki. Ekstaza na okrągło. Dwa tygodnie; tylko Curran i ja. Brzmi bosko. - Umowa stoi, Wasza Wysokość. Rozdział 02 - Dzień jak co dzień Stoję w małym, betonowym pomieszczeniu i obserwuję krew nieumarłego, leżącą w nieruchomej kałuży u moich stóp. Jej magia

przemawia do mnie, niecierpliwa i kusząca, szepcząca łagodną, uwodzicielską pieśń. Niekiedy Los mi sprzyja. Zazwyczaj wali mnie na odlew w twarz, kopie po żebrach, gdy już leżę i śmieje się z mojego bólu, ale od czasu do czasu staje po mojej stronie. Mamy wtorek. Przekopałam się przez cały stos raportów - jak zawsze przed Konklawe wyszczególniających wszystkie zdarzenia oraz

nieporozumienia

pomiędzy nami i Rodem, które mogą stać się przyczyną problemów. Żadnych morderstw, napaści, czy ożywionej wymiany słów. Nikt niczego nie ukradł. Nikt się nie schlał, by potem uderzać do czyjegoś chłopaka. Alleluja. Po skończonej pracy zamknęłam się tutaj, w małym, prostokątnym pokoju, wykonanym z barwionego betonu. Był to niegdyś magazynek na przyrządy do ćwiczeń Currana, ale przeniósł je i oddał mi to pomieszczenie do użytku. Jasnobrązowe ściany są puste, jedynym wyróżniającym się elementem jest odpływ w podłodze. Nieczęsto go potrzebuję. Moja magia wypływa ze mnie, jak para z wystawionego na zimno

garnka

z

wrzącą

wodą.

Gdyby

emitowała

światło,

wyglądałabym, jakbym płonęła. Przez większość czasu ukrywam ją wewnątrz siebie. Pozostawienie jej na widoku, dla kogoś z moim pochodzeniem byłoby wyjątkowo nierozważnym zachowaniem. Przywołuję krew swoją magią. Kałuża na podłodze drży leciutko, jak gdyby coś przesuwało się pod powierzchnią. Voron, mój przybrany ojciec, zawsze mi wpajał, że tłumienie mocy mojej krwi jest najlepszą strategią. Nie wychylaj się. Nie rzucaj się w oczy. Nie praktykuj magii, która mogłaby cię zdradzić. To już nie wchodzi w rachubę. Potrzebuję tej magii. Muszę być w tym

dobra. Nikt nie może mnie tego nauczyć, więc z konieczności uczę się sama. Ćwiczę, ćwiczę i jeszcze raz ćwiczę. Część krwi nieumarłych pochodzi od Roweny, Pani Umarłych, która winna była miejscowym wiedźmom przysługę. Czarownice wiedzą, kim jestem i wspierają mnie. Wyczuły pismo nosem: kiedy nadejdzie Roland, tylko ja stanę pomiędzy nimi, a moim ojcem. Zmusiły zatem Rowenę do zaopatrywania mnie w krew. Pani Umarłych nie ma pojęcia, do czego mi ona potrzebna. Część krwi pochodzi od Jima. Kupuje ją dla mnie na czarnym rynku. Ćwiczę każdego dnia, kiedy magia jest w górze. Robię bardzo wolne postępy. Tak wolne, że aż zgrzytam zębami ze złości na samą myśl o tym. Zaczynam nienawidzić tego pomieszczenia. Przypomina grób. Może powinnam dodać nieco graffiti, by je rozjaśnić: * Chcesz się dobrze zabawić, zadzwoń do Towarzyszki. * * Władca Zwierząt pożre twoją kolację i zmieni się w lwa podczas snu. * * Mahon ma hemoroidy. * * Boudy wiedzą lepiej. * * Ostrzeżenie: podejrzliwy, bojowy jaguar poluje w okolicy. * Ciche pukanie rozchodzi się echem po pokoju. Podskakuję. - Tak? - To ja - odzywa się Barabas. Otwieram drzwi. - Wejdź. Wchodzi wolnym krokiem, poruszając się ze swoją zwykłą elegancją. Niezależnie od tego, w co się ubierze, zawsze emituje aurę grzecznej ogłady, z nutką drapieżności. Wysoki, smukły i blady, ma ognistoczerwone włosy, które odstają od głowy, jak las agresywnych kolców. Gdyby ufarbował włosy na niebiesko, wyglądałyby jak palnik

kuchenki gazowej. A gdyby ktoś tylko źle na mnie spojrzał, to zerwałby tę maskę dobrego wychowania i przeistoczył się w szaleńcze tornado ostrych jak brzytwa pazurów i wielkich niczym sztylety kłów. Z mangustą zadziera się na własną odpowiedzialność. - Jeśli to złe wieści, to nie chcę ich słyszeć. Barabas jest jednym z prawników Gromady i stara się jak może prowadzić

mnie

przez

zdradzieckie

bagna

polityki

i

praw

zmiennokształtnych. - To nie są złe wieści - siada na podłodze, zakładając nogę na nogę i krzywi się. - Odwołuję to. Mogą się okazać złe. - Bardzo będzie ci przeszkadzało, jeśli będę kontynuowała? Już wylałam towar na podłogę. - Nie, skąd. Przecież dobra nieumarła krew nie może się zmarnować. Nakłuwam przedramię igłą i wpuszczam kroplę szkarłatu do kałuży. Magia przeszywa nieumarłą krew jak błyskawica. Posoka wampira wysuwa się do góry w eleganckim łuku. - O rany - szepcze Barabas. Jucha dotyka moich palców i owija się wokół nich, prześlizgując się po skórze, elastyczna i sprężysta. Moją dłoń pokrywa krwista rękawica. Nie jest piękna, ale działała. Wyciągam sztylet z pasa i przeciągam ostrzem w poprzek rękawicy. Barabas syczy współczująco. Nie kaleczę się. Czuję nacisk ostrza, ale nie wchodzi ono w skórę. Zginam palce, usiłując zacisnąć je w pięść. Udaje mi się to jedynie w dwóch trzecich. Jakiś rok temu moja ciotka, Erra, przybyła do Atlanty z zamiarem zniszczenia jej. Zabiłam ją. To było najtrudniejsza rzecz, jaką dokonałam w życiu. Umierając miała na sobie zbroję z krwi.

Przylegała do niej jak spandex. Mogła w niej biegać oraz skręcać się i nie miała problemów z machaniem toporem na tyle szybko, by odpierać moje ataki. Jeszcze raz próbuję zgiąć palce. Pancerz nie całkiem ulega naciskowi. Wyraźnie coś robię nie tak, jak trzeba. To nie ma sensu. Jeśli nie będę mogła trzymać szabli, to równa się wyrokowi śmierci. Skupiam się na zmniejszaniu grubości krwistej powłoki, zmieniając jej strukturę w segmenty, które zachodzą na siebie, jak tarczki pancernika. - O co chodzi? - Dwie sprawy. Pierwsza to taka, że Christopher chce z tobą porozmawiać. Rozmawianie

z Christopherem jest jak rosyjska ruletka:

czasem napotyka się niewiarygodnie żywą inteligencję, a czasem bełkot. Uratowaliśmy go z rąk d’Ambraya. Musiał być niegdyś wyjątkowo bystry i z pewnością posiada wiedzę z zakresu zaawansowanej magii, ale Hugh lub mój ojciec złamali jego psychikę. Kontakt Christophera z rzeczywistością częstokroć się urywa i raz na jakiś czas musimy rzucać wszystko i biegać po gzymsach, by przekonać go, że przecież nie umie latać. Zwykle udaje mi się namówić go do zejścia, ale jeśli za bardzo zagłębi się w swój świat, to muszę wzywać Barabasa na pomoc. - Od dwóch dni jest niezwykle poruszony - wyjaśnia mangustołak. - Nie mam pojęcia, czy coś się stało, czy znowu odleciał. - A gdzie teraz jest? - Schował się w bibliotece. To nie jest dobry znak. Biblioteka jest azylem Christophera. Książki są dla niego czymś cennym. Traktuje je jak skarb i ukrywa się

pomiędzy nimi, gdy świat zaczyna go przytłaczać. Coś naprawdę musiało go zaniepokoić. - Powiedział, o co mu chodzi? - Tylko tyle, że to ważne. Nie musisz z nim rozmawiać

-

stwierdza Barabas. - Nie ma sprawy. Porozmawiam z nim po Konklawe. Wypróbowuję rękawicę. Jak metalowa puszka, owinięta wokół palców. Co robię nie tak? - A ta druga sprawa? - Jim zebrał gwardię pretoriańską i czeka na przegląd. O rajusiu. Jim pewnie zebrał załogę rzezimieszków, gotowych by strzec mnie podczas Konklawe. - O ile pamiętam gwardia pretoriańska zabijała cesarzy rzymskich tak samo często, jak ich chroniła. Powinnam być zaniepokojona? - A masz w planach podpalenie Twierdzy, połączone z graniem przejmujących melodii na skrzypkach? - Nie. Barabas błyska zębami w uśmiechu. - Zatem raczej nie. - Coś jeszcze? Mój przyjaciel spogląda na mnie ostrożnie. - Klan Zwinnych zapytuje, czy ustalono datę ślubu. - Znowu? - Tak. Chcą się przygotować i wybrać odpowiedni prezent. Odmawiając ustalenia daty, psujesz im zabawę. Nigdy nie wyobrażałam sobie jak wychodzę za mąż. Nie wybrałam sukienki ani nie przeglądałam czasopism ślubnych. To nie należało do mojej przyszłości. Zajmować ja miało utrzymanie się

przy życiu tak długo, aż będę wystarczająco silna, by zabić ojca. Jednakże Curran pokrzyżował te plany i oświadczył mi się, a ja się zgodziłam, bo go kocham i chcę za niego wyjść. Moja przyszłość zrobiła zwrot o sto osiemdziesiąt stopni. No i teraz muszę pomyśleć o szczegółach. Pragnę skromnej ceremonii, jak najmniej formalnej, cichej i w gronie kilkorga przyjaciół. Kiedy tylko ogłoszono zaręczyny, Gromada zjednoczyła siły i storpedowała pomysł cichej uroczystości, „strzelając” do niego aż przestał drżeć w konwulsjach i ostatecznie zdechł. Chcą prezentów, ceremoniału i ogromnej uczty. Chcą wesela przez ogromne „W”. Klan Ciężkich i Klan Szczurów posiadają cukiernie, a cukiernicy prawie rzucili się sobie do gardeł z powodu tortu weselnego. Czy to powinno być Zimowe Wesele, czy Wiosenne Wesele? Kto przygotuje suknię i jak ma wyglądać? Czy powinna ona być biała, czy szara, skoro to oficjalny kolor Gromady? Każda chwila, którą spędzamy wspólnie z Curranem jest nasza. Wyłącznie nasza. Dlatego odkładamy ślub. Nie zmówiliśmy się. Po prostu oboje jesteśmy zbyt zajęci, by się pobrać, a kiedy trafia się nam kilka wolnych godzin, to wykorzystujemy je na spędzanie czasu ze sobą i z Julie. - Mam po uszy słuchania o ślubie - mówię. - Andrea niedawno usiłowała przekonać mnie, że najwyraźniej mam mieć coś nowego, coś starego, coś niebieskiego i coś ukradzionego. - Pożyczonego - mamroce Barabas. - Kto, u licha, wymyślił te zasady? - Taka jest tradycja. - Nawet Julie nagabywała mnie o to parę dni temu. - I co powiedziała? - Uważa, że powinnam wystąpić w czerni.

Barabas wzdycha. - To przyprawiłoby klany o zbiorowy atak serca. Rękawica nie chce się zgiąć. Pieprzyć to. Cofam magię. Krew staje się ciemnobrązowa i zmienia w pył. - Mam dosyć tego nękania. Wolałabym, żeby mi ktoś strzelił w łeb. - Rozumiem. Aczkolwiek jeśli chcesz, żeby dali ci spokój, to rzuć im jakiś ochłap. Warczę na niego. Niestety warczenie wychodzi o wiele lepiej, kiedy się jest lwołakiem. - Mogłabyś choć zawęzić datę do konkretnej pory roku? - Wiosna - rzucam. Czemu nie. Zresztą zawsze możemy to później przełożyć. Barabas ponownie wzdycha. - Dam im znać. ●●● Na przekór obiegowej opinii, większość zmiennokształtnych nie jest zatwardziałymi, łaknącymi krwi zabójcami. To zwykli ludzie nauczyciele, murarze, specjaliści od zarządzania zasobami ludzkimi którzy ćwiczą ścisłą umysłową dyscyplinę i od czasu do czasu pokrywają się futrem. Niektórzy z nich osiągają taki poziom samokontroli, że potrafią utrzymać postać bojową, połączenie człowieka i zwierzęcia, przerażająco skuteczną w zabijaniu. Spośród tych, niewielka część zostaje pełnoetatowymi żołnierzami Gromady. Najlepsi z nich stają się renderami, których można opisać jako broń masowej zagłady. Rendery kochają swoją robotę. Zebranie

więcej

niż

pięciu

komandosów

w

jednym

pomieszczeniu to rzadkość. Wystarczyłoby dwóch takich żołnierzy, chyba że mielibyśmy walczyć z armią, co jak dotąd, zdarzyło się tylko

raz. Przede mną stoi ich dwunastu. Dziesięciu komandosów, dwóch renderów plus Barabas i Jim. Składający z się z metra i dziewięćdziesięciu centymetrów twardych jak stal

mięśni, Jim nosi czerń i uzbrojony jest w

spojrzenie, przed którym ludzie czmychają. Ma skórę ciemną, niczym ziarenka kawy, czarne włosy obcięte krótko, a zbudowany jest jak bokser wagi średniej u szczytu formy. Jego ciosy łamią kości. Bycie dodatkowo jaguarołakiem jest tylko bonusem. - Co, nie ma Rambo? Jim robi nachmurzoną minę. Zwykle, gdy to robi, ludzie wydają cichutkie, piskliwe dźwięki i starają się wyglądać na mniejszych oraz bezbronnych. Na szczęście udaje mi się wykrzesać na tyle odwagi, by nie zemdleć. - Nie krzyw się, bo ci tak zostanie. - Możesz być przez chwilę poważna? - warczy. - Pewnie - obejmuję wzrokiem drużynę zaciekłych zabójców. Niech zgadnę: elitarna jednostka z jakiegoś złego imperium najechała restaurację Bertrand’s i zabarykadowała się w niej, a teraz usiłuje odłączyć się od Atlanty i urząd miasta poprosił nas o pomoc w odbiciu jej? Nikt się nie śmieje. Chyba wychodzę z wprawy. Jim naburmusza się jeszcze bardziej. Jeju. Nie sądziłam, że to możliwe. Głupia ja. - Nie sądzisz, że to przesada? - sugeruję. - Nie. Głupie pytanie, głupia odpowiedź... - Jim, z taką siłą rażenia można by pokonać mały kraj. Czeka. - Nie sądzisz, że to będzie świadczyło iż obawiamy się Rodu?

- To będzie informacja, że jeśli choćby pomyślą o narobieniu nam kłopotów, rozszarpiemy ich na śliczne, małe kawałeczki. Patrzę na rudowłosego rendera na przedzie. Nazywa się Myles Kingsbury i jest zbudowany jak rasowy żołnierz: szerokie ramiona, twarda pierś, wąska talia i spokojne spojrzenie. Myles jest w moim wieku, a przy okazji kilku rozmów wydało mi się, że jest kompetentny i rozsądny. - Panie Kingsbury, a co pan o tym sądzi? Render odpowiada głębokim głosem. - Uważam, że to świadczy o tym iż nie zawahamy się podjąć stanowczo ofensywnych działań. Przymykam na chwilkę oczy i oddycham głęboko. - Jim, gdybyś miał do czynienia z Curranem, to obstawiłbyś go tyloma ochroniarzami? - Nie. Cóż, przynajmniej nie wciska mi kitu. - Zgadzasz się zatem ze stwierdzeniem, że przez tak liczną ochronę będę postrzegana jako słaba? - Tak. Jednakże Gromada będzie postrzegana jako silna. Nie mam ochoty ryzykować twojego bezpieczeństwa. No i - unosi dłoń Currana też bym obstawił, gdyby ten uparty skurczybyk nie stał wyżej w hierarchii. Patrzę na Barabasa - Mogę uchylić jego zarządzenia? - Nom - potwierdza mangustołak. Jim spogląda ostro na Barabasa. Ten wzrusza ramionami. - Przecież nie będę kłamał. Jim zwraca się do mnie. - Czy mogę prosić na słowo, Towarzyszko? O, to teraz jestem Towarzyszką. - Oczywiście, Szefie Ochrony. Z przyjemnością.

Normalnie wystarczyłoby odejść na kilka metrów, by być poza zasięgiem uszu, ale wszyscy w Twierdzy korzystają z daru wzmocnionego słuchu. Jim i ja odchodzimy korytarzem blisko pięćdziesiąt metrów. - Nasze siły są okrojone do połowy - zaczyna Jim.

- Curran

jest nieobecny. Trafnie, czy nie, jesteś postrzegana jako o wiele mniejsze zagrożenie, niż on. Gdybym to ja planował jakąś akcję przeciwko nam, to teraz byłaby idealna sytuacja, by trafić w czuły punkt. Mówię ściszonym głosem. - Ten szpieg w Radzie faktycznie nie daje ci spokoju. Nabiera wolno powietrza i patrzy na mnie. - Chcesz powiedzieć, że straciłem obiektywizm? - Może trochę. Jednakże... Zawsze jest jakieś „jednakże”. Nachyla się bardziej ku mnie, jego głos drży lekko, lecz nie ze strachu, ale kontrolowanym, skumulowanym gniewem. - Trzy miesiące. Szesnaścioro moich najlepszych ludzi. Ponad tysiąc godzin inwigilacji. I wszystko na nic. Na nic. Mamy tu kreta, a ja nie mam najmniejszego pojęcia, kto to jest. Curran jest o wiele lepszy w te klocki, niż ja.

- Pamiętasz

hydrę? Jim krzywi się. To wydarzyło się lata temu, w moim pierwszym roku pracy dla Gildii. Mieliśmy piekielną zimę. Próbowałam wykombinować, jak nie zmarznąć w moim starym domu,

a w tym czasie sabat

czarownic-amatorek, niedaleko Franklin, wrzucał dziwne rzeczy do olbrzymiego kotła. Nie wiedziałam, co do cholery, miały nadzieję przygotować, ale to, co wylazło z kotła, stało się znane pod nazwą

Hydry z Franklin. To nie był klasyczny smok z wieloma głowami. To było coś z mackami, kolcami i paszczami pełnymi rekinich zębów, w miejscach, gdzie wcale nie powinno być otworów gębowych. Pożarło wiedźmy i wśliznęło się w zamarzniętą głębię jeziora Emory. Jezioro pod lodem zmieniło się w błoto, które wciągało wszystko, co za bardzo się zbliżyło. Urząd miasta poprosił o pomoc i przyznał na to pewne

fundusze.

Dwa

tygodnie

później

grupa

dwudziestu

najemników i jednostka Gwardii Narodowej weszły na lód. Załamał się pod nami. Przeżyły cztery osoby. Nie powinno mnie być w tej czwórce. Wpadłam przez lód w szlam aż do piersi i wciąż się zapadałam, a kolczaste macki pełzały wokół mnie. Wiedziałam, że już po mnie,

a jakiś nieznajomy

najemnik prześliznął się przez lód do mnie i rzucił mi pasek. Niestety poza mój zasięg. Jeśli zaczęłabym się rzucać, macki naprężyłyby się i ściągnęły mnie w dół. Więc pełzłam do przodu, jeden boleśnie maleńki centymetr na sekundę. - Pamiętasz, co mi powiedziałeś? - pytam. Wzrusza ramionami. - Powiedziałeś: „Nie spinaj się. Żadnych gwałtownych ruchów. Zrób to spokojnie.” Patrzy na mnie beznamiętnie. Strzał w dziesiątkę. Punkt dla mnie. - Restauracja Bernard’s to terytorium neutralne, gdzie nie wolno wnosić broni, nie wyłączając wampirów - i żadnej broni białej, z czego jestem wielce niezadowolona. - Przedstawiciele Rodu przybędą na spotkanie nieuzbrojeni. Natomiast nasi ludzie są zawsze uzbrojeni, bo mogą przemienić się w mgnieniu oka. Zabranie tak dużej liczby wyszkolonych w walce zmiennokształtnych może zostać

odebrane jako zagrożenie. Łącznie z alfami z innych Klanów, nasza liczba dwukrotnie przewyższy liczebność delegacji Rodu. Jim oswaja się z tą myślą. - No dobra. Jednakże... Zaczynam naprawdę nienawidzić tego słowa. - Posiadam informacje, potwierdzające fakt zakupu przez Ród budynku naprzeciwko restauracji. Założyli tam prowizoryczne centrum dowodzenia. Dziś znajdzie się tam kilku czeladników i co najmniej sześć wampirów. Wiesz, do czego jest zdolnych sześć wampirów. Taka grupka tych stworzeń może wyludnić Atlantę w ciągu tygodnia. Pilotowane przez czeladników dokonałyby tego w trzy dni. Wampir, telepatycznie prowadzony przez pilota, jest precyzyjnym narzędziem, z potencjałem zniszczenia równym małej bombie atomowej. - To jedynie środki ostrożności - stwierdzam. - Ghastek nie naraziłby na szwank swej wędrówki w górę po drabinie hierarchii. Najbardziej uzdolnieni piloci znani są jako Panowie lub Panie Umarłych. W Atlancie jest ich siedmioro, a dwóch z nich, Ghastek Stefanoff i Mulradin Grant, knują przeciwko sobie intrygi, by przejąć kontrolę nad całym oddziałem. Stawiam na Ghasteka. Z konieczności współpracujemy ze sobą. Jest bystry, wyrachowany i bezwzględny, ale również rozsądny. To jest jego kolej, by uczestniczyć w Konklawe, a on nie pragnie wojny. - Właśnie może wojna jest tym, czego mu potrzeba - mówi Jim. - Nie chcę ryzykować. Poczekaj - zwraca wzrok w odległy koniec korytarza. Zza rogu wyłania się białowłosy mężczyzna i spieszy ku nam. Chudy jak patyk, prawie biegnie, przyciskając stos książek do piersi.

Jeansy wiszą na nim, a golf, który byłby ścisły dla większości ludzi, zostawia jeszcze nieco wolnego miejsca. Christopher czasem zapomina jeść. Barabas w końcu się tego dopatrzył i zmusza go do spożywania trzech posiłków dziennie, ale Christopher nie poprawia się. Jim odwraca się i patrzy na niego nieprzyjaznym wzrokiem, bo niespecjalnie go lubi. Dla Jima Christopher jest pudełkiem z niespodzianką. Po otworzeniu może okazać się, że jest tam skarb albo bomba, a Jimowi nie podoba się, że nie wie, co kryje w sobie Christopher. - Pamiętasz wszystkie te zlecenia na ochronę, które robiliśmy razem? - pyta Jim. - Pamiętam. Sugerujesz, że jestem trudnym obiektem? - Coś w tym rodzaju. Christopher zrównuje się z nami. Błękitne oczy ma szeroko otwarte. W niektóre dni są one niczym bezchmurne, letnie niebo, nie zakłócone ani jednym obłoczkiem myśli. Teraz jednak są skupione, z determinacją graniczącą z obsesją. Dopadła go jakaś myśl i spycha w przepaść. Pewnie nawet nie jest świadom tego, że niesie ze sobą książki. - Pani! Dałam sobie spokój z proszeniem go, by zwracał się do mnie po imieniu. Ignorował te prośby. - Tak? - Nie możesz tam się udać! Jim marszczy brwi. - Gdzie? - pytam. - Do tego miejsca - mówi bełkotliwie. - Próbowałem nie tracić zmysłów.

- Aha. W razie wątpliwości trzeba trzymać się prostych słów. - Wiem, kim kiedyś byłem, ale to już nie wróci. Próbuję. Staram się tak mocno. Jednak mój umysł jest rozproszony, a jego nici są zbyt splątane. Jego oderwane fragmenty dryfują. Jestem strzaskany. On mnie zniszczył. - Kto cię zniszczył? -spyta Jim. Christopher spogląda na niego. Zniża głos do ledwie słyszalnego szeptu. - Budowniczy. Mój ojciec. Budowniczy Wież. Czuję ukłucie gniewu. Żałuję, że nie mogę sięgnąć przez przestrzeń oraz czas i walnąć Rolanda w gębę. Christopher zwraca się do mnie. - Gdybym wiedział, jak to jest być roztrzaskanym, wolałbym umrzeć. Oj. - Nie mów tak - mówię. - Ale to prawda. - Christopher, jesteś dla mnie ważny. Strzaskany, czy nie. Jesteś moim przyjacielem. Christopher rozwiera ramiona. Książki upadają na podłogę. Przywiera do mnie, wbijając mi długie palce w ramiona. - Nie idź. Nie udawaj się do tego straszliwego miejsca, bo on strzaska i ciebie, i będziesz sama. Będziesz jak ja. Nie idź, Pani. Jim przesuwa się, ale kręcę głową. - Co to za straszliwe miejsce? - pytam uspokajającym tonem. Kręci głową i szepcze: - Nie idź. Nie odjeżdżaj. - Nie pójdę - obiecuję. - Nie zrobię tego, ale musisz zdradzić mi nazwę tego miejsca.

- Nie rozumiesz - patrzy na mnie i w jego oczach widzę czystą panikę. - Nie rozumiesz. Podążę za tobą na kraj świata, ale nie tam. Nie mogę tam znowu iść. Ja też bym tam nie poszła, gdybym wiedziała, o jakie miejsce chodzi. - Wszystko dobrze. Powiedz mi tylko... Kręci głową. - Nie. Nie. Nie jest dobrze. - Będzie dobrze. Wyciąga dłoń, dotyka pasemka włosów, które wyśliznęło mi się z warkocza, pociąga je, wyrywając parę włosów. Ał. Jim rusza na Christophera, odtrącając go. Chudzielec upada na podłogę. Walę Jima barkiem. - Nie! Christopher podnosi się z dzikim spojrzeniem i kilkoma moimi włosami w dłoni. - Nie ufaj wilkowi! Odwraca się i ucieka korytarzem. - Co, do cholery? - warczy Jim. - Każę podać mu środki uspokajające. - On coś wie - stwierdzam. - Nie wiem, czy miał wizję, czy może ktoś mu coś powiedział, ale wystraszyło go to, a nie potrafi tego wyjaśnić. Zobaczymy, co zrobi z włosami, to może być wskazówka. Włosy, podobnie jak płyny ustrojowe, po oddzieleniu od ciała, ujawniają magię właściciela. Rok temu zabiłabym Christophera, by odzyskać te włosy, ponieważ zbadanie ich odkryłoby moje sekrety. Jednak moje tajemnice i tak wkrótce wyjdą na światło dzienne. Hugh zna prawdę. Roland prawdopodobnie też i prędzej, czy później wszyscy będą wiedzieli. Pogodziłam się z tym. - Albo ktoś z Gromady coś mu powiedział, albo to jasnowidztwo - zastanawiam się na głos.

Nawet teraz w Twierdzy znajduje się co najmniej dwustu zmiennokształtnych i obcy nie są tu mile widziani. Christopher nigdy nie opuszcza terenu Twierdzy. Jim warczy. - Dam mu ogon, kogoś dyskretnego. Jeśli uzyskuje te informacje od jakiejś nocnej zjawy, to nie chcę, by dał jej twoje włosy. Patrzę na niego. - O czym, twoim zdaniem, on mówił? - Nie mam zielonego pojęcia. Do Gromady należy ponad sześćset wilków i nie są moimi zagorzałymi fanami. - I ty twierdzisz, że jestem nadmiernie podejrzliwy - Jim wskazuje kierunek, w którym uciekł Christopher. - A on? - On jest strzaskany. Jaką ty masz wymówkę? - Muszę pracować z tobą. Doprowadzasz mnie do obłędu. Wzdycham. Mogę obejść zarządzenia Jima i udać się na Konklawe na moich własnych warunkach. Jednak Jim i ja będziemy musieli ze sobą pracować. Po linii jego zaciśniętej szczęki poznałam, że będzie trzymał się hasła: „Nicea albo śmierć”. Zgoda na jego propozycję nic mnie nie będzie kosztować, oprócz nieco podeptanej dumy, ale nie mam nic przeciwko takiej cenie. - Może pójdziemy na kompromis? Jim przygląda mi się przez dłuższy moment. - Zdaje się, że w piekle będą potrzebowali sweterków. Ponieważ ja jako głos rozsądku przyczynię się do zamarznięcia piekła. Hłe, hłe. - Mówisz, że oni wezmą wampiry jako wsparcie. Podzielmy naszych ludzi na dwie części. Jedna grupa pójdzie z nami, a druga niech czeka w odwodzie. Postaw kogoś rzetelnego na czele, kogo tam chcesz i niech czekają w pobliżu. Tak, żeby szybko się zjawili.

Jim duma nad tym przez chwilę… - Wybiorę oba zespoły. Rozkładam ręce. - Dobra. - Jakoś to przeżyję. Przygotuję kilka strategii odwrotu dla ciebie, gdyby sprawy się spieprzyły. Jeśli się mylę, nic nie tracimy. Jeśli mam rację... - Mam nadzieję, że się mylisz - dodaję. - Ja też. - Dobrze. To już wszystko. Opuszczam go, pokonuję korytarz i zaczynam wspinać się po schodach. Wystarczy mi rozrywki na dziś. Jeśli nikt nie zrobi niczego szalonego, to mogę ukryć się w naszych pokojach i poczytać... Leslie, jedna z naszych osobistych strażniczek, zbiega schodami. Żeby to nie o mnie chodziło, żeby to nie o mnie chodziło... - Towarzyszko! Niech to szlag. - Tak? - Jest tu rycerz z Zakonu, który pragnie się z tobą zobaczyć. Co znowu? Zakon Miłosiernej Pomocy stanowi półoficjalną agencję zbrojną. Kompetentni i skuteczni, ale sztywni w poglądach, pomagają obywatelom uporać się niebezpiecznymi, magicznymi problemami. Niestety, gdy już raz poprosi się o ich pomoc, to uskuteczniają ją według własnego uznania i nie wszystkim się to podoba.

Niegdyś

pracowałam

dla

Zakonu.

Uznali,

że

zmiennokształtni nie są ludźmi i nasze drogi się rozeszły. Ted Moynohan, rycerz, który dowodzi tym oddziałem, wciąż jest o to obrażony. - Są z nim Julie i Ascanio. Powiedział, że zarzuty nie zostaną wniesione.

Za jakie grzechy? ●●● Wkraczam do sali konferencyjnej, gotowa do starcia. Ascanio siedzi na krześle, wyglądając na odpowiednio przygniecionego ciężarem winy oraz pełnego żalu za swe występki i gdybym nie pracowała z nim przez kilka ostatnich miesięcy, to sądziłabym, że jest w tym szczery. Julie siedzi naprzeciwko niego - szczupła, blond i z wyzywającym spojrzeniem. Prawie już wyszła z fazy gotyckiej, ale czarny pozostaje jej ulubionym kolorem, więc widzę uroczy zestaw, złożony z

czarnych jeansów, grafitowego swetra z golfem i

przeszywającego spojrzenia. Ogromny mężczyzna zajmuje następne krzesło. Masywny, napakowany mięśniami i pokryty misternymi tatuażami, ma wyraźne rysy, ciemną karnację oraz oczy mieszkańca Oceanii. - Mauro! To mój ulubiony rycerz Zakonu. - Witaj, Towarzyszko - woła gromkim głosem Mauro. Skacze na równe nogi, rozkłada ręce i dyga. Ascanio zatyka usta dłonią. - Jak widzę ciągle ci się zdaje, że jesteś strasznie zabawny? - A jakże - uśmiecha się szeroko. Zwracam się do Leslie. - Przynieś nam proszę herbaty. - Tak jest. Mauro kiwa głową na moją wychowanicę i Ascanio. Przyprowadziłem ci tych dwoje łotrzyków. - Co się wydarzyło? - Byłem w Shiver Oaks w odpowiedzi na inne wezwanie, gdy z domu naprzeciwko wybiegła kobieta, prosząc mnie, bym pomógł jej z włamywaczami, których złapał jej pies.

Odwracam się do Ascanio i Julie. Muszę mieć przerażający wyraz twarzy, bo drgają jednocześnie. Ha! Stara, ale jara. - Włamanie? - pytam cicho. Gromada patrzy nieprzychylnym wzrokiem na wszelkie przejawy łamania prawa. I tak mamy wystarczająco dużo problemów. Ascanio wzdycha, wyraźnie pogodzony z losem. - Julie chciała obejrzeć małe królikota. To dom hodowcy. Znaleźliśmy reklamę w gazecie. Kobieta nie chciała nas wpuścić, jeśli nie pokażemy jej najpierw pieniędzy, więc wdrapaliśmy się na ogrodzenie, gdy wyszła. Dałbym sobie radę z rottweilerem, ale nie chciałem go skrzywdzić. To jasne, że Julie chciała zobaczyć małe królikota. Cholera, nawet ja chciałabym je obejrzeć. A on, rzecz jasna, zabrał ją tam. No i złapano ich. - Nie mieliśmy zamiaru ich kraść - oświadcza Julie. - Tylko je głaskaliśmy. - Czy ta kobieta wniesie oskarżenie? - pytam Mauro. - Przekonałem ją, że to nie jest najlepszy pomysł. - Dziękuję. - Do usług - odpowiada. Patrzę na dzieciaki. - Znikajcie! Porozmawiam z wami później. Uciekają, niemal przewracając Leslie, niosącą tacę z herbatą. Wyszczerza na nich zęby. - Dziękuję - biorę od niej tacę. Leslie wychodzi i zamyka za sobą drzwi. Nalewam herbaty Mauro. - Jak leci? Mauro bierze swoją filiżankę i dmucha. - Dziękuję - siorbie łyczek. - O mamo, jakie to dobre. Zmarzłem na kamień. Cholerna pogoda. Sprawy... Toczą się. Selena wciąż uważa, że pracuję za dużo. - Jak miewa się twoja żona?

- Dobrze, dziękuję. - Waha się. - Myślę, żeby się przenieść. To dopiero nowina. Odział w Atlancie uważa się za jeden z ważniejszych na południu. Poza tym rycerze nie lubią zmieniać przydziału.

Kiedy

już

zostali

wysłani

do

danego

oddziału,

nawiązywali użyteczne znajomości na ulicy i kontakty zawodowe. Większość z nich zrobiłaby wszystko, by uniknąć zaczynania od nowa. - A gdzie? - Gdziekolwiek. Charleston. Orlando. Dziwne. Dolewam mu więcej herbaty. Nauczyłam się, że jeśli jest się cicho, to inni mówią więcej, by wypełnić ciszę. - Dziękuję - Mauro wzdycha. - Ten oddział był dobry, bo przychodziło się to, by przyspieszyć karierę. Wiesz, miejsce, gdzie zawsze dużo się dzieje. - Wciąż się dużo dzieje. - Ale źle się dzieje - Mauro odkłada filiżankę. - Wiedziałaś że Ted Moynohan jest jednym z pierwszych Dziewięćdziesięciu Ośmiu? Dwadzieścia trzy lata temu pierwszych Dziewięćdziesięciu Ośmiu rycerzy wybrano z różnych służb porządkowych, by utworzyli rdzeń Zakonu Miłosiernej Pomocy. Zostali pasowani na rycerzy w widowiskowych okolicznościach, podczas jednej uroczystości przed Obeliskiem Waszyngtona. Zakon chciał zrobić wrażenie. - To czyni Teda rycerzem-założycielem - zauważam odkrywczo. Mauro przytakuje. - W ciągu trzech ostatnich lat załogę wymieniono w trzystu pięćdziesięciu procentach. Średnia wymiana to dwadzieścia procent. To ma sens. Rycerze umierają, ale niezbyt często. Są naprawdę świetnie wyszkoleni i niełatwi do zabicia. - Atlanta miała trzy trudne lata.

- Ludzie na górze to zauważyli. Z Wolf’s Trap przybyło trzech rycerzy z dochodzeniówki. Było przesłuchanie. Padały pytania o te fluktuacje. Wyszedł twój temat. - Mój? Nigdy nie byłam rycerzem, raczej nieoficjalnym pracownikiem. - Postrzegano cię jako cenny nabytek, a potem zostałaś Towarzyszką i padło pytanie, dlaczego obopólne stosunki

z

Gromadą nie zostały naprawione. Wyszła sprawa Andrei. Długo nad tym debatowali. Pewnie, że tak. Ja nie byłam rycerzem, ale Andrea była odznaczoną weteranką i Mistrzynią Oręża, co jest nie do pogardzenia, a oni wywalili ją jak zbędnego śmiecia, gdy odkryli, że jest zmiennokształtną. - Zakon nie może pozwolić sobie na utratę Mistrza Oręża mówi Mauro. - Nie podobał mi się sposób, w jaki ją potraktowano. Nie powinno było do tego dojść. Nie było potrzeby stawiać ją pod ścianą, tak jak uczynił to Ted. Szanuję ją i jej umiejętności. Trudno nie szanować kogoś, kto może strzelić ci prosto w oko z półtora kilometra. - Ona wie, że ją wspierałeś. - Jak sobie radzi? - Prowadzi z Raphaelem Klan Bouda. Ma pełne ręce roboty - i musi godnie zastąpić Cioteczkę B., co nie jest rolą godną pozazdroszczenia. - Dobrze wiedzieć - wielki rycerz porusza się na krześle. - Kiedy już omówili sprawę Andrei, przeszli do Shanea Andersena i Latarników. Nie było mowy, żeby Ted wyszedł z tego obronną ręką. Udowodniono, że jeden z jego rycerzy był terrorystą. Jeśli Ted o tym

wiedział, to ponosi winę w równym stopniu co Shane. Jeśli nie wiedział, to znaczy, że jest niekompetentny. - I co z tym zrobili? - To ta zła część. Nic. Przeprowadzili przesłuchania i wrócili do kwatery głównej. Potem zaczęła się odbudowa oddziału przy pomocy nowego personelu. Przydzielono nam zupełnie nowych ludzi. Jedynymi, którzy zostali ze starej załogi, oprócz mnie, są Richter i Maxine. Mauro jest dobrym rycerzem, a Maxine to sekretarka-telepatka Zakonu, oboje są szkieletem oddziału w Atlancie, ale Richter to psychotyk i kula u nogi. - I to wszyscy? - pytam. - Mhm. Reszta jest... Nowa. - Nie podobają ci się nowi? Mauro krzywi się. - Obsadzono nas ludźmi, dla których to drugi lub nawet trzeci oddział. Ich dowódcy nie chcieli ich zatrzymać, bo się nie wyróżniają niczym. Większość z nich popełnia pewne błędy. Niektórzy popełniają ich dużo. Zaświtało

mi.

Skoro

Ted

jest

rycerzem-założycielem,

ustosunkowanymi i pewnie żarliwie bronionym, dowództwo Zakonu nie może zmusić go do odejścia bez rażącego dowodu jego niekompetencji, więc przydzielają mu odrzuty z innych oddziałów. Albo wyczuje pismo nosem i przejdzie na emeryturę, albo jego nowa załoga tak bardzo da dupy, że da to podstawy do usunięcia go ze stanowiska. Mauro nie chce być częścią zespołu nieudaczników. - Mauro, jesteś świetnym rycerzem. Oddziały będą się o ciebie zabijać. - Taaa. Lubię to miasto. Tu jest mój dom. Ale taaaa. Czas ruszać - wstaje. - Dziękuję za herbatę.

- Dzięki za uratowanie dzieciaków z opresji. - Do usług - szczerzy się. - Do usług. Odprowadzam go. Dochodzi piąta. Dobiorę się Julie i Ascanio do skóry po Konklawe. Teraz muszę się ubrać, wziąć szablę i udać na pełne kurtuazji spotkanie z Panami Umarłych. Rozdział 03 - Konklawe Jeep Gromady toczy się przez zakurzone ulice. Drugie auto, wiozące morderczą straż honorową jedzie za nami. Jim prowadzi, a Barabas siedzi z tyłu. Atlanta w epoce po Zmianie posiada wiele dzielnic; niektóre są stare, a niektóre nowe, zrodzone w epoce magii. Na południowym zachodzie znajduje się Plaster; miejsce, gdzie sformułowanie „nieruchomy jak ściana” jest bardzo relatywne. Na południowym wschodzie leży Warren, niebezpieczna, uboga dzielnica, patrolowana przez włóczące się po niej i żerujące na sobie nawzajem gangi. Mamy też Northside, gdzie zamożni mieszkańcy Atlanty użyli swych pieniędzy, by trzymać chaos, panujący w zdewastowanym mieście na dystans. Magia lubi skubać asfalt, ale tutaj jezdnia jest gładka, a czyste ulice w niczym nie przypominają zaśmieconych obszarów Warren. Duże domy, każdy postawiony na swojej własnej półhektarowej działce, patrzą na nas zakratowanymi oknami zza żelaznych ogrodzeń, okolonych drutem kolczastym u szczytu. Większość domów zbudowano po Zmianie. Mają co najwyżej dwa piętra, grube ściany, wzmocnione drzwi i okna. Pieniądze zapewniły bezpieczeństwo, ziemię i odpowiednie posiadłości. Słońce zaszło, a niebo objął w posiadanie księżyc, który dziś jest ogromny i ciemnopomarańczowy, jakby unurzany we krwi.

Magia jest w dole, ale miasto wciąż wstrzymuje oddech, bojaźliwe i czujne. W taką noc z kryjówek wychodzą potwory, by się rozerwać. Zabójczyni, moja szabla, spoczywa na moich kolanach. Głaszczę jej osłonę. Szabla zawsze mi towarzyszy, ale dzisiejszego wieczora muszę ją zostawić. Regulamin Bernard’s nie pozwala wnosić broni. Bez niej czuję się naga. - Kto jeszcze będzie? - pytam. Protokół Gromady wymaga obecności przedstawicieli co najmniej trzech klanów na każdym Konklawe. Z początku wszystkie alfy chciały brać udział w spotkaniach, ale teraz jest kłopot z przyciągnięciem tu choćby owych trzech. Jim kieruje Klanem Kotów, więc liczy się jako jedna alfa. Potrzebne są jeszcze dwie. - Robert Lonesco i Jennifer Hinton - odpowiada Barabas. Robert Lonesco poślubił Thomasa i razem prowadzą Klan Szczurów. Jennifer jest głową Klanu Wilków. Ona i ja nie nadajemy na tych samych falach. Najpierw musiałam zabić jej siostrę po tym, jak zmieniła się loupa za sprawą magii mojej ciotki. [Bo jakiś debil nie ewakuował ich na czas]. Potem jej mąż poświęcił swe życie, by zapobiec magicznej masakrze, o której dowiedzieliśmy się przez moje biuro. Jennifer wini mnie za obie śmierci. Zawarłyśmy coś w rodzaju pokoju, ponieważ musimy ze sobą pracować, ale polega on jedynie na tym, że się jeszcze wzajemnie nie pozabijałyśmy. Przypomina mi się ostrzeżenie, udzielone przez Christophera. Mam nie ufać wilkom, Jennifer zdecydowanie znajduje się na samym szczycie tej listy. - Ktoś ją wyzwał? - pytam. Jennifer urodziła ponad miesiąc temu dziecko, a w ostatnią środę skończył się trzydziestodniowy okres ochronny, w którym nie mogła zostać wyzwana. - Nie - odpowiada Jim.

Dziwne. - Sądziłam, że Desandra dobierze się jej do skóry przy pierwszej okazji. - Ja też - potwierdza Jim. Podobnie przywieźliśmy

jak z

Christophera, naszej

Desandrę

zamorskiej

uratowaliśmy

podróży.

To

i

córka

najpotężniejszego alfy z Karpat. Kral był psychotycznym okrutnikiem z manią wielkości, który stworzył stado z niczego i rządził całym regionem żelaznymi szponami, zastraszając wrogów, zarówno zewnętrznych, jak i w wewnątrz. Spłodził jedenaścioro dzieci, z których tylko Desandra dożyła dorosłości i to tylko dlatego, że udawała rozpuszczoną, kapryśną idiotkę. Jej ojciec miał obsesję na punkcie stworzenia dynastii. Bardzo pragnął znaleźć godnego dziedzica i nie zauważył, że ma taką osobę pod nosem. Straszliwie się zdziwił, gdy Desandra rozdarła mu klatkę piersiową i wyrwała serce na chwilę przed powiciem bliźniąt. Koniec końców, Desandra Kral przypłynęła wraz z nami do Atlanty. Można ją opisać jako bystrą, przebiegłą i bezwzględną. Gdy wróciliśmy, Jennifer jeszcze była w ciąży i nikt nie mógł jej wyzwać na pojedynek o władzę. Desandrze pozostały jeszcze dwa tygodnie okresu ochronnego po urodzeniu chłopców, ale nie skorzystała z niego. Pierwszą osobę zabiła w ciągu dwóch dni od złożenia przysięgi na wierność Gromadzie, a potem systematycznie pięła się w górę łańcucha pokarmowego. Obecnie jest betą w Klanie Wilków, a Jennifer śpi przez to z otwartymi oczyma. - Czy Jennifer i Desandra porozumiały się, czy coś? - pytam. - Nie wiem o niczym takim - mówi Jim. - Jennifer nienawidzi Desandry jeszcze bardziej niż ciebie. Gdyby Desandra płonęła, nie nasikałaby na nią, żeby ugasić ogień.

- To skąd ta zwłoka? Jim wzrusza ramionami. Zerkam na Barabasa, który też wzrusza ramionami. Żaden z nich niczego nie słyszał. Niesłychane. - Byłaby lepszą alfą - kwituje Jim. - Jest silniejsza. Choć Jennifer nie ułatwia mi życia, tak naprawdę nigdy nie miałam z nią problemów. Doszło do jednego starcia z jej przyczyny; nie pozwoliłam jej wejść sobie na głowę, ale nie mściłam się na niej. Muszę przyznać, że Desandra bardziej nadaje się na alfę, co nie znaczy, że spieszno mi do użerania się z nią. - Nie możesz się doczekać, aż będziesz zasiadać obok niej w Radzie Gromady? - pytam. Jim rzuca mi spojrzenie pełne czystej nienawiści. Barabas śmieje się. Jim pozwala sobie na lekki uśmieszek. Rzadko się uśmiecha, bo to kłóci się z jego wizerunkiem twardziela. Przez te wszystkie lata widziałam jak wyszczerzył się do trzech osób, a dwie z nich nie żyją. Trzecia też byłaby martwa, ale przeszkadza w tym jeden malutki szczególik: jest oficjalnym przyjacielem Gromady. - Muszą uporać się z tym bałaganem i to szybko - oświadcza Jim. - Sześćset wilków wstrzymuje oddech. Plotka głosi, że Desandra poszła do Orhana i Fatimy, by poprosić ich o błogosławieństwo. Orhan i Fatima kierowali Klanem Wilków zanim przejął go Daniel Hinton. Wyćwiczyli go na swojego następcę, ustąpili ze stanowiska i odsunęli się od polityki Gromady. Mieszkają w gospodarstwie ogrodniczym niedaleko Twierdzy i pozostają ściśle neutralni. Jak dotąd widziałam ich dokładnie dwa razy: na kolacji z okazji Święta Dziękczynienia i na jednym ślubie. Oboje wyglądają na ludzi, z którymi lepiej nie zadzierać.

- Co masz na myśli przez to, że poszła poprosić o ich błogosławieństwo? - To termin stosowany w Gromadzie - tłumaczy Barabas. - Alfa odchodzi w dwojaki sposób: albo zostaje wyzwany i zabity, albo ustępuje.

A

kiedy

wybiera

ten

drugi

sposób,

to

daje

błogosławieństwo swojemu następcy. To w zasadzie gwarantuje, że zwolennicy starego alfy, z szacunku do niego, będą popierać tego nowego. Przynajmniej przez jakiś czas. To jak przekazanie kluczy do królestwa, dlatego też Daniel nie został wyzwany przez pierwsze pół roku urzędowania. Jeśli Desandra rzeczywiście pojechała do Orhana i Fatimy, to wykazała się brakiem kultury. Jasno oświadczyli, że nie życzą sobie, by zawracać im głowy tego typu sprawami. Droga skręca. Pamiętam, jak jechałam bardzo szybko tym zakrętem około roku temu, choć w przeciwną stronę. To niewiarygodne jak precyzyjnie można kierować autem, gdy jest się ściganym przez wkurzonego Władcę Zwierząt. Naszym oczom ukazuje się Bernard’s. W mieście dumnym ze swego południowego dziedzictwa, restauracja wyróżnia się, jak angielski lord wśród kowbojów. Szeroka, dwupiętrowa, zbudowana z czerwonej cegły, przypomina brytyjską posiadłość w stylu z Georgii. Tego typu budowle pokazywano starych filmach, tyle że właściciele Bernard’s zrezygnowali z symetrii na rzecz zdobnych balkonów. Długie, gęste pasma kudzu wspinają się po ścianach, których brzegi są oszronione

wdzierającym się mrozem. Ciepłe, żółte światło

prześwituje przez okratowane okna. Parkujemy na zarezerwowanym miejscu w pierwszym rzędzie. Czworo ludzi stoi przy drzwiach. Przesuwają się po nich światła samochodu i ich oczy rozświetlają się znajomym blaskiem.

Zmiennokształtni.

Trzech

mężczyzn

oraz

wysoka

kobieta,

obserwująca nas z wyraźnym niesmakiem twarzy. Jennifer. Zawsze była wysoka i szczupła, z budową długodystansowca, ale teraz wygląda jeszcze szczuplej. Większość kobiet przybiera na wadze w czasie ciąży, ale jeśli nawet złapała parę dodatkowych kilogramów, to już nie ma po nich śladu. Ma na sobie kurtkę wykończoną króliczym futerkiem i obcisłe, czarne spodnie. Długie, żylaste mięśnie nóg i kościste kolana wyraźnie odznaczają się przez materiał. Ćwiczę codziennie, bo mam niebezpieczną pracę i zazwyczaj muszę walczyć o przeżycie, ale mam grubsze nogi. Wyrugowała za swojej sylwetki najdrobniejszą choćby oznakę miękkich kształtów. To nie jest poświęcenie. To panika. Jim wyłącza silnik. On oraz Barabas wychodzą i przez sekundę węszą z uniesionymi twarzami. A siedzenie w tym czasie w samochodzie nie sprawia, że czuję się jak idiotka. Wcale. Wzdycham i zsuwam Zabójczynię z kolan. Zgodziłam się nie być trudnym do pilnowania obiektem. Muszę teraz wywiązać się z tej obietnicy. Mój umysł obmywa obrzydliwa warstwa czegoś, co przypomina płyn gnilny z rozkładających się zwłok. Wampiry. Skupiam się. Sześć. Nie ma żadnego w pobliskich budynkach - te są bliżej. Tuż nad nami, na dachu. Nie powinnam czuć ich tak wyraźnie, gdy magia jest w dole. Widać zwiększyła się moja czułość. Czuję się przez to jeszcze bardziej jak wybryk natury. By walczyć z ojcem, muszę ćwiczyć moją magię, a im więcej trenuję, tym bardziej się do niego upodabniam. Stąd już szybka droga w dół. - Jim. Jaguarołak otwiera drzwi od strony kierowcy. Mroźne powietrze bucha mi w twarz, szczypiąc skórę.

- Sześć wampirów na dachu - oznajmiam cicho. Patrzy w górę. - Albo Bernard’s jest po ich stronie, albo nie wiedzą, że mają dodatkowych gości. - Tak czy inaczej, zanim wejdziemy na dach, nie będzie już po nich śladu - mówi Barabas. I wyglądalibyśmy przy tym jak wystraszeni idioci. - Ostrzeż naszych ludzi - mruczę do Barabasa. Kiwa głową. - Jeśli się rozdzielimy... - przypomina Jim. - Mt. Paran Bridge. Pamiętam. Tam ulokowaliśmy wsparcie. Barabas stuka w moją szybę. Opuszczam ją w dół. - Pamiętaj - nachyla się ku mnie, szczerząc zęby - jesteś Towarzyszką. Bądź Towarzyszką - rozciąga „bądź” na dwie sylaby. Myśl jak... - Otwórz te drzwi albo cię zdzielę w łeb - warczę. Barabasz chichoce i otwiera drzwi. Lód skrzypi mi pod stopami. Drugi jeep wyrzuca moich pięciu ochroniarzy, w tym dwoje renderów, Sage Rome i Mylesa Kinsgbury. Okrążam auto i spotykam się wzrokiem z Jennifer. Wpatruje się we mnie przez długą chwilę i spogląda za mnie, na prawo. Grymas wykrzywia jej twarz. Zerkam w bok. Obok naszych samochodów zatrzymuje się następny. Drzwi otwierają się na oścież i wyskakuje z niego Desandra. Ma na sobie kożuch z kapturem. Długi blond warkocz przerzuciła przez ramię. Mróz barwi jej policzki na czerwono. Oczy lśnią pomarańczą zmiennokształtnych. Macha do mnie i rusza w moim kierunku. Twarz Jennifer twardnieje, jakby wykuta z kamienia. - Moja ulubiona alfa - Desandra uśmiecha się do mnie promiennie.

O rajusiu, jakie ty masz wielkie zęby. - Desandro - witam ją. Jennifer wygląda mizernie, jak na wpół zagłodzony wilk w potrzasku, szczerzący kły. Desandra to okaz zdrowia, zaokrąglona, uśmiechnięta, z błyszczącymi oczami. Hinton emanuje niepokojem, a Kral pewnością siebie. Trudno jest nie porównywać ich dwu. Niemniej nie ufam Desandrze ani odrobinę bardziej, niż Jennifer. Hinton powinna ustąpić. Widziałam jak walczy Desandra. Nie zaatakowałabym jej bez wyraźnej konieczności. Jennifer walczy przyzwolicie, ale jest przewidywalna, a kiedy jej metoda nie działa, traci cierpliwość. Niepokój zżera ją od środka, jeszcze trochę i całkiem zniknie. - Jesteś pewna, że powinnaś być taka przyjazna w stosunku do mnie? Nie jestem specjalnie popularna wśród wilków. Desandra uśmiecha się szerzej, jej zielone oczy promieniują zadowoleniem. - Tak, czyż to nie fatalne, jak duch wzajemnej współpracy

podupadł

przez

ostatnie...

Powiedzmy

dziewięć

miesięcy? W przedziwny sposób oddaliliśmy się od pozostałych klanów. Niektórzy nawet sugerują że przyczyną jest złe prowadzenie klanu. „My”, co? - Borze szumiący broń - odpowiadam na to. - Pomyśleć tylko, że Klan Wilków omijają wszystkie korzyści, jakie mogłyby płynąć z dobrych stosunków z Władcą Zwierząt i Towarzyszką. Wielka szkoda. - Desandra wzdycha i mruga do mnie. Ale nie ma co się martwić. Ja, w przeciwieństwie do niektórych osób, lubię współpracować. Nie mam problemu z byciem miłą, a nawet pokorną, jeśli może skorzystać na tym mój klan. Aha. Gra Jennifer na nosie i to przy świadkach.

- Szatan z ciebie. - Dziękuję, Towarzyszko. Umiesz prawić komplementy. Desandra zniża głos do szeptu. - Czy ona patrzy? - Patrzy. - Widzisz tych trzech gości z nią? To jej ochroniarze - Desandra prycha. - Musi mieć ochroniarzy. Czuję odór jej strachu. - Macha dłonią przed twarzą, jakby odganiała zapach. - Mmm, wyśmienity. Kiwam głową w kierunku Jima i towarzyszących mu żołnierzy, stojących nie dalej, niż trzy metry ode mnie. - To co innego - mówi Desandra. - Jesteś Towarzyszką, w dodatku człowiekiem, a ta cała impreza jest na pokaz. Mamy bronić cię do upadłego. Jednak alfa klanu nie powinna otaczać się ochroniarzami. Jennifer odwraca się gwałtownie i wchodzi do budynku. Pewnie to usłyszała. - Czy mam zgodę Władcy Zwierząt i Towarzyszki? - pyta Desandra. To nie jest pytanie, a pułapka na niedźwiedzie, która czeka na zatrzaśnięcie. - Ustalenie przywództwa Klanu Wilków to prywatna sprawa, która powinna zostać rozstrzygnięta w obrębie klanu. Nie będziemy się wtrącać. Nie będę się wypowiadać w imieniu Władcy Zwierząt, ale sama preferuję rozwiązanie pokojowe. - To bardzo dyplomatyczne - mówi Desandra. - Nie za bardzo jasne. I od kiedy to preferujesz pokojowe rozwiązania? - Od kiedy nie mam ochoty zajmować się rzezią przed Gwiazdką. To wdowa po mężczyźnie, który poświęcił się dla Gromady. Jeśli zamordujesz ją z zimną krwią i osierocisz jej córkę,

zatruję ci życie. Podobnie inne wilki. Zajmij się tym jak alfa, którą chcesz być. Desandra krzywi się. - Nie zamierzam uczynić z niej męczennicy. I nie chcę zabrać dziecku matki. Nie ma potrzeby prowokować tragedii. Zresztą nie czas ku temu. Klan jeszcze nie jest w pełni po mojej stronie, ale będzie. Jennifer wie, że czekam na jej potknięcie, więc się waha. Odkłada ważne decyzje i przechodzi w tryb obronny, gdy ludzie kwestionują jej zachowanie, przez co wygląda na słabą i bojaźliwą. A ja kryję się w cieniu i czekam na odpowiedni moment, przeciągając członków klanu jednego po drugim na moją stronę. Wilki potrzebują silnego przywódcy, a im bardziej Jennifer chwieje się na krawędzi, tym głośniej podnoszą się głosy niezadowolenia. Niedługo przyjdą do mnie. Powiedzą, że to godne ubolewania, ale klan ma dosyć rządów Jennifer. Będę się wahać i wykażę się pokorą. Będą musieli mnie przekonać, że tak należy zrobić, że to szlachetny postępek. Przekonanie mnie zajmie im trochę czasu, a kiedy zmuszę ją do odejścia, cały klan nie będzie posiadał się z radości. - Desandra szerzy się do nas. - Nie musisz się martwić. Nie zabiję jej w trakcie jakiejś uroczystej kolacji. Bądź co bądź nie jestem moim ojcem. Bawcie się dobrze - mruga, odwraca się i odchodzi. O mamo. - Będzie nam nieźle załazić za skórę, nieprawdaż? - pyta Barabas. - O tak. Nagle zaczynam tęsknić za moim mieszkaniem. Było małe, ciasne i umiejscowione w nieciekawej części miasta, ale całe moje, zanim oczywiście zniszczyła je moja ciotka. Teraz stoi w ruinie, ale

bardzo chcę jechać do domu, zamknąć drzwi i nie mieć nic do czynienia z tym pierdolnikiem. Zza rogu wynurza się ciemny SUV. Za nim następny i jeszcze jeden. Nadjeżdża Ród. - Przedstawienie czas zacząć - rzuca Jim. ●●● - Nie twierdzimy, że Gromada nie może kupić budynku na granicy naszego terytorium - Ryan Kelly stuka palcem w stół. Twierdzimy, że kiedy to robi, nie umyka to naszej uwadze. Tłumię ziewnięcie, zanim na dobre się zaczyna. Większość Panów Umarłych ubiera się jak biznesmeni, dzięki czemu czuliby się jak u siebie nawet na wielce ważnej naradzie jakiegoś zarządu. Ryan brzmi jak biznesmen i wygląda jak biznesmen, jeśli brać pod uwagę ubiór. Jego granatowy garnitur jest z całą pewnością szyty na miarę, kwadratowy podbródek gładko ogolony, a woda kolońska kosztowna. Ma też olbrzymiego irokeza na głowie, który w tej chwili opada na lewy bok czaszki. Ryan wciąż odrzuca głowę w tył, bo włosy zachodzą mu na oczy. Ruch fioletowych włosów okazuje się być dziwnie hipnotyczny i muszę zmusić się do słuchania tego, co mówi, zamiast czekać, aż znowu potrząśnie głową. - Nie sprzeciwiamy się zakupowi tego konkretnego budynku. Szarpnięcie głową. - Chodzi o zasady... Obsługa Bernard’s umieściła nas w prywatnej jadalni, gdzie znajduje się jeden długi stół. Zasiedliśmy po jednej jego stronie, a Ród po drugiej. Na prawo ode mnie Jim bacznie obserwuje pomieszczenie, zerkając często na drzwi. Po mojej lewej stronie Robert Lonesco bawi się widelcem, a jego piękna twarz jest zamyślona. Czeladniczka Ryana, imieniem Meghan, stojąca za krzesłem szefa, dyskretnie się mu przypatruje. Robert zwraca na

siebie powszechną uwagę. Ma w sobie specyficzny rodzaj piękna, które dzięki odpowiedniemu fotografowi i dużemu billboardowi, zatrzymywałoby ruch uliczny. Ma jasnobrązową skórę, miękkie, ciemne włosy, niemal granatowe, a jego wielkie, poważne oczy zdają się być bezdenne. Po prawej stronie Ryana, Ghastek obserwuje z neutralną ciekawością zachowanie Meghan. Wygląda na wychudzonego i znajduje się na granicy pomiędzy trzydziestką, a czterdziestką. Krótkich, brązowych włosów jeszcze nie tknęła siwizna. Nosi się elegancko,

z

naturalną

swobodą.

Ryan

Kelly

wygląda

na

przedsiębiorcę, który przypadkowo wyhodował sobie irokeza, a Ghastek raczej na naukowca, który przypadkowo został zaproszony na oficjalne przyjęcie, gdzie wszyscy są głupsi od niego, więc teraz wysila szare komórki, żeby przystosować mózg do otoczenia. Mulradina Granta można uznać za zaginionego w akcji, bo to kolej Ghasteka na uczestniczenie w Konklawe, ale jego żona, Claire, jest tutaj. Tuż przed czterdziestką, zadbana blondynka, średniej budowy i o ładnej figurze. Jej żakiet wygląda na kosztowny, a ona sama z pewnością regularnie odwiedza salony fryzjerskie. Ryan kontynuuje wywód. Popiera Mulradina i bardzo chce stworzyć jakiś problem, a następnie zrzucić go na barki Ghasteka. Na nieszczęście

dla

niego,

nie

wydarzyło

się

nic

potencjalnie

problematycznego, więc zostaje zmuszony robić z igły widły. On to wie, wszyscy inni też, a teraz jesteśmy wspólnie znudzeni tym do granic możliwości. Claire skubie metalową bransoletę, którą ma na nadgarstku. Każdy członek Rodu ma dziś taką, a znając ich można przypuszczać, że to modna oznaka przynależności do korporacji. -... sprzeciwiamy się brakowi poszanowania przez Gromadę...

Podwójne drzwi oddzielające prywatną jadalnię od reszty restauracji otwierają się na oścież. Przejście wypełnia wysoki, barczysty mężczyzna. Do pomieszczenia wchodzi Hugh d’Ambray. Przez chwilę mój umysł walczy, by przyjąć do wiadomości fakt, że Hugh jest tutaj, a każda komórka mojego ciała przechodzi w stan pełnej gotowości, jakby ktoś wylał na mnie wiadro lodowatej wody i poraził prądem. Pamięć przenosi mnie do ostatniego lata. Słyszę chrupnięcie jego kręgosłupa, gdy Curran łamie go o kamienny gzyms. Czuję dym z topiącego kamień, magicznego ognia, który pochłania Zamek Megobari i obserwuję jak Hugh spada w płomienie. A jednak tu jest, ubrany w jeansy i skórzaną kamizelkę, narzuconą na czarny T-shirt. Nędznik wydaje się być przy dobrym zdrowiu. Żadnego utykania, czy sztywności. Nawet jego włosy, tak ciemne, że aż niemal czarne są tej samej długości i sięgają do ramion. Ten sam, niepodatny na ciosy podbródek, ta sama twarda, kwadratowa szczęka oraz identyczny zarost. Ponad metr osiemdziesiąt wzrostu; ciało złożone z twardych, ale elastycznych mięśni; porusza się z gracją szermierza; idealna równowaga, pewność i zwinność pod kontrolą. Jak to możliwe? Zniszczyliśmy go. Zniszczyliśmy, do cholery. Miał pomiażdżone kości i otłuczoną gębę. Curran złamał mu krzyż jak zapałkę, a on teraz wchodzi jak gdyby nigdy nic, jakby nic poważnego się nie stało. Na twarzy nie ma śladu połamanych kości. Na skórze nie ma znaku po oparzeniach. Brakuje blizny na policzku. Wygląda... Młodziej. Na mniej strawionego walką. Może to nie on. Może to Saiman, noszący skórę Hugh albo... Spotykamy się wzrokiem. Lodowobłękitne oczy śmieją się do mnie.

Włoski na karku stają mi dęba. To on. W tych oczach jest Hugh, poznam go wszędzie. Nie mam pojęcia, co dokładnie zrobił ojciec, ale udało mu się wyleczyć swojego ulubionego niszczyciela. Borze szumiący, ileż trzeba mieć mocy, by czegoś takiego dokonać? Jak...? Czyli Roland wie. Próbowałam udawać, że Hugh zginął i prawie przekonałam samą siebie, że ojciec nie wie o mnie, lecz pojawienie się d’Ambraya roztrzaskuje tę iluzję. Roland uleczył go, a potem rozmawiali. Mój ojciec wie. Mój ojciec idzie po mnie. Kurwa. Jim uśmiecha się, odsłaniając zęby. Barabas nieruchomieje. Cieniutki, histeryczny głosik w mojej głowie wrzeszczy: Uciekaj! Uciekaj! Tłamszę go. Nie mam szabli przy sobie. Żadne z nas nie ma broni. Nie czas na panikę. Znajdujemy się na drugim piętrze. Są tyko dwa wyjścia, frontowe, wiodące na zewnątrz i tylne, prowadzące do wąskiego korytarza i dalej do oszklonej werandy. Żeby dostać się do drzwi frontowych musiałabym ominąć preceptora, który jest cięższy ode mnie o trzydzieści kilogramów, a wiem przecież, co może zrobić z taką przewagą. Nie dam rady ominąć go bez broni. Tylne drzwi to jedyna dostępna dla nas opcja odwrotu z minimalnymi stratami. Muszę wydostać stąd naszych ludzi w jednym kawałku. Nie ma teraz czasu na strach. Czeladnicy

gapią

się

na

d’Ambraya.

Większość

prawdopodobnie nie rozpoznaje go. Ghastek blednie jak ściana. Podobnie Ryan. Dokładnie wiedzą kim on jest i do czego jest zdolny. Ghastek otrząsa się pierwszy z szoku. - Nie spodziewaliśmy się pana, Dowódco.

Tłumaczenie: Co ty tu, kurwa, robisz? Hugh staje przy Ghasteku, który jest wysoki, ale przy d’Ambrayu wydaje się być mały. - Biorę winę na siebie. Powinienem był zadzwonić przedtem. D'Ambray uśmiecha się. Przywdziewa uprzejmą maskę, kryjącą jego prawdziwe ja. Nie przejmujcie się, jestem jednym z was. Obalam rządy, bawię się przemocą, ale nie musicie wstawać w mojej obecności. To nie skończy się dobrze. Hugh czeka. Ghastek przytomnieje i odsuwa się. - Proszę usiąść. - Powinieneś mnie przedstawić - napomina go Hugh i siada. Ghastek zastanawia się przez moment. To mój kolega, niemal nieśmiertelny, psychotyczny generał... - Przedstawiam wam Hugh d’Ambraya - mówi. - Jest przedstawicielem naszego głównego biura i posiada rozległą władzę wykonawczą. - Nie bądźmy tacy oficjalni - rzuca Hugh. - Kontynuujcie, co zaczęliście. Posiedzę tu sobie cichutko i popatrzę. Ghastek i ja patrzymy po sobie. - Proszę - zachęca d’Ambray. - Jak sądzę mówiliście coś o jakimś budynku? Ryan Kelly milczy. Wszyscy patrzą na mnie. Najwyraźniej ja mam zacząć. - Rzeczony budynek to ruina, którą Medrano Reclamations rozbierze na kawałki. Odzyskają materiały budowlane, sprzedadzą je i nie będą więcej zawracać sobie głowy budynkiem. - Wiem jak działa proces odzyskiwania - mówi Ryan, ostrożnym, neutralnym tonem głosu. - Problemem jest lokalizacja

budynku. Sprzeciwiamy się temu, że Gromada leci w kulki, jeśli chodzi o granicę terytorium. Leci w kulki? Ktoś tu odnowił prenumeratę „Miesięcznika Zajebiaszczych Powiedzonek Slangowych”. - Wie pan, gdzie przebiega granica? - Oczywiście, że wiem. - Zatem potwierdza pan, że budynek stoi po naszej stronie? - Tak, ale jak sam pani zauważyła, to ruina. Częściowo leży po naszej stronie, a zgodnie z naszym porozumieniem Gromada nie może nabyć nieruchomości w granicach naszego terytorium. - Ma pan rację. - Unoszę dłoń, a Barabas podaje mi dokument. - Niezależna, przeprowadzona przez Urząd Miasta wycena stwierdza, że na waszej stronie znajduje się czterysta szesnaście metrów sześciennych odpadów budowlanych, z czego siedemdziesiąt pięć procent to gruz betonowy oraz sproszkowany przez magię beton, piętnaście procent to drewno oraz dziesięć procent to różnorodne metale, a wartość całości to około tysiąc pięćset dolarów. Dlatego też przygotowaliśmy ten datek. Jako dowód naszej wiary w trwałą współpracę i przyjazne stosunki pomiędzy naszymi grupami, Gromada

daruje

kwotę

równą

wartości

owych

odpadów

budowlanych Rodowi. Wyciągam dokument. Ryan bierze go ode mnie i zamiera, niepewny. - Dowódco, czy chciałby pan...? Hugh kręci głową. Po co tu przyjechałeś? Co zamierzasz? Ryan czyta dokument. - Chyba wszystko w porządku. - Ród dziękuje Gromadzie, za szczodry dar - mówi Ghastek. - Gromada dziękuje Rodowi za wolę współpracy. Świetnie, wynośmy się stąd.

Hugh nachyla się, patrzy na mnie i jak gdyby nigdy nic mówi: Czy to cię nudzi czasem do tego stopnia, że masz ochotę w coś przywalić? - Uderz któregoś z moich ludzi, a wyrwę ci rękę i zatłukę nią na śmierć. - Kate - głos Ghastek wibruje ostrzeżeniem. - Chyba nie do końca rozumiesz powagę sytuacji. Hugh szczerzy się. - Zuch dziewczyna. Ghastek mruga. Jim obnaża zęby, warcząc dziko. - Czy Ród chce poruszyć jeszcze jakieś kwestie? - pytam. - Nie tym razem - odpowiada Ghastek, wpatrując się we mnie oraz Hugh. - Fantastycznie. Gromada też już skończyła. Hugh chrząka. Drzwi otwierają się na oścież i czworo nieznanych mi ludzi wciąga plandekę. Wyskakuję z krzesła i cofam się, a ze mną moi ludzie. Czwórka wrzuca z hukiem plandekę na stół. Talerze i szklanki spadają. Leży przed nami rozszarpane ciało mężczyzny. Jego ubrania są w strzępach i poplamione lepką czerwienią. Uderza mnie mocny, metaliczny odór krwi. Dwójka renderów za mną pokrywa się futrem w wirze tkanek. Podbrzusze trupa zostało rozprute, co nie wróży nic dobrego, pazurami zmiennokształtnego. Wnętrzności wybrzuszają się, tworząc pagórki. Twarz to krwawa miazga, ale rozpoznaję go natychmiast. Claire wrzeszczy. Czeladnicy odskakują od stołu. Wszyscy mówią jednocześnie.

- Twoi ludzie zamordowali Mulradina Granta - mówi Hugh, zagłuszając innych. - Nie traćmy zimnej głowy - ostrzega Ghastek. - Pokaż mi dowód - warczy Jim. - Spójrz na ciało - d'Ambray wskazuje zwłoki. - Nie potrzeba żadnych dowodów więcej. Nawet

zupełnie

zielony

absolwent

szkoły

policyjnej

rozpoznałby ten typ obrażeń. Rozstęp nacięć, wzór, rozmiar wgłębień, wszystko to jest nie do pomylenia. Mulradina uśmiercił zmiennokształtny. - Nie ma dowodu, że zrobił to członek Gromady - odwarkuję. Sam rekrutujesz zmiennokształtnych do swojej bandy opryszków. Claire kołysze się w przód i do tyłu. - O matko ziemio, o matko ziemio, o matko ziemio. - Nie wysuwajmy pochopnych wniosków - łagodzi sytuację Ghastek. Hugh wskazuje go placem. - Ty siedź cicho. Gromada rości sobie prawo do zwierzchnictwa nad wszystkimi zmiennokształtnymi w tym stanie. Ponosi za to pełną odpowiedzialność. - Nie wciągaj w to moich ludzi - mówię. - Bo pożałujesz. - Podoba mi się, gdy mi grozisz - rzuca Hugh. - Więc spodoba ci się gdy zrealizuję te groźby. Ghastek wodzi wzrokiem ode mnie do Hugh i na powrót. - Już nie mogę się doczekać, maleńka. Tylko Curran mnie tak nazywa. Drań mnie podpuszcza. - Zabiłeś go! - wrzeszczy przeraźliwie Claire. - Zabiłeś mojego męża! Preceptor podchodzi do niej. Jego głos łagodnieje. - To oni. Popatrz. Spójrz na niego. Twój mąż cierpiał przed śmiercią. Nie

chcesz czegoś w tej sprawie zrobić? Nie chcesz, by te zwierzęta zapłaciły za to? Twarz Claire blednie. Chwyta metalową bransoletkę na swojej ręce. - Stój! - głos Ghastek rozlega się niczym trzask bicza. Hugh odwraca się do niego. - To jego wola. Niech się dzieje. Ghastek cofa się. - To jest nasze miasto. Mamy swobodę działania. - Już nie - mówi d’Ambray, patrzy mi w oczy i mruga. Ty skurwysynu. To właśnie jego cel: wielki, nieprzyjemny, publiczny incydent, z którego nie ma się jak wyplątać. Zabijanie wampirów może ujść na sucho, ponieważ nie są ludźmi, a własnością. Jednak oskarżono nas o morderstwo. Jeśli zabijemy teraz jeszcze parę osób z Rodu, mając zimnego trupa Mulradina na stole i jego oszalałą z bólu żonę, całe miasto zwróci się przeciwko nam. Nie są nam bardziej przychylni, niż Rodowi, ale jeśli będą mieli okazję pozbyć się któregoś z nas, to chętnie z niej skorzystają. Hugh będzie miał powód, by ogłosić wojnę przeciwko Gromadzie i jeszcze będzie świętował z tego powodu. Claire zrywa bransoletkę. Ta pulsuje czerwienią, a sufit rozpada się na kawałki. Sześć wampirów wpada do pomieszczenia. Zamierają na ułamek sekundy, trzy przykucają na stole, a tyle samo na podłodze; ich oczy jarzą się szkarłatnym głodem. Wychudzone, bezwłose szkielety, oplecione twardymi sznurami mięśni, odziane gumiastą skórą. Nie są ludźmi, nie są przy zdrowych zmysłach i zawsze są głodne.

Ryan rusza szybko do przodu z rozwartymi ramionami. Oczy wampirów przygasają. Jego twarz drży z wysiłku. Usiłuje kierować nimi wszystkimi, ale robi to z ledwością. - Odwrót! - wydaję rozkaz. Wszyscy

zmiennokształtni,

oprócz

dwojga

renderów,

przesuwają się w stronę tylnych drzwi. Głuchy odgłos oznajmia, że wylatują z zawiasów, brutalnie wykopane. Hugh odwraca się i wali Ryana pięścią w szczękę. Oczy wielkoluda zapadają się w głąb czaszki, twarz flaczeje i mężczyzna upada. Wampiry wystrzeliwują jak wściekłe psy, zerwane z łańcucha. Jeden - wielki, żeński, niedawno przemieniony, rzuca się na d’Ambraya. Pięć szybuje w powietrzu w naszym kierunku. Mają jaskrawoczerwone, wygłodniałe ślepia, a uwolnione spod woli pilotów umysły niczym otwarte rany emanują magią nieumarłych. Pięć. Za dużo. Członkowie Rodu ratują się ucieczką przez drzwi frontowe. Stefanoff zatrzymuje się z wykrzywioną twarzą. Chwytam pięć wampirów swoim umysłem. To łatwe. Szokująco łatwe. Nieumarli wiotczeją jeszcze w powietrzu i spadają. Za stołem jeden z ludzi d'Ambraya występuje do przodu. Dobrze zbudowany, ciemne włosy obcięte na jeżyka. Dwie spluwy w dłoniach - strzela bezpośrednio w twarz żeńskiego wampira. Kule przedzierają się przez nieumarłego, wgryzając się w wysuszone ciało. Moje rendery ruszają jednocześnie. Sage po mojej prawej stronie ściąga wampira, gdy ten jeszcze leci i skręca mu kark wielkimi, potwornymi łapami, uzbrojonymi w leopardzie pazury. Wilkołak po lewej stronie urywa łeb drugiemu krwiopijcy. Przyciągam do nich następną parę.

Żeński wampir prze do przodu przez strumień kul. Człowiek Hugh nie przestaje strzelać, zachowując zimną krew. Wielkie obłoki czerwonej mgiełki wydostają się z tyłu wampirzej głowy, gdy kule przedzierają się przez mózg. Czubek czaszki znika. Nieumarły zatrzymuje się, obraca delikatnie, chwiejąc się na nogach i widzę ścianę przez ziejącą dziurę, gdzie niegdyś znajdował się jego mózg. Wampir robi jeszcze krok i opada na podłogę, podrygując kończynami. Hugh wybucha śmiechem. Tak, tak, twój sługus umie strzelać. Litości. Przyciągam ostatniego nieumarłego w stronę renderów. Ktoś z tyłu podbiega szybko do stołu. Przeskakuje ponad wampirzym truchłami i ląduje przy ciele Granta. Desandra. Cholera. Rendery rozdzierają ostatniego wampira. Człowiek z pistoletami obraca się i widzę jego twarz. Nokautuje mnie jego spojrzenie. Nick. Boże szumiący. - Desandra! - warczę. Nick dostrzega Desandrę i strzela. Spluwy ryczą, wyrzucając kule w rytmie na dwa. Desandra podnosi się, obraca i biegnie prosto na mnie; przemyka obok, kierując się do wyjścia. Rendery zbliżają się, blokując ciałami widok na pozostałych w pomieszczeniu członków Rodu. Odwracam się i gnam na korytarz. Ostatnia rzecz jaką widzę, to twarz Ghasteka w przeciwległych drzwiach. Wygląda jak ktoś, kto właśnie był świadkiem wybuchu wojny. Korytarz jest opustoszały. Dwadzieścia metrów dalej, na jego końcu, księżyc świeci przez rozbite okna werandy. Jim stoi z boku, powarkując, gdy zmiennokształtni wyskakują jedno za drugim przez okna. Podbiegam do niego, dwoje renderów osłania mnie.

- Uciekajcie! - grzmi, ścigający nas głos Hugh. - Uciekajcie do tego swojego żałosnego zameczku! Macie czas jutro do południa, by wydać mi mordercę albo skończę z wami! Jeśli zobaczę was na naszym terytorium, to zabiję! Pragnę zawrócić i połamać mu wszystkie kości, zanim odetnę mu łeb. Zabił mojego ojczyma i Cioteczkę B., połamał Curranowi nogi. Zapłaci. Odwracam się w kierunku jadalni. Wystarczy, że go zabiję... - Towarzyszko! - woła Jim. Jeśli go zabiję, zmiennokształtni będą cierpieć za to przez lata. No i nie mam szabli. Wrr. Wycofuję się z oślepiającej mgiełki gniewu i biegnę do potłuczonych okien. Hugh spodziewa się, że wejdę na ich terytorium. To nie jest ostrzeżenie, to wyzwanie. Rozbite okna werandy majaczą przede mną. Dwa piętra. Daleko do ziemi. Jim chwyta mnie i skacze przez okno. Żołądek podchodzi mi do gardła. Lądujemy na ulicy i Jim upuszcza mnie na chodnik. Upadami, koziołkując i od razu zrywam się do biegu, by dotrzeć do naszych samochodów. Jim wkłada kluczyki do zamka auta. Wampir skacze z góry na dach jeepa. Szalone, czerwone ślepia wpatrują się we mnie. Chwytam jego umysł. W polu widzenia pojawia się mangustołak, z nastroszonym futrem. Różowe oczy z poziomymi źrenicami wyglądają iście demonicznie. Błyskają pazury. Głowa krwiopijcy leci w jedną stronę, a tułów w drugą. Szarpię drzwi i wsiadam. Jim wsadza kluczyki w stacyjkę, a Barabas wpada na siedzenie za mną. Silnik mruczy.

Uderza fala magii. Uruchamia się pole ochronne na ścianach Bernard’s, jarząc się bladą zielenią. Silnik dławi się i zdycha. Niech to, kurwa, szlag jasny trafi. Jim klnie. Odpalenie silnika na zaczarowaną wodę zajmie piętnaście minut. Każda sekunda naszego opóźnienia to więcej czasu na przybycie posiłków Rodu. Musimy wydostać się stąd i dotrzeć do Mt. Paran Bridge, zanim nastąpi eskalacja konfliktu. Wyskakuję z pojazdu i wsuwam Zabójczynię do osłony na plecach. - Dostaniemy się tam na pieszo. - Odwracam się i biegnę, nie odwracając się za siebie. Po chwili rendery zrównują się ze mną. Jim woła z tyłu: - Uformować linię. Sarah na czub, Rodriguez na tył. Wybiegamy z parkingu. - Poniosę cię! - proponuje demon-Barabas. - Nie trzeba. - O ile nie będą biegli z pełną szybkością, dotrzymam im kroku. Nie dam rady zbyt długo, ale nie będę musiała. Mt. Paran Road znajduje się niecałe dwa kilometry stąd. Tam czeka wsparcie, zorganizowane przez Jima. Przegrupujemy się, a d’Ambray pożałuje, że w ogóle znalazł Atlantę na mapie. Rozdział 04 - Luz blues Zimne powietrze pali mi płuca. Drzewa gęsto porastają to, co niegdyś było ulicą. Rośliny uwielbiają magię. Przyspiesza ich wzrost niczym super-nawóz, więc drzewa dookoła wyglądają, jakby rosły tu od wielu dziesiątków lat, a ich konary splatają się w jedną masę gałęzi. Mięśnie

mam

rozgrzane

i

rozluźnione.

Biegniemy

od

dziewięciu minut, co zupełnie nie wpływa na formę towarzyszących

mi zmiennokształtnych. Dla nich to tempo spacerowe, a dla mnie sprint. W wyobraźni zabijam d’Ambraya już po raz czwarty. Fantazjowanie nie jest tak zadowalające jak rzeczywistość, ale dzięki wizualizowaniu, jak wbijam mu szablę prosto w pierś, biegnę szybciej. To dla nas najmniej korzystny okres na takie potyczki. Nasze siły są osłabione o więcej niż pięćdziesiąt procent i nie ma z nami Currana. Hugh jest świetnym strategiem. Nigdy nie zostawia niczego przypadkowi. Albo ma naprawdę dobre źródło informacji w Gromadzie, co się świetnie zgrywa z domniemanym kretem w Radzie, albo zaaranżował ten cały cyrk, czyli Gene i jego iberyjskie wilki siedzą u niego w kieszeni, a Curran władował się prosto w pułapkę. Przeszywa mnie strach. Biegnę szybciej, a zmiennokształtni przyspieszają wraz ze mną. Curran poradzi sobie. Nie da sobie w kaszę dmuchać. Jeśli są na tyle głupi, by zwabić go w pułapkę, to wróci do mnie pokryty ich krwią. Umysł nieumarłego pojawia się w moim zasięgu, gdzieś z tyłu. Nie biega samopas, ktoś go pilotuje. Dołącza do niego następny. Eskorta do granicy. Jakże Ród się o nas troszczy. Wampiry zmniejszają dystans. Zerkam przez ramię i widzę je; trzy koszmarne postacie, poruszające się niezdarnie, ale szybkim tempem po ulicy. Biegnę z całych sił, sięgając prawie granic możliwości. Droga skręca i widzę Mt. Paran Sinkhole - dziurę wielkości boiska, rozdziawioną niczym olbrzymia paszcza w ziemi. Powstała podczas silnej fali magii, a samorząd zamożnego Northside dopilnował, by most nad nią zbudowano jak najszybciej - co udało im się dokonać w

ciągu niemal tylko jednej nocy. Kamienne poręcze skąpane są w księżycowej

poświacie,

a

na

moście

czeka

sześciu

zmiennokształtnych i trzy znajome jeepy. Jeden ze zmiennokształtnych stoi na przedzie. Bez kurtki. Wychyla się, ciemne oczy skupiają się w drapieżnym spojrzeniu na wampirach za nami. Umięśnione ciało jest zwarte jak ściśnięta sprężyna. Zwykłam nazywać Dereka „chłopakiem-bystrzakiem”, ale słowo „chłopak” już do niego nie pasuje. Składa się z samych mięśni, przyczepionych do kości ścięgnami. Jego ciało może i ma dziewiętnaście lat, ale oczy pod ciemnymi brwiami wyglądają na trzydzieści pięć. No cóż, kazałam przecież Jimowi postawić kogoś rzetelnego na czele grupy wspierającej. Inny zmiennokształtny przycupnął na poręczy mostu, na prawo od Dereka. Światło księżyca przesuwa się po jego obliczu. Zmora mojej egzystencji. Powinnam była się domyślić. Derek i Ascanio. O ile dzieli ich spora odległość, dogadują się świetnie. Postawienie ich obok siebie daje taki sam efekt jak zapalenie zapałki w budynku wypełnionym oparami benzyny. Dziwne, że most nie eksplodował z napięcia. Odległość pomiędzy nami i wampirami kurczy się. Nieumarli wciąż ją zmniejszają. Powietrze w płucach pali. Po chwili nasze kroki dudnią na moście. Przebiega przez niego biała linia, wyrysowana kredą - granica. Prowadzący krwiopijca jest zbyt blisko. Jeśli się zatrzymamy, wpadnie na nas. Derek śmiga za nasze plecy niczym kula wystrzelona z broni. Oglądam się przez ramię. Wampir przekracza kredową linię. Derek daje susa i kopie nieumarłego. Jego stopa wali truposza prosto

w łeb. Uderzenie posyła ohydztwo sześć merów do tyłu, gdzie upada, skacze na równe nogi, zamiera na ułamek sekundy, po czym dołącza truchtem do pozostałych ożywionych trupów, czekających na niego na chodniku. Przemieszczam się za zmiennokształtnych, w końcu zwalniając do chodu. Mam ochotę zgiąć się w pół, ale wszyscy mnie widzą, więc zmuszam się do pozostania w pozycji wyprostowanej. Oddychanie jest jak jazda na rowerze, więc moje ciało też sobie przypomina, że mogę normalnie oddychać, zamiast łapczywie łapać powietrze otwartymi ustami, jak ryba wyjęta z wody. Idę dalej, za jeepy, aż ich masywne kształty zasłaniają nas przed krwiopijcami. Reszta grupy podąża za mną. Moja głowa w końcu przetrawia to, co wydarzyło się na Konklawe. Hugh d’Ambray przybył po mnie. Wszystkie związane ze mną osoby stały się celami. Będzie zabijał ich, jedno po drugim lub całymi grupami, jeśli zajdzie taka potrzeba. Odtwarzam w pamięci jego głos: „To jego wola. Niech się dzieje”. Ojciec atakował w przeszłości zmiennokształtnych z Atlanty, ale nigdy tak otwarcie. Roland wie, że tu jestem, więc wysłał d’Ambraya, by zniszczył Gromadę i wyłuskał mnie spośród nich. Ziszcza się to, czego najbardziej się obawiałam. Moi przyjaciele umrą przeze mnie. Uświadomienie sobie tego jest jak kubeł zimnej wody, wylany na głowę. To nie tak miało być. W moich planach Curran zawsze miał być przy mnie. W moich planach zawsze stoimy ramię w ramię, walczymy razem i robimy to na naszych warunkach. Niestety Curran zniknął w dziczy Apallachów, a ja tkwię tutaj, z morderstwem na głowie i pięciuset ludźmi, o których przetrwanie muszę zadbać.

Jestem Towarzyszką. Mam zadanie do wykonania. Muszę zapobiec tej wojnie. Trzeba zabrać się do tego krok po kroku. A pierwszy to odnaleźć zabójcę. Jim zrównuje się ze mną. - Co to, kurwa, było? Prawie dałaś się mu podpuścić, żeby wrócić i z nim walczyć. - Masz znaleźć Currana. Hugh nienawidzi go i pewnie wie, gdzie jest. W najlepszym wypadku zadaniem Gene’a było odciągnąć go, a w najgorszym wciągnąć w pułapkę. Jim nachyla się do mnie. - Hej, spójrz na mnie. Patrzę. - Curranowi nic się nie stanie. Panuje nad sytuacją. Żeby go zabić, musieliby posłać tam całą armię. Moi ludzie obserwują ziemie Gene’a. Nikt tam nie wkroczył ani stamtąd nie wyjechał. Właśnie. Jim na pewno wysłał kogoś, by pilnował Currana. - Hugh spróbuje namieszać ci w głowie. Nie daj się. Rób swoje. Pięćset osób polega na tobie. - Jaka zajebista mowa motywacyjna. - Jak chcesz, żeby ktoś cię zagrzewał do walki, to wynajmij cheerleaderkę. Rozpoznałaś krzyżowca towarzyszącego Hugh? - Tak. No tak. Rozpoznałam. Widziałam jak strzela do Desandry. - Dlaczego uciekliśmy? - domaga się wyjaśnienia ktoś z tyłu. Zatrzymuję się i okręcam na pięcie. To ochroniarz Jennifer. Po dwudziestce, ogromny, z burzą blond włosów, umięśniony. Oczy lśnią mu żółto, odbijając światło księżyca. Wargi mu drżą, odsłaniając zęby. Jasne. Nakręcił się i zieje agresją z każdym oddechem. ochroniarza.

Uzależniony

od

adrenaliny.

Kiepski

wybór

na

- Mieliśmy przewagę liczebną. Mogliśmy ich załatwić. - Usadź go - zwracam się do Jennifer - albo ja to zrobię, a to mu się nie spodoba. Jennifer nie reaguje. - Wyszliśmy na pieprzonych tchórzy - warczy blondyn. Powinniśmy... Desandra rusza do przodu, chwyta blondyna za gardło i wali nim o kamienną powierzchnię mostu. Mężczyzna uderza o nią plecami, aż echo niesie. Desandra warczy dziko: - Nie podważaj decyzji Towarzyszki. Nie ośmieszaj klanu w obecności swej alfy! Blondyn zachłystuje się powietrzem, próbując oddychać. Jedna nie robi nic, a druga przesadza. Nie wiem, która gorsza. Desandra stawia blondyna na nogi i spogląda mu w twarz z bardzo bliska. - Patrz na mnie. Mężczyzna spogląda na nią, zszokowany. - Hinton jest pobłażliwa. Przyjrzyj się mi. Wydaje ci się, że ja jestem pobłażliwa? Blondyn przełyka ślinę. - Nie, beto. - Chcesz żebym pokazała ci, że nie jestem pobłażliwa? - Nie, beto. - Możesz się burzyć, jak na to zasłużysz. Do tego czasu masz wykonywać jej polecenia bez szemrania albo wyrwę ci język. Przekonałam się na własnej skórze, że odrasta aż sześć miesięcy. Rozumiemy się? Blondyn kiwa głową. - Wystarczy - odzywa się w końcu Jennifer. Desandra puszcza go i pochyla głowę. - Przepraszamy, Towarzyszko.

- Nie przepraszaj za mnie - mówi Jennifer. - Pilnuj się. Desandra sztywnieje na mgnienie oka, po czym rozluźnia się tak szybko, że gdybym nie wypatrywała tego, to nie zauważyłabym. Wzrusza ramionami, spuszcza wzrok i mruczy: - Przepraszam, alfo. Nie mam czasu na ich gierki. - Do ataku d’Ambraya i Rodu na Twierdzę pozostało mniej niż osiemnaście godzin. Gdy wojna już się zacznie, trudno będzie ją powstrzymać. Ród i Gromada nie dogadują się, a po obu stronach jest wielu idiotów sądzących, że powinni się wykazać. Desandra zsuwa kurtkę i odwraca się plecami do wilkołaka. Ten wyciąga nóż i nacina jej plecy. Kral na ułamek sekundy obnaża zęby. Kula zapewne wciąż tkwi w ranie. - Musimy zapobiec wojnie - mówię. - Zauważyliście coś w związku z ciałem Granta? - Mordercą jest zmiennokształtny - mówi Jim. - Raczej nie niedźwiedź, bo one zazwyczaj miażdżą ofiary. Nakłucia na ciele wskazują na zęby kotowatego albo psowatego. - Też tak sądzę. - Spoglądam na Jennifer. Chcę, by potwierdziła słowa Jima, bo nikomu nie spodoba się to, co mam potem do powiedzenia. - A ty co o tym myślisz? - Możliwe, że to zmiennokształtny - zgadza się Hinton. - Ktoś spoza Gromady. Nie wyobrażam sobie, by mógł to zrobić ktoś z naszych. - Obwąchałam dobrze zwłoki - wtrąca Desandra. - To jeden z naszych. - Kłamiesz! - warczy Jennifer ostro. Desandra wzrusza ramionami. - Po co miałabym kłamać? Poznaję zapach. Czułam go już kilka razy w Twierdzy i w domu

klanu. Ta osoba nieczęsto odwiedza Twierdzę, ale znam ten zapach i to na pewno ktoś z naszych. Gniew i nienawiść walczą o pierwszeństwo na twarzy Jennifer. - Dlaczego to robisz? Co na tym zyskasz? - Mówię prawdę - broni się Desandra. - To jedna z twoich intryg, prawda? Nie tym razem. Trzy wilki eskortujące swoją alfę i render jednocześnie zaczynają rozglądać się na boki, byleby tylko nie patrzeć na skłócone kobiety. Derek też udaje, że nic się nie dzieje. Ascanio przewraca oczami. - Nie tym razem. Słyszysz? - głos Jennifer robi się piskliwy, niemal histeryczny. - Żadnych więcej knowań. Koniec z „Desandra Show”. Jennifer wybucha przy świadkach. Zajebiście. Tego nam teraz tylko do szczęścia brakuje - pojedynku na wkurwy i to przy ludziach. - Odłóżcie to na później - mówię. - Skoncentrujmy się na zwłokach Mulradina. - Desandra ma rację - odzywa się Robert

chłodnym,

wyważonym tonem. Wszyscy odwracamy się do alfy szczurów. Był tak cicho, że zapomniałam o jego obecności. - To wilk - mówi. - Nie poczułem jego zapachu, ponieważ krew śmierdziała zbyt intensywnie, ale byłem na tyle blisko, by przyjrzeć się szczegółowo ranom. Grant bronił się. Pewnie chwycił napastnika, bo zobaczyłem sierść, która przylgnęła do jego zakrwawionych dłoni. Wilczą. Jennifer wlepia w niego lodowate spojrzenie, co zupełnie nie robi wrażenia na Robercie.

- Musimy odnaleźć mordercę przed wyznaczoną godziną odzywam się zanim Hinton znowu zacznie wariować. Jeśli zabójca znajdzie się w naszych rękach, mamy szansę na uratowanie sytuacji. - Tylko jeśli ta osoba jeszcze żyje - zauważa Jim. Słuszna uwaga. Na miejscu Hugh zabiłabym tego wilka dla pewności, że nie będziemy mogli oddać go w ręce sprawiedliwości. - A co, gdy znajdziemy tę osobę? - pyta niespodziewanie Robert. Zadaje to pytanie lekkim tonem, ale czuję, że wiele zależy od mojej odpowiedzi. - Gdy schwytamy mordercę, Gromada przeprowadzi śledztwo odpowiadam. - A jeśli ta osoba zabiła go z własnej woli? - nalega Lonesco. - Robert, o co ci chodzi? Szczurołak milknie na chwilę, po czym mówi: - Kto wykona wyrok? - Nie mam najmniejszego zamiaru oddawać Rodowi członka Gromady, żeby mogli go zlinczować według swojego widzimisię mówię. - Nie ulegniemy, bo Ród tupie nóżką, ale musimy znaleźć osobę za to odpowiedzialną. Nie możemy działać, dopóki nie dowiemy się, co się tak naprawdę wydarzyło. - Musimy zbadać miejsce przestępstwa - Dodaje Jim. - Zwłoki nie pachniały wilczym jadem. Tojadu, zwanego też wilczym jadem, używa się, by przykryć ślad zapachowy. Po powąchaniu go, nawet najlepszy tropiciel dostanie napadu kichania. Brak wilczego jadu oznacza, że gdzieś tam czeka na nas nietknięte miejsce przestępstwa, a zmiennokształtni będą mogli odczytać tam informacje z woni, jak z otwartej księgi.

- Nawet nie wiemy, czy owo miejsce jeszcze istnieje - mówi Robert. - Mogli je podpalić. - Nie, ono istnieje - wtrąca Barabas. - D’Ambray lubi gierki - wtrąca Derek. - Chce nas wciągnąć w jedną. Jeśli jest jakieś miejsce przestępstwa, to gdzie może się znajdować. Krew na zwłokach Mulradina była świeża. - Desandra? Wiesz może, ile minęło od jego śmierci? - Mniej niż dwie godziny. Jim kiwa głową. - Mnie też się tak zdaje, ale w takim wypadku znajdowałby się w Kasynie w chwili śmierci. Mój nos posiada sześć milionów receptorów węchowych. Nos wilka ma ich dwieście osiemdziesiąt milionów. Jeśli Desandra twierdzi, że Grant jest martwy od dwóch godzin, to jestem skłonna jej wierzyć. Niestety niemożliwe jest, by zmiennokształtny wszedł do Kasyna, zabiła Mulradina i ot tak sobie wyszedł. Pytam Jima: Jesteś pewien, że był wtedy w Kasynie? - Tak. Ghastek i Mulradin dzielą się obowiązkami tak, że jeden z nich zawsze jest w Kasynie. Skoro Stefanoff był na Konklawe, to Grant miał nocną zmianę. Nie opuściłby Kasyna. - Niekoniecznie - mówi cicho Robert. Jim odwraca się do niego. - Dwa tygodnie temu otrzymałem meldunek, że jeden z moich ludzi widział go poza Kasynem, gdy powinien być na swojej zmianie mówi szczurołak. - Gdzie? - pytam. - W Warren. Mój zwiadowca widział Granta wchodzącego do budynku, ale nie mógł go śledzić, bo tej nocy miał inne zadanie. - Zamierzałeś podzielić się tym z resztą klasy? - pyta Jim.

- Klasa nie dzieli się wieloma informacjami z nami - odpowiada Lonesco. Wyczuwam napięcie. - Który to budynek w Warren? - Zwiadowca nie sprecyzował. Czyli możemy określić zaledwie, w którym stogu siana leży igła. Gdy ła Atlantę, odwiedziła Warren, miażdżąc całe ulice. Każdy kto mógł się wyprowadzić, już to zrobił. Warren obecnie składa się ze slumsów, zaludnionych przez biedaków, kryminalistów oraz małych uliczników i zajmuje olbrzymią powierzchnię. - Czy możemy poprosić zwiadowcę, żeby zawęził obszar poszukiwań? - pytam. Robertowi to pytanie wyraźnie jest nie na rękę. - Tak, ale w tej chwili przebywa w punkcie obserwacyjnym. - Gdzie? Proszę, nie mów, że na terytorium Rodu. - Na terytorium Rodu. Los mi nie sprzyja tej nocy. - Jest tam telefon? Szczurołak kręci głową. Jasne. Zresztą telefon i tak by pewnie nie działał. - Potrzebna mi niewielka grupa uderzeniowa, która uda się ze mną na teren Rodu, żeby znaleźć ten punkt obserwacyjny. - Nie - oponuje Jim. - Nie możesz tam iść. - Sprzeciw oddalony - mówię. - Kate! - Ja tu rządzę. Chcesz może mnie wyzwać, by to zmienić? Jaguarołak robi zagniewaną minę.

- Bardzo straszne, ale i tak ja rządzę. Robert, gdzie jest ten punkt? - Na Centennial Drive. No bez jaj. - Na Centennial Drive? Naprzeciwko Kasyna? Robert kiwa głową. Pięknie. Zakraść się na terytorium Rodu, gdy każdy wampir w Atlancie szuka na polecenia d’Ambraya wszystkiego, co posiada ogon lub szablę, znaleźć szczurołaka, który nie chce zostać odnaleziony, co jest w sumie niemożliwe, a potem zwiać do Warren. Bułka z masłem. Wezmę tylko pelerynę - niewidkę i teleporter... - Z całym szacunkiem, Towarzyszko - mówi Lonesco - ale nawet gdyby ci się udało, zwiadowca nie będzie z tobą rozmawiał. - Pójdziesz ze mną? Robert kiwa głową. - Tak. - Mamy wystarczającą liczbę ludzi, by cię tam zabrać - mówi Barabas. - Możemy wedrzeć się tam siłą. - Nie. Chodzi o to, by zakraść się cichaczem i zwiać. Jeśli użyjemy dużej grupy, to zawalimy sprawę. Przede wszystkim będziemy bardziej rzucać się w oczy. Równie dobrze możemy zaopatrzyć się w neon z napisem: „Cel. Strzelaj, by zabić.” Po drugie, jeśli będziemy liczni, odbiorą to jako inwazję na ich terytorium. Po trzecie, jeśli natkniemy się na wampiry, to mamy uciec i schować się, by zminimalizować straty, a nie walczyć z nimi. Nie, wchodzimy małą grupą, a wszyscy mają pozostać w ludzkiej skórze. - Ta menda zaplanowała to wszystko - mówi Jim. - Strasznie się chełpił. Na miejscu przestępstwa na pewno będzie pułapka. - Najprawdopodobniej. Dlatego ja muszę iść. Z nas wszystkich, ja mam największe szanse na przeżycie spotkania z Hugh i wydostanie naszych ludzi żywych.

- Strasznie jesteś tego pewna - mówi Jennifer. - Może to tylko zbieg okoliczności. Ten d’Ambray przyjechał tu na inspekcję, zaczął szukać ich szefa, nie mógł go znaleźć i odkrył, że został zamordowany. Lepiej się przymknij. - Niezależnie od jego motywacji, musimy dostać się na miejsce przestępstwa. To nie podlega dyskusji. Macie robić co każę i koniec. Wszyscy patrzą na mnie. - Nie chcę słyszeć żadnych więcej sprzeciwów. Macie mi pomóc dostać się tam i ujść z życiem. - Ja pójdę - oświadcza Jim. - Chcę być zainicjował protokół bezpieczeństwa. Po

uruchomieniu

protokołu

bezpieczeństwa

każdy

zmiennokształtny z miasta zostanie ściągnięty do Twierdzy. Ci w pobliskich miasteczkach dostaną zalecenie ewakuowania się do naszego lasu na północy. - Niech Barabas to zrobi - odpowiada Jim. Currana nie ma. Mnie nie ma w Twierdzy i jeszcze miałabym zabrać Jima. Chyba nie. Może by tak raz w życiu Gromada posłusznie zrobiła, co im każę? - Rada Gromady będzie potrzebować bezpośredniego świadka tych wydarzeń oraz osoby z doświadczeniem w zarządzaniu. No i nie chcę, by Jennifer jako jedyna raportowała, co się to zdarzyło. Jim patrzy na mnie. Dokładnie wiem o czym myśli. Najchętniej zaciągnąłby

mnie

do

Twierdzy

i

otoczył

pierścieniami

zmiennokształtnych żołnierzy, ale pojawienie się Hugh zmienia postać rzeczy. Jestem najlepszą bronią Gromady przeciwko preceptorowi. On jest wrogiem, a tylko ja posiadam odpowiednie

narzędzia do walki z nim. Curran narażał życie dla Gromady dziesiątki razy. Teraz moja kolej. [Yyyyy.... Strzygoń i Olathe, Rakszasowie, Latarnicy, Erra i jej synowie, Fomorianie, Lamassu i Hugh - zawsze obrywała za Gromadę] Jeśli nie wrócę, ktoś musi utrzymać Gromadę zjednoczoną. Tym kimś będzie Jim, bo najlepiej się do tego nadaje i to go teraz cholernie wkurza. - Zabierasz Roberta - mówi spokojnym głosem. - Weź też Dereka. Otwieram usta, by powiedzieć „nie”, ale zmykam je. Nie mam pojęcia, czy Lonesco będzie wobec mnie lojalny, ale mam tę pewność w stosunku do Dereka. On zginąłby za mnie. Ma już blisko dwadzieścia lat. Przechodzi szkolenie wojskowe od czterech i doświadczył dotąd więcej tragedii, niż większość osób zdolna byłaby udźwignąć przez sto lat. Sprzeciwianie się jego obecności, bo wiąż wydaje mi się, że jest dzieciakiem zrani go oraz upokorzy nas oboje. - Wchodzisz w to? - pytam. Derek wygląda na lekko urażonego. Jasne. Jak śmiem pytać? Nastoletnie wilkołaki i ich wrażliwe dusze. Odwracam się do reszty. - Potrzebuję jeszcze jednej osoby. Nie bez przyczyny wszyscy od SWAT, przez Marines, do SEALsów wykorzystują czteroosobowe zespoły wypadowe. Są szybkie, zwrotne i osłaniają wszystkie cztery strony. A w naszym przypadku czwórka ułatwi przemykanie się po terytorium wroga. Możemy rozdzielić się na dwa zespoły. Para idąca nocą po Atlancie nie przyciąga tak spojrzeń, jak trójka lub więcej osób. Myles, wilk-render występuje do przodu. - Nie - mruży oczy Jennifer. - Weź ze sobą Desandrę.

Poważnie? A to się wysiliła. Jestem amatorką, jeśli idzie o politykę wewnątrz Gromady, ale to jest rażąco oczywiste. Jeśli będę nalegać na obecność Mylesa, to obrażę Desandrę. Jeśli Kral się wycofa, straci twarz. Jim i Robert patrzą po sobie. - To niebezpieczna misja, więc Klan Wilków pragnie pomóc Towarzyszce - ciągnie Jennifer. - Jesteśmy największą grupą w Gromadzie, a jako alfa obecna na Konklawe czuję się zobowiązana do udzielenia każdej niezbędnej pomocy. Desandra zna zapach i świetnie walczy. - Posyłasz ją w nadziei, że umrze, i to dla czego, żebyś mogła trzymać się u władzy parę dni więcej? - mówi Jim. Hinton unosi podbródek. - Jeśli masz coś do powiedzenia, kocie, to zrób to. - Właśnie to zrobiłem - odpowiada Jim. Jeśli nie przerwę tego teraz, będą tak sprzeczać się całą noc. - Dosyć. Desandra, piszesz się na to? Desandrze bardzo jest to nie w smak, ale mówi: - To będzie dla mnie zaszczyt, Towarzyszko. - Świetnie. - Teraz mam dwa wilkołaki zaproszone na imprezę. Moja strategia unikania wilków okazuje się być wielką porażką. Udamy się północną trasą ewakuacyjną. Zaplanowaliśmy

dwie

trasy

ewakuacyjne,

północną

i

południową, ale północna przebiega koło stajni. Potrzebuję konia, by dotrzymać kroku zmiennokształtnym. Dobrze, że już nawet wynajęłam wierzchowca. - Przypominasz sobie, jak d’Ambray darł mordę, że zabije każdego, kogo przyłapie na terenie Rodu? - pyta Jim. - Żeby mu się to udało, musiał wejść w układ z glinami. Nie wiem, czy ich

przekupił, zaszantażował, czy może coś innego, ale na pewno coś wykombinował.

Unikajcie

patroli

z

Wydziału

Aktywności

Nadnaturalnej. - Tak zrobimy - mówię. - Kto ma naszą skrzyneczkę ze skarbami? - pyta Desandra. Sage, druga z renderów, podchodzi do lewego jeepa i otwiera klapę bagażnika. Czeka tam na nas duży wybór broni: miecze, sztylety, pałki. Nic wyszukanego, tylko proste, funkcjonalne narzędzia, by przyspieszyć podróż w zaświaty. Derek patrzy na paletę broni przez dłuższą chwilę i wyławia tomahawk wojskowy. Cały czarny,

o

długości

około

dziewięćdziesięciu

centymetrów,

z

piętnastocentymetrowym ostrzem po jednej stronie i ostrym kolcem po drugiej. Desandra wyciąga ponad półmetrowy, metalowy buzdygan. Jego ciężką główkę porasta osiem ostrych piór. Zerkam na Roberta. Uśmiecha się. - Nie trzeba. Zabrałem moje zabawki z samochodu, zanim zaczęliśmy biec. Zwracam się do Barabasa. - Mogę prosić cię na słówko? - Oczywiście. Odchodzimy na prawie sto metrów. Odwracam się plecami do pozostałych zmiennokształtnych i mówię: - Chcę żebyś zanim wyjedziesz z miasta, zatrzymał się na poczcie i wysłał kurierem parę wiadomości. Wezwij na pomoc każdą przychylną nam w mieście osobę oraz służby porządkowe. Użyj wszystkiego, co oszczędzaliśmy na czarną godzinę, bo ona właśnie nadeszła. Skontaktuj się z Evdokią lub jednym z jej dzieci. Powiedz jej, co się stało. Evdokia to jedna z najważniejszych wiedźm wśród Sabatów z Atlanty i jedna z niewielu osób, która zna moje pochodzenie. Sabaty będą

walczyć

z

Rolandem

do

ostatniej

kropli

krwi,

więc

powiadomienie ich, że Hugh wkroczył na ścieżkę wojenną da im trochę czasu na przygotowanie się. - Tak zrobię. - Jak tylko dotrzesz do Twierdzy, zbierz oddział żołnierzy i poślij go na terytorium Gene’a, żeby znaleźli Currana. Zrób to po cichu. Nie ma co wszczynać paniki. Barabas kiwa głową. - Jim pewnie zechce wysłać taką grupę, ale chcę, żebyś to nadzorował. Wykorzystaj rendery i żołnierzy, najlepszych jakich możesz zabrać bez zbytniego osłabiania reszty. Mają zrobić wszystko, co w ich mocy, że odnaleźć Władcę Zwierząt i to szybko. - Rozumiem. A co z Radą Gromady? - To problem Jima. Jeśli możesz, staraj się ich zwodzić. Odwlekaj każdą decyzję do jutra. Powinniśmy wrócić do rana. Jeśli nie zamelduję się do południa, to znaczy, że nie żyję i jesteś zdany sam na siebie. - Rozumiem. - Znajdź go. - Kate, znajdę. Obiecuję, że znajdę. - Każ Jezebel zabrać Julie z miasta. Będzie potrzebowała pomocy, bo mała jest świetna w ucieczkach. Jeśli Hugh przejmie Atlantę, to Julie nie może tu być. Wykorzysta ją i zmieni w potwora. - Nie przejmie Atlanty - mówi Barabas. - Wiem. Proszę, zrób to dla mnie. - Oczywiście. Powodzenia. - Dziękuję. Będziemy go potrzebowali. Wracamy do aut. Jim ma ponury wyraz twarzy. - Tak nawiasem mówiąc, mam dosyć bycia zostawianym z tyłu. - Tak na marginesie, mam dosyć żywego d’Ambraya.

Mangustołak macha na naszych ludzi. - Ruszamy. Jima waha się. - Nie daj się zabić i nie zmuszaj mnie do ratowania twojego tyłka. - Dzięki, mamusiu. Też cię kocham. Jim warczy pod nosem i idzie do jeepa. - Jim! - wołam głośno. Odwraca się. Czekam chwilkę, by na pewno wszyscy skupili na mnie uwagę. - Jeśli nie wrócę do jutra wieczorem, a Władcy Zwierząt jeszcze nie będzie, to masz moje błogosławieństwo. Jim mruga i otwiera usta ze zdziwienia. - Rozumiem, alfo. Ktoś będzie musiał kierować Gromadą. Już to robił, a jeśli nie wrócę, to bez problemu zrobi to znowu, no i mam teraz kilkunastu świadków, którzy zaświadczą o moim poparciu. Jennifer kręci głową. Ona i jej ochroniarze idą do swojego pojazdu. Ciemnowłosy mężczyzna, który otwierał rany Desandry zostaje z tyłu. Desandra podchodzi blisko do niego. - Jedź z alfą. Gdy dotrzesz do Twierdzy, wyślij kogoś do Orhana i Fatimy. Jeśli Jennifer spróbuje czegoś głupiego, opóźniaj ją, jak tylko się da. George ci pomoże. Czyli jednak udała się do emerytowanych alf. Mężczyzna kiwa głową i odchodzi. Odwracamy się i podbiegamy do mostu, ukryci przed wzrokiem wampirów za jeepami. Zmiennokształtni zaczynają inkantować, by ożywić silniki na zaczarowaną wodę. - Orhan i Fatima? - pyta Robert.

- Mhym - odpowiada Kral. - Mam ich błogosławieństwo na przejęcie klanu. Uwierzysz, że ta suka wrzuciła mnie właśnie pod tramwaj? ●●● Schodzimy z mostu i biegniemy czterysta metrów zalesioną drogą, po czym skręcamy z ledwo widocznego szlaku w lewo. Drzewa gęsto

okalają

ścieżkę,

ich

korzenie

wystają

ponad

ziemię,

niewidoczne w cieniu. Idealnie. Może się potknę, złamię sobie kark i zaoszczędzę Hugh pościgu za mną. - Nie chodzi o to, że Jennifer wręcz dosłownie zepchnęła mnie w przepaść - mówi Desandra. - Rozumiem jej motywację. Chodzi o to, że jest przy tym taka niezręczna. Ta kobieta jest samodzielną alfą od jakichś sześciu miesięcy. Należy spodziewać się pewnej subtelności w posunięciach. - Kiedy poszłaś zobaczyć się z Orhanem i Fatimą? - dopytuje Robert. - Kilka dni temu - odpowiada Desandra. - Oni nie życzą sobie być mieszani w działania Gromady oświadcza szczurołak. - Wyrazili się jasno na ten temat. Alfa, który ustępuje, zrzeka się wszelkich praw do mieszania się w sprawy klanu. Postawiłaś ich w trudnej sytuacji. - Zaprosili mnie do siebie. Nie zrobiłam tego z własnej inicjatywy. Wiesz dlaczego Orhan i Fatima posłali po mnie? Desandra wskazuje na mnie, następnie na Roberta. - Alfa, alfa... wskazuje na siebie kciukiem. - Beta. Coś tu nie pasuje. Jennifer powinna tu być, a nie jechać ze swoimi ochroniarzami wygodnym samochodem. Właśnie dlatego. - Ja nie jestem alfą - mówi Derek.

- Jesteś jak młodszy brat Currana - Kral macha ręką. - Nie liczysz się jako nie-alfa. Więc nie, nie złamałam zasad i nie poszłam nękać Orhana i Fatimy z własnej inicjatywy. Powinieneś mieć o mnie lepsze zdanie. Robert usiłuje z całych sił wyglądać na nieprzystępnego. Nieźle mu to wychodzi, ale to mnie nie powstrzymuje. - I co, głupio ci teraz? - mówię. Szczurołak

patrzy

na

mnie,

wyraźnie

niepewny,

jak

zareagować. - A, i jeszcze jedno - mówi Desandra. - Masz rację, że Hugh zaplanował to wszystko. Zsuwa kurtkę z ramion i odwraca się do nas plecami. Żywoczerwona rana po kuli, wciąż mokra, widnieje na skórze pod łopatką. Kula wbiła się z przodu w pierś i przeszła na wylot. Rana ma ciemnoszarą obwódkę. Postrzelono ją srebrną kulą. Kiedy toksyczny pocisk przechodził przez ciało, Lyc-V w pobliskiej tkance umarł. Gdy ten wilk rozcinał jej ranę, pewnie krwawiła na szaro. Nikt nie nosi ze sobą srebrnych kul, jeśli nie zamierza walczyć ze zmiennokształtnymi. Srebro jest zbyt drogie, a poza tym inne kule są lepsze i dokładniejsze. Ogłuszający ryk silników na zaczarowaną wodę ogłasza odjazd pojazdów Gromady na drodze za nami. Posuwamy się dalej. Ostatnie echo pracy silników zamiera. - Gdzie idziemy? - pyta Desandra. - Do stajni Blue Ribbon - mówię. - To najbliższe miejsce, gdzie można wynająć konia. - Po co? - Bo nie nadążę za wami na pieszo.

-

A poza tym Kate biega jak nosorożec - dodaje Derek. -

Słychać ją na kilometr. Zdrajca. - Myślałam, że mnie wspierasz? - Ależ tak - mówi Derek. - Bieg nosorożca jest fajny. Łatwo cię wyśledzić. Jeśli mi się kiedyś zgubisz, to wystarczy, że posłucham i voilà. - Tak - zgadza się Desandra. - To niezwykle wygodne. Śmieję się. - Zawsze zachowujecie się tak nieoficjalnie? - pyta Robert. - Derek i ja pracujemy już długo ze sobą - wyjaśniam. - Może sobie pozwolić na pewną swobodę. - A Desandra? - Ona stosuje się do protokołu tylko wtedy, gdy czegoś chce. W innych przypadkach raczy nas sprośnymi dowcipami i opisami śliwek. Desandra chichoce. Robert marszczy brwi. - Śliwek? Macham ręką. - Nawet nie pytaj. Dziesięć minut później zadrzewiona ścieżka wyrzuca nas na Troll’s

Ferry

Road,

a

po

następnych

piętnastu

minutach

zatrzymujemy się przy ogrodzeniu, w pobliżu bramy wiodącej do stajni Blue Ribbon. Minęło już pół godziny. Nie mamy za wiele czasu. - Lepiej wejdź sama - radzi Desandra. - Bo mogą się wystraszyć, że Derek i ja chcemy zdmuchnąć ich domek. - Jeśli będą problemy - mówi Robert - to jesteśmy tuż obok. Słyszę niski, gardłowy dźwięk i uświadamiam sobie, że to Derek się śmieje. Przynajmniej wraca mu poczucie humoru. Los może mnie jednak trochę lubi.

Podbiegam do drzwi i pukam. Otwierają się i starszy pan mierzy do mnie z kuszy. Podnoszę ręce. - Pan Walton? Potrzebuję konia. Dzwoniłam do pana wczoraj i poprosiłam, by zarezerwował pan dla mnie jednego. Pan Waltom mruży oczy. - Jeśli o to chodzi.... Wszystkie wypożyczyłem. No bez jaj. - Powiedział pan, że zatrzyma pan jednego dla mnie. Przysłałam tu swoich ludzi i powiedzieli, że przyjął pan pieniądze. - Nie mówię, że ich nie wziąłem. Ale wie pani, z pieniędzmi to taka dziwna sprawa jest. Im jest ich więcej, tym lepiej. Powiedziała pani, że może będzie potrzebować konia, ale to nie było pewne. Wrr. - Chce pani zwrot pieniędzy? - Chcę konia. - Na ten tydzień wszystkie mam wypożyczone, ale mam ośliczkę olbrzymią. - Co takiego? - Proszę iść ze mną, pokażę pani. Prowadzi mnie do stajni. W środku, w trzecim boksie porusza się coś ogromnego. Wygląda jak koń, około metr sześćdziesiąt w kłębie. Mężczyzna unosi latarnię. Podłużny łeb, dwoje półmetrowych uszu i wielkie, niebieskie oczy. Osioł. Tyle że mierzy dwa czterdzieści, od kopytek do uszu. Wielkie białe łaty znaczą jego czarną, kudłatą sierść. - Co to ma być? - To właśnie jest oślica olbrzymia. Samica Amerykańskiego Osła Olbrzymiego. [Mammoth Donkey] - Czy ona jest magiczna?

- Nieee. Wyhodowali je na początku dwudziestego wieku, głównie do rozmnażania mułów. To dobry wierzchowiec. Dobry na szlaku. W razie potrzeby pobiegnie z prędkością trzydziestu kilometrów na godzinę, ale nie za długo. Jeszcze jedno. Większość osobników z jej gatunku to słodkie stworzenia. Ona jest wybrykiem natury. Jest bystra, uparta i drażliwa. - Jak się nazywa? - Cuddles. [Pieszczocha] Idealnie. - Biorę ją. Wyprowadzam Cuddles ze stajni, a ona staje, odwraca się do mnie, prostuje się i stawia uszy do przodu. No dobra. Kiedy koń zamierza być agresywny, zwykle kładzie uszy po sobie. Co te uszy oznaczają, nie mam pojęcia. Osiołki to dla mnie nieznany obszar. - Co oznaczają te uszy? Pan Walton wzrusza ramionami. - Że nie jest pewna, co o pani myśleć. Osiołki to spokojne zwierzęta. To nie są konie z dużymi uszami, wie pani. No dobra. Gdyby Cuddles była klaczą, machnęłabym wodzami, żeby zmusić ją do cofnięcia się. W grach na dominację u koni ten, kto ruszy się pierwszy, przegrywa. Przeczucie mówi mi, że to tutaj nie zadziała. - Ma pan może marchewki? Pan Walton idzie przez stajnię na jej przód i przynosi mi dużą marchew. - Dzięki. - Biorę dużego gryza z czubka i głośno przeżuwam. Mmm, pyszna marcheweczka. Cuddles otwiera oczy nieco szerzej. - Mmm, przepyszna.

Cuddles robi krok do przodu. Odwracam się na bok i próbuję chrupać mocniej. Cuddles podchodzi do mnie, stukając kopytami i trąca nosem moje ramię. Wyciągam marchewkę przed nią i głaszczę jej policzek. Zjada marchewkę i patrzy na mnie. - Bardzo dobrze - chwali pan Walton. - Jest pani zaklinaczką osiołków. - Ma pan więcej marchwi? Dwie minuty później pakuję półtora kilograma marchwi do juków Cuddles. Dostaję je na poczet tego, że „Cuddles nie jest koniem i wynająłem wierzchowca prawie spod pani tyłka”. Jeśli natkniemy się na stado osiołków olbrzymich, które trzeba będzie poskromić, to jestem do tego odpowiednio wyposażona. Wyjeżdżam ze stajni na grzbiecie ponad dwumetrowej ośliczki, która wygląda, jakby obrabowała łaciatą mućkę ze skóry i nosiła ją na sobie. Desandra wykrzywia dziwnie twarz: prawa brew wędruje do góry, lewa do dołu, a usta tkwią gdzieś pomiędzy zaskoczeniem, a początkiem słowa „co”. Derek otwiera usta i nie zamyka ich, aż stajemy obok niego. - Co to, do cholery, jest? - pyta Desandra. - To jest Cuddles. Oślica olbrzymia. Derek szczerzy zęby, opierając się na ogrodzeniu. - Zostało ci choć trochę godności osobistej? - Niet. - Uważam, że jest śliczna - Desandra wyciąga dłoń. Cuddles natychmiast próbuje ją ugryźć. Desandra odsuwa dłoń i pokazuje zęby. - Ośliczko, nie wiesz z kim zadzierasz. Pożrę cię na śniadanie. - Gdzie teraz? - pytam Roberta.

- Czekaj chwilę... - mówi szczurołak. - Jeszcze... Nie oswoiłem się z twoim środkiem transportu. - Nie spiesz się - dotykam Cuddles, by się przesunęła i Robert mógł obejrzeć ją sobie dokładniej. Cuddles strzyże uszami, podnosi łeb i zaczyna brykać. O boże szumiący. Derek przykłada głowę do ogrodzenia i ni to wyje, ni to jęczy przeciągle. Desandra krztusi się śmiechem. - No dobra - mówi Lonesco. - Mój mózg chyba już to przetrawił. Jestem gotów do zaplanowania strategii. Czy mogłabyś przestać brykać? - Jeszcze się nie wyżyła - odpowiadam. Opanowanie Cuddles wymaga następnych trzydziestu sekund i marchewki. - Jak dostaniemy się na ich terytorium tak, żeby nas nie ukatrupili? - pytam. - Spróbujemy podejść od północnego wschodu - mówi Robert. - Na tym obszarze jest mniej patroli. Jednak biorąc pod uwagę obecny stan rzeczy, zapewne podwoili ochronę. Będą nas szukać. Mało powiedziane. - Mógłbym iść sam - proponuje Robert. - Jeśli cię znajdą, to my nigdy nie znajdziemy twojego zwiadowcy - mówi Desandra. Rzuca jej ofuczone spojrzenie. - Nie znajdą mnie. Jasne, że nie. Wskazywanie, że duma bierze górę nad zdrowym rozsądkiem, to niezbyt dobra strategia. Muszę powiedzieć coś neutralnego. - Wypadki chodzą po ludziach. Kate Daniels. Mistrzyni Dyplomacji.

- Możemy iść ich zwyczajowym szlakiem patrolowym - mówi Derek. Odwracamy się do niego. - Oni znają nasze trasy patrolowe - mówi bystrzak. - Więc w razie alarmu zmieniamy je. Prawdopodobnie robią to samo, a pierwotna trasa zostaje bez obłożenia. - Prawdopodobnie - Desandra kręci głową. - „Prawdopodobnie” to nasza najlepsza opcja - mówi Robert. - Nie podoba mi się to. - Nie wiem jak ty, ale jak mam do kogo wracać. Możemy się władować prosto na ich patrol. - Nie władujemy się - mówię. - Skąd ta pewność? - pyta szczurołak. - Mamy ze sobą żywy wykrywacz wampirów - oznajmia Derek. Teraz moja kolej na obstrzał spojrzeniami. - Gapicie się. Będę musiała zatańczyć albo coś. - Wyczuwasz wampiry? - pyta Robert. - Tak. - Z jakiej odległości? - dopytuje alfa szczurów. - Na tyle dużej, że zdążymy się schować na czas. - No dobra - mówi Robert. - Głosuję z pójściem trasą patrolową. Desandra przygląda mi się, jakby widziała mnie pierwszy raz. Masz jeszcze jakieś sztuczki w zanadrzu? Mrugam do niej. - Trzymaj się mnie, a może się dowiesz. - Możemy przedostać się przez strefę kwarantanny - proponuje Derek. - Nawet krwiopijcy trzymają się od niej z daleka. - Pewnie jest ku temu dobry powód - mówi Desandra.

- Los odważnym sprzyja - mówię jej. Również zabija głupich, ale postanawiam zatrzymać tę mądrość dla siebie. - Chodźcie. Musimy się pospieszyć. Rozdział 05 - Cuddles rules Noc zalewa ulice Atlanty, granatowoczarna i lepka jak atrament. Ześlizguje się po zniszczonych budynkach, zbierając w pustych otworach okien i kapie na zaśmiecone uliczki. Cuddles galopuje ze stukotem, a odgłos jej kopyt wtapia się w ciemność. Roberta i Desandrę mam po prawej, a Dereka po lewej stronie. Robert nie biegnie; on się ślizga bez najmniejszego szmeru, robiąc małe, szybciutkie kroczki. Desandra i Derek przechodzą na długi, wilczy krok, który pozwala im biec kilometr za kilometrem. Twarz Dereka przybiera charakterystyczny wyraz - ani znudzony, ani ostry, tylko zwyczajnie gotowy. Ja też nie zamęczam się rozmyślaniem. Mam cel i na nim się skupiam. Sztuczka polega na tym, by nie myśleć o wszystkim co można stracić, jeśli się zawiedzie. Powinnam była wykroić więcej czasu dla mnie i Currana. Powinnam była... Zamykam te drzwi z hukiem. Najpierw muszę ogarnąć ten bałagan. Na poczucie winy, żal i zawodzenie przyjdzie czas później. Nasi ludzie znajdą Currana, a jeśli nie, to ja go znajdę. Znowu będziemy razem. Zakopię łeb d’Ambraya tuż obok grobu Hibli. Już wybrałam jej miejsce - przy Cioteczce B. Może wtedy skończą się moje koszmary. Derek zatrzymuje się i okręca na pięcie, patrząc za nas. Pochyla głowę, z drapieżnym wyrazem twarzy, bez zmrużenia okiem, wpatruje się w jakiś punkt w oddali, gdzie zdewastowane domy rzucają głębokie cienie na ulicę. Napina mięśnie, otwiera leciutko

usta, ledwie pokazując zęby, jak wilk nieruchomiejący na moment przed uderzeniem. Sięgam po szablę. Robert wkłada ręce do kieszeni. Desandra uśmiecha się. - Wychodź - mówi Derek. - Nakryliśmy cię. Cień oddziela się od mroku nocy i wychodzi na ulicę. Z anielskiej twarzy patrzą na nas diabelskie oczęta. A żeby to chuj strzelił. - Ascanio! Bouda podchodzi z wolna, z wyrazem czystej niewinności na twarzy. - Co ty, do cholery, wyprawiasz? - warczę. Uruchamia rozbrajający uśmiech jak tarczę. - Idę za wami. - Dlaczego? - Bo tak. Dodaj mi cierpliwości, borze szumiący, bo zaraz go zdzielę czymś ciężkim przez łeb. - Bo co? - Chciałem iść z tobą. Tu jest zbyt niebezpiecznie dla ciebie i martwiłem się. Derek warczy cicho pod nosem. - To nie moja wina - broni się Ascanio. - Każdy na moim miejscu byłby zatroskany. Nawet nie masz porządnego konia. Dosiadasz zmutowane, koniopodobne stworzenie o nieznanym pochodzeniu. - Nie obrażaj mojej ośliczki. Jeśli chciałeś iść, to dlaczego nie powiedziałeś? Ascanio wpatruje się we mnie, udając szczerość. - Ponieważ nie pozwoliłabyś mi pójść. A ja nigdy nie złamałby twojego rozkazu, alfo.

Wrr. - Powiedziałeś Jimowi, gdzie idziesz? Robi urażoną minę. - Oczywiście, że nie! - Dlaczego? Rozkłada ręce. - Bo nie pozwoliłby mi iść. Kładę rękę na czole. - Z technicznego punktu widzenia, nie złamałem żadnych rozkazów - mówi. Wyciągam palec w jego stronę. - No dobra - Ascanio cofa się o krok. - Rozumiem, że potrzebujesz chwili dla siebie. - Chcesz, żebym mu sprawił lanie? - pyta Derek. - Osobiście uważam, że to nie jest dobry czas na walki wewnętrzne - zauważa Ascanio. - Ale jeśli Ponurak chce zobaczyć, ile nauczyłem się przez ostatni rok, to z chęcią mu pokażę. Oczywiście narobimy dużo hałasu i ściągniemy na siebie uwagę, przez rozchlapującą się dookoła krew. Ponurak robi krok w jego stronę. - Nie - mówię. Derek warczy cicho. Ascanio znowu uśmiecha się olśniewająco. - Przepraszam za kłopot. Ja tylko chciałem pomóc. Ale skoro już tu jestem, to przecież nie odeślesz mnie stąd samego i bezbronnego. Chyba że chcesz skazać mnie na pewną śmierć. Samiutkiego. W nocy. W lodowatym deszczu. Desandra się śmieje. - Przecież nie pada - zauważam. - Ile masz lat? - pyta Robert.

- Szesnaście - odpowiada bouda, wpadając nagle w płaczliwy ton. - Nie jestem wystarczająco dorosły, by pić alkohol lub podpisać umowę, ale już mogę być sądzonym jak dorosły, jeśli zabiję człowieka. No i wystarczająco dorosły, by walczyć dla Gromady. Brwi Roberta zbiegają się. - Wystarczająco dorosły, by ponieść konsekwencje swoich decyzji? - Tak - odpowiada Ascanio. Robert zerka na mnie. Tego mi tylko trzeba. Sześćdziesiąt kilogramów nastoletniego szaleństwa, zapakowanego w szybkowar. - Dobra. Derek zerka na mnie. - Serio? - Tak. Wilkołak patrzy na mnie z niedowierzaniem. - Tak po prostu dostanie to, czego chce? - Tak. Jesteśmy za blisko terytorium Rodu. Jeśli go przegonimy, to i tak polezie za nami i wpakuje się w ogromne tarapaty. A jeśli dorwie go Ród, to użyją go, by wywrzeć na nas nacisk. Ascanio uśmiecha się promiennie. - Spójrz na mnie - mówię przez zęby. - Masz się słuchać. Jak mówię „stój”, to stajesz, jak mówię „skacz” to skaczesz. Jak powiem „wstrzymaj oddech” to lepiej żebyś zemdlał zanim zaczniesz znowu oddychać. - Tak, alfo. - To nie koniec. Jeśli to przeżyjemy i wrócimy do Twierdzy, to porozmawiam z twoimi alfami. Myślisz, że Władca Zwierząt jest straszny? Poczekaj tylko aż wrócimy do domu. Obiecuję, że jak skończę z tobą, to będziesz gorzko tego żałował.

- Już żałuję - obiecuje chłopak. Zawracam Cuddles. Ascanio podbiega do Dereka, który kłapie na niego zębami. Bouda mruga do niego. - Wiesz, że za mną tęskniłeś. Skręcamy. Teraz mam dwóch osobistych ochroniarzy. Szkoda, że średnia ich wieku wynosi siedemnaście lat i sześć miesięcy. To przypomina mi... - Desandra? - Hmm? - Ten blondyn z kręconymi włosami, który przyjechał z Jennifer. Co to za jeden? Desandra wzdycha. - Brandon. Miesiąc temu miał dwudzieste urodziny. Klasyczny przypadek syndromu drugiego dziecka: ma starszego brata, który we wszystkim jest lepszy. Ponadto jest wkurzony na rodziców, bo przeważnie go ignorują. Jennifer świetnie się udaje sprawić, by poczuł się wyjątkowy. To jej ukryty talent. Gra na jego kompleksach, a on czuje się przy niej jak bohater. Z tego, co się dowiedziałam, tak samo zdobyła Daniela. Pewnie miał jakieś wewnętrzne demony, potrzebujące ukojenia. Babka jest w tym dobra. Muszę to jej przyznać. - Do jakiego stopnia Brandon jest jej lojalny? Wilczyca

wzrusza

ramionami.

-

Jennifer

jest

starsza,

atrakcyjna, bardziej doświadczona seksualnie i znajduje się wyżej w hierarchii. Bardon niczego bardziej nie pragnie, niż być docenianym i chwalonym, bo przecież ma poczucie, że jest taki wyjątkowy. Poza tym jestem przekonana, że ona używa tego chwytu z zakazanym seksem: „Pragnę cię, ale nie możemy. To byłoby takie niewłaściwe”. Wiem, że jeszcze ze sobą nie spali, ale ona na pewno go kusi, bo założyła mu smycz na fiuta i kiedy ciągnie, to on szybciutko

przybiega. Rzuciłby się dla niej w przepaść. Ten pokaz siły, który zrobiłam na moście nie był na jego użytek. To miało przywrócić do pionu pozostałych, na wypadek gdyby jakieś głupoty przychodziły nam do głowy; powiem ci Kate, że jeśli ona każe Brandonowi pchnąć cię nożem w plecy, on to zrobi. Dobrze wiedzieć. Następny wilk, którego muszę się strzec. - Derek? - Desandra zerka na niego. - Tak? - Powiedzmy, że podejmę się zdobycia pozycji alfy. Co muszę zrobić, by zyskać twoje poparcie? Derek wzrusza ramionami. - Jestem tylko jednym z wielu wilków. - Oboje wiemy, że to gówno prawda - mówi Kral. - Jesteś członkiem wewnętrznego kręgu Currana. Właściwie jesteście rodziną. Masz szerokie wpływy w klanie. Co więc byś chciał w zamian? Pozycję bety? Derek uśmiecha się. - Nie. - Mierzysz wyżej? - Desandra unosi brwi. - Nie. Obserwuję ich - wilk kiwa głową na mnie. - Widzę, jak ich uszczęśliwia pozycja alfy. - Ten sarkazm aż pali - mówię. - A dlaczego chcesz być alfą? - pyta Derek. - Żeby poprawić sytuację - odpowiada wilczyca. Żeby klan funkcjonował sprawniej. Mogę sprawić, że ludzie będą czuli się bezpieczniejsi i szczęśliwsi. No i jedno z moich dzieci jest potworem. Jeśli młodszy z bliźniaków Desandry posmakuje ludzkiego mięsa, to przeistoczy się jak jego ojciec, w lamassu. Wyrosną mu wielkie zębiska i skrzydła. W sumie nie wiemy dokładnie, do czego jeszcze jest zdolny.

- A co to ma do rzeczy? - pyta Ascanio. Desandra uśmiecha się do niego. - Hinton nie pozwoli mu dorastać w Gromadzie. Już to zapowiedziała. Jennifer, ty kretynko. - Większość życia spędziłam w stadzie rządzonym przez nadużywającego przemocy alfę - ciągnie Desandra. - Wiem jak to jest być zdanym na czyjąś

łaskę. Moje dzieci nie doświadczą

prześladowań. Jeśli muszę zająć pozycję alfy i nie oddawać jej, by miały szczęśliwe dzieciństwo, to nie cofnę się przed tym. Po naszej lewej stronie pojawia się opuszczony budynek, chylący się ku ulicy. Grube strumienie graffiti plamią jego ściany jak łzy. Robert mruży oczy. - Chwileczkę. Bierze rozbieg, skacze i wbiega po niemal pionowej ścianie. Zaciska palce na parapecie okna na drugim piętrze i daje nura w otwór. Desandra gwiżdże cicho. - Wiesz, że on jest zajęty, prawda? -pytam. - Co nie przeszkadza mi cieszyć się widokiem jego pośladków. Oczy jej się rozświetlają. O nie. - Są jak dwa... - Nie. Desandra chichoce. Mało brakowało. - Wiesz, jeśli czujesz się sfrustrowana w pewnych sferach życia, to z chęcią pomogę ci pozbyć się tego napięcia - proponuje Ascanio. Derek patrzy na mnie, wskazuje na boudę i wali pięścią kilka razy we wnętrze dłoni. Kręcę głową.

Nie. Nie możesz go otłuc. Desandra wybucha śmiechem. - Może za dwadzieścia lat. Gdy będę miała, jak to się nazywa? Konflikt wieku średniego? - Kryzys wieku średniego - podpowiadam. - Tak. To. Zakładając, że pożyjesz tyle. - To stoi pod wielkim znakiem zapytania - mówi Derek. Pojawia się Robert, niosąc mały, brudny tobołek; zeskakuje i podbiega do nas. - Co to? - pytam. - Skarby ze szczurzego schowka - wyjaśnia wilkołak. - Mają je pochowane w całym mieście. Robert sięga do tobołka i wyciąga rolkę taśmy klejącej i trochę szmat. Uśmiecha się. - Po co to? - pyta Desandra. - Zobaczysz - mówię. Ruszamy dalej ulicą. Desandra wzrusza ramionami. - Hej, Kate? Rozważałaś, żeby podejść do d’Ambraya i powiedzieć mu, że ma największego fiuta na świecie? - rozkłada ręce na długość kija baseballowego. - Nie, a myślisz, że to by podziałało? - pytam. - Warto spróbować. Może będzie tak uszczęśliwiony faktem, że zauważyłaś jego bojowego serdelka, że zapomni o tym całym zabijaniu nas. Bojowy serdelek. Chyba umrę. - Zastanowię się nad tym. Ascanio zaczyna klepać się po ubraniach. - Co? - warczy Derek. - Szukam czegoś do zrobienia notatek.

Robert wydaje się nas nie słuchać, ale wiem, że tak nie jest. Największy głupek domyśliłby się, że Hugh i mnie coś łączy, a Robert zdecydowanie nie jest idiotą. Wkrótce pojawią się pytania. Czuję to. Ascanio przestaje się klepać i wpatruje się w Desandrę z czymś na kształt podziwu na twarzy. To sobie znalazł wzór do naśladowania. Jakby nie miał już wystarczająco problemów. - O co chodzi, dzieciaku? - pyta Desandra. - Naprawdę miałaś obcięty język? Desandra mruży oczy. - Gdy miałam dwanaście lat, mojemu ojcu nie spodobało się coś, co powiedziałam, więc wyjął nóż i odciął mi język. Odrastał pół roku. Kiedy już mogłam mówić, kazałam mu się odpierdolić. Postanowiłam wtedy, że nikt nigdy więcej nie zmusi mnie do milczenia. Nie będę gryźć się w język ani dusić niczego w sobie. - Ja też nie - oświadcza Ascanio. - Jeśli w tej chwili nie przestaniecie, to zaraz wylecicie z grupy i wrócicie do domu - ostrzegam. Milkną natychmiast. Ulica się zwęża. Gruby, drewniany słup, wbity w środek chodnika, dźwiga znak kwarantanny. Tłuste, czarne litery na białym tle głoszą: MZ-1: OBSZAR MAGII ZAKAŹNEJ NIE WCHODZIĆ WSTĘP TYLKO DLA USÓB UPOWAŻNIONYCH Pod napisem ktoś dorysował czaszkę z rogami, żeby każdy matołek zrozumiał przekaz. Zatrzymujemy się przy znaku. Ulica ciągnie się dalej, a chodnik fałduje się tu i tam. Kawałki szkła wyłażą przez pokruszony asfalt niebieskie, zielone i przezroczyste białe, jak szczyty podziemnych gór

lodowych. W oddali iglice oraz tafle szkła wznoszą się, łącząc to, co niegdyś było Inman Yard, torowiskiem Norfolk Southern’s, w potężny szklany lodowiec. Kiedy wejdziemy do szklanego labiryntu, znajdziemy się na terytorium Rodu. - Powalone miejsca macie tu w Atlancie - zauważa Kralówna. Jak to się stało? Zsiadam z ośliczki. - To było kiedyś potężne torowisko, ponad sześćdziesiąt torów. Urząd miasta zbudował tuż przed Zmianą nowy, ogromny dworzec kolejowy; bardzo nowoczesny, cały ze szkła i stalowych belek. Gdy uderzyła magia, pociągi się pozderzały, a dworzec zawalił. Powstały hałdy szkła, a ludzie zauważyli, że ono się łączy i rośnie, a po latach mamy taki oto tego efekt. - To się nazywa Szklana Menażeria - mówi Robert i podaje mi taśmę i szmaty. Okręcam przednie, lewe kopyto Cuddles szmatą i zaklejam wszystko taśmą. - Czy tam jest niebezpiecznie? - pyta wilczyca. - O tak - odpowiada Ascanio. - Wspólnie z Andreą zabiliśmy tam potwora. Był większy od domu. Derek przewraca oczami. - Są tam różne, trudne do sklasyfikowania, paskudztwa wyjaśniam. - Akademia Magów bada to miejsce od lat i wciąż nie wiedzą, jakimi cudem szkło rośnie i się rozprzestrzenia. Po to są szmaty i taśma. Jak przejdziemy, wyrzucimy je, żeby nie zarazić całego miasta. Kończę okręcać kopyta Cuddles, przyczepiam szmaty taśmą do swoich butów i podaję rolkę Robertowi, który zabezpiecza stopy, a rolka wędruje dalej do Desandry, Dereka i Ascanio. Szczur przestępuje z nogi na nogę. - Wszystko gra? - pytam.

- Nie lubię mieć niczego na stopach. - Przecież nosisz buty - dziwi się Desandra. - Tak, ale przywykłem do ich wyglądu - Robert wpatruje się w szmaty i wzdycha. „Jeszcze możesz zawrócić” mówi cicho Voron w mojej głowie. Nie ma mowy. Sądziłam, że już przegoniłam jego ducha. „To niebezpieczne. Nie rób tego. Wycofaj się.” Po to mnie szkoliłeś. Pozwól mi być tym, czym miałam według planu się stać. Czekam na odpowiedź, ale wspomnienia milczą. - Kate? - pyta szeptem Derek. Szturcham Cuddles i kierujemy się do Szklanej Menażerii. ●●● Światło

księżyca

przenika

przez

szklane

góry

lodowe,

rozproszone i pozałamywane, aż wydaje się, że dochodzi zewsząd jednocześnie, zatapiając wnętrze lodowca łagodnym, widmowym światłem. Prowadzę Cuddles tak szybko jak to możliwe bez ślizgania się. Nie mam zegarka, ale jest już pewnie po północy. - Jakieś wampiry? - pyta Robert. - Nie. - Od kiedy posiadasz zdolność wyczuwania wampirów? - pyta szczurołak. Zaczyna się. - Skąd to nagłe zainteresowanie? - wykręcam się. - Słyszy się to i owo. Plotki. - Niby jakie? - Niepokojące. Nie jesteśmy zadowoleni z obecnego poziomu dostępu do poufnych informacji. Głęboko to nas niepokoi. Nas. Nas, czyli Klan Szczurów. Alfy niezwykle nie lubią być wykluczane z kręgu wtajemniczonych, a Jim idealnie balansuje

pomiędzy narażaniem na szwank ochrony Gromady, bo ma za długi jęzor i wkurwianiem Rady Gromady, bo trzyma go za zębami. Na szczęście dla mnie, nie ja jestem szefem ochrony. - Uwagi w tym temacie powinieneś zgłosić Jimowi. Alfa szczurów kiwa głową. - Ponieważ on będzie cię krył, zwodząc nas i nie odpowiadając na żadne zapytania? Rzucam Robertowi ostre spojrzenie à la twardzielka. - Krył mnie? Szczurołak nie odwraca wzroku. - Tak. - On chyba się nie wystraszył. Musisz nieco popracować nad spojrzeniem i bardziej świecić gałami - zauważa Derek. Obserwuje Roberta ze spokojnym, odprężonym wyrazem twarzy, który bardzo dobrze znam. Jeśli alfa szczurów choćby kichnie w moim kierunku, Derek rzuci mu się do gardła, a Ascanio mu pomoże. - Może na początek powinnaś wybrać łatwiejszy obiekt ćwiczeń. Na przykład małego, puszystego króliczka - dodaje. Ascanio kładzie dłoń na sercu i chwieje się, zbliżając do Roberta. - Ponurak chyba zażartował. Ja... I co teraz? Wszystko straciło sens. Chłopcy celowo go okrążają. Jeśli Robert ruszy na mnie, to Derek natrze na niego z przodu, a Ascanio zatopi w nim pazury z boku. Desandra mruży oczy. Też to widzi. Derek udaje, że gapi się na Ascanio, po czym zerka na mnie. Chcesz, żebym wyrwał mu nogi? Oczy ma zupełnie poważne. Pyta, czy chcę, by skopali Robertowi tyłek. - Nie. Macie iść czterdzieści metrów za nami, żebym mogła porozmawiać z Robertem.

- Ale... - Zaczyna Ascanio. - Do tyłu - mówię rozkazującym tonem. - Słyszałeś - ponagla Derek. - Już idę - mruczy Ascanio. Cofają się trochę, a my wznawiamy wędrówkę przez szklany labirynt. Desandra śmieje się pod nosem. - Więc tacy są chłopcyhienołaki. - Zazwyczaj są gorsi - mówi Robert. - Znam Raphaela od kiedy miał sześć lat, a ja jedenaście. Był nieznośny jako nastolatek. Piękny, ale wymagający dużo uwagi. Ascanio nie odbiega od tej normy. - Boudy różnią się od pozostałych klanów - tłumaczę Desandrze. - Jest ich niewiele i występuje u nich wysoki poziom zagrożenia loupizmem, więc każde dziecko jest dla nich cennym skarbem, psutym z tego powodu od urodzenia. Ascanio to szczególny przypadek, ale to długa historia. - Wracając do mojego pytania - mówi Robert. - Od kiedy potrafisz wyczuwać wampiry? - Nie możesz zmusić mnie do odpowiedzi. - Nie, ale mogę wyjaśnić, dlaczego o to pytam. Szczurołaki mają pewną przewagę, jeśli idzie o pracę w wywiadzie. Szczurołaki są ciche, sprytne, a w razie konieczności mogą przemieścić kości w ciele tak, by ukryć się w wąskiej szczelinie. Z Klanu Szczurów rekrutuje się wiele osób z siatki wywiadowczej Jima. Kiedy nie wiadomo, dokąd zmierza rozmowa, najlepiej jest powiedzieć coś niejasnego i pochlebnego. -

Klan

Szczurów

niesamowitego sprytu.

jest

powszechnie

znany

ze

swojego

O jeżu iglasty dopomóż, gadam jak Curran. Gromada powolutku doprowadza mnie do szaleństwa. Czuję ostre ukłucie niepokoju. Curranowi nic się nie stało. Martwienie się na zapas w niczym mu nie pomoże, a tylko będzie mnie rozpraszać. Musze odciąć się od tych emocji. - Mamy też własną siatkę osób zbierających informacje ciągnie Robert. - Otrzymujemy je dwoma kanałami: z oficjalnych raportów Jima oraz od naszych ludzi. Zawsze był pewien rozdźwięk pomiędzy

informacjami

dostarczanymi

przez

Jima,

a

tymi

pochodzącymi z naszych źródeł. Odkąd zamieszkałaś w Twierdzy, ta różnica jeszcze się zwiększyła. Szczurołak w milczeniu czeka na odpowiedź. Nie odzywam się. Moja cierpliwość jest na wyczerpaniu. Wyobrażam sobie głos Barabasa mówiący, że odsuwanie Klanu Szczurów to zły pomysł, ponieważ to drugi co do wielkości klan... - Towarzyszko? - pyta Lonesco. Och, więc wróciliśmy do „Towarzyszki”. - Jesteś zaniepokojony, ponieważ wydaje ci się, że Jim zatrzymuje dla siebie część informacji? - Mam dowód, że tak jest. Muszę sformułować to ostrożnie. Dyplomacja nie jest moją najmocniejszą stroną, ale mam dobrą pamięć i kilka razy przeczytałam kodeks Gromady od deski do deski. - Czy nieujawnione informacje zakłócają twoją zdolność do skutecznego zarządzania klanem lub zagrażają bezpieczeństwu członków twojego klanu? - Jeśli przytaczasz artykuł szósty... - zaczyna Robert.

Owszem, cytuję artykuł szósty. Określa on obowiązki szefa ochrony Gromady. - Odpowiedz, proszę. - Jeszcze nie - mówi szczurołak. - Jednakże obawiam się, że może się tak stać w przyszłości. - Dopóki to nie nastąpi nie muszę, jako Towarzyszka, podejmować żadnych działań. - Ma rację - popiera mnie Desandra. Robert zerka na nią. Wilczyca wzrusza ramionami. - Czytałam kodeks. Lonesco mruży oczy. - Mogę podzielić się swoimi obawami z Radą i wtedy trudno ci będzie uchylać się od odpowiedzi. Najlepszą obroną jest atak. - Oboje wiemy, że coś takiego nie usposobi dobrze Currana i mnie w stosunku do Klanu Szczurów. - I tak już zepchnięto nas na boczny tor! - Niby jak? - wpatruje się w niego Desandra. - Jesteście drugim pod względem wielkości klanem w Gromadzie! - Tak, jesteśmy, ale na wyprawie po panaceum, nasz klan nie był reprezentowany - unosi dłoń i zaczyna odliczać na palcach. - Do delegacji włączono Klan Ciężkich, Klan Boud, Klan Zwinnych, Klan Wilków, Klan Kotów. O borze szumiący. - Szakale też nie popłynęły. - Bo nie chciały, a my poprosiliśmy o miejsce, ale wykreślono nas z listy. [Szakale też poprosiły o miejsce] - To nie był wymierzony przeciwko wam spisek. Wykreślono was, bo Cioteczka B. naciskała mnie w sprawie wyjazdu i poprosiłam Currana o miejsce dla niej. - W tym właśnie rzecz! Jesteś uprzedzona do naszego klanu, bo głosowaliśmy przeciwko tobie, gdy Curran zapadł w śpiączkę.

Nie do wiary. - Ty tak na poważnie? - Tak! - To niedorzeczne. Robert kręci głową. - To wcale nie jest niedorzeczne. Jim dostarczył nam raport z podróży na Morze Czarne, ale pominięto w nim trzy sprawy. Po pierwsze, nie wspomniano, że łączy cię coś z Hugh d’Ambrayem, a wszystko na to wskazuje. Po drugie, nie ujęto w nim faktu, że ty i d’Ambray jedliście kolację na osobności. Po trzecie, pominięto wizję, której wszyscy doświadczyli podczas ostatniej kolacji. - Jaką wizję? - pyta Desandra. - Tę, w której tniesz ludzi na kawałki? - Wlepiam w nią wzrok. - Dziękuję, że utwierdzasz go w jego paranoi. - Nie ma za co - odpowiada wilczyca. - Staram się jak mogę. Roberta gryzło to zapewne od dłuższego czasu, bo teraz odbija sobie na całego. - Mam obowiązki wobec mojego klanu. To moi ludzie. Nic mnie nie powstrzyma od obrony ich interesów. Ów brak jawności, w połączeniu z twoimi osobistymi uprzedzeniami... - Nie mam żadnych osobistych uprzedzeń, ale jesteś na dobrej drodze do ich stworzenia. - ... z twoimi osobistymi uprzedzeniami, stanowi zagrożenie dla mojego klanu. Chcę wiedzieć, co cię łączy z d’Ambrayem... - Chce ją przelecieć, bo spuściła mu manto, no i oboje mają nierozwiązane problemy ojcowskie w stosunku do tego samego faceta - przerywa mu Desandra. Robert milknie w pół słowa mruga i patrzy na mnie. - Hugh d’Ambray jest twoim bratem i łączą was stosunki seksualne? Za jakie grzechy? No za jakie?

- Wiesz co, Desandra, lepiej już mi nie pomagaj. - Zmęczyło mnie słuchanie jego narzekań. - Czy któraś z was zechce mi to wyjaśnić? - domaga się Robert. Mam tego po dziurki w nosie. - Naprawdę chcesz szczerej odpowiedzi? Szczurołak patrzy mi w twarz. - Tak. - No dobra. Hugh służy Rolandowi, który z kolei jest przywódcą Rodu. - Wiem kim jest Roland. - Dobrze, to uprości sprawę. Roland chce rządzić. Liczy sobie pięć tysięcy lat, posiada niemal boską, magiczną moc i uważa, że wszystko mu wolno. Hugh jest jego generałem. Jest niczym ogromny, niemożliwy do powstrzymania niszczyciel. Gdzie Roland wskaże,

tam

Hugh

uderza.

Walczył

w

przeszłości

ze

zmiennokształtnymi i dali mu popalić, więc teraz chce wyrugować was zawczasu. D’Ambray przybył, by was zmiażdżyć. Chcesz wiedzieć, co o was myśli? Uważa, że jesteście psami. Robert obnaża zęby. - Jeśli nie może zmusić was do posłuszeństwa, jesteście dla niego bezużyteczni. Postąpi z wami, jak z psami do uśpienia pozabija dzieci, starców, ciężarne, wszystko jedno - a potem wypije dodatkowe piwko do kolacji, by uczcić dobrze wykonaną robotę. Nie można go przekupić, nie da się przemówić mu do rozsądku, a zabicie go jest prawie niemożliwe. Curran złamał mu krzyż i cisnął w ogień, który topił litą skałę. A mimo to on tu jest. Milknę, by złapać oddech. - Oboje nas wyszkolił ten sam człowiek. Jestem od niego lepsza. W walce jeden na jednego mogę go zabić i on to dobrze wie. Chce mnie, mojej szabli oraz mojej magii. Gdy byliśmy nad Morzem Czarnym, pokazał mi pomieszczenie pełne

zmiennokształtnych i powiedział, że zabiłby ich wszystkich za możliwość zjedzenia ze mną kolacji. - To seksowne - mówi Desandra. - W popieprzony sposób. Ignoruję ją. - Jim, który obstawił mnie oddziałem ochroniarzy na Konklawe, nie za bardzo oponował, gdy postanowiłam zafundować sobie tę przygodę. Wie, że gdy zostałam partnerką Currana, obiecałam stanąć pomiędzy d’Ambrayem a Gromadą. Jim spodziewa się, że zrobię, co do mnie należy i po to tu jestem. Ja jestem waszą najlepszą obroną, więc kiedy natkniemy się na Hugh i on mnie pokona, to musicie uciekać. Spoglądają na mnie obydwoje. - Mówię poważnie. Jeśli zejdę, to macie stąd znikać i wyciągnąć siłą Dereka oraz Ascanio, bo oni mnie nie opuszczą. Nie zostawajcie. Nie podejmujcie walki. Bierzcie chłopców i zwiewajcie. To wszystko, co mam do powiedzenia na ten temat. Muszę zapobiec wojnie. Nie przeszkadzajcie mi, a jeśli nie podoba się wam sposób, w jaki to załatwiam, to możecie złożyć reklamację mojemu grobowi, albo mnie osobiście na następnej radzie. Do tej chwili koniec z politycznymi przepychankami, bo to tylko utrudnia mi zadanie, a i tak nie jest łatwo. To rozkaz. - Tak, alfo - mówi Desandra. - Dobrze. Zamierzam... - Robert milknie i marszczy nos. Desandra wdycha głośno powietrze. Coś źle pachnie. Zerkam do tyłu. Ascanio i Derek przyspieszają. Robert ma bardzo skupiony wyraz twarzy. Też mam to alarmujące wrażenie, że coś obserwuje z tyłu i czeka tylko aż się potknę, żeby skoczyć mi na plecy i zatopić ostre, zimne zębiska w moim karku. Czuję spojrzenia na plecach i wiem, że jeśli się odwrócę, to nie zobaczę nic poza

cieniami między szklanymi klifami. Jednak coś obserwuje. Coś tam się czai. Derek staje przy mnie i odwraca się. Podążam za jego spojrzeniem. Czworo oczu płonie w mroku, jedna para obok drugiej, jasne, jaskrawoturkusowe, ponad metr nad ziemią. Oczy błyskają raz i znikają za przechyloną górą lodową. Zwalniamy do spaceru, tworząc formację: Derek i ja z przodu, Robert i Ascanio po bokach, a Desandra strzeże tyłów. Jeśli się ucieka, to drapieżnik goni. Nie będziemy więc biec. Następny czworooki zestaw błyska z lewej, odbijając się przez chwilkę w szkle, po czym rozpływa się w nicość. - Zaganiają nas - mówi Desandra. Przed nami materializują się z mroku bliźniacze oczy trzech stworzeń. Chcą nas zmusić, byśmy skręcili w prawo. Wyciągam Zabójczynię z osłony. Trzy przysadziste kształtny z szerokimi piersiami wynurzają się z ciemności krok za krokiem. Wielkości małej jałówki, opierają się na szczęściu umięśnionych kończynach. Ich członki kończą się podobnymi do dłoni łapami z chwytnymi palcami, z których każdy zakończony jest krótkim, zagiętym szponem. Jasna skóra osłania ich ciała. Wyjątkiem są kręgosłup i pierś, gdzie kościste płytki formują pancerz ochronny. Mają masywne szczęki, ostre zęby i patrzą na świat czworgiem oczu, rozmieszczonych na głowie w dwu rzędach. - Walczyłem już z nimi razem z Andreą - donosi Ascanio. - Te tutaj to szczenięta. Ich matka jest ogromna. Fantastycznie. - Czy któreś z was widzi ogony? Mają segmenty jak u skorpiona. Zdradzają je nogi. Niewiele stworzeń posiada sześć członków, ale chcę mieć pewność.

- Tak - potwierdza Robert. - To tarasque. Pochodzą z południa Francji; dorastają do olbrzymich rozmiarów i podobno zioną ogniem. Ponadto według legend tarasque to smok. Te tutaj wyglądają bardziej na koty, którym wyrósł pancerz jak u nosorożca, ale nie mam zamiaru marudzić. - Jak Francuzi to zabili? - pyta Derek. - Wysłali chrześcijańską dziewicę, która spętała je włosami i przyprowadziła do miasta, gdzie ukatrupili je mieszkańcy. Ale my nie mamy dziewicy pod ręką. - No co ty nie powiesz - rzuca Desandra. Środkowy potwór obnaża zęby. Są grube, ostre i zakrzywione. - Szybko, Derek, masz teraz szansę zabłysnąć - mówi Ascanio. Derek miażdży go spojrzeniem. - Desandra jest matką, Robert jest po ślubie, Kate jest zaręczona, a ja jestem starym wyjadaczem. Ty jesteś najbliższy dziewicy, tylko musisz szybko wyhodować długie loki. Robert się zaśmiewa. Dźwięk ten jest tak nieoczekiwany, że o mało nie podskakuję. Jak dotąd nie udało mi się zobaczyć, jak się otwarcie śmieje; pozwalał sobie jedynie na oszczędny uśmiech. - Kuku zrobię ci później - obiecuje Derek. Ascanio szczerzy się. - Hej, jak tylko założyłem, że oszczędzasz się dla przyszłej żony. Mój błąd. Robert wyciąga z kieszeni płaszcza dwa stalowe kastety. Wystają z nich długie, zakrzywione ostrza. Ładnie. Po mojej prawej stronie Ascanio odrzuca włosy do tyłu i wyciąga ze skórzanej kurtki krótki miecz. Klinga ma jakieś trzydzieści pięć - czterdzieści centymetrów długości i co najmniej sześć szerokości, ostra z jednej

strony, wyprofilowana jak przerośnięty nóż kuchenny, ale z prostą rękojeścią krzyżową w stylu szabli. Ascanio trzyma go lewą ręką, a prawą wyłuskuje drugi. Bat Jaam Do. Miecze motylowe. Operowanie dwoma mieczami wymaga wiele ćwiczeń. Hm. Ciekawe. Trzy tarasque wyłaniają się z lewej strony, a z prawej dwie. - Mamy dwie za sobą - donosi Desandra. Zostaliśmy otoczeni. Grube kończyny tarasque tężeją. Nozdrza rozdymają się, buchając obłoczkami pary. Wyprostowane ogony machają w tę i z powrotem. Kręcę szablą, rozgrzewając nadgarstek. Rozciągają się potworne wargi. Koszmarne zębiska kłapią w powietrzu. - Dawaj! - rzucam ostro. - Nudzi mi się. Bestie biegną jak olbrzymie karaluchy, poruszając się dziwnym krokiem, unosząc przednią i tylną nogę z jednej strony i środkową z drugiej. Największa huczy jak sowa. W głowie przewiduję możliwy przebieg walki: uskakuję w bok, biorę zamach i tnę przez kark w klasycznym, poprzecznym uderzeniu.; szabla odbija się od pancerza. Kiepsko. Trzy metry. Nie ruszać się. Półtora... Bestia rzuca się na mnie. Uchylam się w lewo. Potworne zęby kłapią centymetr od mojego ramienia i wbijam Zabójczynię w blady bok stworzenia. Zaczarowane ostrze rozrywa mięśnie i ścięgna. Ciemna, rdzawa krew wylewa się z rany i obmywa szary bok bestii. Z lewej strony Derek wytrąca tarasque z powietrza, przewraca na grzbiet i rąbie jej gardło toporkiem. Z prawej strony Ascanio

okręca się w miejscu, tnąc bestie, kręcąc mieczami w znajomym wzorze poziomej ósemki... Próbuje wykorzystać moją technikę motyla. Nie najgorzej. Ma nieprawidłowo ustawione stopy i za bardzo pochyla się do przodu, ale wychodzi mu nieźle. Nie mam pojęcia, gdzie się tego nauczył. Jeśli przeżyję tę małą przygodę z piekła rodem, to będę musiała skorygować jego złe nawyki, zanim będzie za późno. Znajoma, przyprawiająca o mdłości magia obmywa mój umysł. Tylko tego nam trzeba. - Wampiry. Nadchodzą. Tarasque skacze na mnie, więc tnę ją przez nos. - Ile? - pyta Robert. Moja tarasque kwiczy przeraźliwie i ucieka. - Dwa. Zmierzają w tę stronę i to szybko. Musimy natychmiast zakończyć walkę. Jeśli zaczniemy krwawić, to będzie po ptakach. Wampir jest jak rekin - kropelka krwi przyciągnie go z kilometra jak magnes. Następna bestia atakuje mnie z prawej strony. Rozcinam bok jej gardła. Upada, więc dźgam Zabójczynią w lewy, górny oczodół. Desandra rzuca jakieś słowo, którego nie rozumiem. Blade ciało leci nad nami, uderza z obrzydliwym chrupnięciem o szklaną górę lodową, ześlizguje się i nieruchomieje z bezwładnymi kończynami. Fiu-fiu. Mokry odgłos rąbania za mną ogłasza, że ktoś szatkuje coś na kawałki. Dwie odrażające iskierki nieumarłych umysłów zbliżają się. Trzysta metrów - szepczę. - Nadciągają z lewej. Zobaczą nas. Tarasque wielkości konia wybiega z ciemności i skacze na nas. Wszystkie sześć nóg jest w powietrzu. Odsuwam się w bok. Taki jest

właśnie problem ze skakaniem. Kiedy już się szybuje, niewiele można zrobić, by zmienić miejsce lądowania. Bestia wpada dokładnie pomiędzy nas. Dopadam jej grzbietu i zatapiam szablę w żebrach. Pazury drapią moje buty z żelaznymi noskami, rwą taśmę i żłobią wzmocnioną skórę. Derek rozpoławia jej łeb tomahawkiem, chwyta drgające jeszcze ścierwo i ciska na prawo, gdzie panuje całkowita ciemność. Desandra łapie następną i też rzuca ją w mrok. Ciała fruwają wkoło mnie. Po chwili wszystkie truchła znikają. - Sto pięćdziesiąt metrów - szepczę. Robert odwraca się. Strumyk czerwieni spływa do jego palców z maleńkiego rozcięcia na dłoni. Kurwa. Wampiry przyspieszają. Robert wkłada palce do ust i ssie. Ranka na dłoni już się zamyka - Lyc-V spieszy się z naprawą. Turkusowe oczy zapalają się po obu stronach drogi. Ile tu jest tego cholerstwa? Desandra wskazuje coś w górze. Dziewięć metrów nad nami sterczy szklana góra lodowa, która zmienia się u szczytu niemal w poziomą półkę. Derek chwyta mnie i podrzuca. Chwytam krawędź i podciągam się. Wilk bierze rozbieg i skacze do najniższego miejsca półki. Za nim daje susa Desandra, ale ześlizguje się. Derek łapie ją za rękę i wciąga. Ascanio odbija się z miejsca w górę, jakby miał sprężyny w nogach i wdrapuje się koło mnie. Wampiry mają do nas mniej niż trzydzieści metrów. Robert wbiega na niemalże pionową ścianę, wspina się szybko i cicho, jakby miał dłonie pokryte klejem i wślizguje się obok nas. Kładziemy się płasko na szkle, na tyle blisko krawędzi, by móc

spojrzeć w dół. Jeśli krwiopijcy spojrzą w górę, to zobaczą przez przezroczyste wnętrze góry zarysy naszych ciał. Bezpośrednio pod nami pojawiają się dwa wychudzone stwory. W poprzednim życiu kobieta i mężczyzna. Męski zachował jeszcze pewne podobieństwo na twarzy do człowieka, a jego ciało nie wydaje się być tak wysuszone, ale żeński jest starszy. Musiała to być niegdyś ciemnoskóra kobieta, a ożywienie nadało jej skórze nienaturalny niebieskawy odcień. Przykuca na zadku i unosi łeb, rozglądając się. Patogen Immortus wyssał cały tłuszcz i wszelką miękkość ze swych ofiar, powodując zanik narządów wewnętrznych. Jej piersi zwisają na żebrach jak dwie puste kieszenie ze skóry. Węzły mięśni odznaczają się na szyi. - To tutaj - mówi młody, męski głos ustami żeńskiego wampira. Rozpoznaję wszystkich Panów Umarłych z Atlanty po głosie, ale tego nie znam, więc to pewnie czeladnik albo ktoś nowy. Może ktoś importowany przez d’Ambraya. - Nic tu nie ma - odzywa się drugi, męski głos. Właśnie, nic tu nie ma. Ruszajcie dalej, bo nie mamy na to czasu. Musimy dotrzeć do zwiadowcy Roberta, a czas ucieka. - Mówię ci, że wyczułem rozprysk krwi - mówi pierwszy pilot. Męski krwiopijca unosi dłonie. - Więc gdzie ona jest, Jeff? Ja nic nie czuję. Mhm, to zdecydowanie czeladnicy. I to z dołu hierarchii. Żeński wampir zaczyna szukać i poślizguje się na wilgotnej plamie ciemnej krwi. - Spójrz. Co to, do cholery, jest? - Cokolwiek by to nie było, nie zawiera hemoglobiny, bo mój wamp nie ciągnie za smycz. Może to wymiociny. Może jedno z tych pojebanych stworzeń, które zamieszkują to miejsce przyszło tu,

zarzygało szkło, a ty teraz się w tym taplasz. Chcesz żebym sprowadził ci trochę trocin, żebyś mógł ją zdezynfekować, kiedy wrócimy do stajni? Czeladnicy. Cóż za radość dla uszu. Żeński wampir wykręca twarz, próbując naśladować mimikę Jeffa. - Bardzo śmieszne, Leonard. Ależ z ciebie zajebisty komik. - Mamy wytyczoną trasę, ale nie, ty musiałeś z niej zejść, bo wyczułeś jakąś nieistniejącą krew. - Mamy patrolować. Patroluję, bo to moje zadanie, Leonard. Jeśli nie chcesz patrolować, to możesz iść do tego ważniaka i mu to powiedzieć. Tylko uprzedź mnie wcześniej, żebym mógł porobić zdjęcia, jak wyrywa ci jaja i zmusza, żebyś jej zeżarł. - No dobra, dobra, uspokój się - żeński wampir wpatruje się w mrok. - Przypuśćmy, że znajdziemy zmiennokształtnych. Idziemy z tym do Ghasteka, czy prosto do d’Ambraya? - Do Ghasteka - mówi Jeff. - Tak, ale d’Ambray stoi wyżej hierarchii. Widać, że Ghastek jest wkurzony, ale nie pyskuje. Wiesz, moglibyśmy zarobić plusa. - A co, jak d’Ambray wyjedzie, a Ghastek znowu będzie na czele? - mówi Jeff. Idźcie już stąd. No dalej. Sio. - Nie ryzykujesz, nie zyskujesz - Leonard pewnie wzrusza ramionami, bo ramiona jego wampira dziwnie się unoszą. - Chronimy tyłki i stosujemy się do szczebli łańcucha dowodzenia. Nikt jeszcze źle na tym nie wyszedł - kwituje Jeff. Coś stuka w mroku. O nie. Wampiry tężeją, jak dwa zmutowane koty gotowe do skoku.

Na widoku pojawia się Cuddles. Na śmierć zapomniałam, że ona tu jest. Robert kładzie rękę na czole. Desandra przewraca oczami. - Co to, kurwa, jest? - pyta Jeff. Za jakie grzechy? No za jakie? - To koń - mówi Leonard. - Ślepy jesteś? Jak to może być koń? Ma półmetrowe uszy. - No to muł. - To nie muł. Ma nie taką jak trzeba szyję, a ogon... - Co z ogonem? - Muły mają końskie ogony. To tutaj ma ośli. Jak krowa. Wygląda jak osioł, ale cholerstwo ma co najmniej metr sześćdziesiąt w kłębie. W życiu nie widziałem niczego podobnego. - To muł. Ma na sobie siodło, więc ktoś na nim jeździ. Męski wampir przesuwa się w stronę Cuddles. - Co robisz? - Mam zamiar złapać ją i sprawdzić, do kogo należy. Wrr. Cuddles stawia uszy do przodu. - Nie wygląda zbyt przyjaźnie - zauważa Jeff. - Wszystko gra. Gdyby położyła uszy po sobie, to trzeba by było uważać. Chodzi o głos. Patrz i ucz się. Chodź tu maleńka. Chodź tu... No czyja jesteś, paskudo? Moja jesteś. Męski wampir delikatnie się przysuwa. Uszy Cuddles prostują się nieco. - Grzeczna muliczka. Wampir sięga po wodze. Jego palce zaciskają się na skórze.

Cuddles drze się wniebogłosy. To nie jest zwykły ryk, to ogłuszający, przeraźliwy wrzask czystego osiołkowego gniewu. Jakby ktoś złapał syrenę okrętową i próbował ją udusić. - Spokojnie... - zaczyna mówić Leonard. Cuddles cofa się i zarzuca łbem. Wampir ślizga się po szkle, a ona ciągnie w lewo. - Prr, stój... Ciągnie go na prawo. - No bez przesady! Cuddles nie przestaje się cofać i kręcić na boki, jej duże ciało unosi się i opada, szarpiąc nieumarłym w tę i nazad, jak cheerleaderka pomponem. - Ty kretynie - chichoce żeński wampir głosem Jeffa. Wychwytuję moment, w którym Cuddles orientuje się, że coś jest za nią, a w dodatku jest tak samo nienaturalne, jak ta rzecz, która przywarła do wodzy. Wytrzeszcza ślepia, zapiera się przednimi nogami i kopie. Żeński wampir leci sześć metrów do tyłu i zatrzymuje się na szklanej górze lodowej. Ała. Męski wampir w końcu puszcza, upada i ślizga się po szkle. Cuddles cofa się i szykuje. Krwiopijca staje na nogi i przygotowuje się do skoku. - Stój! - Jeff stawia żeńskiego wampira pomiędzy nieumarłym Leonarda, a ośliczką. - Zabiję to durne zwierzę. Jak skrzywdzi moją ośliczkę, to rozerwę go na strzępy. - Nie. Nie zabijesz. Ona jest czyjąś własnością i jeśli ją uszkodzisz, będziemy musieli zapłacić odszkodowanie. Nie mam ochoty na obciętą wypłatę. - Suka poturbowała nas! - warczy Leonard.

- Bo się jej uczepiłeś. Broniła się… Daj spokój, szkody są niewielkie. Nakarmimy je od razu i nikt się nie zorientuje. Ale jeśli pojawi się jakiś kmiotek utrzymujący, że zraniliśmy jego zwierzę, to zacznie się śledztwo. Ghastek wygląda, jakby mógł w każdej chwili wybuchnąć. Nie chcę znaleźć się w strefie rażenia. Wampir

Leonarda

wykrzywia

mordę

w

przerażającym

grymasie. - Zresztą musimy się zbierać - mówi Jeff. - Za pięć minut będzie przechodziła tędy Rowena, żeby wszystko skontrolować. Nie mam ochoty tłumaczyć jej, dlaczego bawiliśmy się czymś co jest, lub nie, olbrzymim osłem, zamiast robić obchód granicy terytorium. Męski wampir kręci głową i obchodzi Cuddles z daleka, po czym dwaj nieumarli znikają w szklanym labiryncie. Leżymy nieruchomo przez następne pięć minut, aż wampiry oddalają się na dwa i pół kilometra. [Ciekawe, że przedtem i teraz Cuddles nic nie zeżarło] - Cofam to, co powiedziałem o tej ośliczce - mówi Ascanio. Jest zarąbista. Szkoda że Curran tego nie widział. Umarłby ze śmiechu. Serce mi zamiera na chwilę. Ześlizguję się po szkle, ląduję na stopach i idę dać Cuddles marchewkę. Rozdział 06 - Wyrocznia i inne szaleństwa Przed Zmianą Centennial Park zajmował osiem i pół hektara z obszaru Atlanty i był wesołym miejscem, zapełnionym grawerowaną kostką brukową, trawnikami i pięknymi fontannami. Gdy magia uderzyła i budynki dookoła niego zapadły się, stał opuszczony przez kilka lat.

W końcu sabaty czarownic z Atlanty dogadały się i

wykupiły go wraz z pobliskimi ruinami od miasta. Niedługo po tym jak go przejęły, wegetacja w obrębie parku ruszyła z kopyta. Drzewa

urosły, wypuszczając daleko grube korzenie i rozkładając potężne baldachimy, jakby rosły tu przez setki lat. Powierzchnia parku zwiększyła się trzykrotnie. Obecnie okala go gęsta ściana zieleni, niemożliwa do przebycia bariera dębów, wiecznie zielonych krzaczków, jeżyn, które dziwnym sposobem oparły się mrozom oraz ciernistych

krzewów.

Jeśli

chodzi

o

obronę,

czarownice

doprowadziłyby złą wiedźmę ze Śpiącej Królewny do łez zazdrości. Jadę na Cuddles przy tej zielonej barierze, zmierzając Centennial Drive w stronę Kasyna. Zmiennokształtni pilnują mnie z obu boków, a ja mam na oku tę zieleń. Czarownice zapewniają, że są mi przyjazne, a Evdokia, jedna z trzech wiedźm Wyroczni utrzymuje nawet, że jesteśmy daleko spokrewnione. Niemniej ich pomoc nigdy nie była bezinteresowna, a w tej chwili nie ufam nikomu. Krzaki przed nami szeleszczą. Zatrzymuję Cuddles i sięgam po Zabójczynię. Brązowy królik wyskakuje na chodnik i patrzy na mnie. - Przekąska - rzuca Desandra. Królik lustruje mnie oczkami, po czym odwraca się do krzaków. - To niepełnoetatowy królik - wyjaśniam. - Czasem jest kaczką. Może też być kotkiem. Robert unosi brwi. - Zostaliśmy zaproszeni w odwiedziny do Wyroczni Czarownic. Zsiadam z ośliczki i idę za królikiem. - Znowu - warczy Derek. - Co, coś jest nie tak z czarownicami? - pyta Ascanio. Wilk marszczy brwi. - Zobaczysz. Królik wskakuje w zarośla. Zieleń rozstępuje się na boki, ukazując wąską ścieżkę.

- Mamy wybór? - pyta Robert. - Niespecjalnie. Wchodzę na dróżkę. Mamy mało czasu, ale wkurzanie wiedźm klasyfikuje się gdzieś pomiędzy wsadzeniem ręki w mrowisko, a oznajmieniem Curranowi, że na kolację będą brokuły. Powinny już wiedzieć że d’Ambray przebywa w mieście, więc jeśli chcą się ze mną zobaczyć, musi to być coś ważnego. Mijamy gęstą barierę zieleni i wchodzimy do lasu sosnowego. Śnieg pokrywa ziemię grubą warstwą. Pnie sosen górują z obu stron, jakby hiszpańska armada żeglowała pod śniegiem i tylko jej maszty były widoczne. Za sosnami rozciąga się polana, osrebrzona poświatą księżyca. Za nią pośród mocy wznoszą się przezroczyste ściany szklarni, osłaniające rzędy ziół. Centennial Park służy jako ośrodek większości sabatów Atlanty, a one lubią mieć zapas ziół pod ręką. Królik kica pomiędzy drzewami. Idziemy za nim. Śnieg chrzęści mi pod stopami. Naprawdę nie mamy na to czasu. Niestety potrzebuję Wyroczni. Jeśli Hugh i Roland zamierzają zaatakować miasto, będę potrzebować ich pomocy oraz ich magii. Nie mogę pozwolić sobie na ignorowanie ich rad. Jeśli nie spotkam się z nimi, a one mają magiczną, samonaprowadzającą rakietę, która może ukatrupić d’Ambraya, nigdy tego sobie nie daruję. Derek marszczy nos. - Zaczyna się. Wyciągam pasek cienkiego materiału z kieszeni i podaję mu go. - Co to za zapach? - Desandra marszczy nos. Derek rwie gazę na pół i podaje jedną część wilczycy. Drzewa rozstępują się i podchodzimy do pagórka, leżącego na środku dużej polany. Idealnie kulisty i gładki, wystaje ze śniegu jak kopuła podziemnej katedry. Pamiętam, że jest ciemnoszara ze

złotymi cętkami i zawijasami zieleni, ale światło księżyca zmienia kolor na lśniące indygo. Królik przystaje. Ziemia pod naszymi stopami dudni. Derek kicha. Desandra przyciska szmatkę do nosa. Pagórek drży i sunie w górą, śnieg spada z jego szczytu. Robert odskakuje na trzy metry. Ascanio wybałusza oczy. Ogromny łeb podnosi się ze śniegu, jego szyja wygląda jak brązowa masa pomarszczonych zakładek. Hej, ślicznotko. Dawno się nie widziałyśmy. Przeogromny żółw wpatruje się we mnie oczami wielkości talerzy i otwiera gargantuiczną paszczę. Jasne. Pełen wypas. Choć raz mogłyby z łaski swojej spotkać się ze mną w jakiejś altance albo knajpce. Wilki walczą z napadem kichania. Sierść królika przesuwa się, kotłuje i zwierzę przyjmuje kształt czarnego kotka. Zwierzak wskakuje do pyska żółwia. - O rany - woła Ascanio. - Zarąbiście. Dodaję nowe słówko do archiwum slangu młodzieżowego, które muszę kiedyś sprawdzić. Desandra wskazuje rozwartą paszczę, a drugą ręką zatyka mocno nos. - Do śrotka? - Mhm - mówię. - Piepsze to! Zostaje tutaj. - Jestem szczurem - odzywa się Robert. - Nie wejdę do pyska gada. Kurczę. Wyśmienita pora na rozwijanie nowych fobii. - Nie szkodzi - mówię. - I tak pewnie nie pozwolą wam słuchać. - Idę - oświadcza Ascanio.

Derek kiwa głową, trzymając szmatkę przy nosie i staje obok mnie. Wchodzę do żółwiego pyska. ●●● Gruby, gąbczasty język ugina się nieco pod stopami. Idę dalej pod

podniebieniem

do

gardła,

udekorowanego

girlandami

zamrożonych alg i soplami. Przede mną ciemny lód pokrywa powierzchnię przełyku. Kiedy szłam tędy poprzednim razem, taplałam się w czymś, co jak mocno podejrzewałam, było śliną. Wchodzę na lód. Nie pęka. Punkt dla mnie. - To niesamowite - oznajmia z tyłu Ascanio. Ktoś tu się zdecydowanie za dobrze bawi. Przełyk kończy się i wychodzę na zamarznięty staw, leżący pośrodku przeogromnej kopuły. Ściany, ciemne do wysokości głowy, zakrzywiają się do środka, jaśniejąc, aż stają się przezroczyste u szczytu. Nocne, usiane gwiazdami niebo, rozlewa księżycową poświatę na skupiska błękitnych sopli, wiszących u sufitu. Sople jarzą

się

łagodnym,

błękitnym

światłem,

ukazując

zarysy

prostokątnych krypt, umieszczonych w ścianach i oznaczonych świecącymi, złotymi glifami. Przede mną na prostokątnym podwyższeniu czekają trzy kobiety. Pierwsza przekroczyła dawno siedemdziesiątkę. Życie ją skurczyło, jej ciało jest szkieletowate, a twarz ma ostre rysy. Usadowiona na wielkim, czarnym krześle, wygląda jak drapieżny ptak. Maria, Starucha. Obok niej, na wygodnym krześle zasiada młoda kobieta. Szczupła, z jasnoblond włosami do ramion; wygląda młodo i delikatnie, jakby ledwo przekroczyła dwudziestkę. Sienna, Panna. Posiada potężną moc. W czasie ostatniego rozbłysku magii ocaliłam jej życie. Po prawej stronie, w bujanym fotelu siedzi

Evdokia, Matka. Pulchna, z grubaśnym warkoczem rudobrązowych włosów, buja się i robi na drutach sweter z szarej włóczki. Wygląda na prawie skończony. Czarny kotek podbiega do niej i ociera się o nogi. Ogromny mural za nimi ukazuje ich boginię, wysoką kobietę królewskim wyglądzie, stojącą za kotłem, ustawionym u zbiegu trzech dróg. Trzy ręce kobiety trzymają nóż, pochodnię i kielich. Czarny kot, ropucha, miotła i klucz dopełniają obrazu. Ma wiele imion: Królowa Nocy, Matka Wszystkich Czarownic, Hekate. Posiada nieprzebrane pokłady straszliwej mocy i nigdy nie przyszłoby mi do głowy, by ją lekceważyć. Evdokia wskazuje chłopców: - Wy! Czekajcie tam. Ściana lodu otacza zmiennokształtnych, zamykając ich w pierścieniu. Sienna zwraca się do mnie: - Twój ojciec nadchodzi. ●●● Los znowu wylewa mi kubeł zimnej wody na głowę. - Kiedy? - Wkrótce - mówi Evdokia Ivanovna, stukając drutami. -

Nadchodzi

by

zająć

miasto

-

dodaje

Sienna.

-

Przewidziałyśmy to. Maria unosi kościstą dłoń i wskazuje Siennę. - Pokaż jej. Najmłodsza wiedźma wstaje. Mural za jej plecami blednie, przekształca się w widok miejskiej ulicy. Po lewej stronie zwykłe, stare budynki okalają ulicę; jedne z ciemnej cegły, z oknami zabitymi deskami, a inne pokryte beżowym tynkiem i w zdecydowanie lepszym stanie. Po prawej stronie większość przecznicy zajmuje wielki budynek z piaskowego klinkieru oraz granitu. Jego niższa połowa to zwyczajna prostokątna, trzypiętrowa konstrukcja. Na niej

wznosi się ku niebu czterdziestopięciometrowa wieża. Widzę całą ulicę, nieoświetlony obszar poza nią oraz odległą wieżyczkę jakiegoś kościoła. Na niebie ponad miastem kłębią się wściekłe, ciemne, burzowe chmury. Wiatr przetacza śmieci na jezdni potężnymi, krótkimi podmuchami. Powietrze wibruje od napięcia i magii, jakby było naładowane i czekało tylko, by wypuścić błyskawicę. Jeżą mi się włoski na karku. W tej burzy przemieszcza się coś niebezpiecznego; coś potężnego i przerażającego. Zza węgła wyłania się mężczyzna. Ubrany jest w białą szatę. Rozwiane wiatrem blond włosy zakrywają mu twarz. - Uther Stone - wyjaśnia Maria. - To nazwisko brzmi znajomo - mówię. - Masakra Cyganów - objaśnia Evdokia, zerkając znad robótki. - To Sioux City. Aaa. Teraz sobie przypominam. Uther Stone był potężnym, morderczym

pstryczkiem-elektryczkiem,

żywiołakiem,

który

posługiwał się elektrycznością. Dochrapał się wysokiej pozycji, broniąc miasto przed olbrzymim, potwornym bizonem. Wybrano go na burmistrza, a on zaczął ustanawiać prawa odnośnie tego, kto nie jest mile widziany w Sioux City. Następnie zniknęła grupa Romów. Ich ciała odnaleziono w zbiorowym grobie, a Uther miał się z tego wytłumaczyć, tyle że nie zdążył. W wizji kilka osób podąża za Stonem, jedni we współczesnych ubraniach, a inni w szatach. Razem ośmioro. Stone otwiera drzwi budynku i wkracza do środka. Reszta wchodzi za nim. Kąt widzenia wizji sunie do góry, ukazując szczegóły budowli. Płaskorzeźba umięśnionego, brodatego mężczyzny, otoczona przez

sześć mniejszych postaci z prawej i sześć następnych z lewej, ozdabia przestrzeń nad drzwiami. Nad nimi widnieje napis: „SPRAWIEDLIWOŚĆ I POKÓJ SPOTKAJĄ SIĘ. PRAWDA Z ZIEMI WYROŚNIE.” Wizja unosi nas w stronę szczytu wieży, aż widzimy jej płaski dach z małym wejściem, zamkniętym zielonymi, metalowymi drzwiami. Wejście otwiera się, wychodzi Stone; wiatr szarpie jego szatę. Jego ludzie wychodzą tuż za nim i stają w okręgu. Kobieta z fioletowymi włosami wyciąga z plecaka nieduży zamykany pojemnik z czerwonym płynem i zaczyna rozpryskiwać go garścią, inkantując. - Miejscowy sabat - mówi Evdokia. - Wszyscy, których zdołał ściągnąć. Wleją w niego swoją magię. Czoło burzy, znajdujące się nad budynkiem, ciemnieje. Niebo wrze. Magia zamyka miasto w niewidzialnej pięści i zaciska ją. Czuję ucisk w klatce piersiowej i oddycham z trudem. Magia we mnie wzbiera w odpowiedzi. Gdybym była zwierzęciem, zawarczałabym. To jest wyzwanie. Fioletowowłosa opróżnia pojemnik na stopy Stone’a. Ten wyciąga ręce, ściskając laskę w prawej pięści. Otaczający go ludzie momentalnie sztywnieją, a ich ciała nieruchomieją nienaturalnie. Czoło burzy rozdziela się. Magia skwierczy. Włócznia, błyszcząca niczym wykonana z płynnego złota, uderza w Stone’a. Uther unosi szybko laskę, blokując włócznię, a ja prawie poruszam się z nim. On nie da rady. Czubek grotu dotyka drzewca laski. Moc grzmi w powietrzu, trzęsąc miastem. Oddech więźnie mi w gardle. Serce w piersi bije za szybko. Tyle mocy... Drewno rozpada się.

Przez moment Stone stoi nieruchomo, a zarys jego ciała jarzy się ognistą czerwienią, po czym mężczyzna rozsypuje się na popiół. Włócznia wbija się w dach. Jej czubek rozbłyska ostrym światłem i fala podmuchu przetacza się przez miasto ogromnym okręgiem, zmiatając z dachu pył, który niegdyś był sabatem. Przygotowuję się, spodziewając się uderzenia, ale magia mnie nie dosięga. Włócznia matowieje. W powietrzu, znikąd, pojawia się mężczyzna i ląduje na dachu. Owinięty jest w prostą, szarą szatę; znoszoną, z postrzępionymi brzegami i głębokim kapturem, zasłaniającym twarz. Gdybym zobaczyła go na ulicy, nie poświęciłabym mu drugiego spojrzenia. - Chcę zobaczyć jego twarz. Muszę go zobaczyć. Chcę ujrzeć mojego ojca. - Nie mogę - szepce głos Sienny. - On mi nie pozwala. Mężczyzna chwyta włócznię i wyciąga ją. Rozgląda się po mieście, odwraca i niespiesznie idzie do drzwi. Wizja znika. Łykam powietrze haustami. Sienna opada na krzesło. Pot skroplił się jej na twarzy. - Ten magiczny impuls... Co to jest? - pytam. - Zajęcie - mówi Maria. - Objął ziemię w posiadanie. - Każda ziemia ma swoich ludzi - tłumaczy Sienna. - Tych, którzy się na niej osiedlają oraz tych, którzy rodzą się i umierają na niej; ich potomkowie wiążą się z nią przez pokolenia. Ich ciała są grzebane w glebie, odżywiając ją. Magia zakorzenia się i wyrasta z ziemi niczym las. - To jak uprawa - mówi Evdokia. - Zanim farmer może obsiać pole, musi wykarczować drzewa, usunąć ich korzenie, wykopać głazy

i wyrwać chwasty. Trudno tego dokonać, gdy las jest stary i silny, a drzewa rosły przez tysiące lat. Maria wierci się. - Lecz tutaj odwaliliśmy za niego robotę farmera. Zabiliśmy rdzennych mieszkańców tej ziemi. Nie ma już lasu, a jedynie młode drzewka: rodziny osadników i imigrantów, które pochodzą z góra siedemnastego wieku. Ich więź z tą ziemią jest słaba. Co uczynisz innym, zawsze wraca do ciebie, a równowaga zostaje przywrócona. Dopuściliśmy się ludobójstwa. Zniszczyliśmy ten naród, a teraz musimy zapłacić cenę za straszliwe zbrodnie, które popełniliśmy. Ta ziemia leży odłogiem, zupełnie bezbronna. Twój ojciec nie musi robić nic, tyko przyjść i ją zająć. To dlatego tu się zjawił. Zastanawiałam się dlaczego opuścił Bliski Wschód i przyjechał do Ameryki Północnej. Teraz już wiem. Przybył tu, bo nie ma tutaj żadnej rodzimej mocy, która mogłaby mu się przeciwstawić. Ziemia leżała odłogiem, a teraz dojrzała do zajęcia. - Co się dzieje, gdy on zajmuje teren? - Zbiera plony - mówi Evdokia. - Magia ziemi zasila go i czyni silniejszym. - I chroni - wtrąca Maria. - Trudniej z nim walczyć na jego terytorium. Im dłużej je zajmuje, tym silniejsza jest więź i tym trudniej go usunąć. - Wiedźma odwraca się do mnie, przeszywając spojrzeniem. - On nadchodzi. Co zamierzasz z tym zrobić? - Jeśli się zjawi, spróbuję go zabić. Cóż innego mi pozostaje? Maria okręca się w krześle, by spojrzeć na Evdokię i wskazuje mnie kościstym paluchem. - To kretynka! Mówiłam Ci! Mówiłam ci, ale nie, powiedziałaś... - Przestaniesz choć na chwilę ciosać jej kołki na głowie? - ucina moja krewna. Pochyla się i patrzy na mnie. - Jeśli przystąpisz do

otwartej walki z ojcem, zginiesz. Nie masz wystarczająco lat, siły i wiedzy. - Dzięki za pokładanie wiary we mnie. Evdokia krzywi się. - Gdyby wszystkie sabaty, wszyscy poganie i parający się magią ludzie z Atlanty zebrali się i przekierowali odpowiednio swą moc, być może mogliby zablokować twojego ojca, ale nie uda nam się zebrać wszystkich na czas. Nie wiemy jak połączyć nasze moce. Nie wiemy, kiedy nastąpi zajęcie. I nie wiemy gdzie. To będzie miało miejsce na wieży. To właśnie robi mój ojciec. Buduje wieże. Czyni je skupiskami swej mocy i wiem dlaczego. Im wyższa wieża, tym większy obszar może zająć jednym impulsem. Ty jesteś naszą szansą na przetrwanie - oświadcza Ivanovna. Możemy cię wiele nauczyć, ale potrzeba na to czasu. Musisz pozyskać ten czas. Musisz zapobiec zajęciu. - Jak? - Nie wiemy - odzywa się młoda czarownica. - Wspierałyśmy cię - dorzuca starucha. - Pomagałyśmy ci i dostarczałyśmy krew nieumarłych. Nie robiłyśmy tego wszystkiego, byś teraz zmarnowała swoje życie jak jakiś półgłówek. Wiedziałam, że nie pomagały mi z dobroci serca. Chcą teraz zwrotu tej inwestycji. - On zabił mi matkę. - Obnyat e pluhkukt - wzdycha Evdokia. [oбнять и плакать] „Obejmować i płakać”, czyli nic, tylko siąść i płakać; tak mówią rozdrażnieni Rosjanie, gdy nie da się już nic zrobić. - Twoja matka poświęciła swe życie, byś ty mogła zachować swoje - tłumaczy Ivanovna. - Twoja tragiczna śmierć nikomu na nic się nie zda. Nie uczci pamięci Kaliny ani też nie ochroni żadnego z

nas. Mieszkają w tym mieście ludzie, którzy liczą na ciebie. Zrób wszystko, co konieczne, by zapobiec zajęciu. Rozkładam ręce. - Co mam zrobić? Pójść do Rolanda i grzecznie go poprosić, by w ramach przysługi dla mnie nie zajmował miasta? - Tak, jeśli będzie trzeba! - ucina Maria. Ta rozmowa jest absurdalna. - Zdajecie sobie sprawę, że on zabije mnie na miejscu? - To nie jest pewne - mówi Sienna. - Przez ostatnie pół roku zajmowałam się niemal jedynie spoglądaniem w twoją przyszłość. Widziałam jak giniesz na wiele sposobów i widziałam, jak udaje ci się przetrwać. Jednak ani razu nie ujrzałam jego śmierci. Zajebiście. Po prostu zajebiście. - Dzięki. To mi naprawdę pomoże. Coś jeszcze? Evdokia odgryza wątek robótki i rzuca mi sweter. Łapię go. - Żywa wełna - mówi. - Ogrzeje cię nawet, gdy się przemoczysz. Załóż go i nie zdejmuj przez najbliższą dobę. Zsuwam kurtkę, zdejmuję swój sweter i wciągam wełniany. Wiecie coś, o czym ja nie wiem? Evdokia wzdycha. - Kochaniutka, tym co my wiemy, a ty nie, dałoby radę wypchać po brzegi to miejsce. Głupie pytanie, głupia odpowiedź. - Jeśli uda mi się rozwiązać tę zagwozdkę z d’Ambrayem, będę potrzebować świadków do pertraktacji z Rodem. Czy sabaty zechcą być moimi świadkami? - Tak - odpowiada najmłodsza z wiedźm. - Wyślemy przedstawicielstwo do Twierdzy. Odwracam się i ruszam do wyjścia. Lód za mną pęka, uwalniając zmiennokształtnych. Robert i Desandra czekają na dworze.

- Jak poszło? - pyta szczurołak. -

Roland

nadciąga,

by

zająć

miasto.

Chcą

bym

go

powstrzymała. - Jak? - pyta Robert. - Nie wiedzą. Nie dały mi instrukcji. Ich pomocna sugestia brzmi: „Po prostu to zrób” - warczę i ruszam do lasu. Co za zajebisty dzień. ●●● Przykucam w cieniu bloku. Chłopcy i Desandra chowają się ze mną, a Robert bierze rozbieg i wdrapuje się na pozornie pionową ścianę. Zostawiliśmy Cuddles przywiązaną do dębu w Centennial Park. Nikt przy zdrowych zmysłach nie skradnie zwierzęcia należącego do czarownic. Jeśli dojrzą ją wampiry, nie będą jej niepokoić. Jesteśmy na skraju Czworaków, osiedla mieszkaniowego, usytuowanego w pobliżu Kasyna, a przeznaczonego dla jego pracowników i czeladników, którym zawdzięczają nazwę. Pierwotny plan zakładał, że przemkniemy się Centennial Drive, ale było tam za dużo wampirów. Musieliśmy zawrócić, zrobić pętlę na północ i zachód, i zbliżyć się do Kasyna od Czworaków. Kosztowało nas to cenne pół godziny i gdy zastanawiałam się nad tym dłużej, niż ułamek sekundy, zgrzytałam zębami ze złości. Z mojej dogodnej pozycji widzę Undead Alley, czteropasmową ulicę,

obecnie

opuszczoną.

Za

nią

rozciąga

się

obszerny,

wybrukowany parking, na tyle wielki, że może pomieścić setki samochodów. W jego centrum wznosi się Kasyno, błyszcząc niczym miraż zrodzony z zimnego powietrza i asfaltowej pustyni. Ogromna półkula głównej kopuły migocze jasnoniebieskawo, odbijając światło magicznych latarni, otoczona strzelistymi minaretami i wysokimi,

zdobionymi ścianami z białego kamienia. Przy pięknym dniu widok ten zapiera dech w piersi, po czym zauważa się wampiry, pełzające po budowli, jak pchły na białym kocie. Główne wejście na parking leży od zachodu. My znajdujemy się przy jego południowo-zachodnim narożniku. Para wampirów truchce wzdłuż krawędzi placu. Wstrzymuję oddech. Znikają z pola widzenia. To trzecia widziana przez nas dwójka w ciągu ostatnich pięciu minut. Ród jest w stanie gotowości. Czuję

ośmiu

nieumarłych

patrolujących

parking

i

trzech

rozstawionych w przypadkowych punktach; jeden na północ, a następne dwa na zachód i południe od nas. Robert ześlizguje się i bezszelestnie ląduje obok mnie. - Gdzie jest ten punkt obserwacyjny? - szepczę. - Tam - wskazuje na wschód, w kierunku rozsypujących się szczątków wiaduktu Centennial Drive, wznoszących się ku nocnemu niebu. Kiedyś przecinały się tu trzy wiadukty, jeden nad drugim, ale teraz dwa górne leżą zwalone na ten najniższy. Mróz wygładził beton i pokryte srebrzystym światłem księżyca fragmenty budowli niemal świecą. Całość nie wygląda na szczególnie stabilną. - Są dwa wejścia - szepcze mi Robert na ucho. - Jedno od wchodu i jedno od południa. Południowe jest tam - wskazuje na stos gruzów po drugiej stronie ulicy, na lewo. Siedzi na nim wampir. - Jak daleko jest wschodnie? - Na Marietta. Przeszło półtora kilometra, z czego połowa na wprost Kasyna. Jeśli znowu zawrócimy, by obejść je większym kołem, będziemy musieli przedostać się przez ruiny Phillips Arena, co będzie nas kosztować następne trzydzieści minut lub więcej. To, że jak dotąd

nas nie zauważono to cud. Okrążenie Kasyna przy tak wielkiej liczbie patroli jest nieosiągalne. Odwracam się do potwora, który przycupnął na gruzach. Nawet jeśli uda się nam wziąć go z zaskoczenia, przy takiej bliskości kwatery głównej nekromantów nie wyjdzie to nam na dobre. Gdy wampir umiera niespodziewanie, jego pilot zazwyczaj wpada w stan katatonii lub panikuje, ponieważ jego wciąż podłączony do nieumarłego umysł jest przekonany, że to on sam nie żyje. Doświadczeni Panowie Umarłych ćwiczą refleks na tyle, by odłączyć się na czas. Niektórzy piloci przeżywają tę nagłą śmierć, ale większość kończy jako warzywa. W chwili, w której zabilibyśmy wampira, jeden z pilotów w Kasynie zacząłby krzyczeć w panice lub ewentualnie ślinić się, a ich baza wyrzuciłaby ilość potworów wystarczającą do przerobienia nas na mielone. - Potrzebna nam dywersja - mruczy Robert. Gdybyśmy się cofnęli, moglibyśmy coś podpalić, ale to nie dałoby gwarancji, że wampiry opuszczą punkty obserwacyjne. Raczej wysłano by grupę rozpoznawczą. Utknęliśmy. Myśl. Myśl, myśl, myśl... Desandra nachyla głowę. - Gdzie lecimy, jak to załatwimy? - Centennial - szepczę. - Jeśli nam się uda, musimy wstąpić tam po moją ośliczkę. - Tam się spotkamy. - Nie! - wyciągam do niej rękę, ale moje palce trafiają w próżnię. Kral rusza pędem i biegnie co sił przez ulicę. Szlag by to trafił. Desandra jest już w połowie ulicy. Wampir odwraca się, by stanąć z nią twarzą w twarz. Wilczyca bierze zamach buzdyganem i

wali go w łeb. Krwiopijca upada na chodnik, drgając; połowa jego czaszki jest wgnieciona. Desandra kopie go. - Pierdol się, zasrańcu! Ona jest na bank szurnięta i postanowiła właśnie wyświadczyć Jennifer przysługę i kopnąć w kalendarz. Cztery smukłe cienie rzucają się biegiem przez parking, zmierzając w jej kierunku, dwa z północy i dwa od strony wiaduktu. Desandra okręca się i ucieka im, biegnąc na wschód; jej długie nogi pracują szybko, a stopy dudnią o twardą nawierzchnię. Padam plackiem przy ścianie, obok mnie rozpłaszcza się Robert. Chłopcy za nami zamierają w bezruchu, usiłując wtopić się w kamienie. Cztery wampiry mijają nas; oczy im się jarzą, a szpony zgrzytają o chodnik. Mamy zaledwie parę sekund zanim nadciągną posiłki. W oddali gardłowy śmiech wilkołaczycy odbija się echem w ruinach. Chyba dobrze się bawi. Skaczę na równe nogi i gnam, jakby zależało od tego moje życie. Robert i chłopcy śmigają obok mnie niczym trzy kule wystrzelone z pistoletu. Miga blok. Chodnik... Ulica... Muszę tylko dostać się za ten stos gruzów. Przed oczami latają mi ciemne plamy. Drzwi najbliższego minaretu otwierają się i wampiry rozlewają się na ścianę, łażąc po niej jak blade jaszczurki. Daję nura za gruz, ślizgam się po zlodowaciałej ziemi i prawie zderzam z Robertem, przytulonym do olbrzymiego kawału betonu, pod którym zieje ciemna dziura. Szczurołak wskazuje ją dłonią. Skaczę tam, spadam jakieś trzy i pół metra i ląduję na twardym podłożu, w szybie o szerokości poniżej dwóch metrów.

W głowie wyczuwam sześciu nieumarłych, kierujących się w naszą

stronę;

ich

umysły

rozpraszają

się,

gdy

przeczesują

wachlarzem parking. Ascanio wskakuje do dziury. Cofam się pod ścianę, jego stopy ledwo mnie omijają. Derek następny. Jeden z wampirów zmierza prosto na nas. Robert daje nura do środka i pociąga metalową dźwignię na ścianie. Nad naszymi głowami przesuwa się metalowa platforma z betonowym głazem na wierzchu. Platforma wsuwa się na swoje miejsce, zanurzając nas w całkowitej ciemności. Stoimy w zupełnym bezruchu. Moje ciało domaga się powietrza, pozbawione tlenu po biegu. Otwieram usta i skupiam się na powolnym, cichym oddychaniu. Wdech. Wydech. Cichutko. Dobiega nas za góry nikły zgrzyt, pazury drapią po betonie. Nieumarły siedzi na głazie. Płuca palą. Odejdź. Wlecze się pierwsza minuta. Za nią następna. - Dowódca grupy drugiej do bazy - odzywa się na powierzchni stłumiony, kobiecy głos. - Teren zabezpieczony, nie ma tu nikogo, brak intruzów, powtarzam: brak intruzów; co robić? Wracajcie do domku, proszę w myślach. Do domu. - Przyjęłam. Grupa druga, obchód zakończony, wracamy do bazy. Wampirzy umysł zawraca i odchodzi w kierunku Kasyna. Wszystko cichnie. Wyrównuję oddech. - Idź przed siebie - szepce mi Robert na ucho.

Macam rękami dookoła. Palcami wyczuwam kamienne ściany po obu stronach. Otwór pomiędzy nimi ma szerokość ledwie wystarczającą, by przejść. Ciemno, ciasno i strasznie. To lubię. Wciskam się w wąski korytarz i niezdarnie brnę naprzód. Przejście robi się jeszcze węższe. Szoruję ramionami po kamiennych ścianach. No bez jaj. Gdy się stąd wydostanę, zamorduję za to d’Ambraya. Wolniutko. Czymś tępym. Ten korytarz musi się już skończyć. Ściany napierają na mnie. A co, jeśli sufit się zawali? Nawet nie wiem, co jest nade mną. Zdechnę tu, pogrzebana pod zwałami ziemi i gruzów. Niech on już się skończy. Najlepiej teraz. Ile on się jeszcze będzie ciągnął? Ściany niespodziewanie się rozdzielają. Zamieram. Z moim szczęściem następny krok zaprowadzi mnie do dołu ze żmijami albo płynną lawą. Chwilkę, lawa nie byłaby taka zła, przynajmniej bym coś widziała. - Sięgnij przed siebie - szepce z tyłu Robert. Macam na oślep i natrafiam na coś metalowego. Drabina. No dobra. To mi się podoba. Chwytam ją i wdrapuję się w zupełnej ciemności. Lonesco miał rację. Za sto lat nie znalazłabym tego miejsca. Walę głową w coś twardego. Ał. Sufit się przesuwa, wpuszczając lekki poblask. Łapa z długimi, zakrzywionymi palcami chwyta mój nadgarstek i ciągnie do góry. W polu widzenia pojawia się przerażające oblicze, oświetlone słabymi, niebieskimi promieniami magicznej latarni: blade, upstrzone łatami i z różowiutkim noskiem na końcu spiczastego pyska. Długie, sztywne

wąsy

odchodzą

od

paszczy,

obsadzonej

kilkucentymetrowymi

siekaczami.

Wpatruję

się

w

ciemne,

niepokojąco ludzkie oczy. Mój umysł zatacza koło myślowe w ułamku sekundy. Zabij. Chwila. Szczurołak w formie bojowej = przyjaciel. Stój. Zatrzymuję sztylet kilka milimetrów od tchawicy szczura. Dobrze, że mam szybki refleks. - Tofaszyszko - odzywa się koszmarne stworzenie. - So tu robisz? Szczurołak uśmiecha się. Moje ciało wzdraga się i usiłuje dać dyla w odruchu ratowania życia i gdybym nie była zawieszona nad czarną dziurą, pewnie by mu się powiodło. - Znalasłaś mie! - oznajmia szczurołak. - Zafsze chciałem cie posnać. Tak mi miło. Głowa Lonesco wysuwa się z czeluści. - Jardin, postaw Towarzyszkę, zanim wyrwiesz jej bark. - Alfo! - Jardin odstawia mnie na bok. To fielki zaszczyt! Robert podciąga się, a za nim chłopcy. Rozglądam się. Znajdujemy się w wąskiej, prostokątnej przestrzeni, wielkości przeciętnego vana. Trzy ściany wyglądają na betonowe, a czwarta jest przykryta ciemną zasłoną. - Ktoś tędy przechodził? - pyta Lonesco. - Nie f ciągu ostatnich dzieszęciu minut. Pszettem było barso ciekafie. Fidziałem pszebiegającą bete Filków. Goniły ją tszy fampiry. Kszyczała: „Moszecie mi naskoczyć, krfiopijcy!” Taa, to z pewnością była beta Wilków. - Chyba się zakochałem - oświadcza Ascanio. Derek wali go w tył głowy. Bouda kłapie zębami. - Przestańcie - warczę pod nosem.

Jardin narzuca szmatę na magiczną latarnię. Pomieszczenie spowija ciemność. Zasłona szeleści przy odsuwaniu, odsłaniając długą, wąską przestrzeń, wypełnioną światłem księżyca. Jardin przygarbia się, zginając swe dwumetrowe ciało i wślizguje się przez wejście. Za nim wchodzi jego alfa, a potem ja. Oczy przywykają mi do ciemności i widzę oba szczurołaki opierające się o ścianę przy wąskiej szczelinie w betonie. Ledwie mieścimy się tutaj w pięcioro. Przykucam obok nich i zerkam przez tę szczelinę. Niecałe sto metrów na lewo jaśnieje Kasyno. Wampiry patrolują boki, łażąc po zdobionych ścianach. Jesteśmy wewnątrz wiaduktu. - Jak znaleźliście to miejsce? - Przypadkiem - odpowiada Robert tak cicho, że ledwie go słyszę. - Zanim wiadukty się zawaliły, krzyżowały się w tym miejscu. To

wzmocniona

część,

zaprojektowana

by

utrzymać

ciężar

wszystkich trzech estakad w razie gdyby doszło do zawału. Kiedy się zapadły, magia zaczęła trawić je od środka i w końcu wszystkie trzy części drogi połączyły się, formując tę dziurę. - Skąt ta fizyta? - pyta Jardin. - Mamy wojnę - wyjaśnia Lonesco. - Ktoś z Gromady zabił Mulradina Granta. Szczurołak mruga. - Och. Fidziałem dżysz jak opuszcza Kaszyno. - Jak dawno? - pyta Derek. - Piencz godżyn temu. Mulradin urwał się zaraz po wyjściu Ghasteka na Konklawe. Co mogło być aż tak pilne? - Mówiłeś, że widziałeś go przedtem w Warren - mówi Robert. Gdzie to było? - Róg Marsharet i Joneshbro.

Lonesco wnosi wysoko brwi. - W Fox Den? - Tak. - Widziałeś z kim? Jardin kręci głową. - Ale fidziałem go dfa rasy - unosi dwa długie palce. - Fox Den to dom schadzek - wyjaśnia mi Robert. Dom schadzek to uroczy, po-Zmienny eufemizm. To nie jest burdel sensu strico, ale też nie hotel. Większość takich przybytków działa w przystosowanych do tego blokach. Jeśli chce się odbyć stosunek z czymś, co porasta futrem, łuskami lub piórami, a w dodatku z zachowaniem dyskrecji, to idzie się do domu schadzek, zaspokaja perwersyjne potrzeby i wychodzi z prawie nienaruszonym człowieczeństwem. Nikt się niczego nie dowie. Natknęłam się na kilka takich miejsc, gdy pracowałam dla Gildii i Zakonu. Większość działa po cichu. Zamożnemu klientowi udaje się pozyskać numer telefonu; dzwoni do kierownictwa, określa upodobania i wpłaca ustaloną sumę. W zamian otrzymuje pocztą klucz. W wyznaczonym czasie zjawia się w bloku, otwiera drzwi kluczem, używa sobie i wychodzi. To przedsięwzięcie na własne ryzyko. Nie ma ochrony, recepcji, świadków. Kierownictwo pobiera od obu stron opłaty za używanie mieszkania, ale nie ma alfonsa, czy burdelmamy. Wszyscy działają na własną rękę. Jeśli Mulradin często korzystał z domu schadzek, oznacza to, że miał jakiś fetysz i chciał zachować to w tajemnicy. - Dom s czerfonej cegły - mówi Jardin. - Drugi ot fshchodu. - Najpierw musimy wrócić do Centennial Park - mówię. Nie zostawię Desandry na pastwę losu. Nie po tym, co zrobiła. Jeśli o mnie idzie, to zasłużyła sobie na poparcie, którego ode mnie oczekuje.

- Możecie skoszystacz sz drugiego tunelu, ale nie moszecie fyjszcz teras. Smiana farty jeszt sa dżeszencz minut, f tym tusz pszy wyjszczu. - Ile trzeba czekać? - pytam. - Folna droga bendzie sa czterdżeszczy minut. - Czyli czekamy - komenderuję i zwijam się kłębek na betonie. Ascanio siada obok mnie. - Wciąż jesteś na mnie zła za to, że poszedłem z wami? - Tak. - Będzie dobrze - zapewnia. Derek siada naprzeciwko. - Wiedziałeś o tym prześwietnym planie? - pytam go. - Nie, ale zobaczyłem jak wymyka się do lasu, gdy się wszyscy naradzaliśmy. - Nie znam Desandry - mówi bouda. - I Roberta też. - Za to ja ją znam - stwierdza wilk. - Ascanio jest wkurzający, ale dodatkowe wsparcie zawsze się przyda. Lonesco chichoce cicho. - Mieliście zamiar ze mną walczyć? - Nie zamierzaliśmy - prostuje bouda. - Zwyczajnie byliśmy gotowi. Tak na wszelki wypadek. Nastoletni ochroniarze. Zamykam oczy. Zapowiada się długa noc i potrzebuję każdej odrobiny snu. Odpływam, a łagodne głosy Roberta i Jardina rozpływają się w półśnie. - Dziękuję ci, Jardin. To nam ogromnie pomoże. - Czesze sze, alfo. - Gdy wyjdziemy, masz się udać do Domu Szczurów. - Mam fystarczająco poszyfienia na dfa tygodnie - odpowiada Jardin. - Mógłbym sze pszydacz.

- Nie. Jesteś dla nas zbyt cenny, a ten punkt obserwacyjny jest za bardzo niebezpieczny. Nie warto ryzykować twoim życiem... Sen otula mnie jak koc. ●●● Morze jest gładkie jak lustro. Leżę na piasku obok Currana. Mój policzek spoczywa na jego piersi, gdzie skóra nagrzana jest słońcem. Moja dłoń leży na jego brzuchu, czuję pod opuszkami gorące grzbiety twardych mięśni. Obejmuje mnie prawa ręką i bawi się pasmem moich włosów. Leniwe fale rozbijają się o nasze stopy, ciepłe i kojące. - Musimy wstać, maleńka. - Nie. - Musimy wstać. Nadchodzi przypływ. - Niech nadchodzi - mamroczę. - Chcę mieć więcej czasu. Zawsze jest go za mało... - Kate... Przytulam go. - Kate. Coś mnie dotyka. Ruszam. Otwieram oczy. Siedzę na Jardinie, trzymając szablę przy jego gardle. To był sen. To nie działo się naprawdę. Currana wciąż nie ma. Nachodzi mnie ochota, by zawyć jak zwierzę. To nie działo się naprawdę. Utrata go boli jak cios w żołądek. Już nie śpię i powróciłam do swego koszmaru. - Drugi ras - uśmiecha się Jardin. - Przepraszam - złażę z niego. - Płać - zwraca się do niego Derek. Szczurołak staje na nogi i upuszcza dolara na dłoń boudy.

- Wy dwaj założyliście się z nim, że to zrobię? Derek unosi brwi. - Nie możemy zaprzeczyć ani potwierdzić, że takowy zakład miał miejsce. - Ale widzieliśmy już jak budzisz się w stresie - puszcza oczko Ascanio. - Nie mogę się doczekać powrotu do Twierdzy - warczę. - Żeby znowu zaczęli się sprzeczać? - pyta Robert. - Właśnie tak. Ta zjednoczona, chłopięca drużyna zaczyna mi działać na nerwy. Robert podnosi się. - Jeszcze raz dziękuję, Jardin. - Moge sostacz - proponuje drugi szczurołak. - Nie - odpowiada Lonesco. - Wracasz do domu. Zakończyłeś zadanie. Teraz czas, byśmy my wykonali swoje. Ma rację. Czas zrobić co trzeba i znikać stąd. Rozdział 07 - Mikuś, Fox Den oraz Inne Paskudztwa Odnajdujemy Desandrę siedzącą na drzewie nad Cuddles. Ubrania ma poplamione krwią. Uśmiecha się do nas szeroko. - Śliczne perfumy - zauważa Robert. - Jak miło, że ci się podobają - odpowiada Desandra, zeskakując z gałęzi. - Nazwę je „Zdechły Wampir”. - Jak im uciekłaś? - pyta Ascanio. - Proszę cię - Kral patrzy na niego znacząco. - Jestem wilkołaczycą wychowaną w Karpatach, a oni nie potrafią węszyć ani tropić. Wyprowadziłabym ich w pole nawet we śnie. Wsiadam na mojego wierzchowca i ruszamy na wschód. Dwadzieścia minut później skręcamy na południe i wkraczamy w plątaninę uliczek tworzących dzielnicę Warren.

Jadę na Cuddles. Derek wysforował się do przodu jako zwiadowca, Ascanio biegnie po mojej lewej stronie, a Desandra i Robert po prawej. Warren spoziera na nas czarnymi oczami wybitych okien: groźne, podejrzanie i drapieżne, jak opryszek, któremu ktoś obił ryj, szukający okazji, by sobie odbić. Jonesboro, najprostsza droga do Fox Den, nie wchodzi w rachubę, jest zbyt oczywista i za mocno pilnowana, więc kluczymy zawiłymi, bocznymi uliczkami. Długie blizny żłobią ściany zniszczonych domów, jakby otarło się o nie tornado stalowych ostrzy. Na Harpy’s Drive mijamy szereg drzew, z których każde ma nienaturalnie wzdęty pień, pokryty czarnym porostem. Nie mam pojęcia, jaką funkcję pełni ten porost, więc trzymamy się od niego z daleka. Zasady poruszania się w po-Zmiennej Atlancie są proste: jeśli nie wiesz, co to jest, nie dotykasz tego. Księżyc chyli się ku horyzontowi. Jest już pewnie około trzeciej nad ranem. Zimowa noc zakleszczyła miasto i nie puszcza. Tu i tam przycupnęły stareńkie pojazdy. Koniuszki palców zmieniają mi się w bolesne lodowe sopelki. Jeśli jeszcze bardziej się ochłodzi, będę musiała zejść z ośliczki i iść obok niej, by się rozgrzać. Chcę mieć Currana przy sobie. To całkowicie samolubna potrzeba, ale nagląca niczym oddychanie. Chcę wiedzieć, że nic mu się nie stało. Brakuje mi go. Przy odpowiedniej koncentracji jestem w stanie przywołać w głowie jego głos. Zabawne, jeszcze wczoraj nie mogłam się doczekać, by uciec z nim z Twierdzy do Black Bear Lodge. Teraz z radością przesiedziałabym sto caluteńkich posiedzeń Rady za dziesięciosekundowy telefon od niego, zawiadamiający mnie, że ma się dobrze.

Coś zaskrzeczało w oddali. To zwycięski, brutalny wrzask drapieżnika, który dopada ofiarę. Warren jest dziś w swojej zwyczajowej formie. Jakby się nad tym zastanowić, to był jedyny odgłos, który słyszałam od dłuższego czasu. Dzielnica jest zbyt opustoszała i cicha. Mróz albo Ród wypłoszyli padlinożerców do ich siedzib. Czuję za nami dwa wampirze umysły. Są niecałe dwa kilometry stąd i przemieszczają się. Pewnie obstawiono punkt obserwacyjny po tym, jak go minęliśmy. Mijamy zardzewiały wrak ciężarówki. Lód pokrywa jezdnię. Może to przelany kanał ściekowy albo zepsuta rura wodociągu, a woda wylała się na ulicę, zanim zamarzła. Przed nami w nawierzchni pojawia się dziura o wielkości półtora metra kwadratowego. Pokrywa studzienki kanalizacyjnej leży przymarznięta do lodu. Wygląda na to, że coś wydostało się z kanałów, a przy okazji wyrwało niezły kawał gruntu. Jeśli otoczą nas tajemniczy ludzie-krety, wskażę palcem w kierunku Kasyna i powiem im, że tam urzęduje nasz dowódca. Na środek drogi wychodzi ubrany na czarno mężczyzna i blokuje nam przejście. Jest smukły, ma krótkie, czarne włosy. Unosi głowę i patrzy na mnie. Mam nagłą ochotę ewakuować się najbliższym wyjściem. - To ta menda, która mnie postrzeliła. No proszę! - chrupie kłykciami Desandra. - Już ja się tym zajmę. - Czekaj - zatrzymuję ją. - Co? Dlaczego? - Właśnie, dlaczego? - dopytuje Robert. - Pamiętasz sprawę Strzygonia? Seryjnego mordercy, który porywał i torturował kobiety oraz żarł wampiry? - Jadł wampiry? - dziwi się Ascanio.

- To było przed twoim przyjazdem - wyjaśnia Derek. Strzygoń zabił też Grega Feldmana, mojego legalnego opiekuna, który zajął się mną po śmierci Vorona. To był mój pierwszy kontakt z Gromadą, wtedy poznałam Dereka oraz pierwszy, ale nie ostatni, poczułam trudną do odparcia chęć przyłożenia Curranowi. - Podczas dochodzenia Gromada pojmała krzyżowca. - Przypominam sobie - mówi Robert. - Śmierdział zepsutym jedzeniem. Musieliśmy go odmoczyć. I miał wszy. Kiwam głową w kierunku mężczyzny na ulicy. - To on. Lonesco mruży oczy. - Niemożliwe. Nick wyglądał wtedy jak włóczęga. Nosił brudny płaszcz, upaćkany

odpadkami

i

zepsutym

jedzeniem

oraz

miał

przetłuszczone, sięgające do ramion włosy. Ponadto utrzymywał taki rodzaj higieny, który gwarantował mu mnóstwo przestrzeni w obecności osób wyposażonych w nos i oczy. Wyszorowany wyglądał na wysportowanego, ale przeciętnie. Natomiast mężczyzna przed nami to ktoś twardy i groźnego, bez najmniejszego choćby śladu łagodności. Włosy ma obcięte niemal na jeżyka. Trójkątna szczęka jest gładko ogolona. Sprawia wrażenie żołnierza - schludnego, szczupłego i mocnego. - To on - powtarzam. - Widziałam go już z Hugh podczas Północnych Igrzysk. Taka jest zatem strategia d’Ambraya. Chce odseparować mnie od Gromady. Gdy rozmawialiśmy podczas mojego pobytu w Abchazji powiedział, że zabranie mnie z Twierdzy byłoby zbyt trudne. Pomachał mi przed nosem miejscem przestępstwa, porozstawiał swych ludzi na drogach dojazdowych i czeka. Nick nie zjawił się tu,

by mnie zabić, a jedynie opóźnić. Pewnie już zawiadomił Hugh, a teraz zrobi wszystko. by mnie tu zatrzymać do jego przybycia. Derek wpatruje się w krzyżowca. Ich twarze mają niemal identyczny wyraz; bezbarwne, wyrażające świadomość jak okrutne bywa życie i wiedzę, że nigdy tego nie zapomną. - Wygląda jakby niejedno w życiu przeszedł - zauważa wilkołak. No co ty nie powiesz. - Kto to jest krzyżowiec? - pyta Desandra. - Krzyżowcy to rycerze Zakonu - odpowiada szczurołak. - Kurwa - warczy Desandra. Gromada nie może atakować rycerzy Zakonu. Równie dobrze można by wejść na posterunek policji i zastrzelić gliniarza. - Nie są przydzieleni do konkretnego oddziału - mówię. - Jadą tam, gdzie są potrzebni i naginają zasady. Są jak woźni. Jak pojawi się coś paskudnego do sprzątnięcia, to zlecasz

to krzyżowcowi.

Posieka to na kawałeczki i wyjedzie. - Ale on do mnie strzelił! To się nie liczy? Co on w ogóle robi z d’Ambrayem? Jeśli przeszedł na jego stronę, to mogę go ukatrupić. - Krzyżowcy to fanatycy - mówi Derek. - To raczej mało prawdopodobne by zdradził. Jim uważa, że Nick działa pod przykrywką. - Jeśli nawet tak jest, nie ma to znaczenia - dodaję. Postanowił już, że nas zatrzyma. Niemniej atakowanie go na oślep nie jest najlepszym pomysłem. Nie znamy jego możliwości. Musimy przedostać się za Nicka. Za plecami mamy wampiry, a wybranie innej trasy zajmie za dużo czasu. Nie ma odwrotu, musimy iść naprzód. - Nie chcemy walczyć! - woła Robert. - Wiemy kim jesteś. Nie widzimy potrzeby, by cię zabijać.

Krzyżowiec ściąga rękawice i rzuca je na lód. - Być może ty powinnaś negocjować? - zerka na mnie Lonesco. Jasne. Odchrząkuję. - Odsuń się albo utnę ci łeb! Nick zdejmuje skórzaną kurtkę i rzuca na bok. - Nie ma broni - zauważa wilkołak. Robert się krzywi. Brak broni oznacza magię i co by to nie było, na pewno będzie paskudne, bo jest nas pięcioro, a on nie wygląda na zmartwionego. Krzyżowiec, którego znałam posiadał szczególną moc: zdolność określania poziomu mocy u innych ludzi poprzez dotyk. Ponadto miał niesamowitą koordynację wzrokowo-słuchową, więc był bardzo celny w strzelaniu z broni i ciskaniu sztyletami. Nie używał wtedy żadnej magii agresywnej, nawet w obronie życia, więc pewnie wtedy jej jeszcze nie miał. Ale zadaje się z Hugh od roku lub może dłużej. Teraz jest jak diabeł z pudełka. Trudno powiedzieć, co za zajebista niespodzianka wyskoczy, gdy się go nakręci. Nick zdejmuj sweter. Jego ręce są więcej niż dobrze zarysowane. Wyglądają jak wycięte ostrym nożem z kamiennego bloku. Ma gruby kark i szerokie bary. Szara koszulka, obcisła w ramionach, jest luźna niżej. To ciało jest efektem wielu godzin w sali ćwiczeń, lecz nie spędzonych na budowie tężyzny przez podnoszenie coraz większych ciężarów, ale na kopaniu, siłowaniu się i bieganiu. Nie jest napakowany, ale twardy, przystosowany, by wyprowadzić niszczące uderzenie oraz przyjąć podobne i walczyć dalej. Wygląda jakby można go było tłuc godzinami, a to jedynie bardziej by go rozwścieczyło. Koszulka opada na lód. Taa, tak myślałam. - Zanim zaczniesz tańczyć, musisz wiedzieć, że nie mamy przy sobie drobnych! - krzyczę.

- Łu-hu! - macha rękami Kral. - Ściągaj spodnie! - Jak chcesz to rozegrać? - pyta cicho Lonesco. - Ja mógłbym spróbować - proponuje Ascanio. - Siedź na dupie, Don Chrzuanie - studzi go wilk. - Don Chrzuanie? - Ascanio wyciąga miecze. - Don Juan do Chrzanu - wyjaśnia Derek. - Widzisz, skróciłem to specjalnie dla ciebie. Jak nie łapiesz, to zapiszę ci to na kartce po walce. - Wyzerowałeś swój limit na dowcip tej nocy - odszczekuje się bouda. - Dopiero się rozkręcam. - Ostrożnie, bo sobie mózg przegrzejesz. - Cisza - warczę. Wiem dlaczego Nick dołączył do Hugh. Zakon nienawidzi mojego ojca. To ich wróg publiczny numer jeden. Praca pod przykrywką dla generała Rolanda ma sens. Jeśli d’Ambray przeciągnął go na swoją stronę, nic na to nie poradzę. Jeśli jednak tak się nie stało... Wyobrażanie sobie, czego Nick musiał doświadczyć i co ścierpieć, by przetrwać u boku Hugh, skręca mi żołądek. Jakoś mu się udało i nie mam ochoty marnować jego poświęcenia. - Postarajmy się zachować go przy życiu, jeśli to możliwe mówię. - Jak trzeba będzie, zabijemy go, ale tylko w ostateczności. Gdyby do tego doszło, to mówcie, że z mojego rozkazu; wy nie będziecie ponosili za to odpowiedzialności. Rycerz rozciąga się, rozgrzewając mięśnie. [Jeszcze chwila i wiosna ich tam zastanie :P] Zsuwam się z Cuddles i wyjmuję Zabójczynię. Musimy wiedzieć, z jakim wrogiem się mierzymy. - Desandra, chcesz sprawdzić, co on ma w zanadrzu?

- O tak - wilczyca wyszczerza zęby. - Nick jest niesamowicie szybki. Nie daj się zabić. Stuknij go na tyle, by się odsłonił i pokazał nam, co tam dla nas ma. - Zerkam na Dereka. - Osłaniaj ją. Desandra wysuwa się do przodu, zdejmując palec po palcu wełniane rękawiczki. Nick obserwuje ją. - Pamiętasz mnie? - pozbywa się kurtki i odrzuca długi, jasny warkocz na plecy. - Postrzeliłeś mnie. Krzyżowiec kiwa głową na boki, rozciągając szyję. Derek idzie za Kralówną, trzymając się jakieś sześć metrów z tyłu. Wilczyca robi wykrok, jakby miała zamiar go kopnąć. Wyrzuca nogę, ale ją cofa, po czym skacze i prostym wkopem wali go w głowę. Przeciwnik z trudem unika ciosu i sam wyprowadza uderzenie w tył jej głowy. Wilczyca blokuje go lewym ramieniem. Nick obraca się i sierpem punktuje ją w żebra, za co ona odwdzięcza się mu mocnym ciosem w szczękę. Siła uderzenia odrzuca go do tyłu. Upada, ale zaraz się podnosi. Desandra chwieje się i cofa, osłaniając lewy bok. Pęknięte lub złamane żebra. Krzyżowiec potrząsa głową. Zdarzyło mi się oberwać od zmiennokształtnego. Żadna frajda. Krążą wokół siebie. Kralówna zmniejsza dystans, ręce trzyma w górze, dłonie wnętrzem do przodu i kopie nisko. Jej stopa styka się z nogą przeciwnika. Minimalnie niżej i strzaskałaby mu kolano. Nick cofa się chwiejnie z rękami w górze, a ona zalewa ciosami jego gardę. On pochyla się, przyjmując je na przedramiona i wali ją bolącą nogą prosto w żołądek. Jego stopa wystrzeliwuje jak młot. Uderzenie nie do obrony. Desandra cofa się, chwiejąc. Jej ubrania wybuchają. Kości rosną, owijają je kości i mięśnie, ciemna skóra okrywa nowe

ciało, sierść wyrasta z porów. Ponad dwumetrowa wilkołaczyca kłapie dziko kłami. Dwa oliwne pędy wystrzeliwują z piersi Nicka, owijając się wokół jego rąk i chwytają Desandrę, okręcając się wokół niej, jak bliźniacze baty. Co to kurwa ma być? Ruszam, a za mną Robert i Ascanio. Przeszywający rechot wyrywa się boudzie z gardła. - Jeszcze nie - rozkazuję mu. Kralówna napręża się, usiłując się uwolnić, ale pędy trzymają. Elastyczne, o grubości ponad dwóch centymetrów i sześciometrowej długości. W życiu czegoś takiego nie widziałam. Derek biegnie do niej, chwyta pędy, unosząc tomahawk, by je ściąć. Wysuwają się z nich kolce, wbijając się w skórę obojga wilków. Nie ma mowy. Przyspieszam. Zakrwawione czubki kolców wysuwają się ze skóry Dereka. Tkanka wokół nakłuć sinieje. Trucizna. Kurwa. Desandra wrzeszczy. Derek tnie pędy i uwalnia dłoń. Końcówki pędów wracają do Nicka. Roślinne imadło wokół ciała wilczycy trzeszczy i w sekundzie wysycha, zmieniając się w twarde drewno. - To raczej nie pomogło - warczy Kral. Wpadam pomiędzy nich, a Nicka, a Robert staje przy mnie. Derek rąbie drewno tomahawkiem. Zdrewniałe pędy nie poddają się łatwo. Zmiennokształtni posiadają odporność na choroby, ale toksyny mogą ich wykończyć. Nick skupia się na nas i zaczyna coraz szybciej kręcić pędami. Widziałam już tę technikę. Chiński bicz łańcuchowy, wykonany z metalowych pręcików, połączonych ogniwami. Zaliczany jest do

łagodniejszych typów broni, ale nie ma w tym nic łagodnego i potrzeba ogromnej koncentracji, by się nie zaplątać. - Ascanio, biegaj dookoła niego i rzucaj w niego kamieniami. Bouda rzuca się w bok. - Rządź i dziel - mruczy Robert. - O właśnie. Rozdzielamy się. Nick wciąż kręci biczami. Przykrywają go, tworząc broń oraz tarczę jednocześnie. Robię zwód do przodu. Bicz liże mój but, tnąc go, ale nie rozdzierając. - Wydostań mnie! - ryczy Desandra. - Staram się - warczy Derek, dziabiąc pędy. Rzucam sztylet. Odbija się od pędów. Mogłabym użyć słowa mocy, ale to pozbawiłoby mnie zbyt dużej ilości magii i obwieściło Hugh naszą dokładną lokalizację. Słowa mocy mają duże echo magiczne. Kamień wali w plecy rycerza. Ascanio biega w kółko dookoła nas i ciska w niego kawałkami lodu i betonu. Robert przypuszcza atak, poruszając się zygzakiem i obracając jak tancerz. Nick atakuje go pędami. Lonesco uchyla się. Jego kastety przecinają bicz. Lewy pęd spada na lód i usycha w mgnieniu oka. Nick odwraca się do szczurołaka. Rzucam się w niebronioną przestrzeń, ślizgając na lodzie i zatapiam ostrze szabli w jego boku. Odkręca się i kopie mnie, waląc kolanem w żebra, kiedy tylko się prostuję. Kości trzeszczą, pękając. Robert skacze i wali go kopniakiem w głowę, ale rycerz unika ciosu. Nick odskakuje do tyłu jak akrobata, raz, drugi i ląduje sześć metrów dalej. Dwa nowe pędy wysuwają się z jego piersi.

Strząsam krew z szabli, a Robert się prostuje. Żebra aż palą. Ciemna, czerwona rana znaczy bok naszego przeciwnika. Wypływa z niej krew, mocząc bok. Nie udało mi się trafić w żaden waży organ. Przeżyje, w szczególności, że d’Ambray może go uleczyć. Nick uchyla się przed kawałkiem brudnego lodu, szybującego w stronę jego głowy. Ascanio ciska następny, a krzyżowiec używa bicza, by go odbić. Musimy zmusić go do ciągłego ruchu. Im więcej będzie kręcił biczami, tym bardziej będzie krwawił. - Jak daleko się posuniesz? - pytam. - Jest coś, czego nie zrobisz dla niego? Zabijesz nas? Nick patrz na mnie zimnymi oczyma. - Zrobię wszystko, co konieczne. No i mam swoją odpowiedź. Nie spali swojej przykrywki. Świetnie. Wykończymy go powolutku. Rycerz atakuje mnie. Pędy uderzają dokoła, szorując po lodzie kolcami. Uchylam się instynktownie. W lewo, w prawo, w lewo, w prawo. Tańczymy po lodzie. Stopa ucieka mi w bok na śliskiej nawierzchni. Kolce drapią mi ramię jak wściekłe pszczoły. Nie jestem dość szybka. Robert naciera z mojej prawej strony. Pędy strzelają go przez pierś. Ubrania się rozrywają i na ulicy ląduje szczurołak w postaci bojowej. Jeden pęd świszczy mu nad głową. Daje krok pod nim, prycha i jednym druzgocącym kopnięciem ścina rycerza z nóg. O mamo. Nick się przewraca. Wielka i kudłata Desandra skacze nad moją głową, prosto na niego. Nick ześlizguje się po lodzie do ziejącej w nawierzchni dziury. Pędy wystrzeliwują i zaczepiają się o lód kolcami. Rzucam się do przodu, ślizgam na kolanach i tnę pędy w poprzek. Ostrze Zabójczyni przecina je i krzyżowiec spada do dziury.

- Z drogi - ryczy za tyłu Derek. Turlam się na bok. Widok nieba zasłania zardzewiała ciężarówka. Derek obraca ją i ciska do dziury, maską do dołu. Pojazd ześlizguje się metr i klinuje. Coś gorączkowo drapie ciężarówkę; pędy Nicka szorują metal. Wypuszczam powietrze. Bolą mnie żebra. Maleńkie ranki na ramionach i bokach pieką ogniście. - I nie wyłaź stamtąd! - powarkuje Desandra. Odwracam się do Dereka. - Pokaż mi dłoń. Wyciąga do mnie lewa rękę. Rany po kolcach nie zagoiły się. Skóra dookoła nich pociemniała. Z ran wycieka zabarwiona na szaro krew. Toksyna zabija Lyc-V w jego ciele. Zadrapania na futrzastych ramionach Desandry też wciąż krwawią. - Nic mi nie jest - mówi wilk. - Tak, nic nam nie jest - dodaje Wilczyca. Nic tu nie poradzę. Musimy jak najszybciej dostać się na miejsce zbrodni i wrócić do Twierdzy, żeby Doolittle mógł ich wyleczyć. Ascanio wącha dłoń Dereka. - Brzydko pachnie. Uważam, że powinniśmy ją odciąć. Czekaj, trzymaj ją nieruchomo. Derek pokazuje na migi duszenie Ascanio. W oddali dwa wampirze umysły przestają się przechadzać i ruszają ku nam. Kurwa. - Musimy ruszać - skaczę na równe nogi. - Już! ●●● Cuddles galopuje przez ulice. Nie sensu i czasu czaić się. Musimy dotrzeć do miejsca przestępstwa i ulotnić się. Wpadamy na Jonesboro, Cuddles dudni kopytami o asfalt. Majaczy przed nami Fox Den, składający się naprzemiennie z

połączonych mieszkań z czerwonej cegły oraz żółtego tynku, tworzących ogromny budynek.. Nareszcie. Tynk ma czasy świetności za sobą. Graffiti rozsiane jest po kruszących się ścianach. Po rogach leżą stosy śmieci. Każdy kto zobaczyłby to miejsce w biały dzień, omijałby je szerokim łukiem. Nocą wydaje się być jeszcze bardziej ponure. Wygląda, jakby dawało schronienie niespokojnej gromadzie ludzi, doprowadzonej do ostateczności przez drapieżniki w ludzkiej skórze i biedę. Tacy obywatele widząc, jak ktoś cię morduje i krzyczysz o pomoc na ich schodach, zamknęliby drzwi na głucho. - Czuję zapach Granta - Robert skręca w prawo i biegnie do wejścia w jednym z ceglanych budynków. Zeskakuję z Cuddles, rzucam jej wodze na hak w ścianie, który zamontowano tu w tym celu i idę schodami za szczurołakiem. On nie tyle biegnie w swojej postaci bojowej, co raczej mknie, jakby miał naoliwione łapy. Zmuszam się, żeby za nim nadążyć. Jedna kondygnacja, druga, trzecia. Krew na schodach. Nikłe smugi robią się większe, gdy wspinamy się wyżej. Nad nami otwierają się drzwi. Biegnę przez podest w samą porę, by zobaczyć, jak Robert wydziera kuszę z męskich rąk. Latynos w moim wieku wygląda na twardziela. - Wracaj do środka - rozkazuje mu Robert. Mężczyzna ucieka do mieszkania. Słychać szczęk zasuwy. Szczurołak biegnie dalej po schodach, a ja za nim. Opuszczamy drugie piętro i wbiegamy na trzecie. Robert się zatrzymuje. Prawie wpadam na niego. - Pole ochronne - mówi i odsuwa się na bok.

Podchodzę do drzwi. Zabezpiecza je niewidzialna ściana magii. - Możemy dostać się tam z zewnątrz? - pyta za moimi plecami Derek. Ascanio i Desandra ustawiają się tak, by obserwować schody. Kręcę głową. Hugh na pewno zabezpieczył też okna. Wyciągam Zabójczynię z osłony i sprawdzam pole. Magia kąsa czubek szabli i ta się zatrzymuje w miejscu. Pola magiczne zazwyczaj stawiają elastyczny opór; to przypomina przekłuwanie piłki, z której zeszło trochę powietrze. Natomiast to jest całkowicie stałe. Znam tylko jeden typ pól, które są sztywne i niewidzialne jak to. Przykucam

i

pochylam

się,

przeszukując

wzrokiem

zapaskudzoną podłogę. I proszę, ledwie widoczna ciemna smużka. Hugh zamknął to miejsce używając swojej krwi. - To pole ochronne z krwi - prostuję się. - Możesz je zniszczyć? - pyta szczur. Kiedy Julie została pięć miesięcy temu zarażona Lyc-V, przeprowadziła rytuał, oczyszczający jej krew moją własną. Skutkiem czego otrzymała nieco mojej magii. Ojciec wykorzystał zapewne taki sam lub podobny rytuał, by przywiązać do siebie d’Ambraya. Jego krew jest w tym polu, więc łatwiej mi będzie je zniszczyć. Jednak jest w nim też moc magii Hugh, a on ma jej na tony. - Jeśli je zniszczę, odbicie będzie ciężkie. Przez chwilę albo dwie mogę być niezdatna do użytku. A kiedy będę starać się nie zemdleć, jakieś paskudztwo wylezie ze środka i mnie złapie. Nieźle rozegrane, Hugh. Jedna pułapka z a drugą. - Przez ile? - pyta wilk. - Nie wiem. Może sekundy, może minuty. Czujecie coś stąd? Ktoś jest w środku?

Cała czwórka znieruchomiała. - Nie - mówi szczurołak. - To jest jak ściana. - Ale to pojebane - dodaje Desandra. Klękam na podłodze i oglądam drzwi. Na zamku są zadrapania, ale wszystkie stare. Pewnie ktoś się tu włamał i to nie raz. Co jest do przewidzenia, biorąc pod uwagę, gdzie jesteśmy. Same drzwi nie wyglądają na wzmocnione. Nic tu nie zdziałam. Mieszkanie równie dobrze może być puste albo może w nim się znajdować olbrzymia, ziejąca ogniem, lądowa ośmiornica w kiepskim humorze. Trudno powiedzieć. Muszę zniszczyć pole ochronne. - Hugh lubi magię i pułapki. Kiedy już wejdziemy, nie dotykajcie

niczego.

Przygotujcie

się

na

tachanie

moich

nieprzytomnych zwłok. - Dawaj - mówi Derek. Podciągam lewy rękaw i przeciągam Zabójczynią po skórze na tyle, by poleciała krew. Kłęby oparów snują się z matowej szabli. Odwracam ostrze, by krew je obmyła, unoszę je, przygotowując się i wpycham w pole magiczne. Magia wypacza się, kopiąc ostrze jak zdziczały koń. Opieram się na nim. Powoli i równomiernie. Moja krew syczy na klindze, wrząc. Karmię szablę moją magią. Pole nawet nie drgnie. No dalej. Pcham mocniej. Zabójczyni zatrzymuje się, jakbym chciała ją wsadzić w litą skałę. Jeśli naprę jeszcze trochę, ostrze może pęknąć. Gdybym miała czas, posiedziałabym tu piętnaście minut, nieustannie wpychając ostrze, aż pole magiczne ustąpiłoby. Lecz my nie mamy czasu. - Nie działa? - pyta Robert.

- To dla niego gra - wyciągam Zabójczynię i przekładam do lewej ręki. Pole magiczne najlepiej jest niszczyć powoli, przedzierając się przez nie metodycznie. Jednak te metoda zawiodła, więc pozostaje brutalna siła. Jeśli zniszczę je za szybko, odbicie magii będzie ostre i ciężkie. To nie jest idealnie rozwiązanie, ale musimy dostać się do mieszkania, a czas ucieka. - No dobra, zagram. Odsuńcie się troszkę. Może być niefajnie. Ściskam ranę na lewym przedramieniu, rozprowadzając krew na placach i wkładam dłoń w pole magiczne. Magia trzaska, naprężona, chwytając moją dłoń. Setka maleńkich igiełek magii przeszywa moją skórą, smakuje krew i cofa się. Jasnoczerwone pęknięcia pojawiają się w powietrzu, promieniując z mojej dłoni. Naciskam. Grzmot przetacza się przez moją głowę. Pole ochronne rozpada się i opada, topiąc się w drodze na dół. Świat się kołysze, obraz jest rozmazany. Potrząsam głową, usiłując ustać na nogach. Robert popycha drzwi i wślizguje się do środka. Za nim Desandra. Derek i Ascanio czekają przy mnie. Pewnie powinnam tam wejść. Gdyby tylko przestało mi dzwonić w uszach. - Czysto - oznajmia Robert. Potrząsam głową. Ał. Boli jeszcze bardziej. Drzwi przede mną chwieją się. No dobra, te drzwi mają prawie metr szerokości. Jeśli popchnę się w odpowiednim kierunku, to dam radę wejść. Zaciskam zęby. Krok. Krok. I jeszcze jeden. Jestem w środku. Twardzielka ze mnie. Teraz tylko muszę zachować przytomność i nie upaść na pysk. Mrużę oczy: stara kanapa, wytarty dywanik i słupek striptizerski. Długi ślad krwi prowadzi od salonu przez wąski korytarz. Ktoś wyciągnął stąd krwawiące ciało.

- A to dobre - śmieje się Robert. Derek wykrzywia twarz. - O tak - Ascanio przewraca oczami. - Może byście rzucili jakąś podpowiedź człowiekowi? - mówię. - Dorie Davis - wyjaśnia Derek. - Znana też jak Double D. - Jej zapach jest w całym mieszkaniu - Robert idzie korytarzem. - Ach! - pstryka Desandra paluchami. - Więc to ona. Idę za nim korytarzem do sypialni. Smród krwi zatyka mi nos, jest tak mocny, że aż dławi. Większość miejsca zajmuje olbrzymie łóżko, wyposażone w wyściełaną ławeczkę z przodu i stalowy wieszak nad nim, do którego przyczepione są metalowe kółka. Czerwona pościel jest zwinięta w kłębek i nasączona ciemniejszą czerwienią, taką samą jaka plami odsłonięty materac. Grant został bez wątpienia zabity tutaj. Ciało ludzkie ma tylko kilka litów krwi i niemal tyle znajduje się w tym pokoju. Derek odwraca się w prawo, a Robert w lewo. Desandra wciąga mocno powietrze, okrążając łóżko. Chodzą po pokoju, zatrzymując się przy różnych przedmiotach, węsząc. Ascanio staje przy drzwiach sypialni, by widzieć wejściowe. - Ostro. Moje nogi postanowiły wziąć sobie urlop i pomieszczenie się zachwiało. Na serio potrzebna mi ścina, żeby się podeprzeć, ale dotykanie czegokolwiek to zły pomysł. - Double D., czy to powinno mi coś mówić? - To snafka - wyjaśnia Derek takim samym tonem głosu, z jakim ktoś powiedziałby „pedofil”. - Z tonu głosu wnioskuję, że to coś złego, ale nie mam zielonego pojęcia, co to takiego.

- Większość zmiennokształtnych nie uprawia seksu w zwierzęcej formie - mówi Derek. - To nie do końca prawda - zaprzecza Robert. - Większość zmiennokształtnych uprawia seks w zwierzęcej formie, ale tylko raz. Wcale nie jest tak świetny. Trwa krótko, jest niezręcznie i nie można się komunikować. Dosyć powiedzieć, że nie docenia się posiadania dłoni, dopóki ich nie ma. - Bez jaj - rzuca Desandra. - Wyjątkiem są boudy - dodaje Derek. Ascanio unosi brwi. Gdyby spojrzenia zmieniały się w noże, Derek już by krwawił. - Wstydniś próbuje wytłumaczyć, że niektórzy lubią pieprzyć zmiennokształtnych w zwierzęcej postaci, sami pozostając w ludzkiej - mówi Ascanio. - Nazywają ich snaf. Skóra Na Futrze. Robert przewraca oczami i opada na podłogę, wąchając wykładzinę. - No dobra - mówię - wolałabym tego nie wiedzieć. - Witaj w Gromadzie - rzuca Robert. - To jedna z szarych stref. Technicznie rzecz biorąc, to nie jest zabronione. Co dwoje chętnych dorosłych robi po godzinach, to ich sprawa. - Ale to zoofilia - mówię. - Tak - mówi szczurołak. - Dlatego jest mocno odradzana. Wilczyca pochyla się nad łóżkiem i przełyka mocno ślinę. - Te zapachy przyprawiają mnie o mdłości. - Nie tylko ciebie - mówi Derek. - A tak dla ścisłości, lubię kobiety, a nie samice - dodaje Ascanio. - Może wilki podnieca sierść, ale ja wolę skórę.

- Nie możecie w końcu przestać? - mówi Desandra. - To zboczony, zakazany seks. Robią to wilki, robią to boudy i ludzie też. Wszyscy są tak samo popieprzeni. - I tak już jesteś pod obstrzałem krytyki ze strony zwykłych ludzi - dorzuca Lonesco. - Trzy lata temu rozpoczęła się kampania, by zakazać szczurołakom wstępu do restauracji, bo jesteśmy przenoszącymi choroby gryzoniami. Pod petycją podpisało się trzy tysiące osób, zanim ją zdusiliśmy. Rok wcześniej Klan Wilków został pozwany prze spółdzielnię rolniczą, twierdzącą, że wilki będą polować na ich żywy inwentarz. Główny argument, który podnieśli był taki, że wilki nie potrafią zapanować nad naturalnym instynktem polowania i gonienia ofiary do skutku. Jeśli ta sprawa ujrzy światło dzienne, nie będą milkły głosy protestu. Nie chcemy, by oskarżono nas o prowadzenie zoo-burdelu dla zboczeńców. - Dorie pobiera opłaty za swe usługi - mówi Derek. - Nie musi się prostytuować - dodaje Robert. - Jest księgową i ma dobrą pensję. Robi to, bo uznała, że to łatwy sposób na dorobienie na boku i pewnie to lubi. Gdy mąż Jennifer jeszcze żył, próbował kilka razy nakłonić ją do rozmowy z psychologiem, ale nigdy nie zjawiła się na żadnym spotkaniu. Jest dorosła i może stanowić o sobie, a to jak uprawia seks, to jej własna sprawa. - Jest jedną z dwojga zmiennokształtnych, którym udało się zarazić STD, chorobą przenoszoną drogą płciową - mówi Ascanio. Ta druga osoba, to facet, z którym była. Złapali to razem na, ekhm, imprezie zbiorowej. No dobra, to musiało wymagać dużego zaangażowania. Lyc-V zabija wszystkie nieprzyjazne paskudztwa bez wyjątku. Derek aż się krzywi. - STD?

- Nie słyszałeś o tym? - pyta Ascanio. - Złapali jakąś magiczną wściekliznę. Derek otwiera usta i zamyka je. - Jak...? Nieważne. Nie chcę wiedzieć. - Ja też - dodaję. Lepiej zakończyć tę dyskusję, zanim postanowią mnie oświecić. - Poszerzamy twoje horyzonty, Towarzyszko - wyszczerza się Desandra. - Dzięki, ale moje horyzonty są wystarczająco szerokie. - Gdyby te horyzonty przestały się teraz trząść, byłoby świetnie. - Rozumiem skąd Desandra i Robert dowiedzieli się o Double D. Chciałabym też wiedzieć, skąd wy dwaj o niej wiecie? Derek i Ascanio usilnie starają się wyglądać jak gdyby nigdy nic. - Wszyscy wiedzą - mówi w końcu bouda. - Dlaczego zatem Desandra nie zidentyfikowała jej zapachu? - Gdy Double D. pojawiła się z STD w skrzydle medycznym Doolittle’a, ten dał jej burę i pouczał na temat bezpiecznych zachowań seksualnych - wyjaśnia Robert. - Nie spodobało jej się to, więc unika go jak zarazy. Co jest ironią losu, bo właśnie zarazy nie udało się jej uniknąć. - Nie całkiem łapię - mówi Desandra. - To miało być zabawne? Robert marszczy brwi. - Nieważne. Chciałem się popisać puentą, ale spaliłem. Chodzi o to, że Double D. nie czuje się mile widziana w Twierdzy. - Nie bywa też często w Domu Wilków - dodaje Desandra. Chyba widziałam ją raz. Jennifer strasznie jej nie lubi. Kiedy ostatnio pojawiło się jej imię, nasza znamienita alfa nazwała ją „brudnym, niemoralnym stworzeniem”.

- Przy świadkach? - pyta Robert. - W pomieszczeniu pełnym ludzi - odpowiada wilczyca. Świetnie. Istnieje pewna hierarchia w obelgach, którymi można ciskać w zmiennokształtnych. Jedną z najgorszych jest powiedzieć komuś, ze śmierdzi. Jednak nazwanie kogoś „stworzeniem” to poważna sprawa. Sugeruje bowiem, że zmiennokształtny nie jest człowiekiem. Loupy nazywa się stworzeniami. Jennifer nie powinna była tego mówić, przynajmniej nie o kimś ze swoich ludzi. Górna warga szczurołaka podwija się, marszcząc jego pysk i odsłaniając ostre zębiska. Wydaje krótki, gniewny dźwięk, coś pomiędzy warknięciem, a chrząknięciem. - Wiem, wiem... - dodaje Desandra. - Możemy nie pochwalać czyjegoś zachowania - mówi szczurołak zimnym, sztywnym tonem. - Możemy uważać coś za odrażające i możemy ryczeć oraz warczeć na naszych ludzi na osobności, ale nie wolno nam piętnować nikogo i ośmieszać publicznie. Tak się nie robi. Jennifer uczyniła z niej cel. Teraz każdy z Klanu Wilków, kto chciałby okazać choć odrobinę życzliwości Dorie, zrobi to wbrew woli swojej alfy. - Zgadzam się - mówię. - Ale zajmiemy się tym później. Mamy mało czasu. Musimy działać. - W pomieszczeniu nie ma zapachu innych zmiennokształtnych - mówi szczur. - Tylko Double D. i ludzkie. - Wyczułem Mulradina, Double D,, d’Ambraya i kilku innych, pewnie jego ludzi - potwierdza Derek. Próbuję się skupić. To trudne. Mój zmemłany magią mózg bardzo chce odpłynąć w mgiełce niebytu. - Możecie odtworzyć przebieg zdarzeń?

- Dorie przyszła pierwsza - zaczyna szczurołak. - Grant przybył pół godziny później. Uprawiali seks, raz na ławce i raz w tamtym rogu - wskazuje na lewo od łóżka, gdzie na podłodze leży łańcuch. Jednej jego koniec jest przyczepiony do kółka w ścianie, a drugi do obroży z kolcami. - Potem Dorie zabiła Granta na łóżku - wtrąca Desandra. Kurwa. - Jesteście pewni? Derek kiwa głową. - Kiedy nos przyzwyczai się już do woni krwi, wszystko jest jasne. Jej zapach jest na łóżku i pościeli, a jej sierść przylgnęła do ciała Mulradina. Na łóżku nie ma innych zapachów. W pewnym momencie zjawił się d’Ambray z pięcioma ludźmi. Weszli razem. Poza tym ktoś wypalił do ściany ze strzelby wskazuje głową przeciwną ścianę. - Przed, czy po morderstwie? Wilk kręci głową. - Trudno powiedzieć. Wszystko jest za świeże. Ascanio wskazuje korytarz. - Dorie wyszła stąd po popełnieniu morderstwa. Jej ślad zapachowy oddziela się od innych, jest skażony krwią i starszy. Widać krwawe ślady - wskazuje w bok. - Wybiegła stąd. Członek Gromady zamordował Pana Umarłych. W głębi duszy wierzyłam, że oskarżenia Hugh nie są prawdziwe, ale teraz ta nadzieja umarła. Usiłuję znaleźć w tym jakiś sens. - Zabiła Granta z jakiegoś powodu. Albo to był wypadek, ale celowo. Jeśli wypadek, to jak włączył się w to d’Ambray? Jeśli to zabójstwo z premedytacją, to Hugh wynajął ją, zmusił do tego lub obserwował mieszkanie, gdy to robiła. Ta ostatnia opcja wydaj się być mało prawdopodobna.

- Zabiłaby dla pieniędzy? - Wątpię - orzeka Derek. - Nie ma skłonności do przemocy. Nie nazwałbym ją miłą osobą, ale nie zabiłaby kogoś z własnej inicjatywy. Dlaczego d’Ambray wypuścił Dorie? Pocieram twarz, ale nie mądrzeję od tego. Gdybym była Hugh, co zrobiłabym z Dorie? Jakbym ją wykorzystała? Jeśli ona nie żyje, to Gromada nie może wydać jej na czas, a to gwarantuje wojnę. Jednak moglibyśmy wydać jej zwłoki lub przyznać, że jest morderczynią i zaproponować wypłatę odszkodowania. Jednak jeśli Dorie żyje, sprawy bardziej się komplikują. Jeśli ją wydamy, będziemy wyglądać na słabych. Jeśli tego nie zrobimy, wyjdzie na to iż uważamy, że stoimy ponad prawem. Nie ma dobrego wyjścia z tej sytuacji, a odpowiedzialność za to spocznie na moich barkach. Cokolwiek nie postanowię, Gromada znienawidzi mnie za to. Nie, Hugh nie zabił jej. Po co, skoro może upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu? - Dorie żyje - oświadczam. Ascanio unosi brwi. - Nie jest ważne, dlaczego Dorie to zrobiła, ale co my zrobimy teraz z nią. Musimy się stąd wynosić. - Mamy towarzystwo - oznajmia Robert, wyglądając przez okno. Zmuszam nogi do poruszania się i przemierzam pokój. Wciąż kręci mi się w głowie. Jeźdźcy wylewają się na ulicę. Jeden, dwoje... Dwanaścioro. Na czele jedzie ktoś na znajomym, czarnym koniu. Hugh. Jesteśmy w tym mieszkaniu zaledwie jakieś sześć minut, a on już tu jest.

Desandra wychyla się, by zajrzeć za Roberta. Hej pazurzaste paluchy ocierają się o ścianę. Magia pulsuje w oknie w rozbłysku ciemnej zieleni. Desandra gwałtownie odsuwa łapę i klnie. - Wiem, wiem. Dotknęłam czegoś, moja wina. Maleńkie runy jarzą się w farbie parapetu, pulsują i nikną, gdy pole ochronne się zamyka. Odwracam się. - Drzwi wejściowe? Ascanio już sprawdza. - Zabezpieczone polem! - krzyczy chwilę później. Jesteśmy w pułapce. Świetnie. Podchodzę do okna i naciskam pole dłonią, a ono kąsa mnie magicznymi ząbkami. To nie jest pole ochronne z krwi. Tym razem to coś opartego na inkantacji i ktoś zużył na to mnóstwo mocy. Kurwa. Ascanio wraca. - Czy da się je zniszczyć - pyta Robert? - Jasne. Daj mi tylko godzinkę, żebym wykombinowała, jak je postawiono. ●●● Derek klnie. Klękam przy oknie i przeciągam dłońmi po polu, starając się namierzyć jego granice. Magia drapie mi skórę jasnymi, zielonymi rozbłyskami. Auć. Jeśli Hugh otoczył polem cały budynek, to jesteśmy w czarnej dupie. Jeźdźcy na ulicy schodzą z wierzchowców. Znajduję skraj pola. I następny. - Nie otoczył polem ochronnym całego budynku, a jedynie otwory - okna i drzwi. Derek obnaża zęby. - Sufit czy podłoga? - Sufit - odpowiada szczurołak.

Przebicie się przez sufit na dach zajmie im co najmniej kilka minut. Aż tyle i nic, oprócz zepsutych drzwi, pomiędzy nami, a Hugh. Biegnę do drzwi. - Co robisz? - pyta Ascanio. - Gram na zwłokę. Zostańcie w sypialni i nie pokazujcie się. - Zapytaj go o gliniarzy! - woła Robert. Dobra rada. Warto się dowiedzieć, czy d’Ambray przekupił Wydział Aktywności Nadnaturalnej. Drzwi wejściowe są otwarte na oścież, tak jak je zostawiliśmy. Słyszę ludzi, wbiegających po schodach. Nie mogę zniszczyć jego bariery, ale zostało mi jeszcze tyle magii, by postawić swoją. Maczam palce we krwi i dotykam dolnego rogu futryny. Dudniące kroki przybliżają się. Skupiam się. Magia wycieka za mnie, skręcona w niewidzialny strumień, spotyka się z pustą przestrzenią przejścia i strzela, jak pęknięta gumka recepturka. Ból przecina mój umysł, a otoczenie przez chwilę chwieje się w czerwonej mgiełce. Ał. Zmuszam się, by stać prosto. Przejdź przez to, skurwysynu. Kroki docierają do podestu tuż pod nami. Opieram się o ścianę i staram wyglądać jak gdyby nigdy nic. Ćwiczenia dają w końcu wyniki, bo kilka lat temu nie zdołałabym zniszczyć pola ochronnego i postawić swojego w odstępie piętnastu minut. To i tak boli, ale przynajmniej nie sprawię Hugh satysfakcji, mdlejąc na jego oczach. Preceptor pokonuje kilka ostatnich stopni i zatrzymuje się przy drzwiach. Wciąż ma na sobie jeansy, wsunięte w buty do jazdy, czarny, wełniany sweter i prosty płaszcz, pochlapany błotem i topniejącym śniegiem. Dłonie ma osłonięte rękawicami. Jego wzrost

i szerokie bary gwarantują, że ludzie będą trzymali się na dystans, ale jeśli zarzuci kaptur na twarz, to nie będzie się specjalnie wyróżniał. Hugh incognito. Kaptur jest teraz opuszczony. Przyglądam się bacznie jego twarzy, szukając jakichkolwiek śladów obrażeń, które Curran i ja mu zadaliśmy. Wiem, że ich tam nie ma, ale trudno to przyjąć do wiadomości. Nie mogę się powstrzymać. Nie ma żadnych starych ran na kwadratowym podbródku i umięśnionej szczęce. Nie ma śladu po zmiażdżeniu chrząstki w nosie. Spoglądam wyżej, wprost w jego oczy. Są pełne arogancji, siły i humoru. Hugh świetnie się bawi. Wyjmuję szmatkę z kieszeni i zaczynam czyścić Zabójczynię, przeciągając nią po bladym ostrzu. Nick podchodzi za Hugh do drzwi. Ma na sobie ubrania i wydaje się nie mieć żadnych obrażeń. Wchodzi z nim kobieta w wieku co najmniej pięćdziesięciu lat, ale wysportowana i zbudowana, jakby mogła pokonać czołg. Jaskrawoczerwona farba przecina jej lewy policzek - odwrócone „T”; rozmazane, pewnie namalowane palcem. Oznacza „Uath”, szóstą literę alfabetu ogamicznego, używanego przez starożytnych Celtów, a tłumaczy się ją jako „przerażenie” lub „strach”, a według Vorona, Uath zasłużyła na to imię. Mój przybrany ojciec znalazł ją lata temu. Należała do elity jego żołnierzy, którzy następnie uformowali szkielet Zakonu Żelaznych Psów. Hugh pewnie ją odziedziczył. Nie miałam pojęcia, że ona wciąż żyje. Voron wiedział, jak ich wybierać. Hugh pstryka palcami. Nick i Uath odsuwają się, schodzą kilka stopni i czekają. Hugh zdejmuje rękawicę z dłoni i sięga do drzwi. Jego zaklęcie ochronne błyska na zielono i znika. Palcami dotyka niewidzialnej ściany mojej bariery ochronnej z krwi. Naciska.

Nie przestaję czyścić szabli. - Sprytna dziewczynka - mówi Hugh. - Potrzeba matką wynalazków. Sięga do płaszcza i wyciąga niewielką, białą buteleczkę. - Co to jest? - Lek przeciwbólowy - odpowiada. - Na twój ból głowy. Wiem, że go odczuwasz. Hugh,

łagodny

i

uprzejmy

seryjny

zabójca.

Zawsze

przygotowany. Preceptor potrząsa buteleczką. - Nie, dziękuję. Już zażyłam swoją dzienną dawkę trucizny. Uśmiecha się. - Co cię tak śmieszy? - Im bardziej się szarpiesz Kate, tym lepiej cię poznaję. - Dowiedziałeś się czegoś ciekawego? Przesuwa się, przechadzając po podeście. Wydaje się być jeszcze większy, niż podczas naszego spotkania w Abchazji. Wyższy, szerszy, silniejszy. Może pamięć płata mi figle, a może to przez ten płaszcz. - Jesteś wstanie zniszczyć moje pole ochronne. Tego ranka znałem jedenaście osób, które mogą tego dokonać. Teraz jest dwanaście. - Hip hip, hura. Wzrusza ramionami. - Wiesz, czego nienawidzę, jeśli idzie o zimę w tym mieście? Im dłużej będziemy rozmawiać, tym więcej czasy zyskam dla chłopców, Desandry i Roberta na przedarcie się przez sufit. Unoszę brew. - Mmm?

- Jest tak cholernie zimno, że nawet psa bym nie wygonił, a nie ma śniegu. Tylko to paskudztwo. To nie deszcz ani śnieg, tylko zamarznięte błoto padające z nieba - opiera jedną dłoń z boku drzwi. - Dajmy sobie już z tym spokój. Nowy Four Seasons ma apartamenty vipowskie. Zatrzymałem się tam podczas mojego ostatnio pobytu tutaj. Każemy im rozpalić ogień, schowamy się w suchym i przytulnym pokoju, zamówimy posiłek, jakieś porządne wino i porozmawiamy. - A o czym mielibyśmy rozmawiać? - O przyszłości. Udaję, że się nad tym zastanawiam. - Odpadam. Błyska zębami w wąskim uśmiechu. Tak szczerzy się głodny tygrys, przed skokiem na ofiarę. - Gdzie jest Hibla? - Została przydzielona gdzie indziej. - Gdzie? - Daj spokój - mówi dobrodusznie, jakbyśmy siedzieli gdzieś w barze, popijali drinki, a ja skarżyłabym się do niego na współpracownika, który mnie drażni. - Niełatwo ją zabić i nie jest to warte zachodu. - Kiedy ją spotkasz, powiedz jej, że wybrałam już dla niej grób. Z nagrobkiem i całą resztą. - A może zrobimy tak: jeśli przyjdziesz do mnie, dostarczę ci ją. Będziesz mogła się z nią bawić ile zechcesz. Mogę cię nawet uleczyć, jeśli cię uszkodzi. - Nie skorzystam. - Powinnaś to przemyśleć. Taka przyjacielska rada. - Nie sądzę.

Pochyla się, rozbawiony i uważnie ogląda mnie od stóp do głów. Powoli. - Dobrze wyglądasz. Daruj sobie. - Nieźle pomyślałeś z wypuszczeniem Dorie. Jeśli jej nie wydam, zaczniesz rzeź, a alfy będą winiły za to mnie. Jeśli ją wydam, będziemy wyglądać na słabych i nasi ludzie stracą zaufanie w

nasze

przywództwo.

Tak

czy

inaczej

Gromada

ulegnie

destabilizacji, a ja będę za wszystko obwiniana. - Zaczynasz łapać, jak się w to gra. - Jest jeszcze trzecia możliwość. Zabiję Dorie i zwalę wszystko na ciebie. - Nie wydaje mi się. Powiedział to z absolutną pewnością. Nie zawahał się nawet przez chwilę. Zapamiętać: nauczyć się lepiej blefować. - Dlaczego nie? - Bo to wysyła nieodpowiedni przekaz. Jeśli zabijesz Dorie, każdy zmiennokształtny, który złamał prawo, będzie się zastanawiał, czy nie jest następny na twojej liście do odstrzelenia. Jeśli pójdziesz tą drogą, nikt nie będzie chciał iść za tobą. Jestem draniem, ale nawet ja nie zabijam swoich ludzi bez absolutnej potrzeby. - Nie, tylko wkładasz ich do klatek, żeby powoli umierali z głodu. Przewraca oczami. - Jest, oczywiście, czwarte wyjście. - Niby jakie? - Pójdziesz teraz ze mną. I cała tak paskudna sprawa się rozwiąże. - Nie wierzę ci - słowa same wydostają się z ust. Jednak jedno spojrzenie w jego oczy mówi mi, że nie kłamie. Kurwa. Naprawdę przybył tu po mnie. Jestem jedynym powodem, dla którego

Mulradin nie żyje, a Gromada się ewakuuje. Cóż, jedna tajemnica rozwiązana. Nie potrzebuję takiej presji. I tak już mam dużo na głowie. Hugh przenosi ciężar ciała na drugą nogę, wyciąga rękę i rysuje palcem pętelki na moim polu ochronnym. Magia kąsa jego dłoń. To musi boleć. - Mówiłem poważnie, ich życia nie liczą się dla mnie. Jeśli muszę zmiażdżyć węgiel, by dostać się do diamentu, zrobię to. - Aha. I ja niby jestem tym diamentem? - Tniesz jak diament. Ha! - Pochlebstwa? Poważnie? Subtelne jak młot kowalski. Wzrusza ramionami. - Czemu nie? Czy zmiennokształtni zawracają sobie głowę prawieniem ci komplementów? Mówią ci, jak są wdzięczni, że nadstawiasz dla nich karku? - Znowu dotyka pola. Błagają o twe wybaczenie, za każdym razem, gdy przelewasz swą drogocenną krew? Nie, w sumie to nie. Zazwyczaj narzekają na mnie, ale tego mu nie powiem. - Odpowiedź brzmi nie. - Nie prawią ci komplementów? - Nie, nie pójdę z tobą. - Będę więc sam musiał po ciebie iść. - Możesz się bawić do upadłego. Mam tu szablę i wprost umieram z chęci nakarmienia jej twoją krwią. Moment. Do upadłego. Zabawne, że to powiedziałam. W głowie zaczyna mi się formować pomysł. Kątem oka widzę Roberta, wychylającego się do korytarza. Obserwuje. Pewnie wszystko słyszał. Świetnie. Nie mogę się doczekać następnych pytań, na które nie mam ochoty odpowiadać. - Chodź ze mną - namawia Hugh. - Pokażę ci władzę, która cię omija. Nikt więcej nie musi umrzeć. On czeka na ciebie.

Każda komórka mojego ciała przechodzi w stan gotowości. Nie sądzę, żeby miał teraz na to czas, przygotowując się do zajęcia Atlanty i w ogóle. Brwi d’Ambraya unoszą się minimalnie. Śmieję się cicho. - Widzę, że ni mówi ci o wszystkim. Chyba tu zostanę. Kręci głową. - Poważnie, co ty tu kurwa wyprawiasz? Biegasz po zmrożonym mieście w środku nocy, jak jakiś syfiasty szczurek, zgrywając królową zmiennokształtnych? Chodź do mnie. Podam ci miasto na srebrnej tacy. Jako podarunek. - Gdybym chciała mieć miasto, to bym je sobie wzięła. - Uwielbiam to powarkiwanie w twoim głosie. To seksowne. Przewracam oczami. - To też mi się podoba. - Tak z ciekawości. Wydaje mi się, że gliniarze nie powinni być zadowoleni z mordowania przypadkowych cywilów. Sądzisz, że Wydział Aktywności Nadnaturalnej pozwoli ci biegać w tę i nazad i polować na zmiennokształtnych? Hugh udaje, że zastanawia się nad tym przez chwilę. - Niech pomyślę. Tak. Jim miał rację. Drań dogadał się z kimś usadowionym wysoko w hierarchii policyjnej. - Jakiś ty zadowolony z siebie. - Tak jest, gdy gra się w wielkiej lidze. - Wielkiej lidze, hm? - Właśnie - mruga do mnie. - Zostań przy mnie, to ci pokażę. - Nie ma takiej potrzeby. Otrzymałam już odpowiednie instrukcje od mojej ciotki. Wielka liga, już ja ci pokażę wielką ligę. To ryzykowna gra, ale jeśli się uda, będziemy mieć dość czasu, by stąd zwiać.

- Tak na marginesie, Curran zniszczył magiczne pole ochronne Erry. Hugh mruży oczy. - To rozkoszne, gdy próbujesz mną manipulować. Naprawdę rozkoszne. - Nie manipuluję tobą. Stwierdzam fakt. Facet, z którym sypiam zniszczył pole ochronne Erry, zrobione z krwi. - Wskazuję przed siebie. - Moje wciąż stoi. Robert wychyla się na chwilkę z sypialni, by uchwycić mój wzrok. Tak, tak, wiem, co robię. - Czekam, aż ty zniszczysz moje. Muszę powiedzieć, że twoja technika jest zupełnie odmienna. Curran walił w zaklęcie, aż padło. Ty tylko gadasz. Wyjaśnij mi, co to za taktyka? Masz nadzieję, że pole się zmęczy i samo się zabije, żeby już cię więcej nie słuchać? Oczy d’Ambray ciemnieją. Ziewam. - Nie wiem, jak bariera, ale ja mam dosyć pogaduszek. Chyba utnę sobie drzemkę. - Ostatnia szansa - głos Hugh traci całą żartobliwość. - Chodź ze mną, a oszczędzę tak drogą ci Gromadę. Wszystkie twoje zwierzątka położą się do łóżek bezpieczne i nie będą musiały się trapić walką o przetrwanie nad ranem. Albo obudzi je rzeź, a kiedy ich dzieci i ukochani zaczną umierać, będą winić ciebie. Wsuwam Zabójczynię do osłony i zakładam rękę na rękę. Czas rozmów się skończył. Dalej, preceptorze. Facet, którego bzykam rozwalił pole magiczne Pożeraczki Miast. Ty musisz tylko zniszczyć moje. Zrób to, Hugh. Wykaż się. - Pamiętaj, że sama tego chciałaś - ostrzega. Grzebię w pamięci i wyciągam najgorszą odzywkę, jakiej używał Voron. Mówił to do mnie i na pewno do d’Ambraya, bo on sam rzucił mi ją w twarz przy ostatnim spotkaniu.

- Jeśli boisz się za bardzo, by spróbować, wystarczy powiedzieć. Nie ma nic gorszego, niż nie być na tyle odważnym, by spróbować. Hugh wyciąga nóż, rozcina przedramię i rzuca broń na podłogę. Znowu się popisuje. Czemu nie użyje tego noża? Ściska przedramię. Krew wypływa, żywoczerwona. Powoli wciera ją w dłonie. Nie spuszcza ze mnie wzroku. O mamo. Jest strasznie wkurzony. Unoszę brew. Pochyla się, rozstawia stopy, zgina ręce w łokciach, rozszerza palce. Napina ciało, gotując się jak do długiego skoku. Mięśnie na jego udach naprężają się. Bicepsy rozszerzają rękawy swetra. Brzuch twardnieje. Cienkie smużki niebieskiego oparu unoszą się z niego, gęstniejąc, aż jasny, niebieski dym unosi się z całego jego ciała. Widziałam to już, gdy przywrócił Doolittle’a ze skraju śmierci. Przez pole ochronne nie jestem w stanie poczuć tego, ale pamiętam ogrom jego mocy. Może to nie jest wcale taki dobry pomysł. Nick przykuca na schodach, a Uath chwyta poręcz. Kątem oka widzę Roberta, stojącego na widoku w korytarzu. Oczy Hugh jarzą się jaskrawym, elektrycznym błękitem. Promieniowanie o barwie indygo pokrywa jego dłonie. Palcami przeszywa pole ochronne niczym szponami. Magiczna bariera błyska jaskrawą czerwienią, magia trzeszczy jak grom. Hugh leci trzy metry do tyłu i uderza w schody prowadzące na strych. Obija się tyłem głowy o stopnie, ześlizguje i nie rusza. Ha! Dobrze ci tak! Robert mówi ze śmiertelną powagą w głosie: - Ojejku.

Ściana

przezroczystej

czerwieni

drga

raz

i

staje

się

niewidoczna. Moje zaklęcie przetrwało. Śmieję się. Uath i Nick wbiegają wyżej, do swojego leżącego facjatą do podłogi szefa. Odwracam się i zmykam do sypialni. W suficie, w okolicy łóżka zieje dziura. Czeka przy niej Derek. Ascanio zwiesza się z niej i podaje mi dłoń. Chwytam ją, a on wciąga mnie, aż mogę się złapać drewnianych belek. Puszcza i wspina się wyżej, a ja gramolę się za nim. Popękane żebra bolą jak diabli. Derek włazi za mną. Belki, rozwalone cegły, izolacja i następne belki. Zimna kropla spada mi na czoło. Spoglądam w górę i widzę znikające stopy Ascanio, a potem nocne niebo. Łapię palcami lodowaty metal i wydostaję się na dach. Z siwego nieba prószy zamarznięty śnieg. W pewnej odległości widzę Desandrę w postaci bojowej, przycupniętą na krawędzi dachu, prawie jak elegancki, potworny gargulec. - Wiedziałaś że to się tak skończy? - szczurołak wyłania się z dziury. - Miałam taką nadzieję. - A gdyby się przedarł? - Musielibyśmy bardzo szybko uciekać. Cóż, i tak musimy szybko uciekać. Ludzie Hugh nie ruszą za nami, dopóki on nie oprzytomnieje, ale drań ma twardy łeb. Ocknie się szybko. Pokryty lodem dach, schodzi pod ostrym kątem. Strasznie tu wysoko. Ascanio biegnie przez śliskie dachówki do Lonesco. Mam zawroty głowy. Dach się kołysze.

Nie myśl o tym, tylko to zrób. Ruszam pędem. Żołądek mi się zaciska. Maleńkie, czarne kropki pojawiają mi się przed oczami. No dobra, bieganie to chyba za dużo na tę chwilę. Dach się kończy. Od następnego budynku dzieli nas sześciometrowa przerwa. Daleko w dole twarda nawierzchnia obiecuje bolesne lądowanie. Robert skacze przez tę przerwę i pędzi dalej. Sześć metrów to nie na moje możliwości, to już nawet nie jest zabawne. Dobrze wypoczęta, na stabilnym teranie i po treningu, może mogłabym zbliżyć się do tego rezultatu, ale w tym momencie i na śliskim dachu, to mogłoby być równie dobrze trzydzieści metrów. Muszę zejść stąd. Kiedy Hugh w końcu poradzi sobie z moim polem ochronnym, odbicie będzie mocne. Muszę się stąd oddalić, ale utknęłam. - Kate - Derek łapie mnie i skacze. Podłoże rozwiera swą paszczę, a potem lądujemy na drugim dachu. Robert już jest na jego końcu i skacze przez krawędź w dół. Biegnę za nim i ześlizguję się po oblodzonych kamykach. Droga pożarowa, trzy metry niżej. Skaczę, ląduję z hukiem i ześlizguję po schodkach, starając się nie potknąć o własne, niezdarne stopy. Wiatr świszczy i już jesteśmy na ziemi, obok szczurołaka, który trzyma wodze Cuddles? [Yyy...?] Wskakuję na siodło i ściskam jej boki. Musimy się spieszyć. Cuddles nawet nie drgnie. - No dalej! - kopię jej boki. - Nie czas być osłem! Cuddles stoi jak wmurowana. Nie teraz, durna oślico. Ascanio warczy i klepie ją w zad. Ośliczka przechodzi od razu w galop, dudniąc kopytami po ulicy. Rozdział 08 - Wielkie W.

Gnamy przez Warren. Znowu skręcamy i wpadamy na Garbage Road. Wyrzucone przedmioty i odpadki leżą złożone w olbrzymie stosy przy ścianach opuszczonych budynków, tworząc kanion ze śmieci o głębokości sześciu metrów. Jeśli przedrzemy się przez niego, dotrzemy do White Street. Cuddles zaczyna zwalniać. Pozwalam jej przejść do cwału. Prawie dwa kilometry galopu po nierównym terenie to i tak dużo, choć spieszy się nam, bo mamy d’Ambraya za plecami. Albo zwolnię, albo ona stanie w miejscu po następnym kilometrze. Śmieciożerne zwierzątka z długimi ogonami biegają w tę i z powrotem po pagórkach odpadów. Ich oczy jawią się jako żółte punkciki na tle ciemności. Zmiennokształtni biegną po obu stronach, przeskakując nad niebezpiecznymi przedmiotami na stokach śmieci. Garbage Road istnieje dzięki Phantom River. „Rzeka” ta płynie przez Warren, niewidzialna gołym okiem, zbiera śmieci i inne przedmioty, po czym ciągnie je tutaj, na Garbage Road. Phantom River kończy się, gdy dochodzi do White Street, która ma własną, pokręconą magię.

Ludzie

mówią,

że „wody” rzeki zbierają się tutaj,

zatrzymywane przez White Street jak tama, oddają skradzione skarby i znikają. Droga poszerza się i pojawia się coś, co kiedyś zapewne było rondem. Obecnie, ze względu na boczne uliczki zapchane gruzami, jest to zwężenie jezdni. Derek przede mną potyka się. Ściągam wodze, usiłując zatrzymać Cuddles. Wilk próbuje biec, ale znowu się potyka i stacza po zboczu śmieci, wprost pod kopyta ośliczki, które omijają jego głowę o włos. Zwierzę w końcu się zatrzymuje, a ja zeskakuję na ziemię.

Derek niezdarnie podnosi się na czworaki i wymiotuje szarą substancją. Czuję kwaśny smród zgnilizny, jakby ktoś rozgrzebał truchło krowy, leżące kilka dni na słońcu. Krztuszę się i klękam przy nim. Wymiociny są pokryte ciemnoszarym śluzem, z pasmami czegoś czarnego i czerwonego. Ascanio i Robert klękają obok mnie. Desandra też, ale drży i wymiotuje z boku, też śluzem i krwią. Dzieje się z nimi coś strasznie złego. - Nic mi nie jest - kaszle wilk. - Krwawisz jeszcze? Nie odpowiada. Chwytam jego dłoń. W miejscach, gdzie skórę przekłuły kolce, pojawiły się rozdęte pęcherze. Rany wciąż wypuszczają szarą krew. Toksyny z magii Nicka trawią ich od środka. Desandra odwraca się do mnie. Otwarte rozcięcia na jej futrzastych ramionach ociekają szarą krwią. Coś wrzeszczy przeraźliwie za nami. Przeciągły zew unosi się ponad dachami, ulatując w niebo; splatają się w nim głód, radość drapieżcy oraz żałość, jakby to coś dokładnie wiedziało jakim jest straszliwym potworem. Tylko człowiek może być tak świadom siebie. Zmraża mnie to do szpiku kości. Ascanio rozgląda się. - Co to, do cholery, jest? To pytanie za sto punków. - Możesz iść? - pyta Robert. Derek podnosi się niezgrabnie i chwieje. Łapię wodze Cuddles i podchodzę do niego. - Na osła. - Mogę iść. - Nie bądź śmieszny - ucina szczurołak.

- Właź na osła. Nie mamy czasu na przepychanki. - Patrzę ostro na Desandrę. - Ty też. Ta znowu wymiotuje. Uderza mnie przykry zapach. Mój żołądek z całych sił próbuje się opróżnić. Przełykam ślinę. - Macie mnie, kurwa, słychać. Już! Desandra wlecze się do Cuddles i wspina na siodło. Robert podnosi Dereka, jakby ponad dwumetrowy wilkołak w postaci bojowej nic nie ważył i wsadza na siodło jak dziecko. Ośliczka strzyże uszami, nie zaniepokojona wilkołakami na swoim grzbiecie. Coś znowu wyje za nami, głosem wypełnionym żałością, głodem i rozpaczą. Tym razem bliżej. Śmieci po obu naszych stronach poruszają się. Wyprzedza nas kilkadziesiąt stworzonek z wytrzeszczonym ślepkami. Kurwa. Cuddles ryczy i pędzi ulicą, unosząc oba wilki na grzbiecie. Robert, Ascanio i ja gonimy ją. Z każdym krokiem czuję ból w żebrach, jakby połamane kości zmieniły się w kolce i przekłuwały moje wnętrzności. Zaciskam zęby. Pieprzyć to. Znosiłam większy w ból w przeszłości, zniosę i ten. Za nami tęskny skowyt trzęsie nocą. Odwracam się, by zerknąć przez ramię. Olbrzymie stworzenie idzie przez kanion śmieci. Góruje nad ścianami z odpadków: jest olbrzymie, białe, z frędzlami szorstkiej, białej sierści pod oboma wielgachnymi ramionami. Miednicę ma osadzoną nisko, ręce nieproporcjonalnie długie, uzbrojone w pazury wielkości nożyc ogrodowych. Kości wyraźnie odznaczają się na skórze, ma zapadnięty brzuch; gdybym zobaczyła je gdzieś w dziczy, pomyślałabym, że jest chore i zagłodzone. Ma bladą, okrągłą głowę, osadzoną na krótkiej szyi. Twarz miała może kiedyś rysy, ale teraz wszystkie jej kości przesunęły się do czaszki, by zrobić miejsce

szerokiej paszczy. Nie ma ust, więc wyraźnie widać rzędy ostrych zębów. Nos to zaledwie guzek z dwoma otworami, ale jego oczy, wielkości dużych, kurzych jajek, zapadnięte w tył czaszki, wyglądają na zupełnie ludzkie. Księżyc wychyla się zza chmur, oświetlając to ohydztwo. Biała tkanka stwora jarzy się perliście i jest przezroczysta; widać jasne płuca, różowy żołądek, a pośrodku, otoczony klatką

z żeber

ciemniejszy człowiekopodobny kształt, jak gdyby połknął kogoś w całości, a jego zwłoki stały się sercem potwora. Dostaję gęsiej skórki. Widywałam już je na fotografiach, ale nigdy na żywo. Ascanio drży i zmienia postać w mgnieniu oka. - Wendigo - szepcze Robert. - Uciekamy! - ruszam pędem. - Uciekkamyyy! Biegniemy ulicą. Popękane żebra palą. W szybkości nasza jedyna nadzieja. Na Garbage Road nie ma gdzie się ukryć. Nie mamy wystarczająco ludzi i broni, by je zabić, a każda chwila spędzona na walce zabiera nam czas, którego nie mamy. Legendy mówią, że wendigo polują zimą na wybrzeżu Oceanu Atlantyckiego w Stanach i Kanadzie, żerując na szczepie Algonkinów. Według mitów rdzennej ludności osoby, które cofają się w ewolucji i powracają do kanibalizmu, w końcu przeistaczają się w wendigo, skazane na niekończące się pragnienie ludzkiego mięsa. Nigdy nie walczyłam ze stworem z tego rodzaju, ale rozmawiałam z człowiekiem, który miał okazję. Wendigo nie można przemówić do rozsądku. Rządzi nim głód. Pożera swą ofiarę nawet, gdy ktoś w tym czasie tnie je na kawałeczki. Jedynym sposobem na pokonanie go jest rozczłonkowanie i spalenie ciała. Jeśli się tego nie zrobi, zregeneruje się w przeciągu kilku minut dzięki magii.

Wendigo nie przybyłoby do Atlanty tak po prostu. Jesteśmy za daleko na południe, a nawet gdyby się tu zabłąkało, urządzałoby sobie długie polowania. Słyszelibyśmy wcześniej o nim. Przywiózł je Hugh, w prezencie dla Gromady. - Szybciej, szybciej! - powarkuje Robert. Nie daję rady biec szybciej. Zerkam przez ramię. Wendigo zmniejsza dystans. Przed nami Cuddles zatrzymuje się i ryczy. Ascanio biegnie naprzód i zawraca. - Przejście zablokowane! Potężny, przemysłowy kontener na odpady leży na boku, zastawiając drogę. Ma przynajmniej pięć i pół metra długości i jest wypełniony po brzegi cegłami oraz betonem. Pewnie ustawił go tutaj jeden z dzielnicowych gangów, by schwytać przechodniów w pułapkę i łatwiej ich rabować. Musimy go obejść. Wendigo otwiera paszczę i ponownie wydaje przeraźliwy ryk. Dzieli nas mniej niż dwieście metrów. Chwytam wodze ośliczki i ciągnę, próbując nakierować ją na śmieciową górkę. Cuddles ryczy i staje jak wryta. Robert też chwyta jej wodze i ciągnie. - No dalej. Derek ześlizguje się z siodła i krzyczy: - Stój, kretynie! Odwracam się. Ascanio biegnie ku wendigo z tymi swoimi nożykami. Nie, nie, nie, matołku! Moje ciało rusza, zanim mój mózg załapuje, że biegnę za nim. Wendigo przystaje, zgarnia coś ze śmieci i wpycha to do paszczy. Olbrzymie zęby tną i sypią się równiutko pocięte kawałki belki. Ascanio skacze i kroi wirem mieczy nogi potwora, który wyje w odpowiedzi.

Biegnę tak szybko, że niemal unoszę się w powietrzu. Bouda wiruje wokół nóg wendigo jak derwisz, tnąc i kalecząc. Różowa krew tryska na stosy śmieci. Lewa kostka potwora nie wytrzymuje i wendigo przyklęka. Biec, kurwa mać, szybciej; muszę biec szybciej. Ascanio wycofuje się w moją stronę, by uniknąć zmiażdżenia. Łapa monstrum spada niewiarygodnie szybko i zaciska się wokół chłopca. Podnosi go i wali nim o asfalt. O nie. Robert mija mnie i skacze na łeb stwora, tnąc pazurami. Wendigo znowu podnosi boudę i uderza nim o nawierzchnię ulicy, jakby nieświadom szczurołaka, rozrywającego mu twarz. Chrupią kości. Monstrum znowu unosi rękę. Jest czerwona od krwi. Szpony rozdzierają bezwładne ciało Ascanio. Jeśli go zaraz nie powstrzymam, zabije chłopca. Zatrzymuję się, by nabrać powietrza w płuca. Stwór pochyla się... Aarh! Stój. Słowo mocy wyrywa się ze mnie w bolesnej agonii. Wendigo zamiera w bezruchu. Robert podobnie, pazury jego lewej łapy zanurzone są w twarzy potwora, a prawa wymierzona w jego ludzkie oko. Cztery sekundy. Tyle powstrzyma ich czar. Z prawej strony, nade mną, skacze futrzasty kształt, płynie przez powietrze z tomahawkiem w prawej dłoni. Derek ląduje na łbie potwora i próbuje rozpłatać mu szyję toporkiem. Ruszam do przodu i przecinam ścięgna na obu jego tylnych łapach. Desandra zgarnia Ascanio i uskakuje, potykając się.

Wendigo drży. Derek rąbie szyję raz za razem, tworząc różową mgiełkę krwi. Czar pryska. Wendigo zwala się na ulicę. Rozpruwam mu bok, wbijając się pomiędzy żebrami w gąbczaste płuca. A masz, skurwysynu. Zabójczyni tnie grube mięśnie i trzask towarzyszy pęknięciu żołądka. Obmywa mnie fetor kwasu i siarki. Dłoń mam mokrą od krwi, spływającej po boku potwora. Potężny stwór drży, próbując się podnieść. Robert tnie i wykrawa sobie drogę aż do pleców wendigo. Jasna, ludzka krew, znaczy jego sierść. Alfa szczurołaków rozcina przezroczyste tkanki, zapiera się stopami, pochyla, zaciska palce na odsłoniętym żebrze i ciągnie. Kość pęka. Robert wyrzuca żebro, wkłada dłoń w dziurę i wyciąga garść narządów wewnętrznych, po czym ciska je za siebie. Rozwalam ostrzem ludzko wyglądające serce potwora. Siekam na kawałki jego wątrobę. Rąbię płuca, aż zostaje z nich krwawa miazga. Rozcinam arterie. Różowa, niemal przezroczysta krew pryska na mnie raz po raz, paląc mi usta. Nade mną Robert wyrzuca następną partię wnętrzności na śmieci. Kątem oka widzę, jak Desandra też rozdziera cielsko monstrum. Niespodziewanie potężny, przerażający łeb pochyla się, zwisając z karku jedynie na kawałku tkanki. Derek odcina go pojedynczym uderzeniem i łeb spada na ziemię. Wilkołak ląduje obok niego i kopie czaszkę; ta toczy się po zaśmieconej ulicy, a Derek pada na ziemię jak kłoda. Jego ciało drga i wraca do ludzkiej postaci. Kilka metrów dalej, nagi, ludzki i zakrwawiony Ascanio krzyczy z bólu. Przeszywa mnie chłód. Ich obrażenia są tak rozległe, że Lyc-V zmienił ich w ludzi podczas próby uleczenia.

Klękam przy Dereku i unoszę jego głowę. Jest nieprzytomny, ale oddycha. Rany na dłoni przestały krwawić, ale nie wiem, czy to dobrze, czy źle. - Kate! - krzyczy Desandra drżącym głosem. Biegnę do niej. Długie żłobienia przecinają klatkę piersiową i brzuch boudy. Wyzierają przez nie wilgotne, ociekające krwią wnętrzności. Skóra rozdarła się tam, gdzie przebiły ją połamane żebra. Całą twarz ma we krwi. Oddycha płytko, łykając powietrze haustami. O borze szumiący. - Ulecz go! - patrzy na mnie wilkołaczyca. Nie mogę. Obrażenia są za duże. Musimy dotrzeć do jakiegoś medmaga. I to już. Ascanio zwraca na mnie spojrzenie. - Tak mi... Przykro. - Nic nie mów. Nie możemy zapakować go na ośliczkę. Nie starczy miejsca. - Ja... - chłopiec przełyka ślinę i kaszle krwią. Wygląda tak młodo. - Nie... Nie chcę umrzeć. Proszę. - Nie umrzesz - kłamstwa przychodzą mi coraz łatwiej. - Przykro mi - szepce Ascanio. - Przykro. - Pewnie, że tak. Kiedy dotrzemy do Twierdzy, będzie ci jeszcze bardziej przykro. Coś ty, do kurwy nędzy, sobie myślał? Próbuje się uśmiechać zakrwawionymi ustami. - ...zapewnić Ponurakowi... Więcej czasu. Głuptasie. Zza wendigo dobiega głośne wycie; dziki ludzki krzyk. Doganiają nas Żelazne Psy d’Ambraya. Desandra znowu rzyga.

Wnętrzności zmieniają mi się w zimną, zwartą grudkę. Troje ludzi z obrażeniami. Nie dam im umrzeć. Przyszli tu ze mną, żeby mnie chronić. Muszę znaleźć medmaga, choćbym miała wytrzasnąć go spod ziemi. Nie pozwolę umrzeć Derekowi. Nie mogę stanąć przed grobem Cioteczki B. i powiedzieć jej, że pozwoliłam zmarnować życie jednego z jej chłopców. Nie powiem Curranowi, że dałam zginąć bystrzakowi. Wizualizuję w głowie teren, na którym się znajdujemy. Dobrze znam tę część miasta. Obeszłam każdy jej centymetr kwadratowy podczas służby dla Zakonu. Zakon. To szalony pomysł. Ale jak się niema, co się lubi... - Robert, możesz go nieść? - Tak, a gdzie się udajemy? - Do Zakonu. - Przecież oni nas nienawidzą - Desandra ledwie mówi. - Zakon ma na etacie medmaga i barierę ochronną, do której zniszczenia potrzeba całej armii. Pomagają każdemu w potrzebie, a my jesteśmy potrzebujący. Nienawidzą d’Ambraya bardziej niż nas. Przynajmniej taką mam nadzieję. Choć Ted Moynohan nienawidzi mnie, jest przecież rycerzem-obrońcą. Nie pozwoli umrzeć moim ludziom na chodniku przed jego oddziałem. Stawiam na to aż trzy życia. ●●● Zawodzące wycie Żelaznych Psów zmienia się w nieustający, upiorny, mrożący krew w żyłach i ogłuszający dźwięk. Kiedy jedno z nich kończy wyć, następne zaczyna. Jadą konno i są coraz bliżej. Straciliśmy dwie cenne minuty na zachęcaniu Cuddles, by wspięła się na śmieci przy kontenerze, a teraz strasznie się wleczemy.

Desandra trzyma Dereka przed sobą w siodle. Chłopak jest zupełnie bezwładny. Wilczyca ma dzikie spojrzenie i od czasu do czasu przeszywa ją dreszcz. Jest na skraju wytrzymałości. Obok mnie Robert biegnie bezszelestnie, niosąc na rękach Ascanio. Przeraźliwie wolno mijamy kolejne ulice. Bok boli mnie tak bardzo, że już przestaję zwracać na to uwagę. Skupiam się na biegu. Miga znajoma witryna sklepowa. Pewnie już jesteśmy w zasięgu. Wytężam umysł, próbując wysłać spójny przekaz. Maxine? Sekretarka-telepatka Zakonu nie odpowiada. - Maxine! - szepczę. Wokalizacja czasem pomaga. - Maxine! Znajomy, oschły głos rozbrzmiewa mi w głowie: Halo, Kate. - Jestem na New Peachtree i ścigają mnie nadnaturalne istoty. Proszę o ochronę dla pięciu osób. Maxine milknie na chwilę. Kate, Zakon nie jest dla ciebie bezpieczny. Moynohan nie postrzega cię jako pełnoprawnej obywatelki. - Moynohan może mi naskoczyć.

Są ze mną dwaj

nastolatkowie z poważnymi obrażeniami. Jeden umiera. Powiedz Tedowi, że uciekam przed Hugh d’Ambrayem. Poczekaj chwilę. Skręcamy ostro w lewo. Goni nas coraz głośniejsze wycie. Przed nami pusta ulica. Jeszcze dziesięć przecznic do Zakonu. Według mojej wiedzy pole ochronne budynku Zakonu zostało pokonane tylko raz i to przez nie byle kogo - moją ciotkę. Musimy dostać się za tę barierę. Stukot kopyt. Zerkam do tyłu. Zza rogu wyłania się d’Ambray. Dosiada ogromnego, czarnego rumaka. Towarzyszy mu kilkanaście osób.

Ochrona udzielona, odzywa się Maxine w mojej głowie. Udajcie się proszę do siedziby oddziału Zakonu. Nie damy rady. Zatrzymuję się i odwracam, by zmierzyć się z Żelaznymi Psami. Wyjmuję szablę. Hugh chce mnie, więc proszę, oto jestem. Trzeba uważać, jakie życzenia się wypowiada. - Padnij! - krzyczy z tyłu Mauro. Padam plackiem na asfalt. Powietrze brzęczy, przecinane kilkunastoma bełtami, które przelatują nad moją głową i wbijają się w nawierzchnię tuż przed kopytami konia Hugh. Bełty migają raz na niebiesko, po czym noc eksploduje. Widzę jak olbrzymi, kary koń d’Ambraya cofa się. Skaczę na równe nogi i odwracam. Czworo rycerzy Zakonu idzie w naszą stronę: Mauro, Richter, jeszcze jeden nieznany mi mężczyzna oraz kobieta obcięta na zapałkę. Są uzbrojeni w kusze. Witaj, odsieczy. Robert pędzi co sił w stronę Zakonu. - Biegnij, Kate! - macha na mnie Mauro. Rycerze przeładowują. Uciekam. Majaczy przede mną nijaki budynek Zakonu. Robert pochyla się, by wbiec przez drzwi. Wyciskam z siebie resztki sił, wpadam przez drzwi i prawie zderzam się z dwoma rycerzami, mierzącymi do mnie z naładowanych kuszy. - Oddaj broń - rozkazuje mi wyższy. - Raczej nie. Radzę zrobić to, o co proszą, kochana, odzywa się Maxine telepatycznie. Mają rozkaz zastrzelić cię, jeśli nie posłuchasz. Rozdział 09 - Zakon Zakon przebudował schron po tym jak moja ciotka spaliła budynek. Potężne drzwi zniknęły. Tarcze i broń wciąż wiszą na trzech ścianach, ale pod czwartą stoją klatki na loupy, zespawane z

pięciocentymetrowych prętów ze stopu stali i srebra. Zakon nie szczędził wydatków, więc mamy teraz uroczy widok zza niewłaściwej strony krat. Chodzę niespokojnie w tę i z powrotem, a Robert leży rozciągnięty na podłodze, odpoczywając by jego ciało mogło się zregenerować. Jeśli się przesili, Lyc-V pozbawi go przytomności, by naprawić obrażenia. Wciąż boli mnie bok, a żebra dają o sobie znać od czasu do czasu. Po prawej stronie, oddzieleni od nas kratami, śpią pod kocami w swojej klatce Desandra i Darek. Medmag Zakonu o nazwisku Steinlein przebadał ich i orzekł, że nie może tu nic zdziałać. Toksyna sieje spustoszenie w ich organizmach i albo z tego wyjdą, albo nie. Uważa, że dojdą do siebie, bo gdy wrócili do ludzkiej postaci ich rany się pozamykały, co wróży dobrze. Przez kraty widzę Ascanio. Leży bezwładnie na stole, poza klatkami. Przykuli do stołu jego nadgarstki i kostki. Pęta nie są srebrne, ale na tyle grube, by go utrzymać. Steinlein inkantuje nad nim, kołysząc się w przód i do tyłu. Trudno orzec, czy to coś pomaga. Chłopak nie wygląda lepiej. Czuję się pusta, jakby ktoś mnie wypatroszył. Nie wiem o kogo mam się bardziej martwić, o umierającego Ascanio, czy

ledwie

zipiące wilki. Obserwuje nas rudowłosa rycerka; ta obcięta na zapałkę. Steinlein zwraca się do niej per Diana. Towarzyszący jej smukły, umięśniony, dobiegający trzydziestki rycerz obcina mnie wzrokiem. Przez jego twarz przebiega długa szrama - od krótkich blond włosów do podbródka. Uzbrojony jest w krótki miecz. Oboje zdają się być

święcie przekonani, że jeśli spuszczą mnie z oka choćby na sekundę, uciekną z zamkniętej klatki i rozpiżdżę Zakon. - Jak się będziecie

tak ziopić, to stanę w płomieniach -

odzywam się. Żadne z nich nie odpowiada. Świetnie. Do schronu wchodzi Mauro. - Zadzwoniłeś do Gromady? - pytam. - Telefony padły - wyjaśnia. Czy nic nie może, kurwa, iść po mojej myśli? - Posłałem gońca do Atlanta Medical z prośbą o pomoc - mówi Mauro. - Mają nowy posterunek terenowy sześć i pół kilometra stąd. - Dziękuję. - To na nic - stwierdza Steinlein. - Klatka piersiowa i narządy wewnętrzne chłopaka są zmiażdżone. Gdyby był słabszy już by nie żył. Jedynie odwlekam to co nieuniknione. Ascanio zaufał mi. Ufał mi, a ja pozwoliłam mu pójść z nami. Nie bał się, bo jest młody i wydaje mu się, że jest nieśmiertelny, a poza tym sądził, że ja go obronię. Nie mogę go stracić. - Jeśli już skończyłeś, to przykuj mnie obok niego, a ja będę inkantować - zwracam się do Steinleina. Medmag odwraca się do mnie. - Nie powiedziałem, że się poddaję. Ostrzegam tylko, że to beznadziejny przypadek. Masz dwie godziny żeby się z tym pogodzić. Doolittle lekko by go uszkodził za takie gadanie. Gdyby w jego rękach nie spoczywało życie Ascanio, sama bym mu powiedziała, co o tym myślę. - Nie mamy dwóch godzin - odzywa się Robert, nie otwierając oczu. - D’Ambray nadchodzi.

I będzie tu niedługo. Jesteśmy wewnątrz oddziału od kwadransa. Wszystkie źródła o wendigo podają, że regeneruje się ono w przedziale od pięciu do trzydziestu minut, w zależności od natężenia fali magii. Nie mieliśmy czasu, by pociąć je na kawałki i spalić. Hugh zjawi się tu kiedy tylko bestia stanie na nogi. Zakpiłam z niego, a moja bariera ochronna porządnie mu dokopała. Nie odpuści. - D’ Ambray musiałby być głupcem, ba zaatakować Zakon zauważa Diana. - Nadchodzi wsparcie - dodaje Mauro. - Rozmawiałem z rycerzem-obrońcą. Ted skontaktował się z Wydziałem Aktywności Nadnaturalnej i Gwardią Narodową. Żadna z tych formacji nie zdąży na czas. - Już walczyliśmy z takimi jak on - mówi Mauro. - Ja, Kate oraz Nash i jakoś to przeżyliśmy. Przeżyliśmy, bo ja tam byłam, jednak podkreślanie tego nie leży obecnie w moim interesie. - Wypuście mnie. Będę walczyć z wami. - Przykro mi, Kate - krzywi się Mauro. - Rozkaz to rozkaz. Kate, odzywa się głos Maxine w mojej głowie. Tak? Właśnie ewakuują mnie z biura. Polecono mi pozostać w zasięgu, bym mogła złożyć pełny raport z przebiegu wydarzeń. Ted spodziewa się problemów. - Dziękuję za pomoc - szepczę. - Niezmiernie to doceniam. Wiem, kochana. bardzo mi przykro, że od nas odeszłaś. Bez ciebie i Andrei to już nie to samo. Na schodach rozlegają się ciężkie kroki i do pomieszczenia wchodzi Ted Moynohan. Rycerz-obrońca postarzał się od naszego

ostatniego spotkania. Gdy się poznaliśmy, był tuż po pięćdziesiątce, a teraz zdaje się zbliżać sześćdziesiątki. Zawsze był krępej budowy i to się jeszcze pogłębiło. Niemniej warstewka tłuszczu jest zwodnicza znajdują się pod nią twarde, mocne mięśnie, a sam Ted nie wygląda na łagodnego. Raczej jak bokser wagi ciężkiej, który się nieco zaniedbał. Ubrany w tradycyjne jeansy, szarą koszulę, kowbojki i pas ze sprzączką cierpiącą na manię wielkości. Czarny, kowbojski kapelusz tkwi na jego głowie. Jest tak wielki, że gdyby zrobiło się naprawdę gorąco, mógłby dać schronienie w cieniu całemu stadu ulicznych sierot. Ted zatrzymuje się przy mojej klatce i wpatruje się we mnie z zaciśniętą szczęką. Odwzajemniam spojrzenie. Tu raczej nic nie ugram, więc nie mam nic do stracenia. - No i proszę, siedzisz w klatce, Daniels. Widziałem, że kiedyś tak skończysz. Nie odpowiadam. Jak sobie da upust, to może uda mi się skutecznie wyjaśnić mu, jakie niebezpieczeństwo się zbliża. - Umieściłeś Alfę Gromady w klatce - zauważa Robert. - Nie widzę alfy, a jedynie tę samą pyskatą najemniczkę z ostrą szabelką, tyle że lepiej ubraną. Najemnicy nie wiedzą co to lojalność, a ta tutaj jest głupia jak but. Umrzecie przez nią jak ten dzieciak tam. Powinniście wybrać sobie kogoś mądrzejszego na przywódcę. - Zbliża się d’Ambray - mówię. - Towarzyszy mu oddział Żelaznych Psów i co najmniej jedno wendigo. Poza tym ma dostęp do całej stajni wampirów Rodu. Chce zniszczyć Gromadę i stwierdził, że najlepiej to zrobić, zabijając mnie. - To nie była cała prawda, ale trudno. - Jest wkurzony. Jeśli mnie wypuścisz, podąży za mną. - Mhym - mruczy Ted.

- Ma liczebną przewagę i jest zdecydowany na wszystko. Nie masz wystarczającej liczby ludzi, by mu się przeciwstawić. Wypuść mnie. Chcę tylko by dzieciaki były bezpieczne. To wszystko. Robert i ja możemy stąd wyjść i odciągnąć Hugh. Ted kręci głową. - Nie. To walka ludzi, a ty wybrałaś złą stronę. Musisz z tym żyć. Uparty skurwiel. - Nie masz nade mną władzy, nie możesz mnie więzić. - Owszem, mam. Kiedy poprosiłaś Zakon o ochronę, dałaś nam władzę wykonawczą by cię chronić tak jak się na to podoba. Ciesz się tą ochroną, Daniels. Wrr. Wysłuchaj mnie, zakuta pało. - Złamią barierę ochronną. Bezsensownie narażasz życia swoich ludzi. Hugh to nie jest zwykły, szary człowiek; to preceptor Zakonu Żelaznych Psów. Jest z nim Uath. Jej ulubioną rozrywką jest obdzieranie ludzi żywcem ze skóry. Ted uśmiecha się. Chce tego. Ten szurnięty skurwysyn chce starcia z d’Ambrayem. Jeśli nie wypuszczą nas, istnieje duża szansa na to, że Hugh zaatakuje i wszystko, co właśnie powiedziałam tylko utwierdziło Teda w jego decyzji. Nie mogę tego pojąć, więc na wszelki wypadek trzymam już gębę na kłódkę. Dlaczego? Co może na tym zyskać? Moja ciotka spaliła doszczętnie ten budynek, a nawet nie pofatygowała się tu osobiście. Użyła do tego ludzkiego golema. Ted to straszny bigot, ale nie idiota. Na pewno wie, że Hugh może przebić się przez obronę Zakonu.

Żelazne Psy to elitarna formacja, a według słów Mauro rycerze Teda, nie dość że są w dwukrotnie mniejszej liczbie, to jeszcze nie należą do tych najlepszych. Po co ryzykować życiem swoich ludzi? Czy to może desperacka próba zdobycia chwały przed śmiercią? Muszę zmienić taktykę i to szybko. Grzebię w pamięci w poszukiwaniu zawartości Statutu Zakonu. Uczę się wolno, ale jak już mi się uda wbić jakąś informację do głowy, to ona tam pozostaje. - Zgodnie z artykułem 1.7 prośba jest ważna tylko wtedy, gdy została podpisana przez ją składającego po tym, jak wyjaśniono mu warunki spełnienia rzeczonej prośby. Proszę mi pokazać ten podpis. Ted wziął kartkę papieru z biurka i podniósł ją. Robert Lonesco. Mam cię. Robert wzrusza ramionami. - Musiałem podpisać, inaczej by nas nie wpuścili. - Zgodnie z artykułem 1.12 grupowa prośba może zostać wniesiona przez jedną osobę pod warunkiem, że owa osoba została wybrana przez grupę jako jej przedstawiciel. Robert, zostałeś wybrany na naszego przedstawiciela? Alfa szczurołaków uśmiecha się. - Nie. Rycerz ze szramą unosi brwi. Wie, o co mi chodzi oraz że mam rację. - Według twojej wiedzy, kto ma prawo reprezentować naszą grupę? - Ty, Towarzyszko - odpowiada Robert. Patrzę na Teda. - Ta prośba nie spełnia wymogów formalnych. Przetrzymujesz nas tu wbrew prawu. Wypuść nas natychmiast.

Magia trzeszczy w budynku, a następnie daje się słyszeć rozpaczliwe zawodzenie. Wendigo d’Ambraya właśnie sprawdza moc bariery ochronnej. - Ona ma rację - odzywa się rycerz ze szramą. - Nie mamy prawa ich przetrzymywać. Ted patrzy na niego. - Nadchodzi czas ostatecznej rozgrywki, Towers. Do tego cię szkolono. To jest ważne. Przeciwstawimy im się dziś. Mogę na ciebie liczyć? Mięśnie grają na szczęce Towersa. - Tak. - To dobrze. Skończymy tę rozmowę, gdy będzie już po wszystkim. Ted przesuwa się do stojaka z bronią i wybiera maczugę. Diana zaczyna inkantować pod nosem. - Wypuść nas! - warczę. Ted ignoruje mnie. - Diana, Towers, Mauro ze mną. - Następnie wskazuje na medmaga. - Steinlein, wspierasz nas. - Ted, słuchaj mnie ty głupi skurwysynu! Może ty chcesz odejść z tego świata w blasku chwały, ale... Wychodzą. Steinlein idzie z nimi. - Przykro mi - mówi na odchodnym. Nie. Kurwa, nie. - Nie odchodź! Chłopak umrze! - Przykro mi, on już jest praktycznie martwy. Medmag wychodzi. Rozlega się rozwścieczone wycie wendigo. Budynek się trzęsie. ●●●

Dotykam prętów. Magia przepływa przeze mnie w błysku bólu. Bariera ochronna. Ascanio umiera. Hugh włamuje się do środka, a my jesteśmy

uwięzieni w klatce. Łatwiutki cel. Wszystko idzie

zajebiście świetnie. W pasie mam wytrych, ale rycerze zarekwirowali kurtkę, szablę i pas przy wejściu. Ponad nami wszystko drży w akompaniamencie głośnego, rytmicznego

walenia, jakby ktoś uderzał w budynek ogromnym

młotem. Robert staje na nogi, garbi się nad zamkiem i usiłuje przesunąć łapę pomiędzy prętami. Magia kąsa jego pazury. Krzywi się, obnażając groźne kły i próbuje dotknąć zamka. Szarpie łapę do tyłu. Szara blizna przecina jego skórę tam, gdzie srebro zabiło Lyc-V. Szczurołak rozdrapuje podłogę klatki, podważając płytki i upuszcza je. Srebro i stal. To samo z sufitem. Nie wydostaniemy się stąd. Jeśli użyję słowa mocy, to odbije się ono od zaklęcia ochronnego i wróci do mnie. Próbowałam już kiedyś tego w celi z barierą ochronną, a potem przez godzinę nie mogłam ruszać się z bólu. Walenie robi się głośniejsze. Odwracam się do Roberta. - Jeśli Hugh się przebije, a ty będziesz miał szansę uciec, to masz to zrobić. Ktoś musi zrelacjonować Gromadzie przebieg wydarzeń. Robert uśmiecha się lekko. - Jeśli on się przebije, to ja raczej tego nie przeżyję. Magia wali mnie niewidzialną dłonią. Zataczam się. - Co? - pyta szczur. - Ktoś właśnie rozbił barierę ochronną Zakonu.

Ktoś zbiega po schodach i do pomieszczenia wpada d'Ambray. Jego ubrania i płaszcz są pokryte krwią, ale nie są podarte. Czyli to nie jego krew. Jaka szkoda. Kobieta zawsze może pomarzyć. Widzi mnie i zatrzymuje się. - W klatce. Tak, wiem. Kręci głową. - Jak do kurwy nędzy to się stało, że dałaś się im zamknąć w klatce? Brzmi jakby był obrażony w moim imieniu. Czyż to nie urocze? - Przykro mi, ale nie słyszę co mówisz. Wciąż mi dzwoni w uszach od tego wielkiego huku, jaki zrobiła twoja uderzająca o schody głowa. Wszystko w porządku z twoim mózgiem? Bo to był strasznie pusty odgłos, jakbyś miał niczym nie wypełnioną czaszkę. Za nim wchodzi Nick. Krzyżowiec przygląda się kolejno każdemu z nas zimnym wzrokiem. Może się pomyliłam. Może jednak Hugh przeciągnął go na swoją stronę. D’Ambray idzie przez pomieszczenie, zatrzymuje się przy nieruchomym ciele Ascanio i krzywi się. - Nienawidzę amatorów. Bardzo chcę warknąć na niego i powiedzieć mu, żeby zostawił chłopaka w spokoju, ale powstrzymuję się w porę. Hugh użyłby tego przeciwko mnie, a teraz tylko rozkoszuje się tą chwilą. D’Ambray przechodzi na tył pomieszczenia; Nick idzie tuż za nim. Hugh odwraca się i mówi: - Nie przeszkadzaj. Nick kiwa głową i opiera się o ścianę. Do schronu wpada Diana. Jej twarz i ręce są umazane sadzą. Tuż za nią jest Towers. Jego pierś przecina krwawiąca, ale płytka rana. - I co, to wszystko? - pyta Hugh. Dwoje rycerzy wpatruje się w niego. Towers unosi szybko kuszę.

D’Ambray mówi coś. Magia strzela jak wielki balon. Słowo mocy. Klatki drżą. Fragmenty kuszy brzękają o kamienną podłogę. - Macie kłopot - Hugh zrzuca płaszcz i wiesza go na haku na broń. - Wiecie kim jestem. Znacie moje możliwości. Przybyłem tu po nią - wskazuje mnie głową. - Nie wyjdę bez niej. Nie pozwolę też wam mnie zastrzelić. Możecie spróbować mnie zamknąć, ale te mury mnie nie powstrzymają. Zresztą nie chodzi o to, by mnie uwięzić, nieprawdaż? D’Ambray wyciąga gladius z osłony. Nieskomplikowany miecz z dawnych czasów,

z prostą, dwusieczną klingą; nieco ponad

sześćdziesiąt centymetrów długości i ponad pięć szerokości, ważący ledwie kilogram. Prosty i skuteczny. Miecz, który wyciął Cesarstwu Rzymskiemu drogę z Europy. Diana garbi się, inkantując po cichu, a Towers przygląda mu się czujnie. Nad nami znowu wyje wendigo. Słychać grzmotnięcie, a po nim ochrypłe, ludzkie krzyki. Hugh unosi miecz i obraca go, rozgrzewając nadgarstek. Towers mruży oczy. D’Ambray trzyma miecz, jakby był jego przedłużeniem i nic nie ważył. Widać, że jest z nim zżyty. Pewnie używa go często przez długi czas i gdyby zamknął oczy, mógłby wyciągnąć dłoń i dotknąć jego czubka, bo dokładnie wie, gdzie kończy się ostrze. Wiem że to potrafi, ponieważ ja, nawet w absolutnych ciemnościach, wiem gdzie znajduje się koniec ostrza Zabójczyni. - Wyciągnij mnie z klatki - warczę. - Ciii - odpowiada Hugh. Ma ostre spojrzenie. - Przyglądaj się.

Porusza ramionami, rozciągając się i kiwa głową na dwójkę rycerzy. - Jak chcecie mnie dopaść, to proszę, chodźcie. - Nie róbcie tego - ostrzegam. - On was pozabija. Diana wyciąga wąską szablę. Trzyma ją ze znajomością rzeczy, ale Hugh jest szermierzem natchnionym. Z ręki Diany na ostrze przechodzi szybko ogień, pokrywając szablę płomieniami. - Płonąca szabla - Hugh kręci głową. - Dalej, miejmy to z głowy. - Czekaj - woła Towers. Diana rusza do przodu i unosi szablę do pchnięcia. To mogło być dobre uderzenie, celne i szybkie. Hugh wychodzi jej naprzeciw. Jego gladius wsuwa się bez wysiłku w jej bok. D’Ambray obraca ją, przyciska do siebie, jej plecami do swojej klatki piersiowej i przykłada okrwawione ostrze do gardła. To trwa mniej niż sekundę. Wrr. Chwytam pręty. Magia parzy mnie, więc puszczam. - Powiedz mi, Kate - odzywa się d’Ambray nonszalanckim tonem. - Gdy Lennart jest na tobie i czekasz aż skończy, myślisz czasem o mnie? Wiesz, żeby dodać temu smaczku? Diana chrypi, łapiąc powietrze. Cały bok ma zakrwawiony, bo ciało wypompowuje z niej życiodajny płyn. - Nie - mówię przez ściśnięte zęby. - Ale kiedy jest mi smutno, wyobrażam sobie jak cię zabijam i to od razu poprawia mi humor. Czasem nawet chichoczę. Hugh śmieje się i szarpie Dianę do góry, opierając jej skroń o swój policzek. - Widzisz tę kobietę, którą wsadziliście do klatki? Diana z trudem chwyta powietrze. - Proś ją o życie - Mówi Hugh. - Ty pierdolony skurwysynu - rzucam. Jak się stąd wydostanę będę ciąć go na kawałeczki, aż przestanie się ruszać.

- Poproś ją ładnie - powtarza Hugh. - Jeśli ona daruje ci życie, puszczę cię wolno. - Dowiodłeś swego. Nie chcę, żeby ona umarła - mówię. - Poproś ją - jeszcze raz mówi d’Ambray. Usta Diany poruszają się… - Pierdol się. - Zła odpowiedź - Hugh podcina jej gardło i cofa się. Rycerka sztywnieje, stojąc, z szeroko rozwartymi oczami. Ciemna krew tryska z jej gardła. Oczy zapadają się w głąb czaszki, potyka się i upada. Jej krew tworzy szeroką kałużą na podłodze. Oczy Nicka są puste. Patrzy na krew, pozornie nie poruszony tym widokiem. Jakby był martwy. - Strata życia - Hugh strząsa krew z miecza. Towers rusza ostrożnie do przodu. Porusza się jak wystraszony kocur, stąpający lekko na palcach i bojaźliwy. Czy oni wszyscy dziś poszaleli? - Co ty wyprawiasz? Zastrzel tego dupka! Nie może w nieskończoność używać słów mocy. Jemu szybciej skończy się moc, niż tobie bełty. - Szermierz, hm? - Hugh odkłada gladius na stół do badań za sobą. - Patrz kolego, nie mam broni. Towers rzuca się na niego i wyprowadza pchnięcie, szybki niczym błyskawica. Hugh uchyla się na tyle, by o włos uniknąć ostrza, chwyta nadgarstek Towersa, odchyla się i kopie rycerza w żebra, tuż nad prawym biodrem. Ten kopniak nie tyle wylądował na jego ciele, co eksplodował. Towers odsuwa się chwiejnie do tyłu, pochylając się w stronę uszkodzonego boku. Hugh uśmiecha się i zachęca go. - No chodź. Towers rusza ponownie i tnie z lewej do prawej, celując w gardło d’Ambraya. Za wolno, ja bym się odchyliła.

I to właśnie robi Hugh, a ostrze zacina jego lewe ramię. Towers odwraca zamach i usiłuje walnąć rękojeścią twarz Hugh, zostawiając tułów bez gardy. Przez taką szparę można by przejechać cholernym pociągiem. Hugh uchyla się, łapie gladius ze stołu i zamierza się na Towersa. Pierwsze cięcie otwiera żołądek rycerza. Zanim ten ma szansę się cofnąć, Hugh zatapia ostrze w jego boku, pomiędzy żebrami, prościutko w wątrobę. Towers opada na kolana, trzymając własne flaki. Hugh chwyta go za włosy. - Proś ją o życie. - Chcę żeby żył - warczę. - On musi poprosić - odpowiada Hugh. Towers wyszarpuje nóż z pasa i wbija go w udo Hugh. - Rozumiem, że to oznacza „nie” - d’Ambray wpycha gladius w pierś rycerza. Towers charczy i opada bezwładnie na podłogę. Kręcę się bezradna w klatce. On ich zabija, a ja mogę tylko patrzeć. Wrze we mnie gniew. - Dlaczego to robisz? Preceptor strząsa krew z miecza. - Przecież chciałaś, żebym pokazał ci, co potrafię. - Cóż, jak dotąd widziałam jedynie jak zabijasz nie pierwszego sortu rycerzy Zakonu. Wybierz sobie kogoś swoich rozmiarów. - Wszystko w swoim czasie - uśmiecha się do mnie zimno. Gdzie są do cholery odział WANu i Gwardia Narodowa? Ile czasu może zajmować mobilizacja? - Czy ci się to podoba, czy nie - dodaje - wciąż jesteś jego córką. Możesz przed tym uciekać, możesz tego nie szanować, to twój wybór.

To prawo twojej krwi. Ale nikt inny nie będzie tego robił. Nie pozwolę na to. W końcu rozumiem. Nie chodzi tu tylko o mnie, ale między innymi o Zakon, mieszający z błotem moje nazwisko, po tym jak od nich odeszłam oraz o zamknięcie mnie tu w klatce. On nie eliminuje ich z gry, on ich karze. Zabije każdego rycerza z tego oddziału, a przedtem rozkaże im wszystkim ukorzyć się przede mną i prosić mnie o życie. Muszę coś zrobić. Pole

ochronne

pomiędzy

prętami

klatki

nie

stanowi

nieprzebytego muru. Boli jak diabli, gdy wpycham w nie dłoń, ale mogę ją tam włożyć. Odwracam się plecami do Hugh i paznokciem rozdrapuję skórę na przedramieniu. Czuję ukłucie bólu, magia we krwi jest żywa i gotowa. Przyciągam ją, kształtując przy pomocy woli w kilkunastocentymetrowy kolec. Jest długi i ostry, a oko jest takim podatnym celem, bo za nim jest mózg. Muszę tylko sprawić, by podszedł do klatki. - Na pewno będziesz chciała obejrzeć następną część - mówi Hugh. - Dopiero się rozgrzewam. A może to za wiele dla ciebie? Odwracam się do niego. - Wciąż myślę o ogniu, który zniszczył twój zamek. Nikomu nie udałoby się tego przeżyć. A co jeśli to nie jesteś ty? Hugh podchodzi bliżej. - Co jeśli mój ojciec ma całą szafę zapełnioną twoimi klonami i za każdym razem gdy Curran i ja zniszczymy jednego, wyciąga następną kopię zapasową? D’Ambray przestępuje nad ciałem Towersa i niespiesznie podchodzi do krat. Staje tuż poza zasięgiem. Jeszcze tylko pięć centymetrów.

- Oglądałam kiedyś film o facecie, który produkował swoje klony - ciągnę. - Każdy następny był głupszy od poprzedniego. To chyba pokrywa się z prawdą. Zaatakowałeś Zakon. To najgłupsza rzecz, jaką zrobiłeś w mojej obecności. Hugh pochyla się i skupia na mnie spojrzenie błękitnych oczu, twarde i drapieżne. Właśnie tak, pokaż jaki jesteś ważny i groźny. No dalej. Powiedz mi to. Pochyl się jeszcze. Troszkę bliżej. - Powiedz mi jaki masz numerek, klonie-Hugh? - Chcesz wiedzieć, jak udało mi się przeżyć? On skradł jajo feniksa i włożył mnie do środka. Moczyłem się w nim przez dwa miesiące, gdy odrastała mi nowa skóra oraz kręgosłup i rozmyślałem nad tym, co zrobię tobie i Lennartowi, gdy stamtąd wyjdę. - Nachyla się bardziej. Jeszcze troszkę i będę mogła działać. - I wiesz co ci powiem? Wyraz twojej twarzy, gdy patrzyłaś jak ich zabijam był tego wart. Schody trzęsą się pod naporem szybkich kroków. Hugh odwraca się. Nie! Wrr, prawie go miałam. Do pokoju wpada czworo ludzi: ciemnowłosa, nieznana mi rycerka, Ted Moynohan, Steinlein, a na przedzie szczupły, łysy mężczyzna z celtyckimi barwami wojennymi wytatuowanymi na twarzy. Richter. Etatowy psychopata Zakonu. Świetnie. Więcej ludzi do ukatrupienia dla d’Ambraya. - Rycerz-obrońca - Hugh robi mieczem wolne kółeczka, rozgrzewając nadgarstek. - W końcu. A już myślałem, że pozwolisz mi zdmuchnąć twój domek. - Otwórz klatkę, a rozszarpię go na kawałki - mówię. Już raz go pokonałam, mogę to zrobić ponownie.

Hugh chichocze. - No co ty, Kate. Nie wprawiaj ich w zakłopotanie. To rycerze. Czas by ktoś ich sprawdził. Ted patrzy na dwa nieruchome ciała obok siebie i uśmiecha się. Jego ludzie nie żyją, a on się uśmiecha. Nagle doznaję olśnienia. Ted pragnie masakry. To koniec jego kariery; odejdzie w hańbie albo wyrzucą go na emeryturę i pewnie chce zostać zapamiętany. Postanowił odejść w blasku chwały. Jednak śmierć jego jednego nie byłaby wystarczająca. Jeśli Hugh go zabije, to Zakon może przymrużyć na to oko, ale jeśli generał Rolanda wyrżnie w pień cały oddział, rycerze zrobią wszystko co w ich mocy, by go dopaść. To musi być coś potwornego, krwawego i okrutnego, tak by zmarli nie byli jedynie rycerzami,

którzy zbłądzili lub

ofiarami, oni mają się stać męczennikami. Hugh chce zabić ich wszystkich, a Ted pragnie, by wszyscy zginęli. Chce mieć swoje Termopile. Każdy z obecnych tu rycerzy odda życie po dramatycznym starciu, a Maxine będzie tego świadkiem. Patrzymy na początek wojny pomiędzy Rolandem a Zakonem. Cokolwiek powiem, nie zrobi żadnej różnicy. Nick spogląda na mnie, blady niczym śnieg. Nasze spojrzenia spotykają się. On też to zrozumiał i ma zamiar przyglądać się temu tak jak my. Ted wskazuje na Hugh. - Brać go. ●●● Richter

wyciąga

dwa

krótkie

miecze

i

rozmywa

się,

rozszczepiając się na trzy przezroczyste wersje samego siebie, z których dwie są fałszywe. Trojaczki nacierają, zasypując Hugh gradem ciosów. Preceptor cofa się pod siła natarcia, blokuje ciosy i

wykonuje kopnięcie wykorzystując potężne nogi. Prawdziwy Richter przelatuje przez pomieszczenie i odbija się od ściany. Ciemnowłosa kobieta naciera z boku, wykonując szybkie pchnięcie, wymierzone w żebra Hugh. Ten odchyla się, pozwala mieczowi ominąć go i wali rycerkę łokciem w twarz. Kobieta chwieje się. Richter wraca a kontratakiem i rozcina prawe ramię d’Ambraya. Tryska krew, a Hugh zmiata Richtera z drogi machnięciem ręki. Kobieta ponownie naciera i zamiera w bezruchu, nadziana na ostrze d’Ambraya jak ryba na haczyk. Hugh wbija miecz do góry w jej pierś, przekręca go, wykrwawiając serce i ciska jej truchło na Richtera. Nieduży rycerz uskakuje i ponawia szaleńczy atak na d’Ambraya. Hugh opuszcza miecze, blokując natarcie płazem broni; jego twarz jest spokojna i opanowana. Wyraz jego oczu zmienia się na wyrachowany. To jakby wskrzeszony Voron opętał umysł i ciało Hugh. Bardzo dobrze wiem, co będzie dalej. Hugh potnie rycerza na kawałeczki, niespiesznie, metodycznie, wykorzystując każdą okazję. Nie straci panowania nad sobą, gdyż w tej sytuacji, gdy kąt nachylenia klingi wyznacza granicę pomiędzy życiem a śmiercią, Hugh nie pozwoli wytrącić się z równowagi. Gdyby rozgrzany do czerwoności meteoryt przebił w tej chwili dach i eksplodował, d’Ambray nawet nie mrugnąłby okiem. Dobrze wiem, jak to jest; w tym sama jestem najlepsza. Richter nie poddaje się i wykrwawia trochę Hugh, każde uderzenie jego mieczy pozostawia małą ranę, ale d’Ambray się trzyma. W pewnym momencie Richter bierze zamach o milimetr za szeroki. Miecz Hugh wślizguje się w niebronioną przestrzeń, precyzyjny i bezlitosny. Dźga Richtera w żołądek, przekręca gladiusa i zwala

rycerza koszącym kopniakiem z nóg. Gdy przeciwnik Hugh pada na kolana, ten wpycha miecz w miejsce zetknięcia się szyi z karkiem. Richter wciąga gwałtownie powietrze, a Hugh macha mieczem i głowa rycerza toczy się po podłodze. Czuję ból w piersi. Będę pamiętać to odczucie do końca moich dni - zamknięcie w klatce i bezsilność. Ted Moynohan ryczy jak zwierz. Ciemnoczerwony zarys rozbłyskuje dookoła jego ciała, ześlizgując się po maczudze. Widocznie rycerz-obrońca też posiada magię. Hugh przykuca i łapie drugi miecz z

rozciągniętego na

podłodze ciała Towersa. Ted rusza do ataku, a Hugh uskakuje z drogi. Ted macha maczugą jakby nic nie ważyła. Hugh blokuje go, maczuga ześlizguje się z miecza Towersa, ale jego ręka odczuwa to uderzenie. D’Ambray przestawia stopy. To był nieziemsko mocny cios. Na miejscu Hugh unikałabym blokowania. - Wiedziałeś, kim jest Kate, gdy postanowiłeś zszargać jej imię? - Nie chcę żebyś się za mnie mścił - mówię. - Ktoś to musi zrobić, skoro ty się nie kwapisz. Ted kręci maczugą, celując w d’Ambraya, który znowu stawia blok. Głowica maczugi łamie klingę miecza na pół. Hugh rozcina ramię Teda kikutem ostrza i gwałtownie cofa rękę. Zniszczony miecz ze stukiem opada na podłogę. Czymkolwiek jest owa czerwona aura, na pewno dotknięcie jej boli jak skurwysyn. - Wiedziałeś, kim ona jest? - powtarza pytanie Hugh. Ted ponownie kręci maczugą, a d’Ambray uchyla się, daje susa nad ciałem Richtera i porywa tarczę ze ściany. - Nie wiedziałeś. Wciąż nie wiesz, prawda?

Ted bierze zamach, a Hugh osłania się tarczą. Maczuga wali w nią z hukiem. Bum! Tarcza dźwięczy niczym gong.. - Można by pomyśleć, że twoje ptaszki mają lepsze informacje. Bum! - Mogłeś chociaż zebrać dane. Niezdarnie, Moynohan. Bardzo niezdarnie. Bum! Hugh czeka, aż Ted wpadnie w przewidywalny rytm. Moynohan będzie uderzał coraz mocniej, usiłując przebić się przez tarczę przy użyciu czystej siły. Kiedy przeciwnik zaczyna działać według schematu, staje się łatwy do odczytania i łatwiejszy do pokonania. - Gdy masz szansę mieć t a k ą moc u swego boku, poruszysz niebo i ziemię, by nie wypuścić jej z rąk. Bum! - Ale ty tego nie zrobiłeś, prawda? Bum! - Bo jesteś skończonym kretynem. Moynohan bierze zamach i wkłada w niego całą swoją siłę, spodziewając się przebić przez tarczę. Hugh daje krok w prawo i przekręca się. Maczuga śwista w powietrzu, o włos omijając jego klatkę piersiową. Ted zadał cios z takim impetem, że nie może się od razu otrzymać. Ciężar maczugi ciągnie go do dołu, a Hugh dźga go w pierś. Trafia w serce lub cholernie blisko niego. Leje się krew. Ted wybałusza oczy. - Nie - mówi d’Ambray. - Nie, to by było zbyt łatwe. Co? Ted próbuje szarpnąć maczugę. Czerwona aura wokół niego zamiera.

Hugh przyciska dłoń do piersi Teda. - Wracaj. Stać cię na więcej. Niebieska poświata tańczy wokół palców d’Ambraya. Coś bulgocze w gardle Teda i z jego ust wydostają się czerwone bąbelki. On go leczy. To czysta tortura. - Daj mu umrzeć w spokoju! - Nie. Jeszcze nie. - Hugh kręci głową. - No dalej. Wracaj do mnie. Barki Teda drżą. Gwałtownie wciąga powietrze. Hugh puszcza go. Rycerz-obrońca chwieje się. Hugh wali gladiusem o tarczę. - No dalej, rycerzu. Daj z siebie więcej. Karminowa aura rozbłyskuje wokół Teda raz jeszcze. Rusza naprzód i wali Hugh ramieniem. Ten odlatuje i przetacza się do przysiadu, tuż obok medmaga. Steinlein stał tak nieruchomo przy ścianie, trzymając mały topór, że zapomnieliśmy o jego obecności. Hugh nie ma szans wstać; medmag bierze zamach i toporek zatapia się w lewym ramieniu d’Ambraya. Hugh robi wykop, ścinając Steinlein z nóg, po czym niemal bezwiednie, jakby w przelocie, zatapia gladiusa w bebechach medmaga i przetacza się w lewą stronę, by uniknąć maczugi Teda. Rycerz-obrońca goni go. Leżący na podłodze Steinlein ma drgawki, jego nogi się trzęsą. Rozwarta jama podbrzusza ocieka krwią. Nie mam już w sobie żadnych uczuć. Jedynie spokojną, zimną nienawiść. Hugh naciera na Teda, jak przyparty do muru tygrys. Ścierają się - Maczuga kontra tarcza - i mocują. Hugh zapiera się stopami i odpycha Teda, a ten bierze zamach, celując w głowę d’Ambraya. Hugh macha tarczą w kontrataku, wkładając w to całą swą siłę i

udaje mu się odbić w bok maczugę Moynohana. Na ułamek sekundy Ted zostaje bez gardy. Hugh macha mieczem i robi dodatkową parę ust w brzuchu Teda, który opiera się bezwładnie o ścianę i ześlizguje na podłogę. Do schronu wpada Mauro, cały zakrwawiony i wysmarowany sadzą. Krew kapie z jego krótkiego, szerokiego miecza. - Nie dam rady ich powstrzymać. Musimy... - zauważa ciała. Wytrzeszcza oczy i upuszcza miecz. - Nie rób tego! - krzyczę. Mauro ryczy wściekle i zdziera z siebie koszulę. Na jego torsie wiją się gęste zawijasy tatuaży, uformowane ciemnym atramentem w precyzyjne wzory. Klaszcze w dłonie jak zapaśnik sumo. Jego skóra ciemnieje.

Krawędzie

tatuaży

rozbłyskują

żywą

czerwienią,

przesuwając się nieco, jakby jego obsydianowa skóra popękała wzdłuż ich linii, odsłaniając minimalnie lawę pod spodem. Oblewa mnie rozchodzący się od niego w falach żar. Hugh

wzrusza

ramionami.

-

No

chodź,

wielkoludzie.

Zobaczymy na co cię stać. Mauro naciera. D’Ambray odskakuje z drogi i tnie gladiusem brzuch mojego przyjaciela. Miecz prześlizguje się po nim, nie czyniąc mu krzywdy. Mauro taranuje preceptora ramieniem i ten szybuje metr w powietrzu, po czym odbija się od ściany. Rycerz rzuca się na niego z rykiem, ale Hugh okręca się zwinnie i unika pułapki. D’Ambray jest świetnym żołnierzem, ale byłam kiedyś świadkiem, jak Mauro podniósł auto, by uwolnić uwięzionego pod nim kota. Zrób to. Dasz radę. Hugh celuje mieczem w bok rycerza, ale ostrze znowu się ześlizguje, więc rzuca gladiusy i wali pięścią w gardło Mauro. Skóra d’Ambraya skwierczy i drań cofa się. Wystarczająco gorąco, dupku?

Mauro zaciska dłonie na gardle Hugh i uderza nim mocno o ścianę. Plecy preceptora walą o kamień z satysfakcjonującym klaśnięciem. Mauro powtarza ten manewr wielokrotnie. - Skręć mu kark! - krzyczę. Mauro raz po raz uderza d’Ambrayem o ścianę. W ogóle mnie nie słyszy, jest za bardzo rozwścieczony. Hugh wyrzuca ręce przed siebie, pomiędzy potężne ramiona rycerza,

usiłując

wyrwać

się

z

uścisku.

Powietrze

pachnie

przypiekanym ciałem. D’Ambray mocno wypycha ręce do góry i ramiona Mauro rozchodzą się na boki; po czym olbrzymi rycerz wali Hugh głową z bańki. Krew zalewa wargi d’Ambraya. Na bank ma złamany nos. Mauro łapie preceptora w niedźwiedzi uścisk i unosi go do góry. Kości trzeszczą. - Kate! - Robert wskazuje coś po prawej stronie. Zerkam w tamtym kierunku, na leżącego w kałuży krwi medmaga. Steinlein stara się coś powiedzieć i sięga do kieszeni. Hugh wciska kciuki w oczy Mauro. Mój przyjaciel ciska d’Ambraya w bok, jakby ten ważył tyle co piórko. Steinlein wyciąga zakrwawione kółko z kluczami. Klucze. Klucze do klatki. Padam na kolana przy prętach. Tutaj. - Jeśli wydostanę się z klatki, to we dwoje wykończymy Hugh. Mauro próbuje schwytać Hugh. ale ten mu umyka. Jego ramiona pokrywają oparzenia, także tkanka wokół szyi jest pokryta pęcherzami. Dłoń Steinleina drży. Czołga się ku klatce, pozostawiając na podłodze krwawą smugę. Pospiesz się. Szybciej.

Mauro znowu ryczy. Steinlein wyciąga do mnie rękę z kluczami. Sięgam po nie. Muskam je koniuszkami palców. Magia przeszywa moje ramię ognistym prądem i cofam gwałtownie palce. Kurwa. Hugh rzuca się za Mauro, chwyta jego rękę i zwala go z nóg kopniakiem. Wielkolud zwala się na podłogę niczym olbrzym na glinianych nogach. Pomieszczenie trzęsie się od uderzenia, a głowa Mauro odbija się od podłogi. Steinlein powoli ciągnie swe ciało i wyciąga rękę do krat. Szybko wpycham dłoń pomiędzy pręty. Magia parzy tak bardzo, że aż lecą mi łzy z oczu. Zaciskam zęby i pcham dłoń dalej, pomimo ogromnego bólu. Nie dam umrzeć Mauro. Nie dużemu, dobremu, zabawnemu Mauro, który zawsze mnie wspierał, przynosił smakołyki mojemu psu, pomagał ludziom... Chcę by żył i był szczęśliwi, żeby wrócił do domu, do swojej żony. Tak bardzo tego pragnę. Nie chcę żeby tu umarł. Magia wręcz odrywa mi rękę od reszty ciała. Mauro jest moim przyjacielem. Nie może tu umrzeć. Świat staje się bólem. Wrzeszczę. Coś ciągnie mnie do tyłu. Mrugam i widzę, że obejmują mnie ramiona Roberta. Palcami trzymam umazane krwią klucze. Hugh chwyta swój miecz oburącz, ostrzem w dół, po czym wbija go w pierś wielkoluda, wykorzystując do tego ciężar ciała oraz całą swą siłę. Gladius zatapia się w ciało na kilka centymetrów. Mauro krzyczy. Rzucam się do furtki. - Nie! - Robert mnie przytrzymuje.

D’Ambray podnosi maczugę Teda i wali nią w gladiusa niczym młotem. Miecz gładko wchodzi w pierś Mauro. Rycerz gwałtownie łapie powietrze, jego skóra blednie, a tatuaże znikają. Drgające ciało wydaje ostatni ochrypły jęk i nieruchomieje. Zabił go. Zamordował Mauro. Czuję się jakby rozwarła się pode mną czarna jama, w którą wpadam z krzykiem. Zawiodłam. Nie byłam dość szybka. Mój przyjaciel nie żyje i już nic nie da się zrobić. Wczoraj rano był cały i zdrowy. Zamordował Mauro. Byłam tuż obok, a on... Oddycham z trudem, duszą mnie żal i wściekłość, usiłujące wyrwać się z mojej piersi. Borze szumiący, co ja powiem jego żonie? Hugh prostuje się z jękiem, spluwa krwią i przykuca przy Tedzie. Cała jego twarz jest zmasakrowana. Na podłodze leży lub umiera siedem osób. Nick przygląda się temu wszystkiemu. Hugh rozgląda się po pomieszczeniu i patrzy na ziejącą w brzuchu Teda ranę. - Tak lepiej - mówi. - Walka była bardziej satysfakcjonująca. Daj nam parę chwil na małe tet a te zanim odejdziesz. Chcę zdradzić ci sekret o twojej byłej pracownicy. - Hugh przesuwa stopy i obejmuje Teda tak, by ten widział moją twarz. - O tej. Wiesz, ona niezmiernie nienawidzi klatek. To ci się spodoba. Pochyla się mocniej nad rycerzem-obrońcą i szepcze mu coś do ucha. Ted wybałusza oczy. - Życie jest pełne niespodzianek, nieprawdaż? - uśmiecha się d’Ambray. Następnie prostuje się i zamyka oczy. Magia gęstnieje wokół niego. Bladoniebieska poświata opływa jego barki. Jego rany

zabliźniają się, a nos nastawia. Wzrusza ramionami i podchodzi do mojej klatki. Krew wciąż kapie z jego miecza. - To nigdy nie trwa długo. Zabijam ich za szybko. Daj mi klucze, Kate. Dobrze się spisałaś, ale to już koniec. - Nie. Wcześniej chciałam wydostać się z zamknięcia, by z nim walczyć i uratować tych ludzi. Teraz nie ma takiej potrzeby; wszyscy nie żyją. Mauro umarł. - Czy to był twój przyjaciel? - Hugh zerka na ciało wielkiego rycerza. - Tak mi przykro. Daj mi te klucze. - Zabiję cię - oświadczam. - A jeśli mi się nie uda, zrobi to Curran. - To dlatego tak cię lubię. Niczego nie ułatwiasz. Odwraca się na pięcie i podchodzi do Ascanio. - A co my tu mamy? Wydawało mi się, że jestem tak emocjonalnie i psychicznie wykończona, że nie mam już sił by się bać. Myliłam się. D’Ambray zerka na zwłoki Steinleina. - To zapewne jego partanina. Amatorzy napawają mnie obrzydzeniem. Ten chłopak jest zmiennokształtnym nastolatkiem. Wskaźnik regeneracji ma wysoki jak diabli. No serio, jak można spartolić coś takiego? Zostaw go w spokoju. Zostaw. Wyciąga ręce i zaczyna inkantować po cichu. Magia porusza się, powolna i ospała z początku, ale potem coraz szybsza, owija się wokół Hugh i spada na ciało Ascanio. Pomiażdżone żebra przesuwają się niespiesznie pod skórą chłopca, formując się na nowo. Hugh przestaje nucić. Przepływ magii ustaje, jak ucięty nożem, a ja niemal krzyczę.

Ascanio spoczywa na stole, blady i umazany krwią. Wygląda tak młodo, zaledwie dziecko, umierające tu powoli. - Więc jak będzie, Kate? Hugh wyciąga dłoń i rany Ascanio zaczynają się spajać. - Tak? zaciska pięść w dłoń i proces leczenia zatrzymuje się… - Czy nie? - Nie rób tego - głos Roberta wibruje ostrzeżeniem. - Nie łykaj przynęty. - Tak? Żebra wyrastają na nowo. Ascanio powierzył mi swoje życie. Obiecałam też coś Cioteczce B. Przysięgłam na jej grobie, że będę troszczyć się o jej klan. - Czy nie? Ciało przestaje się ruszać. - A może chcesz, żebym odwrócił ten proces? - Hugh unosi brwi. - Nie - wymyka mi się mimowolnie z ust. - Nie rób tego! - głos Roberta brzmi jak trzask bata. Hugh wykrzywia twarz w wysiłku. Kości boudy trzeszczą. O borze szumiący. - Zdecyduj się - mówi d’Ambray. - Bo inaczej rozszczepię każdą kosteczkę w jego ciele. Jak z nim skończę będzie mięciutki jak szmaciana lalka. Nie pozwolę umrzeć temu chłopcu. To nie leży w mojej naturze. Wypowiadając te słowa czuję się jakbym pluła żyletkami. Ulecz go, a otworzę klatkę. - To błąd - mówi Robert. Hugh uśmiecha się.

Unoszę klucze. - Masz moje słowo. Ulecz chłopaka, a ja otworzę klatkę. Hugh odwraca się do boudy i unosi dłoń. Magia scala się dokoła niego niczym gotowa do uderzenia fala. Równomierna niebieska poświata zaczyna jarzyć się wokół jego ciała. Magia zalewa ciało Ascanio powodzią i chłopak krzyczy. Ted próbuje coś powiedzieć. Jego ciało drży. Uparty staruch nie chce umrzeć. Hugh nie zwraca na niego uwagi, jego magia przepływa do Ascanio. Głos Teda to chrapliwy charkot, jakby na jego piersi spoczywało kowadło i nie mógł zaczerpnąć tchu. Coś gulgocze w jego gardle i z ust wydobywają się czerwone bąbelki. Klatka piersiowa Ascanio cofa się i obkurcza, a kości ustawiają się na swoim miejscu w piersi. - ...jest... Ted zachłystuje się. Krew wypływa z jego ust. - Odwołana. Co? - Ze skutkiem natychmiastowym. Nogi Teda drżą w konwulsjach. Chwyta krawędź biurka, utrzymując się w pozycji siedzącej siłą woli. - Centrala, proszę potwierdzić. Potwierdzam, odzywa się głos Maxine w mojej głowie. Robert rozgląda się dookoła, zaskoczony. Hugh przestaje inkantować i unosi głowę. Pewnie wszyscy tutaj to usłyszeli. Rycerzu-krzyżowcu,

Nikolasie

Feldmanie,

niniejszym

otrzymujesz rozkaz powrotu do normalnej służby. Znam tylko jednego Feldmana. Grega, mojego zmarłego opiekuna.

Dłoń Teda zsuwa się i mężczyzna opada na podłogę. Z jego ust wypływa krew. Nick daje krok do przodu, a bliźniacze, kolczaste pędy wystrzeliwują z jego ciała i walą Hugh w pierś, zbijając go z nóg. Preceptor odlatuje do tyłu i zwala się na podłogę już za schronem. Nick ściąga ze ściany zieloną tarczę, odsłaniając przełącznik i naciska go. Metalowa brona opada na podłogę, oddzielając nas od Hugh. Maja tu bronę! Niemal się zachłystuję. No dobra, nie wiedziałam, że ona tu jest, podobnie jak reszta rycerzy, ale Ted wiedział. Mógł zamknąć Hugh w każdej chwili. Hugh skacze na równe nogi i wrzeszczy z wściekłością. Po schodach zbiega Uath. - Musimy ruszać. Hugh wskazuje bronę. - Zniszcz to. - Nie mamy czasu - odpowiada kobieta. Odwraca się do niej z wykrzywioną twarzą. Uath kuli się. - Nadciąga jednostka Gwardii Narodowej. Są kilometr stąd. - Jak liczna? - Dwa odziały. Osiemnastu żołnierzy i oddział magów. Możemy ich wykosić, ale to zajmie zbyt wiele czasu. Zanim się z nimi uporamy, będziemy mieli na głowie pół miasta. Hugh patrzy w sufit. - Sir? Mamy zając pozycje obronne? Gniew Hugh imploduje, a jego twarz przybiera wyraz lodowatego spokoju. - Nie. Wycofaj ludzi. Uath wybiega po schodach. Hugh wskazuje palcem Nicka. - Niezłe zagranie. Jeszcze z tobą nie skończyłem. - Zwraca się do mnie. południe.

- Przyjdę po ciebie w

Odwraca się i wspina po schodach. Wpycham dłoń pomiędzy kraty i otwieram klatkę. Nick podchodzi do Teda, przykuca i dotyka jego szyi. Jego głos trzęsie się od powstrzymywanego gniewu. - No i proszę. Nie żyjesz, ty pierdolony głąbie. Dwa lata życia pod przykrywką. Czy ty w ogóle masz pojęcie jaki syf widziałem? Wiesz, co musiałem robić? Wiesz, co oni mnie zrobili? Dwa lata zbierania informacji i czekania na okazję, żeby zrobić coś znaczącego. A ty mnie spaliłeś. Zmarnowałeś to wszystko tylko po to, żeby mieć świadka swojej świętej wojny - Nick podnosi się i kopie Teda w głowę. - I w dodatku kopnąłeś w kalendarz, palancie, a ja muszę żyć z tym wszystkim. Otwieram furtkę na oścież i podbiegam do Ascanio. Oddycha. Rany są wciąż otwarte, ale jego klatka piersiowa nie jest zniekształconą bryłą tkanek i kości. Odwracam się do Mauro, ale nie wyczuwam pulsu. Proszę. Proszę, proszę, proszę... Nawet drgnięcia. Nic a nic. Mauro nie żyje. Umarł. Jak to wytłumaczę jego żonie? Jak...? Kto się zajmie wszystkimi jego psami...? Jeszcze minutę temu żył. Już nie wróci do domu. Jest tylko trupem. Czuję się tak pusta i wściekła, jakby ktoś rozszarpał moją duszę na kawałki. To boli. To tak bardzo boli. Podczas nadejścia Gwardii Narodowej wciąż siedzę przy ciele Mauro, Robert usiłuje dodzwonić się do Gromady z telefonu Zakonu, a Nick kopie zwłoki Teda Moynohana, warcząc jak wściekłe zwierzę. Rozdział 10 - Zmęczona Gdy WOOP (Wojskowe Odziały Obrony Przeciwnadnaturalnej) pojawiają się na miejscu, znajdują naszą prośbę o pomoc złożoną Zakonowi i wypuszczają nas.

Wychodzimy, a ostatnie co widzę, to Nick Feldman, otoczony przez żołnierzy. Nie dało się z nim rozmawiać. Udaje nam się namówić Gwardię Narodową, by podrzucili nas do biura Gromady. Stamtąd Robert i ja pakujemy wilki oraz Ascanio do auta i jedziemy do Twierdzy. Żadne z nich trojga nawet nie drgnie. Oddychają, ale musimy zabrać ich do Doolittle’a. Wchodzę do Twierdzy na dwie godziny przed świtem, pokryta zasychającą krwią i kuśtykając. Muszę mieć okropny wyraz twarzy, bo ludzie schodzą m z drogi. Twierdza jest zatłoczona. Przybył tu każdy zmiennokształtny, który nie ewakuował się poza miasto. Barabas zbiega do mnie po schodach. - Curran? - Żadnych wieści. - Julie? - Powinna już być w stanie Wirginia. Odwracam się. Wszyscy milkną. Ludzie stoją w korytarzach i na schodach, czekając. Jestem Towarzyszką. Jestem ich alfą. Mój głos rozbrzmiewa w tej nagłej ciszy. - Przyprowadźcie mi Dorie Davis! Przyprowadźcie mi ją żywą! Wszyscy ruszają. Ludzie biegną w różnych kierunkach, niektórzy w ludzkiej, a inni w owłosionej postaci. Twierdza ożywa. Za mną daje się słyszeć ryk Roberta: - Potrzebujemy medyka! Jakby za sprawą magii, zjawia się Jim. - Muszę opowiedzieć ci o wszystkim. Chodźmy na górę mówię. Maszeruję po schodach do jednego z pokojów konferencyjnych i siadam w fotelu. Emocje gasiły ból, ale teraz wszystko przycichło, więc ten powraca. Boli mnie każdy fragment ciała.

Jim siada naprzeciwko mnie. Pół godziny później wie już wszystko, pochyla się i obnaża zęby. - Hugh jest popierdolony. - Tak. Miał przewagę, bo to my byliśmy tymi złymi i zmarnował ją, atakując Zakon. Pewnie i tak przyprowadzi Ród

pod nasze

bramy, ale przynajmniej policja i inne siły zbrojne mu nie pomogą. - Możemy wykorzystać to przeciwko niemu. Niemal widzę jak trybiki obracają się głowie Jima. - Potrzebna nam jest Dorie Davis. - Znajdę ją - obiecuje Jim. - Może jakoś z tego wybrniemy. WOOP i WAN były stroną neutralną, ale masakra w Zakonie zmienia postać rzeczy. - Maxine nazwała Nicka krzyżowcem Nikolasem Feldmanem. - Interesujące nazwisko. - Czy on jest spokrewniony z Gregiem? - Nie wiem. - Nick pojawił się tuż po śmierci Grega, włączył się w śledztwo i ma takie samo nazwisko. Kiedy już będzie po wszystkim chcę żebyś się dowiedział, czy Greg miał młodszego brata lub syna. To by była taka wisienka na tym krwawym torcie ostatniej doby. - Raczej brata. Greg miał około czterdziestki gdy zmarł. -

Nie,

Greg

wyglądał

na

czterdzieści

lat.

Szczerze

powiedziawszy wyglądał tak przez ostatnie piętnaście lat naszej znajomości. Kogo wysłałeś na poszukiwanie Currana? - Odział złożony z trzech renderów i naszych dwóch najlepszych tropicieli. Spokojnie, znajdą go. Jeśli nie uda im się, skutku.

sama go znajdę. Będę go szukać do

- Ja się teraz wszystkim zajmę - oświadcza Jim. - Odpocznij. Przyślę tu Doolittle’a. Chyba zapomniał, że nasz szanowny doktor wciąż porusza się na wózku inwalidzkim. Łatwiej by było gdybym to ja zeszła na dół do niego. - Nie teraz. Ma trzech ciężko chorych pacjentów i będzie zajęty przez jakiś czas. Wciąż nie wiem, czy oni przeżyją. Jim podnosi się, pochyla nad stołem, przybliżając do mnie o mówi: - Kiepsko wyglądasz. - Dzięki. I tak samo się czuję. Jakbym przebiegła maraton, brodząc we krwi, z uczepionym u pasa wielgachnym kamieniem. - Idź do siebie, weź prysznic i połóż się. Wyciągnęłaś nas z bagna. Mamy teraz realną szansę wykaraskać się z tego. Zasłużyłaś na godzinkę snu. Zmuszam się do mówienia. - Całą godzinę, ojejciu! - Godzinę; potem przyślę do ciebie doktora. Musisz być na chodzie. Idź. Obudzę cię, gdyby nadeszła jakaś katastrofa. Wychodzi. Siedzę samotnie w fotelu. Czuję się zupełni pusta, jakby ktoś wyssał ze mnie cały niepokój, strach i gniew. Te emocje wciąż czają się w środku, buzując pod powierzchnią, ale górę bierze zmęczenie. Jestem bardzo zmęczona. O borze szumiący, jestem zupełnie wykończona. Nakrywam twarz dłonią i czekam na łzy. To wszystko moja wina. To znaczy, i tak by do tego doszło, bo Gromada urosła w siłę, a Roland chce ją zniszczyć, ale moja obecność przyspieszyła cały proces. Patrzyłam jak d’Ambray mordował całą załogę tutejszego

oddziału Zakonu. Chcę płakać choćby po to, by ulżyć sobie w bólu, ale moje oczy pozostają suche. Oddałabym wszystko, by teraz przez te drzwi wszedł tutaj Curran. Wyobrażam sobie, jak to robi. Wszedłby, objął mnie ramionami i wszystko byłoby o wiele lepsze. Wpatruję się we drzwi. Proszę wejdź przez nie. Proszę. Jednak te nie otwierają się. To nie tak miało być. Kiedy przygotowywaliśmy się na stracie z d’Ambrayem, zawsze zakładaliśmy, że będziemy razem, że będziemy zespołem. Nie zdawałam sobie sprawy, ile siły dodawało mi to przekonanie i jak bardzo na tym polegałam, dopóki życie nie zweryfikowało naszych planów. Teraz nie mam w nikim oparcia i jeszcze raz przekonałam się, jaki los jest przewrotny. Odchylam się i opieram głowę o fotel. Nie spałam przez ostatnią dobę. Boli mnie bok. Lewe ramię drętwieje. Złamanie pola ochronnego Hugh nieźle mnie kosztowało. Bolą mnie żebra. Taka zmęczona... Twierdza odeprze każdy atak. Oczywiście, że tak. Nawet jeśli d’Ambray sprowadzi tu wszystkie wampiry z Kasyna, nasz dom nie padnie. Muszę zawlec swoje zwłoki na górę, a potem na dół, sprawdzić, czy doktor ma dla mnie jakieś wieści o chorych. Jeszcze tylko posiedzę tu minutkę, by odpocząć i wstanę... ●●● Przede mną rozciąga się równina, sięgając aż po horyzont. Wygląda to jakby jakiś magiczny olbrzym przeciął świat na pół: dolna połowa to rozległe pole, gdzie źdźbła trawy są przyprószone białym śniegiem, a nad nią, wymalowane na pomarańczowo i

różowo, wznosi się ku górze nieboskłon. Z trawy strzela w niebo kolosalnych rozmiarów wieża, niemożliwie wysoka. Watr targa mi włosy. Pachnie zbożem. Nad wieżą kłębią się chmury. Zalewa mnie niepokój. Zaciskam zęby. Przez trawę idzie ku mnie mężczyzna. Ma na sobie czarne spodnie i sweter rybacki z szarej, niefarbowanej wełny. Lód trzeszczy mu pod stopami. Magia spowija jego oblicze. Emanuje z niego, kontrolowana, ale zbyt potężna, by być ukrytą, ułożona wokół niego, niczym skrzydła kondora w spoczynku. Przez pole przetacza się głos. - Dziecko... Zrywam się. Drzwi pomieszczenia otwierają się i wjeżdża przez nie Doolittle. Wygląda tak jak zwykle, czarnoskóry mężczyzna po pięćdziesiątce, z włosami lekko przyprószonymi siwizną i łagodnymi, bystrymi oczami. - Kazałam Jimowi nie przeszkadzać ci. - Przede wszystkim, to nie przeszkadzanie, a moja praca. A jeśli chodzi o ciebie, dziewczyno, to także wyzwanie. Za każdym razem gdy wracasz do Twierdzy, zastanawiam się w jaki nowy, innowacyjny sposób się uszkodziłaś. Chyba nie sugerujesz, że moje inwalidztwo nie pozwala mi wykonywać moich obowiązków... - Nie, nie o to mi chodziło. Tylko wchodzenie po schodach nie jest dla ciebie zbyt wygodne. - Od tego mam stażystów. Wnieśli mnie tutaj. Rozważam zamówienie lektyki. Coś nie rzucającego się w oczy. - Z jedwabiami i czerwonym aksamitem?

- I złotymi frędzlami - Doolittle podjeżdża bliżej. - Wtedy mógłbym być transportowany w sposób odpowiadający mojemu ogromnemu doświadczeniu i mądrości. Zdejmuj koszulkę. Kłótnia

z

Doolittle

przypomina

próbę

powstrzymania

przypływu. Ściągam sweter, który dostałam w prezencie od czarownic. Ała. - To byli strażnicy, prawda? - W rzeczy samej, pozwolili ci spać dwie godzinki, zanim przyszli poprosić o pomoc. Rozbieram się do sportowego stanika. Doolittle wzdycha. Spoglądam w dół. Cały mój lewy bok zrobił się sinofioletowy. Chyba mam pęknięte żebro. Bada mój bok, szepcząc pod nosem. - Raczej trzy. Och. Muszę o to zapytać. - Co z nimi? - Desandra i Derek przeżyją. Stracili zęby, paznokcie oraz włosy, no i musieliśmy zrobić im kilka transfuzji krwi, ale już pozbyli się toksyny ze swoich organizmów. Są słabi, ale wystarczy kilka dobrych posiłków i odpoczynek, żeby powrócili do sił. - A Ascanio? - Wcina zupę na dole. Mrugam. - Żartujesz? - Nie. Poza tym czekają go o wiele większe kłopoty. Jego alfa oraz matka są w Twierdzy, więc dają mu wycisk na dwa fronty. To dosyć przerażające. Koniec pytań. Doolittle wkłada dwa palce do ust i gwiżdże. Drzwi otwierają się i do pomieszczenia wsadza głową Agatha, jedna z naszych strażniczek.

Wprowadź tu proszę mój wózek lekarski. Potrzebuję też wody, a Towarzyszka świeżej zmiany ubrań. ●●● Wciągam koszulkę. Agatha i ja posprzeczałyśmy się lekko o sweter Evdokii. Chciałam go znowu założyć, a ona stwierdziła, że jest uświniony oraz capi czymś nienaturalnym i bardzo trującym. Osiągnęłyśmy kompromis. Ona każe go uprać, by usunąć z niego resztki flaków wendigo oraz wysuszyć i wtedy go założę. Czarownice kazały mi go nosić, więc zamierzam się dostosować. Bok wciąż mnie rwie, ale ból zelżał do tępego pobolewania. Siedzę obok Doolittle’a. Agata przyniosła nam herbatę i miód. Przygotowali ją strażnicy, więc choć raz ominie mnie przyjemność utraty przytomności po jej wypiciu. Doolittle ma w zwyczaju zaprawiać swoje herbatki środkami usypiającymi. Według niego to oszczędza mu wiele kłopotu, gdy ma do czynienia z opornymi pacjentami, którzy nie chcą odpoczywać, choć on im każe. Popijamy herbatę. Wiem, że to cisza przed burzą i ciszę się jej każdą chwilą. To jest samolubna postawa, ale obecność Doolittle’a działa na mnie uspokajająco. - Kto uleczył Ascanio? - Hugh d’Ambray. - Ten sam człowiek, który uleczył mnie, gdy miałem złamany kark? - Tak. Doolittle zasępia się i upija łuk herbaty. - Chłopak jest o ponad trzy kilogramy lżejszy, niż na ostatnim ważeniu, które miało miejsce tydzień temu. Hugh nie tyle uleczył

kości, co zmusił organizm Ascanio do wchłonięcia macierzy kości i zbudowania zupełnie nowej tkanki. - Ty też byś to potrafił? - Tak, ale zajęłoby mi to godziny. Może nawet dni. Mówiłaś, że ile on nad nim pracował? - Sześć, może siedem minut. Twarz Doolittle’a poważnieje. - Pokażę ci coś. Spogląda w dół, i ja też, patrzymy na jego stopy w białych skarpetkach. Doolittle podkurcza palce stóp. Nie przywidziało mi się. Nie, on naprawdę podkurcza palce stóp. - Zdrowiejesz - zalewa mnie uczucie ulgi. Jestem teraz pogrążona w żalu i bezbronna emocjonalnie. - Na to wygląda. Możliwe, że za parę lat będę mógł nawet chodzić. Obejmuję go. On odwdzięcza się delikatnym uściskiem. Coś

gorącego

i

mokrego

spływa

mi

po

policzkach.

Uświadamiam sobie, że płaczę. - No nie - mruczy Doolittle i kelpie mnie po włosach. - Nie, nie, bez takich mi tutaj. Jak zaczniesz szlochać, sam się rozbeczę, a jestem już za stary na takie pierdoły. Puszczam go i siadam. Doolittle odchrząkuje. - Ten wózek, to nie jest taka zła rzecz. - Przecież nie możesz chodzić. Unosi głowę. - Posłuchaj. Zanim doznałem tych obrażeń nigdy nie byłem poważnie chory. Jestem lekarzem, który rozumie, co to znaczy być chorym, ale nigdy nie doświadczył osobiście wpływu zagrażającej

zdrowiu choroby ani nie został śmiertelnie ranny. Ten wózek czyni ze mnie lepszego lekarza. Daje mi nową perspektywę oceny. Powiedz mi, czy gdy jadę korytarzem, widzisz mnie, czy wózek? - Ciebie Oczywiście, że widzę jego. Wciąż jest tym samym Doolittle’m. Uśmiecha się. - W tym rzecz. Dochodzę do przekonania, że słowo „niepełnosprawny” jest niewłaściwe. Sugeruje ono, że jest się nieodwracalnie uszkodzonym. Bezużytecznym. A ja jestem całkiem sprawny. Być może nie uczestniczę w wyjazdach terenowych, ale jestem teraz lepszym nauczycielem. Jest więcej zachodu z pokonaniem paru stopni, ale za to cieszę się każdą chwilą. Poszczęściło mi się na tyle, że panuję nad odruchami jelitowymi, a mój pęcherz tylko od czasu do czasu wymaga cewnikowania. Ponadto nie chcę być definiowany tym, nad jaskimi funkcjami mojego ciała panuję. Szczerze powiedziawszy, jestem czymś więcej, niż sumą moich części ciała. Pogodziłem się ze swoim nowym życiem i osiągnąłem spokój ducha. To czy wyzdrowieję, czy nie, jest w porównaniu z tym niczym. Rozumiesz, o co mi chodzi? - Rozumiem. Dolewam nam herbaty. - Powinienem już nie żyć - dodaje. - Nie mam wcześniejszych doświadczeń z tym rodzajem obrażeń, na których mógłbym oprzeć jakieś stwierdzenia, więc nie wiem, czy to częściowe ozdrowienie jest zasługą Lyc-V, naprawiającego moje ciało, czy może rezultatem działań Hugh, swego rodzaju echem jego mocy, która mnie uzdrawia. Uważam, że z każdą falą magii uzdrawiam się bardziej, ale trudno to ocenić. Zresztą Ascanio też już powinien być martwy. - Ale nie jest.

Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Jak tylko znajdę wolną chwilę, muszę zejść na dół do skrzydła szpitalnego i skopać dzieciakowi tyłek za ten heroiczny wyczyn z wendigo. Zakładając, że coś z niego zostanie po tym, jak Andrea i Martina z nim skończą. A może to sen. Może to tylko senna iluzja, której bardzo pragnę. - On jest niesamowity - stwierdza Doolittle. - Hugh? - Tak. Sam jestem potężnym medmagiem, ale on jest prawdziwie utalentowany - doktor spogląda na mnie. - To cudotwórca. - Czasem. Najczęściej jest rzeźnikiem. - Staram się zrozumieć dlaczego. Wzdycham. - Voron, mój przybrany ojciec, znalazł Hugh na ulicy gdzieś w Anglii. Miał siedem lat. Jego matka zmarła, gdy miał cztery i jakimś dziwnym trafem skończył na ulicy jako żebrak zamiast być poddanym standardowym procedurom przeprowadzanym w takich wypadkach. Bezdomni żywili go, bo ich leczył. Gdy Voron go znalazł, był na wpół dziki. Zabrał chłopca do Rolanda, który ustalił, że dzieciak ma do dyspozycji ogromy zapas mocy, której siła jest porażająca. W tym czasie głównodowodzącym generałem armii Rolanda był właśnie Voron, ale mój ojciec zdawał sobie sprawę, że musi mieć kogoś na jego miejsce. Voron nie posiadał magicznych mocy. Był niedościgłym szermierzem i strategiem, ale jego czas dobiegał końca. Magia przybierała na sile i Roland uświadomił sobie, że będzie potrzebował kogoś, kto umie z niej korzystać. Hugh znalazł się w odpowiednim miejscu we właściwym czasie. Roland oddał go Voronovi, a ten wykuł z niego generała, niczym kowal wykuwa miecz.

Odwalił kawał świetnej roboty i w ten sposób narodził się Hugh, uroczy, znany nam psychopata, którego wszyscy chcemy wykończyć. Doolittle wytrzeszcza oczy. - Mógł zostać kimkolwiek by zechciał. Mógłby uratować tysiące ludzkich istnień w ciągu swojego życia. Pomyśl, ile dobrego mógłby dokonać. Jakim trzeba być skrzywionym, żeby spojrzeć na to cudowne dziecko i zrobić z niego mordercę? - To właśnie cały Roland. Dostrzega w ludziach ukryty potencjał. Doolittle cofa się. - To nie jest potencjał. - A właśnie, że jest. Hugh lubi to, co robi. Jest w tym przerażająco dobry. Doolittle kręci głową. Wstaję. - Wyjrzyj przez okno. Doktor podjeżdża wózkiem do okna i wygląda na dziedziniec. - Co widzisz? - Ludzi przy pracy. Odwracam się do okna, zerkam przelotnie w dół i staję do niego tyłem. - Lewa wieża, czworo ludzi, dwóch mężczyzn pracujących przy scorpio, kobieta w oknie pierwszego piętra, mężczyzna na balkonie. Dziedziniec, od lewej do prawej: dwie kobiety w odległym lewym rogu, pracujące nad jeepem; Jim mówi coś do Yolandy i Colina, to jego tropiciele; mężczyzna i dwoje nastolatków niosą belki, zapewne do wzmocnienia wrót. Mężczyzna ma uszkodzone kolano i utyka na lewą nogę. - Troje nastolatków - mówi na to Doolittle. - Jeden doszedł, gdy to opisywałaś.

- Tak mnie wyszkolono. To część zestawu umiejętności, których potrzebowałam, by przeżyć. To moje zajęcie. Gdybym musiała, przebiłabym się przez dziedziniec z szablą i wycięła drogę w ludzkich ciałach. Nie byłoby łatwo, ale koniec końców, zabiłabym lub okaleczyła ich wszystkich i gdzieś głęboko w środku napawałoby mnie to radością, ponieważ robiłabym to, w czym jestem dobra i do czego zostałam wyszkolona. Hugh jest taki sam. Ty spoglądasz na niego i widzisz to wyjątkowe dziecko, które zostało zawrócone z właściwej ścieżki. Ja patrzę na niego i widzę człowieka, który rozkoszuje się tym, co robi. Hugh mógłby uratować tysiące ludzi, ale nie byłby tak szczęśliwy jak wtedy, gdy mordował rycerzy Zakonu w ich własnej siedzibie. - Nie zawsze idzie o czyjeś szczęście osobiste. Czasem chodzi o obowiązek względem innych. Mamy zobowiązanie, by odwdzięczyć się za talent, którym zostaliśmy obdarzeni. - To dlatego zostałeś lekarzem? Doolittle wzdycha. - Już byłem lekarzem, świeżo upieczonym, ale tylko lekarzem, gdy zorientowałem się, że posiadam magię. Pojawiła się wraz ze zmiennokształtnością. Nie wyjawiłem tego nikomu. Nie wiedziałem co o tym sądzić i jak się z tym uporać. W tym czasie medmagia była nową dyscypliną, a osoby, które posiadały zarówno moc, jak i wiedzę medyczną należały do rzadkości. Bylem jednym z dwóch medmagów na moim roczniku. Drugim był ojciec Jima, Eric Shrapshire. Obaj znaleźliśmy się w trudnej sytuacji. Było wiele nacisków by zająć się pracą badawczą. Obaj otrzymaliśmy propozycje, by zatrudnić się u prywatnych osób, jako lekarze rodzinni. Wiele z tych ofert było bardzo lukratywnych, poważnie rozważałem przyjęcie niektórych z nich.

- Dlaczego zatem ich nie przyjąłeś? - Eric zadzwonił do mnie pewnej nocy i powiedział, że się namyślił. Obejrzał film dokumentalny o loupizmie, który wstrząsnął nim do głębi oraz uświadomił mu, jakie jest jego prawdziwe powołanie. Zdał sobie sprawę iż wśród chaosu po-Zmiennej Atlanty, posiadający

zdolność

regeneracji

zostaną

przeoczeni.

Uwaga

społeczności środowiska medycznego skupi się na chorobach dotykających ludzi, ponieważ zwyczajni ludzie będą najbardziej na nie narażeni. Przeciętny człowiek postrzegał zmiennokształtnych jako potwory, a te wylądują na końcu listy, niezależnie od tego, jak bardzo potrzebują pomocy. Czuł, że jest w stanie to zmienić, pracując by nam pomóc. - Doolittle spogląda na mnie. - Nie wiedział, że jestem jednym z owych „potworów”. Ujrzał ludzi w potrzebie, których ignorowano i postanowił im pomóc. Wydawało mu się, że to jego obowiązek, a ja tymczasem próbowałem wybrać najlepszą kombinację korzyści i pieniędzy. Postanowiłem wtedy, że nie będę gorszy. Dołączyłem do Gromady. Przyjąłem nowe nazwisko. Beatrice, Cioteczka B., poręczyła za mnie. Ona i moja żona były najlepszymi przyjaciółkami. - Nie wiedziałam, że byłeś żonaty. - Moja żona zmarła dawno temu. W innym życiu. - Gdybyś nie był lekarzem potworów, wciąż praktykowałbyś medycynę? - Owszem. - A Hugh i ja wciąż zajmowalibyśmy się zabijaniem. Jesteśmy dwiema stronami tej samej monety. - Właśnie - mówi Doolittle. - Odwrotnymi stronami. Dlaczego zdecydowałaś się pracować dla Gildii? - Częściowo ponieważ chowałam się w tłumie.

- A poza tym? Teraz ja wzdycham. - Ponieważ chciałabym być zadowolona z moich życiowych poczynań. Robiłam różne rzeczy jako dziecko. Nie winię się za to. To dorośli popchnęli mnie do nich, a następnie nagradzali, gdy mi się powiodło. Jednak gdy dorosłam, coraz trudniej było mi się pogodzić z przeszłością. Pragnęłam dla odmiany pomóc komuś. W Gildii mogłam wybierać zlecenia i choć przez chwilę grałam po stronie „dobrych”. -

Co

stanowi

podstawową

różnicę

pomiędzy

tobą

a

d'Ambrayem. On atakuje, a ty chronisz. - Doktor pochyla się. Mogłaś zostać płatnym zabójcą lub czyimś cynglem. Jednak postanowiłaś chronić ludzi wokół siebie. To dla ciebie tak samo naturalne jak oddychanie, a ja miałem szczęście na tym skorzystać, choć czasem przez tę potrzebę bronienia ludzi posuwasz się za daleko. Sposób w jaki mówi „za daleko” cofa mnie w pamięci do wydarzeń sprzed kilku miesięcy, gdy d'Ambray go uleczył. Siadam, tak byśmy znajdowali się na tym samym poziomie. Musimy się z tym uporać, tyle że nie bardzo wiem w jakie słowa to ubrać. Postanawiam walić prosto z mostu. - Nie masz powodów do zmartwień. Wiem, co sądzisz o tym rodzaju magii, którym ja władam. Mam nadzieję, że nigdy do tego nie dojdzie, ale gdyby jednak, to nie zwrócę cię z drogi na tamtą stronę, jak to zrobiłam z Julie. Pamiętam strach w oczach doktora, gdy odzyskał przytomność i sądził, że odebrałam mu swoją magią wolną wolę. Czasem to mi się śni.

Doolittle zamiera na pełną napięcia chwilę. Odzywa się cicho: To było tak łatwe do odgadnięcia? - Niemal zmartwychwstałeś. - Nie chciałem cię urazić. Gdy mówiłem o posuwaniu się za daleko, miałem na myśli, że twoja potrzeba chronienia ludzi kończy się tym, że sama obrywasz. Porywasz się na zbyt wiele. Wyjaśnijmy sobie jednak jedną rzecz. Doceniam twoje dobre chęci i poświęcenie, ale nie zgodzę się być czyimś niewolnikiem. Moja rodzina jest w świetle prawa wolna od 1865 roku i nie zrezygnujē z wolności, nieważne jak dobry by był mój pan. - Rozumiem. Przez kilka dłuższych chwil siedzimy w milczeniu. Doolittle sięga do mojej dłoni. - Twój rodzaj magii jest... - Zły? - Chciałem powiedzieć, że przerażający. Jednak ja nie lękam się ciebie ani twoich ambicji. Boję się tego, kim mogłabyś się stać mimo woli. Poza tym twojej osoby nie definiuje ostatecznie ani twoja magia, ani lęki starca. Jest dobre określenie na kogoś takiego jak ty honorowa. To może staroświeckie, ale pasuje. Bardzo się cieszę, że miałem zaszczyt spotkać cię na swej drodze. Zmuszam się do uśmiechu. - Nawet jeśli nie przestrzegam twoich zaleceń i musisz odurzyć mnie swoją herbatką, bym pozostała w łóżku? Doktor uśmiecha się. - Nawet wtedy. A jeśli jesteśmy już przy zaleceniach, to masz odpoczywać tak długo, jak to możliwe. - Oczywiście - wstaję. - Otworzę ci drzwi. Doolittle warczy: - Mogłabyś mieć choć na tyle przyzwoitości, by poczekać ze wstawaniem aż wyjdę.

- Oj, przepraszam - przytrzymuję mu drzwi. - Kochasz nas, doktorku. Wiesz, że tak jest. Dajemy ci zajęcie. Nie wiadomo w jakie to kłopoty wpędziłyby cię pozostawione bez zajęcia ręce, gdyby nie my. Rozdział 11 - Apology of Dorie D. Idę do siebie, biorę prysznic i kładę się na absurdalnie wielkiej sofie w naszym salonie. Pokoje Currana są przystosowane wielkością do jego postaci zwierzęcej. Łóżko, wanna i sofy, wszystko to zostało zaprojektowane tak, by pomieścić ogromnego, prehistorycznego lwa. Niemniej od kiedy tu zamieszkałam, nie widziałam jeszcze żeby korzystał z sofy jako lew. W tych rzadkich chwilach, gdy wraca tutaj pokryty futrem i na czterech łapach, zwykle wyleguje się w wannie albo kładzie na podłodze, a ja moszczę obok niego, opieram o jego bok i czytam. Zapewne meble są wielkie tylko dla zasady. Tęsknię za nim. Wciąż nie ma wieści o tym, czy żyje. Zerkam na zegar. Za piętnaście dziewiąta. Trzy godziny i piętnaście minut do terminu wyznaczonego przez d’Ambraya. Rozerwę go na strzępy. Zetrę ten zadowolony uśmieszek z jego gęby. Jak się z nim rozprawię, nie będzie miał się czym uśmiechać. Teraz muszę czekać. Czekać na Double D., czekać na następny ruch Hugh, czekać na odnalezienie Currana. Jak ja, kurwa, nienawidzę czekania. Zmuszam się by wstać. Muszę się ubrać i pokazać ludziom. Nie ma Currana, więc Gromada zwróci oczy na mnie. Zresztą Ród też niedługo zacznie przesuwać siły w naszą stronę. Muszę sprawdzić, czy Twierdza jest dobrze zabezpieczona i odpowiedzieć na pytania Rady. Muszę też zajrzeć do Desandry, Dereka i Ascanio. Ktoś puka do drzwi.

- Wejść. Do salonu wchodzi Andrea; ma niewesołą minę. - Jak się czujesz? - zagaja. - Dobrze. - Byłam tu już dwa razy, ale twoje zbiry mnie nie wpuściły Andrea siada w fotelu. - Nie mam wieści o Raphaelu. Wiedziała, że o to zapytam. - Curran się odezwał? Kręcę głową. - Muszę ci o czymś powiedzieć... I to ci się nie spodoba. Tłumaczę jej sprawę Nicka i opowiadam o masakrze w siedzibie Zakonu. Andrea blednie. Łączy dłonie, pochyla się i opiera na nich głowę. Ściska je tak mocno, że aż bieleją jej palce. - Wszyscy nie żyją? Przytakuję. - Mauro też? - Tak. - Wszystko w porządku? - Zajebiście - odpowiadam gorzkim tonem, ale kruchym głosem. - Zastanawiałam się, czy coś złego ich nie spotka, ale to przerosło moje najśmielsze przypuszczenia. - Sądziłaś, że wpadną w kłopoty? Krzywi się kwaśno. - Po tym jak Erra załatwiła miejscowy oddział, Ted popadł w niełaskę. - Jesteś na bieżąco? - O tak. Zawsze wiem wszytko o ludziach, których być może będę zmuszona zabić.

Jakbym słyszała Cioteczkę B. - Moynohan nie zaliczał się do najlepszych rycerzy-obrońców, ale znajdował się w szeregach Zakonu od dnia jego powstania. - Rycerz-założyciel, wiem. Mauro mi powiedział. Andrea odchyla się. - Wyczułam

co się święci, gdy

dowiedziałam się, że uporczywie unikał powiększenia załogi oddziału. - Dlaczego to robił? Nie mogłam pojąć, dlaczego na miasto wielkości Atlanty przypadało zaledwie siedmiu rycerzy. - Ponieważ oddział liczący dziesięciu lub więcej członków wymaga rycerza-wróżbity - wyjaśnia Andrea. Rycerz-wróżbita funkcjonuje jak kapelan w zwykłym wojsku. Stanowisko takie piastował niegdyś mój nieżyjący opiekun, Greg Feldman. Zajmował się sprawami personalnymi członków oddziału, a było ich sporo. - Rozmawiałam z dwójką nowo przyjętych rycerzy - ciągnie Andrea. - Ted nie krył się z tym, że nagina zasady, by postawić na swoim i potrzebuje grupy rycerzy, którzy są na tyle lojalni, by robić to samo. Rycerz-wróżbita podważyłby jego władzę. To jeden z powodów, dla których pozwolił ci dla siebie pracować. Postrzegał cię jako kogoś nieznaczącego, kto chce się wykazać po śmierci opiekuna. Zdawało mu się że podarował ci wielką szansę i spędzisz resztę życia na okazywaniu mu za to wdzięczności. Oj, to się dopiero zdziwił. - Idę o zakład, że otworzył butelkę szampana, gdy Greg zginął. - Zapewne - Andrea wzdycha. - Przejście na emeryturę było w jego wypadku mało prawdopodobne; miał na to zbyt rozbuchane ego. Chciał odejść w blasku chwały i to się akurat dupkowi udało.

Miał swoją ostatnią bohaterską szarżę. Ludzie stracili przez to życie. Borze szumiący, biedny Nick. Pewnie przeszedł piekło, a Ted go spalił. Tyle straconych lat. Na jego miejscu zamordowałabym Teda. - Gdy wychodziłam Nick kopał zwłoki Moynohana. Andrea krzywi się. - Zakon nam nie pomoże, prawda? - pytam. Patrzy mi w oczy. - Nie. Kurwa. - Tak myślałam. Zakon nie znosi Gromady i Rodu. Nie mają powodu, by wchodzić pomiędzy nas. Zjawią się, przeprowadzą śledztwo i będą ścigać d’Ambraya do upadłego, ale nie ma co liczyć, że zainterweniują w naszej obronie. Nawet gdyby byli skłonni pomóc, będzie ich zbyt mało, by to stanowiło jakąś różnicę. - I co teraz? - pyta Andrea. - Nie wiem. Zapytaj mnie, jak już znajdziemy Double D. Podnosi głowę. - Cokolwiek postanowisz, Klan Bouda wesprze cię. - Dziękuję. Przynajmniej moja przyjaciółka mnie nie opuściła. - Dziękuję za uratowanie Ascanio. - Nie uratowałam go. - Ależ tak. Powinnam była iść z tobą na Konklawe. - Byłaś ostatnim razem. - Potrzebowałaś mnie tam - wzdycha. - Sarah została aresztowania w innym stanie i pojechałam osobiście ją wyciągnąć z pierdla. Trzeba było wysłać prawnika Gromady, ale pojechałam sama, bo miałam wrażenie, że matka Raphaela zagląda mi przez ramię. Mam odczucie, że muszę robić wszystko sama i być wszędzie.

Nie sądziłam, że to kiedyś powiem, ale brakuje mi jej. Bardzo żałuję, że jej tu nie ma. - Mam tak samo. Andrea waha się, otwiera usta i zmyka je bez słowa. - O co chodzi? - pytam. - Jestem w ciąży - odpowiada. Zamykam usta z kłapnięciem. - Gratuluję! Patrzy na mnie i rozkłada ręce, jakby mówiąc: „No i masz”. - Jak się czujesz? Który to tydzień? - Czwarty. Jeszcze nie mam nudności. Miałam przeczucie, więc sprawdziłam. - Dobrze się czujesz? Pochyla się i mówi ledwo słyszalnym szeptem: - Tak bardzo się boję. Nie mam pojęcia co powiedzieć. Też bym się bała. Powiedziałaś Doolittle’owi? - Jeszcze nie. - Musisz mu powiedzieć. Musisz wziąć panaceum. - Jestem przekonana, że żadna z nas nie wie, ile trzeba go zażyć. - Czy Raphael już wie? Kręci głową. - Test zrobiłam dopiero wczoraj. O w mordę. Nawet nie wiemy, czy nasi mężczyźni jeszcze żyją. - Dobrze wiem, jak czuła się Jennifer, gdy umarł Daniel. Raphael nie chciał jechać. Chciał zostać i wygrać licytację o budynek dla firmy, a ja mu powiedziałam: „Jedź, kochanie. Jesteśmy świeżo upieczonymi alfami, to będzie dobrze wyglądać”. - Dadzą sobie radę - mówię. - Oczywiście, że tak.

Patrzymy po sobie w milczeniu i staramy się uwierzyć nawzajem w swoje kłamstwa. ●●● Andrea wychodzi, a ja kieruję się do skrzydła szpitalnego. Desandra oraz Derek zostali zbadani i nakarmieni, a teraz śpią. Jedna z pielęgniarek Doolittle’a informuje mnie, że u Ascanio jest jego matka. Pewnie chcą być teraz sami, więc idę to korytarza, skąd można obserwować pacjentów. Słabo oświetlony i wąski, biegnie wzdłuż pokojów pacjentów, a do każdego z pomieszczeń można zajrzeć przez okno. Uczący się do roli pielęgniarza Sean kiwa mi głową ze swojego, usłanego poduszkami kącika. Odział intensywnej opieki dla zmiennokształtnych oznacza pacjentów, którzy mogą w każdej chwili zacząć

zmieniać

się

w

loupy.

Pomieszczenia

są

specjalnie

wzmocnione i ktoś ma na nich oko dwadzieścia cztery godziny na dobę, dopóki zagrożenie nie minie. Ascanio leży przykryty kocem. Prawie wróciły mu kolory. Jego matka siedzi obok łóżka i czyta mu książkę. Chłopak mówi coś. Sądząc po jego szerokim uśmiechu pewnie sądzi, że to coś zabawnego. Martina wzdycha głęboko. Drzwi otwierają się i dołącza do mnie Robert. - Dobrzeje - odzywa się alfa szczurów. - Tak. Robert zerka na Seana. - Mógłbyś zostawić nas na chwilkę? Sean wstaje i wychodzi. - Rozmawiałem z moim mężem - oznajmia Lonesco. - Brzmi złowieszczo. - Darzę cię ogromną sympatią - ciągnie. - A on szanuje i ceni moją opinię o tobie.

- Ale? Zawsze musi być jakieś „ale”. Robert wpatruje się przez dłuższą chwilę w sufit. - Usiłuję dobrać słowa. - Dawaj. Przygotowałam się. - Jeśli okaże się, że Curran nie żyje, powstanie kwestia twojego przywództwa. Może dojść do głosowania nad wotum nieufności. Hmm, działają szybko. - Słyszałeś już jakieś plotki? - Tak. Tego się nie spodziewałam. Obrosłam w piórka, więc to jest ostre zderzenie z rzeczywistością. Nie miałam w planach kierowania Gromadą bez Currana, ale to i tak zabolało. Walczyłam dla nich z całych sił i sądziłam, że zasłużyłam na szacunek z ich strony. Czego jeszcze ode mnie chcą? Robert marszczy brwi. - Możliwe, że zapytają mnie o wydarzenia ubiegłej nocy. Mam zamiar powiedzieć prawdę. Wiem, że to nie jest najlepszy moment na takie sprawy, ale nie chcę, byś poczuła się zdradzona. - Źle pokierowałam wczoraj naszą grupą? Robert patrzy mi w oczy. - Ludzie lubią przypisywać swoim przywódcom szlachetne cechy charakteru. Szczodrość, dobroć, bezinteresowność. Brzydka prawda jest taka, że najlepsi przywódcy są okrutni. Tak jak Curran. Jak długo będzie istniała szansa, że żyje, będziemy cię wspierać. Podobacie się nam jako para. Dopełniacie się. - Uważasz, że nie jestem wystarczająco okrutna? Szczurołak wskazuje głową Ascanio. - Lubię tego chłopca. Jest bystry i odważny. Dowcipny. Niemniej kiedy Hugh igrał z jego życiem, dałbym mu umrzeć.

Zwracam się ku niemu. - Opłakiwałbym go wraz z jego matką - ciągnie Robert. Czułbym się okropnie i żałowałbym go. Jednak pozwoliłbym d’Ambrayowi go zabić. To tylko jedno z dzieci w Gromadzie. Ty jesteś Towarzyszką. Gdybyś pozwoliła pojmać się d’Ambrayowi, zostalibyśmy bez przywódcy. Musiałbym powrócić do Gromady z wieścią, że Hugh cię zabrał, a oni ruszyliby na Kasyno, by cię odbić lub

pomścić. To byłaby rzeź. Zatem, choć to byłoby bolesne,

pozwoliłbym chłopcu umrzeć. - Ja tak nie potrafię. Nie chciałam być przywódcą, ale jestem do tego zmuszona i nie umiem robić tego inaczej. - Wiem - odpowiada na to Robert. - Zdaje mi się, że to jest wbrew twojej naturze. Jesteś przez to o wiele lepszym człowiekiem niż wielu z nas. To właśnie próbuję ci powiedzieć. My, alfy, nie zawsze jesteśmy dobrymi ludźmi. Staramy się, ale czasem każdy wybór niesie niemiłe konsekwencje. Gdyby mój klan uciekał przed wrogiem, poświęciłbym się dla ich dobra w mgnieniu oka. Gdyby jednak biegli do drzwi, które tylko ja umiem otworzyć, pobiegłbym przed nimi, nawet gdyby ci z tyłu mieli przez to nie przeżyć. Myślimy o całości, nie o jednostkach. Nie wiem, jak ja bym postąpiła. Pewnie zależnie od tego, kto byłby za mną. - Ocaliłaś Ascanio, ale teraz Roland i d’Ambray wiedzą, że masz słaby punkt i wykorzystają go przeciwko tobie. Zabiorą kogoś z twoich bliskich i będą grozili jego śmiercią, bo wiedzą, że nie odpuścisz. Musisz się przygotować na śmierć swoich przyjaciół. Gdybym stanęła jeszcze raz przed takim samym wyborem, nic bym nie zmieniła.

- Będę po twojej stronie tak długo, jak się da, ale jeśli spytają mnie o wydarzenia z oddziału Zakonu, przedstawię Radzie Gromady moją opinię na ten temat, a oni, nieważne jak to ujmę, pomyślą to samo co Thomas i ja. Przykro mi. - Nie przepraszaj - patrzę na niego. - Szanuję cię jako żołnierza i alfę. Bez ciebie nie mielibyśmy szans tej nocy. Jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebował ode mnie pomocy, uzyskasz ją. Możesz przekazać Radzie Gromady, że mogą głosować sobie do woli, kiedy już uporamy się z tym bałaganem. Jeśli jednak któreś z nich zacznie psuć

moje

wysiłki

ocalenia

naszych

ludzi,

na

przykład

przeprowadzając jakieś kretyńskie głosowania przeciwko mnie, to każę te osoby pozamykać w areszcie domowym. Mam dosyć ciągłego tłumaczenia się z każdego kroku, a moja cierpliwość jest na wyczerpaniu. Robert kiwa głową. - Tak, Towarzyszko. Wychodzi. Opieram się o ścianę. Tylko tego mi trzeba było. Nie pokazałam Hugh żadnych nowych szczelin w mojej zbroi. Poznał je wszystkie ubiegłego lata. Teraz zna je również Gromada. Rada poużywa sobie na mnie, gdy będzie już po wszystkim. I dobrze. Zawiodłam Mauro. Ale Ascanio, Derek i Desandra przeżyli. O, zaczynam myśleć całościowo. Czyż to nie smutne? Drzwi otwierają się na oścież i majaczy w nich cień Jima. Znaleźliśmy Double D. ●●● Prawie biegnę korytarzem. - Gdzie ją znaleźliście? - Ukrywała się na strychu domu kuzynki - odpowiada Jim. - Zwołałeś alfy?

- Tak. - Szczury także? Jim jeży się. - Co ze szczurami? - Uważają, że zatajasz przed nimi informacje. - Ukrywam je przed wszystkimi. Wydaje im się, że są tacy wyjątkowi? Wchodzę do sali Rady Gromady. Większą część zajmuje ogromny stół, a siedzi wokół niego zebrana na szybko reprezentacja Rady: Robert i Thomas Lonesco; Martha, kobieca alfa Klanu Ciężkich; bety Klanu Zwinnych; kobieca alfa szakali; Andrea od Boud; oraz Desandra, blada i łysa. - Gdzie jest alfa wilkołaków? George, córka Mahona, spogląda na mnie znad niewielkiego biurka. - Odmówiła uczestnictwa. Przesyła wyrazy ubolewania. Mahonówna wskazuje na Desandrę. - Tylko ją znaleźliśmy w tak krótkim czasie. - Taa - odzywa się cierpko Kral. - Jestem namiastką alfy. No jasne. To spotkanie nie skończy się dobrze dla Double D., więc Jennifer nie chce zmierzyć się z tego skutkami. Gdy wilki podniosą lament i zażądają odpowiedzi na pytanie, dlaczego jedno z nich zostało odesłane Rodowi, Hinton powie im, że nie miała z tym nic wspólnego i to wszystko jest winą Kral. Cudownie. - Zdawało mi się, że powypadały ci zęby? - Tak było - Desandra pokazuje mi dwa nowe rzędy uzębienia. Dowiedziałam się, że mam wziąć udział w tym spotkaniu i same odrosły. Ktoś się wkurzył. Podchodzę do krańca stołu i siadam w moim krześle, dzielnie ignorując fakt, że krzesło Currana stoi puste obok mnie. Jeśli okażę

choćby odrobinę niepokoju, stracę panowanie na Radą. Zaczną się wykłócać i nie zapadnie żadna decyzja. - Proszę ją wprowadzić - rozkazuję. Drzwi otwierają się i Barabas wprowadza Dorie Davis do środka. Kobieta nie jest seksbombą. Nie wygląda też na ulicznicę. Jest zupełnie przeciętna. Tuż po trzydziestce, okrągła twarz, niebieskie oczy i blond bob. Niezbyt wysportowana, ale też nie za mocno zaokrąglona. Miękka. Ktoś taki jak ona mieszka na przedmieściu, pakuje lunch swoim dzieciom do szkoły i rozkoszuje się lampką wina po południu. William chrząka. - Słucham - zachęcam go. Zwraca się ku Dorie. - Zanim zaczniemy, musisz poznać swoje prawa. Wszyscy tutaj, to alfy, ich reprezentanci lub członkowie wydziału prawnego Gromady. Zgodnie z prawem ludzi, żadną alfę nie można zmusić do zeznawanie przeciwko członkowi jej klanu. Jurysdykcja władz stanu Georgia nie sięga naszych terenów. Nic, co ujawnimy tutaj, nie może zostać wykorzystane przeciwko tobie w sądzie. Ale można to wykorzystać w naszym sądzie. - Opowiedz mi, co się wydarzyło ubiegłej nocy - zwracam się do Dorie. Kobieta wzdycha, z

cierpiętniczym wyrazem twarzy. -

Spotkałam się z Mulradinem w Fox Den. - Czy był twoim stałym klientem? - pyta Robert. - Tak, przez ostatnie dziesięć miesięcy. Dobrze płacił. Uprawialiśmy seks. Szykował się do następnego podejścia, gdy ktoś wpadł przez drzwi. Było ich sześciu i trzymali strzelby. Byłam w

swojej wilczej formie, w obroży, przykuta łańcuchem do ściany. Jeden z nich wypalił w ścianę i pokazał mi pozostałe kule. Były srebrne. Ten największy, ciemnowłosy, powiedział mi, że będą strzelać do mnie na zmianę i że nie umrę od razu oraz że będą mnie dziurawić, aż zrobię, co mi każą. - Próbowałaś uciec? - pytam. - Celowali do mnie ze strzelb. Biorę to za nie. - Opisz mi „tego największego”. - Po trzydziestce, ponad metr osiemdziesiąt wzrostu. W świetnej formie. Umięśniony. Ciemne włosy. Błękitne oczy. Hugh. - Co stało się dalej? - Powiedział, że muszę zabić Mulradina. Jeśli rozerwę go na strzępy, puszczą mnie wolno. Dorie milknie. - No i? - Więc to zrobiłam - odpowiada bezbarwnym głosem. - Bardzo krzyczał. To było okropne. Potem zdjęli mi obrożę i uciekłam. Tak zwyczajnie. Żadnej wielkiej zagadki. Hugh trzymał ją na muszce, więc mógł pokierować całym zajściem. - Dokąd uciekłaś? - pytam. - Do domu mojej kuzynki. Winna mi była pieniądze, więc wiedziałam, że mnie przetrzyma. - Nie powiadomiłaś swojego klanu i alfy? - pyta przedstawiciel Klanu Zwinnych. - Nie? - Dlaczego?

Dorie znowu wzdycha. - Dlaczego, dlaczego? Bo nie chciałam trafić do aresztu. Ani do więzienia. Chciałam tylko zapomnieć o tym wszystkim i odzyskać swoje życie. - Zapewne Grant pragnął tego samego - mówię. - Czy ktoś widział jak opuszczałaś miejsce zbrodni? - Nie. Patrzę na Jima. - Nie ma świadków, a d’Ambray zabrał ciało z miejsca zbrodni. Dobry adwokat może zdziałać cuda nad kwestią skażenia dowodów. - Rozważasz oddanie jej? - brwi Jima unoszą się nieco. Myślę raczej o tym, że chcę uniknąć przymusu zamordowania Dorie i wysłania jej głowy zatkniętej na włóczni. - Nagrali to - oznajmia Double D. Odwracam się do niej. - Słucham? - Nagrali to - powtarza. - Jak go zabijałam. Hugh nakręcił snuffa. Wcale mnie to nie dziwi. - To zmienia postać rzeczy - wtrąca Thomas Lonesco. Kiwam głową na Juana, jednego z ludzi Jima, stojących przy drzwiach. - Zostawcie ją pod strażą. Dopilnujcie, by ktoś ją obserwował. Juan bierze ją za ramię. - Co się ze mną stanie? - pyta Dorie. - Chodź już - mężczyzna ją ciągnie. Kobieta nagle się ożywia, szarpiąc się w jego uchwycie. - Nie chcę umierać! Nie chcę umierać! Nie zabijajcie mnie! Strażnik podnosi ją i wynosi z sali.

Czekam, aż jej szlochy oddalą się i rozglądam się po Radzie Gromady.

Moja

pamięć

odtwarza

rady

Currana

dotyczące

postępowania z Radą. „Nigdy nie spotykam się z nimi nie mając planu. Musisz przedstawić im wachlarz możliwości, ale jeśli będą za bardzo je roztrząsać, nigdy nie podejmą decyzji. Pokieruj ich ku właściwej opcji i nie pozwól im wszystkiego spieprzyć.” Pchnąć ich ku właściwemu rozwiązaniu. Jasne. Bułka z masłem. - Jak wiecie, zamiarem Rodu jest wywołanie wojny. Prawdopodobnie już przesuwają swe siły ku Twierdzy. Mamy do wyboru kilka kierunków działań. Możemy oddać Davis Rodowi. Jaka jest wasza opinia? Czekam. - Nie - odzywa się Jim. - Stracimy kontrolę - dodaje Marta. - Nie oddamy jej. - Nie - mówi Andrea. - Nie - odzywa się Thomas. To daje mi większość. Oddanie jej Rodowi nie wchodzi w rachubę. - Opcja numer dwa: wykonujemy wyrok śmierci na Dorie i okazujemy dowód Rodowi. Tym razem cisza jest dłuższa. Zastanawiają się nad tym. - Nie - decyduje Robert. - Nie - zgadza się z nim Martha. - Nie zabijamy swoich ludzi bez procesu. Proces wymaga czasu, wszyscy zdajemy sobie z tego sprawę. Nikt więcej nic nie oddaje, więc kontynuuję.

- Trzecia możliwość: zatrzymujemy Dorie i każemy Rodowi iść do diabła. - Liczba ofiar byłaby ogromna - odzywa się Thomas. - Jeśli chcą walki, to ją dostaną - Mówi Desandra. - Niemniej nasze siły są uszczuplone i to będzie krwawa przeprawa. - Dla mnie to nie jest akceptowalne wyjście - dodaje Jim. - Zatem, nie chcemy wykonać wyroku śmierci, oddać Dorie Rodowi ani wplątywać się w wojnę - podsumowuję. - Zostaje nam ostatnia opcja: oddamy ją w ręce lokalnych władz. Zapada ciężka cisza. Desandra marszczy czoło. - Czyli co, macie tu Dorie i jej zaznanie, my umywamy ręce? - Właśnie - potwierdzam. - Z technicznego punktu widzenia, morderstwo zostało popełnione w Atlancie, więc zajęcie się sprawą jest ich obowiązkiem. Jeśli ją zaaresztują, Ród będzie musiał rozmawiać z nimi. My będziemy czyści i zniknie pretekst do wywołania wojny. - Niemniej zrzeklibyśmy się prawa do kontroli nad sytuacją zauważa Thomas Lonesco. - Owszem - mówię. Marta zwraca się do Barabasa. - Jeśli to zrobimy, jakie Dorie ma szanse w sądzie? Mangustołak krzywi się. - Ze względu na prawo obowiązujące w stanie Georgia oraz ogólne prawo stosowane w Stanach, fakt zostania zmuszonym do zbrodni nie może stanowić dowodu niewinności w sprawie o zabójstwo. Założenie jest takie, że dana osoba nie może przedkładać swojego życia nad życie innych. - Można to podciągnąć po samoobronę? - pyta beta Klanu Zwinnych.

- Nie - odpowiada Barabas. - Samoobronę, z definicji, można stosować jedynie w stosunku do agresora. Mulradin nie był napastnikiem, a ofiarą. By obciążyć kogoś winą należy udowodnić zarówno actus reus, czyli zdolność, jaki i mens rea, czyli zamiar. Dorie popełniła ten czyn, a gdyby zaprzeczała, jest na to dowód w postaci nagrania. To daje nam actus reus. Nawet jeśli wszyscy uwierzą że naprawdę nie miała wyjścia i musiała wybierać pomiędzy życiem Granta a swoim, to fakt, że dokonała takiego wyboru oznacza, że miała zamiar go zabić. To daje nam składniki do szybkiego wyroku skazującego. - To oznacza karę śmierci? - pyta alfa szakali. - Niekoniecznie. Najważniejsze są intencje prokuratury. Jeśli zakwalifikują to jako zbrodnię ze szczególnym okrucieństwem, a byliby głupcami nie robiąc tego, to będziemy musieli zmierzyć się z karą śmierci. Możemy próbować zmienić kwalifikację czynu na nieumyślne zabójstwo, ale to bez sensu, bo nie mamy nic do zaoferowania. Istnieje możliwość, że nienawidzą d’Ambraya i będą chcieli mieć jej zeznanie, jeśli uda im się go schwytać i oskarżyć. Możliwe też, że nie będą chcieli brać się z d’Ambraya i raczej pogrzebią Davis razem z całą sprawą. Czy możemy to jakoś wykorzystać? To zależy, kto stoi na czele prokuratury. Niedługo wybory. Będą chcieli załatwić sprawę po cichu, czy wykorzystać ją w wyborach? Czy jeśli dojdzie do procesu, to uda nam się wykazać, że dowody zbrodni nie są oczywiste? Nawet nie wiemy, jakie to są dowody, ale trudno będzie zaprzeczyć nagraniu video. Zresztą z samą Dorie nie będzie łatwo. Nikt nie lubi tego typu oskarżonych: prostytutka, która uprawiała zoofilię z żonatym mężczyzną. - Ten żonaty facet byłby jeszcze mniej lubiany - warczy Andrea.

- Masz rację, tyle że to nie jego sądzą. Możemy go oskarżać, ale to ryzykowne. Kim jest sędzia? A przysięgli? Czy atakowanie ofiary nastawi ich przeciwko oskarżonej? - ciągnie Barabas. - Opinia publiczna będzie postrzegać ją jako osobę skłonną do przemocy. - Nie możesz nam udzielić prostej odpowiedzi? - warczy Jim. Barabas wskazuje Jima palcem. - Widzicie? Skłonny do przemocy. A poza tym nie, nie mogę. Daliście mi klientkę która zamordowała człowieka pod przymusem, a która zapewne będzie musiała się do tego przyznać, by usatysfakcjonować Ród i pytacie mnie o jej szanse, więc odpowiadam. Zaczyna boleć mnie głowa. - Możesz nam zatem przedstawić wersję dla głąbów? Barabas

unosi

dłoń.

-

Możliwe

skutki,

w

kolejności

prawdopodobieństwa wystąpienia - zgina pierwszy palec. - Jeden: wyrok skazujący za zabójstwo ze szczególnym okrucieństwem, dożywocie bez możliwości wcześniejszego zwolnienia lub kara śmierci zasądzona przez sędziego lub ławę przysięgłych. Dwa! - zgina drugi palec. - Wyrok skazujący za napaść lub nieumyślne morderstwo, zasądzony przez sędziego lub ławę przysięgłych. Trzy: ugoda i możliwa nietykalność, w zależności od tego, czy chcą dorwać d’Ambraya.

Cztery:

uniewinnienie

przez

sędziego

lub

ławę

przysięgłych ze względu na uzasadnione wątpliwości co do winy. Cholernie mało prawdopodobne. Pięć: kasacja wyroku. To byłby trudny i długotrwały proces. Kasacja występuje rzadziej, niż się sądzi i musielibyśmy udowodnić przed ławą przysięgłych, że Dorie padła ofiarą ogromnej niesprawiedliwości. Sześć: udaje nam się wykazać niejasności w przewodzie dowodowym prokuratury i sprawa zostaje oddalona. Trudno określić prawdopodobieństwo tego ostatniego, bo

nie

znamy

dowodów.

Przypominam,

że

może

nie

zostali

powiadomieni o zamordowaniu Granta. Przy stole zapada cisza. - Jeśli pójdziemy z tym do władz - mówi Martha - będą starali się nas obsmarować. Zapłacimy za to dużą cenę. - To prawda - odzywa się beta Zwinnych. - Znowu będziemy musieli walczyć z obostrzeniami - dodaje żeńska alfa Szakali. - Alternatywa jest jeszcze gorsza - zauważam. - Zależy jak na to spojrzeć - stwierdza Martha. - Nie ma dobrego wyjścia z tej sytuacji. Tracę ich. Zaraz to wszystko spieprzą. Robert zerka na mnie i odzywa się ostrożnie. - Jaka obowiązuje kara za czyn popełniony przez Dorie, zgodnie z Prawem Gromady? - Śmierć - odpowiada Barabas. - To zabójstwo ze szczególnym okrucieństwem. Życie za życie. Lonesco mi pomaga. Chwytam się tej szansy. Jest marna, ale tonący brzytwy się chwyta. - Jako alfy mamy pewne obowiązki względem członków Gromady. - Notuję w pamięci, by podziękować Barabasowi, że zmusił mnie do wykucia na blachę praw Gromady. - Musimy zapewnić ogólne bezpieczeństwo oraz chronić poszczególne osoby. Naszym priorytetem jest ochrona życia. - Wiemy, kochana - mówi Martha. - Znamy te prawa. - Barabas, jaki wyrok dostanie Davis, jeśli oddamy ją Rodowi? - Śmierć - odpowiada. - A co, jeśli my ją osądzimy? - Śmierć. - A co się stanie, gdy oddamy ją w ręce władz?

- Nie wiem. Mogę tylko powiedzieć, że ze wszystkich sił będziemy się starać uniknąć kary śmierci. - Czyli to niewiadoma? - Tak. - Śmierć, śmierć niewiadoma. - Rozglądam się po Radzie. Głosuję za niewiadomą. Kto się ze mną zgadza? Pięć minut później Rada rozchodzi się. Martha zatrzymuje się przy mnie. - Dobra robota. - Niespecjalnie - mówię. - Masz wieści od Mahona? Kręci głową. - Nie martw się. Zjawią się. Mam nadzieję, że się nie myli. Jim rozmawia z kimś w drzwiach i odwraca się do mnie. Właśnie dostałem telefon z miasta. Ród opróżnił stajnie Kasyna. Nadchodzą. Rozdział 12 - Party time! Stoję na balkonie głównego budynku, obserwując jak ostatni maruderzy chowają się w murach Twierdzy. Zerkają na mnie po przybyciu. Mam na sobie sweter Evdokii i z całych sił staram się emanować pewnością siebie. Jest dziesiąta osiemnaście. Nie widać jeszcze ludzi Rodu, ale zwiadowcy Jima donieśli o dużej liczbie wampirów, przesuwających się z głębi miasta w naszym kierunku. Zwiadowcy oszacowali ich liczebność na co najmniej siedemdziesiąt sztuk. Piloci mają ograniczony zasięg, co oznacza, że Panowie Umarłych i czeladnicy będą musieli podróżować wraz z nieumarłymi. To szalenie nierozważny krok. Gdzieś tam w drodze Ghastek zgrzyta zębami. Operowanie tak wieloma truposzami razem w jednym miejscu wymaga żelaznej kontroli ze strony pilotów. Nie bez powodu wampiry spędzają większość czasu pod Kasynem, zamknięte

w stalowych klatkach i przykute łańcuchami do ścian. Nawet pojedynczy krwiopijca na wolności może spowodować katastrofę. Gdybym była okrutna, wzięłabym nasze rendery wyrżnęła ścieżkę przez wampiry i pozwoliła swoim ludziom wytłuc członków Rodu. Po śmierci pilotów, uwolnione wampiry otoczyłyby nas. Nie wiem, ile ich naraz mogłabym utrzymać, ale idę o zakład, że wystarczająco wiele, by zmusić resztę do odwrotu w las. Wróciłyby do miasta i rozszarpały każdą żywą istotę. Do rana Atlanta stałaby się miastem umarłych. Wina spadłaby na Ród, a my żylibyśmy długo i szczęśliwie... Przynajmniej do momentu, w którym mój ojciec zdecydowałby się zaangażować w odwet, po tym jak spadłaby na jego głowę lawina kłopotów po owej rzezi. Na szczęście dla Atlanty nie jestem d’Ambrayem i jeśli mogę temu zapobiec, jej mieszkańcy nie zginą dzisiaj. Gdy

pierwszy

wampir

pojawi

się

w

zasięgu

wzroku,

zabarykadujemy wrota. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, by przemówić pilotom do rozsądku, ale jeśli mi się nie uda, nie zaatakujemy. Curran zbudował tę Twierdze tak, by wytrzymała oblężenie. Jeśli chcą walki, to trudno. Przychodzi mi na myśl zdanie z mojej ulubionej książki: „Życzę powodzenia w obleganiu zamku”, Hugh. Przez główne wrota wchodzi kobieta ubrana w wyblakłe jeansy i ciężką kurtkę. Jej włosy skrywa kaptur. Kroczy przez śnieg z determinacją: zamaszyste kroki, zdecydowana linia ramion, proste plecy. Obok niej idzie wysoki mężczyzna, przyodziany w czarny płaszcz i niosący na ramieniu laskę. Jej główka wyrzeźbiona jest na podobieństwo kruczego łba z ostrym dziobem. Znam tę laskę. Chciała mnie kiedyś pokąsać. Niemej biorąc pod uwagę, że jej właścicielem jest czarny volhv, służący starożytnemu, słowiańskiemu

bożkowi ciemności i zła, należy się spodziewać nieuprzejmego zachowania. Wiem z wiarygodnego źródła, że Roman sypia w piżamie z Kłapouchym, co rzuca nowe światło na jego osobowość. Roman jest poza tym synem Evdokii, więc towarzysząca mu kobieta, to pewnie wiedźma. Przybyli moi neutralni świadkowie. Kobieta mówi coś do Romana. Ten zatrzymuje się, odwraca do niej i potrząska laską. Ona krzyżuje ręce na piersi. Nie widzę jej twarzy, ale nieźle odczytuję mowę ciała: „- Potrząsam nad tobą moim czarodziejskim patykiem!” „- Wiesz, gdzie go sobie możesz wsadzić?” Jeden ze zmiennokształtnych, umięśniony mężczyzna po czterdziestce, przesuwa się, by zajść drogę volhvowi. Roman wskazuje mnie ręką, strażnik odwraca się, a ja do nich macham. Zmiennokształtny odsuwa się i pozwala naszym gościom przejść. - Jennifer chce tobą rozmawiać - mówi Barabas. Odwracam się. Mangustołak stoi w drzwiach pokoju. Nie spał przez ostatnią dobę, ale niespecjalnie to po nim widać. Rysy jego twarzy wydają się być jeszcze ostrzejsze, niż zazwyczaj, a część włosów oklapła, ale poza tym wygląda dobrze. Opuszczam balkon. - Udało wam się dodzwonić do śledczego Graya? Kręci głową. - Wciąż próbujemy. Pośród Nadnaturalnej,

naszych to

kontaktów Gray

jest

w

Wydziałem najbardziej

Aktywności przychylny

zmiennokształtnym. Zazwyczaj odbiera telefony od nas, ale dziś jest nieuchwytny. Mam nadzieję, że to zbieg okoliczności. Jeśli celowo mnie unika, to mamy wielki kłopot.

- Czego chce Jennifer? - Nie uściśliła. Mam powiedzieć jej, że jesteś zajęta? - Nie. Lepiej mieć to z głowy już teraz. Barabas kiwa głową w kierunku otwartych drzwi. - Towarzyszka przyjmie cię teraz. Wilkołaczyca wchodzi. Wygląda mizernie. Dresy wiszą na niej, a ręku trzyma butelkę wody. Sądząc po jej wzroku, w butelce jest pewnie coś mocniejszego niż woda. Blond ochroniarz Jennifer, ten który pyskował na moście, próbuje wejść z nią. Barabas blokuje my przejście. Brandon wycofuje się, a mangustołak za nim i zamyka za sobą drzwi. - Słucham? Hinton oblizuje usta. - Przyszłam porozmawiać o Desandrze. Jasne. Ród i d’Ambray praktycznie pukają do naszych drzwi. To jest najlepszy moment, by zawracać mi głowę swoimi problemami. - Teraz chcesz o tym rozmawiać? - Tak. Opieram się o ścianę. - No dobra? Co z Desandrą? - Chcę byś wyrzuciła ją z Gromady. Uhm. - Na jakiej podstawie? - Zagraża stabilności Klanu Wilków. - Masz na to dowody? Kobieta obnaża zęby. - Usiłuje mnie wygryźć. Siadam na ławeczce pod oknem.

- Ty i Klan Wilków to nie to samo. Ona nie zagraża klanowi, a jedynie twojemu przywództwu. - Zmiana przywództwa w tej chwili zdestabilizuje klan. Wciąż opłakujemy Daniela. Daniel nie żyje od sześciu miesięcy. Jennifer wciąż jest w żałobie i ja to rozumiem, ale życie klanu toczy się dalej. - Prosisz mnie, bym ingerowała w wybór alfy suwerennego klanu. Nie mam takiej władzy. Pozostałe klany podniosłyby krzyki protestu i gdybym nawet miała jakiś wpływ na ów proces, nie zrobię tego. Nie do mnie należy mówić twoim ludziom, kogo mają wspierać i wybrać do rządzenia nimi. - Oni wspierają mnie. - To po co ty przyszłaś? Hinton zmaga się przez chwilę ze słowami. - Ja jestem alfą. Ona jest... - zaciska dłoń w pięść. - Ordynarna. A jeden z jej synów jest potworem. Kral ma rację, Jennifer nie ma zamiaru pozwolić małemu lamassu wychować się w klanie. Na miejscu Desandry nawet końmi bym się nie dała odciągnąć od wskoczenia na miejsce alfy. - Dziecko Desandry to zaledwie niemowlę oraz członek Gromady. Hinton nie przestaje się nakręcać. - A co się stanie, gdy ono dorośnie? - Będziemy się tym martwić, gdy nadejdzie pora. - Nie pozwolę jej zająć mojego miejsca. Ono mnie się należy. Robię to dla mojego dziecka, dla córki Daniela. Będzie się wychowywać jako córka alfy.

Przybiera na wpół zrozpaczony, na wpół zdeterminowany wyraz twarzy. Jasne. Brak rozumnych form życia na planecie Hinton. - Dlaczego bycie alfą jest dla ciebie takie ważne? Dlaczego nie ustąpisz? - Bo to moje miejsce. Wybrał mnie Daniel. Wybrał mnie spośród wszystkich innych kobiet w klanie, bym stała u jego boku. Daniel nie popełniał błędów. Umarł, więc teraz ja muszę kierować klanem, by uczcić jego pamięć, w innym przypadku jego śmierć poszłaby na marne. O borze szumiący, wyniosła swojego męża na piedestał. Zmiennokształtni mają z natury skłonności do paranoi, ale żal po śmierci męża, połączony z hormonami ciąży, kompletnie pomieszał Jennifer w głowie. Mogę wymyślać nieskończoną liczbę racjonalnych argumentów, ale ona ich nie posłucha, bo nic nie może wygrać z pamięcią o jej mężu. - Ktoś zadał Desandrze to samo pytanie - mówię. Odpowiedziała: „Ponieważ mogę sprawić, że ludzie w klanie będą czuli się bezpieczniejsi i szczęśliwsi”. Hinton wpatruje się we mnie błyszczącymi zielenią oczami. - Jesteś mi to winna. Zabiłaś moją siostrę, mój mąż umarł w walce, w którą ty nas wciągnęłaś, a potem sprowadziłaś tu Kral. Wyobrażasz sobie, że jeśli wygra, to będzie mi rozkazywać? Nie będę słuchać tej suki! - podnosi głos. - Nie będę! Moje dziecko nie będzie nazywać tej nieokrzesanej szumowiny alfą. Ty wszystko spieprzyłaś; napraw to teraz albo pożałujesz. Wystarczy tego dobrego. - Nie.

Hinton przeszywa mnie spojrzeniem świecących na zielono ślepi. - Wygaś te światełka, albo rozstrzygniemy problem dominacji tu i teraz. Odsuwa się. Blask przygasa. - Powiem to jasno i wyraźnie. Nie zbiłam twojej siostry, bo tak mi się podobało. Zabiłam ją, ponieważ zmieniała się w loupa i cierpiała. Zakończenie jej życie było aktem miłosierdzia. Daniel nie umarł żebyś ty mogła być alfą. Umarł, żeby fanatycy nie odpalili urządzenia, które zabiłoby wszystkich zmiennokształtnych

w

promieniu kilkunastu kilometrów. Walczysz z Desandrą o zaufanie swojego klanu i przegrywasz. Sam fakt, że tu przyszłaś pogarsza twój wizerunek. Gdybym ci pomogła, wyglądałabyś na jeszcze słabszą. Musisz stanąć na własnych nogach. Nie szlajać się wszędzie z ochroniarzami, nie chować się za Władcą Zwierząt. Zmierzyć się ze światem. Wpatruje się we mnie z pobielałą twarzą. Powinnam się zamknąć, ale przez ostatnie dwanaście godzin latałam po skutym lodem mieście, żeby zapobiec wojnie dwóch nadnaturalnych grup, prawie straciłam dzieciaka, który wierzył, że go obronię oraz przyglądałam się bezsilnie jak d’Ambray zarzyna ludzi, a w dodatku nie mam wieści o mężczyźnie, którego kocham. Hamulce przestają mi działać i lecę w dół na łeb na szyję. - Wytłumacz mi proszę, dlaczego miałabym ci pomóc? Od kiedy się znamy tylko rzucasz mi kłody pod nogi. Ubiegłej nocy musiałam udać się na teren Rodu ze świadomością, że to misja samobójcza. Poszłam tam, ponieważ zależała od tego cała przyszłość Gromady. Alfa szczurów zgłosił się na ochotnika. Podobnie alfa kotów. Członek twojego klanu też chciał iść. Dzieciak od boud polazł

za mną, bo chciał pomóc. Zrobili to, ponieważ czuli się odpowiedzialni za bezpieczeństwo swoich rodzin i przyjaciół. Zrobili to, by obronić Gromadę. Czy ty zadeklarowałaś swoją pomoc? Mój głos smaga ją niczym bicz, Jennifer wzdryga się. - Poszłaś ze mną? Poświęciłaś się, by odciągnąć wampiry, bym mogła przedostać się na miejsce? Walczyłaś z rycerzem władającym nieznaną magią? Rzuciłaś się na pierdolone wendigo, zatruta i rzygająca własnymi flakami, by ratować chłopca? Siedziałaś tu na dupie, knułaś i użalałaś się nad sobą. A gdzie byłaś niecałą godzinę temu, gdy Rada Gromady decydowała o losie Dorie? Gdzie, do kurwy nędzy, wtedy byłaś? Wysłałaś Desandrę, bo nie chciałaś zmierzyć się z problemem. Jennifer obnaża zęby i cofa się. - Desandra może i jest nieokrzesaną manipulantką, ale wiesz co, wykazała się. Pobrudziła się błotem i krwią z resztą z nas, nie stała z boku. Nikt z nas nie ma na to ochoty, ale od tego jesteśmy. Nie pomogę jej strącić cię z tronu, ale też nie powstrzymam jej. A po tym, co zrobiła, jeśli będzie mnie potrzebować, wesprę ją, bo ona zrobiła to dla mnie, gdy zaszła taka potrzeba. Nie możesz wymagać szczególnego traktowania. Musisz się wykazać i nie możesz unikać podejmowania trudnych decyzji. Musisz się starać tak samo jak my wszyscy. Jeśli chcesz kierować, świetnie. Sięgnij w głąb siebie i znajdź siłę, by zająć się swoim sprawami. Albo ustąp miejsca komuś, kto robi to lepiej. Jennifer siedzi jak sparaliżowana, ściskając w dłoni butelkę z wodą. Czekam, by zobaczyć, czy wybuchnie. Ktoś puka i drzwi otwierają się i do pokoju zagląda Barabas. - Mamy Graya na linii.

Nareszcie. Zwracam się do Jennifer: - Skończyłyśmy? - Nie mogę tego zrobić - mówi Hinton cicho, smutnym głosem. - Powinnam, ale nie mogę. To niewłaściwe. To byłoby jak zbrukanie jego pamięci. O czym ona bredzi? Walka z Desandrą zbrukałaby pamięć Daniela? Zupełnie nie rozumiem. - Możesz ustąpić i zająć się wychowywaniem dziecka... Hinton wstaje i ucieka z pomieszczenia. ●●● Barabas prowadzi mnie do jednej z sal konferencyjnych. Jim już tam jest, opierając się o ścianę, jak ponury cień z twardym wzrokiem. Ojoj. - Jak udało ci się ściągnąć go do telefonu? - pytam. - Dwaj moi ludzie weszli do jego biura i odmówili wyjścia odpowiada Jim. - On był tam cały ranek. Gray unikał naszych telefonów. Tego właśnie nie chciałam usłyszeć. Siadam w fotelu i naciskam guzik głośnika. - Śledczy Gray. - Hej, Kate. - Trudno cię złapać. - Czego chcesz? - pyta zmęczonym głosem. - Chcę oddać w twoje ręce osobę podejrzaną o udział w zabójstwie Mulradina Granta. Cisza. Długa cisza. Oczyma wyobraźni widzę, jak

nagle pod stopami Graya

pojawia się dziura i połyka go w całości. Biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia, wcale by mnie to nie zdziwiło.

- Nie mamy informacji jakoby takie zdarzenie miał miejsce. Aha. - Więc już wiesz. Grant nie żyje, został zamordowany przez zmiennokształtnego, a o udział podejrzewa się członka Gromady. Robię pierwszy krok i proponuję oddanie jej w wasze ręce. - To kwestia jurysdykcji - odpowiada śledczy. - Twierdza leży w hrabstwie DeKalb. Wolne żarty. - Morderstwa dokonano w granicach miasta Atlanta. - Domniemane morderstwo. Wrr. Przybliżam się do telefonu. - Zawsze dążyliśmy do utrzymania dobrych relacji z WAN. W tym roku pomogliśmy wam przy... Jim unosi dziewięć palców. -... dziewięciu sprawach. Proszę teraz was o pomoc. Cisza. - Przykro mi - mówi Gray. - Nie mogę wam pomóc. Gniew narasta we mnie jak fala. Drżącym lekko głosem mówię: - Tu niedługo zacznie się krwawa jatka. Gray ścisza głos. - Dostałem takie polecenie z góry. Mamy się nie angażować w wojnę pomiędzy Gromadą a Rodem. Nie mamy ludzi i broni. Zostalibyśmy wyrżnięci w pień. Przykro mi, ale to sprawa pomiędzy nimi a wami. Nie pomoże nam. - Miałeś dziś szansę dokonać czegoś znaczącego, ale się wycofałeś. Posiadanie władzy ma sens, gdy się jej używa w dobrym celu, a dziś ty nie zrobiłeś nic. Zrób tak jeszcze raz czy dwa i niedługo wszyscy zaczną cię ignorować. Nie dzwoń gdy będziesz potrzebował pomocy.

Rozłączam się. - Jak dyplomatycznie - zauważa Barabas. - Pieprzę dyplomację. Telefon dzwoni. Odbieram. - To kwestia jurysdykcji - odzywa się Gray spiętym głosem. Nasza nie sięga Twierdzy. Rozłącza się. No dobra. - Czyja to jest więc jurysdykcja? - rzucam do obecnych. - Większość naszych ziem leży w hrabstwie DeKalb odpowiada Barabas. - I trochę w Clayton. Szeryfowie DeKalb i Clayton nie pomogą nam. Ten z DeKalb ma nas gdzieś, a ten z Clayton ma za mało ludzi. - I jeszcze trochę w Milton - dorzuca Jim. - Wzdłuż północnej granicy. Momencik. - Milton? Jim przytakuje. Kiedy ostatni byłam w Milton, to z powodu Andrei, która się wkurzyła na cizię przystawiającą się do Raphaela, więc wyciągnęła spluwę i prawie utopiła dziewczynę. Beau Clayton, szeryf hrabstwa Milton, osobiście namówił ją, by odpuściła i zamknął wszystkich do mojego przybycia. Wystukuję jego numer w telefonie. - Beau? - Kate - odpowiada mi głęboki głos, zabarwiony akcentem z Georgii. - Wydarzyło się coś przedziwnego. Jeden z moich zastępców właśnie zobaczył coś, co opisał jako „ogromną kupę nieumarłych”, przemieszczającą się w waszym kierunku. Jestem teraz ciekaw, czy może urządzacie przyjęcie?

- Beau - mówię. - Potrzebuję twojej pomocy. ●●● Stoję na murze Twierdzy. Dzień jest piękny. Słońce rozświetla turkusowe niebo, muskając je bladozłotym welonem. Przede mną rozciąga się rozległa, przyprószona śniegiem przestrzeń, zakończona spiczastym murem ciemnego lasu. Wiatr rozwiewa mi luźne pasma włosów. Za moimi plecami czeka Rada Gromady. Coś porusza się w oddali, tuż za linią drzew. Pojedynczy, szkieletowaty kształt wyłania się z zarośli, ciemny zygzak na tle białego śniegu. Nieumarły przystaje na czterech kończynach. Omiata mnie jego magia, jak warstewka gnijącego ciała na powierzchni mojego umysłu. Z lasu wylewają się wampiry, ich wychudzone, groteskowe ciała poruszają się absurdalnie szybko. Jest ich tak wiele... Za nimi na równinę wyłażą cztery opancerzone pojazdy. Pomalowane w odcienie moro, osadzone na ośmiu kołach, wyglądają niczym małe czołgi. I pewnie są wypełnione po brzegi pilotami. - Ród zakupił Strykery - mówi Andrea. - Listewkowy pancerz szczelnie osłaniający kabinę. Cztery warstwy stali, następnie ceramiczna warstwa antypociskowa, potem jeszcze trochę stali i pewnie płytki odbijające. Można użyć wyrzutni rakietowej i nawet tego nie poczują. - Ile ważą? - pyta Martha. - Nieco ponad szesnaście ton - odpowiada Andrea. Martha wzrusza ramionami. - Za ciężkie, by je przewrócić. Wyłuskanie Ghasteka i jego ludzi ze Strykerów będzie kurewsko trudne.

Opancerzone pojazdy bojowe zajmują pozycje i zatrzymują się. Wampiry skupiają się wokół nich. Gdzie jesteś, Curran? W głębi duszy spodziewałam się że pojawi się tu nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Ale nie ma go tutaj. Jestem zdana sama na siebie. Odwracam się do dziedzińca i macham na Romana oraz towarzyszącą mu czarownicę. - Czy to jego siostra? - pyta Andrea. - Nie - wiem to, bo rozmawiałam z nimi. - Spytałam ją. Ma na imię Alina, nie jest jego siostrą oraz głęboko współczuje jego siostrom, bo gdyby musiała znosić jego obecność dłużej niż jeden dzień, rzuciłaby się z najbliższego mostu, tylko po to by zakończyć tę agonię. - Ojej - komentuje Andrea - dobrze, że to uściśliła. Czarny volhv odmachuje mi i krzyczy: - Przedstawienie czas zacząć! Alina wzdycha. - I z czego się tak cieszysz? Umrzemy tu. Oboje ruszają ku bramie. - To takie ekscytujące - odpowiada jej Roman. - Popatrz na te wszystkie wampiry i zmiennokształtnych. To historyczna chwila, a Gromada będzie nam coś winna. - Czy ty nie masz za grosz rozsądku? Nie rozdawali go, gdy się rodziłeś? Roman pokazuje palcem swoją twarz. - Nie potrzebuję zdrowego rozsądku. Dostałem podwójną dawkę uroku osobistego. - Chyba raczej podwójną dawkę głupoty... Przechodzą przez wrota pod nami, a Derek wraz z dwoma innymi zmiennokształtnymi zamyka je, umieszczając na miejscu

ogromną belę. Chłopak-bystrzak, blady i łysy, uznał, że ma już dość odpoczynku, a ja nie miałam siły się z nim o to kłócić. Roman i Alina zatrzymują się piętnaście metrów od bramy. Z hordy wampirów oddziela się jeden i biegnie ku nam. Roman rozmawia z nim. Przedstawia nasze warunki: spotkamy się z dwojgiem Panów Umarłych przed bramą i omówimy sprawę morderstwa

Granta.

Roman

i

jego

towarzyszka

mają

być

bezstronnymi świadkami. A jeśli Hugh zbliży się na mniej, niż piętnaście metrów od tego spotkania, negocjacje zostaną przerwane. Wampir wraca do swoich, Wiedźma unosi głowę i rozkłada ręce. Pulsującym ruchem oddziela się od niej zielona iskra i rozdziela się na tysiące wąskich wstążek zieleni, które uciekają od niej i opadają na śnieg. Unosi się para i biały puch topnieje, a ziemię pokrywa zieleń, tworząc idealne koło o średnicy kilkunastu metrów. Grube, zielone łodygi wyrastają z odsłoniętej ziemi i wyciągają się w górę, tworząc sięgające kolan ciernie. Oto i nasze rendez-vous. ●●● Wychodzę na ośnieżone pole i staję obok Jima. Za nami znajdują się zamknięte wrota Twierdzy. Na murze czeka Andrea i jej automatyczna kusza. Wzięła też ze sobą karabinek snajperski na wypadek gdyby magia odpuściła. Morze wampirów rozstępuje się i wychodzi z niego Ghastek Stefanoff; wysoki, szczupły, ubrany po wojskowemu w białą kurtkę i podobne spodnie, ze strategicznie rozmieszczonymi plamami brązu. Ubioru dopełniają białe buty i hełm z tymi samymi brązowymi plamami. Najwyraźniej planował zagrzebać się w śniegu i strzelać do nas z ukrycia. Idzie za nim kobieta. Ma na sobie identyczny mundur, a hełm skrywa włosy, ale rozpoznałabym Rowenę wszędzie.

- Co oni mają, do cholery, na sobie? - szepcze Jim. - Bawią się w żołnierzy. To ich pewnie drogo kosztowało. - To może kosztować ich jeszcze więcej - mruczy w odpowiedzi Jim. Ghastek

ostrożnie

przestępuje

nad

ciernistym

murem,

okalającym miejsce spotkania. Rowena idzie za nim. Horda nieumarłych znowu się marszczy i wyjeżdża z niej Hugh. Ma na sobie ciemną, skórzaną zbroję i długi płaszcz, obszyty wilczym futrem. Jakie wyczucie. Kiedy zmierza się na konfrontację z Twierdzą, wypełnioną ludźmi, którzy pokrywają się futrem, trzeba pamiętać, by koniecznie włożyć płaszcz ze skórami martwych zwierząt. Jego olbrzymi, kary Fryzyjczyk tańczy pod nim, długa, czarna grzywa powiewa, a pióra na pęcinach wzbijają tumany śniegu. Z jego nozdrzy unosi się para. Hugh powinien zabrać ze sobą transparent, z wyszytym na złoto napisem „JESTEM ZŁOCZYŃCĄ”. Koń, zbroja i futro dobitnie o tym świadczą. Jim nachyla się i skupia na nim wzrok. - Nie rób tego - szepczę. Hugh prowadzi swojego wierzchowca wzdłuż ciernistej granicy. Fryzyjczyk okrąża nas, nie przekraczając jej. D’Ambray jest najwyraźniej

z tych, którzy przestrzegają zasad co do litery,

ignorując ducha porozumienia. Mam ochotę ściągnąć go z tego konia i wbić jego gębę w ziemię. - Czy zaaresztowaliście mordercę? - pyta Ghastek. - Tak - podaję mu kartkę z ręcznie napisanym zeznaniem Double D. Czyta je i zerka na d’Ambraya. Hugh wpatruje się we mnie.

Patrzenie nic nie kosztuje. Spróbuj się zbliżyć, a zaradzę temu, co nas oboje boli. Ghastek czyta dalej. Niesmak wykrzywia jego twarz. - To... Dosyć przykre. - Osobiście uważam, że to tragiczne, ale mogę zgodzić się na przykre, skoro nalegasz. Czas mi się kończy, a Beau Claytona ani widu, ani słychu. Może wystawił mnie do wiatru. Ghastek składa kartkę na pół i podaje ją Rowenie. Ona odczytuje tekst i podnosi wzrok. Szybka kalkulacja zachodzi w jej głowie. Rowena odpowiada za wizerunek Rodu. Ta cała sprawa to pijarowski koszmar dla wszystkich w nią wplątanych. - Przeczytałeś tę część, gdzie opisano, jak zjawił się d’Ambray, przystawił broń do jej głowy i zmusił do zamordowania Granta, żeby wywołać tę wojnę? Ghastek patrzy na mnie z kwaśną miną. - To ona tak twierdzi. Nie przeczytałem jednakowoż części, w której przedstawia dowody tej opowiastki. Być może jest dodatkowa klauzula lub dowód, który przeoczyłem? Nie ma sprawy, mogę gadać w nieskończoność. - Dlaczego miałaby kłamać? Hugh wciąż jeździ dookoła nas. Mały uśmieszek wykrzywia jego usta. Wygląda jakby nieźle się bawił. Śnieg, słońce, rześkie powietrze, szybki koń... I zbliżająca się rzeź. Wszystko, czego potrzebuje dorastający chłopiec. - By zapobiec temu konfliktowi. Być może to była sprzeczka kochanków. - odpowiada Ghastek. - Może chciała go okraść. Nie wiem i szczerze powiedziawszy nie dbam o to w tej chwili. Możesz

udowodnić, że jest prawdziwą zabójczynią, a nie owieczką, poświęconą w ofierze? - Możesz zbadać jej DNA. Będzie pasować do tego, odnalezionego na ciele Mulradina. - Przygotowaliście się do oddania jej w nasze ręce? - Nie. Ghastek pochyla się. - Kate, nie znoszę uciekać się do gróźb, ale mamy określone zobowiązania wobec ludzi, którymi kierujemy, w odniesieniu do tego konfliktu... Po jego lewej stronie, spod drzew wyłania się troje jeźdźców. Beau, czy nie Beau? - Ofiary oraz koszty finansowe tej wojny będą przejmujące ciągnie Ghastek. - Rozumiem, że liczysz na pomoc wynajętego pilota, ale zapewniam cię że z łatwością zneutralizujemy tę osobę. - Jakiego pilota? - Tego, który towarzyszył ci ubiegłej nocy na Konklawe. O czym on bredzi? Och. Najwyraźniej kryję się za dobrze. Ghastek jest ogromnie inteligentny, ale jeszcze nie dodał dwu do dwóch. Jest absolutnie przekonany, że nie jestem w stanie pilotować wampira. Widział wielokrotnie jak tego nie robię, choć okoliczności temu sprzyjały. Nabrał przekonania, że nie umiem tego robić, więc uznał, że wynajęłam kogoś innego i ta osoba przejęła kontrolę nad wampirami na Konklawe. Jasne. - Naszym obowiązkiem jest zapobiec katastrofie - dodaje Pan Umarłych. - Masz rację. Powinieneś odesłać swoją armię nieumarłych do domu, żebyśmy mogli omówić tę sprawę jak normalni ludzie.

Stefanoff wzdycha. - Ja jestem tu stroną która odpowiada na atak. - Ghastek, jesteś inteligentnym człowiekiem. Stoisz tu w tym idiotycznym moro i szykujesz się, wraz z hordą wampirów, do napaści na miejsce wypełnione rodzinami i dziećmi. Czy to wydaje ci się właściwe? Jego twarz znowu się marszczy. - Idea dobra i zła jest nieistotna w tym przypadku. - Idea dobra i zła zawsze jest istotna. Nie może zależeć od sytuacji, inaczej nie byłoby rozróżnienia na dobro i zło. - Nie przyjechałem tu, by roztrząsać obowiązki moralne. - Ty zacząłeś ten temat. - Ukrywacie zbiegłą osobę. Oddajcie ją w nasze ręce. Słyszę krzyk i odwracam się. Z muru Twierdzy zeskakuje mężczyzna i biegnie szybko do nas. Brandon, ulubieniec Jennifer. Co znowu? Jeśli coś popsuje, to urwę mu łeb. Brandon pędzi po śniegu i wskakuje do naszego koła. Ściska coś w dłoni. - Co ty, kurwa, robisz? - warczy Jim. Brandon omija go, rozwiera dłoń i widzę w niej butelkę Jennifer. Otwiera ją i wylewa wodę na mnie. Odsuwam się, ale za wolno. Zimna woda opryskuje mi prawy policzek i moczy włosy. Ghastek unosi ręce do góry i to co nie trafiło we mnie, ląduje na nim. Pan Umarłych gapi się przed siebie, skonsternowany, woda ścieka mu z dłoni. Wybałusza oczy, zakłopotany i zdezorientowany. Jim rusza. Jego dłoń zamyka się na nadgarstku Brandona i skręca go. Wilk pada na kolana ze zwichniętym barkiem.

Świat zwariował i wyżywa się na mnie. Już nawet nie mam siły się złościć. - Dokonało się - mówi blondyn przez zaciśnięte zęby. Zrobiłem to dla niej. Co do cholery? Zatłukę Jennifer. Zrobię to osobiście i oszczędzę Desandrze kłopotu. Jim jeszcze bardziej wykręca jego rękę, zwijając go w precelek. - Zaraz wracam. Chwyta Brandona za kołnierz i wyciąga go z koła w kierunku Twierdzy. Wrota otwierają się na tyle, by przecisnął się pojedynczy człowiek

i

wybiegają

z

nich

Derek

oraz

jeszcze

jeden

zmiennokształtny. Jim popycha wilka w ich kierunku i wraca do naszego koła. Ghastekowi w końcu wraca mowa. - Jak śmiecie? Czy to jakaś zniewaga? - Tak - odpowiadam. - Ale wymierzona we mnie, nie w ciebie. Bardzo przepraszam. Hugh chichocze. Derek i jego kolega wpychają Brandona za wrota. Stefanoff otwiera usta, ale nic z nich nie wychodzi. Próbuje nie stracić nad sobą kontroli. - Bardzo mi przykro - powtarzam. Przepraszam człowieka,

który grozi mi śmiercią. Nikną

nadzieje, że moje arterie nie eksplodują z nadmiaru ciśnienia. - To oburzające. - Tak samo jak wpuszczenie niekontrolowanych wampirów w sam środek Konklawe. Stefanoff zamyka się.

- Chcemy zabrać teraz oskarżoną. Trójka jeźdźców zbliża się. Policyjne kapelusze. To musi być Beau. - A co, jeśli wam ją oddamy? Zlinczujecie ją? Może spalicie ją na stosie? Wydawało mi się, że jesteśmy cywilizowanymi ludźmi. Ghastek zaciska zęby. Na ścianie swego biura trzyma parę okowów, używanych na procesach czarownic. Dobrze trafiłam z uwagą o paleniu czarownic. - Otrzyma szansę, by się bronić - odpowiada Rowena. - Owszem, dostanie ją - mówi na to Jim. - Oddajemy ją tutejszym władzom. Uśmiech znika z twarzy Hugh. O nie, czyżbyś znalazł nadgryzionego robaczka w swojej śliweczce? - To byłoby ogromnie nierozważne posunięcie - oświadcza Ghastek. - A to czemu? - Przede wszystkim dlatego, że ujawnia wewnętrzne sprawy naszych grup do wglądu opinii publicznej - odpowiada Rowena. - A zdawało mi się, że chodziło przede wszystkim o zapobieżenie rozlewowi krwi - zauważa Jim. Uśmiecham się do Ghasteka psychotycznie. - Chyba przyda nam się wszystkim przejrzystość działań. - Nabierasz nas - odzywa się d’Ambray ze swojego rumaka. - Weź się, kurwa, zamknij - warczę. - Nikt cię nie pytał o zdanie. - Blefujecie - napiera Hugh. - Nie znajdziecie nikogo, kto by ją przyjął. Wskazuję na zbliżających się jeźdźców.

Ghastek odwraca się, by spojrzeć przez ramię. Beau i dwoje jego zastępców, latynoska po czterdziestce i niski, zbity mężczyzna z rudą szopą na głowie. - Beau Clayton? - Ghastek opuszcza głowę i masuje grzbiet nosa. - To nie jego jurysdykcja. - Ależ tak. Ten las tam leży w hrabstwie Milton. Oczy d’Ambraya ciemnieją. - To szanowany szeryf z dobrą opinią - woła Ghastek. - Jeśli go zabijesz, wszystkie władze rzucą się na nas. Beau jest zaledwie o kilka metrów od nas. Niemal dwa metry wzrostu, zbudowany jak pradawni Saksoni, którzy machali toporami swojego wzrostu. Dosiada pstrokatej krzyżówki Perszerona, który ma metr osiemdziesiąt w kłębie i wygląda jakby z łatwością mógł pociągnąć ciężarówkę. Dwoje zastępców dosiada wierzchowców rasy Tennessee walkers. Tylko trzech jeźdźców i trzy strzelby. Nic poza tym. Clayton zatrzymuje się. Wampiry lampią się na niego, trzymane w szachu przez umysły pilotów. - No dobra - woła gromko Beau. - Nazywam się Beau Clayton i zostałem powołany przez mieszkańców hrabstwa Milton na ich szeryfa. Do obowiązków mojego urzędu należy prawomocne egzekwowanie nakazów sądowych, nakazów aresztowań, innych nakazów urzędowych oraz nakazów stawiennictwa, skierowanych do mnie jako do szeryfa tego hrabstwa. Przyjechałem tu z nakazem aresztowania. Krwiopijcy wpatrują się w niego. Spojrzenie Hugh staje się zamyślone, zastanawia się nad tym.

- Powiem wam, co teraz zrobimy. Zabiorę rzeczoną osobę pod swoją kuratelę, a wy wrócicie do domu. Lincz odwołano. Ruszajcie. Nie ma na co patrzeć. Ogier d’Ambraya tańczy pod nim. - Rozejść się - powtarza Clayton. Hugh sięga po miecz. Unoszę rękę. Wrota Twierdzy otwierają się na oścież. Dziedziniec wypełniają rzędy zmiennokształtnych w postaci bojowej; wszyscy mają najeżoną sierść i obnażone kły. Kazałam ustawić każdego z moich ludzi, którzy potrafią przybrać formę pośrednią, na tym dziedzińcu. Sześćdziesiąt cztery osoby. Zaledwie osiemnaścioro z nich to żołnierze, ale stąd wszyscy wyglądają na renderów. - Jeśli dokonasz napaści na oficera policji, Gromada weźmie odwet - oświadcza Jim. - Wasi najlepsi ludzie są w lesie - mówi Stefanoff. - W najlepszym przypadku jesteście osłabieni o połowę. Przytakuję. - Tak, większość z naszych młodych, nieżonatych i niezamężnych ludzi udało się na polowanie. Stawicie czoła rodzicom, których dzieci są w tej Twierdzy. Próbowaliście kiedyś zabrać szczenię wilczycy? Proszę bardzo, życzę powodzenia. Hugh trzyma dłoń na mieczu. Sięgam po Zabójczynię. Wyrywa mi się śmiech. - No dalej, Hugh. Uszczęśliwij mnie. Jestem teraz mocno sfrustrowana. Muszę się jakoś wyżyć. Proszę. Wpatruje się we mnie. - Przegrałeś - mówię. - Rozpracowałam cię. Zabieraj swoje zbiry i wracajcie do domu. - Nie mamy podstaw prawnych, by atakować szeryfa oświadcza Ghastek.

- Zrobisz, co ci każę - warczy d’Ambray. - Nie, nie zrobi - mówię. Z wyrazu twarzy Ghasteka widać, że już zdecydował się wycofać. Cokolwiek Hugh teraz postanowi, ja zrobiłam swoje. Zapobiegłam wojnie. Przez śnieżne pole przetacza się ryk, wibrując w zimowym powietrzu, jak nagły, przerażający huk grzmotu. Fryzyjczyk d’Ambraya szarpie się. Ryk spływa falami, pieniąc się groźbą i furią, budząc dawno uśpione instynkty, które odcinają racjonalną część umysłu od ciała i zostawiają zaledwie trzy opcje: walczyć, uciekać albo zamrzeć w bezruchu. Curran. Zalewa mnie fala ulgi, robię się lekka i przez krótką, rozkoszną sekundę jestem całkowicie i bezsprzecznie szczęśliwa. Curran! Drzewa na północnym krańcu pola trzęsą się i stado ptaków zrywa się do lotu. Curran wyskakuje na śnieg. Ma prawie dwa i pół metra w swojej postaci bojowej, umięśnionej, przerażającej mieszance człowieka i drapieżnego kota, pokrytej szarą sierścią oraz uzbrojonej w pazury wielkości moich palców. Jego głowa jest kompletnie lwia w tej chwili. Otwiera pysk i ponownie ryczy. Z zarośli wyłania się przeolbrzymi kodiak, trzęsąc futrzastym cielskiem. Obok niego chichoce bouda. Nigdy jeszcze nie byłam szczęśliwsza, słysząc ten przeraźliwy rechot. Zmiennokształtni wylewają się spomiędzy drzew, dziesięciu, dwudziestu, więcej... Skąd on ich wziął? Pewnie udał się do Lasu i ściągnął naszych ludzi z polowania. Przyprowadził armię. Tak! Curran zaczyna biec. Zmiennokształtni podążają za nim, wzbijając sypki śnieg w powietrze.

- Na nas już czas - Ghastek zwraca się do morza wampirów. Misja przerwana. Wracamy do bazy. Wampiry odpływają strumieniem z równiny. Śmieję się. Hugh zawraca swego konia, stając do mnie twarzą. Próbowałem być dobry, ale mam swoje granice. Chcesz być potraktowana jak zwierzę, to proszę. Otwiera usta. Spomiędzy jego warg wyrywa się, niczym fala przypływu, magia i uderza we mnie. Słowo mocy. Prawa strona mojej twarzy robi się gorąca. Bladozłote światło wiruje wokół mnie. Stojący obok mnie Ghastek zostaje schwytany w identyczne, błyszczce tornado. Na murze za moimi plecami daje się słyszeć krzyk Christophera. - Pani! Hugh parska. Cokolwiek się dzieje, on zaraz zdechnie. Rzucam się do niego przez śnieg, z wyciągniętą szablą. Światło przesuwa się ze mną, oplatając mnie jasnymi, słonecznymi wstążkami. Przeskakuję nad kolcami. Hugh ześlizguje się z konia. Curran pędzi do mnie, oczy ma czystozłote. Uderzam. Ostrze d’Ambraya zderza się z moim. Mój przeciwnik obnaża zęby. Tornado światła wokół mnie pulsuje czerwienią, tnąc przez ostrze Zabójczyni w miejscu, w którym styka się z mieczem Hugh. Moja broń pęka na pół. Nie! Równina, d’Ambray oraz Curran znikają. Rozdział 13 - Dmuchawce latawce wiatr

Ziemia usuwa mi się spod stóp. Przemieszczam się w powietrzu jakbym nic nie ważyła i jestem zupełnie przezroczysta. Przed oczami migają mi cegły. Spadam przez okrągły szyb. Bezpośrednio pode mną gruba metalowa krata oddziela mnie od czarnej wody. Umrę. Uderzam w kratę i przechodzę przez nią jak przez powietrze. Moje ciało wpada do wody. Jest letnia i mokra. Znowu staję się materialna. Wypływam na powierzchnię i gapię się na połówkę szabli w dłoni. Hugh złamał moją szablę. Zniszczył Zabójczynię. Zniszczył moją szablę. Zwijam się w kłębek wokół resztki szabli, zapadając się w wodę. Mam Zabójczynię od piątego roku życia. Dał mi ją Voron. Spałam z nią pod poduszką niemal każdej nocy przez ostatnie dwadzieścia dwa lata. Zabójczyni jest częścią mnie, a teraz jest zniszczona. Złamana na dwoje. Czuję się, jakby ktoś odciął mi rękę i wszystko strasznie boli. Zabiję go. Nie ma tu żadnego „jeśli”. To jest „kiedy”. Zniszczył Zabójczynię. Nade mną ktoś jeszcze spada, leci przez kratę i wpada do wody. Krztuszę się i wypływam. Chwilę później obok mnie z sapnięciem wynurza się Ghastek. Zaczyna walić rękami na oślep w panice. Robię mu miejsce. Jakieś dziesięć sekund później przestaje się rzucać i wpatruje we mnie. - To była ta woda. Naznaczyła nas i staliśmy się podatni na magię d’Ambraya. - Tak

Hugh pewnie przekupił kogoś z moich ludzi. Albo ich zaszantażował. Albo zastraszył. To była Jennifer. Na pewno; a skoro tak, Hugh nie musiał straszyć jej bardzo mocno. Pewnie siedziała tam, z butelką w dłoniach i próbowała wykrzesać z siebie odwagę by oblać mnie nią. Nie potrafiła. To mnie nie złamie. Moja szabla może pęknąć, ale ja nie. Wygram.

Wydostanę

się

stąd.

Zobaczę

jeszcze

raz

moich

ukochanych. To nie jest mój pierwszy raz. Zalewa mnie zimny, cichy spokój. Głos Vorona mamrocze do mnie z mojej pamięci i opieram się na nim, jak na lasce. „Najpierw wyjścia.” Tak. Pamiętam. Wyginam się w wodzie, próbując wsunąć resztkę szabli do osłony i nie utonąć. Nie trafiam. Kurwa, nie trafiłam. Nie zdarzyło mi się to od dwóch dziesięcioleci. - Ty byłaś celem - oświadcza Ghastek. - Ja jestem tylko przypadkowym świadkiem. - Na to wygląda. Udaje mi się w końcu wsunąć kikut Zabójczyni do osłony. - Gdzie jesteśmy? - Nie mam pojęcia. - Wiedział, że zostaniemy teleportowani tutaj. Wiedział i nie zrobił nic, by zapobiec mojej teleportacji - mówi zdziwiony Ghastek. - Wygląda na to, że d’Ambray uważa cię za zbędnego.

Stefanoff przygląda się mi przez dłuższą chwilę. Mięśnie na jego twarzy drgają. Wali pięścią w wodę z gardłowym warknięciem. Dosyć. Dosyć, kurwa, tego! Ojoj. Nigdy przedtem nie słyszałam, żeby Ghastek używał niecenzuralnego słownictwa. „Pierwszy” wśród Panów Umarłych dostaje właśnie napadu złości. Przygotowuję się. - Zjawia się w moim mieście, szafuje życiem moich ludzi, rozkazuje mi, jakbym był jego służącym i teraz jeszcze to? Jak on śmie! Wzdycham. Pojawiło się „Jak on śmie”, zatem „Czy on nie wie, z kim ma do czynienia” jest nieuniknione. - Nie jestem jakimś analfabetą, którym można ot tak sobie pomiatać. Nie dam się tak traktować. Pracowałem na to ciężko przez całe cholerne lata. Lata! Lata nauki, a ten pierdolony neandertalczyk zjawia się i wymachuje łapami. - Stefanoff wykrzywia twarz w grymasie. Pewnie miał zamiar przedstawić Hugh, ale wygląda jakby miał ciężkie zaparcie. - Uuu, jestem Hugh d’Am-bray, wszczynam woj-nę! Wybuchanie śmiechem w takiej chwili to nie jest najlepszy pomysł. Muszę oszczędzać energię. - Wojna, której staram się uniknąć od lat. Od lat! Wciąż to powtarza. - Czy jemu się zdaje, że łatwo jest negocjować z porywczymi lunatykami, którzy nie rozumieją podstawowych pojęć? Dobrze wiedzieć, jakie ma o nas zdanie. - Nie zamierzam tego dłużej znosić. London Nez dowie się o tym. London Nez stoi zapewne na czele Panów Umarłych. Mój ojciec lubi rozdzielać władzę pomiędzy swych przedstawicieli. Hugh

kieruje Żelaznymi Psami, czyli działem wojskowym. Ktoś musi kierować Rodem, czyli działem naukowym. Na tym stanowisku panuje spora rotacja. - Troglodyta. Półgłówek. Degenerat! - przekleństwa płyną od Pana Umarłych. - Kiedy się stąd wydostanę, poszczuję go wszystkimi dostępnymi wampirami, aż wypiją go do ostatnie kropli. Potem potnę go na kawałeczki, odetnę łeb, a resztę wrzucę do ognia! - Będziesz musiał się ustawić w kolejce. W końcu przypomina sobie, że jestem tutaj. - Co? - Damy ci kawałek d’Ambraya do zabawy, gdy z nim skończymy. Nie wygląda na to, żeby mnie usłyszał. - Nikt nie będzie mnie tak traktował! Wyrwę mu serce. Czy on nie wie, z kim ma do czynienia? - No dobra. Ulżyj sobie. Płynie od niego potok wulgaryzmów. Odwracam się. Musimy wydostać się stąd, więc sprawdzam to miejsce pod względem możliwych dróg ucieczki. Krata ponad nami ma blady kolor, co zwykle oznacza, że to stop zawierający srebro. Nad kratą znajduje się szyb o szerokości sześciu i wysokości trzydziestu metrów. Niebieskie, zasilane magią latarnie, osadzone na ścianach w regularnych odstępach, oświetlają cegły. Zbyt pionowo, by się wspiąć. Krata składa się z kilkucentymetrowej szerokości prętów, ułożonych na krzyż. Poprzeczne pręty w tego typu kratach są zazwyczaj przyspawane lub wpuszczone, ale tutaj nie widać spawów. Pewnie została zrobiona na zamówienie konkretnie do tego szybu. Końce prętów znikają w ścianie. Macham nogami, by nabrać

rozpędu, wyciągam się i chwytam kratę palcami. Idzie dobrze. Unoszę nogi i kopię kratę z całej siły. Ona jest nie tyle mocna co raczej nie do ruszenia. Przynajmniej otwory pomiędzy płytami nie są tycie. Ściągam kurtkę, przekładam rękaw przez kratę i wiążę go z drugim. To powinno wystarczyć. Biorę głęboki wdech i nurkuję w mętnej wodzie. Nie jest zimna ale też niespecjalnie ciepła. Dzięki swetrowi Evdokii przetrwam nieco dłużej. Wełna zatrzymuje ciepło nawet gdy jest mokra. Płynę dołem wzdłuż ściany. Ciemność i cegły. Żadnych ukrytych przejść, tuneli czy rur, w których pokrywy można by podważyć. Krew dudni mi w uszach. Muszę zawrócić albo zabraknie mi powietrza. Wykonuję jedną ósmą obrotu i przebieram nogami by wydostać się na powierzchnię. Ciekłe niebo nade mną obiecuje światło i powietrze. Macham mocniej. Płuca żądają tlenu. Wypływam i łapczywie wciągam powietrze. - …kogo on się uważa? To jest cela więzienna dla zmiennokształtnych. Srebro zawarte w prętach ma zapobiec ich wyrwaniu. Poziom wody jest za wysoki by odbić się od dna i próbować wyważyć kratę. Nawet gdyby udało mi się poluzować kratę, co jest cholernie mało prawdopodobne, to spadłaby ona na nas i poszlibyśmy na dno pod jej ciężarem. Wyobraźnia podsuwa mi koszmarny obraz spadającej na mnie i wpychającej w głęboką, ciemną wodę kraty. O nie, dziękuję bardzo. Latarnie tylko pogarszają sprawę, bo widać dokładnie w jak beznadziejnym położeniu się znajdujemy. „Chcesz być traktowana jak zwierzę? Proszę bardzo” Wielkie dzięki Hugh. Dobrze wiedzieć, że ci na mnie zależy. Uda mi się. Poświęciłam całe życie, by się na to przygotować. Ghastek milknie.

- W tym ślicznym mundurku pewnie nie ma pontonu? - Bądź poważna. - Warto pomarzyć. Ponownie nurkuję i rozwiązuję sznurówkę lewego buciora, a następnie rozprawiam się z drugim. Wynurzam się by zaczerpnąć tchu. - Co ty robisz? – pyta Stefanoff. - Odciążam się. Nurkuję, ostrożnie ściągam lewy but, wynurzam się chwytam kratę i zawiązuję sznurówki wokół pręta. To samo robię z prawym butem. - Zmęczę się za kilka godzin, a będę potrzebować butów, jeśli się stąd wydostaniemy. Zdejmuję pas, przeciągam go przez pręty i zapinam by utworzyć pętlę. Ghastek unosi brwi. Przekładam rękę przez pętlę i uczepiam się kraty. Pas utrzymuje mnie i nie zanurza się w wodzie. Twarz Pana Umarłych markotnieje. - Ile według ciebie on będzie nas tu przetrzymywał? - Nie mam pojęcia. Ghastek wzdycha i zaczyna zsuwać buty. ●●● Wiszę w bezruchu w wodzie. Czas się wlecze. Nie mam bladego pojęcia jak długo tu tkwimy. Nurkowaliśmy na zmianę by przeszukać dokładnie ściany szybu, ale nie znaleźliśmy wyjścia. W końcu daliśmy sobie spokój. Gdy nurkowaliśmy fala magii ustąpiła. Teraz cztery słabe żarówki oświetlają nasze więzienie. To światło, blade i przyćmione, przytłacza nas jeszcze bardziej i zdaje się być jeszcze jedną formą tortur. Przy pomocy pasa i kurtki Ghasteka zrobiliśmy dwie pętle utrzymujące go nad wodą. Mając oboje taką pomoc,

będziemy mogli spać. To niewielka pociecha, ale zawsze coś. Jakiś czas temu zrobiło mi się zupełnie sucho w ustach i musiałam upić nieco wody z manierki. Poczęstowałam też Ghasteka. - Zawsze nosisz przy sobie manierkę? - Siła przyzwyczajenia. Można przetrwać wiele pod warunkiem, że ma się manierkę i nóż. Stefanoff upija nieco i oddaje mi ją – A co, gdy skończy nam się woda? - Będziemy pić tą – pokazuję ciemną wodę zalewającą szyb. - Nie wygląda na czystą, a nawet jeśli jest, to nie pozostanie taką na długo. - Jak się umiera z pragnienia to nie można być wybrednym. Wisimy w wodzie. - Co zrobiłeś z Natarają? Ghastek mruga, zaskoczony. - Zaciekawiło mnie to. On jakby rozpłynął się w powietrzu. Stefanoff wzdycha. - I tak nigdzie się na razie nie wybieramy - zauważam. Unosi wzrok ku sufitowi, zastanawia się chwilę po czym wzrusza ramionami. - W sumie czemu nie? Nataraja preferował swobodny styl zarządzania. Nie mogłem pojąć, dlaczego w ogóle postawiono go na czele. Wyglądał imponująco, ale w rzeczywistości nie zajmował się nazbyt sprawowaniem swojego urzędu. Ja nadzorowałem badania naukowe, a Grant zajmował się stroną finansową. Rok temu zachowanie Nataraji zaczęło stopniowo robić się coraz bardziej nieobliczalne. Plątał się po Kasynie, mrucząc coś pod nosem.

Ponadto zabił to paskudztwo, które trzymał jako zwierzątko domowe. - Wija?! Swoją wielką wężycę? - Tak. Czeladnik znalazł jej fragmenty porozrzucane na górnym piętrze. Wysłano raport do biura głównego. Wysoki rangą członek Złocistego Legionu przybył, by przeprowadzić przesłuchania. Powiedziano nam, że Nataraja został odwołany. - Uważasz, że tak było? Stefanoff wzrusza ramionami. - Spekulowanie na ten temat nie ma najmniejszego sensu. Mulradinowi i mnie powierzono wspólne zarządzanie biurem, dopóki jeden z nas nie „wyróżni się” lub do czasu, gdy zostanie wyznaczone zastępstwo. Obecnie żaden z nas się nie „wyróżnia”. On nie żyje a ja trafiłem tutaj. To ostatnie zdanie wypluwa ze złością. Teraz śpi. Najlepiej będzie, jeśli ja też się prześpię. Zamykam oczy i wyobrażam sobie siebie i Currana na plaży. To piękne marzenie… ●●● Nasza manierka jest już pusta. Była w niej woda na dwa dni, a my rozdzieliliśmy ją na pół, czyli jesteśmy tu uwięzieni ponad dobę, a może nawet bliżej dwóch. Pijemy wodę z szybu, ale trudno utrzymać ją w żołądku. Woda w szybie jest zimniejsza. Temperatura nie uległa zmianie, ale woda wyciąga ciepło z ciała około dwudziestu pięciu razy szybciej, niż powietrze. Moczymy się tu na tyle długo, że już to odczuwamy. Skopałabym sobie tyłek za to, że nie opchałam się czym pysznym, gdy jeszcze byłam w Twierdzy, ale to wymaga za dużo energii. Muszę ją oszczędzać. Wisieć w wodzie. Trwać. Przeżyć. Gdy jest mi zbyt zimno, wyplątuję się z paska i pływam. Wysiłek

uszczupla moje ubogie zapasy sił, ale przynajmniej jest cieplej. Dopóki znowu nie złapią mnie dreszcze. - Umrzemy tutaj - oświadcza Stefanoff. - Nie. - Dlaczego tak uważasz? - Curran mnie znajdzie. Ghastek śmieje się krucho i cierpko. - Nawet nie wiesz, gdzie się znajdujemy. Może jesteśmy na drugim krańcu kraju. - Nie szkodzi. On mnie znajdzie. Curran wywróci tę planetę do góry nogami, żeby mnie znaleźć. A ja zrobiłabym dla niego to samo. Stefanoff kręci głową. - Musisz motywować się, by przetrwać. Nie patrzy na mnie. - Nie mam zamiaru zdechnąć w tej norze. Curran mnie odnajdzie i wydostaniemy się stąd. To się tak nie skończy. Hugh nie wygra. Pewnego dnia przebiję jego gardło moją złamaną szablą. Stefanoff wpatruje się we mnie i mówi zachrypniętym głosem: - Podsumujmy to sobie. Teleportowano nas w jakieś bliżej nieokreślone miejsce, zapewne tysiące kilometrów od domu, możliwe że na inny kontynent. Człowiek, który nas tu sprowadził najpewniej także się teleportował, zabierając wiedzę o naszym położeniu ze sobą, nikt zatem nie ma najmniejszego pojęcia gdzie możemy być. Nie mamy sposobu na porozumienie się ze światem zewnętrznym. Nawet gdybyśmy znaleźli jakiś magiczny sposób komunikacji z naszymi bliskimi lub współpracownikami i tak nie uzyskalibyśmy pomocy, bo nie wiemy, gdzie się znajdujemy. Unosimy się w zimnej, mętnej wodzie.

- Ta woda jest w sumie ciepła. Stefanoff unosi palec. - Jeszcze nie skończyłem. Nie mamy jedzenia. Jesteśmy tu ponad dwie doby, ponieważ ukłucia głodu, które odczuwam, są teraz mniej intensywne. Nasze ciała spalają obecnie te nędzne zapasy tłuszczu, jakie posiadamy co skończy się ciężką kwasicą ketonową, co z kolei doprowadzi do kwasicy krwi, niosąc za sobą nudności i biegunkę. Po tym nastąpią omdlenia, osłabienie i zawroty głowy. Jako, że nasze mózgi zostaną pozbawione niezbędnych składników odżywczych, zaczniemy mieć zwidy, a następnie doświadczymy katastrofalnych w skutkach uszkodzeń narządów, aż w końcu umrzemy na skutek zatrzymania akcji serca. To okropna śmierć w męczarniach. Mahatma Gandhi przeżył trzy tygodnie, gdy prowadził działalność na rzecz niepodległości Indii, ale biorąc pod uwagę, że nasze ciała spalają kalorie szybciej, mamy maksimum dwa tygodnie. - Gdybyś kiedyś chciał zmienić zawód, odradzam przemowy motywacyjne. - Czy ty nie rozumiesz? Jedyną osobą, która wie, gdzie się znajdujemy jest d’Ambray, a on skazał nas na powolną śmierć głodową. Nawet jeśli rozmyśli się i postanowi cię uwolnić, to ja i tak tu zostanę, bo on przejawia tę niezrozumiałą fascynację jedynie tobą. Natomiast ja jestem zbędny. Gdy miałem z nim do czynienia był obcesowy, wręcz niegrzeczny. Jest oczywiste, że nie żywi do mnie ani odrobiny szacunku. - Obiecuję ci teraz, że skoro wdepnęliśmy w to gówno razem, wspólnie się z niego wydostaniemy. Curran wyciągnie mnie stąd, a ja nie zostawię cię tutaj. - Oczekiwanie, że Curran zdoła nas odnaleźć i uratować, jest idiotyczne.

- Nie znasz go tak dobrze jak ja. - Kate ! Karmisz się iluzją ! - To nie pierwszy raz, gdy jestem uwięziona bez pożywienia. Często mi się to zdarzało. Mamy wodę, co jest ogromną zaletą. Jeszcze nie umarliśmy. Mój współwięzień wpatruje się we mnie. - Przeżyłam na pustyni w Arizonie. Przeżyłam w spalonym lesie. Byłam głodzona, niemal utopiona, przemarznięta do szpiku kości, ale dałam radę. Kluczem przetrwania jest nie tracić nadziei, trzeba się jej trzymać. Jeśli ją porzucisz, to koniec. Poddanie się oznacza cichą śmierć ze związanymi rękami w chacie, do której wrzucił cię twój oprawca. Nadzieja to wywalczenie drogi ucieczki i kilkunastokilometrowy bieg przez zaśnieżony las, na przekór przeciwnościom. Ghastek mruga zdumiony. - Naprawdę przeszłaś przez to wszystko? - Tak. - Kto więził cię w chacie? - Mój ojciec. Stefanoff otwiera usta. - Dlaczego? Co za człowiek robi coś takiego dziecku? - Nie miałam innego ojca. Nie poddawaj się. Nie pozwól wygrać troglodycie. Kręci głową. Jego mózg jest za głośny. Musi przestać myśleć albo jego umysł będzie skupiał się na jednym, doprowadzając go do rozpaczy. A to oznacza pocałunek śmierci. Musimy oszczędzać energię, ale jeśli nie odwrócę jego uwagi, załamie się.

- Uporczywie analizujesz nasze położenie, a im bliżej się temu przyglądasz, tym bardziej beznadziejnie to wygląda. Porozmawiaj ze mną. - O czym? - Nie wiem. Dlaczego postanowiłeś zostać pilotem? Zawsze chciałeś kierować nieumarłymi? Dlaczego nie zacząłeś działać na własną rękę? Dlaczego dołączyłeś do Rodu? - To powinno go zająć na chwilę. Stefanoff wisi nieruchomo w wodzie. - „Ghastek” nie jest moim prawdziwym imieniem. Dorastałem w stanie Massachusetts, niedaleko Andover. Byłem zdolny, ale biedny. Nie przytłaczająco biedny. Znałem dzieciaki, które miały jeszcze gorzej. Bieda jest wtedy, gdy twoi rodzice wracają z jednej pracy i szybko wcinają fast food, bo za pięć godzin muszą wstać do drugiej i chcą się przespać. Nie byliśmy aż tak ubodzy. Mieliśmy dom a moi rodzice codziennie jadali ze mną kolacje - Stefanoff milknie na chwilę. - W ósmej klasie wziąłem udział w konkursie naukowym, rozgrywanym pomiędzy miejscowymi szkołami. Uczestniczyła w nich też lokalna akademia przygotowawcza, głównie celem okazania swej wyższości nad edukacją publiczną. Wygrałem. Akademia przyznała mi stypendium. Pamiętam jak bardzo ucieszyli się moi rodzice. Stamtąd Yale rekrutowało swoich studentów, więc sądzili, że mam przed sobą świetlaną przyszłość. Szkoła była oddalona o czterdzieści pięć minut drogi, więc mój ojciec zawoził mnie tam codziennie firmowym vanem. Auto miało na boku logo, wyklejone dużymi, żółtymi literami - „Gastek”. Była to nazwa firmy. Nikomu nie chciało się zapamiętać mojego imienia. Przezwisko Gastek przylgnęło do mnie na stałe, a potem jeden z klasowych błaznów dodał do niego „h” - bo „ghastly” znaczy „okropny”.

Zostało więc Ghastek albo

Dziwoląg. Nim upłynął rok nikt, nawet nauczyciele, nie pamiętali mojego prawdziwego imienia. W jego głosie daje się słyszeć dawne cierpienie. Pogodził się z przeszłością i to już nie sprawia mu bólu, ale jakaś zadra wciąż tkwi w jego sercu. - W tych pierwszych miesiącach zdałem sobie sprawę, że nigdy nie zostanę zaakceptowany. Wszyscy wiedzieli, że choćbym nie wiem jak był bystry, najlepsze co mnie czeka w przyszłości, to praca dla moich

głupszych

kolegów.

Oni

będą

właścicielami,

a

ja

pracownikiem. Bycie inteligentnym nie wystarczy. Jeśli masz urodę lub jesteś sportowcem, to może będą cię tolerować, bo młodzież jest płytka. Możesz stać się zdobyczą jednego z nich, jeśli dasz się wykorzystywać, ale ja nie byłem przystojny ani wysportowany. Wydadzą twoje pieniądze, jeśli je masz i dalej będą się śmiać za twoimi plecami. Byłem tego świadkiem. Widzisz, pieniądze, inteligencja - to nie wystarczy. Chodzi o dziedzictwo. Nieważne gdzie i z kim chodziłeś do szkoły - chodzi o to, gdzie uczył się twój dziadek i z kim przyjaźnił. - Rozumiem że nie lubiłeś szkoły? - Ja jej, kurwa, nienawidziłem. Zjawił się werbownik Rodu. Przywieziono klatkę z wampirem i pozwolono nam spróbować swoich możliwości. To uczucie, gdy po raz pierwszy uświadomiłem sobie, że mogę go kontrolować... To trudne do opisania. Czułem się na swoim miejscu. Po raz pierwszy w życiu coś wyszło mi idealnie. Zmusiłem nieumarłego, by otworzył drzwi klatki, a potem zacząłem ganiać moich drogich kolegów z klasy. Werbownik nie dał rady przejąć kontroli. Wszyscy uciekali. Nie miała znaczenia ich zamożność ani nazwisko. Ich znani dziadkowie nie mogli ich uratować, a gdyby nawet tam byli, też uciekaliby przede mną.

Ghastek uśmiecha się promiennie - Niektórzy błagali mnie, bym przestał. Wygląda tak szczęśliwie, że staram się odsunąć od niego w uprzęży jak najdalej. - W ciągu godziny wyrzucili mnie ze szkoły - śmieje się. Jeszcze tego samego dnia wysłannicy Rodu zaoferowali moim rodzicom czek, opiewający na sumę ich trzyletnich zarobków. Było to wynagrodzenie za ich trud, jeśli zdecyduję, że chcę opuścić dom i pobierać nauki wśród członków Rodu. Niemniej jednak moi rodzice nie chcieli się zgodzić. Pieniądze nie grały dla nich roli. - Czyli cię kochali. Przytakuje. - Owszem. Włożyłem im czek w dłonie i odszedłem. Pragnąłem władzy. Pragnąłem też szacunku, no i pieniędzy, ale przede wszystkim władzy. Pytasz dlaczego jestem pilotem. Ponieważ to kocham. Uwielbiam ten pierwszy dotyk magii, jej precyzję, subtelność, artyzm. Gdybyś mogła pilotować zrozumiałbyś to. Och, gdyby tylko wiedział. - To przypomina podłączenie do źródła czystej mocy. Karmisz się nią. Zaszedłem tak daleko. Jestem obecnie siedemnasty w szeregach Złocistego Legionu. Członkowie Legionu to najlepsi Panowie Umarłych, służący Rolandowi. Złoto to pierwsza pięćdziesiątka, a Srebro to druga. - Wydawało mi się, że to jest Złoty Legion. - To uległo zmianie w ubiegłym roku - tłumaczy Stefanoff. „Złocisty” brzmi lepiej. Pilotowanie to wyjątkowa sprawa. Wymaga ćwiczeń i dyscypliny, ale ciężka praca w końcu się opłaca. Z każdym rokiem moja moc rośnie. Mógłbym już być w czołowej dziesiątce, ale dałem sobie spokój. - A to dlaczego?

- Nie zrozumiesz. - No powiedz. - Nie. Zresztą sama zobacz. Harowałem tyle lat i to doprowadziło mnie tutaj. Do tej … Dziury w ziemi. Odpocznę sobie teraz. Wystarczająco się nagadałem. Ghastek milknie. Mijają minuty. Jego głowa opada. Łatwo jest wyobrazić go sobie jako chłopca na szkolnym boisku - chudego, w tanich ubraniach, ścigającego za pomocą trupa tych, którzy spoglądali na niego z wyższością. Kto by pomyślał? Wydostaniemy się stąd. Curran mnie znajdzie. Na pewno. ●●● Pomieszczenie rozświetla kominek, płynie od niego ciepło tak rozkosznie gorące i delikatne, że przez dłuższą chwilę zwyczajnie się w nim pławię. Jest mi ciepło i sucho. W powietrzu unosi się smakowity aromat przypieczonego mięsa. Jedzenie. To musi być raj. - Hej maleńka - odzywa się Hugh. Odwracam się. Siedzi rozwalony na sporym, drewnianym krześle, plecy na oparciu, długie nogi w niebieskich jeansach wyciągnięte przed siebie. Koszula zdjęta, a światło kominka gra na wyrzeźbionych muskułach jego klatki piersiowej i ramion. Maleńki wisiorek dynda u jego szyi, zaczepiony na prostym łańcuszku. Podoba mi się, że siedzi taki spokojny i rozluźniony. Trudniej mu będzie uchylić się przed ciosem, a tu stoi sobie takie ładne krzesło. Chwytam je. Tyle, że się nie ruszam. I nie mam rąk ani nóg. Świetnie Hugh chichocze. - Aha, to taki specjalny sen, prawda? - przynajmniej mogę mówić.

- Coś w tym rodzaju. To projekcja. - Mhm, ale magia jest w dole. - Nie. Wróciła około kwadransa temu. Przekonasz się, gdy się obudzisz. - Jak długo siedzę w twojej przytulnej celi? - przynajmniej dowiem się czegoś od niego. - Trzy dni. Strasznie długo. Cholera. - Jak tam woda? Robi się już zimna? Dupek. - Czyli tak teleportowałeś się z płonącego zamku? Miałeś ze sobą wodę? Dotyka wisiorka i podnosi go. Światło ognia gra na obłego kształtu szkle. W środku chlupocze woda. - Zawsze mam jeden na sobie. Zgniecenie go trwa sekundę. Gdy woda dotyka skóry, słowo mocy przyciąga mnie do źródła wody. Zatem woda, którą oblał mnie chłoptaś Jennifer pochodziła z szybu, w którym obecnie unosi się moje ciało. - Teleportacja to ostateczność. Transfer zajmuje kilka sekund, w zależności od odległości. Jeśli technika wróci, gdy jesteś w drodze, to po tobie. Niemniej nie zostawiłaś mi wyboru. - Co obiecałeś Hinton za zdradę? - Władzę. Miała oblać się wodą na osobności, żeby nikt jej nie podejrzewał, gdy wykorzystam teleportację. Zniknęłabyś, a ona wykorzystałaby czas, gdy wszyscy szukają ciebie na umocnienie władzy nad klanem. Za tydzień czy dwa moi ludzie zlikwidowaliby dla niej Desandrę, co ułatwiłoby jej sprawy. Tyle że nawaliła, a jej chłoptaś dał dupy jeszcze bardziej. Pewnie szykują jej teraz

nagrobek. Powiedziałem ci wcześniej, że trudno jest wyszkolić zmiennokształtnego. Trzeba zaczynać wcześnie. - Jesteś popierdolony. - Wiem - Hugh wskazuje stół. - Głodna? Stoi na nim jedzenie. Świeży chleb, wciąż ciepły i chrupiący po wyjęciu z pieca. Pieczeń wołowa dominuje nad miską zupy, osełką masła i talerzem ziemniaków. Powietrze przesyca woń pieczonego mięsa, czosnku i świeżego chleba. Zaczyna cieknąć mi ślinka, a żołądek zaciska się boleśnie. Jak to jest, że nie mam rąk, żebym mogła cisnąć w niego krzesłem, ale wciąż mam usta i żołądek? Los nie jest sprawiedliwy. - Jestem o godzinę drogi od ciebie.

Jeśli mnie poprosisz,

przyjadę, wyłowię cię i to wszystko będzie twoje. Wszystko co musisz zrobić, to powiedzieć: „Proszę, Hugh”. - Pierdol się. Uśmiecha się. Kroi kawałek chleba i rozprowadza na nim masło. Przyglądam się jak pokrywa ono kromkę. Hugh wgryza się w nią i je. Drań. - Skończyłeś już ten pokaz gastronomicznego porno? Czeka na mnie wilgotna dziura. - Złamiesz się prędzej czy później. - Możesz pomarzyć. - Będziesz trzymać się życia. Voron pchał cię na krawędź śmierci raz za razem, aż nauczyłaś się nigdy nie poddawać. Zrobisz wszystko co konieczne, by przetrwać, a ja jestem twoją jedyną szansą na wydostanie się stamtąd. Na początku będziesz się przed tym wzdrygać, ale z każdą mijającą godziną moja oferta będzie wydawać się coraz bardziej pociągająca. Przekonasz samą siebie, że twoja

śmierć na niewiele się zda, więc przynajmniej powinnaś odejść z hukiem. Powiesz sobie, że przyjmiesz moją propozycję wyłącznie po to, by wsadzić mi kikut swojej szabli w serce. Nawet gdybyś miała potem umrzeć, sam fakt, że ja też wyzionę ducha, nada sens twojej śmierci. Więc wezwiesz mnie. A potem spróbujesz mnie zabić. Tyle, że nie jadłaś nic od trzech dni, a to ciało… - przekrzywia głowę i lustruje mnie wzrokiem od stóp do głów. - Twoje ciało spala kalorie jak ogień benzynę. Wyczerpują ci się zapasy. Pokonam cię jednym ciosem. - Masz rację co do szabli. Złamałeś ją i jestem ci za to coś winna. Klepie nagą pierś tuż nad sercem. - To tutaj. Dalej, Kate. Sprawdźmy, co się stanie. - W tej chwili, chcę żebyś mnie ładnie poprosiła o uwolnienie. Miło by było wejść do Jester Park z tobą pod ramię. Jester Park w stanie Iowa. Niegdyś park w Des Moines, obecnie schronienie mojego ojca. - A na dłuższą metę chcę wygrać. I to mi się uda. Starałaś się jak mogłaś, ale prędzej czy później wylądujesz w moim łóżku oraz będziemy walczyć ramię w ramię. Będzie nam ze sobą dobrze. To obietnica. - Wydaje ci się, że wszystko ci wolno? - Ktoś musi uświadomić ci, jaka pozycja ci się należy. Coś we mnie pęka. - I to niby ty? - Owszem. Czas na otrzeźwienie d’Ambray. - Udało ci się osiągnąć to wszystko jedynie dlatego, że mój ojciec zmieszał swoją krew z twoją. Wszystko, co robisz, wszystko,

czym jesteś, zawdzięczasz komuś innemu, a kiedy staniesz się nieprzydatny, on wyrzuci cię jak niepotrzebny śmieć. Brwi Hugh schodzą się razem. - Zawdzięczam wszystko jedynie sobie. - Spróbuj obejść się bez pomocy Rolanda, a potem wróć mnie pouczać. Chwila, zrobiłeś to i za pierwszym razem ja skopałam ci tyłek, a potem Curran złamał ci kręgosłup i wrzucił do magicznego ognia. I jak się czujesz ze świadomością, że ciągle z nami przegrywasz? - Przeciągasz strunę. - Jesteś tylko wynajętym sługą. Nawet nie możesz odmówić Rolandowi. Więc może z łaski swojej zamkniesz się i wrócisz do tego, co ci wychodzi najlepiej, polerowania butów swojemu panu? - Jak sobie chcesz - kładzie ręce za głowę i uśmiecha się. - Mam mnóstwo czasu. Budzę się ze snu z szarpnięciem. Obmywa mnie zimna woda. Ghastek wpatruje się we mnie przekrwionymi oczyma. - Curran mnie znajdzie. - mówię. ●●● Skurcze w nogach łapią mnie z obrzydliwą regularnością, wyginając całe moje ciało i są tak bolesne, że krzyczałabym, gdybym nie była tak słaba. Minęły cztery fale magii. Podczas trzeciej Ghastek gadał do ściany, błagając swoją matkę, by nie umierała. Milczymy. Próbowałam używać słów mocy, ale żadne nie zadziałało. Odbijały się jedynie od murów szybu. Pewnie jest otoczony polem ochronnym. Śpię tyle, ile się da. Kiedy już nie daję rady, liczę cegły. Robią się niewyraźne, jakbym patrzyła na nie przez gorące powietrze,

unoszące się nad asfaltem. Już nie jestem Kate. Nie czuję się jak człowiek. Zimno. Bez sił. Głodno. Brudno. Nie chcę umierać w tej zimnej dziurze! Nie chcę umierać ! Chcę jedynie zobaczyć słońce i przytulić Julie raz jeszcze. Chcę pocałować Currana. Może się mylę. Może nie znajdzie mnie na czas. ●●● Ciepło. Sucho. Jedzenie. Hugh. - To już pięć dni. Nasza mała rocznica. Pomyślałem, że sprawdzę, co u ciebie. Propozycja jest nadal aktualna. - Pierdol się. - Jak chcesz. Zimno, wilgotna ciemność. Ghastek ma drgawki. Trzymam jego głowę nad wodą. Nie umieraj. Damy radę. Musimy dać radę. ●●● Ochlapuje mnie woda. Nawet nie wiem, czy jest ciepła. czy zimna. Mury szybu rozstępują się. Patrzy na mnie Curran. Widzę go i jego szare oczy. Słyszę jego głos… - Już idę po ciebie, maleńka. Trzymaj się. Zrób to dla mnie. Szuka mnie! Wyciągnie mnie stąd. - Kocham cię… Chcę go dotknąć, ale nie mogę sięgnąć. Coś zagradza mi drogę. On tu jest. Widzę go TUTAJ. Mogę… - Kate! Kate! - coś mnie powstrzymuje, ale muszę się dostać do Currana. Muszę się stąd wydostać.

- To tylko zjawa! - odzywa się głos Ghasteka. - To zjawa. Widzisz? Postać Currana rozpływa się w powietrzu. Zostają tylko cegły; czarne zimne cegły i krew, tam gdzie je drapałam. ●●● Sześć fal magii. Unoszę się na jeziorze krwi. Mam halucynacje, ale czuję jej smak na wargach, słony, gorący smak ludzkiego życia. To minie, to tylko głód. Rozmazana twarz Ghasteka unosi się we krwi tuż obok mnie. - Boję się - mówi. Muszę utrzymać go przy życiu. - Damy radę. - Ja tylko chciałem żyć - szepce. - Patrzyłem na śmierć mojej matki. Cierpiała. Tak bardzo cierpiała. Nie chcę tego. Nie potrafię. Chciałem mieć dostęp do daru Budowniczego. Pragnąłem, by uczynił mnie nieśmiertelnym. Wpatruje się we mnie udręczonym wzrokiem. Nawet mnie nie widzi. - Ghastek? - Mam na imię Matthew - szepce rozgorączkowanym głosem. Jeśli Budowniczemu zależy na tobie, jeśli cię potrzebuje, będziesz żyć wiecznie. Nie pozwoli ci umrzeć. - Mnie na tobie zależy Matthew. Trzymaj moją dłoń. Nie dam ci umrzeć. ●●● Siedem fal magii. Curran stoi na kracie nade mną i rozmawiam z nim. Mówię: Kocham was wszystkich. To jeszcze nie koniec. Nie poddam się bez walki.

Szkoda, że nie byłam lepszym człowiekiem. Szkoda, że sprawy nie potoczyły się inaczej. To więzienie nie zniszczy mnie. Przetrwam. Nie dam się złamać. Curran uśmiecha się do mnie. Wyciąga dłoń. Wiem, że mnie znajdzie. Na pewno mnie znajdzie, tyle że może być już za późno. ●●● Hałas. Niski, rytmiczny hałas, jakby bicie ogromnego serca. Natęża się. Przybliża się. Znowu mam omamy. Ból. Moja lewa dłoń kurczowo trzyma kratę. Po drugiej stronie leży kawał muru. Cegły. Mój mózg startuje powoli, jak zardzewiały silnik, próbujący się uruchomić. Bum! Coś wali w ścianę nad nami. Następna cegła odbija się od kraty. Wyciągam rękę i potrząsam Stefanoffem. Wisi nieruchomo w swej uprzęży. Trudno go poruszyć. Bum! - Ghastek… - szepczę. - Ghastek… Powoli otwiera oczy. Bum. Cegły

zasypują

kratę

deszczem.

Szyb

kołysze

się

w

przyćmionym świetle lamp elektrycznych, ale widzę dziurę sześć metrów nad nami. Następne uderzenie. Znowu spadają cegły. Ktoś wyłania się z dziury i skacze lądując na kracie. Curran. Proszę bądź prawdziwy. Proszę bądź prawdziwy.

Wpatruje się we mnie przerażonymi oczyma. - Kate? Jeżu iglasty… Poruszam ustami: - Proszę, bądź prawdziwy … Wyciąga brzeszczot z plecaka i zaczyna przecinać pręt kraty. - Nie umieraj, maleńka. To sen. Następna halucynacja. Albo d’Ambray mącący mi w głowie. Przygotowuję się. Obudzę się, a on zniknie. Dwie następne osoby lądują na kracie. Jim, oraz alfa szczurów, Thomas. Jim widzi mnie i klnie. - Wydostańcie mnie stąd. - szepcze Ghastek. - Proszę. - Powinienem cię tu zostawić, ty skurwysynu. - warczy Curran. - Jego też wytnijcie. Jim wyciąga drugi brzeszczot. Ostrze tnie pręty nade mną. W tę i z powrotem. W tę i z powrotem. Proszę, bądź prawdziwy. Sięgam przez kraty i dotykam palców Currana. Jego dłoń w odcinanej rękawiczce jest ciepła. - Trzymaj się maleńka. Już niedługo. Bezwłosy, umięśniony stwór wpada przez wybity otwór i ląduje na kracie. Stoi na czterech jakby nigdy nie chodził prosto. Grube, zakrzywione szpony zdobią palce jego stóp. Ma szeroką klatkę piersiową, a zad umięśniony niczym pies bojowy. Kościany grzebień wyrasta z jego kręgosłupa. Potężne szczęki rozwierają się i kły wielkości palca przecinają powietrze. Jego ślepia, głęboko osadzone i jaskrawoczerwone, płoną ogniem. Wampir. Krwiopijca tak stary, że aż mnie ciarki przechodzą.

Curran odwraca się gwałtownie. Wampir skacze. Prawa dłoń Currana zaciska się na gardle stwora. Władca Zwierząt okręca się, niepomny szponów, rozdzierających mu kurtkę i wali łbem nieumarłego o ścianę. Czaszka wampira odbija się od cegieł. Lwołak obnaża zęby i uderza nią o ścianę raz za razem, ze wściekłym wyrazem twarzy. Kości pękają i krew nieumarłego spryskuje cegły. Curran pcha krwiopijcę po raz ostatni na twardą ścianę, po czym ukręca mu łeb, jakby wyżymał pranie. Ciało stwora upada na jedną stronę, a głowa na drugą. - Popisujesz się. - szepczę. - Trzymaj się. Prawie przecięte. Chwyta kratę. Skóra na jego palcach robi się szara, srebro go pali. Natęża się. Jego nogi drżą pod naciskiem. Ostatnie dwa pręty zginają się, a on odsuwa część kratownicy na bok, niczym wieczko puszki. Opada na kolana i wyciąga do mnie rękę. Wyślizguję się z uprzęży. Ktoś musiał zamienić mi nogi w ołów, bo ciągną mnie w dół jak kotwice. Tonę. Woda zakrywa mi szyję i usta… Curran łapie mnie za ramię, wyciąga na zewnątrz przez kratę i przytula do siebie. Pachnie jak Curran. Jest twardy jak Curran. Chowam głowę w zagięciu jego szyi, gdzie skóra jest tak ciepła, że aż parzy. - Nie umieraj mi tutaj - całuje moją twarz, ściągając kurtkę. Tylko mi tu nie umieraj. Nie jestem wstanie stać. Chwieję się, uczepiwszy się Currana, który okrywa mnie kurtką, obejmuje i skacze. Za chwilę jesteśmy w wąskim korytarzu, przez który mnie niesie. - Kocham cię - mówię. - Ja ciebie też - odpowiada ochrypłym głosem.

- Nie umieraj. - Ghastek… - Wyciągną go. Nie martw się. Nie umieraj. - Po co miałabym to robić? Ściska mnie mocniej. - Zabiję tego pojebańca. - Ja byłam pierwsza. Zniszczył moją szablę. - Pieprzyć szablę. Niemal cię straciłem. Otwiera kopniakiem drzwi i opuszcza mnie przy ognisku, rozpalonym na betonowej podłodze. - Andrea, ubrania! Szybko. Curran rozdziera sweter. Ktoś inny ściąga przemoczone ubrania. Otacza mnie ciepło ogniska. W zasięgu pojawia się Christopher o włosach białych jak śnieg i przystawia mi termos do ust. - Pij, pani. Siorbię. Rosół z kury. Upijam jeszcze troszkę, a on cofa termos. - Nie tak szybko. Zrobi ci się niedobrze. - Trzymaj się, Kate. - odzywa się Andrea, wsuwając mi skarpetki na stopy. - Nie wygłupiaj się tak więcej, słyszysz? - Jasne - szepcę. - Proszę - Robert podaje Curranowi koszulkę. - Co wy wszyscy to robicie? - pytam szeptem, gdy Curran mi ją zakłada. - Ratujemy cię - uśmiecha się Christopher. - Nawet ja. Nie chciałem tu wracać, ale musiałem. Nie mogłem zostawić cię w klatce. Znowu poi mnie rosołem, a Curran ściska. Jesteśmy w dużym pomieszczeniu, na którego środku płonie ognisko, zasilane meblami biurowymi. Kupka złożona z fragmentów

boksów spoczywa przy jednej ze ścian. W suficie są okna. Pokój wygląda jakby został przewrócony na bok. To nie ma sensu. - Gdzie jesteśmy? - szepcę. - Nie wiesz? - Christopher wybałusza niebieskie oczęta. Znajdujemy się w Mishmarze. Więzienna wieża Rolanda. Wiem o niej tylko tyle, ile opowiedział mi Voron. Gdy dzielnica handlowa w Omaha zawaliła się mój ojciec kupił jej resztki od zubożałego miasta. Wziął olbrzymie fragmenty zburzonych magią drapaczy chmur, mierzących nawet cztery kondygnacje, zaciągnął je na opuszczone pole gdzieś w Iowa i ułożył jedne na drugich w ogromną wieżę, utrzymywaną w całości przez magię oraz otoczoną murem. To nieprzebyte miejsce, bezustannie zmieniający się labirynt, gdzie wyjścia się zasklepiają, a ściany zmieniają kształt. Przemierzają je dzikie wampiry. Polują tu stworzenia, które nie mają nazw, bo nie powinny istnieć. Nie ma stąd ucieczki. Nikt się jeszcze stąd nie wydostał. - Włamałeś się dla mnie do Mishmaru? Curran tuli mnie, kołysząc jak dziecko. - Jasne. Jak ja go kocham. - Jesteś pieprzonym idiotą - mówię zachrypniętym głosem. - Po jaką cholerę żeś to zrobił? - Bo cię kocham. Dajcie jej więcej rosołu. Dochodzi do siebie. - Musimy się stąd zmywać - mówię. - Hugh zagląda do mnie podczas snu. Oczy Currana zalewa złoto. - Niech tu tylko przyjdzie. - Wampir! - krzyczy Andrea. Szyba okienna nad nami i na lewo pęka. Odłamki szkła i drewna spadają na podłogę. Do pomieszczenia wpada wampir, jego

umysł migocze przede mną. Ląduje na czterech; stary, wychudzony, nieludzki. Ostry kościany grzebień wyrasta z jego grzbietu. Następny bardzo stary. Wampir rzuca się do przodu i zatrzymuje gwałtownie. - Wciąż jestem… Panem Umarłych - odzywa się Ghastek z koca na podłodze. - Zabijcie go zanim stracę przytomność. Rozdział 14 - Mish-mar-kosz-mar Otwieram oczy. Leżę na kocu, zakutana w kilka warstw ubrań. Nie widzę Currana. Trzymał mnie w ramionach chyba przez całe godziny. Był tu za każdym razem, gdy się budziłam, ale teraz zniknął. Czuję ukłucie niepokoju. No dobra, muszę się z tego otrząsnąć. Przecież nie wyparuje. Nie jest halucynacją. Jest tu... Gdzieś. Nade mną w tę i z powrotem poruszają się

niewielkie

nienawistne punkciki magii. Wampiry. Jeden, dwa... Dziewięć. Odsuwam nakrycie. Pomieszczenie jest niemal puste. Christopher ucina sobie drzemkę, opierając się o ścianę. Po mojej lewej stronie na kocach spoczywa Ghastek. Siedzi obok niego Robert, alfa szczurów. Nie ma Currana ani Jima. Wydawało mi się też, że widziałam Andreę, ale muszę się mylić. Ona nie może tu być. Nie ryzykowałaby życiem dziecka. Klęka obok mnie brązowooka kobieta. Jest w moim wieku, ma ciemne włosy, pełne wargi i brązową skórę. Ubrana w czarną, luźną abaję i podobny hidżab. Wygląda na Arabkę. Widziałam ją już w zespole Dolittle’a. - Kim jesteś? -

Nazywam się Nasrin - delikatnie dotyka mojej twarzy,

badając oczy. - Jestem tu, by cię uleczyć. - Gdzie jest Curran?

- Sprawdza barykadę. Jim i pozostali stoją tu na straży. Jak się czujesz? Jaką znowu barykadę? - Pokój już nie jest zamazany. Uśmiecha się.

- To dobrze. Mieliśmy krótką falę magii i

popracowałam nad tobą troszkę. - Chyba pamiętam. W końcu usnęłam, ale Curran budził mnie co pięć minut, żebym jadła. Na początku był to rosół, którym zwymiotowałam raz lub dwa. Niejasno pamiętam Andreę, podającą mi mokrą szmatkę do otarcia twarzy oraz Nasrin, mamroczącą coś i trzymającą manierkę przy moich ustach. Cokolwiek wypiłam, poczułam się przez to lepiej. Następnie podano mi jakąś tajemniczą miksturę, przygotowaną przez Doolittle’a i wysłaną z ekipą ratowniczą na wypadek gdybyśmy byli niedożywieni. Spytałam, co w niej jest, a Christopher odpowiedział z poważną miną: „42% odtłuszczonego mleka w proszku, 32% oleju jadalnego i 25% miodu”. Bałam się spytać o pozostały 1 %, no i miałam problemy z utrzymaniem tego w żołądku. Potem nadeszła fala magii i ktoś intonował przy mnie, i nagle poczułam wilczy apetyt. Opyliłam blisko dwa litry tego czegoś i wciąż byłam nienasycona, ale znowu usnęłam. Zdaje się, że ta sekwencja powtórzyła się więcej niż raz, ale nie jestem pewna. - Co jest w butelce, z której mnie poiłaś? - pytam. Arabka uśmiecha się. Nie jest ani trochę podobna do Doolittle’a, ale jest coś uspokajającego w jej obecności. - Woda z Zamzam. - Błogosławiona woda z Mekki? - Tak - kiwa głową, uśmiechając się nieco i przystawia mi butelkę do ust. - Pij.

Biorę łyk. - Gdy prorok Ibrahim wysłał Hajar, wraz z ich malutkim synem, Isma’ilem, na dzikie pustkowie Makkah, zostawił ich tam jedynie z torbą daktyli i bukłakiem wody. - Nasrin dotyka mojego czoła. - Nie ma gorączki. To dobrze. Gdy wyczerpał się cały zapas wody Isma’il zaczął płakać, bo był spragniony, a Hagar zaczęła szukać wody. Wspinała się na góry i przemierzała doliny, ale ta kraina była zupełnie pusta. Niedobrze ci? - Nie. - To też dobrze. W końcu, gdy Hajar znalazła się na górze alMarwah, zdało jej się, że usłyszała głos, więc zawołała o pomoc. Anioł Jibril zstąpił na ziemię, omiótł ją skrzydłem i wystrzeliło z niej źródło Zamzam. Jego wody zaspokajają zarówno pragnienie, jak i głód Nasrin znowu się uśmiecha. - Wzięliśmy trochę ze sobą, gdy moja rodzina udała się na świętą pielgrzymkę. Moja medmagia zachęca ciało

do

uleczania

się

poprzez

przemianę

pokarmu

w

przyspieszonym tempie. Nie odniosłaś ran, więc kiedy twoje ciało przyswoiło składniki odżywcze, od razu przetransportowało je tam, gdzie były potrzebne, a woda jeszcze przyspieszyła ten proces. W takim tempie niedługo będziesz mogła chodzić. To niezły wynik, jak na 36-godzinne leczenie, no i wygląda na to, że udało nam się uniknąć objawów przejedzenia. Bez magii, przywrócenie cię do sił zajęłoby kilka tygodni. Zerkam na Stefanoffa. - On dobrzeje wolniej - informuje Nasrin. - Ale ty już wcześniej byłaś w lepszej formie i miałaś więcej rezerw energii, niż on. Nie martw się, doprowadzę cię do poprzedniego stanu. To moja specjalność. W Twierdzy kieruję oddziałem, którego zadaniem jest przywracanie pacjentom sił. Podejrzewaliśmy, że możesz być mocno

niedożywiona,

więc

razem

doktorem

Doolittle

ustaliliśmy

najefektywniejszy sposób leczenia. - Dziękuję. - Proszę bardzo. Próbuję podnieść głowę. - Mówiłaś, że jest tu barykada. Gdzie dokładnie? - Po obu końcach korytarza - Nasrin patrzy do góry. - Piętro nad nami jest zapaskudzone dzikimi wampirami. Ghastek próbował je zliczyć i raz mu wyszło cztery, a dwie godziny później sześć. Zabiliśmy kilka z nich i widać było, że są zniekształcone. To miejsce nie jest zdrowe nawet dla wampirów. Na górze jest ich teraz dziewięć. Wyczuwają nas i zbierają się tam. Albo je zniszczymy, albo musimy stąd ruszać. - Pożywiają się na sobie - dodaje Stefanoff. Przekręca się na bok, twarzą do mnie. Ma zapadnięte oczy i wygląda jak cień samego siebie. - Nigdy o czymś takim nie słyszałam - mówię. - Zdarzają się takowe przypadki - odpowiada. - Trzeba do tego dużego wygłodzenia i kontrolowanego karmienia. Udało mi się zrobić coś takiego w warunkach laboratoryjnych. Istnieje - ziewa wiele zmiennych. Wampir żywiący się tkankami nieumarłych przechodzi zmiany morfologiczne. Trzeba podejść do tego z należytą ostrożnością, bo inaczej zdechnie. Niektórzy z nieumarłych... następne ziewnięcie. - Regularne spożywanie wampirzego mięsa... Co to ja mówiłem? Też mam kłopot z koncentracją. - Coś o wampirach, pożywiających się swoimi ziomkami. - Przez to wydają się nam starsze, bardziej potężne - dodaje Ghastek. - Pilot wyczuwa wiek nieumarłego, a zjadanie innych

nieumarłych sprawia, że wampiry wydają się być starsze, niż są w rzeczywistości. Zdarzyło mi się spotkać wampiry, które zdawały się pochodzić sprzed Zmiany i nie mieściło mi się to w głowie. To powinno być niemożliwe. Przed Zmianą magia była tak słaba, że ledwie istniała. Patogen Immortus nie ujawnił się aż do pierwszej, katastrofalnej w skutkach fali magii. Teraz już wiem. Wcale nie były stare, to po prostu kanibale. - O ile starsze? Dziesiątki lat? - Tak - ziewa Stefanoff. - O ile nie zależy ci na superpotężnym okazie, karmienie ich współpobratymcami nie jest zbyt oszczędną metodą chowu. Pozyskanie wampira jest wielce kosztowne, zatem to marnowanie środków - znowu ziewa. - Powiedz temu swojemu lwu, żeby starał się unikać zabijania ich. Wampiry-kanibale namierzają najsłabsze ze swego gatunku i reagują na nieumarłą krew. Zabij jednego, a cała chmara rzuci się na trupa. Zamyka oczy. - Ile wampirów przebywa w Mishmar? - pyta Robert. Ghastek otwiera oczy. - Byłem tu tylko raz, pięć lat temu. Musiałem przebyć test, by zostać przyjętym do Złocistego Legionu. Trzeba wejść do Mishmaru i wyjść z jednym wampirem. Wtedy czułem ich setki. Setki. Musimy ruszać. Im szybciej się stąd wydostaniemy, tym lepsze mamy szanse na przeżycie. Stefanoff i ja niepotrzebnie wszystkich tu zatrzymujemy. Musimy natychmiast ruszać w drogę. Sięgam do pojemnika z jedzeniem i wcinam więcej pasty Doolittle’a. - Dziękuję - mówi Ghastek. - Za co?

- Za utrzymanie mnie przy życiu - zamyka oczy i zasypia. Przez drzwi przeciska się Curran. Jego blond włosy są dłuższa, niż kiedy wyruszył na łowy. Mocny zarost pokrywa jego szczękę. Nie golił się od dwóch tygodni. Ubranie ma poplamione krwią, starą i świeżą. Siada obok mnie. Obejmuję go i całuję. Smakuje magicznie. Oddaje pocałunek i przytula mnie. - Jadłaś? - Tak. Smakuje o wiele lepiej, niż uczta przygotowana przez d’Ambraya. - Złamię mu kark - szepcze Curran, a w jego głosie wibruje tyle nienawiści, że prawie się kulę. Mięśnie jego ramion tężeją w napięciu. Nie chciałabym teraz znaleźć się w skórze d’Ambraya. Tak zalazł za skórę nam obydwojgu, że nie wróżę mu długiego życia. - Ghastek twierdzi, że tutejsze wampiry pożywiają się na sobie. Jak zabijesz jednego, to zbierze się ich cała chmara. Jak tam barykada? - pytam. - Wytrzyma jeszcze kilka godzin - gładzi moje ramie i całuje włosy. Opieram się o niego. Dobrze jest mieć go tak blisko. - Możesz się jeszcze zdrzemnąć, a potem cię poniosę - mówi. - Może będę mogła iść. - Byłoby świetnie, ale jakby co, wezmę cię na ręce. Znowu go obejmuję. Jest tyle rzeczy, które chciałabym powiedzieć, ale nie wiem jak. Przemierzył połowę kraju, włamał się do niezdobytego więzienia i odnalazł mnie na przekór wszelkim przeciwnościom. Trudno wyrazić słowami, co teraz czuję. - Kocham cię - mówię. No i proszę, ładnie i prosto. Wiedziałam, że mnie znajdziesz. Uśmiecha się do mnie. - Nigdy nie przestałbym szukać. Tak by było, szukałby mnie aż do skutku. Wiem to.

Sięga pod kurtkę i wyciąga coś zawiniętego w szmatę. Odwijam materiał. Druga połowa Zabójczyni. Wyobrażam sobie, jak wbijam ją w oko d’Ambraya, co pozwala mi nie rozpłakać się. - Da się ją naprawić? - pyta cicho Curran. - Nie. Złamałam kiedyś czubek i Zabójczyni zregenerowała się, ale tym razem pękła w połowie. Moja szabla jest kaput. Umarła stara przyjaciółka. Krzywię się na samą myśl. Jakby ucięto mi dłoń. Czuję się... Naga. - Nawet gdyby udało mi się ją złożyć, miałaby słabe miejsce. - Przykro mi. - Dziękuję. Hugh mnie wkurzył i stałam się nieostrożna. - Nie martw się, ja też go wkurzę - zagina palce jak wtedy, gdy ma pazury. - I to mu się nie spodoba. Siedzimy w ciszy przez dłuższą chwilę. - Przywiozłem ci drugą szablę. - Czerkieską? Curran kiwa głową. - Możesz mi ją teraz dać? Sięga i wygrzebuje ją ze stosu plecaków. Wyciągam delikatnie zakrzywiony metal z osłony i przeciągam po nim palcami. To nie to samo. Curran podsuwa mi pojemnik z jedzeniem. - Jedz. - Znowu mnie karmisz, Wasza Futrzastość? - Oczywiście - odpowiada. - Przecież cię kocham. Aż robi mi się ciepło. - Ustaliłam, jak Hugh się teleportuje - mówię pomiędzy kęsami. - Nosi fiolkę z wodą na szyi. Tłucze ją, woda moczy jego skórę, wypowiada słowo mocy, co teleportuje go do źródła wody. Gdy

cały proces się zacznie, człowiek na kilka chwil staje się bezcielesny. Teleportacja to ostateczność, jeśli w trakcie uderzy technika, to stajesz się zimny trupem. - Dobrze wiedzieć. - Czy zaproszenie Gene’a było częścią planu? Curran wzrusza ramionami. - Nie wiem. Ale kiedy wrócimy, mam zamiar go zapytać. Gościmy go obecnie w Twierdzy. Sposób w jaki wymówił słowo „gościmy” nie wróży dobrze Gene’owi. - Co się stało, gdy zniknęłam? Curran opiera się na odwróconym fortelu. - Zacząłem gonić Hugh przez pole, ale teleportował się, zanim go dorwałem. Mam jego konia. Chcesz go? - Fryzyjczyka? Nie, dziękuję. Wygląda ślicznie, ale to nie są dobre wierzchowce. Powiedzieli ci, że jeździłam na ośle - olbrzymie? Curran mruga. - Że co? - Ogromna, czarno-biała ośliczka.

Ma ze trzy i pół metra

wzrostu i wredny charakter. Zostawiłam ją w stajni Twierdzy. Wynajęłam ją w wypożyczalni wierzchowców, więc pewnie teraz będziemy musieli ją kupić, bo trzymam ją za długo. Nazwałam ją Cuddles. Curran przez chwilę nie wie co powiedzieć. - Głód czasem wywołuje dziwaczne efekty... - Nie, ja też tam byłem - mówi Robert, nie otwierając oczu. Widziałem Cuddles. Długie uszy. Curran wybałusza oczy. - Jeśli uda się nam stąd wydostać, chciałabym ją zatrzymać. - Jak zjesz to wszystko, kupię ci całe stado olbrzymków.

osiołków -

- To najdziwniejsza form przekupstwa, jaką do tej pory słyszałem - oświadcza Robert. - Nie chcę całego stada. Tylko tego jednego. - Wcinam jeszcze trochę pasty. - Co zrobisz z Fryzyjczykiem d’Ambraya? - Nie wiem. Może go nawet, kurczę, zatrzymam. Będę go wyprowadzał jak psa na smyczy. Wybucham śmiechem. - Przecież nienawidzisz koni. - Nie - zaprzecza Curran. - Po prostu im nie ufam. To wielka różnica. - Czyli co się stało, gdy zrobiłam „puf” i zniknęłam? - Miałem nie lada kłopot - odpowiada. - Zniknęłaś, podobnie Hugh i Ghastek. Ród wpadł w panikę. Jim powiedział mi o Brandonie i tym wybryku z wodą. Potrzebowałem większej ilości danych, więc sprawdziłem co jest takiego w Brandonie, że był na tyle głupi, by to zrobić. Rozprułem mu brzuch, wyciągnąłem flaki, a Jennifer musiała na to patrzeć. Powiedziałem jej, że jak choćby drgnie, to zrobię jej takie rzeczy, że to co dzieje się teraz z jej kochasiem, będzie wydawało się bardzo cywilizowane. Stracił nad sobą kontrolę. Na palcach jednej dłoni mogę policzyć, gdy mu się coś takiego przydarzyło i dobrze pamiętam te chwile. Szczyci się tym, że zawsze się kontroluje. W końcu udało mi się doprowadzić Władcę Zwierząt do szaleństwa. Musiał się bardzo o mnie bać albo być zły; pewnie jedno i drugie. Znam to uczucie. Nie umiem ryczeć, ale gdyby to on rozpłynął się w powietrzu na tamtym polu, cała Gromada kuliłaby się i moczyła ze strachu przede mną. - I co, poruszyła się?

- Nie, stała tam cicho, gdy on krzyczał. Nie dowiedziałem się od niego niczego ciekawego. To Jim przypomniał sobie, że Hinton przyszła na spotkanie z tobą z tą właśnie butelką. - Nie potrafiła tego zrobić - mówię. - Wydaje mi się, że miała taki zamiar, ale wycofała się w ostatniej chwili. - Brandon nie był zbyt pomocny, więc oddałem jego resztki Mahonowi i oznajmiłem Hinton, że teraz jest jej kolej. Stwierdziła, że się nie ośmielę. Zapewniłem ją, że jednak tak. Złapałem ją za gardło i potrząsnąłem nieco. Chyba też zaryczałem. Robert wzdycha. - Był w postaci bojowej. Miał szpony jak mors kły, a w dodatku ubabrane krwią Brandona. Nastroszył sierść, jego paszcza była o taka - szczurołak rozsuwa dłonie na pół metra - wyrósł mu dodatkowy zestaw kłów, a oczy płonęły ogniem. Ryczał tak głośno, że aż drżały szyby w Twierdzy, a kiedy mówił, brzmiał jak demon z piekła rodem. Ja wyśpiewałbym wszystko. Delikatnie przeczesuję palcami jego zarost. - Straciłeś nad sobą kontrolę, Wasza Futrzastość? - Ależ skąd - odpowiada. - Panowałem nad sobą. Robert

kręci

głową.

-

Trzymał

Hinton

kilkadziesiąt

centymetrów nad podłogą przez całe przesłuchanie. - Udusiłeś alfę wilków? Nie żeby na to nie zasługiwała. Curran krzywi się. - Oczywiście, że nie. Potrzebowałem informacji. Po tym, jak włożyłem jej głowę do swojej paszczy, zgodziliśmy się oboje, że w jej najlepszym interesie leży ujawnienie mi ich.

Pękła i wyśpiewała wszystko jak na spowiedzi.

Skontaktowano się z nią pięć miesięcy temu, tuż po śmierci Daniela. Spotkała w restauracji mężczyznę, który twierdził, że jest z Ice Fury i potrzebuje szpiega wewnątrz Gromady. Najpierw kazała mu spadać,

ale potem popadła w paranoję. Kiedy udaliśmy się do Europy, zaoferowali panaceum; przyjęła je. Była w ciąży, sama i wystraszona. To było dziecko Daniela, więc zrobiłaby wszystko, by uchronić je przed loupizmem. Ale zdradzić całą Gromadę... - Zaczęła dostarczać im informacje - ciągnie Curran. - W zamian oni zaopatrywali ją w panaceum i wyświadczali inne przysługi. Pamiętasz, jak firma Kary i Fostera spłonęła? Foster i Kara Hudson byli przez jakiś czas betami Jennifer. Dostała ich w spadku po Danielu. Posiadali butiki z odzieżą oraz szwalnię, która spłonęła, gdy my byliśmy na wyprawie po panaceum. - Podpalenie? Zrobiła to swoim betom? Curran przytakuje. - Foster nosił się z zamiarem wyzwania Hinton, ale po pożarze wziął pożyczkę od Gromady i wraz z Karą zrezygnowali z pozycji bet i skupili się na odbudowie. Jim miał pewne podejrzenia i przeprowadził śledztwo, ale ani Jennifer, ani nikt z klanu Wilków nie znajdował się w tamtej okolicy, gdy wybuchł pożar. O mamo. Nie sądziłam, że upadła tak nisko. Kate Daniels niezbyt błyskotliwa w osądzaniu ludzkich charakterów. - Potem wróciliśmy z Kral, która zajęła miejsce bety i sprawy przybierały coraz gorszy obrót, aż Hinton kazała im ją usunąć. Jennifer dostała butelkę przed Konklawe i kazano jej oblać cię rankiem, a w zamian oni zajmą się Desandrą, a jeśliby nie chciała, to dowody jej zdrady zostaną przedstawione Gromadzie. - Zrobisz, co chcemy i dostaniesz czego pragniesz, a jak nie, to stracisz wszystko?

- Tak. Według jej słów nie mogła się na to zdobyć, więc zrobił to za nią Brandon. Nie prosiła go o to, sam się zaofiarował - krzywi się Curran. Robert wzrusza ramionami. - Trudno określić, czy to, że nie zdradziła nas do końca uznać jej za zasługę, bo być może miała jakieś resztki skrupułów, czy może za kompletną oznakę tchórzostwa, bo zmanipulowała kogoś innego, żeby wykonał za nią brudną robotę? - Wszystko jedno - stwierdza Curran. - I co dalej? - pytam. - Upuściłem Hinton i powiedziałem Desandrze, że jeśli chce pokierować wilkami, to nadeszła na to odpowiednia chwila. Muszę przyznać, że nie przeciągała tego. Jennifer walczyła dobrze, ale to i tak skończyło się szybko. Powinnam nienawidzić Hinton. Gdyby jakoś udało jej się pozostać w ukryciu i tak bym ją zabiła po powrocie; nie dlatego, że jej nie lubiłam, ale dlatego że była zdrajczynią i kulą u nogi. Powinnam była być wściekła, ale Hugh zmonopolizował cały mój gniew. Czuję jedynie smutek, jeśli idzie o Jennifer. Dwa lata temu jej życie układało się świetnie. Miała kochającego męża i satysfakcjonującą pracę. Planowali dzieci. Jej przyszłość wydawała się być obiecująca, ale wszystko się popieprzyło i skończyło tragedią. - Co dzieję się z małą? - pytam. - Przygarnęła ją Winona - mówi Curran. Jedna z sióstr Jennifer. Ma pięcioro swoich dzieci. - Będą stwarzać problemy? - Mam to kurwa w dupie - oznajmia Władca Zwierząt. - Jak zaczną stwarzać problemy, to będę ich redukował, aż nie będzie żadnego problemu. No dobra.

- Jak mnie znalazłeś? - Najpierw znalazłem Nicka. O rajusiu. - Proszę, powiedz mi, że nie rozprułeś krzyżowca, żeby zobaczyć czy też kwitnie w nim głupota. - Nie musiałem. Powiedział mi, gdzie możesz być. - Curran wskazuje machnięciem dłoni zabrudzone biuro. - To był plan „B” d’Ambraya. Jeśli mu się nie powiedzie, ty lądujesz tutaj. Wróciłem do Twierdzy i zapytałem, czy są ochotnicy na tę wyprawę. Musieliśmy działać szybko. Christopher pojawił się z twoimi włosami i powiedział, że może cię namierzyć. - Wziąłeś Jima - uśmiecham się. Curran przewraca oczami. - Nie miałem zamiaru, potem Jim i ja warczeliśmy na siebie przez pół godziny, więc Mahon i Raphael uznali, że tym razem mogą zostać. Miałem jego i Christophera. Derek też chciał jechać, ale nie był jeszcze w pełni sił. Robert i Thomas zgłosili się na ochotnika. Podobnie Andrea. Ty cholerna idiotko. Nie powinna była tu przyjeżdżać. Dam jej popalić, jak się stąd wydostaniemy. Zerkam na Roberta. - Dlaczego? Wzdycha. - Ponieważ rozumiem. Gdyby mój partner zaginął, też szukałbym do skutku. Niezależnie od tego, co musiałbym zrobić. Zawsze razem. - Dziękuję - mówię. - Proszę bardzo. - To by wystarczyło, ale potrzebowaliśmy medmaga. Doolittle nie mógł jechać, ale też poprosił o ochotników - Curran kiwa na Nasrin.

Magmedyczka wzrusza ramionami. - Idę tam, gdzie mnie potrzebują. - Potem musiałem się, kurwa, zająć Gromadą, żeby się nie rozpadła

podczas

naszej

nieobecności.

Rada

dostała

szału.

Wyruszyliśmy dopiero rano. Sposób w jaki to powiedział, nie wróży niczego dobrego dla Rady. - Nie chcieli, żebyś mnie szukał. - Ktoś się za bardzo podniecił i powiedział mi, że nie mogę cię szukać, bo wymaga tego dobro Gromady. Jasne. Nie ważne, jak dobrze im służę, moje życie nie jest warte ryzykowania życiem alf lub Władcy Zwierząt. To powinno zaboleć, ale już przywykłam. - Wpadli w panikę - zauważa Robert. - I co zrobiłeś? - pytam Currana. Ten wzrusza ramionami. - Przypomniałem im, kto tu decyduje. - Dotarcie tutaj zajęło nam dwa dni. - Ciągnie się stąd bardzo szybka linia geomantyczna, zaczynająca się w St. Louis, ale nie ma żadnej na północny wschód - mówi szczurołak. - Drogi są gówniane - dodaje Curran. - Przede wszystkim nie wiedzieliśmy dokładnie, gdzie leży Mishmar, a gdy już tu dojechaliśmy, cały dzień szukaliśmy wejścia. Największy problem tkwił w tym, że nie mogliśmy podróżować podczas fal techniki. Christopher zawiesił twój włos w jakimś roztworze i używaliśmy go jak kompasu, ale to działało tylko gdy magia była w górze. Połowę czasu siedzieliśmy na tyłkach.

A jak dostaliśmy się do środka,

błąkaliśmy się kilka dni. Biedny Christopher. „Pójdę za tobą na kraniec świata, ale nie tam. Nie mogę tam znowu trafić.” A jednak zdobył się na to. Wszedł

dla mnie do Mishmaru. Jeśli wyjdziemy z tego żywi, odwdzięczę się mu. - Czy to Christopher kazał wam zabrać brzeszczoty? Curran przytakuje. - Powiedział, że są tutaj cele więzienne... nagle podnosi głowę. Robert odwraca się do wejścia. Z głębi korytarza dochodzi rytmiczne stacatto strzałów. Idę o zakład, że to Andrea. W drzwiach pojawia się głowa Thomasa. - Musimy ruszać. ●●● Biegniemy wąskim korytarzem. W sumie to nie biegniemy. Ja się wlekę. Curran nachyla się do mnie. - Masz zamiar mi to utrudniać? - A jak ci się zdaje? Mamy o jednego żołnierza mniej, bo Stefanoff nie jest w stanie iść, więc Jim go niesie. Nie chcę by Curran też miał związane ręce, musząc mnie dźwigać. - Skoro twierdzisz, że dasz radę, znaczy że dasz. Ale jak upadniesz, biorę cię na ręce. - Umowa stoi. Upadanie nie wydaje się wcale takim złym pomysłem. Wąski korytarz ciągnie się dalej, jego niczym nie ozdobione, brązowe ściany poprzerywane są wejściami do biur, wypełnionych połamanymi meblami. Prowadzą szczurołaki, obaj w postaci bojowej, szczupłe, kudłate i szybkie. Za nimi biegnie Nasrin, potem Curran i ja, Jim z Ghastekiem, a tyły zamykają Christopher i Andrea. Za nami przez Mishmar pędzą wampiry. Czuję ich umysły. Jest ich blisko dwadzieścia; sześć bezpośrednio za nami, a reszta u góry i po bokach. Czuję jakby przechodziły przez ściany.

Thomas, większy ze szczurołapów, skręca ostro w prawo. Biegnę na tyle szybko by zobaczyć jak wskakuje do dziury w podłodze. Podbiegam i zerkam w otwór. Prawie trzy metry do podłogi. Jasne, czemu nie. Pakuję się w dziurę i - ał - spadam. No dobra, to nie był najlepszy pomysł. Curran ląduje tuż za mną. - Wszystko gra? - pyta cicho. - Bułka z masłem. Nasrin już skacze do następnej dziury po prawej stronie. Sprawdzam wysokość. Osiem metrów i za wąsko żebym zmieściła się tam razem z Curranem. - Chyba skorzystam z pomocy. Curran skacze pierwszy i ląduje w dole. - Dawaj. Wpadam do dziury. Łapie mnie i opuszcza na podłogę. Wszystko dobrze? - Tak. - Uwaga, leci nekromanta! - woła Jim z góry. Spoglądam tam i widzę spadającego Stefanoffa. Curran go łapie. - To idiotyczne - odzywa się rzeczony nekromanta. Jim zeskakuje. Curran podaje mu Pana Nieumarłych i ruszamy. Pomieszczenie, w którym się znajdujemy jest szerokie i rozciąga się na setki metrów. Przypomina hotelowe lobby: wysokie, szare kolumny z naturalnego kamienia, zdobiony sufit, połyskujące schody, zakurzone, wymyślne żyrandole, które cudem przetrwały katastrofę... Czarne łodygi wyrastają z podłoża. Curran i ja odsuwamy się w tym samym momencie. Bierze mnie na ręce i pędzi przez pomieszczenie, jakby go diabeł gonił. Gdy coś dziwnego wyskakuje z podłogi w czasie fali magii, nie czeka się żeby sprawdzić co to. Trzeba oddalić się czym prędzej.

Słyszę za nami jak Andrea pogania Christophera. - Biegnij! Szybciej! Dookoła nas łodygi rozdzielają się, a nowe czubki rozszerzają się w trójkątne liście. Curran pędzi przez lobby. Przed nami majaczy ściana z szerokimi, kamiennymi schodami, wiodącymi do góry. Nie ma na nich kwiatów. Nasrin już tam czeka, machając do nas. Z łodyg wyrastają nabrzmiałe, czarne kule. Magia nieumarłych ociera się o mój umysł. Zerkam znad ramienia Currana. Andrea łapie Christophera mocno z ramię i wlecze go przez podłogę. Za nimi przez dziurę w suficie wpada wampir i rzuca się w pogoń. Curran skacze i ląduje na schodach. Jim z Ghastekiem są krok za nami. Kwiaty otwierają się, uwalniając gęstą koronę cienkich pręcików, jarzących się bladym fioletem, jakby ktoś wyciągnął je z passiflory i ułożył w pęczki na pojedynczej nóżce. Andrea dobiega do schodów i wciąga Christophera kilka stopni do góry i dopiero tu go upuszcza. Wampir prześlizguje się pomiędzy kwiatami, cichy i szybki. - Nie zabijajcie go - mruczy Ghastek. - Potrzebny mi ktoś, kto mnie poniesie. Kwiaty zaczynają drżeć. Z ich płatków unosi się mgiełka w kolorze ecru. Wampir potyka się i cofa bezgłośnie, po czym upada. - Cholera - przeklina Stefanoff. Łodyżki szeleszczą. Czarne, włosowate korzonki wyciągają się do ciała krwiopijcy. - Piękne - szepcze Christopher. - Mortem germinabit (kwiat śmierci).

- Chodź, Christopher. Musimy ruszać - Andrea podnosi go na nogi i wspinamy się schodami. - Wiem, że podążamy za naszym zapachem, ale nie pamiętam, żebyśmy tedy przechodzili - mówi Jim. - Bo nie przechodziliśmy - odzywa się Robert. - Ale ja pamiętam te dziury, którymi wspinaliśmy się w drodze tutaj - dodaje Andrea. - No i czułam nasz zapach. To lobby, czy co to jest, nie powinno być w tamtym miejscu. Tam powinien znajdować się korytarz. Twierdzisz, że pomieszczenia przesuwają się? - Nie wiemy - odpowiada Thomas. Schody kończą się następnymi drzwiami. Robert otwiera je z łatwością. Przed nami rozciąga się typowy korytarz hotelowy, wyłożony czerwonym dywanem i z numerkami na drzwiach. - Czyli nie mamy pojęcia gdzie idziemy? - pyta Nasrin. - Idziemy w dół - odzywa się Curran. - O ile nie ma tu oddzielnej grawitacji, ten kierunek jest pewny. Nie stawiałabym na to. ●●● Cztery kondygnacje później kończy się hotelowa sekcja Mishmaru. Idziemy schodami, przeciśniętymi przez szczelinę w ścianie i nagle hotelowa wykładzina znika, zastąpiona podłogą z litego drewna i otwartą przestrzenią nowoczesnego apartamentu. Ściany zmieniają kolor z beżowego na błyszczącą czerwień, wybarwioną

jak

krew

tętnicza.

Ciemnoszare

meble

stoją

nienaruszone. Kanapa i fotele są ułożone tak, jakby miało tu odbyć się przyjęcie. Nad wsypą kuchenną wciąż wiszą garnki. Jak to się udało mojemu ojcu? Jak zdołał podnieść kawał budynku, ustawić go na szczycie innych, a meble nie przesuwały się w tę i z powrotem? Może ktoś uporządkował je, gdy już stały się częścią Mishmaru?

Usiłuję nie myśleć o ogromie potęgi, potrzebnej do oddzielenia kilku pięter budynku, uniesienia ich kilkadziesiąt lub kilkaset metrów w górę w powietrzu, bez naruszenia zawartości. To mi się nie mieści w głowie. Idziemy przez podłogę na paluszkach. Kolekcja nowoczesnych obrazów

wisi

na

ścianach,

widnieją

na

niej

przemyślnie

rozmieszczone pasma czerwieni i bieli. Na środku podłogi, tam gdzie powinny być drzwi, leży otwarta walizka, zapakowana do połowy męskimi koszulami. Długa, brązowa smuga ciągnie się w stronę nieistniejących drzwi. Zaschnięta krew. Szczurołaki sprawdzają korytarz za mieszkaniem, przemykając do przodu. - Czysto - woła Thomas. - Niezupełnie - mruczy Stefanoff. Też je czuję, za nami, nad nami, po prawej stronie... Już więcej niż dwadzieścia. Horda wampirów powiększa się jak kula śniegu staczająca się ze wzgórza. Nie wiem czy to nowe wampiry, czy te, które wcześniej nas goniły. Mało mnie to obchodzi, chcę się tylko stąd wydostać. Ruszam do korytarza. Zmęczenie spowalnia mnie i wlokę się, a każdy krok jest męczarnią. Chcę się położyć, ale ucięcie sobie teraz drzemki nie wchodzi w rachubę. - Przydałby się teraz szyb windy - odzywa się Jim. - Możesz pomarzyć - gasi go Curran. Szeroka szczelina rozszczepia podłogę korytarza. Robert pada na czworaki i wychyla się do przodu ile się da. Połowa jego ciała znika w dziurze, zgodnie z prawami fizyki powinien już tam wpaść. - Nic się tu nie porusza - oświadcza. - Nieumarli? - Curran pyta Stefanoffa.

Pan Umarłych wpatruje się w niego. - Wybierz kierunek, a ja powiem ci, ilu ich tam jest. - Są ze wszystkich stron? - pyta Andrea. - Tak. Curran zerka na mnie. - Równie dobrze możemy iść do dołu - mówię i wyciągam szablę. Trudno mi się pogodzić z faktem, że to nie Zabójczyni. - Zatem na dół. Szczurołaki wskakują w szczelinę, a Curran za nimi. Ja skaczę następna, a on wyskakuje do góry, by mnie złapać, chwyta w powietrzu i miękko ląduje. - Jakie wygody - mówię, przeczesując wzrokiem jedną stronę pomieszczenia, gdy on robi to samo z drugą. To piętro jest chyba wysokiej klasy siłownią wypełnioną rzędami orbitreków i bieżni. - Staram się jak mogę, maleńka - odpowiada Curran i stawia mnie na podłogę, po czym łapie Ghasteka i niezbyt delikatnie podaje go Jimowi. Ruszamy. Urządzenia ustawione są w pojedynczym rzędzie po lewej stronie i podwójnym po prawej stronie. Pomiędzy nimi płaskie ekrany, teraz całe zakurzone, opłakują erę techniki, wisząc na obrotowych uchwytach. Skupisko nieumarłych umysłów zmienia kierunek, zmierzając w naszą stronę. - Nadchodzą - ostrzega Ghastek. - Poruszają się szybko. Zapewne znalazły wejście na to piętro. Cofamy się. Wychudły, szkieletowaty kształt przeciska się przez pęknięcie w ścianie, tuż przy suficie i czeka tam, przypięty do muru ogromnymi szponami, a dwoje jego ślepi płonie jak węgielki.

- Nad nami i po prawej stronie - szepczę. - Widzę go - odpowiada Curran. Następny nieumarły wyłazi ze szczeliny, pełznie i przysiada przy pierwszym. Ten jest zdecydowanie starszy. Grzebień kościanych wypukłości biegnie wzdłuż jego kręgosłupa i wystaje na dziesięć centymetrów, a jego szczęki wyglądają jak niedźwiedzie wnyki. Naprzeciwko nas trzeci nieumarły wypełza z ciemnego pęknięcia w drugiej ścianie. Ten też wydaje się być stary. Długa, postrzępiona szrama znaczy jego pysk, wiodąc przez klatkę piersiową do miejsca, którego nie widzę. Wampir-kanibal. Te dwa słowa jakoś nie współgrają ze sobą. Co dalej, duch pirata-Wikinga, który był zombie? Jakiś kształt miga mi w kąciku oka, pędząc wzdłuż bieżni. Następny porusza się w kącie. Do pomieszczenia weszło sześć wampirów i skradają się do nas. Będzie brzydko. - Tu jest dużo wampirów - donosi Christopher. - Szzz - uciszam go. - Idziemy dalej. Wampiry rzucają się na uciekającą zdobycz, więc nie będziemy biec. Poruszamy się cicho i równym tempem w stronę tyłu pomieszczenia. Stary wampir po prawo przesmykuje się bokiem, a następny za nami skacze na bieżnię, przycupnąwszy na niej niczym zmutowany, bezwłosy kot. Więcej ślepi spoziera na nas spomiędzy urządzeń. Niedobrze. Od góry daje się słychać szczęk. Zerkam tam. Thomas znalazł wielkie, metalowe drzwi. - Zamknięte - obwieszcza chicho. Ładnie. Walenie w nie z pewnością sprowokuje wampiry.

Nieumarli przesuwają się ku nam, dwa na podłodze, dwa na ścianach i jeden od strony bieżni. Przygotowuję się. Jeśli muszę je zabić, to trudno. Andrea unosi kuszę. Prowadzący nieumarły skacze. Stary krwiopijca ze szramą rzuca się przez siłownię i urywa łeb pierwszemu wampirowi w połowie

skoku.

Bliznowaty

wyrywa

przeciwnikowi

kawałek

kręgosłupa. Ranny krwiopijca zwala się na podłogę jak głaz. Bliznowaty skacze, okręca się jak korkociąg, rozczapierza szpony i rozcina dwa następne wampiry, wyrywając im ciało aż do kości. Dwa kawałki gąbczastych, suchych płuc wraz z rozdętymi sercami upadają na podłogę. Zamyka usta. Trzy pozostałe wampiry, dwa stare i jeden z zaczątkiem kościstego grzebienia podbiegają do nas, krzyżując swe drogi, ze spuszczonymi łbami. Odwracam się. Ghastek stoi o własnych siłach, blady i ze zdeterminowanym wyrazem twarzy. Młodszy wampir prostuje się i podnosi Pana Umarłych. Dwa stare przykucają na podłodze, Bliznowaty po lewo, a drugi, wielki wampir po prawo; są tak blade, że wyglądają jakby były białe i poruszają się w tym samym rytmie. - Należy teraz wyłamać te drzwi - odzywa się Ghastek ustami trzech wampirów i swoimi, oschłym tonem, który tak dobrze pamiętam. - Reszta nieumarłych wyczuje ich krew. Nie mamy wiele czasu. Rozdział 15 - Semiramis Drzwi siłowni otwierają się na wpół zniszczoną restaurację. Następne jest pomieszczenie z wampirami, gdzie Ghastek używa swoich nowych nieumarłych, a ja swojej zastępczej szabli.

Wprawdzie to nie Zabójczyni, ale daję radę przedostać się przy jej pomocy z jednego końca pokoju na drugi. Zamykamy za sobą drzwi i biegniemy następnym korytarzem do klatki schodowej. W dół. Brudne pomieszczenia, rozsypujące się krzesła, kondygnacje pozbawione sensu, w jednej chwili luksusowy wysokościowiec, a w następnej runa, potem szpital... Czasem lodowate zimno, czasem piekielne gorącego. Jedno pomieszczenie jest pełne gnijących trupów, po których prześlizgują się ogromne węże. Inne ma fantomową podłogę. Ona tam jest, widzimy ją, ale kiedy Thomas wchodzi na nią, leci prosto w dół. Robert łapie go w ostatniej chwili i wciąga, ale jego partner już zdążył zobaczyć, co jest pod spodem. Nie chce powiedzieć, co to jest. Ma dziki wraz twarzy i cofa się, po czym pędzi w tę samą stronę, z której przyszliśmy. Dogonienie go zajmuje nam dziesięć minut. W pewnej chwili docieramy do dziury w bocznej ścianie budynku i jedno po drugim wystawiamy przez nią głowy. Powiew świeżego powietrza jest jak manna z nieba. Znajdujemy się wysoko nad ziemią. Widzę niebo, odległe, zaśnieżone pole, a potem ogromniaste ptaszysko o gadzim wyglądzie próbuje wydrapać mi twarz szponami. Dzięki, Roland. Wielkie dzięki. Curran wali w ścianę przez kilka minut, usiłując przebić się na zewnątrz, ale gdyby nawet mu się udało, to ptaszyska rozszarpałyby nas w drodze na dół. Kręcimy się przez jakiś czas przy tej dziurze, nie chcąc odchodzić, ale w końcu musimy ruszać dalej. Na dół, ciągle w dół, zbierając coraz więcej zbłąkanych wampirów. Są teraz wszędzie;

konstelacja brudnych iskierek magii, poruszająca się wraz z nami, niestrudzenie usiłująca nas dogonić. - Może to piekielne miejsce nie ma końca - warczy Andrea, gdy otwieramy setne drzwi. - Nie - Christopher uśmiecha się do niej, przechodząc przez nie. - To się kończy. Ma kraniec... - zatrzymuje się. Stoimy w skrzydle więziennym. Ciągną się tu dwa rzędy cel, a w oddali widzę znajomą, okrągłą przestrzeń. Widziałam dokładnie takie samo ustawienie pod Kasynem. Rzędy cel rozchodzą się promieniście, jak szprychy koła, tyle że w celach Kasyna uwięzione są wampiry. Natomiast w tych tutaj są zwłoki. - Nie - szepcze Christopher. Nogi uginają się pod nim. Upada na podłogę i zaciąga kaptur na twarz, zwijając szczupłe ciało w kulkę. - Nie, nie, nie... Cele wypełnione są trupami. Niektóre to już szkielety, uczepione krat palcami, obleczonymi niegdyś w ciało. Inne są świeższe; rozkładające się mięśnie wciąż są przytwierdzone do kości. Kilka nie wygląda na ludzkie. Jedną z tych cel zamieszkiwał Christopher. Siedział tu, w klatce, umierając powoli i patrząc jak trupy dookoła się rozkładają. - To straszne... - szepcze Nasrin. Klękam przy Christopherze i obejmuję go dłońmi. - Nie... - zawodzi. Nasrin przykuca obok mnie i mówi uspokajającym głosem: Będzie dobrze, Christopher. - Nie zostaniemy tutaj - mówię mu. - Nie jesteś w klatce. Jesteś wolny. Usiłuje kołysać się i wcale mnie nie słyszy.

Za nami wampirza horda pęcznieje pomiędzy ścianami, na podobieństwo lawiny, gotowej zejść i pogrzebać nas. - Nie możemy przystawać - ponagla Ghastek, wiercąc się w ramionach wampira. Pozostali dwaj krwiopijcy zatrzymują się. - Nie... - mruczy Christopher. - Szzz - uspokajam go. - Popatrz na mnie. Spójrz mi w oczy. Pozwalam, by magiczna osłona opuściła się nieco. Moja moc wije się wokół Christophera. Unosi głowę i spogląda na mnie. - Pani... - Nie pozwolę, by przytrafiło ci się coś złego - jestem coraz lepsza w składaniu próżnych obietnic. - Nie pozwolę byś znowu trafił do klatki. Chodźmy już. Podnoszę go. Curran patrzy na Nasrin. - Nieś go, jeśli zajdzie taka potrzeba, musimy iść. Nasrin ujmuje dłoń Christophera. - No już, trzymaj się mnie. Wszystko dobrze. Będzie dobrze. Przebiegamy obok cel. Zwłoki obserwują nas pustymi gałkami oczu. Dusi mnie ich smród. Borze szumiący. Tylu ludzi. - Dziecko! - woła mnie kobiecy głos. Zatrzymuję się w pół kroku. Znam ten głos. Pomiędzy prętami wysuwa się ręka w czarnym rękawie. Z pobliskiej celi spogląda na mnie kobieta. Kiedy ostatnio ją widziałam, była w średnim wieku, dobrze zbudowana i z twarzą orzechowej barwy. Teraz wygląda na kilkadziesiąt lat starszą. Zapadnięte policzki, puste i wysuszone. Skóra zwisająca z kości. Brud i zaschnięta krew pokrywają welon w kolorze indygo, osłaniający jej czarne włosy i czoło. Jest cieniem dawnej siebie. - Naeemah.

- Dziecko. Pochodzi ze starożytnej rodziny zmiennokształtnych, którzy służyli jako ochroniarze. Kilka miesięcy temu Hugh wynajął ją, by mnie strzegła, choć nie zrobił tego z dobroci serca. Zaczął podejrzewać, że jest we mnie coś szczególnego, ale Roland powierzył mu następne zadanie, więc polecił jej pilnować mnie oraz utrzymywać przy życiu, dopóki nie wróci i nie przyjrzy się sprawie. W tym akurat czasie do miasta tanecznym krokiem wparowała moja ciotka. Gdyby nie pomoc Naeemah już bym nie żyła. Zwracam się do Currana: - Musimy ją wydostać. Ten chwyta za kraty i puszcza. - Srebro. Potrzebuję brzeszczotu. - Nie mamy czasu - mówi Jim. - Nie ruszę się stąd, dopóki ona nie wyjdzie - oświadczam. Jim patrzy na mnie srogim wzrokiem. - Przecież powiedziała, że chce wydostać tę kobietę - zwraca mu uwagę Andrea. - Daj sobie spokój. - Nie spieszcie się - odzywa się Ghastek. - Jego wampiry pilnują drogi, skąd przyszliśmy. - Nikt nie powinien umierać z głodu w celi. Jim wyciąga piłki i razem z Curranem zaczynają przecinać pręty. Metal zgrzyta. Naeemah wpatruje się we mnie rozgorączkowanym wzrokiem. - Co ty tu robisz? Hugh cię tu wtrącił? - Tak. Za udzieloną ci pomoc - odpowiada. - Oraz przez mojego syna. - Co się z nim stało? - Odmówił wykonania zadania dla d’Ambraya, a ten chce w ten sposób dać nauczkę moim dzieciom.

Dodaję następną pozycję do mojej listy zatytułowanej: „Powody, dla których chcę zabić Hugh”. Zaczyna się robić długa. Jeden pręt uderza o podłogę. W przejściu pojawia się krwiopijca. Stare wampiry Ghasteka poruszają się jak ostrze jednej pary nożyczek. Dwa skoordynowane cięcia ich szponów i łeb napastnika stacza się na podłogę. Kiedy byliśmy w ruchu nie odczuwałam takiego zmęczenia. Wciąż stoję, ale wyczerpanie ciągnie mnie ku podłodze. Jak już tam klapnę, to się nie podniosę. Drugi pręt spada. Jeszcze jeden i szczelina będzie na tyle duża, że się prześliźnie. Lawina nieumarłych umysłów zbliża się. Trzeci pręt. Naeemah przeciska się przez otwór. - Musimy teraz biec - oznajmia Ghastek spokojnym głosem. - W którą stronę? - pyta Curran. - Tędy - Naeemah biegnie korytarzem. - Znam drogę do wyjścia. - Ufasz jej? - pyta Jim. - Tak! - biegnę za nią, potykając się. Pędzimy przez pomieszczenie. Drzwi za nami łomoczą; to nieumarli chcą się przedostać. Moje nogi uznały, że to najlepsza pora, by przestać stanowić oparcie dla mojego ciężaru. Curran chwyta mnie za ramię, żebym nie upadła. Przed nami w ścianie zieje czarna dziura. Naeemah daje w nią nura. Szczurołaki podążają za nią. Z

sufitu

spada

wampir,

odcinając

drogę

Nasrin

i

Christopherowi. Uzdrowicielka cofa się i wali wampira przez łeb, uderzając nim o celę po lewej stronie. Czaszka nieumarłego pęka jak skorupka jajka, upuszczonego na beton. Odwracam się do Currana.

- Czym...? - Irańskim lwem - odpowiada i wskazuje na dziurę. - Wskakuj! Dobiegam do otworu i patrzę w dół. Widzę tylko szyb, prowadzący w dół pod ostrym kątem. Raz kozie śmierć. Wskakuję nogami do przodu i ześlizguje się na pupie, mknąc w kompletnej ciemności. Mój zadek wpada na coś mokrego. Wyczuwam algi. Ręce ślizgają mi się na szlamie. Toczę się szybko przez tunel. Jeśli czeka tam na mnie betonowa podłoga, to zostanie ze mnie mokra plama. Przede mną rozbłyskuje światło. Zapieram się podeszwami buciorów, ale śliski, pokryty algami kamień nie daje żadnego oporu. Gdyby to był film, w tej właśnie części wyciągnęłabym nóż i wbiła go w kamień, by spowolnić spadanie. Tyle że złamałabym ten wyimaginowany nóż, zraniła rękę, a i tak skończyła jako placek. Tunel się kończy. Wyskakuję w powietrze na dwie przerażające sekundy i wpadam do ciepłej wody. Huhu, przeżyłam! Macham nogami, wynurzam się i odpływam spod dziury w suficie. Przede mną rozpościera się duże pomieszczenie. W górze wznosi się eleganckimi łukami piękny, bogato zdobiony, złocistożółty sufit. Wygląda to jakby ktoś otworzył przejście w czasie i przelało się tu odrobinę renesansu. Złociste spirale jarzą się na tyle jasno, by skąpać całą salę delikatnym światłem. Olbrzymi, zakurzony żyrandol zwisa z okrągłej wnęki w suficie, niczym kryształki wyrastające ze sklepienia jaskini. Po obu moich stronach wiszą szczątki zasłon. Za nimi pomieszczenie rozszerza się; jego dno zalane jest szmaragdowo - zieloną wodą. Jej powierzchnię pokrywają rośliny. Kremowo - białe lotosy, których czubki płatków barwią się na różowo, unoszą się obok większych, jasnożółtych. Lilie w kształcie gwiazd

- trochę

lawendowych, nieco szkarłatnych, a część z jasnopomarańczowymi płatkami, przechodzącymi w miedzianą czerwień

- rozkwitają

pomiędzy szerokimi liściami. Trzy metry ponad wodą wystaje balkon,

wyściełany

zielenią,

skąpany

cynobrowymi

i

ciemnozielonymi pnączami winorośli. Co u licha? Obok mnie wypływa Curran. - Też to widzisz? - pytam. - Taaa. - Więc nie mam omamów? - Niet. - Myślisz, że jak wespniemy się na balkon, to te rośliny będą próbowały nas pożreć? - Nie, jeśli ja pożrę je pierwszy. Naeemah wspina się po bocznej ścianie i skacze na balkon, znikając za zielenią. Za nią podążają Thomas i Robert. - Znajdujemy się w Teatrze Orpheum

- informuje z tyłu

Ghastek. - Byłeś tu już? - pytam. - Nie, ale widziałem fotografie, gdy przygotowywałem się do podróży do Mishmaru. To jest Slosburg Hall, jeden z historycznych budynków w Omaha. Znajdował się wśród zgliszczy, które wykupił Roland. Płynę; woda jest tak ciepła, a ja taka zmęczona. - Dobrze się czujesz? - dopytuje się Curran. - Jeśli stracę przytomność

wodzie, twarzą dołu, to mnie

wyłowisz? - A obiecasz tytułować mnie „Wasza Wysokość”? - Nie zamierzam. - Zatem będę musiał to przemyśleć…

Ghastek i trio wampirów przepływają obok nas. Ta woda nie ma końca. Widzę jak za mgłą i wiem, że tracę resztki siły. Jestem wykończona. Dotykam palcami ściany. Chwytam się wyżłobienia i próbuję podciągnąć. Curran podkłada dłoń pod moją stopę i podnosi mnie. Wdrapuję się po ścianie, łapię rękę Roberta i wydostaję na półkę. Przed nami rozpościerają się tarasowo ułożone balkony. Każdy wypełniony glebą. Tu i tam z wilgotnej ziemi wystają czerwone krzesła.

Tarasy pokryte są łanami kwiatów: różami, tulipanami,

makami, stokrotkami i dziwnymi, ale uderzająco pięknymi kwiatami, które wyglądają jak grona odwróconych tulipanów, zwisających parasolowato z jednej, fioletowawej łodygi. Zapierają dech w piersiach… Ogarnia mnie dziwny spokój. - Tu bezpiecznie

- mówi Naeemah.

- Wampiry tu nie

przychodzą. Padam na glebę, przymykam oczy i świat znika. ●●● - Coś ty, do kurwy nędzy, sobie myślała? - warczy Curran. Wstaję. Zabójczyni nie leży dobrze w mojej dłoni. Ciężar nie jest właściwy. Rzeczywistość wali mnie jak cegła w twarz. Och. Racja. To nie jest Zabójczyni. Cholera. Kwaśny odór dociera do moich nozdrzy. Andrea zgina się niedaleko mnie i wymiotuje na trawę. Ociera usta i prostuje się. - Myślałam, że moja najlepsza przyjaciółka tkwi w Mishmarze i będzie potrzebowała mojej pomocy żeby się stąd wydostać. - Miałam z tobą o tym porozmawiać - wtrącam się. - Zamieniam się w słuch - rzuca Andrea.

- To misja samobójcza, a ty jesteś w ciąży. Coś ty, do kurwy nędzy, sobie myślała? - On już to powiedział. Wcale nie jesteście śmieszni. A może by tak: „Och, jak się cieszę!” albo „W którym jesteś tygodniu?”, co? - Jesteś kretynką - dodaję. - Potrzebowali strzelca i kogoś oprócz Christophera, kto wie cokolwiek o tym miejscu i Rolandzie. - Jesteś w ciąży - powtarzam. - Ty zrobiłabyś dla mnie to samo - odpowiada. - A teraz proszę mi wybaczyć, ale idę się wysikać i jeszcze rzygnąć. - Odchodzi i znika za ścianą zieleni. Curran kręci głową i wyciąga pojemnik cudownej pasty Doolittle’a. Biorę go i zaczynam wcinać. - Ile spałam? - Dwie godziny. - Wampiry? - Nie. Rozglądam się. Curran, Christopher, Nasrin, Jim, Andrea i Ghastek z bardzo zaczerwienionymi oczami. Właśnie. Nie może spać. Jeśli teraz uśnie, wampiry rzucą się na nas. - Gdzie reszta? - Szczury poszły wraz z Naeemah na zwiady - odpowiada Curran. Sięgam magią. Otaczają nas konstelacje wampirów. Niektóre na górze, część po bokach... Ich liczba wzrosła, gdy spałam. Pięćdziesiąt... Sześćdziesiąt? Gdyby się na nas teraz rzuciły, moglibyśmy nie przeżyć, nawet z moją pomocą. Proszę Currana o kawałki Zabójczyni i starannie chowam je w ubranie. Jest zniszczona, ale tak się lepiej czuję. Już miażdżyłam umysły

wampirów, gdy byłam na zamku Hugh. Mogę ich kilka wykończyć, ale rozwalanie ich łbów zabiera sporo magii. Dziesięć minut później, gdy jestem w połowie jedzenia, szczurołaki i Naeemah pojawiają się w drzwiach z tyłu ogrodu. - Chcecie złe wieści, czy złe wieści? - pyta Thomas. Curran wzdycha. - Daj najpierw te złe. - Prowadzi stąd tylko jedna droga - mówi Robert. Bezpośrednio za tym teatrem znajduje się olbrzymie, okrągłe pomieszczenie, niebywale głębokie. Jest tam metalowy most, który kontroluje dostęp do drugiej strony. - Czy jest zniszczony? - zgaduję. - Jest wyciągany. Z drugiej strony. - Skoro tak, to musi istnieć mechanizm, który go wysuwa stwierdza Ghastek. Thomas krzywi się… - To ta druga zła wiadomość. ●●● Jeśli

mam

określić

jej

wielkość,

to

„ogromna”

jest

niedopowiedzeniem. Stoję na wąskiej półce. Przede mną rozpościera się przepastna komnata, utworzona z kamieni oraz połączonych ścian setek budynków. Ukształtowana na wzór jajka, skierowana jest szerszym końcem ku dołowi, a zarówno do dna jak i do szczytu jest co najmniej po trzydzieści metrów. Ze środkowej części komnaty wyrasta wąska iglica, utworzona z cementowych bloczków i kawałków zburzonych ścian, połączonych ze sobą utwardzoną glebą. Identyczna, ale odwrócona iglica zwisa u sufitu. Spotykają się pośrodku, zakleszczając prostokątny blok litej skały, wielkości piętrowego budynku. Wąskie wejście pozwala zerknąć do tego pomieszczenia. Cokolwiek tam jest, jarzy się bladym fioletem, jak gdyby blok był geodą, w której kryje się skarb.

Całość otacza metalowe zadaszenie. Z miejsca, w którym stoję prowadzi do niego metalowy most. Po przeciwnej stronie, nieco po lewo widać drzwi. Od niech też prowadzi most do zadaszenia, ale jest za krótki, ponieważ jest w dwóch trzecich schowany. - Za daleko, by przeskoczyć - ocenia Robert. - A może dołem? - pyta Andrea. Patrzę na dół. Z dna komnaty unosi się para. Wystają z niej dziwne kształty. Mrużę oczy. Wampirze kości, do połowy zanurzone w czerwonej brei. Nieświadomy naszej obecności krwiopijca przedziera się przez ową substancję. - To nie najlepszy pomysł - odzywa się Ghastek. No co ty nie powiesz? - Wewnątrz tego bloku jest koło - informuje Naeemah. - Jeśli je obrócimy, most po drugiej stronie wysunie się i będziemy mogli przejść. - W czym więc problem? - pyta Curran. - Wchodzimy tam i przekręcamy to koło. - Spróbuj - mruczy Thomas. Curran rusza mostem. W jednej trzeciej drogi zatrzymuje się i chwyta poręczy. Mięśnie jego ramion wybrzuszają się. Jego twarz zmienia się, przekształcając w lwią paszczę. Włosy stają mu dęba. Prycha jak wkurzony kot. - Kochanie? - wołam. - Doszedł dalej, niż ja - zauważa Thomas. Ciało Currana drży. Wytęża siły, ale nie rusza się ani o milimetr. - Curran! - krzyczę. Odwraca się i potrząsa głową. Jego twarz wraca do ludzkiej postaci. Rzuca tylko jedno słowo: - Magia.

- No dobra - mówi Stefanoff. - Moja kolej. Stary wampir z blizną truchce przez most. Curran odchyla się, żeby ten mógł przejść. Krwiopijca dociera półtora metra dalej niż Władca Zwierząt i zatrzymuje się. Ghastek zapiera się stopami, oczy ma utkwione na bloku i powoli wyciąga ramię do przodu. Wampir drży i przytula się do mostu. Żyła na skroni Pana Umarłych pulsuje. Wampir ani drgnie. - Jeśli twoja głowa wybuchnie, to mogę wziąć twoje rzeczy? pytam. - Mojej głowie nic nie będzie - odzywa się Ghastek suchym tonem i rusza ku mostowi. - Możesz mnie przepuścić? - Proszę bardzo - Curran schodzi z mostu. Stefanoff idzie po metalowym przejściu. - To będzie ciekawe - rzuca Robert. Ghastek zwalnia, po czym zatrzymuje się metr za wampirem. Wpatruje się w jarzące się pomieszczenie w sercu komnaty przez długą chwilę, usztywnia plecy i coś mówi, ale jego głos jest zbyt stłumiony, by rozróżnić słowa. - Co on tam mamrocze? - pytam. - „Nie mogę” - referuje mi Curran. - „Moc. Ciemność...” Chyba traci kontrolę. Stefanoff pada na kolana. - Powinieneś go stamtąd zabrać - mruczę do Currana. - Nie możemy go tam zostawić? - Nie, nie możemy. Lwołak idzie mostem, dotyka ramienia Ghasteka i stawia go na nogi. Pan Umarłych odwraca się. Oczy ma wytrzeszczone, a mina mu zrzedła. Wiem, co czuje. Coś zdjęło go grozą. Idzie w stronę występu, a jego wampir za nim.

- Co tam jest? - dopytuje się Andrea. Ghastek oddycha głęboko. - Chyba potrzebuje chwilki, żeby dojść do siebie - zauważam. Twarz Stefanoffa rozluźnia się z wolna. - Moc - mówi w końcu. - Niepojęta moc. Znajdujemy się w samym środku Mishmaru. Wszystko, co tu do tej pory zobaczyliście, cała magia, jaką mieliście okazję poczuć... Źródłem jest owo pomieszczenie. Nie jestem w stanie tam wejść. Próbowałem. Po prostu nie dam rady. - Możemy zaczekać do nadejścia techniki - proponuje bouda. Naeemah kręci głową. - Tutaj magia nigdy nie znika. Curran patrzy na mnie spokojnym wzrokiem. - Maleńka? - Nie rób tego - ostrzega mnie Ghastek. - Nie masz pojęcia jak to jest odczuć ciężar takiej potęgi w swoim umyśle. To ciemność, w pierwotnym znaczeniu tego słowa. To pewnie jest ciemność, ale mi znajoma. Wyklułam się z niej, a jej magia płynie w moich żyłach. Wchodzę na most. Magia ociera się o mnie, jedwabiście cienka, ale nasycona mocą. O rany. - Przynajmniej przywiążcie ją liną, żeby nie spadła - doradza Stefanoff. Następny krok. Pajęczyna magii grubieje, ocierając się o mnie, prowadząc mnie; dotyka delikatnie mego ciała, ale nie umysłu. Tam magia kipi, przytłaczająca, przerażająca i pełna życia. Wciąż się porusza. Obserwuje mnie w oczekiwaniu, świadoma i żywa, a przy tym tak silna, że jeden zły ruch i wydusi ze mnie ostatnie tchnienie. - To chyba nie taki zły pomysł - komentuje Curran propozycję Ghasteka. - Kate? Jedwabiste welony przeszywają mój umysł, prześlizgując się przeze mnie w rozbłysku oślepiającego bólu.

- Kate? Magia przesuwa się wokół mnie, niewyobrażalnie stara. Teraz to widzę. Wije się, niebieska oraz złocista; zmienia w srebrzystą i jaskrawoczerwoną; jest jak przymglone światło; coś na kształt północnej zorzy polarnej rozlewa się przede mną, a stoi za nią pradawna, bezduszna moc, która mnie obserwuje. - Ściągnijcie ją z mostu! - woła Ghastek. Magia wzywa mnie. Jeśli się jej nie poddam, uśmierci mnie. Idę szybko przez most i wchodzę do kamiennego pomieszczenia. Witają mnie gołe ściany, pozbawione zdobień, czy dekoracji. Cały pokój to zwykła, pusta przestrzeń, z prostą, kamienną platformą w kącie. Jednak na podłodze, pośrodku pomieszczenia, spoczywa coś magicznego. Zaczyna się jako długa, blada masa, przytwierdzona do podłoża i jak koral wyrastający z jednej nóżki, i rozdzielający się na kilkanaście odnóży, to też się rozszerza, wyrastając w las wypukłości. Jaśnieją bladym błękitem i fioletem; niektóre sięgają mi głowy, a niektóre są maleńkie, wielkości mojej dłoni, ale wszystkie ostre i ociekające magią, która wije się jak smużki dymu. To wygląda znajomo... Magia pcha mnie do przodu. Idę posłusznie, okrążając masę i kieruję się ku platformie, ustawionej pod ścianą. Wspinam się po pięciu dużych, kamiennych stopniach i odwracam. Dziwny, magiczny koral spoczywa niżej. Oczami wyobraźni usuwam wypukłości, usiłując zobaczyć, co jest pod spodem. Magia przesuwa się na drugim końcu korala. Kontury tego, co znajduje się na podłodze nabierają nagle sensu. Szkielet.

Olbrzymi szkielet, niemal trzymetrowy. Jego żebra wyginają się ku górze, odchodzą od niego inne kości; są zniekształcone, a na każdej znajdują się rozgałęzione wyrostki jasnego metalu, niemniej jest to ludzki szkielet. Magia trzaska i rozbłyskuje jak kawał rozpostartego sztywno, srebrnego jedwabiu. Nad szkieletem pojawia się kobieta, jej przezroczysty kształt unosi się nad kościami. Ma śniadą cerę i ogromne, brązowe oczy. Złoto barwi jej pełne wargi i przyprósza rzęsy. Mieniące się granatem włosy opadają na plecy kaskadą loków. Na głowiw nosi diadem z cieniutkiego złota, tak delikatnego i misternego, że wygląda raczej na złotą przędzę, niż dzieło kowala. Dwa złociste, uskrzydlone węże, wyrzeźbione z dbałością o szczegóły owijają się wokół jej rąk, ich pajęcze skrzydełka oplatają nadgarstki. Wygląda jak ja. Nie, moment. To nie tak. To ja wyglądam jak ona. Przygniata mnie ciężar. Magia Mishmaru unosi się nad moją głową, niczym przeogromny młot. Jeśli na mnie spadnie, zmiażdży mi wszystkie kości. Magia przytłacza mnie. Padam na kolana. Sięgam za pazuchę i wyciągam fragmenty zniszczonej Zabójczyni, owinięte w szmatkę. Idealnie pasują do leżącego tu szkieletu. Ta sama, jasna substancja, ani metal, ani kość, ale jedno i drugie. Blada poświata emituje z ostrza Zabójczyni. Magia ociera się szorstko o mój umysł i słyszę to samo słowo, szeptane bez końca w mojej głowie. „Z’emir-amit. Z’emir-amit. Z’emir-amit.” O borze szumiący. Znam to imię. Czytałam o niej. Studiowałam legendy o niej, ale nigdy nie przyszło mi do głowy, że natknę się na coś związanego z nią, ponieważ ona nie żyje od tysięcy lat. Martwa i

pochowana w odległym Iraku, gdzieś na prawym brzegu Tigrisu. To imię należy do spoczywających tu kości. Czuję to. Znam tę magię. Patrzę na zwłoki mojej babki. Chce, bym wymówiła jej imię. Pragnie wiedzieć, że rozumiem. Otwieram usta i mówię: - Semiramis. Zalewa mnie jej magia, nie jak uderzenie młota, ale jak kaskada mocy, wlewająca się we mnie, jakbym stała pod wodospadem. Z’emir-amit.

Niosąca

Gałąź.

Obrończyni

Asyrii.

Wielka

Królowa Semiramis. W mojej pamięci pojawiają się wersy z „Sarchedonu”: „Kiedy zwraca na ciebie swe oczy, czujesz blask południowego słońca; jej uśmiech jest jaśniejszy i wspanialszy, niż zachód słońca nad pustynią... Jedno

spojrzenie

na

jej

prawdziwe

oblicze

czyni

cię

niewolnikiem Wielkiej Królowej na wieki.” Rządziła starożytną Mezopotamią. Bramy Babilonu noszą jej imię (brama Isztar), ale przez wieki wielokrotnie powracała do ukochanej Asyrii. Zbudowała mury obronne tamtejszych miast, prowadziła ich armie do boju i dała życie pierwszym wiszącym ogrodom. Przez te wszystkie lata nosiłam jej część ze sobą i nawet o tym nie wiedziałam. Czy Voron wiedział, skąd pochodzi Zabójczyni, gdy mi ją dał? Jeśli wiedział, to pragnął bym zamordowała Rolanda bronią wykonaną z kości jego matki. Jakież poetyckie. Obraz Semiramis przybliża się. Magia chwyta mnie swoimi szczękami i unosi w powietrze. Wiszę nad platformą, trzymana tak mocno, że z trudem oddycham.

Semiramis sięga do mnie. Jej ciemne oczy wpatrują się w moje. Zaglądam w głębię jej brązowych tęczówek i widzę otchłań. Czas znika. Uderza we mnie moc, raz za razem roztrzaskując się w moim wnętrzu. Pierwsza fala osłabia mur obronny, druga niszczy go, a trzecia pali mój umysł. Wszystkie sekrety, obawy i zmartwienia zostają przed nią odkryte, a ona spija je niczym zagłodzony wampir. Czuję się jak wrzucona w serce słońca, które mnie pożera. Wypełnia mnie jej wściekłość. Ojciec zabrał zwłoki babki z miejsca spoczynku w Iraku i przewiózł jej tutaj, a ona nienawidzi tej dziury. Jaj magia, gniew i żal przenikają każdy centymetr Mishmaru i zmieniają go w piekło na ziemi. Gorące łzy skrapiają moje policzki. Łkam. Rozpoznaje mnie. Wie, kim jestem. Można to porównać to bycia wnuczką niszczycielskiego huraganu bądź obłąkanego potwora, który miażdży i niszczy tak długo, że już nie pamięta, jak troszczyć się o swoje młode, ale wciąż rozpoznaje własną krew i chce być delikatny oraz uchronić mnie przed swoim własnym gniewem. Magia uwalnia mnie. Spływam na podłogę, ląduję na stopach, a przezroczysty obraz Semiramis majaczy przede mną. Pojedyncza kość ześlizguje się ze szkieletu i ląduje u moich stóp. Dar. Zabójczyni pobrzękuje na podłodze. Rękojeść odczepia się, uwalniając ułamaną klingę. Wsuwam w nią nowe ostrze i uchwyt sam się zasklepia, stapiając się z szablą, jak przykuty. Podnoszę ją. To nie jest Zabójczyni. Nowa broń jest o kilka milimetrów dłuższa i odrobinę cięższa, ale pasuje mi. Wiem już jakie imię jej nadam. Unoszę głowę. Mojej babki już nie ma, jej magia wycofuje się. Nie znika. Tylko się cofa i czeka. Pozwoli przejść naszej grupie, o ile nie będziemy zakłócać jej spokoju.

Podchodzę do wyjścia, obok którego ze ściany wystaje metalowe koło. Przekręcam je i słyszę szczęk metalowego mostu, który wysuwa się na spotkanie swojej drugiej połówki. Wychodzę na zadaszoną ścieżkę i widzę biegnącego przez most Currana. Reszta naszych ludzi czeka na półce, przypatrując się nam. - Wszystko w porządku? Przytakuję. - Nie wchodź do środka. Zabiłaby cię. Możemy przejść na drugą stronę, tylko niech nikt tam nie wchodzi. - Jaka ona? Co tam, cholera, jest? - pyta Curran. - Zwłoki mojej babki. Lwołakowi opada szczęka, a po chwili pyta: - Twoja babka jest magią Mishmaru? - Ona chce powrócić nad brzeg Tigris. Nienawidzi tego miejsca. - Wyciągam nieco Sarrat z osłony. - Zobacz, podarowała mi nową szablę. Curran wpatruje się w broń. - Wygląda jak Zabójczyni. - Ponieważ obie powstały z jej kości. - Twoja szabla jest zrobiona z kości twojej babki? - No dobra, to brzmi rzeczywiście dziwnie, gdy mówisz to w ten sposób... Curran chwyta moją dłoń. - Nie zamierzam się wypowiadać na ten temat. Chodźmy już stąd. Rozdział 16 - Cena wolności - Cena przyjaźni Stoję w drzwiach grobowca babci Grażynki, blokując wejście dopóki ostatnie z nas nie przedostanie się na drugą stronę. Babcia przepuszcza nas. Nikt nie odzywa się ani słowem, gdy ja też w końcu ląduję obok nich. Przyglądają mi się, wystraszeni.

- Ruszać się - powarkuje Krzesimir. Biegniemy zawiłymi korytarzami Więziennej Wieży przez blisko godzinę. Jestem już mocno zmęczona. - Przerwa - zarządza Krzesimir. Prawie na niego wpadam, ale w ostatniej chwili udaje mi się ominąć go i pacnąć na ścianę. Kaśka Danielewicz, wzór zgrabności. Paskudek staje przede mną, wciąż niesiony przez wampira. Żądam wyjaśnień. Pocałuj mnie w trąbkę, oto moje wyjaśnienie. - Daj mi znać, jak ci poszło - rzuca Robert. - Ja żądam wyjaśnień już od dwóch tygodni. - Nie masz prawa niczego żądać - oświadcza Januszek. - Ja? - Robert naskakuje na Januszka. - Nie, on - Januszek wskazuje Paskudka. - Najwyraźniej nie wtajemniczono mnie we wszystko, a biorąc pod

uwagę,

że

biorę

czynny

udział

w

tym

nikczemnym

przedsięwzięciu, zasługuję by poznać prawdę - ciągnie Paskudek. Krzesimir odwraca się i zmienia ton głosu na taki, który oznacza, że jest o krok od wybuchu. - Ty i twój nieumarły pomiot przybyliście pod mój dom, by grozić moim ludziom oraz partnerce. Odczuwam silną potrzebę, by przegryźć ci kark. Jak dotąd powstrzymywałem się ze względu na Kaśkę, która z niezrozumiałych dla mnie przyczyn przepada za tobą. Jednak moja cierpliwość jest na wyczerpaniu. - Nie ośmielisz się - stwierdza Paskudek. Krzesimir zerka na Januszka. - Ośmielę się? Januszek chichoce. - Oczywiście, że tak. Sam nie pojmuję, dlaczego jeszcze tego nie zrobiłeś. Mundek Zoofil nie żyje, a jeśli Paskudek Stefaniak też padnie trupem, Ród będzie miał problem z

funkcjonowaniem. Albo będą żreć się między sobą, albo przyślą im z góry nowego szefa, który nie wie nic o Łatlancie. W obu przypadkach jest to nam na rękę. - Nawet nie musimy cię zabijać - dodaje Tomek. - To może być „szczęśliwy” wypadek. Wpadniesz w dziurę i złamiesz kark, albo Januszek weźmie cię na słówko, pośliźniesz się i upadniesz. - Na moje pazury - uściśla Januszek. - Albo ja zastrzelę cię przypadkiem - proponuje Aniela. - Było ciemno, coś się poruszyło... Przecież wszyscy wiedzą jak kiepsko strzelam. - Ha ha - komentuję jej słowa. - Wrócimy, a Ród spyta nas: „Gdzie jest Paskudek?” - dorzuca swoje Robert. - A my odpowiemy: „Strasznie nam przykro, ale nie daliśmy rady go znaleźć, sami wiecie, Więzienna Wieża jest taka ogromna". - Zdaje mi się, że zostałem schwytany przez bandę dzikusów oświadcza Paskudek oschłym tonem. - Ty pilotujesz potwory - wyjaśnia Nawojka. - A my jesteśmy potworami. Troszczymy się o swoich, a ty do nich nie należysz. - Oświadczam oficjalnie, że powinniśmy go zabić - mówi Januszek. - Potem będziemy sobie pluć w brodę. - Właśnie, Krzesiu - przytakuje Aniela. - Zresztą Kaśka nie będzie się na ciebie wiecznie gniewać. Przecież cię kocha. Da ci parę kopniaków, a potem ci wybaczy. - Ależ jesteście dowcipni - mówię. Nie po to trzymałam łepetynę Paskudka nad wodą przez długie godziny, żeby go ot tak teraz ukatrupili. - Obiecałam mu, że stąd wyjdzie, więc nikt go nie zabije.

Rusza na nas cała powódź nieumarłej magii, jakby setki wampirów lały się strumieniem gdzieś z góry. Wampiry pewnie znalazły drogę dookoła komnaty babci Grażynki. - Uciekamy! - jak nie wrzaśnie Paskudek. Zwiewamy korytarzem. Zakręt, potem drugi... Korytarz wychodzi na coś w rodzaju lobby. Na drodze stają nam olbrzymie, podwójne drzwi, a pomiędzy ich skrzydłami jarzy się słabiutko cieniutka szpara. Światło słoneczne. Znaleźliśmy wyjście. Aż trudno uwierzyć. Robert sprawdza drzwi. - Zamknięte z zewnątrz. Widzę sztabę. - Odsuńcie się - Krzesimir bierze rozpęd i taranuje drzwi. Te się trzęsą, więc próbuje ponownie. Lecą drzazgi, wyjście stoi otworem, a my wybiegamy na oślepiając światło dnia. Świeże powietrze jest wspaniałe. Potykam się, mrugając i próbuję przystosować wzrok. Przed nami znajduje się most stworzony z części betonowych estakad, a pokryty jest śniegiem i kawałkami lodu. Obejmuje on przepaść o głębokości dwustu i szerokości stu metrów. Ową przepaść otacza przeogromny, stromy mur. Most biegnie do ściany, gdzie w miejscu styku widnieją wielkie, stalowe wrota, stanowiące wyjście. Pośrodku mostu stoi Henio Dziabąg. Zalewa mnie adrenalina, a serca mocno wali. Wszystko staje się wyraziste. Oceniam sytuację w ułamku sekundy: sześć

osób

w

znajomym,

wojskowym

umundurowaniu

Blaszanych Kundli stoi za Heniem; E-50-tka, podrasowane działko maszynowe, które wyrzuca kule tak szybko, że tną stal jak otwieracz do konserw, stoi zamontowana na platformie po lewej stronie; dwie obsługujące działko osoby kryją się za osłoną;

sam Henio, wielki, przyodziany w czarną zbroję; oraz znajdujące się za nim drzwi. Stoi nam na drodze do wolności. Henio przed nami, a horda nieumarłych za nami. Musimy go pokonać, inaczej umrzemy. - Zabarykadujcie z łaski swojej drzwi - prosi Paskudek. - A gdybyście się zastanawiali, to nie mam pojęcia, jak otworzyć te zewnętrzne wrota. - Zajmiemy się tym, gdy już tam dotrzemy - wkurza się Januszek. Thomas podnosi złamaną, drewnianą sztabę i wsuwa ją na powrót w ucha. Nie wytrzyma długo, ale lepsze to niż nic. Hugh ma ponury wyraz twarzy. Ubrał się na czarno. Jego zbroja też jest czarna. Wszystko w jednym klimacie. Zbroja nie jest współczesnym rynsztunkiem wojskowym ani rodem ze średniowiecza. Wygląda na uplecioną, jakby maleńkie, metalowe nitki zostały zmiękczone i pieczołowicie utkane w materiał, który dopasowuje się to umięśnionej sylwetki Hugh. Materiał grubieje, zmieniając się w większe płytki, naśladujące wielkie mięśnie na jego piersi, brzuchu i ramionach oraz opływając jego członki oraz tors aż do grubego karku. Tak wyglądała część zbroi utworzonej z krwi, którą miała moja ciotka, tyle że była czerwona. Ta tutaj zdecydowanie wygląda na dzieło mojego ojca, co znaczy, że pazury, kły i broń biała nie imają się jej. Wysuwam Sarrat z osłony. Idealnie leży w dłoni. Gdzie uderzyć? Spód ramion przykryty, pachwina przykryta, tułów przykryty. Tylko jego twarz nie jest chroniona, ale przecież nie będzie stał tam jak kołek, żebym mogła go dziabnąć. Zresztą nie jestem w pełni sił. Ledwo stoję.

Oczy d’Ambraya zwiastują śmierć, ale nie są zwrócone na mnie. On patrzy na Currana. Łwołak parska. Jego oczy zalewają się złotem. Zdrowy rozsądek znika z jego twarzy, która zmienia wyraz na dziki. Uśmiecha się, szczerząc zęby. Jasny gwint. Chyba się cieszą na swój widok. Hugh sięga za plecy i wyciąga dwa krótkie, czarne topory. Wskazuje jednym na Currana i ryczy: - Lennart! Taki ryk dobrze niesie się nawet w bitewnym zgiełku. Odbija się od ścian Mishmaru za naszymi plecami, a wysoko w górze olbrzymie ptaki skrzeczą alarmująco. - Dawaj! - wrzeszczy d’Ambray. - Curran? - pytam. Jednak on nawet mnie nie słyszy. Rusza już do przodu, ściągając po drodze kurtkę, która spada na most. Mięśnie jego pleców i ramion wybrzuszają się pod szarą koszulką. Zaczyna biec. Nie ma już Currana. Pozostał jedynie Władca Zwierząt. Hugh ściska topory. Pewnie uznał, że miecze nie są w stanie zadać wystarczających obrażeń, więc postarał się o coś, co może odrąbać kończynę jednym uderzeniem. - Dlaczego Władca Zwierząt nie zmienia postaci? - mruczy Nasrin. - Ponieważ to nie ma sensu - odpowiadam. Curran walczył ze mną przeciwko mojej ciotce. Na pewno pamięta tę zbroję. - Pazury nie przebiją tej zbroi. - Zastrzelcie każdego, kto chciałby nam przeszkodzić! - ryczy d’Ambray i rusza.

Rzucają się ku sobie. Żadna siła na ziemi nie powstrzymałaby ich przed starciem. Mam nadzieję, że nie nastanie Armagedon, gdy się zderzą. Mam ochotę posiekać d’Ambraya na drobne kawałeczki. Mamy ze sobą porachunki do załatwienia: Mauro, złamana szabla i tydzień w dole. Jednak Curran też musi się z nim rozliczyć: moje zniknięcie, ja w Mishmarze, szaleńcza pogoń przez pół kraju oraz przedzieranie się przez więzienie, by znaleźć mnie na wpół żywą.

Curran ma

większy rachunek do wyrównania. Krew zaczyna szybciej płynąć w moich żyłach. Słyszę własne tętno. Mój język pokrywa znajomy metaliczny posmak adrenaliny. Dalej, Curran. Dowal mu. Przynajmniej magia jest w dole. - Czy możesz zdjąć obsługujących działko? - pyta Thomas Andreę. - Nie - odpowiada bouda. - Nie kiedy chowają się za osłoną. Może udałoby mi się załatwić jednego. Dwaj mężczyźni na moście ścierają się. Hugh macha toporami jakby ważyły tyle co piórko, tnie prawym w dół, wkładając w zamach całą swą siłę. Curran blokuje trzonek przedramieniem, ale lewy topór już jest w ruchu. Jego obuch wdziera się w brzuch lwołaka i rozcina go poprzecznie, od prawej do lewej strony. Nie! Rzeczywistość

zwalnia.

Widzę

wynurzające

zakrwawione toporzysko, rozpryskujące mgiełkę

się

z

ciała

krwi Currana w

powietrzu. Ogłusza mnie bicie własnego serca. Władca Zwierząt opuszcza gardę. Preceptor kontynuuje zamach lewym toporem, ciągnąc go do góry z zawrotną szybkością.

Curran odtrąca jego ramię, zanim Hugh ma szansę zatopić prawe toporzysko w boku lwołaka, muska jedynie ono jego ciało. Szybciej kochanie! Ruchy! Ruchy! Władca Zwierząt odskakuje. Krwawi z lewej strony. Rozcięcie na brzuchu nie jest głębokie, ale też ocieka krwią. Hugh ochlapuje lwołaka krwią ze swoich toporów. Czerwień rozchlapuje się na twarzy i piersi Currana. Ochlapał go jego własną krwią! Co za dupek. D’Ambray uśmiecha się, a Curran idzie do przodu z uniesionymi rękami, celując w twarz preceptora. Ten się okręca, nabierając rozpędu i prawym toporem macha w kierunku tułowia Currana, zostawiając twarz bez gardy. To pułapka, Curran. Nie rób tego! Curran uchyla się i wali przedramieniem szczękę d’Ambraya. Nie. Hugh chwieje się do tyłu, odchyla, zmieniając energię uderzenia w swój własny cios i siecze lewą stronę ciała przeciwnika. Topór wbija się na pięć centymetrów. Kurwa mać! Curran odskakuje, d’Ambray rzuca się do przodu, tnąc jego nogę wykroczną. Curran uchyla się w lewo, podrywa pięści wysoko i wali nimi jak młotem w łeb preceptora. Co on robi? Kopię śnieg. Stać go na więcej. Walczę z nim codziennie w naszej siłowni. Wiem, że stać go na więcej. Hugh podrywa topory, rozkłada je na boki, pozwalając ześliznąć się uderzeniu Currana. Lwołak wyprowadza kopnięcie lewą nogą, podcinając wykroczną nogę d’Ambraya. Ten przetacza się po moście i skacze na równe nogi. Lwołak goni go. Przesuwają się po estakadzie, tnąc i blokując, a każde uderzenia jest szybkie i na tyle silne, że położyłoby trupem większość ludzi. Horda nieumarłych za naszymi plecami zbliża się nieubłaganie.

Curran ma cztery rany, a jego krew plami całe przejście. Hugh utyka na prawą nogę, ale nie wygląda na zmęczonego. Jego topory rąbią, sieczą i kroją, w jednej chwili chcą odciąć ramię, a w następnej zagrażają piersi przeciwnika. Zaczynam chodzić w tę i z powrotem, bo nie mogę ustać w miejscu. Następne draśnięcie. Następna otwarta rana. Jeszcze więcej krwi. Curran za bardzo obrywa, nawet jak na zmiennokształtnego. Nie mogę go stracić na tym głupim moście. To się tak nie skończy. Niemożliwe, żeby tak było. Hugh nie odbierze mi go. Drzwi za nami drżą pod naporem nieumarłych ciał. Kończ to. Zakończ to już, kochanie. Hugh odwraca uderzenie i wali czubkiem prawego topora w tułów lwołaka. Ten chwieje się, a Hugh uderza czaszkę Currana trzonkiem lewego topora. Władca Zwierząt zgina się w pół, oszołomiony. D’Ambray uśmiecha się demonicznie i bierze zamach dwoma toporami jednocześnie. Głupi, pokazowy ruch. W mojej wyobraźni ostrza stykają się, jak ostre nożyczki i zamykają, a głowa Currana stacza się z jego ramion... Gardło mam ściśnięte. Nie mogę zaczerpnąć tchu. Curran prostuje się nagle, chwyta nadgarstki Hugh, stawia stopę po lewej stronie brzucha d’Ambraya i przewraca się do tyłu. Hugh leci, pociągnięty ciężarem Currana. Lwołak ściąga go za szyję do parteru, przy pomocy nóg, a gdy ten leży na plecach, Curran zajmuje pozycję na nim i z boku. Ramię Hugh znajduje się w rękach Currana, jedną nogę przerzuca na gardło preceptora, a drugą na jego klatkę piersiową. Juji gatame, najpotężniejsza dźwignia w judo.

Curran odchyla się i ciągnie ramię d’Ambraya. Ten wrzeszczy, a jego staw barkowy rozchodzi się. Pewnie ma rozerwany pierścień rotatorów. No i może triceps. Curran wypycha biodra. Staw łokciowy d’Ambraya trzaska jak zapałka. Tak! Nie uleczysz tego tak łatwo, skurwysynu. Preceptor drze się i usiłuje dziabnąć Currana jedynym toporem, który mu pozostał. Curran przetacza się bez obrażeń. Hugh podnosi się chwiejnie. Jego lewe ramię wisi bezwładnie. To już koniec. Curran rozszarpie go po kawałeczku. Twarz d’Ambraya jest popielata. Został pokonany i dobrze o tym wie. Hugh bierze zamach toporem. Curran odsuwa się z drogi i częstuje go szybkim ciosem pięści w twarz. Uuu, złamany nos. Lwołak kopie go z obrotu w pierś. Kość trzaska. Preceptor odlatuje do tyłu i zwala się na śnieg. Drzwi trzeszczą. W moim umyśle przestrzeń za drzwiami jest już litą ścianą magii nieumarłych. - Zastrzel tego z lewej przy działku - odzywa się cicho Ghastek. Andrea mruga. Obaj operatorzy działka wstali, prawy jest schowany za osłoną, ale widać górną połowę twarzy lewego, który wykręca szyję, by oglądać walkę. Nie da się tego zrobić. Jesteśmy za daleko, a cel jest wielkości dużego pudełka zapałek. - Zastrzel. Tego. Z lewej. Przy działku - powtarza Ghastek, wyraźnie wymawiając wszystkie słowa. Andrea szarpie strzelbę do góry i strzela. Kula wali tego z lewej strony prosto między oczy.

Bliznowaty wyskakuje spod mostu i zwala prawego operatora z nóg. Drugi wampir Ghasteka skacze od tyłu na Żelazne Psy. Ha! Posłał ich dołem, gdy wszyscy byli zajęci oglądaniem walki. Przeczołgały się bokami mostu, poza zasięgiem wzroku, a Hugh został bez działka. Preceptor podnosi się. Curran skacze na niego, a ten usiłuje go kopnąć. Curran chwyta stopę d’Ambraya i ścina jego nogę wykroczną. Kolano Hugh robi głośne chrup. Dwa ostatnie żyjące Żelazne Psy podnoszą broń. Strzelba Andrei szczeka dwukrotnie - a strzały są tak bliskie siebie, że ich dźwięk zlewa się w jeden - i ludzie d’Ambraya upadają. Drzwi znowu trzeszczą pod naciskiem wampirów. Kończy nam się czas. Biegnę do walczących. Curran zbija przeciwnika z nóg i wbija jego gębę w powierzchnię mostu. Łapię ramię lwołaka. - Musimy zwiewać. Obnaża zęby. - Już! Wszyscy oprócz Jima przebiegają obok nas. Drzwi za naszymi plecami eksplodują. Lawina wampirów wydostaje się na estakadę. Kłębią się jeden na drugim, tworząc jedną, olbrzymią masę wijącego się, nieumarłego ciała. Jim przystaje obok mnie, jego oczy błyszczą zielenią. Dawajcie! Biegniemy. Lawina nieumarłych przetacza się po estakadzie, gubiąc po drodze pojedyncze sztuki. Hugh próbuje się podnieść. Wstaje na czworaki, dostrzega wampiry i zamiera. Fala nieumarłych unosi się i połyka go w całości.

Pa-pa, Hugh. Życzę dobrej zabawy z wampirami tatusia. Miło było cię poznać. Andrea wpada na siedzisko operatora działka, a Jim zajmuje drugie. Reszta z nas przebiega obok. Oglądam się przez ramię. E-50tka obraca się i wypluwa stały strumień kul, robiąc miazgę z pierwszego rzędu wampirów. Jednak to nie spowalnia całej grupy. Sięgam w tył swoją magią, próbując powstrzymać hordę. Jakbym próbowała zastopować przypływ samymi palcami. Jest ich za dużo, a ich magia łączy je w katastroficzną siłę, niemożliwą do zatrzymania. - Pieprzyć to! - Andrea zeskakuje z siedzenia, a Jim za nią. Curran łapie mnie za ramię i ciągnie naprzód. Nie biegnę, ja lecę, a powietrze pali moje płuca. Drzwi zewnętrzne majaczą przed nami, jedyne zakłócenie w nieprzerwanym murze. Już zbiegamy z mostu. Dobiega do nich Christopher i wykrzykuje coś. Robert pędzi na lewą stronę i łapie dźwignię, wystającą ze ściany. Obok Christophera wysuwa się ze ściany kwadratowa część muru. Ma szerokość trzydziestu sentymentów i odsłania złożony mechanizm przekładni i kółek. Christopher zaczyna je obracać. Wpadamy na drzwi. Wymiotuję. Mechanizm obok Christopher klika. Drzwi otwierają się na oścież, odsłaniając wąskie, kamienne przejście. Takie same drzwi blokują je sześć metrów dalej. - Trzymaj dźwignię - krzyczy Christopher. - Przekręć prawą przekładnię do siebie, gdy ci powiem. Jeśli puścisz, wszystkie drzwi się zamkną. Zatrzasną się.

Robert

napiera

na

dźwignię.

Nie

mam

pojęcia

skąd

Christopher zna szyfr wrót Mishmaru, ale jeśli przeżyjemy, na pewno się tego dowiem. Christopher przekręca kółka. Drugie drzwi otwierają się. Wampiry depczą nam po piętach. Puchną jak bańka za nami, włażąc na siebie, gryząc i walcząc. Gdyby mogły biec, już byśmy nie żyli, ale jest ich zbyt wiele i zadeptują się wzajemnie. - Biegnijcie! - krzyczy Christopher. - Biegnijcie! Nie damy rady. Zatrzymuję się przy nich i odpycham hordę nieumarłych. Jakbym chciała zatrzymać pociąg. Wijąca się masa zwalnia, ale wciąż się toczy. Curran staje obok mnie. Mija nas Nasrin. Dalej Thomas i Naeemah. Potem Andrea i Jim. Ghastek, absolutnie skoncentrowany, cofa się wolno. Nacisk w moim umyśle przygniata mnie. Drżę. Nie mogę ich powstrzymać. Jest ich zbyt wiele. Nawet jeśli wydostaniemy się stąd, będą nas ścigać. Nie damy rady zabić ich wszystkich. - Biegnij już, pani! - ponagla Christopher. W wyobraźni widzę Cioteczkę B., stojącą przed kratą. Nie. Nie dzisiaj. Nikt dziś nie poświęci się dla mnie. Curran ciągnie mnie za rękę, ale opieram się. - Nie idę z nimi. Umysły nieumarłych łączą się w pojedynczy, czerwony ogień. Moje wewnętrzne mury pękają. Chwieję się. Curran bierze mnie na ręce i biegnie do wyjścia. - Postaw mnie - warczę. - Nie - przyciska mnie mocniej do siebie. - Nie mam zamiaru cię stracić.

Przed nami otwierają się trzecie wrota, a za nimi rozciąga się zasypane śniegiem pole. Curran wynosi mnie na zewnątrz, stawia i znowu przyciska do siebie. - Robert! - wrzeszczy Thomas. Robert

nachyla

się

do

przejścia.

Widzę

obok

niego

Christophera. Drobny blondynek uśmiecha się smutno. Tuż za nimi wznosi się fala wampirów. Nie! Nie znowu! Nie, nie! Robert ogląda się przez ramię, na hordę nieumarłych, a potem patrzy na Thomasa. Nie rób tego. - Nie rób tego! - krzyczy Thomas. - Kocham cię - mówi Robert i puszcza dźwignię. Wrota zatrzaskują się, zatrzymując lawinę nieumarłych. Thomas wyje. To okrzyk czystego bólu, zrodzonego z żalu i rozpaczy. Nie znowu. Wydzierają się ze mnie wszystkie powstrzymywane emocje. Ofiara Cioteczki B., umierający Mauro, a teraz Robert i Christopher. Wszystko to wylewa się ze mnie strumieniem żalu i nie jestem w stanie tego powstrzymać. Krzyczę i krzyczę, a Curran wciąż mnie niesie, jak najdalej od Mishmaru, w objęcia zimy. ●●● Siedzę

okutana

kocem,

przy

ognisku

zbudowanym

w

zniszczonej stacji benzynowej. Dach i większość ścian już nie istnieje, ale wciąż stoi jeden róg i osłania ogień przed wiatrem. Andrea, Jim, Nasrin i Naeemah śpią. Nawet Ghastek chrapie, a jego dwa wampiry są przywiązane do drzewa znalezionym tu ogromnym

łańcuchem.

Trzeci

został

zabity.

Kontrolowanie

wszystkich jest zbyt obciążające, a Ghastek też jest wycieńczony.

Thomas siedzi gdzieś sam w ciemnościach. Chce być sam. Ja też. Curran siada obok mnie. - Wiedzieli, na co się piszą. - Nie żyją przeze mnie - mówię pustym głosem. - Udali się na misję ratunkową, żeby mnie ocalić, a teraz nie żyją. Christopher nie był nawet w pełni władz umysłowych. Próbował mnie ostrzec. Próbował drżącym głosem opisać Mishmar. Powrót w to miejsce śmiertelnie go przerażał, ale i tak to zrobił,

a teraz jego ciało

rozszarpują nieumarli. Dałam słowo. Zaufał mi. To ja ratuję ludzi. Nie na odwrót. - Tak czasem bywa - mówi Curran. Boli mnie w środku, jakby ktoś wyrwał mi wnętrzności i zastąpił je garścią lodowatych igieł. - Zastanawiam się, kto będzie następny. Kogo następnego dopadnie Roland? Julie? Dereka? - Nie zadręczaj się - tłumaczy Curran. - To jest cykl. My walczymy za Gromadę, a potem oni za nas. My obrywamy, a potem oni. Wszyscy przybyli tu ze mną ze swojej własnej woli. Wiedzieli, że to się może tak skończyć. To nie jest pierwsza ani ostatnia walka. Ludzie znowu się dla nas poświęcą, a my zrobimy dla nich to samo. Nie wiem co przyniesie przyszłość, ale mogę ci obiecać, że damy sobie z tym radę. Ty i ja. Razem. Zwijam się w kulkę pod kocami. Curran obejmuje mnie. Uczucie wewnętrznej pustki nie chce zniknąć. Pamięć podsuwa mi obraz twarzy Roberta oraz Thomasa, gdy drzwi się zamykały. Boli jeszcze bardziej. Wydostałam się z Mishmaru. Utrzymałam Ghasteka przy życiu i uratowałam Naeemah. Ale Christopher i Robert okupili naszą wolność swoim życiem. ●●●

Klęczę na szczycie zamku Hugh, a dookoła mnie szaleje ogień. Dym wypełnia mi płuca. Poniżej rozlega się ryk Cioteczki B., przyszpilonej do podłoża srebrnymi łańcuchami, wyrastającymi z ciała maga. Żelazne Psy strzelają do niej raz po raz, a każda strzała przeszywa ją na wskroś. Hibla przysuwa się i wykonuje zamach mieczem. Metal połyskuje w świetle ognia i głowa Cioteczki B. spada z jej ramion. Następnie toczy się do moich stóp, patrzy na mnie błękitnymi oczami Christophera i odzywa się głosem Roberta: „Musisz być gotowa na utratę przyjaciół.” Wyczuwam obecność czegoś obcego. Otwieram szeroko oczy. Curran trzyma mnie w objęciach. Wszyscy oprócz Jima śpią, a on sam siedzi na szczycie zniszczonej naruszonej ściany, trzymając straż. Kiwa do mnie głową, a jego oczy odbijają blask płomieni. Drewno trzaska, rozpryskując iskry w zimnym powietrzu. Sen jest przereklamowany. I znowu, delikatne dotknięcie obcej magii. Zdaje się emanować z drzewa, do którego uwiązane są wampiry. Sięgam ku nim. Dwa wampirze umysły świecą słabo. Za nimi, na otwartej przestrzeni, nieruchomo czeka trzeci nieumarły umysł. Co znowu? Wyślizguję się z objęć Currana, a ten otwiera oczy. - Zaraz wracam - mówię. - Muszę na stronę. Wstaję i idę do drzewa, a śnieg skrzypi mi pod stopami. Nie ma księżyca, ale dzięki śniegowi noc wydaje się jaśniejsza. Oba wampiry siedzą nieruchomo. Szarpały się, gdy Ghastek usnął, a teraz nawet nie drgną. Coś jest nie tak. Podchodzę do nich. Ich oczy są przymglone, co jasno wskazuje, że ktoś trzyma ich umysły w żelaznym uścisku. To nie Stefanoff, bo on śpi jak zabity. Trzeci nieumarły umysł znajduje się na wprost, jakieś dwieście metrów z wiatrem.

Pochylam się do nich, po drugiej stronie drzewa. Ktokolwiek kieruje trzecim wampirem, zapewne też kontroluje te dwa. Nie pójdę sama odwiedzić przybysza. - Czego chcesz?- szepczę. - Twoi przyjaciele żyją - odpowiada cichy, męski głos. Budzi się we mnie nadzieja. Chwytam ją za gardło i duszę, aż zdycha. Sama liczba nieumarłych była zbyt wielka, by ktokolwiek mógł je powstrzymać. Chyba że mój ojciec. - Na otwartej przestrzeni, na południe od ciebie, znajduje się nieumarły - odzywa się ponownie głos. - Zaraz go uwolnię. Przejmij proszę nad nim kontrolę. Trzeci wampirzy umysł rozbłyskuje, a ja ściskam go swoją magią. - Czekam na ciebie trzy kilometry stąd, na południe. Możemy tam porozmawiać na osobności. Kieruję wampira na południe. Biegnie przez śnieg, a obraz z jego umysłu nakłada się na mój, jakbym widziała to samo co on na przezroczystym ekranie. Jeszcze chwila i Curran przyjdzie mnie szukać. Wracam do Jima. - Nie mogę spać. Przejmę wartę. Jim wpatruje się we mnie. - Na pewno? - Jasne. Siądę sobie na tamtym pniu i przemyślę wszystko wskazuję kłodę leżącą jakieś sto metrów dalej. Jeśli będę mówić półgłosem, nie usłyszą mnie. - Chcesz żebym z tobą poszedł? - pyta Curran. - Nie. Muszę pobyć sama. Otwiera usta, ale je zamyka. - Jak sobie życzysz. Ja też cię kocham.

Idę tam i siadam na pniu. Jim kładzie się. Curran również leży, ale jestem pewna, że mnie obserwuje. Gdyby role się odwróciły, ja nie spuściłabym go z oka. Siedzę w bezruchu, zwrócona plecami do ogniska, a mój wampir pędzi wśród śniegu. Mija polanę, potem zarośla i wąski pasek lasu... Zerkam na obóz. Curran leży na plecach. Nie śpi. Do snu układa się na boku, chyba że ja leżę obok niego, opierając głowę na jego piersi. Las się kończy. Wampir wybiega na otwartą przestrzeń grzbietu niewielkiego wzniesienia. Stoi tam mężczyzna, przyodziany w postrzępiony i porwany na brzegach, szkarłatny płaszcz. Jego długie, ciemne włosy zwisają luźno wokół twarzy. Wysokie czoło, wystające kości policzkowe, mocny, kwadratowy podbródek, ciemne oczy; przystojny i w formie, sądząc po postawie. Rdzenny Amerykanin; nie jest pierwszej młodości, lecz zachowuje ją tak samo jak d’Ambray, utkwiwszy na zawsze gdzieś około trzydziestki. Mężczyzna pochyla głowę. - Sharrim. [Księżniczko] To akadyjskie słowo. Oznacza „pochodzący od króla”. Mój głos bez wysiłku wydobywa się z paszczy wampira. - Nie nazywaj mnie tak. - Jak sobie życzysz. Chcę mu powiedzieć, że nie powinien używać tej frazy, ale tłumaczenie zajęłoby zbyt wiele czasu. - Spójrz tam w dół - zachęca mężczyzna. Kieruję wampira do krawędzi wzgórza, za którym rozciąga się następna

wolna

przestrzeń.

Wypełniona

wampirami.

Stoją

ustawione w równiutkich rzędach, utrzymywane w formacji przez umysły pilotów. Jest tu ponad dwieście stworów i co najmniej stu kierujących nimi ludzi. Powstrzymywanie hordy nieumarłych w

Mishmarze dało mi pogląd na sytuację. Gdybym przechwyciła wszystkie wampiry w tej dolinie, być może mogłabym zatrzymać je na tyle długo, by reszta naszej grupy zaczęła uciekać, ale moje panowanie nad nimi trwałoby zaledwie sekundy. - Nazywam się Landon Nez - odzywa się nieznajomy. - Służę twemu ojcu. Od razu do sedna. Chyba mogę już przestać udawać, że nie jestem spokrewniona z Rolandem.. - Jestem legatem Złocistego Legionu. Wiesz, co to znaczy? To znaczy, że jesteśmy w czarnej dupie. Nie wiem zupełnie nic o tym facecie. Legaci nie piastują swych stanowisk długo, ponieważ Roland jest wymagający i nie toleruje błędów. Ostatnią znaną Voronowi legatką była Melissa Rand, która umarła dwa lata po nim. - To znaczy, że stoisz na czele Panów Umarłych, twoim bezpośrednim zwierzchnikiem jest Roland, a przewidywana długość twojego życia jest niewielka. - Poniekąd. Twój ojciec wyznacza strategie dla Rodu, a ja je wdrażam. Jestem mózgiem, w przeciwieństwie do prostej krzepy d’Ambraya. - Czy on przeżył? - Tak. - Jak....? - Czy to cię niepokoi? - Nie, zastanawiam się tylko, co muszę zrobić, żeby w końcu zdechł. Landon nieznacznie unosi brwi. - Często sam się nad tym zastanawiam. Jestem głęboko przekonany, że gdybym go spalił i rozsypał prochy na wietrze, nie zregenerowałby się ponownie.

- Próbowałeś? - Jeszcze nie. Ale często to sobie wyobrażam. Wróg mojego wroga nie jest moim przyjacielem. Ani trochę. - Czego chcesz? - Hugh miał swoją szansę. Nie powiodło mu się. Teraz moja kolej. Zostałem upoważniony do złożenia ci propozycji. Wyciąga fotografię, na której przy stole siedzą Christopher i Robert. Inteligentne oczy szczurołaka są puste. Mokre ślady znaczą twarz drugiego mężczyzny. Płakał. Znowu znajduje się w rękach człowieka, który zniszczył jego umysł. Zrobię wszystko, by go stamtąd wydostać, a mój ojciec jest tego świadom i używa tej wiedzy przeciwko mnie. - Nic im nie jest - odzywa się Nez. - Jego oferta jest następująca: jeśli dasz radę wejść do Jester Park, ująć ich za ręce i wyprowadzić, wszystkim trojgu gwarantuje bezpieczne przejście do granic jego terytorium. Musisz przybyć sama. Niezależnie od tego, jak ci się powiedzie, czekający na ciebie przy ognisku ludzie będą mogli nie niepokojeni powrócić do Atlanty. - A jeśli odmówię? Landon odwraca się do wampirów. - Mój pan chce się z tobą spotkać. Jeśli postanowisz zignorować zaproszenie, tamci dwaj umrą, a ja napuszczę czekające tu wampiry na wasz obóz. On nie ma wątpliwości, że przeżyjesz tę masakrę. Być może lwołak także zdoła przeżyć. Reszta nie będzie miała tyle szczęścia. Wybór należy do ciebie. Oboje wiemy, że lwołak także by nie przeżył. Wracają do mnie słowa Roberta: „Teraz znają twój słaby punkt i wykorzystają tę wiedzę przeciwko tobie. Porwą kogoś z twoich bliskich i będą grozić, że go

zabiją, bo wiedzą że nie odpuścisz. Ja to wiem, oni to wiedzą, a teraz ty musisz zdać sobie z tego sprawę. Musisz przygotować się na utratę bliskich ci osób.” Nie mogę tego zrobić. To nie leży w mojej naturze. Nie mogę poświęcić ludzi, którzy ryzykowali wszystkim, by mnie ocalić. Nie pozwolę, by Curran, czy ktokolwiek inny z moich bliskich umarł na tym bezimiennym pustkowiu. Patrzę na Złocisty Legion, czekający poniżej. To tylko niewielki ułamek tego, czym dysponuje ojciec, a wiem, że on na tym nie poprzestanie. Będzie wykańczał moich przyjaciół jedno po drugim, aż zostanę sama. Wszyscy moi bliscy staną się celami. Wiedziałam, że tak będzie. Voron mnie o tym uprzedzał. Nauczył mnie, że zawieranie przyjaźni to osłabianie swojej pozycji. Zignorowałam jego ostrzeżenia. Brnęłam w to świadomie i postanowiłam, że wpuszczę ludzi do swojego życia wiedząc, że któregoś dnia będę musiała ponieść konsekwencje owego wyboru. Jestem teraz odpowiedzialna za ich bezpieczeństwo. To musi się skończyć. I to teraz. Muszę zmierzyć się z ojcem. Jeśli przystanę na jego warunki, Curran i ja zginiemy. Obiecałam Jego Futrzastości, że gdy nadejdzie ta chwila, razem stawimy czoło Rolandowi. Kocha mnie, ale jeśli każę mu siedzieć na tyłku, gdy sama wyruszę na śmierć, zostawi mnie. Wybaczyłby mi niemal wszystko, ale nie to. Udanie się tam razem to podwójne samobójstwo. - Jakim cudem d’Ambray oraz moi ludzie przeżyli? -

Twój

ojciec

obserwował

rozwój

sytuacji.

Zatrzymał

nieumarłych, a moi podwładni weszli tam, by uwolnić obu mężczyzn i preceptora.

Jeśli nie kłamie, oznacza to, że ojciec zatrzymał całą masę krwiopijców jedną myślą. Zakres jego potęgi jest przytłaczający. Curran i ja nie wyjdziemy z tego żywi. - Dlaczego miałabym ci zaufać? -To uzasadnione pytanie - Landon przechyla głowę. - Gdyby twój ojciec chciał tylko cię zabić lub schwytać, zrobiłby to już dawno temu. To dlatego d’Ambray wypadł z łask. Teleportacja jest zbyt nieprzewidywalna

i

należy

posługiwać

się

nią

jedynie

w

ostateczności, na przykład by uniknąć pewnej śmierci. Niepotrzebnie ryzykował swoim oraz twoim życiem. Zasadnicze pytanie brzmi: dlaczego d’Ambray to uczynił? Po co więzić cię we wnętrzu Mishmaru, skoro mógł teleportować cię wprost do Jester Park albo przywlec cię tam w kajdankach? Przecież instrukcje jakie otrzymał są takie same jak moje. - Czyli? - Przekonać cię, byś przybyła do Jester Park ze swojej własnej woli. - Dlaczego? - Tylko twój ojciec zna powód, ale nie wyjawił mi go. Wiedz, że gdy on daje słowo, dotrzymuje go. Śmieję się pod nosem. „Zajrzyj do mojego salonu, powiedział pająk do muchy”. - Zgadzasz się, czy nie? - pyta Landon cicho. Jeśli na to pójdę, Curran spróbuje mi pomóc i pewnie oboje zginiemy. Jeśli zabronię mu towarzyszyć mi, to zakończy nasz związek i umrę z żalu. Jeśli odmówię Landonowi, wszyscy umrą… Nie ma dobrego wyjścia. Teraz moje kolej, by ocalić życie ukochanemu. Mogłabym wyśliznąć się po kryjomu, pod osłoną nocy. Albo zamknąć Currana w

polu ochronnym, stworzonym z krwi, po nadejściu fali magii. Nawet gdyby przebił się przez nie, byłoby już za późno i nie mógłby podążyć za mną. Tyle że go kocham. Po naszej ostatniej kłótni obiecał mi, że zawsze będzie ze mną szczery, a ja przyrzekłam mu to samo, więc teraz nie mogę zignorować tej umowy. - Powiem ci rano. - Muszę już znać odpowiedź - mówi na to Landon. Gapię się na niego, ale nie wygląda na zbitego z tropu. Dopiero po dziesięciu sekundach dociera do mnie, że nie widzi mojego psychotycznego spojrzenia w oczach wampira, którego pilotuję. Aleś ty bystra, dziewczyno. - Otrzymasz odpowiedź rankiem. Jeśli zapoznałeś się z informacjami o mnie, wiesz że według mnie logika i umiarkowanie są wysoko przeceniane. Jeśli będziesz naciskał, zabiorę swoich ludzi i przekonamy się, ilu z osławionego Złocistego Legionu mogę ukatrupić. - Przegrasz. - Owszem, ale będę się przy tym świetnie bawić i zabiorę sporo z was ze sobą… W ciągu ostatnich dni grożono mi, teleportowano mnie, topiono, głodzono oraz zamknięto w klatce, gdzie byłam zmuszona do przyglądania się, jak umierają moi przyjaciele. Jestem tak wściekła, że trudno mi się opanować. Zacznij naciskać, a przysięgam, obiorę sobie za cel odnalezienie ciebie w bitewnym zamieszaniu i pozbawienie cię głowy. Sprawi mi to ogromną przyjemność i będę miała frajdę. Jeśli uda ci się przeżyć, to będziesz musiał wrócić do mojego ojca i wytłumaczyć mu, że miałeś mnie w garści, ale jesteś nieudacznikiem i zawiodłeś tak samo jak Hugh, wynikiem czego nie żyje mnóstwo wampirów oraz ja. Jakoś wątpię,

by zaakceptował moją głowę w ramach nagrody pocieszenia. Dostaniesz odpowiedź rano. Puszczam umysł wampira, wstaję i podchodzę do ogniska. Curran leży na plecach. - Wiem, że nie śpisz - kładę się obok niego. Otwiera szare oczy i patrzy na mnie. Kocham go aż do bólu. Kocham w nim wszystko. Sposób, w jaki jego oczy rozświetlają się podczas śmiechu. To, że błyszczą złocistymi iskierkami, gdy parzy na mnie. Jego gęste, zmarszczone brwi, gdy się wkurza. Kocham jego krzywo zrośnięty nos. Kocham zarost na policzkach i twardą linię szczęki. Także to, że nie daje się nabierać na moje głupie zagrywki. Śmieję się z jego dowcipów i lubię to, że on śmieje się z moich. Kocham to, że znalazłby mnie na końcu świata. Oraz to, że zawsze będzie stał u mojego boku, pomagając mi radzić sobie z trudnościami życia. Pochylam się i całuję go. Próbuję powiedzieć mu wszystko to, czego nie umiem ubrać w słowa. Próbuję powiedzieć mu, że go kocham, że jest dla mnie wszystkim oraz że będę o niego walczyć. Nikt mi go nie odbierze, a gdyby spróbował, potnę go na kawałki. Curran oddaje pocałunek, a smakuje bosko. Jest tu przy mnie, żywy, ciepły i mój, ale tylko do jutra. Nie puszczam go. Dopiero co go odzyskałam. Nie mogę go stracić. Nie teraz. - Kocham cię - mówię. - Ja ciebie też - jego szare oczy patrzą badawczo. - Stało się coś złego. - Owszem. Odwiedził mnie Landon Nez. - Kto to?

- Legat Złocistego Legionu. Hugh kieruje Żelaznymi Psami, to twarda pięść Rolanda, natomiast Landon stoi na czele Panów Umarłych. To szef Ghasteka. Twarz Currana zmienia się w neutralną maskę. - Czego chce? - Pokazał mi zdjęcie, na którym są Robert i Christopher. Żyją. Ojciec obserwował twój pojedynek z d’Ambrayem, a potem wyciągnął naszych ludzi z Mishmaru i zabrał ich do Jester Park. - Czy to zdjęcie może być fałszywe? - Rolandowi nie chciałoby się w to bawić. Ojciec ma melinę w Jester Park. Chce się ze mną spotkać. Mam pojechać tam sama. Jeśli uda mi się tam dotrzeć i przejąć naszych ludzi, dostaniemy dyspensę na bezpieczny powrót do domu. Jeśli się nie zgodzę... Landon ma zaparkowane dwieście wampirów, trzy kilometry na południe od nas. Twarz Currana jest nieprzenikniona, ale doskonale wiem, o czym myśli. Poznaję to po jego postawie - siedzi nieruchomo - oraz po oczach, są lodowate. - Myślisz, że ojciec próbuje cię oszukać? - Nie. - Mamy dwie możliwości - mówi cichym, spokojnym głosem. Pierwsza opcja to odmowa i walka o wolność. Jednak nie damy rady wygrać w bezpośrednim starciu. - Też tak uważam. Mogę zabić część krwiopijców, ale będą kontrolowani przez Panów Umarłych, co najmniej dorównujących umiejętnościami Ghastekowi. Przed zabiciem każdego z wampirów będę musiała siłować się z pilotami o kontrolę nad umysłami stworów. To wymaga sporo wysiłku i czasu.

- Pokonaliby nas liczebnością - Curran patrzy w zadumie na płomienie. - Możemy rozdzielić się teraz i spróbować uciec. Istnieje szansa, że podążą za nami mniejszymi grupami. Kierowanie tak dużą gromadą wampirów to skomplikowana i czasochłonna operacja. Ale jak tylko przystaniemy by walczyć z jedną grupą, druga też się zjawi. - Poza tym Christopher i Robert umrą… Oboje wpatrujemy się w ogień. - Ale się porobiło - mówię. - Uwięzieni przez hordę wampirów pośrodku zaśnieżonego pustkowia, przycupnięci wokół maleńkiego ogniska na cienkich kocach - podsumowuje Curran. - Rozkoszuj się, maleńka. Cały ten luksus tylko dla ciebie. Zerkamy oboje w niebo na wypadek gdyby miała nas zalać anormalna ulewa, ale nie widać żadnych chmur. Tylko gwiazdy i desperacja. Nie chcę umierać. - Jeśli damy im łupnia, to wycofają się, żeby ograniczyć straty? - pyta Curran. - Nie. Wydaje mi się, że ojciec podjął decyzję i już jej nie zmieni. Każe Landonowi ścigać

mnie do ostatniego wampira. -

Wachlarz naszych możliwości kurczy się z każdym

słowem.

Przytulam się do niego. - Robert powiedział, że gdybyś nie wrócił i pojawiła się kwestia mojego przywództwa nad Gromadą, niektóre alfy mogłyby chcieć przepchnąć wotum nieufności. Curran warczy cichym basem. - Robert za dużo gada. - Ted zamknął nas w klatce w oddziale Zakonu, a Hugh wymordował wszystkich rycerzy. Dorwał Ascanio i groził, że go zabije. Leczył go i cofał ten proces, w tę i na powrót, a ja obiecałam mu, że jeśli uratuje chłopaka, wyjdę z klatki.

- To do ciebie podobne. - Robert uważa, że brakuje mi okrucieństwa, jak na przywódcę. Oraz że powinnam pozwolić Ascanio umrzeć, bo ja w rękach d’Ambraya to byłaby katastrofa dla Gromady. - Ma rację - oświadcza lwołak. - Uważam podobnie, ale nie mogę tak postępować. Nie odwrócę się plecami do Roberta i Christophera. Nie potrafię. To sprzeczne z moją naturą… - Wiem - odpowiada. - To nie leży w twoim charakterze. Jestem okrutny wystarczająco za nas oboje. Roland wie, że jesteś jego córką. Chce żebyś do niego przyszła. Albo nie nadajesz się do niczego i umrzesz przy świadkach, albo się wykażesz, a on będzie się mógł tobą pochwalić. Jeśli nawet wyjdziesz stamtąd cała i zdrowa, już nie będziesz mogła się ukrywać. Dlatego nigdzie nie jedziesz. - Muszę tam pojechać i spotkać się z nim. Teraz to Christopher i Robert, ale następnym razem to mogą być Julie i Derek albo ty na zdjęciu. Nie wytrzymam tego. Patrzy na mnie twardo. - Nie. - Tak. Oczy rozbłyskują mu złotem. Wpatruje się we mnie. Ogarnia mnie chęć ucieczki. No proszę, słynne, dominujące spojrzenie Władcy Zwierząt. Dawno go nie widziałam. Odzywa się głębokim, rozwścieczonym głosem, jakby lwie parsknięcia szarpały wymawiane słowa na kawałki. - Kate, nie jedziesz. Mówię poważnie. Muszę przekonać go do swoich racji albo z nami koniec. Gorączkowo szukam rozsądnych, przekonujących i właściwych słów, ale na próżno. Curran wciąż wpatruje się we mnie w oczekiwaniu. Pieprzyć to.

- Kocham cię… Nie chcę walczyć. Nie chcę się sprzeczać. Muszę to zrobić, bo jak sam powiedziałeś, to leży moim charakterze. Nie opuszczam ludzi, którzy walczyli dla mnie. Jeśli pójdę na kompromis w tym przypadku, to niedługo będę godzić się na niego w innych i zdradzę wyznawane przez siebie wartości. Nie pozwolę, by ojciec kształtował mnie według swojego upodobania. Nie pozwolę mu na to. Wiem że to głupie i lekkomyślne, ale muszę przynajmniej spróbować. Muszę, choć bardzo się boję. Dominujące spojrzenie znika. - Nie proszę byś stanął u mego boku - mówię. - Nie chcę, żebyś mi towarzyszył, bo on zmusza mnie, bym rzuciła mu wyzwanie, a jeśli będziesz tam ze mną, to też jakbyś go wyzywał. Nie mam pewności, że przeżyję, a jeśli nawet, on i tak będzie chciał mnie dopaść, używając wszystkich dostępnych środków. Chcę żebyś żył i był szczęśliwy; pragnę żebyś żył. Marzę, by cię poślubić i mieć z tobą dzieci, ale jeśli umrę, masz się ożenić i założyć rodzinę z kimś, kto cię uszczęśliwi. Masz żyć. Proszę cię tylko, żebyś spędził ze mną resztę tej nocy. Nie odchodź ode mnie już teraz przez to i nie kłóć się ze mną o to. Potrzebuję cię. Proszę. Curran przyciska mnie od siebie. Jego ramiona obejmują mnie i przez chwilę czuję się bezpieczna. To tylko iluzja, ale nic nie szkodzi. - Pojedziemy razem - mówi. - Nie. - Ja ci nie mówię kiedy masz walczyć, a kiedy nie. Odwdzięcz się tym samym - Curran, to wszystko zmieni... Kręci głową. - Kocham cię. Jedziemy razem. - Ale...

- Nie. To nie podlega dyskusji. Ty matołku. - Zupełnie ci odwaliło, wiesz? - Tak. Ale za to jestem świetny w łóżku. Śmieję się. - No dobrze, to załatwia wszystko. - Właśnie tak. Zasypami w jego ramionach, przy dopalającym się ognisku pośrodku zimnego, zaśnieżonego pustkowia. Nie zamieniłabym tego na najbardziej luksusowy pałac. ●●● Ranek przynosi falę magii i jeszcze ostrzejszy mróz. Niebo jest krystalicznie błękitne. Otwieram oczy. Odsuwam koc, zostawiając ciepło, które dzieliłam z Curranem tej nocy. Czysty, biały śnieg pokrywa wszystko dookoła jak okiem sięgnąć, migocząc w porannym słońcu niczym pokruszone kryształki. Przepiękny dzień. Curran wstaje energicznie. Ja zwijam jeden koc, a on drugi, po czym sprawdzamy nasze plecaki. Obserwuje nas Andrea. - Macie poważne miny. - Wybieramy się gdzieś - mówię. - Pobudka! - woła Curran. Reszta grupy budzi się natychmiast, oprócz Ghasteka, który śpi jak zabity. Jeden, dwa trzy... Brakuje Naeemah. My ją uratowaliśmy, a ona pomogła nam wydostać się z Mishmaru. To wyrównuje rachunki. Mam nadzieje, że wampiry Neza pozwoliły jej przejść. Andrea wstaje. - Co robicie?

- Muszę złożyć wizytę Rolandowi - wyjaśniam. - Trzyma u siebie Roberta i Christophera. - Robert nie żyje - mówi ostro Thomas. - Możliwe, że się uratował - wyjaśnia Curran. Thomas zastyga w bezruchu. Drga mu mięsień na twarzy. Zatem jadę z wami - łapie swój plecak. - Nie możesz - tłumaczy Curran. - Jeśli to zrobisz, Robert umrze. To warunki postawione przez Rolanda, a nie nasza decyzja. Thomas rzuca plecak i rusza naprzód, trzymając się sztywno. Oczy mu zielenieją, a nozdrza rozszerzają. Curran staje mu na drodze. Przez moment wydaje mi się, że Thomas wpadnie na niego, ale alfa szczurołaków zatrzymuje się o kilka centymetrów przed lwołakiem. Stoją naprzeciwko siebie. Szczurołak mierzy dwa metry i jest atletycznej budowy, ale w walce nie dałby rady Curranowi. Oczy lwołaka zalewają się złotem. - Spójrz na mnie. To bezpośredni rozkaz. Zostań tu. Inaczej będziesz musiał najpierw mnie pokonać. Wpatrują się w siebie przez dłuższą chwilę. - Ustąp - odzywa się Curran cicho. Thomas okręca się na pięcie i klnie. - Na południe stąd znajdują się wampiry - mówię. - Ustawię barierę ochronną z krwi. Będzie was chronić dopóki magia nie ustąpi. Jester Park leży mniej niż dwie godziny drogi stąd. Zostańcie tu. Wrócimy. Stefanoff siada na kocu. - Co się dzieje? - A jeśli nie wrócicie? - pyta mnie Andrea.

- Wtedy może się okazać, że będziecie musieli wywalczyć sobie wolność - odpowiada Curran. - Ludzie Rolanda obiecali nam bezpieczne przejście, ale ja im nie ufam i wy też nie powinniście. - Ile jest tych wampirów? - pyta Jim. - Około dwieście - wyciągam Sarrat z osłony, nacinam ramię i zaczynam robić koło w śniegu dookoła nich. Andrea blednie. - Dwieście. Bułka z masłem. - Czy ktoś mi w końcu powie, co się dzieje? - denerwuje się Pan Umarłych. Ostatnie krople krwi łączą się z pierwszymi. Magia wypływa ze mnie, pokrywając krwawy krąg. Przecinam połączenie. Ściana czerwieni unosi się gwałtownie i znika. Pole ochronne z krwi ustawione. Śnieg za moimi plecami skrzypi. Odwracam się. Kieruje się do mnie Landon; jego poszarpany, czerwony płaszcz wygląda jak postrzępiona, krwawa rana na tle śniegu. Ghastek rozdziawia usta, ale zaraz je zamyka. Nez zatrzymuje się niedaleko. Wiatr szarpie jego okrycie oraz długie, czarne włosy. - Jadę z nią - oznajmia Curran. - To niemożliwe - stwierdza Landon. Curran wyszczerza się, a ja o mało nie cofam się na ten widok. Roland boi się moich umiejętności? Taki jestem straszny? - Drażniąc mnie lub jego niczego nie wskórasz - odpowiada Nez. - Powiedz mu, że jeśli kochał moją matkę, to zrozumie - mówię. Landon mruczy coś pod nosem. Czekamy.

Owiewa nas lodowaty wiatr. Kiedy w książkach opisywane są dramatyczne starcia na śniegu, nikt nigdy nie wspomina o marznącym tyłku. Podskakuję, starając się rozgrzać. Jeszcze trochę i zaczną mi odpadać odmrożone części ciała. - Spotka się z wami - oznajmia w końcu Nez. Ghastek wstaje. - Panie Stefanoff - zwraca się do niego legat - doceniamy pański wkład oraz postawę podczas ostatnich wydarzeń. Gdy magia się wycofa, przyjedzie po pana samochód. Słyszymy

znajomy

ryk

silnika

na

zaczarowaną

wodę.

Srebrzysty land rover wyłania się zza odległych drzew za nami i kieruje się w naszą stronę. Curran i ja ruszamy ku niemu, a Landon dogania nas. - Posłużyłaś się imieniem Kaliny - mówi Nez. - Dla twojego własnego dobra, mam nadzieję, że zdasz te test. Rozdział 17 - Rachu ciachiu i po strachu Landon prowadzi. Ja siedzę z przodu, Curran z tyłu. Jeśli coś pójdzie nie tak, odwrócę uwagę Neza, a Curran rozerwie my gardło. Wschodzące

słońce

rozpłomienia

śnieg.

Mijamy

ruiny

następnej stacji benzynowej, zmrożonej przez lodowaty wiatr. We wnętrzu land rovera wiruje ciepło. Zdjęłam kurtkę przed wejściem do auta i teraz jadę sobie wygodnie, a Sarrat leży w osłonie na moich kolanach. To będzie mój prezent dla ojca, jeśli znajdę się wystarczająco blisko. Przez rozmyślanie o nieuchronnym spotkaniu siedzę jak na szpilkach. Presja

jest niemal zbyt duża. Byłoby miło gdyby Nez

zatrzymał samochód, żebym mogła pobiegać w kółko po śniegu w celu spalenia energii. Zadowalam się jednak głaskaniem osłony Sarrat.

Nie zdołam pokonać ojca. Już to wiem. Problem w tym, że nie wiem co innego oprócz walki mogłabym zrobić. - Czy zajął już Atlantę? - pytam. - Nie. Zatem zajęcie jeszcze nie nastąpiło. Czyli muszę temu jakoś zapobiec. Mijamy stary znak drogowy „M-80 Wschód”. Landon zerka na mnie. Jego inteligentne oczy zatrzymują się dłużej na mojej twarzy. - Jesteś Apaczem? - pyta z tyłu Curran. - Nawahem. - Sądziłem iż rdzenne plemiona nie pochwalają nekromancji zauważa lwołak. - Istotnie. Nie podobało im się moje zajęcie, więc poszukałem kogoś, komu nie przeszkadzało. Hugh stwierdził niegdyś, że to największa siła mojego ojca. Skupiają

się

wokół

niego

wszelkiego

rodzaju

wyrzutki

i

odszczepieńcy, a on znajduje każdemu idealne zajęcie i wydobywa z nich to, co najlepsze. Tyle że „najlepsze” w wydaniu Rolanda skutkuje śmiercią, nieszczęściem i tyranią. Landon przygląda mi się. Jak będzie się tak lampić, będę musiała wykonać sztuczkę cyrkową albo coś. - Tak? - Nie tego się spodziewałem. - A kogo się spodziewałeś? - dziwię się. - Kogoś z... Prezentującego się bardziej imponująco. Wydajesz się być taka zwyczajna. - A co, miałam może zajechać czarnym SUVem, w żakieciku za dwa tysie, a na bis sprawić żeby moja szabla stanęła w płomieniach?

- Wyglądasz okropnie, co jest zrozumiałe po pobycie w Mishmarze - wyjaśnia Nez. - Po prostu jesteś inna niż on. Macie podobne rysy twarzy, ale to wszystko. W przypadku twego ojca, gdy znajdziesz się w jego obecności i jest z ciebie zadowolony, to jakby stać w pełnym słońcu. Robi się tak lekko na duszy. A kiedy jest z ciebie niezadowolony, przypomina to przebywanie w śnieżnej zamieci. Mrozi cię na wskroś i czujesz się strasznie. Przy tobie Landon przesuwa rękę przede mną - nie czuję niczego podobnego. Dobrze wiedzieć, że moje magiczne osłony wciąż działają. - O to właśnie chodzi - odzywa się Curran. - Masz nic nie czuć. Ale niech tylko Kate użyje swojej szabli, zaraz zmienisz zdanie. Landon zerka we wsteczne lusterko. - Natomiast ty jesteś dokładnie taki, jak się spodziewałem. - Czyli jaki? - Nieskomplikowany człowiek, który uważa, że wszystko można załatwić bronią. - Chyba zostałeś obrażony - szczerzę się. Curran uśmiecha się. - Jestem zdruzgotany. Przecież ja nawet nie używam broni. Landon ignoruje go i zerka na mnie przelotnie. - Jeśli jesteś tym, za kogo on cię ma, to wszystko zmienia. Jeśli jesteś jego nieodrodną córką, twoja obecność zmienia układ sił na całym kontynencie. Co potrafisz? Do czego jesteś zdolna? Od pięciu tysięcy lat nie było takiej jak ty. Będziesz go wspierać, czy wręcz przeciwnie? Kto podąży za córką Budowniczego Wież? Wiozę uzurpatorkę, czy księżniczkę? Hugh d’Ambray uważa zapewne, że jesteś

wyjątkowa.

Nie

rozumiałem

jego

dziwnych

posunięć

politycznych, które poczynił w Europie wiosną i latem, ale teraz już rozumiem; budował pułapkę, w którą się nie złapałaś. Ale Atlanta?

To co tam zrobił było pochopne, nawet jak na niego. Na przekór głupkowatemu zachowaniu i deklaracjom typu „ojejciu, ja jestem tylko

prostym

żołnierzem”,

d’Ambray

jest

inteligentny

i

bezwzględny. Coś musiało wydarzyć się pomiędzy Rolandem, a nim, co popchnęło go do... - Zwracasz się do niego per „Roland”? - przerywam mu. Landom mruży oczy. - Odpowiem na twoje pytanie, jeśli ty też odpowiesz na moje. Znam tę zabawę. Nigdy nie kończy się dobrze, ale czemu nie? - Dobrze. Zwracasz się do niego per „Roland”? - Zwracam się do niego „Sharrum”. Król. Żadna niespodzianka. - Publicznie zwracam się do niego „lordzie Rolandzie”. To imię obrał sobie na tę epokę. - Oczy Neza rozświetlają się. - Moja kolej. Nosisz szablę Vorona? - Nie. Ekscytacja znika z jego oczu. - Hugh zniszczył Zabójczynię - wyjaśniam. - Kochałam tę szablę. Była częścią mnie przez ponad dwadzieścia lat. - Wygodna wymówka - mamrocze Landon. Och, w dupie z tym. - Opłakuję Zabójczynię, ale nic nie szkodzi. Babcia podarowała mi drugą szablę - wyciągam Sarrat z osłony. Landon skręca gwałtownie kierownicą. Land rover niemal się wywraca, zjeżdżając z drogi. Landon zatrzymuje się i wyskakuje z samochodu, trzaskając głośno drzwiami. Zajebiaszczo. Przeraziłam legata Złocistego Legionu pokazując mu moją broń. Jak nią zamacham, to pewnie wybuchnie.

Sarrat dymi na moich kolanach. Jej magia nie jest subtelna, jak to było z Zabójczynią. Nie, ta szabla emanuje mocą, która wije się wokół mnie. Lubi mnie. Landon chodzi w tę i z powrotem z nieco dzikim wyrazem oczu. - Cóż, przyjął to gorzej niż ja - zauważa Curran. - Nie rozumiem o co ten krzyk. - To szabla z kości twojej babki. Wzruszam ramionami. Landon gapi się na mnie przez przednią szybę, odwraca, znowu chodzi chwilę w tę i z powrotem, po czym znowu się gapi. - Wiesz co większość ludzi dostaje od babci? Serwis do herbaty. Albo kołderkę - uśmiecha się Curran. - Gdyby twoja rodzina posiadała kołderkę, byłaby zrobiona ze skóry chimery i wypchana piórami martwych aniołów. - Mówimy tu o judeo-chrześcijańskich aniołach, bo te nie istnieją, czy o pogańskich, jak Teddy Jo? - Kate - warczy Curran. - Hej, ostrzegałam cię na samym początku, że ze mną będzie dziwnie. Siedziałam w wannie z tobą i powiedziałam ci, że to nie jest dobry pomysł. Odparłeś, że mnie kochasz i zostałeś w wannie. Jeśli o mnie chodzi, posłałeś sobie łóżko, na którym teraz musisz spać. - Będę spał w tym łóżku, o ile ty tam będziesz, co nie zmienia faktu, że to nie jest normalne. Odwracam się by nie niego spojrzeć. - Jedziemy odwiedzić mojego tatę, który prawdopodobnie zmiażdży mnie jak robaka, a ty się czujesz nieswojo przez moją szablę? Curran wskazuje głową Landona. - Nie tylko ja. Nez znowu się na mnie lampi. - Nadałaś już jej imię?

- Tak. Sarrat Irkalli, co oznacza „Wielka Królowa Irkalli, Krainy Umarłych”. Moją babkę czasem z nią mylono, a skoro już nie żyje, nazwa pasuje. Curran rozkłada ręce. - Sama widzisz. To niedorzeczne. Pochylam się nad siedzeniem kierowcy, otwieram drzwi na oścież i krzyczę ze wszystkich sił, starając się przedrzeć przez hałas silników wodnych. - Skończyłeś?! - Co? - dziwi się Landon. - Czy skoń-czy-łeś?! Jak chcesz możesz tu zostać! Wskaż nam kierunek i pojedziemy sami! Landon wskakuje na swoje miejsce i wskazuje na moją szablę. Odłóż ją. - Powiedz magiczne słowo. - Proszę - wydusza przez zęby Nez. Wsuwam broń do osłony i głaszczę ją. - Już dobrze, Sarrat. Jak cię obrazi, utnę mu łeb i będziesz mogła napić się jego krwi. Landon zamyka oczy na dłuższą chwilę, robi wydech, po czym kieruje auto na drogę. Drzewa przesuwają się za moim oknem, okryte śniegiem i lodem. Wewnątrz ocieplonego SUVa jest cicho, nie licząc burczenia silnika. Landon obserwuje drogę. W jego głowie niewątpliwie odbywają się teraz jakieś skomplikowane kalkulacje. Pewnie stara się ustalić jaki moja obecność będzie miała wpływ na jego malutkie królestwo wewnątrz imperium Rolanda. Droga wije się wśród lasów. Kończy się śnieg, a zaczyna asfalt, usiany dużymi blokami skalnymi. - Dlaczego użyliście kamienia? - Jego nowoczesne nawierzchnie.

Wciąż jedziemy przez las. Drzewa stają się grubsze i wyższe, wyciągając potężne konary do słońca. Śnieg migocze w słabym, zimowym świetle, bielutki w słońcu, błękitnawy w cieniu. Magia zasila park tak samo jak w Atlancie, a to, co zrodziło się jako starannie pielęgnowany fragment zieleni, zdziczało i zmieniło się w stary, gęsty bór. To zapewne musi być osobliwe dla mojego ojca, przyzwyczaić się do tej zimowej krainy po zamieszkiwaniu starożytnej Mezopotamii. Voron poświęcił swe życie doprowadzeniu mnie do tego momentu. Gdyby wciąż żył, wiedziałby, że udaję się na spotkanie ze śmiercią. Uświadamiam sobie właśnie iż nie oczekiwał, że wyjdę zwycięsko z tej walki. Wszystkie jego plany zawsze kończyły się na momencie mojej konfrontacji z Rolandem. Nigdy nie omawialiśmy tego, co będzie po. Nie oczekiwał, że będzie jakieś „po”. Las rozstępuje się. W oddali majaczy budynek, otoczony spiralą szerokiej, skutej lodem fosy, wijącej się wokół budowli jak wąż z matowego szkła. Budynek góruje, prawie że się unosi nad zasypanym śniegiem trawnikiem; jest obły, a jego ściany składają się z

delikatnych,

białych

paneli,

które

wyglądem

podejrzanie

przypominają ogromne skrzydła. Wyrastają z głównej masy budynku w doskonałej imitacji ptaka. Droga skręca, okrążając go i widzę już całą budowlę. Łabędź. Gmach zbudowano na podobieństwo olbrzymiego łabędzia; jego ogon spoczywa na ziemi, a lód jeziora otacza pierś; dumna szyja wygina się na cztery pietra nad wodą. Skąpany w promieniach słońca budynek lekko połyskuje, jak gdyby całość została starannie wykuta przez genialnego rzeźbiarza w lśniącym alabastrze. Każde pióro jest wyraziste, odznacza się dokładnie, widać najmniejsze detale. Łabędź

wygląda jakby miał lada moment odbić od brzegu i wypłynąć na jezioro. Gdyby był naturalnej wielkości pomyślałabym, że jest prawdziwy. Jego piękno zapiera dech w piersiach. Jak to możliwe, że ten sam człowiek zbudował Mishmaru i to cudo? - Dlaczego akurat łabędź? - pyta Curran. - Mój pan bardzo je lubi - odpowiada Nez, zatrzymując auto. Tutaj wysiądziemy. Opuszcza samochód. Curran i ja idziemy za nim do zdobnych mostków. Przekraczamy je, jeden za drugim, przechodząc przez koncentryczne koła fosy. Śnieg skrzypi mi pod stopami. Wchodzę do serca mocy mego ojca, gdy magia jest w górze. Nie tak wyobrażałam sobie starcie z nim. Przynajmniej Curran jest ze mną. Możemy wspólnie zginąć bohaterską śmiercią. No dobra, to nie jest najbłyskotliwsza myśl jak na tę okazję. To nie ma znaczenia. Wejdę tam i wyjdę z Christopherem oraz Robertem. Albo przynajmniej dane mi będzie ujrzeć krew Rolanda na mojej nowej szabli zanim on mnie zmiażdży. Chyba powinnam w ogóle dać sobie spokój z myśleniem. Mostki kończą się. Nie jestem gotowa. Curran zatrzymuje się i przygląda łabędziowi. - Co do kur... - Po prosty przejdź z tym do porządku dziennego - ucinam. W boku łabędzia, tam gdzie jego nogi powinny być podwinięte pod tułowiem, znajdują się łukowato sklepione drzwi. Wiodą do nich schody z białego marmuru. Zabił moją matkę. Ma zamiar przejąć miasto, które jest moim domem. Zatrzymał hordę nieumarłych w Mishmarze. To się dzieje tu i teraz.

Nerwy napinają mi się jak postronki. Oddech pogłębia się, a mięśnie rozluźniają, jakbym spędziła pół godziny na rozgrzewce przed wielką walką. Obok mnie Curran kręci głową, rozciągając szyję i rozluźniając ramiona. Schody kończą się. Łukowate drzwi otwierają się. Wchodzę przez nie do pałacu ojca. ●●● Spodziewałam się sterylnej, monochromatycznej przestrzeni. Nic bardziej mylnego. Podłogę pokrywają płytki w ciepłym, piaskowym odcieniu. Wewnętrzny ogród, bujny zieloną roślinnością, pyszni się po obu stronach, w zakrzywionych, podniesionych rabatach, przylegających do stawu o nieregularnym kształcie, gdzie pod liściami lilii unoszą się grube i leniwe karpie koi. Powietrze wypełnia woń lotosów i róż. Pomiędzy kwiatami latają maleńkie, zabarwione na niebiesko, zielono oraz rubinową czerwienią, owady, stwarzające wrażenie rozsypanej niedbale garści lżejszych od powietrza klejnocików. Pośrodku ogrodu obraca się okrągły mechanizm, złożony ze złocistych i srebrzystych kół zębatych, osadzonych na cienkim kolcu. Całość oplatają druciki o grubości włosa. Koła wirują i obracają się, hipnotycznie piękne. Emanuje z nich magia. Czy to jakiś model atomowy? Zmuszam się do mówienia. - Do czego to służy? - Nie wiem - odpowiada legat. - Zbudował to spontanicznie któregoś popołudnia. Na drugim końcu pomieszczenia znajdują się olbrzymie drzwi. Sięgam za nie swoimi zmysłami. Wampiry. Ręce mi drżą. O nie. Miałam dwadzieścia siedem lat, by się na to przygotować. Nie stracę teraz panowania nad sobą. Biorę głęboki

wdech i wydycham powietrze powoli. Moje dłonie przestają drżeć, a tętno spowalnia. - Nie wolno ci przekroczyć progu tych drzwi - wyjaśnia Landon Curranowi. - Dobrze - odpowiada lwołak. - Poczekam w wejściu. Mijamy kwiaty, okrążamy mechanizm i zatrzymujemy się przed drzwiami. Dotykam skrzydeł i otwieram je na oścież. Widzę przed sobą długie pomieszczenie z wysokimi, marmurowymi ścianami. Stoję na podniesionym przejściu o szerokości sześciu metrów, ciągnącym się przez całą długość sali, od drzwi do przeciwległej ściany. Po jego obu stronach znajdują się rowy wypełnione wampirami. Za nimi, po bokach, stoją spokojnie mężczyźni i kobiety. Dwór ojca. Przejście kończy się podwyższeniem. Na samym jego środku, na tronie uformowanym z ciał węży, wyrzeźbionych w białym, połyskującym kamieniu, zasiada mój ojciec. Ubrany jest na biało. Spoglądam na jego twarz. On odwzajemnia spojrzenie. W chwili, w której napotykam jego oczy, uświadamiam sobie dlaczego moja matka go pokochała. Jego skóra ma odcień głębokiego brązu, nasyconego ciepłem słońca. Ma prosty nos ze spadzistym czubkiem, idealnie wyrzeźbione kości policzkowe oraz mocną, męską szczękę. Płachta materiału, zarzucona na głowę zakrywa większość włosów. Krótka broda przyprószona jest lekką siwizną, ale brwi ma czarne, a oczy młode i pełne życia. Mógłby uchodzić za Araba lub Żyda albo Hindusa czy Latynosa. Gdyby wyglądał na dwadzieścia lat młodszego, uciszałby swoją obecnością całe stada kobiet. Jednakże postanowił wydawać się starszym. Gdy sieroty marzą o adopcji, właśnie takiego ojca sobie wyobrażają. Jego oczy promieniują

mądrością i dobrocią, inteligencją oraz spokojną pewnością siebie, zrodzoną z wieku oraz ufności we własną moc. Mógłby być starożytnym

królem,

wielkim

prorokiem

lub

poważanym

nauczycielem. Zabił moją matkę. Nienawidzę go. Jednak kiedy tak na mnie patrzy, mam ochotę unieść wysoko głowę. Czuję się, jakbym stała w promieniach porannego słońca. Kiedy moc tych oczu spoczęła na mojej matce, nie miała żadnych szans. Ostatnie drobinki niepewności wyparowują. On naprawdę chciał zabić mnie przed urodzeniem; tylko absolutna desperacja mogła oderwać moją matkę od jego boku. Curran przystaje obok mnie, gotów niczym lew przed uderzeniem. Jego twarz zamienia się w lodowatą maskę. Mięśnie jego nóg wybrzuszają się, napinając jeansy. Oczy zalewa mu złoto, twarz traci wszelki wyraz, pozostaje jedynie idealny spokój drapieżnika skupionego na ofierze. Posyła mojemu tacie dominujące spojrzenie. Z jakiegoś idiotycznego powodu w moim wnętrzu rodzi się śmiech. Ojciec i Curran wpatrują się w siebie. Może jeśli zagwiżdżę i poczekam trochę, przetoczy się tu westernowy suchy krzaczor. Kamienne węże ocierają się o siebie. Ich łby unoszą się nad ramionami Rolanda, patrząc na mnie karmazynowymi ślepiami. Oto i on, wewnątrz łabędziego pałacu, cudu delikatnego piękna, siedzący na tronie z potężnych węży. Ojciec wie, że jest draniem. To jadowity wąż, kryjący się w luksusowym otoczeniu. Najwyraźniej nie tylko sam to rozumie, ale chce jeszcze wtłoczyć to innym do głowy. Brakuje mu tylko neonu z napisem: „JESTEM ZŁY I UBOLEWAM NAD TYM” oraz pulsująca strzałką, wskazującą jego głowę. Kilka stopni poniżej, po prawej stronie tronu, stoi Hugh d’Ambray. Wyraz jego twarzy świadczy o tym, że ledwie nad sobą

panuje i niewiele go dzieli od wyrżnięcia każdej żywej duszy w zasięgu wzroku. Wbija spojrzenie w punkt ponad moim prawym ramieniem. Landon. Mięsień drga na twarzy Hugh. Och nie, ktoś tu nie lubi być zepchnięty na drugi plan. Spotykamy się spojrzeniem. Mrugam do niego. Teraz twoja kolej na siedzenie w klatce. Wprawdzie nie ma ona krat, ale to wciąż klatka. Na małej ławce po drugiej stronie tronu siedzą w identycznych pozach Robert i Christopher. Wpatrują się we mnie zamglonymi oczyma. Pewnie mnie nawet nie widzą. - To staza - szepcze z tyłu Nez. - Przejdzie wraz z upływem czasu i odległością. Wampiry i świta Rolanda gapią się na mnie. - Dasz radę, maleńka - odzywa się cicho Curran, wciąż nie spuszczając oka z Rolanda. - Idź tam, zabierz ich i zabij wszystko, co ci stanie na drodze. Wyjdziesz stamtąd żywa. Obiecuję. Unoszę głowę, a mój głos rozbrzmiewa zbyt głośno w wielkiej sali. - Przybyłam po moich ludzi. Ojciec pochyla się lekko, a węże przesuwają się, dostosowując do zmiany jego pozycji. Jego głos wibruje w pomieszczeniu, wysoce nasycony mocą: - Jeśli należą do ciebie, chodź i zabierz ich. No dobra. To da się zrobić. Ruszam przejściem. Dwa wampiry wyskakują z rowów przede mną, z obnażonymi kłami. O, patrzcie, jest impreza i wszyscy są mile widziani. Dobrze. Lubię takie imprezy. Dobywam Sarrat. Klinga śpiewa, tnąc powietrze. Przechodzi przez wampirze tkanki niczym przez chrupiące jabłuszko. Pierwszy

wampirzy łeb stacza się z karku. Zatapiam szablę w sercu drugiego krwiopijcy, wykrawam je i cofam Sarrat. Cztery następne wskakują na przejście. To jest sprawdzian. On chce pokazu mojej mocy. Nie mam wyboru. Stwory nacierają. Cztery naraz to za dużo. Opuszczam swoją magiczną osłonę i chwytam cztery nieumarłe umysły. Piloci próbują je utrzymać, ale wyrywam je spod ich kontroli. Taki wysiłek boli, ale to najskuteczniejszy sposób. Ściskam je i cztery czaszki wybuchają, rozpryskując czerwoną mgiełkę na podłodze. Ktoś zachłystuje się powietrzem. Moja magia kłębi się i wrze wokół mnie. Gdyby miała głos, ryczałaby teraz. Krwiopijcy skaczą na mnie z rowów i spadają połamani oraz powykręcani. Rowy spływają czerwienią. Powietrze przesycone jest smrodem

nieumarłej

krwi.

Czuję

jak

nawigatorzy

uciekają,

rozłączając się na ułamek sekundy zanim sięgam do sterowanych przez nich marionetek. Ostatni wampir upada na podłogę. Omijam go i idę dalej. Z rowu wyskakuje kobieta. Ma mocną twarz o ostrym wyrazie i ciemne włosy. Odziana jest w brązową skórę, u jej pasa zwisa sztylet, a w ręku dzierży katanę. Hibla. Oczyma wyobraźni widzę Cioteczkę B., warczącą w bólu, gdy miecz Hibli oddziela jej głowę od tułowia. Hej, Cioteczko B., zobacz co tu znalazłam. Uśmiecham się mimo woli. Nic mnie nie powstrzymuje, a mamy tyle kwestii do omówienia. Tak, mamy rachunek do wyrównania, a jeśli przeżyję, wyłuszczę wszystko nagrobkowi Cioteczki B. Gdybym mogła przyniosłabym jej nawet cholerny łeb Hibli.

Zmiennokształtna wyszczerza kły. Na pewno nią jest, ale raczej nie szakalem, jak kłamliwa menda twierdziła. Po jej stronie stoją zwiększona siła i nadnaturalna szybkość, a sądząc po sposobie w jaki trzyma katanę, również długoletni trening. Na mojej liście ludzi do zlikwidowania Hugh jest na miejscu drugim, a Hibla na trzecim. Ojciec nie zamierza poświęcić d’Ambraya, ale Hibla jest mu zbędna. Chce demonstracji moich umiejętności szermierczych i zapewne wie, że nie przepuszczę takiej okazji. Świetnie. Dostosuję się. Hibla unosi katanę. Nacieram. Ona uderza z góry, a ja blokuję ją Sarrat. Naciska, próbując zdusić moją szablę. Siła zmiennokształtnego. Sama frajda. Nacisk jej broni zwiększa się. Rozluźniam blok, a ona szarpie katanę ku górze, żeby potem uciąć mi głowę. W tym czasie wykonuję cięcie przez jej klatkę piersiową. Moja klinga pokrywa się krwią, a ta wsiąka w bladą, metalową kość. Cienkie smużki dymu unoszą się z Sarrat, karmionej moim gniewem. Szabla jest wściekła i głodna. Hibla odsuwa się z wytrzeszczonymi oczami. Boli, czyż nie? Rzuca się na mnie, a jej broń jest szybka jak atakujący wąż. Robię płaski blok, a ona uderza mocno, raz za razem, przepychając mnie po przejściu. Powinnam zmęczyć się szybciej niż Hibla, tyle że ona nie ma pojęcia ile mam w sobie złości. Raz, raz, raz. Uderza swoją stopą wykroczną w moją. Zmieniam punkt ciężkości, zbijam jej ostrze i walę dołem lewej dłoni w jej nos. Chrząstka chrupie, a krew tryska na usta. Następnie ona uderza mnie. Nie ma czasu na unik, więc nastawiam się i przyjmuję cios na ramię. Lewa ręka drętwieje mi.

Kopię jej kolano. Trzaska. Kopniak zwala ją z nóg. Przetacza się do tyłu, potrząsa głową, skacze na równe nogi, a ja wsuwam Sarrat pomiędzy jej szóste a siódme żebro. Czubek szabli zarysowuje jej serce. Nie, jeszcze nie. Cofam broń. Hibla kopie mnie w brzuch. Przewiduję ten atak, więc napinam się, a jej stopa wali w mięśnie. Uderzenie odpycha mnie. Czuję jakbym oberwała rozgrzanym żelazem. Prostuję się z jęknięciem, a zmiennokształtna unosi broń. Jest dobra i szybka, ale ja jestem lepsza. - Zabiję cię i zaniosę twoją głowę Hugh - warczy. Możesz pomarzyć. - Jesteś dobra, ale nie na moim poziomie. Nawet gdybyś trenowała całe życie, nie dorównałabyś mi, ponieważ niczego bardziej nie pragnę, niż ukatrupić cię. Zamordowałaś Cioteczkę B., a ona była moją przyjaciółką. Hibla atakuje. Robię blok i rozcinam je pierś od lewej do prawej strony. Ona odwdzięcza się pchnięciem, ja tnę przez jej bark, odcinając mięśnie i ścięgno. Zmiennokształtna wydaje wrzask. - Nie miałaś na tyle przyzwoitości, żeby stanąć z nią do walki albo zabić ją szybko. Odwracam ostrze i dźgam jej brzuch. Kobieta charczy krwią. - Umarła w męczarniach. Była mi bliska. Jej skórzana zbroja przeszkadza mi, więc odcinam kawałek z ciałem i rzucam na bok. - Nie zrobię tego szybko. Będzie bolało. Ale jak poprosisz mnie teraz, skończę to szybko. - Wyrwę ci serce i pożrę jak będziesz zdychać - Hibla wyprowadza sztych, a jej broń rozdziera mój bok.

- Fajnie - prowadzę ją przez przejście, odcinając krwawiące fragmenty zbroi. - Żeby było jasne... Wyprowadzam pchnięcie. Przesuwa się, by mnie zablokować, ale nie trafia. Szabla prześlizguje się po wewnętrznej część jej uda, rozcinając żyłę. Jej broń gryzie mój bok, a ja walę ją rękojeścią Sarrat w twarz, przebijając lewe oko. Gałka oczna pęka i białko wypływa na policzek. Potyka się, a ja wyciągam sztylet z osłony przy jej pasie. O proszę, mam teraz dwie sztuki broni. Zrobię ci większe kuku. - ...to nie jest zemsta... Hibla drży i puszcza katanę… Ciało skręca się wokół jej kości. Próbuje zmienić postać… Rzucam się na nią, tnąc trzykrotnie przez tułów. Jej ciało dymi, a górna połowa przechyla się. - ...to jest kara. Mówią że nie da się wykrwawić zmiennokształtnego na śmierć. Nikt nic nie wspominał o siekaniu na kawałeczki. Górujący nade mną potwór rzuca się na mnie z pazurami. Daję nura pomiędzy nimi i wpycham Sarrat przez spód podbródka w górę, rozcinając zdeformowany pysk. Szpony drapią mnie, ale mam to gdzieś. Wbijam sztylet w jej podbrzusze i wyciągam szarpnięciem. Hibla ryczy, obnażając zębiska. Biorę zamach szablą i wpadam w gładki, spokojny rytm. Świat kurczy się do mojej broni i celu przede mną. Cięcie. Jej ręka odpada. Następne i znowu fragment ciała znika. Zmiennokształtna cofa się, a ja podążam za nią - nieustępliwa i precyzyjna, odpłacając jej za Cioteczkę B., która nigdy nie ujrzy swych wnucząt; za Andreę i Raphaela, którzy musieli przeżyć jej śmierć; za nienarodzone dziecko Andrei, które nigdy nie pozna babci; za moje popieprzone koszmary... Cięcie. Cięcie. Cięcie.

Chcesz sprawdzić, jaka potrafię być okrutna? Pokażę ci. Hibla upada. Jest już tylko ogryzkiem żywego stworzenia. Jest skończona. Na przejście przedostaje się wysoki, chudy mężczyzna; magia przepływa do niego. Czułam już taką magię, tuż przed tym jak srebrne łańcuchy wystrzeliły z niego i przyszpiliły Cioteczkę B. do podłoża. Przeciągam sztyletem Hiblii po swoim zakrwawionym boku i ciskam nim w maga. Ten wgryza się w jego gardło. Uruchamiam magię swojej krwi, przez co ostrze wybucha kilkunastoma kolcami, przebijając gardło maga od środka. Oczy zapadają mu się w czaszce i upada. Oglądam się na ochłap mięsa, który niegdyś był Hiblą. Już nikomu więcej nie zaszkodzi. Biorę zamach szablą i patrzę jak głowa spada jej z ramion. Mogłabym zostawić ją tu cierpiącą, ale mam inne sprawy na głowie. Czuję, że Curran obserwuje mnie z wejścia. Nie jestem sama. On jest tu ze mną, jak skała, na której mogę się wesprzeć. Opieram się na tym spojrzeniu i podnoszę wzrok. Podwyższenie znajduje się niemal przede mną. Wycieram Sarrat o jeansy i robię krok w przód. Ściana czerwieni między nami pulsuje. Pole ochronne z krwi. Ojciec zabezpieczył podest swoją krwią. Jeśli je zniszczę, dla wszystkich obecnych stanie się jasne, że bez wątpienia jestem jego córką. Ojciec skupia na mnie wzrok. Za późno by się wycofać. Ściskam w dłoni szablę, a on jest tuż obok. Spędziłam całe życie w oczekiwaniu na tę chwilę. Dam radę. Jestem jedyną córką Nimroda, Wielkiego Myśliwego, Budowniczego Wież, Bohatera Swego Ludu oraz Zakały Jego Wrogów. Królestwo

mojego ojca i jemu podobne sprowadziły na świat kataklizm, który pozbawił go magii. Wciskam zakrwawioną dłoń w barierę. Ta drży jak żywa istota w konwulsjach i zmienia się w przezroczystą ścianę czerwieni. Ludzie z tyłu krzyczą. Ściana pęka i rozsypuje się na kawałki. Jej fragmenty opadają, rozpływając się w powietrzu. To nie boli. To wcale nie boli. Magia rozwija się wokół ojca. Unosi się za nim na wzór skrzydeł, jak cząstki huraganu, które mogą zespolić się w każdej chwili w niszczycielską burzę. Odseparowana była barierą pola ochronnego, ale ono już opadło i czuję siłę jego mocy. Zapominam jak się oddycha. Babka nie jest całkiem martwa, ale trudno nazwać ją żywą; nie w prawdziwym znaczeniu tego słowa. Natomiast ojciec żyje. Magia Semiramis przeraziła mnie do szpiku kości, ale w porównaniu z tą burzą, jej moc blednie i przypomina płomień świecy przy przemysłowym reflektorze. Taka właśnie moc zdolna jest zebrać fragmenty wysokościowców i scalić je w Mishmaru. Jeśli ta moc obróci się przeciwko mnie, zniszczy mnie bez trudu. Zwyczajnie wymaże mnie z tego świata i zniknę. To właśnie miał d’Ambray na myśli, mówiąc, że nie mogę wygrać. Nie mam szans. Żadnej szansy. Jeśli rzucę się teraz na niego, próbując przebić mu serce przy pomocy Sarrat, zdezintegruję się, jakbym nigdy nie istniała. Jestem tego w stu procentach pewna, zupełnie tak samo jakbym stała na dachu wysokiego budynku i patrzyła na twardy chodnik w dole. Skok oznacza śmierć. Christopher i Robert umrą sekundę lub dwie po mnie, Curran zostanie tu na zawsze, a Atlanta upadnie.

„Zrób to!” wrzeszczy na mnie Voron w mojej głowie. „Zrób to! Zabij go!” Nie odczuwam strachu, a jedynie całkowity spokój. Wszystko staje się proste. Jeśli spróbuję zabić ojca, wszyscy dookoła mnie, a w szczególności mój ukochany, zapłacą za to surową cenę. Czuję na sobie spojrzenie Currana. Mieszkańcy Atlanty spodziewają się, że ocalę ich przed Rolandem. Nie mogę zmarnować swego życia. Ono już nie jest całkiem moje. Zatrzymuję się i trwam w bezruchu. To wymaga ogromnego wysiłku woli. Ojciec wpatruje się we mnie, a z jego oczu mogę wyczytać, że dobrze wie, o czym myślę. „Zrób to!” ryczy duch Vorona. „Do tego cały czas się przygotowywałaś. Po to cię szkoliłem!” Coś trzepocze we mnie; uświadamiam sobie, że to jest nadzieja. Chcę żyć. Pragnę, by Curran wyszedł z tego żywy. Myślę o nim. O Julie. O Dereku i Ascanio. O Andrei i Raphaelu. O Jimie. Chcę zwrócić Roberta Thomasowi. Chcę, żeby Christopher znowu się uśmiechał i mówił mi, że próbuje sobie przypomnieć jak się lata. Śmierć jest nieodwołalna. Nic nie znaczy. Ratowanie życie jest najważniejsze. Moja matka dobrze to rozumiała i do mnie w końcu też to dociera. Voron nadał cel mojemu życiu, ale to jest jego cel, a nie mój. Kochałam go, wciąż opłakuję jego śmierć gdy przypada rocznica jego urodzin oraz jestem wdzięczna za to, jak mnie ukształtował, ale koniec z życiem pod czyjeś dyktando. Muszę żyć po swojemu. Moim zadaniem jest ochrona ludzi. Curran poświęcił wszystko, by uratować mnie z Mishmaru. Teraz ja odpuszczę zemstę, by uratować go z Łabędziego Pałacu.

Podchodzę do podwyższenia i kładę dłoń na ramieniu Roberta. - Oni są moi. Ojciec kiwa z wolna głową. - Zabierz ich zatem. Obaj mężczyźni wstają, ale oczy wciąż mają szkliste. Odkręcam się i wracam zachlapanym juchą przejściem. Oni idą za mną jak dwa roboty na autopilocie. Gdy jestem przy drzwiach Curran patrzy na mojego ojca ostatni raz. - Spotkam się z wami w Atlancie - odzywa się Roland. Curran uśmiecha się, a

jego oczy są niczym dwa

rozpłomienione księżyce. - Jak chcesz wojny, to ją dostaniesz. Omijam go i nie przestaję iść, zostawiam za sobą ogród, Christopher i Robert drepczą za mną, a Curran ochrania tyły. Nikt nas nie zatrzymuje. ●●● Maszeruję po wyłożonej kocimi łbami drodze. Robert i Christopher idą za mną jak pieski. Wciąż mają na sobie ciepłe stroje, w których uwalniali mnie z Mishmaru, ale ja zostawiłam kurtkę w aucie Landona. Przemarzam do kości. Spotkałam się z ojcem. Spotkałam go i przeżyłam. Zawiodłam Vorona. Powinnam była zabić Rolanda, ale zrezygnowałam z tego i to w pełni świadomie. Zdradziłam pamięć Vorona. I szczerze powiedziawszy mam to gdzieś. Przeżyłam. Wszyscy przeżyliśmy. Czuję się wolna. - Przeżyliśmy - szepczę. Te słowa smakują dziwnie. Przeżyliśmy. Curran podnosi mnie i całuje, jego usta palą moje. - Zabiłam Hiblę - mówię z głupia frant. - Widziałem. Czujesz się lepiej?

- Tak. - Jak wrócimy, umówimy się na kolację z Martiną - oświadcza. - Przyda nam się to. Rytmiczny stukot anonsuje zbliżającego się konia. W zasięgu wzroku pojawia się wóz, ciągnięty przez deresza. Lejce trzyma Naeemah. Przyspieszam. - Wsiadajcie! - woła. Kurwa. - Co ty tu robisz? Nie powinnaś była tu przyjeżdżać. - Musiałam załatwić wóz. O nie. Odwracam się i patrzę na pałac. - Ona nie wiedziała, że nie może z nami przyjechać. Odpowiada mi cisza. - Nie wiedziała. Żadnej odpowiedzi. Nie wydaje mi się, żeby to miał znaczenie. - Wsiadajcie! - nawołuje Naeemah. - Właźcie - rozkazuję Robertowi i Christopherowi, ale oni stoją nieruchomo. Curran podnosi ich pojedynczo i usadza na wozie. Naeemah wyciąga koc i rzuca mi go. - Proszę. Chodźcie zanim Roland zmieni zdanie. Curran siada obok niej na koźle, a ja na wozie z chłopakami. Leżą sztywno jak dwie drewniane kukły. Naeemah zawraca wóz, koń stukocze, wyznaczając rytm drogi powrotnej i wywożąc nas z Jester Park. - No i? - pyta kobieta. - Jak poszło? - Miałam okazję, ale z niej nie skorzystałam. - Wybrałaś życie. Mądry wybór. Życiu można nadać znaczenie. A śmierć to tylko śmierć. Gdybyś umarła, czy to by się liczyło? Nic a

nic. Nie powstrzymałabyś niczego oraz nic nie zmieniła - staruszka dmucha na palce i przebiera nimi. - Jak pył na wietrze. Ale przeżyłaś, no i oni też żyją. - Cholerna racja - popiera ją Curran. - Zamordowałam Hiblę. - Trzeba było ją zabić? - pyta krokodylołaczka. - Tak. - To nie całkiem było morderstwo - mówi Curran. - Raczej drobiazgowa kara. Naeemah patrzy na niego. - A ty? Zaryczałeś na czarodzieja? - Nie. Zaryczę na niego, gdy przybędzie do Atlanty. - Widzicie, oboje dobrze się spisaliście. Osiągnęliście cele i wyszliście z tego cało. Godne pochwały. Śmiech w końcu przedostaje się na zewnątrz i rechoczę, zachłystując się zimnym powietrzem. ●●● Fala magii ustępuje trzy godziny po opuszczeniu przez nas Łabędziego Pałacu. Dwadzieścia minut później na horyzoncie pojawia się samotna postać, nie większa od kropki. - Jasna cholera - klnie Curran. Kropka powiększa się w alarmującym tempie, aż w końcu staje się Thomasem, biegnącym szybko po śniegu. Dobiega do nas, wskakuje na wóz i przytula Roberta. - To minie - wyjaśniam, zanim przerazi się stazą swojego partnera. - Im dalej znajdziemy się od Rolanda, tym będzie lepiej. Thomas zwraca się do mnie: - Każ jej jechać szybciej, Towarzyszko. Resztę naszych znajdujemy tam, gdzie ich zostawiliśmy. Pakujemy sprzęt na wóz i ruszamy w kierunku Atlanty.

W którymś momencie włażę na tył wozu i zasypiam. Śnię o Gwiazdce i girlandach. Owijają się wokół mnie długimi, błyszczącymi pasmami. Próbuję się uwolnić, a Jim zapewnia mnie, że jestem śliczną choinką i Gromada docenia moje starania. W okolicach poranka uderza następna fala. Wyczuwam chwilę, w której opuszczamy terytorium Rolanda; coś jak próg zwalniający na drodze. Leżę z zamkniętymi oczami i oddycham głęboko. Puszcza nas. To jeszcze nie koniec. Powiedział, że spotkamy się w Atlancie. Może być tylko gorzej. Poza tym Naeemah i Thomas złamali jego zakaz, a choć może dałoby się ich wytłumaczyć, pewnie przyjdzie nam za to zapłacić. Po trosze spodziewam się, że nagle oślepną lub coś w tym rodzaju. - Ktoś nadchodzi - oznajmia Curran. Podnoszę głowę. Przede mną na drodze pojawia się wirująca bryła ciemności. Ciasno uwity wir czarnych splotów, węży i pór, obracający się na spiczastym końcu, o wysokości około dwóch metrów. - A to znowu co? - warczy Curran. - Nie mam pojęcia - odpowiadam. Bryła rozstępuje się i wyrzuca na drogę człowieka płci niewiadomej, ubranego w spodnie oraz tunikę ze zwierzęcej skóry, z naszytymi w chyba przypadkowych miejscach futrzastym łatkami. Jasna farba pokrywa jego twarz i dłonie, a dwie pionowe, szkarłatne linie rozciągają się od nasady włosów i biegną po obu stronach nosa, aż do

ust. Od nich odchodzą trzy następne, poziome, również

szkarłatne linie, podkreślające kości policzkowe. Na głowie ma rogi krowy długorogiej, pomalowane w biało-czerwone paski i ustawione czubkami w dół.

Osobnik wymachuje na nas kosturem. - Córko Nimroda! Facet. - Przyglądam ci się! Mężczyzna rzuca coś na ziemię Wybucha czerwony dym. Rozwiewa go wiatr, a człowieka już nie ma. Szamani ninja. Idealnie. Teraz moje życie jest kompletne. Curran przygląda mi się. - Spaliłam swoją przykrywkę - tłumaczę. - Teraz każdy dziwoląg z odrobiną mocy będzie chciał mnie sobie obejrzeć. - To jakbyś miała comingoutowe przyjęcie - zauważa Andrea. Zostałaś przedstawiona w towarzystwie, tyle że teraz wszyscy będą chcieli cię ukatrupić. - Daruj sobie. - Kate Daniels, debiutantka - szczerzy się bouda. - To wcale nie jest śmieszne. - To przekomiczne. Nagle uśmiech spełza z twarzy Andrei, a ona sama wymiotuje na śnieg. - Karma - rzucam. - Córka Nimroda? - pyta chicho Curran. - Nimr Rada, jeśli idzie o ścisłość. Tego, który ujarzmia lamparty. Wielkiego myśliwego. - Nimrod, jak w Biblii? - dopytuje Curran. - Ten, który zbudował wieżę Babel? - To alegoria - wyjaśniam. - Ojciec i jemu współcześni stworzyli cywilizację opartą na magii. Była wielka i potężna, niczym wysoka wieża. Ale uczynili magię zbyt silną i świat odbił to sobie, rozpoczynając pierwszą Zmianę. Technika zaczęła zalewać Ziemię

falami, a ich cywilizacja runęła jak wieża. Język słów mocy został zapomniany. - Ile dokładnie lat liczy sobie twój tata? - Nieco ponad pięć tysięcy. - Dlaczego buduje wieże? - Nie wiem. Chyba ma do nich słabość. Wydaje mi się, że pomagają mu zajmować terytoria. - Zajmować? Opowiadam mu, co usłyszałam od czarownic o ludobójstwie rdzennych plemion i braku naturalnej ochrony tej ziemi oraz o wizji Wyroczni Czarownic, ukazującej zajęcie miasta. Curran patrzy przed siebie z ponurym wyrazem twarzy. - Wszystko między nami gra? - pytam. - Tak, gra - odpowiada. - Muszę się tylko z tym oswoić. Widzieć, że się sypia z córką Rolanda to jedno, a spotkać go osobiście, to drugie. No i jeszcze to wyzwanie. - Po jaką cholerę zachęcałeś go do rozpoczęcia wojny? - Żeby wiedział. Jesteśmy gotowi i nie poddamy się bez walki. Musiało do tego dojść wcześniej czy później. Wiedzieliśmy już od jakiegoś czasu, że się zjawi. Jak się pokaże, poradzimy sobie z nim. Daliśmy radę d’Ambrayowi i twojej ciotce; z nim też się rozprawimy. Godzinę później Robert zaczyna płakać. Nic nie mówi i nie wydaje żadnego dźwięku. Łzy spływają mu po policzkach. Thomas przemawia do niego łagodnymi, uspokajającymi słowami. Szczurołak przestaje w końcu płakać, za to Christopher zaczyna łkać. Pół godziny później Robert odchrząkuje. - Tom? - Tak? - Thomas nachyla się do niego. - Jeśli Roland jeszcze raz spróbuje mnie pojmać...

- Nie dojdzie do tego. - Ale jeśli spróbuje, zabij mnie. ●●● Do południa docieramy do linii geomantycznej oraz dwóch jeepów Gromady, które tu zaparkowali wcześniej. Naeemah oświadcza, że nie pojedzie dalej. - Dziękuję - zwracam się do niej. - Jeszcze się zobaczymy - odpowiada. Pakujemy się do jeepów i kierujemy je w linię geomantyczną. Magiczny prąd chwyta pojazdy i ciągnie je na południowy wschód. Podróżujemy w ten sposób przez cztery godziny. Śpię. Jestem taka zmęczona. Czasami budzę się i słyszę jak Jim i Curran omawiają plany wojenne albo widzę Christophera śpiącego obok mnie z uśmiechem na twarzy lub Andreę wymiotującą do papierowej torebki. W pewnej chwili Jim pyta ją jak to możliwe, że ma jeszcze czym rzygać, a ona grozi mu, że go zastrzeli. W końcu magia ściska jeepa, kurcząc nas, jakby jakaś niewidoczna siła ścieśniła nasze atomy. Nacisk znika i prąd wyrzuca nas na stały ląd. Otwieram oczy. - Gdzie jesteśmy? - W Cumberland - Curran wypatruje czegoś w oddali. Północno-zachodni kraniec miasta. Jesteśmy w domu. Unoszę głowę i patrzę tam gdzie Curran. Na chodniku stoi Barabas. - Skąd wiedział, że wracamy? - Nie wiedział - odpowiada Curran. Wsiadamy z auta, a Barabas podbiega do nas. - Jak się cieszę, że żyjecie!

- My też się cieszymy - mówię. - Co tu robisz? - Ród zawiadomił nas, że pojawicie się przy tej linii geomantycznej. W rzeczy samej podali nam dokładną godzinę waszego przybycia, co jest dziwne. Wcale nie. Najwyraźniej ojciec kazał nas obserwować. - Ród chce spotkać się na Konklawe dziś wieczorem. Poprosili byście wy oraz cała Rada Gromada byli obecni. Powiedzieli, że chcą zakopać topór wojenny. Spotkanie odbędzie się za dwie godziny. - Odmów - decyduje Curran. - Próbowałem - wyjaśnia mangustołak. - Powiedzieli, cytuję: „Prosimy o obecność sharrim”. Czy to coś wam mówi? Curran klnie. - Wysłałem naszych ludzi, by zabezpieczyli teren i ulokowali się tam - ciągnie Barabas. - Donoszą, że Ród już jest na miejscu. Rada jest w oczekiwaniu. Mam to odwołać? - Jak się nie zjawimy, to tylko pogorszy sprawę - mówię. Roland podaje nam czas i miejsce. Jeśli go zignorujemy, może zaatakować w Twierdzy i stracimy więcej ludzi. Curran obejmuje mnie. - Wybór należy do ciebie. Bardziej gotowa nie będę. Kilka dodatkowych dni, czy nawet tygodni niczego nie zmieni. Chętnie poczekałabym sto albo dwieście lat, ale nie mam takiej możliwości. - Pieprzyć to. Mam dosyć czekania. Miejmy to za sobą. Curran patrzy na Barabasa. - Zwołaj Radę. Czas, by Gromada powstrzymała Rolanda. Rozdział 18 - The final countdown Zniszczone miasto przesuwa się za oknami jeepa. Atlanta. Brzydka, a zarazem piękna, rozkładająca się i wzrastająca, życie i śmierć połączone. Dom. Dom na dobre i na złe. Słońce zaczyna

zachodzić, a niebo burzy się pomarańczą i czerwienią. Curran prowadzi z ponurą miną. - To nie jest droga do Bernard’s. - Konklawe nie odbędzie się w Bernard’s - wyjaśnia z tylnego siedzenia Barabas. - Jedziemy do Lakeside. - Co to jest Lakeside? - pytam. - To nowe budownictwo w miejscu, gdzie mieściła się North Atlanta High School. - To, które zasiedliły dziki ze stalowymi kłami? Przypominam to sobie. Oczyszczenie terenu z dzików zajęło władzom dwa lata. - Tak. Podobno zbudowała go ta sam firma, która postawiła Champion Heights. Champion Heights to jedyny wysokościowiec, który przetrwał w Atlancie. - Czy to jest wieża? - Dwanaście kondygnacji. Śmieję się. Co innego mi pozostaje? - Chyba nie do końca rozumiem - dziwi się Barabas. - Powinieneś podrzucić mnie i uciec - mówię Curranowi. - I przegapić całą zabawę? Nie ma mowy. Wbijemy go w ziemię. Nie wygramy. Wiem o tym. On też to wie. Nie ma pojęcia jak bardzo kocham go za te słowa. Skręcamy w Northside Parkway. Teren podnosi się, formując wzgórze, na którego szczycie, obok długiego, wąskiego jeziora, wznosi się wieża. Zbudowana z żółtego kamienia i turkusowego szkła, oświetlana jest przez zachodzące słońce, a niebo rozpłomienia jej szyby.

Curran parkuje przed wejściem, niedaleko rzędu czarnych SUVów, należących zapewne do Rodu. Rządek jeepów Gromady ustawiony jest w przeciwległym krańcu parkingu. Impreza już się zaczęła. Muszę teraz dostarczyć im rozrywki. Kto kieruje ochroną? - pyta Curran. - Derek - odpowiada mangustołak. Cóż, obiekt będzie na pewno zabezpieczony. Ponadto Derek umrze. Muszę wydostać jego i naszych ludzi z wieżowca. Drugi jeep parkuje obok nas i wychodzą z niego Jim, Andrea, Thomas i Robert. Kiedy zaproponowałam, żeby Robert nie jechał, oba szczurołaki poczuły się śmiertelnie obrażone. Odpuściłam. Byłam już zmęczona namawianiem ludzi do zrezygnowania z tego zbiorowego samobójstwa. Wchodzimy przez podwójne drzwi, obsadzone przez dwóch strażników. Wyższy z mężczyzn występuje do przodu. Curran patrzy na niego przez chwilę i obaj strażnicy odwracają się by na niego nie patrzeć. Przechodzimy przez lobby. - Winda jeszcze nie działa - informuje Barabas. - Dolne piętra nie są jeszcze wykończone. Tylko trzy górne. - Nie szkodzi, pójdziemy schodami. Wspinamy się. Wiedziałam, że schody kiedyś mnie zabiją. Następne jedenaście pięter znika szybko. Otwieram drzwi i wchodzimy do szerokiego korytarza, wyłożonego zieloną wykładziną dywanową. Sześciu czeladników stoi po lewej stronie, a sześć wampirów siedzi u ich stóp. Po przeciwnej stronie stoi Derek i pięciu naszych żołnierzy. Wilk widzi nas i odpycha się od ściany.

Dobrze znam Dereka, więc wiem, że to nie są wszyscy ludzie Gromady ulokowani w budynku. Na pewno są rozlokowani na dachu, na piętrze poniżej oraz na parkingu. - Nie ma potrzeby żeby wszyscy umierali - mruczę. Curran kiwa głową na Dereka. - Wycofaj wszystkich z budynku. Chłopak nawet nie mruga okiem. - Tak, panie. - Wszystkich - dodaję. - Całościowy odwrót. - Tak, Towarzyszko - odwraca się do zmiennokształtnych. Pełna ewakuacja. Odwracają się i ruszają ku schodom. Derek idzie za nimi i podniesionym głosem, skierowanym do osób z nadnaturalnym słuchem nad i pod nami, mówi: - Pełna ewakuacja. Powtarzam, pełna ewakuacja. Opuścić budynek. Czeladnicy patrzą po sobie. Jedno z nich, rudowłosa dziewczyna, biegnie do drzwi w drugim końcu korytarz. Curran i ja też tam idziemy. Nie spieszy nam się Chcemy, by nasi ludzie mieli wystarczająco dużo czasu na opuszczenie Lakeside. Korytarz kończy się. Curran otwiera pchnięciem drzwi i wchodzi. Pomieszczenie ma dziewięćdziesiąt metrów długości i mniej więcej czterdzieści metrów szerokości. Mieszczą w nim się dwa długie stoły, nakryte obrusami i ustawione po bokach. Przestrzeń pomiędzy nimi jest pusta. Alfy z Rady Gromady siedzą po prawej stronie. Ród zasiada po lewej. Widzę znajome twarze: Mahon i Marta, Raphael, Desandra... Wszyscy tu są. Zajmujemy nasze miejsca. Sięgam pod stołem, by uścisnąć dłoń Currana. Odwzajemnia uścisk. - Zostaniemy zaatakowani - mówi Curran. - Wiemy - odpowiada Mahon.

Z drugiej strony sali gapi się na mnie siedmioro Panów Umarłych. Każdy ma na uwięzi dwa wampiry, stojące w równiutkim rzędzie za nimi. Sześć znajomych twarzy i jedna nowa, starszy, siwowłosy mężczyzna. Rudowłosa czeladniczka szepce coś Ghastekowi. Ten spogląda na nas gniewnie i oddala ją. - Nie obchodzi mnie, kogo Lennart odwołał z budynku. Siwowłosy mężczyzna wstaje, podchodzi i klęka na podłodze, dokładnie na wprost mnie. Ups. Wygląda na to, że chyba usiadłam za wcześnie. - Sharrim. Słyszałam już ten głos. Kiedy próbowaliśmy uciec z płonącego zamku Hugh, zanim umarła Cioteczka B., d’Ambray nasłał na mnie wampiry. Wyrżnęłam nieumarłych, niszcząc umysły ich pilotów, ale jednemu udało się uciec na czas. Gdy ostatni wampir zwracał się do mnie, przemawiał właśnie jego głosem. Członkowie Rodu wpatrują się w nas. Rowena mruga gorączkowo, zdumiona. Stefanoff pochyla się, skupiając na mnie uwagę z precyzją lasera. Zastanawiam się, co powiedział mu Landon. Może nic. Czy to nie byłoby zabawne? - Sharrim - powtarza mężczyzna. Czas na pokaz. Wstaję i podchodzę do niego. Patrzy na mnie, dłonie ma złożone na kolanie. - Jesteś młoda - odzywa się Pan Umarłych. - Posiadasz moc, ale nie kontrolujesz jej. Pomyśl ile on mógłby cię nauczyć. Pomyśl o tajemnicach, które by przed tobą odsłonił. Czuję moc zbierającą się za murami Lakeside, niczym odległa burza, rozbłyskująca na horyzoncie. Nie widzę nieba przez okna, ale idę o zakład, że kłębi się burzowymi chmurami. Ojciec nadchodzi.

- Pomyśl o swej przyszłości. Och, ależ ja rozmyślam o niej. Nie robię niczego innego od wyjścia z Łabędziego Pałacu. Nieprzenikniona burza przybliża się, przerażająca, wirująca prądami mocy. Pod ręką mam dwadzieścia dwa wampiry. Sześć w korytarzu, dwanaście w sali i cztery w sąsiednim pokoju. To musi wystarczyć. Jest jeszcze jedna umiejętność, której nie zademonstrowałam ojcu. Pora już na to. - Nie ma sensu toczyć walki, której nie da się wygrać. Burza nabrzmiewa na zewnątrz i zaraz na nas runie. - Pomyśl o tym, kim jesteś. Huragan magii uderza. Błyskawica pojawia się za wąskimi oknami i wali w ścianę przede mną. Kamień pęka. Chwytam wampiry i przyciągam do siebie. Umysły pilotów wierzgają niczym dzikie mustangi. Rowena wrzeszczy. Panowie Umarłych zapierają się, szamocząc ze mną o kontrolę. Otwieram usta. - Hesaad. Moje. Słowo mocy wyrywa się ze mnie, trzaskając jak bicz. Opór pilotów znika. Klęczący przede mną Pan Umarłych podnosi się i przyciska do lewej ściany. Wampiry napływają do mnie. Ściana z przodu rozdziera się. Fragmenty kamienia odsuwają się na zewnątrz, wiszą w powietrzu przez dłuższą chwilę i spadają. Niebo czernieje i szarzeje od potężnej furii burzy, a pod nimi zachód słońca zakrwawia nieboskłon. Owiewa mnie lodowaty wiatr, szarpiąc włosy. Gromada wampirów otacza mnie, tworząc wir nieumarłych wokół moich stóp.

W miejscu, gdzie znajdowała się ścina, wpada złociste światło. Unoszą się z niego smugi jasnego dymu. Ściana światła migoce żółcią i bielą, jakby ktoś oderwał kawał słonecznej korony i rzucił ją na Lakeside. Twarz ojca wypełnia ją, ogromna, z oczami jaśniejącymi mocą. Jego głos trzęsie wieżą. - Córko. Spoglądam w potęgę ryczącą mi wprost w twarz. - Ojcze. - Ojcze? - mówi ktoś piskliwym głosem z lewej strony. Ghastek chyba dostał właśnie ataku serca. Moc odbija się echem po Lakeside, trzęsąc kamieniem. Przybądź do mnie. Stań u mego boku. Światło oraz płomień przesuwają się gwałtownie w przód i widzę siebie, noszącą karmazynową zbroję. Na mojej głowie spoczywa złocista korona. Wyglądam jak Semiramis. Naciskam swoją mocą, łby otaczających mnie wampirów eksplodują. Krew nieumarłych zalewa podłogę. Unoszę lewe ramię i nacinam je przy pomocy Sarrat. Krew spływa, mieszając się z ciemnorubinową cieczą u mych stóp. Moja magia mknie przez nieumarłą krew jak ogień po loncie. Posoka wampirów płynie do mnie, uległa i posłuszna. Okrąża moje nogi, wślizguje się na ręce, zatapia Sarrat i pokrywa jej ostrze, poszerzając ją karmazynową warstwą. - Zajmij należne ci miejsce. - Nie. Pojawia się zbroja z krwi, okrywając moje ciało. Obraz mnie samej noszącej koronę wybucha i rozsypuje się na kawałki. Unoszę głowę. - To moje miasto. Wynoś się.

Słoneczny ogień przede mną pęcznieje. Wystrzeliwuje z niego włócznia, przeolbrzymia, wykuta ze złocistego światła i mocy, celując we mnie. Zajęcie. Rzucam się do przodu, dzierżąc nową, krwawą szablę. Sarrat styka się z włócznią. Magia burzy się, bucha i wyje wokół mnie. Siła uderzenia niemal ścina mnie z nóg. To jak zabawa w przeciąganie liny z tornadem. Broń drży i trzęsie się w moich dłoniach. Włócznia mocy naciska. Ogrom potęgi magii ojca opiera się na mnie, miażdży mnie, niemal ścierając mnie na pył. Ból rozlewa się od opuszków palców u dłoni na całe ciało. Płonę. Od czubka głowy po podeszwy stóp - płonę. Me oczy nie dostrzegają obrażeń, ale moje zmysły mówią, że skóra marszczy mi się od żaru. Jeśli się teraz poddam, Roland zajmie Atlantę. Nie mogę na to pozwolić. Nie zdobędzie tego miasta. Ludzie, których znam, których kocham, nie zegną przed nim karku, o ile ja będę trwać. - Amehe - szepczę do mojej broni. Amehe. Amehe. Bądź posłuszna. Bądź posłuszna. Bądź posłuszna. Kości mi trzeszczą. Oczyma wyobraźni widzę, jak moje mięśnie prują się, włókno po włóknie, usmażone nerwy drżą w szalejącym wietrze. Nie odpuszczę. - To moje miasto i moi ludzie. Wyczuwam ostry smak magii na ustach. Leci mi krew z nosa. Maleńkie czerwone krople spadają z policzków i dołączają do krwi pokrywającej Sarrat. Krwawię z oczu. Ręce mi drżą. Stopy przesuwają się o kilka milimetrów do tyłu. I jeszcze.

Muskularne ramię oplata mój brzuch. Drugie zamyka się nad piersią. Ogłuszający lwi ryk, dumny i pełen furii, grzmi ponad moimi ramionami. Curran obejmuje mnie. Jego magia miesza się z moją. Moje stopy zatrzymują się w miejscu. Ojciec naciska, a my odpieramy napór. Cieniutkie, przenikliwie jasne pęknięcia pojawiają się na włóczni w miejscu zetknięcia z szablą. Wysiłek dosłownie rozdziera mnie na kawałki. Wlewam jeszcze więcej mocy w siłę uderzenia. Wydawało mi się, że oddałam już ją całą, ale ona wciąż napływa i napływa, wytryskując ze mnie. Szczeliny poszerzają się. Jeszcze troszkę... Włócznia roztrzaskuje się. Próbuję zatrzymać się, ale nie potrafię. Magia wciąż się ze mnie wylewa, jak niepowstrzymana powódź, coraz więcej, więcej...

I

więcej. Usilnie próbuję powstrzymać ją, ale ona nie poddaje się mej woli. Wyrywa mnie z ramion Currana i unosi w powietrze. Zbroja z krwi zmienia się w pył. Słowa pojawiają się na moich dłoniach i ramionach; obce słowa zapisane czarnym tuszem. Powietrze wokół mnie zmienia barwę na czerwoną. Sufit nade mną wybucha. Moje ciało wygina się do tyłu, ręce rozkładają szeroko, plecy formują w łuk. Budynek kołysze się i drży. Poniżej ludzie przykucają przy ścianach, usiłując skryć się przed moją mocą. Magia wewnątrz mnie eksploduje, a mój głos rozbrzmiewa niczym ogromy dzwon. - H e s s a a d . M o j e . Wyrywa się ze mnie impuls czerwieni i rozchodzi po okręgu ponad Atlantą. Fala uderzeniowa przetacza się grzmiąc jak grom. Czuję jak prześlizguje się przez miasto, daleko poza przedmieścia

oraz Twierdzę i w końcu znika. Magia wsiąka w podłoże, które odpowiada, wysyłając strumień magii z powrotem do mnie. O nie. Zajęłam miasto. Oznaczyłam miasto jako znajdujące się pod moim zwierzchnictwem. Ojciec uśmiecha się i znika. Spadam na twardą podłogę przed Curranem, który wciąż jest w swojej postaci bojowej. Patrzymy na siebie. Kawałki czegoś, co pewnie było dachem spadają deszczem wokół nas. Curran rozwiera swe monstrualne szczęki. Przygotowuję się. - Znowu się popisujesz. Wytrzeszczam oczy. Mój biedny mózg nie jest w stanie sklecić zdania. On szczerzy się do mnie. - Chodź, maleńka. Jedziemy do domu. ●●● Schodzenie na parter budynku, a następnie do jeepa okazuje się o wiele trudniejsze, niż przewidywałam. Ktoś już odpalił dla nas silnik na zaczarowaną wodę. Siadam na miejscu pasażera. Jestem odrętwiała. Poruszam się na autopilocie. Powinnam coś czuć. Ulgę, strach, jakiekolwiek ludzkie emocje, ale nic z tego. Jedynie chłodna obojętność. Curran wyciąga zapasowy dres

z jeepa, zmienia postać na

ludzką, zakłada go i wskakuje na miejsce kierowcy. Wyprowadza auto z parkingu i włącza się do ruchu. Dołącza do nas karawana jeepów Gromady. Burzowe chmury już się rozproszyły. Zachód słońca przemija, zostawiając smugę czerwieni na nieboskłonie, odległe wspomnienie swojej codziennej śmierci. Niebo nad naszymi głowami robi się fioletowe.

W końcu odzywam się niezbornie. - Nie. Curran patrzy na mnie. - Nie zabieraj mnie do Twierdzy. Będą żądali wyjaśnień. Nie ma teraz na to siły. Curran skręca ostro w prawo i zatrzymuje się gwałtownie na zaśnieżonej przestrzeni pomiędzy biurowcem a jakąś ruiną. Karawana pojazdów za nami zatrzymuje się. Z pierwszego wychodzi Jim i podbiega do naszego auta. - Coś się stało? - Jim przekrzykuje hałas silnika. - Nie, nic się nie stało - odkrzykuje Curran. - Jedźcie bez nas. - Co? - Jedźcie bez nas! - Dlaczego? - Ponieważ chcę spędzić w spokoju trochę czasu z moją narzeczoną! - ryczy lwołak. Jim kiwa głową, unosi kciuki w górę i wraca do swojego jeepa. Curran podnosi szybę. - Jakbym mieszkał w akwarium. Pojazdy Gromady mijają nas. Curran zawraca samochód i jedzie w przeciwnym kierunku, na południowy zachód. - Gdzie jedziemy? - Zobaczysz. Miasto miga za oknem, ciemne sylwetki budynków, jedne rozwalają się, a inne są nowiutkie, oświetlone jarzącymi się na niebiesko latarniami magicznymi. To teraz jest moje miasto. Naprawdę moje. Zajęłam je i jestem za nie odpowiedzialna. - Zajęłam miasto. - Mam ci postawić biuro? Co? Gapię się na niego.

- Mogłabyś mieć na nim małą tabliczkę z nazwiskiem. „Kate Daniels - Właścicielka Miasta”. - To wcale nie jest zabawne. - Kupimy ci to kolejkowe ustrojstwo, jakie mają w bankach, ze słupkami, aksamitnym sznurem oraz poduszeczką z przodu, żeby ludzie mogli stać w kolejce i klękać przed tobą, składając pokorne prośby... - Przestaniesz wreszcie? - Postawimy tam Dereka w ciemnym garniturze i pilotkach. Będzie wyglądał groźnie i wydawał numerki. „Jest pan siódmy w kolejce do pokłonu Kate Daniels”. - Zaraz cię walnę. - Kupimy ci też tron z wężami. Będę stał obok ciebie i ryczał na każdego, kto nie zechce się przed tobą płaszczyć. Drżyjcie przed Kate Daniels. Jest potężną i straszliwą władczynią. Grendel może namaszczać wnoszących prośby swoimi wymiocinami. Będzie świetnie... O borze szumiący. Chowam twarz w dłoniach. - No co ty, maleńka. Ja tylko próbuję cię rozweselić. - Zajęłam terytorium, którego pragnie mój ojciec. Teraz to się dopiero wkurwi. Poza tym każdy ambitny idiota z odrobiną magicznej mocy będzie wiedział, że to terytorium jest zajęte i będzie szukał właściciela. Nie wspominając o tym, że Wyrocznia Czarownic, neo-poganie oraz Ród dostają właśnie ataku apopleksji. Miałam zapobiec zajęciu, a nie przejąć miasto. Rada Gromady dostanie kota. - Wyrocznia i neo-poganie mogą mi naskoczyć - mówi Curran. - Jakoś to przeboleją. Jak zjawi się ktoś by cię wyzwać skopiemy mu tyłek. Znajdziemy sposób, by poradzić sobie z Rolandem. A jeśli

Rada Gromady dostanie kota, to oddamy je Jimowi na wychowanie. I tak musi złagodnieć. Patrzę na niego. Zdejmuje

dłonie

z

kierownicy

i

pokazuje

nimi

piętnastocentymetrowy odcinek. - Śliczne, puszyste kocięta. Siedzące sobie na kolanach Jima. Wyobrażam sobie Jima z jego jestem-twardzielem-i-szefemochrony miną, pokrytego małymi, puszystymi kotkami. To za dużo jak dla mnie. Wewnętrzne odrętwienie pęka jak tama, zaczynam chichotać i rechotać. Curran też się śmieje. - Śliczne kociaczki, miau, miau - wyduszam w końcu. Oczyma wyobraźni widzę jak Jim unosi palec i surowo poucza stadko kociąt. O jeżu kolczasty. - Przerobiłby je wszystkie na twardzielątka. - Zabrałby je do naszego lasu, żeby polowały na jelenie - mówi Curran pomiędzy wybuchami śmiechu. - A one by... Skakały. Zgięłabym się w pół, gdyby nie pas bezpieczeństwa. Wciąż śmiejemy się jak para idiotów, gdy Curran zatrzymuje się na parkingu przed ciemnym apartamentowcem. Miejsce wygląda znajomo. Och. Mieszkałam tu. Odziedziczyłam apartament Gregu Feldmanie i zajmowałam go, gdy pracowałam dla Zakonu. Moja ciotka zdemolowała go. Kiedy ostatnio widziałam to miejsce, było zupełnie zniszczone. - Nic tam nie ma - mówię. - Nie szkodzi, chodźmy zobaczyć. Czemu nie? Wysiadam z wozu. Ku memu zaskoczeniu nogi nie odmawiają mi posłuszeństwa. Wspinamy się schodami. Dostępu do mojego apartamentu pilnują nowe drzwi zabezpieczone mechanicznym

zamkiem z szyfrem. Obok niego znajduje się kolumna cyfr, od jednego do pięciu, wraz z przyciskami. - Cztery, cztery, jeden, dwa, trzy - mówi Curran. Wciskam guziki w odpowiedniej kolejności. Zamek klika. Otwieram drzwi. Wita mnie czyste, umeblowane mieszkanie. Podłoga w korytarzu jest drewniana. Widzę fragment kuchni, oświetlonej magicznymi lampami. Nowe, dębowe szafki zastąpiły pogruchotane szczątki tych starych. Wchodzę. Po lewej stronie znajduje się salon, którego używałam jako sypialni.

Obecnie

w

nienaruszonym

stanie.

Ściany

zostały

naprawione i pomalowane łagodnym, turkusowym kolorem. Pod ścianą stoi wielkie łóżko, nakryte ciemną, miękką kołdrą. Wisi nad nią lampa. Na podłodze leży pluszowy, beżowy dywan. Po drugiej stronie pokoju, obok okna przyczepiono płaski telewizor, tuż obok szafki wypełnionej książkami. Szare zasłony, dopasowane kolorem do kołdry okalają okno. Za szybą stalowe i srebrne pręty lśnią słabo, wchodząc w reakcję z magią i światłem wschodzącego księżyca. Przechodzę przez salon i zaglądam do małego pokoju, który służył Gregowi za sypialnię, a mnie jako biblioteka. Zapełniają go szafki, oczekujące na wypełnienie. - Wiem, że to nie jest dokładny duplikat - mówi Curran, odkręcając zawór grzejnika. Zainstalował grzejnik. O rany. Nadzorca penie wziął się do roboty i naprawił ten cholerny boiler. - Ale pomyślałem, że może będziesz chciała kiedyś tu zajrzeć. To nie jest dokładna kopia. Wygląda jak całkiem nowe mieszkania, a to jest o wiele lepsze. Ze starym związane jest zbyt wiele wspomnień.

Curran podchodzi do mnie. Porusza się gładko i emanując mocą. Jego szare oczy skupiają się na mnie. Patrzy na mnie, jakbym była naga. Jesteśmy sami. W mieszkaniu. Drzwi są zamknięte. Odpinam pas, który utrzymuje Sarrat na moich plecach, wydostaję się z uprzęży i odkładam ją na szafkę nocną. Curran jeszcze zmniejsza dzielący nas dystans. Obejmuje mnie ramionami, jedno na plecach, a drugie przyciśnięte do zagłębienia tuż nad moimi pośladkami. Przyciska mnie do siebie. Moje piersi ocierają się o jego umięśnioną klatkę, nogi zderzają się z jego twardymi udami, a coś sztywnego wciska mi się w brzuch. Znajduję się w pułapce jego ramion. Zgarnął mnie i usidlił. Jego ciało więzi mnie. Ledwo mogę się ruszać. Odzywa się instynkt przetrwania, wzywający mnie do ucieczki. Rozszerzają mi się źrenice, oddech przyspiesza, a każde uniesienie piersi, przyciska moje sutki do jego torsu. Moje ciało spina się jak przed walką, mięśnie naprężają się w oczekiwaniu. Wdycham jego zapach, znajomy i kuszący. Ta woń przemawia do mnie - Curran, mężczyzna, seks. Rozpala się we mnie pożądanie. On głaszcze mój tyłek, przyciskając mnie jeszcze mocniej do siebie. Widzę wąski, drapieżny uśmiech na jego twarzy. Schwytał mnie. Należę do niego, a on ma zamiar cieszyć się każdą sekundą mojej niewoli. Maleńka iskra instynktownego niepokoju rozbłyskuje w głębi mnie i miesza się z przemożną potrzebą posiadania go, jak przyprawa dodająca potrawie pikantności. Rozlewa się po mnie gorąca potrzeba, zmieniając się w żar w dole brzucha. - Mmm - odzywa się Curran. - Kate Daniels, wielka i potężna.

Unoszę podbródek i mówię wyzywająco: - Co mogę dla ciebie zrobić, Wasza Wysokość? Uśmiecha się szaleńczo i całuje mnie. Jego usta zamykają się na moich, a gorące wargi chwytają mój oddech. Stykamy się, a czysta radość z tego kontaktu wibruje we mnie, w elektryzującej gorączce. Lęk przed konsekwencjami zajęcia i wspomnienia z Mishmaru, wiszące nade mną jak poszarpany całun, znikają, pochłonięte falą pożądania, potrzeby i miłości. Curran zatapia dłoń w moich włosach. Moje ciało ożywia się, jakby spało wieki, a teraz się obudziło. Uwielbiam jego smak. Jego język wpycha się w moje usta, biorąc w posiadanie, uwodząc, kusząc, rozogniając mnie bardziej i bardziej. Tak bardzo go kocham. Bardziej, niż potrafię to wyrazić. Obejmuję go ramionami i oddaję pocałunek. Kocham cię. Pragnę cię. Odsuwamy się od siebie. Curran wydaje niski, męski dźwięk, coś pomiędzy półwarknięciem drapieżnika, chwytającego zdobycz, a głębokim chichotem mężczyzny, który jest pewien, że zaraz będzie uprawiał seks. - Powiem ci, co możesz dla mnie zrobić. Albo lepiej, pokażę ci. Oddech mi się urywa. Sutki twardnieją. Chcę mieć go w sobie. Postanowiłeś sam coś zająć? - Tak - jego oczy błyszczą złotem. - Moja. Skacze na mnie, znowu mnie łapiąc i całuje mnie. Jego dłonie wędrują po moim ciele, głaszcząc plecy i pośladki. To nie jest pocałunek, to napaść. Gdybym próbowała ustanowić pomiędzy nami barierę, zdemolowałby ją, ale nie mam takiego zamiaru. Pozwalam mu plądrować moje usta i rozkoszuję się tym. Smakuje męsko, seksownie i namiętnie. Smakuje jak Curran, mój

Curran. Gdyby ktoś teraz postawił pomiędzy nami górę, przebiłby się przez nią, tylko po to, by do mnie dotrzeć i kocham go za to. Wsuwam dłoń do spodni Currana i odnajduję twardą wypukłość jego Tropiciela; przesuwam po nim dłonią w dół i do góry. Zdejmuje moją koszulkę, zdziera stanik i ssie sutek, drażniąc go zębami. Elektryzujący wybuch rozkoszy promieniuje od moich piersi na całe ciało. Drżę. Zatapiam palce w jego włosy. Ściąga mi jeansy i wsuwa dłoń pod nie, przesuwając nią po krótkich kędziorach, wrażliwych fałdkach i wkłada palce we mnie. Oddycham nierówno. Rozciera moje gorące soki po łechtaczce. Kołysze mnie następny wybuch rozkoszy, przemykając po ciele, czyniąc je chętnym, elastycznym i gorącym. Ocieram się o jego palce, zatracając się w pogoni rozkoszy, pragnąc więcej. Więcej... Przewraca mnie na łóżko. Upadam na kołdrę. Buty lecą w powietrze. Ściąga mi całkiem jeansy. Jestem naga, wspaniale bezwstydnie naga. Unoszę ramiona, zapraszając go. Ściąga bluzę i zastyga w bezruchu na ułamek sekundy, nagi, potężny, muskularny, długi i mój. Cały mój. Jego oczy jaśnieją, zalane złotem. Mięśnie naprężają się jak stal pod rozgrzaną, jedwabistą skórą. Znam każdą surową krawędź tego ciała i jego przytłaczającą siłę. Ciało Currana upija mnie pożądaniem, jego oczy uwodzą mnie, ale to jego niezmiennie nieugięta wola sprawia, że go pokochałam. Klęka na łóżku, wsuwa dłonie pod moje pośladki i unosi je. Jego język liże supełek wrażliwych nerwów. O borze pradawny i szumiący. Uderza i zalewa mnie fala rozkoszy. Krzyczę. Każde pociągnięcie języka podsyca napięcie. Płonę i raz po raz wymawiam z jękiem jego imię. Moje ciało napina się w oczekiwaniu,

każda pieszczota podnieca mnie jeszcze bardziej, aż nie mogę tego znieść. - Chcę żebyś doszedł we mnie. - To da się zrobić. Nakrywa mnie swym ciałem i wsuwa się we mnie. Wypełnia mnie sobą. Cofa się i ponawia pchnięcie. Wyginam plecy, ocierając się mocno o niego, w coraz to szybszym tempie. Całuję jego szyję, przesuwam językiem po ostrym zaroście. Otwieram oczy i widzę go nad sobą. Oblewa mnie pot. - Mocniej! - szepczę. Przyspiesza, poruszając się gorączkowo i kołysząc mnie pchnięciami. Chwytam się jego pleców, rozpaczliwie pragnąc zjednoczyć się z nim i dostosowuję się do jego ruchów. To wspaniałe uczucie. Tak musi być w niebie... Moje ciało zaciska się wokół niego. Napięcie jest niemal bolesne. Nagle wzbiera i przechodzi w szybkie skurcze, wypełnione czystą rozkoszą. Krzyczę. Ciało Currana drży w napięciu, mięśnie zwierają się. Lecę... Curran wypełnia mnie z warknięciem. Unosimy się oboje w przestrzeni, wykończeni i szczęśliwi. Zjednoczeni. ●●● Metal znowu grzechocze. Curran podnosi głowę i klnie. Unoszę

głowę.

Gdy

uczucie

przyjemności

po

seksie

wyparowało, oboje zdaliśmy sobie sprawę, że w mieszkaniu mogłoby być cieplej. Naciągnęliśmy na siebie kołdrę. Curran trzymał mnie w objęciach i już zaczynałam odpływać w przyjemny sen.

Znowu hałas. Dochodzi z okna. Borze szumiący, co znowu? Nie możemy mieć chwili spokoju? - Chyba urwę komuś łeb - Curran wyskakuje z łóżka i podchodzi do okna. Wciąż jest nagi. Cóż, przynajmniej mam miły widok. Siadam, owinięta pościelą. Curran odsuwa zasłony i znowu klnie. - Co? Odsuwa się na bok. Za oknem siedzi i wali pięścią w okno wampir. Jak to mu się udaje, skoro pole ochronne jest aktywne? Oj, moment, moja ciotka zniszczyła wszystkie moje bariery ochronne. Jeśli mam zatrzymać mieszkanie, muszę je odnowić. To dopiero będzie męczarnia. Curran patrzy na wampira. - Czego chcesz? Usta wampira poruszają się, ale nic nie słyszę. - Nie - odpowiada Curran. Wampir znowu coś mówi. Lwołak marszczy brwi. - Ghastek, jak się stąd nie ruszysz, oderwę łeb temu czemuś i wsadzę w tyłek. Wampir zaczyna perorować. Nie chcę z nikim rozmawiać. Chcę spać. Jednak Ghastek stoi teraz na czele Rodu. Muszę więc wrócić do bycia Towarzyszką. Choć na jedną noc chciałam być tylko Kate. Stefanoff wciąż nawija. Nie odejdzie. Może tak gadać wieczność. Poddaję się losowi. - Wpuść go. Im szybciej sobie ulży, tym szybciej będziemy mogli wrócić do łóżka.

Curran podnosi połowę okna i otwiera metalową kratę. Wampir wślizguje się do środka i podchodzi do mnie na dwóch nogach. - Jego córka! - Czy to pytanie? - Jego córka! Zaginione dziecko. Sharrim! - Wampir podbiega bliżej i wskazuje mnie palcem. - Nie powiedziałaś mi! Umieraliśmy, a ty mi nie powiedziałaś! Wzruszam ramionami. - Nic na to nie poradzę, że domyśliłeś się jako ostatni. - Kto jeszcze wiedział? - Ja, od jakiegoś czasu - Curran podnosi dresy i zakłada je. Jim

wiedział

wcześniej.

Doolittle.

Andrea.

Raphael.

Derek.

Wyrocznia Czarownic. Saiman coś podejrzewał i co oczywiste, Hugh d’Ambray też się domyślił. Wampir biegnie do jednej ściany, zawraca i biegnie do drugiej. Stefanoff zapewne chodzi w tę i z powrotem, tak zatopiony w swoich myślach, że podświadomie zmusza wampira do tego samego. - To podstawowa praca wywiadowcza - mówi Curran. Powinieneś ułożyć tę układankę. Miałeś jej części w zasięgu ręki. Musisz zainwestować w zbieranie informacji. Rozumiem, że skupiasz się na badaniach i rozwoju, ale nie możesz kierować Rodem bez solidnej siatki wywiadowczej w Atlancie. Jeśli tego nie potrafisz, zatrudnij kogoś, kto się na tym zna. Nawet nie wiem, po co ci to mówię, bo serio, twoja ignorancja to moje szczęście. Wampir zatrzymuje się i wpatruje w Currana. - Nie wiedziałeś nawet, że twój rywal jest zoofilem. Walczyłeś o główną posadę. Potrzebna ci była zdolność wywierania nacisku. Gdybyś wiedział o jego wycieczkach do domu schadzek, mógłbyś

zebrać dowody. Mógłbyś zbrukać mu opinię, wysłać dowody jego żonie i zniszczyć jego małżeństwo, mógłbyś zrobić ładną paczuszkę i wysłać ją do waszej kwatery głównej, informując ich, że to potencjalne źródło zagrożenia, mogłeś powiedzieć mu na osobności, że posiadasz owe dowody, ale wiesz jak ważna jest dla niego rodzina, więc zniszczysz je na znak solidarności, a on jadłby ci z ręki. Tak się kontroluje sytuację, Stefanoff. Nie miałeś tej kontroli, bo nie posiadałeś informacji. Oto i on, Władca Zwierząt w całej swej chwale. - Skończyłeś? - pyta Ghastek. - Zasłużyłeś sobie na to - wtrącam się. - Przychodzisz tu, żądając wyjaśnień dlaczego nie zostałeś poinformowany o czymś. Ludzie nie zdradzają ot tak swoich sekretów. Musisz same je odkryć. Wampir odkręca się do mnie. - Czy to w ogóle zdajesz sobie sprawę z wagi tego, czego dokonałaś? - Tak, zdaję. Dlatego jestem właśnie tutaj z ukochanym, żeby spędzić chwilę razem i w spokoju, zanim rozpęta się burza. A ty zakłócasz nam ten spokój. - Wyzwałaś go. On nie może puścić tego płazem. - Wiem. - On tu przyjdzie i spali całe miasto. - Wiem. Jestem jego córką. Znam go lepiej, niż ty. Wampir otwiera paszczę. - Przestań - rozkazuję mu. Stwór zatrzymuje się, jego sylwetka odcina się cieniem od okna. - Posiadasz go? - Czy co posiada? - pyta Curran. Pyta, czy mam Dar. Obietnicę nieśmiertelności, która trzyma ludzi takich jak on u boku mego ojca. Patrzę na wampira.

- Żyjesz, nieprawdaż? Stwór zamiera, mina mu rzednie. Drzwi wypadają z zawiasów i czterech zmiennokształtnych wdziera się do pomieszczenia. Prowadzi ich Myles, render-wilkołak. Curran okręca się na pięcie i ryczy: - Stać! Zastygają w bezruchu. Curran w spodniach od dresu, ja w pościeli, bez wątpienia naga pod

spodem,

wampir

pośrodku

pokoju

oraz

czterech

zmiennokształtnych żołnierzy. Twarz Currana jest przerażająca. - Wytłumaczcie się. - Kazano nam zapewnić niezbędną ochronę - odpowiada Myles. - Kto wam kazał? - Jim. Świetnie. Jim kazał nas śledzić. - Zobaczyliśmy jak nieumarły wchodzi do pomieszczenia ciągnie Myles. Oczy Currana rozświetlają się złotem. Wyraz twarzy staje się neutralny. Jego gniew imploduje. Poskramia górujący gniew i izoluje go z chłodną precyzją. Zmiennokształtni nawet nie drgną. - Czy wampir wyłamał drzwi? - pytam. - Czy zapukał i został wpuszczony? Żołnierze wciąż stoją w idealnym bezruchu. Curran odzywa się wolno, starannie wymawiając słowa. - Skąd przyszło wam na myśl, że nasza dwójka nie poradzi sobie z jednym wampirem? Miles przełyka ślinę. - To był mój rozkaz. Jestem w pełni za to odpowiedzialny.

- Wracajcie do Twierdzy - rozkazuje Curran złowieszczo spokojnym głosem. Zmiennokształtni odwracają się i uchodzą z mieszkania. Wampir Stefanoffa wyśliznął się w tym czasie przez okno. Curran i ja patrzymy na siebie. Zniszczyli drzwi do apartamentu, który naszykował dla mnie. Z jakiegoś powodu to boli mnie bardziej, niż świadomość, że Rada Gromady nie chciała, by mnie ratował. - Każę je naprawić - mówi. Następnym razem znowu je wyłamią. - Nie szkodzi - mówię. - To tylko drzwi. Lepiej wróćmy już do twierdzy. - Przykro mi. Uśmiecham się do niego. - Wiedziałam, na co się piszę. Jest tego wart. ●●● Nie spieszymy się. Gdy wtaczamy się na dziedziniec Twierdzy jest już późna noc. Wleczemy się po schodach, a Derek idzie za nami i zarzuca nas faktami: potrójne patrole, wszyscy w stanie gotowości, bla, bla, bla... Przestaję słuchać. Już dawno skończyła mi się cierpliwość. Udajemy się prosto do naszej kwatery. Curran zamyka drzwi. Walę się na naszą kanapę. Za dużym oknem salonu panuje noc. Atlanta jest odległym pasmem głębszej ciemności, najeżonym bladoniebieskim światłem magicznych latarni. Dom. Drzwi otwierają się na oścież. Do środka wchodzi z poważą miną Barabas. Jego oczy są z lekka nieobecne, jakby patrzyły na coś w oddali. Coś jest nie tak. On zawsze puka.

- Gość, którego oczekiwaliście już tu jest - mówi mangustołak. Odsuwa się na bok i przytrzymuje drzwi. Wchodzi ktoś przyodziany w prosty, brązowy płaszcz z głębokim kapturem. Barabas skłania się lekko i wychodzi, zamykając za sobą drzwi. Postać zrzuca kaptur, odsłaniając twarz mojego ojca. Za jakie grzechy? Curran rusza ku niemu z rozognionymi oczyma. Wskakuję pomiędzy nich i blokuję go ciałem. - Opamiętaj się. - Odsuń się, Kate - mówi Curran spokojnym głosem. Roland uśmiecha się. - Przybywam w pokoju. Chcę tylko zobaczyć się z córką. Bez audiencji i formalizmu. Pragnę jedynie porozmawiać. Odwracam się do niego plecami, by spojrzeć Curranowi w twarz. - Proszę, nie rób tego. W końcu odrywa wzrok od Rolanda i patrzy na mnie. - Przestań - proszę go. Odsuwa się o krok, opiera o bok kanapy i zakłada ręce na piersi. - Tylko ją dotknij, a cię wykończę. - Czy mogę usiąść? - pyta mnie Roland. Magia spowija go niczym opończa, przytłumiona. Wciąż ją wyczuwam, ale ojciec wydaje się teraz być o wiele bardziej podobny do zwykłego człowieka. To pewnie jego wersja podróżowania incognito. Wydaje mu się, że nikt się nie domyśli. Taa, od razu. Siadam na kanapie. - Proszę bardzo. - Dziękuję - siada w miękkim fotelu naprzeciwko mnie. Roland ominął nasze potrójne patrole, jakby ich wcale nie było, a następnie rzucił urok na Barabasa, by ten go wpuścił. Wszystkie nasze systemy obronne, mury, bramy i strażnicy okazują się nic nie

znaczyć. On może wejść do Twierdzy kiedy tylko zachce. Może wejść tu i usiąść przy łóżku Julie, a ja nawet się o tym nie dowiem. Twarz Currana traci wyraz. Nakłada minę Władcy Zwierząt jak maskę. Zapewne doszedł do tych samych wniosków. Nasze niewielkie pozory bezpieczeństwa właśnie rozsypały się w pył. Roland siada. - To świetnie skonstruowana forteca. O wiele bardziej wygodna, niż to się zdaje z zewnątrz. Jakie macie ładne obrazy na ścianach. Nie zawracajcie sobie mną głowy, przyszedłem tylko na ploteczki. - Skrzywdziłeś kogoś po drodze? - pytam. - Nie. Przybyłem by porozmawiać; gdybym skrzywdził któregoś z waszych ludzi, nie chciałabyś zamienić ze mną nawet słowa. - Zerka na rękojeść szabli, wystającą nad moim ramieniem. - Odwiedziłaś swoją babkę. Wyciągam Sarrat i pokazuję mu ją. Przesuwa dłonią nad ostrzem, a jego twarz jest pełna żalu. - Szkoda, że musiałaś ją spotkać. Ona jest niebezpieczna. Owszem, jest. Legenda podaje, że zamordowała mojego dziadka. Biorąc wszystkie okoliczności pod uwagę, pewnie na to zasłużył. - Nie miałam wyboru. - Sprawy przybrały niefortunny obrót. - Nie powinieneś był zabierać jej szczątków z Persji. Ona tęskni z ojczyzną. Roland wzdycha. - Persja nie jest obecnie korzystną lokalizacją. Budzą się stare moce. Ci, którzy spali oraz ci, którzy byli martwi albo prawie martwi. W tej chwili Mishmar jest dla niej najbezpieczniejszym miejscem.

- I jest na tyle blisko, byś mógł zmiażdżyć ją, gdyby próbowała odżyć? - Właśnie. Ta rozmowa jest absurdalna. - Jak ma się dziecko? - pyta Roland. Co? - Ta dziewczynka, której krew oczyściłaś. Jak ona się miewa? Pochylam się. - Nie mieszaj jej do tego. Nie rozmawiaj z nią, nie prześladuj jej w snach albo przysięgam, skończę to, co zaczęła moja matka. To było lewe, czy prawe oko? Powiedz mi, żebym wiedziała, gdzie mierzyć. - Lewe - stuka policzek poniżej lewego oka. - Jesteś bardzo podobna do swej matki. Ona też była nieustraszona. - Zabiłeś ją. - Tak. Każdego dnia opłakuję jej śmierć. - Próbowałeś też zamordować mnie, zanim się jeszcze urodziłam. - Tak. - Poza tym wysłałeś swojego generała, by wytropił i zabił człowieka, który mnie wychował. - Tak. - A teraz chcesz sobie porozmawiać? Oczy Rolanda ocieplają się. - Kochałem twą matkę. Kochałem ją tak bardzo, że kiedy zapragnęła dziecka, obiecałem, że dam jej takie dziecko, jakiego świat nie widział od tysięcy lat - wyciąga do mnie rękę. Curran robi krok do przodu. Wkładam swoją rękę w dłoń Rolanda. Jego dotyk jest ciepły. Magia przesuwa się po mojej skórze.

- Wlewałem swoją magię w ciebie od dnia, w którym zostałaś poczęta. Na mojej skórze pojawiają się słowa, po czym ciemnieją i znikają. - Wpisałem język słów mocy w twoje ciało kiedy jeszcze znajdowałaś się w łonie matki. Miałaś być moim szczytowym osiągnięciem, moim darem dla Kaliny. Byłem zakochany i ślepy. Później dostrzegłem, co stworzyłem. Twoja ciotka była Pożeraczką Miast, twoja babka była Zakałą Babilonu, a ty... Ty zniszczyłabyś całe narody. Gdybym pozwolił ci żyć, gdybyśmy wychowali cię razem z matką... Jak gniew Kali, twoja wściekłość pochłonęłaby wszystko. Próbowałem wytłumaczyć to twojej matce. Próbowałem wyjaśnić, ale nie chciała słuchać. Byłaś jej maleństwem, jej skarbem. Jeszcze się nie urodziłaś, a już kochała cię tak bardzo. Zatem tak. Planowałem zabić cię przed urodzeniem. Planowałem zrobić to delikatnie. - W takim razie wszystko jest w porządku - rzuca Curran. - O ile mordujesz kogoś delikatnie. Nie ma o co się foszyć. Pochylam się jeszcze bardziej. - I jaki jest efekt? Jesteś dumny z potwora, którego stworzyłeś? Roland uśmiecha się. Hugh i Landon mają rację. To jakby słońce wzeszło. Uczucie podobne do tego, gdy kopiesz dołek w ogródku i znajdujesz w ziemi lśniący klejnot. - Dziecko, moja groźna, moja piękna. Zajęłaś swoje pierwsze miasto. To nie powinno ci się udać jeszcze przez następne sto lat. Jestem tak z ciebie dumny, że owa duma mogłaby przewracać góry. Jeśli mi pozwolisz, pokaże cię światu. Pokażę świat tobie. - Żebym mogła widzieć go twoimi oczyma? - Żebyś mogła widzieć go swoimi.

- Od momentu, gdy zaczęłam chodzić do piętnastego roku życia wszystkie moje wspomnienia dotyczą ciebie. Albo się o tobie uczyłam, o twoich dzieciach i królestwie, albo ćwiczyłam, by cię zabić lub się przed tobą ukryć. Nigdy nie bałam się potwora w szafie, czy pod moim łóżkiem. Bałam się, że mnie znajdziesz. Jedynym celem mojego życia było zamordowanie cię. - Oto jestem. Masz swoją szablę. Czemu nie zrobić z niej użytku? Patrzę mu w oczy. Nie ma sensu kłamać. - Ponieważ mam dosyć układania sobie życia według oczekiwań Vorona. Nie znam cię. Wiem tylko tyle, ile mi opowiedziano. Jeśli zagrozisz Curranowi albo komukolwiek kogo kocham, jeśli spróbujesz zniszczyć to miasto, zrobię wszystko co jest w mojej mocy, by cię zabić, choć to daremny trud. Jednak nie zamierzam robić tego tylko dlatego, że tak kazał mi nieżyjący już człowiek. Roland odchyla się i śmieje łagodnie. - Zaprawdę jesteś moją córką. - To nie jest komplement. Uśmiecha się do mnie jak do uzdolnionego, ale naiwnego dziecka. Wyobrażam sobie, jak kopię go w głowę. Umarłabym chwilę później, ale jaką miałabym satysfakcję. - Ułożymy się w sprawie przyszłości miasta, które tak kochasz? - pyta mój ojciec. - Po to tu jesteś, nieprawdaż? Zaciera dłonie, oczy mu jaśnieją. Wygląda... Na szczęśliwego. - Świetnie. Czy wiesz, czego dokonałaś?

- Zablokowałam twój proces zajęcia Atlanty i zamiast tego sama ją zajęłam. - Każdy wjeżdżający do Atlanty wyczuje granice twojego terytorium. Niekoniecznie będzie wiedział, że należy ono do ciebie, co da ci przewagę. Zajęte terytorium to wyzwanie. Musi być na to jakiś odzew, jeśli nie z mojej strony, to od innych. - Zdaję sobie z tego sprawę. - Jeśli idzie o mnie, nie mogę ci pozwolić pozostać na obecnej pozycji, gdzie wszyscy wiedzą, że posiadasz pewną władzę. Ty i ja jesteśmy najeźdźcami na tej ziemi. Nasza magia nie zrodziła się tutaj. - Roland kiwa głowa na Currana. - Ale twoja tak. Gdzieś w oparach czasu twoi przodkowie złączyli się ze stworzeniami tej ziemi. Krew jest może rozcieńczona przez pokolenia i mieszanie się z nowo przybyłymi, ale wystarcza jej, by to się liczyło. Stanowisz zagrożenie. - Dlatego właśnie próbowałeś zniszczyć Gromadę - rzuca Curran. - Szczerze powiedziawszy, nie za bardzo się starałem. - Rakshasowie - przypominam mu. - Oni byli raczej niedogodnością niż zagrożeniem. Szukali przymierza za mną. Grali mi na nerwach, więc podałem im cel jako warunek zawarcia przymierza. Ponieśli porażkę tak widowiskową, jak tego oczekiwałem. - A ciotka? Ojciec pochyla się. - Eahrratim - wymawia to imię z żalem, jakby coś przepięknego zostało utracone na zawsze. - Twoja ciotka nie chciała się obudzić. Zrobiła to wbrew swej woli, a kiedy powstała, była jedynie bladym cieniem samej siebie. Nie podobał jej się ten nowy świat. Denerwowały ją sprawy codzienne, ale nie potrafiła wyrzec się życia.

Od najmłodszych lat uczono nas, że życie jest cenne. Śmierć musi mieć jakieś znaczenie. Szkoda, że nie miałaś okazji poznać jej, gdy była i szczytu mocy. Była żywiołem. Erra pragnęła mieć jakieś zajęcie. Opowiedziałem jej o Gromadzie. Rozmyślała nad tym przez kilka tygodni, a potem oznajmiła mi, że sprawdzi, czy znajdzie jakąś rozrywkę w Atlancie. Musiała być podekscytowana, gdy odnalazła ciebie, swoją siostrzenicę, w tej odległej epoce. Wyglądasz zupełnie jak ona. - Wiem - mówię. Jesteśmy tak podobne, że to niemal upiorne. Tyle, że ona była czymś więcej. Większa, silniejsza, szybsza, posiadająca magię, przy której moja wyglądała żałośnie. Zabicie jej było najtrudniejszą rzeczą, jakiej dokonałam w życiu, a i tak potrzebowałam do tego pomocy Currana. Prawie go przez nią straciłam. Spędził jedenaście dni w śpiączce. - Mogła przekazać pochodnię i ostatecznie się podać. Śmierć z ręki krewnego nie przynosi wstydu. W noc przed walką zadzwoniła do mnie - oczy Rolanda zachmurzają się. - Chciała porozmawiać o Wodnych Ogrodach. W miejscu, w którym dorastaliśmy, znajdowały się wodne ogrody, połacie płytkiej wody, poprzecinane wąskimi kładkami. To było przepiękne miejsce, wypełnione piaskiem i ciepłą wodą, gdzie kwiaty rozkwitały, a małe rybki śmigały

w tę i z

powrotem. Chlapaliśmy się w nich całymi godzinami. Zrodziły się tam moje najmilsze wspomnienia. Wiedziałem, że skoro mówi o tym, to już jej więcej nie ujrzę. Czułem moment, w którym zrezygnowała z życia i zrozumiałem, że ty wciąż żyjesz. Ona była Pożeraczką Miast. Zapewne uświadamiałaś sobie, że jej śmierć przyszła zbyt łatwo. O mało nie wybucham. Roland wzdycha.

- Jak sądzę powinniśmy teraz wrócić do interesów. Nie możesz ze mną walczyć. Mogę przysmażyć mury tej twierdzy, aż się stopią wraz ze wszystkimi w środku. W ciągu jednego dnia wszystko, co zbudowałaś oraz wszyscy, którym służyłaś znikną. Władze miasta nic z tym nie zrobią, bo taka jest już natura ludzkich uprzedzeń. - On tego nie zrobi - zwracam się do Currana. - Jeśli postanowi nas wykończyć, wymyśli coś wyrafinowanego, na przykład wyśle nam magiczne nasiona, które wyrosną na piękne kwiaty, produkujące trujący pyłek. Ów pyłek przedostanie się do naszych naczyń krwionośnych i umrzemy w męczarniach, ale nasz zwłoki pokryją się pięknym kwieciem. Jak będzie w humorze na podkreślenie swojego zdania, to dla zabawy kwiaty te będą krwawiły. Ojciec uśmiecha się. - Śmierć powinna nieść w sobie przerażające piękno, nie sądzisz? - Czego od nasz oczekujesz? - pytam. - Chcę cię poznać. Jesteś mi droga, tak jak wcześniej twoja matka. Niemniej nie mogę pozwolić ci kierować Gromadą. - Patrzy na Currana. - Ty sam jesteś wystarczającym zagrożeniem. Was dwoje na czele tak wielkiej liczby zmiennokształtnych to zbyt wyraźny komunikat, bym mógł go zignorować. Będziecie postrzegani jak osoby, które czynnie mi się przeciwstawiają. - Czyli? - pyta Curran. Roland patrzy na mnie. - Chcę, byś opuściła Gromadę. Serce zaczyna mi bić szybciej. Curran nigdy nie zostawi Gromady. Jest Władcą Zwierząt. Stworzył ją, nadął jej prawa i strukturę, żyje i oddycha nią. Zmiennokształtni to jego ludzie. Jeśli zostanę z nim, będę Towarzyszką, nawet jeśli odetnę się od Gromady. To nie zda egzaminu, mój ojciec dobrze o tym wie.

Jedynym sposobem, na ustąpienie ze stanowiska jest opuszczenie Currana. - W zamian pozwolę ci zatrzymać zajęte terytorium - ciągnie Roland. - I twoje miasto. - To nie wystarczy - odzywa się Curran. On rozważa to na poważnie. To ma sens. Uniknęlibyśmy krwawej wojny. Moglibyśmy ocalić tyle istnień... - Zatem dobrze, uściślijmy to zatem. Obiecuję nie podejmować osobiście lub przez moich ludzi żadnych działań przeciwko komukolwiek na terytorium, które zajęła moja córka, przez następne sto lat. Jeśli któryś z moich podwładnych wyzwie cię, będzie to bez mojego pozwolenia i ściągnie mój gniew na siebie. Jednakże zachowam biuro Rodu w Atlancie i będzie ono działało jak dotychczas. Mój mózg zaczyna pracować. - Chcę więcej. Obiecaj mi, że ani ty, ani żaden z twoich ludzi, działając na twój rozkaz, nie skrzywdzi Currana i Julie, na moim terytorium oraz poza nim. - I tak jestem szczodry. To dobra oferta - odzywa się na to Roland. - Chcesz chronić swych podwładnych, a ja jestem największym zagrożeniem. Jeśli odmówisz, radości mego serca, przybędę do Atlanty i zniszczę ją. Oczyszczę Twierdzę tak samo, jak zrobiłem to w Omaha. Trzęsienia ziemi w Omaha zabiły tysiące ludzi. Jednak zawsze uważano je za nietypowy kataklizm, sprowadzony przez rozbłysk, potężną falę magii. - To byłeś ty? Przytakuje. - Dlaczego?

- Żyli tam rdzenni mieszkańcy tej ziemi, którzy zdecydowali przeciwstawić się mi. Nie ja pierwszy uderzyłem. Zaledwie odpowiedziałam na atak. Czy to ci przeszkadza? - Tak. - W końcu zrozumiesz. Żadne wyzwanie, nawet nic nie znaczące, nie może przejść bez echa. Nawet pojedynczy głos sprzeciwu należy zdusić bo ktoś mógłby go usłyszeć. - Roland uśmiecha się. - Na moje szczęście, przeżyłaś. Obserwowanie jak się rozwijasz będzie niezmiernie interesujące. Mamy wiele czasu. - Każesz mi zrezygnować z mężczyzny, którego kocham. - Nie mogę powiedzieć żebym pochwalał twój wybór. On jest potężny, ale również przesadnie ostrożny i jest ksenofobem. Trudno go będzie nagiąć do swojej woli. - A to dobre - odzywa się Curran. Rozwieram zaciśnięte zęby. - Jakoś dam sobie radę bez twojej aprobaty. I nie mam zamiaru go naginać. Podoba mi się taki, jaki jest. Nie masz prawa komentować moich związków. - Jestem twoim ojcem. To największy przywilej rodzicielstwa; możemy komentować co nam się podoba. - Nie chcę, żebyś był dla mnie ojcem. - Ależ chcesz. Pragniesz być kochana, tak jak każdy z nas chce być kochany przez rodziców. Nie chcesz dowiedzieć się niczego o swojej matce? Jaka była? Albo o naszej rodzinie? - Nasza rodzina składa się potworów. - Owszem, ale za to wspaniałych i potężnych. Miłość wymaga poświęceń. Kiedy kochasz coś tak, jak ty kochasz swoich podwładnych, Kwiatuszku, musisz za to zapłacić. Poza tym nie

zmuszam cię, byś go opuściła, chcę jedynie byś zrezygnowała z władzy, jaką z nim dzielisz. - Jak to ma się do tego, że cię wyzwałam? - Zajęłaś terytorium, a ja w odwecie zmusiłem cię do ustąpienia ze stanowiska. To pokazuje postronnym obserwatorom, że posiadam nad tobą władzę oraz że nasze stosunki nie ograniczają się jedynie do tego, że się buntujesz przeciwko mnie. - Jesteś niezwykle potężny - odpowiadam. - Ale ja jestem twoją córką. Jeśli skrzywdzisz Currana albo Julie, odpłacę ci. Poświęcę każdą chwilę swego życia, by spróbować cię zabić i osiągnę ten cel. Może nie teraz. Może za sto albo dwieście lat. Ale nigdy nie zrezygnuję. Twoje moce działają tylko przez połowę doby, gdy magia jest w górze. Moja szable zawsze działa. Obiecaj mi, ojcze. Obiecaj to. Roland patrzy na Currana. - Niech zatem tak będzie. Jednak to ostatnie ustępstwo na jakie się godzę. - Czyli mamy umowę - odpowiada Curran. Moje serce kruszy się na małe, kłujące kawałki. Roland znów się uśmiecha. - Zawsze dawałem moim dzieciom, to czego chciały. Zwykle to była władza. Teraz daję ci to, czego moim zdaniem ci potrzeba. Uznaj to za wczesny podarunek weselny. Nie będzie żadnego ślubu. Władca Zwierząt i Gromada to jedno i to samo. Nawet gdybyśmy próbowali to jakoś pogodzić, nie uda nam się. Gromada będzie wywierała nacisk na niego, by przebywał w Twierdzy, a ja odwrotnie. Roland wstaje. - Macie parę decyzji do podjęcia. Zostawię was zatem. Och, chciałbym też zostać zaproszony na wesele. - Nie - Curran i ja odzywamy się jednocześnie.

Ojciec zatrzymuje się przy drzwiach. Twarz ma mądrą, a oczy patrzą przez czas. - Często zadawałem sobie pytanie, dlaczego nigdy nie potrafiłem wychować swych dzieci na ludzi, którymi ich sobie wyobrażałem. Uważam, że to przeze mnie. Władza psuje, taka jest prawda, ale nikt nie ulega zepsuciu tak chętnie jak młodzi. Może teraz tego nie widzisz, ale to, co ode mnie teraz otrzymujesz, okaże się dla ciebie błogosławieństwem. Z czasem to zrozumiesz. Kładzie dłoń na klamce. - Prawie bym zapomniał. Teleportacja z użyciem wody wymaga inkantacji oraz niewiedzy lub zgody osoby przenoszonej. Aar natale. Słowa klikają w moim umyśle, a ich znaczenie jest jasne. Przerwij? Ojciec przytakuje. - To wszystko, co musisz powiedzieć, by powstrzymać inkantację teleportacji. Wychodzi. Jeśli zostanę z Curranem, Atlanta spłonie, a Gromada umrze, a ja nic na to nie poradzę. - Walka z nim będzie trudna - odzywa się Curran. - Tak. To mało powiedziane. - Podoba ci się bycie Towarzyszką? - Żartujesz sobie, prawda? Podchodzi, kuca przy mnie i ujmuje moje dłonie. - Kate, podoba ci się bycie Towarzyszką? Nie mogę go prosić, by zrezygnował dla mnie z Gromady, ale też nie będę go okłamywać. - Nie. Nigdy nie chciałam być Towarzyszką. Pragnęłam jedynie ciebie.

- Czyli problem mamy rozwiązany. Barabas! Drzwi się otwierają i do środka wchodzi Barabas z zamyśloną miną. - Widziałem właśnie wychodzącego mężczyznę. Jestem na posterunku strażników od chwili naszego przybycia. Mam pewność, że nie wchodził tutaj. O ile nie zwariowałem, nikt z nas go tu nie wpuszczał. - Chcę wydać komunikat ogólny - mówi Curran. - Mam iść po coś do pisania? - Nie, będzie krótki. - Słucham. Curran spogląda na mnie. - Niniejsze zarządzenie obowiązuje od jutra. Przechodzimy w stan spoczynku. Jim ma nasze błogosławieństwo. Co? Barabas otwiera usta, ale nie wydaje żadnego dźwięku. - Nie spiesz się - kpi Curran. - Że co? - Ustępujemy - tłumaczy lwołak. - Nie możecie! - Właśnie to zrobiliśmy. - Ale... - Szczegóły omówimy rano. - Ale co ja mam im powiedzieć? Curran wzdycha. - Którym im? - Im! - Barabas macha rękami. - Wszystkim. - Powiedz im, że rezygnujemy. Dziękuję, to wszystko. Barabas mruga kilka razy, odwraca się i opuszcza pokój. Drzwi za nim zamykają się.

- Opuszczasz Gromadę? - nie mogę w to uwierzyć. - Nie, MY ją opuszczamy. Razem. To wolność, Kate. Wolność od papierkowej roboty i rozpatrywania petycji. Możemy mieć wolny dzień, kiedy tylko zechcemy. Możemy się kochać, kiedy zechcemy. Ty możesz prowadzić Cutting Edge, a ja będę pomagał ci odzyskiwać królikoty i będziemy mogli jeździć na przedstawienia Julie, czy cokolwiek ona tam robi, bez tłumaczenia się komukolwiek... Kładę dłoń na jego ustach. - Ale ty przecież jesteś Władcą Zwierząt. Całuje moje palce i zdejmuje je z warg. - Od jakiegoś czasu nie lubię być Władcą Zwierząt. Zbudowałem to wszystko, by moja rodzina - żebyś ty - miała ochronę. Potem musiałem prawie zabić moją własną Radę, żeby móc ratować moją partnerkę. A na koniec Roland ot tak po prostu omija wszystkie moje straże. Pieprzyć to. Mam tego dość. Teraz to najlepszy sposób, by chronić ciebie oraz Julie. - Stworzyłeś to wszystko. Nie mogę cię prosić, byś zrezygnował dla mnie ze swego życia. Uśmiecha się. - Wiem. Ty zrobiłaś to dla mnie. Zamieszkałaś ze mną w Twierdzy. Teraz moje kolej. Słowa wypływają z mych ust w pośpiechu. - Zdajesz sobie sprawę że mój ojciec nie zostawi nas w spokoju? Taki już jest. Lubi się wtrącać. Nie zaatakuje nas bezpośrednio.

Zamiast

tego

znajdzie

jakiegoś

zrzędliwego,

starożytnego bożka i zasugeruje mu, że Atlanta jest świetnym miejscem, by zapuścić korzenie; i to tylko po to, by się przyglądać, jak go pokonujemy. Nie widziałeś jego miny? Był taki szczęśliwy, że zdałam ten jego sprawdzianik. Już obmyśla sposoby, na jakie może nami manipulować oraz nas wykorzystać.

- Nie szkodzi - odpowiada Curran. - Będzie dręczył nas, zamiast Gromady, a my sobie z nim poradzimy. Najważniejsze jest teraz, czy wciąż będziesz mnie kochać, jeśli nie będę już Władcą Zwierząt. Obejmuję go.- Oczywiście, że wciąż cię kocham, matołku. Władca Zwierząt to arogancki dupek. Nigdy go nie chciałam. Pragnęłam jedynie Currana. - Nie opuszczaj mnie - mówi. - Nigdy. Epilog - Ten mi się podoba - oświadcza Julie. Przyglądam się dwupiętrowemu domowi. Solidny, ma grube ściany i kraty n oknach, zbudowany po Zmianie z twardego, brązowego kamienia. Curran przechyla głowę. Ogłoszenie o naszym ustąpieniu dotarło do Gromady z samego rana i zrodziło okazałych rozmiarów kataklizm. Mieliśmy wziąć udział w specjalnym posiedzeniu Rady Gromady, ale wymknęliśmy się we trójkę z Twierdzy. Zjedliśmy śniadanie w małej knajpce i wpadliśmy do biura nieruchomości należącego do Gromady. Kiedy tylko Nina, rudowłosa czterdziestolatka, odzyskała mowę, przystąpiła raźno do akcji. To trzeci dom, który oglądamy i bardzo mi się podoba. Umiejscowiony jest na dwuhektarowej działce na przedmieściach Atlanty, tylko pięć kilometrów od Cutting Edge. Z tyłu rosną drzewka brzoskwiniowe, a sam budynek spoczywa pośrodku czegoś, co wiosną będzie zielonym trawnikiem. Julie obchodzi dom dookoła i donosi o obecności basenu z tyłu domu. - Wszystko to kiedyś były budynki biurowe - agentka macha ręką w kierunku ulicy. - Kiedy je oczyszczono, właściciel postanowił

podzielić teren na dwuhektarowe działki. Macie sąsiadów po lewej i po prawej stronie, ale naprzeciwko was znajduje się jedynie około stu metrów drzew i jezioro Smallish. Z tyłu znajduje się basen oraz stajnia na sześć wierzchowców. To relatywnie bezpieczna okolica, jak na północną część Atlanty. - Bezpieczeństwo nie stanowi problemu - odzywa się Curran. Ja je zapewnię. - Jest tylko pół godziny drogi od mojej szkoły - mówi Julie. - To skraca mój dojazd o połowę. - Pewnie będziesz musiała jeździć konno - mówię jej. - Jezebel już nie może cię wozić. Jezebel pracuje dla Gromady, a my się od niej odcinamy. Oczy Julie rozświetlają się. - Mogę jeździć na koniu Hugh? - Zastanowię się nad tym - odpowiada Curran. Sądziłam, że będzie zmartwiona z powodu opuszczenia Twierdzy. Ale ona tylko wzruszyła ramionami i stwierdziła, że o ile nie będzie musiała zmieniać szkoły, nie przeszkadza jej to. - Wejdziemy? - Nina otwiera drzwi. Julie wchodzi do środka. - Trochę duży - zauważam. Curran szczerzy się. Klepię go po ręku. - To dobrze. Dużo prywatności - mówi. - Stać nas na to? - pytam go. Pewnie kosztuje fortunę. - Tak - odpowiada. - Jestem nadziany. - Ależ jesteś z siebie zadowolony, Wasza Futrzastość. - Technicznie rzecz biorąc, już nie możesz mnie tak nazywać. - Będę cię nazywać jaki mi się tylko podoba. Wchodzimy. Podłoga wyłożona jest piaskowymi płytkami. Dom jest jasny i ma wiele otwartej przestrzeni. Przez okna sączy się

światło dnia. Powietrze pachnie świeżo upieczonymi ciasteczkami. No i proszę. Czuję się tu jak u siebie w domu. A moje biuro jest o niecałe dwadzieścia minut drogi stąd. Ten dom jest idealnie dopasowany do nas. - Tysiąc dwieście metrów kwadratowych. Otwarty plan - nawija Nina. Na pierwszym piętrze płytki podłogowe, na pozostałych lite drewno. Wszędzie przepiękne okna, supernowoczesne kratownice z dodatkiem srebra... Idziemy za nią do kuchni. Jest niemal wielkości mojego starego mieszkania. Na ladzie spoczywa taca z ciasteczkami. Towarzyszy jej mała karteczka. - Zręczne posunięcie z tymi ciasteczkami - zauważa Curran. Nina milknie. - To nie moja zasługa. Nie miałam pojęcia, że będę dziś pokazywać ten dom. Biorę karteczkę z lady. Ten mi się podoba. Jest tu dużo miejsca dla wnucząt oraz słusznej wielkości apartament gościnny. PS. Należy wzmocnić pole ochronne od północy. ~R

KONIEC Magiczny Sprawdzian Bycie dzieckiem jest czasem bardzo trudne. Zadaniem dorosłych jest utrzymanie cię i zapewnienie bezpieczeństwa, ale chcą byś patrzył na świat, przyjmując ich punkt widzenia. Zachęcają cię

do posiadania własnego zdania, a jeśli je wyrazisz, to będą słuchać, ale nie usłyszą. A kiedy dają ci wybór, to masz do dyspozycji garść starannie dobranych, wcześniej przesianych możliwości. Niezależnie od tego, jak zadecydujesz, to główny wybór już został dokonany i to bez twojego udziału. Właśnie dlatego Kate i ja znalazłyśmy się w biurze dyrektora Seven Stars Academy. Oświadczyłam, że nie chcę chodzić do szkoły. A ona wręczyła mi listę dziesięciu szkół i kazała wybrać jedną. Napisałam nazwy szkół na kawałkach papieru, przypięłam je do tablicy korkowej i przez jakiś czas rzucałam w nią sztyletem. Po pół godzinie Seven Stars było jedyną nazwą, którą dało się jeszcze odczytać. Wybór dokonany. Siedzimy teraz w miękkich fotelach, w ładnym biurze, czekając na dyrektora szkoły, a Kate trenuje siłę woli. Zanim poznałam Kate, słyszałam, jak ludzie mówili, że to robią, ale nie wiedziałam, co to znaczy. Teraz już wiem. Kate jest towarzyszką Władcy Zwierząt, czyli Curran i ona stoją na czele olbrzymiego stada zmiennokształtnych z Atlanty. Jest ono tak ogromne, że ludzie nazywają je Gromadą. Zmiennokształtni są odrobinę jak bomby: nawet błahe sprawy często uruchamiają ich zapalniki i wybuchają oni z gwałtowną siłą. By powstrzymać ich przed tymi wybuchami, ustanowiono skomplikowane prawa, więc Kate często musi ćwiczyć siłę woli. Robi to właśnie teraz; na zewnątrz wygląda na bardzo spokojną i ułożoną, ale zdradza ją sposób, w jaki siedzi. Kiedy Kate jest rozluźniona, to zwykle się wierci. Zmienia pozycję w fotelu, zakłada nogę na nogę, przechyla na bok, a potem odchyla do tyłu. Teraz siedzi zupełnie nieruchomo, z nogami w spodniach jeansowych złączonymi razem, trzymając Zabójczynię - swoją magiczną szablę -

na kolanach, jedną dłoń na rękojeści, a drugą na osłonie. Jej twarz ma rozluźniony, niemal błogi wyraz. Mogę ją sobie bez problemu wyobrazić skaczącą prosto na stół z fotela i odcinającą głowę dyrektora przy pomocy szabli. Kate zazwyczaj załatwia sprawy rozmową, a kiedy to nie skutkuje, sieka przeszkody na drobne kawałki i zaprawia je magią, żeby przestały się piętrzyć. Szabla jest jej amuletem, bo wierzy w nią. Ściska go, podobnie jak niektórzy ludzie ściskają krzyże lub gwiazdę z półksiężycem. Jej dewiza jest następując: jeśli coś ma puls, to może zostać ukatrupione. Ja nie mam żadnej dewizy, ale wiem, że rozmowa z dyrektorem będzie dla niej trudna. Jeśli on powie coś, co się jej nie spodoba, to posiekanie go na drobne kawałki, raczej nie pomoże mi dostać się do szkoły. - A co, jeśli po wejściu dyrektora zdejmę bieliznę, założę ją na głowę i zacznę dziko tańczyć? Sądzisz, że to pomoże? Kate spogląda na mnie. To jest jej spojrzenie twardzielki. Potrafi być naprawdę przerażająca. - To na mnie nie działa - informuję ją. - Wiem, że mnie nie skrzywdzisz. - Jeśli naprawdę chcesz brykać z majtkami na głowie, to ja cię nie będę powstrzymywać - odpowiedziała. - Móc zrobić z siebie głupka, to twoje fundamentalne prawo, jako człowieka. - Nie chcę chodzić do szkoły. Miałabym spędzać całe dnie w miejscu, gdzie byłabym biedną myszką, adoptowaną przez najemniczkę i zmiennokształtnego, a rozpuszczone, bogate, dziewczynki drwiłyby ze mnie, a zadufani w sobie nauczyciele wysyłaliby mnie na zajęcie wyrównawcze? Nie, dziękuję. Kate jeszcze przez chwilę ćwiczy siłę woli.

- Potrzebujesz wykształcenia, Julie. - Ty możesz mnie uczyć. - Tak i będę to robić. Jednakże potrzebna jest ci rozleglejsza wiedza,

niż

ta,

którą

ja

mogę

ci

przekazać.

Potrzebujesz

wszechstronnego wykształcenia. - Nie lubię się uczyć. Za to lubię pracować w biurze. Chcę mieć taki sam zawód, jak Andrea i ty. Kate i Andrea prowadzą Cutting Edge, maleńką firmę, która pomaga ludziom uporać się z problemami wynikającymi z magii. Zwyczajne rzeczy, jak chodzenie do szkoły i praca na etacie nie pociągają

mnie.

Nie

umiem

nawet

wyobrazić

sobie

siebie

funkcjonującej w ten sposób. - Andrea uczęszczała do Akademii Zakonu przez sześć lat, a ja ćwiczyłam, od kiedy tylko zaczęłam chodzić. - Bardzo chcę ćwiczyć. Moje ciało sztywnieje, jak gdyby niewidzialna dłoń ścisnęła mi wnętrzności w grudkę. Wstrzymuję oddech. Magia zalewa świat niewidzialną falą. Widmowa dłoń puszcza, a świat migoce wszystkimi kolorami tęczy, gdy włącza się moje widzenie zmysłowe. Magia przychodzi i odchodzi, kiedy jej się żywnie podoba. Niektórzy starsi ludzie wciąż pamiętają czasy, gdy panowała technika, a magia nie istniała. Jednakże to było bardzo dawno temu. Obecnie magia i technika wciąż zamieniają się miejscami, jak dwa szkraby, bawiące się w „gorące krzesło”. Czasem rządzi magia i wtedy nie działają auta oraz broń palna. Czasem górą jest technika i magiczne zaklęcia kończą się fiaskiem. Osobiście wolę magię, ponieważ w odróżnieniu od 99,99% ludzi, mogę ją dostrzec.

Zerkam na Kate, używając odrobiny mocy. Przypomina to nieco napinanie mięśnia, swego rodzaju świadomy wysiłek, by spojrzeć na coś we właściwy sposób. W jednej chwili w fotelu siedzi zwyczajna Kate, na ile Kate można uznać za zwyczajną, a w następnej otacza ją przezroczysty blask. Magia większości ludzi jarzy się jednym kolorem. Ludzie promieniują błękitem, zmiennokształtni zielenią, wampiry mają śliwkowy odcień. Magia Kate zmienia kolory. Jest błękitna i ciemnopurpurowa oraz bardzo jasna, perłowo-złota, poprzeplatana pasemkami czerwieni. To najdziwniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam. Kiedy zobaczyłam to po raz pierwszy, spanikowałam. - Nie możesz rzucić szkoły - odzywa się Kate-dziwoląg. Odchylam się i zwieszam głowę przez oparcie fotela. - Dlaczego? - Ponieważ ja nie jestem w stanie nauczyć cię wszystkiego, a zmiennokształtni nie powinni być twoim jedynym źródłem wiedzy. Możliwe, że będziesz chciała pójść swoją własną drogą. W przyszłości będziesz chciała sama decydować o sobie. Odpycham się stopami od podłogi, kołysząc się w fotelu. - Właśnie usiłuję zadecydować o sobie, ale ty mi nie pozwalasz. - Tak jest - odpowiada Kate. - Jestem starsza, mądrzejsza i wiem lepiej. Pogódź się z tym. Rodzicielstwo w stylu kopiącej tyłki Kate Daniels. „Rób, co mówię”. Nie ma tu nawet miejsca na „bo jak nie...”. Inna opcja nie jest nawet brana pod uwagę. Kołyszę się mocniej w fotelu. - Sądzisz, że jestem karą, zesłaną na ciebie przez boga? - Nie. Lubię myśleć, że bóg, jeśli istnieje, jest miłosierny, a nie mściwy.

Drzwi biura otwierają się i wchodzi przez nie mężczyzna. Jest starszy od Kate, łysy, ma azjatyckie rysy, ciemne oczy i szeroki uśmiech. - Podzielam tę opinię. Siadam prosto. Kate wstaje i wyciąga dłoń. - Pan Dargye? Mężczyzna ujmuje jej rękę. - Proszę zwracać się do mnie Gendun. To mi bardziej odpowiada. Witają się i siadają. Rytuały dorosłych. Moja nauczycielka historii ze starej szkoły powiedziała nam kiedyś, że uścisk dłoni był gestem pokoju - pokazywał, że nie masz żadnej broni. Odkąd pojawiła się magia, uścisk dłoni stał się raczej aktem wiary. Czy uścisnę dłoń tego dziwaka i podejmę ryzyko zarażenia się magiczną zarazą lub porażenia piorunem, czy może odsunę się i będę niekulturalna? Hmm. Może w przyszłości uściski dłoni zanikną. Gendun patrzy na mnie. Ma oczy frajera. W przeszłości, kiedy mieszkałam na ulicy, napastowaliśmy takich, jak on, bo mieli miękkie serca i zawsze można było liczyć na jakiś datek. Nie byli naiwnymi mięczakami - wiedzieli, że w chwili gdy jedno z nas płakało i ściskało się za brzuszek, inne kradło portfel, ale i tak dawali nam pieniądze. Tacy już byli. Mrużę oczy, skupiając się na kolorze jego magii. Jasnobłękitna, niemal srebrna. Boska magia, zrodzona z wiary. Pan Gendun jest kapłanem. - W jakiego boga pan wierzy? - pytam. Kiedy jest się dzieckiem, bycie tak bezpośrednim uchodzi na sucho.

- Jestem buddystą - uśmiecha się Gendun. - Wierzę w potencjał, jaki posiadają ludzie, jeśli chodzi o zrozumienie i współczucie. Istnienie wszechmocnego boga jest możliwe, ale jak dotąd nie znalazłem dowodu na jego obecność. W jakiego boga ty wierzysz? - W żadnego. Spotkałam raz boginię. Nie skończyło się to dla nikogo dobrze. Bogowie wykorzystuję wiarę, tak jak samochód używa benzynę; to źródło, z którego czerpią moc. Nie chcę być paliwem dla ich silników. Gendun uśmiecha się. - Dziękuję za tak szybką reakcję na moją prośbę. Prośbę? Jaką prośbę? - Dwoje dzieci z Gromady uczęszcza do pańskiej szkoły wyjaśnia Kate. - Gromada uczyni wszystko, co leży w jej mocy, by pomóc. Hę? Chwileczkę. Myślałam, że chodzi o mnie. Nikt nie wspomniał o szkole potrzebującej naszej pomocy. - To jest Julie Olsen - przedstawia mnie Kate. Uśmiecham się do Genduna. - Proszę zwracać się do mnie Julie. Technicznie rzecz biorąc nazywam się teraz Julie Lennart Daniels Olsen, co jest głupie. Jeśli Kate i Curran pobiorą się, to nazwisko skróci się do Lennart - Olsen. Do tego momentu wystarczy mi samo Olsen. - Miło mi cię poznać, Julie. Gendun uśmiecha się, skinąwszy mi głową. Ma w sobie coś dziwnie spokojnego. Jest bardzo... Zrównoważony. Przypomina mi medmaga Gromady, doktora Doolittle’a.

- W mieście znajduje się wiele szkół dla dzieci wyjątkowych rodziców - mówi Gendun. - Natomiast Seven Stars jest szkołą przeznaczoną

dla

wyjątkowych

dzieci.

Nasze

metody

są

niekonwencjonalne, a uczniowie wyjątkowi. Oho, szkoła dla wybrańców. Albo potwornych dzieci. Zależy, jak się na to spojrzeć. Magia wpłynęła nie tylko na nasze środowisko życia. Wiele osób, które niegdyś były normalne, odkryło w sobie nowe, częstokroć niechciane,

cechy.

Niektórzy

potrafią

zamrażać

przedmioty.

Niektórym wyrasta futro i pazury. A niektórzy dostrzegją magię. - Dyskrecja jest dla nas ogromnie ważna - dodaje Gendun. -

Pomimo

młodego

wieku

Julie

jest

doświadczonym

pracownikiem operacyjnym - oświadcza Kate. Jestem? - Rozumie też potrzebę zachowania dyskrecji. Rozumiem? - Julie posiada szczególny dar, który pozwoli jej bardzo efektywnie pracować nad tą sprawą - wyjaśnia Kate. Gendun otwiera teczkę z dokumentami, wyjmuje zdjęcie i przesuwa je po biurku w moją stronę. Dziewczyna. Ma śliczną twarz w kształcie serca, okoloną spiralkami rudych włosów. Zielone oczy obramowane rzęsami, które zawijają się w nieskończoność, aż prawie dotykają brwi. Wygląda prześlicznie, jak laleczka. - To jest Ashlyn - mówi Gendun. - Jest tu na pierwszym roku. To bardzo dobra uczennica. Zniknęła dwa dni temu. Zaklęcie lokalizujące wskazuje, że wciąż żyje i nie opuściła terenu szkoły. Próbowaliśmy powiadomić jej rodziców, ale obecnie są w podróży i poza naszym zasięgiem jako kontakt w razie nagłego wypadku. Mamy dwadzieścia cztery godziny, by ją odnaleźć.

- Co się wydarzy po upływie dwudziestu czterech godzin? - Będziemy musieli powiadomić władze - odpowiada Gendun. Jej rodzice dali nam dużą swobodę. To bardzo wrażliwe dziecko i wiele z jej zachowań jest częstokroć powodowanych tą wrażliwością. Jednak w tym przypadku mamy związane ręce. Jeśli zaginie uczeń, jesteśmy

prawnie

zobowiązani

zgłosić

to

przed

upływem

siedemdziesięciu dwóch godzin. Bez wątpienia musieli to zgłosić do WANu (Wydziału Aktywnośći Nadnaturalnej) sił policyjnych Atlanty. WAN jest subtelny niczym szarżujący nosorożec. Dobraliby się do tej szkoły i przypiekali wszystkich „wybrańców” na wolnym ogniu, aż zmieniliby się w papkę w pokojach przesłuchań. Ilu z nich załamałoby się i przyznało do czegoś, czego nie zrobili? Spoglądam na Kate. Ta wygina brew. - Zainteresowana? - Damy ci przepustkę dla gości - kontynuuje Gendun. Pomówię z nauczycielami, więc będziesz mogła przeprowadzić śledztwo po cichu. Miewamy tutaj uczniów wizytujących, którzy oglądają szkołę, zanim zdecydują się na uczęszczanie do niej, więc nie będziesz przyciągała specjalnej uwagi, a zakłócenie spokoju innych dzieci będzie ograniczone do minimum. To podstęp ze strony Kate, by wkręcić mnie do tej szkoły. Jeszcze raz patrzę na zdjęcie. Podstęp, czy nie, ta dziewczyna gdzieś się tutaj ukrywa. Możliwe, że zrobiła to w ramach głupiego żartu, ale to wysoce nieprawdopodobne. W większości przypadków ludzie chowają się, bo są przerażeni. Dobrze to rozumiem. Bywałam już przerażona. To nic zabawnego.

Ktoś musi ją odnaleźć. Komuś musi zależeć na wyjaśnieniu, co się stało. Przysuwam zdjęcie bliżej. - Zrobię to. *** Moją przewodniczką okazuje się ciemnowłosa dziewczyna o imieniu Brook. Ma chude nogi i kościste ręce oraz nosi okrągłe okulary, które nieustannie zsuwają jej się z nosa. Wciąż podsuwa je palcem wskazującym, co wygląda, jakby co pięć minut chciała kogoś w ten sposób zastrzelić. Jej magia ma kolor czystego błękitu, który znamionuje człowieka. Poznajemy się w recepcji, gdzie wyposażają mnie w białą opaskę na rękę. Najwyraźniej oznaczają swoich gości. W razie problemów taki delikwent jest łatwym celem. - No dobra, idź za mną i niczego nie dotykaj - informuje mnie Brook. - Niektóre przedmioty posiadają pole ochronne. Ponadto Barka pozostawiał maleńkie ładunki magii w całej szkole. Jeśli tego dotkniesz, poczujesz ukłucie, a potem palce bolą przynajmniej przez godzinę. - Czy Barka jest uczniem? - Barka to miglanc - odpowiada i podsuwa okulary. - Chodźmy. Wchodzimy po schodach. Rozlega się dzwonek i klatka schodowa wypełnia się dzieciakami. - Trzy piętra - objaśnia. - Szkoła jest wielkim kwadratem z dziecińcem i ogrodem w środku. Wszystkie boiska, jak na przykład do piłki nożnej i futbolu znajdują się na zewnątrz tego kwadratu. Na parterze

mamy

salę

gimnastyczną,

basen,

salę

treningową

przeznaczoną do tańca, salę koncertową i stołówkę. Pierwsze piętro to sale nauk humanistycznych: literatura, historia, socjologia, antropologia, łacina...

- Znasz Ashlyn? - pytam. Brook przerywa monolog, chwilowo wybita z rytmu moją uwagą. - Nie lubi łaciny. - Ale czy ją znasz? - Tak. - Jaką jest uczennicą? Wzrusza ramionami. - Cichą. Mamy razem zajęcia z algebry, czwarty semestr. Początkowo sądziłam, że może stanowić dla mnie konkurencję. Należy obserwować tych cichych. - I stanowiła? - Nieeee - krzywi się Brook. - W ubiegłym tygodniu ogłoszono wyniki w nauce. Jest stopień z matematyki to siedemnaście. Jeden siedem. Radzi sobie dobrze tylko na jednych zajęciach, na botanice. Można dać jej patyk, a ona wsadzi go w ziemię i wyhoduje jabłoń. W poprzednim semestrze miałam zajęcia z botaniki i Ashlyn przewyższyła mnie oceną o dwa punkty. Dostała równe 100 punktów. Musiał być w tym jakiś podstęp. - Brook prostuje plecy. To nie szkodzi. W przyszłym roku zapiszę się na zajęcia z botaniki na poziomie uniwersyteckim. Pokonam ją. - Wiesz, że jesteś odrobinę stuknięta? Dziewczyna wzrusza ramionami i znowu poprawia okulary, tym razem „mierząc” we mnie. - Drugie piętro jest przeznaczone na zajęcia z magii: alchemia, teoria magii... - Czy Ashlyn wydawała się być zmartwiona tą siedemnastką z matematyki? Może schowała się ze względu na stopnie? Zastanawia się chwilę.

- Nie. - Nie przejmowała się rodzicami? Kiedy ja otrzymywałam złą ocenę, w mojej starej szkole z internatem, to Kate przyjeżdżała, żeby zmyć mi głowę. Kiedy naprawdę tęskniłam za domem, to celowo zawalałam testy. Czasami przyjeżdżała sama, a czasami z kimś. Ci „ktosie” to chłopcy... O których obiecałam sobie nie myśleć, bo uważam ich za idiotów. - Poznałam jej rodziców, gdy mieliśmy w szkole dzień rodziny. Stałam na czele Komitetu Gościnnego. Wierzą w swobodne wychowanie i takie tam - odpowiada Brook. - Nie byliby na nią źli. Trzecie piętro: nauki ścisłe i technika... - Macie szafki? - Nie. Mamy schowki w biurkach, w naszych klasach. - Możemy pójść zobaczyć pokój Ashlyn? Wlepia we mnie wzrok. - Posłuchaj no, wyznaczono mnie, bym cię oprowadziła po szkole. Nie mogę tego robić, gdy wciąż mi przerywasz. - Ile razy już oprowadzałaś gości? Przewodniczka przygląda mi się badawczo. - Jedenaście. - Nie masz już trochę dosyć? - To nieistotne. Ważne, że dobrze wygląda w papierach. Pewnie. - Jeśli tym razem dasz sobie spokój z oprowadzaniem, nikomu nie powiem. Zasępia się. Ten kierunek myślenia zbija ją najwyraźniej z tropu. Kuję żelazo, póki gorące.

- Jestem tutaj pod przykrywką i prowadzę dochodzenie w sprawie zniknięcia Ashlyn. Jeśli mi pomożesz, wspomnę o tym Gendunowi. Zastanawia się. No dalej, Brook. Przecież wiesz, że tego chcesz. - Dobrze - mówi w końcu. - Ale na pewno powiesz panu Gendunowi, że pomogłam. - Powiem, że to była nieoceniona pomoc - zapewniam ją. Kiwa głową. - Chodźmy. Klasa Ashlyn jest na pierwszym piętrze. *** Ashlyn rezyduje w sali do geografii. Na ścianach wiszą mapy: świata, obu Ameryk, Stanów oraz największa ze wszystkich pokręcona mapa Atlanty, uzupełniona o nowe dodatki i spaczenia, z zakreślonymi niebezpiecznymi okolicami. W klasie znajduje się kilka osób, zbitych w małe grupki. Przez sekundę rozglądam się dookoła, a potem zamykam oczy. Wszystkich jest dziewięcioro, dwie dziewczyny po mojej prawej stronie, dalej trzech chłopców, dziewczyna siedząca samotnie przy oknie, dwóch chłopaków zajętych rozmową i blond dzieciak siedzący sam na końcu klasy. Otwieram oczy. Nie zauważyłam ciemnowłosego chłopaka w rogu sali. Cóż, przynajmniej wychodzi mi to coraz lepiej. Brook zatrzymuje się przy drewnianym biurku. Jest ładne i eleganckie, a polakierowane drewno ma barwę bursztynu. Śliczne. Żadne z miejsc, w których dotąd się uczyłam, nie było tak ładne. - To jej biurko - oznajmia. Siadam w krześle Ashlyn. Biurko ma jedną, szeroką szufladę, biegnącą przez całą jego długość. Ciągnę delikatnie. Zamknięta.

Żaden kłopot. Wydobywam wytrych ze skórzanej bransolety na lewym nadgarstku i wsuwam go w zamek. Blond dzieciak z tyłu sali przywędrował do nas i opiera się o biurko. Jego magia ma barwę ciemnego indygo. Prawdopodobnie mag żywiołów. Ma ostre rysy i niebieskie oczy szelmy. Tak jak ja. - Cześć. Co robisz? - Idź sobie, Barka - opryskliwie odzywa się Brook. - Nie mówiłem do ciebie. - Dzieciak patrzy na mnie. - Co tam działasz? - Tańczę - odpowiadam. Skoro zadajesz głupie pytanie... - Włamujesz się do biurka Ashlyn. - A widzisz, wiedziałam, że jesteś bystry i sam do tego dojdziesz - mrugam do niego. Barka spogląda wielkimi oczami na Brook. - A co , jeśli doniosę Waltonowi o tym, co robicie? To byłaby plama na twojej nieposzlakowanej opinii. - Pilnuj swoich własnych spraw - ucina Brook. - Nie zrobi tego - mówię. - Bo chce zobaczyć, co jest w biurku. Barka uśmiecha się szeroko. Zamek klika i szuflada otwiera się. Wypełniają ją rzędy jabłek. Jerseye, Papierówki, Antonówki oraz wiele innych każdego możliwego rozmiaru i koloru, a każde ma maleńką nalepkę z nazwą. Znalazła się tam nawet garść rajskich jabłuszek wielkości dużych wiśni, wetkniętych pomiędzy Cortlandy i Championy. Nie zdawałam sobie nawet sprawy, że istnieje taka różnorodność odmian jabłek. Żadne z nich nie jest nadgniłe. Wyglądają na chrupiące i świeżutkie. Skupiam się. Włącza się moje widzenie zmysłowe. Jabłka jaśnieją jaskrawą zielenią. To jest nowość. Ciemna zieleń zwykle

oznacza zmiennokształtnego. Magia ludzi objawia się różnymi odcieniami błękitu. Magia zwierząt jest zwykle zbyt słaba, by rejestrowały ją maszyny, ale ja widzę ją dobrze - jest żółta. Błękitny i żółty tworzą razem zieleń. Te konkretny odcień ma w sobie zbyt dużo żółtego, by należeć do zwykłego zmiennokształtnego. Większość zmiennokształtnych jest zainfekowana wirusem Lyc-V, który pozwala im przemieniać się w zwierzęta. Czasami to działa w drugą stronę i zwierzęta zmieniają się w ludzi. Ludziołaki są rzadkie, ale znam jedno z nich i to nie jest ich kolor. Zwierzołaki są ciemnooliwkowe, a to jest jaskrawa, wiosenna zieleń. - Jakiego rodzaju magię posiada Ashlyn? Brook i Barka patrzą po sobie. - Nie wiem - odpowiada Barka. - Nigdy nie spytałem. Czymkolwiek jest, nie chwaliła się tym. To całkowicie zrozumiałe. Możliwość zobaczenia kolorów magii jest nieocenionym narzędziem dla sił porządkowych, magów, czy kogokolwiek, kto pracuje z magią - i to do tego stopnia, że ludzie skonstruowali urządzenie, zwane m skanerem, by naśladować ten dar. Moja magia nie jest rzadka, ale wyjątkowa. Jestem sto raz bardziej precyzyjna, niż jakikolwiek istniejący m-skaner. Jednak ten talent nie pomoże mi w walce. Gdybym rozpowiadała o tym wszystkim dookoła, to prędzej czy później byłabym zmuszona użyć innych metod, niż mój dar, by się obronić. Łatwiej jest trzymać język za zębami. Ashlyn mogła znajdować się w podobnej sytuacji, jej magia jest prawdopodobnie rzadko spotykana, ale mało użyteczna w walce. Jednakże to wciąż nie wyjaśnia jej obsesji na punkcie jabłek. Może używa ich jako łapówek dla nauczycieli. Jednak wtedy miałaby lepsze stopnie.

Niższa z grupy trzech dziewcząt po naszej lewej stronie wpatruje się we mnie. Kiedy przyszłam, jej magia miała niezmienną barwę indygo, a teraz rozwinęła pasemka bladej, selerowej zieleni. Magiczna sygnatura nie zmienia się. Nigdy. Za wyjątkiem Kate. Witaj, wskazówko. Udaję, że patrzę na jabłka. - Czy Ashlyn ma jakichś wrogów? Barka podnosi długopis i zaczyna obracać go w palcach. - Nie zauważyłem. Jest cicha. Ładna buzia, ale zero osobowości. Brook poprawia okulary, tym razem mierząc w niego. - Zboczek. Obserwująca nas dziewczyna robi krok w naszą stronę. - Co wy tam robicie? - Tańczymy! - odpowiada Barka. Brook nawet nie raczy spojrzeć w jej kierunku. - Pilnuj swojego nosa, Lisa. Lisa zaciska usta w pełną dezaprobaty linię, co jest nie lada osiągnięciem, jako że ma bardzo pełne wargi. Brwi wyregulowane w dwie wąskie linie, nienaturalnie proste włosy, pieczołowicie rozdzielone, błyszczyk na tych wydatnych ustach... Lisa jest oczywistym przykładem dziewczyny z gatunku: „Dbam O Siebie”. Jest też dobrze ubrana. W mojej starej szkole właśnie takie dziewczyny jak ona uprzykrzały mi życie. Nigdy nie byłam wystarczająco zadbana, moje ubrania nigdy nie były wystarczająco drogie

i

wyższością.

nie

przechadzałam

się

korytarzami,

promieniując

Jednak nie jesteśmy w mojej poprzedniej szkole, a ponadto wiele rzeczy zmieniło się od tego czasu. Poza tym może być przecież zupełnie miłą osobą. Choć bardzo w to wątpię. - Nie powinniście tego robić - rzuca o wiele za głośno. Gdybym ją szturchnęła, czy jej magia stała by się jeszcze próżniejsza? Czy w ogóle istnieje takie słowo, jak „próżniejsza”? - Szukam Ashlyn - wyjaśniam jej. - Ona nie żyje - oświadcza Lisa i zerka na pozostałych kątem oka. Nie martw się, wszyscy już skupili uwagę na tobie. - No i zaczyna się - mruczy Barka. - Skąd to wiesz? Zabiłaś ją? Dziug, dziug, dziug. Panna Dbam O Siebie unosi podbródek. - Wiem to, ponieważ rozmawiałam z jej duszą. - Jej duszą? - pytam. - Tak, z jej duszą. Z jej duchem. Fajnie, ale duchy nie istnieją. Nawet Kate nigdy nie natknęła się na żadnego. Nie spostrzegłam też nigdy magii duchów, a widywałam przecież wiele pokręconych rzeczy. - Czy jej duch powiedział ci, kto ja zabił? - pytam. - Odebrała sobie życie - zapewnia Lisa. Żółto-zielone żyłki wystrzeliwują z jej magii, połyskując iskierkami słonecznikowej żółci. Ohoho. Biurko nagle drży pod moimi palcami. Krzesła wokół mnie klekocą. Brook cofa się o krok.

Biurko tańczy, podskakując. Dwa krzesła po moich bokach strzelają ku sufitowi, utrzymują się tam przez jedną, pełną napięcia sekundę i zwalają w dół. Nieźle. Lisa mierzy mnie wzrokiem. - Ashlyn nie żyje. Nie wiem kim jesteś, ale powinnaś odejść. Zakłócasz jej spokój. Śmieję się. Lisa odwraca się na pięcie i wychodzi. *** - Czy Lisa włada mocą telekinezy? - pytam. Brook wzrusza ramionami. - W niewielkim stopniu. Na pewno nie tak, jak to przed chwilą pokazała. Ta sztuczka z latającym krzesłem, to coś nowego. Zwykle musi się mocno napocić, żeby przesunąć długopis po biurku. A ten przypływ mocy z pewnością nie ma nic wspólnego z tymi ślicznymi, żółto-zielonymi pasmami w jej magii. Są wprawdzie żółtozielone, jak jabłka Ashlyn, ale w innym odcieniu. Dwa dziwne kolory magii

napotkane

tego

samego

dnia.

To

dopiero

coś,

jak

powiedziałaby Kate. - Nie idziesz jeszcze? - pyta mnie Barka. - Oczywiście, że nie idzie - odpowiada za mnie Brook. - Jeszcze nie skończyłam oprowadzania. - Kiedy ludzie każą mi odejść, to znaczy, że trzeba jeszcze pokręcić się na miejscu - wyjaśniam. - Czy Lisa ma jakiś zatarg z Ashlyn? - Lisa popada w konflikty ze wszystkimi - stwierdza Brook. Tacy jak ona wybierają sobie kogoś na ofiarę i szykanują ją, żeby poprawić sobie samoocenę.

- To bezużyteczny głąb - dodaje Barka. - Przynajmniej do tej pory. Oboje jej rodzice są wykładowcami w Akademii Magów. Kiedy ją tu przyjęto, chwaliła się swą rzekomą, ogromną mocą. - Pamiętam - krzywi się Brook. - Każde zdanie zaczynała od: „W Akademii Magów, gdzie pracuje mój ojciec...” albo: „Kiedy byłam z wizytą w laboratorium mojej matki w Akademii Magów...” Nie do wytrzymania. - Twierdzi, że posiada ogromne moce - mówi Barka - ale nie potrafi zrobić nic, oprócz drobnych sztuczek z telekinezą. - Niech zgadnę, ludzie nabijają się z niej? - pytam. - Najczęściej sama to prowokuje - ocenia Brook. - Nie wszyscy tutaj mają super-fajową magię. - Jak na przykład Sam - zauważa Barka. - Jeśli dasz mu kawałek szkła, to wytrawi go swoją magią tak, że wygląda na zamarznięty, jak zimowe wzory na szybie. Na początku to się wydaję fajowe, ale w sumie jest bezużyteczne, no i Sam nie kontroluje tego zbyt dobrze. Ale on nie robi wokół tego zamieszania. - To, że jest nadzwyczajna, uroiło się Lisie w głowie - przyznaje Brook. - Uważa się za lepszą, jakbyśmy my byli pospólstwem, a ona stała ponad nami. Nikt nie lubi być tak traktowany. - Dokuczają jej? - pytam. Barka wzrusza ramionami. - Średnio. Nikt nie chce spędzać z nią czasu. Nikt nie siada z nią w trakcie przerwy śniadaniowej. Ale to tylko samoobrona, bo ona nie słucha tego, co inni mają do powiedzenia. Jak cię dorwie, to nieustannie papla o swoich wyjątkowych rodzicach. Widzę, że w końcu doczekała się tych ogromnych mocy. - Ujawniły się mniej więcej w tym samym czasie, gdy zniknęła Ashlyn?

- Taaak - krzywi się Barka. - A potem zaczęła wszędzie wyczuwać obecność Ashlyn. Kto wie, może Ashlyn naprawdę nie żyje. - Zaklęcia lokalizacyjne wskazują, że żyje. Poza tym duchy nie istnieją - wyjaśniam im. - A ty jesteś ekspertem od duchów? - powątpiewa Brook. - Uwierz mi na słowo. Wolałabym, żeby to były duchy. Przeczucie mówi mi, że to coś bardzo paskudnego. Coś bardzo złego. Mogłabym zadzwonić do Kate i zapytać ją, co mogło spowodować pojawienie się dwukolorowej magii. Kolory nie są zmieszane ani nie łączą się w jeden, jak to ma miejsce u Kate. Są odrębne. występują razem, ale nie mieszają się. Eh. Czuję, że w tym tkwi sedno sprawy, ale nie mogę tego rozgryźć. Próbuję

myśleć jak Kate. Zawsze powtarza, że ludzie są

rozwiązaniem każdej zagadki. Ktoś jakoś sprawił, że Ashlyn się ukryła, a Lisa bardzo nie chce, bym jej szukała. - Czy Ashlyn ma tu przyjaciółkę? - pytam. Brook zastanawia się. - Prowadza się czasem z Sheilą, ale najczęściej jest sama. - Możemy porozmawiać z Sheilą? Brook wzdycha cierpiętniczo. - Jasne. - Już idziesz? W takim razie, Brook, czy mogłabyś potrzymać to przez chwilę? - Barka wyciąga długopis, który wcześniej obracał w palcach, w jej stronę, a ona go bierze. Iskrzy, a dziewczyna upuszcza długopis i strzepuje dłoń. Blondynek rechocze.

- Debil! - oczy Brook lśnią niebezpiecznie pod okularami. Wychodzi raźnym krokiem z klasy. Idę za nią. Udajemy się korytarzem w stronę klatki schodowej. - On cię lubi - oznajmiam. - Taaa, jasne - odwarkuje Brook. Sheila okazuje się być dokładnym przeciwieństwem Ashlyn, która na zdjęciach wygląda na drobną, wymuskaną i dziewczęcą, gdy tymczasem Sheila jest dobrze zbudowana. Nie jak facet, ale naprawdę nieźle przypakowana. Łapiemy ją w szatni; wybiera się właśnie na siatkówkę. Nieczęsto widuje się dziewczęta z kaloryferem na brzuchu. Siedzi na drewnianej ławeczce, przy małym, wyłożonym drewnem pomieszczeniu, mieszczącym się wewnątrz szatni, na którym widnieje napis „sauna”. Zastanawiam się, co u licha oznacza słowo „sauna”. To szatnia pierwszoklasistów; podłogę wyłożona jest płytkami i znajdują się tu trzy prysznice, dwie toalety, „sauna” i duże szafki. Czyste płytki pachną lekko sosną. Specjalniutka szatnia dla wybrańców. - Nie wiem z jakiego powodu Ashlyn wykręciła taki numer Sheila wciąga lewą skarpetę. - Martwiła się czymś? - Wydawała się być nerwowa. - Miała jakieś problemy z Lisą? Sheila nieruchomieje z tylko jedną obutą stopą. - Z Lisą Pustakiem? No dobra, nie polubiłam Lisy, ale gdyby mnie tak przezywali, też bym się wkurzyła. - Lisą, która wyczuwa „obecność” Ashlyn.

- Niespecjalnie - kręcił głową Sheila. - Któregoś razu ktoś zostawił na biurku Ashlyn odcisk łapy. Bardzo się zdenerwowała. - A jakiego zwierzęcia to była łapa? - Wilka - odpowiada Brook. - Pamiętam to. Ścierała go przez dobre dziesięć minut. - Jak duży był ten odcisk i kiedy to się stało? - Spory - wyjaśnia Sheila. - Wielkości miseczki. Jakiś tydzień temu. Odcisk tej wielkości może wskazywać na zmiennokształtnego; wilkołaka lub ewentualnie szakalołaka lub kojotołaka. - Jedyną osobą, która coś do niej ma jest Yu Fong - oświadcza Sheila. - To jedyny osiemnastolatek w drugiej klasie - wyjaśnia Brook. Jest Chińczykiem i jest osobliwy. - W jakim znaczeniu osobliwy? - Jest sierotą - tłumaczy Sheila. - Jego rodzice zostali zamordowani. - Sądziłam, że zginęli w wypadku samochodowym - dziwi się Brook. - Cokolwiek to było, nie żyją - wzrusza ramionami Sheila. - Z jakiejś przyczyny nie chodził do szkoły. Słyszałam, że był w więzieniu, ale to nieważne. W każdym razie pojawił się tu któregoś dnia, a po rozmowie z Gendunem został przyjęty jako student. Wykazał się wystarczającymi umiejętnościami, by zacząć od drugiego roku. Jest niebezpieczny. - Jest bardzo potężny - potwierdza Brook. - Wysokiej klasy magia - dodaje Sheila. - Czasem można ją wyczuć, aż mnie swędzi skóra.

Brook przytakuje. - Nie jestem pewna, jaki to jest dokładnie rodzaj magii, ale cokolwiek to jest, jest potężne. Do szkoły uczęszcza jeszcze troje Chińczyków i łażą za nim, jak jacyś ochroniarze. Nawet nie można z nim porozmawiać. - I Ashlyn ma z nim na pieńku? Jakoś

nie

mogę

sobie

wyobrazić

Ashlyn

specjalnie

zadzierającej z tym chłopakiem. - Bardzo się go boi - odpowiada Sheila. - Raz próbował z nią porozmawiać, a ona spanikowała i zwiała. No dobra. Zatem następny cel to tajemniczy Yu Fong. *** Poszukiwania „osobliwego Chińczyka” prowadzą nas do stołówki, gdzie, według Brook, władający potężnymi mocami chłopak, spożywa właśnie późne drugie śniadanie. Brook prowadził. Wchodzę za nią przez podwójne drzwi i zatrzymuję się. Przez ogromny świetlik wlewa się do tej wielkiej sali światło słoneczne. Są tu okrągłe, metalowe stoliki i bogato zdobione krzesła; przy ścianie po przeciwnej stronie znajduje się bufet, obsługiwany przez kilka ubranych na biało osób. Szykownie. Studenci biorą talerze i udają się z nimi do stolików. Niektórzy tylko rozmawiają, siedząc przy nich. Po prawej stronie śmieje się naraz kilka osób. Po lewej stronie, przez szerokie przejście widać skrawek mniejszej, oszklonej werandy. Pośrodku, pod oknem sufitowym, rośnie niewielkie drzewo z czerwonymi liściami, błyszczącymi w słońcu. Przy drzewie stoi stoliczek, a przy nim na krześle siedzi młodzieniec, opierając się o stolik i czytając książkę. Jest za dojrzały, by nazywać go chłopcem, ale za młody, by uznać go za mężczyznę, a jego twarz jest nieludzko piękna.

Stoję tam i gapię się. Widywałam już przystojnych facetów. Ale ten... Jest magiczny. Ciemne włosy odsłonięte z wysokiego czoła, spływają prostą falą. Jego rysy są nieskazitelnie piękne, twarz mocna i męska, z wyraźnie zarysowaną szczęką, delikatnie rozdzielonym podbródkiem, pełnymi wargami i wysokimi kościami policzkowymi. Ciemne, szerokie, ładnie wygięte brwi osłaniają, duże, piękne i bardzo ciemne oczy. Nie są czarne, ale ciemnobrązowe. Mrugam i włącza się moja moc. Chłopak otoczony jest bladą, błękitną poświatą. Nie jest całkiem srebrna, ale wystarczająco, by rozjaśnić odcień do połyskliwego szarego błękitu. Boskość. Albo jest kapłanem, albo obiektem kultu, a sądząc z wyglądu, stawiałam na to drugie. Lśnienie przypomina mi jedną z tych niebiańskich istot z chińskiej mitologii, o której musiałam się uczyć w starej szkole. Wygląda jak jakiś bożek. - To on - mówi Brook. - I jego ochroniarze. Przy stoliku obok siedzi dwóch chłopców. - Wydawało mi się, że powiedziałaś, że jest ich trzech - mówię cicho. - Tak, ale Hui ma teraz lekcję algebry. Przyglądam się uważnie tym dwóm - otacza ich zwykły błękit - i wyłączam

widzenie

zmysłowe.

Sama

jego

twarz

jest

rozpraszająca, magiczny blask dodatkowo przeszkadza. - Pójdę zapytać, czy porozmawia z tobą - proponuje Brook. - Zróbmy to razem. W tej szkole traktują kolejność dziobania bardzo poważnie. Brook zaciska usta. - Nie, oni mnie znają.

zbyt

Udaje jej się przejść około dwóch trzecich odległości, gdy jeden z goryli Yu Fonga wstaje z krzesła i blokuje jej drogę. Brook coś mówi, a on kręci przecząco głową i moja przewodniczka wraca do mnie. To jest, oczywiście, odmowa. W dodatku teraz wiedzą, że się zbliżam. Będę musiała zadowolić się tym, co mam. Unoszę dłoń i macham paluszkami do gościa o super potężnych mocach. Wciąż czyta książkę. Macham jeszcze raz i ruszam w jego kierunku z dużym, ślicznym uśmiechem na twarzy. Widziałam, jak Kate to robi, więc jeśli czegoś nie spieprzę, to powinno się udać. Pierwszy ze strażników rusza w moją stronę, stając mi na drodze. Uśmiecham się do niego słodko, zaglądam przez jego ramię i wskazałam palcem na siebie, jakbym została wezwana i nie mogła w to uwierzyć. Zerka przez ramię, by to sprawdzić. Walę go pięścią w brzuch. Składa się w pół, sapnąwszy w zaskoczeniu. Uderzam dłonią tył jego głowy, pchając ją w dół. Buźko poznaj kolano. Bum! Energia uderzenia wibruje mi w nodze. Odpycham go na bok i prę do przodu. Drugi strażnik skacze na równe nogi. Zgarniam najbliższe krzesło, robię zamach i uderzam go nim, gdy jest wystarczająco blisko. Krzesło z trzaskiem zderza się z jego głową. Puszczam je, a on upada z meblem na głowie. Omijam go i sadowię się na wolnym krześle przy stoliku. Super-ktoś powoli unosi wzrok znad książki i patrzy na mnie. O là là.

W jego oczach czai się arogancja, przeszywająca intensywność i determinacja. Życie na ulicy kształtuje swego rodzaju szósty zmysł, jeśli chodzi o te sprawy. Uczysz się czytać ludzi. Odczytanie akurat jego jest proste: jest potężny i arogancki oraz narzuca kontrolę całemu otoczeniu oraz sobie. Życie nie potraktowało go lekko, ale wyszedł z tego silniejszy. Nigdy nie pozwoli innym domyśleć się, co mu chodzi po głowie i w kontaktach z nim zawsze będzie się stąpać po kruchym lodzie. Dotykam koniuszkiem palca powierzchni stołu. - Zaliczyłam bazę. Za mną daje się słyszeć szamotaninę. Yu Fong wykonuje delikatny ruch dłonią i hałasy cichną. Wygrałam prawo do audiencji. Juhu! Przechyla głowę i uważnie mi się przygląda tymi czarnymi oczyskami. Wyczuwam zapach kadzidła. Tak, to z pewnością jest kadzidło; mocny, delikatnie słodki aromat. - Zawsze zastanawiałam się, jak mam się zwracać do obiektu kultu. Mam nazywać cię „panem tysiąca lat”, „świętym”, czy „synem niebios”? Dali, zmiennokształtna, uczy mnie o źródłach azjatyckiej mitologii. Niestety to są dopiero początki, więc nic więcej nie wiem. - Nie jestem „przedmiotem” - mówi z lekkim akcentem. Zwracaj się do mnie Yu. No i dobrze. - Chcesz czegoś ode mnie? - pyta. - Nazywam się Julie Lennart.

Lepiej wytoczyć ciężkie działa. Większość ludzie nie zna nazwiska Władcy Zwierząt, więc jeśli Chińczyk je rozpozna, będzie to wiadomy znak, że gra w wyższej, magicznej lidze. - To znaczące nazwisko, jak na kogoś tak niewielkiego. - Yu Fong uśmiecha się leniwie. Tak samo uśmiechałby się, obserwując szczeniaczka, ganiającego za motylkiem, jaki i jego sługusów torturujących wroga. Bez różnicy. - Władca Zwierząt rządzi tysiąc pięciuset zmiennokształtnymi. - Mniej więcej. Raczej więcej, ale on nie musi o tym wiedzieć. Skupia na mnie spojrzenie ciemnych oczu. - Któregoś dnia moje królestwo będzie większe. Ha ha. Taaak, jasne. - Jestem tu za wiedzą Pana Genduna i na jego prośbę. Nie odzywa się. Metalowy stolik pod moimi placami jest ciepły. Kładę na nim całą dłoń. Zdecydowanie ciepły. Stołówka jest klimatyzowana i choć magia jest w górze, powietrze jest dosyć chłodne, czyli metalowy stolik też powinien być chłodny. - Zniknęła pewna dziewczyna. Jest mała. Nieśmiała. Ma na imię Ashlyn. Żadnej reakcji. Stolik z całą pewnością robi się coraz cieplejszy. - Bardzo się ciebie bała. - Nie zabijam dziewczynek. - Dlaczego sądzisz, że została zabita? Nic takiego nie powiedziałam. Nachyla się lekko do przodu. - Jeśli zauważę coś, co mnie obraża, to albo to ignoruję, albo zabijam. Zignorowałem ją. O mamusiu, ależ ten koleś jest nadęty.

- Czym cię obraziła? - Nigdy nie stanowiłem dla niej zagrożenia. Nie miała powodu, by kulić się w mojej obecności. Nie oczekuję, że to zrozumiesz. Zastanawiam się głęboko, dlaczego jej strach mógłby być dla niego obraźliwy. - Kiedy się skuliła, poczułeś się obrażony. Nie miałeś zamiaru jej skrzywdzić, więc okazując strach, insynuowała niejako, że nie w pełni kontrolujesz swoje moce. Wybałusza lekko oczy. - Jestem wychowanką Władcy Zwierząt - wyjaśniam. Spędzam wiele czasu z aroganckimi ludźmi, którzy mają świra na punkcie samokontroli. Stół jest prawie zbyt gorący, by go dotykać. Nie zabieram dłoni. - Ashlyn drażniła cię. Stwierdziłeś, że ją zignorowałeś. Nie powiedziałeś natomiast nic o twoich ochroniarzach. Czy zrobili jej coś, co skłoniło ją do zniknięcia? Jego twarz wyraża czystą pogardę, co jest grzecznym sposobem powiedzenia, że warknąłby na mnie, gdyby to nie uwłaczało jego godności. Widziałam dokładnie takie samo spojrzenie na twarzy Władcy Zwierząt. Gdyby Yu i Curran kiedykolwiek znaleźli się w tym samym pomieszczeniu, to Kate eksplodowałaby głowa. Czekam, ale nic nie mówi. Najwyraźniej Yu postanowił nie poniżać się udzielaniem odpowiedzi na takie pytanie. Z jego książki unoszą się smużki dymu. Stolik bliżej niego musi być o wiele gorętszy, niż z mojego końca. Coś jest na rzeczy, bo metal parzy mi palce. - Jeśli dowiem się, że skrzywdziłeś Ashlyn, to odpłacę ci tym samym - oznajmiam. - Będę miał to na uwadze.

- Miej. Twoja książka się dymi. Zabiera ją ze stolika. Unoszę powoli dłoń, dmucham na nią i podnoszę się, by odejść. - Co cię to obchodzi? - pyta. - Ponieważ nie obchodzi to żadnego z was. Rozejrzyj się zaginęła dziewczynka. Ktoś, kogo widywałeś tu każdego dnia, wystraszył się czegoś tak bardzo, że aż musiał się przed tym ukryć. Nikt jej nie szuka. Wszyscy zajmujecie się swoimi codziennymi sprawami. Masz całą tę moc i nie ruszyłeś palcem, by jej pomóc. Siedzisz tu, czytasz książeczkę, wygodnie ukryty za swoimi ochroniarzami i pokazujesz, jaka zajebista jest twoja magia, podgrzewając stolik. Ktoś musi ją odnaleźć. Postanowiłam, że ja będę tym kimś. Nie mam pewności, czy moje słowa trafiają do niego. - Prawdziwa siła nie tkwi w możliwości zabicia lub zignorowania przeciwnika, prawdziwa siła to bronić tych, którzy tego potrzebują - dodaję. Unosi lekko brwi. - Czyje to słowa? - Moje - odpowiada i oddalam się. Brook wpatruje się we mnie. - Chodź - odzywam się do niej na tyle głośno, by usłyszał kpinę w moim głosie. - Nic tu po nas. *** Gdy już jesteśmy w korytarzu, podchodzę do okna i oddycham głęboko. Co za tupet. Tyle mocy, tyle kipiącej w nim magii, a on siedzi na dupie. Nie uczynił nic, by pomóc Ashlyn. Nie obchodzi go to.

Stojąca za mną Brook chrząka. - Potrzebuję jeszcze chwilki. Wyglądam na dziedziniec, otoczony ścianami szkoły. To spory plac. Nie ma tam dogodnego miejsca do ukrycia się, choć znajdują się tam ławki, kwiaty i wijące się, kamienne ścieżki. Na północnym jego

krańcu

rośnie

samotne

drzewo,

koncentrycznie ułożonych rabatek,

otoczone

labiryntem

rozprowadzonych od niego

niczym jedna z tych małych, kieszonkowych gier zręcznościowych, gdzie musisz przetoczyć kulkę przez plastykowy labirynt do dziurki. - Mylisz się - odzywa się Brook. - Przecież każdy ma swoje zmartwienia. To, że nie szukałam Ashlyn, nie czyni ze mnie złego człowieka. Masz w ogóle pojęcie, jak trudne są egzaminy wstępne na Akademię Magów? Zdobycie odpowiedniej ilości punktów pochłania cały mój czas. Poza tym wcale cię nie znam i nie muszę się przed tobą usprawiedliwiać! Kwiaty są w pełnym rozkwicie. Niebieskie astry, delikatne, kremowo-żółte irysy, fioletowawe trzykrotki - w poprzedniej szkole miałam dużo zajęć z zielnictwa. Jest początek czerwca, więc nie ma w tym nic niezwykłego. Na drzewie pojawiły się maleńkie pąki, gotowe rozwinąć się w efemeryczne, różowo-białe płatki. - Zresztą nie znam jej dobrze. Nie rozumiem, dlaczego miałabym przyjmować odpowiedzialność za problemy, które zmusiły ją do ukrycia się. Gdyby przyszła do mnie i powiedziała: „Brook, mam kłopoty”, to bym jej pomogła. - Co to za drzewo? - Co? - Drzewo na dziedzińcu - wskazuję. - Jaki to gatunek? Brook mruga. - Nie wiem. To uschnięte drzewo. Zresztą i tak nie można się do niego dostać; nie, kiedy magia jest w górze, bo jest

otoczone polem ochronnym. Słuchaj, nie jestem dumna z tego, że jej nie szukałam. Chcę tylko powiedzieć, że nie zrobiłam tego, choć może powinnam, bo byłam naprawdę zajęta. Idę o zakład, że to jest jabłoń. Niektóre z nich rozkwitają późno, ale większość okrywała się kwieciem w kwietniu i maju. Mamy czerwiec. - Od jak dawna to drzewo jest uschnięte? - Od kiedy pamiętam. Zaczęłam chodzić do tej szkoły trzy lata temu i już wtedy było suche. Nie wiem, dlaczego go nie zetną. Czy ty mnie w ogóle słuchasz? - Ono zakwitło. Ponownie mruga. - Że co? - To drzewo kwitnie. Spójrz. Wygląda przez okno. - Och. Równe sto punktów z botaniki. Jabłka w szufladzie. Odcisk łapy na biurku. Obawa przed chłopakiem, który wytwarza ciepło, bo przecież nie ma dymu bez ognia. Zakwitnięta jabłoń, która była sucha przez lata. To wszystko układa się mi w głowie w idealną strzałę, wymierzoną prosto w to drzewo. - Możemy tam zejść? Brook wpatruje się w jabłonkę. - Tak. Dwie minuty później wychodzę bocznymi drzwiami na wewnętrzny dziedziniec i ruszam wijącą się ścieżką. Znajduję się piętnaście metrów od drzewa, gdy wyczuwam przed sobą magię.

Przystaję i włączyłam widzenie zmysłowe. Wyrasta przede mną ściana magii, jarząca się srebrzyście. Pole ochronne okazuje się być zaklęciem obronnym, skonstruowanym do zatrzymania intruzów. Przepływają przez nie strumienie mocy. Niektóre pola ochronne jarzą się przejrzystymi barwami, zarówno sama bariera, jak i jej przedpole, a wpakowanie się na nią boli. Natomiast to jest widoczne tylko dla osób z podobnymi do moich umiejętnościami. A sądząc po nasileniu magii, dotknięcie jej sprawiłoby, że człowiek wiłby się z bólu przez kilka minut albo nawet stracił przytomność. Skręcam i idę wzdłuż pola, a Brook podąża moim śladem. Zaklęcie trzyma się krawędzi zakrzywionej rabatki. - Po co założono to pole? - Nikt tego nie wie - Spytałaś kiedykolwiek o to Genduna? - A wiesz, że tak? Tylko się uśmiechnął. Świetnie. Na wprost widnieje półmetrowa przerwa w polu. Zatrzymuję się przy niej, zaglądam przez nią i widzę następne pole ochronne. To jest magiczny labirynt, z coraz mniejszymi, wewnętrznymi kręgami, a w samym jego środku stoi drzewo. - Obserwuje nas - syczy Brook. - Co? - Okno na pierwszym piętrze, po lewej stronie. Spoglądam w górę i widzę patrzącą na nas Lisę. Nasze spojrzenia krzyżują się. Na twarzy Lisy mieszają się różnorodne emocje, częściowo

zrozumienie,

a częściowo

strach. Rozgryzła

mnie. Pojęła, że jestem w stanie zobaczyć pole ochronne i że wiem o

jabłoni, więc teraz się boi. To niemożliwe, żeby obawiała się mnie. Nie jestem aż tak przerażająca. Czy boi się, że odnajdę Ashlyn? Z pleców Lisy wystrzeeliwuje jaskrawozielona poświata. Układaa się w kształt ponad dwumetrowego wilka. Zwierzę wpatruje się we mnie ognistymi oczyma. Serce trzepoce mi w piersi, niczym mały, przerażony ptaszek. Przez

ten

ogień

spogląda

na

mnie

coś

prastarego.

Coś

niewyobrażalnie starego i samolubnego. Wilk szarpie się i znika. Gdybym akurat zamrugała, nie zauważyłabym go. - Widziałaś to? - Co? - pyta Brook. Czyli zobaczyłam to przy pomocy widzenia zmysłowego. Lisa odwraca się i odchodzi. Mam zlodowaciałe czoło. Ścieram z niego połyskujące kropelki. Pot. Fe. Wszystko nabiera sensu. Zwracam się do Brook: - Macie tu bibliotekę? Popatrzy na mnie jak na kretynkę. - Serio? Musisz o to pytać? - Prowadź! Rusza ku drzwiom. Gdy do nich dociera, otwierają się i staje w nich Barka. - Hej! Brook przepycha się obok niego i idzie dalej żwawym krokiem, zaciskając zęby i sprawiając wrażenie, że mogłaby położyć trupem każdego, kto wszedłby jej w drogę. Idę za nią. Barka zrównuje się ze mną. - Gdzie tak pędzicie? - Do biblioteki.

- Pali się i trzeba ją ugasić? - Nie. Chyba skończyły mu się dowcipne teksty, bo milknie i idzie z nami. Biblioteka zajmuje przestronne pomieszczenie. Przy ścianach stoją półki. Biorąc pod uwagę przypływy i odpływy magii, nie można już polegać na elektronicznych czytnikach, choć czytelnie mają je na wyposażeniu. Gdy ktoś potrzebował szybko znaleźć informacje, to one świetnie się do tego nadają. Trzeba tylko poczekać, aż magia opadnie i zapanuje znowu technika. Niestety magia nie ma ochoty ustąpić w najbliższym czasie. Przechodzę przez bibliotekę, czytając oznaczenia półek. Filozofia, psychologia... - Czego szukasz? - wtrąca Brook. - Ja znajdę to szybciej. - Mitologii greckiej i rzymskiej. - Dwieście dziewięćdziesiąt dwa. - Brook odkręca się i wchodzi pomiędzy półki. - Tutaj. Przyglądam się tytułom. „Encyklopedia mitów greckich i rzymskich.” Trafione! Oczy Brook rozświetlają się. - Cholera! Oczywiście. Jabłka. To tak proste, że mogłabym się zdzielić po łbie za głupotę. - Załapałaś. - Wyciągam książkę z półki i zanoszę ją na najbliższe biurko, przerzucając kartki, by dojść do „E”. - Co jest? - pyta Barka. - Znalazła Ashlyn. Ona jest w drzewie - wyjaśnia Brook. - Dlaczego? - Ponieważ jest Epimeliadą - mruczę, szukając strony. - Czym jest?

- Driadą jabłonki, matołku - warczy Brook. Barka unosi dłoń. - Spokojnie! To było na zajęciach trzy semestry temu. - Epimeliady są driadami jabłoni i opiekunkami owiec tłumaczę. Barka oparł się o Biurko. - To z deczka przypadkowe. - Ich nazwa wywodzi się od greckiego słowa „melas”, które oznacza zarówno jabłko, jak i owcę - stwierdza Brook. - To wyjaśnia, dlaczego tak bardzo bała się Yu Fonga - dodaję. Nic, tylko by puszczał wszystko z dymem. Ogień i drzewa nie idą w parze. - No i ktoś zostawił odcisk wilczej łapy na jej biurku. Wilki są naturalnymi wrogami owiec - dorzuca Barka. - Ktoś usiłował ją zastraszyć - Brook opada na krzesło, jakby nagle poczuła się wykończona. - A nikt z nas nie poświęcił temu na tyle uwagi, by to dostrzec. - To Lisa - przeglądam opis driad. Nieśmiałe, odludki, bla, bla, bla... Żadnych naturalnych wrogów. Żadnej wzmianki o jakichś mitycznych wilkach. - Skąd wiesz? - Ma we wnętrzu wilka. Widziałam go. To dlatego ma silniejszą moc. Wydaje mi się, że dobiła targu z jakąś istotą i owo stworzenie pragnie Ashlyn. Patrzą po sobie. - A właściwie, to jakim dokładnie rodzajem magii władasz? pyta Barka. - Właściwym - odsuwam krzesło i siadam obok Brook. - Gdyby Lisa zawarła umowę z trzygłowym demonem albo czymś w rodzaju chimery, to mogłabym zawęzić obszar poszukiwań, ale wilk...

- Daje strasznie dużo możliwości - kończy Barka. - W prawie każdej mitologii, tam gdzie jest las, jest też jakiś psowaty. To może być

mitologia

francuska,

celtycka,

angielska,

rosyjska

albo

jakakolwiek inna. - Czy pamiętasz, by wspominała coś o wilku? Może jest rejestr książek, które wypożyczała? - Dowiem się - Brook wstaje i idzie prosto do bibliotekarki. Kartkuję książkę. Niewiele wiadomo o driadach. Tyle, że są płochliwe i śliczne. Obiekty seksualne. Zdaje się, że starożytni Grecy nie mieli zbytniego dostępu do pornografii, więc wyobrażanie sobie, że każde drzewo skrywa potulne dziewczę z dużymi cyckami musiało być nie lada zabawą. Muszę wyciągnąć Ashlyn, nie tylko z drzewa, ale i z całej tej sytuacji. Nie wiem na pewno, czy Lisa zawarła umowę z tą wilczą istotą. Mogę się mylić - może ona zmusza Lisę do tego. Jestem natomiast pewna tego, że nie mam wystarczająco siły, by pokonać to stworzenie w pojedynkę. Moja magia nie ma zastosowania w walce, a ta istota... Cóż, biorąc pod uwagę natężenie jej magii,

nawet

żołnierze Gromady mieliby z nią problem. Czasem żałuję, że nie urodziłam się zmiennokształtnym. Gdybym była Curranem, po prostu odgryzłabym wilkowi łeb. Curran. Hmmm. To nasuwa mi pomysł. Wyciągam skrawek papieru ze stosiku na biurku, piszę wiadomość i czytam ją. On to zrobi. Po tym, jak wytknęłam mu wady, zgodzi się; choćby po to, by udowodnić, że nie mam racji. Jestem z siebie zadowolona. Brook wraca z wyrazem obrzydzenia na twarzy. - Jabłonie. Zaglądała do książek o jabłoniach. - Nie szkodzi. Barka, mógłbyś zanieść tę wiadomość Yu Fongowi?

Wzrusza

ramionami.

-

Jasne.

Przepadam

za

niebezpieczeństwem - bierze wiadomość. - To na razie! - mruga do Brook i odchodzi. - Będziesz walczyć z wilkiem - stwierdza Brook. - Jesteś najgłupszą osobą, jaką w życiu spotkałam. Musimy oddać tę sprawę w ręce dorosłych. - Uważam, że Gendun już wie, co się dzieje. Drzewo, które nagle ożyło, nie umknęłoby jego uwadze. Nie wydawał się być szczególnie zaniepokojony zniknięciem Ashlyn i powiedział, że zaklęcie lokalizujące wskazuje, że ona jest na terenie szkoły. Sądzę, że mam rozwiązać tę sprawę samodzielnie. - W ten sposób naraziłby twoje życie na niebezpieczeństwo. Brook poprawia okulary. - Tak samo jak Ashlyn. - Nie umiem tego wytłumaczyć. Wiem, że powierzono ją mnie, bym sama ją rozwikłała. Może tylko ja mogę to zrobić. Może Ashlyn zaufa osobie w podobnym wieku, a dorosłemu nie. A może Gendun jest zwyczajnie lekkomyślny. Nie mam pojęcia. Jednak muszę wydostać ją z tego drzewa. Kiedy jeszcze chodziłam do poprzedniej szkoły, to zdarzały mi się chwile, gdy z chęcią schowałabym się w drzewie. Wiedziałam, że Kate i Curran, a nawet ten matoł Derek, przybyliby mi na ratunek. Wiedziałam też, że nie zrobiłby tego żaden z moich szkolnych znajomych. Czasami chciałoby się, żeby komuś obok ciebie zależało. Cóż, tym razem, ja będę tym kimś. - Idę z tobą - oznajmia Brook. - Nie wydaje mi się żeby to był dobry pomysł. Poprawiający okulary palec, strzela w moim kierunku. - Dobrze - uśmiecham się szeroko. - To czyste samobójstwo. ***

Czekam na dziedzińcu, przycupnąwszy na ławeczce, stojącej przy krawędzi pola ochronnego, gdzie wszyscy mogą mnie zobaczyć. Czytam książkę pożyczoną od Brook. Wyjaśnia, jak w wyniku wielkiego

wybuchu

powstał

wszechświat.

Z

czytanych

słów

rozumiem tylko dwa: „ten” oraz „i”. Dzień ma się ku końcowi. Większość uczniów rozeszła się do domów, a ci mieszkający w internacie, opuścili budynek szkoły. Co dziwne, nie pojawił się żaden nauczyciel, by mnie przepytywać lub dowiedzieć się, kiedy zamierzam sobie pójść. To tylko potwierdza moje przypuszczenia, że Gendun od początku wiedział, co się święci. Może ma jakiś tajemniczy, „dorosły” powód, by wykorzystać mnie do wyjaśnienia tej sprawy. Może to jest sprawdzian. Nie obchodzi mnie to. Czekam, mając nadzieję, że magia się utrzyma. Nadejście zmierzchu oznajmia miękka, bezszelestna ćma. Niebo nad moją głową przybiera barwę pięknego, intensywnego fioletu. Rozświetlają je gwiazdy, a tuż nad ziemią, jakby zachęcone ich migotaniem, budzą się i wychodzą z kryjówek w liściach świetliki. Już pora. Odkładam książkę na ławeczkę i ruszam ku polu ochronnemu. Magia wciąż jest w górze, więc kiedy skupiam się i używam widzenia zmysłowego, jarzące się ściany pola, migoczą lekko. Podchodzę wzdłuż niego do pierwszego przejścia i zatrzymuję się. Jestem pewna,

że

będę

śledzona.

Lisa

prawdopodobnie

nie

zdoła

zapamiętać, gdzie znajdują się przerwy w niewidzialnym ogrodzeniu, ale wilk podąży za moją wonią. Muszę zapytać kogoś z Gromady, jak zostawiać silniejszy ślad zapachowy. Gdybym miała łupież, podrapałabym się po głowie, ale go nie mam, więc trudno. Mimo to przeciągam dłonią przez włosy i

ruszyłam dalej, idąc wzdłuż następnego pola, wprost do wąskiej szczeliny. Kluczę

niespiesznie

przez

okręgi

zaklęć

obronnych,

zatrzymując się przy przejściach, aż w końcu wydostaję się na wolną przestrzeń, okalającą drzewo. Kwiaty pokrywają gałęzie. Są delikatne, a białe płatki ledwie muśnięte różem, wychylają się z zielonych pączków. Mam nadzieję, że postępuję właściwie. Czasami trudno jest ustalić, co jest właściwe, a co nie. Dokonuje się wyboru, a potem żałuje, że nie można cofnąć w czasie na te pięć sekund i odwrócić to albo cofnąć słowa; ale w życiu nie ma tak dobrze. Kto nie ryzykuje, ten nie zyskuje. Wyciągam jabłko z kieszeni. Skórka owocu jest tak czerwona, że prawie purpurowa. Przykucam i delikatnie popycham jabłko po ziemi, w kierunku korzeni drzewa. Zatrzymuje się na jego pniu. Kora jabłonki przesuwa się. I jeszcze trochę... Od pnia oddziela się pokryta korą noga i staje na trawie. Gdy palce stóp dotykają podłoża, kora przemienia się w ludzką skórę. Po chwili koło drzewa przykuca niska, drobna dziewczyna. Wstrzymuję oddech. Włosy Ashlyn zbielały. Nie jest to platynowy blond. Po prostu biały. Podnosi jabłko. - Jersey. - Cześć Ashlyn. Zerka na mnie zielonymi oczami. - Cześć. Znalazłaś mnie. - To nie było zbyt trudne. Za polem ochronnym rozbłyskuje iskra magii. Ashlyn kuli się z oczami rozszerzonymi z przerażenia. - To nadchodzi!

- Wszystko będzie dobrze. - Nie, nie rozumiesz. Wilk nadchodzi. Lisa podchodzi do zewnętrznego pola. - Ona tu jest! - pisnęła Ashlyn. - Idź stąd! Coś może ci się stać. - Zaufaj mi. Lisa rusza przez pole ochronne, biegnąc szybko moim śladem. Staję przed Ashlyn. Lisa wypada z labiryntu pola ochronnego i zatrzymuje się. - Dziękuję za wskazanie mi drogi. Wciąż stoję pomiędzy nią i Ashlyn. Tak długo, jak Lisa będzie skupiona na mnie, nie obejrzy się za siebie i nie zobaczy, kto idzie jej tropem przez barierę. - Czym jest ten wilk? - Widziałaś go? - Mhm. Lisa wzdycha. - To leśny duch. Nazywa się Leshii. - To leśne stworzenie? - Ashlyn ściska moje ramię. - To dlaczego chce mnie skrzywdzić? Jest takie, jak ja. - Pragnie twojej krwi - odpowiada Lisa. - Jest słabe, a twoja krew je wzmocni. - Chce mnie pożreć? - szpcze Ashlyn. - Mniej więcej. Słuchaj, nic do ciebie nie mam. Jestem tylko zmęczona byciem Lisą Pustakiem. - Jak to się stało, że zawarłaś z tym czymś umowę? - pytam. - Wypuściłam je z Akademii Magów - odpowiada. - Pokazał mi je mój tata. Magowie uwięzili je podczas ostatniej fali magii i dali trochę drzew, żeby utrzymać je przy życiu, gdy je badali. Jednak

drzewa nie wystarczały. Ono pragnie całego lasu, a ja chcę, żeby ludzie traktowali mnie poważnie. Zyskamy na tym. - Ale nie Ashlyn, która zostanie pożarta żywcem. Ale to nic wielkiego - mówię. Co za menda. - To co niby mam zrobić? - głos Lisy uderza w wysokie tony i widzę w niej ten sam strach, co wcześniej. Jednak teraz jest wyraźnie wypisany w jej oczach i twarzy. - Nie wiedziałam, czego ono chce, gdy je wypuszczałam. Umowa była taka, że wyniosę je na zewnątrz, a ono zapewni mi moc. Nie wiedziałam, że to chce ją zabić. - Czyś ty zupełnie oczadziała? To pierwsza rzecz, jakiej uczą w każdej szkole - warczę. - Nigdy nie zawieraj umów z istotami magicznymi. To jest duch cholernego lasu. Masz pojęcie, jak jest potężny? Czego się kurwa spodziewałaś? - Nudzisz mnie - prycha Lisa. - To koniec. Nikt cię nie prosił, żebyś wtykała nos w nie swoje sprawy. Kazałam ci odejść i nie posłuchałaś. Nie umiesz walczyć. A teraz obie umrzecie, więc kto tu jest głupkiem, co? - Jesteś okropna - mówi Ashlyn. - Wszystko jedno... - Lisa macha rękami, jakby asekurowała się przed upadkiem. Z gardła wyrywa jej się krzyk, przepełniony bólem i przerażeniem. Ogromny, kudłaty, jaśniejący zieloną magią duch wilka wydostaje się z jej klatki piersiowej. Skacze na ziemię i okazuje się, że góruje nad nami. Futro przybiera szary odcień. Przepastny pysk wilka otwiera się, nagle bardzo materialny. Gigantyczne kły kłapią w powietrzu. - Teraz! - krzyczę. Yu Fong wychodzi zza pola ochronnego. Tęczówki błyszczą mu pomarańczowo, a w ich głębi widzę spirale ognia. Wilk odwraca się do niego.

Magia rozwiją się z Yu Fonga, niczym płomienne płatki. Jaśnieje szkarłatem oraz złotem i formuje się w zarys przezroczystej bestii. Opiera się ona na czterech mocnych, muskularnych łapach, opatrzonych pazurami, pulsującymi ogniem. Ciało pokryte ma łuską. Głowa jest mieszanką chińskiego smoka i lwa, a długie wąsy czystej czerwieni wiją się po obu stronach szczęk. Z karmazynowej grzywy wystają kolce, a oczy przypominają roztopioną lawę. Wewnątrz bestii Yu Fong uśmiecha się, a magiczny wiatr szarpie jego włosy. O mamo. On jest smokiem. Wilk naciera na Lisę. Yu Fong zachodzi mu drogę, odpychając Lisę na bok. Upada na trawę. Smok otwiera pysk. Z rykiem tornada wyrwa się z niego ogień. Płomień ogarnia wilka i kudłata bestia rozdziawia pysk do wrzasku, ale nic się z niego nie dobywa. Wilk rzuca się na Yu Fonga, wgryzając się w smoka ogromnymi zębiskami.

Yu

Fong

zaciska

pięści.

Wysoka

ściana

ognia

wystrzeliwuje ze smoka i owija się wokół wilka. Żar parz mi skórę. Wilk wije się w kokonie z płomieni, kąsając i drąc pazurami, by się uwolnić. Twarz Yu Fonga pozostaje niezmącona. Odchyla się, śmieje łagodnie w środku bestii, a ogień eksploduje rozgrzany do białości, osmalając mi włosy. Ashlyn ukrywa twarz w dłoniach. Wilk płonie, trzaskając i trykając iskrami. Patrzę, jak się pali, aż nie zostaje z niego nic, prócz kupki popiołu. Smok chowa się. Yu Fong podchodzi do tlących się popiołów i rozgarnia je dłonią, tak elegancki i piękny, że aż nierzeczywisty. Popioły unoszą się w obłoczku iskier prosto do nieba i opadają na dziedziniec za polem ochronnym, osiadając na ziemi, niczym przepiękne świetliki.

- Cóż, to by było na tyle - odzywa się Brook za pola. - Ashlyn, mam tu dla ciebie koc. Yu Fong podchodzi do nas, a Ashlyn cofnęła się ku drzewu. - Nie bój się… Nie zrobię ci krzywdy - mówi kojącym głosem. Chodź, musisz się okryć. Coś szarpie światem i magia znika nagle, jak płomień świecy, zdmuchnięty przez przeciąg. Pole ochronne dematerializuje się. Ogród wydaje się nagle być taki zwyczajny. No proszę. Yu Fong odciąga Ashlyn od drzewa, kierując ją ku Brook. Lisa wstaje. Trzęsą jej się nogi. Drży i kuśtyka gdzieś przez dziedziniec. Nie gonię jej. Bo jaki to ma sens? Brook owija ramiona Ashlyn kocem i delikatnie odprowadza ją. Siadam na trawie i opieram się o pień drzewa. Nagle czuję się bardzo zmęczona. Yu Fong podchodzi i patrzy na mnie. - Zadowolona, Julie Lennart? - Właściwie to nazywam się Olsen - wyjaśniam. - Używam nazwiska Lennart tylko na wyjątkowe okazje. - Rozumiem. - Dziękuję za ocalenie Ashlyn. Yu Fong sięgna do najbliższej gałęzi i delikatnie ciągnie ją w dół, przyglądając się kruchym kwiatkom. Okalają teraz jego nieludzko piękną twarz. To jest to tak śliczne, że ktoś powinien mu zrobić zdjęcie. - Jesteś mi teraz winna przysługę - oświadcza. Dupek. Albo wiecie co? Nie. Wcale nie jest śliczny. Tak naprawdę, to w życiu nie widziałam kogoś brzydszego.

- Satysfakcja z tego, że uratowałeś życie Ashlyn powinna ci wystarczyć. - Jednak uratowałem życie nie tylko jej. Twoje też - ripostuje. - Dałabym sobie radę sama. Rzuca mi spojrzenie, które jasno i wyraźnie mówi, że w jego opinii gadam bzdury. - Oczekuję, że kiedyś mi się odwzajemnisz. - Czekaj tatka latka. - Sądzę, że będzie ku temu wiele okazji, skoro będziesz spędzać tu sporo czasu - mówi. - Skąd myśl, że będę się tu uczyć? - Zawarłaś przyjaźnie - odpowiada. - Będziesz się o nich martwić - puszcza gałąź i odchodzi. - Do zobaczenia jutro, Julie Olsen. - Może! - krzyczę. - Jeszcze nie podjęłam decyzji! Nie zatrzymuje się. Siedzę pod jabłonką. Zostawienie Ashlyn i Brook na jego łasce nie napawa mnie spokojem. Jestem przekonana, że mogłabym dostać się do tej szkoły. To nie będzie takie trudne. Miałam rację. Kate mnie wrobiła. Jednak z drugiej strony, może to nie jest takie złe. KONIEC Przekład: Afrit Tenk