13. Dreamchaser (Xypher i Simone)

DREAM CHASER tłumaczenie: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

PROLOG Nienawiść jest gorzką, szkodliwą emocją. To wiatr wiejący przez krew, zarażający gospodarza i podążający do przodu bez żadnego powodu. Powoduje chorobę i zniekształca przejrzystość widzenia. Poświęcenie jest szlachetne i delikatne. To działanie wielu, którzy stawiają wartości ponad siebie. Poświęcenie jest okupione przez miłość i przyzwoitość. Jest naprawdę heroiczne. Zemsta jest aktem przemocy. Pozwala tym, którzy zostali pokrzywdzeni, odebrać trochę tego, co zostało im skradzione. W przeciwieństwie do poświęcenia, wraca z powrotem do tego, kto ją praktykuje. Miłość jest podstępna i wzniosła. To najprawdziwsza z form, rozbudza wszystko, co najlepsze w żywych istotach. Najgorszym jest to, że to narzędzie wykorzystywane do manipulowania i zniszczenia każdego, kto jest na tyle głupi, aby się tego trzymać. Nie bądź głupi. Poświęcenie jest dla słabych. Nienawiść psuje. Miłość niszczy. Zemsta jest darem silnych. Idziesz do przodu nie z nienawiści, nie z miłości. Idziesz do przodu przez cel. Odbierasz, co zostało skradzione. Sprawiając, że dla tych, którzy śmiali się z ciebie teraz wynagrodzeniem jest ból. Nie z nienawiścią, ale ze spokojem, zimnym wyrachowaniem. Nienawiść jest twoim wrogiem. Zemsta jest twoim przyjacielem. Trzymaj ją blisko i nie pozwól się jej wymknąć. Niech bogowie zmiłują się nad tymi, którzy mnie skrzywdzili, bo nie będę miał dla nich litości. Xypher przerwał czytanie słów, które napisał na podłodze swojej celi własną krwią stulecia temu. Nudne i wyblakłe przypominały mu o tym, co sprowadziło go do tego czasu i miejsca. Była to święta przysięga dla samego siebie. Zamykając oczy, przesunął ręką nad słowami a rozpuściły się we mgle, która podniosła się z podłogi tylko, gdy opuścił lewą rękę. Symbol za symbolem, słowo za słowem, znaki, nadal krwawe, przenosiły się na jego skórę. Syknął, gdy wypalały się grawerując zdania na nim. Ból wspierał go. Wzmacniał go. Wkrótce będzie wolny na jeden miesiąc. Jeden miesiąc, by śledzić i by zabić. Jeden, w którym poświęci się dla zapłaty i gdyby zarobił na ułaskawienie w tym procesie... dobrze. A jeśli, by tego nie zrobił... Cóż, czasami zemsta zasługuje na drobne poświęcenie. Przynajmniej tym razem umrze wiedząc, że nikt więcej nie będzie w stanie się z niego śmiać.

2

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

ROZDZIAŁ 1 Cafe Maspero Nowy Orlean Luty, 2008 - Czy kiedykolwiek chciałaś wsadzić głowę do miksera i włączyć go? Simone Dubois zmarszczyła brwi i zaśmiała się na słowa Tate’a Bennett’a, koronera parafii w Nowym Orleanie, gdy wypowiedział je, siadając przy stoliku z ciemnego drewna naprzeciwko niej. Jak zawsze Tate był nienagannie ubrany w białą koszulę i czarne spodnie. Jego skóra była ciemna i bez skazy, prezent od jego kreolskiego i haitańskiego pochodzenia. Z ostro wyrzeźbionymi rysami twarzy był bardzo przystojny i te jego ciemne oczy, którym nigdy nic nie umykało. Jego nienaganny strój ostro kontrastował z jej wypłowiałymi dżinsami, granatowym swetrem i rozbrykanymi kosmykami ciemnobrązowych loków, które nigdy nie były posłuszne żadnemu ze styli, którymi Simone próbowała je pokonać. A najciekawsze z jej wyglądu były piwne oczy, które stawały się złote, gdy słońce w nie przyświeciło. Wytarła usta serwetką. - Szczerze mówiąc... nie mogę powiedzieć, że tak miałam. Ale znalazłoby się kilka innych głów, z którymi chciałabym to zrobić. Czemu pytasz? Postukał w teczkę z dokumentami przed nim. - Ilu seryjnych morderców może zmieścić się w jednym mieście? - Nie znam statystyk. Zależy od miasta, tak sądzę. Czy chcesz mi powiedzieć, że mamy kolejnego tutaj? Odwinął sztućce i położył serwetkę na kolanach. - Nie wiem. Kilku dziwnych ludzi pojawiało się w moim gabinecie przez ostatnie dwa tygodnie, pozornie nie byli ze sobą związani. Te kilka słów było przeładowane znaczeniem. - Ale... - Ale mam przeczucie, co do tego i to nie jest „och popatrz, jaki ten świat jest piękny”. Simone wzięła łyk wody zanim otworzyła teczkę i skrzywiła się na makabryczne zdjęcia w środku. Jak zawsze były szczegółowe i dość krwawe. - Po prostu uwielbiam prezenty, które przynosisz mi na obiad. Inne dziewczyny dostają diamenty. A ja? Ja dostaje chaos i krew – i to wszystko przed południem. Dzięki, Tate. Pochylił się i ukradł kilka frytek z jej talerza. - Nie martw się, duszko kiedyś ci kupię. Poza tym jesteś jedyną kobietą, jaką znam, z którą mogę spotkać się na obiedzie i pogadać o interesach. Każda inna byłaby wybredna.

3

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Spojrzała w górę. - Wiesz, nie jestem pewna czy to jest komplement. - Zaufaj mi, jest. Jeśli LaShonda kiedykolwiek odzyska zdrowy rozsądek i mnie zostawi, jesteś następną potencjalną panią Tate. - Znowu niezbyt pochlebnie dla każdej z nas. Powinnam powiedzieć LaShondzie, co jej mężulek o niej myśli. – Przekomarzała się z nim. - Proszę nie rób tego. Ona może zatruć mój kuskus1... albo gorzej, może porozwalać moje płyty. Simone znów się roześmiała. - Nie martw się, upewnię się, że odpowie za to przed wymiarem sprawiedliwości. - Jestem pewien, że tego dopilnujesz. – Przerwał, by zamówić krewetki po’boy z frytkami u kelnerki. Simone nadal przeglądała zdjęcia, podczas, gdy on rozmawiał z młodą Gothką, która przyjmowała zamówienie. Tak, te zdjęcia były dosyć makabryczne. Ale zdjęcia tego typu zwykle takie były. Jak nienawidziła tego, iż ten świat był pełen ludzi, którzy byli w stanie robić takie przerażające rzeczy innym. Co za człowiek mógł zrobić innemu coś takiego? Co innego to, co nieludzcy mieszkańcy mogli zrobić, a to był zupełnie inny koszmar. Dosłownie. A ona zdążyła poznać obydwa rodzaje zimnych potworów. Kelnerka ruszyła z powrotem w stronę kuchni. Tate nachylił się bliżej. - Nie czujesz żadnych wibracji z drugiej strony? Pokręciła głową. - Wiesz, że to nie działa w ten sposób, T. Muszę dotykać ciała lub czegoś należącego do ofiary. Zdjęcia mogą spowodować tylko przecięcie papierem... I mogą potargać mi nerwy. Drżąc na wspomnienie, w jaki ta biedna kobieta musiała umrzeć, zamknęła teczkę i przesunęła z powrotem do niego. - Zechcesz pójść ze mną do kostnicy po obiedzie? Uniosła jedną brew w zdziwieniu na jego propozycję. - Drżę na myśl, jakiej użyłeś gadki w noc, kiedy spotkałeś LaShondę. „Chodź ze mną kochanie, oglądniemy moją kolekcję umarlaków.” Zaśmiał się. - Kocham twoje poczucie humoru.

1

Kuskus - tradycyjny produkt spożywczy łączący cechy makaronu i kaszy, a także nazwa przyrządzanej z niego potrawy. Wywodzi się z krajów Maghrebu (północno-zachodnia Afryka).

4

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Szkoda, że ten żonaty mężczyzna był jednym z niewielu ludzi, którzy doceniali jej niecodzienne poczucie humoru. Inna osoba, która go doceniała to nastoletni duch, który prześladował ją od czasu, gdy miała dziesięć lat. Jesse siedział po jej prawej, ale tylko Simone o tym wiedziała. Nikt inny nie mógł go zobaczyć czy usłyszeć – och, na jej szczęście. Zwłaszcza, że Jesse był zamknięty od końca lat osiemdziesiątych w pułapce czasu. W tym przypadku był ubrany w niebieski sweterek, przypominający Dona Johnsona z Miami Vice i miał kręcone, czarne włosy stylizowane na Jona Cryera z filmu Pretty in Pink. Jesse był ogromnym fanem Johna Hughesa, którego oglądał za dużo powtórek i na tej podstawie skompletował swój niecodzienny strój, dołączając do niego cienki satynowy krawat z narysowanymi białymi klawiszami od keyboardu i dopasowane Vansy w szachownicę. - Nie chcę iść do kostnicy, Simone. – Burknął Jesse zza zaciśniętych zębów. – Nie lubię tam wchodzić. Oczywiście mogła zrozumieć ten sentyment. To było jej ulubione miejsce do odwiedzania zaraz po gabinecie proktologa. Popatrzyła na Jessego z politowaniem, ale oboje wiedzieli, że nie miała innego wyboru niż tam pójść. Nie było tam nic, co mogła zrobić, aby postawić zabójcę przed sądem, wliczając w to plątanie się po wstrętnej kostnicy miejskiej zamiast po jej laboratorium w Tulane. - Więc co najdziwniejszego jest w tych morderstwach? – Zapytała, starając się odwrócić uwagę Jessego od wygłaszania tyrady, która była jej bardziej niż znana. Poza tym on mógł wrócić do domu bez niej – on po prostu nie lubił być w domu, kiedy jej tam nie było. Jesse czasami bywał bardzo wymagającym duchem. Tate ukradł znowu kilka frytek zanim odpowiedział. - Fakt, że pani Gloria tutaj wstała i zeszła ze stołu do badań i sekcji. Simone wstrząsnęła swoją colą, którą piła. - Słucham? - Dobrze usłyszałaś. Nialls jest teraz w kaftanie bezpieczeństwa z tego powodu. Ześwirował tak bardzo, że musieliśmy wezwać psychiatrę z oddziału do niego. Kaszlnęła dwa razy żeby oczyścić gardło, zanim odezwała się znowu. - Ofiara była w śpiączce? - Ofiara była zupełnie martwa. Jak widziałaś na zdjęciach jej tętnica szyjna była rozerwana i Nialls właśnie otworzył jej klatkę piersiową do autopsji. Jej serce było w jego rękach, kiedy zaczęła oddychać. - Acha… - To była jedyna odpowiedź, która przyszła jej do głowy w tym momencie. – A ona wstała i odeszła… Kiwnął ponuro głową.

5

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Witaj w moim świecie. Och, czekaj, witaj w twoim świecie. Twój jest nawet bardziej dziwaczny niż mój. Przynajmniej ja nie mieszkam z duchem, który ma swój własny pokój w moim domu. - Rozejrzał się wokół stołu, po czym ściszył głos. – Jesse tu jest? Simone skinęła głową w kierunku gdzie siedział jej przyjaciel i gapił się na nich z dezaprobatą. - Proszę, wytłumacz mi jak mogła wstać, kiedy lekarz trzymał jej serce? – Powiedziała powoli. - To właśnie to, co chcę żebyś mi powiedziała. Wiesz, mam do czynienia z… cóż, przez większość dnia z dziwnymi, paranormalnymi rzeczami. Jesteś królową dziwadeł. Potrzebuję królowej do tego, zanim zacznę zatrudniać nowych ekspertów medycyny sądowej, którzy nie będą świrować, kiedy umarli będą się im ruszać na stołach. Nie wiesz może, gdzie mógłbym znaleźć tak niezwykłych ludzi? Wiem, że spędzasz czas z nimi. - Dzięki, Tate. Zawsze z niecierpliwością czekam na to, że umocnisz moje ego taką żywiołową gadką. - Tak, ale przynajmniej wiesz, że cię kocham. - Podobnie jak dziurę w bucie. Roześmiał się. - Nie prawda. Jesteś najlepszym, cholernym ekspertem medycyny sądowej, jaką kiedykolwiek widziałem i wiesz o tym. Gdybym mógł cię zabrać z Tulane i wynająć twój tyłek dla miasta, zrobiłbym to w mgnieniu oka. A fakt, że jesteś jedyną osobą, z którą mogę porozmawiać o paranormalnych zgonach jest dla mnie głównym bonusem. Każdy inny chciałby umieścić mnie w pokoju obok Niallsa. Simone sięgnęła po ogórka. - Prawda. Również powiedziałabym, że mają niesamowite leki, które mogą powstrzymać te halucynacje. - Więc mi je zapisz, nie mogę się doczekać, by je wypróbować. Właściwie to mogła, ale to była już zupełnie inna historia. Jej całe życie było wystarczająco dziwne, by być uważane za jedną, wielką halucynację. Gdyby tylko takie było. Simone przerwała swe rozważania, kiedy zaniepokoiło ją dziwne przeczucie w jej wnętrzu. Rozejrzała się po ciemnej restauracji, potem wyjrzała przez okno po jej lewej i obserwowała ruch na Decatur Street. Wszystko wyglądało normalnie, ale uczucie trwało. - Coś się stało? – Jesse zapytał. - Znów mam to przeczucie. Tate się skrzywił. - Jakie przeczucie? Jej twarz poczerwieniała na to pytanie.

6

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Właściwie to mówiłam do Jessego, ale przez ostatnie kilka tygodni miałam to dziwne przeczucie, że coś mnie obserwuje. - Masz na myśli kogoś, prawda? Pokręciła głową. - Wiem, że to brzmi dziwnie… - Właśnie miałem odchodzące zwłoki ze stołu do autopsji w czasie sekcji, a ty uważasz, że twoja historia jest bardziej świrnięta? Tia, duszko… To było to, co ona najbardziej lubiła w Tatcie. Sprawiał, że czuła się prawie normalna. Nie wspominając, że był jedyną osobą poza nią, która wiedziała o Jessem. Oczywiście ona też była jedyną osobą z poza garstki ludzi, którzy wiedzieli, że Tate był Giermkiem dla Mrocznych Łowców – grupy nieśmiertelnych wojowników, którzy ścigali i zabijali wampirze Daimony, które żerowały na ludzkich duszach. Tia, jej życie było wszystkim, tylko nie normalnością. Więc dlaczego miałaby być zaniepokojona faktem, że czuła jakby coś złego przyglądało się jej? Bo tak prawdopodobnie było. I niestety nie był to pierwszy raz. Chciała się tylko upewnić, że tym razem będzie to ostatni. - Wiesz skąd się to bierze? – Zapytał Jesse. - Nie. Nie mogę tego wskazać. Wszystko, co wiem, to, że mam ciarki na skórze. Tate pochylił się na swoim krześle, żeby móc lepiej jej się przyglądnąć. - Naprawdę żałuję, że nie mogę usłyszeć Jessego. Jestem trochę zbity z tropu, kiedy wy dwoje rozmawiacie. Zastanawiam się czy on tam siedzi przedrzeźniając mnie. Uśmiechnęła się. - Jesse tylko kpi ze mnie. - To nie prawda. Spojrzała na Jessego. - A właśnie, że jest. - A właśnie, że nie. – Tate marudził. Simone skrzywiła się na niego. - Czy ty w ogóle wiesz, o czym mówisz? - Nie bardzo. Ale wydawało się oczywistym, żebym to dodał. Roześmiała się. - Jak do licha udało mi się nigdy nie sfiksować z wami dwoma, tego się chyba nigdy nie dowiem. Ale to nie była prawda. Jesse dołączył do niej w najmroczniejszej godzinie jej życia i był z nią od tamtej pory do dziś. Tate… był tam, kiedy zbliżyła się do uchwycenia mordercy jej matki i brata. Niestety jej przeczucie nie pomogło, a o dowodach myślała, że dadzą im wskazówkę do złapania mordercy jej matki, ale były za bardzo brudne. Mimo to Tate walczył o nią zaciekle,

7

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

chociaż wcale jej wtedy nie znał. Znaczyło to dla niej więcej, niż wszystko inne i zostali przyjaciółmi do dziś. Nie było nic, czego nie chciała zrobić dla niego i on o tym wiedział. Tate, LaShonda i Jesse byli jedyną rodziną, jaką miała. Odchylił się do tyłu i czekał aż kelnerka zabrała jego talerz ze stołu i odeszła zanim odezwał się ponownie. - Jesteś pewna, że to nie jeden z duchów, które widujesz cię prześladuje? Pokręciła głową. - Nie. One nigdy nie są subtelne. Zazwyczaj wyskakują w stylu „jo, suczko, będziesz na moje rozkazy”, a to jest… coś innego. - Zło idzie po ciebie. – Jesse powiedział ponurym głosem imitując echo. Simone zmrużyła na niego oczy. - Nienawidzę, kiedy tak robisz. Tate cofnął się, tak jakby był obrażony. - Co ja zrobiłem? Uśmiechnęła się do niego. - Nie ty. Jesse. On używa „głosu ducha”, gdy mówi do mnie. To jest ekstremalnie wnerwiające. - Tak, ale wciąż mnie kochasz. – Jesse mrugnął do niej. - Oczywiście, że tak. Ale mógłbyś darować sobie głos nawiedzania. - Chciałbym żeby każdy mógł mnie usłyszeć. Wyobrażasz sobie, jak uciążliwe to jest? Nie? Bo każdy słyszy, co do niego mówisz. – Wstał i zaczął tańczyć w rogu. – Hej, ludzie! – Krzyknął. – Widzicie taniec pokręconego ducha? – Zatrzepotał ramionami i potrząsnął tyłkiem. – Jestem zły, jestem zły, jestem zły. – Przerwał i rozejrzał się po ludziach, którzy byli zajęci swoimi sprawami, oczywiście nieświadomi jego niecodziennych wybryków. – Widzisz? Do bani. Posłała cierpkie spojrzenie Jessemu, który podniósł ręce w geście kapitulacji. Bywały dni, kiedy był dziwnym skrzyżowaniem dokuczliwej żony i matki w połączeniu z szaleństwem brata. Skupiła swoją uwagę na Tatcie. - Wracając do zmarłej… czy policja ma jakieś poszlaki? Tate pokiwał głową. - Została znaleziona w dzielnicy Warehouse District. Jej gardło było porozrywane czymś przypominającym szczypce. Zbyt duże, by to było zwierze i zbyt postrzępione, żeby nosiło indywidualne ślady jakiegoś noża. - Zdecydowanie to nie następny atak Daimonów. Daimony były szczególną rasą wampirów, która nazywała Nowy Orlean domem… I w przeciwieństwie do wielu innych, którzy dokonywali ambitnych, krwio-pijnych czynów, ci kolesie byli prawdziwi i byli śmiertelnymi drapieżnikami z wysoko rozwiniętymi

8

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

nadprzyrodzonymi mocami. Jako lekarze medycyny sądowej ona i Tate byli wykorzystywani do oglądania ich dzieł w postaci ofiar przewijających się przez ich gabinety. Jej akceptacja i skwapliwość w tym, by pomóc zacierać ślady Daimonów trzymała ją blisko Tate’a. Oni nie ochraniali Daimonów, oni trzymali resztę ludzkości w bezpieczeństwie, aby nie informować ich o tym, co tak naprawdę czyha na nich w ciemnościach. Jeśli ludzkość kiedykolwiek by się dowiedziała, ześwirowaliby totalnie i zaczęli zabijać też niewinnych ludzi. Minusem było to, że nawet, jeśli Daimony piły ludzką krew, nie żywiły się nią. Oni właściwie żywili się ludzkimi duszami. Jedna czysta, ludzka dusza mogła wystarczyć, by wykarmić je przez długi czas, tak według zasady nie musieli zabijać ofiar każdej nocy. Jeśli można to było nazwać szczęściem. To właściwie Simone robiła, co wiele mówiło o tym jak dziwne było jej życie. Za każdym razem, kiedy Daimony opuszczały swoje ukrycia, Mroczni Łowcy, dla których pracował Tate, odszukiwali ich, aby powstrzymać przed zabijaniem coraz więcej ludzi. Bonusem w zabijaniu Daimonów było uwalnianie ludzkich dusz, którymi się pożywiali, żeby ofiary mogły przejść do życia pozagrobowego. Tate nałożył ketchup na swoje frytki. - Zdecydowanie nie Daimon. – Powtórzył. – Była wydrenowana z całej krwi, a żadna krew nie została znaleziona na miejscu zbrodni, zakładamy, że zmarła w innym miejscu i została podrzucona do tamtej uliczki. Jesteś pewna, że nie możesz wezwać ją zza grobu i zapytać, co tam się stało? - Wtedy byłabym kapłanką voodoo, Tate. To zmarli przychodzą do mnie, a nie na odwrót. Stłumił wyraz rozczarowania. - Musimy jak najszybciej znaleźć ciało. Jej rodzicie są w drodze z Wichita i bardzo nie chciałbym im zakomunikować, że ich mała dziewczynka ma nieusprawiedliwioną nieobecność po tym jak wstała ze stołu do sekcji. - A dowiedziałeś się czegoś od Niallsa? Tate ją wyśmiał. - Nic spójnego. Jak możesz sobie wyobrazić był w nieco histerycznym nastroju. Wszystko, co powiedział to, że uśmiechnęła się do niego w drodze do drzwi. - Więc nie wiesz, czy mogła być wtedy zombie? - Na szczęście nigdy nie widziałem zombie. Widywałem dużo dziwniejsze gówna w pracy, ale nie to. A ty? - Nie. Jednak nauczyłam się nie kwestionować takich rzeczy. Jeśli istnieje legenda, coś realnego musi za nią stać. - Wzniósł toast na jej słowa. – A co na to Giermkowie? Czy mają jakieś informacje w tej sprawie? Tate pokiwał przecząco głową.

9

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Żaden z nich nie wie nic więcej o zmarłych chodzących dookoła niż ty czy ja. Daimony nie sprawiają, że martwi powstają z grobów. One tylko zabierają życie. Simone popatrzyła na Jessego. - A ty masz jakieś sugestie? - Tylko taką, iż chciałbym, aby moje ciało ciągle mogło chodzić. To by sprawiło, że mógłbym łatwiej znieść mój nieumarły stan. - Dzięki za chęć pomocy, Jess. Jesteś takim głupkiem. Simone nie mówiła już więcej, gdy skończyli obiad i udali się do kostnicy miejskiej. Jesse zdecydował pozostać na zewnątrz, a ona i Tate weszli do środka. Szczerze nie mogła winić Jessego za jego odczucia. Ona też nie chciała włóczyć się ze zmarłymi, niezależnie od Jessego. Jedynym powodem, dla którego to robiła, była chęć pomocy ofiarom i ich rodzinom. Widząc, że jej własna matka i brat zostali zastrzeleni przed nią, ostatnią rzeczą, jaką chciała, to stać i pozwolić komuś innemu zabić kogoś domowników. To dlatego pracowała dla miasta charytatywnie i dlatego poświęciła swoje życie na szkolenie następnego pokolenia lekarzy medycyny sądowej w Tulane. Zorientowała się, że może osiągnąć więcej dobrego szkoląc innych, niż pracując nad przyziemnymi sprawami. Im więcej ludzi, którzy wykonywali ich robotę jak należy, tym mniej przestępców, którzy będą chodzić wolno, by móc ponownie zabijać. Ta filozofia sprawiała, że ciągle pozostawała singielką. Większość mężczyzn nie doceniało randek z kobietami, które dobrze radziły sobie zarówno ze skalpelem jak i z łopatą. Tate otworzył drzwi wewnątrz sali i wyciągnął szufladę. - Przechowywali ją tutaj. - Macie jakieś jej rzeczy osobiste? Pozwól mi je zobaczyć. Simone zamknęła szufladę i odwróciła się nieco, wyczuwając obecność za nią. Była tam młoda kobieta w wieku około dwudziestu czterech lat. Jej brązowe włosy były zmierzwione i wyglądała na trochę zdezorientowaną. Był to naturalny stan dla wielu niedawno zmarłych. - Czy mogę ci pomóc? – Simone zapytała dziewczynę. - Gdzie jestem? Simone zawahała się. Nigdy nie lubiła być tą, która musiała ogłosić innym, że nie żyją. - Jaką ostatnią rzecz pamiętasz? - Szłam do domu z pracy. To był dobry początek. Jeśli Simone mogłaby pomóc kobiecie przypomnieć sobie szczegóły ze swojego życia zaraz przed jego końcem, może potem mogła sobie przypomnieć także śmierć. - Jak masz na imię, skarbie?

10

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Gloria Thieradeaux. Chłód przeszedł w dół jej kręgosłupa, kiedy Simone rozpoznała dziewczynę ze zdjęcia. To była kobieta, której ciało powstało i wyszło z kostnicy. Cholera. Duch rozejrzał się po pokoju. - Dlaczego tu jestem? - Nie jestem pewna. – Tak samo, jak jej ciało mogło wstać i wyjść. - Dlaczego nie mogę niczego dotykać? – Agonia w jej głosie wywołała łzy w oczach Simone. Nie było możliwości uniknięcia odpowiedzi i nie było też sposobu na przekazanie informacji jakoś delikatnie temu biedactwu. - Obawiam się, że nie żyjesz. Gloria pokręciła głową. - Nie. Ja tylko muszę wrócić do domu. – Zmarszczyła brwi i rozejrzała się po sali, jak gdyby starając się zweryfikować miejsce. – Ale nie pamiętam gdzie mieszkam. Czy my się znamy? Simone przerwała. Coś było nie tak. To nie było normalne, aby młody duch był aż tak zdezorientowany, ale Gloria była nawet bardziej. To wyglądało jakby brakowało jej jakiejś części... - Jesse! – Simone zawołała. – Wiem, że nienawidzisz tu przebywać, ale potrzebuję cię. W tym momencie objawił się tuż przed nią. - Tak, szefie? Wskazała na Glorię ruchem brody. - Ona nie wie gdzie mieszka. Na jego twarzy malował się grymas zacięcia. - Pamiętasz, kiedy zostałaś zabita? - Jesse. – Simone westchnęła. – Trochę taktu, proszę. Ignorując ją, Gloria pokręciła głową. - Nie czuję się martwa. Jesteś pewien, że nie żyję? Simone przeciągnęła ręką w powietrzu dokładnie w miejscu brzucha kobiety. - Pomyśl nad tym. Albo jesteś księżniczka Leia, albo jesteś hologramem. Gloria wpatrywała się w nią wzrokiem, jakby skrzyżowaniem przerażenia z niedowierzaniem. - Jak to zrobiłaś? Jesse odpowiedział za nią. - Nie mamy ciała. Wszystko, co stanowi naszą istotę to świadomość. Gloria cofnęła się przytłoczona informacjami.

11

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Nie rozumiem. Jak można umrzeć i nie wiedzieć o tym? Jesse wzruszył ramionami. - To się zdarza. To niezwykłe, pamiętajcie. Większość ludzi wie, że umiera, ale co jakiś czas ktoś zostaje uwięziony na tej płaszczyźnie, nie zdając sobie sprawy, że nie żyje. Gloria pokręciła głową w zaprzeczeniu. - Nie mogę być martwa. Mam egzaminy końcowe. - Żniwiarz nie będzie na nikogo czekał, dziecinko. – Powiedział gładko Jesse. – Wierz mi, mam w tym względzie doświadczenie z pierwszej ręki. Mimo wszystko jest to wkurzające, ale niestety prawdziwe. - Co się dzieje? – Simone odwróciła się na zaniepokojony głos Tate’a. Stał za nią z kopertą w dłoni. - Znalazłam Glorię. - Dobrze, gdzie ona jest? Simone spojrzała w miejsce gdzie Gloria i Jesse stali obok siebie. - Cóż, jej duch stoi tuż za mną. Niestety ona nie ma pojęcia o swoim ciele, tak samo jak my. Tate wypuścił sfrustrowane westchnienie. - Jak to możliwe? Mam na myśli, naprawdę, czy nie powinien duch przynależeć do ciała, czy coś w tym stylu? - Wydaje się być to sensowne. Ale niestety dwie części zostały oddzielone i duch nigdy nie da rady wrócić do ciała... przynajmniej według mojej wiedzy. – Simone spojrzała na Jessego, który pokiwał głową w porozumieniu. Tate podał jej kopertę. - Więc jakim cudem ciało opuściło to miejsce? - To jest właśnie ta piekielna tajemnica. Simone wzięła kopertę z jego rąk i dotknęła naszyjnika znajdującego się w środku, który musiał należeć do Glorii. Zamknęła oczy i starała się dotrzeć swoimi zmysłami do czasu i miejsca, w którym Gloria zginęła. Nic się nie stało. Nie mogła nawet wyczuć emocji od tego, a to akurat było niespotykane dla niej. Od kiedy skończyła pięć lat, Simone była w stanie odczytywać emocje, które były przywiązane do rzeczy, poprzez dotyk. Wrzuciła naszyjnik z powrotem do koperty. - Sugeruje byś zadzwonił do znajomych Giermków i rozpoczął poszukiwania jej ciała, podczas gdy Jesse i ja postaramy się pomóc jej przypomnieć sobie coś, co może doprowadzić nas do jej ciała. - Zobaczę, co da się zrobić. Simone odwróciła się do Jessego.

12

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Słyszałem. – Powiedział, zanim zdążyła się odezwać. – Pójdziemy do tej uliczki, gdzie została znaleziona, może tam znajdziemy jakieś wskazówki. - Dokładnie. Tate zatrzymał się przed drzwiami z dezaprobatą. - Dokładnie co? - Jesse i ja jedziemy na Warehouse District. Dam ci znać, jak coś znajdziemy. - Tak zrób. – Tate przytrzymał otwarte drzwi, tak żeby ona i jej „towarzysz” mogli przejść. Zagapił się na białe płytki prostego korytarza. - Hej, Simone? Spojrzała na Tate’a, który miał głowę odwróconą w drugą stronę. - Tak? - Bądź ostrożna. Te słowa poprawiły jej nastrój. Tate i LaShonda byli jedynymi ludźmi na świecie, którym brakowałoby jej, gdyby coś jej się stało. - Zawsze jestem ostrożna. Wiesz o tym. Pochylił głowę do niej. - Tak samo trzymaj gnata naładowanego i zadzwoń do mnie jak tylko skończysz. Nie chciałbym odebrać innego połączenia, z tamtej alejki. Pochowałem wystarczająco dużo ludzi, których kochałem. Nie pozwól, żeby to się zdarzyło ponownie. Uśmiechnęła się do niego. - To jest tylko uliczka, Tate. Istnieje około miliona takich w tym mieście. Będzie dobrze. Skinął głową zanim skierował się w stronę swojego gabinetu. Simone zajęło chwilę, gdy dziwne przeczucie znów przez nią przeszło. Ona nigdy nie mogła zrozumieć tego dziwnego uczucia. Ale jedną rzecz przypomniała sobie dość jasno... Gdzie po raz pierwszy tego doświadczyła. Za chwilkę będę z powrotem, kochanie. Poczekaj w samochodzie i nie ruszaj się. To były ostatnie słowa jej matki, które powiedziała zanim zabrała brata do sklepu. I oboje umarli. Simone wzdrygnęła się, kiedy nieokiełznany smutek przedarł się przez nią. W jednej chwili wszystko może się zmienić. To była mantra, którą napisało życie i nauczka, którą zapamiętała, gdy miała zaledwie dziesięć lat. Nigdy nie należy brać niczego i nikogo za pewnik. W jednym mgnieniu oka życie zmieniało się i czasami wszystko, co dało się zrobić, to czekać tak długo, jak to tylko możliwe, podczas gdy chciałby się wyłączyć od tego. Starając się nie myśleć o tym udała się korytarzem w kierunku drzwi, które zaprowadziły ją na parking.

13

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Kalosis [Piekło Królestwa Atlantydy]

Stryker szedł ciemnym korytarzem, który prowadził z jego sypialni do sali tronowej, w której orzekał trybunał jego armii Daimonów. Nie powinno być tu nikogo o tej porze dnia... Albo nocy. Bez względu na to, co było. Spójrzmy prawdzie w oczy. Tu w piekle nie miało to żadnego znaczenia. W Kalosis zawsze było ciemno, ponieważ każda ilość światła dziennego byłaby śmiertelna dla jego ludzi, którzy byli przeklęci przez jego ojca, Apolla, który pod wpływem swojej histerii skazał każdego z rasy Apollitów na wygnanie przed słońcem. I na bolesną śmierć w wieku dwudziestu siedmiu lat. Jedynym sposobem Apollitów na to, aby przeżyć swoje dwudzieste siódme urodziny, było przejąć ludzką duszę do swojego ciała. Od tego momentu Apollita stawał się Daimonem – demonicznym stworzeniem, które nadal żywiło się ludzkimi duszami, aby pozostać przy życiu. Oczywiście to było wstrętne, zimne istnienie, ale i tak było o wiele lepsze niż alternatywa. Poza tym Stryker przeżył jedenaście tysięcy lat jako Daimon – ich istnienie było definitywnie nie pozbawione wyrzeczeń. I nagród. Bardzo rozbawiony na tę myśl, przystanął przy wejściu do stali tronowej i uchwycił spojrzenie oczu jego siostry Satary, którą otaczała czerwona mgła, podczas gdy ona siedziała na jego tronie. Jej włosy były czarne – jakoś niezbyt często wybierała ten kolor. Mamrotała słowa w starożytnej grece, jakby śpiewała cichą piosenkę. Tia... Odchrząknął, ale zignorowała go. Niezbyt zachwycony jej poczynaniami, skrzyżował ręce na piersi i podszedł, zmniejszając dystans pomiędzy nimi. To, co ona śpiewała nie bawiło go, nawet jeszcze mniej niż to, że go ignorowała. - Dlaczego przyzywasz demona? Otworzyła jedno czerwone oko, by przyszpilić go dzikim spojrzeniem. - Ja nie przyzywam, ja kontroluję. Uniósł jedną brew w zdziwieniu. - Naprawdę? A kto cię tak rozzłościł, że wysyłasz na niego demona? - A co cię to obchodzi? – Zamknęła oko i kontynuowała pieśń. Gdyby kochali się jak rodzeństwo, Stryker mógłby jej na to pozwolić. Ale on był z dala od braterskiej miłości i ona zawsze była jego zmorą. Pstryknął palcami i zapaliło się oślepiające światło. - Jeśli chcesz kogoś zabić, to znam kilka demonów Gallu, które umierają z głodu. Wydała z siebie przeraźliwy krzyk zanim otworzyła oczy i wstała z tronu. - Jakby one robiły to, o co proszę. Jesteś idiotą, że pozwalasz Gallu tu przebywać. To tak samo, jakby sypiać ze sforą dzikich wilków w nogach łóżka. Prędzej czy później zaatakują i będziesz martwy.

14

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Tak jakby on się obawiał sumeryjskich piesków. - Kessar i jego załoga wcale mnie nie przerażają. - Za to nienasyconą ambicje jego siostry tak. Nie było nic, czego by nie zrobiła, gdy czegoś chciała i wiedział o tym. - A co ty tu robisz? - Hades pozwolił temu draniowi Xypherowi opuścić jego norę. Imię było Strykerowi jakby znajome, ale za cholerę nie mógł sobie przypomnieć, kto to był. - Xypher? Satara przewróciła oczami. - Och, jak mogłeś o nim zapomnieć? On był pierwszym Łowcą Snów, którego odciągnęłam od jego obowiązków, a on odmówił ich wykonywania. Stryker pokręcił głową, kiedy przypomniał sobie boga, który był niesforny i gwałtowny, gdy zaczął węszyć wokół stóp Satary. Potrzeba było szeregu bogów, aby złapać drania i żeby go zabić. - A mówiąc o wilkach przy twoim gardle... czy nie ostrzegałem cię przed nim? - Och, zamknij się. Stryker niegrzecznie popchnął ją na bok, tak, aby mógł zająć swoje miejsce na tronie. - Wiesz co, mała siostrzyczko, zacząłbym się ładnie bawić, gdybym był tobą. Właściwie to ty jesteś tą... ukrywającą się w moim domu. - Wcale się nie ukrywam. - Nie? To dlaczego tu jesteś? Nie powinnaś być na Olimpie, gotowa na zawołanie cioci Artemidy? Wściekłość w jej oczach powiedziała mu, że trafił w jej serce. Dobrze. Żył, aby wkurzać ludzi. - Xypher musi zostać powstrzymany. Zabije mnie, jeśli tylko będzie miał szansę. - Myślisz? Twoja namowa spowodowała, że facetowi, który prowadził intratne życie boga, zostały ograniczone moce, a po tym został zabity i torturowany przez wieczność. Nie mogę sobie wyobrazić, dlaczego nie przyniesie ci róż i czekoladek. Wydęła wargi do niego. - Cóż, przynajmniej ja nie podcięłam gardła własnemu synowi. Stryker wyciągnął rękę przed siebie i przyciągnął ją do siebie swoją mocą półboga. Wzmocnił uścisk na jej gardle aż wyszły jej oczy i poczuł, że jej krtań jest na skraju wytrzymałości. - Xypher nie jest jedynym mężczyzną, którego powinnaś się obawiać. - Odrzucił ją od siebie. Satara próbowała wrócić do siebie, ale się dusiła i popatrzyła na niego z wściekłością.

15

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Oddałam ci wszystko, Strykerusie. Szpiegowałam dla ciebie i mówiłam ci rzeczy takie, których nikt inny nie mógł. Teraz proszę o odrobinę ochrony i co dostaję? Grozisz mi. Dobrze. Odejdę, a gdy Xypher mnie zabije, mam nadzieję, że spojrzysz wstecz i przypomnisz sobie, że ty sam jesteś jedynym powodem, dla którego nie masz nikogo na świecie. Stryker potarł czoło, wdzięczny, że nie mógł dostać bólu głowy od słuchania tej marudnej tyrady. - Och, przestań dramatyzować. Nigdy nie lubiłem teatru. Zapraszam do ukrycia się tutaj i uwolnienia tylu demonów do ludzkiego świata ile tylko zapragniesz, ale zanim całkowicie zniszczysz źródło mojego pożywienia, pozwolisz sobie przedstawić pewną sugestię? - Jaką? Stryker objawił zestaw złotych bransoletek na swojej ręce – jedna z trzech par, które zostały odkryte dwa lata temu. Jeden z jego generałów znalazł je i przyniósł mu nie wiedząc, co to jest. Ale Stryker wiedział i zarezerwował sobie jedną parę dla bardzo specjalnego „przyjaciela”. Podał jej bransoletki. Biorąc je skrzywiła się, jakby były wykonane z węgla, a nie ze złota Atlantydy. - Co mam z nimi zrobić? Westchnął w zniecierpliwieniu. Bywały czasy, kiedy była genialna, a innym razem musiał naprowadzać ją, jakby miała intelekt pięcioletniej kozy. - Jak masz zamiar zabić boga? - Zabiorę mu moce. Kiwną głową z aprobatą. - A jeśli nie będziesz mogła tego zrobić? - Zbałamucę Chthonianina i powiem, że bóg mnie zaatakował i będę się śmiać, podczas gdy Chthonianin wyssie z niego życie. Ale nie mam na to czasu. Xypher jest o jeden krok od tego, żeby przyjść tu na dół i mnie zabić. Stryker warknął na nią z irytacją. - Przestań myśleć jak kurwa, chociaż przez minutę. Najlepszym sposobem na pokonanie wroga jest zaatakować jego słaby punkt. Położyła ręce po bokach na biodrach. Wymachiwała niebezpiecznie bransoletkami trzymanymi w prawej ręce, jakby to były tanie podróbki warte nie więcej niż ludzkie królestwo... lub jej życie. - On nie ma takowego. Stryker zmrużył oczy na bransoletki. - Załóż mu jedną z nich a będzie miał. Wreszcie zainteresowała się tym, co trzymała w rękach, zaczęła je oglądać. - Co ty mówisz?

16

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Mówię, że te małe złote bransoletki w twojej ręce, są jego piętą achillesową. Daj je jednemu z moich Daimonów Spathi i każ mu nałożyć jedną Xypherowi, a drugą śmiertelnikowi, a twoje problemy się skończą. Uśmiechnęła się, kiedy wreszcie zrozumiała działanie bransoletek. - To ich zwiąże... zabiję śmiertelnika i Xypher umrze. Pochylił głowę do niej. - Nawet lepiej niż to, jeśli śmiertelnik oddali się na więcej niż dwadzieścia stóp od niego człowiek umrze... tak samo jak i on. Zaśmiała się złowrogo, zanim podeszła do tronu i pocałowała go w policzek. - Wiedziałam, że kocham cię z jakiegoś powodu. Stryker nie był na tyle głupi, by wątpić w to, chociaż przez chwilę. Jego siostra nie była w stanie kochać kogoś innego – wyłącznie siebie. Ale w ten sposób zdobył ją jako sprzymierzeńca na kilka dni dłużej. Satara podrzuciła bransoletki w jednej ręce, po czym je zwinnie złapała. - Nie mogę się doczekać, by zobaczyć jego minę, kiedy dowie się, co to jest. – Zniknęła zanim Stryker mógł dać jej jeszcze jeden kawałek dobrej rady. - Wybierz mądrze człowieka. – Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował, to znalezienie kogoś, kto rzeczywiście wiedział jak z nimi walczyć.

***

Zanim Simone skończyła zajęcia z jej popołudniową grupą i udała się do alejki, był już prawie zmierzch. Przeszył ją niesłychany chłód, gdy poczuła podmuch wiatru, wysiadając ze swojej białej hondy i stając na krawężniku. Podciągnęła wyżej swój kołnierz wełnianego płaszcza i zadrżała. Nigdy nie lubiła zbliżać się do miejsc zbrodni, zwłaszcza wtedy, gdy zostały posprzątane. W tej chwili nic nie wskazywało na to, że było to miejsce przemocy. Wyglądało dokładnie tak samo, jak pozostałe uliczki w mieście. To było to, co dekoncentrowało ją najbardziej. Życie Glorii zakończyło się tu nagle i tylko ona i jej rodzina będą o tym wiedzieć. Setki ludzi przejdzie obok tego miejsca w żaden sposób nie zdając sobie sprawy, że młoda kobieta została tu porzucona jak śmieć, aby umarła. Ta myśl wywołała duszności i przypomniała o jej własnej matce. Simone wzdrygnęła się. - Wszystko w porządku? – Zapytał Jesse. - Tia. Nieświeży kurczak na obiad. - Zjadłaś dziś kanapki z szynką i serem. - Och, cicho, panie porządnicki. Przestań być taki uprzejmy.

17

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Sięgnęła do torebki i wyciągnęła lateksowe rękawiczki na wypadek gdyby coś znalazła. To też miało ją ochronić przed różnego rodzaju bakteriami, które mogły tu być. To była jedna rzecz, na którą bez przerwy uczulała swoich uczniów. Wszelkie ubrania noszone na miejscu zbrodni należało wziąć i zutylizować. W ciągu ostatnich lat mogła przynieść do domu więcej bakterii niż chciała o tym myśleć i ta jedna myśl ucieszyła ją, że żyła samotnie. Ostatnią rzeczą, jakiej by chciała, to zarazić kogoś bliskiego jakąś paskudną chorobą. Otworzyła bagażnik i wrzuciła do niego torebkę, zanim wyciągnęła plastikową skrzynkę, zawierającą wszystko, czego potrzebowała, aby przechować i zabezpieczyć wszystkie dowody, które przeoczyła policja. Gloria przekrzywiła głowę i wpatrywała się w alejkę. Żołądek Simone skręcił się z litości. - Pamiętasz coś? - Było tu dziwne warczenie... – Jej głos był cichy. Odległy. - Warczenie? Gloria pokiwała głową. - To było głębokie i dzikie, ale nie zwierzęce. - Coś w tym rodzaju? – Jesse wydawał z siebie nieludzkie dźwięki ducha. Gloria skrzywiła się na niego. - Brzmisz jakby Lord Vader dławił się kością z kurczaka. Nie, zdecydowanie to nie taki dźwięk. Oburzył się, kiedy zobaczył błyszczące spojrzenie Simone i jej wybuch śmiechu. - Cóż, tak brzmiało. - Dobrze, niedoczekanie, jeśli jeszcze raz pomogę. Simone pokręciła głową na niego, po czym wzięła latarkę i skierowała się do miejsca, w którym widziała sfotografowane ciało. Z trzech stron były budynki i coś połyskiwało na środku. Chodnik był nieco rozwalony. Po prostu typowa uliczka z dużą ilością gównianego ruchu wokół. Nie wspominając, że każdy mógł wyjrzeć przez okno i dojrzeć miejsce, gdzie teraz stała. To kazało jej się zastanowić, czy nie było świadka, który widział zabójcę... Spojrzała w miejsce, gdzie Jesse odstawiał moonwalk2 Michaela Jacksona, kiedy rozeznawał się w sytuacji w alejce i na głównej ulicy. Wszystko, czego potrzebował ten chłopiec to czerwona skórzana kurtka ze złotymi ćwiekami i rękawica z cekinami. - Przepraszam, panie “Thriller” czy “Beat It”3 czy jakiekolwiek video teraz przeżywasz... 2

Moonwalk – styl taneczny tzw. „księżycowy chód”. Popularność zdobył w latach 80-tych za sprawą Michaela Jacksona, który w programie tv, przedstawił go w trakcie wykonywania utworu "Billie Jean". Od tego czasu moonwalk stał się jego znakiem firmowym. Moonwalk polega na wywołaniu wrażenia, iż tancerz porusza się naprzód, gdy w istocie przesuwa się w przeciwnym kierunku. 3 Tytuły piosenek Michaela Jacksona.

18

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Czy to tylko moje wrażenie, czy to jest obszar bardzo narażony na ataki Daimonów? Po tym jak obdarował ją przepełnionym nienawiścią spojrzeniem, pokręcił głową. - Zbyt duży tu ruch, a poza tym powinno być trochę krwi na ziemi. Te kanalie są niechlujami, gdy się pożywiają. - Też tak myślę. Uważam, że Tate miał rację, gdy powiedział, że zmarła gdzie indziej. Ale ślady pazurów na jej szyi… Nie są ludzkie. Jeśli nie Daimony, to co ją zabiło? - Przepraszam, ludzie? – Gloria pękła. – Tak się składa, że tutaj stoję. Czy moglibyście przestać? Simone skuliła się, gdy jej wrażliwość doszła do głosu. Zwykle staranniej dobierała słowa, przebywając z duchami. - Przepraszam. Jesse podszedł do Glorii. - Ale pamiętasz, że tu byłaś, prawda? Gloria skinęła głową. - Usłyszałam jakiś hałas i próbowałam przejść przez ulicę, by od tego uciec. - Dobrze. – Powiedziała Simone. – Czy pamiętasz coś jeszcze? Gloria pokręciła głową. - Naprawdę nie mogę uwierzyć, że jestem martwa. To znaczy wiem, że wcześniej przeszła przeze mnie twoja ręka, ale pamiętam ten film, widziałam Reese Witherspoon… - „Jak w niebie” – Dodał Jesse. - Tak, właśnie ten. Wszyscy myśleli, że Reese jest duchem, a ona tylko była w śpiączce. Może tak właśnie jest ze mną? Simone naprawdę chciała, żeby tak było. Spojrzała na Jessego, mając nadzieję, że pomoże jej sprawić, aby Gloria zrozumiała, że jej stan jest ostateczny i nie ma mowy o powrocie bez względu na to jak wszyscy chcieli, żeby było inaczej. Obdarowała Glorię wyrozumiałym uśmiechem. - Wiem, jak się czujesz. To niedowierzanie, które podpowiada ci ciągle, że to sen, ale musisz pogodzić się z faktem, że nie jesteś w stanie śpiączki. Simone westchnęła, kiedy opuszczała pustą uliczkę. Były tam tylko kawałki papierów i zgnieciony kubek po kawie i nic więcej. - Naprawdę nie widzę niczego pomocnego. – Powiedziała do duchów. – Policja musiała zabezpieczyć wszystko. Wracajmy do Tate’a i zobaczmy, co znaleźli jego ludzie. Kiedy zrobiła krok w kierunku swojego samochodu, usłyszała dziwny dźwięk tuż za nimi, który przyprawił ją o gęsią skórkę. Przecież nikogo tam nie było wcześniej… - Na pewno nie chcesz nas opuścić tak szybko. Właściwie dopiero przyszliśmy i… Szukamy czegoś na dobry posiłek.

19

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Simone skierowała latarkę na człowieka, który do niej mówił. Właściwie to nie był człowiek. To był Daimon. I nie był sam.

20

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

ROZDZIAŁ 2

Jessego policzki zbladły. Nie tak jak duch, miał dużo kolorów na początku, więc kiedy stracił wszystkie, jakie miał, to ją trochę wystraszyło. Posłał jej tandetny uśmieszek. - Wygląda na to, że myliłem się, co do Daimonów wybierających to miejsce. Simone cofnęła się. - Tak, Jess. Pomyłka. Daimon zwrócił się w stronę Jessego i uśmiechnął się. - Jak miło. Mamy trzy w cenie jednego, chłopaki. Zgaduję, że Apollo jest dzisiaj w dobrym nastroju. Kiedy Daimony przesunęły się do Glorii, Simone wyciągnęła pistolet hukowy z kieszeni i ruszyła na nich. Nie było mowy, aby pozwoliła im skrzywdzić biednego ducha. - Trzymaj się z daleka od niej! Pierwszy Daimon uniknął porażenia, które wyszło z pistoletu i powalił ją na plecy. Zanim zdążyła odepchnąć atak, wyrwał jej pistolet z ręki. - Nie bądź zazdrosna, dziecinko. Dojdziemy do ciebie za chwilunię. - Chwilunię? – Złowrogi i szyderczy głos wywołał dreszcze na jej plecach. – Co za żałosny kutas używa słowa „chwilunia”? Simone zamarła na głos tak głęboki, że czuła go nawet w kościach. Z ciemności wyłonił się cień tak duży, że aż się skurczyła. Chwilę później Daimony zaczęły latać ponad jej głową i uderzać plackiem o ścianę za Jessem. Jeden z Daimonów uderzył tak mocno, że była zdumiona, iż nie rozgniótł się jak robak. Zaraz za nim dołączył kolejny, który spadł prosto na niego. - Otwórz portal. – Warknął nieznajomy do trzeciego Daimon zanim przyłożył mu z pięści. - Nie jestem w stanie otworzyć tego gówna. - Zła odpowiedź. – Trzeci dołączył do pozostałych pod ścianą. Cień stanął przed nią, wielki jak góra. Złowieszczy. Gniewny. Zimny. Zdeterminowany. Skierowała na niego światło latarki i to, co zobaczyła pozbawiło ją oddechu. Lekko ponad sześć stóp wzrostu, miał długie, czarne włosy, które były potargane w perfekcyjnym stylu, jakiego nie widziała u żadnego aktora, a jego oczy były tak niebieskie, że aż świeciły w ciemnościach. Miał szczęki wykrzywione tak, jakby próbował utrzymać swoją wściekłość na wodzy, ale nie za bardzo mu to wychodziło. Każdy mięsień w jego ciele był napięty, tak jak u dzikiej bestii podczas polowania. Był uwodzicielski i był śmiercionośny. Miał na sobie tylko dżinsy i czarną koszulę, wydawało się jakby był odporny na zimno. Jego ramiona były szerokie, a talia wąska i roztaczał aurę wokół siebie absolutnego zabójcy. Bez strachu. Bez litości.

21

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Te lodowate, niebieskie oczy przenikały ją z nienawiścią i ostrzeżeniem. I wywoływały w niej dreszcze. - To jest ta część, w której musisz uciekać, mały człowieku. I nie oglądaj się za siebie. Te słowa rozgniewały ją na poziomie, którego nawet nie podejrzewała. Nie była bezwartościowa, czy słaba. - Nie jestem mała. Ścisnęła gardło Daimona, który biegł prosto na nią, zanim przygwoździła go do ziemi. Przybysz zaszydził z jej pokazu siły. - Więc niech śmierć przyjdzie po ciebie. Podniósł Daimona z ziemi i przycisnął do ściany tak mocno, że zostawiło to wgniecenie w cegłach. Daimon odchrząknął i przeklął. - Otwórz portal. – Nieznajomy zażądał od Daimona, którego nos i usta mocno krwawiły. Jakby na jego słowa jasne światło błysnęło z tyłu alejki, po prawej stronie w rogu. Mężczyzna wypuścił Daimona ze swoich rąk i ruszył w kierunku światła. Ale zanim zdążył przejść, gigantyczny Daimon wyszedł z portalu. To nie był zwykły Daimon, jakie widywała wcześniej. Ubrany w czarną skórę, niósł ze sobą aurę przeszkolonego zawodnika. Kogoś, kogo wykorzystywano do zadawania śmierci tak bolesnej, jak to tylko możliwe. Simone nie mogła się poruszyć na ten widok. Daimon o wysokości, co najmniej siedmiu stóp autentycznie roześmiał się i okazał swoje ostre, długie kły tuż przed tym jak zaatakował ciemnowłosego mężczyznę. Pięści i kopniaki latały szybciej, niż mogła za nimi nadążyć. Najwyraźniej nie odważniejsze od gimnazjalistek, pozostałe trzy Daimony podbiegły do portalu, aby być jak najdalej od walczących. Simone patrzyła z dala jak wielki Daimon walnął mężczyzną w ścianę. Facet wydał z siebie dźwięk irytacji, kiedy zderzył się z murem. W rewanżu Daimon dostał cios w szczękę, tak silny, że aż sama czuła jakby mogła go doświadczyć. Blondyn przyjął go z grymasem na twarzy zanim jego głowa nie odskoczyła na bok. Ale Daimon nie cofnął się daleko, tylko sięgnął do kieszeni kurtki i wyciągnął dużą złota bransoletkę. On szybko zapiął ją wokół nadgarstka mężczyzny. Facet syknął jakby ta rzecz zaczęła spalać jego skórę. Daimon kopnął go ponownie, a potem odwrócił się do niej. Teraz byłaby dobra okazja do posłuchania rady człowieka i ucieczki gdzie pieprz rośnie. Simone nie wiedziała, co Daimon ma przygotowane dla niej, ale cokolwiek to było, nie wróżyło zbyt optymistycznie. Zaczęła biec w kierunku ulicy. Daimon złapał ją i rzucił na ziemię. Ona próbowała się wyrwać, ale on był nieludzko silny i znacznie szybszy niż ona. Chwycił ją za ramię i popchnął na plecy. Próbowała go kopnąć. Ale to nie działało.

22

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Podwinął jej rękaw, aby odsłonić przedramię. Zamiast ją ugryźć, warknął tylko i założył jej podobną bransoletkę na nadgarstek. Ból zaczął promieniować w jej ręce tak okrutnie, że wcale nie byłaby zaskoczona, jakby się okazało, że jej ręka została poszatkowana na kawałki. Starała się oddychać mimo bólu. Tymczasem Daimon śmiał się aż łzy pojawiły się w jego oczach. Na koniec uśmiechnął się złowrogo. - Czas na twoją śmierć, człowieku. Zanim zdążył spełnić swą obietnicę, Jesse podniósł jej skrzynkę i uderzył go w plecy. Daimon z sykiem odwrócił się do niego i z obnażonymi, ostrymi jak brzytwa kłami rzucił się na niego. Jedno uderzenie serca później, obcy pojawił się obok niej, podniósł z ziemi i odciągnął w kierunku głównej ulicy. - Rusz tyłek. - A myślisz, że co robię? - Dłubiesz w nosie. – Zatrzymał się i wyciągnął przed siebie rękę, by zatrzymać ścigającego ich Daimona. Ubrany w skórę Daimon odskoczył, jak gdyby coś niewidzialnego strzeliło do niego. Chwilę później, ta sama niewidzialna siła uderzyła w nią i wysłała ją w niebo. Wylądowała na ziemi z hukiem tak mocnym, że straciła całe powietrze z płuc. - Oddychaj, Sim. Oddychaj. – Powiedział Jesse, kiedy pojawił się obok niej. Wyciągnął klucze z jej kieszeni i włożył do jej dłoni. – Podnieś swój tyłeczek w górę. Podbiegł do samochodu i otworzył drzwi dla niej. Simone wsiadła do auta tak szybko, jak tylko mogła. Kiedy wsiadła ktoś popchnął ją od tyłu. Odwróciła się, by zobaczyć ciemnowłosego nieznajomego. Przepchnął ją na fotel pasażera i usiadł za kierownicą na jej miejscu. Jeszcze bardziej zaskakujące było to, że spojrzał na Jessego, który stał jeszcze na zewnątrz. - Sprowadź tu ducha chłopca, albo zostanie zjedzony. Nie obchodzi mnie, co z nim się stanie i nie będę czekał. Coś uderzyło w samochód. Odwracając się zobaczyła jak gigantyczny Daimon odziany w skórę wznosi się na jej białej masce. Podciągnął się, aby wywalić im szybę. Człowiek obok niej zapalił silnik i ruszył powodując tym samym uderzenie twarzą Daimona w szybę, zanim wdepnął na hamulec i zafundował mu lot z maski auta. Mężczyzna szarpnął kierownicą i skierował samochód na ulicę, włączając się do ruchu od razu na przeciwległy pas ruchu, tak, że jechali pod prąd. Opony zapiszczały, a auta wokół nich zaczęły gwałtownie trąbić i zderzać się ze sobą. Simon przeżegnała się i zaczęła się modlić, kiedy widziała światła podążające na nich, szybkie i wściekłe. Ściskała swoje dłonie ze strachu, podczas gdy Jesse krzyczał przerażony jak dziecko na tylnym siedzeniu. Tak jakby mógł umrzeć.

23

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Mężczyzna pociągnął za kierownicę, chwilę przed tym, gdy groziło im zderzenie czołowe z ciężarówką wywrotką i skierował samochód na właściwy pas ruchu. Mimo to ciągle samochody wokół nich gwałtownie hamowały i zajeżdżały im drogę. - Byłoby prawdopodobnie łatwiej, jakbym wiedział jak się prowadzi, co? Jej oczy rozszerzyły się, gdy spojrzała na mężczyznę obok niej. - Mam nadzieję, że żartujesz. - Nie bardzo. – Powiedział, kiedy porysował błotnik zaparkowanego na chodniku samochodu. Simone nie wiedziała, co ją bardziej przeraża. Facet obok niej, czy stawka ubezpieczenia, którą będzie musiała zapłacić, jeśli on nie przestanie uderzać w różne rzeczy. - Uważaj! – Krzyknęła, gdy zbliżali się do następnego samochodu. Skręcił na jedno mrugnięcie przed tym, jak uderzyliby z pełną prędkością w następną ciężarówkę. Do czasu, gdy skręcił w boczną uliczkę i przycisnął ostro hamulec, by wywołać siniaka na jej klatce piersiowej od pasów bezpieczeństwa, była gotowa wyskoczyć z samochodu i zaryzykować upadek na drogę, zamiast umierać w poskręcanej kupie żelastwa. Mężczyzna odwrócił się na siedzeniu i spojrzał na nią. Z bliska miał perfekcyjne rysy twarzy i był naprawdę przystojny. W niebieskim oczach jawiła się inteligencja, jeśli nie życzliwość. Muskularne ramię oparł o zagłówek jej fotela. Byłby wspaniały, gdyby nie był taki przerażający. - Nie mam pojęcia, co robię. Biorąc to pod uwagę, myślę, że powinienem oddać tę rzecz w ręce osoby, która wie jak to prawidłowo obsługiwać. Simone łapczywie łapała powietrze, podczas gdy próbowała uspokoić oszalałe bicie swego serca. Położyła rękę na klamce od drzwi auta. - Kim do cholery jesteś? Spojrzał na śmiercionośną bransoletkę na swoim nadgarstku, a następnie szarpnął jakby chciał ją ściągnąć. - Xypher, a ty jesteś? - Wkurwiona. Rozbiłeś mój samochód, poobijałeś mnie dokładnie i myślę, że jesteś pełnym i całkowitym kutafonem. - Dobry Boże. – Powiedział sucho. – Co za niewyparzona gęba – twoja matka naprawdę bardzo chciała mieć syna. A poza tym jak się zdrabnia „wkurwiona”? Całe to imię jest za długie, do wymówienia za każdym razem, kiedy będę chciał zwrócić twoją uwagę. Jesse śmiał się na tylnym siedzeniu. Simone spojrzała na niego. Jesse przynajmniej wyglądał na skruszonego. - Przykro mi, ale powinniście się zobaczyć moimi oczami. Wy dwoje jesteście nazbyt rozhisteryzowani.

24

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Uważaj duszku, albo wezwę Daimony, które z chęcią się tobą pożywią. Simone byłą oszołomiona. - Możesz go usłyszeć? Xypher obdarował ją pustym spojrzeniem zanim odpowiedział oschle. - A ty możesz? - Tak. Ale nikt inny go wcześniej nie słyszał. - Więc nie jesteś w końcu aż tak wyjątkowa, łupinko? Skrzywiła twarz na niego. - Jesteś taki niegrzeczny. - Bez jaj, człowieku. Zaczął rozrywać bransoletkę zębami. Ona skuliła się na dźwięk zębów na metalu. Nienawidziła słyszeć tego okropnego, skrzypiącego dźwięku. - Co robisz? Wypuścił sfrustrowane westchnienie zanim wrócił do szarpania bransoletki. - Nie masz pojęcia, co nam się właśnie przytrafiło, prawda? - Poza tym, że zostałam zaatakowana przez ciebie i grupę potępionych jest coś jeszcze, co powinnam wiedzieć? Złapał jej rękę, by pokazać jej bransoletkę całkiem podobną do jego. - Tak. Odkąd oboje z nas zostało w to ubranych mam całkiem dzikie przypuszczenie, że łączy to nas w jakiś sposób. Bo przeważnie Daimony nie obdarowują biżuterią tuż przed ugryzieniem. Nie są Marlin Perkins4, aby nas badać. Simone spojrzała na nadgarstek, kiedy złe przeczucie dotknęło też ją. - Co ty właściwie masz na myśli? – Domyślała się, ale chciała to usłyszeć od niego, zanim była gotowa w to uwierzyć. - Mówię, że gdybym był tobą, nie odchodziłbym zbyt daleko ode mnie, dopóki nie dowiemy się, czym dokładnie one są i co mogą nam zrobić. Znając bogów tak jak ja znam, jestem pewien, że zostaliśmy w jakiś sposób wydymani. Znając bogów… Och, to zaczynało przechodzić z deszczu pod rynnę. - Czym ty jesteś? – Spytała przerażona odpowiedzią, jakiej mógł udzielić. Jego spojrzenie było zimne, jak wiatr na zewnątrz. - Nie zadawaj pytań, na które nie chcesz znać odpowiedzi. - Hej, ludzie… - Wtrącił się Jesse, przerywając im. – Daimony miały samochód i pewnie teraz jadą po nas. Xypher przeklął. 44

Pani zoolog, która prowadziła program w telewizji. Ktoś jak nasi Gucwińscy.

25

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

W mgnieniu oka Simone obeszła samochód i znalazła się po stronie kierowcy. Xypher teraz zajmował jej miejsce. - Możesz nas stąd zabrać? Prawdopodobnie powinna zakwestionować to, co się przed chwilą stało, ale biorąc pod uwagę fakt, że jednym z jej najlepszych przyjaciół był duch, a inny pracował dla nieśmiertelnego pogromcy wampirów, była przyzwyczajona do niecodziennych zdarzeń, na co dzień. Teraz liczyło się to, by uwolnić się od Daimonów. - Defensive Driving 101. I zapnij pasy. – Skierowała samochód z powrotem i ruszyła w stronę Daimonów, którzy szybko jadąc minęli ją. Simone szybko skręciła na ręcznym na środku drogi i ruszyła z powrotem w kierunku alejki, w której ich spotkali. - Dobra robota. Była zdziwiona, że niezbyt miły Xypher, był w stanie obdarować ją komplementem. - Opłaca się włóczyć z policjantami. Możesz wynieść sporo pożytecznych rzeczy. Jessego głowa pojawiła się między nimi. - Ciągle są za nami. - Nie na długo. Xypher wychylił się przez okno i wyciągnął pistolet z kieszeni spodni. Otworzył ogień do samochodu za nimi. Oczy Simone rozszerzyły się, gdy usłyszała, że opona od samochodu za nimi wybuchła. Samochód wpadł w poślizg zanim uderzył bokiem w budynek przy ulicy. - Niezły strzał. Wyciągnął magazynek i zastąpił go innym. - Mam nieuczciwą przewagę. Mogę posyłać kule tam gdzie chcę żeby były. Zdjąłem Daimony zanim wykluczyłem z gry ich samochód. Simone wjechała na mały parking, zanim zatrzymała się ponownie. Odwróciła się na siedzeniu i spojrzała mu prosto w twarz. Jego policzki były zaróżowione od wysiłku i wiatru smagającego jego skórę, kiedy strzelał do Daimonów. Ten kolor podkreślał błękit jego oczu nawet jeszcze bardziej. Wyglądał przystojnie i ludzko, a jednak… - Czym dokładnie jesteś? Xypher nie odpowiedział na jej pytanie, tylko potarł ręką czoło. - Musimy dowiedzieć się, czym są te bransoletki, zanim ściemnieją. Nie lubię grać z nieznanymi czynnikami. Posłała mu rozbawione spojrzenie.

26

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Nie jesteś sam na Planecie Ego5. Ja też chcę wiedzieć, z czym mam do czynienia i to w tej chwili. Psycholu jesteś najbardziej nieznanym czynnikiem w moim świecie. Więc odpowiedz na moje pytanie: czym jesteś? Szyderczy wygląd wrócił na jego twarz. -Nie jest tak łatwo odpowiedzieć na to, człowieku. Zgasiła samochód, wyciągnęła kluczyli i zaplotła ręce na piersiach. -Spróbuj. Xypher zazgrzytał zębami, jakby walczył z ochotą, żeby ją zabić. Właściwie była po prostu jakimś człowiekiem, choć musiał przyznać, że całkiem ładnym. Niestety człowiekiem. Normalnie nie wahałby się i nie dopuściłby ją do tajemnicy, ale miał bardzo złe przeczucie, co do bransoletki na nadgarstku. Fakt, że oboje je mieli, prawdopodobnie oznaczał, że ich życia, a nawet ich dusze zostały połączone ze sobą w jakiś sposób. Co oznaczało, że jeśli ona umrze, mógł się założyć, że on pewnie też. Cholera. Ona musiała żyć przynajmniej dopóki on tego nie rozgryzie. Zaczął rozważać okłamanie jej. Ale, po co? Widziała Daimony i niektóre z jego mocy i co do diabła? Był tu duch na tylnym siedzeniu, który zdawał się być jej przyjacielem. I sposób, w jaki mówiła wskazywał na to, że przynajmniej była zaznajomiona z niektórymi rzeczami nadprzyrodzonymi. Czy było coś więcej? - Jak stoisz z mitologią grecką? – Zapytał. - Zeus jest królem, prawda? Xypher prychnął. - Przez większość dni tak myśli. Osobiście uważam, że jest napuszonym dupkiem, który powinien zostać zlany przez Herę, co najmniej raz na jakiś czas. Simone skrzywiła się, kiedy zdała sobie sprawę, że to będzie jakoś z nim związane... Tia, jej szczęście rosło z minuty na minutę. - Więc, co Zeus ma z tym wspólnego? - Naprawdę niewiele. To ty go wspomniałaś. Wymknęło jej się zmęczone westchnienie irytacji. - Zaczyna mnie od tego boleć głowa, a ty nadal unikasz odpowiedzi na moje pytanie. - Dobrze. – Powiedział o prostu. – Jestem Skotos. Skrzywiła się na nieznane słowo. - A oznacza to? Jesteś jakiś ToeJam6? Wyglądał na mało rozbawionego jej pytaniem. - Nie, człowieku, to oznacza, że kiedyś byłem bogiem snu.

5 6

Skrót od „egocentryczna” ToeJam – bohater gry video ToeJam & Earl

27

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

No cóż, to był jakby rodzaj snu... Och nie, nie Sim, chyba nie masz zamiaru kupić tych bzdur, które ci wciska, co? Wydawało się to nazbyt daleko posunięte i jeszcze Mroczni Łowcy, dla których pracował Tate, armia nieśmiertelnych wojowników stworzona przez boginię Artemidę, by chronić ludzkość. Tia, to zajęło jej dłuższą chwilę, by przełknąć tą wiadomość. Wzięła na wiarę, że Tate nie jest szalony i że Daimony były prawdziwe – ponieważ widziała je więcej razy niżby chciała – a teraz też naprawdę nie miała wyboru, by uwierzyć w tę jego pokrętną opowiastkę. Biorąc głęboki wdech i czekając na resztę opowieści napięła się w oczekiwaniu. - A teraz jesteś? - Żywym trupem. Z obrazem Daimonów przed oczami, które próbowały ją zjeść, Simone wyskoczyła z samochodu. Wszystko, o czym mogła myśleć, to żeby nie zrobił sobie z niej posiłku. Nie oddaliła się za daleko, ponieważ Xypher zestalił się tuż przed nią i przycisnął do swojej piersi. - Powiedziałem ci, żebyś nie... Uderzyła do mocno w szyję. Przeklinając puścił ją, gdy walczył, aby odzyskać oddech. Xypher spojrzał na nią wzrokiem, jakby wyobrażał sobie, że rozrywa ją na milion kawałeczków. Zły jak diabli przycisnął ją do ściany. Z pulsującym bólem gardłem, przybliżył się do niej, żeby odpłacić jej za atak. Był już wystarczająco dużo razy bity w swoim życiu... - Zrób to jeszcze raz. – Wywarczał z pomiędzy zaciśniętych zębów. – A z bransoletką czy bez, urwę ci głowę i użyję jako odbojnik do drzwi. Simone poczuła strach pełznący w dół jej kręgosłupa, ale nie miała zamiaru pozwolić, by to zobaczył. - Czego ode mnie chcesz? - Nic, do cholery. Wszystkiego, czego chcę to dostać się do piekła Daimonów, żebym mógł dorwać i zabić starego przyjaciela. Jesteś po prostu biedulką, która dostała się w krzyżowy ogień. Puścił ją tak szybko, że Simone nieomal nie upadła. Złapała się ściany i wyprostowała, ale wcale nie mogła go tym nastraszyć, bo był od niej o ponad głowę wyższy. - Nie podoba mi się bycie zastraszaną, okłamywaną i manipulowaną. Byłoby dobrze, gdybyś to zapamiętał, koleś. – Powiedziała. Zadrwił z jej brawury. - Albo co? Zajęczysz mnie na śmierć? Jesse zamierzył się na Xyphera, ale zanim zdołał dosięgnąć, Xypher odwrócił się i złapał go za gardło. Rzucił Jessem na ziemię, stanął nad nim a następnie dokończył cios. Po czym odsunął się. Jesse gapił się na nich, kiedy wstał ponownie na nogi. Simone była oszołomiona. Choć Jesse był w stanie przenosić przedmioty, do tej pory nikomu nie udało się go dotknąć.

28

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Jakim cudem możesz go dotykać? Xypher skrzyżował ręce na klatce piersiowej. - Wciąż mam wiele z moich boskiej mocy, ale nie wszystkie, a te, które mam obecnie przychodzą i odchodzą bez możliwości przewidzenia tego. Bez wątpienia to uprzejmość Hadesa i jego poczucie humoru. Jesse spojrzał na nią z niedowierzaniem. - Myślę, że będziesz musiała w to uwierzyć. Nikt nie był w stanie dotknąć mnie od czasu nocy, w której umarłem. Przełykając, Simone pokiwała głową na to, co zrobił Xypher a było niemożliwe i niewytłumaczalne. - W porządku. Zacznijmy od początku. Jesteś bogiem snu z pokręconymi mocami, który aktualnie chce kogoś zabić. A te... – Potrząsnęła ręką ubraną w bransoletkę. – To nie jest niefortunny prezent. Przytaknął. - Z tego, co wiem, te małe świecidełka mogą eksplodować i zabić nas. Musimy się ich pozbyć. Myślisz? Ugryzła się w język, zanim sarkazm wydobył się z jej ust, wyczuwając, że to nie załagodziłoby sytuacji lub jeszcze bardziej popsułoby mu humor. - Ok. Myślę, że znam kogoś, kto powinien umieć nam pomóc. - Ty? – Uśmiechnął się ironicznie. – Ty znasz kogoś? – Śmiał się. Och, to ją obrażało. - Hej, tak się składa, że znam wielu ludzi. Większość z nich jest bardzo niezwykła. - Tia, a któryś z nich ma jakieś powiązania z greckimi bogami? - W gruncie rzeczy właśnie tym się zajmują. – Stała i patrzyła na niego zadowolona z siebie. – Zgłosili się do pracy dla Artemidy. Otrzeźwiał natychmiast. - Znasz Mrocznych Łowców? - Nie osobiście, ale znam Giermka. - Zabierz mnie do niego. Te słowa zmroziły ją, jakby ktoś wrzucił jej lód do łóżka w środku nocy. - Jesteś jedynym poważnie apodyktycznym sukinsynem, który umarł i sprawił, że... Simone przerwała, gdy zdała sobie sprawę, że jeśli on mówił prawdę, to on rzeczywiście był bogiem. Co odpowiadało na jej pytanie. I to wyjaśniało wiele na temat jego ego i protekcjonalności. – Nie ważne. Wsiadaj do auta i jedźmy znaleźć Tate’a. Jeśli masz rację, co do tych wybuchających rzeczy, to musimy się spieszyć. Znaleźli się w samochodzie błyskawicznie.

29

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Simone potrząsnęła głową żeby trochę oprzytomnieć, kiedy złośliwy głosik podpowiedział je pytanie. - Wow. Czy możesz przenieść nas do gabinetu Tate’a w taki sposób? - Tylko gdybym był tam raz. Muszę idealnie wiedzieć gdzie się teleportuję. W przeciwnym razie mogę wylądować na ścianie lub w jakimś innym paskudnym miejscu. To byłoby złe. Ona na pewno nie chciała tego robić. Walnięcie w ścianę nie napawało jej optymizmem. Jesse pojawił się na tylnym siedzeniu. - Tak przy okazji, czy wy zdajecie sobie sprawę, że Gloria zniknęła podczas pogoni? Właściwie to nie wiem, czy to dobrze czy nie. Smutek ogarnął ją, kiedy odpaliła samochód. - Jestem pewna, że to źle. Ale będziemy się o nią martwić po rozmowie z Tatem. Chyba, że możesz znaleźć ją w waszej płaszczyźnie, bo nic innego nie możemy teraz zrobić dla niej. Strach błysnął w brązowych oczach Jessego. - Tia, jasne. Pamiętasz, co się stało, gdy ostatnio to zrobiłem? To nie jest doświadczenie, do którego mi spieszno, by je powtarzać. Ani jej. Biedny Jesse o mało nie został połknięty przez Daimona. Simone skierowała się w stronę gabinetu Tate’a i podniosła telefon, który leżał na desce rozdzielczej. Wybrała jego numer, aby upewnić się, że tam był. Odpowiedział po czwartym sygnale. - Hej, miłości moja. Właśnie skończyłem telefoniczną rozmowę z Giermkami. Rzuciła okiem na Xyphera, który siedział ponury i drażliwy. - To świetnie, ale teraz naprawdę mam inny palący problem. - Znalazłaś coś? - Więcej niż coś znalazło mnie. - Co masz na myśli. - Zapytał Tate głosem pełnym strachu. Simone zaczęła się zastanawiać, w jaki najlepszy sposób mu przekazać to, co się stało. Ale nie lubiła owijać w bawełnę. Poza tym, jeśli Tate pracował dla Nocnych Łowców, możliwie, że wiedział o Łowcach Snów. - Podczas tego, gdy się tam rozglądałam, grupa Daimonów pojawiła się z nikąd, podobnie jak... Skotos. Tate roześmiał się nerwowo. - Wkręcasz mnie, tak? Xypher podniósł jedną przystojną brew w górę, gdy przysłuchiwał się ich rozmowie. - Nie. – Powiedziała przeciągając zgłoski. – I rozumiem przez to, że wiesz, czym ten koleś jest.

30

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Absolutnie. Jesteś ranna? - Podrapana nieco. – Odwróciła się odrobinę w lewo. – Ale chodzi o to, że Daimon zapiął coś na moim nadgarstku, podobnie jak u Skotos. Nie wiemy, co to jest i musimy znaleźć kogoś, kto będzie wiedział. - Potrzebujecie wyroczni. – Tate powiedział to tak prosto. Simone pokręciła głową. - Tak, ale jesteśmy nieco za daleko od Delph, kochanie. - Nie trzeba jechać do Grecji, duszko. Znasz Juliana Aleksandra, prawda? Zmarszczyła czoło na znane nazwisko. - Gorący profesorek od klasyki? - Nie dlatego, żebym osobiście uważał, że jest gorący, ale tak ten sam. Zignorowała jego sarkazm. - Nie mówisz poważnie, że on jest wyrocznią, która przemawia do bogów? Tate roześmiał się głośno. - Przygotuj się, duszko. On jest synem Afrodyty. Oczywiście, że był... dlaczego wszystko na świecie musi mieć sens? Dobry Panie, to było tak, że ona teraz siedziała przy najgorętszym facecie na tej planecie, który w dodatku był bogiem. Albo, że miała głupkowatego, nastoletniego ducha na tylnym siedzeniu, który bezgłośnie śpiewał piosenkę zespołu Tears for Fears pod tytułem „Everybody Wants to Rule the World”7. To też miało sens, że przystojniaczek prowadzący zajęcia z klasyki był tez półbogiem... - Po prostu wiedziałam, że nie mogłeś inaczej odpowiedzieć. – Mruknęła. – I pomyśleć, że cały czas uważałam go za ładnego nauczyciela. - A wszyscy twoi studenci myślą, że jesteś ekscentryczna, bo mówisz do siebie, kiedy cię złapią na rozmawianiu z Jessem. - Oczywiście, że nie. Dobra, jak mogę go znaleźć? - Dam ci jego numer. Simone powtórzyła numer, by Jesse pomógł jej go zapamiętać. Rozłączyła się z Tatem, żeby natychmiast zadzwonić do Juliana. Odebrał po trzecim sygnale. - Doktor Aleksander? - Tak? - Nie wiem, czy mnie pan pamięta, ale spotkaliśmy się na kilku fakultetach na wydziale. Jestem doktor Simone Dubois... - Profesor medycyny sądowej i patologii... tak, pamiętam panią. To było imponujące, ponieważ ona była całkiem niepozorna. Była średniego wzrostu, średniej wagi z kręconymi ciemno-brązowymi włosami i piwnymi oczami. Zwykle nosiła czarno7

Każdy chce rządzić światem.

31

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

brązowy lub biały fartuch. W zasadzie ludzie nigdy jej nie pamiętali, na koniec liceum głosowano na nią w konkursie na najszybciej zapomnianą. Fakt, że doktor Aleksander ją pamiętał, wywołał w niej nieuzasadnione emocje. - Dobrze, bo obawiam się, że w coś się troszkę wpakowałam. - A to jest? Nawet przez telefon słyszała rezerwę w jego głosie. Xypher wyrwał aparat z jej ręki i zaczął mówić do Juliana językiem, którego ona nawet nie umiała zidentyfikować. Mogła powiedzieć, że gładkość i liryczna wymowa była bardzo seksy. Był to rodzaj dźwięku, który mógł sprawić, że kobieta miękła nawet gdyby zamawiał pizzę. I znienawidziła to, że ją to tak poruszyło. Przystojny czy nie, był głupcem i ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała kobieta, to karmić jego masywne i nachalne ego. Po kilku minutach podał jej telefon. - On chce dać ci wskazówki, jak dojechać do niego do domu. - Dzięki. – Powiedziała sucho i wzięła od niego aparat. – Doktorze Aleksander? - Mów mi Julian. Słuchała, gdy mówił jej jak trafić do jego domu. Dobrze, że to nie było daleko. Nie trzeba było długo szukać, aby znaleźć domy na St. Charles. Simone ledwie zaparkowała samochód, a Xypher momentalnie przeniósł ich na ganek domu Juliana. - Wiesz to naprawdę natrętne i dezorientujące. - I naprawdę mnie to nie obchodzi. – Zapukał do drzwi. Simone pokręciła głową, Jesse dołączył do nich. Wyglądał przy tym na mniej-więcej tak zadowolonego jak ona. Julian otworzył drzwi i wyglądał przy tym jakby nie do końca był zadowolony z tej wizyty. Nigdy nie uda jej się wyjść z szoku, jak bardzo przystojny był ten człowiek. I nie była jedyną, która tak myślała. Jego wykłady były szczelnie wypełnione przez studentki, które nie chciały nic więcej, jak tylko patrzeć na niego. A fakt, że był światowej klasy ekspertem od starożytnych cywilizacji był tylko dodatkiem. Doktor zmrużył oczy na widok Xyphera, jakby do końca nie mógł uwierzyć w to co widział. - Posiadasz emocje? Xypher wykrzywił wargi. - Nie bardzo. Może tylko jedną. Wściekłość. Jeśli liczyć nienasyconą potrzebę zemsty. Wtedy to dwie. Grymas na twarzy Juliana pogłębił się. - A jak możesz...

32

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Słuchaj. – Xypher parsknął. – Nie mam na to czasu. Zdejmij mi bransoletkę, żebym mógł zrobić to, co muszę. - On jest strasznym uparciuchem. – Simone wyjaśniła. - Tak to widać. – Julian się cofnął. – Wejdź i pokaż mi to. Xypher dosłownie wepchnął rękę w twarz Juliana. Ten mężczyzna był naprawdę nieznośny. - Masz. - Podejrzewam, że mógł być wychowywany przez małpy. – Simone powiedziała do Juliana. Julian nisko się zaśmiał, podczas gdy chwycił rękę Xyphera i zaczął ją badać, gdy cały czas stali w drzwiach. - To nie jest język grecki. Xypher go wyśmiał. - Oczywiście, że jest. Znam robotę Hefajstosa. - Ja też i to nie jest to. – Julian zgiął ramię Xyphera tak, aby mógł zobaczyć zamek. – Strzelam w ciemno, ale sądzę, że to jest Atlantydzkiego pochodzenia. Xypher nadal wyglądał na niezbyt przekonanego. - Jesteś pewny? Julian przytaknął ponuro. - Hefajstos jest moim ojczymem, mam drobiazgi od niego w całym domu... I doświadczenie z jego innymi dziełami. W tym kajdankami. A ten zamek to z pewnością coś innego. Simone chciała jęczeć z frustracji. Jeśli Julian nie mógł im pomóc, to kto mógł? - Wiesz może, co to robi? - Nie bardzo, ale jeślibyśmy mogli wejść do środka i zejść z widoku moich sąsiadów, to mógłbym zapytać. Oczy Xyphera pociemniały niebezpiecznie. - Nawet nie próbuj. – Powiedział Julian. – Radziłem sobie z poważniejszymi zagrożeniami niż wkurzony Skotos. Xypher obdarował go groźnym spojrzeniem. - Czasami będziesz musiał spać. - Ty też. Simone wymknął się dźwięk obrzydzenia. - Spokojnie, chłopcy, spokojnie. Proszę, chciałabym się oswobodzić zanim utonę w testosteronie. Bez słowa Julian zaprowadził ich do salonu w swoim domu. Simone uśmiechnęła się na widok zabawek porozrzucanych po podłodze nienagannie utrzymanego domu. Były tam też

33

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

zdjęcia ciemnowłosej kobiety z dziećmi, dwóch chłopców i dwie dziewczynki. Wydawali się być bardzo szczęśliwi. - Nie wiedziałam, że masz dzieci. – Powiedziała ciepłym głosem. Uśmiechnął się z dumą. - Są u znajomego w domu ze swoją mamą. Starałem się ułożyć program zajęć dla nowej klasy, podczas gdy było cicho i najmłodsza nie mazała po moich notatkach. Jej starsza siostra nauczyła ją malować tylko tulipany, więc są teraz wszędzie. Simone mogła sobie wyobrazić, jak ciężko było wymyślić nowy program przy jednoczesnym pilnowaniu upartego malucha. Osobiście nienawidziła wymyślania nowych programów nauczania i to bez dodatku... no, w końcu miała Jessego. Aktualnie mogła zrozumieć położenie Juliana. - Przykro mi, że ci przeszkadzamy. - Nie przejmuj się tym. – Powiedział przyjaznym głosem. – Jeśli to miałaby być najgorsza przerwa dzisiejszego dnia, to i tak idzie mi całkiem dobrze. Następnie Julian podszedł bez słowa do nich, podniósł głowę i spojrzał w sufit. - Hej, mamo, masz chwilkę? Simone spojrzała na schody, myśląc, że jego matka jest w domu. Jednak najwidoczniej jej nie było. Oślepił ją błysk światła, kiedy niewiarygodnie piękna blond kobieta pojawiła się tuż przed Julianem. Szczupła i z gracją, ubrana była w zimowy, wełniany, biały płaszczyk. Jego matka była lekko oszołomiona obecnością Simone, tak samo jak Simone jej. Nie wspominając o tym, że matka Juliana wcale nie wyglądała na starszą niż jej syn. Matko Święta! Naprawdę stała przed nią żywa, oddychająca bogini! Co będzie dalej? Smok? Jeśli wszedłby tu Brad Pitt, to by ją już wcale nie zdziwiło. - Co się dzieje? – Zapytała Afrodyta. Julian kiwnął głową w kierunku gdzie stał Xypher ze swoją zwyczajną postawą dzikiego zwierzęcia. - Mamy tu pewien problem. Afrodyta odwróciła się do niego, po czym wykrzywiła usta. - Ty? Co ty tu robisz? Myślałam, że nie żyjesz. - Właściwie tak jest. Dzięki. Ty też nieźle wyglądasz jak na starą zołzę. Afrodyta spojrzała na niego, tak jakby jego słowa pozostawiły niesmak w jej ustach. Xypher to zignorował, pokazując i przysuwając do niej rękę z bransoletką. - Jestem tutaj by pozbyć się tego, a jeśli nie da się tego zdjąć, to przynajmniej chcę się dowiedzieć, co to jest i jak to działa.

34

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Simone nigdy by nie pomyślała, że bogini może wyglądać na jeszcze bardziej zniesmaczoną niż była i starała się uprzejmie odsunąć to od siebie. Przynajmniej dopóki się nie zaśmiała. - Przysięgam na rzekę Styx, Xypher, że nigdy nie widziałam nikogo, kto byłby większym popychadłem bogów niż ty. Kogo zirytowałeś tym razem, że ci to zrobił? Mięśnie na policzkach Xyphera drżały. - Nie pogrywaj sobie ze mną, Afrodyto. Co to jest? - To deamarkonian. Ładne, małe cacko, stworzone przez bogów Atlantydy, by zabić niezwyciężonych. I nie wiedziałam, że jakieś się jeszcze uchowały. Gdzie to znalazłeś? - Znalazłem to zaciśnięte na moim nadgarstku. Teraz odpowiedz, co to dokładnie robi? Zrobiła najlepszą minę, jakby była wzruszona, jaką kiedykolwiek Simone widziała. - To wiąże siły życiowe dwóch istot razem. Twoją i... – Odwróciła się do Simone. – Twojej małej przyjaciółki. Jeśli któreś z was umrze, drugie także straci życie. Atlantydzi używali tego do zabicia silniejszej osoby. Możesz założyć to komuś słabemu i go zabić, aby tym samym zabić silnego. Proste. Xypher przeklął. - Och, ale to jest nawet lepsze. – Odpowiedziała Afrodyta marszcząc nosek. – Musicie trzymać się w pobliżu siebie. Jeśli oddalicie się od siebie za bardzo, umrzecie. Simone podeszła bliżej. - Co? Afrodyta skinęła głową. Xypher przeklął ponownie. - Jak daleko? - Nie mam pojęcia. Zgaduję, że dowiemy się, gdy jedno z was przekroczy granice i oboje umrzecie, co? Tym razem Xypher przeklął tak siarczyście, że Simone aż się zaczerwieniła. - Nie mogę być przywiązany do ciebie. – Warknął na nią. Kąciki jej ust opadły na jego gniewny ton. - Ty też nie jesteś mężczyzną moich marzeń. Wierz mi, że to dziwne, chore uczucie, które masz w żołądku, jest bardzo mi znajome. Zmrużył oczy na nią, ale ona już spuściła wzrok. - Czy istnieje jakikolwiek sposób, żebyśmy mogli się tego pozbyć? – Xypher zapytał Afrodyty. - Nie wiem. Przez jego wygląd, Simone mogłaby przysiąc, że to nie była odpowiedź, jakiej się spodziewał.

35

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Co masz na myśli, mówiąc „nie wiem”? - A ty co jesteś? Ślepy? Nie jestem z Atlantydy – ta bransoletka została zaprojektowana, by nas zgładzić, a to oznacza, że Atlatydzcy bogowie, którzy ją zrobili nie byli nazbyt chętni do dzielenia się swoimi słabościami z nami. Jeśli znasz kogoś związanego z ich wymarłym panteonem, to polecam spróbować. – Odwróciła się do Juliana i jej rysy zmiękły. – Do zobaczenia później, kochanie. I znikła. - Afrodyto! – Xypher krzyknął w sufit. – Sprowadź swój chudy tyłek z powrotem tutaj. Simone go wyśmiała. - Nawet nie mogę sobie wyobrazić, dlaczego nie odpowie na to wezwanie. – Zmrużyła oczy na Xyphera. – Właściwie gdzie chodziłeś do szkoły wdzięku? W więzieniu? Spojrzał na nią tak, jakby wyobraził sobie swoje ręce owinięte wokół jej szyi. To było w porządku, bo ona miała tę samą fantazję na jego temat... najlepiej z użyciem bransoletki w tym celu. Julian wypuścił zmęczony oddech i oparł ręce na biodrach. - Mam nadzieję, że jesteście przyjaciółmi Acherona. Jest jedynym Atlantydą, jakiego znam. Xypher nie wyglądał na zbyt zachwyconego tą perspektywą. - Daj mi jego numer. Brwi Simone wygięły się w łuk, gdy popatrzyła na Xyphera. - Nie możesz go po prostu przywołać z powietrza? Julian roześmiał się. - Powodzenia. On jest jedyną osobą, jaką znam, która jest jeszcze bardziej zdziwaczała niż moja matka czy Xypher. Nie przyzywasz Acherona. Najwyżej ładnie prosisz o jego przybycie. - Mam już dosyć bogów, którzy bawią się moim życiem. – Xypher warknął, kiedy Julian podał mu skwarek papieru z napisanym numerem telefonu. Coś błysnęło w oczach Juliana. - Znam to uczucie. Ale czasem wybawianie od nich może przyjść w najmniej spodziewanym momencie. – Jego spojrzenie padło na Simone. – I od najmniej prawdopodobnych ludzi. Xypher przewrócił oczami. - Nie wciskaj mi tu bzdur. Jestem tu na spalonej pozycji i zaczynam odliczać. Za dwadzieścia dwa dni wracam do piekła. Moim jedynym celem, jest upewnienie się, że nie wrócę tam sam. - No to życzę szczęścia. – Julian pokazał im drzwi. – Jeśli będziecie jeszcze czegoś potrzebować, dajcie mi znać.

36

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Simone podziękowała, gdy wyszła na ganek. Podała Xypherowi jej telefon komórkowy. Kiedy szli do samochodu była autentycznie zaskoczona, że nie przeniósł ich bezpośrednio do auta. Teraz był rozkojarzony. Nie odzywał się ani słowem. Po prostu wziął jej telefon i wykręcił numer z dziwnym wrażeniem, że nie było to dla niego coś przyjemnego. - Oczywiście, że nie odbierasz... – Wywarczał gardłowo. Potem już normalnym głosem powiedział do telefonu. – Acheron, tu Xypher. Jak odsłuchasz wiadomość, potrzebuję, żebyś oddzwonił na ten numer. Mam tu dziwną sytuację i potrzebuję żebyś się ze mną skontaktował jak najszybciej. – Zamknął telefon i podał go jej. Simone umieściła go w tylnej kieszeni. - Myślisz, że oddzwoni? - Nie zawracaj sobie tym głowy. Pociągnęła go, by zatrzymał się na chodniku. - Musisz być gburowaty przy każdym moim pytaniu? - A ty musisz być tak cholernie pewna siebie? Czy byłoby to za wielkie szczęście, gdybym został przykuty do babki z depresją, albo do jednej z tych, które zakładają czarne sukienki i piszą kiepskie wiesze? Nigdy nikt w jej życiu nie obraził jej bardziej. - Co jest z tobą nie tak? Jego oczy przepełniły się ciemnością. - Bądź wdzięczna, człowieku, że nigdy tego nie zrozumiesz. Zrozumieć co? Że był cholernym dupkiem? Na to nie było żadnego usprawiedliwienia. - Wiesz, nie jesteś jedyną osobą z problemami w tym temacie. Tak się składa, że mam życie i pracę. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuję, to ciągać za sobą ważącego około trzysta funtów goryla z tak wielkimi pretensjami na plecach, że cud w ogóle, że nie ma od tego garba. - Nie ważę trzysta funtów. Uniosła w zdziwieniu brwi na jego uwagę. - A nie zaprzeczysz temu kawałkowi o gorylu? - Nie. To wymagało od niej sporo brawury. Trudno było zdobyć przewagę, gdy wdawało się w polemikę z potworem. - Um, Simone? – Trudno było nie zauważyć strachu w głosie Jessego. Odwróciła się do niego. - Tak? - Co to jest? Spojrzała żeby zobaczyć, na co wskazywał. Była tam wysoka i smukła istota, miała oczy, które świeciły na czerwono w ciemności. I kierowała się prosto na nich.

37

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

ROZDZIAŁ 3

Xypher szarpnął ją i Jessego. - Oboje odsuńcie się. Simone nie śmiała się kłócić, zważając na rozmiar istoty, która kierowała się prosto na nich oraz na fakt, że jego skóra wydawała się gotować i palić. Był ubrany w falującą, czarną pelerynę, która przesłaniała wszystko, oprócz tych przerażających, czerwonych oczu. Podbiegł do Xyphera tak szybko, że ledwie mogła go zobaczyć. Ona i Jesse popatrzyli na siebie. Xypher cisnął demonem tak, że ten się przetoczył i strzelił podmuchem ognia w niego. Xypher odbił ogień, a następnie wyciągnął rękę, tak, że ogień powinien powrócić do dymiącego demona. Ale to nie zadziałało. Demon roześmiał się. - Biedny Xypher. Masz jakieś problemy? - Żeby skopać ci dupę, Kaiaphas? Nigdy. Płaszcz zniknął. W ciemności, gotująca się skóra demona, zaczęła przekształcać się w coś podobnego do skóry. Jego twarz zmutowała w coś na kształt gargulca, natomiast bawełniane ubrania w elegancki czarny pancerz, który przylegał ściśle do umięśnionego ciała. A oczy wciąż świeciły jasnym żarem ognia. Kaiaphas wyciągnął krótki miecz, którym pokręcił wokół siebie, zanim rzucił się na Xyphera, który zrobił unik, aby uniknąć ostrza. Srebrny karwasz8 pojawił się na jego ramieniu, na którym nie miał bransoletki. Xypher użył go do wytrącenia ostrza z ręki demona. Ale zanim zdążył go złapać, Kaiaphas złapał miecz lewą ręką i pchnął nim ponownie. Wirując wokół, Xypher popchnął demona. Kaiaphas zachwiał się a następnie wyprostował. Zaśmiał się. - Widzę, że poprawiłeś technikę. - Tia, mali chłopcy w końcu dorastają. Xypher chciał go kopnąć, ale ten złapał jego nogę i pociągnął za nią. Xypher wykonał w powietrzu salto i wylądował na swoich stopach. Podbiegł do demona i chwycił go w pasie. Wrócili do walki. Simone chciała uciec, ale przypomniała sobie, że tak długo jak nosi bransoletkę, nie może oddalić się bez zabijania ich obojga.

8

Karwasz – ochrona ramienia wojownika, część zbroi, czasem ozdobna, czasem z kolcami.

38

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Znajdź broń. – Wyszeptała do Jessego, kiedy zaczęła się rozglądać wokół siebie, w poszukiwaniu gałęzi drzewa, lub czegoś, co mogłaby użyć, aby pomóc Xypherowi odeprzeć atak demona. Nagle Jesse przeklął. Simone odwróciła się do walczących, aby zobaczyć, co wywołało reakcję Jessego. Szybciej niż ona mogła mrugnąć, Kaiaphas zakręcił mieczem w ręce i zatopił go w żołądku Xyphera, tak głęboko, że ostrze wyszło na plecach. Xypher dyszał, kiedy jego krew spłynęła po rękojeści miecza na ręce Kaiaphas’a. Demon roześmiał się. - Najwyraźniej twoje umiejętności nie poprawiły się aż tak bardzo, co? Przekręcił miecz w ciele Xyphera. Ten ruch spowodował, że Xypher ponownie zgiął się w pół. Następnie wyszarpnął ostrze z jego ciała. Xypher upadł na jedno kolano na ziemię, a Kaiaphas uniósł miecz nad głowę. Simone zacisnęła mocno zęby, gdy zobaczyła wizję jej matki i młodszego brata, którzy umierali w jej umyśle ponownie. Irracjonalna wściekłość zaczęła ją spalać tak, że nie mogła już myśleć logicznie. W tym momencie demon stał się celem dwudziestoletniej frustracji na nieudolność wymiaru sprawiedliwości i gorzka wściekłość wylała się z niej. Gdy jedyną jej myślą było uratowanie Xyphera, Simone chwyciła gaz pieprzowy z kieszeni płaszcza i podbiegła do demona. Wyciągając się ku niemu, z całej siły wstrzymała oddech i oblała go całego sprayem. Kaiaphas zakaszlał i splunął. Jego błyszczące oczy zatrzymały się na niej. Simone zerwała się do ataku, chcą go pobić gołymi rękami. Zanim jednak zdążyła dosięgnąć do niego, coś go uderzyło. Błysk blond włosów podpowiedział jej, że to Julian z mieczem w ręku. Stanął między nimi i zmusił demona do oddalenia się od niej i Jessego. Podczas gdy Julian zajmował się demonem, ona podbiegła do Xyphera, który leżał na ziemi w kałuży własnej krwi. Jego twarz była blada i cały wyraźnie drżał. Krew bez przerwy spływała na jego ręce. - Ciii. – Wyszeptała Simone, odsuwając jego rękę, tak, żeby mogła zobaczyć poszarpaną ranę. – Jestem tu, Xypher. Nie martw się. – Spojrzała za siebie. – Jesse biegnij do bagażnika i przynieś mi torbę lekarską. Jesse pobiegł do samochodu, a ona zaczęła oglądać ranę w brzuchu Xyphera. Wyglądało to makabrycznie. I kiedy spróbowała go dotknąć, natychmiast przeklął. Zacisnął zęby i była pewna, że ją uderzy. Na szczęście dla niej zemdlał, zanim zdążył spełnić niewypowiedzianą groźbę. Spojrzała w górę, aby zobaczyć Juliana walczącego nieopodal imponującym mieczem. Poruszał się tak szybko, że widać było tylko iskry, które buchały, gdy ostrza spotykały się. Dźwięk metalu był ogłuszający i tonęły w nim pomruki i obelgi.

39

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Następnie jednym płynnym ruchem Julian uchylając się przed demonem pchnął go ostrzem pod żebra. Odsuwając się demon ukazał pełen zestaw ostrych zębów, przed tym jak rozpłynął się w ciemności. Wszystko, co po nim pozostało to zapach siarki i gluty na ziemi, które przypominały jej melasę. Julian przechylił głowę, jakby coś wyczuwał. Odwrócił się w jej kierunku, w tym samym czasie, kiedy Jesse przyniósł torbę. Skupiła się na tamowaniu wypływającej krwi Xyphera. Nie było to łatwe zwłaszcza, że zaczynało dochodzić do niej oszołomienie. - Wszystko w porządku? – Zapytał Jesse. - Nie jestem pewna. Julian ukląkł obok niej. - Musimy zabrać go z widoku publicznego, jeśli wiesz, co mam na myśli. Na pewno wiedziała. Mieli szczęście, że żaden samochód nie przejeżdżał podczas ich walki... albo, że żaden z sąsiadów nie musiał wyprowadzić psa na spacer. - Nie mogłabym się bardziej zgodzić. Jedno uderzenie serca później ponownie byli wewnątrz domu Juliana, na górze w sypialni, która była urządzona w zieleni i kremie i miała meble składające się z wiktoriańskich antyków. Ona i Julian stali z boku królewskich rozmiarów łoża, na którym położyli Xyphera. Jesse pojawił się sekundę później i zmarszczył nos. - To jest jedna, paskudna rana. To musi boleć. Julian skrzywił się, kiedy zobaczył krew, która wypływała spod ciała Xyphera. Bez słowa rozpiął mu koszulę. Zassała oddech, kiedy przypomniała sobie korzyści swojej pracy. Umarli nie krwawili na stole do sekcji. Nie miała żywego pacjenta odkąd była stażystką w college’u. Julian spojrzał przez ramię. - Jak on się trzyma? - To coś... cokolwiek to było, dokonało strasznych zniszczeń. Miecz przeszedł przez całe jego ciało. Julian ponownie się skrzywił. - Tak, to wygląda na dość rozległą ranę. Ma chłopak dzisiaj pecha. Puściła uwagę bez komentarza, kiedy próbowała zatamować krwawienie najlepiej jak mogła. - Naprawdę powinniśmy go zabrać do szpitala, ale po przepracowaniu na oddziale ratunkowym czterech lat, wiem, że nie będziemy mogli odpowiedzieć na pytania, które nam zadadzą. - Trzymaj się, zabiorę cię do jednego. Otworzyła usta, aby zaprotestować. Julian podniósł rękę, by ją uciszyć, zanim nawet mogła zacząć mówić.

40

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- To jest bezpieczne miejsce, zwane Sanktuarium. Odział szpitalny, który powstał właśnie dla takich sytuacji. Jest to miejsce gdzie ci, którzy nie do końca są ludźmi mogą się udać i prosić o pomoc. Tam dostaniesz wszystko, czego potrzebujesz i nie będzie żadnych pytań o to skąd pochodzisz. To sprawiło, że poczuła się o wiele lepiej. - Dobrze. Bo chyba zanim zacznie się proces uzdrawiania będzie wymagał natychmiastowej operacji... albo umrze. Śmierć była tym, czego za wszelką cenę chciała uniknąć. Julian spojrzał na zakrwawione łóżko i posmutniał. - Powinienem was tam zabrać, zanim pozwoliłem na zniszczenie pościeli. Tak właśnie się dzieje, kiedy próbuję uchodzić cały czas za człowieka. Czasami zapominam o własnych mocach. Następną rzeczą, jaką zobaczyła, to, że byli w pomieszczeniu, które przypominało gabinet lekarza. Całe wnętrze zostało wykonane ze stali, za wyjątkiem białego pokrycia podłogi i białych ścian, który zostały pokryte łatwymi do czyszczenia płytkami. Było tam również stalowe, wyściełane łóżko zaraz obok trzech tac z narzędziami chirurgicznymi i diagnostycznymi. Zgodnie z obietnicą było tu wszystko, czego potrzebowała, aby zająć się Xypherem. Julian stał obok niosąc Xyphera na rękach. Był to nie lada wyczyn, ponieważ mężczyzna był kilka centymetrów od niego wyższy. - Jestem taka zdezorientowana. – Westchnęła Simone, kiedy fala zawrotów głowy uderzyła w nią. Przytrzymała się ręką ściany, aby nie upaść. Julian ignorując ją krzyknął. - Carson? Drzwi po jej lewej otworzyły się, aby ukazać w nich wysokiego Amerykanina, który spojrzał na nich. Jego długie, czarne włosy były spięte w kucyk, a jego ostre rysy twarzy, przypominały jej drapieżnego ptaka. - Nie krzycz. Mam bardzo wrażliwy słuch. - Przepraszam. – Julian powiedział szybko. – Ale mamy tu pewien problem. Carson, poznaj Simone. Simone poznaj Carsona. On jest chirurgiem. - Och, dzięki Bogu. – Powiedziała wdzięczna, że był tu jakiś inny lekarz. – Ja tylko pracuję na zmarłych. Carson tego nie skomentował. Zamiast tego jego ciemne spojrzenie powędrowało do Xyphera. - A krwawiący facet to będzie... ? - Łowca Snów. Szczęka Carsona opadła na słowa Juliana. - On krwawi w ludzkim świecie?

41

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Najwyraźniej tak i to jest raczej zła wiadomość. Carson pokiwał głową w zamyśleniu, zanim przeszedł przez gabinet i otworzył drzwi za sobą. - Zanieś go tam i połóż na stole. Julian nie wahał się posłuchać. Simone weszła za nimi do sali operacyjnej. Podobnie jak gabinet, i to pomieszczenie było czyste i sterylne, z meblami ze stali i dużymi lampami chirurgicznymi zawieszonymi nas stołem. Wyglądało jak nieprzeciętna sala operacyjna i była pod wrażeniem wyposażenia, narzędzi i monitorów. W rzeczywistości wiedziała, że kilka szpitali zabiłoby za taki sprzęt. Podczas tego, gdy Julian umieścił Xyphera na stole, ona udała się do małego pomieszczenia po prawej, gdzie czekał zlew, tak oby mogła umyć ręce. Carson wszedł za nią. - Wyglądasz jakbyś wiedziała, co robisz. - Jestem lekarzem medycyny sadowej i pomyślałam, że mogłabym asystować przy operacji. – Wytarła ręce w jeden z zielonych ręczników, które leżały przy zlewie. On pochylił głowę, zanim zabrał się także za szorowanie rąk. - Dobrze, kobieto. Mój asystent ma dzisiaj wolne. Julian podszedł do drzwi. Całe jego ubranie było we krwi. - Jeśli żadne z was mnie nie potrzebuje, pozwolicie, że wrócę do domu i naprawię bałagan na łóżku i będę się modlił, żeby żaden z moich sąsiadów nie widział wielkiej bitwy, w której uczestniczyliśmy z niezbyt przyjaznym demonem. Carson prychnął. - Proszę, nie daj się złapać na nagranie video i Boże uchroń nas przed kamerkami internetowymi. Przysięgam, że nienawidzę tej współczesnej techniki. Simone zignorowała jego rażący komentarz, kiedy napotkała spojrzenie Juliana. - Powodzenia i dziękuję za twoja pomoc. Julian uśmiechnął się do niej, po czym zniknął, podczas gdy Carson wziął stolik na kółkach z narzędziami i przepchnął go do pomieszczenia obok. - Nie potrzebujemy masek i rękawiczek? – Zapytała Simone. Pokręcił przecząco głową. - Umyłem ręce z przyzwyczajenia. Zasadniczo twój znajomy tutaj powinien być wolny od typowych bakterii, które mogą zabić człowieka. A przed tym, co mogłoby go zainfekować i tak byśmy go nie ochronili. -Acha. – Simone przeniosła się na drugą stronę stołu i usunęła tymczasowy opatrunek z brzucha Xyphera. Była trochę zaskoczona, że Carson nie zdjął mu dżinsów, ale wydawał się być pewny, żeby zostawić go częściowo ubranego.

42

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Ponieważ ona nigdy nie operowała kogoś, kto był nie do końca człowiekiem, trzymała swoje sugestie na wodzy. Pewnie ten człowiek wiedział, co robi, albo inaczej Julian by jej tu nie przyprowadził. Nie wspominając, że jeżeli ktoś zapłacił za to wyposażenie, nie wątpliwie wiedział jak go używać. Prawda? Miała nadzieję, że tak. Cofając się zobaczyła jak Carson go otworzył i zaczął pracować nad uszkodzeniami. Skuliła się, kiedy zobaczyła ogrom szkód. Koszmar z jego tętnic i tkanek. Biedny człowiek... lub czymkolwiek był. Ukłucie winy przeszło przez nią, kiedy przypomniała sobie jak wkroczył między nią a demona. Wziął na siebie ciężar walki – tak samo jak to zrobił w uliczce, żeby nie została narażona na szwank. Mimo tej całej swojej gburowatości, miał serce i przynajmniej podstawowe zasady przyzwoitości. Gdy zdała sobie z tego sprawę, jej myślenie o nim nieco złagodniało. On naprawdę nie był zły. A gdy ona patrzyła na niego, cześć jej zmiękła przez troskę, jaką nad nią roztoczył. Carson odłożył z brzękiem zacisk na metalową miskę. - Co go tak rozcięło? - Krótki miecz. Pokręcił głową. - To wygląda jakby dostał się pod piłę łańcuchową. Spójrz na uszkodzenia tutaj. – Przytrzymał skórę tak, aby mogła zobaczyć. Simone sięgnęła po inny zacisk, by przytrzymać tam, gdzie najbardziej Xypher krwawił. Carson miał rację. To było okropne. - Nie wiem, czy to, co powiem ci w jakiś sposób pomoże, ale ten miecz był jakiś demoniczny. - A wiesz, z jakiego pochodził panteonu? To była najbardziej dziwaczna rozmowa, jaką kiedykolwiek prowadziła. Nie było wielu ludzi, którym mogłaby powiedzieć, że demon ścigał ich po ulicy i następnie zaatakował, a człowiek zadawał takie proste pytanie. Powinna go wyśmiać. Albo uznać, że wypił za dużo alkoholu. - Och, nie wiem. Ale Xypher nazywał go Kaiaphas. Carson przeklął. Simone spojrzała na niego, kiedy jego niespodziany gniew eksplodował. - Znasz go? - Po części grecki, po części sumeryjski, zawsze wkurzający. To cud, że w ogóle, któreś z was przeżyło. Ale prawdziwe pytanie brzmi, dlaczego on was zaatakował. To nie jest w jego normalnym zwyczaju. - Co masz na myśli?

43

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Kaiaphas jest doleodai. Związanym demonem. On nie może działać na własną rękę, musi być prowadzony przez kogoś. To była bardzo interesująca informacja. Simone chciała się zaśmiać na absurdalność tego wszystkiego, co się z nią stało po obiedzie. - Jak u licha udało mi się w to wszystko wplątać? Wszystko, co chciałam zrobić to sprawdzić miejsce zbrodni i iść do domu. Nie... cofam to. Wszystko, co chciałam to zjeść kanapkę z serem i szynka z przyjacielem. Zamiast tego zostałam wciągnięta w środek konfliktu jakiegoś greckiego boga, a nawet nie jest jeszcze pora kolacji. Wprost nie mogę się doczekać, co będzie dalej. Carson się uśmiechnął. - Też tak nieraz mam. - Nie wątpię. - Nie, naprawdę. Powinnaś poprzebywać trochę przy mnie i zobaczyć wszystkie dziwactwa, w które jestem wciągany. - Takie jak? Wziął zacisk z jej ręki. - Cóż, był czas, w którym Marvin, nasza małpka maskotka, uciekła od swojego właściciela, Wrena – który jest tygrysem, mogącym przyjmować ludzką postać – i udała się na górę gdzie spał smok. Okazało się, że przebywający u nas smok, był uczulony na małpy – kto mógł o tym wiedzieć, czy to sobie wyobrazić? Max skończył z wysypką w obszarach, o których nawet nie mogę myśleć i jeśli do dzisiejszego dnia wypowiesz przy nim słowo „małpa” strzeli do ciebie ogniem. A potem był czas, kiedy... albo lepiej nie będę o tym wspominał. Jeśli Dev dowie się, że to powiedziałem, wytnie mi serce i je zje. Simone cofnęła się na dźwięk słów, które do niej mówił. Nie... to nie było możliwe. Czyżby? - Macie tu zmiennokształtnych? Zatrzymał na niej spojrzenie. - Nie jesteś Giermkiem? - Nie. Odetchnął gwałtownie i jego twarz skrzywiła się w grymasie. Warcząc sięgnął po nici do szycia. - Wiedziałaś o czymkolwiek, o czym właśnie powiedziałem przed tym jak to opuściło moje usta, co? - Nie. Przeklął ponownie.

44

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Nie mogę uwierzyć w to, co właśnie zrobiłem. Sądziłem, że jeśli wiesz o Xypherze i demonie i jeśli Julian cię tu przyprowadził, to wiesz wszystko o naszym świecie. Nie, ale była coraz bliżej wprowadzenia, które z minuty na minutę przerażało ją coraz bardziej. We wszystkich rozmowach jej i Tate’a nigdy nie wspominał o zmiennokształtnych. - Wychodzi na to, że teraz wiem. – Powiedziała, starając się, żeby Carson poczuł się lepiej z jego małym potknięciem. – Nie bój się, nic złego z tym nie zrobię. - Tia, a ja właśnie złamałem jakieś dziewięćset zasad. Co powiesz, żeby to wszystko zostało tylko między nami? - Uwierz mi, dziecinko, nikomu nie powiem. Cenię swoją małą nieświadomość i ostatnią rzeczą, jakiej pragnę, jest bycie w środku tego, gdzie się znajduję. Zaprowadź mnie do wyjścia, a Alicja wyjdzie z króliczej nory, wróci na ziemię, i szczęśliwie rozwinie się u niej Alzheimer, przez ten cały incydent. W zasadzie nie jestem nawet pewna, że jestem tutaj. Myślę, że Daimon walnął mnie w głowę, i to wszystko jest jednym wielkim omamem, spowodowanym utratą krwi. - Ta twoja chaotyczna gadka mogłaby to potwierdzić. - Tak. Myślę, że to wiele wyjaśnia. Śmiała się, kiedy on zszywał Xyphera. Simone przerwała, kiedy zdała sobie z czegoś sprawę. - Nie daliśmy mu nic, po czym pozostałby nieprzytomny. Czy nie powinniśmy czegoś podać? - Nie. To by nic dobrego nie zrobiło. Łowcy Snów są odporni na ten rodzaj odurzenia. - Naprawdę? Przytaknął głową, pochylając się bliżej, by dokładnie przyjrzeć się temu, co zrobił. - Oni są bogami. Normalna ludzka medycyna na nich nie działa. - Więc dlaczego go operujemy? - Ponieważ krwawi i jest nieprzytomny. Nigdy wcześniej nie widziałem, żeby Łowca Snów krwawił, a zwłaszcza nie aż tak. Ale zgaduję, że jeśli może krwawić, to mógłby się wykrwawić na śmierć. Z jednej strony miało to sens, ale z drugiej... - Bogowie nie mogą umrzeć, prawda? - Oczywiście, że mogą. Po prostu do tego trzeba się bardziej postarać i zazwyczaj w tym celu należy użyć broni nieśmiertelnych z danego panteonu i zgaduję, że właśnie taka była w rękach Kaiaphas’a, kiedy zaatakował. – Spojrzał na nią ostrym spojrzeniem. – Daimony zazwyczaj nie atakują boga, czy kogoś takiego, chyba, że boją się, że je zabije. To zazwyczaj spowodowałoby wkurzenie się boga, który w efekcie poszukałby jakiegoś wykwintnego sposobu na torturowanie i zabicie Daimona. I tylko powstałby bałagan, jeśli zaczęliby na siebie napadać. Co do zasady, Daimon zwykle traci, zwłaszcza jeśli trafi na boga, który jest rozgniewany, więc

45

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Daimony wydają się być nieco bardziej ostrożne, niż zwykłe drapieżniki. Kiedy uderzają jest to zwykle szybkie i śmiertelne. Simone przyspieszył oddech na prostą prawdę tego stwierdzenia. Spojrzała w dół na Xyphera, który leżał pozornie spokojny. Jego ciało było idealne i zabójcze i było doskonałym wzorem męskiej urody. Śpiąc w ten sposób wyglądał jak anioł, ale biorąc pod uwagę jego zgryźliwą osobowość, mogła tylko sobie wyobrazić listę osób, które mogą chcieć go zabić. Wliczając w to siebie. Ale kto był zdesperowany do tego stopnia, żeby wezwać demona by go zniszczył? To było podłe. Biedny Xypher. Ona nie mówiła nic więcej, gdy Carson oczyścił i umył Xyphera i wziął się za sprzątanie narzędzi. Do czasu aż skończył, Xypher był nadal nieprzytomny, ale za to zaczął obficie się pocić. Położyła mu rękę na policzku, który był nieogolony, i tak jak podejrzewała gorący od gorączki. Żałując go, podeszła do zlewu, aby się umyć, a następnie zwilżyła jeden ręcznik wodą. Miała nadzieję, że to pomoże. Zaniosła mokry ręcznik do niego i położyła na jego czole, kiedy ponownie została porażona jego urodą. To naprawdę był niezwykle przystojny mężczyzna. Ale też był bogiem, po którym można się było wszystkiego spodziewać. Wszystko, co ona do tej pory o nim wiedziała, to, że był głupkiem… i to, że już dwa razy uratował jej życie. Spojrzała na Carsona, który stał przy zlewie, gdy przypomniała sobie nazwę, którą Xypher wypowiedział, aby nazwać siebie. - Czym dokładnie są Skotos? Carson wytarł ręce w niewielki ręczniczek, zanim wrócił do niej. - Gdzie usłyszałaś tę nazwę? Wyciągnęła rękę w kierunku Xyphera. - Powiedział mi, że tym właśnie jest. Carson skinął głową. - W starożytnej Grecji mieli bogów snu. Wieki temu, jeden z nich, pomyślał, że byłoby śmiesznie, gdyby pobawić się snami Zeusa. Wielkolud nie miał takiego samego poczucia humoru i skazał wszystkich posiadających choćby kroplę ich krwi na śmierć, lub pozbawienie wszystkich emocji. Przypomniała sobie, że Julian był zaskoczony, tym, że Xypher nadal ma emocje. - To było okrutne. - Tak, cóż, Zeus nie jest doskonale znany ze współczucia. To, co odczytała między wierszami z tonu jego głosu, to, że miał swoją własną historię z tym bogiem i to długą. Carson pochylając głowę wskazał na Xyphera.

46

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Po tej klątwie, Orenoi albo inaczej bogowie snu, zostali oddelegowani do pilnowania ludzkich snów i szybko odkryli, że gdy byli w ludzkim śnie, zakaz Zeusa, co do emocji nie działał. Mogli odczuwać ponownie. Przerażeni, że zostaną ukarani, bogowie snu, zaczęli się pilnować nawzajem, upewniając się, że zachowują należytą kontrolę nad swoimi braćmi. Mimo to niektórzy z nich, zaczęli pożądać emocji do tego stopnia, że stracili kontrolę nad apetytem na nie. Wkrótce stało się jasne, że stali się niebezpieczni dla siebie nawzajem i dla innych. - Podobnie jak uzależnienie… - Dokładnie. – Przełożył ręcznik na bok. – Bogowie snu, którzy tracą kontrolę i zaczynają rozpaczliwie pragnąć emocji są nazywani Skotos. Osobiście bardziej podobał się jej pomysł, że on pochodzi z jakiejś gry video, czy coś w tym stylu, ale teraz przynajmniej rozumiała, czym on był tak naprawdę. - Xypher powiedział również, że nie żyje. - Cóż, teoria mówi, że jeśli Skotos są zbyt uzależnieni, będą oni eliminowani i wysyłani do Tartaru na wieczne potępienie. Więc to wyjaśniał wszystko. Że został zabity, a następnie powrócił. Zastanawiała się jak to było możliwe. Jak gdyby zawarł jakąś umowę, czy coś. Nawet rozważanie tego było przerażające. Simone zmarszczyła brwi, kiedy zobaczyła pismo w obcym, dziwnym języku na całej długości przedramienia Xyphera. Ciekawa, wzięła jego rękę w swoje dłonie, zdziwiona twardym odczuwaniem jego skóry i studiowała rzędy liter. - Umiesz to przeczytać? Carson podszedł i stanął obok niej. - Nie, przykro mi. Wygląda na grecki, a ja znam tylko francuski, angielski, dialekt cajun, kreolski i jakiś bełkot. Prowadziła palec po ciemnoczerwonym napisie, starając się nie myśleć jak silne ramię czuła pod dłonią. Dlaczego miałby go tutaj umieścić i co on oznacza? Uwolniła rękę Xyphera i spojrzała na Carsona. - Czy wiesz coś więcej o Xypherze? - Nie. Nigdy nie widziałam, ani nie słyszałem o nim do czasu, kiedy przynieśliście go tutaj. Istnieje kilka tysięcy Łowców Snów i większość z nich boi się przebywania w ludzkim świecie, wolą pozostawać w snach. – Carson przerwał. – Chcesz go tu zostawić, dzięki czemu będzie mógł wrócić do domu? Spojrzała w dół na bransoletkę. - Chciałabym, ale nie mogę. Afrodyta powiedziała, że jak długo oboje nosimy to. – Podniosła bransoletkę, by mógł ją zobaczyć. – Jesteśmy ze sobą związani. Jeśli oddalimy się zbyt daleko od siebie, czeka nas śmierć.

47

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- To do bani. - Nie musisz mi mówić. Wskazał na drzwi za sobą. - W takim razie zapraszam, mam tam bardziej komfortowy pokój dla waszej dwójki. Będziesz mogła posiedzieć przy nim, podczas, gdy będzie spał. Simone skuliła się na samą myśl o „błyśnięciu” tam. - Proszę tylko mnie tam nie teleportuj, Dostaję od tego uczucia mdłości i mam całkiem sporo szacunku dla Kirka i Spocka.9 Roześmiał się. - Rozumiem. – Przycisnął czubkiem buta hamulec przy noszach. – Przewiozę go tam. - Stokrotnie cię błogosławię za to. Zatrzymał się, by zadzwonić do kogoś o imieniu Dev, przed tym jak wprowadził ją do sąsiedniego pokoju, który był wyposażony w antyki. Najlepszym z nich było długie i szerokie łoże, które miało czerwoną, aksamitną narzutę. Były tam też ciężkie zasłony, które sprawiały wrażenie, że wszystko jest bardzo ciemne, a jednocześnie dziwnie przytulne. - Fajna miejscówka. – Powiedziała, jednocześnie przesuwając dłonią po wierzchu pięknie rzeźbionego, małego stolika. - Wszystko, co najlepsze dla Mamy. - Mamy? - Nicolette Peltier. Jest właścicielką tego miejsca i wszyscy nazywamy ją „Mama”. Simone uśmiechnęła się. - To takie słodkie. Ona musi być naprawdę opiekuńcza. - Potrafi taka być. Ona także umie być groźna jak niedźwiedź. - Och, tak? Przystojny mężczyzna po dwudziestce z długimi, kręconymi, blond włosami otworzył drzwi. - Czegoś potrzebujesz, doktorku? Carson wskazał na Xyphera. - Pomocy w przeniesieniu go, by nie trącać jego brzucha. Brew Deva podjechała dość wysoko, kiedy zagapił się na Xyphera. - Kto to jest? - Łowca Snów. Dev spojrzał jeszcze bardziej zaskoczony. - Oni krwawią? - Na to wygląda. 9

Bohaterowie „Star Treck”, którzy się dosyć często teleportowali.

48

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Cholera. – Powiedział Dev, kiedy uciekł mu oddech, gdy pomagał Carsonowi przenieść Xyphera z noszy do łóżka. Kiedy Xypher już leżał Dev spojrzał na nią, a następnie wyjechał noszami na kółkach, nie mówiąc ani słowa. Simone nie była pewna, co o nim myśleć. - Przeważnie jest gburowaty, prawda? - Jak większość z nas. Nasze przetrwanie uwarunkowane jest zachowaniem tajemnicy. - Którą ja naruszyłam? Przytaknął. Simone chciała, żeby widział, że nigdy nie zrobiłaby nic, żeby im zaszkodzić. Poza tym, kto by jej uwierzył, gdyby mu powiedziała, że istniała pewna rodzina zmiennokształtnych, nazywająca Nowy Orlean domem. - Twój sekret jest naprawdę za mną bezpieczny, Carson. Wierz mi, trzymanie wszystkiego dla siebie, jest dla mnie pracą na cały etat. Jeśli wydział policji mi ufa, ty też możesz. - Wiem. W przeciwnym razie musielibyśmy cię zabić i zjeść części twojego ciała. Nie była pewna czy to był żart, czy nie, ale coś jej podpowiadało, że on był śmiertelnie poważny. Wskazał palcem drzwi za sobą. - Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, będę w swoim gabinecie. Czuj się jak u siebie w domu. – Kiwnięciem brody wskazał też drzwi po jej lewej. – Tam jest łazienka. - Dzięki. Zamknął drzwi. Simone odetchnęła głęboko, gdy wyczerpanie uderzyło w nią. Była sama w obcym domu – coś, do czego nie przywykła. - Gdzie jesteś, Jesse? Nie lubię być sama. – Przez lata ich przyjaźni odwykła od bycia samemu. Była tak przyzwyczajona do jego obecności, że kiedy teraz go nie było, czuła niemal fizyczny ból. Czując się nieco zagubioną i przytłoczoną, podeszła do łóżka, by przykryć Xyphera kołdrą. On nie wyglądał teraz na tak zaciętego, ale wokół niego wciąż unosiła się aura, którą mogła określić jako śmiertelną. Przeniosła wzrok na jego ręce i blizny, które pokrywały jego dłonie. Były stare i zaleczone, ale jako lekarz mogła powiedzieć, że nie powstały w jednym czasie. Musiał się ich dorobić podczas wielu przerażających walk… Tia, jej praca nauczyła ją, że mogła wiele powiedzieć o człowieku. Nie wspominając, że wiele blizn widniało na jego klatce piersiowej i ramionach. O dziwo na jego twarzy była tylko jedna blizna, ledwo widoczna na jego prawej skroni. - Kim jesteś, Xypher? - Sim? Uśmiechnęła się na dźwięk znajomego głosu Jessego. Pojawił się zaraz obok niej.

49

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Gdzieś ty się podziewał? - Opuściliście mnie. – Powiedział defensywnie. – Czy wiesz jak trudno jest śledzić ludzi z ektoplazmatycznej płaszczyzny? Nie, nie wiesz. I uwierz mi, nie chcesz się nauczyć. Cieszę się, że cię tym razem znalazłem, a nie dziwną, starą kobietę, karmiącą galaretką sznaucera. Spoko, to musiał być widok. - Oooook. Przepraszam za to. - Powinnaś. – Zmrużył oczy patrząc na Xyphera. – On nie wygląda za dobrze. Czy on przeżyje? - Tak myślę. - Powiedziałbym „cholerna szkoda”, poza tym, że dopóki nie znajdziemy sposobu na uwolnienie cię z tych bransoletek, ty też możesz umrzeć. - Cieszę się, że pamiętasz o tym drobnym szczególe. – Zmarszczyła brwi, gdy pojrzała na niego i przypomniała sobie wcześniejszą przemowę. – Ektoplazmatyczna płaszczyzna? Co to, u diabła jest? - To żargon tych z nas, którzy są cieleśnie wątpliwi. To wielki obszar poza ziemią, gdzie odbijamy się od siebie jak zagubione atomy. To naprawdę obrzydliwe – więc dlatego spędzam czas z tobą. Ale tylko dlatego, że jesteś mniej obrzydliwa niż oni. Simone gapiła się na niego, gdy wygłaszał tę krytykę. - Bardzo cię przepraszam, ale nie jestem obrzydliwa. - Wstrętna na maksa. Niech mnie gęś kopnie. Widywałem cię rano i nie jesteś wtedy jakoś dobrze uczesana. Przewróciła oczami. - Nienawidzę cię. - Na pewno nie. – Uśmiechnął się jak kot Cheshire.10 – To wyjaśnia, dlaczego tak bardzo się o mnie martwiłaś. Nie był zbyt zorientowany w czasie. Simone spojrzała figlarnie na niego, po czym przeniosła wzrok na Xyphera. Szkoda, że tak mało o nim wiedziała, a to skłaniało ją nad zastanowieniem się nad jego przeszłością. Co zmusiło go do walki w tych wszystkich bitwach, o których świadczyły te potworne blizny na całym jego ciele, które było takie piękne? - Myślisz, że on ma powód, by być tak wrogo nastawionym? - Nie bardzo. Osobiście uważam, że stara się jak może, żeby być dupkiem. Wiesz, istnieje wiele takich na świecie. To była prawda. Ona na pewno spotkała ich więcej w ciągu swojego życia, niż powinna, pracowała też z nimi i wreszcie… wydawało się to być czymś więcej.

10

Ten znikający kot z „Alicji z krainie czarów”.

50

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Żadnej z tych osób nie nienawidziła do tego stopnia. Xypher okazywał brak zdolności do miłości w takim samym stopniu, co okazywał nienawiść. A jego potrzeba do zabijania wykluczała wszystkich innych, którzy mówili o ekstremalnej zdradzie. Jedyną osobą, którą ona tak naprawdę chciała zabić, to ten, który zabrał życie jej matce… - Nigdy nie może istnieć nienawiść bez miłości. Jesse zmarszczył brwi. - Co? - To jest to, co moja mama ciągle powtarzała. On wykrzywił twarz i popatrzył w sufit. - O, kobieto, nie… nawet się nie waż. - Nie waż się co? - Robić łzawej minki, jakbyś mu współczuła. – Wydał z głębi gardła irytujący dźwięk. – Jesteś tak wspaniałomyślnie współczująca, heloł? To jest człowiek, z którym zostałaś związana, który stara się zejść do piekła, by kogoś zabić. On nie dba o twoją wrażliwość. Nie waż się dbać o niego. Simone machnęła ręką, by zakończyć jego przemowę. - Och, przymknij swoją jadaczkę. Ja go nawet nie znam. - I lepiej się tego trzymaj. Wiedziała, że Jesse ma rację. Mimo to, istniała pewna jej część, która żałowała Xyphera, pomimo jej zdrowego rozsądku. Nie była nawet pewna dlaczego. On po prostu wyglądał na zagubionego. O, tia, Panie Twardzielu, pana temperament pana zgubi… Racja. Ją też. - Słyszałeś coś o Glorii? – Zapytała Jessego próbując skupić swoją uwagę na czymś innym. Pokręcił głową. - Nie słyszałem nawet jęku. Myślę, że zjadł ją jakiś Daimon. Simone znienawidziła samą myśl. Nikt nie zasługiwał na taki los. - Mam nadzieję, że nie. Wydawała się bardzo miła. - Słyszę cię. – Jesse podpłynął bliżej zasłon. Nagle ktoś zapukał do drzwi. - Proszę wejść. – Zawołała Simone. Carson wszedł do pokoju niosąc małą ręczną piłę. Simone postawiła krok w tył, ciekawa jego intencji. - Co masz zamiar zrobić? Wskazał jej bransoletkę i podniósł piłę. - Zastanawiałem się, czy to zadziała, żeby się pozbyć się błyskotki. Uśmiechnęła się w ulgą. Przez chwilę bała się, że idzie, by spełnić swoją obietnicę i ją uciszyć.

51

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Właśnie teraz jesteś moją ulubioną osobą na tej planecie. Tak, proszę rozwal to. Carson zaczął się śmiać, kiedy wziął jej nadgarstek w swoje dłonie. Zatrzymał się na chwilę, podczas gdy oglądał uważnie bransoletkę. - To wygląda jak zwykłe złoto. - Afrodyta powiedziała, że to z Atlantydy. Coś stworzone przez bogów. Wciągnął powietrze gwałtownie. - Oj… - Odsunął się. - Czy to źle? - Być może. Nie wiem wystarczająco dużo o nich, żeby zgadywać, co to może tobie zrobić, kiedy będę próbował to ściągnąć. Z tego, co wiem, może to nawet wywołać koniec świata. Wyciągnęła rękę z jego uścisku. - Proszę, nie. W ostatnim odcinku „Dextera” był nagły zwrot akcji i bardzo chciałabym zobaczyć, co będzie dalej. Jej słowa zdawały się go zaskoczyć. - Oglądasz to? - Fanatycznie. Jako lekarzowi medycyny sądowej, wydaje mi się, że to chorobliwa obsesja. - Biorą pod uwagę, że moja praca i życie to istny show, staram się unikać kanałów Animal Planet. – Odsunął się od niej. – Zostawię was dwoje znowu samych. Gdy ledwie wyszedł usłyszała za sobą głęboki i mocny głos. - Gdzie ja jestem? - Wow. – Powiedział Jesse z drugiej strony łóżka. – Umarli powstają do życia… ponownie. Ignorując Jessego podeszła do łóżka od strony Xyphera. Jego błękitne oczy były czerwone i otoczone krwią. Wnioskując po jego szarej skórze i płytkim oddechu, mogła stwierdzić, że bardzo cierpi. - Jesteś w Sanktuarium. Zaczerpnął głęboki oddech i się skrzywił. - Czuję Zwierzo-Łowcę. - Zwierzo-Łowcę? Przesunął się nieco pod kołdrą, zanim przemówił ponownie. - Zmiennokształtnego. - Och. – To rzeczywiście miało dla niej sens. Mroczni Łowcy ścigali wampiry Daimony. Łowcy Snów poruszali się w snach i… cóż, to kazało jej się zastanowić nad tym, na co polowali Łowcy Snów. Tak, musiała się zmusić, by przestać o tym myśleć. – Myślę, że Zwierzo-Łowca mógł pomóc przynieść cię tutaj. Xypher spróbował usiąść, ale syknął.

52

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Ostrożnie. – Powiedziała, gdy skoczyła do niego. Położyła dłonie na jego klatce piersiowej, mężczyzna odsunął się, a ją jakby poraził prąd. Nie wiedziała dlaczego, ale dotykanie jego klatki piersiowej, było ekstremalnie niepokojące i odbierało jej dech. – Paskudnie zostałeś zraniony mieczem, który przeszedł przez całe twoje ciało i Carson powiedział, że nie może ci podać nic przeciwbólowego. Tik nerwowy pojawił się na jego szczęce, gdy wyciągnął się na łóżku i zdjął mokry ręcznik z czoła. Spojrzał na niego, jakby to był wrogi kosmita, próbujący wyssać mu mózg. - Miałeś wysoką gorączkę. – Wyjaśniła. Jego spojrzenie pogłębiło się. - Ty to zrobiłaś? Nie mogła zrozumieć jego gniewu. To tak, jakby jej życzliwość naprawdę go uraziła. - Myślałam, że robię coś miłego dla ciebie. Sorry. - Dlaczego miałabyś zrobić coś miłego dla mnie? - Ponieważ byłeś ranny i mocno krwawiłeś. Ciągle nie było wytchnienia w tym zimnym, przenikliwym spojrzeniu. - A co cię to w ogóle obchodzi? - Skończyłam szkołę medyczną, aby pomagać ludziom. To dlatego robię to, co robię. - Dlaczego? Nigdy w życiu nie poznała kogoś, kto miał takie trudności z zaakceptowaniem pomocy. Dobry Boże, co oni zrobili z tym biednym człowiekiem, że coś tak prostego jak umieszczenie materiału na jego rozgorączkowanym czole, zmusiło go do podejrzliwości. - Wyczuwam, że masz problem z tym, że byłam dla ciebie miła. - Tak. – Powiedział. – Mam. Ludzie nie są mili. Szczególnie nie dla mnie. Coś w głębi niej pękło, gdy wywarczał te słowa. - Xypher… - Nie chcę twojej litości. – Cisnął ręcznik na podłogę. – Albo życzliwości. Po prostu zejdź mi z drogi i postaraj się nie zginąć, do czasu, gdy znajdę sposób, by dostać się do Kalosis. Wow. To sprawiło, że od razu poczuła się fajnie i ciepło w środku. Był jak jeżozwierz w fabryce balonów. - Dlaczego jest to dla ciebie takie ważne, by zabić tą osobą? Znikąd obraz wypalił się w jej umyśle. To był Xypher. W ciemnym, ponurym lochu, wisząc boleśnie był przykuty do skały za ręce. Jego czarne włosy były zlepione krwią i brudem i spadały mu do przodu zasłaniając twarz. Był zupełnie nagi, a jego ciało było pokryte krwawiącymi ranami. Agonia w jego oczach była rozrywająca. Próbował uciec lub walczyć, ale nic nie mógł zrobić. Cios za ciosem zadawany kolczastym batem, padał na jego ciało, rozrywając

53

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

je i tworząc nowe rany. Dwa szkielety, które go biły nie obchodziło, co on czuł, dopóki go uderzali. Im więcej krwi tym bardziej się śmiali. - Stop! – Krzyknęła niezdolna, by znieść więcej. Obraz zniknął tak szybko, jak się pojawił. Xypher spojrzał na nią tak zimno, że prawie zamroził jej duszę. - To było dziesięciosekundowe spojrzenie na wieki tortur, które przeżyłem z powodu okrucieństwa jednej osoby. Jeszcze jakieś pytania? Nie mogła oddychać na ból powstający w jej wnętrzu. Wszystko, co mogła zrobić, to potrząsnąć głową. Nic dziwnego, że był zły, trudno było przełknąć jego przeszłość, która utkwiła gulą w jej gardle. - Tak. – Odezwała się po krótkiej przerwie. – Mam tylko jedno. Dałeś tej osobie, która cię zdradziła już tak wiele, dlaczego chcesz też jej dać swoje życie? Zaśmiał się gorzko. - Pozwól, że wyjaśnię, jak się tu znalazłem, człowieku. Wyświadczyłem przysługę bogini, która uzgodniła z Hadesem, żeby zrobił mnie człowiekiem na jeden miesiąc. Jeden. Pojedynczy. Miesiąc. Teraz, mieszkając w Tartarze, przez te wszystkie wieki, nauczyłem się, że Hades niezbyt chętnie pozwala komukolwiek, zwłaszcza komuś z moją przeszłością, opuścić to miejsce. Więc wracam do piekła, dziecinko. Bez żadnych „jeśli” czy „może”. Jedynym nieokreślonym czynnikiem, jest to, czy wrócę tam sam. A tego nie mam zamiaru zrobić. – Jego oczy płonęły, kiedy patrzył na nią, podczas tego, gdy wstał z łóżka. – Gdzie jest moja koszula? Nie mogła uwierzyć, że on stoi na nogach, biorąc pod uwagę jego rany. Jak on mógł się w ogóle poruszać, przecież nawet nie dostał środków przeciwbólowych? Potem znowu zobaczyła w swoim umyśle, to co on przeżył w Tartarze i pomyślała, że prawdopodobnie tak przywykł do bólu, że ten nie miał dla niego teraz większego znaczenia. Nawet, gdy go tak strasznie katowali, on nadal starał się z nimi walczyć. - Nie możesz poruszać się w takim stanie. Musisz odpocząć. - Pieprzyć odpoczynek. – Warknął przez zaciśnięte zęby. – Mam zbyt dużo do zrobienia, zamiast leżeć w łóżku, jak jakiś zepsuty książę. Stanęła przed nim, by uniemożliwić mu wyjście. - W ten sposób spowodujesz, że twoja rana ponownie się otworzy. - I co z tego? - Co z tego? Czyś ty oszalał? – Musiał oszaleć. – Masz w ogóle pojęcie jak to będzie bolało? Obdarował ją suchym, zimnym spojrzeniem, zanim odwrócił się do niej plecami. - Tak, mam cholernie dobre pojęcie. Simone zakryła dłonią usta, gdy patrzyła na blizny, które pokrywały piękno jego skóry. Żeby powiedzieć, że został wychłostany to było mało. Instynktownie uniosła rękę, aby go

54

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

dotknąć, ale powstrzymała się zanim nastąpił kontakt. Jej ręka zawisła w powietrzu, tuż nad bliznami. Tak blisko, że czuła ciepło, pochodzące z jego rozgorączkowanej skóry. Myśl o jego krzywdzie jasno przedzierała się przez nią. Która kraina potworów była gotowa zrobić coś takiego? Fakt, że cierpiał w samotności i nikt się nad nim nie zlitował, wydał się jej jeszcze bardziej chory. Odwrócił się do niej. - Gdzie jest moja koszula? Musiała odchrząknąć zanim odpowiedziała mu na wpół ludzkim głosem. - Pocięliśmy ją na tobie. Odwrócił od niej wzrok, jak gdyby jej odpowiedź wywołała falę gniewu. - Dzięki bardzo. Dlaczego był tak bardzo zdenerwowany zwykłą koszulą? - Możemy pójść do twojego mieszkania po jakąś inną? - Nie mam mieszkania i nie mam innej koszuli. Był poważny? - Co masz na myśli? Xypher podszedł do niej, tak, że stanął naprzeciwko niej. Spojrzał jej prosto w oczy i się uśmiechnął. - Dlaczego za tym nie nadążasz, człowieku? Zostałem wypuszczony z piekła, a nie z parku rozrywki. Nie wysłali mnie tutaj z szafą i portfelem. - Ale byłeś tu przez kilka dni, prawda? Gdzie się zatrzymałeś? Co jadłeś? - Nie odpowiedział, kiedy przepchnął się obok niej. Właściwie to wiedziała, co mógł jej odpowiedzieć. -Spałeś na ulicy, prawda? - Kto powiedział, że spałem w ogóle. - Otworzył drzwi. Carson popatrzył stamtąd, gdzie siedział na ciemne, ciężkie biurko, jakby spodziewał się, czego Xypher będzie szukał. Sięgnął po złożony podkoszulek, który leżał na biurku i rzucił Xypherowi. - Możesz wziąć ten. Xypher wziął koszulkę bez podziękowania. Akurat wkładał ją przez głowę, kiedy Simone weszła do gabinetu. Jej telefon zadzwonił. Wyciągnęła go z kieszeni i spojrzała na wyświetlacz. Wyświetlał się numer zastrzeżony. Pośpiesznie otworzyła klapkę. - Halo? Głos, który jej odpowiedział, był niezwykle głęboki i bardzo sexy, połączony z melodyjnym akcentem, który wysyłał wibracje w dół kręgosłupa. - Tu Acheron Parthenopaeus, oddzwaniam na prośbę Xyphera. Czy mogłabyś go poprosić do telefonu?

55

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Tak, ale bardzo tego nie chciała. Dużo bardziej chciała rozmawiać z tym uprzejmym głosem, który był niesamowicie spokojny i kojący. Niechętnie podała słuchawkę Xypherowi. - To Acheron. Typowym dla siebie zachowaniem, Xypher wyrwał aparat jej z ręki. - Gdzie do diabła jesteś? Jesse pochylił się, by wyszeptać do jej ucha. - Dlatego właśnie nie chcę mu pomagać. A ty? - Ciii… - Powiedziała tłumiąc śmiech na te słowa. Xypher zatrzasnął klapkę telefonu, kończąc tym samym połączenie i oddał go jej. Zaraz po tym kolejny jasny błysk rozjaśnił gabinet i ogromny człowiek pojawił się przed nimi. Blisko siedem stóp wzrostu, był szczupły z ciemnymi włosami i aurą tak śmiertelną, przy której Xypher wyglądał jak kociak. Miał na sobie czarne okulary przeciwsłoneczne Oakley i długi, czarny płaszcz, który przypominał jej styl piracki, ubrany na czarny podkoszulek Misfits. Mało powiedzieć, że Johnny Deep nie miał w ogóle seksapilu, jeśli by go porównać z tym mężczyzną. Acheron przesączał się do każdego pora jej skóry. Stał trzymając ciężar ciała na jednej nodze i miał niedbale zarzucony czarny plecak na jedno ramię. Simone zmarszczyła brwi zauważając jego czarne z odcieniem czerwonego glany Dr. Martens, które prawdopodobnie dodawały mu ze dwa cale do jego już i tak imponującej wysokości. - Najwyższy czas. – Warknął Xypher. Jedyną reakcją Acherona, było uniesienie jednej, idealnie wyprofilowanej, czarnej brwi ponad oprawę okularów. - Przez większość dni szanuję tendencje samobójcze. Możesz również przypomnieć sobie, z kim rozmawiasz, a właściwie, co mogę ci zrobić. Nikt nie mówił, że masz wrócić do Tartaru w jednym kawałku. Xypher skrzyżował ręce na piersi. Jego nastrój wyrażał wszystko Acheron odwrócił się do niej. - Mogę zobaczyć twoją bransoletkę? Uprzejmy. Śmiercionośny. Przystojny. Pełen szacunku. Sexy poza ludzką wytrzymałość. Och, gdyby mogła położyć swoje łapki na tym człowieku, zdecydowanie chciała go zabrać do domu. Przełknęła, gdy dreszcz przeszedł w dół jej kręgosłupa i zrobiła, o co prosił. Acheron wziął jej rękę w swoje wielkie dłonie i uniósł w górę, tak, aby mógł jej się przyjrzeć. Po chwili wypuścił ją z rąk i zwrócił się do Xyphera. - Chcesz najpierw dobrą, czy złą wiadomość? - A czy to naprawdę ma znaczenie? Jeden z kącików ust Acherona uniósł się w górę w szyderczym uśmieszku.

56

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Dla mnie nie ma… złą wiadomością jest to, że nie mogę tego dotknąć. To znaczy mogę, ale oboje umrzecie, gdy zacznę przy tym majstrować. Xypher przeklął. - Kto do cholery to wynalazł? Acheron wsadził obydwie ręce do kieszeni. - Archon, król bogów Atlantydy. Zaufaj mi był totalnym kutasem. Simone wpuściła oddech i wtedy zdała sobie sprawę, że wstrzymała go na dosyć długo. Te wiadomości nie były dla nich jakoś szczególnie pocieszające. - A jaka jest dobra wiadomość? - Ktoś ma do tego klucz i nie, nie uschniecie i nie umrzecie, ponieważ macie to założone. W teorii można żyć wieki będąc związanym w ten sposób. - Ale? – Zapytała. Acheron pochylił głowę do niej. - Zawsze jest jakieś „ale”, prawda? Niestety. - I tym „ale” będzie? - Ktokolwiek ma ten klucz, nie będzie chciał go łatwo oddać, ponieważ ma go w rękach ten, który przysłał te bransoletki i jestem pewien, że nie wysłał ich wam w formie żartu. Ale czekaj, jest więcej… bransoletki mają możliwość naprowadzania. Och, tak, bardzo nie spodobały jej się te słowa. - Zalewasz? – Xypher powiedział to tonem, tak niskim i śmiertelnym, że zaczęła się trząść. - Nie w najlepszy dzień twojego życia. Ponieważ zadaniem bransoletki jest wystawienie wroga i uziemienie go, są wyposażone we wszystko, czego wasz wróg potrzebuje, żeby was zabić. Posiadacz klucza jest zdolny nie tylko was znaleźć bez względu na to gdzie będziecie, ale także każda słabość, jaką posiadacie zostanie jemu ukazana… bądź jej. – Acheron spojrzał na Simone. – Atlantydzi grają by wygrać. - I to dlatego wszyscy są martwi, prawda? – Zapytał Xypher. Acheron wzruszył ramionami. - Dla ciebie to jest łańcuch pokarmowy. Nawet ci na górze są posiłkiem dla kogoś innego. Prędzej czy później wszyscy zostaną zjedzeni. Xypher zwrócił uwagę na dziewczynę. - Spójrz, człowiek nie zrobił nic, by uczestniczyć w tym bajzlu. Czy mógłbyś coś zrobić, żeby ją z tego wyciągnąć? Simone była zaskoczona, że o to zapytał. Acheron popatrzył tęsknie.

57

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Chciałbym. Wierzcie mi, nic mnie nie wkurza bardziej, niż patrzenie na cierpienie niewinnych. Jedynym sposobem, żeby ją uwolnić, jest zdobyć klucz i otworzyć bransoletki. Xypher znowu przeklął. - Wiesz, że ten klucz jest prawdopodobnie w Kalosis, prawda? Jest jakaś szansa, żebyś go stamtąd wyciągnął? Acheron roześmiał się. - Zapewniam was, że jeślibym udał się tam, by to zrobić, przyniosłoby wam to dużo gorsze problemy, niż zabicie Satary. - A czy przynajmniej możesz mi ją sprowadzić tutaj? Acheron go wyśmiał. - Jakby ona nie wiedziała, że nadejdę? To ciebie się obawia. Mnie właściwie to ona nienawidzi. Xypher napotkał wzrok Simone. Po raz pierwszy zobaczyła w nim coś ludzkiego. Niewielki kawałeczek w tej całej złości, którą się otaczał jak płaszczem. - Ale jest coś, co mogę dla ciebie zrobić. – Acheron wyciągnął rękę i dotknął ramienia Xyphera. Xypher odetchnął głęboko, kiedy jego ciało się rozświetliło. Odrzucił głowę do tyłu i trząsł się, jakby błyskawice przechodziły przez niego. Simone skuliła się na ten widok. Po chwili uniósł podkoszulek, aby pokazać, że rany nie było. Nawet blizna nie przypominała o obrażeniach na jego idealnym ośmiopaku. - Dziękuję. Acheron skinął głową, po czym spojrzał obok niej na Jessego. - Jesteś jej najlepszą obroną. Za każdym razem, kiedy demon podchodzi bliżej was, istnieje mała szczelina w ludzkiej płaszczyźnie. Czujesz to jako mrowienie w kręgosłupie. Możesz dać im ostrzeżenie na kilka sekund przed tym, zanim zostaną zaatakowani. Jesse wydawał się być zaskoczony, tak samo jak ona. - Skąd wiesz, że tu jestem? Acheron uśmiechnął się. - Wiem wiele rzeczy. Jesse uśmiechnął się szeroko. - Rany, uwielbiam spotykać tych ludzi. Widzą i słyszą mnie. Nawet nie masz pojęcia, jakie to jest odświeżające. Podchodząc bliżej Simone, Acheron ściągnął skórzaną bransoletkę ze swojego nadgarstka i owinął na jej lewym ramieniu. - To przekaże ci siłę demona, który by cię zaatakował. Niestety nie zrobi z ciebie lepszego wojownika i nie ochroni przed śmiercią. Jeśli jednak walniesz czymś demona w głowę,

58

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

zapewniam, że nie będzie się śmiał z twoich poczynań. – Pochylił się, by wyszeptać jej do ucha. – Masz coś w środku, Simone, co cię przeraża. Ukrywasz to przez całe swoje życie, ale wiesz, że tam jest. Czając się i czekając na uwolnienie. Wiem, że próbujesz od tego uciec. Przestań. To jedyna rzecz w tym bałaganie, która uratuje ci życie. Sięgnij w głąb siebie i dowiedz się, kim naprawdę jesteś. Kiedy będziesz gotowa, nie będziesz potrzebowała mojej bransoletki do ochrony. I z tymi słowami, zniknął. Jej ręka nadal spoczywała w miejscu, gdzie jej dotykał. Spojrzała na Jessego., - Co to u licha było? Jesse rozłożył ręce na boki i wzruszył ramionami. Jej wzrok przeszedł przez Jessego i spoczął na Xypherze, na którego twarzy przez jedno uderzenie serca malowała się wrażliwość. W jego oczach był żal, smutek i ból, tak głęboki, że dzięki temu zaparło jej dech w piersiach. Chciała się do niego przytulić, ale obawiała się jakby gwałtownie mógł zareagować na taki gest. Carson odchrząknął. - Nie chcę być niegrzeczny, ale najlepiej byłoby, gdybyście wyszli. Ideą Sanktuarium jest bycie przystanią. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebujemy, to demon pojawiający się tutaj, którego nie bardzo obchodzą nasze prawa. Na te słowa wszystkie emocje z oczu Xyphera odparowały, została tylko ponura stanowczość. - Nie martw się, nie skalam już więcej twojego pałacu moją obecnością. Następną rzeczą, jaką zobaczyła to było to, że stała na zewnątrz na Ursulines Street. Na szczęście nie było nikogo, kto mógłby zauważyć ich gwałtowne pojawienie się z nikąd. Jesse dołączył do nich. - Chciałbym, żebyście przestali to robić. - Chciałbyś? – Zapytała. – Postaw się w mojej sytuacji. Cały czas jest mi niedobrze. Xypher popatrzył na nią z odrazą. - Życie sprawia, że jest mi niedobrze, ale zauważ, że ciągle tu jestem. Nikt nie zapytał mnie, co o tym myślę, zanim powołał mnie do niego. Simone nienawidziła, gdy do tego wracał. - Xypher, rozejm, proszę. Rozumiem. Jesteś zgorzkniały. Wiesz, nie jesteś jedynym, który czuje się wydymanym przez życie. Uwierz mi. Zostałam osierocona w wieku jedenastu lat i trzy lata spędziłam w domu dziecka, zanim zostałam adoptowana. Wszyscy jesteśmy rozbitkami bezdusznego świata. Jedynym pocieszeniem, jakie mamy to inni ludzie. Zadrwi z niej gorzko. - Bogowie, ale jesteś naiwna. Jedynym pocieszeniem, jakie mamy to my sami i jak wiele bólu możemy znieść zanim nie pękniemy i nie zostaniemy złamani.

59

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Simone zrobiło jej się go żal, jeśli to było to, co najlepszego mógł zrobić. Ale później przypomniała sobie czas, w którym czuła się dokładnie jak on teraz. Jesse był jedynym powodem, dla którego jeszcze się trzymała. Nie była pewna czy dałaby sobie radę bez niego z tą ciemną dziurą, która powstała po śmierci jej rodziców. Było oczywiste, że Xypher nigdy nie miał nikogo, na kim mógł polegać. Nawet ducha. Jej gardło spięło się z bólu, gdy szli przez Chartres Street. Jej mieszkanie w Nowym Orleanie było nie za blisko, ale też nie za daleko. Piechotą dotrą tam szybciej niż jadąc taksówką. I w tym momencie nie mogła sobie przypomnieć, gdzie zostawiła swój samochód. Dobra, to nie była prawda, zostawiła go u Juliana. Ale ona potrzebowała po prostu kilku minut w miejscu, gdzie wszystko było znajome. Potrzebowała się uziemić, przed kolejną rundą szaleństwa, które ją czekało. Gdy zbliżali się do hotelu Provincial, ujrzała jak Xypher spowolnił tempo marszu, jakby coś dobrego wpadło mu do głowy. Jego tęskne spojrzenie powędrowało w kierunku restauracji Stella. Nie powiedział słowa, ale nie musiał. Jego twarz mówiła wszystko. - Kiedy ostatni raz jadłeś? Nie odpowiedział. Simone pociągnęła go za rękę i zmusiła do zatrzymania. - Xypher? Żywność. Kiedy ostatni raz ją miałeś? - Co cię to obchodzi? I w tym momencie zrozumiała, co miał na myśli, wypowiadając te cztery słowa. Nikt nigdy wcześniej o niego nie dbał. Dlaczego ona miałby dbać? Nieznajoma, obca. - Idę coś zjeść. – Trzymała bransoletkę wysoko, tak żeby ją widział. – Sugeruję, żebyś za mną poszedł. Podeszła do małej restauracyjki ze śródziemnomorskim jedzeniem, która była po drugiej stronie ulicy, w której można było szybciej coś zjeść, niż w wykwintnej restauracji. Xypher przeklinając poszedł za nią. Ale prawda była taka i to była kolejna sadystyczna „przyjemność” od Hadesa, że Xypher mógł przywołać każdy rodzaj broni – ale nie pieniądze, żywność czy ubrania. Nie mógł też sam się uleczyć. Jego żołądek skręcał się z głodu nawet zanim Hades wrzucił go tutaj. Przez ostatni tydzień jadł rzeczy, o których nawet nie chciał myśleć, w efekcie to sprawiało, że żołądek nie burczał już tak bardzo. Mimo to, nie był przyzwyczajony, by otrzymywać wsparcie. Nikt nigdy mu nic nie dał. Nie umiał sobie z tym radzić. Cholera, nawet nie umiał żebrać. Simone zatrzymała się przy kobiecie ubranej w białą bluzkę i czarne spodnie, która stała przy wejściu. - Ile osób? - Dwie. Xypher spojrzał na Jessego, który uśmiechnął się do niego.

60

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Nigdy mnie nie liczą, a zawsze tu przychodzę. Kobieta chwyciła menu i zaprowadziła ich do stolika w kącie. Xypher nie przegapił momentu, kiedy Simone bardzo dyskretnie przysunęła krzesło dla Jessgo, jednocześnie wydawało się, że używa go do powieszenia kurtki. Ignorując Jessego, Xypher rozważał przełożenie sobie Simone przez ramię i wyniesienie jej stamtąd. Szczerze mówiąc, nie mógł znieść myśli o tym wszystkim jedzeniu, którego nie dostanie. Ale był przyzwyczajony do tortur. Usiadł lewo kryjąc swoją wściekłość. Kobieta położyła menu po jego lewej stronie. Xypher odwrócił się na bok i patrzył przez okno. To było takie dziwne być z powrotem w ludzkim świecie, po tak długim czasie. Tak wiele rzeczy się zmieniło. Ostatnim razem, kiedy był tutaj, konie były najlepszym środkiem transportu. Nie było elektryczności. Ludzkość zazwyczaj bała się ciemności. Bali się też snów, jakie Xypher i jego bracia im serwowali. Teraz głównie obawiali się siebie nawzajem i może słusznie. Simone zmarszczyła brwi, kiedy Xypher wyprostował się przy stoliku nawet nie patrząc w menu. - Nie jesteś głodny? Patrzył spojrzeniem, które zmroziło ją do kości. - Nie mam żadnych pieniędzy. - Cóż, nie sądzisz chyba, że zjadłabym na twoich oczach, pozwalając ci umierać z głodu, prawda? Smutną rzeczą było to, że właśnie tak myślał. Podniosła kartę i obróciła ją w jego stronę. - Zamów coś albo ja wybiorę za ciebie. - Zdajesz sobie sprawę, co się stało z ostatnim człowiekiem, który przemówił do mnie takim tonem? - Niech zgadnę… Został wypatroszony? Prawdopodobnie boleśnie. Zdecydowanie powoli. – Nabijała się z niego. – Na szczęście dla mnie nie możesz mnie zabić jak długo noszę bransoletkę. – Uśmiechnęła się z zadowoleniem do niego. – Zamawiam koktajl z krewetek i przyrumienionego kurczaka Alfredo. A ty? Po raz pierwszy zobaczyła jego skromne spojrzenie, kiedy wyciągnął menu jak urażone dziecko. - Życzliwość sprawia, że czujesz się niebyt komfortowo, nie? Nie odpowiedział, udawał skupienie na karcie dań. Westchnęła ciężko, zanim wymieniała sfrustrowane spojrzenie z Jessem. Nie mogła uwierzyć, że łatwiej jej się rozmawiało z duchami niż z… czymś, co siedziało naprzeciwko niej. Co oni musieli mu zrobić, że tak zapamiętale odsuwał ją od siebie?

61

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Xypher nie był pewien co zamówić. Wszystko wyglądało dobrze, a w brzuchu mu płonęło. Nie mówiąc o tym, że źle się czuł tak siedząc, jak cywilizowany człowiek. Nikt go tak nie traktował. Nigdy. Był Fobicznym Skotos. Spędził swoje życie sprawiając, że wszyscy wkoło niego drżeli, kiedy dawał im koszmary. Nawet bogowie. Był złem wcielonym. Nawet inne Fobiczne Skotos się go bały. I ta kobieta ośmieliła się mu rozkazywać… była naprawdę bardzo ładna i bardziej kusząca, niż kobieta powinna być i rozpraszała go, podczas, gdy miał wytyczony bardzo istotny cel. Do tej pory nie przyszła mu do głowy myśl, że bardzo długo nie miał kobiety. A jej delikatne, orzechowe oczy zaczęły go rozpalać. - Masz jakiś kłopot z podjęciem decyzji? Zamrugał na jej pytanie. - Jak ty to robisz? - Robię co? - Mówisz do mnie, jakbym był normalny. Zmarszczyła nosek na to stwierdzenie. - Cóż, właściwie mi tego nie ułatwiasz. Ale pamiętam czasy, gdy też byłam zła na cały świat. Chciałam krzyczeć na zewnątrz i sprawić, żeby wszyscy wokół mnie byli nieszczęśliwi i źli tak jak ja byłam. To… spala jak ogień i niszczy wszystko w środku. A potem zrozumiałam, że jedynym powodem, dla którego to tak boli, jestem ja sama. Mogłam wkurzać innych ludzi, ale w ciągu kilku godzin zapominali o mnie. Byłam jedyną, która żyła w wiecznym piekle. Więc podjęłam decyzję, by porzucić gniew i iść na przód. Jak łatwe mogło się to wydawać? Ale to nie było takie proste, po prostu odpuścić. - Tak, ale ty miałaś jakąś przyszłość przed sobą. Pokręciła głową. - Wcale tak nie myślałam, w tamtym czasie. Musisz wiedzieć, że widziałam jak zginął mój brat, a miał tylko siedem lat. – Zacisnęła zęby, gdy znajomy ból zaczął rozdzierać jej serce. – On też myślał, że ma przyszłość, a podczas jednego mrugnięcia okiem przepadła. Tak jak mojej matki i mojego ojca… Jej ból przemówił do niego; to było coś, co mogło go dotyczyć. Ale to, co zaskoczyło go najbardziej, to małe ukłucie w środku niego, w części, która faktycznie… nie, to nie była opieka. Nie byłby do tego zdolny. To było… nie mógł tego zdefiniować. - Co się stało? – Zapytał. Trzymała rękę w górze. - Wiem, że ja o tym wspomniałam, ale nie mogę o tym teraz rozmawiać, dobrze? To, że było to dawno temu, wcale nie oznaczało, że nadal nie bolało. Istnieją pewne bóle, których czas nie leczy. - Więc powinnaś mnie rozumieć.

62

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Simone zamarła na to jego proste stwierdzenie, kiedy zdała sobie sprawę, że tak jest. Nie ważne ile lat minęłoby, ból z powodu ich śmierci ciągle był świeży i surowy. - Tak. Myślę, że rozumiem. A jeśli twój ból jest jeszcze gorszy niż mój, to bardzo ci współczuję. Xypher zapatrzył się w dal, kiedy te słowa dotknęły jakiejś jego części, która nie była ruszana od wielu wieków. Nawet nie wiedział dlaczego go to tak dotknęło. To było tak, jakby połączył ich wspólny ból. - Lubisz owoce morza? Jak ona to robiła? Niby proste pytanie, a mimo to urzekało go. Czuł się… nie mógł nawet tego opisać. - Nie pamiętam. Nie jadłem dobrze smakującej żywności przez wieki. Położyła menu na stole. - A co jadłeś będąc tutaj? - Wszystko, co udało mi się znaleźć. Serce Simone ścisnęło się na te słowa. - Weźmiemy ci talerz gyrosu i talerz ostryg. W śród tych dwóch powinno ci coś zasmakować. Xypher nie wiedział, co powiedzieć. Zazwyczaj był gwałtowny, czekając jak ktoś go skrzywdzi, ale siedzieć tak jak teraz… był spokojny, a spokój był czymś, czego nie zaznał przez tak długo, że nie wiedział już jak to jest. Spoglądając wstecz, gdy był dręczony przez swoje wspomnienia, jeszcze zanim jego emocje zostały zabrane, był zły i gorzki. Wyżywał się na wszystkich wokół. Za to, że powstał wśród sumeryjskich demonów, a nie wśród ludzi czy bogów na Olimpie. Jego matka była surowa i bezlitosna. I na początku klątwa Zeusa mu pasowała, bo nie mógł niczego czuć. Dopóki nie spotkał Satary. Ona pokazała mu zupełnie nowe rzeczy. Śmiech. Pasję. Przez jakiś czas nawet oszukiwał siebie, że ją kocha. Z perspektywy czasu, to prowokowało go do śmiechu. Co syn demonicy i boga snów mógł wiedzieć o miłości? Jego właśni rodzice nic o tym nie wiedzieli. Nie miał miłości w genach. Ale zemstę… to było coś, w czym mógł zatopić pazury. Kelnerka podeszła do niego, tak jakby mogła wyczuć jego wrogie myśli. Szybko jednak przeniosła swoją uwagę na Simone, która zamówiła jedzenie. Xypher słuchał jej melodyjnego akcentu, przez który głos Simone wydawał się bardziej miękki i delikatny, niż inne, które słyszał. Jej ciemnobrązowe loki wisiały luźno wokół jej twarzy, a jej piwne oczy odzwierciedlały inteligencję, ciekawość i wrodzoną radość życia. Nie była tak chuda, jak kelnerka, która przyjęła zamówienie. Raczej była solidna. Zdrowa. I po raz pierwszy od wieków poczuł, że jego ciało stwardniało z pożądania. Figlarny błysk zagościł w jej oku, zanim przełknęła łyk wody i zaczęła z nim rozmawiać.

63

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Coś jesteś cichy, co właściwie sprawia, że zaczynam się denerwować. - Jak to? Spojrzała na Jessego, zanim odpowiedziała. - Jest takie stare powiedzenie, że tygrys leży nisko, nie dlatego, że się boi, tylko dlatego, że przyczaja się, by mieć lepszy cel. To przypomina mi ciebie. - Powinno. Westchnęła, kiedy bawiła się szklanką w swojej ręce. - Naprawdę uwielbiasz straszyć ludzi, co? - Zostałem do tego wychowany. Jesse roześmiał się. - Mogę się do ciebie zapisać na lekcję? Czuję się naprawdę podle, że nie wróciłem na ziemię jako poltergeist.11 – Podniósł ręce w górę strasząc Simone. – Oooo, idę po ciebie. Simone się roześmiała. Jesse wydał dźwięk obrzydzenia. - Widzisz. Śmiech. Chciałbym, chociaż raz wywołać prawdziwy strach. Xypher popatrzył znacząco na ducha, co przypomniało mu, że mógł go dotknąć i skrzywdzić. Jesse natychmiast się cofnął. Simone oparła twarz na ręce i patrzyła na nich. - Nie musisz tego robić, wiesz? - Robić co? - Wykrzywiać się i wyć na wszystkich dookoła. Weź głęboki oddech i wyluzuj. - Wyluzuj? – Xypher nie mógł uwierzyć w te słowa. – Zdajesz sobie sprawę, że oni przyjdą po nas? Pozwolisz swojej czujności odpocząć – wyluzujesz – umrzesz. Zaufaj mi. Mam bezpośrednie doświadczenie w tym względzie. - Tak. Coś wspominałeś, że jesteś martwy. Co się właściwie stało? Xypher zamilkł na wydźwięk niewinnego pytania, które przypomniało mu o tym, jakim głupcem kiedyś był. - Zostałem zdradzony przez jedyną osobę, z którą popełniłem błąd i zaufałem jej. - Przykro mi. - Nie potrzebnie. Wolałem umrzeć niż żyć wiecznie w kłamstwie.

***

- No i co? – Zapytała Satara, kiedy Kaiaphas zmaterializował się przed nią. - On będzie wkrótce martwy.

11

Poltergeist – z niemieckiego „hałaśliwy duch”. Najczęściej złośliwa istota strasząca ludzi, najczęściej duch nastolatek, który ma negatywne nastawienie emocjonalne do otaczającego go środowiska.

64

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Zaczęła krzyczeć, zanim wstała i zaczęła chodzić po niewielkiej przestrzeni, która stanowiła biuro Strykera. - To nie jest wystarczająco dobre. - Więc sugeruję go zabić. - Nie waż się mówić takim tonem do mnie. – Chwyciła butelkę, która stała na biurku Strykera, w której trzymała duszę Kaiaphas’a. Lekko postukała o brzeg biurka, nie za mocno, żeby nie rozbić, ale wystarczająco mocno, żeby zadźwięczała. – Jednym ruchem mojego nadgarstka mogę zakończyć twoje istnienie. Widziała, że strach zamigotał w jego oczach, ale w rzeczywistości nie pokazał żadnego innego wyrazu zaniepokojenia z powodu zagrożenia. - Xypher był chroniony przez syna Afrodyty, używającego miecza Kronosa. Nie istniał sposób, by go pokonać i wykończyć Xyphera. Satara wydała dźwięk obrzydzenia, powołując się na kogoś, kto wpakował ją w ten bałagan. Teraz jej jedyną nadzieją był deamarkonian, który dał jej Stryker. Przy jego pomocy mogła zlokalizować Xyphera, wykonując niewielki

wysiłek. Musiała to zrobić, bo

bezwartościowy demon, który stał przed nią nie mógł nic zrobić. - Chcę żebyś dostarczył mi jego głowę, Kaiaphas. A jeśli nie dostanę jego to zażądam twojej... Ukłonił się nisko przed nią. - Bądź wola twoja, moja pani. Głowa mojego brata będzie twoja.

65

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

ROZDZIAŁ 4

Xypher musiał powstrzymać się przed tym, by nie rzucić się na kelnerkę, gdy przyniosła jedzenie, by nie wyrwać jej go z rąk. Zapach posiłku sięgnął głęboko w niego i dosłownie sprawił mu ból, na myśl o smakowaniu. Chciał się rzucić na to jak dzikie zwierze i pozbyć się wszelkich ograniczeń, jakie miał. Ale co zdumiało go bardziej niż fakt, że był w stanie powstrzymać się, był powód, dlaczego to było takie ważne dla niego, by się zachowywać. Nie mógł dopuścić do tego, by ktoś go upokorzył ponownie. Jesteś niczym innym, tylko kundlem. Wstrętnym. Niecywilizowanym. Odrażającym. Kto mógłby pokochać bestię? Słowa Satary dzwoniły mu głośno i wyraźnie w głowie. Simone siedziała naprzeciwko niego, jedząc delikatnie i wyszukanie. Było widać, że maniery zostały jej wpojone i z powodu, którego nawet nie umiał pojąć, nie chciała go osądzać, jak reszta świata i też nie widziała w nim zwierzęcia. Nigdy nie dbał, o to, co inni o nim pomyślą. Aż do teraz. Jakby słyszała te myśli, sięgnęła przez stół i delikatnie położyła mu dłoń na ramieniu. - Wiem, że jesteś głodny, Xypher. Nie musisz martwić się o swoje maniery przy mnie. Częstuj się. Nic nigdy nie dotknęło go tak głęboko. Tak jak nikt nigdy nie wyglądał piękniej w jego oczach. Światło w jej włosach, sposób, w jaki błyszczały jej orzechowe oczy, ukazując wewnętrzną siłę, to było elektryzujące. To go zaskoczyło. Mogła wychłostać go tak, jak robili w Tartarze, a zniósłby to. Bez względu na to, co mu tam robili i jak starali się go złamać, stał silny odpierając bezpośrednie ataki. Podobnie jak odparłby jej. Tylko, że jej siła z natury była dobra. Nigdy nie chciała nikogo skrzywdzić. Nawet jego. Była uosobieniem łagodności. I właśnie z tego powodu był zdeterminowany niż kiedykolwiek, by nie poddać się swojej ciemnej stronie. - W porządku. – Mruknął podnosząc sztućce. Simone siedziała w milczeniu i patrzyła na Xyphera, jak z wyraźnym drżeniem jadł jagnięcinę. Nie było wątpliwości, że był głodny i że miał potrzebę zaspokojenia tego. Nie była pewna, dlaczego walczył, kiedy to było tak oczywiste, że chciał dorwać się do swojego jedzenia. Na jego miejscu porwałaby to jedzenie i garściami wkładałaby sobie do buzi. Ale nie on. To było tak, jakby chciał coś udowodnić. Jakby musiał jeść z dobrymi manierami z powodów, których nawet nie chciała się domyślać. Kręcąc głową, starała się skupić na własnym posiłku. Co wcale nie było łatwe, biorąc pod uwagę jego męską moc. Była nie do odparcia. Siła. Moc. Wszystko, co chciała zrobić, to dotknąć tych jego idealnych warg. Było to jak oglądanie pięknego zwierzęcia, które dopadło ofiarę. Ale

66

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

najlepszy widok miała, gdy próbował zatopić zęby w muszli ostrygi. Chłopięce zmieszanie na jego twarzy było urocze. Tłumiąc śmiech podeszła do niego. - Nie gryzie się ostryg ze skorupkami. Skrzywił się. - Więc, jak to zjeść? - Pokażę ci. Wzięła ostrygę z jego ręki i sięgnęła po mały nożyk, który leżał obok jego talerza. - Najpierw trzeba odciąć mięso od skorupy, a następnie unieść to do ust i pozwolić zjechać w dół. Potem należy połknąć, ale nie żuć. - Dlaczego nie? Wpatrywała się w mięso ostryg, które wyglądało dość niewinnie, ale mogła przysiąc, że nadal czuła smak, gdy kiedyś popełniła ten błąd i to przegryzła. „Okropny” nawet nie zbliżało się do określenia tego, co wtedy poczuła. - Cóż, to niezbyt smaczne i lekko obrzydliwe. Ale jak chcesz możesz spróbować. Xypher siedział nieruchomo, kiedy wpatrywał się, jak nałożyła odrobinę sosu tabasco na mięso. Jej zapach wypełnił mu głowę i przypomniał mu, że było to wieki temu, gdy po raz ostatni dotknął kobiety… Dziwne jak w tej jego całej wściekłości i chęci zemsty wcale nie myślał o tym. Nie zauważał żadnej z kobiet, które mijał na ulicach, gdy przemierzał w poszukiwaniu Daimona, który mógł go zabrać do Kalosis. Teraz dawno zapomniany ból zaczął go spalać. Chciał porwać jej dłoń w swoją tak, żeby mógł lizać opuszki jej palców i poczuć słoną skórę. Aby schować twarz w zagięciu jej szyi tak, aby móc wdychać jej zapach, dopóki nie przyległby do jego skóry. Nie wiedział dlaczego, ale myśl o dotykaniu jej sprawiła, że stwardniał nawet bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej. I zapragnął sięgnąć i zatopić rękę w tych niesfornych lokach, które pomimo jej starań, nie dawały się oswoić. Zaczął się zastanawiać, co by czuł, gdyby pieściła jego klatkę piersiową, podczas tego jakby się z nią kochał. Czy jej ciało było miękkie, tak jak się zdawało? A jej usta? Czy chciałaby go przyjąć do swojego ciała? Xypher zmusił się do odgonienia tych myśli i odwrócenia wzroku od niej. Jego przeznaczeniem nie było, by ta kobieta dotykała go w taki sposób. Był zwierzęciem i wiedział o tym. Był pozostawiony sam na zbyt długo i został wyrzucony, by znaleźć swój własny sposób. Subtelność była dla ludzi. Na pewno nie dla renegata Skotos, który miał powrócić do piekła w ciągu kilku tygodni. Nie bądź miękki. Miej się stale na baczności. Prędzej czy później wróci do Tartaru na łaskę Hadesa. Zajęło mu wieki, aby wzmocnić się na tyle, by nie czuć uderzeń kolczastego bata, kiedy go bito. Wieki nauki jak nie wpaść w zasadzki okrutnej gry, w którą grał Hades. Komfort w tej płaszczyźnie tylko go osłabi, gdy wróci na dół. Byłoby to piekło jeszcze bardziej nie do zniesienia. To było coś, na co nie mógł pozwolić. I bez tego było wystarczająco

67

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

źle. Nie chciał łagodzić pobytu tutaj… Nic dziwnego, że Hades zgodził się wypuścić go na miesiąc. Bóg Podziemi dokładnie wiedział, jaka wielka będzie to kara dla Xyphera, gdy zazna wolności. Sukinsyn. Zagryzając wargę wyrwał jej z ręki ostrygę. - Nie jestem dzieckiem. Sam umiem sobie poradzić. Simone przekrzywiła głowę z irytacją na jego szybką zmianę nastroju. Przez moment wydawało się, że chciał się nauczyć, jak być… no cóż, miłym. Musiała mieć halucynacje. - Dobrze. – Powiedziała podnosząc ręce. – Nieważne. Zła na jego zachowanie, wróciła na swoje miejsce i dokończyła posiłek w ciszy. Co z nim było nie tak? Nigdy przedtem nie spotkała nikogo tak niemiłego, kto nie umiałby przyjąć nawet odrobiny życzliwości. Przypomniał jej, jak okropny był Scott Murphy… Jej serce znacznie przyspieszyło, gdy przypomniała sobie chłopca, który był z nią w domu dziecka, kiedy miała jedenaście lat. Wrogi i dziki, że ledwie przypominał człowieka. Dziewięciolatek, który został zabrany od rodziców, a następnie umieszczony w machinie domów dziecka, ponieważ nikt nie mógł sobie z nim poradzić. Wreszcie opieka społeczna zaczęła umieszczać go w różnych placówkach, ale ciągle go wyrzucano. Nikt w domu, w którym przebywała, wliczając w to pracowników, nie mógł go znieść. Zawsze wszczynał bójki i kpił z każdego, nawet z Simone, która chciała zostać jego przyjaciółką. Wyśmiał ją, a potem pobił tak mocno, że potrzebowała szwów. Wciąż miała blizny na przedramieniu. Przez tego typu ataki złości i nienawiści spędził cały swój czas, jaki tam był w izolatce, dopóki nie zniknął w tajemniczych okolicznościach w środku nocy. Jego ciało odnaleziono kilka dni później w piwnicy, która robiła za siłownię, wciąż ubranego w piżamę. Najwyraźniej poszedł tam sam i rozciął sobie nadgarstki. Miał dopiero jedenaście lat. Simone była smutna przez to całe straszne wydarzenie, ale kiedy później tego samego dnia usłyszała jak dwójka nauczycieli rozmawia o tym zdarzeniu, cały jej smutek został zastąpiony złością ze względu na dziecko, które nie powinno być zmuszone do odebrania sobie życia. - To wstyd, że ten chłopak tak skończył, ale myślę, że ze względu na uraz z dzieciństwa nie było dla niego żadnej nadziei. - Trauma? - Nie wiesz? Został zabrany od rodziców, ponieważ jego matka była uzależniona od narkotyków, a jego ojciec był dilerem. Scott miał kiedyś rozbitą głowę, ponieważ pewnego popołudnia przerwał tatusiowi w załatwianiu interesów, ponieważ biedactwo było głodne i poprosiło o kanapkę. To dlatego państwo go zabrało. Jego ojciec siedzi w areszcie i próbuje odzyskać wolność do dziś. Powiedzieliśmy Scottowi w tym dniu, kiedy zniknął, że jego ojciec

68

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

zabierze go do domu następnego dnia rano. Zgadnij, dlaczego biedny dzieciak wolał umrzeć, niż wrócić do tego piekła, które na niego czekało… W jednej chwili Simone odebrała cenną lekcję życia. Nie osądzała nikogo, dopóki nie poznała jego sytuacji. Bez względu na to jak straszni ludzie wydają się być, czasami istniała ważna przyczyna ich zachowania. To prawda, że niektórzy byli chorzy, ale nie zawsze. Wielu ludzi po prostu zostało skrzywdzonych i odczuwało ból i przez swoje zachowanie starało się chronić samych siebie, od tego by nie bolało bardziej. To było to, czego próbowała nauczyć swoich uczniów. Zawsze, gdy wchodziło się na miejsce zbrodni, najgorszą rzeczą, jaką można było zrobić dla zmarłego, to osądzać go. To zimny profesjonalizm i staranność w pracy, która polegała na dokładnym sprawdzeniu i oględzinach. Osobiste poglądy nie miały znaczenia w kostnicy. Jednym było powiedzieć komuś jak żyć i jakie podejmować decyzję, drugim być osobą, która miała to zrobić i żyć z konsekwencjami. Tylko dlatego, że mógłbyś zrobić coś inaczej, nie znaczyło, że powinieneś. Ludzie wznosili się i opadali przez własne wybory życiowe i doświadczenia. Błędy były w to wliczone. I gdy tak o tym myślała, zaczęła być ciekawa Xyphera i jego przeszłości. Dlaczego jego postawa była tak bardzo obronna? Kto go skrzywdził? - Jak wygląda dzieciństwo bogów? Xypher podniósł wzrok znad posiłku, by spotkać parę najczystszych, najbardziej niewinnych oczu, jakie kiedykolwiek widział. - Słucham? Nawet nie drgnęła na uszczypliwość zawartą w jego głosie. - Po prostu się zastanawiam. To znaczy moje było bardzo typowe, aż zmarli moi rodzice. Jeździłam na rowerze po okolicy, robiłam ciasta z błota, robiłam przyjęcia z moimi koleżankami i lalkami i walczyłam z bratem o programy telewizyjne. A ty co robiłeś? Jakby miał jej to powiedzieć? To nie był jej cholerny interes. - A co cię to obchodzi? Przyjazność na jej twarzy zniknęła przez sposób jego wypowiedzi. - Naprawdę nie znoszę, kiedy zadajesz to pytanie… Zależy mi, ponieważ jesteś osobą, na którą jestem skazana, dopóki nie zdejmiemy bransoletek i chciałabym się dowiedzieć czegoś o tobie. Kto wie? Może nawet znajdzie się ktoś zakopany pod tą całą otoczką wrogości, kogo nawet polubię. Jego krew zagotowała się, gdy zdał sobie sprawę, czego naprawdę chciała. - Nie wyjawię ci tak łatwo moich słabości, dziecinko. Nie mam żadnych. Ona zagapiła się na niego. - Porównujesz wspomnienia z dzieciństwa ze słabością? Dobry Boże, co oni ci zrobili?

69

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Zaśmiał się gorzko na wspomnienie z przeszłości. Wspomnienie, o którym tak strasznie próbował nie myśleć. Ale jedno było bardziej wyraźne niż inne. To był jedyny raz w życiu, gdy był słaby i nauczył się, że nie warto powtarzać tego doświadczenia. - Byłem przykuty do ogrodzenia, kiedy mnie bili i wycięli mi serce, a ja z nimi nie walczyłem. Nawet jedną ręką mogłem mieć wpływ na tych, którzy mnie zabili. Wystarczy powiedzieć, że nigdy już nie będę bezbronny ponownie. Simone chciała płakać na tę część, którą jej opisał. I na ból, który widziała w tych czystych, jasnych oczach. - Nie zasługujesz na to. - Nie żartuj. – Powiedział przez zaciśnięte zęby. – Ale zasługiwanie nie ma z tym nic wspólnego. Życie i śmierć są takie. Nie mają litości dla nikogo. Simone spojrzała na Jessego, którego była pewna, że nosi on ten sam ból, który był na jej twarzy. Słowa Xyphera mocno ją dotknęły, gdy przypomniała sobie, że jej matka i brat też nie zasłużyli na to, co ich spotkało. Nie chcąc już więcej poruszać tego tematu, starała się z nim nie rozmawiać, podczas, gdy kończyli jeść. To było po prostu zbyt trudne, żeby spróbować dotrzeć do kogoś, kto nie chciał cię wpuścić. Gdy skończyli posiłek zapłaciła rachunek i poszli w kierunku jej mieszkania. Ledwo przekroczyli drzwi restauracji zadzwonił Tate. - Jak poszło z Julianem? – Zapytał. Spojrzała na złotą bransoletkę na swoim nadgarstku. - Nie do końca tak, jakbym tego chciała. Wciąż jesteśmy związani. - O kobieto, tak mi przykro. - Sądzę, że mogło być gorzej. On mógł być seryjnym zabójcą. Spojrzenie Xyphera podpowiedziało jej, że słyszy ich rozmowę. - O cholera, muszę odebrać ten telefon, duszko. Macie być ostrożni i postaram się złapać was później. Tate rozłączył się zanim mogła się z nim pożegnać. Zamknęła klapkę i kątem oka zobaczyła Xyphera pocierającego swoje ramiona, które były pokryte gęsią skórką. - Zimno ci? Nie odpowiedział. - Jest mu zimno. – Podpowiedział Jesse. – Wyczytałem to w jego aurze, tam jest wszystko niestety ty tego nie widzisz. Xypher obdarował go spojrzeniem, które powinno go spalić. Simone zatrzymała się, gdy rozważała gdzie w tej dzielnicy mogliby kupić mu odzież. Większość sklepów tutaj miała ubrania dla kobiet… lub Gothów.

70

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Powolny uśmiech wykrzywił jej usta. Tak, jego osobowość i wspaniały wzrost będą się dobrze prezentować w stylu Goth. Bez słowa przeszła przez Dumaine i skierowała się na Decatur Street. - Co robisz? – Xypher spytał defensywnie. - Próbuję zdobyć jakieś ciuchy dla ciebie. Pociągnął ją tak, że zatrzymała się na chodniku. - Nie potrzebuję niczego. - Potrzebujesz. Jego piękna twarz skamieniała. - Nie będę przyjmował od ciebie hojnych datków. Nie potrzebuję nic od nikogo. Posłała mu zimne spojrzenie. - Nie utknę na miesiąc z gościem, który ma tylko jeden podkoszulek i jedną parę spodni, kiedy będę zmuszona wąchać go przez cały czas. To zdjęło trochę ognia z jego oczu. Jesse się skrzywił. - Hej on jest bogiem. Nie może sobie po prostu jakiegoś stworzyć? Xypher znowu popatrzył na ducha niezbyt przyjaźnie. - Hades jest draniem. Tak jak mówiłem wcześniej moje moce nie są w pełni. Mogę ich używać, by się bronić, ale nie, by się ubrać czy najeść… lub schronić. – Ostatni wyraz wyszeptał tak cicho, że nie była pewna, że go usłyszała. Wstyd na jego twarzy podpowiedział jej, że się nie przesłyszała. Dlaczego Hades mu to zrobił? - No dalej. – Powiedziała łagodnie i pociągnęła do delikatnie za rękę. – Musisz mieć przynajmniej płaszcz lub kurtkę. Xypher nie mógł oddychać przez delikatność przelotnego dotyku, który poruszył coś w jego środku. To nie miało służyć temu, by go obrazić czy przejąć nad nim kontrolę. Nic więcej niż przyjazny gest człowieka, jaki może dać innemu. On nigdy nie został dotknięty w tym stylu. Onieśmielony jej dobrocią poszedł za nią do sklepu. Nie to, że dawał jej wodzić się za nos. Nigdy nikomu by nie pozwolił. Ona po prostu prowadziła, bo on nie wiedział gdzie idą. Gdy weszli do sklepu zatrzymał się na widok manekina w gorsecie, krótkiej spódniczce i pasiastych pończochach. - Coś jest nie tak? – Simone zapytała. - Znam demona , który się tak ubiera. Jej twarz straciła kolor. - Demona? – Szepnęła. Xypher skinął głową. - Ona podróżuje z Acheronem, jako jego towarzyszka. Simi.

71

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Simi Parthenopaeus? Xypher był wstrząśnięty entuzjazmem ekspedientki. Z krótkimi, czarnymi włosami stała po przeciwnej stronie szklanej lady z biżuterią i ozdobami. Simone skrzywiła się na głos kobiety. - Znasz Simi? Ciemnowłosa kobieta uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - O tak, wszystkie znamy Simi i jej siostrę. One zaglądają do nas za każdym razem, gdy są w mieście. Uwielbiamy je. Jesteście ich przyjaciółmi? Xypher parsknął. Przyjaciel… nikt nigdy nie użył w stosunku do niego tego określenia. Ale nie mógł dokładnie wyjaśnić kobiecie, że zdjął armię takich demonów i uratował świat. - Tak jesteśmy przyjaciółmi. - Och kochani, to zapraszamy do Roadkill. Każdy przyjaciel Parthenopaeusea jest naszym przyjacielem. Co mogę dla was zrobić? - Musimy nabyć trochę ubrań. – Powiedziała Simone. Wskazała ręką wysoko na ścianę. – Możemy tą oglądnąć? Kobieta wyszła zza lady, żeby im to ściągnąć. Podała kurtkę Xypherowi, który ją włożył. Tego właśnie uczucia potrzebował, aby nie jęczeć, gdy dobra, ciepła skóra przylgnęła do niego po tych wszystkich dniach, gdy było mu zimno. Kurtka była ciężka, ale zadowalał go ten ciężar. To było naprawdę dobre. Simone uśmiechnęła się, podeszła do niego i zaczęła oglądać. Jej dłonie musnęły jego szyję, czyniąc go natychmiast twardym. - Bardzo ładna. Wygląda na tobie bardzo dobrze. Podoba ci się? On nawet nie wiedział jak zareagować. - W porządku. – Powiedział, wiedząc, że to stwierdzenie nie było poprawne. To było znacznie więcej niż „w porządku”. Chciał ją przytulić za ten prezent. Simone cofnęła się, gdy dziwna fala pożądania przeszła przez nią, a ona nie wiedziała dlaczego. No dobra, może wiedziała. Xypher wyglądał bosko w czarnej, motocyklowej kurtce, która była ozdobiona symbolem anarchii na lewym ramieniu i twarzami Misfits12 na plecach. Chciała zedrzeć z niego tę kurtkę i poczuć twarde mięśnie, które okrywała. Wyglądał tak niebezpiecznie i dziko. Z resztą taki był. To było wszystko, co mogła zrobić, by nie mruczeć. - Ile chcesz koszulek? – Zapytał Jesse. Simone zamrugała wdzięczna, że Jesse przerwał jej myśli. - Przynajmniej tuzin. - Tuzin czego? – Sprzedawczyni spojrzała na nią. Simone zaczerwienił się, gdy zdała sobie sprawę, że kobieta nie widzi i nie słyszy stojącego obok niej Jessego. 12

Amerykański zespół punkrockowy.

72

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Przepraszam, tylko głośno myślę. - Spokojnie, myślałam, że mówisz jakimś szyfrem. – Wzrok kobiety prześlizgnął się po brzuchu Xyphera. – Bo jestem pewna, że ma tam ukryty śmiercionośny zestaw dwunastu. Simone nie wiedziała dlaczego, ale błysk zazdrości przeszedł przez nią. Jakże zabawne to było. Jeszcze do tego, kiedy odpowiedziała kobiecie, jej głos był zabarwiony głupią, niespodziewaną emocją. - Właściwie ośmiu. Ekspedientka była pod wrażeniem. - Naprawdę? - Simone skinęła głową. – Cholera, jesteś szczęściarą. Mnie się dostał tylko jeden, piwny, wypukły, ale i tak go kocham. Simone roześmiała się. Xypher nie. - O czym wy dwie rozmawiacie? Simone poklepała Xyphera po ramieniu. - O niczym, kochanie. Chodź kupimy ci klika swetrów, jakieś koszule i spodnie. Jesse przewrócił oczami. - One mizdrzyły się do ciebie, koleś. Rozmawiały o twoich zaletach, a właściwie śliniły się na twój widok, jaki też bym taki miał, gdybym nie stał się zjawą w wieku siedemnastu lat. – Naprężył mięśnie, próbując wyglądać bardziej muskularnie. – Jestem na zawsze uwieziony w tym wysokim, nastoletnim ciele. Xypher nie skomentował jego wyglądu, był bardziej rozkojarzony przez kobiety. - A powinny tak robić? – Szepnął do Jessego. - Tylko, jeśli będziesz miał szczęście… lub, jeśli będziesz… - Jesse wydał z siebie dziwny klikający odgłos. Sprzedawczyni skrzywiła się. - A powinny tak robić, co? - Zabieraj swoje ubrania, kochanie. I tak, powinny. – Pochyliła się bliżej do niego. – Ignoruj Jessego zanim nas wyrzucą ze sklepu. – Potem spojrzała na Jessego upominającym wzrokiem. - Jest po prostu zazdrosna, że ja mogę wejść do przymierzalni i nie będę zauważony. – Jesse kontynuował. - Jesteś zboczeńcem. – Simone powiedziała bezgłośnie samymi ustami. - Nie jestem. Zboczeńcem byłbym, gdybym podglądał cię podczas kąpieli albo zmiany ubrania. – Wzdrygnął się. – To tak, jakby podglądać siostrę. Zabij mnie i zostaw martwym. - Chciałabym. – Simone mruknęła pod nosem. Xypher zmarszczył brwi podczas ich rozmowy. Zajęło mu klika sekund, żeby zdać sobie sprawę, jakie czuł emocje. Rozbawiony. Nigdy wcześniej tego nie doświadczył, ale to było dobre.

73

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Jego pierś była lekka, a w żołądku go łaskotało. Nie było gniewu, czy zamiaru spowodowania uszkodzenia ciała w tych dźwiękach. Po prostu przekomarzali się figlarnie i cieszyli się sobą. Lubił ich oglądać. Simone posłała wzrokiem kolejne upomnienie Jessemu, tak żeby zrozumiał, że miał poważne kłopoty. Mimo, że go kochała, nienawidziła jak to robił. Nie chciała go ignorować, ale też nie chciała, żeby ktokolwiek pomyślał, że jest szalona, albo coś. Odwracając się od Jessego, żeby go nie prowokować, Simone poszła za kobietą w głąb sklepu, a następnie zatrzymała się widząc buty na środku półki przymocowanej do ściany. Większość z nich była bardzo śmieszna wliczając w to parę jasnych szpilek z obcasem na dziewięć cali.13 Ale jedna para czarnych, ciężkich, motocyklowych butów, w czaszki i skrzyżowane piszczele na klamrach zwróciła jej uwagę. Powolny uśmieszek wykrzywił jej wargi, jakby wiedziała, że są przeznaczone tylko i wyłącznie dla jednej osoby. - Xypher? -Tak? Zwróciła się w stronę butów. - Chciałbyś takie nosić? To pytanie wywołało absolutnie powalający uśmiech. I chociaż raz to nie była kpina. Wyglądało to na czystą przyjemność i ogrzało jej serce. Cholera, ten człowiek był wspaniały. Odchrząknęła i poprosiła sprzedawczynię o podejście tam, gdzie stali. - Weźmiemy parę tych. Ekspedientka roześmiała się. - Uwielbiam, kiedy przyjaciele Simi przychodzą do mnie. Wy, ludzie, kupujecie jak demony. Simone rzuciła wzrokiem na Xyphera, który patrzył na kobietę z wyrazem winy wymalowanym na twarzy. Kobieta miała w połowie rację. Wkrótce udało im się wybrać odzież, bieliznę i akcesoria dla Pana Ładnego-AleNieznośnego. Simone musiała sobie troszkę pobiadolić i po narzekać, kiedy podano jej terminal do kart kredytowych. Chociaż miała trochę uskładanych pieniędzy, to nie tak, że wydawała je na zakupy, szczególnie w przypadku tymczasowych gości. Ale nie mogła pozwolić, by Xypher chodził przez trzy tygodnie nago. Nie wątpiła, że byłby to gorący widok, ale oboje zostaliby aresztowani. Przynajmniej tak myślała, dopóki nie złapała niestrzeżony wyraz radości na twarzy Xyphera, kiedy gładził rękaw swojej kurtki. Było wiadomo, że nie dano mu nigdy przedtem czegoś takiego. Tak, to sprawiało, że było to warte swojej ceny. Uśmiechnęła się i spojrzała na półki ponad głową sprzedawczyni. Były tam poukładane szaliki, jej uśmiech poszerzył się przy jednym. 13

Nie wiem, czy Pani Kenyon nie przesadziła, ale 9 cali to 22 centymetry…

74

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Przepraszam. – Powiedziała do ekspedientki. – Proszę też o ten szalik, nad pani głową. Kobieta podała jej czarny, długi szal z wymalowanymi czaszkami i piszczelami. - Ten? - Tak, poproszę ten. Tak szybko jak dostała go w ręce, Simone ściągnęła metkę i sięgnęła wyżej, by zawiązać go na szyi Xyphera. - Co robisz? – Podejrzenie w jego oczach spalało ją. - To będzie trzymać ciepło przy szyi, gdy wyjdziemy na zewnątrz. Xypher się nie odezwał, gdy schowała końce szalika pod kurtkę, po czym zapięła zamek. To był tak wielki przejaw troski, że aż wywołał ból w jego klatce piersiowej. Nie lubił tego uczucia. - Nie jestem dzieckiem. Roześmiała się. - Zaufaj mi, kochanie, że to nie uciekło mojej uwadze. Skrzywił się na te zabawne słowa. - Dokuczasz mi? - Tak. Dokuczanie… nikt, nigdy nie robił tego z nim. Przynajmniej nie dla zabawy. Spojrzał na Jessego. - Stary, ona nie ma racji. Zachowujesz się jak duże dziecko. To prawda, a nie dokuczanie. Zgrzytając zębami, Xypher trzasnął go w tył głowy. - Ała! Szlag, zapomniałem, że on może to zrobić. – Jesse podszedł bliżej do Simone. Kiedy Xypher zaczął go ścigać, Simone stanęła mu na drodze i wręczyła siatki z zakupami. - Wychodzimy, teraz. – Powiedziała przesadnym tonem. – Dziękujemy miłej pani za pomoc. Ekspedienta roześmiała się. - Jesteście z pewnością mile widziani. Życzę wam obojgu dobrej nocy. Zanim Xypher zdążył odpowiedzieć, Simone lekko pchnęła go w stronę drzwi. Poszedł przed nią niechętnie. Czy ona była szalona, żeby stawać mu na drodze? Nie mógł pojąć kto sprowadził na jej życie takie zagrożenie jak duch. Szczególnie tak głupi jak Jesse. Simone zatrzymała się na chodniku, by ich upomnieć. - Wy dwaj macie zamiar mnie wpakować w jeszcze większe problemy dzisiaj? Nie umiecie się zachować? Jesse prychnął. - To on zaczął.

75

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Simone podniosła ręce we frustracji. - Ani słowa. Xypher odwrócił się i strzelił Jessego tak mocno, że jego włosy zaczęły się palić. Simone chwyciła za ramię Xyphera, by chronić Jessego, który aktualnie skomlał z bólu. Oczy Xyphera płonęły, jakby i ją chciał walnąć. - Immunitet dyplomatyczny. – Powiedziała podnosząc bransoletkę do jego oczu, przypominając, że nie może jej zabić, dopóki to nosi. - Byłoby dobrze gdybyś zapamiętała, że nie będziemy związani wiecznie. - Ale to będzie trwało wystarczająco długo, żebyś zostawił Jessego w spokoju. Warknął groźnie, na szczęście odwrócił się plecami do Jessego i ruszył chodnikiem. Uspokojona, że zapanowała nad nimi, Simone ledwie postawiła krok, kiedy jej telefon zadzwonił ponownie. - Halo? To był Tate. - Mamy kolejne morderstwo… takie samo jak Glorii. Czy możesz dostarczyć tu swój tyłek i popatrzyć na to, gdy jeszcze policjanci nie zadeptali tego wszystkiego? - Oczywiście. Gdzie jesteś? Nie usłyszała odpowiedzi, ponieważ dwa radiowozy policyjne przejechały na sygnałach obok nich, kierując się w stronę French Market. Do czego musieli się tak spieszyć? Zaczął pracować jej szósty zmysł. - Jesteś w North Peters? - Usłyszałaś to, co? - Jestem głucha nawet w głębi duszy. – Patrzyła jak jadą kolejne samochody. – Myślę, że jestem tylko cztery bloki od ciebie. Zaraz tam będę. Nie trzeba było iść długo ulicą, żeby znaleźć mnóstwo policjantów… i mały tłumek gapiów, który zebrał się by oglądać, dyskutować czy spekulować. Simone wyciągnęła portfel z dokumentami z tylnej kieszeni zanim dotarła do pierwszego oficera. Mimo, że nosiła torebkę, zawsze dokumenty nosiła w portfelu w tylnej kieszeni, przeczulona po tym jak skradziono jej torebkę kilka lat wcześniej. Oficer zmarszczył brwi na jej legitymację. - Mięsny Oddział. Nie zazdroszczę wam ludzie. Uśmiechnęła się do niego. - Ja też ci nie zazdroszczę. Przynajmniej ludzie, którymi się zajmuję, nie starają się mnie zabić. - Słuszna uwaga. – Podniósł taśmę zabezpieczającą, tak, aby mogła się schylić i przejść pod nią.

76

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- On jest ze mną. – Powiedziała zanim policjant zdążył zatrzymać Xyphera. - W porządku, Ryan. – Tate krzyknął naprowadzając ich w swoją stronę. – Potrzebuję ich tutaj. - Cokolwiek powiesz, Doktorku. Simone podeszła, aby przedstawić ich sobie. - Tate to Xypher, mój obecny paranormalny dylemat. Śmiejąc się Tate podał rękę Xypherowi. - Nigdy nie spotkałem Łowcy Snów wcześniej. Xypher potrząsnął jego ręką. - Pewnie, że spotkałeś. Po prostu nie pamiętasz. – Powiedział to ze złośliwym błyskiem w oku. Tate potrząsnął głową. - To nie jest pocieszające. - Mój rodzaj rzadko taki jest. – Nie brakowało złowieszczego tonu w jego słowach. - Xypher jest postrachem mrożącej krew w żyłach załogi. – Wyjaśniła Simone. Tate poprowadził ich do ofiary, która leżała pod czarną folią. - Rozumiem. I zapiszę sobie, że mam się mu nie narazić. Ostatniej rzeczy, jakiej potrzebuję, to jeszcze więcej koszmarów sennych. Simone nie mogła się z tym zgodzić. - Myślę, że Xypher żyje dla koszmarów. Tate prychnął. - W takim przypadku on tutaj będzie się czuł jak u siebie w domu. - Dlaczego? Tate wskazał na ofiarę leżącą na ziemi u ich stóp. - Tak samo jak Gloria. Te same rany. Te same uszkodzenia. Bez krwi. Osuszona i porzucona. Jedyną różnica jest to, że wydawało się, iż ofiara walczyła. - Ona musi… - On. – Poprawił ją Tate. Simone zmarszczyła brwi. To by obalało teorię seryjnego mordercy. - On? Tate podniósł folię, by pokazać im mężczyzną rasy kaukaskiej po dwudziestce, który leżał twarzą do góry, tępo patrząc w niebo. Jego twarz była wykrzywiona, zamrożona horrorem, przez który zakończył swoje życie. Simone skrzywiła się, kiedy fala współczucia i bólu przeszła przez nią. Tej części swojej pracy nienawidziła najbardziej. Tego uczucia, gdy musiała zobaczyć ciało, takim jak zostawił je

77

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

morderca. Chora śmierć powodowała, że jej żołądek się spinał. Ale najgorsze było widzieć na własne oczy, jak rodzina reaguje na wieść o tragedii. - Musimy znaleźć tego dupka i go powstrzymać. – Powiedziała przez zaciśnięte zęby. - Tak. – Zgodził się z nią Tate. Xypher postawił torby pod ścianą zanim podszedł do ciała, by się mu przyjrzeć. - Ostrożnie. – Ostrzegł go Tate. – Nie dotykaj ciała. Nie chcemy zniszczyć dowodów. Musimy znaleźć zwyrodnialca i zaprowadzić go natychmiast przed wymiar sprawiedliwości. Xypher przykucnął i uważnie przyjrzał się ranie na szyi. - To będzie trudne. - Jak to? - Bo zabił go demon. - Co? – Simone i Tate powiedzieli jednocześnie. Xypher usiadł na swoich butach i popatrzył w górę na nich. - Człowiek tego nie zrobił. To nie miało dla niej sensu. - Daimony nie… - Nie Daimon. Demon. – Xypher wskazał na ślady na szyi, które były identyczne, jak w przypadku ataku na Glorię. – To jest Sumeryjski demon Dimme. - Dimme? – Tate powtórzył. – Co to do cholery jest Dimme? Xypher wstał. - W ten sposób znalazłem się tutaj. Pomagałem z nimi walczyć w Las Vegas. Podczas walki jeden z Dimme uciekł i według mojej wiedzy nikt nie mógł go znaleźć. Myślę, że właśnie to zrobiłem. Tate wyglądał na chorego w odczuciu Simone. - Jak to do cholery możliwe? Xypher wzruszył ramionami. - Musi być coś, co sprowadziło go tutaj. Artefakt. Osoba. Coś. W przeciwnym razie utrzymywałaby się blisko kokona, gdzie są uwięzione jej siostry. - Jesteś tego pewien? – Tate zapytał. - Nie, człowieku. Gówno o tym wiem. Zgaduję, by cię wkurzyć. Simone westchnęła. - Powinnam ostrzec cię przed jego sarkazmem. To sprawia, że wokół niego jest tyle radości. Tate zignorował jej oświadczenie i spojrzał w ciemną uliczkę. - Czy potrafisz znaleźć jego ducha, Sim? - Nie pojawił się tutaj.

78

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Xypher skrzyżował ręce na piersi. - On nie będzie miał ducha. Simone przekrzywiła głowę z kamienną miną na jego słowa. - Co masz na myśli? - Tak zabija Dimme. Zwykle wysysa wszystko z człowieka. Rach, ciach i już. I dla porządku musisz zniszczyć ciało, ponieważ powstanie z martwych kilka godzin po śmierci. Simone wymieniła chore spojrzenie z Tatem. - Gloria. – Szepnął Tate. – To dlatego jej ciało powstało. Simone skrzywiła się, jak o tym pomyślała. - Więc dlaczego widziałam ducha Glorii? Xypher wzruszył ramionami. - Dimme nie musi skończyć pożerać duszy. Zdarza się czasami, że dusza jest uwięziona i ostatecznie więdnie i ginie. Tate przeklął. - Więc w jaki sposób możemy wyśledzić i zabić tę rzecz? Wyraz twarzy Xyphera był przejawem czystego zła. - Nie dacie rady. To wyśledzi i zabije was.

79

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

ROZDZIAŁ 5

Tate lekko drżał, kiedy poprowadził ich kilka kroków od ciała, gdzie rozmawiało dwóch detektywów. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowali, to by tamci usłyszeli szczegóły ich dyskusji. Przypatrzył się Xypherowi z grymasem na twarzy. - Zaczynam czuć ciepło wewnątrz na myśl, że ta demoniczna rzecz grasuje na ulicy i żeruje na nas. A tak właściwie o ilu tutaj rozmawiamy? Xypher był całkiem obojętny w temacie, na który rozmawiali. - Istnieje siedem z nich. Tylko jeden przedostał się do ludzkiej rzeczywistości. Tate zatrzymał spojrzenie na Simone. - Uwielbiam, kiedy mówi „ludzka rzeczywistość”. Tia, tak jak ona. - Nie wiem. Nadal tkwię w części „to wyśledzi i zabije was” i „powstanie z martwych”. Nie sądzę, że mi się to podoba. Tate parsknął. - Ty i Nialls. Jestem pewien, że nadal nad tym świruje. Biedny facet. Nikt nigdy nie uwierzy, że nie jest szalony… - Przez wyraz na jego twarzy widać było, że zastanawia się, czy też aby nie jest stuknięty. Potrząsając głową, jakby chciał się pozbyć swoich myśli, ponownie zwrócił uwagę na Xyphera. – Czego Dimme chce? Dlaczego to zabija ludzi? Xypher wzruszył ramionami. - Podstawowe demony są bardzo interesujące i zazwyczaj nic nie chcą. One po prostu są. Staniesz na drodze demona – umrzesz. Jeśli musi się karmić, a ty jesteś w jego menu, to cię zjada. Proste, naprawdę. Nie są dobrymi graczami i nie mają wyższych pobudek. Przeklinając, Tate odprowadził ich jeszcze dalej od ciała, gdy fotograf zaczął robić zdjęcia. - Przecież to nie może tak po prostu zabijać dla samego zabijania. To nie ma sensu. - Pewnie tak. – Xypher powiedział sucho. – Demony zostały stworzone, by być bronią, lub narzędziem różnych istot. Są Charonte, które służą bogom Atlantydy… właściwie były one jedną z niewielu ras demonów, które nie zawsze były podporządkowane. Aż nie zostały pokonane i zniewolone przez władców świata. Potem są Gallu, które zostały stworzone do walki z Charonte i Dimme, które zostały stworzone tak, że jeśli Sumeryjski panteon zostałby zniszczony i razem z nim jego Gallu, Dimme zasadniczo miały zjeść świat i pomścić swoich nieżyjących władców. Właśnie to sprawia, że samotny demon Dimme jest tak niebezpieczny. Wszystko, co wie, to jak zabić. – Xypher rzucił znaczące spojrzenie na ciało leżące na ziemi. Tate nie wydawał się być usatysfakcjonowany tą odpowiedzią.

80

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Czy istnieją jeszcze jakieś inne demony na świecie? Xypher skinął głową. - Każda kultura ma swoje własne demony. Ale z tymi, o których wspomniałem, masz do czynienia w tej sprawie. – Xypher wskazał skinięciem głowy ciało. – Jest możliwe, że Gallu go zaatakował. Ale ogólnie Gallu są nieco bardziej ostrożne. Wiedzą jak wykorzystać ciało po zabiciu osoby i utrzymują organizm do wykorzystania w jakimś celu – coś, jak zombie. Może to być wywabienie przeciwnika, albo zabicie większej ilości, ofiar. Nauczyli się dawno temu, że zombie zazwyczaj wraca do swojej rodziny. Jeśli wykorzystają do tego celu zombie, mają w ten sposób więcej żywności. Tate jęknął gdyż ta wiedza aż zabolała go. - Jesteś pewien? - No chyba, że są renegatami. Albo neofitami. Czym właściwie Dimme są. Ona będzie zagubiona w nowoczesnym świecie i będzie się starała odnaleźć swoją ziemię. Dimme i Gallu mają rój. Nie są przyzwyczajone do samodzielnego funkcjonowania. Więc bez znaczenia czy to Gallu, czy Dimme grasuje po ulicach, szuka innego rodzaju żywności… który może być człowiekiem w ich przyrodzie. Ponownie Tate zaklął. - Jak długo ona przebywa na wolności? - Kilka tygodni. - I po prostu się teraz pożywia? Xypher zaśmiał się gorzko. - Musiała się tu dostać z Las Vegas. Wyobrażam sobie, że były inne ofiary po drodze. Tate wymienił oburzone spojrzenie z Simone. - Więc jak to jest właściwie, że tyle wiesz o demonach? – Zapytał. Oczy Xyphera zamigotały jasną czerwienią. - Jestem jednym z nich. Tate odsunął się o krok, tak samo jak Simone. Nawet Jesse. - Um, Sim. – Burknął Jesse, przestępując z nogi na nogę. – On nie może robić tych pokręconych rzeczy z oczami, bo jest bogiem, prawda? On po prostu wkręca nas z tematem, że jest demonem… prawda? Chciała w to wierzyć. Miałoby to sens… Ale każdy cal w jej ciele podpowiadał jej, że Xypher nie ma zwyczajnego poczucia humoru. Oczy Xyphera wyblakły i powróciły do tego niesamowicie niebieskiego odcienia. - Moja matka była Sumeryjskim demonem, którego mój ojciec uwiódł i zostałem wychowany wśród ich rasy, więc mam nieco więcej informacji o Gallu, niż większość.

81

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Simone przeżegnała się. Czy on był poważny? A przecież już znała prawdę. Chciała po prostu usłyszeć jak on to mówi, żeby nie mieć wątpliwości. - Jesteś Gallu? - Genetycznie rzecz biorąc, tak. Ale ja nie pragnę i nie żywię się krwią. Jednakże moi wrogowie tak. On jest demonem… Simone nie wiedziała, dlaczego trudniej jej było przyjąć tę informację, niż tą o greckim bogu, ale tak było. Prawdopodobnie ze względu na reputację, jaką miały demony. Myśl, że była związana z jednym z nich naprawdę nie napawała jej optymizmem. Spojrzała na ciało na ziemi i zadrżała. Czy Xypher kiedyś zrobił coś takiego jakiejś niewinniej istocie? Może dlatego go zabili i skazali na Tartar? Właśnie teraz olśniło ją, jak mało wiedziała o istocie, z która była związana. Na co go było stać? Jak jej życie zostało powiązane z tak bezduszną kreaturą? Tate wskazał na ciało. - Możesz zabić to, cokolwiek to zrobiło? Xypher przechylił subtelnie głowę. - Ale dlaczego powinienem? Tate był przerażony. - Aby powstrzymać śmierć niewinnych ludzi. Xypher go wyśmiał. - Niewinnych? Ten człowiek był na ziemi gwałcicielem i mordercą. Kiedy poznasz jego tożsamość to cię olśni. Zapewniam was, że zrobiłbym mu coś o wiele gorszego niż to. - Skąd to wiesz? – Zapytała Simone szeptem. Obdarował ją zimnym spojrzeniem, które przenikło aż do jej duszy. - Zło pozna zło. Tak właśnie rozpoznajemy się nawzajem, albo, jak w przypadku Dimme, jak nie zostać zdjętym przez bardziej groźnego przeciwnika. Oczy Jessego rozszerzyły się z szacunkiem. - Wow. Więc jesteś jak ogar szatana? Xypher spojrzał na niego lekko. - Lucyfer ma swoje własne demony, którym rozkazuje. Nie jestem jednym z nich. - Wielka lekcja z historii demonów i ich żerowania. – Tate uderzył w dłonie. – Więc, tak z ciekawości, co mam napisać w raporcie? Przypadkowe zabójstwo przez demona? Tak? To będzie dobrze wyglądać? – Zwrócił się do Simone. – Myślisz, że mógłbym dostać pracę jako woźny z medycznym wykształceniem? Poklepała czule jego ramię.

82

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Nie wspominając już o tytule. Chyba masz na to za wysokie kwalifikacje. Ale jeśli to miałoby ci poprawić humor, to jestem pewna, że nie będziesz potrzebował pracy, gdy wyślą cię do Mandeville.14 - Dzięki, Simone. – Jego głos był tak suchy jak pustynia. – Będę pamiętał, kiedy następnym razem zechcesz, żebym napisał ci list polecający. - A ja będę pamiętać, gdy będziesz się starać o stanowisko woźnego w Tulane. Zobaczę, czy będę ci mogła pomóc znaleźć pracę. - Ooo. – Skarżył się Tate. – Jesteś dla mnie nie dobra. - Hej, Doktorku? – Starszy policjant podszedł do nich. – Wydział zabójstw chce wiedzieć, czy jesteśmy gotowi do pakowania i przenoszenia ciała. - Tak, jesteśmy gotowi. – Zniżył głos, tak, że tylko Simone i Xypher mogli go usłyszeć. – Przypadkowe zabójstwo przez demona. Może powinienem napisać w raporcie raczej „nieudany rabunek”? – Zatrzymał się i spojrzał na Xyphera. – Jesteś pewien, co do przyczyny śmierci? - Kiedy ciało powstanie z martwych za kilka godzin i spróbuje cię zabić, wtedy będziesz miał swoją odpowiedź Tate ciężko westchnął - Co zamierzasz zrobić? – Zapytała Simone, zanim Tate zdążył odejść. Tate wzruszył ramionami. - Nie wiem. Nie mogę zniszczyć ciała. To jest proces sądowy. Muszę poczekać na to, co się stanie, a następnie na wylanie z roboty i publiczne upokorzenie. Xypher podrapał się w policzek zanim odpowiedział. - Przynajmniej odetnij głowę. Podziękujesz mi później. Tate prychnął. - Myślisz, że „oops” załatwi sprawę? – Zwrócił się do Simone. - Tate! – Warknęła przerażona tą myślą. – Nasz zawód i tak ma dość paskudną reputację. Nie możesz zrobić czegoś takiego albo nie będziesz mógł z tym żyć. - Staram się być rozsądnym tutaj. Wiesz dokładnie, że zakres nauczania na studiach medycyny sądowej nie obejmuje takich sytuacji. Co powiesz studentom o dziwnym przypadku w naszej pracy? - Nie powiem. Powiem tylko, że istnieją dziwne rzeczy, których się nie da wytłumaczyć. - Tia. – Powiedział Tate z nerwowym śmiechem. – To zdecydowanie kwalifikuje się jako niewytłumaczalne. – Spojrzał z powrotem na Xyphera. – Czy istnieje jakaś inna metoda niż ścięcie lub całkowite zniszczenie ciała, aby nie powstało? - Ćwiartowanie. Tate przewrócił oczami. 14

Miasto położone pod Nowym Orleanem.

83

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Wcale mi nie pomagasz. - Nie pogryzłem go i nie spowodowałem tej sytuacji. Zadałeś pytanie, więc odpowiedziałem na nie. Jeśli chcesz innej odpowiedzi, musisz zadać inne pytanie. Tate podrapał się po czole środkowym palcem. - Mam wizję Żywych Trupów w moim laboratorium. Simone roześmiała się. - To znaczy Noc Żywych Trupów. - Dokładnie. I nie zapominajmy, że pod koniec tego filmu, rozstrzelano czarnego faceta, który przeżył atak zombie. Nie jest to pocieszający precedens i mam złe przeczucie, co do tego, Sim. - Potrząsając głową, Tate jeszcze raz klasnął w ręce i zaczął się oddalać od nich, jakby przygotowując się na przeżycie swojej zagłady. – Dobra, życzcie mi szczęścia… i wiele siły. I pamiętaj nie pozwól szeryfowi zastrzelić mnie o świcie. – Spojrzał z powrotem na ofiarę. – Przynajmniej tym razem wiem, żeby nie powierzyć ciała komuś innemu do przeprowadzenia sekcji. - Miałby marne szanse, mon ami. - Tak, dzięki, Simone. Sam chciałbym być pozbawiony tej szansy. Odsunął się od niech i podszedł do ciała, tak, aby mógł nadzorować przenoszenie go. Simone odwróciła się, gdy pomyślała o Glorii i zaczęła zastanawiać się, co się z nią stało. Pocierając ramiona, wyszeptała krótką modlitwę za tę kobietę. Jesse przekrzywił głowę, gdy przyglądał się jej. - Co jest nie tak, Sim? - Po prostu myślę o Glorii. Chciałabym wiedzieć, co się z nią stało. Nienawidzę siebie, za to, że ją straciłam. Xypher zmarszczył brwi. - Kto to był Gloria? Simone posłała mu zirytowane spojrzenie, że nie wiedział. - Była tym drugim duchem, który był z nami, gdy Daimony zawaliły mój świat. - Och blondynka. - Tak blondynka. Tate jęknął, wrócił do nich akurat na tę wymianę zdań. - Tia… A wspominając o tym, jej rodzina jest chętna w każdej minucie do odebrania jej ciała. Co mam im powiedzieć, gdy nie możemy im wydać ciała? Ponownie myślę, że „oops” nie załatwi sprawy. - Hej! – Krzyknął policjant. – Nie sądzę, że ten facet nie żyje. Widziałem jak się poruszył. Simone zbladła na te słowa. Co gorsza widziała na własne oczy, jak zmarły poruszył stopami.

84

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Xypher, zaczyna się. Zanim mogła mrugnąć wyrzucił rękę przed siebie. Chwilę później całe ciało stanęło w płomieniach. Policjant krzyknął po pomoc, podczas gdy kilku innych policjantów miotało się z gaśnicami. Spojrzała na Xyphera. - Ty to zrobiłeś? Wzruszył obojętnie ramionami. - Czasami moje moce działają. Czasami nie działają. Widocznie tym razem zadziałały. Szczęśliwie dla nas. Tate zmarszczył nos, kiedy obserwował biegających w koło policjantów. - Nie jestem pewien czy powinienem za to dziękować, czy raczej nie… Myślisz, że uwierzą, że unosił się tu jakiś gaz z pod ziemi, który zdążył się skumulować w ciele, a następnie samoczynnie zapalił się? Simone wypuściła zmęczony oddech, cichutko życząc mu z tym powodzenia. - Jeśli ktoś może uporać się z tą pracą, to ty Tate. - Tak, zobaczysz mnie bardzo szybko w urzędzie dla bezrobotnych. – Zostawił ich, by pomóc policjantom ugasić płomienie. Simone obserwowała ich z prawdziwym podziwem dla niego. - Więc ten człowiek naprawdę został pożarty przez demona. - Nie wydaje ci się, że to zmyśliłem, prawda? - Nie. – Przeciągnęła to słowo. – Właściwie nie do końca. Uśmiechnęła się smutno, gdy spojrzała na jego warte grzechu ciało i te jasne zapierające dech oczy. Nikt nigdy by nie zgadł, że Xypher nie jest człowiekiem, ale ona widziała lepiej. - Naprawdę jesteś po części demonem? - Dlaczego miałbym kłamać? - Nie wiem. Czasami ludzie tak robią bez wyraźnego powodu. - Ale ja nie jestem człowiekiem. Przynajmniej jego demoniczne pochodzenie wyjaśniało niektóre zachowania jego cierpkiej osobowości. To również usprawiedliwiało je… prawie. Potem ponownie pomyślała o nim jako o demonie i stwierdziła, że miała szczęście, że był jakoś wychowany i nie próbował przestraszyć wszystkich, których mijał na ulicy. Jestem związana z demonem… brzmiało to jak jakiś kiepski film science-fiction. Zaskoczona, zdezorientowana i przytłoczona podeszła do miejsca gdzie zostawili zakupy na ziemi. Teraz po prostu chciała wrócić do domu i się położyć. Poprowadziła ich z dala od miejsca zbrodni wprost do jej mieszkania. - Rozchmurz się, Sim. – Jesse powiedział wesoło. – Przynajmniej demon cię nie zjadł. - No, ja myślę.

85

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Xypher wziął siatki w ręce. - Nie martw się. Nie pozwolę, by stała ci się krzywda. - To znaczy nie, dopóki nie zostaniesz zabity przez swoich wrogów, prawda? Więc to uczciwa gra w śmierć? Nie skomentował tego. - W porządku więc. – Powiedziała, starając się rozweselić nastrój i nie przejmować tym, że najprawdopodobniej będzie musiał ją poświęcić, by uratować swoją skórę. – Postarajmy się o bezpieczną drogę powrotną. Idziemy? Xypher kiwnął głową, starając się nie myśleć o tym, że nie był pewny, czy mógłby ją ochronić, kosztem swoje zemsty. Choć miał w sobie krew demona, nie był zupełnie bez serca. Nawet w swoje najgorsze dni miał kodeks etyki i nie pozwoliłby, aby coś się stało Simone w krzyżowym ogniu. W cholerę ze mną za to. Przerywając swoje rozważania zauważył, że wzrok Jessego powiedział mu, że duch nie myślał o nim jakoś ciepło. Był do tego przyzwyczajony. Greccy bogowie patrzyli na niego w ten sam sposób, gdy zdali sobie sprawę, że Sumeryjski demon był genetycznie przypisany do ich panteonu. W tym momencie, kiedy Xypher nauczył się śledzić sny i używać swoich boskich mocy, Zeus wysłał swoich podwładnych, by go zaciągnęli na Olimp w łańcuchach. Nawet, jeśli Xypher nie był niczym więcej, niż tylko dzieckiem, Zeus próbował go zabić. Ale Posejdon powstrzymał swojego brata przed popełnieniem tego błędu. - Sumerowie szukają powodu, by wysłać Chthonian przeciw nam. Zabijesz tego chłopca, a wszyscy będziemy musieli za to odpowiedzieć. Chthonianie byli zasadniczo strażnikami wszechświata. Upewniali się, że panteony nie walczą ze sobą, ponieważ najczęściej wojna na górze oznaczała zniszczenie ziemi dla wszystkich, którzy nazywali ją domem. Zeus wykrzywił wargi w odpowiedzi swojemu bratu. - Więc, co chcesz abym z nim zrobił? - Zabierz mu emocje i potraktuj jak resztę Fobicznej bandy. Aktualnie Orenoi nie mają się kogo bać. A kiedy już zostanie przeszkolony, będziemy mogli wykorzystać go do szpiegowania Sumerów dla nas. I w ten oto sposób zaczął się brutalny trening Xyphera. Młody i głupi Xypher rzeczywiście myślał, że ojciec przyjdzie mu na ratunek. Ale nie przyszedł. Tak naprawdę to jego ojciec pomagał bić go i zabrać mu emocje, by udowodnić lojalność wobec Zeusa. Jeśli Xypher byłby w pełni demonem, nie byliby w stanie go ujarzmić. Niestety nie było w nim wystarczająco dużo krwi jego matki. Oni złamali go w gorący, letni dzień, kiedy zdecydował, że łatwiej będzie się poddać szkoleniu, niż ponosić więcej cierpienia.

86

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Wyciągnięto z niego emocje, aż pozostał nieczuły na wszystko. Bez smaku, bez zapachu. Nic, co mogło wywołać emocje. Szczerze mówiąc z radością przywitał ten stan. Wszystkie lata bólu minęły. I przynajmniej grecy nie byli tak krwiożerczy jak demony. Nie kazali mu walczyć o każdy kęs jedzenia. Nie chcieli, żeby krwawił dla zabawy. Być demonem oznaczało, zawładnięcie i zniszczenie. Żywność była tylko dla tych, którzy mogli za nią zabić. Chciałem pozostać Oneroi. Sprawy wtedy układałyby się o wiele prościej. Wszystko, co musiał robić, to czuwać nad snem człowieka. Sprawdzać, czy Skotos nie skupiały się na jednym, konkretnym człowieku zbyt długo. Bogowie pozwalali istnieć Orenoi i Skotos tak długo, jak długo nie zakłócali równowagi wszechświata lub nie powodowali, że człowiek zaczynał wariować od snów, jakie mu gotowali. Ilekroć Skotos znalazły się zbyt blisko złamania tych dwóch zasad, Orenoi zostali wysyłani, aby je wygnać lub zabić. Było to intratne życie. Aż do czasu, gdy Satara nie przyszła do niego. Służąca bogini Artemidy, była taka piękna i powabna jak każdy nieśmiertelny. Wezwała go do swoich snów i pokazała mu życzliwość i delikatne emocje, których nigdy nie doświadczył. Uprawiali miłość tak gorącą, jak ogień. Jej każdy oddech, każde dotknięcie dawało mu przyjemność. Gdy była z nim, czuł, że żyje… Xypher przeklął, kiedy przypomniał sobie tę sukę. Namiętną i uwodzicielską, która sprawiła, że zapłacił wysoką cenę za to, że chciał być kimś, kim nie był. To był błąd, którego nie popełni ponownie. - Wszystko w porządku? Zamrugał, kiedy miękki głos Simone przerwał jego rozważania. - Nigdy nie bywało lepiej. - Kurde. – Jesse pochylił się w stronę Simone. - Jeśli to jest jego „lepiej” to zaczynasz się zastanawiać, jak wyglądało jego „gorzej”, prawda? Spojrzała przez ramię. Xypher nie wiedział dlaczego, ale było coś zupełnie uroczego w jej wypowiedziach i działaniu. - Ciii. Jesse bądź miły. Pamiętaj, że on może cię skrzywdzić. - Tia. I chcę w tej chwili wiedzieć, do kogo mogę złożyć skargę w tej sprawie. To po prostu nie wydaje się być w porządku. Xypher zmrużył oczy na niego. - Właściwie, to jak stałeś się duchem? Drażniłeś zbyt wiele razy jedną osobę i podcięła ci gardło?

87

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Ha, ha – Odpowiedział ironicznie. – Nie, to był wypadek samochodowy w bardzo deszczową noc, gdy odwoziłem dziewczynę z pracy do domu. Ostatnią rzeczą, jaką usłyszałem, to że kazała mi skręcić w lewo na światłach. Więc, kiedy przyszło duże, jasne światło, poszedłem w lewo i następne, co pamiętam, to, że zostałem uwięziony tu, na ziemi. Xypher przewrócił oczami. - To jest najbardziej żałosna historia, jaką kiedykolwiek słyszałem. Jesse prychnął. - Naprawdę? A najbardziej żałosną, jaką ja słyszałem, to była o pół-demonie, pół-bogu, który… - Jesse! – Simone nie wytrzymała. – Znowu czuję się zmuszona przypomnieć ci, że on potrafi cię uderzyć i że to boli. Bardzo. To nieco ostudziło ducha. Xypher zmarszczył brwi, kiedy patrzył na tę dwójkę. Dobrze się razem czuli… jak rodzina. Nigdy nie był tak blisko czegoś, lub kogoś i to sprawiło, że zaczął się zastanawiać, co się stało, że wytworzyła się tak specyficzna więź między nimi? - Jak znalazłeś się przy Simone? Jesse roześmiał się. - Widzisz, teraz powinienem sobie przypomnieć swoje ulubione powiedzonko. Nie twój zakichany interes. Ale w przeciwieństwie do ciebie ja jestem zbyt ładny na to. Xypher zmrużył oczy. Chwilę później Jesse poleciał do przodu tak, jakby ktoś popchnął go od tyłu. Złapał się murka i popatrzył ostro na Xyphera. - Hej, Vader! Zatrzymaj swoje moce Jedi dla siebie. To bolało. - Tak. I następnym razem może zaboleć o wiele bardziej. A teraz odpowiedz, jak udało ci się skończyć, jako osobista uciążliwość Simone? - To było w noc, kiedy moja matka i brat zostali zabici. – Powiedziała głosem, który zdradzał subtelną ilość smutku. – Byłam w szpitalu, czekając aż tata po mnie przyjedzie i wtedy Jesse przyszedł do mnie i powiedział, żebym nie płakała. Xypher nienawidził tego przyznać, ale to było miłe ze strony Jessego, że to zrobił. - Jak oni umarli? Wypadek samochodowy? Pokręciła głową i owinęła się szczelnie rękami, jakby chciała sobie zapewnić poczucie komfortu i ochronić przed złymi wspomnieniami. - To był rozbój w biały dzień. Wracaliśmy ze szkolnego teatrzyku i Tony, chciał jeden z tych głupich, grających lizaków. Moja matka zabrała go do sklepu, by poprawić mu humor. Ponieważ byłam zaspana i nie czułam się dobrze, zostawiła mnie w samochodzie, podczas gdy oni wyszli. Kiedy nie wracali zbyt długo, podniosłam się na tylnym siedzeniu, aby zobaczyć, co ich zatrzymało. Jak tylko to zrobiłam, zobaczyłam dwóch mężczyzn trzymających na muszce sprzedawcę. Byłam tak przerażona, że wszystko, co mogłam zrobić, to wczołgać się między

88

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

siedzenia, by się schować i zatkać sobie uszy. Gdy przyjechała policja znalazła mnie tam kilka minut później. Musieli wyciągnąć fotele z samochodu, żeby się do mnie dostać. Xypher poczuł się gównianie. Nie było innej możliwości, by to opisać. Widział łzy w jej oczach i poczuł złość, na to, jak ktoś mógł jej to zrobić. Kiedy ich wzrok spotkał się zobaczył agonię w tych orzechowych oczach i to rozerwało go jak sztylet. - Tony miał dopiero siedem lat. Jak ktoś mógł otworzyć ogień do matki z dzieckiem? Xypher popatrzył przed siebie, nie mogąc znieść bólu i cierpienia, które zobaczył w jej oczach. - Nie wiem. - Jesteś w części demonem. Czy nie możesz mi dać jakiegoś wglądu w takie zło? - Nie. Byłem okrutnikiem, jednak nigdy nie skrzywdziłem dziecka i nigdy bym nie skrzywdził. Umieszczając torby w jednej ręce, Xypher pociągnął ją delikatnie za łokieć i zmusił do zatrzymania. Chciał ją pocieszyć, ale nie był pewien, w jaki sposób. Co ludzie robią w takich sytuacjach? Dotykają się? Wyciągnął dłoń i umieścił na jej zimnym, miękkim policzku. - Przykro mi z powodu twojej straty, Simone. Co najbardziej go zaskoczyło, to to, że naprawdę tak czuł. Jego naprawdę to obchodziło. Simone zobaczyła wahanie w oczach Xyphera. Niepewność. Jeśli nie wiedziałaby lepiej, pomyślałaby, że bał się jej dotknąć. Położyła swoją dłoń na jego i leciutko ścisnęła. - Dziękuję. On pochylił głowę, zanim zabrał rękę. - Nie obraziłem cię przez dotyk, prawda? - Nie. Jesse wydał dziwny dźwięk, jakby się dławił. - Tia, ale wy oboje mnie obrzydzacie z tymi swoimi słitaśnymi tekścikami i całym tym cholerstwem. Znajdźcie sobie pokój. Nie, czekajcie, nie. Osobne pokoje. Obydwoje. Simone potrząsnęła głową. - Jesse przestań! Jesse zignorował ją, kiedy pobiegł przed siebie. - Och patrzcie, jesteśmy w domu. Jak bombastycznie. Xypher cofnął się, kiedy Simone wyciągnęła pęk kluczy z kieszeni spodni. Zatrzymała się przed zielonymi, stalowymi drzwiami, które po otwarciu ukazały mały, wąski zaułek, zanim zaprowadziły ich na dziedziniec. Zostawiła otwarte drzwi i odwróciła się. - Jesse pokaż mu drogę, zanim ja pozamykam.

89

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Xypher poszedł za duchem przez dosyć spory dziedziniec, w którym było kilka mebli ze stali, grill i czarna fontanna. - Moje mieszkanie jest z tyłu. – Przeszła przed nich i udała się do brązowych drzwi z numerem 23. Xypher wszedł za nią do niewielkiego przedpokoju. Budynek był stary, ale jej meble były nowe. Urządzone w szarości i brązy mieszkanie było starannie utrzymane i wszystko tu było na swoim miejscu. Wskazała w głąb mieszkania. - Mam tutaj dwie sypialnie. Jesse, ty śpisz na kanapie. Spojrzał przerażony tą sugestią. - Nie ma mowy! Nie oddasz mu mojego pokoju, prawda? - Ty w zasadzie nie sypiasz… - No tak, ale co będzie, jeśli będę się nudził w środku nocy? - Możesz straszyć po kuchni i w salonie. Wydał z siebie pisk niezadowolenia. - Zrobisz mi to, a będę trzeszczeć meblami i zresetuję ci budzik. - A ja znajdę egzorcystę. Jesse zmrużył oczy na nią. - To podziałałoby tylko na demona. – Posłał nieprzyjazne spojrzenie Xypherowi. - Dobrze więc. Pójdę do Madame Selene na plac i poproszę, żeby wypróbowała na tobie zaklęcie wygnania. - Och nie. – Jesse poczuł się zagrożony. – Dobrze. Poczwara może spać w moim pokoju, ale niech nie ślini się na moje poduszki. - Ja się nie ślinię. U Jessego pojawiła się zadowolona mina. - Dobrze. A co z częścią o nagości? - Nie jesteś w moim typie, Jesse. Jesse krzyknął zanim pobiegł na tyły mieszkania. Simone przewróciła oczami na jego wygłupy. Mógł być uciążliwy, ale szczerze mówiąc nie wyobrażała sobie życia bez niego. Ściągnęła płaszcz i powiesiła go i czekała aż Xypher zrobi to samo. Kiedy już byli w koszulkach i dżinsach poszła w głąb swojego mieszkania z przechyloną głową. - Chodź za mną, a pokażę ci drogę. – Zaprowadziła go przez kuchnie do tyłu, gdzie były dwie sypialnie. – Moja jest na prawo. Twój tymczasowy pokój będzie na lewo. Nie było łazienki między nimi. Xypher zatrzymał się, kiedy oglądał tą małą przestrzeń, którą nazywała domem. To było ładne i wygodne. Nie eleganckie, ale idealne dla kobiety, która mieszkała sama… z duchem.

90

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Zaprowadziła go do pokoju Jessego, który był pomalowany na niebiesko. To jeszcze Xypher mógł znieść, ale wokół było pełno plakatów zespołów muzycznych i postaci filmowych z lat osiemdziesiątych i całe ściany były tym wytapetowane. Lost Boys. Joan Jett. Ferris Bustler's Day Off . The Damned. Flash Dance . Wendy O. Williams. The Terminator . The Clash. Go-Go's. Bananarama. To było jak kapsuła czasu. Trzy drewniane skrzynki przeznaczone na płyty winylowe zostały przymocowane do ściany i wypełnione płytami. Na górze było stereo Pioneer z gramofonem. Kredens był zarzucony różnymi rzeczami w tym kostkami do gry, kością Rubika i kasetami magnetofonowymi i kartridżami do gier. Wyglądało to jak typowy pokój nastolatka z 1987 roku. Trwało to dobrą minutę zanim dotarło to do Xyphera świadomości. Większość ludzi, którzy stali się duchami, nie czynili sobie kłopotu, by rozgościć się gdzieś i czuć się jak w domu. Był tu nawet przestarzały komputer Apple i skrzynka Atari podłączona do telewizora. - Kochasz Jessego. – To było oczywiste, biorąc pod uwagę pokój, w którym się znajdowali. - Tak. – Jej oczy lśniły czystością i prawdą. – Przyszedł i pilnował mnie, gdy mojej rodziny już nie było. Był jak mój starszy brat… - Przechyliła głowę i uśmiechnęła się zanim kontynuowała. – Teraz jest raczej jak młodszy. Ale nie wiem, co bym zrobiła bez niego. Jakby chciał mieć taki rodzaj lojalności od kogoś. Jego problemem było to, że nikt dla niego nic nie mógł zrobić. - Możesz położyć swoje ubrania tutaj. – Otworzyła puste szuflady w komodzie. Xypher położył torby na podłodze. - Wiesz, to może nie działać. - Jak to? - Twój pokój może być za daleko od tego. Możemy nie być w stanie odsunąć się od siebie tak daleko. Zassała powietrze gwałtownie. - Zupełnie zapomniałam o tym warunku. Jak się tego dowiemy? Xypher stanął w drzwiach. - Zacznij iść. Gdy poczujesz, że tracisz oddech albo źle się czujesz to powie nam, jakie mamy ograniczenia. - Och, super zabawa. Nie mogę się doczekać omdlenia. - Omdlenia, wymiotów, bólu. Zacznij iść. Simone nie była tego pewna, gdy przeszła przez drzwi i poszła powoli przed siebie. Weszła do salonu, po kilku krokach przestała się tak strasznie bać. Jak na razie było dobrze. - Wydaje się, że… - Jej głos urwał się, gdy się zakrztusiła. Nagle nie mogła mówić, ani się poruszyć. Wszystko wokół niej zrobiło się ciemne. Przerażające. Nagle Xypher pojawił się przy

91

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

niej z nikąd. Podniósł ją w ramionach i przeszedł z nią do jej sypialni, by położyć ją na łóżku. Jego twarz była czerwona, kiedy on próbował oddychać. Zajęło jej kilka minut zanim mogła znowu normalnie oddychać. Xypher pozostał u jej boku, patrząc z wyrazem na twarzy, który chciała nazwać martwieniem się, ale sama idea jego troski o nią, była śmieszna. - To było przerażające. – Powiedziała cicho, kiedy mogła ponownie mówić. – Właściwie, jak ci się udało dojść do mnie, kiedy nie mogłam oddychać? - Czysta determinacja. Położyła dłoń na jego policzku, gdzie jego zarost drażnił jej skórę. Jak demon mógł mieć chwilę dobroci i współczucia? - Dziękuję. Pochylił do niej głowę. - Teraz wiemy, jak niewiele miejsca mamy. To była prawda. Mieli piętnaście do dwudziestu stóp zanim to ich zabije. - Co my teraz zrobimy? Xypher rozważał opcje… z których żadna nie była dobra. Odchrząknął, zanim odpowiedział. - Znajdziemy jakiś sposób, aby wydostać cię z tego. - A co jeśli nie możemy? Miała umrzeć z nim po tym, jak zabije Satarę. I nie było żadnej możliwości, by tego uniknąć.

92

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

ROZDZIAŁ 6

Simone podskoczyła, kiedy jej telefon zadzwonił, przerywając niezręczną ciszę, panującą między nimi. Wyciągnęła go i odebrała, po czym znalazła Juliana na drugim końcu linii. - Przepraszam, że przeszkadzam, Simone. Ale ponieważ moja żona wróciła do domu, zastanawialiśmy się, czy nie przywieźć ci samochodu. - Byłoby wspaniale. Ale czy na pewno nie przysporzy wam to kłopotu? - Wcale nie. Podaj mi adres, a się zjawimy. - Och poczekaj. Przecież nie masz do niego kluczyków. Zaśmiał się nisko. - Zaufaj mi, z tym nie będzie problemu. Jak mogła zapomnieć, że mówiła do półboga? - W takim razie bardzo dziękuję. Uspokojona, że odzyska swoje auto z powrotem, Simone podała mu adres, a następnie zamknęła telefon. W końcu coś dobrego. To było jakieś dziesięć godzin za późno, ale lepiej późno niż wcale. Odsunęła się od łóżka. - Myślę, że musimy zabrać materac z łóżka Jessego i położyć go na podłodze dla ciebie. Xypher cofnął się, aby umożliwić jej swobodne poruszanie po pokoju. - Dlaczego miałabyś to zrobić? - Żebyś miał wygodne miejsce do spania w nocy. Jego groźne spojrzenie pogłębiło się. - Nie potrzebuję materaca. Był poważny? Nie było możliwości, by wpuściła obcego mężczyznę, aby spał w jej łóżku, a zwłaszcza nie takiego, który wyglądał tak dobrze jak on. Nie zaufa ani sobie, ani jemu, że będą trzymali rączki przy sobie. - Nie możesz spać na podłodze. Zmarzniesz. Wykrzywił w zdziwieniu brwi na jej podniesiony głos. - Spałem na brudnej, lodowate ziemi przez siedemset lat. U ciebie przynajmniej podłoga jest czysta i nic nie będzie mnie podgryzać, kiedy będę na niej spał. Serce jej ścisnęło się, na to, co opisywał. Sądząc po sposobie jego wypowiedzi, można było uznać, że nie żartował, czy przesadzał. - Coś ty zrobił, że cię tak potępiono? Odwrócił wzrok. Simone zbliżyła się do niego powoli, tak, aby mogła na niego patrzeć i dotknąć jego ramienia. Spodziewała się, że przeklnie i odepchnie ją.

93

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Ale tak się nie stało. Xypher nie mógł oddychać, kiedy te piękne, orzechowe oczy wypalały się piętnem na jego duszy. Dotyk w połączeniu z tymi niesamowitymi oczami osłabiał go. Wszystko, co chciał zrobić, to porwać ją w ramiona i rozkoszować się jej miękkością. Gdyby to było takie proste. Ale nie było. Nie mógł się pozbyć swojego bólu tak łatwo. Za dużo wieków spędził na pozwalaniu, aby go spalał i pozostawił w nim pustkę. Zaczerpnął głęboki oddech, zanim odpowiedział na jej pytanie. - Pozwoliłem, by ktoś mnie wykorzystał. - Wykorzystał jak? Jak miał wyjaśnić, że Satara to ktoś, o kim nie miał pojęcia, że jest tak przebiegła i zimna. Były czasy, kiedy nie rozumiał charakteru ich skomplikowanych relacji. - Ona użyczała mi swoich emocji i uzależniła mnie od nich, aby mnie kontrolować. Myślałem, że ją kocham i zrobiłbym wszystko, by była szczęśliwa. Simone przekrzywiła głowę. - Wszystko co? Więc, o co ona poprosiła żebyś zrobił? Nie chciał jej wszystkiego powiedzieć. Nie było potrzeby, aby wiedziała, jakim był potworem. - Miałem podburzać jej wrogów dla niej. Zwrócić ich przeciwko sobie i przeciw ich rodzinom. Żeby z przemocą zabili innych ludzi, a później skończyli ze sobą. – Skrzywił się na wspomnienie, które wciąż go prześladowało. Namówił mężczyzn do walki z żadnego innego powodu, jak tylko dlatego, bo chciał, aby Satara była szczęśliwa. – Wierz mi, zasłużyłem na moje potępienie. Nigdy nie uchylałem się od niego. To dlatego wiem, że nie istnieje możliwość, by Hades zechciał mnie uwolnić, jak już to wszystko się skończy. Mojry na to nie pozwolą. Ale nie powinienem cierpieć samotnie w Tartarze. Może ja wykonywałem polecenia i zrobiłem to, co zrobiłem, ale zleciła mi to Satara. Simone starała się go zrozumieć i to, co zrobił. Dlaczego to sprowadziło na niego potępienie. Ale nie ważne jak bardzo się starała, nie mogła zrozumieć, jak ktoś mógł zostać skazany na tak straszne potępienie. W jej oczach był nie godny tego, a wina była niewspółmierna. - Mówiłeś wcześniej, że demony są tylko narzędziem dla innych. Dlaczego zostałeś pociągnięty do odpowiedzialności za to, że ktoś wykorzystał twoją naturę? - Nie jestem tylko demonem, Simone. Jestem bogiem. To, co zrobiłem, było niewybaczalne. I nie proszę o zbawienie, czy zrozumienie. Nie, on tylko prosił o zemstę. - Co sprawiło, że stałeś się taki bezlitosny?

94

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Patrzył na nią intensywnie. Spojrzenie było puste i zimne, a jednocześnie dotykało czegoś w jej wnętrzu. - Powinnaś czuć się dobrze z powodu, że możesz mi zadać to pytanie. Módl się, do jakiego tam boga czcisz, żebyś nigdy nie miała o tym pojęcia. Odsunął się od niej i podszedł do okna. Jesse wrócił do pokoju, każąc jej się zastanowić, gdzie się podziewał przez ostatnie kilka minut. Bo Jesse nie bardzo lubił, kiedy przyjmowała gości w domu, więc może poszedł na spacer? - Masz jakąś sól? – Zapytał nagle Xypher. - Sól? – Co za dziwne odwrócenie uwagi od poprzedniego tematu? Co sól ma z tym wszystkim wspólnego? Sprawdził zamek w jej oknie, zanim odpowiedział. - Musimy rozsypać ją wokół okien i drzwi i wszystkiego, co prowadzi na zewnątrz. - Dlaczego? - Sól jest czystą substancją. Niezniszczalną. Żaden demon pełnej krwi nie może jej przekroczyć. Simone polubiła sens tego, ale miała jedno pytanie. - Ale ty możesz, prawda? Skinął głowa i odwrócił się od okna. - Ale Kaiaphas nie może. - Sól się zbliża. – Jesse pobiegł do kuchni. Simone nie była wcale daleko za nim. Xypher zatrzymał ją, jak już uzyskała solniczkę. - To wymaga podwyższonej koncentracji. - Ależ oczywiście, używaj czego ci trzeba. Podała mu sól. Za chwilę jej mieszkanie było przygotowane. - Niech Bóg błogosławi solniczki. – Powiedziała, zamykając wieczko i odkładając ją na miejsce. – Kto powiedział, że nie może się przydać do innych celów niż gotowanie? Usłyszała pukanie do drzwi. Oczy Simone rozszerzyły się, kiedy uczucie strachu zakłuło ją. - Jakie są szanse na to, że to Kaiaphas? - Bardzo nikłe. On nie puka. - Ooo. – Czując się lekko śmiesznie przez swoje pytanie, Simone podeszła do drzwi, ale Xypher powstrzymał ją, kładąc stopę tak, że nie mogła ich otworzyć. - Uważaj na sól przy otwieraniu drzwi. Jeśli przerwiesz linię, nic dobrego to nie przyniesie. Dobre spostrzeżenie i ostrzeżenie.

95

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Dzięki. Starannie otworzyła drzwi i znalazła za nimi Juliana. - Cześć. – Powiedział uśmiechając się. – Zostawiłem twój samochód przed domem. Chciałem tylko, żebyś o tym wiedziała. Odwzajemniła jego uśmiech. - Dziękuję wam bardzo za to… i za wszystko inne. Naprawdę doceniam to. - Nie ma sprawy. – Spojrzał obok niej, tam gdzie stał Xypher. – Cieszę się, widząc cię na nogach. Przeżyłem chwilę strachu, kiedy nam odjechałeś. Nie ma to jak walka z demonem tuż po zmierzchu. To sprawia, że wiesz, że żyjesz, prawda? - Skoro tak mówisz. – Xypher wyciągnął rękę do Juliana. – Doceniam twoją pomoc. Julian uścisnął mu dłoń. - Polecam się na przyszłość… zwłaszcza, gdy nie mam dzieci w pobliżu. Dobranoc. - Dobranoc. Simone zamknęła za nim drzwi i odwróciła się do Xyphera. Była zdumiona tym, co się właśnie stało. Z jego charakterem było tak, że to był jego własny demon i chciała go uszczypnąć, żeby sprawdzić i mieć pewność, że ciągle był to ten sam facet. Jednak to nie była myśl samobójcza. - Czy właśnie teraz mu podziękowałeś? - Tak. Wiem, że trudno w to uwierzyć, ale jestem do tego zdolny. - Naprawdę? Spojrzała zaskoczony jej komentarzem. - Dlaczego mi dokuczasz? Wzruszyła ramionami. - Bo nie lubisz, jak ci się robi na złość. - Podobnie jak kobra. – Powiedział Jesse, udając zwierzątko, które podchodzi do niewidzialnego węża. – O wężusiu, wężusiu. Tutaj wężyku, wężyku, węż… Ała! – Przyciągnął rękę do swojego ciała i zamachał nią. – Ugryzł mnie! – Potem toczył pianę z ust i zaczął się trząść, zanim upadł na ziemię. – On mnie zabił! Simone stanęła nad jego drżącą formą. - Jesteś takim dziwadłem, Jesse. Przestał się wygłupiać i podniósł głowę, by popatrzyć na nią. - Nie ja jestem tym, który dokucza kobrze, babo. To ty. Skończ z tym szaleństwem, siostro. Stop! Xypher zrobił krok w jego stronę i Jesse szybko stanął na nogi. - Zamierzam posłuchać albumu Duran Duran. To na razie. – Jesse zniknął.

96

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Simone kolistymi ruchami palców roztarła sobie skronie, starając się odpędzić narastający ból głowy. Wróciła do sypialni i położyła torebkę i klucze na komodzie. - Co za dzień. Ścigana przez demona, zagrożona przez zmiennokształtnego, prawie zbita przez natłok doświadczeń przez chodzące ciała… dostaję zawrotów głowy, tylko i wyłącznie na myśl, co przyniesie jutro. Xypher rzucił ponure spojrzenie na pokój Jessego. - Jeśli mielibyśmy szczęście jakieś medium pomogłoby Jessemu znaleźć światło i przejść na druga stronę. Simone gapiła się na niego przez ten suchy komentarz. - O mój Boże, czy to był żart? – Śmiejąc się podeszła do niego. – Czy rzeczywiście udało ci się wypowiedzieć szczery, dobry żart? Xypher był całkowicie zachwycony jej melodyjnym śmiechem, kiedy stanęła przed nim. Jej oczy świeciły ciepłem i humorem. Była tak żywa, że chciał wyciągnąć rękę i jej dotknąć. Nie. Chciał ją pocałować… Świadomość tego przedarła się przez jego umysł. Był Fobicznym Skotos. Żyli wywołując strach u innych. Ale stojąc tu i teraz i patrząc na nią, chciał ściągnąć z niej ubranie i smakować każdy cal jej ciała, aż doszłaby w jego ramionach, krzycząc jego imię. Ta potrzeba zaczęła go spalać, mocno i zacięcie, aż to go wystraszyło. Jego ciało było twarde jak stal, błagając go o to, żeby przyciągnął ją bliżej siebie i zasmakował tych ponętnych ust, które mu dokuczały, ale nigdy z niego nie szydziły. Simone zrobiła się napalona, przez samo gorące spojrzenie oczu Xyphera. To było elektryzujące. Porażające. Było dzikie i złożone. Przerażające. A jednocześnie bardzo chciała go dotknąć. To był przymus. Jak oglądanie dzikiego zwierzęcia w klatce, które może dosięgnąć cię swoimi pazurami. Mimo to przedstawiało sobą dużo piękna i aż chciałoby się pomarzyć o dłoni zatopionej w miękkim futrze, czując mruczenie zadowolenia. Ale przed nią nie stał człowiek. Nie była pewna czy jakakolwiek kobieta mogła go oswoić na tyle, by było jej przyjazne to piękne ciało. Nie wydawało się, by obniżył swoją obronę na tyle długo, by pozwolić kobiecie na intymny kontakt z nim. Simone mogła policzyć na palcach jednej ręki mężczyzn, z którymi była… i wszystko to miało miejsce na długo przed ich spotkaniem. Nawet tak długo, że już zapomniała, jak to jest mieć mężczyznę w swoim łóżku. Nigdy nie spotkała mężczyzny tak kuszącego, jak on. Ona rzeczywiście chciała przyciągnąć go do siebie i rozebrać, zanim zabrałaby się za degustację jego soczystego ciała, cal po calu. Co się z nią działo? Był nieznośny i porywczy. Przerażający i groźny. I był najseksowniejszym towarem na dwóch nogach. I jego ciemne oczy, kiedy pochylił głowę ku niej. Uciekaj, Simone, uciekaj…

97

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Nie mogła. Zamiast tego otworzyła usta, aby doświadczyć jednego z najgorętszych pocałunków, jakiego kiedykolwiek kosztowała. W pierwszej chwili jej nie dotknął. Tylko wargi przesuwał po jej, smakując i drażniąc. Ciche warknięcie, wydostało się z jego gardła, kiedy wziął jej twarz w dłonie i pogłębił pocałunek, tak, że znalazła się na zupełnie innym poziomie ekstazy. Xypher wdychał jej zapach, pozwalając, żeby unosił się nad nim. Ponieważ ich języki nadal tańczyły, rozkoszował się jej ciałem i jej duchem. Przede wszystkim smakiem jej pasji. To podgrzewało jego własną tak, że zaczynał odczuwać ból w miejscach, o których nie wiedział, że może tam coś czuć. Ale potrzeba tego słodkiego bólu zaskoczyła go najbardziej w jego skołatanej duszy. Po raz pierwszy od wieków nie czuł się jak demon. Czuł się jak człowiek. W ten sposób Satara dotarła do ciebie… Ta myśl obmyła go, jak kąpiel w lodzie. Dysząc z powodu tej oczywistej prawdy, odsunął się. Gniew, iż znów mógł być tak głupi przeszedł przez niego. I za co? Za delikatny dotyk? Za ulotną chwilę przyjemności? Idiota! Przez jedną chwilę szczęścia nie warto tracić wieczności w piekle. I Simone też nie była tego warta. Była człowiekiem. Nic dobrego nie mogło powstać z bycia z nią. Należał do nieśmiertelnego świata, a ona żyła w tym, z tymi całymi swoimi regułami i uprzejmością. Nie było sposobu, żeby zrozumiała kiedykolwiek, kim i czym był. Simone nie mogła oddychać, jak wiele emocji przepływało przez twarz Xyphera. Zmieszanie, żal, cierpienie, ale tą, którą ją ukąsiła najbardziej był gorzki gniew. - Co się stało? - Trzymaj się ode mnie z daleka. – Jego głos był jak dziki ryk, który odbił się echem po pokoju. - To ty mnie pocałowałeś, a nie na odwrót. Zaśmiał się szyderczo. - Nigdy nie powiedziałem, że to nie było głupie. Oczywiście. Gdybym miał mózg, nie wpadłbym w sieć kłamstw, którymi mnie mamiłaś. – Odwrócił się i zaczął wychodzić. Przeklął, gdy dotarł do drzwi. – Nawet nie mogę wydostać się od ciebie. – Przekrzywił głowę i spojrzał w podłogę. – Nienawidzę cię Hadesie, ty draniu. – Mięśnie jego szczęki pracowały intensywnie, kiedy się do niej odwrócił. – Wolałbym raczej żeby mnie bili, niż miałbym tu tak tkwić. Cóż, gdyby to nie uraziło jej aż do samego rdzenia jej duszy. Jak on śmiał?! - Nie zdawałam sobie sprawy, że aż tak byłam dla ciebie uciążliwa. - Stajesz na mojej drodze, prawda? Zacisnęła dłonie w pięści, po czym podniosła je na niego i wyrzuciła do przodu, jakby chciała go pobić.

98

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Chciałabym, żebyś był niemy. Albo nie, cofam to. Cieszę się, że nie jesteś niemy. Ponieważ kiedy za każdym razem zaczynam myśleć o tobie jak o fajnym facecie, lub o tym, że zaczynam cię lubić, ty otwierasz swoje usta i przypominasz mi jaki jesteś naprawdę. Więc dziękuję. A teraz wynoś się! – Wypchnęła go przez drzwi. Xypher otworzył usta, by coś powiedzieć, ale zanim zdążył zatrzasnęła mu drzwi na nosie. Potem usłyszał, jak przesunęła pod nie komodę, żeby upewnić się, że ich nie otworzy. Zadowolona, Simone usiadła na podłodze, oparła się plecami o komodę i splotła ręce na piersiach. Ciche pukanie zabrzmiało na drzwiach. - Simone? - Odejdź. – Cicho dodała „palancie” na końcu zdania. - Nie mogę. Umrzemy, jeśli to zrobię. - Więc możesz tam po prostu stać na tym korytarzu, dopóki się nie uspokoję. – To było dziecinne, ale i tak poczuła się dużo lepiej. On sobie na to zasłużył. Był strasznie dziecinny. Być może, ale czasami niedojrzałość nie była wadą. Ale tym razem tak nie było. Xypher przeczesał ręką włosy, gdy walczył z myślą, by skorzystać ze swoich mocy i rozwalić drzwi. Mógł wyczuć jej odczuwanie satysfakcji i jego gniew wzrósł jeszcze bardziej. Nie mogąc pozwolić jej mieć ostatnie słowo, zmaterializował się tuż przed nią. Spojrzała na niego wściekle. - Nie, nie zrobiłeś tego! - Nie możesz trzymać mnie z dala. - Jesteś takim głąbem. Podniosła ręce w górę, by zmusić go by się odsunął, ale gdy tylko go dotknęła, coś w nim pękło. Podniósł ją i przyciągnął do siebie, by pocałować z każdą pokręconą emocją, którą czuł w środku. Odurzony tym, przycisnął ją do komody, którą wykorzystała, aby się od niego odgrodzić. Zamykając oczy, czuł każdy cal jej ciała, przyciśnięty do niego. Jej piersi, były takie miękkie na jego klatce piersiowej. Jej oddech był słodki i przyjemny i kiedy otarła się kością biodrową o jego spuchniętą i sztywną część jęknął z potrzeby zatopienia się w jej miękkiej kobiecości. Simone nie mogła myśleć w jasny sposób, gdy ją tak całował. Jego ręce rozpalały jej ciało, gdy ich języki tańczyły ponownie. Nie była dotykana w ten sposób długo… prawie zapomniała, jak to jest czuć silne ramiona wokół siebie. Jego męski zapach i zarost drażniły jej miękką skórę. To było niebo. A wszystko, co chciała zrobić, to wspiąć się na niego i ujeżdżać aż oboje prosiliby o miłosierdzie. - Odepchnij mnie, Simone. – Powiedział wprost do jej ucha, a jego głos był drżący. – Czy może tego chcesz?

99

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Nie. – Warknęła. – Desperacko pragnę cię w sobie. Chcę czuć twój zapach na sobie i smakować każdy cal twojego ciała aż poczuję się pijana od tego. Zadrżał. Teraz i on chciał tego wszystkiego. Ale oni byli nieznajomymi, a on był demonem. Demon, Simone… Demon! Umieszczając ręce na jego ramionach, odsunęła się nieznacznie. - Nie rozumiem cię. Xypher też odsunął się od niej. Właściwie to on też siebie nie rozumiał. I strasznie nie rozumiał tego, że tak bardzo chciał z nią być. - Umarłbyś dla mnie? – Głos Satary straszył go z przeszłości. I tak właśnie zrobił. Oddał za nią życie, a ona śmiała się, gdy umierał. Nie pociągała go żadna kobieta od tamtego dnia. Aż do teraz. Wziął twarz Simone w dłonie i pochylił głowę, aż ich wargi spotkały się ponownie. - Jeśli pokochałabyś kogoś, chciałabyś żeby dla ciebie umarł? - Co? - Odpowiedz na to pytanie. Tak czy nie? Czy chciałabyś, aby ktoś, kogo kochasz umarł dla ciebie? - Mojej całej rodziny już nie ma – obydwu, tych, którzy byli moimi biologicznymi rodzicami, jak i zarówno, tych, którzy mnie adoptowali. Cały czas żyję w strachu przed utratą kogoś bliskiego. Do diabła nie, Xypher. I nigdy bym nie prosiła, aby ktoś, kto mnie kocha oddał za mnie życie. Te słowa sprawiły mu niewiarygodną radość. - A oddałabyś życie za kogoś, kogo byś kochała? - Oczywiście. A ty nie? Xypher odsunął się, gdy przypomniał sobie, jak go wlekli i go zabili. Zrobiłby to ponownie? Zaszydził z tego pomysłu. - Ludzie nie są warci życia. Jest to cenny dar, a zamiast pielęgnować go, wyśmiewają ofiarę. Przestań być naiwna. Simone wzdrygnęła się, kiedy zdała sobie sprawę z tego, co mówił. Ktoś go porzucił i zdradził. Nic dziwnego, że chciał zemsty. - Nie wszyscy szydzą z miłości, Xypher. Mój ojciec nie drwił z mojej matki, gdy umarła. Był tym bardziej zmartwiony niż ktokolwiek, kogo kiedykolwiek widziałam. Tak bardzo, że zabił się pięć miesięcy później. - Spojrzała na zdjęcie jej rodziny, które stało na komodzie. Była tam z matką ojcem i bratem Było zrobione na miesiąc przed ich śmiercią. Szczęście na ich twarzach czasami w przeszłości straszyło ją, a czasami pocieszało. Dziś ją ogrzewało. - Mój ojciec mawiał, że życie jest tym, czym chcesz. Dzisiaj jest pierwszy dzień reszty twojego życia. Nie możesz

100

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

zmienić przeszłości, ale przyszłość nie jest wyryta w kamieniu. Możesz dokonać w niej zmian. Idziesz do przodu nie z nienawiści, nie z miłości. Idziesz do przodu przez cel. Odwrócił się do niej tak szybko, że nie mogła oddychać. - Coś ty powiedziała? Starała się to sobie przypomnieć. - Dziś jest… - Nie to. Tą ostatnią część. Zajęło jej parę sekund, by skojarzyć, o co mu chodzi. - To o pójściu naprzód? - Tak. Gdzie to usłyszałaś? - To było coś, co mój ojciec zawsze powtarzał. Czy to dla ciebie coś znaczy? Spojrzał na napis na swoim przedramieniu. - To jest stare powiedzenie wśród Sumeryjskich demonów. To prawie jak okrzyk bitewny, którego używamy. Nigdy wcześniej nie słyszałem, żeby człowiek go użył. Dotknęła zawiłych linii, których nie umiała przeczytać. - Czy to tutaj jest napisane? - Między innymi. - A co znaczy reszta? Odsunął rękę od niej. - To mi przypomina o tym, co przeszedłem. Przypomina, żebym nie zawiódł, dopóki nie skosztuję krwi. - Xypher… - Simone! – Głos Jessego odbił się echem w pokoju, zanim cały duch przeszedł przez ścianę. – Musisz to zobaczyć. Złapał sznurek od żaluzji, aby je podnieść. Wzrok Simone utknął na Xypherze, który patrzył na nią tymi swoimi przerażającymi, czerwonymi oczami.

101

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

ROZDZIAŁ 7

Xypher instynktownie stanął między nią, a oknem, za który unosił się Kaiaphas, pałając nienawiścią do nich. Miał długie, czarne włosy, które zawijały się wokół odpychającej twarzy, okrytej gotującą się skórą. Z okrzykiem próbował przejść przez okno, ale sól skutecznie mu to uniemożliwiała. Odsunął się od tego, a następnie przeklął. Wykrzywił wargi do Xyphera. - Nie myślisz chyba poważnie, że coś tak prostego uchroni cię przede mną? Xypher zaśmiał się nisko i złowieszczo. - Czy ja jestem ślepy, czy właśnie dałem radę skopać ci dupę? Musi cię wkurzać, że coś tak prostego, jak sól, uniemożliwia ci atak. Domyślam się, że tak się właśnie dzieje, gdy jesteś w połowie ślimakiem. Kaiaphas podniósł ręce, jakby znów chciał przejść przez wielkie okno, ale zatrzymał się. - Nie możesz pozostać wewnątrz na zawsze. - To prawda, ale mogę tu być na tyle długo, by zrujnować ci ten piękny dzień. Kaiaphas syknął na niego. Jego wzrok prześlizgnął się z Xyphera na Simone, gdzie trzymał rękę w ochronnym geście na talii. - Fascynujące… awansowałeś ze straszenia na ochranianie ludzi? Jeśli naprawdę chcesz ją chronić, to wyjdź na zewnątrz, a zabiorę ci życie, a jej pozwolę odejść w spokoju. - To by zadziałało gdybyśmy nie nosili bransoletek, które przysłała nam Satara. Ja umrę, ona też umrze. Spróbuj nas z tego uwolnić, a rozważę twoją propozycję. Kaiaphas zakpił. - Nie ufasz mi? Zaufanie… To jedno słowo przeniosło go z powrotem do dzieciństwa. Zaledwie nieco starszy niż malec, Xypher zrobiłby wszystko dla żywności. Zima była surowa i unicestwiła wszystkie uprawy. Xypher znalazł bochenek chleba na występie budynku, ale był za mały, by się do niego dostać. Próbował przez godzinę go dosięgnąć, żeby na czymś stanąć lub go czymś zrzucić, ale on nadal był poza jego zasięgiem. Sfrustrowany rozpłakał się i poszedł do domu, głodny. Kaiaphas przyszedł do niego. - Co się stało bracie? Głupio zrobił mówiąc mu o chlebie. - Powiedz mi gdzie jest, a ja go przyniosę i podzielę się z tobą. - To jest mój chleb. Kaiaphas warknął na niego. - Twój chleb zostanie zjedzony przez człowieka. Nie lepiej mieć pół chleba niż wcale? Zaufaj mi bracie. Podzielę się.

102

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Xypher się zgodził. Po ujawnieniu miejsca gdzie był chleb, przyglądał się, jak Kaiaphas wziął świeży chleb i zjadł go całego, podczas, gdy Xypher płakał. Najgorsze w tym wszystkim było to, że w przeciwieństwie do niego, Kaiaphas nie pożywiał się chlebem. On potrzebował krwi. Zjadł go tylko z podłości, niczego więcej. Kiedy Xypher udał się do ich matki na skargę, ona zbiła go wystarczająco mocno, aby zapamiętał tę lekcję na całe życie. - Jeśli nie jesteś w wystarczającym stopniu demonem, który nie umie zdobyć pożywienia na własną rękę, to na to nie zasługujesz. – Taka zawsze była ich matka. Ona nauczyła go tylko nienawiści. – Zaufanie jest dla głupców. Po tym on nigdy nie zaufa Kaiaphas’owi ponownie. - Ani trochę. Daj mi klucz, a kiedy ona będzie wolna, będziemy walczyć. - Nie mam go. Xypher akurat w to uwierzył ,że ten nie kłamał. - Tak jak myślałem. Nie mam zamiaru dalej z tobą rozmawiać. Nigdy się nie zmienisz, bracie. Kaiaphas dopadł do okna. Jego cała twarz aż świeciła ze złości. - Będę się cieszyć zabijaniem ciebie. Xypher powoli odsunął się od okna i złapał za sznurek od żaluzji. - Przekaż matce, co najgorsze ode mnie. – I zasunął żaluzje. Simone nie wiedziała, co oszołomiło ją bardziej. Fakt, że jeden poważnie brzydki demon unosił się przed jej oknem, czy może fakt, że jeden poważnie brzydki demon był bratem gorącego ciacha stojącego przed nią. - On nie jest naprawdę twoim bratem, tak? - A co, nie widzisz podobieństwa? - Ponieważ skóra ci się nie gotuje i oczy zazwyczaj nie świecą na czerwono, to nie. - Jego też nie. Te wszystkie atrakcje są zaprojektowane, aby straszyć ludzi. To tylko cholerny rekrut. - A ty umiałbyś lepiej? Zanim mogła mrugnąć zaczął latać pod sufitem i przekształcać się z człowieka w czarny, oleisty cień, który zajął połowę pokoju. Następnie kły wystrzeliły z jego ust i jego oczy zmieniły się w chorobliwie żółte, jarzące się fluorescencyjnie. Ogień buchał z każdego cala jego ciała. Simone odsunęła się na ten widok. - Tak. – Powiedział, a jego głos był demoniczny i przerażający. – Mogę to zrobić o wiele lepiej. W mgnieniu oka był ponownie człowiekiem. - Mój ojciec jest Fobicznym Greckim bogiem koszmarów. Ojciec Kaiaphas’a był jakimś mięsożernym demonem, którego Ares używał do wypuszczania na swoich wrogów, by tamci

103

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

chichotali z niego i robili sobie jaja. Mój brat tak samo nie ma stylu. Brak mu rozmachu. To tylko mały rekrut, który ma głęboki głos demona, czerwone oczy i mokre spodnie ze strachu. Jego ton był dziwnie zabawny. - Tia, ok… to brzmi jakbyście ze sobą rywalizowali. Xypher ją wyśmiał. - On nie był dla mnie rywalem. Nigdy. – Mięśnie pracowały na jego szczęce, potarł kciukiem swoją brodę, jakby szukał jakiejś satysfakcjonującej odpowiedzi. – Satara wie, że nie jest wystarczając silny, aby mnie zabić, więc dlaczego wysłała go po mnie? Dla niej to wydawało się oczywiste. - Aby mnie zabić, ponieważ jestem słabsza i to spowodowałoby śmierć nas obojga. - Nie, w tym musi być coś więcej, niż to. I dlaczego wysłała tylko jednego demona? Podczas gdy mogła ich wezwać więcej. Dlaczego tego nie zrobiła? Coś tu nie gra. – Wrócił do okna i odsłonił żaluzje. Kaiaphas’a nie było. – Potrzebuję pełni moich mocy. – Xypher warknął i zasłonił ponownie okno. - Jeśli potrzebujesz wyroczni… - Nie. Potrzebuję kogoś znaczenie potężniejszego niż Julian. To była dla niej przerażająca myśl. - Biorąc pod uwagę, co dzisiaj widziałam, nie wydaje mi się żeby to dobrze brzmiało. - Jutro nawet jeszcze mniej ci się to będzie podobać. - Dlaczego? - Bo jutro wezwiemy coś tak złego, co sprawi, że ziemia zacznie płakać.

***

Kaiaphas stał po drugiej stronie ulicy, obserwując okno, gdzie widział brata. Czekał. Gallu nie mógł przejść przez granicę z soli, tak jak Daimon nie mógł wejść do mieszkania bez zaproszenia. Niech cholera weźmie bogów za ich przepisy. Ale on wyobrażał sobie, że jest w środku, rozrywając ich na części, aby zadowolić Satarę. Przeklął, gdy pomyślał o twarzy tej suki, gdyby zawiódł. Ze wszystkich panów, jakich miał, ona była najgorsza i to było naprawdę coś, biorąc pod uwagę, komu wcześniej służył. Czy chociaż raz osoba wzywająca demona nie mogła być miła? Czy to nazbyt wiele? Jego myśli wróciły do brata. - Co planujesz Xypher? Ten drań był mądrzejszy, niż Kaiaphas przypuszczał. Nie wspominając już o jego umiejętnościach, w których się poprawił. Ale Hades osłabił Xyphera i nie był pewny, czy to jak go wcześniej zranił…

104

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Kaiaphas przeklął, gdy znamię więzi na jego ramieniu rozgrzało się do bolesnego poziomu. To Satara wzywała go. Żeby musiał słuchać jej żałosnych, żenujących… Strzelił mocą w samochód stojący na ulicy i rozbił w nim wszystkie szyby. Alarm zaczął wyć, więc strzelił w niego ponownie. Hałas osłabł do cichego skowytu. Gdyby to tylko mogła być głowa Satary… ale to nie mogło się stać tak długo, jak trzymała jego duszę. Duszę, którą wymienił za… Nie chciał o tym myśleć. Dokonał wymiany i będzie związany na całą wieczność. Czy mógł inaczej? Powolny uśmiech wypłynął na jego usta, gdy rozważał alternatywę. Było to podstępne, ale mogło się udać i to rozwiązałoby obydwa jego problemy. Przeklął, kiedy znak więzi przypalił mu skórę. Tchórzliwa suka musiała czekać aż był gotowy, by stanąć z nią twarzą w twarz. Drżąc zmienił się w człowieka i ruszył ulicą w poszukiwaniu ofiary. Kiedy wszedł za róg, dostrzegł kobietę wyprowadzającą psa na spacer. Idealnie. Tylko to było mu potrzebne… Mały brązowy pies zaczął ujadać, kiedy tylko złapał woń jego nieludzkiej istoty. Kaiaphas ukląkł na chodniku. - O malutki, malutki. – Pies nadal warczał i szczekał. Kaiaphas zaśmiał się, kiedy strzelił w psa kulą ognia. Kobieta krzyknęła i zaczęła uciekać. Jednak nie udało jej się dobiec za daleko. Kaiaphas dogonił ją i złapał w powietrzu. Jego duże, czarne skrzydła uniosły ich ponad dachy domów, podczas tego, gdy kobieta nadal krzyczała i walczyła i błagała o miłosierdzie. Jakby jakieś miał. Trzymając ją mocno, studiował krajobraz poniżej aż znalazł to, czego potrzebował. Duży, stary dąb. Całkowicie odizolowany, wyglądał na czarny w nocy, owiewała go mgła, gdy wyciągał swe gałęzie ku niebu. W minionych wiekach ludzkość wiedziała jak należy dbać o drzewa, by strzec ich przed kreaturami takimi jak on. Kochał ignorancję obecnej generacji. Dąb był portalem, który mógł przywołać najczarniejsze duchy. Kaiaphas uśmiechnął się, gdy przypomniał sobie Anglika w Alton Towers, który przykuł się łańcuchami do konarów drzewa, starając się pokrzyżować złu szyki. Ale złu nigdy nie można było odmówić. - Pomóżcie mi! – Ludzka kobieta krzyknęła. - Och, zamknij się. – Warknął na nią zirytowany. Za własne tchórzostwo zasłużyła na śmierć. - Proszę, pozwól mi odejść. - Och pozwolę ci odejść, ślicznotko. Pozwolę ci odejść za moment. – Usiadł na drzewie. Kiedy to zrobił porozglądał się uważnie po okolicy. Nic nie było wokół. Żadnych świadków. Dobrze. Zeskoczył z drzewa i wylądował kilka stóp od niego. Trzymając swoją ofiarę pod pachą szedł w stronę dębu. Światło księżyca w pełni przedzierało się przez jego nagie gałęzie. Było

105

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

zimno, tak, że widział oddech unoszący się parą wokół niego. Zaciągnął się ostrym powietrzem. Kobieta walczyła z nim, kiedy musiał wypuścić ją z jednej ręki, by złamać jedną gałąź drzewa. Słyszał, jak stary dąb krzyczał, gdy urywał gałąź. Głośny. Mocny. Dzięki bogom był zdrowy. Konar wylądował u jego stóp. - Ppproszę… - Zamknij się. Rzucił kobietą o drzewo, tak mocno, że zmarła od uderzenia. Ofiara z ludzi nie była konieczna do tego, co zamierzał, ale ludzka krew, a zwłaszcza kobieca bez wątpienia mogła pomóc w osiągnięciu celu bez skomlenia i błagania. Używając noża w prawej ręce, rozciął ludzkie gardło i pozwolił krwi wypływać na korzenie drzewa. Potem rozciął swoją własną rękę, podczas gdy zaczął intonować starożytną demoniczną pieśń, która miała obudzić Primus Potis – pierwotną siłę. Zanim stała się światłość świat był pogrążony w ciemności. Chaosie. I moc spała. Teraz nadszedł czas, by się przebudziła i mu pomogła. - Przyzywam waszą moc głosem i krwią. Ze światła księżyca i siły świętego drzewa. Och ciemności, przyjdź ku mnie. Niech stanie się mrok i rozniesie wszystko w pył… Kiedy śpiewał, wiatr przyspieszył. Zaczął szeptać wokół niego, kiedy starożytne siły zbierały się, żeby obudzić tego, którego przyzwał. - Al-Baraka… Drzewo zaczęło się trząść, kiedy czarne chmury wydostały się z ziemi i go otoczyły. Kaiaphas spojrzał w parę błyszczących oczu – jedno połyskiwało na zielono, jak trawa na ziemi, drugie połyskiwało brązem, jak sama ziemia – gdy ich właściciel zaczął materializować się w centrum mgły, w konarach dębu. Powietrze przyspieszyło, wznosząc się jak trąba powietrzna i zaczęło nabierać kształtu wysokiego, szczupłego mężczyzny, stojącego na dość dużych nogach na jednym z konarów drzewa. Czarne kulki gradu unosiły się na wietrze, zanim osiadły na jego szerokich ramionach, w następstwie czego, utworzyła się czarna, falująca masa, z której powstała na nim czarna koszula, czarne spodnie i brązowa, skórzana kurtka. Ostatnią z materializujących się form była twarz, która była tak samo przystojna, jak i brutalna. Cienkie złote pasma otaczały jego twarz i szyję, a u podstawy gardła spoczywał kamień, tak samo przerażająco zielony, jak jego prawe oko. Tak szybko jak się zmaterializował do końca, wiatr umilkł. Mgła wyparowała. Teraz obraz człowieka i drzewa stał się ostry i wyraźny na tle nocy. Te błyszczące, dwukolorowe oczy wydawały się penetrować Kaiaphas’a. Nagle coś twardego pojawiło się wokół jego szyi i zacisnęło się zamykając. Dławiąc się Kaiaphas upadł na kolana. - Dobrze więc. – Głos był głęboki i zły, kiedy Jaden zeskoczył na ziemię. Wylądował przed nim na nogach, po czym przewrócił go na plecy. Niezdolny do wymówienia ani słowa przez moc zaciskającą się wokół jego gardła, Kaiaphas wpatrywał się

106

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

uważnie w twarz zła. Nie człowieka, nie demona, ani nie boga. Jaden urodził się dla pierwotnych mocy. Al-Baraka. Był łącznikiem dla wyższych mocy i demonicznego gatunku. Jaden przekrzywił głowę, kiedy przyglądał się demonowi leżącemu przed nim. - Kaiaphas… - Wypowiedział jego imię, obracając w koło językiem. W ciągu jednego uderzenia serca wiedział wszystko o demonie. Znał jego przeszłość i jego wątpliwą przyszłość. – Dlaczego mnie przebudziłeś? - Potrzebuję twojej pomocy. Jaden zaśmiał się z powodu tego rozpaczliwego tonu. - Tak, potrzebujesz. Powiedz mi, co mi dasz za moje usługi? - Trzy nieochrzczone dziewice. Jaden skrzywił się na propozycję demona. Co to było? Średniowiecze? - Trzy? - A to nie wystarczy? To zależy od dziewic… i ich umiejętności. W dzisiejszych czasach dziewice mogę być bardziej utalentowane, niż dziwki w przeszłości. - Być może. – Jaden syknął, kiedy poczuł, że jego ramię płonie w odpowiedzi na wezwanie, które wiązało Kaiaphas’a. – Śmiesz wzywać mnie w czasie, kiedy twoja pani cię przyzywa? - Jja, ja… Jaden skrytykował go. - Idź robaku. Kiedy następny księżyc wzejdzie, będziesz miał moją odpowiedź. Demon zniknął natychmiast. Jaden stał w zimnym bezruchu pod osłoną drzewa, próbując się zorientować w tym czasie i miejscu. Podniósł głowę, by wyczuć zapach krwi, którą było skażone powietrze wokół niego. Odwracając się zobaczył leżące nieopodal ciało kobiety tuż po dwudziestce. Jej martwe oczy patrzyły na niego. - Śpij w spokoju, malutka. – Szepnął zamykając jej oczy. To była najbardziej niepotrzebna śmierć. Ukarze za to demona. Jaden przerwał, kiedy wychwycił coś innego na wietrze. Drzewo szeptało do niego, mówiąc mu, co potrzebował wiedzieć. Kaiaphas nie był jedynym, który o nim myślał. Był jeszcze ktoś…

***

Xypher leżał na zimnej, sosnowej podłodze i słuchał jak Simone oddycha. Zasnęła godzinę temu, gdy Jesse był w swoim pokoju grając zbyt głośno na gramofonie. Nie wiedział jak

107

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Simone mogła zasnąć przy piosence Altered Images granej w kółko. W przeciwieństwie do niego, wydawała się na to odporna. Oczywiście on przyzwyczaił się do braku snu. W Tartarze częścią jego kary było, aby był bity za każdym razem, kiedy przymknął oczy, chcąc odpocząć. - Xypher… - Wyczuł napięcie w wezwaniu. Był to głęboki baryton spleciony z demonicznym akcentem. To był głos, którego nie słyszał od wieków. - Jaden? Władca demonów pojawił się przed zamkniętymi drzwiami w przykucniętej pozycji. - Sól? – Jaden roześmiał się. Podszedł do okna i polizał palec zanurzony w białym proszku. Jego usta wykrzywiał zimny uśmiech, kiedy smakował palec z solą, który w nich umieścił. – Wiem, że nie starałeś się trzymać mnie z dala przy pomocy tego. - I tak wiesz lepiej. Jak to możliwe, że tu jesteś. Jaden nie odpowiedział, gdy podszedł do łóżka, na którym Simone nadal smacznie spała, nie zważając na fakt, że jedna z najpotężniejszych istot wszechświata była na tyle blisko, aby jej dotknąć. - Jest dość ładna. Czy ona jest twoim darem? Xypher musiał przełknąć swoją wściekłość, aby nie sprowokować Jadena, do zadania mu szybkiej śmierci. - Nie. - To była szybka odmowa. Dlaczego mnie szukasz półdemonie? Jakby już nie wiedział. Ale to zawsze było w Jadenie, iż chciał, aby wyrazić swoje oczekiwania i prośby. - Chciałem cię wezwać jutro. - W dzień, kiedy jestem słaby? – Parsknął. – Co za interes życzysz sobie ubić tym razem? - Potrzebuję, aby moje moce wróciły i chcę chronić człowieka. Jaden uniósł w zdziwieniu jedną brew. Odwrócił się z powrotem w kierunku Simone i dotknął ręką jej twarzy. - Człowiek… Xyphera zaczęła spalać od środka zazdrość i to było wszystko, co mógł zrobić, żeby trzymać Jadena z dala od niej. Jakakolwiek inna reakcja byłaby błędem, zwłaszcza, że potrzebował współpracy Jadena. - Daimon związał nas razem i nie mogę zrobić tego, co muszę, dopóki jesteśmy związani. Potrzebuję twojej pomocy. Potrzebuję odzyskać moją wolność i potrzebuję nieograniczonych mocy. Jaden odwrócił się do niego.

108

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Moja pomoc przychodzi po odpowiedniej zapłacie. Wiesz o tym. Już raz mi zapłaciłeś. Xypher chciał przekląć na wspomnienie tego. – Było warto? – Zapytał Jaden. - Jestem pewien, że znasz odpowiedź. - Ostrzegałem cię. Rzeczywiście ostrzegał. To właśnie było najtrudniejsze w interesie, jaki z nim zawarł. Jaden powiedział mu, że takie transakcje rzadko się opłacają. Gdyby tylko posłuchał. Jaden zwrócił się do niego. - Znasz zasady, Xypher. Musisz wymienić coś za moje usługi. - Nie mam nic na wymianę. - Więc marnujesz mój czas. – Jaden westchnął. - Czekaj! – Xypher zawołał. – Powiedz mi, co możesz zaakceptować. Jaden rozglądnął się raz jeszcze. Jego spojrzenie zawiesiło się na łóżku, gdzie spała Simone. Krew Xyphera zamarzła. - Nie ją. - Jak bardzo chcesz się zemścić? - Ponad wszystko. Wzrok Jadena był surowy i bezlitosny. - Jest taka stara kobieta w mieście. Ma na imię Liza. Jest właścicielką sklepu z lalkami na Royal Street. Na swojej szyi nosi zielony amulet. Przynieś mi go, a uwolnię cię z tych bransoletek. - A co z moimi mocami? - Będą przywrócone tak szybko, jak szybko dostanę amulet. Xypher nie mógł uwierzyć, że Jaden żądał tak niewiele za swoje usługi. - Czy to wszystko. - Zaufaj mi, to wystarczy. Ulga przebiegła przez niego. Aż Xypher nie przypomniał sobie czegoś innego. - I jeszcze jedno. Oczy Jadena błysnęły w ciemności, tak samo, jak jego kły. - Prosisz o wiele, półdemonie. – Ale jak szybko kły się pojawiły, tak szybko się schowały. – Ale jestem dzisiaj hojny… - Jest duch, którego muszę znaleźć. Jej życie zakończył Gallu i jej dusza częściowo została zabrana. Nie wiesz gdzie mógłbym znaleźć jej duszę, a gdzie ciało? - Oczywiście. - A możesz mi powiedzieć? - A cena?

109

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Podszedł do kredensu, gdzie Simone miała poukładane stare, miedziane dzbanki. Przeciął nożem swoją dłoń, po czym trzymał ją nad naczyniem, tak, aby krew skapywała do niego. - Musisz się karmić. Dam ci swoją krew. Ponieważ on był nie tylko półdemonem, ale i półbogiem, jego krew była o wiele bardziej wartościowa, niż to, co Jaden mógł znaleźć na ulicy. Jaden oblizał wargi, kiedy jego oczy stały się czarne. Xypher miał rację, stworzenie było głodne. - Umowa stoi. – Głos Jadena był ochrypły z potrzeby. Xypher wręczył mu dzbanek. Jaden wziął naczynie i wypił zawartość jednym haustem. Kropla krwi uciekła mu z kącika ust. Wytarł ją jednym palcem, który polem wylizał do czysta. - Krew potępionych. Nie ma nic słodszego. - Więc, co z Glorią? Jaden strzelił palcami i jej duch natychmiast pojawił się u jego boku. Minę miała zdezorientowaną. - Gdzie ja jestem? Jaden pogłaskał ją po policzku. - W bezpiecznym miejscu, moja słodka. W bezpiecznym miejscu. - A jej ciało? – Zapytał Xypher. – Musi być wolne od kontroli Gallu. - Będę o nie dbał i pozostawię go na dziedzińcu dla ciebie. Chyba, że chcesz, żeby śmierdziało w domu… - Nie, nie pozostawiaj go na dziedzińcu, strasząc niewinnych sąsiadów. Czy możesz zostawić je w uliczce, w której umarła? Jaden podał mu kubek. - To będzie kosztowało nieco więcej. Xypher zazgrzytał zębami, zanim ponownie go napełnił. Uśmiechając się Jaden wdychał zapach krwi, zanim ponownie ją wypił. - Ewww. – Powiedziała Gloria marszcząc twarz. – To obrzydliwe. Jaden posłał jej chłodny uśmiech. - Tak jak kiełbasa i podroby, ale jecie to, prawda człowieku? Nie odpowiedziała. Jaden ustawił pusty dzbanek na stoliku nocnym Simone. Przejechał placem wskazującym po krawędzi, ściągając resztki krwi. Oblizał dokładnie palec, zanim przemówił. - Przyjdę tu jutro w nocy. Miej dla mnie amulet. – Spojrzał w kierunku Simone. – W przeciwnym wypadku będzie ci bardzo przykro… a kobiecie nawet bardziej.

110

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

ROZDZIAŁ 8

Simone obudziła się ze strasznym bólem głowy. Ściągnęła z siebie poduszkę, którą była nakryta, by znaleźć jasne słoneczne światło, które wlewało się przez jej okno do sypialni. Kiedy żaluzje zostały podniesione? - Która godzina? – Wywracając oczami spojrzała na budzik. Była siódma dwadzieścia pięć. Dlaczego czuła się jakby było później? Ziewając, zatrzymała wzrok na Xypherze, śpiącym na gołej podłodze – on kompletnie odmówił spania na materacu Jessego, mówiąc, że zbyt przywykł do twardości, by teraz móc zasnąć na miękkim. Nie wspominając o tym, że odkąd przybył do Nowego Orleanu, spędzał noce oparty o ścianę w ciemnych, pełnych śmieci uliczkach. Jej podłoga była dużo lepsza, niż tamto. Przynajmniej tutaj mógł się swobodnie wyciągnąć. Koc, który mu dała zeszłej nocy, wciąż leżał złożony pod poduszką. Wcale ich nie dotknął. Zamiast tego leżał na boku, z jedną ręką wyciągnięta nad głową, a drugą zwiniętą pod brodą. Dwudniowy zarost pojawił się na jego policzkach. Było w nim coś męskiego, a jednocześnie chłopięcego, gdy leżał w ten sposób... ale gdy popatrzyła na jego usta i przypomniała sobie gorący pocałunek, który jej podarował ostatniej nocy, odpędziła od siebie wszystkie myśli o jego chłopięcym wyglądzie. - Simone? – Zerwała się, gdy Jesse wbiegł do pokoju. Lekka nutka strachu przeszła przez nią. Czy demon znalazł drogę, by dostać się do środka? - Co się stało? Zatrzymał się przy jej łóżku. - Mogłabyś powiedzieć Glorii, żeby przestała narzekać na moją muzykę? Bardzo lubię Culture Club i Prince’a. Simone zmarszczyła brwi w dezorientacji. - Gloria? - Tak. Wróciła ostatniej nocy. - Jak? Wzruszył ramionami. - Powiedziała, że Xypher sprowadził ją z powrotem. - Jak? – Powtórzyła. - Nie wiem, ale możesz z nią porozmawiać. Nie bez powodu, jestem jedynym duchem w tym domu. Nie lubię się dzielić. - Dobrze, powiedz jej żeby tu przyszła.

111

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Gloria! – Krzyknął tak głośno, że Xypher podskoczył na podłodze. Gloria zmaterializowała się przed Simone. - Przysięgam, że jeśli jeszcze raz usłyszę „Karma Chameleon”, to znajdę Boy’a George’a i sprawię, że zje płyty Jessego. A tak właściwie, co mają z tym wspólnego kolory: czerwony, złoty i zielony? Jesse się oburzył. - To jest genialna piosenka. No dawaj, śpiewaj, „Every day is like survival. You're my lover, not my rival.”15 Co może bardziej pasować do sytuacji niż to? Xypher jęknął, podniósł głowę znad podłogi i popatrzył na duchy. - Niech mi ktoś powie, że nie odbywa się tu poważna debata nad geniuszem '”Karma Chameleon” o godzinie siódmej rano. Simone roześmiała się. - Przerażające, co skarbie? Xypher spojrzał nieprzyjaźnie na duchy. - Skąd wiesz o Boy’u George’u? – Zapytał Jesse. - Byłem w piekle, Jesse. Jak myślisz, czym mnie torturowano? Strasznymi piosenkami muzyki pop. Gloria popatrzyła zadowolona z siebie na Jessego. - Mówiłam ci. - To świetna piosenka. Xypher warknął nisko w gardle. - Tak, pod warunkiem, że słyszysz ją pierwsze dziewięć tysięcy razy. Po pewnym czasie to jest w stanie uwięznąć ci w umyśle i doprowadzić do szału... Teraz już wiesz dlaczego jestem przez cały czas taki nieznośny i odpychający. I tylko z tego powodu jestem po stronie Glorii. A teraz jeśli oboje nie zamilkniecie, przysięgam na rzekę Styx, że nakarmię wami Daimony, jak tylko zajdzie słońce. Duchy natychmiast zniknęły. - Dziękuję. – Powiedziała Simone. Jego odpowiedzią było przewrócenie się na plecy i nakrycie muskularnym ramieniem oczu. Simone wstała i uklękła na podłodze obok niego. Podnosząc jego ramię czekała aż otworzy oczy i spojrzy na nią. - Poważnie dziękuję. Jak sprowadziłeś Glorię? - Nie jestem pewien czy chcesz znać odpowiedź na to pytanie. Pamiętaj, że nie patrzy się darowanemu koniowi w zęby. - Dlaczego to zrobiłeś? 15

Każdy dzień jest jak przetrwanie, jesteś moim kochankiem, nie rywalem.

112

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Wzruszył ramionami. - Bo się o nią martwiłaś. - A czy to był jedyny powód? - A jak myślisz? Bogowie wiedzą, że chciałem jej tutaj, żeby denerwowała Jessego i oboje zrywali mój tyłek o świcie. Uśmiechnęła się na ukryte znaczenie jego słów. - Nie jesteś rannym ptaszkiem, co? - Jestem Łowcą Snów i demonem. Według mojej natury, jestem stworzeniem nocy. Ta duża, żółta piłka na niebie obraża mnie do samego rdzenia mojej istoty. Pochyliła się nad nim i go przytuliła. - Cóż, ja osobiście lubię poranki. Każdy z nich to nowy początek. Mój ojciec zawsze powtarzał, że należy zacząć dzień od wyznaczenia celu. - Mój ojciec zawsze mówił, że ktoś powinien rozjechać Apolla i Heliosa ich rydwanami... i wrzucić tam cały ich panteon na dokładkę. Roześmiała się. - Twój ojciec nie miał za bardzo pozytywnego wpływu na ciebie, prawda? - Był bogiem koszmarów, a to nie sprawiało, że był puszystym króliczkiem. Chyba, że mówisz o Happy Bunny16, o dziwo tych dwoje ma ze sobą wiele wspólnego. - Skąd znasz Happy Bunny? - Co? Nigdy nie spacerowałaś po French Quarter? Tam koszulki z Happy Bunny wiszą prawie w każdym sklepie i muszę przyznać, że mam pewien sentyment do tego wkurzającego gryzonia. - Och. – Miał rację, Happy Bunny był wszędzie. Patrzył na nią ciemnymi oczami z pod pół przymkniętych powiek. - A jeśli zaraz nie przestaniesz się o mnie ocierać, Simone, mam zamiar potraktować to jako otwarte zaproszenie, aby wypróbować moje moce Skotos na tobie. - Wypróbować moce Skotos? W jednej sekundzie skoczył do niej i obrócił ją tak, że znalazł się na niej, przygniatając do twardej podłogi. Simone uciekł cichy jęk, na to jak dobrze się poczuła, gdy leżał na niej i nie można było zaprzeczyć twardemu wybrzuszeniu pomiędzy jego biodrami. Kiedy przemówił, jego głos był surowy i zachrypnięty. - To jest wtedy, gdy Skotos wsuwają się w ludzi i robią swoje z nimi. – Schował twarz w zagłębieniu jej szyi.

16

Chodzi tu o grę słów, fuzzy bunny – to puszysty króliczek, a Happy Bunny – to w tłumaczeniu szczęśliwy króliczek, ale w tym wypadku, chodzi o bohatera serii naklejek, zawieszek, kartek, plakatów i odzieży z różowym królikiem i śmiesznymi tekstami u jego stópek.

113

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Myślałam, że Skotos są tylko od koszmarów? Simone prowadziła dłoń wzdłuż jego pleców, rozkoszując się twardością jego mięśni i ciężarem, którym ją przyciskał. Byłoby tak łatwo spowodować, by się rozebrali... mogła go sobie wyobrazić w jej wnętrzu. Myśl o tym sprawiła, że stała się wilgotna. - Więc rozumiem, że miałeś dobre sny dzisiejszej nocy? – Wyszeptała. Szarpnął się pod nią. - Ja nie miewam snów... - Ja też nie zawsze je mam. - Nie. Jestem Łowcą Snów, Simone. To jest to, co robię. Zawsze. – Spojrzał na nią oszołomny. – Dlaczego nie byłem w twoim śnie? - Może nie spałeś wystarczająco głęboko? Xypher chciał zacząć odpowiadać, ale nie mógł, gdy poruszyła się i otarła o jego erekcję. Całe racjonalne myślenie uleciało z jego umysłu, kiedy skupił się tylko na tym, że na niej leżał. A ona nie miała na sobie biustonosza... och to dopiero była tortura. Minęło wiele wieków odkąd ostatnio czuł kobietę, tak jak teraz. Mógł wyobrazić sobie jak przesuwa się na jej ciele. Zobaczyć jej głowę odrzuconą do tyłu, podczas gdy on smakowałby jej szyję. Spalał się od pragnienia jej. Simone nie mogła się poruszyć, gdy spotkała jego napalone spojrzenie. To było to i ona o tym wiedziała. Mogła się dla niego zatracić. Jakże mogłaby mu odmówić po tym jak ją chronił? - Simone? – Wzdrygnęła się, gdy usłyszała przeraźliwe wołanie Jessego. Wpadł do pokoju i krzyknął jak mała dziewczynka. - Przepraszam. Wy dwoje nie przeszkadzajcie sobie. Xypher warknął nisko, kiedy spuścił głowę i potrząsał nią. - Nic do ciebie nie miałem, ale właśnie zabiłeś mój nastrój. Jedyne, co mogłoby być gorsze to, gdybyś był nagi. To prawdopodobnie spowodowałoby, że zostałbym impotentem na wieczność. Myślę, że właśnie odkryliśmy idealny środek antykoncepcyjny. Śmiejąc się Simone postarała się wyczołgać spod Xyphera. Wstała i uniosła głowę, widząc jej dzbanek na nocnym stoliku. Jak to się tam znalazło? On zawsze stał na kredensie. Poszła, aby przenieść go z powrotem na swoje miejsce, po czym zamarła, gdy spostrzegła coś, co zdawało się być resztami zaschniętej krwi. - Co u licha? – Spojrzała na Xyphera, który natychmiast odwrócił wzrok. – Czy to twoje? Nie odpowiedział. Zanim mogła kontynuować rozmowę zadzwonił jej telefon. Podnosząc klapkę zobaczyła, że to Tate. Odebrała połączenie. - Znaleźliśmy ciało Glorii. Nie mogła w to uwierzyć.

114

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Gdzie? - W uliczce gdzie zmarła. - Żartujesz? - Nie. To było naprawdę dziwne. Policja dzwoniła kilka minut temu, by mnie zawiadomić. To było wspaniałe, z wyjątkiem jednego, małego szczegółu, od którego skurczył jej się żołądek. - Czy ona jest... zmieniona? - Wcale nie. To bardzo dziwne, ale pomyślałem, że będziesz chciała wiedzieć. - Tak, dzięki. Wiem, że ci ulżyło. – Simone zamknęła telefon i odwróciła się do Xyphera. – Znaleźli ciało Glorii. - To dobrze. – Było w nim coś ostrożnego. - Wiedziałeś o tym, prawda? Spojrzała na dzbanek i zastanawiała się dlaczego, ktoś trzymał w nim krew. Poza nią tylko jedna osoba w tym domu mogła krwawić. - Co robiłeś, kiedy poszłam spać? - Nic. - Xypher! – Parsknęła między zębami. – Nie kłam. Nie jestem głupia. Potrafię rozpoznać krew, gdy na nią patrzę. Na miłość Boską, jestem patologiem. Wiesz, poza tym mogę porozmawiać z moim laboratorium i wyciągnąć DNA z tego. Tik nerwowy zagościł w jego szczęce. - Co chcesz, żebym ci powiedział, Simone? Że wezwałem władcę demonów i ubiłem z nim interes? Tia, racja. - Czy nie mógłbyś być poważny? - Ale ja jestem poważny. – Jego głos i twarz potwierdzały to, nawet, jeśli nie chciała w to uwierzyć. – Musiałem nakarmić go swoją krwią, żeby odzyskać ciało Glorii dla ciebie i to była cena, jakiej zażądał. Simone była zaskoczona jego słowami. Nie, to nie mogło być tak. - Nie żartujesz. - A dlaczego masz jeszcze resztki krwi w dzbanku? No właśnie, dlaczego? Wszakże ludzie codziennie, gdy się budzą, znajdują zakrwawione dzbanki na swoich nocnych stolikach. Chyba w Twilight Zone.17 - To nie może być moje życie... – A jednak, dlaczego była tym, aż tak zaskoczona?

17

Strefa Mroku – serial tv.

115

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Jeden z jej najlepszych przyjaciół był duchem, drugi pracował dla grupy nieśmiertelnych wampirów. Więc dlaczego jej pseudo-chłopak nie mógł być w stanie wyczarować władcy demonów i karmić go swoją krwią? - Co będzie dalej? Powiesz mi, że sąsiad jest demonem, a jego pies zmiennokształtnym? Pokręcił głową. - Teraz już wiesz, dlaczego nie chciałem ci powiedzieć, co się stało. Wiedziałem, że to tylko cię zdenerwuje. - Tak. Zdenerwowało. Jakbyś się czuł, gdyby ktoś zaprosił władcę demonów do twojej sypialni i karmił go swoją krwią z twojego ulubionego dzbanuszka, podczas gdy ty byś smacznie spał? Nie sądzę, że byłbyś z tego powodu szczęśliwy, prawda? - Spojrzała na zegarek. Było ledwie po ósmej. – A teraz musze wziąć prysznic i przygotować się do pracy. Zgaduję, że musisz za mną iść pod drzwi łazienki, żebym nie umarła. Ale proszę, nie próbuj wezwać więcej władców demonów do mojego domu, kiedy będę naga, dobrze? Cholera, śmieszność jej życia zaczęła przekraczać wszelkie granice. Mina Xyphera zrobiła się ponura. - Tia, ale umrę, jeśli za tobą pójdę i będę słyszał jak naga bierzesz prysznic. Simone nie była pewna dlaczego, ale to zdanie spowodowało, że dużo jej złości wyparowało. Prawdopodobnie dlatego, że spodobała jej się idea torturowania go. Poklepała go czule po policzku. - Tere-fere, kochanie. Będzie dobrze. - Spojrzała na jego imponujące wybrzuszenie w spodniach. - Niestety, nie będzie. Łatwo ci powiedzieć, bo nie ty cierpisz. A ja myślałem, że mam kilka tygodni wytchnienia od tortur. Współpracujesz z Hadesem, prawda? Śmiało. Przyznaj się. Simone zabrała swoje ubrania, a potem zatrzymała się, gdy coś, co powiedział przedtem, dotarło w końcu do jej umysłu. - Musiałem nakarmić go swoją krwią, żeby odzyskać ciało Glorii dla ciebie... Dlaczego miałby to zrobić? - Dlaczego sprowadziłeś Glorię? Odwrócił się, jakby czegoś szukał. - Xypher? – Zmniejszyła dzielący ich dystans. – Dlaczego? Miał zakłopotany wyraz twarzy, kiedy wzruszył ramionami. - Byłaś nią zmartwiona. Nie chciałem, żebyś się więcej martwiła, lub obwiniała siebie za jej stratę. Po raz pierwszy zrozumiała, jak jej nieustanna potrzeba pomocy mu, musiała go wkurzać. Niektóre dobre uczynki wykonane z pobudek altruistycznych w ogóle nie miały logiki. Dla niego nawet najprostsza rzecz była zaskakująca. Ją właśnie to zaskoczyło. - A co cię to obchodzi?

116

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Nie wiem. Xypher zazgrzytał zębami. To nie była prawda. Wiedział dokładnie dlaczego to zrobił. Po raz pierwszy postawił jej uczucia ponad swoje, ale żeby to przyznać... To było najprawdopodobniej więcej, niż mógł zrobić. Mimo to poświęcił część siebie, żeby była szczęśliwa. Stanęła na paluszkach i pocałowała go delikatnie w usta. - Teraz rozumiesz, że uprzejmość nie musi być motywowana niczym więcej, niż chęcią pomocy komuś, żeby mógł poczuć się lepiej. Xypher zamrugał i cofnął się. Miała rację. Nigdy w życiu nie zrobił nic dla kogoś, aby pomóc. Nawet z Satarą, zawsze czegoś chciał. Ona licytowała się z nim i gdy zrobił to, o co prosiła, dostawał nagrodę. Ale to wszystko było z egoizmu. Ale nie to teraz. Nawet się nie spodziewał, że Simone podziękuje mu za uratowanie Glorii. Właściwie nawet nie chciał ujawnić tego, co zrobił. Dlaczego on to zrobił? - Xypher? – Spojrzał na nią, gdy stała w drzwiach. – Muszę iść pod prysznic, a nie mogę, dopóki nie pójdziesz za mną. - Przepraszam. – Posłusznie poszedł za nią do przedpokoju. Posłała mu ciepły uśmiech, rozgrzewając mu serce, zanim zamknęła drzwi i zostawiła go stojącego na korytarzu, gdy całym sobą chciał być wewnątrz z nią. Słuchał jak się tam porusza i wyobrażał sobie, jak ona może wyglądać nago, gdy woda spływa po jej ciele... Przestępował z nogi na nogę, próbując ułożyć się w spodniach i uzyskać choćby nieco ulgi dla nabrzmiałej męskości, ale nic nie działało. Zamykając oczy wyobraził sobie siebie z nią pod tym prysznicem. Czuł ciepło wody na jego skórze, zarys jej sylwetki, kiedy odchylała głowę do tyłu, by umyć włosy. Jej oczy były zamknięte, kiedy zanurzała twarz pod wodę, aby upewnić się, że wszystkie włosy są dostatecznie mokre. Bogowie, jaka ona była piękna. Czując niepohamowaną potrzebę oparł się o jej plecy i owinął jedną rękę wokół jej talii. - Xypher! Wrzask oburzenia wyciągnął go z jego fantazji. Chwilę później drzwi otworzyły się z hukiem i ukazały Simone przewiązaną ręcznikiem wpatrującą się wściekle w niego. - Jak myślisz, co robisz? - Właśnie tu stoję. - Nie. Byłe... Był? Posłał jej zawadiacki uśmieszek, czym tylko podniósł jej ciśnienie. Tak! To jego moce nad, którymi pracował. Ale ta myśl była poprzedzona dziwnym przeczuciem. Cholera mogła dać sobie rękę obciąć, że był tam z nią, ale jakoś dziwnie się czuła.

117

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Zmarszczyła brwi. - Nie jesteś mokry. - Bo cały czas tu stoję. Zmrużyła oczy podejrzliwie. - Na pewno? - Tak. Wątpliwości bardzo jej ciążyły. - Okłamujesz mnie, prawda? - Nie celowo. - Xypher! Zaczął szybko mówić, próbując znaleźć sposób na to, by ją uspokoić. - Nie wiedziałem, że mogę to zrobić. To znaczy wiedziałem, że mogłem tak robić wcześniej, ale nie wiedziałem, że zadziała akurat teraz, dopóki nie krzyknęłaś. Myślałem, że to sobie po prostu wyobrażam. I nie patrz tak na mnie... przepraszam? Warknęła zanim zatrzasnęła drzwi przed jego nosem. Dwie sekundy później otwarła je znowu. - Zostań tam! Nie waż się wrócić tutaj z tymi swoimi umysłowymi sztuczkami. Xypher chciał jęczeć z powodu bólu w jego kroczu. - Czy zyskam coś, gdy powiem, że masz naprawdę dobrze prezentujący się tyłek? Krzyknęła ponownie. - Koleś. Co robisz? Odwrócił się, by znaleźć Jessego za swoimi plecami. Jego twarz wyrażała ostateczny horror. - Po prostu tu stoję. Jesse wydał dźwięk obrzydzenia. - Pozwól mi coś sobie wytłumaczyć. Kiedy wkurzysz kobietę podglądaniem jej, nie naprawisz tego mówiąc, że ma ładny tyłek. To tylko pogrąży cię bardziej. Cóż, pewnie Jesse był w temacie ekspertem? Być może powinien go posłuchać? - W takim razie, co ty byś zrobił? - To proste, mój bracie. Mam zamiar przekazać ci święte słowa, które przekazał mi ojciec. Jest pięć odpowiedzi, dzięki, którym pozbędziesz się problemów z kobietami. Tia, racja. Wprost musiał to usłyszeć. - A są to? Jesse trzymał dłoń w górze, kiedy zaczął wyliczać na palcach. - Nie wiem, o czym mówisz. Nie zrobiłem tego. Kochanie, wiesz, że nie ma nikogo innego w moim świecie prócz ciebie. Ups. I – Jezus jest Panem.

118

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Xypher zrozumiał pierwsze cztery, ale ostatnie wyprowadziło go z logicznego myślenia. - Jezus jest Panem? Jesse skinął głową. - Małe świętokradztwo, wiem. Ale zaufaj mi. Jeśli kobieta uważa, że jesteś religijny, to może wyciągnąć cię to z wielu kłopotów. Nie wspominając o tym, że możesz miksować odpowiedzi. Na przykład tak: Nie wiem, o czym mówisz, nie zrobiłem tego. Albo: Jezus jest Panem, kochanie, wiesz, że nie ma nikogo innego oprócz ciebie w moim świecie. Widzisz, proste. Drzwi otworzyły się ukazując Simone, która gapiła się na ich dwójkę, jak gdyby zasługiwali tylko na usługiwanie jej do nóżek. Xypher postanowił wypróbować rady Jessego. - Ups, Jezus jest Panem. Jesse jęknął głęboko. - Och, jesteś beznadziejny. Spadam stąd. Simone skrzywiła się na niego. - O czym ty, u diabła mówisz? Pokiwała głową zanim wymamrotała kilka przekleństw i pomaszerowała do swojego pokoju. Kompletnie zaskoczony tym, że rady nie działają, Xypher poszedł za nią. - Dlaczego wciąż się na mnie gniewasz? - Obmacywałeś mnie pod prysznicem. - Nie obmacywałem cię, uwierz mi. Gdybym wiedział, że tam jestem, mogłabyś liczyć na dużo więcej. Odwróciła się do niego z furią w oczach. - Ty... Ty... Ugh! - Ja tego nie zrobiłem... – Nie mógł użyć tego, bo już to zrobił. – Nie wiem... – Nie, kretynie, nie wiesz, o czym ona mówi. Mówiąc jej, że nie wiesz, tylko ją zezłościsz. – Ups? - Ups? To twoja odpowiedź? - Kochanie, wiesz, że nie ma nikogo innego w moim świecie prócz ciebie. - Tia, jasne. Nie wierzę w to nawet przez minutę. Co ty myślisz, że urwałam się z choinki? - Szczerze? Wszystko, o czym myślałem, to jaka jesteś piękna. O tym, jak bardzo chciałem poczuć twoją skórę na mojej i że nigdy wcześniej aż tak żadna kobieta mnie nie pociągała. Przerwała rozczesywanie włosów. - Naprawdę? - Tak. Ostatniej nocy podpisałem pakt z demonem, żeby cię uszczęśliwić. Myślisz, że zrobienie tego przyszło mi lekko? Simone przełknęła, kiedy spojrzała na dzbanek. I zrobił to, by przestała się martwić – pomógł jej i Glorii i w ogóle nie oczekiwał na zapłatę, czy nagrodę za to.

119

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Krwawiłeś dla mnie. – Ile kobiet mogło powiedzieć to o swoich mężczyznach? – Myślę, że jest to warte trochę wstydu z mojej strony. Przepraszam, że przesadziłam. Uśmiechając się wziął jej twarz w swoje dłonie, zanim ją pocałował. Po czym odsunął się z zawadiackim uśmieszkiem. - Może jest to warte nieco więcej? Przechyliła głowę. - Graj swoimi kartami jak należy, a może będzie. Ale nic nie kombinuj i nie łaź w moich snach. Jeśli to zrobisz, wykastruję cię w nich. Xypher zazgrzytał zębami z frustracji. Przyciągnął ją do siebie i zaciągnął się zapachem jej świeżo umytych włosów. - Tylko pamiętaj, że powoli mnie zabijasz. - Jest lekarstwo na to. - Tak. Ty nago w łóżku. Obdarowała go uśmiechem pełnym humoru. - Możesz wziąć sprawy w swoje ręce. Wziął jej dłoń w swoją i przycisnął do swojej napuchniętej pachwiny. - Wolałbym raczej, żebyś to ty wzięła w swoje. Simone przełknęła, kiedy poczuła jego wielkość w swojej dłoni. Mentalnie rozpiął guzik od swoich dżinsów, a ona wodziła kciukiem po ciemnych włoskach, które rosły od pępka w dół i nikły pod paskiem spodni. Jego oddech owiewał jej twarz, podczas, gdy jego oczy błagały ją o litość. On bardzo delikatnie otarł się o jej rękę i zadrżał. - Kiedy ostatni raz byłeś z kimś? – Zapytała. - Wieki temu. Jej serce przyspieszyło na tę myśl... Samotność w tym jednym stwierdzeniu ukłuła ją. Wieki nie dotykany. Wieki torturowany. Spojrzała w dół na podłogę, gdzie spędził noc. O nic nie prosił i spodziewał się odrzucenia na każdym kroku. Był wykorzystywany i krzywdzony. Był to człowiek, który zaznał tak mało życzliwości, że był zaskoczony nawet najmniejszą dobrocią. Przypomniała sobie tortury, które jej pokazał i które złamały jej serce, kiedy pomyślała, że tak ma na zawsze. Nie chciała być następną osobą, która od niego brała, nie dając nic w zamian. To był czas, by rozumiał, że ludzie nie tylko chcieli go skrzywdzić. I zanim mogła się powstrzymać, rozpięła mu spodnie. Xypher przeklął z przyjemności, kiedy wzięła go w rękę. Jej palce prześlizgnęły się od czubka jego twardego członka aż po nasadę, zanim zacisnęła na nim dłoń. Pochylił do niej głowę, by ponownie zasmakować jej ust. To było coś, co było mu potrzebne bardziej niż wszystko inne.

120

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Żadna kobieta nie dotykała go tak czule. Jego kochanki z przeszłości zawsze były wymagające. Jego potrzeby były mniej ważne niż ich. Ale Simone nie brała. Ona dawała. Ciągle. Simone spalała się, kiedy jej pragnienie wzrastało coraz bardziej. Xypher ją ochraniał, a ona chciała go zadowolić. Zanim uwolniła się z jego objęć i jego ust, ściągnęła mu dżinsy do połowy ud, po czym uklękła przed nim. Xypher oczekiwał, że zostawi go, ale kiedy wzięła go do ust, mógł tylko cicho jęczeć. Dreszcze przeszły przez całe jego ciało, kiedy zaczęła delikatnie ssać. Zacisnął zęby, gdy wykwintna przyjemność, jaką mu dawała rozpalała go coraz mocniej. Jej język lizał i zataczał małe kółka, podczas gdy jej dłoń pieściła jego worek. Nic nigdy nie sprawiło, że czuł się lepiej. Pochylił się nieco, by zanurzyć jedną rękę w jej niesfornych włosach i móc jej się przyglądać, gdy dawała mu przyjemność. Jej ciemne loki podskakiwały przy każdym ruchu jej głowy. Ale to co urzekło go najmocniej, to wyraz jej twarzy… Simone jęknęła, jak dobrze on smakował. Mogła wyczuć jego mięśnie, jak drżały, kiedy walczył, by nie skończyć. Jego oddech stał się szybki i nierówny, podczas gdy gładził ręką włosy na jej głowie. Mogła wyczuć ile to oznaczało dla niego. Ile szczęścia mu dawała wykonując ten prosty akt. Za chwilę z dzikim rykiem doszedł w jej ustach. Xypher na chwilę stracił umiejętność widzenia, kiedy niewyobrażalna rozkosz przeszła falą przez niego. Musiał się podtrzymać oboma rękoma o komodę, żeby nie upaść. Znów patrząc w dół zobaczył jak Simone uśmiecha się do niego i oblizuje usta. - Wszystko w porządku? - Nie. – Powiedział dziwnym głosem. – Jestem w ekstazie. Chciałem wybuchnąć w momencie, gdy mnie dotknęłaś. A teraz… Śmiejąc się wstała przed nim i sprawiła, że odsunął się od komody. Porwał ją w ramiona i położył głowę w zagłębieniu jej szyi, tak, że mógł oddychać słodyczą jej skóry. Simone zamknęła oczy i owinęła rękami jego szerokie ramiona i przytuliła blisko siebie. Był teraz taki delikatny i spokojny… kompletne przeciwieństwo warczącej bestii, która zniszczyła jej samochód i groziła jej życiu. Czuła jego ręce na swoich udach unoszące jej spódnicę aż do pasa. Jego język bawił się na skórze jej szyi, a jego ręce zagłębiły się w elastycznych majtkach, by rozdzielić fałdki jej ciała. W momencie, w którym jego palce zaczęły ją pieścić, jęknęła i zadrżała. Zacisnęła mocnej swoje ręce i odchyliła głowę do tyłu, gdy jego palce zaczynały działać coraz szybciej. Kiedy wsunął w nią jeden z nich, ledwo mogła ustać na nogach. Jego ręce były niezwykle utalentowane. Szczerze mówiąc minął już rok, od ostatniego razu, kiedy była z mężczyzną. Zapomniała już, jak taki dotyk mógł być przyjemny.

121

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Dojdź dla mnie Simone. – Xypher szepnął jej do ucha. – Chcę zobaczyć twoją rozkosz. Te słowa wysłały ją na krawędź. Ponieważ nie mogła już wytrzymać zagryzła wargi i jęknęła. Mimo to on nadal kontynuował drażnienie jej najczulszych miejsc, aż poczuł, że spowodował, iż odpłynęła na fali rozkoszy. Jej oddech się rwał, a nogi tak drżały, że nie była pewna, czy na nich ustoi. Xypher ciasno zamknął ją w ramionach. - Dziękuję. – Szepnął jej do ucha. - Nie musisz mi dziękować, Xypher. - Zaufaj mi w tym względzie, muszę. – Pogładził jej policzek palcami. Nikt nigdy nie ulitował się nade mną w ten sposób. Dlaczego to zrobiłaś? - Wiem, że dla ciebie będzie to trudne do uwierzenia, ale z jakiegoś powodu, którego aktualnie nie rozumiem, to faktycznie cię lubię… przez większość czasu. Potrząsnął głową jakby sama myśl, była niedorzeczna. - Cóż, Jessego też kochasz. Oczywiście twój gust, co do mężczyzn pozostawia wiele do życzenia. - Oczywiście. – Uśmiechnęła się do niego, aż nagle zegar wybił godzinę. Ten dźwięk sprowadził ją szybko na ziemię. – Teraz, jeśli nie masz nic przeciwko, mam studentów do nauczania, za mniej niż godzinę, więc muszę cię prosić, żebyś się zebrał, by iść ze mną. Zaśmiał się głęboko. - Pani, teraz mogłabyś mi rozkazać, abym się rzucił pod autobus, tylko dlatego, by cię uszczęśliwić i z przyjemnością bym to zrobił dla ciebie. Roześmiała się głośno. - Więc dobrze, że nie spróbuję użyć mojej nowoodkrytej mocy do czynienia zła, co? - Cokolwiek rozkażesz. Pocałował ją w czubek nosa, zanim podciągnął spodnie i zapiął zamek. Zatrzymał się w drzwiach, aby ponownie na nią spojrzeć, z czułym wyrazem na twarzy, który absolutnie ją rozbroił. - Idziesz? Skinęła głową zanim poszła z nim do łazienki. - Wiesz. – Powiedział wskazując prysznic palcem. – Nie jestem wstydliwy. Jeśli chcesz skorzystać w tym samym czasie z łazienki, gdy się będę kąpał, nie krępuj się. Simone jeszcze czuła go na swych wargach, kiedy rozważała to zaproszenie. Nie rób tego. Masz klasę do nauczania. Ale zanim mogła się powstrzymać, była z nim w łazience, obserwując jak on ściąga z siebie ubranie. Powoli wypuściła oddech, kiedy zobaczyła jego płowe, umięśnione ciało. Błysnął jej diabelskim uśmiechem, zanim wszedł pod prysznic. - Możesz do mnie dołączyć w dowolnym momencie. Właściwie dla niej to był problem.

122

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- W porządku, jednak teraz muszę cię pospieszyć, bo inaczej będę spóźniona. Odwróciła się i zaciągnęła kurtynkę, i zaczęła myć zęby. Kiedy już skończyła dziwne uczucie przeszło przez nią. Znowu poczuła, jakby ktoś ją obserwował. Wypłukała usta i odwróciła się. Xypher był zajęty myciem i nikogo innego nie było w pomieszczeniu. - Co się ze mną dzieje? - Simone? – Zapytał Xypher. Simone podniosła głos, aby odpowiedzieć. - Nic. Po prostu mówię sama do siebie. Wychylił się zza kurtynki, by spojrzeć na nią. - Jesteś pewna? - Tak. Po prostu… nie masz czasem uczucia, że jesteśmy obserwowani? - Uczucia jak co? Wzruszyła ramionami. - Nie wiem. Jakby coś tu jeszcze innego było. Zakręcił wodę. Odsunął kurtynkę i sięgnął po ręcznik. Miły obrazek, jaki temu towarzyszył jednak nie odwrócił jej uwagi od jej obaw. Patrzenie na jego mokre ciało w połączeniu z odczuwaniem, że się jest podglądanym wywołało nie lada sensację. On w tym samym czasie owinął szczupłe biodra ręcznikiem. - Kiedy to się zaczęło? - Kilka dni temu. To tak, jakby coś pełzło po mojej skórze i nie wiem, co to może być. – Powiedziała na wydechu. – Daimony nie mogą chodzić za dnia, prawda? - Daimony nie mogą, ale demon może. One w świetle dnia stają się tylko słabsze. - Och, to nie dobrze. A co z tobą? Czy ty też słabniesz? - Nie jak typowy demon. Czasem dobrze być hybrydą z bogiem. Dobre dla niego, ale nie dla jej zdrowia psychicznego. - Dobrze więc. Cokolwiek to jest, to tylko na mnie patrzy. Nie robi mi nic, więc zignorujmy to. Xypher patrzył jak udała się w kierunku sypialni. Poszedł za nią rozważając te informacje. Wiedział o jednej rzeczy, o której nie wspomniał na głos, a mianowicie, że jeśli coś się przyglądało, na pewno to nie było łagodne. Raczej to czekało, by znaleźć idealny czas na atak.

123

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

ROZDZIAŁ 9

Po tym, gdy obserwował jak Simone uczy swoich uczniów, Xypher był pod jeszcze większym jej wrażeniem. - To dobrze, że nie jesteś demonem. - Dlaczego? Wziął plecak z jej książkami i pomógł zanieść, kiedy wyszli z laboratorium i udali się do jej biura. - Ze swoją wiedzą o anatomii człowieka, byłabyś przerażającym i śmiertelnym demonem. Wyśmiała go. - Jestem wystarczająco nieszkodliwa. - Tia, ale nie w tym, co widziałem. Przypominam ci, że rzuciłaś Daimonem na ziemię i sprawiłaś, by to odczuł. A tak w ogóle, gdzie się tego nauczyłaś? - Na zajęciach z samoobrony. Tate na to nalegał, a ja się zgodziłam. Mówił, że jeśli chcę wykonywać tę pracę, powinnam umieć poradzić sobie z każdym rodzajem stworzeń. Przewrócił oczami na oczywistość tego stwierdzenia. Dziwną rzeczą było to, że i on tak myślał. Przyzwyczaił się do tego, że była silna i podobało mu się to. - Wiesz... dochodzę do wniosku, że istnieje kilka demonów, na których chciałbym, żebyś przeprowadziła sekcję. - Jeśli jednym z nich jest twój brat, to się zgadzam. On jest wstrętnym ogrem. - Nawet nie masz pojęcia. Możesz być tylko wdzięczna, że nie dorastałaś w jego towarzystwie. Powinien mieć na drugie Kuba Rozpruwacz. - Och, przykro mi. Wzruszył ramionami. Naprawdę nie było tu nic do powiedzenia. Kaiaphas był demonem. Sprawiającym cierpienie dokoła, taka była jego natura. Simone otworzyła swoje biuro, wprowadziła go do środka, po czym zabrała od niego książki i położyła je na biurku. - Powiedziałeś mi wczoraj, że będziemy wzywać coś złego. Nie to, żebym chciała poganiać moje pragnienie śmierci, ale czy nadal chcemy to zrobić? - Nie. - Nie? Dlaczego? Co się stało? - Wielkie zło pojawiło się w twoim domu w nocy i nakarmiłem go swoją krwią. Spojrzała na niego napominająco. - Naprawdę szkoda, że nie żartujesz w tym temacie, bo chyba już nigdy nie zasnę. On prawdopodobnie nie powinien ujawniać nic więcej, ale nie mógł się oprzeć.

124

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Cóż, krew nie była jedyną rzeczą, jakiej pragnął. On także oczekuje, żebym wyświadczył mu przysługę. Z wyraźnymi wątpliwościami malującymi się na jej twarzy odwróciła się do niego. - Oczekuje? Miała prawo się bać. Z Jadenem nigdy nie było wiadomo, że to, czego oczekiwał w zamian nie było śmiertelnie niebezpieczne. - Tak, raczej taka prośba, której nie można odmówić. Założyła ręce na piersiach. - A kto jest tym Ojcem Chrzestnym, który składa prośby o takim charakterze? - Jest znany pod wieloma określeniami. Al-Baraka – Pośrednik. Kalotar – Przyzywający. Serce Demona. Ale jeśli ktoś zna, jego prawdziwe imię to Jaden. - I Jaden jest demonem? Xypher prychnął. - Nie jestem do końca pewien. Przekrzywiła głowę, jakby próbowała rozwiązać zagadkę, której nikt wcześniej nie dał rady rozwiązać. - Jak możesz nie wiedzieć, czym on jest? - Po prostu. On nie jest bardzo ufny czy gadatliwy. Wiemy jak go wezwać i wiemy, że czerpie moce z pierwotnego źródła wszechświata, ale nikt nie wie, jak on to robi. Nie opowiada, kim jest, ani skąd pochodzi i gdzie znika. Jest prawdziwą enigmą. - Jestem zdezorientowana. Więc w takim razie, po co ktoś chciałby go przyzywać? - Proste. Jaden może i zrobi wszystko, bez uprzedzeń, bez sumienia, bez wątpliwości. I mam na myśli wszystko. Jeśli jesteś gotowa zapłacić swoją cenę i ponieść konsekwencje tej transakcji, możesz zrealizować wszelkie marzenia, jakie do tej pory miałaś, nie ważne jak niemożliwe mogą się wydawać. Simone skrzywiła się. - To, kim on jest? Szatanem? Xypher zaśmiał się złowieszczo. - Nie. Lucyfer negocjuje z ludźmi. Jeden zawiera umowy z Demonikyn. - Demonikyn? - Demoniczny gatunek, przyjaciele i rodzina demonów. Ludzie lub podobni mogą go wzywać, ale jeśli nie jesteś choćby w połowie demonem nie odpowie. Powiedziane jest, że jest potrzebna krew człowieka zarówno jak demona, żeby go wezwać. I znów nikt nie wie dlaczego. Zdawało się, że przyjęła to dużo lepiej niż mogłaby. - I on pije krew? Xypher skinął głową.

125

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Więc to czyni go wampirem? - On chodzi za dnia. Ale podobnie jak demony, jest wtedy słabszy. Wydaje się, że ma moce boga, a nie przeciwników. Jakbyś go mogła określić? - Określiłabym go wszystkim, co nie czyniłoby go delirycznie szczęśliwym. Xypher uśmiechnął się. - Widzisz, wiedziałem, że jesteś bystrą babką. Simone nie była tego taka pewna. Ten Jaden ciągle wydawał się jej być czymś strasznym, w jej mniemaniu jak diabeł. Sama idea tego, że był w jej domu i pił krew Xyphera podsunęła jej pomysł, że powinna zaprosić księdza, by oczyścił jej mieszkanie. - Więc, co za przysługę musimy mu wyświadczyć? - Znasz kobietę na Royal Street, która ma sklep z lalkami? To uderzyło w nią jak cios w żołądek. - Masz na myśli Lizę? Xypher był przerażony. - Znasz ją? Skinęła głową. - Ona jest wieloletnią przyjaciółką, moją i Tate’a. Poznałam ją, kiedy jeszcze byłam dzieckiem. Uwielbiam jej sklep, jest naprawdę fajny. - A czy możemy już iść? Popatrzyła na zegarek - Mam kolejne zajęcia dopiero po południu, więc powinniśmy mieć czas. A jesteś pewien, że nie masz zamiaru jej skrzywdzić? - Tak. Jaden chce tylko jej naszyjnika. To wszystko. Gdy dostanie naszyjnik, usunie nasze bransoletki. Simone nie była tego taka pewna. - A jeśli Liza nie będzie chciała z niego zrezygnować? - Jest twoją przyjaciółką. Będziesz musiała z nią porozmawiać i jej to wyjaśnić. W przeciwnym razie będę musiał go ukraść. Simone wydała z siebie dźwięk obrzydzenia. - Nie możesz kraść rzeczy, Xypher. To złe! - I nie mogę powiedzieć Jadenowi, że umowa jest nie ważna. Z jakiegoś powodu on chce ten amulet. Ja mu go obiecałem, a Jaden nie jest stworzeniem, które się wycofuje. Zaufaj mi, żadne z nas nie będzie żyło wystarczająco długo, żeby pożałować, że mu odmówiliśmy. Jak myślisz dlaczego nie poszedłem najpierw do niego, żeby usunąć bransoletki. Jaden jest zawsze ostatecznością. To nie zmieniało jednej rzeczy. Nadal była koleżanką Lizy.

126

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Przysięgnij, że Lizie nie stanie się nic złego. - Masz moje słowo, Simone. Nie skrzywdzę jej. Przez moment wątpiła w jego intencje, ale szybko oddaliła tę myśl. Xypher był zawsze z nią uczciwy. Ona postanowiła mu zaufać w tym względzie, ale jeśli ją zawiedzie, Jaden będzie jego najmniejszym problemem. Chwyciła torebkę i poprowadziła go korytarzem. Xypher starał się nie myśleć, czym amulet mógł być, że Jeden tak bardzo go chciał mieć. Normalnie demon, który coś od niego chciał, składał mu ofiarę i Jaden albo ją przyjmował, albo odrzucał. Dla Jadena tak właśnie wyglądał sposób płatności... To wywołało w nim alarm, ale żeby odzyskać swoją pełną moc i pozbyć się bransoletek, musiało być warto. Przynajmniej taką miał nadzieję. Z tego, co wiedział, amulet mógł uwolnić Atlantydzką Niszczycielkę, Demony Dimme, lub jeszcze wiele innych nieszczęść. Powinieneś był poprosić o wyjaśnienie. Tia, jasne. Jakby Jaden odpowiedział. Zazwyczaj nic nie odpowiadał. Nikt, kto cenił swoje życie, nie mógł go przesłuchiwać. Simone wsiadła do swojego samochodu i czekała, aby Xypher do niej dołączył. Był dziwnie cichy, gdy wsiadł do auta. - Czego mi nie mówisz? - To, że możemy zakończyć istnienie świata, robiąc to. - Czy to żart? - Boże, mam nadzieję. Nie mogąc się zdecydować czy powinna mu pomóc, czy nie, Simone podjechała pod sklep Lizy. Ponieważ o tej porze dnia droga była zablokowana korkami, zaparkowali na Toulouse i przeszli dwie przecznice dalej, do Royal aż dotarli do Dream Dolls Boutique. Wystawa była wypełniona reprodukcjami starych lalek i lalkami Barbie robionymi na zamówienie, które Liza projektowała. Zastępcza matka Simone przywiozła ją tu w święta Bożego Narodzenia w pierwszy roku, gdy ją adoptowali i kupiła jej porcelanową lalkę, którą wciąż trzymała u siebie w domu na komodzie. Nawet teraz Simone mogła sobie przypomnieć, jak Liza na nią patrzyła, gdy się pierwszy raz spotkały. Włosy Lizy były wtedy ciemne, a jej oczy błyszczały ciepłem i życzliwością. - Jaka z ciebie piękna dziewczynka. Wybierz sobie laleczkę, dziecko, a ja sprawię, że jej oczy będą wyglądały jak twoje. Liza dała jej ciasteczka i herbatę, podczas gdy spełniała tę obietnicę. Tego popołudnia, Simone czuła się jak królowa wszechświata. To było uczucie, które Liza powielała, za każdym razem, kiedy się ją odwiedzało.

127

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Uśmiechając się, Simone pchnęła turkusowo-niebieskie drzwi i weszła do sklepu. Była tam młoda kobieta, o blond włosach, która stała za szklaną ladą i układała ubranka i akcesoria dla lalek. - Cześć. – Przywitała się Simone. – Czy jest tu gdzieś Liza? Zanim kobieta mogła zareagować, Simone usłyszała krzyk zadowolenia dobiegający z wewnątrz sali. - Simone, moja chińska laleczko, gdzieś ty się podziewała? Liza wyszła zza kurtyny z ogromnym uśmiechem. Simone przytuliła ją do siebie. - Minęło dużo czasu, od ostatniego razu, jak tu byłam. - Wiem o tym. - Liza cofnęła się. Spojrzała na Xyphera, a uśmiech zniknął z jej twarzy. Jesteś nadnaturalny. - Jej głos był tylko szeptem, gdy wypowiadała te słowa. Xypher podniósł ręce w górę. - Nie jestem tu, by cię skrzywdzić. Oczy Lizy ściemniały z podejrzliwości, cofnęła się i odwróciła do dziewczyny za ladą. - Beth, zrób sobie przerwę na drugie śniadanie, kochanie. Beth spojrzała z dezaprobatą. - To trochę wcześnie. Jesteś pewna? - Tak, proszę. Popilnuję sklepu. Beth odłożyła sweter dla laki, który składała. - Chcesz, żebym ci coś przyniosła ze spożywczego, jak będę wracać? - Kanapkę z sałatą i kurczakiem. Upewnij się, że dokładnie wyliczą ci resztę. Beth uśmiechnęła się na to. - Specjalne zamówienie Lizy. Do zobaczenia za kilka minut. Liza czekała aż dziewczyna zniknęła, zanim odezwała się ponownie. Po raz pierwszy w jej oczach gościła wrogość, kiedy spojrzała na Xyphera. - Jest na tobie odór śmierci. Simone gapiła się tępo. - Skąd wiesz, że on umarł? - Ona jest wyrocznią, jak Julian. – Wyjaśnił Xypher. – Może wyczuć, że nie jestem normalną istotą. Liza skinęła głową. - I nie możecie dostać tego, po co tu przyszliście. Nie pozwolę wam. - Jeśli wiesz, czego potrzebuję, wiesz też dlaczego tego potrzebuję. Wiesz również, że mogę ci to odebrać i nic nie możesz zrobić, by mnie powstrzymać. Simone stanęła pomiędzy Xypherem i Lizą. - Ale ja mogę i nie pozwolę ci jej skrzywdzić.

128

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

To nie był ten sam czuły Xypher, który się nią opiekował. To był Xypher, który mógł ją wepchnąć pod samochód. - Szlachetne. Głupie, ale szlachetne. – Jego śmiertelne spojrzenie przeszło ponad jej ramieniem i skupiło się na Lizie. – Jeśli tego nie dostanę, Simone będzie tą, która za to zapłaci. Jaden tak powiedział. Liza spojrzała na niego. - Dlaczego układasz się z diabłem? – Ledwo te słowa opuściły jej usta, a jej oczy rozszerzyły się w zrozumieniu. - Dokładnie. Simone skrzywiła się. - Co? - Nic. – Powiedzieli równocześnie. Liza zawahała się, zanim wyciągnęła zielony amulet spod koszulki i podała mu go ponad głową Simone. - To chroni moją rodzinę od zła od dziewięciu pokoleń. Nie mogę uwierzyć, że po tym wszystkim, jestem tą, która przekazuje go demonowi. Zamknęła dłoń na nim. - Wiesz, jak on działa? - Xypher potrząsnął głową. - Jeśli umieścisz go na sercu boga, to sparaliżuje go... lub ją. Xypher uniósł brew na te słowa. - Dlaczego Jaden go chce? - On oczywiście chce unieruchomić jakiegoś boga. Pytanie brzmi, którego z nich i dlaczego? Tak. To dopiero było pytanie. W zależności od boga, to mogło spowodować główny rozłam we wszechświecie. - A to ma wpływ na demony? - Nie. - I to jest cholerny niefart. - Dlaczego? – Zapytała Simone. - Ponieważ cztery z nich, obecnie czekają na nas przed sklepem.

129

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

ROZDZIAŁ 10

Simone odwróciła się, aby wyjrzeć przez sklepowa wystawę. Rzeczywiście było tam czterech mężczyzn, którzy pojawili się tam gotowi do walki, na zewnątrz na chodniku. Choć szczerze mówiąc, według niej, nie wyglądali jak demony. Szczupli i wysocy, byli raczej przystojni. Byli ubrani w dżinsy i skórzane kurtki i mieli okulary przeciwsłoneczne, aby chronić oczy. I wydawali się mieć po dwadzieścia parę lat, nie więcej. - Może to klienci? Liza parsknęła. - W sklepie z lalkami? Tak, mogę to sobie wyobrazić... kupią tylko małe, różowe laleczki. – Poklepała Simone po ramieniu. – Nie, lewku. To nie są klienci. To demony utrzymywane z dala od mojego sklepu przez sól. Liza odetchnęła głęboko, zanim wróciła za ladę. Włożyła okulary, a następnie wyciągnęła broń, która wyglądała jak kusza wielkości dłoni. - Wiesz, jak tego używać? – Zapytała Xyphera. - Oczywiście. - Dobrze. Oddaj mi amulet na przechowanie. Podał jej go bez słowa. Liza umieściła go z powrotem na szyi. - Poczekaj tu przez sekundę, mam jeszcze coś, co mógłbyś wykorzystać. Simone była w szoku. Wiedziała, że Liza była Giermkiem i troszkę była dziwna, ale teraz zobaczyła zupełnie inną stronę tej maleńkiej kobiety. Liza była nieustraszona. Sekundę później Liza wróciła z zaplecza ze złotym pałaszem.18 - Ten będzie łatwy w użyciu. Ostry koniec łatwo wejdzie w ich ciała. - Dzięki. – Powiedział sucho. – Nie chciałbym, żebyś się myliła. - Tak, słodki. Teraz idź skopać kilka demonich tyłków. Simone zmarszczyła czoło na te słowa. - Wiecie co, posterunek policji jest tylko kilka budynków dalej. Czy nie jest to niebezpieczne? Co jeśli ktoś zobaczy walkę? Xypher prychnął. - Nie będzie żył wystarczająco długo, żeby wezwać policję. Simone przeraziła się jego suchym tonem. - Nie możesz zabijać ludzi, Xypher.

18

Coś, jak szabla.

130

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Nie będę musiał. Demony zrobią to za mnie. A teraz, jeśli mogłabyś podejść za mną do drzwi, bo mam walkę do wygrania. Simone odeszła za nim do wyjścia i wstrzymała oddech, kiedy Xypher wyszedł na ulicę stawić im twarz. Najwyższy demon ruszył do przodu. Jego brązowe włosy były przeplatane blond pasemkami. Miał kozią bródkę i krystalicznie niebieskie oczy. Ubrany był w dżinsy i brązową, skórzaną kurtkę, dla przypadkowego obserwatora, wyglądał jak każdy inny facet mijany na ulicy. Tak jak pozostała trójka, podobnie ten wysoki, byli przystojni i ubrani raczej przeciętnie. To wysłało dreszcze w dół jej kręgosłupa, gdy zdała sobie sprawę, że zło mogło istnieć bez zwracania na siebie szczególnej uwagi. Ile razy usiadła obok demona i nie wiedziała o tym? Xypher ogarnął grupę wzrokiem, który powiedział jej, że nie uważał ich za duże zagrożenie. Gdyby tylko też mogła być tego taka pewna. - Kaiaphas. – Powitał gościa, zaskakując ją, ponieważ nie rozpoznała jego brata. Wow, bez gotującej się skóry, demon wyglądał pierwszorzędnie. – Widzę, że w końcu znalazłeś kilku przyjaciół. Musiałeś się w końcu nauczyć, jak korzystać ze szczoteczki do zębów. Wiesz, to całe w górę i w dół, do przodu i do tyłu, to dezorientuje ludzi... czy demony. Jeden z demonów otworzył usta i ukazał dwa rzędy ostrych zębów. Xypher wykrzywił wargi. - Naprawdę powinieneś z tym iść do dentysty. Słyszałem, że teraz naprawdę czynią cuda. - Zabić go! – Warknął Kaiaphas. Xypher dosięgnął pierwszego z nich cięciem pałasza od góry. Aż przeciął mu cały brzuch. Ale zanim zdążył się wycofać, jeden z nich, powalił go na ziemię. Simone syknęła, kiedy zobaczyła, jak Xypher uderzył głową o boczną ścianę. - Nie mogę tego oglądać i nic nie zrobić. - Nie możesz walczyć z demonami, Simone. – Powiedziała do niej Liza. – Nie masz pojęcia, jak są silne. Najlepszym, co my ludzie możemy zrobić, to trzymać się z dala i pozwolić im walczyć. Nie możesz stać się słabością Xyphera. Słowa Lizy przypomniały jej Acherona. Spojrzała na swoje ramię, gdzie nadal miała pasek skóry, który od niego dostała. - Właściwie, myślę, że mogę. Zanim Liza zdążyła ją powstrzymać, wybiegła przed sklep i popchnęła demona, który zamierzał się na Xyphera. W chwili, gdy go dotknęła przeszło przez nią coś, co przypominało prąd elektryczny. Demon dosłownie poleciał w powietrze. Uderzył w budynek tak mocno, że aż poluzowały się cegły w ścianie. - O cholera. – Szepnęła, zaskoczona tym, co zrobiła. Acheron miał rację, miała nadludzkie moce.

131

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Simone! Szarpnęła się, gdy zobaczyła ruszającego na nią Kaiaphas’a. Złapała go za ramię i rzuciła nim o ziemię. Niestety nie pozostał tam długo. Zerwał się na nogi i zdumiewająco mocno uderzył ją w żebra. Simone syknęła z bólu od tego. Po czym ugryzł ją w ramię i złapał od tyłu. Poczuła smak własnej krwi. Nagle Xypher był przy nich. On oderwał od niej swojego brata i walnął go tak mocno, że ta siła ścięła Kaiaphas’a z nóg. Simone poczuła się tak dziwnie... Wyskoczyły jej mroczki przed oczami i wszystko zaczęło zachodzić mgłą. Inny demon podszedł do niej, ale gdy go obserwowała, wydawało się to dziać w zwolnionym tempie. Zaczął ją uderzać. Ona robiła uniki, a następnie uderzyła go mocno w plecy. Odwrócił się gwałtownie i zatopił zęby w jej ramieniu. Krzyknęła, kiedy niewiarygodny ból zaczął przedzierać się przez nią. - Nie! – Krzyknął Xypher biegnąc ku niej. Nic nie mogła zrozumieć, ani usłyszeć. Wszystko stało się rozmyte. Usłyszała tylko, że ktoś krzyczy z bólu, a następną rzeczą, jaką widziała, to, że była ponownie w sklepie z lalkami. - Och, nie. – Liza zawodziła. – Nie, nie, nie. Co my zrobimy? Xypher nie mógł oddychać, kiedy oglądał ślad po ugryzieniu na jej skórze. W przeciwieństwie do Daimonów, które nie mogły przekształcić ludzi w to, czym same były, Gallu mogły. Ponieważ Xypher był po części demonem, był wolny od zagrożenia zawartego w ich ślinie. Coś uderzyło w okno, rozbijając je. - Co się stało, Xypher? Zmęczyłeś się bawiąc się z nami? Skoczył do ataku, ale Liza zatrzymała go z powrotem. - Simone nas potrzebuje. Zostaw ich na później. Było łatwiej powiedzieć niż zrobić, ale w końcu się z tym zgodził. Zabicie Kaiaphas’a mogło poczekać. Simone nie mogła czekać. Nie wspominając, że jak długo ona była nieprzytomna, on nie mógł wyjść, by oboje ich nie zabić. Zły, przeczesał włosy ręką, kiedy starał się wymyślić coś, by ją uratować. Cholera, gdyby był w stanie dostać się do Jadena z amuletem, nie byłoby problemu. Simone byłaby wolna, by wieść życie bez niego, a on mógłby pójść i zabić Satarę. Teraz Simone mogła zmienić się w Gallu-zombie i to wszystko byłoby jego winą. - Co możemy zrobić? Liza wyciągnęła komórkę z kieszeni. - Dzwonię do Acherona. Jeśli ktokolwiek miałby rozwiązanie... - Może powinienem wezwać Jadena? - Nie. – Powiedziała Liza, a jej oczy zapłonęły wściekłością na niego.- Nie chcę tego potwora tutaj i nie jestem w stanie zapłacić jego ceny.

132

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Miała rację. Xypher skinął głową. - Dzwoń do Asha, ja sprowadzę Jessego. W przypadku, gdyby nie udało im się jej uratować, na pewno chciałaby mieć przy sobie Jessego, a Jesse na pewno chciałby być przy niej. Jedynym powodem, dla którego ducha tu nie było, było to, że nie lubił uczestniczyć w zajęciach Simone ze studentami. Będąc martwym nie lubił słuchać o sekcjach zwłok, czy oglądać innych umarlaków. Xypher wyciągnął telefon z kieszeni Simone i nacisnął wybieranie na dom. Jak tylko zgłosił się automat, Xypher mówił tak spokojnie, jak to tylko było możliwe. - Jesse, tu Xypher. Myślę, że... – Nie mógł tego powiedzieć, ale czuł, że musi. – Simone jest ranna. Bardzo. Musisz pojawić się w sklepie Lizy. Natychmiast. Nie zdążył się rozłączyć zanim duch się pojawił. Jego twarz była wręcz biała, gdy przyglądał się Simone leżącej na podłodze i wyjącej z bólu. - Co u diabła jej się stało? - Atak demonów. Oczy Jessego zapłonęły, gdy podbiegł do gardła Xyphera. Xypher złapał go i rzucił na ziemię. - Nie przeginaj, chłopcze. Jestem w chorym nastroju i mogę chcieć kogoś okaleczyć, a ponieważ nie mogę dotrzeć do swojego brata, możesz okazać się godnym zastępstwem. - Nie. – Simone ledwo dyszała, sięgając żeby dotknąć nogi Xyphera. – Proszę, nie rób mu krzywdy. Gniew uciekł z niego. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnął to skrzywdzić ją w jakiś sposób. Oboje pochylili się nad nią. - Jestem tutaj, Sim. – Rzekł Jesse ze łzami w oczach. – Nic ci nie będzie. Słyszysz mnie? Patrzyła na niego z niedowierzaniem. - Widzę twoją aurę, kiedy do mnie mówisz, Jesse. Twoja jest biała. Jest piękna... jak ty. Jesse pociągnął nosem. - Pamiętaj, pozostań z dala od światła. Idź w lewo, Sim. W lewo na światłach. Będę tu czekał na ciebie, żebyśmy mogli uciec. - Ona nie umiera, Jesse. – Xypher przełknął, kiedy ból uderzył mocno w niego. Umieranie byłoby prostsze. – Ona zmienia się w demona. - Co? - Słyszałeś. Jesse warknął na niego głosem prawie demonicznym. - Zrób coś!

133

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Nie sądzisz, że gdybym mógł, już bym coś zrobił? Nie życzyłbym sobie tego w moim najgorszym... och, do diabła, chciałbym, ale nie dla Simone. Simone zadrżała na podłodze. - Dlaczego jest mi tak zimno? Krew demona zarażała jej, zwalniając bicie serca... Xypher wziął jej rękę w swoje dłonie i potarł jej skórę próbując ją rozgrzać. - Po prostu oddychaj powoli. Nie bierz zbyt gwałtownych oddechów. – Przynajmniej taką miał nadzieję, że to pomoże. Nagle poczuł za sobą czyjąś obecność. To był ktoś z absolutną mocą. Acheron. Xypher spojrzał przez ramię i zobaczył go stojącego i przyglądającego się im. - Mam nadzieję, że chcesz mi powiedzieć, to, co chcę usłyszeć. Acheron prychnął. - Jak na ironię, nikt nigdy nie chce słuchać tego, co mam do powiedzenia na temat czegokolwiek. Zazwyczaj kłócą się ze mną tak, że mam ochotę wywalić ich przez ścianę. Na szczęście ty nie będziesz tępy. - Nie jestem w nastroju, Acheron. Powiedz, co mam zrobić, by ją ocalić. Acheron przesunął się do przodu, aby klęknąć na jednym kolanie obok Jessego. Jego świdrujące oczy płonęły srebrzyście w przyciemnionym świetle. - Jak się czujesz? - Zapytał Zęby Simone szczękały nieustannie. - Jak chora. Spojrzał na Lizę, która stała z boku. - Możesz zorganizować wiadro, albo cokolwiek na wypadek gdyby było jej niedobrze? Poszła czegoś poszukać. - To wszystko, co zamierzasz zrobić? – Xypher warknął. Acheron wzruszył ramionami. - Chcesz usłyszeć dobrą czy złą wiadomość? Gniew gotował się w nim tak zaciekle, że chciał rozerwać gardło Acherona. - Nie pogrywaj sobie ze mną, Acheron. Powiedz mi to, co muszę wiedzieć. Ash olał groźbę Xyphera. - Ładny ton. Powinniśmy wynająć cię do nagrania świątecznych przebojów. Xypher musiał się zmusić do tego, by nie zaatakować. - Spokojnie. – Acheron powiedział cicho. – Ona naprawdę się nie zmienia. Czy on oszalał? Oczywiście, że się zmieniała. Była blada i drżąca. Jej czoło było wilgotne od potu...

134

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Spójrz na nią! Ona nie piecze teraz ciasteczek. - Tak, ale też nie przechodzi przemiany, jak człowiek. Zimny strach przeszedł przez Xyphera. Jeśli nie ulegała przemianie, to co się z nią działo? - Co masz na myśli? Acheron zerknął na Jessego. - Czy nie zauważyłeś, że nie jest jak inne kobiety? Że przyciąga do siebie dziwne rzeczy? Simone jęknęła nieznacznie. - Nie jestem dziwny. – Odrzekł Jesse defensywnie. – Ale tak. Ona widzi różne rzeczy. Rzeczy, których nie powinna. Po prostu myślałem, że jest psychiczna. Acheron potrząsnął głową. - Nie. Zawsze była czymś więcej niż to. - Acheron!- Xypher mu przerwał. – Powiedz mi, co się dzieje. Acheron wziął głęboki oddech, zanim odpowiedział. - Ona jest półdemonem, Xypher. Jak ty. Szczęka Xyphera opadła na te słowa. To nie było możliwe... - Do diabła, nie jest. – Powiedział Jesse łamiącym się głosem. – Nie ma w niej nic demonicznego. Acheron trzymał jej rękę, tak, że Xypher mógł obserwować ranę po ugryzieniu demona. - Powąchaj jej krew, a poznasz prawdę. Nie ma możliwości, by pomylić ten zapach. Mimo to Xypher odmawiał, aby w to uwierzyć. - Jak mogłaby być demonem i nie wiedzieć o tym? - Jej rodzice chronili ją przed prawdą. - Acheron ściągnął z niej skórzaną bransoletkę, którą jej dał. – To nic innego, jak zwykły kawałek skóry. To tylko powód, który jej dałem, by myślała, że jej moc pochodzi z zewnątrz, a nie od niej samej. Prawda jest taka, że jest tak potężna, jak każdy demon, jakiego kiedykolwiek spotkałeś. - Dlaczego nie powiedziałeś nam tego wczoraj? - Ponieważ jej ojciec oddał życie, by zachować to w tajemnicy przed wszystkimi, także przed nią. Aby upewnić się, że była ukryta przed wszystkimi ludźmi i nieludźmi, którzy mogliby ją wykorzystać lub jej zagrażać. Kimże bym był, żeby zlekceważyć taką ofiarę? - Xypher? – Simone westchnęła. – Boję się. Acheron wziął ją za rękę. - Nie masz, czego. Twoje moce właśnie się odblokowują. To wszystko, co się teraz dzieje. Wiem, że to boli i jest przerażające i szokujące, ale nie walcz z tym. Wystarczy wziąć głęboki oddech i pozwolić mocy działać. To tylko skumulowało więcej złości w Xypherze. - Łatwo ci mówić. Nie masz pojęcia, przez co ona przechodzi.

135

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Acheron obdarował go gorzkim śmiechem. - Tia, w przeciwieństwie do ciebie, dokładnie wiem, przez co ona musi przejść. Byłem człowiekiem i moje boskie moce były związane. Zaufaj mi. Nie wyglądało to ładnie i to też nie będzie. To nieco oddaliło jego gniew. - Co mogę zrobić? - Nie zostawiaj jej samej. Ona będzie potrzebowała kogoś, kto pokaże jej, jak używać mocy demona. Ty dorastałeś ze swymi mocami i wiesz jak bardzo się różnią od normalnego, ludzkiego funkcjonowania. Jesteś najlepszym nauczycielem, o jakim mogła marzyć. Xypher zaklął na myśl, że ktoś mógłby być od niego zależny. On nie był niezawodny. Nie wiedział, jakby to miało działać. Bardzo się obawiał, że może skrzywdzić ją, lub zaszkodzić jej z powodu swojej ignorancji. Potrzebowała lepszego nauczyciela niż on. On tylko znał ból i zdradę. Jak korzystać ze swych mocy, by wyrządzić innym krzywdę. To nie pasowało do Simone. Ona była życzliwa. Jak zwierze takie jak on, mogło nauczyć ją wszystkiego, co musiała wiedzieć? Ale on nigdy by się do tego nie przyznał. - Mam tutaj swoje własne problemy, Acheron. Nie mogę być do niej przywiązany. - Masz trzy tygodnie, by sobie poradzić. Chociaż raz, Xypher pomyśl o kimś innym niż tylko o sobie. Wykrzywił wargi na słowa Acherona. Miał na myśli kogoś innego, ale znowu nie chciał tego przyznać głośno. - Myślenie o kimś innym, cholernie mnie wnerwia. Jest błędem, którego nie chcę powtórzyć. Te srebrne oczy płonęły starożytną mądrością. - Wiesz, czasami musimy powtórzyć nasze błędy, żeby zdać sobie sprawę, co poszło źle, za pierwszym razem. Wiedząc to, możemy naprawić błąd i przejść przez niego. Xypher zaszydził z tego. - Racja, a definicją podstawowej głupoty, jest robić te same rzeczy wkoło i za każdym razem oczekiwać innych rezultatów. Nie jestem głupi. - Nie powiedziałem, żeby w kółko to robić. – Acheron spojrzał na rękę Xyphera, gdzie wypisane były słowa jego przysięgi. – Idziesz do przodu przez cel. Zbadaj, co poszło nie tak i napraw ten błąd. Dlaczego wszystko sprowadzało się do tego jednego zdania? Idziesz do przodu przez cel… - Pomóż jej, Xypher. Teraz ona potrzebuje cię bardziej, niż ty potrzebujesz zabić Satarę. I z tymi słowami zniknął.

136

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Xypher usiadł na podłodze, kiedy słowa Ash’a dzwoniły mu w głowie. Była w nich prawda, ale potrzeba zemsty była tak silna… Naraz przypomniał sobie, w jaki sposób Simone wzruszyła go wcześnie rano, kiedy zlitowała się nad jego bólem. Nie prosiła o nic w zamian. O nic. Xypher zabrał ją w ramiona i trzymał kurczowo. - Jestem tu dla ciebie, Simone. Simone ledwie rozumiała te słowa, gdy jej ciało kontynuowało przemianę. Wszystko wokół czuła jakby intensywniej. Kolory, zapachy, dźwięki… Przeżywała świat w zupełnie nowy sposób. - Jak sobie radzi? – Głos Lizy wydawał się pochodzić z daleka. Typowe 0+. Taką Liza miała krew. Miała również lekki szmer w sercu. I Jesse… Widziała również i jego słabości. Mogła poczuć jego zapach i prawie smak. Jakaś niewielka jej część chciała wykorzystać te słabości. Przestraszyła się tego bardziej niż wszystkiego innego. - Co to znaczy być demonem, Xypher? - Nie jesteś demonem. Uniosła dłoń i spojrzała na nią. Wyglądało to jak jej ręka, ale czuła, że mogłaby zmiażdżyć tym stal. Mogłaby? - Czuję się taka potężna. - To tylko złudzenie. Było takie? Wydawało się prawdziwe. Zanim ta myśl nie uleciała jej z głowy, w żołądku poczuła falowanie. Chwyciła wiaderko Lizy i opróżniła zawartość żołądka do niego. Kiedy skończyła, już nie czuła się taka silna. Czuła się słaba i bezwartościowa. - Chcę do domu. Xypher skinął głową. Jego spojrzenie zatrzymało się na Lizie. - Czy mógłbym dostać amulet z powrotem? Wciąż muszę dostarczyć go Jadenowi, albo skopie mi dupsko. Smutek pojawił się w jej oczach, kiedy go ponownie ściągnęła. - Mam nadzieję, że to nie jest błąd. - Ja też. – Powiedział. Chowając go do kieszeni, Xypher przyciągnął Simone do własnej klatki piersiowej i następną rzeczą, jaką ona mogła zobaczyć, to było jej własne łóżko. On ciągle był przy niej. - Musisz odpocząć. - Przytulisz mnie? Xypher chciał przekląć, kiedy czułość tych słów dotarła do niego. On powinien zignorować ją i własne sumienie. Gdyby tylko mógł. Zamiast tego położył się na łóżku i przyciągnął ją do siebie.

137

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Odpocznij troszkę. Przytuliła się do niego, zamknęła oczy i starała się zrobić to, co jej sugerował. Nie trzeba było długo czekać nim zapadła w sen. Leżąc tak teraz z nią, czuł się prawie człowiekiem. Jak śmieszne to było? Teraz byli dwoma demonami leżącymi obok siebie. Spojrzał na jej zdjęcie z rodzicami i zaczął się zastanawiać, co połączyło ich ze sobą, że próbowali wieść nudne, ludzkie życie. Na zdjęciu wyglądali jak przeciętna rodzina. Nikt nigdy nie odkrył tajemnicy, jaką skrywali. Była to taka tajemnica, która ich córkę mogła kosztować życie.

138

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

ROZDZIAŁ 11

O zmierzchu Xypher chodził po małym pokoju Simone, zastanawiając się, czy nie popełnił błędu zostając tu z nią. Jego obecność tutaj była zagrożeniem dla wszystkich, których znał. Czuł jak powietrze dosłownie zatrzymało się w miejscu, tuż przed tym, jak pojawił się Jaden. Jego drapieżne oczy dosłownie wibrowały zielenią i brązem. - Masz to. – To było stwierdzenie faktu, jakby wyczuwał amulet. Xypher wyciągnął go z kieszeni i trzymał w ręku. Nie większy niż moneta, wyglądał jak kawałek zielono-turkusowego kamyczka otoczonego srebrem. Wydawał się być nieszkodliwy. Trudno było sobie wyobrazić, że ten obiekt, mógł powalić boga, tak jak sól była kompletnie niewinną substancją, która mogła powstrzymać armię demonów. - Mam to. Jaden wyciągnął jedną rękę i czekał. Xypher upuścił amulet na jego dłoń. Biorąc głęboki wdech, Jaden zamknął dłoń i trzymał go z szacunkiem. Kiedy otworzył oczy były one krwawoczerwone. - Dziękuję. Złota bransoletka otwarła się i spadła do stóp Xyphera. - Jak to zrobiłeś? Jaden zadrwił. - Tak, jakbym miał ci wyjaśniać źródło mojej mocy, demonie. Powinieneś się cieszyć, że udało ci się wypełnić swoją część umowy. Xypher czuł jak jego moc rośnie z każdym słowem wypowiadanym przez Jadena. To było to, czego potrzebował. Coś, co musiał mieć. Przekrzywiając głowę do tyłu, Xypher się roześmiał. Po raz pierwszy od wieków czuł się jak bóg. A z tą mocą przyszła nagle jasność umysłu. - Wiedziałeś o pochodzeniu Simone… Jaden wzruszył ramionami. - Oczywiście, że wiedziałem. Jak myślisz, z kim jej ojciec dobił targu w sprawie ochrony? Wziąłem jego duszę za związanie jej mocy do końca świata. Dreszcz przeszedł w dół kręgosłupa Xyphera. - Zdradziłeś go, pozwalając jej się przemienić. Małe płomyki można było zobaczyć w oczach Jadena, gdy ten na niego pojrzał. - Nie zdradziłem niczego. Ona sama naraziła siebie na to. Przez ugryzienie udało jej się uwolnić z umowy jej ojca. Uświadomiłem jej ojcu, że są wady w mojej ochronie. On nigdy nie myślał, że ona wejdzie w kontakt z innymi demonami.

139

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Biedny gnojek. Powinien wiedzieć, że jego córka znajdzie łobuza, takiego jak on. A potem gdyby nie Xypher, jej sekret byłby bezpieczny na zawsze. Mógł zwalić winę tylko i wyłącznie na siebie i znienawidził się za udział w jej przemianie. - Co z matką? – Zapytał Jadena. – Czy też była demonem? - Była człowiekiem. To go zaskoczyło. Ludzie i demony rzadko mieli ze sobą do czynienia w innej sytuacji niż wojna, a i tak większość kontaktów między nimi kończyło się śmiercią człowieka. - Jak oni mogli być razem? Jaden umieścił amulet w kieszeni. - Matka Simone była niefortunną pomyłką. Palackas, jej ojciec był związanym demonem, który natknął się na nią w jedną noc, podczas której wywiązywał się z zadania dla swojego pana. Jedno prowadzi do drugiego… włożył wtyczkę do gniazdka i zakochał się, ale jak można było się spodziewać, jego pan nie chciał go wypuścić. Zamiast przyjść do mnie, uciekł na wolność, aby być z nią. Jego pan wezwał psy gończe na polowanie i rozkazał, że chce go mieć żywego albo martwego. Polowali na niego przez lata, aż znaleźli jego zapach tu, w Nowym Orleanie. Ponieważ matka i brat Simone nosili na sobie jego zapach, przez przypadek zginęli zamiast niego. - A dlaczego Simone przeżyła? - W przeciwieństwie do brata, który odziedziczył całe człowieczeństwo po matce, ona miała geny demona po ojcu. Na tyle, że jej krew miała swój unikalny zapach, który był różny od zapachu ojca. Skili nie mieli rozkazów, by zabić kogokolwiek innego niż jej ojca, dlatego ją oszczędzili. - Ale oni zabili jej matkę i brata. Jaden prychnął. - Czy kiedykolwiek spotkałeś Skili? Tylko dlatego, że wyglądają jak ludzie, nie znaczy, że mają mózgi. To są psy. Wszystko, co potrafią to wyczuć krew i geny. Uważali, że ta dwójka była jej ojcem. Władca Palackas’a był zadowolony, ponieważ uważał, że to sprowadzi Palackas’a do domu. Ale tak się nie stało. Ten biedny facet musiał się zatracić po ich śmierci i to nie tylko w żalu, ale i poczuciu winy. I w strachu, że jego córka wkrótce dołączy do jego żony i syna. Skili byli elitą sił tropiących i zostali wysłani, aby zniszczyć demona, który naruszył ich prawo. Po części ludzie, po części ogary, nie mieli własnej woli. Wszystko, co musieli, to wyśledzić i zabić. Jeśli Palackas wiedziałby dlaczego Simone udało się ujść z życiem, wówczas nie byłby tak przerażony tym, że Skili ją znajdą. - Czy jej ojciec wiedział, dlaczego jej nie zabili? - Nie pytał. - To znaczy, nie powiedziałeś mu.

140

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Jaden wzruszył obojętnie ramionami. - Wezwał mnie, by zawrzeć umowę. Kim jestem, by zniechęcać demona, który oferuje mi swoją duszę? – Popatrzył pytająco na Xyphera. Xypher przeklął na wspomnienie umowy, którą sam zawarł z władcą demonów. - Mój ojciec popełnił samobójstwo! Xypher odwrócił się na dźwięk cichego głosu Simone. Stała w drzwiach za nim, trzymając klamkę tak mocno, że aż zbielały jej kłykcie. Wyraz jej twarzy zaniepokoił go. Jaden nie miał żadnej litości dla niej. - Zabił się, by cię chronić, dziecko i by zadowolić swego pana. Nawet, jeśli wróciłby po tym wszystkim do swojego pana, jego pan nakazałby egzekucję. Nie było go zbyt długo od jego związania. No i do tego była jeszcze kwestia, że martwił się o ciebie. Ostatnią rzeczą, jakiej chciał twój ojciec to tego, żeby cię złapali i zrobili z ciebie niewolnika. Więc wziął swój los w swoje ręce i użył siły życiowej do zawarcia umowy. - Ty skurwysynie! – Simone podbiegła do niego. Xypher złapał ją w biegu i przytrzymał na miejscu. - Nie, Simone. - Dał mojemu ojcu umrzeć! Xypher czuł ból w jej krzyku, ale to nic nie zmieniało. - Nie możesz go zaatakować, Simone. On cię zabije. Jeden z kącików ust Jadena uniósł się nieznacznie. - I będę się cieszyć każdą minutą twojego umierania. Ona rzuciła się na niego z powrotem. - Jesteś potworem! - Mogę być. Ale wolę określenie… „Pośrednik”. Warcząc walczyła z trzymającym ją Xypherem. - Wynoś się! Jaden parsknął. - I pomyśleć, że tyle słyszałem o wspaniałej południowej gościnności. Zgaduję, że jest ona zarezerwowana tylko dla ludzi. – Jego oczy powróciły do normalnego koloru. – Nasza umowa dokonała się, Xypher. Jaden szturchnął go dwa razy pięścią w ramię, krótko mu się skłonił i zniknął. Simone spojrzała groźnie na niego. - Dlaczego nie pozwoliłeś mi wydrapać mu oczu? - Ponieważ urwałby ci głowę, zanim jeszcze zdążyłabyś do niego podejść. Pokręciła głową z niedowierzaniem. - Jesteś bogiem. Jak potężny może on być w porównaniu z tobą?

141

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Wystarczająco silny, by zabić mnie czy ciebie, niczym innym, niż tylko myślą. Simone przerwała, gdy zdała sobie sprawę, że on nie żartuje. - Nie rozumiem. - Wszechświat ma porządek, Simone. Na koniec dnia wszyscy odpowiadamy przed kimś. Choć jesteśmy wszechmocnymi bogami, mamy ograniczenia. Stworzenie takie jak Jaden, może nas zabić i wchłonąć nasze moce dla siebie. - Więc dlaczego tego nie zrobił? - Domyślam się, że on też ma ograniczenia. To, co może i to, czego nie może zrobić. - A odpowiada przed kim? - To jest dopiero pytanie, prawda? Nie znam na nie odpowiedzi i nie znam nikogo, kto by znał. Wytarła kąciki oczu zanim spojrzała na zdjęcie stojące nieopodal. - Myślisz, że mój ojciec zdawał sobie sprawę i rozumiał, co robi, wzywając Jadena? - Prawdopodobnie. Większość demonów wie. Nawet, jeśli jesteśmy świadomi faktu, że jest naszym straszydłem, Jaden zazwyczaj wyjaśnia wady naszych umów, tym, którzy je zawierają. I możesz go nie lubić, ale z reguły on jest sprawiedliwy i bezstronny… nawet, kiedy jest nietolerancyjny. Simone odwróciła do niego twarz. - On nie powiedział ci o amulecie i jak on działa. Miała rację. Jaden ukrył tę wiedzę przed nim. - Nie, nie zrobił tego, co może świadczyć o tym, że jest to ważne dla niego na poziomie osobistym. Simone ledwie usłyszała te słowa. Szczerze mówiąc nie dbała o Jadena i jego pragnienia, lub zachcianki. To, co liczyło się dla niej, to to, że jej rodzina nie żyła. Jestem demonem… Te słowa goniły w jej głowie jak szalone. Jak to się mogło stać? Jak ona mogła o tym nie wiedzieć? Podejrzewała, że coś… - Istnieje specjalny ogień w tobie, aniołku. – Ojciec powiedział jej kiedyś. – Pewnego dnia to zrozumiesz. Czy to właśnie miał na myśli? Spojrzała na Xyphera, wymagając odpowiedzi, którą wątpiła, że Xypher ma. - Dlaczego mój ojciec się zabił? Czy nie lepiej mógł mnie chronić pozostając przy życiu? - Jestem pewien, że myślał o tym, że nie był w stanie ochronić twojej matki i brata. - Potrzebowałam mojego ojca!

142

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Xypher wzdrygnął się. Ból w jej głosie przedzierał się przez niego. Nigdy wcześniej nie chciał nikogo pocieszyć, ale teraz oddałby wszystko, żeby załagodzić cierpienie w tych orzechowych oczach. Podszedł do niej i zamknął ją w ramionach. - Wiem. Pokręciła głową, przyciskając swoją twarz do jego klatki piersiowej. - Czy wiesz jak boli to, że Jesse przyszedł do mnie, a nie moja rodzina? Przez lata widziałam setki duchów. Ale nigdy matki czy ojca. Nigdy brata. Nie kochali mnie na tyle, by się pożegnać? Jego żołądek skręcił się z bólu. - Oczywiście, że nie o to chodziło, Simone. Jak mogliby cię nie kochać? Twój ojciec umarł za to, by cię chronić. To jest najprawdziwsza, najszczersza miłość. - Więc dlaczego nigdy do mnie nie przyszli? - Nie wiem. Może nie mogli. - Bo ich to nie obchodziło. - Jestem pewny, że to nie przez to. Simone chciałaby w to wierzyć, ale to było trudne. I przez te wszystkie lata nigdy nikomu nie zwierzyła się z tego. Zawsze trzymała to w środku, a to spalało jej duszę. Zaciskając oczy starała się odpędzić te myśli, bo były szkodliwe. Co się stało, to się nie odstanie. Z pewnością Xypher miał rację i oni nie byli w stanie. Ale ciągle gdzieś tam na dnie, pozostawały wątpliwości. To ta cześć, w której czuła, że nikt jej nigdy nie kochał. Przynajmniej Xypher był z nią tu teraz. Ich bransoletek nie było. Mógł ją opuścić w każdej chwili gdyby chciał, ale tego nie zrobił. Żołądek szarpnął się jej z nerwów i żalu. - Ciągle mam mdłości. Jak długo to potrwa? - Wyobrażam sobie, że dopóki nie przyzwyczaisz się do swoich nowych mocy. Nie spodobało jej się to. Chciała mieć coś namacalnego w rękach. Coś konkretnego. - Mogę usłyszeć bicie twojego serca. Jesse jest w swoim pokoju z Glorią, pokazuje jej gry Atari. Mój sąsiad z prawej strony, kłóci się z żoną przez telefon, a moja najnowsza sąsiadka z lewej strony jest głodna. Skąd mogę to wszystko wiedzieć? - To właśnie twoje moce. Będziesz mogła wyczuwać innych ludzi w sposób, jakiego nigdy wcześniej sobie nie wyobrażałaś. - Czy będę słyszeć ich myśli? Obdarował ją ciepłym uśmiechem. - Tylko, jeśli będą myśleć na głos. Ale będziesz mogła wyczuć emocje, które będą chcieli ukryć. To powie ci o ludziach znacznie więcej, niż wszystko inne. - A czy ten okropny ból głowy zostanie na zawsze? - W końcu minie.

143

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Kiwając głową spojrzała w dół, gdzie do niedawna była bransoletka na jego nadgarstku. - Teraz jesteś wolny ode mnie. - Wiem. - Więc dlaczego tu jesteś? Xypher zawahał się. To było coś, nad czym się zastanawiał. Ale nie mógł jej zostawić. Ona była przerażona i samotna, a on wiedział, co to samotność i nie mógł zmusić się do porzucenia jej. - Potrzebujesz pomocy. - Mogę sobie poradzić. Zawsze tak robię. - Nie mam wątpliwości, że byś sobie poradziła. Ale pomogłaś mi, kiedy tego potrzebowałem. I zwracam ci tę przysługę. Simone pochyliła głowę na jego ramieniu, wdzięczna za wsparcie. - Dziękuję, Xypher. - Nie ma sprawy. Potarła ramiona, na których była gęsia skórka, wywołana wydarzeniami dzisiejszego dnia, które nadal rozgrywały się w jej umyśle. - Ponieważ teraz jestem demonem, Jaden ma nade mną kontrolę? - Nie. Tak długo jak jesteś właścicielką własnej duszy i nie wymienisz jej, to nikt nie ma nad tobą władzy. Wyciągnęła się żeby móc na niego spojrzeć. - A co jeśli ktoś zabierze moją duszę? - Nikt bez twojej zgody nie może zabrać twojej duszy. Dusze nie działają w ten sposób. Miło było to wiedzieć. Bycie demonem było wystarczająco przerażające, a pomysł, że mogła stracić też duszę kompletnie ją oszołomił. Boże, musiała się tyle nauczyć. To było, jakby narodziła się na nowo. Było tyle rzeczy, których nie wiedziała o sobie i ich nie rozumiała. Chciała jak najszybciej wiedzieć wszystko o swoich mocach, oraz to, jaką rolę Jaden odgrywa we wszechświecie. - Mam pytanie... jeśli Jaden jest tak potężny, to nie mogłeś z nim ubić interesu, żeby zabił Satarę? Xypher odgarnął włosy z jej twarzy. - Jaden nie działa w ten sposób. Nie załatwia wszystkiego za nas. Raczej zapewnia środki do realizacji naszych pragnień. Jeśli potrzebujesz więcej mocy, to on ci ją da. Jeśli poszukujesz amuletu lub czegoś w tym stylu, możesz go wezwać. Jak zazwyczaj mówi, jest sposobem na zdobycie celu, nie pieskiem na posyłki. - Wiec dlaczego nie załatwiałeś z nim, żeby otworzył jedną z bram do niej? - Odmówił, gdy poprosiłem o to.

144

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Odmówił ci? Dlaczego? - Ponieważ Kalosis jest kontrolowane przez boginię Apollymi, myślę, że jego moce tam nie działają. Ale nie jestem tego pewien. Równie dobrze, to mogło być tak proste, jak to, że nie spodobało mu się to, co mu zaoferowałem. Jaden bywa czasami bardzo kapryśny. - To nie wydaje mi się słuszne. - Nie musisz mi mówić. - Rozejrzał się. – Teraz nie wiem jak ty, ale ja jestem głodny. Uśmiechnęła się. - Ja też zgłodniałam. Nagle jej uśmiech zniknął. - Nie będę teraz musiała pić krwi, prawda? - Mam nadzieję, że nie. Jeśli tak, będziemy musieli nauczyć Jessego krwawić.

***

Jaden zmaterializował się na drzewie, gdzie został wezwany. Tak jak się spodziewał, Kaiaphas czekał tam na niego. - Pozdrowienia mój panie. – Powiedział demon kłaniając się. Jaden podziwiał go za to, że ten wiedział, kiedy się czołgać. Ale to nie miało uratować mu tyłka. - Ty zaatakowałeś swojego brata na ulicy dzisiaj? - Moja pani tego zażądała. Jaden podniósł rękę i przyszpilił drania do drzewa. - I w ten sposób, rozwiązałeś umowę, którą zawarłem. Czy wiesz, czym mnie to czyni? - Nie, mój panie. - Kłamcą. I to jest jedyne określenie, jakie mnie nigdy nie dotyczyło. Jaden chciał krwi, po tym, co się dzisiaj stało. Palackas oddał swoje życie na marne i jednocześnie Jaden wkurzył się do poziomu, na którym jeszcze nie funkcjonował. Ale to nie było miejsce, by usatysfakcjonować się śmiercią demona. Sfrustrowany uwolnił Kaiaphas’a i pozwolił mu spaść na ziemię. - Nie chcę twoich dziewic. Możesz je sobie zatrzymać. - Wiec, czego chcesz, mój panie? Podaj cenę, a ja ci to dostarczę. - Jest Dimme w tym mieście. Przynieś mi jej serce. - I to wszystko? - Zaufaj mi, to wystarczy. Kaiaphas mrugnął oczami, podczas gdy Jaden zniknął...

145

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Dimme. To było łatwiej powiedzieć niż zrobić. Po pierwsze były brutalne i podobno niezwyciężone. Nie był pewny, czy ma na tyle mocy, by chociaż jednego złapać. Zwilżając wargi przypomniał sobie wcześniejszą walkę dzisiejszego dnia. Kobieta... jej krew zawierała ślad Dimme w sobie. Był tego pewien. Może gdyby dostarczył jej serce, Jeden byłby zadowolony? Poza tym czy jedna Dimme, była tak samo dobra jak inna? Tak. Strzelając palcami przeniósł się do Kalosis, by móc w spokoju zaplanować swój kolejny atak. Simone była lekarzem medycyny sądowej... uśmiechając się, myślał nad jednym ze sposobów wyciągnięcia jej z domu.

146

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

ROZDZIAŁ 12

Simone, gdy przeniosła się do sypialni, wciąż próbowała przyzwyczaić się do nowych zmysłów, ale było ciężko. Wszystko teraz wydawało jej się takie intensywne. Każdy hałas wwiercał się w jej głowę. Światło było niezwykle jasne i bicie serca Xyphera było tak głośne, jak jej. To wszystko było takie niepokojące. Xypher był przy niej, a ona trzymała się jego. Potrzebowała jego silnego ramienia wokół siebie. Ale zapach jego skóry był oszałamiający. To zwiększyło jej głód i chęć żeby go spróbować w sposób, w który nigdy wcześniej nie pożądała mężczyzny. To było prawie jak jakaś nowa jej część. W tej części była bardziej odważna, bardziej namiętna... bardziej zachłanna. - Simone! - Zobaczyła Jessego, który przeszedł przez ścianę. – Nie śpisz! Nie śpisz! – Podbiegł do niej jak szczęśliwy szczeniak. W przeszłości, gdy tak wbiegał, przelatywał przez nią na wylot. Dzisiaj uderzył w nią tak mocno, że aż się potknęła. - Co u licha? Xypher obdarował ją spojrzeniem na wpół rozbawionym, na wpół złym. - Dodatkowy bonus do twoich nowych mocy. Teraz możesz dać mu klapsa, za każdym razem, gdy cię wkurzy. - Mogę dotknąć Jessego? – Wyszeptała te słowa, starając się zrozumieć, co oznaczają. Podnosząc głowę, napotkała zszokowane spojrzenie Jessego. Przez te wszystkie lata, nie był w stanie jej dotknąć. Jej drżąca ręka podniosła się, do miejsca gdzie był jego zimny policzek. I był solidny. Jesse był dla niej prawdziwy. Ona mogła go dotknąć... Mając łzy w oczach, Jesse położył dłoń na jej dłoni. Oddychając płytko, przez własne emocje, które ją przytłaczały, Simone złapała go w ramiona i trzymała mocno. - Mogę cię dotknąć! Xypher zaplótł ręce na swojej klatce piersiowej, gdy jego emocje cięły go jak nóż. On nie miał powodu, by być zazdrosnym o ducha punk-dzieciaka, ale sposób jak się do niego przytulała... Chciał oderwać Jessemu głowę. - Chciałbym móc cię tak przytulić, gdy byłaś dzieckiem. – Jesse westchnął. – We wszystkich tych przypadkach, kiedy płakałaś, mogłem tylko stać i patrzyć i próbować cię rozweselić śmiesznymi minami. - Wiem, Jesse. Wiem. Xypher nienawidził się do tego przyznać, ale sposób, w jaki się aktualnie przytulali, nie wywoływał w nim zazdrości z powodu tego, że inny mężczyzna trzymał w ramionach tę kobietę, tylko dlatego, że tych dwoje się kochało. Jak rodzina.

147

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Przez cały ten czas. Bez względu, co się im stało, byli razem na wieczność. Nigdy by się nie oszukali nawzajem. Nie zdradzili. Tylko chcieli się kochać i pomagać sobie nawzajem. Nikt nigdy nie kochał go w taki sposób. I nigdy nie będzie. Nawet raz nie został dotknięty przez kochającą rękę. Nagle poczuł się jak intruz. Co gorsza nie czuł się na siłach być godnym świadkiem ich wzruszenia. Niosąc ból w środku, odwrócił się i poszedł w kierunku kuchni. Simone poczuła ruch powietrza. Spojrzała ponad Jessem i dostrzegła jak Xypher wychodzi z pokoju. Wokół niego roztaczała się aura takiego smutku, że aż ją to dotknęło. Odsunęła się od Jessego. - Coś się stało? – Zapytał Jesse. - Nie jestem pewna. – Puściła rękę Jessego i poszła w ślad za Xypherem. – Xypher? Zatrzymał się przed ladą, by na nią spojrzeć. Jego wygląd zewnętrzny wskazywał na stoicki spokój, ale mogła wyczuć jego wewnętrzne zmieszanie. - Wszystko w porządku? Pokiwał głową. - Dobrze. Po prostu nie chciałem oglądać waszej dwójki rozklejającej się przed sobą nawzajem. To zrujnowałoby mój apetyt. Gdyby tylko mogła w to uwierzyć. Teraz zrozumiała, co miał na myśli, mówiąc wcześniej o jej mocy. Była niezgodność między tym, co mówił, a tym, co widziała. To było niepokojące. Przysunęła się bliżej do niego. - Dlaczego wewnątrz cierpisz? - Nie cierpię, jestem głodny. Powinnaś nauczyć się to rozróżniać. – Wskazał palcem lodówkę. – Czy to nie jest pora obiadu? Pokręciła głową, kiedy zdała sobie sprawę, że umyślnie zmienił temat. Coś sprawiało, że było to niewygodne pytanie i zamiast porozmawiać, chciał jeść. Dobrze, mogła sobie z tym poradzić. Ale nie dała się nabrać na jego pokrętne działania. - Zostało mi trochę sałatki z tuńczyka. Moglibyśmy zrobić kanapki. - Powinno wystarczyć. Simone wyciągnęła chleb. - Podaj mi to, co jest na środkowej półce w przeźroczystym pojemniku z białą pokrywką. Jesse dołączył do nich, podczas tego, gdy ona rozkładała kromki chleba. - Wiesz, że Gloria studiuje, żeby zostać psychologiem? Simone uśmiechnęła się. - Nie. Skąd miałabym to wiedzieć? - Prawda. Byłaś zajęta z Xypherem... zmieniałaś się w demona i takie tam. Gloria właściwie, gdy przestała szydzić z mojej muzyki, wydaje się być całkiem przyjemną osobą. - Też nie przepadam za twoją muzyką, Jesse.

148

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Tak, ale ty czasem tańczyłaś ze mną do tego. – Stanął w pozie naśladując Michaela Jacksona i zaczął śpiewać. – „Just beat it, beat it, beat it” – Nie przestając, otarł się o nią. - Jesse! – Powiedziała żartobliwym tonem. – Staram się zrobić obiad. - Dobra, ale później pośpiewamy i po tańczymy „we gonna wake me up before you go go” i „'walk like an Egyptian”. Simone uśmiechnęła się i jęknęła w tym samym czasie. Jesse posłał jej buziaka. - Teraz idę do mojej kobiety. – I popędził na tył mieszkania. Simone roześmiała się, zwłaszcza z tego, że Gloria stała się teraz „jego kobietą”. - Jesse. – Powiedziała figlarnie. – Nie jesteś wystarczająco dorosły, żeby umawiać się na randki, chłopcze? - Jestem starszy od ciebie. A przynajmniej nie umawiam się na randkę z gościem, który nie był na randce przez niezliczone wieki. – Bezcielesny głos dotarł do kuchni z daleka. - Ale pamiętaj, że teraz przynajmniej mogę walnąć cię w łeb. - Odkrzyknęła w odpowiedzi. - Punkt dla ciebie. A teraz zostaw nas w spokoju. Porównujemy ektoplazmy. Nie chciała wiedzieć, co to dokładnie oznacza. Dała sobie z tym spokój, pokręciła głową i wróciła do robienia kanapek. Xypher podał jej sałatkę z tuńczyka. - Jak to jest? - Co? - Mieć kogoś, kto zna cię tak dobrze. Kogoś, kto może ci dokuczać i z kim możesz dzielić żarty. Widziałem ludzi, jak robili to czasem w snach, ale nigdy wcześniej z bliska. Jest ciepło wokół ciebie, kiedy Jesse jest w pobliżu. Nawet, kiedy cię drażni, to zupełnie nie ma znaczenia. Simone przerwała i spojrzała na niego. Biedny Xypher, nie miał pojęcia, co to znaczy przyjaźń. - To jest dobre. Dużo można by powiedzieć o ludziach wokół, którzy nie chcą tylko czegoś od ciebie. Którzy nie chcą pociągnąć cię w dół. Ludzie, którzy wiedzą jak się śmiać i nie są zazdrośni. Niestety takie relacje trudno znaleźć. - Czasami to niemożliwe. Skinęła głową. - Ludzie są skomplikowani. Emocje są skomplikowane. Wytłumacz mi, jak możesz kogoś kochać i nienawidzić w tym samym czasie. - Odi et Amo. Zmarszczyła brwi. - Co to?

149

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- To starożytny łaciński wiersz, napisany przez Catullusa. „Kocham i nienawidzę”. Mówi właśnie o tych rzeczach. Napisał go dla kobiety, którą zarówno uwielbiał jak i nią pogardzał. - Tak, widzisz? To chyba źle, co? Powinno się kochać albo nienawidzić, ale nie w tym samym czasie. - Ale ty i Jesse nie nienawidzicie się nawzajem. - Nie i nigdy tak nie mieliśmy. I za to jestem wdzięczna. Nie jest łatwo żyć z kimś na co dzień, kogo chcesz udusić. Ale Jesse tak naprawdę nie denerwuje mnie. Przekroiła na pół kanapki i umieściła je na talerzu. Xypher obserwował jej ręce, gdy pracowała. Było w niej tyle gracji. Tyle piękna. Gdy sięgnęła po paczkę chipsów ziemniaczanych zadzwonił jej telefon. Spojrzała na wyświetlacz zanim odebrała. - Hej Tate, co się dzieje? – Podała Xypherowi chipsy. – Dobra będziemy tam niedługo. – Zamknęła telefon. - Kolejne morderstwo. – On tak naprawdę nie pytał, bo słyszał ich dyskusję doskonale. Skinęła głową. - Ile osób Dimme zabije? - Szczerze? Ona była bardzo ostrożna. Simone była przerażona. - Jak możesz tak mówić? To już trzecie ciało. Xypher wzruszył ramionami. - One zostały stworzone do masowego zabijania. Fakt, że zwłoki nie piętrzą się wszędzie, to cud. - Więc, czy jesteś pewny, że to Dimme? - Facet, którego widzieliśmy, tak – mogę się o to założyć o własne życie. Gloria może... a może nie. Simone zaczęła to rozważać. Jeśli Dimme nie zabiła Glorii, więc kto? To nie musiał być ten sam zabójca. Nawet nie chciała brać pod uwagę faktu, że mogło być ich więcej. - Musimy się dostać do ostatniej ofiary. Weź kanapki, zjemy je w samochodzie. Zrobił, co powiedziała, szybko złapali swoje kurtki i wyszli z domu. Simone przeklęła, kiedy zdała sobie sprawę, że nie ma samochodu… zostawili go na Toulouse, kiedy pojechali do sklepu Lisy. Zaczęła zwracać się ku Xypherowi, gdy złapała coś dziwnego na wietrze. To był lekki zapach piżma… nieznany jej. Podniosła głowę i zaciągnęła się głęboko, starając się go rozpoznać, a następnie, przestraszyła się tego, co zrobiła. - Nie jestem po części psem teraz, co? Xypher roześmiał się.

150

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Nie, ale zmysł powonienia masz wrażliwszy, z resztą jak wszystko inne. Możesz rozpoznawać zapachy w dużo szerszym spektrum niż kiedykolwiek wcześniej. Z tego powodu należy unikać Bourbon Street. - Dzięki. Bo już zaczynałam się bać, że będę musiała obwąchiwać innym krocza, jak jakiś kundel. Wypuścił szybko oddech. - Wiesz, to najdziwniejsza myśl, jakakolwiek mogła przyjść ci do głowy, nie mniej jednak nieco fascynująca. Simone przerwała, gdy zdała sobie spraw ę, że mogła wyczuć bolesne uczucie ciężkości w jego pachwinie. - Tak. – Powiedział głosem o oktawę wyższym. – To też normalne. - Nie jestem pewna czy lubię te nowe moce. - Zaufaj mi, kochanie. Polubisz seks demonów o wiele bardziej niż ludzki. Mogę pokazać ci rzeczy, od których zawrotu głowy dostałaby Linda Blair.19 Spojrzała na niego oburzonym wzrokiem. - To nie jest sposób na dostanie się do moich majtek, Xypher. Ewww, to bardzo zły obrazek. Zanim Xhyper mógł cokolwiek odpowiedzieć, zapach zintensyfikował się. Simone odwróciła się i zobaczyła wysokiego blondyna, tuż po dwudziestce, jak zbliżał się do nich. Coś z jego twarzy przypomniało jej Deva z sanktuarium. - Zwierzo-Łowca. – Słowo wyszło z jej ust jak warkot. Xypher skinął głową. - Demony mają nadnaturalną niechęć do siebie. Można to pokonać, ale nie jest to łatwe. Zwierzo-Łowcy są spokrewnieni ze swoimi kuzynami Daimonami, dlatego poczułaś wybuch adrenaliny i chęć zaatakowania go. To jest twój instynkt, zapewniający ci dodatkowy impuls w sytuacji, w której trzeba walczyć. Mężczyzna zatrzymał się, kiedy ich zobaczył. Przechylił głowę, jakby wyczuwał ich w ten sam sposób, co ona jego. - Peltier? – Zawołał Xypher. Podszedł do nich powoli, mierząc ich z każdym krokiem. - Kyle. Jestem najmłodszy. Xypher zmrużył oczy, kiedy mu się przyglądał. - Co ty tu robisz? - Byłem w odwiedzinach u przyjaciela. 19

Aktorka znana najbardziej z roli Regan MacNeil, dziewczyny opętanej przez demona w kultowym horrorze Egzorcysta.

151

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Xypher nie był tego taki pewien, ale przecież podejrzenie było jego drugim imieniem. - Jesteś Katagarianinem w ludzkiej postaci w ciągu dnia… jak to możl… - Przerwał, kiedy zrozumiał. Katagarianie byli zwierzętami, które mogły przybierać ludzką postać podczas dnia, szczególnie wtedy, gdy byli młodzi, jak to szczenię i zostaną przeniesieni do swojej zwierzęcej postaci, jak tylko zajdzie słońce. Kyle Peltier był młodszy niż się wydawało. - Miło było cię spotkać, Kyle. – Xypher powiedział krótko. – Przekaż Carsonowi pozdrowienia. - Przekażę. – Powiedział Kyle zanim przeszedł na drugą stronę ulicy, gdzie jego motocykl Ninja czekał na niego. Wskoczył na niego bez oglądania się za siebie. - Czego mi nie mówisz? – Zapytała Simone. - Nie jestem pewien. To dziwne uczucie… - Ale nie mógł go sklasyfikować. Prawdę mówiąc to było jak Dimme, ale to nie miało sensu. Jeśli Dimme była z tego samego rodzaju jak jej kuzyni Gallu, to szukała zaciemnionego miejsca, na odpoczynek w ciągu dnia. Nie tu, na otwartej przestrzeni i na pewno nie byłaby w pobliżu Katagarian. Jakby tylko Dimme złapała ten zapach, zaczęłaby uciekać. Potrząsnął głową jakby chciał pozbyć się tych myśli. Musiał sobie za dużo wyobrazić. Odsuwając ostatecznie te myśli zwrócił się do Simone. - Dobrze. Mam swoje wszystkie moce. Nie wiem, gdzie idziemy, ale ty tak, prawda? - Tak. Dobrze. Miał zamiar pokazać jej jak się podróżuje przez kosmos z jej mocami. Miał nadzieję, że nie skończą na Alasce. - Pomyśl o tym miejscu, gdzie zmierzamy. Zobrazuj to w swoim umyśle. Tak zrobiła. Xypher owinął ją ramionami i zamknął oczy. Chwilę później byli w cieniu uliczki. Usłyszeli jak policjanci rozmawiają między sobą, fotograf robi zdjęcia i Tate chodzi wokół ciała. Xypher rozejrzał się dokoła, aby upewnić się, że nikt nie widział tego ich nagłego pojawienia się. - Będę w stanie to zrobić na własną rękę? - Większość z tego będziesz mogła robić. Ale to wymaga dużej ilości ćwiczeń. I będziesz musiała uważać robiąc to. Czasem ubrania nie chcą słuchać. Jej twarz zbladła. - To byłoby niewiarygodnie złe. - Dla ciebie tak. Ale czy dla mnie? Jestem całym sobą za tym. – Spojrzał na nią gorącym spojrzeniem, które rzeczywiście podgrzało jej krew. Ale nie mogła pozwolić, by to wiedział. Uśmiechając się złośliwie, wręczył jej kanapkę, a następnie poszedł w kierunku Tate’a, który przyglądał im się z nad ciała. Tate zmarszczył nos na widok ich jedzenia.

152

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Jecie na miejscu zbrodni? Patrząc z grymasem na plamy krwi rozbryzgane wysoko na ścianach wokół nich, podała kanapkę z powrotem Xypherowi. - Nie jestem głodna. Tate gapił się. - Wow. Ale jesteś wrażliwa. Nigdy nie wiedziałem, że ukrywasz to w sobie. Simone zawstydziła się. Ale ona szczyciła się tym, że nie chorowała na miejscu zbrodni. Ale teraz zapach wysuszonej krwi uderzył ją w nozdrza. Kolor miał głębszy odcień, niż zwykle. To było prawie, jakby mogła poczuć smak tej krwi i to ją uwrażliwiło. - I co tu mamy? – Spytała biorąc głęboki wdech. Tate wypuścił długi, zmęczony oddech. - No cóż. Brakuje głowy, więc chyba nie musimy się martwić, że wstanie i będzie chodzić. To nie Jeździec bez głowy. Xypher zmarszczył brwi. - Jeździec bez głowy? Simone uniosła jedną brew. - Znana historia, o bezgłowym facecie jeżdżącym na koniu, który ścigał swoje ofiary. - To chore. Simone w zdziwieniu uniosła i drugą brew. - A ta z demonem, który je na miejscu zbrodni? - Jestem głodny. Powinnaś być wdzięczna, że jem kanapkę, a nie wysysam komuś krew. Mógłbym to zrobić, wiesz? - Tak. – Tate powiedział powoli. – Starajmy się uniknąć zwariowania większej liczby pracowników cywilnych. Simone starała się skupić. - Czy są ślady zbrodni? - Nie jesteśmy pewni. Wygląda to na walkę z jakimś przeciwnikiem i oczywiście nasz facet przegrał. Xypher rozglądał się po miejscu zbrodni, podczas gdy oni rozmawiali w międzyczasie, Xypher badał ślady krwi, czy może starał się wizualizować sobie, jak ta walka rozegrała się. Kiedy zbliżył się do przykrytego folią ciała, jeden z oficerów odsunął go. Podeszła do nich powoli. - Co o tym myślisz? - Chciałbym zobaczyć to ciało.

153

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Podeszła, odkryła folię, a następnie wzdrygnęła się, kiedy zapach uderzył w nią z całą siłą. Cholera, chyba nigdy nie przyzwyczai się do nowych zmysłów. Xypher skinął głową zanim dokończył kanapkę. - Tak jak myślałem. Był taki nonszalancki. Niemniej mógłby się podzielić swoimi spostrzeżeniami. - A to jest? - Zabójstwo-Przesłanie. Simone wymieniał zdziwione spojrzenie z Tatem. Nie spodobał jej się ten wydźwięk. - Co masz na myśli mówiąc „zabójstwo-przesłanie”? - Ciało jest wiadomością od jednego klanu demonów dla drugiego „nie pogrywaj, kurwa z nami”. Tate potrząsną głową w zaprzeczeniu. - Zaraz, zaraz, zaraz, co ty mówisz. Xypher wskazał ciało palcem. - Lepiej zrób mu sekcję sam, Tate. Ponieważ on nie jest człowiekiem i zwykły człowiek zeświruje, kiedy otworzy jego ciało i okaże się, że jego narządy wewnętrzne nie są takie, jakie powinny być i nie są również na swoich zwyczajowych miejscach. On jest Charonte… - Spojrzał ponownie na ciało. – Albo był Charonte. Tate podniósł ręce we frustracji. - Co to do cholery jest Charonte? - To. Jest. Demon. – Powiedział Xypher powoli, jakby mówił do imbecyla. - Jesteś pewien? – Zapytał Tate. - Tak. Gallu nie umierają w ten sposób. Kiedy demon Gallu umiera, rozpada się jak Daimon. Daimon rozpada się jak Daimon. Ludzie, którzy zostali zabici przez Gallu są zombie. – Zwrócił uwagę na ciało przykryte folią. – A Charonte umierają jak ludzie. Ich narządy pozostają nienaruszone i trzeba ich pogrzebać. Tate skrzywił się. - Ale skąd wiesz, że on jest Charonte, a nie człowiekiem? - Jego skóra jest sina. Tym razem Tate zaszydził głośno. - Ludzie sinieją, kiedy umierają. - Ale ich skóra nie robi się marmurkowa, kiedy sinieją. – Popatrzył krzywo na Tate’a. - Sugerowałem, że to body painting?20 - Nie. To wzór genetyczny, z którym się urodził i jest na całej jego skórze i we wszystkich jego warstwach. Pan Charonte chyba zbłądził w tym miejscu. – Odwrócił się do ściany, tam gdzie 20

Sztuka malowania na ciele farbami.

154

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

tryskała na dobre dwadzieścia stóp od ziemi. – Zgaduję, że dobrze walczył. Mogę wyczuć zapach jego krwi i jego napastników. - Liczba mnoga? – Zapytał Tate. Xypher skinął głową. - Troje z nich. Powiedziałbym, że wciągnęli go w zasadzkę i zostawili tak, aby reszta jego klanu zobaczyła jego ciało i wystraszyła się. Lub w zależności od rasy Charonte, jego klan zaatakuje i rozpęta się totalna wojna między nimi. Tate znowu przeciągle wypuścił powietrze, zanim spojrzał na Simone. - Jejku, to jest jak z filmu o dzikim zachodzie z lat trzydziestych. Co jeszcze możesz o tym powiedzieć? - Cóż, powiem ci, to czego nie wiem. - I to jest? - Czy są jakieś inne Charonte pozostawione w ludzkim świecie. Więc wracając do przesłania… nie rozumiem dlaczego? Komu Gallu chciały to pokazać? Chłód przeszedł w dół kręgosłupa Simone. - A to może być wiadomość dla nas? - Nie. Oni by nas po prostu zdjęli. To. – Znów wskazał na dużą ilość krwi. – Była walka o terytorium. – Spojrzał na Tate’a. – Chłopaki, macie tutaj żyjący klan Charonte i teraz macie też jeden Gallu. I coś chyba nie jest podzielone. Prawdopodobnie Nowy Orlean załapał się na ogień krzyżowy. - I nie ma jeszcze nawet trzeciej. – Tate powiedział gorzko. – To sprawia, że człowiek chciałby pójść do domu, wczołgać się do łóżka z żoną i przeczekać to wszystko, nie? - Nie bardzo. – Powiedział Xypher. – To sprawia, że chciałbym zostać tutaj, żeby móc walczyć z nimi. I chciałbym się dostać do jakiejś kryjówki Gallu. Simone zignorowała to. - Więc szukamy głodnej Dimme i klanu Charonte? - Tak. Mimo, że nie spodobała jej się ta koncepcja, Simone skinęła głową. - Jakiś pomysł gdzie Charonte mogliby się kręcić? - Od ręki, powiedziałbym, że gdzieś niedaleko stąd. Tate przekrzywił głowę. - Dlaczego tak mówisz? - Cóż, jeśli masz zamiar zostawić komuś wiadomość, nie zostawisz jej w miejscu, gdzie nie będzie jej widać. Musisz umieścić ją w jakimś oczywistym miejscu. – Rozejrzał się po budynkach dookoła nich. – Co oznacza, że Charonte powinny być niedaleko stąd. Inny dreszcz przebiegł przez Simone.

155

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Jak niebezpieczne mogą być te Charonte? Xypher wzruszył ramionami. - Zależy jak uspołecznieni się stali i jak są wkurzeni. Oczywiście siedzą tuż pod naszymi nosami i nikt do tej pory nie wiedział o tym. Tate go wyśmiał. - Cóż, to jest Nowy Orlean. Dużo świrniętego gówna się tu dzieje. Oficer podszedł do nich. - Wszędzie szukaliśmy głowy biedaka. Myślimy, że ten, kto go zabił, musiał ją zabrać. Myślisz, że to voodoo, doktorku? - Myślę, że to coś, Sam. Skończyłem z ciałem. Owiń go tak szybko, jak możecie, a ja dokończę w laboratorium. - Dobrze. Tate podszedł do nich. - Dzięki za pomoc. Idę sfabrykować dokumenty, jak zwykle z resztą. Jeśli wymyślicie coś innego, dajcie mi znać. Simone zwróciła się do Xyphera, który krążył nerwowo. Wiatr przewiał mu włosy, tak, że wpadły mu do oczu. Demon wewnątrz niej był jeszcze bardziej przyciągany do niego, jak podczas tego, gdy była kobietą. Była teraz w niej nowa, zmysłowa część, której nie było tam wcześniej. To pozwalało jej lepiej go zrozumieć. Moc w niej była głodna, ale ona nie wiedziała czego. To było niemal jak fizyczny ból. Tak jakby mógł wyczuć jej myśli, odwrócił się w jej kierunku. Intensywność jego wzroku zaczęła ją spalać. I właśnie wtedy ona zaczęła pachnieć, tak samo, jak on, kiedy… Zanim zdążyła podejść, Xypher już tam był, poruszając się szybciej, niż ktokolwiek mógł zobaczyć. - Twoje oczy są czerwone. – Wyszeptał, stając między nią, a policjantami nadal wykonującymi swoje zadania. Poczuła zimno na jego słowa. - Co? - Twoje oczy się zmieniły. Musisz nauczyć się rozpoznawać, kiedy tak się będzie działo, żeby temu zapobiegać. - Jak źle wyglądają? Spojrzał na nią. Zamiast niebieskie były białe, otoczone czerwienią. - Wyglądają jak to. – Zmienił swoje oczy, by jej pokazać. Ona skuliła się. - Co mogę zrobić? Jego oczy wróciły do niebieskiego koloru. - Udawaj jakby ci coś wpadło do oka, a ja odciągnę cię od ludzi.

156

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Pochylając głowę, zamknęła oczy i zaczęła je trzeć. - Nie podoba mi się to, Xypher. - Wiem. Ale musisz się przyzwyczaić do fizycznych zmian i wtedy będziesz mieć większą kontrolę nad demoniczną częścią wewnątrz siebie. Ona skrzywiła się na to. - Nie chcę być demonem. - Ani ja. Ale nic nie możemy na to poradzić, że nasi ojcowie musieli się nasycić, prawda? Jego słowa były ostre i zabolały ją. - Mój ojciec kochał moją matkę. – Powiedziała defensywnie. On z niej zaszydził. - Widziałaś jak Gallu wyglądają w swojej demonicznej postaci? To sprawia, że zaczynam się zastanawiać, dla jakiej kobiety może być atrakcyjne takie coś? Simone nadal chciała bronić swoich rodziców. Kochała ich całkowicie. - Spotkali się w barze, gdy moja matka była jeszcze w college’u . Skrzywił się. - Co? - Mama mi to powiedziała kiedyś. Pracowała jako kelnerka, gdy mój tata przyszedł i zaczęli rozmawiać. Xypher przerwał, kiedy przypomniał sobie, co Jaden powiedział o jej rodzicach. - Musiał tam polować na swoją ofiarę. To cud, że nie zabił twojej matki, gdy tam był. - Moja mama powiedziała, że to była miłość od pierwszego wejrzenia. Jak tylko go zobaczyła, wiedziała, że różni się od innych mężczyzn… to sprawia, że zaczynam się zastanawiać, nad tym, czy kiedykolwiek wiedziała, na czym te różnice polegały. Myślisz, że powiedział jej, że był po części demonem? - Nie wiem, Simone. Można by tak sądzić, ale to była jedna piekielna tajemnica. Można by łatwo zrozumieć, dlaczego nie chciał jej powiedzieć. Mogłaby zrozumieć. Chodziło o to, że zastanawiała się jakby kiedykolwiek mogła powiedzieć komukolwiek o tym, czym była? Kto inny oprócz Tate’a i Xyphera uwierzyłby jej? Zatrzymał ją na chodniku. - Spójrz na mnie. - Z moimi oczami lepiej? Kiwnął głową. - Po prostu na bieżąco pilnuj swoich emocji i to powinno pomóc. Przełknęła. Sprawił, aby brzmiało to lepiej, niż było rzeczywiście. Drogi Boże, co ona zrobi, jeśli to stanie się na zajęciach? Oni nigdy nie uwierzą, że to chwilowe efekty specjalne. - Boję się tego, Xypher. Jeśli ktokolwiek dowie się, że jestem demonem, stracę wszystko.

157

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Położył rękę na jej ramieniu i ścisnął pocieszająco. - Będzie w porządku. Obiecuję. Ale czy możesz sobie wyobrazić strach twojego ojca, kiedy zdecydował się być z twoja matką? On musiał porzucić wszystko i wszystkich, których znał. Aby zrzucić kajdany, tak jak on to zrobił… to musiała być silna miłość, rzeczywiście. - Co masz na myśli? - Twój ojciec był związanym demonem, Simone, z panem, któremu służył. Gdy tak jest, pan posiada cię całkowicie, aż wywiążesz się ze wszystkich umów i kontraktów, którymi cię trzyma. Jeśli uciekniesz przed tą więzią, zanim wypełnisz wszystkie zadania i dopełnisz umów, wydajesz na siebie wyrok śmierci. Twój ojciec wiedział to i mimo to nadal chciał uciec. - Aby być z moją matką… Xypher skinął głową. Nie mógł sobie wyobrazić, co jej ojciec sobie myślał lub, przed jakiego rodzaju umową uciekł. To było… Przerwał, kiedy zapach wypełnił jego nozdrza. Zaciągnął się głęboko, a jego oczy błysnęły czerwienią. - Co to jest, Xypher? - Charonte.

158

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

ROZDZIAŁ 13

Simone i Xypher odwrócili się, by zobaczyć, że na chodniku za nimi stało trzech bardzo wysokich, dobrze zbudowanych mężczyzn. Jeden z nich był szczupły, miał kruczo-czarne włosy, które były krótsze w tyłu, a z przodu dłuższe i opadały mu na oczy. Dwaj pozostali mieli kasztanowe włosy i byli zbudowani jak kulturyści. Jednak ich pomarańczowy zapach skóry i dziwne połyskliwe oczy mogły zdradzać, że nie byli ludźmi. Ciemnowłosy zbliżył się do nich. - Misafy... – Syknął niebezpiecznie, kiedy posłał im ostrzegawcze spojrzenie. – Co cię tu sprowadza? Simone przysunęła się do Xyphera. - Czy on nas właśnie obraził? - Zależy od tego, czy nazwa „półkrew” cię obraża. – Popatrzył znowu na Charonte. – Widziałem, co Gallu zrobili jednemu z waszych. Rozglądam się po okolicy, żeby dowiedzieć się dlaczego. Charonte zaczęły się do nich zbliżać, bardzo śmiertelnym krokiem. - Xedrix. – Ostrzegł ten z lewej. – Nie wiemy nic o nich i ich mocach. Xedrix zignorował go, kiedy podszedł do Simone. Pochylając się nad nią zaciągnął się jej zapachem. Xypher popchnął go, by ten się odsunął. Oczy Xedrixa błyszczały niebezpiecznie, jakby nie chciał się wycofać. - Katika? – Zapytał Xyphera. - Tak. Xedrix padł na jedno kolano przed nią. Całkowicie zaskoczona tym, co się stało, Simone spojrzała na Xyphera prosząc o wyjaśnienie. - Katika? Co to jest? Demon wstał. - Jesteś jego właścicielką. Obie jej brwi pojechały w górę na tę niespodziankę. Była właścicielką Xyphera? Może to działo się w alternatywnym świecie? - Jestem właścicielką? Xypher popatrzył na nią, dając tym ostrzeżenie, aby przypadkiem nic innego nie mówiła. Po czym skierował swoją uwagę z powrotem do Xedrixa. - Pieryol akati. Przychodzimy w pokoju. Żadne z nas nie zawarło sojuszy z Gallu. Xedrix go wyśmiał.

159

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Nie? Śmierdzicie naszymi najgorszymi wrogami. Grekami i Gallu. I oczekujesz, że uwierzymy, że nie chcecie nam zaszkodzić? Demon po ich prawej zrobił krok do przodu. - Mój brat leży martwy. Mówię, abyśmy zabili samca w odwecie. Xedrix popatrzył błyszczącymi oczami na demona, od którego niechęć aż biła, kiedy przemawiał. - Znasz prawa naszego ludu. Musimy porozmawiać z tym, kto nie zdeklarował się, jako nasz wróg. - Nie będę służyć człowiekowi-Gallu misafy. Xedrix podniósł rękę i demon podleciał do niego, by wylądować u jego stóp. Ciemnowłosy złapał go za szyję. - Musiałeś się zapomnieć, Tyris. Kiedy kobieta przychodzi rozmawiać pokojowo, będziemy jej słuchać. Możemy być brutalni, ale nie dzicy. – Spojrzał na Xyphera zanim puścił Tyrisa. – Jeden zły ruch, a przejdziemy do wojny. Katika czy nie, zabijemy was. Xypher złożył ręce razem i trzymał je na oczach tamtych, żeby Charonte mogły je dokładnie widzieć. - Żadnej wojny, tak długo, jak moja Katika nie jest zagrożona. - Więc mamy porozumienie. – Xedrix odsunął się na bok i wskazał ręką, gdzie mają iść. - Pieryol akati. – Skrzywiła się Simone. – Co to oznacza? - Pokój jest naszą podróżą, moja pani. – Xedrix wyjaśnił słabym głosem. – Jeśli będziesz podążać za Tyrisem. Tyris prowadził ich do budynku po lewej stronie, gdzie małe drzwi otwierały się za śmietnikiem. Simone zamrugała w potwornych ciemnościach, kiedy weszli do pomieszczenia, które wydawało się zapleczem jakiegoś klubu. Wszystko tutaj było pomalowane na czarno, łącznie z podłogami. Wiszące czarne zasłony oddzielały obszar, na którym stali, od sceny, nad którą był zawieszony szyld CLUB VAMPYRE. Ironia nie opuściła Simone. - Fajna nazwa. Oczy Xedrixa błysnęły czerwienią w mroku. - To, że nie jestem człowiekiem, moja pani, nie oznacza, że nie rozumiem sarkazmu, kiedy go słyszę. - Przepraszam. Kiedy Xedrix doprowadził ich na drugą stronę kurtyny, Simone dyszała ciężko. Tam było przynajmniej dwa tuziny Charonte. W odróżnieniu od Xedrixa i jego dwóch towarzyszy, te wyglądały jak duchy. Miały rogi wychodzące z głowy, skórę pokrytą mnóstwem kolorów. Dwie pary tych stworzeń były marmurkowe w taki sposób, że nawet były atrakcyjne. Ich oczy były we

160

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

wszystkich odcieniach żółtego, białego, czerwonego i czarnego. Podobnie jak kolory ich włosów, od czarnego, przez brązowe, aż do kasztanowych. Duże, jasne, kolorowe skrzydła sterczały im z pleców, dając im dziwnie anielski wygląd, który zupełnie zaprzeczał ich kłom i sylwetkom wytrenowanym do walki. Simone cofnęła się i wpadła na Xyphera, który szedł kompletnie zadowolony. - Myślę, że zostawiłam klucze na zewnątrz. - Spokojnie. – Powiedział Xypher, owijając rękę wokół jej talii, aby trzymać ją blisko przy sobie. – Nie jesteś w niebezpieczeństwie. - Jak to wydedukowałeś? Ruchem brody wskazał na grupę. - Z natury Charonte są niezwykle matriarchalną rasą. Mężczyźni są zawsze podporządkowani kobietom i właśnie dlatego powiedziałem im, że jesteś moją właścicielką. To jest świat, który rozumieją. I na szczęście dla nas, ich mężczyźni zazwyczaj nie są tak waleczni jak ich kobiety. - Naprawdę? Kiwnął głową. - Ponieważ nie ma tu teraz kobiet, myślę, że jesteśmy stosunkowo bezpieczni. W przeciwieństwie do kobiet Charonte, mężczyźni będą atakować tylko przy bezpośrednim zagrożeniu. – Jeden z kącików jego ust uniósł się. – Słowo porady, nie groź im. Jestem dobry w walce, ale znacznie mnie teraz przewyższają liczebnie. - Nie martw się. Nie zamierzam wyśmiewać ich dumy z tej nory. Xypher puścił ją. - Gdzie jest wasza Katika? – Zapytał Xedrixa. Xedrix skrzyżował ręce na piersi. - Nie mamy Katiki. - Czy ona umarła? Pokiwał głową. - Jesteśmy Dikoniai. - Mężczyźni wojownicy. – Xypher szepnął do ucha Simone, tak, by zrozumiała. - Kilka ludzkich lat wstecz nasza Katika została zaatakowana. Był tam Grecki... – Splunął po tym słowie, jakby było najobrzydliwszą rzeczą, jaką można sobie wyobrazić. – Bóg, który dążył do uwolnienia jej z niewoli. Wysłała nas do ochrony dzieci i walki z Grekami, którzy chcieli go skrzywdzić. Przybyliśmy i walczyliśmy. Wielu z nas umarło i zanim kilku ocalałych mogło wrócić do domu, portal się zamknął i uwięźliśmy tutaj, w tej płaszczyźnie. Tyris wykrzywił wargi.

161

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- A teraz jesteśmy atakowani przez Gallu. Niech wszyscy spalą się i zginą w popiołach z łuszczącego się tyłka smoka. - Ooook. – Simone westchnęła, ale musiała im przyznać, że to była dobra klątwa, aby rzucić ją na kogoś, kogo się bardzo nie lubiło. Symbolika wyrażała wszystko. - Dlaczego Gallu was atakują? – Zapytał Xypher. Mężczyźni odmówili odpowiedzi. Xypher pokręcił głową na nich. Tak, oni wiedzieli, po prostu nie chcieli się tym podzielić. Świetnie. Po prostu świetnie. – Pozwólcie, że zapytam raz jeszcze. Co takiego macie, czego oni chcą? Mężczyźni przesunęli się tak, aby stać ramię w ramię. Tworzyli jednolitą, ściśniętą ścianę ciał męskich. Simone potrząsnęła głową na ten widok. - Czy to tylko ja, czy ktoś inny jeszcze dostaje zatrucia od nadmiaru testosteronu? Xypher skrzywił się. - Co? Wysunęła do nich rękę. - Spójrz na nich. Są gotowi do walki na śmierć i życie, a nie umieją odpowiedzieć na proste pytanie… wiesz, tak myślę, że istnieje tylko jedna rzecz, która mogłaby doprowadzić mężczyzn, zwłaszcza tych, żyjących w matriarchalnym społeczeństwie, do walki na śmierć, bez mrugnięcia okiem. - I to będzie? - Kobieta. Xypher przerwał, gdy zdał sobie sprawę, że miała rację. Byłaby to jedyna rzecz, za którą oddaliby swoje życia. Ale kto to był? - Gdzie jest kobieta? – Zapytał Xypher. Xedrix podszedł krok do przodu, by spojrzeć na niego. - Wynoś się. - Wszystko w porządku, Xedrix. – Głos był cichy i spokojny i miał miły, melodyjny ton. – Nie boję się ich. Samce demonów zaczęły się rozstępować, kiedy drobna osóbka szła przez ich środek. Gdy w końcu dotarła do nich, Simone zagapiła się na kruche piękno ubrane w dżinsy i duży, zielony sweter – to ta sama kobieta, która wynajęła mieszkanie, obok niej, kilka tygodni temu. Wysoka zaledwie na pięć stóp, wyglądała jak jedna z porcelanowych lalek, które robiła Liza. Jej skóra i wargi były tak blade, że prawie świeciły. Długie, białe włosy srebrzyście spływały po jej małym, zmysłowym ciele. Jedyny kolor, jaki się odznaczał, to jej srebrzysto-szare oczy, które błyszczały spod zasłony grubych czarnych rzęs. Nie mogła wyglądać bardziej nieszkodliwie lub pięknie. Ale nowo obudzone, demoniczne moce wewnątrz Simone wyczuwały śmiertelne możliwości małej kobiety. To była Dimme.

162

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Nazywają mnie Kerryna. Xypher stanął pomiędzy Simone i Dimme. - Gallu i Charonte są zajadłymi wrogami. Jak to jest, że oni cię chronią? Kerryna wyciągnęła rękę do Xedrixa, który uklęknął na jedno kolano przy jej boku, zanim zacisnęła dłoń i przyłożyła mu do serca. Ciepło rozlało się wewnątrz Simone, gdy zdała sobie sprawę, że ci dwoje byli zakochani. Ale to nie zmieniało faktu, że Kerryna zabiła Glorię i innych. - Nie. Nie zrobiłam tego. Simone spojrzała na Kerrynę, gdy miękko wypowiedziała te słowa. - Co? - Nie zabiłam Glorii. Zabiłam tylko dwóch mężczyzn odkąd mnie uwolniono i zapewniam was, że obaj zasłużyli na to, co im się stało. Nawet ty zakończyłabyś ich życia. Xypher potrząsnął głową z niedowierzaniem. - Czegoś tu naprawdę nie rozumiem. Byłem w Nevadzie, kiedy wysadziłaś swój kokon. Kerryna skinęła głową. - Pamiętam ciebie, boga Sina i jego kobietę Katrę. Inny bóg, Zakar gonił mnie przez kilka dni, ale udało mi się w końcu uciec i ukryć. On jest wytrwałą bestią. I ucieczka była trudna. Nie wiedziałam nic o tym świecie tak jak i o ludziach i ich językach. Xypher mógł to zrozumieć. Część z tego mu umknęła nawet z jego boskimi mocami i był tam, by pomóc Katrze i Sinowi. - Dlaczego udałaś się do Nowego Orleanu? Pochyleniem głowy wskazała na Simone. - Jesteśmy spokrewnione. Jej ojciec był moim bratem. W mojej naturze jest to, aby być blisko mojej rodziny. Ale gdy ją poznałam, zrozumiałam, że nie jest gotowa do zaakceptowania ani siebie, ani mnie. Jej moce zostały związane. Jej zapach ukryty. Wierzyła, że jest człowiekiem i pomyślałam, że najlepiej pozostawić jej to złudzenie. - Wiesz. – Powiedziała Simone zwracając się do Xyphera. – Jak na masowego zabójcę, jej odpowiedzi są niezwykle przejrzyste i przemyślane. Kerryna uśmiechnęła się. - Ze strachu, moje siostry i ja zostałyśmy zamknięte tak szybko, że nikt nie trudził się, żeby dowiedzieć się czegokolwiek o nas. Podczas gdy urodziłyśmy się z Gallu, nie jesteśmy Gallu. Bogini Isztar dała nam dar współczucia i zrozumienia. Myślę, że wiedziała, co się stanie i chciała się upewnić, że nie zniszczymy świata, tak jak nasz stwórca miał zamiar. Jeśli wszystkie zostałybyśmy uwolnione, nie wiem, co by się stało. Dwie z moich sióstr nie są tak miłe i opiekuńcze. Łakną krwi ponad wszystko. Xedrix wstał i otoczył ją ramieniem w geście ochronnym. Podniosła rękę i też go objęła. Tak go trzymała, podczas gdy on przyglądał im się nieufnie.

163

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Gallu chcą ją zabrać i wykorzystać. Nie mogę na to pozwolić. Kerryna oparła się o niego. - Zabili, żeby wyciągnąć mnie z kryjówki. Simone westchnęła. - Wiesz, im więcej uczę się o Gallu, tym mniej mi się podobają i naprawdę nie znoszę być powiązana genetycznie z nimi. Kerryna skinęła głową, zgadzając się z tym. - Mężczyźni są trudni do zniesienia na dłuższą metę. W przeciwieństwie do Charonte są władczy i okrutni. Dla nich kobiety są tylko potrzebne do rozmnażania albo jako jedzenie. Simone rzuciła przez ramię znaczące spojrzenie na Xyphera. Był całkowicie niewzruszony. - Nic nie poradzę na to, że jestem do nich podobny. Jesteśmy istotami zależnymi od naszego pochodzenia. Ale ja przynajmniej słucham od czasu do czasu. To była prawda. Tak robił i to było na wpół dopuszczalne. Uśmiechnęła się do niego. - No cóż ja mogę powiedzieć? Przecież jesteś, mimo wszystko, bogiem. - Jedyną wskazówką, jaką miała, że był rozbawiony, było bardzo subtelne ciepło w jego oczach. Nie dlatego, że ją obwiniał. Być otoczonym przez wojownicze demony i pokazać dobry humor to chyba dobrze o nim świadczyło. – Dobrze, ciągle mamy tam gdzieś Gallu, który zabija niewinnych ludzi… i demony. Jak możemy go powstrzymać? Xedrix potarł policzkiem o włosy Kerryny. - Staraliśmy się znaleźć sposób, ale jak dotąd nic nie wymyśliliśmy. Tak długo, jak mamy Kerrynę, nawet nie będą chcieli słyszeć o rozejmie. - Nie wrócę do nich. Wszystkie Gallu są obrzydliwe. – Spojrzała na Xyphera i zarumieniła się nieco. – Bez urazy. - W porządku. Przywykłem do wyzwisk. – Xypher rzucił okiem na Simone, która zanosiła się śmiechem. - Mam nadzieję, że nie obraziłam cię… bardzo. Xypher nie odpowiedział, zamiast tego zmrużył oczy na Xedrixa. - Wiesz, właśnie myślałem o czymś… czy możesz otworzyć portal w dół do Kalosis? Xedrix pokręcił głową. - Staraliśmy się. Z jakiegoś powodu nie jesteśmy w stanie tego zrobić. Xypher wątpił w słowa demona. - Kłamiesz, Xedrix. Czuję to. - Nie chcemy wracać. – Tyris powiedział ze złością, kiedy do nich podszedł. – Byliśmy niewolnikami. Xedrix służył jako maskotka Niszczycielce. Traktowała go, jakby był prostakiem, pewnego dnia nie będę miał dla niej litości. To była gratka, że udało nam się uciec wtedy, kiedy to zrobiliśmy. Wolimy umrzeć tutaj jako wolne istoty, niż wrócić do tego, co tam mieliśmy.

164

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Simone skrzywiła się na Xyphera. - Niszczycielka? - Starożytna bogini Atlantydy, zwana Apollymi. Została uwięziona w Kalosis przez swojego męża jedenaście tysięcy lat temu. Simone zaczęła się zastanawiać, co bogini musiała zrobić, żeby zasłużyć na taki los. - Fajnie. I ty chcesz iść tam i ją odwiedzić? – Zwróciła się do Xyphera. - Nie. Chcę zabić Satarę. Na wspomnienie imienia Satary, więcej niż połowa demonów wydała z siebie dźwięk obrzydzenia. - Zabij tą sukę! - Nakarm nią Niszczycielkę! - Poderżnij obydwu gardła! Simone była pod wrażeniem ich nienawiści i jadu. Okazywał się, że zarówno Satara jak i Niszczycielka zapewne wiele wyniosły z seminarium na temat „jak zdobywać przyjaciół i mieć korzystny wpływ na ludzi” czy jak w tym przypadku – demony. - Wow. To Kalosis brzmi jakby rywalizowało z Disney Landem. Zapisz mnie też na następną wycieczkę. - Chciałbym, ale najwyraźniej jazda w dół jest o wiele trudniejsza, niż rozdawanie biletów na Hannę Montanę w podstawówce. Simone roześmiała się. - Fajne aktualne odniesienie. - Możesz za nie podziękować Jessemu. Aktualnie zakochał się w Hannie. – Wzrok Xyphera przeniósł się na Xedrixa. – Czego zażądacie ode mnie w zamian za to, żeby jeden z was otworzył portal? - Niczego. Xypher spojrzał na Kerrynę i Simone wiedziała dokładnie, o czym myślał. Xedrix pociągnął ją za siebie i zesztywniał. - Nie martw się. – Powiedział Xypher. – Nie myślałem o tym. Nigdy nie zagrodziłbym twojej kobiecie. Tylko rozważałem jak bardzo się myliłem na jej temat. Simone uniosła w zdziwieniu brwi. - Naprawdę? Wina na jego twarzy była wypisana dosyć głęboko. - Nie. Ty też? - Przykro mi. Masz rację, wiesz lepiej. Ale sposób, w jaki na nią patrzyłeś… w mojej obronie, to było spoko. Wykrzywiając się do niej, Xypher ponownie zwrócił swoją uwagę na Charonte.

165

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Wiem, że musi istnieć jakiś sposób, byśmy mogli pomóc sobie nawzajem. Pomyślcie o tym, a ja muszę dostać się do Kalosis. - Xypher powtórzył swój wcześniejszy gest ze złączeniem rąk i trzymaniem ich w górze na ich widoku. - Pieryot akati. Xedrix pochylił ku niemu głowę, zanim powtórzył jego słowa. Xypher pociągnął Simone w stronę drzwi, ale zanim zdążyli wyjść Kerryna ich zatrzymała. - Jesteśmy rodziną. – Powiedziała cicho do Simone. - Jeśli będziesz chciała się ze mną spotkać, weź ten kryształ w dłonie i wypowiedz moje imię. Zjawię się natychmiast. - Dziękuję. Kerryna przytuliła ją do siebie. - Jest w tobie siła, Simone. Nasza krew była jedną z najsilniejszych z Gallu. Nigdy o tym nie zapominaj. - Będę pamiętać. Kerryna poklepała jej dłoń. - Popracuję na Xedrixem dla ciebie. – Powiedziała cicho do Xyphera. – Jeśli zemsta jest tym, czego naprawdę chcesz, znajdę jakiś sposób, żebyś dostał swoją sposobność. Z tymi słowami zostawiła ich i wróciła do Xedrixa. Simone zwróciła się do Xyphera. - Nawet nie ma pory kolacji, a to był bardzo interesujący dzień. Lekko się obawiam, co może przynieść następna godzina. A ty? - Każda minuta, w której nie jestem bity kolczastym batem, jest dla mnie świetna. Jej żołądek skurczył się na jego suchy ton i przypomnienie świata, który opuścił. Jeśli Xedrix myślał, że jego los był zły, powinien spróbować losu Xyphera. - Naprawdę musisz wrócić do tego? - Gdybym znalazł sposób, żeby się z tego wywinąć, uwierz mi, skorzystałbym z niego. Ale już zostałem skazany. I nie mogę uciec przed bogiem. - A co gdybym porozmawiała z Hadesem? Zaśmiał się. - Hades nie słucha nikogo. Wszystko, co możemy zrobić, to wykorzystać czas, który mi pozostał, by spróbować załatwić Gallu, tak żebyś była bezpieczna, gdy mnie już nie będzie. Gdy mnie już nie będzie… Te słowa przedzierały się przez jej umysł i przyniosły ze sobą taką falę bólu, że odebrało jej oddech. Jak mogło to oznaczać dla niej aż tyle, w tak krótkim czasie? I jeszcze nie można było zaprzeczyć temu, co czuła. Nie chciała, żeby ją opuścił. Nigdy. Nie myśl o tym.

166

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Powinna znaleźć sposób, by się z tym uporać. Sposób, by Xypher był wolny. Musiała to zrobić. Alternatywa była całkowicie nie do zaakceptowania.

167

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

ROZDZIAŁ 14

Simone odwołała swoje popołudniowe zajęcia ze studentami. Przez jej moce, które ciągle sprawiały, że źle się czuła i ten cały chaos z atakiem demonów, no i jej ciało traciło nad sobą kontrolę bez uprzedzenia, pomyślała, że tak będzie bezpieczniej dla uczniów. Ostatnią rzeczą, jakiej chciała, to by zobaczyli oczy swojej profesor świecące na czerwono. Albo, co gorsza, żeby jeden z nich został pożarty przez Gallu. Administracja mogłaby mieć z tym problem. Tak jak i biedny student. W międzyczasie studiowała swoje nowe moce i uczyła się o sobie. Xypher porozsuwał jej meble w salonie, tak, żeby mógł jej pokazać konkretne kroki i ruchy w walce z Gallu. Do tej pory jej ciosy były proste, za to skuteczne. Potarła szyję ręką, gdy patrzyła z niedowierzaniem na metalowy kubek, który właśnie zniszczyła. - Czuje się jak kosmita w filmie o kosmosie. Xypher popatrzył na nią namiętnie, zanim przytulił ją do siebie i wyszeptał do ucha. - Na szczęście dla mnie, znacznie lepiej wyglądasz. Uśmiechnęła się na ten komplement, który rozgrzał jej ciało. - Oooo! – Ucieszył się Jesse, kiedy wjechał bokiem na deskorolce do pokoju. – Ktoś porozsuwał meble. Świetnie. Zanim Simone w ogóle mogła się odezwać zaczęło grać The Clash i piosenka „Should I Stay or Should I Go”. - Jesse... Zaszedł z deski i zaczął tańczyć jak kurczak. - Och daj spokój Sim. To The Clash, musisz zatańczyć. Chwycił ją za rękę i obrócił. Śmiejąc się potrząsnęła głową, a następnie dołączyła do Tańca Kurczaka, rzeczy, którą zazwyczaj robili, gdy nie było nikogo w pobliżu. Gloria pisnęła z zachwytu i też do nich dołączyła. Xypher stał z boku, patrząc z dezaprobatą. Nigdy, przez cały czas swojego istnienia nie wiedział nic dziwniejszego. Chodzili w linii jak kurczaki, żeby za chwile zmienić się w roboty i tańczyć coś jak twista – gdyby mieli jakieś uszkodzenia kręgosłupa. A potem zaczęli podskakiwać. Piosenka nie trwała długo, następnie z głośników popłynęło Boys Don't Cry „I Wanna Be a Cowboy”. Jesse wskazał na niego palcem i udawał, że go zastrzelił, gdy śpiewał piosenkę. Xypher podrapał się po policzku. - Wszyscy stracili swój umysł. Simone roześmiała się.

168

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- No chodź, Ted. – Powiedziała Simone, używając imienia kowboja z piosenki. – Zatańcz z nami. - W całym moim długim życiu nie tańczyłem. - A ja nigdy nie byłam w stanie usłyszeć bicia czyjegoś serca z trzech metrów, aż do dziś. – Chwyciła go za ręce i pociągnęła w kierunku grupy. – Zatańcz ze mną Xypher. Nikt tutaj nie będzie się z ciebie śmiał. Zaufaj mi, jeśli nie szydziliśmy z braku gracji Jessego, nigdy nie będziemy naśmiewać się z ciebie. Przez kolejne dziesięć sekund czuł się całkowicie absurdalnie. Ale poruszał się zgodnie z Simone, podczas gdy jej oczy iskrzyły i zapomniał od razu, że prawdopodobnie wygląda jak osioł. Muzyka zmieniła się w utwór Tiny Turner „Better Be Good to Me”. - Małpi taniec. – Krzyknął Jesse. Xypher wymienił zaskoczone spojrzenie z Glorią, która zgubiła się w tym, tak samo, jak on. Simone podeszła i zatrzymała się u jego boku, by pokazać mu, jak podnosić ręce w takt muzyki. - A teraz potrząśnij ogonem, jak małpa... to małpi taniec. Xypher po raz pierwszy w życiu roześmiał się i to nie był gorzki, czy szyderczy śmiech. Był prawdziwy, szczery i dobry, z głębi przepony i ogrzewał jego ciało. Dobrzy bogowie, cieszył się. Naprawdę się bawił. Nigdy wcześniej tego nie robił. Wiec to było, tak dobrze się bawić. Nic dziwnego, że ludzie poszukiwali tego. Zabawa była niesamowita. Kilka minut i kilka piosenek przeleciało, ponieważ po prostu cieszył się razem z nimi i wyglądał całkowicie głupio. Simone okręciła się wokół śmiejąc się, po czym upadła na kanapę. - Och, jestem już stara. Nie mogę nadążyć. Jesse i Gloria kontynuowali taniec, podczas, gdy Xypher usiadł obok niej. - Wszystko w porządku? Roześmiała się. - Zgrzana i spocona. A ty? - Tak samo. Czy wy często to robicie? Uśmiechnęła się, patrząc na Jessego i Glorię, którzy razem tańczyli. - Mniej więcej raz w tygodniu. Ale nie przesuwamy wcześniej mebli. Xypher założył jej zabłąkany kosmyk włosów za ucho, ale w momencie, gdy jej dotknął zdał sobie sprawę, że popełnił błąd. Fala ciepła zaczęła torturować jego krocze. Warcząc na okrucieństwo nagłego pragnienia, pochylił się i zawładnął jej ustami. Simone jęknęła cicho, gdy posmakowała warg Xyphera. Jej serce zabiło jeszcze szybciej, gdy ukryła rękę w jego grubych, czarnych włosach i zaplatała jej palcami. Jego zarost drażnił jej skórę, czyniąc ją rozpaloną od potrzeby. Zamknęła oczy wyobrażając sobie, że jest z nim w łóżku... nago. Ledwie ta myśl zawitała w jej umyśle, była z nim w łóżku, całkowicie goła.

169

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Och, mój Boże. – Szepnęła, gdy fala zawrotów głowy przeszła przez nią. Z diabelskim uśmieszkiem Xypher popatrzyła na nią. - Myślę, że podoba mi się fakt, że nie masz kontroli nad swoimi mocami. Tak długo, jak nie przeniesiesz nas w miejsce publiczne nago, będę całkowicie zadowolony. Przeciągając w swoją stronę prześcieradło, pisnęła na wyobrażenie tego. - Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłam. - Nie wstydź się. Przytulił się bliżej do niej, zanim przygryzł delikatnie jej wargę. Simone zawahała się. Część niej chciała go wywalić z łóżka, natomiast druga jej część była absolutnie gotowa na niego. Przecież byli już blisko siebie. Co więcej on dotykał jej serca, jak nikt przedtem. Uśmiechnęła się do niego i położyła dłoń na jego szorstkim policzku. Jego niebieskie oczy były pobłażliwe. Widziała jego potrzebę i żar pasji, ale on do niczego jej nie zmuszał. Nie poganiał i nie naciskał. Czekał upewniając się, że wszystko było w porządku. To tylko złamało ostatnią linię jej oporu. Przytuliła się mocniej i pocałowała go. Xypher zadrżał z ulgi, gdy przeszła do działania. Przyszła do niego. Nie mogąc tego znieść pocałował ją gwałtownie, kiedy dotykał jej pleców i przeniósł się na piersi. Syknął na odczucie jej miękkich, jedwabnych piersi pod swoimi palcami. I na odczucie jej nagich nóg owijających się wokół niego. - Hej, Sim, co... – Słowa zamieniły się w krzyk, który brzmiał jak mała dziewczynka, a nie nastolatek. Jesse skierował się z powrotem na ścianę, próbując uciec. - Następnym razem zapukaj. – Zawołał za nim Xypher. Jesse coś mu odpowiedział, ale stłumiły to dźwięki ze stereo. Simone nie pozwoliła się jednak rozproszyć. Nagada Jessemu później. Teraz chciała być tylko z Xypherem. Było w nim coś, co ją zauroczyło. Przetoczył się na nią, przygniatając ją do łóżka. - Jesteś taka piękna. – Wydyszał przed tym, jak ukrył twarz w jej szyi. Całował ją, zostawiając gorący ślad na jej skórze i zaczął schodzić coraz niżej, aż do piersi. Simone naprężyła plecy i trzymała go blisko, kiedy wodziła palcami po jego sprężystych mięśniach na plecach. Absolutnie traciła rozum, czując jego usta na swoim ciele. I jego męski, zniewalający zapach. Spojrzał na jej piersi, zanim przeniósł się na dół na brzuch, a później jeszcze niżej. Xypher nie spieszył się, smakując ją, zanurzył palce w fałdki jej ciała. Jej oddech stał się szybszy i zadrżała w odpowiedzi. Uśmiechając się krążył tam swoimi długimi palcami i cieszył się, że była już mokra. Jego ciało stanęło w ogniu, na myśl, że zaraz ją weźmie. Ale on nie chciał, żeby to było szybko. Chciał jej sprawić najlepszą przyjemność. I chciał jej spróbować Z taką myślą w jego umyśle, rozłożył jej nogi szeroko, zanim zabrał rękę i zastąpił ją językiem, przebiegając w dół jej szczeliny. Simone pisnęła z zachwytu i zanurzyła dłoń we

170

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

włosach Xyphera. Jego język pracował z prawdziwą magią. Nie wiedziała dlaczego, ale to było coś więcej niż seks. Coś o byciu tutaj z nim... Potrzebowała tego. On nie tylko dotykał jej ciała. Dotykał jej serca. I duszy. I chciała, aby poczuł się w ten sam sposób. Xypher nadal ją drażnił, pozwalając, by jej zapach osiadł na nim. Zaciskając zęby, położył twarz na jej brzuchu i rozkoszował się jej dłońmi w swoich włosach. Ona była taka delikatna przy nim. Taka słodka. Nigdy nie myślał, że będzie dotykał kobiety w ten sposób. I że kobieta będzie dotykała jego. To było o wiele lepsze niż sny, które do tej pory miewał. Tutaj przez chwilę mógł udawać, że należy do kogoś. Że ją obchodził. Wiedział, że to było głupie, bo byli sobie zupełnie obcy. Jesse był jej rodziną, nie on. Jego już za parę tygodni nie będzie, a ona pójdzie ze swoim życiem na przód, podczas gdy on wróci do piekła. Ale tutaj, przez chwilę był z nią. - Będziesz za mną tęskniła? – Jak tylko słowa opuściły jego usta, chciał je cofnąć. - Oczywiście, że będę za tobą tęsknić, Xypher. Nie chcę, byś mnie opuścił. Te słowa wyryły się w jego sercu. Czy ona miała rzeczywiście to na myśli? Chciał jej wierzyć. Ale Satara robiła te same wyznania. Nawet mówiła mu, że go kocha. Jak mogła bawić się nim w ten sposób? Ale Simone nie wydawała się być typem kobiety, która kłamała na temat swoich uczuć. Śmiała się delikatnie. Żyła na otwartej przestrzeni. Jej dotknięcie było jak promień słońca. Ciepły, jasny i kojący. Przeniósł się ponad nią, żeby móc popatrzyć jej w oczy. Mógłby się w nich zawsze przeglądać. Ujął jej twarz w dłonie i ucałował czubek jej nosa zanim w nią wszedł. Jęk uciekł z jej ust, gdy poczuła go wewnątrz. Przygryzł jej wargę i wszedł w nią jeszcze głębiej, podczas, gdy cały czas patrzył w te oczy, które pałały żarem. I w tym momencie odkrył prawdę. Sprzedał swoją duszę, za niewłaściwą rzecz. Powinien sprzedać ją za miłość Simone. Aby być częścią jej świata na zawsze... To było takie niesprawiedliwe, że poznał ją teraz, kiedy nie miał wyboru i musiał ją opuścić. Drżąc na tę myśl, przycisnął swój policzek do jej i słuchał jej krótkich, urywanych oddechów, gdy się w niej poruszał. Simone tuliła do siebie Xyphera, gdy powoli wznosiła się na fali rozkoszy. Czy kiedykolwiek pomyślałaby, że demon może być tak czuły? Ale taki był. Trzymał ją, jakby była niesłychanie cenna. Tak jakby się bał, że ją straci. Tylko jedna jej cześć była w niebezpieczeństwie. To było jej serce. Straciła każdego w swoim życiu, kto znaczył coś dla niej. Tylko Jesse ciągle tu był. A teraz miała stracić Xyphera. To nie było w porządku.

171

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Jęknęła, gdy wchodził w nią tak głęboko, że prawie dotykał jej duszy. Uniosła biodra, biorąc go jeszcze głębiej, tak, aby byli złączeni całkowicie. Z okrzykiem doszła na jasnej fali uniesienia. Xypher zaśmiał się tryumfalnie, gdy to zobaczył i zaczął się w niej poruszać jeszcze szybciej. A gdy on doszedł warknął jak dzikie zwierze, które tymczasowo udało się jej oswoić. Simone trzymała go blisko w ciemnościach i słuchała dźwięków jego urywanego oddechu, kiedy dyszał jej do ucha. - Nie pozwolę ci odejść bez walki, Xypher. Hades nie może cię dostać z powrotem. Nie pozwolę mu na to. Xypher skrzywił się na te słowa, które cięły jego serce. Fakt, że to powiedziała, znaczył wszystko dla niego. Ale wiedział lepiej, że to tylko puste słowa kochanki. Te słowa były łatwe. Zrobić to było ciężko. Dobrymi intencjami piekło było wybrukowane. Piekło, do którego miał wrócić. Nie było powodu sądzić, że Simone nie miała tego na myśli. Ale on nie był wart tej walki. Wszystko, co mógł jej zaoferować to niepewna przyszłość. Ale miło było udawać, że wierzy w jej przekonanie. Że ona mogła walczyć o niego i nie oddać go jego wrogom... - Xypher? Wysunął się z niej i ścisnął mocno w ramionach. - Tak? - Kochałeś Satarę? - Myślałem, że tak, ale zbyt późno zdałem sobie sprawę, że nie wiem, co to miłość. To bardzo ludzka emocja. - Mój ojciec ją znał. - To był wyjątek, tak jak i twoja matka. Spojrzała mu głęboko w oczy. - Nie wierzysz w miłość, prawda? - Myślę, że istnieje. Po prostu nie sądzę, żeby kiedykolwiek istniała dla mnie. Westchnęła, kiedy ponownie przytuliła się do niego. - Co się stało, że nienawidzisz Satary tak bardzo? Przerwał przeczesywanie jej włosów palcami, gdy ból zaczął go rozrywać, gdy to sobie przypomniał. On nigdy nie wspomniał jednym słowem tego faktu, ale gdy tak leżał przy Simone słowa zaczęły się wylewać z niego, zanim mógł się powstrzymać. - Targowałem się z Jadenem, by przejąć jej karę. - Co? Wypuścił zmęczony oddech.

172

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Pokazałem Satarze, jak wchodzić do ludzkich snów. I pozwoliłem jej używać moich mocy do manipulowania nimi. - Dlaczego to zrobiłeś? - Z tego samego powodu, z którego ty tańczysz z Jessem. Sny były jedynym miejscem, gdzie miałem emocje. Gdy Satara dołączyła tam do mnie, czułem się jak człowiek. I pomyślałem, że poczułem do niej miłość. W tym czasie byłem gotów zrobić dla niej wszystko, by była szczęśliwa. - Ale jej nie kochałeś? Włożył rękę w jej włosy i przycisnął ją do swojej klatki piersiowej. Poczuł całkiem przyjemne łaskotanie. - Nie. I ona też mnie nie kochała. Nawet, jeśli mówiła, że kocha. Wykorzystywała mnie i moje moce, tak, aby móc atakować ludzi i torturować ich, gdy byli bezradni we śnie. Serce Simone rozpadało się na kawałki, gdy to opisywał. - Dlaczego? - To jest przekleństwo Skotos. Jeśli odwiedzamy jedną osobę za często, możemy ją zabić, albo sprawić, że zwariuje. Satara używała moich mocy, na tych, którzy jej się nie podobali. Xypher ostro zaczerpnął oddech, gdy przypomniał sobie dzień, w którym wypełniło się przeznaczenie. Satara była ubrana w czerwień, jej blond włosy spływały wokół niej i wyglądała jak anioł, gdy podbiegła do niego i rzuciła mu się w ramiona. - Xypher, pomóż mi, proszę. – Jej oczy błyszczały od łez. Nigdy nie widział jej w takim stanie. - Co się stało? - Zeus i Hades mają zamiar mnie zabić. - Zabić, za co? - Za sny, w których nauczyłeś mnie chodzić. Oni... mówią, że zrobiłam coś złego, ale ludzie, których zabiłam, zasłużyli na to. Wierzysz w to, prawda? - Oczywiście. Ona uśmiechnęła się do niego, a on się zatracił. - Proszę, nie pozwól im mnie zabić, Xypher. Kocham cię i zawsze będę kochała. Bogowie, jaki był głupi by w to uwierzyć. Simone poczuła rosnący węzeł w jej żołądku. Już wiedziała, co on zrobił. - Wezwałeś Jadena? Kiwnął głową. - Dałem mu swoją duszę, żeby sprawił, że inni bogowie wierzyli, że to ja byłem tym, kto dręczył ludzi. Satara obiecała mi, że kiedy będę martwy, przyjdzie do Tartaru i nakarmi mnie nasionami z ogrodu Niszczycielki. Simone próbowała zrozumieć.

173

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Po co jeść nasiona? - Zabiłby mnie kompletnie. Wymazałyby każdy aspekt mojego istnienia. Simone dyszała na ten horror, który opisywał. - Dlaczego tego chciałeś? Wziął ją za rękę i przytknął do blizn na swojej piersi. - Nie chciałem krwawić przez całą wieczność za coś, czego nie zrobiłem. Byłem gotów umrzeć dla niej i chciałem się upewnić, że nie będę cierpieć. Simone skrzywiła się, kiedy poczuła jego ból. - Ona nie dotrzymała swojej części umowy? - Nie. Zamiast tego podeszła do mnie i śmiała się ze mnie, jaki byłem głupi. – Jego oczy rozjarzyły się na czerwono. – Nawet był taki czas, gdy pomagała im mnie torturować. Wpatrywałem się w nią, ponieważ stała tak, blisko, że prawie czułem jej smak. Simone zakryła usta dłonią, gdy czuła żółć podchodzącą jej do gardła. - Jak ona mogła to zrobić? - Teraz wiem, że ona jest bezduszną suką. Dlatego nie mogę wrócić do piekła nie zabierając jej ze sobą. Nie jestem jedynym facetem, którego wydymała, ale na bogów na Olimpie, chcę być ostatnim. Tak. Teraz rozumiała dlaczego on chciał to zrobić. Ale to nie zmieniało faktu, że nie chciała, żeby cierpiał. Albo co gorsza umarł. - Nigdy nie zdradziłabym cię w ten sposób. Jego wzrok zmiękł, ale w głębi jego oczu mogła dostrzec wątpliwości. Simone położyła głowę na najgorszych bliznach na jego klatce piersiowej i wzięła jego dłoń w swoją. W jakiś sposób miała zamiar udowodnić mu to. Już nigdy nie miał być pozostawiony sam w tej walce. - Satara zasługuje na to, by zapłacić za to, co zrobiła. Jak osoba, która uzyskała tak wiele od kogoś innego, mogła się zwrócić przeciwko niemu? To było okrucieństwo wychodzące poza okrucieństwo. - Wierz mi, ona zapłaci. Jeśli mam iść do piekła, przeciągnę ją przez jej własne gardło. Simone potrząsnęła głową. - Widzę mały promyczek światła w twoich oczach, który znam tak dobrze. Mogłabym cię dopingować. - Cóż, mogło być gorzej. - Jak to? - Szczerze mówiąc to nie wiem. Ale to jest coś, co ludzie mówią, więc pomyślałem, że byłoby właściwe to powiedzieć. Simone zaczęła się śmiać, dopóki napis na jego ramieniu nie przykuł jej uwagi. - Co to jest?

174

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Nakrył dłonią rękę, którą tam trzymała. - To przypomnienie, które napisałem, dlaczego muszę zdobyć krew Satary. Dlaczego nie mogę zrezygnować z mojej misji, bez względu na pokuszenie. Simone zacisnęła rękę na tych słowach. Było strasznie smutne, że je tam wyrył. I zaczęła się zastanawiać, czy istniał jakiś sposób, by wymazać je i zastąpić czymś znacznie milszym.

***

Stryker zatrzymał się, gdy zobaczył swoją siostrę piszącą przy jego biurku. - Co robisz? Podskoczyła, po czym położyła książkę na tym, co napisała. - Piszę list. - Do kogo? - To jest osobiste. – Wstała i zbliżyła się do niego. – Mam dla ciebie dobą wiadomość. Gallu znalazły Dimme. Stryker podniósł jedną brew w zdziwieniu. - Naprawdę? Skinęła głową. - Jedna Dimme może uwolnić Niszczycielkę, tak? To była teoria. - Potrzebujemy jej. - Nie... – Powiedziała Satara ze złośliwym uśmieszkiem. – Ty jej potrzebujesz. Ale jest jeden mały problem. Przypominasz sobie, kiedy Dionizos prawie otworzył portal do Kalosis i Apollymi wypuściła swoje Charonte, aby go powstrzymały? Oczywiście, że sobie przypominał. Apollymi była wściekła w ten dzień. - Oni zostali wysłani, by uchronić Acherona od śmierci. Ale tak, pamiętam. Co w związku z tym? - Nie wszystkie Charonte umarły. Podobno wiele z nich przetrwało i strzegą naszą Dimme. Stryker się zakrztusił. - Charonte strzegą Dimme? Czy świat zmierza ku końcowi i ktoś zapomniał mi o tym powiedzieć? Jak, do diabła, do tego doszło? - Nie jestem pewna. Ale jeśli ktoś... – Popatrzyła na niego znacząco. – Będzie w stanie pożyczyć mi trochę Daimonów Spathi, być może uda mi się dostać w swoje ręce Dimme. Wtedy będziemy mogli użyć jej do rozwiązania mojego Xypher-problemu i twojego Apollymi-problemu. Co o tym sądzisz?

175

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

To brzmiało, jak dobry pomysł, ale było ryzykowne. Podczas, gdy jego Spathi byli bardzo dobrze wyszkoleni i świetnie sobie radzili, tam były Charonte. Ostatnia rzeczą, jakiej pragnął, było zubożenie jego armii. Jednak gdyby mógł zabić Apollymi i przejąć jej moce, jako własne, może było warto poświęcić kilku żołnierzy za to? - Dobrze więc, siostro. Możesz pożyczyć kilku z moich żołnierzy. Tylko musisz pamiętać, że jeśli twój plan zawiedzie, cała wina będzie na twojej głowie. Ja nic nie wiem, o twoim planie. - Nie martw się, Stryker. Nie zawiodę. A jutro, oba nasze problemy zostaną rozwiązane.

176

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

ROZDZIAŁ 15

Xypher obudził się i odkrył najdziwniejsze uczucie w całym swoim istnieniu. Kobieta przytulała się do niego. On leżał na boku, w ciszy, czując przed sobą jej plecy i kręgosłup. Jej prawa ręka leżała na biodrze, a jej uda były między jego. Jej policzek leżał na jego ramieniu i jej oddech łaskotał go nieco. Zamknął oczy delektując się każdym jej szczegółem. Czy to było tak, jak czuli się ludzie? Czy ludzcy mężczyźni biorą to za pewnik? Jak oni tak mogą? Mieć kogoś, kto zaufał ci na tyle, by leżeć obok ciebie nieprzytomny, podczas gdy ty robisz to samo i oboje budzicie się bez szwanku… To było niebo. Nie. Simone była niebem. Dlaczego nie mógł urodzić się człowiekiem? Urodzić się w tym miejscu i czasie, tak, aby móc być z nią. Fakt, że nie mógł, był okrutniejszy niż tortury w Tartarze. Chciał wejść w nią i pozostać tam na zawsze. Ale tak nie miało być i wszystkie marzenia na świecie nie zmienią tego, że przerwa się skończy, a on wróci do piekła, gdzie wspomnienia o niej będą go dręczyły przez wieki. Jak będzie w stanie to wytrzymać? Z ciężkim sercem starannie przesunął się tak, by jej nie skrzywdzić. Ona pisnęła we śnie i zanim obróciła się do niego, uderzyła go łokciem w nos. Przetarł swój nos i zamrugał, gdy w jego oczach pojawiły się mimowolne łzy. - Zapłacisz mi za to. – Wyszeptał gdzieś w jej skórę. Naciągając kołdrę na siebie przyglądał się jej nagiemu ciału. Jej krzywizny były bujne i pełne, jej sutki były lekko pomarszczone. Jej biodra był zaokrąglone, a jej nogi rozchylone na tyle, by zobaczył, że była jeszcze wilgotna. To był najbardziej rozgrzewający widok, jaki kiedykolwiek widział. Wrócił wzrokiem do jej twarzy, zanim złapała brzeg kołdry i przeciągając go w swoją stronę, owinęła się w kokon. Xypher roześmiał się. Była kłótliwa rano. To by było na tyle z jej gadaniem o zaczynaniu dnia z celem. Bardziej, jakby zaczynała dzień od dąsów. Rozbawiony tym, położył się tak, że mógł zębami skubać brzeg jej piersi. Simone przyszło się obudzić od tych małych prowokacji, które spowodowały, że jej żołądek ożył, a jej ciało zaczynało się topić. Otwierając oczy ujrzała Xyphera, spoglądającego na nią z tak silnymi emocjami na twarzy, że to skradło jej oddech. - Co robisz? – Zaczęła się przekomarzać. - Kosztuję cię. – Powiedział zanim wciągnął jeden sutek głębiej w usta. – Nie mogłem być tak blisko i go nie dotknąć. A poza tym jesteś mi coś winna za podbite oko. Simone przetarła oczy. - Podbite oko?

177

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- A właściwie nos. Uderzyłaś mnie, kiedy spałaś. - Wcale nie. - Masz rację. To właściwie ja uderzyłem nosem o twój łokieć. Odgarnął jej włosy z czoła i potarł bolącym nosem o jej. - O mój Boże, myślę, że będę musiała go pocałować i tym sprawić, żeby przestał boleć. Jego spojrzenie było nikczemne i gorące, kiedy podczołgał się bliżej jej ciała. - Mam inne ziazi do całowania. Spojrzała pomiędzy ich ciała, by zobaczyć jego potężną erekcję. - Hmmm, to też jest duże ziazi. Xypher pocałował ją całym swoim sercem, bo uwielbiał jak się z nim drażniła bez złośliwości. Szczerze, to kochał nowość tego. Ludzie się go bali. Mieli żal do niego. Nigdy nie śmiał się i nie bawił z nikim. I wtedy doszedł do najbardziej szokującego wniosku. On ją kochał. Głęboko wewnątrz, w miejscu, gdzie nigdy nie zaglądał, czuł jak miłość płonie. To spalało go i powodowało ból i zrobiłby wszystko we wszechświecie, by zachować ją bezpieczną. Ta wiedza podniosła go lekko na duchu. Nie! Krzyk odmowy przedarł się przez niego głośno i prędko. Nie chciał nikogo kochać. Miłość była dla słabych głupców. Patrząc na swoje ramię, czytał słowa, które tam wyrył… … narzędzie wykorzystywane do manipulowania i zniszczenia każdego, kto jest na tyle głupi, aby się tego trzymać. Nie bądź głupi… Miłość niszczy. On dał swoją miłość Satarze, a ona rzuciła mu ją w twarz, a następnie wyzwała za głupotę. Ale Satara nigdy nie traktowała go tak, jak teraz był traktowany. Nie było tam śmiechu. Nie było czułego dotyku. Nie było wczesno-porannego rumieńca, który rozgrzewał go aż po sam rdzeń istnienia. I przez to, co sprawiła Simone, wiedział, że nie kochał Satary. Chciał poznać miłość tak bardzo, że miał skrzywioną jej koncepcję i niby miał związek, a nie miał w nim uczucia. Tym razem miłość nadeszła niespodziewanie i przeciw niemu i walnęła go w głowę wtedy, gdy zupełnie się tego nie spodziewał. Te emocje wzięły go z zaskoczenia, gdyż nie były wyczarowane z jego wewnętrznej potrzeby. Kiedy poznał Simone i wrzucił ją do jej samochodu, była niczym więcej, niż tylko pionkiem. Teraz była jego całym światem. I nie było nic, czego nie mógłby dla niej zrobić. Jak to do diabła się stało? Nie można było temu zaprzeczyć. Bezwartościowy półdemon, którego serca nie chciał nikt, poza kobitą misafy. Simone jęknęła, gdy wyczuła zmianę w sposobie dotyku Xyphera. To było czułe i słodkie. Prawie niechętne. I w tym samym czasie było mistrzowsko spełniające. Jego ręce wędrowały po

178

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

jej ciele, co dawało jej taką przyjemność, że aż westchnęła. Podnosząc jego dłonie, pocałowała jego blizny na nich. Następnie wzięła jego palec wskazujący do ust i zaczęła ssać. Xypher przetoczył się pod nią wciągając ją na siebie. Uśmiechnięta Simone, usiadła okrakiem na jego biodrach i spojrzała na niego z wyrazem dobroci wypisanym na twarzy. Nigdy nie widział nic piękniejszego, niż to. - Kochaj mnie, Simone. - Co? - Kochaj się ze mną… Simone skinęła głową. Była potrzeba w jego oczach. Coś, co powiedziało jej, że to znaczy dla niego więcej, niż fizyczny akt. Chcąc go przekonać, że nigdy by mu nie zaszkodziła, pocałowała go w usta, kiedy zaczęła się zsuwać na niego, biorąc go w siebie. Xypher odrzucił głowę do tyłu, gdy ona powoli zaczęła się ruszać na jego biodrach. To było jak najwspanialsza tortura. Powolne i stałe. A jednak tak intensywne, że jedyne, co mógł zrobić, to drżeć z rozkoszy. Był bezradny wobec tej kobiety i jej niewinnego uroku. Światło padało na nią tak, że zdawało się, że błyszczy. Pochyliła się nad nim, pozwalając, by końce jej włosów drażniły jego klatkę piersiową i brzuch, podczas, gdy ujeżdżała go delikatnie. Zagryzając wargi, uniósł biodra, zatapiając się w niej jeszcze głębiej. Potrzebował ją czuć najbardziej, jak to tylko było możliwe. Simone uśmiechnęła się podziwiając piękno Xyphera. Przebiegła ręką po jego umięśnionej klatce piersiowej, głaszcząc go i lekko drapiąc. Nie mogła wyobrazić sobie powrotu do życia bez oglądania jego twarzy na co dzień. To mogłoby ją zabić. W tak krótkim czasie przyzwyczaiła się tak bardzo do tego, że był trwałym elementem jej życia. Nie chciała, by ją nigdy opuścił. Zwykle, gdy ktoś przebywał z nią cały czas, to drażniło ją wielce. Nawet Tate. Ale Xypher był jak Jesse. Nawet, kiedy był irytujący, to było urocze i nie mogła nic na to poradzić, nawet w najmniejszym stopniu. Jego wzrok spotkał się z jej. Wziął jej dłoń w swoją i poprowadził do ust, tak, żeby mógł pocałować jej wewnętrzną część. Boże, te usta były takie piękne. Pochylając się przebiegła językiem po zaroście na jego brodzie. Była szorstka i męska. Uwielbiała to kłujące uczucie na skórze. Xypher owinął ramiona wokół niej i uniósł biodra, wychodząc jej na spotkanie. Ciepło jego ciała i czucie go wewnątrz – to było więcej niż mogła znieść. Drżąc, na jego oczach doszła. W chwili najwyższego uniesienia zamknęła oczy, bo wszystko stało się bardzo białe, aż odpłynęła w spokój. Xyper roześmiał się głęboko, kiedy widział jej punkt kulminacyjny i patrzył jak ekstaza maluje się na jej twarzy. Kochał sposób, w jaki czuła się w jego ramionach, sposób, w jaki jej brwi

179

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

unosiły się w górę zanim doszła. I dźwięk jej zadowolonego mruczenia, gdy jej ciało drżało w spazmach na nim. Schował twarz w zagłębieniu jej ramienia i jęknął, gdy poczuł swój własny moment rozkoszy. Przytulając się do niej, trzymał ją ciasno, gdy wylewał się w nią. Położyła się na nim. Wodził palcem po jej plecach, kreśląc małe kółka, a jej oddech drażnił jego sutek. - To był miły początek dnia. Pocałował czubek jej głowy. - Zdecydowanie taki był. Simone westchnęła przeciągając się na nim, jak małe kocię. - Teraz nie chcę wstawać. Chcę tu zostać, na całą resztę dnia… Myślisz, że Jesse mógłby nauczyć coś moich studentów? Xypher zaśmiał się na tę myśl. - Myślę, że oglądanie go, mogłoby być ekstremalnie zabawne. - Cóż, poprosiłabym ciebie byś poszedł i to zrobił, ale to byłoby sprzeczne z celem mojego pozostania w łóżku… Zastanawiam się czy mogłabym przejść na wcześniejszą emeryturę i żyć na ulicy? Jak myślisz? - Życie na ulicy nie będzie działać. Za mało prywatności, na to, co chcę z tobą zrobić. Uśmiechnęła się. - Bardzo słuszna uwaga. Jej budzik zaczął dzwonić. Xypher warknął na przeraźliwy dźwięk. - Powinienem rozwalić go o ścianę. – Wyciągnął rękę do niego, by to zrobić, ale ona szybko złapała, zanim go uniósł. - Nawet się nie waż. Uwielbiam ten budzik. Parsknął. - Bo zaraz dołączysz do tej przeklętej rzeczy. Odsunęła się od niego, wyłączyła zegarek i uśmiechnęła się do niego. Naprawdę przywiązywała się do tych dziwnych rzeczy i Xypher musiał być chyba najdziwniejszą z nich. Ziewnęła jak wróciła do łóżka. - Czy naprawdę chcesz wrócić do uczenia dzisiaj? Właściwie wczoraj nie zrobiliśmy postępów, żebyś nauczyła się ukrywać swoje moce. - Cóż, będę musiała w końcu wyjść do normalnych ludzi. Myślisz, że mogłoby być gorzej dziś, niż wczoraj. Odsunął jej włosy z twarzy na ramiona. - Nauczyłaś się, jakie sygnały wysyła twoje ciało, gdy się zmienia? - Czuję dziwne pieczenie za moimi oczami, tuż przed tym, jak mają się zmienić.

180

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Więc powinno być dobrze. Kiedy czujesz to, to wiesz, że powinnaś wycofać się z widoku publicznego, tak szybko, jak to tylko możliwe. Jeśli to stanie się w klasie, powiedz im, że boli cię żołądek i musisz natychmiast do łazienki. Ona zmarszczyła nos na te słowa. - To ohydne. - No to noś okulary przeciwsłoneczne i powiedz, że masz infekcję oka. Ona przejechała palcami przez zarost na jego szczęce. - Wiesz, nie jest to taki zły pomysł. - Oczywiście, okulary nie będą zbytnio potrzebne, gdy rogi wyrosną ci na głowie, a na plecach skrzydła, ale… Skuliła się na tę myśl. - Nie, nie wyrosną! On uśmiechnął się złowrogo. - Nie. Ale ze względu na twoją minę, warto było to powiedzieć. Śmiejąc się, popchnęła go z powrotem na łóżko. - To jest sposób, w jaki mam zamiar cię pokonać i sprawić, że mnie przeprosisz. Xypher zamarł, kiedy spiął się, czekając na atak. Ale zamiast zadać mu ból, zaczęła go łaskotać. Zajęło mu kilka sekund, zanim zdał sobie sprawę z jej zamiarów. Do tego czasu zdążyła się nadąsać. - Nie masz łaskotek? – Usiadła na łóżku, krzyżując ręce i zasłaniając piersi, które tak uwielbiał smakować. - Przykro mi. – Powiedział starając się ją pocieszyć. – Jeśli cię to uszczęśliwi, będę udawał. - Nie. Jest w porządku. Sądzę, że nie można mieć wszystkiego. – Zatrzymała się na krawędzi łóżka. – Ale byłeś cholernie blisko. - Blisko czego? - Bycia doskonałym. Tylko jesteś więcej niż to, Xypher. Jesteś wspaniały. Xypher nie mógł się ruszyć, gdy zostawiła go samego i poszła do łazienki. Nie mógł oddychać, gdy te słowa zagościły w jego świadomości. Ona myśli, że jestem wspaniały… Nigdy nikt nie myślał tak o nim. Wrzód na dupie. Gnojek. Kanalia. Ale nigdy „wspaniały”. Ta wiedza uderzyła go, jak cios w brzuch. Kiedy zaczął wstawać, Jesse pojawił się w drzwiach z hamowanymi emocjami na twarzy. - Jakie są twoje intencje? - Chciałem wstać z łóżka, wziąć prysznic i się ubrać. Jesse zmrużył oczy.

181

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Nie to. W stosunku do mojej dziewczynki. Wy dwoje zabarykadowaliście się tutaj, jak dwa napalone króliki na całą noc i zanim złamiesz serce Simone chcę wiedzieć, czy zamierzasz być w porządku wobec niej. Albo czy muszę zwerbować kilka demonów, by skopały ci tyłek? Chciałby zobaczyć, jak Jesse próbuje – w rzeczywistości byłby gotów zapłacić za taką rozrywkę. Ale gdyby się obraził na tę uwagę, duch mógłby pomyśleć, że nie można się niczego dobrego po nim spodziewać, a przecież Jesse tylko troszczył się o Simone. - Nigdy bym jej nie skrzywdził, Jesse. Albo ciebie. Ale nie mogę tu zostać i wiesz o tym, więc nie rób tak, żebym czuł się gorzej z powodu konieczności odejścia niż już się czuję. Jesse skrzywił się na te słowa. - Jesteś naprawdę przyzwoity, co? - Nie. Jestem ciągle tym samym wściekłym draniem, który sprzedałby serce własnej matki, by zmusić Satarę do zapłaty. Nic się nie zmieniło. - Oprócz tego, że ją kochasz. Musiał zakopać gdzieś głęboko w środku swoje emocje, żeby się nie zdradzić. Nie chciał, żeby Jesse, albo ktoś inny to wiedział. - Nie wiem, o czym mówisz. Jesse prychnął. - A właśnie, że wiesz. Wyczuwam to i ty wiesz, że tak mogę. I nienawidził tego. Ale nic nie mógł na to poradzić. Więc zmrużył oczy i spojrzał niebezpiecznie na Jessego. - Nie waż się tego powiedzieć Simone. - Nie martw się. To nie moja sprawa. Ale gdybym był tobą, chciałbym dać jej znać, zanim będzie za późno. To było o wiele łatwiej powiedzieć, niż zrobić. - Co ty o tym możesz wiedzieć? - Jestem duchem, Xypher. Myślałem, że będę miał cały czas na świecie, na powiedzenie ludziom wokół, co do nich czuję i jak powinni budować swoją przyszłość. Ale w jedno uderzenie serca kierowca, ciężarówki wiozącej cement, spojrzał w dół, by zmienić stację radiową i wjechał w mój samochód, tak, że w mgnieniu oka straciłem wszystko. - Spoglądał spode łba, ale i tak Xypher widział ból w jego oczach. – Ostatnie, co mam w pamięci, to jak moja dziewczyna trzymała mnie, a deszcz lał na nas, mieszając się z moją krwią. Mówiła, że mnie kocha i prosiła żebym nie umierał. Nie chciałem odejść. - Jego głos załamał się od emocji, których starał się nie okazywać, ale Xypher i tak je widział i czuł. – Tyle chciałem jej powiedzieć, ale wrak samochodu zmiażdżył mi tchawicę i nie mogłem wydusić ani jednego słowa. Tak bardzo starałem się zostać z nią, ale nie tak miało być… nie mogłem nawet podnieść ręki, by dotknąć jej po raz ostatni. Przeniósł wzrok z Xyphera na podłogę. - Tia, więc, lepiej rozumiem twoją sytuację, niż ci się

182

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

wydaje. Byłem z nią, zrobiliśmy to i wciąż mnie boli gdzieś bardzo głęboko, że nigdy nie powiedziałem mojej Julii, że bardzo ją kocham. Zajęłoby to trzy sekundy. Prosiłem Boga, żeby mi dał trzy sekundy. Ale nic z tego. Pomyśl o tym. – I zniknął z pokoju. Xypher siedział w milczeniu, gdy uświadomił sobie, że ten dzieciak miał dużo więcej rozumu, niż Xypher sądził. Ale problem tkwił w tym, że to wszystko nie było takie proste. Co mogło dobrego przynieść to, że powiedziałby Simone, że ją kocha, jak i tak nie mógł zostać? To mogło ją tylko zranić jeszcze bardziej, a to była ostatnia rzecz, jaką chciał zrobić. Nie. Lepiej było zatrzymać swoją miłość dla siebie. Zamknięta w środku niego, mogła skrzywdzić tylko jedną osobę – jego. Wolał, żeby było w ten sposób. Zmuszając się, żeby wstać z łóżka, poszedł do łazienki, by dołączyć do niej pod prysznicem.

***

- Nie śniłeś ostatniej nocy, prawda? Xypher przerwał golenie i spojrzał na Simone w lustrze. - Skąd wiesz? - Myślałam o tym, gdy byłam pod prysznicem, nie jestem pewna dlaczego, ale naszła mnie taka myśl. Czy śniłeś, kiedy byłeś w Tartarze? - Nie. Hades odebrał mi to, żebym nie mógł używać tego do ucieczki przed moimi torturami. - Czy myślisz, że dlatego nie śnisz tutaj? Opłukał brzytwę w zlewie. - Jaden przywrócił mi wszystkie moje moce. Powinienem być w stanie bez problemu śnić. Zatrzymała się przy jego boku. - A próbowałeś śnić? Jak miał jej wytłumaczyć, że jego najlepszy sen, to bycie z nią tutaj? - Nie bardzo. - Może to właśnie jest problem? A może po prostu musisz spróbować? Jakże chciał, żeby to było takie proste. Było coś więcej niż fakt, że nie śnił, ale nie chciał teraz o tym rozmyślać. Chciał skupić się tylko i wyłącznie na niej. Całując ją w rękę, wrócił do golenia. Nawet, jeśli nie zabawiali się dłużej w łóżku, Xypher spędził cały dzień z Simone. Powiedział sobie, że po Satarę pójdzie jutro. Chciał tylko spędzić jeden dzień z kobietą, która nauczyła go się śmiać. Kobietą, która myślała, że był wspaniały…

183

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Nawet Jesse i Gloria wyszli razem z nimi po zajęciach ze studentami, żeby wspólnie pochodzić po French Quarter i zjeść obiad w restauracji Alpine. - Czy tu mieszkałaś całe swoje życie? – Zapytał, gdy szli wzdłuż sklepów przy Royal Street, wracając w kierunku jej mieszkania. Uśmiechnęła się. - Tak. Z wyjątkiem czasu, który spędziłam w domu dziecka po śmierci ojca. - Nie mówisz wiele o swoich przybranych rodzicach. Wzruszyła ramionami, kiedy szli. - Carole i Dave. Byli wspaniałymi ludźmi. Chcieli mieć własne dzieci, ale Carol nie mogła mieć żadnego. Na początku chcieli adoptować niemowlę, ale w końcu zrezygnowali i wzięli starsze dzieci. Byłam najmłodszym, które wzięli. - Więc masz rodzeństwo? - Nie bardzo. Moje starsze, przybrane rodzeństwo było w domu do czasu, kiedy się nie usamodzielnili i odeszli. Wymieniamy kartki na święta, ale szczerze mówiąc jesteśmy sobie prawie obcy. Jedyne, co mieliśmy wspólnego, to O'Leary’ów. I bardzo za nimi tęsknię. Za każdym razem, kiedy byłam smutna, Carol zabierała mnie do Fifi Mahoney's, by przymierzać peruki i bawić się makijażem. Miała uśmiech, który potrafił rozgrzać wszystkich w pokoju. - Podobnie jak ty. Zatrzymała się, by popatrzyć na niego. - Tak sądzisz? - Absolutnie. Simone rozgrzały jego słowa. Szli dalej ramię w ramię, żartując i zaczepiając się nawzajem, aż doszli do jej mieszkania. - Więc, co się stało z twoimi przybranymi rodzicami? Wzięła głęboki wdech, kiedy smutek napłynął do niej falą na jego pytanie. - Zmarli na skutek wypadku samochodowego, gdy byłam na pierwszym roku studiów. - Bardzo mi przykro. - W porządku. To było dawno temu, ale została mi blizna na lata. Myślałam, że jestem przeklęta, by tracić wszystkich, na których mi kiedykolwiek zależało. – Pokręciła głową. – Zdarzało mi się nawet obudzić w środku nocy i sprawdzać, czy Jesse nadal jest ze mną. Xypher wypuścił zmęczony oddech. I on teraz też będzie musiał ją opuścić… Nie. Nigdy nie powinien powiedzieć, że ją kocha. To byłoby okrutne. Simone otworzyła drzwi do mieszkania, a następnie zatrzymała się, widząc kogoś , kto osunął się na jej mały chodniczek. Pędząc w kierunku osoby, była oszołomiona, że znalazła tam Kyla Peltier’a leżącego na ziemi. Miał rozległą ranę na brzuchu. Krew ciągle wylewała się z niego. Drżąc, podciągnął się i złapał Xyphera za koszulę.

184

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Gallu atakują Kerrynę w jej mieszkaniu. Pomóż jej. Proszę! Xypher stanął mocno na nogach. - Zabierz go do Sanktuarium. Simone przełknęła. - A co z tobą? - Mam walkę, do której muszę się przyłączyć. Jesse idź z Simone i upewnij się, że nic złego jej się nie stanie. Jeśli będzie mnie potrzebowała, przyjdziesz po mnie natychmiast.

185

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

ROZDZIAŁ 16

Xypher pobiegł w kierunku mieszkania Kerryny. Z zewnątrz było identyczne wejście jak u Simone, z tą różnicą, że było tam małe lusterko tuż pod kołatką, które miało za zadanie odstraszanie Gallu. Gdyby tylko zadziałało... Podbiegł do drzwi i przekręcił gałkę. Otworzył drzwi gotowy do walki i stanął zupełnie zaskoczony, bo zastał to miejsce zupełnie puste. Wszedł do mieszkania powoli, spodziewając się zasadzki. Ale w uszach brzęczała mu tylko cisza. Wszedł do salonu szukając Dimme. Albo jej ciała. Żadne serce nie biło w tym miejscu i wszędzie gdzie nie spojrzał były ślady walki. Meble były roztrzaskane, pułki na podłodze, było oczywiste, że Kerryna i Kyle stoczyli tu ogromną walkę. Ale pytanie brzmiało: dlaczego? Czyżby była tu bez Xedrixa? - Cholera. – Warknął. Musieli ją zabrać ze sobą, gdy opuszczali to miejsce. Xypher popędził z powrotem w kierunku Simone i znalazł ją starającą się przetransportować nieprzytomnego Kyle do swojego samochodu. Wziął szczeniaka pod ramię i kiwnął na nią, żeby też się złapała, zanim teleportował ich do Sanktuarium. Carson od razu, jak zobaczył zakrwawione ciało Kyle, przybrał groźny wyraz twarzy. - Co się stało? - Został zaatakowany. – Xypher położył go w sali, gdzie Carson mógł spojrzeć na jego rany. - Dzięki za sprowadzenie go tutaj. - Nie ma sprawy. A teraz, jeśli mi wybaczycie mam złą wiadomość do doręczenia. Xypher odwrócił się do Simone. - Co za złe wieści? – Spytała. - Myślę, że porwali Kerrynę. Jej twarz zbladła i Simone cofnęła się w szoku. - Gallu? Dlaczego? - Aby użyć jej do czegoś. Nie jestem pewien. - Xedrix wie? Xypher spojrzał na zakrwawione ciało Kyla. - Zgaduję, że nie. I myślę, że to była zmiana Kyla. Musimy dostać się ponownie do baru Charonte i powiedzieć Xedrixowi, co się stało.

186

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Nie mogła się bardziej zgodzić. - W porządku. Zbliża się czas teleportu... nudności stop... mam nadzieję. - Trzymaj się. – Spojrzał na Jessego. – Ty też. I ty Gloria, tak żebyśmy się nie rozdzielili. Następna rzeczą, jaką Simone wiedziała, to to, że byli w klubie wypełnionym studentami i miejscowymi klientami. Za sceną, w miejscu, gdzie Xedrix przyjął ich po raz pierwszy. Jakiś zespół grał głośno, ciężki rodzaj muzyki. Xypher wziął ją za rękę i poprowadził w stronę parkietu. W tłumie było niemożliwe odróżnić Charonte od ludzi. Jedynym możliwym sposobem na zlokalizowanie jakiegoś, był jej demoniczny zmysł, który alarmował ją, gdy zbliżał się jeden z nich. - Gdzie jest Xedrix? – Zapytał Xypher ciemnowłosego demona, który serwował drinki. - Stoi za barem. Xypher poszedł do obszaru gdzie były świecące rury i ręcznie malowany znak na lustrze, - logo klubu, przedstawiające kły wampira i trzy krople krwi, sączące się z ust. Xypher usiadł na jednym z wysokich stołków barowych obserwując tłum i popijając absynt. Napiął się w chwili, gdy ujrzał zbliżającego się do nich faceta. - Co jest? Simone zdecydowała, że to ona przekaże złą wiadomość, bo tak jak Xypher zauważył wcześniej, była kobietą i było mniej prawdopodobne, że Xedrix ją skrzywdzi. - To Kerryna. Znaleźliśmy rannego Kyle’a Peltier’a, który powiedział, że Gallu ją porwały. Kieliszki, które trzymał w rękach Xedrix rozbiły się na miliom kawałków i jego oczy zrobiły się intensywnie, przerażająco czerwone. - Co masz na myśli, mówiąc „porwały”? – Złapał jednego z demonów, który aktualnie przechodził obok i rzucił nim o bar. Ludzie szybko zabrali swoje drinki i odeszli. – Gdzie jest Kerryna? – Zażądał odpowiedzi Xedrix. Charonte zbladł. - Kiedy ostatnio ją widziałem powiedziała, że źle się czuje. Miała iść na górę do biura, by się położyć. Mówiła, żeby ci nie mówić. Powiedziała, że nie chce cię martwić. Powiedziała, że wróci nim zauważysz jej brak. Prawdziwy dym poszedł z nosa Xedrixa, gdy próbował opanować gniew. - Dlaczego pozwoliłeś jej wyjść samej? - Była chora, więc poszła z niedźwiedziem na górę. Zrobiłem tylko to, co Katika powiedziała mi, żebym zrobił. Xypher zmarszczył brwi. - Jak ona może chorować? Xedrix popatrzył na niego spode łba. - Ona nie jest chora. Ona jest w ciąży z moim simi.

187

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Simone opadła szczęka. To chyba źle? - Xedrix wyszedł zza baru, ale zanim mógł zrobić cokolwiek innego, Xypher złapał go za ramię. - Zabierz mnie ze sobą do Kalosis. Xedrix skrzywił się na niego. - Oszalałeś? Masz pojęcie, co Stryker zrobi z ciebie, jak tylko tam się pojawisz? - Nie obchodzi mnie to. Xedrix przechylił głowę, kiedy w zdziwieniu słuchał. - Twoje zemsta wiele dla ciebie znaczy, co? Xypher popatrzył na Simone zanim mu odpowiedział. - Moja zemsta już nic dla mnie nie znaczy. Wyślij mnie tam, a sprowadzę Kerrynę dla ciebie. Xedrix się cofnął. - Co ty mówisz? Xypher przerwał, gdy zastanawiał się i bardzo chciał im powiedzieć. To nie tylko chodziło o odzyskanie Kerryny – to chodził głównie o ochronę Simone. Zaczęła znaczyć dla niego więcej, niż wszystko inne. Nawet więcej, niż jego zemsta. - Rozumiem dlaczego nie chcesz zostać z Kerryną w Kalosis. Chroń tutaj Simone, a ja wyciągnę stamtąd Kerrynę dla ciebie. Przysięgam. Demon wykrzywił wargi. - Stryker nigdy ci nie pozwoli. On cię zabije po kilku minutowym show. Gallu chcą ją wykorzystać, nie oddadzą jej bez walki. - Stryker jest pół-człowiekiem i pół-bogiem. Jego moce nie są mocniejsze niż moje. Xedrix zaśmiał się szyderczo. - Jesteś w połowie Greckim bogiem... masz pomysł, co Apollymi może zrobić, w chwili, gdy wyczuje twój zapach. Zrobi z ciebie szaszłyki, zanim się obejrzysz. Jestem jedynym, który ma tam jakiekolwiek szanse. Na bogów, mam zamiar tam iść. Jesse przeklął. Simone przeniosła na niego wzrok i spojrzała na coś, na co wskazywał ponad ramieniem Xedrixa. Tam w cieniu, opierając się o ścianę stała Kerryna i wyglądała okropnie. Rzucili się do niej. Xedrix porwał ją w ramiona i tulił mocno. - Wszystko w porządku arita? Kerryna dyszała, jakby walczyła z falą nudności. Trzymała Xedrixa, gdy łzy pojawiły się w jej oczach. - Oni dali mi Aperia. Twarz Xedrixa zbladła.

188

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Co to jest? – Zapytała Simone. Xypher przeklął. - To wolno działające trucizna, zabójcza dla demonów. - Mam dwanaście godzin. – Powiedziała Kerryna łamiącym się głosem. – Jeśli zabiję Xyphera i Niszczycielkę, Satara da mi antidotum. Xedrix spojrzał na Xyphera. - Już jesteś martwy sukinsynu. - Nie!- Kerryna warknęła i zmusiła go, by odwrócił twarz i na nią popatrzył. – Nie możemy tego zrobić. Złość drgała w mięśniach na twarzy Xedrixa. - Nie mam zamiaru pozwolić ci umrzeć. Nie obchodzi mnie, kogo muszę zabić, by cię uratować. Zrobię to. Simone odchrząknęła, żeby zwrócić ich uwagę. - A nie możemy zdobyć jakoś antidotum? Kerryna pokręciła głową. - Satara ma je całe, a jest strzeżona przez tysiące Daimonów Spathi i demony Gallu. To beznadziejne. Ona chce życia Xyphera. Jego życie wymieni za antidotum. Simone nie chciała w to uwierzyć. - Musi być jakiś inny sposób. Xypher odwrócił się do niej, kiedy przypomniał sobie o kimś, kto nie był połączony z Apollymi i Satarą, ale kto również był mu winien przysługę. - Mam pomysł. Daj mi swój telefon. Simone to zrobiła. Otworzył telefon i wybrał numer Acherona, który odebrał po pierwszym sygnale. - Potrzebuję przysługi. Acheron roześmiał się. - Naprawdę? - Ale nie od ciebie. Potrzebuję porozmawiać z Katrą. - Dlaczego? – Był chłód w głosie Acherona. Nie, żeby Xypher go za to winił. Katra była jego córką i Xypher był pewien, że Ash zrobiłby wszystko, żeby ją chronić. Ale teraz mieli o wiele bardziej palący problem. - Potrzebuję kogoś, kto może wejść do Kalosis, skopać dupsko Satarze i ocalić niewinną... Dimme. Acheron przeklął. - Nie prosisz o zbyt wiele, co? Xypher zazgrzytał zębami, zanim wypowiedział drażniące go słowo.

189

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Proszę, Acheron. Tu nie chodzi o mnie. Chodzi o uratowanie matki i nienarodzonego dziecka. – Poważnie myślał, że to podziała na wahanie Acherona. - Gdzie jesteś? - Klub Vampyre w Warehouse District. Znasz to miejsce? - Nie, ale pojawię się tam niebawem. Xypher odłożył słuchawkę i spojrzał na Xedrixa. - Czekamy na przyjazd kawalerii. Zaufaj mi. Przesuwając kawałek Kerrynę, Xedrix wymacał coś na ścianie i podniósł rączkę alarmu przeciwpożarowego. Zabrzmiał ogłuszający dźwięk, który zagłuszył wszystko, nawet muzykę. Każdy człowiek w klubie pobiegł do drzwi, podczas, gdy demony skupiły się wokół Xedrixa. - Zamykamy na tę noc. – Xedrix poinformował pracowników. – Tyris zadzwoni do straży pożarnej i powie im, że piany klient pociągnął za rączkę przez pomyłkę. Posprzątajcie to miejsce. Podczas, gdy czekali na Acherona, Xedrix zaprowadził Kerrynę do baru i posadził ją na jednym ze stołków. - Co planujesz? – Simone zapytała Xyphera. – I nie mów „nic”, już zdążyłam się nauczyć, jaki dobry w tym jesteś. Spojrzał na Kerrynę zanim odpowiedział. - Jestem zmęczony widokiem krzywdy niewinnych ludzi. Mam zamiar powstrzymać to raz na zawsze. - A jeśli nie dasz rady? - Dam. Simone poczuła nagły ruch powietrza, zaraz przed tym, jak Acheron pojawił się z wysoką, niewiarygodnie piękną, blond kobietą, która była w zaawansowanej ciąży. To musiała być tajemnicza Katra. Charonte syknęli, gdy ich zobaczyli, ale szybko upadli na kolana przed nimi. Acheron rozejrzał się dookoła z wysoko uniesionymi brwiami. - To jest całkowicie nieoczekiwane. – Skrzywił się na Xyphera. – Skąd te Charonte pochodzą? Xedrix wstał powoli, by stanąć przed Acheronem, ale cały czas upewniał się, że miał oczy spuszczone i wbite w podłogę. - Przebacz nam, akri, za nasz brak czujności. Nie proszę o łaskę dla siebie, ale dla moich ludzi, oszczędź ich życia. Oni tylko podążyli za mną i robili, co im powiedziałem. Jestem tym, którego należy zabić, nie ich. Katra gapiła się na demony. - Wiec, to się z wami wszystkimi stało. Zastanawiałam się nad tym. Fajnie was widzieć ponownie, chłopaki. Cieszę się, że przeżyliście. Nie mam pojęcia, dlaczego wszyscy jesteście w

190

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

tym klubie, ale nadal cieszę się, że jesteście tu razem. – Spojrzała na Acherona i wskazała ruchem brody Xedrixa. – Xedrix powinien cię w szczególności zainteresować. - Jak to? - Cóż, ze wszystkich demonów jest ulubieńcem twojej matki, a po drugie jest starszym bratem twojej Simi. Acheron skrzywił się, gdy to ujawniła. - Naprawdę? Katra skinęła głową. Xedrix wyglądał na tak samo zaskoczonego, jak Acheron. - Simi? - Xiamara. – Katra powiedziała cicho. Szczęka Xedrixa opadła. - Moja siostra żyje? Katra uśmiechnęła się czule do demona i skinęła głową. - I jest zepsuta i rozpieszczona. Wzrok Xedrixa zmiękł. - Bądź błogosławiony, akri, za twoją życzliwość i miłosierdzie. Rozpaczałem przez wieki nad losem mojej młodszej siostry. - Przygotuj się. – Acheron powiedział śmiertelnie poważnym tonem. – Xiamara także z nami mieszka. Kerryna położyła rękę na dłoni Xedrixa. Demon wydawał się być ucieszony z wiadomości. - Wtedy będę mógł umrzeć szczęśliwy, akri, wiedząc, że są żywe. Dziękuję. Acheron przewrócił oczami. - Nie zamierzam cię zabić, Xedrix. Simi torturowałaby mnie przez wieczność. Jeśli bym w ogóle jakąś miał. A tak przy okazji jak wybraliście bar w Nowym Orleanie ze wszystkich możliwych miejsc? Kerryna roześmiała się, a potem skrzywiła, jakby fala bólu uderzyła w nią. - Niedźwiedź, Kyle Peltier znalazł ich, gdy uciekli z Kalosis. Próbowali zjeść turystę, ale Kyle powstrzymał ich za nim go zabili i wyjaśnił, że jeśli chcą tu żyć i umrzeć, muszą przestrzegać zasad ogólnie tu panujących. Dał im własne pieniądze i zainwestowali w ten bar i pokazał Xedrixowi, jak tym wszystkim zarządzać. Tych dwoje jest wspólnikami. Katra zmrużyła oczy na Kerrynę. - Pamiętam ciebie z Vegas. Jesteś Gallu Dimme, która uciekła. - I ja cię pamiętam, bogini. Dobrze pamiętam, że próbowałaś mnie zabić. - Ona nie jest zła, Kat. – Xypher powiedział szybko, wychodząc przed nich. – Ona ukrywa się, też próbując dopasować do dzisiejszego świata.

191

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Simone przesunęła się do przodu. - I jest tą, którą Satara otruła. Jedyne antidotum na to ma Satara w Kalosis. Jako przyszła matka możesz zrozumieć, dlaczego nie możemy pozwolić jej umrzeć. Xypher skinął głową. - Miałem nadzieję, że możesz nam pomóc. Wzrok Acherona spotkał się z Katry. - Wiesz, że nie mogę tam wejść bez wywołania końca świata. Jesteś zdana na siebie. Katra uśmiechnęła się. - Wiem. Zaraz wracam. – Poklepała Xedrixa czule po ramieniu. – Nie martw się, Xed. Kalosis jest jedynym miejscem gdzie Satara i Stryker nie mogę mi nic zrobić. Wiesz, co moja babcia zrobiłaby im, gdyby spróbowali. Xedrix skinął głową. Gdy zaczęła znikać, Xypher powstrzymał ją. - Czekaj, Kat. Chcę iść z tobą. Katra skrzywiła się na niego. - Jesteś pewny? Xypher spojrzał na Simone, po czym skinął głową. - Muszę to zrobić. - Wiem. – Simone powiedziała cicho. – Chciałam ci coś powiedzieć, zanim pójdziesz. - Co? - Kocham cię. Xypher nie mógł oddychać, gdy te słowa uderzyły w niego, jak fizyczny cios. Przyłożył swój policzek do jej. - To nie jest możliwe. - Zaufaj mi, że jest. I lepiej wróć tutaj, bo mam zamiar być bardzo wkurzona na ciebie. Nadal przyciskał swój policzek do jej i wdychał jej zapach. - Nie bój się. – Wyszeptał jej do ucha. – Wrócę, by cię prześladować. - Lepiej tak zrób. Xypher zrobił najtrudniejszą rzecz w swoim życiu. Odsunął się od Simone i dołączył do Kat. - Chodźmy. Katra podeszła do niego i dotknęła jego ramienia, zanim otworzyła portal do Kalosis. Xypher wpatrywał się w piękną twarz Simone do momentu, aż znikła w ciemnościach. Ze złamanym sercem zamrugał, gdy zmaterializowali się w czymś, co wydawało się być wielką salą. Były tam zgromadzone Daimony, jakby czekały na coś... lub kogoś. Katra odwróciła się w swoje lewo i zobaczyła gigantyczny tron. Siedział na nim Stryker, a Satara stała u jego boku.

192

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Nie jesteś martwy. – Powiedziała Satara na widok Xyphera. – Szkoda. Katra zaśmiała się na komentarz Satary. - On nie ma zamiaru umierać, Kuzynko. Daj mi antidotum. - Och, nie mogę tego zrobić. – Powiedziała Satara prześmiewczym tonem. - Tak. – Powiedziała Katra, przedrzeźniając ją. – Możesz. - Nie. Obawiam się, że nie. – Satara żachnęła się znów. – Miałam drobny wypadek. Już go nie mam. Kat uniosła jedną brew. - Straciłaś rozum? Zdajesz sobie sprawę, co Xedrix ci zrobi, gdy mu powiem, co zrobiłaś? - Xedrix? Demon? On nie żyje. - Nie. On żyje. – Kat skrzyżowała ręce na piersiach. Ta gra bawiła ją, odkąd wiedziała, że Satara kłamie. Ona dobrze wiedziała, że Xedrix żyje. – On jest ojcem dziecka Kerryny. Nie mogłaś gorzej wybrać wroga. W przeciwieństwie do Xyphera, on może się tu dostać samodzielnie i będzie chciał uzyskać pomoc Niszczycielki, kiedy wyrwiesz mu serce. Zgaduję, że muszę iść i powiedzieć mu, żeby zaczął ostrzyć pazury. Kat zaczęła znikać. - Och czekaj. Masz na myśli to antidotum? – Satara wyciągnęła małą fiolkę spomiędzy piersi. – Przypomniałam sobie. Mam go. - Och. Jestem tego pewna. Satara podała fiolkę Daimonowi, który wstrząsnął nią i podał Kat. Przezroczystą fiolkę i czerwoną cieczą w środku. Katra zapewniła Xyphera skinieniem głowy, że to była właściwa surowica. Wdzięczny, że Kerryna była uratowana, Xypher przeszedł i stanął przed tronem Strykera. - Jak już tu jestem, chcę rozejmu. Satara spojrzała na Xyphera, gdy wypowiedział te słowa, tak jakby się przesłyszała. - Co? - Słyszałaś. Przyszedłem, aby dojść do porozumienia w sprawie naszej przeszłości. I chcę pozbyć się ciebie z mojego życia raz na zawsze. Nigdy więcej demonów, nigdy więcej trucizn. Nigdy więcej gówna. Ty zostawisz mnie w spokoju, a ja zrobię to samo. Satara była przerażona. - Naprawdę? Stryker pochylił się, by do niej przemówić. - Proponuję, żebyś skorzystała z oferty. Wątpię, żebyś gdziekolwiek i kiedykolwiek znalazła lepszą. Satara zmrużyła podejrzliwie oczy. - Dlaczego to jest dla ciebie takie ważne?

193

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Dobrze wiedział, żeby nie odpowiadać zgodnie z prawdą. To by tylko zaszkodziło Simone. - Nie jest, tak samo jak i ty. Pozostały mi tylko dwa tygodnie na ziemi, chciałbym z nich skorzystać jak najlepiej się da. - Więc to tak? – Zapytała. - Tak. Satara zaśmiała się gorzko. - I naprawdę oczekujesz, że uwierzę w to, że pozwolisz mi żyć swoim życiem, a sam wrócisz do piekła? W pokoju. Bez szkód, bez zemsty. - Tak. Zeszła z podium i podeszła do niego z przekąsem na twarzy. - Czy myślisz, że urodziłam się wczoraj? Znam cię lepiej. Masz jakiś interes w tym. Xypher pokręcił głową. - Nie znasz mnie. Nigdy nie znałaś. Chce pokoju i chcę, żebyś zostawiła Simone w spokoju. Położyła sobie ręce po bokach, zanim przemówiła niskim, śmiertelnym tonem. - Więc się zabij. Tym razem Xypher zamrugał z niedowierzania. - Co? - Słyszałeś Xypher. Jeśli chcesz pokoju i chcesz zakopać topów wojenny, musisz to zrobić. Zabij się. - Satara! – Kat rzuciła ze złością. - Nie sataruj mi tu Kat. Wiem, jak grać w tę grę. Jeszcze lepiej wiem jak ją wygrać. – Zwróciła swoją uwagę ponownie na Xyphera. – Więc, jak będzie? Xypher stał w milczeniu, gdy rozważał ofertę. - Skąd mam wiedzieć, że nie kłamiesz? - Przysięgam na rzekę Styx, że jeśli się zabijesz, nigdy nie będę w pobliżu Simone. Ona będzie całkowicie bezpieczna przede mną, przed demonami i Daimonami z Kalosis. Nawet będę wysyłać jej kartkę na urodziny, co roku, żeby być w porządku. Xypher spojrzał na Kat, której twarz była szara. Nie! – Jego wewnętrzny głos zadysponował. Ale gdy zaczął to rozważać głębiej, to jednak miało sens. On i tak miał umrzeć. Czy naprawdę te dwa tygodnie stanowiło jakąś różnicę? Mogły tylko dać mu więcej wspomnień o Simone, które prześladowałyby go przez wieczność. Dłużej, by ją kochał. Dłużej ona kochałaby go. Nie. To było najprostsze rozwiązanie, by zakończyć teraz to, co ich łączyło. By pochować wszystko, co do tej pory się zdarzyło i pozamykać rany i zacząć je leczyć. Kiedy jego serce pękło skinął głową.

194

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Więc niech tak będzie. Kat wbijała w niego wzrok. - Nie możesz tego zrobić, Xypher. - Tak, mogę. To jedyny sposób, by zagwarantować bezpieczeństwo Simone. Satara zatrzymała się z boku jednego z Daimonów i wyciągnęła mu zza paska krótki miecz. Jej sposób poruszania się był uwodzicielski, gdy podeszła do niego. Przytrzymała miecz wycelowany w jego serce. - Mamy umowę? Kiwnął głową. Satara wbiła mu go prosto w serce. - Przepraszam. Nie chciałam, żebyś zmienił zdania, co do umierania. Xypher zatoczył się, kiedy nagły ból przetoczył się przez niego. Upadł na ziemię. Kat uklękła przy jego boku. - Xypher? - Nie mów Simone, co zrobiłem. Zostaw ją w spokoju... proszę. Powiedz jej, że to się stało szybko. Kat trzymała go blisko, ale to nie jej twarz pragnął oglądać. Chciał zobaczyć Simone po raz ostatni. Ale w ten sposób ją ochroni i głównie o to chodziło. Spojrzał na rękę, gdzie jego śluby zemsty zostały zapisane. Słowa rozmywały się, gdy ledwo łapał oddech. To była już przeszłość... Kat patrzyła, jak zgasło światło w oczach Xyphera i jak wypuścił ostatnie tchnienie. Satara uśmiechnęła się. Kat zacisnęła wargi, patrząc na zadowolony wyraz twarzy Satary. - Ty samolubna dziwko. - Och, zamknij się Kat. Masz, po co przyszłaś, a teraz idź. Kat wstała i stanęła przy mniejszej od niej Satarze. - Pewnego dnia, ktoś da ci to, na co zasługujesz. Nie mogę się doczekać, aby to zobaczyć. – Z tymi słowami wróciła do klubu. Unikając wzroku Simone, Kat podała antidotum Kerrynie, która uśmiechnęła się w podziękowaniu, zanim go wypiła. - Gdzie jest Xypher? – Pytanie Simone przedarło się przez jej umysł. Nie chcę tego robić... Ale nie miała wyboru. Odwracając się czuła się źle. Twarz Simone wyrażała nadzieję – było oczywiste, że spodziewa się Xyphera pojawiającego się zaraz obok niej. Przełknęła gulę w gardle i wyciągnęła rękę do Simone. - Nie udało mu się, kochana. Poległ w walce.

195

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

ROZDZIAŁ 17

Simone cofnęła się. Nie. To nie mogło tak być. - To nie jest zabawne Katra. Nie lubię grać w te wasze gierki. - Chciałabym grać, ale niestety nie gram. Simone zobaczyła jak horror i współczucie mieszają się na jej twarzy i przypomniało jej to sytuację, kiedy była dzieckiem. - Biedactwo, widziała to wszystko. Jej matka i brat zmarli na jej oczach. To będzie ją prześladować na zawsze. Ten sam wyraz miały twarze wszystkich wokoło. Gapili się na nią, jakby była dziwadłem. A w głębi niej wszystkie uczucia kotłowały się. Nie to, żeby to pozostawiało jakąś nadzieję, ale w sercu znała prawdę. Jesse trzymał ją za rękę. - Simone, wszystko w porządku? Jak mogło być „w porządku”? Xypher nie żyje! Czuła pieczenie w oczach, które sygnalizowało, że zaraz staną się czerwone. Chciała krwi tego, kto to zrobił. - Powiedz mi, co się tam stało? – Zażądała głosem, który zmienił się w demoniczne warczenie. - Obiecałam mu, że nie powiem. On chciał, żebyś żyła w spokoju i poszła na przód ze swoim życiem. …poszła na przód ze swoim życiem. –Była zmęczona składaniem układanki w całość. - Czy udało mu się zemścić na Satarze? Katra spojrzała z zakłopotaniem i nagle Simone miała całkowitą jasność. - Więc to tak. Wybrał zemstę i śmierć zamiast wrócić do mnie. Przynajmniej umarł szczęśliwy. Dostał, co chciał. Kat musiała ugryźć się w język, żeby nie powiedzieć prawdy. Ale teraz zrozumiała, dlaczego Xypher prosił ją, by tego nie robiła. Jeśli Simone wiedziałaby, że pożegnał się z życiem, tylko po to, by ją chronić, to by mogło również ją zabić. Podobnie jak strata Sina, zabiłaby Katrę. Wiedza, że poświęcił się dla niej, bolałaby bardziej, niż zachować święty spokój od winy i gniewu. Simone popatrzyła tam, gdzie stał Xedrix obok Kerryny, trzymając ją za rękę. Ona nigdy nie dotknie Xyphera ponownie. Ukrywając urywany oddech odwróciła się do Jessego i Glorii. - Chcę wrócić do domu. Acheron podszedł krok na przód.

196

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Zabiorę cię tam. - Dziękuję. Podał jej rękę, a ona ją złapała. W chwili, gdy to zrobiła, wszyscy byli w domu. Nie, nie wszyscy. Brakowało Xyphera. - Jest coś, co mogę dla ciebie zrobić? – Zapytał Ash. Pokręciła głową. - Powinnam chyba zobaczyć, co z Kylem i sprawdzić jak się miewa. - Już to zrobiliśmy. Jest dobrze. Będzie krótko dochodził do siebie i nie powinien mieć żadnych poważniejszych i trwałych uszkodzeń niż kilka blizn. - To dobrze. Przypuszczam, że to może dobrze opisać każdego z nas, co? Dziękuję za podrzucenie mnie do domu, Acheron. - Bardzo proszę. Mój numer jest w twoim telefonie. Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, zadzwoń. - Doceniam to. Wtedy zniknął. Jesse i Gloria stali na uboczu, obserwując jej zatroskanie. - Ze mną w porządku, rodzinko. Dlaczego nie pójdziecie posłuchać płyt, czy co tam? Jesse przełknął. - Przerażasz mnie Simone. Przerażała samą siebie. Tak źle czuła się wewnątrz, że nie mogła nawet płakać. To było takie uczucie, jakby była wypatroszona i nic w niej nie pozostało, poza pustą dziurą, gdzie kiedyś było jej serce i dusza. Chcąc być sama, zdjęła płaszcz i rzuciła go niedbale na podłogę, kierując się do swojego pokoju. Łóżko było wciąż w nieładzie od ich porannej zabawy. Odepchnęła tę myśl na bok. Jeśli ona nie znaczyła dla niego nic więcej, to on dla niej też nie powinien. Gniew zaczął gotować się w niej. Przycisnęła poduszkę do klatki piersiowej i wdychała ciepły, męski zapach, który na niej pozostał. To właśnie spowodowało jej odrętwienie. Smutek i trwoga zawitały w jej głowie, tak, że chciała krzyczeć z bólu. Zamiast tego upadła na kolana, kiedy łzy złości zaatakowały jej oczy. Xyphera już nie było. - W cholerę z tobą, draniu! W cholerę… Ale problem polegał na tym, że nie chciała go odesłać w cholerę. Myśl o nim w Tartarze była dla niej torturą… To było więcej, niż mogła znieść.

***

197

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Xypher stanął w miejscu, które znał lepiej niż własną kieszeń. W ciągu wieków przeliczył tu każde ziarnko piasku. Każde z nich było przesiąknięte jego krwią. A teraz był tu z powrotem. Łańcuchy wypełzły z sufitu i obwiązały mu nadgarstki. Chociaż raz nie walczył, gdy uniosły go z ziemi. Jego ramiona zaczęły piec od wagi jego ciała. Ale fizyczny ból był niczym, w porównaniu do tego, który był w jego klatce piersiowej. Simone. Ochraniam ją. Powtarzał te słowa w kółko, żeby dodały mu otuchy. Wolał sam cierpieć niezliczone męki, niż zobaczyć, że ona cierpi. Było warto. Drzwi do celi otworzyły się. Xypher spiął się w sobie, gdy zobaczył boga podziemnego świata. Wysoki i mroczny. Hades był ubrany na czarno. Przechylił głowę przyglądając mu się. - Nie sądziłem, że wytrzymasz tam miesiąc. Patrząc na ciebie, myślę, że chyba miałem rację. - Nie jestem w nastroju do rozmowy, Hadesie. Po prostu zacznij tortury. - Ciekawe. Moi więźniowie tak rzadko proszą bym ich krzywdził. I pomyśleć, że teraz wolałbyś być w ramionach Simone, niż wisieć tu jak kawałek mięsa. - Nie mieszaj jej do tego. - Tego, niestety, nie mogę zrobić. Strach ogarnął serce Xyphera. - Co masz na myśli? - Wiesz, Xypher, naprawdę cię nienawidzę. Szczerze muszę przyznać, że torturowanie jest jedną z moich najlepszych przyjemności. A teraz, jak zawsze, zaczynasz mnie wkurzać. - Wiszę tutaj, czekając na pobicie. Powiedz mi, jak to, u diabła, może cię wkurzać? - Ponieważ muszę pozwolić ci odejść, ty draniu. Niedowierzanie przeszło przez jego głowę. - Co? - Ta umowa, co ją zawarłem z Kat… pamiętasz? Miałem pozwolić ci być człowiekiem przez miesiąc i jeśli przez miesiąc znalazłbyś w sobie człowieczeństwo, miałeś być wolny. Bezinteresownie poświęciłeś się dla kogoś innego. I to nawet nie zabrało ci miesiąca. Niech cię cholera. Xypher wciąż nie mógł uwierzyć w to, co słyszał. Tak szybko, jak łańcuchy zniknęły upadł na podłogę. - Wynoś się stąd, Skotos. Nie mogę cię tu dłużej trzymać.

***

198

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Simone wciąż leżała na środku swojej podłogi, gdy telefon zadzwonił. Popatrzyła na wyświetlacz i zobaczyła, że dzwoni Tate. Uspokajając urywany oddech, odchrząknęła i odebrała. - Jest następne morderstwo dokonane przez demona. - Jesteś pewien? - Absolutnie. Znasz procedurę… jesteśmy na rogu Rampart i Esplanade. - Będę tam. Odłożyła telefon i przetarła oczy zanim poszła do pokoju Jessego. Znalazła go w łóżku pieszczącego się z Glorią. Zaczął pomału znikać, gdy spostrzegł, że ona stoi w drzwiach. - Umm, my właśnie… - W porządku, Jesse. Idę na spotkanie z Tatem i nie chcę byś się martwił. Niedługo wrócę. - Jesteś pewna? Nie potrzebujesz trochę czasu? - Życie toczy się dalej, prawda? – To była jedna z lekcji, której się nauczyła. – To nie tak, że mnie ominie, czy coś. Poza tym muszę coś zrobić dla odwrócenia uwagi. Zamknęła drzwi i ruszyła w stronę samochodu. Możesz używać swoich mocy demona. Tak, mogła. Ale teraz nie chciała myśleć o tej części siebie. Chciała, by jej życie wyglądało z powrotem tak, jak było przed pojawianiem się Xyphera. Przede wszystkim chciała być wolna od bólu, raniącego jej serce. Nie zeszło jej długo, by dostać się na miejsce przestępstwa. Światła policji raziły w ciemności. Wyszła z auta i skierowała się do Tate’a, który stał samotnie, przyglądając się ciału. - Czy ty nigdy nie masz dnia wolnego od pracy? - Nie, gdy morderstwo jest takie dziwne. – Spojrzał za jej ramię. – Gdzie… - On odszedł. Zostawmy to w spokoju, dobrze? Wnioskując po minie, mogła powiedzieć, że się zdziwił, ale nie chciał jej naciskać. - Jane Doe.21 Dokładnie takie same rany jak w przypadku Glorii i naszego człowieka w uliczce, którego gaz spontanicznie spalił w płomieniach. Chcesz się przyjrzeć bliżej? - Jasne, jakbym chciała, żebyś mi wbił śrubokręt w oczodół. Dawaj, zobaczmy, z czym tu mamy do czynienia. - O witamy z powrotem pani Sarkazm. Tęskniłem za tobą. Simone nie skomentowała tego, gdy odkryła ciało i przyglądała się biednej kobiecie. Tate miał rację. A gdy się pochyliła wyczuła niepowtarzalny zapach, który unosił się nad zwłokami. Kaiaphas. Ciało kobiety śmierdziało demonem. Gdy zrobiło jej się niedobrze, zamknęła oczy, by się uspokoić. Więc brat Xyphera, był mordercą, którego szukali przez cały ten czas. Z pewnością Xypher też musiał go wyczuć. Dlaczego jej nie powiedział? Powoli wstała na nogi. - Będziesz potrzebował, aby to ciało znowu spontanicznie się spaliło, Tate. 21

W Ameryce tym imieniem określa się nieznane zwłoki, u nas NN. Jane – to zwłoki żeńskie, John – męskie.

199

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Tia… muszę wymyślić coś lepszego, niż to. Spojrzała ponad nim. Był tam dom z luźnym parapetem. To powinno załatwić sprawę. Przeprowadziła Tate’a w bezpieczne miejsce, zanim użyła swoich mocy, by parapet spadł i uciął głowę biednej kobiecie. - Problem rozwiązany. Tate z niedowierzaniem zagapił się na nią. Trzymał ręce w górze. - Nie chcę wiedzieć, co właśnie zrobiłaś. Mój raport i tak jest dostatecznie skomplikowany. Simone chciała mu odpowiedzieć, ale uczucie bycia podglądaną powróciło do niej. To pełzło po jej skórze jak złowrogie prześladowanie. Teraz, ze względu na swoje moce, mogła wskazać sprawcę. - Nic ci nie będzie, Tate. Wyszła stamtąd, gdy fotograf przyszedł zrobić więcej zdjęć. Podczas, gdy Tate rozmawiał z policjantami i oglądał ponownie ciało, ona wymknęła się w ciemność, do źródła swojego dyskomfortu. - Kaiaphas. – Zawołała. – Wiem, że tam jesteś. Pojawił się bezpośrednio przed nią, wąchając jej włosy. - Śmierdzisz jak bydło i jak demon. Czy masz pojęcie, jak prowokacyjne to jest? - Świetnie. Mam feromony demona. Po prostu to, co zawsze chciałam mieć. Kaiaphas roześmiał się. - Xypher nie powiedział ci nic o twojej rodzinie, prawda? - Nie. - Twój ojciec, Palackas, był jednym z najbardziej brutalnych zabójców jakich kiedykolwiek znano. Zanim został niewolnikiem był znany z tego, że niszczył całe wsie, zabijając kobiety i dzieci i każdego, kto mu stanął na drodze. - Kłamiesz! - Nie, nie kłamię. Jak myślisz, dlaczego jego pan był tak zdeterminowany, by mieć go z powrotem? Był zbyt niebezpieczny, by go kiedykolwiek uwolnić. Kłamał i ona o tym wiedziała. - Mój ojciec taki nie był. Był dobrym człowiekiem. Kaiaphas złapał ją za głowę i szepnął coś, czego nie mogła zrozumieć. W jej umyśle pojawił się obraz jej ojca, jako młodego człowieka. Nie, nie człowieka. On był demonem. Jego oczy były czerwone jak ogień, zęby wysunięte i zaostrzone, gdy przechodził przez starożytną wieś jak burza, zabijając kogo popadło. Jak to mogło być możliwe?

200

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Wiedziałem, że Palackas miał ważny powód, ale nie sadziłem, że to jesteś ty. Pachniesz jak twoja matka… ale nie było zapachu Palackas’a na tobie. - Skąd wiesz, jak pachniała moja matka? - Byłem tam, Simone. Nie pamiętasz? Dyszała, kiedy wróciła pamięcią do tamtej nocy. Znowu była na tylnym siedzeniu patrząc w okno. Było tam dwóch mężczyzn… nie, był i trzeci. Pochylił się i zerwał naszyjnik z szyi jej nieżyjącej matki. Potem odwrócił się, jakby wyczuwając ją. Zamarła tak, że nie mogła się poruszyć. Wszystko, co mogła zrobić, to modlić się, żeby zagłówek siedzenia ukrył ją przed nim. Wtedy dźwięk syreny policyjnej przeszył powietrze. Mężczyźni w sklepie rozproszyli się. Nie, oni zniknęli, tak jak stali… Wściekłość zaczynała ją rozrywać. - Ty skurwysynie! Zaśmiał się. - Mój pan powiedział, żeby to wyglądało jak ludzka śmierć. Jeśli Palackas chciał żyć, jak jeden z nich, musiał umrzeć, jak jeden z nich. I tak się stało. Zabiłem jego rodzinę, wiedząc, że nie będzie potrafił bez nich żyć. Potężny demon zdjęty jednym strzałem w głowę… ale ty to wiesz, prawda? Ty znalazłaś jego ciało. Wrzeszcząc z oburzenia, Simone rzuciła się na niego i strzeliła porcją energii, tak jak nauczył ją tego Xypher. Kaiaphas uniknął go i roześmiał się. - Ty naprawdę wierzysz, że ten drobny trik zadziała na mnie? - Uderzył ją mocno. – Wiesz dlaczego twoja matka nigdy nie przyszła do ciebie po śmierci? Zjadłem jej duszę, z reszta tak jak i twojego brata. A teraz idę, by posmakować twojej. - Posmakuj tego. – Walnęła go czołem w nos, sprawiając, że się złamał. Zatoczył się do tyłu. Uderzyła go mocą, którą odziedziczyła po ojcu, a następnie kopnęła go w krocze wystarczająco mocno, by podskoczył i upadł na ziemię. Jego skóra zaczęła się gotować, kły wydłużyły się znacznie. Uniknął jej następnego ciosu i przetoczył się na bok. Wstał, podniósł ją za szyję i rzucił na ziemię. Z powietrza zmaterializował miecz. Simone rozejrzała się w poszukiwaniu broni, gałęzi… czegokolwiek. Nie było nic pod ręką. - Spróbuj tego. Wzdrygnęła się, gdy usłyszała znajomy, głęboki głos, który przemówił do jej ucha i znalazła za sobą człowieka, który miał jedno oko zielone, a drugie niebieskie. Był wspaniały i wyciągał mały miecz w jej kierunku. Nie kwestionując tego chwyciła miecz. W chwili, gdy jedną ręką dotknęła rękojeści, przepływ mocy przeszedł przez jej ciało. Usłyszała szepty w wielu językach. - Simone. – To był głos jej ojca.

201

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

- Tatuś? - Zamknij oczy mała, a poprowadzę cię. Ufając, że jej ojciec zrobi jak powiedział, zamknęła oczy i przez chwilę była ślepa, ale zaraz widziała wszystko bardzo wyraźnie. Nawet wiatr był widoczny dla demona w jej wnętrzu. Kaiaphas natarł na nią, a ona odparowała cios. Im mocniej on uderzał w jej miecz, tym łatwiej jej było z nim walczyć. Im lepiej jej szło, tym bardziej gniew Kaiaphas’a rósł. - Będziesz mnie prosić o miłosierdzie, jak twoja matka, kurwo. Zgrzytała zębami aż usłyszała głos swego ojca w jej głowie. - Gniew jest twoim wrogiem. Nie idź na przód dla gniewu, tylko dla celu. Jak to możliwe? W momencie, gdy tak pomyślała, ostrze posłuchało jej zgodnie z prawdą. Odbiła pchnięcie Kaiaphas’a i zagłębiła miecz głęboko w sercu demona. - To za moją matkę. – Powiedziała, a łzy zebrały się w jej oczach. – I za mojego braciszka, któremu odebrałeś przyszłość. Smaż się w piekle, skurwysynie. – Chwyciła miecz wystający z jego klatki piersiowej i przekręciła kilka razy, zanim wyjęła. Chwile później Kaiaphas stanął w płomieniach. Jego krzyk odbił się echem w ciemności. Nagle rozległy się oklaski za nią. Simone wzdrygnęła się, gdy zobaczyła, że klaskał ten sam mężczyzna, który dał jej miecz. - Kim jesteś? - Nie zadawaj pytań, na które już znasz odpowiedź. - Jesteś Jaden. Pochylił do niej głowę w szyderczym geście. Spojrzała w dół na miecz, który był niespotykany i nigdy wcześniej takiego nie widziała. Czarna rękojeść połyskiwała na czerwono. Czerne róże i winorośl zostały na nim wyryte. Wzór lekko zakrzywiał się ku górze. - Dlaczego mi to przyniosłeś? - Obiecałem twojemu ojcu spokój. Powiedziałem, że żaden demon nie zrani jego dziecka. Tak, jak Xypher ci powiedział, nie mogę nikogo zabić, by wypełnić umowę. Mogę tylko zapewnić środki. - Podniosła miecz, by mu go oddać, ale odmówił przyjęcia go. – To należy do rodu demonikyn. Strzeż go dobrze. Demoniczny miecz jest najlepszą ochroną przed innymi tego rodzaju. Dzięki niemu można zabić demona, który przyjdzie po ciebie, lub kogoś z twoich. - Dziękuję. Roześmiał się. - Nie dziękuj mi. Nie zrobiłem nic, za co mogłabyś się wymienić. Zaczął znikać. - Jaden zaczekaj!

202

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Znów stanął przed nią. Simone próbowała mówić, ale słowa nie chciały przejść przez jej gardło. Chciała zapytać o Xyphera, a jednak nie mogła. - Oddał się za ciebie. – Jaden powiedział to stoickim głosem. - Co? - No, to chciałaś wiedzieć, prawda? Xypher pozwolił Satarze się zabić, w zamian za jej słowo, że zostawi cię w spokoju. Zrezygnował z zemsty, abyś ty była bezpieczna. - Nie. On zrealizował swoją zemstę. Jaden położył dłoń na jej ramieniu i w swoim umyśle mogła zobaczyć obraz Xyphera w Kalosis. Patrzyła jak wypowiadał słowa i jak umarł na rekach Katry. - Nie! – Płakała nie mogąc tego znieść. – Musisz mu pomóc. - Nie mogę tego zrobić. - Załatwiasz interesy. Xypher powiedział, że masz moc, by zrobić wszystko. Wszystko. - Co sugerujesz? - Jeśli uwolnisz Xyphera z Tartaru możesz zabrać moją duszę. - Czy rozumiesz, co za umowę podejmujesz? Kiedy odbiorę ci duszę, staniesz się własnością tego, komu dam tę duszę. Będziesz związanym demonem, narażonym na kaprysy swego pana. Nie będziesz miała własnej woli. Własnej przyszłości. Nic. - Nie obchodzi mnie to. Xypher umarł za mnie. Nie mogę pozwolić, by był karany za to. - On umarł, by zapewnić ci bezpieczeństwo. - Będę bezpieczna, gdy będę związana. Będzie miał, co chciał. Proszę, Jaden. Nie mogę żyć, wiedząc, że on jest torturowany. - Bardzo dobrze. – Podał jej sztylet. – Otwórz sobie żyły, siostro.

***

Xypher zmaterializował się w sypialni Simone, spodziewając się, że ją tam zastanie, ale było pusto. Zamknął oczy wyczuwając obecność w jej mieszkaniu. Simone nie było, ale Jesse i Gloria byli w jego pokoju. Bez zwłoki teleportował się tam, by znaleźć dwa duchy kompletnie nagie w łóżku. - Och bogowie. Oślepłem. – Odwrócił się do nich plecami. - Czy ty nie pukasz? – Powiedział Jesse, zanim w głowie pojawiła się wiadomość, że Xypher wrócił. – O mój Boże, jesteś martwy. - Nie tak martwy jak ty, duszku. Gdzie Simone? - Wyszła na wezwanie. - Gdzie? - Nie powiedziała. Zadzwoń do Tate’a i zapytaj. Jego numer znajdziesz na lodówce.

203

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Xypher zostawił ich, szybko przeszedł do kuchni i znalazł wizytówkę Tate’a. Biorąc jej bezprzewodowy telefon stacjonarny, wykręcił numer. Tate zgłosił się po drugim sygnale. - Tate? Tu Xypher. Gdzie jest Simone? - Powiedziała, że odszedłeś. - Bo tak było, ale już wróciłem i staram się ją znaleźć. - Cóż, była tu jeszcze sekundę temu. Widzę jej samochód po drugiej stronie ulicy, więc ona musi… Używając swych mocy, by zlokalizować Tate’a, Xypher zmaterializował się przed nim, zanim ten zdążył wypowiedzieć, choćby jeszcze jedno słowo. Tate rozejrzał się dookoła. - Cholera, masz szczęście, że nikt cię nie widział, chłopcze incognito. - Nie mam na to czasu. Muszę znaleźć Simone. - Hej, doktorku? Możesz tu przyjść na sekundę? - Pomogę ci jej szukać za chwilkę. – Powiedział Tate, zanim podszedł do oficera. Xypher warknął, gdy poczuł coś dziwnego w powietrzu. Jaden. Złe przeczucie przeszło przez niego, gdy zaczął węszyć i poszedł szukać. Skręcił za róg i zamarł. Nie! To jedno słowo wypaliło mu się w umyśle, gdy zobaczył Simone na ziemi. Przerażony podbiegł do niej i porwał ją w ramiona. Ale w chwili, gdy ją dotknął, wiedział. Była martwa. Spojrzał w górę na Jadena. - Coś ty zrobił? - Ja nic nie zrobiłem. To ona. - Nie waż się grać ze mną w tę bzdurną grę. Co za umowa powstała między wami? - Chciała cię wyciągnąć z Tartaru. - Ty pieprzony gnojku, już byłem poza Tartarem. - Wiem. - Wiedziałeś i mimo to zgodziłeś się na umowę? Wzruszył ramionami. - Chciałem się dowiedzieć, jak daleko się posunie. Bezsilna wściekłość przedarła się przez niego. Nie mogąc myśleć, opuścił Simone na ziemię i skoczył na Jadena. Jaden złapał go i obrócił tak, że przyszpilił go do bocznej ściany domu. - Lepiej pomyśl dwa razy, demonie, zanim zamierzysz się na mnie. – Wściekłość wrzała w tych dwu-kolorowych oczach. Kły Jadena błysnęły, gdy mówił przecinając słowa. – Gdyby Simone pozostała przy życiu, musiałbyś patrzeć jak umiera ze starości, a ty nadal żyłbyś w obecnej formie. To jest to czego chciałeś? Xypher zamrugał z niedowierzania. - Co?

204

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Jaden popchnął go, a następnie puścił. Wyjął małą fiolkę z białą substancją w środku z wewnętrznej kieszeni kurtki. - Teraz jest wolna od ludzkiej długości życia. Nie będzie się starzeć i nie umrze z tego powodu. - Ale ona jest związana? Jaden pochylił głowę. - Tak, jest. Wpatrywał się w jej duszę przez minutę, po czym dał fiolkę Xypherowi. - Jaka jest cena? - Wy dwoje, winni jesteście mi przysługę. Pewnego dnia wrócę po nią. Zamknął dłoń Xyphera na fiolce i zniknął. Xypher nie mógł oddychać, gdy wpatrywał się w jej duszę w swoim reku. Nie mógł uwierzyć w to, co Jaden dla nich zrobił. Dlaczego? Było to tak sprzeczne z tym, co wiedział o demonie Pośredniku. Darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby. Wiedział, to, co Jaden też wiedział, że nie było nic na tym, czy na tamtym świecie, czego nie zrobiłby, by uwolnić Simone. Jego serce waliło z radości, gdy przytknął fiolkę do jej ciała i wlał jej duszę z powrotem. Otworzyła oczy i spojrzała na niego. - Xypher? - Twój najgorszy koszmar powrócił.

***

Jaden przez chwilę patrzył na Xyphera i Simone, którzy dzielili się ze sobą wszystkim, co mieli. Przypomniał sobie czas, gdy robił to samo. - Cokolwiek zrobią, nie zdradzą się nawzajem. Opaska na jego szyi rozgrzała się i zapiekła. Krzywiąc się opuścił ich i wrócił do swojego pana. Kłujący wiatr przedzierał się przez niego, kiedy tak stał i czekał. - Co robiłeś? - Moją pracę. Bezcielesne uderzenie otwarło jego lewy policzek aż do kości. Jaden przeklął na ból, który to wywołało. - Nic nie warty psie. Pozwalasz córce Palackas odejść? - Wywiązałem się z umowy, którą zawarł ze mną w dobrej wierze. Kolejne uderzenie rozcięło jego klatkę piersiową tak głęboko, że upadł na kolana. - Brzydzę się twoim współczuciem. - Tia, cóż, ty też mnie nie pociągasz.

205

Dream Chaser tłum: agnes_ka1 beta: Chmurka_987

Jaden zrozumiał, że powinien swoje zdanie trzymać tylko i wyłącznie dla siebie, kiedy wylądował na ścianie. - Pewnego dnia, psie, nauczysz się posłuszeństwa. Jaden przełknął, gdy zdał sobie sprawę, że jego ubrania znikają. Wiedział, co miało nadejść. Kara. I to będzie bolało jak diabli...

***

Tak, Xypher i Simone byli mu winni więcej, niż mogliby nawet zamarzyć. Xypher westchnął, kiedy położył się obok Simone, która jeszcze mruczała z zadowolenia. - Lubię demoniczny seks. – Powiedziała, przetaczając się na niego i przygniatając go do łóżka. - Mówiłem ci, że polubisz. Roześmiała się, a następnie zaczęła go całować do nieprzytomności. - Dziękuję, Xypher. - Za co? - Za to, że starałeś się mnie ochronić. - Nie jestem tym, który wymienił swoją duszę, za uwolnienie z piekła. - Nie, ale oddałeś swoje życie, bym była bezpieczna. Myślę, że to czyni z nas parę. Wziął jej twarz w swoje dłonie. - Kocham cię, Simone. I przysięgam każdą swoją cząstką, że nigdy w to nie zwątpisz. Wzięła jego prawą dłoń w swoją i pocałowała jego kostki. - Nie martw się, nie zwątpię. Simone uśmiechnęła się, zanim położyła się na nim i przytuliła go mocno. Zamknęła oczy, gdy uświadomiła sobie, że Xypher dał jej coś więcej, niż tylko swoją miłość. Dał jej rodzinę i nauczył o sobie więcej, niż mogłaby przypuszczać. Po raz pierwszy w życiu miała realną przyszłość przed sobą. I rodzinę, która będzie przy niej, bez względu na wszystko.

KONIEC

206