1.Daniel Vartanian-Umieraj dla Mnie- Karen Rose

KAREN ROSE UMIERAJ DLA MNIE Przekład AGATA KOWALCZYK

Prolog Filadelfia, sobota, 6 stycznia Pierwszą rzeczą, jaka dotarła do Warrena Keyesa, był zapach. Amoniak, jakby środek dezynfekcyjny… i coś jeszcze. Co? Otwórz oczy, Keyes. Słyszał własny głos, odbijający się echem w głowie i nie mógł unieść powiek, choć bardzo się starał. Ciężkie. Były takie ciężkie, ale walczył, dopóki ich nie otworzył. Ciemno. Nie. Widać odrobinę światła. Warren mrugnął raz, i jeszcze raz, z większą determinacją, aż migotliwe źródło światła nabrało ostrości. Pochodnia osadzona w uchwycie na ścianie. Jego serce zaczęło gwałtownie łomotać. Ściana była kamienna. Jestem w jaskini. Serce galopowało teraz jak szalone. O co chodzi, do diabła? Rzucił się naprzód i wściekły, palący ból przeszył jego ręce aż do pleców. Zachłystując się powietrzem, Warren upadł na jakąś płaską, twardą powierzchnię. Był związany. O Boże. Miał skrępowane ręce i nogi. I był nagi. Pułapka. Panika wzbierała w jego żołądku, szarpała wnętrzności. Przez chwilę szamotał się jak dzikie zwierzę, po czym znów upadł do tyłu, zasapany, z każdym oddechem czując na języku posmak amoniaku. Amoniaku, i… Zadławił się oddechem, gdy rozpoznał smród przebijający się przez zapach środka dezynfekcyjnego. Coś martwego. Gnijącego. Coś tu zdechło! Zamknął oczy, siłą woli próbując powstrzymać panikę. To się nie dzieje naprawdę. To tylko sen, koszmar. Zaraz się obudzę. Ale nie śnił. To - czymkolwiek było - było rzeczywiste. Leżał rozciągnięty na czymś, co przypominało lekko nachyloną deskę. Miał skrępowane nadgarstki, a ręce podciągnięte za głowę. Dlaczego? Próbował myśleć, przypomnieć sobie. Było coś… obraz w jego mózgu, tuż poza zasięgiem. Wysilił się, by uchwycić to wspomnienie, i zdał sobie sprawę, że boli go głowa - skrzywił się, gdy czarne mroczki bólu zatańczyły mu przed oczami. Boże, to było jak potężny kac. Ale przecież nie pił. Zgadza się? Kawa. Pamiętał, że pił kawę, obejmował dłonią kubek, by się ogrzać. Zmarzł. Był

na dworze. Biegałem. Dlaczego biegał? Poruszył nadgarstkami, czując pieczenie otar-tej skóry, i wyciągnął palce, aż opuszki dotknęły liny. - Wreszcie się obudziłeś. Głos dobiegał z tyłu. Warren wygiął szyję, próbując coś zobaczyć. Nagle przypomniał sobie, i ucisk, który czuł na piersi, odrobinę zelżał. To film. Jestem aktorem i kręcimy film. Dokument historyczny. Biegał z… z czym? Skrzywił się, wytężając mózg. Z mieczem, no tak. Był w kostiumie średniowiecznego rycerza, miał hełm i tarczę… a nawet kolczugę, na Boga. Teraz wszystko wróciło. Przebrał się, zmienił nawet majtki na jakiś drapiący, bezkształtny worek, który drapał go w kroku. Miał miecz i trzymał go w ręku, biegając po lesie przed studiem Muncha i wrzeszcząc, ile sił w płucach. Czuł się jak idiota, ale robił to, bo tak było napisane w cholernym scenariuszu. Ale to… - znów bezsilnie szarpnął więzy - tego nie było w scenariuszu. - Munch. - Głos Warrena był zduszony, drapał jego zaschnięte gardło. - Co to ma być, do cholery? Ed Munch pojawił się po lewej. - Myślałem, że się już nie obudzisz. Warren zamrugał, gdy słabe światło pochodni zamigotało na twarzy Muncha. Jego serce zatrzymało się na mgnienie. Munch się zmienił. Przedtem był stary, przygarbiony. Siwe włosy i staranie przycięty wąsik. Warren przełknął ślinę, jego płuca ledwie chwytały powietrze. Teraz Munch stał prosto. Wąsik zniknął. Tak jak i jego włosy została tylko ogolona, błyszcząca czaszka. Munch nie jest stary. Lęk poruszył się w trzewiach Warrena niczym wąż, wijąc się i kąsając. Umówili się na pięć stówek za te zdjęcia. W gotówce, jeśli zjawi się w umówionym dniu. Warren był podejrzliwy - to było sporo pieniędzy jak za historyczny dokument, który pokażą najwyżej w telewizji publicznej, i to przy dużym szczęściu. Ale się zgodził. Jeden stary dziwak nie wydawał mu się groźny. Ale Munch nie jest stary. Żółć podeszła mu do gardła. Co ja zrobiłem? A tuż za tym pytaniem pchało się następne, bardziej przerażające. Co on zrobi mnie? Kim jesteś? - wychrypiał. Munch przystawił mu do warg butelkę z wo-dą Warren odsunął się, ale Munch chwycił jego podbródek z zaskakującą si-łą..

Jego ciemne oczy zmieniły się w szparki. Warren zastygł ze strachu. Tym razem to tylko woda - warknął Munch. - Pij. Warren plunął wodą prosto w je-go twarz i zesztywniał, gdy Munch uniósł pięść. Ale pięść opadła powoli i Munch wzruszył ramionami. W końcu wypijesz. Musisz mieć nawilżone gardło. Warren oblizał usta. - Dlaczego? Munch znów zniknął gdzieś za nim i Warren usłyszał, że coś sunie po podłodze. Kamera wideo, którą Warren zobaczył, gdy Munch przepchnął ją obok i ustawił jakieś półtora metra od niego. Obiektyw był wycelowany prosto w jego twarz. - Dlaczego? - powtórzył Warren głośniej. Munch spojrzał przez wizjer i się odsunął. - Bo chcę, żebyś krzyczał. - Uniósł brew z absurdalnie obojętnym wyrazem twarzy. - Wszyscy krzyczeli. Ty też będziesz. Przerażenie wezbrało w gardle Warrena, ale jakoś je zdusił. Zachowaj spokój. Bądź dla niego grzeczny, to może zdołasz się jakoś z tego wykręcić. Wykrzywił wargi w uśmiechu. - Posłuchaj, Munch, puść mnie, i uznamy, że nie było sprawy. Możesz zatrzymać sceny walki mieczem, które już nakręciliśmy, i nie wezmę za nie ani grosza. Munch tylko spojrzał na niego, wciąż obojętny. - I tak nie zamierzałem ci zapłacić. - Znów zniknął, i pojawił się, pchając kolejną kamerę. Warren przypomniał sobie kawę, nalegania Muncha, by ją wypił. Tym razem to tylko woda. Wściekłość wybuchła w nim, na chwilę zagłuszając strach. - Uśpiłeś mnie - wysyczał i nabrał powietrza do płuc: - Pomocy, ludzie! - wrzasnął najgłośniej, jak zdołał, ale ochrypły dźwięk, który wydobył się z jego gardła, był żałośnie cichy. Munch nic nie powiedział, ustawił tylko trzecią kamerę, na żurawiu i skierował w dół. Każdy jego gest cechowała metodyczność i precyzja. W jego ruchach nie było po-

śpiechu. Nerwowości. Strachu. W tej chwili Warren zrozumiał, że nikt go nie usłyszy. Lawa wściekłości odpłynęła, pozostawiając tylko strach, lodowaty i wszechwładny. Jego głos drżał. Musi być jakiś sposób… jakieś wyjście. Coś, co mógłby powiedzieć. Zrobić. Zaproponować. Błagać. Będzie błagał. - Proszę cię, Munch, zrobię wszystko… - Zdanie rozpłynęło się w powietrzu, gdy słowa Muncha na nowo rozbrzmiały w jego głowie. Wszyscy krzyczeli. Ed Munch. Klatka piersiowa Warrena ścisnęła się, desperacja utrudniała oddychanie. - Munch to nie jest twoje prawdziwe nazwisko. Edward Munch, malarz. - Przed oczami stanął mu obraz z upiorną postacią o wykrzywionej z bólu twarzy. Krzyk. - Tak naprawdę to się wymawia „Munk”, nie „Munch”, ale nikt nigdy nie mówi te-go poprawnie. Nikt nie dba o szczegóły - dodał zniesmaczonym tonem. Szczegóły. Wcześniej też truł o szczegółach i ściągał brwi, kiedy Warren nie chciał się zgodzić na drapiące majtki. Miecz też był prawdziwy. Powinienem był załatwić nim tego gnoja, kiedy miałem okazję. - Autentyzm - mruknął Warren, powtarzając to, co wcześniej brał za ględzenie starego wariata. Munch skinął głową. - Teraz rozumiesz. - Co mi zrobisz? - Głos Warrena był dziwnie spokojny. Kącik ust Muncha uniósł się. - Niedługo sam zobaczysz. Warren z trudem chwytał powietrze. - Błagam. Błagam, zrobię, co zechcesz. Tylko mnie puść. Munch nie odpowiedział. Przyturlał wózek z telewizorem do kamery stojącej w nogach Warrena, po czym ze spokojną precyzją zaczął sprawdzać ostrość każdego obiek-tywu. - Nie wykręcisz się z tego - rzucił desperacko Warren, znów szarpiąc więzy, sza-mocząc się, aż zapiekły go nadgarstki, a ramiona omal nie wyskoczyły ze stawów. Li-ny były grube, węzły nie puszczały. Zrozumiał, że

się nie wyrwie. - Wszyscy inni mówili to samo. Ale jakoś się wykręcałem, i nadal będę to robił. Inni. Byli inni. Odór śmierci był wszędzie wokół, drwił z niego. Ci inni umarli tutaj. I on też tu umrze. Z najgłębszych zakamarków duszy wykipiała nagle odwaga. Wysunął podbródek. - Przyjaciele będą mnie szukali. Powiedziałem mojej narzeczonej, że mam się z to-bą spotkać. Munch skończył z kamerami i się odwrócił. W jego oczach była pogarda - wiedział, że to ostatni desperacki blef. - Nieprawda. Skłamałeś narzeczonej, że idziesz do kolegi, pomóc mu się uczyć ro-li. Sam mi to powiedziałeś, kiedy się dzisiaj spotkaliśmy. Mówiłeś, że za te pieniądze zamierzasz kupić jej prezent na urodziny. Chciałeś to zachować w tajemnicy. Wybrałem cię właśnie ze względu na to, i na twój tatuaż. -Wzruszył ramionami. - A poza tym kostium na ciebie pasuje. Nie każdy umie nosić kolczugę. Więc nikt nie będzie cię szukał. A jeśli nawet, to cię nie znajdą. Pogódź się z tym, jesteś mój. Warren zastygł w śmiertelnym bezruchu. To była prawda. Powiedział Munchowi, że pieniądze są na niespodziankę dla Sherry. Nikt nie wiedział, gdzie jest. Nikt go nie uratuje. Pomyślał o Sherry, o mamie i tacie, o wszystkich, których kochał. Będą się zastanawiali, gdzie jest. Szloch wezbrał mu w gardle. - Ty gnoju - szepnął. - Nienawidzę cię. Kącik ust Muncha drgnął, a w jego oczach błysnęło rozbawienie, jeszcze bardziej przerażające niż jego uśmiech. - Inni też to mówili. - Znów przytknął mu butelkę do warg i zatkał mu nos, aż Warren musiał chwycić powietrze ustami. Warren walczył, ale Munch wlał w niego wodę. - A teraz, panie Keyes, zaczynamy. Nie zapomnij krzyczeć.

1 Filadelfia, niedziela, 14 stycznia, godz. 10.25 Śledczy Vito Ciccotelli wysiadł z pick-upa, wciąż czując wibracje na skórze. Jazda po wyboistej polnej drodze, prowadzącej na miejsce zbrodni, jeszcze bardziej rozbujała jego zmaltretowany żołądek. Wziął głęboki oddech i natychmiast tego pożałował. Po czternastu latach służby odór śmierci wciąż był dla niego ohydną, niepożądaną niespodzianką. - Jezu, aż mi włosy dęba stanęły. - Nick Lawrence skrzywił się, zatrzaskując drzwi swojego statecznego sedana. - Kurna. - Jego rozwlekły akcent z Karoliny rozciągnął przekleństwo do trzech sylab. Dwaj mundurowi gapili się w dziurę w ziemi na środku zaśnieżonego polu. Przy twarzach trzymali chustki. W dole kucała kobieta, ledwo było widać czubek jej głowy. - Wygląda na to, że technicy odkopali już ciało - stwierdził sucho Vito. Myślisz? Nick schylił się i upchnął nogawki spodni w cholewki kowbojek, jak zawsze wypole-rowanych do połysku. - No, dobra, Chick, do roboty. Zaraz. - Vito sięgnął za fotel po wysokie buty i skrzywił się, kiedy kolec wbił się głęboko w opuszkę jego kciuka. - Do licha. - Przez kilka sekund wysysał rankę, po czym ostrożnie przełożył bukiet róż, by dostać się do butów, Kątem oka zobaczył, że jego partner spoważniał. Ale Nick nie odezwał się słowem. Dzisiaj mijają dwa lata - westchnął Vito. - Jak ten czas leci. Podobno też leczy rany - dodał cicho Nick. Poniekąd miał rację. Vito musiał przyznać, że dwa lata stępiły ostrze żalu. Ale poczucie winy… to już zupełnie inna sprawa. Po południu jadę na cmentarz.

- Chcesz, żebym z tobą pojechał? - Dzięki, ale nie. - Vito włożył buty. - Chodźmy zobaczyć, co znaleźli. Sześć lat w wydziale zabójstw nauczyło Vita, że kiedy w grę wchodzi morderstwo, nie ma łatwych spraw, są tylko trudne, trudniejsze i jeszcze trudniejsze. Gdy tylko stanął na brzegu grobu, który rozkopali właśnie technicy kryminalistyczni, wiedział, że to będzie jedna z tych ostatnich. Vito i Nick w milczeniu przyglądali się ofierze, która mogłaby na zawsze pozostać pod ziemią, gdyby nie pewien starszy pan i jego wykrywacz metalu. Róże, cmentarz i wszystko inne zeszło na drugi plan, gdy Vito uważnie oglądał ciało leżące w dole. Przesunął wzrok z dłoni na to, co pozostało z twarzy. NN była niewysoka, z metr pięćdziesiąt pięć - metr sześćdziesiąt wzrostu, i wyglądała na młodą. Krótkie ciemne włosy okalały twarz zbyt rozłożoną, by dała się łatwo zidentyfikować. Vito zastanawiał się, jak długo ta kobieta tu leży. Zastanawiał się, czy ktokolwiek za nią tęskni. Czy ktokolwiek jeszcze na nią czeka. Poczuł przypływ znajomego żalu i smutku, ale odepchnął od siebie te uczucia i wszystko inne, o czym chciał zapomnieć. Na razie skupi się na ciele, na dowodach. Później razem z Nickiem zastanowią się nad tą kobietą -kim była, kogo znała. Zrobią to, by złapać chorego sukinsyna, który zostawił jej nagie ciało, by gniło w nieoznako-wanym grobie w szczerym polu, i który skrzywdził ją nawet po śmierci. Żal zmienił się w złość, gdy spojrzenie Vita powróciło na ręce ofiary. - Upozował ją - mruknął Nick stojący obok niego, i w jego cichych słowach Vito usłyszał ten sam gniew, który sam czuł. - Ten skurwiel ją upozował. Rzeczywiście. Dłonie kobiety były złożone między piersiami, czubki palców celowały w podbródek. - Złożone w wiecznej modlitwie - skwitował ponuro Vito. - Mord religijny? - rzucił zamyślony Nick. - Boże, mam nadzieję, że nie. - Dreszcz niepokoju przebiegł mu po plecach. - Mordercy z religijną obsesją często nie poprzestają na jednej ofierze. Może ich być więcej. - Niewykluczone. - Nick kucnął, by zajrzeć do grobu, głębokiego mniej

więcej na metr. - Jen, w jaki sposób upozował jej ręce? Sierżant z ekipy technicznej, Jen McFain, z goglami na oczach, z nosem i ustami zakrytymi maską, spojrzała w górę. - Drutem - odparła. - Wygląda na stalowy, ale jest bardzo cienki. Okręcony wokół palców. Zobaczysz go, lepiej, kiedy patolog ją umyje. Vito ściągnął brwi. - Nie wydaje mi się, żeby taki cienki drut mógł uruchomić wykrywacz metalu, szczególnie pod prawie metrową warstwą ziemi. - Masz rację, drut by nie uruchomił. Za to możemy podziękować prętom, które sprawca umieścił pod jej rękami. - Jen przeciągnęła okrytym gumą palcem po we-wnętrznej stronie własnej ręki, od pachy do nadgarstka. - Są cienkie i giętkie, ale mają wystarczającą masę, żeby uruchomić wykrywacz. W taki sposób ułożył jej ręce w tej pozycji. Vito pokręcił głową. - Po co? - zapytał. Jen wzruszyła ramionami. - Może z ciała wyciągniemy coś więcej. Sam dół, jak na razie, niewiele mi zdradził. Może tylko tyle, że… - Zręcznie wyskoczyła z grobu. - Staruszek odkopał jedną rękę ogrodniczym szpadlem. Owszem, jest całkiem krzepki, ale nawet ja nie dokopałabym się tak głęboko szpadlem o tej porze roku. Nick zajrzał do grobu. - Widocznie ziemia nie była zamarznięta. Jen skinęła głową. - Właśnie. Kiedy znalazł rękę, przestał kopać i zadzwonił pod 911. Więc przyjechaliśmy i zaczęliśmy usuwać ziemię, żeby sprawdzić, co tu mamy. Wypełnienie było luźne, dopóki nie dotarliśmy do ściany grobu. Dalej ziemia jest twarda jak skała. Popatrzcie na narożniki. Wyglądają jak odrysowane od przykładnicy. I są zamarznięte na kamień. Vito poczuł mdlące gniecenie w żołądku. - Wykopał grób, zanim ziemia zamarzła. Zaplanował to z dużym wyprzedzeniem. Nick stał ze ściągniętymi brwiami. - I nikt nie zauważył dziury na środku pola? - Sprawca mógł ją czymś zakryć - podsunęła Jen. - Poza tym zdaje mi się, że wypełnienie nie pochodzi z tego pola. Zlecę badania, żeby podać wam jakieś konkrety.

Na razie mam tylko tyle. I nie mogę zrobić nic więcej, dopóki nie przyjedzie patolog. - Dzięki, Jen. - Vito zwrócił się do Nicka: - Porozmawiajmy z właścicielem pola. Harlan Winchester miał około siedemdziesiątki, ale jego oczy spoglądały bystro i wyglądał na przytomnego faceta. Czekał na tylnym siedzeniu policyjnego wozu. Wysiadł, kiedy zobaczył, że się zbliżają. - Pewnie będę musiał powtórzyć panom śledczym to wszystko, co powiedziałem mundurowym. Vito tchnął odrobinę współczucia w skinienie głową. - Obawiam się, że tak. Jestem śledczy Ciccotelli, a to mój partner, śledczy Lawrence. Może nam pan opowiedzieć, jak to było? - Do diabła, ja nawet nie chciałem tego cholernego wykrywacza. To był prezent od żony. Martwi się, że nie mam dość ruchu, od kiedy przeszedłem nn emeryturę. - Więc wstał pan dziś rano i wyszedł na spacer? - ponaglił go Vito. Winchester zrobił niezadowoloną minę. - Harlanie P. Winchester - zaczął wysokim, nosowym głosem, udając żonę - siedzisz w tym przeklętym fotelu od dziesięciu lat. Rusz swój zgniły tyłek i pochodź trochę. - No to wyszedłem, bo nie mogłem już słuchać jej zrzędzenia. Pomyślałem, że może znajdę coś ciekawego, żeby Ginny się zamknęła. Ale… w życiu do głowy by mi nie przyszło, że znajdę trupa. - Czy ciało było pańskim pierwszym znaleziskiem? - zapytał Nick. - Tak. - Winchester skrzywił się ponuro. - Wyjąłem szpadel. W tamtej chwili pomyślałem, że ziemia pewnie będzie diablo twarda. Nie sądziłem, że w ogóle dam radę wbić go na parę centymetrów, a co dopiero wykopać dołek. O mało nie zrezygnowałem, zanim w ogóle się za to wziąłem, ale minęło ledwie piętnaście minut i Ginny pewnie znów by marudziła. Zacząłem więc kopać. - Zamknął oczy i przełknął z trudem ślinę. Jego poza chojraka zniknęła jak poranna mgła. Szpadel… trafił w jej rękę. Przestałem kopać i zadzwoniłem pod 911. - Może nam pan powiedzieć coś więcej o tym polu? - poprosił Vito. -Kto ma do niego dostęp? - Cóż, pewnie każdy, kto ma terenówkę albo przynajmniej napęd na

cztery koła. Z autostrady nie widać tego pola, a podjazd z głównej drogi nie jest nawet utwardzony. Vito skinął głową. Cieszył się, że przyjechał pick-upem, zostawiając mustanga zaparkowanego bezpiecznie w garażu razem z motocyklem. - Zgadza się, to wyboista droga. A jak pan się tutaj dostał? - Pieszo. - Wskazał linię drzew, z której wybiegał pojedynczy ślad butów. - Ale jestem tu pierwszy raz. Wprowadziliśmy się zaledwie miesiąc temu. Ta ziemia należała do mojej ciotki - wyjaśnił. - Dostała mi się w spadku. - A czy pańska ciotka często przychodziła na to pole? - Nie sądzę. Była samotniczką, nigdy nie wychodziła z domu. Nic więcej nie wiem. - Bardzo nam pan pomógł - powiedział Vito. - Dziękuję. Winchester się przygarbił. - Więc mogę wracać do domu? - Oczywiście. Policjanci pana podwiozą. Winchester wsiadł do radiowozu, który odjechał, mijając na drodze szare volvo, Auto zatrzymało się obok sedana Nicka. Wysiadła z niego szczupła kobieta po pięćdziesiątce i ruszyła na przełaj przez pole. Patolog sądowy Katherine Bauer. Nadeszła pora, by przyjrzeć się bezimiennej ofierze. Vito ruszył w stronę grobu, ale Nick nawet nie drgnął. Patrzył na wykrywacz metalu Winchestera leżący w furgonetce techników. Powinniśmy sprawdzić resztę lego po-la, Chick. - Myślisz, że jest ich więcej? - Myślę, że nie możemy się stąd ruszyć, dopóki się o tym nie przekonamy. Kolejny dreszcz niepokoju przebiegł po plecach Vita. W głębi duszy wiedział już, co znajdą. - Masz rację. Zobaczmy, co jeszcze tam jest.

Niedziela, 14 stycznia, godz. 10.50 - Wszyscy mają zamknięte oczy? - Sophie Johannsen ze ściągniętymi brwiami spojrzała w półmroku na swoich studentów. - Bruce, podglądasz powiedziała. - Wcale nie - mruknął Bruce. - Poza tym i tak jest za ciemno, żeby cokolwiek zobaczyć.

- No, szybciej - rzuciła niecierpliwie Marta. - Zapal już to światło. Sophie zapaliła lampy, delektując się chwilą. - Panie i panowie… oto Wielka Sala. Przez moment nikt nie odezwał się słowem. W końcu cichy gwizd Spandana odbił się echem od sufitu sześć metrów nad ich głowami. Bruce uśmiechnął się szeroko. - Zrobiłaś to. Wreszcie to skończyłaś. Marta zacisnęła zęby. - Całkiem ładnie. Sophie zamrugała, zdumiona oschłym tonem młodej kobiety, ale nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, usłyszała ciche buczenie wózka inwalidzkiego, gdy John minął ją, by przyjrzeć się najdalszej ścianie. - Zrobiłaś to wszystko całkiem sama - mruknął, rozglądając się na swój powściągliwy sposób. - Niesamowite. Sophie pokręciła głową. - Ale gdzie tam, sama. Wszyscy się do tego przyczyniliście, czyszcząc miecze i zbroje oraz pomagając zaplanować ekspozycję. To nasze wspólne dzieło. Ostatniej jesieni wszystkich piętnaścioro słuchaczy jej seminarium podyplomowego Broń i sztuka -wojny z entuzjazmem zgłosiło się do pomocy w Muzeum Historycznym Albrighta, gdzie pracowała. Teraz została jej tylko ta wierna czwórka. Przychodzili w każdą niedzielę, od miesięcy poświęcając swój czas. Zdobywali dzięki temu punkty za zajęcia, ale dla nich ważniejsza była możliwość dotykania średniowiecznych skarbów, które ich koledzy z grupy mogli oglądać tylko przez szybę. Sophie rozumiała ich fascynację. Wiedziała też, że trzymanie XVwiecznego miecza w sterylnym muzeum daje zaledwie cień tej satysfakcji, jaką przynosi samodzielne wykopanie tego miecza z ziemi, oczyszczenie go z błota, wydobycie na światło dzienne skarbu, którego ludzkie oczy nie oglądały od pięciuset lat. Jeszcze pół roku temu jako archeolog w południowej Francji żyła dla tego dreszczu, budziła się co rano, ciekawa, jakie ukryte cudo wydobędzie tego dnia z ziemi na terenie wykopalisk. Teraz, jako kustoszka Muzeum Albrighta mogła tylko dotykać skarbów znalezionych przez innych. Ale dotykanie ich i dbanie o nie musiało jej na razie wystarczyć.

I choć tak trudno było jej porzucić francuskie wykopaliska - jej spełniony sen - za każdym razem gdy siadała przy łóżku babci w domu opieki, powtarzała sobie, że dokonała właściwego wyboru. Także chwile takie jak ta, gdy widziała dumę na twarzach swoich studentów, sprawiały, że ów wybór był łatwiejszy do zniesienia. Sama przepełniona dumą, podziwiała to, czego wspólnie dokonali. Nowa Wielka Sala, tak duża, że z łatwością mieściła trzydziestoosobowe grupy, robiła wrażenie. Pod najdalszą ścianą stały na baczność trzy zbroje, pod ekspozycją stu mieczy, ułożonych na planie skośnej siatki. Wojenne sztandary wisiały na lewej ścianie, a na prawej Sophie powiesiła gobelin z Houarneau, jeden z klejnotów kolekcji zgromadzonej przez Théodore’a Albrighta Pierwszego w trakcie jego oszałamiającej kariery archeologicznej. Stojąc przed gobelinem, Sophie przez chwilę cieszyła nim oczy. Dwunastowieczna tkanina z Houarneau, podobnie zresztą jak wszystkie skarby kolekcji Albrighta, zawsze zapierały jej dech. - Rany - mruknęła. - Rany? - Bruce z uśmiechem pokręcił głową. - Doktor J., w którymś z tych dwunastu języków na pewno znalazłoby się lepsze słowo. - Tylko dziesięciu - sprostowała Sophie, i Bruce przewrócił oczami. Studia lingwi-styczne zawsze były dla niej połączeniem przyjemnego z pożytecznym. Biegłość w starożytnych językach pozwalała jej prowadzić badania, ale było w tym coś więcej: zachwycały ją płynny rytm i niuanse samych słów. Od kiedy wróciła do domu, miała niewiele okazji, by wykorzystywać swoje umiejętności, i brakowało jej tego. Tak więc, wciąż podziwiając piękno gobelinu, pozwoliła sobie na tę przyjemność. - C’est incroyable. - Francuski przepłynął przez jej myśli jak ulubiona melodia, i nie było w tym nic dziwnego. Z wyjątkiem kilku krótkich wizyt w Filadelfii, przez ostatnich piętnaście lat Francja była jej domem. Inne języki wymagały więcej świa-domego wysiłku, ale i tak jej umysł prześlizgiwał się po nich z łatwością. Greka, niemiecki, rosyjski… zrywała słowa jak kwiaty na łące. - Katapliktikos. Hat was. O moj Bog. Marta uniosła brew. - A po naszemu to znaczy… Sophie się uśmiechnęła. - Zasadniczo… o, rany. - Jeszcze raz rozejrzała się z satysfakcją. - Sala

już robi fu-rorę, szczególnie jeśli chodzi o wycieczki. - Jej uśmiech przygasł. Sama myśl o wycieczkach, a raczej o przewodnikach wycieczek, potrafiła wyssać radość z najpiękniej-szego dnia. John obrócił wózek tak, by móc popatrzeć na miecze. - Zrobiłaś to tak szybko. Sophie wygoniła z głowy wycieczki i przewodników. - Komputerowy model Bruce’a był kluczem do sukcesu. Pokazał, gdzie umieścić wsporniki, a kiedy to już było gotowe, samo wieszanie mieczy było łatwe. Wyszło bardzo autentycznie, w niczym nie ustępuje ekspozycjom w prawdziwych zamkach. Posłała Bruce’owi uśmiech uznania. - Dziękuję. Bruce się rozpromienił. - A ta boazeria? Myślałem, że zostaniesz przy malowanych ścianach. Spochmurniała. - Ted Albright wymógł to na mnie. Uparł się, że w drewnie będzie wyglądać bardziej jak prawdziwa sala zamkowa niż jak muzeum. - I miał rację - powiedziała Marta, która do tej pory milczała. - Boazeria wygląda lepiej. - No, może i tak, ale też zeżarła mój budżet na ten rok - odparła zirytowana Sophie. - Miałam całą listę nowych zakupów, na które teraz mnie nie stać. Nie stać nas było nawet na montaż tych cholernych desek. - Spojrzała na swoje zniszczone dłonie, poka-leczone i podrapane. - Kiedy wy siedzieliście sobie w domu, wysypialiście się do południa i objadaliście resztkami świątecznego indyka, ja i Ted Albright siedzieliśmy tu dzień w dzień i montowaliśmy tę boazerię. Boże, co za koszmar. Wiecie, jakie te ściany są wysokie? Cała ta historia z boazerią była powodem kolejnej kłótni z Tedem „Trzecim” Albrightem. Ted był jedynym wnukiem sławnego archeologa, co niestety uczyniło go jedynym spadkobiercą kolekcji Albrighta. Był też właścicielem muzeum, co niestety czyniło go szefem Sophie. Przeklinała dzień, w którym usłyszała o Tedzie Albrightcie i jego cyrkowym podejściu do prowadzenia muzeum, ale dopóki nie zwolni się etat w jakimś innym muzeum, była skazana na tę pracę. Marta odwróciła się i spojrzała na nią. W jej oczach był chłód i… zawód. - Dwa tygodnie sam na sam z Tedem Albrightem to chyba nie taka znów

męczar-nia. To atrakcyjny facet - dodała kwaśno. - Dziwię się, że w ogóle zdołaliście cokolwiek zrobić. W sali zapanowała niezręczna cisza. Sophie patrzyła wstrząśnięta na tę kobietę, której mentorką była przez cztery miesiące. Niemożliwe, żeby to się działo znowu. Ale się działo. Mężczyźni wymienili zmieszane, skonsternowane spojrzenia, ale Sophie doskonale wiedziała, do czego pije Marta. Zawód, który dostrzegła w jej oczach, teraz był zrozumiały. Wybuchły w niej gniew i sprzeciw, ale postanowiła skomentować tylko bieżącą sytuację, a przeszłość zostawić w spokoju - na razie. - Ted jest żonaty, Marto. I żeby wszystko było jasne, nie byliśmy sami. Jego żona, syn i córka pracowali z nami przez cały czas. Marta nie odezwała się, wciąż tylko patrzyła na nią zimno. Bruce wypuścił powietrze z głośnym sykiem. - No, dobra - powiedział. - W tym semestrze zrobiliśmy lifting Wielkiej Sali. Co dalej, doktor J.? Ignorując mdłości, Sophie poprowadziła grupę do salki ekspozycyjnej za Wielką Salą. - Następne przedsięwzięcie to przeróbka ekspozycji broni. - O tak! - Spandan uderzył pięścią powietrze. - Nareszcie. Na to czekałem. - No to się doczekałeś. - Sophie stanęła przed szklaną gablotą z sześcioma wyjątkowo cennymi średniowiecznymi mieczami. Gobelin z Houarneau był wspaniały, ale te miecze były jej najbardziej ulubionymi eksponatami z całej kolekcji Albrighta. - Zastanawiam się, kim byli ich właściciele - odezwał się cicho Bruce. Kto nimi walczył. John podjechał bliżej. - I ilu ludzi zginęło od ich ostrza - mruknął. Spojrzał na nich spod strzechy włosów, które zawsze opadały mu na twarz. - Przepraszam. - Nie masz za co - odparła Sophie. - Sama często o tym myślę. - Jej usta drgnęły w uśmiechu, gdy nagle coś jej się przypomniało. - Pierwszego dnia mojej pracy tutaj ja-kiś dzieciak próbował zdjąć XV-wieczny miecz bastardowy ze ściany i zabawić się w Bravehearta. O mało nie dostałam zawału. - Nie były za szkłem? - wysapał oburzony Bruce. Spandan i John mieli

równie przerażone miny. Marta trzymała się z tyłu, z rękami założonymi na piersi i zaciętą miną. Nie odezwała się. Sophie postanowiła, że załatwi się z nią sam na sam. - Nie, Ted uważa, że oddzielanie artefaktów szkłem od zwiedzających niweczy „czynnik rozrywkowy”. - To była ich pierwsza kłótnia. - Zgodził się umieścić te sześć mieczy za szkłem, pod warunkiem, że kilka mniej cennych mieczy powiesimy w Wielkiej Sali. - Westchnęła. -I że wyeksponujemy to cenne w „rozrywkowy” sposób. Ta gablota to był tymczasowy kom-promis, dopóki nie skończymy Wielkiej Sali. Więc to jest nasze następne zadanie. - Co to właściwie znaczy „rozrywkowy” sposób ekspozycji? - zapytał Spandan. Sophie ściągnęła brwi. - Pomyśl o manekinach i kostiumach - rzuciła ponuro. Kostiumy były pasją Teda, i dopóki chciał przebierać tylko manekiny, nie miała nic przeciwko temu. Ale dwa tygodnie temu raczył wyjawić swój najnowszy pomysł, dodając jeszcze jeden punkt do obowiązków kustosza. Żeby spopularyzować Wielką Salę, przewodnicy mieli oprowadzać wycieczki w… strojach z epoki. Przewodnicy, czyli Sophie i dziewiętnastoletni syn Teda, Theo. I żadne perswazje Sophie nie były w stanie wybić mu tego z głowy. W końcu odmówiła kategorycznie, a Ted, tym razem naprawdę wściekły - co zdarzało mu się rzadko - zagroził, że ją zwolni. Sophie była prawie zdecydowana odejść, dopóki nie wróciła tego wieczoru do domu i nie przejrzała poczty. Dom opieki podnosił opłatę za pokój Anny, więc Sophie przełknęła dumę, włożyła ten cholerny kostium i w ciągu dnia oprowadzała cholerne wycieczki. A wieczorami ze zdwojoną energią szukała innej posady. - Czy ten chłopak uszkodził miecz? - zapytał John. - Na szczęście nie. Ale kiedy wy ich dotykacie, zawsze wkładajcie rękawiczki. Bruce pomachał rękawiczkami jak białą flagą. - Wkładamy - powiedział wesoło. - I jestem wam za to bardzo wdzięczna. - Była mu wdzięczna również za

to, że próbował rozładować napięcie. - Wasze zadanie jest następujące: każde z was przygotuje projekt ekspozycji, włącznie z ilością potrzebnego miejsca i kosztami materiałów, które będą potrzebne do jej stworzenia. Termin: trzy tygodnie. I niech to będzie coś pro-stego. Nie mam środków na żadne cuda. Zostawiła chłopaków z ich zadaniem i podeszła do Marty, stojącej nieruchomo, z kamienną twarzą. - I co teraz? - zapytała Sophie. Marta, drobna i niska, musiała unieść głowę, by spojrzeć jej w oczy. - Proszę? - Marto, to oczywiste, że słyszałaś jakieś plotki. I postanowiłaś nie tylko w nie uwierzyć, ale jeszcze publicznie rzucić mi je w twarz. Sądzę, że masz dwa wyjścia: albo przeprosisz mnie za swoje insynuacje i będziemy przyjaźniły się jak przedtem, albo nadal będziesz zachowywać się w ten sposób. Marta zmarszczyła brwi. - A jeśli nie przeproszę? - Tam są drzwi. To jest dobrowolna współpraca. Z obu stron. - Twarz Sophie zła-godniała. - Posłuchaj, jesteś miłą dziewczyną i cennym nabytkiem dla muzeum. Brakowałoby mi ciebie, gdybyś odeszła. Naprawdę wolałabym, żebyś wybrała pierwszą opcję. Marta głośno przełknęła ślinę. - Byłam u koleżanki. Doktorantki w Shelton. Shelton. Wspomnienie tych kilku miesięcy, kiedy studiowała w Shelton College, wciąż powodowało mdłości, choć minęło już ponad dziesięć lat. - To była tylko kwestia czasu. Podbródek Marty zadrżał. - Chwaliłam się tobą przed koleżanką. Jaką to jesteś wspaniałą, godną naśladowa-nia osobą, moją mentorką, że jesteś kobietą, która zdobyła sobie pozycję w branży dzięki intelektowi. Koleżanka roześmiała się i powiedziała, że pomagałaś sobie innymi częściami ciała. Powiedziała, że przespałaś się z doktorem Brewsterem, żeby dostać się do jego ekipy archeologicznej w Awinionie, że w ten sposób zaczęłaś karierę. A potem, kiedy wróciłaś do Francji, sypiałaś z doktorem Moraux. Że to dlatego tak szybko się wybiłaś, dlatego dostałaś własną ekipę w tak młodym wieku. Powiedziałam jej, że to nieprawda, że nie zrobiłabyś tego. Zrobiłaś? Sophie wiedziała, że ma wszelkie prawo powiedzieć Marcie, że to nie jej

interes. Ale dziewczyna najwyraźniej czuła się rozczarowana. I zraniona. Sophie otworzyła więc na nowo tę ranę, która nigdy nie zagoiła się do końca. - Czy przespałam się z Brewsterem? Tak. - I wciąż się tego wstydziła. Czy zrobiłam to, żeby dostać się do jego ekipy? Nie. - Więc dlaczego? - szepnęła Marta. - On jest żonaty. - Teraz to wiem. Wtedy nie wiedziałam. Byłam młoda. On był starszy, i… oszukał mnie. Popełniłam głupi błąd, Marto, błąd, za który wciąż płacę. I zapewniam cię, że osiągnęłam to, co osiągnęłam, bez pomocy doktora Brewstera. - Już samo jego nazwisko nadal zostawiało ohydny posmak na jej języku. Ale widziała, jak zmienia się wyraz twarzy Marty, która powoli godzi się z faktem, że jej mentorka też jest człowiekiem. - Ale nigdy nie spałam z Etiennem Moraux - ciągnęła Sophie żarliwie. -I osiągnęłam pozycję, harując jak wół. Publikowałam więcej artykułów niż ktokolwiek i ła-małam sobie grzbiet na wykopaliskach, żeby dowieść swojej wartości. I ty powinnaś robić tak samo. I proszę cię, koniec komentarzy na temat Teda. Może mnie denerwować w muzeum, ale kocha swoją żonę. Daria Albright jest jedną z najmilszych osób, jakie znam. A takie plotki mogą rozbić małżeństwo. Czy to jasne? Marta skinęła głową. Na jej twarzy widać było ulgę, a w oczach odzyskany szacunek. - Tak. - Przechyliła głowę, zamyślona. - Mogłaś mnie po prostu wyrzucić, - Mogłam, ale czuję, że jeszcze mi się przydasz, szczególnie przy tej nowej ekspozycji. - Sophie spojrzała na swoje złachane dżinsy. - Nie znam się na modzie, ani współczesnej, ani XV-wiecznej. Będziesz musiała ubrać te cholerne manekiny Teda. Marta roześmiała się cicho. - To się da zrobić. Dzięki, że mnie nie wywaliłaś. I że mi powiedziałaś, chociaż wcale nie musiałaś. Następnym razem wyjaśnię koleżance, że moja opinia o tobie się nie zmieniła. - Uśmiechnęła się uroczo. - Wciąż chcę być tobą, gdy dorosnę. Zażenowana Sophie pokręciła głową. - Uwierz mi, nie chcesz. A teraz bierz się do pracy.

Niedziela, 14 stycznia, godz. 12.25 Vito wtykał w śnieg czerwone chorągiewki w każdym miejscu, w którym Nick wykrył metalowy obiekt. Teraz Nick, Vito i Jen patrzyli skonsternowani na pięć czerwo-nych chorągiewek. - Każda z nich, albo wszystkie, to może być kolejne ciało - powiedziała cicho Jen. Musimy to wiedzieć. Nick westchnął. - Będziemy musieli przeszukać całe to pole. - Do tego potrzeba mnóstwa ludzi - burknął Vito. - Czy ekipa kryminalistyczna ma takie możliwości? - Nie, musiałabym poprosić o wsparcie. Ale nie chcę iść do szefa z taką prośbą, do-póki nie będę pewna, że te flagi nie oznaczają grotów strzał albo puszek po coli. - Moglibyśmy po prostu zacząć kopać w którymś z tych miejsc podsunął Nick. -1 zobaczyć, co wykopiemy. - Moglibyśmy. - Jen ściągnęła brwi. - Ale zanim zaczniemy, wolałabym wiedzieć, co mamy pod nogami. Nie chcę stracić dowodów przez to, że zaczniemy działać zbyt szybko czy w nieodpowiedni sposób. - Psy do szukania ciał? - zasugerował Vito. - Może, ale tak naprawdę przydałby mi się odczyt z GPR-u. Widziałam to na History Channel. Archeolodzy używali GPR-u do lokalizacji ruin starożytnego muru. To było naprawdę niezłe. - Jen westchnęła. - Ale nigdy nie zdobędę funduszy na wynajęcie specjalisty. Ściągnijmy psy i bierzmy się do roboty. Nick pokiwał uniesionym palcem. - Nie tak szybko. Ten program był o archeologach, tak? Więc gdybyśmy mieli archeologa, to może umiałby zrobić to… radarowanie. Jen spojrzała na niego bystro. - A znasz jakiegoś archeologa? - Nie - odparł Nick - ale w mieście jest pełno uniwersytetów. Ktoś na pewno jakiegoś zna. - Musiałby pracować za friko - zauważył Vito. -I musiałby to być ktoś godny zaufania. - Pomyślał o ciele, o sposobie ułożenia rąk. - Dziennikarze mieliby używanie, gdyby to wyciekło.

- A my dostalibyśmy po tyłkach - mruknął Nick. - Kto musi być godny zaufania? Vito odwrócił się i zobaczył za sobą patolog sądową. - Cześć, Katherine. Skończyłaś? Katherine Bauer kiwnęła ze znużeniem głową, ściągając rękawiczki. - Ciało jest w furgonetce. - Przyczyna? - spytał Nick. - Jeszcze nic nie wiem. Zakładam, że dziewczyna nie żyje od co najmniej dwóch, trzech tygodni. Nie powiem ci niczego więcej, dopóki nie popatrzę przez mikroskop na próbki tkanek. No więc? - Przekrzywiła głowę. - Kto musi być godny zaufania? - Chcę zbadać to pole GPR-em - wyjaśniła Jen. - Mam zamiar popytać, czy ktoś nie zna któregoś z profesorów z wydziałów archeologii na miejscowych uniwerkach. - Ja znam - powiedziała Katherine i cała trójka wgapiła się w nią. Jen otworzyła szeroko oczy. - Naprawdę? Znasz prawdziwego, żywego archeologa? - Martwy nie na wiele by się nam przydał - rzucił kwaśno Nick i policzki Jen poczerwieniały. Katherine się roześmiała. - Tak. Znam prawdziwą, żywą panią archeolog. Jest w mieście, na, powiedzmy, urlopie naukowym. Jest uważana za eksperta w swojej dziedzinie. I wiem, że chętnie pomoże. - I jest dyskretna? - Nick upierał się przy swoim. Katherine poklepała go po ramieniu matczynym gestem. - Bardzo dyskretna. Znam ją od ponad dwudziestu pięciu lat. Mogę do niej od razu zadzwonić. Nawet w tej chwili, jeśli chcecie. - Uniosła siwe brwi, czekając na decyzję. - Przynajmniej od razu będziemy wiedzieli - stwierdził Nick. - Ja jestem za. Vito kiwnął głową. - Zadzwońmy do niej. Niedziela, 14 stycznia, godz. 12.30 - Boże, jest niesamowity. - Spandan, w rękawiczkach, trzymał w rękach

miecz ba-stardowy z całą ostrożnością i szacunkiem należnym skarbowi, który przetrwał pięć wieków. - Pewnie miałaś ochotę zabić tego dzieciaka, który próbował zerwać go ze ściany. Sophie popatrzyła na półtoraręczny miecz, który wyjęła z gabloty. Studenci zrobili sobie „twórcząprzerwę”, by lepiej „zwizualizować koncepcję”. Sophie wiedziała, że tak naprawdę chcieli po prostu dotknąć mieczy, i nie miała im tego za złe. Dobrze znała ten pierwotny dreszcz, jaki wywoływało dotykanie tak starej broni. I tak zabójczej. - Byłam bardziej wściekła na jego matkę, która gadała przez komórkę, zamiast pilnować syna. - Roześmiała się. - Na szczęście mój mózg nie przestawił się jeszcze całkiem na angielski, więc sklęłam ją po francusku. Ale, hm…, niektóre rzeczy przekra-czają barierę językową. - A ona co zrobiła? - spytała Marta. - Poszła z płaczem do Teda. Zwrócił jej pieniądze za bilet, a potem na mnie nasko-czył. „Nie możesz straszyć gości, Sophie” - zaczęła go przedrzeźniać. - Ciągle pamiętam jej minę, kiedy przywlokłam do niej tego gnojka. Nie była wiele wyższa od niego. O mało nie złamała sobie karku, żeby na mnie popatrzeć. To był jeden z tych nielicz-nych momentów, kiedy wysoki wzrost jest zaletą. - Potrzebujecie tu lepszych zabezpieczeń - skomentował John, nie odrywając wzroku od miecza z epoki wikingów, który trzymał. - To cud, że nikt jeszcze niczego nie wyniósł. Sophie zmarszczyła czoło. - Mamy system alarmowy, ale masz rację. Przedtem mało kto wiedział o naszym istnieniu, ale teraz, przy tych wszystkich wycieczkach, stanowczo przydałby się strażnik. - Pensja dla ochroniarza była w jej budżecie na przyszły rok. Ale nieee… Ted wo-lał boazerię. Na samą myśl o tym zgrzytała zębami. - Wiem o co najmniej dwóch włoskich relikwiarzach, które zniknęły z półki. Ciągle ich szukam na eBayu. - Chciałoby się wymierzyć średniowieczną sprawiedliwość - mruknął Spandan. - Jaka byłaby kara za kradzież? - spytał John, zerkając na nią z ukosa.

Sophie ostrożnie odłożyła miecz do gabloty. - Zależy, w którym okresie średniowiecza: wczesnym, środkowym czy późnym. I od tego, co zostało ukradzione, czy przedmiot zabrano siłą, czy podstępem, kim była ofiara i kim był złodziej. Złodziei cennych rzeczy czasem wieszano, ale przy większości drobnych kradzieży zadowalano się rekompensatą. - Myślałem, że ucinano dłoń albo wyłupiano oko - powiedział Bruce. - Raczej nie - odparła Sophie. Jej usta drgnęły w uśmiechu, bo Bruce był wyraźnie zawiedziony. - Pan nie miał interesu w okaleczaniu ludzi, którzy pracowali na jego ziemi. Bez dłoni czy stopy zarabiali dla niego mniej pieniędzy. - Nie było żadnych wyjątków? - drążył Bruce. Sophie popatrzyła na niego rozbawiona. - Ktoś tu jest dzisiaj żądny krwi, co? Hm… Wyjątki… - Zastanawiała się przez chwilę. - Poza Europą istniały kultury, które rzeczywiście praktykowały sprawiedliwość w stylu „oko za oko”. Złodzieje tracili jedną dłoń i przeciwległą stopę. W Europie trzeba by się cofnąć do X wieku, żeby znaleźć amputację „dłoni, którą dokonał owego czy-nu”, jako kary w Anglosaskich Kodeksach. Ale winny musiał być przyłapany na okra-daniu kościoła. - Wtedy twoje relikwiarze byłyby w kościele - stwierdził Spandan. Sophie wreszcie się roześmiała. - Tak, byłyby w kościele, więc całe szczęście, że ukradziono je tu i teraz, a nie tam i wtedy. Koniec waszej „twórczej przerwy”. Odłóżcie miecze i do roboty. Z ciężkimi westchnieniami wykonali jej polecenie, najpierw Spandan, potem Bruce i Marta. Został tylko John. Uniósł miecz w obu rękach, niemal jakby składał ofiarę, a Sophie ujęła go w dłonie. Z czułością popatrzyła na ozdobną głowicę. - Znalazłam kiedyś podobny na wykopaliskach w Danii. Nie taki ładny, i w dwóch kawałkach. Ostrze przerdzewiało całkowicie w samym środku. Ale jakie to było uczucie, wydobyć go na światło dzienne. Jakby spał przez te wszystkie lata i obudził się specjalnie dla mnie. - Spojrzała na Johna, uśmiechając się z zażenowaniem. - Gadam jak wariatka, wiem. John uśmiechnął się smutno. - Skądże. Tęsknisz za pracą w terenie, co? Sophie ułożyła miecze w gablocie i zamknęła ją na klucz.

- Czasami bardziej, czasami mniej. Ale dzisiaj bardzo. - Wiedziała, że jutro, opro-wadzając wycieczkę w „stroju z epoki”, zatęskni jeszcze bardziej. -Chodźmy do… Dzwonek komórki zaskoczył ją - nawet Ted obiecał dać jej dzisiaj spokój. - Halo? - Sophie, tu Katherine. Jesteś sama? Sophie wyprostowała się, słysząc naglący ton Katherine. - Nie, a powinnam być? - Tak. Muszę z tobą porozmawiać. To ważne. - Poczekaj. John, muszę to odebrać. Dojdę do was za parę minut, dobrze? - John kiwnął głową i skierował wózek do Wielkiej Sali, gdzie byli jego koledzy. Kiedy wyjechał, Sophie zamknęła drzwi. - Mów, Katherine. Co się stało? - Potrzebuję twojej pomocy. Córka Katherine, Trisha, była jej przyjaciółką od przedszkola, a sama Katherine była dla Sophie matką o wiele lepszą niż rodzona. - Słucham. - Musimy przeszukać pole i chcemy wiedzieć, gdzie kopać. Sophie natychmiast skojarzyła w myślach patologa sądowego i kopanie, i przed oczami stanął jej obraz zbiorowego grobu. Przez lata prowadziła wykopaliska w dziesiątkach miejsc pochówku i dobrze wiedziała, co należy zrobić. Poczuła, jak puls jej przyspiesza na myśl, że znów będzie pracowała w terenie. - Gdzie i kiedy mnie potrzebujesz? - Na polu na północ od miasta, najlepiej godzinę temu. - Katherine, dowiezienie tam sprzętu zajmie mi co najmniej dwie godziny. - Dwie godziny? Dlaczego? - W tle usłyszała kilka niezadowolonych głosów. - Bo jestem w muzeum i mam tu tylko dwa kółka. Nie przywiążę tych wszystkich gratów do siodełka. Muszę najpierw dojechać do domu i wziąć auto babci. A poza tym miałam z nią posiedzieć dzisiaj po południu. Muszę wpaść do domu opieki i przynajmniej do niej zajrzeć. - Ja zajrzę do Anny. Ty jedź na uczelnię i weź sprzęt. Jeden ze śledczych

spotka się tam z tobą i dowiezie cię na miejsce. - Niech przyjedzie po mnie przed budynek Wydziału Nauk Humanistycznych w Whitman College. To ten z taką odjechaną rzeźbą małpy przed wejściem. Będę czekała o wpół do drugiej przed budynkiem. Dały się słyszeć kolejne pomruki, bardziej naglące. - Okej - rzuciła do kogoś zirytowana Katherine. - Śledczy Ciccotelli chce mieć pewność, że rozumiesz, że sprawa musi pozostać w absolutnej tajemnicy. Musisz zachować największą dyskrecję i nie wolno ci z nikim o tym rozmawiać. - Rozumiem. - Wróciła do Wielkiej Sali. - Kochani, muszę już iść. Studenci natychmiast zaczęli zbierać swoje rzeczy. - Z twojąbabcią wszystko okej? - spytał Bruce, marszcząc z troską czoło. Sophie się zawahała. - Będzie dobrze. - Nie cała prawda, i, jak miała nadzieję, nie do końca kłamstwo. A wy macie teraz wolne popołudnie. Tylko nie bawcie się zbyt hucznie. Kiedy wyszli, pozamykała wszystko, włączyła alarm i ruszyła do Whitman College tak szybko, jak tylko się dało bez łamania przepisów. Serce łomotało jej w piersi. Od miesięcy tęskniła za pracą w terenie. Wyglądało na to, że w końcu się doczekała.

2 Niedziela, 14 stycznia, godz. 14.00 Rozsiadł się wygodniej na krześle i kiwnął głową, patrząc na ekran komputera. Jego wargi rozciągnęły się w uśmiechu zadowolenia. To było dobre. Bardzo, bardzo dobre. Skoro ja sam to widzę… A widział. Uniósł oczy na stopklatki wycięte z filmu z Warrenem Keyesem. Dobrze wybrał swoją zdobycz - wzrost, waga, muskulatura. Tatuaż młodego człowieka przypieczętował jego los. To przeznaczenie chciało, by Warren został jego ofiarą. Cierpiał wręcz genialnie. Kamera doskonale uchwyciła mękę na jego twarzy. A te krzyki… Kliknął plik audio i z głośników buchnął mrożący krew w żyłach wrzask, kryształowo.czysty, wzbudzając w nim dreszcz przyjemności. Krzyki Warrena były genialne. Idealna wysokość, idealna intensywność. Idealna inspiracja. Jego wzrok przesunął się na płótna wiszące obok zdjęć. Ta seria obrazów była bodaj jego najbardziej udanym dziełem. Zatytułował cykl Warren umiera. Malował olejami, oczywiście. Przekonał się, że farby olejne są najlepsze, by uchwycić niuanse wyrazu twarzy, usta szeroko otwarte w jednym z tych doskonałych krzyków rozdzierającego bólu. I te oczy. Nauczył się, że śmierć poprzez tortury ma fazy. Wszystkie najlepiej widać było w oczach ofiary. Pierwszą fazą był strach, potem przychodził bunt, i wreszcie rozpacz, kiedy ofiara zdawała sobie sprawę, że naprawdę nie ma dla niej ucieczki. Czwarta faza, nadzieja, zależała wyłącznie od odporności ofiary na ból. Jeśli ofiary przetrwały pierwszą falę, czasem dawał im chwilę wytchnienia tylko tyle, by zdążyła pojawić się nadzieja. Warren Keyes był zdumiewająco wytrzymały.

Potem, kiedy wszelka nadzieja zniknęła, przychodziła piąta faza błaganie, żałosny skowyt o śmierć, o ulgę. Pod koniec pojawiała się faza szósta, ostatni przypływ buntu, pierwotna walka o przetrwanie, starsza niż człowiek współczesny. Ale siódma faza była najlepsza i najbardziej nieuchwytna - sam moment śmierci. Ten wybuch… ten błysk energii, gdy cielesność odsłaniała swą esencję. Była to chwila tak krótka, że nawet obiektyw kamery nie był w stanie zarejestrować jej w całej pełni, tak ulotna, że ludzie oko nie dostrzegłoby jej, gdyby obserwator nie czekał specjalnie na nią. Ale on czekał. I czekanie się opłaciło. Jego oczy spoczęły na siódmym obrazie. Choć był ostatni z serii, namalował go jako pierwszy - pobiegł do sztalug, gdy jego nerwy wciąż wibrowały od wyzwolonej energii Warrena, a w uszach brzmiał jeszcze ostatni, doskonały krzyk. Zobaczył to w oczach Warrena. To nieokreślone coś, co chyba on jeden odkrył w momencie zgonu. Po raz pierwszy osiągnął to przy Claire umiera ponad rok temu. Naprawdę tak dawno? Jak ten czas leci, kiedy człowiek dobrze się bawi. Ścigał to nieokreślone coś przez całe życie. Teraz to znalazł. Geniusz. Tak nazwał to Jager Van Zandt. Po raz pierwszy przyciągnął uwagę poten-tata branży rozrywkowej pokazując mu Claire, i choć uważał, że cykle Zachary i Jared są lepsze, Claire pozostała ulubienicą VZ. Oczywiście Van Zandt nigdy nie widział jego obrazów, tylko komputerowe animacje, w których Claire była Clothilde, francuską dziwką z Vichy z czasów II wojny światowej, którą udusił zdradzony przez nią żołnierz. Cut-scenka*1 podobała się publi-ce, gdziekolwiek ją prezentowano, a Clothilde stała się gwiazdą najnowszego „produk-tu rozrywkowego” Van Zandta, pod tytułem Za linią frontu. Większość ludzi nazywała je grami komputerowymi. Van Zandt lubił myśleć, że buduje imperium rozrywkowe. Przed wydaniem Za linią frontu to imperium istniało wyłącznie w jego snach. Ale sny VZ się spełniły - gra znikała z półek jak świeże bułeczki. Odniosła niespotykany sukces dzięki Clothilde i reszcie jego animacji. Dzięki mojej sztuce. Van Zandt też to rozumiał i wybrał ujęcie przedstawiające moment śmierci Clothilde, by ozdobiło pudełko z grą. A on zawsze czuł dreszcz na

widok tej okładki, wiedząc, że dłonie ściskające gardło Clothilde należą do niego. VZ uznawał jego geniusz, ale nie było pewności, czy poradziłby sobie z wiedzą o prawdziwych źródłach inspiracji tego geniuszu. Pozwalał mu więc wierzyć, że Clothilde to postać fikcyjna, a on sam nazywa się Frasier Lewis. W końcu liczyło się tylko to, że obaj osiągną to, czego pragną. VZ dostanie najlepiej sprzedający się „produkt rozrywkowy” i zarobi swoje miliony. A moją sztukę zobaczą miliony. Co było jego ostatecznym celem. Miał dar. Gra Van Zandta była po prostu najsku-teczniejszym medium pozwalającym ukazać ten dar jak największej liczbie ludzi w jak najkrótszym czasie. Gdy już wyrobi sobie markę, nie będzie potrzebował tych animacji. Jego obrazy będą sprzedawać się same. Ale na razie potrzebował Van Zandta, a Van Zandt potrzebował jego. Był pewien, że VZ będzie bardzo zadowolony z jego najnowszych prac. Kliknął myszkąi jeszcze raz obejrzał animację przedstawiającą Warrena Keye-sa. Była doskonała. Wszystkie mięśnie i ścięgna prężyły się, gdy model szarpał więzy, sztywniał i wił się z bólu, gdy jego kości były powoli wyłamywane ze stawów. Krew też wyglądała dobrze. Nie za czerwona. Bardzo autentyczna. Uważne przestudiowanie nakręconego filmu pozwoliło mu skopiować każdy szczegół ciała Warrena, po najdrobniejsze drgnienie. 1 * W żargonie graczy w gry komputerowe „przerywnik” w grze w postaci filmiku animowanego, podczas którego gracz nie ma wpływu na akcję gry i działania postaci (przyp. tum.). Szczególnie dobrą robotę wykonał przy twarzy Warrena, oddając strach i sprzeciw, gdy Warren opierał się żądaniom oprawcy. Czyli jego. Inkwizytora. Siebie przedstawił jako starca, który zwabił Warrena do swego lochu. A skoro o tym mowa, teraz, gdy seria Warren umiera była już gotowa, przyszła pora zwabić następną ofiarę. Wszedł na UCanModel, uroczy portal internetowy, który tak mu się przydawał przy szukaniu idealnych twarzy do jego prac. Za skromną opłatą aktorzy i modele mogli umieścić tutaj swoje portfolio, by każdy hollywoodzki reżyser jednym kliknięciem w ich fotkę

mógł zrobić z nich gwiazdę. Aktorzy i modele byli doskonałymi obiektami. Urodziwi, posiedli umiejętność wy-rażania uczuć, a ich twarze łatwo było przenieść na ekran czy płótno. Byli też tak spragnieni sławy, a przy tym tak biedni, że brali praktycznie każdą chałturę. Wabik w postaci roli w filmie dokumentalnym działał za każdym razem i pozwalał mu wcielać się w postać niegroźnego starego historyka, Eda Muncha. Ale Munch zaczynał go już nudzić. Może następnym razem będzie Hieronimem Boschem? Tak, to był dopiero geniusz. Przejrzał listę, którą wyrzuciła mu na ekran wyszukiwarka. Z początku miał piętnaście potencjalnych ofiar, ale zawęził wybór do pięciu. Pozostali nie byli wystarczająco biedni, by łatwo połknąć haczyk. Z tej piątki tylko trzej byli naprawdę bez środków do życia. Już wcześniej sprawdził ich finanse i wiedział, że są albo kompletnie spłukani, albo na granicy bankructwa. Śledził tę trójkę przez tydzień i przekonał się, że jeden z nich jest tak samotny i skryty, że nikt nie zauważy jego zniknięcia. To istotny czynnik. Jego ofiary nie mogły mieć nikogo, kto by ich szukał. Byli to uciekinierzy, jak śliczna Brittany ze złożonymi rękami. Albo jak Warren i Billy, na tyle skryci, by nikt nie wiedział, z kim się umówili. Ze wszystkich nowych kandydatów najlepszy był Gregory Sanders. Samotny, odrzucony przez rodzinę. Tego dowiedział się poprzedniego wieczoru, kiedy poszedł za Sandersem do jego ulubionego baru. Przebrany za biznesmena spoza miasta, postawił Sandersowi kilka drinków i poczekał, aż facet się przed nim wyżali. Sanders nie miał nikogo. Był więc idealny. Kliknął kontaktowy link Gregory’ego i wysłał swój standardowy e-mail, pewien, że dobrze zamaskował swoją tożsamość, zarówno fizyczną, jak i elektroniczną. Do jutra Greg przyjmie jego ofertę. A we wtorek on będzie miał już nową ofiarę. I nowy krzyk. Odsunął się od biurka i wstał sztywno, rozcierając prawe udo. Niech szlag trafi te filadelfijskie zimy. Dzisiaj bolało jak diabli. Poza dreszczem emocji, jego sztuka miała jeszcze jeden istotny plus - kiedy malował, zapominał o bólach fantomowych, na które nie było lekarstwa. Kuracji. Żadnej ulgi. Był już przy drzwiach pracowni, kiedy nagle sobie przypomniał. Wtorek.

Rachunki starego trzeba płacić do wtorku. Płacenie ich to konieczność. Dopóki hipoteka i media są opłacane w terminie, nikt nie będzie się zastanawiał, gdzie podziali się stary i jego żona. Nikt nie będzie ich szukał, i tak miało być. Wrócił do komputera. Wiedział, że we wtorek będzie zajęty z nową ofiarą, więc wolał załatwić to teraz. Dutton w Georgii, niedziela, 14 stycznia, godz. 14.15 - Dzięki, że przyjechałeś tak szybko, Danielu. - Szeryf Frank Loomis obejrzał się przez ramię, po czym odwrócił, by otworzyć drzwi. - Nie byłem pewien, czy w ogóle się zjawisz. Daniel Vartanian wiedział, że Frank miał prawo tak pomyśleć. - To mimo wszystko mój ojciec. - Mhm. - Frank ściągnął brwi, kiedy zamek nie ustąpił. - Byłem pewien, że to ten. Mam klucz, od kiedy twoi staruszkowie po raz ostatni wybrali się na długie wakacje. Daniel patrzył, jak Frank próbuje pięciu różnych kluczy, a niepokój w jego wnętrznościach puchł, zamieniając się w mroczny lęk. - Ja mam klucz. Frank odsunął się, spoglądając na niego ze złością. - To dlaczego, do diabła, nie powiedziałeś od razu, chłopcze? Daniel uniósł brew. - Nie chciałem się wtryniać w twoją działkę - rzucił ironicznie. -ICażdy ma swoje kompetencje. - Były to słowa Franka, wypowiedział je wczoraj, gdy zadzwonił z wiadomością, że rodzice Daniela być może zaginęli. - Przestań się zachowywać, jakbyś kij połknął, panie ważny Agencie GBI*2, bo wyciągnę ci go przez tyłek i złoję nim skórę. - To nie była pusta groźba. Frank nieraz wy-garbował skórę Danielowi za taki czy inny psikus. Ale to dlatego, że się o niego troszczył, czego nie dało się powiedzieć o ojcu Daniela. Sędzia Arthur Vartanian był zbyt zajęty, żeby interesować się synem. - Lepiej go nie ruszaj - odparł spokojnie Daniel, choć jego serce biło jak szalone. Ten kij to najnowsza technologia, jak wszystkie nasze zabawki. Nawet ty byłbyś pod wrażeniem.

2 * GBI (ang.) - Georgia Bureau of Investigation - Biuro Śledcze Stanu Georgia (przyp. tłum.). - Cholerni biurokraci - mruknął Frank. - Chętnie służą „technologią” i „doświad-czeniem”, ale tylko pod warunkiem, że sami pociągają za sznurki. Dać im palec, a zaraz łapią całą rękę. To też była trafna uwaga, choć Daniel wątpił, czyjego przełożeni w Biurze Śledczym Stanu Georgia by się z nią zgodzili. Znalazł klucz, ale teraz musiał się skupić na opanowaniu drżenia dłoni. - Ja należę do tej szarańczy, Frank. Frank sapnął, zirytowany. - Do licha, Danielu, wiesz, co miałem na myśli. Art i Carol to twoi rodzice. Zadzwoniłem po ciebie, nie po GBI. Nie chcę w moim okręgu najazdu biurokratów. Klucz Daniela też nie pasował do zamka. Ale minęło dużo czasu, więc ten fakt sam w sobie nie był alarmujący. - Kiedy ich ostatnio widziałeś? - W listopadzie. Jakieś dwa tygodnie przed Świętem Dziękczynienia. Twoja mama szła do Angie, a tata był w sądzie. - Więc to była środa - stwierdził Daniel i Frank przytaknął. U Angie był to miejscowy salon piękności, gdzie jego matka miała zarezerwowany stały termin w środę jeszcze od czasów przed jego narodzinami. - Ale dlaczego ojciec był w sądzie? - Źle znosił emeryturę. Tęsknił za pracą. Za ludźmi. Arthur Vartanian tęsknił za władzą, jaką dawało stanowisko sędziego okręgowego w małym miasteczku, pomyślał Daniel, ale zachował to dla siebie. - Powiedziałeś, że zadzwonił do ciebie lekarz matki. - Tak. Wtedy uświadomiłem sobie, jak dawno ich nie widziałem. - Frank westchnął. - Przykro mi, synu. Zakładałem, że powiedziała przynajmniej tobie i Susannah. Fakt, że jego matka ukrywała coś takiego przed własnymi dziećmi, był trudny do zaakceptowania. Rak piersi. Przeszła operację oraz chemię i nie powiedziała ani słowa. - Tak, cóż, już od dość dawna niezbyt się między nami układało. - Twoja mama opuściła kilka wizyt, więc recepcjonistka zaniepokoiła się i zadzwoniła do mnie. Popytałem ludzi i dowiedziałem się, że mama odwołała wszystkie grudniowe wizyty U Angie i powiedziała jej, że

wybierają się z Artem do Memphis, odwiedzić twoją babcię. - Ale nie pojechali do Memphis. - Nie. Twoja mama powiedziała babci, że chcą spędzić święta u twojej siostry, ale kiedy zadzwoniłem do Susannah, mówiła, że nie miała kontaktu z rodzicami od ponad roku. Wtedy zadzwoniłem do ciebie. - Coś za dużo tych kłamstw, Frank - orzekł Daniel. - Wchodzimy. -Rozbił łokciem szybkę obok drzwi, sięgnął do środka i otworzył zamek. Dom był cichy jak grób i za-latywał pleśnią. Przejście przez próg było jak cofnięcie się w czasie. Daniel ujrzał oczami duszy ojca stojącego u stóp schodów, z zakrwawionymi i zdartymi kostkami palców. Mama stała obok niego, po jej twarzy płynęły łzy. Susannah stała sama, błagając go spojrzeniem, by zaniechał tej konfrontacji, której nie rozumiała. Wiedział, że jego siostrze będzie łatwiej, jeśli nie będzie wiedziała, więc jej nie powiedział. Wyszedł z postanowieniem, że nigdy nie wróci. Ale nawet najsilniejsze postano-wienia… - Ty idź na górę, Frank. Ja obejrzę parter i piwnicę. Na pierwszy rzut oka wyglądało, że rodzice faktycznie dokądś wyjechali. Woda była zakręcona, wszystkie urządzenia wyłączone z kontaktów. Przypomniał sobie, jak matka bała się, że toster wywoła pożar. Przeszukał parter i z bijącym sercem zszedł do piwnicy. Jego umysł bombardowały wizje ciał, które znalazł przez te wszystkie lata przepracowane w GBI. Ale nie czuł zapachu śmierci, a w piwnicy panował porządek, jak zawsze. Wrócił na górę i zastał Franka czekającego na niego w holu przy drzwiach wejściowych. - Zabrali mnóstwo ubrań - oznajmił Frank. - Nie ma też walizek. - To się ani trochę nie trzyma kupy. - Daniel jeszcze raz wszedł do każdego pomieszczenia, zatrzymując się dłużej w gabinecie ojca. - On przez dwadzieścia lat był sędzią, Frank. Narobił sobie wrogów. - Wziąłem to pod uwagę. Poprosiłem Wandę, żeby zdobyła akta jego starych spraw. Zaskoczony i pocieszony, Daniel posłał Frankowi zmęczony uśmiech. - Dzięki.

Frank wzruszył ramionami. - Wanda chętnie bierze nadgodziny. Chodź, Danielu. Wróćmy do miasta, zjedzmy coś i zastanówmy się, co dalej. - Za chwilę. Zajrzę jeszcze do jego biurka. - Wyciągnął szufladę i zdziwił się, wi-dząc, co w niej leży. Patrzył na folder z Wielkim Kanionem. Ścisnęło mu się gardło. Matka zawsze chciała zobaczyć Wielki Kanion, ale ojciec był zbyt zajęty i nigdy tam nie pojechali. Wyglądało na to, że wreszcie znalazł na to czas. Nagle fakt choroby matki dotarł do niego w całej pełni i uderzył go obuchem, stając się czymś więcej niż tylko sekretem, który ukrywała przed nimi. Moja matka umrze. Odchrząknął sucho. - Popatrz, Frank. - Rzucił broszury na blat i ułożył w wachlarz. - Wielki Kanion, jezioro Tahoe, góra Rushmore. - Frank westchnął. Zdaje się, że twój tatko wreszcie zabrał ją w tę podróż, którą obiecywał jej od lat. - Ale dlaczego nie powiedzieli po prostu, dokąd jadą? Po co te kłamstwa? Frank ścisnął jego ramię. - Twoja mama chyba nie chce, żeby ktokolwiek wiedział o jej chorobie. Dla Carol to kwestia dumy. Pozwól jej zachować godność. Chodźmy na kolację. Daniel z ciężkim sercem zaczął wstawać od biurka, ale powstrzymał go jakiś dźwięk. - Co to było? - Co? - spytał Frank. - Ja niczego nie słyszałem. Daniel nastawił ucha i znów to usłyszał. Jakby szum czy brzęczenie. - Jego komputer działa. - To niemożliwe. Jest wyłączony. Monitor był ciemny, ale Daniel położył dłoń na obudowie i drgnął. - Jest ciepły i działa. Ktoś go używa, i to w tej chwili. - Włączył monitor i razem z Frankiem patrzyli, jak na ekranie pojawia się strona internetowa banku. Kursor poruszał się po niej z widmową precyzją, choć żaden z nich nie dotykał myszki. - Cholera, jakbym patrzył na tablicę do wywoływania duchów - mruknął Frank. - To internetowy system płatności. Ktoś właśnie spłacił ratę kredytu

hipotecznego ojca. - Twój tatko? - spytał Frank wyraźnie zdezorientowany. - Nie wiem. - Daniel zacisnął zęby. - Ale możesz być pewien, że się dowiem. Filadelfia, niedziela, 14 stycznia, godz. 14.15 Vito gapił się na „odjechaną rzeźbę małpy” z narastającą irytacją. Czekał tu już ponad pół godziny, ale nigdzie nie było widać przyjaciółki Katherine. Był wściekły i zmarznięty, bo otworzył okno, żeby pooddychać świeżym powietrzem. Zapach odko-panej dziewczyny wżarł się w jego zatoki oraz włosy i Vito nie mógł wytrzymać sam ze sobą. Dzwonił do Katherine z sześć razy, ale nie odbierała. Nie mógł się minąć z jej znajomą. Przyjechał wcześniej, ale jedyną osobą, jaką widział, była studentka siedząca na ławce przystanku autobusowego jakieś pięć metrów za jego pick-upem. Dziewczyna na oko miała koło dwudziestki i długie jasne włosy, które sięgnęły tyłka, kiedy wstała. Na głowie zawiązała czerwoną bandanę, ze skroni zwisały dwa cienkie warkoczyki, ale reszta włosów była rozpuszczona i okrywała ją jak peleryna. W uszach dyndały ogromne złote koła, a pół twarzy zasłaniały okulary przeciwsłoneczne w okrągłych, liliowych oprawkach. Do tego wszystkiego miała na sobie wojskową kurtkę moro za dużą o jakieś pięć rozmiarów. Dzieciaki z college’u, pomyślał, kręcąc głową. Dziewczyna popatrzyła w górę i w dół ulicy, po czym podciągnęła kolana pod kurtkę, opierając podeszwy wojskowych buciorów na ławce. Musiała być nieźle zmarznięta. On marzł jak diabli, i to przy włączonym ogrzewaniu. W końcu jego komórka zadzwoniła. - Do licha, Katherine, gdzieś ty była? - W kostnicy. Układałam twojąNN do snu. Co mogę dla ciebie zrobić? - Podać mi numer swojej przyjaciółki. - Uniósł głowę, słysząc pukanie w okienko od strony pasażera. To była ta studentka. - Poczekaj, Katherine. Opuścił szybę. Tak?

Pełne wargi dziewczyny drżały. - Ehm… czekam na kogoś i zdaje się, że to pan. Z bliska była jeszcze ładniejsza i sama prosiła się o kłopoty, podrywając faceta w taki sposób. - Niezły tekst, ale nie jestem zainteresowany. Idź poćwiczyć na kimś w swoim wieku. - Chwila! - krzyknęła dziewczyna, ale zamknął okienko z powrotem. - Kto to był? - zapytała Katherine rozbawionym tonem. Vito nie był ubawiony. - Jakaś studentka, która próbuje złowić starszego faceta. Twojej przyjaciółki nie ma. - Jeśli powiedziała, że będzie, to na pewno jest, Vito. Sophie jest bardzo słowna. - A ja ci mówię… Do diabła. - To znów była ta koza, tym razem przy okienku od jego strony. - Posłuchaj no - rzucił. - Powiedziałem ci, że nie jestem zainteresowany. To znaczy idź sobie. - Zaczął zamykać okno, ale złapała brzeg obiema rękami. Miała cienkie rękawiczki, z każdym palcem w innym kolorze tęczy, ostro gryzące się z wojskowym moro. Vito sięgnął po odznakę, kiedy dziewczyna zdjęła okulary. Przewróciła jasnozielo-nymi oczami. - Zna pan Katherine? - zapytała ze złością, i dopiero w tej chwili zdał sobie sprawę, że to nie żadna siusiumajtka. Miała koło trzydziestki, może nawet parę lat więcej. Zgrzytnął zębami. - Katherine - powiedział powoli. - Jak wygląda twoja przyjaciółka? - Jak kobieta przy twoim okienku - odparła ze śmiechem Katherine. Długie jasne włosy, koło trzydziestki. Eklektyczny styl ubierania. Przepraszam, Vito. Przełknął złośliwą ripostę. - Rozglądałem się za kimś w twoim wieku. Powiedziałaś, że znacie się od dwudziestu pięciu lat. - Tak naprawdę od dwudziestu ośmiu. Od czasu, kiedy chodziłam do przedszkola wtrąciła opryskliwie kobieta i wyciągnęła kolorową dłoń. -Sophie Johannsen. Cześć, Katherine! - zawołała do telefonu. - Ktoś zapomniał nam

podać numery naszych ko-mórek - oznajmiła z irytacją przez zaciśnięte zęby. Katherine westchnęła. - Przepraszam. Vito, kończę już. Mam gości na kolacji, a muszę jeszcze po drodze zajrzeć do babci Sophie. Vito zamknął telefon i spojrzał w zmrużone zielone oczy. Czuł się jak kompletny kretyn. - Przepraszam. Myślałem, że ma pani dwadzieścia lat. Jeden kącik jej pełnych ust uniósł się w cierpkim uśmiechu i Vito stwierdził nagle, że znów się pomylił. Z bliska nie była ładna. Była najnormalniej w świecie piękna. Poczuł, że palce mrowią go z chęci, by dotknąć jej ust. Kobieta mogłaby zrobić takimi ustami zdumiewające rzeczy, pomyślał. Nagle zacisnął szczęki, jednocześnie wkurzony i zdumiony barwnością obrazów, które przemknęły przez jego mózg. Ściągnij wodze, Chick. I to już. - Cóż, to chyba komplement. Już dawno nikt nie wziął mnie za studentkę. - Wskazała budynek jaskrawoniebieskim palcem. - Sprzęt jest tuż za drzwiami. Za dużo tego na jeden kurs, a nie chciałam zostawiać połowy na chodniku, wracając po resztę. To dość droga zabawka. Pomoże mi pan? Z niemałym trudem kiełznając własne myśli, Vito poszedł za nią do budynku. - Jesteśmy bardzo wdzięczni za pomoc, doktor Johannsen - powiedział, gdy otworzyła drzwi. - Cała przyjemność po mojej stronie. Katherine pomagała mi więcej razy, niż mogłabym zliczyć. I proszę, mów mi Sophie. Nikt nie nazywa mnie doktor Johannsen. Nawet studenci mówią do mnie doktor J., ale to chyba bardziej przez skojarzenia z ko-szykówką, bo jestem wysoka. Ostatnie zdanie wypowiedziała z kwaśnym uśmiechem. Vito nie mógł oderwać oczu od jej twarzy. Choć nie miała ani odrobiny makijażu, bił od niej blask zdrowia i natu-ralnej urody, mimo hippisowskich kolczyków, za dużych wojskowych ciuchów i tęczowych palców. Zalała go fala tak przemożnego pragnienia, że omal nie stracił tchu. Przedtem… to było pożądanie. Ale to było coś innego. Szukał słowa, ale tylko jedno przyszło mu do głowy: dom. Patrzenie na jej twarz było jak powrót do domu. Jej policzki zaróżowiły się i Vito zdał sobie sprawę, że się gapi. Przez

trzy uderzenia serca odwzajemniała jego spojrzenie, ale szybko odwróciła się i szarpnęła ciężkie drzwi. Gdy się otworzyły, potknęła się i zachwiała. Chwycił ją za ramiona, by ją przytrzymać, przyciągając do siebie. Puść ją. Ale jego ręce nie usłuchały. Trzymały dalej, a ona jakby rozluźniła się na mgnienie, oparta o niego plecami. Nagle odskoczyła jak oparzona, przerywając kontakt i tę chwilę. Rzuciła się do przodu, by złapać drzwi, nim znów się zamkną. Trzymał ją ledwie przez kilka sekund, ale czuł się, jakby dotknął przewodu pod na-pięciem. Odsunął się o krok, dosłownie i w przenośni. Wstrząśnięty i zaniepokojony, zaczerpnął powietrza. To tylko dlatego, że to dziś, powiedział sobie. Weź się w garść, Chick, zanim zrobisz z siebie głupka. Ale zamrugał zdumiony, słysząc słowa, które nieproszone padły z jego ust. - Więc ty mów mi Vito. - Zwykle kiedy był na służbie, wolał występować jako „śledczy Ciccotelli”. Dzięki temu wszystko było jasne i poukładane. Ale teraz było już za późno. - Okej. - To słowo zabrzmiało jak wydech, jakby wstrzymywała powietrze. - Tu są rzeczy, które musimy zabrać. Koło drzwi stały cztery walizki. Vito podniósł dwie największe. Sophie wyniosła dwie pozostałe i zamknęła drzwi. - Dzisiaj wieczorem muszę to odwieźć na uniwersytet - powiedziała szorstko. - Jeden z profesorów wybiera się jutro w teren i zarezerwował GPR dla siebie. Wyglądało na to, że puściła tamtą chwilę w niepamięć, i Vito postanowił zrobić to samo, ale jego oczy miały własne pomysły. Nie mógł się powstrzymać od zerkania na jej twarz, od studiowania jej profilu, kiedy szli do pick—upa. Jej wargi wciąż drżały z zimna. Poczuł wyrzuty sumienia. - Dlaczego po prostu nie podeszłaś do mnie wcześniej? - zapytał. - Prosiłeś o dyskrecję - odparła, patrząc wprost przed siebie. - Nie byłam pewna, czy jesteś gliniarzem od Katherine, i nie siedziałeś w policyjnym aucie. Pomyślałam, że jeśli to nie ty, to nie będziesz zachwycony, że rzucam twoim nazwiskiem. Katherine nie powiedziała mi, jak wyglądasz, ani nie podała żadnych tajemniczych znaków roz-poznawczych. A więc czekałam. I zamarzałam, dodał w myślach Vito, przypominając sobie, jak dla rozgrzewki podciągnęła nogi pod kurtkę.

Ułożył dwie największe walizki na pace pick-upa i je zabezpieczył. Gdy sięgnął po mniejsze, które trzymała Sophie, pokręciła głową. - Te są delikatne. Gdybym musiała wybierać, wolałabym sama jechać z tyłu, a je przypiąć na siedzeniu. - Chyba znajdę miejsce i dla ciebie, i dla nich. - Delikatnie ułożył walizki na podłodze za siedzeniem, po czym otworzył drzwi Sophie. - Proszę… -Jego myśli znów zaczęły wariować, kiedy przeszła tuż obok niego. Pachniała jak róże, które rzucił za siedzenie auta, świeżo i słodko. Stał nieruchomo, po prostu wdychając jej zapach. Była zupełnie niepodobna do jego Andrei, czarnowłosej i drobnej. Sophie Johannsen była prawdziwą Amazonką, wysoką, jasnowłosą i… żywą. Ona żyje, Chick. A dziś to aż nadto, żebyś napytał sobie bie-dy. Wiedział, że jutro znów powróci błogosławione odrętwienie. - Sophie - powiedziała nieufnie, sądząc, że zapomniał. - Mam na imię Sophie. - Przepraszam. - Skup się, Chick. Jedno niezidentyfikowane ciało, a może więcej. To powinno zajmować jego myśli, a nie perfumy Sophie Johannsen. Wskazał jej siedzenie, zdecydowany sprowadzić ich relację na profesjonalne tory. - Proszę. - Dzięki. - Gdy wsiadała, usłyszał metaliczny grzechot w jej kurtce. - Co masz w kieszeniach? - Och, najróżniejsze rzeczy. To moja kurtka terenowa. - Z jednej kieszeni wyjęła garść kołków ogrodniczych. - Markery, żeby zaznaczyć to, co znajdziemy. Mam nadzieję, że zabrałaś wystarczająco dużo, pomyślał, wspominając czerwone chorągiewki, które Nick miał usunąć przed jego powrotem z Sophie. Chcieli mieć czysty obraz, by niczego nie sugerować ekspertowi, nim zacznie badania. - No, to jedziemy. Gdy ruszyli, Sophie przyłożyła skostniałe palce do wylotu dmuchawy. Vito bez słowa pochylił się i przekręcił regulator na wyższą temperaturę. Kiedy jej palce były już ciepłe, usiadła wygodniej i zaczęła przyglądać się Ciccotellemu. Jego wygląd był dla niej niespodzianką. Spodziewała się, że

facet o imieniu Vito będzie przysadzistym osiłkiem z twarzą boksera, który wytrzymał zbyt wiele rund. Nie mogła bardziej się mylić. I dlatego się gapiła. Bo była zaskoczona. Jasne, myślałby kto. Miał przynajmniej metr dziewięćdziesiąt wzrostu. Musiała unosić głowę, by spojrzeć mu w oczy, co nie zdarzało się często przy jej metrze osiemdziesięciu. Jego ramiona pod skórzaną kurtką były szerokie, ale ruchy cechowała jakaś sprężysta zwin-ność, która bardziej przypominała wielkiego kota niż niezgrabnego buldoga. Miał męską, kanciastą twarz, jakie widuje się w magazynach mody. Nie żeby ona sama czyty-wała takie czasopisma. To było hobby ciotki Freyi. Sophie wyobrażała sobie, że większość kobiet uważa Vita Ciccotellego za powala-jąco przystojnego i pada mu do stóp. Może dlatego przed chwilą tak skwapliwie chciał ją spławić - kobiety pewnie bez przerwy do niego startują. Całe szczęście, że ona nie należy do tej większości, myślała kwaśno. Nie miała najmniejszego zamiaru padać mu do stóp. Chociaż niewiele brakowało. Co za wstyd. Ale przez tę krótką chwilę, kiedy ją przytrzymał, czuła jego solidność, jego milczące zaproszenie. Jakby naprawdę mogła oprzeć się o niego plecami i odpocząć. Nie bądź śmieszna, Sophie. Mężczyźni tacy jak Vito są o wiele za bardzo przyzwyczajeni do faktu, że w mgnieniu oka dostają wszystko, na co mająochotę. Ajednak czuła, że jej osąd jest krzywdzący. Jakby to miało jakieś znaczenie. On tu przyjechał po jej GPR. Nic więcej. Skup się więc na tym, co masz do zrobienia. Na szansie, by znów pracować. By robić coś ważnego. Mimo to, jego twarz wciąż przyciągała jej wzrok. Założył okulary przeciwsłoneczne, ale Sophie widziała sam kącik jego oka, miejsce, gdzie śniadą skórę przecinały drobniutkie, jaśniejsze zmarszczki, jakby często się śmiał. Teraz się nie uśmiechał. Jego twarz była poważna, wręcz posępna, a ją ogarnęły lekkie wyrzuty sumienia, że ona sama czuje się tak podekscytowana i pełna zapału. Po raz pierwszy od miesięcy znów miała pracować w terenie. To stąd brały się przy-spieszone bicie serca i gęsia skórka. To przez dreszcz polowania, odkrywania tajemnic schowanych pod powierzchnią ziemi - nie przez wspomnienie jego dłoni zaciśniętych na jej ramionach. Przytrzymał cię tylko, żebyś nie upadła na tyłek. Minęło stanowczo zbyt wiele czasu, od kiedy ostatnio dotykał ją mężczyzna, z jakiegokolwiek powodu.

Ściągnęła brwi i zebrała myśli. - No dobrze, Vito, opowiedz mi o tych grobach. - A kto mówił cokolwiek o jakichś grobach? - zapytał od niechcenia. Powstrzymała pokusę, by przewrócić oczami. - Nie jestem idiotką. Patolog sądowy i gliniarz szukają czegoś pod ziemią. Więc o ilu grobach mówimy? Wzruszył ramionami. - Może ich wcale nie być. - Ale znaleźliście przynajmniej jeden. - Skąd to stwierdzenie? Zmarszczyła nos. - L’odeur de la mort, zapach śmierci. Trudno go nie poczuć. - Mówisz po francusku? Ja miałem francuski w liceum, ale nauczyłem się tylko przekleństw. Teraz naprawdę przewróciła oczami, zirytowana, że próbuje ją zbyć. - Mówię biegle dziesięcioma językami, z których trzy są bardziej martwe niż ten trup, do którego jedziemy - warknęła, ale natychmiast pożałowała tych słów. Vito skrzywił się, a na jego zaciśniętej szczęce drgnął mięsień. - Ten trup, do którego jedziemy, był czyjąś córką albo żoną-powiedział cicho. Twarz Sophie zapłonęła ze wstydu i zażenowania, które natychmiast zastąpiły złość. Kopnij się sama w tyłek tym swoim wojskowym butem, pomyślała. - Przepraszam - odparła równie cicho. - Nie chciałam okazać braku szacunku. Ciała, z którymi zwykle miałam do czynienia, były martwe od kilkuset lat. Ale to żadna wymówka. Jestem trochę… nakręcona perspektywą robienia czegoś ciekawego. Poniosło mnie. Przepraszam. To było bezduszne. Vito nie odrywał oczu od drogi. - Nic się nie stało. Stało się, ale nie wiedziała, co powiedzieć, żeby to naprawić. Zdjęła rękawiczki i zaczęła zaplatać rozpuszczone włosy, żeby jej nie przeszkadzały przy pracy. Prawie już skończyła, kiedy znów się odezwał, zaskakując ją: No więc, mówisz po francusku? Ja miałem francuski w liceum, ale… Na ustach pojawił się smutny uśmiech. Sophie odpowiedziała uśmiechem. Zaproponował jej, żeby zaczęli od nowa. Tym razem zamierzała zastanawiać się nad tym, co mówi.

- Ale nauczyłeś się tylko przekleństw. Tak, znam francuski i kilka innych języków. To się przydaje przy tłumaczeniu starych tekstów i w rozmowach z tubylcami, kiedy jestem w terenie. - Wróciła do zaplatania włosów. - Jeśli chcesz, nauczę cię paru przekleństw w innych językach. Jego wargi drgnęły. - Umowa stoi. Katherine mówiła, że jesteś na urlopie naukowym. - Coś w tym rodzaju. - Zwinęła warkocz w ciasny kok na karku. - Moja babcia miała wylew, więc wróciłam do Filadelfii, żeby pomóc się nią opiekować. - Zdrowieje? - Sądni, kiedy tak nam się zdaje. Ale sąi takie… - Westchnęła. - Są i takie, kiedy nie czuje się najlepiej. - Przykro mi. - Zabrzmiało to bardzo szczerze. - Dziękuję. - A skąd przyjechałaś? - Z południa Francji. Odkopaliśmy tam XIII-wieczny zamek. Vito był pod wrażeniem. - Taki z lochami? Roześmiała się. - Kiedyś zapewne miał lochy. Teraz będziemy mieli szczęście, jeśli znajdziemy zewnętrzne mury i fundamenty donżonu. To znaczy, oni będą mieli szczęście - poprawiła się. - Posłuchaj, Vito… przepraszam, że tak wypaliłam, ale naprawdę by mi pomogło, gdybym wiedziała trochę więcej o tym, co mam zrobić. Wzruszył ramionami. - Naprawdę nie mam wiele do powiedzenia. Znaleźliśmy jedno ciało. Znów w punkcie wyjścia. - Ale sądzicie, że jest ich więcej? - Być może. Pilnując się, by znów czegoś nie palnąć, spróbowała trochę rozładować napięcie. - Jeśli coś odkryję, będę znała wasze sekrety. Mam nadzieję, że nie usłyN/,ę potem: „A teraz muszę cię zabić”, co? To by mi popsuło humor. Kąciki jego ust drgnęły. - To by było niezgodne z prawem. Znów wylazł z niego sztywniak. Cóż, trudno.

- No więc, Vito, i tak będziesz musiał mi zaufać, że nie wypaplę, chybił że zamierzasz wykasować mi pamięć. Masz taki pistolet do wymazywania pamięci jak Faceci w czernił Jego usta znów drgnęły. - Zostawiłem w drugim garniturze. - Przezorny zawsze ubezpieczony, jak to mówią. Który to garnitur? Obiecuję, że nie powiem. Nagle się uśmiechnął, a na jego prawym policzku pojawił się głęboki dołeczek. O rety, pomyślała. O rety, o rety. Uśmiech przemienił Vita Ciccotellego z gazetowego modela w gwiazdora z Hollywood. Serce cioci Freyi zabiłoby gwałtownie. Tak jak twoje w tej chwili. Ale potem się odezwał: Ta informacja jest tajna. - Sophie zesztywniała. A ja myślałam, że nawiązaliśmy kontakt. Jego uśmiech zniknął. - Sophie, nie chodzi o to, że ci nie ufam. Gdybym nie ufał, nie byłoby cię tutaj. Katherine za ciebie ręczy i to mi wystarcza. Więc… Pokręcił głową. - Nie chcę ci podawać żadnych informacji, które mogłyby wpłynąć na wyniki ba-dań. Zaczniesz od zera i powiesz nam, co znajdziesz. Tylko o to nam chodzi. Zastanowiła się nad tym. - Cóż, to chyba ma sens. - Bogu niech będą dzięki - mruknął. Sophie się roześmiała. - Możesz mi przynajmniej powiedzieć, jak duży jest ten obszar? - Pół, może trzy czwarte hektara. Skrzywiła się. - Aha. To chwilę potrwa. Jego czarne brwi podjechały do góry. - Ile to jest „chwila”? - Cztery, pięć godzin. Może dłużej. Uniwersytecki GPR to małe urządzenie. Uży-wamy go wyłącznie do celów szkoleniowych. Największe działki, jakie skanujemy ze studentami, mają koło dziesięciu metrów kwadratowych. Przykro mi - dodała, widząc chmurną minę Vita. - Jeśli musicie przebadać tak duży obszar, mogę wam polecić kilka firm od badań geofizycznych. To naprawdę dobrzy fachowcy. Będą mieli większe urządzenia, które ciągnie się traktorem. - I odpowiednio wysokie ceny - powiedział Vito. - Nie stać nas na

komercyjną firmę. Nasz wydział ma tak okrojony budżet… Po prostu nie mamy środków. - Spojrzał na nią niepewnie. - Możesz nam poświęcić te cztery czy pięć godzin? Sophie spojrzała na zegarek. Zaczęło jej już burczeć w brzuchu. - A czy w budżecie waszego wydziału zmieści się pizza? Nie jadłam lunchu. - To się da zrobić.

3 Niedziela, 14 stycznia, godz. 14.30 Vito zatrzymał pick-upa za furgonetką techników. - To tutaj. - Sama się domyśliłam - mruknęła Sophie. - Żółta taśma i policyjne auto to dość jasne wskazówki. - Nim zdążył cokolwiek powiedzieć, otworzyła drzwi i wyskoczyła z auta. Natychmiast skrzywiła się i z trudem przełknęła ślinę. - Jest dość silny - przyznał Vito ze współczuciem. - Eau de… Jak to nazwałaś? - L ‘odeur de la mort - odparła cicho. - Czy ciało wciąż tu jest? - Nie. Ale usunięcie ciała nie zawsze od razu usuwa zapach. Mogę ci załatwić ma-skę, ale to niewiele pomaga. Pokręciła głową. Wielkie koła w jej uszach zakołysały się gwałtownie. - Po prostu mnie to zaskoczyło. Nic mi nie będzie. - Zacisnęła z determinacją zęby i wzięła dwie mniejsze walizki. - Jestem gotowa. Mówiąc to, kiwnęła stanowczo głową, jakby chciała przekonać bardziej samą siebie niż kogokolwiek innego. Nick wysiadł z furgonetki techników i Vito zauważył z satysfakcją, że jego partnerowi opada szczęka. Reakcja Jen McFain była mniej więcej taka sama. A przecież efekt i tak został złagodzony, bo Johannsen splotła te swoje włosy sięgające za tyłek. - Jen, Nick, to jest doktor Johannsen. Jen z uśmiechem ruszyła w ich stronę, zadzierając głowę, by spojrzeć Sophie w twarz. Różnica wzrostu między tymi dwiema kobietami była niemal komiczna. - Jestem Jennifer McFain, technik kryminalistyczny. Bardzo dziękuję, że zgodziła się pani pomóc nam tak od razu, doktor Johannsen. - To żaden kłopot. I proszę, jestem Sophie. - Więc ja jestem Jen. - Jen spojrzała na walizki. - Zawsze chciałam pobawić się takim cackiem. Ale czy mogę cię prosić, żebyś zdjęła kolczyki? Johannsen natychmiast schowała kolczyki do jednej z kieszeni kurtki.

- Przepraszam. Zupełnie o nich zapomniałam. - Spojrzała nad ramieniem Jen na Nicka, który też się przedstawił. - Nick Lawrence. Partner Vita. Dzięki, że przyjechałaś. - Cała przyjemność po mojej stronie. Jeśli pokażecie mi, gdzie mam za-i/ i|ć, rozłożę sprzęt. Ruszyli przez pole. Jen i Johannsen szły przodem, a Nick i Vito za nimi, iu\ tyle daleko, by ich nie słyszały. - Jest trochę… inna, niż się spodziewałem - mruknął Nick. Vito się roześmiał. Był spokojny, chłodny i opanowany. I zamierzał tak li/ymać. To mało powiedziane. - Jesteś pewien, że to przyjaciółka Katherine? Wydaje się bardzo młoda. - W końcu dodzwoniłem się do Katherine. To naprawdę ona. I jesteś pewien, że będzie potrafiła zatrzymać to dla siebie? Vilo pomyślał o pistolecie do wymazywania pamięci i musiał się uśmiechnąć. - Tak. Podchodząc do grobu, spoważnieli. Teraz dowiedzą się, czy ich NN była jedyna, czy miała towarzystwo. Johannsen gapiła się na grób. Jej usta wykrzywił smutny grymas i Vito przypomniał sobie, jak spuściła oczy, zawstydzona swoją szorstką uwagą na temat denatki. Wiedział, że nie chciała, by tak to zabrzmiało. I doceniał, że od razu przeprosiła. Teraz spojrzała przez ramię i odnalazła jego oczy. - Tutaj znaleźliście tę kobietę? - Tak. - Pole jest duże. Macie jakieś pomysły, gdzie mam zacząć? - Sophie mówi, że przeskanowanie całego pola zajmie cztery, pięć godzin - wyjaśnił Vito. - Może zbadajmy teren na prawo i na lewo od grobu, i zobaczmy, co z tego wyjdzie. - Zawsze to jakiś plan - stwierdziła Jen. - Ile czasu potrzebujesz na przygotowania? - Niewiele. - Sophie uklękła w śniegu i zaczęła otwierać walizki, prezentując zawartość Jen, która miała minę jak dzieciak w Boże Narodzenie. - Głowica bezprzewo-dowo wysyła dane do laptopa, który zapisuje je w

pamięci. - Ustawiła laptop na jednej z walizek, włączyła go i wstała, trzymając rączkę głowicy skanującej. Nick pochylił się do przodu, by lepiej się przyjrzeć. - Wygląda jak szczotka do dywanów - ocenił. - Za jedyne piętnaście tysięcy dolarów - odparła Johannsen. Vito gwizdnął. - Rany, piętnaście kawałków za coś takiego? A mówiłaś, że to małe urządzenie. - Bo jest małe. Duże zaczynają się od pięćdziesięciu. Wszyscy wiecie, jak to działa? - Jen wie - powiedział Vito. - My chcieliśmy ściągnąć psy do szukania ciał. - To też skuteczne, ale GPR daje pojęcie, co znajduje się pod ziemią. To nie jest tak wyraźny obraz jak zdjęcie rentgenowskie. Widać jednak, gdzie znajduje się obiekt i jak jest duży. Kolory na ekranie odzwierciedlają amplitudę obiektu. Im jaśniejszy kolor, tym większa amplituda. Jen kiwnęła głową. - I tym większy obiekt. - Albo silniejsze odbicie. Metale będą miały większą amplitudę. Kieszenie powietrza odbijająjeszcze lepiej. Intensywność odbicia zależy od tego, na co się patrzy. - A kości? - spytał Nick. - Nie są tak jasne, ale widoczne. Im starsza kość, tym słabiej ją widać. W miarę rozkładu ciało upodabnia się do gleby i odbicie nie jest już tak wyraźne. - Ile potrzeba czasu, by kości w ogóle przestały być widoczne? - chciała wiedzieć Jen. - Jeden z moich kolegów zidentyfikował szczątki rdzennego Amerykanina w kur-hanie w Kentucky sprzed dwóch i pół tysiąca lat. Podniosła wzrok. Nie sądzę, żebyście musieli martwić się o wiek szczątków. - Wyprostowała się i wytarła dłonie o kurtkę. Jej dżinsy były przemoczone, ale zdawała się te-no nie zauważać. W samochodzie powiedziała, że jest „nakręcona” i Vito widział zapał błyszczący w jej przejrzystych zielonych oczach. - Chodźmy. Zabrała się do pracy, skanując pas szerokości pierwszego grobu, powoli i precyzyj-nie. Vito zrozumiał, dlaczego przeszukanie całego pola ma potrwać

lak długo. Ale jeśli coś znajdą, czeka ich o wiele więcej godzin pracy. Jen znieruchomiała. - Sophie - rzuciła naglącym tonem. Johannsen przerwała, by spojrzeć na ekran. - To krawędź czegoś. Gleba zmienia się tu, i to nagle. Na głębokości jakiegoś metra. Zrobię jeszcze kilka pasów. Zbadała jeszcze kawałek i zmarszczyła brwi. - Coś tu jest, ale wygląda, jakby w środku był metal. Widujemy takie odczyty na cmentarzach ze starymi trumnami obijanymi ołowiem. Kształt nie odpowiada trumnie, ale z pewnościąjest tu coś metalowego. - Uniosła głowę, w jej oczach było pytanie. Czy to ma sens? Vito pomyślał o rękach niezidentyfikowanej dziewczyny. - Tak - odparł ponuro. - Ma. Johannsen skinęła głową, przyjmując do wiadomości, że nie doczeka się lepszej odpowiedzi. - Dobra. - Zaznaczyła narożniki ogrodniczymi kołkami. - Dwa metry na niecały metr. - Takie same wymiary jak pierwszy - zauważyła Jen. - Wolałbym nie mieć racji, Vito. - Nick pokręcił głową. - Ja chrzanię. Jen wstała. - Przyniosę narzędzia i aparat, a potem ściągnę z powrotem ekipę i ustawimy re-flektory. Pomóż mi z gratami, Nick. Vito, dzwoń po Katherine. - Dobra. Zadzwonię też do Liz. - Porucznik Liz Sawyer nie była zachwycona pierwszym ciałem. Więcej nieoznakowanych grobów też jej z pewnością nie ucieszy. Nick ruszył za Jen, zostawiając Vita sam na sam z Johannsen. - Przykro mi - powiedziała ze smutkiem w oczach. Kiwnął głową. - Tak. Mnie też. Sprawdźmy drugą stronę. Gdy Johannsen zabrała się do roboty, zadzwonił na komórkę Liz. - Liz, mówi Vito. Mamy tu archeologa. Jest jeszcze jeden. - Niedobrze - odparła Liz przez zaciśnięte zęby. - Jeden czy więcej? - Przynajmniej jeden. Ona dopiero zaczęła i trochę to potrwa. Jen dzwoni właśnie po swoją ekipę, postaramy się zrobić dzisiaj, ile się da. - Informuj mnie na bieżąco - poleciła. - Ja zadzwonię do kapitana i zdam mu sprawę.

- Dobra. - Vito schował telefon do kieszeni. Jen i Nick wrócili z narzędziami do kopania i aparatem w chwili, kiedy Johannsen natrafiła na krawędź kolejnego grobu. - Taka sama długość, taka sama głębokość. - Minęło dwadzieścia minut, nim uniosła głowę. -1 kolejne ciało. Ale tym razem bez metalowych przedmiotów. - Detektor też nie wykrył w tym miejscu metalu - zauważył Nick. Vito spojrzał na pole. - Wiem. To znaczy, że może być tego jeszcze więcej. Jen rozkładała plastikową płachtę wokół pierwszego ze znalezionych grobów. - Łapcie za szpadle, chłopaki. Tak też zrobili. Przez jakiś czas cała czwórka pracowała w milczeniu Johannsen skanowała obszar na lewo od kolejnego grobu, a Nick, Vito i Jen kopali. Nick pierwszy dotarł do ciała. Jen pochyliła się i miotełką usunęła luźną ziemię z twarzy ofiary. Był to mężczyzna, młody i jasnowłosy. Rozkład nie był jeszcze bardzo posunięty. Był przystojny. - Nie leży tu długo - stwierdził Nick. - Może z tydzień. - Najwyżej - zgodził się Vito. - Odsłoń jego ręce, Jen. - Gdy zrobiła, o co prosił, pochylił się, by przyjrzeć się czemuś, czego nie rozumiał. - Co jest, do diabła? - On się nie modli. - Nick zmarszczył brwi. - Ale co on robi? - Cokolwiek robi, jego ręce są zdrutowane, tak jak tamtej dziewczyny. Dłonie ofiary były zwinięte w pięści i ułożone na nagim torsie, prawa na wysokości serca, lewa tuż pod nią. Łokcie były skierowane w dół. Palce obu dłoni tworzyły „O”. - On coś trzymał - powiedział Vito. - Miecz. - Wypowiedziane szeptem słowo dobiegło sponad nich, z tyłu, gdzie stała Sophie Johannsen. Jej twarz pod czerwoną bandaną była śmiertelnie blada, oczy były szeroko otwarte, przerażone, wzrok wbity w ofiarę. Vito poczuł nagłą chęć, by przy-garnąć jej twarz do piersi i osłonić ją przed widokiem rozkładającego się ciała. Zamiast tego wstał i położył dłonie na jej ramionach. - Co powiedziałaś?

Nie ruszyła się, wciąż nie odrywając oczu od martwego mężczyzny. Vito potrząsnął nią delikatnie i ujął jej podbródek, siłą zwracając jej twarz ku swojej. - Sophie, co powiedziałaś? Przełknęła ślinę i w końcu uniosła oczy, które nie były już tak jasne. - On wygląda jak podobizna nagrobna. - Podobizna nagrobna? - powtórzył Vito. - Takie zdjęcie w porcelanie? Zaniknęła oczy, najwyraźniej próbując wziąć się w garść. Vito przypomniał sobie, że ciała, z którymi miała do czynienia, były martwe od setek lat. - Nie - odparła drżącym głosem. - Rzeźba na sarkofagu. Na grobach często umiesz-czano podobiznę zmarłego wyrzeźbioną w kamieniu czy marmurze. Taka rzeźba leżała na plecach na pokrywie sarkofagu. Uspokoiła się - mówiła teraz jak nauczycielka wygłaszająca wykład. Vito podejrzewał, że to jej sposób na poradzenie sobie z sytuacją. - Kobiety zwykle miały złożone dłonie, w taki sposób. - Złożyła dłonie pod brodą, przybierając pozę identyczną z pierwszą NN. Vito zerknął bystro na Nicka, który kiwnął głową. - Mów dalej, Sophie - poprosił cicho Nick. - Dobrze ci idzie. - Ale… ale czasami ich ręce leżały płasko, na krzyż. - Znów zademonstrowała, kła-dąc dłonie na piersi. - Czasami dłonie mężczyzny były złożone w modlitwie, ale bywały też przedstawienia w pełnej zbroi, z mieczem. Zwykle rycerz trzymał miecz u boku, ale zdarzało się, że portretowano go w ten sposób. - Zwinęła drżące dłonie i przyłożyła je do piersi, dokładnie w tej samej pozycji, w jakiej leżały dłonie ofiary. - Trzymał rękojeść miecza, a ostrze leżało płasko na jego torsie i brzuchu, dokładnie pośrodku. To nie jest powszechna poza. Oznaczała, że zginął w bitwie. Wiecie, kto to jest? Vito pokręcił głową. - Jeszcze nie. - Czyjś syn albo mąż - szepnęła. - Może posiedź w moim aucie, proszę, tu są kluczyki. Spojrzała mu w twarz. Jej oczy błyszczały od łez. - Nie, wszystko w porządku. Przyszłam wam tylko powiedzieć, że nie znalazłam niczego na lewo od ostatniego miejsca. Wrócę na prawo i ruszę w

kierunku drzew. Otarła oczy dłonią w kolorowej rękawiczce. - Nic mi nie będzie. Nick wstał. - Sophie, po twoim wykładzie przypomniałem sobie obrazki z książki do historii. To jest średniowieczny zwyczaj, zgadza się? To umieszczanie podobizn na sarkofagach? Kiwnęła głową, wciąż blada jak ściana. - Tak. Najstarsze znane rzeźby pochodzą z XII wieku, ale były powszechne jeszcze przez cały renesans. - Chłopaki. - Jen klęczała na krawędzi grobu. - Mamy większy problem niż miecz tego gościa. - Wstała z klęczek, otrzepując ziemię z kombinezonu. Vito i Nick zajrzeli do grobu, ale Johannsen trzymała się z tyłu. Vito wcale jej się nie dziwił. To, co zobaczył, sprawiło, że miał ochotę odwrócić głowę, ale nie zrobił tego. Jen odsłoniła ofiarę aż do krocza. W brzuchu mężczyzny ziała wielka dziura. - Jasna cholera - mruknął. - Co? - spytała Johannsen, stojąca kilka kroków za nim. Jen westchnęła. - Temu człowiekowi usunięto wnętrzności. - Wywleczono - wtrąciła Johannsen. - Tortura stosowana w różnych wiekach, ale szczególnie popularna w średniowieczu. - Tortury - mruknął Nick. - Jasna cholera, Vito. Jaki świr byłby do tego zdolny? Vito omiótł pole spojrzeniem. - I ile jeszcze osób tu zakopał? Nowy Jork, niedziela, 14 stycznia, godz. 17.00 Wystrzał korka od szampana sprawił, że gwar w sali przycichł. Spod najdalszej ściany Derek Harrington patrzył, jak Jager Van Zandt odsuwa plującą bąbelkami butelkę od swojego drogiego garnituru wśród wiwatującego tłumku ludzi o młodych, pełnych entuzjazmu twarzach. - Kiedyś wystarczał nam sześciopak piwka, byle tylko było zimne. Derek ze smut-nym uśmiechem spojrzał na Tony’ego Englanda.

- Ech, stare, dobre czasy. Ale Tony się nie uśmiechał. - Tęsknię za tymi czasami, Derek. Tęsknię za twoją starą piwnicą, za pracą przez całą noc… za podkoszulkami i dżinsami. Kiedy byliśmy tylko ty, ja i Jager. - Wiem. Teraz firma rozrasta się tak szybko… nie znam połowy z tych dzieciaków. Do tego wszystkiego tęsknił za przyjacielem. Sława i pogoń za pieniądzem zmieniły Jagera Van Zandta w człowieka, którego Derek nie poznawał. - Cóż, sukces pewnie ma swoją cenę. Tony milczał przez chwilę. - Derek, to prawda, że wchodzimy na giełdę? - Słyszałem jakieś plotki. Tony ściągnął brwi. - Plotki? Do cholery, jesteś wiceprezesem, Derek. Nie powinieneś mieć bardziej konkretnych informacji niż plotki? Powinien, ale nie miał. Od udzielenia odpowiedzi wybawił go Jager, który wszedł na krzesło i uniósł kieliszek z szampanem. - Panowie. I panie. Zebraliśmy się tutaj, by świętować. Wiem, że jesteście wszyscy zmęczeni po targach, ale już po wszystkim i poszło nam świetnie. Cały nasz nakład Za linią frontu jest wyprzedany. Mamy zamówienia na każdą grę, którą zdołamy wyprodukować. Znów sprzedaliśmy wszystko! Młodzi ludzie zaczęli wiwatować, ale Derek milczał. - On się z pewnością sprzedał - wymamrotał Tony. - Tony - mruknął Derek - nie tutaj. To nie miejsce ani czas. - A kiedy będzie miejsce i czas, Derek? - spytał gniewnie Tony. - Kiedy obaj zosta-niemy potakiwaczami Jagera? Czy tylko ja jeszcze nim nie zostałem? - Kręcąc głową, Tony przepchnął się przez zatłoczoną salę i wyszedł. Tony zawsze był krewki. A pasja często szła ręka w rękę z artystycznym geniuszem. Derek nie był pewien, czy zostało mu jeszcze coś z tej pasji. Czy z geniuszu. Czy w ogóle jest jeszcze artystą. - Oczywiście wszyscy zobaczycie na swoich czekach z wypłatą ładne premie za te wyniki - ciągnął Jager. Rozległy się kolejne wiwaty. - Ale przedtem, słodka nagroda. Dwóch kelnerów wtoczyło prostokątny stół, a na stole lort, dobry metr na

półtora, udekorowany logo ORO - złotym smokiem z wielkim R na piersi, trzymającym w szponach dwie litery o, po jednej w każdej łapie. Derek i Jager bardzo starannie wybierali logo. Litery o-R-o były symboliczne, wzięte z holenderskiego - ojczystego języka Jagera. Derekowi nigdy nie przeszkadzało, że R jest pięć razy większe niż dwa o. Teraz mu przeszkadzało. Wiele rzeczy mu teraz przeszkadzało. Ale, przywołując sztuczny uśmiech na użytek pracowników, przyjął kieliszek szampana. - Wchodzimy w nową fazę rozwoju ORO - mówił Jager - i w związku z tym chcę ogłoszenia kilka zmian. Derek Harrington dostaje awans. Osłupiały Derek wyprostował plecy, wpatrując się w uśmiechniętego Jagera. Sam też natychmiast się uśmiechnął, by nie wyglądać na zaskoczonego. - Derek będzie teraz naczelnym dyrektorem artystycznym. - Rozległy się kolejne wiwaty. Derek kiwnął głową z przylepionym uśmiechem. Teraz zrozumiał, co zrobił Jager, a jego przypuszczenia potwierdziły kolejne słowa: Aby uhonorować jego nieoceniony wkład w Za linią frontu, Frasier Lewis zostaje mianowany kierownikiem artystycznym. Pracownicy zaczęli bić brawo, a serce Dereka wpadło do żołądka. - Frasier nie mógł być tu dzisiaj, ale przesyła pozdrowienia i życzy nam powodzenia przy kolejnym przedsięwzięciu. Poprosił mnie, żebym wzniósł toast w jego imieniu, cytuję więc jego słowa: „Za Unią frontu wystrzeliło nas na orbitę. Niech Inkwizytor doniesie ORO na księżyc!” - Jager uniósł kieliszek. - Za ORO i za sukces! Z kieliszkiem w drżącej dłoni, Derek wymknął się z sali. Pracownicy wiwatowali z takim entuzjazmem, że nikt nawet nie zauważył jego wyjścia. W holu oparł się o ścianę, czując ściskanie w dołku. Ten awans to kłamstwo. Derek wcale nie poszedł w górę. Został zepchnięty na bok. Frasier Lewis przyniósł ORO sukces i bogactwo, ale jego mroczne metody przerażały Dereka. Próbował powstrzymać Jagera, który za wszelką cenę chciał wywindować ORO na szczyt. Teraz było już za późno. Jego miejsce zajął potakiwacz Jagera.

Filadelfia, niedziela, 14 stycznia, godz. 17.00 Było gorzej, niż Sophie była w stanie sobie wyobrazić. Radość polowania, którą czuła, jadąc tutaj, zmieniła się w mrożącą krew w żyłach zgrozę, gdy spojrzała w twarz martwego mężczyzny. Zgroza przybierała na sile w miarę, jak upływało popołudnie. Sophie skanowała pole, starając się nie myśleć o znacznikach, które wbijała w ziemię. Ani o człowieku, którego znaleźli. Ktoś go torturował i zabił. Jego i innych. Ilu ich jeszcze będzie? Katherine wróciła, by obejrzeć ofiarę. Skinęły sobie głowami, ale nie zamieniły ani słowa. Na polu panowała nienaturalna cisza - mała armia policjantów uwijała się sprawnie i cicho przy swojej robocie. Sophie próbowała się skupić na oznaczaniu obiektów pod ziemią. Ale to nie były obiekty. To byli ludzie, martwi ludzie. Starała się o tym nie myśleć, szukała ucieczki w procedurze badania, w precyzyjnym umiejscawianiu każdego znacznika. Sięgnęła do kieszeni i nie znalazła ani jednego kołka. Przed spotkaniem z Vitem wzięła dwie paczki z pokoju ze sprzętem. Dwanaście na paczkę. Dwadzieścia cztery kołki. Sześć grobów. Zlokalizowała już sześć grobów. Z grobem, który wcześniej znalazła policja, było siedem. A jeszcze nie skończyłam. Boże drogi. Siedem osób. Wzrok jej się zamglił. Ze złością otarła łzy grzbietem dłoni. Uniosła wzrok, by poszukać Jen McFain, ale nagle zdrętwiała, słysząc dźwięk za plecami. Był to odgłos zamka błyskawicznego, podkreślony nierzeczywistą ciszą. Powoli odwróciła się i spojrzała w oczy Katherine Bauer nad workiem z ciałem, który właśnie zasunęła. Nagle, bez ostrzeżenia, Sophie cofnęła się o szesnaście lat. Włosy Katherine były wtedy ciemniejsze, trochę dłuższe. A worek, który zasuwała, o wiele mniejszy. Przyciszone odgłosy znikły zupełnie. Sophie słyszała tylko dudnienie własnego pulsu. Oczy Katherine otworzyły się szerzej, przerażone, gdy zrozumiała. Wtedy, przed laty, miała dokładnie taki sam wyraz twarzy. Sophie usłyszała swoje imię, ale przed oczami miała tylko ciało na wózku, tak jak wyglądało tamtego dnia. Takie małe. Tamtego dnia spóźniła się i stała zaszokowana, patrząc, jak ją zabierają. Ogarnęła ją fala bólu, potężna i nagła. Bólowi deptał po piętach gniew, gorzki i zimny. Elle odeszła, i nic nie mogło przywrócić jej do życia.

- Sophie. Sophie zamrugała, czując czyjeś palce na podbródku. Skupiła wzrok na twarzy Katherine, na zmarszczkach wyrzeźbionych przez te szesnaście lat, i wypuściła drżący oddech. Przypomniawszy sobie, gdzie jest, zawstydzona zamknęła oczy. - Przepraszam - szepnęła. Palce mocniej ścisnęły jej brodę, aż otworzyła oczy. Katherine patrzyła na nią, ściągając brwi. - Idź do mojego auta. Jesteś blada jak ściana. Sophie się odsunęła. - Nic mi nie jest. - Podniosła wzrok i zobaczyła Vita Ciccotellego stojącego obok dużego worka z ciałem. Obserwował ją, mrużąc ciemne oczy. Przedtem uważał, że jest gruboskórna i niewrażliwa. Teraz pewnie ma ją za niezrównoważoną, albo jeszcze gorzej - za słabą. Wysunęła podbródek i wyprostowała się, spoglądając wyzywająco w jego czujne oczy. Wolała już, żeby miał ją za gruboskórną. Ale on nadal wbijał w nią te swoje czarne oczy. Speszona Sophie odwróciła wzrok i zrobiła jeszcze krok do tyłu. - Wszystko w porządku. Naprawdę. - Nie - orzekła Katherine. - Nie jest w porządku. Dość już zrobiłaś na dzisiaj. Poproszę kogoś, żeby odwiózł cię do domu. Sophie zacisnęła zęby. - Lubię kończyć to, co zaczęłam. - Schyliła się, by chwycić rączkę radaru, która wypadła jej z dłoni, gdy jej myśli omsknęły się w przeszłość. -W przeciwieństwie do niektórych. - Chciała się odwrócić, ale Katherine złapała ją za rękę. - To był wypadek - szepnęła, i Sophie wiedziała, że Katherine naprawdę w to wierzy. - Myślałam, że po tylu latach wreszcie się z tym pogodziłaś. Sophie pokręciła głową. Jej gniew nie mijał, wciąż buzował w środku. Kiedy się odezwała, jej ton był lodowaty. - Zawsze byłaś dla niej za miękka. Obawiam się, że ja nie jestem aż tak… - Wielkoduszna? - przerwała jej ostro Katherine. Sophie roześmiała się gorzko. - Ślepa. Skończę to, o co mnie poprosiłaś. - Wyrwała się Katherine, wepchnęła rękę do pustej kieszeni i przypomniała sobie. Kołki. Odwróciła się, by

poszukać Jen, i zobaczyła że mały tłumek policjantów z bezczelną ciekawością obserwuje scenę, jaka rozegrała się między nią i Katherine. Miała ochotę wrzasnąć na nich, żeby pilnowali własnego nosa, ale się opanowała. Szukała Jen, ale znów napotkała czarne oczy Vita Ciccotellego. Ani na chwilę nie odwrócił wzroku. - Skończyły mi się kołki. Macie jakieś markery? - Coś znajdę. - Posłał jej jeszcze jedno długie, badawcze spojrzenie, i w końcu ruszył w stronę furgonetki techników. Kiedy wreszcie przestał na nią patrzeć, poczuła, jak jej płuca rozprężają się w długim westchnieniu, i dopiero teraz zdała sobie sprawę, że przez kilka długich sekund wstrzymywała oddech. Razem z powietrzem uszedł z niej cały gniew. Teraz czuła już tylko znużenie, żal i wstyd. - Przepraszam, Katherine. Niepotrzebnie się uniosłam. - Ugryzła się w język, nim powiedziała, że się myliła. Nigdy nie okłamywała Katherine i nie miała zamiaru teraz zaczynać. Katherine uśmiechnęła się cierpko, przyjmując do wiadomości to, co Sophie prze-milczała. - Wiem. Sam widok ofiary to już dość, a tu na dodatek taki szok. Nie sądziłam, że zobaczysz jakieś ciała. Myślałam, że przeskanujesz pole i pojedziesz do domu. Chyba nie przemyślałam tego do końca. - Nic się nie stało. Cieszę się, że poprosiłaś mnie o pomoc. - Sophie ścisnęła ramię Katherine. Między nimi znów było okej, jak przedtem. Całe szczęście, że Katherine jest bardziej wielkoduszna ode mnie, pomyślała smutno. Z drugiej strony, łatwiej było o wielkoduszność komuś, kto nie odczuł straty na własnej skórze. Elle nie była dzieckiem Katherine. Była moja. Sophie odchrząknęła. Kiedy znów się odezwała, jej głos zabrzmiał trochę opryskliwie. - A teraz pozwól mi wrócić do pracy, żeby ci wszyscy gliniarze przestali się na nas gapić. Katherine obejrzała się przez ramię, jakby dopiero teraz zdała sobie sprawę, że mają publiczność. Wystarczyło, że uniosła brew, i wszyscy zajęli się swoimi sprawami. - Gliniarze są strasznie wścibscy - szepnęła. -1 plotkują gorzej niż baby u fryzjera. - To było wredne. Sophie podniosła wzrok i zobaczyła, że Vito stoi za nimi, ściskając w

garści pęk ko-lorowych chorągiewek, jakby to był bukiet kwiatów. Katherine uśmiechnęła się do niego. - Nie, to było prawdziwe, i doskonale o tym wiesz. Jeden kącik jego ust podjechał do góry. - Zastąp „wścibskich” „spostrzegawczymi”, i jesteśmy kwita. - Jego słowa były skierowane do Katherine, ale patrzył na Sophie, nie mniej uważnie niż przed chwilą. Wyciągnął rękę z chorągiewkami. - Twoje markery - powiedział. Zawahała się, nim wzięła je z jego dłoni, dziwnie nerwowa na myśl, że mogłaby go dotknąć. To śmieszne. Jest zawodowcem i zamierza wykonać zadanie, dla którego tutaj przyjechała. Wzięła chorągiewki i wetknęła je do kieszeni. - Mam nadzieję, że nie będę potrzebowała aż tylu. Vito omiótł wzrokiem pole. Jego blady uśmiech zniknął. - To jest nas dwoje. Katherine westchnęła. - Amen. Dutton, niedziela, 14 stycznia, godz. 21.40 Daniel Vartanian siedział na hotelowym łóżku, rozcierając czoło, bo pojawiły się pierwsze ukłucia migreny. - Tak wygląda sytuacja - skończył i czekał, co powie jego szef. Chase Wharton westchnął. - Masz popieprzoną rodzinę. Wiesz o tym, prawda? - Wiem, uwierz mi. No więc, dostanę ten urlop? - Jesteś pewien, że naprawdę są w podróży? Po co te wszystkie kłamstwa? - Moi rodzice zachowują pozory, cokolwiek by się nie działo. - Jego rodzice zatu-szowali już wiele domowych sekretów, by chronić „dobre imię” rodziny. Gdyby ludzie wiedzieli. - To w ich stylu, że nie chcieli, by ktokolwiek wiedział o chorobie matki. - Ale to jest rak, Danielu, nie jakiś ohydny sekret, jak pedofilia czy coś w tym guście. Coś w tym guście, pomyślał gorzko Daniel.

- Rak to już dość, żeby ludzie zaczęli mleć ozorami. Ojciec by na to nie pozwolił, szczególnie że właśnie zgodził się kandydować do Kongresu. - Nie mówiłeś, że twój ojciec jest politykiem. - Mój ojciec jest politykiem od dnia swoich narodzin - odparł Daniel. Tyle że uprawiał politykę z sędziowskiego stołka. Ale nie wiedziałem, że kandyduje. Zdecydował się na to tuż przed wyjazdem. - Tego Daniel dowiedział się od Tawny Howard, która przyjmowała zamówienie, gdy poszli z Frankiem na kolację. Tawny wiedziała to od sekretarki Carla Sargenta, człowieka, którego ojciec Daniela odwiedził podczas ostatniej wizyty w mieście. - Na pewno widzi chorobę matki jako pożywkę dla konkurencji. A matka zawsze robi to, co on jej każe. Chase milczał. Daniel wyobrażał sobie jego zatroskaną minę. - Chase, ja chcę tylko znaleźć moich rodziców. Matka jest chora. Ja… Daniel wypuścił powietrze. - Muszę się z nią zobaczyć. Mam jej coś do powiedzenia i nie chcę, żeby umarła, zanim zdążę to zrobić. Pokłóciliśmy się i powiedziałem parę niemiłych rzeczy. - Tak naprawdę powiedział je ojcu, ale to uczucie gniewu i obrzydzenia… i wstydu… rozciągało się również na matkę. - Niesłusznie? - Słusznie. Ale… nie powinienem był dopuścić, żeby to wisiało między nami przez tyle lat. - Więc weź ten urlop. Ale kiedy tylko zaczniesz podejrzewać, że to coś innego niż zwykłe wakacje, wycofujesz się i wszczynamy oficjalne dochodzenie. Nie chcę dostać po głowie, kiedy okaże się, że emerytowany sędzia zaginął, a ja nie trzymałem się pro-cedury. - Chase wahał się przez chwilę. -Uważaj na siebie, Danielu. I przykro mi z powodu twojej mamy. - Dzięki. - Daniel nie bardzo wiedział, od czego zacząć, ale był pewien, że znajdzie wskazówki w komputerze ojca. Jutro miał przyjechać kumpel z GBI, by pomóc mu przejrzeć dane z komputera. Daniel miał tylko nadzieję, że będzie umiał poradzić sobie z tym, co znajdzie. Nowy Jork, niedziela, 14 stycznia, godz. 22.00

Siedząc po ciemku w fotelu w saloniku, Derek patrzył, jak Jager wtacza się przez drzwi ich hotelowego apartamentu. - Jesteś pijany - rzucił z niesmakiem. Jager wyprostował się jak

smagnięty batem. - Do diabła, Derek. Aleś mnie wystraszył. - Więc jesteśmy kwita - odparł z goryczą Derek. - Co to miało być, do cholery? - Niby co? - W tych słowach brzmiała pogarda, i Derek poczuł, jak jego wściekłość przybiera na sile. - Dobrze wiesz, co. Kto, do diabła, dał ci prawo awansować Lewisa na kierownika artystycznego? - To tylko tytuł, Dereku. - Jager posłał mu jadowite spojrzenie, jednym szarpnięciem pozbywając się krawata. - Gdybyś był w barze i świętował z nami, zamiast siedzieć tutaj po ciemku i dąsać się jak mały chłopiec, usłyszałbyś dobre nowiny z pierwszej ręki. Mamy stoisko na „Evereście”. - Na „Evereście”? - „Everest”, najważniejsze doroczne targi gier komputerowych na świecie. To był gigantyczny sukces. „Everest” był dla twórców gier tym, czym Cannes dla filmowców. Największą imprezą, na jakiej należało się pokazać. Gdzie twoją sztukę podziwia cała branża. Gracze całymi dniami stali w kolejkach po bilety. Stoiska przyznawano wyłącznie na zaproszenie. „Everest” to… „Everest”. Derek powoli wypuścił powietrze, niemal bojąc się uwierzyć, że to prawda. W najśmielszych snach… - Żartujesz. Jager roześmiał się, ale jego śmiech zabrzmiał obrzydliwie. - Nigdy nie żartowałbym w takiej sprawie. - Podszedł do barku i nalał sobie drinka. - Jager, masz już dość… - zaczął Derek, ale Jager uciszył go wściekłym spojrzeniem. - Zamknij się. Po prostu się zamknij. Nosem mi już wychodzi to twoje „nie rób te-go, nie rób tamtego”. - Wychylił drinka jednym haustem. Jedziemy na „Everest”, bo ja podjąłem ryzyko. Bo ja miałem dość ikry, żeby być nowatorskim. Boja mam to, czego potrzeba, by odnieść sukces. Derek skrzywił się, wściekły z powodu tego, co nie zostało powiedziane. - A ja nie mam. Jager rozłożył szeroko ręce. - Ty to powiedziałeś. - Odwrócił oczy. - Wspólniku - wymamrotał. - Jestem nim, dobrze o tym wiesz - powiedział cicho Derek. - Kim? - Twoim wspólnikiem.

- Więc zacznij się zachowywać jak wspólnik - odparł głucho Jager. -I przestań się zachowywać jak jakiś nawiedzony świętoszek. Sztuka Frasiera I ,cwisa to rozrywka, Dereku. Kropka. - Ruszył do drzwi swojego pokoju. Derek pokręcił głową. - Jest nieprzyzwoita. Kropka. Jager zatrzymał się z dłonią na klamce. - Ale się sprzedaje. - To nie jest w porządku, Jager. - Jakoś nie widzę, żebyś odmawiał przyjmowania wypłat. Udajesz, że przemoc odrzuca cię z moralnego punktu widzenia, ale siedzisz w tym dla pieniędzy, tak samo jak ja. A jeśli nie, musisz odejść. - To była groźba? - spytał cicho Derek. - Nie. To rzeczywistość. Skontaktuj się z Frasierem i każ mu się sprężać zc scenami walki, które obiecuje mi od miesiąca. Chcę je mieć do dziewiątej inno we wtorek. Zamierzam pokazać sekwencje walk z Inkwizytora na „Eve-i eście”, więc niech się bierze do roboty. Osłupiały Derek wpatrywał się w Jagera. - Dałeś mu nową grę? Jager odwrócił się i spojrzał na niego lodowato. - To się nazywa produkt rozrywkowy - wycedził przez zęby. - I owszem, zleciłem Frasierowi projekt Inkwizytora już parę miesięcy temu. Gdybym zostawił go tobie, skończylibyśmy z taką samą żałosną, oklepaną grafiką, jaką wypuszczamy od lat. Frasier zbierał dane i pracował nad projektem od miesięcy, kiedy ty siedziałeś na dupie, gryzmoląc kreskówki. - Ostatnie słowo wypowiedziane zostało z pogardą. - Spójrz prawdzie w oczy, Dereku. Wywindowałem ORO na wyższy poziom. Dotrzymaj mi kroku albo się wynoś. Drzwi zatrzasnęły się z hukiem. Derek długą chwilę stał bez ruchu, wpatrując się w nie. „Dotrzymaj mi kroku albo się wynoś”. Wynoś się. Nie mógł się tak po prostu wynieść. Dokąd miałby pójść? Włożył cały swój talent, całe serce w ORO. Nie mógł tak po prostu tego zostawić. Potrzebował pieniędzy. Czesne w college’u jego córki nie było niskie. Jestem hipokrytą. Sprzeciwiał się tak żarliwie wykorzystaniu scen Frasiera Lewisa, bo były tak przeraża-jąco realistyczne. Ale Jager miał rację. Biorę pieniądze. Lubię

pieniądze. Musi dokonać wyboru. Jeśli zamierza dalej pracować w ORO, musi pogodzić się z niesmakiem, jaki budzi w nim „sztuka” Frasiera Lewisa. Albo jestem w moralnej opozycji, albo nie jestem. Westchnął. Albo trzeba się będzie zastanowić, czy Jager nie ma przypadkiem racji jakkolwiek ciężko byłoby ją uznać. „Taka sama żałosna, oklepana grafika”. To bolało. Czyżbym był zazdrosny? Czy Lewis jest lepszym artystą? Jeśli tak, to czy on, Derek, zdoła się z tym pogodzić, a co ważniejsze, współpracować z Lewisem? Derek wstał i przeszedł przez pokój, do barku. Nalał sobie drinka i usiadł w ciemności, by rozważyć opcje, jakie ma do wyboru.

4 Filadelfia, niedziela, 14 stycznia, godz. 22.30 Vito patrzył, jak Katherine odwozi na wózku kolejne ciało w worku, już trzecie, jakie odkopali do tej pory. Ten też był mężczyzną, mniej więcej w tym samym wieku co „Rycerz”, jak ochrzczono pierwszego chłopaka. Przezwisko było nieuniknione, gdy tylko po ekipie rozeszło się, co powiedziała archeolożka - że dłonie ofiary zostały ułożone jak na rękojeści miecza. Kobieta, którą odkopali rano, otrzymała pseudonim „Dama”. Zastanawiał się, jak nazwą tę trzecią ofiarę. Mężczyzna leżał z rękami wzdłuż bo-ków. No, mniej więcej. Jedna ręka leżała prosto, ale druga była wyłamana z barku, ledwie przyczepiona do stawu, i wykręcona tak, że wnętrze dłoni skierowane było na zewnątrz. Głowa mężczyzny była w jeszcze gorszym stanie. Resztek, które pozostały, nie dało się rozpoznać. - Późno już - stwierdził Vito. - Mamy tu mundurowych na straży. Moim zdaniem dość już na dzisiaj. - Więc spotykamy się tu jutro, jak tylko zrobi się jasno? - spytał Nick. Vito skinął głową. - Jutro zaczniemy identyfikować ofiary. Katherine powinna skończyć do rana wstępne oględziny. Autopsje mogą potrwać parę dni. Jen się rozejrzała. - Gdzie jest Sophie? Vito wskazał swojego pick-upa. Johannsen siedziała bokiem na fotelu pasażera, w otwartych drzwiach. Siedziała tak już pół godziny. Z początku martwił się, że zmarz-nie, potem próbował wyrzucić ją ze swoich myśli, mówiąc sobie, że gdyby było jej za zimno, zamknęłaby drzwiczki. Ale nie udawało mu się ani przestać o niej myśleć, ani zerkać na nią. Obserwował ją przez cały dzień. Widok Rycerza wstrząsnął nią. Mimo to pracowała dalej. Ale potem stało się jeszcze coś. Kiedy Katherine zasunęła worek z ciałem, Sophie wyglądała, jakby zobaczyła ducha. Jakiekolwiek wspomnienie sprowokował widok ciała, było na tyle ważne, że Katherine natychmiast znalazła się przy niej. Apotem nastąpiła między nimi gniewna wymiana zdań - to było jasne jak

słońce. Od tej chwili obserwował ją jeszcze uważniej. Powtarzał sobie, że to zwykła ciekawość. A może wścibstwo byłoby tu lepszym słowem, jak twierdziła Katherine. Chciał wiedzieć, co się stało, zarówno dzisiaj, jak i tamtego dnia, którego wspomnienie dziś do niej wróciło. Ale pewnie nigdy się nie dowie. Odwiezie ją do miasta i na tym się skończy. Mimo to jej widok, siedzącej w jego aucie, nie dawał mu spokoju. Kuliła się z kolanami podciągniętymi pod kurtką, tak jak wcześniej, przed uczelnią. Wyglądała jak bardzo mło-da, bardzo samotna dziewczyna. - Skończyła już? - spytał Vito. Jen kiwnęła głową, patrząc na wydruk odczytów radaru. - Zrobiła niesamowitą robotę. - Kołki i chorągiewki były poustawiane w czterech rzędach po cztery prostokąty - wszystkie prostokąty o identycznych wymiarach, rzędy i kolumny wyznaczone z wojskową precyzją. - Wystarczy zacząć kopać. Kiedy Vito podszedł do pick-upa, zauważył, że Johannsen załadowała i zabezpieczyła dwie wielkie walizki na pace, bez niczyjej pomocy. Były ciężkie, kiedy dźwigał je wcześniej. Musi mieć trochę mięśni pod tą kurtką. Przypomniał sobie, co poczuł, kiedy na kilka sekund oparła się o niego. Był ciekaw, co jeszcze znalazłby pod jej wierzchnim ubraniem, ale tego też pewnie się nigdy nie dowie. Kiedy podszedł do Sophie, ścisnęło mu się serce. Po jej policzkach równym stru-mieniem płynęły łzy, gdy tak patrzyła na pole, na kołki i chorągiewki. Widziała rzeczy, które wstrząsnęłyby najbardziej wytrawnym gliną. Ale wytrwała do końca. Szanował to. Gdy odchrząknął, odwróciła głowę i spojrzała na niego. Otarła policzki rękawem, ale nie próbowała ukryć łez ani za nie przepraszać. To również budziło w nim szacunek. - Wszystko w porządku? - zapytał cicho. Skinęła głową i odetchnęła głęboko. - Tak. - Dobrze się dziś spisałaś. Pociągnęła nosem. - Jen pokazała ci wydruk? - Tak. Dziękuję. Jest bardzo rzetelny i precyzyjny. Ale nie o to mi chodziło. Wytrzymałaś w ogromnie stresującej sytuacji. Większość ludzi by

nie zdzierżyła. Jej wargi zadrżały, a oczy znów wypełniły się łzami. Przełknęła z trudem i odwróciła się, by znów spojrzeć na pole, z całych sił starając się odzyskać panowanie nad so-bą. Vito czekał cierpliwie. Kiedy się odezwała, jej głos był ochrypłym szeptem. - Kiedy Katherine zadzwoniła do mnie dzisiaj, nie miałam pojęcia, że to będzie tak wyglądać. Dziewięć osób. Mój Boże. Nie mogę w to uwierzyć. - Oznaczyłaś siedem prostokątów jako puste. Jesteś tego pewna? Kiwnęła głową. Jej łzy płynęły coraz wolniej. - Te siedem pustych to kieszenie powietrzne. Ale każda z nich jest przykryta czymś grubym i twardym. To pewnie drewno. - Spojrzała na niego oczami pełnymi przerażenia i bólu. - Boże, Vito, on zamierzał zabić jeszcze siedem osób. - Wiem. - Skan dał im nie tylko plan terenu, ale też wgląd w umysł mordercy. Vito wiedział, że ten wgląd będzie cenny, kiedy tylko on wyśpi się, by móc się nad nim zastanowić. - Jestem skonany - powiedział. - Ty pewnie też. Pozwól, że odwiozę cię do domu. Sophie pokręciła głową. - Muszę odwieźć sprzęt na uniwersytet, a zresztą mam własny transport. Poza tym na pewno masz jakieś plany na wieczór. Jakąś rodzinę, która czeka na ciebie w domu. Pomyślał o różach, teraz już zwiędłych. Kupi nowy bukiet i pojedzie na cmentarz w przyszłym tygodniu. Przecież Andrei i tak jest wszystko jedno. Te kwiaty i odwiedziny były tak naprawdę tylko dla niego. - Nie mam planów. - Zawahał się, i dodał, niemal wbrew sobie: -1 nikt na mnie nie czeka. Ich oczy spotkały się na chwilę, i zobaczył, że odebrała jego słowa tak, jak tego chciał. Patrzył, jak jej gardło porusza się, gdy próbowała przełknąć ślinę. - No dobrze, ja jestem gotowa, jeśli ty jesteś. - Zapinała już pas, kiedy usiadł za kierownicą. Włożyła rękę do kieszeni i wyjęła coś, co w ciemnej kabinie wyglądało na cygaro. - Chcesz? Zapalił silnik, marszcząc brwi. - Nie palę.

- Ja też nie - odparła ponuro. - Rzuciłam. Ale miałbyś problem, gdybyś chciał to podpalić. To suszona wołowina. Dobre jedzenie w teren. Nie psuje się. I, o dziwo, zabija smak, który czuję w ustach od przyjazdu tutaj. Wzruszyła ramionami. - Przynajmniej na jakiś czas. Wziął kawałek mięsa. - Dzięki. Żując, znów sięgnęła do kieszeni, i tym razem wyciągnęła napój w karloniku - bratankowie Vita zabierali coś takiego na śniadanie do szkoły. Vito zerknął i skrzywił się, kiedy zauważył, co jest napisane na kartonie. - Mleko czekoladowe? Do suszonej wołowiny? Przedziurawiła pudełko słomką. - Wapń jest dobry na kości. Chcesz jedno? - Nie - odparł stanowczo. - To jest obrzydliwe, doktor Johannsen. - Nie oceniaj, dopóki nie spróbujesz. - Popijała mleko, patrząc przez okno. Kiedy skończyła, schowała kartonik do szczelnego woreczka, który dobrze zamknęła i wsadziła z powrotem do kieszeni. - Więc twoja polowa kurtka służy też za kosz na śmieci? Spojrzała na niego zażenowana. - Nawyk. Na terenie wykopalisk nie wolno niczego zostawiać. - Jakie jeszcze produkty spożywcze trzymasz po kieszeniach? - Mam dwa hohosy, niestety trochę zgniecione. Ale ciągle smaczne. - Rozumiem, że lubisz czekoladę. - No, ba. - Zerknęła na niego nieufnie. - Nie mów, że ty nie. Właśnie zaczynałam cię lubić. Roześmiał się, i ten śmiech go zaskoczył. Nie sądził, że zostało mu dość energii, by się śmiać. - Mógłbym bez niej żyć. Za to mój brat jest nałogowcem. Mleczna, czarna, od płat-ków czekoladowych po wielkanocne zajączki, Tino wciąga wszystko. Uśmiechała się do niego i znów poczuł się oczarowany. Pociągała go nawet z oczami zaczerwienionymi od płaczu. - Masz brata o imieniu Tino? Naprawdę? Zmusił się, by patrzeć na drogę. - Mam trzech braci, ale musisz przyrzec, że nie będziesz się śmiała. Jej oczy śmiały się, choć stanowczo ściągnęła usta. - Przyrzekam. - Mój starszy brat ma na imię Dino, a dwóch młodszych Tino i Gino.

Nasza siostra to Contessa Maria Teresa, ale mówimy na nią Tess. Mieszka w Chicago. Jej usta drgnęły. - Nie śmieję się. Nie będę nawet robiła żadnych dowcipnych uwag o mafii. - Dziękuję - odparł sucho. - A ty? Masz jakąś rodzinę w okolicy? Znieruchomiała i Vito zrozumiał, że trafił w czuły punkt. - Tylko babcię i wujka Harry’ego. No i ciocię Freyę, oczywiście. - Ciotkę dodała jakby po namyśle. -1 kilkoro kuzynów wszelkiej maści, ale nigdy nie byliśmy zżyci. Uśmiechnęła się znów, ale tym razem tęsknie. - Ty i twoja rodzina chyba jesteście. To znaczy zżyci. To miło. W tej chwili wydawała się zagubiona jak dziecko w lesie i serce Vita znów się ścisnęło. - Jest miło, chociaż czasami bardzo głośno. Moja rodzina wiecznie wpada i wypada z mojego domu, jakby to był dworzec Grand Central. Tino nawet wynajmuje mieszkanie w mojej piwnicy, więc jest na wyposażeniu. Są chwile, kiedy modlę się o ciszę. - Pewnie gdyby naprawdę było cicho pragnąłbyś hałasu - mruknęła. Znów na nią zerknął. Nawet w mroku szoferki dostrzegł na jej twarzy smutek kogoś znużonego samotnością, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, wyprostowała plecy i poszukała w kieszeniach kolejnego kawałka suszonej wołowiny. - Kiedy przestanę czuć… ten smak? - zapytała. - Mam nadzieję, że za kilka godzin. Może jutro. - Chcesz jeszcze kawałek? Skrzywił się. - Nie, dzięki. A nie masz w tych swoich kieszeniach hamburgera albo frytek? - do-dał lekkim tonem i odetchnął z ulgą, kiedy uśmiechnęła się do niego. - Nie. Ale za to mam komórkę, aparat, kompas, pudełko pędzli, linijkę,. dwie flary alarmowe, latarkę i… pudełko zapałek. Mogłabym przeżyć wszędzie. Vito się roześmiał. - To cud, że możesz chodzić. Twoja kurtka waży chyba ze dwadzieścia kilo. - Coś kolo tego. Noszę ją od lat. Mam nadzieję, że uda mi się ją doprać.

Jej uśmiech zniknął, wróciło znękane spojrzenie. - L’odeur de la mort szepnęła. Vito chciał powiedzieć coś, żeby ją pocieszyć, ale nic nie przyszło mu do głowy. Niedziela, 14 stycznia, godz. 23.15 Vito zatrzymał pick-upa przed rzeźbą małpy. - Sophie. - Delikatnie potrząsnął ją za ramię. - Doktor Johannsen. Obudziła się gwałtownie. Dostrzegł w jej oczach błysk dezorientacji i strachu, nim przypomniała sobie, gdzie jest. - Zasnęłam. Przepraszam. - Nie przepraszaj. Ja też bym się przespał, gdybym mógł. Otrząsnąwszy się z resz-tek snu, wysiadła z auta, nim zdążył je obejść i podać jej rękę. Ale ramiona miała przygarbione ze zmęczenia. Vito wyjął dwie mniejsze walizki zza jej siedzenia. - Idź przodem i otwórz drzwi. Ja to wezmę. - Zwykle sama dźwigam swój sprzęt, ale dzisiaj nie będę się sprzeciwiali!. - Poszedł za nią do drzwi, przypominając sobie popołudnie i długie spojrzenie w jej oczy. Jej dłonie zadrżały, gdy otwierała drzwi kluczem, i miał nadzieję, że ona też to sobie przypomniała. Ale tym razem otworzyła drzwi bez problemów i zapaliła światło. Możesz postawić walizki tutaj. Sama zniosę |e na dół. - Po prostu pokaż, dokąd mam je zanieść - odparł. - Potem pójdę po resztę. Między niezależnością a uporem jest cienka granica, rozmyślał Vito, wracając do pick-upa po dwie duże walizki. Wyglądało na to, że Sophie Johannsen trzyma się po tej sensownej stronie, choć podejrzewał, że to wyłącznie ze zmęczenia. Pozwoliła mu zanieść dwie mniejsze walizki do magazynu w piwnicy, ale uparła się, że musi wyczyścić sprzęt jeszcze dzisiaj. Zdjął walizy z paki i postawił je na chodniku. Nie miał pojęcia, ile czasu może zająć czyszczenie sprzętu, ale w kampusie nie było żywej duszy i nie miał najmniejszego zamiaru zostawiać jej tu samej. Poza tym sana świecie gorsze zajęcia niż patrzenie na Sophie Johannsen, postanowił więc, że poczeka, jak długo będzie trzeba.

Spojrzał na swoje zabłocone buciory. Skoro ma czekać, to przynajmniej zapewni sobie trochę wygody. Sięgnął za siedzenie, szukając półbutów i znów natrafił na róże. I znów dały mu do myślenia. Tym razem przynajmniej go nie pokłuły. Kupił je dla kobiety, którą, jak myślał kiedyś, będzie kochał zawsze. Dla kobiety, która umarła dwa lata temu. Dziś była rocznica. Czekał całe dwa lata. To chyba dość długo. Ale… Westchnął. Sophie Johannsen go pociągała. Każdy żywy mężczyzna czułby to sa-mo. Ale nie to go niepokoiło. Niepokoiło go pragnienie, które prześladowało go przez cały dzień, na polu, w samochodzie. Patrzył na nią, kiedy pracowała, kiedy płakała, i jej widok sprawiał, że czegoś zapragnął. Może ta nagła tęsknota wzięła się stąd, że to było dzisiaj. Nie chciał tak myśleć, ale był ostrożnym facetem. Już kiedyś zaangażował się w związek i efekty były katastrofalne. A nigdy nie popełniał dwa razy tego samego błędu. Rzucił róże za fotel pasażera i zmienił buty. Postanowił, że odwiezie Sophie do do-mu, a potem wróci za kilka tygodni i przekona się, czy ona wciąż budzi w nim to pragnienie. Jeśli tak i jeśli ona będzie czuła to samo, nic go nie powstrzyma. - Myślałam, że się zgubiłeś - powiedziała, kiedy postawił walizki w magazynie. Stała pochylona nad stołem, szorując jakiś element szczoteczką do zębów. - To może chwilę potrwać. Jedź do domu, Vito. Nic mi nie będzie. Vito pokręcił głową. Przyjechał tu po nią dzisiaj, bo nie miała samochodu. Nie zamierzał pozwolić, żeby wracała do domu na rowerze w środku nocy, po całym dniu ciężkiej pracy. - Nie, odstawię cię bezpiecznie do domu. Tyle przynajmniej mogę zrobić - dodał, kiedy zrobiła upartą minę. Spróbował innej taktyki: - Posłuchaj, mam siostrę i chciałbym, żeby ktoś odprowadził ją do domu. - Zmrużyła te swoje zielone oczy i spojrzała na niego z irytacją, westchnął więc i wrócił do wypróbowanych, skutecznych sposobów: - Jestem zmęczony. Proszę cię, nie kłóć się ze mną. Mars zniknął z jej czoła, roześmiała się. - Teraz gadasz jak Katherine. Pomyślał o gniewnej wymianie zdań między nimi i przypomniał sobie czuły gest, gdy Katherine odgarnęła kosmyk włosów z jej czoła, wysyłając ją

z powrotem do pracy. Były ze sobą bardzo blisko. - Znasz ją od dziecka, tak? - Była dla mnie matką, której nigdy nie miałam. Jest. - Poprawiła się z bladym uśmiechem. - Jest dla mnie jak matka. Jej twarz była brudna, poznaczona śladami łez. Włosy miała potargane, kilka kosmyków wymknęło się z warkocza zwiniętego w kok. Poczuł ochotę, by odgarnąć te kosmyki z jej twarzy, tak jak zrobiła to Katherine. Tyle że z zupełnie innych powodów. Wcisnął ręce w kieszenie. Wysoka i silna, z zielonymi oczami i złocistymi włosami, Sophie Johannsen była piękną kobietą. Do tego miała bystry umysł i żywą osobowość. I miękkie serce. Już od dawna żadna kobieta nie intrygowała go tak bardzo. Dwa tygodnie, powiedział sobie. Odczekaj dwa tygodnie, Cicco-Iclli. Gdy przyłapał się na tym, że dwa tygodnie natychmiast skróciły się do tygodnia, zmusił się, by myśleć o czymś innym. Widok worka z ciałem wywołał u niej gwałtowną reakcję. Nie potrzeba było detektywa, by się domyślić, że widziała już kiedyś taki worek. - Kiedy zmarła twoja matka? - zapytał. Jej ręce znieruchomiały, a szczęki się zacisnęły. - Moja matka żyje - odparła w końcu, wracając do pracy. Vito zmarszczył brwi, zaskoczony. - Ale… nie rozumiem. Uśmiechnęła się krzywo. - Nie szkodzi. Ja też nie. Był to miły sposób powiedzenia mu, że ma pilnować własnego nosa. Zastanawiał się, jak by tu podpytać ją skuteczniej, kiedy przerwała pracę i zaczęła rozpinać kurtkę. Tryby w jego mózgu przestały się obracać i Vito złapał się na tym, że wstrzymał oddech, czekając, co skrywa bezkształtny ciuch. Nie zawiódł się. Zdjęła kurtkę, odsłaniając miękki wełniany sweter, opinający każdąkrągłość. Vito wypuścił powietrze tak cicho, jak się dało. Sophie Johannsen miała całkiem sporo ładnych krągłości. Powiesiła kurtkę na haczyku za drzwiami i wróciła do stołu, poruszając obolałymi ze zmęczenia ramionami. Vito wepchnął ręce głębiej w kieszenie, by jej nie dotknąć. Nim znów zabrała się do pracy, spojrzała na niego.

- Naprawdę możesz już jechać. Nic mi nie będzie. Nagle ogarnęła go irytacja, przesłaniając wszystkie sprytne zagajenia, które wymyślił. - Więc skoro twoja matka żyje, to gdzie jest? Jej ręce znów znieruchomiały. Odwróciła głowę i spojrzała na niego z chłodnym rozbawieniem pomieszanym z niedowierzaniem. - Katherine miała rację. Gliniarze naprawdę są wścibscy. - Nie powiedziała nic więcej, skupiając się na czyszczeniu elementu radaru, jakby przeprowadzała operację mózgu. Zirytował się jeszcze bardziej, widząc, że go zbywa. - No więc? Gdzie jest? Posłała mu ostrzegawcze spojrzenie i sapnęła niecierpliwie. - Powiedz mi więcej o tym bracie, który wchłania czekoladę. Jego mogłabym polubić. Posunął się za daleko i w żaden sposób nie mógł pojąć, dlaczego to zrobił. Zwykle nie był tak niegrzeczny. - Co w tłumaczeniu oznacza „pilnuj własnego nosa” - stwierdził z żalem. Jej zęby błysnęły w uśmiechu. - Wy, policjanci, jesteście tacy bystrzy. - Otworzyła kolejne walizki. Więc ty i twój brat jesteście kawalerami koczującymi we dwóch, żeby było weselej? - Ty też jesteś wścibska, tyle że bardziej subtelna - powiedział. Jej ciepły śmiech potwierdził, że miał rację. Już od dawna nie grał w tę grę, ale pamiętał zasady. Wyty-czała granice, co znaczyło, że ona też jest zainteresowana. - Tino jest, powiedzmy, między posadami. Pracował jako grafik w jednej takiej modnej agencji reklamowej, ale zaczęli brać klientów i zlecenia, które kłóciły się z jego światopoglądem. No i odszedł. Jego mieszkanie w centrum zrobiło się dla niego za drogie, więc… - Więc przyjąłeś go pod swój dach - dokończyła cicho Sophie. - To bardzo ładnie z twojej strony, Vito. Jej ton ugasił jego gniew, zdmuchnął go, jakby go nigdy nie było. - To mój brat. I mój przyjaciel. - A dla Vita to zawsze było wystarczające uzasad-nienie. Zastanawiała się nad tym przez chwilkę i w końcu kiwnęła głową. - Szczęściarz z niego.

Vito nie odezwał się, rozłożony na łopatki komplementem, który wypowiedziała bez wysiłku i z prostotą. Tydzień nagle wydał mu się za długi. Pragnienie było teraz jeszcze silniejsze. Chciał pędzić naprzód, porwać to, czego pragnął, nim zniknie mu z oczu. Jeden dzień, Chick. Przynajmniej się z tym prześpij. Hmm, tego mógł spróbować. Jednak na razie zadowalał się patrzeniem, jak krząta się wokół sprzętu. W końcu wyprostowała się i wytarła dłonie o dżinsy. - Skończyłam. Miał taką ochotę jej dotknąć, że wolał trzymać ręce w kieszeniach. Nie pomógł jej nawet włożyć kurtki. - No to chodźmy po ten twój jednoślad. Ściągnęła lekko brwi, widocznie wyczuwając w nim zmianę. Ale chyba jednak nie była tak wścibska jak on. - Stoi za budynkiem. Niedziela, 14 stycznia, godz. 23.55 Sophie zerkała nieufnie na Vita Ciccotellego, zamykając drzwi do budynku Wydziału Nauk Humanistycznych i prowadząc go na parking. Jego uważne spojrzenie tak bardzo wytrącało ją z równowagi, że czyszczenie GPR-u, które powinno zająć piętnaście minut, potrwało dwa razy dłużej. Obserwował ją, jak drapieżny kot obserwuje zdobycz - ostrożnie i czujnie. Była ciekawa, dlaczego. To znaczy, dlaczego jest taki ostrożny. Wiedziała, dlaczego jest zdobyczą. Przywykła do takich spojrzeń. Kiedy mężczyźni lak patrzyli, chcieli seksu. I czasem go dostawali. Ale tylko wtedy, kiedy i ona tego potrzebowała. Co nie miało miejsca zbyt często, i z pewnością nie ostatnio. Przez sześć ostatnich miesięcy albo pracowała, albo siedziała z Anną, a przedtem… Cóż, w podróży trudno było kogoś znaleźć, a nigdy nie umawiała się z facetami z ekipy. Ze strategicznego punktu widzenia byłaby to głupota - samobójstwo, jeśli chodzi o karierę. Coś o tym wiedziała. Wystarczył jeden głupi, durny, idiotyczny… A teraz, choć minęło wiele lat, ludzie wciąż gadają. Łatwa, napalona… zdesperowa-na. Przez te lata skupiała się wyłącznie na karierze, starając się

wieść możliwie asek-sualne życie. Ale była człowiekiem. Musiałaby znaleźć sobie faceta, który nigdy nie będzie miał styczności z jej kolegami, a to wymagało czasu. Zanosiło się więc na to, że większą część życia spędzi sama, przeklinając tę jedną fatalną chwilę, kiedy uwierzyła w gładkie kłamstwa człowieka, którego uważała za bratnią duszę. Wiedziała, że nie wszyscy mężczyźni to świnie. Jej wujek Harry był wzorcowym przykładem dobrego, troskliwego faceta. Jakaś część jej duszy bardzo chciała uwierzyć, że i Vito Ciccotelłi taki jest. Było oczywiste, że troszczy się o ludzi, tak żywych, jak i martwych. Potrafiła to uszanować. Chowając klucz do kieszeni, spojrzała na niego. Stał, patrząc prosto przed siebie, w noc, najwyraźniej błądząc gdzieś myślami. Samotny, pomyślała. W tej chwili wyglądał na bardzo samotnego. Dwoje samotnych ludzi mogło znaleźć sposób, by to zmienić. Przynajmniej na chwilę. Warto nad tym pomyśleć. - Wszystko w porządku? - zapytała. - Jesteś taki… posępny. - Przepraszam. Zamyśliłem się. - Spojrzał na nią. - Idźmy po ten twój pojazd. Włożymy go na pakę i odwiozę cię do domu. Sophie uniosła brwi. - Mój „pojazd” na pakę? Jeszcze czego. - Ruszyła w stronę parkingu, a Vito poszedł za nią, sapnąwszy głośno z irytacji. Stanęła koło swojego motocykla i w świetle latarni zobaczyła, jak Vitowi ze zdumienia opada szczęka. - To twoje? - Tak. - Odczepiła kask od siodełka. - A co? Stwierdziła z ulgą, że jego ponury nastrój zniknął. Zastąpiła go iskra podniecenia, gdy powoli obszedł jej motor. - Katherine powiedziała, że nie dasz rady przewieźć sprzętu na dwóch kółkach. Myślałem, że ma na myśli rower. Ale to… - Z szacunkiem przeciągnął dłonią po silni-ku. - To prawdziwa ślicznotka. - Jeździsz? - Tak. Na harleyu buell. Szybki i zgrabny. - Uuuu. Ścigacz. Uniósł głowę znad motoru i uśmiechnął się szeroko.

- Moja mama umiera ze strachu. Jego zachwyt był zaraźliwy, więc i ona się uśmiechnęła. - Ty niegrzeczny chłopczyku. Jeszcze raz obszedł motocykl i zatrzymał się przy przednim kole, stając twarzą do niej. - Nigdy nie widziałem tego modelu BMW. - To klasyk. Rocznik siedemdziesiąty czwarty. Kupiłam go, kiedy pracowałam w Europie. Rozpędza się do setki poniżej dziesięciu sekund. Roześmiała się głośno. Rany, ależ to daje kopa. Vito nagle spoważniał. - Jestem gliną, Sophie. Chyba nie przekraczasz prędkości, co? Jej uśmiech zniknął. Nie była pewna, czy mówi poważnie, ale uznała, że ostrożności nigdy za wiele. - Och, miałam na myśli sto kilometrów na godzinę. W milach to ledwie sześćdziesiątka. Marszczył brwi jeszcze przez sekundę, ale w końcu jego wargi zaczęły drgać. - Niezłe. Muszę to sobie zapamiętać. Sophie roześmiała się niepewnie. - Koniecznie. - Zapięła kask pod brodę, poklepała się po kieszeniach i zmarszczyła czoło. - Cholera. - Zaczęła gorączkowo grzebać w każdej z nich, znajdując wszystko z wyjątkiem tego, czego szukała. - Zgubiłam klucze. - Przed chwilą chowałaś je do kieszeni. - To były tylko klucze do uczelni. Trzymam je na oddzielnym kółku. Przychodzę tu tylko raz w tygodniu. - Zamknęła oczy. — Jeśli zgubiłam klucze na wykopaliskach, to znaczy na miejscu zbrodni… Vito położył jej dłoń na ramieniu i ścisnął delikatnie. - Uspokój się, Sophie. Jeśli zgubiłaś je na miejscu zbrodni, to są w najbezpieczniejszym miejscu. Będziemy dokładnie przeczesywali każdy centymetr tego pola. Znajdziemy je. Znów zaczęła oddychać. - To świetnie, ale potrzebuję ich teraz. Kluczyki do motoru, klucze do domu… i do Albrighta. Do diabła, Ted Trzeci dostanie szału. - Do Albrighta? - Muzeum, w którym pracuję. Ted Trzeci to mój szef. Nie dogadujemy się zbyt dobrze.

- Dlaczego? - Wydaje mu się, że jest historykiem. Zmusza mnie do oprowadzania łych cholernych wycieczek. - Zrobiła ponurą minę. -1 muszę się przebierać. - A nie lubisz się przebierać? - Ja się nie bawię w historyka, ja nim jestem, do cholery. Aprzynajmniej byłam. - Więc dlaczego wzięłaś tę robotę? Westchnęła, sfrustrowana. - Potrzebowałam pieniędzy na dom opieki babci, a Ted Pierwszy był archeologiczną legendą. - Ted Pierwszy to dziadek twojego szefa? - Tak. Dziewięćdziesiąt procent wystawianych przez nas obiektów pochodzi z jego kolekcji. - Wzruszyła ramionami. - Myślałam, że praca w Fundacji Albrighta będzie dobra dla mojej kariery. A teraz tylko czekam, aż znajdzie się coś innego. - Uśmiechnęła się z żalem. - W Filadelfii nie ma zbyt wielu średniowiecznych zamków. A duma nie pozwala mi smażyć hamburgerów w McDonaldzie. - Więc kiedy ostatnio miałaś te klucze w ręku? - zapytał spokojnie. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie, jak jej dłoń zamyka się na pęku kluczy. Gdy spojrzała na Vita, przekonała się, że znów uważnie ją obserwuje. - Nieźle. Odwróciłeś moją uwagę od paniki i pomogłeś oczyścić umysł. ( )statni raz miałam klucze, kiedy wsiadałam do twojego pick-upa. To one dzwoniły o ogrodnicze kołki. Może upuściłam je w twoim aucie? Wyciągnął z kieszeni kluczyki. Kiedy się do niej uśmiechnął, jej serce zalańczyło flamenco. - Chodźmy poszukać. Sophie poczuła, że zaschło jej w ustach, a każdy nerw zaiskrzył. Wiedziała, że jeśli nie będzie uważała, da mu dokładnie to, czego on chce. Bo w tej chwili potrzebowała tego, a nawet więcej niż potrzebowała. Po raz pierwszy od długiego czasu naprawdę tego chciała. Wzięła kluczyki i odsunęła się, by zyskać trochę dystansu. - Nie, ja pójdę. Ty popilnuj motoru. Obiegła budynek, minęła odjechaną małpę i otworzyła auto. Obmacała siedzenie pasażera, podłogę, ale kluczy nie znalazła. Przypomniała sobie wyboistą drogę prowadzącą na pole i wsunęła rękę pod siedzenie, mając nadzieję, że wpadły głębiej. Odetchnęła z ulgą, kiedy je wyczuła. Ale zaczepiły się o coś.

Sięgnęła od tyłu, za fotel, i skrzywiła się, gdy kolce pokłuły jej dłoń. Wyciągnęła bukiet zwiędłych róż i ściągnęła brwi. Najwyraźniej były dla kogoś, bo między kwiatami zobaczyła biały bilecik. Nim zdążyła odwrócić oczy, dotarły do niej wypisane na nim słowa. „A - zawsze będę Cię kochał. V”. Róże mogły być dla jego mamy, pomyślała, ale mężczyźni nie mówią matkom „zawsze będę cię kochał” - nie w taki sposób. Nawet jeśli są tacy mężczyźni, to chyba nie chce ich znać. Więc jest zajęty. No, trudno. Ale zdrada ukłuła ją boleśnie w serce. Patrzył na nią cały dzień i… i co, Sophie? Powiedział, że nikt na niego nie czeka. Ale to nie musiało być zaproszenie. Weź się w garść. Usłyszałaś to, co chciałaś usłyszeć, bo jesteś smutna i wyposzczona. Zdesperowana. Miała ochotę zatkać sobie uszy, ale to słowo wciąż dzwoniło jej w mózgu. Zmusiła się, by myśleć rozsądnie. Był dla mnie miły. I w sumie nic więcej. Nie pozwolił sobie na nic niestosownego. Przez cały czas zachowywał się jak dżentelmen. Więc to oczywiste, że jest zajęty. Wszyscy sensowni faceci są zajęci. Kiedy wróciła, siedział okrakiem na motorze, znów pogrążony w myślach. Zamrugał, gdy się zbliżyła. - Znalazłaś? Uniosła klucze i rzuciła mu te od pick-upa. - Pod siedzeniem. - Świetnie. - Zsiadł z motoru. - Sophie… dziękuję. Bardzo nam dzisiaj pomogłaś. Żałuję, że nie możemy ci zapłacić za twój czas. Ale obiecałem ci pizzę. Uniósł brwi. - Znam knajpkę otwartą do późna, jeśli teraz masz ochotę. Sophie przełknęła ślinę. Jest zajęty. A mimo to go pragnę… I jak to o mnie świadczy? Zmusiła się do uśmiechu. - Jeśli twój wydział naprawdę chce mi się odwdzięczyć, to dajcie mi kartę „wycho-dzisz wolny z więzienia”. Przyda się, jeśli zostanę przyłapana na przekraczaniu prędkości. Vito ściągnął brwi. - Nie mówiłem, że wydział ma ci postawić pizzę. Mówiłem o sobie. Zaczerpnął głęboko powietrza. - Chcę, żebyś poszła ze mną na kolację.

Szarpnęła pasek pod brodą, zapinając kask. Jej serce ścisnęło się boleśnie. Proszę, nie zapraszaj mnie na randkę. Proszę, okaż się miłym facetem, za jakiego chcę cię uważać. - Znaczy… n-n-na randkę? - Boże, teraz zaczęła się przez niego jąkać. Z powagą skinął głową. - Tak. Na randkę. - Podszedł i uniósł jej podbródek, aż spojrzała mu w oczy. - Już dawno nie spotkałem nikogo takiego jak ty. Nie chcę tak po prostu odejść. Nie mogła się ruszyć, nie mogła oddychać - mogła tylko patrzeć w jego ciemne oczy, rozpaczliwie pragnąc uwierzyć w jego słowa, rozpaczliwie pragnąc czegoś, czego, jak wiedziała, nie mogła mieć. Jego kciuk musnął jej dolną wargę. Dreszcz przebiegł jej po plecach. - I co ty na to? - szepnął, a jego głos był pieszczotliwy, kojący. - Mogę pojechać za tobą, upewnić się, że bezpiecznie dotarłaś do domu. Po drodze wpadniemy na pizzę. I jeszcze trochę pogadamy. Przysunął się bliżej. Wiedziała, że zaraz jąpocałuje. I że to prawdopodobnie będzie jeden z najbardziej wstrząsających momentów w jej życiu. - No więc jak? - zapytał, a ona poczuła jego ciepło na skórze. Tak, tak. Miała to na końcu języka. Nagle jej mózg zaskoczył, odtwarzając słowa Alana Brewstera, niemal dokładnie te same. Młot rozsądku uderzył ją jak obuch. Szarpnęła się do tyłu w chwili, gdy pochylał głowę, by ją pocałować. - Nie. - Oddychając ciężko, cofnęła się. Wsiadła na motor wściekła, choć nie potrafiła stwierdzić, czy jest bardziej wściekła na niego, że próbował, czy na siebie, że omal nie została kolejnym nacięciem na słupku łóżka kolejnego mężczyzny. - Nie, dziękuję. A teraz, jeśli pozwolisz… Odsunął się bez słowa, a ona skoczyła na starter, budząc do życia sto dziesięć ry-czących koni. Nim skręciła na ulicę, zerknęła w lusterko i zobaczyła, że się nie ruszył. Stał jak posąg, patrząc za nią.

5 Niedziela, 14 stycznia, godz. 25.55 Sygnał komórki wyrwał go z głębokiego snu. Burcząc ze złości, złapał telefon i spojrzał na wyświetlacz. Harrington. Ten nadęty, zadufany dupek. - Czego? - Mówi Harrington. Usiadł. - Przecież wiem. Po cholerę dzwonisz do mnie w środku nocy? - Nie ma jeszcze północy. Zwykle pracujesz do późna, Lewis. Była to prawda, ale on nie zamierzał przyznawać Harringtonowi racji. Czuł wyłącznie pogardę dla tego człowieka i jego cukierkowej wizji świata. Chętnie udusiłby sukinsyna, tak jak udusił Claire Reynolds. Miał na to ochotę za każdym razem, kiedy słyszał jego marudny głos. Harrington próbował na każdym kroku rzucać mu kłody pod nogi i dyskredytować jego sztukę, począwszy od animacji Claire umiera przed rokiem. Zbyt mroczne, zbyt okrutne. Zbyt realistyczne. Ale Van Zandt znał się na swoim interesie i wiedział, co się sprzedaje. Uduszenie Clothilde zostało w Za linią frontu, choć Harrington jęczał i narzekał. Ale już niedługo. Van Zandt konsekwentnie wypychał Harringtona za drzwi, a ten dureń niczego nie podejrzewał. - Do diabła, Harrington, śniło mi się coś miłego. - Gregory Sanders. Jego następna ofiara. - Powiedz mi wreszcie, cóż to za ważna sprawa, żebym mógł wrócić do mojego snu. Długa chwila ciszy. - Halo-o, jesteś tam, człowieku? Przysięgam na Boga, jeśli obudziłeś mnie z powodu jakiejś bzdury… - Jestem - odparł Harrington. - Jager chce, żebyś pospieszył się ze scenami walk. A więc Van Zandt powiedział wreszcie Harringtonowi, że wypadł z gry. Najwyższy czas.

- Chce je mieć do wtorku - dodał Harrington. - Do dziewiątej rano. Słodka satys-fakcja zniknęła jak mgła. - Do wtorku? Naćpał się czy jak? - Mówił jak najbardziej poważnie. - Tak jak i Harrington. Brzmiało to, jakby siłą wywlekał każde słowo z gardła. - Podobno jesteś spóźniony o miesiąc. - Geniusza nie można poganiać. Kolejna pauza, podczas której, jak mu się zdawało, usłyszał zgrzytanie zębów Harringtona. Wkurzanie tego faceta zawsze sprawiało mu frajdę. - Chce mieć scenę walki i przynajmniej jedną cut-scenkę z Inkwizytora, żeby mieć co pokazać na „Evereście”. - Kolejna, jeszcze dłuższa chwila ciszy. - Dostaliśmy stoisko. - Na „Evereście”? - Stoisko na tych targach oznaczało prestiż w środowisku graczy. Szacunek. Z praktycznego punktu widzenia oznaczało ogólnokrajową dystrybucję. Je-go publiczność właśnie sięgnęła milionów. Zmrużył oczy. To wszystko zmienia. „Everest” nie będzie czekał. To termin, którego należy dotrzymać. - Jeśli mnie wkręcasz, Harrington… - To prawda. - W głosie Harringtona niemal słychać było rozpacz. - Jagcr dostał zaproszenie dzisiaj wieczorem. Kazał ci przekazać, żebyś skończył le sceny do wtorku. Wiedział, że zdąży, choć ledwie zaczął sceny walki. Był zajęły sekwencjami w lochu. - No, więc przekazałeś. A teraz daj mi spać. - Będziesz miał te sceny? - naciskał Harrington. - To już sprawa między mną i Van Zandtem. Ale możesz mu powiedzieć, że zjawię się we wtorek - dodał tak pojednawczym tonem, na jaki potrafił się /dobyć, i się rozłączył. Harrington zasługiwał na kopa w tyłek. Był obstruk-cyjny i bardziej passe niż zeszłoroczny śnieg. Wyrzucając Harringtona ze świadomości, spuścił nogę z łóżka. Rozsmarowawszy żel na kikucie drugiej, założył protezę automatycznym, niewymagąjącym świadome-go wysiłku ruchem, wyćwiczonym przez lata praktyki. Spotkanie z VZ burzyło jego harmonogram. Będzie musiał przenieść Grega Sandersa z wtorkowego ranka na późne popołudnie, ale i tak będzie miał swój kolejny krzyk do północy we wtorek. Usiadł

przy komputerze i ułożył e-maila do Gregory’ego Sandersa, przesuwając spotkanie. Podpisał się: „Pozdrawiam serdecznie, E. Munch”. Wiedział, że nie może wystawiać cierpliwości Van Zandta na próbę, jeśli w grę wchodzi „Everest”. Van Zandt cenił jego geniusz, ale nawet on poświęci sztukę dla cut-scenki skleconej na czas. Musi mu coś pokazać we wtorek, nawet jeśli tego nie dopracuje. VZ będzie zadowolony, bo nawet niedopracowana twórczość „Frasiera Lewisa” jest o niebo lepsza od wszystkiego, co potrafi zrobić Harrington. Brał pod uwagę dwóch modeli, których sfilmował: Warrena Keyesa lechtującego mieczem i Billa Melville’a wymachującego kiścieniem. Mimo całej swojej rzekomej biegłości w technikach walki Billowi nie udało się jakoś złapać rytmu z kiścieniem i w końcu on sam musiał mu pokazać, jak to się robi. Przekonał się, że kiedy kiścień wszedł w kontakt z głową Billa, było to zupełnie inne uczucie niż okładanie świńskich łbów, na których trenował. Świnie były martwe już wcześniej, ale Bill… Z uśmiechem wyciągnął film ze starannie uporządkowanej kolekcji na półce. Czubek głowy Billa tak pięknie się odłupał. Będzie z tego świetny „produkt rozrywkowy”. Postanowił, że zje coś szybko, wyłączy telefon i Internet, żeby nic mu nie przeszkadzało, a potem zabierze się do pracy nad sekwencją, która uszczęśliwi Van Zandta i sprawi, że Harrington wyjdzie na marnego wyrobnika, którym zawsze był. Poniedziałek, 15 stycznia, godz. 0.55 Śmiertelnie zmęczony, głodny i wciąż jeszcze oszołomiony niezrozumiałą reakcją Sophie na parkingu, Vito wszedł do domu i znalazł się w strefie działań wojennych. Przez chwilę tylko stał i obserwował grad papierowych kulek śmigających po jego salonie. Drogi wazon stał niebezpiecznie blisko krawędzi stołu, ustawionego na skos obok przesuniętej sofy. Nie potrzebował więcej wskazówek, by zrozumieć, że jego dom opanowali najeźdźcy. Gdy papierowa kulka trafiła go prosto w skroń, zamrugał, osłupiały. Podniósł pocisk i zmarszczył brwi, gdy znalazł w środku jeden ze swoich ciężarków wędkarskich. Chłopcy najwyraźniej podrasowali amunicję.

- Chłopaki. - Kulki wciąż fruwały po salonie. - Connor! Dante! Wstrzymać ogień. I to już. - O rany. - Te słowa dobiegły z kuchni, a zaraz za nimi ukazał się jedenastoletni siostrzeniec Vita, Connor, jednocześnie zdegustowany i lekko zaniepokojony. - Wróciłeś. - Jak przeważnie co wieczór - odparł sucho Vito, po czym skrzywił się z bólu, gdy „pędząca smuga niebieskiej flaneli” rzuciła się na jego nogi. Ostrożnie. - Schylił się, rozgiął ramiona pięcioletniego Pierce’a ściskające go za kolana i wziął go na ręce, przyglądając mu się ze zdumieniem. - Co ty masz na twarzy, Pierce? - Lukier czekoladowy - odparł z dumą Pierce. Vito się roześmiał. Spora część jego zmęczenia zniknęła jak ręką odjął. Przerzucił sobie Pierce’a na biodro i mocno uściskał. Connor pokręcił głową. - Próbowałem mu tłumaczyć, żeby nie jadł, ale wiesz, jakie są dzieci. Vito pokiwał głową. - Tak, wiem, jakie są dzieci. Masz lukier na brodzie, Connorze. Policzki Connora pociemniały. - Upiekliśmy ciasto. - Zostawiliście mi trochę? Pierce się skrzywił. - Nie za dużo. - Cóż, to wielka szkoda, bo jestem taki głodny, że mógłbym zjeść konia z kopyta-mi. - Zerknął na Pierce’a. - Albo małego chłopca. Wyglądasz na całkiem smacznego. Pierce zachichotał. Dobrze znał tę zabawę. - Ja mam same chrząstki, ale Dante ma na sobie mnóstwo mięsa. Dante pokazał się nad oparciem sofy, prężąc bicepsy. - To mięśnie, nie żadne mięso. - Ja tam myślę, że to sama szynka - szepnął głośno Vito, czym znów rozŃmieszył Pierce’a. - Dante, koniec bitwy na dzisiaj. Musicie iść spać. - Dlaczego? - jęknął Dante. - My się tylko bawiliśmy. - Jak na dziewięciolatka był dużym chłopcem, niemal przerastał Connora. Przerzucił ciało przez

oparcie sofy i Vito zdrętwiał, gdy od jego akrobacji wazon zachwiał się niebezpiecznie. Dante sturlał się z sofy i złapał wazon niczym piłkę do futbolu. - Ciccotelli zdobywa przyłożenie! - za-piał. - Tłum szaleje. - Tłum idzie do łóżek - oznajmił Vito. -1 nawet nie myśl o dodatkowym punkcie. Dante przesunął wazon na środek stołu, szczerząc zęby w uśmiechu świadczącym, że właśnie o tym myślał. - Wyluzuj, wujku - rzucił karcąco. - Jesteś strasznie drętwy. Pierce go powąchał. - I strasznie śmierdzisz. Jak nasz pies, kiedy się wytarza w czymś zdechłym. Mama zawsze każe nam go kąpać na dworze, kiedy to zrobi. Przed oczami Vita stanęły obrazy ciał, ale je odepchnął. - Ja się sam wykąpię. Ale w domu. Na dworze jest zimno. A tak w ogóle, to co tutaj robicie? - Tato zabrał mamę do szpitala - powiedział Connor, nagle poważniejąc. A nas Ti-no przywiózł tutaj. Mamy śpiwory. - Ale… - Vito podchwycił ostrzegawcze spojrzenie Connora, wskazujące młodszych braci, i ugryzł się w język. Będzie musiał później dopytać się o szczegóły. - Nie macie jutro szkoły? - Nie, bo jest Dzień Martina Luthera Kinga - poinformował go Pierce. - Wujek Tino powiedział, że możemy nie spać przez całą noc. - Hmm, no więc, nie możecie. - Vito zmierzwił ciemne włosy chłopca. - Ja jutro wcześnie wstaję i muszę się wyspać. Więc i wy musicie iść spać. - Poza tym - wtrącił Connor - Tino nie powiedział, że „całą noc”. Powiedział „do północy”. - Która już minęła - stwierdził Vito. - Idźcie umyć zęby i rozłóżcie sobie śpiwory na podłodze w salonie. A jutro posprzątacie te wszystkie papierowe kulki i odłożycie ciężarki do pudełka ze sprzętem wędkarskim. Dobra? Dante błysnął zębami. - Dobra, ale niezłe sąjako amunicja, co? Vito roztarł skroń, wciąż lekko obolałą. - No, niezłe. Gdzie jest Tino? - Na dole, próbuje uśpić Gusa - wyjaśnił Connor, poganiając Pierce’a do łazienki. -

Postawił łóżeczko w swoim salonie. Dominic też jest na dole, uczy się do klasówki z matmy. Mówi, że będzie spał u Tina na kanapie, żeby się zająć Gusem. Dominic, najstarszy syn Dina, był bardzo odpowiedzialny. Z pewnością bardziej niż Vito w jego wieku. - Idę pod prysznic, a kiedy wyjdę, chce zobaczyć trzy śpiwory z zawartością, i usłyszeć chrapanie. Jasne? - Będziemy cicho. - Dante spuścił głowę, dla odmiany udając męczennika. - Obie-cujemy. Vito wiedział, że spróbują, ale wystarczająco często gościł u siebie synów swojego brata, by wiedzieć, że ich dobre intencje mają dość krótki zasięg. Powąchał swoje ra-mię i się skrzywił. Okropnie śmierdział. Musi wziąć prysznic, inaczej ten smród nie dał mu spać przez całą noc. I choć wiedział, że myśl o Sophie Johannsen też nie ułatwi mu zaśnięcia, powinien się wyspać. Za niecałe siedem godzin musi wrócić do pracy. Czeka na niego szesnaście grobów, w rzędach cztery na cztery. Poniedziałek, 15 stycznia, godz. 0.45 Sophie otworzyła własnym kluczem drzwi do domu wujka Harry’ego i cicho zamknęła je za sobą. Telewizor w salonie był włączony, głos przyciszony -jak zawsze. - Masz gorącą czekoladę na kuchence, Soph. Przysiadłszy z uśmiechem na poręczy fotela, pochyliła się i cmoknęła Harry’ego w łysiejącą głowę. - Jak ty to robisz? Nie wiedziałeś, że przyjadę. Nie planowała tego. Chciała iść pod prysznic, zjeść coś i paść na łóżko. Ale dom Anny był zbyt cichy, a duchy, stare i nowe, były zbyt blisko, by mogła się tam dobrze czuć. - Mógłbym powiedzieć, że mam zdolności parapsychiczne - powiedział Harry, nie odrywając oczu od migającego ekranu. - Ale prawda jest taka, że słyszę twój motor, kiedy tylko skręcasz w Mulberry. Sophie się skrzywiła. - Pani Sparks pewnie się skarży. - Oczywiście, że się skarży. Ale myślę, że umarłaby, gdyby przestała to

robić, więc uznaj to za dobry uczynek na dzisiaj. Sophie roześmiała się cicho. - Podoba mi się twój sposób myślenia. Harry też się roześmiał, i nagle spojrzał na nią, marszcząc brwi. - Uperfumowałaś się? - To perfumy babci. Przesadziłam, co? - spytała. Wujek skinął głową. - A do tego pachniesz jak osiemdziesięciolatka. Dlaczego użyłaś perfum Anny? - Powiedzmy, że miałam styczność z czymś bardzo paskudnym. Smród został mi we włosach, nawet kiedy je umyłam. Cztery razy. Nie wiedziałam już, co robić. Wzruszyła ramionami. - Przykro mi. Ale uwierz, to lepsze niż alternatywa. Wujek Harry chwycił gruby bicz włosów Sophie skręcony z tyłu głowy i ścisnął. - Sophie, one są zupełnie mokre. Zaziębisz się na śmierć. Sophie się uśmiechnęła. - Może i pachnę jak babcia, ale ty gadasz jak ona. Wujek zrobił obrażoną minę, ale po chwili się roześmiał. - Masz rację, gadam jak ona. No więc, dlaczego jechałaś taki kawał z mokrymi włosami, Sophie? Nie mogłaś spać? - Tak. Miałam nadzieję, że ty też nie śpisz. - Ja i Bette Davis. Trzy kamelie. Kawał dobrego filmu. Teraz już… - .. .takich nie robią - dokończyła z czułością zdanie, które słyszała setki razy w ciągu swojego życia. Już od wczesnego dzieciństwa wiedziała, że jej wujek cierpi na chroniczną bezsenność i drzemie tylko w fotelu przed telewizorem, przy starych filmach. Dobrze było wiedzieć, że kiedykolwiek będzie go potrzebowała, zastanie go w tym fotelu, każdej nocy, gotowego wysłuchać i doradzić. A czasem po prostu posiedzieć z nią, być przy niej. I był przy niej. Zawsze. - Kiedy pierwszy raz zeszłam tutaj i zobaczyłam, że tu siedzisz, też oglądałeś Bette Davis. Wtedy to była Jezebel. Kawał dobrego filmu zażartowała, ale twarz Harry’ego zmieniła się, spoważniała. - Pamiętam - powiedział cicho. - Miałaś cztery lata i przyśniło ci się coś złego. Wy-glądałaś tak uroczo, kiedy schodziłaś po schodach w piżamce ze stopkami.

Sophie doskonale pamiętała ten sen, pamiętała swoje przerażenie, gdy obudziła się w obcym łóżku. Do tej chwili w jej życiu wszystkie łóżka były obce. Harry, babcia i Katherine to zmienili. Ogromnie dużo im zawdzięczała. - Uwielbiałam te piżamki ze stopkami. - Dostały jej się po kuzynce Pauli, a wcześniej należały do Niny, innej kuzynki. Stopki były pocerowane, a flanela prana setki razy, ale dla Sophie były najbardziej luksusową rzeczą jaką miała w życiu. - Były takie miękkie, i nigdy przedtem nie było mi lak ciepło. Oczy Harry’ego błysnęły gniewem, zęby zacisnęły się, i Sophie wiedziała, że przypomniał sobie przetartą niemal na wylot piżamę, w której została bez ceremonii porzu-cona na jego progu. Noc była tak zimna, jak dzisiejsza, a I lany był wściekły. Wiele lat później zrozumiała, że jego gniew skierowany był wyłącznie na jej matkę. - Z początku nawet się nie zorientowałem, że płaczesz. Dopóki nie zobaczyłem twojej twarzy. Pamiętała tamtą noc, kiedy po raz pierwszy zeszła po schodach, przerażona i roztrzęsiona od sennego koszmaru, ale jeszcze bardziej przerażona, że narobi hałasu. - Bałam się, że kogoś obudzę. - Już dawno nauczyła się, że nie wolno przeszkadzać matce w nocy. - Bałam się, że się rozgniewasz i mnie odeślesz. - Kciukiem wygładziła zmarszczkę na czole Harry’ego. - Ale się nie rozgniewałeś. Wziąłeś mnie na ręce, posadziłeś sobie na kolanach i oglądaliśmy Jezebel. - 1 w ten sposób, tak po prostu, Sophie po raz pierwszy w życiu poczuła się bezpiecznie. - Skąd ten spacer w przeszłość, Sophie? Co się dzisiaj stało? Od czego zacząć? - Pomagałam Katherine. Nie mogę cię wprowadzić w szczegóły, ale pomagałam jej, hm… w pracy. - Widziałaś trupa. - Jego głos stwardniał. - Cóż, to wyjaśnia te perfumy. To było cholernie nieodpowiedzialne z jej strony. Nic dziwnego, że nie mogłaś spać. - Jestem już dużą dziewczynką, wujku Harry. Potrafię sobie poradzić z widokiem ciała. Poza tym Katherine nie sądziła, że je zobaczę. Czuła się z tego powodu fatalnie. - Spoglądając Harry’emu w oczy, Sophie zaczerpnęła powietrza. — Poczuła się jeszcze gorzej, kiedy zobaczyłam, jak zasuwa to ciało w worku.

Harry opuścił ramiona, w jego oczach pojawił się ból. - Och, kotku, tak mi przykro. Zmusiła się do uśmiechu. - Nic mi nie jest. Tylko nie mogłam dziś zostać w tamtym domu. - Więc zanocujesz tutaj, w swoim dawnym pokoju. Mam jutro wolne, zrobię gofry. Mówił tonem uradowanego dzieciaka, i tym razem uśmiech Sophie był szczery. - Kuszące, wujku, ale powinnam jutro wcześnie wyjść. Muszę wrócić do babci i wypuścić psy, a potem przez cały dzień siedzę w muzeum. Ale co powiesz na kolację? - Nie powinnaś jadać kolacji z takim starym dziadem. Powinnaś chodzić na randki. Jesteś w domu już pół roku. Nie znalazłaś nikogo, kto by ci się spodobał? Spochmurniała, kiedy przed oczami stanęła jej przystojna twarz Vita Ciccotellego. On jej się podoba, do cholery. Co gorsza, szanuje go. Jeszcze gorzej - ma na niego ochotę nawet po tym, jak dowiedziała się, że nie może go mieć. Teraz myśl o nim zostawiała w jej ustach niemal równie fatalny posmak, jak smród martwych ciał na polu. - Nie. Wszyscy, których spotykam, są albo żonaci, albo już kogoś mają, albo sąświniami. - Zmrużyła oczy. - A czasami nawet zachowują się jak całkiem przyzwo-ici goście i dają się częstować suszoną wołowiną. Harry zrobił spanikowaną minę. - Proszę, powiedz mi, że „suszona wołowina” to nie jest nowy eufemizm na seks. Spojrzała na niego, zmieszana i oburzona, i nagle roześmiała się tak serdecznie, że omal nie spadła z poręczy fotela. Szybko zakryła usta, żeby nie obudzić cioci Freyi. - Nie, wujku… O ile wiem, suszona wołowina to wciąż suszona wołowina. - Jesteś lingwistką. Pewnie wiesz, co mówisz. Sophie wstała. - Więc co z tą kolacją? Zabieram cię do Lou. - Do Lou? - Wykrzywił usta, zastanawiając się nad propozycją. - Na serowe steki*3? - Nie, na kiełki. - Przewróciła oczami. - Oczywiście, że na steki. Oczy mu błysnęły.

- Z tym ich specjalnym serem? Cmoknęła go w czubek głowy. - A z czym? Do zobaczenia o siódmej. Nie spóźnij się. Była już w połowie schodów, kiedy usłyszała skrzypnięcie jego fotela. - Sophie. - Gdy się odwróciła, patrzył na nią ze smutną miną. - Nie wszyscy mężczyźni to świnie. Kiedyś znajdziesz porządnego faceta. Zasługujesz na najlepszego. Czując ściskanie w gardle, przełknęła ślinę. - Spóźniłam się, wujku. Najlepszego dostała ciocia Freya. Reszta z nas musi się zadowolić gorszym sortem. Do zobaczenia jutro wieczorem. Poniedziałek, 15 stycznia, godz. 0.55 Kiedy Vito wyszedł spod prysznica, Tino siedział przy stole w kuchni. Wskazał talerz ze stertą linguini z sosem pomidorowym babci Chick. - Podgrzałem ci w mikrofalówce. Vito z westchnieniem klapnął na krzesło. - Dzięki. Nie miałem czasu zjeść. Tino spojrzał na niego z niepokojem. - Byłeś na cmentarzu? Prócz Nicka Tino był jedyną osobą, która wiedziała, co to za dzień i jak zginęła Andrea. Nick wiedział, bo przy tym był. Tino wiedział, bo Vito dokładnie rok temu za dużo wypił i wywalił to z siebie. Ale jego tajemnica u Tina była bezpieczna, tak jak u Nicka. - Tak, ale nie na tym, o którym myślisz. - Pole, które dziś widział, w niczym nie przypominało wypielęgnowanego cmentarza, gdzie dwa lata temu Andrea spoczęła obok swojego młodszego brata. Tino uniósł brwi. - Co, znaleźliście dzisiaj jakieś groby? Vito wyjrzał za róg, na chłopców śpiących na podłodze w salonie. 3 * Danie typowe dla Filadelfii - cienko pokrojone kawałki mięsa ze stopionym Nerem w długiej bułce (przyp. tłum.). - Cśśś. Tino się skrzywił. - Przepraszam. Ciężka sprawa? - Tak… - Vito pożarł bez słowa dwa talerze linguini i nałożył sobie trzeci.

Tino obserwował go, zdumiony. - Kiedy ty ostatnio jadłeś, człowieku? - Rano. - Przed oczami błysnął mu obraz Sophie Johannsen z twarzą mokrą od łez, proponującą mu mleko czekoladowe, suszoną wołowinę i ho— hosy. - Chociaż to nie całkiem prawda. Jakąś godzinę temu zjadłem kawałek suszonej wołowiny. Tino roześmiał się głośno. - Suszonej wołowiny? Ty? Pan grymaśny? - Byłem głodny. - A poza tym, wzięta z rąk Sophie, wołowina okazała się o wiele smaczniejsza, niż przypuszczał. Myśl o Sophie nie dawała mu spokoju przez całą drogę do domu, ale teraz były ważniejsze sprawy. Ściszył głos. - Próbowałem dodzwonić się do Dina, ale włącza się poczta głosowa. Co się dzisiaj stało? Tino pochylił się do przodu. - Dino zadzwonił koło szóstej - mruknął. - Molly zaczęły drętwieć kończyny i się przewróciła. Sądzą, że to łagodny udar. Vito zagapił się na niego, osłupiały. - Ona ma dopiero trzydzieści siedem lat. - Wiem. - Tino przysunął się bliżej. - Dino wysłał Dominica z dzieciakami do sąsiadów, żeby chłopcy nie widzieli, jak zabiera ją karetka, a potem zadzwonił do nas, żebyśmy zabrali chłopców. Był śmiertelnie przerażony, więc po nich pojechałem. Vito odsunął talerz. Nagle przestał czuć głód. - Jak ona się czuje? - Tata dzwonił dwie godziny temu. Stan jest stabilny. - A tata? - Michael Ciccotelli był poważnie chory na serce. Taki stres nie był dla niego dobry. - Nie posiadał się z radości, że to nic groźnego, a mama truła mu, żeby się uspokoił. - Tino przez chwilę przyglądał się bratu. - Więc nie dojechałeś na cmentarz. - Nie, ale wszystko w porządku. Nie jest tak jak w zeszłym roku - dodał. Nic mi nie jest. Naprawdę. - Aha, przez ostatni tydzień co noc chodziłeś w tę i z powrotem po pokoju, bo nic ci nie jest. - Tino uniósł brew, gdy Vito otworzył usta, by

zaprotestować. - Twoja sypial-nia jest dokładnie nad moją, stary. Słyszę każde skrzypnięcie podłogi. - No, to chyba w porządku. Ja słyszę każde „och, Tino”. Tino miał na tyle przyzwoitości, by udawać zażenowanego. - Nie miałem kobiety w łóżku od wielu tygodni i nie zanosi się, żebym miał mieć w najbliższym czasie. Ale nie szkodzi. Miałem portret na zamówienie. Dzięki twojemu chodzeniu skończyłem obraz dla pani Sorrell przed terminem. - Poruszył zabawnie brwiami. - Wiesz, o którą klientkę mi chodzi. - Wiem - odparł sucho Vito. Kobieta zleciła Tinowi namalowanie portretu ze zdjęcia w sypialni. To miał być prezent dla jej męża. - Tę, co ma takie ładne… - Usłyszał szelest w salonie. - Swetry dokończył stanowczo. Tino wyszczerzył zęby. - He, he, cieszę się, że skończyłem, zanim chłopcy się dzisiaj zwalili. To zlecenie było stanowczo… DD, Dla Dorosłych. Pan Sorrell to szczęściarz. Vito pokręcił głową, głównie po to, by odpędzić obraz Sophie Johannsen w obci-słym swetrze. - Tino, któregoś pięknego dnia wpakujesz się w kłopoty, malując sprośne portrety cudzych żon. Tino się roześmiał. - Dante ma rację, rzeczywiście jesteś strasznie drętwy. Pani Sorrell ma siostrę. Vito znów pokręcił głową. - Nie, dziękuję. Tino nagle spoważniał. - Minęły już dwa lata, od kiedy Andrea umarła - powiedział łagodnie. „Od kiedy Andrea umarła” było grubym niedopowiedzeniem, ale Vito nie miał dość energii, by dziś o tym dyskutować. - Wiem, ile czasu minęło. Co do minuty. Tino milczał długą chwilę. - Więc wiesz, że pokutujesz już wystarczająco długo. Vito spojrzał na niego. - A ile to jest „wystarczająco długo”, Tino? - Na żałobę? Nie wiem. Ale na obwinianie się… Już pięć minut to było za długo. Odpuść sobie, Vito. Stało się. To był wypadek. Ale ty nie przyjmiesz tego do wiadomości, dopóki nie będziesz gotowy. Mam tylko nadzieję, że

będziesz gotowy już niedługo, bo inaczej skończysz jako człowiek samotny. Vito nie miał na to odpowiedzi. Tino wstał i wyjął talerz z lodówki. - Uratowałem dla ciebie kawałek ciasta chłopaków. Nadzorowałem wypiek, więc można bezpiecznie jeść. Vito popatrzył na talerz ze ściągniętymi brwiami. - To sam lukier. A gdzie ciasto? Wargi Tina drgnęły. - Niewiele dotarło do foremki. - Wzruszył ramionami. - Kiedy tu przyjechali, byli przerażeni chorobą Molly, więc pomyślałem sobie, a komu to szkodzi? Vita zapiekły oczy. Zaskoczony własną reakcją, spuścił wzrok na ciasto i zajął się odwijaniem plastikowej folii. Odchrząknął. - To był bardzo miły gest, Tino. Tino wzruszył ramionami, zażenowany pochwałą. - To nasze dzieci. Rodzina. Vito pomyślał o komplemencie Sophie, szczerym i bezpretensjonalnym. Nie poczuł się zawstydzony, poczuł się miło i swobodnie, jak nie czuł się od bardzo dawna. Kątem oka zobaczył, że Tino wstaje. - Idę spać. Jutro będzie lepszy dzień, od początku do końca. Vita ogarnęła nagle nieodparta potrzeba mówienia. Nie odrywając oczu od talerzyka pełnego lukru, wyrzucił z siebie: - Poznałem dziś kogoś. Tino usiadł zaintrygowany. - Tak? Kolejna policjantka? Nie. Nigdy więcej policjantek. W życiu. - Nie. Archeolog. Teraz Tino zamrugał zdumiony. - Archeolog? Jak… jak Indiana Jones? Vito nie mógł się nie roześmiać, gdy przed oczami stanął mu obraz Sophie Johannsen przedzierającej się z maczetą przez dżunglę w zakurzonym kapeluszu. - Nie. Bardziej jak… - Zdał sobie sprawę, że niełatwo byłoby mu wymyślić jakieś porównanie. - Wykopywała zamki we Francji. Zna dziesięć języków. - „Trzy są bardziej martwe niż ten trup, do którego jedziemy”. Wstydziła się swojej graboskórności. Później zrehabilitowała się z nawiązką. Więc co się stało przez tych

ostatnich kilka chwil? - Więc ma mózg. Ama jeszcze jakieś inne interesujące cechy? - Metr osiemdziesiąt wzrostu. Usta jak u Angeliny. Jasne włosy aż do tyłka. - Chyba już się zakochałem - zażartował Tino. - A jej… swetry? Na ustach Vita pojawił się leniwy uśmiech. - Bardzo, bardzo ładne. - Spoważniał. - Tak jak ona cała. - To ciekawe - rzucił Tino obojętnym tonem - że poznałeś ją akurat dzisiaj, Vito odwrócił oczy. - Właśnie bałem się, że jestem zainteresowany tylko dlatego, że to dzisiaj. Powiedziałem sobie, że dziś nie jest dobry dzień, żeby działać zbyt pochopnie. Że to może być nostalgia, chęć zapomnienia, nie wiem… - Vito, po dwóch latach trudno mówić o zbyt pochopnym działaniu. Vito wzruszył ramionami. - Powiedziałem sobie, że wrócę za parę tygodni i zobaczę, czy czuję to samo. Ale potem… - Pokręcił głową. - Potem? Vito westchnął. - Potem odprowadziłem ją na parking. Do diabła, Tino, ona jeździ na motorze. Be-emka, poniżej dziesięciu sekund do setki. Tino zacisnął usta. - Dobrze wyposażona dziewczyna na szybkim motorze. Teraz już na pewno się zakochałem. - A potem zaliczyłem falstart - stwierdził zdegustowany Vito. Tino otworzył szeroko oczy. - Więc próbowałeś się z nią umówić? To ciekawe. - Próbowałem, ale zdaje się, że nie bardzo mi wyszło. - Odmówiła, co? - No, tak. A potem śmignęła na tym swoim motorze, i tyle ją widziałem. Tino przechylił się przez stół i pociągnął nosem. - Może to przez twoją niepowtarzalną wodę kolońską. To musiał być niekiepski cmentarz. - Fakt. I wracam tam jutro na drugą rundę. Tino wstawił talerze do zlewu. - No to powinieneś się przespać. - Właśnie idę - odpowiedział Vito, ale się nie ruszył. - Za chwilę. Muszę najpierw trochę ochłonąć. Dzięki za podgrzanie kolacji.

Kiedy Tino sobie poszedł, Vito oparł głowę o ścianę za sobą, zamknął oczy i prze-analizował jeszcze raz ostatnie chwile z Sophie. Nie zapomniał przecież tak do końca, jak zaprasza się kobietę na kolację, i prawdę mówiąc, żadna mu jeszcze nie odmówiła. Nie w taki sposób. Musiał przyznać, że Sophie spuściła trochę powietrza z jego ego. Łatwiej byłoby zbagatelizować to jako kobiecy kaprys, tyle że Sophie nie wyglądała na kobietę, której nastrój zmienia się z każdym powiewem wiatru. Wydawała się na to zbyt rozsądna. Więc coś się zmieniło. Może zrobił coś albo powiedział… Ale był zbyt zmęczony, by dzisiaj to rozpracowywać. Jutro po prostu pojedzie do niej i zapyta. To mądrzejsze niż próby przeniknięcia umysłu kobiety, choćby wydawała się nie wiadomo jak rozsądna. Wstał, by zgasić światło, kiedy usłyszał coś - ciche chlipanie dobiegające z wnętrza śpiwora Pierce’a. Serce mu się ścisnęło. Przecież to mali chłopcy. I na pewno byli przerażeni, kiedy ich mama przewróciła się ni stąd, ni zowąd. Kucnął przy śpiworze Pierce’a i pogłaskał jego plecy. Po chwili odwinął śpiwór i odsłonił mokrą od łez twarz malca. - Boisz się? Pierce stanowczo pokręcił głową, ale Vito czekał. Po kilku sekundach malec przytaknął. Connor usiadł. - Jest mały. Wiesz, jakie są dzieci. Vito skinął mądrze głową, zauważając, że oczy Connora również są lekko spuchnięte. - Wiem. Dante też nie śpi? - Odciągnął śpiwór, by zajrzeć. Dante spojrzał na niego, mrugając. - Więc nikt nie śpi, tak? Co by pomogło? Ciepłe mleko? Connor zrobił oburzoną minę. - Chyba żartujesz. - Tak zawsze robią w telewizji. - Vito usiadł na podłodze między Pierce’ em a Dantem. - Więc có pomoże? Bo nie mogę tu z wami siedzieć przez całą noc. Za parę godzin idę do pracy, a nie będę mógł spać, jeśli wy trzej nie zaśniecie. Prędzej czy później zaczniecie się bić i mnie obudzicie. No to jak rozwiążemy ten problem? - Mama śpiewa - wymamrotał Dante. - Pierce’owi. Pierce posłał Vitowi

spojrzenie pod tytułem „ta, jasne”. - Nam wszystkim. Molly miała ładny sopran, czysty i idealny do kołysanek. - A co śpiewa? - Piosenkę o czternastu aniołach - odparł cicho Connor. Vito wiedział, że to więcej niż kołysanka: to byłoby tak, jakby Molly była tu z nimi. - Z Jasia i Małgosi. - To zawsze była jedna z jego ulubionych oper. Jego dziadka zresztą też. - Cóż, nie jestem mamą, ale ułóżcie się wygodnie, a ja zrobię, co się da. Odczekał, aż leżeli opatuleni w śpiwory. - Dziadek Chick śpiewał tę piosenkę mnie i waszemu tacie, kiedy byliśmy w waszym wieku - mruknął, z jedną ręką na plecach Dantego, a drugą na plecach Pierce’a. Ta piosenka zawsze przywoływała wspomnienie dziadka, którego Vito tak bardzo kochał i który od najmłodszych lat zaszczepił w nim miłość do wszelkiego rodzaju muzyki. Gdy wieczorem idę spać Wnet anioły pełnią straż; Dwa na głowę baczą, dwa me stopy wiodą, Dwa na prawej ręce, dwa na lewej ręce Dwa od zimna chronią, dwa na warcie stoją, A dwóm przykazano prowadzić mnie do Pana. - Ładnie to śpiewasz - szepnął Pierce, kiedy Vito skończył pierwszą zwrotkę. Vito się uśmiechnął. - Dziękuję - odszepnął. - Śpiewał na ślubie cioci Tess i na twoim chrzcie - szepnął Connor. Przełknął ślinę. - Mama płakała. - Nie było aż tak źle - zażartował Vito i poczuł ulgę, widząc, że Connor leciutko się uśmiechnął. - Założę się, że mama myśli o was teraz. Chciałaby, żebyście spali. - Zaśpiewał drugą zwrotkę, trochę ciszej, bo Dante już spał. Nim skończył, usnął i Connor. Został tylko Pierce, który wydawał się taki mały w wielkim śpiworze.

Vito westchnął. - Chcesz się kimnąć u mnie? Pierce natychmiast pokiwał głową. - Nie kopię. Ani nie zabieram kołdry. Przyrzekam. Vito wziął go na ręce razem ze śpiworem. - Ani nie sikasz do łóżka? Pierce się zawahał. - Ostatnio nie. Vito się roześmiał. - Dobrze wiedzieć. Poniedziałek, 15 stycznia, godz. 7.45 Dzwonek telefonu przy łóżku wyrwał Grega Sandersa z twardego alkoholowego snu. Półprzytomny, dwa razy nie trafił słuchawką do ucha, nim wreszcie mu się udało. - Tak. - Panie Sanders. - W głosie wyraźnie było słychać groźbę. - Wie pan, kto mówi? Greg przekręcił się na plecy, tłumiąc jęk, gdy pokój zawirował jak szalony. Te cholerne kace. Ale migał się od tego tak długo, jak się dało. Nadszedł czas, by zapłacić za pakt z diabłem. Nie chciał myśleć, jak będzie wyglądała ta „zapłata”, ale był pewien, że będzie bardzo bolesna. Przełknął ślinę, ale usta miał zupełnie wyschnięte. - Tak? - Unikał nas pan, panie Sanders. Greg spróbował usiąść, opierając obolałą głowę o ścianę. - Przepraszam. Ja… - Co? - Teraz głos brzmiał drwiąco. - Ma pan nasze pieniądze? - Nie. W każdym razie nie wszystko. - To niedobrze, panie Sanders. Greg przycisnął palce do boleśnie pulsującej skroni. Desperacja przyspieszała bicie jego serca. - Zaraz. Niech pan posłucha. Mam pracę. Jutro. Dostanę pięć stówek. Oddam wam wszystko. - Niech pan nie żartuje, panie Sanders. To jakby sikać na pożar lasu. O wiele za mało, o wiele za późno. Chcemy mieć nasze pieniądze dzisiaj, o piątej po

południu. Nie obchodzi nas, co będzie pan musiał zrobić, żeby je mieć. Wszystkie. Albo nie będzie pan już na nic sikał, bo nie będzie pan miał, że tak powiem, niezbędnego wyposażenia. Rozumie pan? Żołądek mu się wywrócił. Greg kiwnął głową, próbując opanować mdłości. - No. To znaczy tak jest, proszę pana. - Świetnie. Miłego dnia, panie Sanders. Greg opadł na poduszkę, po czym podniósł się i cisnął telefonem o ścianę. Posypał się tynk, brzdęknął dzwonek, zabrzęczało tłuczone szkło, gdy obrazek spadł na podłogę. Drzwi sypialni otworzyły się z hukiem. - Co, do cholery? Greg jęknął w poduszkę. - Idź sobie. - Ale został szarpnięciem odwrócony na plecy. Skulił się, gdy dłoń plasnęła o jego policzek. Ból wybuchnął w jego głowie. Jutro o piątej pożałuję, że dzisiaj nie zdechłem, pomyślał. - Otwórz oczy, gnojku. Greg posłuchał. Uchylił spuchnięte powieki. Jill patrzyła na niego gniewnie. Jedna dłoń ściskała jego koszulkę na piersi, druga była uniesiona do kolejnego policzka. - Nie bij mnie już. - Jego głos zabrzmiał niemal jak skomlenie. - Ty… - Jill pokręciła głową z pogardą i zdumieniem. - Pozwalam ci tu mieszkać wbrew zdrowemu rozsądkowi, i tylko dlatego, że kiedyś byłam tak głupia, by cię kochać. Ale nie jesteś człowiekiem, którym wtedy byłeś. To on dzwonił, tak? Ten przerażający facet, który ciągle o ciebie pyta. Jesteś mu winny pieniądze, zgadza się? - Tak - syknął Greg. - Jestem mu winny pieniądze. Jestem winny pieniądze tobie. Jestem winny pieniądze rodzicom. - Zamknął oczy. - Jestem winny firmom kredyto-wym i bankowi. - Byłeś kimś. - Puściła jego koszulkę, popychając go z obrzydzeniem. Ten ruch sprawił, że pokój znów zawirował wokół niego. - Teraz jesteś tylko brudnym pijakiem. Nie pracujesz od roku. Zakrył oczy rękami. - Podobno. Mój agent też tak twierdzi.

- Nie bądź taki cwany. Zrobiłeś karierę… Do diabła, Greg, prawie wszyscy w tym mieście oglądali twoją twarz. Ale wszystko przepuściłeś w kasynie. - I tak wyglądało pańskie życie, panie Sanders - zadrwił. Sapnięcie Jill zabrzmiało jak szloch. Gdy na nią spojrzał, zobaczył w jej oczach łzy. - Oni ci połamią nogi - szepnęła. - To tylko w filmach - wymamrotał. - W prawdziwym życiu robią o wiele gorsze rzeczy. Odsunęła się o krok. - Ale tym razem ja nie zamierzam zeskrobywać cię ze ściany i nie życzę sobie więcej szkód w moim mieszkaniu. - Odwróciła się i ruszyła do drzwi, ale przystanęła w progu. - Masz się stąd wynieść do piątku, rozumiesz? -I wyszła. Powinienem być zły, pomyślał Greg. Ale nie był. Jill miała rację. Osiągnąłem sukces i wszystko przepuściłem. Muszę to odzyskać. Muszę spłacić ten dług i zacząć od początku. Nie miał grosza przy duszy, ale miał twarz. Już kiedyś zarobił nią na przy-zwoite życie. I zrobi to jeszcze raz. Ostrożnie wstał z łóżka i usiadł na krześle przed komputerem. Jutro będzie miał pięćset dolarów. Ale to była ledwie jedna dziesiąta zaciągniętego długu. Jeśli dodać odsetki… Musi zdobyć więcej pieniędzy, i to szybko. Ale jak? Od kogo? Automatycz-nie kliknął ikonę poczty i ze zmarszczonymi brwiami otworzył e-mail od E. Muncha. Przynajmniej fucha nie została odwołana, tylko przesunięta o parę godzin. Do tego czasu mogę się ukryć. Ale po co w ogóle zawraca sobie tym głowę? Pięćset dolarów to rzeczywiście jak sikanie na pożar lasu. Zrobiłby lepiej, gdyby uciekł do Kanady, ufar-bował włosy i zmienił nazwisko. Albo… Do głowy przyszedł mu inny pomysł. Munch jest przygotowany na wypłatę pięciu stówek gotówką, a w e-mailu napisał, że ma do obsadzenia dziesięć ról. Nawet na kacu Greg był w stanie to policzyć. W profilu Muncha było napisane, że pracuje w branży filmowej od ponad czterdziestu lat. Będzie stary. Starzy ludzie chowają pieniądze w najróżniejszych miejscach. Ze starym człowiekiem łatwo sobie poradzić.

Nie. Nie może tego zrobić. Ale nagle pomyślał o groźbie pod adresem swojego… wyposażenia. Owszem, może. A jeśli Munch nie będzie miał przy sobie gotówki… cóż, rozwiąże ten problem, jak przyjdzie co do czego.

6 Poniedziałek, 15 stycznia, godz. 8.15 Porucznik Liz Sawyer siedziała przy biurku, patrząc na mapę grobów. Szesnaście prostokątów w rzędach cztery po cztery. Jej zmarszczone czoło znaczyły głębokie bruzdy. - Niewiarygodne. - Wiem - mruknął Vito. - Ale archeolog twierdzi, że na polu jest pochowanych dziewięć ciał. Jak do tej pory nie pomyliła się ani razu. Liz podniosła wzrok. - Potwierdziliście, że tych siedem jest pustych? - Są puste, ale przykryte sklejką, tak jak powiedziała Sophie - odparł Nick. - Więc co mamy do tej pory? - Trzy ciała w kostnicy - powiedział Vito. - Dama, Rycerz i chłopak, któremu brakuje połowy głowy. Czwarte ciało jest w drodze. Jen pracuje przy piątym - Czwarta ofiara to mężczyzna, starszy - włączył się Nick. Pierwsza trójka wygląda na dwadzieścia parę lat. Ten może mieć koło sześćdziesiątki. Żadnych widocznych anomalii. - Żadnych specjalnie ułożonych rąk, brakujących wnętrzności czy wyrwanych barków? - spytała Liz sarkastycznie. Vito pokręcił głową. - Czwarta ofiara wygląda zupełnie przeciętnie. Liz odchyliła się na skrzypiącym krześle. - Więc co dalej? - Jedziemy do kostnicy - powiedział Nick. - Katherine obiecała, że potraktuje nas priorytetowo. Musimy zidentyfikować tych ludzi. Kiedy poznamy nazwiska, może zobaczymy w tym jakiś schemat. - Jen wysłała ziemię do analizy - dodał Vito. - Ma nadzieję dowiedzieć

się, skąd pochodzi. - Laboratorium przesieje całe wypełnienie grobów. Może znajdą coś, co wskaże nam sprawcę, ale na razie wygląda na to, że nie zostawił żadnych śladów. Liz spojrzała na mapę. - Po co te puste groby? To znaczy możemy się oczywiście domyślać, że nie skończył jeszcze tego, co zaplanował, ale dlaczego te dwa zostały puste? Wskazała dwa groby na końcu drugiego rzędu. - Wypełnił cały pierwszy rząd, a potem dwa groby w drugim rzędzie. A potem przeskoczył do trzeciego. - Musimy zakładać, że miał jakiś powód - stwierdził Vito. - Zaplanował to w naj-drobniejszych szczegółach. Nie sądzę, żeby zostawił dwa puste miejsca tak sobie, ale musimy wydobyć wszystkie ciała, zanim zaczniemy formułować teorie. Liz wskazała drzwi swojego gabinetu. - Informujcie mnie na bieżąco. A ja postaram się zwolnić jeszcze jeden zespół, że-by zabrał się do sprawdzania tropów, które znajdziecie. Nie muszę chyba mówić, że burmistrz wbił zęby w tę sprawę. Postarajcie się, żebym nie wyszła na idiotkę. Vito wziął mapkę. - Zrobię ci kopię. Staraj się powstrzymać burmistrza, żeby za wcześnie nie poszedł z tym do prasy, dobra? - Na razie mieliśmy szczęście - westchnęła Liz. - Reporterzy nie odkryli jeszcze naszego tajemniczego ogródka, ale to tylko kwestia czasu. Zbyt wiele ciał trafia do kostnicy i zbyt wielu techników ciągnie nadgodziny. Któryś z pismaków na pewno coś zwęszy. Na razie trzymajcie się „bez komentarza”, a resztę zostawcie mnie. Vito uśmiechnął się ponuro. - Wreszcie polecenie, które wykonamy z przyjemnością. Poniedziałek., 15 stycznia, godz. 8.15 Muzeum Albrighta mieściło się w budynku po dawnej fabryce czekolady. I był to ważny czynnik, który Sophie brała pod uwagę, rozważając pół roku temu ofertę Teda Trzeciego. Uznała, że to przeznaczenie. Muzeum chwaliło

się jedną z największych prywatnych kolekcji europejskich średniowiecznych artefaktów w Ameryce Północnej, a na dodatek mieściło się w fabryce czekolady. Czyż mogła popełnić błąd, przyjmując tę pracę? To jedno z tych odwiecznych pytań, myślała ponuro, otwierając frontowe drzwi muzeum. Jak niezgłębiona tajemnica, ile liźnięć potrzeba, by dotrzeć do środka lizaka z nadzieniem. Świat nigdy nie pozna odpowiedzi. Bo oczywiście popełniła błąd. Przyjęcie propozycji pracy od Teda Trzeciego było jedną z najgłupszych rzeczy, jakie zrobiła w życiu. A zrobiłam parę naprawdę głupich rzeczy, pomyślała jeszcze bardziej posępnie. Przed oczami stanęła jej przystojna twarz Vita Ciccotellego, ale odpędziła ten obraz. Przynajmniej odkryła jego pokrętną naturę, zanim zrobiła prawdziwe głupstwo, jakim byłoby przespanie się z nim. - Halo?! -zawołała. - Jestem w biurze! - Żona Teda, Darła, siedziała przy zawalonym papierami biurku, z ołówkiem wetkniętym w siwiejące włosy. Darła prowadziła księgowość, co oznaczało, że najważniejsza funkcja w muzeum: wystawianie czeku z wypłatą, jest w kompe-tentnych rękach. - Jak ci minął weekend, moja droga? Sophie pokręciła głową. - Naprawdę nie chcesz wiedzieć. Darła spojrzała na nią z troską. - Twojej babci się pogorszyło? Był to jeden z powodów, dla których Sophie naprawdę ją lubiła. Daria była miłą osobą, która autentycznie troszczyła się o ludzi. I wydawała się zupełnie normalna, co czyniło z niej dziwadło w rodzinie Ałbrightów. Jeśli nie liczyć Darli, rodzina Teda była… pokręcona. No więc, był Ted ze swoim cyrkowym podejściem do prowadzenia muzeum histo-rycznego. I jego syn, którego Sophie nazywała w duchu Theo Czwartym. Theo był ponurym, złym na cały świat dziewiętnastolatkiem, który częściej migał się od pracy, niż bywał w muzeum. Nie stanowiłoby to wielkiego problemu, gdyby nie fakt, że do jego nowych obowiązków należało oprowadzanie wycieczek w kostiumie rycerza, a kiedy wagarował, musiała go zastępować Sophie, bo tylko na nią pasował kostium. Daria miała zaledwie metr pięćdziesiąt siedem wzrostu, a siostra Thea, Party Ann, była jeszcze niższa.

Party wyłoniła się z damskiej toalety, ubrana w bardzo konserwatywny granatowy kostium. Sophie zmrużyła podejrzliwie oczy. - Party Ann bardzo ładnie dziś wygląda. Co się stało? Darła uśmiechnęła się, nie podnosząc oczu. - Ja się tylko cieszę, że dziś nie jest środa. Środa była „dniem gotyckim” Patty Ann. Każdego innego dnia tygodnia nigdy nie było wiadomo, w jakim stroju zjawi się w pracy. Jako początkująca aktorka, Party Ann nie znalazła jeszcze własnego image’u, więc imitowała cudze. Zwykle niezbyt dobrze. Sophie nie była pewna, czy posadzenie jej w recepcji było mądrym posunięciem. Zastanawiała się, ilu odwiedzających po jednym spojrzeniu na Pat-ty Ann szło do In-stytutu Franklina czy jakiegoś innego prawdziwego muzeum, szczególnie w środy. Ale nie odzywała się słowem, bo choć nie cierpiała oprowadzać wycieczek, myśl o wesołym witaniu gości odrzucała ją jeszcze bardziej. Tęsknię za moją kupą kamieni. Daria z ociąganiem oderwała wzrok od papierów. - Theo się przeziębił. Sophie przewróciła oczami. - A mamy dziś zaklepaną wycieczkę z rycerzem. Cudownie. Do diabła, Dario… Przepraszam. Naprawdę chciałam się dzisiaj zająć prawdziwą pracą. Darła zrobiła zrozpaczoną minę. - Te wycieczki naprawdę dadzą dużo pieniędzy, Sophie. - Wiem. - Czuła, że prostytuuje się za te pieniądze, biorąc udział w czymś, co obniża wartość historii. Ale póki Anna żyje, te pieniądze są jej potrzebne. I miała nadzieję, że będą potrzebne jeszcze długo. - To o której zaczynam? - Wycieczka z Joanną jest o wpół do pierwszej, a z królową wikingów o trzeciej. O radości, o przygodo. - Dobra. Postaram się wykrzesać z siebie trochę entuzjazmu. Poniedziałek, 15 stycznia, godz. 8.45 - Macie szczęście, chłopaki - powiedziała Katherine, wyciągając ciało Rycerza z chłodni. - Ten człowiek ma tatuaż. To może choć trochę ułatwi

wam identyfikację. Odwinęła prześcieradło, odsłaniając ramię mężczyzny. - Wiecie, co to jest? Vito kucnął i przyjrzał się tatuażowi, mrużąc oczy. - Postać mężczyzny. - Nie byle jakiego mężczyzny. Jeśli przyjrzysz mu się tak uważnie, jak przyglądałeś się wczoraj Sophie, to może odgadniesz, kto to taki. Vitowi zapłonęły policzki. Nie zdawał sobie sprawy, że jego zainteresowanie Sophie Johannsen było aż tak widoczne. Miał ochotę zapaść się pod ziemię. Zanim odwrócił się, by jeszcze raz popatrzeć na ramię ofiary, podchwycił rozbawione spojrzenie Nicka. Nie byłoby bardzo źle, gdyby Sophie nie dała mu kosza w taki sposób. Wciąż był trochę urażony. - Żółta postać mężczyzny - powiedział tonem bez wyrazu. Nick zajrzał mu przez ramię. - To jest Oscar. No, wiesz, ta statuetka Akademii Filmowej. Vito zmrużył oczy. - Niezbyt udana podobizna, ale to całkiem możliwe. - Podniósł się i spojrzał na Nicka. - Może nasz Rycerz jest aktorem? Nick wzruszył ramionami. - Zawsze to jakiś punkt zaczepienia. Zawęzi nasze poszukiwania w Rejestrze Osób Zaginionych. Vito wyjął z kieszeni notatnik. - Przyczyną śmierci była dziura w jego brzuchu? - To prawdopodobne. Dzisiaj zacznę autopsje. Jak na razie przeprowadziłam tylko zewnętrzne oględziny tych trzech ofiar z wczoraj. Spojrzała na Rycerza i westchnęła. - Ale ten cierpiał, to mogę powiedzieć od razu. - Wywleczenie wnętrzności musi trochę boleć - rzucił sarkastycznie Nick. - Mogę tylko mieć nadzieję, że był martwy przynajmniej przez część tej operacji, ale mi się nie wydaje. Jestem praktycznie pewna, że żył, kiedy wszystkie większe kości były wyłamywane z jego stawów. Vito i Nick się wzdrygnęli. - Mój Boże - mruknął Vito. - Jak ktoś…? To potężny facet. - Metr dziewięćdziesiąt wzrostu, sto dwa kilo wagi - potwierdziła Katherine. - I nie poddał się łatwo. Na nadgarstkach i kostkach są głębokie

otarcia od więzów. I owszem, wysłałam włókna ze sznura do analizy, ale to marny trop, chłopcy. Poza zwichnięciami i pustą jamą brzuszną wygląda na kogoś w całkiem dobrej formie. Uniosła rękę. - Tak, zaczęłam już badanie toksykologiczne moczu. Nie wyobrażam sobie, w jaki sposób mógł zostać obezwładniony, jeśli nie za pomocąjakiejś chemii. Nie widzę żadnego urazu głowy. Nick wypuścił powietrze. - A powiesz coś o kobiecie? - Oficjalna przyczyna zgonu to skręcony kark. - Wyciągnęła kolejną szufladę z ofiarą płci żeńskiej. Prześcieradło tworzyło namiot na jej złożonych dłoniach. - Musicie ją zobaczyć z tyłu. - Katherine zdjęła prześcieradło i ostrożnie popchnęła biodro kobiety, by była widoczna tylna strona jej uda. - Liczne nakłucia, regularnie rozmieszczone i bardzo głębokie. - Spojrzała na nich z ponurą miną. — Obstawiam gwoździe. Oczy Vita zaczynały łzawić. Mrugając, przyjrzał się wzorkowi na skórze kobiety. Każda dziurka była mała i okrągła. - To jest tylko na jej nogach? - Nie. - Katherine wsunęła szufladę. - Ranki są najgłębsze na tylnej części ud, ale taki sam wzór jest widoczny na jej plecach, łydkach i tylnej stronie rąk. Głębokość na-kłuć na udach sugeruje, że ofiara siedziała prosto, a cały ciężar ciała nabijał ją na gwoździe. Nick zrobił dziwną minę. - Krzesło z gwoździ? - Albo coś w tym stylu. Jej pośladki są bardzo poparzone. Nie została ani odrobina skóry. - Katherine zacisnęła zęby, w jej oczach płonął gniew. - I przez cały czas była żywa. Vito poczuł mdłości, kiedy dotarł do niego ogrom okrucieństwa mordercy. - Mamy do czynienia z kreatywnym sadystą. No, bo kto wpadłby na pomysł krzesła z gwoździ? Nick siedział już przy komputerze Katherine. - Chodź tutaj, Chick. Popatrz na to. Vito spojrzał na ekran, marszcząc brwi. Było na nim krzesło, takie, jakie

sobie wyobrażał, pokryte kolcami. Do poręczy i przednich nóg przymocowane były kajdany. - Co to jest, u diabła? - Nie mogłem wczoraj spać… ciągle myślałem o ułożeniu ich rąk. Więc wstałem i wygooglowałem średniowiecznie nagrobki. Sophie miała rację. Pozy naszych ofiar są identyczne z rzeźbami na średniowiecznych nagrobkach. Vito nie chciał teraz myśleć o Sophie. Za dużo już się o niej namyślał w nocy, kiedy przewracał się z boku na bok, nie mogąc zasnąć. - To bardzo miło - rzucił ponuro, skupiając się na ekranie. - Ale co z tym krzesłem? Proszę cię, tylko mi nie mów, że jest do kupienia na eBayu. Nick, zaniepokojony, spojrzał na ekran. - Całkiem możliwe. Ale to jest strona europejskiego muzeum, którego specjalnością są średniowieczne narzędzia tortur. - Muzeum tortur? - Czyli to prawda. To krzesło istnieje naprawdę, w muzeum. A drugie tutaj, gdzieś w Filadelfii. - Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, jak ona cierpiała. Jak oboje cierpieli. A nie zaczęliśmy jeszcze oglądać innych. - Vito przycisnął palce do potylicy, gdzie zaczynał się wykluwać ból. - Jak trafiłeś na tę stronę? - Przypomniałem sobie, co Sophie mówiła o wywlekaniu wnętrzności jako średniowiecznej metodzie tortur. Wpisałem w Google „średniowieczne tortury” i to mi wyskoczyło jako jedno z pierwszych. To krzesło ma ponad trzynaście tysięcy kolców. - To by utworzyło taki wzór obrażeń, jaki mamy na ciele ofiary przyznała sucho Katherine. Vito przeczesał włosy palcami. - Więc mamy pozy jak na średniowiecznych sarkofagach, krzesło z kolcami, wy-wleczenie wnętrzności i… co, madejowe łoże? To nie jest normalne, tyle wam powiem. - Morderca ze średniowiecznym motywem przewodnim - myślał głośno Nick. - Z wyjątkiem ciała, które jest w drodze. Tamta ofiara nie ma chyba żadnych wymyślnych obrażeń. Katherine odsunęła się od komputera.

- Myślałam, że widziałam już wszystko w tym zawodzie, ale życie wciąż mi udo-wadnia, że się mylę. - Wyprostowała plecy. - Jak na razie znalazłam jeszcze dwie rzeczy. - Podała Vitowi słoik, w którym były j akieś białe okruszki. - Zeskrobałam to z drutu na dłoniach Rycerza. Coś, co wygląda na tę samą substancję, jest na drutach Damy. Vito uniósł słoik do światła, po czym podał go Nickowi. - Domyślasz się, co to może być? Katherine zmarszczyła czoło. - Posłałam próbkę do laboratorium, ale to wygląda mi na jakiś rodzaj silikonu. Dam wam znać, gdy będę miała wyniki. - A ta druga rzecz, którą dla nas masz? - spytał Nick. - Wszystkie trzy ofiary zostały dokładnie umyte. Cała trójka powinna być oblepiona zaschniętą krwią, ale nie ma jej ani śladu. To sugeruje, że pierwotnie dwie upozowane ofiary miały na sobie o wiele więcej tego czegoś, co jest w słoiku. - No, dobra. Przejrzymy rejestr osób zaginionych, może trafimy na tatuaż Rycerza powiedział Vito. - Dzięki, Katherine. - A potem zadzwońmy do Sophie - postanowił Nick, kiedy byli już w korytarzu. Chciałbym pójść tropem tych narzędzi tortur. Jeśli morderca ich używał, musiał je skądś wziąć, i może Sophie podpowie nam, gdzie mamy zacząć szukać. Trzeba było wziąć jej numer od Katherine. Vito musiał przyznać, że to dobry pomysł. Nie myliła się w sprawie upozowanych rąk. Najwyraźniej zna się na swojej dziedzinie. A może przy okazji będzie miał szansę dowiedzieć się, czym zasłużył sobie na ten błysk furii, który dostrzegł w jej oczach, zanim odjechała. A przede wszystkim, chciał ją znów zobaczyć. - Pracuje w Muzeum Albrighta. Możemy tam pojechać, kiedy skończymy z Rejestrem Osób Zaginionych. Dutton, poniedziałek, 15 stycznia, godz. 10.10 - Dzięki, że przyjechałeś - powiedział Daniel. - Szczególnie, że masz dziś wolne. Oczy Luke’a były wlepione w ekran komputera ojca Daniela.

- Czego się nie robi dla kumpla. - Fakt, że kawałek dalej jest jezioro z rekordowymi skalnikami, też nie zaszkodził stwierdził sucho Daniel. Luke tylko się uśmiechnął. - Znalazłeś coś? Luke wzruszył ramionami. - To zależy. Przed połową listopada nie ma żadnych e-maili. - Co to znaczy, nie ma? Nigdy ich nie było czy zostały skasowane? - Skasowane. Zostały tylko te po piętnastym listopada. Głównie potwierdzenia elek-tronicznych opłat rachunków. Poza zwykłym spamem większość e-maili wysłanych przez twojego tatę to odpowiedzi na listy jakiegoś Carla Sargenta. - Sargent to szef związku w papierni, w której pracuje pół miasta. Ojciec spotkał się z nim, zanim wyjechał. Wczoraj się dowiedziałem, że zamierzał kandydować do Kongresu. Luke przeczytał resztę e-maili. - Sargent ciągle nagabuje twojego ojca, by podał swoją kandydaturę do wiadomości publicznej, a on wciąż go zbywa. Tutaj pisze, że jest zajęty. A tutaj, że zwoła konferencję prasową, kiedy załatwi jakieś pilne sprawy. - Chodzi o moją matkę - mruknął Daniel. - Ma raka. Luke się skrzywił. - Przykro mi to słyszeć. Daniela znów ogarnęła przemożna potrzeba, by ją zobaczyć, choćby ten jeden raz. - Dzięki. A widzisz tam jakiś plan podróży? Cokolwiek, co dałoby mi pojęcie, gdzie mogą być? - Nie. - Luke postukał w klawiaturę i otworzył stronę elektronicznej bankowości. - Kiedy znajdziesz ojca, powiedz mu, żeby nie przechowywał haseł w pliku teksto-wym na twardym dysku. To jak zostawianie klucza do domu na srebrnej tacy pod drzwiami. - Jasne, i na pewno mnie posłucha - mruknął Daniel. Usta Luke’a wykrzywił grymas zrozumienia. - Mój stary jest taki sam. Nie widać tu, żeby twój ojciec dokonywał jakichś większych wypłat gotówki, przynajmniej przez ostatnie dziewięćdziesiąt dni. Tylko tyle można sprawdzić przez Internet. - Nie rozumiem tylko, dlaczego wysyła pocztę i płaci rachunki zdalnie, skoro ma dostęp do komputera tam, gdzie jest.

- Może chciał mieć w podróży dostęp do dokumentów na swoim twardym dysku. Luke wciąż stukał w klawisze. - To ciekawe. - Co? - Historia odwiedzanych stron internetowych jest wyczyszczona. - Całkowicie? - Nie. Ale dość skutecznie. - Klikał jeszcze przez minutę. - Wręcz zadziwiająco. Większość speców komputerowych nie wiedziałaby, jak to obejść. - Podniósł wzrok. Jego oczy były poważne. - Danny, ktoś grzebał w systemie twojego taty. Daniel znów poczuł dreszcz niepokoju. - Może tak, może nie. Mój ojciec od dawna używał komputera i znał się na tym dość dobrze. Miał też świra na punkcie bezpieczeństwa. Nie zdziwiłbym się, gdyby chciał zatrzeć wszystkie ślady. Luke ściągnął brwi. - Skoro tak się przejmował bezpieczeństwem, to dlaczego zostawił hasła na twardym dysku? Poza tym myślałem, że był sędzią. - Tak. Ale elektronika to jego hobby. Krótkofalówki, zdalnie sterowane rakiety, ale szczególnie komputery. Rozbierał je na części, ulepszał po swojemu. Na pewno wie, jak wyczyścić system. Luke odwrócił się do ekranu. - To zabawne, że niektóre cechy są dziedziczne, a inne nie. Ty nie masz bladego pojęcia o komputerach. - To prawda - mruknął Daniel. Te zdolności przeszły na zupełnie inną gałąź drzewa genealogicznego. Ale to nie były miłe wspomnienia, więc szybko zatrzasnął za nimi drzwi, zamykając je w najciemniejszym kącie pamięci. - No więc, dasz radę odzyskać tę historię? Luke zrobił obrażoną minę. - Oczywiście. To ciekawe. Skoro w domu jest tyle broszur z biur podróży, spodziewałem się chociaż paru stron o tej tematyce, ale w pamięci cache nie ma niczego takiego. - Na jakie strony wchodził? - Prognoza pogody dla Filadelfii dwa tygodnie przed Świętem Dziękczynienia. I…

szukał onkologa w tamtych okolicach. Czy Filadelfia była w tych broszurach? Daniel pochylił się, by lepiej widzieć ekran. - Nie, nie była. - No więc, ja na twoim miejscu zacząłbym właśnie tam. Wygląda na to, że chcieli być przygotowani na wypadek, gdyby twoja mama potrzebowała lekarza. - Skrzywił się ze współczuciem. - Dobra, ja mam spotkanie z jeziorem i skalnikami. Chcesz iść ze mną? - Dzięki, ale nie. Jeszcze trochę się tu rozejrzę. Popytam, czy ktoś nie wie czegoś o tej Filadelfii. Dzięki za pomoc, Luke. - Zawsze do usług. Powodzenia, stary. Filadelfia, poniedziałek, 15 stycznia, godz. 10.15 - O Boże. - Marilyn Keyes opadła na skraj wyblakłej wzorzystej sofy. Z jej twarzy odpłynęła cała krew. - Och, Warren. - Obejmując się jedną ręką w pasie, drugą przycisnęła do ust i zaczęła się kiwać. - Więc to jest pani syn? - spytał łagodnie Vito. Prawie od razu trafili w dziesiątkę w/Rej estrze Osób Zaginionych. Ich Rycerz nazywał się Warren Keyes, miał dwadzieścia jeden lat. Osiem dni temu zaginięcie zgłosili rodzice i jego narzeczona, Sherry. - Tak. - Skinęła głową, oddychając płytko. - To Warren. To mój syn. Nick usiadł obok niej. - Pani Keyes, czy mamy po kogoś zadzwonić? - Po mojego męża. - Przycisnęła palce do skroni. - Mam notes… w torebce. - Wskazała stół w jadalni. Nick poszedł zadzwonić. Vito zajął jego miejsce na sofie. - Pani Keyes, ogromnie mi przykro, ale muszę pani zadać kilka pytań. Może chce pani szklankę wody? Zaczerpnęła głęboko powietrza. - Nie. Ale dziękuję. Zanim pan spyta, powiem od razu, że Warren miał w przeszłości problem z narkotykami. Ale był czysty i trzeźwy już od prawie dwóch lat. Vito wyciągnął notes z kieszeni. Nie o to zamierzał spytać, ale już dawno

nauczył się, że czasem trzeba popłynąć z prądem. - Jakie to były narkotyki, pani Keyes? - Głównie kokaina. No i do tego pił. Zadał się z niewłaściwym towarzystwem w liceum. Zaczął brać. Ale przestał, a od kiedy poznał Sherry, zupełnie się zmienił. - Pani Keyes, jak Warren zarabiał na życie? - Jest aktorem. - Przełknęła ślinę. - Był aktorem. - Wielu aktorów ma drugą pracę. Warren też gdzieś dorabiał? - Był kelnerem w barze w centrum. Czasami pracował jako model. Mogę panu przynieść jego portfolio, jeśli to w czymś pomoże. - Możliwe. - Delikatnie złapał ją za łokieć, kiedy zaczęła wstawać. -Mam jeszcze parę pytań. Gdzie Warren mieszkał? - Tutaj. - On i Sherry… - Vito siedział w milczeniu, gdy ukryła twarz w dłoniach i się rozpłakała. - Kto mógł to zrobić? - spytała łamiącym się głosem, stłumionym przez dłonie. - Kto mógł zabić mojego synka? - Właśnie tego próbujemy się dowiedzieć, proszę pani - powiedział Vito. Nick wyszedł z kuchni z pudełkiem chusteczek w jednej ręce i ze zdjęciem w ramce w drugiej. - Pan Keyes już jedzie-mruknął. Vito wcisnął chusteczkę w dłoń kobiety. - Pani Keyes? On i Sherry co…? Wytarła oczy. - Oszczędzali, żeby się pobrać. To miła dziewczyna. - Czy nie odniosła pani wrażenia, że Warren o coś się martwi albo kogoś boi? - spytał Nick. - Martwił się o pieniądze. Od dawna nie miał żadnej pracy jako aktor. Jej usta wykrzywił bolesny uśmiech. - Jego agent powiedział mu, że gdyby wyprowadził się do Nowego Jorku, miałby mnóstwo pracy, ale rodzina Sherry mieszka tutaj. Ona by nie wyjechała, a on by jej nie zostawił. Nick odwrócił zdjęcie, pokazując je pani Keyes. - To jest Warren z Sherry? Nowa fala łez napłynęła do oczu kobiety. - Tak - szepnęła. —Na ich przyjęciu zaręczynowym. Vito schował notes do kieszeni. - Musimy przeszukać jego pokój - oznajmił. -1 ściągnąć techników od daktylosko-pii. Skinęła smutno głową.

- Oczywiście. Róbcie, co trzeba. Vito wstał, zdając sobie sprawę, że nie ma dla niej słów pociechy. Przed Andrea zapytałby, czy dobrze się czuje. Ale ta zrozpaczona matka nie czuła się dobrze. Czuła ogromny ból, i będzie go czuła jeszcze przez jakiś czas. Kiedy dotarł do końca korytarza, obejrzał się. Pochylona do przodu, przyciskała do piersi zdjęcie syna i kołysała się, płacząc. - Chick - odezwał się cicho Nick. - Chodź. Vito wypuścił powietrze. - Wiem. - Otworzył drzwi pokoju Warrena. - Bierzmy się do roboty. Zaczęli przeglądać rzeczy Warrena. - Sprzęt sportowy - powiedział Nick z garderoby. - Hokej, bejsbol. Rozległ się szczęk metalu. — I podnosił ciężary, całkiem sporo. Vito znalazł portfolio Warrena. - Przystojny chłopak. - Przejrzał fotografie i wycinki z czasopism. Wygląda na to, że pozował głównie do reklam prasowych. Tę widziałem. Miejscowej siłowni. Keyes był potężnym, silnym gościem. Na pewno niełatwo było go obezwładnić. - Chick, popatrz. - Nick włączył komputer Warrena. - Chodź tu i popatrz na to. Vito stał za nim, gapiąc się na pusty ekran. - Co? Nic nie widzę. - Toteż właśnie. Nic tu nie ma. Kiedy otworzyłem „Moje dokumenty”, niczego nie zobaczyłem. Nic nie ma w poczcie. Nic nie ma w koszu. - Nick obejrzał się przez ra-mię z uniesionymi brwiami. - Ten komputer został wyczyszczony. Poniedziałek, 15 stycznia, godz. 12.25 - Jesteś pewien, że Sophie tu pracuje? - spytał Nick, ściągając brwi. Stał przy kontuarze w recepcji muzeum i rozglądał się niecierpliwie. - Jakoś nie widzę, żeby w ogóle ktokolwiek tu pracował. Vito, który oglądał zdjęcia fundatora muzeum wiszące na ścianie, kiwnął głową. - Tak, pracuje tutaj. Jej motor stoi na końcu parkingu. - To jej motor?

Vita odrobinę zirytowało nagłe zainteresowanie widoczne na twarzy Nicka. - Tak. I co? - Nic. Tylko tyle, że to ładny motor, Chick. - Wargi Nicka drgnęły. Wyluzuj, chłopie. Vito przewrócił oczami, ale dzwonek komórki oszczędził mu udzielenia odpowiedzi. Nick spoważniał. - Sherry? - spytał Vita. Po wyjściu z mieszkania rodziców Warrena KLeyesa nie udało im się skontaktować z jego narzeczoną. Nie było jej w domu, a w fabryce, w której pracowała, miała się zjawić dopiero o siódmej wieczorem. Vito spojrzał na wyświetlacz i jego puls odrobinę przyspieszył. - Nie, to mój tata. - Otworzył telefon, modląc się o dobre wieści. - Tato, jak tam Molly? - Stabilna. Odzyskała trochę władzy w nogach, a drgawki nie są tak częste. Lekarz próbuje ustalić, co spowodowało tę zapaść. Vito się skrzywił. - Mówił, zdaje się, że miała lekki udar mózgu. - Zmienił zdanie. W jej organizmie wykryto wysoki poziom rtęci. - Rtęci? - Vito był niemal pewien, że źle usłyszał, - Gdzie miała kontakt z rtęcią? - Nie wiedzą. Uważają, że to coś w domu. Vito zmartwiał. - A chłopcy? - Nie mieli żadnych objawów. Ale lekarz chciał, żeby wszyscy przyjechali na badania, więc twoja matka i Tino ich przywieźli. Byli nieźle wystraszeni, zwłaszcza Pierce. Serce mu się ścisnęło. - Biedny malec. Kiedy będzie wiadomo, czy nic im nie jest? - Jutro rano. Ale doktor nie chce, żeby wracali do domu, dopóki nie będzie wiadomo na pewno, gdzie Molly zetknęła się z rtęcią. Dino kazał mi cię zapytać, czy… - Na litość boską, tato - przerwał mu Vito. - Przecież wiesz, że mogą zostać u mnie tak długo, jak będzie trzeba. - Powiedziałem mu to, ale Molly martwi się, że masz z nimi kłopoty. - Powiedz jej, że są w porządku. Wczoraj wieczorem upiekli ciasto i

bawili się w wojnę w salonie. - Tess przyjedzie, żeby pomóc tobie i Tinowi się nimi zająć - powiedział ojciec i Vito ucieszył się, mimo zmartwienia. Od miesięcy nie widział siostry. - W ten sposób mama i ja będziemy mogli być tutaj, z Dinem. Tess przylatuje o siódmej. Wynajmie samochód, więc nie musisz po niąjechać na lotnisko. - Możemy zrobić coś jeszcze? - Nie. - Michael Ciccotelli westchnął głęboko. - Tylko się modlić, synu. Minęło sporo czasu, od kiedy ostatnio się modlił, ale ojcu sprawiłoby przykrość, gdyby o tym wiedział. Więc Vito skłamał. - Wiesz, że będę. - Schował telefon do kieszeni. - Molly z tego wyjdzie? - zapytał cicho Nick. - Nie wiem. Ojciec kazał mi się modlić. O ile wiem, to nigdy nie oznacza dobrych wieści. - Gdybyś musiał tam pojechać… to po prostu jedź, okej? - Dzięki. Patrz. - Wdzięczny, że może zająć się pracą i nie myśleć o kłopotach, Vito wskazał wysokie drzwi w najdalszej ścianie, które właśnie się otwierały. Ukazała się w nich jakaś kobieta i ruszyła w ich stronę. Była drobna, po trzydziestce, ubrana w konserwatywny granatowy kostium ze spódnicą do kolan. Jej ciemne włosy były ściągnięte w schludny kok, przez co wyglądała bardzo profesjonalnie i… nudno, pomyślał Vito. Dobrze by jej zrobiły wielkie koła w uszach i czerwona bandanka. Kobieta stanęła za biurkiem, mierząc ich wzrokiem, - W czym mogę panom pomóc? - zapytała żywo, z brytyjskim akcentem. Vito pokazał jej odznakę. - Jestem śledczy Ciccotelli, a to mój partner, śledczy Lawrence. Przyszliśmy do doktor Johannsen. Oczy kobiety błysnęły podejrzliwie. - Zrobiła coś złego? Nick pokręcił głową. - Nie. Możemy się z nią zobaczyć? - Teraz? Vito ugryzł się w język. - Teraz byłoby najlepiej. - Spojrzał na jej plakietkę z nazwiskiem. - Panno Albright.

- Widząc ją z bliska, przekonał się, że jest o wiele młodsza, niż mu się wydawało, trochę po dwudziestce. Widać jego wiekozgadywacz wymagał regulacji. Kobieta wydęła wargi. - W tej chwili oprowadza grupę. Proszę tędy. Przez wysokie drzwi wprowadziła ich do wielkiej sali, w której zebrał się tłumek, składający się z jakichś sześciu rodzin. Ściany pokryte były ciemnym drewnem, jedną z nich zasłaniał wyblakły gobelin. Na drugiej ścianie wisiały wielkie sztandary. Ale najbardziej imponująca była ściana naprzeciwko drzwi, cała pokryta skrzyżowanymi mieczami. Pod mieczami stały trzy zbroje, uzupełniając wspaniałą całość. - Fajnie - mruknął Vito. - Moi bratankowie byliby zachwyceni. - Z pewnością oderwałoby to ich myśli od Molly. Postanowił, że przyprowadzi ich tu, kiedy tylko znajdzie czas. - Patrz. - Nick wskazał ukradkiem czwartą zbroję, stojącą bardziej po prawej stronie. Skwaszony chłopiec mniej więcej w wieku Dantego stał o krok od zbroi, głośno narzekając, że muszą czekać. Tupnął nogą i marudził: Co za nuda. A ta zbroja to zwykłe żelastwo. Widziałem lepszą na złomowisku. Zaczął kopać zbroję, która zgięła się nagle w pasie, klekocząc blachami. Chłopak, wyraźnie przestraszony, z szeroko otwartymi oczami i pobladłą twarzą, odskoczył do tyłu. Tłumek ucichł, a Nick zaśmiał się przez nos. - Przed chwilą widziałem, jak się poruszyła. Gnojkowi się należało. Vito już miał przyznać mu rację, kiedy z wnętrza zbroi huknął grzmiący głos, Dopiero po sekundzie zorientował się, że rycerz mówi po francusku, ale nie trzeba było poligloty, żeby zrozumieć znaczenie słów. Rycerz był nieźle wkurzony. Chłopiec pokręcił ze strachu głową i cofnął się jeszcze dwa kroki. Rycerz teatral-nym gestem wyciągnął miecz i ruszył za chłopcem. Powtórzył pytanie głośniej, i Vito zdał sobie sprawę, że to głos kobiety, nie mężczyzny. Nie mógł powstrzymać uśmiechu. - To Sophie. Mówiła, że każąjej się przebierać. Nick szczerzył zęby. - Mój francuski z ogólniaka trochę zardzewiał, ale zdaje się, że powiedziała mniej więcej: „Jak masz na imię, niegrzeczny chłopczyku?” Chłopiec otworzył usta, ale nie wydał żadnego dźwięku. Przez boczne

drzwi wszedł jakiś mężczyzna. Był wzrostu liniowego obrońcy, ubrany w granatowy garnitur z krawatem. Kręcił głową. - Chwila, chwila. W czym problem? Postać w zbroi królewskim gestem wskazała chłopca i powiedziała coś jadowicie. Mężczyzna spojrzał na chłopca. - Ona mówi, że jesteś niegrzeczny i nie wiesz, jak się zachować w muzeum. Twarz chłopca zapłonęła ze wstydu, gdy inne dzieci wybuchnęły śmiechem. Mężczyzna pokręcił głową. - Joanno, Joanno, ile razy cię prosiłem, żebyś nie straszyła dzieci? Zwrócił się do chłopca: - Ona przeprasza. Joanna z emfazą pokręciła głową. - Non. Dzieci rechotały jeszcze głośniej, a dorośli się uśmiechali. Mężczyzna westchnął dramatycznie. - Właśnie że tak. Kontynuujmy wycieczkę. S’il vous plaît. Bardzo proszę. Okuta w zbroję dama wręczyła mężczyźnie miecz i zdjęła hełm z głowy, odsłaniając twarz Sophie i jej długie włosy, splecione w złocistą koronę. Włożyła hełm pod pachę, a wolną ręką wskazała ściany. - Bienvenue au musée d’Albright de l’histoire. Je m’appelle Jeanne d’Arc*4 - Joanno - przerwał jej mężczyzna. - Oni nie mówią po francusku. Zamrugała i popatrzyła na dzieci, które gapiły się na niąjak zaczarowane. Nawet niegrzeczny chłopiec słuchał. - Noni - spytała zdumiona. 4 * Witajcie w muzeum historycznym Albrighta. Nazywam się Joanna d’Arc (przyp. tłum.). - Nie - odparł mężczyzna, a ona wyszwargotała kolejne pytanie. -Chce wiedzieć, w jakim języku mówicie - przetłumaczył. - Kto jej powie? Mała dziewczynka, mniej więcej pięcioletnia, ze złotymi loczkami, podniosła rękę.

Vito zobaczył, że Sophie zacisnęła zęby. Zmiana była ledwie dostrzegalna i przegapiłby ją, gdyby nie obserwował jej tak uważnie. Szybko jednak jej twarz się wygładziła, gdy słuchała dziewczynki. - Po angielsku. Mówimy po angielsku. Sophie zrobiła komicznie przerażoną minę. To należało do jej roli, ale był pewien, że to, co widział przed chwilą, nie było grą, i to na nowo wznieciło jego ciekawość. Tak jak i jego całego. Nigdy by nie pomyślał, że kobieta z mieczem może być tak kręcąca. - Anglais! - spytała groźnie Sophie, chwytając miecz w udanym gniewie. Oczy dziewczynki otworzyły się jeszcze szerzej, a mężczyzna znów westchnął. - Joanno, już o tym rozmawialiśmy. Nie strasz gości. Kiedy przychodzą amerykańskie dzieci, mówisz po angielsku. I tym razem bez obelg, proszę. Zachowuj się. Sophie westchnęła. - Do czego mnie tu zmuszają - powiedziała z wyraźnym akcentem. -Ale cóż… takie jest życie. Nawet Joanna d’Are musi płacić rachunki. - Spojrzała na rodziców. - Wiecie, co to rachunki, prawda? Czynsz i jedzenie. Wzruszyła ramionami. -1 telewizja kablowa. Bez pewnych rzeczy nie da się żyć, noni Rodzice kiwali głowami i uśmiechali się, a Vito znów był zaintrygowany. Spojrzała na dzieci. - Ale chodzi o to, widzicie, że mamy wojnę z Anglikami. Rozumiecie słowo „wojna”, prawda, petits enfantsl Prawda, dzieci? Dzieci pokiwały głowami. - Dlaczego walczycie z Anglikami, pani d’Arc? - spytał jeden z ojców. Posłała mu czarujący uśmiech. - S’il vous plaît, proszę mi mówić Joanna - powiedziała. - No więc, to jest tak… - W tej chwili dostrzegła Vita i Nicka stojących z boku. Uśmiech pozostał przyklejony do jej ust, ale zniknął z jej oczu, i Vito poczuł mróz bijący od niej przez pół sali. Spojrzała na mężczyznę w garniturze. - Monsieur Albright, mamy gości. Czy może się pan nimi zająć?

- Do diabła, coś ty jej zrobił, Chick? - mruknął Nick. - Nie mam pojęcia. - Odprowadził ją wzrokiem, gdy zagoniła dzieci pod ścianę ze sztandarami, zaczynając wycieczkę. - Ale zamierzam się dowiedzieć. Człowiek w garniturze podszedł do nich z uśmiechem. - Jestem Ted Albright. W czym mogę pomóc? - Śledczy Lawrence i śledczy Ciccotelli. Chcielibyśmy porozmawiać z doktor Johannsen tak szybko, jak to możliwe. Kiedy skończy oprowadzać grupę? Albright zrobił zaniepokój oną minę. - Czy ma jakieś kłopoty? - Nie - zapewnił go Nick. - Absolutnie nic z tych rzeczy. Pracujemy nad pewną sprawą i mamy do niej kilka pytań. Z dziedziny historii - dodał. - Och. - Albright się ożywił. - Ja mogę na nie odpowiedzieć. Vito przypomniał sobie słowa Sophie, że Albright tylko bawi się w historyka. - Bardzo dziękujemy - odparł - ale wolelibyśmy porozmawiać z doktor Johannsen. Jeśli wycieczka potrwa dłużej niż piętnaście minut, moglibyśmy pójść na lunch i wrócić później. Albright spojrzał na Sophie, która opowiadała teraz dzieciom o mieczach wiszących na ścianie. - Wycieczka trwa godzinę. Potem Sophie powinna być wolna. Nick wsunął odznakę do kieszeni. - A więc wrócimy za godzinę. Dziękujemy za pomoc.

7 Dutton, poniedziałek, 15 stycznia, godz. 13.15 Daniel siedział na łóżku rodziców. Przez godzinę gapił się na podłogę, mówiąc sobie, że musi wyjąć deskę, pod którą, jak wiedział, kryje się sejf ojca. Nie zajrzał do niego wczoraj. Nie chciał, żeby Frank wiedział o sejfie, a tym bardziej o jego zawartości. Nie wiedział, co znajdzie w nim dzisiaj. Wiedział tylko, że nie chce wiedzieć. Ale już dość długo to odkładał. To był sejf, o którym, w przekonaniu ojca, nie wiedział nikt z rodziny. Nie wiedziała o nim jego żona, a już z pewnością żadne z dzieci. Ale Daniel wiedział. W rodzinie takiej jak ta opłacało się być tym, który wie, gdzie ukryte są wszystkie tajemnice. I gdzie trzymana jest broń. Ojciec miał kilka szafek z bronią, i kilka sejfów, ale to była jedyna skrytka z bronią. Tutaj trzymał sztuki ze spiłowanymi numeramiseryjnymi - Daniel był tego niemal pewien - a przynajmniej nieza-rejestrowane. Niezarejestrowane pistolety Arthura nie miały nic wspólnego z powodem wyjazdu rodziców do Filadelfii ani nie mogły mu powiedzieć, dokąd pojechali stamtąd, lecz Daniel nigdzie nie znalazł żadnych wskazówek. Więc siedział tu. Po prostu to zrób. Wyjął deskę i spojrzał na sejf. Znalazł kombinację do zamka, „sprytnie” ukrytą w kołonotatniku ojca jako data urodzin dawno zmarłej ciotki. Daniel pamiętał ciotkę i prawdziwą datę jej urodzin, bo wypadały tuż po jego własnych. Wprowadził kombinację i usłyszał kliknięcie. Sejf był otwarty. Ale pistoletów nie było. Znalazł tylko rejestr czeków i pendrive’a do komputera. Rejestr czeków nie pochodził z banku, z którego usług Vartanianowie korzystali od pokoleń. Jeszcze zanim Daniel go otworzył, wiedział, co w nim

znajdzie. Ujrzał rząd regularnych wypłat, wypisanych ręką ojca. Każda wypłata nosiła adnotację „gotówka” i każda opiewała na kwotę pięciu tysięcy dolarów. Z całą pewnością chodziło o szantaż. Ale Daniel nie był zaskoczony. Był tylko ciekaw, który epizod z przeszłości Arthura powrócił, by pognębić ich wszystkich. Był ciekaw, co takiego jest na pendrivie, co ojciec chciał ukryć przed oczami wszystkich. Był ciekaw, kiedy odlatuje najbliższy samolot do Filadelfii. Filadelfia, poniedziałek, 15 stycznia, godz. 13.40 Sophie szarpnęła rzepy, na których trzymała się zbroja. - Ted, po raz trzeci powtarzam ci, że nie wiem, dlaczego chcą ze mną rozmawiać rzuciła ze złością. Dziadek Teda Albrighta był legendą archeologii, ale jakimś cudem ani jeden z jego genialnych genów nie dostał się w spadku Tedowi. - To jest muzeum historyczne. Może mają pytanie w związku z historią. Możesz skończyć to przesłuchanie i zdjąć ze mnie ten szmelc? To waży z tonę. Ted zdjął jej przez głowę ciężki napierśnik. - Mogli zapytać mnie. Jakbyś odróżniał Napoleona od Lincolna. Opanowała irytację i odpowiedziała spokojnie: - Ted, porozmawiam z nimi i dowiem się, czego chcą, dobrze? - Dobrze. - Gdy pomógł jej zdjąć nagolenice z nóg, usiadła, by ściągnąć buty założone na jej własne buty. Vito „Świnia” Ciccotelli czekał za drzwiami. To, że miała ochotę go oglądać jeszcze mniej niż Teda Albrighta, mówiło samo za siebie. Fakt, że widział ją w „stroju z epoki”, jeszcze pogarszał sprawę. To było upokarzające. - Kiedy następnym razem zarezerwujesz wycieczkę z rycerzem, dopilnuj, żeby Theo raczył przyjść. Ta zbroja naprawdę waży tonę. - Wstała i przeciągnęła się. -1 strasznie w niej gorąco. - Jak na kogoś, kto twierdzi, że kocha autentyzm, cholernie dużo

narzekasz - od-burknął Ted. - Taki z ciebie historyk. Sophie ugryzła się w język, zanim powiedziała coś naprawdę wrednego. - Wracam po lunchu. - Tylko nie siedź za długo! - zawołał za nią. - O trzeciej jesteś królową wikingów. - Wsadź sobie swoją królową - mruknęła. Przewróciła oczami, widząc Party Ann bezwstydnie flirtującą w recepcji z dwoma policjantami. . Musiała przyznać, że było na co popatrzeć. Obaj wysocy, szerocy w barach, obaj przystojni. Nick Lawrence z jasnymi, rudawymi włosami, był przystojniakiem w wiej-sko-kowbojskim stylu, ale Vito Ciccotełli był… Przyznaj to Sophie. Wiesz, że tak myślisz. To prawdziwe ciacho. Ciacho i świnia, tak samo jak wszyscy inni. Stanęła przy kontuarze. - Witam. W czym mogę panom dzisiaj pomóc? Nick zerknął na nią z ulgą. - Doktor Johannsen. Spojrzenie Patty Ann było o wiele bardziej złowrogie, gdy uniosła nadmiernie wy-skubaną brew. - To policjanci - powiedziała. Sophie stłumiła westchnienie. Patty Ann najwyraźniej postanowiła dziś być Angielką. Konserwatywny kostium wydał się teraz bardziej zrozumiały. - Śledczy z wydziału zabójstw - dodała złowróżbnie. - Chcą cię przesłuchać. Nick pokręcił głową. - Chcemy tylko z panią porozmawiać, doktor Johannsen. Ponieważ nie był świnią, uśmiechnęła się do niego. - Właśnie idę na lunch. Mogę wam poświęcić pół godziny. Vito otworzył jej drzwi. Nie powiedział słowa, ale jego badawcze oczy ani na chwilę nie odrywały się od jej twarzy. Posłała mu spojrzenie, które, miała nadzieję, było równie złowrogie jak wzrok Patty Ann. Uniósł brwi, uznała więc, że jej się udało. Powietrze na dworze było cudownie chłodne. - Byłabym wdzięczna, gdyby udało nam się to załatwić szybko. Ted zarezerwował kolejną wycieczkę i muszę się przebrać. - Zatrzymała się na końcu chodnika. - No więc słucham. Vito rozejrzał się po ulicy. Było południe, ruch spory, zarówno

samochodowy, jak i pieszy. - Możemy pójść w jakieś bardziej zaciszne miejsce? - Brzmienie jego głosu wtóro-wało marsowi na czole. - Nie chcemy, żeby ktoś nas podsłuchał. - Może mój samochód? - spytał przytomnie Nick. Pokazał jej drogę i otworzył przednie drzwi od strony pasażera. - Lepiej nie siadaj z tyłu, bo jeszcze ktoś sobie coś pomyśli - powiedział z niewymuszonym uśmiechem i szybko wsunął się na tylne siedzenie. Sophie dostrzegła złe spojrzenie, które posłał mu Vito, nim sam zajął miejsce kierowcy obok niej. Nick tylko uniósł brew w odpowiedzi. Sophie zrozumiała, że próbują nią manipulować. Zirytowana, położyła rękę na klamce. - Panowie, nie mam czasu na takie gierki. Vito złapał ją za ramię, delikatnie ale stanowczo przytrzymując ją na miejscu. - To nie są gierki - powiedział ponuro. - Proszę cię, Sophie. Niechętnie puściła klamkę, a Vito puścił jej ramię. - O co chodzi? - Po pierwsze, chcieliśmy ci podziękować za wczorajszą pomoc - zaczął Nick. - Ale badanie ciał jak na razie przyniosło więcej pytań niż odpowiedzi. - Oparł ramię o fotel kierowcy i ściszył głos. - Na ciele jednej z ofiar znaleźliśmy dziwny wzór nakłuć. Katherine uważa, że to rany od gwoździ albo jakiegoś rodzaju kolców. Nakłucia pokrywają całą skórę z tyłu, od szyi w dół, aż do połowy łydek. Podobne widnieją na tylnej powierzchni rąk. Uważamy, że ofiara była zmuszona do siedzenia na krześle nabitym gwoździami. Sophie pokręciła z niedowierzaniem głową. - Żartujesz, prawda? Powiedz mi, że żartujesz. - Ale wspomnienie twarzy martwego mężczyzny, jego starannie ułożonych rąk i pustego brzucha nie pozwoliło jej nie wierzyć. - Mówisz poważnie. Vito kiwnął głową. - Bardzo poważnie. Wstrząsnął nią dreszcz. - Krzesło inkwizytorskie - stwierdziła cicho. - Nick znalazł zdjęcie na stronie internetowej jednego z muzeów - dodał Vito. Więc takie krzesła istniały naprawdę.

Skinęła głową. Jej wyobraźnia malowała koszmarne obrazy. - O tak, istniały. - Powiedz nam coś o nich - poprosił Vito. Sophie odetchnęła głęboko, mając nadzieję, że jej żołądek się uspokoi. - Zobaczmy… No więc, pierwotnie krzesła te były jednym z narzędzi używanych przez inkwizytorów. - Kto zamawiał hiszpańską inkwizycję? - mruknął ponuro Nick. - Hiszpańska inkwizycja jest najpowszechniej znana, ale były też i inne. - Łatwiej było wygłaszać wykład niż myśleć o ofiarach. - Pierwsza była tak zwa-na inkwizycja biskupia, później papieska. Krzesła z pewnością istniały pod koniec okresu hiszpańskiego i mogły istnieć wcześniej, ale ich wykorzystanie jest przedmiotem sporu wśród historyków. Jeśli istniały, nie były używane tak często, jak inne metody i narzędzia tortur. Nick oderwał oczy od notesu, w którym pospiesznie zapisywał informacje. - Dlaczego? - Według autentycznych relacji, inkwizytorzy osiągali świetne efekty, już tylko pokazując krzesło oskarżonym. To przerażający widok, dużo większe wrażenie robi wi-dziane na własne oczy niż na ilustracjach. - Widziałaś coś takiego? - spytał Nick. - Gdzie? - dodał Vito, kiedy skinęła głową. - W muzeach. W Europie jest kilka, z niezłymi przykładami. - Więc skąd ktoś mógłby dzisiaj wytrzasnąć takie krzesło? - naciskał Vito. - Nietrudno byłoby wykonać prostą wersję, gdyby komuś naprawdę zależało. Oczywiście były też bardziej wyrafinowane modele, nawet w średniowieczu. Większość krzeseł miała zwyczajne sztaby przytrzymujące ofiarę, ale niektóre miały śruby, którymi można było te sztaby dociskać, by gwoździe wbiły się głębiej. Poza tym… Westchnęła. - Niektóre były okuwane blachą, którą można było rozgrzewać, przypala-jąc skórę oskarżonego oprócz dziurawienia jej. - Vito i Nick spojrzeli na siebie. Sophie, przerażona, uniosła dłoń do ust. - Nie… - Skąd ktoś mógł wziąć takie krzesło? - powtórzył pytanie Vito. - Proszę cię, Sophie.

Powaga ich pytania zaczęła do niej docierać, i do zgrozy dołączyła panika. Polegali na jej wiedzy, by znaleźć mordercę, i nagle poczuła się zupełnie niekompetentna. - Posłuchajcie, ja specjalizuję się w średniowiecznych fortyfikacjach i taktyce wo-jennej. Moja znajomość sprzętów inkwizytorów jest co najwyżej podstawowa. Może zadzwonię do eksperta? Doktor Fourier z Sorbony jest specjalistą światowej klasy. Obydwaj pokręcili głowami. - Może - powiedział Vito - jeśli okaże się to absolutnie konieczne, ale chcemy maksymalnie ograniczyć liczbę wtajemniczonych. Twoja podstawowa wiedza może nam na razie wystarczy. - Wbił wzrok w jej oczy i niepokój w jej duszy zaczął cich-nąć. - Po prostu powiedz nam, co wiesz. Skinęła głową, starając się odnaleźć w pamięci coś więcej niż ogólne informacje, które można przeczytać na byle stronie internetowej. Przycisnęła palce do skroni. - Dobrze. Niech pomyślę. On albo sam zrobił narzędzia, albo dostał skądś gotowe. Jeśli były gotowe, mogło to być wszystko, od prymitywnych kopii po oryginały. Na co stawiacie? - Nie wiemy - przyznał Nick. - Mów dalej. - Jak równy był wzór nakłuć od gwoździ? - Cholernie równy - odparł ponuro Vito. - Więc jest staranny. Jeśli sam zrobił narzędzia, zwracał uwagę na szczegóły. Może używał szkiców albo nawet rysunków technicznych. Na twarzy Nicka malowało się obrzydzenie dorównujące jej własnemu. - Są takie rysunki? Vito, ze ściągniętymi brwiami, pochylił się do przodu. - Skąd mógłby wziąć takie rysunki? Był tak blisko, że zapach jego wody po goleniu łaskotał Sophie w nos. Widziała gęste czarne rzęsy ocieniające jego oczy. Nagle te oczy zmrużyły się, stały jeszcze głębsze, i Sophie zdała sobie sprawę, że i ona pochyla się ku niemu, przyciągana jak ćma przez płomień. Zażenowana i zniesmaczona samą sobą szarpnęła się do tyłu, zyskując trochę dystansu. - Kazałeś mi mówić dalej. Nie obiecywałam, że powiem coś, co wam się przyda.

- Przepraszam - mruknął Vito, opierając się o drzwiczki. - Więc gdzie mógł znaleźć rysunki techniczne? Sophie zmusiła się do oddychania. - Może w Internecie? Nigdy nie sprawdzałam. Muzea, które mają takie krzesła, też mogą mieć dokumentację techniczną. Albo… mógł skorzystać z tekstów źródłowych. Zachowało się kilka dzienników prowadzonych przez inkwizytorów. Mogą być w nich rysunki. Ale musiałby mieć dostęp do starych tekstów. - A gdzie można uzyskać taki dostęp? - spytał Nick. - W kolekcjach rzadkich ksiąg. I jeszcze musiałby umieć je przeczytać. Większość jest pisana średniowieczną łaciną. Nieliczne po starofrancusku albo langwedocku. Nick zapisał to w notesie. - Ty czytasz w tych językach? - Tak, oczywiście. - Oczywiście - mruknął Nick. Vito wciąż ją obserwował, z jeszcze większą uwagą. - A jeśli kupił te rzeczy? - Jeśli tak, to kupił albo kopie, albo oryginały. Ludzie zajmujący się rekonstrukcją zbroi i wszelkiej innej broni wciąż oferują je na swoich stronach internetowych. Na średniowiecznych festiwalach często są stragany, na których można kupić broń najróżniejszej jakości. Czasem to ręczna robota, czasem masowa produkcja, ale to wszystko są kopie. - Jakiego rodzaju broń? - zainteresował się Nick. - Sztylety, miecze. Kiścienie i topory. Ale nigdy nie widziałam, żeby ktoś sprzedawał narzędzia tortur. Jeśli były to autentyki… - Wzruszyła ramionami. - To mówimy o prywatnych kolekcjonerach. Nick skinął głową. - Co o nich wiesz? - Jak ze wszystkim innym, są dobrzy i źli. Legalni kolekcjonerzy kupują przedmioty od innych kolekcjonerów albo od domów aukcyjnych, takich jak Christie’s. Czasami „nowy” stary towar pojawia się na legalnym rynku, ale to się zdarza raczej rzadko. - Na przykład? - zapytał Nick. - Na przykład miecze z Dordogne. W 1977 na aukcji w Christie’s

pojawiło się sześć XV-wiecznych mieczy, wcześniej nieznanych. Okazało się, że pochodzą z rzadkiego znaleziska: osiemdziesięciu XV-wiecznych mieczy, odkrytych na dnie rzeki Dordogne we Francji w połowie lat siedemdziesiątych. Były na barce wiozącej zaopatrzenie oddziałom walczącym w wojnie stuletniej. Barka zatonęła i miecze leżały ukryte przez pięćset lat. Ale takie skarby trafiają się bardzo rzadko. Zwykle właścicieli zmieniają tylko skatalogowane przedmioty. Większość naszych eksponatów pochodzi z prywatnej kolekcji Theodore’a Albrighta Pierwszego. Nick zmarszczył brwi. - Ojca tego gościa, z którym rozmawialiśmy? - Dziadka. Ted Pierwszy był jednym z najsławniejszych archeologów XX wieku. Wiele swoich okazów kupił od innych kolekcjonerów, ale… -Wzruszyła ramionami. Prowadził wykopaliska na początku wieku, do wczesnych lat dwudziestych. Nikt nie wie tego na pewno, ale założę się, że wiele eksponatów to artefakty znalezione przez niego osobiście. Gdyby dało się to udowodnić, muzeum mogłoby być zmuszone je od-dać. Nick znów skinął głową. - Więc nie zawsze działał legalnie. - Nie, Albright Pierwszy był uczciwy. Widzicie, tak się to robiło w tamtych cza-sach. Przyjeżdżało się gdzieś, oglądało teren, kopało i wiozło łup do domu. Prawda jest taka, że nasze muzea mają eksponaty, bo ktoś przywiózł je do domu… wtedy. - A teraz? - wypytywał Nick. - Dzisiaj większość rządów bardzo poważnie traktuje wywóz zabytków ze swoich krajów. Takie działanie jest uznawane za kradzież i ścigane prawem. - Więc teraz pojawiają się na czarnym rynku - stwierdził Vito. - Czarny rynek istniał zawsze. Tyle że ceny poszły w górę, od kiedy wprowadzono obostrzenia. Słyszałam o prywatnych kolekcjonerach, którzy kupują dzieła sztuki, ceramikę i dokumenty. Nawet rzymskie mozaiki. Ale nie narzędzia tortur. - Ale teoretycznie to możliwe - naciskał Vito. - Oczywiście, że tak. Ja nie obracam się w tych kręgach, więc nic nie wiem. - Pomyślała o kilku podejrzanych archeologach, których znała. - Ale

mogę popytać. Vito pokręcił głową. - My będziemy zadawali pytania - oznajmił stanowczo i uniósł rękę, gdy zobaczył, że Sophie wysunęła wojowniczo podbródek. - Taka jest procedura, Sophie - dodał ze znużonym westchnieniem. - Tak jak to, że wczoraj nie powiedziałem ci o grobach, zanim je znalazłaś. - Ale wczoraj chodziło o to, żebym nie działała z określonym nastawieniem - wytknęła mu. - Teraz już znam szczegóły. - A dziś chodzi o bezpieczeństwo - odgryzł się Vito. - Twoje. To nie jest jakiś aka-demicki projekt badawczy. Mamy do czynienia z seryjnym mordercą, który wykopał siedem grobów na zapas. Nie chcę cię znaleźć w jednym z nich. Sophie z trudem złapała powietrze. - Słusznie. Zrobię wam listę. Kącik ust Vita uniósł się, a jego ciemne oczy stały się cieplejsze. - Dziękuję. Przyłapała się na uśmiechu, nim zrozumiała, że znów złowił ją jak rybę na haczyk. Jestem głupsza od byle pstrąga. Starła uśmiech z twarzy i spojrzała na zegarek. - Naprawdę muszę już iść. Wysiadła z samochodu, ale schyliła się jeszcze do otwartych drzwi. Vito znów ją obserwował. Oczy miał lekko zmrużone i widać w nich było… urazę. Jej serce zabiło niespokojnie, ale wzięła się w garść. Specjalnie zwróciła się do Nicka. - Przyślę wam e-mailem listę wszystkich źródeł, jakie przyjdą mi do głowy. Powodzenia. - Była w połowie drogi do drzwi muzeum, kiedy usłyszała trzask drzwiczek samochodu i Vita wołającego jej imię. Szła dalej w nadziei, że będzie domyślny i zostawi ją w spokoju, ale jego kroki były coraz głośniejsze. - Sophie, poczekaj. - Złapał ją za ramię i przytrzymał, aż stanęła. - Czego pan jeszcze chce, panie śledczy? Pociągnął ją za ramię. - Chcę, żebyś się odwróciła i na mnie spojrzała. Posłuchała. Jego twarz była zaledwie kilkanaście centymetrów od jej twarzy, brwi miał ściągnięte w grymasie dezorientacji. Kątem oka dostrzegła Nicka opartego o samochód, z równie zdezorientowaną miną, i na mgnienie ogarnęło ją niezdecydowanie,

ale w jej głowie zabrzmiały słowa, które widziała na bileciku przy różach: „A - zawsze będę Cię kochał. V”. - Puść mnie. - Zabrał rękę, ale nie odsunął się, więc ona to zrobiła. -( ‘zego ode mnie chcesz? - Co się stało? Wczoraj wieczorem rozmawialiśmy, byłaś uśmiechnięta, potem zaprosiłem cię na pizzę, a ty się wściekłaś. Chcę zrozumieć dlaczego. - Może po prostu nie miałam ochoty jeść z tobą kolacji. - Nie. Gdyby spojrzenia mogły zabijać, padłbym martwy na miejscu. ( liciałbym wiedzieć dlaczego. Roześmiała się gorzko. Mówił, jakby to on był ofiarą. - Wy, faceci, wszyscy jesteście tacy sami. Posłuchaj, Vito, przykro mi, że twoje ego ucierpiało, ale pora, żebyś się nauczył, że nie wszystkie kobiety będą ci padały do stóp. Zdobędę dla was te informacje tak szybko, jak zdołam. Ale nie ze względu na ciebie, niech to będzie jasne. - Zrobiła krok, ale się zatrzymała. On wciąż stał tam, gdzie przedtem. W jego ciemnych oczach błysnął gniew, i nagle pytania, które zadawała sobie samej zbyt często, zaczęły się domagać odpowiedzi. - Powiedz mi, Vito, kiedy kogoś zarywasz, myślisz o kobiecie w domu? - O czym ty mówisz? - zapytał, z rozmysłem rozdzielając słowa. - Domyślam się więc, że odpowiedź brzmi „nie”. A co z twoją zwierzyną? Uważasz, że jest głupia, że nigdy się nie dowie, że jest tylko trofeum? Myślisz, że kobieta w domu nigdy się nie dowie, że jest zdradzana? - Nie wiem, skąd czerpiesz informacje, ale ja nie mam żadnej kobiety w domu powiedział, kładąc nacisk na ostatnią część zdania. Sophie tupnęła. - Kobieta w domu to przenośnia. To znaczy, że jesteś zajęty. Wyraz jego twarzy się nie zmienił. - Ja nikogo nie mam, Sophie. Wytrzymała jego spojrzenie. - Więc te róże w samochodzie… nie były twoje? Zamrugał. Otworzył usta, ale tym razem nie wydobyło się z nich ani słowo. Uśmiechnęła się, ale nie był to miły uśmiech. Odwróciła się na pięcie i resztę drogi do muzeum pokonała bez przeszkód. Kiedy jednak dotarła do drzwi, zobaczyła jego odbicie w szybie. Stał tam, gdzie go zostawiła, patrząc za nią. Tak jak wczoraj w nocy.

Poniedziałek, 15 stycznia, godz. 14.15 Vito klapnął na fotel pasażera, ignorując ciekawskie spojrzenie Nicka. - Jedź. Nick odbił od krawężnika i włączył się do ruchu. - Dokąd? - Jedźmy do kostnicy. Jen pewnie zdążyła już przysłać następnych. - Zaraz zaśpiewam z radości - mruknął Nick. Milczał przez kilka minut, a Vito ga-pił się w okno, myśląc o rycerzach, torturach… i różach. - Moglibyśmy się skontaktować z jakimś innym historykiem - odezwał się w końcu Nick. - Inne uniwersytety też mają wydziały archeologiczne. Sprawdziłem wczoraj w necie. - Sporo różnych rzeczy sprawdziłeś wczoraj w necie - wypalił Vito, i usłyszał wro-gość w swoim głosie. - Przepraszam. - Nie szkodzi. W domu jest za cicho - mruknął Nick. - Nienawidziłem, kiedy Josie siedziała całą noc przy włączonej muzyce, ale teraz, kiedy jej nie ma… tęsknię za tym. Vito odwrócił głowę i spojrzał na partnera. - A za nią tęsknisz? - Wiem, że mnie zdradzała, i wiem, że wyjdę na głupka. Ale tak. Tęsknię za nią. To były otwarte drzwi. Nick nie lubił rozmawiać o swoim życiu prywatnym. To, że jego eks przez wiele lat robiła go w konia, było wyjątkowo bolesnym punktem. Ale otworzył drzwi, żeby Vito mógł mówić. - Widziała róże. Nick się skrzywił. - Jasna dupa. - No. To najlepsze podsumowanie. - Powiedziałeś jej, dla kogo te róże były? - To by było zbyt logiczne. - Vito sapnął, zdegustowany. - Nie, nie powiedziałem. Nie mogłem. No i pomyślała sobie najgorsze. Widocznie tak miało być. - Co za stek bzdur. Vito, czy ona ci się podoba? - A tobie nie? - No, tak, oczywiście. Nawet jeśli mówi po langwedocku, cokolwiek to, do cholery, jest. Jest zabawna i urocza, i… - Wzruszył ramionami,

uśmiechając się z żalem. - Niezła z niej laska - uzupełnił ponuro Vito. - No. To chyba najlepsze podsumowanie. Ale, co ważniejsze, być może zdoła nam pomóc w śledztwie. - Spojrzał na Vita, znów poważny. - Więc nawet jeśli nie chcesz eksplorować jej osobiście, powiedz jej prawdę, żebyśmy mogli skorzystać z jej „podstawowej wiedzy”. - Nie chcę mówić jej prawdy. - Nikomu nie chcę mówić prawdy. - No to wymyśl jakieś dobre kłamstwo, bo jeśli będziemy musieli zapłacić kolejne-mu konsultantowi, Liz będzie chciała wiedzieć dlaczego. A ja nie zamierzam świecić za ciebie oczami, Chick. Vito zacisnął zęby. Nick miał oczywiście rację. Darmowe źródło informacji jest zbyt cenne, by stracić je z powodów osobistych. - Dobra. Jutro zajrzę do muzeum. - Lepiej zrób to jeszcze dziś. Ja muszę jutro iść do sądu, więc będziesz sam. Vito zamrugał zaskoczony. - Czy ja o tym wiedziałem? - Mówiłem ci dwa razy i wysłałem przypomnienie. Byłeś w tym tygodniu trochę rozkojarzony. Przez Andreę. Vito westchnął. - Przepraszam. Więc dlaczego masz być w sądzie? - Sprawa Diane Siever. Vito się skrzywił. Diane była trzynastolatką z Delaware, która zaginęła trzy lata te-mu. Nick był tym pechowym gliniarzem, który natknął się na jej ciało podczas nalotu na meliny narkotykowego gangu, kiedy był jeszcze w brygadzie antynarkotykowej. - Ciągle dostajesz kartki od jej rodziców? Nick przełknął ślinę. - W każde Boże Narodzenie. Wolałbym, żeby nie byli tak cholernie wdzięczni. - Dzięki tobie skończył się dla nich koszmar. Teraz przynajmniej wiedzą. Ja sobie nie wyobrażam, że miałbym nie wiedzieć. - A ja nie wyobrażam sobie, że mógłbym siedzieć w sali sądowej i patrzeć, jak żałosny gnojek, który zamordował moją córkę, idzie na miejsce dla świadków, pusząc się jak paw. - Nick ścisnął kierownicę, aż zbielały mu kostki palców. - Pieprzone ugo-dy prokuratorów. Za każdym razem, kiedy

myślę, że są po naszej stronie, oni wycinają taki numer i idą na układ z mordercą. Rzygać mi się chce. Ów „żałosny gnojek”, ćpun ze śladami po igle na śladach po igle, wsypał swojego kolesia, obrastającego w piórka hurtownika. Prokuraturze bardziej zależało na hurtow-niku niż na płotce, więc poszła z gościem na ugodę. - Który to był prokurator? - Lopez. - Nick niemal wypluł to nazwisko. Vito zmarszczył brwi. - Maggy Lopez? Nasza Maggy Lopez? - We własnej osobie. Maggy Lopez była najnowszym nabytkiem wydziału zabójstw Liz Sawyer, ale za każdym razem, gdy prowadziła którąś z ich spraw, Nick wolał, żeby to Vito z nią rozmawiał. Teraz stało się jasne, dlaczego. - Przez cały ten czas nawet o niej nie wspomniałeś. Nick wzruszył gniewnie ramionami. - I teraz też nie powinienem. Zadzwoń do laboratorium i dowiedz się, czy wyciągnęli coś z komputera Keyesa. - Dobra. Telefon odebrał Jeff Rosenburg. - Chłopaki, mieliście okazję zerknąć na ten komputer, który zabraliśmy rano z mieszkania Warrena Keyesa? - zapytał Vito. - Śnij dalej, Chick. Mamy kolejkę aż za drzwi. - Jeff zawsze to mówił. - A możecie zerknąć? To ważne. - Ważne - powtórzył sarkastycznie Jeff. - A co nie jest? Czekaj… - Po minucie był z powrotem przy słuchawce. - Masz farta, Chick. - To też zawsze mówił. - Zajęliśmy się tym, ale tylko dlatego, że jeden z techników pracuje nad programem do czyszczenia dysków. - To znaczy dysk Keyesa został wyczyszczony? - Nie całkowicie. Trzeba się nieźle nagimnastykować, żeby dokładnie wyczyścić dysk, ale tu i tak ktoś się nieźle postarał. Metoda była bardzo elegancka. - Jeff był wyraźnie pod wrażeniem. - To był wirus dostarczony przez pocztę waszej ofiary. Ale odpalił się z opóźnieniem. - Jak na przykład „Michał Anioł”? - Dokładnie tak samo. Nasz spec ciągle biedzi się nad poskładaniem kodu, żeby się dowiedzieć, jak długo wirus pozostawał w ukryciu, zanim się obudził i pożarł pliki ofiary. Zadzwonimy do ciebie, kiedy wygrzebiemy coś

więcej. Vito, zamyślony, zamknął telefon. - Wyczyszczony - powiedział. - Ale elegancko. - Powtórzył Nickowi słowa Jeffa. Więc mamy sadystycznego mordercę z natręctwami, który kopie groby z wojskową precyzją, ma obsesję na punkcie średniowiecza i jest specem od komputerów. - Albo ma dostęp do takiego speca - dodał Nick. - Albo mamy do czynienia z więcej niż jednym mordercą. - Możliwe. Jedźmy zobaczyć, co wykopała Jen. Poniedziałek, 15 stycznia, godz. 15.00 Zastali Katherine przy studiowaniu zdjęć rentgenowskich. Vito stanął za nią, mógł patrzeć nad jej głową. Andrea też była taka drobna. Chwilami Vito bał się wręcz, że coś jej złamie. Z kolei Sophie Johannsen… była ledwie kilkanaście centymetrów niższa od niego. Kiedy spytała go o róże, te jej pełne wargi były mniej więcej na wysokości jego podbródka. Trzeba by niezłego osiłka, żeby coś jej złamać, a jednocześnie była w niej jakaś wewnętrzna delikatność, która go wzruszała. Wy, faceci, wszyscy jesteście tacy sami. Ktoś ją zranił. Głęboko. A ona myśli, że jestem taki jak oni. To go gnębiło. Nieznośnie. Chciał, żeby wiedziała, że on nie jest taki jak inni. Choćby dla własnego spokoju ducha. - Kto to jest? - spytał Nick ze zmarszczonym czołem, przyciągając uwagę Vita do zdjęć, na które gapił się niewiążącym wzrokiem. - Zepchnął nasze ciała na koniec ko-lejki? Vito przyjrzał się czaszce podświetlonej na negatoskopie. - To nie jest jeden z naszych. Nie ma śladów średniowiecznych tortur. Ten gość dostał kulkę między oczy. - Nie był torturowany i dostał kulkę - przyznała Katherine - ale to jedna z waszych ofiar, panowie. - Wyciągnęła rękę. - Poznajcie ofiarę jeden-trzy. - Co? - spytał Vito. - On jest nasz? - zdziwił się Nick.

- Co to znaczy jeden-trzy? - dodał Vito. - Tak, to jeden z waszych. Jeden-trzy oznacza, że leżał w trzecim grobie z pierwszego rzędu. Był młody, tuż przed dwudziestką albo tuż po dwudziestce. Przyczyną śmierci był postrzał w głowę. Nie żyje od jakiegoś roku. Będę wiedziała więcej, kiedy przeprowadzę parę badań. Podeszła do biurka i wzięła kartkę. Na kartce narysowana była siatka prostokątów cztery na cztery. Przy wszystkich z wyjątkiem trzech widniały adnotacje. - Tyle mamy, jak na razie. Siedem pustych grobów, dziewięć zajętych. Jen wydobyła już sześć z dziewięciu ciał. Teraz odkopuje siódme ciało, rząd pierwszy miejsce czwarte, czyli jeden-cztery. - Czwarty rząd jest pusty - mruknął Nick. - Trzy-jeden, mężczyzna rasy kaukaskiej, po dwudziestce, tępy uraz głowy i klatki piersiowej. Rana głowy i prawego ramienia zadana zębatym przedmiotem. Prawe ramię niemal odcięte. Czas zgonu przynajmniej dwa miesiące temu. Sińce na torsie i ramionach w kształcie okręgów mniej więcej półcentymetrowej średnicy. - Podniósł wzrok. - To trzecie ciało, które wyciągnęliśmy wczoraj. - Zgadza się. Trzy-dwa to kobieta ze złożonymi rękami. - Sophie opowiedziała nam sporo o krześle inkwizytorskim - powiedział Nick z obrzydzeniem. - Nasz przyjemniaczek ma model de luxe. Kolce plus blachy do pod-grzewania. Katherine westchnęła. - Coraz lepiej. Trzy-trzy to wasz Rycerz. - Warren Keyes - sprecyzował Vito. - Był aktorem. - Tak też myślałam. A przy okazji, skończyłam jego autopsję. - Wręczyła Vitowi raport. - Przyczyną śmierci było zatrzymanie akcji serca spowodowane utratą krwi. Jego jama brzuszna była pusta. Nie miał urazów głowy, ale wszystkie stawy rąk i nóg były wywichnięte. Siła działała wzdłużnie, nie promieniście. - A więc zostały rozciągnięte, a nie wykręcone - stwierdził Vito, czytając raport. - Tak. - Trafił na madejowe łoże - mruknął Nick. - Chyba masz rację. I z pewnością był pod wpływem narkotyków.

- Jego matka twierdzi, że ostatnio nie brał i nie pił. Był na odwyku przypomniał Vito. - To bardzo prawdopodobne. Śluzówki nosa są uszkodzone od kokainy. W jego ja-mie nosowej znalazłam też więcej tej białej substancji. - Tego smaru silikonowego? - spytał Nick. - Raczej lubrykantu. Laboratorium próbuje ustalić, jakiej marki. Ale ten silikon był z czymś wymieszany. Z gipsem. Wypełniał całą jamę nosową. Nick zmarszczył brwi. - Gips i lubrykant? Po co? Ale Vitowi już coś świtało w głowie. - Na któreś Halloween, kiedy byliśmy jeszcze dziećmi, cały nasz zastęp skautowski zrobił sobie odlewy twarzy, żeby wykonać maski. Użyliśmy mleczka kosmetycznego, żeby gips łatwiej się zdejmował. Ten facet zrobił pośmiertne maski Warrena Keyesa i kobiety ze złożonymi rękami. - W takim razie zrobił odlewy większej części ich ciał - powiedziała Katherine. Ale po co? - To ma coś wspólnego ze średniowiecznymi podobiznami nagrobnymi. Vito pokręcił głową. - Może robił sarkofag? Nie wiem. Na razie to wszystko nie składa się w żadną całość. Nick oddał Katherine plan cmentarza. - A co z tym starszym mężczyzną, którego przywieźli rano? - Ach. On. - Katherine postukała w drugi rząd grobów od góry. - W drugim rzędzie były dwa ciała i dwa puste groby. Obie ofiary były w podeszłym wieku, mężczyzna i kobieta. - Uniosła brew. - Kobieta była łysa. Vito zamrugał. - Ogolił jej głowę? - spytał, ale Katherine zaprzeczyła. - Przeszła mastektomię. - Zabił kobietę chorą na raka piersi? - Nick pokręcił głową. - Boże wszechmogący. Jaki zboczeniec zabija starszą panią chorą na raka? - Ten sam, który torturuje i okalecza inne ofiary - odparła Katherine. -Ale tej nie torturował. Ma skręcony kark, ale żadnych innych obrażeń. Za to starszy pan to już inna historia.

- Oczywiście - westchnął Vito, biorąc trzy kolejne zdjęcia rentgenowskie. - Mężczyzna z grobu dwa-dwa ma złamaną szczękę, rozległe obrażenia twarzy i torsu. Został pobity, moim zdaniem pięścią. Szczęka jest przemieszczona, kości policzkowe zmiażdżone. To był gwałtowny atak z ogromną siłą. - Niezła pięść - mruknął Vito. - Nasz morderca to kawał chłopa. Musi być potężny, skoro radził sobie z przenoszeniem ciała Warrena Keyesa, nawet jeśli go odurzył. - Zgadzam się. Starszy mężczyzna ma sześć złamanych żeber. Te urazy kości udo-wej są od czegoś większego i twardszego. Obie kości udowe są złamane. - Odwróciła się do nich z uniesionymi brwiami. - Ale jest jeszcze wisienka na torcie. - Cholera - westchnął Nick. - Co? - Brakuje odcisków palców. Opuszki zostały ścięte. Vito i Nick spojrzeli po sobie. - Ktoś chciał, żeby staruszek pozostał incognito - orzekł Vito. Nick kiwnął głową. - Więc zapewne jest w systemie. Katherine, ściął mu te opuszki przed śmiercią czy po niej? - Przed. - Jakżeby inaczej - mruknął Vito. - Czas zgonu? - Powiedziałabym, że dwa miesiące temu, albo dawniej. Ciała tej starszej pary są w podobnej fazie rozkładu co trzy-jeden, ten mężczyzna z niemal odciętą ręką. - I z okrągłymi sińcami - dorzucił Vito. - Masz jakiś pomysł, co to takiego? - Jeszcze nie, nie przyglądałam im się. Jeden z moich techników znalazł sińce i zapisał to w dzienniku. Nick ze znużeniem rozmasował kark. - A teraz na dodatek mamy jeden-trzy z kulką w głowie. Epoka postmodernistyczna. - Nie żyje już od roku, nie od kilku tygodni czy miesięcy, jak pozostali dodał Vito. - To w ogóle nie ma żadnego sensu. - Jeszcze nie - zgodził się Nick. -1 nie znajdziemy żadnego sensu, dopóki nie ziden-tyfikujemy wszystkich ofiar. Z Warrenem Keyesem mieliśmy farta. Rzuciło ci się w oczy coś, co mogłoby nam pomóc?

Katherine pokręciła głową. - Cholera - mruknął Nick. - Więc jak na razie mamy sześć ciał, jedno zidentyfikowane. Cztery z sześciu ofiar są młode, dwie stare. Jeden aktor, jedna chora na raka, i gość, którego moglibyśmy zidentyfikować po odciskach palców. - I którego morderca naprawdę nienawidził - dodał Vito. - To nie pasuje do jego profilu. Nick uniósł brew. - Mów dalej. - Wykopał te wszystkie groby jak pod linijkę, dokładnie takie same. Jest maniakal-nym perfekcjonistą. Ofiary w trzecim rzędzie były torturowane, ale za pomocą narzędzi, nie gołymi rękami. Ten nowy, z kulką w głowie… znów narzędzie. Obrażenia starszego pana mówią, że gościa poniosło. Seryjny morderca z zaburzeniami kompulsyw-nymi nie zabija z wściekłości czy namiętności. - Sprawa osobista - przyznał mu rację Nick, zamyślony. - A jeśli znał starszego pa-na, są spore szanse, że znał też starszą panią. Ją też zabił gołymi rękami. Skręcił jej kark. - Ale jej nie pobił. Katherine odchrząknęła. - Chłopcy, to wszystko jest fascynujące, ale jestem cały dzień na nogach i chciałabym wyjść stąd przed północą. Więc idźcie sobie. - Rany, mamuś, kiedy w kostnicy jest tak fajnie - jęknął Nick. Katherine wygoniła go ze śmiechem. - Jeśli chcecie mieć te autopsje, to sio. Zadzwonię do was później. Wynocha.

8 Poniedziałek, 15 stycznia, godz. 16.05 Kjzywiąc się przed lustrem, Sophie starła resztki teatralnego makijażu, który upar-cie trzymał się policzków. - Cholerne wycieczki - mruczała. - Żebym się musiała malować jak dziwka za dy-chę. - Drzwi łazienki dla personelu otworzyły się i stanęła w nich Darła. Na jej twarzy malował się wyraz życzliwej rezygnacji. - Nie musisz trzeć tak mocno, Sophie. Zedrzesz sobie skórę. - Wyjęła flakonik z toaletki pod zlewem. - Ile razy ci mówiłam, żebyś używała mleczka? - Rozmazała grubą warstwę na twarzy Sophie i zaczęła delikatnie ścierać. - Ze sto - mruknęła Sophie, krzywiąc się od zimnego, oślizgłego dotyku na skórze. - Więc dlaczego nie używasz? - Bo zapominam - odrzekła Sophie tonem nadąsanego dziecka. Daria się uśmiechnęła. - To przestań zapominać. Zupełnie jakbyś myślała, że jeśli zedrzesz sobie skórę, to Ted nie każe ci się malować. Mogę ci od razu powiedzieć, że nie odpuści - mówiła, nie przerywając swoich zabiegów. - Ty znasz się na historii, Sophie, ale on zna się na inte-resach. Bez tych wycieczek być może musielibyśmy zamknąć muzeum. - Do czego właściwie zmierzasz? - Sophie. - Darla chwyciła ją za podbródek i uniosła jej twarz do światła. - Nie ruszaj się. Zamknij oczy. - Sophie siedziała tak, póki Darła jej nie puściła. - No, gotowe. Sophie dotknęła swojej twarzy. - Teraz jestem tłusta. - Jesteś niemożliwa, a nie tłusta, i zachowujesz się tak przez cały dzień. Co cię ugryzło? Sadystyczny średniowieczny morderca i przystojny gliniarz, na którego widok ślinię się jak głupia, chociaż wiem, że to zdrajca i świnia. - Wikingowie i Joanna d’Arc - odpowiedziała głośno. - Ted zatrudnił

mnie jako kustosza, ale nie mam czasu pracować nad ekspozycjami. Ciągle oprowadzam te cholerne grupy. Za ich plecami rozległ się szum wody w toalecie i z kabiny wyszła Pat-ty Ann. - A ja myślę, że to nieczyste sumienie - powiedziała złowróżbnie, schylając się, by umyć ręce. - Dzisiaj po południu przesłuchiwało ją dwóch gliniarzy. Jeden prawie wciągnął ją do samochodu. - Posłała Sophie kose spojrzenie. - Musisz mieć niezłe ga-dane, skoro cię puścili. Daria zrobiła zaniepokojoną minę. - O co chodzi z tą policją? Tutaj? W muzeum? - Mieli kilka pytań z historii. Nic więcej. - A ten ciemny? - ukąsiła Party Ann. Sophie miała ochotę ją udusić. Pogonił za to-bą do muzeum. - Wcale mnie nie gonił - zaprzeczyła Sophie stanowczo, rozwiązując sznurki gorse-tu. Ale Vito naprawdę ją gonił, i jej serce biło mocniej za każdym razem, gdy o tym pomyślała. W tym facecie było coś, co ją pociągało, kusiło, a to już samo w sobie było żenujące. Musiała zdobyć dla niego informacje, o które prosił, żeby go więcej nie oglądać. A co z oczu, to z serca. Koniec pieśni. Przebrała się i uciekła do niewielkiego magazynku, który Ted przydzielił jej na gabinet. Pokoik był maciupki i zastawiony pudłami, ale miała tu biurko, komputer i telefon. Okno też byłoby miłym akcentem, ale w tym momencie miała większe problemy. Klapnęła na stare krzesło i zamknęła oczy. Była zmęczona. Cóż, tak to jest, kiedy człowiek przewraca się całą noc z boku na bok. Skup się, Sophie. Musiała przypomnieć sobie nazwiska podejrzanych archeologów i kolekcjonerów, żeby sporządzić tę listę dla Ciccotellego. Pomyślała o ludziach, z którymi kiedyś współpracowała. Większość z nich byli to etyczni naukowcy, którzy obchodzili się z artefaktami równie ostrożnie, jak Jen McFain z dowodami na miejscu zbrodni. Ale jej myśli nieuchronnie wracały do tego jednego człowieka. Alan Brewster. Zmora mojego życia. Ona nigdy nie interesowała się bogatymi darczyńcami, którzy sponsorowali ich wykopaliska, ale Alan znał wszystkich. Byłby cennym źródłem informacji dla policji. Tyle że… Tyle że Alan zapyta, skąd Vito wziął jego nazwisko. Vito powie: „Od Sophie”, a Alan uśmiechnie się jak kłamliwa, oszukańcza świnia, którą był.

Już słyszała jego głos, gładki i kulturalny. „Ach, Sophie”, powie. „Wyjątkowo… zdolna asystentka”. Właśnie to powiedział, kiedy… skończyli. Wtedy myślała, że to czuły komplement, że była wyjątkowa. Jej policzki zapłonęły, gdy wstyd i upokorzenie wróciły z całą siłą, jak za każdym razem, gdy to wspominała. Jak mało wtedy wiedziała. Teraz wiedziała o wiele, wiele więcej. Ale do wstydu natychmiast dołączyło poczucie winy. - Jesteś tchórzem - mruknęła. Zginęło dziewięć osób, Alan być może potrafiłby pomóc, a ona pozwalała, by jej ego wzięło górę. Zapisała jego nazwisko na kartce, ale już sam jego widok czarno na białym wywołał zimny dreszcz. On powie. Zawsze mówił. To był element zabawy. Powie Nickowi i Vitowi, a wtedy oni też będą wiedzieli. A co cię obchodzi, co sobie o tobie pomyślą? Ale obchodziło ją. Zawsze ją obchodziło. - Wymyśl kogoś innego - powiedziała sobie. - Kogoś równie dobrego. Zastanawiała się intensywnie, aż kolejna twarz stanęła jej przed oczami, ale bez nazwiska. Był jej kolegą z roku, pracował na tych samych wykopaliskach z Brewsterem. Kiedy ona „asystowała” Alanowi, on zbierał materiały do pracy magisterskiej na temat skradzionych antyków. Zaczęła szukać w Internecie, ale nie znalazła pracy na taki temat. Ale ten gość miał przyjaciela… Cholera. Jego nazwisko Sophie pamiętała. Clint Shafer. Z westchnieniem zajrzała do książki telefonicznej i znalazła jego numer. Zadzwoniła, nim zdążyła zmienić zdanie. - Clint, mówi Sophie Johannsen. Możesz mnie nie pamiętać, ale… Przerwał jej bez-czelnym gwizdnięciem. - Sophie. Proszę, proszę. Co u ciebie? - W porządku - powiedziała. Dziewięć grobów, Sophie. - Clint, pamiętasz tego twojego kumpla, który szukał informacji na temat kradzieży antyków? - Chodzi ci o Lombarda? Lombard. Teraz sobie przypomniała. Kyle Lombard. - Tak, właśnie ten. Skończył pisać pracę magisterską? - Nie, Lombard wyleciał. - Clint umilkł na chwilę, po czym dodał dwuznacznie: -

To było zaraz po tym, jak odeszłaś z ekipy. Alan był zdruzgotany. W jego głosie słychać było śmiech. Policzki Sophie zapłonęły, ale przełknęła to, co naprawdę miała ochotę powiedzieć. - Masz z nim kontakt? - Z kim? Z Alanem? Jasne. Często sobie gawędzimy. O tobie też. Ugryzła się mocniej w język. - Nie, chodzi mi o Kyle’a. Gdzie on teraz jest? - Nie wiem. Nie słyszałem o nim od czasów Awinionu. Wyleciał z programu, a ja załapałem się do ekipy Alana na te wykopaliska na Syberii. A ty? Jesteś w Filadelfii? Sophie przeklęła w duchu identyfikację numerów. - Pilne sprawy rodzinne. - Cóż, ja jestem na Long Island, ale to już wiesz. Moglibyśmy… się spotkać. Jedna głupia pomyłka, a ja wciąż płacę. Zmusiła się do lekkiego tonu, bezczelnie kłamiąc. - Przykro mi, Clint. Jestem mężatką. Roześmiał się. - I co z tego? Ja mam żonę. Przedtem nigdy cię to nie powstrzymywało. Sophie powoli wypuściła powietrze. W końcu przestała gryźć się w język i pozwoliła sobie na gniew. - Foutre. Pieprz się. Clint znów się roześmiał. - Powiedz tylko, gdzie i kiedy, skarbie. Alan wciąż nazywa cię jedną z najzdolniej-szych asystentek. Długo czekałem, by samemu cię ocenić. Drżącą ręką ostrożnie odłożyła słuchawkę. Wzięła kartkę, na której zapisała nazwisko Alana Brewstera, i zmięła ją w ciasną kulkę w jeszcze ciaśniejszej pięści. Musi być ktoś inny, z kim policja mogłaby się skontaktować. Poniedziałek, 15 stycznia, godz. 16.45 - Masz. I nie mów, że nigdy nic ci nie daję. Vito uniósł wzrok, kiedy paczka kukurydzianych chrupek wylądowała na wydru-kowanej liście osób zaginionych, którą właśnie studiował. Liz Sawyer opierała się o jego biurko i otwierała własną paczkę chrupek. Spojrzał na puste biurko Nicka, na któ-

re rzuciła jeszcze jedną paczkę. - Nick dostał bekonowe. Ja chciałem bekonowe. Liz sięgnęła i zamieniła paczki. - Jezu, jesteście gorsi od moich dzieci. Vito wyszczerzył zęby i otworzył torebkę. - Ale i tak nas kochasz. Prychnęła. - Ta, jasne. Gdzie Nick? Vito spoważniał. - Z panią prokurator. Wezwała go, żeby go przygotować na jutro. Liz westchnęła. - Niestety, wszyscy mieliśmy swoje sprawy w stylu Diane Siever. Zmrużyła oczy. - Ty też taką miałeś. Dwa lata temu. Też jakoś zimą. Vito gryzł chrupki z obojętną miną, choć żołądek mu się ścisnął. Liz próbowała go podebrać. Wiedział, że ona wiedziała, że ze śmiercią Andrei coś było nie tak, ale nigdy nie zapytała wprost. - Jakoś tak. Obserwowała go jeszcze przez kilka sekund i w końcu wzruszyła ramionami. - Więc powiedz mi, jak wygląda sytuacja z naszym zbiorowym grobem. Sprawa pojawiła się w południowych wiadomościach i od tej pory w biurze prasowym urywa-ją się telefony. W tej chwili „nie komentujemy”, jak gdyby nigdy nic, ale to nie na długo powstrzyma dziennikarzy. Vito przekazał jej wszystko, co wiedzieli, kończąc na wizycie w kostnicy. - A teraz przeczesuję listy zaginionych, próbując dopasować ofiary. - Ta dziewczyna ze złożonymi rękami… Jeśli Keyes był aktorem albo modelem, to może ona też? - Też tak myślimy z Nickiem. Kiedy skończymy z tym rejestrem, przeczeszemy knajpy, w których bywają aktorzy. Problem w tym, że twarz ofiary jest zbyt zdefor-mowana, żeby pokazywać zdjęcia. - Ściągnij do kostnicy rysownika. Niech się przyjrzy strukturze kostnej i zrobi, co się da. Vito ponuro chrupał dalej. - Już próbowałem. Obaj rysownicy są zajęci z żywymi ofiarami. Miną wieki, zanim znajdą chwilę, żeby zająć się trupem. - Przeklęte cięcia budżetowe - mruknęła Liz. - Umiesz rysować? Roześmiał się.

- Figury geometryczne z pomocą linijki. - Nagle spoważniał, zamyślił się. - Ale mój brat umie. - Myślałam, że twój brat jest psychoanalitykiem. - To moja siostra, Tess. Tino jest malarzem. Specjalizuje się w portretach. - Będzie chętny? - Zawsze jest chętny, ale nie mów naszej mamie. Ona uważa nas wszystkich za świętych. - Uniósł chytrze brwi. - Wręcz za kandydatów do stanu duchownego. Liz się roześmiała. - Będę milczała jak grób. Czy twój brat robił kiedyś coś takiego? Vito zastanawiał się przez chwilę. - Nie. Ale to dobry chłopak. Będzie chciał pomóc. - Więc zadzwoń do niego. Jeśli się zgodzi, ściągnij go tu i wypisz mu przepustkę. Ostatnio nieźle ci idzie wynajdywanie darmowej pomocy, Chick. Archeolog, rysownik… Vito zmusił się do beztroskiego uśmiechu. - I co mam za fatygę? Liz sięgnęła po chrupki Nicka i rzuciła w niego paczką. - Powtarzam, nie mów mi, że nigdy ci niczego nie daję. Nowy Jork, poniedziałek, 15 stycznia, godz. 16.55 - Derek, muszę z tobą porozmawiać. Derek oderwał oczy od ekranu laptopa. W otwartych drzwiach jego gabinetu stał Tony England, z zaciętą miną i posępnym ogniem w oczach. Derek odchylił się w fotelu. - Zastanawiałem się, kiedy przyjdziesz. Wejdź. Zamknij drzwi. - Wybierałem się do ciebie dzisiaj ze dwadzieścia razy. Ale byłem zbyt wściekły. Tony wzruszył ramionami. - Nadal jestem zbyt wściekły. Derek westchnął. - I co ja mam zrobić, Tony? - Bądź mężczyzną i choć raz powiedz Jagerowi „nie”! - wybuchnął, ale

po chwili odwrócił wzrok. - Przepraszam. Nie chciałem. - Ależ chciałeś. Jesteś w ORO od początku. Nadzorowałeś produkcję scen walk w ostatnich trzech grach. Spodziewałeś się, że któregoś dnia zajmiesz moje miejsce, a nie, że zdegradują cię na pomocnika jakiegoś przybłędy. - To wszystko prawda. Derek. Ty i ja tworzyliśmy świetny zespół. Postaw się Jagerowi. - Nie mogę. - Bo się boisz, że cię zwolni? - wycedził Tony przez zęby. Derek nie zamierzał się odgryzać. - Nie. Bo ma rację. Tony wyprostował się, jakby kij połknął. - Co? - Ma rację. - Wskazał swój laptop. - Porównywałem Za linią frontu ze wszystkim, co zrobiliśmy wcześniej. Za linią frontu jest niesamowita. To, corobiliśmy przy ostatnich grach, jest mierne w porównaniu z tym. Skoro Frasier Lewis potrafi robić coś takiego… - Sprzedałeś się - stwierdził głucho Tony. - Nigdy nie sądziłem, że… Wysunął podbródek. - Odchodzę. Derek właśnie tego się spodziewał. - Rozumiem. Prześpij się z tym. Jeśli zmienisz zdanie, tej rozmowy nigdy nie było. - Nie zmienię zdania. I nie będę pracował dla Frasiera Lewisa. - Więc przyjdź do mnie po referencje. Cokolwiek są warte. - Kiedyś byłyby sporo warte - powiedział gorzko Tony. - Teraz… Wolę spróbować sam. Ciesz się pieniędzmi, Dereku, bo kiedy Jager wygryzie cię z firmy, tylko one ci zostaną. Derek patrzył na drzwi, które jego przyjaciel po cichu za sobą zamknął. Tony miał rację. Jager próbuje go wygryźć. Już od tygodni wiele na to wskazywało, ale Derek wolał niczego nie widzieć. - Derek? - odezwała się jego sekretarka przez interkom. - Lloyd Webber na drugiej linii. Nie był w nastroju na rozmowy z kolejnym reporterem. - Powiedz mu, że niczego nie będę komentował.

- To nie jest reporter. To ojciec, i chce z tobą porozmawiać o Za linią frontu. Nie był też w nastroju na rozmowy z kolejnym wściekłym rodzicem, który uznał, że gra jest niepokojąca i pełna przemocy. - Zapisz wiadomość. Oddzwonię do niego jutro. Filadelfia, poniedziałek, 15 stycznia, godz. 18.00 Vito trafił idealnie. Sophie wychodziła właśnie z Muzeum Albrighta. Wygląda na zmęczoną, pomyślał, gdy szła do motocykla. Wyszedł zza swojego pick-upa, gdy odpinała kask od siodła. - Sophie. Wydała stłumiony okrzyk zaskoczenia. - Wystraszyłeś mnie - syknęła. - Co ty tu robisz? Vito zawahał się, nagle niepewny, co ma powiedzieć. Wyjął zza pleców białą różę i patrzył, jak oczy Sophie mrużą się z irytacją. - To ma być żart? - Jej głos był niski, twardy. - Bo nie jest śmieszny. - To nie żart. Męczyło mnie, że myślisz, że jestem „taki jak wszyscy inni”. Chciałem, żebyś wiedziała, że nie jestem. Przez chwilę się nie odzywała. W końcu pokręciła głową i przypięła plecak do siodła. - Okej. Świetnie. Jesteś cudowny - rzuciła szyderczo. - Naprawdę miły facet. Wsiadła na motor i wepchnęła warkocz pod kurtkę, zanim nałożyła kask. -1 tak bym ci dała tę listę. Vito nerwowo obrócił różę w palcach. Sophie miała dziś na sobie czarną skórzaną kurtkę, a tęczowe rękawiczki zmieniła na skórzane, podobne do jego własnych. Z nie-przystępną miną i w czarnych skórach wyglądała raczej jak groźna harleyówka, a nie jak pstrokato ubrana historyczka, którą poznał wczoraj. Zapięła pasek pod brodą i wstała, by odpalić silnik. Odjeżdżała, a on nie wypełnił misji. - Sophie, zaczekaj. Znieruchomiała z nogą na starterze. - Co? - Kwiaty były dla kogoś innego. - Jej oczy błysnęły. Najwyraźniej nie spodziewała się, że on się do tego przyzna. - Były dla kobiety, którą

kochałem i która umarła. Chciałem wczoraj położyć je na jej grobie, ale wyskoczyło mi to śledztwo. I taka jest prawda. - A przynajmniej ta część prawdy, jaką skłonny był wyjawić. Sophie zmarszczyła lekko brwi. - Zimą ludzie zwykle kładą na grobach goździki. Wzruszył ramionami. - Ona najbardziej lubiła róże. - Poczuł ściskanie w gardle, a przed ocza- ‘ mi błysnął mu obraz Andrei zanurzającej twarz w bukiecie róż. Krwistoczerwone, tworzyły pięk-ny kontrast z jej oliwkową skórą i czarnymi włosami. Te barwy zadrwiły z niego. Jej czarne włosy nasiąknięte krwią płynącą z dziury po kuli z boku jej głowy… dziury po jego kuli. Odchrząknął. - No więc, kupowałem kwiaty dla mojej bratowej, która leży w szpitalu, i zobaczyłem te białe róże. I pomyślałem o tobie. Przyglądała mu się nieufnie. - Albo jesteś naprawdę dobrym kłamcą, albo mówisz prawdę. - Nie jestem aż tak dobry. Ale nigdy w życiu nie zdradziłem i nie chciałem, żebyś tak o mnie myślała. - Położył różę w poprzek kierownicy. Dzięki, że mnie wysłuchałaś. Patrzyła na kwiat przez długą, długą chwilę. W końcu przygarbiła się z rezygnacją. Zdjęła jedną rękawicę i wyciągnęła z kieszeni kurtki złożoną kartkę i długopis. Rozłożywszy kartkę, napisała coś na dole, po czym mu ją wręczyła. - Masz tu swoją listę. Niewiele tego. Wyraz porażki w jej oczach zdumiał go i wzruszył. Na kartce widniało dwadzieścia wypisanych na komputerze nazwisk, niektóre z adresami stron internetowych. Na dole dopisała jeszcze jedno. - Chyba jednak więcej niż niewiele - stwierdził. Wzruszyła ramionami. - Pierwsza osiemnastka to ludzie, którzy rozkładają stoiska na Festiwalu Średniowiecznym, odbywającym się każdej jesieni. Sprzedają miecze, kolczugi i tym podobne. Większość z nich sprzedaje też swoje towary przez Internet. Jeśli ktoś wypytywał o średniowieczne narzędzia tortur, to może

próbował najpierw u któregoś z tych gości. - A pozostali? - Etienne Moraux to mój dawny profesor na uczelni w Paryżu. Pisałam pracę magisterską pod jego kierunkiem. To dobry człowiek, ma szerokie znajomości w archeolo-gicznym światku. Jeśli ktoś ostatnio znalazł krzesło, on będzie wiedział. Jeśli któreś zostało sprzedane albo zginęło z muzeum czy legalnej prywatnej kolekcji, też będzie wiedział. Co do jego wiedzy na temat czarnego rynku, to wątpię, ale kto wie, może słyszał jakieś plotki. - A Kyle Lombard? - To raczej strzał w ciemno. Nawet nie wiem, gdzie jest. Ale dziesięć lat temu, kiedy byliśmy na wykopaliskach we Francji, pisał pracę magisterską. Zbierał dane na temat skradzionych artefaktów. Nigdy nie skończył tej pracy i nie znalazłam go na żadnej z list absolwentów, ale wy macie swoje szpiegowskie sposoby. - I pistolety do wymazywania pamięci - dodał, mając nadzieję przywołać uśmiech na jej usta. Jednak zamiast uśmiechu zobaczył w jej oczach smutek, który nim wstrząsnął. Ale nie odwróciła spojrzenia. - Czasami myślę, że fajnie byłoby taki mieć. - Zgadzam się. A co z tym ostatnim nazwiskiem? Alan Brewster? W jej oczach na mgnienie zapłonęła złość tak intensywna, że Vito omal się nie cofnął. Ale zniknęła równie nagle, jak się pojawiła, jej gniew wyparował, pozostawiając wyraz znużenia i porażki - znów. - Alan to jeden z najbardziej znanych archeologów na Północnym Wschodzie - powiedziała cicho. - Ma koneksje wśród bogatych sponsorów, którzy finansują wiele wykopalisk i tutaj, i w Europie. Jeśli ktoś coś kupował, on mógł coś słyszeć. - Wiesz, gdzie go mogę znaleźć? Odłamała łodyżkę róży i starannie schowała kwiat do kieszeni. - Kieruje katedrą badań nad średniowieczem w Shelton College. To w New Jersey, niedaleko Princeton. - Patrzyła w ziemię, pełna wahania. Kiedy znów na niego spojrzała, w jej oczach ujrzał desperację. - Gdybyś mógł nie wspominać mu o mnie, byłabym wdzięczna. Więc ona i Brewster mieli jakieś nieprzyjemne zaszłości. - Skąd go znasz, Sophie? Jej policzki poczerwieniały, a Vito poczuł przypływ zazdrości,

irracjonalnej, ale niezaprzeczalnej. - Był moim promotorem. Przełknął zazdrość. Cokolwiek zaszło między nimi, wciąż sprawiało jej ból. Postarał się, by jego głos zabrzmiał łagodnie. - Myślałem, że twoim promotorem był Moraux. - Owszem, później. - Rozpacz w jej oczach ustąpiła miejsca tęsknocie, od której zabolało go serce. - Dostałeś to, po co przyszedłeś. Teraz muszę jechać. Dostał to, po co przyszedł, ale nie wszystko, czego chciał. Sądząc z wyrazu jej oczu, ona też tego pragnęła. Szybko złożył kartkę i wetknął ją do kieszeni. Sophie włożyła rękawiczkę. - Sophie, poczekaj. Jest jeszcze coś. - Nie dając sobie czasu na zmianę zdania, stanął okrakiem nad przednim błotnikiem, chwycił w dłonie jej kask i przycisnął usta do jej ust. Zesztywniała i złapała go za nadgarstki. Ale nie odsunęła jego rąk, i przez kilka cu-downych chwil oboje mieli to, czego pragnęli. Była słodka, jej wargi miękkie, a jej zapach rozpalił ogień w jego żyłach. Potrzebował więcej. Po krótkiej szamotaninie z paskiem pod brodą zdołał go rozpiąć. Nie przerywając pocałunku, zdjął kask z jej głowy, upuścił go na ziemię za sobą, po czym zanurzył palce w jej włosach na karku. Przyciągnął ją bliżej, aż ich usta idealnie dopasowały się do siebie, i pocałunek, z po-wolnego i słodkiego, zmienił się nagle w gorączkowy i zuchwały. Sophie oparła dłonie na jego ramionach, wspięła się na palce i wpiła w jego usta go-rąco, zachłannie. Z jej gardła wydobył się jęk pragnienia. Nie mylił się. Ta myśl przebiła się przez czerwoną mgłę w jego głowie, gdy wdzierał się między jej wargi i docierał głębiej. Potrzebowała tego tak samo jak on. Może nawet bardziej. Jej palce zaciskały się kurczowo na jego ramionach, a serce Vita biło tak mocno, że nie słyszał niczego innego. Wiedział, że daleko mu do zaspokojenia. To, czego chciał naprawdę, nie mogło stać się tutaj, przy jej motorze, na parkingu. Uwolnił jej gorące usta, muskając wargami podbródek i całując niżej, w miejscu, gdzie puls na jej szyi bił mocno i szybko.

Odsunął się tylko na tyle, by spojrzeć w jej twarz. Jej oczy były szeroko otwarte, widział w nich głód i niepewność, ale ani śladu żalu. Powoli opadła na pięty, przeciągnęła dłońmi po jego rękach, aż dotarła do nadgarstków. Wyciągnęła jego dłonie ze swoich włosów i zamknęła oczy, przez kilka uderzeń serca ściskając je w swoich. W końcu puściła go powoli i uniosła powieki. Wyraz rozpaczy powrócił, jeszcze bardziej intensywny, i Vito zrozumiał, że Sophie zaraz odjedzie. - Sophie… - zaczął ochrypłym głosem, ale położyła mu palce na ustach. - Muszę jechać - szepnęła. - Proszę cię. Sięgnął po kask, który upuścił na ziemię, i patrzył, jak znów zapina go pod brodą. Nie chciał, żeby go tak zostawiła. W ogóle nie chciał, żeby go zostawiła. - Sophie, zaczekaj. Ciągle jestem ci winien pizzę. Posłała mu wymuszony uśmiech. - Nie mogę. Muszę odwiedzić babcię. - Więc jutro? Pokręciła głową. - We wtorki prowadzę seminarium podyplomowe w college’u. - Uniosła rękę, powstrzymując go, by nie naciskał więcej. - Proszę cię, Vito, daj spokój. Wczoraj, kiedy cię poznałam, miałam nadzieję, że jesteś porządny, i bardzo się zmartwiłam, kiedy wydało mi się, że nie jesteś. Naprawdę się cieszę, że jednak jesteś. Więc… - Pokręciła głową. Teraz w jej oczach był żal. - Więc powodzenia. Stanęła na starterze, uruchomiła silnik i z rykiem wyjechała z parkingu. Gdy patrzył, jak odjeżdża, zdał sobie sprawę, że zdarza mu się to już po raz trzeci w ciągu dwóch dni. Poniedziałek, 15 stycznia, godz. 18.45 Sophie odchyliła się na krześle z westchnieniem frustracji. - Babciu, musisz jeść. Doktor mówi, że nigdy stąd nie wyjdziesz, jeśli nie odzyskasz sił. Anna spojrzała gniewnie na talerz. - Nie dałabym tego swoim psom. - Swoim psom dajesz filety wołowe - odparła Sophie. - Sama chciałabym tak jadać. - Dostają filet raz do roku. - Anna wysunęła podbródek. - Na urodziny.

Sophie przewróciła oczami. - Och, no dobrze, chyba że na specjalną okazję. - Znów westchnęła. Babciu, proszę, zjedz. Chcę, żebyś była na tyle silna, by wrócić do domu. Buntownicze iskry zgasły w oczach Anny, jej chude ramiona zapadły się w poduszkę. - Ja nigdy nie wrócę do domu, Sophie. Może pora, żebyśmy obie się z tym pogodziły. Sophie poczuła ból w piersi. Jej babka zawsze była okazem zdrowia, ale wylew zmienił ją w kruchą staruszkę pozbawioną władzy w prawej stronie ciała, a jej mowa wciąż była zbyt niewyraźna, by mogli ją zrozumieć nieznajomi. Niedawne zapalenie płuc wyssało z niej jeszcze więcej sił, a każdy oddech sprawiał ból. Kiedyś cały świat był jej sceną - Paryż, Londyn, Mediolan. Miłośnicy opery walili drzwiami i oknami, by usłyszeć jej Orfeusza i Eurydyką. Teraz światem Anny był ten mały pokój w domu opieki. Mimo to ostatnią rzeczą, jakiej babcia potrzebowała, była litość, więc Sophie postarała się, by jej głos zabrzmiał twardo. - Pieprzysz. Anna otworzyła oczy. - Sophie! - Myślałby kto, że ty nie używasz tego słowa. Słyszałam ze sto razy. Dziennie, dodała w duchu. Na bladych policzkach Anny zapłonęły dwie plamy czerwieni. - Mimo wszystko -burknęła, po czym znów spojrzała na talerz. - Sophie, to jedzenie jest ohydne. Jest gorsze niż zwykle. - Uniosła lewą brew, tę, którą mogła jeszcze unosić. - Sama spróbuj. Sophie spróbowała i się skrzywiła. - Masz rację. Poczekaj. - Podeszła do drzwi i zobaczyła jedną z pielęgniarek w dyżurce. - Siostro Marco? Zatrudniliście nową dietetyczkę? Pielęgniarka spojrzała z nieufną miną znad notatek. - Tak. Dlaczego pani pyta? Większość personelu domu opieki była cudowna. Ale siostra Marco była zrzędą. Ona i Anna niezbyt dobrze się dogadywały, łagodnie mó-

wiąc, więc Sophie starała się, żeby jej wizyty wypadały na dyżurach siostry Marco. Żeby łagodzić napięcia. - Bo to danie jest naprawdę niesmaczne. Czy mogłaby siostra przynieść Annie coś innego? Marco wydęła wargi. - Pani babcia jest na ścisłej diecie, doktor Johannsen. - I będzie jej przestrzegała, obiecuję. - Sophie uśmiechnęła się tak sym patycznie, jak tylko zdołała. - Nie prosiłabym, gdyby to naprawdę nie było J paskudne. Proszę. Marco wydała cierpiętnicze westchnienie. - Dobrze. Będzie za jakieś pół godziny. Sophie wróciła do pokoju Anny. - Marco przyniesie ci nową kolację. - Podłe babsko - mruknęła Anna, zamykając oczy. Sophie ściągnęła brwi. Jej babcia ostatnio coraz częściej mówiła takie rzeczy i Sophie nie bardzo wiedziała, co ma o tym sądzić. Prawdopodobnie było to rozdrażnienie spowodowane frustracją, bezradnością i bólem, ale ona ciągle się martwiła, że może się za tym kryć coś więcej. Ostatnio w ogóle przez większość czasu się martwiła - o Annę, o rachunki, o karierę, którą miała nadzieję kiedyś kontynuować. A dzisiaj do tych trosk dołączyła nowa co Vito Ciccotelli pomyśli sobie o niej, kiedy pozna Alana Brewstera. Dotknęła warg koniuszkami palców i pozwoliła sobie na wspomnienie tego pocałunku. Jej serce znów zabiło gwałtowniej. Chciała więcej, o wiele więcej. I przez tę jedną chwilę pozwoliła sobie mieć nadzieję, że to możliwe. Ależ jesteś głupia. Nareszcie spotkała naprawdę miłego faceta, który mógłby być spełnieniem jej pragnień - i wysłała go do człowieka, który najprawdopodobniej od-maluje ją jako łatwą, spragnioną seksu dziwkę bez zasad moralnych. Może Vito nie uwierzy Alanowi. Ale mężczyźni zawsze wierzyli Alanowi, bo podświadomie chcieli, żeby okazała się łatwa, żeby szła do łóżka z każdym, kto kiwnie palcem. Dziewięć grobów, Sophie. Postąpiłaś właściwie. Ale dlaczego postępując

właściwie, zawsze wychodziła na frajerkę? Z westchnieniem usadowiła się wygodniej w fotelu i patrzyła na śpiącą Annę. Poniedziałek, 15 stycznia, godz. 18.50 - I jak poszła rozmowa z panią prokurator? - spytał Vito, wsiadając do auta Nicka. Spotkali się przed fabryką, w której pracowała Sherry, narzeczona Warrena Keyesa. - W porządku. - Nick rzucił mu kanapkę z bagietki. - Lopez sądzi, że da radę przygwoździć tego handlarza. - Więc będzie jakaś sprawiedliwość - westchnął Vito, rozpakowując kanapkę. Aro-mat mielonego mięsa wypełnił kabinę. - A lepsza jakaś niż żadna. Wzruszenie ramion Nicka mówiło, że się nie zgadza, ale nie będzie się kłócił. - Co mnie ominęło? - Przejrzałem listy zaginionych. Podkreśliłem wszystkich, którzy choć z grubsza pasują do naszych ofiar. Dostałem zielone światło od Liz, żeby ściągnąć rysownika, żebyśmy mieli co pokazywać ludziom. Nick gwizdnął. - Dała ci pieniądze? - A skąd. Wziąłem Tina. Nick był pod wrażeniem. - Nieźle kombinujesz. - Jakoś o tej porze ma się spotkać z Katherine w kostnicy. Wpadłem też do szpitala, żeby zajrzeć do Molly. Już z nią lepiej. - Nie marnowałeś czasu. Wymyślili już, gdzie Molly nawdychała się rtęci? - Tak. Goście z sanepidu znaleźli rozbity licznik gazu. - To robi się jeszcze liczniki gazu z rtęcią? - Nie, ale dom Dina jest stary i licznik był starego typu. Tata mówi, że firmy ga-zownicze je wymieniają, ale nie dotarli jeszcze do dzielnicy Dina. Rtęć była w błocie pod licznikiem. - Ale liczniki nie tłuką się same. - Sądzą, że dostał piłką albo kamieniem. Tata pytał chłopców, ale nic o tym nie wiedzą. Molly mówiła, że w zeszły piątek pies przyszedł cały ubłocony. Wykąpała go, i stąd to wszystko. Weterynarz przebadał psa i

znalazł niski poziom rtęci, ale nie dość, żeby mu zaszkodziło. Ale po wykąpaniu psa Molly poodkurzała i rozpyliła rtęć po całym domu. Muszą wymienić wszystkie wykładziny, zanim będą mogli wrócić do do-mu, więc przez jakiś czas będę miał towarzystwo. - Cieszę się, że Molly z tego wychodzi. To najważniejsze. Vito wyjął z kieszeni li-stę od Sophie. - No i… - Westchnął. - Poszedłem do Sophie. - Naprawdę nie próżnowałeś. - Nick przejrzał listę. - Sprzedawcy średniowiecznych gadżetów, kolczug… - Uniósł głowę z błyskiem w oku. Te koliste sińce na ciele gościa bez połowy głowy. Mógł mieć na sobie kolczugę. Vito przytaknął. - Masz rację. Sińce byłyby odpowiedniej wielkości. Brawo. - Profesor we Francji - ciągnął Nick. - Ewentualnie Lombard, miejsce pobytu nie-znane. I Alan Brewster. Dlaczego jego nazwisko jest napisane odręcznie? - Podała mi je w ostatniej chwili. Zdaje się, że to jakaś nieprzyjemna historia. Nick zerknął na Vita. - Nie chcę się wtrącać. Vito przewrócił oczami. - Daj spokój. Zastanawiałem się, czy nie zadzwonić do niego do domu, ale pomyślałem sobie, że może jednak zechcemy go odwiedzić osobiście. Nick zastanowił się nad tym. - Ten gość skrzywdził Sophie, co? - Na to wygląda. Nie chciała, żebym mu o niej wspominał. - Co się stało, że potraktowała cię łaskawiej? - Powiedziałem jej prawdę. A przynajmniej część - sprecyzował Vito, kiedy brwi Nicka podjechały do góry. Przypomniał sobie, jak ostrożnie schowała różę do kieszeni… i ten pocałunek, który wciąż wypełniał jego myśli. - Uwierzyła mi. Dała mi listę i dopisała nazwisko Brewstera. - Jedziesz tam jutro? Vito kiwnął głową. - Powiedziałem Tinowi, żeby zajął się kobietą ze złożonymi rękami. Cokolwiek zdoła narysować, chciałbym z tym iść do aktorów, którzy kręcą

się koło teatrów, ale oni zaczną się zbierać w knajpach dopiero późnym popołudniem. Rano będę miał czas na wizytę u Brewstera. Może zdoła nam wskazać właściwy kierunek. Jeśli dowiemy się, od kogo można kupić takie narzędzia, może uda się prześledzić transakcje. - No dobra. Kiedy tutaj skończymy, wrócę do komisariatu i wyłowię z sytemu Kyle’ów Lombardów. Mogę spróbować go namierzyć, kiedy będę czekał na swoją kolej w sądzie. - Nick wyprostował się nagle. - Jest. Sherry Devlin. - Wskazał młodą kobietę wysiadającą z zardzewiałego chevroleta chevette. - Wygląda na skonaną. Ciekawe, gdzie była. Vito odebrał listę Sophie, złożył i schował do kieszeni. - Dowiedzmy się - powiedział. We dwóch wysiedli z samochodu i podeszli do Sherry Devlin. - Panna Devlin? Obróciła się na pięcie. Jej twarz znieruchomiała ze strachu. - Spokojnie - powiedział Vito. - Jesteśmy z Filadelfijskiego Departamentu Policji. Nie zrobimy pani nic złego. Przeniosła wzrok z Vita na Nicka, wciąż trochę spłoszona. - Chodzi o Warrena? - Gdzie pani była przez cały dzień, panno Devlin? - spytał Nick, zamiast odpowiedzieć. Sherry wysunęła podbródek. - W Nowym Jorku. Pomyślałam, że może Warren pojechał tam szukać pracy. Stwierdziłam, że skoro policja nie chce mi pomóc, to sama go poszukam. - I znalazła pani coś? - spytał łagodnie Vito. Pokręciła głową. - Nie. Żadna z agencji, dla których kiedyś pracował, od dawna nie miała z nim kontaktu. - W jej postawie wyczuwało się napięcie, które powiedziało Vitowi, że wie, z czym przyszli. - Panno Devlin, jestem śledczy Ciccotelli. To mój partner, śledczy Lawrence. Ma-my dla pani złe wieści. Krew odpłynęła z jej twarzy. - Nie. - Znaleźliśmy ciało Warrena - oznajmił spokojnie Nick. - Ogromnie nam przykro. - Wiedziałam, że spotkało go coś strasznego. - Podniosła oczy, odrętwiała z bólu. -

Mówili mi, że uciekł, ale ja wiem, że on by mnie nie zostawił. Nie z własnej woli. - Proszę zostawić tutaj samochód. Odwieziemy panią do domu. - Vito pomógł jej usiąść na tylnym siedzeniu i kucnął obok niej. - Skąd pani wiedziała, gdzie szukać w Nowym Jorku? Zamrugała powoli. - Z jego portfolio. - Oglądaliśmy jego portfolio, pani Devlin - powiedział Nick. - Nie widzieliśmy tam listy agencji modelingu, tylko zdjęcia. - Bo to jego fotofolio - wyjaśniła. - Jego résumé jest w necie. Vito poczuł elektryzu-jący dreszcz. - Gdzie w necie? - W portalu UCanModel. Ma tam założone konto. - Jakiego rodzaju konto? - spytał Nick. Zrobiła zdezorientowaną minę. - Takie dla modeli. Zamieszczają tam swoje zdjęcia i referencje, a ludzie, którzy chcą ich zatrudnić, mogą się z nimi skontaktować przez portal. Vito spojrzał na Nicka. Bingo. - Czy Warren używał pani komputera? - Jasne. Spędzał u mnie więcej czasu niż u rodziców. Vito uścisnął jej dłoń. ~ Będziemy chcieli zabrać pani komputer do laboratorium. - Oczywiście - szepnęła. - Róbcie, co chcecie. Poniedziałek, 15 stycznia, godz. 18.15 - Sophie, obudź się. Sophie zamrugała i skupiła wzrok na twarzy Harry’ego. Usnęła w fotelu przy łóżku Anny. - Co ty tu robisz? - Nagle skrzywiła się, gdy sobie przypomniała. Mieliśmy iść do Lou na steki. Zapomniałam. Do licha, a jestem głodna jak wilk. - Przywiozłem ci jeden. Jest w samochodzie. - Przepraszam, że cię wystawiłam do wiatru. Miałam męczący dzień. Przyjrzała się twarzy śpiącej Anny. - Widocznie Marco dała jej leki. Będzie spała całą noc, więc w sumie mogę iść. - To chodź, zjesz swoją bułę i opowiesz mi o tym męczącym dniu.

Usiadłszy w samochodzie Harry’ego, Sophie zabrała się do steku. Zapatrzyła się na dom opieki. - Babcia ciągle mówi, że Marco jest dla niej podła. Freyi też to mówiła? - Freya o niczym takim nie wspominała. - Harry ściągnął brwi. - Myślisz, że ona krzywdzi Annę? - Nie wiem. Do szału mnie doprowadza, że muszę ją tu zostawiać na noc. - Nie ma wyjścia, chyba że zatrudnimy prywatną pielęgniarkę, a to droga sprawa. Już sprawdzałem. - Ja też. Ale ledwo stać mnie na ten dom. Pieniądze Alexa też się niedługo skończą. Harry zacisnął szczęki. - Nie powinnaś wydawać spadku na opiekę dla Anny. Uśmiechnęła się do niego. - A dlaczego nie? Na co innego miałabym go wydać? Harry, cały mój majątek zmieściłby się w tym plecaku. - Trąciła plecak czubkiem buta. -1 to mi odpowiada. - Myślę, że tylko tak sobie wmawiasz. Alex powinien był lepiej o ciebie zadbać. - Alex zadbał o mnie całkiem nieźle. - Harry zawsze uważał, że jej biologiczny ojciec powinien był więcej dla niej robić. - Zapłacił za moje studia, żebym sama mogła o siebie zadbać. Chociaż przyznaję, że nie idzie mi to najlepiej. - Skrzywiła się. - S’il vous plaît. - Niech zgadnę. Znowu byłaś dzisiaj Joanną. - No - przyznała ponuro. - A jedyne, co może być gorsze od bycia Joanną, to to, że w tej roli widział mnie ktoś znajomy. - Poczuła się zażenowana, kiedy Vito i Nick zobaczyli ją w kostiumie. Oczywiście będzie zażenowana jeszcze bardziej, kiedy Vito dowie się, jaka była kiedyś. Alan na pewno będzie miał sporo do powiedzenia na ten temat. - Ja tam uważam, że jesteś uroczą Joanną - powiedział Harry. - Ale kto cię widział? - Taki jeden gość. Nieważne. - Nie, to nie było nieważne. To było niewiarygodne. Wzruszyła ramionami. - Myślałam, że to podrywacz i oszust, ale okazuje się, że to całkiem miły facet. - Więc w czym problem, Sophie? - spytał łagodnie Harry.

- Problem w tym, że niedługo pozna Alana Brewstera. Oczy Harry’ego błysnęły gniewnie. - Miałem nadzieję już nigdy nie usłyszeć tego nazwiska. - Ja też. Ale nie zawsze dostajemy to, czego chcemy, prawda? Jestem pewna, że po godzinie rozmowy z Alanem Vito będzie miał mnie za tanią dziwkę, a co gorsza hipo-krytkę, bo nawrzeszczałam na niego, że zdradza dziewczynę, której nawet nie ma. - Jeśli naprawdę jest miłym człowiekiem, nie będzie słuchał złośliwych plotek takiego padalca jak Brewster. - Niby racja, wujku. Ale ja to już przerabiałam. Faceci dowiadują się o Brewsterze i staję się w ich oczach inną osobą. I nijak nie mogę sprawić, żeby ludzie o tym zapo-mnieli. Harry spojrzał na nią smutno. - Wrócisz do Europy, kiedy Anna umrze, prawda? - Nie wiem. Może. Ale nie sądzę, żebym mogła zostać w Filadelfii. Najzabawniejsze jest, że to się stało tam, ale to tutaj ta historia nie chce zdechnąć. Alan i jego żona nie pozwalają jej umrzeć, bo musiałam się bawić w cholerną bohaterkę i postąpić jak należy. Wyspowiadać się żonie. Merde. Cholerna idiotka już bardziej do mnie pasuje - wymamrotała. - Spowiedź nie jest dobra dla duszy, i nie bez powodu żona zawsze dowiaduje się ostatnia. - Sophie, po raz pierwszy nie powiedziałaś mi, że Anna nie umrze. Sophie zesztywniała. - Przepraszam. Oczywiście, że nie… - Sophie - skarcił ją z czułością - Anna przeżyła kawał niesamowitego życia. Nie czuj się winna, że myślisz, że już długo nie pociągnie. Ani że odzyskasz własne życie, kiedy ona odejdzie. Dużo poświęciłaś, żeby przyjechać do domu. Ona to docenia. I ja też. Sophie przełknęła ślinę. - Jak mogłabym postąpić inaczej, Harry? - Nie mogłabyś. - Poklepał ją po kolanie. - Skończyłaś swoją bułę? Bo muszę się pozbyć dowodów. Freya nie może wiedzieć, że byłem u Lou. To wbrew mojej diecie. - Poczuje cebulę. Przykro mi, Harry. Wpadłeś. - Co tam, było warto. Otworzę okna w drodze do domu. - Opuścił szybę. Sophie wzięła swój plecak i śmieci i wysiadła. - Pozbędę się dowodów - rzuciła głośnym szeptem. - Na razie, Harry.

- Sophie, czekaj. - Odwróciła się i schyliła do okna. Miał poważną minę. Jeśli ten Vito to dobry człowiek, to nic, co powie Brewster, nie sprawi, że przestanie cię szanować. Cmoknęła go w policzek. - Jesteś kochany. Naiwny, ale kochany. Ściągnął brwi. - Boję się tylko, że jeśli trafi ci się odpowiedni facet, ty będziesz tak pewna, że pomyśli o tobie najgorsze, że nie pozwolisz mu się zbliżyć. Nie chcę patrzeć, jak prze-gapiasz swoją szansę, Sophie. Nigdy nie wiadomo, ile ich mamy do zmarnowania.

9

Poniedziałek, 15 stycznia, godz. 21.00 jest. - Vito przyglądał się zdjęciu Warrena Keyesa na portalu UCanModel. Zalogo-wał się do profilu Warrena ze swojego służbowego komputera, używając nazwy użyt-kownika i hasła podanych przez Sherry Devlin. Komputer Sherry stał w pudle na biurku Nicka. Za godzinę miał przyjść jeden ze speców komputerowych Jeffa, żeby do niego zajrzeć. - Marne to resume - stwierdził Nick, stojący za plecami Vita. - Nie miał wielu an-gaży. Vito kliknął na statystyki profilu. - Wygląda na to, że nie miał tu ostatnio wielu gości. Sześć wejść w ciągu ostatnich trzech miesięcy. Ale popatrz na ostatnią datę. - Trzeci stycznia. Dzień przed tym, kiedy Sherry ostatnio widziała go żywego. Zbieg okoliczności? - Nie sądzę. - Vito przeszedł do galerii zdjęć i kolejno klikał na miniaturki doku-mentujące karierę Keyesa. - Spójrz na to. - Były to dwa sklejone zdjęcia ze zbliżeniami bicepsa Warrena. Jedno ukazywało wytatuowanego Oscara, drugie to samo miejsce z niewidocznym rysunkiem, zapewne przykrytym makijażem. - W tym tatuażu jest coś, co nie daje mi spokoju. - W Oscarze? Chyba nie jest niezwykły u chłopaka, który chciał zostać aktorem. - Nie, nie o to chodzi. - Vito pokręcił głową. - Jakiś czas temu byłem u Tess w Chicago i zabrała mnie do muzeum, gdzie wystawiano statuetki Oscara, które miały być wręczone tego roku. - Spojrzał przez ramię. - Firma, która je produkuje, mieści się w Chicago. - No i co? - zapytał wolno Nick. Vito wyobraził sobie statuetkę i nagle zaskoczył. - Oscar jest rycerzem. - Co? - No tak, to rycerz. - Podekscytowany Vito wpisał hasło w Google i otworzył zbli-

żenie statuetki. - Popatrz na jego ręce. Trzyma je dokładnie tak samo jak Warren. Nick gwizdnął cicho. - Jasna cholera. Popatrz na to. On trzyma miecz. Gdyby go położyć, wyglądałby dokładnie tak samo jak nasz chłopak w kostnicy. - To nie przypadek - stwierdził stanowczo Vito. - On wybrał Warrena ze względu na ten tatuaż. - Albo upozował go w ten sposób ze względu na tatuaż. - Nie, on to zaplanował. Ręce kobiety ułożył wiele tygodni wcześniej. Boże, Nick, Warren został wybrany przez cholerny tatuaż. - Kurna. - Nick usiadł. - Ciekawe, czy zdjęcie dziewczyny też tu gdzieś jest. - I gościa bez czerepu. I chłopaka z kulką między oczami. - Vito spojrzał na zegarek. - Tino siedzi w kostnicy od siódmej. Może ma już coś, z czym będziemy mogli pracować. Jak na zawołanie zadzwoniła winda i do sali wszedł Tino. Vito się skrzywił. Twarz jego młodszego brata była blada i posępna, a oczy poważne. - Nie powinienem był go o to prosić. - Przeżyje - rzucił Nick, wstając. - Cześć, Tino. - Przyciągnął krzesło. - Siadaj. Tino usiadł ciężko. - Ja ty to robisz, Vito? Jak możesz codziennie patrzeć na tych ludzi? - Człowiek się z czasem przyzwyczaja - odpowiedział za Vita Nick. -Co dla nas masz? Tino podał mu kopertę. - Nie mam pojęcia, czy trafiłem chociaż z grubsza. Zrobiłem, co w mojej mocy. - To i tak więcej niż mieliśmy do tej pory - odrzekł Vito. - Przepraszam, Tino. Nie powinienem był… - Przestań - przerwał mu Tino. - Nic mi nie jest, i owszem, powinieneś był. Tyle że to było silniejsze przeżycie, niż się spodziewałem. - Uśmiechnął się. - Przeżyję. - To samo mu powiedziałem. - Nick wyjął szkic z koperty. Z kartki spojrzała na nich poważna kobieca twarz. Vito widział, że jego brat uchwycił układ kostny i owal. Ale oprócz tego na twarzy dziewczyny malował się przejmujący smutek.

Vito podejrzewał, że Tino, rysując, przelał na papier swoje uczucia. Pięknie mu to wyszło. Nick mruknął z aprobatą. - Rany. Dlaczego ty nie umiesz tak rysować, Vito? - Bo on umie śpiewać - odparł Tino ze znużeniem. - Dino naucza, Gino buduje, a Tess gotuje jak natchniona. - Westchnął ciężko. -1 tym optymistycznym akcentem na dzisiaj kończymy. Idę do domu, Vito. Tess pewnie już jest z chłopcami. Ciekawe, czy zrobi mi kolację. - Z niesmakiem oblizał usta. - Cokolwiek, byle tylko pozbyć się tego posmaku. Vito przypomniał sobie suszoną wołowinę Sophie. - Powiedz Tess, żeby było pieprzne, i zostaw trochę dla mnie. A, i powiedz jej, że-by zajęła mój pokój. Ja się przekimam na kanapie. Tino wstał. - Wasza patolog pokazała mi inne ciała, Vito. Raczej nie zdołam zrobić niczego z tym gościem… - Skrzywił się. - No, wiesz… bez głowy. A dzieciak z kulką w czaszce jest w stanie zaawansowanego rozkładu. Tak samo chłopak z brzuchem rozerwanym granatem. Musielibyście… - Prr. - Vito powstrzymał brata, unosząc rękę. - Jaki chłopak, z jakim granatem? - Wasza patolog nazwała go jeden-cztery. Nick ściągnął brwi. - Granat? O co chodzi, do cholery? - Wygląda na to, że mamy trochę do nadrobienia w kostnicy - stwierdził ponuro Vito. - Przepraszam, Tino. Mów dalej. Musielibyśmy co? - Chciałem powiedzieć, że potrzebujecie antropologa sądowego, żeby zrekonstru-ował ich twarze. Ale tych starszych państwa może dam radę narysować. Wrócę jutro i spróbuję. Vito poczuł się dumny z brata. - Bardzo to doceniamy. Tino zasunął kurtkę, posyłając im krzywy uśmiech. - Spodziewam się rekomendacji. Kto wie, może znalazłem sobie nowy zawód. Bo na sztuce z pewnością nie da się zarobić. - Gdzie plik wydruków z rejestru zaginionych? - spytał Nick, kiedy Tino wyszedł. Możemy przeszukać ten portal, korzystając z rysopisu zaginionych pasujących do profilu dziewczyny, a potem porównać zdjęcia z rysunkiem

Tina. - Niezły plan. Poniedziałek, 15 stycznia, godz. 21.55 Nick z wyraźnym niesmakiem rzucił wydruk z listą osób zaginionych na biurko Vita. - To ostatni. - Posłał złe spojrzenie stronie UCanModel na ekranie komputera. - Nie ma jej tutaj. - Albo nie ma jej tutaj. - Vito wskazał wydruki. - Może jej zaginięcie nie zostało zgłoszone. A może nie była stąd. To, że Warren był z Filadelfii, nie znaczy, że ona też. Ja się jeszcze nie poddaję. - Cholera - mruknął Nick. - Tak miło byłoby znaleźć ją szybko. - Idź do domu - powiedział Vito. - Ja będę szukał dalej. I tak chcę poczekać na to, co technik od Jeffa znajdzie na dysku Sherry. Obejrzę wszystkie modelki jedną po drugiej, jeśli będę musiał. - Tu jest chyba z pięć tysięcy nazwisk. Będziesz nad tym siedział przez całą noc. - Może nie. - Vito przeciągnął kursorem po wszystkich rozwijanych menu. - Nie wyobrażam sobie, żeby fotografowie szukający modeli klikali w zdjęcie po zdjęciu. Muszą mieć możliwość obejrzenia samych blondynek czy brunetek, wysokich albo niskich. Wedle zapotrzebowania. Nick trochę się ożywił. - Więc możesz zawęzić kryteria. Wiesz, że była brunetką, miała metr pięćdziesiąt siedem wzrostu, krótkie włosy i niebieskie oczy. - Oczy i włosy da się zmienić. Zawsze można włożyć soczewki albo perukę. Ale wzrost się nie zmienia. - Vito zmrużył oczy, wpatrując się w ekran. - Można określić kryteria wyszukiwania, a potem posortować według cech wyglądu. Więc szukamy kobiet o wzroście metr pięćdziesiąt siedem, a potem sortujemy według koloru włosów i oczu. - Wypełnił pola wyszukiwarki i kliknął „szukaj”. - Idź do domu. Ja tu zostanę. - W życiu. Znowu robi się ciekawie. Zresztą, w tym portalu jest sporo ładnych dziewczyn. Podają nawet rozmiar stanika. Czegóż chcieć więcej? - Nick. - Vito przewrócił oczami.

- No co, znowu jestem kawalerem, a nie mam czasu na chodzenie po barach. - Zrobił przebiegłą minę. - I nie zainteresowała się mną żadna Sophie Johannsen. Była zainteresowana. Vito przełknął ślinę. Gdyby wtedy przy motorze zainteresowała się nim choć trochę bardziej, potrzebowałby chyba reanimacji. Ale nie chciała. Odrzuciła go - znowu. Wczoraj wieczorem winne było nieporozumienie. Dzisiaj, jak sądził, zrozumiała aż za dobrze, nawet jeśli on nie do końca. Zignorował więc docinek Nicka i spojrzał na ekran. - Zaledwie sto trafień. Dobrze, że była niska. Większość modelek jest wysoka. - Jak Sophie. - Nick, zamknij się - warknął Vito. Nick spojrzał na niego, zdezorientowany. - Ty mówisz poważnie, co? Myślałem… - No to źle myślałeś. I tym razem nie będę naciskał. Nick przetrawiał to przez chwilę. - No dobra. Więc bierzmy się do pracy. Vito zaczął kolejno klikać w profile modelek. Nagle zatrzymał się i zamrugał. - Boże, Tino jest niezły. - Twarz patrząca na nich z monitora była identyczna z tą narysowaną przez Tina. - Faktycznie. - Nick pochylił się, by przyjrzeć się uważniej, nagle poważniejąc. Brittany Bellamy. Do diabła, Chick. Nie miała nawet dwudziestu lat. Kliknij „kontakt”. Vito kliknął, ale ukazał się tylko formularz e-maila. - Nie podają tutaj numerów telefonów, ani nawet przybliżonych informacji o miejscu zamieszkania, a nie chcę wysyłać e-maila. Jeśli mamy rację, nie odpisze. - No, raczej nie - mruknął Nick. - A jeśli się mylimy, zdradzimy potencjalnie cenne informacje na temat sposobu działania mordercy. Ale rano możesz sprawdzić jej klientów. - Wstał. - Ja idę do domu. Zadzwonię jutro, gdy wyjdę z sądu. - Powodzenia - rzucił Vito i wystukał domowy numer Liz Sawyer. Cześć, tu Vito. - Co tam masz?

- Możliwą tożsamość dziewczyny z rękami. - Wprowadził ją w temat. Jutro to potwierdzę. - Ładnie ci to poszło, Vito. Poważnie. I podziękuj ode mnie bratu. Liz nieczęsto ko-goś chwaliła. Kiedy już to robiła, było miło. - Drobiazg. Podziękuję. - Poprzestawiałam trochę grafik i zwolniłam Rikera i Jenkins. Od jutra rana będą mogli wam pomóc sprawdzać tropy i tożsamości. Liz też się nieźle spisała. Tim Riker i Beverly Jenkins byli dobrymi glinami. - Na stałe? - Na kilka dni. Dużej się nie dało. - Dzięki. Poproszę ich jutro, żeby namierzyli Brittany Bellamy przez jej klientów. Ja dostałem kilka nazwisk od archeolożki i chcę się tym zająć. Jedna z tych osób może nam pomóc namierzyć sprzęt, którego używa sprawca. Mógłbym wtedy pójść śladem pieniędzy. - Pieniądze to zawsze najlepszy trop - przyznała Liz. - Zaplanuj odprawę na ósmą jutro rano. - Dobra. Muszę kończyć. Zdaje się, że nasz informatyk już jest. Do jego biurka zbliżał się młodzieniec z laptopem pod pachą. - Ty jesteś Ciccotelli? - Tak. A ty jesteś gość od Jeffa? Mężczyzna uśmiechnął się półgębkiem. - Wolę Brent. - Uścisnął dłoń Vita. - Brent Yelton. I tak na przyszłość, nazywanie nas „gośćmi od Jeffa” nie przysporzy ci przyjaciół na naszym piętrze. Vito się uśmiechnął. - Będę pamiętał. Komputer jest w pudle. Dzięki, że przyszedłeś. Brent kiwnął gło-wą. - To ja sprawdzałem komputer z pokoju Keyesa. Powiedziałem Jeffowi, żeby do mnie zadzwonił, jeśli wyskoczy coś jeszcze w tej sprawie. Sam się zgłosiłem. Vito się skrzywił. - Wykorzystałem rewanż za przysługę, żeby cię tu ściągnąć. Jeff to palant. Brent wybuchnął śmiechem. Podłączał już komputer Sherry do swojego laptopa.

- Jeszcze jeden powód, żeby się z nim nie kolegować. - Usiadł na krześle Nicka i przez pięć minut pracował w milczeniu. W końcu podniósł wzrok. No więc ten dysk nie został wyczyszczony. Ani śladu wirusa, który zainfekował komputer ofiary. Ale ktoś bawił się historią. Vito podszedł i stanął za Brentem. - To znaczy? - Twardy dysk w komputerze ofiary wyczyścił wirus. To tutaj, to całkowicie amatorskie majstrowanie. Ktoś nie chciał, żeby ktokolwiek wiedział, że odwiedzał pewne strony internetowe, więc wykasował je z historii. Ale to nie usuwa ich z twardego dysku. - Spojrzał na Vita. - Poważny błąd, który popełniają ludzie, kiedy używają firmo-wych komputerów do oglądania stron porno. Wykasowują historię, ale wszystko jest na dysku i byle informatyk za pięć groszy może to znaleźć. - Dobrze wiedzieć - rzucił kwaśno Vito. - Więc jakie strony zostały usunięte przez naszego amatora? Brent przez chwilę stukał w klawiaturę. - Pierwszy raz widzę coś takiego. Ktoś ukrywa swoje wizyty na średniowiecze.com, historiasrednichwiekow.com, szermierka.com… tu jest strona o strojach średniowiecznych, i znów średniowiecze, bla, bla, bla, i hm… Strona biura turystycznego, rejsy po Karaibach. Vito westchnął. - Ich miesiąc miodowy. Warren i Sherry chcieli się pobrać. Sherry mówiła, że na-pomykał coś o Karaibach, żeby sprawdzić, czy ona chciałaby tam jechać. - A te średniowieczne historie? Vito ponuro gapił się na listę. - To wszystko pasuje. Tylko nie bardzo wiem jak. - Zadzwoń do mnie, jeśli traficie jeszcze na jakieś wyczyszczone komputery. Muszę przyznać, że jestem zaintrygowany. Ten wirus ma jeden ze sprytniejszych kodów, jakie w życiu widziałem. Tu masz wizytówkę z numerem mojej komórki. - Uśmiechnął się szeroko, pakując laptopa. - W ten sposób nie będziesz musiał tego załatwiać przez Jeffa. - Dzięki, stary. - Vito schował do kieszeni wizytówkę Brenta, po czym zadzwonił na komórkę Jen McFain. - McFain. - Połączenie było marne, ale zmęczenie w głosie Jen słychać było doskonale.

- Jen, tu Vito. I jak tam? - Właśnie wysłałam ósme ciało do kostnicy. Znowu starsza kobieta. Nic wymyślnego. - To znaczy, żadnych kul, granatów, raka, żadnych dziwnych sińców czy złożonych rąk? - Mniej więcej. Pracujemy teraz przy ostatnim grobie. Pierwszy w pierwszym rzędzie. - A my ostatecznie zidentyfikowaliśmy Rycerza, i być może Damę. - No proszę. - Jen była pod wrażeniem. - Szybko wam poszło. - Dzięki. Ty też nieźle się spisałaś. Sześć ciał w jeden dzień. - Nie dalibyśmy rady bez mapy Sophie. Prawdziwa robota zacznie się jutro, kiedy zaczniemy przesiewać usuniętą ziemię. - Skoro mowa o jutrze, o ósmej mamy odprawę. Dasz radę przyjść? - Jeśli przyniesiesz kawę i pączki z cukierni przy końcu twojej ulicy, to będę. Czekaj. Ekipa mnie woła. - Po minucie wróciła do rozmowy. - Ostatnie odsłonięte. - Jej głos buzował energią. - Młoda kobieta. I wyobraź sobie, nie ma nogi. Vito się skrzywił. - Chcesz powiedzieć, że odciął jej nogę? - Nie, to medyczna amputacja. I… o rany. Jeśli się nie mylę… Och, Vito, to jest niezłe. Genialnie. Ma płytkę w głowie. Rany, i to złotą. Vito zamrugał gwałtownie. - Ma złotą płytkę w głowie? Jen, to jakaś bzdura. Jen sapnęła z irytacją. - Do licha, Vito, przecież tego nie wymyśliłam. - Przepraszam. Jestem zmęczony. Spróbuj jeszcze raz. - Ja też nie jestem tu na wakacjach. Skup się. Skóra czaszki uległa rozkładowi, odsłaniając złotą płytkę. Widocznie miała wstawiony implant po urazie czy operacji. Teraz, przy takim rozkładzie, płytka jest widoczna. - Aha. - Ściągnął brwi. - Ale wciąż nie rozumiem, co w tym takiego genialnego. - Vito, metalowy implant w kości to materiał medyczny klasy trzeciej. A wszystkie materiały medyczne klasy trzeciej mają unikalne, łatwe do namierzenia numery seryjne. Vito nagle zaskoczył. Wyprostował plecy. - Dzięki któremu będziemy ją mogli zidentyfikować.

- A nagrodę dostaje pan, który się właśnie obudził. Vito się uśmiechnął. Od tego szczęśliwego zwrotu akcji niemal zakręciło mu się w głowie. - Zadzwonię do Katherine i poproszę, żeby jutro rano zaczęła od tej beznogiej. Do zobaczenia o ósmej. Poniedziałek, 15 stycznia, godz. 22.15

Daniel gapił się bezmyślnie na wiadomości CNN w pokoju hotelowym, kiedy zadzwoniła jego komórka. - Luke? Gdzie się podziewałeś? - Łowiłem ryby - odparł sucho Luke. - To zwykle się robi, kiedy się jedzie na ryby. Dopiero teraz odebrałem wiadomość od ciebie. No więc, co tam? Gdzie jesteś? - W Filadelfii. Słuchaj. Rano, już po twoim wyjściu, znalazłem pendrive’a. Wetknąłem go do mojego laptopa, ale zobaczyłem tylko listę plików z rozszerzeniem pst. - To są pliki poczty. Prawdopodobnie zapasowa kopia e-maili twojego taty, skoro wykasował wszystko sprzed listopada. Daniel wyjął pendrive’a z kieszeni. - Jak mogę obejrzeć, co tu jest? - Podłącz to do komputera. Poprowadzę cię krok po kroku. To nic trudnego. Daniel wykonał instrukcje Luke’a i po chwili patrzył na e-maile swojego ojca. - Mam je. - I to z kilku lat. Ale Daniel nie chciał chyba, by Luke wiedział, co jest na tym pendrivie, tak jak nie chciał, by Frank Loomis wiedział o sekretnym schowku ojca. - Poczytam, co tu jest. Dzięki, Luke. Wystarczyło parę minut, by dotarł do listu, który zmroził mu krew w żyłach. Był od „Biegaczki”, nosił datę z lipca, sprzed osiemnastu miesięcy. Było to tylko jedno zdanie: „Wiem, co zrobił twój syn”. Daniel zmusił się do oddychania, do myślenia. Sprawa coraz bardziej śmierdziała.

Wtorek, 16 stycznia, godz. 00.45 To było cholernie dobre. Na ekranie jego komputera Inkwizytor bił się z przeciwni-kiem, Dobrym Rycerzem. Obie postacie walczyły z mieczem w jednej ręce i kiścieniem w drugiej. Każdy krok był gładki, każde pchnięcie mieczem czy zamach kiścieniem był realistyczną kombinacją ruchów potężnych ciał. Majstersztyk. Van Zandt będzie zadowolony. Wkrótce setki tysięcy ludzi na całym świecie będą się tłoczyć, by tego doświadczyć. Van Zandt uważał go za geniusza animacji, ale on nigdy nie zapominał, że komputerowe animacje są tylko środkiem do celu. A celem jest wystawianie obrazów w najlepszych galeriach - tych samych galeriach, które wcześniej go odrzuciły. Spojrzał na siódme płótno z serii Warren umiera. Na obraz chwili, gdy Warren Keyes przestał istnieć. Może te galerie miały rację? Jego prace przed Claire, Warrenem i wszystkimi innymi były pospolite. Banalne. Ale te - Warren, Claire, Brittany, Bill Melville, gdy kiścień rozłupuje mu głowę - te były owocem geniuszu. Wstał i się przeciągnął. Musi się przespać. Jutro rano czeka go długa jazda. Chciał być w gabinecie Van Zandta o dziewiątej i wyjść przed dwunastą. W ten sposób będzie miał dość czasu, by spotkać się z Gregorym Sandersem o trzeciej. Do północy będzie miał Gregory umiera na płótnie i całkiem nowy krzyk. Zrobił kilka sztywnych kroków, rozmasował prawe udo. W tym starym domu jest za dużo przeciągów. Wybrał go ze względu na odosobnienie i łatwość… dostosowania, ale każdy podmuch wiatru znajdował drogę do wnętrza. Filadelfia w zimie to piekło. Tęsknił za magnoliami i kwiatami brzoskwini. Zacisnął zęby. Już o wiele za długo jest wygnańcem z własnego domu, ale to ma się wkrótce zmienić. Stary już nie ma nad nim władzy. Roześmiał się. Podszedł do łóżka w głębi pracowni. Siadając na nim, spojrzał na tablicę, którą zamontował na ścianie tak, by móc ją zawsze widzieć od razu po przebu-dzeniu. Tablicę, na której wyrysował siatkę. Cztery na cztery. Szesnaście pól. W dziewięciu z nich umieścił stopklatki ofiar w chwili

śmierci. No dobrze, w jednym z pól było zdjęcie obrazu. Nie sfilmował uduszenia Claire Reynolds, ale tuż po jej śmierci stworzył Claire umiera, i wiedział, że jego życie zmieniło się nieodwołalnie. W dniach, które potem nadeszły, wciąż na nowo przeżywał chwilę, w której skończyło się jej życie. W tych dniach marzył też, by robić to wciąż na nowo. I w tych dniach ułożył plan, który teraz realizował bez przeszkód. Niektórzy mogliby przypisać jego sukces szczęściu, ale tylko głupcy wierzą w szczęście. Szczęście jest dla leniwych, dla niegodnych. On uznawał tylko intelekt i umiejętności. I przeznaczenie. Nie zawsze wierzył w przeznaczenie, w nieuchronny wpływ losów jednej osoby na losy innej. Ale zaczął wierzyć. Jak inaczej mógł wyjaśnić, że rok temu wszedł do ulubionego baru Jagera Van Zandta, zaledwie kilka godzin po tym, jak Jager przeczytał druzgocącą krytykę swojej ostatniej gry? „Nudniejsza od Ponga”, stwierdził recenzent, a Van Zandt był już wystarczająco pijany, by wywalić z siebie wszystko, od złości na Dereka Harringtona, po strach, że gra, którą właśnie miał wypuścić, Za linią frontu, zrobi taką samą klapę. Jak inaczej mógł wyjaśnić nagłe pojawienie się Claire Reynolds już następnego dnia, z jej bezczelną, ale marnie przeprowadzoną próbą szantażu? To było przeznaczenie. Intelekt pozwolił mu połączyć nieszczęśliwy koniec Claire i nieszczęśliwą teraźniej-szość Van Zandta w nowe przeznaczenie, które odpowiadało jego potrzebom. Ale nic z tego nie udałoby się bez umiejętności. Miał jedyny w swoim rodzaju talent, który pozwolił mu stworzyć dokładnie to, czego chciał Van Zandt, w dokładnie takiej formie, jakiej potrzebował. Niewielu ludzi na świecie potrafiło tworzyć wizerunki i światy równie sprawnie z pomocą pikseli, jak i farb. Niewielu ludzi miało odpowiednią wiedzę, by ożywić je na ekranie komputera. Ale ja to potrafię. Stworzył wirtualny świat złego Inkwizytora, XIV— wiecznego duchownego, dla którego eliminacja heretyków i czarownic stały się środkiem do zdobycia większej władzy. Im bogatszych heretyków i bardziej autentyczne wiedźmy wytro-pi i wyeliminuje Inkwizytor, tym będzie potężniejszy, aż wreszcie zostanie królem. Wydumana fabuła, owszem, ale graczom będą się podobały polityczne.

knowania i kłamstwa, konieczne, by posuwać się w grze. Punkty będą przyznawane zależnie od tego, jak sprytne będą oszustwa i jak diabolicznie złożone tortury. Obsadził już większość pierwszoplanowych ról - potężnej Wiedźmy, która cierpiała na krześle, nim wyjawiła źródło swej mocy, Dobrego Rycerza, który padł od ciosu kiścienia, i samego Króla, którego spotkał sromotny i… wybebeszony koniec. Oczywiście wszyscy ci aktorzy grali również role drugoplanowe. Planował tortury starannie, by z każdego modela wydobyć jak najwięcej efektów, zarówno wizualnych, jak i dźwiękowych. Po wprowadzeniu niewielkich zmian te dodatkowe tortury „obsłużą” przynajmniej dwadzieścia pomniejszych postaci, które gracze będą mogli dodać do swojej kolekcji. Gregory Sanders zagra rolę uczciwego duchownego, który próbuje powstrzymać Inkwizytora. Duchowny oczywiście nie wygra, i Gregory’ego Sandersa czeka niezwy-kle gorzki i bolesny koniec, po czym zostanie pochowany w ostatnim grobie trzeciego rzędu. Trzeci rząd będzie kompletny. Pierwszy rząd już był zapełniony ofiarami poprzedniej gry. Leżeli w nim Claire, Jared i Zachary. No i biedna pani Crane. Znalazła się tam przypadkiem, będąc pechową ofiarą zajęcia przez niego nieruchomości. Godne pożałowania, ale nieuniknione. Czwarty rząd był pusty, zarezerwowany na sprzątanie, kiedy Inkwizytor będzie już ukończony. W czwartym rzędzie spoczną jego dostawcy, jedyni ludzie zdolni udowodnić, że obrazy w jego średniowiecznej fantazji były czymś więcej niż tylko wy-tworem płodnej wyobraźni. Tylko ci ludzie wiedzieli, że narzędzia tortur były rzeczywiste, wiedzieli o jego głębokim zainteresowaniu bronią i sztuką wojenną wieków średnich. Stanowiliby realne zagrożenie, kiedy Inkwizytor trafi na półki sklepowe, więc trzeba ich załatwić, nim to się stanie. Nad trzema nielegalnymi handlarzami antyków nawet nie zadrży mu ręka. Trzech nadętych bubków, którzy zbyt wiele razy policzyli sobie zbyt wygórowane ceny. Mówiąc wprost, nie lubił ich wszystkich. Ale historyczka… Jej śmierć też będzie godna pożałowania. Osobiście nie miał nic przeciw niej. W pewnym sensie nawet… ją lubił. Była inteligentna i znała się na swoim fachu. Samotniczka. Zupełnie jak ja.

Niestety, ich drogi skrzyżowały się zbyt wiele razy. Nie mógł pozwolić, by żyła. Jak z tamtymi dwiema staruszkami, zrobi to możliwie bezboleśnie. Nic osobistego. Ale historyczka umrze i spocznie w ostatnim polu czwartego rzędu. Podniósł oczy i z zimną determinacją zapatrzył się w drugi rząd pól. Dwa były już zajęte. Zostały jeszcze dwa. W przeciwieństwie do wszystkich pozostałych, ten rząd, te pola są bardzo, bardzo osobiste. Wtorek, 16 stycznia, godz. 01.15 Daniel od wielu godzin gapił się w sufit, odkładając to, co musiał zrobić. Teraz pewnie jest już za późno, i to pod wieloma względami. Ale ona ma prawo wiedzieć, a zawiadomienie jej jest jego obowiązkiem. Będzie wściekła. Nic dziwnego. Daniel usiadł z westchnieniem i sięgnął po telefon. Wybrał numer, którego nauczył się na pamięć dawno temu, ale z którego nigdy nie skorzystał. Odebrała po pierwszym sygnale. - Halo? - Była przytomna, ani śladu senności. - Susannah? To ja. Daniel. Długa chwila ciszy. - Czego chcesz, Danielu? - W jej głosie była niechęć, od której aż się skulił. Ale zapewne sobie zasłużył. - Jestem w Filadelfii. Szukam ich. - W Filadelfii? Po co mieliby tam jechać? - Susannah, kiedy ostatnio z nimi rozmawiałaś? - Dzwoniłam do mamy w Boże Narodzenie, rok temu. Z ojcem nie rozmawiałam od pięciu lat. Dlaczego pytasz? - Zadzwonił do mnie Frank. Powiedział, że gdzieś zginęli, ale wyglądało to tak, jakby po prostu pojechali na wakacje. Ale potem znalazłem e-maile na komputerze ojca. Ktoś napisał: „Wiem, co zrobił twój syn”. Znów musiał przetrwać chwilę milczenia. - A co zrobił jego syn? Daniel zamknął oczy. - Nie wiem. Wiem tylko tyle, że któreś z nich szukało przez Internet onkologa w Filadelfii i że jako ostatnia rozmawiała z nimi babcia. No więc szukam ich tutaj, i jestem gotów pójść do każdego hotelu w tym mieście, ale byłoby mi łatwiej, gdybym wiedział, z jakiego numeru dzwonili do babci.

- Dlaczego nie poprosisz kogoś z GBI, żeby to sprawdził? - spytała. Daniel się zawahał. - Wolałbym nie. Mój szef chciał, żebym rozpoczął oficjalne śledztwo w sprawie zaginięcia. Obiecałem mu, że to zrobię, kiedy będę miał dowody, że to coś innego niż zwykła podróż dla przyjemności. - Twój szef ma rację - odparła zimno Susannah. - Powinieneś to zrobić zgodnie z przepisami. - I zrobię, kiedy będę miał pewność, że zaginęli, a nie po prostu wyjechali na wakacje. Więc czy mogłabyś sprawdzić numery przychodzące w telefonie babci? - Postaram się. Nie dzwoń do mnie więcej. Ja zadzwonię do ciebie, jeśli coś znajdę. Daniel skrzywił się, kiedy słuchawka kliknęła mu w uchu. Prawdę mówiąc, poszło lepiej, niż się spodziewał. Wtorek, 16 stycznia, godz. 01.15 Lokatorzy drugiego rzędu byli jak najbardziej sprawą osobistą. Stary i jego żona już tam leżeli. Niedługo ostatnie miejsca zajmie pomiot starego. Jakież to stosowne, że cała rodzinka spędzi wieczność razem… Na moim cmentarzu. Jego usta wykrzywił uśmiech. Jakież to stosowne, że jedynym pochowanym w rodzinnym grobie za kościółkiem baptystów w Dutton… jestem ja. Nie prosił się o tę konfrontację. Artie i jego żona sami jej chcieli, pukając do jego drzwi. Zawsze zamierzał wyruszyć na tę wojnę, ale dopiero po tym, jak zaznaczy swą obecność w świecie. Kiedy już osiągnie swoje cele. Kiedy odniesie sukces, który będzie mógł wepchnąć staremu do gardła. Kiedy będzie mógł powiedzieć: „Twierdziłeś, że nigdy nic ze mnie nie będzie. Myliłeś się”. Teraz było już na to za późno. Już nigdy nie będzie mógł powiedzieć: „myliłeś się”. Zaczął Artie, ale teraz, skoro ta wojna już się toczy, zamierza doprowadzić ją do końca, raz na zawsze. Stary słono zapłacił za swoje zbrodnie. Jego potomstwo wkrótce pójdzie za nim. CórkaArtiego zagra ostatnią z głównych ról w jego grze - zostanie

Królową, jedyną postacią stojącą między Inkwizytorem a tronem. I oczywiście zostanie unicestwiona. Boleśnie. Syn Artiego zagra mizernego wieśniaka kłusującego po królewskiej ziemi. Drobna rólka w grze. Nagle wstał. Ale przecież jego śmierć zamknie ważny rozdział w moim życiu. Pewnym krokiem przeszedł przez pracownię. Nie był już zmęczony. Otworzywszy szafkę, ostrożnie wyjął narzędzie, za którego pomocą dokona zemsty. Przechowywał je przez wiele lat, czekając na tę właśnie chwilę. Usiadłszy przy biurku, rozchylił stalowe, zębate szczęki i nastawił potrzask. Pewną ręką opuścił ołówek i delikatnie puknął nim w spust. Szczęki zamknęły się, a strzaskany ołówek wyfrunął mu z dłoni. Skinął twardo głową. Syn Artiego zazna bólu - piekielnego, rozdzierającego, nie-wyobrażalnego bólu. Syn Artiego będzie wrzeszczał, wzywając pomocy, ulgi, a w końcu śmierci. Ale nikt go nie usłyszy. Nikt go nie uratuje. Zabiłem ich wszystkich. Wtorek, 16 stycznia, godz. 06.00 Vito, potykając się, wszedł do kuchni, znęcony zapachem kawy i smażonego bekonu. Uśmiechnął się na widok swojej siostry, Tess, siedzącej przy kuchennym stole i karmiącej małego Gusa w jego wysokim krzesełku. A przynajmniej próbującej karmić. Gus odepchnął miskę owsianki. - Chcę ciasto - powiedział dobitnie. - A kto nie chce? - spytała Tess kwaśnym tonem. - Ale nie zawsze dostajemy to, czego chcemy, a ja wiem, że mama nie daje ci ciasta na śniadanie. Gus przechylił głowę, mierząc ją przebiegłym wzrokiem. - Tina ciasto. Usta Vita drgnęły. Ciasto było odpowiedzią Tina na wszelkie trudności wychowaw-cze od chwili przyjazdu chłopców. - No, to się wydało. Przestraszona Tess obróciła się gwałtownie. Ale wyraz przestrachu szybko zniknął, a na jego miejscu zjawił się prześliczny uśmiech. Szybko

przeszła przez kuchnię i rzuciła się w ramiona brata. - Vito! - Cześć, mała. - Coś było nie tak. Jej uśmiech był szczery, ale gdy się ściskali, poczuł, że jest spięta. - Co się stało? Coś z Molly? - Nie, już jej dzisiaj lepiej. Za bardzo się martwisz, Vito. Siadaj. Dam ci talerz. Wciąż nieufny, usiadł. - Znalazłem przekąskę, którą zostawiłaś mi wczoraj w lodówce. Dzięki. Spojrzała przez ramię, znad talerza, na który nakładała górę jajek i bekonu. - To były prawdziwe ravioli, nie żadna przekąska. Ale proszę, nie ma za co. - Postawiła przed Vitem talerz i siadła na drugim krześle. - O której wróciłeś? - Tuż przed pierwszą. - W drodze do domu wpadł jeszcze do baru, w którym Warren Keyes był kelnerem. Przesłuchanie jego szefa i współpracowników nie wniosło niczego nowego. Nikt nie zauważył nic ani nikogo niezwykłego. - Nie chciałem cię obudzić. - I nie obudziłeś. Chłopcy mnie wczoraj wykończyli. - Połaskotała stopki Gusa przez skarpetki. - Ten koleś strasznie szybko się przemieszcza na tych swoich grubych nóżkach, a ty masz zbyt dużo rzeczy, które może potłuc. Kiedy już go uśpiłam i położyłam resztę, padłam jak zabita. Vito ściągnął brwi. - Kiedy wróciłem, Dante nie spał. Siedział na werandzie od tyłu i płakał. Tess otworzyła szeroko oczy. - Na werandzie? Przecież tam jest zimno jak w psiarni. Weranda była oszklona, ale nieogrzewana, i rzeczywiście było tam lodowato. - Wiem. Siedział opatulony w śpiwór, ale mimo wszystko. Wystraszyłem się nie na żarty, kiedy wszedłem i zobaczyłem, że nie śpi na podłodze w salonie. On też się chyba nieźle wystraszył, kiedy go tam znalazłem. Powiedział, że po prostu chciał pobyć sam. - Martwi się o Molly - stwierdziła Tess. - To zrozumiałe. Vito miał pewne wątpliwości, ale nie naciskał na bratanka. - Może. Kazałem mu wrócić do domu, ale miej na niego oko. - Przyjrzał się Tess znad filiżanki z kawą. - Więc co się dzieje? Roześmiała się cierpko.

- Jesteś wścibski, wiesz o tym? Przypomniała mu się Sophie. Poczuł ukłucie w sercu. - Już to słyszałem. Tess uniosła brwi. - Ja ci powiem, jak ty mi powiesz. - No tak, trzeba być głupkiem, żeby podpytywać psychoanalityka. Dobra, ale ty pierwsza. Wzruszyła ramionami. - Trochę mi ciężko, kiedy dookoła jest tyle dzieci. Aidan i ja próbowaliśmy.. . Spuściła wzrok. - Oboje jesteśmy z wielodzietnych rodzin, a sami nie możemy mieć nawet jednego. - Może po prostu potrzebujecie trochę czasu. Spojrzała na Vita, a jemu serce omal nie pękło, gdy zobaczył smutek w jej oczach. - To już osiemnaście miesięcy. Zaczynamy rozmawiać o lekarzach, leczeniu i ad-opcji. Sięgnął przez stół i uścisnął jej dłoń. - Przykro mi, mała. Na jej wargach pojawił się uśmiech, wciąż smutny. - Mnie też. Ale teraz twoja kolej. Jak jej na imię? Roześmiał się cicho. - Sophie. I jest bardzo ładna, bardzo inteligentna i bardzo mi się podoba, i ja jej się podobam, ale ona tego nie chce. W zasadzie poprosiła mnie, żebym dał jej spokój, i tak też zrobię. - To bardzo rozsądne i dobrze o tobie świadczy, ale zupełnie niepodobne do ciebie. O ile wiem, chyba nigdy nie odpuściłeś kobiecie, która ci się spodobała. To była prawda, do czasu Andrei. Ona też z początku mówiła „nie”, ale on był za-uroczony. Nie odpuszczał, i w końcu zmieniła zdanie. I nie mogło się to skończyć gorzej dla nich obojga. - Może po prostu dorosłem? - Mhm… - Pokiwała głową, najwyraźniej nieprzekonana. - Jasne. Wstał. - Cóż, tak czy inaczej, spadam. Przed pracą muszę jeszcze wpaść do cukierni i kostnicy. Tess uniosła brwi. - „Cukiernia” i „kostnica” to dwa słowa, które nie powinny występować w jednym zdaniu, Vito. Wrócisz na kolację?

- Nie wiem. - Cmoknął ją w czoło. - Zadzwonię, czy będę, czy nie. - Muszę wyprawić chłopców do szkoły. - Rozejrzała się po kuchni. -A potem pójdziemy z Gusem chyba poszukać jakichś zasłonek. Twoje okna wyglądają tak smutno. To Tess wyglądała smutno, ale Vito nie mógł nic na to poradzić, tak jak nie mógł nic poradzić na smutek, który widział wczoraj na twarzy Sophie. Wtorek, 16 stycznia, godz. 08.01 - Mm… - Jen McFain zatopiła zęby w pączku posypanym cukrem pudrem. - Częstuj się. - Pchnęła pudełko w stronę Beverly Jenkins, śledczej, którą razem z jej partne-rem Liz przydzieliła do śledztwa Vita. Beverly spojrzała na pudełko z nienawiścią. - Jak ty to robisz, że jesteś taka chuda, McFain? - Metabolizm. - Jen wyszczerzyła zęby. - Ale jeśli to cię pocieszy, to moja mama twierdzi, że ten metabolizm zatrzyma się z piskiem opon, kiedy stuknie mi czter-dziestka, i każdy kęs, jaki zjem, wyląduje mi na tyłku. Usta Beverly drgnęły. - Więc jest jakaś boska sprawiedliwość. Do sali weszły Liz i Katherine, a z nimi Tim Riker, partner Beverly. - Na czym stoimy, Vito? - spytała Liz, kiedy zajęli miejsca, a pudło z pączkami okrążyło stół. - Liz podała wam wczoraj większość szczegółów - powiedział Vito do Rikera i Jenkins. - Mamy potwierdzoną tożsamość jednej ofiary, a wieczorem prawdopodobnie zidentyfikowaliśmy dwie kolejne. - Podszedł do tablicy, na której odtworzył szkic Katherine przedstawiający mapę grobów. W każdym prostokącie umieścił krótki opis ofiary, przyczynę śmierci i przybliżony czas zgonu. - Zidentyfikowaliśmy Warrena Keyesa i przypuszczalnie te dwie kobiety. - Wskazał pola trzy-dwa i jeden-jeden. - Kobieta ze złożonymi rękami to może być Brittany Bellamy. - Przykleił jej zdjęcie z boku. - Brittany była modelką. Jej zdjęcie i lista klientów są w pakietach informacyjnych, które przygotowałem dla każdego z was. Nie wiemy, gdzie mieszka. Jej nazwisko nie figuruje w

Rejestrze Osób Zaginionych ani w ewiden-cji wydziału komunikacji. Być może nie jest stąd. - A ta druga kobieta? - spytała Liz. - Nazywa się Claire Reynolds - odparła Katherine. - Miała metalowy implant w głowie i amputowaną nogę, prawą, nad kolanem. Przyszłam o szóstej i skontaktowałam się z wytwórcą implantu. Dopasowali numer seryjny do nazwiska Claire Reynolds. Płytka została umieszczona w jej czaszce po wypadku samochodowym. Claire mieszkała wtedy w Georgii, a operację przeprowadzono w Atlancie. Zakładam, że jej noga uległa kontuzji w tym samym wypadku. Będę wiedziała więcej, kiedy dostanę jej historię choroby. Dalej mówił Vito: - Jakieś cztery lata temu Claire przeprowadziła się do Filadelfii. Ostatnie znane miejsce jej zatrudnienia to jedna z filii biblioteki. Rodzice zgłosili jej zaginięcie mniej więcej czternaście miesięcy temu. Rysopis pasuje do ciała, które znaleźliśmy. - A czas zaginięcia zgadza się ze stopniem rozkładu - dodała Katherine. Jeszcze nie zaczęłam autopsji, ale prześwietliłam ją dzisiaj rano. Ma skręcony kark. Żadnych innych ewidentnych obrażeń. Vito przykleił jej zdjęcie obok prostokąta oznaczającego jej grób. - Ściągnąłem zdjęcie z bazy danych wydziału komunikacji. Trzeba zawiadomić jej rodziców. Beverly robiła notatki. - Możemy się tym zająć. Sprawdzimy też, czy uda się dostać próbkę włosów albo czegokolwiek innego, co mogłoby posłużyć do porównania DNA. - Kobietę ze złożonymi rękami znaleźliście na tym samym portalu dla modeli, z którego korzystał Warren Keyes - powiedział Tim. - Czy Claire też była modelką? I czy jest jakaś możliwość, że znajdziemy tam pozostałych? - Nie sprawdzałem jeszcze, czy była modelką. Właściwie nie ma odpowiedniego wyglądu, ale to jeszcze o niczym nie świadczy. Warto sprawdzić. - Wątpię, żeby ci starsi ludzie byli modelami - wtrąciła Liz. - Jest bardziej prawdopodobne, że znajdziecie tam trzech młodych mężczyzn. Vito zmarszczył brwi. - Tino powiedział, że z tych chłopaków zostało zbyt mało, żeby dał radę

zrobić szkic, a antropolog sądowy jest na konferencji do przyszłego tygodnia. Beverly uniosła brwi. - Tino? - spytała. - Mój brat, alias darmowy konsultant od rekonstrukcji twarzy. To on narysował dziewczynę ze złożonymi rękami. Jego szkic posłużył nam do odnalezienia Brittany Bellamy na portalu UCanModel. - Vito wyciągnął rysunek Tina z teczki i położył go na środku stołu. - Sądzi, że zdoła narysować starszych państwa, ale nikogo więcej. - Jest niezły - stwierdził Tim, porównując szkic ze zdjęciem Brittany. Ale jeśli nie może nam zrobić rysunków, możemy spróbować dopasować cechy fizyczne do listy zaginionych. - Warto spróbować - przyznał Vito. - Ale najpierw musimy potwierdzić, że ta ofiara to naprawdę Brittany Bellamy. Kiedy już zawiadomicie rodziców Claire Reynolds, moglibyście podzwonić po klientach Brittany? Może uda się wam zdobyć jej adres. Jen uniosła brew. - A ty co będziesz robił? - Ja będę tropił sprzęt, którego sprawca użył przy ostatnich morderstwach. Chcę ustalić, kto te rzeczy kupił. Sophie Johannsen dała mi listę ludzi, którzy sprzedają kopie albo mogą wiedzieć o sprzedaży autentycznych artefaktów. Szukam krzesła, łoża madejowego, miecza i kolczugi. - Spojrzał na Katherine. - Nick sądzi, że te okrągłe sińce mogła zrobić kolczuga. - Może mieć rację. Ktoś musiałby uderzyć go z ogromną siłą, by spowodować takiego rodzaju zasinienia - powiedziała zamyślona. - Może młotem. - Ale to nie wyjaśnia pozostałych obrażeń - zauważyła Liz. Przysunęła do siebie zdjęcia ofiary trzy-jeden. - W głowę i w ramię dostał czymś ciężkim i ostrym. Powiedziałabym wręcz: zębatym. - Cios w głowę padł poziomo - dodała Katherine. - Był na tyle silny, by odłupać górną część czaszki. Cios w ramię był pionowy. - Warren zapewne trzymał kiedyś miecz - zasugerowała Jen. - Może to rany od miecza? Katherine pokręciła głową. - To nie było gładkie ostrze. Raczej coś tępego z ostrymi elementami.

- I średniowieczne. - Jen się skrzywiła. - To może taka kolczasta kula na łańcuchu? Jeśli ktoś porządnie nią kręcił, mogła zadać cios z taką siłą. - Kiścień - rzucił Tim i się skrzywił. - Boże… - Dodam kiścień do mojej listy - rzekł Vito. - Dobrze. Wiemy, że ktoś oglądał profil Warrena dzień przed jego zniknięciem. Portal pozwala ewentualnym pracodawcom skontaktować się z modelami przez pocztę elektroniczną. Nie wiemy, kto do niego napisał, bo wysłał wirusa, który wykasował jego twardy dysk. - Może wydobędziemy coś z komputera Brittany Bellamy - powiedziała Liz. - Ściągnijcie go do laboratorium. Wejdźcie też na jej konto i sprawdźcie, czy miała jakieś trafienia w zeszłym miesiącu. Beverly kiwnęła głową. - Jasne. Wiesz co, Vito, jest w tym jedna rzecz, która nie daje mi spokoju. - Tylko jedna? - spytał Vito. Posłała mu krzywy uśmieszek. - Odciski palców starszego mężczyzny. W raporcie napisałeś, że twoim zdaniem to było jedyne morderstwo z tych wszystkich popełnione w afekcie, i to ma sens. Ale po co usunął mu odciski palców? Morderca musiał chyba wiedzieć, że tego człowieka można zidentyfikować po odciskach, ale to byłoby zagrożeniem tylko w przypadku odnalezienia ciała. A najwyraźniej nie sądził, że którakolwiek z pozostałych ofiar zostanie odnaleziona. Nie starał się utrudnić identyfikacji żadnej z nich. - To był element tortur - wyjaśniła Katherine. - Opuszki zostały odcięte, kiedy ten człowiek jeszcze żył. Ktokolwiek to jest, morderca naprawdę go nienawidził. - Niech Tino narysuje ich twarze - zasugerował Vito. - Potem zobaczymy, czy coś nam z tego przyjdzie. A co ze staruszką pochowaną w pierwszym rzędzie? - Nawet jeszcze na nią nie zerknęłam. Dzisiaj przeprowadzę sekcję. Katherine spojrzała na Jen. - Dowiedziałaś się czegoś o kuli, którą wyjęłam z ciała jeden-trzy? - Tak. To pocisk z niemieckiego ługera - odparła Jen, z satysfakcją kiwając głową. Technik od balistyki uważa, że to zabytek z lat czterdziestych. Jeszcze dzisiaj sprawdzi to dokładniej. Liz wzruszyła ramionami.

- To dość popularne pistolety, nawet te zabytkowe. Zapewne nie uda się go namierzyć. Ale Tim kiwał głową. - Tak, ale to dość znaczący fakt, biorąc pod uwagę, że ta ofiara leżała obok gościa z odłamkami granatu w brzuchu. Ciekaw jestem identyfikacji granatu, którego użył morderca. A to, że pistolet jest zabytkowy, to kolejny dowód, że ten facet stawia na autentyzm, gdzie tylko się da. - Tim spojrzał na Vita. - Masz już dwie historyczne serie tematyczne, obie związane z wojną. - Masz rację. Musimy tylko wykombinować, dlaczego. Jen, co wiemy o polu? - Jeszcze nic. Dzisiaj zaczniemy przesiewać ziemię. Posłałam próbki z każdego grobu razem z próbką ziemi z pola do laboratorium. Za parę dni powinni mieć gotową analizę. Przekonamy się przynajmniej, czy wypełnienie grobów pochodzi z pola. - Ja bym chciała wiedzieć, dlaczego akurat to pole - powiedziała Liz, zamyślona. Co zaprowadziło go akurat w to miejsce? - Słuszne pytanie. - Vito je zanotował. - Sprawdzimy ciotkę Harlana P. Winchestera. Już nie żyje, ale była właścicielką tej ziemi, kiedy wykopano pierwszy grób. Co jeszcze? - Dziś po południu spodziewam się ekspertyzy silikonowego lubrykantu powiedziała Katherine. - Dobra. - Vito wstał. - Na razie skończyliśmy. Każdy wie, co robić. Spotkajmy się o piątej, żeby podsumować sprawę. Bądźcie w kontakcie i uważajcie na siebie.

10 Wtorek, 16 stycznia, godz. 08.35 Kiedy Sophie weszła do muzeum, Patty Ann nie było w recepcji. Za biurkiem siedział za to Theo Czwarty. Ucieszyła się na jego widok. - Jesteś. Teraz ty ponosisz sobie zbroję. Pokręcił głową. - Nie dzisiaj. Nie będzie mnie, kiedy przyjdzie pierwsza wycieczka. - Theo, musisz zostać. To łażenie w zbroi to koszmar. - Za który mój ojciec dobrze ci płaci - odparł zimno Theo. Sophie miała ochotę go walnąć, ale Theo był potężnym młodym człowiekiem, wielkim jak dąb. - No więc dowiedz się, chłopcze, że twój tatuś płaci mi… - Przerwała. Jej mizerna pensja nie była odpowiednim tematem do rozmowy z synem właściciela. Odwróciła się i ruszyła do siebie. - Sophie, jest paczka dla ciebie. - Theo wskazał niewielkie pudełko na kontuarze. Zirytowana na siebie, że rozzłościła się na chłopaka, wzięła pudełeczko z blatu i zabrała je do swojego gabinetu. Zamknęła za sobą drzwi. Gniewnymi ruchami zdarła papier z pudełka i otworzyła wieczko. Po czym upuściła pudełko, zasłaniając ręką usta, by nie krzyknąć. Z pudełka wyturlała się martwa mysz. Bez głowy. Na dnie pudełka była łapka na myszy, która posłużyła za narzędzie egzekucji. Oddychając ciężko, Sophie klapnęła na oślep na krzesło, wciąż z dłonią na ustach. Poczuła żółć podchodzącą do gardła, ale opanowała odruch wymiotny. Dobrze wiedziała, kto i dlaczego przysłał jej mysz, bo identyczną paczkę dostała dziesięć lat te-mu. Od żony Alana Brewstera. Amanda Brewster nie lubiła kobiet, które sypiały z jej mężem, nawet tych, które zostały przez niego oszukane. Clint Shafer nie tracił czasu. Musiał pochwalić się Alanowi, że Sophie wczoraj do niego dzwoniła. A Amanda widocznie podsłuchiwała. Powinnam zawiadomić policję. Ale wiedziała, że nie zrobi tego dziś, tak

jak nie zrobiła wtedy, bo w głębi duszy była przekonana, że Amanda Brewster ma prawo do swojego gniewu. Zgarnęła więc mysz wieczkiem i zamknęła pudełko. Przeszło jej przez myśl, żeby wyrzucić wszystko do śmietnika, ale wiedziała, że nie może, tak jak nie mogła przemilczeć wczoraj nazwiska Alana. Postanowiła, że pochowa mysz później. Wtorek, 16 stycznia, godz. 09.15 Daniel Vartanian wyrwał strony z hotelami z książki telefonicznej, którą znalazł w szufladzie hotelowej nocnej szafki. Zamierzał, uzbrojony w zdjęcia rodziców, najpierw odwiedzić hotele sieci, z których zwykle korzystali, a potem wszystkie inne. Wiązał krawat, kiedy odezwała się komórka. Dzwoniła Susannah. - To był kierunkowy z Atlanty - powiedziała Susannah, nawet się nie witając. Komórka, zarejestrowana na mamę. To powinno go trochę uspokoić. - Więc dzwoniła do babci z własnego telefonu, żeby powiedzieć, że wybiera się do ciebie. Wiesz może, gdzie dokładnie znajdowała się komórka, kiedy mama wykonała ten telefon? Susannah milczała przez długą chwilę. - Nie, ale spróbuję się dowiedzieć. Cześć. Zawahał się chwilę, w końcu westchnął. - Suze… Przepraszam. Przykro mi. Usłyszał ostrożny wydech. - Wiem, że ci przykro, Danielu. Ale spóźniłeś się o jakieś jedenaście lat. Informuj mnie na bieżąco. -1 rozłączyła się. Oczywiście miała rację. Popełnił tyle błędów. Wrócił do wiązania krawata, ale ręce mu się trzęsły. Może tym razem wreszcie zrobi coś jak należy. New Jersey, wtorek, 16 stycznia, godz. 09.30 Biuro doktora Brewstera samo w sobie jest minimuzeum, pomyślał Vito, gdy asystentka Brewstera wprowadziła go do środka. Z kolei asystentka… hm… w niej nie było niczego mini. Była wysoka, jasnowłosa, o figurze lalki Barbie. Vito

natychmiast pomyślał o Sophie. Widać Brewster lubił, żeby jego asystentki były młode, wysokie, jasnowłose i piękne. Tegoroczny model miał na imię Stephanie i ociekał seksem przy każdym ruchu. - Alan już idzie. Prosił, żeby się pan rozgościł - dodała ze znaczącym uśmiechem, który zapraszał Vita, by poczuł się jak najbardziej rozgoszczony. - Mogę panu coś zaproponować? Kawę? Herbatę? - „Siebie?”, sugerował żartobliwy błysk w jej oczach. Vito zachował dystans. - Nie, dziękuję. Niczego mi nie trzeba. - Gdyby pan zmienił zdanie, jestem tuż za drzwiami. Prawie sam, Vito podziwiał stonowany przepych. Mahoniowe biurko Brewstera miało wielkość boiska piłkarskiego i panował na nim nieskazitelny porządek. Lśniącą powierzchnię „zaśmiecało” tylko jedno zdjęcie w ramce, przedstawiające kobietę z dwójką nastoletnich chłopców. Pani Brewster i dzieci. Przy jednej ze ścian stały półki pełne bibelotów z całego świata. Druga ściana pokryta była zdjęciami. Po bliższej inspekcji Vito stwierdził, że niemal wszystkie przedstawiają tego samego mężczyznę. Doktor Brewster, jak sądzę. Fotografie obejmowały dwie dekady, ale Brewster zawsze był schludny, opalony i wyrafinowany. Wiele zdjęć zrobiono na wykopaliskach; opatrzone były nazwą miejsca i datą. Rosja, Walia, Anglia… Na każdym zdjęciu Brewster stał obok jakiejś pięknej wysokiej blondynki. Vito zatrzymał się przy zdjęciu z podpisem „Francja”, ponieważ blondynką była Sophie. Dziesięć lat młodsza, stała koło Brewstera w wojskowej kurtce i czerwonej bandanie. A na jej twarzy widniał uśmiech mówiący o czymś więcej niż radości z pracy. Była zakochana. A Brewster żonaty. Vito zastanawiał się przez chwilę, czy wiedziała, ale szybko odpędził tę myśl. Oczywiście, że nie. Teraz jej wczorajsze słowa stały się zupełnie zrozumiałe. Cichy dźwięk za plecami kazał mu podnieść wzrok, i w szybce zdjęcia, zobaczył Brewstera stojącego za nim i obserwującego go w milczeniu. Vito patrzył na fotografię z Francji jeszcze przez kilka sekund, po czym poświęcił tyle samo czasu zdjęciom z Włoch i Grecji, jakby wciąż myślał, że jest sam. W końcu Brewster odchrząknął i Vito odwrócił się, otwierając szerzej oczy.

- Doktor Brewster? Brewster zamknął za sobą drzwi. - Alan Brewster. Proszę siadać. - Wskazał fotel, po czym zajął miejsce za masyw-nym biurkiem. - W czym mogę panu pomóc? - Najpierw muszę prosić, by zachował pan moje pytania w tajemnicy. Brewster rozłożył ręce, po czym złączył palce obu rąk. - Oczywiście. - Dziękuję. Prowadzimy sprawę, w której, jak podejrzewamy, pewnei kradzione dobra zmieniły właściciela - zaczął Vito. Brewster uniósł brwi. - I podejrzewa pan któregoś z moich studentów? Rozmawiamy o telewizorach, wieżach stereo? Fałszywych dyplomach? - Nie. Przedmioty, które odkryliśmy, wyglądają na antyki. A konkretnie i średniowieczne artefakty. Szukaliśmy w Internecie profesorów historii i archeologii, i pańskie nazwisko pojawia się wśród ekspertów z tej dziedziny. Przyszedłem prosić pana o konsultację. - Rozumiem. A więc zaczynajmy. O jakiego rodzaju obiektach mówimy? Vito rozważył wszystkie opcje. Nie lubił Brewstera, ale nie lubił go jeszcze, zanim przeszedł przez te drzwi. To, że facet zdradza żonę, nie znaczy jeszcze, że nie będzie cennym źródłem informacji. - Różnego rodzaju broń. Miecze i kiścienie, na przykład. - Jedno i drugie łatwo skopiować. Chętnie potwierdzę autentyczność wszystkiego, co znaleźliście. Broń i sztuka wojenna to moja dziedzina. - Dziękuję. Być może skorzystamy z pańskiej oferty. - Vito zawahał się, zamyślony. Prędzej czy później musi spytać o krzesło. Równie dobrze teraz. Znaleźliśmy też krzesło. - Krzesło? - powtórzył Brewster z cieniem lekceważenia w głosie. Jakież to krzesło? - Takie z kolcami. Z mnóstwem kolców - wyjaśnił Vito i patrzył, jak

twarz Brewstera blednie i przybiera wyraz, który mógł być szokiem. Kolor szybko jednak wrócił na jego policzki. Brewster odzyskał zimną krew. - Sądzicie, że znaleźliście krzesło inkwizytorskie? Macie je u siebie? - Tak - skłamał Vito. - I jesteśmy ciekawi, w jaki sposób ktoś mógł wejść w jego posiadanie. - Takie artefakty są niezmiernie rzadkie. To, co macie, to z pewnością kopia. Musielibyśmy dokonać ekspertyzy. Jeśli przywieziecie je do mnie, z radością pomogę. Prędzej mi kaktus wyrośnie, pomyślał Vito. - Jeśli jednak jest autentyczne, to skąd może pochodzić? - Pierwotnie z Europy, ale niewiele ich się zachowało. Rzadko są wystawiane na sprzedaż czy na aukcję. - Doktorze Brewster, przejdźmy do sedna, dobrze? Mówię o czarnym rynku. Gdyby ktoś chciał kupić taki artefakt jak krzesło, do kogo by się zwrócił? Oczy Brewstera błysnęły. - Nie mam zielonego pojęcia. Nie znam nikogo, kto zajmuje się nielegalnym han-dlem, a gdybym znał, natychmiast doniósłbym na niego władzom. - Przepraszam - mruknął Vito, uważnie obserwując rozmówcę. Płomień w oczach Brewstera przygasł. Jeśli grał, to był świetnym aktorem. Vito pomyślał o Sophie. Tak, Brewster musiał być świetnym aktorem. - Nie zamierzałem sugerować, że może być pan zamieszany w cokolwiek nielegalnego. Ale gdyby jedno z tych krzeseł nagle się gdzieś pojawiło, to czy pan by o tym słyszał? - Z całą pewnością. Ale nie słyszałem. - Czy wie pan o jakichś prywatnych kolekcjonerach, którzy mogą być zainteresowani tego rodzaju przedmiotami, jeśli pojawią się na legalnym rynku? Brewster otworzył szufladę, wyjął podkładkę do pisania i zanotował kilka nazwisk. - To są absolutnie uczciwi ludzie. Jestem pewien, że nie będą potrafili panu pomóc, tak j ak i j a. Vito wsunął kartkę do kieszeni. - Z pewnością ma pan rację. Dziękuję za poświęcony mi czas, doktorze.

Gdyby pan o czymś usłyszał, proszę do mnie zadzwonić. Oto moja wizytówka. Brewster wrzucił wizytówkę do szuflady razem z podkładką. - Stephanie pana odprowadzi. - Vito był już przy drzwiach, gdy Brewster dodał: Proszę powiedzieć Sophie, że ją pozdrawiam. Ukrywając zaskoczenie i robiąc zdziwioną minę, Vito się odwrócił. - Słucham? - Niechże pan da spokój. Wszyscy mamy swoje źródła. Ja mam swojej a pan ma… Sophie Johannsen. - Uśmiechnął się. Vito miał ochotę wykłuć mu oko, które błysnęło przebiegle. - Trafił się panu smakowity kąsek. Sophie była jedną z moich najzdolniej-szych asystentek. Vito ledwie opanował barbarzyńskie pragnienie, by przeskoczyć przez mahoniowe biurko i rozkwasić Brewsterowi gębę. Ale pokręcił tylko głową. - Przykro mi, doktorze. Naprawdę nie wiem, o czym pan mówi. Może tą Sophie Johnson… - Johannsen - poprawił gładko Brewster. - Wszystko jedno. Może rozmawiała z moją szefową, ale… - Vito wzruszył ramionami. - Nie ze mną. - Zmusił się do konspiracyjnego tonu. Choć wygląda na to, że ominęło mnie coś wyjątkowego. Brewster lekko zmrużył oczy. - W rzeczy samej. W rzeczy samej. Wtorek, 16 stycznia, godz. 10.30; Vito musiał przyznać, że z zawodowego punktu widzenia była to całkowicie bez-produktywna wycieczka. Brewster nie dostarczył żadnych użytecznych informacji i Vito nie sądził, by nazwiska, które mu podał, okazały się przydatne. Postanowił jednak sprawdzić te tropy w nadziei, że dowie się czegoś więcej. Zadzwoniła jego komórka, na wyświetlaczu pokazało się nazwisko Rikera. - Vito, tu Tim. Właśnie wyszliśmy od rodziców Claire Reynolds. Mieli wszystkie jej rzeczy w pudłach w piwnicy. Bev zabrała trochę włosów z jej

szczotki, więc możemy pobrać DNA. Rodzice mówią, że pojechali do jej miesz kania tuż przed Świętem Dziękczynienia, rok temu, kiedy przestała odbierać telefony. Potem sprawdzili jej miejsce pracy i okazało się, że biblioteka, w której była zatrudniona, dostała list z wymówieniem piętnaście miesięcy temu. Matka ; twierdzi stanowczo, że podpis nie jest Claire. List też przywieziemy. - Hm… Ktoś nie chciał, żeby uznano ją za zaginioną. - Też tak pomyśleliśmy. Ale nie to jest najlepsze. W pudle z jej rzeczami były dwie protezy nogi, jedna do biegania, druga do sportów wodnych. I… zrobił pauzę dla efektu - buteleczka silikonowego lubrykantu. Vito wyprostował się na siedzeniu. - Naprawdę? A to ciekawe. - No właśnie. - W głosie Rikera słychać było triumf. - Akurat ta nie była jeszcze otwierana. Matka powiedziała, że Claire używała lubrykantu do zakładania nogi i że trzymała butelki w mieszkaniu, w samochodzie i torbie z rzeczami na siłownię, więc mogła mieć kilka przy sobie, kiedy została zamordowana. - Bardzo praktyczna pamiątka dla naszego mordercy. - Zgadza się. Zlecimy laboratorium porównanie żelu z próbkami, które Katherine pobrała z ciał ofiar. - Świetnie. A co z komputerem Claire? - Jej rodzice twierdzą, że nie miała komputera. Kiedy skończymy w laboratorium, weźmiemy się za telefony i poszukamy Brittany Bellamy. - Więc będziemy mieli trójkę, zostanie jeszcze sześcioro. Dostałem kilka nazwisk prywatnych kolekcjonerów od profesora, u którego byłem. Sprawdzę ich. Kiedy usłyszałem, że ten luger był zabytkowy, jestem coraz bardziej przekonany, że nasz ptaszek używa najbardziej autentycznych narzędzi, jakie może znaleźć. Ale na wszelki wypadek odwiedzę też kilku handlarzy, którzy sprzedają reprodukcje na Średniowiecznych Festiwalach. Zobaczymy, co z tego wyniknie. Bądź w kontakcie. Vito zamknął telefon i siedział przez chwilę, ściskając go w garści i patrząc na skle-pik, przed którym zaparkował. Stryszek Andy’ego była to jedyna firma z listy Sophie, która miała prawdziwy sklep. Wszyscy inni handlowali przez Internet. Na razie Vito wolał rozmawiać z ludźmi, których mógł widzieć na własne oczy i obserwować ich reakcje. Tak jak obserwował Brewstera. Śliska gnida. Ale skąd Brewster wiedział,

że przysłała go Sophie? Miała do nikogo nie dzwonić, tylko podać im nazwiska. Marszcząc brwi, wybrał numer jej komórki. Odebrała. W jej tonie wyczuł rezerwę. - Tu Sophie. - Sophie, mówi Vito Ciccotelli. Przepraszam, że znów zawracam ci głowę, ale… Westchnęła. - Ale właśnie rozmawiałeś z Alanem Brewsterem. Podał ci jakieś użyteczne informacje? - Nazwiska trzech kolekcjonerów, którzy, jak twierdzi, są absolutnie uczciwi i działają legalnie. Ale, Sophie, on wiedział, że to ty podałaś mi jego nazwisko. Próbowałem się wyłgać, ale ktoś mu o tym powiedział, jeszcze zanim przyszedłem. Z kim rozmawiałaś? Milczała przez chwilę. - Z gościem, który był ze mną na ostatnim roku tego lata, kiedy pracowałam dla Brewstera. Nazywa się Clint Shafer. Nie chciałam dzwonić do nikogo z nich, ale nie mogłam sobie przypomnieć nazwiska Kyle’a Lombarda, a wtedy Kyle i Clint się przyjaźnili. - Dzwoniłaś jeszcze do kogoś? - Tylko do mojego promotora, tego, którego wpisałam na listę. Zadzwoniłam do Etienne’a jeszcze przed spotkaniem z tobą wczoraj wieczorem i zostawiłam mu wiadomość na poczcie głosowej, że powinien porozmawiać z tobą, kiedy zadzwonisz. Oddzwonił do mnie wczoraj, późnym wieczorem. Kiedy rzuciła Brewstera, zmieniła promotora, pomyślał Vito. Jej ton był niepewny, jakby spodziewała się, że będzie zły, więc starał się mówić łagodnie. - Czy twój promotor powiedział coś interesującego? - Tak - odparła, już trochę mniej spięta. - Wysłałam ci e-maila. Żeby nie musieć z nim więcej rozmawiać. Wiedziała, co powie Brewster, a jednak podała im jego nazwisko. - Nie sprawdzałem jeszcze poczty. Co powiedział? - To tylko plotki, Vito. Etienne słyszał je na bankiecie. Vito wyjął notes. - Czasami plotki są prawdziwe. Jestem gotowy. - Słyszał, że jeden z ich sponsorów, Alberto Berretti, niedawno zmarł.

Facet mieszkał we Włoszech i miał wielką kolekcję mieczy i zbroi, ale ludzie od lat szeptali, że kolekcjonuje też narzędzia tortur. Rodzina ostatnio wystawiła jego kolekcję na aukcję, ale do sprzedaży zaoferowano mniej niż połowę mieczy i żadnego z tych rzekomych narzędzi tortur. Etienne słyszał, że kilku ludzi pytało o nie dyskretnie, ale rodzina twierdzi, że znalazła tylko to, co wystawiono na aukcji. - Twój promotor wierzy rodzinie? - Powiedział, że ich nie zna i nie zamierza spekulować. Ale najważniejsze jest to, że gdzieś są jakieś przedmioty, nie wiadomo gdzie i jakie. Może związane z twoją sprawą, a może nie. Przykro mi, Vito, tylko tyle wiem. - Bardzo nam pomogłaś - powiedział. - Sophie, a co do Brewstera… - Muszę kończyć - ucięła spięta. - Mam dużo pracy. Do widzenia, Vito. Gdy się rozłączyła, Vito gapił się na telefon przez dobrą minutę. Powinien jej posłuchać. Kiedy ostatnio uparł się, by zdobyć kobietę, wyszło fatalnie. I znów może być tak samo. Albo może wyjść doskonale i będzie miał to, czego zawsze pragnął. Kogoś, kto czeka tylko na niego po długim dniu. Kogoś, dla kogo warto wracać do domu. Może to byłaby Sophie Johannsen, a może nie. Ale nigdy się nie dowie, jeśli nie spróbuje. I tym razem będzie musiał zrobić wszystko, żeby wyszło dobrze. Ostatecznie zdecydowany, wybrał numer na komórce. - Hej, Tess, tu Vito. Musisz coś dla mnie zrobić. Nowy Jork, wtorek, 16 stycznia, godz. 10.45 - Rany. - Oczy Van Zandta nie odklejały się od monitora, gdy Inkwizytor walczył z Dobrym Rycerzem z mieczem w jednej i kiścieniem w drugiej ręce. VZ ściskał pada, aż zbielały mu kostki. Jego twarz była niczym studium skupienia. - Na Boga, Frasier, to jest niesamowite. To postawi ORO na równi z Sony. Uśmiechnął się. Sony to była firma, którą wszyscy chcieli dogonić. Gry Sony były w milionach domów. Milionach. - Wiedziałem, że ci się spodoba. To jest finałowa walka. Na tym etapie Inkwizytor stał się już wszechmocny i ukradł dla siebie Królową. Rycerz zginie, próbując wywal-czyć jej wolność. Bo jest… no, wiesz, rycerzem. - Cudowny mit rycerskości. - Van Zandt walczył tak zaciekle, że drgał mu mięsień na szczęce. - Sztuczna inteligencja jest doskonała. Tego rycerza

cholernie trudno za-bić. No, umrzyj już - wycedził przez zęby. - No, umieraj. Umrzyj dla mnie. Tak! - Rycerz padł na kolana, potem na pierś, gdy VZ wymierzył śmiertelny cios kiścieniem. Ściągnął brwi. - Ale to jest… takie… mało klimatyczne. Miałem nadzieję na trochę więcej… - Wykonał nieokreślony gest. - No, wiesz… Spodziewając się takiej reakcji, Frasier wyjął z kieszeni złożoną kartkę i popchnął ją w stronę Van Zandta po blacie biurka. - Proszę. Spróbuj tak. Z oczami błyszczącymi jak u dziecka Van Zandt wprowadził kod, otwierając alter-natywną wersję gry. - Tak! - syknął, kiedy głowa Dobrego Rycerza rozprysła się, a w powietrzu poszy-bowały kawałki kości i mózgu. - Właśnie o to mi chodziło. Zerknął kątem oka. - Całkiem sprytnie, zrobić z tego easter egg*5. Jeśli gracze nie wykombinują kodu w ciągu pół roku po wejściu na rynek, zorganizujemy „przeciek”. W dwie godziny kod będzie w całym necie, a my zapewnimy sobie bardzo skuteczną, darmową reklamę. - Matki, księża i nauczyciele podniosą raban, sprzeciwiając się bezsensownej przemocy, wszechobecnej w naszym społeczeństwie - dodał Frasier z uśmiechem. - A sku-tek będzie taki, że ich dzieciaki polecą do sklepów po kolejne egzemplarze. Van Zandt wyszczerzył radośnie zęby. - Właśnie tak. Mógłbyś dorzucić też parę rozbieranych scen. Jeśli przemoc nie doprowadzi ich do białej gorączki, to trochę golizny na pewno. Seks ukazany wprost byłby jeszcze lepszy. Frasier zastanowił się nad scenami z udziałem nagiej Brittany Bellamy. Nie było seksu, ale przemoc była tak krwawa, że VZ na pewno będzie zadowolony. Nie zamierzał dzisiaj pokazywać mu lochu, ale chwila wydawała się odpowiednia. Wyjął CD z walizki laptopa. - Chcesz zerknąć na loch? Van Zandt wyciągnął rękę. Na jego twarzy malowała się chciwa niecierpliwość. 5 * Easter egg (ang.) - dosł. wielkanocne jajko; w żargonie graczy termin oznaczający niespodziankę umieszczaną w grze przez twórców, niezwiązanąz fabułą, dostępną po wykonaniu odpowiednich czynności lub wprowadzeniu

kodu (przyp. tłum.). - Dawaj. Pochylił się do przodu. VZ wyrwał płytkę z jego dłoni. - Tak loch będzie wyglądał pod koniec - wyjaśnił Frasier, gdy VZ wsuwał płytę do komputera. - Inkwizytor zaczyna niemal od zera, oskarżając właścicieli ziemskich o czary, i przejmuje ich majątki po aresztowaniu i zabiciu ich konwencjonalną bronią: mieczem, mieczem, i tak dalej. W miarę, jak się bogaci, kupuje większe i lepsze zabawki do torturowania. Gdy sekwencja się zaczęła, kamera powędrowała przez mgłę na cmentarz 1 przy kościele - wiernej kopii francuskiego opactwa pod Niceą. Van Zandt spojrzał na niego zaskoczony. - Umieściłeś loch w kościele? - Pod kościołem. To takie średniowieczne granie na nosie elitom. Czyli klerowi. Wargi Van Zandta drgnęły. - Nie chcę stać koło ciebie w czasie burzy z piorunami. - Kamera weszła do kościoła i posuwała się dalej, przez kryptę. - Bardzo ładnie, Frasier. Szczególnie podobają mi się nagrobki. Bardzo autentyczne. - Dzięki. - Gipsowe odlewy stanowiły świetne modele. Tyle że teraz musi zamówić więcej żelu do zakładania nogi. Zużył cały zapas Claire i uszczuplił własny. Kamera zeszła po schodach, do jaskini, gdzie Brittany Bellamy czekała na swój los. - Ta kobieta to Brianna. Jest oskarżona o czary. Ale Inkwizytor wie, że ona naprawdę jest wiedźmą, i chce, żeby wyjawiła swoje tajemnice. Będzie wyjątkowo opornym więźniem. - Cicho. Daj mi oglądać - prychnął Van Zandt. -I oglądał. Rozbawienie na jego twarzy zmieniło się w przerażenie, gdy Inkwizytor posadził wrzeszczącą kobietę na kol-czastym krześle. - Mój Boże - szepnął, kiedy krzyki i Brianny przeszyły powietrze. Mój Boże. - Tak jak i Warren, Brittany cierpiała wspaniale, jej krzyki brzmiały jak muzyka. Zwyczajnie zaimportował nagranie do animacji. Kiedy Inkwizytor przyłożył płomień do krzesła, Brittany wrzasnęła z bólu na całe gardło. Van Zandt zbladł. Kiedy scena skończyła się zbliżeniem oczu Brianny w momencie śmierci, Van Zandt oklapł na krześle, z kroplami

potu na czole. Gapił się na monitor, na którym ukazało się logo ORO. Po pełnej minucie ciszy Frasier zaczerpnął powietrza, gotów bronić swojego dzieła. - Nie zmienię tego, VZ. Van Zandt uniósł rękę. - Cicho. Myślę. Minęło dobrych pięć minut, nim Van Zandt obrócił się z krzesłem i spojrzał na niego. - Wytnij tę scenę. Frasier poczuł, jak wzbiera w nim gniew. - Nie będę ciął moich scen, VZ. Van Zandt przewrócił oczami. - Czy ty nie masz za grosz cierpliwości? Umieścimy scenę z krzesłem w grze, ale będzie ukryta. Kod do krwawej wersji walki z Rycerzem wypuścimy jako darmową reklamę. A potem udostępnimy kod do egzekucji na krześle… ale nie za darmo. Otwarcie tej części lochu będzie kosztowało naszych klientów kolejne dwadzieścia dziewięć dolarów dziewięćdziesiąt dziewięć centów. Sama gra miała kosztować czterdzieści dziewięć dziewięćdziesiąt dziewięć. Plan Van Zandta gwarantował dodatkowy przychód bez dodatkowych kosztów, zwiększa-jąc zyski o ponad połowę. - Ty kapitalisto jeden - mruknął Frasier. Van Zandt posłał mu przeszywające spojrzenie. - Oczywiście. Dlatego R jest największą literą w ORO. Frasier przypomniał sobie drobny druk w logo pod pazurami smoka. - Rijkdom! Uśmiech Van Zandta był ostry jak brzytwa. - To po holendersku „bogactwo”. To dla niego tu jestem. I ty zapewne też. - Wyciągnął rękę. - Daj mi resztę. Frasier pokręcił głową. Nagle zaczął się wahać. - Dałem ci już dość na „Everest”. - Więc Derek powiedział ci o „Evereście”? - Tak - wycedził przez zęby. Van Zandt uniósł brew. - Nie podoba ci się, że tam będziemy? - Nie podoba mi się Derek - powiedział Frasier, rozdzielając słowa i imitując ciężki akcent Van Zandta. - Derek wykonał swoje zadanie, jednak nie przejdzie z nami na wyższy poziom. Ale w związku z tobą, Frasier, mam wielkie plany. - Nie opuścił

ręki. - Daj mi resztę. Już. Frasier ze złością plasnął kolejnym CD o dłoń Van Zandta. - To jest Król William. Kiedy Dobry Rycerz zostaje pokonany, William podejmuje ostatnią próbę ratowania Królowej. Ale na tym etapie Inkwizytor jest już potężnym czarownikiem. Nawet sam Król nie jest w stanie pokonać jego czarnej magii i zostaje schwytany. Van Zandt uśmiechnął się drapieżnie. - I co Inkwizytor zrobi Williamowi? Pomyślał o Warrenie Keyesie, o tym, jak krzyczał. Poczuł dreszcz na plecach. - Rozciąga go na madejowym łożu, a potem wywleka mu wnętrzności. Van Zandt roześmiał się cicho. - Muszę pamiętać, że lepiej nie drażnić Frasiera Lewisa.

11 Filadelfia, wtorek, 16 stycznia, godz. 11.30 To ciągle nie to - mruknął Vito, przeciągając palcem po kolczudze, którą Andy rozłożył na ladzie. Oczka były o wiele za duże. Stryszek Andy’ego był sklepem z wszelkiego rodzaju kostiumami. Vito wyobrażał sobie, że ich morderca prychałby z niesmakiem na tak marne imitacje. - Pokazałem już panu wszystkie kolczugi, jakie mam - stwierdził sztywno Andy. Czego pan właściwie szuka? - Czegoś drobniejszego. Oczka mniej więcej półcentymetrowej średnicy. - Trzeba było mówić od razu - burknął Andy. - Nie trzymam takiego towaru w sklepie, ale mogę panu zamówić. - Przerzucił kartki katalogu. - To, czego pan szuka, jest o wiele lepszej jakości, ale i droższe. - Znalazł zdjęcie modela w drucianym kaptu-rze i koszuli. - Ten komplet, hauberk i kaptur, kosztuje tysiąc osiemset. Vito zamrugał. - Dolarów? Andy zrobił urażoną minę. - No tak, to ma certyfikat TRA. Wie pan, Towarzystwa Rzemiosła Anachronicznego. Pan zupełnie nie w temacie, co? To na prezent? Vito kaszlnął. - No, tak. Więc ten komplet kosztuje tysiąc osiemset. A ile za samo wdzianko? - Hauberk, tysiąc dwieście pięćdziesiąt. - Czy pan sprzedaje takie rzeczy w sklepie? - Rzadko. Zwykle przez stronę internetową. - A sprzedał pan ostatnio coś takiego? Jakoś przed świętami? - Owszem. Przed świętami sprzedałem dziewięć hauberków. Ale zeszłego lata aż dwadzieścia pięć, jakoś na miesiąc przed Festiwalem

Średniowiecznym. Poważni har-cownicy lubią wyczuć kolczugę przed turniejem. -Andy zamknął katalog i wręczył go Vitowi. - Panie śledczy. Vito zrobił niewinną minę. Wydało się. - Przepraszam. Andy uśmiechnął się smutno. - Nikomu nic nie powiem. Właściwie domyśliłem się, kiedy tylko pan wszedł. Mój wujek przez trzydzieści lat pracował w policji. Co jeszcze pana interesuje, panie… - Śledczy Ciccotelli. Miecz, mniej więcej taki długi, z taką rękojeścią. Vito pokazał wymiary rękami. -1 kiścień. Andy otworzył szeroko oczy. - Jasna cholera. No dobra, zobaczmy, co się tu znajdzie. Nowy Jork, wtorek, 16 stycznia, godz. 11.45 Van Zandt zamknął płytkę na klucz w szufladzie biurka. - Świetna robota, Frasier. Wstał. - Skoro masz już co pokazać na „Evereście”, będę leciał. Mam jeszcze mnóstwo pracy - rzekł Frasier. Van Zandt pokręcił głową. - Chciałem omówić jeszcze parę spraw. Siadaj, proszę. Frasier usłuchał, unosząc brwi. - Na przykład? - Musisz się nauczyć cierpliwości, Frasier. Jesteś jeszcze młody. Masz mnóstwo czasu. Dlaczego starzy ludzie zawsze uważają, że młodzi powinni być cierpliwi? To, że ma mnóstwo czasu, nie znaczy, że chce tracić mnóstwo czasu. - Na przykład? - powtórzył, tym razem przez zaciśnięte zęby. O trzeciej ma się spotkać z Gregorym Sandersem. Van Zandt westchnął. - Na przykład Królowa. Zaprojektowałeś jej twarz? Pomyślał o córce starego. - Tak. - No i? Jak będzie wyglądała? Jej twarz stanęła mu przed oczami. - Ładna. Drobna. Brunetka. Podobna do Bri… Brianny. - Cholera. O

mało nie powiedział Brittany. Skup się. - Nie, nie wydaje mi się, żeby ten typ urody miał w sobie dość dramatyzmu. Twoja Królowa powinna być dostojna. Większa. Twoja Brianna ma z metr pięćdziesiąt w kapeluszu. Brittany Bellamy miała metr pięćdziesiąt siedem. Wybrał ją ze względu na niewy-soki wzrost. Jego krzesło było dość małe i chciał, żeby wydawało się większe w ze-stawieniu z siedzącą na nim kobietą. - Chcesz zmienić Królową? - Tak. - Van Zandt uniósł brwi, jakby spodziewał się obiekcji. Zastanowił się nad tym. Van Zandt ma oko, wie, co jest dobre. Co się sprzedaje. Może mieć rację. Ale to by oznaczało niezły bałagan. Trzeci rząd na polu miał zakończyć Gregory Sanders, a czwarty jest przeznaczony dla narzędzi. No i musi jeszcze zginąć pomiot starego. Jeśli ma użyć więcej modeli do tej gry, musi zacząć jeszcze jeden rząd. Ale co tam. Pole jest duże. - Pomyślę o tym. - Zrobisz to - poprawił go spokojnie Van Zandt. We Frasierze wezbrała chęć konfrontacji, ale ją opanował. Na razie jeszcze potrzebuje Van Zandta. Dalej, scena z kiścieniem. Frasier zmrużył oczy. - Co ci nie pasuje? Jest skończona. - Nie, nie jest. Scena, którą tu masz, jest zbyt mało dynamiczna. On po prostu… pa-da. To nieklimatyczne. Może ujęcie z roztrzaskaną głową dać jako główne, a jako niespodziankę wsadzić coś jeszcze bardziej ekscytującego? Może jego głowa mogłaby eksplodować albo… ja wiem… całkiem odpaść. To… - Nie. To się tak nie dzieje. Głowa nie eksploduje ani nie odpada całkowicie. - Sam bardzo się rozczarował, gdy to odkrył. Van Zandt zmrużył oczy. - Skąd ty to wiesz? Uważaj. - Dowiadywałem się. Rozmawiałem z lekarzami. Tak twierdzą. Van Zandt wzruszył ramionami. - I co z tego? Jakie to ma znaczenie, co się z nią dzieje naprawdę? Przecież to gra fantasy. Zrób tak, żeby ten śmiertelny cios był ciekawszy. Frasier policzył w duchu do dziesięciu. Pamiętaj, to tylko środek do celu. Już niedługo koniec. Niedługo będziesz mógł wyjść i nigdy więcej nie myśleć o Van Zandcie czy ORO Entertainment.

- Dobra. Dopieprzę to trochę. - Wstał, ale VZ znów go powstrzymał. - Czekaj. Jeszcze jedno. Myślę o twoim lochu. Czegoś tam brakuje. - Czego? - Żelaznej dziewicy. Och, na miłość boską. Cóż za amatorski, wyświechtany pomysł. Van Zandt błyskawicznie tracił w jego oczach. - Nie. - Na litość, Frasier, dlaczego nie? - spytał zirytowany Van Zandt. - Bo to nie ta epoka. Dziewice pojawiły się dopiero w XVI wieku. Nie wsadzę żelaznej dziewicy do mojego lochu. - Każdy gracz, co do jednego, będzie się spodziewał zobaczyć żelazną dziewicę w „swoim” lochu. - Wiesz, ile czasu potrzeba, żeby… - Odetchnął głęboko. O mało nie powiedział „zrobić”. Żelazne dziewice były nie do zdobycia. Gdyby chciał taką mieć, musiałby ją zrobić, a o tym nie było mowy. - Jager, znajdę nową Królową. Podkręcę scenę z kiścieniem, ale nie umieszczę anachronicznego urządzenia w „moim” lochu. Van Zandt, z mrocznym spojrzeniem, przechylił się na bok i wziął z przegródki kartkę firmowej papeterii. - Widzę tu nazwisko prezesa. Moje nazwisko. Twojego nazwiska nie widzę, Frasier. Nigdzie. - Wrzucił arkusz do przegródki. - Więc zrób to. Zaciskając zęby, Frasier podniósł z podłogi walizkę z laptopem. - Dobra. Wtorek, 16 stycznia, godz. 11.55 - Przepraszam! Derek, z torbą z lunchem w ręku, zatrzymał się na schodach prowadzących z ulicy do budynku ORO. Z taksówki wysiadał właśnie jakiś mężczyzna z niewielką walizką. Choć był dobrze ubrany, wyglądał, jakby nie spał od wielu dni. - Tak? - Pan jest Derek Harrington?

- Tak. O co chodzi? Mężczyzna ruszył po schodach. Na jego twarzy malowały się znużenie i desperacja. - Muszę z panem porozmawiać. Proszę. Chodzi o mojego syna i waszą grę- Jeśli niepokoi pana, że syn gra w Za linią frontu, to ja nie mam na to wpływu. - Nie, pan nie rozumie. Mój syn nie gra w waszą grę. Wydaje mi się, że mój syn jest w waszej grze. - Wyciągnął z kieszeni małe zdjęcie - Nazywam się Lloyd Webber. Jestem z Richmond, z Wirginii. Mój syn, Zachary, uciekł z domu trochę ponad rok temu. Napisał list, że jedzie do Nowego Jorku. Więcej się nie odezwał. - Przykro mi, panie Webber, ale nie rozumiem, co to ma wspólnego ze mną. - W waszej grze jest scena, w której młody niemiecki żołnierz ginie od strzału w głowę. Ten chłopak wygląda dokładnie jak mój Zachary. Pomyślałem, że może służył za modela grafikom, więc odszukałem waszą firmę. Jeśli macie dane modeli, z którymi współpracowaliście, proszę sprawdzić, czy nie był jednym z nich. Może jest tutaj, w Nowym Jorku. - My nie zatrudniamy modeli, panie Webber. Przykro mi. - Derek chciał odejść, ale Webber zastąpił mu drogę. - Niech pan spojrzy na jego zdjęcie. Proszę. Próbowałem się do pana dodzwonić, ale pan nie odbierał moich telefonów. Więc dziś rano kupiłem bilet na samolot i przy-leciałem. Proszę. - Wyciągnął zdjęcie. Derek, pełen współczucia, z westchnieniem wziął je do ręki. I poczuł, jak powietrze ucieka mu z płuc. To był ten sam chłopak. Dokładnie ta sa-ma twarz. - To… bardzo przystojny młody człowiek, panie Webber. - Spojrzał w pełne łez oczy mężczyzny. - Jest pan pewien, że nie mieliście go w swoim studiu? - szepnął Webber. Derek poczuł, że kręci mu się w głowie. Od pierwszej chwili, kiedy tylko spojrzał na prace Frasiera Lewisa, wiedział, że ich realizm przekracza granice przyzwoitości, ale to, co teraz przemknęło mu przez głowę… - Czy mogę wziąć zdjęcie pańskiego syna, panie Webber? Pokażę je

personelowi. Nie zatrudniamy modeli, ale może ktoś go gdzieś widział. W restauracji czy w autobu-sie. Pomysły na postacie bierzemy praktycznie zewsząd. - Proszę. Niech pan je zatrzyma… to kopia, mogę panu dać więcej. Proszę je pokazać każdemu, kto pańskim zdaniem będzie mógł pomóc. Drżącą dłonią podał mu wizytówkę i Derek ją wziął. Jemu też trzęsły się ręce. - Tu jest numer mojej komórki. Proszę dzwonić o każdej porze, w dzień czy w nocy. Zostanę w mieście przez kilka dni, dopóki pan się czegoś nie dowie. Derek gapił się na zdjęcie i na wizytówkę. Frasier Lewis wciąż był w budynku, rozmawiał z Jagerem. Może zapytać go wprost. Ale nie był pewien, czy chce znać odpowiedź. Bądź mężczyzną, Dereku. Choć raz zajmij jasne stanowisko. Spojrzał na Webbera i kiwnął głową. - Zadzwonię do pana, czy się czegoś dowiem, czy nie. Obiecuję. W oczach Webbera zabłysły wdzięczność i nadzieja. - Dziękuję. Wtorek, 16 stycznia, godz. 12.05

Tląca się pod skórą furia sięgnęła punktu krytycznego, gdy Frasier zobaczył Dereka Harringtona czekającego na niego przy wyjściu z budynku. Jego pięść zacisnęła się na rączce walizki z laptopem. Wolałby wykorzystać ją do bardziej satysfakcjonujących czynności, na przykład do miażdżenia twarzy Harringtona. Ale na wszystko jest miejsce i czas. Nie tu, nie teraz. Bez słowa powitania, czy choćby najmniejszego znaku, że go zauważył, minął go i wyszedł. - Lewis, czekaj. - Harrington wyszedł za nim. - Muszę z tobą porozmawiać. - Jestem spóźniony - warknął Frasier i ruszył po schodach na ulicę. Później. - Nie, teraz. - Gdy Harrington złapał go za ramię, zachwiał się niebezpiecznie, omal nie tracąc równowagi. Niewiele brakowało, a spadłby ze schodów. Przytrzymał się żelaznej poręczy. Furia wybuchła. Odepchnął rękę Harringtona. - Zabieraj łapy - syknął, ledwo powstrzymując się od ryku.

Derek cofnął się i stanął dwa stopnie wyżej. Teraz byli sobie równi. W oczach Harringtona było coś nowego, wyzywającego. - Bo co? - zapytał cicho Derek. - Co mi zrobisz, Frasier? Nie tu. Nie teraz. Ale ta chwila nadejdzie. - Jestem spóźniony. Muszę iść. Frasier odwrócił się i ruszył, ale Derek minął go na schodach i poczekał na dole. - Co mi zrobisz? - powtórzył bardziej zaczepnie. - Uderzysz mnie? Wspiął się na jeden stopień i spojrzał w górę kątem oka. - Zabijesz? - Oszalałeś. - Znów ruszył na dół, ale Harrington złapał go za ramię. Tym razem Frasier był przygotowany i stał pewnie, przenosząc ciężar ciała na zdrową nogę. - Zabijesz mnie, Frasier? - zapytał Harrington tym samym cichym głosem. - Jak zabiłeś Zachary’ego Webbera? - Wyjął zdjęcie z kieszeni płaszcza. - Podobieństwo do twojego niemieckiego żołnierza jest zdumiewające, nie sądzisz? Frasier spojrzał na zdjęcie, zachowując kamienny wyraz twarzy, choć jego serce zaczęło bić szybciej. Bo ze zdjęcia patrzyła na niego twarz Zachary’ego Webbera, taka jak w dniu, kiedy wziął go do samochodu na międzystanówce 95 pod Filadelfią. Zachary łapał okazję, jechał do Nowego Jorku, chciał zostać aktorem. Ojciec powiedział mu, że jest za młody, że powinien skończyć liceum. Ale Zachary się postawił. „Jeszcze mu pokażę”, powiedział. „Kiedy będę sławny, odszczeka każde słowo”. Te słowa tłukły mu się po głowie tamtego dnia. On sam tak mówił, kiedy był w wieku Zachary’ego. Spotkanie z Zacharym to było przeznaczenie, tak jak tatuaż Warrena Keyesa. - Ja nie widzę podobieństwa - powiedział obojętnie. Zszedł na ulicę i odwrócił się, by jeszcze raz spojrzeć w oczy Dereka, który wciąż stał na schodach. — Powinieneś być ostrożniejszy z rzucaniem oskarżeń tego rodzaju, Harrington. Mogą się zwrócić przeciw tobie. Filadelfia, wtorek, 16 stycznia, godz. 13.15 Ted Albright marszczył groźnie brwi. - Byłaś dzisiaj mało przekonująca, Joanno.

Sophie zerknęła na niego ze złością, ściągając blaszane buty. - Mówiłam ci, żebyś ściągnął Thea, żeby obsługiwał te wycieczki. Plecy mi pękają. - Tak jak i głowa. I duma. - Idę coś zjeść. Ted złapał ją za ramię, gdy chciała odejść. Uścisk jego dłoni był zaskakująco deli-katny. - Zaczekaj. Odwróciła się powoli, przygotowana na kolejną kłótnię. - Co? - warknęła, ale opanowała się, kiedy zobaczyła wyraz jego twarzy. Marta miała rację, Ted Albright to bardzo przystojny mężczyzna, ale w tej chwili jego szerokie ramiona były przygarbione, a twarz znękana. - O co chodzi? - zapytała łagodniej. - Sophie, ja wiem, co o mnie myślisz. - Kącik jego ust uniósł się, kiedy nie odpowiedziała. -1 wierz albo nie, szanuję to, że nie zaprzeczasz. Nie miałaś okazji poznać mojego dziadka. Zmarł, zanim się urodziłaś. - Czytałam wszystko o jego archeologicznej karierze. - Ale żadna z tych książek nie mówi, jaki był naprawdę. Nie był nudnym historykiem. - Ted zniżył pogardliwie głos, wymawiając słowo „historyk”. Uśmiechnął się. Mój dziadek był… zabawny. Umarł, kiedy byłem mały, ale dobrze pamiętam, jak uwielbiał kreskówki. Najbardziej lubił Królika Bugsa. Woził mnie na plecach i był fanem Stoogesów. Uwielbiał się śmiać. Kochał też teatr, tak jak ja. - Westchnął. - Próbuję zrobić z tego muzeum miejsce, gdzie dzieci będą mogły przyjść i… poczuć to, Sophie. Chcę, żeby to było miejsce, jakie chętnie odwiedzałby mój dziadek. Sophie milczała przez chwilę, nie wiedząc, co powiedzieć. - Ted, chyba teraz lepiej rozumiem, co próbujesz robić, ale… do diabła. Ja jestem nudnym historykiem. Proszenie mnie, żebym się przebierała, jest upokarzające. Pokręcił głową. - Nie jesteś nudna, Sophie. Nie widzisz twarzy dzieciaków, kiedy zaczynasz mówić. One są zachwycone. - Westchnął. - Mam zapisy na wycieczki na wszystkie dni na kilka tygodni naprzód. Potrzebujemy tego dochodu. Rozpaczliwie - dodał cicho. - Zainwestowałem w ten budynek wszystko, co miałem. Jeśli muzeum

upadnie, będę musiał sprzedać kolekcję. Nie chcę tego robić. Tylko tyle mi po nim zostało. To jego spuścizna. Sophie zamknęła oczy. - Pozwól mi to przemyśleć - mruknęła. - Idę na lunch. - Nie zapominaj, że o trzeciej oprowadzasz wikińską wycieczkę! zawołał za nią Ted. - Nie zapomnę - mruknęła, rozdarta między poczuciem winy a gniewem, który wciąż jeszcze wydawał jej się słuszny. - Ej, Soph. Cho no tu. Powitanie wydobyło się z ust Party Ann, która stała w recepcji, głośno żując gumę. Sophie z westchnieniem przeszła przez hol. Party Ann próbowała być dzisiaj z Brooklynu, ale przypominała bardziej Stallone’a w Rockym. Sophie oparła się o kontuar i powiedziała: - Nie mów mi. Startujesz do Guys andDolls. - Mam już rolę w kieszeni, a ty masz przesyłkę. - Party Ann przesunęła paczkę na brzeg blatu. - To już dzisiaj druga. Robisz się strasznie popularna. Sophie natychmiast się zdenerwowała. - Widziałaś, kto zostawił tę paczkę? Party Ann uśmiechnęła się irytująco. - Jasna sprawa. Jedna kobitka. Sophie pohamowała chęć uduszenia dziewczyny. - Czy ta kobitka miała jakieś nazwisko? - Jasne. - Patty Ann strzeliła balonem z gumy. - No. I to długie. Ciccotelli-Reagan. Sophie, uspokojona, ale i zdumiona, zamrugała. - Serio? - Jak babcię kocham. - Uśmiech Patty Ann zrobił się przebiegły. Zapytałam ją, czy nie jest czasem krewną tego wielkiego przystojnego gliniarza, a ona powiedziała, że to jej brat. A potem spytała, czy ja jestem Sophie. Sophie skrzywiła się zażenowana. - Błagam, powiedz, że zaprzeczyłaś. - Oczywiście, że zaprzeczyłam — obruszyła się Patty Ann. - Chcę grywać interesujące role. Bez urazy, Sophie, ale ty nie jesteś specjalnie interesująca. - Ach… dziękuję, Patty Ann. Od razu mi lepiej.

- Zabawne. Ona też tak powiedziała. Ta kobitka, znaczy. Sophie poczuła, że już lu-bi siostrę Vita. - Dzięki, Patty Ann. - Wróciwszy do swojego ciemnego gabinetu, zamknęła drzwi i się roześmiała. Patty Ann nie jest złą dziewczyną. Szkoda, że nie pasuje na nią zbroja. Byłaby wspaniałą Joanną. Wciąż się uśmiechając, usiadła przy biurku i otworzyła pa-czuszkę. I zagapiła się na jej zawartość. O co chodzi, do licha? Pióro? Nie, to nie pióro. Uśmiech znikł z jej twarzy, gdy zrozumiała, na co patrzy. Wyjęła srebrny cylinder z pudełka i kciukiem wcisnęła maleńki guzik z boku. Górna część odskoczyła na sprężynce, rozbłysło migające, błękitne światełko i rozległo się wycie miniaturowej syre-ny. Była to zabawka imitująca pistolet do wymazywania wspomnień z Facetów w czerni. Zapiekły ją oczy, kiedy zrozumiała, co to oznacza. Vito Ciccotelli po raz kolejny proponuje jej, żeby zaczęli od nowa. W pudełku był też liścik. Pismo było kobiece, ale treść nie. „Brewster to dupek. Zapomnij o nim i żyj dalej. V”. Sophie musiała się uśmiechnąć, czytając postscriptum. „Nie zapomnij zdjąć swoich różowych okularów, bo nie zadziała”. Zagięta strzałka wskazywała drugą stronę kartki, więc ją odwróciła. „Wciąż wiszę ci pizzę. W knajpce dwie przecznice od twojego budynku przy Whitman College robią całkiem niezłą. Jeśli chcesz odebrać wypłatę, będę tam dziś wieczorem po Twoich zajęciach”. Sophie schowała zabawkę i liścik do pudełka, po czym wyprostowała się na krześle, myśląc intensywnie. Zje z nim pizzę. Ale jest winna Vitowi Ciccotellemu o wiele więcej. Spojrzała na zegarek. Nie ma zbyt dużo czasu między wycieczką a wieczornym seminarium, ale postanowiła zrobić, co w jej mocy. Vito nie wyciągnął niczego od Alana Brewstera. Sophie podejrzewała, że tak będzie. Podała jego nazwisko bardziej dla uspokojenia własnego sumienia, a nie z przekonania, że Alan rzeczywiście pomoże Vitowi w śledztwie. Ale Etienne Moraux podsunął jej niezły trop. Gdzieś po świecie krążą zaginione artefakty. Prawdopodobnie wciąż są w Europie. Ale co, jeśli nie? Jeśli trafiły

tutaj? Etienne nie znał tego zmarłego kolekcjonera ani nikogo z głównych graczy w europejskim światku patronów sztuki i nauki. Tak jak ona, nie zwracał uwagi na bogactwa i wpływy. Ale ona znała ludzi, którzy obracali się w tych kręgach. Pomyślała o swoim biologicznym ojcu. Alex miał liczne koneksje, tak towarzyskie, jak i polityczne. Sophie zawsze miała obiekcje przed korzystaniem z jego pozycji i wpływów, po części dlatego, że jej macocha nie ukrywała niechęci do amerykańskiego bękarta męża. Ale jej opory wynikały głównie z całego tego dziwacznego układu, w jaki zaplątani byli Anna, Alex i reszta jej rodziny, więc zwracała się do jej francuskiej części wyłącznie w najważniejszych sprawach. A to jest ważna sprawa. Tu chodzi o sprawiedliwość. Postanowiła więc, że jeszcze raz skorzysta z wpływów ojca. I chciała myśleć, że on sam by to pochwalił. Przyjaciele Aleksa mogą znać rodzinę tego kolekcjonera, jego powiązania. Jednego nauczyła się raz na zawsze, i to na własnej skórze: nigdy nie lekceważyć plotek. Dobrych czy złych. Otworzyła adresownik na stronie, gdzie Alex Arnaud wypisał telefony swoich przyjaciół, żeby Sophie „nie była sama” w Europie, kiedy jego zabraknie. Był już wtedy bardzo chory, jego pismo było rozlazłe i chwiejne, ale nazwiska i numery czytelne. Znała tych wszystkich ludzi od dziecka, i wszyscy niezliczoną ilość razy oferowali jej pomoc. Dziś postanowiła ją przyjąć. Wtorek, 16 stycznia, godz. 13.50 Jego serce wciąż mocno biło, kiedy jechał w kierunku Filadelfii tym samym odcin-kiem M-95, gdzie rok temu spotkał Zachary’ego Webbera. Był roztrzęsiony i to go złościło. Ten dzień nie poszedł tak, jak sobie zaplanował. Najpierw nierozsądne żądania Van Zandta. Żelazne dziewice, nowe Królowe i eksplodujące głowy. Myślał, że Van Zandt rozumie wartość autentyzmu. Ostatecznie okazał się taki sam jak wszyscy. Potem Harrington. Skąd, u diabła, wziął to zdjęcie? Ale w sumie to nie ma znaczenia. Nikt nie może udowodnić, że kiedykolwiek spotkał

Zachary’ego Webbera, ani tym bardziej, że mógł przyłożyć niemieckiego lugeraz 1843 roku do głowy chłopaka i na-cisnąć spust. Harrington niechcący trafił w dziesiątkę, ale strzelał ślepakami. Mimo tego ten marudny gnojek siedzi pewnie w tej chwili w gabinecie VZ, próbując go przekonać, żeby… Co zrobił? Zwolnił mnie? Doniósł na mnie glinom? Van Zandt nigdy nie zrobi ani jednego, ani drugiego. Ma zaproszenie na „Everest” i nie może się tam pokazać z pustymi rękami. Potrzebuje mnie. Niestety, on też potrzebuje Van Zandta. Na razie. Za to z Harringtonem należy się rozprawić, i to szybko. Będzie jęczał Van Zandtowi, ale w końcu pójdzie ze swoją historyjką gdzie indziej, do kogoś, kto może zechcieć go wysłuchać. Van Zandt też zresztą stwierdził, że Harrington nie jest już użyteczny. Roześmiał się. Van Zandt nie ma pojęcia, jak prorocze były jego słowa. Załatwi się z Harringtonem, ale teraz musi zdążyć na spotkanie. Nowy Jork, wtorek, 16 stycznia, godz. 13.50 Minęło półtorej godziny, nim Derek został wezwany do gabinetu Jagera. Przez ten czas zaplanował, w jaki sposób powie partnerowi o swoich podejrzeniach na temat Frasiera Lewisa, żeby nie wyjść przy tym na wariata. Kiedy skończył, czoło Jagera przecinały grube zmarszczki. Ale w jego oczach Derek. ujrzał znudzenie i obojętność. - To, co sugerujesz, Dereku, to bardzo poważna sprawa. - Oczywiście, że poważna. Nie możesz siedzieć tu sobie spokojnie i mówić mi, że nie widzisz podobieństwa między tym zaginionym chłopakiem, i postacią z animacji Lewisa. - Nie zaprzeczam, że podobieństwo jest. Ale od tego jeszcze daleko do oskarżenia pracownika o zabójstwo z zimną krwią. - Lewis nawet nie przyznał, że widzi podobieństwo. To zimny drań. - A co miał powiedzieć? Oskarżyłeś go o zamordowanie człowieka. Spodziewałeś się może, że powie: „Masz rację, porwałem Zachary’ego Webbera, przystawiłem mu pistolet do głowy, rozwaliłem mu mózg, a potem zrobiłem.; z niego postać w grze komputerowej”. Czy według ciebie to ma sens? Nie miało, tym bardziej wyłożone wprost, w taki sposób. Ale coś tu

śmierdzi. Derek to czuł. - Więc jak to wyjaśnisz? - Stuknął w zdjęcie. - Chłopak ginie, a potem dziwnym trafem pojawia się w Za linią frontu. - Widocznie gdzieś go widział. Do licha, Derek, a skąd ty czerpałeś inspirację? Czerpałeś. Czas przeszły. W piersi Dereka wzbierała desperacja. -Nic nie wiesz o Lewisie. Jakie miał doświadczenie, zanim go zatrudniłeś w ORO? - Wiem tyle, ile muszę wiedzieć. - Jager rzucił gazetę na biurko. j Derek zapatrzył się na zdjęcie pewnego siebie Jagera i nagłówek: „ORO TRAFIA NA SZCZYT wschodząca firma pnie się na »Everest«. - Więc masz swój sukces - powiedział głucho Derek. - Tak, mam swój sukces. - Zaimek został wypowiedziany ze szczególnym naci-skiem. - Chcesz, żebym odszedł? Jager uniósł brwi, irytująco spokojny. - Ja tego nie powiedziałem. Nagle desperacja zniknęła i Derek wiedział już, co musi zrobić. Wstał powoli. - No więc, właśnie odszedłem. - Zatrzymał się przy drzwiach i obejrzał na człowieka, którego kiedyś nazywał swoim najlepszym przyjacielem. - Czy ja cię kiedykolwiek naprawdę znałem? Jager był spokojny. - Ochrona odprowadzi cię do gabinetu. Możesz spakować swoje rzeczy. - Powinienem życzyć ci szczęścia, ale to nie byłoby szczere. Mam nadzieję, że dostaniesz to, na co zasługujesz. Oczy Jagera stały się zimne jak lód. - Teraz, skoro nie jesteś już częścią firmy, wszelkie działania mające na celu dyskredytację któregokolwiek z moich pracowników będą uznane za zniesławienie i ścigane prawem z całą surowością. - Innymi słowy, ręce precz od Frasiera Lewisa - powiedział Derek z goryczą. Uśmiech Jagera był straszny. - A jednak mnie znasz.

New Jersey, wtorek, 16 stycznia, godz. 14.30 Vito jechał przez ciche, niewielkie przedmieście, kierując się wskazówkami Tima Rikera. Zostawił Andy’ego ze Stryszku Andy’ego przy paragonach sprzedaży mieczy i kiścieni, i dołączył do Tima oraz Beverly, którzy czekali na niego na chodniku. - To dom Brittany Bellamy? - zapytał, wysiadłszy z samochodu. Beverly kiwnęła głową. - Jej rodzice tu mieszkają. Jedyny adres kontaktowy, jaki Brittany zostawiła we wszystkich miejscach zatrudnienia, to skrytka pocztowa w Filadelfii. Jeśli tutaj nie mieszka, to może rodzice powiedzą nam, gdzie jej szukać. - Rozmawialiście już z nimi? - Nie - odparł Tim. - Czekaliśmy na ciebie. Jeden z fotografów z jej résumé powiedział, że zeszłej wiosny zatrudnił ją do reklamy miejscowego sklepu jubilerskiego. - To była reklama pierścionków - dodała Beverly ponuro. - Na zdjęciu były tylko jej dłonie. - Nick i ja uważamy, że morderca wybrał Warrena ze względu na tatuaż. Fakt, że Brittany prezentowała dłonie, mógł go przyciągnąć, skoro upozował jej ręce. Zgłoszono jej zaginięcie? - Nie - powiedział Tim, ściągając brwi. - Czyli że może nie być naszą; ofiarą. - Chodźmy się dowiedzieć. - Vito pierwszy ruszył do drzwi i głośno zapukał. Po minucie drzwi otworzyła dziewczyna, mniej więcej czternastoletnia. Miała mniej więcej tyle samo wzrostu, co ofiara, a jej włosy ten sam, ciemno; brązowy kolor. W ręku trzymała pudełko chusteczek. - Tak? - zapytała przez zakatarzony nos. Jej głos tłumiły szklane drzwi burzowe. Vito pokazał odznakę. - Jestem śledczy Ciccotelli. Czy twoi rodzice są w domu? - Nie. - Pociągnęła nosem. - Oboje sąw pracy. - Zmrużyła zapuchnięteji oczy. - A o co chodzi?

- Szukamy Brittany Bellamy. Dziewczyna wysunęła podbródek i znów pociągnęła nosem. - To moja siostra. Co zrobiła? - Nic. Chcielibyśmy z nią tylko porozmawiać. Mieszka tutaj? - Nie. Już od dawna. Beverly przejęła inicjatywę. - A możesz nam powiedzieć, gdzie mieszka? - Nie wiem. Powinniście porozmawiać z rodzicami. Będą w domu po szóstej. - Więc może podasz nam telefon do rodziców do pracy? - naciskała Be* verly. W sennych oczach dziewczyny nagle pojawił się strach. - Co się stało Brittany? - Nie jesteśmy pewni - odparł Vito. - Naprawdę musimy porozmawiaj z twoimi rodzicami. - Zaczekajcie. - Zamknęła drzwi i Vito usłyszał kliknięcie zasuwki. Pc* dwóch minutach drzwi znów się otworzyły i pojawiła się dziewczyna, tym ra-* zem z bezprze-wodowym telefonem. Podała go Vitowi. - Mama jest przy te; lefonie. - Czy pani Bellamy? - Tak. - W głosie kobiety słychać było jednocześnie niepokój i złość. Czego policja chce od Brittany? Co ona zrobiła? - Mówi śledczy Ciccotelli, Filadelfijski Departament Policji. Kied ostatnio widziała pani Brittany? Nastąpiła chwila pełnej napięcia ciszy. - O mój Boże. Czy ona nie żyje? - Pani Bellamy, kiedy pani ją widziała? - O Boże. Ona nie żyje. - W głosie kobiety wzbierała histeria. - O Boże! - Pani Bellamy, proszę. Kiedy… - Ale kobieta płakała zbyt głośno, żeby go usłyszeć. Oczy dziewczyny napełniły się łzami. Wzięła telefon z ręki Vita. - Mamo, przyjedź do domu. Zadzwonię po tatę. - Rozłączyła się i ściskając telefon w obu dłoniach, przycisnęła go do piersi, zupełnie tak, jak Warren Keyes trzymał miecz. - To było zaraz po Święcie Dziękczynienia. Bellamy i tata strasznie się pokłócili, bo rzuciła stomatologię, żeby zostać aktorką. Zamrugała, posyłając łzy na policzki. - Wyszła z domu i powiedziała, że da sobie radę sama. Wtedy widziałam ją ostatni raz.

Ona nie żyje, prawda? Vito westchnął. ‘ - Macie komputer? Dziewczyna ściągnęła brwi. - Tak, nowiutki. - Jak bardzo nowiutki, skarbie? - Ma z miesiąc. - Zawahała się. - Zaraz po tym, jak Brittany sobie poszła, stary się zepsuł. Tata był wściekły. Stracił wszystkie dane, nie miał zapasowych kopii. - Będziemy potrzebowali pozwolenia rodziców, żeby przeszukać jej pokój. Odwróciła oczy. Wargi jej drżały. - Zadzwonię do taty. Vito odwrócił się do Beverly i Tima. - Ja tu zostanę - mruknął. - Wy wracajcie do komisariatu i zacznijcie szukać trzeciej ofiary z tego rzędu na UCanModel. - Rozbity Czerep - powiedział ponuro Tim. - Ale nie możemy liczyć na to, że jego nazwisko będzie w rejestrze zaginionych. Nawet jeśli w Jersey zgłoszono zaginięcie Brittany, mogła nie trafić do filadelfijskiego rejestru. - Baza danych pozwala szukać według cech fizycznych. Jeśli sami nie wykombinu-jecie, jak to zrobić, zadzwońcie po Brenta Yeltona z informatyki. Powiedzcie mu, że ja was przysłałem. Niech sprawdzi też, czy nie da rady zdobyć wykazu wszystkich osób, których profile były oglądane tego samego dnia, co profile Warrena i Brittany. Założę się, że nie poszczęściło mu się tak po prostu z pierwszą osobą, z jaką się skontaktował. Może znajdziemy kogoś, kto z nim rozmawiał, jeszcze żyje i ma nietknięty komputer. Bev i Tini kiwnęli głowami. - Dobra. Dziewczyna podeszła pod szklane drzwi. - Tata już jedzie. Pod domem stała katolicka kapliczka. - Macie zaprzyjaźnionego księdza? - spytał Vito. Skinęła smutno głową. - Do niego też zadzwonię. Filadelfia, wtorek, 16 stycznia, godz. 15.20 Munch się spóźniał. Gregory Sanders spojrzał na zegarek po raz dziesiąty

;iągu dziesięciu minut. Czuł się za bardzo widoczny w tym barze, w któ-l Munch obiecał się z nim spotkać. Wiedział tylko, że ma się rozglądać za •szym mężczyzną z laską. Kelnerka zatrzymała się przy jego stoliku. - Nie może pan tu siedzieć, jeśli pan niczego nie zamawia. - Czekam na kogoś. Ale proszę mi przynieść gin z tonikiem. Przechyliła głowę, przyglądając mu się uważniej. - Już pana gdzieś widziałam. Jestem pewna. - Pstryknęła palcami. Symbiarki Sandersa. - Uśmiechnęła się szeroko. - Uwielbiałam tę reklamę Gdy odchodziła, Greg siedział z przylepionym do twarzy uprzejmym uśmiechem. Grywał przecież w wyrafinowanych reklamach ogólnokrajowych kampanii, ale każdy, kto wychował się w Filadelfii, pamiętał go z tej głupiej reklamówki, do zagrania w której jego ojciec zmusił swoich sześciu synów. Nikt, kto wiedział o tej reklamie, nie traktował go poważnie. A on miał być traktowany poważnie. Potrzebował, żeby Ed Munch zatrudnił go do tej chałtury. Greg dotknął palcami sprężynowego noża, który schował w rękawie. Tak naprawdę zamierzał wziąć tego starego z zaskoczenia, żeby móc go bez problemu obrabować. Ale nie może dłużej siedzieć na widoku. Ci faceci chcieli ich pieniędzy, i to na wczoraj. Komórka zawibrowała mu w kieszeni. Rozejrzał się szybko, sprawdzając czy został odkryty. Ale przecież tylko Jill ma numer tej komórki, szajsu kupionego razem ze star-terem. - Tak? - Jill płakała. Wyprostował się na krześle. - Co się stało? - Niech cię cholera - wyszlochała do słuchawki. - Byli tutaj, w moim szkaniu. Rozwalili wszystko. Szukali ciebie. I mnie też się dostało. Była w histerii, krzyczała tak piskliwie, że rozbolało go ucho. - Co ci zrobili? - spytał z żołądkiem ściśniętym z przerażenia. - Do diabła, Jill, co ci zrobiły te sukinsyny? - Pobili mnie. Wybili mi dwa zęby. - Uspokoiła się nagle. - I powiedzieli, że jutro będzie gorzej, więc teraz ja też muszę szukać kryjówki. Jak mi Bóg miły, módl się, żeby cię znaleźli, bo jeśli ja dopadnę cię pierwsza, to cię zabiję.

- Jill, tak mi przykro. Roześmiała się gorzko. - Jesteś żałosny. Tak jak mówił mój ojciec. Twój zresztą też. - Rozłączyła się. Greg westchnął, przeciągle i ciężko. Jeśli go znajdą, jego też pobiją. A jeśli jakimś cudem to przetrwa, jego twarz będzie tak pokiereszowana, że przez wiele tygodni nie będzie mógł pracować. Musi zdobyć pieniądze. Dzisiaj. Munch był spóźniony prawie pół godziny. Greg uznał, że już nie przyjdzie. Wstał i wyszedł z baru, nie wiedząc, dokąd iść. Wiedział tylko jedno: musi zdobyć te pieniądze. Zastanawiając się nad napadami na sklepy spożywcze, podszedł do krawężnika, by złapać autobus. Nie miał pojęcia, dokąd ma jechać. Najlepiej jak najdalej od Filadelfii. - Pan Sanders? Greg odwrócił się na pięcie, z sercem łomoczącym jak oszalałe. Ale to był tylko starszy mężczyzna z laską. - Munch? - Bardzo przepraszam, panie Sanders. Spóźniłem się. Wciąż jest pan zainteresowany moim filmem dokumentalnym? Greg zmierzył staruszka wzrokiem. Kiedyś z pewnością był z niego kawał chłopa, ale dziś był przygarbiony i słaby. - A pan wciąż płaci gotówką? - Oczywiście. Ma pan samochód? Sprzedał go dawno temu. - Nie. - Więc pojedziemy moim pick-upem. Zaparkowałem przy następnej przecznicy. Greg pomyślał, że kiedy już zdobędzie pieniądze, będzie mógł ukraść auto starego i zwiać. - No to chodźmy. Wtorek, 16 stycznia, godz. 16.05 Wracając do siebie po oprowadzeniu wycieczki, Sophie usłyszała dzwonek telefonu w swoim gabinecie. Pobiegła odebrać. W Europie było po dziesiątej wieczorem. Ludzie, do których dzwoniła, pewnie właśnie kończą jeść kolację. - Halo?

- Doktor Johannsen? - Wyniosły, wyrobiony głos, który słyszała już wcześniej. Zaczerpnęła powietrza. To nikt z Europy. To Amanda Brewster. - Tak. - Wiesz, kto mówi? Spojrzała na pudełko z myszą i ogarnęła ją nowa fala wściekłości. Zamierzała po pracy urządzić biednemu zwierzątku przyzwoity pogrzeb. - Jesteś chora na umyśle, suko. - A ty masz kiepską pamięć. Mówiłam ci już kiedyś, żebyś trzymała się z daleka od mojego męża. - A ty masz kiepski słuch. Mówiłam ci, że nie chcę twojego męża. Nie chcę go nigdy więcej oglądać. Nie musisz się o mnie martwić, Amando. Gdybym była tobą, bardziej bym się martwiła o jego nową asystentkę du jour. - Gdybyś była mną, miałabyś Alana - rzuciła Amanda, bardzo z siebie zadowolona. Sophie przewróciła oczami. - Potrzebujesz pomocy specjalisty. - Jedyne, czego potrzebuję - wycedziła Amanda przez zęby - to tego, żebyście wy wszystkie, małe kurewki, odczepiły się od mojego męża. Kiedy przyłapałam cię ostatnio, powiedziałam ci… - Nie przyłapałaś mnie - sprostowała ze złością Sophie. - Sama do ciebie przyszłam. - Co było wielkim błędem, niemal tak samo dużym jak wiara, że Alan Brewster naprawdę ją kocha. W swojej naiwności myślała, że zdradzana żona powinna wiedzieć, ale Amanda Brewster nie wysłuchała jej wtedy i nie zamierzała słuchać teraz. - …że cię zniszczę - ciągnęła Amanda, jakby Sophie nie powiedziała słowa. Wtedy nie musiała jej niszczyć. Alan i jego paczka zrobili to sami, za pomocą dwu-znacznych aluzji. A teraz znowu zaczynali. Co bardzo ją wkurzało. Wzięła do ręki zabawkę, którą przysłał jej Vito. Żałowała, że ten gadżet nie działa przez telefon, że nie może wymazać całego tego incydentu z oblicza planety. Ale to było niemożliwe, i przyszedł czas rozprawić się z tym raz na zawsze. Dziesięć lat temu uciekła od Alana, przepełniona wstydem po tym, co zrobiła, i wystraszona groźbami Amandy,

że zniszczy jej karierę. Wciąż się wstydziła, ale nie zamierzała więcej uciekać. - Idź do lekarza, Amando. Już się ciebie nie boję. - A powinnaś. Spójrz na siebie teraz - skrzeczała Amanda. - Pracujesz dla idioty, w muzeum trzeciej kategorii. Myślisz, że twoja kariera jest już na dnie? - Roześmiała się histerycznie. - Kiedy z tobą skończę, będziesz kopała szamba. Sophie roześmiała się, zaskoczona własną reakcją. Dokładnie to samo „będziesz kopała szamba” - Amanda powiedziała jej dziesięć lat temu. Wtedy, mając dwadzieścia dwa lata, Sophie jej uwierzyła. W wieku trzydziestu dwóch lat umiała już rozpoznać bełkot niezrównoważonej kobiety. Powinna się chyba litować nad Amandą Brewster. Może za dziesięć lat. - Nie uwierzysz w nic, co ci powiem o Alanie, ale możesz uwierzyć w to: przyślij mi jeszcze jedną taką paczkę, jak dziś rano, a dzwonię na policję. Rozłączyła się i rozejrzała po kanciapie bez okien. Amanda w jednym miała rację: Sophie naprawdę pracuje w muzeum trzeciej kategorii. Ale nie musi nim być. W tej drugiej kwestii Amanda się myliła. Ted nie jest idiotą. Dziś po południu Sophie obserwowała twarze dzieci z wycieczki. Bawiły się świetnie i czegoś się nauczyły. Ted ma rację. Utrzymuje spuściznę po dziadku przy życiu najlepiej, jak umie. I zatrudnił mnie, żebym mu w tym pomogła. Jak na razie nie była zbyt pomocna, ponieważ przez ostatnie sześć miesięcy była zajęta użalaniem się nad sobą. Nad ważną panią archeolog, zmuszoną do opuszczenia wykopalisk życia. - Kiedy stałam się taką snobką? - zastanawiała się głośno. To, że nie kopie we Francji, nie znaczy jeszcze, że nie może robić czegoś ważnego tutaj. Spojrzała na pudła upchnięte w kanciapie, spiętrzone pod sam sufit. Większość z nich pełna była eksponatów z kolekcji Teda Pierwszego, dla których Ted i Daria nie znaleźli miejsca na głównych ekspozycjach. Więc ona znajdzie dla nich miejsce. Spojrzała na swoją dłoń i zobaczyła, że nadal ściska wymazywacz pamięci od Vita. Ostrożnie schowała go do pudełka. Postanowiła, że gdy spotka się z Vitem na kolacji, zacznie układać sobie życie osobiste. Bo życie zawodowe

zaczęła układać sobie w tej chwili. Znalazła Teda w jego gabinecie. - Ted, trochę mi tu ciasno. Zmrużył oczy. - W jakim sensie? Sophie, czy ty nas opuszczasz? Zaprzeczyła stanowczym ruchem głowy. - Nie, broń Boże. Potrzebuję więcej przestrzeni wystawowej. Mam parę pomysłów na nowe ekspozycje. - Uśmiechnęła się. - Zabawne ekspozycje. Gdzie mogę je urządzić? Ted odpowiedział uśmiechem. - Mam idealne miejsce. No, teraz może jeszcze nie jest idealne, ale ufam, że do-prowadzisz je do formy. Wtorek, 16 stycznia, godz. 16.10 Przez pierwsze pół godziny jazdy Munch opowiadał Gregowi o filmie, który kręci. Miało to być nowe spojrzenie na życie codzienne w średniowiecznej Europie Jezu, pomyślał Greg, co za nuda. To by było gorsze dla jego kariery niż szambiarki Sandersa. - A co z innymi aktorami? - Zacznę z nimi zdjęcia w przyszłym tygodniu. Więc będą sami. A Munch jeszcze nikomu nie zapłacił. Powinien mieć w domu mnóstwo gotówki. - Daleko jeszcze do tego pańskiego studia? - mruknął. - Przejechaliśmy chyba ze trzydzieści kilometrów. - Już niedaleko - odparł Munch. Uśmiechnął się i Greg poczuł na plecach zimny dreszcz. - Nie lubię przeszkadzać sąsiadom, więc mieszkam w takim miejscu, gdzie nikt mnie nie słyszy. - Czym miałby im pan przeszkadzać? - zapytał Greg, niepewny, czy chce poznać odpowiedź. - Goszczę u siebie grupy miłośników średniowiecza. - Znaczy turnieje i takie tam? Munch znów się uśmiechnął. - I takie tam. - Skręcił z autostrady. - Oto mój dom. - Ładny - mruknął Greg. - Klasyczny styl wiktoriański. - Cieszę się, że się panu podoba. - Zaparkował na podjeździe. -

Zapraszam. Greg ruszył za Munchem, zniecierpliwiony, że staruch lezie tak powoli z tą cholerną laską. Gdy byli już w środku, rozejrzał się, ciekaw, gdzie stary trzyma pieniądze. - Tędy, proszę - powiedział Munch i wprowadził go do pokoju pełnego kostiumów. Niektóre wisiały na wieszakach, inne były wyeksponowane na manekinach bez twarzy. Wyglądało to jak dział odzieżowy średniowiecznego hipermarketu. - Włoży pan to. - Munch wskazał mnisi habit. - Niech mi pan najpierw zapłaci. Munch zrobił zirytowaną minę. - Dostanie pan pieniądze, jeśli będę zadowolony. Niech się pan przebiera. - Odwrócił się, by wyjść, i Greg zrozumiał, że lepszej okazji nie będzie. Zrób to. Błyskawicznie otworzył nóż, przyskoczył od tyłu do Muncha i otoczył ramieniem jego szyję, przyciskając mu ostrze do gardła. - Zapłacisz mi teraz, staruchu. Idź powoli do miejsca, gdzie trzymasz pieniądze, to nic ci się nie stanie. Munch znieruchomiał. Nagle błyskawicznym ruchem złapał kciuk Grega i wykręcił. Greg zaskowyczał z bólu i upuścił nóż. Jego ramię zostało wykręcone za plecy i po sekundzie leżał już na podłodze, przyciśnięty kolanem Muncha. - Ty wredny, mały sukinsynu - syknął Munch, i nie był to głos starego człowieka. Greg ledwo go słyszał przez łomot własnego serca. Ból był koszmarny. Ramię, dłoń paliły jak ogniem. Pstryk. Greg wrzasnął, gdy pękł mu nadgarstek. Jęknął, gdy to samo stało się z łokciem. - To było za próbę obrobienia mnie - powiedział Munch, złapał włosy Grega i trzasnął jego głową o podłogę. - A to za nazwanie mnie staruchem. Ogarnęła go fala mdłości, kiedy Munch wstał i schował do kieszeni jego nóż. Wezwij pomoc. Wsunął lewą dłoń do kieszeni i zdołał otworzyć telefon. Miał czas wcisnąć tylko jeden guzik, nim but Muncha wylądował z impetem na jego nerkach. - Ręce z kieszeni. - Kopnął go w brzuch, odwracając na plecy. Greg mógł tylko patrzeć, przerażony, jak Munch ściąga siwą perukę. Nie był stary. Nie był siwy. Był kompletnie łysy. Odkleił kozią bródkę i położył obok peruki. W ślad za bródką poszły brwi. Gregowi ścisnął się żołądek. Panika ustąpiła miejsca

lodowatemu, paraliżujące-mu strachowi. Munch nie miał brwi. W ogóle nie miał żadnych włosów. On mnie zabije. Greg kaszlnął i poczuł w ustach krew. - Co ze mną zrobisz? Munch uśmiechnął się, patrząc na niego z góry. - Straszne rzeczy, Greg. Straszne, straszne rzeczy. Krzycz. Ale kiedy spróbował, z jego gardła wydobyło się tylko żałosne chrypienie. Munch rozłożył szeroko ręce. - Krzycz sobie, ile chcesz. Nikt cię nie usłyszy. Nikt cię nie uratuje. Zabiłem ich wszystkich. - Schylił się tak nisko, że Greg widział tylko jego oczy, zimne i wściekłe. Im wszystkim zdawało się, że cierpieli, ale ich cierpienie jest niczym w porównaniu z tym, co zrobię tobie.

12 Wtorek, 16 stycznia, godz. 17.00 Tym razem w sali odpraw nie było słychać żarcików. Zebrali się znów, by podsumować sytuację. Vito siedział u szczytu stołu, Liz po jego prawej stronie, Jen po lewej. Obok Jen siedzieli Bev i Tim. Katherine, ze zmęczeniem malującym się na twarzy, usiadła obok Liz. Vito pomyślał o tych wszystkich sekcjach, które musiała przeprowadzić. Miała chyba najgorszą robotę z nich wszystkich. Choć zawiadomienie rodziców, że ich dziewiętnastoletnia córka nie żyje, też nie było rozrywkowym zajęciem. - Nick jedzie z sądu - powiedział Vito Liz. - Właśnie odroczyli rozprawę do jutra. - Zeznawał? - Jeszcze nie. Prokurator Lopez uważa, że dopiero jutro przyjdzie jego kolej. - Miejmy nadzieję. No dobra, zdaj mi sprawę, żebyśmy mogli stąd iść. Vito spojrzał na zegarek. - Spodziewam się też Thomasa Scarborougha. Brwi Jen McFain podjechały do góry. - Nieźle. To doskonały specjalista od profili psychologicznych. Ale jakim cudem ściągnąłeś go tak szybko? Słyszałam ostatnio, że ma kolejkę na miesiąc. - Za to możecie podziękować Nickowi Lawrence’owi. - Do sali wszedł wysoki mężczyzna z barami futbolisty i falującymi, kasztanowymi włosami. Kątem oka Vito zauważył, że Bev i Jen odrobinę się wyprostowały. Doktor Thomas Scarborough nie był może przystojny jak gwiazdor filmowy, przynajmniej zdaniem Vita, ale miał pre-zencję, która widać działała na kobiety. Przechylił się przez stół i podał rękę Vitowi.

- Scarborough. Ty pewnie jesteś Chick. Vito uścisnął jego dłoń. - Dzięki, że pan przyszedł, doktorze Scarborough. - Thomas - powiedział i zajął miejsce. - Prokurator Lopez przedstawiła mi dziś ra-no przed rozprawą waszego kolegę. Czekaliśmy na zeznania. Nick zaczął mnie wypytywać o morderców, którzy stosują tortury, i to mnie zaintrygowało. Vito przedstawił wszystkich, po czym podszedł do tablicy, na której rano rozryso-wał plan cmentarza. - Potwierdziliśmy, że kobieta ze złożonymi rękami to Brittany Bellamy. Porównaliśmy odciski palców z jej sypialni z odciskami ofiary. Są zgodne. - Więc znamy już troje z dziewięciu - podsumowała Liz. - Co mają ze sobą wspólnego? Vito pokręcił głową. - Nie wiemy. Warren i Brittany mieli profile na portalu dla modeli, ale Claire już nie. Warren i Brittany byli torturowani. Claire morderca skręcił kark, ale nic poza tym. Między morderstwami minął co najmniej rok. - Jedyne, co ich łączy, to to, że wszyscy zostali pochowani na tym polu powiedziała Jen. - Wydawało mi się, że wypełnienie grobów nie pochodzi z pola, i miałam rację. Pole to głównie glina. Wypełnienie wszystkich grobów jest bardziej piaszczyste. Prawdopodobnie pochodzi z jakiejś odkrywki piasku. Tim Riker westchnął. - A w Pensylwanii jest pełno takich odkrywek. Liz uniosła brwi. - Ale po co wozić ziemię z jakiegoś innego miejsca? Dlaczego nie użył tej samej ziemi, którą wykopał? - Odpowiedź jest dość prosta - odrzekła Jen. - Ziemia z pola zbija się w bryły, kiedy namoknie. Ziemia z odkrywki jest bardziej piaszczysta, więc nie wchłania tyle wody. Jest sypka. Dużo łatwiej przysypać ciało piachem niż zbryloną gliną. - Jesteśmy w stanie określić, skąd pochodzi ta ziemia? - chciała wiedzieć Beverly. - Wezwałam geologa. Jego ekipa bada właśnie skład mineralny, co da nam pojęcie, w jakich okolicach taka ziemia występuje w naturze. Ałe to zajmie parę dni.

- Nie można ich zmusić, żeby się pospieszyli? - spytała Liz. - Niech wykorzystają wszystkie środki. Jen uniosła ręce. - Próbowałam ich popędzić, ale jak na razie wszyscy mi powtarzają, że szybciej się nie da, i że zatrudnili przy tym wszystkich ludzi. Ale mogę spróbować jeszcze raz. Liz kiwnęła głową. - To spróbuj. Schemat pochówków wskazuje, że on jeszcze nie skończył. Być może pracuje właśnie nad następną ofiarą. Parę dni może decydować o życiu lub śmierci. - Szczególnie że zakłóciliśmy jego plan - powiedział cicho Thomas. -Ten morderca ma silne zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Zostawił wolne miejsce na końcu trzeciego rzędu, i jeśli wciąż działa według schematu, to albo szuka, albo w najbliższym czasie będzie szukał kolejnej ofiary. Kiedy się dowie, że odkryliście jego starannie rozplanowany cmentarz… To go wytrąci z równowagi. Będzie zły, może zdezorientowany. - A może popełni błąd - podsunęła Beverly. Thomas skinął głową. - To możliwe. Możliwe też, że się wycofa, przyczai i opracuje nowy plan. Między pierwszymi morderstwami a tymi ostatnimi minął prawie rok. Może czekać kolejny rok. Albo dłużej. - Albo znajdzie sobie inne pole i wykopie kolejny cmentarz - dodała głucho Jen. - To też możliwe - przyznał Thomas. - Co zrobi teraz, zależy od tego, dlaczego w ogóle to robi. Dlaczego zabija. Co go do tego popchnęło? I dlaczego minął rok między seriami? - Poniekąd mieliśmy nadzieję, że pomożesz nam to wyjaśnić - zauważył oschle Vito. Uśmiech Thomasa był równie oschły. - Zrobię, co w mojej mocy. Musimy ustalić, w jaki sposób dobiera ofiary. Dwie ostatnie znalazł na tym portalu. - Być może trzy ostatnie — sprostował Tim Riker. - Wyszukałem wszystkich męskich modeli na UCanModel, którzy mają ten sam wzrost i wagę co nasz Rozbity Czerep. - Przestań go tak nazywać - prychnęła Katherine i zacisnęła usta. -Proszę. W jej głosie brzmiała taka desperacja, że wszyscy na nią spojrzeli.

- Przepraszam, Katherine - powiedział Tim. - Nie chciałem okazać braku szacunku. Skinęła niepewnie głową. - W porządku. Nazywajmy go trzy-jeden, od numeru grobu. Właśnie skończyłam jego autopsję. Brittany Bellamy i Warren Keyes cierpieli straszliwie, ale wszystko wskazuje na to, że ich gehenna trwała nie dłużej niż kilka godzin. Trzy-jeden był torturowany przez wiele dni. Ma połamane wszystkie palce. Tak samo nogi i ręce, plecy obdarte ze skóry. - Przełknęła ślinę. -1 poparzone stopy. - Podeszwy? - spytała spokojnie Liz. - Nie, całe stopy. Poparzenie obejmuje całą powierzchnię i kończy się wyraźną li-nią. Jak skarpeta. - Albo but - stwierdził ponuro Nick, wchodząc do sali. Uścisnął pocieszająco ramię Katherine i usiadł koło Scarborougha. - To było jedno z narzędzi tortur, jakie znalazłem w Internecie. Inkwizytorzy wlewali wrzący olej do buta, każda noga oddzielnie. Była to bardzo efektywna metoda zmuszania ofiar do powiedzenia tego, co oprawca chciał usłyszeć. - Ale co nasz morderca chciał wydobyć od tych ludzi? - wtrąciła Beverly sfrustrowana. - To byli modele, aktorzy. - Może wcale nie chodziło mu o zeznania. Może po prostu chciał patrzeć, jak cierpią - podsunął cicho Tim. - No więc cierpieli - rzuciła gorzko Katherine. Vito zamknął oczy i zmusił się do zwizualizowania tej sceny, mimo jej okropieństwa. - Katherine, coś tu się nie klei. Żeby jego czaszka odłupała się w taki sposób, musiał siedzieć. Gdyby leżał, moim zdaniem czaszka zostałaby zmiażdżona, nie odłupa-na. Jeśli ten człowiek był w tak strasznym stanie, zanim dostał kiścieniem, czy cokolwiek to było, jakim cudem siedział? Katherine zacisnęła usta. - Znalazłam włókna sznura na skórze jego torsu. Myślę, że był związany, by zachować pionową pozycję. W miejscu, gdzie był sznur, nie ma tych okrągłych siniaków, jakby kolczugę miał założoną na więzy. Przez chwilę panowała cisza, gdy wszyscy przetrawiali tę najnowszą koszmarną rewelację. Vito odchrząknął.

- Tim, co znalazłeś na UCanModel? - Mniej więcej sto nazwisk, ale fakt, że miał przypalone stopy, może pomóc. Brittany Bellamy prezentowała dłonie, i morderca upozował jej ręce. Warren miał wytatuowanego Oscara z mieczem, i jego dłonie były ułożone w ten sam sposób. - Tim wyciągnął plik wydruków z teczki i zaczął przeglądać listę. - Jest tu trzech, którzy prezen-towali stopy. - Spojrzał na Katherine. Jaki rozmiar buta nosiła ofiara? - Czterdzieści cztery. Tim pospiesznie przerzucał kartki, nagle zatrzymał się i skupił. - Mam. - Spojrzał triumfalnie na kolegów. - Tylko jeden ma rozmiar czterdzieści cztery. William Melville, używa zdrobnienia Bill. W zeszłym roku miał sesję zdjęciową do reklamy dezodorantu do stóp. Puls Vita przyspieszył odrobinę. - Dobra robota, Tim. Naprawdę dobra robota. Tim skinął poważnie głową i spojrzał na Katherine. - Teraz ma nazwisko. - Dziękuję - mruknęła. - To wiele dla mnie znaczy. - Kiedy skończymy, trzeba będzie to potwierdzić - powiedział energicznie Vito. Nick i ja bierzemy na siebie odszukanie adresu Bilia Melville’a i sprawdzenie go. Tim, ty i Beverly będziecie nadal przeszukiwali bazę danych. Wciąż chcę mieć nazwiska ludzi, których morderca próbował zatrudnić, i mu się nie udało. Chcę też wiedzieć, z kim kontaktował się ostatnio. Musimy go znaleźć i powstrzymać, zanim dokończy ten rząd. - Po odprawie spotykamy się z Brentem Yełtonem z działu informatyki oznajmiła Beverly. - Powiedział, że spróbuje dostać się do historii użytkowników, ale prawdopodobnie będzie potrzebował pomocy admi-j nistratora portalu. - Skrzywiła się lekko. A do tego potrzebny nam jest nakaz. - Podaj mi szczegóły - powiedziała Liz. - Załatwię ci nakaz. - Więc ostatnie trzy ofiary zostały wybrane ze względu na cechy fizyczne - stwierdził zamyślony Thomas. - Za pomocą portalu mógł szukać takich cech, jakie były mu potrzebne. W pozowaniu rąk, et caetera, jest też pewien element teatralny. Modele są przyzwyczajeni do odgrywania ról przed

obiektywem. Nick ściągnął brwi. - Czy to możliwe, że facet to wszystko filmuje? - To jest jakaś myśl. - Vito zanotował jąna tablicy. - Zostawmy to na razie i idźmy dalej. Komputery. Twardy dysk Warrena został wykasowany. Tak samo Brittany. Ale Claire nie miała komputera. - Czyli że nie poznał jej przez Internet - zauważył Tim. - Chyba że korzystała z pu-blicznego komputera. Pracowała w bibliotece. Vito westchnął. - Internetowa sesja na publicznym komputerze sprzed piętnastu miesięcy będzie trudna do namierzenia. To może być ślepy zaułek. - A czego dowiedziałeś się o ewentualnym źródle pochodzenia jego narzędzi? chciał wiedzieć Nick. - Czy kontakty od Sophie na coś się przy dały? - Nie bardzo. - Vito usiadł. - Kolczuga była wysokiej jakości. Hauberk z tak drobnych oczek kosztuje ponad tysiąc dolców. - Nieźle - mruknął Nick. - Więc nasz ptaszek ma fundusze. - Ale kolczugę można kupić w wielu sklepach internetowych. - Vito wzruszył ramionami. - Tak samo jak miecz i kiścień. Trudno będzie namie rzyć jeden detaliczny zakup, ale musimy to zrobić. Sophie powiedziała mi, że jeden z jej profesorów słyszał o zaginionej kolekcji narzędzi tortur. Zajmę I się tym jutro. To było w Europie, więc będę musiał włączyć do śledztwa Interpol. - Co przedłuży sprawę - mruknęła Liz. - Czy ta twoja archeolożka może wykopać coś więcej? - Nie dość już wykopała? - spytała z przekąsem Jen. - Zapytam ją-odparł Vito. Jeśli się dziś ze mną spotka. Jeśli nie… Cóż, zapewne będzie musiał dać sobie spokój, ale nie był pewien, czy da radę. Pociąga go tak, jak nie pociągała go żadna kobieta od bardzo długiego czasu. Może nigdy. Proszę, Sophie. Proszę, przyjdź. - Jen, co jeszcze znalazłaś na miejscu zbrodni?

- Nic. - Uniosła brew. - Ale to też coś, w pewnym sensie. Wciąż przesiewamy ziemię i będziemy to robili jeszcze przez wiele dni, ale na tym polu czegoś brakuje. - Przede wszystkim ziemi, którą wykopał z grobów - powiedziała Beverly i Jen uniosła kciuk. - Przeczesaliśmy okoliczne lasy i nie znaleźliśmy śladu wywiezionej ziemi. - Mógł ją rozsypać na większej powierzchni - stwierdził z powątpiewaniem Tim. - Mógł, i być może to zrobił, ale to wymagałoby mnóstwa pracy. Szesnaście grobów to mnóstwo ziemi. Łatwiej by mu było po prostu odrzucić ją na bok. - Albo wywieźć. Musi mieć pick-upa - orzekł Vito. - A przynajmniej dostęp do niego. Moglibyśmy określić typ. Mamy odcisk opony z drogi dojazdowej na pole. Jest w laboratorium. - Jen skrzywiła się, intensywnie myśląc. - Ten list z wymówieniem, który rodzice Claire dali Bev i Timowi, to tylko kopia. Musimy dostać oryginał. Kto go ma? Rozległ się sygnał komórki i wszyscy odruchowo sprawdzili swoje aparaty. Katherine uniosła swój. - Moja. Przepraszam. - Wstała i podeszła do okna. - List ma biblioteka, w której pracowała Claire - powiedział Tim. Poprosiliśmy o niego dzisiaj, ale powiedzieli, że muszą to załatwić „oficjalną drogą”. Mamy nadzieję dostać go jutro. Jen uśmiechnęła się drapieżnie. - Świetnie. Może uda się uzyskać porządne odciski palców. Katherine zamknęła telefon i odwróciła się do zebranych. Jej oczy znów błyszczały ożywieniem. - Pamiętacie ten silikonowy lubrykant znaleziony w rzeczach Claire? - Ten do zakładania protezy nogi, tak? - upewnił się Vito. - Co z nim? - Pasuje do próbki pobranej z drutu na rękach Brittany. Vito uderzył dłonią w stół. - Świetnie. - Ale - Katherine niemal śpiewała - nie pasuje do próbki Warrena. Lubrykant znaleziony na dłoniach Warrena jest zbliżony składem, ale nie

identyczny. Laboratorium zadzwoniło do wytwórcy. Powiedzieli, że zasadniczo mają dwa rodzaje, ale robią mieszanki na zamówienie dla klientów z alergią. Vito patrzył w stół, przetwarzając tę informację. - Więc próbka znaleziona na dłoniach Warrena to mieszanka na zamówienie. Podniósł wzrok. - Czy Claire oprócz zwykłego żelu kupowała taką specjalną mieszankę? Katherine uniosła brwi. - Z danych wytwórcy wynika, że nie. - Więc ten drugi żel należał do kogoś innego? - spytała Beverly. - Mogła go kupić gdzie indziej, albo ktoś mógł go kupić dla niej - rzuciła ostrzegawczo Liz. - Nie zakładaj niczego, póki nie wiesz na pewno. Katherine skinęła głową. - Racja. Wytwórca powiedział, że jej zamówienia przechodziły przez doktora Pfeiffera. Możecie go zapytać, czy kupowała coś specjalnego? A jeśli nie, to albo kupiła żel gdzie indziej, albo morderca miał własny. Vito zatarł dłonie. - Zaczynamy do czegoś dochodzić. Thomas, po tym wszystkim, co usłyszałeś, co myślisz o sprawcy? - I czy mówimy tylko o jednej osobie? - dodał Nick, - Słuszna uwaga. Thomas usiadł wygodniej i skrzyżował ręce na piersi. -Ale moim zdaniem on pracuje sam. Jest dość młody, to niemal na pewno mężczyzna. Inteligent-ny. Zdolny do beznamiętnego okrucieństwa. To jest wręcz… mechaniczne. Ma obsesję. To prawdopodobnie obejmuje też inne dziedziny jego życia: pracę, stosunki z ludźmi. Jego talent do tworzenia wirusów komputerowych zgadza się z tym obrazem. Swo-bodniej czuje się w towarzystwie maszyny niż człowieka. Założę się, że mieszka sam. Zapewne ma na koncie epizody stosowania przemocy we wczesnej młodości, cokolwiek, od terroryzowania kolegów szkolnych po dręczenie zwierząt. Jest… zorientowany na proces. I jest ekonomiczny. Powiedziałbym nawet, oszczędny. Mógł po prostu zabić dwójkę ludzi, by służyli za modele nagrobków, ale najpierw przeprowadził na nich. wszelkie eksperymenty z torturami, jakie były mu potrzebne.

- Czyli że jest samotnym obsesyjnym pedantem, który zmierzy dwa ra-zy, a przyt-nie raz - podsumowała kwaśno Jen. Thomas się roześmiał. - Zgrabne podsumowanie, pani sierżant. Dodaj do tego zamiłowanie doi teatralnej oprawy, i mamy w zasadzie wszystko. Vito wstał. - No dobra. Ja, Nick, Bev i Tim wiemy, co robić. Thomasie, czy możemy cię ściągnąć w razie potrzeby? - Oczywiście. - Okej zbieramy się znowu jutro o ósmej - oznajmił Vito. - Uważajcie; na siebie. Wtorek, 16 stycznia, godz. 17.45 Nick rozsiadł się na krześle i oparł nogi o biurko. - Przysięgam, że takie czekanie pod salą sądową wykańcza mnie bardziej niż cały dzień pracy. - Jakieś postępy w poszukiwaniach Kyle’a Lombarda? - Nie. Obdzwoniłem chyba z siedemdziesięciu pięciu Kyle’ów Lombardów. Jedyny efekt to zdechła bateria w komórce. Guzik z tego. - Jutro możesz spróbować jeszcze raz. - Vito podniósł liścik leżący na jego biurku. Tino tu był. Poszedł do kostnicy rysować starszych państwa z drugiego rzędu. - Miejmy nadzieję, że zdziała kolejny cud - powiedział Nick. - Rzeczywiście, z Brittany Bellamy trafił w dziesiątkę. - Vito usiadł przy komputerze, wszedł na portal UCanModel i odnalazł profil oraz zdjęcie Bilia Melville’a. Chodź tutaj i poznaj pana Melville’a. Nick obszedł biurka i stanął za kolegą. - Kawał chłopa. Jak Warren. - Ale poza wymiarami, żadnego podobieństwa. - Warren miał jasną karnację, gdy tymczasem Bill miał urodę mroczną i złowrogą. - Ma doświadczenie w sztukach walki. - Vito spojrzał na Nicka. - Dlaczego, u licha, zabójca miałby wybierać ofiarę, która mogła go stłuc na kwaśne jabłko?

- To nie wydaje się zbyt mądre - przyznał Nick. - Chyba że jego umiejętności były mu do czegoś potrzebne. Warren surfował po stronach o szermierce i został upozowa-ny z mieczem. Bill został zabity kiścieniem. Nick usiadł na brzegu biurka Vita. - Nie jadłem lunchu. Wrzućmy coś na ruszt, a potem sprawdzimy ostatni znany adres Melville’a. Vito spojrzał na zegarek. - Jestem umówiony na kolację. - Mam nadzieję. Nick uśmiechnął się leniwie. - Umówiony na kolację? Vito poczuł, że palą go policzki. - Zamknij się, Nick. Uśmiech Nicka tylko się poszerzył. - Nie ma mowy. Żądam szczegółów. Vito spojrzał na niego ze złością. - Nie ma żadnych szczegółów. - W każdym razie jeszcze nie. - Jest lepiej, niż myślałem. - Nick parsknął śmiechem, kiedy Vito przewrócił oczami. - Nie jesteś zabawny, Chick. No dobra, czego się dowiedziałeś od tego Brewstera? - Że jest dupkiem, który lubi wysokie blondynki i zdradza żonę. - Aha. Więc teraz reakcja Sophie na te kwiaty jest zrozumiała. Ale powiedziałeś, że podał ci nazwiska potencjalnych kolekcjonerów. - Wszyscy są szanowanymi obywatelami i co do jednego po sześćdziesiątce. Raczej nie daliby rady wykopać szesnastu grobów i rzucać takimi osiłkami, jak Keyes i Melville. Sprawdziłem ich finanse na tyle, na ile się dało bez nakazu, i nie trafiłem na nic podejrzanego. - A sam Brewster? - Chyba jest dość młody. Jego gabinet wygląda jak muzeum, ale wszystko jest na widoku. - Może mieć sekretny składzik. - Może, ale w tygodniu, kiedy zaginął Warren, był za granicą. - Vito zerknął z żalem na Nicka. - Wygooglowałem go, kiedy wróciłem od Bellamych. Pierwsze, co mi wyskoczyło, to konferencja w Amsterdamie, na której wygłaszał odczyt czwartego stycznia. Rejestry linii lotniczych potwierdzają, że doktor i doktorowa Brewster lecieli pierwszą klasą z Filadelfii do Amsterdamu. - Pierwsza klasa jest droga. Wykładowcy tyle nie zarabiają. Może

handluje? - Żona jest nadziana - mruknął Vito. - Dziadek był baronem węglowym. To też sprawdziłem. Nick skrzywił się ze współczuciem. - Ty naprawdę chciałeś, żeby to był on. - Jak niczego w życiu. Ale jeśli nie jest wspólnikiem, to jego jedyna zbrodnia polega na byciu dupkiem. - Vito wszedł w bazę danych wydziału komunikacji. - Melville miał dwadzieścia dwa lata, ostatni znany adres jest w północnej części miasta. Ja prowadzę. Wtorek, 16 stycznia, godz. 17.50. Sophie brodziła po tyłek w trocinach w starym magazynie na tyłach tej części fa-bryki, którą zamienili w główny hol wejściowy muzeum. Ted miał rację, magazyn nie był idealny, ale Sophie dostrzegała w nim potencjał. A na dodatek było w nim jeszcze kilka miejsc, gdzie pachniało czekoladą, jeśli wwąchała się dość mocno. To musi być przeznaczenie. Rozejrzała się po przyszłym „terenie wykopalisk”. Od dawna nie była tak zadowolona. No, może „zadowolona” to złe słowo. Była pełna energii, nakręJ eona, pełna pomysłów, co zrobić z tą wspaniałą, wielką, pustą przestrzenią z sufitem na wysokości prawie dziesięciu metrów. Jej mózg strzelał nimi jak ; karabin maszynowy. Do tego wszystkiego czuła się, jakby jej nerwy były pod prądem. Wieczorem spotyka się z Vitem Ciccotellim. Była podekscytowana. Spragniona. A narzucony samej sobie celibat trwał stanowczo za długo. Nigdy nie pozwoliłaby sobie na kolejny romans z kolegą z pracy, co oznaczało szukanie facetów poza wykopaliskami, w mieście. Ale te przygody były powierzchownej tak naprawdę stanowiły tylko sposób na rozładowanie napięcia seksualnego kiedy stawało się nie do zniesienia. I po takich „jednorazówkach” zawsze nienawidziła siebie. Z Vitem będzie inaczej. Po prostu to czuje. Może nadszedł wreszcie koniec posuchy. Ale wszystko w swoim czasie. W tej chwili spieszyło jej się, by zbadać zawartość skrzyń, które wyciągnęła ze swojego gabinetu. Zdążyła już odkryć kilka nieprawdopo-dobnych skarbów. Nie miała nawet pojęcia, że pracując w swojej ciemnej kanciapie, była

otoczona średniowiecznymi relikwiarzami. Otworzyła łomem następną skrzynię i wyrzuciła na podłogę kolejną porcję trocin, aż dotarła do mniejszego pudełka wewnątrz. Nagle usłyszała za plecami kroki, a ułamek sekundy później głos. - Nie możesz tego wziąć. Z cichym okrzykiem obróciła się na pięcie, unosząc łom nad głowę. I odetchnęła z ulgą. - Theo, przysięgam, na Boga, któregoś dnia zrobię ci krzywdę. Theodore Albright Czwarty patrzył na nią z cienia, z zaciśniętymi zębami. Sztywnym ruchem skrzyżował ręce na szerokiej piersi. - Nie możesz tego brać. Tu przychodzą dzieci. Zniszczą te relikwiarze. - Nie zamierzam umieszczać niczego cennego na wierzchu. Chcę zrobić plastikowe kopie, połamać je na kawałki i schować w ziemi, żeby ludzie sami ich szukali. Tak jak na wykopaliskach szuka się potłuczonej ceramiki. Theo rozejrzał się po hali. - Chcesz, żeby to wyglądało jak prawdziwe wykopaliska? - Taki mam plan. Wiem, że skarby twojego dziadka są bezcenne. Nie pozwolę, że-by cokolwiek im się stało. Jego potężne ramiona się rozluźniły. - Przepraszam, że cię wystraszyłem. - Jego wzrok padł na jej dłoń i Sophie zorientowała się, że wciąż trzyma w niej łom. Przykucnęła i odłożyła go na podłogę. - Nie szkodzi. - Prezencik oraz telefon Amandy Brewster wytrąciły ją z równowagi bardziej, niż myślała. - Więc… chcesz czegoś ode mnie? Kiwnął głoWą. - Telefon do ciebie. Jakiś starszy gość z Paryża. Maurice. - Z Paryża? - Chwyciła Thea za łokieć i poprowadziła za drzwi. Dlaczego nie mówisz od razu? - spytała gniewnie, zamykając drzwi na klucz. Gdy była już u siebie, chwyciła słuchawkę i pozwoliła, by jej umysł przestawił się na francuski. - Maurice? Tu Sophie. - Sophie, moja droga. Jak się miewa twoja babcia? Usłyszała strach w jego głosie i zrozumiała, że myślał, iż dzwoniła do niego ze zły-mi wiadomościami o Annie. - Właściwie bez zmian. Nie dlatego dzwoniłam, przepraszam. Powinnam

była powiedzieć, żebyś się nie martwił. Odetchnął z ulgą. - Tak, powinnaś, ale chyba nie mogę się na ciebie gniewać, że nie dzwonisz ze zły-mi wieściami. Więc o co chodzi? - Interesuje mnie pewna kwestia i miałam nadzieję, że będziesz mógł mi podać informacje na ten temat. - Ach… - Jego głos się ożywił i Sophie się uśmiechnęła. Maurice zawsze był jednym z największych plotkarzy wśród znajomych ojca. - Jakie informacje? - No więc, chodzi o to… Wtorek, 16 stycznia, godz. 20.10 - Więc ofiara to rzeczywiście Bill Melville? - spytała Liz przez telefon. Vito skręcał właśnie w swoją ulicę. - Jego odciski palców pasują do pobranych przez Latenta w jego mieszkaniu. Nikt go nie widział od Halloween. Dzieciaki z jego kamienicy mówiły, że zawsze się przebierał i rozdawał cukierki. - Znaczy, miły gość. - Tego to ja nie wiem. Przebierał się za ninję. Zdaniem dzieci robił to tylko po to, żeby pokazać, że umie się obchodzić z bronią. Z nunczako, z kijem. To był jego sposób na pilnowanie bezpieczeństwa. Ale rozdawał dobre słodycze, więc wszyscy byli raczej zadowoleni. - Dlaczego nikt nie wszedł wcześniej do jego mieszkania? - Owszem, właściciel wszedł, ale niczego nie znalazł. Mieliśmy szczęście. Właściciel zdążył już napisać ostrzeżenie o eksmisji. Jeszcze dwa dni, a wszystkie rzeczy Melville’a byłyby na śmietniku. - Jego komputer został wyczyszczony? - Tak. Ale… - Vito uśmiechnął się ponuro - Bill wydrukował kilka emaili. Zostawił je na drukarce. Skontaktował się z nim niejaki Munch w sprawie filmu dokumentalnego. - Masz jego adres e-mailowy? - Nie. Na wydruku było tylko nazwisko, E. Munch. Gdybyśmy mieli oryginał e-maila na komputerze, moglibyśmy sprawdzić adres, ale dane są wykasowane. Dobre choć to, że mamy nazwisko, o które możemy pytać. Wyłapaliśmy już

osoby z UCanModel, których profile oglądano w tych samych dniach, co profile ofiar. - Więc Beverly i Timowi udało się dotrzeć do tych danych? - Tak. Właściciele portalu chętnie z nami współpracują. Nie chcą, żeby ich klienci wycofali się z powodu mordercy. Nie dali nam żadnych ogólnych list, ale będą pracowali z Bev i Timem indywidualnie nad każdym kontem. Bev i Tim jutro zaczną kontaktować się z osobami, do których odzywał się Munch. - Choć jest mało prawdopodobne, by to było jego prawdziwe nazwisko. Jedziesz do komisariatu? - Nie, jestem w domu. - Zaparkował za wynajętym autem Tess i obok samochodu, którego wcześniej nie widział. - Mieszkają u mnie moi bratankowie, a ja nie spędziłem z nimi nawet pięciu minut. Pomogę siostrze zapakować ich do łóżek, a potem idę coś zjeść. - A jeśli będzie miał fart… Jego myśli wróciły do tego jednego pocałunku. To wspomnienie dręczyło go przez cały dzień, nie pozwalało się skupić, zakłócało tok myślenia. A jeśli ona nie przyjdzie? Jeśli będzie musiał dać spokój? Jeśli nigdy więcej nie posmakuje tych słodkich ust? Sophie, błagam, przyjdź. Wysiadł z pick-upa i zajrzał przez okienko do obcego samochodu. Zobaczył na podłodze śmieci z McDonalda i parę zniszczonych tenisówek. Jakiś nastolatek, zapewne. Kiedy otworzył drzwi domu, przekonał się, że po części miał rację. Nastolatkowie - w liczbie mnogiej - stali wokół komputera, który ktoś ustawił w salonie. Jeden z chłopaków siedział w fotelu Vita, z wyciągniętymi nogami i klawiaturą na kolanach. Za fotelem stał Dominic i patrzył na ekran z marsem na przystojnej twarzy. - Hej! - zawołał Vito, zamykając za sobą drzwi. - Co tu się dzieje? Oczy Dominica błysnęły niepewnie. - Pracowaliśmy nad zadaniem do szkoły, ale zrobiliśmy sobie przerwę. - Z czego to zadanie? - zapytał. - Z biologii - odparł Dominic. - Na temat początków życia na Ziemi sprecyzował. Chłopak z klawiaturą spojrzał na niego z cynicznym uśmieszkiem. - Mieliśmy stworzyć życie - zażartował, a inni zachichotali. Z wyjątkiem Doma, który nachmurzył się jeszcze bardziej. - Jesse, daj sobie spokój. Wracajmy do pracy.

- Za minutkę, panie ministrancie - mruknął Jesse. Policzki Doma zapłonęły i Vito zrozumiał, że jego najstarszy bratanek dostaje po uszach za to, że jest taki porządny. Stanął koło niego. - Co to za gra? - Za lnią frontu - odparł Dom. - Strzelanka o II wojnie światowej. Ekran wypełniało wnętrze bunkra z amunicją, w którym leżało już jedenastu martwych żołnierzy ze swastykami na opaskach. Kamera patrzyła ponad lufą karabinu. - Ten gość to amerykański żołnierz - wyjaśnił Dom. - Można sobie wybrać naro-dowość bohatera i rodzaj broni. To najnowszy hit. Vito przyjrzał się ekranowi. - Naprawdę? Grafika wygląda, jakby miała już ze dwa, trzy lata. Jeden z chłopców spojrzał na niego nieufnie. - Pan gra? - Trochę. - Jako piętnastolatek pobił rekord dzielnicy w Galadze, ale uznał, że przyznając się do tego faktu, wyjdzie na dinozaura. Uniósł brew. - Może nauczę się czegoś nowego o łapaniu czarnych charakterów albo o pościgach samochodowych. Chłopak, który przed chwilą się odezwał, uśmiechnął się dobrodusznie. - No, chyba nie z tej gry. Jest totalnie przeciętna. - To Ray - wyjaśnił Dom. - Gra nałogowo. Jesse też. - Więc co jest takiego w tej grze? - zainteresował się Vito. Ray wzruszył ramionami. - Wszystko to przeróbka ostatnich pięciu gier tej firmy. Silnik, lokacje, SI… - Sztuczna inteligencja - mruknął Dom. - Wiem - odmruknął Vito. - I powtarzam pytanie, co w niej takiego super? Postacie są płaskie, a SI do bani. Szanowny Jesse właśnie zastrzelił dwunastu przeciwników z opaskami, a żaden nawet nie próbował się bronić. Gdzie tu wyzwanie? - Nie gramy dla gry - odparł Jesse, niezrażony. - Gramy dla cut-scenek. - Roześmiał się cicho. - Są zajebiste. Dom rozejrzał się, marszcząc brwi. - Jesse. Tu są moi mali bracia. - Jakby nie słyszeli takich słów od waszego starego - odparł Jesse znudzonym tonem.

Dom zacisnął zęby. - Nie słyszą. Wracajmy do pracy. - Chwileczkę - powiedział cicho Vito, nie odrywając oczu od ekranu. Nie przerywał tego, bo był ciekaw kolegów Dorna, i tego, w co też grająteraz dzieciaki. Nigdy nie wiadomo, kiedy młodzieżowy slang przyda się w pokoju przesłuchań. Podebrał już niejednego nastolatka, udając, że podziela jego zainteresowania. Ale było jasne, że kiedy tylko zaspokoi swoją ciekawość, Jesse wyleci stąd na tyłek. Amerykański żołnierz na ekranie przeładował broń i mruknął: - To była pułapka. Ta dziwka mnie zdradziła. - Odbezpieczył karabin. - Pożałuje tego. - Scena się zmieniła. Żołnierz stał teraz pod drzwiami francuskiej wiejskiej chatki. - Więc o co tu chodzi? - spytał Vito Raya. - To jest… cut-scenka. - Powiedział to takim tonem, jakby chodziło co najmniej o Kaplicę Sykstyńską. Gdy Vito się nasrożył, Ray zrobił zawiedzioną minę. - Cut-scenka to… - Wiem, co to jest cut-scenka - przerwał mu Vito. Chodziło o filmik animowany, w którym główny bohater rozmawia z ludźmi, poznaje tajemnice, albo dostaje coś za darmo. - Większość tych, które widziałem, była zwyczajnie nudna i tylko odrywała człowieka od gry. Więc pytam, co jest takiego specjalnego w tej? Ray wyszczerzył zęby. - Zobaczy pan. To jest dom Clothilde. Twierdziła, że należy do francuskiego ruchu oporu, ale zdradziła żołnierza. To dlatego wpadł w pułapkę w tamtym bunkrze. Teraz przyszedł jej odpłacić. Jesse ma rację, to jest naprawdę niesamowite. Na ekranie drzwi otworzyły się, ukazując wnętrze chatki, i zaczęła się cut-scenka. Grafika nagle się zmieniła. Zniknęły toporne postacie i szarpane ruchy. Kiedy Amerykanin wszedł do chatki i zaczął przeszukiwać wnętrze, wyglądało to bardzo realistycznie. Żołnierz w końcu znalazł Clothilde ukrytą w szafie. Wywlókł ją stamtąd i przyparł do ściany. - Ty suko - warknął. - Powiedziałaś im, gdzie mnie znaleźć. Co za to

dostałaś? Czekoladę? Jedwabne pończochy? Biuściasta Clothilde uśmiechnęła się szyderczo, choć źrenice miała rozszerzone ze strachu. - Patrzcie na jej oczy - szepnął Ray. - Gadaj. - Żołnierz gwałtownie potrząsnął ją za ramiona. - Życie - prychnęła Clothilde. - Obiecali, że mnie nie zabiją, jeśli powiem. Więc powiedziałam. - Zginęło tam pięciu moich kumpli. Przez ciebie. - Amerykanin złapał j ej szyj ę obiema dłońmi i oczy Clothilde otworzyły się j eszcze szerzej. - Trzeba było pozwolić się zabić tym niemieckim gnojom. Bo teraz ja cię zabiję. - Nie. Błagam, nie! - Zaczęła się szamotać. Ekran wypełniły jej twarz i dłonie żołnierza. Strach w jej oczach… - Niewiarygodne - szepnął Ray stojący obok Vita. - Ten grafik jest naprawdę niesamowity. To jest jak film. Trudno uwierzyć, że ktoś to stworzył. Ale ktoś to stworzył. Vito, zaniepokojony, poczuł, że zaciska zęby. Ktoś to narysował. I oglądają to dzieci. Dźgnął Doma łokciem. - Idź sprawdzić, co robią twoi bracia. Kątem oka dostrzegł ulgę na twarzy bratanka. - Dobra. Na ekranie Clothilde szlochała i błagała o litość. - Jesteś gotowa na śmierć, Clothilde? - rzucił szyderczo żołnierz, a ona zaczęła wrzeszczeć, głośno i przeciągle. Rozpaczliwie. Zbyt realistycznie. Vito skrzywił się i zerknął na twarze chłopaków. Wpatrywali się w monitor jak zaczarowani. Szeroko otwarte oczy, rozchylone usta. Czekali. Krzyk ucichł i nastąpiła długa chwila ciszy. W końcu żołnierz roześmiał się cicho. - Proszę bardzo, krzycz sobie do woli. Nikt cię nie słyszy. Nikt cię nie uratuje. Zabiłem ich wszystkich. - Jego dłonie stężały, kciuki przesunęły na zagłębienie szyi. - A teraz zabiję ciebie. - Jego dłonie zaciskały się coraz bardziej, a Clothilde zaczęła się wić. Vito zobaczył już dość. - Koniec. - Pochylił się do przodu i wcisnął guzik zasilania monitora. Ekran po-czerniał. - Koniec przedstawienia, panowie.

Jesse wstał. - Ej, tak się nie robi. Vito wyciągnął wtyczkę komputera z kontekstu. - Ej, właśnie się zrobiło. Możesz grać w to gówno w domu swoich rodziców, ale nie tutaj. Pakuj się, kolego. Jesse rozważył możliwości. W końcu odwrócił się ze zdegustowaną miną. - Spadamy stąd. - Stary. - Jeden z chłopaków się skrzywił. - Bez Dorna nie mamy pracy domowej. - Nie potrzebujemy go. - Jesse wziął komputer pod pachę. - Noel, bierz monitor. Ray, zbieraj płytki. Noel pokręcił głową. - Nie mogę znowu dostać pały. Ty może nie potrzebujesz projektu Doma, ale ja owszem. Jesse zmrużył oczy. - Dobra. - Reszta poszła za nim, zostawiając Raya i Noela. Ray uśmiechnął się do Vita. - Jego starzy też nie pozwalają mu w to grać. Vito obejrzał się przez ramię. - Czy Dominic nie będzie miał jakichś kłopotów z Jessem? - Nie… Jesse mu nie podskoczy. Dominic jest kapitanem drużyny zapaśniczej. Vito skrzywił się z uznaniem. - Nieźle. Nigdy mi o tym nie mówił. - Dominic umie się o siebie zatroszczyć - stwierdził Ray. - Czasem tylko jest po prostu zbyt miły. Dominic wrócił do salonu, niosąc na plecach Pierce’a. Malec właśnie wyszedł z kąpieli; miał mokre włosy i był ubrany w piżamę ze Spidermanem. Vito cieszył się, że zdążył wyłączyć to świństwo, zanim młodsi chłopcy je zobaczyli. Dom spojrzał na kolegów. - Jesse poszedł? Ray znów się uśmiechnął. - Szeryf wywalił go za rogatki.

- Dzięki, Vito - powiedział cicho Dom. - Nie chciałem, żeby to tutaj oglądał. Vito podstawił plecy Pierce’owi, który przeskoczył na nie z piskiem. - Następnym razem po prostu każ mu wyjść. - Kazałem mu wyjść. - No więc… zwyczajnie kopnij go w dupę, jeśli będziesz musiał. - Ojjj - pisnął Pierce. - Wujku Vitooo. Powiedziałeś brzydkie słowo. Vito się skrzywił. Zapomniał, że „dupa” też jest na liście brzydkich słów. - Przepraszam, kolego. Myślisz, że ciocia Tess umyje mi buzię mydłem? Pierce zaczął podskakiwać. - Tak! Tak! - Tak, tak - odezwała się Tess z korytarza. Jej włosy zwisały wilgotnymi puklami. Najwyraźniej wylądowało na niej tyle samo wody, co na głowie Pierce’a. - Uważaj, co mówisz, Vito. - Dobra, dobra. - Skinął głową Domowi. - Dobrze to rozegrałeś, kolego. Następnym razem rozegrasz jeszcze lepiej. - Podbiegł truchtem do Tess, żeby przewieźć Pierce’a. - No i? Dostała? - Mówiła o prezencie, który zostawiła dla Sophie. - Nie wiem. Niedługo kończy zajęcia. Pewnie wtedy się dowiem. A tak w ogóle, to gdzie znalazłaś pistolet do wymazywania pamięci? - W sklepie z gadżetami przy Broad Street. Facet ogłasza się, że ma każdą zabawkę z Happy Meal, jaka kiedykolwiek była w sprzedaży. Ten pistolecik był dość popular-ny, kiedy film wszedł do kin. - Uniosła brew. - Wisisz mi dwieście dolarów za zabawkę i zasłonki. Vito omal nie upuścił Pierce’a. - Co? Z czego są te zasłonki? Ze złota? Wzruszyła ramionami. - Zasłonki kosztowały tylko trzydzieści. - Zapłaciłaś sto siedemdziesiąt dolarów za zabawkę z Happy Meal? - W oryginalnym opakowaniu. - Jej wargi drgnęły. - Mam nadzieję, że ona jest tego warta. Vito sapnął zdesperowany. - Ja też.

13 Wtorek, 16 stycznia, godz. 21.55 Coś się stało, doktor J.? Sophie podniosła wzrok i zobaczyła Martę idącą przez parking za budynkiem nauk humanistycznych. - Mój motor nie chce zapalić. - Zsiadła i westchnęła znużona. - Przed zajęciami działał jak trzeba. Teraz próbuje zastartować, a potem tylko kicha. - A to pech. - Marta przygryzła wargę. - Ale masz benzynę w baku, co? Ostatnio, kiedy samochód nie chciał mi zapalić, wściekłam się jak głupia, aż przypomniałam sobie, że zapomniałam zatankować. Sophie pohamowała zniecierpliwienie. Marta próbowała pomóc. - Zatankowałam do pełna dzisiaj rano. - Co się stało? - Dołączył do nich Spandan razem z większością studentów z wtorkowego seminarium podyplomowego. W tym semestrze wykładała podstawy techniki wykopalisk przy pełnej sali, i zwykle zostawała jeszcze chwilę, żeby odpowiedzieć na pytania, ale dziś uciekła zaraz po zajęciach. Vito czekał na nią w pizzerii U Peppiego, a ona przez cały wykład mogła myśleć tylko o tamtym pocałunku. - Motor mi nie odpala i jestem spóźniona. Marta spojrzała na nią z zaciekawieniem. - Na randkę? Sophie przewróciła oczami. - Jeśli szybko tam nie dotrę, to nie. Drzwi za nimi otworzyły się i po rampie dla wózków zjechał John. - Co się stało? - Doktor J. zepsuł się motor i jest spóźniona na randkę - wyjaśnił Bruce. John przejechał wózkiem przez tłumek i pochylił się, żeby spojrzeć na silnik. - Cukier. - Postukał w bak palcem w rękawiczce. - Co? - Sophie schyliła się i natychmiast zauważyła, że miał rację.

Kryształki cukru wokół wlewu błyszczały w świetle latarni. - Cholera syknęła. — Przysięgam na Bo-ga, tym razem ta baba mi zapłaci. - Wiesz, kto to zrobił? - spytała Marta, wytrzeszczając oczy. Było prawie pewne, że ten sabotaż jest dziełem Amandy Brewster. - Domyślam się. Bruce miał już komórkę w ręce. - Dzwonię do ochrony kampusu. - Nie teraz. Zgłoszę to. Nie martwcie się - dodała, kiedy Spandan próbował protestować. Odpięła plecak od siodełka. - Ale nie będę teraz czekała, aż tu przyjdą. Naprawdę jestem spóźniona. Do restauracji mam dobre piętnaście minut marszu. - Podwiozę cię - zaproponował John. - Mam tu auto. - Ehm… - Sophie pokręciła głową. - Dzięki, ale pójdę pieszo. John wysunął podbródek. - Moje auto jest przystosowane do kierowania samymi rękami. Jestem dobrym kierowcą. Uraziła go. - Nie chodzi o to, John - zapewniła pospiesznie. - Tylko że… jestem twoim wykładowcą. Nie chcę, żeby to wyglądało niewłaściwie. Spojrzał na nią z ukosa przez swoje wiecznie potargane włosy. - Chcę cię tylko podwieźć, nie proszę cię o rękę. - Kącik jego ust podjechał do góry. - Poza tym nie jesteś w moim typie. Roześmiała się. - Dobrze. Dzięki. Jadę do pizzerii U Peppiego. - Pomachała reszcie. -Do zobaczenia w niedzielę. - Szła obok wózka Johna, aż dotarli do jego białej furgonetki. Otworzył drzwi i uruchomił windę do wciągania wózka. Zręcznie przesiadł się z wózka na fotel kierowcy. Zobaczył, że Sophie się przygląda, i zacisnął zęby. - Mam sporą praktykę. - Jak długo jeździsz na wózku? - Od dziecka. - Jego ton był opryskliwy. Znów go uraziła. Nie odzywając się więcej, wyjechał z parkingu. Nie bardzo wiedząc, co powiedzieć, Sophie spróbowała poruszyć bardziej neutralny temat. - Opuściłeś dzisiaj pierwszą część wykładu. Mam nadzieję, że nie stało

się nic złe-go. - Zeszło mi w bibliotece. Byłem tak bardzo spóźniony, że mało brakowało, a w ogóle Ijym nie przyszedł, ale chciałem cię o coś zapytać. Próbowałem cię złapać po wykładzie, ale szybko uciekłaś. - Więc miałeś ukryty motyw, proponując mi podwiezienie. - Uśmiechnęła się. - O co chodzi? Nie odpowiedział uśmiechem, ale w ogóle rzadko się uśmiechał. - Muszę napisać na jutro referat, na inne zajęcia. Już prawie skończyłem, ale mam problemy ze znalezieniem materiałów źródłowych do jednego z rozdziałów - Jaki temat? - Porównanie współczesnego i średniowiecznego podejścia do zbrodni i kary. Sophie pokiwała głową. - A więc chodzisz na prawo średniowieczne do doktora Jacksona, W czym problem? - Chciałem dołączyć porównanie średniowiecznej praktyki piętnowania i ze współczesną rejestracją przestępców seksualnych. Ale nie mogę znaleźć żadnych konkretnych informacji na temat piętnowania. - Ciekawy temat. Przychodzi mi na myśl parę źródeł, które mogąci się przy dać. Wykopała notes z plecaka i zaczęła pisać. - Na kiedy masz ten referat? - Na jutro rano. Skrzywiła się. - No to będziesz musiał pogrzebać w Internecie, chyba że bibliotekarze ; pracują dłużej niż kiedyś. Wiem, że część z tych pozycji jest dostępna online. Ale niektóre są pewnie tylko na staroświeckim papierze. O, Peppi jest tutaj za rogiem. - Wyrwała kartkę z notesu i podała mu, gdy wjechał na parking pizzerii. - Dzięki, John. Powodzenia z referatem. Wziął kartkę z poważnym skinieniem głowy. - Do zobaczenia w niedzielę. Gdy John odjechał, Sophie wstrzymała oddech, rozglądając się za pick-upem Vita. Odetchnęła z ulgą Jeszcze tu jest. Więc ta chwila nadeszła. Wejdzie do restauracji i… odmieni swoje życie.

I nagle poczuła śmiertelne przerażenie. Wtorek, 16 stycznia, godz. 22.00 Daniel siedział wykończony na brzegu hotelowego łóżka. Od śniadania odwiedził prawie dwadzieścia hoteli i nie był ani trochę bliższy odnalezienia rodziców. Arthur i Carol mieli swoje przyzwyczajenia, zaczął więc od ich ulubionych hoteli, tych dro-gich, sieciowych. Ale nikt ich nie widział albo nie pamiętał. Ze znużeniem zsunął buty z nóg i padł na łóżko. Był wystarczająco zmęczony, by tak zasnąć - z zawiązanym krawatem i stopami na podłodze. Może rodzice jednak nie przyjechali do Filadelfii? Może to szukanie igły w stogu siana? A może już nie żyją? Zamknął oczy, próbując myśleć, mimo łomotania w skroniach. Może powinien pójść na policję i sprawdzić kostnice. Albo lekarzy. Może byli u któregoś z onkologów z listy, którą wydrukował z komputera ojca. Ale żaden lekarz nic mu nie powie. Będą się zasłaniali tajemnicą zawodową. Dzwonek komórki wyrwał go z płytkiej drzemki. Susannah. - Cześć, Suze. - Nie znalazłeś ich. - Było to bardziej stwierdzenie niż pytanie. - Nie, a obszedłem dzisiaj całe miasto. Zaczynam się zastanawiać, czy naprawdę tutaj przyjechali. - Byli tam - powiedziała Susannah z cieniem ożywienia w głosie. - Do babci dzwonili z Filadelfii. Daniel usiadł. - Skąd to wiesz? - Zadzwoniłam do operatora i kazałam namierzyć połączenie. Pomyślałam, że powinieneś wiedzieć. Zadzwoń, jeśli ich znajdziesz. Jeśli nie, nie dzwoń. Cześć, Danielu. Zamierzała się rozłączyć. - Suze, czekaj. Usłyszał jej westchnienie. - Co? - Popełniłem błąd, wyjeżdżając. To znaczy musiałem wyjechać. Ale źle, że nie powiedziałem ci dlaczego. - I teraz mi powiesz? - Jej ton był twardy, kłuł go w serce.

- Nie. Bo jest bezpieczniej dla ciebie, jeśli nie wiesz. To był jedyny powód, dla którego nie powiedziałem ci wtedy… i nie mówię teraz. Szczególnie teraz. - Danielu, jest późno. Mówisz zagadkami, a ja nie chcę tego słuchać. - Suze… kiedyś mi ufałaś. - Kiedyś. - To słowo zabrzmiało jak nieodwołalny wyrok. - Więc zaufaj mi znowu, proszę cię, w tej jednej sprawie. Gdybyś wiedziała, była-byś zagrożona. Twoja kariera byłaby zagrożona. Pracowałaś zbyt ciężko na to, kim jesteś, żebym teraz ja ściągał cię na dół tylko po to, by ulżyć własnemu sumieniu. Milczała tak długo, że musiał sprawdzić, czy połączenie nie zostało przerwane. Nie zostało. W końcu mruknęła: - „Wiem, co zrobił twój syn”. A ty wiesz, Danielu? - Tak. - I chcesz, żebym ci wybaczyła? - Nie. Tego nie oczekuję. Nie wiem, czego chcę. Może usłyszeć, jak znów nazy-wasz mnie: Danny. - Byłeś moim starszym bratem i chciałem wtedy, żebyś mnie chronił. Ale nauczyłam się, jak o siebie zadbać. Teraz nie potrzebuję twojej ochrony, Danielu, i nie potrzebuję ciebie. Zadzwoń, jeśli ich znajdziesz. Rozłączyła się, a Daniel siedział na brzegu obcego hotelowego łóżka, gapiąc się na telefon i zastanawiając, jakim cudem dopuścił do tego, że wszystko tak się popieprzyło. Wtorek, 16 stycznia, godz. 22.15 - Kotku, jeśli niczego nie zamawiasz, będziesz musiał wyjść. Zamykamy kuchnię za piętnaście minut. Vito spojrzał na zegarek i podniósł wzrok na kelnerkę. - To może dużą ze wszystkim? - powiedział. -1 w pudełku. Wezmę na wynos. - Nie przyszła, co? - rzuciła współczująco kelnerka, zabierając menu zę stolika. Sophie powinna tu być dobre pół godziny temu.

- Na to wygląda. - Cóż, taki mężczyzna pewnie bez problemu znajdzie kogoś lepszego. Cmoknęła i poszła do kuchni z jego zamówieniem. Vito oparł głowę o ścianę wnęki ze stolikiem i zamknął oczy. Starał się nie myśleć o tym, że Sophie nie przyszła. Próbował skupić się na rzeczach, które naprawdę mo-że zmienić. Zidentyfikowali cztery z dziewięciu ofiar. Zostało jeszcze pięć. Róże. Poczuł zapach róż i usłyszał, że ktoś wsunął się na siedzenie na* przeciwko niego. Więc jednak przyszła. Ale nie ruszył się, nie spojrzał. ; - Przepraszam pana - powiedziała, więc w końcu otworzył oczy. Sie* działa naprzeciwko niego w czarnej skórzanej kurtce. Z uszu zwisały jej złote koła, a włosy przełożyła przez ramię. - Czekam na kogoś, i zdaje się, że to pan. Vito się roześmiał. Zabrała go do chwili, w której się poznali. - Ten wymazywacz pamięci działa lepiej, niż myślałem. Może i ja powin nienem spróbować. Uśmiechnęła się i poczuł, że stres powoli odpuszcza. - Ciężki dzień? - zapytała. - Można tak powiedzieć. Ale nie chcę rozmawiać o moim dniu. Przyszłaś. Wzruszyła ramionami. - Kto by się oparł kultowym gadżetom. Dziękuję. Jej dłonie były splecione tak mocno, że zbielały jej kostki palców. Biorąc głęboki wdech, Vito sięgnął przez stół, rozdzielił jej dłonie i przytrzymał w swoich. - Trudno ci było podać jego nazwisko, ale i tak to zrobiłaś, żeby nam pomóc. Jej dłonie znieruchomiały, spojrzała gdzieś w bok. - I wszystkim tym matkom, żonom, mężom i synom. Nie chciałam, żebyś rozmawiał z Alanem, bo się wstydzę. Ale bardziej bym się wstydziła, gdybym ci o nim nie powiedziała. - Naprawdę myślę to, co napisałem w liście. Brewster to dupek. Powinnaś o nim zapomnieć. Przełknęła ślinę. - Nie wiedziałam, że on jest żonaty, Vito. Byłam młoda i bardzo głupia. - Wszystko stało się dla mnie jasne, kiedy go poznałem. Myślałem, że się domyślasz, że tak będzie. - Może. - Podniosła wzrok, rezolutnie, jak mu się zdawało. - Przyniosłam

ci coś. Wyjęła z kieszeni złożoną kartkę i mu podała. Vito rozłożył ją i się roześmiał. Narysowała na niej tablicę, cztery na cztery kratki. U góry kolumn napisała: „francuski”, „niemiecki”, „grecki” i .japoński”, a z boku wierszy „do diabła”, „cholera”, „gówno” i „pieprzyć”. W poszczególnych okienkach były zapewne tłumaczenia. - Twoja tablica podoba mi się o wiele bardziej niż ta, na którą gapię się od dwóch dni. Sophie uśmiechnęła się do niego szeroko, a on czuł się coraz lżejszy, jakby ktoś zdejmował mu z pleców kolejne ciężary. - Obiecałam, że nauczę cię paru przekleństw. Zapisałam ci nawet fonetycznie. Nie chcę, żebyś je źle wymawiał. To psuje efekt. - Jest świetna. Ale zapomniałaś o „dupie”. Dzisiaj dostało mi się za to od mojego bratanka. Z uniesionymi brwiami wzięła kartkę z jego rąk, wyjęła z kieszeni długopis, dopisała kolejne brzydkie słowo i jego odpowiedniki. Oddała mu kartkę, a on schował ją do kieszeni. - Dziękuję. - W końcu znów ujął jej dłonie i stwierdził z ulgą, że jest rozluźniona. Nie wiedziałem, czy w ogóle przyjdziesz. - Miałam problem z motorem. Musiał mnie podwieźć jeden ze studentów. Vito uniósł brwi. - Jaki problem z motorem? - Nie chciał zapalić. Ktoś nasypał cukru do baku. - Kto mógł to zrobić? - Vito zmrużył oczy, widząc, że zacisnęła wargi. - Masz z kimś kłopoty, Sophie? - Oj, z żonąBrewstera. To wariatka. Przysłała mi nieprzyjemny… list. Poniekąd. - Sophie… - rzucił ostrzegawczo. Przewróciła oczami. - Przysłała mi martwą mysz, a potem zadzwoniła, żebym trzymała ręce przy sobie. Musiała słyszeć, jak Alan rozmawiał z Clintem. To najzwyklejsza wariatka. Myśli, że wszystkie kobiety rzucają się na Alana. - Z jego obecną asystentką pewnie tak jest. - Westchnął. - Ale przykro mi,

że myśli tak o tobie. - Nie szkodzi. Naprawdę. Od dawna chodziłam wokół tej sprawy na paluszkach, a to mnie zmusiło, żeby stawić jej czoło. Wychodzi mi to na dobre. - Skrzywiła się. - Tylko mojej maszynie nie wyszło. To mnie wkurza. To była furtka, której nie mógł przegapić. - Ja cię mogę odwieźć do domu. Jego słowa zabrzmiały bardziej znacząco i sugestywnie, niż zamierzał. Policzki Sophie zapłonęły i spuściła oczy, ale i tak zdążył w nich dostrzec błysk pragnienia, na który jego ciało zareagowało dzikim pożądaniem. - Dziękuję - powiedziała cicho. - Och, byłabym zapomniała. - Uwols niła dłoń z je-go dłoni i wyjęła z kieszeni kolejną złożoną kartkę. - Zdobyłam dla ciebie trochę więcej informacji o tym zmarłym kolekcjonerze z Europy,, Alberto Berretti. Na kartce była lista nazwisk dzieci Berrettiego i ich radców prawnych,’ nazwiska personelu pracującego w jego domu i firmie, a także głównych dłużników. Dawało mu to dobry punkt wyjścia do jutrzejszej rozmowy z Interpolem. - Skąd to wytrzasnęłaś? : - Zadzwoniłam do Etienne’a, mojego dawnego profesora. On sam zna’ tylko nazwisko Berrettiego i plotki na temat kolekcji, ale poradził mi, żebym zwróciła się do jednego z dawnych przyjaciół mojego ojca, który, co prawda,-nie znał Berrettiego osobiście, ale znał kogoś, kto go znał. Zadzwoniłam dq niego i zdobył dla mnie te informacje. Vito opanował irytację. - Chyba umówiliśmy się, że nie będziesz już do nikogo dzwoniła. - Nie dzwoniłam do żadnego szemranego kupca czy handlarza. - OnU nie zamierzała kryć swojej irytacji. - Znam Maurice’a od dziecka. To uczci*, wy człowiek. - Sophie, jestem ci bardzo wdzięczny. Po prostu nie chcę, żeby stała cf się krzywda. Skoro go znasz, to pewnie jest w porządku. - Jest - rzuciła z uporem. Ale nie zabrała ręki, którą trzymał, i Vito uznał

to za dobry znak. Chwycił jej drugą dłoń, i uspokoiła się. - Więc… twój ojciec. Masz z nim kontakt? Pokręciła smutno głową. - Zmarł dwa lata temu. No tak, ojca lubiła. W przeciwieństwie do matki. - Pewnie było mu ciężko, kiedy tak długo siedziałaś w Europie. - Nie, mieszkał w Paryżu. Pod koniec jego życia widywałam się z nim częściej niż w dzieciństwie. - Posłała mu pobłażliwe spojrzenie. - Nazywał się Alex Arnaud, panie policjancie. Vito zmarszczył brwi. - Wiem, że słyszałem już to nazwisko. Nie, nie mów mi. Spojrzała na niego rozbawiona. - Byłabym bardzo zaskoczona, gdybyś go znał. - Widziałem jego nazwisko całkiem niedawno. - Nagle wbił w nią wzrok. - Twoim ojcem był Alexandre Arnaud, ten aktor? Zamrugała. - Jestem pod wrażeniem. Niewielu Amerykanów go kojarzy. - Mój szwagier jest kinomaniakiem. Kiedy ostatnio byłem u nich w odwiedzinach, miał akurat fazę na francuskie filmy, i niektóre były nawet całkiem niezłe. Bez urazy. - Daj spokój. Więc który widziałeś? - Dostanę bonus za tytuł filmu? - Jej policzki znów zapłonęły, ale Vito dostrzegł w jej oczach tyle samo nieśmiałości, co pożądania. Takie flirtowanie widocznie było dla niej nowością, i to go cholernie kręciło. Oczywiście nie tylko to. Wiedział, co się kryje pod tą skórzaną kurtką i już samo to kręciło go aż zanadto. - Całe szczęście, że mam dobrą pamięć zażartował. Niechętnie puścił jej dłoń, kiedy kelnerka ze znaczącym uśmiechem postawiła na stole pizzę. - Ciągle chcecie to na wynos? - zapytała. - Mogę przynieść pudełko. - Umieram z głodu - przyznała Sophie. - Zamykacie już? Kelnerka poklepała ją po ręce i puściła oko do Vita. - Kiedy skończycie, kotku. Vito pstryknął palcami. - Cichy deszcz - powiedział. - Ten film z twoim ojcem. Sophie przestała jeść i spojrzała na niego z podziwem. - Kurczę, niezły jesteś. Vito nałożył sobie kawałek pizzy na talerz. - A co za to dostanę? Jej oczy uciekły w bok, zmieniły się, zdenerwowanie ustępowało miejsca

oczekiwaniu. Widział, jak puls na jej szyi przyspiesza, gdy przygryzła zębami dolną wargę. - Jeszcze nie wiem. Vito przełknął z trudem ślinę. Jego puls pędził jak szalony. Ledwie opanował chęć, by przeciągnąć ją przez stół i ugryźć w tę jej pełną wargę. - Nie martw się. Na pewno coś wymyślę. Tylko bądź tak miła i jedz szybciej, dobrze? Wtorek, 16 stycznia, godz. 23.25 To było dobre. Cholernie dobre. Nie tak dobre, jak Warren umiera, ale i tak lepsze niż dziewięćdziesiąt dziewięć koma dziewięć procent tej chały, która trafiała do galerii. Spojrzał na stopklatki, a potem na płótno przedstawiające moment śmierci Gregory’ego Sandersa. W twarzy Sandersa było coś szczególnego. Nawet w chwili śmierci lepiej wyglądał na filmie niż w rzeczywistości. Uśmiechnął się blado. Chłopak pewnie mógł zostać gwiazdą. Cóż, i zostanie gwiazdą, jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem. Ale na razie ma trochę sprzątania. Trzeba będzie spłukać wężem ciało w studiu pod ziemią. W jego lochu. Na Gregorym studio wywarło odpowiednie wrażenie. Odpowiednio go przera-ziło. I słusznie. - Żeby próbować mnie okraść - mruknął. Chłopak błagał o wybaczenie. O litość. Ale nie wyprosił ani jednego, ani drugiego. Z tego filmu będzie można uzyskać kilka dobrych scen. Kradzież była po-wszechnym przestępstwem w średniowieczu i kary były bardzo pomysłowe. Planował inne tortury, ale w sumie wyszło całkiem nieźle. O świcie pojedzie pochować ciało, a potem wróci tutaj, by popracować nad grą. Przed południem powinien już mieć odpowiedź od wysokiej blondynki z UCanModel, do której wysłał e-maila, jeszcze zanim spotkał się po południu z Gregorym. Wymyśli odpowiedni koniec dla dostojnej Królowej, by zadowolić Van Zandta. Potem zrobi animację cholernej wybuchającej głowy Rycerza. Nie był jeszcze pewien, jak tego dokona, ale na pewno coś

wymyśli. Wtorek, 16 stycznia, godz. 23.50 Sophie trzęsły się ręce, kiedy próbowała włożyć klucz do zamka w drzwiach domu Anny. Kiedy Vito wiózł ją do domu, nie rozmawiali, podawała mu tylko krótkie wskazówki. Przez całą drogę ściskał jej rękę, chwilami tak mocno, że prawie krzywiła się z bólu. Ale to był przyjemny ból, jeśli w ogóle coś takiego istnieje. Po raz pierwszy od dawna Sophie czuła się żywa. I strasznie niezdarna. Zaklęła cicho, kiedy klucz po raz trzeci nie trafił w zamek. - Dawaj mi te klucze - powiedział cicho Vito. Otworzył drzwi za pierwszym razem, stawiając na nogi psy, które przybiegły, szczekając piskliwie. Wyraz jego twarzy byłby komiczny, gdyby nie była tak niecierpliwa. Patrzył na Lotte i Birgit osłupiały z przerażenia. - Co to jest, u diabła? - Psy mojej babci. Ciocia Freya wyprowadza je w południe, więc o tej porze już im się spieszy na dwór. Chodźcie, dziewczynki. - One są… tęczowe. Jak twoje rękawiczki. Sophie spojrzała na psy z grymasem na twarzy. - To był eksperyment. Muszę je wypuścić. Zaraz wracam. Wyprowadziła psy przez kuchnię i stała na ganku, obejmując się w pasie, stukając nogą, gdy suczki ob-wąchiwały trawę i siebie nawzajem. - Szybciej syknęła na nie - bo będziecie przez miesiąc dostawały suche żarcie. Groźba chyba poskutkowała, a może po prostu zmarzły, bo wreszcie się pospieszyły. Sophie wzięła je na ręce, przytuliła policzek do każdego z kudłatych łebków, po czym postawiła je na podłogę w kuchni. Przekręciła zamek, odwróciła się i gwałtownie nabrała powietrza. Vito zmaterializował się centymetry od niej, z mrocznymi, dzi-kimi oczami. Zmiękły jej kolana. Zrzucił płaszcz, rękawiczki i szybko uporał się z jej kurtką. Jego spojrzenie opadło na jej piersi, wciąż zakryte warstwami ubrania. Patrzył na nie przez kilka uderzeń serca, aż spojrzał jej w oczy i przez kilka kolejnych uderzeń nie mogła oddychać. Jej piesi były napięte, sutki niemal boleśnie wrażliwe, a pulsowa-nie między nogami nagliło ją do pośpiechu. Ale on się nie spieszył. Irytująco powoli przeciągnął opuszkami palców

po jej dolnej wardze, aż zadrżała. Na jego wargach pojawił się drapieżny uśmiech. - Pragnę cię - szepnął. - Skłamałbym, gdybym powiedział cokolwiek innego. Uniosła głowę, spragniona jego dotyku. Niecierpliwa. - To nie mów. Jego oczy zapłonęły. Przez długą chwilę tylko patrzył, jakby czekał, by powiedziała coś jeszcze. Nagle, z prędkością błyskawicy, jego dłonie zanurzyły się w jej włosy, a usta znalazły się na jej ustach. To było tak cudowne, że aż jęknęła. Jego pocałunek był dziki, przepełniony pożądaniem, ale ona chciała jeszcze więcej. Chciała jego całego. Położyła dłonie na jego piesi, wyczuwając przez koszulę mięśnie twarde jak skała, i omal znów nie jęknęła, kiedy poczuła ich poruszenie. Chwyciła jego koszulę, przyciągając go bliżej, chcąc poczuć ten twardy tors przyciśnięty do jej spragnionych piersi. Otoczyła ramionami jego szyję i uniosła się na palcach, by znaleźć się na jego wysokości, by poczuć jego twardość całym ciałem. Nie rozczarował jej. Po kilku sekundach przyciskał jej plecy do drzwi. Twarda wy-pukłość w jego dżinsach napierała tam, gdzie najlepiej pasowała. Drzwi pod jej plecami były zimne jak lód, ale Vito niemal ją parzył, gdy do niego lgnęła. Jego dłonie wreszcie odnalazły jej piersi, palce zaczęły drażnić i pieścić, aż znów jęknęła. Jego biodra i dłonie nagle znieruchomiały, oderwał usta od jej warg. - Nie. - To zabrzmiało jak błaganie, ale była zbyt podniecona, by się przejmować. - Sophie. Spójrz na mnie. - Otworzyła oczy. Był tak blisko, że mogła policzyć mu rzęsy. - Ja ci powiedziałem, czego chcę. Muszę usłyszeć od ciebie to samo. Powiedz mi, czego ty chcesz. Zmusił ją, by to powiedziała. - Ciebie. - Te dwie sylaby zabrzmiały ochryple. - Chcę ciebie. Odetchnął głęboko. - Miałem długą przerwę. Tym razem nie dam rady zrobić tego powoli. Tym razem. - Nie szkodzi.

Skinął głową. Złapał brzeg jej swetra i pociągnął do góry, by zdjąć go jej przez gło-wę. Roześmiał się nerwowo, kiedy sweter zaplątał się w jej włosy. Wspólnymi siłami uwolnili ją, i nagle spoważniał, patrząc na delikatną białą koronkę jej stanika. Przełknął z trudem ślinę. - Boże, ale jesteś śliczna. - Obwiódł palcami wycięty brzeg i pełne miseczki, celo-wo o milimetry omijając sutki. Jego ręce drżały. Sophie myślała, że serce wyskoczy jej z piersi. - Dotykaj mnie, Vito. Proszę. W jego oczach znów zapłonął ogień. Szybko pozbył się koronki, rozrywając zapięcie z przodu. Miała ledwie ułamek sekundy, by poczuć zimne powietrze na skórze, nim nakrył jej pierś gorącą dłonią, a drugą cało wał jeszcze gorętszymi ustami. Wplo-tła palce w jego czarne, falujące włosy i przyciągnęła go jeszcze bliżej, a potem zamknęła oczy i pozwoliła sobie czuć. To było takie cudowne. Tak nieuniknione. Zbyt szybko oderwał się od niej. - Sophie, popatrz na mnie. Otworzyła oczy. Jego usta były wilgotne, oczy jak gorące węgle. - Gdzie jest łóżko? Wstrząsnął nią kolejny dreszcz. Spojrzała na sufit. - Na górze. Uśmiechnął się jak pirat. - No to na górę. - Pochylił się, by znów ją pocałować. Jej palce szamotały się z gu-zikami jego koszuli, a jego z zamkiem jej spodni. Wciąż złączeni, wyszli z kuchni, gorączkowo zrzucając ubrania, i ruszyli w stronę schodów. Vito zatrzymał się na pierwszym stopniu i przycisnął ją do ściany. Ona była naga, on jeszcze w bokserkach. Jego zachwycone spojrzenie przemknęło po całym jej ciele, od twarzy ku stopom. Jego pierś wznosiła się i opadała jak miech, jakby z trudem wciągał każdy haust powietrza. - Jesteś piękna. Słyszała już kiedyś te słowa. Tak bardzo chciała teraz w nie wierzyć. Ale słowa to tylko słowa. Liczą się czyny. Desperacko pociągnęła jego głowę w dół i pocałowała go mocno. Z gardłowym jękiem przejął kontrolę nad pocałunkiem, pogłębiając go i przeciągając dłońmi w dół po jej plecach. Chwycił mocno jej pośladki i przyciągnął ją do siebie. Poczuła jego erekcję

pulsującą na jej skórze i poruszyła biodrami, by być jeszcze bliżej, ale chciała więcej. - Vito, proszę. Teraz. Po jego ciele przebiegł dreszcz, choć jego skóra była rozpalona pod jej dłońmi. Zrozumiała, że on jest równie blisko jak ona. Cofnął się i wziął ją za rękę, by poprowadzić na górę, ale ona wsunęła dłoń pod gumkę jego bokserek i ściągnęła je z jego bioder. I znów jej nie zawiódł. Otoczyła go ręką i ścisnęła, wyrywając jęk z jego płuc. - Sophie, czekaj. - Nie. Tutaj. Teraz. - Oparła się o niego i ugryzła go w usta. Wparła dłoń w jego pierś i pchnęła tę twardą ścianę mięśni. Patrzyła mu w oczy, czując, że jest na znajomym terenie. To był seks. To znała dobrze. - Teraz. Pchnęła go, a gdy osunął się na schody, dosiadła jego bioder. - Sophie, nie chcę tak… Przerwała mu, nakrywając ustami jego usta i opuściła biodra, przyjmując go w siebie. Był gorący, twardy i wielki. Zamknęła oczy, czując, jak ją wypełnia. - Chcesz mnie? - Tak. - Jego dłonie chwyciły jej biodra, palce wbiły się w skórę. - Więc mnie weź. - Wygięła plecy i otworzyła oczy, by patrzeć, jak jego powieki opadają powoli, jak jego ocienione zarostem szczęki zaciskają się, jak jego piękne ciało sztywnieje. Zaczęła się poruszać, z początku powoli, potem coraz szybciej i szybciej, gdy poczuła zbliżający się orgazm. Doszła z krzykiem i opadła bezwładnie do przodu, opierając dłonie o schodek za nim. Pocałowała go mocno, a on jęknął, gdy jego biodra szarpnęły się dziko. Wyprężył plecy i poruszając się gwałtownie, także dotarł do szczytu. Dysząc, jakby przebiegł maraton, oparł się na łokciach i odchylił głowę. Przez kilka sekund żadne z nich nic nie mówiło. W końcu Sophie zeszła z niego, by usiąść na schodku poniżej, odprężona i… cholernie zadowolona. Poklepała go po udzie, ale on zesztywniał, odsunął się. Odwróciła głowę, by na niego spojrzeć, i napotkała jego oczy, pełne nie rozkosznej satysfakcji, a najzwyklejszego gniewu. - Co to było, do cholery? - wychrypiał.

14 Środa, 17 stycznia, godz. 00.05 Sophie otworzyła szeroko oczy. - Co? - Słyszałaś. - Wstał, zostawiając ją siedzącą nago na schodach i wpatrzoną w niego. Złapał bokserki i włożył, po czym zniknął w kuchni. Kiedy wrócił, miał na sobie spodnie i niósł jej ubranie. Rzucił jej ciuchy, ale nawet nie spróbowała ich złapać. Całe jej ciało było odrętwiałe, ale już nie z rozkoszy. - Dlaczego jesteś taki zły? Spojrzał na nią z góry, opierając pięści na biodrach. - Chyba żartujesz. - Chciałeś mnie. Miałeś mnie. - Fala wściekłości przebiła się przez odrętwienie. Sophie zerwała się na równe nogi. - O co ci chodzi? Nie byłam dla ciebie dość dobra? - Ostatnie zdanie okrasiła szyderstwem, bo uraza błyskawicznie wypierała jej gniew. - Byłaś cholernie dobra. Ale to… - Wskazał schody. - Nie tak chciałem. To było… Zacisnął usta. Jego głos stał się głuchy. - To było pieprzenie się. To ordynarne słowo boleśnie ją dotknęło. - I co, czujesz się wykorzystany? Dostałeś to, po co przyszedłeś, Vito. Jeśli to, co dostałeś, nie przypadło ci do gustu, to trudno. Przynajmniej było za darmo. Nagle jakby uszło z niego całe powietrze. - Sophie, nie przyszedłem tu po… Przyszedłem, żeby… - Wzruszył ramionami, nagle jakby zażenowany. - Żeby się z tobą kochać. Te słowa brzmiały w jej uszach jak drwina. - Nie kochasz mnie - powiedziała gorzko. Przełknął ślinę i milczał

chwilę, jakby dobierał słowa. - Nie. Nie, nie kocham. Teraz nie. Ale kiedyś… Któregoś dnia mógłbym. Sophie, czy ty się nigdy nie kochałaś? Wysunęła podbródek, niebezpiecznie bliska łez. - Nie waż się ze mnie drwić. Vito westchnął. Schylił się i podniósł jej bieliznę. - Włóż to. Przełknęła kulę, która dławiła ją w gardle. - Nie. Chcę, żebyś wyszedł. - Nie wyjdę, dopóki nie porozmawiamy. - Znów był łagodny. Pokręcił głową i wyciągnął rękę z jej majtkami. - Włóż je, albo sam to zrobię. Nie wątpiła, że tak będzie, więc wyrwała mu majtki z dłoni. Wciągnęła je ze złością i rozłożyła ręce. - Zadowolony? Zmrużył oczy. - Daleko mi do tego. - Włożył jej sweter przez głowę, jakby miała pięć lat. Łokcia-mi odtrąciła jego ręce. - Sama to zrobię - wycedziła przez zęby. Wepchnęła ręce w rękawy i włożyła spodnie. - Proszę. Jestem ubrana. A teraz wynoś się z mojego domu. Pociągnął ją za ramię do salonu. - Przestań ze mną walczyć. - Pchnął ją na kanapę. - To przestań się zachowywać jak dupek - prychnęła. Nagle się załamała, tamy pękły i po jej twarzy popłynęły łzy. - Czegoś ty ode mnie chciał, do cholery? - Najwyraźniej czegoś, czego nie umiesz mi dać. W każdym razie jeszcze nie. Otarła z furią policzki. - Nie byłam z wieloma mężczyznami. Zaskoczony? Stał nieruchomo, z pięściami na biodrach. Wciąż był zagniewany, ale teraz jego gniew nie był już skierowany przeciw niej. I co z tego, do cholery? Ona wciąż była wściekła na niego. - Nie - mruknął. - Nie jestem zaskoczony. - Ale żaden klient przed tobą nie był jeszcze niezadowolony z seksu wypaliła, podkreślając szyderczo słowo „klient”. Skrzywił się, słysząc to. - Przepraszam. Pragnąłem cię, i minęło tyle czasu, i… Sophie, to, co zrobiliśmy przed chwilą, było niesamowite. Ale to był… tylko seks.

Odetchnęła głęboko, ostrożnie. - A czego się spodziewałeś? Księżyca? Muzyki? Że po wszystkim będziesz mnie tulił i szeptał obietnice, których nie zamierzasz dotrzymać? Dziękuję bardzo. Jego oczy błysnęły gniewnie. - Nie składam obietnic, których nie zamierzam dotrzymać. - Proszę, jaki szlachetny. - Oparła głowę o kanapę, nagle bardzo zmęczona. - Powiedziałeś, że chcesz szybko, więc zrobiłam to szybko. Przykro mi, jeśli się rozczarowałeś. Usiadł obok niej. Drgnęła, kiedy pogłaskał kciukiem jej policzek. - Powiedziałem, że nie dam rady powoli. - Wsunął palce we włosy na jej karku i odwrócił jej twarz ku swojej. Miękki tembr jego głosu sprawił, że jej serce znów zabiło szybciej, ale nie otworzyła oczu. - To co innego niż pędzić do finału, bo tylko finał się liczy. - Ucałował jej powieki, a potem kąciki ust. - Było tyle rzeczy, które chciałem z tobą zrobić. Dla ciebie. - Jego usta nakryły jej usta, takie słodkie, cierpliwe. - Tobie. - Zadrżała i poczuła jego uśmiech na swoich wargach. - Nie chcesz się dowiedzieć, co to za rzeczy? - kusił ją dalej, a ona czuła, jak każdy nerw wibruje w jej ciele. - Może - szepnęła, a on się roześmiał. Był to piękny, głęboki dźwięk. - Sophie, seks można uprawiać z kimkolwiek. Ja cię lubię. Bardzo. I chciałem czegoś więcej. Przełknęła ślinę. - Może ja nie mogę ci dać niczego więcej. - Myślę, że możesz - szepnął. - Sophie, popatrz na mnie. - Zmusiła się, by spojrzeć, bojąc się tego, co zobaczy. Sarkazm i pogardę jakoś by zniosła. Tego była pewna. Li-tość byłaby trudniejsza do przełknięcia. Ale oddech uwiązł jej w gardle, gdy w jego oczach dostrzegła pożądanie złagodzone czułością, a nawet odrobiną autoironii. - Po-zwól sobie pokazać różnicę między pieprzeniem się jak norki a kochaniem się. W głębi duszy wiedziała, że musi w tym być coś więcej, że nigdy nie zaznała tego, co dzielili ze sobą ludzie w prawdziwych związkach. W głębi duszy wiedziała, że zawsze tylko… Skrzywiła się. Pieprzyła się jak norka. Jakoś zawsze łatwiej było na tym poprzestać. Ale tak naprawdę zawsze

chciała poznać różnicę. Pocałował jej dolną wargę. - Chodź, Sophie, to ci się spodoba bardziej. Sophie zerknęła ha schody. - Bardziej niż to? Uśmiechnął się, czując, że zwycięża. - Gwarantuję ci.-Wstał i wyciągnął rękę. Spojrzała na nią. - A jeśli tym razem ja nie będę do końca zadowolona? - Nie składam obietnic, których nie zamierzam dotrzymać. - Pociągnął ją, by wstała z kanapy. - Jeśli nie będziesz zadowolona, to pewnie będę musiał pracować nad tobą, aż będziesz. - Ujął jej podbródek, musnął ustami jej usta. - Chodź ze mną do łóżka, Sophie. Chcę cię zabrać w parę miejsc. Odetchnęła niepewnie. - Dobrze. Środa, 17 stycznia, godz. 05.00 Vito wymknął się cicho z łóżka, w którym Sophie spała zwinięta jak kotka. Bardzo piękna, pojętna kotka. Poruszyła ramionami. Z pazurkami. Które wbiła mu w plecy, gdy robili to po raz ostatni, kiedy zabrał ją tak wysoko… Zadrżał na samo wspomnienie. Niczego nie pragnął bardziej niż poczuć te ostre pazurki jeszcze raz. Ale musiał jechać do domu, przebrać się i zacząć nowy dzień. Kolejny dzień identyfikowania ciał. Zawiadamiania zrozpaczonych rodzin. Prób powstrzymania mordercy, nim pojawi się więcej ofiar i zrozpaczonych bliskich. Vito ubrał się i pocałował Sophie w skroń. Zadowolił przynajmniej j edną osobę. Rozejrzał się za czymś do pisania. Nie chciał wychodzić bez słowa. Miał wrażenie, że przeżyła już dość takich poranków, kiedy mężczyźni, którzy wzięli, co chcieli, szli sobie, zostawiając ją w przekonaniu, że nie ma nic więcej do zaoferowania. Nie miała papieru na nocnej szafce, jeśli nie liczyć papierków po cukierkach. Jego wzrok przyciągnęło zdjęcie w ramce. Zaniósł je do okna i odwrócił do światła latarni. Była na nim młoda kobieta o długich ciemnych włosach i wielkich oczach. Zrobiono je chyba w latach pięćdziesiątych. Kobieta siedziała bokiem, przed czymś, co wyglą-

dało na lustro toaletki, spoglądając przez oparcie krzesła. Vito pomyślał o ojcu Sophie, francuskim gwiazdorze filmowym, z którym zaczęła spędzać więcej czasu dopiero pod koniec jego życia. Był ciekaw, czy to jej matka, ale wątpił, by trzymała jej zdjęcie przy łóżku. - To moja babcia. - Odwrócił głowę i zobaczył, że Sophie siedzi na łóżku, z kolanami podciągniętymi pod brodę. - Ona też była aktorką? - W pewnym sensie. - Uniosła brew. - Podwójny bonus, jeśli zgadniesz, kim ona jest. - Ten poprzedni bonus bardzo mi się podobał. Dasz mi jakąś podpowiedz? - Nie. Ale zrobię ci śniadanie. - Uśmiechnęła się. - Przynajmniej tyle ci się należy. Odpowiedział uśmiechem. Wziął inne zdjęcie i zapalił lampę. Była na nim ta sama kobieta, z mężczyzną, którego rozpoznał od razu. - Twoja babcia znała Luisa Albarossę? Sophie wystawiła głowę z dekoltu bluzy dresowej, wyraźnie zdziwiona. - Kim ty jesteś? Znasz francuskich aktorów i włoskich tenorów na dodatek? - Mój dziadek był miłośnikiem opery. - Zawahał się. - Ja też jestem. Schyliła się, by wciągnąć spodnie od dresu. Słysząc wahanie w jego głosie, znieruchomiała, z kurtyną włosów na twarzy. Rozsunęła je jedną ręką i spojrzała na niego, oburzona. - Co jest złego w operze? - Nic. Tylko niektórzy nie uważają tego za szczególnie… - Męskie? To bzdury wymyślane przez macho, typowe dla patriarchalnego społeczeństwa. - Wciągnęła spodnie i odgarnęła włosy z twarzy. Opera czy Guns’n’Roses, nic nie ujmie ci męskości. Poza tym ja jestem ostatnią osobą, której musiałbyś ją udo-wadniać. - Powiedz to moim braciom i mojemu tacie. Zrobiła rozbawioną minę. - Co, że jesteś świetny w łóżku? Roześmiał się zaskoczony. - Nie, że opera jest męska. - Aaach. Zawsze dobrze wyjaśnić sobie pewne kwestie. Więc dziadzio był miłośnikiem opery? - Za każdym razem, kiedy byli w mieście, kupował bilety, ale nikt prócz mnie nie chciał chodzić na koncerty. Słyszeliśmy Albarossę w Don Giovan-

nim, kiedy miałem dziesięć lat. Niezapomniane przeżycie. - Zmrużył oczy. Daj mi jakąś podpowiedz. Jak się nazywa twoja babcia? - Johannsen - powiedziała Sophie z drwiącym uśmieszkiem. - Lotte, Birgit! Pora na spacerek. - Psy, ujadając, przybiegły z drugiej sypialni. Gdy Sophie ruszyła po schodach, pobiegły za nią. - Jedna podpowiedz, Sophie. Uśmiechnęła się tylko i wyszła kuchennymi drzwiami z dwoma idiotycznie pofar-bowanymi psami. - Już i tak wiesz za dużo. Na podwójny bonus trzeba zapracować. Śmiejąc się, Vito poszedł do salonu, by tam kontynuować śledztwo. Podwójny bonus to gra warta świeczki. A na dodatek, sam musiał to przyznać, był ciekawski. Sophie Johannsen sama w sobie była cholernie interesującą kobietą, ale wyglądało na to, że jej drzewo genealogiczne też ma swoje tajemnice. Znalazł to, czego szukał, i zaniósł do kuchni. Sophie wróciła już z ogrodu i wyciągała z szafki garnki oraz patelnie. - Gotujesz? - spytał, znów zdziwiony. - Oczywiście. Człowiek nie pożyje długo na suszonej wołowinie i batonikach. Jestem niezłą kucharką. - Spojrzała na oprawiony program operowy, który trzymał w ręku. - Więc kim jest moja babcia? Vito oparł się o lodówkę, jednocześnie zadowolony z wygranego podwójnego bonu-sa i pełen nabożnej czci. - Twoja babcia to Anna Shubert. Mój Boże, Sophie, słyszeliśmy ją z dziadkiem, kiedy śpiewała w Orfeuszu w Akademii w mieście. Jej Che faro senza Euridice… Spoważniał, wspominając łzy na twarzy dziadka. I na własnej. - Po jej arii w całej sali nie było człowieka, który miałby suche oczy. Była niezwykła. Sophie uśmiechnęła się smutno. - To prawda. Była. Ten Orfeusz, tutaj, w Filadelfii, to było jej ostatnie przedstawienie. Powiem jej, że wiesz kim jest. Ucieszy się. - Odsunęła go, wzięła z lodówki jajka oraz kartonik śmietany i postawiła je na blacie. Nagle się przygarbiła. - Tak ciężko mi patrzeć, jak umiera, Vito. - Przykro mi. Mój tata jest chory na serce. Jesteśmy wdzięczni za każdy dzień, kiedy jest z nami.

- Więc rozumiesz. - Westchnęła. - Jeśli chcesz, w salonie jest kilka albumów ze zdjęciami. Dla fana opery to prawdziwa gratka. Ochoczo przyniósł je do kuchni. - Te albumy muszą być warte majątek. - Dla babci, owszem. I dla mnie. - Postawiła mu koło łokcia filiżankę kawy. - To Opera Paryska. Mężczyzna obok babci to Maurice. Ten, który powiedział mi o zmarłym kolekcjonerze - dodała, wracając do kuchenki. Vito ściągnął brwi. - Mówiłaś, zdaje się, że Maurice był przyjacielem twojego ojca. Skrzywiła się. - Z Aleksem też się przyjaźnił. To dość zawiła historia. A raczej obleśna. Nazywała ojca po imieniu. Ciekawe. - Sophie, przestań mnie wkurzać. Roześmiała się. - Maurice i Alex razem studiowali. Obaj byli bogatymi playboyami. Anna miała koło czterdziestki, była u szczytu kariery, na europejskim tournée. Wtedy już od dawna była wdową. Chyba czuła się samotna. Alex zagrał kilka małych rólek w filmach. Maurice pracował dla Opery Paryskiej i tam poznał Annę. Opera wydała przyjęcie i Maurice zaprosił mojego ojca, przedstawił ich sobie, i - wzruszyła ramionami - jak mi mówiono, trafił ich piorun sycylijski. Vito uniósł brwi. - Twoja babcia i twój ojciec? To jest… fuj. Ubiła jajka drucianą trzepaczką. - Z technicznego punktu widzenia ona nie była wtedy moją babcią, a on moim ojcem. W każdym razie jeszcze nie. Mnie nie było wtedy na świecie. - Mimo wszystko… - Powiedziałam ci, że to dosyć obrzydliwe. Tak czy inaczej, przeżyli płomienny romans. — Ściągając brwi, wlała jajka na patelnię. - Potem ona się dowiedziała, że Alex jest żonaty. I go rzuciła. Vito zaczynał dostrzegać fatum ciążące nad rodziną. - Rozumiem. Spojrzała na niego kwaśno. - Alex nie rozumiał. Wróciła do Pittsburga. Podobno był zdruzgotany, kiedy wyjechała. - Kto ci opowiadał o tym wszystkim? - Maurice. To straszny plotkarz. Dlatego wiedziałam, że będzie miał

najlepsze informacje o Albercie Berrettini. - Więc jakim cudem… zjawiłaś się na świecie? - Aaa, tu się robi jeszcze bardziej pikantnie. Anna ma dwie córki. Freyę, tę dobrą, i Lenę. - Tę złą? Sophie tylko wzruszyła ramionami. - Wystarczy powiedzieć, że Lena i Anna się nie dogadywały. Freya była starsza i była już wtedy żoną wujka Harry’ego. Lena miała siedemnaście lat, była uparta i bun-townicza. Marzyła o karierze śpiewaczki. Wściekła się, kiedy Anna nie chciała wprowadzić jej w operowy światek. Strasznie się pokłóciły. Niedługo potem Anna zerwała z moim ojcem. Nałożyła jajecznicę na dwa talerze i postawiła je na stole. - Jak mówiłam, Alex był zdruzgotany i większość czasu spędzał na piciu. To żadna wymówka, ale… Któregoś wieczoru w barze uwiodła go… Lena. - Lena uwiodła go, żeby odegrać się na własnej matce? Naprawdę była złą córką. - Robi się gorzej. Między Leną i Anną doszło do konfrontacji. Lena uciekła, a Anna wróciła do domu, do Pittsburga, lizać rany. Myślę, że naprawdę kochała Aleksa i spodziewała się, że wyjdzie za niego za mąż. — Sophie zaczęła się bawić jedzeniem na talerzu. - Dziewięć miesięcy później Lena przyjechała do domu z radosnym bagażem. - Zakręciła widelcem. - Voilà. I tak oto zjawiłam się na świecie. - Dziecko zakazanego romansu, rozpoczętego przez inny zakazany romans - podsumował cicho Vito. - A potem poznałaś Brewstera i niechcący zrobiłaś to samo, co Anna i twoja matka. - Nietrudno mnie rozszyfrować. Ale gotuję nieźle. Jajecznica stygnie. Znów zatrzasnęła drzwi do historii swojego życia, ale za każdym razem pozostawały otwarte odrobinę dłużej. Wciąż nie wiedział, co się stało z jej matką ani w jaki sposób Katherine Bauer stała się „matką, której nigdy nie miała”, ani co znaczył dla niej worek z ciałem - ale Vito potrafił być cierpliwy. Odsunął pusty talerz. - Co zrobisz z motorem? - Każę go zholować. Możesz mi podać namiary na swojego mechanika? - Jasne, ale powinnaś to zgłosić na policję, i martwą mysz także. Żona Brewstera nie może bezkarnie terroryzować ludzi. Sophie prychnęła drwiąco.

- Możesz się założyć o swój podwójny bonus, że to zgłoszę. Ta kobieta raz mnie już zastraszyła, ale mam jej dość. - Grzeczna dziewczynka. A dzisiaj rano jak sobie poradzisz? - Mogę używać samochodu babci, dopóki nie naprawią mi motoru. Zmarszczyła nos. - Całkiem fajne auto, tylko śmierdzi Lotte i Birgit. Słysząc swoje imiona, suczki przybiegły, machając tęczowymi ogonami i prosząc o smakołyki. Vito się roześmiał. - Lotte Lehman i Birgit Nilsson. Legendy opery. - Idolki babci. Nazwanie tych psiaków ich imionami było największym hołdem, ja-ki zdołała wymyślić. Te suczki są jak jej dzieci. Nieprawdopodobnie je rozpieszcza. - Ona je pofarbowała? Sophie wstawiła talerze do zlewu. - Nie, to była moja sprawka. Przywiozłam babcię do domu na rehabilitację po wylewie, zanim dostała zapalenia płuc i musiała iść do domu opieki. Siedziała przy oknie i patrzyła, jak bawią się na dworze, ale ma słaby wzrok. Potem spadł śnieg, a one były białe, więc już w ogóle ich nie widziała. - Umilkła niepewnie. - Wtedy to wydawało się dobrym pomysłem. To tylko barwniki do żywności. I w sumie już mocno zblakły. Vito się roześmiał. - Sophie, jesteś niesamowita. - Podszedł do zlewu, odgarnął na bok jej włosy i pocałował ją w kark. - Do zobaczenia wieczorem. Zadrżała. - Wieczorem siedzę z babcią. Freya idzie dzisiaj na bingo. - Więc pójdę z tobą. Nie co dzień spotyka się legendę. Środa, 17 stycznia, godz. 06.00 Coś było inaczej. Nie tak, jak trzeba. Pojechał szosą na swoje pole, z ciałem Gregory’ego Sandersa w plastikowym worku pod plandeką na pace pick-upa. Zwykle nie spotykał na tej drodze ani jednego samochodu. Dziś widział już dwa. Instynkst ka-zał mu minąć wjazd w polną drogę prowadzącą na pole. To, co zobaczył, przejeżdżając, zmroziło mu krew w żyłach. Na wjeździe powinien leżeć nietknięty śnieg, ale on zobaczył krzyżujące się ślady opon, wskazujące, że wjeżdżało tu ostatnio dużo samochodów. Żółć podeszła mu do gardła, dławiąc go. Znaleźli mój cmentarz.

Jakimś cudem ktoś go odkrył. Ale jak? I kto? Policja? Zmusił się, by oddychać. Z pewnością policja. Znajdą mnie. Złapią. Z trudem łapał powietrze. Spokojnie. Jak mogą mnie złapać? Nie zdołają zidentyfikować żadnego z tych ciał. A nawet jeśli zidentyfikują, nie ma sposobu, by skojarzyć którekolwiek z nich z je-go osobą. Serce waliło mu jak szalone, drżącą ręką otarł usta. Musi się stąd wynosić. Na pace ma Gregory’ego Sandersa w plastikowym worku. Jeśli z jakiegokolwiek powodu zostanie zatrzymany… Nawet on nie zdoła się wyłgać, jeśli znajdą ciało. Więc oddychaj. Po prostu oddychaj. Myśl. Musisz być sprytny. Był taki ostrożny. Zakładał rękawiczki, pilnował, by żadna część jego ciała nie we-szła w kontakt z ofiarami. Nawet włos. I nawet jeśli ustalą tożsamość ich wszystkich, nie powiążą ich z nim. Jest bezpieczny. Więc oddychał. I myślał. Pierwszy krok to pozbyć się Gregory’ego. Potem musi się dowiedzieć, co wiedzą gliny i skąd. Jeśli są blisko, po prostu ucieknie. Umie znikać. Robił to już wcześniej. Przejechał osiem kilometrów. Nikt go nie śledził. Zjechał z drogi za jakieś drzewa. I czekał, wstrzymując oddech. Nie minął go żaden radiowóz. W ogóle żaden samochód. Wysiadł z pick-upa, chyba po raz pierwszy był wdzięczny za filadelfijski mróz, który chłodził jego rozpaloną skórę. Teren tuż za poboczem opadał stromo w niewielki jar. Dobre miejsce, żeby pozbyć się Sandersa. Szybko otworzył klapę paki, odwinął plandekę i złapał plastikowy worek dłońmi w rękawiczkach. Ściągnął go w śnieg i pchnął nogę, aż zaczął się zsuwać. Ciało uderzyło o drzewo, ale poturlało się na sam dół. W śniegu został wyraźny ślad, znaczący jego drogę, ale przy odrobinie szczęścia dziś znów będzie padać i gliniarze nie znajdą Gregory’ego Sandersa, póki nie odtaje wiosną. A wtedy jego już dawno tu nie będzie. Usiadł za kierownicą i zawrócił w kierunku, z którego przyjechał, zastanawiając się, czy dobrze zrobił, wyrzucając ciało byle gdzie. Szybko przekonał się, że tak. U wlotu polnej drogi, gdzie przedtem nie było nikogo, stały dwa radiowozy - jeden właśnie wyjeżdżał, drugi wjeżdżał.

Zmiana warty, pomyślał. Minął się z nimi o włos. Gdy się zbliżył, z jednego z radiowozów wysiadł policjant w mundurze. W pierwszym odruchu chciał wdepnąć gaz do deski i rozjechać gliniarza, ale to by było głupie. Satysfakcjonujące, ale jednak głupie. Zwolnił i się zatrzymał. Opuszcza-jąc szybę, przywołał na twarz wyraz uprzejmego zdziwienia. - Dokąd pan jedzie? - spytał policjant bez uśmiechu. - Do pracy. Mieszkam przy tej drodze. - Zmrużył oczy, udając, że chce zobaczyć, co jest dalej, za radiowozem. - Co tam się dzieje? Mnóstwo samochodów się tu kręci. - To teren zamknięty, proszę pana. Jeśli może pan jeździć inną drogą, to proszę to robić. - Nie ma innej drogi - odparł. - Ale będę się starał nie zerkać na boki. Mundurowy wyjął notes z kieszeni. - Pańskie nazwisko? Właśnie w takich chwilach opłacało się planowanie z wyprzedzeniem. Rozsiadł się wygodniej, odzyskując pewność siebie. - Jason Kinney. - Było to nazwisko przypisane do rejestracji auta, bo rok temu osobiście przerejestrował pick-upa na „nowego właściciela”. Prawo jazdy Jasona Kinneya było jednym z kilku, które miał w portfelu. Zawsze warto być przezornym. Policjant urządził całe przedstawienie, przechodząc na tył wozu i spisując numer re-jestracyjny. Zajrzał jeszcze pod plandekę, i w końcu wrócił. Dotknął daszka czapki. - Nie będziemy już pana zatrzymywali, skoro wiadomo, że mieszka pan w okolicy. Kiwnął głową. Myślałby kto, że jeszcze tu kiedykolwiek przyjedzie. W życiu. - Bardzo dziękuję, panie władzo. Miłego dnia. Środa, 17 stycznia, godz. 08.05 Jen McFain miała zmarszczone czoło. - Chyba mamy problem, Vito. Vito usiadł na swoim miejscu u szczytu stołu, wciąż trochę zdyszany po

wariackim biegu. Po wyjściu od Sophie popędził do domu, wziął prysznic i niemal na kolanach przeprosił Tess, iż nie zadzwonił, że nie wraca na noc. W końcu pojechał do pracy, by przed drzwiami komisariatu wpaść w bandę reporterów błyskających fleszami. - Ja mam od rana same problemy, Jen. Co gnębi ciebie? - Brak pączków. Co ty za fuszerkę odstawiasz? To ma być odprawa? - No właśnie, Vito - dodała Liz. - Jak można zacząć odprawę bez pączków? - Ty nigdy nie przyniosłaś nic do żarcia - wytknął Vito Liz, która uśmiechała się szeroko. - No tak, ale ty przyniosłeś pierwszego dnia. Podstawowa zasada przywództwa: nigdy nie stwarzaj precedensu, którego nie masz zamiaru uczynić regułą. Vito popatrzył na zebranych. - Czy ktoś jeszcze zgłasza jakieś irytujące wnioski? Liz była rozbawiona, Katherine zniecierpliwiona. Bev i Tim wyglądali ną zmęczonych. Jen patrzyła na niego nabzdyczona. - Kutwa - mruknęła. Vito przewrócił oczami. - Mamy potwierdzoną tożsamość kolejnej ofiary. Trzy-jeden to Bill, Melville. Zapisałem nazwisko na schemacie. Mamy też nazwisko E. Munch. Wczoraj wieczorem, po powrocie z mieszkania Melville’a, Nick szukał go, w bazie danych, bez skutku. - Przecież na pewno nie posłużył się prawdziwym nazwiskiem powiedziała Jen. Ale założę się o pączki - spojrzała znacząco na Vita - że to na-, zwisko coś znaczy. - Możesz mieć rację. Jakieś pomysły, czy dziś wszystko kojarzy ci sięzżarciem? Wargi Jen drgnęły. - Bardzo zabawne, Chick. Muszę to przemyśleć. - Dziękuję. - Zwrócił się do Katherine: - Co nowego u ciebie? - Wieczorem przeprowadziliśmy sekcję starszej pary z drugiego rzędu. Nie znaleźliśmy niczego nowego, co pomogłoby wam ich zidentyfikować. Ale Tino zrobił parę szkiców. Mój asystent mówił, że chłopak wyszedł do-; piero po dwunastej.

Vito poczuł ogromną wdzięczność dla brata, który tak bardzo zaangażował się w pomoc. Pomyślał, że kiedy to wszystko się skończy, znajdzie sposób, żeby mu podziękować. - Tak. I porównamy jego rysunki z danymi osób zaginionych. - Wyjął z teczki kse-rokopie portretów, które znalazł dziś rano na swoim biurku. Podał je Liz. - Zrobił kilka wersji portretu kobiety z różnymi fryzurami. Bez włosów trudno sobie wyobrazić, jak mogła wyglądać. - Teraz ja - powiedziała Jen. - Od wczoraj wyskoczyły dwa nowe fakty. Po pierwsze, udało się zidentyfikować bieżnik opony, której odcisk zabezpieczyliśmy na miejscu pierwszego dnia. Nasz ptaszek jeździ fordem F150. Takim jak twój, Vito. - Cudownie - mruknął Vito. - Jak miło mieć coś wspólnego z psychopatycznym mordercą. Roześlijmy opis. Są małe szanse, że to coś da, ale zawsze warto mieć oczy otwarte. Czy obok śladu opony były jakieś odciski butów? - Nic, co by się nadało. Przykro mi. Druga rzecz to granat wyjęty z brzucha ostatniej ofiary z pierwszego rzędu. To oryginalny MK2, granat odłamkowy, tak zwany ananas, wyprodukowany przed czterdziestym piątym rokiem. Namierzenie miejsca pochodzenia jest praktycznie niemożliwe, ale zawsze to kolejny kawałek układanki. Ten facet używa oryginałów. - Skoro mowa o oryginałach. - Vito przekazał im informacje uzyskane poprzedniego dnia przez Sophie. - Więc mamy możliwe źródło pochodzenia jego średniowiecznych gadżetów. Zamierzam zadzwonić z tym do Interpolu. A potem zajrzę do lekarza Claire Reynolds i biblioteki, w której pracowała. I muszę odnaleźć rodziców Bilia Melville’a. Nie wiedzą, że nie żyje. - Zostaw Interpol mnie - zaproponowała Liz. - Ty się zajmij lekarzem i rodzicami. - Dzięki. - Vito spojrzał na Beverly i Tima. - A wy coś milczycie. - Jesteśmy zmęczeni - odparł Tim. - Przez prawie całą noc przesiewaliśmy dane z właścicielami UCanModel. Potem wmieszali się prawnicy. - Cholera - mruknął Vito. - No właśnie. - Tim potarł dłońmi nieogolone policzki. - Właściciele chcą współ-

pracować, ale ich prawnicy mówią im, że obowiązuje ich zasada poufności danych użytkowników. Więc idzie powoli. Rozeszliśmy się o trzeciej nad ranem i poszliśmy spać. - Właściciele muszą się skontaktować ze wszystkimi modelami, którzy dostali e-maile, zanim będziemy mogli z nimi porozmawiać. - Bev westchnęła. - W ciągu godziny powinni do nas zadzwonić. Vito też nie spał do trzeciej nad ranem, ale z zupełnie innego powodu, i był pewien, że nie zyskałby współczucia. - Katherine, co zamierzasz dalej? - Autopsje ostatniej czwórki. Jakieś życzenia, od kogo mam zacząć? Starzy, młodzi, kulka czy granat? - Zacznij od Claire Reynolds. Dołączę do ciebie, kiedy tylko pogadam z jej lekarzem. Potem zajmij się starsząpanią. To jedyne ciało, które nie pasuje do żadnego z pozostałych. - Vito wstał. - Na razie skończyliśmy. Spotkamy się znowu o piątej. Uważajcie na siebie. Środa, 17 stycznia, godz. 09.05 Umarła. Stara Winchester umarła. Odchylił się na krześle i patrzył w monitor ze zmarszczonymi brwiami. Umarła i zostawiła farmę swojemu siostrzeńcowi, niemal tak staremu jak ona sama. Nie wiadomo, kto znalazł ciała. Ale teraz wszystko stało się jasne. Jeśli siostrzeniec zamierzał sprzedać pole, ktoś mógł je oglądać, a może już sprzedał i rozpoczęto na nim budowę. Tym sposobem odkryto ciała. Zakładał, że gliniarze znaleźli wszystkie. Tylko jedna osoba mogła zostać zidentyfikowana po odciskach palców, i te odciski zostały usunięte. Wszyscy pozostali… Gliny potrzebują tygodni, by odnaleźć własne tyłki. Identyfi-kacja tych ciał zajmie im całe wieki. Poczuł się lepiej. Ale wciąż było parę niezałatwionych spraw. Jedną z nich jest mło-dy Webber, a Derek jakimś cudem ma jego zdjęcie. Załatwi się z Derekiem dzisiaj. Musi… Zadzwoniła jego komórka. Odruchowo sprawdził numer na wyświetlaczu. Był to jego… dostawca antyków, z braku lepszego określenia.

- Tak - mruknął. - Co dla mnie masz? - Coś ty zrobił, do cholery? - padło wściekłe pytanie. On sam natychmiast poczuł narastającą złość. - O czym ty mówisz? - Mówię o krześle inkwizytorskim. I cholernych glinach. Otworzył usta, ale przez chwilę nie był w stanie nic powiedzieć. Jednak szybko odzyskał panowanie nad sobą. - Naprawdę nie mam pojęcia, o czym mówisz. - Gliny mają krzesło. - Każde słowo oddzielała pauza. - U siebie. - Nie moje. Moje krzesło jest razem z resztą kolekcji. Widziałem je dziś rano. Chwila ciszy w słuchawce. - Jesteś pewien? - Oczywiście, że jestem pewien. O co ci chodzi? - Wczoraj wypytywał mnie gliniarz. Badał sprawę kradzionych artefaktów i czarnego rynku. Powiedział, że ma krzesło z kolcami. Z mnóstwem kolców. To był gliniarz z wydziału zabójstw. Jego serce zaczęło bić jak szalone, po raz drugi tego dnia, ale zachował spokój. Wiedział, że znaleźli groby. Nie spodziewał się, że będą tak bystrzy i skojarzą ciało Brittany z krzesłem inkwizytorskim. - Mówię ci, że nie wiem, o co ci chodzi - powiedział zdezorientowany, mając nadzieję, że jest wystarczająco wiarygodny. - I nie wiesz nic o cmentarzu na polu na północ od miasta? Bo ten sam gliniarz, który mnie wczoraj odwiedził, prowadzi tę sprawę. Cholera. Roześmiał się z niedowierzaniem. - Nie wiem nic o żadnym cmentarzu. Wiem tylko, że moje eksponaty są w moim posiadaniu. Jeśli gliny mają jakieś krzesło, to zapewne jest to samoróbka któregoś z tych idiotów, którzy bawią się w średniowiecze. Ale muszę przyznać, że mnie zaciekawiłeś. Skąd policja wiedziała, komu zadawać pytania? - Mają informatorkę. Archeologa. To prawdopodobne. Przecież i on w ten sposób znalazł dostawcę. - Jak się nazywa?

- Sophie Johannsen. Jego serce zatrzymało się na mgnienie, już po raz drugi tego dnia, po czym zaczęło bić jak szalone. - Rozumiem. - We wtorki wieczorem prowadzi seminarium w Whitman College w Filadelfii, a na etacie pracuje w Muzeum Albrighta. Znam też jej domowy adres, jakby co. On też znał. Wiedział, że mieszka sama z dwoma kolorowymi pudlami, absolutnie niegroźnymi. Mimo to udał, że się obruszył. - Nie chcę jej znaleźć, na litość Boską, byłem po prostu ciekawy. Nastąpiła chwila ciszy. Kiedy rozmówca znów się odezwał, w jego głosie brzmiała groźba, jasna i oczywista. - Na twoim miejscu byłbym bardziej niż ciekawy. Co do nas, nie zamierzamy być zamieszani w cokolwiek, co zrobiłeś, i jeśli zrobi się gorąco, będziemy chronili własne interesy. Nie dzwoń do nas więcej. Nie chcemy mieć z tobą nic wspólnego. Rozległo się kliknięcie, potem cisza. Facet się rozłączył. Roztrzęsiony, położył komórkę na biurku. Musi pozatykać dziury w swoim planie. I to szybko. Do diabła. A chciał ją mieć dostępną dłużej, dla celów badawczych, już po skończeniu gry. Cóż, będzie musiał sobie znaleźć inne źródło. Środa, 17 stycznia, godz. 09.30 - Doktor Pfeiffer ma teraz pacjenta, panie Ciccotelli. - Recepcjonistka, Stacy Savard, patrzyła na niego ze zmarszczonymi brwiami zza szyby oddzielającej biuro od poczekalni. - Musi pan poczekać albo przyjść później. - Proszę pani, jestem śledczym z wydziału zabójstw. Przychodzę tylko wtedy, kiedy umiera ktoś, kto nie powinien był umrzeć. Czy może pani łaskawie poprosić doktora, żeby przyjął mnie najszybciej, jak to możliwe? Otworzyła szeroko oczy. - Z… zabójstwo? Kto? - Pochyliła się do przodu. - Mnie może pan powiedzieć. On i tak wszystko mi mówi. Vito uśmiechnął się tak cierpliwie, jak zdołał. - Poczekam tam. - Kilka minut później w drzwiach stanął starszy pan. - Śledczy Ciccotelli? Pani Savard powiedziała mi, że chce się pan ze mną zobaczyć.

- Tak. Czy możemy porozmawiać na osobności? - Ruszył za doktorem do jego gabinetu. Pfeiffer zamknął drzwi. - To bardzo niepokojące. - Usiadł za biurkiem. - Kto z moich pacjentów jest obiek-tem pańskiego dochodzenia? - Claire Reynolds. Pfeiffer się skrzywił. - Przykro mi to słyszeć. Pani Reynolds była uroczą młodą kobietą. - Więc znał ją pan od dawna? - O tak. Claire przychodziła do mnie od… to już chyba będzie pięć lat. - Może mi pan powiedzieć, jaką była osobą? Otwartą, nieśmiałą? - Bardzo otwartą. Brała udział w paraolimpiadzie i aktywnie działała w lokalnej społeczności. - Jakiego rodzaju protez używała, doktorze? - Nie pamiętam bez notatek. Chwileczkę. - Wyjął teczkę z szuflady i przerzucił kilka stron. - Gruba teczka - skomentował Vito. - Claire brała udział w eksperymentalnym programie, który prowadzę. Testowała udoskonalony mikroprocesor w sztucznym stawie kolanowym. - Mikroprocesor? Taki jak w komputerze? - Tak. Protezy starego typu nie są stabilne, kiedy pacjent idzie po schodach czy stawia dłuższe kroki. Mikroprocesor nieustannie ocenia równowagę i wprowadza drobne zmiany. - Przechylił głowę. - Coś jak ABS w samochodzie. - To rozumiem. Jak jest zasilany? - Akumulatorkiem. Pacjent ładuje go przez noc. Działa nawet do trzydziestu godzin, zanim akumulator się wyczerpie. - Więc Claire miała taki mikroprocesor w kolanie? - Tak. I miała przychodzić regularnie na kontrole. - Lekarz spuścił wzrok, zawstydzony. - Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, jak dawno jej nie widziałem. - Kiedy po raz ostatni przyszła na wizytę? - Dwunastego października, rok temu. - Ściągnął brwi. - Powinienem był wcześniej zauważyć, że się nie zjawia. Dlaczego nie zauważyłem? -Przejrzał kolejne papiery i odetchnął z ulgą. - Oto, dlaczego. Przeprowadziła się do Teksasu. Dostałem list od jej nowego lekarza, doktora Josepha Gaspara z San Antonio. Z jej karty wynika, że przesłaliśmy kopię jej dokumentacji w następnym tygodniu.

To był już drugi list, który ktoś otrzymał w związku ze zniknięciem Claire Reynolds. Najpierw wymówienie z biblioteki, a teraz to. - Czy mogę dostać ten list? - Oczywiście. - Doktorze, może mi pan powiedzieć coś o silikonowych lubrykan-tach? - Co chce pan wiedzieć? - Jak się ich używa? Skąd się je bierze? Czy są różne rodzaje? Pfeiffer wyjął z biurka buteleczkę wielkości butelki szamponu i podał ją Vitowi. - Oto silikonowy lubrykant. Śmiało, proszę spróbować. Vito wycisnął kilka kropel na kciuk. Substancja była bezzapachowa, bezbarwna i zostawiała na skórze śliską warstewkę. Próbki, które Katherine pobrała z ciał Warrena i Brittany były białe, ponieważ były zmieszane z gipsem. - Po co się go używa? - Osoby z nogą amputowaną powyżej kolana, jak pani Reynolds, zasadniczo stosują dwie różne metody, by osadzić kończynę, to znaczy przyczepić ją. Pierwsza metoda to pończocha. To wygląda tak. - Pfeiffer sięgnął do szuflady i wyjął coś, co wyglądało jak wielki kondom z metalowym zatrzaskiem na końcu. — Pacjent nakłada pończochę na kikut… to siedzi bardzo ciasno. Potem ten zatrzask trafia w gniazdo w protezie. Niektórzy pacjenci używają silikonu pod pończochę, szczególnie jeśli mają wrażliwą albo uszkodzoną skórę. - Czy Claire Reynolds stosowała tę metodę? - Czasami, ale zwykle młodsi pacjenci, tacy jak Claire, stosują metodę na zassanie. Sztuczna kończyna utrzymywana jest przez siłę ssącą i uwalniana za pomocą zaworu odpowietrzającego. To sprawia, że skóra ma bezpośredni kontakt z plastikiem protezy. Prawie każdy, kto stosuje tę metodę, używa żelu. - Skąd pańscy pacjenci go biorą? - spytał Vito, oddając lekarzowi buteleczkę. - Ode mnie albo bezpośrednio od dystrybutora. Większość dystrybutorów ma sklepy internetowe. - A rodzaje? Dużo ich jest? - Dwa główne, najbardziej popularne. Ale są też chałupnicze wytwórnie, które oferują specjalne mieszanki, na przykład z ziołami. - Wziął czasopismo

z biurka i otworzył na ostatniej stronie. - Proszę bardzo. Vito wziął czasopismo i obejrzał reklamy. - Mogę to zatrzymać? - Oczywiście. Poproszę panią Savard, żeby dała też panu próbkę lubrykantu. - Dziękuję, doktorze. Wiem, że minął ponad rok, od kiedy ostatni raz widział pan panią Reynolds, ale zastanawiałem się, czy pamięta pan, w jakim była nastroju. Była szczęśliwa czy smutna, zagniewana, może zmartwiona? Miała chłopaka? Pfeiffer zrobił zakłopotaną minę. - Nie, nie miała chłopaka. - Och, rozumiem. Więc dziewczynę? Zażenowanie Pfeiffera było coraz wyraźniejsze. - Tego też nie wiem, drogi panie. Ale wiem, że często brała udział w paradach równości. Wspominała o tym wielokrotnie, kiedy przychodziła na kontrolę. Szczerze mówiąc, wydaje mi się, że po prostu chciała mnie sprowokować do jakiejś reakcji. - No więc, co pan powie ojej nastroju? Pfeiffer złączył palce pod brodą. - Wiem, że martwiła się o pieniądze. Bała się, że nie starczy jej na ulepszony mikroprocesor. - Pogubiłem się. Myślałem, że brała udział w pańskim programie i miała już ten nowy procesor. - Tak, to prawda, ale po zakończeniu programu musiałaby go kupić. Wytwórca sprzedaje go po kosztach, ale Claire i tak nie było na niego stać. To ją bardzo martwiło. - Posmutniał. - Uważała, że mikroprocesor da jej przewagę na paraolimpiadzie. Vito wstał. - Dziękuję, doktorze. Bardzo mi pan pomógł. - Kiedy się dowiecie, kto to zrobił, da mi pan znać? - Dam. - Dziękuję. - Doktor wstał i otworzył drzwi gabinetu. - Stacy? Recepcjonistka pospiesznie przyszła do gabinetu. - Stacy, pan śledczy przyszedł w sprawie Claire Reynolds. Oczy Stacy otworzyły się szeroko, gdy skojarzyła nazwisko z osobą. - Claire? Ale… - Oparła się ciężko o drzwi, ramiona jej opadły. - Och,

nie. - Dobrze pani znała panią Reynolds? - Niezbyt. - Spojrzała na Vita zszokowana i przygnębiona. Rozmawiałam z nią, kiedy przychodziła na przymiarki. Gratulowałam, kiedy wygrała jakiś wyścig czy coś. - Jej oczy wypełniły się łzami. - Claire była uroczą osobą. Dlaczego ktoś miałby chcieć ją skrzywdzić? - Właśnie tego muszę się dowiedzieć. Doktorze? - Spojrzał na teczkę w ręku lekarza. Doktor otrząsnął się z zamyślenia. - Och, tak. Stacy, zrób dla pana kopię listu, który dostaliśmy od doktora Gaspara z Teksasu. - Prawdę mówiąc, potrzebny mi oryginał. Pfeiffer zamrugał. - Oczywiście. Nie pomyślałem. Stacy, w takim razie zatrzymaj kopię dla nas, i po-móż panu, w czym tylko się da.

15 Środa, 17 stycznia, godz. 11.10 Papa! Papa! - Cała klasa ośmiolatków machała radośnie, zaganiana do drzwi. - To było wspaniałe. - Nauczycielka uśmiechała się promiennie do Sophie i Teda Trzeciego. - Takie dzieci zwykle są marudne i nudzą się w muzeach, ale u was świetnie się bawiły. Wiecie, ten kostium i pani gra, i ten topór. A pani włosy! To wszystko wygląda tak autentycznie. Sophie poprawiła oparty na ramieniu topór bojowy, którym przed chwilą wywijała podczas wikińskiej wycieczki. Dzieciom o mało oczy nie wyskoczyły z orbit. - Włosy są prawdziwe. - Uśmiechnęła się. - Reszta to… zabawa. Jesteśmy tu po to, by ożywiać historię. - Na pewno powiem o tym innym nauczycielom. - Będziemy bardzo wdzięczni za wszelkie wsparcie - odparła ciepło Sophie. Ted zerknął na nią niepewnie. - Powinniście zobaczyć jej Joannę d’Arc. Moim zdaniem jest jeszcze lepsza. - Próbuje mi słodzić, bo zbroja jest ciężka. Koniecznie jeszcze do nas przyjdźcie. - Byłaś dla nich miła - stwierdził Ted, kiedy nauczycielka poszła. - Co się stało? Sophie się skrzywiła. - Cóż, to chyba było nieuniknione. Wczoraj doznałam objawienia, Ted. Robisz tu coś dobrego. A ja nie byłam zbyt miła. Spojrzał na nią uważnie. - Myślałem, że to był tylko element roli - rzucił sucho. - Chcesz powiedzieć, że naprawdę chciałaś mnie rozpołowić tym toporem? Usta Sophie drgnęły. - Tylko czasami. - Spoważniała. - Przepraszam, Ted. - Bardzo się cieszyliśmy, kiedy zaczęłaś u nas pracować, Sophie - wyznał Ted, równie poważny. - Masz wielki szacunek dla dzieła mojego dziadka.

Wiem, że nie uznajesz moich metod, aleja w nie wierzę. - Owszem, Ted, uznaję. Właśnie na tym polegało moje objawienie. Spojrzał przez szklane drzwi na ulicę, gdzie ostatnie dzieci wsiadały do szkolnego autobusu. - Nie wiedziałem, że znasz norweski. Tego języka nie było w twoim CV. Zrozumiała, że dla niego to koniec tematu. Będą po prostu pracowali dalej. - Nie znam. Ale oni też nie. - Roześmiała się. - Po norwesku znam tylko brzydkie słowa, bo moja babcia ich używała. Zdaje się, że tylko tyle nauczyła się od dziadka. Ted wytrzeszczył oczy. - Klęłaś po norwesku przy dzieciach? - Boże, nie! — Poczuła się urażona, że w ogóle ją o to podejrzewał. Mówiłam trochę po duńsku, trochę po holendersku. Reszta to był w czystej postaci Szwedzki Ku-charz z Muppetów. - Uśmiechnęła się. - Bork-borkbork. Tedowi wyraźnie ulżyło. Wyglądał też na wzruszonego. - Może jeszcze zrobimy z ciebie aktorkę, Sophie Johannsen. - Ruszył do swojego gabinetu. - Nie zapominaj, że w południe jesteś Joanną. - Zbroja nie zrobiła się lżejsza! - zawołała za nim, ale ze znacznie mniejszą pretensją w głosie niż kiedykolwiek wcześniej. Poszła do łazienki, by zmyć makijaż, zanim dostanie pokrzywki. Nie chciała przecież pokazać się wieczorem Vitowi z plamami na twarzy. Zadrżała, choć pod ciężkim kostiumem po jej plecach spływał pot. Vito dotrzymał w nocy słowa, i to nie raz. Była wielka różnica między kochaniem się a pieprzeniem jak norki. Wyobrażała sobie, że byłoby jeszcze lepiej, gdyby naprawdę się w nim zakochała. Pomyślała, czy nie spytać wujka Harry’ego, jak to jest, i roześmiała się na głos, wyobrażając sobie przerażenie na jego twarzy. - Przepraszam panią… Wciąż uśmiechnięta, Sophie podeszła do starszego pana, zgarbionego i z laską, który w głównym holu oglądał zdjęcia Teda Pierwszego. - Tak? - Słyszałem, jak oprowadzała pani wycieczkę. To było fascynujące. Czy

daje pani również prywatne przedstawienia? W jego oczach było coś, co ją niepokoiło. Napalony stary piernik, który próbuje mnie poderwać. Mrużąc oczy, zacisnęła dłoń na trzonku topora. - Jak bardzo prywatne? Zrobił zdezorientowaną, a potem oburzoną minę. - O rety. Nie, nie, nie. Mieszkam w domu dla emerytów i zapewniane nam rozryw-ki często są nudne, więc wziąłem na siebie obowiązki, że tak powiem, animatora kul-turalnego. Zastanawiałem się, czy moglibyśmy się umówić na zwiedzanie. Sophie roześmiała się, zażenowana. - Oczywiście, chętnie państwa oprowadzę. Wiem, jak bardzo nudzi się moja babcia, nie mając całymi dniami nic do roboty. - Więc niech się do nas przyłączy, będzie nam bardzo miło. Uśmiech Sophie zniknął. - Dziękuję, ale to niemożliwe. Babcia nie czuje się na tyle dobrze, żeby przyjść do muzeum. Termin może pan zarezerwować u dziewczyny w recepcji. Nasrożył się. - U tej ubranej na czarno? Wygląda trochę groźnie. - Środa to jej gotycki dzień. Coś w rodzaju prywatnego hołdu dla Wednesday Addams. Tak naprawdę Patty Ann jest całkiem miła. Z przyjemnością umówi pana na grupowe zwiedzanie. A teraz proszę mi wybaczyć, muszę zmyć ten makijaż z twarzy, bo spuchnę jak Pugsly*6. Patrzył za nią, gdy odchodziła. Pożerał oczami każdy płynny krok. Znał ją od miesięcy, ale dopiero dziś zobaczył ją tak naprawdę. Nigdy nawet nie podejrzewał, jaki ma w sobie magnetyzm, dopóki nie ujrzał jej w tej postaci wysokiej, jasnowłosej dziewoi, wymachującej nad głową dwuręcznym toporem, ciskającą pioruny zielonymi oczami, jak jakaś mityczna Walkiria. Zniewoliła stadko dzieci i ich nauczycieli na ponad godzinę. A mnie razem z nimi. Do diabła z modelkami z Internetu. Znalazł swoją nową Królową. Van Zandt będzie zachwycony. A doktor Sophie Johannsen przestanie stanowić zagrożenie. To było genialne - upiec dwie pieczenie na jednym ogniu.

Środa, 17 stycznia, godz. 11.30 Barbara Mulrine, bibliotekarka i była szefowa Claire, położyła na biurku kopertę. - To jest oryginał wypowiedzenia, które przysłała nam Claire Reynolds. Marcy Wiggs kiwnęła głową. Była mniej więcej w wieku Claire i wydawało się, że wiadomość o śmierci Claire przeżywała bardziej niż jej pięćdzie-sięcioparoletnia, pragmatyczna szefowa. - Musieliśmy poprosić o odesłanie go z głównego archiwum, bo to było już ponad rok temu. - Usta Marcy drżały. - Biedna dziewczyna. Była taka kochana. Nie miała nawet trzydziestki. Kątem oka Vito dostrzegł, jak Barbara przewraca oczami, i natychmiast zainteresował się, co też starsza pani ma do powiedzenia na ten temat. Otworzył kopertę i zajrzał do środka. List był wydrukowany na zwykłym papierze i Vito podejrzewał, że jeśli chodzi o odciski palców, nie znajdą niczego przydatnego, ale mimo to zapytał: 6 * Wednesday i Pugsly Addams - postacie z filmu Rodzina Adamsów (przyp. tłum.). - Czy możecie mi, panie, podać listę wszystkich osób, które miały to w ręku? - Mogę spróbować - odparła Barbara. Marcy westchnęła. - Tak strasznie nam przykro, że to się stało. Powinniśmy byli coś podejrzewać, od razu zadzwonić na policję, ale… Vito wsunął kopertę do swojej teczki. - Ale? - Ale nic - rzuciła ostro Barbara. - Nie mogłaś niczego podejrzewać, Marcy. A Claire nie była kochana. Mówisz tak teraz tylko dlatego, że nie żyje. - Spojrzała na Vita zirytowana. - Ludzie zawsze pamiętają zmarłych jako lepszych ludzi, niż byli naprawdę. A tu jeszcze ofiara morderstwa, i na dodatek niepełnosprawna. .. to już w ogóle najlepiej wezwać papieża i zażądać kanonizacji. Marcy zacisnęła usta i się nie odezwała. Vito popatrzył na ich twarze. - Więc Claire nie była miłą osobą? Marcy spojrzała na niego spod oka, pełna skruchy, a Barbara westchnęła sfrustrowana.

- Nie. Nie była. Kiedy dostaliśmy jej wymówienie, urządziliśmy sobie przyjęcie. - Barbaro - syknęła Marcy. - Ale tak było. Przecież on i tak będzie pytał wszystkich i każdy mu powie, że to prawda. - Barbara spojrzała na Vita. - O tym przyjęciu, i że nie była miła. - Dlaczego nie była miła? - Po prostu takie miała usposobienie - odparła ze znużeniem Barbara. Wszyscy chcieliśmy ją polubić. Ale była obcesowa i niegrzeczna. Pracuję tu już ponad dwadzieścia lat. Miałam pracowników o przeróżnych osobowościach i z różnymi rodzajami inwalidztwa. Claire nie była wredna dlatego, że nie miała nogi. Była wredna, bo lubiła być wredna. - Brała narkotyki? Piła alkohol? Barbara zrobiła oburzoną minę. - Ja nigdy nie widziałam. Traktowała swoje ciało jak świątynię. Nie, to było raczej, jakby czuła się uprawniona do taryfy ulgowej. Przychodziła późno, wychodziła wcześnie. Zawsze robiła, co miała do zrobienia, ale tylko to, o co prosiłam, i nic więcej. Dla niej to była tylko praca. - Była pisarką - wtrąciła Marcy. - Pracowała nad powieścią. - Wiecznie klepała w laptopa - przyznała Barbara. - Powieść była o paraolimpijce, podejrzewam, że częściowo autobiograficzna. Marcy westchnęła. - Tyle że główna bohaterka była miła. Barbara ma rację. Claire nie była miła. Może po prostu chciałam, żeby była. Vito uniósł brwi. - Mówicie panie, że miała laptop? Kobiety spojrzały po sobie. - Tak - odrzekła Barbara. - Nowiutki. Marcy przygryzła wargę. - Kupiła sobie nowy jakiś miesiąc przed… śmiercią. - Jej rodzice nie znaleźli żadnego laptopa - zauważył Vito. - Twierdzili, że nie miała komputera. Barbara zrobiła znaczącą minę. - Było wiele rzeczy, o których Claire nie mówiła rodzicom. - Na przykład? - spytał Vito, choć sądził, że wie. Marcy znów zacisnęła usta.

- Oczywiście nikogo nie oceniamy, ale… - Claire była lesbijką - wyjawiła Barbara. - Jej rodzice by tego nie zaakceptowali? Barbara pokręciła głową. - Nie. Byli bardzo konserwatywni. - Rozumiem. A wspominała, że ma partnerkę czy dziewczynę? - Nie, ale widziałyśmy jedno zdjęcie - powiedziała Barbara. - W gazecie. Zrobione na jednej z tych gejowskich parad. Claire całowała się namiętnie z jakąś kobietą. Claire bardzo się zdenerwowała. Była przekonana, żę rodzice je zobaczą, zrobią piekło i przestaną płacić jej czynsz. Zadzwoniła nawet ze skargą do gazety. - Skrzywiła się. - A teraz pan mnie zapyta, która to była gazeta, a ja nie pamiętam. Przykro mi. - Nic nie szkodzi. To była jakaś lokalna gazetka czy o szerszym zasięgu, jak filadelfijski „Inquirer”? - Zdaje mi się, że lokalna - odpowiedziała niepewnie Marcy. Barbara westchnęła. - A mnie się zdaje, że duża. Przykro mi. - Niepotrzebnie. Bardzo mi panie pomogły. Jeśli przypomnicie sobie coś jeszcze, proszę o telefon. Środa, 17 stycznia, godz. 12.30 Vito zatrzymał pick-upa przed budynkiem sądu i do szoferki wskoczył Nick. - I jak tam? Nick rozluźnił krawat. - Załatwione. Byłem ostatnim świadkiem oskarżenia. Lopez chciała, żebym zezna-wał ostatni. Miałem przedstawić portret zamordowanej, by sędziowie zapamiętali na samym końcu, że nie chodziło tylko o narkotyki, ale że z ich rąk zginęła dziewczyna. - To chyba dobra strategia. Wiem, że masz pretensje do Lopez, ale jest cholernie dobrym prokuratorem. Czasami trzeba pójść na układ z demonem, żeby złapać za rogi diabła. To nie jest ładne, ale liczy się całokształt. Mam nadzieję, że rodzice dziewczyny to rozumieją. Nick ze znużeniem przeciągnął dłońmi po twarzy. - Prawdę mówiąc, powiedzieli mi dokładnie to samo. Już chciałem ich przepraszać za Lopez, że morderca ich córki dostanie łagodniejszy wyrok w

zamian za możliwość przygwożdżenia dealera, ale powiedzieli mi, że dzięki temu, jak to rozegrała, obaj za-płacą, a dealer już nigdy nie skrzywdzi czyjegoś dziecka. Byli bardzo wdzięczni. Westchnął. - A ja poczułem się taki malutki. Jestem winien Maggy Lopez przeprosiny. - Ja bym się cieszył, gdyby poprowadziła tę sprawę. Kiedy już złapiemy tego sukinsyna, oczywiście. - A skoro o tym mowa, to dokąd jedziemy? - zainteresował się Nick. - Powiedzieć rodzicom Bilia Melville’a, że ich syn nie żyje. Twoja kolej. - Rany, dzięki, Chick. - No co, ja powiedziałem Bellamym. Byłoby nie fair… - Zabrzęczała jego komórka. - To Liz - mruknął. Przez chwilę słuchał, i w końcu westchnął ciężko. Już jedziemy. Zawrócił samochód. - Dokąd znowu? - Nie do Melville’ów - odparł ponuro Vito. - Wracamy na pole Winchestera. - Numer dziesięć? - Numer dziesięć. Środa, 17 stycznia, godz. 13.15 Jen była już na miejscu i koordynowała prace. Podeszła do Vita i Nicka, kiedy tylko wysiedli z samochodu. - Funkcjonariusz pilnujący pola dostał opis samochodu i okazało się, że rano zatrzymał dokładnie takiego forda F150. Sprawdził rejestrację w systemie i zgadzała się z nazwiskiem faceta, ale kiedy zadzwonił pod numer telefonu podany przy adresie, okazało się, że nie pasuje. Więc przejechał się tą drogą i znalazł ślady opon na śniegu. - Wskazała w dół, na worek z półprzej-rzystego plastiku leżący w wąwozie. - Zobaczył to i nas wezwał. - Czyli że facet już wie, że go ścigamy - stwierdził Nick. - Do diabła, miałem nadzieję, że będziemy mieli więcej czasu. Vito wciągał właśnie wysokie buty. - No więc, nie mamy. Jen, oglądałaś już ciało?

- To mężczyzna. - Ruszyła w dół zbocza. - Nie otwierałam jeszcze worka. Gość nie wygląda ładnie. Widok, który przywitał ich na dnie wąwozu, miał długo prześladować Vita. Folia przylegała ciasno do twarzy mężczyzny, więc wyglądało to, jakby usiłował się wydostać. Przez matowy plastik widać było tylko jego usta, znieruchomiałe w groteskowym ziewnięciu, jakby zamarłe w krzyku, którego nikt nie słyszał. - Niech go szlag - szepnął Nick. Vito odetchnął niepewnie. - Święte słowa. - Kucnął przy ciele i szybko je zlustrował. Nie było owinięte w jeden worek, a w dwa. - Jeden worek na głowę i tors, drugi na nogi. Związane. - Pociągnął za węzeł palcami w rękawiczce. - Prosty węzeł. Mam go otworzyć? Jen kucnęła po drugiej stronie ciała i ostrożnie przecięła nożem plastik tuż obok, tak, by rozdzielić worki, ale zachować węzeł. Potem rozcięła przód górnego worka i zaczerpnęła powietrza. - Złap za brzeg, Chick. Razem odciągnęli plastik na boki. Vito musiał przełknąć żółć, która podeszła mu do gardła. - O mój Boże. - Puścił plastik i odwrócił twarz. - Napiętnowany - powiedział Nick. - I powieszony - dodała Jen. - Popatrzcie na ślady sznura na jego szyi. Vito spojrzał na mężczyznę. Jen wciąż trzymała swoją połowę worka, odsłaniając lewą stronę ciała i twarzy ofiary. Na lewym policzku widniało wypalone znamię, litera T. Biorąc się w garść, Vito odchylił do końca swojąpołowę worka, odsłaniając prawą stronę ciała. - Jego dłoń… - zdołał tylko wymamrotać. A raczej jej brak. - Och, jasna cho… Och… - Jen wciągnęła ze świstem powietrze. - Ja chrzanię. - Nick zerwał się na równe nogi. - Co za pojebaniec. Vito zacisnął usta i spojrzał na dalszą część plastiku, wiedząc, że będzie gorzej. - Rozetnij dolny worek, Jen. Aż do stóp. Zrobiła, o co prosił, i oboje z Vitem wstali, trzymając każde swoją połowę worka. - Odciął mu też stopę - stwierdziła cicho Jen. - Prawa dłoń, lewa stopa. - Vito ostrożnie odłożył plastik. - To coś znaczy.

Skinęła głową. - Tak jak znaczy coś nazwisko E. Munch. Sonny Holloman, fotograf Jen, zjechał na butach po stoku. - Cholera. - Tak, na to już wpadliśmy - powiedziała ze znużeniem. - Pstryknij go pod każdym kątem, Sonny. Przez kilka minut było słychać tylko trzask migawki Sonny’ego. Jen znów spojrzała na twarz zmarłego. - Vito, ja znam tego gościa. Jestem pewna. Vito zmrużył oczy, zamyślony. - Ja też. Cholera. Nie mogę skojarzyć, mam to na końcu języka. Sonny opuścił aparat. - A niech mnie - jęknął głucho. - Szambiarki Sandersa. To jeden z chłopaków Sandersa. Ten najstarszy, który stał na końcu z taką nieszczęśliwą ‘» miną. Jen otworzyła szeroko oczy, przerażona, że patrzy na kogoś, kogo naprawdę zna. - Masz rację. - O czym mówicie, do diabła? - spytał Nick, ale Jen go uciszyła. - Daj mi pomyśleć. - Szambiarki Sida Sandersa sprzątną śmierdzące szamba… - Szybko i sprawnie - ponuro dopowiedzieli Vito i Sonny. - O czym wy mówicie, do cholery ciężkiej? - powtórzył gniewnie Nick. - Nie wychowałeś się tutaj - powiedział Vito - więc nie wiesz. Ten facet grał w reklamie. Jen pokręciła głową. - Ale nie w byle reklamie. To było… - Zjawisko popkulturowe - podsunął Vito. - Nie mieliście takiej reklamówki, która była tak denna, że wszyscy w mieście ją znali, pamiętali? - I wyśmiewali się? - dodał Sonny. - Tak, mieliśmy Szalonego Phiła, który sprzedawał auta jak wioskowy głupek na haju. - Nick ściągnął brwi. - Okazało się zresztą, że naprawdę był na haju. Więc ten gość to wasz Szalony Phil? - Nie, ten gość miał pecha być synem Szalonego Phila - wyjaśnił Vito. - Sanders miał firmę zajmującą się wywozem nieczystości i chciał się zare-klamować, ale był zbyt skąpy, żeby wynająć aktorów.

- Więc ustawił rzędem swoich sześciu synów. - Jen westchnęła. - Kazał im powiedzieć slogan i udawać przeszczęśliwych. Zawsze było mi ich żal. Szczególnie najstarszego. Był naprawdę ładnym chłopakiem i mógłby mieć każdą dziewczynę, gdyby nie ta głupia reklama… Zaraz. Ten gość jest za młody na najstarszego syna Sandersa. Najstarszy jest w naszym wieku. To musi być któryś z młodszych. - Wszyscy wyglądali tak samo - zauważył Sonny. - Jak Osmondsowie. - Spojrzał na ciało ze współczującą miną. - Sześciu synów Sandersa. - Sid naprawdę wczuł się w tę aliterację. - Znaliście tych chłopaków osobiście? - chciał wiedzieć Nick. Jen pokręciła głową. - Nie, skąd. Na przedmieściach mnóstwo ludzi ma własne szamba. Sid Sanders zarobił mnóstwo pieniędzy. Mieszkali w drogiej dzielnicy, chłopcy chodzili do prywatnych szkół i tak dalej. Slogan Sandersa okazał się żyłą złota, ludzie urządzali zawody, kto powie go szybciej. Młodzi, starzy, w restauracji i w spożywczym… - A szczególnie na zakrapianych imprezkach - powiedział Sonny i wzruszył ramionami. - Mam starszego brata, który akurat był wtedy w bractwie studenckim, i nasłuchałem się opowieści z pola bitwy. - Ciekawe, czy nasz sprawca wiedział, że to jeden z braci Sandersów mruknął Nick, zamyślony. - No, bo czy zabiłby go i zostawił tutaj, gdyby wiedział, że chłopak zostanie tak łatwo rozpoznany? Zidentyfikowaliście go w niecałe dziesięć minut. Oczy Jen błysnęły. - Więc E. Munch może nie być stąd. Vito westchnął. - Wiemy przynajmniej, dokąd pójść, żeby zawiadomić jego rodziców. Nick spojrzał mu w oczy. - A co z piętnem, dłonią i stopą? Vito kiwnął głową. Sophie będzie wiedziała, co to oznacza. - Z tym też wiem, do kogo pójść. Środa, 17 stycznia, godz. 14.50 Sid Sanders siedział, trzymając żonę za rękę. - Jesteście pewni? - spytał łamiącym się głosem.

- Potrzebujemy państwa, żebyście dokonali oficjalnej identyfikacji, ale jesteśmy właściwie pewni - odrzekł Vito. - Wiemy, że to trudna chwila - dodał cicho Nick - ale musimy obejrzeć jego komputer. Sid pokręcił głową. - Nie ma go tu. - Pewnie zastawił go dawno temu - odpowiedziała jego żona. Jej głos brzmiał głucho, ale Vito uchwycił w nim poczucie winy. - Dlaczego? - Celowo rozejrzał się po luksusowym salonie. - Potrzebował pieniędzy? Sid zacisnął szczęki. : - Odcięliśmy go od funduszy. Gregory był uzależniony: wóda, narkoty^ ki, hazard. Pomagaliśmy mu tak długo, jak to było możliwe, wyciągaliśmy go, za uszy z tarapa-tów więcej razy, niż powinniśmy. W końcu musieliśmy go zo- ; stawić samemu sobie. To był najgorszy dzień w naszym życiu. Do dzisiaj. - Więc gdzie mieszkał? - spytał Nick. - Miał dziewczynę - westchnęła pani Sanders. - Ona też go wyrzuciła, ale zadzwoniła do mnie miesiąc temu i powiedziała, że przyjęła go z powrotem, dopóki nie wytrzeźwieje. Nie chciała, żebyśmy się martwili. Vito zanotował nazwisko. - Więc lubiliście jego dziewczynę? Oczy pani Sanders napełniły się łzami. - Nadal ją lubimy. Jill byłaby dobrą synową, i chociaż było nam przykro, kiedy z nim zerwała, wiedzieliśmy, że tak będzie dla niej najlepiej. Gregory; ciągnął ją na dno. - Daliśmy temu chłopakowi wszystko, ale jemu wiecznie było mało. -f Sid zamknął oczy. - Teraz nie ma nic. Środa, 17 stycznia, godz. 15.25^ Nick stał na środku salonu Jill Ellis, oglądając obraz zniszczenia.

- Wygląda, jakby przeszła tędy trąba powietrzna. Vito wsunął telefon do kieszeni. - Jen wysyła ekipę techników kryminalistycznych. - Spojrzał na właś-. ciciela loka-lu, który wpuścił ich, używając własnego klucza. - Widział pan ostatnio panią Ellis? - Nie widziałem jej od zeszłego tygodnia. Mieszkanie zawsze było w idealnym porządku. To nie wróży niczego dobrego. - Może nam pan pokazać jej umowę najmu? - poprosił Nick. - Może jest tam numer, pod który moglibyśmy zadzwonić. - Jasne. Wracam za dziesięć minut. - Zatrzymał się w drzwiach i spojrzał na nich gniewnie. - To na pewno ta łajza, ten jej chłopak. Richie Rich. Vito spojrzał mu w oczy. - Chodzi panu o Gregory’ego Sandersa? Właściciel prychnął drwiąco. - A o kogo? Zepsuty bogaty dzieciak. Jill ciężko pracowała, a raz nawet wyrzuciła go na zbity pysk. Ale on wrócił i zaczął ją błagać o drugą szansę. Radziłem jej, żeby zatrzasnęła mu drzwi przed nosem, ale ona powiedziała, żejejgożal. - Powiedział pan „pracowała”. Uważa pan, że stała jej się jakaś krzywda? - spytał Vito. Mężczyzna się zawahał. - A pan nie? Vito przyjrzał się uważnie jego twarzy. - Co pan wie? - Widziałem jakichś facetów, jak wychodzili stąd wczoraj koło trzeciej. Byłem na dworze, posypywałem chodnik kocim żwirkiem. Nie chcę, żeby ktoś się poślizgnął i zażądał odszkodowania. - Więc co z tymi facetami? - ponaglił go delikatnie Nick. Właściciel westchnął. - Było ich dwóch. Wsiedli do samochodu, takiego odpicowanego. Ksenony, hy-drauliczne zawieszenie. Chciałem wejść na górę, żeby sprawdzić, co u Jill, ale zadzwoniła do mnie pani Coburn z 6B. Jest już starszawa i upadła, złamała sobie biodro. Odstawiłem ją na izbę przyjęć i kiedy wróciłem, było już późno. Odwrócił wzrok. Zapomniałem o Jill.

- Wygląda na to, że nieźle się pan troszczy o swoich najemców stwierdził Vito. Oczy mężczyzny były pełne poczucia winy. - Widać nie tak dobrze, jak powinienem. Przyniosę tę umowę. Kiedy wyszedł, Nick usiadł przy komputerze Jill Ellis. - Ten dzień robi się coraz lepszy. - Kliknął myszką. - Wyczyszczony jak pupcia niemowlęcia. - Nie spodziewałem się niczego innego. Wygląda na to, że wczoraj po południu ktoś do niej dzwonił. Sekretarka mruga. - Vito włączył odtwarzanie i ściągnął brwi. Chodź no tutaj, Nick. Nick był w połowie drogi do sypialni, ale zawrócił. - Co tam masz? - Jeszcze nie wiem… - Vito przewinął i włączył jeszcze raz, podkręcając głośność na maksimum. — Jakiś mężczyzna coś mówi, ale ledwo go słychać. - To brzmiało jak jęk. - Nick przewinął i tym razem przyłożył ucho do głośnika, nim włączył odtwarzanie. - To brzmi, jakby mówił „straszne, straszne rzeczy”. - Jakie straszne rzeczy? Nick spojrzał na niego. - To jego słowa. - Znów przyłożył ucho do głośnika. - Znów jęk… „Krzycz sobie, ile chcesz. Nikt cię nie usłyszy. Nikt cię nie uratuje. Zabiłem ich wszystkich”. - Nick wyprostował się z ponurą miną, gdy głos stał się na tyle wyraźny, by był słyszalny. Gapili się na sekretarkę. I usłyszeli go. Głos był szyderczy, ale nie prostacki. Ze zdecydowanie południowym akcentem. „Im wszystkim zdawało się, że cierpieli, ale ich cierpienie jest niczym w porównaniu z tym, co zrobię tobie”. Nastąpiła chwila ciszy, a potem dał się słyszeć czyjś bełkot. Trudno było zrozumieć słowa, ale ton był oczywisty. Drugi mężczyzna był roztrzęsiony. Przerażony. „Nie, błagam, nie. Przepraszam. Zrobię wszystko. Tylko… O Boże. Nie”. - Rozległ się kolejny jęk, a potem śmiech i odgłosy ciągnięcia, i głos z południowym akcentem znów stał się niewyraźny. Nick znów przyłożył ucho do głośnika. „Wybieramy się na przejażdżkę, panie Sanders. Nazywam to moim

wehikułem czasu. Teraz się przekonasz, co spotyka złodziei”. Nick podniósł oczy, w których widać było osłupienie dorównujące osłupieniu Vita. - Poznaj E. Muncha. Środa, 17 stycznia, godz. 15.00 Daniel Vartanian zatrzymał się, by zjeść filadelfijski stek. Podejrzewał, że to będzie najlepszy moment tego dnia, bo poszukiwania nie przyniosły żadnego rezultatu. Miej-scowi, jak się przekonał, jadali steki z sosem serowym. Jedzenie było pyszne i gorące, i całe szczęście, bo umierał z głodu i przemarzł do kości. Chyba w życiu nie było mu tak zimno. Nie miał pojęcia, jak Susannah przywykła do zim na Północy, ale wiedział, że zaaklimatyzowała się całkiem nieźle. Nie rozmawiali od lat, lecz śledził jej karierę. Była wschodzącą gwiazdą w nowojorskiej prokuraturze okręgowej. Uśmiechnął się ponuro. Razem stanowili Prawo i Porządek. Nietrudno się było domyślić dlaczego. „Wiem, co zrobił twój syn”. Daniel poświęcił życie, by zadośćuczynić za to, co zrobił syn Arthura Vartaniana, i za to, czego nie zrobił sam Arthur. Susannah postąpiła tak samo. Jego matka utknęła gdzieś pośrodku, ale dokonała wyboru. Złego. Zabrzęczała komórka. Dzwonił Chase Wharton, jego szef. Chciał się dowiedzieć, jak idą poszukiwania. Daniel postanowił, że będzie szczery. - Hej, Chase. - Cześć. Znalazłeś ich? - Nie. W Filadelfii jest cholernie dużo hoteli. - W Filadelfii? Myślałem, że pojechali oglądać Wielki Kanion. - Z komputera ojca dowiedziałem się, że szukali onkologa w Filadelfii. Pomyślałem, że zaczęli wakacje tutaj. - Twoja siostra jest zaledwie o parę godzin drogi od ciebie - zauważył cicho Chase. - Wiem. -I wiedział, co Chase sugeruje. - Tak, byli o dwie godziny jazdy i od niej, i ode mnie, i nie zajrzeli do żadnego z nas. Jak powiedziałeś, mam popieprzoną rodzinę. - Ale nic nie wskazuje, że padli ofiarą przestępstwa? „Wiem, co zrobił

twój syn”. - Nie, Chase. Nie znalazłem na to żadnych dowodów. Kiedy, i jeśli, znajdę, popędzę do miejscowych glin szybciej, niż zdążysz powiedzieć „sos serowy”. - No dobrze. Uważaj na siebie, Danielu. - Okej. - Daniel rozłączył się, czując obrzydzenie do samego siebie i do całej tej sytuacji. Całkiem możliwe, że brzydziło go całe jego życie. Zapakował kanapkę i wrzucił do papierowej torby. Stracił apetyt. Nigdy nie okłamywał Chase’a. Nigdy nie okłamywał żadnego ze swoich szefów. „Wiem, co zrobił twój syn”. Po prostu nigdy nie mówił całej prawdy. A jeśli znajdzie rodziców… żywych… cóż, wtedy nie będzie musiał zaczynać. Zapalił samochód i pojechał do następnego hotelu. Nowy Jork, środa, 17 stycznia, godz. 15.30 Derek Harrington zatrzymał się na schodach prowadzących do jego mieszkania. Kiedyś miał życie. Pracę, którą kochał, żonę, którą uwielbiał, córkę, która patrzyła na niego z dumą. Dziś poznał nowy poziom upodlenia. Pięć razy mijał posterunek policji, ale nie wszedł. Zgodnie z kontraktem miał otrzymać odprawę, gdyby kiedyś zechciał odejść. Ta odprawa wystarczy na zapłacenie studiów córki. Jego milczenie równało się zapewnieniu córce przyszłości. Syn Lloyda Webbera nie będzie miał żadnej przyszłości. Derek wiedział, że chłopak nie żyje, tak jak wiedział, że powinien powiedzieć policji o swoich podejrzeniach na temat Frasiera Lewisa. Ale potęga złota usidliła go na dobre. Potęga złota. Ruszył po schodach. ORO. On i Jager dobrze nazwali swoją firmę. Włożył klucz do zamka, gdy poczuł ostre dźgnięcie w nerkę. Pistolet. Jager czy Frasier Lewis? Chyba nie chciał te-go wiedzieć. - Nic nie mów. Rób, co ci każę. Teraz Derek już wiedział, kto trzyma pistolet. I wiedział, że umrze. Filadelfia, środa, 17 stycznia, godz. 16.45 Vito wysiadł z pick-upa i wbiegł po schodach do biblioteki. Lepiej niech będzie warto, pomyślał. Musiał przesunąć odprawę z piątej na szóstą i

wiedział, że spóźni się na spotkanie z Sophie w domu opieki jej babci. Ale z telefonu bibliotekarki Barbary Mulrine wynikało, że to może być kolejny przełom. Podrzucił Nicka do komisariatu z automatyczną sekretarką Jill Ellis. Nick miał zagonić elektroników do roboty, żeby wyczyścili nagranie przed szóstą. Barbara i Marcy czekały w recepcji. - Próbowałyśmy go namówić, żeby poszedł na komisariat, ale nie chciał powiedziała Barbara, darowując sobie powitanie. - Gdzie on jest? - spytał Vito. Marcy wskazała starszego człowieka zamiatającego podłogę. - Boi się policji. - Dlaczego? - To Rosjanin - wyjaśniła Barbara. - Z całą pewnością jest tu legalnie. Ale dużo przeszedł. Ma na imię Jurij i mieszka w Stanach od niecałych dwóch lat. - Mówi po angielsku? - Trochę. Mam nadzieję, że wystarczająco dobrze. Vito nie potrzebował nawet pięciu minut, by zorientować się, że owo „trochę” to stanowczo za mało. Dowiedział się, że stary Rosjanin rozmawiał z Jakiś pan” o „panna Claire”. Potem nastąpiła awaria na dwujęzycznym łączu. Vito uznał, że to potrwa dłużej, niż mu się wydawało. - Przepraszam - powiedziała cicho Barbara. - Powinnam była uprzedzić, żeby pan przywiózł tłumacza. - Nie szkodzi. Zajmę się tym. - Vito westchnął. - Ściągnięcie hiszpańskiego tłumacza było już wystarczająco kłopotliwe. Ściągnięcie rosyjskiego może potrwać wiele godzin. Wyglądało na to, że nie spotka się dziś z żadną archeolożką ani z żadną legendą opery. Będzie musiał zabrać staruszka do komisariatu i poczekać na tłumacza. Ale przynajmniej załatwi w tym czasie parę innych spraw. - Proszę pana, musi pan pojechać ze mną. - Gdy wyciągnął rękę, oczy staruszka rozszerzyły się ze strachu. - Nie. - Dłonie Jurija zacisnęły się na trzonku miotły i dopiero teraz Vito dostrzegł zdeformowane kłykcie. Wyglądało na to, że jego dłonie zostały połamane

wiele lat temu. - Błagam - wtrąciła się Barbara. - Niech mu pan tego nie robi. Proszę go nie zmuszać, żeby jechał z panem. Vito uniósł obie ręce, poddając się. - Dobrze. Może pan zostać tutaj. Jurij spojrzał na Barbarę, która skinęła głową. - On cię nigdzie nie zabierze, Juriju. Jesteś tu bezpieczny. Jurij, spoglądając nieufnie, odwrócił się i zaczął zamiatać. - Nic by panu nie powiedział, gdyby go pan siłą zabrał do komisariatu stwierdziła Barbara. Vito uśmiechnął się z żalem. - To może potrwać parę godzin. Panie siedzą tu już cały dzień. - Nic nie szkodzi. Nie lubiłam Claire Reynolds, ale nie chcę, żeby morderstwo uszło na sucho temu, kto ją zabił. A Jurijowi obiecałam już dawno temu, że będzie tu bezpieczny. Vito miał coraz lepsze zdanie o tej kobiecie. - Zrobię, co w mojej mocy, by pomóc pani dotrzymać tej obietnicy. Wygrzebał komórkę z kieszeni. - A teraz muszę odwołać randkę. Bibliotekarka skrzywiła się smutno. - Przykro mi. Vito pomyślał o swoim podwójnym bonusie. - A jak mnie jest przykro. - Podszedł do okna i wybrał numer komórki Sophie. Odebrała natychmiast. - Sophie, tu Vito. - Co się stało? Zdawało mu się, że skutecznie ukrył, że jest zestresowany. - Nic. No dobra, jednak coś. Posłuchaj, być może mamy przełom w śledztwie i mu-szę tu chwilę zostać. Być może będę mógł się z tobą spotkać później, ale raczej się na to nie zapowiada. - Mogę ci w czymś pomóc? Byleby mi nie przepadł mój podwójny bonus, pomyślał Vito, ale zmusił się do koncentracji. - Prawdę mówiąc, tak. Chcielibyśmy, żebyś nam opowiedziała o średniowiecznych karach za kradzież. - To da się zrobić. Mam przyjechać do komisariatu? Vito odwrócił się i

spojrzał na starego człowieka. - Może. Chwilowo utknąłem gdzie indziej, muszę tu poczekać… -Nagle coś mu przyszło do głowy. - Sophie, czy ty znasz rosyjski? - Tak. - Biegle czy tylko przekleństwa? - Biegle - odpowiedziała od niechcenia. - A co? - Czy mogłabyś przyjechać do Biblioteki Huntingtona? - Podał jej adres. - Wyjaśnię ci, gdy już tu będziesz. Na razie. - Rozłączył się i zadzwonił do Liz, by zdać jej sprawę z sytuacji. - Załatwiłeś kolejnego darmowego konsultanta - roześmiała się Liz. Zdajesz sobie sprawę, że od tej pory wszyscy będą tego od ciebie oczekiwali? Już nigdy nie dostaniesz żadnych pieniędzy. - W zasadzie Sophie to ciągle ten sam konsultant - odparł sucho Vito. - Powiedz ekipie, że zjawię się, jeśli dam radę, ale na pewno nie zdążę na szóstą. I czy możesz poprosić Katherine, żeby wydrukowała zdjęcie piętna na policzku Sandersa? Kiedy skończymy z Sophie tutaj, przyprowadzę ją, żeby na to spojrzała. Widziała już jedno ciało i nie chcę jej ciągnąć do kostnicy. - Da się zrobić. Aha, oddzwonili z Interpolu. Być może na coś trafiliśmy poinformowała. Vito się wyprostował. - Świetnie. Kto to? - Czekam na faks ze zdjęciem. Mam nadzieję, że będę go już miała, kiedy się zjawisz. I uprzedzę wszystkich, że odprawa o szóstej jest aktualna. - Dzięki, Liz.

16 Środa, 17 stycznia, godz. 17.20 Zasapana Sophie wpadła do biblioteki. Vito stał po drugiej stronie holu i rozmawiał z kobietą w ciemnym swetrze. Gdy spojrzał na nią i uśmiechnął się, serce Sophie omal nie wyskoczyło z piersi. Zdołała przejść przez hol z jaką taką godnością, choć tak naprawdę chciała rzucić mu się w ramiona i zająć się na nowo tym, co przerwali rano. Błysk jego czarnych oczu powiedział jej, że on myśli dokładnie o tym samym. - Więc co to za wielka tajemnica? - zapytała z uśmiechem, mając nadzieję, że nie szczerzy się jak zadurzona nastolatka. - Potrzebuję cię jako tłumacza. Sophie, to jest Barbara Murrine, tutejsza bibliotekarka. Skinęła głową starszej kobiecie. - Miło mi panią poznać. Co mam przetłumaczyć? Barbara wskazała staruszka my-jącego okna. - Jego. Nazywa się Jurij Czertów. - To świadek - dodał Vito. - Postaraj się go uspokoić. Powiedz, że nic mu nie grozi. - Dobra. - Podeszła do mężczyzny i natychmiast zauważyła jego dłonie. Och, nie. Z pełnym szacunku uśmiechem zwróciła się do niego, przestawiając mózg na rosyjski. - Dobry wieczór. Jestem Sophie Aleksandrowna Johannsen. Jak się pan miewa? Spojrzał na Barbarę, która dodała mu otuchy uśmiechem. - Dobrze - odpowiedział. - Macie tu jakieś miejsce z wygodną kanapą, a przynajmniej cokolwiek, co nie wygląda jak pokój przesłuchań? - zagadnęła Sophie bibliotekarkę. - Marcy, posiedź przez chwilę w recepcji. Proszę tędy. - Zaprowadziła ich na zaple-cze.

Kiedy we czwórkę znaleźli się w gabinecie Barbary, Sophie znów przeszła na rosyjski. - Usiądźmy - zaproponowała. - Nie wiem, jak pan, ale ja miałam ciężki dzień. - Ja też. To moja druga praca. A kiedy skończę tutaj, pójdę do trzeciej. Jego rosyjski świadczył o dobrym pochodzeniu i starannym wykształceniu. Sophie mogła się tylko domyślać, jakie koleje losu zmusiły go do pracy na trzech poślednich posadach. - Ciężko pan pracuje - zagadnęła, starając się o jak najlepszy akcent. -Ale ciężka praca jest dobra dla duszy. - Bardzo dobra dla duszy, Sophie Aleksandrowno. Ja jestem Jurij Pietrowicz Czertów. Proszę powiedzieć swojemu policjantowi, że może zadawać pytania. Odpowiem najrzetelniej, jak będę potrafił. - Zapytaj go, czy znał Claire Reynolds - poprosił Vito, kiedy Sophie powiedziała mu, że mogą zaczynać. Mężczyzna skinął głową i spochmurniał. - Claire nie była dobrym człowiekiem. Sophie przełożyła odpowiedź. Vito skinął głową. - Spytaj go, dlaczego tak mówi. Jurij ściągnął brwi. - Okazywała Barbarze brak szacunku. - Czy i panu, Juriju Pietrowiczu? - spytała Sophie, a oczy Rosjanina spochmurniały jeszcze bardziej. - Owszem, ale ja nie byłem jej pracodawcą. Barbara jest dobrą kobieta, bardzo lo-jalną. Claire często nadużywała jej zaufania. Widziałem raz, jak wzięła pieniądze z jej torebki. Kiedy zorientowała się, że to zauważyłem, zagroziła, że mnie oskarży przed policją o tę kradzież. Gdy Sophie przetłumaczyła, Barbara otworzyła usta ze zdumienia. - Skąd wiedziała, jak panu zagrozić, i dlaczego pan się wystraszył? dociekał Vito. - Barbara mówi, że jest pan tu legalnie. Sophie przetłumaczyła pytanie Vita, ale szok bibliotekarki nie potrzebował tłumaczenia. Jurij spojrzał na swoje dłonie. - Claire miała ze sobą komputer i posłużyła się jedną ze stron internetowych, by przełożyć groźbę na rosyjski. Przekład był dość marny, ale i tak zrozumiałem. Co do strachu przed policją… - Wzruszył ramionami. Wolę nie ryzykować. - Kiedy Sophie skończyła, spojrzał smutno na Barbarę.

- Przepraszam, pani Barbaro - powiedział po angielsku. Barbara się uśmiechnęła. - Nic się nie stało. To nie mogło być dużo pieniędzy, nawet nie zauważyłam, że czegoś brakuje. - Bo podłożyłem je z powrotem - wyjaśnił Jurij, kiedy Sophie przetłumaczyła mu jej odpowiedź. Barbarze łzy stanęły w oczach. - Och, Juriju, niepotrzebnie. Vito też wyglądał na wzruszonego. - Zapytaj go o tego człowieka, z którym rozmawiał. - Był mniej więcej w moim wieku - odparł Jurij. - Mam pięćdziesiąt dwa lata. Sophie wytrzeszczyła oczy, nim zdążyła się powstrzymać. Pięćdziesiąt dwa lata. Wyglądał na równie starego jak Anna, która dobiegała osiemdziesiątki. Jej policzki zapłonęły, kiedy Jurij uniósł brwi. Spuściła wzrok. - Najmocniej przepraszam, Juriju Pietrowiczu. Nie chciałam być niegrzeczna. - Nic się nie stało. Wiem, że wyglądam na dużo starszego. Mężczyzna, którego szukacie, miał prawie dwa metry wzrostu, około stu kilo wagi. Gęste, siwe, lekko po-falowane włosy. Wyglądał na człowieka dobrego zdrowia. Sophie spojrzała na Vita. - Niecałe dwa metry wzrostu, około stu kilo, po pięćdziesiątce. Gęste, siwe, falujące włosy. I… zdrowy. - Zaciekawiona, znów zwróciła się do Jurija: Dlaczego zwrócił pan uwagę na jego zdrowie? - Bo jego żona wyglądała na chorą. Niemal bliską śmierci. Oczy Vita błysnęły, kiedy przekazała mu tę informację. Wyjął z teczki dwa szkice. Sophie przypomniała sobie, jak mówił, że jego brat, Tino, narysował portrety kilku nieboszczyków. Wiedziała, że w tej chwili patrzy na dwie z dziewięciu ofiar. - Czy to tych dwoje pan widział? - spytał Vito. Jurij niezgrabnie wziął kartki w powykręcane dłonie. - Tak. Ona miała inne włosy. Dłuższe i ciemniejsze, ale twarze są bardzo podobne.

- Spytaj go, kiedy przyszli, co mówili i czy się przedstawili. - Byli tu przed Świętem Dziękczynienia - odparł Jurij, kiedy Sophie przetłumaczyła pytanie. Uśmiechnął się kwaśno. - Mówili bardzo dużo, ale ja zrozumiałem niewiele. Właściwie mówił tylko mężczyzna. Kobieta siedziała. Pytał o Claire Reynolds. Czy ją widziałem? Czy ją znam? Miał wyraźny akcent. Jak wy to mówicie… - Powiedział słowo, którego Sophie nie znała. - Chwileczkę. - Wyciągnęła z plecaka słownik rosyjsko-angielski. Odszukała słowo i spojrzała na Jurija zdezorientowana. - Miał ryzykowny akcent? - Nie ryzykowny. - Jurij westchnął sfrustrowany. - Mówił ze śmiesznym akcentem. Jak… Daisy Duke. Sophie zamrugała i się roześmiała. - Hazard. Och, jak Diukowie hazardu. Jurij skinął głową z błyskiem w oku. - Znam ten serial. Pani jest o wiele ładniejsza niż Jessica Simpson. Sophie się uśmiechnęła. - Jest pan bardzo miły. - Spojrzała na Vita. - To byli południowcy. - Podał panu nazwisko? - Powiedział, że nazywa się Arthur Vartanian, z Georgii. Zapamiętałem, bo to or-miańskie nazwisko, a Georgia to po waszemu Gruzja. Ja jestem z Gruzji, a Armenia leży tuż obok. - Uniósł ironicznie brew. - Mały ten świat, co? Vito uśmiechnął się półgębkiem, zapisując nazwisko mężczyzny. „Georgia” Jurija była, oczywiście, na drugim końcu świata, zarówno z geograficznego, jak i filozoficz-nego punktu widzenia. - Rzeczywiście, mały ten świat - powiedział do Jurija. - Proszę wybaczyć moje wścibstwo, ale zechce mi pan powiedzieć, czym się pan zajmował w Gruzji? - Z zawodu byłem chirurgiem. Ale w głębi serca patriotą, i za to trafiłem na dwadzieścia lat do Nowosybirska. Kiedy mnie wypuścili, przyjechałem do Ameryki, z pomocą dobrych ludzi, takich jak Barbara. - Uniósł połamane dłonie. - Zapłaciłem wysoką cenę za swoją wolność. Sophie ścisnęło się gardło. Nie wiedziała, co powiedzieć. W

Nowosybirsku znajdowało się kilka syberyjskich więzień. Nie wyobrażała sobie, co ten człowiek wycierpiał. Zobaczył jej ból i niezgrabnie poklepał ją po kolanie. - A pani co robi, Sophie Aleksandrowno, że pani tak doskonale włada moim językiem? Jestem archeologiem, lingwistką, historyczką. Ale nie wymieniła żadnej z tych rzeczy, bo przed oczami stanęły jej nagle zachwycone twarze dzieci, które uczyła historii średniowiecznej na wycieczkach wymyślonych przez Teda. Historia tego człowieka jest równie ważna. Nie, pomyślała, patrząc na jego dłonie. Ważniejsza. - Pracuję w muzeum. Jest małe, ale mamy sporo zwiedzających. Staramy się oży-wić historię. Czy zechciałby pan kiedyś przyjść i opowiedzieć naszym gościom o swoich przeżyciach? Uśmiechnął się do niej. - Chętnie. Oj, pani policjantowi chyba się spieszy. Sophie ucałowała go w oba policzki. - Proszę dbać o siebie, Juriju Pietrowiczu. Vito delikatnie uścisnął jego dłoń. - Dziękuję. - Ci dwoje ludzie - powiedział Jurij łamaną angielszczyzną, wskazując teczkę Vita. - Z nimi coś niedobrze? Vito pokiwał głową. - Niestety, proszę pana. Z nimi bardzo niedobrze. Środa, 17 stycznia, godz. 18.25 Vito poczekał, aż Sophie zaparkuje samochód na parkingu komisariatu. Kiedy wysiadła, wsunął dłoń w jej włosy i pocałował ją tak, jak chciał pocałować, od kiedy we-szła do holu biblioteki. Kiedy uniósł głowę, westchnęła. - Bałam się, że mi się to przyśniło. - Stanęła na palcach i pocałowała go lekko. - Że ty mi się przyśniłeś. Przez kilka długich chwil patrzyli sobie w oczy, ale w końcu Vito zmusił się, by odsunąć się o krok. - Dziękuję. Zaoszczędziłaś mi paru godzin czekania na tłumacza. -Wziął

ją za rękę i poprowadził do wejścia komisariatu. - Cała przyjemność po mojej stronie. A Jurij Pietrowicz powiedział, że przyjdzie na pogadankę do mojego muzeum. Vito spojrzał na nią, zaskoczony. - Myślałem, że to muzeum Teda Albrighta, a ty w nim tyłko zimujesz, dopóki nie będziesz mogła odejść - powiedział. Sophie się uśmiechnęła. - Trochę się pozmieniało. Ale wiesz co, Vito, tłumacze dostają niezłe pieniądze. A szczególnie za nadgodziny. - Postaram się wydrzeć jakieś pieniądze z budżetu. - Jeśli nie, sam jej zapłacę. Spojrzała na niego ze zmarszczonym czołem. - Powiedziałam, że pomaganie ci było przyjemnością. - Uniosła brwi. - Miałam nadzieję, że wypłata też nią będzie. Vito się roześmiał. - Na pewno coś wymyślę. Ale opowiedz mi, jak ci minął dzień, Sophie Aleksandrowno. Dostałaś jakieś paskudne prezenty od żony Brewstera? - Nie. - Sophie się zamyśliła. - Prawdę mówiąc, to był całkiem miły dzień. - Więc opowiadaj. - Opowiedziała, a on śmiał się z jej historyjek o wycieczkach. W końcu drzwi windy otworzyły się na jego piętrze. - Hej - rzucił Vito do Nicka, gdy weszli do sali. - Ta biblioteka to był strzał w dziesiątkę. Udało nam się ustalić tożsamość tej starszej pary. - Świetnie - powiedział Nick, ale w jego głosie nie było entuzjazmu. - Cześć, Sophie. - Cześć, Nick - odpowiedziała nieufnie. - Miło cię znowu widzieć. Nick spróbował się uśmiechnąć. - Widzę, że tym razem jesteś tu oficjalnie. Odznaka - dodał, wskazując jej pierś. Sophie spojrzała na tymczasową odznakę, którą wydano jej w dyżurce na dole. - Tak, teraz należę do klubu. Znam hasło i sekretny uścisk dłoni. - Fajnie - powiedział cicho Nick. Vito ściągnął brwi. - Błagam, nie mów mi, że jest kolejne ciało. To mi zupełnie zrujnuje

dzień. - Nie, a przynajmniej nic o tym nie wiemy. Chodzi o to nagranie z sekretarki, Chick. Jest straszne. - Straszne, bo strasznie złej jakości? - Nie. Straszne straszne - odparł ciężko Nick. - Zresztą niedługo sam usłyszysz. Wyprostował plecy i zmusił się do uśmiechu. - Więc zaspokój wreszcie moją ciekawość. Kim są dwa-jeden i dwa-dwa? Przez całą drogę z biblioteki Vito wisiał na telefonie, rozmawiając z działem danych osobowych. - Arthur i Carol Vartanian z Dutton w Georgii. I nie zgadniesz. On był emerytowanym sędzią. Nick zamrugał. - Uuu. - Siadaj - powiedział Vito do Sophie, wysuwając dla niej swoje krzesło zza biurka. Zobaczę, czy mamy zdjęcie tego piętna na policzku ofiary. Potem będziesz mogła jechać do babci. Kiedy ruszył do drzwi, złapała go za rękaw płaszcza. - A potem? Nick się ożywił. - A potem? - powtórzył przebiegle. Vito uśmiechnął się do Sophie, całkowicie ignorując kolegę. - Zależy od tego, jak późno stąd wyjdę. Mimo wszystko chciałbym poznać twoją babcię, jeśli dam radę. - Poznać babcię — mruknął Nick. - Czy to ma jakieś drugie dno? Sophie się roześmiała. - Gadasz jak mój wujek Harry. Liz wyszła ze swojego gabinetu. - Wróciłeś. A pani to na pewno doktor Johannsen. - Mocno uścisnęła dłoń Sophie. Jesteśmy bardzo wdzięczni za wszystko, co pani dla nas zrobiła. - Proszę, jestem Sophie. Bardzo się cieszę, że mogłam pomóc. - Liz, dostałaś zdjęcie policzka ofiary? - spytał Vito. - Nie, Katherine powiedziała, że przyniesie je na odprawę. Wszyscy już czekają w sali odpraw, więc chodźmy. Sophie, czy możesz poczekać na nas w kafeterii? Jest na pierwszym piętrze. Miejmy nadzieję, że Vito się streści z tą odprawą.

Moja opiekunka do dzieci wyrabia już nadgodziny. - Jasne. Mam przy sobie komórkę, Vito. Dzwoń, kiedy będziesz chciał mi pokazać to zdjęcie. Sophie ruszyła do windy, a Liz zerknęła na Vita z czymś, co można by uznać za znaczący uśmieszek. - Nie powiedziałeś, że jest taka młoda. - I ładna - dośpiewał żartobliwie Nick. Vito chciał się nachmurzyć, ale wyszedł mu tylko śmieszny grymas. - No, jest, nie? White Plains w stanie Nowy Jork, środa, 17 stycznia, godz. 18.30 To był satysfakcjonujący dzień. Może nie zaczął się najlepiej, ale pod koniec wszystko wyglądało całkiem nieźle. Zaczął od likwidowania potencjalnych zagrożeń. W tej chwili miał z głowy wszystkie z wyjątkiem jednego. Tylko jedna osoba może dochować tajemnicy - jego dostawca antyków dziś rano udowodnił tę prawdę aż nadto dobitnie. Nie żałował, że korzystał z jego usług. Ostatecznie nie można wejść do Wal-Martu i kupić autentycznego jednoręcznego miecza z początków XV wieku. Specjalne zakupy wymagają specjalnych kontaktów. Na nieszczęście jego dostawca ma łańcuszek własnych dostawców, co znacznie zwiększa ryzyko. A skoro tajemnicy może dochować tylko jeden człowiek, cały łańcuch musi zniknąć. I znikali po cichu, bez wielkiego zamieszania. Teraz, kiedy policja znów zacznie zadawać pytania o krzesła z mnóstwem kolców, nie znajdzie żadnych odpowiedzi. Dostawca został uciszony. - Jak ci tam z tyłu, Derek?! - zawołał, zerkając na tył furgonetki, ale nie usłyszał odpowiedzi. Byłoby cudem, gdyby Harrington był przytomny. Poniewczasie stwierdził, że chyba powinien był zmniejszyć mu dawkę. Podał mu tyle samo, ile Warrenowi, Billowi i Gregory’emu, a przecież oni byli dwa razy więksi od Dereka. Miał nadzieję, że Derek nie umarł. Miał wobec niego plany. Tak jak wobec doktor Johannsen. Z całą pewnością nie chce jej zabijać, a przynajmniej nie na początku. Owszem, piękna Sophie umrze, ale on sam wybierze dla niej czas i metodę. Jest tak wysoka, że nie musi się martwić o dawkę narkotyku. Do północy wszystkie niezałatwione sprawy będą załatwione, i jego Królowa będzie na miejscu, więc nareszcie skupi się na

tym, co naprawdę ważne. Na dokończeniu gry. Na zapewnieniu światowej sławy firmie ORO, a tym samym i sobie. Jego marzenia nareszcie są w zasięgu ręki. Filadelfia, środa, 17 stycznia, godz. 18.45 - Przepraszam za spóźnienie - powiedział Vito, zamykając za sobądrzwi. Wszyscy byli na miejscu: Jen, Scarborough, Katherine, Tim i Bev. Przyłączył się do nich także Brent Yelton z działu informatyki. Vito miał nadzieję, że przyniósł dobre wieści. Dzięki, że czekaliście. Jen uniosła oczy znad laptopa. - Zidentyfikowałeś tę parę? - Tak, nareszcie. - Vito podszedł do tablicy i wpisał nazwiska w pierwsze dwie kratki drugiego rzędu mapy cmentarza. - Arthur Vartanian i jego żona, Carol. Pięćdziesiąt sześć lat i pięćdziesiąt dwa lata. Pochodzili z małego miasteczka Dutton w stanie Georgia. - A na dodatek on był sędzią - dodał Nick, siadając ciężko na krześle obok Jen. - Ciekawe - mruknął Scarborough. - Ten Arthur Vartanian był jedyną osobą zamordowaną w afekcie. Może skazał mordercę na więzienie? - Ale dlaczego zabił ich tutaj, a nie w Dutton? - zastanawiała się Katherine. -1 dlaczego obok nich zostawił dwa puste groby? Vito westchnął. - Dodamy te pytania do listy. Ale najpierw zajmijmy się nagraniem. - Dlatego tu jestem - wyjaśnił Scarborough. - Nick chciał, żebym tego posłuchał. Nick podał płytkę Jen, która włożyła ją do laptopa, podłączyła małe głośniki i odwróciła laptop do Nicka. - Ja tego słuchałem już cztery czy pięć razy - powiedział Nick. - Są długie chwile, kiedy nic nie słychać, więc je przewiniemy. Elektronicy wyczyścili to najlepiej, jak się dało. Część zakłóceń to wina połączenia komórkowego. Reszta wynika z tego, że mikrofon był zasłonięty. Telefon prawdopodobnie był w kieszeni czy innym podobnym miejscu. - Sprawdziliśmy biling Jill Ellis - dodała Jen. - Wczoraj po południu o

wpół do czwartej dzwoniła na komórkę Grega. To nagrane połączenie miało miejsce o czwartej dwadzieścia pięć. Nick kliknął odtwarzanie. Nagranie zaczęło się od urywanego jęku, od którego wszyscy aż się skulili. „Krzycz sobie, ile chcesz. Nikt cię nie usłyszy. Nikt cię nie uratuje. Zabiłem ich wszystkich”. - Nagranie trwało, morderca zapowiadał, że Greg będzie cierpiał, a Greg błagał żałośnie o litość. - „Wybieramy się na przejażdżkę, panie Sanders. Nazywam to moim wehikułem czasu. Teraz się przekonasz, co spotyka złodziei”. Nick przesunął nagranie. - Wlecze go przez minutę, potem słychać huk, jakby z impetem otworzył drzwi. A potem to. - Włączył odtwarzanie i usłyszeli skrzypienie odbijające się słabym echem. Dalej jest około pięciu minut głuchej ciszy. A potem… - Znów puścił nagranie. Rozległ się odgłos jakby skrobania, a potem znów odezwał się morderca: „Witam w moim lochu, panie Sanders. Nie będzie tu panu miło”. Znów coś huknęło i dźwięk znacznie się pogorszył. - Uważamy, że zdjął z Grega kurtkę i rzucił na podłogę. Połączenie nie zostało przerwane, ale miejscami trudno cokolwiek usłyszeć. - Nick zacisnął szczęki. - A w innych jest o wiele za głośno. „Jesteś złodziejem i… zostaniesz poddany karze… zgodnie z prawem”. - Znów ciągnięcie, trzaski i gorączkowe błagania Grega Sandersa, od których Vitowi zrobiło się niedobrze. Potem znów skrzypienie. - Jakby kręcił jakimś kołowrotem - powiedział Nick, po czym zamknął oczy, sztywny z napięcia, i czekał. Gdy rozległ się wrzask, Nickowi pot wystąpił na czoło. - Co to było, u diabła? - Nie martw się - powiedział ponuro Nick. - Jeszcze to usłyszysz. I usłyszeli. Greg Sanders znów wrzasnął. „Ty gnoju, Ty pieprzony gnoju. O Boże”. - Potężny trzask, i wrzaski Grega zmieniły się w jęki. „Widzisz, do czego mnie zmusiłeś? Co za burdel. Siadaj. Siedź, mówię”. - Dało się słyszeć skrobanie i znów ciągnięcie, i sapanie z wysiłku. - „No, teraz możemy kontynuować”.

„Ty… ty gnoju”. - To był głos Grega, bardzo słaby. - „Moja ręka… Moja. ..” — Urywany szloch bólu. „I… stopa. Widzisz, ty… pospolity złodziejaszku… kradzież… w kościele. .. wymaga… specjalnej kary”. Mówił coś jeszcze. Vito pochylił się, by usłyszeć słowa, ale szarpnął się do tyłu, gdy Greg znów wrzasnął. Było to koszmarne wycie, po części z bólu, po części z przerażenia. Brzmiało wręcz nieludzko. Liz uniosła ręce. - Nick, wyłącz to. Już dość. Nick kiwnął głową i zatrzymał nagranie. Zapadła cisza, zakłócana tylko ich ciężkimi oddechami. - Właściwie to już koniec. Greg jeszcze trochę krzyczy, a potem chyba traci przytomność. Po pięciu minutach głuchej ciszy nagranie się kończy. Jeden z akustyków zajął się identyfikacją odgłosów, tych skrzypnięć i huków. Scarborough głośno wypuścił powietrze. - Od dwudziestu lat jestem psychologiem, a nigdy nie słyszałem czegoś takiego. Wasz morderca nie okazał ani śladu wyrzutów sumienia, i w jego głosie nie słychać gniewu. Tylko lekceważenie i pogardę. Jen odsłoniła usta, do których przez większość nagrania kurczowo przyciskała dłoń. - On powiedział „kradzież w kościele” - zauważyła łamiącym się głosem. - Greg okradł kogoś w kościele? Czy ukradł coś z kościoła? Może on zabił Grega w kościele? - Zanim zaczaj mu odcinać stopę, śpiewał coś pod nosem. Słyszałem ecclesìa - odezwał się Tim. - Ja też to słyszałem. To po łacinie „kościół” - odparł Vito. - Byłem ministrantem dodał, kiedy Nick spojrzał na niego zdziwiony. - Naprawdę. Tim otarł czoło chusteczką. - Ja też. Wystarczająco się tego nasłuchałem podczas mszy. Pytanie brzmi, dlaczego on użył tego słowa? - Chciałabym wiedzieć, co zrobił z dłonią i stopą Gregory’ego powiedziała cicho Katherine. - Nie było ich razem z ciałem. - Ani nigdzie w okolicy - dorzuciła Jen. - Ściągnęłam nawet psy tropiące.

Vito spojrzał na Thomasa. - On powiedział, że Greg przejedzie się jego wehikułem czasu, a potem powitał go w swoim lochu. Jest szaleńcem? Thomas kategorycznie pokręcił głową. - W klinicznym sensie, niemal z pewnością nie. Zdobył narzędzia tortur, albo drogą kupna, albo wykonał je osobiście. Zwabił ofiary, starannie wszystko planując. Nie jest chory umysłowo. Myślę, że wzmianka o wehikule czasu to element j ego… zabawy. - Zabawy - prychnął z goryczą Vito. - Nie mogę się doczekać, kiedy go znajdziemy. - Czy telefon Grega miał GPS, czy za dużo wymagam? - spytała Liz. Nick pokręcił głową. - Tani model. Jego stara komórka została odłączona z powodu niepłaconych rachunków. Beverly odchrząknęła. - On znalazł Grega przez tę stronę dla modeli. Resume Grega jest w profilu, ale nie ma tam wzmianki o reklamówce szambiarek Sandersa. Podejrzewam, że nie był z niej dumny. - Więc Munch nie wiedział, że Greg jest miejscową ikoną-orzekł Nick. Jeśli do-dać do tego jego uroczy akcent, możemy założyć, że nie jest stąd. Vito pokiwał głową. - Munch mówi z południowym akcentem, tak jak państwo Vartanian. Zbieg okoliczności? - Wiem, że ryzykuję, że sam stanę się podejrzanym - powiedział sucho Nick - ale uważam, że to nie jest zbieg okoliczności. - Vartanianowie byli z Georgii. - Katherine zmarszczyła czoło. - Tak jak Claire Reynolds. - Masz rację - zgodził się Vito. -1 to też nie jest przypadek. Prawdę mówiąc, to pierwsze solidne ogniwo łączące ofiary, jeśli nie liczyć portalu UCanModel. Może rodzina Vartanianów mogłaby nam powiedzieć, czy Claire znała Arthura i Carol. A co wynikło z autopsji? - Zbadałam Claire Reynolds i starszą kobietę z pierwszego rzędu. Nie mam nic, co pomogłoby wam zidentyfikować staruszkę. Ma skręcony kark, tak jak Carol Vartanian i Claire. Dostałam ostateczne wyniki z laboratorium na temat silikonowego żelu. To specjalna mieszanka. Nie wiedzą, kto jest

producentem. Vito wyciągnął z teczki czasopismo, które dostał rano od doktora Pfeiffera. - Lekarz Claire powiedział, że firmy reklamują swoje żele tutaj, na ostatniej stronie. Claire z całą pewnością używała lubrykantu, ale lekarz twierdzi, że kupowała go od niego. Jen wzięła czasopismo. - Ale w jednej z tych firm też mogła go kupować. Spróbuję przypisać skład che-miczny do któregoś z tych producentów. - Dzięki. A tu są listy Claire. Jeden wziąłem od Pfeiffera, drugi z biblioteki. Jen wzięła też listy. - Zaniosę je do laboratorium razem z próbkami odręcznego pisma Claire. Zobaczymy, czy coś z tego wyjdzie. - Dobra. Bev i Tim, co znaleźliście na UCanModel? - Na razie nic - odpowiedziała Bev. - Szukaliśmy modeli, których profile były oglądane albo którzy dostali listy od Muncha. O dziwo, Munch napisał tylko do czterech osób: Warrena, Brittany, Bilia i Grega. Do nikogo innego. Vito ściągnął brwi. - Trudno w to uwierzyć. Skąd mógł mieć pewność, że przyjmąjego propozycję? - Zupełnie jakby coś o nich wiedział - rzucił Nick, zamyślony. - Szantaż? - Raczej sprawdzał stan ich finansów - podsunął Brent Yelton. Wszystkie ofiary miały puste konta, ponad tysiąc dolarów długu na kartach kredytowych i zerową zdolność kredytową. - Więc wciąż mamy guzik z pętelką - stwierdził ponuro Nick, ale Beverly się uśmiechała. - Powiedziałam, że do nikogo innego nie pisał jako Munch, ale nie dawało nam spokoju to, co powiedziała rano Jen. Że E. Munch musi coś znaczyć. Więc wpisaliśmy go w Google i wyszło nam to. - Spod wydruków wyciągnęła książkę o malarstwie. Była otwarta na stronie z obrazem, który Vito natychmiast rozpoznał. Była to surrealistyczna widmowa postać z obrzydliwie otwartymi ustami. Zupełnie jak usta Grega, które widział dziś po południu.

- Krzyk - powiedział Vito. - Edward Munch - dodał Scarborough. - Bardzo à propos, biorąc pod uwagę, do jakich krzyków zmuszał Gregory’ego. Ten człowiek to przerażający, na wskroś socjopa-tyczny typ. Beverly otworzyła kolejny obraz, jeszcze bardziej przerażający, w średniowiecznym stylu, z demonami siejącymi spustoszenie wśród zagubionych dusz. Postacie były ma-kabryczne. - To jest Ogród ziemskich rozkoszy Hieronima Boscha. Jedna z modelek, niejaka Kaye Crawford, wczoraj po południu dostała e-maila od pana H. Boscha. Jeszcze na niego nie odpowiedziała. - I mamy jej komputer, zanim twardy dysk został wyczyszczony - dodał z satysfakcją Brent. - Bosch chciał ją zaangażować do filmu dokumentalnego. - Zgodziła się nam pomóc - powiedział Tim. - Moglibyśmy zastawić pułapkę na tego gnoja. Vito uśmiechnął się krzywo. - Podoba mi się ten pomysł. Bardzo. Myślę, że jej pomoc będzie polegała głównie na trzymaniu języka za zębami, ale ściągnijmy ją tu jutro rano. À tymczasem, skoro macie jej komputer, czy możecie odpisać, że chce tę pracę? Brent kiwnął głową. - Zrobiłem kopię jej twardego dysku, więc nawet jeśli wirus jest uaktywniany odpowiedzią, tak jak podejrzewam, niczego nie stracimy. - Świetnie. Liz - Vito zwrócił się do szefowej - mówiłaś, że miałaś odzew z Interpolu. - To może nie mieć dla nas żadnego znaczenia. - Wysunęła z koperty kilka przefak-sowanych zdjęć. - Wygląda na to, że ten zmarły Włoch, Alberto Berretti, był winien włoskiej skarbówce ciężkie pieniądze, więc obserwowali jego majątek, kiedy umarł. Spodziewali się, że jego dzieci spróbują sprzedać część kolekcji po cichu, na własną rękę. Agenci pilnowali dorosłych dzieci Berrettiego od dłuższego czasu. To jest jeden z jego synów z Amerykaninem o nieustalonej tożsamości. Vito spojrzał na zdjęcia. - Jego twarz jest całkiem wyraźna, ale dopóki ktoś go nie rozpozna, nic nam to nie pomoże. Ale zawsze to jakiś punkt zaczepienia. Bev i Tim pozbierali swoje papiery.

- Vito, my się zwijamy - zarządził Tim. - W nocy w ogóle nie spaliśmy i już nam się w oczach mieni od tych wszystkich wydruków. - Dzięki. Możecie zostawić tę książkę o malarstwie? Chciałbym na nią później zerknąć. - Ja wam napiszę szczegółowy profil psychologiczny - obiecał Thomas. - Ten morderca używa bardzo specyficznego języka. Zobaczę, czy nie mam gdzieś w archiwach podobnego pacjenta. - A ja jutro przeprowadzę sekcje chłopaków z kulką i z granatem, i Grega Sandersa - powiedziała Katherine. - Ach, tu masz to zdjęcie, o które prosiłeś. Piętno na policzku Sandersa. Vito wziął zdjęcie i położył na stole. - Dzięki, Katherine. Nie chciałem, żeby Sophie musiała iść do kostnicy. - Boją lubi - wtrącił przebiegle Nick, a Katherine się uśmiechnęła. - Oczywiście, że ją lubi. To moja mała córeczka. - Spojrzała na Vita z ukosa. - Zapamiętaj sobie, Vito: to moja mała córeczka. - Z tym ostrzeżeniem poszła za Thomasem. - Ściągnę tutaj Sophie, żeby spojrzała na zdjęcie, a potem wychodzimy rzucił Vito. Podszedł do drzwi i zatrzymał się jak wryty. - O cholera. Środa, 17 stycznia, godz. 19.10 Sophie i Katherine siedziały obok siebie na ławce pod salą odpraw. Vito kucnął przed Sophie. Była blada. - Co się stało? Spojrzała na niego znękanymi oczami. - Szłam do kafeterii i ktoś zadzwonił. To coś, o czym powinieneś wiedzieć. Kiedy przyszłam tutaj i chciałam zapukać… - Wzruszyła ramionami. -Usłyszałam te krzyki. Już wszystko dobrze, jestem tylko trochę roztrzęsiona. Vito ujął jej dłonie w swoje i przekonał się, że są zimne. - Przykro mi. Strasznie było tego słuchać. - Chodź, kotku, zawiozę cię do domu - zaoferowała się Katherine. - Nie, muszę odwiedzić babcię. - Sophie zobaczyła, że inni jej się przyglądają, i skrzywiła się, zawstydzona. - Przestańcie się nade mną trząść. Po prostu mnie to zaskoczyło. Gdzie jest to zdjęcie, które miałam obejrzeć?

- Sophie, nie musisz tego robić dzisiaj - powiedziała Katherine. - Przestań, Katherine - prychnęła niecierpliwie Sophie. - Nie mam pięciu lat. - Opanowała się i westchnęła. - Przepraszam, ale nie traktuj mnie, jakbym była dzieckiem. Proszę cię. - Weszła do sali odpraw, zostawiając Katherine z urażoną, żałosną miną. - Nie jest łatwo, kiedy dzieci dorastają - mruknęła Liz, i Katherine roześmiała się słabo. - Może i traktuję ją jak pięciolatkę, ale taką najlepiej ją pamiętam. Spojrzała na Vita. - Mam dostęp do ostrych narzędzi. Nie zmuszaj mnie, żebym ich użyła. Vito się skrzywił. - Tak jest, proszę pani. - Wszedł do sali, gdzie Sophie oglądała zdjęcie z Interpolu. To nie jest Sanders. - Chciał zabrać zdjęcie ze stołu, ale jej ręka spadła na jego nadgarstek i ścisnęła go jak imadło. - Vito, ja go znam. To jest Kyle Lombard. Pamiętasz? W poniedziałek, kiedy dałam ci nazwisko Brewstera, na liście był też Lombard. - Tak. Szukaliśmy go, ale na razie bez skutku. Liz! - zawołał. - Przyjdź tu, proszę. Jesteś pewna, Sophie? - Tak. I to z jego powodu przyszłam tutaj, żeby z tobą porozmawiać. Właściwie to miałam dwa telefony. Pierwszy od Amandy Brewster. Wrzeszczała, że wie, że Alan jest ze mną. Wygląda na to, że nie wrócił do domu na kolację. Rozłączyłam się. Nie minęły dwie minuty, i kolejny telefon. Tym razem żona Kyle’a. - ZonaKyle’a? - Tak… - Sophie westchnęła ciężko. - Oskarżyła mnie, że mam romans z Kyle’em. Vito zmrużył oczy. - Twierdzi, że słyszała, jak Kyle rozmawiał z kimś o mnie przez telefon, i powiedziała, że prędzej ją szlag trafi, niż pozwoli mi ukraść sobie męża, tak jak ukradłam Alana Amandzie. - Wzruszyła ramionami, kiedy Vito uniósł pytająco brwi. - Amanda bardzo głośno i chętnie wypowiadała się na temat latawicy, która próbowała zniszczyć jej szczęście rodzinne. Niewiele było osób… ehm… niewtajemniczonych. Żona Kyle’a twierdzi, że Amanda zadzwoniła do niej wczoraj i powiedziała, że znów wyruszyłam na łowy.

Więc postanowiły się okopać i chronić swoje małżeństwa. - Zdaje się, że Kyle i Clint nauczyli się od Alana czegoś więcej niż tylko archeologii - stwierdził sucho Vito. Sophie podziękowała mu krzywym uśmiechem. - Z Clintem Shaferem rozmawiałam w poniedziałek. Ty widziałeś się z Alanem we wtorek. Dzisiaj Kyle nie zjawił się na kolacji, więc jego żona sprawdziła, do kogo dzwonił, i okazało się, że gadał z Clintem. Zadzwoniła do żony Clinta, która sprawdziła połączenia swojego męża, i podała żonie Kyle’a mój numer do muzeum. Żonie Kyle’a wymknęło się niechcący, że Clint też nie wrócił dzisiaj do domu. - Ale obie żony zadzwoniły na twoją komórkę. - Masz rację. Skąd miały mój numer? - zastanowiła się Sophie. - No dobra, pewnie to wykombinujesz. Chodzi mi o to, że macie tu zdjęcie Kyle’a Lombarda zrobione… gdzie? - W Bergamo we Włoszech, jak twierdzi Interpol - odpowiedziała Liz zza pleców Vita. - To niecałe pół godziny jazdy pociągiem od miejsca, gdzie mieszkał Berretti. Więc macie zdjęcie Kyle’a, który nie wrócił do domu dwa dni po tym, jak o niego pytałam. Zbieg okoliczności? - Nie. - Vito spojrzał na Nicka i Liz. - Roześlijmy list gończy za Clintem Shaferem z… - Long Island - podsunęła Sophie. - I za Kyle’em Lombardem, gdziekolwiek jest, do cholery. - Jego żona dzwoniła do mnie z kierunkowego 845 — powiedziała Sophie. - Ale jeśli nie znajdziecie go po numerze żony, to może przez biling Clinta. Vito pokiwał głową. - Dobrze, Sophie. Bardzo dobrze. - Nie, Vito. - Nick pokręcił głową. - Źle. Bardzo źle. Bo jeśli rzeczywiście Lombard kontaktował się z młodym Berrettini w sprawie zaginionych narzędzi tortur? I jeśli teraz nie zdradza żony, tylko leży gdzieś w jakimś wąwozie? I jeśli ktoś, kto go tam wrzucił, skojarzy, że Sophie o niego pytała?

Vitowi krew ścięła się w żyłach. - Jasna cholera. Sophie klapnęła na krzesło. - O nie. Jeśli Kyle jest w to zamieszany i naprawdę zaginął… - To morderca może wiedzieć o tobie - dokończył ponuro Vito. - Musimy dać ci ochronę, Sophie - powiedziała Jen. Liz skinęła głową. - Zajmę się tym. - Ścisnęła ramię Katherine, która weszła w trakcie rozmowy. Oddychaj, Kat. Katherine usiadła na krześle obok Sophie. - Nie powinnam była nigdy… - Katherine - wycedziła Sophie przez zęby - przestań. - Nie mogę. I nie ma tu nic do rzeczy, czy masz pięć, czy pięćdziesiąt pięć lat. Chodzi o to, że znalazłaś się na celowniku mordercy, który zrobił to. - Złapała zdjęcie Sandersa i łzy popłynęły jej po policzkach. - I który torturował dziewięć innych osób leżących teraz w mojej kostnicy. Wyraz twarzy Sophie natychmiast się zmienił. Objęła Katherine, której ramiona trzęsły się od płaczu. Vito i Nick popatrzyli po sobie, osłupiali. Nigdy nie widzieli, by Katherine uroniła choćby łzę, niezależnie od tego, jak bardzo zmaltretowane ciała trafiały na jej stół. Ale to nie było ciało. To była jej mała córeczka i Vito rozumiał jej przerażenie. Sophie pogłaskała Katherine po plecach. - Nic mi się nie stanie. Vito będzie mnie pilnował. No i mam Lotte i Birgit. - Spojrzała na Vita. - No, nie, odwołuję to. Zdaje się, że mogę liczyć tylko na ciebie. Katherine odepchnęła ją, wściekła. - To nie jest zabawne, Sophie Johannsen. Sophie otarła jej łzy. - Nie, nie jest. I nie jest też twoją winą. Katherine złapała Vita za koszulę i szarpnęła z siłą, która go zaskoczyła. - Lepiej nie pozwól, żeby jej się coś stało, bo jak mi Bóg miły… Vito wpatrywał się w tę kobietę, którą, jak sądził, tak dobrze znał. Katherine wpatrywała się w niego, poważna i wściekła. Stanowczo za bardzo. Wiedziała o Andrei. Wiedziała, co zrobił. Uwolnił koszulę z jej palców i się wyprostował. - Rozumiem.

Katherine odetchnęła głęboko, z drżeniem. - Żeby wszystko było jasne. - Jak słońce - warknął Vito. Sophie gapiła się na nich oboje. - Czy ty mu grozisz, Katherine? - Tak - powiedział Vito. - Nie inaczej.

17 Środa, 17 stycznia, godz. 20.30 Sophie wysiadła z samochodu na parkingu domu opieki i poczekała, aż Vito zaparkuje. Gdy wyszli z komisariatu, był milczący, posępny i zły. Jadąc za nią do domu opieki, trzymał się tak blisko jej zderzaka, że gdyby musiała nagle zahamować, pewnie wjechałby jej w bagażnik. Raz po raz odtwarzała w głowie konfrontację między nim i Katherine, co było o wiele mniej niepokojące niż myślenie, że może być obserwowana przez mordercę. Coś złego stało się komuś, kogo Vito miał chronić. Sophie przypomniała sobie róże. Czuła, że mają z tym związek. Vito zatrzasnął drzwiczki pick-upa, podszedł i wziął ją pod rękę. - Będziesz musiał mi wytłumaczyć, o co tam chodziło - powiedziała. - Tak. Ale nie teraz. Proszę cię, Sophie, nie teraz. Przyjrzała się jego twarzy w miękkim świetle latarń. Dostrzegła ból w jego oczach, w układzie ust. I poczucie winy. Wiedziała, skąd się wzięło. Ale wiedziała też, że Katherine nigdy nie pozwoliłaby jej jechać z Vitem, gdyby nie była przekonana, że on potrafi się nią zaopiekować. - Dobrze. Ale uspokój się. Wystraszysz Annę, a tego jej z pewnością nie potrzeba. - Splotła palce z jego palcami. - Ani mnie. Zrobił kilka głębokich wdechów i nim dotarli do recepcji, zdołał przywo, łać spokój na twarz. Sophie wpisała ich do książki odwiedzin. - Witam, siostro Marco. Jak tam dzisiaj babcia? Siostra Marco skrzywiła się lekko. - Jak zwykle. Niemiła i kłótliwa. Sophie odpowiedziała taką samą miną. - Bardzo dziękuję. Tędy, Vito. - Poprowadziła go sterylnymi korytarzami, świado-ma ciekawskich spojrzeń pielęgniarek. Ciekawskich, terefere. Gapiły się jak sroki w gnat. Wręcz się śliniły. - Nie nawiązuj kontaktu wzrokowego - mruknęła do Vita - bo obsiada cię

jak mu-chy padlinę. Nie co dzień widują tu takie ciacha. Vito roześmiał się, i napięcie wreszcie prysło. - Dzięki za urocze porównanie. - Nie ma za co. - Zatrzymała się przed pokojem Anny. - Vito, ona zupełnie nie przypomina siebie sprzed lat. Musisz to wiedzieć. - Rozumiem. - Ścisnął jej rękę. - Chodźmy. Anna drzemała. Sophie usiadła przy łóżku i dotknęła jej dłoni. - Babciu, jestem. Oczy Anny otworzyły się i jedna strona jej ust zadrżała w uśmiechu. - Sophie. - Spojrzała wyżej, i jeszcze wyżej, aż zobaczyła twarz Vita. Ato kto? - Vito Ciccotelli. Mój… przyjaciel. Vito kocha operę, babciu. Spojrzenie Anny zmieniło się, zmiękło. - Aaach. Proszę siadać - powiedziała niewyraźnie. - Chce, żebyś usiadł. - Rozumiem, co mówi. - Vito usiadł i ujął dłoń Anny. - Słyszałem panią w Orfeuszu, w Akademii, jako mały dzieciak. Kiedy śpiewała pani Che faro, mój dziadek płakał. Anna zmierzyła go spokojnym spojrzeniem. - A pan? Pan też płakał? Vito się uśmiechnął. - Tak, ale niech to będzie nasz sekret, dobrze? Anna uśmiechnęła się z trudem. - Będę milczała jak grób. Mów do mnie, Vito. Sophie ścisnęło się gardło, gdy Vito mówił o operze, a w oczach Anny zapaliło się światełko, które nie gościło w nich od dawna. O wiele za szybko przeszkodziła im siostra Marco. - Pora na jej wieczorne leki, doktor Johannsen. Musi pani już iść. Anna sapnęła z rozdrażnieniem. - Och, znów to babsko. Vito wciąż trzymał ją za rękę. - Siostra tylko wykonuje swoją pracę. Ogromnie miło było panią poznać, pani Shubert. Bardzo chciałbym jeszcze kiedyś przyjść. - Możesz, ale tylko pod warunkiem, że będziesz mi mówił po imieniu. Zmrużyła przebiegle zdrowe oko. - Albo: babciu. Sophie przewróciła oczami. - Ależ, babciu! Ale Vito tylko się roześmiał.

- Mój dziadek umarłby z zazdrości, gdyby widział, że siedzę tu sobie z Anną Shubert. Odwiedzę cię, kiedy tylko będę mógł. Sophie schyliła się i cmoknęła Annę w policzek. - Bądź miła dla siostry Marco, babciu. Vito ma rację, ona tylko wykonuje swojąpracę. Anna zacisnęła usta. - To podłe babsko, Sophie. Sophie spojrzała bezradnie na Vita i zobaczyła, że przechylił głowę, zamyślony. - Jak to, Anno? - spytał. - Jest podła i złośliwa. I okrutna. - Sophie też nigdy nie wyciągnęła od niej niczego więcej. Sophie opanowała nagłe drżenie ręki. Fakt, że Vito nie wyśmiał Anny, bardzo ją zaniepokoił. - Śpij, babciu. Zobaczę, co da się zrobić w sprawie siostry Marco. - Dobra z ciebie dziewczyna, Sophie. - Nastrój Anny znów zmienił się diametralnie, jej twarz rozjaśnił niewyraźny uśmiech. - Odwiedź mnie jak najszybciej, i przyprowadź swojego chłopaka. - Oczywiście. Kocham cię, babciu. - Sophie pocałowała Annę w drugi policzek i wyszła pospiesznie, nie zatrzymując się, dopóki nie usiadła w samochodzie. Vito szedł krok za nią. - Nie porozmawiałaś z pielęgniarką - zauważył cicho. - A co jej mam powiedzieć? „Czy znęca się pani nad moją babcią?” Sophie usłyszała cień histerii w swoim głosie i westchnęła, zmuszając się do zachowania spokoju. - Przecież powie, że nie. - “Widziałaś jakieś ślady maltretowania? - Nie. Babcia zawsze jest czysta, i wygląda na to, że dostaje leki, kiedy ich potrzebuje. Jest na stałe podłączona do monitora tętna, a kilka pielęgniarek ma doświadczenie z OIOM-u. To jest dobry zakład, Vito. Sprawdziłam ich bardzo starannie, ale… To moja babcia. - Mogłabyś… - zawahał się. - Mogłabym co? - Zainstalować kamerę - powiedział powoli.

- Taką, jak do podglądania niań? - spytała Sophie. Vito się uśmiechnął. - W tym przypadku do podglądania babć - odparł. Roześmiała się i poczuła odrobinę lepiej. - Wiesz coś o takich kamerach? Skrzywił się. - Coś wiem. Ale mój szwagier, Aidan, wie więcej. Zapytam go. - Dzięki. Gdybym znalazła jakąś kamerę, na która mnie stać, natychmiast umieściłabym ją w jej pokoju, choćby po to, żeby uspokoić siebie i Harry’ego. Uśmiechnęła się. -1 dzięki za to, tam. Babcia była taka szczęśliwa. Szkoda, że nie wpadłam na to wcześniej… żeby przyprowadzić ludzi, którzy porozmawialiby z nią o jej muzyce. Westchnęła. - No, dobra, muszę jechać do domu. Kiedy znów cię zobaczę? Vito zamrugał, nie wierząc własnym uszom. - Za każdym, razem, kiedy spojrzysz we wsteczne lusterko. Nie zostawię cię dzisiaj samej, Sophie. Nie słyszałaś naszej rozmowy? Munch czy Bosch, czy jak się tam do cholery nazywa, może cię śledzić. - Słyszałam. I słuchałam uważnie. Ale nie spodziewałam się ochroniarza przez okrągłą dobę, Vito. To zwyczajnie niepraktyczne. Oczy Vita błysnęły i przez moment myślała, że będzie się z nią kłócił, ale nagle spojrzał na nią tak przebiegle, jak przed chwilą babcia. - Jesteś mi winna podwójny bonus za dzisiejszy ranek. - No, ale ty jesteś mi coś winien za tłumaczenie. - Zdaje się, że to się nazywa zgodność interesów - powiedział Vito z szerokim uśmiechem. Sophie przełknęła ślinę. Całe ciało już ją mrowiło, nie mogąc się doczekać. - Do zobaczenia w domu. Środa, 17 stycznia, godz. 21.25 Ma towarzystwo, co jest bardzo niefortunne. Z marsem na czole patrzył, jak Sophie Johannsen odjeżdża samochodem swojej babci, a tuż za nią, pick —upem, mężczyzna, który wyszedł z nią z domu opieki. Trzeba będzie poczekać, aż zostanie sama. Wiedział, że Sophie się tu zjawi. Już dawno temu sprawdził jej finanse i znalazł

czeki wypisywane na rzecz domu opieki. Płaciła im mnóstwo pieniędzy. Słyszał, że koszty opieki medycznej poszły w górę, ale i tak był zaskoczony. On w życiu nie za-płaciłby tyle za swoich rodziców. Ale przecież nie ma już rodziców, więc to czcze rozważania. Żałował, że nie może usłyszeć, co mówią. Następnym razem będzie lepiej przygotowany. Chciał załatwić wszystkie niezałatwione sprawy za jednym zamachem, ale zrozumiał, że dziś mu się to nie uda. Nie szkodzi. Ma inne ciekawe zajęcia. Wrzucił bieg i obejrzał się na tył furgonetki, gdzie, związany i zakneblowany, leżał Derek Harrington. - Chciałeś wiedzieć, skąd czerpię inspirację - powiedział. - Niedługo się dowiesz. Po Sophie Johannsen wróci jutro. Czwartek, 18 stycznia, godz. 04.10 Vito budził się powoli. Spał dobrze, wykończony czterema długimi dniami pracy i dwiema krótkimi nocami uczenia Sophie subtelnej sztuki kochania się. Była pojętną uczennicą, z łatwością przyswajała sobie wszystko, cokolwiek jej pokazał, i wprowa-dzając nauki te w czyn, wykańczała go do cna. Jednak jego akumulatory znów były naładowane i znów jej pragnął. Wyciągnął rękę… i poklepał pustą poduszkę. Błyskawicznie otworzył oczy. Nie było jej. Wyskoczył z łóżka z łomoczącym sercem. Zatrzymał się w drzwiach sypialni, nasłuchując, i odetchnął z ulgą, gdy usłyszał cichy pomruk telewizora na dole. Włożył spodnie i zmusił się, by zbiec po schodach, przeskakując tylko po dwa stopnie, zamiast pokonać wszystkie naraz jednym długim susem. Siedziała zwinięta na sofie, z kubkiem w dłoniach. Psy, śpiące u jej stóp, wyglądały jak dwie tęczowe peruki. Gdy go usłyszała, odwróciła błyskawicznie głowę. Ona też była czujna. - Obudziłem się i zobaczyłem, że cię nie ma - powiedział. - Nie mogłam spać. Stanął przy stoliku, na którym zostawił swoją teczkę i książkę Bev o malarstwie. Była otwarta na Krzyku. Vito czuł, że Sophie obserwuje jego twarz.

- Nie chciałam być wścibska. Nie wiedziałam, że ta książka jest związana z twoim śledztwem. Chciałam oderwać myśli od… Tak czy inaczej, ta strona była zaznaczona. To ma związek z tymi krzykami, tak? Ogarnęło go poczucie winy. On spał sobie jak dziecko, a tymczasem jej te potworne krzyki nie dawały zasnąć. - Tak sądzimy. Przepraszam, Sophie. Przykro mi, że usłyszałaś to, co usłyszałaś, i widziałaś to, czego nigdy nie powinnaś była zobaczyć. - Ale słyszałam i widziałam - zaznaczyła cicho. -1 poradzę sobie z tym. Usiadł obok niej i objął ją, kiedy się w niego wtuliła. Siedzieli w milczeniu, oglądając film na wideo. Film był francuski i Sophie oglądała go bez angielskich napisów, więc po minucie Vito stracił zainteresowanie fabułą i powąchał zawartość kubka w jej rękach. - Gorąca czekolada? - Dobre niemieckie kakao - sprostowała. - Rodzinny przepis Shuber-tów. Chcesz? - Może później. To któryś z filmów twojego ojca? - En Garde. Nie jest tak dobry jak Cichy deszcz, ten, który widziałeś. Skrzywiła się smutno. - Alex nie był najlepszym aktorem, ale w tym filmie zagrał sporą rolę. To film z gatunku płaszcza i szpady, a on uprawiał szermierkę, kiedy był jeszcze w szkole. O, jest. Alexandre Arnaud przeszedł przez ekran ze szpadą w ręku. Był wysokim mężczyzną o złocistych włosach i Vito natychmiast dostrzegł rodzinne podobieństwo. - Potrzebowałaś go zobaczyć. - Mówiłam ci, że nietrudno mnie rozgryźć. Nie lubię być sama w tym domu. Gdyby ciebie tutaj nie było, siedziałabym teraz u wujka Harry’ego i oglądała z nim filmy z Bette Davis. „W tym domu”. Zabrzmiało to posępnie, ale za każdym razem, kiedy wspominała o wujku, mówiła z miłością, więc Vito uznał, że Harry będzie dobrym punktem wyjścia. Starał się, by to co mówi, brzmiało jakby od niechcenia. - Kiedy byłaś mała, mieszkałaś tutaj czy u wujka? Jej kpiące spojrzenie powiedziało mu, że przejrzała go na wylot. - Większość dzieciństwa tutaj, z babcią. Zaczęłam u Harry’ego i Freyi, ale oni mieli dwójkę dzieci, a tutaj miałam własny pokój. - Ale mówiłaś, że nie lubisz być sama. Odsunęła się i zmierzyła go

spojrzeniem. - Czy ty mnie przesłuchujesz, Vito? - Nie… Tak… Poniekąd. Ale wolałbym, żebyś w dalszym ciągu nazywała to wścib-stwem. To trochę łagodniejsze. - Fakt. No więc, mieszkałam z matką do czwartego roku życia, ale znudziła się mną i podrzuciła mnie do wujka Harry’ego. To był pierwszy prawdziwy dom, jaki znałam. - To jeszcze lepszy powód, żeby nienawidzić matki, niż romans z twoim ojcem. Jej głos stał się zimny. - O nie. Mam o wiele lepsze powody, żeby nienawidzić mojej matki, Vito. - Odwróciła oczy do telewizora, ale nie oglądała filmu. - W tym pierwszym roku Anna jeździła jeszcze na tournée, ale kiedy była w domu, mieszkałam u niej, w Pittsburghu. Gdy wyjeżdżała, mieszkałam u Harry’ego. Kiedy zaczęłam chodzić do przedszkola, babcia sprzedała dom w Pittsburghu i przeprowadziła się tutaj, żeby nie trzeba mnie było wozić w tę i z powrotem. Obrazek małej Sophie, bez domu, przekazywanej z rąk do rąk, ścisnął mu serce. - Czyżby Freya cię nie chciała? - zapytał. Sophie otworzyła szeroko oczy. - Nic ci nie umknie. Freya nienawidziła Leny z całego serca. Trudno jej było znieść moją obecność. Cóż za egoizm, pomyślał Vito, ale zatrzymał tę myśl dla siebie. - A twój ojciec? Alex? - Alex długo o mnie nie wiedział. - Anna mu nie powiedziała? - Zerwała z nim jeszcze przed moimi narodzinami i wciąż cierpiała. Przynajmniej tak twierdzi Maurice. Harry mówi, że była przerażona, że ojciec mnie zabierze. - To jak go w końcu poznałaś? - Wiecznie pytałam o ojca, ale nikt nie chciał mi nic powiedzieć, więc któregoś dnia pojechałam autobusem do sądu, podeszłam do recepcji i poprosiłam o mój akt urodzenia. - Pomysłowe. Dali ci go? - Biorąc pod uwagę, że miałam siedem lat, nie. Vito zagapił się na nią.

- Siedem lat? Jeździłaś sama miejskimi autobusami w wieku siedmiu lat? - Kiedy miałam cztery, wymieniałam w spożywczym na rogu butelki po piwie na batoniki i suszoną wołowinę - odparła głucho. - W każdym razie kobieta w recepcji zapytała mnie o najbliższego krewnego. Zanim się obejrzałam, wujek Harry był już na miejscu, strasznie zdenerwowany. Powiedział babci, że mam prawo znać ojca. Babcia odparła na to, że po jej trupie, więc Harry przestał dyskutować. Myślałam, że na tym się skończy. Knułam już no- ! wy plan, żeby dorwać mój akt urodzenia, a tu któregoś dnia Harry zjawia się w mojej szkole z paszportami i dwoma biletami do Paryża. - Tak po prostu zabrał cię do Francji? - Aha. Zostawił list Freyi, żeby zawiadomiła Annę. Zdaje się, że kiedy wrócił potem do domu, długo sypiał na kanapie za ten numer. Chociaż, jak się tak zastanowić, nadal sypia. - I co się stało, kiedy przyjechaliście do Francji? - Taksówka podwiozła nas pod drzwi, które miały z pięć metrów wysokości. Ściskałam Harry’ego za rękę tak mocno, że do dziś to pamiętam. Chciałam tylko poznać ojca, i nagle byłam przerażona. Okazuje się, że Harry też. Bał się, że Alex mnie odtrąci, albo, co gorsza, zatrzyma. W sumie wyszła z tego dość formalna wizyta, ale zakończona zaproszeniem, żebym przyjechała na letnie wakacje. - I przyjechałaś? - O tak. Zaproszenie zostało wysłane przez radcę prawnego rodziny Arnaudów prosto do babci. W gruncie rzeczy była to groźba, że jeśli nie puści mnie na wakacje, Alex upomni się o prawo do opieki. Więc tym sposobem spędzałam wakacje we francuskim pałacu, z guwernantką i kucharką. Kucharka uczyła mnie tajników francuskiej kuchni. Guwernantka miała mnie uczyć francuskiego, ale złapałam go tak szybko, że przeszła do niemieckiego, potem do łaciny, i tak dalej. - I tak narodziła się poliglotka - podsumował Vito. Sophie odpowiedziała uśmiechem. - Tak. Mieszkając u Alexa, czułam się jak w bajce. Czasami zabierał mnie, żebym poznała jego znajomych z branży. Tamtego pierwszego lata kręcili film w ruinach zamku i Alex zabrał mnie na plan. - Wspomnienie rozjaśniło jej twarz. - To było niesamowite. - I tak narodziła się pani archeolog.

- Pewnie tak. Alex pomagał mi przez cały czas, przedstawiając odpowiednim ludziom, wykorzystując koneksje. - A kochał cię? - Radosne podniecenie znikło z jej twarzy i Vitowi ścisnęło się serce. - Na swój sposób. A jeżdżąc do niego na wakacje, i ja nauczyłam się go kochać, ale nie tak, jak kocham Harry’ego. Harry jest moim prawdziwym ojcem. - Z trudem przełknęła ślinę. - Nawet nie wiem, czy mu to kiedykolwiek powiedziałam. Chciał zapytać, jaka była w tym wszystkim rola Katherine, ale ugryzł się w język. Wzmianka o Katherine sprowokowałaby temat ich konfrontacji w komisariacie. Powstrzymał się też od pytania, jakie powody miała Sophie, by nienawidzić matki. Podejrzewał, że Sophie zażądałaby rewanżu w kwestii dzielenia się tajemnicami. Wskazał kąt pokoju, w którym stały chwiejne wieże winylowych płyt i kompaktów. Nie było ich tu przedtem. - Urządzasz wyprzedaż? Sophie spoważniała. - Nie. Po twojej rozmowie z babcią pomyślałam, że może chętnie posłuchałaby swoich ulubionych nagrań. Ma ogromną kolekcję płyt. Bardzo cenną. Ale zniknęły wszystkie, łącznie ze wszystkimi jej nagraniami z koncertów. Nawet Orfeusz i Eury-dyka. - Czy to możliwe, że twój wujek albo ciocia je zabrali? - Może. Zapytam ich, zanim zacznę panikować. Tak chciałam zabrać dla niej jutro jakąś płytę do posłuchania, znajdę coś, choćbym miała kupić na eBayu. Vito pomyślał o swojej kolekcji płyt, z których większość odziedziczył po dziadku. Podejrzewał, że w pudle może być winyl z Anną Shubert, ale nie chciał robić Sophie nadziei, więc nic nie powiedział. Sophie wstała. - Idę po dolewkę kakao. Też chcesz? - Jasne. Zatrzymała się w drzwiach. - Wiem, o co jeszcze chcesz mnie spytać, Vito. A ty pewnie wiesz, o co ja chcę spytać. Ale zostawmy to na razie tak, jak jest. - Wyszła, nie czekając na

odpowiedź. Vito, nagle znów niespokojny, wstał z sofy i zaczął chodzić po pokoju. Ale co chwila wracał do otwartej książki na stoliku. W końcu usiadł, położył ją sobie na kolanach i pozwolił, by wszystko mu się przypomniało. „Krzycz sobie, ile chcesz. Nikt cię nie usłyszy. Nikt cię nie uratuje. Zabiłem ich wszystkich”. Nagle w jego głowie rozbrzmiały te same słowa, wypowiedziane innym głosem. „Jesteś gotowa na śmierć, Clothilde?” - Cholera! - Vito zerwał się na równe nogi, gdy fakty zazębiły się w jego głowie. Jasna cholera. - Co? - Sophie przybiegła do pokoju z kubkami w dłoniach. - Co się stało? - Gdzie telefon? Wskazała kubkiem. - W kuchni. O co chodzi? Ale on już był w kuchni i wystukiwał numer komórki Tina. - Tino? - Vito? Czy ty wiesz, która jest godzina? - Obudź Dominica. To ważne. - Spojrzał na Sophie. - To jest pieprzona gra. Nie odezwała się. Usiadła przy kuchennym stole, popijając kakao, a on chodził w tę i z powrotem jak wariat. W końcu Dom podszedł do telefonu. - Vito? - W jego głosie słychać było strach. - Chodzi o mamę? Ogarnęło go poczucie winy, że wystraszył dzieciaka. - Z mamą wszystko w porządku. Dom, muszę porozmawiać z tym chłopakiem, który był u nas wczoraj. Wiesz, ten niegrzeczny, z grą. Jesse, czy jakoś tak. - Teraz? - Tak, teraz. Masz jego numer? - Nie zadaję się z nim. Mówiłem ci. Ale Ray może mieć. - Więc podaj mi numer Raya. - Vito zapisał numer, po czym zadzwonił do Nicka. - Czego? - Nick był marudny, kiedy wyrwało się go z głębokiego snu. - Nick, wczoraj wieczorem było u mnie w domu paru chłopaków. Odpalili grę komputerową o II wojnie światowej i była tam scena, w której uduszono kobietę. Nick, posłuchaj uważnie. Facet, który jąmorduje, mówi: „Nikt cię nie

usłyszy. Nikt cię nie uratuje”. - Boże święty. Chcesz powiedzieć, że to jest gra? - Nawet jeśli nie, to ma z tym jakiś związek. Spotkajmy się w komisariacie za godzinę. Spróbuję zdobyć egzemplarz gry. Dzwoń do Brenta, Jen i… Liz. Niech też przyjadą. Rozłączywszy się, wycisnął mocnego całusa na wargach Sophie, po czym się oblizał. - Niezłe to kakao. Przypomnisz mi później, na czym skończyliśmy. A teraz się ubieraj. - Słucham? - Nie zostawię cię tu samej z tymi dwiema tęczowymi perukami do obrony. Westchnęła ciężko. - Zapłacisz mi za to, chłopcze. Vito zwolnił na tyle, by dać jej porządnego buziaka, po którym oboje dyszeli jak po biegu. - Zapisuj sobie, ile ci jestem winien. No, wskakuj w ciuchy. Czwartek, 18 stycznia, godz. 07.45 - Gra nazywa się Za linią frontu - wyjaśniał Vito Liz, Jen i Nickowi, gdy tymczasem Brent grał zawzięcie, by dotrzeć do sceny uduszenia. Stali wokół komputera Brenta w sali wydziału informatyki, miejscu bardzo różniącym się od pomieszczenia wydziału zabójstw. Idąc do boksu Brenta, Vito naliczył na biurkach sześć figurek ze Star Treka. Sam Brent miał kompletną pierwszą załogę statku „Enterprise”. Pan Spock wciąż był w oryginalnym pudełku. Brent był z niego bardzo dumny. Vita trochę to niepokoiło, ale na razie skupił się na grze. - To strzelanka FPP*7 rozgrywająca się w czasie II wojny światowej wyjaśnił nie-wtajemniczonym. - Gracz jest amerykańskim żołnierzem, który utknął za linią frontu. Celem jest wydostanie się z Niemiec przez okupowaną Francję do Szwajcarii. - To bardzo popularna gra - dodał Brent. - Mój młodszy brat koniecznie chciał ją dostać pod choinkę, ale wszystko było wyprzedane. - Grafiką jest do bani - stwierdziła Jen, krzywiąc się. - Lata

dziewięćdziesiąte w szczycie. - Dzieciaki nie kupują tego dla samej gry - powiedział Brent. - No dobra, Vito, gotowe. Vito wskazał ekran. - Bohater właśnie urządził jatkę w bunkrze, a potem odszukał kobietę, która go wsypała. Kiedy Brent zabije ostatniego hitlerowca, zacznie się cut— scenka. Brent oddał ostatni strzał i zaczęła się animacja, którą Vito oglądał z nastolatkami we wtorek wieczorem. Amerykanin na ekranie trzymał za gardło Francuzkę, a kobieta walczyła o życie. - Nie! Błagam, nie! - Szamotała się. Ekran wypełniły jej twarz i ręce żołnierza, a ona szlochała i błagała, by ją oszczędził. Strach w jej oczach sprawił, że po plecach Vita przebiegł dreszcz. Kiedy widział to pierwszy raz, scena wydała mu się stanowczo za bardzo realistyczna. Teraz już wiedział, dlaczego. Jen wciągnęła ze świstem powietrze. - Mój Boże. To jest Claire Reynolds. „Jesteś gotowa na śmierć, Clothilde?”, zadrwił żołnierz, a ona wrzasnęła tak, że krew ścięła im się żyłach. Żołnierz się roześmiał. „Proszę bardzo, krzycz sobie do wo-li. Nikt cię nie słyszy. Nikt cię nie uratuje. Zabiłem ich wszystkich. A teraz zabiję ciebie”. Jego ręce zaciskały się coraz bardziej, a Clothilde zaczęła się wić. Uniósł ją, aż jej stopy przestały dotykać podłogi. Jej dłonie łapały jego dłonie, paznokcie haratały jego skórę. W jej oczach rozbłysła panika, gdy zaczęła z trudem chwytać powietrze. Nagle jej oczy się zmieniły, pojawiły się w nich przerażenie i pewność, że umrze. Zacisnęła kurczowo palce, jej usta otworzyły się w rozpaczliwym wysiłku, by chwycić dech. W końcu zesztywniała, oczy zgasły, dłonie zwiotczały na zakrwawionych nadgarstkach żołnierza. Żołnierz po raz ostatni potrząsnął nią wściekle i cisnął na podłogę. Gdy ciało leżało bezwładnie na podłodze, jak kupa szmat, kamera zrobiła najazd na jej oczy. Szeroko otwarte, martwe. 7 typ strzelanki, w której gracz wciela się w główną postać, „widzi” jej oczami i strzela do przeciwników (przyp. tłum.). - Clothilde to Claire - powtórzyła cicho Jen. - Właśnie widzieliśmy

śmierć Claire. - Jest też scena, w której żołnierz zabija młodego mężczyznę, strzelając mu w gło-wę z lugera - powiedział Vito. -I kolejna, gdzie wysadza człowieka granatem. Liz usiadła ciężko. - Zabił tych wszystkich ludzi dla swojej gry? - Nie wszystkich - zaprzeczył Vito. - A przynajmniej nie dla tej gry. Ale powinniście zobaczyć, co ta firma zamierza wypuścić w najbliższym czasie. Brent, wejdź na ich stronę. Brent wpisał adres i ekran wypełnił złoty smok mknący po nocnym niebie. Smok wylądował na szczycie góry i otoczyły go litery O - R - O. R znalazło się na jego łu-skowatej piersi, a dwa O w szponach przednich łap. - Rany - jęknął Nick. - Robi wrażenie. - To jest strona ORO - wyjaśnił Brent. - Firma była producentem gierek bynajmniej nie z górnej półki i groziło jej bankructwo. Kiedy wypuścili Za linią frontu, podwoili swoją wartość trzy razy w ciągu ostatnich sześciu miesięcy. - Kliknął i ekran wypełniła twarz barczystego mężczyzny po czterdziestce. - A oto Jager Van Zandt. Wymawia się przez jot, a nie przez dż, jak Mick Jagger. Jager jest prezesem ORO i jego głównym właścicielem. Urodzony w Holandii, mieszka w Stanach od jakichś trzydziestu lat. - Brent znów kliknął i pojawił się inny mężczyzna, o szczupłej twarzy. Był w tym samym wieku, co Van Zandt, ale o dobrą jedną trzecią mniejszy. - To jest Derek Harrington, wiceprezes i dyrektor artystyczny. - To on zrobił te animacje? - Jen kręciła głową z niedowierzaniem. - Jest chyba za drobny na naszego mordercę. - Harrington zrobił tego latającego smoka - odparł Brent. - Jest dobry, jeśli chodzi o kreskówkowe postacie i bajeranckie smoki. Ale twarze robi gówniane. Na pewno nie on jest autorem tych cut-scenek. - Może będzie wiedział, kto nim jest - powiedział ponuro Nick. - Mają siedzibę w Nowym Jorku - dorzucił Vito. - Kiedy skończymy tutaj, proponuję małą wycieczkę. Pokaż im ten artykuł prasowy, Brent. Brent kliknął i odchylił się na krześle. - Proszę uprzejmie. - „Premiera nowej gry ORO zapowiedziana na nowojorskim komputerowym Expo”

- przeczytała na głos Liz. - Za linią frontu wciąż sprzedaje się lepiej, niż się spodziewaliśmy, stwierdził prezes Jager Van Zandt na zakończenie przedpremierowego pokazu nowej przełomowej gry. Nasze nowe przedsięwzięcie to Inkwizytor, gra fantasy osadzona w średniowiecznych realiach. Ważną rolę odegra w niej loch, w którym gracze zdobywają punkty bonusowe za oryginalność i pomysłowość w wykorzystaniu posiadanego arsenału”. - Liz wypuściła powietrze, kontrolując gniew. Znajdźcie tych facetów i zadepczcie jak robaki. Vito uśmiechnął się drapieżnie. - Z przyjemnością. - Brent, skąd tyle wiesz o ORO? - zainteresowała się Jen. - Gram od lat, więc jestem na bieżąco z nowymi firmami. A mój młodszy brat jest naprawdę dobry. Pisze pracę magisterską z projektowania gier, na uniwerku Carnegie-Mellon. Liz osłupiała. - To z tego można robić magisterium? - To jeden z najmodniejszych nowych kierunków. Mój brat i ja obserwujemy branżę, bo on się broni w przyszłym roku i szuka miejsc, do których warto wysłać CV. Po wydaniu Za linią frontu ORO przesunęło się na szczyt listy, bo szukają pracowników. - Twój brat jest grafikiem komputerowym? - spytał Vito. - Nie, programistą, jego specjalność to fizyka gier. Od tego zależy, czy postacie poruszają się płynnie, co przypadkiem jest też działką Jagera. Ale w zeszłym roku Jager musiał wreszcie uznać, że jego fizyka jest do bani, bo podkupił jednego z najlepszych ekspertów z innej firmy. Mnie dodatkowo interesują możliwości inwestowania w branżę, i krążą plotki, że ORO niedługo wchodzi na giełdę. Ale teraz nie mógłbym ku-pić ich akcji. - Jeśli trafią za kratki, akcje będą bezwartościowe - stwierdziła Liz. Poszedłbyś z torbami. - Jeśli obaj, Harrington i Van Zandt, są w to zamieszani, to tak. Ale jeśli tylko jeden, to akcje pójdą w kosmos. Mógłbym przejść na emeryturę jako czterdziestolatek, ale nie potrafiłbym spojrzeć w lustro. - Wyjął płytę z komputera. - Żeby to powstało, zostali zamordowani ludzie. Nie mogę czerpać z tego zysków. Wszyscy umilkli, zamyśleni. W końcu Vito się wyprostował. - Musimy się postarać, żeby nikt nie czerpał z tego zysków, więc do

roboty. Koło dziesiątej ma tu przyjść ta modelka, która nie odpowiedziała na e-maila od Muncha. Liz, czy możesz się z nią spotkać, skoro my jedziemy do Nowego Jorku? Powiedz jej, żeby siedziała cicho i trzymała się z daleka od swojej poczty. Liz pokręciła głową. - O dziesiątej mam konferencję prasową, a przedtem i potem spotkania z szefo-stwem. - Ja z nią pogadam - zaproponował Brent. - Nie będę zarabiał na ORO, ale chętnie poznam modelkę. Poza tym już z nią rozmawiałem, wczoraj, z Bev i Tirnem. Liz się roześmiała. - Twoje pryncypia są bardzo chwalebne, Brent. Ale zastanawia mnie jedna rzecz. Skoro Harrington i Van Zandt mieszkająw Nowym Jorku, to dlaczego wszystkie ofiary są z Filadelfii? - Ani Harrington, ani Van Zandt nie byliby w stanie osobiście stworzyć tych grafik - wyjaśnił Brent. - Zrobił to ktoś, kogo zatrudnili, i ten ktoś niekoniecznie pracuje w siedzibie firmy. - Wziął pudełko na CD. - Skąd to wziąłeś w środku nocy, Vito? W tej chwili ta gra jest na wagę złota, dopóki ORO nie wypuści na rynek nowej partii. - Chłopak z klasy mojego bratanka grał w to u mnie w domu we wtorek wieczorem. Wczoraj jego rodzice znaleźli i skonfiskowali grę, i z radością oddali ją mnie. Chcieli się pozbyć tego z domu. Mają młodsze dzieci i nie chcieli, żeby to zobaczyły. Liz ściągnęła brwi. - Wolałabym, żeby się nie rozeszło, że interesujemy się tą grą, Vito. - Ojciec chłopaka jest pastorem. On też raczej nie będzie się nikomu chwalił, w co gra jego synek. Pokiwała głową. - No dobrze. Nie chcę, żeby Jager zwąchał nasze śledztwo i zwiał. Uprzedzę nowojorską policję, że do nich jedziecie. Może pomogą nam zaoszczędzić trochę czasu, gdybyśmy potrzebowali nakazu. Powiem im, żeby kontaktowali się bezpośrednio z tobą, Vito. Nick, skończyłeś już ze sprawą Siever? Nie idziesz już do sądu? - Mam to z głowy. Nie sądzę, żeby Lopez chciała mnie jeszcze wzywać.

- Tak czy inaczej, uprzedzę ją. - Liz klasnęła. - No, co tak stoicie? Do roboty!

18 Czwartek, 18 stycznia, godz. 08.15 Sophie odetchnęła z wdzięcznością, kiedy Vito wszedł wreszcie do sali wydziału zabójstw. Na jego widok znów poczuła dreszcz podniecenia. Uśmiechnął się, idąc z Nickiem w jej stronę. - Nie jesteś już na mnie zła? - Nie. Jakoś przeżyję. No, bo w sumie o to ci chodzi, nie? - Na szczęście była dość bystra, by przyznać to bez wykłócania się. - Dokąd się wybierasz? spytała, widząc, że wkłada płaszcz. - Do Nowego Jorku - odparł. - W sprawie tej gry. - Położył płytę na biurku i Sophie wzięła ją, by obejrzeć. - Ostrożnie. Brent twierdzi, że to czyste złoto. Przechyliła głowę, by zerknąć na tylną okładkę. - Tak jak i firma. Nick spojrzał na nią uważniej. - Brentowi chodziło o to, że jest na wagę złota, bo nie można jej kupić w sklepach. - Na ten temat nic nie wiem. Ale nazwa firmy brzmi ORO. Oro to znaczy złoto po hiszpańsku i po włosku. - Zmrużyła oczy, wpatrując się w znaczek. A na dodatek to akronim. Pod logo są jakieś słowa, ale czcionka jest za mała. Macie większy obrazek ich logo? Vito otworzył stronę firmy na swoim komputerze. Sophie zbliżyła się do ekranu, obserwując szybującego smoka. - Ale te słowa nie są hiszpańskie ani włoskie. To holenderski. - Logiczne - mruknął Vito. - Prezes pochodzi z Holandii. Co znaczą? - No więc, R to rijkdom, czyli „bogactwo”. Większe O to onderhoud co znaczy… „rozrywka” albo „zabawa”. Najmniejsze O… - Skupiła się. - Overtreffen. „Iść wyżej”, „osiągać więcej”. - Spojrzała na Vita. - Można to też rozumieć

jako „przewyższać”, „stawać się czymś więcej”. - R jest największe - zauważył Vito. - Chyba wiemy, co jest priorytetem ORO. - Na długo jedziesz? - spytała. Vito przeglądał papiery. - Pewnie tylko na dzisiaj. - A co ja mam robić, kiedy cię nie będzie? Nie mogę tu siedzieć cały dzień. - Wiem - mruknął, ale niczego nie zaproponował. Pracowicie układał teczki. - O dziesiątej jestem Joanną d’Arc - dodała kwaśno. - A o pierwszej i czwartej trzydzieści królową wikingów. - Potrzebujesz nowego repertuaru - zauważył Nick, zasuwając kurtkę. To się już robi ograne. - Wiem. Myślę o Marii Antoninie, zanim straciła głowę, oczywiście, albo o Boadi-cei, celtyckiej królowej-wojowniczce. - Wypchnęła policzek językiem. - Walczyła topless. Ręce Vita znieruchomiały na papierach. - To nie fair, Sophie. - No - zawtórował mu Nick słabym głosem. - Naprawdę nie za bardzo fair. Roześmiała się. - Teraz jesteśmy kwita za to, że przywlokłeś mnie tu tak wcześnie. Spoważniała. Vito, nie chcę się głupio upierać, ale mam obowiązki. Będę uważała. Będę dzwoniła przed wyjściem i po dotarciu na miejsce. Ale nie mogę tu siedzieć przez cały dzień. - Poproszę Liz, żeby przydzieliła ci eskortę do muzeum. Poczekaj, dopóki tego nie załatwi. Proszę cię, Sophie, tylko dopóki nie namierzymy Lombarda albo jego kumpla Clinta. - Albo Brewstera - mruknęła. - To mógł być którykolwiek z nich. Vito pocałował ją mocno. - Po prostu poczekaj na Liz, dobrze? Acha, i jeśli będziesz miała okazję, Liz ma to zdjęcie młodego Sandersa. Chłopak ma piętno na policzku. Literę Z. - Dobrze. — Nagle Sophie spoważniała. - Jesteś już drugą osobą w ciągu dwóch dni, która pyta mnie o piętnowanie.

Vito był już w połowie drogi do drzwi, ale zatrzymał się i odwrócił powoli. - Co? Wzruszyła ramionami. - To nic ważnego. Jeden z moich studentów pytał mnie o materiały źródłowe na temat piętnowania do referatu, który pisze. Zobaczyła, jak Vito i Nick spoglądają na siebie. - Jak się nazywa ten student? Sophie pokręciła głową. - W życiu. Nazywa się John Traper, ale… w życiu. Znam go od miesięcy. I jest pa-raplegikiem na wózku. Niemożliwe, żeby to zrobił. Vito zacisnął usta. - Nie lubię zbiegów okoliczności, Sophie. Sprawdzimy go. - Vito… - Westchnęła. - No, dobrze. To będzie strata czasu, ale wiem, że musicie. - Obiecaj mi, że nigdzie nie pójdziesz bez obstawy. - Obiecuję. Idź już. Nic mi nie będzie. Czwartek, 18 stycznia, godz. 09.15 - To jest żenujące - mruknęła Sophie. - Lepiej być zażenowaną niż martwą - odparł łagodnie funkcjonariusz Lyons. - Wiem. Ale przywiózł mnie pan tu radiowozem, a teraz odprowadza mnie do drzwi… Wszyscy pomyślą, że nabroiłam - burknęła. - To polecenie porucznik Sawyer. Mogę pani napisać usprawiedliwienie, jeśli to pomoże. Sophie się roześmiała. Naprawdę marudzi jak niezadowolona pierwszoklasistka. - Nie trzeba. - Zatrzymała się pod drzwiami muzeum i uścisnęła Lyonsowi rękę. Dziękuję. Dotknął daszka czapki. - Proszę zadzwonić do biura Sawyer, kiedy będzie pani chciała wracać. Kiedy Sophie weszła do holu, Patty Ann wytrzeszczyła oczy. - Odwiozły cię gliny? Gotycka środa przeminęła z wiatrem. Patty Ann znów była dziewczyną z Brooklynu i Sophie przypomniała sobie, że dziś są przesłuchania do musicalu

Guys and Dolls. - Powodzenia na castingu, Patty Ann. - Co się stało? - spytała Patty Ann swoim normalnym, zdaje się, głosem. Sophie słyszała go tak dawno, że nie była już pewna. - Dlaczego gliny wożą cię do pracy? - Gliny? - Ted wyszedł ze swojego gabinetu ze srogą miną. - Policja znów tu była? - Pomagałam im w śledztwie - wyjaśniła Sophie, żałując, że nie wzięła jednak tego usprawiedliwienia od Lyonsa, bo Ted i Patty Ann nie wyglądali na przekonanych. Spotykam się z jednym śledczym i miałam problem z samochodem, więc poprosił kolegę, żeby mnie podwiózł. - Nie było to zbyt dalekie od prawdy. Patty Ann się uspokoiła. Jej oczy błysnęły przebiegle. - Z tym czarnym czy z tym rudym? - Z tym czarnym. Ale rady jest dla ciebie za stary, więc o nim zapomnij. Patty Ann odęła wagi. - Do licha. Ale Ted wciąż wyglądał na zaniepokojonego. - Najpierw motor, a teraz samochód? Musimy porozmawiać. Poszła z nim do jego gabinetu. Ted zamknął drzwi i usiadł za biurkiem. - Siadaj. - Kiedy to zrobiła, pochylił się do przodu zafrasowany. -Sophie, masz jakieś kłopoty? Proszę cię, tylko szczerze. - Nie. Wszystko, co powiedziałam, jest prawdą. Pomagam policji i chodzę z gliną. To wszystko, Ted. Dlaczego robisz z tego taki problem? Patrzył na nią ponuro. - Wczoraj wieczorem miałem telefon. Dzwoniła policjantka z Nowego Jorku. Powiedziała, że musi się z tobą skontaktować. Dzwoniła służbowo. Żona Lombarda dzwoniła z nowojorskiego kierunkowego. - I podałeś jej mój numer na komórkę. Ted wysunął podbródek. - Podałem. Sophie otworzyła swój telefon i znalazła połączenie z żoną Lombarda. - Czy to jest numer, z którego dzwoniła? Ted wziął telefon i porównał z własnym połączeniem. - Tak. - To nie była policjantka. Możesz zadzwonić do nowojorskiej policji i sprawdzić, jeśli chcesz.

Ted zaczął się uspokajać. Oddał jej telefon. - Więc kto to był? - Długa historia, Ted. To zazdrosna żona, która sądzi, że chcę jej ukraść męża. Jego podejrzliwość zmieniła się w oburzenie. - Nie zrobiłabyś czegoś takiego, Sophie. Musiała się uśmiechnąć. - Dzięki. A teraz posłuchaj, mam parę pomysłów, które chciałam z tobą omówić przed poranną wycieczką. - Pochyliła się do przodu i opowiedziała mu o Juriju. - Zgodził się przyjść i porozmawiać z grupą. Myślę, że moglibyśmy dodać ekspozycję o zimnej wojnie i komunizmie. Twój dziadek nie badał tego okresu, ale… Ted powoli kiwał głową. - Podoba mi się to. Bardzo. Zbyt mało ludzi uważa to za historię. - Ja do wczoraj chyba też się do nich zaliczałam. Ale te jego ręce, Ted. Dały mi do myślenia. Ted przyjrzał jej się uważnie. - Ostatnio coś dużo myślisz. To też mi się podoba. Nie bardzo wiedząc, co odpowiedzieć, Sophie wstała. - A wiesz, mieliśmy wczoraj gościa, który powiedział, że jest z domu spokojnej starości i szuka ciekawych zajęć dla rezydentów. Wygląda mi na to, że bardzo chętnie przyszliby tu i porozmawiali ze szkolnymi grupami. Nie ograniczaj się do wojen. Mogliby opowiedzieć o audycjach radiowych i telewizyjnych, o wynalazkach, i jak się czuli, kiedy Neil Armstrong stanął na księżycu. - Kolejny dobry pomysł. Wzięłaś od niego nazwisko? - Nie, ale powiedział, że zarezerwuje wycieczkę u Party Ann. Pewnie ona ma jego nazwisko. - Sophie otworzyła drzwi, ale zatrzymała się z ręką na klamce. - A co myślisz o dodaniu nowych wycieczek tematycznych? Joanna i królowa Wikingów sąjuż trochę ograne. Ted był mile zaskoczony zarówno sugestią, jak i powiedzonkiem zapożyczonym od Nicka Lawrence’a. - Sophie, zawsze powtarzałaś, że jesteś archeologiem, a nie aktorką. Sophie uśmiechnęła się szeroko. - Ale mam aktorstwo we krwi. Mój ojciec był aktorem, wiesz? Ted pokiwał głową.

- Wiem. A babcia operową diwą. Zawsze to wiedziałem. Uśmiech Sophie zniknął. - Nigdy nic nie powiedziałeś. - Miałem nadzieję, że sama się pochwalisz - odparł Ted. - Miło cię nareszcie poznać, Sophie. Sophie poczuła się jednocześnie doceniona i zbesztana. - Więc co myślisz o Marii Antoninie? - Zanim ucięli jej głowę, czy potem? - zapytał Ted z uśmiechem. Nowy Jork, czwartek, 18 stycznia, godz. 09.55 - Cholerne korki - prychnął Nick. - Nie cierpię Nowego Jorku. Nareszcie posuwali się naprzód, centymetr za centymetrem, wyjeżdżając z Tunelu Holland. - To nie była najlepsza pora na przyjazd - zgodził się Vito. - Byłoby szybciej, gdybyśmy wsiedli w pociąg. - Gdyby babcia miała wąsy, toby była dziadkiem - odparł kwaśno Nick. Co to jest, do cholery? Vito wyjął z kieszeni ćwierkający telefon. - Przestań marudzić. To moja komórka. Dostałem parę wiadomości. Obejrzał się przez ramię. - Widocznie w tunelu nie było sygnału. – Ściągnął brwi. - Liz dzwoniła cztery razy w ciągu dwudziestu minut. - Oddzwonił natychmiast, czując, że puls mu przyspiesza. - Liz, tu Vito. Co się stało? Coś z Sophie? - Nie - odparła zirytowana Liz. - Posłałam mundurowego, żeby odwiózł ją do muzeum i odprowadził pod drzwi. Za dwie minuty mam konferencję prasową. Potrzebny mi numer do Tina. - Po co? - Godzinę temu do komisariatu przyszła kobieta, szukając osoby, która prowadzi sprawę Grega Sandersa. - Liz mówiła szybko, najwyraźniej szła. Powiedziała, że jest kelnerką, i że widziała Grega we wtorek. Czekał w jej barze na jakiegoś mężczyznę. - Na Muncha. Bingo! Widziała go? - Widziała jakiegoś mężczyznę. Powiedziała, że Greg wyszedł, nie płacąc za drinka. Starszy człowiek, który siedział w barze, ruszył za nim. Kelnerka poszła

za obydwo-ma, ale kiedy dotarła na róg ulicy, odjeżdżali pick-upem. Dzwoniłam po naszego rysownika, ale ma dziś wolne. Nie chcę czekać, aż świadek zapomni twarz tego człowieka. Więc… cholera. Jestem spóźniona. Zadzwoń do Tina. Poproś go, żeby przyszedł jak najszybciej. Czwartek, 18 stycznia, godz. 11.15 - Pana Harringtona nie ma. Pan Van Zandt jest na zebraniu i nie można mu przeszkadzać. Vito w skupieniu położył dłonie na biurku sekretarki Van Zandta i pochylił się do przodu. - Proszę pani, jesteśmy śledczymi z wydziału zabójstw. Zapewniam panią, że pan Van Zandt chce z nami porozmawiać. Teraz. Kobieta otworzyła szeroko oczy, ale wysunęła wojowniczo podbródek. - Panie… - Śledczy Ciccotelli - dopowiedział Vito. - I śledczy Lawrence. Z Filadelfii. Proszę jeszcze raz zadzwonić do jego gabinetu i powiedzieć, że za sześćdziesiąt sekund zapu-kamy do jego drzwi. Zaciskając usta, kobieta podniosła słuchawkę. Pochyliła się nad nią, osłaniając usta, jakby Vito nie mógł jej usłyszeć z odległości pół metra. - Jager, oni mówią, że są śledczymi z policji… Tak, wydział zabójstw. Nalegają. Pokiwała energicznie głową. - Zaraz wyjdzie - powiedziała. Drzwi gabinetu Van Zandta otworzyły się i wyszedł z nich mężczyzna wyglądający dokładnie tak jak na zdjęciu. Był wysoki i barczysty, i Vitowi przemknęło przez gło-wę, że może… Ale potem się odezwał. - Jestem Jager Van Zandt - przedstawił się. Jego głos zupełnie nie przypominał gło-su z nagrania. - W czym mogę panom pomóc? - Zmierzył ich wzrokiem z chłodną obojętnością, która, jak czuł Vito, była bardziej defensywna niż arogancka. Ałe arogancka też. - Interesuje nas pańska gra, panie Van Zandt - oznajmił Vito. - Za linią frontu. Oczy ani twarz mężczyzny nie zdradzały niczego, gdy sztywno skłonił głowę. - Proszę do mojego gabinetu. - Zamknął za nimi drzwi i wskazał dwa

fotele stojące na wprost wielkiego biurka. Vitowi przypomniał się gabinet Brewstera. - Proszę, siadajcie, panowie. Sam usiadł za biurkiem i lekko pochylił głowę, czekając, co powiedzą. Vito i Nick umówili się wcześniej, że nie będą ujawniali istnienia nagrania ze słowami identycznymi z tymi w grze. Vito pokazał Jagerowi wydruk twarzy Francuzki uduszonej przez żołnierza. Van Zandt kiwnął głową. - Clothilde. - W tej scenie zostaje uduszona - powiedział Vito. - Tak. - Van Zandt uniósł brew. - Panom przeszkadza przemoc? Czy fakt, że tę przemoc stosuje Amerykanin? W grze, oczywiście. - Cóż, owszem, przeszkadza nam przemoc - przyznał Nick - ale nie dlatego tu jesteśmy. Kto narysował tę postać, panie Van Zandt? Van Zandt pozostał niewzruszony. - Moim dyrektorem artystycznym jest Derek Harrington. On może panom podać informacje o grafikach. - Nie przyszedł dzisiaj do pracy - zauważył Vito. - Tak twierdzi pańska sekretarka. Nie wie pan przypadkiem, dlaczego? - Łączą nas interesy, panie śledczy. Nic poza tym. Błogosławiąc w duchu Brenta, Vito się uśmiechnął. - Czytałem, że przyjaźniliście się od czasów studiów. - Czyżbyście się pokłócili? - wycedził Nick i wreszcie sprowokował Van Zandta do jakiejś reakcji. W jego oczach błysnęła ledwie dostrzegalna iskra gniewu, natychmiast stłumiona. - Ostatnio nie zgadzaliśmy się. Derek zaczął gustować… w mocnych scenach. ^ Vito zamrugał. - Naprawdę? A na zdjęciu na waszej stronie wygląda tak sympatycznie. - Wygląd może być zwodniczy, drogi panie. Vito wyjął z teczki kolejne zdjęcie. - Tak, to prawda. Może pomoże nam pan coś wyjaśnić. - Położył zdjęcie Claire Reynolds obok stopklatki z Clothilde. I nic. Van Zandt nawet drgnieniem nie zdradził, że zrobiło to na nim jakiekolwiek wrażenie. Naturalną reakcj ą byłoby zaskoczenie, ale tu nie było niczego.

- Niezwykłe podobieństwo, nie sądzi pan? - powiedział Nick. - Tak. Ale, jak to mówią, każdy jest do kogoś podobny. - Uniósł kącik ust w krzywym uśmiechu. - Ja podobno wyglądam jak Arnold Schwarzenegger. - To tylko z powodu tego akcentu - ocenił Vito i uśmiech Van Zandtazniknął. Chcielibyśmy znaleźć pana Harringtona. Czy pańska sekretarka może nam podać jego adres? - Oczywiście. - Podniósł słuchawkę. - Raynette, przygotuj, proszę, adres domowy Dereka dla panów śledczych. A potem odprowadź ich do drzwi. Powiedział to, przez cały czas patrząc w oczy Vita, zimno i wyzywająco. Jeszcze coś, panowie? - Nie w tej chwili. Czy będzie pan tutaj, gdybyśmy mieli jeszcze jakieś pytania, nim wrócimy do Filadelfii? Spojrzał na kalendarz na biurku. - Będę tutaj. A teraz panowie wybaczą. - Wstał i otworzył drzwi gabinetu. - Moja sekretarka panów odprowadzi. Vito wstał, z rozmysłem zostawiając zdjęcie Claire Reynolds na biurku Van Zandta. Drzwi zamknęły się za ich plecami ze stanowczym trzaskiem. Sekretarka Van Zandta zmierzyła ich złym spojrzeniem. - Adres pana Harringtona. - Podała Vitowi kartkę. Vito wsunął ją do teczki. - Kiedy pan Harrington był ostatnio w pracy? - We wtorek - odparła zimno. - Wyszedł zaraz po lunchu i już nie wrócił. Vito nie odzywał się, dopóki obaj z Nickiem nie znaleźli się na chodniku. - Co za gad. - „Każdy jest do kogoś podobny” - prychnął drwiąco Nick, przedrzeźniając akcent Arnolda. - On się nas spodziewał - stwierdził Vito, gdy ruszyli do samochodu Nicka. - Ty też to wyłapałeś? Jego sekretarka nie powiedziała, że jesteśmy z wydziału zabójstw, kiedy nas anonsowała. Powiedziała tylko, że jesteśmy śledczymi. A potem do-dała: „Tak, wydział zabójstw”. - Jakby sam o to zapytał - odparł zamyślony Vito. - Ciekawe, kto według niego nie żyje. - Zakładam się o pierwszą kolejkę po śledztwie, że nie znajdziemy

Dereka pod tym adresem. - Frajerski zakład, Nick - mruknął Vito, gdy jego partner siadał za kierownicą. - Cholera. Myślałem, że teraz, kiedy jesteś zaślepiony miłością, dasz się na to zła-pać. Vito się roześmiał. - Jedź, dobra? Nick uniósł brew i wyjechał na ulicę. - Nie zaprzeczyłeś. Więc jak to jest z tobą i Sophie? Jesteś zaślepiony miłością? Jego żartobliwy ton nie zamaskował powagi pytania. „Nie kochasz mnie”. Jej gorzkie słowa, wypowiedziane po tym pierwszym katastro-falnym, niezapomnianym… zbliżeniu uderzyły go jak obuch, i pomyślał, że teraz rozumie je trochę lepiej. Vito zastanawiał się, czy ktokolwiek naprawdę ją kochał, nie licząc Anny i wujka. Matka była wyrodnym potworem, ojciec raczej chłodny, ciotka samolubna, a pierwszy kochanek był podstępnym zdrajcą. Niezła obsada. - Vito? - w jego rozmyślania wbił się głos Nicka. - Zadałem ci pytanie. - A ja próbuję odpowiedzieć. Sophie jest… ona jest… - Inteligentna, dowcipna, seksowna jak diabli? Tak. Wszystko to. Ale więcej niż tylko to. - Ważna - powiedział w końcu. - Jest ważna. Harrington mieszka na zachód stąd, więc skręć w lewo na tym skrzyżowaniu. Filadelfia, czwartek, 18 stycznia, godz. 11.45 W Filadelfii było mnóstwo hoteli. Daniel Vartanian odwiedził ich ponad trzydzieści, pokazując zdjęcie rodziców personelowi, nim wreszcie znalazł recepcjonistę, który pamiętał jego matkę. - Była chora, i to jak - powiedział Ray Garrett. - Myślałem nawet, że pokojówki znajdą ją martwą w łóżku. Powinna była leżeć w szpitalu. - Może pan sprawdzić daty ich pobytu? - To niezgodne z przepisami. Żałuję, że nie mogę pomóc, ale straciłbym robotę. Chyba że zobaczę blachę. „Wiem, co zrobił twój syn”. Daniel nie był tu służbowo, ale i tak wyciągnął odznakę z kieszeni.

- Jestem z Biura Śledczego Stanu Georgia - wyjaśnił. - Będę wdzięczny 1 za każdą pomoc, jakiej może mi pan udzielić. Ta kobieta jest chora i musi iść do swojego lekarza. Ray przyglądał mu się długą chwilę. - To pańska matka, prawda? Daniel się zawahał. Na moment zamknął oczy. - Tak. - Dobrze. Pod jakim nazwiskiem się zameldowali? - Vartanian. - Daniel przeliterował. Ray pokręcił głową. - Nie ma tu śladu po żadnych Vartanianach. Przykro mi. - Ale pan ją widział. - Jestem pewien, prawie na sto procent. Trudno zapomnieć osobę w takim stanie. Przykro mi. - A może pan sprawdzić pod Beaumont? - Było to panieńskie nazwisko matki. - Nic. Naprawdę mi przykro. Tak blisko. - Czy mogę porozmawiać z personelem? Może ktoś coś pamięta. Ray miał współczucie w oczach. - Niech pan poczeka. - Po kilku minutach wrócił z drobną Latynoską w uniformie pokojówki. - To jest Maria. Pamięta pańską matkę. - Pana mama była mocno chora, nie? Ale była miła dla nas. Starała nie robić kłopot. - Pamięta pani, jak się do niej zwracaliście? - Pani Carol. - Wzruszyła ramionami. - Mąż też tak do niej mówił. Ray stukał już w klawiaturę. - Jest. Pan Arthur Carol. Proste i eleganckie oszustwo, pomyślał Daniel. Carol to było imię matki. - Dziękuję, Mario - rzekł Daniel. - Bardzo dziękuję. - Kiedy kobieta poszła, zwrócił się do Raya: - Może mi pan powiedzieć, kiedy się zameldowali? - Dziewiętnastego listopada, a wymeldowali pierwszego grudnia. Płatne gotówką. Mogę jeszcze coś zrobić?

Daniel pomyślał o podłodze w sypialni rodziców. - Macie tu sejf? - Oczy Raya błysnęły. - Trzymali coś w sejfie, prawda? Ray wzruszył ramionami. - I trzymają. Z danych wynika, że nie zabrali zawartości sejfu, kiedy się wymeldowali. Mamy zasadę, że trzymamy takie rzeczy przez dziewięćdziesiąt dni, a potem wy-rzucamy. - Może pan sprawdzić? Będę przynajmniej wiedział, czy mam załatwić nakaz. - Dobrze, ale na tym koniec. - Dwie minuty później Ray wrócił z kopertą i zaskoczoną miną. - Tu jest list zaadresowany do pana. Na kopercie, charakterem pisma matki, napisane było: „Dla Daniela albo Susannah Vartanian”. Daniel zaczerpnął powietrza. - Dziękuję, Ray. - Powodzenia - odparł cicho Ray. Daniel otworzył kopertę, gdy tylko wsiadł do samochodu. Była w niej pojedyncza kartka z hotelowej papeterii, z adresem i numerem skrytki depozytowej wypisanymi ręką matki. Daniel wyjął komórkę i wybrał numer. - Biuro Prokuratora Okręgowego. Susannah Vartanian. - Suze, tu Danny. Susannah westchnęła. - Znalazłeś ich? - Nie, ale znalazłem coś innego. Czwartek, 18 stycznia, godz. 12.00 Johannsen wciąż się pilnowała. Przez całe przedpołudnie otaczała się ludźmi. Wiedział, że zaciągnięcie jej gdziekolwiek będzie trudne, bo ta kobieta to istna Amazonka. Zamierzał zwabić ją w pobliże swojego auta, a potem szybko obezwładnić. Ale najpierw musi dorwać ją samą. Postanowił zaczekać z akcją, aż wyjdzie na lunch. Dobrze rozplanował to w czasie. Jej wycieczka z wikińską królową właśnie się skończyła. Szedł w jej stronę, kiedy drzwi się otworzyły i do sali wkroczył inny starszy człowiek, lawirując między dziećmi zwiedzającymi muzeum. Z wyciągniętymi na powitanie rękami Johannsen ruszyła szybko ku temu mężczyźnie, który, po uważniejszych oględzinach, okazał się wcale nie taki stary. Jego ciało wyglądało staro, było zniszczone, jakby przez wiele lat był maltretowany. Jego połamane dłonie potwierdza-

ły to przypuszczenie. Był ciekaw, ile tortur zniósł ten człowiek i ile czasu potrzeba, by wyrządzić takie szkody. Chętnie namalowałby jego oczy. Wyobrażał sobie, że ten człowiek musi mieć niesamowicie wysoki próg bólu i wytrzymałby o wiele dłużej niż którykolwiek inny model. Johannsen i starzec zaczęli ze sobą rozmawiać w obcym języku, zdaje się, że po ro-syjsku. Gdy Sophie odprowadziła Rosjanina do drzwi, postanowił podejść. Nagle zadzwoniła jego komórka. Kilka osób spojrzało na niego, więc szybko odwrócił twarz i przygarbił się nad laską. Zwracanie na siebie uwagi nie jest pożądane. Wyszedł z muzeum tak szybko, jak, jego zdaniem, mógł chodzić stary człowiek. Gdy był już wystarczająco daleko, otworzył telefon. ) Na wyświetlaczu widniał bezpośredni numer Van Zandta. Oddzwonił, marszcząc czoło. - Frasier Lewis. - Frasier, muszę się z tobą spotkać - rzucił Van Zandt. - Przyjadę za kilka dni. Może w przyszły wtorek. -Nie. Muszę z tobą pomówić dzisiaj. Frasier, Derek odszedł. O, z pewnością. I to nie tylko z firmy. - Naprawdę? Dlaczego? - Nie chciał oddawać kontroli artystycznej. Mam dla ciebie kontrakt do podpisania. Dzisiaj po południu będę w Filadelfii. Spotkajmy się o siódmej na kolacji. Podpiszesz, i jadę z powrotem. - Naczelny dyrektor artystyczny? - upewnił się Frasier. Van Zandt się roześmiał. - Tak jest napisane w kontrakcie. Do zobaczenia o siódmej. Nowy Jork, czwartek, 18 stycznia, godz. 12.30 - Mówiłem ci, że to frajerski zakład - mruknął Vito pod nosem. Nick kiwnął głową. Z rękami skrzyżowanymi na piersi obserwował, jak dwójka nowojorskich śledczych przeszukuje każdy zakamarek, w którym mógł się schować człowiek. Albo zostać schowany. - I co teraz?

- Rozsyłamy list gończy, jak sądzę. Wygląda na to, że skończyli. Dwóch nowojorskich gliniarzy wróciło do salonu. Carlos i Charles. Prawie tak dobrzy jak Nick i Chick, pomyślał Vito. Ale tylko prawie. - Nie ma go tu - powiedział Carlos. - Przykro mi. - Dzięki - odparł Vito. - Nie spodziewaliśmy się go tutaj znaleźć, ale… Charles skinął głową. - Macie tam u siebie dziesięć ciał. My byśmy też sprawdzili. - I co dalej, chłopaki? - spytał Carlos. - Ten gość to podejrzany? - Nie sądzimy, żeby to był nasz morderca - powiedział Nick - ale może mieć pojęcie, kto nim jest. - Możemy wypuścić list gończy - zaproponował Charles. - Bylibyśmy wdzięczni. - Vito podniósł ramkę ze zdjęciem Harringtona, jakiejś kobiety i nastoletniej dziewczyny. - Jest żonaty i ma dziecko. Może uda się znaleźć żo-nę? - Zgłosimy to - powiedział Carlos. - Jeszcze coś? Nick wzruszył ramionami. - Może polecicie jakieś dobre delikatesy, gdzie moglibyśmy kupić coś na lunch? Filadelfia, czwartek, 18 stycznia, godz. 14.15 - Mogę w czymś pomóc? - Chłopak za ladą był tak młody, że chyba dopiero niedawno zaczął się golić. Mam szczerą nadzieję, pomyślał Daniel. Adres, który zostawiła mu matka w hotelu, okazał się biurem depozytów po drugiej stronie miasta. Siedział przez jakiś czas w samochodzie, zastanawiając się, czy zadzwonić do szefa i wszcząć oficjalne dochodzenie. Ale słowa: „Wiem, co zrobił twój syn”, prześladowały go bez ustanku. Więc znów zamierzał posłużyć się odznaką, by po raz kolejny obejść prawo. - Chcę zajrzeć do skrytki. Chłopak skinął profesjonalnie głową. - Czy mogę zobaczyć jakiś dokument tożsamości? Daniel wręczył mu odznakę i patrzył, jak chłopakowi oczy wychodzą na wierzch. - Zaraz sprawdzę… agencie Vartanian.

Chłopak był pod takim wrażeniem jego stopnia, że nie spytał nawet, o którą skrytkę chodzi. Wpisał nazwisko Daniela i podniósł wzrok. - Jedną chwileczkę, proszę pana. Czekaj, chciał powiedzieć Daniel, ale ugryzł się w język. Jego nazwisko jest w ich bazie komputerowej. A przecież w życiu nie postawił nogi w tym mieście. Czekał z łomoczącym sercem. Po minucie chłopak wrócił z szarą kopertą złożoną wzdłuż na pół. - Jest tylko to, proszę pana - powiedział. - Dziękuję - wydusił Daniel. - Ale to nie jest jedyny powód mojej wizyty. Pracuję nad sprawą i jeden z tropów prowadzi do skrytki w tym biurze. Wziąłem to na siebie, skoro i tak miałem tu wpaść. Czy może mi pan powiedzieć, kto jest właścicielem skrytki sto piętnaście? To było o wiele za łatwe. I oszukanie chłopaka i skłamanie. Ale dostał to, po co przyszedł. - Jest zarejestrowana na Claire Reynolds. Chce pan jej adres? - Poproszę. Chłopak zapisał adres i Daniel po raz drugi tego dnia wrócił do samochodu z kopertą w ręku. Ostrożnie rozciął górny brzeg scyzorykiem i wyjął zawartość. Przez chwilę mógł się tylko gapić z przerażeniem, nie wierząc własnym oczom. Nagle przeszłość wessała go niczym fala odpływu. - O Boże - szepnął. - Tato, coś ty zrobił? To było gorsze niż jego najgorsze lęki. „Wiem, co zrobił twój syn”. Teraz Daniel wiedział też, co zrobił jego ojciec. Nie był pewien, czy zdoła zadać sobie pytanie, dlaczego. Kiedy znów mógł oddychać, zadzwonił do Susannah. - Znalazłeś ich? - spytała bez żadnych wstępów. Zmuszał usta do wypowiadania słów. - Musisz przyjechać. - Danielu, ja nie mogę… - Proszę cię, Susannah. - Jego głos był ochrypły. - Chcę, żebyś tu przy- ; jechała. Proszę. - Czekał z sercem w gardle. W końcu westchnęła. - No dobrze. Przyjadę pociągiem. Będę za trzy godziny. - Odbiorę cię na dworcu.

- Danielu, dobrze się czujesz? Patrzył na papiery, które trzymał w ręku. - Nie. Nie czuję się dobrze. Nowy Jork, czwartek, 18 stycznia, godz. 14.45 - Harrington albo się ukrywa, albo nie żyje - poinformował Vito Liz przez telefon. - Szukaliśmy go w biurze, w jego mieszkaniu i w mieszkaniu żony. Nikt go nie widział. Jego samochodu nie ma na parkingu. Żona twier-i dzi, że nie widziała się z nim od pół roku. Mają córkę na Uniwersytecie Co-lumbia, ale ona też go nie widziała. - Dlaczego on i żona mają oddzielne mieszkania? - Mówi, że są w separacji. Podobno był coraz bardziej przygnębiony i „melancho-lijny”, jak to określiła, ale nigdy agresywny. Nowojorska policja wydała list gończy, a teraz siedzimy przed ORO i jemy lunch. Chcemy tam wrócić i spróbować wydobyć od Van Zandta listę zatrudnionych, a jeśli się nie uda, posterczymy tutaj, dopóki ktoś z pracowników z nami nie porozmawia. Brent powiedział, że nie Harrington robił te grafiki, ale przecież zrobił je ktoś stąd. Potrzebujemy tylko jednej osoby, która wskaże nam tego kogoś palcem. - Dobra. Trzymajcie się tego planu. A ja mam nowiny w sprawie Vartanianów. Zadzwoniłam do szeryfa w Dutton. Vartanianów widziano ostatnio przed Świętem Dziękczynienia. - To się zgadza z tym, co powiedział wczoraj Jurij. - Wiem. Ale to nie wszystko. Szeryf w zeszły weekend poinformował syna Vartanianów, że jego rodzice mogli zaginąć. Syn jest agentem GBI, a córka pracuje w nowojorskiej prokuraturze okręgowej. Żadnego z nich nie ma w tej chwili w pracy. Daniel, ten agent, jest od poniedziałku na urlopie. Jego siostra, Susannah, właśnie wzięła urlop, dziś po południu. Zostawiłam ich przełożonym mój numer z prośbą, żeby do mnie zadzwonili. Ale było jeszcze coś, i to coś gorszego, Vito był pewien. - No, mów, Liz. - Policja z White Plains w stanie Nowy Jork znalazła Kyle’a Lombarda w jego sklepie z antykami.

Serce Vita na mgnienie przestało bić. - Martwego? - Z kulką między oczami. Pocisk wygląda na zabytkowy, z niemieckiej broni. Przysyłają go do nas, żebyśmy mogli porównać go z tym wyjętym z chłopaka z pierwszego rzędu. Miejscowa policja przeszukała sklep i znalazła pod podłogą masę najróżniejszych, nielegalnie nabytych średniowiecznych gadżetów. Twoja Sophie miałaby używanie. Vito zaklinał żołądek, by się uspokoił. „Jego Sophie” jest teraz oficjalnie w niebezpieczeństwie. - A co z pozostałą dwójką? Shaferem i Brewsterem? - Shafer siedział obok Lombarda. Też dostał kulkę. Obydwaj zostali przywiązani do krzeseł i zastrzeleni na miejscu, w sklepie. Brewstera wciąż nie ma. - Skoro Lombard handlował, to sprawdźmy jego faktury sprzedaży. Może znajdziemy jakiś trop prowadzący do naszego ptaszka. - Nic z tego. Jego komputer został wyczyszczony, a papiery leżały porozrzucane po całym biurze. A żeby było jeszcze piękniej, federalni położyli łapę na sklepie i towarze. Ostatecznie Lombard przemycał broń, nieważne, że miała od sześćdziesięciu do sześciuset lat. Spodziewam się, że prędzej czy później będziemy musieli oddać tę sprawę FBI. Vito ściągnął brwi. - Zrobisz wszystko, żeby do tego nie doszło, zgadza się? - W ramach moich kompetencji, owszem. Ale gdybym była twoją szefową, a jestem, powiedziałabym, żebyś się streszczał z tym śledztwem, albo dostaniesz nieproszoną pomoc. - Cholera. - Vito wciągnął powietrze. - Czy Sophie wie o Lombardzie i Shaferze? - Zadzwoniłam i powiedziałam jej o tym. To mądra kobieta, Vito. Powiedziała, że nie będzie wychodziła sama i zadzwoni do kogoś z nas, żeby ją odebrał, kiedy skończy pracę. - To dobrze. - A ty jak? Też dobrze? - spytała Liz. - Nie. Nie bardzo. Ale jeśli będzie ostrożna… Musimy po prostu złapać tego gościa. - Więc zróbcie to. Do zobaczenia niedługo.

Vito z posępną miną rozłączył się i zapatrzył na budynek, w którym mieściła się firma ORO. - Lombard i Clint Shafer. Z lugera, między oczy. - Cholera - mruknął Nick. - Zdaje się, że kończą nam się niewyjaśnione tropy. Vito otworzył drzwi, by wysiąść z samochodu. - Chodźmy uciąć sobie kolejną pogawędkę z Van Zandtem. Ale Nick go powstrzymał. - Po pierwsze, musisz coś zjeść. Po drugie, musisz się uspokoić. Jeśli go spłoszysz, to go zgubimy, a jak ci już kiedyś powiedziałem, nie zamierzam obrywać za ciebie po tyłku. - Dobra. - Może tym razem to ja powinienem gadać - stwierdził Nick. Vito ze złością zerwał plastik z kanapki. - Dobra. Czwartek, 18 stycznia, godz. 15.05, - Pana Van Zandta nie ma. Vito rozdziawił usta, patrząc na sekretarkę siedzącą za biurkiem z buzią w ciup. - Co? Nick odchrząknął. - Pan Van Zandt powiedział, że będzie osiągalny dziś po południu. - Dostał niespodziewany telefon od klienta. Musiał wyjść. - Więc… a o której to było? - spytał Nick. - Około południa. Nick kiwnął głową. - Rozumiem. W takim razie, czy mogłaby nam pani udostępnić listę wa-;, szych pracowników? Vito gryzł się w język. Dobrze wiedział, tak jak i ona, że koperta, którą im wręczyła ze złośliwą satysfakcją, nie zawiera informacji, o które im chodzi. Nick wyciągnął list z nagłówkiem ORO. Wiadomość była krótka i urocza. - „Przyjdźcie z nakazem” - przeczytał Nick. - Podpisano: Jager Van Zandt. Cóż, w takim razie tak właśnie zrobimy. - Wyciągnął z drukarki

czystą kartkę. - Czy może mi pani napisać swoje nazwisko? Chcę mieć pewność, że na nakazie nie będzie żadnych błędów w jego pisowni. I proszę się podpisać. Nagle przestała być taka pewna siebie. Napisała swoje nazwisko i wręczyła mu kartkę. - Znacie panowie drogę do wyjścia. - To ta sama, którą weszliśmy - odparł Nick z przyjaznym uśmiechem. — Życzę wam wszystkim miłego dnia. Gdy byli już na zewnątrz, Nick złożył kartkę i schował ją razem z kopertą do kieszeni. - Próbki pisma - sapnął. - Do porównania z listami Claire. - Dobra robota. Dzięki, Nick. Ja byłem tak wściekły, że nie byłbym skuteczny. - Wystarczająco dużo razy mnie zastępowałeś. Powiedzmy, że jesteśmy kwita. - Przepraszam. - W ich stronę szedł pośpiesznie jakiś mężczyzna z zatroskaną miną. - Czy panowie byli w ORO? - Tak, proszę pana - odparł Vito. - Ale nie pracujemy tam. - Od wczoraj próbuję zobaczyć się z Derekiem Harringtonem, ale mówią, że go tu nie ma. - Dlaczego chce się pan zobaczyć z Harringtonem? - spytał Nick. - Chodzi o mojego syna. Pan Harrington obiecał, że pokaże jego zdjęcie innym grafikom. Vito poczuł niepokój, domyślając się, o co chodzi. - W jakim celu? - Mój syn zaginął i ktoś z tego budynku go widział. Posłużył im za modela. Chciałbym wiedzieć, gdzie i kiedy. Wtedy przynajmniej wiedziałbym, gdzie zacząć szukać. Vito wysunął odznakę z kieszeni. - Jestem śledczy Ciccotelli, a to mój partner, śledczy Lawrence. Jak się pan nazywa i czy ma pan zdjęcie swojego syna? Mężczyzna przyjrzał się odznace. - Filadelfia? Nazywam się Lloyd Webber. - Wręczył Vitowi zdjęcie. -To jest mój syn, Zachary.

Był to młody mężczyzna, który zginął od strzału w głowę. - Jeden-trzy - mruknął Vito. - Co? Co to znaczy? - spytał Webber. - Zadzwonię do Carlosa i Charlesa - oznajmił cicho Nick i odszedł kilka kroków. Vito spojrzał Weberowi w oczy. - Przykro mi, proszę pana. Ale chyba mamy ciało pańskiego syna. W oczach Webbera zaprzeczenie walczyło ze straszną rzeczywistością. - W Filadelfii? - Tak. Jeśli to jest chłopak, o którym myślę, to nie żyje już od jakiegoś roku. - Wiedziałem - wyszeptał Webber. - Tylko nie chciałem wierzyć. Muszę zadzwonić do żony. - Przykro mi - powtórzył Vito. Webber pokiwał mechanicznie głową. - Ona zapyta, jak umarł. Co mam jej powiedzieć? Vito się zawahał. Liz wolałaby jak najwięcej zachować w tajemnicy, ale ojciec ma prawo wiedzieć, jak zginął jego syn, i z tym Liz by się zgodziła, był tego pewien. - Od strzału, Webber zerknął z furią na budynek nad nimi. - W głowę? - Tak, ale bylibyśmy wdzięczni, gdyby na razie mógł pan to zachować dla siebie. Przytaknął, odrętwiały. - Dziękuję. Nie powiem jej, że w głowę. Vito patrzył na mężczyznę, który odszedł na bok i zadzwonił do żony. Poczuł ściskanie w gardle, gdy ramiona Webbera zaczęły się trząść. - Kurwa mać - szepnął wściekle, słysząc za sobą Nicka. - Chcę go dorwać. I to bardzo. - Wiem. Charles i Carlos kazali nam tu poczekać, aż załatwią nakaz. Spróbują zająć całą dokumentację ORO. Gdzieś za nimi trzasnęły drzwiczki samochodu. Vito i Nick się odwrócili. Z taksówki wysiadł jakiś mężczyzna o ponurej, zdeterminowanej twarzy. - Wy jesteście tymi śledczymi z Filadelfii? - Tak - odparł Nick. - A kto pyta? Mężczyzna stanął przed nimi z rękami w kieszeniach płaszcza.

- Nazywam się Tony England. Jeszcze dwa dni temu pracowałem w ORO. Derek Harrington był moim szefem. - Co się stało? - spytał Nick. - Odszedłem. Derek został zmuszony przez Jagera do robienia rzeczy, których nie pochwalał. Których i ja nie pochwalałem. Nie mogłem stać bezradnie i patrzeć, jak Jager wszystko niszczy. - Skąd pan wiedział, że tu jesteśmy? - spytał Vito. - ORo to mała firma. Wszyscy wiedzieli o waszej wizycie trzydzieści sekund po waszym wyjściu. Zadzwonił do mnie stary przyjaciel, powiedział, że pytaliście o Dereka. Przyjechałem od razu, ale was już nie było. - England spojrzał na Webbera, który skończył rozmawiać przez telefon, ale wciąż stał plecami do nich, płacząc cicho. - A to kto? Vito spojrzał na Nicka, który kiwnął głową. Vito wyciągnął zdjęcie. - Ojciec tego chłopca. Ma na imię Zachary. Nie żyje. Chuda twarz Englanda pobladła jak ściana. - Cholera. Cholera jasna. To jest… - Wpatrywał się przerażony w zdjęcie. - Boże drogi, co myśmy zrobili? - Czy pan wie, kto narysował tego chłopaka w grze, panie England? spytał cicho Nick. England zmrużył oczy. - Frasier Lewis. Mam nadzieję, że usmażycie mu tyłek i że zgnije w piekle.

19 Filadelfia, czwartek, 18 stycznia, godz. 17.15 W ogóle się nie zmieniła, pomyślał Daniel, gdy Susannah wyszła przez obrotowe drzwi dworca kolejowego. Drobna i krucha. Mężczyźni w ich rodzinie byli potężni, kobiety maleńkie. „Potrzebowałam wtedy, żebyś mnie chronił”. Wierzył, że ją chroni. Ale widocznie nie tak, jak należało. Wysiadł z wynajętego au-ta i stał, czekając, aż go zauważy. Zwolniła kroku, i nawet z tej odległości dostrzegł, że jest spięta. Obszedł samochód i otworzył drzwiczki. Zatrzymała się przed nim i spojrzała mu w twarz. Widać było, że płakała. - Więc wiesz - mruknął. - Mój szef zadzwonił do mnie na komórkę, kiedy byłam już w pociągu. - A mój zadzwonił do mnie. Skontaktowała się z nim porucznik Liz Sawyer. Mam tu adres jej biura. - Westchnął. - Spóźniłem się. - Ale wiesz coś, co pomoże znaleźć sprawcę? Wzruszył ramionami. - Albo zniszczy nas oboje. Wsiadaj. Usiadł za kierownicą i włożył kluczyk do stacyjki, ale ona położyła dłoń na jego dłoni. Jej szare oczy były szeroko otwarte, płonął w nich gniew. - Powiedz mi. Skinął głową. - Dobrze. - Dał jej kopertę, która czekała na niego w skrytce. Susannah wysunęła zawartość na kolana. Zachłysnęła się, a potem powoli, mechanicznie, obejrzała każdą stronę. - O mój Boże. - Wreszcie spojrzała na niego. - Wiedziałeś o nich? - Tak. - Zapalił silnik. - „Wiem, co zrobił twój syn” - zacytował cicho. Teraz ty też wiesz. Czwartek, 18 stycznia, godz. 17.45 Sophie stała na środku magazynu, trzymając się pod boki. Od telefonu porucznik Sawyer zdążyła rozpakować tuzin skrzyń. Szukała sobie zajęcia,

żeby nie rozmyślać o tym, że Kyle i Clint nie żyją. To, że byli powiązani z mordercą, nie ulegało wątpliwości. Zostali zabici z tej samej broni, co jedna z dziewięciu ofiar, które znalazła na polu. Kiedy rano do muzeum odwiózł ją uzbrojony policjant, to, że morderca o niej wie, było tylko przypuszczeniem. Teraz jest więcej niż przypuszczeniem, ale wciąż nie-stwierdzonym faktem. Ale jakkolwiek by żonglowała niuansami, starannie dobierając słowa, wciąż było to cholernie przerażające. Wynajdywała sobie więc zajęcia, dopóki Liz nie znajdzie jakiejś zbrojnej obstawy, która zawiezie ją na komisariat. Do Vita. Miała nadzieję, że udało mu się coś osiągnąć. Dziś pragnęła tego bardziej niż kiedykolwiek. - Sophie. Z cichym okrzykiem obróciła się na pięcie, przyciskając dłoń do serca. W cieniu znów stał Theo Czwarty. W ręku trzymał siekierę, tak swobodnie, jakby to było piór-ko. Kontrolując oddech, pokonała chęć, by cofnąć się o krok. By uciec z krzykiem. Z wrzaskiem. Zamknęła oczy i opanowała się. Kiedy je otworzyła, on wciąż jej się przyglądał, z twarzą bez wyrazu. - Czego chcesz? - Tata powiedział, że potrzebujesz pomocy przy otwieraniu skrzyń. Nie mogłem znaleźć łomu, którego używałaś wczoraj, więc przyniosłem to. Pokazał siekierę. - To które skrzynie? Wypuściła powietrze tak cicho, jak się dało. Do cholery, weź się w garść, Sophie. Zaczynała widzieć nieistniejące zagrożenia. - Te tutaj. Zdaje się, że to eksponaty z wypraw Teda Pierwszego do południowo-wschodniej Azji. Myślę o wystawie na temat zimnej wojny i komunizmu, i chciałam dołożyć artefakty z Półwyspu Koreańskiego i Wietnamu. Theo Czwarty wyszedł z cienia. W jego oczach widać było dziwne rozbawienie. - Teda Pierwszego? Sophie zapłonęły policzki. - Przepraszam. Tak nazywam w myślach wszystkich Theodorów z waszej rodziny. - Myślałem, że chcesz zrobić ekspozycję interaktywną. Wykopaliska. - To też, ale ten magazyn jest wystarczająco duży na trzy albo cztery

ekspozycje. Myślę, że ta wystawa o zimnej wojnie bardziej poruszy ludzi. No, wiesz. To historia najnowsza. Theo nie powiedział nic więcej. Pozrywał wieka ze skrzyń, jakby były z tektury, a nie z solidnego drewna. - Proszę. Gotowe. - I wyszedł równie cicho, jak przyszedł. Sophie zadrżała. Ten chłopak jest albo bardzo mądry, albo zwyczajnie dziwny. Jak bardzo „dziwny” może być? Co ona w ogóle o nim wie, czy nawet o Tedzie? Wyśmiała samą siebie. - Weź się w garść, Sophie - powiedziała na głos. Zresztą, i tak była pora się zbierać. Liz zapowiadała, że jej obstawa będzie w muzeum o szóstej. Brakowało paru minut. Zamknęła magazyn i stanęła przy szklanych drzwiach frontowych. Roześmiała się, kiedy Jen McFain podeszła z szerokim uśmiechem. - Dobranoc, Darło! - zawołała Sophie i otworzyła drzwi. - Więc ty jesteś moim go-rylem? - zapytała, patrząc w dół, na Jen. Jen zadarła głowę. - Zgadza się, Xeno. Masz coś przeciwko temu? Sophie zapięła kurtkę, nie mogąc przestać się śmiać. - Trochę głupio to wygląda. To ja powinnam ochraniać ciebie. Jen odchyliła połę kurtki. - Dziewięć milimetrów dodaje sporo wzrostu, Xeno. - Przestań mnie tak nazywać - poprosiła Sophie, wsiadając do auta Jen. Odczekała, aż Jen też wsiądzie i zapnie pas. - „Wasza wysokość” w zupełności wystarczy. Jen się roześmiała. - No, to jedziemy, Wasza Wysokość. Królewicz czeka. Sophie nie zdołała powstrzymać uśmiechu, który oblał światłem jej twarz. - Vito wrócił? Uśmiech Jen zmienił się w ponury grymas. - Tak, wrócili. - Co się stało? - Dwaj faceci, których szukali, zaginęli, ale udało im się zidentyfikować

kolejne ciało z cmentarza. I znaleźli kogoś, kto wie, kim jest ten sukinsyn, który to wszystko zaczął. Czwartek, 18 stycznia, godz. 18.25 - Tino. - Vito uścisnął krótko rękę brata. - Dzięki jeszcze raz. - Nie ma za co. Wskóraliście coś z portretem starszego pana z baru? Vito pokręcił głową. - Nawet jeszcze nie widziałem tego rysunku. Nick i ja przed kwadransem wróciliśmy z Nowego Jorku. - Tu masz jeszcze jedną wersję. Pojechałem do domu i popracowałem nad tym jeszcze trochę, pocieniowałem, poszrafowałem. Wygląda trochę lepiej niż ten szkic na szybko, który rano zrobiłem dla waszej porucznik. Vito patrzył na mężczyznę, który spotkał się z Gregiem we wtorek po południu. - Rany, on jest naprawdę stary. Przygarbiony. Trudno w to uwierzyć. - Tak go widziała ta kelnerka, ale wiesz, jak trafne bywają rysopisy naocznych świadków. - No tak. Cóż, wolałbym, żeby jej opis był trafny. Ale być może ja mam coś lepszego. Przywiozłem z Nowego Jorku faceta, który zna autora cutscenek z gry. Czeka w sali odpraw. Miałem nadzieję, że będziesz mógł… Tino uśmiechnął się szeroko. - Idziemy. Vito zaprowadził go do sali, w której czekał Nick z Tonym Engländern. - Tony, to jest mój brat, Tino. Nasz rysownik. - Ja sam jestem rysownikiem - wyznał sfrustrowany Tony. - Ale nie potrafię wykrzesać z pamięci nic ponad to. - Wskazał kartkę leżącą na stole. Mózg mi zdrętwiał, czy co. Był to prosty szkic, który mógł przedstawiać praktycznie każdego. Na dodatek wyglądał jak kreskówka, co przypomniało Vitowi uwagę Brenta na temat umiejętności Harringtona - kreskówkowe postacie i bajeranckie smoki. Van Zandt ściągnął kogoś bieglejszego od siebie do tworzenia fizyki gier. Może wybrał tego Frasiera Lewisa, bo Lewis lepiej rysował twarze niż Harrington i England.

Tino otworzył szkicownik. - Czasem trzeba to powiedzieć komuś innemu. Vito zostawił ich z Nickiem i wrócił do swojego biurka. Wchodząc do sali, zobaczył, że Jen i Sophie już przyjechały. Jen poszła do gabinetu Liz, a Sophie stała przy jego biurku, odwrócona do niego plecami. Z sercem łomoczącym jak u nastolatka przyspieszył kroku, zamierzając zrobić jej niespodziankę całusem w tę jej długą szyję. Wiedział już, że to lubi. W ciągu dwóch nocy odkrył wiele miejsc, w które lubi być całowana. Podskoczyła, kiedy dotknął wargami jej skóry, ale natychmiast oparła się o niego, topniejąc jak ciepły miód. - Wszystko dobrze? - mruknął. - Tak. Byłam grzeczna, pilnowałam się swoich ochroniarzy. Nawet tej Calineczki. Wskazała Jen. Vito się roześmiał. - Jen jest mała, ale waleczna. - Odsunął się od niej niechętnie. - Poczekaj tutaj. Mu-szę chwilę pogadać z Liz, ale zaraz wracam. - Zdążył zrobić kilka kroków, kiedy go zawołała. Jej głos brzmiał dziwnie. - Vito, kto to jest? - Trzymała w ręku zrobiony przez Tina szkic starszego mężczyzny. Przerażenie szarpnęło mu trzewia. - Dlaczego pytasz? Jego przerażenie udzieliło się i jej. - Bo go widziałam. Kto to jest? Jen, która stała w drzwiach gabinetu Liz, odwróciła się, słysząc panikę w głosie Sophie. Sekundę później Liz stała już obok Jen, obserwując scenę z niepokojem w oczach. - Uważamy, że to człowiek, który we wtorek spotkał się z Gregiem Sandersem powiedziała powoli. Sophie klapnęła na krzesło przy biurku Vita. - O Boże - szepnęła. Vito kucnął przed nią. - Gdzie widziałaś tego człowieka, Sophie? Uniosła na niego przerażone oczy, i krew ścięła mu się w żyłach. - W moim muzeum. Był u Albrighta. Zaczepił mnie i pytał o prywatne

przedstawienia. - Zacisnęła usta. - Vito, on był tak blisko mnie, jak ty teraz. Oddychaj. Myśl. Ujął jej dłonie. Były zimne jak lód. - Kiedy, Sophie? - Wczoraj, kiedy skończyłam wikińską wycieczkę. - Zamknęła oczy. -Coś mnie tknęło, wydał mi się jakiś dziwny. Ale to wyśmiałam. To był tylko starszy pan. Otworzyła oczy. - Vito, boję się. Przedtem byłam zdenerwowana. Teraz jestem przerażona. Vito też był. - Masz nie schodzić mi z oczu - powiedział ochryple. - Ani na sekundę. Kiwnęła niepewnie głową. - Dobrze. - Vito. Vito odwrócił się i zobaczył Tina wbiegającego do sali. Trzymał przed sobą szkicownik tak, by Vito mógł zobaczyć, co narysował. - Vito, Frasier Lewis to ten staruszek. Kelnerka opisała dokładnie takie ^ame oczy. Vito skinął głową. Czuł się, jakby coś wyssało mu całe powietrze z płuc. - Wiem. - Odsunął się na bok, odsłaniając Sophie, która wciąż siedziała za nim. — To jest Sophie. Starszy pan odwiedził ją wczoraj w muzeum. Tino spojrzał na niego przerażony. - Cholera, Vito. - No, właśnie - mruknął Vito i spojrzał na Liz. - Masz jeszcze coś na1 dokładkę? Liz pokręciła ponuro głową. - Moje serce chyba nie zniosłoby więcej takich rewelacji. - Gdzie jest Tony England? - spytał Vito brata. - Właśnie schodzi na dół z Nickiem. Nick ma mu złapać taksówkę na dworzec. Liz przysiadła na brzegu biurka Nicka. - Zwołajmy zespół, Vito. Musimy podsumować parę spraw. Ale najpierw niech wszyscy wezmą głęboki oddech. Sophie jest bezpieczna i znamy już twarz naszego mordercy. To o wiele więcej, niż mieliśmy rano. Przez pełną minutę wszyscy robili, o co prosiła - oddychali głęboko i się koncen-trowali. Ale nagle coś znów zburzyło spokój. - Przepraszam, szukam porucznik Liz Sawyer.

W drzwiach stała dwójka ludzi. Ona miała metr pięćdziesiąt pięć i czarne włosy. On z metr dziewięćdziesiąt i był blondynem. Mówił mężczyzna. Liz uniosła rękę. - To ja. - Agent Daniel Vartanian z Biura Śledczego Stanu Georgia. A to moja siostra, Susannah Vartanian z nowojorskiego Biura Prokuratora Okręgowego. Zdaje się, że macie naszych rodziców. I chyba wiemy, kto ich zabił. Zapanowała cisza. W końcu Liz westchnęła. - Masz swoją dokładkę. Czwartek. 18 stycznia, godz. 19.00 Gdy przyszedł do eleganckiej restauracji hotelowej serwującej owoce morza, Van Zandt już siedział przy stoliku. - Frasier, proszę, przyłącz się. Chcesz wina? Amoże trochę homara? Jest naprawdę przepyszny. - Nie, jestem zajęty, VZ. Pracuję nad twoją nową Królową i chciałbym do tego wrócić. Usta Van Zandta wykrzywił dziwny uśmiech. - Interesujące. Powiedz mi, skąd ty właściwie czerpiesz inspirację? Gdyby miał włosy na głowie, stanęłyby mu dęba. - Czemu pytasz? - Cóż, zastanawiałem się nad niezwykłym realizmem twoich dzieł. I jestem ciekaw, czy wzorowałeś na kimś swoje postacie? Może na żywych modelach? Frasier usiadł wygodniej i spojrzał na Van Zandta, mrużąc oczy. - Nie. A co? - Bo tak sobie myślałem, że gdybyś korzystał z modeli, byłoby straszną głupotą wybierać twarze miejscowych ludzi. Że naprawdę mądry człowiek pojechałby gdzie indziej. Do Bangkoku czy Amsterdamu. W miejsce inne kulturowo. W Amsterdamie, w Dzielnicy Czerwonych Latarni jest naprawdę ciekawa klientela. Artysta mógłby tam wybierać i przebierać w modelach, za którymi nikt by nie tęsknił. Frasier zaczerpnął powietrza. - Jager, jeśli masz coś do powiedzenia, to po prostu wal. Van Zandt

zamrugał szybko. - Wal? Ależ, Frasierze, to takie… prowincjonalne. No, ale dobrze. - Podał mu nad stołem dużą kopertę. - Kopie, oczywiście - zaznaczył. Były to zdjęcia. Pierwsze przedstawiało Zachary’ego Webbera. - Derek ci to dał. On jest nienormalny. - Być może. Oglądaj dalej. Zaciskając zęby, spojrzał na kolejne z pliku zdjęć i znieruchomiał. Patrzyła na niego Claire Reynolds. Van Zandt wie. Van Zandt napił się wina. - Podobieństwo jest niezwykłe, przyznasz. - Czego chcesz? Van Zandt się roześmiał. - Oglądaj dalej. Na widok następnego zdjęcia jego serce zabiło jak szalone, ale z wściekłości. - Ty sukinsynu. Van Zandt uśmiechnął się nieprzyjemnie, bardzo z siebie zadowolony. - Wiem. Tak naprawdę to chciałem tylko obserwować Dereka. Gdyby zamierzał pójść na policję… w twojej sprawie… mój szef ochrony spróbowałby go od tego odwieść. Wyobraź sobie moje zaskoczenie, kiedy zobaczyłem to. To był on z Derekiem. Był przebrany za staruszka, ale stał prosto. Na zdjęciu nie było tego widać, ale jego pistolet był przyciśnięty do pleców Dereka. Starannie schował zdjęcia do koperty. - Powtarzam pytanie. Czego chcesz? - Zanim umrzesz. - Nie przyszedłem tu sam, Frasier. Mój szef ochrony siedzi przy jednym ze stolików, tam dalej, gotów wezwać policję. Frasier sapnął głośno, coraz bardziej zdenerwowany. - Cze…go… chcesz? Van Zandt zacisnął szczęki. - Chcę więcej tego, co mi dawałeś do tej pory. Ale to ma być niewykrywalne. Przewrócił oczami. - Jaki idiota zabija ludzi, których można zidentyfikować? - Wyciągnął z kieszeni płaszcza mniejszą kopertę. - Tu jest czek na okaziciela i bilet na samolot do Amsterdamu na jutrzejsze popołudnie, i Bądź w tym samolocie. A kiedy już tam dolecisz, zmienisz twarze wszystkich postaci w

Inkwizytorze, albo nasza umowa prze-staje obowiązywać. - Pokręcił głową, teraz już wściekły. - Jesteś aż tak arogancki? Wierzyłeś, że nikt cię nie znajdzie? Przez swoją głupotę wystawiłeś na niebezpieczeństwo wszystko, co posiadam. Więc to napraw. - Opróżnił kieliszek i trzasnął nim o stół. -Oto… czego… chcę. Frasier musiał się roześmiać, choć gotował się z wściekłości. - Naprawdę polubiłbyś mojego ojca, Jager. Van Zandt nawet się nie uśmiechnął. - A więc umowa stoi? - Jasne. Gdzie mam podpisać? Czwartek, 18 stycznia, godz. 19.35 - Proszę, siadajcie państwo. - Vito Ciccotelli wskazał duży stół w sali odpraw. Daniel szybko przeliczył obecnych. Sześć osób. Ciccotelli zamknął drzwi i wysunął krzesło dla Susannah, która wciąż trzęsła się jak osika. Daniel zaproponował, że sam dokona identyfikacji rodziców, ale Susannah uparła się, że będzie przy nim, i była. Patolożka wróciła z nimi z kostnicy i siedziała teraz przy końcu stołu, obok wysokiej blondynki, którą Ciccotelli przedstawił jako konsultantkę, doktor Sophie Johannsen. - Potrzebujecie państwo więcej czasu? - spytał partner Ciccotellego, Nick Lawrence. - Nie - mruknęła Susannah. - Miejmy to z głowy. - Więc słuchamy pana, agencie Vartanian - powiedział Ciccotelli. - Co pan wie? - Nie widziałem rodziców od lat. Nasza rodzina jest… była… skłócona. - Czy oprócz państwa jest jeszcze ktoś? - zapytała Sawyer. - Teraz jesteśmy tylko Susannah i ja. Nie rozmawialiśmy ze sobą od dłuższego czasu, aż do zeszłego tygodnia. Zadzwonił do mnie szeryf z rodzinnego miasta, powiedział, że rodzice wyjechali w podróż, ale nie wrócili. Potem odezwał się onkolog matki i spytał, dlaczego opuściła kilka wizyt. Dopiero wtedy moja siostra i ja dowiedzieliśmy się, że miała raka. - Fatalna sprawa, nie chciałbym się dowiedzieć w taki sposób - mruknął Nick. On będzie grał dobrego glinę, pomyślał Daniel. - Fakt. Tak czy inaczej, przeszukałem z szeryfem dom. Rodzice zamknęli

go i zabrali wszystkie walizki. W biurku ojca znalazłem broszury atrakcji turystycznych na Zachodzie. Pomyślałem, że to ostatnia podróż mojej matki przed śmiercią. - Spróbował odpędzić obraz matki na stalowym stole w kostnicy. Susannah ścisnęła jego dłoń. - Potrzebuje pan chwili przerwy? - spytała troskliwie Jen McFain. - Nie. Mieliśmy już wyjść z szeryfem, kiedy zorientowałem się, że komputer ojca jest włączony, a wręcz w tamtej chwili zdalnie przez kogoś obsługiwany. - Obserwował Ciccotellego i dostrzegł wreszcie błysk zainteresowania w jego czarnych oczach. - Dlaczego wtedy nie zgłosił pan, że zaginęli? - naciskała Sawyer. - Niewiele mi brakowało. Ale szeryf pomyślał, że moja matka ma prawo do pry-watności, a wyglądało na to, że naprawdę wyjechali na wakacje. - Ten zdalnie sterowany komputer pana nie zaniepokoił? - chciał wiedzieć Nick. - Wtedy nieszczególnie. Mój ojciec znał się na komputerach. Lubił się bawić sie-ciami, płytami głównymi i takimi tam. Więc… wziąłem urlop. Chciałem znaleźć matkę, sprawdzić, czy czegoś jej potrzeba. - Przełknął ślinę. - Żeby ją jeszcze zobaczyć. Opowiedział im o swoich poszukiwaniach, kończąc na hotelowym sejfie i biurze depozytów. Nie wspomniał tylko o kopercie, którą zostawiła dla niego matka. Nje był pewien, czy przeszłoby mu to przez gardło. - Zrozumiałem, że muszę zgłosić, że byli szantażowani. Susannah przyznała mi ra-cję. No, i jesteśmy. - Więc kiedy pański ojciec ostatni raz pobrał pieniądze z konta? - drążyła Sawyer. - Szesnastego listopada. Ciccotelli zanotował to. - Co pan zrobił, kiedy dotarł pan do biura depozytów? - Więcej niż mi było wolno, mniej niż chciałem. Pomyślałem, że gdybym wiedział, kto jest tym szantażystą… Zapytałem chłopaka z obsługi, kto wynajął tę skrytkę. Naj-chętniej poprosiłbym też o zawartość, ale wiedziałem, że i tak posunąłem się za daleko. Ciccotelli machnął niecierpliwie ręką. - Mam panu zagrać na werblu, agencie Vartanian? - Skrytka była wynajęta na nazwisko Claire Reynolds. To ta kobieta szantażowała moich rodziców i prawdopodobnie ich zabiła. Tylko tyle wiem.

Tym1 razem w oczach Ciccotellego pojawiło się coś więcej niż błysk. Mrugnął raz, odchylił się na krześle i spojrzał na swojego partnera, a potem na szefową. Wszyscy przy stole wyglądali na osłupiałych. - To jakiś kanał - mruknął Nick Lawrence. Przez chwilę Ciccotelli nic nie mówił, po czym znów spojrzał na przełożoną. Sawyer wzruszyła ramionami. - Ty decydujesz, Vito - powiedziała. - Sprawdziłam ich, kiedy byliście w kostnicy. Oboje są tymi, za kogo się podają. Ja bym włączyła ich do sprawy. Daniel obrzucił wszystkie twarze badawczym spojrzeniem. - Co? Co się tutaj dzieje? Ciccotelli ściągnął brwi. - No więc, jest mały problem z Claire Reynolds. Susannah zesztywniała. - Dlaczego? Szantażowała naszych rodziców, a teraz oni nie żyją. Co was po-wstrzymuje przed znalezieniem jej i zatrzymaniem? - Znalezienie jej to nie problem. Problematyczne jest aresztowanie jej za morderstwo waszych rodziców - wyjaśnił Ciccotelli. - Ona nie żyje. I to od ponad roku. Daniel spojrzał osłupiały na Susannah i pokręcił głową. - To niemożliwe. Przez cały ostatni rok szantażowała ojca. Chłopak w biurze depozytów powiedział, że zapłaciła rachunek na czas, w zeszłym miesiącu. Gotówką. Ciccotelli westchnął. - Ktokolwiek zapłacił ten rachunek, to nie była Claire Reynolds. Nie wiecie, kto jeszcze mógł szantażować waszego ojca? Susannah pokręciła głową. - Nie. Ja nic nie wiem. - A wiecie, jak to możliwe albo dlaczego? - spytał łagodnie Lawrence. Daniel w milczeniu pokręcił głową. Ale to nie była prawda. Przecież wiedział. Sprawa była tak fatalna, że prześladowała go przez całe życie. Więc zachował ją dla siebie. Poza tym wiedział, że Ciccotelli nie mówi im wszystkiego, i dopóki nie powie a może nawet wtedy - Daniel nie miał zamiaru ujawniać największej plamy w życiory-sie ojca. A przez niego i w moim. Ciccotelli wyjął z teczki rysunek i przesunął go po stole w ich stronę.

- Rozpoznajecie tego człowieka? Daniel wpatrzył się w portret. Mężczyzna miał kanciastą twarz, kwadratową szczękę, wydatne kości policzkowe. Jego nos był ostry jak brzytwa, podbródek bezczelnie wysunięty. Ale na widok jego oczu Daniel zadrżał. Były zimne jak lód, a rysownik tchnął w nie okrucieństwo, które Daniel znał aż za dobrze po latach służby. Ale było w nich też coś znajomego, co kazało mu się zastanowić. Zawartość skrytki przywołała wszystkie duchy przeszłości. Ale wciąż były to tylko duchy. A ten mężczyzna był rze-czywisty, zamordował ich rodziców i zostawił, by zgnili w nieoznako-wanym grobie. - Nie - odezwał się w końcu. - Ja nie rozpoznaję. Przykro mi. Suze? - Nie - powtórzyła jak echo. - Bardzo bym chciała, ale nic z tego. - Powinni posłuchać nagrania - postanowił Nick. - Może rozpoznają głos. - Dobrze, ale tylko pierwszej części. Jen - rzucił Ciccotelli. McFain otworzyła laptopa. - Ta część jest dosyć cicha, więc musicie się wsłuchać. „Krzycz sobie, ile chcesz”. Danielowi krew ścięła się w żyłach, a serce zamarło. Znów zapatrzył się w szkic. Na oczy tego człowieka. I już wiedział. Ale to przecież niemożliwe. Ręka Susannah zwiotczała, ale słyszał jej ciężki oddech i zrozumiał, że ona też wie. „Nikt cię nie usłyszy. Nikt cię nie uratuje. Zabiłem ich wszystkich”. Zamknął oczy, kurczowo czepiając się zaprzeczenia. - To niemożliwe - wyszeptał. Bo on nie żyje. Pochowali go, na litość boską. „Im wszystkim zdawało się, że cierpieli, ale ich cierpienie jest niczym w porównaniu z tym, co zrobię tobie”. Ale to on. Boże święty. Żółć podeszła mu do gardła. - Dość - syknęła Susannah. - Proszę to wyłączyć. Jen McFain natychmiast usłuchała i Daniel poczuł, że wszyscy ich obserwują. W sa-li zrobiło się nagle za gorąco, krawat stał się za ciasny. - Nie skłamaliśmy - powiedział ochryple Daniel. - Zostaliśmy tylko my dwoje. Ale mieliśmy brata. Który umarł. Pochowaliśmy go w rodzinnym grobie na przykościel-nym cmentarzu. - Miał na imię Simon - szepnęła Susannah. W jej drżącym głosie słychać było przerażenie.

- Nie żyje od dwunastu lat. Ale to był jego głos. I to są jego oczy. Daniel spojrzał w ciemne oczy Ciccotellego i mówił, choć zgroza ściskała mu gardło: Jeśli to nagranie to rzeczywiście Simon, to macie do czynienia z potworem. Jest zdolny praktycznie do wszystkiego. - Wiemy - powiedział Ciccotelli. - Wiemy. Czwartek, 18 stycznia, godz. 20.05 Vito przeciągnął dłońmi po twarzy, czując, jak drapie go zarost. Daniel Vartanian opowiedział im o śmierci brata w wypadku i pożarze samochodu, i o pogrzebie, który nastąpił potem. Opowiedział, że jego brat był okrutnikiem, który czerpał przyjemność z dręczenia zwierząt, a przy tym zdolnym uczniem o licznych talentach, od sztuki, lite-ratury i historii, po nauki ścisłe i informatykę. Simon Vartanian był poniekąd współczesnym człowiekiem renesansu. Ale ta wiedza nie przybliżała ich do schwytania tego potwora. - Zdaje się, że mamy więcej nowych pytań niż odpowiedzi - mruknął Vito. - Ale teraz znamy jego prawdziwe nazwisko - zauważył Nick. - I jego twarz. - Przedtem wyglądał inaczej - stwierdził Daniel. - Ale oczy są te same - dodała jego siostra, wciąż wpatrując się w rysunek Tina. Na jej twarzy malował się ból pomieszany ze zgrozą i smutkiem. Vito schował rysunek do teczki. - Będziemy musieli ekshumować zwłoki, które zostały pochowane w waszym rodzinnym grobie. Daniel skinął głową. - Wiem. Część mnie wcale nie chce wiedzieć, kto tam leży. Ojciec zajął się wszystkim, kiedy Simon „zginął”. Zidentyfikował ciało, kupił trumnę, kazał przygotować Simona i przywiózł go do domu, żeby go pochować. - Podczas pogrzebu trumna nie była otwierana - dodała Susannah Vartanian. Była niepokojąco blada, ale siedziała na krześle prosto, z zacięta miną, jakby spodziewała się, że kolejny cios uderzy bezpośrednio w nią. Vito był ciekaw, co takiego wie tych dwoje, czego mu nie mówią. - To normalne, kiedy ciało jest okaleczone - powiedziała Katherine. - To

był wypadek i zapewne ciało było spalone. Nawet gdybyście j6 widzieli, nie da się stwierdzić, czy rozpoznalibyście, że to nie jest wasz brat. Daniel wykrzywił usta w niewesołym uśmiechu. - Dziękuję. Ale nie niepokoi mnie ciało, które tam znajdziemy. Nie o nie chodzi. Nick wytrzeszczył oczy. - Pan się boi, że trumna okaże się pusta. Że wasz ojciec wiedział, że wasz brat naprawdę wcale nie zginął. Daniel tylko uniósł brwi. Jego siostra zesztywniała. To był cios, którego się spodziewała, pomyślał Vito. - Dlaczego wasz ojciec miałby sfingować jego pogrzeb? - spytała Jen. Daniel uśmiechnął się z goryczą. - Ojciec miał w zwyczaju sprzątać po Simonie. Vito otworzył usta, by pytać dalej, ale w tej chwili Thomas Scarborough’ chrząknął cicho. - Mówił pan, że wasza rodzina była skłócona - zagaił. - Dlaczego? Daniel spojrzał na siostrę, szukając wsparcia, rady. A może nawet przyzwolenia, pomyślał Vito. Skinienie głowy Susannah było ledwie dostrzegalne. - Powiedz im - mruknęła. - Na litość boską, powiedz im wszystko. Już wystarczająco długo milczeliśmy. Czwartek, 18 stycznia, godz. 20.15 Van Zandt myślał, że jest taki sprytny, polecając swojemu ochroniarzowi, by śledził go po wyjściu z restauracji. Oczywiście nie można dopuścić, by VZ poznał jego prawdziwy adres. Wtedy Holender miałby na niego jeszcze jednego haka. Żeby robić mi zdjęcia… Van Zandt ma cholerny tupet. Choć na swój sposób to ironia losu. Kto mieczem wojuje… Ochroniarz Van Zandta zaparkował w bocznej uliczce i siedział w samochodzie, wlepiając gały w drzwi chińskiej restauracji. Spodziewał się, że on wróci do swojego auta tą samą drogą. Ale on zaszedł go od tyłu i zapukał w okno kierowcy. Człowiek Van Zandta odwrócił się, przestraszony, i

natychmiast się uspokoił. Opuścił szybę. - Czego chcesz, kolego? - zapytał agresywnie. On tylko się uśmiechnął. - Nie chcę panu przeszkadzać, ale moja fundacja sprzedaje kalendarze… \ - Nie. Nie jestem zainteresowany. - Facet zaczął zamykać okienko, ale spóźnił się o sekundę. Jego nóż znalazł drogę do gardła mężczyzny i teraz ochroniarz Van Zandta krwawił jak zarżnięta świnia. Jego źrenice rozszerzyły się, powieki zatrzepotały. Po chwili oczy zgasły, pozwalając mu napawać się jeszcze jedną chwilą śmierci. - Nie szkodzi - mruknął. - To i tak był zeszłoroczny kalendarz. Zostawiwszy nóż, opuścił uliczkę i ruszył do samochodu zaparkowanego wygodnie tuż przed frontowy-mi drzwiami restauracji. Z łatwością szedł chodnikiem, lawirując między tymi wszystkimi nieszczęśnikami, którzy musieli szukać miejsc parkingowych kilka przecznic dalej. Jeszcze jedna zaleta… środka transportu, z którego korzystał w tej chwili. Był grubo poniżej linii wzroku każdego potencjalnego świadka, który zostanie spy-tany, czy widział coś podejrzanego w związku z martwym mężczyzną, którego niedługo znajdą w uliczce. Jeśli ktokolwiek w ogóle zdoła mnie opisać, to tylko bardzo ogólnie. Ale nie musiał się o to martwić. Kiedy poruszał się w ten sposób, rzadko ktokolwiek spoglądał mu w oczy. W ułomności jest coś takiego, co każe ludziom odwracać wzrok. Dzięki temu mógł się poruszać swobodnie, gdzie tylko chciał. Czwartek, 18 stycznia, godz. 2030 Daniel długo wpatrywał się we własne dłonie, nim wreszcie się odezwał. - Simon zawsze był okrutnym draniem. Kiedyś powstrzymałem go przed utopie-niem kota i wściekł się. Próbowałem dać mu nauczkę, ale sprał mnie na krwawą mia-zgę. Miał dziesięć lat. Katherine nie kryła zdziwienia. - W wieku dziesięciu lat był w stanie pana pokonać? Pan jest potężnym mężczyzną, agencie Vartanian. - Simon jest większy - wtrąciła Susannah, o wiele za cicho. Daniel spojrzał na nią z bólem i tłumioną furią w oczach. Ale mówił dalej: - Mijał czas, a Simon robił się coraz gorszy. Ojciec został sędzią. Zabawy Simona były zagrożeniem dla jego kariery, więc tato korzystał z

wpływów i tuszował wszystko. Zdziwilibyście się, czego ludzie są skłonni nie widzieć za parę dolców. Kiedy Simon skończył osiemnaście lat, uciekł. Wtedy dowiedzieliśmy się o wypadku. - I pochowaliśmy go - dodała Susannah. - I pochowaliśmy go - powtórzył Daniel z westchnieniem. - Ja przeprowadziłem się do Atlanty i zostałem gliną, ale wtedy przyjeżdżałem jeszcze dp, domu. Ostatni raz widziałem rodziców, kiedy przyjechałem ich odwiedzić na któ^ reś Boże Narodzenie. Umilkł na długą chwilę i się przygarbił. - Kiedy wszed łem do domu, zobaczyłem, że matka płacze. Nie zdarzało się to często. Ostatnio na pogrzebie Simona. Ale tego dnia znalazła rysunki. Rysunki Simona. - Torturowanych zwierząt? - spytał Scarborough. - Też. Ale głównie ludzi. Wycinał zdjęcia z czasopism z brutalną porno»*, grafìa. I wzorował się na nich, rysując. Był. utalentowanym artystą, ale jeg sztuka zawsze była mroczna. Na ścianie w sypialni miał reprodukcje takie’ mrocznych obrazów. - Na przykład? - naciskał Vito. Daniel zmarszczył brwi. - Nie pamiętam. - Spojrzał na Susannah. - Na pewno Krzyk. - Munch - powiedziała. - Lubił też Boscha. Miał reprodukcję Goi, teg obrazu przedstawiającego masakrę. I samobójstwo Dorothy jakiejśtam. Daniel kiwał głową. - I cytat z Warhola. „Sztuką jest wszystko, co ujdzie ci na sucho”, chyba najlepiej definiuje Simona. - Najlepiej definiowało go to, co trzymał pod łóżkiem. Daniel spojrzał na nią z niedowierzaniem. - Widziałaś te zdjęcia? Pokręciła głową. - Zdjęć nie. Nie miałam pojęcia, gdzie je trzymał. - Więc co, pani Vartanian? - spytał surowo Vito. - Co było pod łóżkiem? - Jego własne kopie obrazów seryjnych morderców. Clownów Johna Wayne’a Gacy’ego. I innych. Simon Vartanian kopiował obrazy innych podziwianych artystów ciemnej strony. Teraz zaczął tworzyć własną sztukę. I własne ofiary. Wszyscy przy stole siedzieli w napięciu. Vito wiedział, że i oni to rozumieją. Przez chwilę obawiał się, że ktoś coś palnie. Ale nikt się nie odezwał i Vito odetchnął z ulgą. Vartanianowie wciąż nie powiedzieli wszystkiego. I dopóki tego nie

zrobią, przepływ informacji nie może być ta-ki, jak należy. - Dlaczego pani nikomu nie powiedziała, pani Vartanian? - zagadnął łagodnie Thomas Scarborough. Susannah znów wysunęła wojowniczo podbródek, ale w jej oczach był wstyd. - Daniela nie było, a ja musiałam czasem sypiać. Potem Simon zginął i obrazy zniknęły. Nie wiedziałam o zdjęciach z czasopism i tych rysunkach, o których mówi Daniel. Do dziś. - Agencie Vartanian, pańska matka znalazła te rysunki i wycinki z gazet. Więc dlaczego pokłócił się pan z ojcem? - dociekał Vito. Daniel spojrzał na siostrę. - Powiedz mu - rzuciła głucho. - Były też zdjęcia. Wycinki z gazet wyglądały na pozowane, ale zdjęcia nie. Kobiety, gwałcone kobiety… Te zdjęcia Simon też kopiował. Przez kilka chwil panowała cisza, aż w końcu przerwała ją Jen: - Dziwne, że Simon nie zabrał ich ze sobą. Gdzie pańska matka je znalazła? - W jednym z sejfów ojca. Miał ich kilka, pochowanych po domu. - Więc wasz ojciec wiedział o kolekcji Simona? - spytała Jen. - Tak. Matka spytała go o to wprost, a on przyznał się, że znalazł je w pokoju Simona po jego ucieczce. Teraz się zastanawiam, czy to nie one były przyczyną jego zniknięcia. Może ojciec wreszcie miał dość. Nigdy się tego nie dowiem. Kiedy zobaczyłem zdjęcia, powiedziałem, że musimy to zgłosić. Że kobiety z tych zdjęć padły ofiarą jakiegoś zwyrodnialca. Ojciec był oburzony. Pytał, po co to wszystko teraz wywlekać. Simon nie żyje, i tak nie można go ukarać, mówił. To by tylko przyniosło wstyd rodzinie. Jego siostra nakryła dłońmi jego dłonie. Na jej twarzy malowała się posępna akcep-tacja tego, co zaraz nastąpi. Ale Daniel nie widział jej, pogrążony we wspomnieniach. - Byłem taki wściekły. Jakby te wszystkie lata, kiedy ojciec krył Simona, nagle się skumulowały i coś we mnie pękło. Omal nie pobiliśmy się z ojcem, więc wyszedłem, żeby się przejść. Wracając, postanowiłem, że sam wezmę te zdjęcia i zaniosę na policję, ale było za późno. Znalazłem tylko popiół w kominku. Nick pokręcił głową, nie wierząc własnym uszom. - Pański ojciec… sędzia… zniszczył dowody? Daniel podniósł wzrok. Jego usta wykrzywiał szyderczy grymas.

- Tak. Wściekłem się i go uderzyłem. A on mi oddał. Trochę się poharataliśmy tamtego dnia. Wyszedłem, zarzekając się, że nigdy nie wrócę. I nie wróciłem. Aż do zeszłej niedzieli. - Co pan zrobił w sprawie zdjęć? - spytała Liz. Wzruszył ramionami. - A co miałem zrobić? Gryzłem się tym obsesyjnie przez wiele dni. Ale w końcu nie zrobiłem nic. Nie miałem dowodów. Na zdjęcia tylko zerknąłem. Nie miałem nawet pewności, czy doszło do przestępstwa, czy zdjęcia były rzeczywiste, czy pozowane. Ostatecznie było tylko moje słowo przeciw jego słowu. - Ale wasza matka też je widziała - podsunęła ostrożnie Jen. - Ona nigdy nie sprzeciwiłaby się ojcu - wyjaśniła Susannah. - To było nie do po-myślenia w naszym domu. - Sądzi pan, że właśnie tymi zdjęciami posłużyła się Claire Reynolds, by szantażować waszego ojca? - drążył Vito. - Na początku przeszło mi to przez myśl, ale nie wiedziałem, skąd miałaby o nich wiedzieć, i zastanawiałem się, czy są jeszcze jakieś inne sprawy, o których nawet nie miałem pojęcia. A musiałem wiedzieć, czym go szantażowała. Zagrożona była kariera mojej siostry. Susannah znów wysunęła podbródek. - Moja kariera sobie poradzi. Będę oceniana według moich własnych zasług. Tak jak i ty. - Wiem - odparł. - Kiedy dotarłem do biura depozytów, okazało się, że matka założyła skrytkę na moje nazwisko. Zostawiła to. - Z walizki laptopa wyjął grubą kopertę. Vito wiedział, co znajdzie w środku. Mimo to aż go zemdliło na widok zdjęć i rysunków stworzonych przez młodego Simona Vartaniana. - Pański ojciec ich nie zniszczył. Daniel się skrzywił. - Najwidoczniej nie. I nie wiem, po co je zatrzymał. Vito podał zdjęcia Liz i rozmasował kark. - Połączmy parę faktów, dobrze? Najpierw, Claire Reynolds. Skąd znała waszych rodziców? - Nie wiem - odparł Daniel. - Żadne z nas nie pamięta takiego nazwiska z Dutton. - Nie była z Dutton - wtrąciła Katherine. - Była z Atlanty. - Ojciec jeździł czasem do Atlanty - przypomniała sobie Susannah. -Był

sędzią. Jen ściągnęła brwi. - Ale to nie wyjaśnia, co w tym wszystkim robił Simon. Znał ją? - Simon był w Atlancie tylko raz, na przymiarce protezy - powiedział Daniel. Miał amputowaną nogę, a jego ortopeda przyjmował w Atlancie. - Bingo - syknęła Jen. - Claire też nie miała nogi. - Dlaczego nie powiedział nam pan tego wcześniej? - spytała Liz. Daniel zacisnął zęby. - Pół godziny temu jeszcze nawet nie podejrzewałem, że on żyje. - Przepraszam - szepnęła Liz. - To musiał być dla was szok. Oczy Daniela błysnęły gniewnie. - Sądzi pani? - rzucił sarkastycznie. Susannah ścisnęła jego dłoń. - Danielu, proszę cię. Więc Claire poznała Simona u ortopedy. Ale skąd mogła wiedzieć o ojcu? I tych zdjęciach? - Jest jeszcze kwestia, jakim sposobem Claire kontynuowała szantaż rok po swojej śmierci - przypomniał Vito. Nick się skrzywił. - To akurat mały problem. Może Simon ciągnął to dalej, kiedy ją zabił. Może chciał pieniędzy od waszych rodziców. - Ale chłopak w biurze depozytów twierdził, że rachunek zapłaciła kobieta - powiedział Daniel. - A nie możemy obejrzeć taśm ochrony. Trzymają je tylko przez miesiąc. - Wspólniczka? - zapytała Jen. Thomas pokręcił głową. - Nie pasuje do profilu psychologicznego. Byłbym zdumiony, gdyby Simon zaufał komuś na tyle, by przyjąć go do spółki. Pionek, być może. Ale nie wspólniczka. - Więc musimy się dowiedzieć, kim była ta druga kobieta - stwierdziła Liz. W mózgu Vita element układanki wskoczył na miejsce. - Claire miała dziewczynę. Doktor Pfeiffer i Barbara z biblioteki mówili, że Claire była lesbijką. Liz zmarszczyła czoło.

- I oczywiście panie z biblioteki nie znająjej nazwiska. Vito poczuł przypływ energii. Złapał drugi oddech. - Nie, ale w gazecie jest zdjęcie Claire całującej się z jakąś kobietą. Gdybyśmy znaleźli to zdjęcie… - Pewnie nie wiesz, co to była za gazeta? - prychnęła Jen. - Nie, ale zdjęcie zrobiono podczas parady gejowskiej. Claire przeprowadziła się tutaj zaledwie cztery lata temu i nie żyje od roku. Ile parad mogło się odbyć przez trzy lata? - Claire przypadkiem trafiła do tego samego ortopedy w Filadelfii? spytała Susannah. - Prawdopodobieństwo jest niewielkie, ale istnieje. - Pfeiffer rekrutował pacjentów do swoich badań nad ulepszonym mikroprocesorem w sztucznym kolanie - wyjaśnił Vito. - Może w ten sposób się poznali. Daniel skinął głową. - Jeśli Claire znała Simona z gabinetu ortopedy w Atlancie, to wiedziała, że rzeko-mo nie żyje. Na jego pogrzeb przyszło kilkoro pacjentów tego lekarza. - Musiała szantażować także Simona - podsunęła Katherine. - Dlatego ją zabił. - A ta druga kobieta kontynuowała szantaż po jej śmierci. - Nick pokręcił głową. Co za wyrachowanie. - Dlaczego teraz? - zastanawiał się Thomas Scarborough. - Kimkolwiek jest drugi szantażysta, wszystko to ciągnęło się przez rok po śmierci Claire. Dlaczego wasz ojciec czekał aż rok z przyjazdem tutaj? - Kandydował na publiczny urząd - odparł Daniel. Z jego tonu Vito wywnioskował, że agent Vartanian już przedtem sam odpowiedział sobie na to pytanie. - Jeszcze tego nie ogłosił oficjalnie. Prawdę mówiąc, w e-mailach wciąż zbywał człowieka, który namawiał go do startu w wyborach. Zapewne domyślał się, że kiedy tylko ogłosi swoją kandydaturę, szantażysta podniesie stawkę. - Więc kto zdalnie obsługiwał komputer waszego ojca w ostatnią niedzielę? - spytała Jen. - Simon czy szantażystka numer dwa? Powinniśmy obejrzeć ten komputer, że-by się dowiedzieć. Daniel skinął głową.

- Każę go tu przysłać kurierem. Jak jeszcze możemy wam pomóc? Vito poukładał sobie fakty w głowie. Kilka rzeczy się nie zgadzało. - Wasz ojciec przyjechał do Filadelfii, żeby znaleźć szantażystę. Ale dlaczego przyjechała z nim matka? - Dobre pytanie - powiedziała Katherine. - Wasza matka była bardzo chora. Żaden lekarz nie pozwoliłby jej na podróż. - Nie wiem. - Daniel wzruszył ramionami. - Sam się nad tym zastanawiałem. - Przyjechałaby, żeby zobaczyć się z Simonem - stwierdziła głucho Susannah. Zawsze chodziło jej tylko o Simona. - Jej słowa zabarwione były goryczą. - Biedny, biedny Simon. - W jaki sposób Simon stracił nogę? - zainteresowała się Katherine. Daniel pokręcił głową. - Rodzice lubili wmawiać wszystkim, że to był wypadek. - Ale my wiedzieliśmy, jak to było - dodała Susannah. - Mieszkaliśmy daleko za miastem. Był tam pewien stary człowiek, który miał mały domek jakieś półtora kilo-metra za naszym. Miał kolekcję zabytkowych pułapek. Któregoś dnia zginął mu potrzask na niedźwiedzie, taki żelazny, jakich używali traperzy. Wszyscy wiedzieli, że ukradł go Simon, ale on potrafił kłamać jak z nut i przekonał wszystkich, że nie ma pojęcia, kto zabrał tę pułapkę. - I sam się w nią złapał - dokończył Vito. - Kto go znalazł? Daniel odwrócił wzrok. - Ja. Nie było go przez cały dzień, więc rozdzieliliśmy się, żeby go szukać. Ja go znalazłem, krwawiącego, wijącego się z bólu. Nie miał już siły krzyczeć. Darł się go-dzinami, ale w pobliżu nie było nikogo, kto mógłby go usłyszeć. Vito poczuł lodowaty dreszcz na plecach. Związek z tym, co działo się teraz, był oczywisty. - I obwiniał o to mnie - ciągnął ze znużeniem Daniel. - Aż do dnia swojej ucieczki wierzył, że wiedziałem, gdzie jest, i zostawiłem go tam, żeby cierpiał. To nie była prawda. Ale nikt nie był w stanie go przekonać. Zanim stracił nogę, był trudny, ale potem… Susannah zamknęła oczy.

- Potem stał się potworem. Rządził naszym domem. Matka czciła go jak bóstwo, czego nigdy nie rozumiałam. Ale jestem pewna, że jeśli uważałaby, że on żyje, błagałaby ojca, żeby ją do niego zabrał, choćby była ledwo żywa. - Co znaczy, że rodzice albo wiedzieli cały czas, że Simon nie zginął naprawdę, al-bo dowiedzieli się i wyruszyli w tę podróż. - Vito obserwował twarze Vartanianów. Ale wy uważacie, że przynajmniej ojciec wiedział przez cały czas, że Simon żyje. Inaczej nie balibyście się, co znajdziemy w trumnie, kiedy ją wykopiemy. - Tak - przyznał Daniel spokojnie. - Wie pan co, jesteśmy zmęczeni. Jeśli to już wszystko… - Ja mam dwa pytania. Vito pochylił się do przodu, by spojrzeć na Sophie siedzącą przy końcu stołu. Przez cały czas nie odezwała się słowem. - O co chodzi, Sophie? - Agent Vartanian sądzi, żeDjciec przyjechał tu szukać szantażysty. Pani Vartanian uważa, że przyjechał szukać Simona. Daniel przyglądał jej się, zamyślony. - Tak. Susannah zmrużyła oczy, jakby dopiero teraz zdała sobie sprawę z obec-* ności Sophie. - Jaki pani ma związek z tym śledztwem, doktor Johannsen? - Znalazłam ciała waszych rodziców i pomagałam policji ustalić ich tożsamość. Daniel kiwnął głową. - W porządku. Więc jak brzmią pani pytania? - Powiedział pan, że rodzice zameldowali się w hotelu, używając imienia matki jako nazwiska. - Zapewne nie chcieli, by ktokolwiek wiedział, że szukają Claire Reynolds - odparła sztywno Susannah. - Byłabym skłonna się zgodzić, gdyby nie parę spraw - powiedziała Sophie. - Po pierwsze, mówił pan, że personel hotelu pamiętał, że państwa matka spędzała dużo czasu sama w pokoju hotelowym. - Była chora - rzucił Daniel z irytacją. - Ona siedziała w hotelu, a on szukał Claire.

- Kiedy poszli do biblioteki, w której pracowała Claire, nie siedziała w hotelu. I tam państwa ojciec podał prawdziwe nazwisko, kiedy wypytywał o Claire. Tylko że nie wypytywał bibliotekarki czy kogokolwiek innego, kto naprawdę mógłby mu pomóc. Wybrał starego człowieka, który nie mówił po angielsku. Moje pierwsze pytanie brzmi: dlaczego wasz ojciec wybrał starego Rosjanina, żeby pytać o Claire Reynolds, i dlaczego ten Rosjanin jest jedynym człowiekiem, któremu zdradził prawdziwe nazwisko? Vito chciał ją ucałować, ale tylko zapytał spokojnie: - A twoje drugie pytanie? - Po co przywieźli zdjęcia do Filadelfii? Jeśli był szantażowany tymi zdjęciami, to po co je zabierał i ryzykował, że zostanie z nimi złapany? Dlaczego nie zostawił ich w domu, w sejfie? A przede wszystkim, dlaczego w ogóle je zatrzymał? Ciemne rumieńce zabarwiły policzki Susannah Vartanian. - Czy pani sugeruje, że to nasi rodzice zabili Claire Reynolds? Nie wspominaj o grze, Sophie, prosił w myślach Vito. Nie wspominaj o Clothilde. - Broń Boże, pani Vartanian. Sugeruję, że pani ojciec nie chciał, by ktokolwiek wiedział o jego poszukiwaniach Claire, więc ukrywał swoją tożsamość. Ale chciał, by pani matka wierzyła, że szuka otwarcie. W oczach Susannah błysnęło zrozumienie. - Matka nie wiedziała o szantażu - odezwała się drewnianym głosem. Myślała, że przyjechali szukać Simona. - Ale ojciec nigdy nie zamierzał dopuścić do ich spotkania - mruknął Vito. - Bo przez cały czas wiedział, że Simon żyje, i nie chciał, żeby powiedział jej o wszystkim - dokończył Daniel posępnie. -1 to ma coś wspólnego z tymi zdjęciami. - Ale spotkała się z Simonem - szepnęła Susannah. - On ją zabił. Mój Boże. Vito spojrzał na Liz, unosząc pytająco brwi. Kiwnęła głową, więc odchrząknął. - Ehm… Jest jeszcze jedna rzecz, o której musicie wiedzieć. Kiedy znaleźliśmy waszych rodziców, obok nich odkryliśmy dwa puste groby. Wtedy nie byliśmy pewni, dla kogo są przeznaczone. Teraz…

Susannah zbladła. - Danielu… Daniel objął ją ramieniem. - Wszystko dobrze, Suze. Teraz wiemy. Możemy się pilnować. - Spojrzał w oczy Vita. - Możemy jeszcze raz zobaczyć ten portret? Vito położył przed nimi portrety starego człowieka i Frasiera Lewisa. - Zrobię dla was kopie. - Dzięki - powiedział Daniel. - Jesteśmy bardzo… - Nie dokończył, bo przerwał mu cichy okrzyk Susannah. Drżącymi dłońmi podniosła szkic przedstawiający starego człowieka. - Ja go znam. - Podniosła wzrok. Jej twarz była śmiertelnie blada. Danielu, codziennie rano i wieczorem wyprowadzam psa do parku po drugiej stronie ulicy, naprzeciw mojego mieszkania. Ten człowiek… - wskazała rysunek - czasem siedzi na ławce. Rozmawiamy. On głaszcze mojego psa. Danielu, on był tak blisko mnie, jak ty teraz. Vito spojrzał na Sophie. Na jej twarzy malowało się współczucie i zrozumienie. Popatrzył na Susannah Vartanian. - Od jak dawna? Jak długo go pani zna? Zamknęła oczy. - Przynajmniej od roku. Obserwuje mnie od roku. - Możemy dać pani ochronę - zaproponowała Liz. - Nasza nadzieja w tym, że on nie wie, że pani wie, że on żyje. Proszę iść ze mną. Załatwię wam nocleg. Czwartek, 18 stycznia, godz. 21J5 - Vito, zaczekaj. Vito zatrzymał się przed drzwiami komisariatu. Stała tam Katherine, trzęsąc się z zimna. Przygotował się na atak. Od wczorajszego wieczoru udawało mu się jej unikać, ale to omijanie się na paluszkach najwyraźniej dobiegło końca. - Jak długo tu czekasz? - Od końca odprawy. Uznałam, że prędzej czy później wyjdziesz. Vito spojrzał przez ramię na Sophie, która stała w holu z Nickiem oraz Jen. Katherine podążyła za jego spojrzeniem.

- Nie spuścisz jej z oka. - Nie. Za każdym razem, kiedy pomyślę, że przyszedł do muzeum, że jej dotykał… - Vito, przepraszam… Wczoraj nie miałam prawa tak do ciebie mówić. - Miałaś. Byłaś przestraszona. I miałaś rację. - Nie miałam racji, a mój strach mnie nie tłumaczy. Powiedziałam „przepraszam”. Byłabym wdzięczna, gdybyś mi wybaczył. Vito odwrócił oczy. - Katherine, ja nie wybaczyłem nawet sobie. - Wiem, i to się musi zmienić. Nie zrobiłeś niczego złego. To, co spotkało Andreę, było tragedią, ale nie stało się z twojej winy i nie mogłeś zrobić niczego, żeby temu zapobiec. Gapił się na własne buty. - Skąd wiedziałaś? - Byłam przy tym, jak zobaczyłeś raport balistyczny. Widziałam twoje oczy, kiedy zdałeś sobie sprawę, że trafiła ją jedna z twoich kul. Widziałam, jak na nią patrzyłeś, kiedy przywieźli ją do kostnicy. Vito, kochałeś ją, a ona umarła. - Katherine westchnęła. - Ale to sprawa między tobą i twoim sumieniem. Nie miałam prawa wykorzystywać tego przeciwko tobie. - Bałaś się - powtórzył. — Sophie to twoja mała córeczka. Wargi Katherine zadrżały. - Znam tę dziewczynę od piątego roku życia. - Jak ją poznałaś? Dlaczego nazywa cię matką, której nigdy nie miała? W oczach Katherine stanęły łzy. - Tak powiedziała? - Tak. Więc dlaczego? - W przedszkolu była najlepszą przyjaciółką mojej córki, Trishy. Któregoś dnia Trisha przyszła do domu zapłakana. W przedszkolu urządzano uroczysty podwieczo-rek mamuś z córkami i Sophie powiedziała, że nie przyjdzie. Bo nie mogła przyprowadzić mamy. Vitowi ścisnęło się serce. - A babka i ciotka? - Anna była na tournée. Freya miała tego wieczoru coś do roboty z którąś

z własnych córek, co było u niej normą. Chciał z nią przyjść Harry, ale to by zaprzeczało całej idei imprezy matek z córkami, więc zaproponowałam, że pójdę. Siedziałam tam, z Trishą na jednym kolanie i Sophie na drugim. Od tamtej pory Sophie była moja. - A co z jej babcią? - Anna bardzo ograniczyła swoje wyjazdy i kupiła dom w Filadelfii, żeby Sophie mogła być blisko Harry’ego. Ale upłynęły jeszcze całe lata, zanim całkowicie zrezygnowała z kariery, więc Sophie spędzała mnóstwo czasu u mnie. - Co ostatecznie skłoniło Annę do zakończenia kariery? - Straciła tak wiele z życia własnych córek. Myślę, że w końcu zdała sobie sprawę, że dostała drugą szansę z Sophie i Elle. - Elle? W oczach Katherine błysnęła panika. Pokręciła głową. - Sama będzie musiała ci opowiedzieć o Elle. Vito, byłam przy tej dziewczynie, kiedy przeżywała wszystkie poważniejsze wzloty i upadki w swoim życiu. Zrobię wszystko, żeby była bezpieczna. I szczęśliwa. Vito znów obejrzał się na Sophie. - Teraz jest bezpieczna. Chciałbym myśleć, że także szczęśliwa. - Jesteś dobrym człowiekiem, Vito. Twoje wzloty i upadki też obserwowałam. Jesteśmy przyjaciółmi. Mam nadzieję, że jeden głupi komentarz z mojej strony nie wy-maże dobrych lat. - Nie wymaże. I sam prędzej wystawię się na strzał, zanim pozwolę, żeby cokolwiek jej się stało. - Nie mów tak - szepnęła. - To nie jest zabawne. - I nie miało być. O co chodziło z tym workiem na ciało, Katherine? - To też będzie ci musiała sama opowiedzieć. - Wspięła się na palcach i pocałowała go w policzek. - Dziękuję, że mi wybaczyłeś. Od teraz będę już mądrzejsza, nie będę więcej ryzykowała naszej przyjaźni. - Tort czekoladowy najlepiej przypieczętowałby twoją obietnicę powiedział. Katherine się roześmiała. - Kiedy to się skończy, upiekę ci dwa torty. A teraz idę do domu. Jestem skonana. - Odprowadzę cię do auta - powiedział Vito. - Ty też musisz uważać. Katherine się skrzywiła.

- To pewnie też nie miało być zabawne. - Nie. Chodź.

20 Czwartek, 18 stycznia, godz. 21.55 Rany. - Sophie zamrugała na widok samochodów na podjeździe. - Co tu się dzieje? - Zwołałem minizjazd rodzinny — odparł Vito, pomagając jej wysiąść z pick-upa. - To ma być minizjazd? I dlaczego go zwołałeś? - Jest parę punktów programu. - Ze zmrużonymi oczami rozejrzał się po ulicy i Sophie zadrżała. Robił tak przez całą drogę z komisariatu, wciąż mając się na baczności. Widziała też, jak rozmawiał z Katherine. Pogodzili się. Ale Katherine coś mu powiedziała. Nie dało się nie dostrzec pytania w jego czarnych oczach za każdym razem, gdy na nią spoglądał. Ale Sophie miała własne pytania, a on nie miał wolnej minuty, żeby z nią porozmawiać, od kiedy obudził się tego ranka o czwartej nad ranem. Nawet jadąc teraz do domu, wisiał na komórce, gadając z Liz i Nickiem. Stanowy wydział komunikacji też miał pełne ręce roboty przez ostatnich kilka godzin. Z pomocą kamer i pracowników w punktach poboru opłat na międzystanówce 95 prześledzono drogę prezesa oRo. Jager Van Zandt przyjechał do Filadelfii. Vito uznał, że to bardzo interesujące, i Sophie podzielała jego ciekawość - oczywiście z czysto dedukcyjnego punktu widzenia. Tylko podejście do całej sprawy jak do łamigłówki intelektualnej - którego to podejścia kurczowo się czepiała - ratowało ją przed najzwyklejszą, żałosną paniką. A panika nikomu by nie pomogła. - Jakjch punktów? - zapytała, gdy poprowadził ją w stronę podjazdu. - Ten minivan to auto mojego brata Dina, który przyjechał odwiedzić swoich pięciu synów mieszkających u mnie od niedzieli. Jak długo tu jeszcze zostaną, to pierwszy punkt do omówienia. - Pięciu synów? Vito kiwnął głową.

- No, pięciu. Było ciekawie. Uniosła brew. - Teraz twoja ochota, żeby u mnie nocować, jest bardziej zrozumiała. Po prostu chciałeś się porządnie wyspać. - Myślałby kto, że któreś z nas się wyspało. Żona Dina jest w szpitalu, więc kolejnym punktem programu jest poznanie najnowszych prognoz, kiedy ją wypuszczą. Ten stary vw należy do Tina. Chevrolet to wynajęte auto Tess. Buick jest mojego taty, który przyjechał, żeby cię poznać. Sophie wytrzeszczyła oczy. - Twój ojciec tu jest? Spotkam się z twoim ojcem? Wyglądam okropnie. - Jesteś piękna. Proszę cię. Mój tato jest miłym gościem i bardzo chce cię poznać. Mimo to Sophie się ociągała. - A… gdzie jest twój motor? Vito uniósł brew. - W garażu, razem z mustangiem. Jeśli będziesz grzeczna, to ci je potem pokażę. Zawahał się. - Sophie, jeśli ten morderca cię obserwuje, to widział i mnie. Muszę zadbać o bezpieczeństwo mojej rodziny. To ostatni punkt programu. - O tym nie pomyślałam - mruknęła. - Masz rację. - Oczywiście, że mam. Tyłek mi tu odmarza, więc chodźmy już do środka. Sophie znalazła się w do domu pełnym ludzi. W kuchni, przy kuchence, stała kobieta o długich czarnych lokach, a wysoki mężczyzna z siwiejącymi skroniami huśtał na rękach jakiegoś malca. Przy stole siedział nastolatek otoczony otwartymi podręczni-kami, z których się uczył. Na kanapie w salonie królował krzepki, srebrnowłosy pan z dzieckiem na kolanie i oglądał ryczącą telewizję. Drugi dzieciak leżał rozciągnięty na brzuchu na podłodze, z oczami wlepionymi w ekran, a trzeci siedział sam, wyraźnie nadąsany. Jedyną osobą, którą Sophie znała, był Tino. Z długimi wijącymi się włosami i wrażliwymi oczami wyglądał jak jej wyobrażenia o renesansowych artystach. Vito zamknął drzwi i wszelka aktywność ustała. Sophie poczuła się, jakby wyszła na scenę, w światło jupiterów. - Proszę, proszę. - Kobieta stanęła w drzwiach kuchni z łyżką w dłoni i uśmiechem na ustach. - Więc to jest ta sławetna Sophie. Jestem Tess, siostra Vita. Sophie nie mogła się nie uśmiechnąć.

- Doręczycielka paczek. Dziękuję. - Któregoś dnia powiesz mi, o co chodzi z tą zabawką, i skąd, u licha, wzięliście waszą recepcjonistkę. Ale na razie, witaj. - Tess wciągnęła ją do salonu i szybko wszystkich przedstawiłaf Ci w kuchni to byli Dino, z małym Gusem na rękach, i Dominic. Chłopiec na kolanach dziadka miał na imię Pierce, ten większy Connor, a nadąsany Dante. W końcu potężny mężczyzna wstał z kanapy i pokój nagle jakby się skurczył. - Jestem Michael, ojciec Vita. Portret Tina nie umywa się do oryginału. Sophie zamrugała. - Jaki portret? - Nie chciał mi dać spokoju, dopóki cię nie narysowałem - powiedział Tino i wziął ją za rękę. - Jak się czujesz, Sophie? Przeżyłaś spory szok. - Teraz już o wiele lepiej, dzięki. - Znów zwróciła się do ojca Vita: Pańscy syno-wie to utalentowani i dobrzy ludzie. Powinien pan być z nich dumny. - I jestem. Cieszę się też, że wreszcie widzę Vita z kobietą. Zaczynałem się już martwić, że… - Tatku - rzucił ostrzegawczo Vito. Sophie odchrząknęła znacząco. - Utalentowani, dobrzy i męscy - poprawiła się, i usłyszała chichot Tess za plecami. Michael uśmiechnął się i Sophie pojęła, po kim Vito odziedziczył filmową urodę. - Proszę usiąść i opowiedzieć mi o swojej rodzinie. Tess oparła się o ramię Vita, kiedy ojciec odeskortował Sophie na kanapę z taką re-werencją, jakby sadzał królową na tronie. - Wpadłeś, kolego. Zanim wyjdziecie, on wyciśnie z niej wszystkie szczegóły. A potem ja wycisnę je z niego. Vito stwierdził, że zupełnie się tym nie przejmuje. - Sophie potrafi się obronić. Musimy pogadać, Tess. Uśmiech zniknął z jej oczu. - Wiem. Tino mi powiedział, że morderca, którego ścigasz, odwiedził wczoraj Sophie. Musi być nieźle zdenerwowana. - Usiedli przy stole z Tinem, Dinem i Domi-nikiem. - Więc mów, Vito.

- Widzieliście wiadomości. Znaleźliśmy pole z mnóstwem ciał. Człowiek, który je tam pochował, obserwował Sophie. Nie mogę spuścić jej z oka. Dino pokiwał głową z ponurą miną. - A moi chłopcy? Czy im coś grozi? - Nic nie wskazuje na to, że morderca zwraca uwagę na nas, gliny. Ale jest bystry i wie, że depczemy mu po piętach, więc nie mogę ci powiedzieć „nie”. Ja bym się trzymał jak najdalej stąd, dopóki to się nie skończy. Dino był w kropce. - Nie możemy wrócić do domu, dopóki każdy skrawek wykładziny nie zostanie wymieniony. Mogę poszukać czegoś do wynajęcia, ale to mi zajmie parę dni. Nikt in-ny w rodzinie nie ma domu wystarczająco dużego dla nas wszystkich. - Wiem, że rodzice musieli sprzedać swój dom, ale szkoda, że nie zrobili tego trochę później - mruknął Tino. - Tam zmieściłoby się dziesięcioro dzieci. Ale w starym domu, gdzie się wychowali, były schody, a nowe mieszkanie rodziców było jednopoziomowe, dzięki czemu Michael mógł się oszczędzać. Mieli nadzieję, że to pozwoli mu żyć trochę dłużej. Vito przyłapał się nagle na pragnieniu, by ojciec pożył na tyle długo, żeby zobaczył jego własne dzieci, które w jego wizji miały jasne włosy i świetliste, zielone oczy. - Moglibyśmy pójść do hotelu - bąknął Dino bez przekonania. - Nie. Myślę, że nic wam tu nie grozi, naprawdę. A kiedy Molly wyjdzie ze szpitala, będziecie mogli zająć całą górę. Ja przeprowadzę się na dół, do Tina. - On ma rację - poparł brata Tino. - Tess, Dom i ja będziemy pilnowali malców, a kiedy tylko Vito zbawi świat, wszyscy będziemy mogli wrócić do naszej zwykłej wa-riackiej codzienności. - A ja będę tutaj, dopóki Molly na sto procent nie dojdzie do siebie powiedziała Tess. - Więc przestań się martwić. - Ale twoja praktyka - zaprotestował Dino. - Twoi pacjenci. - Moi pacjenci sązaopiekowani. Zresztą nie mam ich już tylu co kiedyś. Trochę przystopowałam. Bo sama stara się o dzieci, pomyślał Vito z żalem. Tess byłaby wspaniałą mamą. Gdyby na świecie była jakaś sprawiedliwość, miałaby rodzinę, o jakiej

marzy. Tak jak Sophie. Vito wstał. - Idę spakować torbę. Dino, wprowadź się, kiedy chcesz. Tino uśmiechnął się przebiegle. - Może starszy braciszek tak ochoczo oddaje ci swój dach nad głową, bo wie, że niedługo będzie miał inny. - Niezła z niej laska, Vito - dodał Dino, szczerząc zęby. Szturchnął Doma łokciem. - Nie sądzisz? Dominic się zaczerwienił. - Przestań - syknął. - Ma oko na jedną dziewczynę ze szkoły - zdradził Dino. Dominic spiorunował oj-ca wzrokiem. Tess poklepała chłopaka po ramieniu. - Wyluzuj, Dom, i przywyknij do tego. I miej nadzieję, że twój dziadek niczego nie zwącha, bo naprawdę urządzi ci przesłuchanie. - Na jaki temat? - zainteresował się Michael, wchodząc do kuchni. Nie czekając na odpowiedź, zaczął grzebać po szufladach, robiąc przy tym straszny bałagan. - Czego ty szukasz, tato? - spytał Vito. - Drewnianych łyżek z długimi trzonkami i tych takich szpikulców do trzymania kukurydzy. Sophie pokazuje chłopcom, jak zbudować trebusz. - Jakby potrzebowali kolejnego sposobu, żeby rzucać w siebie czym popadnie skwitował Dino, ale wstał, by pomóc ojcu szukać. - Trebusz, hm… Nawet fajnie. Tino uniósł brew. - Ma szybki motor, umie budować średniowieczne machiny obłężnicztfi z kuchen-nych narzędzi i ma ładne… swetry. Dino się roześmiał. - Chyba powinieneś ją zatrzymać, Vito. - To ja już chyba pójdę. Tino, mógłbyś mi pomóc? - Vito miał prosi bę w związku z kamerą do podglądania babć, a nie chciał o tym mówić przy Tess, która żywiła zrozumiałą niechęć do ukrytych kamer, odkąd kilka lat temu padła ofiarą jednej z nich. Kiedy Vito wrócił, ojciec siedział na kanapie, strugając coś z kawałka

drewna. Sophie klęczała na podłodze, pomagając chłopcom zbudować twierdzę z książek, które kiedyś stały porządnie na półkach. Pierce spojrzał w górę z buzią zarumienioną z podniecenia. - Budujemy zamek, wujku, z fosą i wszystkim. - Nic nie mówiłam o fosie, Pierce - sprostowała Sophie. - Wujek na pewno nie chciałby mieć powodzi w salonie, więc nawet nie będziemy próbowali. - Vito skrzywił się, kiedy Connor zwalił obok Sophie kolejną stertę książek, ale ona tylko uśmiechnęła się słodko do chłopca. - Dziękuję, Connorze. Jak ci idzie z przeciwwagą do trebusza, Michaelu? Ojciec zrobił urażoną minę. - Jakość wymaga czasu, Sophie. - Edward Pierwszy potrzebował zaledwie paru miesięcy, żeby zbudować największy trebusz w dziejach - odparła sucho. - Potrafił miotać stuczterdziestokilowe ciężary. My będziemy strzelali popcornem, więc się pospiesz. - Musimy się zbierać - powiedział Vito. - Chłopcy idą już do łóżek. -I ja też, pomyślał z nadzieją. - Oj, wujku Vitooo - jęknął Pierce. - Jeszcze tylko pięć minutek. - No, wujku Vitoooo - zawtórowała mu Sophie, jęcząc nawet lepiej niż Pierce, i parsknęła śmiechem razem z malcem. - Pozwól nam tylko skończyć zewnętrzny mur obronny. - Posłała mu z ukosa rozbawione spojrzenie. Poszłoby szybciej, gdybyś pomógł. Wyglądała na tak szczęśliwą, że Vito nie potrafił odmówić. Schylając się, by usiąść na podłodze, rozejrzał się. - A gdzie jest Dante? To on powinien pomagać. - Nie chciał - poinformował Pierce. - Powiedział, że niedobrze się czuje. - Jest chory? Powinien jeszcze raz iść do lekarza? Może nawdychał się więcej rtęci, niż wam się zdawało. - Zaczął wstawać, ale jego ojciec pokręcił głową. - Fizycznie nic mu nie jest. Ma tylko pewien problem, który musi przegryźć. - Dante rozbił licznik gazu - wyjaśnił Pierce.

Vito przypomniał sobie rozpacz na twarzy chłopca, kiedy kilka nocy temu znalazł go zapłakanego na tylnym ganku. - Tak też myślałem. Jak to się stało? - Sąsiedzka bitwa na śnieżki obciążone kawałkami lodu - poinformował Michael. Jeden z chłopców sąsiadów powiedział swojej mamie i Dante musiał się przyznać. Minus jest taki, że na początku skłamał. Powiedział, że nie wie, jak to się stało. Plus jest taki, że Molly nic nie będzie, a on ma przed sobą karierę miotacza. Musiał cholernie mocno rzucić. Ma niezłą rękę. - Ma dwie ręce, dziadku - poprawił go Pierce. - I powiedziałeś brzydkie słowo. - Faktycznie, dwie mocne, porządne ręce - przyznał Michael. - I masz rację, powiedziałem brzydkie słowo. Przepraszam, Pierce. Więcej tego nie zrobię. Masz tu swoją przeciwwagę, Sophie. Sophie przysłuchiwała się z zainteresowaniem tej wymianie zdań. - Wyjaśnisz mi, o co chodzi? Westchnął. - Jasne, i nie tylko w tej sprawie. Czwartek, 18 stycznia, godz. 23.35 - To miło ze strony Tess, że dała nam kolację na drogę - powiedziała Sophie, wy-drapując resztki z talerza. Siedziała nago na łóżku, a Vito leżał wyciągnięty na po-duszkach, przyglądając się jej, po prostu dlatego, że mógł. Oblizała widelec. - To jest dobre nawet na zimno. - Nie byłoby na zimno, gdybyś pozwoliła nam zjeść zaraz po przyjściu zażartował Vito. - Ale nie, ty jesteś spragnioną seksmaniaczką, zaciągnęłaś mnie na górę za wło-sy. Uśmiechnęła się, celując w niego widelcem. - Dostanie ci się. Vito też się uśmiechnął, ale trochę dwuznacznie. - Obiecanki cacanki. Chodź tu i płać. Już dawno chciałem się z tobą policzyć. Uśmiech Sophie zniknął. Starannie odstawiła talerze na bok i Vito zrozumiał, że nadeszła chwila, której się obawiał.

- Skoro już mowa o rozliczeniach, to chyba jesteś mi coś winien, Ciccotelli. Chcę wiedzieć, co to za historia z tymi różami. Myślę, że wystarczająco długo już czekałam. - Wiem. - Westchnął. - Miała na imię Andrea. Policzki Sophie poczerwieniały. - I zawsze będziesz ją kochał. Zaprzeczenie byłoby kłamstwem. - Tak. Sophie przełknęła ślinę. - Jak umarła? Zawahał się, i w końcu to z siebie wyrzucił: - Ja ją zabiłem. W jej oczach błysnął szok, ale szybko pokręciła głową. - Opowiedz mi całą historię, Vito. Zacznij od początku. - Poznałem Andreę podczas śledztwa. Zamordowano nastolatka. Młodszego brata Andrei. - Och. - Jej oczy posmutniały. - Ciężko stracić kogoś bliskiego w taki sposób. Vito pomyślał o Elle, imieniu, które wymknęło się Katherine. Był ciekaw, kim była Elle. Ale to on miał się spowiadać i nie chciał się wykręcać. - Nick i ja pracowaliśmy nad tą sprawą i Andrea mi się spodobała. Ja też jej się spodobałem, ale na początku z tym walczyła. - Dlaczego? - Po części dlatego, że wciąż była w żałobie. Bała się, że tylko szuka we mnie pociechy. Ale były też inne trudności. Była świadkiem w otwartym śledztwie, policjantką, i to niższą stopniem ode mnie. Ale ja nalegałem i naciskałem. Sophie uśmiechnęła się krzywo. - Zdaje się, że sama przekonałam się, jak to jest. - I wiedz, że długo i poważnie się zastanawiałem, zanim posłałem ci ten prezent. Nie chciałem naciskać, jeśli ty tak naprawdę nie chciałaś być naciskana. Ale fascyno-wałaś mnie, Sophie. - Zrobiłeś to jak trzeba. Wszystko zostawiłeś mnie. Ale to nie jest opowieść o mnie, więc mów dalej. - Więc starałem się tak długo, że Andrea wreszcie skapitulowała, ale bała się, że jej przełożony się dowie. Postanowiliśmy trzymać języki za zębami, dopóki nie przekonamy się, czy nasz związek jest naprawdę poważny. Bo wtedy musielibyśmy podjąć jakieś decyzje w sprawach zawodowych.

Uznaliśmy, że nie ma sensu robić zamieszania, dopóki nie będziemy pewni, że to coś trwałego. - Ale ty uważałeś, że tak. - Tak. Po kilku miesiącach postanowiliśmy powiedzieć wszystko naszym szefom. Moim była Liz i wierzyłem, że pomoże nam znaleźć najlepsze rozwiązanie. Szef Andrei nie był równie wielkoduszny i Andrea spodziewała się kłopotów. A przez cały ten czas Nick i ja pracowaliśmy nad sprawą zamordowania jej młodszego brata. Okazało się, że zrobił to jej starszy brat. Andrea była zdruzgotana. - Dlaczego brat zabił brata? - Poszło o narkotyki. Starszy brat był uzależniony od metaamfetaminy, młodszy wszedł mu w drogę. Tamtego wieczoru, kiedy zginęła, właśnie wróciłem od niej do siebie, kiedy dostałem wezwanie z dyspozytorni. Sąsiad widział, jak starszy brat Andrei wrócił do domu, i zadzwonił po policję. Westchnął. - Później dowiedzieliśmy się, że Andrea dała mu pieniądze. Sophie się skrzywiła. - Pomagała mu uciec. - Tak, ale Nick i ja o tym nie wiedzieliśmy. Nawet przez myśl by mi to nie przeszło. W każdym razie poszliśmy do niej, wezwaliśmy wsparcie, żeby obstawić wszystkie wyjścia. Andrei w ogóle nie miało tam być. Wyszła z domu razem ze mną. Miała służbę. - Ale była tam. Vito zamknął oczy. Wspomnienia były aż nazbyt wyraźne. - Tak, była tam. Brat Andrei nas usłyszał. Uważamy, że Andrea próbowała go namówić, żeby się poddał, a kiedy odmówił, zagroziła mu bronią. Ale on uderzył ją krzesłem w głowę. Znaleźliśmy krzesło z jej włosami i krwią. Ale to też później. Ewa-kuowaliśmy mieszkańców domu i rozpoczęliśmy szturm. Jej brat zaczął strzelać. - Zabrał jej pistolet? - Tak. Wtedy była już noc, i osaczyliśmy go na klatce schodowej. Zestrzelił żarów-kę i było… naprawdę ciemno. Nick zapalił latarkę i ten gnojek do niego strzelił. Drasnął go w ramię, więc Nick zgasił latarkę. Tamten ciągle strzelał. Kiedy nasze oczy przywykły do ciemności, widzieliśmy jego sylwetkę, więc zaczęliśmy odpowiadać ogniem. Po minucie

przestał strzelać, więc włączyliśmy latarki. Nie żył. Ona też. Sophie pogłaskała go po ramieniu. - Och, Vito. Użył własnej siostry jako tarczy? - Nie wiedzieliśmy. Nie wiedzieliśmy nawet, że była w budynku. Ogłuszył ją i ciągnął ze sobą po schodach. Pewnie mu się zdawało, że ma zakładniczkę. Gdybym pozwolił mu wyjść na dwór^zobaczylibyśmy ją. - Gdybyś pozwolił mu wyjść na dwór, miałby o wiele więcej celów, Vito. Wszystkich ewakuowanych mieszkańców i wszystkich ciekawskich przechodniów. Zatrzymałeś go w środku. Nie wyobrażam sobie, jakim sposobem uznano cię za winnego. - Nie uznano. Było dochodzenie, jak za każdym razem, kiedy policja strzela. Tym razem grzebali głębiej, bo zginęli ludzie. Zginęła policjantka. - Nikt nie dowiedział się o tobie i Andrei? - Nie. Naprawdę doskonale się kryliśmy. Wie tylko Nick, bo powiedziałem coś, kiedy zobaczyłem ją leżącą na schodach. - Zalaną krwią. Tino wie, bo powiedziałem mu w zeszłym roku, kiedy mijała pierwsza rocznica. Byłem nawalony do nieprzytom-ności. - Nie dziwię ci się. - Liz coś podejrzewała. A wczoraj dowiedziałem się, że wiedziała też Katherine. Sophie westchnęła. - Wiem, że to żadne usprawiedliwienie, ale nigdy by o tym nie wspomniała, gdyby nie bała się o mnie. Potrafi dochować tajemnicy. Jest wcieleniem dyskrecji. Vito uniósł brew. - Nie takim znów wcieleniem. Wspomniała o Elle. Sophie przewróciła oczami. - Cóż, zdarza się najlepszym. - Elle nie żyje. Była twoją… kim, siostrą? - spytał Vito. - Jak się domyśliłeś? > - Katherine powiedziała, że Anna przestała wreszcie jeździć na tournée, kiedy zrozumiała, że „dostała drugą szansę z Sophie i Elle”. - Wzruszył ramionami. - Poza tym, przecież jestem śledczym. - Za to nie najlepszym budowniczym trebuszy, ale to ci odpuszczę.

Przeciągnął palcami po jej policzku. - Kim była Elle, Sophie? - Moją przyrodnią siostrą. Urodziła się, kiedy miałam dwanaście lat. Byłam latem we Francji, a kiedy przyjechałam, zastałam w domu straszne zamieszanie. Babci nie było, kiedy Lena podrzuciła Harry’emu kolejny prezencik. Elle nie miała nawet tygodnia. - Twoja matka ma macierzyński instynkt krokodyla. - Krokodyle o wiele lepiej opiekują się młodymi. To wtedy Anna całkowicie się wycofała. Odwołała wszystkie występy z wyjątkiem Orfeusza, bo to było w Filadelfii. - No to naprawdę szczęściarz ze mnie, że ją wtedy słyszałem. - Tak, to prawda. - Więc Anna wychowywała Elle? - Anna i ja. Głównie ja. Anna nigdy nie była typem mamuśki. „Zrób coś z tym dzieckiem!”, grzmiała, kiedy wracałam ze szkoły, aleja nie miałam nic przeciwko te-mu. Elle była moja. - Po raz pierwszy naprawdę miałaś kogoś tylko dla siebie? Sophie uśmiechnęła się, bardzo smutno. - Powtórzę jeszcze raz, że nietrudno mnie rozgryźć. Elle miała trochę problemów ze zdrowiem, w tym bardzo poważną alergię pokarmową, więc strzegłam jej jak ja-strząb. Szczególnie, kiedy do domu wpadała Lena. Ona nigdy nie uważała na Elle. - Lena wracała? - Od czasu do czasu. Dopadało ją poczucie winy, przyjeżdżała, tuliła Elle, i wyjeżdżała dzień czy dwa później. Na początku miałam nadzieję, że Lena wreszcie się ustatkuje, że może zrobi to dla Elle, skoro nie zrobiła dla mnie. Ale się nie ustatkowała. Czas płynął, Elle rosła. - Sophie skrzywiła się boleśnie. - Była ślicznym dzieckiem. Wyglądała jak anioł Boticellego z tymi swoimi lokami i niebieskimi oczami. Moje włosy były proste jak sznurki, byłam wysoka i niezdarna, ale Elle była prześliczna. Ludzie zatrzymywali się i gapili. I dawali jej różne rzeczy. - Rzeczy? Jakie? - Zwykle nieszkodliwe, jak naklejki czy lalki. Ale czasem dawali jej

słodycze, co mnie przerażało ze względu na jej alergię. Musiałyśmy czytać każdą etykietkę. Vito chyba się domyślał, jak skończy się ta historia. - I któregoś dnia Lena wróciła, kiedy cię nie było, i dała jej coś, czego dać nie powinna. - Tego wieczoru miałam bal w szkole. Rzadko chodziłam na randki. Byłam zbyt za-jęta Elle. Przestałam nawet jeździć na lato do Francji. Ale to był bal na zakończenie liceum. I zaprosił mnie Mickey DeGrace. - Rozumiem, że to był ktoś wyjątkowy - stwierdził sucho Vito. - Śliniłam się na jego widok przez cały ogólniak. On nigdy nie zwracał na mnie uwagi, ale Trisha, córka Katherine, ubzdurała sobie, że musi ze mnie zrobić prawdziwą laskę. Podziałało, i po raz pierwszy to Mickey ślinił się na mój widok. No więc, przyszedł bal i… no… wyszliśmy z sali. Mickey znał wszystkie najlepsze miejsca w szkole, gdzie można było się całować. Byłam tak zachwycona, że się mną zainteresował, że z nim poszłam. Na pewno nie wyszło z tego nic dobrego, pomyślał Vito. Poczucie winy z powodu śmierci siostry nakładało się na pierwsze seksualne eksperymenty. - I co się stało, Sophie? - Ja i Mickey… no, wiesz. Nagle ktoś ^klepie mnie w ramię, i myślę: wywalą mnie ze szkoły. Już widziałam, jak moje nadzieje na college znikają z powodu tego pierwszego i jedynego grzechu młodości. - Byłaś dziewicą? - domyślił się Vito. Pokiwała głową. - Myślę, że to właśnie przyciągało Mickeya. Wszystkie inne dziewczyny już miał. Ja byłam świeżym mięsem. No więc nie miałam pojęcia, jak się wytłumaczę z… tego, ale zobaczyłam twarz nauczycielki i… wiedziałam. Ona nawet nie zauważyła, jak Mickey podciąga spodnie. - Chodziło o Elle? Lena przyjechała? - Lena przyjechała i zabrała Elle na lody. Nauczycielka kazała mi pędzić do lo-dziarni, ale było za późno. Była tam już Katherine. Płakała… - Sophie westchnęła ciężko. - Zasuwała worek, kiedy wpadłam tam w balowej sukni. Spojrzała i zobaczyła mnie, i… - Sophie zadrżała. - Tak jak w niedzielę - powiedział Vito. Skinęła głową. - Zupełnie tak samo. Następne, co pamiętam, to że weszłam tutaj, na górę. Wujek Harry spał tam. - Wskazała fotel. - Elle nie żyła. Lena kupiła jej deser lodowy z eks-traporcją orzechów. Gardło jej spuchło i się udusiła. Lena

ją zabiła. - Spojrzała na Vita z goryczą i gniewem. - Powiedziałabym, że to cholernie dobry powód, żeby nienawidzić własnej matki. - Czy Lena wiedziała o jej alergii? Oczy Sophie zapłonęły. - Wiedziałaby, gdyby spędziła z nią więcej czasu. Nie wiem, co Lena wiedziała, ale Elle nie była jej dzieckiem, żeby mogła ją sobie tak po prostu zabierać na lody. Była moja. Vito przypomniał sobie słowa Katherine wypowiedziane w niedzielę na miejscu zbrodni: „To był wypadek”. I choć Vito się z tym zgadzał, uznał, że nie popełni tego samego błędu i nie powie tego Sophie. - Tak mi przykro, kotku. Odetchnęła głęboko. - Dziękuję. Naprawdę mi lepiej, kiedy ci to powiedziałam. Po jej śmierci byłam w strasznym dole. Nie mogłam wytrzymać w tym domu. Wszystko przypominało mi Elle. Więc Harry wysłał mnie do ojca. Alex namówił mnie, żebym została we Francji, poszła na uniwersytet w Paryżu. To tam poznałam Etienne’a Moraux. Alex miał znajomości i miał pieniądze, żeby opłacić moje studia. Miałam dobre stopnie, podwójne obywatelstwo i płynnie mówiłam po francusku. I świetnie spisywałam się jako asystentka Etienne’a, który był jednym z wiodących archeologów we Francji. - Więc jak Brewster znalazł się na scenie? - Anna chciała, żebym przyjechała do domu, więc złożyłam papiery w Shelton College, żeby tutaj zrobić magisterium. Alan Brewster był już wtedy legendą i napisanie pracy magisterskiej pod jego kierunkiem byłoby bardzo, bardzo prestiżowe. - Skrzywiła się. - Więc studiowałaś pod jego kierunkiem, i…? - Zakochałam się jak wariatka. Za każdym razem, kiedy próbowałam się spotykać z facetem w moim wieku, przypominał mi się Mickey DeGrace, a potem Elle, więc nie chodziłam na randki. On był pierwszym mężczyzną, który nie przypominał mi Mickeya. Myślałam, że mnie kocha. Byliśmy na wykopaliskach we Francji i Alan się do mnie zalecał. Ani się obejrzałam, jak zaczął się dziki seks w jego namiocie. Potem dowiedziałam się, że Alan jest żonaty, że sypia ze wszystkimi asystentkami i… że się tym przechwala. Bez żenady. Ale dał mi piątkę - dokończyła z goryczą. - Byłam „wyjątkowo zdolną asystentką”. Przypomniał sobie, że słyszał te słowa z ust Brewstera i pożałował, że nie dał w gę-

bę temu padalcowi, kiedy miał okazję. Teraz Brewster zaginął. Vito pomyślał, że chyba powinno go to obchodzić trochę bardziej. - Jak już mówiłem, to dupek. Mów dalej. - Uciekłam do Etienne’a, który znalazł dla mnie miejsce w swoim programie. Kiedy zrobiłam dyplom, Anna chciała, żebym wróciła do domu. Dostałam posadę w college’u tutaj, w Filadelfii, ale przez Amandę i Alana byłam narażona na wieczny ostracyzm i drwiny. Więc wróciłam do Francji, gdzie nie było to problemem. Pracowałam całe miesiące, żeby załapać się na wykopaliska w twierdzy Mont Vert, a potem zadzwonił Harry i powiedział, że Anna miała wylew. Rzuciłam wszystko i znów przyjechałam do domu. Uniosła brwi. - Znalazłam posadę u Teda i fakultet u Whitmana. I poznałam ciebie. - Ale twój ojciec był bogaty. Dlaczego tak bardzo potrzebujesz pieniędzy? Alex zostawił mi spadek, ale większość poszła na domy opieki. I tyle. - Dziękuję, że mi to wszystko powiedziałaś. - Wyciągnął rękę i Sophie wtuliła się w niego. - Ja też dziękuję. Cokolwiek z nami będzie, Vito, nikomu nie powiem o Andrei, chociaż nie masz się czego wstydzić. Ona sama dokonała wyboru. Ty tylko robiłeś swoje. Vito się nachmurzył. Dobrze wiedział, czego chce. Pragnął jej od chwili, kiedy ją poznał, ale teraz wiedział, że chce jej na zawsze. Zrozumiał to, kiedy patrzył, jak rozbawiła jego bratanków, miotając popcorn za pomocą trebusza zrobionego z łyżki, szpikulca do kukurydzy i przeciwwagi wystruganej przez jego ojca. To, że ona nie jest pewna, gnębiło go. Ale o to będzie się martwił później. Pocałował ją w skroń i zgasił światło. - Chodźmy spać. - Oj, wujku Vitooo - jęknęła w ciemności. - Musimy? Roześmiał się. - Jeszcze pięć minutek. - Wciągnął gwałtownie powietrze, gdy jej dłoń ześlizgnęła się niżej. - Albo dziesięć. - Kiedy jej głowa zniknęła pod kołdrą, zamknął oczy, napięty w oczekiwaniu. - Albo możesz się nie spieszyć. Piątek, 19 stycznia, godz. 07.15 - Halo?! - zawołała Sophie, wchodząc do muzeum. - Jest tu kto?

- Tu jest strasznie po ciemku - szepnął Vito. - Wszystkie te miecze i zbroje… Zaraz wyskoczą Velma i Scooby-Doo. Dźgnęła go łokciem w żebra, aż stęknął. - Cicho. Darła wyszła z biura i wytrzeszczyła oczy na widok Vita. Sophie rozpięła kurtkę i zapaliła światło. - Daria, śledczy Ciccotelli. Vito, Darła Albright, żona Teda. Proszę, powiedz Darli, że nie popadłam w konflikt z prawem. Vito uścisnął dłoń Darli. - Miło panią poznać, pani Albright. - Schylił nieco głowę. - Sophie nie ma żadnych kłopotów z prawem. Ona sama to jeden wielki kłopot. Darła się roześmiała. - Jakbym tego nie wiedziała. Sophie, dlaczego ciągle ktoś cię wozi? - Problem z samochodem - ucięła Sophie, ale Daria zrobiła równie nieprzekonaną minę, jak Ted. - Mhm. Miło było pana poznać, panie śledczy. Sophie, dostałaś paczkę. Stała przed drzwiami, kiedy przyszłam. - Wskazała kontuar w recepcji i poszła do siebie. Sophie spojrzała na niewielkie brązowe pudełko, i na Vita. - W tym tygodniu dostałam jedną miłą i jedną niemiłą paczkę. Mam wziąć pudełko czy zobaczyć, co jest za zasłonką numer dwa? - Ja to otworzę - powiedział Vito, wyciągając gumowe rękawiczki. Otworzył bilecik i zamrugał. - To albo jakiś szyfr szpiegowski, albo rosyjski. Sophie uśmiechnęła się, czytając bilecik. - To cyrylica. Paczka od Jurija Pietrewicza. „Eksponat dla Pani”. Otwórz to, proszę. - Vito otworzył, a Sophie aż krzyknęła z radości. - To lalka - stwierdził. - To matrioszka. Lalka w lalce. - To jest cenne? - Materialnie, nie. - Otworzyła pierwszą lalkę i znalazła kolejny liścik, od którego ścisnęło jej się gardło. - Z sentymentalnego punktu widzenia jest bezcenna. Należała do jego matki. To jedna z niewielu rzeczy, które przywiózł ze sobą z Gruzji. Chce mi ją wypożyczyć na ekspozycję o zimnej wojnie. Był tu wczoraj, żeby mi podziękować. Nigdy nie marzyłam, że da mi coś takiego.

- Za co ci dziękował? - Posłałam mu przez Barbarę z biblioteki butelkę bardzo dobrej wódki. Stała u babci w barku, nieotwarta. Pomyślałam, że on doceni ją bardziej niż ona. - Najwyraźniej zrobiłaś na nim wrażenie, Sophie Aleksandrowno zażartował Vito i pocałował ją czule. - Na mnie też. Uśmiechnęła się, odkładając laleczkę do pudełka. - Mam cię oprowadzić? - Nie mam czasu. - Spoważniał. - Ale chcę, żebyś mi pokazała, gdzie widziałaś Simona. Sophie poprowadziła go do ściany ze zdjęciami z ekspedycji Teda Pierwszego. - Był tutaj. Vito kiwnął głową. - I co dokładnie powiedział? Powtórzyła mu rozmowę i pokręciła głową, patrząc w miejsce, w którym stał Simon. - Co? - spytał Vito. - Przypomniałaś sobie jeszcze coś? - Tak, ale nie na temat Simona. - Więc co, Sophie? - zagadnął łagodnie. - Powiedz. - Jest taka historyjka o Annie Oakley, wiesz, tej od Buffalo Bilia. Urządzała pokazy strzeleckie dla koronowanych głów z Europy. Któregoś dnia wybrała ochotnika spośród publiczności i strąciła popiół z cygara, które trzymał w zębach. Okazało się, że ten człowiek został później cesarzem Wilhelmem. Ta część to fakt. Legenda mówi, że Annie żałowała, iż nie chybiła, bo wtedy zapobiegłaby I wojnie światowej. - Nie zapobiegłaby - powiedział Vito. - Tej wojny nie zaczął jeden człowiek. - Tak, to prawda. Ale chyba rozumiem, jak musiała się wtedy czuć. Kiedy rozmawiałam z Simonem, byłam właśnie po wikińskiej wycieczce powiedziała cicho. Miałam ze sobą topór, i kiedy on na mnie spojrzał, palce same zacisnęły mi się na trzonku. Na jego widok przeszedł mnie dreszcz. Opanowałam się, oczywiście. Teraz tego żałuję. Vito chwycił ją za ramiona i odwrócił w swoją stronę.

- Sophie, on zabił tyle osób. Nie mogłaś temu zapobiec. A ja nie chciałbym, żebyś żyła z obrazem swojego topora w jego głowie. Pozwól, że my go złapiemy. Wtedy będziesz mogła sobie na niego popatrzeć przez kraty więzienia. Dobrze? - Dobrze - mruknęła, ale obraz topora zatopionego w głowie człowieka, który zamordował tyle osób, wydał jej się cholernie kuszący. Piątek, 19 stycznia, godz. 08.00 Vito postawił na stole pudełko pączków. - Mam nadzieję, że jesteś zadowolona. Jen zajrzała do pudełka. - To nie są pączki z cukierni na twojej ulicy - stwierdziła. Vito zmrużył oczy. - Zaraz ci zrobię krzywdę, Jen. - Prawdę mówiąc, nie myślałam, że w ogóle jeszcze przyniesiesz pączki odrzekła z uśmiechem. - Tak tylko sobie marudzę. Zobaczysz, kiedy zjem jednego i przestanę, poczujesz się o wiele lepiej. To jakby naoliwić skrzypiące kółko. - Skoro mowa o skrzypiących kółkach - zagaił Nick, siadając na wolnym krześle. Elektronicy uważają, że jeden z dźwięków w nagraniu, to poskrzypywanie, które odbija się echem, to może być bloczek w szybie windy. - Więc szukamy budynku, który może być kościołem, i w którym może być winda. - Jen wzięła lukrowanego pączka. - To może trochę zmniejszyć ilość opcji. Pozostali członkowie zespołu weszli do sali i zajęli miejsca przy stole; Liz, Nick i Jen po jednej stronie, Katherine i Thomas Scarborough po drugiej. Vito podszedł do tablicy i napisał „Zachary Webber” w trzecim prostokącie pierwszego rzędu, po czym usiadł u szczytu stołu. - To nam zostawia dwie ofiary do identyfikacji. - Nieźle, Vito - pochwaliła Liz. - Nie sądziłam, że uda ci się zidentyfikować siedem z dziewięciu ofiar w niecały tydzień. A skoro masz już prawie wszystkich, przesunęłam Bev i Tima do innej sprawy. Nazbierało się ich trochę. - Bardzo nam pomogli - powiedział Nick. -1 będziemy za nimi tęsknili -

dodał płaczliwie, ale zaraz się ożywił. - Ale skoro ich nie ma, jest więcej pączków dla nas. - Oto facet w moim typie. - Jen uśmiechnęła się szeroko. - Oblizując palce, podsunęła Vitowi kartkę. - Według geologów z ministerstwa rolnictwa to są wszystkie ob-szary w promieniu stu pięćdziesięciu kilometrów, na których występuje ziemia, jaką znaleźliśmy w grobach. Vito pokręcił głową, patrząc na mapę. - To nam nie pomoże. To są setki hektarów. - Tysiące - sprostowała Jen. - Przykro mi, Vito, ale niczego lepszego nie dało się z tego wyciągnąć. - A co z silikonowym fabrykantem? - rzucił Vito. Jen wzruszyła ramionami. - Rozesłałam kopie składu chemicznego do każdej z tych chałupniczych firemek, które ogłaszały się w magazynie od Pfeiffera. Jeszcze żadna nie odpowiedziała. Dzisiaj ich pogonię. - Katherine? - Wysłałam prośbę do patologa sądowego z Dutton o akt zgonu Simona Vartaniana. I zaczęłam procedurę ekshumacyjną. - Kiedy zaczną kopać? - spytała Liz. - Mam nadzieję, że jakoś po południu. Agent Vartanian wykonał wczoraj wieczorem parę telefonów, które przyspieszyły sprawę. Vito spojrzał na zebranych. - Daniel i Susannah Vartanian. Opinie? - Naprawdę byli w szoku, kiedy się dowiedzieli, że Simon żyje powiedział Thomas. - Ale dziwne, że nie pytali, jak znaleźliśmy ich rodziców. - Może uznali, że i tak im nie powiemy - podsunęła Jen. Nick pokręcił głową. - Ja bym zapytał. Szczególnie, że w mediach jest pełno informacji na ten temat. To żadna tajemnica, że znaleźliśmy górę ciał. Nawet kiedy przykryliśmy teren brezentem, latali nad nami i robili zdjęcia, które potem były w wiadomościach. A Daniel siedzi w Filadelfii już od paru dni. Ja na jego miejscu chciałbym wiedzieć, czy moi staruszkowie leżeli na tym „cmentarzu”. Ale Vartanianowie nawet nie zapytali. - Ja może bym zapytała - powiedziała Jen. - A z drugiej strony, może nie

chciałabym wiedzieć. Liz uśmiechnęła się krzywo. - Ale mamy też trochę dobrych wieści. Była dziewczyna Grega Sandersa pojawiła się wczoraj wieczorem na jego pogrzebie. Ukrywała się przed jego wierzycielami. Wszystkie te szkody w jej mieszkaniu są dziełem ludzi, którym Greg wisiał pieniądze. Miał ogromne długi hazardowe. Pan Sanders powiedział, że je spłaci, żeby Jill była bezpieczna. - Sprząta po Gregu nawet po jego śmierci - mruknął Vito. - Ciekawe, ile w tym było troski o syna, a ile krycia własnego tyłka. Co jeszcze? - Analiza listów Claire Reynolds - odezwała się Jen. - Grafolog, z którym rozmawiałam, jest „w zasadzie pewien”, że oba listy podpisała ta sama osoba. - No właśnie. - Vito coś sobie przypomniał. - Mamy próbki pisma z ORO, Van Zandta i jego sekretarki. Niech ten twój grafolog je też porówna z podpisami. - Dobra. Teraz sprawa listu z prośbą o przesłanie dokumentacji medycznej Claire do doktora Gaspara w Teksasie. No więc, taka osoba nie istnieje. Pod tym adresem przyjmuje weterynarz. Liz przechyliła głowę, zamyślona. - A dostał tę dokumentację Claire? - Nie wiem. Zadzwonię do niego dzisiaj. Laboratorium sprawdziło tusz. Ten sam na obu listach. Oczywiście ten sam tusz można znaleźć na milionach innych kartek w całym mieście, ale to ta sama marka, ten sam model drukarki. To już coś. - Odciski palców? - spytał Vito. - Na wypowiedzeniu posady? Całe mnóstwo - prychnęła drwiąco Jen. Pewnie nigdy nie dojdziemy, które są czyje. Ale na liście do doktora jest tylko kilka zestawów. Kto mógł go dotykać? - Pfeiffer i recepcjonistka. Pobierzemy od nich próbki i wyeliminujemy ich odciski. - Sprawdzę je w bazie, gdy tylko przyjdą - powiedziała Jen. - Pokazałeś Sophie to piętno na policzku Sandersa? - spytał Nick. Vito się skrzywił. Zupełnie o tym zapomniał. - Nie, zrobiło się za duże zamieszanie tamtego wieczoru, kiedy usłyszała

nagranie. Zapytam ją dzisiaj. - A sprawdziłeś tego studenta, który pytał ją o piętnowanie? - chciał wiedzieć Nick. - Jakiego studenta? - zainteresowała się Liz. Vito skrzywił się jeszcze bardziej. - Nie. Przy tym całym wczorajszym kotle z ORO nie miałem kiedy. Sophie powiedziała, że jeden z jej studentów pytał parę dni temu o piętnowanie, ale mówiła też, że to inwalida na wózku. - Podaj mi jego dane - poprosiła Liz. - Ja go sprawdzę. Ty szukaj Simona. - Dzięki, Liz. - Vito poukładał sobie fakty w głowie. - Jedyne osoby, które widziały Simona, prócz jego ofiar, oczywiście, to pracownicy ORO, a konkretnie Derek Harrington i Jager Van Zandt. Obaj zaginęli. - I doktor Pfeiffer - dodała Katherine. - Skoro Claire spotkała się z Simonem u ortopedy, to on też go widział. Vito uśmiechnął się drapieżnie. - Masz rację. Potrzebny nam nakaz sądowy pozwalający na wgląd w dokumentację medyczną Simona. O jakie nazwiska mamy wnioskować? Wątpię, żeby zarejestrował się jako Simon Vartanian. - Frasier Lewis. - Nick zaczął wyliczać na palcach. - Bosch. Munch… - Warhol, Goya, Gacy… - Jen wzruszyła ramionami. - Autorzy wszystkich obrazów, które Simon miał na ścianach i pod łóżkiem. Nick zapisywał nazwiska w notesie. - Musimy też znaleźć drugą szantażystkę. Jeśli była w związku z Claire, może wiedzieć, czy Claire znała adres Simona. Może na przykład Claire śledziła go po wyjściu od lekarza. - Więc szukamy tego zdjęcia z gazety - powiedział Vito. Rozległo się pukanie i do sali zajrzał Brent Yelton. - Mogę wejść? Vito zaprosił go machnięciem ręki. - Chodź. Co dla nas masz? Brent usiadł przy stole i otworzył laptopa. - Przeczesałem komputer Kay Crawford bardzo gęstym grzebieniem. To ta modelka, której Simon nie zdążył dorwać. Znalazłem przysłanego przez niego wirusa. To to, o czym myślałem: opóźniony w czasie Trojan,

aktywujący się po odpowiedzi na e-maila. Dysk, którego użyłem, odpowiadając na oryginalny e-mail od Boscha, został wyczyszczony dziś rano, więc opóźnienie jest mniej więcej jednodniowe. - Jakaś reakcja na naszą odpowiedź ze zgodą na jego ofertę pracy? spytała Liz. - Nie. Nie było też żadnej aktywności w profilu Kay w UCanModel. Wygląda na to, że stracił zainteresowanie. Co jest doskonałą wiadomością dla niej, a fatalną dla nas. - Przynajmniej dziewczyna żyje - westchnął Vito. - Inni nie mieli tyle szczęścia. - Skoro mowa o innych - powiedział Brent - chciałem wam coś pokazać. Zadzwonił do mnie informatyk sądowy, który współpracuje z tymi dwoma śledczymi z Nowego Jorku. - Carlosem i Charlesem - podsunął Nick. - Carlos i Charles? - roześmiała się Liz. - To prawie tak dobre, jak… - Tak, tak, Nick i Chick. - Vito przewrócił oczami. - Już na to wpadliśmy. No więc co ci powiedział ten informatyk? - Nie chodzi o to, co mi powiedział, ale o to co mi dał. - Brent obrócił laptopa tak, by Vito i reszta widzieli ekran. - Cut-scenki, które znaleźli na płycie na biurku Van Zandta. Wszyscy patrzyli ze zgrozą. - To Brittany Bellamy - mruknął Vito, gdy dziewczyna na filmie została przywle-czona na krzesło inkwizytorskie. Oglądali w milczeniu, słuchając krzyków dziewczyny, aż Brent sięgnął do klawiatury i przerwał film. - Dalej jest jeszcze gorzej - powiedział przez zaciśnięte zęby. -Na drugiej płytce jest Warren Keyes rozciągany na madejowym łożu, a potem… - Patroszony - dokończyła ponuro Katherine. Brent przełknął ślinę. - Tak. Na trzeciej płycie jest Bill Melville, ale to nie jest cut-scenka. To część gry. Gracz jest inkwizytorem i walczy z Billem, który jest rycerzem. Akcja jest niesamowita. Fizyka chyba najlepsza, jaką widziałem. - Czy ten człowiek, który animował postacie, ten, którego Van Zandt podkupił z innej firmy… Czy ten gość musiałby pracować z Simonem, żeby to stworzyć? - zapytał Vito.

- Niekoniecznie. Piękno „silnika” gry polega na tym, że jest on jakby bazą danych wszystkich ruchów: biegu, skoków, ciosów. Wszystko jest zaprogramowane jako swego rodzaju szkielet. Grafik decyduje o atrybutach postaci, wzroście, wadze, a „silnik” przyjmuje wszystkie cechy i składa je w aktywną postać, która porusza się we właściwy sposób. Lekka osoba porusza się żwawo, cięższa człapie. Potem grafik tworzy twarz w innym programie i importuje ją do postaci. To jak budowanie żywej osoby, zaczynając od szkieletu. Kiedy programista od fizyki zaprojektował już „silnik”, Simon mógł pracować niezależnie, tym bardziej z jego wiedzą o informatyce. - Niesamowite - mruknęła Jen i zamrugała, zawstydzona. - Przepraszam. Zawsze mnie wciągają takie techniczne gadki. I co, Bill ginie od kiścienia? - Tak, i… tak. W podstawowej wersji dostaje cios i pada na kolana. Nuda. Ale jeśli się skorzysta z tego… - Brent uniósł kartkę. Była to kserokopia mniejszej karteczki z wypisanym ciągiem cyfr. - Otwiera się easter egg. Taki „prezent” od twórcy gry dla gracza. Ten konkretnie pokazuje, jak Billowi Melville’owi odpada pół głowy. - Tak, jak zginął naprawdę - sapnęła Katherine. - Pokaż mi tę kartkę - poprosił Nick, przyglądając się cyfrom. - Tego nie pisał Van Zandt. Pismo jest zupełnie inne niż w liście, który nam zostawił. Spojrzał na Vita. Być może patrzymy na oryginalną kopię oryginalnego charakteru pisma Simona Vartaniana. Vito się roześmiał. - Jen, niech twój grafolog porówna i to z podpisami na listach. Co prawda tu są cy-fry, a tam litery, ale może coś dopasuje. Dobra robota, Brent. Co jeszcze? - Kościół. Pamiętacie, jak Simon wspominał w nagraniu o kościele? No więc po scenie walki, w której ginie Bill, zaczyna się cut-scenka. Wchodzicie do krypty i widzicie dwa sarkofagi. Kobietę ze złożonymi rękami i mężczyznę z mieczem. - Warren i Brittany - powiedział Vito. - Co dalej? - No więc jesteście w krypcie, która jest częścią kościoła. A z kościoła wchodzi się do lochu. Vito wyprostował się na krześle. - Chcesz powiedzieć, że on pokazał kościół? Brent się skrzywił.

- I tak, i nie. Sam kościół to kopia słynnego francuskiego opactwa. Simon nie tworzy, ale jest cholernie dobrym kopistą. - Więc jak, zabija w kościele, czy jego wzmianki w nagraniu są wyłącznie symboliczne? - chciał wiedzieć Vito. - Thomas? - Ja stawiam na to drugie - odparł Scarborough. - Zresztą większość okolicznych kościołów nie wygląda odpowiednio, a on jest maniakiem autentyzmu. Poza tym każda tak duża budowla stałaby w mieście, a przynajmniej blisko ludzi. Ludzie by usłyszeli, a on mówi: „Nikt cię nie usłyszy”. Ale na wypadek, gdybym się mylił, można sprawdzić kościoły zbudowane na terenach zaznaczonych na tej mapie Jen z ministerstwa rolnictwa. - Dobrze. - Vito zastanawiał się przez chwilę. - Mamy ustalony plan działania. Ekshumować tego kogoś, kto jest pochowany w grobie Simona, żeby mieć pewność, że to nie on. Wyciągnąć dokumentację Simona od doktora Pfeiffera. Znaleźć drugą szantażystkę. Sprawdzić studenta Sophie i kościoły na mapie Jen. I znaleźć Van Zandta. Wczoraj był na autostradzie w Pensylwanii, i według Charlesa i Carłosa nie wrócił jeszcze do swojego ‘mieszkania na Manhattanie. Rozesłali za nim list gończy, również na lotniska, na wypadek, gdyby próbował zwiać z kraju. Vito spojrzał na kolegów. — Jeszcze coś? - Tylko tyle, że Kay Crawford przesyła podziękowania - dorzucił Brent. Niewiele wie o śledztwie, ale ma świadomość, że o włos uniknęła czegoś bardzo złego. Prosiła, żebym wam wszystkim podziękował. - A tobie podziękowała? - spytała Liz rozbawiona. Brent próbował powstrzymać uśmiech, ale mu się nie udało. - Jeszcze nie. Zaprosiła mnie na kolację. Powiedziałem jej, że pójdę, kiedy to wszystko się skończy. Hej - zaprotestował, kiedy Nick zachichotał. A jak inaczej taki facet jak ja mógłby się umówić z seksowną wysoką blondynką? Uśmiech Vita zniknął. - Co? Brent się rozejrzał. Wszyscy patrzyli na niego ze ściągniętymi brwiami. - Jest wysoką blondynką. Co ja takiego powiedziałem? - Masz jej zdjęcie? - spytał Nick.

- Tylko to na stronie UCanModel. ~ Brent otworzył zdjęcie. Serce stanęło w piersi Vita. - O mój Boże - szepnął. - Co? - spytał zirytowany Brent. - Ona wygląda jak Sophie Johannsen - stwierdził Nick z posępną miną. Jen wyglądała, jakby zrobiło jej się niedobrze. - Teraz wiemy, dlaczego Simon stracił zainteresowanie tą modelką. - Bo zamiast niej wybrał Sophie. - Głos Katherine drżał. - Vito… - Wiem. - Vito przełknął własny strach. - Liz, musimy… - Wyślę mundurowego do muzeum - powiedziała Liz. - Sophie będzie miała cało-dobową ochronę, dopóki nie przymkniemy Simona. Nie tknie jej, Vito. Vito pokiwał mechanicznie głową. - Dzięki. Idziemy. Uważajmy na siebie. I znajdźmy go. Błagam.

21 Piątek, 19 stycznia, godz. 09.50 Sophie? Sophie oderwała wzrok od ekranu komputera i ujrzała wściekłego Teda Pierwszego stojącego w drzwiach jej gabinetu. - Ted. - Nie teduj mi tu. O co chodzi? - zapytał gniewnie. - Gliniarze podwożący cię do pracy to jedno, ale teraz policja jest w moim muzeum. Co jest grane, do cholery? Sophie westchnęła. - Przepraszam, Ted. Sama wiem o tym zaledwie od pół godziny. Pomagam policji w śledztwie. - Odpowiadając na ich pytania dotyczące historii. Tak, pamiętam. - No więc, komuś się nie spodobało, że im pomagam. Uważają, że coś mi może grozić, więc przysłali kogoś, żeby mnie pilnował. To tylko tymczasowo. Gniew Teda natychmiast zamienił się w troskę. - Mój Boże, to dlatego wożą cię od tygodnia. Twój samochód i motor są całe i zdrowe. - Motor nie. Ktoś nasypał cukru do baku. - Ale Amanda Brewster była na tyle bystra, że włożyła rękawiczki. Policja nie znalazła ani jednego odcisku palca. - Sophie, nie zmieniaj tematu. Jak ten ktoś wygląda? - Nie wiem. - Sophie. - Ted się nachmurzył. - Jeśli ktoś ci grozi, to zagraża całemu muzeum. Powiedz mi. Sophie pokręciła głową. - Powiedziałabym ci, gdybym wiedziała. Ale naprawdę nie wiem. - Może być mło-dy albo stary. Może być każdą twarzą w tłumie. Przez rok śledził własną siostrę i go

nie rozpoznała. Po plecach Sophie przebiegł dreszcz. Mogła patrzeć wprost na niego i nie mieć o niczym pojęcia. - Jeśli chcesz, żebym odeszła, to odejdę. Ted sapnął z irytacją. - Nie, nie chcę, żebyś odeszła. Dzisiaj mamy cztery wycieczki. Popatrzył na nią z kpiącą czułością. - To nie jest jakaś wymyślna intryga, żeby się wyłgać od grania Jo-anny, co? Roześmiała się. - Żałuję, że na to nie wpadłam, ale nie. Ted spoważniał. - Gdybyś była w niebezpieczeństwie, krzycz, ile sił w płucach. Wstrząsnął nią kolejny dreszcz, tym razem silniejszy. Poczuła, że uśmiech znika z jej twarzy. - Dobrze. Tak zrobię. Ted spojrzał na zegarek. - Niestety, przedstawienie musi trwać. O dziesiątej jesteś królową wikingów. Lepiej zacznij się malować. Atlanta, Georgia, piątek, 19 stycznia, godz. 10.30 Frank Loomis spotkał się z nimi na lotnisku. - Tak mi przykro z powodu waszych rodziców. - Dzięki, Frank - powiedział Daniel. Susannah niewiele się odzywała. Wyglądała tak krucho. Odkąd dowiedzieli się, że Simon od roku ją śledził, oboje mieli nerwy w strzępach. - Musisz wiedzieć, Danielu, że niewiele było trzeba, żeby po mieście rozeszła się wiadomość o ekshumacji Simona. Przygotujcie się na reporterów. Daniel pomógł Susannah wsiąść do samochodu Franka. - Kiedy zaczną kopać? - Najprawdopodobniej jakoś po drugiej. Daniel usiadł na przednim fotelu pasażera i obejrzał się na Susannah, która unosiła właśnie wieko pudełka po papierze ksero. - Co to jest? - Poczta waszych rodziców - odparł Frank. - Zajrzałem rano na pocztę i odebrałem to. W bagażniku są kolejne trzy pudełka. Poprosiłem Wandę, żeby trochę to posortowała, więcJwiększość nieśmieci jest w rym pudle, które tam masz, Suzie.

- Dziękuję. - Susannah z trudem przełknęła ślinę. - Witamy w domu.

Filadelfia, płatek, 19 stycznia, godz. 10.45 Vito oparł się o kontuar recepcji. - Pani Savard? - O, pan śledczy. - Recepcjonistka Pfeiffera spojrzała ciekawie na Nicka. -Ato kto? - Śledczy Lawrence - przedstawił się Nick. - Możemy porozmawiać z doktorem Pfeifferem? - W tej chwili ma pacjenta, ale powiem mu, że panowie jesteście. Pfeiffer sam pofatygował się do poczekalni. - Panowie śledczy. - Wprowadził ich do gabinetu i zamknął drzwi. -4 Znaleźliście mordercę Claire Reynolds? - Jeszcze nie - odparł Vito. - Ale w przebiegu śledztwa wypłynął nam, żę, tak powiem, inny z pańskich pacjentów. - Usiedli wszyscy. Pfeiffer westchnął,” - Nie mogę rozmawiać o żywych pacjentach, proszę pana. Choć bardzo’, chcę po-móc. - Wiemy - powiedział Nick. -1 przyszliśmy z nakazem sądowym, żeby pan mógł nam pomóc. Pfeiffer uniósł brwi i wyciągnął rękę. - No, to zobaczmy. Vito poczuł nagle dziwny opór przed wręczeniem mu nakazu. - Polegamy na pańskiej dyskrecji. Pfeiffer pokiwał głową. - Rozumiem zasady gry, panowie. Vito wyczuł, że Nick zesztywniał i zrozumiał, że partner podziela jego przeczucia. Mimo to musi zdobyć tę dokumentację, więc podał doktorowi nakaz. Pfeiffer długo, z nieodgadnionym wyrazem twarzy wpatrywał się w nazwiska na dokumencie. - Zaraz wracam - powiedział w końcu. Kiedy wyszedł, Nick skrzyżował ręce na piersi. - Zasady gry? - Wiem - mruknął Vito. - Kiedy wrócimy, trzeba go będzie sprawdzić.

Pfeiffer wrócił po minucie. - Oto teczka pana Lewisa. Na potrzeby programu badawczego robimy zdjęcie każdego pacjenta, więc je załączyłem. Vito wziął teczkę. Otworzywszy ją, ujrzał jeszcze inne oblicze Simona Vartaniana. Było to niepozowane zdjęcie, zrobione, gdy Simon siedział w poczekalni Pfeiffera. Jego szczęka była łagodniejsza, nos nie tak ostry jak na rysunku Tina. Podał teczkę Nickowi. - Nie wygląda pan na zaskoczonego, doktorze - stwierdził obojętnym tonem. - Wie pan, jak to jest, gdy ktoś zabije całą swoją rodzinę i wszyscy sąsiedzi mówią: „Był taki miły, jesteśmy zdumieni”. Otóż Frasier nie był miły. Miał w sobie chłód, który wytrącał mnie z równowagi. Trochę tak, jakbym wszedł do klatki z kobrą. A te włosy to peruka. Vito zamrugał. - Naprawdę? - Tak. Któregoś razu wróciłem po badaniu i ta peruka mu się przekrzywiła. Zamknąłem drzwi, zapukałem i poczekałem, aż powie „proszę”. Zdążył ją poprawić. - Jakiego koloru włosy miał pod spodem? - spytał Nick. - Ogolił głowę do gołej skóry. Prawdę mówiąc, w ogóle nie miał żadnych włosów na ciele. - Nie pomyślał pan, że to dziwne? - zapytał Vito. - Nieszczególnie. Frasier był sportowcem. Wielu sportowców depiluje ciało. Nick zamknął teczkę. - Dziękuję, doktorze. Trafimy do wyjścia. Byli już w samochodzie Nicka, kiedy odezwała się komórka Vita. Dzwoniła Liz. - Wracajcie tutaj - rzuciła podekscytowana. - Trafiło nam się drugie Boże Narodzenie. Piątek, 19 stycznia, godz. 13.35

Znaleźli Van Zandta przez „anonimowy” donos. Vito i Nick poświęcili trochę czasu na uporządkowanie wszystkich dowodowych haków, a potem spotkali się z Liz w pokoju przesłuchań. Obserwowała Van Zandta przez weneckie lustro. Van Zandt, świeżutki, w trzyczęściowym garniturze jak spod igły, wyglądał na znudzonego. Jego adwokat był chudym człowieczkiem, równie znudzonym, ale już nie tak świeżym. - Nie mogę się doczekać - mruknął Vito. Kącik ust Liz podjechał do góry. - Ja też. Informator zadzwonił na 911 z nienamierzalnej komórki. Powiedział nam, że znajdziemy Van Zandta w hotelu, podał nam numer pokoju, a potem odezwał się jeszcze raz, kiedy go przywieźliśmy, tym razem na moją prywatną linię. J - Obserwował hotel, żeby mieć pewność, że zgarnęliśmy Van Zandta stwierdził Nick. - Simon ciągle jest w Filadelfii. - Racja. To był taki sam głos jak w nagraniu. Aż mnie ciarki przeszły. - Co mu powiedziałaś? - spytał Vito. - Zapytałam go, kim jest, a on się tylko roześmiał. Kiedy nasi ludzie zatrzymali Van Zandta, na hotelowym parkingu nie było jego samochodu. Van Zandt twierdził, że auta nie było na miejscu, kiedy rano chciał wyjechać. - Wyjęła jakąś kartkę. - Kiedy Simon do mnie zadzwonił, powiedział, gdzie mamy szukać samochodu Van Zandta. Zasugerował, żebyśmy zajrzeli do bagażnika i poprosił, żebym przekazała tę wiadomość „VZ”. - narysowała w powietrzu cudzysłów. - Zwykle nie bawiłabym się w posłańca mordercy, ale w tych okolicznościach… Vito wiedział już, co ekipa Jen znalazła w bagażniku Van Zandta i przyl szedł na tę rozmowę uzbrojony w, by tak rzec, ciężki kaliber. Wziął kartkę,| którą podała mu Liz, i roześmiał się ponuro. - Van Zandt nie wiedział, z kim zadarł. - Simon Vartanian też nie wie, z kim zadarł - odparła Liz równie ponuro.Idźcie tam i wytłumaczcie temu aroganckiemu gnojowi, że ma przesrane. Kiedy Vito i Nick weszli do pokoju przesłuchań, Van Zandt uniósł głowę, Jego oczy były zimne, usta zaciśnięte w cienką kreskę. Nie wstał i nie

odezwał się słowem. Wstał za to jego adwokat. - Jestem Doug Musgrove. Nie macie żadnego powodu, żeby zatrzymywać mojego klienta. Puśćcie go, albo złożę oficjalne zażalenie na filadelfijską policję. - Proszę bardzo - burknął Vito. - Jager, jeśli ten krawaciarz jest twoim kontrakto-wym prawnikiem, to może zechcesz pogrzebać w starej książce telefonicznej i poszukać jakiegoś adwokata od zarzutów kryminalnych. Van Zandt tylko spiorunował go wzrokiem. Musgrove się zjeżył. ; - Aresztujcie go albo wypuśćcie - powiedział. Vito wzruszył ramionami. - Dobra. Jagerze Van Zandt, jest pan aresztowany pod zarzutem zabójstwa Dereka Harringtona. Van Zandt zerwał się na równe nogi, z twarzą wykrzywioną wściekłością. - Co? - Spojrzał na adwokata. - Co to, kurwa, ma znaczyć? - Och, dajcie mi dokończyć - poprosił Vito. - Nie będzie ważne, dopóki nie dokończę. - Wyrecytował resztę formułki, po czym usiadł i wyciągnął nogi. - Ja skończyłem. Teraz wasza kolej. - Nikogo nie zabiłem - wycedził Van Zandt. - Musgrove, wyciągnij mnie stąd. Musgrove usiadł. - Aresztowali cię, Jager. Wyciągniemy cię za kaucją. Jager prychnął pogardliwie. - Nie zabiłem Dereka. Nic nie macie. - Mamy twój samochód - oznajmił Nick. Van Zandt zamrugał. - Został skradziony - odparł sztywno. - Dlatego ciągle byłem w hotelu. Vito podrapał się w brodę. - Aha. A zgłosiłeś kradzież? - Nie. - Trzymiesięczne porsche. Ja bym zgłosił w tej samej sekundzie, kiedy zauważyłbym, że go nie ma. - Cóż, znasz to powiedzonko o bogatych chłopcach i ich zabawkach -

wycedził Nick. Van Zandt huknął pięścią w stół. - Nie zabiłem Dereka. Nawet nie wiem, gdzie on jest. - Nic nie szkodzi. My wiemy - odparł Vito. - W bagażniku twojego porsche. A przynajmniej był. Teraz jest w kostnicy. Oczy Van Zandta zaczęły biegać niespokojnie. - On nie żyje? Naprawdę nie żyje? - Kulka między oezy wystrzelona z niemieckiego lugera z czterdziestego trzeciego roku zwykle daje taki efekt - stwierdził oschle Nick. - Ten sam pistolet znaleźliśmy schowany w zestawie do zmiany opon. I z tego samego pistoletu zabito Zachary’ego Webbera. - Jeszcze Kyle’a Lombarda i Clinta Shafera. Nie możemy zapominać o tych dwóch dodał Vito. Z przyjemnością patrzyli, jak Van Zandt blednie. - Pistolet został podrzucony - wysyczał z furią. - A o tamtych dwóch facetach w życiu nie słyszałem. - Jager, bądź cicho - rzucił Musgrove. Van Zandt spojrzał na niego z pogardą. - Idź mi załatwić adwokata od spraw kryminalnych. Nie zabiłem Dereka ani nikogo innego. Nie wiedziałem nawet, że Derek zaginął. - Oczywiście możesz powiedzieć przysięgłym, że zabiłeś go, by skrócić jego mękę - podsunął Nick z kamienną twarzą. - Dość się już nacierpiał z przypalonymi stopami i wyprutymi wnętrznościami. Van Zandt zesztywniał. - Co? - Z połamanymi rękami i uciętym językiem. - Nick usiadł. - Ale z drugiej strony nie wyobrażam sobie, jaka ławą przysięgłych uznałaby cię za miłosiernego, Van Zandt. Głośne przełknięcie śliny było jedynym znakiem, że na Van Zandcie zrobiły wrażenie tortury, jakim poddano człowieka, którego nazywał kiedyś swoim przyjacielem. - Nie zrobiłem żadnej z tych rzeczy. - Razem z pistoletem było to - powiedział Vito i położył na stole zdjęcie. Znów z satysfakcją obserwował reakcję Van Zandta. - To jest samochód

Dereka Harringtona i twój szef ochrony, zaglądający przez okienko. A to jest twoje odbicie w szybie. Stałeś za nim. - Vito odchylił się na krześle. Wiedziałeś, że Derek zaginął już wczoraj, kiedy podałeś nam jego adres domowy. - Nie wiedziałem - wycedził Van Zandt przez zaciśnięte zęby. - Derek pokazał ci zdjęcia Zachary’ego Webbera - ciągnął Nick. Chłopca z twojej gry, który został zastrzelony z lugera. Kazałeś śledzić Dereka. Potem porwałeś go, zabiłeś, upchnąłeś do bagażnika i zostawiłeś sa mochód w zatoczce przy autostradzie. - Nie możecie wiedzieć, kiedy zostało zrobione to zdjęcie - prychnął drwiąco Musgrove. - Ależ wiemy. Fotograf był całkiem sprytny - stwierdził Nick. Vito przesunął po stole drugie zdjęcie. - Powiększenie wyświetlacza na fasadzie banku za samochodem Harringtona. Pokazuje temperaturę, godzinę i datę. Van Zandt wyprostował się, jakby kij połknął, ale jego twarz była popielata. - Byle dziesięciolatek z Photoshopem mógł spreparować te zdjęcia. To żaden do-wód. Jen faktycznie uważała, że zostały spreparowane, ale tego nie mieli zamiaru mówić Van Zandtowi. - Może, ale twoja sekretarka i tak już cię wydała - powiedział Nick. Vito skinął głową. - Tak, to prawda. Nowojorska policja rano odebrała od niej zeznanie. Postawiona przed zarzutem utrudniania śledztwa przyznała, że ty i Harrington pokłóciliście się trzy dni temu i że on odszedł. Wtedy ty natychmiast wezwałeś szefa ochrony. - To poszlaki - rzucił Musgrove, ale niezbyt pewnym tonem. Vito wzruszył ramionami. - Być może. Ale jest tego więcej. Z pistoletem znaleźliśmy też wyciągi z banku, dowodzące, że płaciłeś Zachary’emu Webberowi, Brittany Bellamy i Warrenowi Key-esowi. - Vito położył zdjęcia ofiar na stole. - Poznajesz ich, prawda? - Znaleźliśmy twoje płyty - poinformował Nick łagodnie. - Jakim makabrycznym sukinsynem trzeba być, żeby wymyślić coś takiego. Van Zandt wysunął szczękę.

- Ktoś mnie wrabia. - Znaleźliśmy cię dzięki anonimowemu informatorowi… VZ - powiedział Nick. Oczy Van Zandta zapłonęły gniewem. - Informator prosił nas o przekazanie wiadomości. Jak to było, Chick? - „Szach-mat” - oznajmił Vito. Mina Van Zandta była warta każdych pieniędzy. - Bawiłeś się ogniem, Jager - ciągnął Nick. - I się poparzyłeś. A teraz bekniesz za morderstwo. Van Zandt gapił się w stół. Mięsień na jego policzku drgał. Kiedy podniósł wzrok, Vito wiedział, że wygrali. - Czego chcecie? - spytał Van Zandt. - Jager… - zaczął Musgrove, ale Van Zandt warknął: - Zamknij się i przyprowadź mi prawdziwego adwokata. A teraz, panowie śledczy, czego chcecie? - Frasiera Lewisa - odparł Vito. - Chcemy człowieka, którego nazywałeś Frasierem Lewisem. Dutton, piątek, 19 stycznia, godz. 14.45 Gdyby nie to, że niemal miażdżyła mu dłoń, Daniel uznałby, że poza Susannah jest dopracowana do perfekcji. Wyraz jej twarzy był obojętny, ruchy opanowane - tak zapewne wyglądałaby w sali sądowej. Ale to nie była sala sądowa. Za nimi była ściana aparatów błyskających fleszami i wydawało się, że prawie całe hrabstwo przyszło zobaczyć, kto jest pochowany w grobie Simona. Daniel wiedział, że to nie będzie Simon. - Danielu - szepnęła Susannah - myślałam o tym, co powiedziała ta archeolożka. Że ojciec nie chciał, żeby mama wiedziała, że znalazł Simona. - Ja też. Ojciec musiał wiedzieć, że Simon żyje. Nie chciał, żeby mama wiedziała, co zrobił. Zastanawiałem się, po co zabrał zdjęcia do Filadelfii. Susannah roześmiała się gorzko. - Szantażował Simona. Pomyśl tylko. Jeśli wiedział, że Simon żyje, to po co to wszystko? - Wskazała ruchem głowy dźwig. - A jeśli to sfingował, to skąd mógł mieć pewność, że Simon nie wróci?

- Trzymał te zdjęcia jako zabezpieczenie - stwierdził Daniel ze znużeniem. - Ale po co to wszystko? Suze, jeśli coś wiesz, proszę, powiedz mi. Proszę. Susannah milczała tak długo, że myślał już, iż nie odpowie. Ale w końcu westchnęła. - Kiedy mieszkałeś w domu, było fatalnie, Danielu, ale kiedy poszedłeś na studia, zrobiło się o wiele gorzej. Ojciec i Simon bez przerwy się kłócili. Matka zawsze in-terweniowała. To było ohydne. - A ty? - Daniel starał się, by jego głos brzmiał łagodnie. - Co ty robiłaś, kiedy się kłócili? Przełknęła ślinę. - Zapisywałam się na wszystkie zajęcia po szkole, jakie mogłam znaleźć, a potem, kiedy wracałam do domu, chowałam się w pokoju. Tak było najłatwiej. W końcu, któregoś dnia, zaraz po tym, jak Simon skończył liceum, doszło do jatki. To była środa i mama była u fryzjera w mieście. Ja siedziałam w pokoju, a ojciec wpadł do pokoju Simona i była straszna awantura. Zamknęła oczy. - Wrzeszczeli coś o rysunkach. Wtedy myślałam, że mówią o obrażać pod jego łóżkiem, ale teraz wiem, że pewnie chodziło o rysunki z tych zdjęć, które znalazłeś. Tata szykował się do reelekcji na sędziego i powiedział, że wybryki Simona zrujnują mu karierę, ale że tym razem przegiął, że narobił gnoju o jeden raz za dużo. A potem zrobiło się bardzo cicho. - I co dalej? Otworzyła oczy i zagapiła się na dźwig. - Wciąż się kłócili, ale za cicho, żebym mogła cokolwiek usłyszeć. Potem Simon wrzasnął: „Prędzej zobaczymy się w piekle, niż pozwolę ci się wsadzić do więzienia, stary!” A ojciec powiedział: „Piekło to najlepsze miejsce dla ciebie”. Simon na to: „Pewnie wiesz, co mówisz, niedaleko pada jabłko od jabłoni”. - Przełknęła głośno. - W końcu Simon powiedział: „A któregoś dnia mój gnat będzie większy od twojego”. Daniel wypuścił powietrze. Nie wiedział nawet, że wstrzymuje oddech. - Boże drogi… Susannah pokiwała głową.

- Trzasnęły drzwi wejściowe, i… nie wiem, dlaczego, ale coś kazało mi się schować. Więc się schowałam. W szafie. Minutę później drzwi mojego pokoju otworzyły się, a potem zamknęły. Ojciec chyba sprawdzał, czy słyszałam. Daniel pokręcił głową, ale osłupienie nie minęło. - Suze. Boże święty. - Nie miałam pojęcia, co by zrobił, gdyby mnie znalazł. Tego wieczoru Simon nie zjawił się na kolacji. Matka była roztrzęsiona. Ojciec powiedział, że Simon pewnie poszedł gdzieś z kolegami i żeby się nie martwiła. Kilka dni później powiedział nam, że dostał telefon z informacją, że Simon nie żyje. -Spojrzała na Daniela z bólem w oczach. - Przez wszystkie te lata myślałam, że ojciec go zabił. - Dlaczego nic nie powiedziałaś? - Z tego samego powodu, dla którego ty nic nie powiedziałeś, kiedy myślałeś, że ojciec spalił zdjęcia. Moje słowo przeciw jego słowu. Miałam tylko szesnaście lat. On był szanowanym sędzią i, jak powiedziałam, musiałam czasem sypiać. Danielowi zrobiło się niedobrze. - A ja cię tam zostawiłem. Boże, Suze, przepraszam. Gdybym wiedział, że coś ci grozi… czy choćby, że się boisz, zabrałbym cię do siebie. Proszę, uwierz mi. Spojrzała na dźwig. - Co się stało, to się nie odstanie. Wczoraj zrozumiałam, że ojciec prawdopodobnie znalazł te zdjęcia i pojął, że jego kariera legnie w gruzach, jeśli ktoś je zobaczy. Pewnie kazał Simonowi wyjechać i nigdy nie wracać, i zagroził mu więzieniem, jeśli wróci. Wiedział, że matka nigdy nie przestanie go szukać, dopóki będzie jakaś nadzieja, że Simon żyje, więc… - Więc urządził to tak, by wierzyła, że Simon nie żyje. - Według mnie to jedyne logiczne wytłumaczenie. - Przygryzła wargę. Całą noc myślałam o nich obojgu. On torturował ojca, Danielu. - Wiem. - On też nie spał z tego powodu przez całą noc. - Myślisz, że Simon go torturował, żeby się dowiedzieć, gdzie jest mama? - Przyszło mi to do głowy - przyznał Daniel. - Myślę, że jest do tego zdolny. - Och, ja wiem, że jest zdolny.

- Suze… co się stało? Co on ci zrobił? Pokręciła głową. - Nie teraz. Kiedyś. Ale nie dzisiaj. - Kiedy będziesz gotowa, zadzwoń do mnie. Ścisnęła jego dłoń jeszcze mocniej. - Zadzwonię. - Mam nadzieję, że ojciec wolał umrzeć niż pozwolić, by Simon dopadł mamę westchnął. - Chciałabym mieć taką nadzieję - odparła tonem bez wyrazu, ale tak wiele mówiącym. - Wiesz, że Simona tam nie ma - powiedział Daniel, kiedy dźwig uniósł trumnę. - Wiem. Filadelfia, piątek, 19 stycznia, godz. 16.20 - Sophie. Sophie poczuła supeł w żołądku, kiedy przez hol przebiegł Harry, nawet nie zerkając na funkcjonariusza Lyonsa. - Harry? Co z babcią? Zerknął nieufnie na topór na jej ramieniu. - Nic. Anna ma się dobrze. Możesz to odłożyć? Denerwuję się. Odetchnąwszy z ulgą, oparła obuch o podłogę. - Harry, za parę minut oprowadzam grupę. - Muszę ci coś powiedzieć. Osobiście. I to nie jest nic miłego. Freya powiedziała, że dzwoniłaś i pytałaś, czy oddaliśmy kolekcję płyt Anny gdzieś na przechowanie. No więc nie. Sprawdziłem parę rzeczy, i… ehm… one zostały zabrane. Sophie zmrużyła oczy. - Przez kogo? - Ale już wiedziała. - Przez Lenę. Zjawiła się po wylewie Anny, ale ją odesłałem. A ona poszła do do-mu Anny i zabrała płyty i inne cenne rzeczy. Kilka z nich zna*1 lazłem na eBayu. Sprzedawca był przekonany, że kupił je od Leny legalnie,! Przykro mi. 1 Sophie odetchnęła powoli, czując szum krwi w głowie.

- Jeszcze coś? - Tak. Kiedy dowiedziałem się, że nie ma płyt, porozmawiałem z prawnikiem An-ny. Miała mnóstwo pieniędzy w obligacjach, o których nic nie wiedziałem. Gdyby umarła, powiedziałby nam o tym. A tak… Zaczerpnął powietrza. - Sprawdził numery seryjne obligacji. Zostały spieniężone. Tak mi przykro, Sophie. Duża część tego, co należałoby ci się po Annie… tobie i Freyi… przepadła. Sophie pokiwała głową, odrętwiała. - Dzięki, że powiedziałeś mi to osobiście. A teraz muszę iść do pracy. - Trzeba będzie wezwać policję i złożyć doniesienie. Zbyt gwałtownie zarzuciła to-pór na ramię. - Ty to zrób. Jeśli ja złożę doniesienie, być może będę musiała ją zobaczyć. A wolałabym nie widzieć jej już nigdy w życiu. - Sophie, zaczekaj. - Harry zauważył funkcjonariusza Lyonsa. - Dlaczego w waszym holu jest glina? - Dla bezpieczeństwa. - Była to bardziej półprawda niż półkłamstwo. Harry, wycieczka czeka na mnie w Wielkiej Sali. Muszę iść. Z Leną rób, co chcesz. Ja mam to gdzieś. Piątek, 19 stycznia, godz. 17.00 Vito klapnął na krzesło przy stole konferencyjnym i rozmasował kark. Był zmęczony i sfrustrowany. - Niech to szlag. - Trzygodzinne przesłuchanie Jagera Van Zandta rzuciło trochę światła na parę spraw, ale ostatecznie nie wydobyli z niego informacji, o które im chodziło. Liz usiadła obok niego. - Vito, Van Zandt może naprawdę nie wiedzieć, gdzie jest Simon. - Mógłbyś spróbować wydobyć to z niego torturami - mruknęła Jen i wzruszyła ramionami, widząc zdziwione spojrzenie Liz. - Tak tylko powiedziałam. - I bardzo dobrze powiedziałaś - rzuciła Katherine, a sądząc po minach kolegów siedzących przy stole, wszyscy podzielali jej zdanie. Nick i Jen, Katherine i Thomas, Liz i Brent zebrali się na wieczorną odprawę.

Wszyscy mieli posępne miny. Dołączyła do nich nowa twarz - prokurator Magdalena Lopez, która razem z Thomasem i Liz obserwowała przesłuchanie Van Zandta. Maggy była delikatną kobietą o brązowych oczach, które zmrużyła, gdy zaczęła mówić. - Może wie, może nie wie. Ale ja nie zamierzam dać mu więcej, niż mu zaproponowałam, a już na pewno nie zamierzam dawać mu gwarancji nietykalności. Maggy zaproponowała, że zredukuje zarzut morderstwa pierwszego stopnia do zabójstwa, jeśli Van Zandt powie, gdzie jest Frasier Lewis alias Simon, ale Van Zandt, ten arogancki drań, zażądał nietykalności. - Maggy, nie chcemy, żebyś mu gwarantowała nietykalność - powiedział Vito. Może i nikogo nie zabił, ale z całą pewnością zamierzał czerpać z tego zyski. - Poza tym - dodał Nick - gdyby Simon wierzył, że Van Zandt rzeczywiście wie coś ważnego, nie podałby nam go na tacy. Dobrze zrobiłaś, Maggy. - To ostatnie powiedział z niechętnym szacunkiem, który jego zdaniem jej się należał, ponieważ uzyskała wyrok skazujący w sprawie Siever. Teraz Nick mógł wreszcie czuć, że zasłużył na bożonarodzeniowe kartki, które co roku przysyłali mu rodzice małej Siever. - Dał nam numer komórki Simona - rzekł Vito. - To ten sam numer, z którego Simon dzwonił do mnie - zauważyła Liz. - Aparat bez GPS. Nie do namierzenia. - Mnie najwięcej powiedziała reakcja Van Zandta na informację, że zginęli praw-dziwi ludzie, by mogła powstać jego gra - odezwał się zamyślony Thomas. - „Trzeba wycinać suche gałęzie, żeby ocalić drzewo” - zacytował, imitując ciężki akcent Van Zandta. - „A czasami tnie się i żywe”. - Posunięte do ostateczności: „Trzeba stłuc jajka, żeby zrobić omlet” przyznał Nick. - Wredny sukinsyn. - Sophie powiedziała nam, że duże R w nazwie ORO to od holenderskiego słowa „bogactwo” - wyjaśnił Vito. - Van Zandt chyba nigdy nie krył, że chodzi mu wyłącznie o pieniądze. Thomas pokręcił głową. - Van Zandt może być jeszcze gorszym socjopatąniż Simon Vartanian. Simon przynajmniej robi to dla sztuki.

- Van Zandt twierdzi, że jeszcze Simonowi nie zapłacił - powiedział Vito. - Wypłata Simona była uzależniona od tantiem, które miały zacząć spływać dopiero po trzech miesiącach. - A tyle tego, co kot napłakał - dodał Nick. - Simon nie robił tego dla pieniędzy. - W jaki sposób Simon spiknąl się z Van Zandtem? - chciała wiedzieć Jen. - Van Zandt siedział w barze niedaleko swojego mieszkania w SoHo odparł Vito i pokręcił głową. - Ten bar jest przy tej samej ulicy co park, gdzie, Susannah Vartanian wyprowadza psa. Sądzimy, że Simon spotkał się z Van Zandtem któregoś dnia, kiedy śledził siostrę. Tak czy inaczej, przysiadł się do Van Zandta rok temu, kupił mu kilka drinków i pokazał płytkę demo. - Była to scena uduszenia Clothilde - teraz mówił Nick. - Tyle że osadzona we współczesnym otoczeniu. Van Zandt dostrzegł „potencjał” i powiedział Simonowi, że jeśli przerobi to na II wojnę światową, to scenka trafi do następnej gry. Simon zrobił to, a Van Zandt poprosił o więcej. Simon zrobił filmiki z lugerem i granatem. Tylko tyle Van Zandt zdążył umieścić w Za linią frontu, bo był związany terminem wydania gry. - Derek protestował - dodał Thomas i zmarszczył brwi. - „Bo był słaby”. Maggy Lopez westchnęła. - Ten Van Zandt to niezły okaz. - I mam nadzieję, że usmaży się w piekle - powiedział Nick. - Ale w tej chwili obchodzi nas tylko to, że Van Zandt nie wie, skąd pochodził Lewis ani gdzie mieszkał, ani kim jest chłopak z granatem. - Za to ja mam trochę informacji na temat Frasiera Lewisa - odezwała się Katherine. - Prawdziwego Frasiera Lewisa. Vito zamrugał, zaskoczony. - To on istnieje? - O tak. To czterdziestopięcioletni rolnik z Iowy. Simon już od jakiegoś czasu po-sługuje się jego numerem ubezpieczenia. Limit ubezpieczenia medycznego prawdziwego Frasiera to milion dolarów na całe życie. Gdyby się kiedyś poważnie rozchoro-wał, miałby problem, bo duża część z tych pieniędzy już została wydana. Byłam ciekawa, jakim sposobem Simon mógł sobie pozwolić na taką drogą protezę. No więc, płacił za swoją opiekę

medyczną dzięki oszustwu ubezpieczeniowemu. - Czy prawdziwy Frasier Lewis ma dwie nogi? - spytał Nick. - Tak - odparła Katherine. Nick ściągnął brwi. - Czy Pfeiffer nie zorientowałby się, że w jego historii choroby nie było żadnej am-putacji? - Niekoniecznie — odpowiedział Brent, zamyślony. - Simon jest niezły w komputerowe klocki. Już dawno podejrzewamy, że przeglądał dane finansowe modeli. Więc może dostał się też do medycznej bazy danych? Może dlatego wybrał właśnie Lewisa? Bo miał dostęp do jego danych medycznych i mógł je zmienić? Tak mi przyszło do głowy. - I dobrze ci przyszło. Spróbuj to sprawdzić - poprosił Vito. - Może coś wy grze-biesz. - Cieszę się, że wpadłem chociaż na to, bo z komputera ojca Daniela nie wyciągnąłem niczego. A przynajmniej niczego, co mogłoby was doprowadzić bezpośrednio do Simona. Zainstalowano program pozwalający kontrolować komputer zdalnie. Ale to nic wymyślnego. Zwykły programik pod UNIXA, który może zainstalować każdy. - Wyglądasz na rozczarowanego - zauważył Nick, a Brent się roześmiał. - Może trochę. Spodziewałem się czegoś skomplikowanego, podobnego do tych Trojanów z opóźniaczem, które Simon podesłał do’komputerów modeli. Ale to było proste i eleganckie. I nie do namierzenia. Może będę miał więcej szczęścia z tymi me-dycznymi bazami danych. One zwykle nie są takie eleganckie. Aha… - Brent podał Vitowi zdjęcie w ramce. - Szeryf z Dutton razem z komputerem przysłał to. Powiedział, że Daniel i Susannah prosili go, żeby nam to przekazał. - To Simon - stwierdził Vito. - Młodszy. To ta sama twarz co na zdjęciu od Pfeiffera. Zdaje się, że nawet Simonowi trudno było przebrać się na badanie lekarskie w coś więcej niż perukę. To jeszcze jeden kawałek układanki. Nick zmarszczył czoło. - A ten program do zdalnego sterowania… Możesz nam powiedzieć, kiedy go zain-stalowano? - Jasne - odparł Brent. - Kilka dni po Święcie Dziękczynienia. - Czy Simon musiał być w domu, żeby go zainstalować? - dopytywał się

Nick. - Nie znam żadnego sposobu, który pozwalałby to zrobić bez siadania do danego komputera. Liz dedukowała dalej, idąc tym tropem: - Państwo Vartanian przyjechali tutaj szukać szantażysty, i być może również Simona. W którymś momencie znaleźli Simona, albo on znalazł ich. Zginęli i wylądowali na jego cmentarzu. Więc potem Simon wraca do Georgii, majstruje przy komputerze ojca, by zyskać zdalny dostęp, podrzuca broszurki biur podróży i aranżuje wszystko tak, by wyglądało, że wyjechali na wakacje. Nawet regularnie płaci ich rachunki. Dlaczego? - Nie chciał, by ktokolwiek wiedział, że jego rodzice nie żyją - orzekła Jen. - Arthur był emerytowanym sędzią. Na pewno wszczęto by śledztwo. - I w sprawę zostaliby zaangażowani Daniel i Susannah. - Nick spojrzał na Vita. Nie chciał, żeby się w to mieszali, bo jeszcze nie był na nich gotowy. - Przynajmniej wiedzą, że muszą być czujni - powiedział Vito. - Gdzie są teraz? - W Dutton - odparła Katherine. - Pojechali na ekshumację. - A masz już jakieś wyniki? - zainteresował się Vito. - Wiem tylko tyle, że to nie jest ciało Simona. Kości w trumnie należą do dużo niższego mężczyzny, niecałe metr osiemdziesiąt. - Nie przeprowadzono autopsji? - spytała Liz. Katherine przewróciła oczami. - W Meksyku - poinformowała. - Ten rzekomy wypadek samochodowy miał miejsce w Tijuanie. Ojciec Vartaniana pojechał tam, załatwił akt zgonu, kupił trumnę i przewiózł ją przez granicę. Albo posmarował w paru miejscach, albo każdy, kto zaglądał do środka, widział koszmarnie zwęglone ciało i szybko zamykał trumnę. - Więc stary Vartanian naprawdę mógł nie wiedzieć, że to nie był Simon stwierdziła Jen. Katherine wzruszyła ramionami. - Nie wiem. Zapewne Daniel i Susannah chcieliby to wiedzieć, ale w tym momencie nie bardzo widzę, jak miałoby nam to pomóc znaleźć Simona. - Czy Pfeiffer albo jego recepcjonistka przyszli do komisariatu, żeby

zostawić odciski palców? - dociekał Nick. Jen pokręciła głową. - Jeszcze nie. - Daj nam znać, kiedy przyjdą - poprosił Vito. - Co jeszcze? Jen, co z kościołami w pobliżu odkrywek piasku? I z wytwórcą lubrykantu? - Jeden technik dzwoni do wytwórców żelu, a dwóch innych nanosi kościoły na mapę. Na razie niczego nie mają. Ja sama pracowałam przez cały dzień przy samochodzie Van Zandta. Przykro mi, Vito. Robimy, co w naszej mocy. Vito westchnął. - Wiem. - Pomyślał o Sophie. - Ale musimy bardziej się starać. - A jeśli Simon postanowi wyjechać z miasta, skoro Van Zandt jest już w areszcie? - spytał zamyślony Nick. ORo zwinie interes. Simon nie ma już pracy. - Musimy jakimś sposobem zmusić go, żeby został - powiedział Vito. -1 wywabić go z nory. - On myśli, że załatwił Van Zandta na dobre. - Nick spojrzał na Maggy Lopez. - A gdyby tak Van Zandt wyszedł? Maggy pokręciła głową. - Nie mogę go tak po prostu wypuścić. Postawiono mu zarzuty. Nie poszedł na ugodę, a ja nie mam zamiaru zapewnić mu nietykalności. Musi przejść przez system. Nick, nie wierzę, że właśnie ty chcesz, żebym się z nim dogadała. - Ja nie chcę, żebyś się z nim dogadała - sprostował Nick. - Chcę go mieć na ulicy, żebyśmy mogli go śledzić. Nie musisz puszczać go wolno. Posiedzenie w sprawie jego kaucji jest jutro rano, tak? - I co z tego? Dwie godziny temu sam chciałeś wcisnąć tłoczek strzykawki z truci-zną. Teraz chcesz, żebym go puściła na ulicę. Zamierzasz zrobić z niego przynętę. - Nie widzę, w czym problem - prychnął Nick. - Będziemy się trzymali blisko. Simon nie będzie mógł się oprzeć. To będzie tak, jakbyśmy namalowali Jagerowi tarczę strzelecką na tyłku. - Chyba raczej R - rzucił sucho Brent. - Jak rijkdom. - I nie zapominaj, co powiedział o suchych gałęziach - dodał Vito. -Van Zandt zasłużył sobie na to, co go czeka, Maggy. Ale nie pozwolimy, żeby Simon go dopadł, bo my też chcemy zobaczyć Van Zandta za kratkami. Jeśli

wiedział o tych morderstwach i pozwalał, by to trwało, to jest współwinny. Maggy westchnęła. - Jeśli go zgubimy… - Nie zgubimy - obiecał Nick. - Wystarczy tylko, żebyś wnioskowała o niską kaucję. - No, dobrze - ustąpiła Maggy. - Postarajcie się, żebym tego nie pożałowała. - Nie pożałujesz. - Vito poczuł przypływ energii. - Liz, moglibyśmy jeszcze na parę dni dostać Bev i Tima? Może nawet tylko na jutro? Potrzebujemy ludzi do obserwacji. - Załatwię to - powiedziała Liz. - Ale tylko na jeden dzień. - Jeśli to się przeciągnie, trzeba się będzie zastanowić na nowo. - Dobra. - Vito wstał. - Spotkajmy się jutro wcześnie rano, żeby skoordynować działania.

22 Piątek, 19 stycznia, godz. 19.00 Shophie klapnęła na fotel w pick-upie Vita. Odsunęła od siebie furię, ale kiedy dzień dobiegał końca, znów zaczynała gotować się z wściekłości. Co jeszcze mogła zabrać Lena? Vito zapalił silnik i włączył nawiew, żeby nagrzać kabinę. Nic nie mówił. Sophie wiedziała, że czeka, aż ona odezwie się pierwsza. Wiedziała też, że i on miał fatalny dzień. I jego problemy są o wiele większe niż jej. Musi złapać mordercę. Złoszczenie się o kilka ukradzionych czarnych płyt pozwalało jej nie myśleć o tym, że ten sam morderca obserwował i ją, więc może Lena niechcący zrobiła wreszcie coś dobrego. Odwróciła głowę, by spojrzeć na Vita. - Przepraszam, że musiałeś czekać, ale jak ci się podobała moja wikiń-ska wycieczka? Jego oczy zmieniły się, błysnęły żarem, a na ustach pojawi się uśmiech, od którego Sophie przyspieszył puls. - Moim zdaniem jesteś najseksowniejszą wikińską wojowniczką; jaką w życiu widziałem. Miałem ochotę rzucić się na ciebie tam, na miejscu. Roześmiała się - i o to mu chodziło. - Przy tych wszystkich dzieciach? Wstydź się. Uniósł jej dłoń do ust. - Co się stało, Sophie? Powiedział to tak łagodnie, że łzy zapiekły ją pod powiekami. - Wpadł dzisiaj Harry. - Gdy opowiedziała mu o wizycie, jego spojrzenie stwardniało. - Powinnaś złożyć zawiadomienie o kradzieży. - Gadasz jak Harry. Nie złożyłam zawiadomienia, kiedy Lena zabiła moją siostrę. Dlaczego miałabym iść na policję, kiedy tylko ukradła kilka starych płyt? Vito pokręcił głową. - Śmierć Elle to był wypadek. Ta kradzież nie. Sophie miała zaciętą minę.

- Teraz gadasz jak Katherine. - Bo Katherine miała rację. Sophie, Lena jest koszmarną matką, jednak nie chciała zabić Elle. Ale ta kradzież to było działanie z rozmysłem. Zaplanowała to i zyskała na tym materialnie. Jeśli chcesz ją nienawidzić, nienawidź ją za rzeczy, które zrobiła naprawdę. Nienawidzenie jej za to, że dała orzechy dziecku, o którego alergii nie wiedziała, jest bez sensu. Sophie wpatrywała się w Vita. - Bez sensu? - I dziecinne - dodał cicho. - Wczoraj wieczorem powiedziałaś, że Andrea sama dokonała wyboru, i miałaś rację. Lena też dokonywała wyborów. Więc miej jej za złe to, że cię porzuciła i że okradła twoją babcię, ale nie to, że zabiła Elle. Taka nienawiść to tylko strata energii. Sophie czuła, jak w jej oczach wzbierają łzy gniewu. - Mogę nienawidzić Leny za co mi się podoba, Vito, i tak naprawdę to nie jest twoja sprawa, więc się odwal. Skrzywił się i odwrócił oczy. - Proszę bardzo. - Włączył się do ruchu na ulicy. - Przynajmniej wiem, na czym stoję. Sophie ogarnęło poczucie winy. - Przepraszam, Vito. Nie powinnam była tak mówić. Jestem po prostu zawiedziona, że nie mam żadnej muzyki, którą mogłabym puścić babci, a tak chciałam, żeby choć przez chwilę była szczęśliwa. - Uszczęśliwia ją sam widok twojej twarzy. -Ale nie spojrzał na nią, nawet kiedy zatrzymali się na czerwonym świetle. Zaczęła wpadać w panikę. - Vito, przepraszam, że kazałam ci się odwalić. Nie przywykłam do przejmowania się, co ktoś inny o mnie myśli. Nawet ktoś, czyje zdanie się dla mnie liczy. - Nic się nie stało, Sophie. - Ale to nie była prawda. Widziała to. Nie wiedziała, jak to naprawić, więc spróbowała innego podejścia:- Nie znalazłeś Simona, co? Zacisnął szczęki. - Nie. Ale znaleźliśmy obu facetów od gry. - Żywych? - Jeden żyje. Odetchnęła, żeby się uspokoić. - Simon po sobie zamiata.

Na jego policzku drgnął mięsień. - Na to wygląda. - Ja na siebie uważam, Vito. Nie musisz zaprzątać sobie głowy martwieniem się o mnie. Wreszcie spojrzał na nią z żarem w oczach, i jej panikę zastąpiła ulga. - To dobrze. Bo czuję się z tobą coraz mocniej związany, Sophie. Chcę, żebyś przejmowała się tym, co myślę, i chcę się troszczyć o to, co ty czujesz. Nie bardzo wiedziała, co odpowiedzieć. - To duży krok, Vito. Szczególnie dla mnie. - Wiem. Dlatego postanowiłem być cierpliwy. - Pogłaskał ją po udzie i wziął za rękę. - Nie martw się, Sophie. Moja troska o ciebie nie ma ci przysparzać stresów. Wpatrywała się w jego dłoń, silną i ciemną w kontraście z jej skórą. - Tylko widzisz, chodzi o to, że ja czasem potrafię wszystko spieprzyć. A tego naprawdę nie chcę spieprzyć. Cokolwiek to jest. - Nie spieprzysz. A na razie siedź wygodnie i ciesz się przejażdżką. Uśmiechnął się. - Przez mostek i ciemny las Kapturek do babci szedł. Spojrzała na niego, zmrużywszy oczy. - Dlaczego mam wrażenie, że jesteś wielkim złym wilkiem? Wyszczerzył się radośnie. - Żeby cię zjeść, moja droga? Pacnęła go w kolano, śmiejąc się głośno. - Zajmij się jazdą, Vito. Przez resztę drogi rozmawiali na błahe tematy, omijając Lenę, Simona i poważne związki. Kiedy dotarli do domu opieki, Vito pomógł Sophie wysiąść, po czym sięgnął za siedzenie i wyjął wielką torbę na zakupy. - Co to jest? - Koszyczek z pysznościami dla babci. Ruszyli do wejścia. - Więc teraz ja jestem wielkim złym wilkiem? - spytała z drwiącym uśmieszkiem. Nie spojrzał na nią. - Możesz dmuchnąć mi w domek, kiedy tylko zechcesz. Zachichotała.

- Ty zbereźniku. Jesteś zepsuty do szpiku kości, Vito Ciccotelli. Cmoknął ją szybko w usta, bo stali już w drzwiach Anny. - Tak słyszałem. Babcia obserwowała ich sokolim wzrokiem ze swojego łóżka. Sophie podejrzewała, że Vito nie bez powodu postanowił pocałować ją, kiedy stali już w progu. - Cześć, babciu - rzuciła, całując ją w oba policzki. Stwierdziła, że Anna wygląda dziś wyjątkowo dobrze. - Sophie. - Anna wyciągnęła słabą rękę, by dotknąć jej policzka. A przecież od dawna nie była w stanie zrobić nawet tego. - Znów przyprowadziłaś tego młodego człowieka. Vito usiadł przy łóżku. - Dobry wieczór, Anno. - Pocałował ją w policzek. - Wyglądasz dzisiaj lepiej. Nawet policzki ci się zaróżowiły. Anna uśmiechnęła się do niego. - Komplemenciarz z ciebie. Podoba mi się to. Odwzajemnił uśmiech. - Tak też myślałem, że ci się spodoba. - Sięgnął do torby, wyjął róże o długich ło-dyżkach i wręczył jej z galanterią. - Pomyślałem, że lubisz też kwiaty. Annie zaszkliły się oczy, a i Sophie poczuła łzy pod powiekami. - Vito - szepnęła. Spojrzał na nią. - Ty też mogłaś dostać kwiatki, ale nie, ciągle tylko „przestań, Vito” i „jesteś nie-dobry, Vito”. - Zamknął dłoń Anny na łodydze. - Kazałem pozbawić je kolców. Czujesz, jak pachną? Anna skinęła głową. - Czuję. Już dawno nie wąchałam róż. ‘ Sophie była zła na siebie, że sama na to nie wpadła, ale wyglądało na to, że Vito jeszcze nie skończył. Przyniósł cały bukiet róż, z ledwie rozwijającymi się pączkami, i czarny porcelanowy wazon, który ustawił starannie na nocnej szafce obok łóżka. W porcelanę wtopione były kryształy, które lśniły jak gwiazdy na nocnym niebie. Poukładał róże i jeszcze raz poprawił wazon na szafce. - Teraz będziesz czuła ich zapach jeszcze lepiej - powiedział i wręczył Sophie plastikowy dzbanek z szafki. - Sophie, możesz nam przynieść wody do tych kwiatków? - Oczywiście. - Przystanęła w drzwiach, z dzbankiem w dłoni. Vito

jeszcze nie skończył. Wyjął mały magnetofon. - Mój dziadek miał kolekcję nagrań - powiedział. Anna otworzyła szeroko oczy. - Przyniosłeś muzykę? - szepnęła, a Sophie przeklęła w duchu Lenę. Potem przeklęła siebie, że sama dopiero teraz pomyślała o muzyce. Jakiejkolwiek. - I to nie byle jaką - powiedział Vito z uśmiechem, od którego Sophie zaparło dech. Anna otworzyła usta, po czym zamknęła je, zaciskając wargi. - Masz… Orfeusza? - zapytała i wstrzymała oddech, jak dziecko, które boi się usłyszeć „nie”. - Mam. - Włączył kasetę i Sophie natychmiast rozpoznała pierwsze takty Che faro senza Euridice, arii, która przyniosła Annie sławę całe życie temu. Nagle czysty mezzosopran Anny wzbił się z małego głośnika. Anna wypuściła powietrze, zamknęła oczy i uspokoiła się, jakby czekała tylko na to. Sophie poczuła ucisk w gardle i ból w piersi, gdy zobaczyła, jak usta babci zaczynają się poruszać, wtórując słowom. Vito nie odrywał spojrzenia od twarzy Anny, i serce zabolało Sophie jeszcze bardziej. Nie robił tego wszystkiego, żeby zaimponować jej. Robił te piękne rzeczy, żeby wywołać uśmiech na twarzy staruszki. Ale Anna się nie uśmiechała. Po jej policzkach płynęły łzy, gdy próbowała złapać oddech i śpiewać. Ale jej płuca były słabe i wydobył się z nich tylko żałosny pisk. Sophie cofnęła się o krok, nie mogąc patrzeć na daremne usiłowania Anny i na rozpacz, która pojawiła się w jej oczach, gdy się poddała. Przyciskając dzbanek do piersi, Sophie odwróciła się i ruszyła korytarzem. - Sophie? - Jedna z pielęgniarek próbowała jązatrzymać. - Co się stało? Anna potrzebuje pomocy? Sophie pokręciła głową. - Nie, tylko wody. Właśnie po nią idę. - Dotarła do małej kuchenki na końcu korytarza i trzęsącymi się rękami odkręciła wodę. Napełniła dzbanek i zakręciła kran, próbując opanować emocje. I zamarła. Rozległ się drugi głos. Ale nie był to gładki mezzosopran Anny. Był to aksamitny baryton. Przyciągnął ją jak magnes. Z łomoczącym sercem wróciła do drzwi pokoju Anny, w których stało

jak słupy soli sześć pielęgniarek, ledwie oddychając. Przecisnąwszy się między nimi, Sophie też stanęła jak wryta i otworzyła szeroko oczy. Był to - jak myślała później - dziwny moment, by się zakochać. Myliła się. Ciocia Freya nie sprzątnęła ostatniego dobrego mężczyzny. Ostatni siedział właśnie u boku jej babci i śpiewał słowa, których nie mogła wyśpiewać Anna, mocnym, czystym głosem. Na jego twarzy malowała się łagodna czułość, a oczy Anny śledziły każdy ruch jego ust, piły każdą nutę z radością, na którą patrzenie było niemal bolesne. Ale Sophie patrzyła, a kiedy Vito dośpiewał ostatnią nutę, nadal stała, z mokrymi od łez policzkami, ale uśmiechnięta. Za jej plecami rozległo się kolektywne westchnienie pielęgniarek, które w końcu rozeszły się do swoich obowiązków, pociągając nosami. Vito spojrzał na nią i uniósł brwi. - Jeśli napełniłaś ten dzbanek łzami, to róże zwiędną-ostrzegł. Pochylił się w stronę Anny. - Popłakała się przez nas. - Sophie zawsze była beksą. Ryczała nawet na kreskówkach. - W słowach Anny słychać było miłość. - Babciu, nie wiedziałam, że na mnie patrzyłaś, kiedy płakałam na kreskówkach. - Patrzyłam na ciebie przez cały czas, Sophie. - Anna niezgrabnie poklepała dłoń Sophie. -Patrzenie, jak rośniesz, było ogromną przyjemnością. Podoba mi się twój mężczyzna. Powinnaś go zatrzymać. - Jej brew się uniosła. - Rozumiesz, co mam na myśli? Sophie spojrzała Vitowi w oczy i odpowiedziała: - Tak jest. Rozumiem doskonale. Piątek, 19 stycznia, godz. 20.00 Coś się zmieniło, myślał Vito. To wrażenie bliskości. To, jak Sophie opierała się o niego, kiedy szli do samochodu. I uśmiechała się, co zawsze było dobrym znakiem. - Gdybym wiedział, że śpiewanie cię rozbroi, to zaśpiewałbym ci już w niedzielę wieczorem. Prawdę mówiąc, jeśli dzięki temu wyląduję w twoim łóżku, to mogę zaśpiewać, co tylko zechcesz. - Otworzył drzwi samochodu, ale ona, zamiast wsiąść, obróciła się w jego ramionach. Jej pocałunek był gorący i namiętny, i Vito pożałował, że stoją na lodowatym parkingu.

- Nie chodziło o śpiewanie, tylko o wszystko. To, jak trzymałeś ją za rękę i jak na ciebie patrzyła. Jesteś bardzo miłym facetem, Vito Ciccotelli. - Powiedziałaś przecież, że jestem zły do szpiku kości. Musnęła ustami jego wargę, a pożądanie rozlało się po każdym zakamarku jego ciała. - Jedno i drugie się nie wyklucza. - Wsiadła do pick-upa i spojrzała na Vita. - Chyba zadzwonię do miejscowego towarzystwa operowego. Może zechcą przysłać kogoś w odwiedziny do babci. Powinnam była pomyśleć o muzyce, Vito. To było jej całe życie. Nie do wiary, że na to nie wpadłam. - Skupiałaś się na tym, żeby wyzdrowiała. - Vito usiadł za kierownicą i zatrzasnął drzwi. - Nie miej do siebie pretensji. - Wyjechał na ulicę, kierując się do domu Anny. Poza tym to Tino nagrał dla mnie tę kasetę. - Ale ty o tym pomyślałeś. No i kwiaty. O tym też powinnam pomyśleć. - Muszę przyznać, że te róże to był mały podstęp. Wazon to tak naprawdę kamera do pilnowania babć. Sophie zamrugała. - Co takiego? - Widziałaś te kryształy? Jeden z nich to kamera. Teraz będziesz wiedziała, czy siostra Marco naprawdę jest podła. Sophie popatrzyła na niego z podziwem. - Jesteś niesamowity. - Nie, nie do końca. Wybrał ją Tino. Mój szwagier Aidan podsunął nam parę pomysłów, kiedy ty wczoraj wieczorem budowałaś twierdzę. Byłbym wdzięczny, gdybyś nie wspominała o tej kamerze Tess. Robi się trochę nerwowa na samą myśl o filmo-waniu ludzi wbrew ich woli. - Będę milczała jak grób. - Świetnie. A teraz jedziemy do ciebie, gdzie znów ci zaśpiewam. I nie zapominaj ani na chwilę, że jestem niesamowity. Roześmiała się. - Później. Obiecałam chłopcom, że pomogę im dokończyć twierdzę. Więc najpierw do ciebie. Potem wrócimy do babci i… będziemy się kochali. Niesamowicie. Vito z trudem wciągnął powietrze.

- Myślałem raczej o pieprzeniu się jak norki na schodach. Roześmiała się złowróżbnie. - Najpierw zbuduję zamek. A potem możesz mnie oblegać. Patrzył, jak odjeżdżają. Całe szczęście, pomyślał, że zdążył wyjąć słu-‘ chawkę, nim trzask drzwiczek samochodu rozsadził mu bębenek. Gdyby ten i gliniarz zamknął drzwi o minutę wcześniej, on nie usłyszałby tych magicznych słów. Nie wierzył jednak w szczęście. Wierzył w intelekt, umiejętności i przeznaczenie. Tylko głupcy wierzą w szczęście, a on nie jest głupcem. Przetrwał, polegając na własnej inteligencji. I zamierzał nadal na niej polegać. Pomyślał o Van Zandcie siedzącym w celi w swoim drogim garniturze, i poczuł głęboką satysfakcję. Ale i trochę żalu. Szkoda marnować taki biznesowy umysł, jak Van Zandta. Ale na świecie jest mnóstwo świetnych biznesowych umysłów. Jeden z nich już wytypował. Najbardziej zagorzały i bezwzględny rywal Van Zandta, wciąż jeszcze w drodze na szczyt. Simon przedstawił mu to, co zrobił do tej pory, i w niecały kwadrans umówił się co do warunków. Inkwizytor zostanie wydany, a zamieszanie wokół śmierci Dereka i uwięzienia Van Zandta, nie wspominając o wszystkich pozostałych ofiarach, będzie reklamą, która wywinduje grę na szczyt listy bestsel-lerów. A on będzie miał to, czego chce. Uznanie. Trampolinę, dzięki której zrobi karierę. Rozgłos, który pozwoli mu sprzedawać obrazy. Nie będzie już mógł posługiwać się nazwiskiem Frasier Lewis, ale to nie szkodzi. Nieważne, jakim nazwiskiem będzie podpisywał swoje prace. Byle tylko ludzie wiedzieli, że są moje. Do namalowania pozostała jeszcze tylko jedna seria obrazów. Van Zandt miał rację co do Królowej. Gdy tylko Simon zobaczył Sophie Johannsen w pełnej krasie, wiedział, że ona jest dokładnie tą, której potrzebuje, której pragnie. A znał samego siebie na tyle, by wiedzieć, że nie potrafi odejść od gry, dopóki każdy szczegół nie będzie doskonały. Musiał zobaczyć, jak Sophie Johannsen umiera. Tyle tylko, że okazała się bystra i ostrożna. Przez cały czas ma przy sobie jakiegoś glinę. Ale teraz wie już, jak oddzielić ją od stada.

Piątek, 19 stycznia, godz. 23.30 - Niezły ten donżon. - Sophie kiwnęła głową Michaelowi. - To bardzo ładne klocki. - Siedziała z Pierce’em za półkolistym murem, długim mniej więcej na półtora metra, wysokim na niecały metr, zbudowanym z gładkich drewnianych klocków. Zrobili nawet wąskie okienka, czyli, jak im wyjaśniła Sophie, otwory strzelnicze dla łuczników, by mogli bronić się przed atakującymi. Co z kolei wymagało wycieczki do pobliskiego sklepu z zabawkami po minizestaw łuczniczy. Ale przynajmniej książki, których używali wczoraj, były znów starannie ustawione na półkach, by Vito nie narzekał, że jego salon jest teraz normańskim zamkiem. Sophie pogładziła palcami jeden z klocków i Vito wiedział, że nie znajdzie ani jednej drzazgi. - Musiały kosztować majątek. Ojciec Vita udał nonszalancję. - To tylko stare klocki, które miałem w garażu. Dom i Tess przywieźli je dzisiaj po szkole. - Ale Vito widział, że ojciec promienieje z dumy. - Tata sam zrobił te klocki dla nas, kiedy byliśmy mali - powiedział, siedząc na fotelu, który służył za zwodzony most. Reszta mebli została albo usunięta, albo wyko-rzystana jako fortyfikacje. - Jest mistrzem stolarskim. Sophie otworzyła szeroko oczy. - Naprawdę? No, to teraz rozumiem ten trebusz. Fajnie. - Jestem gotowy - oznajmił Connor, podprowadzając model na pozycję. Prowizoryczny trebusz, który skonstruowali wczoraj z drewnianej łyżki, zniknął, zastąpiony modelem w takiej skali, że mógłby chyba wystrzelić świątecznego indyka. Connor chciał spróbować miotania mrożonym kurczakiem, ale na szczęście Sophie stanowczo zaprotestowała. Vito podejrzewał, że ojciec pracował nad modelem przez cały dzień, rzeźbiąc go nożykiem do strugania, z którym się nie rozstawał. Dawniej Michael potrafiłby skonstruować coś takiego w parę godzin, mając do dyspozycji narzędzia stolarskie, ale narzędzia zostały sprzedane, gdy musiał zamknąć swoją małą wytwórnię szafek ze względu na chorobę serca. - Nić, nie jesteś gotowy - zwróciła się do Connora Sophie. - Nie masz jeszcze pocisków.

- Musicie się streszczać z tą bitwą - stwierdził sucho Vito. - Już prawie północ. Pierce i Connor muszą iść do łóżka. - O czym i on marzy przez cały wieczór. - Wujku Vito - jęknął Pierce. - Jutro jest sobota. - Spojrzał z nadzieją na Sophie. - Przykro mi, kolego - ucięła Sophie. - Jutro też muszę iść do pracy. Tess, Domini-ku? - Idziemy! - zawołała Tess. Wyszła z kuchni z Domem, niosąc hermetyczne wo-reczki wypełnione gotowanym makaronem. - Nigdy przedtem nie gotowałam makaronu oblężniczego, ale proszę. Rozpoczęła się zaciekła kampania wojenna. Chłopcy po kolei obsługiwali trebusz, a Sophie i Michael w razie potrzeby odbudowywali umocnienia. Tess schowała się za fotelem Vita. - Tata od lat się tak dobrze nie bawił. - Mama mu nie pozwala - mruknął Vito. - Martwi się o każdy jego oddech. - Cóż, mamy tutaj nie ma. Posłałam ją z Tinem do nocnego Wal-Martu z długą listą zakupów. Nie macie zbyt dobrze zaopatrzonej kuchni, chłopaki, a ja zamierzam nagotować posiłków do zamrożenia, żeby można było je od-grzać, kiedy Molly wyjdzie ze szpitala. - Wzruszyła ramionami. - Mama lubi czuć się potrzebna, więc jest szczęśliwa. Tata jest szczęśliwy. Dzieciaki są w siódmym niebie. Ty też wyglądasz na szczęśliwego, Vito. Vito spojrzał na nią. - I jestem. Tess usiadła na poręczy fotela. - Cieszę się. Podoba mi się ta twoja Sophie. Jego Sophie uchylała się właśnie przed workiem gotowanego makaronu. - Mnie też. - Zdał sobie sprawę, że każde z nich zrobiło dziś coś dobrego dla bliskich tego drugiego. Był to solidny początek związku, który Vito zamierzał pielęgnować przez długi, długi czas. - To dobry wstęp do miłego życia - mruknęła Tess. - Zasługujesz na nie. Nagle pi-snęła chórem z Sophie, kiedy jedna z torebek miotanych z trebusza walnęła w sufit i pękła od uderzenia, zasypując wszystko lepkim makaronem.

Vito się skrzywił. - To nigdy nie zejdzie z moich ścian i sufitu, zgadza się? Tess wybuchnęła śmiechem. - Widzę wiele upaćkanych makaronem ścian w twojej przyszłości, Vito. Sophie i Michael śmiali się jak obłąkańcy, i Vito też musiał się roześmiać. W końcu Sophie wstała, wyjmując makaron z włosów. - I tym optymistycznym akcentem na dzisiaj kończymy. Pora spać oznajmiła Sophie. - Nie - zaprotestowała, gdy Pierce zaczął swoje jęki. Generałowie nie jęczą, tylko maszerują. Idźcie na dół, tylko po cichutku, żeby nie obudzić Gusa. - Kiedy chłopcy poszli, spojrzała na Vita. - Wiaderko i szmaty? - Na werandzie - powiedział, wstając z fotela. - Siadaj, tatku. Wyglądasz na zmęczonego. Michael usiadł, co dowodziło, że jest wykończony. Ale przez cały czas się śmiał. - To było fajne. Powinniśmy to robić w każdy piątek. Stworzyłeś precedens, Vito. Vito westchnął. - Makaron na ścianach i pączki dla zespołu. Dom, Tess, pomóżcie mi pozbierać te klocki. - Poustawiali je pod ścianą, i wtedy Vito zorientował się, że Sophie nie wróciła z wiaderkiem. Puls mu przyspieszył. Spuścił ją z oka. Poszła tylko na werandę, ale zniknęła mu z oczu. - Zaraz wracam - odezwał się zduszonym głosem. I odetchnął, kiedy wyszedł na werandę. Zobaczył Sophie stojącą obok Dantego, który siedział na odwróconym wiaderku z nieszczęśliwą miną. - Mnie się wydaje, że sam sobie sprawiłeś przykrość - mówiła. Przegapiłeś całą zabawę. - Nikt mnie tam nie chce - mruknął. - Więc dlaczego mam ci dawać wiaderko? - Po pierwsze dlatego, że jestem dorosła i należy mi się szacunek. Po drugie dlatego, że twój wujek pewnie robi się nerwowy, patrząc, jak makaron zasycha na jego ścianach. Po trzecie dlatego, że jestem gotowa zepchnąć cię z niego i zabrać je, a wolałabym tego uniknąć.

Dante zmrużył oczy. - Nie zrobisz tego. - Żebyś się nie zdziwił. Zachowujesz się jak nieznośny dzieciak, Dante, siedząc tutaj i się dąsając. Dante zerwał się z wiaderka i je kopnął. - Głupie stare wiadro i głupia zabawa, i głupia rodzina. Wszyscy i tak mnie nienawidzą. Nie potrzebuję ich. Sophie złapała wiaderko i odwróciła się, by wyjść, ale zatrzymała się i westchnęła. - Twoja rodzina nie jest głupia. Są naprawdę wyjątkowi. I każdy potrzebuje rodziny. I nikt cię nie nienawidzi. - Wszyscy na mnie patrzą, jakbym był jakimś przestępcą. Tylko dlatego, że rozbiłem ten licznik. - No więc ja jestem obca i patrzę na to z zewnątrz, ale wydaje mi się, że nikt nie jest na ciebie zły o to, że rozbiłeś licznik. Przecież nie chciałeś go rozbić i nie chciałeś zrobić krzywdy mamie. Bo… przecież nie chciałeś jej zrobić krzywdy, prawda, Dante? Dante pokręcił głową, wciąż nadąsany. Nagle opuścił ramiona i Vito usłyszał, jak pociąga nosem. - Nie. Ale mama mnie znienawidzi. - Rozpłakał się na dobre. Sophie go objęła. - O mało przeze mnie nie umarła i teraz mnie znienawidzi. - Nieprawda - szepnęła Sophie. - Dante, wiesz, co ja myślę? Że wszyscy są zawie-dzeni, bo kiedy cię spytali, czy ty to zrobiłeś, skłamałeś. Może pora, żebyś zaczął żałować tego, co naprawdę z rozmysłem zrobiłeś źle, a dał sobie spokój z tym, co się stało niechcący. - Vito dostrzegł, że się wyprostowała. Usłyszał jej cichy śmiech. Touché. Należało mi się. Zamierzasz tu siedzieć całą noc? Dante potarł twarz. - Może. - No, to proponuję, żebyś wziął sobie koc, bo dzisiaj będzie zimno. Odwróciła się i spojrzała na Vita. Wzięła wiaderko. - Idę sprzątać. - Chwała Bogu. Uniosła brwi. - I złożę doniesienie na Lenę.

- Chwała Bogu. Przeszła obok niego i mruknęła: - A potem… norki. Uśmiechnął się do jej pleców. - Chwała Bogu. Sobota, 20 stycznia, godz. 07.45 - Wcześnie przyszłaś. Sophie obróciła się na pięcie, ze ściśniętym gardłem i dłonią na ustach. Przez chwilę gapiła się na Thea Czwartego stojącego w magazynie. Jej serce łomotało jak szalone. - Nagle strasznie się zainteresowałaś naszym małym muzeum, Sophie. Dlaczego? Sophie opanowała oddech i cofnęła się o krok. Vito odprowadził ją do pracy pół godziny temu. Funkcjonariusz Lyons czekał już w środku, wpuszczony przez Teda Trzeciego i Party Ann, którzy polerowali gabloty. Sophie nie wiedziała, że Theo też jest w muzeum. - O co ci chodzi? - Kilka dni temu nie cierpiałaś oprowadzać wycieczek i traktowałaś mojego ojca jak idiotę. Teraz przychodzisz wcześniej i zostajesz do późna. Rozpakowujesz skrzynie i wymyślasz nowe ekspozycje. Ojciec jest zachwycony, a matka już liczy pieniądze, które zarobimy. Chcę wiedzieć, co się zmieniło. Serce Sophie jeszcze się nie uspokoiło. Simon Vartanian wciąż jest na wolności, a ona tak naprawdę nie wie nic o Theo Albrighcie. Tyle tylko, że jest wielkim, prawie dwumetrowym facetem. Cofnęła się jeszcze o krok, wdzięczna, że Lyons jest w zasięgu głosu. - Może postanowiłam wreszcie zarobić na swoją pensję. Ale mogłabym zapytać cię o to samo. Kilka dni temu prawie cię nie widywaliśmy. Teraz jesteś tutaj za każdym razem, kiedy się odwrócę. Dlaczego? Twarz Thea sposępniała. - Bo cię obserwuję. Sophie zamrugała. - Obserwujesz mnie? Dlaczego? - Bo w przeciwieństwie do mojego ojca, nie jestem idiotą, który ufa komuś bez powodu. - Odwrócił się na pięcie i wyszedł, zostawiając Sophie,

wpatrującą się z otwartymi ustami w jego plecy. Pokręciła głową. To idiotyczne bać się Thea. Ale co ona w ogóle wie o Albrigh-tach? Sophie, dajże spokój. Simon ma trzydzieści lat i jego ojciec był sędzią. Theo ma zaledwie osiemnaście, a jego ojciec jest wnukiem archeologa. To naprawdę śmieszne. A jednak… Znalazła siekierę, której Theo używał wcześniej do otwierania skrzyń, i położyła ją w miejscu, gdzie mogła łatwo po nią sięgnąć. Nawet z Lyonsem na straży nie zaszkodzi być ostrożną. Atlanta, sobota, 20 stycznia, godz. 08.45 - Danielu, popatrz. To od mamy. Daniel podniósł wzrok znad sterty poczty, którą sortował, i zobaczył, że Susannah patrzy na jakąś kartkę. Natychmiast rozpoznał papeterię z hotelu, w którym mieszkali rodzice. - Napisała do nas? I wysłała na własny adres? Dlaczego? Susannah skinęła głową. - Pisze, że do ciebie też napisała. - Przejrzała swoje listy i znalazła ten do Daniela. Podała mu go. Gdy Daniel go otwierał, przyłożyła swój do nosa. - Pachnie jej perfumami. Daniel przełknął ślinę. - Zawsze je lubiłem. - Przeczytał list i serce mu się ścisnęło, choć doceniał fakt, że matka włożyła na miejsce brakujące elementy układanki. Wiedziała, że tata kłamie, że szuka dla mej Simona, ale nie miała siły wszędzie z nim jeździć. - Czy to ten sam list? - spytała Susannah. Porównali kartki. - Na to wygląda. Widocznie chciała mieć pewność. - Siedziała w tym hotelu przez dwa dni, Danielu, czekając, aż ojciec wróci. - Zapewne poszedł zobaczyć się z Simonem - mruknął Daniel. - Przecież byłam zaledwie dwie godziny drogi od niej. - W głosie Susannah brzmiała uraza. - Siedziała tam przez dwa dni, cierpiąca, sama, i nie zadzwoniła. - Simon od małego był jej ulubieńcem. Nie wiem, dlaczego wciąż mnie tak boli, że widziała to jako opcję albo-albo. Kochać nas albo kochać

Simona. - Do samego końca miała nadzieję, że on będzie dobry. - Susannah położyła list na stole, uderzając dłońmi o blat. - I mu ufała. - Po jej policzkach popłynęły łzy. - Wiedziała, że ojciec nie wrócił, a jednak poszła spotkać się z Simonem. Daniel westchnął ciężko. - A on ją zabił. - Jeśli to czytasz, to prawdopodobnie nie żyję. Jeśli to czytasz, to możesz mieć satysfakcję, że nie myliłeś się co do brata. - Spotkała się z nim, a on skręcił jej kark i wrzucił do dołu na polu. - Spojrzał na Susannah, nie potrafiąc ukryć goryczy. - I jakaś część mnie uważa, że sobie na to zasłużyła. Susannah spuściła wzrok. - Ja też tak pomyślałam. To dlatego wysłała te listy. Gdyby jej spotkanie z Simonem okazało się tylko niewinną wizytą, to wysyłając listy do nas, niepotrzebnie wyjawiłaby, co myśli naprawdę o charakterze swojego złotego dziecka. Ale wysłała je do siebie i mogła je zniszczyć. Nikt by się nie zorientował. - A i tak czekała ją śmierć. - Daniel rzucił list na stół. - Co miała do stracenia? Oprócz czasu spędzonego z nami. - On wciąż gdzieś tam jest. Daniel się zawahał. Przez cały ranek próbował znaleźć sposób, jak jej to powiedzieć. Po prostu to wykrztuś i miej to z głowy. - To jeszcze nie wszystko, Suze. Nie chciałem o tym myśleć, ale przez całą noc nie mogłem myśleć o niczym innym. Pamiętasz, Ciccotelli powiedział nam, że znaleźli Claire Reynolds, naszych rodziców i dwa puste groby. Nie powiedzieli nam, że obok znaleźli jeszcze sześć innych ciał. Susannah spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. - Chcesz powiedzieć, że ten cmentarz, który znaleźli… Widziałam to w wiadomościach. Nie skojarzyłam. A powinnam była. - Ja też powinienem był skojarzyć. Chyba byłem zbyt zszokowany informacją, że Simon żyje. - Daniel był zły na siebie. - Nie. To nieprawda. Nie chciałem o tym myśleć. Ale to mnie dręczyło, więc zadzwoniłem rano do Vita Ciccotellego i zapytałem.

Potwierdził, że Simon jest poszukiwany za dziesięć morderstw, a może i więcej. Susannah zamknęła ze znużeniem oczy. - Ciągle mi się wydaje, że już nie może być gorzej. - Wiem. Przez całe lata nie spałem po nocach i rozmyślałem o kobietach z tych zdjęć, bałem się, że są realne. Że Simon przyłożył rękę do ich śmierci. Że nie mogłem im pomóc. Teraz jest więcej ofiar i tym razem nie mogę tak po prostu odwrócić oczu. Muszę pojechać do Filadelfii i pomóc Ciccotełlemu i Lawrence’owi. - Jedziemy razem. Staliśmy razem nad ciałami rodziców. Kiedy to się skończy, mam nadzieję, że Simon będzie martwy, i że razem będziemy stać też nad jego trupem. Filadelfia, sobota, 20 stycznia, godz. 09.15 - Jesteśmy gotowi? - spytał Nick, siadając za kierownicą i podając Vitowi kubek kawy. - Tak. - Vito zdjął plastikowe wieczko. - Bev i Tim sana pozycji za rogiem. Maggy Lopez właśnie dzwoniła, że Van Zandt jest następny na wokandzie. Jeśli sędzia wypuści go za kaucją, powinien wyjść za godzinę. - Mam nadzieję, że to się uda - mruknął Nick. - Nie chciałbym, żeby nam zwiał. - Ja też. - Te słowa zabrzmiały o wiele mniej pewnie, niż zamierzał. Nick spojrzał na Vita. - Ty się boisz. Vito nie odzywał się przez długą chwilę, w końcu odchrząknął. - Tak, boję się śmiertelnie. Za każdym razem, kiedy dzwoni mój telefon, zastanawiam się, czy zaraz się dowiem, że on ją dopadł. Że nie zdołałem jej ochronić. - To nie jest tak, jak z Andrea, Chick. Tym razem nie jesteś w tym sam. Vito pokiwał głową. Chciałby, żeby te słowa dodały mu otuchy. Ale wiedział, że nie będzie mógł oddychać swobodnie, dopóki Simon Vartanian nie trafi za kratki. Dobrze było jednak wiedzieć, że jego przyjaciel się przejmuje. - Dzięki. - Nagle podskoczył, słysząc sygnał telefonu. Dzwoniła Jen. - Co

tam? Jen ziewnęła. - Nie spałam całą noc, Vito. - Ja też - powiedział i się skrzywił. - Ehm… nieważne. Jen warknęła. - Zaraz cię znienawidzę, Ciccotelli. Ja harowałam przez całą noc, a ty się gziłeś. Nie, chyba już cię nienawidzę. - Codziennie przez cały przyszły tydzień będę ci kupował pączki. Z cukierni przy mojej ulicy. - To stanowczo za mało, ale zawsze to jakiś początek. Nanieśliśmy na mapę gruntów wszystkie kościoły w promieniu stu pięćdziesięciu kilometrów. Nie ma nic, co choćby z grubsza przypomina kościół w grze. - Cóż, nie mieliśmy wielkiej nadziei. Ale dzięki za starania. - Nie waż się rozłączać, Chick. Znalazłam twoje zdjęcie. - Jakie zdjęcie? - To z gazety, Claire Reynolds i jej dziewczyny. Zrobiono je podczas parady trzy lata temu. Ta kobieta ma koło trzydziestki, jasne włosy. Jest szczupła. Właściwie niczym się nie wyróżnia. Nigdy wcześniej jej nie widziałam. - Do licha - mruknął Vito. - Miałem nadzieję. Szkoda, że nie mogę tam przyjść i jej zobaczyć, ale musimy zostać tutaj. Van Zandt wychodzi lada moment. - Czy twój telefon może odbierać zdjęcia? - Nie, ale Nicka może. Przyślesz nam je? - Już leci. - Daj mi swój telefon - powiedział Vito do Nicka. Mrużąc oczy, wpatrzył się w wyświetlacz, gdy zdjęcie doszło. I zesztywniał. — Cholera. - Kto to jest? - spytał Nick. Wziął telefon i gwizdnął. - Co za zimna suka. Jen się ożywiła. - Rozpoznałeś ją, Vito? - To Stacy Savard. Recepcjonistka Pfeiffera jest szantażystką numer dwa. - Zdobędę jej adres i natychmiast wysyłam radiowóz – oświadczyła Jen. Vito wziął telefon od Nicka i jeszcze raz przyjrzał się niewyraźnemu zdjęciu. - Wiedziała, że Claire nie żyje, patrzyła nam w oczy i nawet nie

mrugnęła. - Co chcesz zrobić, Vito? Popracować nad Savard czy czekać na Van Zandta? - Niech patrol zgarnie Savard. Złożę wniosek o nakaz, żebyśmy mogli przeszukać jej mieszkanie. Jeśli to z Van Zandtem nie wypali, szantażystką numer dwa jest naszym planem B. Sobota, 20 stycznia, godz. 12.45 Zapewne nie było to zbyt rozsądne, ale Simon nie mógł się oprzeć. Skoro i tak zamierzał porzucić tożsamość Frasiera Lewisa, to przynajmniej może to zrobić z faso-nem. Oczywiście gdyby prokuratura zdołała zatrzymać Van Zandta w areszcie, gdyby nie wyszedł za kaucją, ta okazja w ogóle by się nie nadarzyła. Była w tym cudowna ironia losu. Simon chciał, żeby drugi Niemiec w Za li-nią/rontu zginął przeszyty bagnetem. W użyciu bagnetu było coś bardziej osobistego, intymnego. Ale Van Zandt uparł się na wielkie „bum”. Simon martwił się trochę o jakość detonatora sześćdziesięcioletniego grantu. A jeśli urządzi wszystko i okaże się, że kupił bubel? Więc jako człowiek dokładny przewi-dział i taki scenariusz. Uśmiechnął się. Kyle Lombard, ten chciwiec, dał mu ogromny rabat. Sobota, 20 stycznia, godz. 12,55 - Jak to zniknęła? - warknął Vito do telefonu. - Mówię, że nie ma jej w mieszkaniu - odparła zirytowana Jen. - Jej samochodu też nie ma. Sąsiad widział, jak rano wychodziła z walizką. Rozesłaliśmy list gończy. - Zdradziliśmy się, kiedy poprosiliśmy o dokumentację Lewisa. - Vito potarł skro-nie. - Obdzwoń lotniska i dworce autobusowe. I czy możesz posłać radiowóz do domu Pfeiffera? - Jego też aresztujemy? - Chcemy z nim tylko porozmawiać. Poproś go, żeby przyjechał do nas na przesłuchanie. Niedługo wracamy. - Van Zandt jeszcze nie wyszedł? - zainteresowała się Jen. Vito spojrzał ze złością na budynek sądu. - Chyba wpłaca tę kaucję po cencie. Jen zaśmiała się krótko.

- Ale jedno trafienie mamy na sto procent: Stacy Savard ma w mieszkaniu ten sam model drukarki, na którym wydrukowano rzekome listy Claire. - Chick - syknął Nick. - Patrz, Van Zandt. - Muszę kończyć, Jen. Zaczęło się. - Vito wrzucił telefon do kieszeni, patrząc, jak Van Zandt wychodzi z sądu z kamienną twarzą i zimnym spojrzeniem. Jego adwokat dreptał dobre pięć metrów za nim. Van Zandt wielkimi krokami podszedł do krawężnika unosząc rękę, by zatrzymać taksówkę, i odpychając starszego pana, który potknął się i niechcący wszedł mu w drogę. Vito poczuł, że włosy stają mu dęba. Było coś… - Nick - powiedział. - Ten stary. - Cholera - warknął Nick. Jednocześnie wyskoczyli z samochodu. - Stać! Policja! - krzyknął Vito, i starszy pan uniósł głowę. Przez ułamek sekundy Vito patrzył w zimne oczy Simona Vartaniana. Vartanian zaczął biec. Naprawdę szybko. Vito i Nick rzucili się w pogoń. I nagle, na ich oczach, Jager Van Zandt wyleciał w powietrze.

23 Sobota, 20 stycznia, godz. 13.40 O mało nie został złapany. Simon siedział w swoim samochodzie, wciąż jeszcze wściekły. Jedno potknięcie i byłby teraz w rękach policji. A chcielibyście mnie dorwać, co? Ten cały Ciccotelli jest sprytniejszy, niż Simon sądził. I bardziej bezwzględny. Gliny użyły Van Zandta jako przynęty… próbując mnie zwabić. Gdyby nie fakt, że prawie im się udało, Simon uznałby tę bezwzględność za godną podziwu. Naprawdę było za blisko. Ale patrząc na całokształt, to tylko jedna mała potyczka. Gliny wiedzą tylko o Frasierze Lewisie. Jedyni ludzie, którzy wiedzieli, że Simon Vartanian żyje, sami są już martwi. Z wyjątkiem szantażysty, którego amatorskie metody ściągnęły mu na głowę rodziców. Musi znaleźć tę osobę. Ktokolwiek to jest, musi mu za to zapłacić. A potem Susannah i Daniel. Państwo Dwie Zdrowe Nóżki. To, że jego brat i siostra mają po dwie nogi, było wystarczającym powodem, żeby ich nienawidzić. To, że oboje zostali stróżami prawa, czyniło z nich niebezpiecznych przeciwników. Niedługo nie będzie już można ciągnąć mistyfikacji, że Arthur i Carol Vartanianowie są na wakacjach. Wyjdzie na jaw, że zaginęli. A Daniel i Susannah na pewno nie odpuszczą. Będą kopali, aż dowiedzą się, dokąd wyjechali rodzice. Z pewnością są wystarczająco bystrzy, żeby pokojarzyć fakty. A jeśli będą kopali odpowiednio głęboko, mogą się zorientować, że w „jego” trumnie leży ktoś inny. Simon często się zastanawiał, kto w tej trumnie leży. Kogo ojciec znalazł, by tak rzec, na zastępstwo. Kusiło go, żeby to sprawdzić, kiedy wrócił do Dutton po raz pierwszy od dwunastu lat, by upozorować małe wakacje rodziców i uzyskać zdalny dostęp do komputera. Ojciec przyszedł do niego, ale po Daniela i Susannah będzie musiał sam się pofatygować. Wiedział, gdzie ich znaleźć. Daniel miał mały domek w Atlancie, a Susannah mieszkanie w SoHo. Ona jest „Prawem”, a on

„Porządkiem”. Artie powinien być dumny. Ale nie był. Bo pod tą sędziowską togą był równie zepsuty jak ja. Daniel i Susannah są do odstrzału. Ale najpierw ma tu małe porachunki do załatwienia. Bo kiedy uciekał przed policją jak pospolity uliczny przestępca, dotarło do niego, że rozpoznali go nie jako Frasiera Lewisa, ale jako starszego pana. A jedyną żywą osobą, która widziała go w tym wcieleniu, jest… doktor Sophie Johannsen. Zmrużył oczy. Gdziekolwiek się obróci, ta kobieta mu bruździ. Wszystko szło zgodnie z planem, dopóki Sophie Johannsen nie zaczęła zadawać py-tań na temat czarnego rynku artefaktów. Od tego momentu wszystko zaczęło się rozła-zić. Wie o wiele za dużo, ale on nie spocznie, dopóki jej nie uciszy. Skrzywił się, zamyślony. Poza tym ma doskonałą twarz - niesamowicie wyrazistą. Powinna zostać aktorką albo modelką. I niedługo nią zostanie. Fakt, że ten gliniarz, Ciccotelli, będzie przy okazji cierpiał, to… Uśmiechnął się. Ta-ki mały bonus. Może nawet zdobędę dodatkowe życie. Roześmiał się. Uspokoiwszy się, wysiadł z auta i wszedł do domu opieki. Sobota, 20 stycznia, godz. 16.15 Liz się skrzywiła, kiedy Vito i Nick weszli do sali. - Och… chłopaki. - To tylko parę zadrapań - uspokoił ją Vito. - Mieliśmy fart. Obrażenia odnieśli tylko prawnik Van Zandta, dwóch przechodniów no i my. Przechodniów opatrzono i puszczono do domu. - A prawnik? - spytała Liz. - Wyjdzie z tego - odparł Nick, - Był sześć metrów z tyłu, kiedy Van Zandt wyleciał w powietrze. Vito usiadł przy biurku. - Nas drasnęło tylko kilka odłamków. - Posłałam Bev i Tima i sześć innych osób, żeby przeczesali okolicę powiedziała Liz - ale… Nick pokręcił głową.

- Ten drań potrafi biec z protezą. To mnie cholernie zaskoczyło. A potem Van Zandt eksplodował. To mnie zaskoczyło trochę bardziej. - Co się stało, do cholery? Mieliście go pilnować. - Prokurator Maggy Lopez wpadła do sali i zatrzymała się jak wryta na ich widok. - Boże święty. - Simon czekał na Van Zandta. - Vito rozmasował kark. - Wrzucił mu granat do kieszeni płaszcza. Technicy pozbierali odłamki. Obstawiamy, że to będzie taki sam granat jak ten wyjęty z brzucha niezidentyfikowanego chłopaka. Nick klapnął na krzesło i zamknął oczy. - Przepraszam, Maggy. Lopez zmierzyła ich wzrokiem. - Nie ma za co przepraszać. Van Zandt pewnie i tak wyszedłby za kaucją, niezależnie od naszego planu. Mieliśmy na niego za mało, żeby zatrzymać go w areszcie, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności. Więc co teraz? Nick spojrzał na Vita. - Plan B? Stacy Savard. - Żartujesz? Nawet nie wiemy, gdzie ona jest - prychnął Vito. Liz się uśmiechnęła. - Owszem, wiemy. Byliście w szpitalu, kiedy ją zgarnęliśmy. Vito wyprostował się na krześle. - Mamy Stacy Savard? Tutaj? - Aha. Znaleźliśmy ją, jak parkowała samochód na lotnisku. Wygląda na to, że chciała wsiąść w pierwszy samolot lecący za granicę. Jeśli czujecie się na siłach, jest wasza. Vito uśmiechnął się ponuro. - O, tak, czujemy się na siłach. Nie mogę się doczekać, żeby pogadać z tą zimną suką. Sobota, 20 stycznia, godz. 16.50 Zlikwidowanie Van Zandta okazało się trudniejsze, niż się spodziewał, ale teraz, kiedy znał już przeciwnika, porwanie Johannsen będzie łatwiejsze. Wziął pod uwagę każdą przeszkodę, od mundurowej ochrony po śledczych, którzy trzymali się jej jak rzepy. Był gotowy. Uśmiechnął się. Niedługo pielęgniarka będzie zmieniała babci kroplówkę. Rozdzwonią się dzwonki, zaczną wyć alarmy. Śliczna Sophie odbierze paniczny telefon.

Paniczny, autentyczny telefon. Jedynym, co zawsze podziwiał u Johannsen, było jej zamiłowanie do autentyzmu. W losie Sophie była pewna… symetria. Babcia była umierająca, więc Sophie przyjechała do domu. Ponieważ była w domu, on ją poznał. Ponieważ ją poznał, studiował pod jej kierunkiem, zyskał dogłębną wiedzę o średniowieczu, a dzięki tej wiedzy stworzył cholernie autentyczną grę. Ale z powodu tej gry i z powodu zaangażowania Johannsen w śledztwo policja znalazła się o wiele za blisko. Zawsze zamierzał ją wyeliminować, kiedy przyjdzie pora, ale bliskość policji zmusiła go do rozegrania tego wcześniej, niż planował, i dlatego z kolei… Spojrzał na zegarek. Już czas. I dlatego z kolei babcia jest umierająca. Naprawdę. Wszystko zamyka się w wielkie, piękne koło. To przeznaczenie. Wyprostował się nagle. Właśnie wyszła do holu z Wielkiej Sali, ubrana w zbroję. Miał nadzieję, że zdąży ją zdjąć, zanim popędzi na ratunek babci. Jest wysoką kobietą. Przenoszenie jej w zwykłym ubraniu i tak z pewnością wymaga dużo siły. Zbroja byłaby nieproszoną przeszkodą, ale poradzi sobie i z nią, jeśli będzie musiał. Przysunął się trochę bliżej okna. Niedługo żadne szkło nie będzie umniej-szać jego przyjemności. Niedługo będzie miał ją w swoim posiadaniu, w lochu, z kamerami i światłami. By lepiej widzieć, jak umierasz, moja droga. Sobota, 20 stycznia, godz. 17.00 Stacy Savard siedziała przy stole w pokoju przesłuchań z rękami kurczowo skrzyżowanymi na piersi. Patrzyła posępnie przed siebie, ale gdy do pokoju weszli Vito i Nick, zwróciła ku nim oczy, z których aż wylewała się rozpacz i żałość. - Co się stało? Dlaczego mnie tu przywieźliście? - Skończ ten teatrzyk, Stacy. - Vito usiadł obok niej. - Wiemy, co zrobiłaś. Mamy twój laptop i laptop Claire. Wiemy o Claire i Arthurze Vartanianie. I znaleźliśmy twoje tłuściutkie konto w banku. - Vito przywołał na twarz wyraz zdziwienia. - Nie rozumiem tylko, jak mogłaś zdradzić Claire w taki sposób. Kochałaś ją.

Twarz Stacy przez długą chwilę pozostawała nieruchoma. W końcu kobieta wzruszyła ramionami. - Nie kochałam Claire. Nikt nie kochał Claire oprócz jej rodziców, a i oni tylko dlatego, że nie wiedzieli, kirn naprawdę była. Claire była wredna… i dobra w łóżku. To wszystko. Nick zaśmiał się z niedowierzaniem. - To wszystko? Więc co się stało, Stacy? Od początku wiedziałaś, że szantażuje Simona Vartaniana? Stacy uśmiechnęła się szyderczo. - Jasne, jakby zwierzyła mi się z czegoś takiego. Wszystko, co wyciągnęła od Vartanianów, zamierzała zatrzymać dla siebie. Suka. Vito pokręcił głową, nie wierząc własnym uszom. - To kiedy się dowiedziałaś, że Claire nie żyje? Zmrużyła oczy. - Chcę zapewnienia nietykalności. Vito roześmiał się na cały głos, po czym nagle spoważniał. - Mowy nie ma. Stacy odchyliła się na krześle. - Więc nic więcej ode mnie nie usłyszycie. Przewidując dokładnie taką reakcję, Nick położył na stole zdjęcie zmasakrowanego Van Zandta i patrzył, jak Stacy blednie. - Kto… kto to jest? - Ostatni idiota, który chciał nietykalności - rzucił od niechcenia Vito. - I ostatni idiota, który próbował przechytrzyć Frasiera Lewisa - dodał łagodnie Nick. - Moglibyśmy cię puścić. I powiedzieć Frasierowi, gdzie cię szukać. Jej oczy pociemniały ze strachu. - Nie powiedzielibyście. To byłoby morderstwo. Vito westchnął- A to nas zagięła. Ale gdyby ta informacja wyciekła… Może dopiero przed samym procesem, ale w końcu by się dowiedział. To zbyt sensacyjna sprawa, żeby udało się ją utrzymać w tajemnicy. - I będziesz się oglądała przez ramię, aż Simon podrzuci ci granat do kieszeni. Stacy przygryzła policzek, przetrawiając to, co usłyszała. W końcu podniosła wzrok. - W październiku, piętnaście miesięcy temu, miałam zjeść kolację z Claire. Nie zjawiła się, więc poszłam do jej mieszkania. Miałam klucz.

Znalazłam jej laptop i zdjęcia „Frasiera Lewisa” z poczekalni gabinetu. Uśmiechnęła się krzywo. - Jedno trzeba jej przyznać: robiła dobre notatki. Kiedyś w przyszłości zamierzała napisać o tym książkę. Rozpoznała w Lewisie Simona Vartaniana i uznała to za dziwne. - Bo przecież on miał nie żyć - podsunął Vito. - Tak… Sprawdziła Frasiera Lewisa i odkryła, że to jakiś chłopek z Iowy. Nick zamrugał, zdziwiony. - Więc wiedziałaś też o oszustwie ubezpieczeniowym? Stacy zacisnęła wargi, więc Vito z bolesnym westchnieniem położył obok zdjęcia Van Zandta zdjęcie Dereka Harringtona z dziurą w czole. - Nie chcesz zadzierać z Simonem Vartanianem, Stacy. Z nami też nie chcesz zadzierać, więc odpowiedz na pytanie śledczego Lawrence’a. - Tak - prychnęła. - Wiedziałam o oszustwie ubezpieczeniowym. Znalazłam e-maile w komputerze Claire, te, które wysłała do Simona i jego ojca. Do ojca napisała: „Wiem, co zrobił twój syn”. - Jak myślisz, co miała na myśli? - spytał Nick. Wzruszyła ramionami. - Że oszukiwał firmę ubezpieczeniową i że sfingował własną śmierć. Do Simona napisała: „Wiem, kim jesteś, Simonie”. Ojciec zapłacił. Simon uparł się, żeby się spotkać, a ona, jak ostatnia idiotka, się zgodziła. - Gdzie? - spytał napiętym tonem Vito. - Gdzie się z nim spotkała? - Simon umówił się z nią na spotkanie przed biblioteką, w której pracowała. Potem nie pokazała się przez parę dni, więc wysnułam logiczny wniosek, że nie żyje. - I to ty wysłałaś listy - stwierdził sucho Nick. - Do biblioteki i do samej siebie. - Tak. Ja wysłałam listy. Vito sądził, że wyczerpał już swój przydział socjopatów w tej sprawie, ale oni sypali się jak z rękawa. - I podjęłaś szantaż tam, gdzie ona go zostawiła. - Tylko z ojcem. Nie z Simonem. - Dlaczego nie? - zdziwił się Nick. Stacy popatrzyła na niego jak na idiotę. - Bo był mordercą. To chyba jasne. Claire była głupia. Ja nie jestem. - Ale siedzisz tutaj, więc twoja inteligencja nie jest aż tak oczywista odparł łagodnie Nick. Drgał mu jednak mięsień na policzku i Vito wiedział,

że ten spokój to tylko fasada. - Bo był mordercą. - Vito pokręcił głową. - Patrzyłaś na niego za każdym razem, kiedy przychodził na badanie kontrolne. Wiedziałaś, że nie nazywa się Frasier Lewis. Wiedziałaś, że zabił Claire Reynolds i nie powiedziałaś słowa? Znów wzruszyła ramionami. - A po co? Claire była martwa. Nic, co bym zrobiła, nie mogło wrócić jej życia, a Arthur Vartanian najwyraźniej miał za dużo pieniędzy. Nick roześmiał się przez nos. - Boże, ta sprawa robi się coraz ciekawsza. Więc powiedz nam, Stacy, co sprawiło, że Arthur Vartanian przyjechał cię szukać? Stacy zamrugała. - Nie przyjechał mnie szukać. Po prostu grzecznie płacił. - O, przyjechał, oczywiście. A teraz nie żyje. Znaleźliśmy jego i jego żonę pochowanych obok Claire. - Nick uniósł brew. - Chcesz zobaczyć zdjęcia? Stacy pokręciła głową. - Chciał dowodu, że znam jego syna, ale i tak płacił. Vito zerknął na Nicka. - Jak mu to udowodniłaś, Stacy? - spytał Vito. - Wysłałam mu zdjęcie Simona. To, które zrobiłam dla Pfeiffera. - To było niepozowane zdjęcie - przypomniał sobie Vito. - Nawet nie patrzył w obiektyw. - Oczywiście, że nie. Nie pozwoliłby się sfotografować, więc pstryknęłam go, kiedy nie patrzył. Uznałam, że kiedyś może mi się przydać. - No dobrze - powiedział ściszonym głosem Nick. - A teraz poprosimy cię o pomoc. Sobota, 20 stycznia, godz. 17.00 - Widzisz tego łysego chudzielca? - szepnął Ted Trzeci, stojąc obok Sophie i machając razem z nią na pożegnanie ostatniej grupie tego dnia. - To prezes towarzystwa dobroczynnego. Sophie uśmiechnęła się i pomachała. - Wiem. Mówił mi. Trzy razy. - Jest trochę zadufany w sobie - przyznał Ted. - Ale reprezentuje dużą

grupę bogatych ludzi, którzy chcą przeznaczyć pieniądze na „edukację i sztukę”. Spodobałaś mu się. Bardzo. - Wiem. Chyba pierwszy raz cieszyłam się, że mam na sobie tę zbroję. Próbował mnie uszczypnąć w tyłek. - Nachmurzyła się, ale Ted tylko się uśmiechnął. - Miałaś miecz, Sophie. Popatrz na to z dobrej strony. Następnym razem może będziesz miała topór. - Rozluźnił krawat. - Chyba dzisiaj zaszaleję i zabiorę Darię na kolację. - Moshulu czy Charthouse? - zapytała. Ted wyśmiał ją, zbulwersowany. - Szaleństwo w naszym wykonaniu to chińszczyzna na wynos. - Zostawił ją i odszedł, kręcąc głową. - Oni nigdy nigdzie nie chodzą. Nie mają pieniędzy. Sophie obróciła się napięcie, choć zbroja ograniczała jej ruchy. Spojrzała ze złością, tym razem bardziej zagniewana niż przestraszona. - Theo. - Nie pamiętam, kiedy ostatni raz wyszliśmy na miasto. - Theo przechylił głowę. Anie, czekaj. Pamiętam. Tuż przed tym, jak tata cię zatrudnił. - Theo, jeśli masz mi coś do powiedzenia, to powiedz, na miłość boską. - Dobra. Twoja pensja to więcej niż moi rodzice przynoszą do domu we dwójkę. Sophie gapiła się na niego, osłupiała. - Co? - Byli tacy zachwyceni, że cię zatrudnili - ciągnął zimno Theo. - Mama zrezygnowała ze swojej pensji. Pomyśleli, że „prawdziwa historyczka” pomoże im podnieść dochody. „Krótkoterminowe poświęcenie”. Odwrócił się, by odejść, ale Sophie złapała go za rękę. - Theo, zaczekaj. Zatrzymał się, ale na nią nie spojrzał. - Nie miałam pojęcia, że przez mojąpensję muszązaciskać pasa. - A tym samym i on. Była ciekawa, co to zaciskanie pasa oznacza dla Thea, dla jego przyszłości. - No więc teraz wiesz. - W zeszłym roku skończyłeś liceum. Dlaczego nie poszedłeś na studia?

Zesztywniał. - Nie ma kasy. Ogarnęło ją poczucie winy, ale szybko je odepchnęła. Ted Trzeci poświęcił się, że-by muzeum działało. Ale ostatecznie to poświęcenie było świadomym wyborem. - Theo, wierz albo nie, ale zarabiam tu mniej, niż wyciągnęłabym jako menedżer w McDonaldzie. Mogłabym ci powiedzieć, że zrezygnuję z pensji, ale każdy cent idzie na opłacenie domu opieki mojej babci. Odwrócił się i zobaczyła, że zdobyła u niego mały punkt. - Mniej niż w McDonaldzie? Naprawdę? - Naprawdę. Wiesz co, zamiast się złościć, może razem poszukamy jakichś sposobów, żeby zwiększyć wpływy? Więcej grup, więcej ekspozycji. Zacisnął szczęki. - Nie cierpię oprowadzać grup. To takie… żenujące. Owszem, Patty Ann jest wkręcona w ten swój teatr, ale… - Ja też uważałam, że to żenujące. Ale to dociera do ludzi, Theo. Kiedy rozmawialiśmy przedwczoraj, wydawałeś mi się zainteresowany stworzeniem tej interaktywnej ekspozycji. Nadal jesteś zainteresowany? Kiwnął głową. - Jestem zręcznym majsterklepką. - Wiem. Świetnie się spisałeś z tą boazerią w Wielkiej Sali. - Sophie pomyślała o Michaelu, o jego klockach i trebuszu, który skonstruował. - Daj mi trochę czasu, to wymyślę sposób, jak mógłbyś spożytkować te swoje zręczne ręce i pomóc ojcu… Podskoczyła, kiedy nagłe zawibrowała jej komórka wetknięta w biustonosz. Szybko rozluźniła paski trzymające napierśnik. - Pomóż mi to zdjąć. Jedno spojrzenie na wyświetlacz, i wszystkie myśli zniknęły z jej głowy. - To z domu opieki mojej babci. - Odebrała z łomoczącym sercem. -Halo? - Mówi Fran. - Fran była oddziałową, jej ton nie wróżył niczego dobrego. Żołądek podszedł Sophie do gardła. - Co się stało? - Anna ma zatrzymanie akcji serca, wezwaliśmy karetkę. Sophie, musisz się spieszyć. Jest źle, kotku.

Pod Sophie ugięły się kolana i gdyby nie Theo, pewnie by się przewróciła. - Już jadę. - Zamknęła telefon. Ręce jej się trzęsły. Myśl. Simon. Może to kłamstwo? Pułapka. Czując na sobie uważne spojrzenie Thea, wybrała numer domu opieki. Zadzwoniła na centralkę. - Halo, mówi Sophie Johannsen. Właśnie dostałam telefon od was i chciałam potwierdzić, czy moja babcia rzeczywiście… - Sophie? Linda z tej strony. - Druga pielęgniarka. Sophie wątpiła, by nawet Simon Vartanian zdołał nakłonić do kłamstwa dwie pielęgniarki. -Fran do ciebie nie dzwoniła? Jedź natychmiast do szpitala. - Dziękuję. - Sophie się rozłączyła. Ogarnęły ją mdłości. - Muszę jechać do szpitala. - Zawiozę cię - powiedział Theo. - Nie, nie trzeba. Pojadę z Lyonsem. - Rozejrzała się. Panika narastała w niej z każdym uderzeniem serca. - Gdzie on jest? - Sophie, dlaczego chodzą za tobą gliny? - spytał Theo, idąc za nią, gdy ruszyła do drzwi wejściowych tak szybko, jak pozwalały jej zakute w blachę nogi. - Później. Gdzie jest Lyons? Niech to szlag. - Zatrzymała się przy drzwiach i wyjrzała na dwór. Było ciemno. Mijały minuty, a Anna umierała. Sophie pomyślała, że spóźniła się do Elle. Nie może pozwolić, by Anna umarła sama. Szarpnęła rzepy przytrzymujące nagolenice na jej nogach. Pomóż mi zdjąć to cholerstwo. Proszę. Theo kucnął i zdjął jej nagolenice. Chwycił jej stopę. - Podnieś. Uniosła nogę, opierając się dłonią o zimne szkło drzwi. Theo zdjął jej but. Gdy znów wyjrzała przez szybę, zobaczyła gliniarza na wpół odwróconego od wejścia. Czerwony ognik papierosa wisiał kilka centymetrów od jego ust. To nie Lyons. Spojrzała na zegarek. Po piątej. Zmiana warty. Gdy Theo ściągnął jej drugi but, wypadła za drzwi, machając za siebie. - Dzięki, Theo. Zadzwonię później. - Sophie, zaczekaj. Jesteś boso.

- Trudno. Nie mam czasu. - Przyniosę ci buty - powiedział Theo. - Sekundę. Czekaj tutaj. Ale nie było czasu. Pobiegła w stronę nowego policjanta, nie zwracając uwagi na to, jak zimny jest chodnik. Byle tylko dobiec do radiowozu. W szpitalu weźmie sobie kapcie. - Proszę pana, muszę jechać do szpitala. Natychmiast. - Ruszyła do krawężnika, gdzie stał zaparkowany radiowóz. Za sobą słyszała kroki policjanta. - Doktor Johannsen, proszę się zatrzymać. Mam rozkaz czekać tu z panią, dopóki nie zjawi się któryś z oficerów śledczych. - Nie mam czasu czekać. Muszę się dostać do szpitala. - Dobrze. - Dogonił ją i chwycił pod ramię. - Proszę zwolnić, bo się pani poślizgnie. Nie przyda się pani babci, jeśli rozbije sobie pani głowę i zemdleje. Otworzyła usta, by go pogonić, i zamarła. Nie wspominała o Annie. Simon. Wyrwała mu rękę. - Nie. - Zdążyła zrobić dwa kroki, ale otoczył ramieniem jej szyję i zatkał usta szmatą. Walczyła jak zwierzę, ale on był wielki, silny. Usłyszała w głowie głos Susannah Vartanian, złowróżbnie cichy: „Simon jest większy”. - Nie! - Ale krzyk był stłumiony przez szmatę, a wzrok zaczynał się zamazywać. Walcz. Wrzeszcz. Ale ciało nie słuchało już poleceń. Jej krzyk, piskliwy i głośny, rozlegał się wyłącznie w jej głowie. Nikt jej nie słyszał. Ciągnął ją. Próbowała odwrócić głowę, żeby zobaczyć, dokąd ją wlecze. Ale nie mogła. Usłyszała odgłos odsuwanych drzwi i nagle poczuła ból promieniujący w górę kręgosłupa. Czuła, ale nie mogła poruszyć niczym prócz oczu. Leżała na plecach i patrzyła przez otwarte boczne drzwi furgonetki. Z trudem skupiła zamazany wzrok i zobaczyła, jak do Simona od tyłu podchodzi Theo. Moje buty. Theo trzymał jej buty. Ruch jej oczu musiał zaalarmować Simona, bo Theo Albright upadł na ziemię, powalony jednym ciosem pięści w głowę. A potem byli w ruchu. Furgonetka podskoczyła, przejeżdżając przez coś dużego, i wystrzeliła z parkingu z piskiem opon. Vito, przepraszam, pomyślała Sophie, walcząc z działaniem substancji, którą nasączona była szmata. Potem była już tylko ciemność.

24 Sobota, 20 stycznia, godz. 17.30 Otacy Savard patrzyła na nich wyzywająco. - Nie będę z nim rozmawiała. Nie możecie mnie zmusić. Skończę jak oni. - Szurnęła zdjęciami po stole. - Nie ma mowy. Chyba zwariowaliście. Vito przełknął gniew i obrzydzenie. - Mogłaś donieść na Simona Vartaniana w każdej chwili i zapobiec śmierci ponad dziesięciu osób. Masz tych ludzi na sumieniu. Więc pomożesz nam. Chcemy, żebyś wywabiła Simona. - Przez telefon - dodał spokojnie Nick. - Nie musisz rozmawiać z nim osobiście. A jeśli nie zechcesz pomóc… Nie zawsze mamy kontrolę nad dziennikarzami. Savard wysunęła podbródek. - Wygląda na to, że nie mam wielkiego wyboru. Co mam mu powiedzieć? Uśmiech Nicka nie był miły. - Zawsze masz wybór, Stacy. Być może po raz pierwszy wybrałaś dobrze. Zapisałaś w kartotece Simona, że ostatnio zamówił więcej silikonowego lubrykantu. - Dwa dni temu. Zwykle kupuje go w jednej z tych specjalistycznych wytwórni, ale prawie mu się skończył, więc zamówił partię przez nas, bo my jesteśmy w stanie ściągnąć go szybciej. I co? - I to - powiedział Nick - że pojedziesz z nami do gabinetu Pfeiffera, zadzwonisz do Simona ze służbowego telefonu i powiesz mu, że zamówienie na niego czeka. - Ale gabinet jest dzisiaj zamknięty - wyjąkała drżącym głosem. - Doktor Pfeiffer go otworzy - odparł Vito. - Bardzo chce nam pomóc. Zastawienie pułapki z wykorzystaniem żelu to był jego pomysł. - Z satysfakcją patrzył, jak kobiecie opada szczęka. - A niby jak znaleźliśmy cię tak szybko, Stacy? Szukali cię na wszystkich lotniskach, ale nie miałaś

rezerwacji i nie dotarłaś jeszcze nawet do odprawy. Pfeiffer dużo o tym myślał i sam doszedł do wniosku, że jesteś w to zamieszana. Więc pojechał za tobą rano i kiedy dotarłaś na lotnisko, zadzwonił do nas. Drzwi otworzyły się i do pokoju zajrzała Liz z nieodgadnionym wyrazem twarzy. - Panowie? Vito i Nick wstali. Nick wystrzelił ostatni pocisk, tak na pożegnanie. - Poćwicz głos recepcjonistki, Stacy - poradził łagodnie. - Vartanian nie jest głupcem. Jeśli będziesz zdenerwowana, natychmiast to wyłapie. - Nick zamknął drzwi i znaleźli się po drugiej stronie weneckiego lustra. - Słyszałaś to wszystko? - spytał Vito. Nick pokręcił głową. - Co za okaz. Więzienie tylko ją doszlifuje. - Vito - szepnęła ochryple Jen. Vito odwrócił się od szyby i krew ścięła mu się w żyłach. Jen była blada jak ściana, a twarz Liz nie była już nieodgadniona. Malował się na niej strach. - Chodzi o Sophie - powiedziała Liz. - Jej babkę zabrano do szpitala. Miała zawał. Vito zmusił się do zachowania spokoju. - Pojadę do muzeum i zawiozę ją do szpitala. Liz przytrzymała go za łokieć, kiedy próbował przejść obok niej. - Nie, Vito. Posłuchaj mnie. Na dyspozytornię przyszło zgłoszenie z Muzeum Albrighta. Znaleźli młodego Albrighta nieprzytomnego na ulicy przed wejściem. - Widać było, jak zbiera się na odwagę. -1 Lyonsa, martwego, na tylnym siedzeniu radiowozu. Vito otworzył usta, ale nie wydał żadnego dźwięku. - A Sophie? - wychrypiał Nick. Liz drżała. - Świadek widział, jak została wepchnięta do białej furgonetki. Samochód cofnął, przejeżdżając młodego Albrighta, i odjechał. Sophie została porwana. Vito słyszał teraz tylko huk własnej krwi w uszach, gdy jego serce, przed chwilą jak martwe, nagle ruszyło z kopyta, jakby chciało wyskoczyć mu z piersi. - Więc ją dopadł-szepnął. - Tak… - Liz również mówiła szeptem. - Przykro mi, Vito. Odrętwiały, spojrzał przez szybę i musiał pohamować pragnienie, by dorwać tę Savard i

udusić. - Wiedziała, że to morderca, i nie puściła pary z ust. - Dyszał ciężko. -A teraz jest za późno, nie możemy jej nawet użyć na wabia. Ma to, co chciał. Ma Sophie. Nick złapał Vita za drugie ramię i ściskał, póki ten się do niego nie odwrócił. - Vito, uspokój się i myśl. Simon wciąż potrzebuje tego lubrykantu. To się może udać. Musimy spróbować. Vito kiwnął głową^ jak automat. Ale w głębi duszy wiedział, że to nieprawda. Widział oczy Simona tuż przed śmiercią Van Zandta. Były zimne, wyrachowane. „Jakby wejść do klatki z kobrą”, powiedział Pfeiffer. Teraz w tej klatce była Sophie. Sobota, 20 stycznia, godz. 18.20 Rozległ się dzwonek komórki. Ściągając brwi na widok numeru na wyświetlaczu, Simon odebrał. - Halo? - powiedział nieufnie. - Pan Lewis? Mówi Stacy Savard z gabinetu doktora Pfeiffera. Simon przygryzł policzki. Gabinet jest zamknięty w weekendy. - Tak? - Doktorowi wypadła pilna sprawa rodzinna i gabinet nie będzie czynny przez jakiś tydzień, więc dzisiaj załatwiamy najpilniejsze sprawy. Chciałam panu powiedzieć, że przyszedł pański lubrykant. Simon o mało się nie roześmiał. - Jestem teraz trochę zajęty. Przyjdę w poniedziałek. - Ale w poniedziałek mamy zamknięte. I przez cały następny tydzień. Jeśli chce pan ten lubrykant, musi pan wpaść jeszcze dzisiaj wieczorem. Nie chciałabym, żeby się panu skończył. Jest niezła, musiał przyznać Simon, ale w jej głosie było ledwie słyszalne drżenie. - Znajdę inne źródło. Niedługo zresztą i tak się przeprowadzam. Rozłączył się, zanim zdążyła powiedzieć choćby słowo. Teraz już śmiał się głośno. Savard współpracuje z glinami. Każdy idiota by się domyślił. - Twój chłopak jest naprawdę sprytny! - krzyknął. - Ale ja jestem sprytniejszy. - Nie było odpowiedzi. Jeśli jeszcze się nie obudziła, to obudzi

się lada moment, ale wiedział, że nie sprawi mu kłopotu. Kiedy zjechał z głównych ulic, zatrzymał się, by zmienić rejestracje i związać jej ręce oraz nogi. Stacy Savard drżącą ręką odłożyła słuchawkę. - Starałam się, jak mogłam. - Za słabo - warknął Nick. - Zorientował się. Vito przeciągnął dłońmi po twarzy. Dwóch mundurowych zabrało Stacy Savard z powrotem na komisariat, w kajdankach. - Też nie sądziłem, że to się uda. Pfeiffer stał nieopodal, wykręcając palce. - Przykro mi. Miałem nadzieję, że się nabierze. - Ogromnie nam pan pomógł, doktorze - odparł z wdzięcznością Nick. Bardzo to doceniamy. Pfeiffer kiwnął głową, patrząc na Savard, którą wyprowadzano właśnie za drzwi. - Nie mogę uwierzyć, że tak długo dzieliłem z nią gabinet i w ogóle jej nie znałem. Do końca myślałem, że się mylę. To dlatego nic nie powiedziałem, kiedy panowie byliście tu wczoraj. Nie chciałem wskazywać palcem niewinnej osoby. Mogłem nie mieć racji. Vito wolałby, żeby Pfeiffer nie oszczędzał tak tego swojego palca, ale nic nie powiedział. - Więc co dalej? - spytał Nick, kiedy wsiedli do samochodu. - Wracamy do punktu wyjścia - odparł posępnie Vito. - Musi być coś, co przegapiliśmy. - Zapatrzył się w okno. - I módlmy się, by Sophie wytrwała, dopóki jej nie znajdziemy. Sobota, 20 stycznia, godz. 20.15 - Mamy go na filmie - oznajmił Brent, wchodząc do sali odpraw z płytą CD w ręce. Podał ją Jen. - Sukinsyn majstrował przy kroplówce starszej pani. W drodze z gabinetu Pfeiffera Vito przypomniał sobie o kamerze, którą zostawił przy łóżku Anny. Teraz stał obok krzesła Jen, gdy wsuwała płytę z

nagraniem kamery do laptopa. Nick i Liz stali po jego prawej stronie, Brent po lewej. Katherine siedziała na krześle, blada i odrętwiała. Vito nie był w stanie spojrzeć jej w oczy. Obiecał jej, że będzie pilnował Sophie. I nie upilnował. Powinien był trzymać ją pod kluczem, póki Simon nie zostanie złapany. Powinien był zrobić wiele rzeczy. Ale nie zrobił, i Sophie przepadła. Ma ją Simon Vartanian, a wszyscy wiedzą, do czego jest zdolny. Musi przestać myśleć w ten sposób. Bo zwariuje. Więc skup się, Chick. I znajdź to, co przegapiliście. Brent spojrzał na niego z ukosa. - Simon pokazuje się w piątej godzinie nagrania. Kamera jest aktywowana czujni-kiem ruchu. Pierwsze dwie godziny to ty i Sophie w odwiedzinach u babci, wczoraj wieczorem. Jen, przeskocz tę wizytę i wizyty pielęgniarek, mierzenie ciśnienia, leki, posiłki. Jest nawet partyjka kart. Vito spojrzał na niego. - Partyjka kart? - Któraś pielęgniarka przyszła z talią, dzisiaj rano, około dziesiątej. Powiedziała, że pora na codzienną partyjkę. Babcia Sophie przegrała i nazwała pielęgniarkę podłym babskiem. - Czy ta pielęgniarka nazywała się Marco? - Tak. I to ona uratowała życie starszej pani. - Hm…, przynajmniej wiemy, że Anna nie była maltretowana przez pielęgniarki. Vito pokręcił głową. - Po prostu nie lubi przegrywać w karty. - Zaznaczyłam ten moment na nagraniu - powiedziała Jen. Patrzyli, jak Simon Vartanian wchodzi do pokoju Anny i siada przy jej łóżku. Był przebrany za staruszka. - Musiał przyjść od razu po tym, jak wysadził Van Zandta - mruknął Nick. - Pracowity dzień - jęknęła Jen. - Niech to szlag. Brent pochylił się nad Jen i przesunął film do przodu. - Mówi jej, że jest z towarzystwa operowego. Że przysłała go Sophie. Mówi do niej po imieniu. Gawędzą przez piętnaście minut, aż babcia zasypia. A tutaj on wstrzykuje jej coś do kroplówki. Na filmie Simon wyjął strzykawkę i wbił ją w butelkę, którą pielęgniarka zostawiła przygotowaną na wieszaku obok łóżka. Schował strzykawkę do

kieszeni, sprawdził kroplówkę aktualnie podłączoną do żyły Anny i spojrzał na zegarek. - Bardzo prosty i skuteczny opóźniacz - stwierdziła Jen. - To dało mu czas na ucieczkę z domu opieki i zaczajenie się na Sophie, gdy będzie pędziła do szpitala. I znów Simon pomyślał o wszystkim. A jego precyzja znów zmroziła krew w żyłach Vita. Brent odchrząknął. - Pielęgniarka wchodzi, by zmienić kroplówkę. - Jen przesunęła nagranie do przodu. Do pokoju znów weszła Marco, zmieniła butelki i zapisała coś w karcie Anny. Monitor pociemniał, a po sekundzie ukazał gorączkową aktywność, gdy Marco wbiegła do pokoju. Anna wiła się z bólu. Marco pochyliła się do jej ust. - Pielęgniarka powiedziała, że Anna mówiła o uczuciu pieczenia wyjaśniła Liz. Jest niezła. Wystarczył jej rzut oka na monitor EKG, żeby rozpoznać przedawkowanie chlorku potasu. Zrobiła jej zastrzyk z dwuwęglanu sodu. Zahamowała zawał. - I uratowała Annie życie - mruknął Vito, z trudem przełykając. - Marco myślała, że to ona sama pomyliła kroplówki - ciągnęła Liz. - Była przygotowana na karę dyscyplinarną, a nawet na zwolnienie. Ale powiedziała, że nie może kłamać. Że jeśli naraziła pacjentkę, poniesie konsekwencje. Vito westchnął. - Wie o kamerze? - Nie - odparła Liz. - Może warto jej powiedzieć. Nie gryzłaby się, że to jej wina. - I dowiedziałaby się, że Sophie jej nie ufała - dokończył Vito. - Ale mimo to powinna wiedzieć. Tak jak i rodzina Sophie. Zaraz pojadę do szpitala. - Usiadł na swoim miejscu u szczytu stołu. Na początku tego śledztwa z radością przyjął odpowiedzialność za prowadzenie tak dużej sprawy. Teraz ta odpowiedzialność wisiała mu u szyi jak kamień. To jego śledztwo. W jakim kierunku potoczy się teraz, zależy od niego. A to oznacza, że to, co stanie się z Sophie, też zależy od niego. - No więc co przegapiliśmy? - zapytał ze złością. - Potrzebujemy

konkretów. - Odosobnionych budynków z windami zbudowanych na piaszczystych gruntach powiedziała Jen. - Tożsamości staruszki i chłopaka na końcu pierwszego rzędu - dodał Nick. Liz ściągnęła usta. - To cholerne pole - prychnęła. Vito zmrużył oczy. - Chodzi ci o to, dlaczego akurat to pole? - spytał. Liz pokiwała głową. - Nigdy nie odpowiedzieliśmy sobie na to pytanie, Vito. Dlaczego to pole? Jak je wybrał? - Winchester, ten emerytowany pocztowiec, który jest właścicielem ziemi, powiedział, że pole należało do jego ciotki. - Vito obrócił się na krześle, by spojrzeć na tablicę. - Staruszka pochowana obok Claire Reynolds nie może być ciotką Winchestera. - Bo ciotka Winchestera zmarła dopiero w październiku zeszłego roku ciągnął Nick. - Ta staruszka zmarła rok wcześniej. - Pochodziła z Europy - odezwała się Katherine. Były to pierwsze słowa, jakie pa-dły z jej ust, od kiedy weszła do sali. - Zleciłam analizę wypełnień jej zębów i wczoraj wieczorem przyszedł raport. Jej plomby są z amalgamatu, który nigdy nie był stoso-wany w Stanach, ale był powszechny w Niemczech w latach pięćdziesiątych. - Pokręciła głową. - Nie wiem, w czym wam to pomoże. Po wojnie tysiące ludzi wyemigro-wało do nas z tej części świata. - To element, którego nie mieliśmy wcześniej - zauważył Vito. Spotkajmy się jeszcze raz z Harlanem Winchesterem. Niech powie nam wszystko, co wie o ciotce. Potrzebujemy czegoś, żeby powiązać to pole z Simonem, a w tej chwili jedyną osobą, którą można powiązać z polem, jest ciotka. Liz położyła mu dłoń na ramieniu. - Mam lepszy pomysł. Nick i ja pojedziemy do Winchestera. Ty idź się zobaczyć z rodziną Sophie. Vito wysunął podbródek. - Liz, ja muszę to zrobić. Uśmiech Liz był przyjazny, ale stanowczy.

- Nie zmuszaj mnie, żebym przejęła tę sprawę. Vito otworzył usta, i zaraz je zamknął. - Zaraz mnie zrzucisz z wiaderka - powiedział cicho, przypominając sobie Sophie i Dantego. - To dziwne powiedzonko, ale owszem, nawet pasuje. - Liz uniosła brwi. - Emocje biorą w tobie górę. Jedź do domu. Naładuj akumulatory. To rozkaz. Vito wstał. - Dobrze. Ale tylko na noc. Rano jestem z powrotem tutaj. Jeśli nie zrobię czegoś, żeby ją znaleźć, to zwariuję, Liz. - Wiem. Zaufaj nam, Vito. Odwrócimy każdy kamień. - Spojrzała na Jen. - Byłaś tu przez całą zeszłą noc. Ty też jedź do domu. - Nie będę się z tobą kłóciła - westchnęła Jen, zamykając laptopa. - Ale nie wiem, czy w ogóle dam radę dojechać do domu. Chyba po prostu kim-nę się chwilę w socjal-nym. - Idąc do drzwi, mocno uściskała Vita. - Nie trać nadziei. - Nick, jedziesz ze mną - rzuciła Liz. - Pójdę po płaszcz. - Ty prowadzisz - powiedział Nick. Zatrzymał się koło Vita. - Tylko śpij, Chick mruknął. - Nie myśl. Za dużo myślisz, do cholery. - Po chwili on i Liz wyszli. Brent się zawahał. W końcu dał Vitowi płytę w plastikowym pudełku. - Pomyślałem sobie, że będziesz chciał mieć kopię. - Uśmiechnął się smętnie. Masz niezły głos, Ciccotelli. Na informatyce nie było jednego suchego oka, kiedy oglądałem ten fragment filmu. Vita zapiekły oczy. - Dziękuję. - W końcu Brent też sobie poszedł i zostali tylko we dwójkę z Katherine. Nie przejmując się, że ona to widzi, otarł oczy wierzchem dłoni. Katherine, nie wiem, co powiedzieć. - Ani ja, z wyjątkiem tego, że przepraszam. Zamrugał, zdumiony. - Ty mnie przepraszasz? - Zaszkodziłam ostatnio naszej przyjaźni bardziej, niż myślałam. Przez to, że wtedy cię zraniłam, teraz myślisz, że obwiniam cię o to, a nic nie może być dalsze od prawdy. Vito raz po raz odwracał płytkę w dłoniach. - Powinnaś. Ja się obwiniam.

- A ja się obwiniam o to, że w ogóle ją w to wciągnęłam. - Przed oczami mam tylko te wszystkie ofiary. - Wiem - szepnęła ochryple. W końcu na nią spojrzał. Jej oczy były znękane. Przeprowadziła w tym tygodniu dwanaście sekcji ofiar Simona Vartaniana. - Ty to rozumiesz lepiej niż ktokolwiek. Pokiwała głową. - Ale znam też Sophie Johannsen. Jeśli jest jakiś sposób, by przetrwać, to przetrwa. I musisz się tego trzymać, bo w tej chwili nie mamy nic innego. Sobota, 20 stycznia, godz. 21.15 Sophie budziła się powoli. Uniosła powieki i omiotła spojrzeniem wszystko, co miała w zasięgu wzroku bez poruszania głową. Nad sobą zobaczyła okładzinę z pianki izolacyjnej. Wystarczająco dużo razy była z Anną w studiach nagraniowych, by wiedzieć, że takiej okładziny używano do wygłuszania pomieszczeń i poprawiania akustyki. Ściany były z kamienia. Trudno było stwierdzić, czy jest prawdziwy, czy to tylko imitacja. Ale pochodnie umieszczone w uchwytach na ścianie wyglądały na prawdziwe. Ich migotliwe płomienie tworzyły ruchome cienie. Poczuła zapach śmierci. I przypomniała sobie krzyki. Greg Sanders zginął tutaj. I tyle innych osób. Ty też tu zginiesz. Zagryzła zęby. Nie, dopóki pozostanie mi choć odrobina siły. Ma zbyt dużo do stracenia, by się poddać. To dobra myśl, ale z praktycznego punktu widzenia nie jest różowo. Ma związane ręce i nogi i leży na drewnianym stole. Jest ubrana, ale nie w to, co przedtem. Ma na sobie jakąś suknię czy szatę. Usłyszała .kroki i szybko zamknęła oczy. - Nie musisz udawać, Sophie. Wiem, że już nie śpisz - mówił miękkim głosem kul-turalnego człowieka. - Otwórz oczy. Spójrz na mnie. Nie otworzyła oczu. Wiedziała, że im dłużej zdoła odwlekać konfrontację, tym więcej czasu będzie miał Vito, żeby ją znaleźć. Bo przecież ją znajdzie. Tego była pewna. Może tylko zadawać sobie pytanie, gdzie i w jakim stanie.

- Sophie - gruchał Simon. Czuła jego oddech na twarzy i robiła, co w jej mocy, by nie drgnąć. Poczuła powiew wywołany jego ruchem, kiedy się wyprostował, •— Jesteś naprawdę dobra. - Ponieważ spodziewała się tego, opanowała drgnienie, kiedy uszczypnął ją w rękę. Roześmiał się. - Daję ci jeszcze parę godzin, ale tylko dlatego, że muszę podładować bateryjkę. Ostatnie słowa wypowiedział niemal z autoironią. gdy się już naładuje, będę mógł hulać przez kolejne trzydzieści godzin. Wyobraź sobie tylko, ile zabawy możemy mieć przez trzydzieści godzin, Sophie. - Wyszedł, śmiejąc się, a Sophie modliła się, by nie dostrzegł dreszczu, którego nie zdołała opanować. Sobota, 20 stycznia, godz. 21.30 - Cześć, Anno. - Vito usiadł na krześle przy jej łóżku na oddziale intensywnej opieki kardiologicznej. Anna była półprzytomna, ale przymknęła sprawną powiekę. Nic nie szkodzi - powiedział. - Rozumiem, że nie możesz mówić. Przyszedłem tylko zobaczyć, jak się miewasz. Jej oko zwróciło się ku drzwiom, usta zadrżały, ale nie zdołała wymówić ani słowa. Szukała Sophie, a Vito nie miał serca powiedzieć jej prawdy. - Miała długi dzień. Zasnęła. - Nie do końca było to kłamstwo. Świadkowie mówi-li, że została wciągnięta do białej furgonetki zupełnie bezwładna, jakby została odu-rzona. Vito miał nadzieję, że tak było i że jeszcze śpi. Każda przespana przez nią godzina jest dodatkową godziną dla niego, na znalezienie jej. - A pan kim jest? Vito odwrócił się i zobaczył w otwartych drzwiach niższą, młodszą wersję Anny. Domyślił się, że to Freya. Poklepał dłoń Anny. - Przyjdę jeszcze, kiedy będę mógł, Anno. - Pytam, kim pan jest. - Głos Freyi był piskliwy, Vito słyszał w nim panikę. Którą doskonale rozumiał. - Jestem Vito Ciccotelli, przyjaciel Anny. I Sophie. Za plecami Freyi pojawił się mężczyzna z cienkim wianuszkiem włosów

z tyłu głowy. W jego oczach strach walczył z nadzieją. To musi być wujek Harry. Mężczyzna to potwierdził. - Jestem Harry Smith, wujek Sophie. A pan jest tym jej gliniarzem. „Jej gliniarzem”. Vitowi omal nie pękło serce. - Znajdźmy jakieś miejsce do rozmowy. - Co z Sophie? - spytał Harry, kiedy usiedli w małej rodzinnej poczekalni. Vito spojrzał na swoje dłonie, i znów na Harry’ego. - Wciąż jej nie ma. Harry pokręcił głową. - Nie rozumiem. Dlaczego ktoś chciałby skrzywdzić Sophie? Vito dostrzegł, jak kącik ust Freyi wykrzywia się gorzko. Drobny ruch, prawdopodobnie spowodowany stresem. Nie był pewien. Wiedział za to, że ten gość przed nim to człowiek, którego Sophie uważa za ojca, i że zasługuje na to, by znać prawdę. - Sophie pomagała nam w śledztwie. Było o nim trochę w mediach. Harry zmrużył oczy. - Te groby, które jakiś dziadek znalazł wykrywaczem metalu? - Właśnie to. Od tygodnia tropimy człowieka, który zabił tych ludzi. Zaczerpnął powietrza. - Mamy powody sądzić, że to on porwał Sophie. Harry zbladł. - Mój Boże. Tam było dziewięć trupów. Teraz było o pięć więcej, być może sześć, biorąc pod uwagę, że Alan Brewster nadal się nie znalazł. Ale tego Harry nie musi wiedzieć. - Robimy wszystko, co w naszej mocy, żeby ją znaleźć. - Zawał mojej matki - powiedziała powoli Freya. - To się zdarzyło na godzinę przed porwaniem Sophie. To nie może być zbieg okoliczności. Vito przypomniał sobie wyraz twarzy siostry Marco, kiedy powiedział jej o nagraniu i manipulacji przy kroplówce. Była, tak jak się spodziewał, jednocześnie urażona i uspokojona. Był ciekaw, jak zareaguje Freya Smith. - Wiemy, że to nie był zbieg okoliczności. Morderca spreparował kroplówkę pani matki. Wstrzyknął do butelki dużą ilość chlorku potasu. - Prawdopodobnie pośledniego gatunku, jak uważała Jen. Jakiego używa się do so-lenia ulic zimą, dostępnego o tej porze roku w każdym sklepie żelaznym.

Freya zacisnęła usta w cienką kreskę. - Chciał zabić moją matkę. Żeby dopaść Sophie. Vito ściągnął brwi, nie z powodu słów, ale tonu, jakim zostały wypowiedziane. Harry najwyraźniej też był nim zbulwersowany. Na jego twarzy odmalowało się oburzenie i zdumienie. - Freyo, to nie jest wina Sophie. - Kiedy Freya nie odpowiedziała, Harry wstał niepewnie. - Freyo? Sophie zaginęła. Naszą Sophie porwał człowiek, który zabił dziewięć osób. Freya się rozpłakała. - Twoją Sophie - rzuciła. - Wiecznie tylko ta twoja Sophie. - Spojrzała na niego. Masz dwie córki, Harry. Co z nimi? - Kocham Paulę i Ninę - powiedział. Jego zdumienie przeradzało się w gniew. - Jak śmiesz insynuować, że jest inaczej? Ale Paula i Nina zawsze miały nas. Sophie nie miała nikogo. Twarz Freyi się wykrzywiła. - Sophie miała Annę. Harry zbladł jeszcze bardziej, na jego policzkach pojawiły się czerwone plamy, gdy wreszcie zaczęło mu coś świtać. - Zawsze myślałem, że chodziło o Lenę. I że nie potrafisz kochać Sophie, bo jest córką Leny. Ale to chodziło o Annę… O to, że Anna wzięła ją do siebie. Freya szlochała. - Poświęciła wszystko dla tej dziewczyny. Dom, karierę. Dla nas nigdy nie zostawała w domu. Ale dla Sophie… Wszystko było dla Sophie. A teraz moja matka leży tam i umiera. - Zadławiła się szlochem. - Przez Sophie. Vito wypuścił cicho powietrze. Freya, ta dobra córka, nie jest wcale taka dobra. - Mój Boże, Freyo - odezwał się cicho Harry. - Kim ty jesteś? Ukryła twarz w dłoniach. - Idź sobie, Harry. Po prostu sobie idź. Harry, roztrzęsiony, wyszedł z małej poczekalni i oparł się bezwładnie o ścianę. Zerknąwszy ostatni raz, ze zdumieniem i pogardą, na szlochającą Freyę, Vito przyłączył się do niego. Harry miał zamknięte oczy, ściągniętą twarz. - Nigdy nie rozumiałem. Dopiero dzisiaj.

- Ale w jednym pan się mylił - powiedział cicho Vito. Harry z trudem przełknął śli-nę i otworzył oczy. - A w czymże to? - To nieprawda, że Sophie nie miała nikogo. Miała pana. Zwierzyła mi się, że był pan jej prawdziwym ojcem i że chyba nigdy panu tego nie powiedziała. Grdyka Harry’ego poruszyła się gwałtownie. - Dziękuję - wychrypiał. Vito się wyprostował. - Miała pana i Annę. A teraz ma jeszcze mnie. I znajdę ją. - Jemu samemu ścisnęło się gardło, ale jakoś wydusił te słowa. - Kocham ją, Harry, i stworzę dla niej dom, jakiego zawsze pragnęła. Ma pan moje słowo. Harry spojrzał mu w oczy, ważąc i złożoną przez Vita obietnicę, i swoją odpowiedź. - Mówiłem jej, że jest gdzieś na świecie mężczyzna dla niej. Że musi tylko cierpliwie czekać. Cierpliwie czekać. W tej chwili Vito nie miał w sobie zbyt wiele cierpliwości. Wiedział, że Liz kazała mu jechać do domu, ale nie mógł. Jest winien Sophie coś więcej niż cierpliwość i czekanie. - Zadzwonię do pana, kiedy tylko się czegoś dowiem - obiecał. - Kiedy ją znajdę. Zrobił kilka kroków, ale przypomniał sobie o nagraniu. - Kojarzy pan pielęgniarkę Anny, Lucy Marco? Jej przytomność umysłu uratowała Annie życie. Harry zamknął oczy. - Nawrzeszczeliśmy na nią - mruknął. - Powiedziała nam, że pomyliła kroplówkę Anny i nawrzeszczeliśmy na nią. Obiecuję, że to naprawię. Vito nie spodziewał się innej odpowiedzi. - Dobrze. Powinien pan też wiedzieć, że młody człowiek, syn właściciela muzeum, ryzykował życie, żeby zatrzymać porywacza. Harry zamrugał i spojrzał na niego. - Theo Cwarty? Sophie myślała, że ten chłopak jej nie lubi. Vito przypomniał sobie troskę w oczach wszystkich Albrightów, zarówno o Thea, który doznał poważnych wewnętrznych obrażeń, kiedy Simon przejechał go furgonetką, jak i o Sophie. - Oni wszyscy ją lubią, Harry. Są przerażeni. Harry pokiwał niepewnie głową.

- Theo wyjdzie z tego? - Mają nadzieję. W tej chwili to nic pewnego. - Czy potrzebują… czegokolwiek? Vito westchnął. - Ubezpieczenia. Nie są ubezpieczeni. Nie było na to pieniędzy. Ubezpieczenie. Simon ukradł swoje. Vito wciągnął gwałtownie powietrze, jakby dostał pięścią w brzuch. W całym tym zamieszaniu zapomniał o podstawowej zasadzie śledztwa. Idź tropem pieniędzy. - Co? - Harry, spanikowany, złapał go za rękę. - Co? Vito ścisnął jego ramię. - Coś mi wpadło do głowy. Muszę iść. - Ruszył pędem do windy, wystukując w biegu numer prokurator Maggy Lopez. Sobota, 20 stycznia, godz. 21.50 W samą porę podłączył nogę do gniazdka. Był ostatnio tak zajęty, że wyczerpał akumulator prawie do zera. Teraz potrzeba wielu godzin, żeby go naładować. Miał in-ne nogi, ale żadna nie zapewniała takiej sprawności i stabilności ruchów jak ta z mikroprocesorem, którą otrzymał w ramach programu badawczego Pfeiffera. A miał przeczucie, że zabicie Sophie Johannsen będzie wymagało dużo siły. Pomyślał o niej, ubranej w kostium, wywijającej nad głową toporem. Nie jest wątłym kwiatkiem. Tak, potrzebuje wszelkiej przewagi, jaką może mu dać procesor Pfeiffera. Usiadłszy na łóżku w pracowni, dał sobie chwilę na zastanowienie nad kwestią doktora Pfeiffera. Pfeiffer i ta jego pielęgniarka pomagali glinom. To jedyne wyjaśnienie dla telefonu, który odebrał. Przyjdź i odbierz swój żel. Ha. Naprawdę myślał, że Ciccotellego stać na więcej. Cholernie dobrze zrobił, że nie pozwolił się sfotografować pielęgniarce Pfeiffera. Bo teraz Ciccotelli znałby jego prawdziwą twarz. To mogłoby stanowić problem, kiedy zdecyduje ujawnić się w przyszłości i zacząć nowe życie. Po śmierci Sophie Johannsen zostanie mu już tylko pomiot starego. Uśmiechnął się, nagle ucieszony na myśl o spotkaniu z rodziną. A

szczególnie z Danielem. Spojrzał na potrzask leżący na stole obok niekompletnego schematu. Złościło go, że jego piękny cmentarzyk pozostanie niedokończony. Będzie musiał to sobie wynagrodzić, kończąc to, co jego brat zaczął wiele lat temu. Tyle razy marzył o tej zemście… Może i dziś będzie śnił o Danielu złapanym w sidła jak zwierzę. Ale był zbyt niespokojny, by spać. Gdyby noga była naładowana, poszedłby pobie-gać. Musi zużyć tę nerwową energię w inny sposób, i taki sposób miał. Założywszy starą protezę, podszedł do drzwiczek wprawionych w szyb klatki schodowej. Otworzył je i się uśmiechnął. Brewster leżał zwinięty w kłębek, ze związanymi rękami i nogami. Ale oddychał. - Straciłeś już wszelką nadzieję, Brewster? Powieki związanego mężczyzny zatrzepotały, ale nie wydał żadnego dźwięku. Nawet nie zaskomlił. Mimo że stał teraz na jednej nodze, Simon mógł go zmieść z powierzchni ziemi. Ale miał inne plany co do Alana Brewstera. - Wiesz, Alanie, nigdy ci nie podziękowałem jak należy. Dzięki tobie skompletowałem swoją ekipę pomocniczą. Jak szczęśliwie się złożyło, że twoje nazwisko było jednym z pierwszych, jakie znalazłem, szukając ekspertów od średniowiecznej sztuki wo-jennej. I jak szczęśliwie się złożyło, że zadawałeś się z takimi… użytecznymi kupcami. - Podciągnął Brewstera do pozycji siedzącej i oparł go plecami o ścianę. - A tak przy okazji, dziękuję, że powiedziałeś mi o doktor Johannsen… Twojej, jak to ująłeś…? Wyjątkowo zdolnej asystentce. Miałeś rację. Jej głęboka wiedza była bardzo pomocna. Oczywiście każdy z nas doceniają za zupełnie inne zalety. Cieszę się, że byłeś zbyt zajęty bardziej przyziemnymi sprawami, by w pełni wykorzystać jej wybit-ny umysł. Stał, oglądając Brewstera od stóp do głów i układając w myślach scenariusz ujęcia. Van Zandt miał rację co do bardziej dostojnej Królowej, a po długim namyśle Simon uznał, że VZ miał rację również w sprawie sceny z kiścieniem. Potrzeba czegoś bardziej widowiskowego.

VZ chciał zobaczyć, jak ktoś wybucha. Więc mu to pokazał. Z bardzo bliska. Simon się uśmiechnął. Tym razem będzie to miał na taśmie. Sobota, 20 stycznia, godz. 21.55 Vito dogonił Maggy Lopez, kiedy wchodziła do komisariatu. - Maggy, dzięki, że przyjechałaś. - Wziął ją za łokieć i pociągnął do windy. - Musimy się spieszyć. On ma Sophie już od pięciu godzin. - I potrzebował całej siły woli, by nie myśleć, co Simon mógł jej przez te pięć godzin zrobić. Maggy truchtała, by dotrzymać mu kroku. - Połamię sobie nogi. Zwolnij. Zwolnił odrobinę, irytując się każdą minutą, która przeciekała mu przez palce. - Potrzebuję twojej pomocy. - Domyśliłam się. - Odetchnęła, kiedy zatrzymali się przy windzie. -A czego konkretnie potrzebujesz, Vito? Gdy drzwi windy się otworzyły, przepuścił Maggy, by weszła pierwsza. - Dostępu do danych finansowych Simona Vartaniana. Skinęła głową. - Dobrze. Złożę wniosek o nakaz z wykorzystaniem tych samych pseudonimów, które były na nakazie wydania dokumentacji medycznej dla Pfeiffera. - Zmrużyła oczy. - Ale o to mogłeś mnie poprosić przez telefon. Czego ty właściwie chcesz, Vito? Zaczerpnął powietrza. - Nie możemy czekać na nakaz, Maggy. Nie ma na to czasu. Simon kupował różne rzeczy. Musiał mieć źródło dochodów. Muszę to źródło znaleźć. - Więc zażądamy wydania wyciągów bankowych, potwierdzeń przelewów. - Ściągnęła brwi. - Legalnie. - Nie mam żadnych jego rachunków. Nie mam niczego, co kupował. Do diabła syknął Vito. - On ma Sophie od pięciu godzin. Jeśli to nie są szczególne okoliczności, to nie wiem, co nimi jest, do cholery. Znasz ludzi, którzy mogą szybko zdobyć takie informacje. Proszę cię. Zawahała się.

- Vito… kiedy ostatnim razem ci pomogłam, zginął człowiek. Vito z trudem zachowywał spokój. - Powiedziałaś, że Van Zandt i tak wyszedłby za kaucją. Poza tym on zasługiwał na śmierć. Sophie nie zasługuje. Zamknęła oczy. - Nie tobie decydować, kto ma żyć, a kto umrzeć, Vito. Złapał ją za ramiona. Otworzyła szeroko oczy. Ignorując ostrzegawczy błysk, jaki w nich zobaczył, ścisnął mocniej. - Jeśli jej nie znajdę, on będzie ją torturował, a potem ją zabije. Błagam cię, Maggy. Proszę. Zrób wszystko, co się da. Proszę cię. - Boże, Vito. - Wstrzymał oddech, widząc w jej oczach walkę, niezdecydowanie. W końcu westchnęła. - Dobrze. Zadzwonię w parę miejsc. Wypuścił powoli powietrze. Znów mógł oddychać. - Dziękuję. - Jeszcze nie masz za co - odparła posępnie i przepchnęła się obok niego do ogólnej sali. Brent Yelton czekał już na nich przy biurku Vita. - Przyjechałem najszybciej, jak się dało. Maggy spojrzała z ukosa na Vita. - Własny haker? Jesteś bardzo pewny siebie, kowboju. Vito jakoś nie miał wyrzutów sumienia. - Możesz skorzystać z biurka Nicka, Maggy. Maggy usiadła i mamrocząc coś pod nosem, wyjęła z torebki palmtopa. Brent kiwnął głową z zadowoleniem. - Gdzie mam się włamać? Był tak ochoczy, że Vito omal się nie uśmiechnął. - Jeszcze nie wiem. Łamałem sobie głowę, próbując sobie przypomnieć, co mógł kupować. - Lubrykant od doktora - podsunął Brent, ale Vito pokręcił głową. - Pfeifferowi zawsze płacił gotówką. I za usługi nie objęte ubezpieczeniem, i za lubrykant. Sprawdziłem to, jadąc tutaj. A nie dałoby się sprawdzić wszystkich okolicznych banków? Może miał gdzieś konto. Brent wydął policzki.

- Byłoby łatwiej, gdybyśmy wiedzieli, od czego zacząć. Hakowanie systemów bankowych to delikatna robota. Wymaga czasu. Byłoby prościej sprawdzić biura informacji kredytowej, czy nie miał karty kredytowej. Maggy jęknęła. - Nie chcę tego słyszeć. - Wstała i przeszła do innego biurka, poza zasię^ giem słuchu. Ale miała już w ręku komórkę i dokądś dzwoniła. To już coś, pomyślał Vito. Brent otworzył laptopa. - Jak płacili mu w ORO? - Jeszcze nie płacili. Van Zandt powiedział, że miał dostać tantiemy dopiero po trzech miesiącach. - Vito otworzył kluczem szufladę swojego biurka i wyjął dokumentację medyczną od Pfeiffera. - Tu masz numer ubezpieczenia, który podał Pfeifferowi. Sprawdź wszystkie pseudonimy. Brent spojrzał na niego ze współczuciem. - Idź sobie stąd, Vito. Vito się przygarbił. - Przepraszam, mówię ci oczywiste rzeczy. - Przynieś jakąś kawę. Słodzę dwie kostki. Vito się odwrócił - i wpadł prosto na Jen. Odbiła się od niego i zachwiała na piętach. - Co ty tu robisz, do licha? - prychnęła. Była potargana, wyglądała, jakby przed chwilą się obudziła. Zmrużyła oczy. - Co wy tu kombinujecie? - Idziemy tropem pieniędzy - odparł ponuro. - Czyli robimy to, co powinienem był robić przez cały czas. A skąd ty się tu wzięłaś? Jen obejrzała się przez ramię i dopiero teraz Vito zauważył dwoje młodych ludzi, którzy weszli za Jen. - Poznaj Martę i Spandana. To studenci Sophie. Marta byłą drobną dziewczyną o ciemnych włosach. Na twarzy miała ślady łez. Kurczowo ściskała ramię młodego Hindusa o przerażonych oczach. - Widzieliśmy w wiadomościach - powiedziała Marta drżącym głosem. O tym zamieszaniu pod Muzeum Albrighta. I że doktor J…. Że ktoś ją porwał. - Przyjechaliśmy, jak tylko się dowiedzieliśmy - dodał Spandan. - Mój Boże, w głowie się nie mieści.

- Dyżurny zadzwonił do Liz, a ona zadzwoniła do mnie. - Jen wskazała krzesła i studenci usiedli. - To jest śledczy Ciccotelli. Powiedzcie mu to, co powiedzieliście mnie. - Reporterka - zaczął niepewnie Spandan - powiedziała, że doktor J. pomagała policji w śledztwie. W pańskim śledztwie. Mówiła, że chodzi o te wszystkie groby na polu i że ostatnią ofiarą był Greg Sanders. - Przełknął ślinę. - Podobno miał obcięte ręce i nogi. Vito posłał sfrustrowane spojrzenie Jen, która wzruszyła ramionami. - Wiedzieliśmy, że nie da się tego trzymać w tajemnicy w nieskończoność. W sumie mieliśmy szczęście, że dziennikarze dopiero teraz skojarzyli fakty. - Zachęciła Spandana skinieniem głowy. - Mów dalej. - Pracujemy w niedziele z doktor J. W muzeum. - Rozmawialiśmy o obcinaniu kończyn jako średniowiecznej karze za kradzież! wybuchnęła Marta. - Dłoni i przeciwległej stopy. A teraz ona została porwana. Musieliśmy wam powiedzieć. Vito otworzył usta, ale nie wydał żadnego dźwięku, nawet nie złapał powietrza. - Boże - szepnął po chwili. - Nigdy nie miałem okazji spytać jej o piętno, o te obcięte kończyny i kościół. Gdybym ją zapytał… - Nie myśl tak, Vito - syknęła Jen. - To nie pomoże. - O piętno? - zapytał Spandan, unosząc brwi. - Nie rozmawialiśmy o piętnowaniu. - Ale ktoś ze studentów ją o to pytał - powiedział Vito, zmuszając się do oddychania. - To nie było żadne z was? Oboje pokręcili głowami. - Jest nas czwórka - wyjaśniła Marta. - Nie mogliśmy znaleźć Bruce’a ani Johna, więc przyjechaliśmy sami. - Sophie wymieniła imię John. John… - Vito zamknął oczy. - Traper. Jen westchnęła. - Jasna Cholera. Traperski potrzask. - Wiecie, gdzie John mieszka? - spytał Vito, ale młodzi ludzie pokręcili głowami. A czym jeździ? - Białą furgonetką - odpowiedział natychmiast Spandan. - We wtorek

wieczorem podwoził nawet doktor J. - Bo ktoś unierucjiomił jej motor. - Oddychaj. Myśl. Nagle go olśniło. Jeśli jest studentem, to musi płacić czesne. - Odwrócił się do Brenta. Brent klepał w klawiaturę. - Już się tym zajmuję. Pomogłoby, gdybym znał numer jego legitymacji. - Nie znamy nawzajem swoich numerów - odrzekł Spandan - ale na pewno ma go biblioteka. Musiał go podać, jeśli wypożyczał książki. - Zadzwonię do biblioteki - powiedział Bręnt - ale raczej jest już zamknięta. Maggy wstała. - Może nasi goście chcą coś przekąsić. Jen uniosła ze zdziwieniem brwi, ale w jej oczach błysnęło zrozumienie. - Zabiorę ich do kafeterii. Marta gwałtownie pokręciła głową. - Nie, nie przełknę ani kęsa. - Oni chcą, żebyśmy wyszli - mruknął Spandan. Spojrzał na Vita. Wrócimy do kampusu. Proszę do nas zadzwonić, gdy tylko ją znajdziecie. Brent poczekał, aż wyjdą. - Biblioteka jest zamknięta. Mam się włamać? Jen podniosła rękę. - Czekaj. Liz, Beverly i Tim sprawdzili tego Johna Trapera. Bev powiedziała mi, że wszystko się zgadza i że jego dokumentacja medyczna potwierdza, że jest przykuty do wózka. - Ale przecież wiemy, że Simon potrafi zmienić dokumentację medycznąprzypomniał Vito. - Skoro Bev i Tim wdzieli jego dane, to będą też mieli jego numer ubezpieczenia. A jeśli płacił czesne na uniwerku, namierzymy jego bank. - Zadzwonię do nich. - Jen usiadła przy wolnym biurku. W tej chwili Maggy Lopez podeszła do nich z bardzo poważną miną. - Ktoś ze skarbówki sprawdza dla mnie jego historię podatkową. Vito, musisz dobrze zdawać sobie sprawę z tego, co się teraz dzieje. To jest nielegalne pozyskiwanie danych. Wszystko, co znajdziemy od tej chwili, to owoc z zatrutego drzewa. Nie zostanie przyjęte przez sąd. Jeśli zatrzymasz Simona Vartaniana na podstawie tego, co teraz wygrzebiemy, może wyjść jako wolny człowiek, mimo popełnienia trzynastu morderstw.

25 Sobota, 20 stycznia, godz. 22.30 uophie bolało całe ciało. Każdy mięsień był napięty tak bardzo, że żadna medytacja nie była w stanie go rozluźnić. Przed chwilą słyszała głośny wybuch i wciąż dzwoniło jej w uszach, był tak silny, że ze ścian posypały się kamienie. Zdusiła krzyk, nim wyrwał się z jej gardła, ale nie była w stanie ukryć odruchowego naprężenia ciała. Jeśli Simon Vartanian teraz tu zejdzie, będzie wiedział, że się obudziła. Koniecznie musi się rozluźnić. Pomyślała o kojącej muzyce. Pomyślała o Vicie śpiewającym Che faro. Przypomniała sobie, jak wyglądał, kiedy śpiewał Annie… An-na. Błagam, babciu, żyj. Bądź bezpieczna. Modliła się za Annę. Modliła się, żeby Simon zginął od tego wybuchu. Sufit nad nią zaskrzypiał głośno przeciągle i straciła nadzieję. Simon nie zginął. Chodzi tam, na górze. Modliła się więc, by został tam, gdzie jest, przynajmniej dopóki nie obeschną łzy, które wypłynęły spod jej przymkniętych powiek. Sobota, 20 stycznia, godz. 25.45 Liz z hukiem postawiła pudło na biurku Vita. - Zdaje się, że kazałam ci jechać do domu. Z marsem na czole popatrzyła na Maggy siedzącą przy biurku Nicka i na Jen, która przyciągnęła sobie krzesło do biurka Vita i siedziała z nogami opartymi o blat i z laptopem na kolanach. Brent przybrał podobną pozę. Nad ich nogami krzyżowały się ka-ble. - A wy jeszcze go zachęcacie, ignorując moje rozkazy - rzuciła oskarżycielsko Liz. Jen wzruszyła ramionami. - Kupił pączki. - Trąciła pudełko czubkiem buta. - Częstuj się. Nick wszedł do sali z kolejnym pudłem dowodów.

- O, pączki. Umieram z głodu. Liz westchnęła z irytacją. Jeśli nie znajdą tego, czego szukają, to westchnienie nie wróży nic dobrego. - Dobra, więc co się tutaj dzieje? Vito oderwał oczy od monitora. - On jest inżynierem sieci komputerowych. Liz pokręciła głową, jakby chciała oprzytomnieć. - Kto jest kim? - Simon Vartanian jest inżynierem sieci komputerowych. - Vito wyciągnął kartkę z drukarki. - Dostaliśmy się do jego zeznań podatkowych. Liz ściągnęła brwi. - Jak? A może nie chcę tego wiedzieć? Jen wzruszyła ramionami. - Brent uciął sobie przyjacielską pogawędkę ze znajomym komputerowcem, który przypadkiem pracuje w Departamencie Skarbu. - I który przypadkiem ma przyjaciela, który ma przyjaciela, który ma przyjaciela dodał Brent, uśmiechając się do Maggy. - Mamy numer ubezpieczenia, którym posłużył się Simon, zapisując się na uniwersytet Sophie jako John Traper. Zapłacił czesne przelewem, a na rachunku, z którego dokonano tego przelewu, przez ostatni rok pojawiały się regularne wpłaty. Traper ma własną firmę zakładającą sieci komputerowe. Vito podał Liz kartkę. - John Traper jest wymieniony na tysiąc dziewięćdziesięciu dziewięciu dokumen-tach dwudziestu różnych firm, i to tylko w zeszłym roku. - Posłał Liz ironiczne spojrzenie. - Był cholernym konsultantem. Niemal widział, jak w głowie Liz zaczynają obracać się trybiki. - Który nie pracował za darmo - stwierdziła. - Nie. - Vito uśmiechnął się ponuro. - Na pewno nie za darmo. - Vito zastanawiał się, skąd Simon bierze pieniądze na to wszystko powiedziała Jen. - Opiekę medyczną miał zapewnioną dzięki kradzieży ubezpieczenia Frasiera Lewisa. Ale musiał mieć dach nad głową, raczej drogi sprzęt komputerowy i gotówkę, żeby kupować sobie zabawki od Kyle’a Lombarda. Claire nie miała żadnych pieniędzy, więc nie ukradł ich jej. Nie okradł też rodziców. Więc z czego żył? - Idź śladem pieniędzy - rzucił zamyślony Nick, gryząc pączka. Sprytnie.

- No dobrze - westchnęła Liz - zaciekawiliście mnie. Co właściwie robi inżynier sieci komputerowych? - No, zakłada sieci komputerowe - powiedział Brent. - Łączy komputery w firmie ze sobą nawzajem i z innymi systemami. Wszystkie te komputery są połączone w tak zwaną sieć. Na wspólnych serwerach są pliki, które możesz obejrzeć, jeśli masz do-stęp. Sąbazy danych, które możesz przeszukiwać, jeśli masz dostęp. Kluczowym słowem jest „dostęp”. Liz wyjęła pączka z pudełka. - Mów dalej, Brent. Jeszcze mnie nie zanudziłeś. - Duże instytucje, jak Filadelfijski Departament Policji, mają własne działy informatyczne, które obsługują sieć i pilnują, żeby każdy mógł dotrzeć do potrzebnych mu informacji. Konta poczty elektronicznej i tak dalej. Ale musisz mieć pewność, że ludzie mają dostęp tylko do tego, co jest im niezbędne. Każdy może ściągnąć sobie formularz ubezpieczenia zdrowotnego z działu kadr, ale już na przykład pracownik działu pocztowego nie powinien mieć dostępu do bazy osób notowanych. Jen ma do niej do-stęp, bo musi porównywać odciski palców. - Duże instytucje mają własne działy informatyczne - wszedł mu w słowo Vito. Małe firmy mające dziesięciu pracowników też potrzebują sieci, ale zatrudniają konsultanta, żeby im ją założył. - I Simon był takim konsultantem. - Liz pokiwała głową. - Domyślam się, że nie ograniczał swojej przestępczej działalności do sztuki. Okradał te firmy? Brent się uśmiechnął. - Nie firmy. Ich klientów. Każda sieć ma administratora, kogoś, kto ustala, kto ma do czego dostęp. Domyślamy się, że Simon zostawiał sobie furtkę w sieciach niektórych, czy też wszystkich tych firm, która dawała mu uprawnienia administratora. Mógł w dowolnej chwili wejść do sieci i obejrzeć dowolne dane na czyjkolwiek temat. - Na przykład finansowe - dodał Nick. - Warrena, Brittany, Bilia Melville’a i Grega Sandersa. Dlatego wiedział, że rozpaczliwie potrzebują pieniędzy. Sukinsyn. Vito stuknął w swój wydruk.

- Johna Trapera zatrudniało dwadzieścia firm. Wśród nich sześć firm maklerskich, trzy biura obrotu nieruchomościami i dwie firmy brokerskie sprzedające ubezpieczenia medyczne. - Ale teraz utknęliśmy - wyznała Maggy. - Sprawdzaliśmy te firmy, szukając jakiegokolwiek związku z Vartanianem czy którąś z ofiar, ale na razie niczego nie mamy. - Boże. - Liz wzięła wydruk z rąk Vita. - Simon naprawdę pomyślał o wszystkim. Nagle roześmiała się, bardzo z siebie zadowolona. - Całe szczęście, że my też. - Podała kartkę Nickowi. - Popatrz na szóstą firmę od dołu. Nick uśmiechnął się drapieżnie. - Cholerny gnojek. - Trzepnął Vita w plecy i położył listę na biurku. Chick, ta firma zajmowała się finansami ciotki Winchestera. - Wskazał kciukiem pudło za swoimi plecami. - Pięć lat wyciągów z rachunku inwestycyjnego. - Rock Solid Investments to firma maklerska, która ma wśród klientów wielu emerytów - dodała Liz. - Mnóstwo starszych osób trzyma u nich pieniądze. - Może starsza pani pochowana koło Claire też trzymała. - Vito odetchnął głęboko. Są blisko. Modlił się tylko, żeby nie było za późno. - Dobra, więc co musimy zrobić? - Moim zdaniem przydałby się nakaz, dający nam wgląd w dane klientów Rock Solid Investments - powiedziała Maggy. - Mam nadzieję, że sędzia cierpi na bezsenność. Kto chce iść ze mną? Vito wstał, ale Liz i Nick natychmiast złapali go za ramiona i pchnęli z powrotem na krzesło. - Do diabła, Liz - burknął Vito. - To nie jest zabawne. Liz wcale nie była rozbawiona. - Maggy, weź Nicka. Brent, ty też idź, na wypadek, gdyby trzeba było gadać po komputerowemu z ich gościem od sieci. Vito, ty zostajesz ze mną. Jeśli chcesz pomóc Sophie, odpocznij trochę. Będziesz potrzebował siły, kiedy znajdziesz Simona Vartaniana.

Niedziela, 21 stycznia, godz. 03.10 Vito złapał słuchawkę telefonu, który rozdzwonił się na jego biurku. - Ciccotelli. - Tu Tess. Wiem, że zadzwoniłbyś, gdybyś coś wiedział. Ale wszyscy jesteśmy tutaj, cała rodzina, siedzimy w twoim salonie i martwimy się o ciebie. Chcieliśmy, żebyś wiedział. Widział to oczami duszy; wszyscy w komplecie, zebrani, by go wspierać, i zapragnął być tam z nimi, przyjąć ich pociechę. - Nie martwcie się o mnie. Martwcie się o Sophie. - Martwimy się. Nie bój nic, naszego zmartwienia starczy dla wszystkich - powiedziała kwaśno Tess. - Nie poddawaj się. Gwarantuję ci, że Sophie wie, że robisz wszystko, co w twojej mocy, by ją znaleźć. Jeśli ktokolwiek to rozumie, to właśnie Tess. - Dziękuję. I podziękuj wszystkim. Zadzwonię, jak będę mógł. - Odłożył słuchawkę i oparł się wygodniej, krzyżując ręce na piersi. Minęło dziesięć godzin, od kiedy Simon porwał Sophie, a trzy, od kiedy Maggy, Nick i Brent pojechali szukać listy klientów Rock Solid Investments. - Gdzie oni są, do diabła? Jen spojrzała na niego ze współczuciem znad laptopa. - Spróbuj wyluzować, Vito. Wiem, że to trudne. Maggy Lopez dość łatwo uzyskała nakaz. Ale znalezienie kogoś z Rock Solid Investments, kto miałby dostęp do pełnej listy klientów, okazało się trudniejsze, niż się spodziewali. Jedyny makler, który w wolnych chwilach bawił się w administratora sieci, był na wakacjach i nie można się było z nim skontaktować. Nikt inny nie znał wszystkich haseł, a ktoś, o ironio, zaproponował nawet, żeby zadzwonić do ich konsultanta. Vito próbował się zrelaksować, ale wiedział, że nic z tego nie będzie. Jego spojrzenie padło na płytę, na którą Brent przegrał nagranie z kamery. Przypomniał sobie, jak Sophie oglądała film ze swoim ojcem, bo „musiała go zobaczyć”. Teraz Vito musiał zobaczyć ją. Włożył płytkę do napędu komputera i zobaczył samego siebie, siedzącego przy łóżku Anny, i Sophie czekającą w drzwiach, z plastikowym dzbankiem w ręku. Wyciszył dźwięk i przesunął nagranie, aż znów zobaczył Sophie z dzbankiem i łza-mi na policzkach. Patrzył, jak wyraz jej twarzy łagodnieje,

jak jej oczy się zmieniają. I zobaczył to, czego nie widział w piątek, bo skupiał się na Annie - Sophie patrzącą na niego z miłością w oczach. Żadne z nich nie wypowiedziało słowa „miłość”. Ona tak się bała, że wszystko zepsuje - ale teraz zobaczył to na własne oczy. Vito wyłączył film, zamknął oczy i zrobił coś, czego nie robił od dwóch lat. Zaczął się modlić. Niedziela, 21 stycznia, godz. 04J5 Nick wpadł do sali, ściskając w dłoni plik kartek. - Mamy listę. Vito zerwał się na równe nogi i złapał kartki, ale zobaczył tylko strony wypełnione nazwiskami, które nic mu nie mówiły. Spojrzał na Liz wybiegającą ze swojego gabinetu na dźwięk głosu Nicka. - I co my mamy z tym zrobić? - spytał Vito sfrustrowany. Brent wszedł tuż za Nickiem z laptopem pod pachą. - Będziemy sortowali i filtrowali. Katherine powiedziała, że jej zdaniem starsza pa-ni z cmentarza miała między sześćdziesiątką a siedemdziesiątką, więc kazałem wyszu-kać klientki między pięćdziesiątym piątym a osiemdziesiątym rokiem życia, tak na wszelki wypadek. Wyszło ponad trzysta nazwisk. Kiedy zawęziłem od sześćdziesiątki do siedemdziesiątki, i tak zostało ponad dwieście. Vito klapnął na krzesło. - Dwieście. - Miał nadzieję, że wyskoczy jedno. Ale reszta zespołu się nie zniechęcała. Byli pełni energii i Vito zaraził się ich zapałem. Jen chodziła w tę i z powrotem. - Dobrze, pomyślmy. Co on kradł tym ludziom? Pieniądze? - Nieruchomości - powiedziała Liz. - Przywłaszczył sobie pole ciotki Winchestera. Może komuś innemu też ukradł jakieś pole. Pole w pobliżu odkrywki piasku, wystarczająco daleko do ludzi, żeby móc robić to, co robi, i nie wzbudzać podejrzeń. - I gdzie niczego nikt nie usłyszy - dodał Nick. Vito zamknął oczy, znów był na granicy rozpaczy. - Oczywiście zakładamy też, że zabrał Sophie w to samo miejsce, w które

zabierał wszystkich pozostałych. - Nie wymyślaj problemów - zbeształ go Nick. - Dopóki nie mamy podstaw sądzić, że jest inaczej, nie ma sensu zakładać, że Simon zrobił coś, co wykracza poza jego zwyczaje. Vito wstał i z determinacją pokiwał głową. - Podzielimy się tymi listami i będziemy kombinowali, aż dowiemy się, która z tych kobiet ma nieruchomość na terenach oznaczonych na mapie geologicznej. Potem dowiemy się, który z tych domów ma więcej niż jeden poziom. - Faktycznie, winda - przypomniał sobie Nick. - Nie zapominajmy o plombach starszej pani. Sprawdzajcie każdą która mieszkała w Europie przed 1960. - Wczoraj wieczorem zadzwonił do mnie Daniel - powiedziała Liz. - On i jego siostra znów są w mieście i chcą pomóc. Kazałam im być pod telefonem, żeby mogli nam podawać informacje, gdyby doszło do negocjacji z Simonem. Vito zmusił się do oddychania. - No, to do roboty. On ma Sophie już od jedenastu godzin. Niedziela, 21 stycznia, godz. 04.50 Simon odsunął się od komputera, przeciągając się. Alan Brewster był o wiele cięższy, niż wyglądał. Ale wyniesienie go do stodoły, żeby tam go sfilmować, było właściwą decyzją. Bałagan, jakiego narobiła wybuchająca głowa Brewstera, już sam w sobie byłby dość fatalny, ale fala uderzeniowa granatu rozniosła na dodatek część ściany stodoły. Gdyby chciał kręcić film w domu, mógłby zrujnować studio. Zamierzał zostawić ciało Brewstera na zewnątrz, ale okazało się, że oświetlenie w stodole nie jest dość dobre, by uzyskać odpowiednie odwzorowanie szczegółów na wideo. Obraz był ziarnisty, a obiektyw ubrudził się fruwającymi szczątkami. Przyniósł więc Brewstera z powrotem, by lepiej przyjrzeć się temu, co z niego zostało. Oczywi-

ście przyniesienie go do domu było odrobinę łatwiejsze. Ocenił, że sama głowa Brewstera waży dobre cztery i pół kilo. Kliknął myszką, by jeszcze raz odtworzyć zmiany naniesione na scenę śmierci Bilia Melville’a od kiścienia. Choć przyznawał to z największą niechęcią, Van Zandt miał stuprocentową rację. Widok eksplodującej głowy rycerza czynił z gry o wiele bardziej ekscytujące doświadczenie. Nie autentyczne, ale cholernie ekscytujące. Simon zatarł niecierpliwie ręce. Sophie zapewni zarówno autentyzm, jak i wrażenia. Nie mógł się doczekać. Spojrzał na zegarek. Jeszcze kilka godzin, a bateria jego nogi naładuje się i będzie mógł choćby fruwać. Tak jak członki Sophie. Niedziela, 21 stycznia, godz. 05.50 - Niech to szlag. - Vito gapił się na mapę geologiczną upstrzoną blisko czterdzie-stoma pinezkami, z których każda oznaczała starszą panią mieszkającą na oznaczonych terenach i posiadającą rachunek w Rock Solid Investments. A zegar tykał. Prawie trzynaście godzin przeciekło im przez palce. - Wciąż mamy zbyt wiele nazwisk - mruknął Nick. -1 żadne z nich nie jest niemieckie. - Niemieckie mogło być panieńskie nazwisko tej kobiety - stwierdziła Jen. - Musimy zacząć do nich dzwonić. To jedyny sposób. - Ale jeśli trafimy na właściwą, odbierze Simon - zaprotestował Brent. Zdradzimy się. Wszyscy spojrzeli wyczekująco na Vita. Przez chwilę jego mózg pracował na jałowym biegu, i nagle zaskoczył. - A najbliżsi krewni? - zapytał. - Mamy kontakt do krewnych we wnioskach o założenie rachunku? Brent skinął ochoczo głową. - Wszystko jest w bazie danych. - Więc się podzielmy. - Vito zamrugał, patrząc na listę nazwisk, którą trzymał w ręku. - Nick, ty masz od Diany Anderson do Selmy Crane. Jen, Margaret

Diamond do Priscilli Henley. - Przydzielił nazwiska Liz, Maggy i Brentowi, a sam wziął na siebie resztę. I znów się pomodlił. Niedziela, 21 stycznia, godz. 07.20 - Sophie - powiedział słodko Simon. - Wróciłem. Kiedy Sophie nie odpowiedziała, roześmiał się. - Niezła z ciebie aktorka. Ale przecież masz to we krwi, prawda? Twój ojciec był aktorem, a babcia diva operową. Ale przecież… zawsze to wiedziałem. Miałem nadzieję, że sama się pochwalisz. Nie. To niemożliwe. Sophie zrobiła co w jej mocy, by nie dostrzegł, że jest spięta. To były słowa Teda. - Miło wreszcie cię poznać, Sophie. Ale nie. Wiedziała, jak wygląda Simon. Ted jest potężnie zbudowany. Czy i Simon jest tak potężny? Nie pamiętała. Była strasznie zmęczona, a do jej gardła zaczął podchodzić strach. - Myślałem o Marii Antoninie. Z głową, oczywiście. - Przeciągnął palcami po jej gardle i roześmiał się, gdy drgnęła. - Otwórz oczy, Sophie. Powoli uniosła powieki, modląc się, żeby to nie był Ted. Twarz była kilka centymetrów od niej, szeroka, o mocnej szczęce. Błysnęły zęby, błysnęła łysa czaszka. Nie miał brwi. - Buuuu! - szepnął, i znów się wzdrygnęła. Ale to nie był Ted. Bogu dzięki. Jednak jej ulga trwała zdumiewająco krótko. - Koniec twoich sztuczek, Sophie. Nie jesteś ani trochę ciekawa, jaki los cię czeka? Wysunęła wojowniczo podbródek i się rozejrzała. Przerażenie szarpnęło jej wnętrznościami. Zobaczyła krzesło, takie samo, jakie widziała w muzeum. Zobaczyła łoże madejowe i stół z narzędziami tortur, z których pomocą ten człowiek zamordował tyle osób. Spojrzała na siebie i zobaczyła, że jest ubrana w suknię z kremowego aksamitu obszytą purpurową lamówką. Na myśl, że on jej dotykał, ubierał ją… Opanowała grymas obrzydzenia. - Podoba ci się suknia? - spytał. Spojrzała na niego. Na jego twarzy malowało się pobłażliwe rozbawienie, bez cienia zdenerwowania czy strachu.

-Ten kremowy kolor będzie cudownie kontrastował z twoją krwią. - Jest za mała - powiedziała zimno Sophie, dumna z siebie, że nie zadrżał jej głos. Wzruszył ramionami. - Była przeznaczona dla kogoś innego. Musiałem więc dokonać paru przeróbek. - Ty szyjesz? Uśmiechnął się okrutnie. - Mam wiele talentów, doktor Johannsen, a jednym z nich jest zręczność w posłu-giwaniu się igłami i innymi ostrymi przedmiotami. Jej butna mina nie zniknęła. - Co mi zrobisz? - Cóż, za ten pomysł muszę podziękować tobie samej. Planowałem coś zupełnie innego, dopóki nie usłyszałem twojej rozmowy z szefem w muzeum. No, wiesz, o Marii Antoninie. Sophie walczyła, by jej głos brzmiał twardo. - Przeskoczyłeś kilka stuleci, co? Uśmiechnął się. - Wspaniale będzie się z tobą bawić, Sophie. Nie mogłem zdobyć gilotyny, więc to ci nie grozi. Będziemy musieli to załatwić bardziej średniowiecznie. - Zacofaniec. Gapił się na nią przez chwilę, po czym odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się. Był to przerażający dźwięk, zgrzytliwy i… podły. Podły. Anna. - Próbowałeś zabić mojąbabcię, zgadza się? - Ależ, Sophie. Nie ma prób. Jest tylko sukces i porażka. Oczywiście, że zabiłem twoją babcię. Zawsze wykonuję to, co sobie zaplanowałem. Sophie z trudem opanowała falę rozpaczy. - Ty sukinsynu. - Co za język - zbeształ ją. -1 ty masz być Królową. - Odsunął się i ujrzała śnieżno-białe prześcieradło, które od spodu wybrzuszały jakby dwa sterczące słupki. Pociągnął prześcieradło i okazało się, że słupki są stojakami mikrofonów. Teatralnym gestem Simon ściągnął prześcieradło do końca, odsłaniając platformę otoczoną niskim, białym płotkiem. Na środku stał wgłębiony półkoliście drewniany blok. Zaplamiony krwią. - I jak? - powiedział Simon. - Co o tym sądzisz? Przez chwilę mogła tylko patrzeć. Mózg wypierał to, co widziały oczy.

To niemożliwe. To jakiś obłęd. To nie jest rzeczywistość. Ale przypomniała sobie innych: Warrena i Brittany, i Biłla… i Grega. Oni wszyscy naprawdę cierpieli w jego rękach. I on to zrobi, tę ohydną, straszną rzecz. Nie ma co do tego wątpliwości. Próbowała sobie przypomnieć wszystko, co wie o Vartanianie, ale w głowie słyszała tylko krzyki Grega. Pniak był zakrwawiony. On odciął Gregowi dłoń. Krzyk zaczął narastać w jej gardle, więc ugryzła się w język. Simon Yartanian jest potworem. Socjopatą głodnym władzy. Spragnionym domina-cji. Nie może mu na to pozwolić. Nie może grać w jego grę, zaspokajać jego głodu. Postanowiła, że rozegra to na bezczelnego, choć każda kostka w jej ciele trzęsła się ze strachu. - Ja czekam, Sophie. Co o tym sądzisz? Sophie zmobilizowała każdą kroplę aktorskiej krwi, jaka płynęła w jej żyłach, i roześmiała się głośno. - Ty chyba żartujesz. Simon zmrużył oczy, jego twarz poczerwieniała. - Ja nigdy nie żartuję. Nie lubił, kiedy ktoś się z niego śmieje. Postanowiła to wykorzystać. Biorąc pod uwagę fakt, że wciąż ma związane ręce i nogi, musi zrobić wszystko, co tylko przyjdzie jej do głowy, żeby się wyrwać. Tchnęła w swój głos nutę rozbawionego niedo-wierzania, - Spodziewasz się, że podejdę do tego klocka, oprę na nim szyję i spokojnie pocze-kam, aż mi utniesz głowę? Jesteś bardziej obłąkany, niż sądziliśmy. Simon wpatrywał się w nią przez długą chwilę, i w końcu uśmiechnął się łagodnie. - Nie obchodzi mnie, co myślisz, bylebym tyko miał film. - Podszedł do wysokiej, szerokiej szafy i otworzył ją. Sophie musiała się bardzo starać, by)utrzymać drwiący wyraz twarzy, gdy jej serce zatrzymało się z przerażenia. Szafa pełna była sztyletów, toporów i mieczy. Wiele z nich było bardzo starych, przeżartych korozją od upływu lat. I od używania. Niektóre były nowe i lśniące - ewidentne kopie. Ale wszystkie wyglądały śmiertelnie groźnie. Simon

przekrzywił głowę, długo kontemplując swój składzik, i Sophie wiedziała, że to przedstawienie na jej użytek. I poskutkowało. Przypomniała sobie martwego mężczyznę z cmentarza. Warrena Keyesa. Simon wywlókł mu wnętrzności. Przypomniała sobie krzyki Grega Sandersa, gdy Simon odcinał mu rękę. Strach znów podszedł jej do gardła. Mimo to zachowała kpiący uśmiech. Simon wyjął topór bitewny, podobny do tego, który dźwigała podczas wikińskich wycieczek. Oparł drzewce na ramieniu i się uśmiechnął. - Masz taki sam. - Powinnam była posłuchać instynktu i cię nim zdzielić - odparła lodowato. - Zwykle mądrze jest słuchać instynktu - przyznał życzliwie i odłożył topór na miejsce. W końcu wybrał miecz i powoli wyciągnął go z pochwy. Głownia zalśniła, nowa i błyszcząca. - Ten jest ostry. Powinien się nadać. - To tylko kopia - rzuciła pogardliwie Sophie. - Spodziewałam się czegoś lepszego. Przyglądał jej się przez chwilę, i w końcu się roześmiał. - Ale zabawa. - Podszedł do niej z mieczem i przytrzymał go przed jej twarzą, obra-cając tak, by błysnęło na nim światło. - Stare miecze są użyteczne, by mieć pojęcie o wadze, wielkości i wyważeniu. By wiedzieć, jak ktoś się poruszał, fechtując taką bronią. Ale są brzydkie i zardzewiałe. I strasznie tępe. - No tak, a my chcemy, żeby były ostre, co? - powiedziała sucho, mając nadzieję, że Simon nie usłyszy łomotu jej serca. Uśmiechnął się. - Chyba że mam rzezać w nieskończoność tę twoją śliczną szyję. Znów ją pod-puszczał. Wzruszyła ramionami. - Jeśli użyjesz miecza, nie możesz użyć pniaka. To jakby przypiąć szelki do paska. Zupełnie bez sensu. Znów zastanowił się przez chwilę, po czym podszedł do platformy i odstawił pniak na bok. - Racja. Będziesz klęczała. Zresztą w ten sposób będę miał lepsze ujęcie twojej twarzy. Dziękuję. - Przysunął kamerę na trójnogu. - Nie ma za co. Ale powiedz, pozwoliłeś twoim poprzednim ofiarom dotykać starych mieczy?

Spojrzał na nią przez ramię. - Tak. Chciałem nagrać ich ruchy. Czemu pytasz? - Jestem ciekawa, jakie to uczucie, trzymać w rękach osiemsetletni miecz. - Jakby spał przez te wszystkie lata i obudził się specjalnie dla ciebie. Sophie otworzyła usta, rozpoznając własne słowa. Kiedy się odezwała, jej głos był ledwie słyszalny. - John? Uśmiechnął się. - To jedno z moich imion. - Ale… Ale wózek… - Och, Vito. - Wózek? - Westchnął teatralnie. - Wiesz, jak to jest. Staruszków i niepełnosprawnych nikt nie uważa za groźnych. Byłem jak niewidzialny. - I… i przez cały ten czas? - Przez cały ten czas - powtórzył, rozbawiony. - Widzisz, doktor J., nie jestem obłąkany i nie jestem głupi. Opanowała się, odzyskała kontrolę nad drżącym głosem. - Nie, ty jesteś po prostu zły. - Och, komplemenciara. Poza tym „zły” to jedno z tych relatywnych określeń. - Może w jakimś równoległym wszechświecie to prawda, ale na tym świecie zabi-janie mnóstwa ludzi bez sensownego powodu jest złe. Przechyliła głowę. - A więc dlaczego? - Co dlaczego? Zabiłem tych ludzi? - Przesunął na miejsce drugą kamerę. - Z różnych powodów. Niektórzy weszli mi w drogę. Jednego nienawidziłem. Ale przeważnie chciałem po prostu zobaczyć, jak umierają. Sophie zaczerpnęła powietrza. - Widzisz? To właśnie jest złe. I nie… Uniósł rękę. - Nie mów, że nie ujdzie mi to na sucho. To wyświechtany slogan i naprawdę spodziewałem się po tobie czegoś lepszego. - Ustawił trzecią kamerę na miejscu i odsunął się, otrzepując ręce z kurzu. - No, kamery mamy z głowy. Muszę zrobić próbę dźwięku. - Próbę dźwięku? - Tak, próbę dźwięku. Chcę, żebyś krzyknęła. „Krzycz sobie, ile chcesz”. Pokręciła głową.

- Pieprz się. Mlasnął językiem. - Nie wyrażaj się. No, krzycz. Albo użyję siekiery. - Tak czy inaczej, będę martwa. A nie dam ci tej satysfakcji. - Zdaje się, że Warren też tak mówił. Nie, to był Bill. Wielki Zły Bill z czarnym pasem karate. Myślał, że jest twardy. Pod koniec płakał jak dziecko. I krzyczał. Ile wlezie. Podszedł do niej i dotknął jej włosów, wciąż zaplecionych w koronę po wczorajszej wycieczce z Joanną d’Arc. - Masz śliczne włosy. Cieszę się, że są zaplecione. Bardzo nie chciałbym ich obcinać. - Roześmiał się. - Choć to trochę niemądre, martwić się, że utnę włosy, skoro będę ciął coś o wiele ważniejszego. - Przeciągnął palcami po jej gardle. Gdzieś tutaj, jak sądzę. Panika utrudniała jej oddychanie. Zrozumiała, że drwinami nie kupi sobie więcej czasu. Vito, gdzie jesteś? Szarpnęła się w tył, odsuwając od jego palców. - Który to był Bill? Ten, któremu wyprałeś wnętrzności? To go wyraźnie zaskoczyło. - Proszę, proszę. Wiesz więcej, niż sądziłem. Nie myślałem, że twój chłopak gliniarz zdradzi ci szczegóły. - Nie musiał. Byłam tam, kiedy ich odkopywali. A Sandersowi odciąłeś dłoń. - I stopę. Zasłużył sobie na to. Kradł w kościele. Sama mi to podsunęłaś. Groza wywróciła jej żołądek na lewą stronę. Wykorzystał jej słowa, w tak nikczemny sposób użył ich jako lekcji zabijania. - Ty zboczony sukinsynu. Jego oczy pociemniały. - Pozostawiłem ci trochę swobody, bo mnie bawiłaś. Ale twój czas minął. Jeśli próbujesz mnie zdenerwować, to nic ci z tego nie przyjdzie. Kiedy jestem wściekły, robię się jeszcze bardziej skoncentrowany. - Złapał ją za ramię i szarpnięciem ściągnął ze stołu na podłogę. Sophie skrzywiła się, gdy jej biodro uderzyło o beton. - Aha, tak jak z Gregiem Sandersem. - Odciął mu dłoń… i stopę. Za kradzież w kościele. Ale ona nie to mówiła. To się nie zgadza. Popełnił błąd.

Wściekłość nie pomaga mu w koncentracji. Popełnia błędy. Musi to wykorzystać. Pociągnął ją po podłodze, ale wywinęła się z jego rąk. I zobaczyła wszystkie gwiazdy, kiedy trzasnął jej głową o podłogę, łapiąc za warkocz. - Nie próbuj tego więcej. Przeturlała się na plecy i zamrugała, patrząc na niego. Dyszała z wysiłku. Był wielki, szczególnie widziany z takiej pozycji. Stał nad nią z rękami na biodrach, z kamienną twarzą. Ale i on dyszał, aż chodziły mu nozdrza. - Schrzaniłeś sprawę z Gregiem - wysapała. - Amputacja stopy nie ma nic wspólnego z kradzieżą w kościele. Obcinali tylko dłoń. Byłeś taki wściekły, że próbował cię okraść, że wszystko pokręciłeś. - Niczego nie pokręciłem. - Sięgnął do jej karku, złapał suknię i wykręcił, aż aksamit wpił się w jej szyję, odcinając dopływ powietrza. Przed jej oczami znów zatańczyły gwiazdy, gdy wiła się, próbując mu się wyrwać. Ale nagle puścił. Wciągnęła rozpaczliwie powietrze. - Pieprz się - warknęła, zanosząc się kaszlem. - Możesz mnie zabić, ale nie dam ci niczego do twojej cholernej gry. Simon chwycił obiema rękami przód jej sukni i bez wysiłku podniósł ją na nogi, a potem wyżej, i wyżej, aż ich oczy znalazły się na jednym poziomie. - Dasz mi to, czego chcę. Choćbym miał przybić cię gwoździami, żebyś się nie rzucała. Rozumiesz, co mówię? Sophie splunęła mu w twarz i z satysfakcją patrzyła, jak wykrzywia ją grymas wściekłości. Zamachnął się pięścią, drugą wciąż trzymając ją w powietrzu. Sophie wysunęła podbródek, gotowa na cios. Ale pięść nie spadła. - Nie chcę posiniaczyć ci twarzy. Musi być… ładna. - Otarł policzek rękawem i postawił Sophie na ziemi. - Co? Nie będziesz umiał zignorować paru sińców, kiedy będziesz mnie uwieczniał w tej swojej głupiej grze? - zadrwiła. - A może nie umiesz funkcjonować bez dokładnego modelu? To musi być frustrujące, umieć tyko kopiować. Nigdy nie stworzyć niczego swojego. - Przełknęła ślinę i spojrzała na niego wyzywająco. - Simonie. Zacisnął zęby, zmrużył oczy i znów poderwał ją z podłogi. - Co wiesz?

- Wszystko - odparła drwiąco. - Wiem wszystko. Tak jak i policja. Więc śmiało, zabij mnie, ale naprawdę nie ujdzie ci to na sucho. Zostaniesz złapany i pójdziesz do więzienia, gdzie będziesz mógł sobie malować klownów jak dzień długi i nie będziesz musiał chować ich pod łóżkiem. Na jego policzku zadrgał mięsień. - Gdzie oni są? Sophie się uśmiechnęła. - Kto? - Daniel i Susannah. Gdzie oni są? - Tutaj, szukają cię. Razem z Vitem Ciccotellim. A on nie spocznie, dopóki cię nie znajdzie. - Spojrzała mu w oczy. - Myślałeś, że nikt się nie dowie, Simonie? Że nikt cię nie zdemaskuje? Naprawdę myślałeś, że nikt nie usłyszy? - Nikt mnie nie znalazł - powiedział. Uniósł ją wyżej i uśmiechnął się, widząc grymas bólu. - Nikt mnie nie usłyszał. -I nikt nie usłyszy ciebie. Furia dodała jej odwagi. - Mylisz się. Wszyscy ci ludzie, których zabiłeś, krzyczeli jeszcze długo po tym, jak ich pochowałeś. Tylko ty ich nie słyszałeś. Ale Vito Ciccotelli słyszał, i zawsze usłyszy. Zmusił ją, by uklękła. - Więc zabiję i jego. Ale najpierw ciebie.

Niedziela, 21 stycznia, godz, 07.45 Selma Crane mieszkała w schludnym wiktoriańskim domu, zanim Simon pochował ją obok Claire Reynolds na polu Winchestera. Vito, z pistoletem w ręku, podkradł się do przybudówki z garażem i zajrzał przez okienko. W środku stała biała furgonetka. Kiwnął głową do Nicka i Liz, którzy kryli się za radiowozem na końcu podjazdu. Za Nickiem i Liz stał oddział antyterrorystyczny, gotów szturmować dom na znak Vita. Vito wrócił do nich. - Biała furgonetka. W domu nie widziałem żadnego ruchu. - Wchodzimy? - zapytał dowódca antyterrorystów. - Wolałbym go zaskoczyć - odparł Vito. - Na razie się wstrzymajcie. Podjechał samochód prowadzony przez Jen McFain. Z przodu siedział

Daniel Vartanian, z tyłu jego siostra. Podeszli w milczeniu, nie zatrzaskując drzwi samochodu. - On tam jest?-spytał cicho Daniel. - Tak myślę - odrzekł Vito. - Dom ma tylne wejście prowadzące do kuchni. Wszystkie okna z tyłu są zabite deskami i zakryte czarnym brezentem. - Więc to jest jego dom - mruknęła Susannah. - Simon zawsze lubił mieć kontrolę nad światłem, więc zaciemnił okna swojego pokoju i zainstalował lampy z regulacją natężenia. - McFain wprowadziła nas w sytuację - powiedział Daniel. - Wiem, że on ma waszą konsultantkę. Pozwólcie mi tam wejść. - Nie. - Vito pokręcił głową. - Nie ma mowy. Nie puszczę tam nabuzowanego agenta, który czuje się winny, że nie wydał brata policji dziesięć lat temu. Danielowi drgnęła szczęka. - Chciałem powiedzieć - zaczął spokojnie - że mam przeszkolenie antyterrorystyczne i jestem negocjatorem. Wiem, co robić. Vito się zawahał. - Ale jest pan także jego bratem. Daniel nie odwrócił oczu. - Teraz jest pan zwyczajnie złośliwy. Proponuję panu pomoc. Proszę ją przyjąć. Vito spojrzał na Liz. - Kiedy dotrze tu nasz negocjator? - Za godzinę - odparła. - W najlepszym razie. Vito spojrzał na zegarek, choć doskonale wiedział, która jest godzina i ile czasu mi-nęło. Sophie jest tam, czuł to. Nie chciał myśleć, co Simon może jej robić w tej chwili. - Nie możemy czekać jeszcze godziny, Liz. - Daniel naprawdę jest negocjatorem. Powiedział mi to jego przełożony, kiedy zadzwoniłam, żeby go sprawdzić. Chcesz, żebym przejęła dowodzenie i sama zdecydowała? Było to kuszące. Ale Vito pokręcił głową i spojrzał Danielowi Vartanianowi prosto w oczy. - Kiedy wejdziemy, ma pan słuchać moich poleceń. Bez pytań, bez wahania. Daniel uniósł brwi.

- Proszę mnie uważać za konsultanta. Vito był zdumiony, że jeszcze jest w stanie się uśmiechać. - Wedle życzenia. Pan i ja wchodzimy od frontu, Jen, ty i Nick od tyłu. Antyterroryści czekają w pogotowiu. - Poślę ich na pierwszy odgłos strzału - powiedziała Liz. Vito skinął głową. - Bądźcie przygotowani na wszystko. Idziemy. Niedziela, 21 stycznia, godz. 07.50 Sophie klęczała. Czuła palce Simona wsuwające się pod warkocz. Szarpnął ją wściekle do góry, gdy zaczęła się szamotać. - Krzycz, do cholery - wycedził, wykręcając włosy, aż zapiekła ją skóra, ale Sophie zagryzła język. Nie będzie krzyczała, nie da mu tego, czego chce. Szarpnęła się na bok, wciąż klęcząc. Więzy na nadgarstkach i kostkach utrudniały jej ruchy. Stopa Simona spadła z impetem na jej łydkę, przytrzymując jej nogi na miejscu. Znów szarpnął ją do góry i wolną ręką zaczął gorączkowo macać za swoimi plecami. Usłyszała dźwięk miecza wysuwającego się z pochwy, która po sekundzie upadła na podłogę przed nią. Lewą ręką wciąż ciągnął ją za włosy, tak, by mieć łatwy dostęp do jej karku, a jednocześnie cały czas odwracał jej twarz do kamer. Uniósł prawą rękę i Sophie znów przygryzła język. Nie krzycz. Cokolwiek się stanie. Nie krzycz. - Krzycz, cholera jasna. - Był wściekły, trząsł się z furii. - Idź do diabła, Vartanian - warknęła. Jego stopa znów spadła na jej łydkę. Ostry ból pomknął w górę wzdłuż kręgosłupa. Przygryzła język jeszcze mocniej i poczuła krew. Wyprężyła się, próbując go opluć, ale on jeszcze głębiej wbił palce pod warkocz. Głowa pulsowała jej z bólu, gdy ściskał jej czaszkę w swojej wielkiej dłoni. Szarpnął w górę, niemal podrywając ją z kolan. I nagle usłyszała dźwięk dobiegający z góry. Skrzypnięcie. Simon drgnął. On też to usłyszał. Vito. Sophie wypluła krew z ust, nabrała powietrza i wrzasnęła. - Zamknij się - wycedził Simon. Sophie miała ochotę śpiewać. Ale znów krzyknęła. Krzyknęła imię Vita.

- Ty głupia suko. Zaraz zginiesz. - Simon uniósł rękę, całym ciężarem ciała stając na jej łydkach zdrową nogą. Zdrowa noga. Sophie nagle przechyliła się w prawo, a potem w lewo, z całym impetem uderzając ramieniem w jego protezę. Chwiał się przez ułamek sekundy i poleciał do przodu. Miecz z brzękiem upadł na podłogę, gdy Simon wypuścił go z ręki, odruchowo broniąc się przed upadkiem. Przeturlała się na bok, by nie posłużyć mu za amortyzator. Ale jego lewa ręka wciąż tkwiła w jej włosach i Sophie nie mogła się wyrwać. Drzwi u szczytu schodów otworzyły się, zadudniły kroki. - Policja! Nie ruszać się! Vito! - Jestem na dole! - wrzasnęła Sophie. Simon oparł się na kolanie, po czym wstał, ciągnąc ją ze sobą. Robiąc z niej żywą tarczę. - Cofnąć się! - krzyknął. - Cofnąć się, albo ją zabiję. Kroki nie milkły, aż Sophie zobaczyła stopy Vita, potem resztę jego nóg. I w końcu jego twarz, pociemniałą od hamowanej furii. - Jesteś cała, Sophie? - Tak. - Ani kroku dalej - ostrzegł Simon. - Albo skręcę tej suce kark, przysięgam. Vito wciąż stał na schodach, z pistoletem wycelowanym w Simona. - Nie dotykaj jej, Vartanian - powiedział Vito cichym, groźnym głosem. Odstrzelę ci łeb, zanim się obejrzysz. - I zaryzykujesz, że ją zabijesz? Nie sądzę. Myślę, że cofniesz się po tych schodach i odwołasz swoje psy. Wtedy my wyjdziemy. Ja i twoja ślicznotka. Sophie dyszała głośno. Dłoń Simona wciąż była wplątana w jej włosy, drugą ręką otaczał jej gardło. Nie mógł zaplanować tego lepiej, nie mógł znaleźć słabszego punktu i skuteczniej zatrzymać Vita. - Zabij go, Vito - stęknęła. - Zabij go teraz, albo on znów zabije. Nie mogłabym z tym żyć. - Twoja dziewczyna pragnie śmierci, Ciccotelli. Podejdź bliżej, to spełnię jej życze-nie. Pozwól mi odejść, a przeżyje. - Nie, Simonie - rozległy się ciche słowa, spokojne i stanowcze. - Nie odejdziesz. Nie pozwolę ci.

Sophie poczuła, że ciało Simona zesztywniało na dźwięk głosu Daniela. Szarpnęła się na bok, ale on poleciał z nią i upadli na podłogę. Sophie uderzyła o beton, ciężar ciała Simona pozbawił ją tchu. On poderwał się szybko na kolana, pociągając ją za sobą. Zamachnęła się do tyłu związanymi rękami, ale trafiła powietrze. Gdy wykręcił jej włosy jeszcze mocniej, łzy stanęły jej w oczach. Machała rękami, szukając jakiegokolwiek uchwytu, jakiegokolwiek sposobu, by odsunąć się od Simona na tyle, żeby Vito mógł strzelić. Znów się przewróciła, ale tym razem jej dłonie dotknęły metalu. Lśniącego miecza Simona. Sophie uklękła nad nim, chwyciła obiema dłońmi rękojeść i wykręciła się tak, by głownia mogła się prześlizgnąć obok niej. I pchnęła do tyłu z całej siły. Miecz trafił w ciało i wchodził głęboko, coraz głębiej. Z okrzykiem zaskoczenia Simon padł do tyłu, pociągając ją na siebie. Sophie puściła rękojeść i przeturlała się na kolana. Była pochylona do przodu, boleśnie wykręcona, a jego dłoń wciąż tkwiła w jej włosach. Przez chwilę słyszała tylko swój urywany oddech, a potem na schodach zadudniły kroki. Simon leżał na plecach, z mieczem wbitym w brzuch. Ostrze sterczało z jego ciała pod dziwnym kątem. Biała koszula szybko nasiąkała czerwienią. Jego otwarte usta chwytały powietrze. Ale w oczach wciąż płonęła nienawiść i furia, gdy poderwał się, wolną ręką sięgając do gardła Sophie. - Nawet nie drgnij - syknął Vito - bo ja naprawdę bardzo chcę cię zastrzelić. Oddychając ciężko, Sophie wyprostowała się na tyle, na ile zdołała, nie odrywając oczu od Simona. - No, dalej, krzycz, Simon. - Ty suko. - Simon splunął. Mrużąc oczy, znów rzucił się do przodu i Sophie zbyt późno dostrzegła szybki ruch jego nadgarstka i cienkie ostrze, które miał ukryte w rękawie, wsuwające się w jego dłoń. Usłyszała strzały, i w tej samej sekundzie poczuła przeszywający ból w boku. Ręka w jej włosach zwiotczała, ciągnąc ją tak, że klęczała teraz u boku Simona z nienaturalnie wykręconą głową. Mogła patrzeć w górę, ale nie w dół. Kątem oka zobaczyła, jak Vito chowa pistolet do kabury. Na górze, a potem na schodach, zatupotały kroki chyba całej armii. - Już jest bezpiecznie! - powiedział głośno Vito, ale głos mu drżał. -

Wezwijcie karetkę. Sophie czuła gryzący zapach prochu i żelazistą woń krwi. Do jej gardła zaczęła podchodzić fala mdłości. - Wyjmijcie jego rękę z moich włosów - wycedziła i osunęła się na Daniela, który dopadł jej pierwszy i zaczął wyplątywać wielkie palce Simona spod jej warkocza. Ostrożnie położył ją na plecach, a ona zacisnęła oczy, czując ostry ból w boku. - Merde - mruknęła. - Cholera, to boli. - Chick? - rozległ się głos Nicka ze schodów. - Co się stało? Vito podbiegł do niej. - Nick, wezwij drugą karetkę. Sophie jest ranna. - Używając sztyletu, uciął paski z sukni, zrobił z nich prowizoryczny tampon i przycisnął do jej boku, by zatamować krwawienie. - Nie jest głęboka - ocenił. - Nie jest głęboka. Skrzywiła się. - Ale i tak boli jak diabli. Powiedz mi, że on nie żyje. - Tak - odparł Vito. - Nie żyje. Sophie popatrzyła na Simona leżącego niecały metr od niej, z niewidzącymi oczami wbitymi w sufit. Poczuła ponurą satysfakcję na widok miecza wciąż sterczącego z jego brzucha. - Katherine pewnie dojdzie, które z nas go zabiło - powiedziała. - Nie możesz się czuć winna, Sophie - mruknął Vito. - Nie miałaś wyboru. Sophie prychnęła drwiąco. - Winna? Mam nadzieję, że to mój miecz zabił tego gnoja, chociaż trofeum pewnie zabierze do domu ten, kto trafił go w głowę z pistoletu. - Czyli ja - powiedział Vito. - I dobrze. - Spojrzała na Daniela, który wziął cienki sztylet i ciął linę krępującąjej dłonie. - Przykro mi. - Czemu? - spytał Daniel. - Że on nie żyje, czy że nie ja zdobyłem trofeum? Przyjrzała mu się spod zmrużonych powiek. - Każda odpowiedź jest prawidłowa. Daniel roześmiał się cicho. - Myślę, że wyświadczyliśmy dziś przysługę światu. A teraz powiedz, Sophie, czy oprócz tej rany od noża masz jeszcze jakieś obrażenia? - Chyba język. - Wysunęła go i obaj się skrzywili.

Daniel delikatnie chwycił jej podbródek i odwrócił twarz do światła. - Mój Boże, dziewczyno, prawie go przegryzłaś. Tu chyba też będą potrzebne szwy. - Ale nie krzyczałam - stwierdziła z satysfakcją. - Dopiero kiedy usłyszałam was na górze. Daniel uśmiechnął się posępnie. - Brawo, Sophie. - Wziął jej dłoń i zaczął rozcierać nadgarstek w miejscu, gdzie otarła go lina. Vito ujął jej drugą dłoń. Nie mógł opanować drżenia rąk. - Mój Boże. Sophie. - Nic mi nie jest, Vito. - Nic jej nie jest - powtórzył Daniel. Vito spojrzał na niego ze złością. - To miały być negocjacje? - wychrypiał. - „Nie, nie odejdziesz. Nie pozwolę ci”. Kto tak negocjuje, do cholery? - Vito - syknęła Sophie. - Przecież nie pozwoliłby mu pan wyjść - odparł Daniel. - Simon nie cierpiał, kiedy ktokolwiek mówił mu, co ma robić. Mogłem tylko mieć nadzieję, że się wścieknie i Sophie zdoła to wykorzystać. - Uśmiechnął się do niej. - I dobrze ci poszło, mała. - Dziękuję. - Muszę powiedzieć Suze. - Daniel wstał. - Przepraszam, Vito. Nie chciałem pana przestraszyć. Vito zadrżał. - W porządku. Sophie jest cała. On jest martwy. Ja jestem szczęśliwy. Kiedy Daniel szedł po schodach, Sophie ścisnęła dłoń Vita. - A babcia? - Trzyma się. Sophie po raz pierwszy porządnie odetchnęła, mimo bólu w boku. - Dziękuję. Vito uśmiechnął się do niej niepewnie. - Nieźle sobie radzisz z mieczem. Uśmiechnęła się. - Fechtowaliśmy z ojcem. Alex był mistrzem, ale i ja nie byłam z tych ostatnich. Gdyby Simon widział wycieczkę z Joanną, wiedziałby to. Vito przypomniał sobie, jak wywijała mieczem ku uciesze dzieci. Nie był

pewien, czy jeszcze kiedykolwiek będzie w stanie patrzeć na te jej popisy. - Może powinniśmy posłać Joannę na emeryturę. Poszerzyć ci repertuar dodał, imitując akcent Nicka. Sophie zamknęła oczy. - Pomysł jest dobry. Ale po tym wszystkim nie tknę Marii Antoniny nawet kijem. Vito przyłożył jej dłonie do swoich ust, śmiejąc się niepewnie. - Zawsze jeszcze jest ta celtycka królowa, która walczyła topless. - Boadicea - szepnęła Sophie. Na schodach znów rozległy się kroki. Sanitariusze byli na miejscu. - Zwiedzanie po godzinach tylko dla dorosłych. Ted błyskawicznie uzbierałby na czesne dla Thea.

26 Niedziela, 21 stycznia, godz. 07.50 Vito chodź i obejrzyj to. - Nick skinieniem ręki przywołał Vita do domu. - Na górze. Stojąc na podjeździe Selmy Crane, Vito patrzył, jak karetka zabiera Sophie. W końcu wyprostował się i wrócił do środka, wykonywać swoją robotę. Wszedł na górę i obrócił się powoli, wytrzeszczając oczy. - Podejrzewam, że ten wystrój nie jest dziełem Selmy Crane. - Ehm, nie. Ale to, co naprawdę musisz zobaczyć, jest tutaj. Simon Vartanian rozgościł się tu na dobre. Zniknęły wszystkie ściany działowe na piętrze. Oprócz wielkiego łóżka w najdalszym kącie i najwyższej klasy terminalu komputerowego, cała przestrzeń była wielką pracownią malarską. Vito podszedł do Nicka stojącego przy najdalszej ścianie i studiującego serię makabrycznych obrazów. Przez bardzo długą chwilę Vito mógł tylko patrzeć i zdumiewać się umysłem, który był w stanie… to stworzyć. Bo to nie były tylko kopie. Simon Vartanian osiągnął coś, co było widoczne w oczach ofiar. Światło, czy może raczej moment jego gaśnięcia. - Moment śmierci - mruknął. - Eksperymentował ze stadiami śmierci, stosując tortury - stwierdził Nick. - Claire umiera, Zachary umiera, Jared umiera, a tam serie z Brittany, Warrenem i Gregiem. - A więc nasza ostatnia ofiara ma na imię Jared. Zawsze to jakiś początek. - Możemy się nigdy nie dowiedzieć, kto to jest. Sam Simon mógł znać tylko imię tego chłopaka. Miał sporo danych na temat wszystkich swoich „modeli”, ale nie Jare-da. - Nick poprowadził go do komputera Simona. Na nieskazitelnym biurku leżała teczka. Kiedy Vito po nią sięgnął, Nick położył na niej dłoń. - Pamiętaj, że Sophie nic nie jest, dobrze? Vito skinął głową, ale i tak zgrzytnął zębami, na nowo ogarnięty gniewem, gdy zobaczył, co jest w teczce.

- Zdjęcia z wikińskiej wycieczki Sophie. - Z groźną miną stała przed zachwycony-mi dziećmi, trzymając nad głową topór. Vito zamknął teczkę. Cieszę się tylko, że nie widział wycieczki z Joanną. Ten element zaskoczenia uratował jej życie. - Popatrz na to. - Był to diagram łączący pionową linią Kyle’a Lombarda z Clintem Shaferem, a Shafera z Sophie. Nazwisko Alana Brewstera było połączone z całą trój-ką. - Więc Alan był w to zamieszany - mruknął Vito. - Obstawiam, że tak. Vito zmrużył oczy. - Znalazłeś Brewstera? - Tak mi się zdaje. I odkryłem, co to tak skrzypiało w nagraniu. Podszedł do ściany, za którą była klatka schodowa, i otworzył małe drzwiczki. - Winda kuchenna. Vito zajrzał do środka i się skrzywił. Mężczyzna w środku był nagi i brakowało mu większości głowy. - To wygląda, jakby jego głowa… eksplodowała. - Pochylił się, by obejrzeć z bliska dłoń mężczyzny. - Ma sygnet z inicjałami AB, więc założę się, że to Brewster. - Winda zjeżdża na sam dół, do piwnicy, i na parterze też ma drzwiczki załadunko-we. To w ten sposób Simon zwoził ofiary i ciężki sprzęt na dół. Wygląda na to, że może też wciągał tu martwe ofiary, żeby je malować. - Obrzydliwe. - No, trochę. - Nick sięgnął do szybu i pociągnął za liny, spuszczając platformę i Alana Brewstera jakieś pół piętra w dół, po czym wciągnął go z powrotem. Skrzypienie bloczka odbijało się echem, dokładnie tak jak w nagraniu. - Jego wehikuł czasu. Jen wyszła z sypialnego kąta Simona, gdzie zbierała próbki. - A co z kościołem? - Jest w piwnicy - odparł Vito. - Wydzielił część piwnicy i przerobił ją na kryptę. Ma tam postery z witrażami i różne takie. - Więc nie było kościoła. - Jen westchnęła. - Tyle godzin na marne. - Jen, dziękuję - sapnął Vito, przełykając ślinę. - Dziękuję wam obojgu. - Najważniejsze, że Sophie jest cała - odparła Jen. - Znalazłam resztkę lubrykantu Simona. Każę to porównać z próbkami z dłoni Warrena, ale na

pewno będzie pasować. - A co z obrazami? - spytał Nick. - Oczywiście zabierzemy je jako dowód, ale ciekawe, co Vartanianowie będą chcieli z nimi zrobić. - Spalić - powiedziała Susannah Vartanian, stojąc na schodach. Będziemy chcieli je zniszczyć. - My też odkryliśmy parę faktów - dodał Daniel, mijając siostrę na schodach i podając jej rękę, żeby pomóc wejść na górę. - Nasza matka podejrzewała, że ojciec tuszował grzechy Simona, ale nie sądziła, że Simon żyje. Kiedy Stacy Savard wysłała to zdjęcie do naszego ojca, matka je zobaczyła i pomyślała, że nastąpiła jakaś karygodna pomyłka co do tożsamości ofiary wypadku i że Simon może nawet nie wiedzieć, że uważamy go za zmarłego. Ale kiedy przyjechali tutaj, zaczęła się wszystkiego domyślać. Upewniła się ostatecznie, kiedy ojciec próbował uzyskać informacje od tego Rosjanina z biblioteki. - Doszła do tego samego wniosku, co Sophie - mówiła dalej Susannah. Wynajęła kogoś, żeby śledził ojca. Zdała sobie sprawę, że odnalazł Simona i nie zamierzał jej o tym powiedzieć. Zostawiła nam list, że chce spotkać się z Simonem i dowiedzieć się od niego, co zaszło przed laty. Napisała, że jeśli nie wróci, to mieliśmy rację. Że Simon jest tak zły, jak myśleliśmy. - Przykro mi - rzekł Vito. - To za mało, za późno, i nikt nie wygrał. - Teraz Simon naprawdę nie żyje. Kto wie, jak długo jeszcze by mordował. - Daniel spojrzał na obrazy. - Przez całe życie szukał tej iskry. W końcu ją znalazł i na pewno by z niej nie zrezygnował. Zabijałby dalej. Więc dzisiaj wszyscy wygraliśmy. - Uścisnął dłonie całej trójce. - Wracam do domu i do pracy. Gdybyście byli kiedyś w Atlancie, dajcie znać. Susannah nie uśmiechała się, ściskając im ręce. - Dziękuję. Daniel i ja czekaliśmy na rozwiązanie tej sprawy prawie przez całe życie. Jen się zawahała. W końcu wzruszyła ramionami. - Znaleźliśmy potrzask na niedźwiedzie, Danielu. I rysunek przedstawiający pana w tym potrzasku. Daniel skinął sztywno głową. - Więc tak miał wyglądać mój koniec. Nie jestem zaskoczony. - Wziął siostrę pod ramię i ruszyli po schodach. - Zaczekajcie - powiedział Vito. - Muszę o to zapytać. Gdzie pochowacie

Simona? - Nie pochowamy - odparł Daniel. - Doszliśmy do wniosku, że pochowanie go przysporzyłoby mu tylko sławy. Nie chcemy, żeby hordy fascyna-tów najeżdżały Dutton. Susannah pokiwała głową. - Więc podarujemy jego ciało centrum medycznemu w Atlancie. Może ktoś nauczy się dzięki niemu czegoś pożytecznego. - Na przykład, jak wygląda mózg socjopaty? - zakpiła Jen. Daniel wzruszył ramionami. - Być może. A nawet jeśli nie, to może chociaż jakiś student nauczy się, jak ratować życie. Sierżant McFain, wrócimy do miasta którymś z radiowozów, więc proszę sobie nie zawracać głowy podwożeniem nas. Vartanianowie wyszli. Stojący u szczytu schodów Vito, Nick i Jen patrzyli przez frontowe drzwi, jak brat i siostra zatrzymali się przy noszach z ciałem Simona. Susannah przygarbiła się i Daniel otoczył ją ramieniem. - Tym razem on naprawdę nie żyje - odezwał się cicho Vito. -1 cieszę się z tego. - A, skoro o tym mowa. - Nick sięgnął do kieszeni i wyjął trzy kasety wideo. - Simon przez cały czas miał włączone kamery. Ty i Daniel postąpiliście słusznie, ale… Włożył kasety w dłoń Vita. - Może będziesz wolał przechować to w jakimś bezpiecz-nym miejscu. Vito ruszył po schodach. - Dzięki. Teraz jadę wziąć prysznic, wracam do komisariatu wypełnić papierki na temat strzelaniny, a potem kupię sześć tuzinów róż. Jen wytrzeszczyła oczy. - Sześć tuzinów? Dla kogo? - Dla Sophie, Anny, Molly, Tess. I dla mojej mamy, bo cokolwiek bym o niej myślał, matka Sophie jest milion razy gorsza. - To dopiero pięć tuzinów - zauważyła Jen. - Ostatni tuzin na czyjś grób. - Postanowił, że pojedzie do Jersey jutro, o tydzień za późno, ale przecież liczy się pamięć. Andrea zrozumiałaby, że miał pracowity tydzień. - Vito - westchnął Nick. - To pożegnanie, Nick - powiedział Vito. - I zamknięcie sprawy. Ale

potem, koniec z tym. Niedziela, 21 stycznia, godz. 13.30 - Harry, obudź się. - Sophie potrząsnęła go za ramię. Zasnął na sofie w małej rodzinnej poczekalni przy oddziale intensywnej opieki kardiologicznej. Błyskawicznie otworzył oczy. - Anna? - Śpi. Idź na chwilę do domu, Harry. Jesteś skonany. Pociągnął ją za rękę, by usiadła na poręczy sofy, obok niego. - Ty też. - To tylko parę szwów. - Tak naprawdę szwów było czternaście, a jej bok i język bolały jak diabli, ale była tak szczęśliwa, że żyje, że prawie tego nie zauważała. Harry pogładził kciukiem siniak na jej twarzy. - Uderzył cię. - Nie. Zrobiłam to sobie sama, rzucając się po miecz. Żałuj, że mnie nie widziałeś, Harry - dodała wesoło. - Akcja jak z filmów z Errolem Flynnem. En garde. - Udała pchnięcie mieczem. Harry zadrżał. - Wystarczająco dobrze to sobie wyobrażam. I wcale nie chcę tego oglądać. - Szkoda. Bo o ile wiem, to jest nawet nagranie. Moglibyśmy pooglądać sobie we dwójkę, kiedy znów będzie cię męczyć bezsenność. - Uśmiechnęła się szelmowsko i Harry mimo woli się roześmiał. - Sophie, jesteś niepoprawna. Spoważniała. - Idź do domu, Harry. Przestań się tu ukrywać. Westchnął. - Nic nie rozumiesz. Uparła się, więc Harry opowiedział jej, co zaszło między nim i Freyą. Sophie ucałowała czubek jego łysej głowy. - Rozumiem, że mnie kochasz. I rozumiem, że masz żonę, którą też kochasz z wyjątkiem tego jednego drobiazgu. Ja nie potrzebuję, żeby Freya mnie kochała, Harry. Byłoby miło, ale gdybym miała być przyczyną rozdźwięku między wami,

wolałabym chyba umrzeć. - Skrzywiła się. - Zły dobór słów. Idź do domu. Bądź z rodziną. Śpij w swoim fotelu, a jeśli będę cię potrzebowała, to wiem, gdzie cię znaleźć. Zacisnął usta. - Ale tak nie można, Sophie. Nie zrobiłaś jej nic złego. - Nie, nie zrobiłam, ale spójrz na to w ten sposób: przecież mam tatę i mamę. Ciebie i Katherine. - To nie jest prawdziwa rodzina, Sophie. Roześmiała się cicho. - Harry, mój „prawdziwy” ojciec był kochankiem mojej babki, a moja „prawdziwa” matka jest złodziejką. Wolę już ciebie i Katherine. Poza tym sama mogłam sobie wybrać rodzinę. Ilu ludzi może to powiedzieć? Otoczył ją ramieniem i ostrożnie przytulił. - Spodobał mi się ten twój policjant. - Mnie też się podoba. - Może niedługo będziesz miała całkiem nową rodzinę - powiedział przebiegle. - Może. I obiecuję ci, że dowiesz się pierwszy. - Pochyliła się ku niemu. - Na twoim miejscu odkurzyłabym smoking. Może niedługo będziesz prowadził jakąś dziewczynę do ołtarza. Harry przełknął ślinę. - Zawsze myślałem, że to będzie Alex. Ale teraz, skoro on.., - Cśś.-Po raz pierwszy tego dnia do oczu Sophie napłynęły łzy.-Harry, nawet gdyby Alex żył, poprosiłabym ciebie. On o tym wiedział. Myślałam, że ty też wiesz. Pomogła mu wstać i wypchnęła za drzwi. - Idźże już. Ja posiedzę jeszcze chwilę z Anną, a potem też jadę do domu. - Z Vitem? - spytał Harry podstępnie. - Możesz się założyć o swoją kolekcję Bette Davis. Pomachała mu, gdy szedł korytarzem, i się uśmiechnęła. Kiedy za Harrym zamknęły się drzwi windy, drugie otworzyły się i wyszedł z nich Vito z dwoma bukietami białych róż. - Cześć. Posłał jej uśmiech, który sprawiał, że przestawał wyglądać jak gazetowy

model i zamieniał się w gwiazdora filmowego, i serce Sophie zapikało gwałtownie. - Już wstałaś - stwierdził. - Opatrzyli i wypuścili - odparła i uniosła twarz do pocałunku, od którego aż westchnęła. - Ale chyba nie pozwolą Annie trzymać tych róż na OIOM-ie. Przykro mi. - W takim razie wszystkie są dla ciebie. - Położył je na stole w poczekalni, po czym wsunął palce we włosy Sophie i badawczo spojrzał jej w twarz. - Mów prawdę. Jak się czujesz? - Dobrze. - Zamknęła oczy. - Przynajmniej fizycznie. Miałam kilka gorszych momentów, kiedy myślałam, co by się stało, gdybyś nie zjawił się w tamtej chwili. Pocałował ją w czoło i wziął w objęcia. - Wiem. Oparła policzek o pierś Vita, słuchając kojącego bicia jego serca. Dokładnie tego było jej potrzeba. - Nie powiedziałeś mi, jak mnie znaleźliście. - Hm… No więc, koło Claire Reynolds była pochowana starsza kobieta. Miała rachunek inwestycyjny w tej samej firmie maklerskiej, co właścicielka pola z grobami. Nie znaliśmy jej nazwiska, więc porównaliśmy listę klientek firmy z mapą odkrywek piasku. Odsunęła się i spojrzała na niego zdumiona. - Odkrywek piasku? - Wypełnienie grobów pochodziło z terenu w pobliżu takiej odkrywki. Ale wciąż mieliśmy za dużo nazwisk, a był już prawie świt. Katherine odkryła, że plomby zamordowanej kobiety zostały wykonane w Niemczech przed 1960 rokiem, ale żadne z nazwisk nie było europejskie. Nie chcieliśmy ryzykować telefonów do samych klientek, ponieważ baliśmy się, że odbierze Simon, więc zaczęliśmy obdzwaniać najbliższych krewnych, których dane kontaktowe były podane we wnioskach o założenie rachunków. I znaleźliśmy kobietę, której ojciec był dyplomatą we Wschodnich Niemczech w latach pięćdziesiątych. Nazywała się Selma Crane. - Więc dom Simona należał tak naprawdę do Selmy Crane. I Selma Crane nie żyje.

- Simon znalazł idealny dom i zabił, żeby go zdobyć. Pochował ją koło Claire, a potem płacił rachunki Selmy. Przez dwa lata wysyłał nawet za nią kartki świąteczne. - Powiedział mi, że zabił tych ludzi, bo chciał patrzeć, jak umierają. - A potem ich malował. Na płótnie. Chciał być sławny. - Skierował jej twarz do góry i dostrzegła cień w jego oczach. - Oglądałem nagranie. Naprawdę powinnaś być aktorką. To, jak go prowokowałaś… Zadrżała. - Tak strasznie się bałam. Ale nie chciałam, żeby to widział. - Powiedziałaś, że ludzie, których zabił, nie przestali krzyczeć, i że ja ich usłyszałem. - Powiedział to z dziwną zadumą i Sophie zdała sobie sprawę, że odebrał to jak największy komplement. - I zawsze usłyszysz. - Stanęła na palcach i pocałowała go w usta. - Mój ty rycerzu. Skrzywił się. - Nie chcę być rycerzem. Nie mogę po prostu być twoim gliną? - A kim twoim ja będę? Spojrzał jej w oczy i serce Sophie zatańczyło z radości. - Spytaj mnie za kilka miesięcy, a powiem „moją żoną”. - Uniósł brew. A na razie wystarczy „moja Boadicea”. Uśmiechnęła się do niego zadowolona. - Jesteś zepsuty do szpiku kości, Vito Ciccotelli. Otoczył ją ramieniem i poprowadził do pokoju babci. - Komplemenciara. Spojrzała na niego z irytacją, gdy wpuszczono ich na oddział. - Widziałeś na filmie, jak Simon to mówi, co? Ty szczurze. Roześmiał się. - Przepraszam. Nie mogłem się powstrzymać. Niedziela, 21 stycznia, godz. 16.50 Daniel zatrzymał wynajęty samochód przed wejściem dworca kolejowego. - Szkoda, że jedziesz, Suze. W jej oczach był smutek.

- Mam pracę, Danielu. I dom. Interesujące, w jakiej kolejności to ustawiła. Praca, a dopiero potem dom. On dokładnie tak samo szeregował swoje priorytety. - Czuję, jakbym odnalazł cię na nowo. - Zobaczymy się w przyszłym tygodniu. Na pogrzebie rodziców w Dutton. - A potem? Będziesz przyjeżdżała w odwiedziny? Przełknęła ślinę. - Do domu? Nie. Kiedy pochowamy rodziców, nie chcę nigdy więcej oglądać tego domu. Od samego patrzenia na siostrę Daniela bolało serce. - Suze, co Simon ci zrobił? Odwróciła wzrok. - Innym razem, Danielu. Po tym wszystkim, co się stało… Nie mogę. Wysiadła z samochodu i pobiegła w stronę dworca, ale on nie odjechał. Czekał, a kiedy dotarła do drzwi, zatrzymała się, odwróciła i patrzyła przez chwilę, jak on na nią patrzy. Wyglądała tak krucho, ale wiedział, że jest równie silna jak on. A może nawet silniej sza. W końcu pomachała mu, tylko raz, i zniknęła, zostawiając go sam na sam ze wspo-mnieniami. I wyrzutami sumienia. Siedząc w zaciszu samochodu, sięgnął do tyłu po walizkę i wyjął z niej grubą szarą kopertę. Wysunął jej zawartość i zaczął przeglądać zdjęcia, jedno po drugim. Dał Ciccotellemu kopie, ale oryginały zatrzymał dla siebie. Zmusił się, by przyjrzeć się każdemu zdjęciu, każdej kobiecie. Zdjęcia nie były pozowane, tak jak sądził wtedy, przed laty. Każdej kobiecie złożył w duchu przyrzeczenie, że zrobi to, co powinien był zrobić dziesięć lat temu. Jakimś sposobem, nieważne, jak długo to potrwa, dopasuje te zdjęcia do ofiar. Jeśli Simon je skrzywdził, to on, Daniel, będzie mógł przynajmniej zawiadomić ich rodziny, że sprawiedliwości stało się zadość. Jeśli odpowiedzialny jest ktoś inny… Znajdę go. I dopilnuję, żeby zapłacił. A wtedy może nareszcie odnajdzie spokój.

Epilog Sobota, 8 listopada, godz. 19.00 - Drodzy państwo - Sophie postukała palcami w mikrofon - czy mogę prosić o uwagę? Gwar rozmów ucichł powoli i wszyscy w zatłoczonej sali odwrócili się w stronę podium, na którym stała Sophie, elegancka w zielonej wieczorowej sukni. Vito oczywiście nie odrywał od niej oczu. Przez większą część wieczoru był blisko niej, choćby tylko po to, żeby przeszkadzać chudym, starym filantropom, którzy - chociaż to dzięki nim ten wieczór był możliwy - wciąż nie mogli załapać, że nie wolno im szczypać Sophie w tyłek. Szczypanie Sophie w tyłek należało wyłącznie do Vita. Miał na to dowód w postaci odpowiedniej biżuterii na palcu. Sophie spojrzała na niego i puściła oko, nim zwróciła się do widowni. - Dziękuję. Nazywam się Sophie Ciccotelli i chcę powitać państwa na uroczystości otwarcia nowego skrzydła Muzeum Historycznego Albrighta. - Wygląda dziś olśniewająco - szepnął Harry. Vito pokiwał głową, wiedząc, że Harry nie mówi o błyszczącej sukni, opinającej każdą krągłość ciała Sophie. Lśniły jej oczy, a energia bijąca z jej twarzy była zaraźliwa. - Ciężko pracowała, żeby to urzeczywistnić - odrzekł Vito. Ale to było niedopowiedzenie. Sophie harowała niezmordowanie, by stworzyć kompleks interaktywnych ekspozycji, które przyciągnęły uwagę gazet i kilku poważnych magazynów o ogólnokra-jowym zasięgu. - Tyle osób przyczyniło się do sukcesu tego przedsięwzięcia - ciągnęła Sophie - że gdybym miała przeczytać wszystkie nazwiska, siedzielibyśmy tu całą noc. Więc nie będę ich czytała. Ale chciałabym podziękować tym wszystkim, którzy przepracowali niezliczone godziny, by stworzyć to, czym od dziś będziecie mogli się cieszyć. Większość z was wie, że Muzeum

Albrighta to firma rodzinna. Pięć lat temu założył je Ted Albright, chcąc zapewnić ciągłość idei swojego dziadka. - Uśmiechnęła się ciepło. Ted i Darła poświęcili bardzo wiele, co dzień rezygnując z własnych korzyści i obniżając koszty utrzymania, by nasze drzwi były otwarte dla każdego. Dlatego przy budowie ekspozycji korzystaliśmy z pomocy rodziny. Syn Teda, Theo, i mój teść, Michael Ciccotelli, zaprojektowali i zbudowali to wszystko, co zobaczycie w środku. Waszą przewodniczką będzie córka Teda, Party Ann, którą wielu z was miało okazję oklaskiwać jako Marię w musicalu West Side Story, wystawianym na scenie Małego Teatru. - Patty Ann uśmiechnęła się, a Ted i Darła wręcz promienieli. Małemu Te-atrowi daleko było do Broadwayu, ale Patty Ann w końcu znalazła swojąni-szę artystyczną i zobaczyła swoje nazwisko na afiszach. - Mamy to trzy oddzielne sekcje. Na Wykopaliskach możecie się ubrudzić, szukając eksponatów. Jest też WiekXX, gdzie możecie podziwiać przekrój nauki, kultury i polityki ubiegłego stulecia i usłyszeć z pierwszej ręki opowieści ludzi, którzy to wszystko przeżyli. I wreszcie ekspozycja Wolność, która będzie się nieustannie zmieniać, przedstawiając ludzi, którzy zapłacili wysoką cenę za swoją wolność. Pierwsza odsłona będzie dotyczyć zimnej wojny. Spojrzała na Jurija Pietrowicza Czertowa. - Gotowi? - Ostrożnie umieściła nożyczki w jego ręku, a potem podała inne nożyczki Darli i Tedowi. - Naprawdę nie wiem, jakim cudem ona się trzyma - szepnął ochryple Harry. Vito poczuł ściskanie w gardle, bo wiedział, co teraz będzie. Sophie patrzyła z uśmiechem, jak Jurij i Albrightowie zajmują miejsca przy szerokiej czerwonej wstążce, rozciągniętej w poprzek drzwi wiodących do pomieszczenia, które jedenaście miesięcy temu było tylko pustym magazynem. - Bardzo dobrze. - Sophie pochyliła się do mikrofonu. - Z największą przyjemnością ogłaszam otwarcie skrzydła imienia Anny Schubert. - Odsunęła się, oświetlana błyskami fleszy, by trójka z nożyczkami przecięła wstążkę.

Przyjęła tę pracę, by zapłacić za dom opieki Anny. I pracą tutaj zagłuszała smutek, gdy Anna umarła cicho, we śnie, miesiąc po tym, jak atak Simona Vartaniana nieodwracalnie uszkodził jej serce. Katherine uznała śmierć Anny za morderstwo, wydłużając listę ofiar Simona do sie-demnastu. Zdaniem Vita ogień piekielny był za zimny dla tego potwora. Ale to nie był czas na smutki. Sophie zeszła z podium i weszła między gości, próbując pochwycić spojrzenie Vita. Dostrzegła oczy Harry’ego pełne łez, skinęła Vitowi głową i uśmiechnęła się do niego, nim zwróciła się do reportera z „Inquirera”. - Harry, muszę tam iść i dopilnować, żeby te szczypawki trzymały łapy przy sobie. Możesz przynieść Sophie coś do picia? Tam na górze pewnie było gorąco od tych wszystkich świateł - stwierdził Vito. Harry pokiwał głową, prostując plecy. - A co ona pije? Wino? Szampana? - Wodę - odparł Vito. - Bez niczego. Harry zmrużył oczy. - Wodę? A to dlaczego? - Ma szlaban na alkohol - powiedział Vito i nie zdołał powstrzymać szerokiego uśmiechu. - Alkohol szkodzi dziecku. Harry zwrócił się do Michaela, który wciąż ocierał oczy. - Wiedziałeś? - Dowiedziałem się dziś rano. Zobaczyłem, jak je słodką bułkę z wędzonym łoso-siem. To nie był przyjemny widok. Vito wyszczerzył zęby. - Tata już projektuje kołyskę. - Którą zbuduje nasz dzielny Theo. - Michael uśmiechnął się promiennie do chłopaka, który potrafił coś, czego nie potrafiło rodzeństwo Vita: przejąć pałeczkę po ich ojcu. Żadne z nich nie miało ani krzty talentu do stolarki. Okazało się, że Theo Czwarty ma go dość za nich wszystkich. - To nic wielkiego - mruknął Theo. - Nic wielkiego - powtórzył drwiąco Michael. - Skończył już pierwszą z kołysek dla Tess. Która, po dwóch latach usiłowań, spodziewała się bliźniaków, Vito nie posiadał się ze szczęścia. Zapowiadał się drugi rzut wnucząt Ciccotellich, bo przecież im więcej, tym weselej.

Co, w pojęciu Vita, czyniło go najbogatszym z ludzi.

Document Outline Prolog 1 2 3 . , inno i 4 5 6 7 8 J 9 10 . . 11 12 13 i 14 15 . 16 , 17 18 . 1 . 19

20 prosi , , 21 -4 22 i 23 24 ? 25 26 i Epilog