2.Daniel Vartanian-Krzycz dla Mnie - Karen Rose

Rose Karen

Krzycz dla mnie

Wybiera je według niezrozumiałego planu. Krzyczą, a on rozkoszuje się ich strachem… W Atlancie giną młode kobiety. Zbrodniarz naśladuje seryjnego mordercę sprzed trzynastu lat. Zabija w identyczny sposób kobiety podobne do jego ofiar. Alexandra straciła wtedy siostrę bliźniaczkę. Teraz czuje jak pętla strachu zaczyna zaciskać się wokół niej. Tylko agent specjalny Daniel Vartanian ma szansę ją uratować. I znaleźć potwora, który przypomniał mu największy koszmar jego życia… Prolog Szpital miejski Mansfield, Dutton, Georgia Rozległ się dźwięk dzwonka. Nadjechała kolejna winda. Alex wbiła wzrok w podłogę i chciała zapaść się pod ziemię, gdy wyczuła mocną woń perfum. - Violet Drummond, no, chodźże. Mamy jeszcze dwie pacjentki. Co ty wyprawiasz? Och… - Ostatnie słowa zostały wypowiedziane na przydechu. Odejdźcie stąd, pomyślała Alex. - Czy to nie… ona? - Z lewej strony dobiegł Alex szept. - Ta Tremaine, która przeżyła? Alex utkwiła wzrok w pięściach, które zacisnęła na kolanach. Niech sobie pójdą. - Na to wygląda - odparła pierwsza z kobiet, ściszając głos. - Na Boga, jaka ona podobna do swojej siostry. Widziałam zdjęcie tamtej w gazecie. Jak

dwie krople wody. - No cóż, są bliźniaczkami. I to jednojąjowymi. A właściwie były. Niech Bóg ma tamtą w opiece. Alicia. Alex poczuła ucisk w piersi. Nie mogła swobodnie oddychać. - Straszna sprawa. Taką ślicznotkę znaleźli w rowie, i to w jakim stanie! Licho wie, co tamten gość z nią wyprawiał, zanim ją zabił. - Parszywy drań. Chciałabym, żeby go żywcem usmażyli. Podobno on… no, wiesz. Krzyk. Krzyk. Milion głosów wrzeszczało w jej głowie. Zasłoń uszy. Niech one wreszcie przestaną. Dłonie Alex wciąż jednak leżały na kolanach. Zamknij drzwi. Zamknij. Wrota w jej umyśle zatrzasnęły się i wrzask nagle ustał. Znowu zapadła cisza. Alex z trudem nabrała powietrza. Jej serce biło jak szalone. 2 - A ta, na wózku, próbowała się zabić, kiedy znalazła matkę na podłodze, martwą. Połknęła wszystkie pigułki, jakie doktor Fabares zapisał jej matce na nerwy. Na szczęście w porę odnalazła ją ciotka. Znaczy, tę dziewczynę, nie matkę. - Ma się rozumieć. Jak ktoś strzeli sobie w głowę, to już nie wstaje. Alex wzdrygnęła się, echo pojedynczego wystrzału rozległo się w jej myślach, a potem rozbrzmiało powtórnie i jeszcze raz. I przypomniała sobie krew. Tyle krwi. Mama. Nienawidzę cię. Chciałabym, żebyś umarł. Zamknęła oczy. Usiłowała odegnać tamte krzyki, ale one nie ustawały. Nienawidzę cię, nienawidzę. Niech cię diabli! Zamknij drzwi. - Skąd ona była, no, ta ciotka? - Delia z banku mówi, że to pielęgniarka z Ohio. Siostra matki tej dziewczyny. Matka nie żyje, ma się rozumieć. Delia mówi, że kiedy ta ciotka podeszła do jej okna, to ona o mało nie dostała zawału. Patrząc na tę ciotkę, miała wrażenie, jakby widziała Kathy… nieźle się wystraszyła. - Podobno Kathy Tremaine użyła broni należącej do faceta, z którym żyła. Niezły przykład dawała swoim dziewczynkom, mieszkając z facetem, w jej wieku. Paniczny lęk zaczął wzbierać w Alex. Odetnij się.

- Swoim i jego. Bo on też ma córkę. Na imię jej Bailey. - Zdziczałe dziewuszyska, cała trójka. Coś podobnego musiało się wydarzyć. - Wanda, przestań. To nie wina biedaczki, że jakiś bezdomny zgwałcił ją i zabił. Alex wstrzymywała powietrze w płucach. Odejdźcie. Idźcie do diabła. Obie. Inni także. Zostawcie mnie w spokoju i dajcie skończyć to, co zaczęłam. Wanda ściągnęła brwi. - Ale popatrz tylko, jak dzisiejsze dziewczęta się ubierają. Zupełnie jakby napraszały się mężczyznom, żeby je gdzieś zaciągnęli i zrobili Bóg wie co. Dobrze, że przynajmniej tę stąd zabiorą. - Naprawdę? Czyli, że ciotka weźmie ją do Ohio? - Tak mi powiedziała Delia z banku. Moim zdaniem całe szczęście, że ta dziewczyna nie wróci do szkoły. Moja wnuczka chodzi do tej szkoły, do dziesiątej klasy, tej samej, co obie Tremaine. Alexandra Tremaine wywierałaby bardzo zły wpływ na swoje szkolne koleżanki. - Bardzo zły - przyznała Violet. - Och, spójrz, która godzina. Musimy jeszcze pójść do Gracie i Estelle Johnson. Przywołaj windę, Wanda. Ja mam zajęte obie ręce. 3 Dzwonek windy zabrzęczał i dwie starsze kobiety znikły. Alex cała się trzęsła. Kim miała zabrać ją do Ohio. Alex niezbyt to obchodziło. Pobyt w Ohio miał się nijak do jej planów. Chciała tylko dokończyć to, co zaczęła. - Alex? - Na posadzce rozległ się stukot pantofli na obcasach i dało się wyczuć nową woń, świeżą i słodkawą. - Co się stało? Drżysz jak osika. Meredith, o co chodzi? Miałaś jej pilnować, a nie siedzieć na ławce z nosem w książce. Kim dotknęła czoła Alex, a ta odsunęła głowę, nie spuszczając wzroku ze swoich dłoni. Nie dotykaj mnie. Chciała wrzasnąć ostrzegawczo, ale słowa tylko odbiły się echem w jej głowie. - Czy coś z nią nie tak? - To odezwała się Meredith. Alex ledwie pamiętała tę swoją kuzynkę, przerośniętą siedmiolatkę, bawiącą się lalkami Barbie z dwiema pięciolatkami. Dwiema małymi dziewczynkami. Alicią i nią. Alex nie miała już siostry. Zostałam sama. Znowu zaczął w niej wzbierać paniczny strach. Na litość boską, odetnij się. Alex odetchnęła i skupiła się na

mroku swoich myśli. Spokojnym mroku. - Zdaje się, że wszystko w porządku, Merry - odparła Kim, przykucnęła przed fotelem na kółkach i uniosła lekko twarz Alex, chwytając ją za podbródek. Alex na moment spojrzała w oczy Kim, a potem odwróciła wzrok. Wzdychając, Kim wstała, a Alex odetchnęła swobodniej. - Zanieśmy ją do samochodu. Tatuś podjechał pod wejście. - Winda zadźwięczała znowu, a wózek z Alex znalazł się w środku. - Ciekawe, co ją tak zdenerwowało? Przecież nie było mnie tylko przez chwilę. - Chyba takie dwie starsze panie. Zdaje się, że rozmawiały o Alicii i cioci Kathy. - Co? Meredith, dlaczego im czegoś nie powiedziałaś? - Prawie ich nie słyszałam. I Alex pewnie też słabo je słyszała. Rozmawiały ze sobą niemal szeptem. - No myślę, stare próchna. Następnym razem od razu mnie zawołaj. Rozległ się dzwonek windy i fotel na kółkach wyjechał do holu. - Mamo - odezwała się Meredith ostrzegawczym tonem - to pan Crighton. Są z nim Bailey i Wade. - Mogłam się spodziewać czegoś podobnego. Meredith, biegnij do samochodu i przyprowadź tu tatusia. Niech wezwie szeryfa, tak na wszelki wypadek, gdyby pan Crighton próbował nam narobić kłopotów. - Dobrze, mamo. Tylko, proszę, nie zdenerwuj go. - Postaram się. No, leć już. Wózek inwalidzki zatrzymał się, a Alex jeszcze intensywniej zaczęła się przypatrywać swoim dłoniom na kolanach. Własnym rękom. Zamrugała. Wyglądały jakoś inaczej. Czy zawsze takie były? - Tatusiu, ona ją zabiera. Nie pozwól jej zabrać Alex. - To była Bailey. Jej głos brzmiał płaczliwie. Nie płacz, Bailey. Tak będzie lepiej. 9 - Nigdzie jej nie wywiezie. - Odgłos męskich kroków ucichł na szpitalnej posadzce. Kim westchnęła. - Proszę, Craig. Nie rób scen. To nie wyjdzie na dobre Alex ani twoim dzieciakom. Zabierz Wade’a i Bąiley do domu. Ja zajmę się Alex. - Alex to moja córka. Nie możesz jej zabrać. - Nie jest twoją córką, Craig. Nie ożeniłeś się z moją siostrą, nie

adoptowałeś jej dzieci. Alex jest moja i zostanie ze mną, i to od dziś. Przykro mi, Bailey - dodała Kim, łagodniejszym tonem - ale tak musi być. Ty możesz nas odwiedzać, kiedy tylko zechcesz. Zdarte czarne buty robocze znalazły się tuż przy stopach Alex. Cofnęła się nieco i nie podnosiła wzroku. Oddychaj, upominała się. - Nie. Ta dziewczyna mieszkała przez pięć lat w moim domu, Kim. Mówiła do mnie „tato”. O nie, to nieprawda. Zawsze zwracała się do niego „proszę pana”. Bailey teraz już głośno płakała. - Proszę, Kim, nie rób tego. - Nie możesz jej zabrać. Ona nawet na ciebie nie spojrzy. - W głosie Craiga brzmiała desperacja, a w słowach była prawda. Alex nie chciała patrzeć na Kim nawet teraz, mimo że ciotka zmieniła fryzurę. Był to sprytny zabieg i, o czym Alex wiedziała, pewne poświęcenie ze strony Kim. Na nic się jednak nie zdało. - Obcięłaś i pofarbowałaś włosy, ale nadal wyglądasz jak Kathy. Ilekroć Alex na ciebie spojrzy, zobaczy swoją matkę. Czy o to właśnie ci chodzi? - Gdyby pozostała u ciebie, widziałaby martwą matkę w salonie za każdym razem, gdyby tam przebywała - odcięła się Kim. - Dlaczego zostawiłeś je wtedy same? - Miałem robotę - warknął w odpowiedzi Craig. - Musiałem zarabiać na chleb. Nienawidzę cię. Chciałabym, żebyś nie żył. Taki głos rozlegał się w jej głowie, donośny, przeciągły i wściekły. Alex pochyliła głowę, a dłoń Kim musnęła jej kark. Nie dotykaj mnie. Alex próbowała się odsunąć, ale Craig stał zbyt blisko. Zamarła więc bez ruchu. - Do diabła z tobą i twoją pracą-rzuciła zjadliwie Kim. - Zostawiłeś Kathy samą w najgorszym dniu jej życia. Gdybyś wtedy był w domu, pewnie nadal by żyła, a Alex nie trafiłaby tutaj. Buciory znalazły się jeszcze bliżej, a Alex bardziej cofnęła stopy. - Twierdzisz, że to się stało przeze mnie? Że ja doprowadziłem Kathy do samobójstwa? I że to z mojej winy Alex połknęła tamte tabletki? To właśnie chcesz powiedzieć! 5 Zaległa chwila ciężkiego milczenia, a Alex wstrzymała oddech,

wyczekując. Kim nie zaprzeczyła, a dłonie Craiga zwinęły się w pięści, zaciśnięte równie mocno jak ręce Alex. Drzwi otwarły się z hukiem, następnie zamknęły, a na posadzce rozległy się odgłosy nowych kroków. - Kim, w czym problem? - To był głos męża Kim, Steve’a. Alex wypuściła z płuc wstrzymywane powietrze. Steve był postawnym mężczyzną o sympatycznej twarzy, na którą Alex mogła patrzeć. Ale nie w owej chwili. - Nie mam pojęcia. - Głos Kim drżał. - Craig, masz jakiś problem? Kolejnych kilka taktów ciszy i pięści Craiga stopniowo się rozluźniły. - Nie. Czy pozwolicie przynajmniej mnie i dzieciakom się pożegnać? Craig zbliżył się jeszcze bardziej. Odetnij się. Alex zamknęła oczy i wstrzymała oddech, gdy on szeptał jej do ucha. Skupiła się na tym, by niczego nie słyszeć, i wreszcie, po dłuższej chwili, Craig się odsunął. Siedziała skulona, kiedy objęła ją Bailey. - Będę za tobą tęsknić, Alex. Komu teraz mam podkradać ciuchy? Bailey próbowała się roześmiać, lecz zamiast tego załkała. - Proszę, napisz do mnie. Na koniec podszedł Wade. Odetnij się. I znowu Alex zesztywniała, spięła się, gdy on ściskał ją na pożegnanie. Głos w jej głowie wrzasnął. To boli. Przestań. Skupiła uwagę na swoich dłoniach, przyciągając je bliżej do siebie. Wreszcie Wade odstąpił, a Alex mogła ponownie odetchnąć. - Idziemy - powiedziała Kim. - Przepuśćcie nas. Alex znowu wstrzymała oddech, aż do momentu, gdy dotarli do białego samochodu. Steve podniósł ją i usadził na siedzeniu. Klik. Steve zapiął pas bezpieczeństwa, a potem ujął jej twarz w dłoń. - Zaopiekujemy się tobą, Alex. Obiecuję - powiedział cicho. Zamknął drzwi od jej strony i dopiero wtedy Alex rozluźniła pięść. Troszkę. Na tyle, by zorientować się, że trzyma torebkę. Pigułki. Mnóstwo białych tabletek. Gdzie? Kiedy? Czy to ważne? Liczyło się tylko to, że teraz mogła doprowadzić do końca to, co zaczęła. Przeciągnęła językiem po dolnej wardze i z trudem poruszyła podbródkiem. - Poproszę… - Wzdrygnęła się na dźwięk własnego głosu. Ochrypła od długotrwałego milczenia.

Na przednich siedzeniach Steve i Kim odwrócili się i spojrzeli na nią. - Mamo, Alex przemówiła! - ucieszyła się Meredith. Alex się nie uśmiechała. - Tak, kochanie? - zapytała Kim. - Czego byś chciała? Alex spuściła wzrok. - Poproszę o trochę wody. 11 I Arcadia, Georgia, trzynaście lat późnie) piątek, 26 stycznia, godz. 1.25 w nocy Dokonał starannego wyboru. Wybierał z upodobaniem i wybrał ją. Sprawił, że krzyczała, długo i głośno. Mack O’Brien poczuł dreszcz. Wciąż dostawał od tego gęsiej skórki. Krew zaczynała krążyć szybciej w jego żyłach, a nozdrza się rozchylały, gdy wspominał, jak wyglądała i jak krzyczała. Jak smakowała. Tak smakował tylko czysty strach i nic poza tym. Wiedział to. Ona była jego pierwszą ofiarą. I wcale nie miała być ostatnią. Równie troskliwie wybrał miejsce spoczynku dla jej zwłok. Zrzucił jej ciało ze swoich pleców; ze stłumionym odgłosem spadło na podmokły grunt. Przykucnął obok i ułożył szorstki brunatny koc, w który była owinięta, na podobieństwo całunu; odczuwał narastające podekscytowanie. W najbliższą niedzielę miał się odbyć doroczny kolarski wyścig przełajowy. Przejedzie tędy setka kolarzy. Ułożył ją tak, by można było dostrzec ją z drogi. Niebawem ją znajdą. Wkrótce usłyszą o jej śmierci. Będą się zastanawiać. I podejrzewać nawzajem. Ogarnie ich wszystkich strach. Wstał, zadowolony ze swojego dzieła. Chciał, żeby się bali. Chciał, by drżeli i trzęśli się jak zalęknione dziewczęta. Pragnął, aby poznali prawdziwy smak strachu. On sam znał ten smak, tak jak poznał głód i furię. A to, że zaznał tego wszystkiego tak boleśnie, było ich winą. Spojrzał w dół i trącił stopą brązowy koc. Ona dostała za swoje. Już niedługo każdy z nich będzie cierpieć i zapłaci za swoje. Wkrótce dowiedzą się, że powrócił. 7

Witajcie, mieszkańcy Dutton. Mack wrócił. I nie spocznie, dopóki nie zrujnuje życia im wszystkim. Cincinnati, Ohio, piątek, 26 stycznia, godz. 14.55 - Au. To boli. Alex Fallon zerknęła na bladą, markotną nastolatkę. - Domyślam się, że to trochę niemiłe. - Alex szybko przymocowała igłę przylepcem. - Może dzięki temu zapamiętasz, że następnym razem, kiedy urwiesz się ze szkoły i zjesz całą torbę krówek, znowu wylądujesz na pogotowiu. Vonnie, przecież masz cukrzycę i lepiej, żebyś to w końcu przyjęła do wiadomości. Musisz przestrzegać… - .. .diety - wtrąciła opryskliwie Vonnie. - Wiem. Dlaczego nie zostawicie mnie wszyscy w spokoju? Słowa te odbiły się echem w umyśle Alex, jak zawsze. Poczuła też znowu współczucie dla młodej pacjentki, pomieszane z wdzięcznością dla jej rodziny. - Pewnego dnia zjesz coś, czego ci nie wolno, i wylądujesz… tam, na dole. - I co z tego? - Vonnie odpowiedziała agresją. - Poza tym, co niby jest na dole? - Kostnica. - Alex wytrzymała spojrzenie dziewczyny. - Naprawdę chcesz się tam znaleźć? Nagle oczy Vonnie zaszły łzami. - Czasami chcę. - Rozumiem cię, moja droga. - Alex rozumiała to lepiej, niż ktokolwiek mógłby się spodziewać. - Ale pamiętaj, że wszystko w twoich rękach. To, czy będziesz żyła, czy umrzesz. - Alex? - Letta, jej zmienniczka, zajrzała do gabinetu zabiegowego. -Pilny telefon do ciebie na dwójce. Zastąpię cię tutaj. Alex, chcąc nieco podnieść Vonnie na duchu, lekko uścisnęła jej ramię. - Na razie skończyłam. - Puściła oko do Vonnie. - Wolałabym, abyś tu nie wracała. Podała Letcie kartę pacjentki. - Kto dzwoni? - Nancy Barker z opieki społecznej w okręgu Fulton, w Georgii. Alex poczuła, jak serce zamiera jej z obawy. - Tam mieszka moja przyrodnia siostra. Brwi Letty uniosły się nieco. - Nie wiedziałam, że masz przyrodnią siostrę.

Właściwie cała ta historia była bardziej skomplikowana, a jej pokrewieńNtwo z Bailey bardziej powikłane. 8 - Nie widziałam się z nią od dawna. W istocie od pięciu lat, czyli odkąd Bailey zjawiła się w Cincinnati na narkotykowym haju. Alex chciała ją wtedy wysłać na odwyk, ale Bailey ulotniła się, przy okazji kradnąc należące do Alex karty kredytowe. Na czole Letty pojawiła się bruzda, zdradzająca zatroskanie. - Mam nadzieję, że nie stało się nic złego. Alex od lat oczekiwała z obawą podobnego telefonu. - Ja też na to liczę. Jak to wszystko się plącze, pomyślała Alex, spiesząc do telefonu. Przecież ona sama próbowała przed laty popełnić samobójstwo, jednak to Bailey skończyła jako ćpunka. To rodzina zadecydowała o wszystkim. Alex miała Kim, Steve’a i Meredith, którzy pomogli jej przejść ciężkie chwile, za to rodzina Bailey… Cóż, Bailey właściwie nie miała nikogo. Alex wzięła słuchawkę do ręki. - Tu Alex Fallon. - Mówi Nancy Barker z pomocy społecznej okręgu Fulton. Alex westchnęła ciężko. - Proszę mi tylko powiedzieć, czy ona żyje. Nastała dłuższa chwila milczenia. - Kto taki, pani Fallon? Alex skrzywiła się, słysząc tę „panią Fallon”. Jeszcze nie przywykła do tego, że nie jest już „panią Preville”. Jej kuzynka Meredith stwierdziła, że to tylko kwestia czasu, ale upłynął rok od rozwodu, a Alex jakoś się nie przyzwyczaiła. Być może dlatego, że nadal kilka razy w tygodniu ona i jej były mąż na siebie wpadali. I właśnie znowu do tego doszło. Alex patrzyła, jak doktor Richard Preville podnosi słuchawkę drugiego telefonu. Starając się nie patrzeć na Alex, nieco sztucznie skinął jej głową. O nie, praca na jednej zmianie z eksmałżonkiem nie była najlepszym sposobem na uporządkowanie życia osobistego. - Pani Fallon? - odezwała się znowu kobieta w słuchawce. Alex skupiła się na nowo na rozmowie. - Pewnie chodzi o Bailey. To o niej chce pani mówić, prawda? - Właściwie dzwonię w sprawie Hope.

- Hope? - powtórzyła Alex bezwiednie. - Nie rozumiem. Jakiej Hope? - Hope Crighton. Córki Bailey, a więc pani siostrzenicy. Alex usiadła, oszołomiona. - Nie wiedziałam, że Bailey ma córkę. Biedne dziecko, pomyślała. - Ach… W takim razie pewnie też pani nie wie, że w przedszkolu, do którego uczęszcza Hope, we wszystkich formularzach był podany kontakt do pani. 15 - Nie miałam pojęcia. - Alex wzięła głęboki oddech. - Czy Bailey nié żyje, pani Barker? - Mam nadzieję, że żyje, ale nie wiemy, gdzie przebywa. Dziś rano nie przyszła do pracy, a jedna z koleżanek udała się do jej domu, żeby sprawdzić, co się stało. I znalazła Hope chowającą się w szafie. Alex poczuła mdlący strach, ale odezwała się spokojnie: - A Bailey przepadła. - Ostatnio widziano ją wczoraj wieczorem, gdy odbierała Hope z przedszkola. Z przedszkola. A więc to dziecko miało już tyle lat, by chodzić do przedszkola, a Alex nie miała pojęcia o jego istnieniu. Och, Bailey, coś ty znowu nawyprawiała? pomyślała. - A Hope? Czy stało się jej coś złego? - Pod względem fizycznym nie, ale jej bardzo wystraszona. Bardzo. Do nikogo się nie odzywa. - Gdzie ona teraz jest? - Na pogotowiu opiekuńczym dla nieletnich. - Nancy Barker westchnęła. - No cóż, jeśli pani się nią nie zajmie, to będę zmuszona znaleźć dla niej rodzinę zastępczą. - Zaopiekuję się nią. - Alex wypowiedziała te słowa prędzej, nim jeszcze dotarł do niej ich sens. Jednak od razu poczuła, że postąpiła właściwie. - Przecież jeszcze pięć minut temu nawet nie wiedziała pani o jej istnieniu - zdziwiła się Barker. - To nieważne. Jestem jej ciotką. Zabiorę ją do siebie. - Tak jak kiedyś Kim przygarnęła mnie, pomyślała. I uratowała mi życie. - Zjawię się tak prędko, jak tylko uda mi się załatwić urlop i kupić bilet lotniczy. Alex odłożyła słuchawkę, odwróciła się i wpadła na Lettę, zdumioną tak, że na chwilę oniemiała. Alex zrozumiała, że Letta ją podsłuchiwała.

- I co? Mogę wziąć parę dni wolnego? - spytała. Z oczu Letty wyzierał niepokój. - Masz niewykorzystany urlop? - Sześć tygodni. Nazbierało się przez trzy lata. - Przez ten okres i tak nie było sensu brania wolnych dni. Richard nie miał czasu na żadne podróże. Nieustannie pracował. - No to jedź - zgodziła się Letta. - Znajdę kogoś na twoją zmianę. Tylko, Alex, przecież nic nie wiesz o tym dziecku. Może jest niepełnosprawne albo wymaga specjalnej opieki? - Poradzę sobie - powiedziała Alex. - Ona nie ma nikogo oprócz mnie. Nie zostawię jej na pastwę losu. - Jej matka tak postąpiła. - Letta przechyliła głowę. - A twoja matka też zostawiła ciebie. 10 Alex powściągnęła grymas, zachowując kamienną twarz. Jej przeszłość została opisana w sensacyjnych artykułach, dostępnych w internetowej wyszukiwarce. Jednak Letta nie miała nic złego na myśli, więc Alex zdobyła się na uśmiech. - Dam ci znać, jak tam dotrę i dowiem się czegoś więcej. Dzięki, Letto. Arcadla, Georgia, niedziela, 28 stycznia, godz. 16.05 - No, Danny, wróciłeś - mruknął do siebie pod nosem agent specjalny Daniel Vartanian, wysiadając z wozu i rozglądając się po okolicy. Nie było go zaledwie przez dwa tygodnie, jednak ten czas obfitował w wydarzenia. Pora więc wracać do roboty, do życia - to, w przypadku Daniela, były synonimy. Życie było jego pracą, a w pracy stykał się ze śmiercią. A właściwie zajmował się tępieniem i ściganiem tych, którzy się do niej przyczyniali. Sam walczył ze śmiercią. Pomyślał o minionych dwóch tygodniach, o wszystkich tych zgonach, o przerwanych liniach życia. Człowiek mógł oszaleć od tego, gdyby na to pozwolił. A Daniel nie zmierzał ulegać. Wracał do swojej pracy, do wymierzania sprawiedliwości w imieniu ofiar przestępstw. Wiele od niego zależało. Tylko tak dawało się wyegzekwować… pokutę. Tym razem ofiarą była kobieta. Znaleziona w przydrożnym rowie, obstawionym teraz wszelkiego rodzaju policyjnymi wozami. Na miejsce zbrodni dotarli już ludzie z laboratorium oraz lekarze z oddziału kryminalistyki. Daniel przystanął na skraju szosy, przed

rozwieszoną żółtą policyjną taśmą, i zajrzał w głąb rowu, gdzie leżały zwłoki, przy których przykucnął technik z wydziału medycyny sądowej. Ofiarę znaleziono owiniętą w brązowy koc, którego rąbek odchylono na tyle, by móc przeprowadzić wstępne oględziny. Daniel dostrzegł, że zamordowana miała ciemne włosy i na oko nieco ponad metr sześćdziesiąt wzrostu. Była naga, a jej twarz została… zdeformowana. Przełożył jedną nogę ponad taśmą, kiedy powstrzymał go czyjś głos: - Tu nie wolno wchodzić. Daniel obejrzał się przez ramię i ujrzał młodego, nadgorliwego policjanta z ręką na broni. - Agent specjalny Daniel Vartanian z biura śledczego stanu Georgia przedstawił się. Policjant wytrzeszczył oczy. - Vartanian? To znaczy… Sam…? - Zaczerpnął powietrza i nagle stanął na baczność. - Przepraszam. Po prostu się nie spodziewałem. Daniel skinął głową, uśmiechając się uprzejmie do młodzieńca. 17 - Rozumiem. Nie przepadał za tym, ale rozumiał. O nazwisku Vartanian zrobiło się głośno w ostatnim tygodniu, od chwili śmierci jego brata Simona; był to rozgłos niemiły, ale nieunikniony. Simon Vartanian zabił w Filadelfii siedemnaście osób - w tym swoich rodziców. Relacja o tej zbrodni trafiła na łamy wszystkich gazet w kraju. I rychło, słysząc nazwisko Vartanian, wszyscy wlepiali w niego oczy. - Gdzie znajdę szeryfa? Policjant wskazał kogoś na drodze, oddalonego o kilkanaście metrów. - To jest szeryf Corchran. - Dziękuję. - Daniel przełożył drugą nogę ponad taśmą i ruszył w tamtą stronę, świadom, że młody policjant nie spuszcza z niego wzroku. Za parę chwil wszyscy tutaj dowiedzą się, że Vartanian pojawił się na miejscu zbrodni. Daniel miał nadzieję, że obejdzie się bez szumu. Przecież nie chodziło o jakiegoś Vartaniana, tylko o kobietę w rowie, zawiniętą w koc. Na pewno miała rodzinę, bliskich, którzy na nią czekali. Bliskich, którzy będą się domagali

wymierzenia sprawiedliwości sprawcy i tylko to pozwoli im wieść dalej w miarę normalne życie. Swego czasu Daniel uważał, że wymierzanie sprawiedliwości i pomyślne zamknięcie sprawy kryminalnej to jedno i to samo; oto sprawca zostaje schwytany i ukarany i następuje zamknięcie bolesnego rozdziału w życiu ofiar i ich rodzin. Teraz jednak, po zetknięciu się z setkami zbrodni, setkami ofiar oraz ich bliskich, rozumiał, że każde ciężkie przestępstwo powoduje rozchodzenie się niszczycielskich wstrząsów, zmieniających ludzkie życie w nieprzewidziany sposób. Zwykła świadomość, że zło zostało odpłacone, nie zawsze umożliwiała powrót do normalności i codzienności. Daniel przekonał się o tym na własnej skórze. - Daniel - powitał go zaskoczony Ed Randall, szef zespołu z laboratorium kryminalistyki. - Nie wiedziałem, że wróciłeś do pracy. - Dopiero dzisiaj. - Miał wrócić nazajutrz, ale po dwóch tygodniach nieobecności od razu dostał nowe zadanie. Szef wezwał go wczesnym rankiem. Daniel wyciągnął dłoń do szeryfa. - Szeryfie Corchran, agent specjalny Vartanian z GBI. Mam udzielić wam wszelkiej niezbędnej pomocy. Zdumiony szeryf potrząsnął ręką Daniela. - Krewniak tamtego…? Boże, zaczyna się, pomyślał Daniel. Zmusił się do uśmiechu. - Obawiam się, że tak. Corchran przypatrywał mu się uważnie. - Jest pan gotowy do podjęcia pracy? Nie, pomyślał Daniel, ale odpowiedział pewnym tonem: 18 - Tak. Jeśli jest jakiś problem, mogę poprosić kogoś innego. Corchran wydawał się rozważać taki pomysł, a Daniel czekał, trzymając nerwy na wodzy. Uważał, że to niesprawiedliwe, niemniej musiał stawiać czoło temu, że inni oceniali go przez pryzmat czynów kogoś z jego rodziny. Wreszcie Corchran pokręcił przecząco głową. - Nie, nie trzeba. W. porządku. Daniel uspokoił się nieco i znowu wysilił na uśmiech. - To dobrze. A więc, co się wydarzyło? Kto odnalazł zwłoki i kiedy? - Dzisiaj odbywał się doroczny wyścig kolarski, a jego trasa przebiegała

między innymi tędy. Jeden z zawodników spostrzegł koc. Zależało mu na zwycięstwie w zawodach, więc zadzwonił na 991 i pojechał dalej. Zatrzymałem go za linią mety, jeśli chce pan z nim pogadać. - Owszem, chciałbym z nim pomówić. Czy ktoś jeszcze się tu zatrzymał? - Nie, na szczęście - stwierdził Ed Randall. - Nikt tutaj niczego nie ruszał, zanim się nie zjawiliśmy, nie zebrał się tłum gapiów… Wszyscy czekali na mecie. - Rzadko się tak dzieje. Kto pierwszy przybył na miejsce zbrodni z pańskiego wydziału, szeryfie? - zapytał Daniel. - Larkin. Odchylił tylko rąbek koca, żeby zobaczyć jej twarz. - Po kamiennym wcześniej obliczu Corchrana przebiegł grymas, co stanowiło wymowną oznakę. Od razu wezwałem waszą ekipę. Nie możemy samodzielnie prowadzić dochodzenia w podobnej sprawie. Daniel potwierdził ostatnie zdanie skinieniem. Lubił szeryfów pokroju Corchrana, którzy wzywali ludzi ze stanowego biura śledczego. W rzeczywistości bowiem aż nazbyt wielu prowincjuszy uważało detektywów z GBI za… rój szarańczy, spadający na ich miasteczko. Tak to właśnie ujął szeryf z rodzinnego miasta Daniela zaledwie przed tygodniem. - Będziemy z wami współpracować w taki sposób, jaki uznacie za stosowny, szeryfie. - Na razie róbcie, co chcecie - powiedział Corchran. - Moi ludzie są do pańskiej dyspozycji. - Zrobił poważną minę. - Nie mieliśmy morderstwa tu, w Arcadii, od dziesięciu lat, odkąd objąłem swój urząd. I wolelibyśmy, żeby ktoś, kto to zrobił, poszedł za kratki, i to na długo. - My także - odrzekł Daniel i zwrócił się do Eda. - A więc co na razie wiadomo? - Zabito ją gdzie indziej i porzucono tutaj. Zwłoki zostały znalezione owinięte w brązowy koc. - Niczym w całun - powiedział cicho Daniel, a Ed przytaknął. - Coś w tym rodzaju. Koc wygląda na nowy, z wełnianej przędzy. Twarz ofiary nosi ślady silnych uderzeń, widać sińce w okolicach ust. Sekcja zwłok 13 powinna wykazać nieco więcej. W pobliżu nie odkryto śladów walki ani odcisków stóp na zboczach. Daniel zmarszczył czoło i zajrzał do rowu. Był to typowy kanał melioracyjny, a woda płynęła ściekiem odległym o niespełna sto metrów.

Brzegi rowu pokrywał lepki szlam. - Najwyraźniej sprawca musiał przejść wodą do zbiornika odpływowego, a potem wyjść na szosę. - Myślał nad tym przez chwilę. - A ten wyścig? Czy wiele osób o nim wiedziało? Corchran przytaknął. - To pokaźne źródło wpływów dla lokalnych klubów młodzieżowych, więc entuzjaści rozprowadzili ulotki o nim nawet w miastach odległych o siedemdziesiąt kilometrów. Poza tym taki niedzielny, styczniowy wyścig odbywa się tu od ponad dziesięciu lat. Przybywają kolarze z północy kraju, którzy chcą się ścigać tam, gdzie o tej porze roku jest cieplej. Tak, to spora impreza. - A zatem on chciał, żeby ktoś natknął się na zwłoki ofiary - stwierdził Daniel. - Daniel. - Technicy z laboratorium przestąpili ponad taśmą, odgradzającą scenę zbrodni. Jeden z nich zajął się od razu swoim sprzętem, a drugi przystanął obok Eda. - Miło cię znowu widzieć. - I ja się cieszę z powrotu, Malcolmie. Co udało się ustalić? Malcolm Zuckerman rozprostował plecy. - Będzie niezła zabawa z wyciąganiem tego z rowu. Jego boki są strome i pokryte śliskim błotem. Przydałby się dźwig. - Malcolm - upomniał go Daniel, siląc się na cierpliwy ton. Malcolm zawsze narzekał na kręgosłup albo na panujące tu czy tam warunki. - Chodzi mi o to, co wiadomo na temat ofiary. - Kobieta, rasy białej, najprawdopodobniej dwudziestokilkuletnia. Nie żyje od około dwóch dni. Przyczyną śmierci wydaje się uduszenie. Krwiaki na pośladkach i na wewnętrznej stronie ud wskazują na próbę gwałtu. Jej twarz została zmasakrowana tępym narzędziem. Przypuszczalnie nastąpiło znaczne uszkodzenie kości twarzy. Złamany nos, kości policzkowe, żuchwa. - Ściągnął brwi i dodał: Niewykluczone, że uszkodzenie twarzy nastąpiło już po śmierci ofiary. Daniel uniósł brew. - A zatem sprawca chciał, żeby ją znaleziono, ale nie zidentyfikowano. - Tak właśnie sądzę. Założę się, że nie uda się zdjąć odcisków linii papilarnych. Te siniaki obok jej ust są być może odciskami palców zabójcy.

- Zatykał jej usta dłonią, aż się zadusiła - odezwał się Corchran przez zaciśnięte zęby. - A potem stłukł jej twarz na miazgę. Sukinsyn. - Tak to właśnie wygląda - przyznał Malcolm współczująco, choć Daniel dostrzegł i dobrze rozumiał znużenie w jego oczach. Zbyt wiele zwłok, 14 za wielu takich sukinsynów. - Dowiemy się więcej po dokładnych oględzinach lekarskich. Coś jeszcze, Danny? - Na razie wystarczy. Daj mi znać, kiedy będziecie przeprowadzać sekcję zwłok. Chcę w niej uczestniczyć. Malcolm wzruszył ramionami. - Proszę bardzo. Doktor Berg zacznie pewnie po PSK. Corchran odczekał chwilę, aż Malcolm odejdzie w stronę medycznego ekwipunku, a potem zapytał: - PSK? Co to takiego? - Poranne spotkanie w kostnicy - wyjaśnił Daniel. - Oznacza to, że Berg przypuszczalnie rozpocznie autopsję o dziewiątej trzydzieści lub o dziesiątej. Zapraszamy, jeśli chce pan popatrzeć. Corchran z trudem przełknął ślinę. - Dziękuję za zaproszenie. Przyjdę, oczywiście, jeśli tylko będę mógł. Corchran jakby trochę zzieleniał, co nie zdziwiło specjalnie Daniela. Obserwowanie specjalistów z prosektorium przy pracy nie było łatwe. Odgłos piły tnącej kości wciąż przyprawiał Daniela o mdłości nawet po latach uczestniczenia w autopsjach. - W porządku. Coś jeszcze, Ed? - Zebraliśmy próbki podłoża wokół zwłok i ze ścian rowu - powiedział Ed. Zrobiliśmy nagranie wideo oraz zdjęcia. Przeszukamy najpierw ten brzeg rowu, żeby Malcolm niczego nie naruszył, wychodząc, a potem rozstawimy reflektory i przeczeszemy okolicę. - Skinął na ludzi ze swojego zespołu którzy skierowali się ku ogrodzeniu z taśmy. Ed ruszył za mmi, ale jakby się zawahał, przystanął i odciągnął Daniela na stronę. - Przykro mi z powodu twoich rodziców, Danielu rzekł cicho. Wiem, że żadne słowa niczego tu nie załatwią. W każdym razie chciałbym, abyś wiedział, że ci głęboko współczuję. Daniel spuścił wzrok, wytrącony nagle z równowagi. Edowi było

przykro, że Arthur i Carol Vartanianowie nie żyją. Daniel sam nie był pewien własnych odczuć. Niekiedy miał wrażenie, że jego rodzice sami w znacznej mierze zgotowali sobie taki koniec. Simon to wcielenie zła, ale przecież rodzice na swój sposób go rozpuścili. Tak naprawdę to Danielowi żal było innych ofiar Simona. A jednak… Arthur i Carol to jego ojciec i matka. Ciągle miał przed oczami obraz, jak leżą w filadelfijskiej kostnicy, poniósłszy śmierć z ręki własnego syna. Ta koszmarna wizja i wiele innych podobnych nawiedzały go na jawie i we sme. Śmierć. Tyle przerwanych linii życia. Niszczycielskie fale. Daniel odchrząknął i powiedział: - Do zobaczenia na pogrzebie. Dzięki, Ed. To, co powiedziałeś, znaczy dla mnie wiele. 21 - Jeśli będziesz czegoś potrzebował, to wiesz, do kogo się zgłosić. - Ed mocno poklepał Daniela po plecach, a potem podążył za swoimi ludźmi. Daniel odwrócił się do Corchrana, który go obserwował. - Szeryfie, chciałbym porozmawiać z policjantem Larkinem. Niech podejdzie ze mną do zwłok w taki sam sposób, jak to uczynił wcześniej. Wiem, że sporządzi szczegółowy raport, ale wolałbym usłyszeć bezpośrednio od niego to, co na świeżo zapamiętał. - Jasne. On teraz patroluje drogę i odprawia gapiów. - Corchran porozumiał się przez radio z Larkinem, który zjawił się w niespełna pięć minut. Był wciąż trochę blady, ale spoglądał jasno i spokojnie. W ręku trzymał kartkę. - Oto mój raport, agencie Vartanian. Chcę jednak jeszcze o czymś wspomnieć. Właśnie sobie przypomniałem, kiedy tu jechałem. Podobne morderstwo wydarzyło się kiedyś niedaleko stąd. Corchran zdumiony uniósł brwi. - Gdzie? Kiedy? - Zanim pan zaczął tu pracować - odparł Larkin. - W kwietniu minie trzynaście lat. Znaleziono dziewczynę w rowie, takim jak ten. Zawiniętą w brązowy koc, zgwałconą i uduszoną. - Przełknął ślinę. - i z tak samo zmasakrowaną

twarzą. Daniel poczuł zimny dreszcz, przebiegający wzdłuż kręgosłupa. - Dość dobrze to zapamiętaliście, Larkin. Larkin zrobił zbolałą minę. - Tamta dziewczyna miała szesnaście lat, była rówieśnicą mojej córki. Nie pamiętam jej imienia, ale wszystko wydarzyło się koło Dutton, jakieś pięćdziesiąt kilometrów na wschód. Dreszcze wzmogły się, a Daniel napiął mięśnie, żeby nie dygotać. - Wiem, gdzie leży Dutton - powiedział. Dobrze znał tę miejscowość. Spacerował po jej ulicach, robił zakupy w tamtejszych sklepach, występował nawet w lokalnej drużynie amatorskiej. Wiedział również, że w Dutton zrodziło się wcielenie zła i nosiło nazwisko Vartanian. Dutton w stanie Georgia było rodzinnym miastem Daniela Vartaniana. Larkin skinął głową, kojarząc nazwisko Daniela z niedawnymi wypadkami. - Hm, rozumiem. - Dziękuję wam - zwrócił się do niego Daniel, z wysiłkiem zachowując spokojny ton głosu. - Zajmę się sprawą możliwie najprędzej. A na razie przyjrzyjmy się tej bezimiennej ofierze. 16 Dutton, Georgia, niedziela, 28 stycznia, godz. 21.05 Alex zamknęła drzwi sypialni i oparła się o nie wyczerpana. - W końcu zasnęła - odezwała się do swojej kuzynki Meredith, siedzącej na kanapie w przyległym pokoju w hotelu, w którym zatrzymała się Alex. Meredith spojrzała sponad kartek dziecięcej książeczki do kolorowania, którą czteroletnia Hope Crfghton pilnie się zajmowała, odkąd Alex półtora dnia wcześniej odebrała swoją siostrzenicę z rąk pracownicy opieki społecznej. - W takim razie musimy porozmawiać - powiedziała cicho. W oczach Meredith czaiło się zatroskanie. A to, że była z wykształcenia pediatrą i psychologiem, specjalistką w dziedzinie dzieci zaburzonych emocjonalnie, tylko wzmogło obawy Alex. Alex usiadła. - Jestem ci wdzięczna, że się zjawiłaś. Pewnie masz na głowie wielu własnych pacjentów. . - Mogę wszystko tak zorganizować, żeby ktoś zajął się moimi pacjentami

przez dzień albo dwa. Zjawiłabym się już wczoraj, gdybyś wcześniej dała znać, że przyjeżdżasz, i może nawet spotkałybyśmy się w samolocie. -W głosie Meredith pobrzmiewały frustracja i uraza. - Co ty sobie wyobrażasz, Alex? Przyleciałaś tu sama, właśnie… tutaj. Tutaj, czyli do Dutton w Georgii. Już sama nazwa sprawiała, że Alex czuła mdłości. Było to ostatnie miejsce, gdzie chciałaby się znaleźć. Jednak odczuwany ucisk w żołądku był niczym w porównaniu z lękiem, jaki dostrzegła gdy po raz pierwszy spojrzała w czyste szare oczy Hope. - Sama nie wiem-przyznała Alex.-Powinnam była wszystko dokładnie przemyśleć. Ale nie miałam pojęcia, że jest aż tak źle, bo jest z nią źle, prawda, Meredith? - Z tego, co się zorientowałam w trakcie ostatnich trzech godzin/ Owszem. Nie wiem tylko, czy to efekt szokującego odkrycia, że jej matka przepadła w piątek, czy też tego, co działo się‘wcześniej. Nie wiem, jaka była Hope, zanim Bailey się ulotniła. Meredith zmarszczyła czoło. - Jest jednak inaczej, niż się spodziewałam. - Rozumiem cię. Ja też oczekiwałam spotkania z brudnym, niedożywionym dzieckiem. Kiedy ostatni raz widziałam ćpunkę, było z nią naprawdę kiepsko, Meredith. Zobaczyłam wtedy nawaloną i zaniedbaną Bailey, ze śladami po’ igłach na obu rękach. Od tamtej pory zastanawiałam się, czy mogłabym jej jakoś bardziej pomóc. Kasztanowe brwi Meredith uniosły się nieco. - A więc dlatego tu jesteś? - Niezupełnie. Może to początkowo skłoniło mnie do przybycia, ale kiedy tylko zobaczyłam Hope, wszystko się odmieniło. - Pomyślała o dziewczynce 23 ze złocistymi lokami i buzią jak u aniołków Botticellego. I o jej zalęknionych, szarych oczach. - Zdawało mi się najpierw, że pomylili dzieci. Hope była umyta i nakarmiona. Jej ubranko i buciki jak nowe. - Pewnie opieka społeczna ubrała Hope w czyste ciuchy i obuwie. - Nie pracownica opieki wzięła ten ubiór z przedszkola Hope. Przedszkolanki powiedziały, że Bailey zawsze dbała o to, żeby Hope chodziła czysto ubrana. Dodały, że była dobrą matką, Meredith. Były wstrząśnięte, kiedy

dowiedziały się z opieki społecznej, że gdzieś przepadła. Kierowniczka przedszkola stwierdziła, że Bailey nigdy z własnej woli nie zostawiłaby Hope samej. . Twarz Meredith znowu wyrażała zdumienie. - Czy podejrzewała, że stało się coś złego? - Właśnie. I podzieliła się tymi obawami z policją. - A co na to policja? Alex zacisnęła na chwilę zęby. - Usłyszała od nich, że sprawdzą każdy trop, ale przecież narkomanki znikają codziennie. Po prostu dali jej do zrozumienia, żeby nie zawracała im głowy Ja także niczego się od nich nie dowiedziałam przez telefon. Zwyczajnie mnie zlekceważyli. Bailey nie ma już od trzech dni, a oni me wciągnęli jej jeszcze nawet na listę osób zaginionych. - Narkomanki rzeczywiście często znikają, Alex. - Wiem Tylko czy w takim razie kierowniczka przedszkola kłamała/ - Niekoniecznie. Może Bailey to dobra aktorka albo też pokazywała się z dzieckiem na trzeźwo i dopiero później dawała sobie w żyłę. Na razie skupmy się na Hope. A więc tamta kobieta z opieki społecznej powiedziała, że Hope kolorowała tę książeczkę przez całą noc? - Tak Pracowniczka opieki społecznej, Nancy Barker, stwierdziła, ze Hope nie robiła nic innego, odkąd znaleziono ją w szafie. - W szafie u Bailey Alex odczuwała przypływ panicznej lęku, kiedy tylko wspominała tamten dom. - Bailey nadal tam mieszka. Meredith wytrzeszczyła oczy. - Naprawdę? Myślałam, że ten dom poszedł na sprzedaż wiele lat temu. - Nie Sprawdziłam w księdze nieruchomości. Jako właściciel wciąż figuruje tam Craig. - Alex czuła coraz silniejszy ucisk w piersi i przymknęła powieki, starając się uspokoić. Meredith ujęła jej dłoń i lekko ją ścisnęła. - Nic ci nie jest, skarbie? - Nie - Alex się otrząsnęła. - To tylko te głupie napady panicznego lęku. Powinnam w końcu się ich pozbyć. - I tak cię podziwiam - powiedziała dobrotliwie Meredith. - Tutaj doszło do największej katastrofy w twoim życiu, więc nie gań się za ludzkie i zrozumiałe odruchy, Alex.

24 Alex wzruszyła ramionami, a potem zmarszczyła czoło. - Według Nancy Barker tamten dom to jeden wielki bajzel. Sterty śmiecia na podłodze, materace stare i podarte. W lodówce zepsute jedzenie. - Tak właśnie wyglądają domy ćpunek. - Zgoda, ale nie znaleźli tam żadnych ubrań. Ani ubranek Hope, ani ciuchów Bailey. Żadnych, brudnych albo czystych. Meredith ściągnęła brwi. - Dziwne, jeśli wierzyć w to, co powiedzieli w przedszkolu. - Zawahała się. Odwiedziłaś ten dom? - Nie - rzuciła Alex, a słowo to zabrzmiało jak wystrzał. - Nie powtórzyła już spokojniej. - Jeszcze nie. - Jak się zdecydujesz, to pójdę z tobą. Nawet nie próbuj protestować. Czy Craig nadal tam jest? Zachowaj spokój, powtarzała w myślach Alex i odpowiedziała na głos: - Nie. Nancy Barker mówiła, że próbowali go odszukać, ale od dawna nikt o nim nie słyszał. W przedszkolnym formularzu Hope wpisany był mój adres i telefon, na wypadek gdyby zaszła potrzeba skontaktowania się z kimś bliskim. - Tylko skąd wiedziano w opiece społecznej, do którego przedszkola chodzi Hope? - Od pewnej kobiety, która pracowała razem z Bailey. Dzięki mej znaleźli też Hope. Bailey nie pojawiła się w pracy, jej koleżanka zaniepokoiła się z tego powodu i poszła jej szukać w czasie przerwy na lunch. - Gdzie Bailey pracuje? - Jest fryzjerką, i to najwyraźniej w salonie dla bogatszej klienteli. Meredith zamrugała. - To w Dutton działa taki salon? - Nie. W Dutton jest tylko zakład fryzjerski u Angie. - Jej matka chodziła tam co drugi poniedziałek. - Bailey pracowała w Atlancie. Zdobyłam numer telefonu tej koleżanki, ale nie zastałam jej w domu. Nagrałam się na automatyczną sekretarkę.

Meredith wzięła do ręki jedną z książeczek do kolorowania. - A skąd te się wzięły? Alex rzuciła okiem na stertę książeczek. - Nancy Barker znalazła je w plecaku Hope. Mówiła, że Hope gapiła się w ścianę, więc dała jej te książeczki i kredki, żeby dziewczynka miała zajęcie. Nancy próbowała ją nakłonić do narysowania czegoś na czystej kartce, licząc, że z rysunków dziecka coś wyniknie, ale Hope interesowało wyłącznie kolorowanie. Zamalowała wszystkie wczoraj wczesnym wieczorem i musiałam zapłacić hotelowej obsłudze za to, by ktoś wybrał się do pobliskiego sklepu i kupił ich więcej. I nowe kredki. 25 Alex popatrzyła na pudełko, które zawierało w chwili zakupu sześćdziesiąt cztery świecowe kredki. Teraz pozostało w nim pięćdziesiąt siedem sztuk - wszystkie kolory z wyjątkiem różnych odcieni czerwieni. Z tych ostatnich pozostały ledwie centymetrowe resztki. - Lubi czerwień - zauważyła Meredith. Alex z trudem przełknęła ślinę. - Wolę nawet nie myśleć o tym, co to może oznaczać. Meredith poruszyła ramieniem. - Może nic nie oznaczać poza tym, że Hope podoba się kolor czerwony. - A jednak tak nie sądzisz. - Nie. - Ma przy sobie czerwoną kredkę nawet teraz. Uparła się i wzięła ją ze sobą do łóżka. - A co się stało, kiedy zeszłego wieczoru skończyły jej się czerwone kredki? - Rozpłakała się, ale nie powiedziała ani słowa. - Alex wzdrygnęła się. Widywałam tysiące dzieci w szpitalnej izbie przyjęć, zbolałych, wystraszonych. .. ale nigdy nikogo takiego. Hope płakała jak… robot, bez emocji. Bezgłośnie; nie wypowiedziała nawet jednego słowa. A potem popadła w coś w rodzaju katatonii. Wystraszyłam się tak bardzo, że poszłam z nią do miejscowej kliniki. Doktor Granville przebadał ją i stwierdził, że to tylko szok. - Przeprowadził jakieś testy? - Nie. W opiece społecznej dowiedziałam się, że pojechali z Hope na

pogotowie po tym, jak znaleziono ją w piątek w szafie. Tam zrobiono badania toksykologiczne i sprawdzono, czy nie doszło do odwodnienia organizmu. Sprawdzili szczepienia ochronne. Okazało się Hope regularnie poddawano szczepieniom i pod tym względem wszystko było w porządku. - Kto był jej lekarzem rodzinnym? - Nie wiem. Granville, miejscowy lekarz, stwierdził, że nie zetknął się z Hope czy z Bailey na, jak to ujął, gruncie zawodowym. Wydawał się zaskoczony, że Hope jest taka czysta i zadbana, zupełnie jakby widywał ją wcześniej zapuszczoną. Chciał jej podać zastrzyk ze środkiem uspokajającym. Meredith znów się zdziwiła. - Dopuściłaś do tego? - Nie i trochę się nadął, pytając, po co ją przyprowadziłam, skoro nie chcę, żeby jąleczył. Nie spodobał mi się jednak pomysł faszerowania dziecka niepotrzebnymi lekami. Hope nie zachowywała się agresywnie, najwyraźniej nie próbowała wyrządzić sobie krzywdy, więc się na to nie zgodziłam. - I słusznie. A więc przez cały ten czas Hope nie wypowiedziała ani słowa? Jesteś pewna, że ona umie mówić? 20 - W przedszkolu dowiedziałam się, że jest wręcz gadułą i ma duży zasób słów. Potrafi nawet czytać. Meredith wyglądała na zaskoczoną. - O! A ile ona ma lat? Cztery? - Prawie. Podobno Bailey czytała Hope każdego wieczoru. Meredith, czy tak postępuje narkomanka, porzucająca swoje dziecko? - A więc ty też sądzisz, że stało się coś złego? Coś w głosie Meredith wyraźnie zaniepokoiło Alex. - A ty nie? Meredith odpowiedziała niewzruszonym tonem. - Sama nie wiem. Pamiętam jednak, że zawsze oceniałaś ją lepiej niż inni. Teraz jednak nie chodzi tylko o Bailey. Liczy się przede wszystkim Hope i to, co dla niej najlepsze. Chcesz zabrać ją do domu? To znaczy, do siebie? Alex pomyślała o mieszkaniu, do którego wracała na noce. Richard zatrzymał ich dom. Alex nie chciała w nim pozostać. Jednak jej obecne mieszkanie było na tyle duże, by wystarczyło miejsca dla niej i dla małego

dziecka. - Tak właśnie zamierzam zrobić. Tylko, Meredith, jeśli coś stało się Bailey. .. Jeśli wyszła na ludzi i spotkała ją jakaś krzywda… - Co wtedy zrobisz? - Jeszcze nie wiem. Z policją nic się nie da załatwić przez telefon, a nie mogę zostawić Hope samej, żeby osobiście iść na posterunek. Czy możesz ze mną zostać przez kilka dni? Pomóc mnie i Hope, zanim to wszystko się wyjaśni? - Zanim tu przyleciałam, przesunęłam na środę większość spotkań z pacjentami. Muszę wracać najpóźniej we wtorek wieczorem. Więcej zrobić nie mogę. - I tak uczyniłaś bardzo dużo. Dziękuję. Meredith ponownie uścisnęła jej dłoń. - A teraz prześpij się trochę. Ja zdrzemnę się tutaj, na kanapie. Gdy będę potrzebna, zbudź mnie. - Pójdę spać z Hope. Modlę się tylko, żeby przespała tę noc. Na razie budzi się co kilka godzin, wstaje i zaczyna kolorować. Jeśli coś się wydarzy, dam ci znać. - Nie myślałam o Hope, tylko o tobie, o tym, że to ty możesz potrzebować mojej pomocy. Teraz idź się przespać. 27 2 Atlanta, niedziela, 28 stycznia, godz. 22.45 Danielu, ten pies chyba zdechł. Słowa te dobiegły z saloniku Daniela, a wypowiedział je śledczy z GBI, Lukę Papadopoulos. Lukę należał do najlepszych przyjaciół Daniela, choć to właśnie przez niego Daniel stał się właścicielem psa. Daniel wsunął do zmywarki ostatni talerz i skierował się do pokoju. Lukę siedział na kanapie, oglądając telewizyjny kanał sportowy ESPN. Basset o imieniu Riley wyciągnął się koło stóp Luke’a, jak to miał w zwyczaju. I rzeczywiście wyglądał tak, jakby wybierał się w zaświaty. - Podsuń mu kotlet wieprzowy, to się ożywi. Riley otworzył jedno oko na wspomnienie o wieprzowinie, zaraz jednak znów je zamknął, wiedząc, że pewnie nie ma co marzyć o mięsie. Riley był bowiem pesymistycznym realistą. W związku z czym on i Daniel dobrze się rozumieli.

- Cholera, chciałem mu dać trochę musaki, a mimo to nawet się nie poruszył stwierdził Luke. Daniel mógł sobie wyobrazić taką reakcję swojego psa. - Rileyowi nie odpowiadają potrawy twojej matki. Są za bardzo kaloryczne i źle wpływają na jego żołądek. - Przekonałem się o tym. Dawałem mu obiadowe resztki, gdy się nim zajmowałem, kiedy ty byłeś na północy. - Luke się skrzywił. - Skutki nie były przyjemne, uwierz mi. Daniel przewrócił oczami. - Luke, nie zapłacę ci za wypranie dywanu. - Nie szkodzi. Mam kuzyna, który prowadzi firmę zajmującą się sprzątaniem. Już o to zadbałem. - Skoro dostałeś taką nauczkę, to po co, u licha, próbowałeś nakarmić tego psa dziś wieczorem? Luke lekko trącił kuper Rileya czubkiem buta. - Bo on zawsze wydaje się taki smutny. A w rodzinie Luke’a rozweselanie smutnych zawsze kojarzyło się z ich nakarmieniem. Wyjaśniało to, dlaczego Luke zjawił się dzisiaj u Daniela z zapasem kalorycznego greckiego żarcia, w dodatku - o czym Daniel wiedział -odwołując w tym celu randkę ze swoją przyjaciółką, stewardesą. Mama Papadopoulosa zamartwiała się o Daniela od tygodnia, odkąd wrócił z Filadelfii. Matka Luke’a miała dobre serce, ale jej jedzenie nie odpowiadało Rileyowi, 28 a Daniel nie miał krewniaka z firmą zajmującą się profesjonalnym czyszczeniem dywanów. - Przecież to basset. Wszystkie psy tej rasy tak wyglądają. Riley nie jest wcale smutny, więc przestań go dokarmiać. - Daniel usiadł w obrotowym fotelu i gwizdnął. Riley poruszył się i, sapiąc z wysiłkiem, wstał, jakby dopiero co odbył wysokogórską wspinaczkę. Daniel zwrócił się do psa: - Przecież wiem, że masz się dobrze, staruszku. Luke milczał przez chwilę, a potem się odezwał: - Podobno podjąłeś się dziś trudnej sprawy. Myśli Daniela od razu skierowały się ku ofierze w rowie.

- Piekielnie trudnej. - Zmarszczył czoło. - A swojądrogą, skąd się 0 tym tak prędko dowiedziałeś? Luke wyglądał na lekko zmieszanego. - Dzwonił Ed Randall. Niepokoi się o ciebie. Twój pierwszy dzień w pracy po powrocie i już prowadzisz sprawę podobną do tamtej z Arcadii. Daniel stłumił w sobie irytację. Rozumiał, że jego koledzy chcą dla niego dobrze. - A więc dlatego przyniosłeś mi żarcie? - Nie, mama naszykowała to wszystko, zanim jeszcze zatelefonował Ed. Ona też się o ciebie martwi. Powiem jej, że zjadłeś nawet dwie porcje z dokładką i że masz się w porządku. A, tak naprawdę, czujesz się dobrze? - Nie mogę się rozklejać. Robota na mnie czeka. - Trzeba było zrobić sobie dłuższy urlop. Tydzień to niewiele, jak się tak poważnie zastanowić. Miał na myśli, że to niewiele czasu na pochowanie rodziców. - Jeśli doliczyć jeszcze tydzień, podczas którego poszukiwałem swoich staruszków w Filadelfii, to nie było mnie przez dwa tygodnie. A to dość długo. - Daniel nachylił się, żeby podrapać Rileya za uchem. - Bez pracy oszalałbym - dodał cicho. - Przecież to nie twoja wina, Danielu. - Nie, w każdym razie nie bezpośrednio. Ale wiedziałem na długo przedtem, jaki był Simon. - No, ale myślałeś, że on nie żyje od dwunastu lat. Daniel zgodził się z tym ostatnim zdaniem. - Owszem. - Ja uważam, że główną winę ponosi twój ojciec. Oczywiście nie licząc Simona. Siedemnaście osób. Simon zamordował siedemnaście osób, a jedna z jego ofiar, pewna staruszka, nadal przebywała w filadelfijskim szpitalu na oddziale intensywnej terapii. Ojciec Daniela nie tylko wiedział, że Simon to potwór, lecz także miał świadomość, iż jego syn żył. Dwanaście lat temu 23 Arthur Vartanian oficjalnie wyklął swojego młodszego potomka i oznajmił światu, że ów nie żyje. Pochował nawet kogoś w miejscu, wydzielonym dla członków rodziny, i postawił Simonowi nagrobek, wobec

czego Simon mógł szaleć, czynić to, na co miał ochotę - byle nie pod nazwiskiem Vartanian. - Siedemnaście osób - powtórzył pod nosem Daniel, jak gdyby zastanawiał się, czy to przypadkiem tylko wierzchołek góry lodowej. Myśl o tamtych zdjęciach wciąż powracała. Zdjęciach pozostawionych przez Simona. Twarze migały w wyobraźni Daniela niczym pokaz slajdów. Wyłącznie twarze kobiet. Bezimiennych ofiar gwałtu. Podobnych do dzisiejszej ofiary. Daniel musiał się postarać o to, by doprowadzono do identyfikacji ofiary z Arcadii; by sprawiedliwości stało się zadość. Jedynie to pozwalało mu pozostawać przy zdrowych zmysłach. - Jeden z policjantów z Arcadii wspomniał o podobnym morderstwie, dokonanym trzynaście lat temu. Właśnie badałem tę sprawę, kiedy przyszedłeś. To się wydarzyło w Dutton. Lukę ściągnął brwi. - W Dutton? Danielu, przecież ty się tam wychowałeś. - Dzięki, że mi o tym przypomniałeś - rzucił Daniel sarkastycznie. Zajrzałem do policyjnej bazy danych, kiedy dzisiaj pisałem raport, ale stanowe biuro śledcze nie prowadziło dochodzenia, więc niczego na ten temat nie znalazłem. Telefonowałem do Franka Loomisa, szeryfa z Dutton, on jednak jeszcze nie oddzwonił, a nie chciałem rozmawiać z żadnym z jego zastępców, żeby nie dolewać niepotrzebnie oliwy do ognia. Przeklęci dziennikarze łowią sensacyjne wieści po całej okolicy. - A jednak na coś natrafiłeś? - naciskał Luke. - Co to takiego? - Poszukałem w sieci i natknąłem się na pewien artykuł. - Daniel zaczął stukać palcami w klawiaturę laptopa, który rozstawił na stoliku do kawy, zanim Luke zjawił się z jedzeniem. - Otóż zwłoki zamordowanej Alicii Tremaine odnaleziono w rowie koło Dutton drugiego kwietnia, trzynaście lat temu. Owinięte wełnianym brązowym kocem. Twarz ofiary była zmasakrowana, a ona sama została zgwałcona. Miała szesnaście lat. - Ktoś próbuje działać tak jak tamten zabójca? - Myślałem o tym. W związku z pogłoskami, od których huczy w Dutton od tygodnia, ktoś być może natrafił na ten artykuł i postanowił wczuć się w rolę. Problem w tym, że tamtego starego artykułu nie uzupełniały zdjęcia. A ja starałem się znaleźć podobiznę Alicii.

Luke popatrzył na niego długo i z wyrzutem. Jako spec od komputerów, Luke często wyrażał zdumienie niefachowością Daniela w tej dziedzinie. - Daj mi ten laptop. - Po niespełna minucie Luke oddał sprzęt Danielowi. - Masz. Popatrz sobie. 24 Serce Daniela zamarło. To niemożliwe. Najwyraźniej zawodziły go zmęczone oczy. Powoli pochylił się i zamrugał. Nic to jednak nie zmieniło. - Mój Boże… - Kto to taki? Daniel zerknął z ukosa na Luke’a. Serce biło mu szybko. - Znam ją i tyle. - lego głos zabrzmiał dość rozpaczliwie. Owszem, znał ją. Jej twarz nawiedzała go w snach wraz z obliczami wszystkich innych ofiar. Przez lata łudził się i oszukiwał, że to tylko zwidy. Przywidzenia. Lecz i od dawna obawiał się, że to prawda. Były to twarze martwych osób. Teraz uzyskał potwierdzenie. Teraz jedna z anonimowych ofiar odzyskała tożsamość. Alicia Tremaine. - Znasz ją? Skąd? - dopytywał się Luke natarczywie. - Danielu? Daniel uspokoił się nieco. - Oboje mieszkaliśmy w Dutton. Nic dziwnego, że ją znałem. Luke zacisnął zęby. - Przed chwilą powiedziałeś, że ją „znasz”, a nie, że „znałeś”. Nagle rozdrażnienie przyćmiło wcześniejszy wstrząs. - Przesłuchujesz mnie, Luke? - Tak, skoro nie jesteś ze mną szczery. Wyglądasz tak, jakbyś zobaczył zjawę. - Bo zobaczyłem. - Popatrzył na twarz na ekranie komputera. Była piękna. Gęste włosy karmelowego koloru spływały na ramiona, a w oczach lśnił figlarny i wesoły błysk. A teraz ta dziewczyna już nie żyła. - Kim ona jest? - spytał znowu Luke, już nieco spokojniej. - Dawną przyjaciółką? - Nie. - Daniel zwiesił ramiona i oparł podbródek o pierś. - Nigdy jej nie poznałem. - Przecież ją znasz - podjął Luke ostrożnie. - Skąd? Daniel wyprostował się, podszedł do barku w kącie pokoju i zdjął ze

ściany obraz przedstawiający psy podczas gry w pokera, aby dostać się do sejfu. Kątem oka dostrzegł zdumienie na obliczu Luke’a. - Masz ścienny sejf? - spytał Luke. - Tradycja rodzinna Vartanianów - odrzekł Daniel ponuro, mając nadzieję, że tylko tę jedyną skłonność odziedziczył po własnym ojcu. Wybrał odpowiednią kombinację cyfr i wydobył z sejfu kopertę, którą złożył tam po powrocie z Filadelfii przed tygodniem. Z pliku podobnych zdjęć wybrał fotografię Alicii Tremaine i podał ją Luke’owi. Luke aż się wzdrygnął. - Na Boga, przecież to ona. - Zatrwożony spojrzał na Daniela. - A ten facet to kto? Daniel pokręcił głową. - Nie wiem. 31 Oczy Luke’a błysnęły. - Niech to diabli, Danielu. Skąd to wytrzasnąłeś? - Od matki - odpowiedział Daniel z goryczą. Lukę otworzył usta, aby po chwili zamknąć je ponownie. - Od matki - powtórzył powoli. Daniel przysiadł, sprawiając wrażenie zmęczonego. - Dostałem te zdjęcia od matki, która zostawiła… Lukę powstrzymał go ruchem dłoni. - Poczekaj. Zdjęcia? Co jeszcze masz w tej kopercie? - Więcej fotografii. Różnych dziewczyn. Różnych mężczyzn. - Ta na tym wygląda na naćpaną. - Wszystkie tak wyglądają. Na oszołomione. Cała piętnastka. To znaczy, nie licząc zdjęć najwyraźniej wyciętych z czasopism. - Piętnastka - powtórzył Lukę na przydechu. - No to opowiedz mi, jakim cudem twoja matka ci je przekazała. - Raczej je zostawiła. Wcześniej miał je ojciec i… -Na widok wytrzeszczonych oczu Luke’a Daniel westchnął. - Może lepiej, jeśli zacznę od początku. - Też mi się wydaje, że tak będzie najlepiej. - Niektóre z tych osób znałem. Niektóre znała moja siostra Susannah. Zebraliśmy te zdjęcia w zeszłym tygodniu, po śmierci Simona. - A więc twoja siostra też o nich wie?

Daniel przypomniał sobie nawiedzony wzrok Susannah. - Owszem. Wiedziała nawet więcej, niż powiedziała, czego Daniel był pewien. Domyślał się też, że ucierpiała z rąk Simona. Daniel liczył na to, że w swoim czasie siostra wszystko mu wyzna. - I kto jeszcze? - Policja z Filadelfii. Przekazałem odbitki detektywowi Vitowi Ciccotellemu. W pewnym okresie uważałem, że mają one związek z prowadzoną przez niego sprawą. - Daniel nachylił się, wspierając łokcie na kolanach i wpatrując się w twarz Alicii Tremaine. - Najpierw z tego, co mi wiadomo, zdjęcia te znajdowały się w posiadaniu Simona. Wiem, że miał je przed śmiercią. Spojrzał na Luke’a. - To znaczy, zanim pożegnał się z życiem po raz pierwszy. - Czyli dwanaście lat temu - wtrącił Lukę, a potem wzruszył ramionami. Moja matka czytała o tym w gazetach. Daniel zacisnął usta. - Twoja matka, twój ojciec i tysiące ich znajomych. Mniejsza o to. Mój ojciec natknął się na te zdjęcia i wyrzucił Simona z domu, mówiąc, że jeśli Simon kiedykolwiek wróci, to wyląduje na policji. Simon skończył wtedy osiemnaście lat. 32 - Twój ojciec. Sędzia. Po prostu posłał Simona w świat. - Poczciwy staruszek. Bał się, że zdjęcia trafią w ręce dziennikarzy, a on sam przegra wybory. - Ale fotografie zachował? Po co? - Nie chciał, żeby Simon wracał, więc zatrzymał te zdjęcia jako rękojmię, potrzebował haka na Simona. Kilka dni później powiedział matce, że dostał telefon i że Simon zginął w wypadku samochodówym w Meksyku. Ojciec pojechał tam, sprowadził zwłoki i je pochował. - A przecież to były zwłoki niezidentyfikowanego mężczyzny niższego od Simona o prawie trzydzieści centymetrów. - Lukę znów wzruszył ramionami. - Czytałem niezły, szczegółowy artykuł o tej sprawie. Tylko jak twoja matka odkryła zdjęcia? - Najpierw natknęła się na nie w sejfie ojca. Stało się to jedenaście lat

temu, po rzekomej śmierci Simona. Znalazła te fotografie i kilka rysunków wykonanych przez Simona na ich podstawie. Moja matka rzadko płakała, jednak widząc je, zalała się łzami. W takim stanie ją zastałem. - I zobaczyłeś zdjęcia. - Wtedy tylko rzuciłem na nie okiem. Podejrzewałem, że przynajmniej niektóre z nich były naturalne, wykonane bez pozowania. Wówczas jednak wrócił do domu ojciec i strasznie się wściekł. Przyznał, że ma te zdjęcia od roku. Powiedziałem, że powinien przekazać je policji, ale zaprotestował. Stwierdził, że zaszkodziłoby to reputacji rodziny, a ponieważ Simon już nie żył, to po co to robić? Lukę zmarszczył czoło. - Po co? A ofiary? Chyba po to, żeby je zidentyfikowano. - Oczywiście. Jednak kiedy mimo wszystko próbowałem zanieść zdjęcia na policję, wynikła piekielna awantura. - Na jej wspomnienie Daniel zacisnął pięści. - O mało mu nie przyłożyłem. Wściekłem się jak diabli. - I co zrobiłeś? - spytał cicho Luke. - Wyszedłem z domu, żeby ochłonąć, a kiedy wróciłem, usłyszałem, że ojciec spalił fotografie. Szlag je trafił. - Najwyraźniej jednak nie. - Luke wskazał na kopertę. - Musiał mieć odbitki. Byłem… wstrząśnięty. Matka przekonywała mnie, że stała się rzecz najlepsza w tej sytuacji, a ojciec stał z boku, taki zadowolony z siebie i władczy. I puściły mi nerwy. Uderzyłem go. Upadł pod moim ciosem. Zrobiła się straszliwa chryja. Właśnie wychodziłem, gdy natknąłem się na wracającą Susannah. Nie wiedziała, dlaczego doszło do awantury, a ja nie chciałem jej wprowadzać w szczegóły. Miała dopiero siedemnaście lat. Okazało się, że ona wiedziała więcej, niż sądziłem. Gdybyśmy wtedy szczerze porozmawiali… - Daniel pomyślał o siedemnastu zwłokach ofiar Simona z Filadelfii. - Kto wie, może udałoby się zapobiec tym wszystkim nieszczęściom? 33 - Czy komuś w ogóle powiedziałeś? Daniel wzruszył ramionami, czując niesmak do siebie samego. - O czym? Nie miałem dowodów, a moim słowom zaprzeczyłby sam sędzia. Siostra nie zobaczyła zdjęć, a matka nigdy nie przeciwstawiała się ojcu. Tak więc milczałem, czego od tamtej pory żałuję.

- I porzuciłeś dom na dobre. - Aż do czasu, kiedy dostałem przed dwoma tygodniami wiadomość od szeryfa z Dutton, że moi rodzice zaginęli. Tego samego dnia dowiedziałem się, że matka zachorowała na raka. Chciałem się z nią zobaczyć, ale nie żyła już od dwóch miesięcy. Została zabita przez Simona. - No to skąd właściwie masz te zdjęcia? - W ostatni Dzień Dziękczynienia moi rodzice przekonali się, że Simon wcale nie zginął. - Gdy szantażysta z Filadelfii skontaktował się z twoim ojcem. Daniel popatrzył zdumiony. - O, widzę, że w tym artykule, który czytałeś, naprawdę dokładnie wszystko opisano. - Tego dowiedziałem się z Internetu. Twoja rodzinka to gorący temat, chłopie. Daniel przewrócił oczami. - Pięknie, nie ma co. No więc ojciec z matką wybrali się do Filadelfii* żeby odszukać Simona. Matka chciała ściągnąć go do domu, przekonana, że Simon cierpi na rodzaj amnezji lub coś w rym rodzaju. A ojciec chciał mu przypomnieć, że nadal ma go w garści, więc zabrał ze sobą do Filadelfii fotografie. Ostatecznie matka zdała sobie sprawę, że mąż nie pozwoli jej na spotkanie z Simonem. - Simon powiedziałby jej, że ojciec przez cały czas wiedział, że on żyje. - Otóż to. Potem ojciec przepadł. Pewnie odnalazł Simona, a on go zabił i pogrzebał na ugorze obok wszystkich swoich ofiar. Potem Simon skontaktował się z matką, a ona postanowiła się z nim zobaczyć. Przeczuwała, że zastawił na nią pułapkę, ale to zignorowała. - Wiedziała, że umiera na raka i nie ma już nic do stracenia. - Tak. W jednym z oddziałów poczty założyła skrytkę pocztową na moje nazwisko. I właśnie tam znalazłem zdjęcia. Zostawiła je na wypadek, gdyby Simon rzeczywiście ją zabił. - Mówiłeś, że Ciccotelli z Filadelfii ma odbitki. Czy on wie, że zatrzymałeś oryginały? - Nie. Sam zrobiłem odbitki, które mu dałem. Lukę nie ukrywał

zdziwienia. - Wykonałeś odbitki na zwyczajnej kserokopiarce? 34 - Skądże. - Daniel parsknął niewesołym śmiechem. - Po tym, jak znalazłem zdjęcia w skrytce pocztowej, kupiłem kopiarkę ze skanerem. Miałem kilka godzin do chwili przybycia Susannah z Nowego Jorku, więc wróciłem do hotelu, tam podłączyłem skaner do laptopa i zrobiłem kopie zdjęć. - I samodzielnie uruchomiłeś skaner? - Nie jestem takim kompletnym matołem - rzucił Daniel kwaśno. Sprzedawca w sklepie pokazał mi co i jak. - Daniel spojrzał znowu na wizerunek Alicii. - Te dziewczyny od lat nawiedzają mnie w koszmarnych snach. Odkąd przed tygodniem dostałem zdjęcia, ich twarze wryły mi się w pamięć. Obiecałem sobie, że ustalę, co Simon miał z tym wspólnego, a potem dotrę do zainteresowanych osób i powiem im, że on nie żyje. Nawet mi się nie śniło, że na pierwszą poszlakę natknę się tak łatwo. - A więc jednak nie znałeś Alicii Tremaine? - Nie. Była ode mnie młodsza o pięć lat, więc nie poznałem jej w czasach szkolnych, a kiedy została zamordowana, studiowałem już w college’u. - I żaden z gości na tych zdjęciach to nie Simon? - Nie. Wszyscy mają dwie nogi. Simon przeszedł amputację. Poza tym był sporo wyższy od tych facetów. Nie dostrzegłem na tych fotografiach żadnych tatuaży ani innych znaków szczególnych. - Ale teraz znasz już personalia jednej z ofiar, a to już coś. - Racj a. Tylko zastanawiam się, czy powinienem powiedzieć Chase’ owi o tych zdjęciach. - Chase Wharton był zwierzchnikiem Daniela. - Jeśli to zrobię, odbierze mi tę sprawę z Arcadii i zabroni prowadzenia śledztwa dotyczącego fotografii. A ja naprawdę muszę się zająć i jednym, i drugim. Muszę. - To brzmi tak, jakbyś domagał się pokuty - odezwał się Lukę, a Daniel przytaknął skinieniem głowy. - Owszem. Lukę uniósł brew. - Zakładasz, że dotychczas nikogo nie aresztowano za zabójstwo Alicii? Daniel wyprostował się nagle. - A możesz to sprawdzić? Lukę już dorwał się do laptopa. - Policja aresztowała Gary’ego Fulmore’a w kilka godzin po odnalezieniu

ciała Alicii. - Szybko przemykał palcami po klawiaturze. - W styczniu następnego roku tenże Gary Fulmore został uznany za winnego gwałtu oraz morderstwa drugiego stopnia. - Teraz też mamy styczeń - zauważył Daniel. - Czy to zbieg okoliczności? Lukę wzruszył ramionami. . - Sam musisz ustalić. Posłuchaj, Danny, wydaje się oczywiste, że to nie Simon zabił tamtą kobietę w Arcadii. Sam przecież nie żyje już od tygodnia. 29 - Tym razem sam patrzyłem na jego śmierć - powiedział Daniel ponuro. W istocie przyczynił się do niej. Był rad, że tak się stało. Wyświadczył światu przysługę, upewniając się, że Simon opuścił grono żywych. W oczach Luke’a błysnęła iskra współczucia. - No i schwytano człowieka, który zamordował Alicię. Kto wie, może ukarano prawdziwego sprawcę. - Wskazał palcem na zdjęcie domniemanego gwałciciela na internetowej stronie. - A co najważniejsze, nie ty pracujesz nad sprawą zabójstwa Alicii Tremaine. Prowadzisz sprawę mordu na kobiecie, znalezionej w rowie koło Arcadii. Na twoim miejscu nie wspominałbym innym o tych zdjęciach. Argumentacja Luke’a wydawała się logiczna i sensowna. W każdym razie z perspektywy Daniela. Tak czy owak, Daniel odetchnął z ulgą. - Dzięki. Jestem twoim dłużnikiem. Lukę spojrzał na niego wymownie. - Za to jesteś mi winien coś więcej niż jedną kolejkę. Daniel popatrzył na Rileya, który przez cały czas nawet nie drgnął. - Przecież wziąłem od ciebie psa i wybawiłem cię z sercowych kłopotów. A to sporo, kolego. - Zaraz, przecież to nie moja wina, że Denise nie chciała mieszkać pod jednym dachem z psem od Brandi. - Którego Brandi wzięła ze względu na ciebie. - Brandi uważa, że prawdziwy detektyw powinien mieć rasowego psa, najlepiej ogara. Daniel westchnął. - Najwyraźniej myślenie nie należy do mocnych stron Brandi. Lukę wyszczerzył zęby. - Ano nie za bardzo. Na jej obronę powiem jednak tyle, że mam za małe

mieszkanie na ogara. Zdecydowaliśmy się więc na tego tutaj Rileya. - Chyba oddam ci go, jak rozejdziesz się z Denise - mruknął Daniel. - Już od dawna z nią nie jestem. Od tamtej pory chodziłem chyba z sześcioma dziewczynami - wyjaśnił Luke. - Zdaje się, że się dosyć przywiązałeś do dobrego starego Rileya. Oczywiście tak właśnie było. - Wiem tylko - odrzekł Daniel - że nie powinieneś go tuczyć jedzeniem swojej matki, kiedy weźmiesz go z powrotem. A potem pomódl się o to, żeby twoja kolejna dziewczyna lubiła bassety oraz żeby twoja mama ją polubiła. Korowód przyjaciółek Luke’a stanowił nieustanne źródło utrapienia dla jego matki. Nie akceptowała większości z nich, ale nie traciła nadziei, że pewnego dnia Luke się ustatkuje, a ona sama doczeka wnucząt. - Ty sam od dawna z żadną się nie umówiłeś - rzucił Luke, wstając z kanapy. - Moja matka z największą przyjemnością zajęłaby się poszukaniem ci 36 jakiejś miłej Greczynki i przestałaby wtedy interesować się mną. Otworzył drzwi, a potem odwrócił się i dodał poważniej: - Nie rób sobie wyrzutów, Danielu. Nawet gdybyś zameldował o tych zdjęciach lata temu, to i tak nikt by niczego nie wskórał bez innych dowodów i poszlak. - Dziękuję, stary. Bardzo mnie podniosłeś na duchu. - Tak było naprawdę. - I co chcesz robić dalej? - Na razie pójdę na spacer z Rileyem. Od jutra, jak gdyby nigdy nic, zajmę się sprawą zabójstwa w Arcadii. Postaram się dowiedzieć czegoś o Alicii Tremaine, sprawdzić, czyjej krewni albo znajomi coś pamiętają. Kto wie, może coś z tego wyniknie? A ty podziękuj swojej mamie za jedzenie. Dutton, niedziela, 28 stycznia, godz. 23.30 - Przepraszam, że przychodzę dopiero teraz - powiedział cicho Mack, siadając na chłodnej ziemi. Marmurowa płyta za jego plecami wydawała się jeszcze zimniejsza. Żałował, że nie przyszedł tu za dnia, kiedy było ciepło i słonecznie, ale przecież nie mógł dopuścić, by ktoś go zobaczył przy jej nagrobku. Nie chciał, ażeby ktokolwiek się dowiedział, że on wrócił, bo wtedy wszystko wyszłoby na jaw - a na to nie był

jeszcze gotów. A jednak musiał ją odwiedzić, choćby raz. Tyle jej zawdzięczał, więcej niż ona jemu. I stanowiło to przyczynę jego najgłębszego żalu. Sprawiał jej zawód prawie codziennie. I wreszcie zmarła, odeszła bez niego. Odczuwał z tego powodu wściekłość. Ostatnim razem znalazł się w tym miejscu w pewien upalny, słoneczny dzień trzy i pół roku temu. Skuty kajdankami, w niedopasowanym ubraniu. Nie pozwolili mu wtedy na odwiedziny przy jej łożu śmierci, ale za to zaprowadzili na popołudniową ceremonię pogrzebową. - Tamto cholerne popołudnie - rzucił półgłosem. - Kiedy było już po wszystkim. Zabrali mu wszystko - dom, rodzinny interes i w końcu stracił też matkę wypuszczając na jedno jedyne cholerne popołudnie, gdy było już za późno na cokolwiek, poza wściekłością i poprzysięgnięciem zemsty. Przy grobie matki stała jego zapłakana szwagierka, trzymając swoich chłopczyków, jednego za rękę, a drugiego na ramieniu. Zaciskał zęby na samą myśl o Annette. Opiekowała się jego matką w jej ostatnich dniach, podczas gdy jego zamknęli jak dzikie zwierzę - i za to właśnie czuł się jej dłużnikiem na zawsze. Od lat żona jego brata, Jareda, skrywała tajemnicę, mogącą zniszczyć tych, którzy doprowadzili do upadku ich rodziny. Choć od tak dawna Annette znała prawdę, jednak nie puściła pary z ust. 31 Żywo wspominał napad wściekłości sprzed zaledwie dziewięciu dni, kiedy natknął się na jej tak dobrze ukrywany dotąd dziennik i zaczął go czytać. W pierwszym odruchu znienawidził ją, wciągając na swoją listę osób, na których należało się zemścić. Ale przecież ona opiekowała się jego matką, a jedną z rzeczy, której nauczył się podczas czterech lat spędzonych za kratkami, była lojalność i odpłacanie za dobre uczynki. A więc oszczędził Annette, pozwalając jej wieść nędzny żywot w nędznym domku. Poza tym musiała przecież wychowywać jego bratanków. Synowie jego brata mieli podtrzymać rodową tradycję. Jego nazwisko miano z kolei już wkrótce skojarzyć z zabójstwem i odwetem. Chciał się zemścić, a potem zniknąć. A jak przepaść bez śladu nauczył się w trakcie pobytu w więzieniu. Wprawdzie kiedyś znikało się łatwiej, ale to

wciąż było wykonalne - jeśli tylko miało się lojalnych pomocników oraz cierpliwość. Właśnie cierpliwość należała do najważniejszych cech, wyuczonych podczas odsiadki. Jeśli ktoś spędzał czas za kratkami, to miał okazję wszystko przemyśleć. A Mack siedział przez cztery długie lata. W tym czasie śledził wypadki w Dutton, równocześnie snując plany i czyniąc odpowiednie przygotowania. Wzmocnił się fizycznie i psychicznie. Wściekłość wciąż gotowała się w nim i kipiała. Kiedy miesiąc temu opuścił mury więzienia jako wolny człowiek, wiedział o Dutton więcej niż ktokolwiek z mieszkańców tej miejscowości, wciąż jednak nie rozstrzygnął, jak najlepiej ukarać tych, którzy złamali mu życie. Kula w łeb była rozwiązaniem za szybkim, zbyt miłosiernym. Chciał zgotować im coś bolesnego i długotrwałego, więc poświęcił jeszcze nieco czasu, czając się w mieście niczym cień, obserwując miejscowych, śledząc ich poczynania, badając nawyki i odkrywając sekrety. I wreszcie, dziewięć dni temu, cierpliwość się opłaciła. Po czterech latach wyczekiwania jego plan ułożył się w logiczną całość w ciągu kilku chwil. Kurtyna poszła w górę. A on sam zmierzał wprost do celu. - Jest tyle spraw, o których nie wiesz, mamo - podjął cichym głosem. Ufałaś tylu ludziom, którzy cię zdradzili. Najważniejsze osoby z tego miasta są tak zepsute, że aż nie pomieściłoby ci się to w głowie. To, co one uczyniły, jest o wiele gorsze od tego, co mnie się kiedykolwiek zamarzyło. - Aż do teraz, dodał w myślach. - Szkoda, że nie wiesz, co zamierzam zrobić. Chcę wywlec na wierzch cały ten miejscowy brud i każdy się dowie, jak oni dopiekli tobie, mnie i nawet Jaredowi. Zniszczę ich i upokorzę. A ci najbardziej uwielbiani zginą. Dziś odnaleziono pierwszą ofiarę w trakcie wyścigu kolarskiego, tak jak to przewidział. Dochodzenie przejął nie kto inny, tylko sam Daniel Vartanian, co nadało całej grze dodatkowej pikanterii. 32 Uniósł wzrok i spojrzał w półmroku na groby rodziny Vartanianów. Znikły policyjne taśmy i zasypano grób ze zwłokami człowieka, które jeszcze przed dziewięcioma dniami uważano za szczątki Simona Vartaniana. A teraz

obok pojawiły się dwa świeże groby. - Ten sędzia i jego żona już nie żyją. W piątkowe popołudnie, ledwie dwa dni temu, całe miasto zeszło się na ich podwójny pogrzeb. - Wszyscy mieszkańcy, a nie nieliczna, żałosna grupka, która niegdyś odprowadzała na miejsce wiecznego spoczynku jego matkę. Annette, jej chłopaki, duchowny i ja. No i więzienni strażnicy, rzecz jasna. Nie można o nich zapominać. - Ale nie martw się. Nie wszyscy chcieli oddać cześć sędziemu i pani Vartanian. Większość tak naprawdę przyszła pogapić się na Daniela i Susannah. Sam Mack obserwował uroczystości pogrzebowe z oddali, chcąc mieć na oku wszystkich tam obecnych. Nie mieli pojęcia, co ich jeszcze czeka. - Daniel dzisiaj wrócił do pracy. - Na co Mack liczył w skrytości ducha. Myślałem, że zrobi sobie dłuższy urlop. Przeciągnął dłonią po gęstej trawie wokół grobu matki. - Rodzina oznacza dla jednych więcej, a dla innych mniej. Ja nie mógłbym tak szybko wrócić do roboty po twoim pogrzebie. Ale oczywiście nie miałem wyboru powiedział z goryczą. Znowu spojrzał na groby Vartanianow. - To Simon zabił sędziego i jego żonę. Przez te wszystkie lata wydawało się, że on nie żyje. Pamiętasz, jak kazałaś mnie i Jaredowi pójść na jego grób. Miałem wtedy tylko dziesięć lat, ale powiedziałaś, że musimy oddać cześć zmarłemu. Ale tak naprawdę Simon nie zginął. Przed dziewięcioma dniami rozkopali jego grób i okazało się, że pochowano tam kogoś innego. Wtedy też gruchnęła wieść, że Simon zabił rodziców. Również owego dnia Mack ostatecznie obmyślił, jak właściwie ma się zemścić. Wpadły mu w ręce dzienniki Annette, chowane od tak dawna. W sumie tamten dzień okazał się dla Macka bardzo pomyślny. - Teraz Simon naprawdę nie żyje. - Szkoda tylko, że to Daniel Vartanian przyczynił się do tego. - Ale nie bój się, grób zbyt długo nie pozostanie pusty. Wkrótce znajdzie się w nim syn Vartaniana. - Mack uśmiechnął się do siebie. - Wkrótce wielu ludzi z Dutton zakończy życie. To, jak szybko zaczną wyrastać świeże groby na tym cmentarzu, zależało od sprytu i przebiegłości Daniela Vartaniana. Jeśli Daniel jeszcze nie skojarzył dzisiejszej ofiary z AliciąTremaine, niebawem to zrobi. Wystarczy anonimowa informacja, odebrana w redakcji lokalnej gazety „Dutton Review”, a jutro rano wszyscy dowiedzą się, co się stało. Najważniejsze, że dowiedzą się ci, na których zależało jemu, Maćkowi.

Zaczną się głowić. Zaczną się pocić i bać. - Niedługo wszyscy zapłacą za swoje. - Mack wstał i ostatni raz spojrzał na kamień nagrobny z nazwiskiem matki. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, 39 miała to być jego pożegnalna wizyta na cmentarzu. - Pomszczę nas oboje, nawet jeśli miałaby to być ostatnia rzecz, jaką uczynię. Poniedziałek, 29 stycznia, godz. 7.15 - Alex, zbudź się wreszcie. Alex otworzyła drzwi sypialni, słysząc przytłumiony głos Meredith. - Nie musisz szeptać. Już nie śpimy. - Wskazała na Hope, która siedziała na blacie stolika, huśtając bosymi nóżkami nad podłogą i zagryzając, jak gdyby w skupieniu, górną wargę. - Ona znowu koloruje. - Westchnęła Alex. Czerwonymi kredkami. Skłoniłam ją do zjedzenia porcji płatków śniadaniowych. Meredith stała w drzwiach, ubrana w dres, ściskając w dłoni gazetę. - Dzień dobry, Hope. Alex, pozwól na chwilę. - Odejdę tylko na parę kroków, Hope - powiedziała Alex do dziewczynki, ta jednak nie zareagowała. Alex poszła za Meredith do pokoju. - Kiedy się obudziłam, siedziała już przy stoliku. Nie mam pojęcia, jak długo spała. Zachowywała się bardzo cicho. - Wolałabym ci tego nie pokazywać. - Meredith podała Alex gazetę. Alex rzuciła okiem na nagłówek i usiadła zaraz na kanapie, gdyż nogi się pod nią ugięły. Dudnienie krwi w uszach zagłuszyło odgłosy dobiegające zza okna. „Zamordowana kobieta w rowie koło Arcadii”. - Och, Meredith. Tylko nie to. Meredith kucnęła i spojrzała jej w oczy. - Może to nie Bailey. Alex pokręciła głową. - Ale czas się zgadza. Znaleziono ją wczoraj i nie żyje od dwóch dni. Alex z wysiłkiem zaczerpnęła oddechu, koncentrując uwagę na treści artykułu. Niech to nie będzie Bailey. Niech ofiara okaże się niższa lub wyższa, będzie brunetką albo rudowłosą - byle nie Bailey. Jednak gdy czytała dalej, serce biło jej coraz szybciej. Meredith. - Podniosła wzrok, zdjęta panicznym lękiem, eksplodującym niczym gejzer. - Ta kobieta była zawinięta w brązowy koc. Meredith wyrwała jej gazetę z ręki. - Przeczytałam tylko nagłówek. - Poruszała ustami w trakcie lektury

tekstu. Gdy oderwała wzrok od gazety, piegi zrobiły się wyraźniejsze na jej pobladłych policzkach. - Jej twarz… Alex skinęła głową. - Właśnie. - Jej głos zabrzmiał słabo. Twarz ofiary była zmasakrowana. Zupełnie jak… 40 Zupełnie jak twarz Alicii. - Mój Boże. - Meredith przełknęła ślinę. - Ona została… - Spojrzała przez ramię na Hope, która z pasją kolorowała książeczkę. - Alex… Została zgwałcona. Tak jak Alicia. - Tak. - Alex wstała, ledwie trzymając się na nogach. - Mówiłam na policji w Dutton, że stało się coś strasznego, ale nie chcieli mnie słuchać. Wyprostowała plecy. - Popilnujesz Hope? - Oczywiście. Dokąd się wybierasz? Alex wzięła gazetę. - W tym artykule piszą, że dochodzenie prowadzi agent specjalny Daniel Vartanian z GBI. Centrala stanowego biura śledczego znajduje się w Atlancie i tam właśnie jadę. - Zmrużyła oczy, odzyskując panowanie nad sobą. -1 lepiej będzie, jeśli ten Vartanian mnie nie zlekceważy. Poniedziałek, 29 stycznia, godz. 7.50 Oczekiwał tego telefonu, odkąd z samego ranâ podniósł gazetę spod drzwi. A jednak, kiedy telefon zadzwonił, poczuł złość. Złość podszytą lękiem. Drżącą dłonią sięgnął po słuchawkę. Odezwał się jednak głosem spokojnym, nawet lekko znudzonym: - Słucham. - Czytałeś? - Głos w słuchawce był roztrzęsiony tak jak ręka, która trzymała słuchawkę. Nie można jednak okazywać lęku. Jeden przejaw słabości, a inni upadną jak kostki domina, poczynając od durnia, który ryzykuje taką rozmowę telefoniczną. - Właśnie to robię. - Nagłówek przykuł jego uwagę. Treść artykułu wywołała ucisk w żołądku, mdłości. - To nie ma nic wspólnego z nami. Nie wychylaj się, a sprawa przycichnie. - Ale jak zaczną rozpytywać… - Nic nie powiemy, tak jak wtedy. Ktoś kopiuje tamte zabójstwa. Zachowuj się naturalnie, a wszystko będzie dobrze. - A jednak… jest źle, człowieku. Nie wiem, czy dam radę zachowywać

się jakby nigdy nic. - Dasz radę. Powtarzam, to nie ma z nami nic wspólnego. A teraz przestań marudzić i bierz się do roboty. I więcej już do mnie nie dzwoń. Odłożył słuchawkę, a potem raz jeszcze przeczytał artykuł. Nadal obawiał się i złościł. Zastanawiał się, jak mógł być tak głupi. Jak dziecko. Tylko dzieci popełniają takie błędy. Podniósł z blatu biurka fotografię, wpatrując się w uśmiechniętą twarz żony i ich dwojga dzieci. Nie był już dzieckiem. Był dorosły i miał stanowczo za wiele do stracenia. 35 Jeśli ktoś pęknie, jeżeli ktoś sypnie… Odszedł od biurka, skierował się do łazienki i tam zwymiotował. A potem wziął się w garść, aby stawić czoło rzeczywistości. Atlanta, poniedziałek, 29 stycznia, godz. 7.55 - Proszę. Zdaje się, że to zrobi ci lepiej niż mnie. Daniel poczuł aromat kawy i spojrzał na Chase’a Whartona, siadającego na skraju biurka. - Dzięki. Od godziny przeglądam zdjęcia zaginionych osób i zaczyna mi się mienić w oczach. - Upił łyk kawy i skrzywił się, gdy gorzka breja spłynęła mu po gardle. Dzięki - powtórzył, już dużo mniej szczerze, a jego szef zaśmiał się krótko. - Nie gniewaj się. Musiałem komuś zlać resztki przed zaparzeniem świeżej, a ty wyglądasz na zmęczonego. - Chase zerknął na stos odbitek. Wpadłeś na coś? - Nie. Tu nie ma jej wizerunku. Ona nie żyje od dwóch dni, nie wiadomo jednak, czy nie zaginęła wcześniej. Przejrzałem fotki osób zaginionych w ciągu ostatnich dwóch miesięcy, ale żadna nie pasuje. - Mogła nie być stąd, Danielu. - Wiem. Leigh ściąga raporty na temat zaginionych w promieniu siedemdziesięciu kilometrów. - Na razie jednak i takie działanie nie przyniosło skutku. - Liczę na to, że ofiara przepadła niedawno, a nikt jeszcze nie zgłosił jej zaginięcia, ponieważ stało się to w weekend. Dzisiaj mamy poniedziałek. Może ktoś dziś da znać, że nie pojawiła się w pracy. - Trzymajmy za to kciuki. Zorganizujesz odprawę sytuacyjną? - O szóstej wieczorem. Do tego czasu doktor Berg przeprowadzi sekcję zwłok, a chłopaki z laboratorium przeczeszą miejsce zdarzenia. - Westchnął. -Wcześniej trzeba się zająć innymi problemami. - Spod stery odbitek

wydobył trzy kartki, które ktoś przesłał faksem nad ranem. Twarz Chase’a spochmurniała. - Cholera. Kto zrobił to zdjęcie? Co to za gazeta? - Zdjęcie wykonał ten sam gość, który napisał artykuł. Jim Woolf, szef „Dutton Review”. Patrzysz na dzisiejsze relacje prasowe. Chase drgnął. - Dutton? Myślałem, że ofiarę znaleziono w Arcadii. - Owszem. Lepiej usiądź i przeczytaj to wszystko. Chase usiadł. - No, dobra. Co jest grane, Danielu? Od kogo dostałeś ten faks? 42 - Od szeryfa z Arcadii. Natknął się na ten tekst, kiedy rano wyskoczył na kawę. Zadzwonił do mnie o szóstej rano, a potem przesłał mi artykuł. Przeanalizował kąt, pod jakim zrobiono zdjęcie, i doszedł do wniosku, że Jim Woolf siedział na pobliskim drzewie i przez cały czas obserwował nas z ukrycia. Daniel wpatrywał się w nieostre zdjęcie i poczuł wzmagające się rozdrażnienie. - Woolf wyjawia wszystkie szczegóły, których wolałbym publicznie nie zdradzać… to, że ofiara miała zmasakrowaną twarz, że była owinięta w brunatny koc. Strzelił zdjęcie nawet wtedy, gdy przenoszono obnażone ciało do pokrowca na zwłoki. Na szczęście Malcolm wszedł mu w kadr. - Zza męskiej sylwetki wystawały na zdjęciu gołe stopy ofiary. - Jakim cudem udało mu się sforsować policyjny kordon? - odezwał się Chase ponuro. - Nie musiał go wcale forsować, skoro siedział na drzewie, jak sądzi Corchran. Gdyby przy nas wdrapywał się na drzewo, od razu zostałby zauważony. - A więc dotarł na miejsce przed wami? - I to bez większego trudu - przytaknął Daniel - jeśli dostał od kogoś cynk. W najgorszym razie majstrował coś przy zwłokach, zanim tam dojechaliśmy. - A kto w ogóle powiadomił policję? To znaczy, na samym początku?

- Jeden z kolarzy. Podobno zadzwonił pod numer 911, nawet nie schodząc z roweru. Złożyłem już podanie o nakaz na skontrolowanie rozmów z jego komórki, żeby się przekonać, czy nie dał znać komuś wcześniej, przed nami. - Sępy - mruknął Chase. - Dotrzyj do tego Woolfa. Przyciśnij go; niech powie, kto mu dał cynk. - Od rana dzwoniłem do niego ze cztery razy, niestety bezskutecznie. Dziś jeszcze pojadę do Dutton, żeby go przesłuchać, ale głowę daję, że powoła się na Pierwszą Poprawkę do konstytucji i nie ujawni swojego źródła informacji. - Pewnie tak. Cholera. - Chase trzepnął dłonią w faks, jak gdyby miażdżył robaka. A może to ten Woolf w ogóle ją tam zawiózł? - Zaświtała mi taka myśl, ale wątpię, żeby tak było. Chodziłem z Jimem Woolfem do szkoły średniej i znam jego rodzinę. On i jego bracia byli zawsze spokojnymi, sympatycznymi chłopakami. Chase spojrzał spode łba na zdjęcie. - Mogę się założyć, że od tamtej pory się zmienił. Daniel westchnął. A kto się nie zmienił? W Dutton w stanie Georgia było coś, co ujawniało w ludziach najgorsze cechy. - Przypuszczalnie. 37 Chase uniósł dłoń. - Zaczekaj. Nadal chcę wiedzieć, dlaczego Dutton? Skoro ta zbrodnia wydarzyła się w Arcadii, to czemu dano cynk jakiemuś Woolfowi z Dutton? - Ofiarę odnaleziono wczoraj w Arcadii, w rowie, zawiniętą w brązowy koc. Podobne zdarzenie miało miejsce w Dutton trzynaście lat temu. - Daniel podał Chase’owi artykuł o zabójstwie Alicii Tremaine. - Jej morderca odsiaduje dożywocie w więzieniu stanowym w Macon. Chase znowu się skrzywił. - Boże, jak ja nie znoszę podrabianych zabójstw. - Tamte, które stanowiły wzór, też były dosyć okropne. Tak czy owak, wydaje mi się, że ktoś natknął się na zwłoki wcześniej, przypomniał sobie sprawę tej Tremaine i powiadomił Jima Woolfa. Może tym kimś był kolarz albo ktoś z obsługi wyścigu.

Rozmawiałem z organizatorami zawodów, próbując ustalić, od kiedy zwłoki leżały w rowie, a jeden z tych gości stwierdził, że objechał trasę wyścigu w sobotę i niczego wtedy nie zauważył. Raczej nie kłamał, bo miał okulary o tak grubych szkłach jak denka musztardówek. - Skoro jednak przejechał całą trasę, mogli to zrobić także inni. Drąż tę kwestię głębiej. - Chase zmarszczył czoło. - Tylko jaki to ma związek ze sprawą Tremaine? Nie podoba mi się to, że prowadzisz dochodzenie, które zahacza o Dutton. I to w dodatku teraz. Daniel spodziewał się wcześniej, że usłyszy coś podobnego. Mimo to bezwiednie zacisnął pięści. - Simon nie zabił tej kobiety, Chase. Nie ma więc mowy o osobistych pobudkach z mojej strony. Chase przewrócił oczami. - Cholera, Danielu, wiem o tym. Ale wiem też, że skojarzenie nazwy Dutton z nazwiskiem Vartanian wyraźnie denerwuje naszych zwierzchników. - To nie mój problem. Ja nie zrobiłem nic złego. - Daniel liczył, że pewnego dnia sam w to uwierzy. Na razie zależało mu na przekonaniu Chase’a. - W porządku. Ale wystarczy jedno słowo, że Vartanian coś kombinuje, i odbiorę ci sprawę. Zgoda? Daniel uśmiechnął się kwaśno. - Zgoda. - Co zatem chcesz teraz robić? - Zidentyfikować tę kobietę. - Postukał palcem w zdjęcie ofiary. Dowiedzieć się, kto powiedział Jimowi Woolfowi co i kiedy, no i… pogrzebać w sprawie Alicii Tremaine. Porozumiałem się już z szeryfem w Dutton. Chcę dostać kopię raportu policyjnego na temat tej sprawy. Może natknę się na coś, co pomoże mi w dochodzeniu. 38 5 Atlanta, poniedziałek, 29 stycznia, godz. 8.45 Alex przystanęła przed drzwiami wydziału dochodzeniowego GBI i modliła się w duchu o to, by agent Daniel Vartanian okazał się bardziej pomocny od szeryfa Dutton, Loomisa. „Proszę sprawdzić w Peachtree and Pine” - doradził jej zirytowany, gdy zadzwoniła do jego biura po raz piąty w

niedzielne przedpołudnie, chcąc uzyskać jakiekolwiek wieści na temat Bailey. Potem zajrzała do Internetu i przekonała się, że Peachtree and Pine to kompleks schronisk dla bezdomnych. Gdyby się myliła… Boże, spraw, abym się pomyliła. .. a odnaleziona ofiara okazałaby się kimś innym, a nie Bailey, wówczas Alex rzeczywiście złożyłaby wizytę w Peachtree and Pine. Jednak minione lata zrobiły z niej realistkę i podejrzewała, że kobieta znaleziona w Arcadii okaże się Bailey, że spotkało ją to samo, co kiedyś Alicię… Poczuła przebiegający po plecach dreszcz obawy i krótką chwilę tuż przed otwarciem drzwi poświęciła na to, by wziąć się w garść. Postaraj się zachować spokój. I okazuj pewność siebie. W nowym stroju czuła się nieco pewniej. Włożyła bowiem czarny kostium, który kupiła na wypadek, gdyby musiała wystąpić w sądzie w sprawie przyznania opieki nad Hope. Albo gdyby odnaleziono Bailey. W trakcie ostatnich lat ubierała się tak na dość liczne pogrzeby, w których brała udział. Modląc się o to, by wkrótce nie doszło do następnej takiej ceremonii, nastawiła się na najgorsze i otworzyła drzwi. Na blacie widniała tabliczka z informacją „Leigh Smithson, kancelistka”. Siedząca przy biurku blondynka spojrzała znad komputera i uśmiechnęła się przyjaźnie. - W czym mogę pomóc? - Chciałabym zobaczyć się z agentem Vartanianem. - Alex uniosła lekko podbródek, gotowa na spór z kobietą. Uśmiech blondynki stał się nieco mniej miły. - Czy jest pani umówiona? - Nie. Ale to ważna sprawa. Chodzi o ten artykuł z gazety. - Wydobyła z torby „Dutton Review”, gdy w oczach kancelisfki zamigotał błysk złości. - Agent Vartanian nie ma zamiaru komentować informacji, zamieszczonych w waszej gazecie. Wasi dziennikarze… - zaczęła wyjaśniać stłumionym głosem. - Nie jestem dziennikarką i nie szukam sensacji na temat agenta Vartaniana - odparła Alex. - Zależy mi na informacjach związanych z dochodzeniem. 45 Przełknęła ślinę, czując z trwogą, że załamuje jej się głos. Opanowała się i znowu wojowniczo uniosła podbródek. - Wydaje mi się, że ofiarą może być moja przyrodnia siostra.

Mina kobiety za biurkiem w jednej chwili się zmieniła, a ona sama wstała z krzesła. - Bardzo mi przykro. Przypuszczałam, że pani… Jak się pani właściwie nazywa? - Alex Fallon. A moja przyrodnia siostra to Bailey Crighton. Zaginęła przed dwoma dniami. - Powiem agentowi Vartanianowi, że pani przyszła, pani Fallon. Proszę na chwilę spocząć. - Wskazała rząd plastikowych krzeseł i podniosła słuchawkę telefonu. - On zaraz z panią porozmawia. Alex była zbyt zdenerwowana, żeby usiąść. Przechadzała się, zerkając na ściany, obwieszone dziecinnymi rysunkami policjantów, złodziei i więzień. Alex pomyślała na ten widok o Hope i jej czerwonych kredkach. Co to dziecko widziało? zastanawiała się. Czy będę sobie umiała z tym poradzić, jeśli się tego dowiem? Przystanęła nagle, przejęta i zaskoczona tą myślą. Czy da sobie radę? Musiała, dla dobra Hope. To dziecko nie ma nikogo. A więc Alex, tym razem będziesz musiała stanąć na wysokości zadania. Gdzieś w jej głowie czaiła się jednak refleksja, że jak dotąd nie szło jej najlepiej. Zeszłej nocy miała sen. Mroczny i rozdzierany wrzaskami tak przeciągłymi i donośnymi, że zbudziła się oblana zimnym potem i pełna lęku, iż mogła obudzić Hope. Jednak dziecko nawet się nie poruszyło. Alex zastawiała się, czy Hope coś się śni, a jeśli tak, to co takiego. - Pani Fallon? Agent specjalny Vartanian. - Męski głos zabrzmiał nisko, dźwięcznie i spokojnie. Serce Alex znów zabiło szybciej. Teraz on powie, że to Bailey. Musisz być dzielna. Odwróciła się powoli i przez ułamek sekundy wpatrywała się w wyrazistą, przystojną twarz z szerokim czołem, surowymi ustami i oczami tak błękitnymi, że Alex wstrzymała oddech. Po chwili oczy te rozwarły się nieco i rozbłysły żywo, nim mężczyzna otworzył usta, wyraźnie przy tym blednąc. A więc to jednak Bailey, pomyślała Alex. Zwilżyła językiem zaschnięte wargi, czując, że ugięły się pod nią nogi. Domyślała się, że tego właśnie się dowie. Mimo to wciąż liczyła na cud… - Agencie Vartanian - odezwała się prawie szeptem. - Czy to moja przyrodnia siostra? On patrzył na nią, a jego twarz odzyskała naturalną barwę.

- Proszę za mną-odezwał się głosem ściszonym i spiętym. Wyciągnął ramię, wskazując przed siebie. Alex, z trudem stawiając kroki, ruszyła w tę stronę. - Mój gabinet jest za tymi drzwiami, po lewej. 40 Było to dość surowe pomieszczenie. Typowe biurko i krzesła. Na ścianach mapy obok kilku odznak i tabliczek. Żadnych obrazów. Alex usiadła na krześle, które jej podsunął, zanim sam zajął miejsce po drugiej stronie biurka. - Muszę panią przeprosić. Wyglądała pani jak ktoś… ktoś inny. Wystraszyłem się trochę. Proszę mi opowiedzieć o swojej przyrodniej siostrze. A więc chodzi o Bailey Crighton, która zaginęła przed dwoma dniami? Wpatrywał się w nią tak intensywnie, że czuła się speszona. W końcu i ona wbiła w niego wzrok, co pozwoliło jej pozbierać myśli. - W piątek w godzinach popołudniowych dostałam telefon z opieki społecznej. Bailey nie przyszła do pracy, a koleżanka znalazła w jej domu córeczkę, pozostawioną samą. - A więc przybyła pani, żeby się zaopiekować tym dzieckiem? Alex przytaknęła. - Tak. Dziewczynce na imię Hope. Ma cztery lata. Rozmawiałam z szeryfem w Dutton, ale on twierdzi, że Bailey po prostu gdzieś się wyniosła. Vartanian nieznacznie zacisnął zęby, gdyby Alex nie wpatrywała się w niego tak intensywnie, pewnie nawet by tego nie zauważyła. - Czyli mieszkała w Dutton? - Przez całe życie. - Rozumiem. Proszę podać jej rysopis, pani Fallon. Alex zacisnęła dłonie, leżące na kolanach. - Nie widziałam jej od pięciu lat. Była wtedy uzależniona i wyglądała na osobę starszą i zaniedbaną. Ale podobno wyrwała się z nałogu, gdy urodziła córkę. Właściwie nie wiem, jak ona teraz wygląda i nie mam żadnych jej zdjęć. Zostawiła je, kiedy Kim i Steve zabrali ją przed trzynastoma lat, a później… Później Alex nie zależało na fotografiach naćpanej Bailey. Przykro było patrzeć na nią, a co dopiero na jej zdjęcia. - Wzrost zbliżony do mojego, nieco ponad metr sześćdziesiąt. Ostatni raz, kiedy ją widziałam, była bardzo chuda, ważyła może z pięćdziesiąt kilo. Szare oczy. Włosy blond, ale to

fryzjerka z zawodu, więc mogła zmienić kolor. Vartanian skrzętnie notował. Potem znowu spojrzał na Alex. - Może pani opisać odcień jej włosów? Blond, ale jakie? Jasne blond czy ciemniejsze? - Cóż, nie tak jasne, jak pańskie. - Vartanian miał włosy barwy kukurydzy i tak gęste, że pozostawał w nich ślad palców, gdy przeciągał po nich dłonią. Zerknął na nią, nieznacznie się uśmiechnął, a Alex poczuła, że pąsowieje. Przepraszam, nie miałam zamiaru robić osobistych przytyków. - Ależ nic nie szkodzi - odrzekł uprzejmie. Choć nadal intensywnie się w nią wpatrywał, coś uległo zmianie w jego postawie, a Alex po raz pierwszy od dawna poczuła nikłą nadzieję. - Czy tamta ofiara miała jasne włosy, agencie Vartanian? 47 Zaprzeczył ruchem głowy. - Nie. A czy pani krewna ma jakieś znaki szczególne? - Tatuaż na prawej kostce. Wizerunek owcy. Vartanian wydawał się zaskoczony. - Owcy? Alex znów się spłoniła. - Właściwie jagnięcia. To był nasz sekret. Bailey, mojej siostry i mój. Wszystkie taki mamy… - Urwała. Zaczynała odchodzić od tematu. Jego oczy ponownie rozbłysły, prawie niezauważalnie. - Pani siostry? - Tak. - Alex spojrzała na blat biurka Vartaniana i dostrzegła kopię wycinka z porannego wydania „Dutton Review”. Nagle zrozumiała jego emocjonalną reakcję na jej widok, lecz nie wiedziała, czy poczuć z tego powodu ulgę, czy się zezłościć. Czytał pan już tę gazetę, więc wiadomo panu o podobnych okolicznościach śmierci mojej siostry i tej kobiety znalezionej wczoraj. - Nie odpowiedział na to, a Alex zaczęła się denerwować. - Agencie Vartanian, błagam. Jestem zmęczona i strasznie się boję, więc proszę nie wodzić mnie za nos. - Przepraszam, pani Fallon. Wcale nie mam takiego zamiaru. Niech mi pani opowie o swojej siostrze. Jak się nazywała. Alex westchnęła. - Alicia Tremaine. Na litość boską, musiał pan przecież natknąć się na jej zdjęcie.

Spojrzał pan na mnie, jakby ujrzał jakąś przeklętą zjawę. I znów jego oczy zamigotały, tym razem z lekkim rozdrażnieniem. - Dostrzegłem znaczne podobieństwo - przyznał spokojnie. - Byłyśmy bliźniaczkami, więc wcale mnie to nie dziwi. - Alex zdołała to powiedzieć pewnym głosem, ale kosztowało ją to sporo wysiłku. - Agencie Vartanian, czy ta kobieta to Bailey, czy nie? Bawił się ołówkiem w taki sposób, że Alex miała ochotę przechylić się przez biurko i wyrwać mu go z dłoni. - Ofiara nie jest blondynką i nie ma tatuażu. Od nagłej ulgi zakręciło jej się w głowie i Alex z trudem powstrzymała łzy, które cisnęły jej się do oczu. Kiedy odzyskała panowanie nad sobą, powoli odetchnęła i spojrzała na Vartaniana. On najwyraźniej nie uważał, że ma powód, by odczuwać ulgę. - A więc to nie Bailey - powiedziała pewniejszym tonem. - Tatuaż mógł zostać usunięty. - Ale wtedy pozostałaby blizna. Przecież wasz lekarz sądowy może to sprawdzić. - Dopilnuję tego - powiedział to tak, jakby chciał Alex obiecać, że da jej znać od razu, kiedy tylko się czegoś dowie. 48 Uniosła lekko podbródek. - Chcę ją zobaczyć. Ofiarę. Muszę się sama upewnić. Bailey ma dziecko. Hope powinna się dowiedzieć, czy matka jej nie porzuciła. - Alex podejrzewała, że Hope dobrze wie, co się wydarzyło, tylko nie chce tego nikomu wyznać. Vartanian pokręcił przecząco głową, choć jego wzrok nieco złagodniał i w oczach pojawiło cos ha podobieństwo współczucia. - To niemożliwe. Ofiara została zmasakrowana. Nie sposób jej zidentyfikować. - Jestem pielęgniarką, agencie Vartanian. Widywałam już zwłoki. Jeśli to Bailey, rozpoznam ją. Proszę, muszę dowiedzieć się prawdy. Zawahał się, a w końcu skinął głową. - Skontaktuję się z naszą specjalistką z prosektorium. Miała rozpocząć sekcję zwłok około dziesiątej, więc może uda się ją złapać, zanim przystąpi do dzieła. - Dziękuję.

Poniedziałek, 29 stycznia, godz. 9.45 - Oto widok na nasze prosektorium. - Doktor Felicity Berg odstąpiła nieco na bok, kiedy Daniel przeszedł za Alex Fallon przez drzwi do pomieszczenia, w którym przeprowadzano sekcje zwłok. - Jeśli wolałaby pani usiąść, to proszę bardzo. Daniel omiótł przelotnym spojrzeniem wchodzącą do sali Alex, która na te słowa pokręciła głową. - Dziękuję, ale postoję - powiedziała. - Czy ona jest gotowa? Alex Fallon była opanowana. I wstrząsnęła nim, jak jeszcze nikt dotąd. To ona - tylko tyle przyszło do głowy Danielowi, kiedy po raz pierwszy zobaczył jej twarz. Dobrze, że wtedy całkiem się nie skompromitował. Kiedy zauważyła, że Daniel wygląda tak, jakby ujrzał zjawę, trafiła w samo sedno. Wciąż czuł się nieswojo, gdy na nią spoglądał, lecz bezwiednie robił to cały czas, Gdy dobrze jej się przypatrzył, dostrzegł, że Alex różni się od wizerunku uśmiechniętej twarzy swojej siostry ze zdjęcia. Miała o trzynaście lat więcej, ale nie w tym rzecz. W jej oczach było coś innego. Miały taką samą, jasnobrązową barwę, ale we wzroku Alex Fallon brakowało wesołości, obecnej w oczach Alicii Tremaine. Alex przeżyła wstrząs trzynaście lat temu i teraz ponownie, więc pewnie niegdyś i jej oczy były figlarne i wesołe. Jednakże teraz Alex Fallon sprawiała wrażenie chłodnej i powściągliwej. Daniel dostrzegał w jej wzroku przebłyski 49 emocji - strachu, złości, ulgi - nad którymi szybko zapanowywała. Patrząc na nią, stojącą obok szyby z zaciągniętymi kotarami, zastanawiał się, jakie myśli kłębią się w jej głowie. - Pójdę i sprawdzę - powiedziała Felicity i zamknęła za sobą drzwi, zostawiając Alex i Daniela. Alex stała bez ruchu, z rękami wzdłuż boków. Zaciskała jednak przy tym pięści, a Daniel walczył z ochotą, by ująć je w swoje dłonie. Pomyślał, że jest piękna, kiedy w końcu mógł popatrzeć na nią ukradkiem, nie czując na sobie wzroku kobiety. Jej oczy niepokoiły go, jak gdyby widziały za dużo. Pełnych ust nie zdobił uśmiech. Alex była szczupła, ale gustowny czarny kostium podkreślał jej kształty. Miała włosy identycznego karmelowego

koloru jak jej siostra, dość długie, wijące się, gęste i lśniące. Na myśl o dotykaniu tych włosów, o pogłaskaniu policzków… na samą myśl o tym Daniel wsunął dłonie do kieszeni. Alex drgnęła, gdy się poruszył. Dostrzegała go, nawet na niego nie patrząc. - Gdzie pani mieszka? - zapytał. Odwróciła się na tyle, by stanąć do niego bokiem. - W Cincinnati. - I tam pracuje pani jako pielęgniarka? - Tak, na pogotowiu. - Ciężka praca. - Podobnie jak pańska. - Nie nosi pani nazwiska Tremaine. Skóra na jej szyi drgnęła, gdy przełykała ślinę. - Nie. Zmieniłam je. - Po wyjściu za mąż? - spytał i przyłapał się na tym, że w napięciu czeka na odpowiedź. - Nie jestem mężatką. Po śmierci mojej siostry zostałam adoptowana przez ciotkę i wuja. Ton jej głosu skłonił go do skierowania rozmowy na inne tory. A zatem nie miała męża. Nieważne, pomyślał. A jednak było to istotne. W głębi duszy Daniel uważał, że to wręcz bardzo istotne. - Mówiła pani o dziecku przyrodniej siostry. Ta dziewczynka nazywa się Hope? - Owszem. Ma cztery lata. Opieka społeczna znalazła jąschowanąw szafie w piątkowe przedpołudnie. - Czy miejscowi uważają, że Bailey porzuciła córkę? Alex zacisnęła zęby i pięści. Nawet w nieostrym świetle Daniel dostrzegł, że kostki na jej dłoniach zbielały. - Tak właśnie sądzą. Ale opiekunki Hope z przedszkola powiedziały, że Bailey nigdy by jej nie zostawiła. 50 - Zjawiła się pani od razu, żeby zająć się dzieckiem? Tym razem popatrzyła na niego przeciągle, spojrzała mu prosto w oczy, a on zdał sobie sprawę, że nie mógłby oderwać od niej wzroku, nawet gdyby bardzo się starał. W Alex Fallon tkwiła jakaś wewnętrzna siła, konsekwencja… Coś, co go intrygowało.

- Tak. Do chwili, aż Bailey się odnajdzie. Żywa albo nie. Wiedział, że to zły pomysł, niemniej ujął rękę Alex i rozprostował jej zaciśnięte palce. Jej zadbane, niepolakierowane paznokcie pozostawiły głębokie ślady na wewnętrznej powierzchni dłoni. Delikatnie rozmasował je kciukiem. - A jeżeli Bailey się nie znajdzie? Popatrzyła na jego ręce, trzymające jej dłonie, a potem znów spojrzała mu w oczy; jego nerwy wywołały reakcję łańcuchową i poczuł się tak, jakby ktoś przypiekał mu skórę. Wyczuł związek, więź, jedność z inną osobą, coś, czego nigdy wcześniej nie zaznał. - Wtedy Hope zostanie moim dzieckiem i już nigdy nie będzie sama i zastraszona odpowiedziała cicho, lecz stanowczo, a Daniel nie wątpił, że Alex dotrzymałaby tej obietnicy. Nagle poczuł, że z trudem przełyka ślinę. - Mam nadzieję, że wszystko się dobrze skończy. Surowa linia jej ust zmiękła nieco, choć jeszcze nie zagościł na niej uśmiech. - Dziękuję. Trzymał ją za rękę jeszcze przez kilka chwil i puścił, gdy Felicity wróciła. Felicity przeniosła spojrzenie z Daniela na Alex Fallon, a jej oczy zwęziły się lekko. - Pani Fallon, wszystko gotowe. Nie odsłonimy jej twarzy, dobrze? Alex skinęła głową. - Rozumiem. Felicity rozsunęła zasłony. Alex i Daniel ujrzeli po drugiej stronie szyby Malcolma Zuckermana. Felicity nachyliła się do mikrofonu głośnika. - Zaczynajmy. Malcolm odchylił prześcieradło i odsłonił prawy bok ofiary. - Agent Vartanian mówił, że pani przyrodnia siostra miała tatuaż powiedziała cicho Felicity. - Sprawdziłam i nie zauważyłam żadnej blizny. Na kostce nie ma nawet śladu po tatuażu. Alex znowu skinęła głową. - Dziękuję pani. Czy można zajrzeć pod jej prawe ramię? - Tam także nie widzę śladów po usuniętym tatuażu - stwierdziła Felicity, gdy Malcolm unfósł bezwładną rękę ofiary. Alex w końcu rozluźniła ramiona i wyraźnie zadrżała.

45 - To nie Bailey. - Popatrzyła w oczy Danielowi i dostrzegła w nich połączenie współczucia, żalu i ulgi. - Wciąż ma pan niezidentyfikowaną ofiarę, agencie Vartanian. Przykro mi z tego powodu. Uśmiechnął się na to, choć ze smutkiem. - Cieszę się przynajmniej, że to nie pani przyrodnia siostra. Felicity zaciągnęła z powrotem kotarę na szybie. - Za kilka minut rozpocznę sekcję zwłok, Danielu. Mam na ciebie zaczekać? - Owszem, byłbym wdzięczny. - Odczekał, aż Felicity wyjdzie z pomieszczenia, wstał i wsunął ręce do kieszeni. Alex Fallon nadal drżała, więc kusiło go, by ją objąć i tulić do chwili, aż ona zapanuje nad nerwami. Czy dobrze się pani czuje, pani Fallon? Pokiwała niepewnie głową. - Tak. Chociaż nadal nie wiadomo, co z Bailey. Domyślił się, o co jej chodzi. - Nie mogę pomóc w poszukiwaniach. Jej oczy rozbłysły. - Dlaczego? - Dlatego że GBI nie odbiera takich spraw lokalnej policji. Musiałaby się pani zwrócić do nas z oficjalną prośbą. Zacisnęła zęby i spojrzała chłodno. - Rozumiem. W takim razie, czy mogłabym się dowiedzieć, jak dotrzeć do Peachtree and Pine? Daniel zamrugał. - Słucham? - Peachtree and Pine - wycedziła. - Szeryf Loomis z Dutton stwierdził, że tam powinnam szukać Bailey. Niech cię diabli, Frank, pomyślał Daniel. Postąpiłeś gruboskórnie i nieodpowiedzialnie. - Chętnie wskażę pani drogę, chociaż łatwiej zastać tam kogoś po zmroku, a wtedy robi się niebezpiecznie. Nie jest pani stąd i nie może wiedzieć, dokąd się lepiej nie zapuszczać. Zadarła podbródek. - Zdaje się, że nie mam wyboru. Szeryf Loomis mi nie pomoże i pan także nie. Daniel był innego zdania, ale zachował je dla siebie. Zerknął na swój but, a potem znowu na Alex.

- Jeśli poczeka pani do siódmej wieczorem, zabiorę tam panią. Wbiła weń spojrzenie. - Dlaczego? - O szóstej mam spotkanie, które pewnie nie skończy się przed siódmą. 46 Pokręciła głową. - Proszę nie udawać, że pan nie rozumie, agencie Vartanian. Dlaczego chce pan to zrobić? Postanowił ujawnić jej odrobinę prawdy. - Dlatego że ofiara podzieliła los pani siostry, a tego samego dnia, w którym zginęła ta bezimienna kobieta, zaginęła pani przyrodnia siostra. Może ktoś się podszywa po(f dawnego mordercę, a może nie, ale takiego zbiegu okoliczności nie mogę zlekceważyć. No i… Chodzi też o panią, pani Fallon. Nie przyszło pani do głowy, że zabójca może też polować na panią? Alex pobladła. - Nie. - Nie chcę pani straszyć, wolę jednak, żeby się pani bała, niż trafiła tu jako następna ofiara. Roztrzęsiona skinęła głową i Daniel zrozumiał, że dopiął swego. - Jestem za to wdzięczna - odezwała się cicho Alex. - A więc gdzie się spotkamy o siódmej? - Może tutaj? Tylko proszę zmienić ubranie. Jest zbyt eleganckie. - Dobrze. Ponownie owładnęło nim pragnienie objęcia jej ramieniem, ale zdołał się powstrzymać. - Chodźmy, odprowadzę panią do wyjścia. Poniedziałek, 29 stycznia, godz. 10.45 Nadal żyję… Budziła się powoli i skrzywiła, nie mogąc otworzyć oczu. Nie miało to jednak większego znaczenia, bo panował taki mrok, że i tak niczego by nie dojrzała. Był dzień, ale świadczyły o tym wyłącznie ptasie śpiewy, które słyszała. Usiłowała się poruszyć i jęknęła, czując ból w całym ciele. Była strasznie obolała. I nie wiedziała nawet z jakiego powodu. Właściwie, znała niektóre z przyczyn takiego stanu, może nawet wszystkie, ale wypierała z mózgu samą

myśl o tym. Inaczej w chwili słabości mogłaby mu powiedzieć, a on mógłby ją wtedy zabić. Nie chciała umierać. Chcę do domu. Chcę do mojego dziecka. Pomyślała o Hope i na jej twarzy pojawił się grymas, gdy łza spływała po policzku. Boże, zatroszcz się o moje dziecko. Pragnęła, aby ktoś się dowiedział, że zniknęła, i żeby zaopiekowano się Hope. Niech ktoś mnie znajdzie. Wolała myśleć, że komuś na niej zależy. Komukolwiek. 53 Na odgłos zbliżających się kroków wstrzymała oddech. To nadchodził on. Boże, on się zbliża. Spraw, abym się nie bała. I zmusiła się do odegnania wszelkich myśli, oczyszczeniu umysłu ze wszystkiego. Wszystkiego. Drzwi się otworzyły, a ona zmrużyła oczy na widok przyćmionego światła z korytarza. - No i? - zachrypiał. - Czy teraz powiesz mi, gdzie to jest? Zacisnęła zęby i przygotowała się na cios. Mimo to wrzasnęła, kiedy kopnął ją w biodro. Popatrzyła w jego czarne oczy, te same, którym niegdyś tak ufała. - Bailey, moja droga. Nic nie wskórasz. Powiedz mi, gdzie jest klucz, to cię wypuszczę. Dutton, poniedziałek, 29 stycznia, godz. 11.15 Wciąż stoi, pomyślała Alex, wpatrując się z ulicy w dom Bailey. Wejdź do środka. Przeszukaj to miejsce. Nie bądź takim tchórzem. A jednak nadal siedziała bez ruchu, z sercem bijącym szybko i mocno. Wcześniej niepokoiła się losem Bailey. Obawiała się domu Bailey. A teraz, przez tego Vartaniana, bała się o samą siebie. Może on się mylił, ale jeśli miał rację… Potrzebowała ochrony. Najlepiej psa, wielkiego psa. I musiała zdobyć broń. Uruchomiła silnik wynajętego samochodu i już miała ruszać, kiedy pukanie w boczną szybę sprawiło, że krzyknęła ze strachu. Spojrzała w bok i zobaczyła uśmiechniętego młodzieńca w mundurze wojskowym. Nie usłyszał jej krzyku. Nikt go nie usłyszał. Krzyk rozległ się bowiem tylko w jej głowie. Z trudem zaczerpnęła oddechu i opuściła szybę. - Słucham?

- Przepraszam, że panią niepokoję - powiedział grzecznie młody człowiek. Nazywam się Beardsley, jestem kapitanem armii Stanów Zjednoczonych. Szukam Bailey Crighton. Pomyślałem, że może pani wie, gdzie mógłbym ją znaleźć. - Dlaczego pan jej szuka? Znów uśmiechnął się miło. - To sprawa osobista. Jeśli ją pani spotka, to proszę przekazać, że chciał ją odwiedzić wielebny Beardsley, dobrze? Alex zmarszczyła czoło. - A więc jest pan duchownym czy wojskowym? - I jednym, i drugim. Jestem kapelanem w wojsku. - Uśmiechnął się. Życzę miłego dnia. - Chwileczkę. - Alex sięgnęła po telefon komórkowy i połączyła się z Meredith, podczas gdy jej rozmówca nadal stał koło samochodu. 48 Miał na klapie munduru naszywkę z krzyżem. Może rzeczywiście był kapelanem. A może i nie. Vartanian spowodował, że Alex stała się chorobliwie podejrzliwa. Z drugiej strony, przecież Bailey przepadła, a tamtą kobietę ktoś zabił. - No i? - zapytała Meredith bez wstępów. - To nie Bailey. Meredith odetchnęła głośno. - Ulżyło mi i zarazem… nie ulżyło. - Rozumiem. Posłuchaj, wybrałam się do domu Bailey, żeby sprawdzić, czy coś tam znajdę… - Alex. Obiecałaś, że zaczekasz, aż będziemy mogły poszukać razem. - Nie weszłam do środka. Chciałam się tylko przekonać, czy zdołam to zrobić. Zerknęła na pobliski dom i poczuła ucisk w żołądku. - Nie zdołałam. Ale podszedł do mnie jeden facet. - Jaki znowu facet? - Wielebny Beardsley. Powiedział, że szuka Bailey. Jest kapelanem wojskowym. - Kapelan szuka Bailey? Po co? - Właśnie to chciałabym ustalić. Mówię ci tylko, że z nim pogadałam.

Jeśli nie zadzwonię ponownie za dziesięć minut, zawiadom policję, zgoda? - Alex, niepokoisz mnie. - To dobrze. Sama trzęsę się ze strachu. Chciałam się trochę tym strachem podzielić. Jak tam Hope? - Bez zmian. Trzeba ją zabrać z hotelu, Alex. - Zobaczę, co się da zrobić. - Przerwała połączenie i wyszła z wozu. Kapitan Beardsley popatrzył na nią zatroskany. - Czy coś przytrafiło się Bailey? - Owszem. Zaginęła. Beardsley wyglądał na wstrząśniętego. - Zaginęła? Kiedy? - W czwartek wieczorem, cztery dni temu. - Mój Boże! A kim pani jest? - Nazywam się Alex Fallon. Jestem przyrodnią siostrą Bailey. Beardsley uniósł brwi. - Alex Tremaine? Przełknęła ślinę. - Tak, to moje dawne nazwisko. Skąd pan je zna? - Wade mi powiedział. - Wade? - Starszy brat Bailey. - Wiem, kim jest Wade. Tylko po co opowiadał panu o mnie? 55 Beardsley przechylił nieco głowę, przypatrując się Alex. - On nie żyje. Alex zamrugała. - Nie żyje? - Właśnie. Przykro mi. Sądziłem, że ktoś panią powiadomił. Porucznik Wade Crighton poległ śmiercią żołnierza w Iraku jakiś miesiąc temu. - Właściwie nie byliśmy spokrewnieni, więc pewnie dlatego władze mnie o tym nie poinformowały. Ale dlaczego poszukuje pan Bailey? - Wysłałem jej list, który jej brat podyktował mi tuż przed śmiercią. Porucznik Crighton został ranny w akcji w jednej z wiosek pod Bagdadem. Niektórzy uważają, że podjął się wypełnienia samobójczego zadania. Alex odczuła rodzaj dumy pomieszanej z zawstydzeniem. - Czy wykonał to zadanie? - spytała bardzo cicho. - Częściowo. W każdym razie ranił go odłamek z moździerza. Gdy dotarli

do niego sanitariusze, było już za późno. Wezwał mnie, bo chciał się wyspowiadać. Alex ściągnęła brwi. - Przecież Wade nie był katolikiem. - Ja też nie. Jestem luterańskim duchownym. Wielu żołnierzy, którym udzielałem ostatniej spowiedzi, nie było katolikami, ale w nadzwyczajnych okolicznościach można się wyspowiadać nie tylko księdzu. - Tak, wiem o tym. Na pogotowiu zjawiają się duchowni różnych wyznań. Byłam tylko zaskoczona, że Wade w ogóle chciał się spowiadać. Czy odwiedził pan wszystkich jego krewnych? - Nie. Dostałem urlop i akurat jechałem do Fort Benning. Pomyślałem, że wstąpię tu po drodze. Nadal mam przy sobie jeden z listów Wade’a. Prosił, żebym napisał w jego imieniu trzy listy: jeden do swojej siostry, jeden do ojca i jeden do pani. W głowie Alex rozległ się krzyk. Przymknęła oczy. Gdy je otworzyła, Beardsley patrzył na nią z zatroskaniem, lecz postanowiła się tym nie przejmować. - Wade napisał do mnie? - Tak jest. Wysłałem pocztą listy do Bailey i jego ojca pod ten adres, ale nie wiedziałem, jak odnaleźć panią. Szukałem Alex Tremaine. - Z trzymanej pod pachą teczki wydobył kopertę oraz wizytówkę. - Proszę do mnie zadzwonić, gdyby chciała pani porozmawiać. Alex wzięła kopertę, a Beardsley zaczął odchodzić. - Proszę zaczekać. Wade napisał do Bailey list. Ona znika, a tego samego dnia zostają odkryte w rowie zwłoki pewnej kobiety. Beardsley popatrzył z niedowierzaniem. - Zabito jakąś kobietę? 56 - Tak. Sądziłam, że to Bailey, ale okazało się, że nie. - Rozerwała kopertę i przebiegła wzrokiem treść listu, podyktowanego przez Wade’a. Po chwili spojrzała na Beardsleya. - W tym liście nie ma niczego, co podpowiadałoby, dokąd Bailey mogła się udać. To po prostu prośba o przebaczenie. Nie wyjaśnił nawet, za co pragnie przebaczenia. - Choć tego akurat się domyślała. A jednak w liście nie było niczego, co mogło ujawnić przyczynę uprowadzenia Bailey. - Czy wyznał to panu? - Niczego takiego nie podyktował.

Alex dostrzegła, że Beardsley zacisnął zęby. - Ale wyznał na spowiedzi? Wade zwierzył się z jakiegoś sekretu. Nie dowiem się tego od pana, prawda? Beardsley zaprzeczył ruchem głowy. - Nie wolno mi tego wyjawić. I proszę nie mówić, że tajemnica spowiedzi obowiązuje tylko katolików. Dla mnie jest równie święta. Nie mogę niczego zdradzić. Najpierw Vartanian, a teraz ten Beardsley. Obaj twierdzą, że nie mogą. - Bailey ma córeczkę, Hope. - Wiem. Wade opowiadał mi o niej. Uwielbiał to dziecko. W to trudno było Alex uwierzyć, ale nie zamierzała się sprzeczać. - W takim razie proszę pomóc Hope odzyskać matkę. Proszę. Policja nie chce mi pomóc. Ich zdaniem Bailey to zwykła narkomanka, która pewnie poszła sobie w siną dal. Czy Wade powiedział coś poza wyznaniem na spowiedzi? Beardsley najpierw opuścił wzrok, a potem spojrzał Alex w oczy. - Jedno słowo: „Simon”. Sfrustrowana Alex pokręciła głową. - Simon? A cóż to mogło znaczyć? - Imię, nic poza tym. Konając, powiedział: „Do zobaczenia w piekle, Simonie”. Przykro mi, pani Fallon. To będzie musiało pani wystarczyć. Nic więcej nie mogę powiedzieć. 4 Atlanta, poniedziałek, 29 stycznia, godz. 12.15 Doktor Felicity Berg spojrzała na Daniela zza ochronnych gogli. Stała po przeciwnej stronie stołu sekcyjnego, pochylona nad ciałem bezimiennej ofiary mordu. 51 - Na początek dobre wieści czy złe? Daniel obserwował w milczeniu, jak Felicity ze skupioną uwagą zajmuje się doczesnymi szczątkami anonimowej ofiary. Już kilkanaście razy miał okazję przypatrywać się prowadzonej przez doktor Berg autopsji i za każdym razem zdumiewał się, że nie drżą jej przy tym ręce. - Niech będą najpierw złe. Maseczka, przesłaniająca usta i nos, poruszyła się nieznacznie, więc pani

doktor pewnie kwaśno się pod nią uśmiechnęła. Daniel zawsze lubił Felicity Berg, pomimo że większość jego kolegów z pracy przezywało ją górą lodową. Zdaniem Daniela Felicity wcale nie była zimna, tylko… uważna i ostrożna. A to, jak wiadomo, poważna różnica. - Nie jestem w stanie ustalić jej tożsamości. Osoba płci żeńskiej, w wieku około dwudziestu lat. We krwi nie wykryłam alkoholu. Nie cierpiała na poważniejsze choroby czy ułomności. Przyczyna zgonu: uduszenie. - A zmasakrowana twarz? Urazy zadano przed czy po śmierci ofiary? - Po. Co się tyczy tych krwiaków wokoło ust… - Wskazała na cztery sine ślady palców. Daniel zmarszczył czoło. - Czy to nie odcisk dłoni zabójcy? Felicity uniosła brwi. - Upozorowany. Pamiętasz te włókna, które znalazłam w jej płucach i śluzówce wewnątrz ust? - Bawełna - powiedział Daniel. - Z chusteczki, którą została zakneblowana. - Właśnie. Wydaje mi się, że nie chciał pozostawić swojego DNA na jej zębach, w razie gdyby go ugryzła. Urazy w okolicy nosa są już pośmiertne; nie widać ich teraz na zmasakrowanej twarzy. Jednak gdy ona już nie żyła, ktoś zacisnął dłoń wokół jej ust. Odległość między śladami palców wskazuje, że to dłoń męska, stosunkowo niewielka. Zabójca zadał sobie sporo trudu, Danielu. Masakrował twarz ofiary tak, aby nie uszkodzić okolic ust. Zupełnie jakby chciał celowo pozostawić te siniaki. - Zastanawiam się, czy i Alicia Tremaine miała podobne ślady w okolicy ust. - Trzeba to sprawdzić. Ostatni posiłek tej ofiary to danie kuchni włoskiej: kiełbasa, makaron i jakiś gatunek twardego sera. - Tyle że w tym mieście jest chyba z milion włoskich jadłodajni stwierdził ponuro Daniel. Felicity uniosła lewą rękę badanych zwłok. - Stwardnienia na opuszkach palców. Daniel pochylił się i spojrzał na nie z bliska. - Pewnie grała na jakimś instrumencie. Może na skrzypcach? 58 - Albo na innym instrumencie strunowym, ale smyczkowym. Na drugiej dłoni nie ma takich odcisków, więc nie grywała ani na harfie, ani na gitarze.

- A dobre wieści? W oczach Felicity rozbłysło lekkie rozbawienie. - Właściwie ich nie. ma. Chociaż nie wiem, kto to jest, to mogę stwierdzić, co się z nią działo w trakcie ostatniej doby jej życia. Podejdź tu, z tej strony. - Felicity przejechała ponad ręką ofiary lampą na podczerwień, a na skórze badanej ukazał się lśniący ślad. Daniel uniósł wzrok i spojrzał w wyrażające zawodową satysfakcję oczy Felicity. - Ona była w Fun-N-Sun - stwierdziła. Miała na myśli lokalne wesołe miasteczko, w którym gościom, po zapłaceniu przez nich za wstęp, odciskano na rękach zmywalną pieczątkę. - Codziennie odwiedzają to miejsce tysiące ludzi, ale może nam się poszczęści. - Ostrożnie i troskliwie odłożyła rękę ofiary, dzięki czemu zyskała jeszcze w oczach Daniela. - Albo w końcu ktoś za nią zatęskni - dodała cicho. - Doktor Berg. - Jedna z asystentek weszła do sali z arkuszem papieru. W laboratorium wykryto w moczu tej kobiety flunitrazepam, około stu mikrogramów. Daniel zmarszczył czoło. - Rohypnol? Środek służący do oszałamiania ofiar gwałtu? Ale to nie jest śmiertelna dawka, prawda? - Taka doza nie wywołuje nawet chwilowej utraty przytomności. Ledwie udaje się wykryć podobne stężenie podczas testów. Jackie, bądź tak dobra i przeprowadź ten test jeszcze raz. Jeśli mam stawać przed ławą przysięgłych, to wołałabym dysponować sprawdzonymi wynikami badań. Nie gniewaj się na mnie. Niewzruszona Jackie skinęła głową. - Nie ma problemu. Zaraz powtórzę test. - Sprawca chciał, abyśmy wykryli tę substancję, ale żeby przy tym nie doprowadziła ona do całkowitego odurzenia ofiary - dumał Daniel. - Chciał, żeby ofiara wiedziała, co się z nią dzieje. - No i zna się na farmakologii. Nie tak łatwo dobrać odpowiednią dawkę flunitrazepamu dla danej osoby. Zadał sobie dużo trudu. - A więc jeszcze jedna rzecz do sprawdzenia w związku z morderstwem Alicii Tremaine to obecność tego związku w jej organizmie. Muszę się dogrzebać do odpowiedniego raportu policyjnego. - A szeryf z Dutton, Frank Loomis, jeszcze się do niego nie odezwał. Do licha z profesjonalną kurtuazją;

Daniel postanowił osobiście udać się do Dutton i odszukać wspomniany dokument. - Dzięki, Felicity. Spektakl był pasjonujący, jak zwykle. 53 - Danielu. - Felicity odeszła od zwłok i ściągnęła z twarzy maskę ochronną. - Chcę ci powiedzieć, że przykro mi z powodu twoich rodziców. - Dziękuję - odpowiedział Daniel z wysiłkiem. - Zamierzałam wybrać się na pogrzeb, ale… - Jej usta skrzywiły się w niewesołym uśmiechu. - Byłam w kościele, lecz nie poszłam na cmentarz. Na pogrzebach robi mi się niedobrze, choć pewnie trudno w to uwierzyć. Uśmiechnął się do niej. - Wierzę. I dziękuję za dobre chęci. Żwawo skinęła głową. - Poleciłam Malcolmowi, żeby zażądał raportu z sekcji zwłok Alicii Tremaine zaraz po tym, jak wyszła pani Fallon. Kiedy go dostaniemy, od razu dam znać. - Dzięki raz jeszcze. Gdy odchodził, czuł na sobie jej spojrzenie. Atlanta, poniedziałek, 29 stycznia, godz. 13.15 Kiedy Daniel wrócił do swojego biura, zastał tam siedzącego na jednym z krzeseł Luke’a, z laptopem na kolanach i stopami na blacie biurka. Lukę uniósł wzrok, spojrzał Danielowi w twarz, a potem wzruszył ramionami. - Cholernie trudno mi kłamać mojej matce o tobie, Danielu. Mówię jej, że masz się dobrze i takie tam rzeczy, ale twoje podkrążone oczy i tak wszystko zdradzają. Daniel powiesił marynarkę na haku za drzwiami. - Nie masz co robić? - Hej, przecież pracuję. - Lukę podniósł laptop. - Testuję sprzęt szefa. Podobno złapał wirusa. - Uśmiechnięty, pokręcił palcem w powietrzu, ale Daniel wyczuł napięcie w głosie przyjaciela. Usiadł przy biurku i też się zaczął przypatrywać. Wprawdzie Lukę nie miał podkrążonych oczu, ale Daniel dostrzegał w nich cień przygnębienia. - Masz zły dzień?

Lukę przestał się uśmiechać, przymknął powieki i głośno przełknął. - Tak. Zabrzmiało to surowo i boleściwie. Lukę znalazł się w grupie operacyjnej GBI do zwalczania przestępczości w Internecie, a przez miniony rok stykał się ze sprawami, w których ofiarami były dzieci. Daniel pomyślał, że sam wolałby chyba oglądać tysiąc sekcji zwłok, niż tak jak Lukę ścigać dziecięcą pornografię w sieci. Lukę westchnął i otworzył oczy, odzyskując panowanie nad sobą, choć nie pogodę ducha. 60 Danielowi przyszło do głowy, że pogoda ducha to coś, na co policjantów nie stać. - Chyba muszę trochę odpocząć - stwierdził Luke wprost, a Daniel przytaknął ruchem głowy. - Właśnie wracam z prosektorium. Moja anonimowa ofiara odwiedziła w zeszły czwartek wesołe miasteczko i grywała na skrzypcach. - Cóż, to, że grała na skrzypcach, zawęża w pewnym stopniu krąg poszukiwań. Przyniosłem ci coś. - Wydobył gruby plik kartek ze swojej torby na laptop. Pogrzebałem trochę w sprawie Alicii Tremaine i natknąłem się na te artykuły. Ona miała siostrę, bliźniaczkę. - Wiem - odparł Daniel z kwaśną miną. - Szkoda, że nie powiedziałeś mi o tym wcześniej, zanim ta siostra zjawiła się tu dziś rano. Na jej widok spietrałem się jak cholera. Ciemne brwi Luke’e powędrowały w górę. - Była tutaj? Alexandra Tremaine? - Obecnie ma na nazwisko Fallon. Alex Fallon. Pracuje jako pielęgniarka na pogotowiu w Cincinnati. - A więc przeżyła - stwierdził Luke z zadumą, a Daniel zmarszczył czoło. - Jak to? Luke podał mu ponad blatem biurka plik papierów. - Ta historia nie skończyła się wraz z zabójstwem Alicii. W dniu, kiedy znaleziono ciało Alicii, Kathy Tremaine, to znaczy ich matka, strzeliła sobie w głowę. Najwyraźniej na jej zwłoki natknęła się Alexandra, która potem połknęła

tabletki, przepisane matce przez lekarza. Matka wpadła w histerię po zidentyfikowaniu ciała córki. Daniel pomyślał o bezimiennej ofierze na stole do sekcji zwłok w kostnicy oraz o matce, która musiała w takich warunkach potwierdzić tożsamość zamordowanego dziecka. Mimo to samobójstwo było z jej strony tchórzostwem. .. Pomyślał też o Alex, która znalazła zwłoki matki. - Mój Boże - odezwał się półgłosem. - Siostra Kathy Tremaine przyjechała wtedy z Ohio z powodu Alicii i zastała je obie, martwą matkę i córkę. Ta siostra nazywała się Kim Fallon. - Alex przyznała, że została adoptowana przez ciotkę i wuja, więc układa się to w logiczną całość. - W tym pliku znajdziesz więcej materiałów; nekrologi, artykuły, których bohaterem jest Gary Fulmore, skazany za to morderstwo. Jednak po relacji o aresztowaniu Fulmore’a nie ma już wzmianek o Alexandrze. Przypuszczalnie ta Kim Fallon zabrała ją wtedy do Ohio. Daniel przewertował kartki. - A czy natknąłeś się na jakąś wzmiankę na temat Bailey Crighton? 55 - Jest coś o Craigu Crightonie, ale nie o Bailey. Craig to gość, z którym Kathy Tremaine mieszkała przed śmiercią. A co? - Właśnie z tego powodu Alex Fallon odwiedziła mnie dzisiaj. Jej przyrodnia siostra Bailey zaginęła w czwartek wieczorem, a Alex przypuszczała, że tamta ofiara z Arcadii to właśnie ona. Lukę gwizdnął cicho. - No, to dopiero musiał być szok. Daniel pomyślał o kurczowo zaciśniętych pięściach Alex i o tym, jak ujął jej dłonie w swoje. - Przypuszczam, że tak, ale trzymała się bardzo dzielnie. - Właściwie chodziło mi o to, że to ty doznałeś szoku. - Lukę zdjął nogi z biurka i wstał. - Muszę wracać do siebie. Przerwa się kończy. Daniel spojrzał na niego spod ściągniętych brwi. - Dasz sobie radę? Lukę przytaknął skinieniem głowy. - Jasne. - Nie zabrzmiało to jednak zbyt przekonująco. - Zobaczymy się później. Daniel uniósł plik kartek. - Dzięki za to, Luke.

- Nie ma sprawy. Fale… - pomyślał Daniel, odprowadzając wzrokiem przyjaciela. Wypadki i ich reperkusje, które na trwałe odmieniają losy ofiar i ich rodzin. A czasami także nasze życie. Zazwyczaj właśnie tak się dzieje. Z westchnieniem zasiadł do swojego komputera i wstukał w wyszukiwarce nazwę Fun-N-Sun. Wciąż musiał uporać się zadaniem zidentyfikowania ostatniej ofiary. Dutton, poniedziałek, 29 stycznia, godz. 15.00 - Oto zakupy. - Alex rzuciła pełną torbę na kanapę w hotelowym pokoju. - Zabawki, klocki lego, komiksy, kredki, papier i zeszyty do kolorowania. Meredith siedziała obok Hope przy stoliczku. - A główka Barbie? - Dostałam lalkę, ale nie Barbie. Barbie się skończyły. Kupiłam księżniczkę Fionę ze Shreka. - Tylko czy ta lalka ma włosy, które można by strzyc? Myślę, że skoro Bailey to fryzjerka, pewnie bawiła się z dzieckiem w strzyżenie lalek. - Tak, ma włosy, sprawdziłam. No i kupiłam trochę ciuchów. O rety, jakie te ubranka dla dzieci są teraz drogie. - Musisz się z tym pogodzić, cioteczko. - Przeniosłaś ją z sypialni? 56 - Musiałam. Tam jest za ciasno, zresztą Hope wymagała pewnej zmiany otoczenia. Meredith wybrała ze stosu kredek niebieską. - Hope, zobacz, kolor wiosennych kwiatków. Bławatkowy, po prostu cieszy oczy. Meredith zagadywała dziecko, rysując kredkami, a Alex zorientowała się, że bawiła je i wcześniej, gdy chodziła po mieście. Widać było stos kartek z zagiętymi rogami, .które Meredith wyrwała z książeczki do kolorowania. Wszystkie zostały pomazane na niebiesko. - Możesz rozmawiać, nie przerywając tego zajęcia? Meredith się uśmiechnęła. - Jasne. A najlepiej przysiądź się do nas i też z nami porysuj. Hope nie ma nic przeciwko, prawda, Hope? Hope sprawiała wrażenie, jak gdyby w ogóle nie dosłyszała tych słów. Alex przyniosła krzesło z sypialni i przysiadła się do stolika, patrząc w oczy Meredith ponad główką Hope. - Coś nowego?

- Nic - odparła Meredith pogodnie. - Alex, nie ma czegoś takiego jak czarodziejskie różdżki. Rączka Hope zatrzymała się nagle, nadal ściskając czerwoną kredkę. Dziecko wpatrywało się nadal w książeczkę do kolorowania, ale ucichło zupełnie. Alex otworzyła usta, ale Meredith posłała jej ostrzegawcze spojrzenie i Alex się nie odezwała. - … w każdym razie nie ma ich w tej torbie z zakupami - podjęła Meredith. -Lubię czarodziejskie różdżki. - Hope nadal się nie poruszała. Kiedy byłam mała, uważałam seler naciowy za czarodziejską różdżkę. Mama wściekała się, gdy chciała przygotować sałatkę i nie mogła znaleźć selera. Meredith zaśmiała się i nie przerywała rysowania niebieską kredką. Mieszało jej to plany, ale mimo to pozwalała mi się bawić. Seler jest tani, mawiała, a czas zabawy cenny. Alex poczuła, że zaschło jej w ustach. - Moja mama też tak mówiła. „Czas na zabawę jest cenny”. - Pewnie dlatego, że nasze mamy były siostrami. Czy twoja mamusia też tak mówiła, Hope? Powoli Hope wprawiła w ruch piąstkę z trzymaną w niej kredką, zaczęła nią poruszać coraz prędzej, by po chwili skupić się na kolorowaniu tak jak wcześniej. Alex o mało nie westchnęła, lecz Meredith wciąż się uśmiechała. - Metoda drobnych kroczków - odezwała się cicho. - Czasami, Alex, najlepsza terapia polega na zwyczajnym dotrzymywaniu towarzystwa. Wyrwała kartkę z książeczki do kolorowania. - Spróbuj sama. To bardzo relaksujące zajęcie. Alex wzięła głęboki oddech, próbując się uspokoić. - Tak kiedyś postępowałaś ze mną. Dotrzymywałaś mi towarzystwa, kiedy z wami zamieszkałam. Codziennie po szkole i przez całe wakacje. 63 Przychodziłaś do mojego pokoju i czytałaś mi książkę. I nigdy nie mówiłaś nic od siebie. - Nie wiedziałam, co powiedzieć - wyznała Meredith. - Byłaś bardzo smutna, a wydawałaś się nieco radośniej sza, kiedy przebywałam z tobą. I pewnego dnia wreszcie się odezwałaś, powiedziałaś „cześć”. Upłynęło jeszcze wiele dni, zanim wypowiedziałaś następne słowo, i całe tygodnie, gdy zaczęłaś normalnie rozmawiać.

- Chyba ocaliliście mi życie - rzekła cicho Alex. - Ty, Kim i Steve. -Tak, Fallonowie okazali się dla niej wybawieniem. - Brakuje mi ich. - Ciotka i wuj Alex zginęli przed rokiem, kiedy mały samolot Steve’a rozbił się na polu kukurydzy w Ohio. Meredith zadrżała ręka. Odchrząknęła, nim odpowiedziała: - I ja za nimi tęsknię. - Na chwilę przytuliła policzek do pokrytej loczkami główki Hope. - Narysowałaś śliczną gąsienicę, Hope. Chyba pokoloruję na niebiesko tego motylka. - Gaworzyła w ten sposób jeszcze przez kilka chwil, a potem gładko przeskoczyła z tematu na temat. - Już dawno nie widziałam motyli. Alex, czy widziałaś w pobliżu jakiś park, do którego mogłybyśmy zabrać Hope? - Tak, jest tu park, niedaleko szkoły podstawowej. Na mieście wzięłam broszurę z agencji nieruchomości. W pobliżu tego parku znajduje się umeblowany dom, który można wynająć na pewien czas. - Do chwili odnalezienia Bailey, dodała w myślach. Meredith skinęła głową. - Załatwione. I wiesz co? W tym parku możemy pobawić się w zgadywankę o nazwie „Simon mówi”. - Jej kasztanowate brwi uniosły się wymownie. - Znalazłam jej opis w sieci. Spodoba ci się ta zabawa. Zerknij na ekran mojego laptopa. Jest w sypialni. Alex wstała z bijącym sercem. - Pójdę i zobaczę. - Powtórnie zadzwoniła do Meredith natychmiast po spotkaniu z kapelanem Beardsleyem i zrelacjonowała jej całą rozmowę, skupiając się na słowach „Do zobaczenia w piekle, Simonie”. Najwyraźniej Meredith nie traciła na darmo czasu, kiedy Alex buszowała po dziale dziecięcym lokalnego sklepu sieci Wal-Mart, szukając zabawek dla Hope. Teraz Alex zapoznała się ze stroną internetową, na którą natknęła się Meredith, i zaczęła szybciej oddychać, nawiedzana przez wspomnienia. Simon Vartanian. Vartanian. Nazwisko Daniela wydało jej się dziwnie znajome, ale zbytnio niepokoiła się o Bailey, by wcześniej głębiej się nad tym zastanowić. A potem, podczas oczekiwania na identyfikację zwłok… Wtedy ujął ją za rękę i doznała osobliwego, miłego wrażenia. Ciepło, zaangażowanie, ale i coś jeszcze; poczucie bliskości, duchowego pokrewieństwa, przyjemne odczucie, że to ktoś… Ktoś, kogo już kiedyś znała. Może było tak naprawdę. 64 Vartanian. Jak przez mgłę pamiętała tę rodzinę. Zamożną. Ojciec był

ważną figurą. Sędzią. Przypominała sobie Simona, także dosyć mgliście. Tego wielkiego, zwalistego, przerażającego chłopaka. W szkole Simon chodził do tej samej klasy co Wade. Alex usiadła, przeczytała zamieszczony w sieci artykuł, straszny i zarazem pasjonujący… Simon Vartanian pożegnał się z życiem zaledwie przed tygodniem, zamordowawszy swoich rodziców oraz wiele innych osób. Zginął w Filadelfii z ręki detektywa Vita Ciccotellego. Pozostawił siostrę, Susannah Vartanian. Pamiętam ją, pomyślała Alex. Pamiętała tę kulturalną dziewczynę w drogich ciuchach. Susannah była jej rówieśnicą, ale poszła do drogiej szkoły prywatnej. Jest teraz asystentką prokuratora okręgowego w Nowym Jorku. Alex powoli, z sykiem wypuściła z płuc wstrzymywane powietrze. Zorientowała się, że Simon miał również brata, Daniela Vartaniana, agenta specjalnego z GBI, czyli biura śledczego stanu Georgia. Odtworzyła w pamięci moment, w którym poznała Daniela, i ten wyraz niezmiernego zaskoczenia na jego obliczu. On wiedział o Alicii, więc Alex przypisała owo zaskoczenie temu faktowi. Jednak teraz… „Do zobaczenia w piekle, Simonie”. Przycisnęła ugięte palce do ust, wpatrując się w podobiznę Simona Vartaniana na ekranie komputera Meredith. Dostrzegała nieznaczne podobieństwo obydwu braci. Obaj byli podobnie zbudowani, wysocy i postawni, i upodabniało ich nieco to samo przenikliwe spojrzenie. Tyle że w Simonie było coś surowego, agresywnego, podczas gdy Daniel wydawał się… smutny. Znużony i bardzo przygnębiony. Jego rodzice padli ofiarą mordu, stąd ten smutek, ale dlaczego spotkanie z Alex wywołało w nim taki wstrząs? Co takiego wiedział Daniel Vartanian? „Do zobaczenia w piekle”… Co jeszcze Simon miał na sumieniu? Alex przeczytała o jego ostatnich zbrodniach - nieludzkich przestępstwach, jakich się dopuścił. Co jednak uczynił dawniej? I co zrobił Wade? Wiem, co uczynił mnie… ale czy miał coś wspólnego ze sprawkami Simona? Co łączyło Wade’a z Simonem Vartanianem? Czy miało to jakiś związek z zaginięciem Bailey? Ze śmiercią Alicii? A co z tą biedaczką, znalezioną przedwczoraj w rowie, zamordowaną w identyczny sposób jak Alicia? Czy Wade mógł…? Alex poczuła, jak krew dudni jej w uszach, i nagle wydało jej się, że w

pokoju zabrakło powietrza. Uspokój się. Postaraj się opanować. Powoli zaczęła znowu oddychać i rozumować racjonalnie. Morderca Alicii gnił w więzieniu, gdzie było jego miejsce. A Wade… nie. Zabójstwo nie wchodziło w grę. Nie. Alex wiedziała, że to niemożliwe. Wiedziała tyle, że tego wieczoru ma się znowu spotkać z agentem specjalnym Danielem Vartanianem i że wyciągnie z niego to, co on wie. Wcześniej jednak miała kilka innych spraw do załatwienia. 65 Atlanta, poniedziałek, 29 stycznia, godz. 14.15 Daniel uniósł wzrok znad komputera, gdy do jego gabinetu wszedł Ed Randall z dość zdegustowaną miną. - No i co wiadomo, Ed? - Ten gość postępował ostrożnie. Na razie nie znaleźliśmy nawet włoska. Zebraliśmy próbkę błota z okolic kanału odpływowego i badamy je teraz w laboratorium. Jeśli szedł od drogi kanałem, to może tam coś zostawił. - A ten brązowy koc? - zapytał Daniel. - Metki zostały z niego odcięte - powiedział Ed. - Usiłujemy ustalić, jacy producenci wytwarzają koce z takiego materiału. Jeśli się nam poszczęści, to może namierzymy punkt sprzedaży. Dowiedzieliście się czego w sprawie tożsamości ofiary? - Owszem, trochę. Felicity odkryła na ręku zabitej zmywalny stempel z Fun-N-Sun. - A więc ty sobie pójdziesz do lunaparku, a ja będę się grzebać w błocie. To niesprawiedliwe. Daniel się uśmiechnął. - Raczej tam nie pojadę. Spędziłem prawie całe popołudnie na rozmowach telefonicznych z ochroną wesołego miasteczka. Przesłali mi zarejestrowane nagrania kamer wideo z lunaparku. Ed był pod wrażeniem. - Niech żyje nowoczesna technologia. I co się okazało? - Wypatrzyliśmy pewną kobietę, stojącą w Fun-N-Sun w kolejce przed budką z włoskim jedzeniem. Ostatni posiłek ofiary składał się głównie z makaronu. Wspomniana kobieta z filmu wideo miała na sobie bluzę z napisem „Wiolonczelistki wprawnie posługują się smyczkiem”; ofiara ma odciski

na palcach. Kierownictwo lunaparku przegląda rachunki, żeby sprawdzić, czy ona zapłaciła za posiłek kartą kredytową. Czekam na ich telefon. Trzymaj za mnie kciuki. - Dobrze. Wpadliśmy jednak na coś, co może się okazać interesujące. Ed postawił na biurku Daniela niewielki szklany pojemnik. - Włos i fragment naskórka na korze jednego z drzew, oddalonego o kilkanaście metrów od rowu. Daniel zerknął na nagłówek artykułu z gazety, przesłanego rankiem faksem przez Corchrana. - Czyżby ślady bytności tego reportera? - Tak się nam wydaje. Jeśli się okaże, że ślady pozostawił Jim Woolf, to pewnie rzeczywiście dotarł na miejsce zdarzenia przed nami. - Tylko jak stamtąd umknął niepostrzeżenie? - Moja ekipa przebywała na miejscu do jedenastej zeszłej nocy i wróciła tam rano. Od jedenastej do szóstej pozostał tylko patrol. Odkryliśmy odciski 66 stóp koło drogi w odległości kilkuset metrów. Myślę, że reporter poczekał, az się zmyjemy, zszedł z drzewa, poszedł pół kilometra i złapał podwózkę. - Przecież wzdłuż szosy nie ma większych zarośli. Musiał chyba odczołgać się na brzuchu. Ed zacisnął zęby. - Ten facet ma pełzanie we krwi. To prawdziwa gadzina. W artykule wypisał wszystko, co nam wiadomo o sprawie. Zdaje się, że chodziłeś z mm do szkoły? W jego słowach wyczuwało się oskarżenie, zupełnie jak gdyby to Daniel ponosił winę za postępowanie Woolfa. - Był ode mnie wyższy, więc zawsze siadywał za mną. Wydawał się całkiem sympatyczny. Jednak, jak słusznie zauważył Chase, najwidoczniej się zmienił Chcę się przekonać jak bardzo. - Wskazał na ekran komputera. Właśnie go sprawdzałem. Pracował w księgowości, ale przed rokiem zmarł jego ojciec i pozostawił mu w spadku gazetę. Wygląda na to, że Jim to nowa postać w środowisku

dziennikarskim. Może jakoś da się go nakłonić do mówienia. - Masz przynętę? - spytał kwaśno Ed. - Przynętę? - A czym jeszcze można skusić gada? Daniel aż się skrzywił. - Brzydzę się gadami prawie tak samo jak dziennikarzami. Ed zareagował na to pogodnym uśmiechem. - No to baw się dobrze. Dutton, poniedziałek, 29 stycznia, godz. 14.15 - Tysiąc miesięcznie - oznajmiła pośredniczka z agencji nieruchomości, a jej oczy rozbłysły na myśl o ubiciu dobrego interesu. Delia Anderson, kobieta po pięćdziesiątce, miała fryzurę sztywną od lakieru do włosów. - Płatność za pierwszy i ostatni miesiąc od razu po podpisaniu umowy. Alex rozejrzała się po domku. Był przytulny, miał dwie sypialnie i oddzielną kuchnię - no i znajdował się w odległości niecałej przecznicy od ładnego parku, w którym mogła bawić się Hope… gdyby tylko udało jej się oderwać uwagę od świecowych kredek. - Meble zostają? Delia przytaknęła. - Nawet organy. - Wskazała na dosyć stary model instrumentu, podrabiającego brzmienie różnych instrumentów z orkiestry. - Można się wprowadzić już jutro. 61 - Dzisiaj. - Alex spojrzała w jastrzębie oczy rozmówczyni. - Muszę się przeprowadzić już dziś. Delia uśmiechnęła się nieco sztucznie. - Myślę, że to da się załatwić. - Czy zainstalowano tutaj alarm? - Chyba nie. - Delia nagle posmutniała. - Nie, nie ma alarmu. Alex zmarszczyła czoło, myśląc o ostrzeżeniu, które usłyszała od Vartaniana w prosektorium. Nie przepadała za bronią palną, ale strach skłaniał do ostrożności. Próbowała kupić strzelbę w dziale sportowym sklepu, w którym nabyła zabawki dla Hope, ale dowiedziała się od sprzedawcy, że w Georgii broń mogą kupować wyłącznie osoby, które w tym stanie mieszkają na stałe. To było do załatwienia; na podstawie prawa jazdy, wydanego w Georgii, mogła uzyskać zaświadczenie o miejscu stałego pobytu, a prawo jazdy wydawano tu

po okazaniu dokumentu, potwierdzającego miejsce tymczasowego zamieszkania. Da się zrobić, pomyślała. Do całej kwestii podeszła jednak kompleksowo. - Skoro nie ma alarmu, to czy mogę postarać się o psa? - Pies skutecznie odstrasza niepożądanych gości oraz napastników. Uniosła lekko brew. Zainstalowanie alarmu wiązałoby się dla właścicieli posesji z wydatkami. Jestem skłonna zapłacić wyższą kaucję, żebym mogła zamieszkać tu razem z psem. Delia przygryzła wargę. - No, może na małego psa by się zgodzili. Porozmawiam z właścicielami. Alex powściągnęła uśmiech. - Proszę z nimi porozmawiać. Jeśli się zgodzą na psa, od razu podpiszę umowę. Delia wyszła na zewnątrz z telefonem komórkowym i po dwóch minutach wróciła z uśmiechem na ustach. - Moja droga, umowa stoi. Może się pani wprowadzać. Dutton, poniedziałek, 29 stycznia, godz. 16.15 Daniel czuł się niczym Clint Eastwood, idąc Main Street w Dutton. Gdy kroczył, ucichały rozmowy, a ludzie zaczynali się na niego gapić. Brakowało mu tylko stroju z Dzikiego Zachodu i budującej nastrój grozy muzyki w tle. W ostatnim tygodniu odwiedził dom pogrzebowy, cmentarz i dom swoich rodziców na obrzeżach miasta. Nie licząc pogrzebu, starał się unikać publicznych zgromadzeń. Teraz było inaczej. Patrzył wpatrującym się w niego osobom prosto w oczy. Znał większość tych ludzi. Wszyscy się postarzeli. Ostatecznie upłynęło sporo czasu od dawnych wydarzeń. Minęło jedenaście lat, odkąd pokłócił 68 się z ojcem o tamte fotografie i porzucił Dutton, ale tak naprawdę zerwał duchowe więzy z miastem siedem lat wcześniej, w dniu ukończenia college’u. Przez wszystkie te lata bardzo się zmienił. Nie zmieniła się za to Main Street w Dutton. Daniel czuł na sobie ciekawskie spojrzenia zza okien piekarni, kwiaciarni i zakładu fryzjerskiego. Trzech staruszków siedziało na ławce przed salonem fryzjerskim; z tego, co Daniel pamiętał, zawsze tam siadywali. Gdy któryś odchodził w zaświaty, jego miejsce zajmował inny.

Daniel zawsze był ciekaw, czy istnieje jakaś formalna lista oczekujących na zwolnione miejsce na ławeczce, zupełnie jak na krzesło w loży honorowej na stadionie piłkarskim. Zdumiało go, gdy dostrzegł, że jeden ze starców wstaje. Nie mógł sobie przypomnieć, by widział coś podobnego wcześniej. A jednak jeden z nich naprawdę się podniósł i, podpierając laską, patrzył na podchodzącego Daniela. - Danielu Vartanianie. Daniel natychmiast rozpoznał ten głos i z niejakim rozbawieniem przyłapał się na tym, że staje prawie na baczność przed dawnym nauczycielem angielskiego. - Pan Grant. Gęste siwe wąsy staruszka poruszyły się lekko. - A więc pamiętasz. Daniel popatrzył w oczy staremu człowiekowi. - „Śmierci, niechaj nie rozpiera cię duma, bo choć zwą cię mocarną i straszną, nie jesteś taka”. Dziwne, że właśnie ten cytat przyszedł mu do głowy. Daniel pomyślał o kobiecie w kostnicy, bezimiennej, której zaginięcia nikt nie zgłosił. Może nie powinno mnie to aż tak dziwić. Wąsy Granta poruszyły się znowu, a on sam z uznaniem skinął siwą głową. - To John Donné. Jeden z twoich ulubieńców, o ile sobie dobrze przypominam. - Już nie. Zdaje się, że zbyt często stykam się ze śmiercią. - Domyślam się, Danielu. Przykro nam z powodu twoich rodziców. - Dziękuję. To był trudny okres dla nas wszystkich. - Byłem na pogrzebie. Susannah wydawała się bardzo blada. Daniel przełknął ślinę. Jego siostra rzeczywiście była wyjątkowo blada. i nie bez powodu. - Da sobie radę. - Na pewno. Twoi rodzice wychowali silne potomstwo. - Grant skrzywił się, gdy uświadomił sobie sens wypowiedzianych przez siebie słów. - Do licha. .. Wiesz, co mam na myśli. Ku własnemu zdumieniu Daniel się uśmiechnął. - Oczywiście, proszę pana. 63

- Z tego Simona zawsze było niezłe ziółko. - Grant pochylił się jeszcze bardziej i ściszył głos, lecz Daniel i tak czuł na sobie wzrok wszystkich mieszkańców miasteczka. - Czytałem o tobie, Danielu. Wykazałeś się odwagą. I dobrze, chłopcze. Byłem z ciebie dumny. Daniel przestał się uśmiechać i znowu z trudem przełknął ślinę; czuł, że pieką go oczy. - Dziękuję. - Odchrząknął. - Widzę, że uzyskał pan miejsce na ławeczce przed fryzjerem. Grant przytaknął. - Musiałem poczekać, aż stary Jeff Orwell zabierze się na tamten świat. Jęknął. Trzymał się przez dwa długie lata, bo wiedział, że czekam. Daniel pokręcił głową. - Niektórzy mają tupet. Grant uśmiechnął się na te słowa. - Dobrze cię widzieć, Danielu. Należałeś do moich najlepszych uczniów. - A pan zawsze był jednym z moich ulubionych nauczycieli. Pan i panna Agreen. Uniósł brew. - Nadal macie się ku sobie? Grant zaniósł się kaszlem, a Daniel pomyślał, że staremu przydałby się respirator. - Wiedziałeś o tym? - Wszyscy wiedzieli, panie Grant. Zawsze miałem wrażenie, że zdaje sobie pan z tego sprawę, tylko ma to gdzieś. Grant z wysiłkiem nabrał powietrza. - Ludziom się wydaje, że mają swoje tajemnice - wymamrotał i to tak cicho, że Daniel ledwie go dosłyszał. - Ludzie są głupi. -Apotem dodał jeszcze ciszej: - Nie bądź głupcem, chłopcze. - Podniósł wzrok, uśmiechnął się ponownie i zachwiał lekko, wsparty na lasce. - Miło cię widzieć. Nie odsuwaj się od nas, Danielu Vartanianie. Daniel wpatrywał się w oczy dawnego nauczyciela, ale nie dostrzegł w nich ostrzeżenia, jakie wyczuł w głosie. - Spróbuję. Proszę o siebie dbać, panie Grant. Niech następny w kolejce na liście czeka na miejsce na tej ławeczce jeszcze bardzo długo. - Już ja się o to postaram. Daniel wszedł do redakcji gazety „Dutton Review”, to był główny powód

jego wizyty w mieście. Siedziba redakcji mieściła się naprzeciwko posterunku policyjnego, gdzie Daniel później również zamierzał wstąpić. W środku panował zaduch; pudła piętrzyły się po sam sufit. Na niewielkiej wolnej przestrzeni stało biurko, a na nim komputer i telefon. Przy biurku siedział pulchny mężczyzna w okularach, które przesunął nad czoło, na łysą głowę. Jego lewe ramię owinięte było bandażem, który przypominał dystynkcje sierżanta, a nad kołnierzem koszuli widniała czerwona pręga. Człowiek 70 ten wyglądał, jak gdyby zaplątał się w coś i przeżył drobny wypadek. Na przykład spadł z drzewa. Witam, pomyślał Daniel, ale na razie się nie odzywał. Facet za biurkiem spojrzał na niego i Daniel rozpoznał w nim chłopaka, z którym chodził do przedszkola, podstawówki i szkoły średniej. Usta Jima Woolfa wykrzywiły się i wydały z siebie coś, co można by uznać za ironiczne parsknięcie. - No, proszę. Przecież to agent specjalny Daniel Vartanian. I to we własnej osobie. - Cześć, Jim. Jak się miewasz? - Zdaje się, że lepiej od ciebie, chociaż pochlebia mi twoja wizyta. Myślałem, że zlecisz grzebanie się w brudnych sprawkach jakiemuś podwładnemu, a oto zjawiasz się sam z powrotem w starym, poczciwym Dutton. Daniel przysiadł na skraju biurka. - Nie odpowiadałeś na moje telefony, Jim. Jim położył dłonie na pękatym brzuchu. - Bo nie miałem ci nic do powiedzenia. - Dziennikarz, który nie ma nic do powiedzenia. Jeszcze o takim nie słyszałem. - Nie powiem ci tego, co chcesz ode mnie usłyszeć, Danielu. Daniel postanowił zrezygnować z przyjaznego tonu. - W takim razie aresztuję cię za utrudnianie śledztwa. Jim drgnął. - Hm. Szybko zrzuciłeś aksamitne rękawiczki. - Spędziłem dzisiejsze przedpołudnie w kostnicy, uczestnicząc w sekcji zwłok ofiary. Widziałeś kiedyś badanie autopsyjnie, Jimie? Twarz Jima nieco stężała.

- Nie. Jednak nadal niczego ci nie wyjawię. - No, dobra. Wkładaj kapotę. Jim zesztywniał na krześle. - Żartujesz. - Wcale nie. Ktoś pokierował cię na miejsce zbrodni, zanim przybyła tam policja. Ciekawe, jak długo węszyłeś wokół zwłok. Może ich dotykałeś, może coś zabrałeś. Daniel spojrzał Jimowi prosto w oczy. - A może je nawet tam zawiozłeś. Jim poczerwieniał. - Nie zrobiłem tego i dobrze o tym wiesz. - Niczego nie wiem. Nie było mnie tam wtedy. A ty… owszem. - Skąd wiesz, że to byłem ja? Może ktoś dał mi zdjęcia? Daniel przechylił się przez biurko i wskazał na bandaż na ramieniu rozmówcy. 65 - Pozostawiłeś po sobie ślady, Jimie. Nasi chłopcy znaleźli fragmenty twojego naskórka na korze drzewa. - Słysząc to, Jim pobladł nieco. - Mogę cię teraz zwinąć i załatwić nakaz na pobranie próbki DNA albo sam mi powiesz, jakim cudem znalazłeś się na tamtym drzewie wczorajszego popołudnia. - Nie mogę tego zrobić. Pomijam już prawa, które zapewnia mi amerykańska konstytucja. Jeśli ci powiem, to już nikt nie da mi cynku. - A więc dostałeś cynk? Jim westchnął. - Danielu… Nawet gdybym wiedział, kto to był, to i tak bym ci tego nie zdradził. Ale nie wiem. - Anonimowa informacja. Bardzo sprytne. - To prawda. Ktoś zadzwonił do mnie na domowy telefon. Próbowałem oddzwonić, ale nie udało mi się ustalić numeru. Nie miałem pojęcia, co zobaczę na miejscu. - Kto dzwonił? Mężczyzna czy kobieta? Jim pokręcił przecząco głową. - Nie. Tego ci nie powiem. Daniel zastanawiał się przez chwilę. Już dowiedział się więcej, niż sądził, że zdoła. - W takim razie mów, kiedy się tam zjawiłeś i co zobaczyłeś. Jim przechylił głowę. - A co z tego będę miał? - Wyłączność na dostęp do oficjalnych materiałów policyjnych. Zrobisz

artykuł, który, być może, sprzedasz redakcji jakiegoś dużego dziennika z Atlanty. Oczy Jima rozbłysły, a Daniel zorientował się, że trącił właściwą strunę. - W porządku. Sprawa przedstawia się dość prosto. Telefonowano do mnie wczoraj w południe. Dotarłem tam mniej więcej o pierwszej, wdrapałem się na drzewo i czekałem. Około drugiej przejechali kolarze. Pół godziny później pojawił się policjant Larkin. Rzucił okiem na zwłoki, odszedł na pobocze i zwymiotował. Zaraz potem przybyli chłopcy z policji stanowej. Kiedy wszyscy się rozjechali, zszedłem z drzewa i wróciłem do domu. - A jak właściwie wróciłeś do domu? Jim zacisnął usta. - Pomogła mi żona. Mariannę. Daniel zamrugał. - Mariannę? Mariannę Murphy? Ożeniłeś się z Mariannę Murphy? Jim wydał się nagle zadowolony z siebie. - Tak. Mariannę Murphy była dziewczyną wyjątkowo chętną do romansowania… i to z każdym. 66 - No, cóż. - Daniel odchrząknął, nawet nie próbując sobie wyobrażać Jima Woolfa z piersiastą i bardzo niewybredną Marianne Murphy. - A jak tam dotarłeś? - Także podrzuciła mnie Marianne. - Chciałbym z nią pogadać. Uzyskać od niej potwierdzenie tego, co powiedziałeś. I chcę te zdjęcia, które zrobiłeś, siedząc na drzewie. Wszystkie. Zerkając gniewnief Jim wyciągnął ze swojego aparatu kartę pamięci i rzucił ją na blat biurka. Daniel chwycił ją jedną ręką i wsunął do kieszeni, wstając. - Jeszcze porozmawiamy. Jim podążył za nim ku drzwiom. - Kiedy? - Gdy się czegoś dowiem. - Daniel otworzył drzwi i nagle stanął jak wryty, z dłonią na klamce. Za plecami usłyszał przytłumiony głos Jima. - O mój Boże. Przecież to… Alex Fallon. Stała na dolnym stopniu schodów, wiodących na posterunek policji, z torbą przewieszoną przez ramię. Miała na sobie czarny kostium.

Naraz zesztywniała i odwróciła się powoli, a ich wzrok się spotkał. Przez długą chwilę wpatrywali się w siebie przez główną ulicę miasteczka. Nie uśmiechnęła się, Daniel nawet z oddalenia dostrzegł, że Alex zaciska pełne usta. Wydawała się rozzłoszczona. Daniel przeszedł przez ulicę, nie odrywając wzroku od Alex. Kiedy przystanął koło niej, uniosła wojowniczo podbródek, tak jak to uczyniła owego ranka. - Agencie Vartanian - przywitała go. Zaschło mu w ustach. - Nie sądziłem, że się tu spotkamy. - Wybieram się do szeryfa, żeby oficjalnie zgłosić zaginięcie Bailey. Spojrzała ponad ramieniem Daniela. - A pan kim jest? Jim postąpił nieco do przodu. - Jim Woolf z „Dutton Review”. Czy dobrze dosłyszałem: zamierza pani zgłosić czyjeś zaginięcie? Niewykluczone, że mógłbym pomóc. Możemy wydrukować w gazecie zdjęcie… Bailey? Tak jej na imię? Czyżby chodziło o Bailey Crighton? Daniel spojrzał na Jima spod zmarszczonego czoła. - Odejdź stąd. Alex przechyliła głowę lekko na bok. - Proszę dać mi swoją wizytówkę. Może będę chciała z panem porozmawiać. Jim znowu się rozpromienił i podał jej bilecik. 73 - Kiedy tylko sobie pani zażyczy, panno Tremaine. Alex drgnęła tak, jakby ktoś ją uderzył. - Fallon. Nazywam się teraz Alex Fallon. - Do usług, pani Fallon. Daniel wyczuł w niej jakąś nieuchwytną zmianę, która niezbyt przypadła mu do gustu. - Ja też chcę zajrzeć na posterunek. Ponieść pani torbę? Przypatrywała mu się tak, że poczuł się nieswojo. - Nie, dziękuję. - Ruszyła po schodach, a Daniel postąpił za nią. Torba wyraźnie ciążyła jej na ramieniu, ale nie wpływało to na zgrabne poruszenia jej wąskich bioder. Pomyślał, że bezpieczniej skupić uwagę na jej torbie. Szybko zrównał się z Alex na schodach. - Zaraz się pani przewróci. Co takiego pani tam dźwiga? Cegły?

- Broń i dużo amunicji, skoro już pan musi wiedzieć. Ruszyła znowu przed siebie, ale Daniel chwycił ją za ramię i obrócił w swoją stronę. - Słucham? Co takiego? Jej piwne oczy patrzyły chłodno. - Sam pan powiedział, że może grozić mi niebezpieczeństwo. Potraktowałam tę przestrogę poważnie. Muszę chronić dziecko. Dziecko przyrodniej siostry. Hope. - Jak kupiła pani broń? Nie ma pani dokumentu stałego pobytu w tym stanie. - Już mam. Chce pan obejrzeć moje nowe prawo jazdy? - Prawo jazdy? Jakim cudem…? Przecież pani tu nie mieszka? - Zamieszkałam. Mam pokazać dokument wynajęcia nieruchomości? Zupełnie zaskoczony zamrugał. - Wynajęła pani mieszkanie? - Dom. - Zamierzała przez pewien czas tu pozostać. - WDutton? Skinęła głową. - Nie wyjadę do chwili odnalezienia Bailey, a Hope nie może mieszkać w hotelu. - Rozumiem. A nasze spotkanie o siódmej? Nadal aktualne? - Aktualne. A teraz proszę mi wybaczyć, ale mam jeszcze sporo do załatwienia. Wbiegła po kilku schodkach, a wtedy on zawołał ją po imieniu. - Alex. - Zaczekał, aż się zatrzyma i znów odwróci w jego stronę. - Tak, agencie Vartanian? O co chodzi? Zignorował lodowaty ton jej głosu. - Alex, nie wolno ci wejść z bronią na policyjny posterunek. Nawet w Dutton. To siedziba oficjalnej władzy, strzegącej porządku publicznego. 74 Nagle zgarbiła się, a na jej twarzy pojawiły się wyczerpanie i wrażliwość. Bała się, choć czyniła wszystko, co w jej mocy, by to ukryć. - Zapomniałam o tym. Powinnam była przyjść tutaj wcześniej. Chciałam załatwić nowe prawo jazdy przed zamknięciem urzędu. Ale przecież nie mogę zostawić pistoletu w samochodzie. Ktoś mógłby go ukraść. - Cień uśmiechu przemknął przez jej usta nieumalowane szminką; był to uśmiech,

który chwycił go za serce. - Nawet w Dutton - dodała. - Wyglądasz na zmęczoną. Idę zobaczyć się z szeryfem. Zapytam go o Bailey. A ty wracaj do domu i trochę się prześpij. Spotkamy się o siódmej przed gmachem GBI. Zerknął na jej torbę. -1, na litość boską, schowaj to gdzieś na tyle dobrze, żeby Hope się nie dobrała. - Kupiłam przenośny sejf. - Uniosła podbródek w geście, którego oczekiwał. - Na ostrym dyżurze miałam do czynienia z wieloma dziećmi, które bawiły się bronią. Nie mam zamiaru wystawiać swojej siostrzenicy na dodatkowe niebezpieczeństwo. Proszę dać mi znać, jeżeli Loomis odmówi wciągnięcia Bailey do rejestru osób zaginionych. - Nie odmówi - odparł Daniel stanowczo - ale na wszelki wypadek podaj mi swój numer komórki. - Uczyniła to, a on wprowadził go do pamięci swojego telefonu, gdy Alex zaczęła niepewnym krokiem schodzić po schodach. Kiedy znalazła się na ulicy, odwróciła się ku niemu. - O siódmej, agencie Vartanian. Zabrzmiało to bardziej jak groźba niż potwierdzenie godziny spotkania. - O siódmej. I nie zapomnij się przebrać. Dutton, poniedziałek, 29 stycznia, godz. 16.55 Mack wyciągnął z ucha miniaturową słuchawkę. Ale wszystko się zagmatwało pomyślał, patrząc na Daniela Vartaniana, który odprowadzał wzrokiem Alexandre. Tremaine. Chwileczkę. To teraz Alex Fallon. Zmieniła nazwisko. Zaskoczyła go wieść, że ona wróciła. Szybkie rozchodzenie się nowych wieści to jedna z zalet małomiasteczkowego życia. Gdy tylko Alex weszła do biura agencji nieruchomości Delii Anderson, gruchnęły pogłoski. O tym, ze Alexanda Tremaine powróciła. Ta z sióstr, która przeżyła. A jej przyrodnia siostra Bailey Crighton zaginęła. Domyślał się, gdzie mogła się podziać. I dlaczego przepadła. Teraz to nie był jego interes. Gdyby rzecz okazała się ważna, zadziałałby. Na razie jednak zamierzał obserwować Alex Tremaine wróciła. A Daniel Vartanian się nią interesował. Jego też warto mieć na oku. To może się później przydać. Uśmiechnął się do siebie. Ależ byłaby bomba: zabicie dwóch bliźniaczek i porzucenie ich w tym 69 samym miejscu. Szkoda, że wcześniej o tym nie pomyślałem. Jednak

zaczął od ofiary, którą wcześniej sobie upatrzył. Zasłużyła na swój los, choć to Alex Tremaine nadawała się wybornie na pierwszą z ofiar. Przepadło; już na to za późno. Ona już nie będzie pierwszą ofiarą. Uniósł bezwiednie brwi, zastanawiając się nad tym. Ale za to może ostatnią? Byłby to wspaniały finał. Zamknąłby się pewien krąg. Pomyślał o tym poważnie. Na razie miał coś do zrobienia. Musiał się policzyć z inną ślicznotką. Już ją sobie upatrzył. Wkrótce gliny znajdą następne ciało w rowie, a elita miasteczka natknie się na następny szkielet, podrzucony na progu. Domyślał się, że oni wszyscy po prostu zleją się ze strachu. Kto z nich pęknie? Kto zacznie sypać? Kto rozerwie na strzępy idyllę tutejszego małego światka? Zachichotał. Już niebawem dwie pierwsze wybrane przez niego osoby dostaną listy. Zaczynał się dobrze bawić.

5 Dutton, poniedziałek. 29 stycznia, godz. 17.35 Naprawdę tu ładnie! - Meredith przechadzała się po domu z uśmiechem zachwytu na twarzy. Hope siedziała przy stole. Alex uznała ślady czerwonej ciastoliny pod jej paznokciami za dobry znak. - Owszem, ładnie - przyznała Alex. - i w pobliżu jest park z karuzelą. Informacja ta zrobiła wrażenie na Meredith. - Prawdziwa karuzela? Z konikami? - Tak. Kręciła się tam już w czasach, kiedy byłam dzieckiem. - Alex przysiadła na skraju kanapy. - Ten dom zresztą też już tu stał. Mijałam go, wracając do domu ze szkoły. Meredith usiadła obok Hope, ale patrzyła na Alex. - Zabrzmiało to dość tęsknie. - Wtedy bardzo chciałam tu zamieszkać. Ten budynek kojarzył mi się z domem dla lalek i myślałam, że należy do bardzo szczęśliwych ludzi. Przecież mogli się w każdej chwili pokręcić na karuzeli. - A ty nie chodziłaś na karuzelę? - Nie. Brakowało pieniędzy na takie rozrywki, odkąd zmarł tatuś. Mamie ledwie wystarczało najedzenie dla nas. - Aż do czasu, kiedy zamieszkał z wami Craig. 76 Alex skrzywiła się i zatrzasnęła w umyśle drzwi, odcinając się od tamtego okresu; bolesne wspomnienia powodowały bowiem, że miała ochotę krzyczeć. - Przebiorę się i zrobię jakieś zakupy. Później znowu wychodzę. Meredith ściągnęła brwi. - Po co? - Muszę coś sprawdzić. Nikt tego za mnie nie zrobi, Meredith, bo cała sprawa nikogo zbytnio nie obchodzi. Nie było to do końca prawdą. Ostatecznie Daniel Vartanian zaoferował jej pomoc.

Zobaczymy, na ile okaże się pomocny, pomyślała. - A ja muszę wracać do Cincinnati jutro wieczorem, Alex. - Wiem. I właśnie dlatego chcę się z tym uporać już teraz. Wrócę później, a wtedy nauczysz mnie tych wszystkich świetnych zabaw, które wymyśliłaś dla Hope, żebym mogła zająć się nią od jutra. Alex poszła do sypialni, zamknęła za sobą drzwi i wyjęła z torby broń, która nadal znajdowała się w pudełku. Drżącymi dłońmi wyjęła pistolet i obejrzała go ze wszystkich stron. Załadowała magazynek, tak jak poinstruował ją sprzedawca, i ostrożnie zabezpieczyła broń. Potrzebna jej była większa torebka, gdyż zamierzała nosić pistolet przy sobie. Na nic by się jej nie przydał, leżąc bez przerwy w przenośnym sejfie. Na razie jednak musiała dźwigać go w torbie. - Na Boga, Alex! - Alex obróciła się, widząc rozwścieczoną Meredith, która trzasnęła drzwiami do sypialni i syknęła: - Co to jest, do ciężkiej cholery? Alex przycisnęła wolną dłoń do piersi, czując szybkie bicie serca. - Przestań! - Przestań? - powtórzyła Meredith tak, że Alex przeszły ciarki. - Mówisz, żebym przestała, kiedy ty stoisz z tą przeklętą spluwą w ręku? Co ty sobie wyobrażasz, do licha? - Bailey zaginęła, a jakaś kobieta została zamordowana. - Alex usiadła na skraju łóżka, oddychając z wysiłkiem. - A ja nie chcę tak skończyć. - Do diabła, dziewczyno, przecież nie potrafisz obchodzić się z bronią. - Nie potrafię też prowadzić poszukiwań osób zaginionych. Ani zajmować się dziećmi, które doznały urazu psychicznego. Uczę się tego wszystkiego niejako w biegu, Meredith. I przestań na mnie wrzeszczeć. - Ja nie wrzeszczę. - Meredith ściszyła głos. - Mówię szeptem, a to ogromna różnica. - Oparła się o zamknięte drzwi. - Przepraszam. Nie powinnam była reagować w taki sposób, ale widok ciebie z tym czymś po prostu mnie zaszokował. Powiedz, po co kupiłaś broń. - Widziałam dziś tę zabitą kobietę w prosektorium. - Wiem o tym. Był z tobą agent Vartanian. Daniel Vartanian nie opowiedział jej o wszystkim - tego Alex była pewna. Jednak w oczach mężczyzny była dobroć, a jego dotyk uspokoił ją nieco; nie mogła temu zaprzeczyć. 71

- On nie sądzi, że Bailey przepadła bez przyczyny. Ktoś, kto zamordował tę kobietę, skopiował mord dokonany na Alicii, a ja jestem osobą dramatu, która ponownie pojawiła się na scenie. Meredith zbladła. - Gdzie ty się właściwie wybierasz dziś wieczorem, Alex? - Szeryf z Dutton poradził mi, żebym sprawdziła schronisko dla bezdomnych w Atlancie, jeżeli chcę odszukać Bailey. Zdaniem Vartaniana lepiej nie zapuszczać się tam w pojedynkę, więc zaproponował, że dotrzyma mi towarzystwa. Meredith zmrużyła oczy. - Dlaczego? O co chodzi temu Vartanianowi? - Chcę się o tym przekonać. - I powtórzysz mu, co Wade powiedział tamtemu kapelanowi? „Do zobaczenia w piekle, Simonie”. - Jeszcze nie wiem. Zadecyduję o tym na miejscu. - Dzwoń do mnie, kiedy tam będziesz - poleciła Meredith stanowczo. -Co pół godziny. Alex wsunęła pistolet do torby. - Widziałam ślady ciastoliny pod paznokciami Hope. Brwi Meredith poruszyły się, gdy na jej twarzy odmalował się przelotny grymas. - Próbowałam ją zachęcić do nowej zabawy, ale bez powodzenia. Może kup jeszcze trochę czerwonych kredek, gdy będziesz w sklepie. Alex westchnęła. - Co jest z tym dzieckiem, Meredith? - Nie wiem. Ktoś jednak powinien przeszukać dom Bailey. Jeśli nie da się tego załatwić z miejscowymi policjantami, to może Vartanian coś wskóra. - Nie sądzę. Powiedział, że musiałby się na to zgodzić szeryf, a ten szeryf, Frank Loomis, na razie niezbyt się pali do pomocy. - Może śmierć tej dziewczyny jakoś go zmobilizuje? Alex wzruszyła ramionami. - Może. Wolę jednak nie czekać z założonymi rękami. Atlanta, poniedziałek, 29 stycznia, godz. 18.15 Daniel miał marsową minę, wychodząc z windy i kierując się do pokoju,

w którym odbywały się odprawy. Frank Loomis był zbyt zajęty, żeby się z nim zobaczyć, i w końcu Daniel musiał odejść z pustymi rękami. Teraz usiadł przy stole; Chase i Ed już na niego czekali. - Przepraszam za spóźnienie. 72 - Gdzie byłeś? - spytał Chase. - Próbowałem dzwonić do ciebie w drodze, Chase, ale Leigh powiedziała, że jesteś na spotkaniu. Później ci wszystko wyjaśnię. - Wyciągnął notatnik. Teraz zajmijmy się sprawą. Ed? Ed uniósł w triumfalnym geście plastikową torebkę na dowody rzeczowe. - Kluczyk. Daniel pojrzał z daleka na przedmiot. Miał jakieś dwa i pół centymetra długości, srebrny kolor i zabłoconą wstążkę, przeciągniętą przez otwór. - Gdzie to znaleźliście? - W szlamie, który zebraliśmy z kanału odpływowego. To zupełnie nowy klucz. Wciąż widoczne są ślady nacinania w warsztacie. Zdaje się, że w ogóle nie był używany. - Odciski palców? - zapytał Chase. Ed zaśmiał się drwiąco. - To by było za dużo szczęścia naraz. Nie ma na nim żadnych odcisków. - Ktoś mógł zgubić ten klucz, zanim podrzucono tam zwłoki - podsunął Chase. Na Edzie ten argument nie zrobił większego wrażenia. - Zabójca też mógł go zgubić. - A co z tym kocem? - spytał Daniel. - Wiadomo już coś o jego pochodzeniu? - Jeszcze nie. To typowy koc turystyczny, sprzedawany w sklepach sportowych. Wełniany i odporny na wilgoć. Zwłoki ofiary nie były mokre, mimo że w sobotę padało. - Tak samo wyglądało morderstwo trzynaście lat temu, kiedy zginęła tamta dziewczyna z Dutton - stwierdził Chase. - Czy i wtedy znaleziono wełniany, turystyczny koc? Daniel potarł czoło. - Nie wiem. Nie dotarłem jeszcze do starego raportu policyjnego. W tej

sprawie natrafiam na mur przeszkód i nie potrafię zrozumieć powodu, dla którego tak się dzieje. - Niepokoił go ten fakt. - Jednak mamy już pewne wskazówki na temat tożsamości ofiary, może nawet znamy jej twarz. - I Daniel opowiedział Chase’owi o informacjach, uzyskanych od ochrony lunaparku Fun-N-Sun. - Jeden z ochroniarzy przesłał mi e-mailem stopklatkę z zapisu wideo. Jest niewyraźna, ziarnista, ale można na niej dostrzec rysy twarzy. Wzrost i typ budowy fizycznej pasuje do ofiary. - Dobrze - odezwał się Chase. - A więc to jest zdjęcie z kamer z lunaparku? - Tak. Moją uwagę zwrócił napis na jej bluzie. Ochrona wesołego miasteczka zadzwoniła do mnie, kiedy od nich wyjechałem. Nie odnaleźli kwitu płatności kartą kredytową, więc sądzą, że zapłaciła za jedzenie gotówką. 79 Przejrząjeszcze taśmy z kamery nad bramą wejściową i prześląje nam pocztą kurierską. Być może zapłaciła kartą za wstęp. Jeśli nie uda nam się ustalić jej tożsamości do następnego przedpołudnia, to roześlę podobiznę do redakcji gazet i dzienników telewizyjnych. - Ten plan ma ręce i nogi - pochwalił Chase. - A twoja wyprawa do Dutton nic nie dała? - Niezupełnie. - Daniel położył na stole kartę pamięci z aparatu fotograficznego Jima Woolfa. - Nasz reporter dostał „anonimowy” telefon, kierujący go w odpowiednie miejsce. - Nie wierzysz mu? - spytał Chase. - Nie do końca. Skłamał w paru sprawach, a kilka innych kwestii przemilczał. Woolf twierdzi, że dostał telefon w południe, wdrapał się na drzewo o pierwszej, a kolarze przejechali o drugiej. - Z Dutton do Arcadii można dojechać wozem w pół godziny - zauważył Ed. - Miał trochę czasu. - Normalnie to rzeczywiście pół godziny jazdy - przyznał Daniel - ale wczoraj rano, przed dziewiątą, został zamknięty dla ruchu kołowego ośmioki-lometrowy odcinek tej szosy. Drogówka kontrolowała dokumenty tożsamości i notowała tablice rejestracyjne. Woolf powiedział mi, że podrzuciła go żona, ale w drodze powrotnej skontaktowałem się z szeryfem Corchranem, a

on stwierdził, że nie ma jej na liście spisanych kierowców. Chase skinął głową. - A więc albo Woolf dotarł tam przed dziewiątą, albo żona wysadziła go parę kilometrów od miejsca, w którym znaleziono zwłoki, i przebył pewien odcinek drogi pieszo. Na drzewo musiał się wspiąć tuż przed drugą, co jest możliwe, jeśli biegł. - Jim nie wygląda na biegacza. Do licha, właściwie zaskakujące, że w ogóle zdołał wejść na drzewo. Dodajmy, że policja odebrała telefon trzy minuty po drugiej - powiedział Daniel. - Kolarz, który zadzwonił z komórki, dotarł na metę na trzydziestym szóstym miejscu, więc jechał w tyle. Zwycięzca wyścigu minął miejsce ze zwłokami za kwadrans druga. Ed ściągnął brwi. - Nie sądzę, żeby Jim chciał się przyznać, że przebywał w pobliżu tamtego rowu dłużej niż przez kilka minut. Faktycznie miał trochę czasu na to, by pokręcić się po okolicy. Może gdyby powiedział mi to, co chciałem wiedzieć, dałbym mu spokój. Zadzwoniłem do Chloe Hathaway z centrali. Zamierza wystarać się o nakaz kontroli rozmów telefonicznych z biurem redakcji „Dutton Review”, domowym telefonem Woolfa i jego komórką. Głowę daję, że w niedzielę rano ktoś do niego dzwonił. Daniel westchnął. - Potem, po rozmowie z Jimem Woolfem, poszedłem na posterunek po drugiej stronie ulicy. I spotkałem tam Alex Fallon. 80 Chase uniósł brwi. - Interesujące. - Oświadczyła, że stara się doprowadzić do wciągnięcia przyrodniej siostry na listę osób zaginionych. Usiłowała to zrobić w czasie weekendu, ale usłyszała, że jej siostra pewnie się dokądś wybrała. Jest przekonana, że zniknięcie siostry ma jakiś związek z morderstwem z Arcadii. A ja byłbym skłonny się z tym zgodzić. - Ja także - rzekł Chase. -1 co było dalej? - Powiedziałem jej, że porozmawiam z szeryfem i sprawdzę to dla niej. Daniel miał ochotę się skrzywić na widok zdumionej miny Chase’a. - I tak się tam wybierałem, Chase. Pomyślałem, że mógłbym pogadać z Frankiem Loomisem i dowiedzieć się, czy czegoś tam nie ukrywająprzed Alex i

dlaczego są tacy pewni, że Bailey sama się gdzieś zawieruszyła. - I co? - spytał Chase. - Co chwila mówiono mi, że zaraz zostanę przyjęty. W końcu nie mogłem już dłużej czekać i wyruszyłem w drogę powrotną. Albo Franka w ogóle tam nie było, albo nie chciał się ze mną widzieć i polecił tym z recepcji, żeby pograli ze mną na zwłokę. Tak czy owak, nic nie wskórałem i wcale nie jestem tym zachwycony. - Zażądałeś raportu policyjnego w sprawie Tremaine? - zapytał Ed. - W końcu tak. Wanda z biura Franka oznajmiła, że raport jest w „archiwum” i potrzeba czasu, by go odnaleźć. Dodała, że odezwie się do mnie w ciągu kilku dni. - To istotnie sprawa sprzed trzynastu lat - zauważył Chase, ale Daniel sceptycznie pokręcił głową. - Chodzi o Dutton, a nie o jakieś wielkie miasto. Ich archiwa nie są aż tak przepastne. Wystarczyło, żeby Wanda zeszła do piwnicy i wygrzebała odpowiedni segregator. Zwyczajnie próbowała się mnie pozbyć. - I co zamierzasz zrobić, Danielu? - zainteresował się Chase. - Kiedy rozmawiałem z Chloe na temat sprawdzenia rozmów telefonicznych Jima Woolfa, poprosiłem ją, żeby w miarę szybko zdobyła ten raport. Odrzekła, że zajmie się tym, jeśli ja nic nie załatwię do środy rano. Wiem, że Frank Loomis nie lubi, gdy ktoś mu wchodzi w paradę, ale nie podoba mi się to, jak mnie potraktował. Sprawa zaczyna mnie niepokoić i zastanawiam się, czy to przypadkiem nie on gdzieś przepadł. - A co z przyrodnią siostrą tej Fallon? - dopytywał Ed. - Czy znalazła się w rejestrze osób zaginionych? - Tak, ale Wanda przyznała, że nie rozpoczęto poszukiwań. Dodała, że Bailey Crighton była notowana jako osoba przyłapana na posiadaniu i zażywaniu narkotyków. Co jakiś czas poddawała się kuracjom odwykowym. Jednym słowem ćpunka.

81 - W takim razie być może faktycznie się gdzieś ulotniła? - podsunął Chase ostrożnie. - Tymczasem powinniśmy się skupić na naszej ofierze. - Wiem o tym. - Daniel nie zamierzał wspominać o zaplanowanej wyprawie do Peachtree and Pine z Alex Fallon. - Felicity ustaliła, że krwiaki wokół ust ofiary powstały już po jej zgonie, więc moim zdaniem ktoś usiłował nas skierować na fałszywy trop. Odkryto ślady napastowania seksualnego, ale bez wydzielin fizjologicznych. Śmierć nastąpiła między dwudziestą drugą w czwartek a drugą nad ranem w piątek, a w organizmie ofiary wykryto śladowe stężenie rohypnolu. W starym artykule prasowym na temat morderstwa Alicii Tremaine znalazłem informację, że i w jej krwi wykryto obecność podobnej substancji, zwanej GHB. Obu ofiarom podano więc środki odurzające, ułatwiające dokonanie gwałtu. Chase gwizdnął cicho. - Cholera. Dokładna powtórka tamtej historii. - Właśnie. - Daniel zerknął na zegarek. Wkrótce miała się zjawić Alex. Nie mógł pozbyć się niepokojącej myśli, że ktoś celowo doprowadził do jej powrotu w te okolice. On przynajmniej mógł zapewnić jej ochronę podczas poszukiwań Bailey w tak niebezpiecznym miejscu jak Peachtree and Pine. Na razie nic więcej nie wiem. Spotkajmy się ponownie jutro o tej samej porze. Atlanta, poniedziałek, 29 stycznia, godz. 19.25 Alex ledwie zdążyła zaparkować samochód na podjeździe przed niewielkim, dwukondygnacyjnym domem na spokojnych przedmieściach Atlanty, gdy przez okno w drzwiach wozu zobaczyła Daniela Vartaniana. Opuściła szybę, a on pochylił się tak, że jego twarz znalazła się na wysokości jej głowy. - To nie potrwa długo - powiedział. - Dzięki za to, że przyjechałaś za mną do domu.

Możesz zostawić auto tutaj, później nie będziesz musiała sama daleko jechać. Jego jasnoniebieskie oczy skupiły się na jej twarzy, a Alex przyłapała się na tym, że zbyt bacznie mu się przygląda. Miał wydatny, ostro zarysowany nos, a usta może nieco zbyt pełne, ale w sumie był bardzo przystojnym mężczyzną. Przypomniała sobie, jak trzymał jej dłoń, lecz zaraz potem pomyślała, że Daniel prawdopodobnie wie więcej o całej sprawie, niż przyznaje. - Jestem wdzięczna, że zechciałeś ze mną pojechać. Kącik jego ust uniósł się nieco, co sprawiło, że rysy złagodniały. - Muszę się przebrać i wyprowadzić psa. Możesz wejść ze mną do środka lub zaczekać tutaj, ale robi się chłodno. Rzeczywiście, temperatura spadała. Słońce zaszło, a powietrze stało się przenikliwie zimne. Mimo wszystko Alex wołała mieć się na baczności. 82 - Nie szkodzi. Poczekam. Uniósł brew. - Alex, zaufałaś mi na tyle, by pojechać ze mną do Peachtree and Pine. Zapewniam cię, że mój dom to dużo bezpieczniejsze miejsce. No, ale jak sobie życzysz. - Skoro tak… - Zasunęła szybę, chwyciła rzeczy i zaniknęła samochód. Zauważyła, że Vartanian przypatruje się bez entuzjazmu jej torbie. - Nie chcę nawet wiedzieć, co tam nosisz, bo jeśli nie masz pozwolenia na broń, to w zasadzie łamiesz prawo - powiedział. - To paskudnie z mojej strony - odparła Alex, mrugając i wykrzywiając usta. - Ale jeżeli chwilowo zostawisz tę torbę u mnie… to w porządku. - Nie ma w tym domu dzieci? Ujął jąpod łokieć i poprowadził chodnikiem. - Jest tylko Riley, ale nie ma palców, więc bez obaw. - Otworzył wejściowe drzwi i wyłączył alarm. - Oto on. Alex roześmiała się na widok basseta o smutnym wyglądzie, który poruszył się i ziewnął. - Jaki uroczy! - Tak, czasem to całkiem sympatyczne psisko. Tylko przypadkiem nie dawaj mu nic do jedzenia. Udzieliwszy tej rady, Daniel Vartanian wbiegł po schodach,

pozostawiając Alex samą w saloniku. Pokój był bardzo przyjemny, dużo ładniejszy od tego, który ona miała w Cincinnati - ale ostatecznie jej mieszkanie w tamtym mieście nie należało do komfortowych. Na środku saloniku Daniela stał wielki telewizor z płaskim ekranem. Sporą część sąsiedniego pokoju jadalnego zajmował rozsuwany stół, a w rogu stał lśniący mahoniowy barek ze stołkami i obrazem przedstawiającym psy grające w pokera. Zaśmiała się znowu i drgnęła, gdy coś trąciło ją w łydkę. Nie słyszała, jak podszedł do niej Riley, który spoglądał teraz na nią melancholijnie. Alex schyliła się, by podrapać psa za uchem, kiedy w pokoju pojawił się Vartanian. Wyglądał całkiem inaczej w spranych dżinsach i bluzie ze znaczkiem klubu sportowego z Atlanty oraz ze smyczą w ręku. - Polubił cię - stwierdził. - Nie przeszedłby całego pokoju dla byle kogo. Alex wyprostowała się, gdy Vartanian przypinał smycz do obroży psa. - Też zamierzam sprawić sobie psa - powiedziała. - To jedna z moich spraw na jutro. - To znacznie lepszy pomysł niż chodzenie z bronią. Zadarła lekko podbródek. - Nie jestem głupia, agencie Vartanian. Wiem, że szczekający pies skuteczniej odstrasza intruzów niż broń w niewprawnych rękach. Wolę jednak spać spokojnie. 77 Uśmiechnął się, wyprostował plecy i pociągnął Rileya w stronę drzwi. - Może i racja, Alex. Chcesz iść z nami? Zdaje się, że Rileyowi na tym zależy. Riley klapnął na brzuch, uszy zwisały mu po bokach łba, a nos skierowany był wprost ku Alex. Zamrugał z rozmarzeniem, a Alex znów się roześmiała. - Ależ to leniuch. Mnie potrzebne jest chyba bardziej żwawe stworzenie. Coś w rodzaju psa obronnego. - Wierz mi albo nie, ale ta psina potrafi się ruszać, jeśli tylko chce. Riley powlókł się naprzód, gdy Alex i Daniel Vartanian wyszli z domu i znaleźli się z powrotem na chodniku. - Rzeczywiście, idzie - zauważyła Alex - ale żaden z niego pies obronny. - To pies myśliwski. Zdobywał nawet nagrody. - Przez jakiś czas szli w milczeniu i wreszcie Daniel zapytał: - A czy twoja siostrzenica lubi psy?

- Nie wiem. Poznałam ją dopiero dwa dni temu i nie jest zbyt… towarzyska. -Alex zmarszczyła czoło. - Nie mam pojęcia, czy boi się psów albo czy ma alergię na ich sierść. Nie wiem, na co chorowała. Do licha, właściwie i to powinnam jeszcze sprawdzić. - Zanim kupisz psa, sprawdź, jak ona zareaguje na Rileya. Jeżeli będzie wystraszona, to tym bardziej przerazi się innego zwierzaka. - Mam nadzieję, że lubi psy. Chciałabym ją czymś zająć. - Westchnęła. To znaczy czymś poza kolorowaniem kredkami przez cały dzień. - A więc maluje? - I to obsesyjnie. - I Alex, nim się zorientowała, co robi, opowiedziała całą historię Hope w trakcie drogi powrotnej do domu Daniela. - Szkoda, że nie wiem, co takiego widziała. Chyba coś przerażającego. Riley pacnął na podłogę z dramatycznym sapnięciem, a Alex i Daniel przykucnęli równocześnie, by podrapać go za uchem. - Ponura historia - stwierdził Daniel. - A co zrobisz, jeśli twoja krewna wróci jutro do domu? - Nie wiem. - Spojrzała w sympatyczne oczy Daniela Vartaniana i znowu poczuła, że jest dla niej kimś bliskim, mimo iż tym razem jej nie dotknął. Nie mam pojęcia. - I to cię bardzo niepokoi - powiedział cicho. Sztywno skinęła głową. - Zdaje się, że ostatnio niepokoi mnie mnóstwo rzeczy. - Jestem pewien, że nasi policyjni psychologowie mogą polecić ci jakiegoś specjalistę od dzieci. - Dziękuję - odrzekła cicho, a gdy wpatrywała się w jego twarz, poczuła, że łączy ich nić porozumienia. I, po raz pierwszy tego dnia, odetchnęła spokojniej. 78 Vartanian przełknął ślinę, a potem wyprostował się i oznajmił, przerywając chwilę ciszy. - Nadal masz zbyt elegancki strój, jak na miejsce, do którego się wybieramy. Podszedł do szafy i zaczął przesuwać wieszaki, energiczniej niż było trzeba. W końcu znalazł swoją starą kurtkę ze szkoły średniej. - Byłem wtedy szczuplejszy. Może się w tym nie utopisz.

Podał jej kurtkę, a ona zdjęła żakiet i włożyła okrycie. Było przesiąknięte jego wonią, a Alex z trudem powstrzymała się przed tym, by nie powąchać rękawa z zapałem godnym Rileya. - Dziękuję. Skinął głową bez słowa, wprowadził kod systemu alarmowego i zamknął drzwi. Kiedy doszli do jego wozu, Alex spojrzała na Daniela i znów wstrzymała oddech. Jego wzrok jak zwykle przeszywał ją na wskroś, ale tym razem dostrzegła coś jeszcze; pragnienie, które powinno było napawać ją lękiem, lecz zamiast tego wydało jej się kuszące. - Jesteś dla mnie bardzo miły, agencie Vartanian. Milszy niż trzeba. Dlaczego? - Nie wiem - odrzekł tak cicho, że zadrżała. - Nie mam pojęcia. - A… czy to cię bardzo niepokoi? - spytała, celowo nawiązując do jego wcześniejszych słów. Kącik jego ust uniósł się trochę, tworząc grymas, który zaczynał jej się podobać. - Powiedzmy po prostu, że to dla mnie… coś nowego. - Otworzył jej drzwi samochodu. - Jedźmy już do Peachtree and Pine. W nocy jest jeszcze na tyle chłodno, że wielu miejscowych bezdomnych szuka tam schronienia. Robi się tam tłoczno już przed szóstą, a kiedy dojedziemy, pewnie zastaniemy ich przy darmowej kolacji. W ten sposób łatwiej będzie szukać Bailey. Alex odczekała, aż Daniel zajmie miejsce za kierownicą. - Szkoda, że nie zdobyłam jej aktualnej fotografii. Mają takie zdjęcie w salonie, w którym ona pracuje, na jej dyplomie kosmetyczki. Byłam jednak tak zajęta, że zapomniałam tam zadzwonić w tej sprawie, a o tej porze zakład jest już nieczynny. Daniel wydobył z kieszeni koszuli złożony arkusz papieru. - Zanim wyszedłem z pracy, ściągnąłem kopię jej prawa jazdy i zrobiłem odbitkę. Nie jest może zbyt wyraźna, ale w miarę aktualna. Alex poczuła ucisk w gardle. Ze zdjęcia uśmiechała się do niej trzeźwa Bailey. - Och,Bailey… Vartanian zerknął na nią z ukosa nieco zdziwiony.

- Powiedziałbym, że wygląda całkiem przyzwoicie. 85 - To prawda. Czuję ulgę i… jednocześnie smutek. Ostatnim razem, kiedy ją widziałam, była strasznie naćpana. Wolałabym nie oglądać jej więcej w takim stanie. - Alex zwilżyła wargi językiem. - Może ona nie żyje? Daniel lekko uścisnął jej ramię. - Daj spokój. Myśl pozytywnie. Alex wzięła głęboki oddech, czując mrowienie na ramieniu od dotyku Daniela. To było coś, co napawało ją optymizmem. - Dobrze. Spróbuję. Atlanta, poniedziałek, 29 stycznia, godz. 19.30 Była teraz mężatką, wyszła za mąż za zamożnego maklera giełdowego, którego poznała jeszcze w college’u. Uczyła się w college’u, podczas gdy on… Kiedy ja gniłem w celi, pomyślał. W tym nieszczęsnym okresie sporządził długą listę osób, na których chciał się odegrać. A ona znajdowała się na jednym z czołowych miejsc. Obcasy jej pantofli zastukały o beton, gdy wyszła z windy na wielopoziomowym parkingu. Była dziś ubrana wprost wystrzałowo. Miała na sobie futro z norek i pachniała perfumami za kilkaset dolarów. Perły na jej szyi połyskiwały w przyćmionym świetle, kiedy siadała za kierownicą wozu. Czekał cierpliwie, aż zamknie drzwi samochodu i uruchomi silnik. A potem błyskawicznym ruchem przystawił nóż do jej krtani i przycisnął do ust chusteczkę. - Jedź - powiedział cicho i zachichotał, kiedy ona, z oczami rozwartymi szeroko ze strachu, usłuchała polecenia. Mówił jej, dokąd jechać, gdzie skręcić, napawał się widokiem lęku w jej wzroku, ilekroć zerkała we wsteczne lusterko. Nie poznała go, a choć miało to swoje dobre strony, chciał, aby wiedziała, kto zdobył władzę nad jej życiem. I śmiercią. - Nie udawaj, że mnie nie znasz, Claudio. Przypomnij sobie wieczór swojego balu maturalnego. To nie było aż tak dawno temu. - Jej oczy wyrażały śmiertelny strach, gdy zrozumiała, co ją czeka. On zaśmiał się cicho. -Przecież wiesz, że nie daruję ci życia, ale, jeśli cię to pocieszy, i tak czekało cię najgorsze. Poniedziałek, 29 stycznia, godz. 19.45

Bailey zamrugała, powoli odzyskując przytomność. Pod policzkiem czuła chłód posadzki. Usłyszała odgłos kroków w korytarzu. Nadchodził. Byle nie to, błagała w myślach. 86 Przygotowała się na oślepiający snop światła. I na ból. Jednak drzwi się nie otworzyły. Zamiast tego dobiegł jej uszu trzask innych drzwi i łoskot padającego ciężaru, zupełnie jak gdyby wrzucano kogoś do sąsiedniej celi. Bolesny jęk zabrzmiał, jakby wydostał się z męskiego gardła. Wtedy w korytarzu odezwał się on, a jego głos drżał ze wściekłości. - Wrócę tu za kilka godzin. Przemyśl to, co powiedziałem. Pomyśl o tym, co ci zrobiłem i jak się z~tym teraz męczysz. I następnym razem chcę usłyszeć od ciebie właściwą odpowiedź. Zacisnęła zęby, obawiając się, że krzyknie i w jakiś sposób zwróci na siebie jego uwagę. Jednakże drzwi do sąsiedniego pomieszczenia zatrzasnęły się i nastała głucha cisza. Na razie ją oszczędził. Oszczędził jej bicia, kary za jej upartą odmowę powiedzenia mu tego, co chciał usłyszeć. Ktoś za ścianą znowu jęknął bardzo żałośnie. Wyglądało na to, że w jego sieć wpadła następna ofiara. Nikt po nią nie przyszedł. Nikt jej nawet nie szukał. Już nie zobaczę swojego dziecka, pomyślała. Łzy nabiegły jej do oczu i spłynęły po policzkach. Nie było sensu krzyczeć. Ktoś, kto mógł ją usłyszeć, także był uwięziony. Atlanta, poniedziałek, 29 stycznia, godz. 21.15 - Bailey Crighton? - Kobieta, która przedstawiła się jako siostra Anne, odstawiła na kuchenny blat tacę pełną brudnych naczyń. - A o co chodzi? Alex Fallon stała tuż przed Danielem, trzymając kopię zdjęcia z duplikatu prawa jazdy Bailey, które pokazała już personelowi czterech innych budynków kompleksu schronisk. - Szukam jej. Czy siostra ją widziała? - Może? Pani z policji? Alex przecząco pokręciła głową. - Nie - odpowiedziała, a Daniel zwrócił uwagę, że nie wspomniała o nim.

Przypatrywanie się Alex Fallon w działaniu było wielce pouczające. Ani razu nie skłamała wprost, niemniej bardzo przebiegle mówiła tylko tyle, ile musiała, by ludzie jej uwierzyli. Teraz jednak najwyraźniej zmęczenie i zniechęcenie brały górę, a Daniel słyszał, jak jej głos drży. W związku z czym musiał interweniować. - Jestem pielęgniarką. Bailey to moja przyrodnia siostra, która zaginęła. Czy pani ją zna? Siostra Anne zerknęła podejrzliwie na Daniela. - Proszę. - Bezgłośnie poruszył wargami, by ona mogła odczytać to słowo z jego ust. Wzrok siostry Anne nieco złagodniał. 81 - Ona przychodzi tu w każdą niedzielę. Wczoraj nie pokazała się pierwszy raz od lat. Trochę mnie to zaniepokoiło. Po raz pierwszy ktoś potwierdził, że zna Bailey, choć Daniel podejrzewał, iż wiele osób, z którymi rozmawiali, obawiało się przyznać do tej znajomości. - Bailey przychodzi tu w każdą niedzielę? - zapytała Alex. - Po co? Siostra Anne uśmiechnęła się na to. - Lubią tu jej naleśniki. - Ona smaży ozdobne naleśniki dla dzieci - odezwała się inna kobieta, przynosząc kolejną tacę z brudnymi naczyniami. - A co się z nią stało? - Zaginęła - wyjaśniła jej siostra Anne. - A więc ona pracuje tutaj społecznie? - spytał Daniel, a siostra Anne skinęła głową. - Od pięciu lat, odkąd przestała brać. Jak dawno zaginęła? - W czwartek wieczorem. - Alex wyprostowała plecy. - Czy znają panie Hope? - Oczywiście. To urocze dziecko, bardzo rozmowne. Uwielbiam jej słuchać. Siostra Anne ściągnęła naraz brwi, spoglądając przez zmrużone powieki. - Czy Hope również zaginęła? - Nie, jest teraz ze mną i z moją kuzynką - powiedziała Alex pospiesznie. -Ale nie czuje się najlepiej. Odkąd przyjechałam tu w sobotę, nie powiedziała ani słowa. Siostra Anne wyglądała na zdumioną.

- To bardzo niedobrze. Proszę opowiedzieć, co się właściwie wydarzyło? Alex opowiedziała, a siostra Anne pokręciła głową. - Niemożliwe, ażeby Bailey mogła porzucić dziecko. Hope to całe jej życie. Westchnęła. - Na dobrą sprawę dzięki Hope Bailey wyszła na ludzi. - To znaczy, że Bailey przychodziła tu, zanim wyrwała się z nałogu? spytał Daniel. - A jakże. Tu i do kliniki odwykowej po drugiej stronie ulicy. Ale to było dawno. Widuję narkomanów od trzydziestu lat. Potrafię ocenić, kto z tego wyjdzie, a kto nie. Bailey ma silną wolę. Dzięki cotygodniowym wizytom tutaj widziała, jak można się stoczyć, a to powstrzymywało ją przed powrotem do nałogu. Zaczęła żyć dla swojego dziecka. W żadnym wypadku nie mogła porzucić Hope. - Z pewnym wahaniem przygryzła wargę. - Czy rozmawialiście z jej ojcem? - Z ojcem Hope? - zapytała niepewnie Alex. - Nie. - Siostra Anne spojrzała na Alex przenikliwie. - Z ojcem Bailey. Alex zesztywniała, a Daniel wyczuł, że to, co było skrywaną obawą, przeszło nagle w otwarty lęk. - Alex - odezwał się za jej plecami - dobrze się czujesz? 88 Z wysiłkiem przytaknęła. - Nie, nie rozmawiałam z jej ojcem. - Jej głos brzmiał chłodno, ostrożnie, a Daniel wiedział już, że to u niej oznaki strachu. - Wie siostra, gdzie on jest? Siostra Anne westchnęła bardzo głośno. - Nie, nie wiem. Bailey nie traciła nadziei, że on w końcu zrezygnuje z beztroskiego życia i wróci do domu. Wiem, że poświęciła wiele godzin na poszukiwanie go we wszystkich zaułkach miasta. - Zerknęła na Alex z ukosa. - Ona mieszka w tym starym domu w Dutton, bo liczy na to, że on tam wróci. Alex zesztywniała jeszcze bardziej, wyglądała na przerażoną. Daniel w końcu uległ pokusie, by jej dotknąć; pokusie, z którą zmagał się, odkąd Alex spojrzała mu w oczy wtedy, w jego salonie. Chciał znów nawiązać z nią tę nić porozumienia, dać znać, że jest razem z nią, że nie jej nie zostawi, więc nie powinna się bać. Ujął jej ramiona dłońmi i lekko przyciągnął, a Alex wsparła się na nim.

- Nienawidzę tego domu - szepnęła. - Wiem - odpowiedział jej szeptem. Istotnie, wiedział. Wiedział, co się kryło pod słowami „ten dom” i co się w nim wydarzyło. Czytał relacje prasowe, wyszukane w Internecie przez Luke’a; dowiedział się z nich o matce Alex, o tym, jak skończyła ze sobą, strzelając sobie w głowę z broni kaliber 0.38, i jak Alex znalazła jej ciało. Tamtego dnia odnaleziono też zwłoki Alicii. Siostra Anne przyglądała się Alex w skupieniu. - Kochana, Bailey też nie cierpi tamtego miejsca. Jednak mieszka tam w nadziei, że jej ojciec kiedyś wróci. Alex zadrżała, a Daniel objął ją jeszcze mocniej. - I wrócił? - spytał. - Nie. Przynajmniej ona nic o tym nie mówiła. Alex wyprostowała się i odsunęła na tyle, by nie opierać się już o Daniela. - Dziękuję, siostro. Jeśli czegoś się siostra dowie, to proszę do mnie zadzwonić, dobrze? - Oddarła róg z kartki, na której widniała odbitka zdjęcia z prawa jazdy Bailey i zapisała swoje nazwisko i numer telefonu komórkowego. -1 czy mogłaby siostra porozmawiać z Hope? Nam się to nie udaje. Siostra Anne uśmiechnęła się smutno i ze współczuciem. - Bardzo chętnie. Nie siadam już jednak za kółkiem, więc trudno by mi było dotrzeć do Dutton. - My ją tu przywieziemy - powiedział Daniel, a zaskoczona Alex obróciła się ku niemu z wyrazem wdzięczności na twarzy. - Skoro w tym miejscu nie możesz czuć się bezpiecznie - dodał cicho, zwracając się do Alex - to nie powinnaś sama przywozić tu Hope. - Bailey i Hope nic złego się tutaj nie przytrafiło - zaprotestowała Alex. 83 - Bailey znała dobrze to miejsce. Ty nie. Jaka pora pani odpowiada, siostro? - Wszystko jedno. Zawsze tu jestem. - W takim razie może jutro wieczorem. - Daniel lekko uścisnął ramię Alex. Chodźmy. Znaleźli się przy drzwiach, gdy zatrzymała ich młoda kobieta. Mogła mieć najwyżej dwadzieścia lat, ale podobnie jak większość kobiet ze

schroniska, wyglądała poważniej. - Przepraszam - zagadnęła. - Słyszałam was w kuchni. A więc pani jest pielęgniarką? Daniel wyczuł zmianę w zachowaniu Alex. Wyzbyła się obaw i od razu skupiła uwagę na kobiecie, która przed nią stała. Potwierdziła, mierząc rozmówczynię wzrokiem. - Owszem. Coś pani dolega? - Nie, chodzi o moją córeczkę. - Kobieta wskazała na małe łóżko pośród wielu identycznych, w którym leżało dziecko zwinięte w kłębek. - Dostała jakiejś bolesnej wysypki na nogach. Czekałam w klinice przez cały dzień, ale jeśli nie wróci się tu przed szóstą, może zabraknąć wolnych łóżek. Alex położyła dłoń na ramieniu kobiety. - Zobaczmy. - Daniel podążył za nimi, ciekaw, jak Alex sobie poradzi. - Jak się pani nazywa? - spytała Alex. - Sarah. Sarah Jenkins. A to jest Tamara. Alex uśmiechnęła się do dziewczynki, która wyglądała na cztero-albo pięciolatkę. - Cześć, Tamaro. Mogę rzucić okiem na twoją nogę? - Alex przystąpiła do oględzin dziecka sprawnie i z wyczuciem. - To nic takiego - stwierdziła, a matce Tamary wyraźnie ulżyło. - To liszajec. Niewykluczone jednak, że zaczęło się od skaleczenia. Czy ona przechodziła niedawno szczepienia przeciwtężcowe? Tamara wybałuszyła oczy ze strachu. - Dostanę zastrzyk? Alex zamrugała. - Bystra jesteś, Tamaro. A więc? - zwróciła się do matki dziecka. Sarah przytaknęła. - Tuż przed Bożym Narodzeniem. - W takim razie nie trzeba powtarzać szczepienia - wyjaśniła Tamarze, która odetchnęła z ulgą. Alex spojrzała na siostrę Anne. - Macie tu jakieś maści? - Tylko neosporin. - Stopa dziewczynki wygląda na mocno zaognioną. Neosporin niewiele zdziała. Kiedy tu wrócę, przywiozę coś skuteczniejszego. Do tego czasu proszę przemywać nogę i ją bandażować. Czy jest gaza? 90

Siostra Anne potwierdziła. - Trochę się znajdzie. - Proszę ją wykorzystać, a ja przywiozę zapas. A ty nie drap nogi, Tamaro. Usta Tamary wykrzywiły się w podkówkę. - Ale mnie swędzi.. - Wiem - stwierdzifa cicho Alex. - Po prostu pomyśl, że nic ci nie dolega. - Mam się oszukiwać? - spytała Tamara, a Alex zrobiła śmieszną minę. - Hm… To taka sztuczka. Czy widziałaś kiedyś magika, który zamyka kogoś w szafie, a ten ktoś znika? Tamara skinęła głową. - Na filmie rysunkowym. - Musisz zrobić podobnie. Wyobraź sobie, że zamykasz swędzenie w szafie i bardzo mocno zatrzaskujesz drzwi. - Wykonała rękami taki ruch, jak gdyby pchała coś ciężkiego. - Jeśli zamkniesz coś, co boli, w takiej szafie, to poczujesz się lepiej. Jesteś bystra, wiesz, że szczepionka to zastrzyk, więc taka sztuczka uda ci się bez trudu. - Spróbuję. - Może być trudno za pierwszym razem. Swędzenie nie będzie chciało pójść do szafy. Musisz się skoncentrować. - Zabrzmiało to tak, jakby Alex przywoływała własne doświadczenia. - I nie pocieraj palcami oczu. To też bardzo ważne. - Dziękuję pani - powiedziała Sarah, gdy Alex wstała. - Nie ma za co. To mądre dziecko. - Wyraźnie uspokajała matkę Tamary, a Daniel pomyślał, że dolegliwość dziewczynki być może wcale nie jest taka banalna. Ponadto Alex, pomagając innej osobie, zapominała o własnych obawach. - Siostro, do zobaczenia jutro. Siostra Anne przytaknęła. - Do zobaczenia. Ja tu jestem zawsze. Dutton, poniedziałek, 29 stycznia, godz. 22.00 Koniki na karuzeli wyglądały pięknie w blasku księżyca. W dzieciństwie zawsze podobało mu się w tym parku. Jednak nie był już dzieckiem i panujący w parku spokój zdawał się drwić z niego, siedzącego na ławce i

oszołomionego przez splot wydarzeń, jaki nastąpił w jego życiu. Ławka drgnęła pod ciężarem innej osoby. - Głupiec z ciebie - powiedział szeptem, nie odrywając wzroku od koni z karuzeli. Dzwonić do mnie rano to jedno, ale spotkanie… Jak ktoś nas zobaczy… 85 - Diabli z tym. - Był to budzący grozę syk. - Mam klucz. Wyprostował się nieco na te słowa. - Prawdziwy? - Nie. Obrys. Ale wygląda, jakby pasował. Rzeczywiście pasował. Przyłożył swój klucz do obrysu. Okazał się identyczny. - A więc ktoś wie. - Już po nas. - Ten szept brzmiał przerażająco. - Pójdziemy siedzieć. Ja nie mogę iść do więzienia. A kto mógłby? Wolałbym raczej umrzeć, pomyślał. Zdołał jednak odpowiedzieć tonem spokojnej pewności: - Nikt nie pójdzie do paki. Będzie dobrze. On pewnie chce pieniędzy. - Musimy pogadać z innymi. Opracować plan. - Nie. Nikomu nic nie mów. Nie wychylaj się, nie puszczaj pary z ust, to jakoś przez to przebrniemy. - Gadanie nie wychodziło na zdrowie. Ktoś już powiedział za wiele i umilkł. Na zawsze. A to się mogło zdarzyć ponownie. Na razie siedź cicho, zachowuj spokój i trzymaj się ode mnie z daleka. Jak puszczą ci nerwy, to po nas.

6 Atlanta, poniedziałek 29 stycznia, godz. 22.15 Vartanian zatrzymał samochód na podjeździe przed swoim domem. - Dobrze się czujesz? - Jego głos zabrzmiał ciepło i spokojnie w panującym wewnątrz wozu półmroku. - Prawie się nie odzywasz. Istotnie, milczała, bijąc się z myślami i lękami, które kotłowały się w jej głowie. - Nic mi nie jest. Po prostu rozmyślam. - Przeszła na grzeczny ton. Dziękuję, że ze mną pojechałeś. To bardzo miłe z twojej strony. Z zaciśniętymi zębami otworzył drzwi auta. Poszła za nim do domu i czekała przez moment, aż on wyłączy alarm antywłamaniowy. - Wejdź. Przyniosę twój żakiet. - I torbę. Uśmiechnął się z przekąsem. - Widzę, że o niej nie zapomniałaś. Riley podźwignął się i znowu ziewnął. Przeszedł przez pokój i usiadł u stóp Alex. Daniel się skrzywił. 86 - I nie jesteś wieprzowym kotletem. Alex podrapała Rileya za uchem. - Wieprzowym kotletem? - powtórzyła z niedowierzaniem. - To taki prywatny dowcip. Mój i Rileya. Przyniosę ci żakiet. - Westchnął i dodał: No i tę torbę. Alex popatrzyła zajiim, kręcąc głową. Mężczyźni to istoty, których nie mogła do końca zrozumieć. Zresztą niewielu bliżej poznała. Richard był jej pierwszym, jeśli nie liczyć Wade’a. A więc znała się dotąd z… jednym tylko facetem. Tylko czy związek z Richardem mogła uznać za sposób na zrozumienie przedstawicieli płci przeciwnej? Odpowiedź brzmiała - nie. Myśli o Richardzie zawsze ją przygnębiały. Małżeństwo jej nie wyszło. Nie spełniła jego oczekiwań, nie okazała się taką żoną, jakiej on pragnął. Jednakże teraz postanowiła nie sprawić zawodu Hope. Tak czy owak,

dziecko Bailey zasługuje na dobre życie, nawet bez matki. Alex, przybita i zalękniona, rozejrzała się po pokoju Vartaniana i skupiła uwagę na obrazie ponad barkiem. Uśmiechnęła się na jego widok. - O co chodzi? - zapytał Daniel, podsuwając jej żakiet, przewieszony przez ramię na podobieństwo serwetki kelnera. - O ten obraz. Uśmiechnął się, a to sprawiło, że wyglądał młodziej. - Przecież to klasyczne malowidło. - No, nie wiem. Z jakiegoś powodu sądziłam, że masz lepszy gust, jeśli chodzi o dzieła sztuki. Daniel przestał się uśmiechać. - Nie traktuję sztuki zbyt poważnie. - Z powodu Simona? - podsunęła cicho. Brat Vartaniana był malarzem. Na jego twarzy pojawił się wyraz surowości i przestrachu. - A więc wiesz o tym? - Czytałam artykuły w sieci. - Czytała o ludziach, których zabił Simon, w tym o rodzicach Daniela. Dowiedziała się, że Daniel przyczynił się do wytropienia i śmierci Simona. „Do zobaczenia w piekle, Simonie”. Musiała mu o tym powiedzieć. - Agencie Vartanian, mam dla ciebie pewną ważną informację. Kiedy dziś rano wyszłam z kostnicy, pojechałam pod dom Bailey. I tam spotkałam pewnego człowieka. Duchownego. Zdaje się, że także wojskowego. Daniel przysiadł na stołku przy barku, rzucił jej żakiet i torbę na blat i skupił przenikliwy wzrok niebieskich oczu na twarzy Alex. - Duchowny i żołnierz zjawili się w domu Bailey? - Nie, nie. Ten duchowny był z wojska, to kapelan. Bailey miała starszego brata. Miał na imię Wade. Zginął przed miesiącem w Iraku. - Przykro mi z tego powodu. 93 Zmarszczyła czoło. - Wcale nie mam pewności, czy i mnie jest przykro. Pewnie pomyślisz, że ze mnie prawdziwa zołza. W jego oczach mignął przelotny błysk. - Wcale nie. Wprost przeciwnie. No więc, co takiego powiedział ten

kapelan? - Wielebny Beardsley, bo tak się nazywał, był świadkiem śmierci Wade’a. Wysłuchał jego ostatniej spowiedzi i napisał trzy listy, które Wade mu podyktował: do mnie, do swojego ojca i do Bailey. Beardsley wysłał je pocztą do Bailey i jej ojca na adres domu, w którym Bailey mieszkała. Mojego adresu nie znał, więc przekazał mi ten list dzisiaj. - Bailey pewnie dostała swój list już przed paroma tygodniami. To daje do myślenia. - Powiedziałam Beardsleyowi, że Bailey zaginęła, ale on nie chciał zdradzić, z czego Wade mu się wyspowiadał. Prosiłam go o cokolwiek, co pomogłoby mi odszukać Bailey, o jakiś strzęp informacji nieobjęty tajemnicą spowiedzi. I okazało się, że tuż przed śmiercią Wade powiedział: „Do zobaczenia w piekle, Simonie”. Zaczerpnęła powietrza i zobaczyła, że Vartanian pobladł. - To Wade znał Simona? - Najwidoczniej. Ty także wiesz o czymś, co przede mną ukrywasz. Widzę to po twojej twarzy. Chcę wiedzieć, co to takiego. - Tydzień temu zabiłem własnego brata. Gdyby moja twarz nie zdradzała żadnych odczuć, nie byłbym człowiekiem. Alex zmarszczyła czoło. - Nie ty go zabiłeś. Napisali, że zrobił to drugi detektyw. Jego oczy zabłysły. - Strzelaliśmy obaj. Mój kolega po prostu strzelił celniej. - A więc mi nie powiesz? - Nie ma nic do opowiadania. Skąd ta pewność, że coś wiem? Alex spojrzała spod przymkniętych powiek. - Bo jesteś dla mnie stanowczo za miły. - A mężczyzna w takiej sytuacji zawsze coś knuje, tak? - rzekł ponuro. Zrzuciła z siebie jego sportową kurtkę. - Miałam okazję się przekonać, że najczęściej tak właśnie jest. Zsunął się ze stołka i stanął tuż przed nią, zmuszając ją do podniesienia wzroku. - Jestem dla ciebie miły, bo pomyślałem, że potrzebna ci przyjazna dusza. Przewróciła oczami. - Jasne. Chyba ktoś mi wytatuował na czole słowo „głupia”. Jego

niebieskie oczy znów zamigotały. 88 - No, dobra. Byłem dla ciebie miły, ponieważ przyszło mi na myśl, że możesz mieć rację; że zniknięcie Bailey ma jakiś związek z tą kobietą, której zwłoki znaleźliśmy wczoraj, i wstyd mi za to, że szeryf z Dutton, którego uważałem za swojego przyjaciela, nie kiwnął nawet palcem, żeby nam pomóc. Taka jest prawda, Alex, bez względu na to, czy w to uwierzysz, czy nie. Nie wolno ci powiedzieć prawdy, pomyślała. Tak samo, jak to zdarzyło się rankiem, owa szydercza refleksja wyłoniła się jak gdyby znikąd, a Alex zamknęła oczy, czując nasilający się paniczny lęk. Po chwili podniosła powieki i ujrzała, że Daniel przez cały czas wpatruje się w nią intensywnie. - W porządku - odezwała się półgłosem. - W to mogę uwierzyć. Zbliżył się do niej. Aż zanadto. - To dobrze, bo jest jeszcze jeden powód. - Mów - powiedziała chłodno, mimo że serce jej waliło.. - Podobasz mi się. Chciałbym spędzić z tobą trochę czasu, gdy nie będziesz przerażona i przewrażliwiona. I podziwiam to, jak się trzymasz, teraz… i wtedy. Uniosła podbródek. - Wtedy? - Ty czytałaś artykuły o mnie, Alex, a ja o tobie. Poczuła, że czerwienieją jej policzki. A więc dowiedział się o jej załamaniu, o próbie samobójczej. Pragnęła odwrócić wzrok, ale nie chciała tego uczynić pierwsza. - Rozumiem. Wpatrywał się w nią, a potem pokręcił głową. - Nie sądzę, że naprawdę rozumiesz. I może na razie tak jest lepiej. Wyprostował się i odstąpił o krok, a ona głęboko odetchnęła. - A więc Wade znał Simona powtórzył. - Czy byli rówieśnikami? - Chodzili do jednej klasy w szkole średniej. - Ściągnęła brwi. - Ale przecież ty masz siostrę w moim wieku i uczyła się w Bryson. - Tak jak ja i, początkowo, Simon, a dawniej także mój ojciec i ojciec

ojca. - Bryson to droga uczelnia. Chyba nadal jest taka. Daniel wzruszył ramionami. - Nie brakowało nam pieniędzy. Alex uśmiechnęła się krzywo. - Jakże inaczej, przecież byliście bogaci. Czesne w tamtej uczelni jest wyższe niż w niektórych college’ach. Matka próbowała załatwić nam stypendium, ale nasi przodkowie nie walczyli u boku generała Lee i Stonewalla. -Zdanie to zabrzmiało ironicznie, a w uśmiechu Alex było coś kąśliwego. - Racja. Mieliśmy zasoby finansowe. Ale Simon nie ukończył Brysonpowiedział. Wylali go i trafił do Jeffersona. Czyli do lokalnej szkoły publicznej. 95 - Ale nam się poszczęściło - zadrwiła Alex. - i w ten sposób Wade poznał się z Simonem. - Zdaje się, że tak. Ja wtedy już byłem w college’u. Co było w liście Wade’a do ciebie? Wzruszyła ramionami. - Prosił mnie o przebaczenie i życzył pomyślnego życia. - O przebaczenie? Za co? Alex pokręciła głową. - Znalazłoby się kilka spraw. Nie sprecyzował za co. - Ty jednak wiesz, o co chodziło - rzekł, a Alex uniosła brew. - Lepiej, żebym nie grała z tobą w pokera. Z tymi pieskami z obrazu chyba poszłoby mi lepiej. - Alex… Westchnęła. - No, dobrze. Alicia i ja byłyśmy bliźniaczkami. Podobnymi jak dwie krople wody. - Tak - powiedział. - Przekonałem się o tym dziś rano. Zrobiła współczującą minę. - Naprawdę nie miałam pojęcia, że się tak wystraszysz. - Daniel nadal coś ukrywał, ale Alex postanowiła podjąć grę. - Pewnie słyszałeś te wszystkie historie o bliźniętach, które zamieniają się miejscami w życiu. Cóż, Alicia i ja bawiłyśmy się w to dość często. Zdaje się, że tylko mama nie dawała się na to nabrać. Tak czy owak, Alicia uwielbiała się bawić, a ja wykazywałam więcej zmysłu praktycznego. - Niemożliwe - powiedział z kamienną twarzą, a Alex mimowolnie

zaśmiała się na ten widok. - Kilka razy zamieniałyśmy się rolami, żeby wykołować nauczycieli. Czułam się winna z powodu oszustwa i powiedziałam im, a Alicia się wściekła. Byłam smutasem, nie bawiłam się dobrze na imprezach, więc Alicia zaczęła chodzić na nie sama. Miała różnych chłopaków z Dutton i Atlanty i zdarzało jej się umawiać z dwoma naraz. Pewnego razu zagrałam jej rolę. Daniel nagle spoważniał. - Coś w tej opowieści przestaje mi się podobać. - Poszłam na taką drugoplanową imprezę… Sama nie chciała tam iść, ale obawiała się, że następnym razem jej nie zaproszą. Zastałam tam Wade’a. Nigdy nie cieszył się powodzeniem, choć zawsze chciał mieć wzięcie. No i… zaczął się przystawiać do Alicii. To znaczy do mnie. Daniel się skrzywił. - To okropne. Rzeczywiście, to było straszne. Nikt wcześniej jej nie tknął, a Wade nie był zbyt subtelny. Mdliło ją nadal na wspomnienie tamtej historii. 96 - Właściwie nie byliśmy ze sobą spokrewnieni. Moja matka nie wyszła za jego ojca, a jednak było to obrzydliwe. I przerażające. - I co zrobiłaś? - Przywaliłam mu, zupełnie odruchowo. Złamałam mu nos, a potem kopnęłam go kolanem w… no, wiesz. Vartanian skrzywił śię boleśnie. - Wiem. Nadal miała w pamięci Wade’a, przeklinającego i wijącego się z bólu na podłodze w pozycji embrionalnej. - To był wstrząs dla nas obojga. Upokorzyłam go, a sama czułam się zaszokowana. - I co dalej? Czy on miał z tego powodu jakieś nieprzyjemności? - Nie. Alicia i ja przycichłyśmy na jakiś miesiąc, a on zachowywał się, jak gdyby nic się nie stało. - Okropne. - Tak wyglądało życie w naszym domu. - Alex wpatrywała się w jego

twarz. Wciąż coś ją nurtowało… Mimo wszystko był dużo lepszym pokerzystą od niej. - Nigdy się po nim nie spodziewałam takiej przedśmiertnej skruchy. Nie wiadomo, jak kto się zachowa, kiedy zjawi się po niego kostucha. - Chyba nie. Posłuchaj, czy masz jakiś namiar na tego kapelana? - Jasne. - Alex wyjęła z torby wizytówkę. - A co? - Chcę z nim pogadać. Akurat nadarza się okazja. Może jutro? - Jutro? - Tak. Jutro wyjeżdża twoja kuzynka, prawda? Może jutro wieczorem przyjdę do ciebie z Rileyem i poznam twoją siostrzenicę? Przyniosę pizzę albo coś innego do jedzenia i przekonamy się, czy Hope lubi psy, zanim zawieziemy ją do siostry Anne. Zatrzepotała rzęsami, lekko zaskoczona. Nie sądziła, że on poważnie snuł takie plany. Wtedy jednak przypomniała sobie, jak ją przytrzymał, kiedy ugięły się pod nią kolana. Może Daniel Vartanian był po prostu bardzo miłym facetem? - Czemu nie? Dziękuję, Danielu. A więc jesteśmy umówieni. Pokręcił głową, robiąc osobliwą minę, zupełnie jakby sądził, że ona się nie zgodzi na tę propozycję. - Niezupełnie. Wolałbym się z tobą umówić bez psa i dziecka. - Popatrzył na nią całkiem poważnie, aż dreszcz przebiegł jej po plecach. Przyjemny dreszcz, jak zauważyła. Dreszcz takiego rodzaju, jakiego nie doznała od dość dawna. -1 na pewno bez obecności siostry zakonnej - dodał. Z wysiłkiem przełknęła, świadoma tego, że spąsowiała jak róża. - Rozumiem. 97 Zbliżył dłoń do jej twarzy, zawahał się na chwilę, a potem przesunął kciukiem po jej dolnej wardze i Alex znowu zadrżała, tym razem mocniej. - Teraz zdaje mi się, że naprawdę zrozumiałaś - rzekł cicho i drgnął na dźwięk komórki, która zadźwięczała w jego kieszeni, najwyraźniej wytrącając go z przyjemnej zadumy. - Vartanian - rzucił do telefonu beznamiętnym tonem. A więc to on prowadzi tę sprawę, zauważyła w duchu. Pomyślała też o tamtej kobiecie na stole do sekcji zwłok i zastanawiała się, kto to taki. Czy ktoś w końcu się po nią zgłosił. - Ile biletów kupiła? - zapytał, a potem pokręcił głową. Nie, nie musisz mówić. Znam tę rodzinę. Dzięki, to dla mnie ważna

wiadomość. Przerwał połączenie i raz jeszcze zaskoczył Alex, zdejmując przez głowę bluzę i ruszając biegiem w stronę schodów. Po drodze zwinął bluzę w kłębek i cisnął ją jak piłkę do kosza na ubrania, przymocowanego do ściany. Nie trafił, ale nie zatrzymał się, by ją podnieść. - Zaczekaj chwilę - zawołał przez ramię. - Zaraz wrócę. Zdumiona, z otwartymi ustami, Alex patrzyła za nim, jak znikał na schodach. Miał wspaniałe plecy, szerokie i muskularne, skórę gładką i śniadą. Jego klatka piersiowa też wyglądała atrakcyjnie. Do licha, pomyślała Alex. Ten facet jest bez zarzutu. Po chwili przyłapała się jednak na tym, że zapędza się za daleko. To groteskowe. Przypomniała sobie jego spojrzenie w chwili, gdy zadzwoniła komórka. A może jednak wcale nie takie groteskowe. Odetchnęła z drżeniem i podniosła jego bluzę, walcząc z pokusą powąchania jej przed wrzuceniem do kosza na pranie. Uważaj, Alex. Jak on się wyraził? Że to dla niego… coś nowego. Omiotła tęsknym spojrzeniem schody, domyślając się, że Daniel tam, na górze, pewnie akurat zdejmuje spodnie. Coś nowego, ale diabelnie kuszącego, pomyślała. Po niespełna dwóch minutach zbiegł po schodach, ubrany w ciemny garnitur, zawiązując węzeł krawata. Nie zatrzymując się, wziął jej torbę i ruszył ku drzwiom. - Weź żakiet i chodź. Pojadę za tobą do Dutton. - Wcale nie musisz… - zaczęła, ale on był już na dworze. - I tak tam jadę. Zjawię się u ciebie z Rileyem jutro o szóstej wieczorem. - Otworzył drzwi jej wozu i poczekał, aż ona zapnie pasy, nim je zamknął. Opuściła szybę. - Danielu - zawołała za nim. Odwrócił się i zrobił kilka kroków tyłem. - Tak? - Dziękuję ci. Zwolnił kroku. - Cała przyjemność po mojej stronie. Do zobaczenia jutro wieczorem. 98 Dutton, poniedziałek, 29 stycznia, godz. 23.35 Daniel wyszedł z wozu i skrzywił się, spojrzawszy na dom na wzgórzu.

Stał przed trudnym zadaniem. Janet Bowie posłużyła się kartą kredytową, kupując bilety wstępu do lunaparku Fun-N-Sun dla siebie i siedmioosobowej grupy nieletnich. A teraz Danielowi przyszło oświadczyć kongresmanowi Robertowi Bowiemu, że jego córka prawdopodobnie nie żyje. Stawiając ciężkie kroki, wspiął się po stromym podjeździe, wiodącym ku posesji Bowiego, i zadzwonił do drzwi. Otworzył mu spocony młodzieniec w sportowych spodenkach. - Słucham? Daniel przystąpił od razu do rzeczy. - Nazywam się Vartanian, jestem agentem specjalnym ze stanowego biura śledczego. Chciałbym porozmawiać z kongresmanem oraz panią Bowie. Jego rozmówca ściągnął brwi. - Moi rodzice śpią. Daniel zamrugał. - Michael? - Upłynęło prawie szesnaście lat, odkąd widział się ostatnio z Michaelem Bowiem. Daniel podjął wtedy naukę w college’u, a Michael był chudym czternastolatkiem. Od tamtej pory wyraźnie przytył. - Przepraszam, nie poznałem cię. - A ty z kolei wcale się nie zmieniłeś. - Zostało to wypowiedziane tak, że zabrzmiało zarazem jak komplement i zniewaga. - Spróbuj przyjść jutro. Daniel przytrzymał ręką drzwi, które Michael zaczynał już zamykać. - Muszę porozmawiać z twoimi rodzicami - powtórzył spokojnie, ale stanowczo. Nie zjawiałbym się tu, gdyby nie chodziło o coś ważnego. - Michaelu, kto przychodzi o tak później porze? - Z wnętrza domu zagrzmiał donośny głos. - Policja stanowa. - Michael odstąpił o krok, a Daniel wszedł do wielkiego holu rezydencji Bowiech, jednej z nielicznych zabytkowych siedzib, które ostały się po wojnie secesyjnej. Kongresman Bowie wyłonił się po chwili, dopinając szlafrok. Miał kamienny wyraz twarzy, ale w jego oczach Daniel dostrzegł obawę. - Daniel Vartanian. Słyszałem, że przyjechałeś dzisiaj do naszego miasta. O co chodzi? - Przepraszam, że niepokoję tak późno - zaczął Daniel. - Prowadzę dochodzenie w sprawie zamordowanej kobiety, której zwłoki znaleziono

wczoraj w Arcadii. - Podczas wyścigu kolarskiego. - Bowie skinął głową. - Czytałem o tym w dzisiejszej „Review”. 93 Daniel zaczerpnął oddechu, by opanować nerwy. - Sądzę, że ofiarą może być pańska córka. Bowie poruszył się i wykonał przeczący ruch głową. - Nie, to wykluczone. Janet jest w Atlancie. - Kiedy po raz ostatni pan ją widział? Bowie zacisnął zęby. - W zeszłym tygodniu, ale jej siostra rozmawiała z nią wczoraj rano. - Mogę porozmawiać z pańską drugą córką, panie Bowie? - spytał Daniel. - Już późno. Patricia śpi. - Wiem, że jest późno, ale jeśli się pomyliliśmy, trzeba to potwierdzić i kontynuować ustalanie tożsamości ofiary. Może nadal ktoś na nią czeka. - Rozumiem. Patricio! Chodź tutaj. I włóż coś na siebie! Na górze otwarło się dwoje drzwi, a po schodach zeszły pani Bowie i dziewczyna; ta ostatnia wyglądała dość niepewnie. - Co się dzieje, Bob? - zapytała pani Bowie. Poznała Daniela i zmarszczyła czoło. Co on tu robi? Bob? - Uspokój się, Rose. Zaszła na pewno jakaś pomyłka i zaraz ją wyjaśnimy. - Bowie zwrócił się do córki: - Patricio, mówiłaś, że rozmawiałaś z Janet wczoraj rano. Powiedziałaś, że jest chora i nie przyjedzie na kolację. Patricia zatrzepotała rzęsami, a Daniel zorientował się, co jest grane. Obie siostrzyczki nawzajem kryły się przed rodzicami. - Janet powiedziała, że ma grypę. - Patricia uśmiechnęła się aktorsko. -A co, zapomniała o opłacie parkingowej albo coś w tym stylu? To do niej podobne. Bowie zrobił się tak blady, jak jego żona. - Patricio - odezwał się chrapliwym głosem - agent Vartanian prowadzi śledztwo w sprawie morderstwa. Sądzi, że ofiara to Janet. Nie powtarzaj więc bajek, które ona kazała ci opowiadać. Patricia rozdziawiła usta. - Co takiego? - Czy naprawdę rozmawiałaś z siostrą, Patricio? - zapytał Daniel grzecznie.

Oczy dziewczyny zaszły łzami strachu. - Nie. Prosiła mnie, bym mówiła wszystkim, że zachorowała. Tego dnia była gdzie indziej. Ale przecież to niemożliwe, żeby ona… żeby to ją… - Bob… - odezwała się pani Bowie z lękiem. Bowie objął małżonkę ramieniem. - Michaelu, podaj matce krzesło. Michael usłuchał błyskawicznie i pomógł matce usiąść, a tymczasem Daniel skupił uwagę na Patricii. - A kiedy o to poprosiła? 94 - W środę wieczorem. Mówiła, że chce spędzić weekend z. .. przyjaciółmi. - Z jakimi przyjaciółmi? To ważnie, Patricio - naciskał Daniel. Kątem oka dostrzegł na krześle panią Bowie, która wyraźnie drżała. Patricia spojrzała bezradnie na rodziców i łzy spłynęły jej po policzkach. - Ona ma chłopaka. Wiedziała, że go nie zaakceptujecie. Przepraszam… Pobladły Bowie popatrzył na Daniela. - Jak możemy ci pomóc, Danielu? - Potrzebny nam włos z jej szczotki. Musimy zdjąć odciski palców w jej pokoju w tym domu. - Zawahał się i dodał: - Potrzebne będzie też nazwisko jej dentysty. Bowie był blady jak płótno, ale przełknął ślinę i skinął głową. - Dobrze. - O Boże. Nie powinniśmy byli pozwalać jej na wynajęcie mieszkania w Atlancie. Pani Bowie płakała, kołysząc się i skrywając twarz w dłoniach. - A więc ona ma mieszkanie w Atlancie? - spytał Daniel. Bowie prawie niedostrzegalnie przytaknął skinieniem. - Gra tam w orkiestrze. - Na wiolonczeli - powiedział Daniel cicho. - Ale przyjeżdżała tu na weekendy? - Najczęściej w niedzielne wieczory. Wpada na rodzinne kolacje. - Bowie był spięty i starał się utrzymać nerwy na wodzy. - Ostatnio rzadziej. Dorosła. Wyprowadziła się. Ale przecież ma dopiero dwadzieścia jeden lat… -Załamał

się, opuścił podbródek ku piersi, a Daniel odwrócił wzrok, rozumiejąc jego rozpacz. - Jej pokój jest na górze - odezwał się Michael. - Dziękuję. Wezwę wóz naszych techników tak szybko, jak tylko się da. Patricio, muszę dowiedzieć się wszystkiego, co wiesz na temat Janet i jej chłopaka. - Daniel położył dłoń na ramieniu Bowiego i rzekł: - Bardzo mi przykro. Bowie sztywno kiwnął głową i nie odpowiedział. Dutton, wtorek, 30 stycznia, godz. 0.55 - Co tu się dzieje? Daniel stanął jak wryty. Musiał powściągnąć falę wzburzenia, która go ogarnęła. - Proszę, proszę. Czyż to nieuchwytny szeryf Loomis? Pan pozwoli, że się przedstawię: agent specjalny Daniel Vartanian. Od niedzieli zostawiłem ci sześć wiadomości. 101 - Nie bądź taki zjadliwy, Danielu. - Frank spojrzał spode łba na sporą grupę policjantów w holu rezydencji państwa Bowie. - Przeklęte GBI wyroiło się w moim mieście. Jak szarańcza. W rzeczywistości do personelu GBI należał tylko zaparkowany samochód osobowy i jedna furgonetka. Trzy inne wozy należały do policji z Dutton, a jeden przybył z Arcadii. Przyjechał sam szeryf Corchran, by złożyć wyrazy współczucia państwu Bowie i pomóc Danielowi. Zastępca szeryfa Mansfield, zmiennik Franka Loomisa, zjawił się wkrótce po tym, jak furgonetka z technikami policyjnymi pod komendą Eda zaparkowała na podjeździe. Mansfield był wściekły, że to nie jego ludzie zajmą się przeszukiwaniem sypialni Janet i, w odróżnieniu od Corchrana, wcale nie palił się do pomocy ekipie z GBI. Z pozostałych aut stojących w pobliżu jeden należał do burmistrza Dutton, a dwa inne - do asystentów kongresmana Bowiego. Kolejnym przyjechał doktor Granville, który zajął się znajdującą się w stanie bliskim histerii panią Bowie. Zjawił się również Jim Woolf. Bowie i jego żona nie chcieli z nim rozmawiać, a Daniel odciągnął go od nich, obiecując zapoznać z oficjalnym

oświadczeniem policji po ostatecznym zidentyfikowaniu ofiary. Potwierdzenie nadeszło w ciągu kilku minut. Jeden z techników Eda przywiózł ze sobą wzór odcisków palców ofiary, które niemal od razu porównano z tymi pozostawionymi na kryształowej wazie obok łóżka Janet Bowie. Daniel osobiście przekazał ponurą nowinę Bobowi Bowiemu, a ten poszedł z nią na górę, do pokoju żony. Z sypialni na piętrze dobiegł histeryczny krzyk i Daniel zrozumiał, że Bowie powiedział małżonce o wszystkim. Daniel i Frank spojrzeli ku górze, a potem na siebie nawzajem. - Masz mi coś do zakomunikowania, Frank? - zapytał Daniel chłodno. Bo jestem teraz trochę zajęty. Twarz Franka pociemniała. - To moje miasto, Danielu Vartanian. Nie twoje. Ty stąd wyjechałeś. I znowu Daniel musiał zapanować nad wzbierającą w nim złością. Odezwał się jednak spokojnym tonem: - Może i nie moje miasto, Frank, ale moja sprawa, ja ją prowadzę. Gdybyś naprawdę chciał mi pomóc, mogłeś odpowiedzieć na wiadomości, które zostawiłem na twojej poczcie głosowej. Frank patrzył hardo i robił się wojowniczy. - Byłem wczoraj za miastem. Odebrałem wiadomości od ciebie dopiero po powrocie wieczorem. - Czekałem pod drzwiami twojego biura prawie trzy kwadranse oznajmił Daniel cicho. - Usłyszałem od Wandy, że nie wolno ci przeszkadzać. Mało 102 mnie obchodzi, że gdzieś wyjechałeś, ale zmarnowałem przez ciebie sporo czasu. Czasu, który mogłem przeznaczyć na poszukiwania zabójcy Janet Bowie. Frank w końcu odwrócił spojrzenie. - Przepraszam, Danielu. - Przeprosiny zabrzmiały nieco sztucznie. Ubiegły tydzień był dla mnie trudny. Twoi rodzice… Byli moimi przyjaciółmi. Na pogrzebie było ciężko, a dziennikarze… Po tym, jak przez cały tydzień użerałem się z reporterami, musiałem trochę odetchnąć. Zabroniłem Wandzie informować kogokolwiek, że wyjechałem. Powinienem był się z tobą skontaktować. Daniel poczuł, że złość mu trochę przechodzi. - No, dobrze. Ale, Frank, naprawdę jest mi potrzebny tamten raport policyjny: ten o morderstwie Alicii Tremaine. Poszukaj go dla mnie.

- Zajmę się tym z samego rana - obiecał Frank - kiedy tylko Wanda przyjdzie do pracy. Ona wie, co jest w każdym segregatorze w piwnicy w moim urzędzie. Jesteś pewien, że to Janet? - Odciski palców się zgadzają. - Cholera. Kto to zrobił? - Cóż, skoro wiemy już, kim jest ofiara, można rozpocząć konkretne dochodzenie. Frank, jeżeli potrzebowałeś pomocy, to dlaczego nie zgłosiłeś się do mnie? Frank zacisnął zęby. - Nie powiedziałem, że potrzebowałem pomocy. Chciałem mieć trochę spokoju. Wyjechałem sam do chaty za miastem. - Obrócił się na pięcie i skierował w stronę drzwi. - W porządku - rzucił Daniel, starając się nie czuć urazy. - Frank? Frank spojrzał za siebie. - Co? - odezwał się prawie opryskliwie. - Chodzi o Bailey Crighton. Myślę, że ona naprawdę zaginęła. Frank wykrzywił usta. - Dzięki za cenną sugestię, agencie specjalny Vartanian. Dobrej nocy. Daniel odegnał od siebie przykre wrażenie, jakiego doznał. Miał pracę do wykonania i nie było teraz czasu na zawracanie sobie głowy humorami Franka Loomisa. Ostatecznie Frank był przecież dorosły. Gdyby potrzebował pomocy, Daniel mógł mu jej zawsze udzielić. Ed stanął za plecami Daniela. - Przeczesujemy jej pokój. Znaleźliśmy kilka zapisanych dzienników w szufladzie. Kilka folderów. W sumie niewiele. Co wiadoirio o jej chłopaku? - Nazywa się Lamar Washington. Czarnoskóry. Gra w jakimś klubie jazzowym. Patricia nie wie w którym. Ed podał mu plastikową torebkę z folderami. - Może w którymś z tych? 97 Daniel wziął pakunek. - Spiszę nazwy, trzeba to sprawdzić. Patricia mówi, że dla Janet była to tylko przelotna przygoda, że wcale nie zamierzała przedstawiać chłopaka

rodzicom. - Może się wściekł i ją skatował - stwierdził Ed. - To jednak nie wyjaśnia powodu skopiowania mordu, dokonanego na Tremaine. - Wiem - przyznał Daniel - ale na razie niczego więcej nie mamy. Przejdę się po lokalnych klubach jazzowych, kiedy tylko tu skończę. - Sprawdzimy mieszkanie wynajęte przez Janet. - Ed uniósł na palcu pęk kluczy. Jej brat, Michael, dał nam klucze. Gdy Ed odszedł, Daniel skierował się do salonu, w którym teraz wszyscy stali. Jedynym obecnym tam członkiem rodziny był Michael Bowie. Przebrał się w czarny garnitur, a twarz zmarniała mu trochę ze smutku, niemniej pozostawał nieodrodnym synem polityka. - Czy możesz złożyć im oświadczenie, żeby sobie poszli? - zapytał półgłosem. Chciałbym, aby już się rozeszli. - Załatwię to szybko - odpowiedział mu cicho Daniel i odchrząknął. Proszę o uwagę. - Przedstawił się i omówił w skrócie okoliczności i czas śmierci Janet we czwartek. Nie wszystkie jeszcze potwierdzone, ale bardzo prawdopodobne. Wstępnie ustaliliśmy, że ciało znalezione w Arcadii w niedzielne popołudnie to zwłoki Janet Bowie. - Teraz już nikogo nie zaskoczyła ta informacja. Przeprowadzimy odpowiednie badania DNA, a po dokonaniu ostatecznych ustaleń zwołamy konferencję prasową. Jim Woolf podniósł rękę. - Jaka była oficjalna przyczyna śmierci? - Jutro wydam formalne oświadczenie w tej sprawie. - Daniel zerknął na zegarek. To znaczy, już dziś, tylko trochę później. Przypuszczalnie we wczesnych godzinach popołudniowych. Burmistrz poprawił węzeł krawata i spytał: - Agencie Vartanian, czy są jacyś podejrzani? - Mamy pewne poszlaki, burmistrzu Davis - odpowiedział Daniel. Ten oficjalny zwrot zabrzmiał trochę dziwnie. W szkole średniej Daniel grywał z Garthem Davisem w piłkę. Wtedy Garth nie wyróżniał się bystrością i należał do ostatnich osób, których Daniel podejrzewałby o udział w wyborach na

stanowisko burmistrza - a już na pewno nie o ich wygranie. Jednak Garth wywodził się z rodu polityków. Jego ojciec przez wiele lat był burmistrzem Dutton. - Wydamy oficjalne oświadczenie w dniu jutrzejszym. - Toby, jak tam pani Bowie? - zapytał Woolf, zwracając się do obecnego na miejscu lekarza. - Odpoczywa-odrzekł Toby Granville, choć wszyscy wiedzieli, że oznaczało to w istocie podanie środków uspokajających. Wszyscy słyszeli krzyk tej biedaczki, kiedy mąż poinformował ją o dokonanej identyfikacji. 104 Daniel skinął w stronę drzwi. - Już bardzo późno. Jestem pewien, że każdy chciałby jakoś pocieszyć gospodarzy, ale rozejdźmy się teraz do domów. Zebrani zaczęli wychodzić, ale burmistrz został. - Danielu, czy mamy jakichś podejrzanych? Daniel westchnął lekko. Długi miniony dzień zaczynał dawać mu się we znaki. - Garth… Davis pochylił się ku niemu. - Wszyscy mieszkańcy Dutton zwalą mi się na głowę, jak tylko nowy numer „Review” znajdzie się pod ich drzwiami. Będą się niepokoili o bezpieczeństwo swoich rodzin. Powiedz mi coś, co uspokoi ich bardziej od informacji, że policja ma pewne poszlaki. - Nic więcej na razie nie mamy. Dopiero co zidentyfikowaliśmy ofiarę. Potrzebny nam co najmniej jeszcze jeden dzień. Davis zmarszczył czoło i kiwnął głową. - Dasz mi znać? - Obiecuję. W końcu wyszli prawie wszyscy; pozostali tylko Daniel, Michael i Toby Granville. - Już się bałem, że nigdy nie pójdą - powiedział Michael, przygarbiony z wyczerpania. Granville pogładził krawat. - Skontroluję jeszcze stan pańskiej matki, zanim się pożegnam. Proszę do mnie zadzwonić, jeśli w ciągu nocy poczuje się gorzej. Daniel uścisnął dłonie obu mężczyzn. - Michaelu, odezwij się, gdybyście czegokolwiek potrzebowali. -

Wyszedł na zewnątrz; zerwał się gwałtowny wiatr. Nadciąga burza, pomyślał, patrząc ze wzgórza na uliczkę, w której tłoczyły się teraz wozy dziennikarzy. Wylegli z nich reporterzy i ruszyli biegiem w jego kierunku, dostrzegając go przed domem Bowiech. Jak szarańcza, pomyślał Daniel z przekąsem. W pewnym sensie rozumiał, co Frank miał na myśli, wyrażając się w ten sposób. Przygotował się psychicznie na grad pytań, gdy schodził ze wzgórza, mijając mercedesa, dwa bmw, rolls-royce’a, jaguara i limuzynę lincoln, zmierzając do miejsca, gdzie zaparkował swój służbowy wóz. Reporterzy z wiadomości rozmawiali z Garthem, ale od razu zwrócili się ku Danielowi. - Agencie Vartanian, czy może pan skomentować…? Daniel uniósł dłoń, uciszając kolejne pytania. - Zidentyfikowaliśmy ofiarę z Arcadii jako Janet Bowie. - Błysnęły flesze i zaszumiały wprawione w ruch kamery wideo, a Daniel przybrał oficjalną minę. 99 - Czy kongresman już wie? Daniel z wysiłkiem powstrzymał chęć przewrócenia oczami, słysząc tak niemądre pytanie. - Tak, w przeciwnym razie nie rozmawialibyśmy tu teraz. Nie będzie dalszych komentarzy aż do wieczora. Na jutro szykujemy konferencję prasową. Proszę dzwonić na numer informacyjny centrali GBI, to dowiedzą się państwo, gdzie i kiedy odbędzie się ta konferencja. Życzę dobrej nocy. Ruszył przed siebie, a jeden z reporterów podążył za nim. - Agencie Vartanian, co pan odczuwa, prowadząc dochodzenie w sprawie zabójstwa w rodzinnym mieście zaledwie tydzień po zamordowaniu pańskiego brata? Daniel zatrzymał się i popatrzył na młodego człowieka z mikrofonem. Simon nie został zamordowany. Użycie takiego określenia stanowiło zniewagę dla ofiar Simona i ich rodzin. A jednak to słowo miało go celowo rozjątrzyć, więc Daniel odparł tylko: - Bez komentarzy. Młodzieniec otworzył usta, by pytać dalej, ale Daniel popatrzył na niego tak, że reporter musiał odstąpić krok w tył. - Nie mam więcej pytań - rzucił reporter, wyczuwając niewypowiedzianą groźbę ze strony Daniela.

Takiego spojrzenia Daniel nauczył się od swojego ojca. Usadzanie ludzi wzrokiem należało do wielu specyficznych umiejętności Arthura Vartaniana. Daniel nieczęsto stosował tę sztuczkę, ale kiedy to czynił, okazywała się skuteczna. - Dobrej nocy. Daniel wsiadł do wozu i przymknął oczy. Od lat miał do czynienia z rodzinami pogrążonymi w żałobie i wciąż było to dla niego trudne. Jednak najsilniej dopiekło mu zachowanie Franka Loomisa. Frank był dla Daniela kimś w rodzaju drugiego ojca. Bóg jeden wie, że Arthur Vartanian nie spisał się dobrze w roli rodzica. Dlaczego więc teraz Daniel stał się obiektem pogardy Franka? To bolało. Jednakże Frank też był tylko człowiekiem, a wieść o upozorowaniu przez Arthura Vartaniana „pierwszej śmierci” Simona musiała stanowić dla niego gorzką pigułkę. Przez to Frank wyszedł na głupca, a prasa rozgrzebywała całą tę historię, czyniąc z Franka głupawego prowincjonalnego szeryfa, który samodzielnie nie potrafi sobie nawet zasznurować butów. Nic dziwnego, że Frank się wściekł. Na jego miejscu też byłbym wkurzony, pomyślał Daniel. Oddalił się od skupiska aut i skierował ku Main Street. Był zmęczony, lecz przed snem musiał jeszcze odszukać Lamara Washingtona w którymś z nocnych barów. 106 Dutton, wtorek, 30 stycznia, godz. 1.40 Odjeżdżają, pomyślała Alex. Stała w oknie wynajętego bungalowu i obserwowała kawalkadę samochodów zjeżdżającą ze wzgórza. Zastanawiała się, przed którym z domów stały. Naciągnęła poły szlafroka, czując chłodny dreszcz, który nie miał nic wspólnego z temperaturą otoczenia. Znowu miała sny. Grzmoty i błyskawice. I wrzaski, rozdzierające krzyki. Śniło jej się, że była znowu w kostnicy, a tamta kobieta na stole do sekcji zwłok usiadła nagle i popatrzyła niewidzącymi oczami. Były to jednak oczy Bailey i wyciągająca się ku niej ręka Bailey, dłoń blada, woskowa i… martwa. I kobieta powiedziała: „Pomóż mi, proszę”. Alex przebudziła się, zlana zimnym potem, drżąca tak, iż była pewna, że zbudziła Hope. Dziecko spało jednak mocno. Roztrzęsiona Alex przeszła do pokoju, by trochę po nim pospacerować.

I pomartwić się. Gdzie jesteś, Bailey? I jak mam się zająć twoją małą dziewczynką? - Boże - wyszeptała - żebym tylko nie pogorszyła jeszcze całej sprawy. W zalegającym w pokoju półmroku nikt nie odpowiedział na ten szept, a Alex stała przy oknie, obserwując kolejne samochody zjeżdżające ze wzgórza. Nagle jeden z nich zwolnił i zatrzymał się tuż przed jej domkiem. Poczuła podszyty strachem skurcz żołądka i pomyślała o broni w przenośnym sejfie, lecz po chwili rozpoznała auto i jego kierowcę. Daniel jechał Main Street, minął park z karuzelą i zatrzymał się przed parterowym domem, wynajętym przez Alex. Wcześniej nakłamał jej trochę i teraz nie dawało mu to spokoju. Zapytała go bowiem wprost, co takiego wie o sprawie i okolicznościach, a on odparł na to, że niewiele. W zasadzie nie było to zupełnym kłamstwem. Nie miał jej nic do powiedzenia - na razie. Z pewnością nie zamierzał pokazywać Alex zdjęć jej zmasakrowanej siostry. Alex Fallon i bez tego musiała przejść bardzo dużo. Przyszedł mu na myśl Wade Crighton. „Do zobaczenia w piekle”… A więc jej przybrany brat znał Simona, a to nie wróżyło nic dobrego. Wade usiłował zgwałcić Alex i już samo to sprawiało, że Daniel nie odczuwał żalu z powodu jego śmierci. Wprawdzie Alex próbowała zrelacjonować całą historię beztroskim tonem, ale Daniel wyczytał prawdę z jej oczu. A skoro Wade molestował ją, sądząc, że ma do czynienia z Alicią, to niewykluczone, iż na tym się nie skończyło. Może na tamtym zdjęciu to Wade znalazł się wraz z Alicią Tremaine. Ów człowiek miał obie nogi, więc Daniel zorientował się, że to nie był Simon, ale skoro ci dwaj się znali… 101 Pokaż te zdjęcia Chase’owi. Taka myśl kołatała się w jego głowie od tygodnia. Co prawda przekazał odbitki fotografii policji filadelfijskiej, dzięki czemu sprawa nie ciążyła mu aż tak bardzo na sumieniu, jednakże Daniel był przekonany, że Vito Ciccotelli, jak zwykle bardzo zajęty, nie zwrócił uwagi na kopertę pełną zdjęć, otrzymaną przed niespełna dwoma tygodniami. Nadal bowiem musiał uporać się z bagnem, pozostawionym przez Simona. „Do zobaczenia w piekle, Simonie”. Daniel zastanawiał się, jakie bagno

pozostało po Wadzie i Simonie, choć od zbrodni, jakich obaj się dopuścili, mogło już upłynąć kilkanaście lat. Teraz on, Daniel, miał na głowie nowe morderstwo. Musiał się skupić na sprawie Janet Bowie. Musiał ustalić, kto nienawidził jej aż tak bardzo, że zabił ją w ten sposób. Z drugiej strony, Janet Bowie mogła być przypadkową ofiarą, nie zaś obiektem zemsty. Albo też… Daniel pomyślał o kongresmanie Bowiem, który zasłynął z pewnych kontrowersyjnych posunięć na arenie politycznej. Może to jego, Bowiego, ktoś nie cierpiał na tyle, by zabić mu córkę. Skąd jednak to oczywiste podobieństwo do dawnego mordu na Alicii? I dlaczego nowego zabójstwa ktoś dokonał właśnie teraz? Po co podrzucił klucz? Daniel zaciągnął hamulec, gdy otwarły się drzwi domu. Wstrzymał oddech na widok Alex wychodzącej na ganek. Miała na sobie zwiewny szlafrok, osłaniający ją od podbródka do stóp. Szlafrok był dość zwyczajny, ale Daniel myślał tylko o tym, co skrywa się pod jego połami. Podmuch wiatru rozwiał lśniące włosy Alex i odgarnęła je dłonią, wpatrując się w Daniela na niewielkim podwórku. Nie uśmiechała się wcale. Zwrócił na to uwagę, gdy zgasił silnik i przeszedł przez podwórze, skupiony na swoich zamiarach. Nawet nie przeszło mu przez myśl, by po prostu minąć jej dom, tyle że zajęły go chwilowo inne sprawy, takie jak rozmowy z szefem ochrony lunaparku FunN-Sun. Teraz jednak musiał ujrzeć jej wielkie oczy, ów błysk, który w nich dostrzegł, gdy ona wreszcie zrozumiała, że on jej pragnie. I chciał się przekonać, czy ona jego również. Bez słów powitania wskoczył jednym susem na ganek, ujął jej twarz w dłonie i złożył na jej ustach gorący pocałunek. Z jej krtani wydobył się jęk pragnienia; wspięła się na palce, chcąc być jeszcze bliżej niego, by pocałunek stał się jeszcze bardziej namiętny. Odsunęła ręce od włosów i poły szlafroka, chwyciła klapy jego płaszcza i jeszcze mocniej przycisnęła wargi do jego ust. Daniel oplótł jej ramiona wokół swojej szyi. Przesunął dłońmi po jej gładkich plecach i przyciągnął ją ku sobie, spełniając swoje pragnienia, gdy wiatr świszczał wokół nich. Słysząc ów wiatr i tętniącą w skroniach krew, pomyślał, że od tak dawna nie doznał takich uczuć. Od zbyt dawna. Poczuł, że wreszcie żyje; że jest niezwyciężony. Prawie zapomniał już smaku takich uniesień. A może nigdy ich nie

przeżywał. 108 Chwila ta trwała krótko. Stopy Alex znowu dotknęły ganka. Pocałunek się urwał, a Daniel nie czuł już jej ciepła przy swoim ciele. Pragnąc więcej, musnął ustami jej policzek i zatopił twarz w jej włosach, na skraju szyi. Zadrżał, oddychając ciężko, gdy ona pogładziła go delikatnie po głowie. Jego serce uspokoiło się nieco, powrócił rozsądek, a policzki zapłonęły ze zmieszania, wywołanego przęz moc pragnień. - Przepraszam - ocfezwał się cicho, podnosząc głowę. - Zazwyczaj nie zachowuję się w taki sposób. Przesunęła opuszkami palców po jego wargach. - Ja też nie. Ale potrzebowałam tego dzisiaj. Dziękuję ci. Zagotował się ze wzburzenia. - Tylko mi nie dziękuj - warknął, a ona drgnęła, jak gdyby ją uderzył. Czując się naraz bardzo głupio, skłonił głowę i ujął dłoń Alex, przyciągając jej palce do ust, gdy próbowała się cofnąć. - Przepraszam. Nie chcę tylko, abyś myślała, że zrobiłem to z rozmysłem. Po prostu chciałem to zrobić. Musiałem to zrobić, poprawił się w myślach. - Chciałem - powtórzył. Pragnąłem cię. Wciąż pragnę. Zaczerpnęła powietrza i Daniel dostrzegł pulsowanie pod skórą na jej szyi. Wiatr targał włosy Alex i znowu odgarnęła je z twarzy. - Rozumiem. - Lekki uśmiech miał sprawić, by zabrzmiało to beztrosko, ale jej oczy patrzyły surowo. Może nawet czaił się w nich lęk. - O co chodzi? - zapytał. Pokręciła głową. - O nic. Daniel zacisnął zęby. - Alex… Odwróciła wzrok. - Naprawdę o nic. Po prostu miałam zły sen. - Ponownie spojrzała mu w oczy. Śniły mi się koszmary, więc wstałam. I wtedy zjawiłeś się ty. Przycisnął usta do jej dłoni. - Wpadłem tu, bo myślałem o tobie. A ty czekałaś. Nie mogłem się powstrzymać. Zadrżała, a Daniel spojrzał w dół, gdy dotknęła bosą stopą drugiej stopy. Zmarszczył czoło. - Alex, jesteś boso. Uśmiechnęła się, tym razem szczerze.

- Nie przypuszczałam, że będę stała na ganku i całowała się z tobą. Wspięła się na palce i pocałowała go w usta, o wiele delikatniej, niż on wcześniej całował ją. - Ale bardzo mi się to podobało. Wszystko stało się naraz takie proste. Uśmiechnął się do niej. - Wracaj do domu, zamknij drzwi na klucz i wskocz w kapcie. Do zobaczenia jutro wieczorem. O wpół do siódmej. 103 7 Dutton, wtorek, 30 stycznia, godz. 1.55 Alex zamknęła drzwi i oparła się o nie, mrużąc oczy. Serce wciąż jej waliło. Podniosła dłonie do twarzy, wdychając woń, która na nich pozostała. Już niemal zapomniała, jak przyjemnie może pachnieć mężczyzna. Z westchnieniem otworzyła oczy, po czym przytknęła ręce do ust, by stłumić krzyk. Przy stole siedziała Meredith i wybierała kapelusz dla pana Ziemniaczanej Głowy. Uśmiechnęła się, wkładając kapelusz w otwór zabawki przeznaczony na stopy, ponieważ z czubka głowy już wystawały usta. - Myślałam, żeby ci przynieść buty. Alex przesunęła językiem po zębach. - Siedziałaś tu przez cały czas? - Prawie. - Uśmiechnęła się szerzej. - Usłyszałam, że przed domem zatrzymał się samochód i otworzyłaś drzwi. Bałam się, że postanowiłaś wypróbować swój nowy… nabytek. - Uniosła brwi. - Hope śpi. Możesz nazywać to bronią: - Och - odparła Meredith, mrugając niewinnie. - To też. - Jesteś okropna. - Alex się roześmiała. - Wiem. - Meredith poruszyła brwiami. - A on nie? To znaczy, czy nie był trochę natarczywy? Tak mi się wydawało. Alex rzuciła jej ostrożne spojrzenie. - Jest bardzo miły. - Nie o to chodzi. Rzeczy nieprzyzwoite bywają przyjemne. Ona mi wszystko powie - rzekła do Ziemniaczanej Głowy, przypominającej obrazy Picassa, na których wszystko jest na opak. - Mam swoje sposoby. - Czasami mnie przerażasz, Mer. Czemu się tym bawisz? Przecież Hope

śpi. - Bo lubię zabawki. Powinnaś spróbować się czasem pobawić. To by cię trochę odprężyło. Alex usiadła przy stole. - Jestem zrelaksowana. - Ona kłamie. Jest mocniej skręcona niż korkociąg - powiedziała Meredith do Ziemniaczanej Głowy, a potem jej oczy spoważniały. - Co ci się śniło? Znowu te krzyki? - Tak. - Alex wzięła zabawkę i odruchowo przekręciła jej ucho. - I to ciało, które dziś widziałam. - Powinnam była tam iść zamiast ciebie. 104 - Nie, chciałam sama się przekonać, że to nie Bailey. Ale w moim śnie to była ona. Usiadła i powiedziała: „Pomóż mi, proszę”. - Podświadomość ma wielką moc. Chcesz, żeby Bailey żyła, i ja też tego pragnę, ale musisz pomyśleć o tym, co będzie, jeśli ona nie żyje lub nigdy jej nie odnajdziesz. Albo jeszcze gorzej: jeżeli ją znajdziesz, ale nie zdołasz przywrócić jej normalnego życia. Alex zacisnęła zęby. - Sprawiasz, że czuję się jak jakiś doktor Roboto, który ma obsesję na punkcie sprawowania nad wszystkim kontroli. - Ależ właśnie tak jest, kochana - odparła Meredith łagodnie. - Popatrz tylko. Alex spojrzała na zabawkę w swoich dłoniach. Głowa nie przypominała już obrazu Picassa; teraz wszystko było na swoim miejscu. - To tylko zabawka - powiedziała poirytowana. - Nie, nie tylko - odparła smutno Meredith - ale możesz tak myśleć, jeśli musisz. - No dobrze. Lubię panować nad sytuacją i mieć wszystko starannie poukładane. To nic złego. - Nie. A czasami cię ponosi i kupujesz coś takiego. - Lub całuję się z facetem, którego właśnie poznałam? - To też, a więc jest jeszcze nadzieja. - Meredith skrzywiła się lekko. -To nie była zamierzona gra głów.

- Oczywiście, że nie. Ale myślę, że Bailey właśnie dlatego nadała córce imię, oznaczające nadzieję. - Zgadzam się. Zabawki są ważne, Alex. Nie lekceważ ich. Zabawa przywodzi nasze myśli do miejsca, gdzie czujemy się bezpiecznie. Pamiętaj o tym, kiedy bawisz się z Hope. - Daniel przyprowadzi jutro swojego psa, żeby się przekonać, czy Hope lubi zwierzęta. - To miło z jego strony. Alex uniosła brew. - Myślałam, że to, co miłe, wcale nie jest przyzwoite. - Tylko wtedy, gdy chodzi o seks, dziecinko. Wracam do łóżka. Ty też powinnaś spróbować zasnąć. Wtorek, 30 stycznia, godz. 4.00 Ktoś płakał. Bailey wytężyła słuch. To nie mężczyzna z sąsiedniej celi. Nie była nawet pewna, czy j est przytomny. Płacz dochodził z o wiele większej odległości. Spojrzała na sufit, sądząc, że zobaczy tam głośniki. Nie 111 dostrzegła żadnych, ale to nie znaczyło, że ich tam nie było. Być może on próbował zrobić jej pranie mózgu. Nie powiedziała mu bowiem tego, czego chciał się dowiedzieć. Jeszcze nie. Nigdy mu nie powie. Zamknęła oczy. A może po prostu tracę rozum. Szloch nagle ucichł i znowu spojrzała w sufit. Pomyślała o Hope. Nie tracisz zmysłów, Bailey. Nie możesz. Hope cię potrzebuje. To była mantra, którą powtarzała sobie, kiedy Hope była jeszcze niemowlęciem. Gdy za wszelką cenę chciała dojść do siebie. Hope cię potrzebuje. To pomogło jej przejść przez wszystko i wytrwać. I może teraz pomoże. Jeśli on wcześniej mnie nie zabije. Co z pewnością mogło się zdarzyć. I wtedy usłyszała hałas w sąsiedniej celi. Wstrzymała oddech i nasłuchiwała. Odgłos przypominał skrobanie. Ktoś drapał w ścianę oddzielającą oba pomieszczenia. Bailey uniosła się na rękach i kolanach, krzywiąc twarz, gdy wszystko

wokoło zawirowało. Podpełzła do ściany, posuwając się o kilka centymetrów i przystając dla wyrównania oddechu. Czekała. Skrobanie ucichło, a zamiast niego rozległo się stukanie, które powtarzało się raz po raz w tym samym rytmie. Zaszyfrowana wiadomość? Cholera jasna. Nie znała żadnych szyfrów. Nigdy nie była harcerką. Może to pułapka. Może to on próbuje ją nabrać. Albo jakiś inny człowiek. Niepewnie wyciągnęła rękę w ciemności i odpukała. Stukanie po drugiej stronie ucichło i znowu rozległo się skrobanie. Myliła się. Ktoś wcale nie skrobał w ścianę, lecz w podłogę. Krzywiąc się z bólu, nacisnęła palcami stare betonowe podłoże i poczuła, jak się kruszy. Wzięła głęboki wdech i wypuściła powietrze, oszołomiona z rozczarowania. To nie miało znaczenia. Ten, kto skrobał, przekopywał tunel do innej celi, prowadzący donikąd. Skrobanie znowu ucichło i Bailey usłyszała kroki na korytarzu. To on. Modliła się, mając nadzieję, że nie idzie do niej, tylko do tego, który skrobał. Nie do mnie. Błagam, tylko nie do mnie. Ale Bóg jej nie wysłuchał i drzwi do celi się otwarły. Zmrużyła oczy przed światłem, z wysiłkiem zakrywając ręką twarz. Roześmiał się. - Czas na zabawę, Bailey. Wtorek, 30 stycznia, godz. 4.00 rano Miał szczęście, że mieszka w okręgu, w którym jest tak wiele rowów od — wadniających. Pochylił się i pozwolił, by owinięte w koc ciało spadło na zie-112 mię. Umarła tak pięknie, błagając go o łaskę, gdy robił jej to, co najgorsze. Była taka nadęta i pełna pogardy, kiedy miała władzę. Teraz władza należała do niego, a ona zapłaciła za swoje grzechy. Podobnie jak zapłacą czterej pozostali, będący podporą miejscowej społeczności. Przyciągnął uwagę osób stanowiących jego pierwsze dwa cele, wysyłając im zawiadomienie i szukając klucza, który był identyczny jak ich klucze. Dostał od nich trochę pieniędzy nieco później tego dnia po wysłaniu kolejnej

wiadomości. Nadeszła pora, by zacząć dzielić i rządzić. Dopadnie pierwszych dwóch, a kiedy zakończy swoje dzieło, będą zrujnowani, każdy z nich. A ja? Uśmiechnął się. Będę patrzył, jak wszystko się kruszy i rozpada. Odsunął koc z jej stopy i upewnił się po raz ostatni. Klucz tkwił na miejscu. Na zdjęciu Janet, zamieszczonym w „Review”, nie było klucza, a więc musiał gdzieś zginąć. Szkoda, tym razem jednak postarał się przywiązać go mocno. Groźba dotrze tam, gdzie trzeba. Do Vartaniana. Dutton, wtorek 30 stycznia, godz. 5.50 Alex obudziło głośnie skrzypienie. Podniosła gwałtownie głowę, nasłuchując. Zasnęła na sofie po tym, jak Meredith poszła do łóżka. Znowu usłyszała trzeszczenie i wiedziała już, że to nie sen. Ktoś był na ganku. Myśląc o pistolecie zamkniętym w sejfie, wzięła po cichu zamiast broni telefon komórkowy, który zostawiła na stole. O wiele bardziej przydałby się jej teraz pistolet, ale przynajmniej mogła zadzwonić na 911. Choć pewnie i to na niewiele by się zdało, jeśli szeryf Loomis zawsze reagował tak, jak na zniknięcie Bailey. Wślizgnęła się do kuchni i wzięła największy nóż rzeźnicki, jaki znalazła w szufladzie, po czym zakradła się do okna i wyjrzała na zewnątrz. A potem odetchnęła. Był to roznosiciel gazet mniej więcej w wieku studenckim. Wypełniał formularz na podkładce do pisania, trzymając w zębach małą zapaloną latarkę, co nadawało jego twarzy upiorny wygląd. Wystraszony, wypuścił latarkę z ust, która spadła z łoskotem na ganek. Szeroko otwartymi oczami wpatrywał się w Alex, która zdała sobie sprawę, że zobaczył nóż w jej dłoni. Opuściła rękę i uchyliła okno. - Przestraszyłeś mnie. W ciszy przed świtem słychać było, jak chłopak głośno przełyka ślinę. - Pani przestraszyła mnie jeszcze bardziej. Jej usta poruszyły się i gazeciarz niepewnie się uśmiechnął. - Nie zamawiałam gazety - powiedziała Alex. - Wiem, ale pani Delia powiedziała, że wynajęła dom. A „Review” zapewnia darmową dostawę gazet przez tydzień nowym mieszkańcom w okolicy. 113

Alex uniosła brwi. - Dużo jest takich nowych osób? Uśmiechnął się nieśmiało. - Nie, proszę pani. Wręczył jej gazetę i formularz, który wypisywał. Musiała otworzyć okno szerzej, żeby wziąć to od niego. - Dziękuję - odparła cicho. - Nie zapomnij latarki. - Witam w Dutton, pani Fallon. Miłego dnia. Zaniknęła okno, a gazeciarz wrócił do furgonetki i odjechał do następnego domu na swojej drodze. Tętno Alex prawie wróciło do normy. Rozłożyła gazetę na pierwszej stronie. Jej serce znowu zaczęło bić szybciej. - Janet Bowie - wymamrotała. Kongresmana Bowiego przypominała sobie raczej mgliście, ale jego żonę pamiętała dobrze. Rose Bowie i jej negatywna, wyrażona publicznie ocena charakteru matki Alex spowodowały, że Kathy Tremaine i członkowie jej rodziny przestali chodzić do kościoła w niedziele. Większość kobiet w Dutton stroniła od Kathy od czasu, gdy zamieszkała z Craigiem Crightonem. Alex potarła skronie, czując nagły ból, i odsunęła od siebie myśl o Craigu. Wspomnienia o matce nie dało się tak łatwo odegnać. Były dobre lata, kiedy ojciec jeszcze żył i matka czuła się szczęśliwa. A potem przyszedł trudny okres, gdy pozostały jedynie we trójkę, mama, Alicia i Alex. Brakowało pieniędzy i matka stale się martwiła, ale w jej oczach nadal od czasu do czasu błyskała radość. Kiedy jednak zamieszkali z Craigiem, owa radość zniknęła zupełnie. Ostatnie wspomnienia, jakie Alex miała o matce, nie należały do najlepszych. Matka żyła z Craigiem, aby miały gdzie mieszkać i co jeść. A kobiety takie jak Rose Bowie potępiały ją za to i doprowadzały do płaczu. To trudno wybaczyć. Przez całe lata Alex nienawidziła wszystkich plotkujących bab. A teraz, patrząc na nagłówek gazety, zastanawiała się, kto tak bardzo nie znosił Janet Bowie, że zamordował ją w taki sposób. I dlaczego jej zabójca po tylu latach wskrzesił ducha Alicii. Dutton, wtorek, 30 stycznia, godz. 5.35 Mack wrócił do furgonetki i podjechał do następnego domu. Stara Violet

Drummond wyszła chwiejnym krokiem z domu, by wziąć gazetę, tak jak robiła to codziennie. Za pierwszym razem, kiedy to uczyniła, niemal spanikował, ale go nie rozpoznała. Zmienił się bardzo przez te wszystkie lata, odkąd wyjechał z Dutton. Stara Violet nie stanowiła zagrożenia, lecz cenne źródło informacji, których chętnie udzielała. Poza tym przyjaźniła się z Wandą 114 z biura szeryfa, a więc pochodzące od niej wiadomości były zwykle bardzo interesujące. Podał jej gazetę przez okno. - Dzień dobry, pani Drummond. Skinęła z werwą. - Dzień dobry, Jack. Mack spojrzał przez ramię na sąsiedni bungalow. - Ma pani nową sąsiadkę. Oczy Violet się zwęziły. - Wróciła córka Tremaine. - Nie znam jej - skłamał. - Ta dziewczyna to nic dobrego. Ledwo pokazała się w mieście i od razu wszystko zaczyna się z powrotem. - Violet trzepnęła frontową stronę gazety, na której Jim Woolf opisywał ze szczegółami śmierć Janet Bowie. - Nawet nie ma na tyle przyzwoitości, by porządnie się zachowywać. Mack uniósł brwi. - Co takiego zrobiła? Z jego obserwacji wynikało, że Alex Fallon jest mocno zdeterminowana, by odnaleźć przyrodnią siostrę, ale nie czyni nic niewłaściwego. - Całowała się z Danielem Vartanianem. Na ganku, żeby każdy mógł zobaczyć! - To skandal - odparł i pomyślał: fascynujące. - Niektórzy ludzie nie mają klasy. - To prawda - przytaknęła Violet z pogardą. - No cóż, nie będę cię dłużej zatrzymywać, Jack. Mack się uśmiechnął. - Zawsze do usług, pani Drummond. Do zobaczenia jutro. Atlanta, wtorek, 30 stycznia, godz. 8.00 Daniel, tłumiąc ziewanie, dołączył do Chase’a i Eda siedzących przy stole. - Wstępna identyfikacja potwierdzona. Felicity powiedziała, że zdjęcia od dentysty Janet pasują do uzębienia ofiary. To zdumiewające, jak szybko

wszystko się załatwia dla kongresmana - dodał z ironią. - Dentysta przyniósł mi tutaj zdjęcia rentgenowskie o piątej rano. - Dobra robota - stwierdził Chase. - A co z tym jej chłopakiem? Śpiewakiem jazzowym? - Lamar ma alibi, potwierdzone przez dziesięciu świadków i taśmy ochroniarzy z klubu jazzowego. - Występował, kiedy Janet została zabita? - spytał Ed. 109 - Przed pełną salą. Chłopak jest naprawdę wstrząśnięty. Usiadł i się rozpłakał, kiedy mu wyjawiłem, że Janet nie żyje. Powiedział, że słyszał o morderstwie, ale nie miał pojęcia, że to chodzi o Janet. Ed ściągnął brwi. - A co pomyślał, kiedy nie zjawiła się w weekend na randce? - Dostał od niej wiadomość nagraną na sekretarkę. Powiedziała, że jej ojciec ma jakieś oficjalne spotkanie i chce, żeby w nim uczestniczyła. Wiadomość nagrano w czwartek o ósmej wieczorem. - A więc o ósmej jeszcze żyła i została zabita prawdopodobnie około północy - rzekł Chase. - Spędziła dzień w Fun-N-Sun i kiedy stamtąd wyszła? - Jeszcze nie wiem. Lamar powiedział, że zabrała ze sobą grupę dzieci ze szkoły Lee Middle. - Była nauczycielką? - zapytał Chase. - Nie, wolontariuszką. Wygląda na to, że Janet polecono wykonać jakąś pracę na rzecz społeczności lokalnej po małej kłótni, jaką miała w zeszłym roku z inną wiolonczelistką z orkiestry. Zdziwiony Chase parsknął śmiechem. - Kłótnia wiolonczelistek? Co takiego zrobiły? Skrzyżowały smyczki? Daniel przewrócił oczami, słysząc ów kiepski dowcip. - Nie wyspałem się na tyle, żeby mnie to rozbawiło. Ta druga wiolonczelistka zarzuciła Janet, że zniszczyła jej instrument, aby dostać pierwsze miejsce. Zaczęła się pyskówka, obie ciągnęły się za włosy i drapały. Ta druga kobieta oskarżyła Janet o napaść i zniszczenie mienia. Najwyraźniej nagrano Janet na taśmę, jak majstruje przy wiolonczeli, a więc przyznała się do winy, żeby dostać mniejszą karę. Jej brat Michael powiedział, że praca w charakterze wolontariuszki wywarła na nią duży wpływ. Ta grupa dzieci była dla niej ważna.

- Poszli do wesołego miasteczka w dzień, kiedy są lekcje? - spytał Ed sceptycznie. - Lamar twierdzi, że była to nagroda dla dzieci z najlepszymi ocenami i dyrektorka szkoły się zgodziła. - Z wesołego miasteczka do Atlanty jest cztery godziny drogi - wtrącił Chase. - Jeśli zadzwoniła do Lamara pod przymusem o ósmej, zabójca już ją wtedy miał. Musimy się dowiedzieć, kiedy Janet z dziećmi opuściła lunapark. Mielibyśmy wtedy jaśniejszą sytuację. - Dzwoniłem do szkoły, ale nikogo jeszcze nie było. Pojadę tam, kiedy skończymy. - Mam nadzieję, że dowiesz się więcej niż my z jej mieszkania - rzekł Ed ponuro.1-Zdjęliśmy odciski palców, sprawdziliśmy pocztę głosową i komputer. Jak do tej pory nic z tego nie wynika. 116 - Zakładamy, że dzwoniła do Lamara pod przymusem - powiedział Chase. - A co, jeśli go zdradzała? Jeżeli w ten weekend miała się spotykać z innym gościem? - Poprosiłem o wykaz jej rozmów telefonicznych - odparł Daniel. Dowiem się, czy dzwoniła do kogoś innego. À propos, mamy też zezwolenie na wgląd do spisu rozmów .Jima Woolfa. Powinniśmy wkrótce go dostać. - Woolf był w domu Bowiego zeszłej nocy - wtrącił zamyślony Ed. -Skąd wiedział? - Stwierdził, że pojechał za grupą samochodów zmierzających na wzgórze - odparł Daniel, a Ed wyprostował się na krześle. - A tak przy okazji, Janet Bowie jeździła bmw Z-4, a nie ma tego wozu na parkingu podziemnym przy jej mieszkaniu ani przy domu państwa Bowie w Dutton. - Nie zawiozła tych dzieci do Fun-N-Sun swoim samochodem - wtrącił Chase. - To dwuosobowe auto. - Zapytam dyrektorkę szkoły. Może rodzice je przywieźli. Żadne z tych dzieciaków nie jest na tyle duże, by prowadzić samochód. - Chase? - Leigh otworzyła drzwi. - Dzwoni do ciebie szeryf Thomas z Volusii. - Powiedz mu, że do niego oddzwonię. Skrzywiła się. - Mówi, że to bardzo pilne. Danny, faks dla ciebie… to wykaz rozmów

Woolfa. Daniel przejrzał spis, gdy Chase odbierał telefon. - Ktoś zadzwonił do domu Jima Woolfa w niedzielę rano. - Przejrzał kolejne kartki. - Dwie minuty wcześniej z tego samego numeru telefonowano do niego do biura. I… jeszcze jeden telefon z tego samego numeru… O, cholera. - Uniósł wzrok, ściągając brwi. - Dziś rano o szóstej. - Niech to diabli - mruknął Ed. - A niech to… - powiedział Chase, odkładając telefon. Daniel westchnął. - Gdzie? - W Tylersville. Dziewczyna, brązowy koc, klucz przywiązany do palca u nogi. - Miałeś rację, Ed - mruknął Daniel, zastanawiając się, czy to może być Bailey. Perspektywa powiadomienia o tym Alex sprawiła, że zrobiło mu się niedobrze, ale realia sytuacji wprawiły go w jeszcze gorsze samopoczucie. Panowie, mamy do czynienia z seryjnym zabójcą. 111 Wtorek, 50 stycznia, godz. 8.00 Bailey znowu usłyszała skrobanie. Zamrugała powiekami; ból głowy był niemal nie do zniesienia. Zeszłego wieczoru on zachował się brutalnie, kiedy ją zabrał, ale wytrzymała. Nic mu nie powiedziała, lecz teraz nie była pewna, czy miałoby to jakieś znaczenie, gdyby jednak to zrobiła. Dręczenie jej sprawiało mu przyjemność. Śmiał się z jej udręki. Był jak zwierzę. Potwór. Próbowała skupić się na odgłosie skrobania. Było rytmiczne niczym tykanie zegara. Czas mijał. Jak długo ona tu jest? Co z Hope? Nie obchodzi mnie, jeśli on mnie teraz zabije, ale błagam, niech z moim dzieckiem wszystko będzie w porządku. Zamknęła oczy i skrobanie ucichło. Wszystko ucichło. Volusia, Georgia, wtorek, 30 stycznia, godz. 9.30 - Kto ją znalazł? - spytał Daniel szeryfa Thomasa. Ten zacisnął zęby. - Bracia, lat czternaście i szesnaście. Szesnastolatek zadzwonił ze swojego telefonu komórkowego na policję. Wszystkie dzieciaki przechodzą

tędy w drodze do szkoły. - A więc zabójca chciał, żeby ją znaleziono. - Daniel rozejrzał się po mocno zadrzewionej okolicy. - Na ostatnim miejscu zbrodni mieliśmy dziennikarza ukrywającego się na drzewie, który robił zdjęcia. Czy może pan wysłać swoich ludzi, żeby przeszli się koło tych drzew i je sprawdzili? - Jesteśmy tu od chwili, gdy wezwał nas ten dzieciak. Żadni dziennikarze nie mogli się tu dostać. - Jeśli to ten sam facet, mógł być tutaj, zanim dzieci ją znalazły. Źrenice Thomasa się zwęziły. - Ten świr daje mu cynk? - Na to wygląda - odparł Daniel, a Thomas skrzywił z niesmakiem usta. - Pójdę z nimi, żeby mieć pewność, że nie ruszą niczego, co by wam potem mogło być potrzebne. Daniel patrzył, jak Thomas wskazuje dwójce swoich ludzi granicę lasu, po czym odwrócił się do Felicity Berg, która wyszła z rowu. - To samo, Danielu - powiedziała, zdejmując rękawiczki. - Śmierć nastąpiła między dziewiątą a jedenastą zeszłego wieczoru. Porzucono ją tutaj trochę przed czwartą rano. - Rosa - odparł Daniel. - Koc był mokry. Czy to gwałt? - Tak. A jej twarz została tak samo zmasakrowana jak twarz Janet Bowie. Kilka siniaków wokół ust. Kiedy jązbadam, pewnie się okaże, że to pośmiert — 112 ne krwiaki. Och, i ten klucz? Przywiązano go wyjątkowo mocno. Gdyby żyła, pewnie odciąłby jej krążenie w palcu u nogi. Prawdopodobnie zabójca chciał, żebyście znaleźli ten klucz. - Czy ona ma jakieś ślady na rękach, Felicity? - Nie, nie ma też na kostce tatuażu z wizerunkiem jagnięcia. Powiedz pani Fallon, że to nie jest jej przyrodnia siostra. Daniel odetchnął z ulgą. - Dzięki. Felicity wyprostowała się bardziej, gdy sanitariusze wynieśli ciało z rowu. - Zabiorę ją teraz i zobaczę, czy uda nam się ustalić jej tożsamość. Kiedy odjechały samochody ekipy lekarza sądowego, Daniel usłyszał krzyk, a kiedy się odwrócił, ujrzał, jak szeryf Thomas i jeden z jego

zastępców wyciągają zza drzewa Jima Woolfa, bynajmniej nie delikatnie. - Woolf-zawołał Daniel, gdy Thomas przywlókł dziennikarza bliżej. -Co ty, do diabła, wyczyniasz? - Wykonuję swoją pracę - warknął Woolf. Zastępca szeryfa uniósł aparat fotograficzny Woolfa. - Robił zdjęcia. Woolf spojrzał gniewnie. - Byłem poza miejscem zbrodni na terenie publicznym. Nie możecie zabrać mojego aparatu ani zdjęć bez nakazu sądu. Dałem wam tamte fotki z dobrej woli. - Dałeś mi tamte zdjęcia, bo już je wykorzystałeś - sprostował Daniel. Jim, spójrz na to z mojego punktu widzenia. Ktoś zadzwonił do ciebie z tego samego telefonu o szóstej rano w niedzielę i znowu dzisiaj o szóstej. W oba te dni zjawiłeś się na miejscu zbrodni przed nami. Mógłbym pomyśleć, że masz coś z tym wspólnego. - Nie mam. - Woolf zacisnął zęby. - W takim razie dowiedź swoich dobrych intencji. Przegraj kartę pamięci na jeden z naszych komputerów. Zabierzesz sobie swoje zdjęcia, a ja się trochę uspokoję. Woolf pokręcił gniewnie głową. - Niech będzie. Tylko szybko, żebym mógł iść do pracy. - Wyjąłeś mi to z ust - odparł Daniel łagodnie. - Przyniosę mój laptop. Dutton, wtorek, 30 stycznia, godz. 10.00 Meredith zamknęła za sobą frontowe drzwi, trzęsąc się w stroju do biegania. - Dziś rano jest chyba o dwadzieścia stopni zimniej niż wczoraj. 119 Alex uniosła rękę, nie odrywając wzroku od telewizora. Dźwięk był przyciszony, a krzesło Hope odsunięte na bok, żeby dziewczynka nie widziała ekranu. - Ciii… - Co się stało? - spytała Meredith, zaniepokojona. - Najnowsze wiadomości. - Alex bardzo się starała, by w jej głosie nie zabrzmiał lęk. - Kolejna ofiara? - Meredith przełknęła ślinę. - Tak. Nie ma jeszcze żadnych szczegółów ani zdjęć.

- Vartanian powinien był już do ciebie zadzwonić - powiedziała Meredith cicho. Jakby na zawołanie rozległ się dźwięk telefonu komórkowego Alex, a serce podskoczyło jej do gardła, gdy zobaczyła, kto dzwoni. - To on. Daniel? - spytała, nie potrafiąc opanować drżenia głosu. - To nie Bailey - odparł bez wstępów. Odetchnęła z ulgą. - Dziękuję. - Nie ma sprawy. Rozumiem, że już o tym słyszałaś. - W wiadomościach nie było żadnych konkretnych informacji. Podali tylko, że jest kolejna ofiara. - Sam wiem niewiele więcej. - Czy to wygląda tak samo jak…? - Tak samo - potwierdził cicho. Alex usłyszała w słuchawce trzask zamykanych drzwi od samochodu i odgłos uruchamianego silnika. - Nie chodź nigdzie sama, proszę. Wstrząsnął nią dreszcz, nieprzyjemny i gwałtowny. - Muszę iść dzisiaj w kilka miejsc, załatwić parę spraw. Porozmawiać z pewnymi osobami. Następna okazją nadarzy mi się dopiero wtedy, kiedy Meredith będzie mogła tu wrócić. Wydał odgłos zniecierpliwienia. - Dobrze. Bywaj tylko tam, gdzie panuje ruch, i nie zostawiaj samochodu w żadnych odosobnionych miejscach. A jeszcze lepiej poproś pracownika parkingu, żeby odprowadził twój wóz, i nie chodź sama do domu Bailey. I… zadzwoń do mnie parę razy, żebym wiedział, że wszystko w porządku. Okej? - Dobrze - wymamrotała, po czym odchrząknęła, gdy Meredith spojrzała na nią wymownie. - Czy teraz Loomis przeszuka dom Bailey, kiedy w końcu została uznana za zaginioną? - Jadę teraz do Dutton, żeby się z nim zobaczyć. Dowiem się. - Dzięki. I… Daniel, gdybyś nie miał czasu dziś wieczorem, zrozumiem to. - Zrobię wszystko, co będę mógł. Muszę zadzwonić jeszcze w parę miejsc. Na razie.

120

Wyłączył się. Alex ostrożnie zamknęła telefon. - Na razie - mruknęła. Meredith usiadła obok Hope i przekrzywiła głowę, patrząc na obrazek Alex, a potem na rysunek dziewczynki. - Macie podobną technikę. Obie nie wychodzicie poza linie. Alex przewróciła oczami. - Tak, mam obsesję^ha punkcie trzymania wszystkiego w ryzach. - Owszem, ale wyszedł ładny obrazek. - Meredith objęła dziewczynkę za ramiona. Twoja ciocia Alex musi się rozerwać. Pobawcie się koniecznie, jak mnie nie będzie. Podbródek Hope drgnął, a jej szare oczy rozwarły się ze strachu. Meredith pogładziła ją kciukiem po policzku. - Wrócę, obiecuję. Dolna warga Hope zadrżała, przyprawiając Alex o ból serca. - Nie zostawię cię samej, kochanie - powiedziała Alex. - Kiedy Meredith wyjedzie, nie odstąpię cię na krok. Przyrzekam. Hope przełknęła ślinę, po czym znowu utkwiła oczy w swoich rysunkach. Alex rozparła się na krześle. - Cóż. Meredith przytknęła policzek do loków dziewczynki. - Jesteś bezpieczna, Hope. - Napotkała wzrok Alex. - Powtarzaj jej to. Ona tego potrzebuje. Musi w to uwierzyć. Ja też, pomyślała Alex, lecz pokiwała głową z przekonaniem. - Będę jej to mówić. Mam dziś mnóstwo rzeczy do załatwienia. Najpierw wybieram się do sądu okręgowego. Muszę złożyć podanie o pozwolenie noszenia przy sobie… tej rzeczy. - Jak długo będziesz na to czekać? - Na stronie internetowej podali, że kilka tygodni. - A do tego czasu? - spytała Meredith konkretnie.

Alex spojrzała na książeczkę do kolorowania, nad którą siedziała Hope. Wszystko na czerwono. - Mogę trzymać to legalnie w bagażniku. Meredith wciągnęła policzki. - Wiesz, że połowa prawdy to kłamstwo. Alex uniosła podbródek. - Zadzwonisz na policję? Meredith przewróciła oczami. - Oczywiście, że nie. Ale ty to zrobisz, bo obiecałaś Vartanianowi. I zadzwoń do mnie zaraz po telefonie do niego. - Będę się odzywać co parę godzin. - Wstała od stołu i skierowała się do sypialni. 115 - Muszę wyjść stąd o piątej, żeby zdążyć na samolot - zawołała Meredith. - Wrócę do tej pory. Miała tylko siedem i pół godziny, aby ubiegać się o pozwolenie na noszenie przy sobie broni, a potem porozmawiać, z kim się da, kto znał zwyczaje oraz przyjaciół Bailey. A także wrogów. Czasu powinno jej wystarczyć. Wtorek, 30 stycznia, godz. 11.00 - Halo. To tylko sen. Prawda? - Halo. Bailey uniosła nieco głowę i zatoczyła się, gdy pokój zawirował wokół niej. To nie był sen. Szept dochodził zza ściany. Podniosła się z wysiłkiem na kolana, krztusząc się, gdy ogarnęła ją fala mdłości. Nie zwymiotowała jednak, ponieważ nie dostawała nic do jedzenia ani do picia. Jak długo? Od kiedy tu jest? - Halo. - Szept zza ściany rozległ się znowu. Był realny. Bailey podpełzła do ściany i upadła na twarz, widząc, jak podłoga lekko się porusza. Ujrzała łyżeczkę. Zaciskając zęby, odgrzebała gruz. I dotknęła czegoś twardego. Palca. Wciągnęła powietrze, gdy palec się poruszył i zniknął z powrotem w dziurze, zagarniając nieco pyłu z jej strony ściany. - Tak - wyszeptała w odpowiedzi. Palec pojawił się znowu i dotknęła go, a z jej piersi wydarł się szloch. - Nie płacz - szepnął męski głos. - On cię usłyszy. Kim jesteś?

- Bailey. - Bailey Crighton? Wstrzymała oddech. - Znasz mnie? - Nazywam się Beardsley. Jestem pastorem. List Wade’a. List z dołączonym kluczem, o który tamten pytał za każdym razem, gdy wyciągał ją z celi. Za każdym razem… - Dlaczego tu jesteś? - Pewnie z tego samego powodu co ty. - Aleja nic mu nie powiedziałam. Przysięgam. - Jej głos drżał. - Ciii… To dobrze, Bailey. Jesteś silniejsza, niż on sądzi. I ja też. - Skąd dowiedział się o tobie? - Nie wiem. Pojechałem do twojego domu… wczoraj rano. Była tam twoja przyrodnia siostra. - Alex? - Znowu zebrało jej się na płacz, lecz go powstrzymała. Przyjechała? Naprawdę przyjechała? 122 - Szuka cię, Bailey. Ma u siebie Hope. Twoja córka jest bezpieczna. - Moja maleńka? - Łzy popłynęły teraz po jej twarzy ciągłym strumieniem. Płakała cicho. - Nie powiedziałeś jej, prawda? - Usłyszała zarzut w swoim głosie, ale nie mogła nad tym zapanować. Milczał przez długą chwilę. - Nie, nie powiedziałem. Nie mogłem. Przykro mi. Powinna powiedzieć: Rozumiem. Ale nie mogła kłamać pastorowi. - A czy jemu powiedziałeś? - Nie. - Poczuła, że za tym słowem kryje się ból. Zawahała się. - Co ci zrobił? Usłyszała, jak jej rozmówca bierze głęboki oddech. - Nic, czego nie mógłbym znieść. A tobie? Zamknęła oczy. - To samo. Ale nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam. - Bądź silna, Bailey. Dla Hope. Hope mnie potrzebuje. Ta mantra pozwoli jej znieść jeszcze trochę. - Czy możemy się stąd wydostać? - Dam ci znać, jak wymyślę jakiś sposób. Jego palec zniknął i Bailey usłyszała, jak Beardsley zasypuje dziurę gruzem od swojej strony.

Uczyniła to samo, po czym podpełzła z powrotem do miejsca, gdzie leżała wcześniej. Alex wzięła do siebie Hope. Moje dziecko jest bezpieczne. To było jedyne, co naprawdę miało znaczenie. Wszystko inne… Wszystkiemu innemu sama jestem winna. 8 Dutton, wtorek, 30 stycznia, godz. 11.15 Wanda Pettijohn spojrzała na Daniela zza okularów. - Franka nie ma. - Został gdzieś wezwany czy jest chory? Zastępca szeryfa Randy Mansfield wyszedł z gabinetu Franka. - Po prostu go nie ma, Danny. - Głos Mansfielda brzmiał spokojnie, ale przekaz był jasny: to nie twoja sprawa, więc nie pytaj. Randy podsunął mu na blacie cienką teczkę. - Prosił, żebym ci to dał. Daniel przejrzał kilka kartek znajdujących się w środku. 117 - To akta Alicii Tremaine. Spodziewałem się, że będą grubsze. Gdzie są raporty z miejsca zbrodni, relacje z przesłuchań i zdjęcia ofiary? Randy wzruszył ramionami. - To wszystko, co Frank mi przekazał. Daniel uniósł wzrok. - Powinno być tego więcej. Uśmiech Randy’ego zblakł. - Jeśli tego tu nie ma, to znaczy, że nie ma tego nigdzie. - Nikt nie robił zdjęć polaroidem ani żadnych szkiców w miejscu, gdzie znaleziono zwłoki? A właściwie gdzie to było? Unosząc podbródek, Randy przekartkował folder i przesunął palcem w dół strony, gdzie widniał wstępny raport policji. - Przy Five Mile Road. W rowie. Daniel przygryzł wargę. - Gdzie przy Five Mile Road? Do skrzyżowania z jaką drogą było stamtąd najbliżej? Kogo najpierw przesłuchano? Gdzie kopia raportu lekarza sądowego? - To było trzynaście lat temu - odparł Randy. - Postępowano wtedy inaczej. Wanda podeszła do kontuaru. - Byłam tutaj wtedy, Danielu. Mogę ci powiedzieć, co się działo. Daniel poczuł, że dostaje migreny.

- Okej, świetnie. Co więc się wtedy wydarzyło, Wando? - To się stało w pierwszą sobotę kwietnia. Dziewczyny nie było w łóżku, kiedy matka przyszła ją rano obudzić. Nie wróciła na noc. Alicia Tremaine lubiła się bawić. Jej matka zaczęła dzwonić po znajomych córki, ale nikt jej nie widział. - Kto znalazł ciało? - Chłopcy Porterów, Davy i John. Jechali na rowerach terenowych. Daniel zapisał to w swoim notatniku. - O ile pamiętam, Davy i John to środkowe dzieciaki z szóstki rodzeństwa. Wanda skinęła głową z uznaniem. - Dobrze pamiętasz. Davy liczył sobie wtedy około jedenastu lat, a John trzynaście. Mają dwóch młodszych i dwóch starszych braci. Davy miałby więc teraz dwadzieścia cztery lata, a John dwadzieścia sześć. - I co zrobili? - John najpierw zwymiotował, a potem pojechał na rowerze na farmę Monroe. Di Monroe zadzwoniła na policję. - Który z policjantów pierwszy przybył na miejsce? - Nolan Quinn. Już nie żyje - dodała Wanda trzeźwo. 124 - Po znalezieniu Alicii bardzo się zmienił - powiedział cicho Randy, a Daniel uzmysłowił sobie, że dla nich to nie tylko akta sprawy. Była to prawdopodobnie najstraszniejsza zbrodnia, do jakiej doszło w Dutton aż do ostatniego weekendu. Wstąpiłem do policji po szkole w następnym roku, a Nolan nigdy już nie był taki jak kiedyś. - Nie wyobrażam sobie, żeby ktoś mógł zobaczyć coś takiego i się nie przejąć stwierdził Daniel, myśląc o chłopcach Porterów. - Kto robił sekcję zwłok, Wando? - Doktor Fabares. - Który też już nie żyje. - Randy wzruszył ramionami. - Całe to pokolenie już prawie odeszło. Albo siedzi na ławeczce przed fryzjerem. - Ale doktor Fabares pewnie trzymał gdzieś swoje raporty - rzekł Daniel. - Gdzieś - powtórzył Randy tak, jakby to słowo oznaczało miejsce, które

niełatwo będzie znaleźć. - Co pozostawiono przy ciele? - spytał Daniel. Wanda ściągnęła brwi. - Co masz na myśli? Ona była naga, zawinięta w koc. - Żadnych pierścionków lub innej biżuterii? - Albo klucza? - pomyślał Daniel, ale tego już nie powiedział. - Nie - odparła Wanda. - Obrabował ją pewien włóczęga. Daniel znalazł raport z aresztowania. - Gary Fulmore. - Do raportu było przypięte zdjęcie bandziora. Fulmore miał oczy szaleńca i wynędzniałą twarz. - Wygląda na naćpanego. - Był naćpany - odparł Randy. - Pamiętam to. Kiedy go znaleźliśmy, znajdował się pod wpływem fencyklidyny. To halucynogen. Trzech ludzi musiało go trzymać, żeby Frank mógł założyć mu kajdanki. - A więc to Frank go aresztował? Randy skinął głową. - Fulmore zdewastował warsztat samochodowy Jacko, rozbił szybę, wywijając lewarkiem. Aresztowali go, a potem znaleźli w jego kieszeni pierścionek Alicii. - To wszystko? Żadnego nasienia ani innych dowodów rzeczowych? - Nie, nie pamiętam, żeby znaleźli nasienie w jej ciele. Najprawdopodobniej będzie coś o tym w notatkach Fabaresa. Ale jej twarz została tak zmasakrowana. .. tylko ktoś naćpany fencyklidyną mógłby zrobić coś takiego. Poza tym miał przy sobie lewarek. - Znaleziono go w warsztacie samochodowym. Nic dziwnego, że miał lewarek. - Opowiadam ci tylko to, co pamiętam - odparł Randy z irytacją. -Chcesz, żebym mówił, czy nie? - Przepraszam. Mów dalej, proszę. 119 - Na lewarku była krew Alicii. Znaleźli też ślady jej krwi na mankietach jego spodni. - Całkiem mocne dowody - stwierdził Daniel. Randy skrzywił usta w lekceważącym uśmiechu. - Cieszę się, że to doceniasz, agencie Vartanianie. Daniel zamknął akta. Nic tam więcej nie było. - Kto go przesłuchiwał? - Frank - odparła Wanda. - Fulmore oczywiście zaprzeczył wszystkiemu. Ale jak pamiętam, twierdził również, że jest muzykiem rockowym. - Powiedział, że jest Jimim Hendriksem. - Randy pokręcił głową. - Gadał

różne rzeczy. - Ojciec Randy’ego był oskarżycielem w jego sprawie - oznajmiła Wanda z dumą, po czym kąciki jej ust opadły. - Ale on też już nie żyje. Zmarł na atak serca dwanaście lat temu. Miał tylko czterdzieści pięć lat. Daniel czytał w jednym z artykułów, które ściągnął Lukę, że ojciec Mansfielda był oskarżycielem, ale Vartanian nie wiedział, że ten człowiek nie żyje. Niemożność porozmawiania z ludźmi, którzy brali udział w tej sprawie, była cholernie kłopotliwa. - Przykro mi z powodu twojego ojca, Randy - powiedział, bo tak należało. - A mnie z powodu twojego - odparł Randy takim tonem, jakby wcale nie było mu przykro. Daniel nie podjął tematu. - Sędzia Borenson rozpatrywał sprawę Fulmore’a. Żyje jeszcze? - spytał. - Tak - odrzekła Wanda. - Odszedł na emeryturę i mieszka gdzieś w górach. - To stary pustelnik - wtrącił Randy. - Nie wydaje mi się nawet, żeby miał telefon. - Ma, tyle że nigdy go nie odbiera - powiedziała Wanda. - Macie jego namiary? - zapytał Daniel i Wanda zaczęła przeglądać numery telefonów w swoim notesie. Zapisała kilka cyfr i podała karteczkę Danielowi. - Powodzenia. To człowiek, którego trudno namierzyć. - Co się stało z kocem, w którym znaleziono Alicię? Wanda się skrzywiła. - Mieliśmy powódź podczas huraganu Dennis i straciliśmy wszystko do wysokości metra dwadzieścia, co znalazło się pod wodą. Te akta przechowywano wyżej. Gdyby tak nie było, też by przepadły. Daniel westchnął. Kilka lat wcześniej huragan Dennis spowodował wielką powódź w Atlancie i okolicznych okręgach. - Cholera - zaklął i skrzywił się, gdy Wanda spiorunowała go wzrokiem. Przepraszam - mruknął. 120

Gniew znikł z jej oczu i popatrzyła teraz na Daniela z zatroskaną miną. - Ten człowiek, który zabił Janet, zamordował kolejną kobietę. - Zeszłej nocy. Wygląda na to, że całkiem dokładnie powtórzył szczegóły tamtego morderstwa. - Z wyjątkiem klucza - powiedziała Wanda i Daniel musiał mocno się starać, aby nie zamrugać. - Co proszę? - Klucza - powtórzyła. - Nowa ofiara miała klucz przywiązany do palca u nogi. - Fotki są w Internecie - dodał Randy. - Klucz przywiązany do palca widać całkiem wyraźnie. Daniel stłumił złość. - Dzięki. Nie oglądałem jeszcze wiadomości. Powaga na twarzy Randy’ego zamieniła się w lekkie zadowolenie z siebie. - Myślałem, że miałeś jakiś przeciek. Może to znowu ten cholerny Woolf. - Dzięki, że poświęciliście mi czas. - Daniel odwrócił się, po czym przypomniał sobie o obietnicy danej Alex. - Och, jeszcze jedno. Bailey Crighton. Wanda zagryzła usta, a Randy przewrócił dramatycznie oczami. - Danny… - Jej przyrodnia siostra się niepokoi - odparł Daniel przepraszającym tonem. - Jeśli można… - Posłuchaj, Alex tak naprawdę nie znała Bailey. - Randy pokręcił głową. - Bailey Crighton była ćpunką, co do tego nie ma wątpliwości. - Spojrzał na Wandę. Przykro mi. - To prawda - potwierdziła Wanda, a jej policzki się zarumieniły. - Bailey to margines. Nie zaginęła, ale poszła w tango, szwęda się gdzieś jak zwykła ćpunka, którą zawsze była. Daniela zaskoczył jad, z jakim Wanda to powiedziała. - Wanda. Kobieta pogroziła mu palcem. - A ty lepiej uważaj na jej przyrodnią siostrę. Może wyglądać niewinnie w świetle księżyca, ale z nią też były kłopoty. Randy położył rękę na ramieniu Wandy. - W porządku, kochana - mruknął do starszej kobiety, po czym zwrócił

się do Daniela, dając mu wzrokiem znać, żeby dał spokój. - Syn Wandy… chodził z Bailey kilka lat temu. Oczy Wandy zabłysły. - Mówisz tak, jakby mój Zane miał zamiar związać się z tą latawicą. Pokręciła wściekle głową. - Uwiodła go i prawie rozbiła jego małżeństwo. 127 Daniel szukał w pamięci. Zane Pettijohn był w jego wieku igrał kiedyś w piłkę w szkole publicznej. Miał upodobanie do dziewcząt o krągłych kształtach i mocnych trunków. - Ale już wszystko dobrze? Wanda wciąż trzęsła się ze złości. - Tak, ale nie dzięki tej ladacznicy. - Rozumiem. - Daniel odczekał parę chwil, a Wanda usiadła na krześle, krzyżując wychudłe ręce na jeszcze bardziej chudej piersi. - Co mimo wszystko zrobiono w sprawie Bailey? To znaczy, czy ktoś przeszukał jej dom? Gdzie jest jej samochód? - Jej dom to chlew - rzekł Randy z pogardą. - Wszędzie bałagan. Igły… do cholery, Daniel, powinieneś był zobaczyć tę małą dziewczynkę, którą wyciągnęliśmy z szafy. Była przerażona. Jeśli Bailey uciekła, zrobiła to na własnych nogach albo któryś z jej fagasów ją zabrał. Daniel wybałuszył oczy. - Ona wciąż ćpa? - Tak. Zajrzyj do jej kartoteki, a zobaczysz, że jest długa jak twoja ręka. W rzeczywistości Daniel już to zrobił i dowiedział się, że ostatnim razem Bailey aresztowano pięć lat temu. Kilka razy wcześniej została zatrzymana za nakłanianie mężczyzn do nierządu i posiadanie narkotyków. Ale od pięciu lat była czysta i nic z tego, co Randy mówił ojej domu, nie pasowało do historii, jaką Daniel usłyszał poprzedniego wieczoru od siostry Anne. Albo więc Bailey świetnie nauczyła się kryć, albo też coś było nie tak. Daniel skłaniał się ku tej drugiej wersji. - Przejrzę jej kartotekę, kiedy wrócę do biura. Dzięki. Bardzo mi pomogliście. Był już w samochodzie, gdy to do niego dotarło. „A ty lepiej uważaj na tę jej przyrodnią siostrę. Może wyglądać niewinnie w świetle księżyca, ale…” Pocałował Alex zeszłej nocy na ganku jej domu w blasku księżyca. Pewnie ktoś ich zobaczył.

Bungalow Alex znajdował się zaraz przy Main Street, a więc mogła to być jakaś wścibska staruszka i nikt inny. Daniel jednak nadal czuł niepokój, a był człowiekiem, który słucha swojej intuicji. To dlatego pocałował Alex Fallon poprzedniej nocy w świetle księżyca. Na to wspomnienie poczuł ciepło na skórze. Właśnie dlatego zamierzał zrobić to ponownie, i to wkrótce. Niepokój jednak nie znikał i zamienił się w obawę. Ktoś ich obserwował. Wybrał numer do Alex i usłyszał jej chłodny głos nagrany w poczcie głosowej. - Tu Daniel. Zadzwoń do mnie tak szybko, jak tylko będziesz mogła. Już chował telefon do kieszeni, kiedy nagle przypomniał sobie Woolfa. Zadzwonił do Eda. - Czy widziałeś wiadomości? 128 - Tak - odparł Ed ponuro. - Chase rozmawia przez telefon z przedstawicielami władz, wyjaśniając, jak Woolfowi się to udało. - No więc jak? - Miał przy sobie blackberry, komputer kieszonkowy z telefonem. Zrobił zdjęcie i przesłał je do Internetu. - Cholera. Nie wymieniłem tego sprzętu w podaniu o zezwolenie na skontrolowanie jego rozmów. Muszę zadzwonić do Chloe i to uzupełnić. - Już to zrobiłem, tyle że blackberry nie jest na jego nazwisko, tylko jego żony. - Marianne - powiedział Daniel z westchnieniem. - Czy Chloe może to szybko odkręcić? - Tak sądzi. Czy masz jakieś dawne dowody z tej sprawy Tremaine? - Nie - odparł Daniel zdegustowany. - Powódź zniszczyła pomieszczenie, w którym trzymali dowody rzeczowe, a akta wyglądają żałośnie. Wiem jedynie, że nie było klucza. To nowy sposób działania. - Te dwa klucze pasują do siebie - powiedział Ed. - Są tak samo dokładnie wycięte, ale to nic dziwnego. Czy rozmawiałeś z dyrektorką szkoły? - Wpadłem tam w drodze na posterunek. Powiedziała, że Janet wynajęła furgonetkę, żeby zabrać dzieci do Fun-N-Sun. Zadzwoniłem do rodziców tych dzieciaków i wszyscy twierdzą, że Janet odwiozła je o siódmej

piętnaście. Leigh szuka wypożyczalni samochodów na podstawie danych z kart kredytowych Janet. Gdyby ktoś pytał, to pojechałem do kostnicy. Zadzwonię do ciebie później. Atlanta, wtorek, 30 stycznia, godz. 12.55 Alex rzuciła ostatnie spojrzenie na zdjęcie uśmiechniętej Bailey, zanim wsunęła je do torby na ramieniu, ciężkiej od pistoletu, który znajdował się w środku. Meredith skrzywiła się, gdy jej przyrodnia siostra wyjmowała rano broń z sejfu, ale Alex nie zamierzała ryzykować. Podciągając pasek torebki wyżej na ramieniu, spojrzała w twarz szefowi Bailey. - Dziękuję ci, Desmond. Za wszystko. - Czuję się taki bezradny. Bailey pracowała u nas od trzech lat i stała się, jakby częścią rodziny. Po prostu chcemy coś dla niej zrobić. Alex bawiła się żółtą wstążką, którą ktoś przywiązał przy stanowisku Bailey w ekskluzywnym salonie fryzjerskim w Atlancie. - Zrobiliście już wiele. - Wskazała na ulotkę, którą rozlepili na mieście. Widziała ich mnóstwo, gdy szła przez centrum handlowe w Atlancie. Była to fotografia Bailey z informacją o nagrodzie za wiadomość na temat miejsca jej pobytu. - Szkoda, że ludzie z jej rodzinnego miasta nie są tak wspaniałomyślni. Desmond zacisnął szczęki. 129 - Nigdy nie zapomną jej błędów. Prosiliśmy ją, żeby się tu przeprowadziła, ale tego nie zrobiła. - Dojeżdżała codziennie? Była to godzina drogi. - Oprócz sobotnich wieczorów. - Desmond wskazał na puste stanowisko. - Sissy i Bailey bardzo się przyjaźniły. W soboty córka Sissy pilnowała Hope, a Bailey wtedy pracowała i potem zostawała u Sissy. W każdą niedzielę Bailey pomagała jako wolontariuszka w jednym ze schronisk dla bezdomnych. To było coś w rodzaju jej religii. - Szkoda, że nie porozmawiałam z tobą wczoraj. Szukałam tego schroniska przez parę godzin. Desmond spojrzał zdziwiony. - A więc tam byłaś? - Zeszłego wieczoru. Wygląda na to, że ją tam uwielbiają. - Wszyscy ją uwielbiają. - Oczy Desmonda się zwęziły. - Oprócz ludzi z

tamtego miasteczka. Moim zdaniem ktoś powinien przyjrzeć się szumowinom, które tam mieszkają. Alex dobrze go rozumiała. - Czy mogę porozmawiać z Sissy? - Dzisiaj nie pracuje, ale podam ci jej numer. Daj mi swój bilet parkingowy. Podstempluję go przy okazji. Szukając biletu w torebce, Alex wyciągnęła telefon komórkowy. Migało na nim światełko. - To dziwne. Dostałam wiadomość, ale nie słyszałam dzwonka. - Czasem odbiór jest tu bardzo dobry, a czasem robi się martwa strefa. Desmond się skrzywił. - Nie chciałem niczego sugerować. Przepraszam. - W porządku. Musimy wierzyć, że ją znajdziemy. Desmond oddalił się z pochyloną głową, a Alex sprawdziła pocztę głosową. Daniel dzwonił cztery razy. Serce zabiło jej szybciej. Pewnie chciał tylko sprawdzić, czy wszystko w porządku. A co, jeśli się pomylił? Jeżeli ta kobieta znaleziona rano w rowie to Bailey? Odszukała Desmonda w kantorze, wzięła od niego bilet parkingowy i podała mu rękę. - Muszę iść. Dziękuję - zawołała przez ramię, po czym wjechała ruchomymi schodami na poziom ulicy i podeszła do pracownika parkingu. Atlanta, wtorek, 30 stycznia, godz. 13.00 - Pojedynczy włos, długi i szatynowy. - Felicity Berg uniosła małą foliową torebkę, w której znajdował się włos zwinięty jak lasso. - Zależało mu na tym, żebyś to znalazł. 130 Daniel pochylił się, aby popatrzeć na palec u nogi nowej ofiary. - Owinął ten włos wokół dużego palca lewej nogi, po czym zawiązał na nim sznurek z kluczem. Daniel wstał, czując, że ból głowy się nasila. - A więc to ważne. Czy to włos męski czy kobiecy? - Wygląda na to, żę raczej kobiecy. W dodatku ten człowiek był na tyle miły, że dał nam włos z całym mieszkiem, a więc nie powinnam mieć problemu z pobraniem DNA. - Czy mogę go zobaczyć? - Daniel podniósł torebkę do światła. - Trudno

stwierdzić na podstawie jednego włosa, jaki to kolor. - Ed może przeprowadzić porównanie barwy i dać ci próbkę włosów. - Co jeszcze możesz mi powiedzieć o tej kobiecie? - Dwadzieścia parę lat. Świeży makijaż i włókna bawełny na nabłonku policzków. Ślady napastowania seksualnego. Robimy badanie krwi na obecność rohypnolu. W trybie pilnym. Spójrz na to. - Nachyliła lampę tak, aby światło padało na szyję kobiety. - Na te koliste krwiaki. Są bardzo niewyraźne, ale są. Daniel wziął szkło powiększające, które podała mu Felicity, i spojrzał na wskazane miejsce. - Korale? - I to duże. Nie udusił jej nimi, bo wtedy siniaki byłyby wyraźnie widoczne. Wydaje mi się, że prawdopodobnie chwycił je w pewnym momencie, być może po to, by lekko ucisnąć jej tchawicę. I popatrz tutaj. Widzisz to małe draśnięcie? - Przyłożył jej nóż do gardła. Felicity skinęła głową. - I jeszcze jedno. Pachniała Forevermore. To perfumy - dodała, gdy Daniel ściągnął brwi. - Czterysta dolarów za uncję. Daniel spojrzał na nią zaskoczony. - Skąd wiesz, co to za zapach? - Moja matka używa tych perfum. A znam cenę, ponieważ ją sprawdziłam, kiedy szukałam dla niej prezentu urodzinowego. - I podarowałaś matce te perfumy? - Nie. Były za drogie jak na moje możliwości. - Skóra przy jej oczach się zmarszczyła i Daniel poznał, że Felicity uśmiecha się pod maską. - Zamiast tego dałam jej urządzenie do robienia gofrów. Daniel odwzajemnił uśmiech. - Dużo bardziej praktyczny podarunek. Oddał Felicity szkło powiększające i wyprostował się, poważniejąc, gdy spojrzał na twarz ofiary. - Korale i perfumy. Ta dziewczyna była przy kasie lub dostawała prezenty od kogoś z forsą. 125 Rozległ się dźwięk telefonu komórkowego Daniela, a gdy spojrzał, kto dzwoni, serce zabiło mu nieco szybciej.

Alex podała bilet pracownikowi parkingu, kiedy usłyszała w telefonie, trzymanym przy uchu: - Vartanian. - Daniel? Tu Alex. - Przepraszam na moment - powiedział i usłyszała, jak mówi do kogoś: „Muszę to zabrać”, po czym znowu odezwał się w telefonie: - Gdzie ty się podziewałaś? spytał rozgniewany. - Dzwoniłem trzy razy. - Tak naprawdę cztery - odparła Alex. - Rozmawiałam z właścicielem salonu, w którym pracuje Bailey. Rozwiesili ulotki w całym centrum handlowym i wyznaczyli nagrodę za informacje ojej miejscu pobytu. - To miło - rzekł łagodnej. - Przepraszam. Martwiłem się o ciebie. - Dlaczego? Coś się stało? - Właściwie nic. - Ściszył głos. - Tyle że… ktoś nas widział. Zeszłej nocy. - Co? - Alex zrobiła zafrasowaną minę i zeszła z krawężnika. - To… Nie dokończyła jednak. Usłyszała tylko pisk opon i czyjś krzyk, a potem sama wrzasnęła i jęknęła z bólu, gdy coś uderzyło ją z tyłu, zwalając na chodnik. Dłonie i kolana zapiekły ją, kiedy na nie opadła. Wciąż na czworakach, uniosła głowę i zdało się jej, że czas się zatrzymał. Dochodziły do niej dziwne stłumione dźwięki i zobaczyła przed sobą twarz jakiegoś człowieka. Jego usta poruszały się i Alex zmrużyła oczy, próbując go zrozumieć. Ludzie chwytali ją za ramiona, pomagając wstać. Obcy mężczyzna podał jej torbę, a kobieta torebkę. Alex, wciąż jeszcze oszołomiona, powoli odwróciła się w stronę uliczki, gdzie stał jej wynajęty samochód, z którego wyskoczył blady i wstrząśnięty pracownik parkingu. - Co się stało? - spytała słabym głosem. Nogi jej się trzęsły. - Muszę usiąść. Ludzie, którzy pomogli jej wstać, zaprowadzili ją do wielkiego betonowego klombu i Alex ostrożnie przysiadła na brzegu. Pojawiła się przed nią nowa twarz, tym razem spokojna. Zobaczyła policyjną czapkę. - Czy wszystko w porządku? Mamy wezwać karetkę? - Nie. - Alex zaprzeczyła ruchem głowy i skrzywiła się. - Tylko się

uderzyłam. - No nie wiem. - Twarz człowieka, którego Alex zobaczyła na początku, wyłoniła się nagle nad głową policjanta, jak gdyby obie wyrastały z jednego tułowia. Poturbowała się całkiem mocno. - Jestem pielęgniarką. Nie potrzebuję karetki - powiedziała stanowczo i spojrzała na zadrapane dłonie. - Przydałaby się tylko pierwsza pomoc. 126 - Co się stało? - zapytał policjant. - Schodziła z chodnika na ulicę, idąc po swój samochód, kiedy tamten wóz wyjechał z wielką szybkością zza rogu jak piorun z jasnego nieba - powiedział mężczyzna. -Zepchnąłem ją z drogi. Mam nadzieję, że nie zrobiłem pani krzywdy dodał. Alex uśmiechnęła się do niego, zamroczona. - Nie, nic mi nie jest. Dziękuję panu. Ocalił mi pan życie. Nagle rzeczywistość powróciła, a wraz z nią nadeszła fala mdłości. Ktoś chciał ją zabić. Rozmawiała z Danielem. Powiedział, że ktoś ich widział zeszłej nocy. Ktoś próbował mnie zabić. Wciągnęła w płuca haust świeżego powietrza, chcąc uspokoić żołądek. - Gdzie mój telefon? - Alex? - zawołał Daniel do słuchawki, ale panowała w niej głucha cisza. Odwrócił się i zobaczył, że Felicity spogląda na niego zza okularów ochronnych, lecz nie mógł odczytać wyrazu jej oczu. - Co się stało? - spytała. - Alex mówiła coś do mnie i nagle usłyszałem pisk opon i krzyki. A potem nastała cisza. Muszę skorzystać z twojego telefonu. Chwilę później Daniel rozmawiał z dyspozytorem wydziału policji. - Ona jest przy podziemnym centrum handlowym - powiedział, starając się, by jego głos brzmiał spokojnie. - Nazywa się Alex Fallon, metr sześćdziesiąt pięć, szczupła, szatynka. - Zaraz to sprawdzimy. - Dzięki.

Daniel odwrócił się z powrotem do Felicity, która wciąż mu się przyglądała. - Usiądź, Danielu - powiedziała spokojnie. - Jesteś blady. Posłuchał jej. Musiał odetchnąć i pomyśleć. W tym momencie w jego ręce zadźwięczała komórka. Wyświetlił się numer Alex. Odebrał telefon, czując, jak serce podchodzi mu do gardła. - Vartanian. - Daniel. Tu Alex - rozległ się jej chłodny głos. Była wystraszona. - Co się stało? - Wszystko okej, Danielu. Ktoś próbował mnie potrącić samochodem. Serce, które podeszło mu do gardła, teraz zaczęło bić szybciej. - Jesteś ranna? - Tylko się zadrapałam. Jest tutaj policjant. Chce z tobą rozmawiać. Daję ci go. - Tu Jones z wydziału policji z Atlanty. Kto przy telefonie? - Agent specjalny Vartanian z GBI. Czy ona jest ranna? 127 - Niezbyt mocno. Jest nieco zdezorientowana i trochę się poobijała. Mówi, że jest pielęgniarką i nie potrzebuje karetki. Czy ona ma związek z jakimś toczącym się dochodzeniem? - Teraz już tak. - Daniel zbyt późno przypomniał sobie o torbie Alex. Założyłby się, że ma w niej pistolet. Jeśli trafi na posterunek, zostanie aresztowana za noszenie broni bez pozwolenia. - Ale nie jest podejrzana, więc nie ma potrzeby jej zatrzymywać. Czy jest pan przy centrum handlowym? - Przy budce pracownika parkingu. Czy pan przyjedzie, czy też wyśle kogoś po nią? Wysyłanie kogoś innego nawet nie przyszło Danielowi do głowy. - Sam przyjadę. Poczeka pan przy niej, aż się zjawię? - Tak. Mój kolega pojechał za samochodem, który próbował ją potrącić, ale go zgubił. Przesłuchamy świadków. Kiedy będziemy mieć opis wozu, roześlemy jego charakterystykę. - Dzięki. - Daniel wyłączył telefon. - Felicity, muszę iść. - Wręczył jej torbę z włosem, który zabójca najwyraźniej zostawił po to, żeby policja go znalazła. - Masz kogoś, żeby zawiózł to do Eda? Poproś go, żeby określili kolor.

Felicity skinęła głową z wyrazem oczu, którego nadal nie dawało się odczytać, i Daniel miał niepokojące wrażenie, że kobieta specjalnie o to się stara. - Dobrze. Zadzwonię do ciebie, jak dowiem się czegoś więcej. Wtorek, 30 stycznia, godz. 13.15 - Wiesz co, Bailey, stajesz się nieznośna. Spojrzała w górę zapuchniętymi oczami, półprzytomna z bólu i strachu. On stał nad nią, oddychając ciężko. Tym razem złamał jej kilka żeber i nie wiedziała, ile kopniaków jeszcze zniesie, zanim znowu straci przytomność. - Trudno. - Chciała, żeby zabrzmiało to ironicznie i stanowczo, lecz z jej gardła wydobyło się jedynie żałosne chrypienie. - Będziesz mówić do tego miłego małego urządzenia czy nie? Zerknęła z odrazą na magnetofon. - Nie. Uśmiechnął się przebiegle. Na początku to ją przerażało. Teraz już zobojętniała. Co więcej może jej zrobić? Oprócz tego, że ją zabije. Przynajmniej wtedy ból ustanie. - No więc, Bailey, kochana, nie pozostawiasz mi innego wyboru. Jeśli nie powiesz mi tego, co chcę wiedzieć, będę musiał przejść do planu B. No właśnie. Teraz mnie zabije.

128 - Och, nie zamierzam cię zabić - powiedział z rozbawieniem. - Ale zapragniesz, żebym to zrobił. - Odwrócił się, żeby wyciągnąć coś z szuflady, a kiedy odwrócił się z powrotem, serce Bailey zamarło… - Nie. Proszę, tylko nie to. Jedynie się uśmiechnął. - A więc mów do mikrofonu albo… - Popukał w górną część strzykawki i nacisnął tłoczek tak, że kilka kropli skapnęło z igły. - To dobry towar, Bailey. Pamiętasz? Brałaś coś takiego. Szloch wydarł się z jej suchego gardła. - Błagam, nie. Westchnął dramatycznie. - To plan B. Byłaś ćpunką i zostaniesz nią na zawsze. Zaczęła się szamotać, ale jej próby uwolnienia się były tak żałosne jak jej głos. Przytrzymał ją z łatwością, przyciskając kolanem plecy, i chwycił za rękę. Próbowała się wyrwać, ale nawet gdyby była w pełni sił, nie dałaby mu rady. Szybko owinął jej ramię gumową opaską i zacisnął z wprawą kogoś, kto ma za sobą lata praktyki. Przesunął kciukiem po wewnętrznej stronie przedramienia. - Masz dobre żyły, Bailey? - spytał szyderczo. - Ta chyba będzie odpowiednia. Poczuła lekkie ukłucie, tłoczek strzykawki podjechał do góry, a potem… Zaczęła odpływać, jakby unosić się w powietrzu. - Do diabła z tobą - zachrypiała. - Niech cię piekło pochłonie. - To właśnie mówią oni. Jeszcze kilka takich szpryc, a będziesz robić wszystko, co ci każę. Atlanta, wtorek, 30 stycznia, godz. 13.30 Alex skrzywiła się, gdy Desmond przetarł jej dłoń środkiem dezynfekującym. Wciąż siedziała na skraju klombu, a on przykląkł obok niej na chodniku. Wiadomości szybko rozeszły się po podziemnym centrum handlowym i

Desmond przybiegł od razu. - To piecze. Spojrzał na nią z poważną miną. - Powinnaś jechać do szpitala. Poklepała go po ramieniu czubkami palców, jedyną częścią dłoni, w której nie czuła palącego bólu. - Naprawdę nic mi nie jest. Jestem po prostu kiepską pacjentką. - Najpierw Bailey, a teraz to - powiedział Desmond. Zdezynfekował jej drugą dłoń i Alex znowu skrzywiła się z bólu, obiecując sobie, że następnym 135 razem, kiedy będzie opatrywać pacjentów na oddziale pomocy doraźnej, okaże im więcej współczucia. To naprawdę szczypało. Ale mogło być o wiele gorzej. Desmond wyjął bandaż z apteczki. - Trzymaj ręce spodem do góry. Położył na nich gazę, a następnie delikatnie zabandażował obie dłonie. - Powinieneś zostać pielęgniarzem, Desmondzie. Znowu spojrzał na nią bez uśmiechu. - To jakiś koszmar. - Podniósł się z klęczek i usiadł obok Alex. Mogłabyś być martwa jak Bailey. - Ona żyje - odparła Alex równie cicho. - Nie wierzę, żeby była martwa. Desmond nie powiedział nic więcej, tylko siedział w milczeniu obok niej do czasu, gdy samochód Daniela podjechał i zatrzymał się przy krawężniku. A więc jest tutaj. Przyjechał. Daniel podszedł do Alex stanowczym krokiem, tak jak poprzedniej nocy, niemal ze srogim wyrazem twarzy, patrząc na nią przenikliwie. Podniosła się, chcąc powitać go na stojąco, choć ulga, jaką odczuwała na jego widok, przyprawiła ją niemal o zawrót głowy. Obejrzał ją całą, zatrzymując dłużej wzrok na zabandażowanych dłoniach. Następnie delikatnie przyciągnął ją do siebie i wsunął rękę w jej włosy, przyciskając głowę Alex do piersi, gdzie jego serce biło szybko i mocno. Oparł policzek na czubku jej głowy i wypuścił powietrze, jakby wstrzymywał je od dawna. - Nic mi nie jest - powiedziała i podniosła dłonie, próbując się uśmiechnąć. -

Wszystko już opatrzone. - Ona ma też podrapane kolana - odezwał się z tyłu Desmond. Daniel przeniósł wzrok na mówiącego. - Kim pan jest? - Nazywam się Desmond Warriner. Jestem szefem Bailey Crighton. - To on zabandażował mi ręce - wtrąciła Alex. - Dziękuję panu - odparł Daniel ochrypłym głosem. - Czy szuka pan Bailey? - spytał Desmond z napięciem. - Przecież chyba ktoś jej szuka. - Tak, ja. - Daniel wziął do jednej ręki rzeczy Alèx, a drugą objął ją w pasie i poprowadził w stronę samochodu, o który opierał się wysoki czarnowłosy mężczyzna, przyglądając się jej w zamyśleniu. - To mój przyjaciel Luke. Poprowadzi twój samochód, a ty pojedziesz ze mną. Luke skinął jej uprzejmie na powitanie. Alex uścisnęła lekko Desmonda. 130 - Jeszcze raz dziękuję. - Proszę na siebie uważać - powiedział Desmond z naciskiem, po czym wyciągnął z kieszeni wizytówkę. - Numer telefonu do Sissy, przyjaciółki Bailey - dodał. Wyszłaś, zanim zdążyłem ci to dać. Próbowałem cię dogonić, gdy usłyszałem… Zadzwoń do mnie, kiedy się czegoś dowiesz. - Zadzwonię. - Spojrzała na Daniela, który wciąż wyglądał bardzo poważnie. Możemy już jechać. - Pomógł jej wsiąść do samochodu, ale zaprotestowała, gdy zaczął zapinać jej pasy. - Sama to zrobię. Naprawdę, Danielu. Nie jest ze mną tak źle. Opuścił głowę, spoglądając na swoje dłonie. A kiedy ją podniósł, jego spojrzenie nie było już surowe, lecz tylko poważne. - Kiedy zadzwoniłaś, byłem akurat w kostnicy przy drugiej ofierze. Alex poczuła ucisk w sercu. - Przepraszam. Pewnie się wystraszyłeś. Skrzywił usta w cierpkim uśmiechu.

- To mało powiedziane. - Położył torbę i torebkę u jej stóp. - Zostań tutaj i postaraj się odpocząć. Zaraz wrócę. Wysunął się z samochodu. Ręce mu drżały, więc schował je do kieszeni i odwrócił się od Alex, nie chcąc zrobić czegoś, co wprawi ich oboje w zakłopotanie. Luke szedł w jego kierunku z kluczykami w dłoni. - Mam jej klucze do samochodu - powiedział. - Chcesz, żebym tu poczekał? - Nie. Zaparkuj jej wóz w miejscu dla gości i zostaw klucze na moim biurku. Dzięki, Luke. - Wyluzuj. Nic jej nie jest. - Luke przyjrzał się Alex, która siedziała z zamkniętymi oczami i głową odchyloną do tyłu. - Rzeczywiście podobna do tej Alicii. Nic dziwnego, że cię tak spięło. - Luke uniósł brwi. - Wygląda na to, że ona dalej cię porusza, tyle że w inny sposób. Mama będzie zachwycona, kiedy się o tym dowie, chociaż teraz pewnie całą swoją uwagę zwróci z powrotem na mnie. Daniel uśmiechnął się, a Luke’owi właśnie o to chodziło. - Zasługujesz na to. Gdzie ten Jones? - Rozmawia z pracownikiem parkingu. Jego współpracownikiem jest Harvey. Stoi tam i gada z tym człowiekiem w niebieskiej koszuli, który podobno zepchnął Alex z drogi na chodnik. Może widział twarz tamtego kierowcy. Muszę iść. Do zobaczenia później. Od Harveya i Jonesa Daniel dowiedział się, że samochód, który próbował potrącić Alex, to wóz osobowy starego typu, prawdopodobnie ford taurus, z tablicą rejestracyjną z Karoliny Południowej. Kierował nim młody i szczupły czarnoskóry z brodą. Wyjechał zza rogu, gdzie czekał przez godzinę - tak twierdził świadek, który przypomniał sobie, że widział ten samochód. 137 Ze swojego miejsca obserwacyjnego kierowca mógł z łatwością dostrzec Alex wychodzącą z podziemnego centrum handlowego. Ta ostatnia informacja najbardziej rozzłościła Daniela. Ten męt czekał na nią, a potem nadjechał. Gdyby nie jakiś obcy facet z szybkim refleksem, Alex pewnie już by nie żyła. Pomyślał o ostatnich dwóch ofiarach i zaginionej Bailey. Alex mogła być następna. Obiecał sobie, że będzie ją chronił. Dlaczego? - spytała zeszłej nocy. Wtedy jeszcze nie wiedział. Ale teraz już tak. Ponieważ ona jest moja. To była zasadnicza odpowiedź i

prawdopodobnie o wiele przedwczesna, ale… nie miało to znaczenia. Teraz jest moja. A później… zobaczymy, jak to się potoczy. Podziękował policjantom i mężczyźnie, który uratował Alex. Potem wsiadł do samochodu, przejechał kilka przecznic, po czym zatrzymał się przy krawężniku, pochylił i pocałował Alex z całym uczuciem, jakie do tej pory powstrzymywał. Westchnęła, kiedy uniósł głowę. - To takie przyjemne - powiedziała cicho. - No pewnie. - Pocałował ją znowu, tym razem dłużej i mocniej. Kiedy się odsunął, odwróciła się, by na niego spojrzeć, a w jej oczach lęk mieszał się z pożądaniem. - Czego chcesz ode mnie, Danielu? Wszystkiego, chciał powiedzieć, ale nie zrobił tego, ponieważ poprzedniej nocy podejrzewała, jakie ma intencje. Zamiast tego przesunął kciukiem po jej wargach, czując, jak Alex drży. - Nie wiem. Ale na pewno niczego, czego nie zechcesz mi… dać, niczego, czego byś się obawiała. Uśmiechnęła się smutno. - Rozumiem - odparła tylko. - Zamierzam zawieźć cię do mojego biura. Mam konferencję prasową o drugiej trzydzieści, ale potem mogę się urwać i odwieźć cię do domu. - Przykro mi, że musisz to robić. - Bądź cicho, Alex. - Powiedział to spokojnie, aby złagodzić słowa. - Nie wiem dokładnie, w jaki sposób jesteś z tym wszystkim powiązana, ale cała moja intuicja podpowiada mi, że jesteś. Zupełnie, jakby coś we mnie krzyczało. Wzdrygnęła się lekko. - Co się stało? - spytał. Westchnęła. - Słyszę krzyki we śnie. A gdy jestem spięta, tak jak teraz, też je słyszę. Spojrzała na niego nieufnie. - Pewnie teraz pomyślisz, że jestem stuknięta. - Cicho. Nie jesteś stuknięta. Poza tym niektóre krzyki były realne. Sam je słyszałem, zanim przerwało naszą rozmowę. - Dzięki. - Uśmiechnęła się pobłażliwie. - Naprawdę chciałam coś takiego usłyszeć. 132

Powiedziała wtedy, że śniło jej się coś ostatniej nocy. - A potem ty się zjawiłeś. - Co robisz, kiedy słyszysz te krzyki? Uniosła ramiona, odwracając wzrok. - Koncentruję się i próbuję je uciszyć. Przypomniał sobie, co powiedziała dziewczynce w schronisku. - Zamykasz je w szafie? - Tak - przyznała z zakłopotaniem. Ujął jej twarz w dłonie i pogłaskał kciukiem zarumieniony policzek. - To pewnie wymaga sporego wysiłku psychicznego. To wyczerpujące. - Nie masz pojęcia jak. - Jej głos stał się chłodny. - Powinniśmy już jechać. Jesteś w pracy, a ja mam zbyt dużo spraw do załatwienia, żeby siedzieć tutaj i użalać się nad sobą. - Uniosła podbródek, wysuwając go z jego dłoni. - Proszę. Była wystraszona. Miała ku temu powód. Ktoś próbował ją zabić. Świadomość tego sprawiała, że Daniel czuł się napięty do granic. Nie powinna nigdzie jeździć sama dopóty, dopóki on żyje. Postanowił jednak poruszyć tę sprawę później. Teraz wyglądała tak krucho, nawet gdy wysuwała do przodu podbródek jak zawodowy bokser szykujący się do walki. Nie mówiąc już nic więcej, Daniel ponownie wrzucił bieg i ruszył.

9 Atlanta, wtorek, 30 stycznia, godz. 14.15 Zamknął torbę Alex w bagażniku swojego samochodu i wziął jej kluczyki. Alex wierciła się na krześle w poczekalni w siedzibie GBI, starając się nie irytować z powodu niezręcznych prób Daniela, by ją chronić, ale miała świadomość upływających minut. Meredith musiała wyjechać za kilka godzin, a Alex wciąż jeszcze czekała wizyta w przedszkolu Hope i u przyjaciółki Bailey, Sissy. Następnego dnia nie będzie miała już okazji rozpytywać o Bailey. Nie dlatego, że prowadziło to donikąd. Dowiedziała się, że ludzie z Atlanty uwielbiają Bailey, a ci z Dutton jej nienawidzą. A ostatnią osobą, która ją widziała, była Hope, ale ona nic nie mówiła. Miejscem, gdzie ostami raz przebywała Bailey, był tamten stary dom. Musisz tam iść, Alex, nakazała sobie. Bez względu na wszystko, co się z tym wiąże. Niemądra jesteś, że do tej pory jeszcze tam nie poszłaś. 139 Ktoś jednak próbował ją dzisiaj zabić i przestrogi Daniela, aby nie szła sama do domu Crightona, nie pozostały jej obojętne. Może i ze mnie neurotyczny tchórz, ale nie jestem głupia. Czas jednak naglił. - Przepraszam - powiedziała do Leigh, dyżurnej w biurze śledczym. -Czy nie wie pani, jak długo jeszcze nie będzie agenta Vartaniana? Ma kluczyki do samochodu, który wypożyczyłam. - Nie mam pojęcia. Trzy osoby czekają, aż wróci, a za kilka minut mamy konferencję prasową. Może przynieść pani wody lub coś innego? Na wspomnienie o jedzeniu Alex poczuła burczenie w brzuchu i przypomniała sobie, że od rana nic nie jadła. - Prawdę mówiąc, umieram z głodu. Czy jest tu w pobliżu jakaś kafeteria? - Teraz zamknięta. Lunch był ponad godzinę temu. Ale mam trochę krakersów serowych i kilka butelek wody w biurku. To niewiele, ale lepsze niż nic.

Alex już miała odmówić, lecz burczenie w brzuchu skłoniło ją do zmiany decyzji. - Dziękuję, chętnie się poczęstuję. Leigh z uśmiechem podała jej przez kontuar wodę i krakersy. - Tylko proszę teraz nie mówić ludziom, że trzymaliśmy panią o chlebie i wodzie, dobrze? Alex odwzajemniła uśmiech. - Obiecuję, że nic takiego nie powiem. Drzwi za jej plecami się otworzyły się i wysoki szczupły mężczyzna w okularach z drucianymi oprawkami skierował się prosto do gabinetów. - Czy Daniel już wrócił? - Tak, ale… Ed, poczekaj - zatrzymała go Leigh. - On jest z Chase’em i… - spojrzała przez ramię na Alex - kilkoma innymi osobami. Musisz poczekać. - To nie może czekać… - zaczął i przerwał. - Pani jest Alex Fallon powiedział dziwnym głosem. Czując się jak okaz w zoo, Alex skinęła głową. - Tak. - Nazywam się Ed Randall. Jestem z jednostki zabezpieczającej miejsca przestępstw. - Wyciągnął rękę przez kontuar, aby przywitać się z Alex i dopiero teraz zauważył bandaże na jej dłoniach. - Wygląda na to, że miała pani wypadek. - Pani Fallon o mało co nie została dziś po południu potrącona przez samochód oznajmiła Leigh cicho i wyraz twarzy Eda nagle się zmienił. - Mój Boże. - Zacisnął szczękę. - Ale nic się nie stało, oprócz tego, że ma pani zranione ręce, prawda? 134 - Tak. Jakiś przechodzień z dobrym refleksem zepchnął mnie z drogi, którąjechał samochód. Leigh otworzyła zakrętkę butelki z wodą dla Alex. - Ed, oni zaraz skończą. Mają konferencję prasową za niespełna dwadzieścia minut. Na twoim miejscu poczekałabym. Alex wzięła krakersy i wodę i wróciła na krzesło, zostawiając tamtych,

szepczących ze sobą. Nie rozpoznała wcześniej mężczyzny, który był już w poczekalni, kiedy przyszli. Chodził po korytarzu, gdy weszli, i niemal rzucił się na Daniela, domagając się jakichś odpowiedzi. Za kontuarem drzwi się otworzyły i wyłonili się zza nich Daniel oraz jego szef wraz z mężczyzną, który wcześniej spacerował po korytarzu, i dwoma innymi. Ten, którego już widziała, był szary jak popiół. A zatem wieści, jakie otrzymał, nie były dobre. - Przykro mi - powiedział Daniel. - Zadzwonimy do pana, gdy tylko dowiemy się czegoś nowego. Wiem, że niewiele to teraz pomoże, ale robimy wszystko, co w naszej mocy. - Dziękuję. Kiedy mogę zabrać… - Jego głos załamał się i po raz pierwszy tego dnia do oczu Alex napłynęły łzy. Zacisnęła usta, próbując zapanować nad nagłą falą współczucia. - Wydamy jej ciało tak szybko, jak to tylko będzie możliwe - rzekł łagodnie szef Daniela. - Bardzo nam przykro, panie Barnes, z powodu straty. Pan Barnes szedł w stronę drzwi, gdy nagle stanął jak wryty. Wpatrywał się w Alex, a jego twarz stała się zupełnie biała. - Ta pani… - ledwie wymamrotał. Alex spojrzała kątem oka na Daniela. Nie miała pojęcia, co powiedzieć. - Co takiego, panie Barnes? - spytał Daniel, robiąc krok do przodu. - Jej zdjęcie było wczoraj w wiadomościach. Moja Claudia je widziała. Alicia. W wiadomościach szybko powiązano wydarzenia w Arcadii z zabójstwem Alicii. Ten człowiek widział zdjęcie Alicii, nie moje. Alex chwiała się na nogach i otworzyła usta, ale nadal nie wiedziała, co powiedzieć. - Co pana żona powiedziała o tym zdjęciu? - spytał szef Daniela. - Że znała dziewczynę… skojarzyła tę sprawę. Claudia była wtedy dzieckiem, ale pamiętała to. To ją zdenerwowało. Już miała zostać w domu zeszłego wieczoru, ale musiała iść na to cholerne przyjęcie. Powinienem był z nią iść, być przy niej. Barnes spojrzał gniewnie na Alex, z przerażeniem i niedowierzaniem w oczach. Pani podobno nie żyje? Kim pani jest? Alex uniosła głowę. - Na zdjęciu, które pan widział, była moja siostra Alicia. - Jej usta drżały, więc je zacisnęła. - Pana żona znała moją siostrę? Czy była z Dutton? Mężczyzna przytaknął.

- Tak. Jej panieńskie nazwisko to Silva. 141 Alex uniosła zabandażowaną dłoń do ust. - Claudia Silva? - Znasz ją, Alex? - spytał Daniel spokojnie. - Opiekowałam się kiedyś Claudią, gdy była dzieckiem, i jej młodszą siostrą. Zamknęła oczy, starając się uciszyć zgiełk panujący w głowie. Tracę zmysły. Po chwili uniosła powieki i skupiła się na Barnesie i jego rozpaczy. Tak mi przykro. Barnes skinął niedbale, po czym zwrócił się do szefa Daniela: - Wharton, chcę, żebyście wzięli do rozwiązania tej sprawy wszystkich, których macie do dyspozycji. Znam ludzi… - Rafe - odezwał się jeden z pozostałych mężczyzn - pozwól im wykonywać swoją robotę. Wyprowadzili Barnesa z pomieszczenia, pozostawiając za sobą ciszę. Alex napotkała wzrok Daniela. - Dwie kobiety z Dutton nie żyją, a Bailey wciąż się nie odnalazła powiedziała szorstko. - Co, do diabła, tutaj się dzieje? - Nie wiem - odparł Daniel z poważną miną. - Ale z pewnością się dowiemy. Ed Randall odchrząknął. - Danielu, musimy porozmawiać. Teraz. Daniel skinął głową. - Okej. Jeszcze tylko chwila, Alex, i odwiozę cię do domu. Mężczyźni przeszli do dalszych pomieszczeń, zostawiając Alex i Leigh same we frontowym gabinecie. Alex usiadła na krześle. - Czuję się… w jakiś sposób odpowiedzialna. - Raczej zamieszana - poprawiła Leigh - nie odpowiedzialna. Jest pani też ofiarą, pani Fallon. Może pani domagać się ochrony. Alex pomyślała o Hope. - Zrobię to. A potem przypomniała sobie o Meredith. Nie dzwoniła do niej od jakiegoś czasu. Gdy Meredith dowie się o wypadku, do jakiego omal nie doszło, pewnie rozpęta się piekło. - Muszę zatelefonować - powiedziała. - Będę na zewnątrz, w korytarzu. Ed oparł się o róg biurka Daniela.

- Wiemy, skąd pochodzą koce. Daniel szperał w szufladzie w poszukiwaniu buteleczki z aspiryną. - No? - Zostały kupione w sklepie sportowym trzy przecznice stąd. - Tuż obok nas - rzekł Daniel. - Celowo? - Nie możemy tego wykluczyć - odparł Chase. - Czy ochrona ma taśmy? 136 Ed skinął głową. - Tak. Zakupu dokonał chłopak, może osiemnastoletni. Rasy białej, metr siedemdziesiąt pięć, szczupły. Patrzył prosto w kamerę, mamy więc jego twarz. Zapłacił gotówką. Sprzedawca go zapamiętał, bo to była spora suma. Daniel połknął dwie tabletki. - Oczywiście, że zapłacił gotówką. - Wrzucił buteleczkę aspiryny z powrotem do szuflady. - Aż boję się pytać, Ed, ale ile koców kupił? - Dziesięć. - Dziesięć? - syknął Chase. Danielowi żółć podeszła do gardła. - Musimy wysłać jego zdjęcie do wszystkich jednostek. - Już to zrobiliśmy - powiedział Ed. - Ale ten dzieciak nie wyglądał, jakby miał coś do ukrycia. Założę się, że to sługus wynajęty do kupienia koców. Przecież kupowanie koców nie jest zabronione. - Ale on może nam powiedzieć, kto go zatrudnił - odparł Chase z naciskiem. - Czy to wszystko? Mamy konferencję prasową za pięć minut. - Nie. Jeszcze jedno. - Ed położył na biurku Daniela małą foliową torebkę z jednym włosem. - To włos znaleziony przy ofierze z dzisiejszego ranka. - Claudii Barnes - dorzucił Chase. - Nie należy do niej. - To jasne, Claudia była blondynką-wyjaśnił Daniel. - A ten włos jest szatynowy. - Przepuściłem go przez kolorymetr. - Ed wyciągnął z papierowej torby mały sztuczny koński ogon w kształcie łzy. - To najbardziej zbliżona próbka włosów. Daniel wziął próbkę, zafrasowany, natychmiast pojmując znaczenie nowego odkrycia. Miała karmelowy kolor. Taki sam jak włosy Alex. - Cholera. - Daję słowo, Danny, spojrzałem raz na Alex Fallon i mnie zatkało. On

zostawił włos, jeśli nie zupełnie w jej kolorze, to bardzo podobny. Daniel podał próbkę Chase’owi, starając się opanować złość. - Ten gość się z nami bawi. I z Alex też. Chase podniósł włos do światła. - Czy to możliwe, że to sztuczny włos, taki jak w tej próbce? Widziałem coś takiego w drogerii, gdzie sprzedają farby do włosów. - Nie, bez wątpienia prawdziwy i na pewno ludzki - odparł Ed. - I ma trochę lat. Daniel poczuł niepokój. - Ile? 143 - Jeden człowiek z laboratorium jest specjalistą od badania włosów. Jego zdaniem ten włos ma co najmniej pięć, a może i dziesięć lat. - Albo trzynaście? - spytał Daniel, a Ed wzruszył ramionami. - Kto wie. Mogę to sprawdzić, ale gdy zrobię test, niewiele pozostanie z DNA. - Zróbmy najpierw analizę DNA - powiedział Chase ponuro. - Daniel, poproś Alex, żeby nam dała kilka swoich włosów. Chcę je zbadać razem z tamtym. - Będę jej musiał wyjaśnić dlaczego. - Niekoniecznie. Powiedz jej, co chcesz, ale nie podawaj prawdziwego powodu. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Daniel ściągnął brwi. - Ona nie jest podejrzana, Chase. - Nie, ale jest zamieszana. Jeśli się okaże, że włosy są podobne, wtedy jej powiesz. A jeśli nie, po co ją denerwować? To przynajmniej miało sens. - No dobrze. Chase poprawił węzeł krawata. - A teraz pora na przedstawienie. Ja będę odpowiadać na pytania. - Chwileczkę - zaprotestował Daniel. - To ja prowadzę sprawę. Sam mogę odpowiedzieć na pytania skierowane do mnie. - Wiem, ale pamiętaj, co powiedziałem o tym, jak w jednym zdaniu pojawia się „Vartanian” i „Dutton”. Szefowie chcą, żebym rozmawiał z

prasą. Poza tym nic się nie zmienia. - Dobra - mruknął Daniel, po czym zatrzymał się, gdy doszedł do biurka Leigh. Alex nie było. - Gdzie ona jest? - Wsunął rękę do kieszeni. Wciąż miał jej kluczyki do samochodu. Mogła wziąć taksówkę, ale z pewnością nie była taka głupia. Jeśli… - Uspokój się, Danielu - powiedziała Leigh. - Jest w holu, poszła zadzwonić. Daniel poczuł, jak jego napięty bark się rozluźnia. - Dzięki. - Chodź już. - Chase przytrzymał otwarte drzwi. Daniel dostrzegł Alex w końcu korytarza, gdy szedł z Chase’em i Edem w przeciwnym kierunku. Rozmawiała przez telefon komórkowy, pochylona, obejmując się jedną ręką. Jej ramiona drgały i Daniel nagle uświadomił sobie, że Alex płacze. Zatrzymał się, a napięcie w piersi sprawiało, że z trudem oddychał. Po tym wszystkim, co przeszła przez ostatnie dwa dni, nie widział, żeby płakała. Ani razu. - Danielu. - Chase chwycił go za ramię i szarpnął. - Chodź, jesteśmy spóźnieni. Musisz się skupić. Pogadasz z nią później. Nigdzie nie pójdzie, bo masz jej kluczyki.

144 Ed rzucił mu zdziwione spojrzenie, pełne współczucia, i Daniel zdał sobie sprawę, że wszystko, co czuje, widać na jego twarzy. Przybrał więc powściągliwą minę i zostawił szlochającą Alex w holu. Robił, co do niego należało. Tropił zabójcę, który drwił z nich, zostawiając klucze i inne ślady. Musiał dopilnować, aby nie znaleziono już w rowie żadnej innej martwej kobiety. Musiał zapewnić Alex bezpieczeństwo. Atlanta, wtorek, 30 stycznia, godz. 14.30 - Tak mi przykro, pani Fallon - powiedziała Nancy Barker. Pracownica okręgowej opieki społecznej była niemal tak samo załamana jak Alex. - Nie wiem, co jeszcze mogę pani powiedzieć w tej sprawie. - Czy jest pani pewna? - Alex nie dawała za wygraną. Otarła twarz wierzchem zabandażowanej dłoni. Nie znosiła słabości, jaką wyrażały łzy. One nigdy nie pomagały. Ale od kilku dni wciąż spodziewała się wiadomości, że Bailey nie żyje. Nie oczekiwała jednak… tego. Na dodatek wszystkiego, co wydarzyło się w ciągu dnia… Wydawało się jej, że każdy ma swoją granicę odporności, a ona właśnie ją przekroczyła. - Wiem, że to trudne do przyjęcia, ale Bailey była narkomanką. Osoby uzależnione od heroiny bardzo często wracają do nałogu. Jest pani pielęgniarką. Sama pani to wie. - Tak. Wiem też, że wszyscy, z którymi Bailey się ostatnio stykała, zapewniają, że wyszła z uzależnienia. - Może była w stresie i po prostu nie mogła już go znieść. Narkomani wracają do nałogu z różnych powodów. Wiem tylko, że zadzwoniła do biura i zostawiła wiadomość dla, cytuję: „osoby, która ma moją córkę, Hope Crighton”. Pracownica, która odebrała tę wiadomość, wiedziała, że to ja zajmuję się sprawą Hope i powiedziała mi o wszystkim. - A więc nikt nie rozmawiał z Bailey osobiście. - Wstępny szok mijał i Alex znowu odzyskiwała jasność myśli. - Kiedy zostawiła tę wiadomość? - Dzisiaj, mniej więcej godzinę temu. Przed godziną. Alex spojrzała na zabandażowane dłonie. Żadnych zbiegów

okoliczności, powiedział wcześniej Daniel. - Czy może pani przesłać tę wiadomość na mój telefon? - Nie wiem. Mamy wewnętrzny system telefoniczny. Po co to pani? Alex wyczuła w jej głosie lekką dezaprobatę. - Pani Barker, nie próbuję zaprzeczać ani sprawiać trudności, ale dwie kobiety z rodzinnego miasta Bailey zostały zamordowane. Nie może mnie pani winić za to, że nabrałam podejrzeń. Wydaje mi się dziwne, że Bailey dzwoniła, twierdząc, że uciekła i zostawia Hope na łasce opieki społecznej. 145 - Dwie kobiety? - spytała Barker. - Czytałam o jednej, córce kongresmana z Dutton, a teraz następna? Alex zagryzła wargi. - Nie podano jeszcze tego do publicznej wiadomości - odparła. Daniel był właśnie na konferencji prasowej, więc pewnie wkrótce wieść się rozejdzie. A więc rozumie pani moje obawy? - Chyba tak - rzekła pani Barker w zamyśleniu. - No cóż, nie wiem, jak przesłać dalej wiadomość z naszej wewnętrznej sieci telefonicznej, ale mogę ją pani nagrać. - Świetnie. Czy mogę odebrać taśmę dzisiaj? - Raczej jutro. Biurokracja, rozumie pani. Zabrzmiało to niepewnie, więc Alex postanowiła nalegać mocniej. - Pani Barker, tuż przed tym, jak ta wiadomość przyszła do waszego biura, ktoś próbował potrącić mnie samochodem na ulicy. Gdyby jakiś człowiek nie zepchnął mnie z drogi, byłabym już martwa. - O mój Boże. - Teraz pani rozumie. - Mój Boże - powtórzyła pani Barker, zaskoczona. - Hope mogłaby znaleźć się w niebezpieczeństwie. Myśl, że ktoś mógłby zrobić coś Hope, zmroziła Alex, z jej głosu jednak nie znikła pewność siebie. - Staram się o ochronę policyjną. Jeśli będę musiała, wywiozę Hope z miasta. - Kto jest z nią teraz? - Moja kuzynka. - Meredith bardzo się zdenerwowała na wiadomość o niedoszłej tragedii, której Alex cudem uniknęła tego popołudnia. Rozmawiała właśnie z Meredith, gdy pani Barker próbowała się z

niąpołączyć. - Jest psychologiem dziecięcym w Cincinnati. Hope znajduje się w dobrych rękach. - To świetnie. Zadzwonię do pani, kiedy nagram tę wiadomość. Alex ponownie zatelefonowała do Meredith, przygotowując się na tyradę. Nie na darmo. - Jedziesz ze mną do domu - oświadczyła Meredith bez żadnych wstępów. - Nie mogę, Mer. Właśnie dzwoniła do mnie pani z opieki społecznej. Telefonował do nich ktoś podający się za Bailey. Ta niby Bailey powiedziała, że się naćpała i chciała się upewnić, czy ktoś wziął do siebie Hope. Stwierdziła, że powinni zatrzymać jej córkę, bo ona sama już nigdy nie wróci. - Może to jednak była Bailey, Alex. - Wiadomość przyszła godzinę temu, mniej więcej wtedy, gdy ten samochód o mało mnie nie przejechał. Ktoś chce, żebym przestała szukać Bailey. Meredith milczała przez chwilę, a potem westchnęła. - Powiedziałaś o tym Vartanianowi? 146 - Jeszcze nie. Jest na konferencji prasowej. Zamierzam poprosić o ochronę, ale nie wiem, czy mi ją przyznają. Może powinnaś zabrać ze sobą Hope do Ohio? - Nie, jeszcze nie teraz. Być może coś mamy. Bałam się dziś włączyć telewizor, bo wciąż mówili o zabójstwach. A więc podłączyłam organy i zagrałam jednym palcem Świeć, świeć, mała gwiazdeczko. Po to tylko, żeby nie zwariować. - I co? - I wtedy Hope zrobiła taką dziwną minę, że aż ciarki przeszły mi po plecach. - Gdzie ona teraz jest? - Gra na tych cholernych organach od dwóch godzin. Jestem teraz na werandzie. Musiałam zrobić sobie przerwę, bo myślałam, że zacznę krzyczeć. Zaczęła wystukiwać melodię. Sześć nut. Wciąż gra to samo. Spodziewałam się co prawda, że lada moment zacznie wznosić góry z tłuczonych ziemniaków. - Co to za melodia? - Alex wysłuchała ze skupieniem dźwięków, które

zanuciła Meredith. - Nigdy tego wcześniej nie słyszałam. A ty? - Też nie, ale jeśli granie na organach to dla niej coś takiego jak kolorowanie obrazków, będziemy tego słuchać przez dłuższy czas. Alex zamyśliła się przez chwilę. - Zrób coś dla mnie, proszę. Zadzwoń do przedszkola i zapytaj się, czy znają tę melodię. Może to piosenka, którą tam śpiewają. - Dobry pomysł. Czy w przedszkolu wspominali, że Hope jest dzieckiem autystycznym? - Jeszcze z nimi nie rozmawiałam. Miałam zamiar wpaść tam po południu. - Zapytam też o to, kiedy zadzwonię. Jeśli często powtarza jakieś czynności i nie zostały one wywołane przez uraz, to znaczy, że moje przypuszczenia są błędne. Kiedy będziesz z powrotem? - Jak tylko Daniel wróci. Ma moje kluczyki do samochodu. Meredith parsknęła śmiechem. - Przypuszczam, że to jedyny sposób, żebyś go posłuchała. - Ależ go słucham - zaprotestowała Alex. - No więc rób, co tylko chcesz. - Meredith westchnęła. - Mogę nie wracać. - Co masz na myśli? Zostajesz? - Jeszcze przez parę dni. Gdybym wyjechała i coś by się stało, nie darowałabym sobie tego do końca życia. - Poradzę sobie, Meredith - powiedziała Alex, rozdarta między wdzięcznością a niepokojem. - Zajmowałam się sobą przez lata. - Zajmowałaś się wszystkimi innymi, tylko nie sobą - odparła Meredith cicho. -Nie dbasz o siebie, Alex. Wracaj szybko. Muszę odpocząć od tej melodii. 141 Wtorek, 30 stycznia, godz. 14.30 Jaguar zatrzymał się przy nim, a szyba w oknie zjechała, ukazując rozwścieczoną twarz. - Co się stało, do cholery? Wiedział, że wpadł w tarapaty, kiedy odebrał telefon z propozycją, aby spotkać się w środku dnia. Miejsce było odosobnione i żaden z nich nie wysiadł ze swojego samochodu, ale istniało ryzyko, że ktoś ich zobaczy

razem… - Twierdziłeś, że trzeba coś zrobić, żeby ona przestała pytać o Bailey. Mój człowiek powiedział, że poszła dziś prosto do sądu okręgowego. Mówiłem mu wcześniej, żeby ją powstrzymał, jeśli dowie się za dużo. - I pozwoliłeś temu „swojemu człowiekowi” decydować, kiedy i jak to zrobić? - Zdecydowanie przeszarżował. Masz rację. - Jasne, że mam rację. Czy wiesz w ogóle, po co poszła do tego sądu? - Nie. Mój człowiek nie wszedł za nią. Ktoś… mógłby go rozpoznać. Ciemnooki mężczyzna spojrzał na rozmówcę z rozdrażnieniem. - Na miłość boską. Wynająłeś jakiegoś prymitywa, który jest na liście gończym wiszącym w sądzie okręgowym. Boże, to miasto jest pełne palantów. Mówiłem ci, że poradzę sobie z Bailey. Wysunął podbródek, wyraźnie nie chcąc znaleźć się w jednym worku z miejscowymi niedorajdami. - Masz jąprawie tydzień. Powiedziałeś, że zdobędziesz ten cholerny klucz w ciągu dwóch dni. Gdybyś zrobił, co do ciebie należało, jej przyrodnia siostra nigdy nie zaczęłaby węszyć, ponieważ ja wykonałbym swoją robotę i Bailey Crighton znaleziono by już do tej pory w jakimś śmietniku koło Savannah. Jego ciemne oczy błysnęły groźnie. - To, co zrobiłeś, może komuś poważnie zaszkodzić, a ja już się postaram o to, żeby mnie się za to nie oberwało. Cholera jasna. Jeśli już miałeś zamiar wynająć jakiegoś bandziora, czemu nie wziąłeś faceta z nieco większą finezją? Potrącenie i ucieczka z miejsca wypadku w biały dzień, i to w centrum miasta? Ten twój człowiek jest głupi jak but. Stał się teraz kulą u nogi. Pozbądź się go. - Jak? - Nie obchodzi mnie to. Po prostu to zrób. I nie zawal sprawy. A potem dowiedz się, po co Alex Fallon była dziś w sądzie okręgowym. Tylko tego brakowało, żeby zaczęła grzebać w aktach z procesu. - Niczego tam nie znajdzie. - Tak? Pewnie uwierzyła, że jej przyrodnia siostra jest nędzną ćpunką, która dała nogę z miasta? Nie, nie nabrała się na to. Nie mam pojęcia, co tam znajdzie.

148 A ponieważ on sam nie wiedział, co Alex Fallon może odkryć, postanowił przenieść uwagę na sprawę stanowiącą większą porażkę. - A więc jak poradzisz sobie z Bailey Crighton? Włosy zjeżyły mu się na karku, gdy zobaczył przebiegły uśmiech tamtego. - Bailey znowu bierze. To go zaskoczyło. Nie tykała narkotyków od pięciu lat. - Dobrowolnie? Uśmiechnął się szerzej, jeszcze bardziej złowieszczo. - Jaki wtedy byłby z tego ubaw? Jutro będzie błagać o kolejną działkę, jak za dawnych czasów. Powie mi, co chcę wiedzieć. Ale nie zadzwoniłem do ciebie z powodu Bailey i jej przyrodniej siostry. Chcę wiedzieć, do diabła, o co chodzi z tymi martwymi kobietami. Zamrugał. - Myślałem, że… - Że to ja? Cholera. Jesteś większym idiotą, niż sądziłem. Poczuł gorąco na policzkach. - A więc to nie ja ani nikt z pozostałych. - I jesteś tego pewien, bo…? - Bluto nie miałby odwagi zabić kogokolwiek, a Igor to tylko marudny mały gnojek. Pieni się, dzwoni do Bluta i spotyka się z nim w parku o różnych godzinach na oczach połowy miasta. Ten chłopak spieprzy całą sprawę. - Powinieneś powiedzieć mi o tym wcześniej - rzekł cicho i złowieszczo. Poczuł skręt w żołądku, gdy uświadomił sobie, co zrobił. - Poczekaj chwilę. W ciemnych oczach pojawiło się rozbawienie. - Siedzisz w tym po uszy, Groszku. Nie możesz się już wycofać. To była prawda. Za mocno w tym siedział. Oblizał wargi. - Nie nazywaj mnie tak. - Przezwiska to był twój pomysł. Nie moja wina, że tobie nie podoba się twoje. -

Sztuczny uśmiech znikł. - Ty głupcze. Martwisz się o przezwisko, a nie wiesz, kto załatwia kobiety? Myślisz, że Igor nas wsypie? Wydaje ci się, że pytania, które zadaje ludziom Alex Fallon, to zagrożenie? To nic w porównaniu z tym, co może dla nas wyniknąć z tych zabójstw. Prasa szuka powiązań. Zdjęcie tej Tremaine było wczoraj wieczorem we wszystkich wiadomościach. Co o tym wiesz? Zaschło mu w ustach. - Na początku myślałem, że to celowo skopiowane morderstwo. Może jakiś świr, który przeczytał o tym po wiadomościach na temat tego, co się stało z Simonem na północy. - Nie obchodzi mnie, co sobie myślisz. Pytałem, co wiesz. 143 - Draga ofiara to Claudia Silva. Znaleziono ją z kluczem przywiązanym do palca u nogi. Zesztywniał. Błysnęła zapałka i z okna jaguara wypłynęła chmura papierosowego dymu. - Czy Daniel znalazł już klucz Simona? Klucz Simona. Przysłowiowa „marchewka”, którą Simon Vartanian machał im wszystkim przed nosem, nawet z grobu. Tym razem prawdziwego. Przynajmniej Daniel to właściwie rozumiał. - Jeśli znalazł, to się z tym nie zdradził. - Tobie nic nie powie. Czy był w swoim dawnym domu? - Nie, od czasu pogrzebu. - Przeszukałeś ten dom? - Byłem tam z dziesięć razy. - Idź po raz jedenasty. - On może dostać się do sejfu bez klucza, przecież wiesz. - Tak, ale może nie wie o sejfie. W chwili gdy znajdzie klucz, zacznie szukać sejfu. Jeśli już go nie znalazł. Ten dupek, który zabija kobiety, wie o kluczu. Chce, żeby gliny też o nim wiedziały. A więc upewnij się, czy Daniel znalazł klucz Simona. - Nie był w banku. To wiem. Ale spotyka się z tą Fallon. Połowa miasta widziała, jak pakował jej język do gardła na werandzie jej domu zeszłej nocy. Znowu ten chytry uśmiech. - Musisz nad tym popracować. Po tym, jak wykończysz Igora. Krew przestała mu krążyć.

- Nie zabiję Rhetta Portera. - Użył prawdziwego imienia i nazwiska Igora, mając nadzieję, że wniesie to trochę rozsądku do ich rozmowy. Na darmo jednak się trudził, bo tamten uśmiechnął się jeszcze bardziej złowieszczo. - Z pewnością to zrobisz, Groszku. - Szyba w oknie podjechała i jaguar ruszył. Siedział nieruchomo, patrząc prosto przed siebie, wiedząc, że to uczyni, tak jak ostatnim razem, kiedy kazali mu kogoś zabić. Bo tkwił w tym po uszy. Musi pozbawić życia Rhetta Portera. Stłumił niepokój, który sprawiał, że żołądek podjeżdżał mu do gardła. Ostatecznie, to tylko jeden więcej. Atlanta, wtorek, 30 stycznia, godz. 15.25 - Ta pani z opieki społecznej mi to nagra - zakończyła Alex. Siedząc na krześle przy biurku Daniela, spoglądała to na niego, to na Chase’a Whartona, którego ciało i gesty wyrażały napięcie, a twarz była pozbawiona wyrazu. Ką150 tem oka popatrzyła na Eda Randalla, który przyglądał się jej badawczo w taki sposób, że czuła się jak na wystawie. - Zadzwoń do Papadopoulosa - zwrócił się Chase do Daniela. - Sprawdź, czy nagranie jest dobre, żebyśmy mogli rozróżnić dźwięki w tle. - Kto to jest Papadopoulos? - spytała Alex, wykręcając palce. To, że nawet nie zastanawiali się nad tym, czy to naprawdę dzwoniła Bailey, wprawiało ją w zdenerwowanie. - Lukę - odparł Daniel. - Poznałaś go. To ten, który odprowadził twój samochód. - A tak przy okazji - powiedziała Alex, niemal wzdrygając się przed ostrzegawczym spojrzeniem Daniela - potrzebuję kluczy. Nie mogę tu siedzieć cały dzień. Muszę porozmawiać z kimś z przedszkola Hope. Ona znowu robi dziwne rzeczy, których nie rozumiemy. I chyba powinnam iść do domu Bailey. Jeśli Loomis tego nie zrobi, to ja będę musiała. Chase odwrócił się do Eda. - Wyślij ludzi do domu Bailey Crighton. Przeszukajcie wszystko. Może pani jechać z nim, jeśli ma pani ochotę. Ręce Alex znieruchomiały na kolanach, kiedy wstrzymała oddech, znowu słysząc w głowie krzyk. Teraz był głośniejszy. To tylko stres wywołany tym,

co wydarzyło się po południu. Ciszej. Ciszej. Zamknęła oczy, chcąc się skupić. Dorośnij, Alex. To tylko cholerny dom. Spojrzała zdecydowanie na Chase’a Warthona. - Dziękuję. Pojadę. - Ja wybieram się tam z ekipą - powiedział Ed. - Czy chce pani jechać ze mną, pani Fallon? Napotkała poważny wzrok Daniela. Znowu się o mnie boi, pomyślała. - Właściwie chciałabym jechać swoim samochodem, ale poczuję się bezpieczniej, jeśli będziecie jechać za mną. Wydaje mi się też, że to uspokoi obawy agenta Vartaniana. Dostrzegła, jak usta Eda drgnęły, i doszła do wniosku, że lubi tego człowieka, nawet jeśli on dziwnie się jej przygląda. - Zadzwonię, kiedy będę gotowy - powiedział i zamknął za sobą drzwi. - Daniel mówił mi o dziewczynce. Co takiego dziwnego ona znowu wyczynia? spytał Chase. - Hope wygrywa jakąś melodię na starych organach w domu, który wynajmuję. Wciąż powtarza te same sześć nut. Żadna z nas nie wie, co to za melodia. - Może siostra Anne ją zna - podsunął Daniel w zamyśleniu. - Spytamy ją dziś wieczorem, kiedy zawieziemy Hope do schroniska. Alex otworzyła szeroko oczy. - Myślałam, że będziesz zajęty. Spojrzał na nią z rozdrażnieniem pełnym wyrozumiałości. 145 - Być może nie będę w stanie wpaść do was na kolację, ale powinniśmy zabrać Hope do siostry Anne. Jeśli dziewczynka coś widziała, musimy się tego dowiedzieć. Bailey ma związek z tym wszystkim. Może nawet jest naocznym świadkiem. - Zgadzam się z tym - rzekł Chase. - Pani Fallon, zorganizujemy ochronę policyjną dla pani i siostrzenicy. Nie możemy zapewnić wam opieki przez całą dobę, bo po prostu nie mamy tylu ludzi, ale będziemy was doglądać. Dostanie też pani listę numerów naszych telefonów komórkowych, na wypadek gdyby coś się działo. Proszę się nie wahać do nas dzwonić, gdyby groziło pani niebezpieczeństwo. - Dobrze. Dziękuję. - Alex wstała i wyciągnęła rękę. - Moje kluczyki?

Unosząc podbródek, Daniel wyciągnął klucze z kieszeni. - Zadzwoń do mnie. I trzymaj się Eda. - Nie jestem głupia, Danielu. Będę ostrożna. - Odwróciła się w stronę drzwi jego gabinetu. - Gdzie moja torba? Jego niebieskie oczy się zwęziły. - Nie kuś losu, Alex. - Ale przyniesiesz ją później? - Jasne. Ale dopiero później - niemal warknął. - I przyprowadzisz Rileya? Uniósł kącik ust. - Tak. Uśmiechnęła się do niego. - Dziękuję. - Odprowadzę cię. Tędy. - Wyprowadził ją do małego, ciemnego korytarzyka, ujął za podbródek i popatrzył na nią uważnie. - Płakałaś. Czy naprawdę wszystko w porządku? Alex poczuła ciepło na policzkach i zwalczyła chęć ukrycia się przed badawczym spojrzeniem Daniela. - Miałam parę trudnych chwil, gdy rozmawiałam z tą kobietą z opieki społecznej. Kiedy spadł mi poziom adrenaliny i nie myślałam jasno. Ale teraz wszystko w porządku. Naprawdę. Potarł kciukiem jej dolną wargę. A potem przywarł ustami do jej warg. Ogarnął ją naturalny spokój, mimo że serce nagle przyspieszyło. Odsunął głowę tylko na tyle, że mogła zaczerpnąć powietrza. - Czy nie jesteśmy przypadkiem w zasięgu kamery? - spytała i poczuła na ustach, jak Daniel się uśmiecha. - Pewnie tak. Dajmy więc im coś, o czym będą mogli rozprawiać. I Alex zapomniała o kamerze, a nawet o oddechu, kiedy Daniel pocałował ją mocniej i namiętniej niż ktokolwiek dotąd. Nagle się odsunął, z trudem przełykając ślinę. 152 - Chyba powinnaś już iść. Skinęła niepewnie. - Pewnie tak. Do zobaczenia później. - Odwróciła się, żeby odejść, i naraz się wzdrygnęła. - Auu. - Potarła czaszkę i spojrzała na jego rękaw. - To boli. Odwinął kilka jej włosów z guzika i pocałował ją w czubek głowy.

- Co za kobieta… niemal przejechał ją samochód, a skarży się na wyrwanie jednego włoska. Zaśmiała się. - Do zobaczenia wieczorem. Zadzwoń, gdybyś był zajęty. Chase wciąż był w gabinecie Daniela, gdy ten wrócił i usiadł ciężko na krześle, świadomy, że przyjaciel spogląda na niego z wyraźnym zaciekawieniem. - No dalej, mów - rzekł. - Co mam ci powiedzieć? - Ton głosu Chase’a zdradzał lekkie rozbawienie. - Że za bardzo w to wszedłem, jestem zbyt zaangażowany emocjonalnie, działam za szybko… wybieraj, co chcesz. - To, jak postępujesz w życiu osobistym, to twoja sprawa, Danielu. Ale z tego, co wiem, jak kogoś to trafi, wtedy niewiele można już zaradzić. A więc jak bardzo się w to wpakowałeś? - Nie mam pojęcia. Na razie chcę tylko, żeby ona wyszła z tego cało. Czując się jak ostami drań, położył włosy Alex obok próbki. - Cholera. Są podobne. Chase usiadł na jednym z krzeseł Daniela. - Co jej powiedziałeś? Daniel spojrzał na niego spode łba. - Nic. - Po prostu wyrwałeś jej te włosy? - Chase wytrzeszczył oczy. - Niezupełnie. Zrobiłem to z nieco większą finezją. Kiedy Alex się o tym dowie, zaboli ją bardziej niż pociągnięcie za włosy. Ale Daniel postanowił zająć się tym wtedy, kiedy przyjdzie pora. Chase niespokojnie wzruszył ramionami. - Znajdziesz sposób na ujawnienie jej prawdy, gdy będziesz musiał. A na razie, tak jak powiedziałeś, skupmy się na tym, żeby nic jej się nie stało, i znajdźmy tego faceta, który zabił tamte dwie kobiety, wzorując się na morderstwie popełnionym trzynaście lat temu. Chcę wiedzieć, po co to robi? Czy chodzi tylko o szum wokół Dutton? „Do zobaczenie w piekle, Simonie”. Daniel przygryzł dolną wargę, wiedząc, że musi powiedzieć prawdę. - To ma coś wspólnego z Simonem.

147 Chase skupił wzrok. - Nie to chciałbym usłyszeć. - Nie, ale to może mieć pewne znaczenie. Powiedział Chase’owi o listach brata Bailey i wizycie kapelana wojskowego. „Do zobaczenia w piekle, Simonie”. Chase spochmurniał. - O jak dawna o tym wiesz, Danielu? Od dziesięciu lat. Nie, to nieprawa. Te zdjęcia mogą nie mieć nic wspólnego z tymi morderstwami: sprzed trzynastu lat i z ostatniego tygodnia. Okłamujesz sam siebie. - Od wczorajszego wieczoru - odparł. - Nie mam pojęcia, w jaki sposób Simon i Wade są powiązani z tymi dwoma zabójstwami. Powiedz mu. Ale gdyby to zrobił, natychmiast odebraliby mu sprawę. Nie chciał podejmować takiego ryzyka, a więc powiedział tylko to, czego był zupełnie pewien. - Wiem, że Simon nie zamordował Janet ani Claudii. Ani też nie uprowadził Bailey i nie próbował zabić Alex. Chase westchnął. - Do diabła. Powiedzmy, że rzucę ci linę ratunkową. Tylko się na niej nie powieś. Atmosfera napięcia wyraźnie się rozładowała. - Jadę do domu Barnesów. Pracownik ich parkingu powiedział, że widział zeszłego wieczoru, jak mercedes Claudii wyjeżdża z garażu, ale ona nie wróciła. Może ktoś urządził na nią zasadzkę na parkingu. - A co z samochodem Janet Bowie? - Nie ma na razie informacji na ten temat. Leigh sprawdziła kartę kredytową Janet i znalazła firmę, w której dziewczyna wypożyczyła furgonetkę, żeby pojechać do Fun-N-Sun. Janet nie zwróciła samochodu. Odwiozła dzieci do szkoły o siódmej piętnaście i zadzwoniła do swojego chłopaka o ósmej sześć. - A więc pozostaje tylko pięćdziesiąt minut, w czasie których zabójca miał okazję ją uprowadzić. Gdzie była w tym czasie? Daniel poszperał wśród faksów, które Leigh zostawiła na jego biurku, gdy byli na konferencji prasowej. - Jest tutaj coś z firmy telekomunikacyjnej. Prosiłem ich o wykonanie pomiarów triangulacyjnych rozmowy Janet z Lamarem. Zadzwoniła do niego

z parkingu oddalonego o półtora kilometra od firmy wynajmującej samochody, która znajduje się pół godziny jazdy od szkoły. - A więc pozostaje dwadzieścia minut, w których ten facet mógł ją dopaść. Tylko gdzie i jak? I gdzie ta furgonetka? Podrzucił ją w inne miejsce? A może ukrył?

148 - I gdzie jest samochód Janet? - Daniel się zadumał. - Czy zostawiła go w miejscu, gdzie wynajęła furgonetkę? A może ktoś oddał furgonetkę do innego punktu? Zadzwonię i się dowiem. Chase wstał i się przeciągnął. - Muszę napić się kawy. Chcesz trochę? - Tak, dzięki. Spałem dziś tylko z godzinę. Daniel znalazł numer do firmy wynajmującej samochody, porozmawiał z jej kierownikiem i właśnie wyłączył telefon, gdy wrócił Chase z kawą i torebkami ciastek z automatu. - Owsiane czy czekoladowe? - spytał. - Czekoladowe. - Daniel wziął torebkę i krzywiąc się, otworzył. - Mam w lodówce resztki od mamy Luke’a, ale wciąż zapominam je przynieść. - Moglibyśmy zwędzić Luke’owi lunch. - Już go zjadł. No więc Janet zostawiła swojego Z-4 przed firmą wynajmu samochodów wcześnie w czwartek, a kiedy przyjechali w piątek rano, już go nie było. Ochrona ma na parkingu kamerę. Wpadnę tam i wezmę nagrania z czwartkowej nocy i piątkowego ranka. - Sprawdź cały teren, który firma ma w zasięgu sprzętu. Może dopisze nam szczęście i okaże się, że miejsce, gdzie on ją dopadł, zostało nagrane. - Dobrze. - Daniel w zamyśleniu przeżuwał ciastko. - Prawdopodobnie Janet zadzwoniła do swojego chłopaka pod przymusem. A dziś telefonowała Bailey, żeby powiedzieć, że uciekła z miasta i opuściła swoje dziecko. - Czy Alex rozpozna głos Bailey, kiedy dostaniemy to nagranie z opieki społecznej? - Nie rozmawiała z nią od pięciu lat, więc wątpię. Może zrobi to ktoś z salonu, w którym Bailey pracowała. Tam lepiej pamiętają jej głos. - Sytuacja nie wygląda dobrze - stwierdził Chase. - Nie ma jej już od pięciu dni. - Wiem. Ale ona ma z tym wszystkim jakiś związek. Może Ed znajdzie coś w jej domu. Dzwoniłem do tego kapelana, który pojawił się wczoraj, ale jeszcze się nie odezwał.

- Nic z niego nie wyciągniesz i wiesz o tym. Skup się na tym, żeby dowiedzieć się czegoś od dziewczynki. Przyprowadź ją do Mary McCrady. Jeśli coś widziała, im szybciej to z niej wydobędziemy, tym lepiej. Daniel się skrzywił. Mary była zatrudniona w wydziale na etacie psychologa. - To nie jest tak, jakby to dziecko miało drzazgę, którą trzeba wyjąć, czy coś w tym rodzaju. Chase przewrócił oczami. - Wiesz, co mam na myśli. Rozegraj to z wyczuciem, ze względu na Alex Fallon, ale chcę, żeby dziewczynka znalazła się jutro rano w gabinecie 155 Mary. - Podszedł do drzwi, po czym odwrócił się, zaniepokojony. - Kiedy usłyszałam, co się stało w Filadelfii, pomyślałem, że demony, które cię prześladują, odkąd się znamy, w końcu dały ci spokój. Ale chyba niezupełnie, prawda? Daniel powoli pokręcił głową. - Nie. - Czy rzuciłem ci wystarczająco długi kawałek liny, żebyś chociaż je spętał? Daniel zaśmiał się wbrew sobie. - Albo mi się to uda, albo sam się zaplączę, próbując to zrobić. Chase zachował powagę. - Nie pozwolę ci na to. Nie wiem, co chcesz udowodnić, ale jesteś dobrym agentem i nie zgodzę na to, żebyś zmarnował swoją karierę. Po tych słowach wyszedł, zostawiając Daniela ze stosem papierów i kilkoma włosami Alex Fallon. Do roboty, Vartanian. Demony mają przewagę.

10 Wtorek, 30 stycznia, godz. 15.45 Bailey - głos Beardsleya był stłumiony. - Jesteś tam? Bailey otworzyła jedno oko, po czym zamknęła je znowu, gdy pokój zawirował jak szalony. - Tak. - Nic ci nie jest? Z jej piersi wyrwał się krótki szloch. - Nie. - Co on ci zrobił? - Zastrzyk - odparła, starając się opanować dzwonienie zębów. Trzęsła się tak bardzo, że omal kości nie wyskoczyły jej ze skóry. - Z heroiny. Przez chwilę panowała cisza, po czym Beardsley wydusił: - Mój Boże. A więc on wie, pomyślała. - Tyle mnie kosztowało, żeby z tym skończyć… I po raz pierwszy mi się udało. - Wiem. Wade mi powiedział. Wyjdziesz stąd i rzucisz to jeszcze raz. Nie dam rady, pomyślała. Nie mam siły przechodzić tego ponownie. 150 - Bailey? - Szept Beardsleya brzmiał natarczywie. - Słuchasz mnie? Chcę, żebyś się skupiła. Chyba mam sposób na wydostanie się stąd. Rozumiesz? - Tak. - Wiedziała jednak, że to nie ma sensu. Nigdy stąd nie wyjdę. Przez pięć lat codziennie walczyła z demonami. Nakarm mnie, nakarm. Spróbuj tylko odrobinę, by poczuć się lepiej. Opierała się jednak. Ze względu na Hope, na siebie. A on zniszczył to wszystko za pomocą jednego zastrzyku. Wtorek, 30 stycznia, godz. 15.45 Dzwonił telefon na jego biurku. Nie zwracał na to uwagi, patrząc na najnowszy list. To jasne, że on chce ze mną gadać. To było gorsze od wszystkiego, czego

mógł się spodziewać. Telefon stacjonarny ucichł i niemal natychmiast odezwał się komórkowy. Chwycił go ze złością. - O co chodzi? - warknął. - Czego chcesz, do diabła? - Dostałem jeszcze jeden. Wstrzymał oddech, przerażony. - Wiem. - Chcą sto patyków. Nie mam tyle. Musisz mi pożyczyć. Fotokopia przyszła wraz z instrukcjami, jak wpłacić pieniądze. Zgniótł ją w dłoniach w odruchowej reakcji na widok czegoś, co wyglądało jak niewinna strona ze zdjęciami, a w rzeczywistości było obsceniczne. - Co jeszcze dostałeś? - Stronę ze zdjęciami z księgi pamiątkowej. Janet i Claudii. Dostałeś to? - Tak. - Była to kartka z fotografiami wyciętymi ze szkolnej księgi pamiątkowej, naklejonymi w porządku alfabetycznym. Dziesięć dziewczyn. Przy twarzach Janet i Claudii widniały iksy. - Jest tam zdjęcie Kate. Mojej młodszej siostry. - Wiem. Co mam robić? Co mam robić? To pytanie świetnie charakteryzowało Rhetta Portera. Na miłość boską. Zdjęcie Kate było na tej stronie, a Rhett martwił się o siebie. Samolubny, marudny mały fiut. - Czy dostałeś coś jeszcze? - spytał. - Nie. Czemu pytasz? - Spanikowany głos Rhetta podniósł się o pół oktawy. - A co ty jeszcze dostałeś? Jakby nie wystarczyło zdjęcie Kate. - Nic - odparł, nie ukrywając pogardy. - Powiedz mi, do cholery - zaskamlał Rhett. 157 - Nie dzwoń do mnie więcej. - Przerwał rozmowę, ale telefon niemal natychmiast zaczął dzwonić znowu. Wyłączył go więc zupełnie i rzucił z całą siłą o ścianę. Wyciągnął z szuflady biurka starą popielniczkę. Nikt w jego gabinecie nie miał prawa już palić, ale popielniczkę, niezdarnie ulepioną rękami pięciolatka, dostał w prezencie od swojego syna na Dzień Ojca. Traktował ją jak skarb i nie zamierzał

wyrzucać. Rodzina była dla niego wszystkim. Musi ją chronić za wszelką cenę. Nigdy nie mogą się dowiedzieć. Jesteś tchórzem. Musisz coś zrobić, ostrzec te kobiety. Było to jednak niemożliwe. Gdyby je bowiem ostrzegł, musiałby wyjawić, skąd wszystko wie, a na to nie miał ochoty. Pstryknął zapalniczką i przyłożył płomień do rogu fotokopii. Kartka paliła się powoli, zwijając się, aż w końcu nie mógł już rozpoznać zdjęcia własnej siostry, zakreślonej kółkiem. Kate skończyła szkołę w tym samym roku co Janet Bowie i Claudia Silva Barnes. Groźba była oczywista. Zapłać albo Kate będzie następna. Ostatnie zdjęcie, które miało się spalić, było jedenaste z kolei i najwyraźniej dostał je tylko on. Przyglądał się, jak twarz Rhetta Portera czernieje, a następnie spala się na popiół. Rhett. Ty durny pierdoło. Jesteś trupem, bo nie potrafisz trzymać gęby na kłódkę. Kiedy fotokopia rozsypała się na proch, wrzucił popioły do kawy, która stała nietknięta od rana. Wstał i wygładził krawat. Ja potrafię się uczyć. Złożył starannie instrukcje na temat wymaganego depozytu bankowego i wsunął je do portfela. Znał faceta, który może zrobić przelew bankowy, zachowując dyskrecję. Wytarł pył z popielniczki chusteczką, po czym ostrożnie schował prezent od syna do szuflady. Musiał pojechać do banku. Dutton, wtorek, 30 stycznia, godz. 17.45 O Boże. Alex. Serce Daniela zaczęło łomotać jak oszalałe, gdy zatrzymał samochód na ulicy przy domu Bailey Crighton. Przy krawężniku stała karetka z błyskającymi światłami. Podbiegł do ambulansu. Alex siedziała w środku, z tyłu, trzymając głowę między kolanami. - Hej. — Starał się, by zabrzmiało to spokojnie, choć serce podskoczyło mu do gardła. Spojrzała na niego, blada. - To tylko z powodu domu - wydusiła. - Czemu nie mogę sobie z tym poradzić?

- Co się stało? 152 Z drugiej strony karetki wyłonił się sanitariusz. - Miała lekki atak histerii - powiedział protekcjonalnym tonem. Alex uniosła głowę i spiorunowała go wzrokiem, ale nie odezwała się, a sanitariusz nie przeprosił. Daniel objął ją ramieniem. - Co dokładnie się stało, kochanie? - spytał cicho, zerkając na plakietkę z nazwiskiem sanitariusza:„P. Bledsoe”. Przypominał sobie mgliście tę rodzinę. Alex oparła się o Daniela. - Próbowałam wejść do środka. Doszłam do werandy i zrobiło mi się słabo. Bledsoe wzruszył ramionami. - Zbadaliśmy ją. Ma lekko podwyższone ciśnienie, ale niegroźnie. Może potrzebuje tylko jakiegoś środka uspokajającego - powiedział z sarkazmem, ale dopiero wtedy, gdy Alex się poruszyła, Daniel zrozumiał, co ten człowiek ma na myśli. Skurczybyk. Daniel wstał; wściekłość zamgliła mu wzrok. - Co takiego? Alex chwyciła go za kurtkę. - Daniel, proszę. W jej głosie jednak brzmiało zawstydzenie i jego złość się wzmogła. - Nie. To niewybaczalne. Bledsoe zamrugał niewinnie. - Sugerowałem tylko, żeby pani Tremaine się uspokoiła. Oczy Daniela się zwęziły. - I co jeszcze? Przygotuj się lepiej, kolego, na wypełnianie stosu formularzy, bo twój przełożony dowie się o tym. Bledsoe poczerwieniał. - Naprawdę nie miałem nic złego na myśli. - Powiedz to swojemu szefowi. - Daniel uniósł głowę Alex, ujmując ją za podbródek. - Możesz chodzić? Spojrzała w bok. - Tak. - To chodźmy. Posiedzisz w moim samochodzie. Milczała, aż doszli do jego auta. Otworzył drzwi z przodu od strony pasażera, ale Alex odsunęła się, gdy próbował pomóc jej wsiąść.

- Nie powinieneś nic mówić. Nie chcę mieć więcej wrogów w tym mieście. - Nikt nie powinien się tak do ciebie odzywać, Alex. Skrzywiła usta. - Myślisz, że nie wiem? Nie rozumiesz, jakie to poniżające, że nie mogę nawet wejść do tego domu? - Jej głos stał się chłodny. - Ale to, co on dał 159 do zrozumienia, to prawda. Połknęłam całe opakowanie środków uspokajających i omal się nie wykończyłam. - Nie o to chodzi. - Oczywiście, że nie o to. Ważne jest, że potrzebuję ludzi z tego miasta do czasu, aż dowiem się, co stało się z Bailey. Nie obchodzą mnie na dłuższą metę. Nie mam zamiaru tu mieszkać. Daniel zamrugał, po raz pierwszy zdając sobie sprawę, że Alex w pewnym sensie powróciła do życia, które kiedyś tak nagle porzuciła. - Przepraszam. Nie myślałem o tym w ten sposób. Jej ramiona opadły, a pozorne opanowanie okazało się tylko maską. - I ja przepraszam. Próbowałeś mi pomóc. Zapomnijmy o tym. Pochyliła się, żeby wsiąść do samochodu i jej twarz nagle się rozluźniła. Riley. Pies siedział za kierownicą, ożywiony, i węszył. - Lubi ten samochód - powiedział Daniel. - Właśnie widzę. Cześć, Riley. - Drapiąc psa za uszami, Alex spojrzała przez szybę na dom Bailey. - Dorosła kobieta nie powinna bać się budynku. - Chcesz spróbować jeszcze raz? - spytał Daniel. - Tak. - Wycofała się z samochodu, a Riley, przechodząc przez dźwignię zmiany biegów, przesiadł się na jej fotel. Minę miała poważną. - Nie pozwól mi uciec. Każ mi wejść do środka. - Edowi się nie spodoba, kiedy zwymiotujesz na miejscu zbrodni powiedział łagodnie, ujmując ją pod ramię i zatrzaskując drzwi od samochodu przed mordą Rileya. Zaśmiała się cicho. - Jeśli zrobię się zielona na twarzy, uciekaj. - Przestała się jednak śmiać, gdy podeszli do domu. Zwolniła kroku i zaczęła się trząść. To prawdziwe fizyczne symptomy panicznego lęku, pomyślał Daniel. - Nerwica pourazowa - mruknął. Alex miała wszystkie objawy tego rodzaju stresu.

- Sama na to wpadłam - odparła. - Nie pozwól mi uciec. Przyrzeknij, że to zrobisz. - Przyrzekam. Będę tuż za tobą. - Popchnął ją lekko w stronę schodów prowadzących na werandę. - Przedtem doszłam dotąd - powiedziała przez zaciśnięte zęby. Jej twarz znowu zbladła. - Nie było mnie wcześniej z tobą-odparł. Przy otwartych drzwiach frontowych wychyliła się do tyłu i Daniel delikatnie, lecz stanowczo popchnął ją do przodu. Potknęła się, lecz ją przytrzymał. Drżała i słyszał, jak mówi do siebie: Cicho, cicho. - To te krzyki? - spytał, a ona skinęła głową.

160 Spojrzał ponad jej ramieniem. Ręce miała skrzyżowane i mocno przyciśnięte do piersi, twarz napiętą, a oczy zamknięte. Jej usta się poruszały, gdy powtarzała swoją bezgłośną mantrę „cicho, cicho”. Objął ją w pasie i przyciągnął do siebie. - Świetnie ci idzie, Alex. Jesteśmy w salonie. Skinęła tylko głową, nadal nie otwierając oczu. - Powiedz mi, jak tu jest. Daniel odetchnął. - No cóż, bałagan. Śmietnik na podłodze. - Czuję to nosem. - Jest tu też stary materac. Bez pościeli. Poplamiony. - Krwią? - spytała przez zęby. - Nie, chyba potem. - Alex wciąż drżała, ale już nie tak mocno jak wcześniej. Przyciągnął ją do siebie, opierając podbródek na jej głowie. Wpasowała się idealnie. - Na ścianie wisi stary obraz, przekrzywiony. Jeden z tych plażowych krajobrazów z piaszczystymi wydmami. Wyblakły i podniszczony. Z każdą minutą czuł, jak Alex coraz bardziej się rozluźnia. - Wcześniej go tutaj nie było. - Otworzyła oczy i mocno wciągnęła powietrze. Ściany zostały pomalowane. - W jej głosie brzmiała ulga i Daniel zastanawiał się, jak ów dom wyglądał w jej snach. Znalazła swoją matkę martwą w tym pokoju. W trakcie pracy Daniel zetknął się już z samobójstwami, popełnionymi strzałem w głowę. Co najmniej jedna ze ścian jest wtedy pokryta krwią, fragmentami mózgu i kości. Co za straszne wspomnienia musiała mieć Alex przez te wszystkie lata. - Dywan jest niebieski -powiedział. - Wcześniej był brązowy. - Odwróciła głowę, przyglądając się wszystkiemu. - Tyle się zmieniło. - Minęło trzynaście lat, Alex. Można było się spodziewać, że wszystko uprzątną i pomalują. Nikt nie zostawiłby domu w takim stanie, w jakim go zapamiętałaś.

Zaśmiała się jakby z siebie. - Wiem. W każdym razie powinnam była to wiedzieć. - Ciii… - Pocałował ją w czubek głowy. - Świetnie sobie radzisz. Skinęła, przełykając głośno ślinę. - Dzięki. Policja miała rację. To miejsce wygląda jak chlew. - Trąciła czubkiem stopy materac. - Bailey, co ty sobie myślałaś? - Chcesz iść ze mną poszukać Eda? Przytaknęła. - Tak-rzuciła.-Nie… Nie zostawiaj mnie samej. 161 - Nie zostawię cię, Alex. Czy widziałaś kiedyś sceny ze starych wodewilów? Zachowamy się tak, jak występujący w nich aktorzy. Zaśmiała, lecz zabrzmiał w tym ból. - To zabawne, Danielu. Zaczął iść, trzymając Alex blisko siebie. - Ed?-zawołał. Tylne drzwi trzasnęły i Ed wszedł do pokoju przez kuchnię. Kiedy zobaczył Alex, na jego poważnej twarzy pojawiło się zdziwienie. - Czy ci z pogotowia twierdzą, że już nic jej nie jest? - Ty ich wezwałeś? - zapytał Daniel. - Tak. Była blada jak prześcieradło i tętno waliło jej jak oszalałe. - Dziękuję, agencie Randall - powiedziała Alex, a Daniel wyczuł w jej głosie zakłopotanie. - Czuję się już dobrze. - Cieszę się. - Ed spojrzał na Daniela z lekkim rozbawieniem w oczach. -Proponowałem, że ją przytrzymam, ale się nie zgodziła. Daniel spojrzał na niego, jakby mówił „nawet o tym nie myśl”, i Ed powstrzymał uśmiech, po czym zupełnie spoważniał i z rękami na biodrach rozejrzał się po pokoju. - To upozorowane - oświadczył i głowa Alex pod podbródkiem Daniela uniosła się raptownie. - Co takiego? - spytała. - Tak, proszę pani. Komuś zależało na tym, żeby to miejsce wyglądało jak śmietnik. Ten dywan wydaje się brudny, ale brud znajduje się tylko na wierzchu. Podstawa włókien jest czysta… ktoś odkurzał ten dywan, i to często. Wszędzie pył. Wzięliśmy próbki i zbadamy go w laboratorium, ale założę się,

że ma ten sam skład. Wygląda na mieszaninę popiołu i piachu. Toalety są tak czyste, że można z nich pić. Wykrzywił usta. - Nie, żebym to polecał. - Pani z opieki społecznej powiedziała, że Hope znaleziono w szafie. Alex wskazała ręką. - O tam. - Przeszukamy ją. Daniel znał Eda na tyle dobrze, aby wiedzieć, że to nie wszystko. - Co znaleźliście? Stojąca przed nim Alex zesztywniała. - Proszę powiedzieć. - Na zewnątrz w zagajniku z tyłu domu doszło do jakiejś szamotaniny. Znaleźliśmy krew. - Jak dużo? - spytała Alex bardzo cicho. - Sporo. Ktoś zakrył to miejsce liśćmi, ale wiatr rozwiał je zeszłej nocy. Znaleźliśmy dużo liści poplamionych krwią. Przykro mi. Alex skinęła niepewnie. Znowu drżała. - Rozumiem.

162 Daniel objął ją mocniej. - Ed, a czy natknęliście się na krew tutaj, w domu? - Jeszcze nie, ale właściwie dopiero zaczęliśmy. Czemu pytasz? - Bo Hope koloruje wszystkie obrazki na czerwono - odpowiedziała za Daniela Alex. - Gdyby przez cały czas była w szafie, nie widziałaby krwi. - A więc albo patrzyła przez okno albo nie była cały czas zamknięta dokończył Daniel. - Sprawdzimy to - przyrzekł Ed. Daniel pociągnął Alex za rękę. - Wyjdźmy na zewnątrz. Obejrzałaś już wystarczająco dużo. Uniosła głowę. - Jeszcze nie. Czy mogę iść na górę, agencie Randall? - Jeśli nie będzie pani niczego dotykać. Alex jednak się nie poruszyła. Daniel pochylił się i szepnął jej do ucha: Czy chcesz iść jak w wodewilu, czy też mam cię zanieść na ramieniu w stylu jaskiniowców? Przymknęła oczy i zacisnęła dłonie na bandażach. - Muszę tam iść, Danielu - powiedziała, ale jej głos drżał. Była opanowana, lecz równocześnie wystraszona. Daniel nie był do końca pewien, czy to dobry pomysł. Dostrzegł już zmianę w jej twarzy. Alex była blada, a jej czoło lepkie od potu. Mimo to uścisnął ją zachęcająco. - Jeśli tak uważasz, pójdę z tobą. Doszła do schodów i przystanęła. Trzęsła się na całym ciele i oddychała płytko i szybko. Chwyciła za poręcz, a jej palce wbiły się w nią jak szpony. - Cholerny dom - wydusiła i podciągając się, wspięła o dwa stopnie, a potem zatrzymała się znowu. Daniel odwrócił jej głowę, aby na niego spojrzała. Oczy miała szkliste i przerażone. - Nie mogę - wyszeptała. - To nie idź - odparł również szeptem. - Muszę. - Dlaczego?

- Nie wiem, ale muszę. - Zamknęła oczy, krzywiąc się z bólu. - Są naprawdę głośne - powiedziała głosem dziecka. - Co mówią? - spytał i Alex otworzyła oczy. - Co? - Co krzyczą? - „Nie”. I potem: „Nienawidzę cię, nienawidzę. Chciałabym, żebyś umarł”. - Łzy pociekły po jej zbielałej twarzy. Daniel otarł je kciukiem. 157 - Kto to mówi? - Moja mama. To moja mama. Daniel odwrócił Alex i objął ją ramionami, a ona chwyciła kurczowo klapy jego marynarki, trzęsąc się cała i bezgłośnie łkając. Zszedł o te parę schodów, na które się wspięła, i pociągnął ją za sobą. Kiedy wyszli na zewnątrz, ekipa karetki pogotowia szykowała się do odjazdu. Bledsoe zerknął na Alex, ukłonił się i potknął, po czym ruszył w ich stronę. Daniel obrzucił go najzimniejszym spojrzeniem, na jakie mógł się zdobyć, i Bledsoe zatrzymał się w pół kroku. - Co się stało? - zapytał. - To nie lekki atak histerii — rzucił Daniel z przekąsem. — Wynoście się stąd. Bledsoe zaczął się wycofywać. - Przepraszam. Nie myślałem, że… - Pewnie, że nie myślałeś. Powiedziałem: wynocha. Bledsoe doszedł tyłem do krawężnika, zaniepokojony. - Czy wszystko z nią w porządku? Alex wciąż płakała w ramionach Daniela i to łamało mu serce. - Nie, ale dojdzie do siebie. Dutton, wtorek, 30 stycznia, godz. 18.45 Smukła rudowłosa kobieta siedziała na schodach prowadzących na ganek domu Alex, z głową opartą na rękach. Drzwi wejściowe były otwarte i kiedy tylko Daniel wysiadł z samochodu, usłyszał owe sześć dźwięków, o których opowiadała Alex. Powtarzały się raz po raz.

Rudowłosa uniosła głowę i Daniel ujrzał sfrustrowaną twarz kobiety na granicy załamania nerwowego. Po chwili ona zobaczyła Alex i wstała, nie odrywając od niej wzroku. - Mój Boże. Co się stało? - Nic jej nie jest - odparł Daniel. Obszedł samochód i pomógł Alex wysiąść. - Chodź, Riley. - Pies leniwie zeskoczył na ulicę. Alex skrzywiła się, słysząc melodię. - Czy ona wciąż gra? - Tak. - Rudowłosa skinęła głową. - A może by tak po prostu wyłączyć organy z prądu? - zasugerował Daniel, a kobieta spojrzała na niego z taką złością, że omal się nie cofnął. Przepraszam. - Próbowałam wyłączyć organy - odparła przez zaciśnięte zęby. - Hope zaczęła wtedy krzyczeć. I to głośno. - Spojrzała na Alex z bezradną irytacją. Ktoś wezwał policję, skarżąc się na mnie.

158 - Żartujesz - powiedziała Alex. - Kto przyjechał? - Jakiś zastępca szeryfa o nazwisku Cowell. Stwierdził, że będzie musiał zadzwonić do opieki społecznej, jeśli jej nie uciszymy, bo sąsiedzi się skarżą. Postanowiłam więc włączyć organy z powrotem do czasu, aż zdecydujemy, co robić dalej. Alex, może trzeba będzie podać jej jakiś środek uspokajający. Ramiona Alex opadły. - O rany, zapomniałam was sobie przedstawić. Danielu, poznaj proszę moją kuzynkę Meredith Fallon. Meredith, to agent Daniel Vartanian. Spojrzała w dół. A to Riley. Rudowłosa skinęła głową. - Domyśliłam się tego. Wejdź do środka, Alex. Wyglądasz jak upiór. Proszę mi wybaczyć nieuprzejmość, Danielu Vartanianie. Mam zszarpane nerwy. Melodia wygrywana przez Hope zaczęła go drażnić już po kilku minutach. Nie wyobrażał sobie, jak mógłby słuchać tego godzinami. Podążył za Meredith i Alex do wnętrza domu, gdzie mała dziewczynka ze złocistymi lokami siedziała przy organach, wygrywając jednym palcem wciąż te same sześć dźwięków. Nawet nie zauważyła, jak weszli. Alex zacisnęła szczęki. - To trwa już za długo. Musimy skłonić Hope do rozmowy. - Podeszła do ściany i wyłączyła organy z kontaktu. Melodia natychmiast ucichła i Hope raptownie uniosła głowę. Otworzyła usta, nabrała powietrza głęboko do płuc, ale zanim zdążyła wydać dźwięk, Alex zbliżyła się do niej. - Nie krzycz. Położyła dłonie na ramionach dziewczynki. - Spójrz teraz na mnie, Hope. Wystraszona Hope uniosła twarz i popatrzyła na Alex. Stojąca obok Daniela Meredith westchnęła zirytowana. - Nie krzycz - mruknęła sarkastycznie. - Czemu na to wcześniej nie wpadłam. - Ciii… - uciszył ją Daniel. - Byłam właśnie w twoim domu, Hope - powiedziała Alex. - Kochanie, wiem, co widziałaś. Wiem, że ktoś skrzywdził twoją mamę. Meredith spojrzała na Daniela.

- Ona weszła do domu? - spytała szeptem, a on przytaknął. Hope wpatrywała się w Alex z udręczonym wyrazem twarzy. Zamiast krzyczeć, milczała, a po jej policzkach zaczęły spływać łzy. - Boisz się - rzekła Alex. - I ja też. Ale twoja mama cię kocha. Wiesz przecież. Nigdy by cię nie zostawiła. Daniel zastanawiał się, kogo Alex usiłuje przekonać - siebie czy Hope. Nienawidzę cię. Chciałabym, żebyś umarł. Bez względu na to, czy jej matka naprawdę wypowiedziała te słowa, czy też nie, w myślach Alex były one realne. Życie z czymś takim to straszne brzemię. Zdawał sobie z tego sprawę. 165 Hope, której łzy wciąż płynęły po twarzy, zaczęła się kołysać na ławie przy organach. Alex przysiadła obok niej, objęła dziewczynkę i kiwała się razem z nią. - Ciii… Hope, jestem tutaj. I Meredith też. Nie zostawimy cię. Jesteś teraz bezpieczna. Riley podszedł cicho do Alex kołyszącej się wraz z Hope i trącił ją nosem w udo. Alex ujęła zaciśniętą dłoń dziewczynki i rozprostowała jej palce, a potem przytknęła jej rękę do głowy Rileya. Pies sapnął głośno i położył pysk na kolanie Hope, a dziewczynka zaczęła głaskać go po głowie. Meredith wciągnęła niespokojnie powietrze. - Mam nadzieję, że nie będzie głaskać twojego psa tak, jak koloruje obrazki lub gra na organach. Gdyby tak zrobiła, do wieczora Riley byłby łysy. - Dodamy mu do psiej karmy środek na porost włosów - odparł Daniel. Meredith parsknęła śmiechem, który zabrzmiał bardziej jak szloch. - A więc ona weszła do tamtego domu. Daniel westchnął. - Tak. - A ty poszedłeś z nią? - Owszem. - Dzięki. - Odchrząknęła. - Alex, jestem głodna i muszę wyjść z domu. Kiedy dziś rano biegałam, mijałam pizzerię koło poczty. - Presto Pizza? - spytał z ożywieniem Daniel. - Znasz to miejsce? - zapytała Meredith, a on skinął głową. - Żywiłem się ich porcjami pepperoni, kiedy byłem mały. Nie wiedziałem, że wciąż tam są. - Tam właśnie zmierzam. Alex, zrób sobie makijaż. Pójdziemy do pizzerii

coś zjeść. Alex uniosła głowę, zafrasowana. - Nie wydaje mi się. Wybieramy się do siostry Anne. - Pojedziemy po kolacji. Hope też musi się rozerwać. Obchodziłam się z nią jak z jajkiem. Ty dokonałaś przełomu. Nie chcę, żeby się cofnęła. - Musimy coś zjeść, Alex - powiedział Daniel, zasługując sobie tym na pełne uznania spojrzenie Meredith. - To nie zabierze dużo czasu, a potem pojedziemy do schroniska. Poza tym, kto wie, kogo spotkamy w pizzerii? Ten facet, który próbował cię potrącić, z pewnością jest w pobliżu. Jeśli nie jest to ten sam człowiek, który uprowadził Bailey, być może wie, kto to zrobił. Alex skinęła głową. - Masz rację. I nie chodzi tylko o Bailey, ale też o te inne kobiety. Przepraszam, Danielu. Jestem samolubna. Chyba nie myślę teraz zbyt jasno.

166 - Wszystko w porządku. Miałaś ciężki dzień - odparł i, jako że Alex wyglądała tak, jakby bardzo tego potrzebowała, podszedł do niej i ją przytulił. Oparła policzek na jego piersi i Daniel uświadomił sobie, że on także tego potrzebował. - No, idź się przebierz. - Spojrzał na Hope, które wciąż gładziła Rileya po głowie. Pies popatrzył smętnie na swojego pana i Daniel się zaśmiał. - Pospiesz się, zanim biedny Riley zupełnie wyłysieje. Wtorek, 30 stycznia, godz. 19.00 Ujął kierownicę, zerkając we wsteczne lusterko. Oblizał nerwowo wargi. Ten samochód wciąż tam był. Jechał za nim od chwili, gdy znalazł się na szosie US-19. Rhett Porter nie miał pojęcia, dokąd zmierza. Wiedział tylko, że musi uciec. Zniknąć. Groziło mu niebezpieczeństwo. Zdał sobie z tego sprawę w momencie, kiedy usłyszał, jak jego przyjaciel mówi z pogardą: „Nic”. Jego przyjaciel. Ha, ha. Jeden z tych piekielnych znajomych odrzucił go jak gorącego ziemniaka, gdy tylko sprawy zaczęły iść źle. Uciekł więc. Znał różne historie. Takie, które chętnie poznałby każdy szanujący się prokurator okręgowy. I zapłaciłby za to, żeby się tego dowiedzieć. A on, Rhett, chętnie przyjąłby zapłatę w postaci ochrony dla świadka. Przeniósłby się w jakieś nieznane miejsce, pozbył swojego charakterystycznego akcentu. Zniknął. Silnik samochodu jadącego z tyłu zwiększył obroty i po chwili Rhett poczuł wstrząs. Kierownica wysunęła mu się z rąk, gdy opony ześlizgnęły się z krawędzi jezdni. Próbował odzyskać kontrolę nad autem, ale było za późno. Zobaczył, jak droga pędzi w dół. Przez okno ujrzał mijane drzewa i usłyszał chrzęst metalu

wbijającego się w drewno. Poczuł miażdżące uderzenie w czaszkę, przeszywający ból w piersi i zawrót głowy, gdy samochód zaczął koziołkować. Wyczuł metaliczną woń krwi. Swojej własnej. Krwawię. Gdy świat przestał się poruszać, Rhett rozejrzał się oszołomiony. Wisiał głową w dół, wciąż przypięty do fotela pasami bezpieczeństwa. Usłyszał czyjeś kroki i zobaczył kolana, gdy ktoś przykucnął, żeby zajrzeć do wraka, jaki pozostał z samochodu. Nadzieja Rhetta zgasła, kiedy ujrzał spoglądające na niego przez rozbitą przednią szybę oczy człowieka, którego znał i któremu niegdyś ufał. Wciąż jednak nie dawał za wygraną. - Pomóż mi - wyj ęczał. Oczy spojrzały na niego z politowaniem. - Trzeba było zapiąć pasy bezpieczeństwa. Nie potrafisz nawet przyzwoicie umrzeć. 161 Twarz zniknęła. Kroki oddaliły się, po czym znowu dały się słyszeć. - Pomóż mi. Proszę. - Pierdoła z ciebie, Porter. - Mężczyzna wypchnął łokciem stłuczoną szybę, sięgnął do środka i wyjął kluczyki ze stacyjki. Chwilę później włożył je z powrotem. Rhett wiedział, że jednego teraz brakuje. Niemal się uśmiechnął, wyobrażając sobie ich zdumione miny, gdy ujrzą to, co znajduje się w sejfie, do którego pasował klucz. Potem wyczuł zapach benzyny, a następnie drażniącą woń zapalanej podpałki. Już wiedział. Umrę. Zamknął oczy, przeklinając człowieka, którego chronił tak długo. Dochowywał tajemnicy przez trzynaście lat. A teraz… „Zobaczymy się w piekle”. Stał na drodze, z rękami na biodrach, patrząc, jak płomienie ognia liżą samochód leżący w dole. Z miejsca, gdzie stał, czuł ciepło dopływające stamtąd. Niedługo ktoś się tu zjawi. Włożył kanister na benzynę do bagażnika i odjechał. Żegnaj Igor, ty durny skurczybyku. Jadąc, przełknął ślinę. Kiedyś było ich siedmiu. Teraz pozostało trzech. Przyczynił się do wyeliminowania dwóch. Ciała DJ-a nie odnaleziono. Pamiętał

siarkowy zapach bagna, plusk, z jakim ciało wpadło do wody, gdy wyrzucił je za burtę łodzi. Wyobrażał sobie, jaką ucztę miał tamtej nocy jakiś aligator. DJ stał się utrapieniem, kuląu nogi. Hazard, alkohol i kobiety. Dużo kobiet. Nie bez powodu, przecież nazwali Jareda 0’Briena Don Juanem. Jared zaczynał paplać, kiedy się napił. To była tylko kwestia czasu, kiedy ich wszystkich wysypie. A więc albo Jared, albo pozostali. Wybór nie był zbyt trudny. Jednak zabicie Igora okazało się dużo trudniejsze. Kiedy ogień strawi Rhetta Portera, z jego ciała niewiele zostanie. A zatem wyjdzie na to samo, tyle że gdzieś jakiś aligator pójdzie spać z pustym żołądkiem. Pomyślał o dwóch innych, których już nie było. Daniel Vartanian załatwił Ahaba. Oczywiście nigdy nie nazywali tak Simona w jego obecności. Simon był strasznym draniem, a jego drewniany kulas tylko jednym z wielu tematów, których nie można było poruszać. Pamiętał dzień, kiedy pochowali Simona po raz pierwszy. Wszyscy wtedy odczuli ulgę, ale nikt jej nie wyraził. A ten drugi? To była tylko kwestia czasu. Zdumiewające, że Biedak przeżył tak długo, uchylając się przed pociskami w każdej zapadłej dziurze, gdzie na tej planecie toczyła się wojna. I wreszcie jakiś zbuntowany Irakijczyk wyeliminował Wade’a. Na początku przyjął z ulgą wiadomość, że wojenny bohater z Dutton wraca do domu w drewnianej skrzynce. Od lat Wade Crighton stanowił nieustanne zagrożenie, był jedynym z nich, który opuścił miasto, jedynym, który zniknął z widoku i wymknął się spod kontroli.

162 Z wyjątkiem Simona, oczywiście. Przez te wszystkie lata sądzili, że są bezpieczni, skoro Simon nie żyje. Przyszło mu do głowy, że powinni podziękować Danielowi Vartanianowi za zabicie tego strasznego drania i wyeliminowanie go na dobre, ale myśl o dziękowaniu Vartanianowi za cokolwiek przyprawiała go o mdłości. Simon był przerażający, ale Daniel wydawał się zadowolony z siebie, a to go denerwowało. Nie ma już Simona’ani Wade’a, podobnie jak Rhetta i Jareda. Teraz zostało ich tylko trzech. Zarówno Simon, jak i Wade zginęli bez jego udziału i nie wiadomo było, gdzie są ich klucze. Tydzień wcześniej myślał, że odnalezienie tych kluczy rozwiązałoby wszystkie jego kłopoty. Ale teraz był to najmniejszy problem. Janet i Claudia nie żyły; gdy je znaleziono, wyglądały podobnie jak Alicia Tremaine. I to nie ja je zabiłem. Szef też tego nie zrobił. Byłem idiotą, myśląc, że to on. Harvard był chory i pokręcony, ale nie głupi. Wszyscy kiedyś byli durnymi młodziakami, ale teraz stali się dorośli. Byli ważnymi postaciami w swoim środowisku. Udawało im się przez lata utrzymać ów niełatwy rozejm, nikt z nich bowiem nie chciał stracić tego, co w życiu osiągnął. Poważania, jakie sobie zdobył. Ktoś inny zabił Janet i Claudię i uczynił to tak, aby ich śmierć przypominała w najdrobniejszych szczegółach zabójstwo Alicii Tremaine. To morderstwa prawdopodobnie umyślnie wzorowane na tamtym. Tyle że ktoś wiedział o kluczach. Ktoś z nich drwił. Pomyślał o Rhetcie Porterze. Ktoś chciał, żeby wpadli w panikę. Rhett się wystraszył i jest już martwy. Teraz było ich trzech. Jeśli nikt więcej nie spanikuje, nie ma sposobu, by ktoś się o nich dowiedział, by powiązano ich z Alicią Tremaine. A to dlatego, że jej nie zabili. Zgwałcili ją, ale nie zamordowali ani nie rzucili do rowu jej ciała zawiniętego w koc. Człowiek, który to zrobił, gnił za kratkami od trzynastu lat. Nikt teraz na nich nic nie znajdzie, jeśli tylko będą siedzieć cicho. Po prostu muszą zachować spokój. Uspokój się i pomyśl. Musiał się dowiedzieć, kto uśmierca te kobiety, zanim odkryje to Vartanian. Jeśli Vartanian dopadnie tego drania pierwszy…

Człowiek, który zabił Janet i Claudię, wiedział o klubie. Ten łajdak by wygadał. I wszystko, co osiągnęli, zostałoby im odebrane. Przepadłoby. Muszę się dowiedzieć, co, u diabła, Vartanian wie. Dlaczego wyznaczyli go do prowadzenia tej sprawy? Czy wiedział? Czy wiedział o Simonie… i o nas? Czy znalazł klucz Simona? Zacisnął zęby i trochę przyhamował. Samochód przed nim jechał wolno, zupełnie się nie spiesząc. Błysnął mu więc światłami i pojazd natychmiast zmienił pas, pozwalając mu przejechać. Tak lepiej. Skupił się na pustej drodze przed sobą. To pomagało mu jaśniej myśleć. Jeśli Vartanian coś podejrzewał, to nic nie zdradził, ale Daniel zawsze był 169 powściągliwy. I na swój sposób przerażający z tym swoim dziwnym wyrazem oczu. W dodatku Vartanian zaprzyjaźnił się z Alex Fallon, a to stanowiło osobny i poważny problem. Nawet jeśli odkryją, kto zabił Janet i Claudię, i tak już powstało zamieszanie. Wszyscy mówią o Alicii Tremaine i o tym, jak zginęła. A teraz, kiedy Alex Fallon, która tak bardzo przypomina Alicię, chodzi po mieście, to tylko jeszcze bardziej zaognia sytuację. A kręci się po miasteczku dlatego, że Bailey wciąż nie ma. Nie miał już kontroli nad tym, co dzieje się z Bailey Crighton, ale miał wpływ na to, co stanie się z Alex Fallon. Jego człowiek sknocił dzisiejszego popołudnia ważną sprawę. Miał tylko obserwować Fallon, donosić o jej poczynaniach i powstrzymać ją przed rozmawianiem z pewnymi ludźmi. Nikt nie kazał mu potrącać jej samochodem na ulicy. Istniały przecież inne, bardziej dyskretne sposoby usuwania ludzi z drogi. Wiedział to. Mógłby pozbyć się Alex Fallon bez rozgłosu. A potem dowiedziałby się, kto z nich drwi, podrzucając te martwe kobiety i klucze. Zanim Vartanian pierwszy dopadnie tego łajdaka. Jeśli bowiem Daniel odkryje, co stało się naprawdę, wszystko przestanie się liczyć. Pójdą do więzienia. Ja zginę pierwszy. Przycisnął maksymalnie pedał gazu, przyspieszając swój powrót do miasta. Nie miał zamiaru siedzieć za kratkami ani umierać. Miał coś do zrobienia. Mack opuścił aparat fotograficzny i ponuro się uśmiechnął. Wiedział, że oni skoczą sobie nawzajem do gardeł, nie spodziewał się tylko, że stanie się

to tak szybko. Ale za każdym razem, kiedy któryś z tej czwórki wyjeżdżał za miasto w ostatnim miesiącu, Mack podążał za nim. Zwykle dzięki temu poznawał jakieś wspaniałe nowe sekrety, których żaden z tych mężczyzn nie miałby ochoty ujawniać, i oczywiście ten wieczór nie należał do wyjątków. Teraz z owej czwórki pozostało trzech i Mack był o krok bliżej realizacji swojego marzenia. Przejrzał na aparacie zdjęcia, które właśnie zrobił. Jego plan dotyczący pozostałej trójki był solidny, ale te fotki mogą się przydać do planu zapasowego, jeśli podstawowy zawiedzie. Zawsze trzeba mieć wyjście awaryjne, tylne drzwi, luk bezpieczeństwa. Plan „B”. Wykorzystać po prostu kolejną z tych więziennych lekcji, których się tak dobrze nauczył. A skoro już o nauczkach mowa, to szykował im następną. Za kilka godzin będzie dumnym zdobywcą kolejnej dziewczyny, a także bardzo atrakcyjnej corvetty. 164 11 Dutton, wtorek, 30 stycznia, godz. 19.30 Cóż… - Meredith upiła nieco ze szklaneczki, zerkając kątem oka niczym szpieg - nie ma to jak trochę pozwracać na siebie uwagę. Alex rzuciła jej ponure spojrzenie ponad stolikiem w pizzerii Presto’s. - Mówiłam ci, że tak będzie. Ludzie gapią się na mnie od tygodnia. Spojrzała na Daniela, który teatralnie objął ją ramieniem, zupełnie jak gdyby oboje siedzieli w prywatnej loży, i zbeształa go. - A ty jeszcze pogarszasz sytuację. Wzruszył ramionami. - Już i tak wiedzą, że się z tobą całowałem zeszłej nocy. - I że wybraliście się razem do domu Bailey - dodała Meredith. Alex skrzywiła się lekko. - Jakim cudem? Przecież to się zdarzyło dopiero przed kilkoma godzinami? - Wszyscy o tym plotkują. Zemdlałaś, a Daniel wyniósł cię w ramionach. - Nie zemdlałam. I wyszłam z domu o własnych siłach. - Zwilżyła usta językiem. Przysięgam. Czy ci wszyscy ludzie nie mają się czym zająć? - Mają-odezwał się Daniel. - Skupili się na nas. Nieczęsto się zdarza, że dwoje marnotrawnych dzieci wraca w rodzinne strony w tym samym czasie.

- I zaczyna się parzyć. - Meredith uniosła dłoń. - To ich określenie, nie moje, daję słowo. Alex ściągnęła brwi. - Kto tak powiedział? Daniel przyciągnął ją bliżej ku sobie. - Nieważne - stwierdził. - Pozostaniemy w centrum uwagi dopóty, dopóki nie wydarzy się coś ciekawszego. Meredith spojrzała na obrazek, pokolorowany przez Hope. - Ślicznie, Hope. Alex westchnęła. - Znowu na czerwono - powiedziała tak cicho, że tylko Daniel ją dosłyszał. Lekko uścisnął jej ramię. Popatrzyła na niego. - Czy agent Randall odnalazł cokolwiek, co pomogłoby wam w rozwiązaniu sprawy tamtych dwóch kobiet? - zapytała szeptem. Przyłożył palec wskazujący do jej ust i pokręcił przecząco głową. - Nie tutaj - poprosił, również szepcząc. Rozejrzał się wokoło po twarzach tych, którzy im się przyglądali. Jego wzrok stał się nieco surowszy 171 i podejrzliwy, a Alex wiedziała, że Daniel zastanawia się akurat, czy osoba odpowiedzialna za dwa morderstwa i zniknięcie Bailey znajduje się teraz tutaj i patrzy na nich. Patrzy na mnie, sprostowała w myślach, starając się opanować mdlący ucisk w żołądku. Spojrzała na swoje podrapane dłonie. Wcześniej zdjęła z nich bandaże, ale wystarczył rzut oka na ręce, by na nowo przeżyła szok. Pisk opon, wrzaski przechodniów i krzyk, jaki rozległ się w jej głowie. Ktoś próbował ją zabić. Dopiero teraz zaczynała sobie to w pełni uświadamiać. Ktoś zamordował już dwie kobiety. To także dopiero zaczynało do niej docierać. Ktoś uprowadził Bailey. Choć wiedziała o tym, myśl o śladach krwi czyniła tę refleksję jeszcze bardziej realną. Pomyślała o wizycie w tamtym domu. Teraz, kiedy już stamtąd wyszła, potrafiła spojrzeć na to wydarzenie nieco obiektywniej. - Nikt mnie jeszcze o to nie zapytał - odezwała się i dopiero po chwili uzmysłowiła sobie, że wypowiedziała te słowa na głos. Daniel odsunął się nieco i spojrzał jej w twarz. - Nie zapytał o co? Popatrzyła mu w oczy. - Co takiego krzyczeli.

Jego niebieskie oczy zwęziły się lekko. - Serio? To mnie dziwi. A więc… wiedziałaś wcześniej, co mówili, czy po prostu przypominasz to sobie teraz? Nienawidzę cię. Chciałabym, żebyś umarł. Odwróciła wzrok. - Wiedziałam, ale kiedy tam stałam… te słowa były takie wyraźne. Znowu usłyszałam jej głos. Zupełnie jakby to było wczoraj. Wsunął dłoń pod jej włosy, obejmując kark i dotykając kciukiem tego miejsca na szyi, w którym można było wyczuć pulsującą krew. - A kto krzyczał „nie”? Z trudem przełknęła. - Pewnie ja sama. Tak sądzę. Nie jestem tego pewna. - Jego kciuk nadal miło gładził jej szyję, rozładowując część nagromadzonego w karku napięcia. Opuściła podbródek na pierś i… napawała się przyjemnymi wrażeniami. - To takie odprężające. Jego śmiech rozładował nieco nastrój. - Dobrze wiedzieć. - Nagle przerwał głaskanie jej po karku, wycofał dłoń i oznajmił: - Oto i nasza pizza. Na stolik wjechała taca z pizzą, a Alex spojrzała na kelnerkę, kobietę o grubych rysach, z czerwoną szminką na ustach. Twarz wydała się jakby znajoma, ale nie potrafiła jej z nikim ani z niczym skojarzyć. Maskował ją 166 mocny makijaż, a oczy spoglądały surowo. Kobieta miała około trzydziestki. Na plakietce widniało imię „Sheila”. Nie odrywała wzroku od Daniela, ale nie patrzyła w uwodzicielski sposób. Wydawało się, że chce coś powiedzieć. - Daniel Vartanian - odezwała się w końcu beznamiętnie. Popatrzył na nią badawczo. - Zgadza się - odpowiedział. - Aleja sobie pani nie przypominam. Zacisnęła nieco swoje uszminkowane usta. - Oczywiście, nie pamięta mnie pan. Obracaliśmy się w różnych kręgach. Mój ojciec pracował w zakładach papierniczych. Alex poczuła nagłą sztywność w karku. We wspomnianych zakładach pracowała, w tym czy innym okresie, połowa ludzi z miasteczka. Ojciec Bailey również. Tam właśnie przebywał Craig Crighton owego feralnego wieczoru. Wtedy, gdy był tak potrzebny matce Alex. Wtedy, gdy matka była najbardziej potrzebna mnie. Alex przymknęła powieki. Spokojnie. Tylko

spokojnie. Dłoń Daniela powróciła na jej kark, lekko masując, i znów napięcie zaczęło ustępować, robiąc miejsce dla innych wspomnień. - Jesteś Sheila Cunningham - powiedziała Alex. - Siedziałyśmy w jednej ławce na lekcjach biologii. - W roku, kiedy przerwałam naukę. W tym roku, gdy zginęła Alicia; dodała w myślach. Sheila skinęła głową. - Nie sądziłam, że sobie mnie przypomnisz. Alex zmarszczyła czołowo. - Wielu rzeczy nie pamiętam. Sheila ponownie przytaknęła. - Dużo się tu wydarzyło. - O co właściwie chodzi, Sheilo? - spytał Daniel. Twarz Sheili stężała. - Byliście dzisiaj w domu Bailey. Meredith uniosła wzrok, nadstawiając uszu. Ludzie przy sąsiednim stoliku też się odwrócili w ich stronę, najwyraźniej się przysłuchując. Sheila nie przejmowała się tym zbytnio. Spoglądała spod przymkniętych powiek, a na jej szyi pulsowała żyła. - Miejscowi powiedzą wam, że Bailey to wywłoka. Że się stoczyła. Ale to nieprawda. - Sheila spojrzała na Hope. - Była dobrą matką. - „Była”? - powtórzył Daniel spokojnie. - A więc wiadomo, co się z nią stało? - Nie. Gdybym wiedziała, tobym wam powiedziała. Ale jestem przekonana, że nie porzuciła ot tak tego dzieciaka. - Wydęła policzki, jakby miała jeszcze jakieś słowa na końcu języka. - Wszyscy przejmują się śmiercią tych bogatych dziewczyn. O zwyczajne nikt się nie troszczy. Wszyscy mają Bailey gdzieś. - Spojrzała na Alex. Z wyjątkiem ciebie. 173 - Sheilo! - Z kuchennego okienka dobiegł ostry głos. - Wracaj tutaj. Sheila pokręciła głową, a na jej ustach pojawił się ironiczny uśmieszek. - No tak. Muszę iść. I tak powiedziałam za dużo. Lepiej nie wtykać kija w mrowisko i nie denerwować tych, co trzęsą tym miastem. - A dlaczego? - spytał Daniel. - Co się stanie w przeciwnym razie? Jej czerwone usta wykrzywiły się drwiąco. - Zapytajcie o to Bailey. Jeżeli wam się uda. Obróciła się na obcasie i wróciła do kuchni, uderzając po drodze wolną dłonią w wahadłowe drzwi. Alex oparła się plecami na ławie.

- No, ładnie. Daniel wpatrywał się w drzwi do kuchni, które nadal się poruszały. - Rzeczywiście, tego się nie spodziewałem. - Zajął się pizzą. Rozkładał kawałki na talerzach, z jego twarzy jednak nie znikało zafrasowanie. Jedzmy. Meredith podsunęła talerz Hope, ale dziecko tylko patrzyło na swoją porcję. - No, już, Hope - zachęcała. - Jedz. - Czy ona w ogóle coś je? - zainteresował się Daniel. - Jeśli coś leży przed nią wystarczająco długo - odpowiedziała Meredith ale ostatnio jadłyśmy tylko kanapki. To nasz pierwszy porządny posiłek, odkąd tu przyjechałam. - Przepraszam - powiedziała Alex. - Nie okazałam się zbyt dobrą gospodynią. - Wcale nie miałam zamiaru robić ci wymówek. - Meredith odgryzła kęs pizzy i puściła oko z zadowoleniem. - Dobra. Miałeś rację, Danielu. Daniel spróbował swojej i skinął głową. - Zdaje się, że po coś warto było jednak tu wrócić. - Naraz westchnął, gdy otwarły się drzwi od ulicy. - Tego jeszcze tylko brakowało! Do restauracji wszedł duży mężczyzna w drogim garniturze. Minę miał ponurą. - To burmistrz - wyjaśniła Alex Meredith. - Garth Davis. - Wiem - odparła cicho Meredith. - Widziałam jego zdjęcie w porannej gazecie. - Danielu. - Burmistrz przystanął przy ich stoliku. - Obiecałeś się do mnie odezwać. - Kiedy będę miał coś do przekazania. Na razie nie zdobyłem żadnych istotnych informacji. Burmistrz położył obie dłonie na blacie stołu i nachylił się ku Danielowi. - Dałem ci na to dzień. Mówiłeś, że pracujesz nad tą sprawą. A widzę, że siedzisz tu sobie beztrosko. - A siedzę sobie - powtórzył Daniel łagodnym tonem. - Odczep się ode mnie, Garth.

168

Burmistrz się nie poruszył. - Żądam aktualnego raportu. Przemawiał głośno, jakby do publiczności, zauważyła Alex. Do swojego elektoratu. Prawdziwy polityk. Daniel zbliżył twarz do jego twarzy. - Powiedziałem, żebyś dał mi spokój, Garth - odezwał się cicho, mierząc burmistrza takim wzrokiem, że Alex aż drgnęła. - I to już. - Burmistrz wyprostował się powoli, a Daniel zaczerpnął oddechu. - Dziękuję, burmistrzu Davis. Rozumiem, że zależy ci na najświeższych informacjach. Musisz jednak zrozumieć, że nawet gdybym się czegoś dowiedział, to chwila nie jest odpowiednia na składanie raportów. Dzwoniłem do twojego biura po popołudniu. Nikt nie odbierał telefonu. Oczy Davisa zrobiły się wąskie jak szparki. - Byłem wtedy u kongresmana Bowiego. Nie wiedziałem, że dzwoniłeś. Przepraszam, Danielu. - Jego wzrok nie wyrażał jednak nawet cienia skruchy. Porozmawiam ze swoimi asystentami i dowiem się, dlaczego się z tobą nie skontaktowano. - Proszę bardzo. A jeśli chcesz poznać najnowsze informacje, to chętnie je przedstawię, byle nie w miejscu publicznym. Burmistrz spąsowiał. - Naturalnie. Miałem ciężki dzień. Ta cała historia z Janet i Claudią… - I z Bailey Crighton - wtrąciła Alex chłodno. Davis wyglądał na zakłopotanego i nie bez powodu. - I Bailey, oczywiście. Danielu, będę u siebie wieczorem. Wpadnij, jeśli będziesz mógł. - Chyba straciłeś apetyt - powiedziała Alex do Daniela, gdy Davis odszedł. - Alex. - Głos Meredith był napięty, a Alex natychmiast zorientowała się, z jakiej przyczyny.

Hope wcisnęła rączki w ser na pizzy i rozmazała keczup po całej buzi. Wyglądała, jakby zalała się krwią. I kiwała się tak, że w żyłach Alex zastygła krew. Daniel zareagował szybko. Wstał i wytarł keczup z twarzyczki i dłoni Hope serwetką. - Hope, kochana - powiedział, siląc się na pogodny ton, choć Alex wiedziała, że nie było mu do żartów - spójrz tylko, co narobiłaś. Pobrudziłaś nowe ubranko. Para przy sąsiednim stoliku zwróciła się w jednej chwili w ich stronę, a Alex poznała Toby’ego Grenville’a z żoną. - Pomóc? - odezwał się Toby, wyraźnie zatroskany. - Nie, dzięki - odparł Daniel swobodnym tonem. - Zabierzemy ją do domu i umyjemy. Dzieciaki już takie są. 175 Wyjął z kieszeni portfel, z kuchni wyszła Sheila z mokrym ręcznikiem w ręku. Najwyraźniej obserwowała całe zajście. Tak jak wszyscy inni obecni w pizzerii. Daniel podał jej złożony na pół banknot i Alex dostrzegła wystający z niego rąbek wizytówki. - Reszty nie trzeba. - Pomógł Alex wstać od stolika; skrzywiła się, gdyż wciąż miała zesztywniałe nogi. Ruszyła jednak za Meredith do wyjścia. Daniel wziął Hope na ręce. - Chodź, ślicznotko. Zabierzemy cię do domu. Alex raz jeszcze spojrzała na Sheilę, a potem podążyła za Danielem do samochodu. W ciągu niespełna pięciu minut dojechali do wynajętego przez Alex parterowego domu. Meredith pierwsza wbiegła do środka, a kiedy Alex z wysiłkiem przestąpiła przez próg, kuzynka już ustawiała na stoliku lalki, księżniczki Fiony, którym można było układać różne fryzury. Meredith odebrała Hope z rąk Daniela, usadowiła ją przy stole, pochyliła się i zajrzała dziewczynce w twarz. - Pokaż nam, co przydarzyło się twojej mamie, Hope - powiedziała ponaglającym tonem. Wyjęła z pudełka czerwoną ciastolinę i wcisnęła ją w rączkę dziecka. Pokaż. Hope rozprowadziła masę po główce Fiony. Robiła to aż do momentu, gdy czerwień pokryła całą twarz i włosy lalki. Potem popatrzyła bezradnie na

Meredith. Alex poczuła, że brakuje jej powietrza w płucach. - Ona wszystko widziała. - A więc mogła też widzieć tego, kto to zrobił - odezwał się Daniel ze ściśniętym gardłem. - Pojedziemy do schroniska jutro, Alex. Chcę zabrać Hope do naszego specjalisty. Meredith, mój szef proponował, żebym zawiózł Hope do policyjnego psychologa z naszego wydziału jutro rano, ale myślę, że trzeba to zrobić jeszcze dziś. Na te słowa Alex się najeżyła. - Przecież Meredith jest świetnym psychologiem dziecięcym. A Hope jej ufa. Jednak Meredith zgodziła się z Danielem. - Ja sama na razie więcej nie wskóram, Alex. Skontaktuj się z waszym konsultantem, Danielu. Pomogę wam, jak tylko będę potrafiła. Atlanta, wtorek, 30 stycznia, godz. 21.00 Przy barze stało już kilkanaście dziewczyn, ale Mack wiedział dokładnie, którą ze sobą zabierze. Wiedział to już od pięciu długich lat, odkąd ona, wraz 176 z dwiema przyjaciółkami, wykręciła niezły numer i złamała mu życie. Myślały pewnie, że są takie sprytne, takie cwane. A teraz Claudia i Janet już nie żyły. A Gemma miała wkrótce do nich dołączyć. Poczuł przebiegający pod skórą dreszcz przyjemnego oczekiwania, gdy się do niej zbliżał. Bez względu na to, jak zareaguje, skończy tak samo jak tamte. Załatwiona, zabita ijzawinięta w brązowy wełniany koc. Kolejne zwłoki, które zatrwożą elitę Dutton. Oparł się o kontuar baru, nie zważając na protesty kobiety za sobą, którą zepchnął ze stołka. Wbił wzrok w swój łup. Gemma Martin. Była pierwszą, z którą się przespał. A teraz on będzie jej ostatnim facetem. Miała wtedy szesnaście lat i chciała za to godzinę jazdy jego wozem, corvettą. Tamtej nocy była pijana i uszkodziła lewy błotnik samochodu. Dzisiaj też nie wylewała za kołnierz, więc tym razem on, Mack, uszkodzi ją. Pragnął napawać się zaplanowaną drobiazgowo zemstą. - Halo! - przekrzyczał głośną muzykę występującego zespołu. Odwróciła głowę, omiotła go spojrzeniem od czubka głowy po stopy, ostentacyjnie oceniając jego atrakcyjność; w jej oczach błysnęło

zaciekawienie. Pięć lat temu zadrwiła z niego. Teraz była nim zainteresowana i wcale go nie poznawała. Przechyliła lekko głowę. - Tak? - Widziałem tę wspaniałą czerwoną corvettę, którą przyjechałaś. Myślę o kupieniu takiego wozu. Jak go oceniasz? Obdarzyła go zalotnym, kocim uśmiechem i Mack zorientował się, że wcale nie będzie mu potrzebna buteleczka rohypnolu, którą trzymał w kieszeni, by skłonić Gemmę do uległości. Poleci na niego, bo sama tego chce. A to uczyni jej śmierć jeszcze rozkoszniejszą. - Świetne auto. Markowe, szybkie i zabójcze. - Zdaje się, że właśnie tego szukam. Atlanta, wtorek, 30 stycznia, godz. 21.00 - Proszę dać mi znać, jeśli czegoś się dowiecie - rzucił Daniel do telefonu i odłożył słuchawkę, gdy Chase wszedł do biura. Wyglądał na równie zmęczonego, jak Daniel. Wracał właśnie ze spotkania ze swoimi zwierzchnikami, które, sądząc po wyrazie jego oczu, nie miało miłego przebiegu. - Z kim rozmawiałeś? - spytał Chase. - Z komendanturą bazy wojskowej w Fort Benning. Prosiłem, by przekazali ode mnie kapelanowi pewne wiadomości. - Temu, który zjawił się w domu Bailey wczoraj przed południem i rozmawiał z Alex Fallon? 177 - Tak. Przyleciał do Benning w trakcie urlopu. Zmierzał do Albany, gdzie mieszkają jego rodzice, ale tam nie dotarł. Nawet zatrzymując się po drodze w Dutton, powinien był dotrzeć do Albany już dawno i bez trudu. Uznali go za zaginionego. - Cholera, Danielu, czy masz jakieś dobre wieści? - Zdaje się, że wiem, skąd Janet została porwana. Przeczesałem teren, z którego dzwoniono na komórkę jej chłopaka, i natknąłem się na gościa pracującego w barku na stacji. Mówi, że jąpamięta. Zapamiętał nawet, że zamówiła Mopsiki na wynos. Kamery zarejestrowały, jak kupowała jedzenie. Felicity nie znalazła jednak mięsa w treści żołądkowej ofiary, więc Janet nie zjadła posiłku.

Sądzę, że porywacz włamał się do jej furgonetki i obezwładnił ją, kiedy wsiadała do wozu. - A czy kamery ochrony zarejestrowały ten samochód? - Niestety. Kamer nie ma na parkingu, tylko w środku. A żadne z sąsiednich firm czy sklepów nie zainstalowały kamer wideo. Sprawdziłem. Chase spojrzał spode łba. - No to chciałbym przynajmniej usłyszeć, że nasza specjalistka wskórała coś z tym dzieciakiem. - Trzeba będzie z tym zaczekać do jutra rano - powiedział Daniel i uniósł dłoń w uspokajającym geście, uprzedzając wybuch złości Chase’a. - Musimy się z tym pogodzić. Nie wszyscy są na zawołanie. Czekamy z naszą sprawą w kolejce. - A więc kto jest teraz z dzieciakiem? - zapytał Chase ostrym tonem. - Chase. - Do gabinetu Daniela weszła Mary McCrady z surowym spojrzeniem. Ten dzieciak ma na imię Hope. Daniel zawsze lubił Mary McCrady. Była nieco starsza od niego i młodsza od Chase’a. Patrzyła na świat z dystansu i nie dawała się zahukać nawet swoim podopiecznym, ofiarom przemocy i ich rodzinom. Chase przewrócił oczami. - Mary, jestem wykończony. Przez ostatnie cztery godziny szefowie wypruwali ze mnie flaki. Powiedz wreszcie, że udało ci się coś wyciągnąć z tej Hope. Mary wzruszyła ramionami. - Dorosły chłop z ciebie, Chase. Możesz wytrzymać trochę maglowania. A Hope to dziecko, które doznało urazu psychicznego. Jej nie wolno naciskać. Chase znowu zaczął się pieklić, ale Daniel wpadł mu w słowo. - Czego się dowiedziałaś, Mary? - spytał spokojnie, a Mary usiadła na jednym z krzeseł. - Niewiele. Doktor Meredith Fallon postępowała dokładnie tak, jak ja uczyniłabym na jej miejscu. Zastosowała terapię zabawową i starała się, że

178 by Hope poczuła się bezpieczna. Nie wyciągnę z Hope nic, czego ona nie zechce sama wyznać. - A zatem nic nie uzyskałaś. - Chase teatralnie stuknął czołem w ścianę. Pięknie, nie ma co. Mary spojrzała na niego przez ramię, poirytowana. - Tego nie powiedziałam. Mówiłam, że dowiedziałam się niewiele. Wyciągnęła z teczki arkusz papieru. - Hope narysowała to. Daniel przyjrzał się kartce. Widniał na niej dziecinny rysunek, na którym jedna z postaci leżała, z głową zamazaną na czerwono. Druga postać, męska, zajmowała niemal cały rysunek. - To już pewien postęp - zauważył. - Odkąd znaleziono ją w szafie w piątek, kolorowała tylko gotowe rysunki z książek. Mary wstała i przeszła na drugą stronę biurka. - Z tego, co wiem, to ma być Bailey. - Wskazała na leżącą postać na rysunku. - Raczej tak. Ta czerwień stanowi wymowną wskazówkę. - Daniel zerknął na Mary kątem oka. - Czy Meredith Fallon opowiedziała ci o sosie do pizzy i ciastolinie? - Owszem. - Mary ściągnęła brwi. - Nie chciałam naciskać, ale musimy ustalić dokładnie, co ona widziała. - Wskazała stojącą postać na rysunku. -To najwyraźniej prześladowca Bailey. - Tak, to zrozumiałe. Mężczyzna jest wielki, trzykrotnie większy od sylwetki Bailey. - Postać wyolbrzymiona - stwierdziła Mary. - On wydał się dziecku groźny, władczy - rzucił od drzwi Chase i lekko się zmieszał, gdy Mary spojrzała na niego zdumiona. - Nie jestem potworem, Mary. Rozumiem, że to dziecko przeszło przez piekło. Ale im szybciej zacznie mówić, tym prędzej doprowadzisz je do… stanu użyteczności. Mary sapnęła z politowaniem. - My ją mamy uleczyć, Chase, a nie naprawić. - Popatrzyła na rysunek. On ma na głowie czapkę. - Baseballówkę? - podsunął Daniel.

- Trudno określić. Dzieci w jej wieku nie potrafią jeszcze rysować zbyt starannie. Na takich rysunkach wszystkie czapki wyglądająpodobnie. Wszystkie postaci też. Spójrz jednak na jego rękę. Daniel potarł oczy i spojrzał na rysunek z bliska. - Kij lub pałka. Zakrwawiona. - Czy ekipa Eda znalazła coś takiego? - zapytała Mary. - Wciąż przeszukują okolicę - odparł Daniel. - Ustawili reflektory w zaroślach i szukają miejsca, gdzie Hope ewentualnie mogła się ukryć. Tylko dlaczego ten kij jest taki mały? 173 - Wyparcie. - Chase użył fachowego terminu, stosowanego w psychologii. Przedmiot jąprzeraża, więc w umyśle został maksymalnie pomniejszony. Mary przytaknęła. - Mniej więcej o to chodzi. Pomyślałam, że zechcecie to obejrzeć. Przerwaliśmy badanie na noc. Na razie nie ma sensu dodatkowo stresować Hope. Jutro znów spróbujemy. A ty też odpocznij, Danielu. - Uśmiechnęła się kącikiem ust. - To zalecenie lekarza. - Spróbuję. Dobrej nocy, Mary. - Kiedy wyszła, Daniel znów spojrzał na rysunek Hope, czując się winny i rozdarty. - Część mnie chciałaby zapewnić im trzem, Alex, Hope i Meredith, całkowite bezpieczeństwo. Jednak na razie Hope i Alex to nasz jedyny trop. Jeśli je ukryjemy… Chase przytaknął ruchem głowy. - Wiem o tym. Wzmocniłem ochronę policyjną. Dwadzieścia cztery godziny na dobę, przez siedem dni w tygodniu. Między innymi to ustaliliśmy na naradzie. - To powinno choć trochę uspokoić Alex. I mnie. Dzięki, Chase. - Mary ma rację. Prześpij się, Danielu. Zobaczymy się rano. - Wyznaczę Edowi spotkanie z nami o ósmej - powiedział Daniel, obliczając w myślach, ile zajmie mu dojazd z Dutton do siedziby GBI w porannych korkach. Pomimo policyjnej obstawy Daniel wolał nie narażać Alex na ryzyko. W salonie jej domu stała kanapa. Postanowił tej nocy przespać się na niej. Wtorek, 30 stycznia, godz. 21.00

Zadzwoniła komórka. Nie ta, zarejestrowana na jego nazwisko. Nie musiał nawet patrzeć, kto dzwoni. Tylko on telefonował na ten numer. - Słucham. - Odezwał się słabym głosem, bo był zmęczony. Fizycznie i… duchowo. O ile jeszcze w ogóle miał duszę. Przypomniał sobie wyraz oczu Rhetta Portera. I jego słowa: „Pomóż mi”. - Załatwione? - Głos zabrzmiał chłodno i twardo. Wyprostował się odruchowo. - Tak. Rhett odszedł w blasku chwały. Tamten zarechotał. - Trzeba go było rzucić na pożarcie aligatorom, jak DJ-a. - Hm, cóż, niezupełnie. Nie miałem czasu na wyprawę na moczary. Posłuchaj, jestem wykończony. Wracam do domu i… - Nic z tego. Chciał westchnąć, lecz się powstrzymał. - Dlaczego? - Bo jeszcze nie skończyłeś.

174 - Zajmę się Fallon. Zacząłem już realizować plany. Bardzo roztropne. - To dobrze, ale wyskoczyło coś jeszcze. Vartanian wybrał się dziś na miasto z Alex Fallon i dzieciakiem od Bailey. - Czy ta smarkata zaczęła gadać? - Nie. - Nastąpiła gniewna pauza. - Ale wysmarowała sobie twarz keczupem. Jakby zalała się krwią. Zamarł, gorączkowo szukając w myślach wyjaśnienia takiego czynu. - To niemożliwe. Była w szafie. Niczego nie widziała. - Więc pewnie ma zdolności telepatyczne. - Słowa zabrzmiały zjadliwie i surowo. Dzieciak Bailey coś widział, Groszku. Poczuł mdlący ucisk w brzuchu. - Nie… - To tylko dziecko. Przecież nigdy… - To jeszcze zupełna smarkula. - Jeśli cię podejrzała, jesteś ugotowany. - Nie widziała mnie. - Rozpacz schwyciła go za gardło. - Byłem na zewnątrz. - Ale potem wszedłeś do środka. - Mogła widzieć tylko, jak robię demolkę. Wywlokłem Bailey na dwór. - A ja ci mówię, że wszyscy w knajpie widzieli, jak ten dzieciak wysmarował sobie facjatę keczupem. - Gówniarze się tak zachowują. Nikt niczego nie skojarzył. - Chyba że razem coś wykombinują. - I co jeszcze? - zapytał głucho. - Sheila Cunningham. Przymknął oczy. - Co takiego? - Powiedziała, że Bailey nie była tak zeszmacona, jak się wszystkim zdawało. I to, że wszyscy się zamartwiają śmiercią nadzianych dziewczyn, a mają gdzieś zwykłe dziewuchy, takie jak Bailey. - I to wszystko? - Poczuł się odrobinę lepiej. - A więc niczego nie wysypała. - Czyżbyś mnie nie słuchał?

- Słuchałem - odpowiedział, broniąc się teraz. - O czym to mówiłeś? W telefonie zaległa głucha cisza, po czym rzekł nagle: - O, cholera. - Otóż to. Głowę daję, że stary poczciwy Daniel też to słyszał. A on nie jest idiotą. Zrozumiał przytyk. - I rozmawiał jeszcze potem z Sheilą? - Jeszcze nie. Zabrał stamtąd dzieciaka, zanim ktokolwiek złapał, co się dzieje. Ale dał Sheili wizytówkę. Niech to diabli. 181 - Byłeś tam? - Tak. I wszystko widziałem. Całe miasto o tym gada. - Czy Vartanian wrócił, żeby porozmawiać z Sheilą? - Jeszcze nie. Zawieźli dziecko do domu, wynajętego przez tę Fallon, a kwadrans później zapakowali się w czwórkę do samochodu Vartaniana i gdzieś pojechali. - Chwileczkę. Zdaje się, że mówiłeś o trzech osobach? - Nie wiesz, co się dzieje pod twoim nosem? Ta Tremaine ściągnęła swoją kuzynkę do pomocy w opiece nad dzieckiem. Lekarkę od dzieci. Cień nadziei, że uda się zapanować nad lawiną wypadków, rozwiał się. - Chcesz się ich wszystkich pozbyć? - Tylko dyskretnie. Jeśli Vartanian dowie się, że nie żyją, nie spocznie, dopóki nie znajdzie sprawcy. To musi wyglądać tak, jakby one po prostu pojechały do domu. - Wcześniej czy później się dowie. - Do tego czasu się z nim uporam. Najpierw zajmij się Sheilą, a potem pozostałą trójką. Zadzwoń do mnie, kiedy wszystko załatwisz. Wtorek, 30 stycznia, godz. 23.30 Mack spojrzał znad silnika corvetty na miejsce na podłodze prowizorycznego garażu, gdzie leżała Gemma Martin, z szeroko otwartymi oczami, związana niczym wieprz i przerażona. - Dbałaś o silnik wozu - powiedział z aprobatą. - Zdaje się, że go sobie zatrzymam. Miał już chętnych na Z i mercedesa. Był to jeden z plusów pobytu za

kratkami. Poznał tam różnych przydatnych ludzi. - Kim jesteś? - spytała chrapliwym głosem, a Mack wybuchnął śmiechem. - Przecież wiesz, kim jestem. Pokręciła przecząco głową. - Proszę… Jeżeli chodzi ci o pieniądze… - Jasne, że mi na nich zależy i już nieźle się na tobie obłowiłem. - Uniósł plik gotówki znaleziony w jej torebce. - Kiedyś i ja chodziłem z taką kasą. Ale czasy się zmieniają. - Czując się jak jeden z bohaterów filmu Mission: Impossible, ściągnął z twarzy cienką lateksową błonę, która, wraz z makijażem, zmieniała jego rysy. Oczy Gemmy rozszerzyły się jeszcze bardziej. - Nie… Przecież ty siedzisz w więzieniu. Zaśmiał się krótko. - Jak widać, już nie, ale logiczne rozumowanie nigdy nie było twoją mocną stroną.

176

- Zabiłeś Claudię i Janet. - A nie zasłużyły sobie na to? - spytał łagodnym tonem. Usiadł na posadzce koło Gemmy. - Czy ty nie zasłużyłaś? - Byłyśmy wtedy małolatami. - Byłyście dziwkami. A jeszcze dziś będziesz martwą zdzirą. - Wyjął z kieszeni nóż sprężynowy i zaczął nim rozcinać jej ubranie. - Myślałyście we trójkę, że jesteście takie cwane. - Nie chciałyśmy zrobić nic złego - wykrzyknęła. - A co ty sobie wyobrażałaś, Gemmo? - rzekł nadal tym samym, łagodnym głosem. Zaprosiłem cię na bal i się zgodziłaś. Ale nie poszłaś ze mną. Już ci nie pasowałem. - Przepraszam cię za to. - Płakała teraz rzewnymi łzami. - Trochę za późno na przeprosiny, nawet gdybym był skłonny je przyjąć. Ale nie jestem skłonny. Pamiętasz tamten wieczór, Gemmo? Ja pamiętam. Przyjechałem po ciebie starą bryką szwagierki, bo to był jedyny samochód, z jakiego mogłem skorzystać. Myślałem, że zaproponujesz jazdę swoim wozem. Powinienem był nabrać podejrzeń, kiedy tak się nie stało. Pamiętam spotkanie z twoimi kumpelkami. A potem nie pamiętam już nic, bo się ocknąłem ileś tam godzin później, goły, na przystanku, kilkaset kilometrów od domu. Mój wóz przepadł, a z nim ty i twoje przyjaciółki. - To był tylko żart - przekonywała, dławiąc się własnymi łzami. - Tak, żart. Chciałyście mnie ośmieszyć, i to się wam udało. Pamiętam, co stało się potem. Czaiłem się w krzakach, aż jakiś gość zatrzymał się wozem i poszedł do kibla. Chciałem zwinąć mu brykę, żeby dojechać nią do domu. Wrócił, kiedy próbowałem odpalić silnik. Zaczęliśmy się bić. Byłem

tak wściekły, że sprałem go do nieprzytomności. Nie ujechałem nawet pięciu kilometrów, kiedy dopadły mnie gliny. Napad rabunkowy, pobicie, kradzież. Dostałem za to cztery lata, bo nikt z Dutton nie chciał się za mną wstawić. Nikt nie pożyczył mojej matce pieniędzy na kaucję. Nikt mi nie załatwił przyzwoitego adwokata. .. Nie chciałaś wyrządzić mi krzywdy - zakończył lodowato - ale zabrałaś mi wszystko. A teraz ja zamierzam odebrać wszystko tobie. - Proszę - szlochała - nie zabijaj mnie. Zaśmiał się. - Jak zacznie bardzo boleć, będziesz dla mnie krzyczała, złotko. Dutton, wtorek, 30 stycznia, godz. 23.30 Daniel zajechał przed parterowy dom. W samochodzie panowała cisza, odkąd wyjechali z Atlanty. Z tyłu wozu Meredith i Hope spały mocno. Na siedzeniu obok niego Alex zatopiła się w ponurych myślach. Kilka razy chciał 183 spytać, co ją gryzie, ale takie pytanie zabrzmiałoby groteskowo. To jasne, co ją dręczy. Niegdyś życie Alex legło w gruzach. A teraz znowu się rozpadało. A ja, chcąc nie chcąc, przyczyniam się do tego jeszcze bardziej, dumał. Panujące milczenie sprawiło, że miał wreszcie czas na przemyślenia, mozaika refleksji zaczęła układać się w jego głowie w spójną całość, a pewne zasłyszane zdania nie dawały mu spokoju. Pojawienie się Gartha Davisa i historia z Hope sprawiły, że zepchnął je gdzieś w zakamarki swojego umysłu. Była to kwestia wypowiedziana przez Sheilę w pizzerii, gorzkie słowa, które padły z jej uszminkowanych ust. O zwyczajne dziewczyny nikt się nie troszczy. Nie troszczy. Mówiąc o „bogatych dziewczynach” i o Bailey, Sheila użyła czasu teraźniejszego. Wszyscy przejmują się śmiercią bogatych dziewczyn. Nikt nie dba o Bailey. Losem zwyczajnych dziewcząt nikt się nie przejmował. Daniel zaczynał pojmować sens tego zdania. Kiedy po raz pierwszy spojrzał na twarz Sheili, dostrzegł w niej coś znajomego. Początkowo wydawało mu się, że zna ją ze szkoły. Ale nie tam ją wcześniej widział. Zgasił silnik i nastała zupełna cisza, jeśli nie liczyć powolnych, regularnych oddechów, dobiegających z tylnego siedzenia. Alex spojrzała na nieoznakowany samochód policyjny, zaparkowany na podjeździe. Jej profil srebrzył się na tle bladego księżycowego światła. Delikatna - tak Daniel pomyślał o niej wczorajszego poranka. Teraz wydała mu się raczej krucha.

Wiedział jednak, że oba te określenia nie całkiem odpowiadały rzeczywistości. Alex Fallon potrafiła być wyjątkowo silna i twarda. I miał nadzieję, że zniesie to, czego już dłużej nie mógł przed nią ukrywać. Chciał odczekać, aż Meredith i Hope pójdą spać. A potem zamierzał wyznać wszystko Alex, bez względu na jej reakcję. I bez względu na karę, jakiej może się spodziewać. Alex miała prawo wiedzieć. - Twój szef szybko działa - zauważyła cicho Alex, mając na myśli zaparkowane auto. - Mamy do wyboru ochronę policyjną albo przeniesienie cię do kryjówki. Wolałabyś to drugie, Alex? Spojrzała na tylne siedzenie. - Być może dla nich byłoby to lepsze wyjście, ale nie dla mnie. Gdybyście mnie ukryli, nie mogłabym szukać Bailey, a mam wrażenie, że zbliżam się do rozwiązania zagadki. - Rzuciła okiem na swoje dłonie. - Ktoś chyba stara się utrudnić mi te poszukiwania. Może oglądam za często telewizję, ale wydaje mi się, że komuś gram na nerwach. Mówiła tym swoim chłodnym głosem. Bała się. A on nie chciał wprowadzać jej w błąd. - Sądzę, że to słuszne przypuszczenie, Alex… - Westchnął cicho.Wejdźmy do domu. Jest coś, o czym powinnaś wiedzieć.

178 - Co takiego? - Wejdźmy do środka. Uchwyciła się jego ramienia, a potem drgnęła i cofnęła zadrapaną dłoń. - Powiedz mi. Jej oczy powiększyły się, a Daniel dostrzegł w nich lęk. Powinien był zaczekać, aż znajdą się w^-domu, we dwoje, zrozumiał jednak, że ona chce to usłyszeć od razu, że nie ruszy się z miejsca, jeśli się nie dowie. - Beardsley zaginął. Rozchyliła usta. - Przecież widziałam się z nim wczoraj. - Nagle w jej oczach pojawiło się zrozumienie. - Ktoś mnie obserwuje. - To także słuszny wniosek. Przesunęła językiem po wargach. - Ty też powinieneś o czymś wiedzieć. Kiedy doktor McCrady zajmowała się Hope, zadzwoniłam do przyjaciółki Bailey z salonu fryzjerskiego. Na imię jej Sissy. Wcześniej próbowałam się do niej dodzwonić przez cały dzień, ale bez skutku. Trafiałam na automatyczną sekretarkę. A więc skorzystałam z jednego z telefonów w twojej pracy. Odebrała od razu. - Przypuszczasz, że ona nie odbierała, widząc twój numer telefonu? - Jestem o tym przekonana. Kiedy się jej przedstawiłam, od razu się najeżyła. Zapytałam, czy mogłabym porozmawiać z nią o Bailey, a ona na to, że właściwie to wcale nie znała Bailey tak dobrze. Dodała, że powinnam raczej pogadać z którąś z pozostałych dziewczyn z zakładu. - A podobno to właśnie ona była najlepszą przyjaciółką Bailey? - Szef zakładu fryzjerskiego zdradził, że Bailey zostawała u niej co sobotę. A według pracownicy opieki społecznej to właśnie Sissy przyszła do domu Bailey w piątek. - W takim razie ktoś musiał do niej dotrzeć - skonstatował Daniel. - Sissy ma córkę, na tyle dużą, że mogła pilnować Hope, kiedy Bailey pracowała w soboty. - Alex przygryzła dolną wargę. - Skoro ktoś zastraszył Sissy, a Beardsley zniknął, to w niebezpieczeństwie są także siostra Anne oraz Desmond.

Daniel wyciągnął rękę, przycisnął lekko kciuk do jej warg i rozmasował pozostały na nich ślad po zębach. - Poślę ekipę do schroniska i do domu Desmonda. - Cofnął dłoń, choć chciałby dotykać ust Alex bez końca. Panująca cisza tylko nasilała to pragnienie. - Ułóżmy Hope do snu. Już późno. Alex otworzyła tylne drzwi wozu, chcąc wyjąć Hope, ale Daniel trącił ją lekko łokciem w bok. - Otwórz drzwi do domu. Ja ją zaniosę. 185 Potrząsnął ramieniem Meredith, która zbudziła się nagle, mrugając. Rozpiął pasy dziecięcego fotelika i wziął Hope na ręce. Dziewczynka przytuliła się do jego ramienia, zbyt wyczerpana, by się bać. Poszedł za Alex do domu, świadomy obecności agentów, wyznaczonych przez Chase’a do ochrony. Znał ich obu od lat, Hattona i Koeniga, i miał do nich zaufanie. Skinął im głową, przechodząc obok ich wozu. Zamierzał za chwilę wrócić i z nimi porozmawiać. Riley podniósł się na widok przybyłych i od razu podreptał ich śladem. Alex zaprowadziła Daniela do sypialni po lewej stronie. Delikatnie ułożył dziecko do snu i zsunął mu buciki. - Nie chcesz jej przebrać w piżamę? - spytał szeptem. Alex przecząco pokręciła głową i odpowiedziała, również szeptem: - Nic jej się nie stanie, jak prześpi się w ubraniu. Daniel przykrył Hope kocem i odgarnął złocisty loczek z zaspanej twarzy dziewczynki. Przełknął ślinę. Ślady keczupu pozostały na buzi Hope i w jej włosach. Wyglądały jak zakrzepła krew. Ostrożnie przesunął jeden kosmyk, przysłaniając ślady czerwieni. W jego umyśle kłębiło się zbyt wiele koszmarnych wizji. Nie chciał do nich dodawać widoku zakrwawionej czterolatki. - Ja też będę spała tutaj - odezwała się szeptem Alek, stając koło łóżka. Daniel zerknął na świeżą białą pościel, potem znów na Alex, która patrzyła na niego wymownie. Zmarszczył czoło. - Uda ci się zasnąć? - zapytał. - Chyba nie. Chodź. - Skierowała się ku drzwiom i nagle uniosła brwi. O, popatrz. Riley wdrapał się na walizkę i próbował wgramolić się na fotel, stojący

obok łóżka, w którym spała Hope. - Riley! - Daniel przywołał psa do porządku. - Złaź! Alex jednak pomogła Rileyowi wejść na fotel. Stamtąd pies przelazł na łóżko i klapnął z głośnym sapnięciem tuż obok Hope. - Riley, spływaj z łóżka - powiedział szeptem Daniel, ale Alex pokręciła głową. - Zostaw go. Jeśli obudzą ją złe sny, to przynajmniej nie będzie sama. Dutton, wtorek, 30 stycznia, godz. 25.30 Poprawił węzeł krawata i usadowił się w fotelu, choć dużemu facetowi wygodnie tylko we własnym samochodzie. Jego siostra Kate wróciła do domu z pracy, a jej ładne volvo stało sobie bezpiecznie w garażu. Widział, jak ona kręci się po pokojach, podchodzi do okien, karmi kota, wiesza płaszcz. 180 Postanowił czuwać pod jej domem co noc dopóty, dopóki to wszystko się nie skończy. Jechał za nią z miasta, trzymając się w takiej odległości, by go nie zauważyła. Gdyby go spostrzegła, musiałby przyznać, że niepokoi się o jej bezpieczeństwo. Nie potrafił jednak w żaden sposób powiedzieć jej, że ktoś na nią może polować. Gdyby to zrobił, zapytałaby go niechybnie, skąd takie przypuszczenie. . Nie mogła się tego dowiedzieć. Nikt nie mógł. I nikt się nie dowie, jeśli on nie będzie się wychylał i nie zacznie mleć jęzorem. Obie tamte kobiety zginęły między ósmą wieczorem a drugą nad ranem. Obie zostały napadnięte przy swoich samochodach, więc nie odstępował w mieście Kate na krok, przemieszczał się za nią niczym cień, gdy wracała z pracy do domu, a nocą czuwał w pobliżu. Uważał, że za dnia, pośród ludzi, była względnie bezpieczna. Nie mógł przestać myśleć o zdjęciach. Dziesięć zdjęć, dwa już zakreślone. Przez całą noc bezskutecznie próbował o nich zapomnieć. To było oczywiste ostrzeżenie. Fotografie Kate i siedmiu innych kobiet. Siedem kobiet, które stanowiły cel. Mógł przesłać fotokopię tych zdjęć Vartanianowi, ocalić tę siódemkę. Ale pomyślał o swojej siostrze Kate, żonie i dzieciach. I wiedział, że przy

najbliższej okazji spali ten papier. Nikt nigdy się nie dowie. Gdyby przekazał tę kartkę Vartanianowi, wzbudziłby podejrzenia. A gdyby przesłał mu ją anonimowo, Daniel zobaczyłby kółko wokół postaci Kate i głowił się, czemu została w taki sposób wyróżniona. Możesz jednak wyciąć sylwetkę Kate i posłać mu zdjęcie. Ochroniłbyś siedem pozostałych kobiet. Powinieneś tak postąpić. A jeśli Vartanian i specjaliści z laboratoriów GBI odkryliby jego odciski palców na wyciętym papierze? Nie, to zbyt ryzykowne. Poza tym Daniel zacząłby grzebać w całej sprawie i Bóg jedyny wie, do czego by się dokopał. Jeśli któraś z tych kobiet zginie, przyczynisz się do jej śmierci, myślał. Trudno. Musi chronić własną rodzinę. Gdyby krewni tych kobiet, które niegdyś chodziły do szkoły razem z Janet i Claudią, przejrzeli na oczy, też zajęliby się ochroną swoich bliskich. Ale przecież oni nie wiedzą tego, co wiesz ty. Miał na sumieniu różne grzechy. Rzeczy straszne, chore. Jednak dotąd nie splamił swoich rak cudzą krwią. Nieprawda, to też masz na sumieniu. Alicia Tremaine. Twarz Alicii stanęła mu przez oczami, powróciło wspomnienie nocy sprzed trzynastu lat. Ale my jej nie zabiliśmy. Zgwałciliśmy ją. Wszyscy oprócz Simona. Simon robił zdjęcia. Zawsze był zboczonym skurczybykiem. A ty nie? Też zgwałciłeś tę dziewczynę. Tę i wiele innych. Zamknął oczy. Zgwałcił Alicię Tremaine i czternaście innych dziewcząt. Wszyscy to robili. Poza Simonem. Simon ograniczył się do robienia zdjęć. A co się stało z tymi fotkami? 187 Myśl o tym prześladowała go od trzynastu lat. Tamte zdjęcia znalazły się w bezpiecznej kryjówce, pod kluczem, jako gwarancja, że żaden z nich nie zacznie sypać, co wyczyniali. Byli cholernie głupimi gówniarzami. Nic już nie wymaże ich postępków. Moich postępków, dodał w myślach. Żadnego grzechu, który miał na sumieniu. Czynów utrwalonych na zdjęciach. Kiedy Simon po raz pierwszy rzekomo rozstał się z życiem, pozostali odczuli ulgę i zarazem byli przerażeni, że fotografie zostaną ujawnione, ale nic takiego się nie stało, a lata mijały. Lata podszyte strachem. Nie rozmawiali o zdjęciach, o klubie, o łajdactwach, których się

dopuścili. Do czasu, aż DJ się upił. I ślad po nim zaginął. A dziś przepadł Rhett. Wiedział, że Rhett nie żyje. Rhett zamierzał gadać i trzeba go było sprzątnąć. Tak jak DJ-a. Z kolei ja jestem na tyle rozsądny, by nie puszczać pary z gęby i siedzieć cicho dopóty, dopóki to wszystko się nie skończy. Wcześniej zdjęcia zamykały im usta. Gdyby któryś z nich wpadł, wpadliby i pozostali. Ale teraz, po wszystkich latach… Teraz nie są już przecież durnymi gówniarzami. Są dorośli i mają dobre posady. I rodziny, które trzeba chronić. Ale nagle… ktoś zaczął zabijać kobiety. Kobiety, które trzynaście lat temu były niewinnymi dziewczętami. Dziewczyny, które gwałciłeś, też były niewinne. Niewinne. Niewinne. Niewinne. - Wiem o tym - wyrwało mu się na głos, po czym szepnął: - Boże, czyż o tym nie wiem? Ktoś jednak dowiedział się o wszystkim. O kluczu, o ich klubie, a także o zdjęciach, zrobionych przez Simona. To nie mógł być nikt z czwórki, która przetrwała. Nie, już nie czwórki. Pomyślał o Rhetcie Porterze. Rhett już nie żył. Pozostało trzech. Żaden z nich nie zrobiłby czegoś podobnego. Ale to, że cały koszmar zaczął się tydzień po śmierci Simona Vartaniana, nie mogło stanowić przypadku. Czy Daniel odkrył zdjęcia zrobione przez Simona? Nie. Wykluczone. Gdyby tak się stało, Vartanian wszcząłby dochodzenie. Ależ przecież prowadzi śledztwo, ty idioto, zbeształ się w myślach. Nie, on tylko poszukuje zabójców Janet i Claudii. A więc Daniel nie wiedział. Musiał się dowiedzieć ktoś inny. Ktoś, komu zależy na szmalu. Ktoś, kto zamordował tamte dwie, aby udowodnić, że nie żartuje. Kto zagroził zabiciem innych kobiet, jeśli nie spełnią jego żądań. W tej sytuacji on się podporządkował. Wypełniał polecenia, które nadeszły wraz z fotokopią zdjęć z rocznika. Już przesłał sto tysięcy dolarów na zagraniczne konto bankowe. Na tym żądania finansowe się nie skończą, pomyślał. I miał zamiar płacić tyle, ile będzie trzeba dla zachowania wydarzeń z przeszłości w tajemnicy. W całkowitej tajemnicy.

182 12 Dutton, wtorek, 50 stycznia, godz. 23.55 Meredith myszkowała w lodówce, gdy Alex zamknęła drzwi do sypialni, w której pozostali Hope i Riley. - Jestem strasznie głodna - marudziła Meredith. - Zjadłam tylko dwa kęsy pizzy. - Wszyscy ledwie ją skubnęliśmy - stwierdził Daniel, pocierając dłonią płaski brzuch. - Dzięki za wspomnienie o jedzeniu - dorzucił kąśliwie. Alex oderwała wzrok od szczupłego torsu Daniela Vartaniana, poważnie zaniepokojona nagłym pożądaniem, które nią owładnęło. Po tym wszystkim, co się wydarzyło, nie powinna myśleć o brzuchu Daniela - ani jakiejkolwiek innej części jego ciała. Meredith wyłożyła na ladę, oddzielającąkuchnię od saloniku, słoik majonezu i okrojony kawałek szynki. Podążyła za spojrzeniem Alex, a jej usta wykrzywiły się w wymownym uśmieszku. Alex spiorunowała ją wzrokiem, dając do zrozumienia, by Meredith przypadkiem nie powiedziała czegoś niemądrego. Meredith odchrząknęła. - Danielu, zrobić ci kanapkę? Daniel potwierdził. - Tak, proszę. - Oparł się o kontuar, kładąc przedramiona na granitowym blacie i garbiąc się lekko. Kiedy westchnął, Meredith parsknęła śmiechem. - Przypominasz trochę swojego psa, kiedy tak robisz - zauważyła, kładąc szynkę na kromkach chleba. Daniel zaśmiał ze znużeniem. - Podobno ludzie upodabniają się do swoich zwierząt. Mam nadzieję, że sporadycznie tylko przypominam Rileya. Straszny z niego brzydal. - O, tego bym nie powiedziała. Uważam, że jest słodziutki - odparła Meredith i po raz kolejny zerknęła na Alex z uśmieszkiem, podsuwając Danielowi talerz z kanapką. - Nie sądzisz, Alex? Alex przewróciła oczami, zbyt wyczerpana, by mieć ochotę na żarty. - Lepiej coś zjedz, Meredith. - Podeszła do okna i odchyliła nieco zasłony, by spojrzeć na samochód stojący na podjeździe przed domem. -

Może powinniśmy zanieść im kawę albo coś takiego? - Nie pogardzą, jestem tego pewien - powiedział Daniel. - Jeśli zaparzysz kawę, to zaniosę. Sama lepiej nie wychodź z domu bez potrzeby. Meredith wzięła talerz i podeszła z nim do stołu. Odsunęła na bok oblepioną czerwoną masą główkę lalkowej księżniczki Fiony i westchnęła, siadając. 189 - Czy nałożono na nas areszt domowy, Danielu? - Przecież wiesz, że nie. Ale zaniedbalibyśmy obowiązki, nie zapewniając wam bezpieczeństwa. Alex zajęła się parzeniem kawy dla policjantów, czuwających na zewnątrz. - Albo to, albo pobyt w ukryciu - powiedziała. Meredith zmarszczyła czoło. - Uważam, że ty i Hope powinniście zniknąć. Alex zerknęła ponuro, odrywając wzrok od dzbanka na kawę. - A moim zdaniem to ty powinnaś się ukryć, razem z Hope. - No pewnie - stwierdziła Meredith. - Do licha, Alex, chyba rozumujesz logicznie. Przecież nikt nie próbuje mnie zabić. To ty znalazłaś się na celowniku. - Na razie, owszem - przyznała Alex. - Ale kapelan też zniknął, Meredith. I zdaje się, że ktoś groził przyjaciółce Bailey. A ty jesteś mojąprzyjaciół-ką. Chyba zostałaś już zauważona. Meredith otworzyła usta, po czym je zamknęła. - Cholera. - Celnie to ujęłaś - rzekł Daniel. - Przemyślcie to dzisiaj. Jutro, jeśli zechcecie, przewieziemy was w bezpieczniejszą kryjówkę. W każdym razie obstawa z zewnątrz nie ruszy się stąd co najmniej przez następną dobę. - Potarł czoło dłonią. Moje panie, czy macie może aspirynę? Alex przechyliła się ponad blatem i ujęła go za podbródek. Dostrzegła wyraz bólu w jego oczach. - Co ci dolega? - Głowa - odpowiedział z rozdrażnieniem. Uśmiechnęła się. - Pochyl się. - Spojrzał podejrzliwie, ale spełnił polecenie. - I zamknij oczy - dodała cicho. Raz jeszcze obrzucił ją wzrokiem, ale usłuchał. Alex

nacisnęła palcami jego skronie, aż zamrugał. - Pomogło - stwierdził zaskoczony. - To dobrze. Chodziłam na kurs akupresury, licząc, że w ten sposób zlikwiduję swoje bóle, ale jednak nie potrafię sobie pomóc. Obszedł kontuar i wsunął dłoń pod jej włosy. - Nadal cię boli? Przytaknęła i pochyliła się, gdy jego kciuk znalazł właściwy punkt na jej szyi. Poczuła dreszcz wzdłuż kręgosłupa. - Tak, właśnie w tym miejscu. - Słowa te zabrzmiały nieco chrapliwie, jakby nagle zabrakło jej oddechu. W pokoju zrobiło się cicho, gdy jego dłonie przesuwały się po jej karku, masując go przez gruby materiał żakietu. Alex słyszała tylko szum ekspresu do kawy i rytmiczne dudnienie krwi w głowie. 184 Meredith odchrząknęła. - Chyba już pójdę się położyć - zakomunikowała. Zamknęła za sobą drzwi, zostawiając ich samych. Kolejny dreszcz przebiegł przez ciało Alex, gdy Daniel zsunął żakiet z jej ramion, ale ciepło jego dłoni przegnało uczucie chłodu. - Hm - mruknęła gardłowo, tuląc się do jego ramion. - Nie idź jeszcze spać - poprosił cicho, a ona westchnęła. - I tak bym nie zasnęła. Obrócił ją tak, by spojrzała na niego. Jego oczy wydawały się bardziej błękitne, a ich spojrzenie przyprawiało ją o lekki dreszcz. Krew, tętniąca dotąd w jej głowie, zaczęła teraz pulsować niżej, w głębi jej łona. Alex opanowało pragnienie, by przywrzeć mocno do Daniela. Po chwili palec, który tak kusząco gładził jej kark, lekko musnął jej usta i Alex zaczęła się zastanawiać, jak by się poczuła, gdyby on dotykał ją… w inne miejsca. Zastanawiała się też, jak kobieta ma o to prosić. A potem wszelkie myśli uleciały, kiedy jego wargi przywarły do jej ust. Oplotła ręce wokół jego szyi i poddała się bez reszty wrażeniom, których nie zaznała, odkąd… odkąd ostatni raz całowała się z Danielem. Jego wargi były zarazem delikatne i mocne, a ręce… Przyciskał je do jej pleców, a następnie przesunął

niżej, ujmując jąw talii. Wreszcie jego kciuki spoczęły pod jej piersiami, a pozostałe palce muskały boki. Pieść mnie, proszę. Choć słowa te nie wymknęły się z jej ust, to miała nadzieję, że pojął jej pragnienia, gdy spojrzał w oczy. Gładził kciukami jej sutki i Alex przymknęła powieki. - Tak… - dosłyszała własny szept. - Właśnie tak. - Czego pragniesz, Alex? - zapytał niskim, cichym głosem. Zadał to pytanie, bawiąc się jej piersiami, pieszcząc je i głaszcząc, aż ugięły się pod nią nogi. - Ja… - Pragnę cię - wyszeptał tuż przy jej ustach. - Uczciwie cię ostrzegam. Jeśli ty tego nie chcesz… Drżała. - Ja… Wyczuła, że Daniel się uśmiecha. - Wystarczy, że skiniesz głową - rzekł szeptem; zrobiła to i wstrzymała oddech, gdy kołysząc się, przycisnął ją do szafki. - O, tak. Tak… - powiedziała i umilkła, kiedy złożył na jej ustach najbardziej namiętny pocałunek. Chwycił ją za biodra i nieco uniósł, dopasowując do własnego ciała… I wtedy rozległo się walenie w drzwi wejściowe i cały nastrój prysł. - Vartanian! 191 Daniel cofnął się, pocierając twarz dłonią, a w jego oczach błyskawicznie pojawiło się skupienie. Prawą ręką sięgnął po broń do kabury na biodrze. - Zostań tu - polecił, a potem otworzył drzwi tak, by zasłaniać ją sobą. -O co chodzi? - zapytał. - Wezwanie przez radio do wszystkich jednostek w okolicy - rozległ się męski głos, a Alex podeszła do drzwi. Zobaczyła policjanta z samochodu, stojącego przed domem. - Strzały pod numerem 256 przy Main Street. W pizzerii. Dostał jeden policjant, są też dwie inne ofiary, wśród nich kelnerka, która akurat zamykała lokal. - Sheila - domyśliła się Alex, a serce jej zamarło. Daniel zacisnął zęby. - Pojadę tam, a ty wejdź do środka. Czy Keonig nadal jest w wozie? - Tak. - Policjant wszedł i skinął głową Alex. - Witam panią. Agent Hatton. - Możesz ufać Hattonowi, Alex - powiedział Daniel. - Ja muszę jechać.

Dutton, środa, 31 stycznia, godz. 0.15 Cholera jasna. Panująca cisza wydawała się nierzeczywista, gdy Daniel wśliznął się do pizzerii Presto’s, w której był razem z Alex i Hope zaledwie przed kilkoma godzinami. Zachowując maksymalną czujność, chwycił pistolet marki SIG, ale od razu zorientował się, że za późno na użycie broni. Na otwartej kasie leżał czarnoskóry mężczyzna. Jego ramiona zwisały bezwładnie z lady, dłonie miał rozrzucone, a na podłodze leżała broń kaliber 0.38. Krew utworzyła bajoro na ladzie i spływała po jej boku, a Daniel przypomniał sobie od razu twarzyczkę Hope, pokrytą keczupem. Opanowując dreszcz, zobaczył Sheilę na podłodze w kącie obok szafy grającej. Jej nogi były rozsunięte, oczy szeroko otwarte i martwe, czerwień szminki kontrastowała ostro z bladą twarzą. Obiema dłońmi nadal ściskała pistolet, spoczywający na podołku. Jej ubranie lśniło od krwi, która nadal sączyła się z ran na brzuchu i w piersi. Cała ściana za nią była zakrwawiona. Kule z trzydziestkiósemki przeszyły ciało, pozostawiając makabryczne rany wylotowe. Kątem oka Daniel dostrzegł poruszenie i uniósł dłoń z pistoletem gotowym do strzału. - Policja! Stać i nie ruszać się! Zza przewróconego stołu wyłonił się człowiek, a Daniel opuścił broń, zdumiony. - Randy? Zastępca szeryfa, Randy Mansfield, skinął głową bez słowa. Jego biała służbowa koszula była zalana krwią, ruszył chwiejnie naprzód. Daniel podtrzymał go i usadził na krześle, a potem zaczerpnął powietrza. 186 - Cholera - wyszeptał. Za stołem młody policjant z wydziału szeryfa z Dutton leżał na plecach, z wyciągniętą ręką, palce wciąż zaciskały się na spuście służbowego rewolweru. Na białej mundurowej koszuli w okolicach brzucha widniała plama krwi kilkunastocentymetrowej średnicy, a krew ściekała strużką również z jego karku.

- Nie żyją - odezwał się wstrząśnięty Randy. - Wszyscy nie żyją. - A ty? Oberwałeś? - pytał go Daniel. Randy pokręcił głową. - Obaj strzelaliśmy. Ja i zastępca szeryfa, Cowell. Cowell dostał. Nie żyje. - Randy, posłuchaj mnie. Jesteś ranny? Randy znowu zaprzeczył. - Nie. Ta krew jest jego. - Ilu było napastników? Twarz Randy’ego powoli odzyskiwała naturalny kolor. - Jeden. Daniel przyłożył palce do krtani młodego, leżącego policjanta. Nie wyczuł tętna. Trzymając broń przy boku, wśliznął się do kuchni przez wahadłowe drzwi. - Policja! - obwieścił głośno, ale odpowiedziała mu tylko cisza. Zajrzał do chłodziarki i niczego w niej nie znalazł. Pchnął drzwi, wiodące do zaułka za pizzerią, a tam dojrzał samochód marki Ford Taurus z włączonym silnikiem. Napastnik wraz z pomocnikami, jeśli w ogóle ich miał, dawno już zbiegli. Daniel wsadził broń do kabury i wrócił do środka, gdzie w kącie sali Sheila spoczywała bez ruchu w pozycji siedzącej niczym wielka szmaciana lalka. Dostrzegł, że coś białego wystaje z jej kieszeni. Naciągnąwszy parę lateksowych rękawiczek, które zawsze miał przy sobie, kucnął przy niej, wiedząc już, co znajdzie. Tym czymś okazał się rąbek wizytówki. Jego wizytówki. Daniel poczuł mdlącą gorycz w ustach, przypatrując się twarzy ofiary. Pomyślał rozdrażniony, że gdyby od razu, przed kilkoma godzinami, przyjrzał jej się uważnie, poznałby ją od razu. Z zamkniętymi oczami i zwiotczałymi mięśniami twarzy wydawała się teraz uderzająco podobna do jednej z kobiet ze zdjęć Simona. - Co ty, do cholery, wyprawiasz? Drgnął na dźwięk głosu i wstał powoli, widząc Franka Loomisa, stojącego na środku sali restauracyjnej, z wypiekami na pobladłej twarzy. - Była moim świadkiem - powiedział Daniel. - To moje miasto. Ja tu rządzę. Tej zbrodni dokonano na moim terenie. Nikt cię tutaj nie zapraszał, Danielu. - Głupiec z ciebie, Frank. - Daniel spojrzał na Sheilę i wiedział, co teraz

musi zrobić. - Ja też dałem się wykołować. Ale już rozumiem… - Wyszedł 193 z pizzerii, wpadając na zgromadzony tłumek wstrząśniętych mieszkańców. Kiedy się oddalił, zadzwonił do Luke’a. - Papadopulos - usłyszał. W tle grał telewizor. - Lukę, tu Daniel. Potrzebna mi twoja pomoc. Odgłosy telewizyjnego programu ucichły. - O co chodzi? - Jestem w Dutton. Potrzebne mi te zdjęcia. Lukę nie odzywał się przez moment. - A co się stało? - Myślę, że rozpoznałem następną z osób. - Czy ona żyje? - Żyła jeszcze ze dwadzieścia minut temu. Teraz już nie. - O Boże. - Lukę westchnął. - Jaki jest szyfr cyfrowy do twojego sejfu? - Data urodzin twojej matki. - Zjawię się tak prędko, jak tylko zdołam. - Dzięki. Przywieź je pod numer 1448 przy Main Street. To taki parterowy dom w pobliżu parku. Daniel przerwał połączenie i, nie zastanawiając się wiele, zadzwonił do Chase’a. - Jesteś mi potrzebny w Dutton. Przyjeżdżaj. Dutton, środa, 31 stycznia, godz. 0.55 - Czy niczego panu nie potrzeba, agencie Hatton? - Nie, dziękuję. - Nie wiem, co robić - odezwała się półgłosem, chodząc po niewielkim saloniku w tę i z powrotem. - Alex, usiądź - powiedziała Meredith ze spokojem. -1 tak nic nie zwojujesz. - Ale i niczego nie popsuję. - Podeszła do okna, ale powstrzymało ją ostrzegawcze spojrzenie Hattona. - Przepraszam, zapomniałam. - Pani kuzynka ma rację. Powinna pani odpocząć. - Ona nie śpi i hic nie je - wyjaśniła Meredith agentowi. Hatton pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Przecież jest pani pielęgniarką, powinna pani wiedzieć, jakie to złe dla zdrowia. Alex omiotła oboje nieprzychylnym spojrzeniem i usiadła ciężko na kanapie. Zerwała się z niej już po chwili, słysząc kołatanie do drzwi. - To ja, Vartanian - zawołał Daniel, a Hatton mu otworzył. - No i…? 194 - Trzy ofiary śmiertelne - oznajmił Daniel. - Wśród nich jest mój świadek. Hatton, muszę porozmawiać z panią Fallon - wyjaśnił, a agent Hatton dotknął palcami skroni, udając, że salutuje. - No to na razie, moje panie - pożegnał się. - Będę na zewnątrz - dodał, zwracając się do Daniela. - Czy i ja mam wyjść? - spytała Meredith, a Daniel przecząco pokręcił głową. Potem zamknął drzwi i wpatrywał się w nie przez bardzo długą chwilę, w trakcie której w Alex narastał paniczny lęk. W końcu nie była już w stanie znieść milczenia. - Co takiego chciałeś powiedzieć? Odwrócił się ku niej i rzucił: - Niedobrze. - Dla kogo? - zapytała. - Mam na myśli nas wszystkich - odpowiedział trochę tajemniczo, a potem podszedł do kontuaru, przy którym wcześniej się z nią całował, i pochylił się, opuszczając głowę. - Kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy, doznałem wstrząsu - wyjawił. Alex skinęła głową. - Wcześniej natknąłeś się na zdjęcie Alicii w pewnym starym artykule z gazety. - Widziałem jej twarz wcześniej. Czytałaś tamte artykuły o moim bracie Simonie. - Niektóre. - Alex znowu usiadła na sofie. - „Do zobaczenia w piekle, Simonie…” powiedziała cicho. - Wiedziałeś, o co chodzi, kiedy powtórzyłam te słowa. - Nie. Nie rozumiałem ich znaczenia aż do dzisiejszej nocy. Czy czytałaś artykuł o tym, jak moi rodzice wybrali się do Filadelfii, szukając

szantażystki? Alex zaprzeczyła, ale odezwała się Meredith: - Ja czytałam ten tekst. - Wzruszyła ramionami. - Już nie mogłam kolorować obrazków razem z Hope, bo dostawałam od tego kota. W tamtym artykule była wzmianka o tym, że jakaś kobieta szantażowała rodziców Daniela. Kiedy pojechali do Filadelfii, żeby się z nią spotkać, dowiedzieli się, że Simon nadal żyje. A wkrótce potem on ich zabił. - Nie doczytałaś najważniejszego - stwierdził Daniel zgryźliwie. - Otóż mój ojciec dobrze wiedział, że Simon żyje. Wyrzucił go z domu, gdy skończył osiemnaście lat. I miał… pewną rękojmię, że Simon będzie się trzymał od nas z daleka. Potem powiedział wszystkim, że jego syn umarł, aby matka go nie szukała. Upozorował jego śmierć i pogrzeb… wszystko. Ja też byłem przekonany, że Simon nie żyje. Wszyscy tak myśleli. - A więc musiałeś być wstrząśnięty, kiedy odkryłeś, że on jednak nadal żyje wtrąciła cicho Meredith. 189 - Łagodnie powiedziane. Simon zawsze był złym człowiekiem. Kiedy miał osiemnaście lat, mój ojciec znalazł coś, co przepełniło czarę goryczy. Właśnie z tego powodu przepędził go i trzymał asa w rękawie, gdyby próbował wrócić do domu. - Co to było, Danielu? - zapytała Alex stanowczym tonem. - Powiedz. Mięśnie jego twarzy poruszyły się, gdy zaciskał zęby. - Zdjęcia kobiet, dziewczyn. Nastolatek. Gwałconych. Alex usłyszała, jak Meredith z trudem nabiera powietrza. Ją po prostu zatkało. - Alicia była wśród nich? - spytała Meredith. - Tak. Meredith zwilżyła usta językiem. - A w jaki sposób tamta szantażystka zdobyła te fotografie? - Nie musiała ich zdobywać. Miała je moja matka i kiedy uświadomiła sobie, że Simon przez cały czas żył, zostawiła je dla mnie w razie, gdyby. .. coś jej się stało.

Szantażystka znała Simona z dzieciństwa. Zobaczyła go w Filadelfii, kiedy rzekomo już nie żył. - A więc - podjęła Meredith - szantażowała twojego ojca, wiedząc, że upozorował śmierć i pogrzeb syna. - Mniej więcej. Przed dwoma tygodniami odnalazłem zdjęcia, zostawione mi przez matkę. To było w dniu, kiedy się dowiedziałem, że moi staruszkowie zginęli. Kilka dni później Simon zginął również. - I co zrobiłeś? - pytała dalej Meredith. - To znaczy, co się stało ze zdjęciami? - Przekazałem je detektywom z Filadelfii - odpowiedział Daniel. - Tego samego dnia, kiedy wpadły mi w ręce. Wtedy nadal sądziłem, że to one stanowiły powód szantażu. - A więc one tam są? - spytała Alex. - Zdjęcia Alicii… z obcymi?Dosłyszała we własnym głosie histeryczną nutę, nad którą usiłowała zapanować. - Owszem, odbitki. Oryginały zatrzymałem. Poprzysiągłem sobie, że odnajdę te kobiety. Nie znałem ich i nie wiedziałem, jaką rolę odegrał Simon. Nie miałem pojęcia, od czego zacząć. Pierwszego dnia po moim powrocie policja znalazła zwłoki kobiety w Arcadii. Meredith odetchnęła głośno, dając do zrozumienia, że pojmuje. - Koc i rów. Tak jak wtedy. - Policjant z Arcadii pamiętał sprawę zabójstwa Alicii. Kiedy zobaczyłem fotografię w jednym ze starych artykułów prasowych, zrozumiałem, że to dziewczyna ze zdjęcia Simona. Następnego dnia zamierzałem dotrzeć do rodziny Alicii. - Spojrzał na Alex. - i wtedy ty się pojawiłaś. Alex, bardzo poruszona, wpatrywała się w Daniela. 190 - Simon zgwałcił Alicię? Przecież schwytano jej zabójcę. Gary’ego Fulmore’a. Był włóczęgą i narkomanem. Daniel ze znużeniem zwiesił głowę. - Na tych zdjęciach utrwalono piętnaście dziewczyn. Z tego, co wiem, spośród nich zginęła tylko jedna. Alicia. Aż do dzisiejszej nocy. - O Boże - odezwała się cicho Meredith. - Sheila. Daniel uniósł głowę

patrząc ponuro. - Na to wygląda. Alex wstała, czując, jak kipi w niej wzburzenie. - Wiedziałeś. Ty draniu. Wiedziałeś i nie powiedziałeś mi. - Alex… - Meredith próbowała ją uspokoić. Twarz Daniela przybrała surowy wyraz. - Nie chciałem cię zranić. Alex pokręciła głową. - Nie chciałeś mnie zranić? - powtórzyła oszołomiona. - Wiedziałeś, że twój brat zgwałcił moją siostrę i nie chciałeś mnie zranić? - Niewykluczone, że i twój przyrodni brat maczał w tym palce powiedział cicho Daniel. Alex zamarła bez ruchu. - O mój Boże. List od niego… Daniel tylko skinął w milczeniu. - Ten list, który wysłał do Bailey… - dodała. Usiadła, czując zawrót głowy. - Mój Boże. I tamten kapelan… - Błyskawicznie przeniosła wzrok na Daniela. - Wade wyspowiadał się Beardsleyowi. - …który zaginął-stwierdził Daniel. - Chwileczkę. - Meredith wstała, kręcąc głową. - Jeżeli Simon i Wade zgwałcili tamte dziewczyny i obaj już nie żyją, to kto za tym wszystkim stoi? Kto porwał Bailey? I kto zabija te wszystkie kobiety? - Nie wiem. Jednak nie sądzę, żeby Simon gwałcił. W Alex znowu krew zawrzała. - Jak to? Przecież… Daniel znużonym gestem uniósł dłoń. - Alex, proszę cię. Simon przeszedł amputację. A żadnemu z mężczyzn na tamtych zdjęciach nie brakuje nogi. Przypuszczam, że Simon robił zdjęcia. To do niego całkiem podobne. - Zaraz - znów przerwała Meredith. - Mężczyźni? A więc na zdjęciach było ich kilku? - Pięciu, może więcej. Trudno to stwierdzić. - A zatem i jacyś inni ludzie są w to zamieszani - stwierdziła Alex. - I nie chcą, żeby cała sprawa wypłynęła - dodała Meredith z westchnieniem. Piętnaście dziewczyn. Ponura tajemnica, której nie chcą ujawnić. 197 Alex przymknęła powieki, gdyż pokój zawirował jej przed oczami.

- Gdzie są te zdjęcia? - U mnie w domu, w sejfie. Poprosiłem Luke’a, żeby je tutaj przywiózł. Alex usłyszała, jak Daniel odchodzi od kuchennego kontuaru i przemierza pokój. Usiadł obok niej, ale jej nie dotknął. - Wezwałem także swojego szefa. Muszę mu o tym powiedzieć. Otworzyła oczy. Daniel przysiadł na poduszce, na skraju kanapy, z przygarbionymi plecami i zwieszoną głową. - Będziesz miał kłopoty, że zataiłeś to przed nim? - Pewnie tak. Nie miałem jednak pojęcia, co robić. - Zwrócił ku niej głowę i dostrzegła ból w jego oczach. - Jeśli on na to pozwoli, to chciałbym, żebyś obejrzała pozostałe fotografie. Dziś rozpoznałaś Sheilę. Może znasz także inne dziewczyny. Delikatnie przesunęła opuszkami palców po plecach Daniela. Bolesny wyraz jego oczu przytłumił złość, którą odczuwała. - A może poznamy mężczyzn na zdjęciach? Przełknął ślinę. - Może. - Oboje tu mieszkaliście - zauważyła Meredith. - Dlaczego Alex miałaby rozpoznać twarze, których ty nie znasz? - Jestem od niej starszy o pięć lat - wyjaśnił Daniel. - Kiedy to się działo, wyjechałem do college’u. - Poza tym on pochodzi z bogatej rodziny - dorzuciła Alex. - Nadziane dzieciaki uczęszczały do prywatnej szkoły. My wszystkie, to jest Alicia, Sheila, Bailey i ja, uczyłyśmy się w szkole publicznej. Te dwa światy oddzielała bardzo wyraźna granica. - A jednak Simon i Wade przyjaźnili się ze sobą. - Raczej, byli zamieszani w jedną sprawę - sprostował Daniel. - Simon wyleciał ze szkoły prywatnej i ukończył publiczną. Musimy dotrzeć do starych roczników z fotografiami absolwentów. - Tylko jak się mają do tego Janet i Claudia? - zapytała Alex. - Nie ukończyły dziesięciu lat, kiedy zginęła Alicia. - Nie mam pojęcia - przyznał Daniel. Rozparł się na kanapie i przymknął oczy. - Ale wiem, że Sheila chciała mi coś powiedzieć. W jej kieszeni znalazłem swoją wizytówkę. - Kto ją zabił? - spytała Meredith. - Zginęła podczas napadu rabunkowego. - Daniel wzruszył ramionami. -

W każdym razie ktoś się stara, żebyśmy tak sądzili. - Nagle zerwał się na równe nogi, a na jego twarzy odmalowało się zdumione olśnienie. - Nie do wiary, że to przeoczyłem. Otworzył drzwi wejściowe. - Hatton! Czy

192 możesz przyjść? - Zwrócił się do Alex. - Spotkam się z Lukiem i Chase’em w tej pizzerii. Wy zostańcie. Dutton, środa, 31 stycznia, godz. 1.35 Daniel wszedł do pizzerii Presto’s, której właściciel, Corey Presto, stał teraz zaszokowany w drzwiach. Widać było, że wcześniej płakał; na jego twarzy widniały ślady łez. Doktor Toby Granville oglądał zwłoki spoczywające na ladzie, a jeden z zastępców Franka robił zdjęcia aparatem cyfrowym. Sam Frank przykucnął obok miejsca, w którym zginął młody podwładny, i wpatrywał się w podłogę. Zabitego policjanta zapewne zabrano do kostnicy w pierwszej kolejności. Sheila nadal siedziała bez ruchu w kącie, w groteskowej pozie niczym wielka szmaciana lalka. Daniel nie dostrzegał Randy’ego Mansfielda, więc doszedł do wniosku, że pewnie trafił do szpitala lub pojechał do domu. - Frank - odezwał się Daniel. Frank podniósł wzrok i przez chwilę w jego oczach widniała rozpacz. Szybko jednak się opanował. - Po co wróciłeś, Danielu? - Przejmuję sprawę. Toby, przykro mi, ale zostaw zwłoki. Wezwę specjalistów ze stanowej dochodzeniówki. Toby Granville przeniósł spojrzenie na Franka, który wstał powoli z pięściami na biodrach. - Nic z tego - oznajmił Frank. - Wóz, który stoi na zewnątrz, potrącił tego popołudnia świadka pozostającego pod moją ochroną. Teraz samochód jest tutaj, a drugi z moich świadków nie żyje. GBI zajmie się zbrodnią popełnioną w tym lokalu. Frank, proszę, zejdź mi z drogi, póki jestem grzeczny. Frank rozdziawił usta i drgnął, wbijając wzrok w zwłoki na ladzie. - A więc sprawca uciekł z miejsca wypadku? - zapytał, spuszczając z tonu. - Gdzie? Kogo potrącono?

- W Atlancie, koło centrum handlowego - odpowiedział Daniel. - To był zamach na Alex Fallon. - Spojrzał na lekarza. - Przykro mi, Toby. Tą sprawą powinna się zająć moja ekipa. Bez urazy. Granville odstąpił, ściągając rękawiczki. - Nie ma sprawy. - Zaraz - wtrącił Corey Presto, kręcąc głową, jakby próbował odzyskać przytomność. - Mówicie, że to nie był napad rabunkowy? Że ktoś chciał po prostu zabić Sheilę? 199 - Mówię tylko, że ten samochód nieco wcześniej dzisiejszego dnia uczestniczył w zamachu. - Daniel popatrzył na Franka, który wydawał się załamany. - A Sheila nie żyje. - Czego niby była świadkiem? - zapytał Frank cicho, a Daniel znowu dostrzegł w nim człowieka, którego kiedyś dobrze znał, albo mu się tylko tak wydawało. - To rzecz do ustalenia. Przykro mi, Frank. Frank omiótł wzrokiem zakrwawioną podłogę. - Sam miał zaledwie dwadzieścia jeden lat. - Przykro mi - powtórzył Daniel. - Jeśli chcesz, możesz zostać na miejscu, gdy my zajmiemy się badaniem okoliczności napadu i zabójstwa.-Zwrócił się do właściciela pizzerii: - Panie Presto, chciałbym wiedzieć, czy w kasie brakuje pieniędzy. Presto otarł usta grzbietem dłoni. - Zdążyłem je złożyć w depozyt. - Był pan tutaj dziś wieczorem - podjął Daniel - kiedy przyszedłem z Alex Fallon. - Tak, byłem. - Uniósł podbródek. -1 co z tego? - Sheila zamieniła ze mną kilka słów. Zawołał ją pan do kuchni, w dodatku niezbyt grzecznie. - Napływały zamówienia od klientów. Nie płaciłem jej za gadanie. - Stwierdziła, że powiedziała za dużo, że nie chce drażnić wpływowych osób. Jak pan sądzi, kogo miała na myśli? - Nie wiem. - Presto kłamał i to niezbyt umiejętnie. - Od kiedy u pana pracowała? - Od czterech lat. Wyszła wtedy z odwyku. Dałem jej szansę. - Dlaczego? Dlaczego dał jej pan szansę? Presto oblał się rumieńcem. - Bo było mi jej szkoda. Twarz Daniela nieco złagodniała.

- Ale z jakiego powodu? Presto z trudem przełknął ślinę. - Bardzo wiele w życiu przeszła. Było mi jej żal i tyle. - Gdy jednak popatrzył na martwe ciało Sheili, coś ścisnęło go za gardło, a w oczach, w których zakręciły się nowe łzy, pojawił się dotkliwy ból. Daniel wszystko zrozumiał. - Kochał ją pan - powiedział łagodnie. Presto ciężko westchnął i opuścił brodę na pierś, zaciskając pięści. Nie musiał odpowiadać. - Danielu. - Toby Granville stanął za Vartanianem, a na jego twarzy malowało się współczucie. - Daj mu spokój. Możesz go przesłuchać jutro. 200 Toby objął Presta ramieniem i wyprowadził na zewnątrz. W drzwiach minęli się z wchodzącym Edem Randallem. Ed rozejrzał się przelotnie po restauracji i cicho gwizdnął. - Mój Boże. - Jedno z ciał już wyniesiono - powiedział Daniel. - Mogę ci szczegółowo opisać sytuację, jaką tu zastałem. Szeryfie? Młody policjant, który wcześniej robił zdjęcia, drgnął na te słowa. - Słucham? - Proszę nam dać aparat. Skopiuję zdjęcia i zwrócę go panu. Zastępca szeryfa zerknął na Franka, który skinął głową i powiedział: - W porządku. Możesz już odejść, Alvin. Alvin spojrzał z wyraźną ulgą i szybko wyszedł. - Właśnie kończyłem zabezpieczanie domu Bailey Crighton, kiedy zadzwoniłeś wyjaśnił Ed. - Byłem w odległości około dwudziestu minut jazdy od Dutton i zawróciłem. Chłopaki z dochodzeniówki ściągną tu niedługo. A tymczasem opowiedz mi, co zaszło. Lukę zjawił się w chwili, gdy Malcolm i jego kolega, Trey, wywozili na wózku zwłoki w pokrowcu z suwakiem. Ciało Sheili spoczywało na drugich noszach, ale zamek pokrowca, do którego je włożono, był zasunięty tylko do połowy. Lukę podszedł do zwłok i przez moment przypatrywał się im z napięciem na twarzy. - Miałeś rację - odezwał się półgłosem - a ja liczyłem na to, że jednak się

mylisz. - Gdzie one są? - spytał cicho Daniel. - W bagażniku mojego wozu. Swoją drogą, urodziny matki wypadają pierwszego czerwca, a nie czwartego. - Tylko nie mów jej o tym - zażartował Daniel. - Masz to jak w banku - odpowiedział Lukę, ale nie uśmiechnął się przy tym. Przemyślałeś to, co chcesz zrobić? Daniel popatrzył na martwą twarz Sheili; nie miał żadnych wątpliwości, czy słusznie postępuje. - Tak. Gdybym zdecydował się na to przed tygodniem, ona może nadal by żyła. - Tego nie wiesz. - I już się nie dowiem. Ona też nie. Lukę westchnął. - Przyniosę kopertę. Daniel odstąpił na bok, gdy Malcolm i Trey wrócili po następne zwłoki. Chase wszedł akurat w chwili, kiedy dopinali pokrowiec z Sheilą. Rozejrzał się po lokalu, nim wbił wzrok w Daniela. 195 - Chodźmy do mojego wozu - zakomenderował. - Dobrze. - Daniel przeszedł obok Luke’a, który wsunął mu kopertę pod pachę. - Zaczekam tu - rzucił Lukę, a Daniel tylko skinął głową. Czując się nieswojo, Daniel wsiadł do samochodu szefa i zamknął za sobą drzwi. Chase usiadł za kierownicą. - Co jest w tej kopercie, Danielu? Daniel odchrząknął. - Demony, które mnie prześladują. - Domyślałem się tego. Patrzył, jak Malcolm i Trey wpychają wózek do karetki i zamykają jej tylne drzwi. Odpowiedzialność za śmierć Sheili spada częściowo na mnie, pomyślał. Miał już dość tajemnic. I kłamstw. - Koniec z tym - powiedział na głos. - Koniec z czym, Danielu? - Mam nadzieję, że nie z karierą w policji. Chociaż jeśli zwolnisz mnie dyscyplinarnie, to nie będę składał odwołań.

- Może pozwolisz, że to ja wydam osąd w tej sprawie? Ładnie się zaczyna, nie ma co, pomyślał Daniel. - Mój ojciec był sędzią - zauważył. - Owszem, wiem. Danielu, wyrzuć z siebie to, co masz do powiedzenia. Postąpimy tak, jak będzie trzeba. - Właśnie zacząłem od początku, bo wszystko zaczęło się od mojego ojca, sędziego. I Daniel opowiedział Chase’owi całą historię, łącznie ze szczegółami, których wcześniej nie wyjawił Alex; wspomniał o tym, jak po raz pierwszy zobaczył te zdjęcia jedenaście lat temu, ale ojciec je spalił, aby o sprawie nie dowiedziała się policja. Kiedy Daniel skończył opowieść, Chase patrzył prosto przed siebie, z łokciami na kierownicy, podpierając pięściami podbródek. - A więc faktycznie znajdujesz się w posiadaniu tych zdjęć dopiero od tygodnia. - Przekazałem komplet odbitek Vitowi Ciccotellemu w dniu, kiedy wpadły mi w ręce. - I to ci ratuje skórę. Tylko dlaczego nie przyszedłeś z nimi do mnie? Daniel przycisnął skronie nadgarstkami. - Boże, Chase, gdy ktoś dopuszcza się czegoś okropnego, to najczęściej ukrywa to przed innymi, prawda? Chase milczał tak długo, że Daniel pomyślał, iż nigdy nie doczeka się odpowiedzi. W końcu jednak Chase przytaknął. - Tak. Wyglądało na to, że nie ma nic więcej do dodania na ten temat. 196 - W takim razie powinieneś zrozumieć. Przez jedenaście lat żyłem ze świadomością, że tamte dziewczyny padły ofiarą przestępstwa. Wiedziałem i nic nie mówiłem. Obiecałem sobie, że je odnajdę i rozwiążę sprawę. Gdy dokumentacja Alicii trafiła na moje biurko, zacząłem szukać powodów, żeby tego nie zrobić. Nie chciałem zakłócać śledztwa. Chciałem, żeby sprawa przycichła. Nie zamierzałem krzywdzić Alex. - Czy powiedziałeś jej o tym? Daniel kiwnął głową. - Tak. Cholernie się wściekła. A ty?

- Ja? Czy też się cholernie wściekłem? - Chase westchnął. - Jestem po prostu rozczarowany. Myślałem, że masz do mnie zaufanie. Jednak rozumiem twoją sytuację i wiem, że czasami nie wszystko jest tylko dobre albo tylko złe, białe i czarne. - Spojrzał na kopertę. - To te zdjęcia? - Tak. Pomyślałem, że może Alex rozpozna niektóre z tych dziewczyn. Pamiętała Sheilę ze szkoły. Chase wyciągnął rękę i Daniel podał mu kopertę, czując się przy tym tak, jakby zrzucał z ramion wielki ciężar. Chase rzucił okiem na zdjęcia i skrzywił się zniesmaczony. - Cholera - mruknął. Wsunął je z powrotem do koperty i włożył do schowka przy siedzeniu kierowcy. - Dobra. Posłuchaj, co zrobimy, kiedy uporamy się z tym tutaj. Wystosujesz formalną prośbę do Ciccotellego z filadelfijskiej policji o przekazanie ci zdjęć. Napiszesz w podaniu, że podejrzewałeś, iż Alicia to jedna z osób na tych fotkach, ale nie rozpoznawałeś innych ofiar aż do chwili, gdy dziś zobaczyłeś Sheilę. W związku z tym żądasz zwrotu fotografii. - Jest w tym trochę prawdy - rzekł Daniel powoli, a Chase obrzucił go ponurym spojrzeniem. - Za to mi płacą grubą forsę. Nie wspomnisz, że zrobiłeś odbitki i zachowałeś oryginały zdjęć. Kto o tym wie, nie licząc Luke’a? - Alex i jej kuzynka, Meredith. - Można im zaufać? - Można. Chase, chciałbym dziś wykorzystać oryginały. Muszę się dowiedzieć, kim są, lub kim były, pozostałe dziewczyny. Może któraś z nich zna gwałcicieli. Ktoś bardzo się stara, żebyśmy nie zdołali ustalić ich tożsamości. Chase pokręcił głową w zamyśleniu. - Zabójstwo Sheili potwierdza tę teorię, ale śmierć Janet i Claudii jej zaprzecza. Co one miały z tym wspólnego? - Może ktoś się czegoś dowiedział - podsunął cicho Daniel. -1 nie powinniśmy zapominać o kluczach. To ważne. Nie wiem tylko, jaką odgrywają rolę w tej sprawie. - No i włosy. Zaniosłeś włos Alex do laboratorium dla przeprowadzania analiz porównawczych? 203 - Owszem. Wallin popracuje nad tym po godzinach. Sądzi, że uda mu się porównać DNA do jutrzejszego popołudnia. - Daniel zerknął na zegarek i

poprawił się: - To znaczy, do dzisiejszego popołudnia. Chase poklepał się po policzku. - Trzeba się trochę przespać, Danielu. Zwłaszcza ty powinieneś odpocząć. Od trzech tygodni zasuwasz na pełnych obrotach. - Chciałbym, żeby Alex obejrzała te zdjęcia jeszcze tej nocy. - W porządku. Jedź do niej. Pojadę za tobą. Daniel uniósł brew. - Jedziesz ze mną? Chase uśmiechnął się kwaśno i niezbyt miło. - Kolego, od tej chwili będziemy pracować razem. Nigdzie się nie ruszysz i niczego nie zrobisz, nie uprzedzając mnie o tym. Daniel zamrugał. - Masz na myśli tę sprawę czy także inne? - Tę, chyba że znowu wykręcisz jakiś głupi numer. Po prostu masz szczęście i udaje ci się wywinąć z trudnych sytuacji. - Zamiast trafić do paki - dokończył Daniel z uśmieszkiem. - Gdyby ta sprawa potoczyła się inaczej, mógłbyś tam wylądować ostrzegł Chase bez cienia uśmiechu. - Od teraz nie ma mowy o żadnych sekretach. Będziesz mi mówił o wszystkim. - Dobrze. Mam zamiar dziś przespać się na kanapie u Alex. Chase zmierzył go przeciągłym spojrzeniem. - W porządku. Tylko zostań na tej kanapie. Daniel zerknął na niego prowokująco. - A jeśli tego nie zrobię? Chase przewrócił oczami. - Nie chcę już o tym słyszeć. No, jazda. Jeżeli mamy jej pokazać zdjęcia, zróbmy to, zanim wzejdzie słońce.

13 Dutton, środa. 31 stycznia, godz. 2.30 Były wstrętne. Obleśne. Lecz Alex zmusiła się do tego, by je obejrzeć po kolei, choć zjedzona kanapka, którą wmusiła w nią Meredith, cofała jej się do gardła. 198 - Przykro mi - powiedziała Alex po raz siódmy, kręcąc głową na widok zdjęcia gwałconej dziewczyny. A ja sądziłam, że moje koszmary są straszne… - Tej nie poznaję. Daniel położył przed nią na stole kolejne zdjęcie, podczas gdy Chase przypatrywał się temu z boku w ponurym milczeniu. Meredith usiadła przy Alex z jednej strony, a przyjaciel Daniela, Lukę, siedział na sofie w saloniku, z laptopem na kolanach, i przypatrywał się Alex z taką samą zadumą jak wcześniej, kiedy obserwował ją koło centrum handlowego. Wydaje się, jakby upłynęły całe lata od tamtej chwili. A przecież Alex o mało nie zginęła pod kołami samochodu niecałą dobę wcześniej. - Alex? - Daniel ponaglił ją dyskretnie i zmusiła się do spojrzenia na ósme zdjęcie. - Przykro… - zaczęła i nagle ściągnęła brwi. Wzięła zdjęcie ze stołu i zbliżyła je do oczu, pod którymi czuła piasek. Przyjrzała się twarzy dziewczyny na fotografii. Wpatrywała się w jej charakterystyczny nos. Znam ją. To Rita Danner. - Po czym ją poznałaś? - spytał Daniel. Po złamanym nosie. Rita była bardzo towarzyska, ale potrafiła dać się we znaki, zwłaszcza kiedy zżerała ją zazdrość. Lubiła głupie dowcipy. - A tobie zalazła za skórę? - zapytała Meredith. - Tylko raz. Spałyśmy akurat w jednym pokoju, a kiedy się zbudziłam, okazało się, że Rita wtarła mi we włosy masło orzechowe. Chwyciłam słoik masła i przywaliłam jej w nos. Daniel zamrugał. - Złamałaś jej nos?

- Trochę przesadziłam. - Westchnęła. - Nie cierpiałam jej. Ale żeby ona… Mój Boże! - Lukę? - Daniel zwrócił się do przyjaciela. - Natrafiłem na ogłoszenie ślubne. Rita wyszła za Josha Runyana z Columbii w stanie Georgia. - Lukę stukał w klawiaturę laptopa. - Jest i informacja o rozwodzie sprzed dwóch lat. Wygląda na to, że ona nadal mieszka w Columbii. - To nie tak daleko - stwierdził Daniel. - Możemy złożyć jej wizytę. Zobaczymy, co sobie przypomni. A ta? - Rzucił na stół kolejne zdjęcie. Hm? - Tę także znam. Cindy… Cindy Bouse. Miła dziewczyna. Jej nie złamałam nosa. - W takim razie z nią powinniśmy pogadać najpierw - powiedział rezolutnie Daniel. - Lukę? Masz coś? Lukę wydawał się lekko wstrząśnięty. - Popełniła samobójstwo osiem lat temu. Alex aż zatkało. 205 - O Boże. Daniel pogładził ją po plecach. - Tak mi przykro. Alex niepewnie skinęła głową. - Popatrzmy na następne. - Nie rozpoznała dziewczyny ani na dziesiątym zdjęciu, ani na jedenastym. Na zdjęciach było łącznie piętnaście ofiar gwałtu, ale Daniel uprzedził ją zawczasu, że nie pokaże jej Alicii. I za to była mu wdzięczna. Wyłowił wcześniej zdjęcie z Sheilą, więc pozostały już tylko dwie fotografie. Na stole znalazła się dwunasta. - To Gretchen French - powiedziała Alex od razu. - Przyjaźniłyśmy się w szkole. - Już szukam - odezwał się Luke, zanim jeszcze Daniel się do niego zwrócił. - Jest. Mieszka przy Peachtree Boulevard w Atlancie. Dietetyczka. Ma swoją stronę internetową. - Postawił laptop na blacie stołu. - Oto jej aktualna fotografia. Daniel porównał wizerunek na ekranie ze zdjęciem. - Tak, to ona.

- W takim razie zacznijmy od niej - rzucił Chase. To były pierwsze słowa, jakie wypowiedział, odkąd znalazł się w domu Alex. - Zostało jeszcze jedno. Alex się skupiła. - Carla Solomon. Grała w szkolnej orkiestrze razem z Bailey. - Mam tu adres jakiejś C. Solomon przy Trzeciej Alei, tutaj, w Dutton stwierdził Luke. - Nic poza tym. - A co z tymi dziewięcioma, których nie znasz? - zapytała Meredith. - Może chodziły do innej szkoły? - odparła Alex. - Szkoła w Dutton była dość mała. Wszyscy się tam znali. - Ściągniemy roczniki z fotografiami absolwentów ze wszystkich okolicznych szkół średnich - rzekł Chase buntowniczo. - Daniel, dowiedziałeś się dostatecznie dużo na dziś. Teraz wszyscy idziemy spać. Zobaczymy się w pracy, równo o ósmej. Spojrzał na Alex. - Dziękuję. To dla nas wielka pomoc. Zmęczenie mąciło jej myśli. - Mam nadzieję, że pomogłam w odnalezieniu Bailey. Daniel ścisnął lekko jej kolano. - Nie dawaj za wygraną - powiedział cicho. Zadarła wojowniczo podbródek. - Nie dam. 200 Środa, 51 stycznia, godz. 2.50 Mack nie potrafił powstrzymać gardłowego chichotu, zerkając na ekran komputera. Wszystko szło bardzo dobrze. Gemma nie żyła, jej zwłoki oczekiwały na podrzucenie, a on sam… Jestem bogatszy o tysiąc dolców, pomyślał. Zresztą pieniądze wcale nie liczyły się w tej sprawie najbardziej. Chodziło raczej o zmuszenie tamtych, by je płacili. To miało stanowić wymowną oznakę ich strachu. Ten, który zapłacił sto tysięcy, obawiał się tak bardzo, że czuwał pod domem swojej siostry Kate nawet w tej chwili - tak na wszelki wypadek. Dopiął swego: oni zrozumieli. Jestem tutaj. A wy nie czujecie się

bezpieczni. Wasze rodziny też nie. Zadziałało. Brat Kate wybulił sto tysiączków, a jego marudny kumpel, choć jeszcze nie zapłacił, również trząsł portkami ze strachu. Mack uśmiechnął się do siebie. Kto nie da forsy, zapłaci inaczej, bardziej słono. Maćkowi poszło gładko z tymi dwiema, które pierwsze stały się ofiarami jego napaści. Były najsłabsze; jak przejrzałe owoce, gotowe do zerwania. Kolejna dwójka „dojrzewała”; kruszała, zdjęta śmiertelnym lękiem. Wszystko się rozkręcało. A on sam nadal działał z ukrycia. Janet, Claudia, Gemma wszystkie moje. Były jak szczapy dorzucane do ognia, który i tak płonął z całą mocą. Ogłoszono, że Bailey Crighton zaginęła. Oczywiście Mack wiedział dokładnie, gdzie się podziewała i kto ją uprowadził. I dlaczego to zrobił. Właściwie było mu nawet trochę szkoda tej Bailey. Była niewinnym świadkiem, który wpadł w wir całego zamieszania. Sam wiedział dobrze, jak to jest. Kiedy wszystko się skończy, a ona przeżyje, być może on, Mack, puści ją wolno. Wiedział też, że ktoś usiłuje zabić Alex Fallon. Pomyślał, że to takie gruboskórne. Żadnego wyrafinowania. A teraz ona miała obstawę - dwóch bystrych agentów z GBI, czuwających przed jej domkiem. Wiedział, że tej nocy doszło w domu Alex Fallon do małej narady. Vartanian zwęszył trop. Dość dużo czasu mu to zajęło, pomyślał. Mack dowiedział się o wieczornej zadymie w pizzerii. Trzy trupy, a wśród nich Sheila. Tak, to musiało Vartanianowi dać do myślenia. A pozostała trójka bała się straszliwie. Jeden z czterech nie żył; padł ofiarą własnego poczucia winy i lęku. Oczywiście, wypadek drogowy i śmierć wskutek potężnej eksplozji zapewne upozorowano. Co tylko potwierdzało przypuszczenia Macka. Przedstawiciele miejscowej elity pozbyli się kogoś ze swojego grona, i to bez mrugnięcia okiem. Załatwili dziś Rhetta Portera. Mack wydobył z szuflady biurka ostatni z dzienników swojego brata. Był zapisany tylko w połowie z powodu tego, 207 co oni zrobili pięć lat temu z jego bratem, Jaredem. O tak, Mack wiedział, że jeden z tej czwórki nie żyje. Rankiem dowiedzą się o tym wszyscy

mieszkańcy Dutton. Środa. 31 stycznia, godz. 2.30 - Bailey. Bailey od pewnego czasu słyszała szept Beardsleya. Jestem tutaj. Pomocy. Słowa układały się w jej głowie, ale nie była w stanie ich wypowiedzieć. Czuła całe ciało, każdy mięsień. Jeszcze… Potrzebowała kolejnej dawki. Cholera, on znowu ją uzależnił. Niech go diabli. - Bailey. Widziała cztery ugięte palce w szczelinie pod ścianą. Beardsley wydrapał kolejny kawałeczek podłogi. W zaułkach umysłu Bailey rozległ się histeryczny śmiech. Znaleźli się w pułapce. Zginą tutaj. Ale teraz Beardsley mógł przynajmniej pomachać na pożegnanie. Jego palce zniknęły. - Bailey, cicho. On nadchodzi. I tak by przyszedł. Zamknęła oczy i modliła się o śmierć. Środa, 31 stycznia, godz. 3.15 Mack wszedł na schody, starając się nie robić hałasu. Włamanie do domu gliniarza wcale nie okazało się takie trudne. Minął imponującą szafkę z bronią na parterze, żałując, że nie może wziąć sobie z niej jakiejś spluwy. Teraz chodziło jednak o rozliczenie i zachowanie tajemnicy. Gdyby oczyścił tę szafkę z pukawek, co bardzo go kusiło, wydałoby się zaraz, że tu był. A tego nie chciał. Przygotował się na to, że będzie musiał uśpić gospodarza za pomocą chloroformu i chusteczki, ale mu się poszczęściło. Ten leżał pijany do nieprzytomności, w butach na nogach. Mack obmacał ostrożnie jego kieszenie i uśmiechnął się, wyczuwając telefon komórkowy. Pospiesznie spisał jej numer, a także wyszukane w pamięci komórki numery ostatnich rozmówców. Umiejętne obszukanie tego człowieka stanowiło bardzo ważny element planu Macka. Wsunął komórkę do kieszeni równie ostrożnie, jak wcześniej stamtąd ją wyciągnął. Zerknął na zegarek. Musiał się spieszyć, by podrzucić ciało Gemmy i na czas rozpocząć poranną dostawę.

208 Środa, 31 stycznia, godz, 5.05 Gromy i błyskawice. Nienawidzę cię. Nienawidzę. Chciałabym, żebyś nie żył. Alex przebudziła się zatrwożona, drżąca i zmarznięta. Usiadła na łóżku i przycisnęła grzbiet dłoni do ust. Hope spała mocno i Alex powściągnęła ochotę dotknięcia jej złotych loczków. Mała powinna dużo spać. Mam nadzieję, że nie śnią się jej żadne koszmary, pomyślała. Leżący pomiędzy nimi Riley poruszył się i spojrzał na nią smutnymi oczami basseta. Alex pogłaskała drżącą dłonią długi grzbiet psa. - Zostań - odezwała się do niego szeptem i wstała z łóżka. Zarzuciła szlafrok na nocną koszulę i wyszła z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi. Nie chciała obudzić Daniela. Spał na kanapie. Uparł się, że tu zostanie, choć agenci Hatton i Koenig czuwali na zewnątrz. Stała przez chwilę bez ruchu, rozcierając chłodne ręce, a gdy tak na niego patrzyła, w jej głowie kotłowały się myśli. Przystojny z niego mężczyzna. Był rzeczywiście atrakcyjny, z blond włosami i silnie zarysowaną szczęką, niebieskimi oczami, które patrzyły miło, ale czasem bezlitośnie rozbijały zaporę, jaką ona wzniosła wokół siebie. Oszukiwał mnie. Nie, niezupełnie. Rozumując chłodno, pojmowała, jak przykra musiała być dla niego świadomość tego, co stało się z Alicią, i niemożność podzielenia się z nią, Alex, tą informacją. Poczucie, że ktoś z jego krewnych ponosi za to odpowiedzialność. „Do zobaczenia w piekle, Simonie”. Przynajmniej Wade nie był z nią spokrewniony. Wspomniała, jak na tamtej imprezie przed laty próbował ją zniewolić, sądząc, że ma do czynienia z Alicią. Alex pamiętała, że szczerze go zdumiała jej nieprzychylna reakcja na zaloty. Czy to znaczy, że Alicia kiedyś mu uległa? Ta niepokojąca refleksja mieszała się z innymi, które kłębiły się jej w mózgu. Alex wiedziała, że Alicia współżyła z chłopakami, których Alex znała… ale z Wade’em? Myśl o tym sprawiła, że przebiegły ją ciarki. Jaką dziewczyną była tak naprawdę Alicia? I jakim potworem musiał być Wade? Pomyślała o zdjęciach, które

niedawno obejrzała, perwersyjnych i odrażających. Wade gwałcił tamte dziewczyny. Ona sama, Alex, mieszkała z nim przez lata pod jednym dachem i nie podejrzewała, że jest taki… zdeprawowany. I okrutny. Alicia. Sheila i Rita. Gretchen i Carla. I Cindy. Wszystkie zostały zgwałcone. A nieszczęsna Cindy odebrała sobie życie. W jak ciężką depresję musiała wpaść. Alex znała dobrze takie stany psychiczne. Biedna Cindy. Biedna Sheila. I te dziewięć innych dziewcząt, których nie znała… Daniel od tygodnia nosił ich wizerunki we własnej głowie. Biedny Daniel. 209 Jego przystojna twarz wydawała się surowa nawet we śnie. Zrzucił do snu marynarkę i to jedyna wygoda, na jaką sobie pozwolił. Jego muskularna pierś unosiła się i opadała pod koszulą, którą rozpiął przy kołnierzyku. Rozluźniony krawat przekrzywił się na bok. Daniel wciąż miał przy sobie broń, w kaburze przy pasie. Spał w butach. Był w razie potrzeby gotowy do natychmiastowego działania. I znowu tamte fotografie nawiedziły myśli Alex. Po obejrzeniu trzynastu zdjęć nie trzeba zbytniej wyobraźni, by się domyślić, jak wyglądało zdjęcie z Alicią. Alex pomyślała o chwili, kiedy Daniel ujrzał ją po raz pierwszy w biurze GBI. Przypomniała sobie zszokowany wyraz jego twarzy. Pomyślała o tym, jak na nią patrzył tuż przed tym, kiedy zaczął ją całować tej nocy i wcześniej, za dnia, w samochodzie, po tym, gdy niemal zginęła. Czego ode mnie chcesz? - spytała wtedy. Nic, na co nie jesteś gotowa i czego sama… nie pragniesz mi dać, odpowiedział. Uwierzyła mu wówczas. Nie była jednak pewna, czy powinna wierzyć teraz. Czuł się winny. Dręczyło go głębokie poczucie winy. Daniel Vartanian pragnął odkupienia. Alex nie miała ochoty uczestniczyć w czyjejkolwiek pokucie. Nie oczekiwała po nikim dobrego serca. Już raz to przerabiała, z Richardem. I była to największa z jej życiowych porażek. Nie chciała nikomu ponownie sprawiać zawodu. Wiedziała, że Daniel zaraz się przebudzi. Otworzył oczy niespiesznie, z rozmysłem, cechującym wszelkie jego poczynania. A gdy skupił spojrzenie

błękitnych oczu na jej twarzy, zadrżała. Wpatrywał się w nią przez moment, a potem przekręcił na bok i wyciągnął ku niej rękę. Wiedziała, że jej plany nie mają znaczenia. W tamtej chwili liczyły się tylko jej pragnienia, a pragnęła jego. Daniel usiadł na skraju kanapy i posadził sobie Alex na kolanach. Poddała mu się, napawając jego ciepłem. - Masz lodowate ręce - powiedział półgłosem, ostrożne ujmując jej dłonie. Wtuliła policzek w jego krzepką pierś. - Riley skotłował kołdrę. - Dlatego w domu nie pozwalam mu spać na łóżku. Uniosła głowę i spojrzała na niego pytająco. - A komu pozwalasz? Nie próbował jej zwodzić. - Nikomu. W każdym razie od dawna. Dlaczego pytasz? Pomyślała o nowej żonie Richarda. - Muszę wiedzieć, czy mam konkurencję. Oczekiwała, że Daniel uśmiechnie się teraz po swojemu, kącikiem ust, on j ednak zachował całkowitą powagę. 210 - Nie masz - odpowiedział i przeciągnął kciukiem po jej ustach, aż przebiegły ją miłe dreszcze. - Ale ty byłaś mężatką. - Rozwiodłam się. - Czy ktoś cię… wysadził z siodła? - zapytał, znowu bardzo cicho. - Nie, ale czułam się trochę jak nosiwoda, jak dziewczyna na posyłki odrzekła z niepewnym uśmieszkiem. Daniel nadal się nie uśmiechał. - Kochałaś go? - Tak mi się zdawało. Ale tak najbardziej to bałam się samotnych nocy. - A więc on ci towarzyszył… - Daniel spojrzał twardo - .. .nocami. - Nie. Był lekarzem w szpitalu, w którym pracowałam. Umówiliśmy się kilka razy na randkę. Koleżanka, z którą mieszkałam, wyprowadziła się, a on zajął jej miejsce, zanim się obejrzałam. Widywałam się z nim w szpitalu, ale po pracy jakoś nam się nie układało. Rzadko bywał w domu. - Ale wyszłaś za niego. - Tak. - Właściwie to jakoś się uwikłali w to małżeństwo, ona i Richard. Nie przypominała sobie nawet, by się jej oświadczył. - Czy go kochałaś? Zadał to pytanie już po raz drugi.

- Nie. Chciałam go pokochać. Ale nie pokochałam. - Był dla ciebie dobry? Alex się uśmiechnęła. - Tak. Richard to… miły facet. Lubi dzieci i psy… - Urwała, zdając sobie nagle sprawę, że podąża w złym kierunku. - Jednak myślę, że stanowiłam dla niego pewne wyzwanie. Byłam jego Elizą Doolittle. Daniel zmarszczył czoło. - Chciał, żebyś się dla niego zmieniła? Wpatrywała się w niego przez chwilę. Jego słowa były kojącym balsamem, który łagodził rozczarowanie wywołane tym, że nie spełniła oczekiwań Richarda ani ich wspólnych pragnień. - Wydaje mi się, że to raczej ja pragnęłam zmian. Chciałam być… ciekawa. Dynamiczna. Nieokiełznana. Daniel uniósł brew. - Nieokiełznana? Roześmiała się wstydliwie. - No, wiesz… - Zmrużyła oko, a on skinął głową, ale bez uśmiechu. - Chciałaś, żeby wracał do domu z myślą o tobie. - Przypuszczam, że tak. Ale nie byłam kimś, kim on chciał, abym była. - I odszedł? - Nie, ja odeszłam. Szpitale przypominają małe miasteczka. Trudno o zachowanie czegoś w tajemnicy. Richard miał romanse, chociaż zawsze bardzo 205 dyskretne. - Wytrzymała wzrok Daniela. - Powinien był odejść, ale nie chciał mnie krzywdzić. Daniel się skrzywił. - Rozumiem. A więc go zostawiłaś? - Poznał kogoś, na szczęście nie żadną z pielęgniarek, bo wtedy musiałabym zmienić pracę. Zmarszczył czoło. - Myślałem, że to ty go porzuciłaś. - Owszem. W tym czasie kupiliśmy dom i mu go zostawiłam. Nie chciałam jednak odchodzić ze szpitala. Zaczęłam tam pracować wcześniej od Richarda. Zamrugał. - Oddałaś mu dom, ale nie pracę. - Właśnie - potwierdziła bez ogródek, gdyż tak właśnie było. - Zakończył

staż i podjął pracę lekarza na pełnym etacie na oddziale pomocy doraźnej. Chyba wszyscy myśleli, że odejdę z pracy, że zmienię oddział na dziecięcy lub operacyjny. A jednak polubiłam pracę na ostrym dyżurze, więc zostałam. Daniel wydawał się nieporuszony. - Domyślam się, że dochodzi czasem do niezręcznych sytuacji. - Łagodnie mówiąc. - Wzruszyła ramionami. - W każdym razie wyprowadziłam się z domu przed rokiem, a jego nowa kobieta od razu w nim zamieszkała. Wygląda na to, że… dobrze im razem. - To wielkoduszne stwierdzenie z twojej strony - rzekł ostrożnie, a Alex zaśmiała się niewesoło. - Myślę, że lubiłam go na tyle, by nie życzyć mu najgorszego. Natomiast Meredith najchętniej wrzuciłaby go oblanego miodem do mrowiska. Wreszcie kącik jego ust poruszył się, a jej serce zabiło szybciej. - Muszę sobie zapamiętać - powiedział cicho - żeby przypadkiem nie podpaść Meredith. Skinęła głową, zadowolona, że skłoniła go w końcu do uśmiechu i żartu. - Właśnie. Jednak uśmiech szybko znikł z jego twarzy. - Dziś znowu śniły ci się koszmary? Na myśl o koszmarnych snach ponownie poczuła chłód. - Tak. Zaczęła rozcierać ręce, by się rozgrzać, a on przyciągnął ją do siebie, energicznie masując jej plecy. Był niczym piec, ciepły i mocny, a Alex przylgnęła do niego, pragnąc czegoś więcej. I wyczuła na swoim biodrze, przez ubranie, pulsowanie jego twardej, podnieconej męskości.

206 Wstrzymała oddech, czując ogarniającą ją nagle falę gorąca. On jej pragnął. A ona pragnęła jego. Lecz zanim cokolwiek powiedziała lub zrobiła, poruszył się, zsadził ją z kolan i cały cudowny, zmysłowy żar zniknął. Daniel objął ją ramionami i przyciągnął do siebie, opierając podbródek na jej głowie. - Przepraszam - szepnął w jej włosy. Odchyliła się, aby spojrzeć mu w twarz. Malowało się na niej poczucie winy. - Za co? Zerknął na drzwi, za którymi spała Meredith. - Posłuchaj, obiecałem ci, że nie dojdzie między nami do niczego wbrew twojej woli. - Powiedziałeś to wczoraj w samochodzie. Pamiętam. No i? Przecież do niczego nie doszło. - Uniosła podbródek. - W każdym razie jeszcze nie. Nie wiadomo, co stanie się wkrótce. Nabrał powietrza w płuca, a jego niebieskie oczy pociemniały. Wciąż ze sobą walczył. - Gdyby Hatton nie wszedł wtedy, w nocy… Chciałem… - Przymknął powieki i spąsowiał. - Pragnąłem cię. Gdyby nam nie przeszkodził, mogliśmy zrobić coś, na co jeszcze nie byłaś gotowa. Alex zastanawiała się nad najbardziej stosowną odpowiedzią. Daniel starał się o nią dbać i choć uważała to za bardzo miłe, czuła także narastające rozdrażnienie. - Danielu. - Poczekała, aż otworzy oczy. - Nie jestem już szesnastolatką i nie chcę być postrzegana jako ofiara ani przez ciebie, ani przez kogokolwiek innego. W tym roku kończę trzydzieści lat. Mam dobrą pracę. Udane życie. I mogę sama o sobie decydować. Skinął głową, a jego wzrok wyrażał respekt. Duży respekt. - Rozumiem. - Danielu. - Wsunęła zagięty palec w poluzowany węzeł jego krawata. Chciała, by jej słowa zabrzmiały pewnie, lecz zamiast tego przebiła przez nie tęsknota. - Nadal pragnę być trochę… nieokiełznana. Jego oczy zapłonęły. A potem ją pocałował, aż poczuła żar i moc jego

ust. Przetoczył ją pod siebie i poddała się sile jego ciała, gdy na nią naparł, stanowczo i zarazem rozważnie. Ujął jej twarz w dłonie, wsunął palce we włosy i przesuwał jej głowę w tę i w drugą stronę, póki nie ułożył jej tak, jak trzeba. Apotem sycił się nią, a cichy jęk, którzy brzmiał jak jej imię, wydobywał się z jego gardła. Alex pragnęła nacieszyć się każdą chwilą tej dzikiej jazdy, dopóki trwała. Odpowiadała na ruchy jego bioder i rozchyliła dla niego usta, poznając smak jego warg, jego badawczy język. 213 Zbyt szybko uniósł głowę, by zaczerpnąć powietrza w płuca. Spojrzał na nią z góry, wzrokiem mrocznym, rozpalonym i nieco groźnym. - To było… - …naprawdę niezłe - dorzuciła szeptem, prowokując go do cichego śmiechu. - Naprawdę niezłe? I tylko tyle mówi kobieta, która chce być „nieokiełznana”? Uniosła brwi. - Bo jeszcze się taka nie stałam. Jeszcze nie odrzuciłam wszystkich więzów. Wykrzywił usta w uśmiechu, ale jego oczy patrzyły nadal przenikliwie. - Następnym razem tak się stanie - powiedział cicho. - A teraz wracaj do łóżka. Poruszył się i uniósł znad jej ciała, i w ułamku sekundy Alex zrozumiała, czego naprawdę sama pragnie. Obiema rękami chwyciła go za pasek i przyciągnęła z powrotem do siebie, przywierając do niego tak mocno, że znów poczuła pulsowanie jego męskości, gorącej i twardej. - Nie chcę. Jego oczy rozszerzyły się na chwilę. - O, nie. Nic z tego. Nie tutaj. Pewna własnej mocy, uczepiła się jego pasa, gdy próbował się poruszyć; uświadomiła sobie, że gdyby naprawdę chciał odejść, zrobiłby to wcześniej. On także tego pragnął. Zakołysała biodrami w geście, który, jak miała nadzieję, stanowił jawne zaproszenie. - Dlaczego nie? Patrzył na nią z niedowierzaniem i… zwierzęcą żądzą, która jeszcze

bardziej rozpalała jej pragnienia. - Zwariowałaś? - odezwał się szeptem. - Nie. Chcę, żebyś się zamknął i pocałował mnie jeszcze raz. Po wpływem nagłej ulgi rozluźnił się nieco. - Tyle mogę zrobić. I zaczął od delikatnego pocałunku, który szybko stał się roznamiętniony i wilgotny, na nowo wpędzając Alex w wirujące kłębowisko pragnień i żądz, którym wcale nie zamierzała się opierać. Rozchyliła poły jego koszuli i dotykała gładkiej skóry, którą wcześniej miała okazję widzieć tylko raz i to zaledwie przez chwilę. Jęknął jej w usta. - Alex, przestań. Jej dłonie przestały go głaskać, a Alex odsunęła się na tyle, by popatrzeć Danielowi w twarz. - Naprawdę chcesz, żebym przestała? - spytała szeptem i wstrzymała oddech, podczas gdy w jego oczach zmagały się namiętność i poczucie przy — 208 zwoitości. Po chwili, która wydawała się wiecznością, pokręcił przecząco głową. - Nie. Odetchnęła z ulgą. - To dobrze. - Żwawo i sprawnie rozpięła resztę guzików jego koszuli, następnie zdjęła mu krawat przez głowę i rzuciła na podłogę. Wreszcie miała nieskrępowany dostęp do jego ciepłej, muskularnej piersi i przylgnęła do niej dłońmi, odczuwając każdy dreszcz i drobny skurcz. Jego tors porastały jasne włoski, po których przeciągnęła palcami, czując napięte mięśnie brzucha. Danielu, spójrz wyszeptała. Pocałował ją znowu, tym razem delikatnie. Odpowiedział chrapliwym, czułym szeptem. - Wolę popatrzeć na ciebie. - Odwiązał pasek jej szlafroka i uchwycił dłonią nocną koszulę. - Wstań. - Usłuchała go, a on podciągnął cienką tkaninę na wysokość jej bioder i wyżej, aż poczuła powiew chłodu na piersiach. Zadrżała. Zamknęła oczy, gdy on zsuwał się wzdłuż jej ciała, muskając je ustami. Zadrżała ponownie, tym razem jednak z podniecenia. Ssał i pieścił jej pierś i

naparła na niego, z dłońmi w jego włosach, przyciągając go bliżej siebie. Zaczął pieścić jej drugą pierś, a Alex wiła się spazmatycznie, wiedząc, że są już najbliżej, jak tylko można sobie wyobrazić, a jednak próbowała połączyć się z nim jeszcze bardziej. Ułożył płasko dłonie na jej brzuchu, a ona wstrzymała oddech w oczekiwaniu. On jednak nie poruszał dłońmi, dotykając lekko jej ciała, i Alex zdała sobie sprawę, że Daniel czeka na przyzwolenie. Może nawet na zachętę. Błagała go: - Proszę… To jedyne słowo pobudziło go znowu do działania, więc wsunął palce pod bawełnianą tkaninę, która nadal ją okrywała, i Alex miała pewność, iż się nie pomyliła, że jego kciuk potrafi zdziałać cuda z jej ciałem. Daniel sprawiał, że przebiegały ją dreszcze, że drżała, kiedy jednak skamlała o więcej, on przywarł ustami do jej ust, uciszając te namiętne odgłosy. Czuła się niemal jak w ekstazie. Wpychając bose stopy między poduszki na sofie, chwyciła jego dłoń, aż krew w jej żyłach zaczęła huczeć, a każdy nerw i cała skóra zdawały się płonąć. I wtedy światło rozbłysło pod jej powiekami, a ona opadła na poduszki, oddychając głośno i czując się lepiej niż… niż kiedykolwiek. Wsparł czoło na jej przedramieniu, z ciałem napiętym, oddychając z wysiłkiem. - No, dobrze - zacharczał szeptem. - Teraz wracaj do łóżka. Proszę. A jednak nadal dotykał jej czułych miejsc i Alex wiedziała, że nie ma mowy, aby zasnęła. Krew nadal tętniła w jej żyłach i wciąż… pragnęła. 215 Jego męskość także pulsowała przy jej biodrze, więc Daniel najwyraźniej odczuwał to samo. Wsunęła swoje dłonie za pasek jego spodni i Daniel poruszył się odruchowo, ściągając ekstatycznie brwi. Jego ręka, która dała jej tyle rozkoszy, uchwyciła nadgarstek Alex, lecz zręczne palce zdążyły już odpiąć pasek. - Co ty wyprawiasz? - syknął, a ona zatrzepotała powiekami. - A jak ci się zdaje? - odpowiedziała pytaniem. Mięśnie na jego twarzy stężały.

- Chyba ci mówiłem, że masz wracać do łóżka. Muskała palcami skórę jego torsu, a mięśnie na jego brzuchu napięły się; naprężyło się całe ciało Daniela. - Naprawdę chcesz, żebym poszła spać? - wyszeptała znowu. Popatrzyła na niego, a on najwyraźniej zmagał się z własnymi pragnieniami. Potem uniósł się nieco, by spojrzeć na drzwi, za którymi spała Meredith, a Alex powściągnęła uśmiech, chwytając poły jego koszuli i przyciągając go z powrotem ku sobie. Opadł na nią ze stłumionym jękiem, a ona oplotła mu ramiona wokół szyi, całując go tak, jak on całował ją wcześniej. Z cichym, gardłowym odgłosem odwzajemniał te pocałunki, ustami wygłodniałymi, niemal dzikimi. Intensywnie i równie dziko kołysał biodrami. Po chwili odsunął nieco twarz. - To szaleństwo - odezwał się szeptem tuż przy jej ustach. - Nie jesteśmy nastolatkami, żeby uprawiać seks na sofie. - Mam prawie trzydzieści lat i chcę tego. -Popatrzyła mu hardo w oczy. Chcę to zrobić z tobą. Czy mam przestać? - Nie - odpowiedział głosem zduszonym i chrapliwym. - Tylko czy jesteś pewna swoich pragnień? - O tak, całkowicie. - Rozpięła mu suwak spodni. Najpierw dotknęła go niepewnie, a on drgnął i syknął. - Ale jeśli ty nie… Nie chcę robić niczego, co ci nie odpowiada. Uciszył jąnamiętnym pocałunkiem, a potem rozpiął szelki kabury i ostrożnie odłożył broń na podłogę. Z tylnej kieszeni wyciągnął portfel, wyjął z niego prezerwatywę i rzucił portfel obok pistoletu. Spojrzał Alex w twarz, a jego błękitne oczy niemal iskrzyły i płonęły. - Jesteś pewna, Alex? Wytrzymując jego wzrok, zsunęła z bioder cienkie bawełniane majteczki i odrzuciła je od siebie nogą. - Proszę cię, Danielu. Spojrzał na jej obnażone ciało. Ona wpatrywała się w jego krtań, gdy on z trudem usiłował przełknąć ślinę, i nagle dotarło do niej, że ta chwila to coś więcej niż tylko miłosne gody dwojga świadomych swoich poczynań i pociągających się wzajemnie osób. W owej chwili ona przestała być w jego oczach ofiarą. 210 Być może także we własnych oczach.

- Danielu,proszę… W trakcie trzech głuchych uderzeń serca wpatrywał się w nią, a potem drżącymi palcami rozerwał opakowanie prezerwatywy i włożył ją na siebie. Wsuwając ramiona pod plecy Alex, podparł jej głowę dłońmi i usadowił się między jej udami. Zaczął całować ją w usta jeszcze bardziej władczo i namiętnie, niż czynił to wcześniej. A potem wszedł w nią, powoli i z czcią, aż wstrzymała oddech. Każdy ruch jego bioder był teraz kontrolowany, a Daniel obserwował ją i jej reakcje. Po chwili pchnął energiczniej i westchnęła, gdy nieoczekiwana fala rozkoszy przebiegła po jej ciele. Musnął ustami jej ucho, co przyprawiło ją o miły dreszcz. - Czy tak jest ci dobrze? - spytał bardzo cicho. - Bardzo dobrze. Chwyciła dłońmi jego pośladki, rozkoszując się grą jego mięśni, które to napinały się, to znów rozluźniały. Był dobrze zbudowany, mocny i sprawny. Z wolna zaczął ponownie doprowadzać ją do ekstazy, kołysząc się energiczniej, aż jej serce zaczęło walić bardzo szybko, a on sam przestawał panować nad falą rozkoszy. Alex chciała obserwować ten moment. Pragnęła przełamać jego kontrolowaną powściągliwość, sprawić, by zapomniał, kim jest, gdzie jest i… ją posiadł. Przesunęła dłoń po jego biodrze, dotykając opuszkami palców wrażliwej skóry na jego kroczu, a całe jego ciało zastygło. Z cichym jękiem zamarł, wstrząsany spazmatycznym dreszczem. - Danielu, proszę - szepnęła mu do ucha. - Zrób to teraz. Drżał, przestając nad sobą panować. Zaczął kołysać biodrami w szaleńczym tempie, zupełnie jak gdyby ścigał się sam ze sobą. Ona tego właśnie pragnęła. Pragnęła jego i tego, by niczego nie wstrzymywał, niczego przez nią nie skrywał. Poruszała się w rytm pchnięć, wbijając paznokcie w jego plecy, chcąc mieć go w sobie głębiej, aż sama znów znalazła się na skraju szczytowania. Wraz z ostatnim mocnym pchnięciem on zepchnął ją w otchłań orgazmu. Zaczęła krzyczeć, ale przycisnął jej dłoń do ust, tłumiąc jęk. Gdy drżenie jej ciała zaczęło się uspokajać, Daniel zesztywniał, zastygł w bezruchu, jego plecy wygięły się w łuk, ale z gardła nie wydobył się żaden odgłos. Zaciskał zęby, kiedy znów puścił w ruch biodra, wnikając w nią mocno i głęboko. Przez dłuższą chwilę

zawisł nad Alex, w imponująco męskiej pozie. Potem wypuścił powietrze z płuc i opadł na nią, zagłębiając twarz u nasady jej szyi. Oddychał ciężko, nadal wstrząsany dreszczami. Alex gładziła go po plecach pod koszulą, którą wciąż miał na sobie. Kiedy drżenie jego ciała ustało, uniósł głowę, tym razem wspierając się na łokciu, by móc patrzeć Alex w twarz. Policzki miał zaczerwienione, usta 217 wilgotne i nadal dyszał z wysiłku. Ale jego oczy… Nie mogła nasycić się ich widokiem. Wydawał się teraz nieco wstrząśnięty. A Alex czuła się tak, jakby zdobyła Mount Everest. Zaczerpnął oddechu. - Czy bolało? - spytał. Pokręciła przecząco głową, patrząc na niego z uwielbieniem. - Nie. Było wspaniale. Wstrząsnął nim jeszcze jeden dreszcz, jak gdyby z opóźnieniem, słabszy od poprzednich. - Byłaś taka ciasna. W prawdziwym łóżku spisałbym się lepiej. Powinienem… - Danielu. - Przytknęła palce do jego ust. - Było świetnie. Cudownie powtórzyła, patrząc, jak on się uśmiecha. - To zabrzmiało jak wyzwanie. Następnym razem… - Policja! Stać, nie ruszać się! Krzyk dobiegł z zewnątrz i Daniel natychmiast odzyskał czujność i zerwał się na kolana. Zapiął i wygładził spodnie, podnosząc broń. - Zostań tu - polecił Alex. Sam stanął przy oknie i zerknął na dwór, odchylając rąbek zasłony. Alex tkwiła w bezruchu, póki nie ujrzała, że Daniel nieco się odprężył. - Co się stało? - zapytała. - Co się stało? - zawtórowała jej Meredith, otwierając z hałasem drzwi od sypialni. - To tylko gazeciarz - powiedział Daniel. - Hatton już wziął gazetę i idzie po podjeździe. Nie wygląda jednak na zachwyconego - dodał trochę żałosnym tonem. -1 co teraz? Alex szybko podniosła z podłogi bieliznę i wsunęła ją do kieszeni szlafroka, nim obwiązała się ciasno paskiem wokół talii. Nie zwracając uwagi na zdumioną minę Meredith, przebiegła do kuchni i zajęła się parzeniem

kawy, a tymczasem Daniel otworzył drzwi wejściowe agentowi Hattonowi. - Przepraszam, Danielu - powiedział Hatton. - Pani Fallon. - Ukłonił się Alex, a potem Meredith, już bez słowa, po czym zwrócił się znowu do Daniela. - Podjechał furgonetką. Początkowo nie wiedzieliśmy, że to gość rozwożący gazety. Ale rzuć okiem na pierwszą stronę. Twój przyjaciel Woolf nie marnował czasu. Daniel wziął gazetę, przebiegł ją wzrokiem i spochmurniał. Alex zapomniała o kawie, podeszła pospiesznie i wyrwała mu gazetę z rąk. Po chwili jej oczy się rozszerzyły. - Rhett Porter nie żyje? - Kim jest Rhett Porter? - spytała Meredith, wpatrując się w gazetę przez ramię Alex. 218 - Rhett był jednym z kumpli Wade’a - wyjaśniła Alex. - Ojciec Rhetta prowadził tu, w okolicy, firmę handlującą samochodami. Wade pracował u niego jako sprzedawca. - Rhett to także brat chłopaków, którzy odnaleźli ciało Alicii - dorzucił Daniel. Hatton uniósł brwi.. - Zbieg okoliczności? Daniel pokręcił głową. - W tym mieście nic nie dzieje się przypadkowo. - Ciekawe, jak ten Woolf się o tym dowiedział? - odezwała się Meredith. -W Internecie nie ma żadnej wzmianki. Dopiero co sprawdzałam swoją pocztę elektroniczną. Powiedziała to, patrząc wymownie na Alex, która zrozumiała, że Meredith nie tylko nie spała, ale i musiała dobrze słyszeć, co działo się za drzwiami. Daniel, pąsowiejąc, dopinał koszulę. - Muszę porozmawiać z panem Woolfem. - Zostanę w domu z panią Fallon - powiedział Hatton. - Zaparzę kawę - rzuciła Alex. - Potrzebuję kawy. Meredith poszła za nią do kuchni, uśmiechając się kwaśno. - A ja muszę zapalić - powiedziała cicho. Alex spojrzała na nią ze złością. Ani ona, ani Meredith nie paliły papierosów.

- Przestań. Meredith zaśmiała się krótko. - Potrafisz nieźle zaszaleć, kiedy cię najdzie ochota. Dutton, środa, 31 stycznia, godz. 5.55 Daniel skręcał w Main Street, gdy spostrzegł światło w oknie redakcji „Dutton Review”. Instynkt podpowiadał mu, że to fakt godny uwagi, więc zatrzymał wóz za żywopłotem z bukszpanu, zgasił światła i czekał. Kilka minut później zza budynku wyłonił się Jim Woolf w samochodzie, również ze zgaszonymi światłami, i przejechał obok Daniela. Vartanian wyciągnął komórkę i zadzwonił do Chase’a. - O co znowu chodzi? - spytał Chase zrzędliwym tonem. - W nocy Woolf znowu dostał od kogoś cynk. Jeden z miejscowych zginął w wypadku, w samochodzie, który zjechał z szosy. Postanowiłem go o to spytać, ale wygląda na to, że nasz dziennikarz znowu wybiera się na poranne łowy sensacji. - Cholera - zaklął cicho Chase. - Dokąd zmierza? 213 - Na wschód. Pojadę za nim, ale potrzebna mi pomoc. Nie chcę, żeby mnie zauważył. - Powiedz Hattonowi, żeby został z kobietami, a Koenig niech razem z tobą śledzi reportera. Zaraz do was dołączę. Odezwij się do mnie, zanim zaczniesz z nim gadać. - Tak jest, szefie. Środa, 31 stycznia, godz. 6.00 Nie, nie, nie, nie, nie… Bailey kiwała się rytmicznie, a ból, który był efektem walenia głową w ścianę, wydawał się lepszy od odrazy, jaką czuła i która sprawiała, że miało się ochotę umrzeć. - Bailey, przestań. Beardsley zasyczał rozkazującym tonem, ale Bailey go nie słuchała. Bum, bum, bum. Czuła w głowie pulsujący ból. Zasłużyła na to. Zasłużyła na taki ból. Zasłużyła na śmierć. - Bailey. - Beardsley wsunął rękę w szczelinę nad podłogą i chwycił Bailey za nadgarstek, który mocno ścisnął. - Mówiłem ci, żebyś przestała.

Bailey poruszyła głową, uderzając podbródkiem o własne kolano. - Daj mi spokój. - Bailey! - Beardsley nie odpuszczał. - Co się stało? Popatrzyła na brudną rękę, która trzymała jej nadgarstek w żelaznym uścisku. - Powiedziałam - wyrzuciła z siebie. - Rozumiesz? Powiedziałam mu. - Nie możesz się za to obwiniać. Wytrzymałaś dłużej niż większość żołnierzy, gdyby znaleźli się na twoim miejscu. To heroina, pomyślała z bólem; mdliło ją od wirujących w głowie myśli. Tamten trzymał strzykawkę poza jej zasięgiem, a ją, Bailey, skręcał narkotykowy głód. Głód tak przemożny, że wszystko inne przestało się liczyć. - Co ja narobiłam? -wyszeptała. - Co takiego mu powiedziałaś? - Próbowałam kręcić, ale on wiedział. Wiedział, że tego nie ma u mnie w domu. Kopał ją, bił i opluwał po każdym jej kłamstwie. Trzymała się dzielnie. Aż do chwili, gdy sięgnął po strzykawkę z igłą. Teraz nie miało to już znaczenia. Już nic się nie liczyło. - Gdzie to ukryłaś? Bailey czuła się śmiertelnie zmęczona. - Dałam Alex. - Usiłowała przełknąć ślinę, ale zaschło jej w gardle. Chciała płakać, lecz zabrakło jej łez. - A teraz on zajmie się Alex, a u Alex jest Hope. Mnie zabije, a pewnie ciebie też. Już nie jesteśmy mu potrzebni. 220 - Nie zabije mnie. On myśli, że spisałem wyznanie Wade’a i gdzieś je schowałem. - Zrobiłeś tak? - Nie, ale gram na zwłokę. Póki nie wyciągnie wszystkiego, pozostawi nas przy życiu. - To już nieważne. Chciałabym, żeby mnie po prostu zabił. - Nie mów tak. Wyrwiemy się stąd. Oparła głowę o ścianę. - Nie, nic z tego. - Owszem, uciekniemy. Musisz jednak mi pomóc, Bailey. - Jeszcze mocniej wbił palce w przegub jej dłoni. - Pomóż mi. Ze względu na swoją córkę i te

wszystkie płaczące dziewczyny, które słychać w nocy. Bailey drgnęła. - Ty też je słyszałeś? Myślałam, że mi odbija. - Nie. Widziałem jedną z tych dziewczyn, gdy prowadził mnie do swojego pokoju. Pomieszczenia, gdzie znęcał się nad Bailey od kilku dni. - Kim ona jest, ta dziewczyna? - Nie wiem. Młoda, ma może z piętnaście lat. - Dlaczego on je trzyma? - A jak ci się zdaje, Bailey? - odrzekł ponuro. - Mój Boże. Ile już uwięził? - W tym korytarzu naliczyłem tuzin drzwi. A teraz mi pomóż. Ze względu na nie i na Hope. Bailey zaczerpnęła oddechu, który wydawał się rozdzierać ją od środka. - Co mam zrobić? Beradsley rozluźnił uścisk i splótł palce z palcami Bailey. - Dobra z ciebie dziewczyna.

14 Dutton, środa, 31 stycznia, godz. 6.15 Chce pan jeszcze trochę kawy, agencie Hatton? - zapytała Alex. Usiadł przy jej stole, spokojny i flegmatyczny. Koenig, jego kolega, odjechał, dołączając do Daniela. Hatton pokręcił przecząco głową. - Nie, dziękuję. Żona pozwala mi pić tylko jedną filiżankę kawy dziennie. 215 Alex uniosła brwi. - Słucha pan żony? Naprawdę? Bardzo niewielu mężczyzn, którzy trafiają na ostry dyżur, słucha żon, i dlatego w końcu lądują w szpitalach. Skinął głową poważnie i uroczyście. - Ja słucham jej we wszystkim. Meredith wyłoniła się z kuchni z kwaśną miną. - Ale czy robi pan to, co ona panu każe? Hatton wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Słucham każdego słowa, które ona wypowiada. - Tak właśnie sądziłam - stwierdziła Meredith i, mimo wszystko, nalała mu kawy. Hatton uniósł filiżankę w dziękczynnym geście, a potem odstawił na stół. - O, witamy - powiedział. W drzwiach sypialni stała Hope i wpatrywała się w Hattona. - To jest agent Hatton. - Alex wzięła Hope za rączkę. - Agencie, to moja siostrzenica Hope. - I Alex popatrzyła na dziewczynkę, która podeszła i dotknęła siwego zarostu na twarzy Hattona. Hatton pochylił się na krześle, by Hope łatwiej było dosięgnąć. - Wszyscy mówią, że z tą brodą wyglądam jak Święty Mikołaj powiedział. Rozchylił ramiona, a Hope, ku wielkiemu zaskoczeniu Alex, wdrapała mu się na kolana, gładząc otwartą rączką jego brodę. Meredith jęknęła cicho. - Tylko nie to. Alex popatrzyła na Hattona bezradnie.

- Hope ma skłonność do obsesyjnego wykonywania pewnych czynności. - Nie robi nic złego, więc zostawmy ją w spokoju - odpowiedział Hatton, a Alex, słysząc te słowa, od razu poczuła do niego sympatię. Usiadła przy stole i zapytała: - Czy ma pan dzieci? - Sześcioro. Same dziewczynki. Od osiemnastu do ośmiu lat. Meredith zerknęła na organy, a potem na Alex. - Może zna tę piosenkę? - Nie chciałabym, żeby zaczęła z tym na nowo - powiedziała Alex i westchnęła - ale chyba trzeba spróbować. - Jaką piosenkę? - spytał Hatton. Meredith zanuciła, a Hatton ściągnął brwi. - Niestety, moje panie. Nie znam tego. - Spojrzał ną zegarek. - Vartanian mówił, że czeka was o ósmej rano spotkanie z doktor McCrady i psychologiem dziecięcym z dochodzeniówki. Wygląda na to, że powoli trzeba się zbierać. 216 Trochę rozczarowana, że i on nie zna melodii, Alex wstała, wciąż mając trochę zesztywniałe kolana po wczorajszym wypadku. - Muszę wyjść na spacer z psem Daniela. Hatton pokręcił głową. - Ja go wyprowadzę, pani Fallon - rzekł, po czym dodał, zwracając się do Hope: Musicie się szykować. Małe dziewczynki lubią się dosyć długo stroić. - On chyba rzeczywiście odchował sześć córek - zauważyła Meredith z przekąsem. Hope przycisnęła rączkę do miękkiej brody Hattona, a jej twarzyczka naraz spoważniała. - Dzia-dzia… - Były to pierwsze słowa, jakie wypowiedziała od kilku dni; głos miała cichy i słodki. Hatton mrugnął i uśmiechnął się do Hope. - Czy twój dziadek ma taką brodę jak ja? - Czy on nosi brodę? - Meredith skierowała to pytanie pod adresem Alex, która usiłowała odtworzyć w pamięci twarz Craiga Crightona. Spokojnie. Zatrzaśnij te drzwi… Po zastanowieniu pokręciła przecząco głową. - O ile pamiętam, on nigdy nie miał brody. - Delikatnie dotknęła buzi

Hope. - Czy widziałaś swojego dziadzię? Hope kiwnęła potakująco głową, a jej wielkie szare oczy popatrzyły tak smutno, że Alex zachciało się płakać. Zamiast tego zmusiła się do uśmiechu. - Kiedy to było, kochana? Kiedy widziałaś dziadka? - Czy tamta siostra zakonna ze schroniska nie mówiła przypadkiem, że Bailey szukała swojego ojca, ale nie odnalazła? - odezwała się Meredith półgłosem. - Siostra Anne stwierdziła, że nie sądzi, żeby Bailey go odnalazła. - Alex zmarszczyła czoło. - Właściwie Daniel nie powiedział mi, czy skontaktował się z siostrą Anne. Albo z Desmondem. - Wiem, że miał taki zamiar wieczorem. Sprawdzę to, a wy się szykujcie rzucił Hatton. Postawił Hope na podłodze i ujął lekko w dwa palce jej drobny podbródek. Idź teraz do cioci - dodał, a Hope posłusznie ruszyła w stronę Alex. - Powinien z nami współpracować - stwierdziła Meredith, wskazując na Hattona. Potrafi nawiązać z nią kontakt. - Albo ma czarodziejską różdżkę - dorzuciła Alex żartobliwie, lecz nagle na buzi Hope odmalował się paniczny lęk. Alex zerknęła na Meredith, a potem, mimo bólu w kolanach, przykucnęła i popatrzyła Hope prosto w oczy. -Kochanie, o co chodzi z tą czarodziejską różdżką? Ale Hope nie odpowiadała. Jej zalękniona twarz jakby skamieniała. 223 - Najdroższa - wyszeptała w złociste loczki Hope - co takiego widziałaś? - Hope nadal milczała, a Alex ścisnęło się serce. - Chodź, kochana. Umyjemy się. Bernard, Georgia, środa, 31 stycznia, godz. 6.25 - Zwinny skurczybyk - rzucił cicho agent Keonig za plecami Daniela. Daniel też obserwował, jak Jim Woolf wdrapuje się na drzewo. - Aż nie do wiary, że tak sprawnie mu to idzie. - Zacisnął zęby, patrząc przez zarośla nad rowem na poboczu szosy. - Zrobił sporo zdjęć, zanim wybrał to drzewo. Nawet nie chcę myśleć, o kogo tym razem chodzi. - Przykra sprawa, Danielu. - Bardzo przykra. - Poczuł wibracje komórki w kieszeni. Dzwonił Chase.

- Właśnie dotarliśmy na miejsce - powiedział Daniel. - Koenig i ja. Jeszcze nie przeczesaliśmy okolicy. Jak daleko jesteś? - Dość blisko. Jadę na światłach. Ruszcie się i obejrzycie to miejsce. Zaczekam. Daniel zaczął przedzierać się przez krzaki i drzewa, wciąż trzymając przy uchu komórkę. Wyobrażał sobie zdumioną minę Woolfa, gdy ten go pozna, robiąc zdjęcia. Doszedł na skraj rowu i tam przystanął. - Kolejna ofiara - poinformował Chase’a. - Zawinięta w brązowy wełniany koc. Chase odezwał się na to rozwścieczonym, gardłowym głosem: - No to ściągnijcie tego idiotę z drzewa i nie ruszajcie się stamtąd. Wjeżdżam właśnie na szosę międzystanową, a ekipa dochodzeniowa i spece z laboratorium już są w drodze. Dutton, środa, 51 stycznia, godz. 6.45 Zaparkował na podjeździe przed własnym domem, czując ulgę i zmęczenie; zesztywniał też tu i ówdzie. Jednak Kate była bezpieczna, a to liczyło się najbardziej. Miał godzinę na prysznic, posiłek i zebranie się do kupy przed zaplanowaną odprawą u kongresmana Bowiego. Pomyślał: z jednej strony tragedia, a z drugiej polityka. Czasami te dwie rzeczy nakładały się na siebie. Przystanął przed gankiem, podniósł poranną gazetę i, choć oczekiwał jakichś nowin, jego serce zamarło. - Rhett - odezwał się cicho do siebie - ty idioto. Ostrzegałem cię. Otwarły się frontowe drzwi i stanęła w nich jego żona, patrząc z wyrzutem. 224 - Kiedyś ukrywałeś te swoje nocne wypady przed sąsiadami. O dzieciach już nawet nie wspomnę. Niemal się roześmiał. Po tych wszystkich latach, przez które ona przymykała oko na jego romanse z innymi kobietami, akurat dzisiaj zebrało jej się na wymówki. Tylko tym razem on nie miał poczucia winy. Jednak rzeczywiście ponoszę część winy, pomyślał. Powinienem powiedzieć Vartanianowi b’ tamtych siedmiu innych kobietach. Nie wystarczy dbać o bezpieczeństwo Kate. Jeśli któraś z nich zginie… jej krew splami moje

ręce. Żona przypatrzyła mu się uważnie. - Wyglądasz, jakbyś spał w ubraniu. - Bo tak było. - Słowa te wyrwały mu się, zanim się opamiętał. - Jak to? Nie mógł jej wszystkiego opowiedzieć. Nie kochał jej. Nie był nawet pewien, czy kiedykolwiek darzył ją miłością. Ale przecież była jego żoną, matką jego dzieci, a on miał choć na tyle szacunku do siebie, by wciąż trochę liczyć się z jej zdaniem. W każdym razie nie mógł jej powiedzieć o Kate. Zamiast tego podał jej gazetę. - Rhett nie żyje. Jego żona wydała cichy odgłos przestrachu. - Przykro mi. Naprawdę zrobiło się jej przykro. Była przyzwoitą kobietą. Chociaż nigdy nie lubiła Rhetta ani nie rozumiała łączącej ich „przyjaźni”. Ha! Też słowo! To był raczej rodzaj towarzystwa wzajemnej samoobrony. Lepiej mieć nieprzyjaciela na oku, aby w porę się zorientować, kiedy spróbuje zrobić cię w konia. Tak brzmiała cenna rada, jaką przed laty usłyszał od swojego ojca. Jego ojciec miał na myśli przeciwników politycznych, a nie rzekomych przyjaciół. A jednak rada okazała się przydatna. - On… hm… miał wypadek samochodowy. Uchyliła drzwi nieco szerzej. - W takim razie wejdź. Przestąpił próg i spojrzał jej w twarz. Przez te wszystkie lata była dla niego dobrą żoną. Nie chciał jej krzywdzić. Po prostu nie potrafił nad sobą zapanować. Romanse niewiele dlań znaczyły - poza ostatnim. Wciąż pozostał mu po tym pewien niesmak. Zazwyczaj szukał u kobiet seksu. Ale Bailey Crighton wykorzystał, by wyciągnąć od niej informacje. Zmieniła się po urodzeniu córki. Już nie była miejscową wywloką, która przechodziła z rak do rak. Wydawało się jej, że mu na niej zależy, i w pewnym sensie tak było. Bailey bardzo usilnie próbowała ułożyć sobie życie z Hope, a teraz przepadła. On wiedział, gdzie się znajduje i kto ją uprowadził. Nie mógł jednak puścić pary 225

z ust, by pomóc,Bailey, tak samo jak nie był w stanie dopomóc tamtym siedmiu kobietom, które zabójca wziął na cel. - Zrobię ci jajecznicę, a ty weź prysznic i przebierz się - powiedziała cicho żona. - Dziękuję - odpowiedział, a ona spojrzała na niego ze zdziwieniem. Uświadomił sobie, że rzadko odzywał się do niej w ten sposób. Z drugiej strony opryskliwość i przejawy złego wychowania nie mogły się równać z gwałtem. Albo śmiercią kobiet, którym nie chciał pomóc. Atlanta, środa, 31 stycznia, godz. 8.45 Daniel usiadł ciężko na krześle przy stole w pokoju konferencyjnym. Przesunął dłońmi po twarzy. Nie miał nawet czasu się ogolić. Dzięki Luke’owi zdążył przynajmniej się przebrać. Lukę stwierdził, że słowa podziękowania należą się jego mamie, która zeszłego wieczoru wydzwaniała co godzinę, zamartwiając się o „biednego Daniela”. Lukę w drodze do pracy podrzucił Danielowi jeden ze świeżych garniturów. Twarz Luke’a była jednak zapadnięta i zmęczona i Daniel wiedział, że jego przyjaciel ma własne problemy. Pomyślał o zdjęciach i filmach, które Lukę musiał oglądać codziennie, prowadząc śledztwo w sprawie pornografii dziecięcej w Internecie. Potem pomyślał o Alex. Była właściwie jeszcze dzieckiem, kiedy Wade próbował jąmolestować, choć sama pewnie uważała się wtedy za osobę niemal dorosłą. Daniel poczuł nagłą wściekłość i wzburzenie i był rad, że Wade Crighton nie żyje. Szumowiny w rodzaju Wade’a czy też osobników polujących na dzieci, których ścigał Lukę, wyrządzały swoim nieletnim ofiarom nie tylko krzywdę w sensie fizycznym. Odbierały im zaufanie do ludzi, niewinność. Daniel pomyślał o tym, jaka Alex wydała mu się zeszłej nocy - wrażliwa i krucha. Przebiegł go dreszcz. Seks z nią był dla niego najbardziej niezwykłym przeżyciem. Bycie z nią wstrząsało nim do głębi. Myśl o utracie jej śmiertelnie go

przerażała. Musiał zapanować nad tym szaleństwem. I to od razu. Weź się do roboty, Vartanian. Razem z nim przy stole usiedli Chase, Ed, Hatton i Koenig, przynosząc kubki z kawą. Miny mieli nietęgie. - To dla ciebie - odezwał się Chase, podając Danielowi kawę. - Jest mocna. Daniel upił łyk i się skrzywił. - Ofiara numer trzy to Gemma Martin, lat dwadzieścia jeden. Wszystkie ofiary miały ze sobą wiele wspólnego. Wszystkie dorastały w Dutton, ukoń226 czyły uczelnię Bryson i to w tym samym roku. Gemma mieszkała ze swoją babką, która zaczęła się niepokoić, gdy wnuczka nie zeszła na śniadanie. Odkryła, że Gemma nie spała w nocy w swoim łóżku, a potem zadzwoniła do nas. - Zidentyfikowaliśmy ją i zdjęliśmy jej odciski palców - wyjaśnił Ed. -Na miejscu, w którym znaleziono zwłoki, wszystko było niemal identyczne jak w poprzednich przypadkach, łącznie z kluczem i włosem owiniętym wokół palca stopy. - Chcę wiedzieć, gdzie ją porwano - powiedział Chase. - Gdzie była wczoraj wieczorem? - Gemma powiedziała babce, że nie czuje się zbyt dobrze i zamierza pójść do łóżka, ale babka twierdzi, że Gemma często ją okłamywała. W garażu nie ma jej corvetty. Zaczęliśmy poszukiwania od miejsc, do których często zaglądała. - A co z nagraniami wideo z punktu, gdzie Janet wynajęła furgonetkę? wtrącił Chase. - Podrzuciłem je do analizy, kiedy wczoraj wieczorem przywiozłem Hope do Mary. Ed? - Mam raport jednego z techników, którzy w nocy przejrzeli taśmy -rzekł Ed i rzucił zdjęcie na blat stołu. - Poszczęściło nam się trochę. Wygląda znajomo, co? Daniel wziął do ręki fotkę.

- To ten sam gość, który kupował koce. - I tym razem nie próbował nawet ukrywać twarzy. Miał kluczyki do wozu Janet. - I nie wiemy, kto to taki? - zapytał ostro Chase. - Rozesłaliśmy jego wizerunek załogom wszystkich wozów patrolowych w mieście - odparł Ed. - Następny krok to pokazanie jego podobizny w wiadomościach telewizyjnych. Daniel spojrzał na Chase’a. - Jeśli to zrobimy, możemy go spłoszyć. - Myślę, że to ryzyko, które trzeba podjąć - stwierdził Chase. - Zajmijcie się tym. Co jeszcze? - Roczniki ze zdjęciami absolwentów szkół - powiedział Daniel. Musimy odnaleźć kobiety z fotografii. - To już trwa - rzekł Chase. - Leigh objeżdża wszystkie szkoły średnie w promieniu trzydziestu kilometrów, zbierając roczniki sprzed trzynastu lat. Ed poruszył się zdumiony na krześle. - Dlaczego sprzed trzynastu? Janet, Claudia i Gemma miały trzynaście lat temu po dziewięć lat. 221 - Ja to wyjaśnię. - Daniel wyjął z teczki zdjęcia, wykonane przez Simona, i opowiedział zebranym całą ich historię w wersji uzgodnionej zeszłej nocy z Chase’em. - Daniel przekazał te fotki policji filadelfijskiej - powiedział Chase. Zajmujący się tą sprawą detektyw był na tyle dobry, że zeskanował je i przesłał nam pocztą elektroniczną z samego rana. Oryginały ma dostarczyć kurier. Daniel czuł się trochę głupio, wplątując Vita Ciccotellego w tę historyjkę ze skanowaniem i przesyłaniem owych zdjęć, niemniej szczerze rozmówił się z nim w nocy przez telefon. Vito sam mu zaproponował zrobienie odbitek, Daniel nie musiał go o to prosić. Vito nie chciał też przyjąć podziękowań, twierdząc, że on zawdzięcza Danielowi dużo więcej - Vartanian dopomógł przecież w ocaleniu życia jego dziewczyny, Sophie. Daniel pomyślał o Alex i zrozumiał, jak ważne było dla Vita ocalenie Sophje. Ed pokręcił głową. - No, dobrze. A więc Simon miał zdjęcia, w tym jedno z AliciąTremaine i

następne z tą kelnerką, która zginęła ubiegłej nocy, Sheilą Cunningham? - Tak. Alex udało się rozpoznać cztery inne dziewczyny. Jedna z nich nie żyje, popełniła samobójstwo. Pozostałe trzeba dopasować do fotografii dziewcząt z lokalnych szkół. I po to właśnie potrzebne nam te roczniki. Ed aż sapnął. - Ty to potrafisz narobić bigosu, Vartanian. - Nieumyślnie - odparł cicho Daniel. - Co jeszcze mamy? Hatton w zamyśleniu potarł brodę. - Chodzi o tę siostrę ze schroniska. Siostrę Anne. Daniel poczuł skurcz żołądka. - Tylko nie mów, że ona nie żyje. - Żyj’e - odrzekł Hatton - ale ledwie. Mundurowi nie zastali jej w nocy w schronisku i nie otworzyła im drzwi, gdy się zjawili u niej w domu. Nie dotarło do nich, że życie kobiety może być w niebezpieczeństwie, myśleli, że mają jej tylko poszukać. I dlatego nie weszli w nocy do jej mieszkania. - A rano? - spytał Daniel ponuro. - Wyjaśniłem im, jakie znaczenie ma cała sprawa. - Głos Hattona nadal brzmiał spokojnie, ale jego oczy iskrzyły. - Wyłamali drzwi i ją znaleźli. Ciężko pobitą. Wygląda na to, że ktoś wszedł przez okno. Przed godziną odwieziono ją do okręgowego szpitala. Podobno na razie nie odzyskała przytomności. - Czy Alex o tym wie? - zapytał Daniel. - Jeszcze nie. Sądziłem, że może sam zechcesz jej o tym powiedzieć. Daniel skinął głową, ale taka perspektywa dosyć go przerażała. 222 - Powiem jej. Co z tym fryzjerem, Desmondem? - Nic. Nikt go nie odwiedził, nikt nie dzwonił, żadnych problemów. - Przynajmniej nie będę musiał przekazywać Alex dwóch złych wieści. - Więc… - Chase bębnił palcami w blat stołu. -Naszym jedynym świadkiem jest teraz czteroletnia dziewczynka, która milczy jak zaklęta. - Hope jest teraz u McCrady i plastyczki z naszego wydziału - wyjaśnił Daniel. - Poza tym przemówiła - dorzucił Hatton. - W każdym razie powiedziała jedno słowo. Nazwała mnie „dziadziem”. Najwyraźniej nosił brodę podobną

do mojej. Daniel ściągnął brwi. - A więc Bailey jednak go odnalazła. - Czy McCrady o tym wie? - spytał Chase. - Tak. - Hatton zerknął na Daniela. - I wyszła jeszcze sprawa czarodziejskiej różdżki. - Och, na litość boską - mruknął Chase. - Chase! - Daniel przywołał go do porządku, poirytowany. - O co chodzi z tą magiczną różdżką? - zapytał Hattona. - Alex Fallon oznajmiła, że dwukrotnie, kiedy wspomniała o „czarodziejskiej różdżce”, Hope zamierała i wyglądała na wystraszoną. Pani Fallon też nie wie, o co chodzi. Myślę, że powinniśmy się rozejrzeć za ojcem Bailey. Mogę zorganizować akcję poszukiwawczą, jeśli chcecie. Zdobyłem zdjęcie Craiga Crightona z jego prawa jazdy. Wprawdzie to fotka sprzed piętnastu lat, ale nic innego nie mamy. - Nie odnawiał prawa jazdy od piętnastu lat? - zainteresował się Daniel. - Ważność tego dokumentu wygasła dwa lata po śmierci Alicn odpowiedział Hatton. - Chcesz, żebym go wytropił? - Owszem, jasne. Co jeszcze? - Co z naszym mistrzem wspinaczki po drzewach, Woolfem? - wtrącił Koenig. Daniel pokręcił głową. - Uciekłem się do wszelkich legalnych sposobów, by się dowiedzieć, kiedy dostał cynk o Gemmie, jednak bezskutecznie. Chcę wiedzieć, skąd miał informację o Rhetcie Porterze. - Chodzi o tego sprzedawcę samochodów, którego wóz wypadł z szosy zeszłej nocy - podpowiedział Chase. - Jasne? - Ten wypadek zdarzył się na szosie US-19, ponad sto kilometrów od Dutton. Nikt nie widział, jak Porter traci panowanie nad kierownicą. O wypadku doniósł motocyklista, który przejeżdżał obok, gdy samochód był już zwęglony, a ogień dogasał. 229 - Skąd w ogóle wiadomo, że to Porter? - spytał Ed, spoglądając na zdjęcie na pierwszej stronie „Dutton Review”. - Z ciała ofiary chyba niewiele

zostało. - Właściwie zwłok jeszcze formalnie nie zidentyfikowano - odpowiedział Daniel. Nasi eksperci chcą zbadać dokumentację wziętą od dentysty. Porter handlował samochodami i odbywał próbne jazdy wozami ze specjalnymi magnetycznymi tablicami rejestracyjnymi, używanymi przez dealerów. Jedna z takich tablic odpadła, gdy wóz staczał się po poboczu i w ten sposób się zorientowaliśmy, kto prowadził auto. - Tylko jak dowiedział się Woolf? - zapytał Chase, a Daniel, zdegustowany, pokręcił głową. - Jeszcze nie wiemy. Zgodnie z tym, co usłyszałem od Woolfa dziś rano, kiedy ściągnąłem go za tyłek z drzewa, żona Portera powiedziała, że przez cały tydzień był wytrącony z równowagi. A poza tym wszyscy wiedzieli, że ten spalony lincoln to typ wozu, którym ostatnio jeździł Porter. Ale jakim cudem Woolf zjawił się na miejscu w samą porę, żeby pstryknąć zdjęcie… Woolf odmawia ujawnienia źródła swoich informacji i jeśli nie rozmawiał przez telefon, który możemy sprawdzić, nie wyciągniemy od niego nic. - A zatem poza faktem, że Rhett Porter mieszkał w Dutton, ostatnio był podenerwowany, a Woolf zrobił zdjęcie jego zwłok, co jeszcze może go łączyć z trzema morderstwami? - spytał Chase. - Chodził do szkoły razem z Wade’em Crightonem i Simonem. Alex zapamiętała, że przyjaźnił się z Wade’em. I był starszym bratem dwóch chłopaków, którzy znaleźli zwłoki Alicii. Chase jęknął. - Danielu. Daniel wzruszył ramionami. - Podaję tylko fakty. Poza tym nie należy tracić z oczu tego, że Jim Woolf znalazł się na miejscu wypadku. Zwróciłem się z prośbą do policji z okręgu Pike, żeby przeprowadziła drobiazgowe dochodzenie w tej sprawie. Chcę, żeby przebadano dokładnie każdy centymetr tego samochodu. Nie spuszczałbym też z oka Jima Woolfa; niech ma ogon przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Formalnie nie popełnił przestępstwa, więc na razie nie mogę go aresztować, ale wiem, że wcześniej czy później coś przeskrobie.

- Tu Daniel westchnął, dodając dość niechętnie: - A kiedy Leigh przywiezie te roczniki, trzeba się zorientować, kto jeszcze chodził do szkoły razem z Wade’em, Simonem i Porterem. Gwałciciele ze zdjęć Simona mogą pochodzić stąd, z Dutton. - Ktoś tu się denerwuje - dodał Hatton, jak zwykle cicho i spokojnie. Pokpili sprawę, próbując przejechać Alex Fallon. Wygląda na to, że lepiej im poszło z Porterem. 224 - Tak, na to wygląda - przytaknął Daniel i zwrócił się do Eda. - Dom Bailey i pizzeria. Czy coś tam znaleziono? - Nic nowego u Bailey, w każdym razie nic sprzed momentu, kiedy Hope widziała uprowadzenie matki. Porównaliśmy ślady krwi znalezione na ziemi z grupą krwi Bailey. W szczotce w łazience znaleźliśmy trochę włosów. Przeprowadzimy drobiazgowe testy laboratoryjne, ale już teraz jestem przekonany, że to krew Bailey. - A w pizzerii? - Zdjęliśmy odciski palców i dziś wprowadzimy je do komputerowej kartoteki policyjnej. Porozmawiamy też z policjantem, ścigającym samochód, który wczoraj o mało nie potrącił Alex - dodał Ed. - Może rozpozna wóz albo strzelającego. - Ja się tym zajmę - powiedział Koenig. Daniel zapisał to wszystko w notesie. - Dziękuję. Ja przesłucham ofiary tego gwałtu sprzed trzynastu lat. Zabiorę ze sobą którąś z agentek. - Proponuję Talię Scott - powiedział Chase. - Ona jest dobra w prowadzeniu podobnych rozmów. Daniel skinął głową. - Dobra. Kiedy Leigh przywiezie roczniki z Bryson, niech sporządzi spis wszystkich uczennic, które chodziły do szkoły z Janet, Claudią i Gemmą. Trzeba ustalić, dlaczego zabójca wybrał właśnie je, kopiując mord na Alicii. Może któraś z byłych uczennic wskaże na j akiś związek Alicii z pozostałymi ofiarami. - Musimy je też ostrzec - dorzucił Ed - jeżeli same nie podjęły środków ostrożności. - Ja to zrobię - oznajmił Chase. - Należy rozegrać sprawę ostrożnie. W przeciwnym razie wybuchnie panika, a ja nie mam tylu ludzi, żeby zapewnić obstawę policyjną wszystkim potencjalnym ofiarom.

Daniel wstał. - To do dzieła. Spotkamy się tu znowu o szóstej. Atlanta, środa, 31 stycznia, godz. 9.35 - Alex, usiądź wreszcie. Alex przystanęła i spojrzała na odbicie Meredith w szybie, przez którą sama nie była widoczna z drugiej strony. Meredith siedziała za jej plecami, spokojnie pracując na swoim laptopie, podczas gdy Alex była kłębkiem nerwów. W pomieszczeniu za szybą znajdowała się Hope z psychologiem dziecięcym Mary McCrady oraz plastyczką z dochodzeniówki, która najwyraźniej odznaczała się cierpliwością Hioba. 231 - Jak możesz być taka spokojna? Oni na razie nie uzyskali niczego. - Wczoraj czułam się zdruzgotana. Pewnie przez tę muzykę. - Meredith wzruszyła ramionami. - Dzisiaj nie ma muzyki i odzyskałam energię. Mam się dobrze. Spojrzała na Hope, która wyraźnie unikała wzroku badających ją specjalistek. Dopiero zaczęły, Alex. Daj im trochę czasu. - Nie mamy czasu. - Alex zaczęła wyłamywać sobie palce. - Bailey przepadła już tydzień temu. Zginęły cztery kobiety. Nie ma czasu na czekanie. - Jednak twoje nerwowe chodzenie w kółko niczego nie zmieni. Alex przewróciła oczami. - Wiem. - Poirytowana zgrzytnęła zębami. - Myślisz, że o tym nie wiem? Meredith odstawiła laptop i objęła kuzynkę. - Alex… Alex oparła głowę na ramieniu Meredith. - Znaleźli następną ofiarę - powiedziała półgłosem, całkiem bezsilna. Wcześniej, przez kilka chwil, leżąc z Danielem na sofie, czuła się pełna mocy, ważna. A teraz znowu bardzo się niepokoiła, mając poczucie własnej bezradności. - Gdyby to była Bailey, Daniel powiedziałby ci o tym. - Wiem. Ale, Meredith… tamte trzy kobiety i Sheila. No i wielebny Beardsley. To gorsze od moich najstraszniejszych koszmarów.

Meredith objęła Alex jeszcze mocniej i obie obserwowały Hope przez przydymioną szybę. Kiedy otwarły się drzwi, odwróciły się w tamtą stronę. Do pomieszczenia wszedł Daniel i zamknął za sobą drzwi. Na jego widok serce Alex zabiło szybciej. On jednak się nie uśmiechał i wiedziała, że nie ma jej do przekazania dobrych nowin. Nastawiła się na najgorsze, choć nie była pewna, co mogło być gorsze od tego, co już się wydarzyło. - Mam niewiele czasu - powiedział cicho - ale muszę z tobą porozmawiać. - Chcecie, żebym wyszła? - zapytała Meredith, a Daniel przecząco pokręcił głową. - Nie trzeba. - Lekko uścisnął ramię Alex. - Właściwie nie wiem, jak ci to powiedzieć, więc nie będę owijał w bawełnę. Siostra Anne jest w szpitalu. Pobito ją w nocy. Źle z nią. Pod Alex ugięły się nogi i usiadła na krześle, naraz zupełnie pozbawiona sił. - Och, nie. Przykucnął i spojrzał jej w twarz. - Przykro mi, kochana - rzekł cicho. Ujął jej dłonie w swoje ciepłe ręce. Wysłaliśmy ekipę dochodzeniową do jej mieszkania. 226 Z trudem przełknęła ślinę. - ADesmond? - Jemu nic się nie stało. Odetchnęła, czując równocześnie ulgę i strach. - Siostra Anne. Mój Boże. Uścisnął jej ręce. - Alex, to nie twoja wina. - Czuję się taka bezradna. - Wiem - szepnął, a ona dostrzegła, że i w jego oczach czai się obawa. Daniel odchrząknął i dodał: - Podobno Hope nazwała Hattona „dziadziem”? Alex przytaknęła; rozlegające się w jej umyśle echo wrzasku na samo wspomnienie Craiga Crightona już jej nie zaskakiwało. - Sądzimy, że Bailey odnalazła swojego ojca. Może przekazała mu list napisany przez Wade’a. - Hatton zamierza go dzisiaj wytropić. Alex resztką sił zdusiła krzyk w swojej głowie.

- Ja też chcę go poszukać. Daniel wstał i przybrał surową minę. - Nie. To zbyt niebezpieczne. - On nie wie, jak Craig wygląda. - Zdobył jego fotografię z prawa jazdy. - Muszę wziąć w tym udział. - Uczepiła się jego ramienia, pragnąc, by ją zrozumiał. - Ilekroć ktoś wspomina o Craigu, w mojej głowie rozlega się krzyk. Jego imię to wywołuje. Muszę go zobaczyć, dowiedzieć się, dlaczego tak się dzieje. Świdrował ją wzrokiem z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. - A ja muszę dbać o twoje bezpieczeństwo. - Trzeba z tym skończyć - wycedziła przez zęby. - Muszę się dowiedzieć, dlaczego tak bardzo się go boję. Ustalić, czy on wie, kto porwał Bailey. Wskazała na szybę i pokręciła głową. - Hope nie odzywa się od tygodnia. Muszę wiedzieć, co się wydarzyło. Ujął jej podbródek i uniósł lekko, by popatrzyła mu w oczy. - Wtedy czy teraz, Alex? - zapytał. - I wtedy, i teraz. Powiedziałeś, że mogę zaufać Hattonowi. Przy nim będę bezpieczna. Nie każ mi bez przerwy tkwić w miejscu. - Uchwyciła go jeszcze mocniej. - Danielu, proszę cię. Wydaje mi się, że tracę zmysły. Wytrzymał jej wzrok przez dłuższą chwilę, lecz jego oczy ciskały gromy. Potem pocałował j ą w czoło. - Skoro Hatton ci odpowiada, nie będę cię powstrzymywał. Rozumiem, że jesteś dorosła i chcesz sama o sobie decydować. Uśmiechnęła się ze smutkiem, gdy on musnął jej usta. 233 - Dziękuję, Danielu. Przyciągnął ją do siebie, objął mocno, a potem puścił. - Muszę się przebrać. Chcę odszukać te kobiety, które rozpoznałaś na zdjęciach. Dzwoń do mnie co godzinę - dodał stanowczo. - Jeśli nie będę odbierał, nagraj się na pocztę głosową. Obiecaj to. - Obiecuję. - Powinienem ci towarzyszyć, kiedy będziesz z nim rozmawiała dorzucił. Wciągnęła rękę i skubnęła jego pokryty krótkim zarostem policzek.

- Dam sobie radę. Będę dzwoniła. Daję słowo. - Danielu - odezwała się Meredith, która obserwowała ich, oparta plecami o ścianę. Mówiłeś, że trzeba pomyśleć o kryjówce dla Hope. Daniel przytaknął. - Mogę to dzisiaj załatwić. - Dla Hope i Meredith - dodała Alex. W oczach Meredith pojawił się cień protestu, lecz w końcu wyraziła zgodę. - Alex nie będzie sama? - Nie - odpowiedział Daniel, głosem równie stanowczym i twardym, jak wyraz jego oczu. - Już ja się o to postaram. Meredith uśmiechnęła się kącikiem ust. - Wyobrażam sobie - powiedziała nieco zjadliwie. - To pierwsza rzecz od wielu dni, której jestem pewien - dodał Daniel i skierował się do wyjścia, lecz Alex go powstrzymała. - Danielu, ta nowa ofiara. Kto to taki? - Gemma Martin. Coś ci to mówi? - Nie. Nazwisko Martin oczywiście jest mi znane, ale tylko ze słyszenia. Obracałam się w innych kręgach, Martinowie zatrudniali niańki i lokajów. Czy ta Gemma była w tym samym wieku, co dwie poprzednie ofiary? Skinął głową potakująco. - Tamte dwie mieszkały w Atlancie, a Gemma tutaj, w Dutton, razem ze swoją babką. Na razie jedyne ogniwo, które łączy ze sobą ofiary, to szkoła, do jakiej chodziły. - Złożył na jej ustach ostatni, mocny pocałunek i dorzucił: -Nie zapomnij do mnie zadzwonić. - Co godzinę - odpowiedziała Alex posłusznie. Pomyślała o tym, czym Daniel miał się zająć, o kobietach, z którymi miał rozmawiać. - Powodzenia. Skinął jej na pożegnanie i poszedł. Przez chwilę panowała cisza, którą w końcu przerwała Meredith: - A więc już wiesz. Alex wpatrywała się przez szybę w Hope. 228 - Wiem co? - spytała, choć rzeczywiście wiedziała. - Że to między innymi myśl o Craigu Crightonie powoduje te wrzaski w

twojej głowie. Alex z trudem przełknęła ślinę, zbyt wyczerpana, by na nowo uciszać huczące w jej mózgu echo krzyków. - Zawsze wiedziałam, że to ma coś wspólnego z Craigem. Tylko nie chciałam drążyć tego problemu. - Alex… Czy ojciec Bailey cię molestował? W przyciemnionej szybie Alex zobaczyła, jak odbicie jej głowy porusza się wolno w tył i w przód. - Nie sądzę. Chociaż właściwie nie wiem. Za każdym razem, kiedy staram się przypomnieć sobie… - Przymknęła oczy. - Ale teraz te wrzaski nie znikają. Nie potrafię ich uciszyć. - Alex, co pamiętasz z dnia, kiedy zabraliśmy cię do siebie z Dutton? Alex oparła się czołem o szybę. - Pamiętam te straszne babsztyle, które rozmawiały o mnie i o Alicii. Ciocia Kim objechała cię za to, że nie przywołałaś ich do porządku. - I co jeszcze? - Przyszedł on. Craig. - Zmusiła się, żeby wypowiedzieć to imię. - Razem z Bailey. I z Wade’em. Posprzeczał się z Kim. Chciał, żebym u niego została. Powiedział, że mnie kocha. Dodał, że nazywam go „tatusiem”. - To słowo uwięzło jej w krtani. Na języku poczuła gorzki posmak. - A tak nie było? - Nie. Nigdy. Nie był moim ojcem. Był ojcem Bailey. Zawsze. Meredith milczała, czekając cierpliwie na dalszy ciąg opowieści. Alex obróciła twarz tak, aby szyba chłodziła jej rozpalony policzek. - Często bywał dla nas surowy, dla mnie i Alicii. Mówił, że mama nas rozpuściła. Może i miał trochę racji. Przez długi okres byłyśmy tylko we trzy, kiedy mój prawdziwy tata zmarł. Jeśli jednak chodzi ci o to, czy Craig… Czy zmuszał nas do uprawiania seksu? Nie. Nie przypominam sobie niczego podobnego. Myślę, że coś takiego bym zapamiętała. - Niekoniecznie - skomentowała Meredith chłodnym tonem. - Co jeszcze pamiętasz z tamtego dnia, Alex? Z dnia, w którym odebraliśmy cię ze szpitala i zawieźliśmy do siebie, do Ohio? Alex otworzyła oczy. Wpatrywała się w swoją zaciśniętą pięść. - Dużo tabletek. - Obróciła głowę, nie odrywając jej od szyby. Mogła teraz patrzeć na Meredith, a kakofonia wspomnień kotłowała się w jej umyśle. - Zabrałaś mi je.

- Nie wiedziałam, co z nimi zrobić. Byłam wtedy bardzo skryta, ciągle czytałam książki. Nigdy wcześniej nie zetknęłam się z takimi lekami. Przerażałaś mnie w tym szpitalu, gdy tak wpatrywałaś się w przestrzeń. 235 - Zupełnie jak teraz Hope. - Tak jak wiele osób z urazem psychicznym - powiedziała Meredith uspokajającym tonem. - Tata wziął cię ze szpitalnego fotela na kółkach i wsadził do samochodu. Poprosiłaś wtedy o wodę. Byliśmy bardzo poruszeni, że w ogóle się odezwałaś… Mama dała ci pić i ruszyliśmy w drogę. Widziałam, że wpatrujesz się w swoją zaciśniętą dłoń. Obserwowałam cię ukradkiem. A kiedy próbowałaś połknąć te tabletki, które ściskałaś w dłoni, odebrałam ci je. A potem długo ze mną nie rozmawiałaś. - Nienawidziłam cię tamtego dnia - wyszeptała Alex. - Wiem. Widziałam to w twoich oczach. Nie chciałaś żyć, a ja nie dałam ci umrzeć. Znaczyłaś wtedy zbyt wiele dla mojej mamy. Byłaś dla niej jedynym żywym wspomnieniem po cioci Kathy. Tyle złych rzeczy się wydarzyło. Nie mogłam dopuścić, żebyś wyrządziła sobie krzywdę. - I codziennie po szkole przychodziłaś do mojego pokoju i siedziałaś ze mną. Nie chciałaś, abym spróbowała zrobić to jeszcze raz. - Nie, w każdym razie nie przy mnie. A potem stopniowo zżyłaś się z nami. Oczy Alex zabłysły. - Ocaliliście mnie wtedy. - Moi rodzice cię kochali. Wciąż cię kochają. - Głos Meredith zadrżał, więc odchrząknęła. - Alex, czy pamiętasz, skąd wzięłaś tamte tabletki? Alex próbowała sobie przypomnieć. Usiłowała się skupić i zarazem zachować spokój. - Nie. Pamiętam, że spojrzałam na swoją dłoń i już w niej były. Zdaje się, że niezbyt mnie obchodziło, skąd się tam wzięły. - Cała trójka Crightonów po kolei objęła cię na pożegnanie, zanim odjechaliśmy. Alex przełknęła ślinę. - Tak. To pamiętam. - Zawsze się zastanawiałam, czy to nie któreś z nich wcisnęło ci te

tabletki. Alex odsunęła się raptownie od szyby, czując nagły chłód. - Dlaczego mieliby to zrobić? - Nie wiem. Ale teraz, kiedy już wiadomo tyle na temat Wade’a i Simona… i Alicii… Warto się nad tym zastanowić. Być może dlatego zawsze tak gwałtownie reagowałaś i nadal reagujesz na dźwięk imienia Craig. Alex powstrzymała dreszcz. - A więc zawsze zdawałaś sobie z tego sprawę? - Tak. Widziałam też, że starasz się z tym walczyć, jakoś sobie radzić. Najprościej było w ogóle nie wspominać jego imienia. Ale teraz… Teraz to konieczne. Musimy się dowiedzieć. Dla dobra Bailey, Hope i twojego. 236 - I z myślą o Janet, Claudii i Gemmie - dodała Alex. - I Sheili oraz tych wszystkich pozostałych dziewczynach. - Ogarnęła ją fala przygnębienia. Tyle osób straciło życie. - Ale ty wciąż żyjesz, Alex. I teraz masz Hope. Bailey poświęciła życie dla Hope. Nie spraw jej zawodu. - Nie sprawię. Odnajdę Craiga i poznam jego sekrety. - Zacisnęła zęby. Pójdę do tamtego domu. Wejdę na górę po tamtych schodach. Nawet gdybym miała to przypłacić życiem. - Skrzywiła się i dorzuciła. - Przepraszam. - Daniel opowiedział mi o zdarzeniu na schodach. Doktor McCrady i ja rozmawiałyśmy zeszłego wieczoru o poddaniu Hope hipnozie, żeby spróbować w ten sposób przebić psychiczny mur, jakim się otoczyła. Ty, jako jej opiekunka, musisz wyrazić na to pisemną zgodę. - Oczywiście. - A potem chcę poddać podobnemu zabiegowi ciebie. Alex wstrzymała oddech. - W tamtym domu? Meredith ujęła w dłoń twarz Alex, a jej wzrok wyrażał determinację. - Czy nie sądzisz, że już na to pora? Alex skinęła głową. - Tak. Już pora.

15 Atlanta, środa, 31 stycznia, godz. 10.00 Agentka Talia Scott była pragmatyczną kobietą o twarzy wróżki z bajek i słodkim uśmiechu, który działał kojąco na ofiary przestępstw. Daniel jednak pracował z nią już wcześniej i wiedział, że każdy, kto musiał stawić Talii czoło podczas konfrontacji w trakcie dochodzenia, nigdy nie użyje już na jej określenie przymiotnika „słodka”. Siedziała właśnie po drugiej stronie jego biurka, patrząc na Daniela tak, jakby urwał się z choinki. - Gdybym była producentem filmów z Hollywood, postarałabym się o prawa do sfilmowania tej historii. - Może już ktoś się o to stara - odparł Daniel ponuro. - A więc z tych piętnastu kobiet na zdjęciach rozpoznano sześć. Przejrzała fotografie, a zaciśnięte usta były jedyną widoczną reakcją na to, co na nich zobaczyła. - Dwie nie żyją. 231 - Trzy - skorygował Daniel. - Alicia, Sheila i Cindy Bouse, która popełniła samobójstwo kilka lat temu. Poza tym mamy trzy nazwiska. Gretchen French jest tutaj w Atlancie, Carla Solomon mieszka w Dutton, a Ritta Danner w Columbii. - Wszystkie mają teraz prawie trzydziestkę, Danielu - powiedziała Talia. Być może nie będę chciały o tym rozmawiać, zwłaszcza jeśli żyją w związkach z ludźmi, którzy nic o tym nie słyszeli. - Wiem - odparł Daniel. - Ale musimy wydobyć z nich to, co wiedzą. Musimy odkryć, kto czuje się aż tak zagrożony, że postanowił zaatakować. - Myślisz, że to jeden z gwałcicieli zabił te trzy kobiety w tym tygodniu? - Nie, ale ten, kto to zrobił, chce, żebyśmy zwrócili uwagę na zamordowanie Alicii, a Alicia jest na zdjęciach. - Tak jak Sheila. - Talia skinęła zdecydowanie głową. - A więc chodźmy. Środa, 31 stycznia, godz. 10.00

Jaguar czekał, by zwolnił, a potem zatrzymał się i zaczął opuszczać szybę. - Spóźniłeś się - warknął, nim okno otwarło się do końca. -1 wyglądasz jak śmieć dodał z pogardą. Owszem, wyglądam. Zeszłego wieczoru upił się, wprowadzając w stan błogiego otępienia, a potem padł na łóżko, nie zdejmując nawet spodni ani butów. Obudziło go dopiero brzęczenie telefonu komórkowego w kieszeni. - Nie miałem czasu się ogolić. W rzeczywistości nie chciał patrzeć w lustro. Nie mógłby znieść widoku samego siebie. - To był niefortunny błąd w ocenie sytuacji. Weź się w garść i działaj dalej. Niefortunny błąd w ocenie sytuacji. Złość w nim zawrzała, rozwiązując mu język. - Jeden z moich zastępców zginął! To nie był żaden niefortunny błąd w ocenie sytuacji. - To tylko impulsywny, prostacki idiota, który chciał zgrywać wielkomiejskiego glinę. - Miał dwadzieścia jeden lat. - Głos mu się załamał, ale był zbyt wściekły, by się tym przejmować. - Powinieneś utrzymywać większą dyscyplinę wśród swoich ludzi. -W stwierdzeniu tym nie było współczucia, lecz jedynie pogarda. - Następnym razem twoi chłopcy będą słuchać poleceń, zanim rzucą się do walki ze złym i dużym facetem z jeszcze większą i groźniejszą bronią. 232 Nie odpowiedział. Wciąż widział krew. Mnóstwo krwi. Wydawało mu się, że będzie widział krew tego chłopaka za każdym razem, kiedy zamknie oczy, być może przez resztę swojego życia. - I co? - warknął mężczyzna z jaguara. - Gdzie go masz? Otworzył oczy i ze znużeniem wyciągnął z kieszeni klucz. - Tutaj. Ciemne oczy się zwęziły. - To nie jest właściwy klucz. Zaśmiał się gorzko. - Cholera. Nawet Igor był dostatecznie bystry, żeby nie nosić go przy sobie. To prawdopodobnie klucz do jego skrytki bankowej.

Oddał klucz. - A więc idź i otwórz tę cholerną skrytkę - powiedział trochę za cicho. -I przynieś mi właściwy klucz. - Dobrze. - Wsunął klucz do kieszeni. - Czemu miałbyś ryzykować? - Słucham? - spytał tamten przesłodzonym głosem. Popatrzył w ciemne oczy z kamiennym wyrazem twarzy. - Wynajduję dziewczyny i przyprowadzam je tobie. Łapię Bailey. Zabijam dla ciebie Jareda i Rhetta. A teraz idę dla ciebie do banku. Podejmuję ryzyko. A ty siedzisz w swojej luksusowej bryce i czaisz się w cieniu jak zawsze. Przez chwilę tamten tylko spoglądał na niego, po czym skrzywił usta. - W końcu od czasu do czasu dowodzisz, że z ciebie chłop z jajami. Zdobądź właściwy klucz i mi go przynieś. - Dobra. - Był zbyt zmęczony, żeby się spierać. Zaczął wrzucać bieg w samochodzie. - Jeszcze nie skończyłem. Wiem, co Bailey zrobiła z kluczem Wade’a. Zaczerpnął powietrza. - Co? - Wysłała go do Alex Fallon. Ta kobieta ma go przez cały czas. Zawrzała w nim wściekłość i ogarnęła go jak płomienie. - Znajdę go. - Postaraj się to zrobić. A zakładając, że Fallon jest trochę mądrzejsza od Igora, to pewnie też nie nosi klucza przy sobie. Szyba w oknie jaguara podjechała do góry i samochód odjechał. Atlanta, środa, 31 stycznia, godzinna 11.00 Zdaniem Daniela Gretchen French była ładną kobietą o bystrym spojrzeniu. Siedział cicho, pozwalając Talii kierować rozmową. 239 - Proszę usiąść - powiedziała Gretchen. - Co mogę dla was zrobić? - Agent Vartanian i ja prowadzimy śledztwo w sprawie serii przestępstw o charakterze seksualnym. - Vartanian? - Oczy Gretchen otworzyły się szeroko, po czym zwęziły,

gdy go poznała. - To pan jest Daniel Vartanian? Zajmuje się pan sprawą zabójstwa Claudii Barnes i Janet Bowie. Daniel przytaknął. - Tak, proszę pani. To ja. - Ale nie z tego powodu tu jesteśmy, pani French - wtrąciła Talia. -W czasie dochodzenia w związku z niedawnymi zabójstwami Claudii Barnes i innych… Gretchen podniosła rękę. - Chwileczkę. Jakich innych? Czy oprócz Janet i Claudii sąjeszcze inne? - Dziś rano znaleźliśmy ciało Gemmy Martin - oznajmił Daniel cicho i Gretchen z osłupiałą twarzą opadła ciężko na oparcie krzesła. - Co się dzieje? To jakieś szaleństwo. - Rozumiemy, że jest pani wstrząśnięta. - Ton głosu Talii był łagodny, lecz nie protekcjonalny. - Ale jak powiedziałam, nie jesteśmy tutaj, żeby rozmawiać o tych ostatnich morderstwach. Podczas śledztwa odkryliśmy dowody świadczące o tym, że doszło do serii gwałtów. - Talia pochyliła się do przodu. - Pani French, chciałabym przedstawić to tak, żeby było łatwiejsze do zniesienia, ale nie znam takiego sposobu. Ta seria gwałtów wydarzyła się mniej więcej w tym czasie, kiedy zamordowano Alicię Tremaine. Jest pani z tego samego rocznika co Alicia. Chodziłyście razem do szkoły średniej. Daniel dostrzegł błysk strachu w oczach Gretchen. - Nie wiem, co pani ma na myśli. Talia spuściła wzrok, po czym znowu go podniosła. - Natknęliśmy się na zdjęcia gwałconych dziewczyn. Wśród nich jest pani fotografia, pani French. Bardzo mi przykro. Daniel poczuł ucisk w sercu z bezradnego żalu, jaki go ogarnął na widok nagle zmienionej twarzy Gretchen. Krew z niej odpłynęła i kobieta zbladła. Poruszała otwartymi ustami, jak gdyby próbowała coś powiedzieć. A potem przybita odwróciła ze wstydem wzrok. Daniel zauważył, że wyraz twarzy Talii również się zmienił. Malowało się na niej prawdziwe współczucie, ale widoczna była również siła, i Daniel teraz rozumiał, dlaczego Chase wyznaczył Talię do prowadzenia tych rozmów. Położyła rękę na dłoni Gretchen. - Wolałabym uniknąć tego tematu, ale niestety muszę zapytać. Czy może nam pani powiedzieć, co się wtedy stało? - Nie potrafię sobie przypomnieć. - Gretchen nerwowo zwilżyła wargi

językiem. Jej oczy wydawały się dziwnie beznamiętne. - Powiedziałabym, 240 gdybym mogła. Chciałam o tym mówić, kiedy to się stało. Ale nie mogłam sobie niczego przypomnieć. - Wydaje się nam, że człowiek, który to zrobił, podał pani jakiś środek odurzający wtrącił Daniel. Gretchen uniosła raptownie głowę; jej oczy wyrażały rozpacz, ale wciąż były wolne od łez. - Nie wiecie, kto to był? Daniel przecząco pokręcił głową. - Mieliśmy nadzieję, że pani nam powie. Gretchen siedziała, prawie nie oddychając. - Ja… miałam wtedy zaledwie szesnaście lat. Pamiętam, że obudziłam się w swoim samochodzie. Było ciemno i… tak bardzo się bałam. Wiedziałam… To znaczy czułam… - Słowa uwięzły jej w gardle. - To bolało. Bardzo. Talia wciąż trzymała Gretchen za rękę. - Czy była pani z kimś wcześniej? Gretchen zaprzeczyła ruchem głowy. - Nie. Kilku chłopaków próbowało, ale zawsze odmawiałam. Daniel powstrzymał wściekłość, jaka w nim wezbrała, i nie powiedział nic. - Po tym… nigdy nie umawiałam się na randki. Byłam taka przerażona. Nie wiedziałam, kto… - Zamknęła oczy. - Ani dlaczego. Gdybym tylko mogła tego uniknąć. Wiem, że powinnam być wtedy bardziej ostrożna. Wściekłość w Danielu wrzała i była trudna do powstrzymania, lecz ją okiełznał. - Czy pamięta pani - powiedział, gdy ponownie zapanował nad głosem gdzie pani wtedy była i z kim, i dokąd się wybierała? Otworzyła oczy, uspokajając się nieco. - Jechałam sama do domu z pracy. Zmywałam wtedy naczynia w Western Sizzlin’. Próbowałam zarobić pieniądze na studia. Było późno, być może dziesiąta trzydzieści wieczorem. Pamiętam, że czułam się zmęczona, ale cały czas się uczyłam, pracowałam i pomagałam na farmie… Zawsze byłam wyczerpana. Pomyślałam, że się zatrzymam i wysiądę, żeby zaczerpnąć trochę świeżego powietrza, zanim zasnę za kierownicą. Talia uśmiechnęła się pocieszająco. - Świetną ma pani pamięć. Czy piła pani coś przed wyjściem z pracy lub

w drodze? - Pracowałam w kuchni. Pozwalano nam pić tyle coli, ile tylko chcieliśmy. Myłam naczynia, a więc nie brudziłam za każdym razem nowej szklanki, kiedy chciało mi się pić, tylko używałam tej samej. - A zatem ktoś mógł wsypać pani coś do napoju - powiedziała Talia bardzo cicho. Gretchen przygryzła wargi. 241 - Pewnie tak. To było niemądre z mojej strony. - Spodziewała się pani, że w pracy jest bezpiecznie - rzekł Daniel, a spojrzenie pełne wdzięczności, jakie mu rzuciła, sprawiło, że miał ochotę krzyczeć. Została zgwałcona, ale była wdzięczna, że nie uważa się jej za głupią. - Agent Vartanian ma rację. Nie zrobiła pani nic niewłaściwego czy niemądrego. Co pani pamiętała, kiedy się pani obudziła? - Bolała mnie głowa i było mi niedobrze. Czułam się obolała. Wiedziałam. .. krwawiłam. - Przełknęła z trudem ślinę; jej usta drżały. - Miałam na sobie nowe białe spodnie. Zbierałam pieniądze, żeby je kupić. Były w opłakanym stanie. Spuściła wzrok. - Podobnie jak ja. - Obudziła się pani w samochodzie - podsunęła łagodnie Talia i Gretchen przytaknęła. - Pani spodnie były poplamione, a więc miała pani na sobie ubranie. Cały strój? Gretchen ponownie skinęła ponuro głową. - Te zdjęcia, które macie… Czy tam jestem…? - Łzy napłynęły jej do oczu i Daniel poczuł szczypanie pod powiekami. - O Boże. - Nikt nie zobaczy tych fotografii — zapewnił. — Żadna gazeta ich nie dostanie. Gretchen mrugnęła i łzy spłynęły jej po policzkach. - Dziękuję - szepnęła. -1 była tam butelka. - Jaka butelka? - zapytała Talia, wsuwając chusteczkę w dłoń Gretchen. - Butelka po whisky, pusta. Whisky była rozlana na moich ubraniach i włosach. Wiedziałam, że jeśli pójdę do szeryfa, będzie wyglądało, jakbym piła. I pomyślą, że sama się o to prosiłam.

Talia zacisnęła szczękę. - Tak nie było. - Wiem. Gdyby to stało się dzisiaj, zadzwoniłabym zaraz na policję… Ale wtedy miałam szesnaście lat i się bałam. - Uniosła podbródek, sprawiając, że Daniel znowu pomyślał o Alex. - A więc mówicie, że to nie przydarzyło się tylko mnie? Daniel skinął głową. - Nie potrafimy powiedzieć ilu kobietom, ale z pewnością nie tylko pani. Wykrzywiła smutno usta. - A kiedy ich złapiecie, nie będziecie mogli nic zrobić, prawda? - Dlaczego? - spytała Talia. - Minęło trzynaście lat. Czy ta sprawa nie jest już przedawniona? Daniel przecząco pokręcił głową. - Przedawnienie liczy się dopiero od chwili złożenia formalnego oskarżenia w sądzie. Spojrzenie Gretchen stwardniało. 242 - A więc jeśli ich dopadniecie, będzie można ich ukarać? - W pełnym wymiarze prawa - odparła Talia z przekonaniem. - Ma pani nasze słowo. - W takim razie proszę mnie umieścić na liście świadków. Chcę zeznawać w sądzie. Talia uśmiechnęła się żywo. - Zrobimy wszystko, żeby tak się stało. - Pani French - wtrącił Daniel - wspomniała pani o jakichś chłopcach, którzy próbowali namówić panią do bliższych kontaktów, ale pani im odmówiła. Czy pamięta pani, kogo wtedy odtrąciła? - Nie miałam wielu chłopaków. Moja matka nie pozwalała mi umawiać się na randki, dopóki nie skończę szesnastu lat, a brakowało mi jeszcze kilku miesięcy. Tym chłopcem, którego pamiętam, był Rhett Porter. Myślałam, że może on to zrobił, ale… Nareszcie. To powiązanie pojawiło się jednak o dzień za późno. - Ale on obracał się w złym towarzystwie. Bałam się, że jeśli coś powiem… - To panią skrzywdzą? - zapytał Daniel.

- Nie. - Zaśmiała się gorzko. - Obawiałam się, że on powie wszystkim, że sama się o to prosiłam, i ludzie mu uwierzą. A więc milczałam i cieszyłam się, że nie jestem w ciąży. - Jeszcze jedno pytanie-powiedział Daniel. - Kiedy dokładnie to było? - W maju. Na rok przed tym, jak Alicia Tremaine została zamordowana. Daniel i Talia wstali. - Jesteśmy wdzięczni, że poświęciła nam pani swój czas, pani French rzekła Talia. -1 dziękujemy za szczerość. Wiem, że to było trudne. - Przynajmniej teraz jestem pewna, że sobie tego nie zmyśliłam. I może ktoś, kto to zrobił, zostanie złapany. - Ściągnęła brwi. - Czy będziecie rozmawiać z Rhettem Porterem? Daniel odchrząknął. - Prawdopodobnie nie. Talia wytrzeszczyła oczy, patrząc na niego pytająco. - Rozumiem. - Gretchen zesztywniała. - Nie, pani French - odparł Daniel. - Nie sądzę, żeby pani wiedziała, co mam na myśli. Samochód Rhetta Portera wypadł z drogi zeszłego wieczoru. Wygląda na to, że Rhett nie żyje. - Och, teraz rozumiem. Prowadzi pan bardzo zagmatwaną sprawę, agencie Vartanian. Daniel niemal roześmiał się na to niedomówienie. - Tak, proszę pani. Tak właśnie jest. 237 - Mogłeś mi powiedzieć wcześniej o Porterze - rzekła Talia, kiedy wsiadali do samochodu Daniela. - Przepraszam. Myślałem, że wyjawiłem ci wszystko. - No cóż, tak jak stwierdziła Gretchen French, sprawa jest wyjątkowo zagmatwana. Nic dziwnego, że pominąłeś jedną rzecz. Usadowili się w fotelach i Daniel włączył silnik; ich oczy się spotkały. - Dobrze sobie poradziłaś. Nie znoszę przesłuchiwać ofiar gwałtów. Nigdy wtedy nie wiem, co powiedzieć, a ty wiesz. - Masz często do czynienia z zabójstwami. To też niełatwe. Daniel skrzywił się, włączając się do ruchu. - Nie powiedziałbym, że mam zbyt dużo do czynienia z zabójstwami. Na

jej twarzy pojawił się grymas. - Przepraszam. Źle dobieram słowa. - Zwłaszcza ostatnio. - Danielu, czy sądzisz, że twój brat zabił Alicię Tremaine trzynaście lat temu? - Nic innego nie robię, tylko się nad tym zastanawiam. Ale aresztowali kogoś innego, jakiegoś naćpanego włóczęgę. Znaleźli pierścionek Alicii w jego kieszeni i jej krew na jego ubraniu i lewarku, którym wywijał, kiedy go złapali. - A więc jak myślisz? Czy ten gwałt miał miejsce wtedy, kiedy została zamordowana, czy w innym czasie? Zastanawiając się, Daniel stukał palcami o kierownicę w równym rytmie. - Nie wiem. Teraz jednak dręczyło go coś innego. Coś, na co powinien zwrócić uwagę wcześniej, ale tego nie zrobił. Spychał to na bok, aż ból i strach w oczach Gretchen French przypomniały mu o tym. - Danielu? Myśl głośno, proszę. I przestań bębnić palcami. Doprowadza mnie to do szału. Westchnął. - Alicia Tremaine ma bliźniaczą siostrę, Alex. - Skupił się na drodze, by opanować lęk. - Alex ma koszmary senne i napady paniki. Nasiliły się od czasu, gdy przyjechała z powrotem do Dutton parę dni temu. - Och. - Talia odwróciła się w jego stronę. - Zastanawiasz się, która siostra została zgwałcona. - Alex twierdzi, że nic takiego jej się nie przydarzyło. - To nic niezwykłego. Masz coś więcej oprócz tego zdjęcia? Jakieś wyniki ekspertyzy sądowej? - Nie. Jak ci mówiłem, szeryf z Dutton i jego ludzie nie byli zbyt rozmowni. 238 - I dlatego zastanawiasz się nad tym, czemu aresztowano tego odurzonego włóczęgę? - No właśnie. - Wygląda na to, że powinieneś złożyć wizytę w więzieniu stanowym. - Wiem. Muszę oddzielić fakty dotyczące zamordowania Alicii od tego, co wiąże się z gwałtem.

Talia przygryzła wargi w zamyśleniu. - Miałam kiedyś sprawę związaną z bliźniaczkami podobnymi do siebie jak dwie krople wody. Jedna była ofiarą gwałtu i zmarła później od ran. Znaleźliśmy jej włos w mieszkaniu podejrzanego, ale ten jego cholerny adwokat wciąż nam zarzucał, że nie potrafimy dowieść, do której z bliźniaczek należał. To wzbudziło całkiem słuszne wątpliwości. - Bo DNA bliźniąt jednojajowych jest identyczne. - W tym wypadku genetyka nam nie sprzyjała. Rozprawa układała się źle aż do czasu, gdy prokurator okręgowy wezwał na świadka bliźniaczkę, która ocalała. Wydawało się, że oskarżony zobaczył ducha. Zrobił się biały jak prześcieradło i zaczął trząść się tak, że jego kajdanki brzęczały jak w scenie, w której Jacob Marley nawiedza Scrooge’a. To zrobiło wrażenie na ławie przysięgłych i uznali go za winnego. - W całym Dutton ludzie reagują tak na widok Alex. Sam miałem dziwne skojarzenia, kiedy zobaczyłem ją po raz pierwszy. To nie pomoże mi wy-koncypować, kto jest w to zamieszany. - Nie - odparła Talia cierpliwie - ale może zaskoczyć faceta, który siedzi za kratkami za zabicie jej siostry, i skłonić go do wyjawienia jakichś interesujących informacji. To tylko taka myśl. Całkiem niezły pomysł. Daniel skręcił w boczną drogę, żeby zawrócić. - Przypuszczam, że każda kobieta, z którą będziemy rozmawiać, opowie nam taką historię jak Gretchen. - Pewnie masz rację. Czy chcesz, żebym sama zajęła się rozmowami? Mógłbyś wtedy wziąć tę swoją Alex i odwiedzić z nią w więzieniu tego włóczęgę, jak to on się nazywa… - Gary Fulmore. Nie masz nic przeciwko temu, że będziesz sama prowadzić rozmowy? - Danielu, przecież i tak to robię. Wezmę innego agenta, żeby jeździł ze mnąjako wsparcie. Musisz skupić się na tym, co dla tej sprawy ważne. W tym momencie nie uzyskasz nic nowego, chyba że któraś z kobiet przypomni sobie jakieś nazwisko lub twarz. - Ale one nadal są istotne - zaprotestował. - Oczywiście, że tak. I każda z tych kobiet będzie chciała usłyszeć, że nie jest sama, tak jak Gretchen. Ale mogę się tym zająć równie dobrze jak ty. - Prawdopodobnie lepiej. - Zerknął na Talię. - Moja Alex? 245

Talia się uśmiechnęła. - Masz to wypisane na twarzy, kotku. Poczuł, jak robi mu się cieplej na sercu. - W takim razie zgoda. Atlanta, środa, 31 stycznia, godz. 12.45 Alex opierała się o latarnię, kiedy agent Hatton rozmawiał z Danielem przez telefon. Ojca Bailey szukali dopiero od dwóch godzin, a Alex już czuła się zmęczona fizycznie, ale przede wszystkim psychicznie. Tyle zbolałych twarzy, a tak niewiele nadziei. W jej głowie panował zgiełk. Przestała już próbować go uciszać i zamiast tego skupiała się w myślach na twarzy Craiga. Usiłowała wyobrazić go sobie o trzynaście lat starszego z niewielką brodą, podobną do tej, jaką miał Hatton. Do tej pory nikt nie widział Craiga Crightona lub też nie przyznawał się do tego. Ale pozostawało jeszcze kilka przecznic do przeczesania. Jeśli kolana nie odmówią jej posłuszeństwa. Alex wciąż była zesztywniała po wczorajszym upadku, a stanie nieruchomo w jednym miejscu wcale jej nie pomagało. Wreszcie Hatton wyłączył telefon i powiedział: - Chodźmy. Odepchnęła się od słupa latarni. - Dokąd? - Do mojego samochodu. Vartanian panią zabierze. Pojedziecie do Maçon State. Ściągnęła brwi. - Do college’u? - Nie. Do stanowego zakładu karnego w Macon. Odwiedzicie Gary’ego Fulmore’a. - Po co? - Powiedziawszy to, pokręciła głową. - Głupie pytanie. Oczywiście wcześniej czy później musimy się z nim zobaczyć. Ale dlaczego dzisiejszego popołudnia? - Musi pani zapytać o to Daniela. Proszę się nie martwić. Będę szukał dalej i zadzwonię do pani, jeśli znajdę Crightona. Skrzywiła się, gdy coś zachrobotało jej w kolanach.

- Ale najpierw chciałabym się zatrzymać przy schronisku siostry Anne. Muszę coś tam podrzucić. - Hatton podtrzymał ją za ramię. - Pewnie będzie pan zadowolony, kiedy się mnie pozbędzie. Zwalniam tempo poszukiwań. - Nie zamierzałem biegać po ulicach, pani Fallon. Bardzo dobrze sobie pani radzi. 240 - Mógłby pan nazywać mnie Alex. - No nie wiem. „Pani Fallon” całkiem mi odpowiada. A teraz muszę jeszcze zapamiętać imię. Żartował sobie i Alex się uśmiechnęła. - Czy ma pan jakieś imię, agencie Hatton? - Mam. Spojrzała na niego. - Dowiem się jakie? Westchnął. - George. - George? Bardzo ładne. Czemu pan wzdycha? Teatralnie przewrócił oczami. - Na drugie mam Patton. Jej usta drgnęły. - George Patton Hatton. Interesujące. - Tylko proszę nikomu nie mówić. - Nie pisnę ani słowa - obiecała, czując, że jest jej nieco lżej na duszy. Kiedy jednak dojechali do schroniska siostry Anne, znowu podupadła na duchu. Zakonnica była w stanie krytycznym. Pielęgniarki z oddziału intensywnej terapii z okręgowego szpitala ogólnego w Atlancie powiedziały Alex, że rokowania nie są dobre. Przy drzwiach schroniska przywitała ich z uśmiechem inna zakonnica. - W czym mogę pomóc? - Nazywam się Alex Fallon. Byłam tutaj dwa dni temu i rozmawiałam z siostrą Anne o mojej przyrodniej siostrze Bailey Crighton. Uśmiech znikł z twarzy zakonnicy. - Anne powiedziała, że miała pani przyjść wczoraj wieczorem. - Nie mogliśmy tu wczoraj wpaść. Pojechaliśmy z Hope do lekarza. Czy siostra Anne mówiła coś na temat napastnika? Zakonnica zawahała się, po czym pokręciła przecząco głową. - Nie było jej tutaj wczoraj. Poszła szukać ojca Bailey, bo powiedzieliście jej, że przyjdziecie ponownie wieczorem.

Alex poczuła, jak serce jej zamiera. - Odnalazła go? - Nie wiem. Spodziewałam się, że wróci dziś rano i wszystko mi powie. Ale nie przyszła. - Wargi zakonnicy zadrżały, więc je zacisnęła. - Byłam właśnie w szpitalu - powiedziała Alex. - Przykro mi. Zakonnica skinęła obcesowo głową. - Dziękuje – Jesli to wszystko, to muszę iść przygotować kolację. - Chwileczkę. - Alex przytrzymała otwarte drzwi. - Czy będzie się siostra widzieć dziś z Sarah Jenkins? 247 - Czemu to panią interesuje? - spytała zakonnica podejrzliwie. Alex podała jej torebkę z próbkami kremów antybakteryjnych, które dały jej pielęgniarki z ostrego dyżuru ze szpitala w Atlancie. - Jej córeczka ma liszajec, a to może pomóc. Jest tam też jeszcze parę innych leków. Twarz zakonnicy złagodniała. - Dziękuję. Znowu zaczęła zamykać drzwi. - Proszę chwilę zaczekać. Mam jeszcze jedno pytanie. Czy zna pani tę piosenkę? Alex zanuciła sześć taktów, które Hope wygrywała obsesyjnie poprzedniego dnia. Zakonnica ściągnęła brwi. - Nie, ale ostatnio zbyt często nie bywam w mieście. Chwileczkę, zaraz wrócę. Zamknęła drzwi, a Alex i Hatton czekali przez dłuższy czas. Hatton spojrzał na zegarek. - Musimy iść. Vartanian zaraz tu będzie. - Jeszcze tylko chwilę. Proszę. - Po minucie westchnęła. - Ona pewnie nie wróci. Chodźmy. Byli już prawie na ulicy, kiedy drzwi się otworzyły i zakonnica wychyliła głowę, patrząc na nich gniewnie. - Przecież powiedziałam, że wrócę. - Czekaliśmy. Pomyśleliśmy, że pani już nie przyjdzie - odparła Alex. - Mam osiemdziesiąt sześć lat - rzuciła zakonnica. - Żółwie poruszają się szybciej ode mnie. Porozmawiajcie z nią. - Otworzyła drzwi szerzej,

ukazując inną siostrę, nieco tylko młodszą, która wyglądała na bardzo zaniepokojoną. - Powiedz im, Mary Catherine. Mary Catherine zerknęła na ulicę, po czym szepnęła: - Sprawdźcie w parku Woodruff. Alex spojrzała na Hattona. - Co to jest? - To jedno z tych miejsc, gdzie zbierają się muzycy - odparł. - Z kim konkretnie powinniśmy tam porozmawiać, siostro? Mary Catherine zasznurowała usta i starsza zakonnica trąciła ją zachęcająco: - No, powiedz im. - Słyszała siostra wcześniej tę melodię? - spytała Alex i Mary Catherine przytaknęła. - Bailey nuciła ją zeszłej niedzieli, kiedy była tutaj i robiła naleśniki. Wyglądała tak smutno. Ta melodia też brzmiała smętnie. Gdy zapytałam ją, co to za piosenka, spojrzała na mnie wystraszona i powiedziała, że właśnie 242 usłyszała ją w radiu. Ale Hope zaprzeczyła, mówiąc, że to wcale nie było w radiu. I spytała, czyjej mama nie pamięta, że to jej tata grał tę melodię na flecie. Alex zesztywniała. Magiczna różdżka Hope. - I co Bailey na to? - spytał Hatton, a Alex wiedziała, że pomyślał o tym samym, co ona. - Bailey bardzo się zdenerwowała i wysłała dziewczynkę, żeby pomogła przy nakrywaniu stołu. Stwierdziła, że Hope uważa każdego mężczyznę z brodą za swojego dziadka i oświadczyła, że to tylko jakiś biedny pijak grał na flecie na rogu ulicy. Alex ściągnęła brwi. - Ale siostra Anne powiedziała, że nie wydaje się jej, iż Bailey znalazła swojego ojca. Starsza zakonnica ponownie szturchnęła Mary Catherine. - No mów dalej. Mary Catherine westchnęła. - Anne nie było wtedy w kuchni. Powiedziałam jej o tym w poniedziałek wieczorem po tym, jak wyszliście. I wtedy postanowiła, że pójdzie we wtorek go poszukać. Ramiona Alex opadły. - Powinna była do mnie zadzwonić. Czemu wybrała się sama? Pierwsza z

zakonnic pociągnęła nosem. - Anne od lat zajmowała się nędzarzami z ulic. Nie bała się chodzić sama. Westchnęła. - A nie powinna była tego robić. W każdym razie nie chciała na próżno wzbudzać w pani nadziei. Powiedziała, że sprawdzi, a potem powie pani wieczorem. Ale pani nie przyszła i ona też nie wróciła. - Stara zakonnica znowu stała się bardziej obcesowa. - Dziękuję za lekarstwa. Dopilnuję, żeby zostały dobrze wykorzystane dorzuciła i zamknęła drzwi przed twarzą Alex. Alex uniosła wzrok i spojrzała na ulicę. - Która droga prowadzi do parku Woodruff? Hatton wziął ją za ramię. - Nie masz czasu, żeby tam jechać. Znajdę tego flecistę i przywiozę go na posterunek, nawet jeśli to nie Crighton. A teraz chodźmy. Jesteś umówiona. Atlanta, środa, 31 stycznia, godz. 15.30 Daniel zatrzymał samochód na parkingu przy więzieniu, ale wciąż siedział za kierownicą. W czasie jazdy opowiedział Alex o rozmowie z Gretchen 249 French, gwałcie i pustej butelce whisky. Wyjawił, że ma w planie wystraszyć Fulemore’a, odwiedzając go z Alex bez ostrzeżenia, tak że ani więzień, ani jego adwokat nie wiedzą, że ona przyjeżdża. Cała rozmowa zabrała około dwudziestu minut. Przez resztę drogi Daniel milczał, głęboko zadumany. Alex pozwoliła mu rozmyślać, mając nadzieję, że w końcu coś powie, ale on w ogóle się nie odzywał. Wreszcie przerwała ciszę. - Myślałam, że mamy wejść do budynku więzienia. Skinął głową. - Tak, ale najpierw musimy porozmawiać. Strach ścisnął jej trzewia. - O czym? Daniel zamknął oczy. - Nie wiem, jak cię o to zapytać? - Po prostu zapytaj, Danielu - odparła drżącym głosem. - Czy na tym zdjęciu, które znalazłem, jest Alicia… czy ty? Alex się cofnęła. - Nie. To nie ja. Dlaczego… w ogóle mnie o to pytasz?

- Ponieważ dręczą cię koszmary, słyszysz krzyki i są rzeczy, których nie możesz sobie przypomnieć. Zakładałem, że Alicia została zgwałcona tej samej nocy, gdy ją zabito, ale lekarz sądowy twierdzi, że zajście miało nieco inny przebieg. Zastanawiałem się, czy te czyny nie wydarzyły się przypadkiem w innym czasie i nie zostały popełnione przez różnych sprawców. I wtedy przyszło mi do głowy… Otworzył oczy; wyrażały ból i poczucie winy. -Może ofiary to też dwie różne osoby? Może Simon i inni skrzywdzili ciebie? Alex przycisnęła palce do jego ust i przez chwilę po prostu skupiała się na oddechu. - Przepraszam - szepnął. - Tak mi przykro. Opuściła ręce na kolana i zamyśliła się. Czy tak mogło się zdarzyć? Nie. Pamiętałaby coś takiego. A może nie. Wcześniej tego dnia Meredith wyraziła podobną wątpliwość w odpowiedzi na dokładnie takie samo oświadczenie Alex. - Jesteś dziś drugą osobą, która pyta mnie, czy byłam molestowana. Nie wiem, co ci powiedzieć oprócz tego, że nie pamiętam, aby coś takiego się zdarzyło. Ale nie mogę też przypomnieć sobie tej nocy, kiedy Alicia została zabita. Zaczęłam czuć się źle w drodze ze szkoły i w domu od razu poszłam do łóżka. Następna rzecz, jaką pamiętam, to jak matka budzi mnie rano i pyta, czy wiem, gdzie jest Alicia. Ale nie krwawiłam i nie przypominam sobie żadnej butelki whisky. Wydaje mi się, że takie szczegóły trudniej byłoby zapomnieć. Przez chwilę oboje milczeli. Potem Alex uniosła głowę. - Nigdy nie pokazałeś mi tego zdjęcia Alicii - powiedziała. 244 Spojrzał na nią przerażony. - Chcesz je zobaczyć? Szybko pokręciła głową. - Nie. Ale jest jedna cecha, która nas różniła. - Podciągnęła do góry lewą nogawkę spodni. - Czy widzisz to przez rajstopy? Daniel pochylił się nad dźwignią biegów. - Tatuaż przedstawiający baranka. Mówiłaś, że Bailey ma coś takiego. Nie, że wszystkie miałyście… powiedziałaś to w poniedziałek rano, kiedy oglądaliśmy ciało Janet. - Tak naprawdę to jagnię. Wydawało nam się fajniejsze niż baran. Moja

matka nazywała nas swoimi małymi owieczkami. Bailey, Alicię i mnie, często beczałyśmy. Na nasze szesnaste urodziny Alicia wpadła na pomysł, żebyśmy zrobiły sobie tatuaż. Kiedy teraz o tym myślę, wydaje mi się, że była wtedy trochę nakręcona. Ale Bailey też się zapaliła do pomysłu, a że to były nasze urodziny, moje i Alicii, wolałam nie odstawać. - W salonie zrobili tatuaż szesnastolatkom? - Nie, Bailey znała jednego faceta. Powiedziała mu, że mamy po siedemnaście lat. Próbowałam stchórzyć w ostatniej chwili, ale Alicia postawiła mnie w sytuacji bez wyjścia. Daniel uniósł kącik ust. - Znam takie sytuacje. - Nigdy nie robiłam nic zabawnego ani ekscytującego. To była specjalność Alicii. Poszłam więc z nimi. Czy na zdjęciu, które masz, widać tatuaż? - Nie patrzyłem na jej kostkę. - W takim razie przyjrzyj się jej prawej nodze. Daniel uniósł brwi. - Nie miałyście tatuażu na tej samej nodze? Alex uśmiechnęła się lekko. - Nie. Bailey poszła pierwsza, a potem Alicia, tak jak zwykle. Podziwiały swoje tatuaże, kiedy ten facet zaczął robić mój. Celowo podsunęłam mu lewą nogę. Byłam już zmęczona wpadaniem w tarapaty z powodu szaleństw Alicii. - Chciałaś, żeby ludzie mogli was rozróżnić. Co Alicia na to? - W chwili, kiedy się zorientowała, ten facet wykonał już połowę roboty i było za późno. Ale oczywiście się wściekła. Nasza mama też się zdenerwowała. Ukarała nas wszystkie i po raz pierwszy od długiego czasu Alicia musiała wziąć odpowiedzialność za własne poczynania, zamiast obwiniać mnie. Wydawało mi się, że chociaż raz postawiłam na swoim. - Wtedy jednak Alicia została zamordowana i całe ich życie stało się piekłem. Uśmiech znikł z oblicza Alex. - Spójrz jeszcze raz na to zdjęcie, Danielu, i powiedz mi, co widzisz. 251 - Dobrze. - Znalazł zdjęcie w aktówce i trzymając je tak, by Alex nie mogła nic zobaczyć, wyjął z kieszeni małe szkło powiększające. Kiedy westchnął z ulgą, Alex uczyniła to samo, dopiero teraz zdając

sobie sprawę, że wciąż wstrzymywała oddech. Odłożył zdjęcie i spojrzał jej w oczy. - Prawa kostka. Alex zwilżyła wargi, a potem zacisnęła je i odezwała się dopiero wtedy, gdy była pewna, że głos jej nie zadrży. - Przynajmniej to się wyjaśniło. - Nie stanowiło to odpowiedzi na obawy Meredith, ale tym Alex postanowiła zająć się nieco później. - A więc chodźmy.

16 Dutton, środa, 31 stycznia, godz. 15.45 No, no… Stał w podziemiach banku, spoglądając na skrytkę bankowąRhetta Portera. Zaśmiał się gorzko, czytając list zostawiony przez Rhetta. „Mój klucz przechowuje adwokat, którego nie znasz, w miejscu, gdzie nigdy nie byłeś, wraz z zapieczętowanym listem opisującym szczegółowo nasze grzechy. Jeśli coś się stanie mojej żonie lub dzieciom, list ten dotrze do wszystkich dużych gazet w kraju, a mój klucz trafi do prokuratora stanowego. Do zobaczenia w piekle”. Z daty widniejącej na liście wynikało, że został on napisany niecały tydzień przed tym, jak DJ stał się karmą dla aligatorów. A jednak Rhett Porter nie był wcale taki głupi, pomyślał. Włożył list do kieszeni, wyszedł z podziemi i kiwnął do starego Roba Davisa, który czekał na zewnątrz. Davis był właścicielem banku i w normalnej sytuacji do takiego zadania, jak zaprowadzenie klienta do skrytek bankowych, wyznaczyłby niższego rangą pracownika. To jednak była delikatna sprawa i przyszedł bez formalnego dokumentu. Wiadomo było, że Davis nie odrzuci prośby, ponieważ bał się, że wiedzą o nim więcej niż on o nich. Na tym polegała ich władza. - Skończyłem. Davis spojrzał na niego z pogardą. - Nadużywasz swojej pozycji. - A ty nie? Przekaż moje uszanowania dla małżonki, Rob - rzekł rozmyślnie. - A gdyby Garth pytał, powiedz mu, że to mam. 246 Policzki Davisa się zapadły. - To? - On zrozumie. Na tyle jest bystry. - Dotknął kapelusza. - Na razie. Macon, Georgia, środa, 31 stycznia, godz. 15.45

- Jesteśmy spóźnieni - powiedziała Alex, kiedy Daniel wpisywał ich na listę odwiedzających. - Wiem. Chciałem, żeby Fulmore i jego adwokat byli już na miejscu. Będziemy mieć wielkie wejście. - Pewnie tylko powie, że jej nie zabił, tak jak powtarza to od trzynastu lat. - Może to zrobił, a może nie. Dzięki pomocy twojej i ksiąg pamiątkowych, które zebraliśmy, rozpoznaliśmy dziesięć z piętnastu ofiar na zdjęciach. Tylko Alicia została zamordowana. - I Sheila - skorygowała Alex. - Ale wiem, o co ci chodzi, Danielu. Czytałam o procesie. Mieli dowody, które wskazywały na to, że Gary Fulmore dotykał ciała Alicii. Jej krew była na jego ubraniu. To chyba niezupełnie tak, że niesłusznie wpakowali go do więzienia za morderstwo. - Wiem. Mam nadzieję, że uda nam się między innymi dowiedzieć, czy to zdjęcie zostało zrobione tej nocy, kiedy Alicia została zamordowana, czy też w innym czasie. Jeśli było to tej samej nocy i gwałciciele działali tak jak wcześniej, być może zostawili ją gdzieś, a Fulmore akurat przechodził i natknął się na nią. - Szkoda, że nie pamiętam tej nocy - wydusiła. - Cholera. - Przypomnisz sobie. Mówiłaś, że wtedy źle się czułaś. - Tak. Miałam skurcze żołądka i poszłam do łóżka. To było okropne. - Często było ci niedobrze? Zwolniła kroku i spojrzała na niego żałośnie szeroko otwartymi oczami. - Nie. Bardzo rzadko. To kolejny zbieg okoliczności, prawda? Czy myślisz, że mnie też ktoś próbował odurzyć? Objął ją ramieniem i mocno przytulił, kiedy dotarli do drzwi niewielkiego pokoju, w którym miała stanąć twarzą w twarz z człowiekiem oskarżonym o uduszenie jej siostry i zmasakrowanie za pomocą lewarka do wymiany kół. - Zajmiemy się wszystkim po kolei. Jesteś gotowa? Przełknęła z trudem ślinę. - Jak zawsze. - A więc wejdź pierwsza. Chcę mu się przyjrzeć, kiedy cię zobaczy. Ramiona jej zesztywniały; wzięła głęboki oddech. Potem przekręciła stanowczo gałkę w drzwiach i weszła do środka, gdzie czekali dwaj mężczyźni 253 jeden w pomarańczowym kombinezonie i drugi w tanim garniturze. Tym ostatnim był Jordan Bell, obrońca. Bell wstał zdenerwowany.

- No, nareszcie… - Przerwał, słysząc brzęk obok siebie. Gary Fulmore odepchnął się od stołu, jego krzesło podskoczyło na betonowej podłodze i rozległ się szczęk kajdan. Usta miał otwarte, a twarz bardzo bladą. Oczy Bella się zwęziły. - A co to ma być, u diabła? Fulmore cofnął się, kiedy Daniel podsunął Alex krzesło, a ona powoli usiadła. Była równie blada jak Fulmore, a nawet bardziej. Biała… jak duch. Daniel, każąc jej przez to przechodzić, czuł się jak największy drań pod słońcem. Ale ona chciała znaleźć Bailey. Pragnęła pomóc odnaleźć zabójcę trzech kobiet i postawić go przed sądem. W pewien sposób zamordowanie Alicii rozpoczęło to wszystko. - O co, do cholery, chodzi? - syknął obrońca przez zęby. - Weźcie… ją… stąd - wyjąkał Fulmore, dysząc. - Niech… odejdzie. - Przyszłam pana zobaczyć - rzekła Alex opanowanym głosem. - Czy pan wie, kim jestem? Zaniepokojony sytuacją Bell rzekł do Daniela: - Nic pan nie mówił, że przyprowadzi ją ze sobą. Alex wstała i pochyliła się do przodu, opierając się pięściami o stół. - Zadałam panu pytanie, panie Fulmore. Czym wie pan, kim jestem? Jest wspaniała, pomyślał Daniel. Spokojna i opanowana mimo wyjątkowo silnego stresu. Po prostu zaparło mu dech w piersiach. Podobne wrażenie zrobiła na Fulmorze, który z trudem oddychał. Daniel podszedł parę kroków, tak aby stanąć między Fulmore’em a Alex. Wciąż była blada jak trup, miała szeroko otwarte oczy i patrzyła w skupieniu. Uświadomił sobie, że wcale nie jest spokojna ani wyluzowana. Była opanowana, ale i wystraszona. Trzymała to jednak w ryzach. - Alicia Tremaine była moją siostrą. Zabił ją pan. - Nie. - Fulmore gwałtownie pokręcił głową. - Nie zrobiłem tego. - Zabił ją pan - mówiła dalej, jakby Fulmore się nie odezwał. - Przyłożył jej ręce do ust i dusił, aż umarła. A potem tłukł ją pan po twarzy, aż własna matka jej nie poznała. Fulmore gapił się na Alex. - Nie zrobiłem tego - powtórzył z desperacją. - Ależ tak - fuknęła. -Apotemwrzuciłjąpandorowujakbybyłaśmie-ciem.

- Nie. Ona już była w rowie. - Gary - wtrącił Bell. - Przestań mówić. 248 Alex odwróciła raptownie głowę i spojrzała na Bella ze wstrętem i pogardą. - On zasługuje na karę śmierci. Jak mogę mu jeszcze bardziej zaszkodzić? Fulmore nie odrywał oczu od Alex. - Nie zabiłem jej, przysięgam. I nie wrzuciłem jej do rowu. Kiedy jątam znalazłem, już była martwa. Odwróciła się znów do niego z zimną pogardą, skupiona. - Zabił ją pan. Jej krew była na pana ubraniu. Na lewarku, który miał pan w rękach. - Nie. To nie było tak. - Może więc nam powiesz, co się wydarzyło - rzekł Daniel łagodnie. - Gary - ostrzegł Bell. - Zamknij się. - Nie. - Fulmore trząsł się cały. - Wciąż widzę jej twarz. Widzę ją, kiedy próbuję zasnąć. - Jego oczy utkwione w obliczu Alex wyrażały udrękę. Widzę jej twarz. Alex nie poruszyła się, a jej rysy stwardniały. - To dobrze. Ja też. Widzę ją za każdym razem, kiedy patrzę w lustro. Fulmore przełknął, a jego jabłko Adama poruszyło się w górę i w dół w kościstej szyi. - Co się wtedy wydarzyło, Gary? - powtórzył Daniel i zmroził Bella spojrzeniem, gdy ten usiłował zaprotestować. Alex drżała i delikatnie popchnął ją, by usiadła na krześle. Fulmore podążył za nią wzrokiem. - Było ciepło - wymamrotał. - A nawet gorąco. Szedłem. Byłem spocony i chciało mi się pić. - Dokąd szedłeś? - spytał Daniel. - Donikąd. Spacerowałem sobie tu i tam. Byłem na haju. Wziąłem fencyklidynę. W każdym razie tak mi powiedzieli. - Kto ci powiedział? - zapytał Daniel, nadal zachowując spokój. - Gliniarze, którzy mnie zwinęli. - Czy pamiętasz, kto to był? Fulmore zacisnął usta. - Szeryf Frank Loomis. Daniel chciał zadać więcej pytań na temat Franka, ale się powstrzymał.

- A więc byłeś odurzony, spacerowałeś w upale i chciało ci się pić. I co dalej? Pociągnął nosem. - Poczułem zapach whisky. A miałem na nią ochotę. - Gdzie byłeś? - Na poboczu drogi koło gównianego miasteczka na odludziu. Dutton rzucił. Wolałbym nigdy nie usłyszeć tej nazwy. 255 I ja też, pomyślał Daniel, po czym spojrzał na Alex. I ona również. - Czy pamiętasz, która była godzina? Pokręcił głową. - Nigdy nie nosiłem zegarka. Ale było jasno, przez cały czas. W końcu mogłem zobaczyć, gdzie jestem. Wałęsałem się… Chyba zabłądziłem. Było jasno? Daniel zanotował sobie w głowie, żeby sprawdzić, jaka była faza księżyca tej nocy, gdy Alicia została zamordowana. - W porządku. A więc poczułeś woń whisky. I co dalej? - Poszedłem za tym zapachem do rowu. Zobaczyłem koc i pomyślałem, że może mi się przydać. Mój koc był w okropnym stanie. - Fulmore przełknął z trudem, wciąż wpatrując się w Alex. - Chwyciłem koc i pociągnąłem. A wtedy ona po prostu… wypadła. Alex się wzdrygnęła. Jej skóra była szara, a usta różowe od szminki i Daniel pomyślał o Sheili leżącej bez życia w kącie, wciąż trzymającej w rękach pistolet. Miał ochotę przerwać rozmowę i wyprowadzić Alex z pokoju do miejsca, gdzie byłaby całkiem bezpieczna. Przemierzyli jednak szmat drogi i wiedział, że Alex nie poddaje się tak łatwo. Powściągnął więc emocje i odezwał się stonowanym głosem: - Co masz na myśli, Gary, mówiąc, że ona „wypadła”? - Chwyciłem koc, a ona wytoczyła się z niego naga. Jej ręce były bezwładne jak z gumy i opadły na boki. Jedna z jej dłoni wylądowała na mojej stopie. - Jego głos brzmiał głucho i Fulmore nie odrywał oczu od twarzy Alex. - I wtedy zobaczyłem twarz - powiedział. Każde jego słowo przepełnione było bólem. - Jej oczy patrzyły na mnie. Bez wyrazu. Puste jak dziury. - Spoglądały na niego tak, jak teraz Alex z kamiennym wyrazem twarzy. -Wpadłem… w szał. Byłem śmiertelnie przerażony. Zamilkł, pogrążając się we wspomnieniach, które najwyraźniej wciąż wzbudzały w nim silny lęk.

- Gary, co wtedy zrobiłeś? - Nie wiem. Chciałem, żeby… ona przestała na mnie patrzeć. Zaciśniętymi pięściami uderzył dwa razy w powietrze, mocno i szybko, pobrzękując kajdankami. - A więc ją uderzyłem. - Rękami? - Tak. Na początku. Ale ona nie przestała na mnie patrzeć. - Fulmore kołysał się teraz, a Alex nadal spoglądała na niego beznamiętnie. Daniel przygotował się na to, aby w razie potrzeby powstrzymać Fulmore’a, gdyby nie potrafił odróżnić stojącej przed nim obecnie Alex od Alicii z przeszłości. - Skąd wziąłeś lewarek? - Z mojego koca. Zawsze nosiłem go przy sobie w kocu. Ale wtedy miałem go w rękach i rozwalałem jej twarz. Uderzałem raz po razie. 256 Wyobrażając to sobie, Daniel raptownie zaczerpnął powietrza. Teraz już wiedział, że ten człowiek nie zabił Alicii Tremaine. Łzy spływały po twarzy Fulmore’a, ale wciąż wyciągał zaciśnięte pięści, jakby zastygł w tej pozycji. - Po prostu chciałem, żeby przestała na mnie patrzeć. - Jego ramiona opadły. -1 w końcu przestała. - Biłeś ją po twarzy. - Tak. Tylko po oczach. - Spoglądał błagalnie jak dziecko. - Musiałem zamknąć jej oczy. - A co zrobiłeś potem? Fulmore otarł twarz ramieniem. - Zawinąłem ją z powrotem. Lepiej. - Lepiej? Skinął głową. - Wcześniej była luźno zawinięta w koc, więc owinąłem ją ciaśniej. Znowu przełknął ślinę. - Jak niemowlę, tyle że ona nie była dzieckiem. - A co z jej rękami, Gary? - zapytał Daniel, a Fulmore pokiwał głową z nieobecnym wyrazem twarzy. - Miała ładne ręce. Złożyłem je na jej brzuchu, zanim ją zawinąłem. Znaleziono wtedy pierścionek Alicii w jego kieszeni. Daniel spojrzał kątem oka na Bella i wiedział, że adwokat myśli o tym samym co on. - Czy miała coś na dłoniach? - spytał Bell równie łagodnym tonem. - Pierścionek. Niebieski.

- Kamień był niebieski? - zapytał Daniel, patrząc, jak Alex wyciąga dłonie i spogląda na swoje palce, a potem powoli zwija je w pięści. - Tak. - I zawinąłeś ją razem z tym pierścionkiem na palcu - powiedział Bell, a Fulmore spojrzał nagle Danielowi w oczy, wystraszony i wściekły. - Tak. - Jego głos był teraz bardziej przytomny. - Powiedzieli, że go wziąłem, aleja tego nie zrobiłem. - I co się potem wydarzyło, Gary? - Nie pamiętam. Pewnie wziąłem jeszcze trochę więcej fencyklidyny. Następna rzecz, jaką sobie przypominam, to trzech facetów, którzy mnie dopadli i bili pałkami. - Fulmore zadarł podbródek do góry. - Powiedzieli, że ją zabiłem, ale to nieprawda. Chcieli, żebym przyznał się do winy przed sądem, ale się zaparłem. Zrobiłem straszną rzecz tej dziewczynie, lecz jej nie zabiłem. -Ostatnie słowa wypowiedział powoli i z rozmysłem. - Nie zabiłem jej. - Czy pamiętasz, jak poszedłeś do warsztatu samochodowego? - zapytał Bell. - Nie. Jak powiedziałem, oprzytomniałem dopiero wtedy, kiedy tych trzech facetów mnie trzymało. 257 - Dziękujemy, że poświęciliście nam czas - odparł Daniel. - Będziemy w kontakcie. Fulmore spojrzał na Bella z odrobiną nadziei w oczach. - Czy możemy liczyć na nowy proces? Bell spojrzał na Daniela. - Możemy? - Nie wiem. Nie mogę składać obietnic, wie pan o tym, Bell. Nie jestem prokuratorem okręgowym. - Ale zna go pan - powiedział Bell przebiegle. - Gary powiedział wam, co wie. Współpracuje z wami bez gwarancji, że coś za to dostanie. To powinno coś znaczyć. Daniel skupił wzrok na Bellu. - Powiedziałem, że będziemy w kontakcie. Teraz muszę wracać do Atlanty na spotkanie. - Pomógł Alex wstać. - Chodźmy. Wstała chętnie, poruszając się bardziej jak marionetka niż żywy człowiek, a Danielowi znowu przypomniało się martwe ciało Sheili w kącie pizzerii. Objął Alex ramieniem i wyprowadził z pokoju.

Byli już prawie przy samochodzie, kiedy Bell krzyknął za nimi, by zaczekali, po czym przebiegł przez cały parking, z trudem oddychając. - Zamierzam złożyć podanie o nowy proces. - Przedwcześnie - odparł Daniel. - Nie wydaje mi się i panu pewnie też nie, bo inaczej nie przyjeżdżałby pan z nią tutaj i nie kazał jej tego wszystkiego przechodzić. - Wskazał na Alex, która uniosła podbródek i obrzuciła go chłodnym spojrzeniem. Nic jednak nie powiedziała i Bell skinął głową, zadowolony z tego, że trafił w sedno. - Siedzę wiadomości, Vartanian. Ktoś powiela morderstwa. - Może jakiś szaleniec - powiedział Daniel, ale Bell pokręcił głową. - Nie uważa pan tak - rzekł ponownie i zwrócił się do Alex. - Wiem, że pani siostra została zamordowana, pani Fallon, i przykro mi z tego powodu, ale Gary stracił trzynaście lat swojego życia. Daniel westchnął. - Kiedy to się skończy, skontaktujemy się w tej sprawie z prokuraturą stanową. Bell energicznie skinął głową. - I słusznie. Atlanta, środa, 31 stycznia, godz. 17.30 Zbliżali się do Atlanty, kiedy Daniel wreszcie się odezwał. - Dobrze się czujesz? 258 Alex ze ściągniętymi brwiami spoglądała na swoje dłonie. - Nie wiem. - Kiedy on powiedział, że Alicia „wypadła” z koca, byłaś jak w transie. - Tak? - Odwróciła się nagle i spojrzała na niego. - Meredith chce, żebyśmy spróbowali hipnozy. Daniel zgadzał się z Meredith, ale z jego doświadczenia wynikało, że osoba poddająca się hipnozie powinna być otwarta. Nie był pewien, czy Alex jest teraz w stanie się otworzyć. - A czego ty chcesz? - Żeby to wszystko odeszło - szepnęła z naciskiem. Dotknął jej dłoni.

- Pójdę z tobą. - Dzięki, Danielu… Nie spodziewałam się, że się tak poczuję, kiedy wreszcie go zobaczę. Miałam ochotę go zabić. Daniel zmarszczył czoło. - Chcesz powiedzieć, że nigdy nie widziałaś Fulmore’a? - Nie. Byłam w Ohio przez cały czas trwania procesu. Ciotka Kim i wuj Steve chcieli mnie chronić. Byli dla mnie dobrzy. - Miałaś szczęście. - Słowa te zabrzmiały bardziej gorzko, niż Daniel się spodziewał. Wpatrywał się w drogę, ale czuł, że Alex przygląda mu się z boku. - Twoi rodzice nie byli dla ciebie dobrzy. To było tak proste stwierdzenie, że omal się nie roześmiał. - Nie. Uniosła brwi. - A co z twoją siostrą Susannah? Jesteście ze sobą blisko? Suze. Daniel westchnął. - Nie. Chciałbym, żeby tak było, ale nie jest. - Ona cierpi. Oboje straciliście rodziców i chociaż zginęli kilka miesięcy temu, dla was właściwie jest tak, jakby stało się to w zeszłym tygodniu. Daniel parsknął wymuszonym śmiechem. - Nasi rodzice byli dla nas martwi na długo przed tym, jak Simon ich zabił. Byliśmy, jak to się mówi, rodziną dysfunkcyjną. - Czy Susannah wie o zdjęciach? - Tak. Była przy tym, jak przekazywałem je Ciccotellemu w Filadelfii. Suze wiedziała dużo o Simonie, więcej niż powiedziała Danielowi; co do tego nie miał wątpliwości. - No i? Spojrzał na Alex. - Co masz na myśli? - Wyglądasz tak, jakbyś chciał powiedzieć więcej. 253 - Nie mogę. Nie jestem pewien, czy umiałbym, nawet gdybym coś wiedział. Pomyślał o swojej siostrze, która pracowała w Nowym Jorku jako asystentka prokuratora okręgowego, mieszkała sama i jedynie pies dotrzymywał jej

towarzystwa. Przypomniał też sobie zdjęcia i ból na twarzy Gretchen French. Taki sam zbolały wyraz twarzy miała Susannah, kiedy Daniel spytał ją, co Simon jej zrobił. Nie była w stanie mu powiedzieć, ale Daniel z przerażeniem uzmysłowił sobie, że już to wie. Odchrząknął i i powrócił do tematu, o którym wcześniej rozmawiali. - Wydaje mi się, że Gary Fulmore nie zabił twojej siostry. Alex popatrzyła na niego spokojnie i bez zdziwienia. - Dlaczego tak myślisz? - Po pierwsze, wierzę w to, co mówi. Sama powiedziałaś, że zasługuje na karę śmierci, a więc, jak można go jeszcze bardziej ukarać? Co zyskałby, kłamiąc teraz? - Liczy na nowy proces. Wyczuł w jej głosie odcień strachu i odparł tak łagodnie, jak tylko potrafił: - Alex, kochanie, wydaje mi się, że na to zasłużył. Posłuchaj mnie. Powiedział, że uderzył jąwielokrotnie w twarz. Postaraj się odsunąć na bok fakt, że tp była Alicia, i pomyśl o tym, co wiesz. Jesteś pielęgniarką. Gdyby Alicia żyła, kiedy ją bił tak brutalnie, lub gdyby masakrował ją zaraz po tym, jak ją zabił… - To byłoby o wiele więcej krwi - wydusiła. - Fulmore byłby cały ochlapany krwią. - Ale nie był. Wanda z biura szeryfa powiedziała mi, że Fulmore miał krew na mankietach spodni. Alicia nie żyła już od jakiegoś czasu, kiedy ją bił. - Może Wanda się myli. - Głos Alex brzmiał desperacko i Daniel uświadomił sobie, że ona chce widzieć w Fulmorze winnego. Zastanawiał się, czemu to dla niej takie ważne. - Nigdy się nie dowiem - odparł ostrożnie. - Wszystkie dowody przepadły. Koc, ubranie Fulmore’a, lewarek… nic nie ma. Muszę założyć, że Wanda ma rację, dopóki nie będę w stanie udowodnić, że jest inaczej. A jeśli ona się nie myli, to Alicia była już martwa, kiedy Fulmore ją bił. Alex zwilżyła wargi. - Mógł ją przecież zabić, poczekać, a potem wrócić i zmasakrować jej twarz. - W jej słowach jednak nie było przekonania. - Ale to nie ma sensu, prawda? Gdyby ją zamordował, prawdopodobnie by uciekł, a nie wracał, żeby jąpobić, a potem poszedł sobie do warsztatu. Co jeszcze cię niepokoi w

tej historii? 260 - Wiele. Jeśli jej ręka opadła bezwładnie… - Daniel przerwał, gdy wyczuł, że Alex znieruchomiała. - Co się stało? Zamknęła oczy i zacisnęła zęby. - Nie mogę sobie czegoś przypomnieć. - Ale znowu słyszysz te krzyki, prawda? - Skinęła sztywno głową, a Daniel uniósł jej dłoń do swoich ust. - Przepraszam, że każę ci przez to przechodzić. - Rozległ się grzmot - powiedziała nieoczekiwanie. - Tamtej nocy. Grzmot i błyskawica. Było jasno, przez cały czas - tak powiedział Fulmore. Burza musiała przejść wcześniej. Daniel postanowił to sprawdzić. - Był kwiecień - rzekł cicho. - Burze są wtedy częste. - Wiem. Tego dnia było bardzo ciepło. I w nocy też. Daniel zerknął na Alex, a potem znów skupił się na drodze, na której zaczynały tworzyć się korki. - Ale spałaś wtedy całą noc - odparł bardzo cicho. - Od czasu, kiedy wróciłaś ze szkoły, do następnego ranka, gdy matka się obudziła. Źle się czułaś. Otworzyła usta, po czym je zamknęła. Gdy się odezwała, jej głos brzmiał spokojnie. - Jeśli ciało Alicii było wiotkie, to znaczy, że sztywnienie pośmiertne jeszcze nie nastąpiło. Jeżeli Gary Fulmore mówi prawdę, od jej śmierci nie minęło wtedy więcej niż kilka godzin. - Wciąż myślisz, że on kłamie. - Może. Ale jeśli jej nie zabił… Siedzi w więzieniu od tak dawna. - Wiem. - Daniel zabębnił palcami w kierownicę, kiedy ruch na drodze ustał zupełnie, a on utknął na dalekim lewym pasie. Spotkanie, na które się wybierał, zaczynało się za niecałe dwadzieścia minut. Znowu się spóźni. Zamiast dumać o ruchu na drodze, powrócił myślami do Gary’ego Fulmore’a. - Fulmore świetnie pamięta tamtą noc jak na kogoś odurzonego narkotykami. - Może sam wymyślił całą historię - odparła Alex, unosząc podbródek. Po

chwili jej ramiona opadły. - A może wcale sam się nie odurzył. To właśnie najbardziej zastanawiało Daniela. Aresztowania dokonał Frank Loomis, a wiele rzeczy nie trzymało się kupy. - Randy Mansfield powiedział, że trzeba było trzech ludzi, żeby go przytrzymać. Wygląda na to, że Fulmore był jednak pod wpływem narkotyku. - Ale to było parę godzin później. Po tym, jak znaleźli Alicię. - Alex, co się stało potem, gdy ją znaleźli? W twoim domu? W rodzinie? Zadrżała. 255 - Kiedy moja matka zobaczyła, że łóżko Alicii jest puste, przez cały ranek wydzwaniała do wszystkich w mieście. - Było puste czy też w ogóle w nim nie spała? - Nie spała w nim. Doszli do wniosku, że wymknęła się poprzedniej nocy. - Mieszkałyście w tym samym pokoju? Alex pokręciła głową. - Nie wtedy. Alicia wciąż była na mnie zła za ten tatuaż. Przeniosła się z naszego pokoju do Bailey. Nie odzywała się do mnie. - Ile czasu minęło wtedy od waszych urodzin, kiedy zrobiłyście sobie tatuaże? - Tydzień. Miała wtedy szesnaście lat od tygodnia. I ty też, maleńka. - A Bailey wiedziała, że Alicia wyszła z domu tamtej nocy? Alex poruszyła lekko ramionami. - Bailey twierdziła, że nie miała o tym pojęcia. Ale ona była wtedy rozhukana. Potrafiła świetnie kłamać, żeby wydobyć się z tarapatów. Tak więc nie wiem. Pamiętam, że wciąż czułam się niedobrze, jakbym… - Znieruchomiała znowu. Jakbym miała coś w rodzaju kaca. - Jakbyś została odurzona? - Być może. Ale nikt nigdy mnie o to nie pytał z powodu tego, co się stało… później w nocy. - Przymknęła oczy z grymasem na twarzy. - No wiesz. Kiedy wzięła nadmierną dawkę środków uspokajających, które jej histeryczna matka dostała na receptę. - Wiem. Jak się dowiedziałaś o tym, że znaleziono ciało Alicii? - Chłopcy Porterów natknęli się na jej ciało i pobiegli do domu pani

Monroe po pomoc. Pani Monroe wiedziała, że mama szuka Alicii, więc do niej zadzwoniła. Moja matka dotarła tam jeszcze przed policją. Daniel się skrzywił. - Twoja matka znalazła ją w takim stanie? Alex przełknęła głośno ślinę. - Tak. Później poszli do kostnicy, żeby… zidentyfikować ciało. - Oni? - Moja matka i Craig. - Alex odwróciła głowę, by spojrzeć przez okno na stojące w korku samochody. Jej ciało zesztywniało, a twarz znowu pobladła. - Kiedy wrócili do domu, matka była w histerii, płakała i krzyczała… On dał jej pigułki. - Craig? - Tak. A potem poszedł do pracy. - Poszedł do pracy? Po czymś takim? Zostawił was same? - Tak - odparła Alex gorzko. - Zachowywał się jak książę. - A więc dał twojej matce tabletki. Co się potem działo? 256 - Mama płakała, więc położyłam się z nią na łóżku i zasnęła. - Alex była blada i znowu się trzęsła. Na drodze był korek, auta nie posuwały się do przodu ani o centymetr, więc Daniel zatrzymał samochód i pochylił się nad dźwignią zmiany biegów, aby przytulić Alex do siebie. - I co dalej, kochanie? - Potem się obudziłam i matki obok mnie nie było. Usłyszałam jej krzyk i zeszłam po schodach. - Nagle zerwała się z fotela i wybiegła z samochodu. - Alex. Daniel wyskoczył z auta, kiedy Alex popędziła na pobocze drogi, gdzie padła na kolana i zaczęła wymiotować. Przykląkł obok niej i masował jej plecy, gdy wstrząsały nią dreszcze. Kierowcy przyglądali się im, zaintrygowani nagłym wydarzeniem. Jeden z mężczyzn, opuścił szybę w oknie. - Czy potrzebujecie pomocy? Mogę zadzwonić po karetkę. Daniel wiedział, że gdy tylko rozpoznają Alex, zaraz pójdą w ruch aparaty fotograficzne w telefonach komórkowych, więc uśmiechnął się z żalem. - Dziękuję, nie trzeba. To tylko małe poranne mdłości, które dopadły ją

nieco później. Pochylił się i szepnął jej do ucha: - Czy możesz wstać? Skinęła głową, z twarzą lepką od potu. - Przepraszam. - Ciii. - Objął ją ramieniem w pasie i podniósł. - Chodź. Uciekamy stąd. Spojrzał na drogę. - Najbliższa boczna trasa jest za niecałe pięć kilometrów. Mógłbym włączyć policyjne światła, ale wtedy zwrócimy na siebie uwagę. - Chyba właśnie to zrobiłam - wydusiła. - Myślą, że jesteś w ciąży. Pochyl tylko głowę i jakoś sobie poradzimy. Ostrożnie poprowadził ją z powrotem do samochodu, pomógł wsiąść i kazał jej się pochylić. Schowaj się. - Wsunął się za kierownicę i przejechał na lewy pas, ignorując gniewne spojrzenia mijanych kierowców. - Dostaniesz mandat - mruknęła Alex, a on się uśmiechnął, po czym wyciągnął rękę i pogładził ją po karku; czuł, jak jej mięśnie zaczynają się rozluźniać. - Kobiety w ciąży stają się drażliwe - powiedział, a ona zachichotała. Skręcił w pierwszy przejazd awaryjny, jaki się trafił, a następnie przejechał na przeciwległy pas, gdzie ruch był szybszy. Włączył migoczące światła policyjne i samochody rozstąpiły się przed nim jak Morze Czerwone. Pojedziemy na razie bocznymi drogami. Chcesz, żebym się gdzieś zatrzymał i przyniósł ci wody? Jej policzki nieco się zaróżowiły. 263 - Byłoby świetnie. Dzięki, Danielu. Ściągnął brwi, pragnąc, by przestała mu dziękować, by nie miała ku temu okazji. Chciałby przeniknąć jej myśli, aby zrozumieć dokładnie, co wywołuje u niej tę fizyczną reakcję. Jej kuzynka miała rację. Muszą dotrzeć do sedna sprawy, a hipnoza może okazać się najlepszym sposobem. Środa, 31 stycznia, godz. 18.15 Cóż, to zabrało im dostatecznie dużo czasu, pomyślał, spoglądając na ekran telewizora. W wiadomościach pokazano zdjęcie chłopaka, który mówił, że chce być przesłuchiwany przez policję. Nie był zbyt bystrym

dzieciakiem, ale robił wszystko, co mu kazano. Szkoda, że teraz musi umrzeć, ale… tak to już jest. Wychował się wśród wszelkich luksusów, jakie można kupić za pieniądze. Teraz nadszedł czas, by za to zapłacić lub przynajmniej zapłacić za grzechy swojego ojca. A w przypadku tego dzieciaka - za grzechy dziadka. Kto wiedział, że taki bogaty chłopak może być samotny? Ale był. Bardzo chciał mieć przyjaciela i chętnie pomagał, jak tylko potrafił. Postara się, aby tego dzieciaka nie bolało. Jedyna kula prosto w głowę. Chłopak będzie martwy, zanim upadnie na ziemię.

17 Atlanta, środa, 51 stycznia, godz. 18.45 Chase siedział już przy stole w pokoju, w którym odbywały się narady, i czekał. - Dobrze się pani czuje, Alex? - To tylko poranne nudności o trochę późniejszej porze dnia - odparła Alex ponuro. Chase popatrzył na nią wielkimi oczami. - Jest pani w ciąży? Powiedział to tak głośno, że Daniel aż się skrzywił. - Nie. Ciszej. - Daniel podsunął Alex krzesło i delikatnie ją na nim usadził. - Zrobiło jej się trochę niedobrze po drodze, a nie chciałem zwracać na nas zbytniej uwagi. Wydawało mi się, że to najlepsze wyjaśnienie, jakie mogę podać w takiej sytuacji. 258 Zaczął masować kark i ramiona Alex. Teraz wiedział już, gdzie ona lubi być dotykana. Choć na dobrą sprawę pozostało jeszcze parę czułych miejsc do odkrycia, pomyślał. Dziś rankiem wszystko odbyło się trochę za szybko. Kiedy znajdą się w porządnym łóżku, nie będzie się spieszył i poszuka wszystkich tych miejsc. W tej sferze życia staranność popłaca. Chase odchrząknął. - To dobrze, że zachowałeś rozsądek - stwierdził nieco kąśliwie. Daniel spąsowiał, znając spojrzenie, które towarzyszyło tej dwuznacznej uwadze. - Gdzie pozostali? Robi się późno. - Wszystkich czas goni. Przesunąłem naradę na siódmą. - A gdzie Hope? - zapytała Alex. - Czy doktor McCrady udało się zrobić jakieś postępy? - Niewielkie. - Chase z rękami skrzyżowanymi na piersiach oparł się o stół. - Wiemy już, że nieszczęsna „magiczna różdżka” to flet. Mary McCrady pokazała Hope ten instrument, a dziecko zaczęło nucić melodyjkę.

Przygotowaliśmy też kilka spreparowanych wizerunków pani ojczyma. Dodaliśmy Crightonowi na zdjęciu, którym dysponujemy, trochę lat oraz brodę. Spośród kilku zdjęć starszych mężczyzn Hope bez wahania wskazała Crightona. Alex zacisnęła zęby i z wysiłkiem przełknęła, ale nie zamknęła oczu i nadal wpatrywała się w Chase’a. - Czy agent Hatton odnalazł go w parku Woodruff? - Nie. Z tego, co Hatton się dowiedział, Crighton znany jest jako straszny pieniacz. Ciągle wdaje się w bójki. Większość lumpów boi się nawet z nim rozmawiać. - A czy kiedykolwiek go zatrzymano? - spytał Daniel. - W policyjnej dokumentacji nie ma nic na ten temat. - Chase spojrzał niepewnie na Alex. - Jeden z meneli stwierdził, że widział, jak Crighton sprzeczał się wczoraj wieczorem z zakonnicą. Alex załamała ręce. - O Boże. Craig pobił siostrę Anne? - Przykra sprawa - odpowiedział Chase cicho. - Zdaje się, że Crighton nie chce, żeby ktokolwiek go odnalazł. Ze znużeniem pokręciła głową. - Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że cała sprawa wygląda coraz gorzej. Gdzie są Hope i Meredith? - Na kolacji w kafeterii - odrzekł Chase. - Kiedy skończą, dwie policjantki zawiozą je do naszej kryjówki. Tam jedna z agentek z nimi pozostanie, a druga pojedzie do Dutton po ich rzeczy. - Dziękuję. Czeka was teraz narada. Pójdę do Meredith i Hope. 265 Daniel popatrzył za nią, gdy odchodziła. Pragnął rozwiać jej smutek i strach i miał lekkie poczucie winy, że nie potrafi przestać o niej myśleć w prawdziwym łóżku. Odwrócił głowę i dostrzegł, że Chase patrzy na niego z zagadkowym i niechętnym wyrazem twarzy. - A więc nie udało ci się pozostać na sofie, co? Daniel nie zdołał powściągnąć szerokiego uśmiechu. - Prawdę mówiąc, udało mi się. Chase przewrócił oczami. - Na litość boską, Danielu. Spałeś z nią na sofie? Daniel wzruszył

ramionami. - Wydało mi się to właściwe w tamtej sytuacji. - A co takiego? - zainteresował się Ed, który akurat wszedł, niosąc skoroszyt. Chase wykrzywił usta. - Mniejsza z tym. - To dobrze - podsumowała Talia, która pokazała się za Edem. - Mijałam McCrady i Berg na parkingu, a Hatton i Koenig też już tu zmierzają. Pięć minut później wszyscy zasiedli wokół stołu. Mary McCrady przycupnęła z boku, przeglądając akta innych spraw, a Daniel zauważył, że Felicity zajęła miejsce obok Koeniga, możliwie najdalej od Daniela. Zasmuciło go to trochę, ale nie bardzo wiedział, co z tym począć, więc postanowił zająć się właściwą sprawą. - Koenig, referuj pierwszy. - Zeszłego wieczoru napadu na pizzerię dokonał Lester Jackson. Jego kartoteka jest pełna wpisów o przestępstwach i wykroczeniach. Napaść ze skutkiem śmiertelnym, pobicia i rozboje, włamania z bronią w ręku. Więcej lat spędził w więzieniu niż na wolności. Ochroniarz z centrum handlowego stwierdził, że jest to prawie na pewno ten sam gość, który usiłował przejechać Alex. Rozpoznał wóz. - Czy wiadomo, jak ten Jackson znalazł się zeszłej nocy w Dutton? zapytał Chase. - Natrafiliśmy na telefon komórkowy w jego samochodzie - wyjaśnił Ed. - Na podstawie analizy wykazu rozmów ustalono, że kilkakrotnie połączył się z tym samym numerem. - A więc jaki przebieg miało całe zdarzenie? - dopytywał się Chase. - Przyjąłem dziś rano raport zastępcy szeryfa, Mansfielda - oznajmił Koenig. Stwierdził, że odebrał sygnał alarmowy z pizzerii. Nakazał policjantowi, znajdującemu się w pobliżu miejsca zdarzenia, poczekać na wsparcie. Cowell zadziałał jednak na własną rękę. Dojeżdżając, Mansfield usłyszał odgłos strzelaniny. Wbiegł do lokalu dokładnie w chwili, gdy Lester Jackson zastrzelił Cowella. Kiedy Jackson wycelował broń w Mansfielda, ten otwo— 260 rzył ogień. - Koenig uniósł nieco brew i dodał: - W tej historii coś jednak

nie gra. Dlatego właśnie przyprowadziłem Felicity. - Pracownicy dochodzeniówki znaleźli tam cztery sztuki broni - podjęła Felicity. Trzydziestkęósemkę Jacksona, czterdziestkępiątkę Sheili oraz dwa pistolety kaliber 9 milimetrów, należące do zastępców szeryfa, Cowella i Mansfielda. Cowell oberwał dwa razy z trzydziestkiósemki Jacksona. Obydwie rany były śmiertelne. W rzeczywistości już pierwszy strzał pozbawił go życia. Ta kula, która przeszyła krtań, została wystrzelona z odległości około trzech metrów. - To odległość od lady, na której spoczywało ciało Jacksona, do miejsca, w którym upadł Cowell - powiedział Daniel. - A co z drugą kulą? - Cowell już nie żył, gdy trafiła go w serce - rzekła Felicity - wystrzelona z bardzo bliskiej odległości. - Tak więc Jackson stał przy kasie, strzelił do Cowella, a potem podszedł bliżej, stanął nad Cowellem i strzelił do niego jeszcze raz? - Daniel pokręcił głową. Bezwzględny drań. - Cowell zranił Jacksona w ramię - dodał Koenig. - A Sheila nie użyła broni. Daniel wspomniał ponury widok martwej Sheili w kącie sali restauracyjnej, z obiema dłońmi na broni. - Być może sparaliżował ją strach - stwierdził. - Jackson strzelił do niej dwa razy - uzupełniła Felicity - ale nie zza kontuaru. Musiał wtedy stać nad leżącym zastępcą szeryfa. - I tu w relacji Mansfielda jest pewna sprzeczność - powiedział Koenig. Stwierdził on, że otworzył ogień do Jacksona, kiedy tylko znalazł się w środku, ponieważ Jackson akurat strzelał do Cowella. - A Jacksona nie było wtedy za ladą. - Daniel potarł czoło. - A zatem albo Mansfielda zawodzi pamięć, albo odczekał, aż Jackson wróci za kontuar i dopiero wtedy go zastrzelił. Felicity przytaknęła ruchem głowy. - Pocisk, który zabił Jacksona, został wystrzelony nieco z dołu i z boku, co wynika z analizy ran, wlotowej i wylotowej. Mansfield musiał klęczeć w pobliżu Cowella, gdy strzelał.

- Poza tym - dorzucił Koenig - analiza wykazała, że nikt nie strzelił do Jacksona od strony drzwi. Mansfield nachylał się nad Cowellem w momencie, w którym oddał strzał - powtórzył za Felicity. - Dlaczego miałby kłamać? - spytała Talia. - Przecież Mansfield to zastępca szeryfa. Musiał się domyślać, że analiza balistyczna wykaże niezgodność. - Przypuszczalnie oczekiwał, że w sprawę nie wmiesza się stanowy urząd śledczy powiedział ponurym tonem Daniel. - Spodziewał się, że to nie my, tylko Frank Loomis poprowadzi dochodzenie. 267 Chase wyglądał na przygnębionego. - Czy to oznacza, że szeryf miasta Dutton jest skorumpowany? Daniel wciąż nie mógł się pogodzić z takim wnioskiem. - Nie wiem. Nie wiem też, czy dochodzenie w sprawie zabójstwa Alicii Tremaine zostało przeprowadzone właściwie. Brak dokumentacji fotograficznej miejsca, w którym znaleziono zwłoki, dowody rzeczowe magazynowano tak niedbale, że zalała je woda, w teczkach nie ma odpowiednich raportów. Podejrzewam, że Fulmore mógł zostać wrobiony w mord. A przynajmniej ktoś coś ukrywa. - Nie udało mi się zdobyć raportu koronera - dodała Felicity. - Doktor Granville powiedział mi, że jego poprzednik zaniedbywał papierkową robotę. - Ale przecież kopie dokumentów powinny się znaleźć w sądowych aktach procesowych - wtrąciła Talia. - Nie ma ich - odpowiedział Daniel. - Poleciłem Leigh dotrzeć do tej dokumentacji. Dziś, przed południem, okazało się, że teczki są puste. Materiały i akta wyparowały. - A co z oskarżycielem i sędzią, którzy zajmowali się tą sprawą? - Talia nie dawała za wygraną. - Pierwszy z nich już nie żyje, a drugi odszedł na emeryturę i wyjechał gdzieś na odludzie - odrzekł Daniel. - Loomis powinien ponieść konsekwencje - rzekł Chase. - Powiadomię o sprawie urząd prokuratora stanowego. Daniel westchnął.

- Jasne. Wcześniej jednak trzeba ustalić, kto ściągnął Jacksona do Dutton. Ta osoba z pewnością jest zamieszana we wczorajszą próbę potrącenia Alex. - Jackson zadzwonił ze swojej komórki tuż po zamachu - oznajmił Koenig. Prawdopodobnie powiedział temu, kto go najął, że się nie udało. - Musimy się dowiedzieć, do kogo telefonował - rzucił Chase. - Popracuję nad tym jutro - odrzekł Koenig, tłumiąc ziewanie. - Całą noc przesiedziałem koło domu Alex Fallon, a potem, za dnia, też nie miałem kiedy odetchnąć. - Skinął głową w stronę Hattona, który poruszył się odruchowo. - Zbudź się, kolego. Hatton spojrzał na Koeniga spode łba. - Wcale nie kimałem. - Mówiłem już Danielowi, co ustalono na temat Craiga Crightona - podjął Chase. Jeżeli wy dwaj na dzisiaj skończyliście, to wracajcie do domów i prześpijcie się trochę. - Zdrzemnę się - powiedział Hatton - a potem pojadę znowu do Peachtree and Pine rozejrzeć się za Crightonem. Ubiorę się na tę okazję w odpowiednie łachy, żeby lepiej wtopić się w tłum. 268 - W takim razie wybiorę się tam z tobą-zadeklarował Koenig. - Też się trochę kimnę, a potem również przebiorę za lumpa. Będę chodził za tobą i cię osłaniał. Chase się uśmiechnął. - Zawiadomię tamtejszy patrol, że udajecie bezdomnych. Felicity Berg wstała. - Na razie nie mam nic do dodania poza informacją o ranie postrzałowej Jacksona. Też już sobie pójdę. - Dziękuję, Felicity - powiedział szczerze Daniel, a ona uśmiechnęła się do niego nieznacznie. - Proszę bardzo. Tylko nie przywoź mi nowych zwłok, Danielu. Kącik jego ust uniósł się lekko. - Jak sobie życzysz. Kiedy Koenig, Hatton i Felicity wyszli, Chase zwrócił się do Eda. - Włos?

- Pasuje idealnie do DNA Alex - orzekł Ed bez mrugnięcia okiem. Serce Daniela zamarło. Teraz nie tylko będzie musiał jej powiedzieć o włosach, znalezionych przy zwłokach, ale i to, że bez zezwolenia wziął do analizy jej kosmyk. - Cholera - mruknął Chase. - Powinniśmy byli powiedzieć jej o tym wcześniej - zauważył Daniel równie cicho bo teraz wpadłem jak śliwka w kompot. - A co takiego zrobiłeś? - zapytała Talia. - Przyniósł mi włos Alex do badania, nie informując jej o tym - wyjaśnił Ed, a Talia się skrzywiła. - Kiepska sprawa, Danielu. Rzeczywiście, nieźle się wkopałeś. - Wymyśl jakąś bajeczkę - podpowiedział Chase. - Lepiej wyznaj całą prawdę - rzuciła z boku Mary McCrady. Chase zerknął na nią ponuro, więc wzruszyła ramiona i dodała: - To tylko sugestia. - Do licha - wściekał się Daniel. - Nie powinienem był cię słuchać, Chase. - Mimo to zawsze mnie słuchasz. A więc teraz wiemy, że ktoś, kto zabił Claudię, Janet i Gemmę, zdobył skądś włosy jednej z bliźniaczek. W jaki sposób? - Może z jakiejś starej szczotki - podsunęła Talia. - Komu przypadły rzeczy Alicii po jej śmierci? - To dobre pytanie - zauważył Daniel. - Zapytam o to Alex. Talio, a czego ty się dowiedziałaś? - Porozmawiałam z Carlą Solomon i Ritą Danner. Ich opowieści zgadzają się z relacją Gretchen French. Wszystko się potwierdziło, łącznie z butelką whisky. Potem pomagałam Leigh w przeglądaniu szkolnych roczników 263 i udało się nam rozpoznać dziewięć pozostałych ofiar. Wszystkie chodziły do którejś z trzech szkół publicznych znajdujących się w okolicach Dutton i Atlanty. Żadna nie uczęszczała do szkoły prywatnej, gdzie uczyły się tamte kobiety, które zamordowano, nie widać tu więc związku. Daniel pomyślał o swojej siostrze Susannah i zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem chociaż jedna z ofiar gwałtów nie kształciła się w akademii Bry-son.

Muszę pogadać z Suzie. I to jeszcze dzisiaj. - Czy tamte inne ofiary gwałtu nadal żyją? - zapytał, a Talia skinęła lekko głową. - Cztery wyjechały z naszego stanu, ale pozostałe wciąż są w Georgii. Potrzebna mi delegacja służbowa; dotarcie do tamtych czterech będzie związane z wydatkami. Danielu, opowiedz o swojej wizycie w więzieniu. Daniel szczegółowo zrelacjonował zebranym spotkanie zFulmore’em, a tymczasem Mary przysiadła się bliżej. - I sądzisz, że ten Gary Fulmore może być niewinny? - spytała. - Nie wiem, ale coś mi nie gra. A Alex wydaje się bardziej przerażona na myśl, że Fulmore może okazać się niewinny, niż zdruzgotana losem siostry. - Chodzi jej tylko o to, żeby doprowadzić do końca całą sprawę stwierdził Ed ze współczuciem. - Może i tak. - Daniel zerknął na Mary. - Kiedy Fulmore wspominał o pierścionku na palcu Alicii, Alex wpatrywała się w swoje ręce. Była jak w transie. - Czy Alex powiedziała ci, że rozmawiałam z jej kuzynką o hipnozie? Daniel przytaknął. - Tak. Myślę, że to niezły pomysł, o ile tylko nie pogorszy sprawy. - Hipnoza zrelaksuje ją na tyle, że Alex przestanie stosować swoje mechanizmy obronne. Uważam, że należy przeprowadzić seans hipnotyczny możliwie jak najszybciej. - Może dziś wieczorem? - spytał Daniel. - Jej kuzynka właśnie stara się ją do tego nakłonić. - Dobrze. Tak więc po naradzie pojedziemy do domu Bailey. Najpierw jednak dodał Daniel - wyliczmy przypuszczalnych uczestników tych gwałtów uwiecznionych na zdjęciach. Podejrzewamy Wade’a, Rhetta i Simona. Skończyli szkołę w tym samym roku. Wiosną, kiedy zamordowano Alicię, byli chyba w jedenastej klasie. - Ale Gretchen zgwałcono prawie cały rok wcześniej - przypomniała mu Talia. Daniel westchnął. - W tamtym roku Simon został wyrzucony z Bryson i trafił do szkoły Jefferson High. Wszystko pasuje. Miał wtedy szesnaście lat. Chase wyciągnął plik papierów z jednego z pudeł na stole.

264 - Leigh zrobiła kopie fotografii wszystkich chłopców, którzy chodzili razem z Simonem do szkoły publicznej. A ci - tu wyjął grubszy plik - to uczniowie innych szkół średnich, w tym i drogich szkół prywatnych, czyli takich, do których uczęszczałeś ty, Danielu. - Chase teatralnie uniósł lekko brew. -Podobno wróżono ci, że zajdziesz wysoko i zostaniesz nawet prezydentem Stanów Zjednoczonych. Daniel żachnął się na to i spojrzał na odbitki. - Tyle tego, że nie wiadomo, od czego zacząć. - Leigh posegregowała je tak, żeby łatwiej nam było nad nimi pracować. Zaczęliśmy już od tych, którzy interesują nas najmniej. Udało się nawet skreślić kilku, którzy już nie żyją. Wszystkie wyrostki na zdjęciach Simona to białe chłopaki, więc odsiałem też kolorowych. Daniel spojrzał na stertę, oszołomiony myślą, ile godzin zajmie przebrnięcie przez ten materiał. Zamrugał i przez chwilę przestał dumać o leżących przed nim odbitkach. - Chase, a co z tymi zamożnymi dziewczynami? - Mam spis wszystkich, które ukończyły Bryson w tym samym roku, co Claudia, Janet i Gemma, a także rok wcześniej i później. Razem z Leigh zadzwoniliśmy do tylu, do ilu udało nam się dodzwonić, i je ostrzegliśmy. Większość z nich wiedziała już, co się święci, i podjęła środki ostrożności. Niektóre stać na wynajęcie ochroniarzy, a kilka zatrudnia ochronę na stałe. Z pozostałymi spróbujemy skontaktować się jutro. Mary przechyliła się nieco i uścisnęła przedramię Daniela. - Doktor Meredith Fallon i Hope pewnie już skończyły jeść kolację. Czy jesteś gotów namówić Alex do tego, żeby poddała się seansowi hipnozy jeszcze dziś? Skinął głową z determinacją. - Tak. Nie traćmy czasu. Dutton, środa, 31 stycznia, godz. 21.00 - Hope jest w samochodzie z agentką Shannon i śpi - powiedziała Meredith, wdrapując się do wnętrza policyjnej furgonetki. Nie zgodziła się na to, by Alex była sama w trakcie seansu hipnotycznego, a Hope zrobiła się bardzo niespokojna, gdy agentka Shannon próbowała zabrać ją do kryjówki, wzięli ją więc ze sobą. - Na szczęście usnęła po drodze. Nie wiem, jak

zareagowałaby na widok swojego domu. Czy macie jakieś doświadczenie w przeprowadzaniu podobnych seansów? Meredith usiadła na jednym ze składanych krzeseł obok Daniela. Ed obsługiwał sprzęt wideo, a Mary McCrady stała w przedsionku domu Bailey 271 razem z Alex, która wydawała się nadzwyczaj spokojna. Z kolei Meredith przypominała kłębek nerwów. - Odpręż się, Meredith - powiedział Daniel. - Ona da sobie radę. - Wiem. Ale mimo wszystko wolałabym tam wejść razem z nią. - Splotła ręce na kolanach. - To ja powinnam być spokojna, Danielu. Uczestniczyłam już w takich eksperymentach. W zasadzie tylko terapeuta i poddająca się hipnozie osoba powinny brać udział w seansie dochodzeniowym organizowanym przez policję. Tak to się odbywało. Daniel jednak dobrze rozumiał to, co czuje Meredith. - Ja też chciałem jej towarzyszyć. Ale najlepiej zrobimy, jak zostaniemy tutaj. Ed, jak zwykle bardzo wyrozumiały, przekręcił ekran monitora w taki sposób, by Meredith miała lepszy widok. - Czy dobrze widać? Skinęła głową. - Czuję się jak podglądacz - stwierdziła ponuro. - Chyba nie po raz pierwszy - skomentował cicho Daniel. Nastała chwila ciężkiego milczenia, po czym Meredith żachnęła się i rzekła: - Dzięki, Danielu. Dobrze, że to powiedziałeś. Ed odchrząknął. - Zdaje się, że są już gotowe. Mary i Alex pojawiły się na ekranie w momencie, gdy wchodziły do salonu. Potem przez ponad minutę Alex stała zesztywniała i drżąca, a Daniel zmagał się z przemożną ochotą, by pobiec do niej i dodać jej otuchy. Głos Mary, cichy i kojący, rozlegał się w głośniku i w końcu Alex podeszła do skórzanego fotela z ruchomym oparciem, ustawionego przez Mary w pokoju godzinę wcześniej. - Być może warto wprowadzić Alex do środka kilka razy - powiedziała półgłosem Meredith - jeśli miałaby wejść w głęboki trans i obejść całe miejsce. Alex siedziała teraz w salonie, ze stopami na podnóżku i z

przymkniętymi powiekami. Wciąż jednak była sztywna, a Daniel poczuł ucisk w piersi. Najwyraźniej śmiertelnie się bała. Patrzył, jak Mary uspokajającym głosem poleca Alex odszukać w domu spokojne miejsce i tam się udać. - A jeśli mi się nie uda? - spytała zalękniona Alex. - Co będzie, jeżeli nie znajdę spokojnego miejsca? - Wtedy pomyśl o jakimkolwiek innym miejscu, w którym czujesz się bezpieczna odparła Mary. - i szczęśliwa. Alex westchnęła, a Daniel zaczął się zastanawiać, dokąd wyobraźnia ją poniesie. Mary wciąż mówiła powolnym, spokojnym głosem, wprowadzając Alex w stan coraz głębszego relaksu. 272 - Często korzystacie z seansów hipnotycznych przy poszukiwaniu zabójców? spytała Meredith Daniela. Rozumiał, że milczenie ją przytłacza, zresztą i na niego rozmowa działała teraz kojąco. - Od czasu do czasu, głównie po to, żeby odszukać właściwy trop. Jednak nigdy dotąd nie prowadziłem sprawy na podstawie analizy wspomnień z podświadomości. Uzyskane w ten sposób informacje trzeba gruntownie zweryfikować. Pamięć bywa zawodna i niepewna, poza tym łatwo nią manipulować. - Rozsądne podejście do sprawy - odparła Meredith. Oboje wpatrywali się w ekran, na którym Mary starała się określić, na ile Alex weszła w trans; patrzyła, jak jej ręka unosi się i nieruchomieje. - Alex uwierzyła w skuteczność hipnozy w swojej pracy. A to ułatwia Mary zadanie. - Danielu. - Ed wskazał monitor. - Mam wrażenie, że Mary już wprowadziła ją w trans. Alex uniosła obie ręce i z wyrazem oszołomienia i zdumienia w oczach spoglądała to na jedną z nich, to znów na drugą. Mary poleciła jej opuścić ręce i Alex usłuchała. - A teraz podejdźmy do schodów - powiedziała Mary, biorąc Alex za

rękę. - Cofnij się pamięcią do dnia śmierci Alicii. - Nazajutrz - powiedziała cicho Alex. - To było nazajutrz. - Dobrze - podjęła Mary - nazajutrz. Powiedz mi, co widzisz, Alex. Alex weszła na czwarty stopień schodów i chwyciła się poręczy tak mocno, że Daniel widział na obrazie, przekazywanym za pośrednictwem kamer wideo, zbielałe kostki jej dłoni. - W podobnym stanie była wczoraj - odezwał się cicho. - Myślałem, że dostała ataku serca, bo miała tak szybkie tętno. - Alex - powiedziała Meredith spokojnie, lecz stanowczo - idź dalej. - Nie. - W głosie Alex zabrzmiała panika. - Nie mogę. Nie mogę. - W porządku. W takim razie mów, co widzisz. - Nic. Jest ciemno. - Gdzie jesteś? - Tutaj. Właśnie tu. - Wchodziłaś po schodach czy schodziłaś? - Schodziłam. O Boże. - Alex zaczęła oddychać bardzo szybko, więc Mary delikatnie skłoniła ją do tego, by przysiadła na schodach. Na krótko Mary wyprowadziła ją z transu, a potem ponownie zahipnotyzowała. Gdy Alex znalazła się ponownie w transie, Mary podjęła: - Gdzie jesteś? - Tu. Te schody skrzypią. - Dobrze. Czy nadal jest ciemno? 273 - Tak. Nie zapaliłam światła w holu. - Dlaczego tego nie zrobiłaś? - Nie chciałam, żeby mnie zobaczyli. - Kto taki, Alex? - Matka. I Craig. Są na dole. Słyszę ich na dole. - Co robią? - Kłócą się. Wrzeszczą. - Alex zamknęła oczy. - Wydzierają się na siebie. - Co takiego krzyczą? - Nienawidzę cię. Nienawidzę cię - powiedziała Alex głosem niepokojąco spokojnym i opanowanym. - „Chciałabym, żebyś umarł”. - Daniel wypowiedział te słowa równocześnie z Alex, która właściwie wyrecytowała je monotonnym głosem. - Ona myślała, że jej matka mówi tak do niej.

- A powiedziała to do Craiga - podsunęła Meredith cicho. - Kto to mówi? - spytała Mary Alex. - Moja matka. Moja matka. - Łzy spływały po jej twarzy, choć jej wyraz nie uległ zmianie. Jak u lalki. Lodowaty dreszcz przebiegł po plecach Daniela. - A co na to Craig? - zapytała Mary. - Sama prosiła się o to, nosząc szorty i obcisłe bluzki. Wade dał jej to, czego chciała. - Co na to matka? Co ona teraz mówi? Alex wstała raptownie, a Mary powstała wraz z nią. - Ten twój sukinsyn zabił moje dziecko. Dopuściłeś do tego. Nie powstrzymałeś go. - Oddech Alex znów stał się szybszy, a głos surowszy. - Wade jej nie zabił. - Zeszła o stopień, a Mary wyciągnęła ręce, aby w razie potrzeby ją podtrzymać. - To ty ją zabrałeś. Zabrałeś i porzuciłeś w rowie. Myślisz, że nie widziałam koca, że nie wiedziałam? Urwała, a Daniel przyłapał się na tym, że sam wstrzymuje oddech. Z wysiłkiem wypuścił powietrze z płuc i zaczerpnął nowy haust. Obok Meredith drżała. - I co mówią dalej? - spytała znów Mary. Alex pokręciła głową. - Nic. Ona tłucze szkło. - Jakie szkło? - Nie wiem. Nie widzę tego. - Zejdź więc tam, skąd możesz zobaczyć. Alex zstąpiła po ostatnich stopniach i podeszła do drzwi salonu. - Czy teraz widzisz? Alex przytaknęła skinieniem. - Rozbite szkło na podłodze. Staję na nim. Kaleczy mi stopy. 274 - Płaczesz? - Nie. Nie chcę, żeby mnie usłyszeli. - Jakie szkło stłukła twoja matka, Alex? - Z jego szafki na broń. Ona trzyma jego strzelbę. Celuje w niego i wrzeszczy. - O Boże - rzucił cicho Daniel. Meredith mocno uścisnęła jego rękę. - Co takiego krzyczy, Alex?

- Zabiłeś ją, zawinąłeś w koc Toma i wyrzuciłeś jej ciało jak śmiecia. - Tom? Kto to taki? - szepnął Daniel. - Ojciec Alex - odpowiedziała szeptem zatrwożona Meredith. - Zmarł, kiedy Alex miała pięć lat. Alex zastygła w bezruchu z ręką na drzwiach. - Ona trzyma jego broń, a on chce, żeby mu ją oddała. - Co on robi? - zapytała Mary bardzo spokojnym głosem. - Łapie ją za nadgarstek, ale ona się wyrywa. - Nowy strumień łez spłynął po policzkach Alex. - Zabiję cię. Zabiję cię tak samo, jak ty zabiłeś moje dziecko. Alex kręciła głową z boku na bok. - Nie zabiłem jej. Wade też jej nie zabił. Nie wiesz tego. I nie dopuszczę, żebyś się dowiedziała. - Teraz Alex wzięła głęboki wdech. - Alex? - podjęła Mary. - Co się dzieje? - Ona cię widziała. Powiedziała mi, że cię widziała. - Kto widział, Alex? - Ja. Matka mówi: „Alex widziała cię z tym kocem”. - Alex wzdrygnęła się. - Nie, nie, nie… - Co się dzieje? - powtórzyła Mary, a Daniel domyślał się już, co teraz usłyszy. - Przyłożył strzelbę do jej szyi. Zastrzelił ją. Och, mamo. - Przyłożyła skroń do drzwi, objęła się ramionami i zakołysała. - Mamo… Meredith zaszlochała, a łzy popłynęły jej po twarzy. Daniel mocniej ścisnął jej dłoń; w gardle dławiło go tak, że ledwie mógł oddychać. Tymczasem Alex przestała się chwiać i znowu stała jak skamieniała. - Alex. - Ton głosu Mary stał się spokojny i autorytatywny. - Co jeszcze widzisz? - On mnie dostrzega. - Teraz głos Alex zdradzał paniczny lęk. - Uciekam. Uciekam. - A potem? Alex zwróciła twarz ku Mary, pobladła i oszołomiona. - Już nic. - O mój Boże. - U boku Daniela Meredith cicho łkała, przyciskając dłoń zwiniętą w pięść do ust. - Przez cały ten czas… Ona przez cały czas dusiła to w sobie, a my jej nie pomogliśmy. 269 Daniel objął ją i przyciągnął do siebie.

- Przecież nie zdawaliście sobie sprawy. Skąd mogliście wiedzieć? -Głos miał chrapliwy, a gdy dotknął swojej twarzy, przekonał się, że jest mokra. Od potu albo łez. Meredith wtuliła twarz w jego ramię i zapłakała. Przy tablicy rozdzielczej Ed przełknął głośno ślinę i czuwał nad pracą urządzeń rejestrujących. Z pozoru spokojna i opanowana Mary odprowadziła Alex w kierunku fotela i rozpoczęła proces wyprowadzania jej z transu. Kiedy jednak Mary spojrzała w obiektyw kamery, widać było, że i ona jest wyczerpana i wstrząśnięta. Nadal obejmując ramieniem rozdygotaną Meredith, Daniel sięgnął po telefon komórkowy i połączył się z Koenigiem. - Tu Vartanian - rzucił zimnym głosem, z trudem opanowując wzburzenie. - Czy odnaleźliście już Crightona? - Nie - odpowiedział cicho Koenig. - Hatton jest teraz z grupą lumpów. Jeden z nich powiedział, że widział go ze dwie godziny temu. A co? Co jest grane? Daniel przełknął ślinę. - Jak go odnajdziecie, aresztujcie go. - Rozumiem - powiedział Koenig powoli. - Za pobicie tej siostry zakonnej . - Urwał i zapytał: - Czy za coś jeszcze? Daniel przyłapał się na tym, że na chwilę prawie zapomniał o siostrze Anne. - Za zamordowanie Kathy Tremaine. - Do licha. Serio? Cholera jasna - sapnął Koenig. - Dobra. Dam znać, kiedy Hatton go namierzy. - Wezwij wsparcie, zanim przystąpicie do akcji. - Jasna sprawa. Danielu, przekaż Alex, że bardzo mi przykro z powodu jej matki. - Dobrze. - Daniel wsunął komórkę do kieszeni, a następnie lekko trącił Meredith. Chodźmy. Mary już prawie skończyła. Pomożemy jej wyprowadzić Alex z domu.

18 Dutton, środa, 31 stycznia, godz. 22.00 To było takie niesamowite, pomyślała Alex. A teraz, już po wszystkim, kiedy się dowiedziała… 276 Choć, z drugiej strony, podświadomie wiedziała to od zawsze, Popatrzyła na Daniela, który wyjechał spod domu Bailey na Main Street, zaciskając obie dłonie na kierownicy tak mocno, aż zbielały mu kostki. Zerkał na Alex, ukradkowo, jak sądził, odkąd doprowadził ją do samochodu i pomógł zapiąć pasy z taką delikatnością, aż chciało jej się płakać. On sam też wcześniej płakał. Dostrzegła to w jego oczach, gdy wyszła z tego domu razem z Mary McCrady, wpadając wprost w jego ramiona. Objął jątak mocno… a ona przylgnęła do niego; potrzebowała go. Meredith jeszcze szlochała, czekając na swojąkolej, by uścisnąć Alex. Prosiła jąo wybaczenie, choć przecież nic złego nie zrobiła. A więc Alex wiedziała. Od dawna. Po prostu nie chciała tego pamiętać. Teraz przypomniała sobie każdą chwilę tamtego zdarzenia aż do momentu, gdy Crighton chwycił ją za kołnierz i cały świat zniknął jej sprzed oczu. Potem odzyskała przytomność w szpitalu, gdy wypompowywano z jej żołądka środki uspokajające, które, zdaniem policji, musiała wziąć. Tego jednak nie pamiętała. Wcześniej nie zastanawiała się nad tym. A teraz… Jak to możliwe? Pewnie się już tego nie dowie. Zrozumiała tyle, że jej matka nie odebrała sobie życia. I to mimo że sięgnęła po broń, która mogła ją ocalić. Ten obraz dręczył Alex najbardziej. - Po prostu stała - odezwała się półgłosem. - Miała w rękach broń i stała bez ruchu, aż było za późno. Gdyby strzeliła, mogłaby żyć do dzisiaj. Grdyka Daniela poruszyła się, gdy z wysiłkiem przełknął ślinę. - Czasami tak się zdarza, że ludzi paraliżuje strach. Nie wiadomo, co kto zrobi w podobnej sytuacji. Łatwo mówić, kiedy jest już po wszystkim. - Czuję się troszkę… odleciana, wiesz?

- Mary mówiła, że możesz się tak czuć. Przypatrywała się jego profilowi. Daniel był zmęczony, wyczerpany. - A ty jak się czujesz? - Pytasz o to mnie? - żachnął się na to. - Tak, pytam. - Ja… sam nie wiem, Alex. Jestem wściekły i jednocześnie… przygnębiony. Czuję się dosyć bezradny. Chciałbym uwolnić cię od tego wszystkiego, ale nie potrafię. Położyła mu dłoń na ramieniu. - Owszem, nie jesteś w stanie tego dokonać. Mimo to bardzo miło z twojej strony, że chciałbyś. - Miło… - powtórzył na przydechu. - W tej chwili wcale nie czuję się miło. 271 Ujęła jedną z jego dłoni spoczywających na kierownicy i przyłożyła do swojego policzka. Sprawiło jej to przyjemność. Jego ręka była silna, ciepła i dawała poczucie bezpieczeństwa. - Początkowo bardzo się bałam. Nie chciałam się chować w kryjówce, strzeżonej przez policję, i myślałam sobie tak: A co, jeżeli zadamy sobie tyle trudu, a Mary nie zdoła mnie zahipnotyzować? - Rozumiem. Zastanawiałem się, dokąd w końcu odleciała twoja świadomość. Miałem nadzieję, że w jakieś przyjemne miejsce. Otarła się policzkiem o jego rękę. - Dziś rano była taka chwila, po tym jak my… no, wiesz… skończyliśmy. Spojrzałam na ciebie, kiedy ty patrzyłeś na mnie, i pomyślałam, że to pewnie najpiękniejszy moment mojego życia. Tam właśnie odpłynęłam myślami. Zacisnął lekko palce na jej ręce. - Dziękuję ci. Pocałowała grzbiet jego dłoni. - Nie ma za co. Dojechali do jej parterowego domku, minąwszy zaparkowany na ulicy nieoznakowany wóz policyjny. Meredith wyjechała z domu Bailey z dwiema agentkami, które miały przewieźć ją i Hope, po zabraniu ich rzeczy, do specjalnej kryjówki, strzeżonej przez policję. Jedna z agentek siedziała z tyłu auta, czuwając nad śpiącą Hope.

Daniel zatrzymał wóz, wysiadł, obszedł go dookoła, po czym otworzył drzwi od strony Alex, pomógł jej .wstać i objął ją tak mocno, że zapragnęła, by chwila ta trwała wiecznie. Wsunęła ręce pod jego płaszcz, objęła go w pasie i nie puszczała. Jego serce łomotało przy jej uchu i zrozumiała, że Danielowi wyjątkowo na niej zależy. To dla mnie coś nowego, przywołała w myślach jego słowa… Czyżby wypowiedział ję zaledwie przed dwoma dniami? Wydawało się, jakby od tamtej pory upłynęło mnóstwo czasu. Daniel odgarnął włosy z jej twarzy i musnął ustami policzek, aż przebiegł ją dreszcz. Potem szepnął jej na ucho, głosem chrapliwym i roznamięt-nionym: - Dziś nad ranem, Alex, to nie było… no, wiesz. Kochaliśmy się naprawdę. I nadal mam na to ochotę. - Uniósł lekko jej podbródek i przelotnie, ale mocno pocałował ją w usta. - Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. To było jak jasne światełko na końcu tunelu. Mieli okazję wydostać się z mroku i wykorzystać to w dobry sposób. - Ani trochę. - To wejdźmy do środka. - Odsunął się od niej z lekkim grymasem na twarzy. Całkiem zapomniałem o Rileyu. Nigdy nie zostawiam go w domu na tak długo. Mógł coś u ciebie nabroić. 278 Uśmiechnęła się do niego. - Nie szkodzi. Wykupiłam specjalne ubezpieczenie. Objął ją władczo i weszli do przedsionka. Tam, niemal równocześnie, zwolnili kroku. Meredith stała pośrodku saloniku, z ramionami skrzyżowanymi na piersi, rozglądając się wokoło z miną wyrażającą wyczerpanie i bezsilność. Wszędzie panował nieopisany bałagan powyciągane szuflady, kredki walające się po podłoaze. Kanapa, na której rano się kochali, była rozpruta na strzępy. - Zdaje się, że moje ubezpieczenie nie pokryje kosztów takich zniszczeń odezwała się cicho Alex. Meredith spojrzała na nich spode łba. - Ktoś tu wyraźnie czegoś szukał. Daniel zesztywniał. - A gdzie Riley? Riley! - Wbiegł do pokoju Hope, a za nim podążyła

Alex. Była tam już jedna z agentek, szacując zastane zniszczenia. - Gdzie jest mój…? Agentka wskazała palcem pod łóżko, spod którego wystawał ogon, poruszający się miarowo na boki jak metronom. Daniel odetchnął z ulgą i ostrożnie wyciągnął Rileya. Pies popatrzył na niego smutnymi oczami, a Daniel ujął jego łeb w obie dłonie i podrapał za uchem. - Co ci się stało, piesku? - W łazience pod oknem znalazłam miskę - powiedziała agentka. - Okno było otwarte, a w misce zostało jeszcze trochę psiego jedzenia z puszki. - Przecież zostawiłem mu suchą karmę w kuchni. Riley nie może jeść mięsa z puszek. Szkodzi mu na żołądek. - Daniel zacisnął zęby. - Chyba ktoś próbował go uśpić. Alex zajrzała w oczy Rileya. - Rzeczywiście, wygląda na oszołomionego. Chyba szczekałby na intruza? - Szczekałby tak głośno, że obudziłby umarłego - odparł Daniel. - Trzeba dać jedzenie z miski do analizy. - Hm, w łazience jest dość… brudno - uprzedziła agentka. - Mam wrażenie, że pies zwrócił większość pokarmu. Alex popatrzyła na Daniela. - Pewnie to go ocaliło. Daniel ściągnął brwi. - Czego tu ktoś mógł szukać? Alex wstała i z westchnieniem rozejrzała się po splądrowanej sypialni. - Nie mam pojęcia. - Tak samo wygląda mój pokój - oznajmiła Meredith. - Dzięki Bogu, że wzięłam ze sobą laptop. A gdzie twój? 273 - Był w szafie. Danielu, czy możesz ją otworzyć? Zdążył już wyciągnąć z kieszeni parę lateksowych rękawic i jedną ręką uchylił drzwi szafy. Była pusta. - Co takiego miałaś w komputerze, Alex? - Nic specjalnego. Jakieś stare rozliczenia podatkowe, więc włamywacze zapewne znają już mój adres. - Trzeba jutro powiadomić bank, żeby zamknęli konto kredytowe podpowiedział

Daniel. Meredith odchrząknęła. - Alex, a gdzie jest tamto? Alex spojrzała na Daniela. - Czy mój pistolet nadal znajduje się w twoim bagażniku? Pokiwał niewesoło głową. - Tak. Chociaż jestem prawie pewien, że tamci byli już uzbrojeni, tak na wszelki wypadek. Alex z przestrachem spojrzała na Meredith. - Gdybyśmy wtedy tutaj były… Meredith skinęła nerwowo. - Ale nie byłyśmy. A Hope jest bezpieczna. Być może będzie musiała nosić te same ubrania przez parę dni, ale nic jej nie grozi. - Możemy kupić coś po drodze do kryjówki - powiedziała agentka. Wszystko tutaj musi pozostać na miejscu, nie wolno niczego ruszać. Czy mam wezwać ekipę dochodzeniową, agencie Vartanian? Daniel potarł ręką czoło, a Alex zorientowała się po jego oczach, że rozbolała go głowa. - Bądź tak dobra i zrób to, Shannon. Muszę pojechać z Rileyem do weterynarza. W pobliżu mojego domu jest całodobowa klinika dla zwierząt. - Zadzwonię - powiedziała Shannon. - Pomóc ci przenieść tego biedaka do samochodu? - Nie trzeba. - Daniel wziął Rileya na ręce, kładąc sobie jego łeb na ramieniu jak główkę dziecka. - Jest ciężki jak diabli, ale sobie poradzę. Meredith, daj znać, gdy dojedziecie do kryjówki. - Dobrze - obiecała Meredith i mocno uścisnęła Alex. - Kiedy się znowu zobaczymy? - Jutro rano. Przywieziesz Hope na seans hipnotyczny, tak? Meredith niepewnie kiwnęła głową. - Mam nadzieję, że przetrzymam kolejny taki spektakl. - Na pewno. Dzięki za to, że dotrzymywałaś mi dziś towarzystwa. Meredith się zawahała. - Alex… 280 - Ciii. Już nic nie mów. Nie ma co się zastanawiać nad tym, co mogło się stać. Lepiej to sobie odpuścić. - Zadzwoń do mnie, kiedy znajdziesz się u Vartaniana. Przypuszczam, że

tam będziesz dziś wieczorem. - Tak. Właśnie tam. Athens, Georgia, środa, 31 stycznia, godz. 23.35 Mack drgnął, przestraszony dźwiękiem brzęczyka komórki. Nie chcąc ujawniać swojej kryjówki, sięgnął po telefon i ściągnął brwi. Dostał SMS od Woolfa. Zastanawiał się, czy przypadkiem Woolf nie przyjechał tu za nim. Ale przecież zachowywał ostrożność. Nikt go nie śledził. A Woolf powinien być teraz zajęty czymś innym. Odczytał wiadomość: „Dzięki za cynk. Jestem na miejscu. Kto to taki? Za dużo krwi, żeby poznać po twarzy. Muszę znać jego nazwisko przed dwunastą do artykułu w porannym wydaniu”. Mack zawahał się, a potem wzruszył ramionami. Aż do teraz Woolf miał powody przypuszczać, że kontaktuje się z anonimowym informatorem, niekoniecznie mordercą. Mack wiedział z doświadczenia, że ludzie wmawiają sobie różne rzeczy, aby tylko poczuć się lepiej, a Woolf nie stanowił wyjątku. „Romney, Sean” odpisał i wyłączył komórkę. Tacy jak Woolf mogli wkrótce przestać chodzić u niego na pasku. Jednak i tak już prawie z nimi skończył. Nagle usłyszał kroki. Męski głos. Kobiecy śmiech. - Powinienem cię zawieźć do domu - powiedział mężczyzna. - Nie trzeba. Do zobaczenia na zajęciach. Słychać było odgłos pocałunków i męski jęk. - Pragnę cię. To już trzy dni… Roześmiała się beztrosko. - Muszę na jutro napisać pracę, więc nie dzisiaj, mój drogi. Mack nie spodziewał się, że będzie miała towarzystwo. Głupie niedopatrzenie. Odwiódł bezpiecznik swojego kolta, gotowy w razie konieczności zrobić użytek z broni. Ale tamten gość tylko jęknął ponownie i po pożegnalnym pocałunku odszedł. Lisa wsiadła do auta, nucąc pod nosem. Zerknęła we wsteczne lusterko i ruszyła. Pozwolił jej przejechać kilka przecznic, zanim wyłonił się za nią z tylnego siedzenia jak zjawa. Przycisnął chusteczkę do jej ust i przyłożył nóż do krtani. Idzie mi coraz lepiej, pomyślał.

- Jedź - rozkazał. Będzie naprawdę wesoło, dodał w myślach. 275 Atlanta, środa, 31 stycznia, godz. 23.55 - Co my tutaj robimy? - zapytała Alex. - Myślałam, że wrócimy do ciebie. „Tutaj”, czyli na strzelnicy Lea Papadopoulosa. - To miejsce należy do brata Luke’a. On daje zniżkę wszystkim przyjaciołom Luke’a z pracy. - To ładnie z jego strony - stwierdziła. - Ale po co tu jesteśmy? - Posłuchaj… Do licha, Alex, Sheila Cunningham zginęła z bronią w ręku. - Widok zwłok Sheili wciąż go prześladował. - Nawet z niej nie wystrzeliła. - Podobnie jak moja matka - powiedziała cicho Alex. - Czy to kobieca cecha? - Nie. Mężczyźni również nie robią czasem należytego użytku z broni palnej. To kwestia nawyku. Kiedy ktoś się boi, przeważnie zamiera, sparaliżowany strachem. Trzeba w sobie wypracować odpowiednie reakcje, odruchy. Robisz coś podobnego, pracując na pogotowiu. W krytycznej sytuacji czasami działa się automatycznie, prawda? - Czasami tak. Zamierzasz mnie przeszkolić? - Nie w ciągu jednego dnia. Będziemy tu zaglądać codziennie, póki nie wypracujesz pewnych odruchowych reakcji albo póki to wszystko się nie skończy i nie będzie ci już potrzebne. - Czy to miejsce zawsze jest czynne w nocy? - Nie. Leo otworzył je specjalnie dla nas. Jest winny Luke’owi małą przysługę. Zadzwoniłem do Luke’a i spytałem, czy moglibyśmy tu zajrzeć w czasie, kiedy weterynarz będzie badał Rileya. - Fakt, że weterynarz uważał, iż psa próbowano otruć, było czymś, co dodatkowo rozzłościło i tak poirytowanego Daniela. Uznał, że trochę ćwiczeń w strzelaniu pozwoli mu się przy okazji rozładować. - Chodźmy powiedział. Pomógł Alex wysiąść z wozu, a potem wyjął jej torbę z bagażnika. r Nie wolno ci chodzić z tym po mieście, wiesz o tym? Przytaknęła. - Wiem. - Co nie znaczy, że zamierzasz potraktować ten zakaz poważnie?

Odwróciła się i uśmiechnęła, choć on tego nie dostrzegł. - Nie znaczy. Pokręcił głową i otworzył frontowe drzwi budynku. - Chodźmy. W środku za ladą stał Leo Papadopoulos. - Danny! Kogo tu przyprowadziłeś? Leo był o kilka lat młodszy od Luke’a i miał takie samo powodzenie u kobiet jak jego brat. 276 - To jest Alex. Leo, trzymaj się od niej z daleka. Miało to być żartobliwym przytykiem, zabrzmiało jednak jak złowieszcze ostrzeżenie. Leo tylko wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Dobra, dobra, wiem. Mama opowiadała mi już o pani Alex. Alex spojrzała na niego. - A skąd pańska mama mnie zna? Nigdy się nie spotkałyśmy. - Proszę się nie martwić, na pewno się poznacie. - Leo znów błysnął olśniewającym uśmiechem. -Na pewno. Możecie wejść na salę. Lukę już tam czeka - powiedział i spoważniał. - Zdaje się, że miał naprawdę zły dzień. - Cóż, nie on jeden - odparł półgłosem Daniel. - Dzięki, Leo. Masz u mnie kolejkę. Lukę z dzikim grymasem na twarzy stał na jednym ze stanowisk strzelnicy ze słuchawkami na głowie. Alex spochmurniała na jego widok. - Co mu jest? - Lukę pracuje w wydziale zajmującym się zwalczaniem pornografii dziecięcej w Internecie. Od dwóch miesięcy prowadzi pewne paskudne dochodzenie. Sprawa nie wygląda dobrze. - Ach - westchnęła. - Przykro mi. - Taka praca - rzucił Daniel, wzruszając ramionami. - Każdy ma jakąś. Trzeba ją wykonywać, a Lukę na pewno sobie poradzi. Masz, nałóż je. Podał jej gogle i słuchawki, a potem otworzył torbę i przyjrzał się kupionej przez nią broni. Był to pistolet typu Heckler i Koch kaliber 9 milimetrów, mały na tyle, by pasować do jej drobnej ręki. - Porządna marka. Wiesz, jak przeładować? - Kiedy skinęła potakująco głową, powtórzył: - Czy umiesz przeładować tę broń naprawdę szybko? Uniosła podbródek. - Jeszcze nie.

- Popracujemy nad tym później. Na razie zajmiemy się strzelaniem. Podał jej pistolet, odstąpił o krok i patrzył. Ona zajęła stanowisko obok Luke’a, wycelowała i oddała kilka strzałów… ani razu nie trafiając w cel. Daniel poczuł zrozumiały niepokój i… niepojęte podniecenie. Widok pięknej kobiety z rasową bronią rozpalał go. Zwłaszcza widok piękności, która twierdziła, że kochanie się z nim to najszczęśliwsza chwila w jej życiu. Dla niego było to podobne doznanie. Skupił się, próbując opanować to nagłe pobudzenie, i zaniepokoił, gdy Alex nie trafiła z pistoletu do tarczy. Lukę przerwał swoje ćwiczenia strzeleckie i przyjrzał się kobiecie. - Proszę nie zamykać oczu - podpowiedział. Opuściła broń i zatrzepotała rzęsami. - A zamykam? Hm, to strzelanie jest dosyć przerażające. - Wypuściła powietrze z płuc, próbując się opanować. Lukę podszedł do Daniela i spojrzał na niego pytająco. 283 - Jak ona się miewa? - zapytał tak cicho, by Alex nie mogła dosłyszeć. Zirytowało to Daniela, poczuł złość, choć nie na Luke’a. - Nieźle, jeśli wziąć pod uwagę to, że w ciągu ostatnich paru dni dowiedziała się, że jej siostra padła ofiarą zbiorowego gwałtu, a matkę zamordowano. Lukę zrobił zdumioną minę, więc Daniel wprowadził go w najnowsze szczegóły całej sprawy. - Cholera - zaklął Luke. - A jak tam Riley? - Weterynarz oznajmił, że nic mu nie będzie. - Spojrzał Luke’owi głęboko w oczy. A co gryzie ciebie? Oblicze Luke’a spoważniało i odmalowało się na nim zakłopotanie. - Dzisiaj sprawa się ruszyła. Namierzyliśmy troje dzieciaków z jednej z internetowych stron z pornografią dziecięcą. - Popatrzył na Alex, której tymczasem udało się dwukrotnie trafić w tarczę. - Ale nie dotarliśmy do nich na czas. - Przykro mi, Luke. Luke kiwnął głową. - Dwie dziewczyny i chłopak - powiedział opanowanym głosem, pozbawionym emocji. - Siostry i ich brat. Piętnaście, trzynaście i dziesięć lat. Każde z nich zabite strzałem w głowę. Daniel przełknął, aż za dobrze odmalowując w wyobraźni taki widok.

- Boże… - Spóźniliśmy się co najmniej o dzień. Zamknęliśmy tę stronę w sieci, ale na pewno otworzą następną. - Wpatrywał się w przestrzeń, a Daniel wolał nawet nie zgadywać, o czym Luke duma. - Muszę trochę od tego odpocząć. Chase wspomniał, że w waszej sprawie macie mnóstwo osób do sprawdzenia. - Z pewnością mógłbyś się nam przydać. - Uścisnął ramię Luke’a. Potrzebujesz czegoś? Luke wykrzywił usta. - Biletu do piekła. Nie ma innego miejsca dla takich drani. - Mimowolnie zacisnął mocno szczęki. - Zbyt wiele twarzy prześladuje mnie w snach. W Danielu znowu się zagotowało. - Rozumiem cię. Luke odwrócił się, gdyż w jego oczach zakręciły się łzy. - Muszę już iść. Leo mówi, że możecie to zostać tak długo, jak się wam podoba. Kiedy macie poranną naradę w pracy? - O ósmej - odpowiedział Daniel. - W pokoju odpraw. - W takim razie do zobaczenia jutro. - Luke spakował broń i amunicję i odszedł. Alex opuściła pistolet i ściągnęła z głowy słuchawki. 284 - On chyba nie czuje się dobrze, co? - Nie. Ale, tak jak ty, dojdzie do siebie. Włóż z powrotem słuchawki. Stanął tuż za nią i ustawił odpowiednio jej ręce. - Celuj w ten sposób. Pokazał jej, jak należy mierzyć do celu, mocno oplatając jąramionami. Ateraz pociągnij za spust i nie zamykaj oczu. Posłusznie wypełniła polecenie, a potem poruszyła się raptownie, gdy kula trafiła w papierową sylwetkę. - Celuj w tarczę - polecił. - Im mniejsze pole trafienia, tym łatwiej spudłować. Pamiętam pewną historię, którą opowiedział mi znajomy policjant. Na pogotowie przywieziono poranioną kobietę. Mąż rzucił się na nią z nożem. Miała rewolwer, ale celowała w jego głowę i nie trafiła. - Co się z nią stało? - Zmarła - powiedział sucho. - Pokażę ci jeszcze raz.

Ustawił we właściwy sposób jej ręce. Skupiła się bez reszty na tarczy strzeleckiej, opróżniając magazynek podczas kolejnych strzałów. Jednak po każdym wystrzale odrzut gwałtownie nią poruszał, a wtedy Danielowi trudno było się skupić. Przypomniał sobie Sheilę Cunningham, siedzącą w kącie sali, martwą. Skoncentruj się, Vartanian. - Przeładuj broń - wycedził i zrobił krok w tył, gdy wypełniała to polecenie. Miała zręczne ręce i poszło jej sprawniej, niż oczekiwał. - Dobrze. Podniosła broń, ale bez pomocy Daniela, który kierował jej rękami, strzelała niecelnie, a trzeci z pocisków nawet nie trafił w tarczę. - Znowu zamykasz oczy. Nie rób tego, Alex. - Ponownie objął ją od tyłu, podpierając jej ręce. Czuł rozkoszną udrękę, gdy ocierała się o niego po każdym wystrzale. Opróżniła następny magazynek. W ciszy po huku wystrzałów wypuścił z płuc powietrze, które powstrzymywał. - Przeładuj, do licha. Odwróciła nieco głowę i spojrzała przez ramię, zdumiona jego tonem. Po chwili jednak jej bursztynowe oczy pociemniały, gdy wszystko zrozumiała. Zwróciła się znów w kierunku tarczy i przeładowała broń, tak pewnie i umiejętnie jak poprzednio. Daniel wiedział, że owo opanowanie to efekt lat pracy w sytuacjach stresowych. Chciał zobaczyć ją w akcji na jej terenie, w szpitalu, lecz zaraz sobie uświadomił, że nie będzie to możliwe. Gdy to wszystko się skończy, Alex wróci do siebie. Do Ohio. Do pracy, której nie chciała rzucić, gdzie codziennie widywała byłego męża. Znowu poczuł narastającą furię. Wiedział, że taka zazdrość jest zupełnie bez sensu, ale przecież… Kiedy ta sprawa się zakończy, Alex wyjedzie. Nie, nie wyjedzie. Nie pozwolę na to. Nie zdołasz jej zatrzymać, pomyślał. Ale wiedział też, że nie może jej stracić. Postanowił zająć się tą kwestią, gdy przyjdzie na to pora. A na razie musi chronić ją przed niebezpieczeństwem. 279 - Spróbuj teraz sama. Tym razem poszło lepiej, ale kolejne kule znowu lądowały coraz dalej od środka tarczy i Daniel ponownie objął ją ramionami. Poruszyła się, jej pośladki otarły się mocno o jego krocze, raz, potem znowu, a następnie oparła się o Daniela i ponownie nacisnęła spust. Robiła to w sposób kontrolowany, a krew w jego uszach dudniła miarowo. Wreszcie wystrzeliła ostatni nabój. Odłożyła broń na znajdujący się na wysokości pasa kontuar, zdjęła gogle

i słuchawki, a Daniel uczynił to samo. Przez chwilę stała bez ruchu, wpatrując się chłodnym wzrokiem w tarczę strzelniczą, podziurawioną pociskami. Trzy kule z pistoletu Heckler i Koch rozerwały papierowy cel na tarczy na strzępy. - Chyba „go” zabiłam - powiedziała beznamiętnie, bez cienia żartu w głosie. - Chyba tak - odpowiedział tonem szorstkim i gardłowym. Obróciła się w jego ramionach i zadarła lekko podbródek, wyzywająco spoglądając Danielowi w oczy. A potem przyciągnęła jego głowę do swoich ust, obdarzając go najgorętszym pocałunkiem, jakiego kiedykolwiek doświadczył. W jednej chwili zwarli się ze sobą, jak gdyby zmagając się gorączkowo, z otwartymi ustami. Ujął w dłonie jej pośladki, które tak go rozpalały, i przyciągnął ją mocno do siebie, próbując znaleźć w niej ukojenie. Oplotła ramionami jego szyję i, chcąc być jeszcze bliżej niego, uniosła kolano i przycisnęła je do jego biodra. Chwycił ją za uda i uniósł nieco, jęcząc przy jej ustach, gdy objęła go nogami. - Przestań. - Oderwał wargi od jej ust, dysząc ciężko. Ona także oddychała z wysiłkiem, a ten dźwięk sprawiał, że Daniel zapragnął zedrzeć z niej ubranie i wejść w nią głęboko, tu i teraz. Znajdowali się jednak na strzelnicy Lea Papadopoulosa, a Daniel podejrzewał, że nawet Lea zdumiałby się na taki widok. Odczekał, aż jej nogi zsuną się po jego ciele, i usiłował uspokoić rytm bijącego serca. - Trzeba posprzątać łuski po nabojach, zanim stąd pójdziemy. - Ja to zrobię ! - zawołał Leo śpiewnym głosem. - Wy możecie jechać do domu i zająć się… czym tylko chcecie. Daniel zdusił w gardle śmiech. - Dzięki, Leo - odparł poważnie. - Nie ma sprawy, Danielu. Daniel włożył pistolet Alex do torby i wziął ją za rękę. Nie odrywała od niego wzroku, odkąd przerwał pocałunek, a wyraz jej oczu znów sprawił, że jego serce zabiło szybciej. Wydawała się taka… zdeterminowana. Wręcz groźna. Tym razem będzie nam naprawdę dobrze, pomyślał. 280 Atlanta, czwartek, 1 lutego, godz, 0.50 Na szczęście strzelnica Lea znajdowała się niedaleko domu Daniela i

minęła już północ, na szosie było więc niewiele samochodów. Gdyby nie było ich tu wcale, Daniela kusiłoby, aby po raz pierwszy w życiu wykorzystać światło alarmowe swojego służbowego wozu w celu, do którego niekoniecznie zostało przeznaczone. Alex nie odezwała się ani słowem podczas całej drogi, a każda chwila milczenia wzmagała erotyczne napięcie do tego stopnia, że Daniel szczerze się obawiał, iż spali się jak nastolatek, zanim jąrozbierze, zanim do czegokolwiek dojdzie. Gdy zajechał przed dom, drżał cały. Nie tylko on - ona także. Chwycił jej torbę i poprowadził Alex do frontowych drzwi, a potem usiłował roztrzęsioną dłonią trafić kluczem do zamka. Nie powiodło mu się dwukrotnie, aż Alex syknęła: - Na litość boską, Danielu, pospiesz się. Otworzył wreszcie, wszedł do środka i pociągnął za sobą Alex. Zarzuciła mu ręce na szyję i zaczęła całować, zanim jeszcze zdążył zamknąć drzwi wejściowe. Zatrzasnął je po omacku i zasunął rygiel. - Zaczekaj. Jeszcze alarm. Muszę go wyłączyć. Cofnęła się, a on zajął się alarmem. Kiedy spojrzał na Alex ponownie, dosłownie go zatkało. Sprawnymi palcami błyskawicznie porozpinała guziki bluzki i niecierpliwymi ruchami wyszarpnęła ją ze spodni. Wpatrywał się w nią intensywnie. - Szybciej. - Było to jedyne słowo, jakie rzuciła. I podziałało jak strzał z bata. Prawie brutalnie przycisnął ją do drzwi i pocałował w usta z rozpaczliwym rozgorączkowaniem, jednocześnie ściągając z niej żakiet i bluzkę. Jej palce okazały się szybsze i zdążyła już rozpiąć mu koszulę, zanim on poradził sobie z zapięciem stanika. Wreszcie objął dłońmi jej obnażone piersi, muskając sutki, które już stwardniały niczym kamyki. - Alex… - Próbował cofnąć się o krok, ale ona ściągała już spodnie i majtki, nogą odrzucając je na bok, nie odrywając przy tym swoich ust od jego warg. - Chodźmy do łóżka. - Nie. Zróbmy to tutaj. - Stała przed nim, naga i bez skazy. - Zrób to tak, jak chciałeś tam. - Nie pozostawiła mu już wyboru i, zarzuciwszy ponownie ramiona na szyję Daniela, wskoczyła na niego i oplotła udami biodra. - Zrób to teraz. Krew pulsowała mu w skroniach, gdy rozpinał pasek spodni. Pieścił jej

gorące i bardzo wilgotne miejsca, sprawiając, że jęczała. Zrzucił spodnie, przycisnął ją do drzwi i naparł tak mocno, jak tylko zdołał. Wreszcie poczuł, jak pochłania go jej mokre ciepło, wciągając głębiej, doprowadzając niemal do utraty zmysłów. 287 Krzyknęła, ale w jej oczach nie było bólu, tylko żar, żądza i pragnienie; wiedział, że musi patrzeć w te oczy, lśniące od obłędnej rozkoszy. - Nie zamykaj oczu - powiedział cicho, a ona raz tylko zdecydowanie skinęła głową. Wbiła palce w jego plecy, a on trzymał ją mocno za biodra i pchał miarowo, mając przed sobą jej kołyszące się swobodnie piersi. Pchał, aż zapomniał o wszystkim, co wydarzyło się minionego dnia, aż cały lęk zniknął z jej oczu i pozostała w nich tylko kipiąca żądza. Ciało Alex wygięło się w łuk i krzyknęła ponownie, szczytując, uczepiona niego, ciągnąc go za sobą ku ekstazie. Poruszył się ostatni raz, a rozkosz uderzyła weń z ogłuszającą siłą. Oparł się o Alex, przyciskając ją do drzwi. Jego płuca pracowały ciężko, gdy chwytał powietrze, pewien tego, że gdyby w tej chwili zmarł, nie pragnąłby już niczego więcej. Potem odsunął się nieco, by spojrzeć jej w twarz, i pojął, że musi posiąść ją ponownie. A potem znowu. Dyszała wyczerpana, lecz się uśmiechała. Wydawała się… dumna. Zaspokojona i dumna. - Było naprawdę bardzo dobrze - powiedziała. Roześmiał się, a potem głęboko odetchnął. - Myślę, że gdyby było jeszcze lepiej, to mógłbym tego nie przeżyć, ale jestem gotów zaryzykować, jeśli tylko zechcesz. - Ostatnio moje życie jest bardzo ryzykowne. Powinniśmy spróbować. Czwartek, 1 lutego, godz. 1.30 Ktoś znowu krzyczał. Bailey słyszała przez ściany błagalne wycie. Gdzieś w korytarzu otwarły się drzwi, zaraz potem rozległ się głuchy huk i zaległa cisza. Coś podobnego działo się co noc dwa lub trzy razy. Po chwili otworzyły się drzwi pomieszczenia, w którym przebywała. Odbiły się od betonowej ściany. Wszedł on i chwycił ją za bluzkę, podartą i cuchnącą. - Okłamałaś mnie, Bailey. - Dlacze…? - zaczęła, ale ucichła, gdy zatkał jej usta dłonią. - Kłamałaś. Tego klucza nie ma w domu Alex. - Brutalnie potrząsnął jej

głową. Gdzie on jest? Bailey patrzyła na niego, nie mogąc wydobyć głosu. Kazała Alex schować klucz. Nie miała pojęcia, co z nim zrobiła. - Ja… nie wiem. - W takim razie przekonajmy się, czy coś nie odświeży ci pamięci. Wywlókł ją z pomieszczenia, a ona starała się odegnać od siebie wszelkie myśli. Próbowała nakazać sobie samej milczenie. Chciała przestać modlić się o śmierć. 288 Atlanta, czwartek. 1 lutego, godz. 2,10 Alex czuła się rozkosznie wyczerpana. Przetoczyła głowę na poduszce, by spojrzeć na Daniela - był to jedyny ruch, do jakiego mogła się zmusić. Daniel leżał na plecach, z otwartymi ustami, z wysiłkiem wypełniając powietrzem płuca. - Mam nadzieję, że nie potrzebna ci reanimacja - odezwała się - bo nie miałabym siły jej zrobić. Zaśmiał się i jęknął równocześnie. - Jakoś przeżyję. - Przetoczył się na bok i przyciągnął ją ku sobie, odwróconą plecami; leżeli teraz przytuleni do siebie. - Potrzebowałem tegododał cicho. - Ja też - odpowiedziała szeptem. - Dziękuję ci, Danielu. Pocałował ją w ramię, sięgnął ręką do wyłącznika lampy, zapalił światło i przykrył Alex i siebie kocem. Powoli zaczynała zapadać w sen, kiedy westchnął i powiedział: - Alex, muszę z tobą porozmawiać. Domyślała się, o co chodzi. - Słucham. - Zeszłego wieczoru wspomniałaś, że twoja matka powiedziała Crightonowi, że widziałaś go z kocem Toma. Alex z trudem przełknęła. - Tom to mój tata. Zmarł, gdy miałam pięć lat. - Tak, Meredith mówiła mi o tym. Co było takiego niezwykłego w tym kocu?

- Tatuś zabierał go na wypady za miasto. Nie mieliśmy zbyt dużo pieniędzy, ale obozowanie pod gołym niebem było tanie, a on lubił wieś. Czasami wszyscy pakowaliśmy się do samochodu i jechaliśmy nad jezioro, żeby łowić ryby i popływać… Tam, wieczorem, rozpalał ognisko, owijał mnie iAlicię w ten stary koc i sadzał nas na swoich kolanach, opowiadając różne historyjki. Mama trzymała wszystkie rzeczy po ojcu z dala od Craiga, schowane w garażu, w razie gdybyśmy z Alicią kiedyś je chciały. Pamiętam, że Craigowi niezbyt się to podobało. Był bardzo zaborczy w stosunku do mojej matki. - A więc co takiego właściwie widziałaś, kochana? - Sama nie wiem dokładnie, ale coś na pewno. Zostały mi w głowie tylko przebłyski, strzępy wspomnień. Mary była trochę zaskoczona, kiedy w trakcie seansu hipnotycznego uparłam się, żeby zacząć od dnia po śmierci Alicii. Chyba trzeba powtórzyć seans i cofnąć się w czasie. To wszystko. - Nie, to nie wszystko. - Objął ją mocniej w talii. - Zaraz się wściekniesz i nie będę ci miał tego za złe. Pamiętaj tylko, że staram się robić wszystko w odpowiednim czasie. 289 Alex ściągnęła brwi i odwróciła się, by na niego spojrzeć. - O co chodzi? Nie poruszył się, a minę miał dość ponurą. - Ta informacja nie przedostała się do prasy, zdołaliśmy utrzymać ją w sekrecie. Powinnaś jednak wiedzieć, że dwa z trzech ciał, które znaleziono w rowach, miały owinięty wokół palca u nogi ludzki włos. Te włosy mają co najmniej dziesięć lat. Jego pierś uniosła się nieco, a potem opadła. - A ich kod genetyczny pasuje jak ulał do twojego DNA. Alex była wstrząśnięta. - Mojego DNA? A skąd to wiesz? Przecież nie pobraliście próbki. Przymknął powieki. - Owszem, tak się stało. Pamiętasz, jak we wtorek, gdy wybieraliśmy się z Edem do domu Bailey, pocałowałem cię i pogładziłem po włosach? Alex zacisnęła zęby.

- Zrobiłeś to naumyślnie. Dlaczego zwyczajnie mnie nie poprosiłeś? - Nie chciałem cię niepokoić. Starałem się… - .. .mnie nie ranić - dokończyła. - Danielu… - Pokręciła głową. Właściwie miała ochotę się zdenerwować, ale on miał taką żałosną minę, że nie potrafiła się na to zdobyć. - Trudno, nie szkodzi. Otworzył oczy. - Naprawdę? - Tak. Miałeś dobre zamiary. Po prostu nie rób tego więcej, w porządku? - W porządku. - Znowu przyciągnął ją ku sobie. - Śpijmy już. Wtuliła się w niego, lecz wtedy uderzył ją sens wypowiedzianych przed chwilą przez Daniela słów i mimo ciepła, jakie biło z jego ciała, przeszył ją zimny dreszcz. - To jej włosy - wyszeptała. - Tak, najdroższa. Poczuła strach, ściskający wnętrzności. - Skąd on je wziął, Danielu? Opiekuńczo objął ją ramieniem. - Tego jeszcze nie wiem. Ale się dowiem. Czwartek, 1 lutego, godz. 2.30 - Bailey - rozległ się szept Beardsleya. - Żyjesz? Bailey zrobiła płytki wdech, chcąc się o tym przekonać. - Tak. - Powiedziałaś mu coś jeszcze? - Nic więcej nie wiem - wyznała, a jej głos zamienił się w szloch. 290 - Cicho. Nie płacz. Może Alex po prostu to ukryła? Bailey usiłowała zmusić się do myślenia. - Opisałam jej to. W liście. - W liście? Wysłałaś list pocztą? - pytał cicho. - Do Ohio? Kiedy? - Tego dnia, kiedy zostałam uprowadzona. W czwartek. - Może go jeszcze nie dostała. Zjawiła się tu w sobotę. Bailey wzięła następny, szybki wdech. - W takim razie ona może nie wiedzieć o kluczu. - Musimy trochę zyskać na czasie. Jak on zmusi cię do mówienia, powiedz mu, że wysłałaś to jej do Ohio. Nie będzie jej tam, gdy zaczną szukać, więc nie zrobią krzywdy ani Alex, ani Hope. Rozumiesz? - Tak.

Dutton, czwartek, 1 lutego, godz. 5.30 Przejechał wolno obok domu Alex Fallon, wpatrując się w niego spod ściągniętych brwi. Przed wejściem rozciągnięto policyjną taśmę, uniemożliwiającą wstęp postronnym. Zastanawiał się, czy dupki, które próbowały ją przejechać dwa dni wcześniej, w końcu ją stąd wypłoszyły. Liczył na to, że nie. On chciał ją żywą, by móc zabić ją osobiście. W przeciwnym razie jego wielki plan nie doczeka się uwieńczenia, a to byłoby cholernie przykre. Jechał w ślimaczym tempie, robiąc to, za co mu zapłacono. Kilka bram dalej wyszła na ulicę stara Violet Drummond i wręczył jej gazetę przez okno samochodu. - Dzień dobry, pani Drummond. - Dzień dobry - odpowiedziała życzliwie. - Co się stało w tamtym domu? - zapytał jak gdyby nigdy nic. Skrzywiła się, jakby przełknęła cytrynę. - Włamanie. Ktoś przeszukiwał rzeczy tej Tremaine i otruł jej psa. Przewrócili do góry nogami wszystkie pokoje. Wiedziałam, że będą z nią same kłopoty, jak tylko wróciła do miasta. Powinna trzymać się od nas z daleka. Zerknął na parterowy dom Alex we wstecznym lusterku. Ktoś znowu się nie popisał. Ktoś stracił zimną krew. Ucieszyło go to, ale zrobił strapioną minę. - No, tak. Miłego dnia, pani Drummond. Odjechał, czując ulgę, że Alex Fallon wciąż żyje, ale poirytowany tym, iż teraz jeszcze bardziej będzie się miała na baczności - i opuściła to dogodne dla niego miejsce przy Main Street. Wiedział jednak, gdzie jej szukać. Alex i Vartanian praktycznie się nie rozstawali. Wkrótce on sam zmierzy się z Vartanianem i odbierze mu Alex. 285 Teraz musiał coś dokończyć, a potem zamierzał się przespać. Miał za sobą bardzo pracowitą noc. Atlanta, czwartek, 1 lutego, godz. 5.55 Zbudził ją telefon i odebrała go w półśnie.

- Tu Fallon. O co chodzi, Letto? - Hm, nie jestem Lettąi chciałbym rozmawiać z Danielem. Czy on tam jest? Alex usiadła na łóżku, otrząsając się ze snu. - Przepraszam. Proszę zaczekać. - Trąciła Daniela w ramię. - To chyba Chase. Byłam tak zaspana, że myślałam, iż jestem u siebie i dzwoni moja zmienniczka ze szpitala. Daniel uniósł głowę z trochę nieprzytomnym wzrokiem. - Och, do licha. Daj mi go. Podała mu słuchawkę, zastanawiając się, czy nie kroją się przypadkiem jakieś problemy z ich… zakwaterowaniem. Zerknęła na zegar i skrzywiła się. Nie pospali zbyt długo. - Przepraszam. Dzwoniłem do ciebie w sprawie jej matki. - Daniel usiadł, zgarbił się nieco i zaczął wolną ręką masować skronie. Już bolała go głowa. Powinienem był cię zawiadomić o tym włamaniu do domu Alex, ale musiałem zawieźć Rileya do weterynarza. - Spojrzał na Alex z wymowną miną, a potem przewrócił oczami. Tak, właśnie, doszło do włamania. Alex przyklęknęła koło biodra Daniela i palcami uniosła mu podbródek. W jego oczach dostrzegła cień bólu. Ucisnęła kciukami jego skronie, a ustami dotknęła jego czoła, aż zaczął się rozluźniać. Odsunęła się i skinął jej głową w podzięce, a jednak się nie uśmiechnął. - Kiedy? - pytał. - Kto…? Nie słyszałem o kimś takim. Dlaczego policja z Atlanty nie dała nam znać? Myślałem, że rozesłaliśmy podobiznę dzieciaka załogom wszystkich wozów patrolowych w okolicy. - Westchnął. - No tak, w takiej sytuacji chyba rzeczywiście trudno go rozpoznać. W porządku. -Usiadł prosto i popatrzył na zegar. - Co? Znowu? Kto mu siedzi na ogonie?… Dobrze. Niech do mnie zadzwoni, kiedy Woolf skończy. Będę tam tak prędko, jak się tylko da. - Zamierzał już się rozłączyć, ale wstrzymał się z tym na chwilę, zerkając na Alex. - Powiem jej. Dzięki, Chase. - Podał jej słuchawkę, którą ona odłożyła, czując już niemiły ucisk w żołądku. - Czyją podobiznę ma policja z Atlanty? - Pewnego młodzika, którego poszukiwaliśmy. Znaleziono go w zaułku, a

kilka przecznic dalej jego wóz. - Potarł dłonią policzki. - Strzał w głowę, twarz zalana krwią. Nie rozpoznano go aż do chwili, gdy zwłoki znalazły się 292 w kostnicy i zmyto z jego twarzy krew. Potem, dzięki tablicom rejestracyjnym, udało się odszukać jego samochód. Nie znam ofiary. - Jak się nazywa? - SeanRomney. - Nigdy o nim nie słyszałam. - Zmusiła się do zadania trudniejszego pytania. -A więc ten Woolf nadal działa? Przytaknął skinieniem głowy. - Muszę tam pojechać, a ty nie możesz zostać tu sama. - Będę gotowa w ciągu dziesięciu minut - powiedziała, a on spojrzał na nią z podziwem. - Kiedy się pracuje na ostrym dyżurze, trzeba być przygotowanym na wszelkie ewentualności. Do naszego szpitala transportuje się helikopterem nagłe przypadki z całej okolicy w promieniu stu kilometrów. Tak więc potrafię się sprężyć, kiedy muszę. - Wyskoczyła z łóżka, a on przez moment wpatrywał się w nią bez ruchu. - Co jest? Błękit jego oczu przyprawiał ją o drżenie. - Jesteś piękna. - Ty też jesteś bardzo atrakcyjny. Mam nadzieję, że cię nie wkopałam, odbierając telefon. Wyszedł z łóżka, przeciągnął się w przód i w tył, czemu ona przypatrywała się z lubością. - Nie - powiedział powoli. - Chase i tak wiedział. Spojrzała wielkimi oczami. - Powiedziałeś mu o nas? Danielu! - Nie - powtórzył takim samym tonem. - Jestem facetem, Alex. Uprawialiśmy szalony seks na sofie i miałem to wypisane na twarzy. Wszyscy o tym wiedzą - Och. Cóż, niech tak będzie. - Poczuła, że płoną jej policzki. - A więc co Chase kazał ci mi powiedzieć? Daniel naraz spoważniał. - To, że mu przykro z powodu twojej matki. Pospieszmy się. Musimy już jechać.

19 Tullptree Hollow, Georgia, czwartek, 1 lutego, godz. 7.00 Daniel zszedł do rowu, z nowym numerem „Dutton Review” wetkniętym pod pachę. Ed już tam był i przyglądał się, jak Malcolm i Trey przenoszą zwłoki na nosze. 287 - Ed, chodź no tu - zawołał Daniel. - Muszę ci coś pokazać. Ed wdrapał się na drewnianą rampę, ustawioną w pobliżu rowu. - Wiesz co? Mam już cholernie dość znajdowania ciał owiniętych w koce powiedział. Popatrzył w kierunku samochodu, w którym siedziała Alex, opatulona jednym z płaszczy Daniela. - Jak ona się miewa? Daniel zerknął przez ramię. - Coraz lepiej. - Wręczył Edowi gazetę. - Spójrz. Ed zrobił wielkie oczy. - Cholera. To ten gówniarz, który kupował koce. - I podrywał Janet Z. - Daniel uderzył dłonią w pierwszą stronę gazety. Domyślasz się pewnie, kto się podpisał pod tym tekstem? Ed spojrzał gniewnie. - On siedzi tam, na drzewie. Pomyślałem, że może ty zechcesz go stamtąd ściągnąć. - Z całą przyjemnością. Zwróć uwagę na nazwisko ofiary. - Sean Romney z Atlanty. No i…? - No i… Woolf napisał tu, że Sean Romney to wnuk Roba Davisa z Dutton, który jest właścicielem cholernego banku w Dutton. Wobec tego Romney był spokrewniony z Garthem Davisem, burmistrzem Dutton. Nazwa Dutton przewija się bez przerwy w tej sprawie, co? Nie chciałbym nikogo oskarżać bez dowodów dodał ciszej Daniel - ale Garth Davis ukończył szkołę, tyle że Bryson, na rok przed Simonem i Wade’em. Ed wydął policzki. - Burmistrz? Niełatwo będzie zebrać obciążający go materiał. - Pogadamy o tym później. Teraz ściągnę Woolfa z drzewa. Woolf już

schodził, gdy Daniel skierował się w jego stronę. - Do diabła, Jim - powiedział Daniel - co ci odwaliło? Wspinasz się po drzewach jak jakiś dwunastolatek. Woolf wzruszył ramionami. - Reprezentuję interesy opinii publicznej, więc nie możesz się mnie pozbyć. To fascynująca historia, Danielu. Należy ją opisać. Fascynująca, powtórzył w myślach Daniel i wściekłość zagotowała się w jego głowie jak gejzer. - A niech cię szlag trafi. Fascynująca historia. Powiedz to ofiarom i ich rodzinom. Pstrykasz sobie przeklęte zdjęcia z drzew, z daleka. Jakie to czyste, jak cholernie fajne. Chodź ze mną. Poznasz się z ofiarą z bliska. - Ruszył przed siebie, a potem się odwrócił. Woolf stał w miejscu, Daniel spiorunował go wzrokiem. - Nie zmuszaj mnie, żebym cię tam zaciągnął, Jim. Woolf powoli postąpił naprzód, a na jego twarzy malowała się mieszanina ciekawości i przestrachu. Malcolm i Trey akurat przenosili zwłoki z noszy do plastikowego worka na wózku na kółkach. 288 - Odwiń koc, Malcolm - polecił ostro Daniel. Malcolm uczynił to i wyjaśnił: - Znowu to samo. Twarz zmasakrowana, krwiaki wokoło ust. - Ta się nieźle zaobrączkowała - dodał Trey. - Kolczyki na całych uszach. Kolczyk w nosie i na języku. - Po chwili wskazał ramię ofiary. -1 tatuaż. Z napisem ŻSIDPI: „Żyj sam i daj pożyć innym”. Nagle Daniel usłyszał za plecami głuchy łoskot. Odwrócił się i ujrzał Jima Woolfa, który stał jak skamieniały, upuściwszy na ziemię aparat fotograficzny. I naraz Daniela olśniło, kim jest zamordowana kobieta. Czuł się trochę winny, że zmusił Jima do popatrzenia na nią z bliska, ale przede wszystkim było mu żal młodej ofiary, która długo nie pożyła. Nie tylko jej, ale i wszystkich młodych kobiet, które nie pożyły zbyt długo. Pomyślał gorzko: Jakiż to fascynujący splot wydarzeń. - Jim? Woolf stał z otwartymi ustami i milczał przerażony. Nie mówił nic, tylko patrzył. Daniel westchnął. - Ed, odprowadź pana Woolfa do wozu. To jego siostra Lisa.

Atlanta, czwartek, 1 lutego, godz. 8.35 Daniel i Ed usiedli jednocześnie przy stole w pokoju narad. Chase i Luke już tam byli. Talia pojechała rozmawiać z ofiarami gwałtów, rozpoznanymi ze zdjęć ze szkolnych ksiąg. Daniel liczył na to, że poszczęści jej się bardziej niż jemu. - Mamy dwie kolejne ofiary śmiertelne - oznajmił Daniel. - Seana Romneya i Lisę Woolf. Jim, widząc zwłoki swojej siostry, puścił trochę pary z ust. Powiedział mi, że jakiś mężczyzna dał mu telefonicznie cynk, gdzie znaleźć ciała Janet i Claudii. Potem dostawał informacje SMS-ami, wysyłanymi z niezidentyfikowanej komórki. Nie były rejestrowane, więc kontrola billingów numeru Woolfa niewiele da. - SMS-ów, które dostawał, nie sposób namierzyć - wyjaśnił Ed i westchnął. - Może jednak Woolf przynajmniej nie będzie już taki skory do robienia taniej reklamy zabójcy, kiedy ten zamordował jego siostrę - dodał Chase ponuro. Luke czytał pierwszą stronę „Dutton Review”, który Daniel przywiózł ze sobą. - Kim był ten Romney? - Policja z Atlanty dostała anonimowy telefon, że w jednym z zaułków znajdują się zwłoki młodego człowieka - odpowiedział Daniel. - Znaleźli 295 tam Seana Romneya, zabitego strzałem w głowę. Najwyraźniej początkowo policjanci nie rozpoznali go z podobizny, jaką rozesłano do patroli, bo miał zakrwawioną twarz. Identyfikacja nastąpiła dopiero w kostnicy, około piątej rano. Stamtąd zadzwonili do Chase’a, a Chase zatelefonował do mnie. - Miał zaledwie osiemnaście lat - zauważył Luke. - Chodził do przedszkola, kiedy zginęła Alicia i zgwałcono tamte dziewczyny. Poza tym dorastał w Atlancie. - Ale miał związki z Dutton - rzucił Daniel znużonym głosem. - Sean to wnuk Roba Davisa, właściciela lokalnego banku. A Rob Davis jest wujem Gartha Davisa.

Ojciec Gartha był przez wiele lat burmistrzem i najlepszym przyjacielem kongresmana Bowiego. Myślę, że ta sprawa z Seanem to coś w stylu tych kluczy, doczepionych do palców stóp ofiar. Rodzaj zakodowanego przesłania. - I sądzisz, że to przesłanie jest skierowane pod adresem Gartha Davisa domyślił się Chase. Daniel skinął głową, wyraźnie poruszony. - Garth jest we właściwym wieku, tylko o rok starszy od Simona i Wade’a. Garth znał Simona. Nie możemy lekceważyć związku całej sprawy ze zdjęciami zrobionymi przez Simona. - Znałeś Gartha - powiedział Ed. - Czy był zdolny do uczestniczenia w takich bezeceństwach, jak te na zdjęciach? - Wydawało mi się, że raczej nie. Nadal mam taką nadzieję. Jest ode mnie trochę młodszy, chodził do niższej klasy, więc nie poznałem go aż tak dobrze. Pamiętam jednak, jak kilka razy kręcił się koło naszego domu, szukając Simona. Może nie byli prawdziwymi przyjaciółmi, ale przestawali ze sobą. Luke pokręcił głową. - A więc, choć znał się z Simonem, to nie zabił tamtych kobiet? Daniel skupił się na teraźniejszości. - Garth nie mógł zabić Claudii. W poniedziałkowy wieczór był w domu kongresmana Bowiego, a wtedy właśnie, jak twierdzi Felicity, zginęła Claudia. A jednak Garth, jako dotychczas jedyny, miał związek zarówno z Simonem, jak i z jedną z ofiar. - Nie, przecież Jim Woolf miał powiązania ze wszystkimi ofiarami sprostował Chase. - Robił im wszystkim zdjęcia do tej swojej przeklętej gazety. Dostawał na tacy nowe informacje na ten temat. Sprawca musiał wiedzieć, że mamy Woolfa na oku. Po co dawał Woolfowi cynk, skoro wiedział, że podążymy jego tropem? - Brwi Chase’a uniosły się nieco. - A może sam chciał, żebyśmy obserwowali Woolfa? - Posłał Jima na miejsce, w które podrzucono zwłoki jego siostry - wtrącił Ed. - To daje poważnie do myślenia. 290

- Ten gość zadał sobie sporo trudu, aby dotrzeć do Lisy Woolfpowiedział Daniel z zadumą. - Studiowała na uczelni w Athens. Musiał albo tam pojechać, albo jakoś zwabić ją tutaj. Zażądałem wykazu jej ostatnich połączeń telefonicznych i skontaktowałem się z policją w Athens. Mają przeszukać jej mieszkanie i przesłuchać znajomych. Może ktoś widział zeszłego wieczoru, że on ją śledzi. Chase wskazał na egzemplarz „Dutton Review”. - Chcę wiedzieć, skąd Woolf dostał to zdjęcie. Agent, który go obserwuje, stwierdził, że Woolf wczoraj nie opuszczał redakcji od dziewiątej wieczorem do drugiej w nocy. Jakim cudem mógł raptem się znaleźć w Atlancie i strzelić tę fotkę Romneyowi? Pewnie wysłał kogoś innego z takim zadaniem. - On prawie nikomu nie ufa - powiedział Daniel. - Założę się, że jego stara dobra Marianne ma z tym coś wspólnego. Mówię o żonie Jima. Oczywiście Jim nie wspomniał o tym, składając rzekomo szczere zeznanie. Ed nadal, z marsem na czole, przeglądał gazetę. - Chwileczkę. Policja w Atlancie rozpoznała ofiarę dopiero około piątej nad ranem, po oględzinach zwłok w kostnicy. W tym czasie Woolf musiał mieć już gotowy ten artykuł. Nawet w tak mizernej gazetce jak „Dutton Review” kolejny numer trzeba zamknąć najpóźniej o północy. Nowe wydanie trafia do czytelników w Dutton już około szóstej. Daniel przypomniał sobie gazeciarza, który dostarczył gazetę nad ranem, kiedy on i Alex leżeli na kanapie, ciężko dysząc i drżąc, i poczuł teraz, że pąsowieje. - Ściślej o piątej trzydzieści - skorygował. - A więc Jim Woolf jakoś się dowiedział wcześniej niż policja, że to Romney. Może nie tylko dostawał cynk. Może maczał w tym wszystkim palce? - Masz rację - stwierdził Chase. - Zamknijmy go. Być może perspektywa więzienia skłoni go do prawdziwej szczerości. Danielu, pogadasz z tą Marianne? - Zaraz po naradzie. Coś wiadomo od Koeniga i Hattona? Chase skinął potakująco głową. - Koenig dzwonił jakieś półtorej godziny temu. Mówił, że szukali przez całą noc, ale nie znaleźli Crightona. Mieli zajrzeć do przytułku w porze śniadania, potem zwinąć żagle, wrócić do domów, przespać się i ewentualnie dziś wieczorem wyruszyć na nowe poszukiwania.

- Cholera. - Daniel zacisnął zęby. - Liczyłem poważnie, że uda się aresztować tego parszywca. - Oglądałem taśmę z Alex i McCrady, nagraną zeszłego wieczoru wtrącił Ed. - I coś mi przyszło do głowy. Alex wspomniała, że Crighton powiedział mniej więcej tak: „Alicia sama się o to prosiła, nosząc szorty”. Czy on czegoś nie wiedział o tym gwałcie? 297 - Racja - zauważył Daniel. - Powiedział, że Wade nie zabił Alicii, ale może właśnie to on był zabójcą. Jeżeli Wade naprawdę zgwałcił Alicię, to pewnie zwierzył się z tego wielebnemu Beardsleyowi przed śmiercią i wspomniał o tym w listach do Bailey i Crightona. - Sprawdziłem, co mamy na temat Crightona - rzucił Luke. - Po śmierci Alicii i zabójstwie matki Alex Crighton szybko się stoczył. Wcześniej miał dobrą pracę, ale już od prawie trzynastu lat figuruje w rejestrach jako osoba, która nie ma stałego miejsca zamieszkania, nie płaci podatków, nie ma kart kredytowych. Zero. - Włóczy się po ulicach, grając na flecie - dorzucił Daniel z pogardą. -I katuje biedne stare kobieciny. - O, właśnie. - Ed energicznie pokiwał.głową. - Skoro mowa o flecie. Przejrzałem spis rzeczy znalezionych w domu Bailey i figuruje w nim pusty futerał od tego instrumentu. Wygląda na stary, nieużywany od lat. Zakurzony, popękany, z poobcieranymi kantami, ale wnętrze czyste, jak gdyby dopiero co otwarte. Czy Bailey gra na flecie? Daniel zmarszczył czoło. - Sądzę, że Alex wspomniałaby o tym, gdyby tak było. Zapytam ją w każdym razie. - Powiedziałeś jej o włosach? - spytał Chase. - Tak, owszem. Dziś rano, w drodze na miejsce, w którym znaleziono zwłoki, zapytałem ją, co stało się z rzeczami Alicii. Odpowiedziała, że jej ciotka Kim poleciła przewieźć je do Ohio i od tamtej pory leżą gdzieś zmagazynowane. Dodała też jednak, że ona, Bailey i Alicia wymieniały się ciuchami, kosmetykami i szczotkami do włosów, a Bailey i Alicia spały w tej samej sypialni, bo Alicia wściekła się za coś na Alex. Te włosy mogły zostać zabrane z domu Bailey stosunkowo niedawno. - Raczej nie - stwierdził Ed. - Gdyby przez cały ten czas pozostawały na szczotce, pozwijałyby się, a przecież są proste i nie ma na nich kurzu. Musiały się znajdować w zamkniętym pojemniku.

- Pamiątka po gwałcie - powiedział Chase powoli. - Do licha. - Ach, jeszcze jedno. - Ed położył na stole plastikową torebkę. Daniel wziął ją do ręki i spojrzał na nią pod światło. - Pierścionek z niebieskim kamieniem. Skąd się to wzięło? - Z sypialni, która podobno należała kiedyś do Alex. Znaleźliśmy to tuż pod oknem. - Alex przygladąła się swoim rękom, kiedy Gary Fulmore mówił o pierścionku, który nosiła Alicia - rzekł cicho Daniel. - Dodał, że znajdował się na palcu Alicii, gdy odwinął koc z jej ciałem, ale Wanda z biura szeryfa twierdziła, że Fulmore miał go w kieszeni w chwili aresztowania. 292 - Jeśli ten pierścionek był na palcu Alicii w chwili odnalezienia jej zwłok, oznacza to, że szeryf z Dutton manipulował dowodami rzeczowymi - dodał równie cichym głosem Chase. Daniel westchnął. - Zgadza się. Musimy ustalić, czy pierścionek znajdował się na jej palcu, kiedy Fulmore ją znalazł, czy też nie. Wybiorę się do Dutton jeszcze dziś, żeby porozmawiać z Garthem i jego wujem o śmierci Seana Romneya. Jak już tam będę, przy okazji pogadam z Porterami. To oni znaleźli Alicię. Sprawdzę, czy pamiętają ten pierścionek. Luke, zajmiesz się szukaniem danych związanych z nazwiskami, wypisanymi przez Leigh ze szkolnych kronik? Luke spojrzał na wydruki, przygotowane poprzedniego dnia, i się skrzywił. - Od czego mam zacząć? - Na razie skup się na szkole publicznej, do której chodzili Simon, Wade i Rhett, oraz na prywatnej szkole, którą ukończyłem ja, a także Garth. Poszperaj, czy któryś z nich nie otrzymał nagany za stosowanie przemocy wobec innych uczniów. Zobacz, czy ktoś z nich nie… no wiesz, nie zrobił czegoś dziwnego. Luke zerknął spode łba. - Czegoś dziwnego… - powtórzył. - Dobra. - A ja porozmawiam z tymi zagrożonymi osobami, których nie zdążyłem odwiedzić wczoraj - powiedział Chase z westchnieniem. - Może uda nam się uprzedzić zabójcę, zanim uderzy po raz kolejny.

Dutton, czwartek, 1 lutego, godz. 8.35 Wszedł na ganek, zmęczony do cna po kolejnej nocy czuwania nad Kate. Właściwie przysnął na pewien czas około czwartej nad ranem. Kiedy się zbudził, słońce już świeciło, a Kate wyjeżdżała akurat do pracy. Niemal go dostrzegła; gdyby tak się stało, musiałby się jej gęsto tłumaczyć. W związku z zabójstwem tamtych trzech kobiet pewnie mógłby jej wyjaśnić, że po prostu się o nią martwi, ale Kate była za inteligentna, by kupić taką bajeczkę. Nabrałaby podejrzeń. To się musiało wkrótce skończyć. Tak czy inaczej. Jego żona stanęła w progu, z oczami zaczerwienionymi od płaczu. Na ten widok serce zabiło mu szybciej. - Co się stało? - Jest tu wuj Rob. Czeka na ciebie od szóstej. Sean nie żyje. - Co? Sean nie żyje? Jak to? Kiedy to się stało? 299 Popatrzyła na niego. Jej wargi drżały. - A komu, twoim zdaniem, najbardziej groziła śmierć? Zwiesił głową, zbyt wyczerpany, by jasno myśleć. - Kate. Westchnęła cicho. - Rob jest w pokoju. Jego wuj siedział przy oknie, z twarzą zmęczoną i poszarzałą. - Gdzieś ty się podziewał? Usiadł w fotelu obok Roba. - Pilnowałem Kate. Co się właściwie stało? - Znaleźli go w zaułku. - Głos Roba się załamał. - Początkowo nawet nie byli w stanie go zidentyfikować. Całą twarz miał zakrwawioną. Policja twierdzi, że poszukiwała Seana, że pokazali jego zdjęcie w dzienniku. Mój wnuk, poszukiwany… - Dlaczego go szukali? Oczy Roba rozbłysły wściekle. Zgrzytnął zębami. - Podobno znaleźli dowody, że pomagał osobie, która zabiła Claudię Silvę, Janet Bowie i Gemmę Martin. - I Lisę Woolf - dodała żona, stając w drzwiach pokoju. - Właśnie oglądam CNN. Rob zwrócił się do niego. Cała jego twarz wyrażała zgorzknienie.

- I Lisę Woolf. Mów, co wiesz. I to zaraz. Pokręcił głową. - Niczego nie wiem. Rob zerwał się na równe nogi. - Kłamiesz! Przecież wiem, że łżesz! - Pogroził drżącym palcem. - We wtorek wieczorem przesłałeś sto tysięcy dolarów na zagraniczne konto bankowe. A wczoraj zawitał do naszego banku pewien gość, żeby sprawdzić zawartość skrzynki depozytowej Rhetta Portera. Poczuł, że blednie. Mimo to wojowniczo zadarł brodę. - I co z tego? - A to, że na odchodnym powiedział: „Przekażcie Garthowi, że ja to mam”. Co to ma znaczyć? - Zapłaciłeś komuś sto tysięcy? - Wyraz twarzy jego żony wyrażał całkowite zszokowanie. - Przecież nie mamy takich pieniędzy, Garth. - Wziął je z funduszu, na który wpłacacie składki na studia waszych dzieci wyjaśnił chłodno Rob. Otworzyła szeroko usta. - Ty draniu. Przez lata tyle znosiłam przez ciebie, a teraz ty okradasz nasze dzieci? No i wyszło szydło z worka. Wszystko się wydało. 300 - On groził Kate. - Kto? - zapytał Rob ostro. - Zabójca kobiet. Groził Kate i Rhettowi. A więc zapłaciłem, żeby ocalić Kate. Następnego ranka Rhett zginął. - Usiłował przełknąć ślinę, ale zupełnie zaschło mu w gardle. - I jeśli będzie trzeba, znowu zapłacę za to, żeby Kate nic złego się nie stało. . - Nic z tego! - wrzasnęła żona. - Na Boga, Garth, czy ty oszalałeś? - Nie - odparł cicho. - Nie oszalałem. Rhett nie żyje. - I sądzisz, że ten gość go zabił - stwierdził spokojnie Rob. - I Seana także. - Nie wiedziałem nic o Seanie - powiedział. - Przysięgam. On nie przysłał mi fotografii Seana. Rob usiadł w fotelu. - On ci przysyła zdjęcia… - rzekł słabym głosem.

- Tak. Przysłał zdjęcie Kate. I Rhetta. - Zawahał się i dodał: -1 innych. Jego żona powoli przysiadła na wąskiej kanapie. - Musimy zawiadomić policję - stwierdziła. Zaśmiał się na to gorzko. - Tego na pewno nie zrobimy. - On może skrzywdzić nasze dzieci. Czy nie pomyślałeś o tym? - Teraz? Tak, pomyślałem. Wcześniej, zanim dowiedziałem się o Seanie, nie. - Ty wiesz, dlaczego zabójca to robi - rzucił Rob lodowatym tonem. Mów, i to już. Pokręcił głową. - Tego nie powiem. Rob wbił w niego świdrujące spojrzenie. - Dlaczego nie? - Bo nie wiem, kto zabił Rhetta. - Garth, co się właściwie dzieje? - wyszeptała jego żona. - Dlaczego nie możemy iść na policję? - Nie powiem wam tego. Wierzcie mi, lepiej tego nie wiedzieć. - Masz gdzieś nasze bezpieczeństwo. Wdepnąłeś w jakieś bagno, w które wciągasz nas. Mnie i nasze dzieci. Więc przestań mi tu… pleść bzdury. Albo mówisz, albo zaraz stąd wyjdę i pójdę prosto na policję. Nie żartowała. Naprawdę chciała iść na policję. - Pamiętacie Jareda 0’Briena? - Wsiąkł gdzieś - odezwał się Rob, głosem głuchym i cichym. - Tak, przepadł. Chyba się upił, pewnej nocy zjechał z szosy i… - Jego żona mówiła i nagle pobladła. - Tak jak Rhett. O mój Boże. Garth, coś ty narobił? Nie odpowiadał. Nie mógł na to odpowiedzieć. 295 - Tak czy owak, ktoś cię prześladuje z tego powodu - stwierdził Rob. Gdyby chodziło tylko o ciebie, machnąłbym ręką. Ale, na Boga, niszczysz rodzinę. Wiadomo, że Sean nie był taki bystry jak wy wszyscy. On się nim posłużył, wykorzystał go i zabił, żeby udowodnić tobie, że z nim nie ma żartów. - Wstał. Dosyć tego, Garth. Spojrzał na swojego wuja. - Co chcesz zrobić?

- Jeszcze nie wiem. - Zawiadomisz policję? - zapytała z płaczem żona. Rob się żachnął. - Nie w tym mieście. Garth się podniósł i spojrzał wujowi prosto w oczy. - Na twoim miejscu trzymałbym gębę na kłódkę, Rob. Rob popatrzył na niego wściekle. - A niby dlaczego? - W ciągu kilku godzin… Nie, wystarczyłoby mi na to kilkanaście minut. Kilka telefonów w odpowiednie miejsca i będziesz miał na głowie kontrolę bankową, która szybko odkryje różne twoje machlojki… Blada twarz Roba w jednej chwili spurpurowiała. - Masz czelność mnie straszyć? - Mam czelność robić to, co trzeba - odrzekł spokojnie. Jego żona zasłoniła usta dłonią. - Nie do wiary. To jakiś koszmar. Skinął głową. - Zgadza się. Ale jeśli będziecie siedzieć cicho i nie wychylać się, to może dożyjecie takiego dnia, gdy to wszystko się skończy. Atlanta, czwartek, 1 lutego, godz. 9.15 W pokoiku z szybą, która od wewnątrz wydawała się lustrem, panowała cisza, gdy czekały na doktor Mary McCrady. Alex oparła łokieć o blat stołu, podpierając policzek dłonią zwiniętą w pięść i obserwując Hope rysującą kredkami. - Teraz sięga przynajmniej po kredki innego koloru - zauważyła półgłosem. Meredith spojrzała i uśmiechnęła się smutno. - Czarne i niebieskie. Mimo wszystko czynimy jakieś postępy. Alex poruszyła się nagle. - Ale za wolno. Musimy ją skłonić do mówienia, Meredith. - Alex. - Ton głosu Meredith zabrzmiał ostrzegawczo. 296 - Nie widziałaś ich dziś rano, jak wynosili z rowu ciało tamtej kobiety odparła Alex głosem roztrzęsionym ze wzburzenia. - A ja owszem. Mój Boże, razem z Sheilą to już piąta zabita. Trzeba to w końcu jakoś powstrzymać. Hope, muszę z tobą pomówić i chcę, żebyś mnie wysłuchała. Lekko dotknęła twarzyczki dziecka, aż Hope przerwała kolorowanie i spojrzała na Alex dużymi szarymi oczami. - Hope, czy widziałaś, kto

skrzywdził twoją mamusię? Kochanie, proszę, powiedz. Muszę się tego dowiedzieć. Hope odwróciła wzrok, lecz Alex znów skierowała jej buzię w swoją stronę, a rozpacz ściskała ją za gardło. - Hope, siostra Anne opowiadała mi, że jesteś bardzo rozumną dziewczynką, że znasz wiele słów i bardzo ładnie mówisz. Chcę, żebyś teraz ze mną porozmawiała. Jesteś mądrym dzieckiem i wiesz, że twoja mama przepadła. Nie potrafię jej odnaleźć. - Alex załamał się głos. - Czy widziałaś człowieka, który zabrał twoją mamusię? Hope powoli pokiwała główką. - Było ciemno - wyszeptała cienkim głosikiem. - Czy byłaś wtedy w łóżeczku? Hope pokręciła głową, zaprzeczając. Wzrok miała nieszczęśliwy. - Uciekłam z łóżka. - Dlaczego? - Usłyszałam kogoś. - Człowieka, który skrzywdził mamę? - On sobie poszedł, a ona płakała. - Uderzył ją? - Poszedł, a ona płakała - powtórzyła. -1 grała. - W jakąś grę? - spytała Alex. - Na flecie - wyjaśniła Hope bardzo cichutko. Alex ściągnęła brwi. - Przecież twoja mama grała na wielkim, błyszczącym rogu. To instrument inny niż flet. Hope z uporem zacisnęła usta. - Na flecie. Meredith położyła przed Hope czystą kartkę. - Narysuj to, kochanie. Hope wzięła do rączki czarną kredkę i po dziecinnemu narysowała nią owalną twarz. Uzupełniła ją o oczy, nos i cienki prostokątny przedmiot, przylegający z boku do ust postaci. Potem wybrała z pudełka srebrną kredkę i zabarwiła nią ów przedmiot. Spojrzała na Alex. - Flet - powiedziała jeszcze raz. - To rzeczywiście flet - potwierdziła Meredith. - Piękny rysunek, Hope. Alex objęła dziecko. 303 - Wspaniały rysunek. A co się stało z fletem? Hope znowu opuściła

wzrok. - Ona zagrała melodyjkę. - Melodię twojego taty. I co potem? - Uciekłyśmy. - Te słowa ledwie dało się usłyszeć. Serce Alex zabiło mocniej. - Gdzie uciekłyście? - Do lasu - wyszeptała Hope i poruszyła się tak, jakby chciała się wcisnąć w najciaśniejszy kąt. Alex posadziła Hope na kolanach i kołysała nią delikatnie. - Czy w lesie byłaś razem z mamusią? Hope zaczęła płakać, a odgłos tego cichutkiego kwilenia o mało nie rozdarł serca Alex. - Nie bój się, Hope, jestem z tobą. I nie pozwolę nikomu cię skrzywdzić. Dlaczego uciekłyście do lasu? - Przez tamtego. - Gdzie się schowałyście? - Drzewo… - Na drzewie? - Pod liśćmi. Alex nabrała powietrza do płuc. - Mamusia przykryła cię liśćmi? - Mamo - zawołała Hope, cicho i błagalnie. - Czy on skrzywdził mamę? - pytała szeptem Alex. - Czy tamten zrobił coś złego twojej mamusi? - Uciekała. - Hope uczepiła się kurczowo bluzki Alex. - On przyszedł, a ona uciekła. On ją z… złapał, bił ją i bił, i… - Hope kiwała się rytmicznie, wypowiadając te słowa. Teraz, gdy zaczęła mówić, wydawało się, że nie potrafi przestać. Nie mogąc słuchać tego dłużej, Alex objęła dłonią główkę Hope i przytuliła buzię płaczącego dziecka do swojego ramienia. Meredith usiadła obok, przysłuchując się stłumionemu szlochaniu Hope. - Bailey ukryła Hope, żeby on jej nie odnalazł - odezwała się Alex szeptem. Ciekawe, ile to dziecko spędziło czasu, zagrzebane w liściach? Hope umilkła. Kiwała się tylko i łkała, aż w końcu się uspokoiła. Jej małe czoło było zroszone kropelkami potu, a policzki wydawały się zapadnięte.

Bluzka Alex była mokra od łez, a dziewczynka nadal trzymała się jej kurczowo drobnymi rączkami. Alex podniosła dziecko, otworzyła delikatnie jej piąstki i ukołysała. Drzwi za nimi otwarły się i do środka weszli Daniel i Mary McCrady. Oboje mieli zafrasowane miny. 304 - Słyszeliście? - zapytała Alex, a Daniel skinął tylko głową. - Wszedłem do sąsiedniego pomieszczenia, kiedy Hope rysowała flet. I zawołałem Mary. - Właśnie tu zmierzałam. - Mary pogłaskała dziecko po główce. - To było bardzo trudne, Hope, ale jestem z ciebie dumna. I twoja ciocia Alex też. Hope wtuliła twarzyczkę w piersi Alex, która objęła ją w czułym geście. - Na razie nie będziemy już jej zadręczać? - Nie - powiedziała Mary, a na jej twarzy malowało się współczucie. Trzeba ją trochę uspokoić. Nie powinniśmy jednak zwlekać za długo. Myślę, że analiza jej rysunków może nam wiele dać. - Jeszcze trochę - nalegała Alex. Spojrzała na Daniela, który wpatrywał się w nią niemal z namacalną czułością. A potem dotknął dużą dłonią drobnych pleców Hope w geście tak czułym, że Alex niemal zatkało. - Świetnie się spisałaś, Hope - rzekł cicho. - Muszę ci jednak zadać jeszcze jedno pytanie, dobrze? To bardzo ważne - dodał, a Alex pomyślała, że te ostatnie słowa skierował raczej do samego siebie niż pod adresem Hope. Hope posłusznie kiwnęła główką, wciąż wtulając buzię w piersi Alex. - Co się stało z fletem twojej mamusi? Hope zadrżała. - W liściach… - odezwała się stłumionym głosem. - W porządku, kochana - powiedział Daniel. - To wszystko, co chciałem wiedzieć. Powiem Edowi, żeby jeszcze raz przeczesano dokładnie ten wycinek lasu. Wrócę tu za jakiś czas. Atlanta, czwartek, 1 lutego, godz. 9.15 Daniel ledwie skończył rozmawiać przez telefon z Edem, kiedy w drzwiach stanęła Leigh. - Danielu, masz gościa. Michael Bowie, brat Janet. Zdaje się, że jest w kiepskim nastroju.

- Gdzie Chase? Przecież to on ma się zajmować udzielaniem oficjalnych informacji. - Chase jest na spotkaniu z kapitanem. Mam powiedzieć Bowiemu, że cię nie ma? Daniel pokręcił przecząco głową. - Nie. Zaraz z nim pogadam. Michael Bowie wyglądał dokładnie jak ktoś, komu niedawno brutalnie zamordowano siostrę. Przechadzał się w tę i z powrotem, kiedy Daniel podszedł do kontuaru. 305 - Witaj, Danielu - powiedział. - W czym mogę pomóc? - Chciałbym usłyszeć, że schwytano zabójcę mojej siostry. Daniel wyprostował plecy. - Na razie trwa dochodzenie. - Słyszę to już od kilku dni. - Zgrzytnął zębami. - Przykro mi. Czy ktoś nienawidził Janet na tyle, żeby ją zabić? Michael spuścił nieco z tonu. - Nie. Czasem Janet bywała samolubna i arogancka. Czasami nawet przewrotna i po prostu wredna. Ale nikt nie żywił dó niej nienawiści. Ona, Claudia i Gemma… Były zwyczajnymi dziewczynami. Nie zasłużyły na taki los. - Wcale nie powiedziałem, że zasłużyły - stwierdził Daniel pojednawczym tonem. Jednak ktoś uwziął się na Janet i dziewczyny, które znał. -Aby stały się pionkami w jego wielkiej grze, dopowiedział w myślach. - Liczy się w tej sprawie każdy detal. Każde nazwisko człowieka, któremu Janet mogła nadepnąć na odcisk. Michael aż sapnął. - Mam sporządzić listę? Te dziewczyny były rozpuszczone i pewnie codziennie kogoś irytowały. Ale nie aż tak. Nie zrobiły niczego, co skłoniłoby kogoś do takiej zemsty. Michaela rozdzierał głęboki żal i Daniel zdawał sobie z tego sprawę. To, że owe dziewczęta nie zasłużyły na los, jaki je spotkał, było czymś, z czym Michael wciąż nie potrafił się pogodzić. Z czasem przyjmie to do

wiadomości, pomyślał Daniel. Tak jak rodziny innych ofiar. - Na razie nie mam dobrych wieści, Michaelu. Jeszcze nie. Ale schwytamy sprawcę. Michael sztywno skinął głową. - Dasz mi wtedy znać? - Kiedy tylko to nastąpi. Obiecuję.

20 Atlanta, czwartek, 1 lutego, godz. 10.15 Mogę ją od ciebie wziąć, Alex - powiedziała Meredith, spoglądając znad ekranu swojego laptopa. - Siedzisz tak bez ruchu od godziny. Pewnie już nie czujesz rąk. 306 Alex, wciąż siedząc w tym samym pokoju z weneckim lustrem, przytuliła do siebie Hope jeszcze mocniej. - Ona wcale nie jest ciężka. - Hope, mimo że spała, nadal była uczepiona koszuli Alex, jak gdyby bojąc się, że Alex ją zostawi. - Właściwie nie powinnam jej opuszczać ani na chwilę. - Teoretycznie nie powinnaś - przyznała Meredith - ale tyle się dzieje. Wciąż szukasz Bailey. Musiałaś zobaczyć się z Fulmore’em i innymi ludźmi, więc przestań się zadręczać. Jednak, trzymając Hope w objęciach, Alex wiedziała, że nie chodzi wyłącznie o poczucie winy. Wprawdzie bez namysłu wzięła na siebie odpowiedzialność za Hope, za jej bezpieczeństwo, ale dopiero kiedy mała rozpłakała się jej w rękaw, Alex całkowicie otwarła serce dla dziewczynki, która jej potrzebowała. W minionych latach raczej skrywała uczucia. Z pewnością nie okazywała miłości Richardowi, a także, gdyby się tak dobrze zastanowić, nie okazywała jej zbytnio nawet Bailey. I chociaż proponowała jej pomoc w trakcie kuracji odwykowej, to jednak nie okazywała ciepłych uczuć. Może nie wiedziała, jak to uczynić. W duszy obawiała się, że nadal tego nie potrafi. Ale kiedy otworzyły się drzwi i do pomieszczenia wszedł Daniel, jego widok rozproszył w niej wszelkie ponure myśli i całe przygnębienie. Być może to właśnie stanowiło dla niej nadzieję, jak światło w mrocznym tunelu. - Już pora, żeby zanieść Hope do Mary? - spytała cicho, ale on zaprzeczył. - Jeszcze nie. Nie miałem wcale zamiaru zatrzymywać was tu tak długo. W jednym z pokojów obok jest wygodna sofa. Hope może się tam przespać,

dopóki Mary nie wróci. Alex zaczęła się podnosić, z Hope w ramionach, ale Daniel ją powstrzymał. - Ja ją wezmę. I zrobił to, ostrożnie biorąc Hope na ręce, zupełnie jak Rileya zeszłej nocy. Hope nie zbudziła się, choć oparła się o Daniela, a Alex odczuła falę tęsknoty tak silną, że niemal ją zamroczyła. Tego właśnie pragnę. Tego dziecka. I tego mężczyzny. Wstała niepewnie, a po fali tęsknoty ogarnęła ją fala panicznego lęku. A jeżeli on nie chce tego samego? Jeśli nie potrafię dać mu tego, czego pragnie? Meredith obserwowała ją z niepokojem. - Chodź - powiedziała, obejmując Alex ramieniem, i obie ruszyły za Danielem. Daniel zatrzymał się przy kanapie w świetlicy z Hope, która oplotła rączki wokół jego szyi. Zakołysał się nieznacznie, marszcząc brwi; najwyraźniej myślami błądził gdzieś daleko. Alex była pewna, że Daniel nie ma pojęcia, 301 jak wspaniale w tej chwili wygląda; silny mężczyzna z blond włosami, trzymający w rękach małe dziecko ze złocistymi lokami. Ułożył Hope na sofie, okrył ją swoją marynarką, a potem zerknął na Alex i obdarzył ją półuśmieszkiem. - Przepraszam, zamyśliłem się. - O czym rozmyślałeś? - zapytała cichym głosem. - O dniu, w którym zginęła twoja matka. - Oplótł ramieniem talię Alex i poprowadził ją w stronę stolika przy automacie do kawy. - Muszę pogadać z kimś, kto rozmawiał z nią po tym, jak znalazła Alicię. - Daniel wysunął krzesła dla Alex i Meredith. - Czyli z szeryfem Loomisem, Craigiem, koronerem, no i ze mną wyliczyła Alex, siadając. - I ze mną - dodała Meredith. Dłonie Daniela spoczęły na dzbanku do kawy. - Rozmawiałaś z Kathy Tremaine tamtego dnia?

- Kilka razy - odrzekła Meredith. - Ciotka Kathy zadzwoniła owego ranka, żeby powiedzieć, że Alicia zaginęła, a moja mama od razu zaczęła się pakować. Samochód nawalał, więc postanowiła polecieć samolotem. - Meredith zmarszczyła czoło. - Moja mama żałowała tej decyzji aż do dnia swojej śmierci. - Dlaczego? - zapytała Alex, na co Meredith wzruszyła ramionami. - Lot opóźniono ze względu na burzę. Gdyby pojechała autem, dotarłaby na miejsce kilka godzin wcześniej i zastałaby twoją mamę żywą. A gdyby ciocia Kathy wciąż żyła, nie dopuściłaby, żebyś się otruła. - Szkoda, że ciocia Kim już nie pozna prawdy - rzekła smutno Alex. Meredith poklepała ją po dłoni. - Szkoda. W każdym razie ciocia Kathy zadzwoniła trochę później, roz-histeryzowana, i wtedy zaczęłam z nią rozmawiać. Mama wyjechała już na lotnisko, a wtedy nie było jeszcze telefonów komórkowych. Stałam się kimś w rodzaju pośredniczki. Mama dzwoniła z budki telefonicznej na lotnisku co pół godziny i powtarzałam jej, co mówiła ciocia Kathy. Za pierwszym razem stwierdziła, że sąsiedzi powiadomili ją o znalezieniu czyichś zwłok przez jakichś chłopaków. - To byli Porterowie - powiedział Daniel. Meredith skinęła głową. - I ciotka Kathy poszła to sprawdzić. - Wtedy znalazła Alicię - podpowiedziała cicho Alex. - Kiedy rozmawiałaś z nią ponownie, Meredith? - zapytał Daniel. - Gdy wróciła do domu, jeszcze przed formalną identyfikacją zwłok. Przeszła… atak histerii. Szlochała, płakała. - Czy pamiętasz, co powiedziała? 308 Meredith zmarszczyła czoło. - Zawodziła, że jej dziecko porzucono na deszczu. Daniel również się zasępił. - Noc wcześniej nie padało. Była burza, grzmiało, ale deszcz nie padał. Po rozmowie z Garym Fulmore’em sprawdziłem raporty służby meteorologicznej. Meredith wzruszyła ramiona. - Mówiła coś w rodzaju: „Obca i porzucona”. Powtarzała to w kółko.

Alex poruszyła się nerwowo na to wspomnienie. - Nie, ona nie tak się wyraziła. Daniel usiadł koło niej, patrząc jej prosto w oczy. - A co takiego powiedziała, Alex? - Kiedy mama zidentyfikowała ciało Alicii, Craig podał jej środek uspokajający, a potem poszedł do pracy. Położyłam ją do łóżka. Płakała tak strasznie, ja też rozpaczałam… No więc położyłam się obok niej i tak leżałyśmy. -Alex przywołała w pamięci obraz matki w łóżku, strumienia łez ściekających jej po twarzy. - Bez przerwy powtarzała: „Owca i pierścionek”. Po tym właśnie rozpoznała Alicię, bo twarz Alicii była zmasakrowana. „Owca i pierścionek”. Daniel zamyślił się, a w jego oczach mignął błysk triumfu. - W porządku. Alex spojrzała na swoje dłonie. - Alicia miała pierścionek. Ja też. Pierścionki z oczkami, które symbolizowały nasz miesiąc urodzenia, znak zodiaku. Mama sprezentowała je nam na urodziny. - Alex skrzywiła się, czując gorycz w ustach. - Na nasze szesnaste urodziny. - Gdzie twój pierścionek, Alex? - spytał cicho, a ona poczuła ucisk w żołądku. - Nie wiem. Nie pamiętam. - Jej serce nagle zaczęło bić jak oszalałe. Pewnie go zgubiłam. - Spojrzała mu badawczo w oczy i naraz zrozumiała. Ty wiesz, gdzie on jest. - Wiem. Był w twoim dawnym pokoju. Na podłodze pod oknem. Poczucie strachu owładnęło nią bez reszty, spowiło wszystko w mroku. W jej myślach szalała burza i rozbrzmiewał ostry głos. Uspokój się. Zatrzaśnij tamte drzwi. - W tym cała sprawa, prawda? W tym, co wypieram ze swojej pamięci? Objął ją mocno ramieniem. - Dowiemy się prawdy - obiecał. - Nie przejmuj się. Jej jednak trudno było się nie przejmować. 303 Atlanta, czwartek, 1 lutego, godz. 10.55 Daniel przystanął w drzwiach pokoju, w którym odbywały się narady, gdzie Lukę ślęczał nad stosem komputerowych wydruków. - Owca i pierścionek - rzucił Daniel, kiwając głową. Lukę spojrzał na

niego spod ściągniętych brwi. - To zabrzmiało dość paskudnie, Danielu. - Anie powinno. - Daniel usiadł na stole, odsuwając na bok stertę szkolnych albumów. - Matka Alex wypowiedziała te słowa w dniu śmierci Alicii. Miała na myśli to, że ze względu na zmasakrowaną twarz Alicii udało jej się rozpoznać córkę po tatuażu z jagnięciem i pierścionku na palcu. A ujrzała Ali-cię, zanim na miejsce dotarła policja. Lukę zmarszczył czoło. - To Alicia miała tatuaż z owcą? - Na kostce. Wszystkie zrobiły sobie taki: Bailey, Alicia i Alex. - I pierścionek na palcu… A więc mamy teraz potwierdzenie, że Fulmore nie kłamał - stwierdził Luke. -1 że to ludzie z biura szeryfa w Dutton zataili prawdę. Daniel ponuro skinął głową. - Na to wygląda. A co ty znalazłeś? Luke przesunął po blacie stołu arkusz papieru. - Sporządziłem listę nazwisk chłopców, którzy ukończyli naukę w okolicznych szkołach prywatnych i publicznych w tym samym roku co Simon, a także rok wcześniej i później. Daniel rzucił okiem na listę. - Ilu ich jest? - Jeśli odejmiemy kolorowych i tych, którzy już nie żyją - odpowiedział Luke - to jakieś dwie setki. Daniel zamrugał. - Cholera jasna. I wszyscy nadal mieszkają w Dutton? - Nie. Po odrzuceniu tych, którzy się wyprowadzili, pozostaje około pięćdziesięciu. - To już lepiej - odetchnął Daniel. - Ale nadal za wielu, żeby ich wszystkich pokazać Hope. - Po co chciałbyś pokazywać ich Hope? - Bo widziała człowieka, który uprowadził jej matkę. Zakładam, że ten, kto porwał Bailey, zrobił to z powodu listu, który dostała od swojego brata, Wade’a, ponieważ w przeciwnym razie Beardsley nie trafiłby na listę zaginionych. - To ma sens. Ale co dalej? Nie chcę się powtarzać jak zjechana płyta gramofonowa, ale zajmujemy się głównie morderstwem czterech kobiet po— 310

rzuconych w rowach. Co ma wspólnego porwanie Bailey z zabójstwami tamtych ofiar? - Przypuszczasz, że jednego i drugiego nie zrobiła ta sama osoba? Luke wyglądał na zaskoczonego. - Tak mi się wydaje. - I pewnie masz rację. Ten, kto porwał Bailey, nie chce, żeby wyszła na jaw sprawa tamtych gwałtów i zdjęć. Z kolei zabójca kobiet chce, abyśmy ponownie zajęli się sprawą Alicii Tremaine. Ja na razie nie widzę związku między tymi sprawami. Wiem tylko tyle, że ten skurczybyk nie pozostawia po sobie śladów, które naprowadziłyby nas na jego trop. Gdybym ustalił, kto porwał Bailey, może dochodzenie w sprawie zabójstw ruszyłoby z miejsca. - Teraz rozumiem - rzekł Luke. - A więc chcesz, żebym spośród tych pięćdziesięciu fotografii wybrał wizerunki pięciu czy sześciu podejrzanych, żeby móc pokazać je Hope. Chcesz, aby z Hope porozmawiali nasi ludzie od opracowywania portretów pamięciowych, tak? Jeżeli ona przedstawi choćby przybliżony rysopis sprawcy, to z tej pięćdziesiątki wybierzemy tych, którzy takiemu opisowi odpowiadają. Daniel wstał. - Powiem Mary, żeby dała ci znać, jak coś będzie wiadomo na ten temat. Ja pojadę do Dutton i pogadam z Robem Davisem i Garthem. Ale przed tym muszę się skontaktować z prokuraturą. Jeśli Fulmore mówił prawdę o pierścionku i nie uderzył Alicii, gdy jeszcze żyła, to nie jest winny morderstwa. Ciąży na nim zarzut zbezczeszczenia zwłok, ale nie mordu. - Chloe nie pokocha cię za to - powiedział Luke, kręcąc sceptycznie głową. - Byle tylko… - zaczął Daniel i nagle urwał. Chciał powiedzieć: byle tylko Alex mnie pokochała. Może jednak zanadto się spieszył? Może. Wciąż jednak czuł to ciepło, pamiętał to wrażenie, że… wszystko jest na swoim miejscu, gdy obejmował Alex i tę kruszynkę Hope. To było coś, czego wcześniej na pewno nigdy nie zaznał. A może okaże się, że to nic innego jak tylko dobry seks. Seks wspaniały, niezrównany. Daniel czuł jednak, że chodzi o coś więcej, a należał do ludzi, którzy

ufają własnemu instynktowi. - Byle tylko co? - zapytał Luke z półuśmieszkiem. - Byle tylko Chloe zatroszczyła się o sprawiedliwe potraktowanie Fulmore’a wyjaśnił Daniel spokojnie. - Ale nie to jest najważniejsze. Jeśli Fulmore nie kłamie w sprawie tego pierścionka, to w takim razie policja z Dutton wrobiła go, podrzucając mu dowód rzeczowy. - Chase już polecił Chloe zająć się Frankiem Loomisem - rzekł Luke. - Wiem o tym. Podejmiemy formalne dochodzenie. 305 - I nie gryzie cię to? Przecież ten gość to twój przyjaciel. - Owszem, gryzie - rzucił nerwowo Daniel - ale jeżeli on podrzucił dowód rzeczowy i posłał za kratki na trzynaście lat niewinnego człowieka, a prawdziwego zabójcę puścił wolno, to podoba mi się to jeszcze mniej. Lukę uniósł dłonie w pojednawczym geście. - Bez urazy. Daniel zdał sobie sprawę, że zgrzyta zębami, i zmusił się do tego, by się trochę uspokoić. - Nie, to ja przepraszam. Nie powinienem się tak jeżyć. Dzięki za pomoc. Muszę już iść. - Zaczekaj. - Lukę pchnął po blacie dwa szkolne roczniki, jeden na drugim, otwarte na stronie ze zdjęciami absolwentów. - Fotki twoje i twojej siostry. Pomyślałem, że może zechcesz je na pamiątkę. Daniel popatrzył na jedną z fotografii w dolnym rzędzie i coś ścisnęło go za serce. Susannah Vartanian wyglądała na zdjęciu na osobę na luzie i beztroską, Daniel wiedział jednak, że w duszy cierpiała. Powinien się do niej odezwać, zanim prasa dowie się o gwałtach, których sprawę drążyła Talia Scott. Tyle był winien swojej siostrze. Właściwe był jej winien o wiele więcej. Atlanta, czwartek, 1 lutego, godz. 11.15 Pewnie wyrośniesz na prezydenta Stanów Zjednoczonych. Daniel przesunął palcem po swoim zdjęciu ze szkolnej kroniki. Koledzy wybrali go na gospodarza klasy, ponieważ był poważny i opanowany. Pilny i szczery. A więc co roku pełnił funkcję gospodarza klasy oraz kapitana drużyny futbolowej i koszykarskiej. Miał same najlepsze oceny. Nauczyciele uważali

go za mądrego i prawego. Był przecież synem sędziego. Sędziego, który okazał się draniem. Sędziego, z powodu którego Daniel dawał sobie tak ostro w kość. Wiedział, że nie wszyscy mieli o jego ojcu takie dobre zdanie. Podsłuchiwał prowadzone szeptem rozmowy sędziego Arthura Vartaniana z odwiedzającymi go w późnych godzinach gośćmi w gabinecie na piętrze, w domu, w którym Daniel dorastał. Wiedział, gdzie ojciec ma w domu różne skrytki. Wiedział, że trzyma w nich niezarejestrowaną broń i pieniądze. Zawsze podejrzewał, że jego rodzic coś kombinuje, tyle że nie potrafił przyłapać go na gorącym uczynku. Starał się żyć tak, by zadośćuczynić sobie i innym za to, że jest synem Arthura Vartaniana. Przeniósł teraz wzrok na drugi z albumów i popatrzył ze smutkiem na zdjęcie siostry, Susannah. Ona także usiłowała zapomnieć, że jest córką Ar— 312 thura Vartaniana. W oczach ludzi pewnie jej się to udało, tylko jakim kosztem? Susannah dusiła w sobie skrywany ból, którym nie chciała podzielić się z nikim… Nawet ze mną, pomyślał Daniel. Zwłaszcza ze mną. Kiedyś podjął studia w college’u, a potem wyjechał, by kształcić się dalej w akademii policyjnej. Po tym, jak ich ojciec spalił zdjęcia Simona, po prostu wyniósł się z domu. Z domu, w którym pozostawił Susannah. Z Simonem. Przełknął ślinę. Simóń ją skrzywdził. Daniel wiedział, że tak było. Tylko bał się wnikać w szczegóły. Teraz drżącymi palcami wybrał numer Susannah do pracy. Znał wszystkiej numery jej telefonów na pamięć. Po pięciu sygnałach usłyszał w słuchawce jej głos. - „Sekretarka automatyczna Susannah Vartanian. Jeśli to coś pilnego, proszę zostawić…” Daniel przerwał połączenie i zadzwonił do asystentki siostry. Tego numeru również nie musiał szukać. - Witam, mówi agent Vartanian. Muszę porozmawiać z Susannah. To pilne. Asystentka się zawahała. - Ona jest teraz zajęta, proszę pana.

- Zaczekam - rzucił Daniel, zanim odłożyła słuchawkę. - Proszę jej powtórzyć, że muszę z nią porozmawiać. I to w niesłychanie ważnej sprawie. - Przekażę. Po upływie minuty Daniel ponownie usłyszał głos Susannah, tym razem na żywo. - Cześć, Danielu. - W tych słowach nie było radości, tylko chłodny dystans. Daniel poczuł ból w sercu. - Suze, jak się masz? - Jestem bardzo zajęta. Nie było mnie w pracy tak długo, a po powrocie czekało na mnie mnóstwo roboty. Wiesz, jak to jest. Wspólnie pochowali rodziców, ale zaraz po pogrzebie Susannah poleciała do Nowego Jorku i od tamtej pory Daniel z nią nie rozmawiał. - Wiem. Czy oglądałaś wiadomości i wiesz, co tu się dzieje? - Tak. Znaleziono w rowach ciała trzech kobiet. Przykro mi, Danielu. - Właściwie czterech. Właśnie odnaleźliśmy czwartą. Młodszą siostrę JimaWoolfa. - Och, nie. - Posłyszał w jej głosie zaskoczenie podszyte bólem. - to okropne. - Mamy coś, czego nie podano jeszcze do publicznej wiadomości, ale wkrótce tak się stanie. Suze, chodzi o te zdjęcia. Usłyszał jej westchnienie. - Zdjęcia - powtórzyła. 307 - Tak. Zidentyfikowaliśmy wszystkie dziewczyny, które się na nich znalazły. - Naprawdę? - Wydawała się na serio wstrząśnięta. - Jakim cudem? Daniel zaczerpnął haust powietrza. - Jedną z nich była Alicia Tremaine. Została zamordowana trzynaście lat temu, a nowe zabójstwa to kopie tamtego mordu. Inna z ofiar to Sheila Cunningham. Zginęła podczas napadu, upozorowanego na rabunkowy, na pizzerię Presto dwa dni temu. Niektóre z innych ofiar zostały rozpoznane przez siostrę Alicii. - Daniel miał zamiar opowiedzieć jej o Alex innym razem, przy okazji rozmowy, którą oboje, Susannah i Daniel, zapamiętaliby jako bardziej przyjemną. Zaczęliśmy je przesłuchiwać. Wszystkie mają obecnie około trzydziestki. -

Tak jak ty, chciał dodać, ale się powstrzymał. - I wszystkie mówią to samo. Zasypiały w swoich samochodach. Po przebudzeniu były ubrane i… - .. .i trzymały w ręku butelkę whisky - dokończyła matowym głosem. Daniel poczuł ucisk w krtani. - Och, Suze. Dlaczego mi nie powiedziałaś? - Bo cię tu nie było - odparła tonem nagle wściekłym i szorstkim. - Ty wyjechałeś, Danielu, a Simon nie. - A więc wiedziałaś, że Simon maczał w tym palce? Kiedy po chwili odezwała się ponownie, słychać było, że odzyskała panowanie nad sobą. - O tak. Już on się o to postarał. - Westchnęła. - Nie masz wszystkich zdjęć, Danielu. - Nie rozumiem - odrzekł, choć obawiał się, że rozumie. - Chcesz powiedzieć, że byłaś na jednym z nich? - Jej milczenie było bardzo wymowne. - Co się z nim stało? - zapytał. - Simon mi je pokazał. Uprzedził, żebym trzymała się z daleka od jego spraw. Dodał, że czasami muszę spać, a wtedy… Daniel zamknął oczy. Próbował coś powiedzieć mimo dławiącego bólu w piersi. - Śuze… - Bałam się - podjęła głosem rzeczowym i chłodnym, a Daniel pomyślał o Alex więc nie wchodziłam mu w paradę. - A wcześniej? Czy miałaś coś wspólnego z jego sprawkami? Zawahała się. - Muszę już kończyć. Spóźnię się na rozprawę. Na razie, Danielu. Ostrożnie odłożył słuchawkę, czując pot na skroniach, a potem wstał, szykując się na rozmowę z Jimem i Marianne Woolfami. Jim na pewno rozpaczał z powodu śmierci swojej siostry, ale mimo to, mimo żałoby, Daniel musiał zdobyć odpowiedzi na pewne pytania. 308

Atlanta, czwartek, 1 lutego, godz, 13.30 Alex, z Meredith u boku, stanęła obok szyby, która z przeciwnej strony wyglądała jak lustro. Za szybą, w sąsiednim pomieszczeniu, Mary McCrady wprowadziła Hope w taki stan relaksu, że dziewczynka zaczęła mówić pełnymi zdaniami. - Może Hope jest w końcu gotowa do tego, by z nami porozmawiać stwierdziła Alex. Meredith przytaknęła ruchem głowy. - Częściowo twoja w tym zasługa. - Mogłam wszystko popsuć. - Ale tak się nie stało. Każde dziecko jest inne. Jestem pewna, że Hope wcześniej czy później zaczęłaby mówić. Ale najpierw musiała poczuć, że jest bezpieczna i ktoś ją kocha, a ty dałaś jej to poczucie. - Powinnam była zatroszczyć się o nią wcześniej. - Może sama nie byłaś na to gotowa? Alex obróciła się i popatrzyła na Meredith z boku. - A teraz jestem? - Tylko ty możesz odpowiedzieć na to pytanie, ale jeśli wyraz twojej twarzy coś zdradza, to… powiedziałabym, że tak. - Zaśmiała się cicho. - Do licha, gdyby nie sposób, w jaki on na ciebie patrzy, pewnie kazałabym mu zostawić cię w spokoju. - Czy to aż tak rzuca się w oczy? Meredith spojrzała jej w twarz. - Zauważyłby to nawet ślepiec w ciemnościach. Kiepsko się z tym kryjesz, dziewczyno. - Odwróciła się z powrotem do szyby. - W każdym razie Hope tym razem powiedziała coś temu człowiekowi od portretów pamięciowych. Ten opis oraz informacje, które Mary uzyskała od tamtego gościa pracującego z Danielem, mogą wreszcie naprowadzić policję na właściwy trop. Alex wstrzymała oddech. - Nawet jeśli nie uda się uwolnić Bailey. - To może się nie powieść. Musimy zacząć przyzwyczajać się do takiej myśli. - Wiem. Mam tego świadomość. Ze względu na dobro Hope. - W jej torebce zadźwięczała komórka i Alex szybko ją wyjęła, ściągając brwi na widok wyświetlonego numeru. Dzwonił ktoś z Atlanty, ale ktoś, kogo nie znała.-

Halo? - Alex, tu Sissy, przyjaciółka Bailey. Nie mogłam rozmawiać z tobą wcześniej. Nie ze swojego telefonu. Musiałam poczekać na dogodną chwilę, żeby zatelefonować do ciebie z automatu. Bailey kazała mi skontaktować się z tobą, gdyby coś jej się przytrafiło. 315 - Dlaczego tego nie zrobiłaś? - spytała Alex ostrzej, niż zamierzała. - Bo sama mam córkę - syknęła Sissy. - i boję się. - Ktoś ci groził? Śmiech Sissy zabrzmiał gorzko. - A czy list, jaki znalazłam pod wycieraczką, „Nie mów nic, bo zabijemy ciebie i twoją córkę”, to nie groźba? - Powiadomiłaś policję? - Do licha, nie. Posłuchaj, mówiłam Bailey, żeby spakowała niezbędne manatki i przeprowadziła się do mnie. Miała to zrobić. Zadzwoniła do mnie w czwartek wieczorem, mówiąc, że zabrała swoje rzeczy i załadowała do samochodu. Miałyśmy się zobaczyć następnego dnia, ale nie przyszła do pracy. - A ty poszłaś do jej domu i znalazłaś Hope w szafie? - Tak. W domu panował straszliwy bałagan, a Bailey przepadła. I jeszcze jedno. Bailey powiedziała mi, że wysłała do ciebie list. Miałam ci to powtórzyć. - List. Rozumiem. - Myśli w głowie Alex wirowały. - A dlaczego ona po prostu nie przyjechała do ciebie tamtego wieczoru? - Mówiła, że ma się z kimś zobaczyć. Dodała, że przyjedzie po tym spotkaniu. - Nie wiesz, z kim miała się spotkać? Sissy zawahała się na moment. - Z jakimś mężczyzną. Podejrzewam, że z kimś żonatym. Powiedziała, że chce się z nim pożegnać. No, muszę już kończyć. Alex zerknęła na Meredifh, która czekała niecierpliwie na wyjaśnienia. - Bailey wysłała do mnie list dzień przed swoim zniknięciem. - A kto odbiera twoją pocztę, kiedy wyjeżdżasz? - Jedna z moich przyjaciółek ze szpitala. - Alex pospiesznie wybrała numer Letty w telefonie komórkowym. - Letto, tu Alex. Chcę cię prosić o pewną przysługę. Dutton, czwartek, 1 lutego, godz. 14.30

Rozmowa Daniela z Woolfami nie przebiegała gładko. Jim Woolf stwierdził, że nie powie nic bez obecności adwokata, a Mariannę po prostu zatrzasnęła Danielowi drzwi przed nosem. Wracał do wozu, kiedy zadzwonił telefon komórkowy. - Yartanian, słucham. - Słyszałem od Leigh, że do mnie dzwoniłeś - powiedział Chase. - Przez ostatnie dwie godziny byłem na spotkaniu z szefem. Co nowego? 316 - Byłem w domu Seana Romneya i rozmawiałem z jego matką. Wygląda na to, że Sean był już od urodzenia trochę ociężały umysłowo. Według pani Romney zanadto ufał i wierzył ludziom. Ze względu na to pilnowała go bardziej niż innych swoich dzieci. Zgadnij, co widziała w jego pokoju przed dwoma dniami. - Nie mam pojęcia, ale chyba mi powiesz, prawda? Chase był lekko rozdrażniony, a Daniel domyślił się, że rozmowa ze zwierzchnikiem przebiegła jeszcze gorzej niż jego spotkanie z małżeństwem Woolfów. - Jednorazowy telefon komórkowy. Policja nie znalazła go ani w domu, ani przy zwłokach, ale pani Romney w swoim czasie spisała numery z pamięci tego telefonu. I jeden z tych numerów, z których dzwoniono na tę komórkę, odpowiada numerowi, z którym Jim Woolf połączył się w niedzielę rano. - No, tak - sapnął Chase. - A czy odpowiada to któremuś z numerów z komórki tego gościa, którego znaleźliśmy w pizzerii, Lestera Jacksona? - Niestety nie, ale wreszcie mamy konkretny trop. - Szkoda, że nie powiedziałeś mi tego, zanim poszedłem na spotkanie z szefem gderał Chase. - Szkoda - potwierdził Daniel. - Było aż tak źle? - Chcieli ci odebrać prowadzenie sprawy, ale przekonałem ich, żeby jeszcze się z tym wstrzymali - stwierdził Chase kwaśno. Daniel odetchnął. - Dzięki. Jestem twoim dłużnikiem. - W telefonie rozległo się pikanie i Daniel spojrzał na wyświetlony numer. - To Ed. Muszę kończyć. - Przełączył się na rozmowę z Edem. - Cześć, Ed. I co się udało ustalić?

- Sporo - odrzekł Ed, wyraźnie zadowolony. - Przyjedź do domu Bailey, to sam się przekonasz. - Właśnie wyszedłem od Woolfów, więc jestem niedaleko. Do zobaczenia niebawem. Atlanta, czwartek, 1 lutego, godz. 16.50 - Alex, zbudź się. Alex, wytrącona ze drzemki, poczuła ciepło warg na ustach. - Hm-mruknęła, odwzajemniła pocałunek i poruszyła się na sofie w świetlicy, gdzie na chwilę przysnęła. - Wróciłeś. - Zamrugała. - Która godzina? - Dochodzi piąta. Mam naradę, ale najpierw chciałem zobaczyć się z tobą. Przyklęknął na jedno kolano koło małej kanapy i przyjrzał się Alex uważnie. Wzięłaś nowe ubranie z domu? 311 - Nie. Shannon, agentka, która tam była ubiegłej nocy, stwierdziła, że zostały podarte. - Wzruszyła ramionami. - No więc wybrałam się na małe zakupy. Zmarszczył czoło. - Przecież… Poklepała go po policzku. - Nie denerwuj się. Chase dał mi do towarzystwa jednego ze swoich agentów. - Kogo? - Pete’a Haywooda. Daniel uśmiechnął się z ulgą. - To dobrze. Z Pete’em nikt nie zadrze. - Raczej nie. - Pete był większy od Daniela i masywny jak czołg. - Czy ktoś coś kombinował? - Nikt nawet nie zezował w moją stronę. - Usiadła z wysiłkiem, a Daniel jej w tym pomógł. - Skontaktowała się ze mną moja znajoma, Letta. - Alex zadzwoniła do niej wcześniej tego popołudnia, od razu po tym, jak usłyszała rewelacje od Sissy. Powiedziała, że nie ma listu od Bailey. - Powinien już dojść. - Na czole Daniela pojawiły się bruzdy. - Kiedy się tam przeprowadziłaś?

- Trochę ponad rok temu. A co? - Urzędy pocztowe przekazują listy na nowy adres mniej więcej przez rok. Czy Bailey wiedziała o twojej przeprowadzce? - Nie. - Alex przewróciła oczami. - Pewnie list przyszedł na adres Richarda. Zadzwonię do niego. - A gdzie są Hope i Meredith? - W kryjówce pod ochroną policji. Hope była zmęczona po sesji z Mary, więc Meredith pojechała z nią tam odpocząć. Hope wybrała dwa z przedstawionych jej portretów pamięciowych, a potem Mary pokazywała jej różne nakrycia głowy i poprosiła o wskazanie tego, który Hope widziała tamtej nocy na głowie napastnika w domu Bailey. I Hope wybrała czapkę, którą noszą ludzie z urzędu szeryfa w Dutton. Daniel pokiwał głową; minę miał poważną. - Wiem już o tym. Rozmawiałem z ekipą, zanim cię tu znalazłem. -Wstał i wyciągnął rękę. - Chodź. Musisz z nami porozmawiać. - Pomógł jej się podnieść, objął ją ramieniem w talii i zaprowadził do pokoju konferencyjnego, na środku którego stał wielki stół. Wokół stołu siedzieli Lukę, Chase, Mary oraz kobieta, której Alex jeszcze nie poznała. - Zdaje się, że znasz tu wszystkich obecnych z wyjątkiem Talii Scott. Talia była kobietą drobnej budowy i sympatycznie się uśmiechała. - Miło cię poznać, Alex. 312 - Talia rozmawiała z kobietami z tamtych zdjęć. Alex zdołała się zorientować, że rozmowy te nie były łatwe. Chociaż Talia się uśmiechała, w jej oczach było widać znużenie. - Mnie także jest miło. - Alex spojrzała na stół i zobaczyła na nim dwa zdjęcia wybrane przez Hope. Przedstawiały burmistrza Gartha Davisa i zastępcę szeryfa, Randy’ego Mansfielda. - Co powiedzieli po aresztowaniu? Chase pokręcił przecząco głową. - Jeszcze ich nie aresztowaliśmy. Alex z niedowierzaniem otworzyła usta, a potem poczuła narastające wzburzenie. - Dlaczego nie? Daniel uspokajająco pogładził ją ręką po plecach.

- Właśnie o tym chcielibyśmy z tobą pomówić. Nie wiemy, który z nich uprowadził Bailey. Może obydwaj. - No to aresztujcie obu i od razu się okaże - wycedziła przez zęby. - Na razie - wyjaśnił Chase cierpliwym tonem - wszystko, czym dysponujemy, to zeznanie czteroletniego dziecka, obciążające dwóch szacownych członków lokalnej społeczności. Potrzebny nam niezbity dowód, zanim będzie można ich zamknąć. Na to Alex sama zaczęła mówić jak czteroletnie dziecko. - To jakiś obłęd. Dwaj mężczyźni porywają kobietę, katująją, a wy biernie czekacie? - Obrzuciła Daniela wściekłym spojrzeniem. - Byłeś przecież w tej pizzerii. Garth Davis podszedł wtedy do naszego stolika i chwilę potem Hope rozmazała sobie keczup na buzi jak krew. - Wspomnienie tamtej sceny wróciło do niej, gdy tylko ujrzała zdjęcia na blacie stołu. - To Garth Davis porwał Bailey. Dlaczego nie znalazł się w areszcie? Dlaczego nawet go nie przesłuchaliście? - Alex… - zaczął Daniel, ale ona pokręciła głową i podjęła: - A ten Mansfield… To policjant. Ma odznakę i broń. Czemu nikt go nie zamyka, skoro już to wszystko wiecie? Trzeba sprawdzić wszystkie jego działania. Przecież to on zastrzelił tamtego faceta, który próbował zabić mnie i zabił Sheilę Cunningham. Czy to nie wystarczy? Co takiego trzeba zrobić, żeby trafić za kratki w tym przeklętym stanie? - Alex! - Tym razem Daniel upomniał ją ostrzejszym tonem, a potem westchnął. Pokaż jej, Ed. Ed sięgnął do pudła, wypełnionego książkami, i wydobył z niego srebrzysty flet. Zdumiona Alex otworzyła usta. - Odnaleźliście flet, na którym grała Bailey. Ed skinął głową. 319 - Wysłaliśmy w teren ludzi z wykrywaczami metalu i znaleźli ten instrument pod zwalonym drzewem, zagrzebany na jakieś pół metra w błocie i pod warstwą liści. - Tam, gdzie Bailey ukryła Hope. - Rozejrzała się gniewnie po twarzach obecnych, oddychając szybko. - Tam, gdzie pobili Bailey do nieprzytomności, a jej krew wsiąkła w ziemię.

- Alex. - Daniel próbował przywołać ją do porządku. - Jeśli się w tej chwili nie opamiętasz, będziesz musiała wyjść. Umilkła, wciąż wściekła, ale teraz również zawstydzona. Chase potraktował ją jak małe dziecko. Daniel także. Ale właściwie mieli rację. Znalazła się na skraju histerii. Opanowała wzburzenie i skinęła głową. - Przepraszam - powiedziała chłodno. - Postaram się nad sobą panować. Daniel westchnął raz jeszcze. - Alex, posłuchaj. To nie ten flet chcieliśmy ci pokazać. Ed podał jej parę lateksowych rękawiczek, które Alex posłusznie włożyła. A potem zrobiła wielkie oczy na widok kartki, złożonej wielokrotnie, jak dziecinny papierowy wachlarzyk. - Ed znalazł tę kartkę we flecie - wyjaśnił Daniel. - To list od Wade’a do Bailey. Podsunął Alex krzesło, na którym ciężko usiadła, ze wzrokiem wbitym w list, który zaczęła czytać na głos. „Droga Bailey. Po wieki latach w końcu się doigrałem. Oberwałem i umieram. Ale nie martw się. Jest ze mną kapelan i wszystko mu wyznam. Nie sądzę jednak, aby Bóg mi przebaczył. Ja sam sobie nie wybaczyłem. Przed laty zapytałaś mnie, czy zabiłem Alicię. Odpowiedziałem, że nie, bo to prawda. Robiłem jednak inne rzeczy i tato też. Niektórych z nich chyba się domyślasz. Inne na zawsze pozostaną tajemnicą - i tak będzie najlepiej. Niektórych z tych rzeczy dopuściłem się razem z innymi ludźmi. Oni nie zechcą, by ktokolwiek się o tym dowiedział. Początkowo było nas siedmiu, potem sześciu, w końcu pięciu. Teraz, kiedy umieram, nadal pozostaje czterech związanych wspólną tajemnicą. Żyją w strachu i nieufności, obserwują się nawzajem, zastanawiając, który pęknie pierwszy i zacznie sypać. Załączam klucz. Nie noś go ze sobą. Ukryj go w bezpiecznym miejscu. Jeśli ktoś będzie ci groził, powiedz mu wtedy, że przekażesz ten klucz władzom. Byle nie policji z Dutton. To klucz do tajemnicy, za której utrzymanie niektórzy z tej czwórki słono by zapłacili, a inni potrafiliby zabić. Dwie osoby już zginęły, żeby ten sekret się nie wydał. Nie zdradzę ci nazwisk tej czwórki, bo wtedy czułabyś się zobowiązana na nich donieść. A gdybyś to zrobiła, wykończyliby cię od razu. Z kolei jeśli będą mieli świadomość, że to ty masz klucz, będą się starali zachować cię przy życiu.

320 Wiem, że zostałaś w domu, czekając na powrót taty. Mówiłem ci już, że on nie wróci. Nie ma w nim dobroci, której od niego oczekujesz. Jeśli się z nim zobaczysz, oddaj mu ten drugi list. Jeżeli nie - spal go. I zapomnij o tacie. Niech się zapije na śmierć, niech się zaćpa, ale nie dopuść, żeby pociągnął cię za sobą na dno. Opuść dom. Wyjedź z Dutton. I, na Boga, nikomu nie ufaj. Mnie też nie. Nie zasłużyłem na to, choć Bóg jeden wie, że ginę, chcąc odkupić swoje winy. Weź Hope, wyjedźcie z Dutton i nigdy już tam nie wracajcie. Obiecaj mi to. Obiecaj też, że będziesz się dobrze prowadziła. Odnajdź Alex - to jedyna osoba z rodziny, która ci pozostała. Nigdy ci tego nie mówiłem, ale cię kocham”. Alex zaczerpnęła powietrza i przeczytała podpis: „Por. Wade Crighton, armia Stanów Zjednoczonych”. Podniosła wzrok. - On wysłał jej klucz. Czy myślicie, że Bailey przesłała go mnie? Daniel usiadł na krześle obok niej. - Tak właśnie uważamy. Trzy z czterech ofiar miały klucze przywiązane do palców u nóg. Teraz już wiemy dlaczego. - Sądzicie, że to takie same klucze jak ten od Wade’a? - Nie. Klucze przy ofiarach były nowiutkie. Miały być czymś w rodzaju znaku, przesłania. Tak jak włosy owinięte wokół palców ofiar. - Włosy Alicii. - Spojrzała znowu na list, usiłując się skupić. - Wade wspomniał o ośmiu osobach. Dwie zginęły wcześniej, przed nim. Obie zostały zabite dla utrzymania sekretu. Ale przecież Simon zginął w Filadelfii. - Wade raczej o tym nie wiedział, dyktując ten list - stwierdził Daniel. Zginął na kilka tygodni przed Simonem. Myślał, że Simon nie żyje, bo ten wcześniej zainscenizował swoją śmierć. - A więc oni wszyscy byli przekonani, że sfingowana śmierć Simona to robota kogoś z nich - powiedziała półgłosem Alex. - „Oni żyją w strachu i w nieufności”… Zatem jeden z martwych, o którym mowa w liście Wade’a, to Simon. Kim jest drugi? - Tego jeszcze nie wiemy - wtrącił Chase - ale zaczynamy się domyślać tożsamości trzech osób z pozostałej czwórki. - Garth Davis i Randy Mansfield - powiedziała. - Przypuszczam, że Rhett Porter był tym trzecim.

- Tak więc nadal musimy zidentyfikować dwóch - stwierdził Daniel. Jednego żywego i jednego martwego. - Co zamierzacie zrobić? - Dotrzeć do tych, którzy są nam nieznani, za pośrednictwem tych, o których już wiemy - wyjaśnił Chase. - Jednak na razie wciąż nie mamy pojęcia, kto za tym wszystkim stoi. 321 - To zemsta - rzucił Daniel. - O tym jesteśmy przekonani. Ktoś wykorzystał okoliczności śmierci Alicii, żeby zwrócić naszą uwagę na tamtych ludzi. Musimy działać ostrożnie, Alex. Nie wolno nam zdradzić się z tym, że wiemy to, co wiemy, dopóki się nie zorientujemy, o co właściwie w tym wszystkim chodzi, albo przynajmniej do czasu, kiedy rozszyfrujemy choć część tajemnicy. Jeżeli Garth Davis i Randy Mansfield mają coś wspólnego ze zniknięciem Bailey, to trzeba im to udowodnić, a wtedy za to odpowiedzą. Daję ci słowo, że odpowiedzą. Jednak, Alex, do kostnicy trafiło dziesięć osób, sześć kobiet i czterech mężczyzn. Teraz najważniejsze to powstrzymanie fali zabójstw. Alex opuściła wzrok, czując zawstydzenie. Martwiła się tylko o Bailey, a Daniel miał na względzie wszystkie ofiary. Sześć kobiet. Czterech mężczyzn. Rhett Porter, Lester Jackson, policjant Cowell i Sean Romney. Czterech. Ale sześć kobiet… Janet, Claudia, Gemma, Lisa i Sheila. To tylko pięć… Powoli podniosła oczy. - Sześć kobiet, Danielu? Przymknął powieki, wyczerpany. - Przepraszam, Alex. Miałem ci o tym powiedzieć… przy innej okazji. Siostra Anne zmarła tego popołudnia. Chociaż sądzimy, że to Crighton ją zaatakował, zaliczyliśmy ją do ofiar związanych z tą sprawą. Ona jest dziesiątą ofiarą. Alex ciężko westchnęła i zwilżyła wargi językiem. Wszyscy obecni popatrzyli na nią ze współczuciem. - Nie, to ja przepraszam. Miałeś rację. Zachowałam się głupio. Czego ode mnie oczekujecie? W oczach Daniela błysnęły aprobata i rodzaj podziwu. A także szacunek. - Na razie postaraj się wykrzesać z siebie odrobinę cierpliwości. Staramy się uzyskać oficjalną zgodę na skontrolowanie rozmów telefonicznych i operacji finansowych Davisa i Mansfielda, żeby sprawdzić, czy działają w zmowie ze sobą albo z tymi dwiema osobami, o których wspomniał Wade,

lub też z zabójcą czterech kobiet. Liczymy na to, że ten człowiek w końcu popełni jakiś błąd. Pokiwała głową i spojrzała ponownie na list Wade’a. - Wade stwierdził, że to nie on zabił Alicię. Po co miałby kłamać, żegnając się z życiem? A więc jeśli on nie był sprawcą tamtego zabójstwa i nie dokonał tego Fulmore, to kto? - Dobre pytanie - powiedziała Talia. - Rozmawiałam z siedmioma z dwunastu żyjących ofiar gwałtu i wszystkie mówią to samo. Skoro Simon i jego kumple zgwałcili Alicię, ale jej nie zabili, tak jak nie zabili pozostałych zgwałconych, to co wydarzyło się, zanim Fulmore znalazł ją martwą w rowie? 322 Alex wyczuła, że siedzący obok niej Daniel spiął się, gdy Talia wspomniała o dwunastu ofiarach, chociaż zachowywał kamienne oblicze. Postanowiła nie pytać go o to w tej chwili. Odłożyła to na później. - Cokolwiek się stało, Alex, byłaś tego świadkiem - odezwała się doktor McCrady i miało to związek z kocem, w którym znaleziono Alicię. Jeśli jesteś na to gotowa, postaramy się ustalić, co wtedy zobaczyłaś. - Zróbmy to - powiedziała Alex. - Byle szybko, póki jeszcze nie opuściła mnie odwaga. Mary zebrała ze stołu swoje rzeczy. - Przygotuję się do seansu. Przyjdziecie do mnie zaraz po naradzie? Daniel potwierdził ruchem głowy. - Tak. Chase, czy poinformowaliśmy wszystkie zagrożone kobiety o sytuacji? - Do kilku nie udało się dotrzeć. Parę z nich wyjechało za granicę. Parę innych nie odpowiada na telefony. Ale te, z którymi porozmawialiśmy, obiecały nie wychodzić bez potrzeby z domów i zamykać drzwi na zamek. - I trzymać pod ręką broń - odezwała się cicho Alex. Daniel lekko klepnął ją w kolano. - Ciii. - Na mnie już czas - oznajmiła Talia. - Wyjeżdżam wcześnie rano na Florydę, żeby porozmawiać z dwiema ofiarami, które się tam przeprowadziły. - Dziękuję - powiedział jej Chase. - Daj mi znać, jak tylko dowiesz się

czegoś nowego. - Kiedy wyszła, zwrócił się do Daniela. - Przeprowadziliśmy analizę wykazu rozmów prowadzonych z telefonu komórkowego Lisy Woolf. Nie rozmawiała z nikim, z kim nie kontaktowała się wcześniej, w ciągu ostatnich kilku miesięcy. - A co mówiąjej koleżanki? - spytał Daniel. - Stwierdziły, że wieczorem wybrała się do baru, żeby się trochę rozerwać. Już stamtąd nie wróciła. Jej wóz odnaleziono jakieś pięć przecznic od tamtej knajpy. Ta informacja najwyraźniej zaintrygowała wszystkich przy stole. - Jak to? - odezwała się Alex. - Innych samochodów policja nie znalazła - zauważył Daniel. - Jaki to był wóz? - zapytał Luke. - Lisa studiowała i nie miała zbyt dużo pieniędzy - odpowiedział Chase, wzruszając ramionami. - Jeździła starym nissanem sentrą. Ściągnęliśmy tu ten wóz na platformie, żeby rozebrać go na części. Może nam się poszczęści i znajdziemy coś, co zostawił zabójca. Daniel zadumał się nad tym. 317 - Janet miała swojego Z, Claudia prowadziła najmodniejszego mercedesa, a Gemma jeździła corvettą. Wszystkie te wozy przepadły. Tym razem jednak wzgardził starym nissanem. - Gość lubi drogie bryczki - zauważył Luke. - Przeszukaliśmy cały dom, wynajęty przez Alex - powiedział Ed. Zebraliśmy sporo odcisków palców, które jeszcze trzeba przeanalizować. Ostatecznie to posesja do wynajmowania. W łazience, w okolicach okna i parapetu, nic. Miska z psią karmą zawierała sporo dawkę środka uspokajającego. Gdyby twój pies, Danielu, nie miał takiego wrażliwego przewodu pokarmowego, to wyłby teraz razem z anielskimi chórami. - Wstąpiłem do weterynarza w drodze z domu Bailey - poinformował Daniel. - Riley będzie zdrów, a teraz wiadomo już, że włamywacze prawdopodobnie szukali klucza, który Bailey wysłała Alex. - Spojrzał na Alex. - Nie zapomnij zadzwonić do byłego męża. - Nie zapomnę. - W takim razie do jutra - rzucił Daniel i zaczął podnosić się z krzesła.

- Chwileczkę - powiedziała Alex. - A co z Mansfieldem? Owszem, rozumiem, że nie chcecie przedwcześnie odkrywać kart, ale chyba nie można temu człowiekowi pozwolić na to, żeby swobodnie działał. - Prowadzimy ścisłą obserwację jego poczynań - rzucił Chase. Podjęliśmy ją od razu po tym, jak Hope wybrała jego fotografię spośród innych zdjęć. Proszę się nie denerwować. Westchnęła głośno. - Dobrze. Spróbuję. - No to do jutra - powtórzył Daniel i wstał. - Jeszcze moment. - Tym razem odezwał się Luke. W trakcie narady stukał palcami w klawiaturę swojego laptopa. - Zdążyłem już odsiać z naszej listy przedstawicieli mniejszości etnicznych oraz zmarłych. - W porządku - rzucił Daniel, ale naraz coś go tknęło. - Ale przecież jeden z tych ludzi zginął „dla utrzymania tajemnicy”. Luke skinął głową. - Oprócz Simona, Wade’a i Rhetta, w Dutton z absolwentów płci męskiej o białym kolorze skóry, którzy ukończyli naukę razem z Simonem, rok przed nim albo rok po nim, rozstało się z życiem pięciu. - Zajmij się tym - polecił Chase. -1 porozmawiaj z ich rodzinami. Daniel rozejrzał się wokół. - Coś jeszcze? - Gdy nikt się nie odezwał, dodał: - Na pewno? No, dobrze. Spotkamy się tu znowu jutro, o ósmej rano. Wszyscy wstali, a wtedy w uchylonych drzwiach ukazała się głowa Leigh. 318 - Danielu, masz gościa. To Kate Davis, siostra Gartha Daviia. Mówi, że ma pilną sprawę. Zebrani znów usiedli na swoich miejscach. - Wprowadź ją - powiedział Daniel. Popatrzył na Alex. - Czy możesz wyjść i zaczekać z Leigh w jednym z sąsiednich pokojów? - Oczywiście. - Alex podążyła za Leigh, mijając się z młodą kobietą ubraną w modny kostium. Alex przyjrzała się jej badawczo, a tamta bez mrugnięcia powieką wytrzymała jej spojrzenie. Po chwili Leigh zabrała Alex do poczekalni i usadziła na jednym z krzeseł.

21 Atlanta, czwartek, 1 lutego, godz. 17.45 Zgodnie z danymi, błyskawicznie uzyskanymi przez Luke’a dzięki wyszukiwarce Google, Kate Davis pracowała na kierowniczym stanowisku w banku, należącym do jej wuja Roba. Ledwie przed rokiem skończyła studia, ale miała oczy osoby doświadczonej przez życie. Daniel wstał, gdy Leigh wprowadziła ją przez drzwi. - Witamy, panno Davis. Proszę usiąść. Kate usiadła. - Wnuk mojego wuja został zabity ubiegłej nocy - powiedziała. - Tak. Wydział zabójstw z Atlanty prowadzi śledztwo w tej sprawie oznajmił Daniel beznamiętnym tonem. - Był miłym chłopakiem, chociaż trochę opóźnionym w rozwoju. W każdym razie nie stać go było na żadne przebiegłe kombinacje. - Wcale nie twierdzimy, że było inaczej - odparł Daniel. - Czym możemy pani służyć? Nabrała powietrza w płuca i powiedziała: - Przed godziną zadzwoniła do mnie szwagierka. Wyjechała gdzieś na zachód razem ze swoimi dziećmi. Daniel uniósł nieco brwi. - Ale chyba nie na wakacje? - Nie. Uciekła, bo się bała. Zatelefonowała do mnie, ponieważ chciałaby kiedyś móc wrócić do własnego domu. Dziś rano Garth posprzeczał się z wujem Robem. Garth coś przeskrobał i ktoś go szantażuje. Przez ostatnie dwie noce siedział w samochodzie koło mojego domu i mnie pilnował. 325 Zauważyłam go jednak. Początkowo ujęło mnie to. Wiadomo, jest moim starszym bratem, czuwa nade mną. - No i? - zagadnął Daniel. Uniosła nieco brodę. - Szwagierka powiedziała mi, że Garthowi grożono. Zażądano od niego pieniędzy, strasząc go, że jeśli ich nie da, to ktoś mnie zabije. Garth zapłacił sto tysięcy dolarów z funduszu przeznaczonego na opłacenie nauki swoich synów. Jego żona chciała iść na policję, ale Garth jej zabronił. Wyjaśnił, że

Rhett Porter zginął, bo za dużo gadał. Widzę, że jakoś was to nie zaskakuje. - Proszę kontynuować. - Daniel ograniczył się do tych dwóch słów. - Potem Garth powiedział, że Jared O’Brien także został zlikwidowany. Ściągnęła brwi. - i to też was nie dziwi. Daniel zerknął na Luke’a. Luke wystukał coś na klawiaturze i po chwili przecząco pokręcił głową. - On żyje. - Raczej nie został oficjalnie uznany za martwego - skorygowała Kate. Zniknął przed ponad pięcioma laty. Wtedy chodziłam jeszcze do szkoły średniej. Jestem pewna, że znajdziecie odpowiednią informację na ten temat w starych raportach policyjnych. Oczywiście pod warunkiem, że tej sprawy nie prowadzili ludzie szeryfa Loomisa. Daniel powstrzymał westchnienie. Zamiast tego rzucił spokojnie: - Proszę jaśniej. - Garth spytał wuja, czy zgłosi się na policję. A Rob na to: „Nie w tym mieście”. Wtedy Garth postraszył Roba, że doniesie o jego finansowych malwersacjach, jeśli wuj piśnie choćby słówko. Szwagierka zwierzyła mi się, że od lat przymykała oko na romanse Gartha, ale nie dopuści, żeby coś złego przytrafiło się jej synom. - Czy wiadomo, skąd dzwoniła? - Nie, a ja jej o to nie pytałam. Przypuszczam, że możecie się wystarać o rejestr rozmów z mojego telefonu, jeśli naprawdę chcecie to sprawdzić. Zatelefonowała z komórki. Poprosiła mnie, żebym z wami porozmawiała, jeśli się nie boję. W przeciwnym razie miała zamiar zadzwonić do was sama. Starała się mi powiedzieć, że Garth niepokoi się o moje życie. - A pani się nie boi? - zapytał cicho Daniel. - Jestem wprost przerażona. Boję się, że skończę jak Gemma, Claudia czy Janet. Albo jak Lisa. - Jej twarz nagle posmutniała. -1 lękam się o swoją rodzinę. I Garth, i Rob mogą się nawzajem zmusić do milczenia. To właśnie przeraża mnie najbardziej. - Podjęła pani świadome ryzyko, przychodząc tutaj - stwierdził Daniel. -

Dlaczego? Jej usta zadrżały; Kate z trudem się opanowała. 320 - Ponieważ przyjaźniłam się z Lisą. W porze lunchu pożyczałam od Gemmy pilniczek do paznokci. Claudia pomagała mi wybrać suknię na bal maturalny. Znałam je od dziecka, a teraz nie żyją, a razem z nimi odeszła część mojego życia. Chcę, żeby sprawca tych zbrodni poniósł zasłużoną karę. - Wstała. - To wszystko, co miałam do powiedzenia. Alex stała na skraju korytarza, obok biura Leigh, koło okna, w miejscu, gdzie można było porozmawiać przez komórkę. I zachować odrobinę prywatności. Rytmicznie postukiwała stopą, zdając sobie sprawę, że sygnał w telefonie wprawia ją w podenerwowanie. - Halo? - odpowiedział kobiecy głos, a Alex niemal westchnęła. Liczyła, że to Richard odbierze telefon. Tymczasem zamiast niego odezwała się Amber, żona Richarda. - Dzień dobry, mówi Alex. Czy zastałam Richarda? - Nie - padła szybka odpowiedź. - Nie ma go. Jest w pracy. - Dzwoniłam już do szpitala. Powiedzieli tam, że poszedł do domu. Chciałabym z nim porozmawiać. To bardzo ważne. Amber jakby się zawahała. - Dobrze. Zawołam go. Chwilę później usłyszała głos Richarda, spokojny i aż nadto oficjalny. - Witaj, Alex. Co za niespodzianka. Co mogę dla ciebie zrobić? - Jestem w Dutton. - Słyszałem. Oglądałem relacje… w dzienniku telewizyjnym. Czy miewasz się dobrze? - Tak. Bailey wysłała do mnie list. Sądzę, że przyszedł na twój adres. Czy możesz to sprawdzić? - Zaczekaj chwilę. - Dosłyszała, jak Richard grzebie w rzeczach. Rzeczywiście. W środku jest jakiś klucz. Wyczuwam go przez kopertę. Alex wstrzymała oddech. - Posłuchaj, wiem, że to bardzo dziwna prośba, ale chciałabym, żebyś otworzył ten list bardzo ostrożnie, nożem do kopert. Ten list może zostać wykorzystany jako dowód rzeczowy. - Dobra. - Usłyszała odgłos wysuwania szuflady, a potem pytanie: - Czy

mam zajrzeć do środka? - Tak, tylko ostrożnie. I jeśli znajdziesz tam list, przeczytaj mi go. - Jest list. Jesteś gotowa? Nie, pomyślała, ale odpowiedziała: - Tak. Przeczytaj go, proszę. - „Droga Alex, wiem, że ten list będzie dla Ciebie wstrząsem po tych wszystkich latach. Nie ma czasu na długie wyjaśnienia. Proszę, weź ten klucz i schowaj go w jakimś bezpiecznym miejscu. Jeśli coś mi się stanie, chcę, 327 żebyś zajęła się Hope. To moja śliczna córeczka i mój ratunek. Od pięciu lat już nie piję i nie ćpam, a wszystko to ze względu na nią. I na Ciebie. Byłaś jedyną osobą, która nie straciła we mnie wiary, kiedy znalazłam się na dnie. Tylko Ciebie obchodziłam na tyle, że starałaś się mi pomóc. Chcę, byś wiedziała, że wygrzebałam się z kłopotów, a Hope to zdrowe i normalne dziecko. Przez ostatnie pięć lat wiele razy chciałam się do Ciebie odezwać, ale wiem, że spaliłam za sobą mosty i nie potrafiłam spojrzeć Ci w oczy. Mam nadzieję, że mi przebaczysz, a jeśli nawet nie, to, proszę, i tak zaopiekuj się Hope. Jesteś jedyną bliską krewną, jaka mi pozostała, i jedyną osobą, której mogę powierzyć swoją córkę. Ukryj ten klucz. Nie mów nikomu, że go masz. Jeśli będę go potrzebowała, dam ci znać”. - Richard odchrząknął i dodał: - Jeszcze podpis: „Z wyrazami miłości, Twoja siostra Bailey”, i obok jest mały rysunek owcy. Alex z trudem przełknęła ślinę. - Jagnięcia - sprostowała szeptem. - Czego? - Nieważne. Będę musiała zapytać na policji, co masz zrobić z kluczem. Czy prześlesz mi go, i to jeszcze dziś, pocztą kurierską, jeśli zażąda tego policja? - Oczywiście. Alex, czy grozi ci jakieś niebezpieczeństwo? - Niedawno ledwo uniknęłam wypadku, ale teraz jestem, hm… Jestem tu w dobrych rękach. - Barwa jej głosu zmieniła się, stała się bardziej miękka, gdy wypowiadała ostatnie słowo. - Jak on ma na imię? Uśmiechnęła się. - Daniel. - To dobrze. Zbyt długo byłaś sama - burknął. - Nawet wtedy, zanim się rozeszliśmy. Niespodziewanie napłynęły jej do oczu łzy i ścisnęło ją w gardle.

- Powtórz Amber, że jeżeli zadzwonię ponownie, to tylko w sprawie tego listu, dobrze? - Alex, ty płaczesz? Przełknęła z wysiłkiem. - Zdaje się, że ostatnio często mi się to zdarza. - Dawniej nie płakałaś. Wcale. Czasami wręcz mi tego brakowało. - Chciałeś, żebym płakała? - Chciałem, żebyś nie dusiła w sobie odczuć - powiedział tak cicho, że ledwie go dosłyszała. - Myślałem, że jeśli czasem popłaczesz, to zdołasz… Nagły ucisk, który poczuła w sercu był tak dotkliwy, że aż bolesny. - …ciępokochać? 322 - Tak - przyznał ze smutkiem. - Chyba tak. Powodzenia, Alex. Niech ci się wiedzie w życiu. - Tobie też. - Odchrząknęła i potarła oczy. - Zadzwonię jeszcze w związku z tym listem. Atlanta, czwartek, 1 lutego, godz. 18.00 Kiedy Leigh wyprowadziła Kate Davis z budynku, Daniel zwrócił się do zebranych: - Sześć osób mamy z głowy. Została jedna? Luke podniósł wzrok znad swojego laptopa. - Jared O’Brien byłby w odpowiednim wieku. Ukończył szkołę, tyle że prywatną, w tym samym roku co Simon. A więc na razie wyłowiliśmy dwóch absolwentów szkoły prywatnej, Gartha i Jareda. Wade, Rhett i Randy chodzili do szkoły publicznej, a Simon i do jednej, i do drugiej. - Jeśli ten O’Brien pił, to pewnie coś tam przeskrobał - stwierdził Chase. -Dowiedzcie się czegoś o nim, tylko dyskretnie. Na razie nie będziemy rozmawiać z jego rodziną. Lepiej nikogo nie płoszyć. Nadal musimy znaleźć żyjącego członka grupy, więc trochę poszperajcie. Trzeba ustalić, czy ostatnio ktoś jeszcze nie wypłacił przypadkiem stu tysięcy ze swoich oszczędności. - Kate Davis wspomniała, że on miał romanse - wtrącił nagle Ed. Mówiła, że jej szwagierka przymykała na to oko, ale nie chciała dopuścić, żeby coś się stało jej dzieciom. Czy ta przyjaciółka Bailey nie stwierdziła przypadkiem, że Bailey widywała się z żonatym mężczyzną?

- Tamtej nocy Bailey mogła czekać na Gartha - potwierdził Luke. Łatwiej mi sobie wyobrazić, że to Mansfield ją skatował, niż Garth Davis. - Skoro Garth Davis i Bailey mieli romans, to pewnie w jej domu można by natrafić na jego odciski palców - powiedział Chase. - A jeśli to on ją pobił, pewnie starał się nie pozostawiać po sobie śladów. Warto się dowiedzieć, kto dopuścił się aktów przemocy, a kto pozwalał sobie tylko na potajemne schadzki. - Zdjęliśmy odciski palców w łazience i w kuchni - poinformował Ed -ale nie pasują do tych, które mamy w policyjnych kartotekach. - Ani Garth, ani Randy nie byli notowani, więc trudno oczekiwać, by odciski ich palców znalazły się w kartotekach - zauważył Chase. - Jednak jako urzędnicy miejscy musieli zostawić odciski na jakichś oficjalnych dokumentach. - Sprawdzę to albo po prostu zapytamy Hope, tak, Danielu? Hej, Danielu. - Ed strzelił palcami. 329 Daniel wciąż dumał nad ostatnimi słowami Kate Davis. - Ten, kto zabił te cztery kobiety, wyraźnie nawiązuje do czegoś z przeszłości. Kate stwierdziła, że odebrano jej część dzieciństwa. - Co z tego wynika? - zainteresował się Chase. - Nie wiem. Po prostu to nie daje mi spokoju. Szkoda, że ktoś nie ufa mi na tyle, by szczerze opowiedzieć, co tak naprawdę się tu wydarzyło. - Nagle zesztywniał. - A jednak może ktoś taki się znajdzie. Pierwszego dnia po powrocie do miasta spotkałem swojego dawnego nauczyciela angielskiego. Powiedział wtedy mniej więcej tak: Tylko głupcy sądzą, że w takiej mieścinie da się coś utrzymać w sekrecie. Prawie go nie słuchałem, zajęty myśleniem o tych zwłokach, o Woolfie i jego gazecie. Coś mi się zdaje, że jutro złożę wizytę staremu belfrowi. - Tylko zrób to dyskretnie - poprosił Chase. - Przepraszam. - Wszyscy obecni się odwrócili i zobaczyli Alex, stojącą w drzwiach. - Widziałam, jak Leigh odprowadza Kate Davis, więc pomyślałam, że mogę już wrócić. Była zapłakana. Daniel zerwał się na równe nogi i objął ją ramieniem. - Co się stało? - Nic. Rozmawiałam z byłym mężem. On ma list z kluczem Bailey. Co powinien z nim zrobić? Może go przesłać pocztą kurierską, jeśli tego chcecie.

- Chcemy - powiedział Chase zza stołu. -Leigh poda dokładny adres. Alex skinęła głową i uwolniła się z objęć Daniela. - Zadzwonię jeszcze raz i mu to przekażę. Daniel popatrzył za nią, poruszony i wytrącony z równowagi. Skup się, Vartanian, przywołał się w myślach do porządku. Usiadł i zmusił się do logicznego przeanalizowania sytuacji. - Wade miał klucz - stwierdził. - I co z tego wynika? - spytał Chase. - Przypuszczam, że ma to związek z miejscem, w którym były schowane zdjęcia powiedział Daniel. - Ale te zdjęcia trzymał Simon w domu mojego ojca. I tam ojciec je znalazł. A jeśli Simon także miał klucz? - Czy w rzeczach Simona po jego śmierci znaleziono jakiś klucz? zapytał Luke. - Nie za pierwszym razem, po rzekomej śmierci Simona, ale przecież mój ojciec mógł się na ten klucz natknąć. Jeżeli Simon zabrał klucz ze sobą, to może był wśród rzeczy w jego lokum w Filadelfii. Zadzwonię do Vita Ciccotellego i zapytam go o to. 330 Dutton. czwartek, I lutego, godz. 19.00 - Alex, dlaczego to w sobie dusisz? Alex, wyrwana z zadumy, spojrzała na Daniela, który wpatrywał się w drogę przed sobą. Zaciskał dłonie na kierownicy, a jego twarz miała surowszy wyraz niż w trakcie jjaru ostatnich dni. - Proszę? - Prawie dojeżdżamy do Dutton. Nie odezwałaś się słowem od czasu rozmowy z byłym mężem i płakałaś. Chyba powiedział coś więcej niż: „Tak, Alex, mam ten klucz”. Ton jego głosu był tak szorstki, że aż zamrugała z niedowierzaniem. - A co, twoim zdaniem, jeszcze miał powiedzieć? - Nie wiem - mówił powoli i z naciskiem. -1 dlatego pytam. Spojrzała na jego profil, słabo oświetlony przez reflektory przejeżdżających samochodów. Na twarzy zarysował mu się mięsień zaciskający szczękę.

- Wracasz? - zapytał, zanim zdążyła się odezwać. - Wracam dokąd? Do Ohio? -1 naraz zrozumiała. - Czy do Richarda? Zacisnął zęby jeszcze mocniej. - Tak. Do Ohio i do Richarda. - Nie, nie wrócę do Richarda. Przecież jest żonaty. - Wcześniej mu to nie przeszkadzało w romansowaniu na boku. - Nie. - Alex zaczynała się irytować. - Ale ja w takie historie nie wchodzę. Co ty sobie o mnie myślisz? Wypuścił powietrze z płuc. - Przepraszam. Poniosło mnie. - Owszem. I nie jestem pewna, czy mam się poważnie zdenerwować, czy raczej się cieszyć, że okazujesz zazdrość. Lekko dotknął jej ramienia opuszkami palców. - Raczej to drugie. Wolę, żebyś się cieszyła, niż irytowała. Westchnęła. - Dobrze, ucieszę się, ale tylko dlatego, że wściekanie wymaga więcej energii. Opowiem ci o nim. On się martwi tym wszystkim, co się tu dzieje. Powiedziałam mu, że znalazłam się w dobrych rękach. Liczyła na to, że Daniel się uśmiechnie, on jednak pozostał poważny. - Nie odpowiedziałaś, czy zamierzasz wrócić do Ohio. Te słowa wprawiły ją w zadumę. - I co ja mam na to odpowiedzieć? - Że zostaniesz tutaj. Zaczerpnęła powietrza i wstrzymała oddech. 325 - Część mnie chce tak właśnie odpowiedzieć ze względu na ciebie. Z drugiej strony, chciałabym uciec stąd, gdzie pieprz rośnie, i nie ma to nic wspólnego z tobą. Mam stąd najgorsze wspomnienia, Danielu. Przerażające. Ucichł na chwilę. - Ale jednak myślisz o pozostaniu? - A czy ty wyjechałbyś stąd? - Do Ohio? - powiedział to tak, jak gdyby chodziło o Mongolię, a Alex się roześmiała. - Tam nie jest aż tak źle. Można tam nawet dostać owsiankę. Kącik jego ust uniósł się lekko. - A kaszę kukurydzianą ze skwarkami też? Alex zrobiła teatralną minę.

- Jak się uprzesz, w niektórych knajpach ci ją podadzą. Ale to straszne paskudztwo. Wreszcie uśmiechnął się na dobre, a jej serce zabiło szybciej. - Dobra. Pomyślę o tym. Alex znów wstrzymała oddech. - O kaszce czy o Ohio? Spoważniał, a wyraz jego twarzy znów stał się surowy. - O jednym i o drugim. Zapadła dłuższa chwila milczenia. - To dobrze. Cieszy mnie to. Nie chcę jednak, żebyś składał oficjalne zapewnienia, zanim znowu nie stanę twardo na nogach. - W porządku. - Uścisnął lekko jej dłoń. - Czuję się lepiej z taką świadomością. - Cieszę się. Przejechali przez Main Street w Dutton, a Alex zaczęła czuć ucisk w żołądku. - Jesteśmy prawie na miejscu. - Wiem. Cokolwiek się zdarzy, cokolwiek sobie przypomnisz, pamiętaj, że jestem przy tobie - powiedział Daniel. Dutton, czwartek, 1 lutego, godz. 19.30 - Ten dom za taką cenę to wyjątkowa okazja. - Delia Anderson przyklepała swoją fryzurę utrwaloną lakierem do włosów. - Szybko znajdzie się na niego ktoś chętny. On uchylił szafę, udając, że go to obchodzi. - Moja dziewczyna z każdych zakupów wraca z mnóstwem ciuchów. Wszędzie ma za mało miejsca na ubrania. 332 - Są jeszcze dwie posesje w ofercie - odparła Delia. - I obie z wielkimi szafami. Na to on uciekł się do innego argumentu: - Ale ten dom ma w sobie… coś - stwierdził. - Jest przytulny i na osobności. - Zdecydowanie tak - potwierdziła Delia odrobinę zbyt gorliwie. - Mało jest równie atrakcyjnych posesji z takim terenem. Uśmiechnął się. - Lubimy urządzać imprezy. Czasami trochę głośne.

- Ależ, panie Myers. - Zachichotała zupełnie jak nastolatka, a nie kobieta w jej wieku. - Prywatność to sprawa często niedoceniana przy kupowaniu nowego domu. - Przystanęła przed wiszącym lustrem w korytarzu i znowu poprawiła fryzurę, przypominającą kask. - Z kolei tu można urządzić rock’n’rollowy koncert na podwórku, a sąsiedzi się nawet nie poskarżą. Stanął za nią i w lustrze pojawiło się jego uśmiechnięte oblicze. - Myślę dokładnie tak samo. Nagle, zdjęta strachem, wytrzeszczyła oczy i otworzyła usta, żeby krzyczeć -wszystko to jednak za późno. Błyskawicznie przystawił jej nóż do gardła. - Jeśli pani tego jeszcze nie odgadła, to wcale nie nazywam się Myers. Nachylił się nieco, powiedział jej na ucho swoje prawdziwe nazwisko i patrzył, jak pod szopą włosów, w jej rozszerzonych ze strachu oczach pojawia się zalęknione wspomnienie. - Mam nowy pomysł na robienie kasy, pani Anderson: pobieranie odsetek od niespłaconych długów. Pchnął ją na podłogę i sprawnie związał jej ręce za plecami. - Naprawdę liczę na to, że będzie pani krzyczeć. Dutton, czwartek, 1 lutego, godz. 19.30 - No i co, Simon miał klucz? - Ed rzucił pytanie z wnętrza furgonu ze sprzętem do monitorowania. Daniel wsunął komórkę do kieszeni. - Tak. Vito Ciccotelli powiedział, że wśród rzeczy Simona znaleźli pięć kluczy. Vito prześle je nam jutro z samego rana. Na razie można się tylko domyślać, co takiego otwierały. - Zesztywniał nieco na widok poruszenia na ekranie przed Edem. Wygląda na to, że Mary jest już gotowa. - Poleciła mi ustawić kamerę w dawnej sypialni Alex - powiedział Ed. To ma sens, bo tam właśnie znaleźliśmy pierścionek. Daniel obserwował z zaciśniętymi dłońmi, jak drzwi się otwierają i Mary wprowadza Alex do środka. - Która godzina? - zapytała Mary. 327 - Późno. Jest ciemno i widać błyskawice. Słychać grzmot burzy.

- Gdzie jesteś? - W łóżku. - Śpisz? - Nie. Niedobrze mi. Muszę wstać i pójść do łazienki. Mdli mnie. - Co się wydarzyło? Alex stanęła koło okna. - Ktoś tam jest. - Kto? - Nie wiem. Może to Alicia. Czasami wymyka się potajemnie. Chodzi na imprezy. - Czy to rzeczywiście Alicia? Alex pochyliła się ku oknu. - Nie. To mężczyzna. - Drgnęła. - To Craig. - Dlaczego zadrżałaś, Alex? - Oślepiają mnie błyskawice. - Skrzywiła się. - Boli mnie brzuch. - Czy Craig nadal tam jest? - Tak. Ale teraz widzę jeszcze kogoś. Dwie osoby, niosą wspólnie worek. - Ciężki czy lekki? - Wydaje mi się, że ciężki. - Drgnęła znowu, następnie wstrzymała oddech. A potem przyglądała się bez ruchu. - O co chodzi? Błyskawice? Alex pokiwała głową z wahaniem. - On to upuścił. - Upuścił worek? - To nie worek, to koc. Rozwinął się. - Co widzisz w blasku błyskawicy, Alex? - Jej ramię. Jej rękę. Wypadła na ziemię. - Alex zaczęła ciągnąć za palec serdeczny na swojej prawej dłoni, zupełnie jakby próbowała zdjąć z niego pierścionek. - Widzę jej rękę. - Uspokoiła się nieco. - Och, to tylko kukła. Daniel poczuł zimny dreszcz, przebiegający mu wzdłuż kręgosłupa, i wspomniał Sheilę siedzącą niby wielka szmaciana lalka w kącie pizzerii Presto’s. - Kukła? - spytała Mary. Alex skinęła głową, z nieobecnym wzrokiem, a jej głos zabrzmiał dziwnie rzeczowo. - Tak. To tylko kukła. - A co robią ci ludzie? - Jeden chwyta jej ramię i z powrotem chowa pod koc. Biegnąz tym wokoło domu. - Co się dzieje teraz?

Alex lekko zmarszczyła czoło. 328 - Nadal boli mnie brzuch. Chcę znowu zasnąć. - Dobrze. Chodź ze mną, Alex. - Mary poprowadziła Alex w stronę rozkładanego fotela i zaczęła wyprowadzać ją z transu. Daniel wyczuł moment, w którym Alex zaczęła poznawać otoczenie. Nagle zbladła i skuliła ramiona. - To nie była kukła - powiedziała głucho. - To była Alicia. Oni ją nieśli w kocu. Mary przykucnęła przed nią. - Kto taki, Alex? - Craig i Wade. To Wade upuścił ją na ziemię. Widziałam jej rękę. Tylko że… ona wyglądała nierealnie. Wyglądała jak wielka lalka. - Przymknęła oczy. Powiedziałam o tym matce. Mary zerknęła w stronę kamery, a potem znowu na Alex. - Kiedy? - Gdy leżała w łóżku i płakała. Powtarzała w kółko o owcy i pierścionku. Myślałam, że śnię. A może miałam złe przeczucie. Powiedziałam jej o tej kukle, a ona się zdenerwowała. Mówiłam do niej: „To tylko kukła, mamo”. Nie wiedziałam, że i ona widziała koc. - Spod przymkniętych powiek Alex popłynęły łzy. - Powiedziałem jej, ona powtórzyła Craigowi i on ją zabił. - O Boże - szepnął Daniel. - Ona przez cały czas nosi w sobie poczucie winy - odezwał się cicho Ed. - Biedna Alex. - To nie twoja wina, Alex - usłyszeli głos Mary. Alex kołysała się ledwie dostrzegalnie. - Powiedziałam jej, ona powtórzyła Craigowi i on jązabił. Zginęła przeze mnie. Daniel wyszedł z furgonu, zanim dokończyła to zdanie. Wbiegł do domu, do sypialni i wziął ją w ramiona. Poddała mu się bez oporu, niemal bezwładnie. Daniel spojrzał na Mary. - Muszę ją stąd zabrać. Mary smutno pokiwała głową. - Tylko uważaj na schodach. Daniel pomógł Alex wstać i znowu nie próbowała się opierać. Położył jej ręcę na ramionach i bardzo delikatnie nią potrząsnął.

- Alex, przestań. -Na dźwięk jego głosu przestała się kołysać. - Chodźmy już stąd. Atlanta, czwartek, 1 lutego, godz. 22.00 - Dziś strzelałaś celnie - zauważył Daniel, wjeżdżając na podjazd przed swoim domem. 335 - Dziękuję. - Alex wciąż była przygaszona, nadal prawie się nie odzywała. Dopiero gdy Daniel zabrał ją na strzelnicę Lea Papadopoulosa, odzyskała w pewnym stopniu panowanie nad sobą. Papierowy cel na tarczy strzelniczej ucierpiał od pocisków tak bardzo, jak gdyby skupił w sobie wszystko, co przez ostatnich kilka dni było dla niej źródłem najgorszych odczuć. Nienawidziła przede wszystkim Craiga, ale także Wade’a, burmistrza Davisa, zastępcy szeryfa - Mansfielda, oraz wszystkich tych, którzy doprowadzili do tego całego bagna, okrutnie mordując cztery niewinne kobiety. Myślała źle nawet o swojej matce i o Alicii. Gdyby Alicia nie wymknęła się tamtego wieczoru z domu… I gdyby jej matka zapanowała nad sobą… Gdyby, gdyby, gdyby… Dziś Alex mierzyła już lepiej do celu. Pewnie trzymała w ręku pistolet i wystrzelała cały magazynek. Potem uzupełniła zapas amunicji i strzelała dalej, aż poczuła ból w ramionach. - Wezmę twoją torbę z zakupami z bagażnika - powiedział Daniel, kiedy milczenie zaczęło się stawać przytłaczające. - Jeśli chcesz, możesz powiesić nowe ubrania w mojej szafie. Nie kupiła zbyt wielu ciuchów; tylko kilka bluzek i tyleż par spodni. Mimo wszystko wieszanie ich w jego szafie wydało się czymś zanadto intymnym… Zbyt osobistym dla niej, zupełnie wypalonej emocjonalnie. A jednak Daniel popatrzył z taką nadzieją, że skinęła głową. - Dobrze. Uniósł klapę bagażnika. Alex sądziła, że szybko ją zatrzaśnie z powrotem, ale tak się nie stało. Nie zamykał klapy przez pół minuty, przez minutę. Alex westchnęła i wyszła z wozu. Obok otwartego bagażnika zobaczyła Franka Loomisa, który rozmawiał z Danielem gorączkowym szeptem. - Danielu - odezwała się, a on obrócił się błyskawicznie i popatrzył na nią.

- Wejdź do domu - polecił. - Proszę. Zbyt oszołomiona i wyczerpana, by oponować, zrobiła, co kazał, i z frontowego przedsionka obserwowała sprzeczkę Daniela z Loomisem. W końcu Daniel zatrzasnął klapę bagażnika z takim hukiem, że zbudził chyba wszystkich sąsiadów, a Frank Loomis odszedł do swojego samochodu i odjechał. Sapiąc wściekle, Daniel odwrócił się i wszedł na chodnik z bardzo ponurą miną. Raptownym ruchem otworzył drzwi i wyłączył alarm. Alex patrzyła na niego, wspominając, jak zeszłej nocy jednocześnie szczytowali przy tych właśnie drzwiach. Tym razem jednak Daniel tylko przekręcił zamek, uruchomił ponownie urządzenie alarmowe i ruszył po schodach na górę, nie patrząc nawet, czy Alex podąża za nim. Jego gesty i mimika nie pozostawiały jednak wątpliwości, że teraz nie pora na stawanie mu okoniem, więc posłusznie ruszyła jego 336 śladem. Kiedy weszła do sypialni, jej torby z zakupami leżały na podłodze, a Daniel stał przy szafie, nerwowo rozwiązując krawat. - Co się stało? - zapytała cicho. Zrzucił marynarkę i koszulę, ciskając je na krzesło w kącie, a potem odwrócił się, z obnażonym torsem, opierając pięści na biodrach. - Urząd prokuratora stanowego wszczął dochodzenie przeciwko Frankowi. - I słusznie - stwierdziła, a on skinął głową. - Łatwo ci mówić. - Oddychał wyraźnie wzburzony. - On wściekł się za to na mnie. Obwinia mnie. - Przykro mi. - Trudno - powiedział, ale widać było, że sprawa ta mu ciąży. - Mnie irytuje to, że on powołuje się na naszą przyjaźń, chcąc, abym wpłynął na prokuraturę. Przyjaźń. To największa bzdura, jaką usłyszałem od wielu lat. - Przykro mi - powiedziała znowu. - Przestań to powtarzać - rzucił gniewnie. - Przestań mówić dziękuję i przykro mi. Zupełnie jak Susannah. Wyjaśnił, że chodzi o jego siostrę, która boryka się z własnymi problemami.

- Rozmawiałeś z nią? - Tak. - Odwrócił wzrok. - Rozmawiałem z nią. I diabli wiedzą po co. - Co takiego powiedziała? Poruszył gwałtownie głową i wbił spojrzenie w oczy Alex. - Powiedziała: „Przykro mi, Danielu. Do widzenia, Danielu”. - W jego oczach czaił się taki ból, że Alex miała ochotę wtulić się w jego pierś. - „Ty wyjechałeś, Danielu” - dodał zjadliwym tonem, potem opuścił głowę i nieco się zgarbił. Przepraszam. Nie powinienem krzyczeć, a przynajmniej na ciebie. Przysiadła na skraju łóżka, zbyt zmęczona, by stać. - Dlaczego na mnie nie, a na innych tak? - Gdziekolwiek się zwracam, natykam się na kłamstwa i zdradę. Tylko ty jedna nie kręcisz i jesteś wobec mnie szczera. Pomyślała, że niezupełnie tak jest, lecz wolała nie poruszać tej kwestii. - A kogo ty wystawiłeś do wiatru? - Swoją siostrę. Pozostawiłem ją w tamtym domu. W domu, w którym dorastaliśmy. Zostawiłem ją z Simonem. Alex zaczynała wszystko rozumieć, a wraz z tym obudziło się w niej bolesne współczucie dla Daniela i jego siostry. - Nie wszystkie ofiary Simona chodziły do szkoły publicznej, prawda? zapytała, przypominając sobie, jak Daniel się spiął pod wpływem słów Talii na popołudniowym spotkaniu. 337 I znów uniósł raptownie głowę. Otworzył usta, a po chwili je zamknął. - Nie - wydusił z siebie w końcu. - To nie ty masz to na sumieniu, Danielu, tylko Simon. To nie twoja wina, tak jak nie z mojej winy moja matka starła się z Craigiem. Ale oboje uważamy, że ponosimy winę, i dlatego ciężko nam przez to przebrnąć stwierdziła. Wbił w nią wzrok, a Alex wzruszyła ramionami. - Dziurawienie kulami z pistoletu papierowej sylwetki człowieka na strzelnicy rozjaśnia w głowie. Miałam wtedy zaledwie szesnaście lat, a moja matka była dorosła i powinna dużo wcześniej rzucić Craiga Crightona. Mimo to powiedziałam jej o czymś, co pchnęło ją do szalonego czynu. W zasadzie nie ponoszę za to

odpowiedzialności, ale od trzynastu lat wmawiam sobie, że jest inaczej. - Ja nie byłem wtedy szesnastolatkiem. - Danielu, czy wiedziałeś, że Simon współuczestniczył w gwałcie na tych wszystkich dziewczynach? Znowu zwiesił głowę. - Nie. W każdym razie nie wiedziałem, póki on żył. Dowiedziałem się po jego śmierci. - No widzisz. Te zdjęcia nie wpadły ci w ręce, kiedy on żył. Zobaczyłeś je po raz pierwszy przed niecałymi dwoma tygodniami. Pokręcił przecząco głową. - Niezupełnie. Widziałem je, kiedy zmarł po raz pierwszy. Alex ściągnęła brwi. - Nie rozumiem. - Jedenaście lat temu moja matka znalazła te zdjęcia. Myśleliśmy wtedy, że Simon od roku już nie żył. Alex popatrzyła na niego wielkimi oczami. Jedenaście lat temu? - Przecież Simon wtedy żył. Wyprowadził się z domu. - Zgadza się. Ale ja widziałem te zdjęcia już wtedy. Chciałem powiadomić policję, jednak ojciec spalił je w kominku. Pragnął uniknąć skandalu, który zaszkodziłby jego karierze sędziowskiej. Alex zaczynała pojmować. - Tylko jakim cudem odnalazłeś je w Filadelfii, skoro twój ojciec je spalił? - Zrobił odbitki. Mój ojciec był przezorny. Chodzi o to, że ja wszystko zataiłem. Nie puściłem pary z ust. A Simon przez długie lata buszował na wolności. - A co miałbyś powiedzieć, Danielu? - zapytała łagodnym tonem. -„Mój ojciec zniszczył pewne zdjęcia, więc nie mogę niczego udowodnić”? - Przez całe lata podejrzewałem, że on ma na sumieniu nieczyste sprawki. - Ale był przezorny. Nie mógłbyś niczego udowodnić. 338 - Nadal nie mogę - rzucił nerwowo - bo ludzie tacy jak Frank Loomis kryją się nawzajem. - Co mu powiedziałeś przed chwilą? - Spytałem go, gdzie się podziewał przez cały tydzień. Dlaczego nie odpowiada na moje telefony.

- I co on na to? - Oświadczył, że szukał Bailey. Alex zatrzepotała rzęsami. - Naprawdę? A gdzie? - Tego mi nie wyznał. Powiedział, że to nieważne, że nie było jej w miejscach, które przeszukiwał. Ja mu na to, że jeśli chce osiągnąć konkretne wyniki w śledztwie, powinien raczej pomóc nam, zamiast samemu udawać, że prowadzi poszukiwania. Dorzuciłem, że jeżeli naprawdę chce się wykazać, to powinien wyprostować to, co sknocił trzynaście lat temu. Doprowadzić do uwolnienia Fulmore’a i przyznać, kogo wtedy krył. Oczywiście on się wyparł, że krył kogokolwiek, ja jednak nie potrafię sobie tego wytłumaczyć inaczej. Frank wrobił człowieka w morderstwo. Cały proces Fulmore’a był jednym wielkim oszustwem. - I wykażesz to, kiedy zgarniesz wszystkich koleżków Simona i zaczną się nawzajem oskarżać. Cały ich plan rozsypie się jak domek z kart. Odetchnął, wyrzuciwszy już z siebie prawie całe wzburzenie. - Nie mogę zmusić ich do tego dopóty, dopóki się nie dowiem, kto dopuszcza się tych nowych zabójstw. A jeśli dopadnę zabójcę, to spłoszę tych degeneratów z paczki Simona. Znalazłem się między piekielnym młotem a kowadłem. Podeszła do niego i pogładziła go po torsie i plecach. - Chodźmy spać, Danielu. Zarywasz noce już prawie od tygodnia. Wsparł policzek na czubku jej głowy. - Nie sypiam dobrze od jedenastu lat, Alex - powiedział znużony. - Pora wreszcie przestać się obwiniać. Jeśli ja zdołam to zrobić, to uda się i tobie. Odchylił się nieco i spojrzał jej w oczy. - A zdołasz? - Muszę - odrzekła szeptem. - Nie rozumiesz? Żyłam z dnia na dzień, omijając z daleka sprawy najistotniejsze. Teraz chcę się z nimi uporać. Chcę żyć naprawdę. A ty nie? Jego oczy rozbłysły jasno. - Ja też. - W takim razie odpuść sobie, Danielu. - To nie takie proste. Musnęła ustami jego gorący tors. 333 - Wiem. Zajmiemy się tym od jutra. Teraz chodźmy spać. Rano wszystko

wyda się prostsze. Schwytasz tego zabójcę, zamkniesz kompanów Simona i sprawisz, że skoczą sobie do gardeł. - A potem ty pozszywasz ich rany? - zażartował. Uniosła lekko brodę i popatrzyła gniewnie. - Za żadne skarby. Zdobył się na swój półuśmieszek. - Boże, ale ty jesteś seksowna, gdy wydajesz się taka bezlitosna. Po tych słowa od razu go zapragnęła. - Chodźmy już do łóżka. Uniósł brew, słysząc nową nutę w jej głosie. - Spać? Zarzuciła mu ramiona na szyję i powtórzyła: - Za żadne skarby. Atlanta, czwartek, 1 lutego, godz. 23.15 Mack opuścił aparat fotograficzny w komórce, gdy cienie za zasłoną sypialni Vartaniana znikły mu z widoku. Cholera, zaklął - akurat, gdy zaczynało robić się ciekawie. Żałował, że nie słyszał rozmowy Vartaniana z Alex Fallon, ale urządzenie podsłuchowe, którym dysponował, miało żasięg zaledwie niespełna stu metrów i nie wychwytywało dźwięków przez mury i ściany. Dwie sprawy były wszak jasne Vartanian nadal wściekał się na Franka Loomisa i to, że Vartanian i Fallon na dobre mieli się ku sobie. W trakcie tego wieczoru wydarzyło się wiele. Mack nie oczekiwał, że zastanie Franka Loomisa pod domem Vartaniana. Najwyraźniej sam Vartanian także się nie spodziewał ujrzeć Loomisa. Loomis, przeciwko któremu trwało dochodzenie, widocznie miał pietra. Ten dumny i wszechpotężny szeryf bał się na tyle, że schował dumę w kieszeń i prosił Daniela o interwencję w swoim imieniu. Mack przewrócił oczami. Oczywiście, Daniel był zbyt uczciwy, by uczynić coś podobnego, ale wrodzone poczucie lojalności musiało szarpać mu nerwy. Rozum podpowiadał Maćkowi, że wszystko świetnie się składa. Po tym, jak niemal nie rozjechał jej samochód i jak splądrowano jej dom, Fallon miała się na baczności, a Vartanian nie spuszczał z niej oka. A więc muszę ich zwabić do siebie. Dobrze wiedział, w jaki sposób zastawić przynętę.

Desperacja, odrobina lojalności oraz ślad wiodący do Bailey stanowiły kuszącą mieszankę, której nie zdołają się oprzeć. Spojrzał za siebie. Z tyłu furgonetki leżała Delia Anderson owinięta kocem i gotowa do podrzucenia. Planował wyrzucić zwłoki w zaplanowanym 340 miejscu, a potem przespać się trochę, zanim wyruszy w nowy kurs. Jutrzejszy dzień zapowiadał się pracowicie.

22 Atlanta, piątek, 2 lutego, godz. 5.50 Obudził go dźwięk telefonu. Obok niego Alex poruszyła się, wtulona policzkiem w jego tors, obejmując go w pasie. Daniel pomyślał, że już dawno przebudzenie nie było tak miłe. Krzywiąc się, zerknął na zegar, potem na wyświetlacz w komórce, by się przekonać, kto dzwoni, i serce zaczęło mu bić szybciej, gdy sięgał ponad ciałem Alex po telefon. - Słucham cię, Chase. O co chodzi? Alex przetoczyła się na bok, mrugając szybko, aby otrząsnąć się ze snu. - Odezwał się nasz człowiek, który ma oko na Marianne Woolf. Wyjechała od siebie i pokazała mu gestem, że ma go gdzieś. Wyruszyła sama swoim wozem. Nasz agent siedzi jej na ogonie. Daniel poczuł, że wzburzenie rozsadza mu pierś. - Cholera, Chase. Przecież kobiety, z którymi rozmawialiśmy, miały nie wytykać nosa z domu. Co ten Jim Woolf sobie wyobraża, pozwalając żonie odwalać za siebie brudną robotę? Co zrobimy, jak zabójca znowu przystąpi do dzieła? Do licha, przecież on zabił już siostrę Jima. - Woolf wcale nie musi wiedzieć, że jego żona się ruszyła. Ciągle siedzi w areszcie. Dopiero dziś rano może wyjść za kaucją. - A więc ona pewnie wybrała się po butelkę mleka - stwierdził Daniel bez przekonania. - Albo romansuje z kimś na boku. Chase tylko chrząknął. - Oby tak było. Zbieraj się. Ten agent się z tobą skontaktuje. Daniel przechylił się nad Alex, aby odłożyć telefon, a potem pocałował ją w usta. - Musimy jechać. - Dobrze. Była jednak taka ciepła i miękka i tak namiętnie zareagowała na jego przelotny poranny pocałunek, że pocałował ją jeszcze raz, odcinając się od całego świata na kilka kolejnych minut. - Naprawdę musimy się zbierać.

- Dobrze. 335 Alex uniosła się ku niemu, zanurzając palce w jego włosach, z ustami tak gorącymi i spragnionymi, że jego serce zaczęło naraz walić jak młotem. - Kiedy będziesz gotowa? - Jeśli z prysznicem, to za kwadrans. - Przywarła do niego niecierpliwie. Pospiesz się, Danielu. Krew dudniła mu w uszach, wniknął w jej wilgotne ciepło, a Alex w chwili orgazmu wydała z siebie stłumiony, zatrwożony okrzyk. Po kolejnych trzech mocnych pchnięciach doszedł również on i, wstrząsany dreszczami, zatopił twarz w jej włosach. Pogładziła go po plecach, a wtedy przebiegł go jeszcze kolejny dreszcz. - Jesteś pewna, że w Ohio znają owsiankę? Roześmiała się na to, nasycona i zadowolona, a on uświadomił sobie, że nigdy wcześniej nie słyszał, by Alex śmiała się tak beztrosko. Pragnął usłyszeć taki śmiech ponownie. - I kaszę kukurydzianą z mięsem też - odpowiedziała, a potem przeciągnęła się nad nim i poklepała go w pośladek. - Wstawaj, Vartanian. Chcę pierwsza wziąć prysznic. - Wstaję, wstaję - mruknął, nie chcąc jeszcze z niej wychodzić, potrzebując jeszcze chwili, nim wkrótce w następnym rowie ujrzy to, czego się obawiał. Uniósł głowę, zobaczył trzeźwy uśmiech na twarzy Alex i zrozumiał, że ona wie, co go czeka. Powiedział: - W tym domu są dwa prysznice. Ty idź do łazienki tutaj, a ja skorzystam z łazienki przy holu i zobaczymy, które z nas będzie gotowe szybciej. Warsaw, Georgia, piątek, 2 lutego, godz. 7.15 Skończył pierwszy, ale nie musiał czekać na Alex zbyt długo. Stał przy drzwiach może ze trzy minuty, gdy ona zbiegła po schodach, ogarnięta, z dyskretnym makijażem na twarzy i wilgotnymi włosami upiętymi w zgrabny kucyk. Zapewniała go, że poranna toaleta zajęłaby jej jeszcze mniej czasu, gdyby nie musiała odcinać metek z nowych ubrań. Teraz Daniel obejrzał się przez ramię, idąc z samochodu w kierunku rowu, w którym już czekał na niego Ed. Z przedniego siedzenia wozu Alex pomachała Danielowi i uśmiechnęła się pokrzepiająco, i poczuł się jak

uczniak pierwszego dnia w szkole. - Dzisiaj Alex wygląda dużo lepiej - zauważył Ed. - Pewnie tak. Zawiozłem ją z domu Bailey na strzelnicę Lea i tam wyżyła się trochę, celując do tarczy. To i kilka godzin mocnego snu najwyraźniej postawiło ją na nogi. 342 Brew Eda uniosła się lekko. - Niesamowite, jak człowieka może postawić na nogi zdrowy sen powiedział niezbyt głośno, a Daniel spojrzał mu w oczy i nieznacznie się uśmiechnął. - Racja - przyznał, a Ed raz tylko skinął głową. - Wyprowadziliśmy Marianne Woolf poza strefę odgrodzoną policyjną taśmąoznajmił Ed, wskazując na miejsce, z którego Marianne pstrykała zdjęcia aparatem swojego męża. - Zadbaliśmy o to, żeby odgrodzony obszar był spory. - I co ona na to? - To się nie nadaje do powtórzenia. Niezłe ziółko z tej babki. Marianne opuściła ręce z aparatem fotograficznym, a z odległości około stu metrów Daniel mógł dostrzec wściekłość na jej twarzy. - Nie rozumiem, czym ona się kieruje - powiedział i zwrócił się w stronę rowu. - Tak jak nie rozumiem motywów sprawcy. - To samo co wcześniej - rzekł Ed. - Koc, zmasakrowana twarz, klucz, włos wokół palca stopy i tak dalej. Rów był dosyć płytki, a Malcolm Zuckerman z ekipy technicznej słyszał ich rozmowę. - Niezupełnie - wtrącił, zerkając na Daniela i Eda. - Ta ofiara jest wyraźnie starsza. Przeszła zabieg liftingu, a na wargach ma ślady zastrzyków z kolagenu, jej dłonie są jednak pomarszczone i zniszczone. Daniel zmarszczył czoło i przykucnął na skraju rowu. - Ile mogła mieć lat? - Około pięćdziesięciu - odpowiedział Malcolm i odwinął koc. - Znasz ją? Zabita kobieta miała starannie ufryzowane włosy koloru blond. - Nie. Raczej nie. - Daniel wstał i popatrzył na Eda skonsternowany. -A

więc zabójca nie powielił do końca wcześniejszego schematu. Dlaczego? - Może próbował dopaść którąś z młodszych kobiet, ale wszystkie zachowywały należyte środki ostrożności. A może ta miała dla niego jakieś szczególne znaczenie. - Albo i jedno, i drugie - stwierdził Daniel. - Wyciągnijcie ją stąd. - Daniel? - Usłyszał z tyłu głos Alex. Obrócił się raptownie. - Nie chcę, żebyś to widziała, kochana. Wracaj do samochodu. - Widywałam już gorsze rzeczy. Wydawałeś się taki podenerwowany, że… zaczęłam się niepokoić. - To nie Bailey - powiedział, a Alex rozluźniła się nieco. - Tym razem ofiara jest trochę starsza. - Kto to taki? - Nie wiemy. Odejdź, właśnie ją wynoszą. 337 Malcolm i Trey wyszli z rowu z noszami i przenieśli zwłoki na wózek, do otwartego pokrowca. Daniel usłyszał za sobą, jak Alex wydała okrzyk zdumienia. Daniel i Ed równocześnie odwrócili się w jej stronę. Alex stała jak skamieniała. - Znam ją. To Delia Anderson. Wynajęła mi dom. Poznałam ją po włosach. - Wiadomo przynajmniej, kto zechce przekazać dalej złe wieści. - Daniel popatrzył na Marianne Woolf. Ponownie opuściła aparat, tym razem jednak była wyraźnie zszokowana. - Trzeba jej nakazać milczenie. - Uniósł lekko podbródek Alex i przyjrzał jej się uważnie. - Nic ci nie jest? Zaprzeczyła. - Widziałam już gorsze rzeczy, Danielu. Niezbyt często, ale zdarzało się. Wrócę do samochodu i poczekam tam na ciebie. Do zobaczenia, Ed. Ed wydawał się zamyślony, obserwując Alex, która odchodziła w kierunku wozu Daniela. - Kusiło mnie, żeby zapytać, czy ona nie ma przypadkiem siostry, ale to chyba nie najlepsza okazja, żeby to zrobić. Daniel zdołał powstrzymać wybuch śmiechu. To jedna z tych cech policjantów, które są źle pojmowane. Otóż gdy jest bardzo źle, czarny humor okazuje się czymś w rodzaju bezpiecznego sposobu uwalniania napięcia. Odezwał się więc tylko tonem przygany:

- Ed. - Już dobrze. - Ed zerknął na Marianne. - Ty zajmij się tą jędzą, a ja przeczeszę rów. Tym razem Daniel naprawdę się zaśmiał, ale opuścił głowę, aby nikt nie dostrzegł, że się uśmiecha. Po chwili przybrał poważną minę. - Zajmę się panią Woolf - poprawił. - Dobra, dobra - gderał Ed, gdy Daniel odszedł. Marianne płakała. - Marianne, co ty, do licha, tu robisz? W oczach Marianne przez łzy błyskała wściekłość. - To jest Delia Anderson. - Skąd wiesz? - Przez ostatnie pięć lat co czwartek siedziałam obok niej w salonie kosmetycznym u Angie - rzuciła ze złością. - Nikt nie miał takiej strzechy na głowie jak Delia. - Będziemy musieli oficjalnie potwierdzić jej tożsamość - rzekł Daniel i zapytał ponownie. - Co tutaj robisz, Marianne? - Dostałam cynk na swoją komórkę. 338 - Kontaktowałaś się z zabójcą. - Daniel wycedził powoli te słowa, licząc, że jakimś cudem odniosą zamierzony skutek. - Z zabójcą siostry twojego męża. Parsknęła. - Przecież tego nie wiedziałam. Nie powiedział mi: „To ja je zabiłem, idź i się przekonaj”. - Pewnie zamiast lego użył zwrotu „Sprawdź, kim jest nowa ofiara”. Daniel przewrócił oczami. - Jakoś nie dostrzegam różnicy, Mariannę. - Jasne, że nie dostrzegasz - rzuciła wyzywająco. - Dlaczego ty i Jim to robicie? Wyjaśnij mi. Mariannę westchnęła. - Ojciec Jima prowadził tę gazetę przez długie lata. Była dla niego wszystkim: małomiasteczkowa gazetka, w której największa sensacja to wyniki szkolnych meczów piłkarskich. Jim zawsze marzył o czymś większym, poważniejszym, ale ojciec nie pozwalał mu rozwinąć skrzydeł. A kiedy stary zmarł, Jim przejął gazetę i kompletnie zmienił jej profil. Wiem, pewnie myślisz sobie, że to głupie… - Tu znowu uniosła podbródek w bojowym geście. -Ale to jego marzenie. Już dostał

oferty z wielkonakładowych gazet na zrelacjonowanie tej historii, a to historia, którą trzeba opowiedzieć. Jim trafił do aresztu, więc ja mu opowiem resztę, gdy wyjdzie na wolność. Daniel miał ochotę nią potrząsnąć. - Ale przecież dajecie się wykorzystywać zabójcy. Uniosła brew. - A ty nie? Chyba nie zaprzeczysz, że cała sprawa i zabójca nabrali rozgłosu, bo ty prowadzisz śledztwo. - Ton jej głosu stawał się pompatyczny. I kpiarski. - Wielki Daniel Vartanian, syn sędziego, brat seryjnego mordercy… Ale Daniel wzniósł się ponad wszystko, zaprzysięgły strażnik prawdy, sprawiedliwości, tego, co najlepsze w Ameryce. - Pozwoliła sobie na ironiczny uśmieszek. - Aż się łza w oku kręci. Daniel wpatrywał się w nią zdumiony. - A co z Lisą? Czy nie sądzisz, że nie zasłużyła na taki los? Tym razem Mariannę uśmiechnęła się szczerze. - Lisa skakałaby z radości, gdyby to mnie się przytrafiło, Danielu. Nadal patrzył na nią, zupełnie zaskoczony. - Nie rozumiem. - Pewnie, że nie. Całe szczęście, że znamy swoje prawa. - Wyjęła z kamery kartę pamięci i spojrzała na korpulentnego agenta, który ją śledził. Pójdę do tego tam konusa i powiem, żebyście skopiowali te zdjęcia. To właśnie kazał mi zrobić, jeśli mnie capniecie. - Możecie się przynajmniej powstrzymać przed drukowaniem czegokolwiek, zanim nie powiadomimy oficjalnie Andersonów o śmierci Delii? 345 Mariannę skinęła głową, na chwilę zapominając o cynizmie. - Dobrze. Na to możemy się zgodzić. Atlanta, piątek, 2 lutego, godz. 8.50 - A więc co łączy tę kobietę ze sprawą? - zapytał z naciskiem Chase. Ed pozostał na miejscu, w którym znaleziono zwłoki, Talia przesłuchiwała ofiary gwałtów, a Hatton i Koenig nadal przebywali w Peachtree and Pine, poszukując Crightona. W pokoju narad Luke siedział koło Daniela, wpatrzony w ekran laptopa. - Pracowała kiedyś w banku Davisa w Dutton - odpowiedział Luke. -To informacja ze strony internetowej o jej agencji, zajmującej się

nieruchomościami. Bank Davisa udziela pożyczek nabywcom domów. - To trochę mało jak na przekonujący motyw dokonania zabójstwa powiedział Chase z powątpiewaniem w głosie. - A co wiadomo o rodzinie Ja-reda 0’Briena? - Tylko tyle, ile wyszukałem w sieci - odrzekł Luke. - Ale to dość ciekawe rzeczy. O’Brienowie byli kiedyś właścicielami zakładów papierniczych w Dutton. Larry O’Brien miał dwóch synów. Starszy, Jared, podjął naukę w akademii Bryson. Wygląda na to, że miał spore powodzenie u dziewczyn. W ostatnim roku nauki został wybrany na króla balu absolwentów. - Luke podał obecnym kopię szkolnego zdjęcia Jareda. - Był rzeczywiście przystojnym młodzikiem. Młodszy o dziewięć lat brat Jareda to Mack. - Urwał i znacząco uniósł brwi. Daniel wstrzymał oddech. - A zatem ten Mack chodził do szkoły średniej razem z Janet i innymi. - Początkowo tak - wyjaśnił Lukę - ale z kronik wynika, że w trakcie nauki przeniesiono go do szkoły publicznej. Był za młody, aby znaleźć się na liście mężczyzn w wieku Simona i nie uczęszczał do Bryson w latach, które nas zainteresowały w związku ze sprawą zamordowanych kobiet. Lany O’Brien, czyli jego ojciec, zmarł na atak serca mniej więcej rok po pierwszej, sfingowanej śmierci Simona. Jared, jako najstarszy syn, przejął zakłady. Z nielicznych oficjalnych dokumentów wynika, że pozwalniano tam z pracy sporo ludzi, więc wygląda na to, że Jared nie okazał się zbyt zdolnym przedsiębiorcą. - Kate mówiła, że to pijak - zauważył Daniel. -1 wiadomo, że był notowany. Poleciłem Leigh sprawdzić jego akta: Jared O’Brien został dwukrotnie zatrzymany w Georgii za jazdę pod wpływem alkoholu. - Jared zniknął w roku, w którym Mack poszedł do szkoły średniej podjął Luke. Zakłady papiernicze popadły w tarapaty finansowe, bo Jared 346 szastał pieniędzmi na lewo i prawo, i w końcu zostały wykupione. Zgadnijcie przez kogo?

Chase westchnął. - No? Przez kogo? - Przez Roba Davisa. Daniel aż otworzył usta z wrażenia. - Niemożliwe. - Możliwe - odrzekł Luke. - Wdowa po starym 0’Brienie, Lila O’Brien, ogłosiła bankructwo firmy po upływie kilku miesięcy. - I właśnie wtedy Mack wylądował w szkole publicznej. - Daniel uniósł brwi. - Czas się zgadza. O’Brienowie nie dostali chyba zbyt dużo za swój zakład, skoro Mack musiał się przenieść do szkoły publicznej. - Te zakłady stanowią własność prywatną, więc niewiele informacji na ich temat podaje się do wiadomości - ciągnął Luke - ale sądzę, że to przypuszczenie jest słuszne. - A więc mamy motyw ewentualnej zemsty na Davisach - powiedział Chase - tylko co z pozostałymi problemami? Czy Mack w ogóle wiedział o istnieniu „klubu”? Miał wtedy z dziewięć lat. I co z Jaredem? Przepadł bez śladu, jego ciała nie odnaleziono. Niewykluczone, że Jared powrócił i że to on stoi za tym wszystkim. - Byłoby to możliwe, gdyby nie rzecz następująca. - Tu Luke zrobił dramatyczną pauzę. - Macka aresztowano za napaść i kradzież samochodu, gdy chodził do ostatniej klasy szkoły średniej. Miał już wtedy skończone osiemnaście lat, więc był sądzony jako osoba dorosła i poszedł do więzienia. Dostał dwanaście lat, przesiedział cztery i wyszedł po amnestii. Miesiąc temu. - Hm… - Daniel miał ochotę uśmiechnąć się od ucha do ucha, ale się powstrzymał. W tej sprawie pozostało jeszcze sporo niewiadomych, które wymagały wyjaśnienia. - Wszystko gra, tylko trzeba ustalić, dlaczego zabił Janet i inne dziewczyny, dlaczego skopiował mord na Alicii i wreszcie, jak słusznie zauważył Chase, w jaki sposób w ogóle dowiedział się o wszystkim. - W takim razie odszukajmy go i zadajmy mu kilka pytań - powiedział Chase z groźbą w głosie. - Masz jego zdjęcie, Luke? Luke rzucił fotografię na blat stołu. - Oto jego podobizna. Daniel przyjrzał się wizerunkowi. Mack O’Brien miał ciemne, przetłuszczone włosy, był chudy i kościsty, a twarz szpeciły mu paskudne

blizny po ostrym trądziku. - Niezbyt podobny do Jareda - zauważył. - Warto zdobyć jakieś nowsze zdjęcie. - Skontaktowałem się już w tej sprawie z radą amnestionującą skazanych rzekł Luke. - Na razie musi nam wystarczyć ta fotka. 341 - A co z resztą rodziny Jareda 0’Briena? - spytał Chase. - Jego matka zmarła, kiedy Mack siedział w więzieniu - odpowiedział Luke. - Jared zostawił żonę i dwójkę dzieci. Mieszkają gdzieś w okolicach Arcadii. - I wszystkie te informacje uzyskałeś z Internetu? - zapytał Daniel. - Wszystkie teksty z miejscowej gazety z ostatnich dziesięciu lat znalazły się sieci. Luke wzruszył ramionami. - To zasługa Jima Woolfa. Poza tym w dokumentacji administracyjnej okręgu znalazły się dane na temat narodzin i zgonów, a akta Macka są w naszych archiwach. Swoją drogą, skazano go tu, w Atlancie, a nie w Dutton. - Kto go aresztował? - spytał Daniel. - Smith z zespołu drugiego. - Dzięki, porozmawiam z nim. - Daniel popatrzył na Chase’a. - Musimy oficjalnie powiadomić Andersonów o śmierci Delii, ale chciałbym też pogadać z wdową po Jaredzie. Chase skinął głową. - Ja zawiadomię Andersonów. Mamy już na oku Davisa i Mansfielda. Jeśli spróbują odstawić jakiś numer, zwiniemy ich. - Chase. - Do pomieszczenia wbiegła Leigh, a tuż za nią Alex; obie były bardzo blade. - Właśnie dzwonił Koenig. Odnaleźli Crightona, który zaczął się ostrzeliwać i zranił Hattona w bark. - Czy to poważna rana? - zapytał Chase. - Poważna - powiedziała Leigh. - Zawieźli go do Emory. Jest w stanie krytycznym. Koenig też trafił do szpitala. Także oberwał, ale nie tak groźnie. Chase sapnął. - A ich żony? - Koenig już je powiadomił. Obie są w drodze do szpitala. Chase skinął głową. - W porządku. Skontaktuję się z Andersonami, a zaraz potem tam pojadę. Luke, chcę jak najwięcej informacji o tym Maćku 0’Brienie, liczą się

wszelkie szczegóły, łącznie z tym, jakie płatki jadał na śniadanie jako dzieciak. Trzeba też prześledzić operacje finansowe, przeprowadzone przez Mansfielda i Davisôw, Gartha i jego wuja. - Zadzwonię, kiedy tylko czegoś się dowiem. - Luke wstał i wyszedł z laptopem pod pachą. Chase zwrócił się do Daniela. - Z Crightonem można trochę zaczekać. Wsadzimy go, jak zbierzemy więcej materiałów, które go obciążają. - Racja. Zobaczę się z żoną Jareda. - Chwileczkę - odezwała się Leigh. - Właśnie nadeszły przesyłki kurierskie. Z Cincinnati i Filadelfii. 348 - Klucze - powiedział Daniel. Rozerwał koperty, a klucze wypadły z nich na blat stołu. Zorientowali się bez trudu, który z pięciu kluczy, przysłanych przez Ciccotellego z Filadelfii, był tym właściwym - prawie się nie różnił od tego przysłanego przez byłego męża Alex. Daniel wziął oba w dłonie. - Nie pasują do tego samego zamka, ale najwyraźniej pochodzą od jednego producenta. - To klucze od sejfu depozytowego? - spytał Chase, a Daniel przytaknął. - Mógłbym się założyć, że tak. - Z banku wuja Gartha Davisa? - domyślił się Chase i Daniel znów potwierdził. - Bez nakazu nie mogę zrobić nalotu na bank Davisa i zażądać otwarcia wszystkich sejfów, a nawet gdybym dostał taki nakaz, to w ten sposób odkrylibyśmy swoje karty. - Skontaktuj się z Chloe, niech postara się o nakazy - polecił Chase. -Jak dowiemy się więcej, to skontrolujemy przynajmniej bankową dokumentację. - To dobry pomysł. Alex, musisz tu zostać. Przykro mi. Nie mogę zajmować się tym wszystkim i jednocześnie niepokoić o twoje bezpieczeństwo. Zacisnęła zęby i odpowiedziała: - Dobrze. Rozumiem to. Mocno pocałował ją w usta. - Nie opuszczaj tego budynku. Obiecujesz? - Nie jestem głupia, Danielu. Zrobił marsową minę. - Tylko bez wykrętów, Alex. Daj mi słowo. Westchnęła. - Obiecuję.

Atlanta, piątek, 2 lutego, godz. 10.30 Żona Jareda O’Briena mieszkała w domku niewiele większym od pudła po herbatnikach. Otworzyła drzwi ubrana w strój kelnerki. Minę miała znużoną. - Annette O’Brien? Przytaknęła ruchem głowy. - Tak, to ja. Wcale nie wydawała się zaskoczona jego widokiem, tylko zmęczona. - Jestem agentem specjalnym… - Jest pan bratem Simona Vartaniana - przerwała mu. - Proszę wejść. 343 Przeszła w kilku krokach przez maleńki salonik, po drodze zbierając z podłogi koszulę, parę dziecięcych bucików i samochód zabawkę. - Ma pani dzieci - zauważył. - Dwójkę. Joeya i Setha. Joey ma siedem lat. Seth skończył pięć tuż przed Bożym Narodzeniem. Oznaczało to, że była w ciąży, spodziewając się młodszego syna, w czasie, gdy jej mąż zniknął. - Nie wydaje się pani zaskoczona moją wizytą, pani O’Brien. - Bo nie jestem. W rzeczywistości czekam na was już od ponad pięciu lat. - W jej oczach pojawił się cień wyrzutu. - Powiem, co chcecie wiedzieć, ale musicie też zapewnić ochronę moim dzieciom. Tylko ze względu na nie milczałam aż do tej pory. - Ochronę? Przed kim, pani O’Brien? Popatrzyła mu prosto w oczy. - Przecież wiecie, bo inaczej by tu pana nie było. - Słusznie. A więc kiedy odkryła pani, co Jared i inni narobili? - Po tym jak przepadł. Myślałam, że uciekł z inną kobietą. Byłam w ciąży i zrobiłam się za gruba na… W każdym razie liczyłam, że on wróci. Daniel poczuł pogardę dla Jareda i zrobiło mu się żal Annette. Gdyby Alex zaszła w ciążę, nadal byłaby dla niego najpiękniejszą kobietą na świecie. - Ale nie wrócił. - Nie. A po kilku tygodniach z naszego konta bankowego znikły wszystkie pieniądze. Nie miałam nawet na jedzenie. - A co na to matka Jareda? Ze znużeniem pokręciła głową.

- Była za granicą razem z Maćkiem. Zdaje się, że w Rzymie. - Nie miała pani pieniędzy na jedzenie, a jego matka była w Rzymie? Nie rozumiem. - Jared nie chciał, żeby jego matka dowiedziała się, do jakiego stanu doprowadził zakład swojego ojca. Jego matka przyzwyczaiła się do życia na pewnym poziomie, a on jej to zapewniał. Nam niby też niczego nie brakowało. Mieszkaliśmy w dużym domu, jeździliśmy drogimi samochodami. Ale nie mieliśmy kredytu w banku ani gotówki. Jared trzymał łapę na forsie. Uprawiał hazard. - I pił. - Tak. Kiedy nie wracał, zaczęłam przeszukiwać wszystkie miejsca, gdzie mógł schować pieniądze. - Zaczerpnęła powietrza. - I właśnie wtedy natknęłam się na jego dzienniki. Jared pilnie spisywał je od dzieciństwa. Daniel ledwie się powstrzymał, by z radości nie machnąć pięścią w powietrzu. - Gdzie one są? 344 - Przyniosę je. - Podeszła do kominka i zaczęła wysuwać jedną z obluzowanych cegieł. - Nie najlepsze miejsce na skrytkę - zauważył Daniel. - Jared trzymał je w garażu, razem z częściami zamiennymi do swojej corvetty. Ja przeprowadziłam się z dziećmi tutaj, kiedy wszystko straciliśmy. Seth ma poważną alergię, więc nigdy nie palimy w kominku. Są tu całkiem bezpieczne. - Mówiąc to, mocowała się z cegłą i wreszcie ją wyciągnęła. To… niemożliwe! Daniel poczuł, jak cała jego radość wyparowała w jednej chwili. Podszedł do kominka, zajrzał w dziurę po cegle i naraz wszystkie elementy zaczęły w jego głowie układać się w spójną całość. - Usiądźmy - poprosił. Gdy usiedli, pochylił się nieco do przodu, zachowując spokój na twarzy, gdyż Annette znajdowała się na skraju histerii. - Czy Mack zaglądał tu ostatnio? Spojrzała na niego, szczerze zdumiona. - Nie. Przecież on siedzi. - Już nie - powiedział Daniel, a ona pobladła jeszcze bardziej. - Wyszedł

na mocy amnestii miesiąc temu. - Nie wiedziałam o tym. Przysięgam, że nie wiedziałam. - Czy zauważyła pani, że zginęło coś jeszcze? - Tak. Pieniądze z napiwków, które trzymałam w słoju w sypialni, zniknęły może przed miesiącem. Myślałam, że Joey je zabrał… - Nagle zasłoniła usta drżącą dłonią. - Potem, jakieś dwa tygodnie temu, to się powtórzyło… Ulotniły się drobne z napiwków i ciastka, które upiekłam dzieciakom na drugie śniadanie. Zbiłam za to Joeya i nawyzywałam go od kłamczuchów. - Łzy zakręciły jej się w oczach. Takich jak jego tatuś. - Zajmiemy się tym później - powiedział Daniel łagodnie. - Teraz proszę mi powiedzieć, czy pamięta coś pani z tych dzienników. Jej oczy zrobiły się szkliste z panicznego strachu. - To Mack był tutaj. Moi chłopcy są w szkole. Skoro Mack krąży, to coś im się może stać. Daniel rozumiał, że nie może zbytnio liczyć na jej pomoc, póki ona lęka się o swoje dzieci. Zadzwonił więc do szeryfa Corchrana w Arcadii i poprosił go, żeby odebrał chłopców ze szkoły. Potem zwrócił się znów do Annette, która wyraźnie próbowała się opanować. - Szeryf Corchran powiedział, że przejadą się na sygnale, z błyskającymi światłami policyjnymi. Pani chłopcy będą mieli zabawę. Proszę się nie martwić. - Dziękuję. - Przymknęła oczy, wciąż bardzo blada. - Mack wyszedł na wolność, te dzienniki przepadły, a cztery kobiety zostały zamordowane zupełnie jak Alicia Tremaine. 351 Pięć kobiet, sprostował Daniel w myślach. Annette O’Brien najwyraźniej nie oglądała porannych wiadomości lokalnych. Popatrzyła na niego wzrokiem ponurym i zatroskanym. - Mack zabił te kobiety. - Znała go pani. Czy byłby do tego zdolny? Czy mógł je zabić? - Mógł - odpowiedziała szeptem. - Mój Boże. Szkoda, że ich nie zniszczyłam, kiedy miałam ku temu okazję. - Tych dzienników? - zapytał Daniel, a ona pokiwała głową. - Pani O’Brien, proszę mi powiedzieć, co pani w nich wyczytała.

- Oni mieli swój klub. Pański brat, Simon, był ich szefem. Jared nigdy nie wymieniał ich z imion i nazwisk. Posługiwali się pseudonimami. - Westchnęła ciężko. - Głupie chłopaki… - Gwałcili kobiety - wtrącił Daniel ostro. Zmarszczyła czoło, rozumiejąc, co Daniel ma na myśli. - Wcale ich nie usprawiedliwiam, agencie Vartanian - powiedziała spokojnie. Proszę mnie źle nie zrozumieć. To nie były szczeniackie igraszki. To, co robili, było paskudne i… okrutne. - Bardzo przepraszam, niewłaściwie odebrałem pani słowa. Proszę mówić dalej. - Byli wyrostkami, kiedy to się zaczęło, mieli po piętnaście, szesnaście lat. Wszystko obmyślili, mieli swoje zasady, zaszyfrowane hasła, klucze… To było takie głupie. - Przełknęła ślinę. - i straszne. - Skoro Jared nie wymieniał imion, to skąd pani wie, że Simon stał na ich czele? - Przezywali go kapitanem Ahabem. Simon, jako jedyna znana mi osoba w Dutton, miał protezę zamiast nogi, więc łatwo to sobie skojarzyłam. Jared zapisał w dzienniku, że w obecności Simona nikt nie nazywał go Ahabem, tylko kapitanem. Oni wszyscy się go bali. - Nie bez powodu - mruknął Daniel pod nosem. - Jakie przezwiska wymieniał jeszcze Jared? - Bluto i Igor. Jared napisał, że zawsze trzymali się razem, a pewnego razu pozostawił wzmiankę o tym, że ojcem Bluta jest burmistrz McCheese. W tamtym okresie burmistrzem był ojciec Gartha Davisa. Domyśliłam się, że Igor to Rhett Porter. - Wuj Gartha wykupił zakłady papiernicze po śmierci Jareda przypomniał sobie Daniel, a jego oczy rozbłysły. - Tak, za grosze. Pozostaliśmy z niczym. Ale przecież nie przyszedł pan w tej sprawie… Cóż, był jeszcze Groszek. Nie wiedziałam, czy chodziło o Randy’ego Mansfielda, czy raczej o któregoś z braci Woolfów. Jared uznał za zabawne, że przezywali go Groszkiem, choć tamtemu nie podobała się ta ksywka. Sugerowała, że chodzi o kogoś mało męskiego. I tak namówili go do

352 spółki. - Wykrzywiła usta. - „Zrób to z tymi dziewczynami. Udowodnij, że jesteś mężczyzną”. Ohyda. - Wymieniła pani cztery pseudonimy - powiedział Daniel. - A jak przezywali Jareda? Odwróciła wzrok, lecz wcześniej Daniel dostrzegł w jej oczach ból i zażenowanie. - Don Juan, w skrócie DJ. Z całej grupy miał największe powodzenie. To Jared zwabił większość dziewcząt. - Czy jeszcze jakieś? - Biedak i Harvard. Biedakiem był Wade Crighton. Tego jestem całkiem pewna. - Dlaczego? - Każdy z tych chłopaków mógł wejść w skład grupy, jeśli przyprowadził dziewczynę. Wahali się, czy przyjąć do swojego grona Wade’a, czy też nie. Był ubogi. Jego ojciec pracował w zakładach papierniczych. - Tu jej twarz nabrała jeszcze bardziej ponurego wyrazu. - Jednak Wade miał pewien atut. Miał trzy siostry. Daniel poczuł ucisk w żołądku. - Mój Boże… - Właśnie - odrzekła cicho. - Ci z klubu złościli się, że Biedak nie chciał przyprowadzić rodzonej siostry, ale na pociechę zapoznał ich z bliźniaczkami. Coś ścisnęło Daniela za gardło. - Wade podsunął im obie? - Nie. Wściekli się, bo „napalali się na bliźniaczki”, a ten Biedak przyprowadził im tylko jedną z nich. Wyjaśnił im, że druga zachorowała i musiała zostać w domu. - A więc zgwałcili Alicię. - Tak. - Oczy Annette zaszły łzami. -1 wszystkie pozostałe. Nie wierzyłam własnym oczom, gdy to czytałam. Wyszłam za tego człowieka za mąż. Miałam z nim dzieci… - Jej głos się załamał. - Pani O’Brien - powiedział Daniel cicho. - Co oni robili z tymi dziewczętami? Otarła oczy palcami.

- Podawali im środek odurzający i zabierali do jakiegoś domu. Jared nie napisał, do czyjego. Tam… - Spojrzała na Daniela boleśnie. - Proszę mnie nie zmuszać, żebym o tym opowiadała. Mdli mnie na samą myśl o tym. Daniel mógł sobie to darować. Ze zdjęć wiedział w szczegółach, co się działo. - W porządku. - Dziękuję. Już po wszystkim pakowali dziewczyny do samochodów, wylewali im whisky na ubrania i zostawiali je z pustymi butelkami. Robili im 353 zdjęcia w takim stanie, w razie gdyby coś sobie przypomniały. Po takiej ma-skaradzie wyglądało na to, że dziewczęta brały we wszystkim udział z własnej woli, wobec czego milczały na ten temat. Daniel ściągnął brwi. Na żadnym ze zdjęć nie widać było wyraźnie męskich postaci, a ofiary gwałtu wcale nie wyglądały na osoby, które z rozmysłem oddają się rozpuście. - A czy któraś z tych dziewczyn cokolwiek zapamiętała? Sztywno skinęła głową. - Sheila. Teraz już nie żyje. Nie potrafię przestać o niej myśleć. Daniel też nie potrafił. - Niech pani mówi dalej - rzucił, a Annette wyprostowała się nieco. - Tamtej nocy pozostawili Alicię w lesie, gdzie… dokończyli dzieła. Kilka miesięcy przed śmiercią Alicii Jared zapisał, że zastanawia się, jakby to było, gdyby one były przytomne. - Oczy Annette spoglądały upiornie. Chciał „usłyszeć, jak krzyczą”. I tamtej nocy wrócił w to miejsce. Odczekał, aż Alicia odzyska zmysły, dopadł ją ponownie, a ona zaczęła wrzeszczeć. Jednak znajdowali się za blisko domu Crightonów i naraz Jared zdał sobie sprawę z ryzyka. - I zakrył jej usta dłonią, by ją uciszyć. - Po chwili wpadł w panikę, gdy uświadomił sobie, że ona nie żyje. Uciekł i pozostawił ją tam, nagą i martwą w lesie. Opisał to wszystko po powrocie w słowach, przez które przebijało… podekscytowanie. Nazajutrz znaleziono ciało Alicii w rowie, a Jared był tym zaskoczony tak samo jak wszyscy inni. Uważał, że to zabawne. Pozostali z jego paczki mieli strasznego pietra, a tylko on wiedział, kto jest prawdziwym zabójcą. Upiekło mu się, bo aresztowano tamtego włóczęgę. I Gary Fulmore przesiedział trzynaście lat w więzieniu za zbrodnię, której nie popełnił.

- A co z tym siódmym? Z Harvardem? - Miałam wrażenie, że to jeden z braci Woolfów. Pewnie Jim. Uważano go za jajogłowego. - Kącik jej ust uniósł się lekko w smutnym uśmiechu. Tak jak pana, rzecz jasna. Pan dostawał najlepsze stopnie. Daniel zmarszczył czoło. - Czy znaliśmy się już wtedy? - Nie, ale pan Grant wszystkim o panu opowiadał. Chodziło o nauczyciela, który przed laty uczył Daniela angielskiego. - Mówił o mnie? - Opowiadał o swoich pupilach. Oznajmił, że nauczył się pan na pamięć pewnego wiersza i dostał nagrodę na konkursie recytatorskim. - „Śmierci, niechaj nie rozpiera cię duma…” - zacytował cicho Daniel. -A co się wydarzyło po tym, jak znalazła pani te dzienniki? 354 - Zdałam sobie sprawę, że Jared nie zniknął tak po prostu. Wiedziałam, że oni go załatwili. Z ostatnich zapisków wynikało, że Jared się bał. Pewnego razu upił się i zaczął gadać, więc im coraz trudniej było utrzymać całą historię w tajemnicy. - Miał wyrzuty sumienia? - spytał Daniel zaskoczony. - Nie. Jared nie znał czegoś takiego jak wyrzuty sumienia. Jego przedsiębiorstwo podupadało. Roztrwonił na grach hazardowych majątek dwóch rodzin, mojej i swojej. Żałował, że nie może się wszystkim pochwalić, co zrobił z Alicią. Lubił szokować. Jednak gdyby zaczął mówić, tamci by go zabili. - A więc chciał się tym chełpić - powtórzył Daniel, z niedowierzaniem kręcąc głową. - Był prawdziwą szumowiną. Tak więc kiedy zginął, odczułam ulgę, ale równocześnie i przerażenie. Pomyślałam: a jeśli tamci się dowiedzą, że ja wiem? Zabiją mnie. I Joeya też. Byłam w ciąży i nie miałam dokąd pójść. Żyłam w strachu, że pewnej nocy ktoś zjawi się w moim domu i mnie zabije. Mijały kolejne tygodnie. Zakłady podupadły, a matka Jareda ogłosiła bankructwo. Chodziłam po mieście ze zwieszoną głową. Jestem pewna, że większość ludzi uważała, że wstyd mi z powodu upadku firmy, ale w rzeczywistości odczuwałam strach. Wiedziałam, że któryś z tych ludzi dopuścił się tamtego. Zdawałam sobie sprawę, że wcześniej czy później zdradzi to moje spojrzenie. Tak więc

wyprzedałam to, co mi pozostało, i przeprowadziłam się tutaj. Znalazłam pracę i jakoś powiązałam koniec z końcem. - I zatrzymała pani dzienniki. - Jako rodzaj rękojmi. Wyobrażałam sobie, że jeśli kiedyś ktoś zacznie się mnie czepiać, posłużę się nimi jako straszakiem. - A co z matką Jareda? - Lila próbowała uzyskać pożyczkę z banku. Poszła do banku i dosłownie żebrała o pieniądze. - Zacisnęła zęby i dodała: - Na kolanach. Błagała na klęczkach Roba Davisa, a on stanowczo jej odmówił. - To musiało być wielkim upokorzeniem dla pani teściowej. - Jeszcze jakim - powiedziała z goryczą. - Jedna z pracownic banku opowiadała wszystkim napotkanym, że widziała Lilę na kolanach przed Davisem. - Gorący rumieniec wystąpił na policzkach Annette. - Delia rozpowiadała o tym tak, jak gdyby Lila zrobiła wtedy coś bardzo nieprzyzwoitego. Sama myśl o tym… Lila nigdy nie słyszała o tego rodzaju akcie fizycznym, a tym bardziej nie zrobiła tego z Robem Davisem. Daniel zachowywał kamienną minę, choć w środku poczuł napięcie. - Delia? - Tak - odrzekła Annette z pogardą w głosie. - Delia Anderson, ta wywloką. Wszyscy wiedzieli, że romansuje z Robem Davisem. Pewnie nadal z nim kręci. I miała tupet rozgłaszać takie kłamstwa o Liii. Lila chorowała 349 na serce i całe jej życie legło w gruzach. Ona też musiała wszystko sprzedać. Mack przerwał naukę w Bryson i wściekał się z tego powodu. Odbiło mu. Przerażał mnie, nawet zanim jeszcze się dowiedziałam, co takiego narobił Jared. A zatem teraz mord na Seanie i Delii zaczynał być zrozumiały. - Mack był porywczy? - O, tak. Nieustannie wdawał się w bójki, nawet jeszcze przed bankructwem zakładów. Ale jakoś nie ponosił za to kary. Zarzuty przeciwko niemu po prostu wycofywano. Początkowo myślałam, że to sprawa pieniędzy 0’Brienów, ale przecież te się wyczerpały. Kiedy natknęłam się na dzienniki, wszystko zrozumiałam. Tamci pozostali opłacali Jareda, dając mu pieniądze na życie, podatki i na spłatę wierzycieli. Pewnie w ten sposób pomagali też i Maćkowi.

- To ma sens. Sam doszedłbym do podobnych wniosków. Uśmiechnęła się smutno. - Dziękuję. Ilekroć myślałam o tym, żeby to komuś wyznać, bałam się, że zostanę uznana za wariatkę. W końcu zaczęło przychodzić mi do głowy, że sama wszystko to sobie wmówiłam. A wtedy… - Co wtedy? - Wtedy wysuwałam tę cegłę z kominka, żeby się upewnić, czy te dzienniki nadal tam są. I przekonywałam się, że nie zwariowałam. - Kiedy po raz ostatni zajrzała pani do schowka? - W dniu, w którym dokonano ekshumacji grobu pańskiego brata i odkryto, że spoczywa w nim ktoś inny, pomyślałam: Powinnam wreszcie komuś o tym opowiedzieć. Może ktoś mi uwierzy. - Dlaczego pani tak nie postąpiła? - spytał łagodnie. - Bo jestem tchórzliwa. Wciąż liczyłam na to, że ktoś z was, z policji, sam do tego dojdzie, że przyjdziecie, zaczniecie mnie wypytywać i będę mogła uznać, że nie mam wyboru. A ponieważ nie zdecydowałam się mówić wcześniej, tamte dziewczyny zginęły. - Spojrzała na Daniela załzawionymi oczami. - Nie otrząsnę się z tego do końca życia. Nie sądzę, by zrozumiał pan, jakie to odczucie. Rozumiem, i to aż za dobrze, pomyślał na to Daniel i powiedział: - Mówi mi pani teraz. A to ważne. Zamrugała, łzy spłynęły po jej twarzy i otarła je dłonią. - Będę zeznawała w sądzie. - Dziękuję. Pani O’Brien, czy wie pani coś o jakichś kluczach? - Tak. Simon robił zdjęcia w trakcie wszystkich gwałtów. Gdyby któryś z jego koleżków zaczął sypać, wszyscy pozostali poszliby za kratki, więc te zdjęcia miały gwarantować milczenie. Simon trzymał je jako gwarancję 356 własnego bezpieczeństwa. Nie uczestniczył czynnie w gwałtach, tylko je fotografował. - A więc co z tymi kluczami? - Simon schował te zdjęcia w sejfie depozytowym w banku. W specjalnym sejfie, otwieranym za pomocą dwóch kluczy. Simon miał jeden taki klucz, a pozostali duplikaty. W ten sposób trzymali się nawzajem w

szachu. Po pierwszej, rzekomej śmierci Simona, Jared bał się, że wszystko wyjdzie na jaw, ale czas mijał, a jego klucza nikt nie znalazł. A co, macie go? Pominął to pytanie milczeniem i zadał własne: - Znalazła pani klucz Jareda? - Nie, ale w dzienniku był jego obrys. Taki zrobiony ręcznie. - Czy Jared zanotował, na czyje nazwisko albo na jakie hasło wynajęli ten sejf? spytał i wstrzymał oddech, czekając na odpowiedź. Annette przytaknęła. - Charles Wayne Bundy. Pamiętam, że byłam przerażona, gdy to odkryłam. I pamiętam, że postanowiłam wtedy zapamiętać te wszystkie szczegóły na wypadek, gdybym kiedyś musiała o nich opowiedzieć. Gdybym w ten sposób musiała zapewnić bezpieczeństwo dzieciom. Pan już mi obiecał, że nic złego im się nie stanie, więc… mówię o nich panu. Charles Manson. John Wayne Gacy. Ted Bundy. Wszystko pasuje do siebie jak ulał. Simon już jako nastolatek fascynował się niesławnymi seryjnymi zabójcami, starając się na nich wzorować. Susannah przed laty znalazła coś, co chował pod swoim łóżkiem. Coś cenniejszego od złota. Skoro Simon robił gwałcicielom kompromitujące zdjęcia, to Daniel zdobyłby wszelkie potrzebne dowody po otwarciu schowka. - Czy wie pani, gdzie może się ukrywać Mack? - Gdybym to wiedziała, powiedziałabym panu. Wiem tylko, że nie ma go w jego dawnym domu. Zburzono go, gdy Mack siedział w więzieniu. Daniel popatrzył nieco zaskoczony. - Z jakiego powodu? - Ktoś się tam włamał i wszystko zniszczył. Ściany, podłogi. Nie pozostało nic, co miałoby jakąkolwiek wartość. Daniel pomyślał o domku Alex. - Szukali klucza. - Pewnie tak. A Rob Davis przy okazji na tym zyskał. Po wyburzeniu domu tanio wykupił grunt i postawił na nim magazyn zakładów papierniczych. Mack raczej się w nim nie ukrywa. Codziennie pełno tam ludzi. Daniel mimo wszystko postanowił sprawdzić wskazane miejsce. Trzeba odnaleźć Macka O’Briena, nim znowu kogoś zabije. I to on może zdekonspirować ostatniego członka klubu Simona. Sejf na hasło „Charles

Wayne Bundy” czekał na otwarcie. 351 - Dziękuję, pani O’Brien. Bardzo nam pani pomogła. Odbierzemy pani chłopców i umieścimy panią w bezpiecznym miejscu. Przyślę tu kogoś po pani rzeczy. Annette skinęła potakująco głową i ruszyła za Danielem ku drzwiom, nie oglądając się za siebie.

25 Arcadia, Georgia, piątek, 2 lutego, godz. 11.35 Pasuje - powiedział Luke przez głośnikowy aparat telefoniczny w biurze Chase’a. Daniel rozmawiał przez telefon w gabinecie szeryfa Corchrana, relacjonując mu opowieść Annette O’Brien. Czekał na agenta, który miał zabrać ją i jej dwóch synów do bezpiecznej kryjówki. - Teraz tylko musimy go znaleźć. - Sprawdziliśmy kartoteki policyjne - powiedział Chase. - Mamy jego dokumenty dotyczące zwolnienia warunkowego. Jest teraz dużo masywniejszy niż wtedy, gdy poszedł siedzieć. - Z więźniami tak zwykle bywa - wtrącił Daniel ponuro. - Mógł też zmienić kolor włosów. Kiedy jechaliśmy do biura Corchrana, pani O’Brien przypomniała sobie, że zginęło jej opakowanie farby do włosów w kolorze blond, które kupiła. - Postaram się jeszcze poszukać informacji na ten temat - powiedział Luke. - Mamy tu jeszcze coś… Macka 0’Briena często kierowano do sprzątania poboczy, kiedy był w więzieniu. Był w ekipach wyznaczanych do tych terenów, gdzie zostawiał ciała. - Musimy przeszukać te zakłady papiernicze… zwłaszcza ten nowy magazyn, który wybudowano tam, gdzie kiedyś stał dom 0’Brienów. - Już wysłałem ludzi - oznajmił Chase. - Wejdą tam, podając się za inspektorów sanitarnych, żeby nie wszczynać alarmu. A co z pozwoleniem na otwarcie tej skrytki bankowej? - Chloe nad tym pracuje. Kiedy tylko tu skończymy, pojadę do Dutton i będę mógł iść do banku, gdy tylko ona zdobędzie podpis sędziego. Co z Hattonem? - Wciąż go operują - odparł Chase. - Crighton żąda adwokata. Nie będzie z nami gadać. 358 - Łotr - mruknął Daniel. - Chciałbym, żeby go oskarżono o zabójstwo

Kathy Tremaine. - Po tylu latach… - rzekł Lukę z powątpiewaniem. - Nie wydaje mi się, żeby to się udało. - Wiem, ale przynajmniej Alex będzie mogła zamknąć tę sprawę. Czy już chciała się z nim zobaczyć? - Nie - odparł Chase. - W ogóle o nim nie wspominała. Niepokoi się, czekając na wynik operacji Hattona, ale nie pytała ani słowem o Crightona. Daniel westchnął. - Zapyta, gdy będzie gotowa. Jadę do Dutton. Zadzwonię, kiedy tylko dobiorę się do skrytki. Trzymajcie kciuki. Atlanta, piątek, 2 lutego, godz. 12.50 Alex przemierzała niespokojnie niewielkie pomieszczenie przylegające do gabinetu. - Powinni już dać znać. - Operacja trochę potrwa - odparła Leigh spokojnie. - Zadzwonią, kiedy wywiozą Hattona z sali. Twarz Leigh wyrażała opanowanie, ale w jej oczach czaił się lęk. Dzięki temu Alex czuła się trochę mniej osamotniona. Otworzyła usta, aby coś powiedzieć, kiedy zawibrował jej telefon. Numer kierunkowy wskazywał na rejon Cincinnati, ale nie wiedziała, kto dzwoni. - Halo? - Pani Alex Fallon? - Tak - odparła z rezerwą. - Z kim rozmawiam? - Nazywam się Morse. Jestem z policji stanu Cincinnati. - Co się stało? - Zeszłej nocy było włamanie do pani mieszkania. Dozorczyni zauważyła dziś rano, że drzwi są otwarte, kiedy przyniosła pocztę. - Dzwoniłam wczoraj do przyjaciółki i prosiłam ją, żeby sprawdziła moją pocztę. Pewnie zapomniała zamknąć drzwi. - Pani mieszkanie zostało splądrowane, pani Fallon. Poduszki i materace są porozcinane, cała zawartość spiżarni wyrzucona na podłogę, a… Przy słowie „splądrowane” serce Alex zaczęło bić szybko. - A moje ubrania pocięte. Nastąpiła cisza pełna wahania. - Skąd pani wie?

„Nie ufaj nikomu”, tak napisał Wade w liście do Bailey. 353 - Czy mógłby mi pan podać numer swojej odznaki i telefonu, pod który mogę zadzwonić, kiedy pana sprawdzę? - Nie ma problemu. — Podał te informacje, a ona obiecała, że oddzwoni. - Leigh, czy mogłabyś sprawdzić dane tego policjanta? Mówi, że moje mieszkanie zostało zdemolowane. - O mój Boże. - Zaskoczona Leigh wzięła numery, które podała jej Alex. - Zaraz to zrobię. - Dzięki. Muszę zatelefonować w parę miejsc, zanim się z nim skontaktujęZadzwoniła do szpitala i ucieszyła się, gdy telefon odebrała Letta. Alex powiedziała jej, żeby była ostrożna, i poprosiła o przekazanie tej samej wiadomości Richardowi, który był na dyżurze. Leigh właśnie skończyła swoją rozmowę przez telefon. - Sprawdziłam. To policjant z Cincinnati. - Świetnie. Alex oddzwoniła do Morse’a. - Dziękuję, że pan poczekał. - Roztropność nakazywała pani mnie sprawdzić. Czy wie pani, kto mógł włamać się do mieszkania? - Tak, mam pewne podejrzenia. Prawdopodobnie ci sami ludzie, którzy splądrowali wynajmowany przeze mnie dom. Czy może pan skontaktować się z agentem Vartanianem? On będzie wiedział, jakie informacje panu przekazać. - Zadzwonię do niego. Czy wiadomo, czego szukali? - Tak, ponieważ znalazłam to coś wcześniej. W domu mojego byłego męża. Jeśli ci, którzy to zrobili, zorientują się, mogą się tam wybrać. - Proszę podać mi jego adres. Wyślemy tam kogoś, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku. - Dziękuję - odparła Alex, wzruszona i zaskoczona. - Oglądamy wiadomości, pani Fallon. Wygląda na to, że agent Vartanian ma pełne ręce roboty. Alex westchnęła. - To prawda. Dutton, piątek, 2 lutego, godz. 12.30

Daniel spojrzał na gruby tom poezji, który trzymał w dłoniach. Wpadł do księgarni w drodze z biura szeryfa Arcadii. Chloe Hathaway wciąż jeszcze starała się o uzyskanie pozwolenia na otwarcie skrytki bankowej, Daniel miał więc trochę wolnego czasu do wykorzystania. Zaparkował samochód przy 360 ulicy naprzeciwko ławki stojącej przed męskim salonem fryzjerskim w Dutton. Chciał porozmawiać z dawnym nauczycielem angielskiego, panem Grantem, który siedział na ławce przed fryzjerem, rozglądając się bystro. Daniel wysiadł z samochodu. - Panie Grant - zawołał. - Daniel Yartanian r odparł nauczyciel, a pozostali mężczyźni z ławki spojrzeli na przybysza. Daniel poprosił Granta gestem, aby podszedł, i czekał, aż staruszek doczłapie do samochodu, powłócząc nogami. - Mam coś dla pana - rzekł, gdy Grant się zbliżył. Wręczył mu tomik poezji. Wspominałem pana lekcje angielskiego - powiedział normalnym głosem, a potem szepnął: - Muszę z panem porozmawiać, ale dyskretnie. Grant pogładził książkę gestem pełnym szacunku. - Piękne wydanie - rzekł, po czym dodał ściszonym głosem: - Czekałem, aż do mnie przyjedziesz. Co chcesz wiedzieć? Daniel zamrugał. - A co pan wie? - Prawdopodobnie więcej, niż zmieściłoby się w tej książce, ale pewnie niewiele z tego ma związek z tematem. Zadawaj pytania. Jeśli będę mógł na nie odpowiedzieć, zrobię to. - Otworzył książkę i przeglądał ją, aż znalazł poemat Johna Donné‘a, który należał do ulubionych wierszy Daniela. - No więc pytaj. Słucham. - Chcę się czegoś dowiedzieć o Maćku 0’Brienie. - Bystry, ale nieopanowany. - Żywił do kogoś złość? - Prawie do każdego, zwłaszcza po tym, jak jego rodzina wszystko straciła. Kiedy chodził do Bryson, pozował na podrywacza. Jak jego starszy brat. - Grant przechylił głowę, jakby kontemplował wiersz. - Mack to zły chłopak. Demolował

szkołę, jeździł tą swoją corvettą jak jakiś rajdowiec, wdał się w parę poważnych bójek. - Powiedział pan, że był kobieciarzem. - Nie, stwierdziłem tylko, że chciał mieć powodzenie u dziewcząt. A to coś innego. Grant odwracał kartki w książce, aż natrafił na inny wiersz. -Pamiętam, jak podsłuchałem rozmowę kilku uczennic po tym, jak Mack zmienił szkołę. Plotkowały, myśląc, że jestem zajęty sprawdzaniem wypracowań. Śmiały się, bo Mack spodziewał się, że pójdzie na zabawę z okazji zakończenia roku szkolnego. Nie chodził już do tamtej szkoły i nim pogardzały. Mówiły, że tolerowały go tylko ze względu na jego samochód. Gdyby nie to, nie zechciałyby nawet podać mu ręki. Nie był tak przystojny jak jego starszy brat. Miał okropny trądzik, który pozostawił po sobie blizny. Dziewczyny traktowały Macka paskudnie. 355 - Które dziewczyny, panie Grant? - Te, które nie żyją. Z tego, co pamiętam, Janet była najgorsza. Gemma śmiała się, że się upiła i „zaliczyła go” w corvettcie. Powiedziała, że na trzeźwo nic by z tego wyszło. - A Claudia? - Claudia zwykle zgadzała się z innymi. To Kate Davis przeważnie przywoływała swoje koleżanki do porządku. - Czemu nie powiedział mi pan tego wcześniej? Grant ostentacyjnie przyglądał się książce, a potem przerzucił kilka kartek, jak gdyby szukając następnego fragmentu. - Bo Mack nie był nikim szczególnym. One traktowały w okrutny sposób wielu chłopców. Nie pomyślałbym nawet o tym, gdybyś nie wspomniał jego imienia. Poza tym on jest w więzieniu. - Nie - odparł Daniel cicho. - Już nie siedzi. Staruszek napiął plecy, po czym się rozluźnił. - Dobrze wiedzieć. - A co z LisąWoolf? Grant ściągnął brwi. - Pamiętam, że Mack opuścił jakieś dwa tygodnie nauki, zanim się przeniósł na pierwszym roku. Kiedy zapytałem, co się z nim dzieje, dziewczęta zachichotały.

Powiedziały, że pies go pogryzł. Dowiedziałem się, że Mack jest w domu i dochodzi do siebie po bójce. Najwyraźniej próbował dobierać się do Lisy i jej bracia dali mu wycisk. Był mocno zakłopotany. Po powrocie, kiedy szedł korytarzem, dzieciaki wyły za nim jak wilki do księżyca. Odwracał się i piorunował je wzrokiem, ale nigdy nie wiedział, kto się z niego naśmiewa. W kieszeni Daniela zadzwonił telefon. Była to prokurator Chloe Hathaway. - Przepraszam - rzekł i odwrócił się nieco. - Vartanian, słucham? - Tu Chloe. Dostałeś pozwolenie na otwarcie skrytki bankowej założonej na nazwisko Charles Wayne Bundy. Mam nadzieję, że to jest to, czego szukałeś. - Też na to liczę. Dzięki. - Wyłączył telefon. - Muszę jechać. Grant zamknął książkę i wyciągnął ją w stronę Vartaniana. - Miło było powspominać z tobą dawne czasy, Danielu. Cieszę się, że mój były najlepszy uczeń ma się dobrze. Daniel lekko odsunął książkę. - Proszę ją zatrzymać, panie Grant. Kupiłem ją dla pana. Grant przycisnął książkę do piersi. - Dziękuję, Danielu. Uważaj na siebie. Daniel patrzył, jak staruszek drepcze przez ulicę, mając nadzieję, że Grant zachowa dyskrecję. Wiele niewinnych osób zapłaciło za grzechy kilku 362 zepsutych, samowolnych młodzieniaszków. Niektórzy z tych młodych ludzi byli bogaci, inni biedni, ale wszyscy wykazywali rażący brak poszanowania dla przyzwoitości i ludzkich uczuć. Dla prawa. Zgodnie z tradycją mężczyźni opuszczali ławkę przed salonem fryzjerskim o godzinie piątej i udawali się do domów na wieczór. Daniel zamierzał sprawdzić, czy nikt nie obserwuje domu Granta. Nie chciał, by stał się kolejną ofiarą. Odjechał od krawężnika, kiedy jego telefon odezwał się ponownie. Tym razem dzwonili z biura i Daniel od razu pomyślał o Hattonie. Gdy telefonował ostatnim razem, Hattona wciąż operowano. - Vartanian. - Daniel, tu Alex. Ktoś wczoraj zdemolował moje mieszkanie w Cincinnati. - Cholera - zaklął. - Szukają klucza. - Skąd wiedzieliby, że mam list? - Czy znajoma Bailey mogła im o tym powiedzieć?

- Poprosiłam Chase’a, żeby to sprawdził. Nikt jej nie odwiedzał ani do niej nie dzwonił. - Gdyby chciała, mogłaby przekazać tę informację na wiele sposobów. - Wiem, Danielu, ale myślę… Jedyną osobą, która wiedziała, jest Bailey. To było dość naiwne przypuszczenie, ale Daniel posłyszał nadzieję w głosie Alex; nadzieję, której nie miał sumienia rozwiewać. - Myślisz, że ten, kto ją porwał, zmusił ją w końcu do mówienia? - Myślę, że ona nadal żyje. Westchnął. Może ona ma rację. - Jeśli ona żyje… - … to wtedy jeden z tych facetów wie, gdzie ona jest. Davis lub Mansfield. Danielu, proszę, zaaresztuj ich i zmuś do mówienia. - Jeżeli zadali sobie aż tyle trudu, mała szansa, że po prostu to wyjawią rzekł Daniel, próbując jąuspokoić, ale tak, by nie zabrzmiało to protekcjonalnie. Bardziej możliwe, że się zdenerwują i postanowią ją wykończyć. Jeśli to Davis lub Mansfield, mamy ich pod obserwacją. Wiem, że to trudne, ale właśnie teraz trzeba zachować cierpliwość. - Próbuję. - Wiem, kochanie. - Zatrzymał samochód przy chodniku z parkometra-mi po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko banku. - Coś jeszcze? Wybieram się do banku poprosić Roba Davisa, żeby otworzył sejf, a więc jeśli Davis i Mansfield się o tym dowiedzą, sprowokuje ich to do działania. - Jeszcze jedna drobna sprawa. Dzwonili z gabinetu weterynarza. Rileya można już odebrać. Daniel pokręcił głową, zakłopotany. 357 - Nie mogę go teraz wziąć. - Wiem, ale zastanawiałam, czy ten agent, który pilnuje Hope i Meredith, mógłby zabrać Rileya do policyjnej kryjówki. Hope wciąż pyta o tego smutnego psa. Daniel się uśmiechnął. - Pewnie. Zadzwonię do ciebie później. Ty nigdzie nie wychodź. - Dobrze. - Wcale nie wydawała się zbytnio z tego zadowolona. - Bądź ostrożny. - Jestem ostrożny, Alex… - Zawahał się, obawiając się tego, co chciał powiedzieć.

Wszystko działo się tak szybko. W końcu postanowił jednak utrzymać tę sprawę w sekrecie przed Alex jeszcze przez jakiś czas. - Powiedz Meredith, żeby nie dawała Rileyowi nic oprócz, suchej karmy. Wiem, co mówię. Zaufaj mi. - Dobrze - odparła i Daniel wiedział, że Alex ma na myśli nie tylko Rileya. Odezwij się, kiedy będziesz mógł. - Zadzwonię. Wkrótce to wszystko się skończy. Daniel, czując się jak na skraju przepaści, przeszedł przez ulicę do banku. Gdy tylko spyta o tę skrytkę w banku, wszyscy się o tym dowiedzą i wtedy zacznie się zadyma. „Trzeba polubić małe miasteczka”. Nie, jemu to jakoś nie wychodziło. Piątek, 2 lutego, godz. 12.45 Zirytowany Mack ściągnął słuchawki z uszu, kiedy Vartanian przejechał przez Main Street i znalazł się w miejscu, gdzie zasięg się urwał. Uważa się za kobieciarza, dupek jeden. Nie znosił Granta - tego wyniosłego, aroganckiego starego fiuta. Kiedy skończy z innymi, wróci do Granta i staruszek pożałuje, że rozmawiał z Vartanianem. A więc Daniel wiedział o nim. Świadomość, że prawdopodobnie szuka go na wsi, kiedy on, Mack, znajduje się w pobliżu, dodawała mu animuszu. Jego satysfakcja trwała jednak krótko. Vartanian przyjechał sam. Mack nie spodziewał się, że Daniel zjawi się w pojedynkę. Po prostu założył, że Alex Fallon stale będzie mu towarzyszyć, tak jak przez ostatnie pięć dni. Był wreszcie gotów, by się nimi zająć, a Vartanian przyjechał bez niej. Jeśli Maćkowi zależało na tym, by Alex Fallon była niczym lukier na jego ciastku, będzie musiał znaleźć sposób, żeby ją do siebie zwabić. W przeciwnym razie jego ostateczny cios okaże się żałośnie nieefektowny, a to byłaby wielka szkoda. A jeśli chodzi o ów cios, to miał jeszcze pewne zaproszenia do wysłania. 364 Uruchomił silnik w swojej furgonetce, gdy zobaczył Vartaniana idącego przez Main Street w kierunku banku. Interesujące. A więc Daniel wreszcie tu

dotarł. Mack przypuszczał, że klucze przywiązane do stóp czterech martwych kobiet wcześniej czy później skłonią Vartaniana do wizyty w banku, i w końcu Daniel się tutaj znalazł. Mack uśmiechnął się, myśląc o zdjęciach, które Vartanian znajdzie w skrytce bankowej na nazwisko Charles Wayne Bundy. Wkrótce ci, którzy byli podporą lokalnej społeczności, zostaną upokorzeni i przynajmniej niektórzy z nich wylądują za kratkami. Oczywiście, jeśli w następnych kilku godzinach Maćkowi się powiedzie w stu procentach, wszyscy oni będą martwi. Atlanta, piątek, 2 lutego, godz. 12.45 Alex odłożyła telefon na biurko Daniela i opuściła ramiona. - Coś nie tak? Odwróciła się i zobaczyła Luke’a Papadopoulosa, który przyglądał się jej w swój charakterystyczny, pełen zadumy, sposób. - Mam przeczucie, że Bailey wciąż żyje. Jestem taka… niespokojna. - I chciałabyś, żeby ktoś po prostu coś zrobił. - Tak. Wiem, że Daniel ma rację i musi się martwić o wszystkich innych ludzi, ale… Bailey jest moja. To sprawia, że jestem marudna i samolubna. - Wcale nie. Chodźmy. Mam przerwę na lunch. Zwykle jem coś, co przynoszę z domu, ale wygląda na to, że ktoś przywłaszczył sobie moje drugie śniadanie. Skierował wzrok w stronę gabinetu Chase’a. - i zapłaci za to. Alex uśmiechnęła się mimo woli. - Chase to niezły artysta. Leigh powiedziała, że w kafeterii w piątki serwują pizzę. Mówiąc to, uświadomiła sobie, jaka jest głodna. Tego ranka wyszła z domu Daniela w takim pośpiechu, że zapomniała o śniadaniu. - Chodźmy. Spojrzała na Luke’a, gdy wychodzili z gabinetu Daniela. Przystojny facet, pomyślała. W typie Meredith. Czy… masz dziewczynę? Jego białe zęby błysnęły na tle opalonej skóry - Czemu pytasz? Czy nie spotykasz się już z Danielem? Pomyślała o poranku w łóżku Daniela i poczuła żar na policzkach. - Nie. Myślałam o Meredith. Polubiłbyś ją. Jest zabawna.

- A lubi łowić ryby? - Trudno mi powiedzieć, ale mogę zapytać… - Zamilkła, nagle przystając. W tej samej chwili Lukę również się zatrzymał. Przy kontuarze, rozmawiając z Leigh, stała kobieta, której twarz wydała się Alex znajoma. 359 Z napięcia, jakie dostrzegła u Luke’a, wywnioskowała, że on również rozpoznał przybyłą. Była niewysoka, miała lśniące ciemne włosy i bardzo smutne oczy. Ubrana była w nowojorskim stylu, a jej zachowanie świadczyło o tym, że wolałaby znajdować się gdzie indziej. - Susannah - powiedziała cicho Alex i kobieta spojrzała jej w oczy. - Pani mnie zna? - Jestem Alex Fallon. Susannah skinęła głową. - Czytałam o pani. - Odwróciła się do Luke’a. - A pan jest przyjacielem Daniela. Poznałam pana na pogrzebie w zeszłym tygodniu. Agent Papadopoulos, prawda? - Zgadza się - odparł Luke. - W jakiej sprawie pani przyjechała? Susannah Vartanian wykrzywiła usta bez uśmiechu. - Sama do końca nie wiem. Ale myślę, że zjawiłam się tu, aby odzyskać z powrotem swoje życie. A może i szacunek dla samej siebie. Dutton, piątek, 2 lutego, godz. 12.55 Taka przynęta musiała chwycić. Patrzył, jak Frank Loomis zatrzymuje się na schodach siedziby wydziału policji, wyciąga telefon i czyta SMS. Loomis skierował wzrok na ciemne okna redakcji gazety, zamkniętej tego dnia z powodu śmierci w rodzinie wydawcy. Mack musiał się uśmiechnąć. Woolfowie byli pogrążeni w żałobie, a on się do tego przyczynił. Czasami spłata długu trwa. Po upływie dostatecznie długiego czasu z owego długu narosły wielkie odsetki. Pomyślał, że zabicie siostry Woolfa było dobrym początkiem odzyskiwania należności. Wykorzystał Woolfów w tym tygodniu i kilka razy wcześniej, zanim przestali być mu potrzebni. A na razie Frank Loomis wsiadał do samochodu i wyruszał we właściwym kierunku.

Wiadomość, jaką otrzymał, była zwięzła: „Dostałam anonimowy cynk. Wiem, gdzie jest Bailey C. Jedź do starych zakładów papierniczych O’B przy rzece. Znajdziesz tam BC i wielu innych. Nie mogę jechać - pogrzeb w domu. Chciałam, żebyś dotarł do celu, zanim Vartanian cię uprzedzi. Powodzenia”. Podpisano: „Mariannę Woolf. Frank był w drodze. Wkrótce dołączy do niego Vartanian. Mansfield powinien już tam być z Harvardem, ostatnim filarem, który miał upaść. Trochę czasu zabrało Maćkowi wykoncypowanie, jaką rolę odgrywa, a kiedy w końcu na to wpadł, nawet jego samego wielce to zaskoczyło. 360 A jeśli chodzi o Alex Fallon, to miał kilka pomysłów, jak ją zwabić. Przez ostatni tydzień Alex zajmowała się głównie szukaniem Bailey. A ja wiem, gdzie jest Bailey. Kiedy opadnie kurz po wrzawie wywołanej nadchodzącymi tego popołudnia wydarzeniami, Alex będzie chciała wierzyć, że Bailey żyje. Teraz, kiedy Delia jest martwa, Mack nie zamierzał już podrzucać żadnych nowych zwłok w rowacryeśli nie liczyć samej Alex, rzecz jasna. Być może pozorny spokój wprawi ją w fałszywe poczucie bezpieczeństwa. A potem Alex będzie rozpaczała nad śmiercią Daniela Vartaniana, a rozpacz skłania czasem ludzi do bardzo niemądrych czynów. Wcześniej czy później Alex zachowa się nieostrożnie, przestanie uważać, a wtedy Mack dopadnie swojej ostatniej ofiary. Koło się zamknie. Piątek, 2 lutego, godz. 13.25 Mansfield zatrzymał się przy swoim biurku. - W porządku, Harvard, jestem. Harvard uniósł wzrok, jego źrenice się powiększyły, a potem zwęziły w ciągu ułamka sekundy. - Po co? Mansfield ściągnął brwi. - Przecież mnie wzywałeś. - Niczego takiego nie zrobiłem. Serce Mansfielda zaczęło łomotać. - Dostałem wiadomość na jednorazową komórkę. Nikt nie ma tego

numeru oprócz ciebie. - Najwyraźniej wiadomość wysłał ktoś inny - rzekł Harvard chłodno. Pokaż mi ją. Mansfield wręczył mu telefon. „Przyjedź tak szybko, jak to możliwe. Dan. Vartanian wie o »towarach«. Zwijamy się dzisiaj”. Jego twarz pociemniała. - Ktoś wie, nawet jeśli Vartanian nie ma pojęcia. Byłeś śledzony, ty palancie. - Nie, nie byłem. Jestem tego pewien. Na początku ciągnął się za mną ogon, ale go zgubiłem. - A właściwie zabił, a nie zgubił, ale Mansfield nie chciał pogarszać swojego położenia. - Co robimy? Harvard milczał złowieszczo przez chwilę. - Weźmiemy ich na łódź. - Zmieści się tylko kilka osób. 367 Harvard wstał; wściekłość nachodziła go falami. - Kiedy będziesz miał do powiedzenia coś, czego jeszcze nie wiem, wtedy mów. W przeciwnym razie siedź cicho. Ty weźmiesz zdrowych na łódź. Ja zajmę się resztą. Dutton, piątek, 2 lutego, godz. 13.30 Daniel uderzył pięścią w kierownicę dopiero wtedy, gdy wyjechał poza granice Dutton. Opanowując wściekłość, wybrał na telefonie komórkowym numer Chase’a. - Skrytka bankowa była pusta - warknął bez żadnych wstępów. - Żartujesz - odparł Chase. - Zupełnie pusta? - Niezupełnie. Był tam mały skrawek papieru ze słowami: „Ha, ha”. - Cholera - mruknął Chase. - Czy Rob Davis ma wykaz osób, które ostatnio tam zaglądały? - Zrobił to ktoś, kto podaje się za Charlesa Wayne’a Bundy’ego. Ostatnim razem zaglądał do skrytki około sześciu miesięcy po „pierwszej śmierci” Simona. Właściwie wątpię, żeby to był Simon. Nie ośmieliłby się w taki sposób pojawiać publicznie, a gdyby Davis wiedział, że on żyje, nie pozostałoby to

długo w tajemnicy. - Przecież w pamiętniku Jareda było napisane, że to Simon ma oryginalny klucz. - Annette źle zapamiętała albo Jared się pomylił, ponieważ ktoś inny posłużył się kopią klucza Simona, żeby dostać się do skrytki. - Czy Rob Davis mógłby mieć oryginał? - Oczywiście, ale wydawał się nieźle zaskoczony, kiedy się okazało, że w skrytce nic nie ma. - Co Davis powiedział, kiedy otworzyłeś sejf? - Przed otwarciem pocił się strasznie, a potem jakby poczuł ulgę i… był zadowolony z siebie. - No cóż, uspokój się. Chodzi mi o to, żebyś naprawdę się rozluźnił, bo ktoś tutaj chce z tobą porozmawiać. - Powiedz Alex, że zadzwonię do niej później. Jestem zbyt… - Cześć, Danielu. Szczęka mu opadła i natychmiast zwolnił, po czym zjechał na pobocze. Ręce mu drżały. - Susannah? Jesteś tutaj? W Atlancie? - Tak. Twój przyjaciel Luke powiedział mi o zdjęciach, które miałeś nadzieję znaleźć w sejfie bankowym. Rozumiem, że ich tam nie ma. - Nie, nie ma. Przykro mi, Suze. Moglibyśmy przyskrzynić tych drani. 368 Milczała przez chwilę. - Wiem, gdzie mogą być te zdjęcia. - Gdzie? - spytał, ale wydawało mu się, że sam to wie, i poczuł ucisk w żołądku. - W domu, Danielu. Spotkamy się tam. - Poczekaj. - Zacisnął szczękę. - Nie przyjeżdżaj sama. Daj mi Luke’a. - Przywiozę ją - powiedział Lukę, kiedy wziął od niej telefon. - Spotkamy się w domu waszych rodziców. Danielu, Alex tu jest. Chce jechać. - Nie. Powiedz jej, żeby… - Daniel. - Alex wzięła telefon od Luke’a. - Byłeś przy mnie, kiedy wchodziłam do swojego dawnego domu. Pozwól, żebym zrobiła to samo dla ciebie. Proszę - dodała cicho. Zamknął oczy. Jego dom też był pełen upiorów. Oczywiście, sytuacja wyglądała inaczej, ale upiory były podobne. Poza tym Daniel ufał Luke’owi

bez reszty. Ale Alex była najważniejsza. I dlatego jej potrzebował. - Dobrze. Trzymaj się Luke’a. Spotkamy się tam wszyscy. Piątek, 2 lutego, godz. 14.20 - Bailey - syknął Beardsley. Zmusiła się, by otworzyć oczy. Miała okropne dreszcze. - Słucham. - Jestem gotowy, żeby cię wziąć. W innym czasie i miejscu słowa te mogłyby oznaczać coś pięknego. A teraz, tutaj, zapowiadały, że oboje niedługą zginą. - Bailey? - szepnął ponownie. - Pospiesz się. Och, Boże, potrzebowała kolejnego kopa. Hope cię potrzebuje. Zacisnęła zęby. - Jestem gotowa. Patrzyła, jak Beardsley przesuwa wielkie garście gruzu, które wykopywał całymi dniami, aż zrobił dziurę, przez którą ledwie prześlizgnęłaby się Hope. - Nie zmieszczę się. - Musisz. Nie mamy już czasu na dalsze kopanie. Połóż się na brzuchu i włóż nogi w otwór. - Uczyniła to i Beardsley zaczął ją ciągnąć i to dosyć brutalnie. Przepraszam. Nie chcę cię zranić. Niemal parsknęła śmiechem. Ciągnął ją, przekręcając to w jedną, to w drugą stronę. Położył ręce na jej biodrach, żeby ją obrócić i przewlec przez dziurę, ale kiedy dotarł do piersi, zatrzymał się nagle. Bailey przewróciła oczami. 369 Leżała na brzuchu z jedną połową ciała w środku, a drugą na zewnątrz, brudna i cuchnąca Bóg wie jak, kiedy nagle Beardsley zrobił się nieśmiały. - Ciągnij - szepnęła. Jedną rękę wsunął z przodu jej tułowia, a drugą z tyłu i tak manewrował ciałem Bailey, aż sięgnął jej ramion. To sprawiało jej jeszcze większy ból. - Przekręć głowę na bok. Zrobiła, co kazał, i pomógł jej przecisnąć głowę przez otwór w taki sposób, by nie nawpadało jej pyłu do nosa. W końcu znalazła się po drugiej

stronie ściany. I zobaczyła Beardsleya po raz pierwszy. Nad tym, że on ujrzał ją pierwszy raz, nie miała nawet ochoty się zastanawiać. Spuściła wzrok, zawstydzona swoim wyglądem. Beardsley delikatnie ujął brudną ręką jej podbródek. - Bailey. Niech no na ciebie popatrzę. Nieśmiało pozwoliła mu unieść swoją głowę i z jeszcze większym zażenowaniem otworzyła oczy. I zachciało jej się płakać. Mimo że był brudny i zakrwawiony, wydał jej się najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego w życiu widziała. Uśmiechnął się do niej i w uwalanej pyłem twarzy błysnęły białe zęby. - Nie jestem taki straszny, prawda? - zażartował cicho i łzy, które powstrzymywała, spłynęły po policzkach. Przyciągnął ją do siebie, objął ramionami i kołysał tak, jak ona wiele razy kołysała Hope. - Ciii - szepnął. - Nie płacz, maleńka. Niedługo będzie po wszystkim. To niedługo się skończy. Słysząc to, rozpłakała się jeszcze bardziej, ponieważ mieli umrzeć i wiedziała, że nie będzie miała okazji pokazać mu lub komukolwiek innemu, kim mogłaby się stać. Oboje będą martwi. - Uda nam się - szepnął z naciskiem. - Oni chyba się stąd zabierają. Coś się dzieje. Zamknij oczy. - Zrobiła to, a on otarł jej łzy kciukami. - Chyba niepotrzebnie to zrobiłem - powiedział cicho o tym czułym geście, po czym przyciągnął ją do siebie z powrotem i jeszcze raz mocno uścisnął. - Cokolwiek się stanie - wydusiła - dziękuję ci. Odsunął ją od siebie i wstał, wysoki i silny, pomimo udręki, jaką przeszedł. Wyciągnął rękę. - Nie mamy wiele czasu. Stanęła na drżących nogach. - Co zrobimy? Uśmiechnął się znowu z uznaniem. Jego piwne oczy były pełne ciepła. Chciała je zapamiętać, cokolwiek się stanie. Podał jej coś, co wyglądało na odprysk kamienia, długości około dziesięciu centymetrów, o ostrej jak brzytwa krawędzi. 370

- To dla ciebie. Patrzyła na przedmiot szeroko otwartymi oczami. - Zrobiłeś to sam? - Bóg stworzył tę skałę. Ja ją tylko zaostrzyłem. Miej to przy sobie. Może ci się przydać, jeśli nas rozdzielą. - Co zamierzasz zrobić? Podszedł do rogu swojej celi i grzebał w gruzie, aż wyciągnął zaostrzony kamień, ze trzy razy większy od jej kawałka skały. - Spałeś chociaż trochę? - spytała szeptem, a on znowu się uśmiechnął. - Drzemałem. Przez następne parę minut pokazywał jej, gdzie i w jaki sposób ugodzić ciało napastnika, aby najdotkliwiej go zranić. Wtedy oboje usłyszeli, jak w holu z hukiem otwierają się drzwi, a Bailey spojrzała na Beardsleya. Wyglądał ponuro i nagle przestraszyła się bardziej niż kiedykolwiek. - To on - powiedziała i zaczęła się trząść. Przesunął dłońmi po jej ramionach. - Zbliża się - odparł grobowym tonem. - Jesteśmy gotowi. Prawda? Skinęła głową. - Zwiń się w kłębek tam w kącie. Postaraj się wyglądać tak, jakbyś była postawną osobą. Będziesz udawała mnie. - Musiałabym być dwa razy większa - odparła i po jego twarzy przebiegł przelotny uśmiech. - Prawdę mówiąc, ze trzy. Bailey, nie możesz się teraz wahać. Kiedy wydam ci polecenie, musisz mnie słuchać bez gadania. Rozumiesz? Tamten zbliżał się coraz bardziej, otworzył jakieś drzwi, po czym rozległ się strzał. Usłyszeli krzyki z miejsca, skąd wcześniej do Bailey docierał jedynie płacz. Spojrzeli na siebie przerażeni, gdy dotarły do nich odgłosy kolejnych otwieranych drzwi i strzałów. Krzyki cichły, jeden za drugim. - On je zabija. Mięśnie szczęki Beardsleya drgnęły. - Wiem. Zmiana planu. Schowaj się za drzwiami, a ja stanę z drugiej strony. Ruszaj się, Bailey. Posłuchała go, a on zajął pozycję przy drzwiach, trzymając w dłoni

prowizoryczną broń, ostrą jak sztylet. Chwilę później drzwi się otwarły i Bailey zakryła twarz, żeby jej nie uderzyły. Usłyszała stłumiony krzyk, charkot, a potem głuchy odgłos, jakby ktoś upadł z hukiem. - Jazda - powiedział Beardsley. Przeszedł nad ciałem jednego ze strażników, którego Bailey widziała któregoś razu, kiedy tamten prowadził ją do swojego pomieszczenia. Beardsley wytarł zakrwawione ostrze o spodnie, po czym zaczął biec, ciągnąc za sobą Bailey. 365 Kolana jednak miała słabe, a nogi tak posiniaczone, że wciąż się potykała. - Biegnij - powiedziała. - Uciekaj. Zostaw mnie tutaj. On jednak ciągnął ją za sobą, mijając kolejne cele. Niektóre z nich były puste. W większości jednak ktoś był. Bailey wstrzymała oddech na widok dziewczyn, przykutych łańcuchami i krwawiących. Martwych. - Nie patrz - krzyknął. - Tylko biegnij. - Nie mogę. Wziął ją pod ramię jak piłkę. - Nie zgiń na moich oczach, Bailey - wycedził przez zęby, wybiegając za róg. I wtedy przystanął, a ona uniosła głowę. Tamten stał pośrodku holu z bronią w ręku. Beardsley upuścił Bailey, która wylądowała na posadzce na kolanach. - Uciekaj - rzucił. A potem natarł na tamtego i przygniótł go do ściany. Bailey udało się wstać i zaczęła biec, gdy dwaj mężczyźni mocowali się ze sobą za jej plecami. Usłyszała przyprawiający o mdłości odgłos kości uderzanych o betonową ścianę, ale biegła dalej. Do chwili, gdy zobaczyła dziewczynę, która cała była poturbowana, a z ran w głowie i boku jej ciała wypływała krew. Przeczołgała się przez swoją celę i wyciągała rękę na korytarz. Wciąż żyła. Z wysiłkiem uniosła dłoń. - Pomóż mi - wyszeptała. - Proszę. Bailey bez zastanowienia chwyciła dziewczynę za rękę i pociągnęła, podnosząc ją na nogi.

- Chodź. Dutton, piątek, 2 lutego, godz. 14.35 Daniel stał na werandzie swojego rodzinnego domu, mając dziwne poczucie déjà vu. To tutaj stał prawie trzy tygodnie wcześniej z Frankiem Loomisem. Frank powiedział mu, że jego rodzice „prawdopodobnie zaginęli”. Oczywiście wtedy nie żyli już od dawna. Poszukiwanie ich przywiodło Daniela do Filadelfii i do Simona. Wtedy zaczął szukać zdjęć i tak oto trafił z powrotem do tego domu. - Znowu masz déjà vu? - spytał cicho Lukę, a Daniel skinął głową. - Tak. - Przekręcił klucz w zamku, otworzył drzwi i zauważył, że jego stopy tkwią w miejscu. Alex objęła go w pasie. 372 - Chodź. - Pociągnęła go lekko. Przeszedł przez próg 1 wizedł do holu, omiatając wszystko spojrzeniem. Nie cierpiał tego domu. Nienawidził każdej jego cegły. Odwrócił się i zobaczył, że Susannah rozgląda się wokoło tak samo jak on. Była blada, ale opanowana, podobnie jak w czasie owej ciężkiej próby, jaką przeszła w Filadelfii. - Gdzie to jest? - spytał Daniel. Susannah minęła go i zaczęła wchodzić po schodach. Podążył za nią, trzymając Alex za rękę tak mocno, jak tylko śmiał. Lukę szedł z tyłu, czujny i uważny. Na górze Daniel przystanął zafrasowany. Drzwi, które zamknął, kiedy zawitał tu ostatnim razem, były otwarte, a obraz na ścianie w korytarzu przekrzywiony. Pchnął drzwi do sypialni rodziców. Pokój został splądrowany, a materace pocięte. - Byli tutaj - rzekł beznamiętnie. - Szukali klucza Simona. - Tędy - powiedziała Susannah napiętym głosem i podążyli za nią do pokoju, który należał kiedyś do Simona. Pomieszczenie to także zostało przetrząśnięte, ale ani w szufladach, ani pod łóżkiem nie było nic, co mogłoby kogoś zainteresować. Ojciec Daniela usunął to już dawno temu.

Danielowi wydawało się, że w powietrzu wisi jakieś zło. A może tylko mu się zdawało. Na twarzy Alex malował się jednak niepokój. - Jakby tkwiła tu jakaś dziwna siła, prawda? - szepnęła, a on uścisnął jej dłoń. Susannah stała przy drzwiach do szafy wnękowej, na przemian otwierając dłonie i zaciskając je w pięści przy bokach ciała. Wciąż była blada, ale rezolutnie prostowała ramiona. - Mogłam się pomylić. Może nic tu nie ma - powiedziała, po czym otworzyła drzwi. Szafa była pusta, lecz mimo to Susannah weszła do środka. -Czy wiedziałeś, Danielu, że w tym domu są różne ukryte schowki? W jej głosie zabrzmiało coś takiego, co sprawiło, że włosy zjeżyły mu się na karku. - Tak. Wydawało mi się, że znam je wszystkie. Susannah uklękła i zaczęła obmacywać listwy przypodłogowe. - Pewnej nocy natknęłam się na skrytkę w swojej szafie, kiedy chowałam się tam przed Simonem. Przywarłam do ściany i najwyraźniej nacisnęłam coś w odpowiednim miejscu, ponieważ płyta w boazerii się przesunęła i znalazłam się za ścianą. - Mówiąc to, nadal obmacywała podłogę. Zastanawiam się, czy wszystkie te szafy mają schowki. Pewnego dnia, kiedy myślałam, że Simona nie ma w domu, próbowałam otworzyć jego szafę. Stanowczość, z jaką to powiedziała, sprawiła, że Daniel poczuł ucisk w żołądku. - Przyłapał cię. 367 - Na początku myślałam, że nie. Słyszałam, jak idzie po schodach i pobiegłam do swojego pokoju. Ale rzeczywiście, przyłapał mnie - dodała cicho. - Kiedy obudziłam się z butelką whisky w ręce, byłam w kryjówce. Wpakował mnie tam. Alex pogładziła Daniela po ręce, a on uświadomił sobie, że zbyt mocno trzyma jej dłoń. Rozluźnił uścisk, ale ona nadal trzymała go za rękę, dodając mu otuchy. Odchrząknął. - Wiedział o twojej kryjówce. Susannah wzruszyła ramionami z rzeczowością, która ugodziła Daniela prosto w serce.

- Nie miałam się gdzie schować - powiedziała. - Potem pokazał mi zdjęcie, które mi zrobił z… - Znowu się wzdrygnęła. - Powiedział, żebym trzymała się z dala od jego spraw. Po tym wszystkim byłam mu posłuszna. Popchnęła płytę, a ta się przesunęła. - Po jego śmierci po prostu chciałam o wszystkim zapomnieć. - Wsunęła się do otworu, a potem wyciągnęła z niego zakurzone pudełko. Lukę wziął je od niej i położył na pociętym materacu na łóżku Simona. Dzięki - rzekła cicho Susannah i wskazała na pudełko. -To chyba to, czego szukacie - powiedziała. Teraz, kiedy Daniel już miał zdjęcia, niemal bał się na nie spojrzeć. Z bijącym sercem, uniósł wieko. I zachciało mu się wymiotować. - O Boże - szepnęła z tyłu Alex. Piątek, 2 lutego, godz. 14.50 - Chodź. - Bailey wzięła dziewczynę za rękę i pociągnęła przez ciemny korytarz. Beardsley kazał jej uciekać w tym kierunku. Nie mógł się mylić. Beardsley. Poczuła silny ucisk w sercu. Poświęcił swoją wolność… dla mnie. Teraz zginie. Dla mnie. Skoncentruj się, Bailey. Musisz się stąd wydostać. Nie pozwól na to, żeby ten człowiek oddał swoje życie na próżno. Skup się. Znajdź drzwi. Po kilku minutach ujrzała światło. Światełko na końcu tunelu. Niemal się roześmiała, ale ciągnęła za sobą dziewczynę, czując przypływ energii. Otworzyła drzwi, sądząc, że rozlegnie się głośny alarm lub szczekanie psów. Panowała jednak cisza. Owiało ją świeże powietrze, ujrzała drzewa i słońce. Odzyskała wolność. Dziękuję ci, Beardsley. I naraz wszystko znikło. Stał przed nią Frank Loomis z pistoletem w ręku. 374 24 Dutton, piątek, 2 lutego, godz. 14.50 W pudełku było pełno zdjęć i rysunków wykonanych przez Simona.

Daniel rozpoznał kilka fotografii identycznych jak te, które jego ojciec kiedyś spalił, ale było tam też wiele innych. Setki. Z posępną miną wyciągnął z kieszeni parę rękawiczek i zaczął wyciągać zdjęcia z pudła. Ukazywały one twarze młodych mężczyzn dokonujących swoich plugawych czynów, a niekiedy udawało im się tak przedstawić owe sprośne akty, że wydawało się, jakby odbywały się za przyzwoleniem drugiej strony, jak zauważyła to kiedyś Annette O’Brien. Daniel zaciskał szczękę, przeglądając fotografie. Wiedział, co ujrzy, ale to, co widział, było dużo gorsze od tego, co sobie wyobrażał. Spoglądał na twarze chłopaków, przerażony i niemal fizycznie chory. - Oni się śmieją - wyszeptała Alex. - Podpuszczają się nawzajem. Daniel czuł wzbierającą wściekłość i ogarnęło go dzikie pragnienie, aby wydusić życie z ciał tych podłych nikczemników. - Jared O’Brien i Rhett Porter. Garth Davis - powiedział ochrypłym głosem, przypominając sobie, jak bardzo niespokojny był burmistrz tego wieczoru w pizzerii Presto’s, kiedy pytał o człowieka mordującego kobiety w Dutton. - Drań. Był wtedy w Presto. Pozwolił, żeby Sheila podała mu jedzenie, choć miał świadomość, w czym kiedyś uczestniczył. - Z całą przyjemnością wyciągniemy w stosunku do niego surowe konsekwencje powiedział Luke ponuro. Daniel wziął kolejne zdjęcie. - Randy Mansfield. Przypomniał sobie złą wiadomość, jaką otrzymał od Chase’a, kiedy czekał przed domem na Luke’a, Susannah i Alex. Mansfield gwałcił młode dziewczęta. Teraz Daniel wiedział już też, kto jest zabójcą. Stojąca obok niego Alex wzdrygnęła się, gdy pokazał kolejną fotografię, Wade’a z Alicią. - Przykro mi - powiedział, odkładając zdjęcie na dno pudełka. - Nie chciałem, żebyś to zobaczyła. - Już to widziałam - odparła cicho. - W swojej wyobraźni. Daniel dalej przeglądał fotografie, po czym nagle znieruchomiał, kiedy ujrzał Susannah. Młodą, nieprzytomną, gwałconą. Jego dłonie drgnęły,

odruchowo odwrócił zdjęcie na drugą stronę i wpatrywał się w tył koszmarnej fotografii, czując, jak emocje w nim wzbierają. 369 Zostawił ją samą, bez ochrony, z Simonem, który uczynił jej… to. Zrobiło mu się niedobrze. Wtedy o tym nie wiedział. Ale to nie zmieniało faktu, że coś takiego się wydarzyło. Simon pozwolił, żeby… Nie, sam zachęcał tych zwierzaków, żeby gwałcili jego siostrę. Moją siostrę. Była molestowana i żyła w strachu, a ja nic nie zrobiłem. Żółć podeszła mu do gardła, a łzy szczypały w oczy. Wsunął zdjęcie do kieszeni marynarki, oddzielając je od innych. Odwrócił wzrok. - Spalę je - rzekł ochrypłym szeptem. - Przykro mi, Suze. O Boże! -Głos mu się załamał. - Tak mi przykro. Nikt nie powiedział ani słowa. Susannah wyjęła zdjęcie z jego kieszeni i dołożyła je do reszty fotografii. Wsunęła je pod spód całego stosu, ale chciała, by pozostało z innymi. - Jeśli mam odzyskać szacunek dla siebie, nie mogę się od nich oddzielać - rzekła ze spokojem, który wzruszył Daniela. Nie będąc w stanie nic odpowiedzieć, kiwnął tylko głową. Lukę podszedł do niego i sam zajął się przeglądaniem zdjęć, a Daniel próbował dojść do siebie. Sortowali je potem w milczeniu, a kiedy skończyli, rozpoznali pięciu młodych mężczyzn, zwyrodnialców. - Garth, Rhett, Jared i Randy - powiedziała cicho Alex. -1 Wade. To tylko pięciu. - Szósty to Simon, który robił zdjęcia - rzekł Daniel sfrustrowany, tracąc nad sobą panowanie. - Ale wciąż nie mamy siódmego. Do diabła. - Annette powiedziała chyba, że są zdj ęcia wszystkich - wtrąciła Alex. Dzięki temu Simon miał nad nimi kontrolę. Lukę zdjął rękawiczki. - Może się myliła. - We wszystkim innym miała rację. - Daniel zmusił się do myślenia, by zebrać razem to, co wiedział. - Ale zdaje się, że ktoś inny miał oba klucze do tego pudła, bo inaczej znaleźlibyśmy tutaj wszystkie zdjęcia. Ostatnim razem ktoś otwierał skrytkę bankową sześć miesięcy po tym, jak Simon wyjechał dwanaście lat temu. - Daniel wskazał na pudełko. - Te zdjęcia leżały tutaj przez cały czas, a więc musimy założyć, że na początku były co najmniej

dwa komplety odbitek. Lukę pokiwał głową ze zrozumieniem. - Simon kłamał, twierdząc, że wszyscy byli w to równo zamieszani. Miał wspólnika. Którym był ten siódmy. - I jego nazwiska wciąż nie znamy - rzekł Daniel rozgoryczony. Cholera. - Ale masz Gartha i Randy’ego - odparła Alex z naciskiem. - Zaaresztuj ich i przesłuchaj. Niech ci powiedzą, co stało się z Bailey. 370 - Już to zrobiłem - rzekł Daniel, zamykając pudełko. - Kiedy czekałem na ciebie przed przyjazdem tutaj, kazałem człowiekowi, który śledził Gartha, żeby go zatrzymał. - Zawahał się, bojąc się tego, co musi jej powiedzieć. -Ale Mansfield… Alex, agent, który go śledził, nie żyje. Zbladła. - Mansfield go zabił? - Na to wygląda. Jej oczy zabłysły ze złości. - Do diabła, Danielu. Wiedziałeś o Mansfieldzie wczoraj. Błagałam cię, żebyś go zatrzymał. Jeśli… - Nie wyraziła reszty swoich oskarżeń, ale to, co powiedziała, i tak go zabolało. - Alex, to nie w porządku - powiedział Lukę, lecz ona pokręciła stanowczo głową. - Teraz Mansfield wie, że zdajecie sobie sprawę z tego, co zrobił odparła ze złością. - Jeśli to on ma Bailey, na pewno ją zabije. Daniel nie chciał podważać jej inteligencji, zaprzeczając oskarżeniom. - Przykro mi - powiedział. Opuściła ramiona, pokonana, a Daniel poczuł ucisk w sercu. - Wiem - wyszeptała. Lukę wziął pudełko. - Zawieźmy to do Atlanty i zacznijmy przesłuchiwać Gartha. On wie, kto był tym siódmym. Niech zacznie sypać. - Złożę swoje zeznanie - powiedziała Susannah, zerkając na zegarek. Mam samolot o szóstej. Wyszła za Lukiem z pokoju, a Daniel próbował się opanować.

- Suze, poczekaj. Muszę… z tobą porozmawiać. Alex, zostawisz nas na minutę? Skinęła sztywno głową. - Czy możesz mi dać kluczyki do samochodu? Mam migrenę, a zostawiłam swoje lekarstwo w torebce. Widział udrękę w jej oczach i żałował, że nie może złagodzić napięcia, jakie odczuwała. Wyciągnął kluczyki. - Zostań z Lukiem. Zacisnął szczękę, gdy Alex wyrwała mu kluczyki z ręki. - Nie jestem głupia, Danielu. - Wiem - mruknął, gdy wyszła. Nie zmieniło to faktu, że wciąż się o nią martwił. Tak jak powinien był troszczyć się o Susannah. Zmusił się, by spojrzeć w oczy siostrze. Były zupełnie pozbawione wyrazu. Sprawiała wrażenie tak delikatnej i kruchej. Ale przekonał się już, że Susannah, podobnie jak Alex, wcale nie była delikatna ani krucha. 377 - Co sprawiło, że wróciłaś? - spytał, a ona uniosła szczupłe ramię. - Inne kobiety będą składać zeznania. Byłabym tchórzem, gdybym nie uczyniła tego samego. - Nie jesteś tchórzliwa - odparł z przekonaniem. Wykrzywiła usta w sardonicznym uśmiechu. - Nie masz pojęcia, kim jestem, Danielu. Ściągnął brwi. - Co to, do diabła, ma znaczyć? Odwróciła wzrok. - Muszę iść - odparła tylko i skierowała się do drzwi. - Susannah, zaczekaj. - Odwróciła się, a Daniel zmusił się do zadania pytania, które go dręczyło. - Dlaczego mi nie powiedziałaś? Nie zadzwoniłaś do mnie? Przybyłbym ci z pomocą. Zamrugała. - Przyjechałbyś? - Wiesz, że tak. Uniosła podbródek, przypominając mu tym gestem Alex. - Gdybym to wiedziała, zadzwoniłabym. Wyjechałeś, Danielu. Wyrwałeś się. Kiedy byłeś w college’u na pierwszym roku, nie przyjechałeś do domu ani razu. Nawet na święta Bożego Narodzenia. Pamiętał ten pierwszy rok na studiach i ogromną ulgę, jaką sprawił mu

wyjazd z Dutton. Zostawił jednak Susannah na pożarcie miejscowym wilkom. - Byłem egoistą. Ale gdybym wiedział, wróciłbym. Tak mi przykro. Ostatnie słowa zabrzmiały jak pełne bezradności błaganie, ale wyraz twarzy Susannah nie złagodniał. W jej oczach nie było ani pogardy, ani przebaczenia. Daniel pomyślał, że potrzebuje odkupienia, by zaprowadzić sprawiedliwość i nie dopuścić do tego, aby sprawa Simona pociągnęła za sobą jeszcze więcej ofiar. Teraz jednak chciał jedynie wybaczenia od osoby, którą mógł uratować, ale tego nie zrobił. - Jest, jak jest - odparła spokojnie. - Nie możesz zmienić przeszłości. Poczuł ucisk w gardle. - A czy w takim razie mogę mieć wpływ na przyszłość? Przez kilka chwil nic nie mówiła, po czym wzruszyła ramionami. - Nie mam pojęcia, Danielu. Nie wiedział właściwie, czego oczekiwał. Nie był pewien, o co ma prawo prosić. Zaufała mu jednak i to był dobry początek. - W porządku. Chodźmy. 378 - Dobrze się czujesz? Alex spojrzała na Luke’a, wyjmując z torebki lekarstwo w zastrzyku na migrenę. Od kilku godzin miała nadzieję, że znajdą Bailey. Teraz ta nadzieja została zniweczona. - Nie. Odwróć się, Luke. Uniósł w zdziwieniu czarne brwi. - Dlaczego? - Muszę to sobie wstrzyknąć w udo i nie chcę, żebyś mi się przyglądał. Odwróć się, proszę. Spełnił jej życzenie, czerwieniejąc lekko, i Alex opuściła spodnie na tyle, żeby zrobić sobie zastrzyk w obnażone udo. Po chwili zapięła spodnie i spojrzała na plecy Luke’a. Nawet z tyłu widać było, że bacznie obserwuje okolicę, czujny i uważny. Mansfield wciąż gdzieś tam był i zabił jednego człowieka. A może i więcej osób. Dreszcz przebiegł jej po plecach, a włosy na karku się zjeżyły. Prawdopodobnie to jednak ten dom tak ją przerażał. Mansfield był pewnie

daleko. Ale Alex przecież nie była głupia. Spojrzała na kluczyki do samochodu Daniela, które trzymała w dłoni, i już wiedziała, co zrobi. - Czy mogę się już odwrócić? - zapytał Luke. - Jeszcze nie. - Alex otworzyła bagażnik, wyciągnęła stamtąd swój pistolet i ostrożnie wsunęła go za pasek. A potem zamknęła klapę, czując się o wiele bezpieczniej. - Teraz już możesz. Luke uczynił to, spoglądając na nią wymownie. - Miej oczy otwarte, jeśli będziesz musiała tego użyć. Przykro mi z powodu twojej przyrodniej siostry - dodał cicho. -1 Danielowi też. Naprawdę. - Wiem - odparła i, przypominając sobie ból, jaki dostrzegła w oczach Daniela, nie miała wątpliwości, że to prawda. Wykonałby swoją robotę nawet w sytuacji, gdyby Bailey i tak już nie żyła. W tej grze nie było zwycięzców. Od konieczności udzielenia odpowiedzi wybawiło ją wyjście Daniela i Susannah z domu. Alex oddała Danielowi kluczyki, a on zamknął frontowe drzwi. - Wracajmy - powiedział z beznamiętnym wyrazem twarzy i Alex zaczęła się zastanawiać, o czym Daniel i Susannah rozmawiali. I czego sobie nie powiedzieli. Piątek, 2 lutego, godz. 15.00 Zastygła w bezruchu Bailey czekała, aż Loomis wyda ją oprawcom. Jej serce waliło jak oszalałe. Była tak blisko… Dziewczyna obok niej zaczęła płakać. 373 A wtedy Loomis ku zaskoczeniu Bailey przyłożył palec do ust. - Idźcie między te drzewa - szepnął. - Znajdziecie drogę. - Wskazał na dziewczynę. Ile ich jeszcze tam jest? Bailey zacisnęła powieki. Wszystkie zginęły. - Nie ma żadnej. Wszystkie zabite. Wszystkie oprócz niej. Loomis przełknął ślinę. - No to idźcie. Wezmę samochód i spotkamy się przy drodze. Bailey ujęła dziewczynę mocno za rękę. - Chodź - szepnęła. - Jeszcze tylko kawałek.

Dziewczyna wciąż cicho łkała, ale Bailey nie mogła pozwolić sobie na współczucie. Nie mogła pozwolić sobie na odczuwanie czegokolwiek. Musiała po prostu podążać naprzód. To ciekawe, pomyślał Mack, przyglądając się, jak Loomis wskazuje Bailey i tej drugiej dziewczynie drogę do wolności. Pomyślał, że ten człowiek nareszcie robi, co do niego należy. Choć raz w życiu Frank Loomis naprawdę komuś służy i kogoś chroni. Mack poczekał, aż tamten zbliży się na odległość kilku kroków, i wtedy zastąpił mu drogę. Trzymał swoją broń nieruchomo i Loomis raptownie przystanął, uniósł wzrok i natychmiast rozpoznał tę twarz. - Mack O’Brien. - Zacisnął szczękę. - Wygląda na to, że nie jesteś już w więzieniu. - Nie - odparł Mack pogodnie. - Odsiedziałem tylko część wyroku. - A więc to wszystko twoja sprawka. Mack uśmiechnął się z zadowoleniem. - Od początku. Oddaj broń, szeryfie. Właściwie nie jesteś już szeryfem. Loomis zacisnął usta. - Na razie mnie sprawdzają i jeszcze nikt mnie nie osądził. - Jakie to ma znaczenie w tym mieście? Daj mi broń - powtórzył z naciskiem. - Bo jak nie, to zabiję cię tam, gdzie stoisz. - I tak to zrobisz. - Kto wie? Owszem, chyba że mi pomożesz. Oczy Loomisa się zwęziły. - Jak? - Chcę mieć tu Daniela Vartaniana. Chcę, żeby zobaczył tę akcję na własne oczy i przyłapał ich na gorącym uczynku. Jeśli dasz mu cynk i powiesz o Bailey, to powinno wystarczyć, żebyś mógł liczyć na wyrozumiałość. Mam na myśli dochodzenie w twojej sprawie. - To wszystko, co miałbym zrobić? Sprowadzić tu Daniela? - Tylko tyle. - A jeśli odmówię? 380 Mack wskazał na Bailey i drugą dziewczynę, przedzierające się w oddali przez las na bosych i zakrwawionych nogach. - Podniosę alarm i one zginą. Loomis zmrużył oczy.

- Ty draniu. - Dziękuję. Dutton, piątek, 2 lutego, godz. 15.10 - Jak tam twoja głowa? - spytał Daniel. - W porządku. W porę wzięłam lekarstwo - odparła Alex, nie odrywając wzroku od okna i Main Street w Dutton, którą właśnie jechali. Wiedziała, że powinna przeprosić Daniela. Zraniła jego uczucia, a on przecież wykonywał tylko swoją pracę. Ale była wściekła. I bezradna, co jeszcze bardziej ją złościło. Czując, że nie jest w stanie zapanować nad swoim głosem i słowami, siedziała w milczeniu. Po kilku kolejnych minutach ciszy Daniel zaklął cicho. - Czy mogłabyś po prostu na mnie nakrzyczeć? Przykro mi z powodu Bailey. Nie wiem, co jeszcze mam powiedzieć. Mur jej wściekłości runął. - Nienawidzę tego miasta - wycedziła przez zaciśnięte zęby. - Nie cierpię waszego szeryfa i burmistrza, i wszystkich innych, którzy siedzą z założonymi rękami. I nie znoszę… - Urwała, oddychając ciężko. - Mnie? - spytał cicho. - Czy mnie także nienawidzisz? Drżąca, z płonącymi oczami, oparła czoło o szybę samochodu. - Nie, ciebie nie. Ty wykonywałeś swoją robotę. Na Bailey spadło najgorsze. Przepraszam za to, co powiedziałam. To nie twoja wina. - Odwróciła twarz bokiem, aby ochłodzić policzek na szybie. - Nienawidzę samej siebie rzekła cicho, zamykając oczy. - Powinnam była wtedy coś powiedzieć, zrobić. Ale zwinęłam się w kłębek i odsunęłam od świata. Dotknął czubkami palców jej ramienia, po czym cofnął dłoń. - Zeszłej nocy powiedziałaś, że nie możemy siebie obwiniać - rzekł. - To było zeszłej nocy. A teraz jest dzień, w którym muszę powiedzieć Hope, że jej mama nigdy już nie wróci do domu. - Głos jej się załamał, ale nie dbała o to. - Nie oskarżam cię, Danielu. Rozegrałeś tę sprawę dokładnie tak, jak musiałeś. Ale teraz muszę jakoś dalej żyć, podobnie jak Hope. A to przeraża mnie najbardziej. - Alex. Spójrz na mnie, proszę. Miał żałośnie udręczoną twarz i poczuła, że to jeszcze bardziej rozdziera jej serce.

375 - Danielu, nie obwiniam cię. Naprawdę. - Może powinnaś. Wolałbym już to od tego. - Od czego? Zacisnął dłonie na kierownicy. - Odsuwasz się ode mnie. Zeszłej nocy to my musieliśmy jakoś dalej sobie z tym radzić, a dzisiaj znów chcesz robić wszystko sama. Do licha, Alex. Jestem tutaj i dla mnie nic się nie zmieniło w ostatniej godzinie. Ale ty odsuwasz się ode mnie. Wzdrygnął się. - Niech to diabli - zaklął rozgoryczony i wyciągnął z kieszeni wibrujący telefon, rozrzucając dokoła gumowe rękawiczki. - Vartanian. Znieruchomiał i natychmiast zdjął nogę z gazu. - Jak? - spytał do telefonu. Coś było nie tak. W każdym razie jeszcze się pogorszyło. Daniel zatrzymał się na poboczu, nerwowo zebrał rozrzucone rękawiczki i wepchnął je z powrotem do kieszeni kurtki. - Gdzie? - rzucił. - Nie ma mowy, do cholery. Przyjadę z policyjnym wsparciem albo nie przyjadę w ogóle. - Wysunął szczękę. - Nie sądzę, żebym ci ufał. Kiedyś ci ufałem, ale już przestałem. To był Frank Loomis. Alex przysunęła się bliżej, próbując podsłuchać rozmowę. Daniel poklepał się po kieszeniach. - Czy możesz podać mi długopis? - poprosił i Alex wyciągnęła jeden z torebki. Daniel wyjął notes z kieszeni koszuli. - Gdzie dokładnie? - Zapisał adres, marszcząc czoło. - Zapomniałem o tym miejscu. To przynajmniej ma sens. Dobra. Przyjadę. Zawahał się, po czym dodał: - Dzięki. Zakręcił raptownie, sprawiając, że Alex musiała się czegoś uchwycić. - Co się stało? - zapytała, bojąc się tego, co może usłyszeć. Daniel włączył światło alarmowe. Wskazówka na szybkościomierzu przekroczyła już sto kilometrów na godzinę. - To był Frank. Powiedział, że odnalazł Bailey. Alex wciągnęła powietrze. - Żywą? Szczęka Daniela była napięta.

- Mówi, że tak. - Wdusił jakiś przycisk na telefonie. - Lukę, chcę, żebyś zawrócił i spotkał się ze mną w… - Wręczył Alex telefon. - Podaj mu adres. Powiedz, że to za starym zakładem papierniczym 0’Brienów. Susannah będzie wiedzieć, gdzie to jest. A więc do tego odnosiły się słowa, że „przynajmniej to ma sens”. Alex uczyniła to, o co prosił, i Daniel wziął z powrotem telefon. - Frank Loomis mówi, że znalazł miejsce, gdzie trzymają Bailey Crighton. Zadzwoń do Chase’a, żeby wysłał posiłki. Ja zatelefonuję do Corchrana z Arcadii. Mam do niego zaufanie, a poza tym jest w miarę blisko. - Słuchał 376 przez chwilę i zerknął na Alex. - Dlatego właśnie zadzwonię do Corchrana. Przybędzie tam zaraz po nas. Może zabrać Alex i Susannah. Alex nie oponowała. Daniel wydawał się zbyt napięty, wręcz niebezpieczny. Nie sądziła, aby to w jakiś sposób jej zagrażało, ale z ponurą satysfakcją uświadomiła sobie, że ktokolwiek wejdzie mu w drogę, pożałuje tego na zawsze. Wyłączył telefon i podał go jej. - Znajdź numer Corchrana w książce adresowej i połącz mnie z nim, proszę. Uczyniła to, a Daniel ponaglał szeryfa Arcadii i prosił go o niezwłoczny przyjazd. Wyłączył telefon, po czym włożył go z powrotem do kieszeni. - Myślałam, że ty i Chase sprawdziliście zakład O’Brienôw - powiedziała. - Nowy zakład tak, ale zapomniałem o starym. Nie zaglądałem tam od czasów dzieciństwa. Już wtedy była to kupa gruzu. - Mięśnie na jego szczęce drgnęły. Kiedy tam dojedziemy, proszę, zostań w samochodzie i schowaj głowę. Spojrzał na Alex ostro i uważnie. - Obiecujesz mi? - Obiecuję. Piątek, 2 lutego, godz. 15.15 - Gotowe. - Osłonięty przez drzewa Loomis schował telefon do kieszeni. -

Przyjedzie - powiedział, jak gdyby były jeszcze jakiekolwiek wątpliwości. - Świetnie. - A teraz pozwól mi odejść. Zabiorę Bailey i tę drugą dziewczynę do szpitala. - Nie. Musisz tu zostać. A właściwie chcę, żebyś się ruszył i stanął tam na otwartej przestrzeni. - Wskazał kierunek pistoletem. Na twarzy Loomisa pojawiło się zdumienie. - Dlaczego? - Bo nawet Judasz przyszedł na Ostatnią Wieczerzę. Po oszołomionych oczach Loomisa widać było, że powoli dociera do niego prawda. - Zabijesz Daniela. - Raczej nie ja to zrobię. - Wzruszył ramionami. - Ty zadzwoniłeś do Vartaniana. Jeśli nie będzie cię tutaj, żeby wyjść mu na spotkanie, kiedy tu dotrze, odjedzie i zepsujesz mi całą zabawę. No, rusz się. - Ale Mansfield mnie zobaczy - odparł Loomis piskliwie, nie mogąc w to wszystko uwierzyć. 383 - No właśnie. - I wtedy mnie zabije. - Tym razem głos Loomisa zabrzmiał głucho. Mack się uśmiechnął. - Zgadza się. - I Daniela też. Od początku planowałeś go zabić. - Słusznie. A wszyscy biorą cię za tępawego, prowincjonalnego szeryfa. Ruszaj się. Poczekał, aż Loomis zacznie zbliżać się do skraju lasu, po czym mocno nakręcił tłumik na wylot lufy. - A teraz, żeby się upewnić, że nie zrobisz nic głupiego i nie będziesz próbował uciekać… - Strzelił raz w udo Loomisa i ten z rozdzierającym jękiem padł na ziemię. - Wstawaj - rzekł oschle. - Kiedy zobaczysz, że Vartanian podjeżdża, wyjdź mu na spotkanie.

Piątek, 2 lutego, godz. 15.30 - Musimy ruszać. - Kapitan niewielkiej łodzi obserwował nerwowo okolicę. - Nie czekam już dłużej na twojego szefa, zwłaszcza z takim towarem. Mansfield jeszcze raz zadzwonił ze swojego telefonu komórkowego, znowu bez skutku. - Zajął się tymi, które nie mogą popłynąć. Wrócę i go poszukam. Zeskoczył na nabrzeże. - Powiedz swojemu szefowi, że czekam jeszcze tylko pięć minut, a potem odpływam. Mansfield odwrócił się, spoglądając zimno na kapitana. - Poczekasz, aż wrócimy. Kapitan pokręcił głową. - Nie przyjmuję od ciebie żadnych rozkazów. Tracisz czas. To była prawda. Nikt już nie słuchał poleceń Mansfielda. A to za sprawą przeklętego Daniela Vartaniana. Ten, kto spowodował to całe zamieszanie, powinien był już wpaść, jeśli Daniel był naprawdę tak sprytny, jak wszyscy zawsze twierdzili. A jednak nie został ujęty, ponieważ Daniel był takim samą łamagą jak wszyscy inni. Zaciskając zęby, pchnął na bok ciężkie drzwi i wszedł do holu, ściągając brwi na widok martwych dziewczyn. Co za marnotrawstwo. Jeszcze tylko trochę czasu, a nadawałyby się do ponownego wykorzystania. A teraz były już bezużyteczne. Zwolnił kroku, podchodząc do celi kapelana. Drzwi były otwarte, a na progu leżało jakieś ciało, ale coś tu nie grało. Wyciągnął broń i ruszył bezgłośnie do przodu. To był jeden z ochroniarzy Harvarda, a nie kapelan, który 384 powinien był się tu znaleźć. Mansfield przewrócił go na plecy i skrzywił się. Mężczyzna miał rozpruty brzuch. Mansfield wytarł zakrwawione ręce o spodnie strażnika i zajrzał do następnej celi. Drzwi były otwarte, a pomieszczenie puste. Bailey zniknęła. Zaczął biec, ale za rogiem zatrzymał się nagle i niemal potknął o ciało leżące na podłodze. Padł na kolana i sprawdził tętno. Harvard żył.

- Łódź odpływa zaTtilka minut. Wstawaj. - Mansfield zaczął podnosić Harvarda, ale ten go odepchnął. - Bailey uciekła. - Harvard uniósł głowę. Oczy miał zapuchnięte. -Gdzie Beardsley? - Zwiał. - Cholera. Nie mogli uciec daleko. Beardsley ma dziurę w brzuchu, a Bailey trzęsła się tak, że ledwie szła. Znajdź ich, zanim sprowadzą nam na głowę gliniarzy. - A co z tobą? - Przeżyję - odparł kwaśno. - Ale nie sądzę, żebyśmy obaj uszli cało, jeśli znajdą nas tutaj z tymi wszystkimi zwłokami. - Usiadł z wysiłkiem i sięgnął po broń, ale jego kabura była pusta. - Do diabła. Beardsley ma mój pistolet. Daj mi swój zapasowy. Mansfield wyciągnął broń z kabury na łydce. - A teraz rusz dupę. Znajdź Bailey i Beardsleya i zabij ich. Piątek, 2 lutego, godz. 15.50 Frank czekał na nich przed budowlą, która wyglądała jak betonowy bunkier. Obrzeża były zarośnięte chwastami, a nieużywana droga zaniedbana. Daniel spojrzał na zegarek. Luke i szeryf Corchran powinni przybyć lada chwila. - Co to za miejsce? - spytała Alex. - W latach dwudziestych była tu fabryka papieru 0’Brienów. W czasach mojego dziadka założyli nowy zakład, kiedy w mieście pojawiła się bocznica kolejowa. Wskazał w stronę drzew, za którymi przepływała rzeka Chattahoochee. Przedtem wykorzystywali ten szlak wodny do transportu drewna i papieru. - Mówiłeś chyba, że to była kupa gruzu. - Bo była. Ten bunkier jest nowy i dostatecznie dobrze zakamuflowany, żeby nie było go widać z daleka. - Daniel nie powiedział już nic więcej, tylko obserwował Franka, który opierał się o wóz patrolowy, patrząc na nich. - Na co czekasz? - spytała cicho Alex, a jej głos zawibrował jak trącona struna. 385

- Na posiłki - odparł krótko, nie odrywając oczu od Franka. -1 na szeryfa Corchrana, żeby zabrał cię w bezpieczne miejsce. - Usłyszał, jak Alex zaczerpnęła oddechu, i wiedział, że ma ochotę się sprzeciwić, ale nie zrobiła tego i w duchu podziękował jej za to. - Nie chcę, aby Bailey zginęła przez to, że zacznę działać pochopnie, Alex. Jeśli ona tam jest i żyje, chcę wydobyć ją stamtąd żywą dla ciebie. - Wiem. - Jej słowa były ledwie słyszalne. - Dziękuję ci, Danielu. - Nie dziękuj mi. Nie za to. Cholera. - Frank szedł w ich stronę, ciężko człapiąc, ale dopiero gdy się zbliżył, Daniel ujrzał ciemną plamę na nogawce jego spodni. - On oberwał. - Włosy mu się zjeżyły i wrzucił tylny bieg. Alex odpięła pasy bezpieczeństwa, lecz Daniel chwycił ją za rękę. - Zaczekaj. Spojrzała na niego. - Nie możemy pozwolić, żeby wykrwawił się na śmierć. On wie, gdzie jest Bailey. - Poczekaj, powiedziałem. - Myśli wirowały mu w głowie, ale niezdecydowanie powstrzymywało go przed ryzykownymi poczynaniami. To pułapka - coś krzyczało mu w głowie. Ale przecież przyjaźnił się z tym człowiekiem od dawna. Opuścił szybę w oknie o parę centymetrów. - Co się stało? - Postrzelili mnie - wydusił Frank przez zaciśnięte zęby, zahaczając palce na uchylonym oknie i rozmazując krew na szybie. Pochylił się bliżej. Zawróć i odjedź. Przepra… Rozległ się strzał i wykrzywiony z bólu i niedowierzania Frank osunął się po chwili po drzwiach samochodu. Daniel już naciskał pedał gazu, aż rzuciło ich do tyłu, gdy wóz ostro ruszył naprzód. - Pochyl się! - krzyknął, nie patrząc, czy Alex go posłuchała. Szarpnął kierownicą, przygotowany do zwrotu o sto osiemdziesiąt stopni. Potem poleciał do przodu, uderzając głową o kierownicę, gdy stuknął w coś dużego i solidnego. Kątem oka zobaczył, jak Alex osuwa się po desce rozdzielczej na podłogę. Oszołomiony zerknął we wsteczne lusterko i ujrzał inny samochód patrolowy z Dutton, po czym spojrzał w prawo i zobaczył Randy’ego Mansfielda, który stał przed otwartymi drzwiami od strony Alex, trzymając w dłoniach półautomatyczny pistolet Smith & Wesson, kaliber 0,40, wymierzony w jej głowę. - Rzuć broń, Danny - rzekł Randy spokojnie. - Bo jak nie, to zastrzelę ją

na twoich oczach. Daniel zamrugał, w jednej chwili wracając do rzeczywistości. Alex. Leżała bez ruchu, skulona na podłodze, i serce mu zamarło. - Alex. Alex? 386 - Powiedziałem, żebyś oddał mi broń. No już. - Mansfield wyciągnął lewą dłoń. W prawej wciąż trzymał pistolet, wycelowany w głowę Alex. Gdzie jesteś, Lukę? Nie spuszczając oka z pistoletu Mansfielda, Daniel powoli wyciągnął swojego SIG-a, rękojeścią skierowaną do przodu. - Dlaczego? - Bo nie chcę, żebyś mnie zastrzelił - odparł Mansfield oschle. Wsunął broń Daniela z tyłu “za pasek. - A teraz oddaj zapasowy pistolet, tylko powoli. - Może ona już nie żyje - powiedział Daniel z wysiłkiem. - Czemu miałbym robić to, co mi każesz? - Wcale nie jest martwa, tylko udaje. - Przystawił lufę swojego pistoletu do głowy Alex, lecz ona nawet nie drgnęła, a Mansfield wyglądał tak, jakby zrobiło to na nim wrażenie. - Albo naprawdę zemdlała, albo świetnie udaje. Tak czy owak, wciąż żyje, ale zginie w ciągu dziesięciu sekund, jeśli nie zrobisz tego, co powiedziałem. Zaciskając zęby, Daniel wyciągnął zapasową broń z kabury na łydce. Cholera, Lukę, gdzie jesteś, u diabła? - Ty sukinsynu - syknął do Mansfielda. Mansfield wziął jego broń, po czym kiwnął głową. - Wysiądź z samochodu i połóż ręce na masce. Grzecznie i powoli. Wiesz, jak to się robi. Daniel wysiadł i spojrzał na leżącego Franka, który się nie poruszał. - Nie żyje? - Jeśli żyje, to wkrótce i tak będzie martwy. Ręce na maskę, Vartanian. A ty, wstawaj. - Znowu przystawił lufę do głowy Alex, lecz ze swojego miejsca Daniel nie widział, czy poruszyła się, czy nie. Sapiąc z rozdrażnieniem, Mansfield wsunął zapasową broń Daniela za pasek obok SIG-a, po czym chwycił Alex za włosy i szarpnął. I tym razem nie drgnęła.

Daniel stłumił lęk. Pewnie jest nieprzytomna. Może to i dobrze. Mansfield zostawi ją tutaj, a Lukę ją znajdzie. - Podnieś ją - polecił Mansfield, robiąc krok do tyłu. - Co? - Słyszałeś? Weź ją i zanieś do środka. Później mi się przyda. - Mansfield poruszył niecierpliwie bronią. - No już. - Może mieć uraz kręgosłupa. Masfield przewrócił oczami. - Vartanian, nie rób ze mnie durnia. Daniel ostrożnie wyciągnął Alex z samochodu. Jej oddech był płytki, lecz równomierny. - Alex - szepnął. - Vartanian - warknął Mansfield - ruszaj się. 381 Daniel wziął Alex na ręce, ujmując ją za ramiona i pod kolana. Jej głowa zwisała bezwładnie jak u szmacianej lalki, a on przypomniał sobie martwą Sheilę w kącie pizzerii. Przycisnął Alex mocniej do siebie i po raz ostami zerknął zrozpaczony przez ramię. Lukę, do diabła, gdzie jesteś?

25 Piątek, 2 lutego, godz. 15.30 Bailey patrzyła zza drzew na nieoznakowany samochód, pędzący z prędkością około stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę, błyskający światłami. Policja. Odczuła ulgę tak przemożną, że omal nie zemdlała. To policjanci zmierzali na ten teren. Może wkrótce pojawią się tu następni. Musiała dotrzeć do szosy. Potrząsnęła dziewczyną za ramię. - Chodź - odezwała się chrapliwym głosem. - Rusz się. - Nie mogę. - Zabrzmiało to jak jęk i Bailey zorientowała się, że jej towarzyszka naprawdę nie jest w stanie zrobić ani kroku więcej. - No to zostań tu. Jeżeli nie wrócę, postaraj się jakoś wołać o pomoc. Dziewczyna chwyciła ją za ramię i popatrzyła przerażonymi oczami. - Nie odchodź. Nie zostawiaj mnie samej. Bailey stanowczo odepchnęła rękę dziewczyny. - Jeśli nie sprowadzę pomocy, zginiesz. Tamta przymknęła powieki. - W takim razie pozwól mi po prostu umrzeć. Bailey wspomniała słowa Breadsleya. - Nic z tego, póki nad tobą czuwam. Odwróciła się w stronę szosy i z trudem poruszyła nogą, ale kolana wciąż się pod nią uginały. A więc zaczęła się czołgać. Droga przebiegała po nasypie, na który musiała się wdrapać. Bailey bezskutecznie czepiała się śliskiej trawy, a jej dłonie były mokre od krwi. Rusz tyłek, Bailey. Ruszaj się. Była kilka metrów od drogi, kiedy usłyszała drugi samochód. Wspominając słodką twarzyczkę Hope i zakrwawione oblicze Beardsleya, rzuciła się do przodu. Samochód wyłonił się zza zakrętu i zahamował z piskiem opon, wznosząc tuman kurzu. Bailey usłyszała okrzyki. Męski głos. A potem inny, kobiecy. - Potrąciłeś ją? - spytała kobieta. Przykucnęła nad Bailey, która ujrzała jej ciemne włosy i duże szare oczy przepełnione lękiem. - Mój Boże. Czy to my ją tak urządziliśmy?

382 - Nie przejechaliśmy jej. - Obok nachylił się mężczyzna, a jego głos zabrzmiał łagodnie. - Cholera. Ona jest pobita i poparzona. - Delikatnie dotknął dłonią ramion i nóg Bailey. Jego ręka zatrzymała się nagle na jej kostce, a potem lekko ujęła jej podbródek. - Czy to ty jesteś Bailey? Skinęła głową. - Tak. Moje dziecko, Hope… Czy ona żyje? - Żyje i jest cała i zdrowa. Susannah, zadzwoń do Chase’a. Powiedz mu, że odnaleźliśmy Bailey, i każ sprowadzić ambulans tak szybko, jak to możliwe. A potem skontaktuj się z Danielem i powiedz, żeby wracał. Bailey chwyciła go za ramię. - A Alex? Mężczyzna popatrzył na szosę, a serce Bailey zamarło. - Była w tamtym wozie? O mój Boże. Jego czarne oczy zwęziły się nagle. - Co się stało? - On ją zabije. Na pewno to zrobi. Zabił je wszystkie. - Twarze ze zdjęć przemknęły jej przez głowę. - Pozabijał je. - Kto taki? Bailey, posłuchaj mnie. Kto cię tak urządził? - Bailey nie mogła już jednak mówić. Zakołysała się, myśląc o tamtych dziewczynach, przykutych do ściany, z oczami wytrzeszczonymi i martwymi. - Bailey. Poczuła mocniejszy nacisk na podbródku. - Kto ci to zrobił? - Luke. - Kobieta podeszła do mężczyzny, trzymając w obu rękach telefon komórkowy, jeszcze bledsza niż wcześniej. - Zadzwoniłam do Chase’a i wysłał już tu pomoc, ale Daniel nie odpowiada. Piątek, 2 lutego, godz, 15.40 Sceneria była już gotowa. Wszyscy uczestnicy dramatu znaleźli się na miejscu. Mack mógł się wreszcie odprężyć i czerpać uciechę z oglądania całego widowiska, ale musiał doprowadzić do tego, by rozegrało się ono prędko. Oni wiedzieli już teraz, kim on jest, więc z piękną Alex Fallon trzeba było uporać się szybko. Rano podrzuci swojąostatniąofiarę zawiniętąw koc i koło się zamknie. Jutro w południe będzie już mknął przemalowaną corvettą Gemmy

Martin w kierunku Meksyku i zapomni o przeszłości. Ale wcześniej… należało doprowadzić do upadku pozostałych przedstawicieli lokalnej elity. 389 Piątek, 2 lutego, godz. 15.45 Alex miała zranioną głowę. Czuła piekący ból w czaszce, ale poza tym właściwie nic jej nie dolegało. Była oszołomiona wskutek zderzenia, lecz słyszała każde słowo rozmowy Daniela z Mansfieldem. Skupiła się na tym, by się nie poruszać, a to okazało się trudniejsze, niż przypuszczała. Na razie jednak zarówno Daniel, jak i Mansfield sądzili, że nie odzyskała przytomności. Czuła ucisk w sercu na myśl, że Daniel bardzo się martwi jej stanem, lecz na razie musiało tak być. Gdzie Lukę? - zastanawiała się. Już powinien był tu dotrzeć, i to jakiś czas temu. Daniel wniósł ją do bunkra. Nie otwierała oczu, ale w ciszy słyszała echo kroków jego oraz Mansfielda. Nie było tu schodów, tylko długi prosty korytarz. Po chwili Daniel obrócił się w prawo i przeniósł ją przez otwarte drzwi. - Zostaw ją tu, na podłodze - polecił Mansfield, a Daniel delikatnie ją położył. - A teraz siadaj. - Alex poczuła chłód, gdy Daniel odszedł, zabierając ze sobą całe ciepło. - Ręce za plecy. - Usłyszała szczęk metalu i zdała sobie sprawę, że Mansfield właśnie zakuł Daniela w kajdanki. Wcześniej liczyła na to, że Daniel, niosąc ją na rękach, wyczuje pistolet, który zatknęła za pasek spódnicy, ale tak się nie stało. A więc teraz wszystko zależy ode mnie, pomyślała. - Dlaczego zastrzeliłeś Franka Loomisa? - zapytał Daniel. - Przecież zadzwonił do mnie, tak jak kazałeś. Nastąpiła chwila milczenia. - Zamknij się, Danielu. - Nie wiedziałeś, że się ze mną skontaktował - podjął Daniel, tonem zdradzającym domysł. - Nie działaliście razem. - Przymknij się. - Co tu robisz? - ciągnął Daniel. - Transportowałeś rzeką narkotyki? Alex walczyła ze sobą, żeby się boleśnie nie skrzywić na odgłos uderzenia, a potem stłumionego jęku Daniela.

- Cóż, tak czy owak - Daniel znowu przemówił - transport odpłynął. Widziałem łódź na rzece w chwili, gdy zastrzeliłeś Franka. Nastąpiło nagłe poruszenie, a Alex uniosła powiekę na tyle, by dostrzec Mansfielda podchodzącego w stronę okna. Dosłyszała wypowiedziane pod nosem przekleństwo. - Utknąłeś tu - rzucił Daniel z opanowaniem. - Moje wsparcie już tu jedzie. Nie wydostaniesz się stąd żywy, jeśli spróbujesz uciekać. - Bądź pewien, że mi się uda - rzekł Mansfield, ale jego głos nie brzmiał spokojnie. Mam pewne zabezpieczenie. 384 Czyli mnie, domyślała się Alex. Nie chcąc się zdradzać raptownym poruszeniem, spojrzała na Daniela i zesztywniała. On wpatrywał się w nią przenikliwie. Wiedział, że jest świadoma tego, CO się dzieje, i przytomna. Nagle Daniel, choć skuty kajdankami na krześle, natarł na Mansfielda, waląc go z byka. Alex zerwała się na równe nogi, gdy Daniel zepchnął Mansfielda na biurko. Rzuciła się ku drzwiom, rozumiejąc, że Daniel chciał jej w ten sposób umożliwic ucieczkę. Jednak naraz rozległ się huk wystrzału, a serce i nogi Alex po prostu zamarły. Mansfield stał zwrócony do niej plecami, a Daniel leżał na boku, wciąż przykuty kajdankami do krzesła. Plama krwi na białej koszuli Daniela powiększała się prędko wokół rany na jego piersi. Jego twarz bladła z każdą chwilą, ale oczy wpatrywały się wprost w Alex i dawały jej do zrozumienia: uciekaj. Oderwała wzrok od Daniela i spojrzała na Mansfielda, stojącego ze zgarbionymi plecami, dyszał ciężko. Mansfield patrzył z góry na Vartaniana, mocno ściskając broń w prawej dłoni. Za pasem miał pistolet, odebrany Danielowi. Tylko jeden pistolet. Mansfield zabrał Danielowi dwie sztuki broni. Alex nie wiedziała, co się stało z małym zapasowym rewolwerem. Po chwili zapomniała o tym, gdy Mansfield kopnął Daniela w bok tak mocno, że przez jęk, który wydał z siebie Daniel, dosłyszała pękanie żeber. - Ty skurczybyku - odezwał się cicho Mansfield. - Że też musiałeś tu

wrócić. Musiałeś wszystko zepsuć. Simon przynajmniej był na tyle rozsądny, że trzymał się z daleka. Alex wymacała za paskiem na plecach broń, przypominając sobie instrukcje, które wcześniej wpoił jej Daniel. Zwolniła dźwignię bezpiecznika dokładnie w chwili, w której Mansfield wycelował swój pistolet w głowę Daniela. Na ten niespodziewany dźwięk Mansfield obrócił się i zdumiony wbił wzrok w dłoń Alex, a potem, w ułamku sekundy, uniósł równocześnie oczy i własną broń. Alex bez namysłu nacisnęła spust i nie puszczała go aż do momentu, gdy Mansfield, z wytrzeszczonymi oczami, upadł na kolana, a potem na twarz. Teraz to na jego koszuli wykwitła szybko powiększająca się czerwona plama. Alex kopniakiem wytrąciła broń z dłoni Mansfielda, wyciągnęła mu zza pasa na plecach pistolet i położyła go na posadzce blisko głowy Daniela, nim zatknęła swoją broń za paskiem pod żakietem. Potem przyklękła obok Daniela i rozchyliła koszulę na jego piersi; ręce jej zadrżały, gdy się zorientowała, jak poważnie jest ranny. - Kazałem ci… uciekać - wyszeptał. - Uciekać… do diabła. Jego klatka piersiowa unosiła się i opadała coraz szybciej, a oddech stawał się płytki; Alex słyszała, jak powietrze ze świstem wnika i wydostaje się przez ranę. 391 - Straciłeś dużo krwi i chyba masz przebite płuco. Gdzie kluczyki od kajdanków? - W kieszeni. Wyszukała kluczyki i telefon komórkowy, z trudem opanowując drżenie rąk, gdy rozpinała kajdanki, uwalniając Vartaniana. Odsunęła krzesło i delikatnie przetoczyła Daniela na bok, odgarniając mu kosmyk włosów z czoła zroszonego kroplami potu. - To było niemądre - powiedziała chrapliwym głosem. - On mógł cię zabić. Przymknął oczy. Tracił przytomność. Musiała prowizorycznie opatrzyć mu ranę i szybko go stąd zabrać. Nie była jednak w stanie sama zanieść go do samochodu. Potrzebna jej była pomoc. Usiłowała skorzystać z jego komórki, ale bez skutku. Z walącym sercem rozejrzała się po pomieszczeniu. Był to rodzaj biura, bez mebli, jeśli nie

liczyć starego metalowego biurka. Otworzyła szuflady i zalazła w nich materiały biurowe. - Nożyczki i taśma - powiedziała i odetchnęła z ulgą. Zobaczyła szeroką taśmę do pakowania, która mogła odegrać rolę prowizorycznego plastra. Chwyciła ją i podbiegła do Daniela, tym razem nie próbując nawet ominąć ciała Mansfielda. Przeszła ponad jego nogami i przyklękła obok Daniela. -Zatamuję krew z tej rany. Nie ruszaj się. Z jego kieszeni wydobyła rękawiczki, które Daniel rozrzucił wcześniej na podłodze swojego wozu, po czym naciągnęła jedną z nich i sprawnie zalepiła trzema kawałkami taśmy ziejącą ranę na jego piersi. - Muszę cię odwrócić. Przepraszam, ale będzie bolało. Tak delikatnie, jak tylko potrafiła, obróciła go na bok, odcięła kawałek koszuli na jego plecach i odetchnęła z ulgą. Okazało się, że kula przeszła na wylot. Nie utkwiła w jego ciele. Pospiesznie opatrzyła ranę wylotową. Po krótkiej chwili ucichł odgłos zasysanego powietrza, a pulsowanie krwi w żyłach -jej i jego - wyraźnie się uspokoiło. - Alex… - Nic nie mów - powiedziała. - Oszczędzaj siły. - Alex… - On próbuje ci powiedzieć, żebyś na mnie spojrzała. Obracając się na klęczkach, Alex popatrzyła w kierunku wejścia. I wtedy wszystko zrozumiała. - Numer siódmy - odezwała się cicho, na co Toby Granville się uśmiechnął. Krew ściekała po jego twarzy z czegoś, co z drugiego krańca pomieszczenia wyglądało na ranę na czole, zadaną tępym narzędziem. W ręku trzymał mały rewolwer. W oczach Granville’a dostrzegła cień bólu. Miała nadzieję, że naprawdę cierpiał. 392 - Właściwie byłem numerem pierwszym. Po prostu pozwalałem Simonowi połudzić się, że to on wszystkim trzęsie, bo był stukniętym i strasznym draniem. - Popatrzył na Mansfielda z pogardą. - A ten tutaj był całkiem popieprzony - rzucił cicho, nim znowu zwrócił się ku Alex. - Pchnij w moim kierunku broń Mansfielda, a potem spluwę Vartaniana. Zrobiła, co kazał, starając się zyskać nieco na czasie.

- Nie było go… na naszej liście - wyszeptał Daniel. - Za stary… W moim wieku. - Nie, byłem rówieśnikiem Simona - powiedział Granville. Przeskoczyłem parę klas i ukończyłem Bryson, zanim jego stamtąd wykopali. Już w najmłodszej klasie planowaliśmy, ja i Simon, tak półżartem, że założymy klub. Wszystkim zawsze się zdawało, że to jego pomysł, bo był z niego drań i szajbus. Ale to ja wszystko wymyśliłem. Kierowałem Simonem. Robił, co mu mówiłem, i uwierzył, że sam na to wpadł. Jaredem też mogłem sterować, ale za dużo pił. Pozostałym brakowało wystarczającego tupetu. Granville ostrożnie się nachylił, by podnieść dwie sztuki broni, które Alex pchnęła po podłodze w jego kierunku. W chwili, gdy opuścił wzrok, wyciągnęła zza pleców swój pistolet i strzeliła, za pierwszym razem trafiając w ścianę. Kawałek tynku odpadł w momencie, gdy drugi pocisk trafił w cel, a po nim trzeci, czwarty i piąty. Granville zgiął się wpół, ale nadal oddychał i ściskał w dłoni swój rewolwer. - Rzuć broń - poleciła - albo cię zabiję. - Nie zrobisz tego… - odrzekł. - Nie stać cię… na to. Nie potrafiłabyś zabić… z zimną krwią. - Mansfield też tak uważał - odpowiedziała Alex zimno. Ponownie wycelowała w Granville’a. - Rzuć broń albo strzelam. - Podprowadź mnie do drzwi… to rzucę broń. Alex popatrzyła na niego z niedowierzaniem. - Oszalałeś. Nie mam zamiaru ci pomagać. - W takim razie nigdy się nie dowiesz… gdzie zamknąłem Bailey. Zadarła lekko podbródek i spojrzała ostro. - Gdzie ona jest? - Wyprowadź mnie… to ci powiem. - On… chyba ma tam… łódź - odezwał się Daniel, krzywiąc się z bólu. Nie rób tego. - Chodzi o Bailey - kusił Granville. Alex słyszała za sobą ciężki oddech Daniela. Musiała szybko zabrać go do szpitala. - Nie mam na to czasu. - Alex wycelowała w serce Granville’a, ale się zawahała. Granville miał rację. Zabić kogoś w obronie własnej to jedno, a dobicie rannego z zimną krwią… Mogła go jednak postrzelić. 387

Alex wymierzyła, pociągnęła za spust i Granville wrzasnął. Krew trysnęła z jego nadgarstka, a z rozwartej dłoni broń wypadła na podłogę. Alex wsadziła jądo swojej kieszeni i przyklękła obok Daniela, szukając jedną ręką kajdanek, a drugą starając się wyczuć jego puls. Był nikły. Strasznie słaby. Daniel wciąż wydawał się bardzo blady i z trudem łapał kolejne oddechy, lecz przynajmniej nie krwawił już tak obficie. - Muszę sprowadzić dla ciebie pomoc, a nie wierzę, że on cię nie skrzywdzi, kiedy stąd wyjdę. Ale nie potrafię go zabić. Przykro mi. - Nie trzeba… Jeszcze mogą nam się przydać jego zeznania. Skuj go… za plecami. Daniel chwycił ją okrwawioną ręką za żakiet, kiedy zaczęła się podnosić. - Alex… - Przestań. Jeśli nie zawiozę cię do szpitala, umrzesz. Mimo to nie puszczał jej. - Alex - powtórzył szeptem, a ona nachyliła się ku niemu. - Uwielbiam cię, kiedy jesteś taka… bezwzględna. Ze ściśniętym gardłem złożyła pocałunek na jego czole, potem wyprostowała się; minę miała surową. - Ja też cię uwielbiam - odrzekła cicho - ale żywego. Nie chcę, żebyś został martwym bohaterem. Przestań już mówić, Danielu. Odeszła nieco, aby zakuć Granville’a w kajdanki. Okazało się to trudniejsze, niż sądziła. Dyszała ciężko i ochlapała się jego krwią, przewracając go z powrotem na plecy. - Obyś gnił w więzieniu przez wiele lat. - Zdaje ci się, że o wszystkim… wiesz. - Z trudem zaczerpnął oddechu. Niczego nie wiesz. Są jeszcze… inni. Uniosła głowę i sięgnęła po broń. - Inni? Gdzie? - zapytała zaalarmowana. Oczy Granville’a zachodziły mgłą. Stracił dużo krwi. - Simon robił, co chciałem - powiedział półgłosem - ale ktoś kierował i mną. Potem, oszołomiony, popatrzył w górę, oczami przepełnionymi strachem. Chciała się odwrócić, ale zamarła, gdy poczuła przy skroni zimną stal. - Dziękuję, pani Fallon - szepnął jej ktoś do ucha. - Wezmę tę broń. Ścisnął jej nadgarstek tak mocno, że rozwarła palce, a pistolet upadł na betonową podłogę.

-Wszystko dobrze się ułożyło. Davis aresztowany, Mansfield nie żyje i… Wystrzelił, a Alex poczuła mdlący ucisk w żołądku, gdy z głowy Granville’a została krwawa miazga. - i Granville teraz już też nie. Z całej siódemki nie ma już nikogo. - Kim jesteś? - zapytała, choć znała już odpowiedź. - Przecież wiesz - powiedział cicho, a ona zdała sobie sprawę, że dopiero w tej chwili poznała przerażającą prawdę. - Teraz pójdziesz ze mną. 394 - Nie. - Próbowała się wyszarpnąć, ale on ponownie przycisnął lufę do jej głowy. Muszę wezwać pomoc dla Daniela. Nie powiem o tobie nikomu. Możesz sobie iść. Nie zatrzymam cię. - Nie, nie zatrzymasz. Nikt mnie nie zatrzyma. Ale nie mogę cię puścić wolno. Mam wobec ciebie pewne plany. Sposób, w jaki to powiedział, sprawił, że ugięły się pod nią kolana. - Jakie? Nie znałam cię, jak Gemma i inne. - Zgadza się. Ale i tak zginiesz. Zbierało jej się na płacz, tym razem pod wpływem rozpaczy pomieszanej ze śmiertelnym przerażeniem. - Dlaczego? - Z powodu twojej twarzy. Wszystko zaczęło się od Alicii. I skończy na tobie. Alex zlodowaciała i zamarła. - Zabijesz mnie na sam koniec? Zachichotał. - Tak, no i po to, żeby Vartanian pocierpiał. - Dlaczego? Przecież on nie zrobił ci nic złego. - Ale Simon tak. Nie mogę już dopaść Simona, więc muszę zamiast niego ukarać Daniela. - Tak jak ciebie ukarano za Jareda - powiedziała cicho. - Widzę, że rozumiesz. To dobrze. - Ale ja nie zasłużyłam na śmierć - odrzekła, usiłując zachować spokój. Nigdy nikogo nie skrzywdziłam. - To prawda. Tylko że teraz nie ma to znaczenia. Zginiesz jak tamte i będziesz krzyczała długo i głośno. Szarpnął ją do tyłu, a ona dziko starała mu się wyrwać.

- Wezwaliśmy wsparcie - rzuciła wściekle. - Nie wydostaniesz się stąd. - Wydostaniemy się razem. Mam nadzieję, że nie dostajesz na łodzi choroby morskiej. Rzeka. Miał zamiar uciec wraz z nią rzeką. - Nie. Nie pójdę na rzeź jak jagnię. Jeśli chcesz mnie stąd zabrać, musisz zaciągnąć mnie za włosy. Chciał zabić Daniela. Wtedy jednak musiałby odsunąć lufę broni od jej skroni. To była jej jedyna szansa. W momencie, gdy poczuła, jak nacisk metalu na jej skroń słabnie, obróciła się, usiłując wbić paznokcie w jego twarz. Nagle on zwolnił uchwyt, a ona przez moment była zbyt zaskoczona, aby zrobić cokolwiek. Potem zamrugała na odgłos jeszcze jednego strzału. Miała tylko chwilę, by spojrzeć w tę twarz… twarz gazeciarza… zanim upadł. Wstrząśnięta patrzyła, jak się osuwa, i skupiła wzrok na niewielkiej dziurze na jego czole. 389 - To ten gazeciarz. - Zadrżała, gdy zdała sobie sprawę, z jak bliska O’Brien obserwował ją w minionych dniach, a potem podniosła oczy i zdusiła okrzyk przestrachu. Ujrzała mężczyznę z brudną, zakrwawioną twarzą, który stał z bronią 0’Briena w ręku. Chwiał się na nogach. Alex przyjrzała mu się baczniej. - Wielebny Beardsley? Ponuro potwierdził ruchem głowy. - Tak. - Oparł się o drzwi i osunął na podłogę, ostrożnie kładąc obok siebie pistolet O’Briena. Alex popatrzyła na ranę na czole O’Briena, a potem znów na Beardsleya. - To pan go zastrzelił? Jakim cudem? Przecież stał pan… za nim. Obróciła się wokoło i ujrzała Daniela, który powoli opuszczał głowę na posadzkę. W dłoni trzymał zapasowy rewolwer. - A więc ty go zastrzeliłeś? - Daniel raz tylko kiwnął głową i nic nie powiedział. Alex wystawiła głowę za drzwi i rozejrzała się na obie strony. - Czy jest tu jeszcze ktoś z bronią? - Chyba nie - powiedział Beardsley i chwycił ją za nogę. - Co z Bailey? - Granville mówił, że nadal żyje. - Żyła przed godziną - stwierdził Beardsley. - Dowiem się tego. Teraz muszę wezwać pomoc. Ściskając w ręku komórkę Daniela, zaczęła biec, aż dostrzegła światło w

okienku w drzwiach wyjściowych. Przystanęła na chwilę, prawie oślepiona ostrym blaskiem. A potem otworzyła drzwi i wyszła na zewnątrz, biorąc najgłębszy wdech w swoim życiu. - Alex - zawołał nadbiegający Luke. - Ona jest ranna! - wrzasnął. Sprowadźcie ekipę medyczną. Zamrugała na widok biegnących ludzi ze szpitalnym wózkiem na kółkach. - Nie ja potrzebuję pomocy - rzuciła nerwowo. - Daniel jest ranny. Znajduje się w stanie krytycznym. Trzeba go przetransportować drogą powietrzną do szpitala. Pokażę wam, gdzie leży. - Ruszyła pędem, czując, jak adrenalina pobudza jej mięśnie. - Bailey uciekła. - Wiem - odpowiedział Luke, biegnąc obok niej. Za nimi skrzypiały kółka wózka sanitariuszy. - Odnalazłem ją. Żywą. Jest w kiepskim stanie, ale żyje. Alex wiedziała, że odczuje wielką ulgę, gdy tylko Daniel znajdzie się na wózku. - Beardsley też tu jest. Żyje. Może wyjdzie o własnych siłach, ale z nim też nie najlepiej. 396 Dotarli do pomieszczenia na końcu holu, a tam Luke stanął jak wryty na widok trzech ciał na podłodze. - Matko Boska - rzucił na przydechu. - Czy to twoja robota? W gardle ściśniętym od tłumionego szlochu poczuła łaskotanie histerycznego śmiechu. Sanitariusze przenieśli Daniela na wózek, a Alex znowu mogła swobodniej oddychać. - W dużym stopniu. Zabiłam Mansfielda i zraniłam Granville’a, którego dobił O’Brien. - Rozumiem. - Trącił czubkiem buta zwłoki O’Briena. - A co z nim? - Beardsley odebrał mu broń, a Daniel strzelił w głowę. - Uśmiechnęła się od ucha do ucha. - Zdaje się, że nieźle sobie poradziliśmy. Luke odwzajemnił uśmiech. - Mnie też się tak wydaje. Tylko Beardsley się nie śmiał. Pokręcił głową. - Spóźniliście się - stwierdził ze znużeniem. Alex i Luke w jednej chwili

spoważnieli. - O czym pan mówi? - zapytała Alex. Beardsley odepchnął się od ściany, przy której stał. - Chodźcie ze mną. Rzucając przez ramię spojrzenie na Daniela, Alex podążyła za Beardsleyem, czując dłoń Luke’a na swoim ramieniu. Beardsley pchnął pierwsze drzwi po lewej. Zamek łatwo ustąpił, a pomieszczenie za nimi nie było puste. Alex patrzyła z przerażeniem. To, co ujrzała, na zawsze wryło się w jej umysł. Na wąskim łóżku leżała dziewczyna, z rękami przykutymi łańcuchami do ściany. Była wychudzona, przez skórę widać było kości. Jej oczy były szeroko otwarte, a na czole ziała mała dziura po kuli. Wyglądała na piętnastolatkę. Alex rzuciła się przed siebie, przyklękła i przycisnęła palce do cienkiej szyi ofiary, starając się wyczuć tętno. Ciało dziewczyny było jeszcze ciepłe. Alex spojrzała na Luke’a, załamana. - Nie żyje. Od jakiejś godziny. - Wszystkie nie żyją - powiedział Beardsley chrapliwym głosem. Wszystkie, które się tu znalazły. - Ile ich tutaj było? - spytał Luke wściekłym tonem. - Naliczyłem siedem wystrzałów. Bailey… - Ona żyje - wyjaśnił Luke. - izabrała jedną dziewczyn ze sobą. Beardsley zgarbił się nieco. - Bogu dzięki. - Co to właściwie za miejsce? - zapytała Alex szeptem. - Prywatne więzienie… handel kobietami - stwierdził Luke krótko, a Alex popatrzyła na niego z otwartymi ustami. 391 - To znaczy, że te wszystkie dziewczęta…? Ale dlaczego zostały zabite? Po co? - Nie mieli czasu, żeby wszystkie stąd zabrać - wyjaśnił Beardsley głuchym tonem. A nie chcieli żadnej zostawić, boby się wydało. - Kto za tym stał? - syknęła Alex. - Człowiek, którego znaliście jako Granville’a. - Beardsley oparł się o ścianę i przymknął oczy, a wtedy Alex dostrzegła ciemną plamę na jego koszuli. Plamę, która się powiększała. - Jest pan ranny - powiedziała, podtrzymując go. Wyciągnął rękę.

- Wasz policjant jest w gorszym stanie. - Ile osób stąd zabrali? - spytał Lukę, a na jego twarzy Alex zauważyła tę samą dziką wściekłość, jaką widziała tamtej nocy na strzelnicy. - Pięć albo sześć - odpowiedział Beardsley. - Wzięli je nad rzekę. - Powiadomię miejscową policję i patrole rzeczne - oznajmił Luke. i straż przybrzeżną. Daniela właśnie wywożono na wózku. - Jedźcie z nim - stwierdził Beardsley. - Ja dam sobie radę. Przez wejście wtoczono następny wózek pogotowia. - Oni pana zabiorą. - Alex ujęła Beardsleya pod ramię. - I dziękuję. Uratował mi pan życie. Skinął głową ze wzrokiem wypalonym i chłodnym. - Proszę bardzo. Proszę przekazać Bailey, że ją odwiedzę. - Przekażę. Potem Alex i Luke ruszyli za wózkiem z Danielem, zerkając po drodze na mijane drzwi. Pięć kolejnych ofiar. Alex chciało się krzyczeć, lecz w końcu podbiegła do Daniela, wzięła go za rękę i wyszła za nim na zewnątrz, gdzie świeciło słońce.

26 Atlanta, piątek, 2 lutego, godz. 17.45 Alex. - Meredith zerwała się, gdy Alex weszła pospiesznie na szpitalny oddział. - O mój Boże. - Objęła Alex, a ta mocno do niej przywarła. - Już po wszystkim - odezwała się Alex cicho. - Oni wszyscy nie żyją. Meredith odstąpiła o krok, wyraźnie roztrzęsiona. - Jesteś ranna. Co ci się stało? 392 - To nie moja krew, tylko Daniela i Granville’a. Czy przywieźli już Daniela? - Śmigłowiec pogotowia przyleciał jakieś dwadzieścia minut temu. Alex udała się do pokoju pielęgniarek, z Meredith u boku. - Jestem Alex Fallon. Czy mogłabym…? - Proszę tędy - przerwała jej jedna z pielęgniarek na widok spieszącej gromady reporterów i zaprowadziła Alex i Meredith do małej poczekalni. Agent Chase Wharton mówił, że przyjedziecie. Pragnie z wami porozmawiać. - A ja chciałabym porozmawiać z lekarzem Daniela Vartaniana - nalegała Alex. -1 tym, który opiekuje się Bailey Crighton. - Doktor zajmuje się właśnie panem Vartanianem - wyjaśniła uprzejmie pielęgniarka, a potem przyjrzała się uważniej Alex. - Była tu pani przed paroma dniami, odwiedzając siostrę, która później zmarła. - Byłam - przyznała Alex, chodząc podenerwowana po małym pomieszczeniu. - Pracuje pani na pogotowiu. - Brew pielęgniarki uniosła się nieco. Teraz wszystko rozumiem. Znakomicie sobie pani poradziła, tamując krwotok u agenta Vartaniana. Alex przystanęła i spojrzała rozmówczyni prosto w oczy. - Naprawdę dobrze? Tamta skinęła głową. - Na to wygląda. Alex odetchnęła z ulgą.

- Czy mogę zobaczyć się z Bailey? - Proszę za mną. Ruszyły, a Alex chwyciła mocno rękę Meredith. - Gdzie jest Hope? - Z agentką Shannon i Rileyem nadal w miejscu strzeżonym przez policję. Pomyśleliśmy, że lepiej nie przywozić jej do Bailey, póki ta trochę nie wydobrzeje. Alex, widziałam Bailey, jak ją tu przywieźli. Naprawdę było z nią źle. - Ale przeżyła - wtrąciła pielęgniarka. Wskazała gabinet, w którym przeprowadzano badania. - Zezwalam tylko na kilka minut rozmowy. Pomimo że Meredith ją uprzedziła, Alex skrzywiła się boleśnie na widok Bailey. - Bailey, to ja, Alex. . Bailey zatrzepotała rzęsami, usiłując otworzyć oczy. - Już dobrze - uspokajała ją Alex. - Musisz odpoczywać. Jesteś bezpieczna. I Hope też. Z opuchniętych oczu Bailey popłynęły łzy. - Przyjechałaś tu. Uratowałaś moje dziecko. 399 Alex delikatnie ujęła jąza rękę, obrzucając przelotnym spojrzeniem sińce i połamane paznokcie Bailey. - Śliczna z niej dziewczynka. Meredith się nią opiekowała. Bailey zmusiła się do otwarcia oczu i patrzyła to na Alex, to znów na Meredith. - Dziękuję wam. Było słychać, jak Meredith przełknęła. - Hope ma się świetnie, Bailey. Tęskni za tobą. A Alex ani na chwilę nie straciła nadziei, że żyjesz. Bailey przeciągnęła językiem po suchych, spieczonych wargach. - Co z Beardsleyem? - zapytała chrapliwym głosem. Alex zwilżyła mokrą chusteczką usta Bailey. - Żyje. Mnie także uratował życie. Kazał mi powtórzyć, że się z tobą zobaczy. Bailey, policja odnalazła twojego ojca. Wargi Bailey zadrżały. - Muszę ci coś powiedzieć. Wade… robił straszne rzeczy. Ojciec o tym

wiedział. - Tak. W końcu to sobie przypomniałam. Craig zabił naszą matkę. Bailey wzdrygnęła się wyraźnie. - Nie miałam o tym pojęcia. - Pamiętasz tabletki, które połknęłam tamtego dnia? Czy to Craig mi je dał? - Tak myślę. Ale nie jestem tego całkowicie pewna. Alex… Wade… on… Sądzę, że to on zabił Alicię. - Nie, nie on. Ma na sumieniu wiele okropieństw, ale jej nie zabił. - Zgwałcił? Alex kiwnęła głową. - Tak. - Byli jeszcze inni. Alex przebiegł dreszcz. Od Granville’a usłyszała wcześniej to samo. - Mówisz o Uście, który Wade ci wysłał? Odnaleźliśmy go z pomocą Hope. - Było ich siedmiu. Wade i sześciu innych. - Wiem. Wszyscy nie żyją z wyjątkiem Gartha Davisa, który został aresztowany. I znów Bailey drgnęła. - Garth? Przecież on… O Boże, ależ byłam głupia. Alex przypomniała sobie rozmowę telefoniczną z Sissy i jej słowa o mężczyźnie, z którym Bailey miała się spotkać w wieczór przed swoim zniknięciem. - Mieliście romans? - Tak. Przyszedł się ze mną zobaczyć po śmierci Wade’a, składając jako burmistrz oficjalne kondolencje. - Zamknęła oczy. - I tak to się zaczęło. A Wade mnie ostrzegał, żebym nikomu nie ufała. 400 - Czy Garth pytał o rzeczy Wade’a? - zapytała cicho Meredith. - Kilka razy, ale jakoś nie zwróciłam na to uwagi, a wtedy jeszcze listy od Wade’a nie doszły. Byłam szczęśliwa, że ktoś w tym mieście potraktował mnie uprzejmie… A Garth szukał tego cholernego klucza. Tylko na tym mu zależało. Na tym przeklętym kluczu. - Kto jeszcze dopytywał się o tamten klucz? - spytała Alex, a Bailey

wzruszyła ramionami. - Granville - odpowiedziała gorzko. - Od czego jest ten klucz? - Od bankowego sejfu depozytowego - odrzekła Alex. - Ale nic w nim nie było. Bailey spojrzała z rozpaczą i zdumieniem. - W takim razie dlaczego mi to zrobili? Alex zerknęła na Meredith. - Dobre pytanie. Daniel i Luke przypuszczali, że siódmy z tamtych ludzi miał drugi komplet kluczy, ale zdaje się, że przy Granville’u go nie znaleziono. - Albo sam zabrał zdjęcia z sejfu - podsunęła Meredith. - Całkiem możliwe - rzucił od drzwi Luke. - Granville mógł je zabrać już przed laty. Tego jeszcze nie ustaliliśmy. Ale to, że Simon zjawił się żywy po tych wszystkich latach, wprawiło ich w zdenerwowanie. Skoro Daniel miał klucz Simona, a Bailey klucz Wade’a, to należało się spodziewać dociekań, a Granville wolał tego uniknąć. - Stanął obok łóżka Bailey. - Chase chce z tobą porozmawiać, Alex. Jak się czujesz, Bailey? - Wyliżę się z tego - odrzekła Bailey stanowczo. - Muszę. Co z tą dziewczyną, na którą się natknęłam? - Nieprzytomna - poinformował Luke. - Całe szczęście - powiedziała Bailey pod nosem. - Kiedy będę mogła zobaczyć się z Hope? - Wkrótce - obiecała Meredith. - Widok ciebie skatowanej stanowił dla niej straszny wstrząs. Lepiej nie przerażać jej znowu. Niech umyją ci włosy i przypudrują trochę sińce, zanim przyprowadzimy tutaj Hope. Bailey ze znużeniem pokiwała głową. - Alex, powiedziałam Granville’owi, że posłałam ci klucz. Czy zrobił ci jakąś krzywdę? - Nie. Te plamy na moim ubraniu to głównie jego krew. On nie żyje. - To dobrze - stwierdziła Bailey chrapliwie. - Czy cierpiał? - Za krótko. Bailey, kogo jeszcze widziałaś, kiedy cię więzili? - Tylko Granville’a i czasami Mansfielda. Niekiedy strażników. A co? - Tak zapytałam. - Alex wolała poczekać z poinformowaniem Bailey, że Granville wspomniał o innych, tak jak zamierzała powiedzieć jej nieco później, iż to Craig zamordował siostrę Anne. - Prześpij się teraz. Przyjdę do ciebie później.

401 - Alex, zaczekaj. Nie chciałam mu powiedzieć, że masz ten klucz. On… Jej oczy zaszły łzami, gdy wskazała na świeże ślady po igłach na swoim ramieniu. - On mnie naszprycował. Alex spojrzała z trwogą na ślady. - To straszne. - Nie brałam przez pięć lat. Przysięgam. - Wiem. Rozmawiałam z Desmondem i wszystkimi twoimi znajomymi. - Teraz muszę znowu z tego wyjść. - Głos Bailey się załamał. Alex poczuła ucisk w sercu. - Tym razem nie będziesz musiała przechodzić przez odwyk sama. -Alex pocałowała Bailey w czoło. - Teraz śpij. Muszę porozmawiać z policją. Ciebie będą chcieli wypytać o tamte dziewczyny. Bailey skinęła głową. - Powiedz im, że pomogę, jak tylko będę mogła. Atlanta, sobota, 3 lutego, godz. 10.15 Daniel przebudził się i zobaczył Alex śpiącą w fotelu obok swojego łóżka. Próbował trzy razy wypowiedzieć jej imię, nim udało mu się to na tyle głośno, że zdołał ją obudzić. - Alex. Uniosła głowę, mrugając, by szybko oprzytomnieć. - Danielu. Skuliła się i przez chwilę wydawało się, że wybuchnie płaczem. Daniela ogarnął lęk. - O co chodzi? - Wypowiedzenie tego krótkiego pytania niemal zdarło mu gardło. - Poczekaj. - Kawałek lodu, który wsunęła mu w usta, podziałał zbawiennie. Leżałeś pod respiratorem, więc przez jakiś czas może cię boleć gardło. Masz tu kartkę do pisania z podkładką i długopis. Staraj się nie mówić. - O co chodzi? - powtórzył pytanie, ignorując jej zalecenie. - Czy źle ze mną? - Wyjdziesz ze szpitala za kilka dni. Miałeś szczęście. Kula nie naruszyła żadnego z najważniejszych organów. - Pocałowała go w kącik ust. - Nie

wymagasz nawet zabiegu chirurgicznego. Rana już zaczyna się goić. Wrócisz do pełni sił i do pracy w ciągu kilku tygodni, może za miesiąc. Coś jednak wciąż mu nie pasowało. - Co się stało z Mansfieldem i Granville’em? 402 - Mansfield, Granville i O’Brien nie żyją. Frank Loomis też. Przykro mi, Danielu. Prawdopodobnie zmarł wkrótce po tym, jak został postrzelony. Ale Bailey żyje. - To dobrze - powiedział na tyle energicznie, na ile mógł. - Co tam się działo, Alex? - zapytał chrapliwym głosem. - Ty i Luke… Słyszałem, jak o czymś rozmawialiście. Wspominaliście o dziewczynach… - Granville zrobił coś strasznego - odrzekła cicho. - Znaleźliśmy ciała pięciu nastolatek. Trzymał je w niewoli. Zdaniem Beardsleya mogło być ich w sumie ze dwanaście. Granville zajął się ich wywożeniem, ale nie zdążył wywieźć wszystkich. Pozabijał te, które zostały na miejscu. Daniel usiłował przełknąć ślinę, ale bezskutecznie. Alex wsunęła mu w usta następny kawałek lodu, lecz tym razem to nie pomogło. - Jedna z tych dziewczyn uciekła z pomocą Bailey. Nie odzyskała przytomności, więc nie znamy jeszcze wszystkich szczegółów tej historii. Luke rozpoznał inną dziewczynę ze sprawy, którą zajmował się wcześniej. Westchnęła ciężko. - Zdaje się, że niektóre z twarzy wryły mu się w pamięć tak samo, jak tobie te ze zdjęć Simona. Któraś z odnalezionych ofiar występowała na internetowych stronach z pornografią dziecięcą, zlikwidowaną przez ekipę Luke’a osiem miesięcy temu. Daniel poczuł mdłości. - Boże. - Spóźniliśmy się o godzinę. - Alex delikatnie pogładziła go po dłoni. Granville, zanim zginął, powiedział, że wyszkolił Simona, że byli i inni, a w końcu dodał, że ktoś sterował także nim. - Kim byli ci inni? - Tego nie zdążył powiedzieć. - Mack O’Brien?

- Ludzie Chase’a odkryli miejsce, w którym mieszkał. - Magazyny Roba Davisa zbudowane na ziemi 0’Brienów? - Masz rację tylko częściowo. Mieszkał w jednym z pomieszczeń, które drukarz z „Dutton Review” używał jako składu. Samochód Delii był wyposażony w GPS, a ludzie Chase’a podążyli za sygnałem i odnaleźli wszystkie inne wozy, trzymane przez Macka. Luke znalazł e-maile na jego komputerze. Mack zamierzał sprzedać porsche Delii, Z Janet i mercedesa Claudii. Przemalował corvettę Gemmy. Najwyraźniej to auto chciał zatrzymać. - Chwileczkę. Mack ukrywał się w magazynie, w którym składowano numery „Review”? Jak to? - Pracował dla tej gazety. Rozwoził ją. We wtorek rano rozmawiał ze mną na ganku mojego domu tak miło, jak gdyby nigdy nic. Daniel poczuł ucisk we wnętrznościach na myśl o tym, że Mack O’Brien znalazł się tak blisko Alex. 397 - Cholera. I nikt go nie rozpoznał? - spytał chrapliwie. - Zatrudniła go Marianne. Administrowała działalnością redakcji. Nie zetknęła się z nim osobiście. Mack był jeszcze szczeniakiem, kiedy chodziliście do szkoły średniej. Dostarczał gazety wtedy, gdy większość mieszkańców jeszcze spała, a przez resztę czasu jeździł wozem dostawczym Marianne, obserwując. I zaobserwował wiele. - Kogo miał na oku? - Podglądał ich wszystkich. Zrobił zdjęcia Garthowi, jak wchodził do domu Bailey, sfotografował Mansfielda, który zawoził dziewczyny do bunkra. Mansfield… - Moment. Mansfield był w to wmieszany? - Tak. Nie wiemy jeszcze, w jaki sposób, ale współdziałał z Granville ‘em. Daniel przymknął oczy. - Cholera jasna. To znaczy… Boże. - Tak - odrzekła cicho. - Zdaje się jednak, że Frank Loomis w tym nie uczestniczył. Wczoraj rano dostał informację na komórkę, gdzie znaleźć Bailey. Sądził, że wysłała ją Marianne, ale w rzeczywistości wyszła z telefonu

komórkowego Macka. - A jednak Frank sfałszował materiał dowodowy w sprawie mordu, za który obwiniono Gary’ego Fulmore’a. - Głos Daniela zabrzmiał jak suchy charkot, więc Alex podała mu jeszcze kawałek lodu, zerkając z lekkim wyrzutem. - Zamiast tyle mówić, napisz to na kartce. Tak, Frank wtedy się tego dopuścił, ale nie sądzę, by chciał cię wczoraj wystawić do wiatru. Bailey przyznała, że ułatwił jej ucieczkę. Danielowi przyszło na myśl, że to jakaś pociecha. A jednak… - Szkoda, że nie wiem dlaczego. Chciałbym się dowiedzieć, czym się kierował. - Może kogoś krył. A może sam był szantażowany. - Dotknęła ręką policzka Daniela. - Zaczekaj z tym, aż odzyskasz siły. Zajmiesz się tą sprawą i, jak się uda, to coś ustalisz. Jak się uda. Daniel wiedział, że być może nigdy już nie pozna motywów, jakimi kierował się Frank, choć chciał wierzyć, że takie motywy istniały. - Co jeszcze? Alex westchnęła. - Mansfield wynajął Lestera Jacksona, tego faceta, który próbował mnie przejechać i który zabił Sheilę i tamtego młodego policjanta z Dutton w pizzerii Presto’s. Chase znalazł w kieszeni Mansfielda jednorazową komórkę. Jej numer jest taki sam jak numer komórki, z której dzwoniono na telefon Lestera Jacksona w dniu, kiedy usiłował mnie zabić. 404 - A dzienniki? - Chase odnalazł je wśród rzeczy Macka. Wszystko, co powiedziała Annette, okazało się prawdą. Mack od miesiąca miał na oku Gartha i Roba Da-visów oraz Mansfielda. Chyba on też nie miał pewności, kim był ten siódmy, bo na początku zrobił zdjęcia wielu facetom z miasta. Ale potem zobaczył Granville’a przed bunkrem i od tamtej pory fotografował już tylko Toby’ego, Gartha, Randy’ego i Roba Davisa. Rob romansował z Delią, więc Maćkowi chyba przyszło do głowy, że zabijając ją, odegra się na nim podwójnie. Zemścił się na Delii za upokorzenie, jakiego zaznała za jej sprawą jego matka, i w ten sposób jeszcze bardziej dopiekł Robowi Davisowi… Mack miał zdjęcia, na których Mansfield zabija Rhetta Portera. - Alex zawahała się i dodała: - i zdjęcia, zrobione mnie i nam razem. -

Oblała się rumieńcem. - Czatował pod twoim domem w swojej furgonetce w czwartkową noc. I zrobił nam zdjęcia przez okno. Zdaje się, że nigdzie ich nie przegrał ani nic takiego. -Wzruszyła ramionami. - Chciał, żebym była ostatnią z ofiar. Alex powiedziała to takim rzeczowym, beznamiętnym tonem, że w Danielu aż się zagotowało. - Skurczybyk - wycedził przez zaciśnięte zęby, a ona uspokajająco pogłaskała go po dłoni. - A co z sejfem bankowym? - Nawet jeśli Rob Davis wie, co w nim było, to milczy. Garth zażądał adwokata. W końcu może i coś powie, ale w zamian za układ, że prokuratura stanowa zażąda dla niego łagodniejszego wyroku. - A jak tam Hatton? Alex się uśmiechnęła. - Wyliże się. Może i nieprędko będzie mógł znowu działać w terenie, ale przeżyje. Twierdzi, że i tak miał zamiar niedługo odejść na emeryturę. - Crighton? - spytał Daniel, a Alex spoważniała. - Znaleziono jego odciski palców w pokoju siostry Anne, na plamach jej krwi, więc są przesłanki, by aresztować go za morderstwo. Chase powiedział, że jeśli Craig odmówi złożenia zeznań, to nie uda się obciążyć go winą za zabójstwo mojej matki ani też o współdziałanie z Wade’em dla zatuszowania zbrodni. - Co z tymi pigułkami, które kiedyś wzięłaś? - Pewnie już się nie dowiem. Nie zamierzam błagać go o wyjaśnienia. - Widziałaś się już z nim? Spięła się na to pytanie. - Nie. - Zobaczymy się z nim razem - powiedział. Odprężyła się, a Daniel zrozumiał, że Alex bała się rozmowy z Crightonem w cztery oczy. - Bailey sądzi, że on i Wade wmusili we mnie te pigułki, bo przypomniała sobie pewne aluzje, czynione kiedyś na ten temat przez Wade’a, ale nie ma na to konkretnych dowodów. 399 - A więc Bailey odzyskała przytomność? Alex skinęła głową. - Biegam po całym szpitalu - oznajmiła z nikłym uśmieszkiem. Doglądam ciebie, Bailey, Beardsleya, Hattona i tamtą dziewczynę, uratowaną przez Bailey. Bailey wyznała, że jedyna rzecz, jaką pamięta z nocy, podczas której zginęła Alicia, to moment, kiedy Alicia wrzuciła mi coś do zupy w

trakcie obiadu, żeby zrobiło mi się niedobrze. Tamtego wieczoru wybierała się na imprezę, na którą nie chciała zabierać mnie ze sobą. Alicia wciąż była na mnie wściekła za tatuaże i za to, że powiedziałam nauczycielom o naszych małych szachrajstwach: zastępowałyśmy się nawzajem podczas szkolnych sprawdzianów. I to, że się na mnie złościła, pewnie uratowało mi życie. Daniel mocniej ścisnął jej rękę. - Hope? - Ona wie, że Bailey żyje, ale jeszcze się z nią nie widziała po tym wszystkim. Bailey nadal źle wygląda. Granville wstrzykiwał Bailey heroinę, żeby zmusić ją do mówienia. - Głos Alex zaczął drżeć. - Wcześniej nie brała od pięciu lat. A teraz musi znowu przejść kurację odwykową. Przecież Granville był lekarzem. - Był wrednym draniem - powiedział Daniel z wysiłkiem. Westchnęła. - To też. Bailey miała romans z Garthem, ale nie jest jasne, czy on wiedział, że Mansfield i Granville ją uprowadzili. Jak już wspomniałam, Garth nie chce nic mówić, dopóki nie będzie miał adwokata. I tyle. - Suze? - Wciąż tu jest. Czuwa nad tobą i nad tamtą bezimienną. - Gdy Daniel w zdumieniu uniósł brew, dodała: - Tą dziewczyną, której Bailey pomogła. Nie wiemy, jak się nazywa. Danielu, tak rozmyślałam… Ogarnęła go nagła trwoga, którą jednak po chwili od siebie odegnał. Alex mogła go w końcu opuścić, ale nie zrobiłaby tego teraz. Był o tym przekonany. - O czym? - O tobie. O sobie. O Bailey i Hope. Ty powrócisz do normalnego życia, kiedy stąd wyjdziesz, ale Bailey… Ona ma do przebycia trudną drogę. Będzie potrzebowała pomocy, aby wychować Hope. - Gdzie znajdzie taką pomoc? - zapytał. - Tutaj. Ma przyjaciół. Nie chcę jej stąd zabierać. Zamierzam zostać. Muszę znaleźć dom dla siebie, Bailey i Hope, ale… - Nie - zacharczał. - Zamieszkasz ze mną. - Przecież muszę opiekować się Hope, kiedy Bailey pójdzie na odwyk. - Zamieszkasz u mnie - powtórzył. - Hope zostanie z nami. A Bailey może mieszkać z nami tak długo, jak będzie chciała. - Zaniósł się kaszlem, więc Alex przytknęła mu do ust kubek z wodą. 400

- Pij powoli - poleciła, kiedy przełknął głośno. - Małymi łykami. - Tak jest. - Położył głowę na poduszce i spojrzał Alex w oczy. Zostaniesz ze mną. Uśmiechnęła się. - Tak jest. Nie przestawał się w.nią wpatrywać. - Podtrzymuję to, co powiedziałem ci wtedy. Ona także nie spuszczała z niego wzroku. - Ja też. Odetchnął z ulgą. - To dobrze. Pocałowała go w czoło. - Teraz wiesz już wszystko, co chciałeś wiedzieć. Nie mów więcej i zaśnij. Zajrzę do ciebie później. Atlanta, sobota, 3 lutego, godz. 12.30 - Bailey. Na dźwięk znajomego głosu zamrugała, a jej serce zamarło. A więc znowu tam była. Ucieczka to tylko sen. Po chwili jednak poczuła pod plecami miękkość łóżka i zrozumiała, że koszmar się skończył. W każdym razie jeden z koszmarów. Wpadła bowiem znowu w koszmar nałogu. - Bailey. Zmusiła się do otwarcia oczu, a jej serce zabiło nierówno. - Beardsley. Siedział na wózku inwalidzkim koło jej łóżka. Czysty. Posiniaczony, z wielką szramą na policzku, ale czysty. Miał blond włosy, obcięte krótko, na wojskową modłę, a także wydatne kości policzkowe i mocną szczękę. Jego oczy były piwne i dobre, takie, jak je zapamiętała. Usta miał spierzchnięte, ale pełne i proporcjonalne. Zresztą wszystko w nim wydawało się wyważone i mocne. - Myślałam, że zginąłeś - wyszeptała. Uśmiechnął się na to. - Nie. Jestem na to trochę za twardy. W to mogła uwierzyć. Ze trzy razy przerastał ją w barach. - Widziałam się z Alex. - Ja też. Ona krąży po szpitalu i nas dogląda. Masz bardzo dzielną

przyrodnią siostrę, Bailey. A ona także ma dzielną siostrzyczkę. Ten komplement ją ujął. - Uratowałeś mi życie. Nie wiem, jak mam ci się odwdzięczyć. 407 Jego płowe brwi się uniosły. - Porozmawiamy o tym później. Jak się czujesz? - Jak ktoś więziony przez tydzień. Znowu się uśmiechnął. - Dobrze się spisałaś, Bailey. Powinnaś być z siebie dumna. - Nie wiesz, co mówisz. Nie wiesz, co takiego narobiłam. - Wiem to, co widziałem. Przełknęła. - Zrobiłam coś strasznego. - Masz na myśli narkotyki? - Nie tylko to. - Jej usta wykrzywiły się smutno. - Nie jestem dziewczyną, którą ktoś chciałby przedstawić swojej matce. - Mówisz o tym, że się prostytuowałaś i miałaś romanse? Otworzyła oczy zdumiona. - Wiedziałeś o tym? - Tak. Wade mi powiedział, zanim skonał. Był taki dumny, że w końcu wyszłaś na ludzi. - Dziękuję. - Bailey, nie rozumiesz mnie. Wiem, w czym rzecz. I nie dbam o to. Spojrzała w jego dobre oczy, znów odczuwając niepokój. - Czego ode mnie chcesz? - Jeszcze nie wiem. Ale muszę się przekonać. Nasze drogi przecięły się nie bez powodu i chcę, żebyś się dowiedziała, że nie odejdę tak sobie, kiedy najgorsze już za nami. Nie miała pojęcia, co na to odpowiedzieć. - Będę musiała znowu pójść na odwyk. W jego piwnych oczach błysnęła złość. - I dlatego cieszę się, że go zabiłem. - Beardsley, on… - Słowa uwięzły jej w krtani. Zacisnął zęby, ale po chwili odezwał się znowu spokojnym głosem. - To także wiem. Bailey, dziś przeszłaś przez te drzwi o własnych siłach. Nie oglądaj się za siebie. Przymknęła oczy i poczuła, że łzy spływająjej po twarzy. - Nawet nie znam twojego imienia. Ujął jej dłoń. - Ryan. Kapitan Ryan Beardsley, Armia Stanów Zjednoczonych. Na jej

ustach pojawił się drżący uśmiech. - Miło cię poznać, Ryan. Czy to początek naszej pięknej przyjaźni? Odwzajemnił jej uśmiech. - A czy to nie najlepsze miejsce na zawarcie przyjaźni? - Nachylił się i pocałował ją w policzek. - A teraz śpij. I nie martw się. Kiedy tylko trochę 408 wydobrzejesz, przyprowadzę do ciebie Hope. Z nią też chciałbym się osobiście poznać, kiedy mi na to pozwolisz. Atlanta, sobota, 5 lutego, godz. 14.45 - I co z tą dziewczyną? Susannah nie musiała spoglądać za siebie; poznała stojącego za nią Luke’a Papadopoulosa po głosie. - Budzi się na krótko, ale zaraz potem znowu zapada w sen. Chyba w ten sposób radzi sobie z bólem. Lukę wszedł na chwilę do przyległego pomieszczenia i wyniósł stamtąd drugie krzesło. - Czy powiedziała coś po przebudzeniu? - Nie. Tylko patrzyła na mnie, jak gdybym była Bogiem albo kimś takim. - Wywiozłaś ją z lasu. - Nic takiego nie zrobiłam. - Przełknęła ślinę. Była to szczera prawda, i to w szerszym znaczeniu. - Susannah. To nie twoja wina. - Jestem innego zdania. - Porozmawiajmy. Odwróciła się, by na niego popatrzeć. Miał najciemniejsze oczy, jakie kiedykolwiek widziała; bardziej czarne niż noc. A teraz błyszczały pod wpływem gwałtownych emocji. Jednak jego twarz pozostawała spokojna. Zachowywał kamienne oblicze, niczym posąg. - Poco? - Bo… - Uniósł ramię. - Bo chcę wiedzieć. Kącik jej ust uniósł się nieco, co, jak wiedziała, dla wielu wyglądało jak kpiący uśmieszek. - Co takiego chciałbyś wiedzieć, agencie Papadopoulosie? - Dlaczego sądzisz, że to twoja wina?

- Dlatego że wiedziałam - stwierdziła stanowczo. - Wiedziałam i milczałam. - A co wiedziałaś? - spytał rezolutnie. Odwróciła oczy, wbijając spojrzenie w bezimienną dziewczynę. W tę, która wcześniej wpatrywała się w nią jak w bóstwo. - Wiedziałam, że Simon to gwałciciel. - Zdaje się, że Simon nie brał czynnego udziału w gwałtach, tylko robił zdjęcia. Przypomniała sobie zdjęcia, które pokazywał jej Simon. 403 - Przynajmniej raz było inaczej. Usłyszała, jak Luke wciąga powietrze. - Powiedziałaś o tym Danielowi? Obróciła się raptownie i zmierzyła go nieprzychylnym spojrzeniem. - Nie. I ty też mu nie powiesz. Kipiała z wściekłości. Furia gotowała się w niej i buzowała, grożąc wybuchem w każdym z kolejnych dni jej życia. Susannah wiedziała dobrze, co zrobiła, a czego nie. Daniel zobaczył tylko część zdjęć, na których nie widać było wyraźnie żadnego z gwałcicieli. Ona sama widziała więcej. - Wiem tylko tyle, że gdybym nie milczała, to do tego wszystkiego mogłoby nie dojść. - Przeciągnęła dłonią po poręczy szpitalnego łóżka. - A ona pewnie nie wylądowałaby w szpitalu. Luke umilkł na bardzo długą chwilę i oboje patrzyli, jak dziewczyna oddycha, zatopieni we własnych myślach. Susannah doceniała ludzi, którzy wiedzieli, kiedy się nie odzywać. W końcu jednak przemówił. - Zidentyfikowałem zwłoki. Znów się obróciła, spoglądając na niego zaskoczona. - W jaki sposób? - W związku ze sprawą, nad którą pracowałem osiem miesięcy temu. -Na policzku drgnął mu mięsień. - Nie udało mi się ocalić tamtej ofiary. Nie zdołałem doprowadzić do ujęcia sadysty, który napastował nieletnie. Chciałbym to sobie jakoś powetować. Susannah przyglądała się jego twarzy, zarysowi ust. Pomyślała, że nigdy dotąd nie widziała równie poważnego mężczyzny. - Granville nie żyje. - Ale pozostał jeszcze ktoś. Ktoś, kto pociąga za sznurki. Kto wyuczył Granville’a przestępczego fachu. Chcę tego kogoś dopaść. - Odwrócił się i popatrzył jej w oczy, a Susannah niemal odstąpiła o krok; taka moc biła od

niego. - Chciałbym go zamknąć w piekle na zawsze. - Dlaczego mi to mówisz? - Ponieważ myślę, że ty chcesz tego samego. Odwróciła się z powrotem ku bezimiennej pacjentce i poczuła narastające wzburzenie. Wściekłość na Simona, na Granville’a, na ich tajemniczego, nieznanego szefa… i na siebie samą. Wcześniej pozostawała bierna. Dziś postanowiła skończyć z tą biernością. - Czego ode mnie oczekujesz? - Jeszcze nie wiem. Odezwę się, kiedy będę już wiedział. - Wstał. Dziękuję. - Za co? - Za to, że nie powiedziałaś Danielowi o Simonie. Spojrzała na niego. 410 - A ja ci dziękuję za uszanowanie mojej decyzji. Patrzyli sobie w oczy przez dłuższy moment. Potem Lukę Papadopoulos skinął jej głową na pożegnanie i odszedł. Susannah zwróciła się ku bezimiennej ofierze. I ujrzała w niej siebie samą. Atlanta, poniedziałek, 5 lutego, godz. 10.45 Upłynęły trzy dni, odkąd Mansfield postrzelił Daniela, a wypadki potoczyły się jak lawina. Minęły trzy dni, odkąd Alex zabiła człowieka i widziała, jak dwóch innych ginie na jej oczach, i wciąż jeszcze nie przetrawiła tamtych wydarzeń. A może po prostu nie było jej żal tych ludzi, którzy zginęli. Stopniowo nabierała przekonania, że raczej to drugie. Przepchnęła szpitalny wózek Daniela przez drzwi w gmachu rozpraw, zmierzając do małego pomieszczenia, w którym miało się odbyć spotkanie. - To strata czasu, Danielu. Daniel wstał zwózka i o własnych siłach podszedł do stołu. Schudł i wciąż był blady, lecz szybko wracał do zdrowia. Podsunął Alex krzesło, a potem usiadł obok niej. - Pozwól mi na to. Może sama nie uważasz, że trzeba zamknąć tę sprawę, aleja owszem. Wbiła wzrok w ścianę.

- Nie chcę się z nim widzieć. - Dlaczego nie? Poruszyła nerwowo ramionami. - Mam coś do załatwienia, ważne sprawy. Takie jak zapisanie Bailey na kurację odwykową i codzienne odprowadzanie Hope do przedszkola. Muszę też poszukać sobie pracy. - To wszystko rzeczywiście bardzo ważne - przyznał bez entuzjazmu. -A prawdziwy powód? Odwróciła głowę, by spojrzeć na niego gniewnie, ale czułość w jego oczach sprawiła, że z trudem przełknęła ślinę. - Zabiłam człowieka - powiedziała cicho. - Chyba nie czujesz się winna z powodu Mansfielda. - Było to raczej stwierdzenie niż pytanie. - Nie. Wręcz przeciwnie. Cieszę się, że go zabiłam. Poczułam się… - Silna? - podsunął, a ona skinęła głową. - Tak, chyba tak. Zupełnie jak gdybym na chwilę zapanowała nad światem i naprawiła coś, co było całkowicie złe. - Bo tak właśnie się stało. Jednak to cię przeraża. 405 - Tak, przeraża. Nie przywykłam do strzelania do ludzi, Danielu. Craig nie zechce ze mną rozmawiać, a ja poczuję się przy nim bezsilna. Jego też chciałabym zastrzelić, a nie mogę. - Witaj w moim świecie - rzekł Daniel z kwaśnym uśmiechem. - Jednak unikanie go to żadne rozwiązanie, moja kochana. Z powodu chowania głowy w piasek nawiedzały cię lęki i koszmarne sny. Chciała mu zaprzeczyć, ale wiedziała, że ma rację. A potem zapomniała o całej sprzeczce, gdy otwarły się drzwi, a strażnik wprowadził do pokoju Craiga Crightona, ze skutymi rękami i nogami. Gdy popchnął go w stronę krzesła, zadźwięczały łańcuchy kajdan. Upłynęła cała minuta, zanim Alex zdała sobie sprawę z pewnych spraw. Siedziała ze zwieszoną głową, wpatrując się w swoje dłonie, tak jak tamtego dnia przed wielu laty, w szpitalu. Nikt się nie odzywał. W jej głowie nie rozległy się wrzaski, panowała cisza mrożąca krew w żyłach. Daniel położył rękę na jej dłoniach i lekko je uścisnął, dodając jej otuchy, aż uniosła wzrok i podbródek, spoglądając Craigowi Crightonowi prosto w twarz. Był stary. Wyniszczony. Lata narkotyzowania się i życia na ulicy

przytępiły mu wzrok. Patrzył na Alex tak samo, jak wcześniej czynił to Gary Fulmore, a Alex zdała sobie sprawę, że on widzi w niej Alicię. A może nawet Kathe. - Witaj, Craig - powiedziała bez emocji, a on drgnął, jakby się wystraszył. - Ty nie jesteś nią-wymamrotał. - Nie. Wiem, co zrobiłeś - rzekła, wciąż zachowując spokój, a Craig wbił w nią spojrzenie. - Nie zrobiłem nic złego. - Agencie Vartanian. - Alex popatrzyła w stronę, gdzie młody człowiek w niebieskim garniturze siedział obok strojnej blondynki w czarnym kostiumie. To ten mężczyzna właśnie się odezwał. W blondynce Alex rozpoznała przedstawicielkę prokuratury stanowej Chloe Hathaway, która wcześniej odwiedziła Daniela w szpitalu. Przypuszczenie Alex, że młodzieniec jest obrońcą Craiga, szybko się potwierdziło. - Co pan chce osiągnąć podczas tego spotkania? Mój klient został oskarżony o zamordowanie Anne Chambers. Chyba się pan nie spodziewa, że uda się wplątać mojego klienta w inne zabójstwo? - Chciałbym tylko porozmawiać - odparł Daniel swobodnym tonem. -A może i wyjaśnić kilka niejasności z minionych czasów. - Wiem, że pański klient zabił moją matkę - powiedziała Alex dumnym, stanowczym tonem. - I choć życzyłabym sobie ukarania go, to przypuszczam, że się do tego nie przyzna. Chcę jednak się dowiedzieć, co wydarzyło się potem. - Połknęłaś całą baterię pigułek - stwierdził Craig zimno. 412 - Nie sądzę - odrzekła Alex. - Wolałabym się dowiedzieć, czy to ty mi je podsunąłeś. - Jeśli on je pani podał - powiedział gładkim tonem adwokat Craiga oznaczałoby to próbę dokonania zabójstwa. Do tego mój klient raczej też się nie przyzna. - Nie będę dążyła do.postawienia go z tego powodu w stan oskarżenia wyjaśniła Alex. - To nie zależy od pani - wtrąciła Chloe Hathaway. - Jeśli pan Crighton rzeczywiście usiłował panią zabić, podając śmiertelną dawkę tabletek, to będę musiała oficjalnie wystąpić o jego oskarżenie. - Może uda ci się jednak coś wymyślić, Chloe? - zapytał Daniel.

- Może wytargujemy coś w zamian za mniej ostre potraktowanie udziału mojego klienta w doprowadzeniu do śmierci tej zakonnicy? - podsunął chytrze adwokat Craiga i wtedy Alex puściły nerwy. Wstała, drżąc, ale tym razem ze wściekłości. - Nie. Absolutnie wykluczone. Nie zgodzę się na złagodzenie kary za zabicie siostry Anne tylko po to, aby zaspokoić własną dumę. - Pochyliła się nad stołem i z bliska popatrzyła Crightonowi prosto w oczy. - Zabiłeś moją matkę, a twój syn zgwałcił moją siostrę. Próbował też zgwałcić mnie, a ty nawet nie starałeś się go powstrzymać. Jeżeli rzeczywiście sama wzięłam te tabletki, to miałam ku temu powody. Odebrałeś mi wtedy wszystko, co było mi drogie. A teraz nie uda ci się mnie upokorzyć. - Popatrzyła na Chloe Hathaway. - Przepraszam, że panią trudziliśmy, ale rozmowa skończona. - Alex - odezwał się cicho Daniel. - Usiądź, proszę. - Nakrył swoją dużą dłonią jej rękę i pociągnął lekko, aż Alex znowu usiadła. - Chloe? - Proponuję wycofanie zarzutu o usiłowanie zabójstwa i podtrzymanie oskarżenia o mord na siostrze zakonnej. Adwokat Craiga wybuchnął śmiechem. - I to ma być korzystny układ? O nie, wielkie dzięki. Daniel zmierzył Craiga najbardziej lodowatym spojrzeniem. - Skupmy się na kwestii kary za zabójstwo zakonnicy. Zapanowało milczenie, które trwało do chwili, gdy Alex nie mogła go już dłużej znieść. - Moja matka nie zabiła cię, kiedy miała okazję - powiedziała do Craiga. Ze strachu albo z litości, ale wyszło na jedno. A teraz jesteś tutaj, a jej już nie ma, bo bała się, że twój sekret zostanie ujawniony. Ale wiesz co? I tak wyszedłby na jaw, wcześniej czy później. Z tajemnicami już tak jest. Straciłam matkę, ale i ty kogoś straciłeś. Utraciłeś Bailey, Wade’a, zmarnowałeś własne życie, które wcześniej wiodłeś. Ja mam swoje życie. I nawet jeśli twój adwokat zdoła cię pewnego dnia wyciągnąć zza kratek, to nie wrócisz już do normalnego życia. I świadomość tego cię zniszczy. 407 Podeszła do drzwi, gdy powstrzymał ją głos Craiga. - Nie wzięłaś sama tamtych tabletek. Ja ci je podałem. Odwróciła się powoli. - W jaki sposób? - spytała na tyle obojętnym tonem, na jaki było ją stać.

- Rozpuściliśmy je w wodzie. Kiedy przyszłaś, zmusiliśmy cię do wypicia. - My? - Wade i ja. On był temu przeciwny, tak na dobrą sprawę. Alex wróciła do stołu i znów znalazła się twarzą w twarz z Craigiem. - A pigułki, które wcisnąłeś mi do ręki tego dnia, kiedy zjawiła się Kim, żeby mnie zabrać? - spytała, opuszczając oczy. - Liczyłem na to, że albo je połkniesz, albo odkryje je Kim i wyda mnie policji. I tyle. To wystarczyło. - Jeśli kiedykolwiek wyjdziesz na wolność, trzymaj się z daleka od Hope i Bailey. Przytaknął. - Zabierzcie mnie stąd. Strażnik odprowadził Craiga, a za nimi podążył adwokat. Chloe Hathaway popatrzyła na Alex z uznaniem. - Nie odpuściłabym mu ani roku za zabicie tej zakonnicy. Chcę, żeby pani o tym wiedziała. Alex uśmiechnęła się słabo. - Dzięki za złożenie propozycji, żeby odsiedział swoje za morderstwo w zamian za wycofanie oskarżenia o usiłowanie innego zabójstwa. Dobrze, że poznaliśmy prawdę. - Kiedy pani prokurator wyszła, Alex zwróciła się do Daniela. - A tobie dziękuję, że skłoniłeś mnie do przyjścia tutaj. Naprawdę musiałam się tego wszystkiego dowiedzieć. Wstał i objął ją ramieniem. - Wiem o tym. Inaczej nie zawracałbym sobie głowy, ale musiałaś poznać prawdę. A teraz wszelkie zagadki się wyjaśniły. Wracajmy do domu. Do domu. Do domu Daniela, z przestronnym salonikiem, stołem bilardowym, barkiem i obrazem przedstawiającym psy grające w pokera, z sypialnią z jego obszernym łóżkiem. Miał to być pierwszy nocleg Daniela we własnym domu, odkąd został postrzelony, a Alex poczuła, jak rozlewa się w niej żar na myśl, że już nie będzie musiała samotnie sypiać w jego wielkim łóżku. Wtedy jednak przypomniała sobie, w jakim stanie pozostawiła jego dom, i skrzywiła się nieco. - Hm, skoro już jest okazja do szczerych wyznań, muszę ci coś

powiedzieć. Hope nakarmiła Rileya. 408 Daniel aż jęknął. - Gdzie? - W dużym pokoju. Zadzwoniłam do mamy Luke’a, a ona podesłała tam kuzyna. On prowadzi firmę zajmującą się czyszczeniem dywanów. Powinno być znowu czysto, zanim dojedziemy do domu. Z westchnieniem usiadł na wózku. - Czy są jeszcze jakieś sekrety, o których powinienem się dowiedzieć? Roześmiała się, a ten beztroski śmiech zaskoczył ją samą. - Nie, to już chyba wszystko. Wracajmy do domu.

Document Outline \ Bez tytułu z