2015-11-07 program Gala

Agnieszka Drożdżewska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Pracuje także naukowo jako muzykolog. Występowała podczas festiwali i koncertów w Polsce i za granicą (m.in. Berlin, Hamburg, Verona, Rzym, Praga). Laureatka konkursów m.in. Rzymie i Trnawie. W swoim repertuarze posiada opery Monteverdiego, Haendla, Haydna, Mozarta, Donizettiego i innych oraz operetki. Wykonuje także muzykę oratoryjną oraz pieśni różnych epok, w tym wiele kompozycji muzyków wrocławskich i śląskich XVIII-XX wieku. Monika Piechaczek (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w klasie prof. Agaty Młynarskiej-Klonowskiej. Klonowskiej. Brała udział w licznych konkursach, zdobywając laury i wyróżnienia. Regularnie koncertuje w repertuarze operetkowym, operowym, sakralnym w kraju i za granicą m. in Niemczech, Austrii, Turcji. Jest częstym gościem licznych festiwali m. in Festiwalu Kiepury, Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Wiedeńskiej, Festiwalu Muzyka Epok, Letniego Festiwalu Operowego. Anna Wilczyńska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną we Wrocławiu pod kierownictwem prof. Kazimierza Myrlaka. Uczestniczyła w kursach mistrzowskich Carol Richardson i Petera Harvey’a. Zdobywczyni Pucharu JM Rektora Akademii Muzycznej im. Fryderyka yka Chopina w Warszawie, I nagrody na IV Konkursie Moniuszkowskim „Pieśń Wieczorna” w Białymstoku Białymstoku, drugiej nagrody w Concorso Lirico Internazionale „Terre dei Fieschi” 2013. Koncertuje oncertuje z agencjami w Paryżu, Brukseli, Londynie, Moskwie. Gościnna śpiewaczka Opery Piccola we Wiedniu. Tomasz Tracz (tenor) absolwent Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, stypendysta Universität für Musik und darstellende Kunst w Graz. W swoim repertuarze posiada m. in. partie z takich oper i operetek jak: „Czarodziejski flet”, „Wesele Figara” W. A. Mozarta, „Napój miłosny miłosny” G. Donizettiego, „Traviata” G. Verdiego, „Zemsta Nietoperza” J. Straussa, „Wesoła wdówka wdówka” F. Lehára. Współpracuje z Teatrem Muzycznym w Poznaniu i Gliwickim Teatrem Muzycznym. Na stałe związany z Operą i Filharmonią Podlaską. Ivo Michl (baryton) absolwent Akademii Muzycznej we Pradze, członek zespołów barokowych Capella Regia, Hofmusici, współpracuje, m.in. z Harmonia delectabilis, Musica Florea. Brał udział w festiwalach w Polsce, Niemczech, na Węgrzech, we Francji i Hiszp Hiszpanii. Laureat drugiej nagrody w młodszej łodszej kategorii Emma Destin International Singing Competition (2001). Obecnie gościnny solista Teatru Narodowego w Pradze, Opery w Ostravie oraz Piccola Opera we Wiedniu. Monika Kruk (fortepian) ukończyła studia w Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Laureatka wielu nagród w międzynarodowych konkursach kameralnych i wokalnych. Jako pianista pianista-korepetytor pracuje na Wydziale Wokalnym w PSM im. R. Bukowskiego we Wrocławiu oraz od luteg lutego 2012 r. w macierzystej uczelni na Wydziale Instrumentalnym w klasie fletu oraz na Wydziale Wokalnym. Współpracuje spółpracuje ze śpiewakami podczas Zimowych Kursów Wokalnych w Duszni Dusznikach-Zdroju, Zdroju, Festiwalu Wratislavia Cantans oraz podczas wielu kursów interpretacyjn interpretacyjnych. Martyna Witowska (prowadzenie koncertu) absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, filia we Wrocławiu. Poza rolami dramatycznymi, brała także udział w spektaklach muzycznych i recitalach wokalnych, zdobyła główną nagrodę agrodę nurtu off wraz zespołem „Sultan Hagavik” podczas 34. Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Aktorka Teatru Ad Spectatores, nauczyciel-instruktor instruktor w Centrum Edukacji Kulturalnej Dzieci i Młodzieży we Wrocławiu i Uniwersytecie Dzieci.

prezentuje

GALA OPEROWO-OPERETKOWA S O L I ŚC I : Agnieszka Drożdżewska Monika Piechaczek Anna Wilczyńska Tomasz Tracz Ivo Michl

sopran (Wrocław) sopran (Wrocław) sopran (Wrocław) tenor (Wrocław) baryton (Praga)

F ORTEPIAN : Monika Kruk (Wrocław)

PROWADZENIE KONCERTU : Martyna Witowska (Wrocław) www.sonori.pl • www.facebook.com/sonori.ensemble sonori.ensemble

PROGRAM 1. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Czardasz Sylvy «Czardasz! Czardasz!» Sylva (Anna Wilczyńska) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Monika Piechaczek, Tomasz Tracz, Ivo Michl)

2. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Duet «Jakże mam ci wytłumaczyć» Sylva (Monika Piechaczek) • Edwin (Tomasz Tracz)

3. Aleksandr Aleksandrowicz Alabjew: – Pieśń «Słowik» (Agnieszka Drożdżewska)

4. Johann Strauss: ZEMSTA NIETOPERZA – Tercet «Ach, jakże mi serduszko drży!» Rosalinde (Anna Wilczyńska) • Adele (Monika Piechaczek) • Gabriel von Eisenstein (Tomasz Tracz)

5. Wolfgang Amadeus Mozart: DON GIOVANNI – Duettino «Là ci darem la mano» Zerlina (Agnieszka Drożdżewska) • Don Giovanni (Ivo Michl)

6. Johann Strauss: BARON CYGAŃSKI – Couplet «Wielka sława to żart» Sándor Barinkay (Tomasz Tracz)

7. Gioachino Rossini: DUETTO BUFFO DI DUE GATTI – Duetto «Miau, miau, miau...» (Monika Piechaczek, Anna Wilczyńska)

8. George Gershwin: PORGY AND BESS – Pieśń «Summertime»

Bess (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska)

9. Giuseppe Verdi: NABUCCO

10. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Duet «Co się dzieje, oszaleję» Sylva (Monika Piechaczek) • Edwin (Tomasz Tracz) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska, Ivo Michl)

11. George Gershwin: PORGY AND BESS – Pieśń «Oh, I got plenty o’ nuttin’» Porgy (Ivo Michl)

12. Jacques Offenbach: OPOWIEŚCI HOFFMANNA – Barkarola «Belle nuit, ô nuit d’amour» Giulietta (Agnieszka Drożdżewska) • Nicklausse (Anna Wilczyńska)

13. Gaetano Donizetti: NAPÓJ MIŁOSNY – Kwartet «Adina credimi» Adina (Agnieszka Drożdżewska) • Giannetta (Anna Wilczyńska) • Nemorino (Tomasz Tracz) • Belcore (Ivo Michl)

14. Franz Lehár: GIUDITTA – Aria «Kto me usta całuje, ten śni» Giuditta (Monika Piechaczek)

15. Stanisław Moniuszko: HALKA – Aria «Gdyby rannym słonkiem» Halka (Anna Wilczyńska)

16. George Gershwin: – Pieśń «The man I love» (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska)

17. Giuseppe Verdi: LA TRAVIATTA – Duet i chór «Libiamo ne’ lieti calici» Violetta (Agnieszka Drożdżewska) • Alfred (Tomasz Tracz) • chór (Anna Wilczyńska, Monika Piechaczek, Ivo Michl)

– Coro di schiavi ebrei «Va’, pensiero»

chór (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska, Monika Piechaczek, Tomasz Tracz, Ivo Michl)

– PRZERWA –

_________________________________________________________ (Wykonawcy zastrzegają sobie możliwość zmian w programie.)

Popularny standard jazzowy George’a Gershwina The man i love (nr 16) powstał w 1924 r. z myślą o musicalu Lady be good. Piosenka ta, pomimo że ostatecznie nie znalazła się w repertuarze tego spektaklu, rozpoczęła własny, niezależny żywot, wędrując po największych estradach muzyki rozrywkowej świata. Do jej popularności przyczynili się jej wielcy interpretatorzy, m.in. niezapomniana Ella Fitzgerald, co odzwierciedlają słowa Iry Gershwina, autora tekstu: „Nie zdawałem sobie sprawy, że nasze piosenki są tak dobre, dopóki nie zaśpiewała ich Ella…” Utworem zamykającym koncert jest niezapomniany toast z opery La Traviata (wł. traviata – zabłąkana) Giuseppe Verdiego z 1853 roku, opartej na motywach Damy kameliowej A. Dumasa i napisanej pod wpływem osobistych przeżyć. Verdi zetknął się ze sztuką Dumasa podczas swojej wizyty w Paryżu w 1852 r. i od razu uznał, że świetnie nadaje się na libretto opery. Mimo to przez pewien czas wahał się, czy jej tematyka nie zrazi publiczności. Ostatecznie librecista i przyjaciel Verdiego Francesco Piave złagodził obyczajowy wydźwięk oryginału. Premiera wystawiona w Wenecji okazała się skandalem publiczność nie przywykła jeszcze do oglądania kurtyzan na scenach operowych. Autor jednak nie poddał się. Dokonał drobnych zmian, które dotyczyły przede wszystkim umiejscowienia akcji we wcześniejszej epoce, realiach z czasów Ludwika XIV, zmienił tytuł na Violetta i 6 maja 1854 r. wystawił spektakl w weneckim Teatro San Benedetto. Tym razem opera odniosła sukces i na stałe wpisała się w kanon operowy. Dzisiejsza krytyka uważa Traviatę za najdoskonalsze i zupełnie nowatorskie dzieło kompozytora. Podkreślana jest kameralna atmosfera opery (w przeciwieństwie do większości utworow Verdiego np. Aidy), wartość literacka libretta oraz nastrojowość muzyki, ktora świetnie wyraża i podkreśla uczucia bohaterów jak duet i chór Libiamo ne’ lieti calici (nr 17).

Księżniczka czardasza stanowi największy sukces kompozytorski Imre Kálmána. Jest przy tym jednym z najwybitniejszych dzieł II operetki wiedeńskiej (nr 1, 2, 10). Operetka budzi podziw melodyczną inwencją Kálmána, łączącą atmosferę wiedeńskich salonów i węgierskich rytmów z nutą zaskakującej melancholii, która pojawia się wraz z wejściem na scenę Sylvii, a potem powraca w pierwszym duecie kochanków, w przejmującym solo Sylvii z finału I aktu: Ja, so ein Feufelsweib, aż po scenę zespołową w III akcie: Jaj, Maman. Podkreśla się zręczność kompozytora w tworzeniu efektownych scen świetnie wpisujących się w akcję. Jej nieprzemijająca wartość zdaniem Bernarda Grüna tkwi jednak w tym, że była również odbiciem epoki i jej społeczeństwa: całej przedwojennej ery, pustego światka nocnych lokali, lowelasów i szansonistek, światka, w którym kochanków i metresy zmieniano wraz z każdym programem, z nocy robiono dzień, wzywano notariusza do café chantant, by urzędowo poświadczył przyrzeczenie małżeństwa, a mimo to meldowano się na służbę w swoim pułku... Urodzony w Tobolsku w 1787 Aleksandr Alabjew był jednym z pionierów romantyzmu w muzyce rosyjskiej. Jego najbardziej znaną kompozycją jest pieśń Słowik (Соловей) (nr 3), która stała się przebojem muzyki salonowej i była przerabiana w wielu opracowaniach, również instrumentalnych. Zemsta nietoperza Johanna Straussa to zabawna historia o temperamentnym, wiedeńskim finansiście Gabrielu von Eisenstein, który ma trafić do aresztu za uderzenie poborcy podatkowego i obrazę sądu. Tymczasem jego przyjaciel, Dr Falke organizuje wraz z młodym arystokratą – księciem Orlofskym bal. Jest to w rzeczywistości pretekst do ośmieszenia Eisensteina w ramach rewanżu za złośliwy żart swojego przyjaciela. Intryga polega na tym, że Falke wśród gości zaprasza w innych rolach domowników Eisensteina. Służąca będzie wytworną damą, żona pojawi się w masce i ma być przedstawiona jako węgierska księżna. Falkemu udaje się przekonać Eisensteina, by ten potajemnie wybrał się na bal, a w więzieniu stawił się rano. Zanim jednak hulaka von Eisenstein wyjdzie z domu śpiewa z żoną oraz służącą śmieszny tercet, w którym każdy oszukuje każdego mówiąc o tęsknocie i gorących uczuciach (nr 4). Rosalinda, żona Eisensteina, rozpoznaje w czasie balu prawdziwą naturę swojego męża. Wszystko jednak wyjaśnia się rano, na końcu operetki. Doświadczony uwodziciel Don Giovanni po ostatnich perypetiach miłosnych nie czeka długo z kolejną przygodą. W napotkanym orszaku weselnym upatruje Zerlinę – widok tej pięknej wieśniaczki budzi jego zmysły. Obiecując małżeństwo próbuje uprowadzić ją do swoich komnat. Początkowo dziewczyna wzbrania się, lecz czułe zabiegi w końcu usuwają z jej pamięci obraz ukochanego Masetta (nr 5).

XIX-wieczny Wiedeń, stolica sztuki, elegancji i zabawy przeżywał rozkwit w rytm najpiękniejszych melodii operetkowych, jakie wyszły spod pióra Straussów. Niezrównanej Zemście nietoperza kroku dorównywał słynny Zigeunerbaron – Baron cygański – ponadczasowa historia łącząca żywiołowość i dynamikę cygańskiego obozowiska z elegancją i przepychem wiedeńskich salonów. Osnowę libretta stanowią zawiłe miłosno-finansowe perypetie węgierskiego wojewody Sandora Barinkaya, bogatego hodowcy świń Kalmana Żupana oraz uroczych dam – Arseny i Mirabelli. Jak wszystkie operetki Straussa każdy fragment stanowi wielki przebój, a wśród znajduje się ten bodaj największy i nieśmiertelny – słynne kuplety Barinkay’a Wielka sława to żart, książę błazna jest wart (nr 6). Duetto buffo di due gatti (nr 7) to muzyczny żart Gioacchino Rossiniego, który pojawią się na największych galach operowych. Skomponowany przez starszego już artystę, który po triumfach swoich największych oper komponował „do szuflady” drobne utwory o wspólnej nazwie „Grzechy starości”. Tekstem utworu jest jedno słowo „miau” sylabizowane w różnoraki sposób w zależności od rytmu. Miłośnicy muzyki Giuseppe Verdiego, zwłaszcza jego rodacy, szczególną czcią otaczają jedną z najsłynniejszych kompozycji włoskiego mistrza – chór niewolników Va’, pensiero z opery Nabucco (nr 9). To jeden z najsłynniejszych utworów muzyki operowej, który uchodzi jednocześnie za nieoficjalny hymn Włoch. Jest pieśnią żydowskich wygnańców, którzy w niewoli babilońskiej płaczą za utraconą ojczyzną i zburzoną Pierwszą Świątynią w Jerozolimie. Opowieści Hoffmanna to ostatnie, niedokończone dzieło Jacques’a Offenbacha (1819–1880), paryskiego mistrza żartobliwej muzy, autora operetek i muzycznych komedii. Pod koniec życia zapragnął stworzyć dzieło wyjątkowe: operę fantastyczną Opowieści Hoffmanna, opartą na modnych opowiadaniach Ernsta T. A. Hoffmanna. Opowieści są jedyną wybitną operą Offenbacha, znacznie przerastającą jego operetki wartościami artystycznymi. Autorzy libretta zastosowali niezwykle ciekawe rozwiązanie – nie tylko oparli pomysł na licznych opowiadaniach Hoffmanna, ale ponadto uczynili ich autora bohaterem opery, jednoczącym w całość poszczególne „opowieści“. Tak powstała najlepsza z jego muzycznych „opowieści”, z pięknymi ariami i nieśmietelną barkarolą Belle nuit, ô nuit d’amour (nr 12). Kompozytor nie ukończył niestety utworu i nie doczekał prapremiery, która miała miejsce 10 lutego 1881 r. w paryskiej Opéra Comique.

Porgy and Bess jest spełnieniem wielkiego marzenia kompozytorskiego G. Gershwina. Do napisanej w 1933 roku opery wprowadził elementy pierwotnego jazzu. Początkowo została ona przyjęta bardzo entuzjastycznie, jednak kiedy wystawiono ją w Nowym Jorku, została ostro skrytykowana. Powodem był fakt, iż bogatym, snobistycznym melomanom nie podobało się wykorzystanie na scenie „czarnej“ muzyki, którą uważali za coś gorszego (nr 8, 11). Najsłynniejsza opera Gaetano Donizettiego, pełna wdzięku i lekkich zabawnych postaci opowiada historię ubogiegi wieśniaka Nemorino kochającego bez wzajemności dziedziczkę Adinę. Odrzuca ona jednak jego zaloty, przyjmując natomiast awanse przybyłego do wsi wraz ze swym pułkiem sierżanta Belcore. Na drodze bohaterów staje zaś przebiegły Dulcamara, oferując Nemorinowi cudowny „napój miłosny”, dzięki któremu na dzień po jego wypiciu Adina zakocha się już następnego dnia. Cudowny medykament okazuje się... zwykłym winem, a po wypiciu butelki nieco podchmielony Nemorino swym lekkomyślnym zachowaniem i pewnością siebie rozwściecza Adinę. Ta na złość młodzieńcowi przyjmuje oświadczyny Belcore i zgadza się zostać jego żoną „choćby dziś”. Zrozpaczony Nemorino błaga Adinę by zaczekała jeszcze jeden dzień, nie zważając na groźby ze strony Belcore – kwartet Adina credimi (nr 13). Cała historia kończy się jednak szczęśliwie. Gdy dziewczyna dowiaduje się, że Nemorino z miłości do niej zaciągnął się do wojska, nie ukrywa dłużej swego uczucia i zrywa zaręczyny z sierżantem Belcore. Zaplanowane z ogromnym rozmachem dzieło Franza Lehara – Giuditta, wyróżnia się spośród innych jego operetek rozmachem instrumentacji, rozmiarami i tematyką, zbliżoną choćby do historii Carmen, a więc kończącą się nieszczęśliwie. Tytułowa bohaterka porzuca szczęście przy boku męża uciekając z oficerem Octaviem do Ameryki Północnej. Tam sielanka nie trwa jednak długo, a Giuditta szukając dla siebie zajęcia zostaje tancerką nocnego lokalu. Słynna aria Kto me usta całuje, ten śni (nr 14) to zmienna w tempie i nastroju opowieść o powabie tańczącej kobiety i zachwycającej się nią mężczyzn. Z opery Halka Moniuszki zabrzmi aria głównej bohaterki Gdyby rannym słonkiem (nr 15). Młoda góralka daremnie wyczekuje przed zamkiem Stolnika, by spotkać się z ukochanym Januszem. Niewierny szlachcic bowiem, tylko zabawił się dziewczyną, pozostawiając ją bez opieki z jego dzieckiem.