Barbara Spitzer (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną we Wiedniu. W swoim repertuarze ma Adelę z Zemsty nietoperza, Arsenę z Barona Cygańskiego, Horten...
8 downloads
20 Views
186KB Size
Barbara Spitzer (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną we Wiedniu. W swoim repertuarze ma Adelę z Zemsty nietoperza, Arsenę z Barona Cygańskiego, Hortensię z Der Opernball, Pepi z Wiener Blut i wiele innych. Występowała podczas Festiwalu Operowego w St. Margarethen w roli Papageny oraz jako Gretchen w operze Wildschutz a także Lortzinga w Niemczech i Szwajcarii, oraz jako Lucilla w La scala di seta Rossiniego. Anna Wilczyńska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną we Wrocławiu pod kierownictwem prof. Kazimierza Myrlaka. Uczestniczyła w kursach mistrzowskich Carol Richardson i Petera Harvey’a. Zdobywczyni Pucharu JM Rektora Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, I nagrody na IV Konkursie Moniuszkowskim „Pieśń Wieczorna” w Białymstoku, drugiej nagrody w Concorso Lirico Internazionale „Terre dei Fieschi” 2013. Koncertuje z agencjami w Paryżu, Brukseli, Londynie, Moskwie. Gościnna śpiewaczka Opery Piccola we Wiedniu. Izabela Strzelecka (mezzosopran) ukończyła Wrocławską Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego. Występuje głównie za granicą – w Austrii, Szwajcarii oraz Niemczech. W swoim repertuarze posiada opery Händla, Mozarta, Rossiniego, Verdiego, Masseneta, oraz Humperdincka. Współpracuje z agencjami zagranicznymi i krajowymi. W grudniu 2012 została laureatką 3. miejsca na międzynarodowym konkursie wokalnym Canto Lirico „Federico II” we Włoszech. Tomasz Tracz (tenor) absolwent Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, stypendysta Universität für Musik und darstellende Kunst w Graz. W swoim repertuarze posiada m. in. partie z takich oper i operetek jak: „Czarodziejski flet”, „Wesele Figara” W. A. Mozarta, „Napój miłosny” G. Donizettiego, „Traviata” G. Verdiego, „Zemsta Nietoperza” J. Straussa, „Wesoła wdówka” F. Lehára. Współpracował m.in. z Teatrem Muzycznym w Poznaniu, Gliwickim Teatrem Muzycznym oraz Operą i Filharmonią Podlaską. Ivo Michl (baryton) absolwent Akademii Muzycznej we Pradze, członek zespołów barokowych Capella Regia, Hofmusici, współpracuje, m.in. z Harmonia delectabilis, Musica Florea. Brał udział w festiwalach w Polsce, Niemczech, na Węgrzech, we Francji i Hiszpanii. Laureat drugiej nagrody w młodszej kategorii Emma Destin International Singing Competition (2001). Obecnie gościnny solista Teatru Narodowego w Pradze, Opery w Ostravie oraz Piccola Opera we Wiedniu. Leszek Solarski (bas) ukończył Akademię Muzyczną w Krakowie oraz HfMDK we Frankfurcie nad Menem. Brał udział w licznych festiwalach, warsztatach i konkursach, m.in. Junge Künstler Festival w Bayreuth, Oper Oder Spree we Frankfurcie. W 2010 zadebiutował na scenie opery we Frankfurcie nad Menem, w roku 2011 wystąpił w Operze Narodowej w Warszawie, brał także udział w licznych festiwalach operowych m.in. w Bad Hersfeld i Schloss Kirchstetten. W swoim repertuarze posiada z oper G.Rossiniego, W. A. Mozarta, G. Donizettiego, G. Verdiego i innych. Przemysław Winnicki (fortepian) ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Krakowie. Artysta jest między innymi zdobywcą nagrody Grand Prix na Międzynarodowym Konkursie „Competition For Music Teachers” w Warszawie, laureatem I nagrody Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Rzymie „Roma 2011”, półfinalistą Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. I. J. Paderewskiego w Los Angeles. Wielokrotnie koncertował jako solista z orkiestrami w Polsce i za granicą.
www.sonori.pl • www.facebook.com/sonori.ensemble
prezentuje
GALA OPEROWO-OPERETKOWA S O L I ŚC I : Barbara Spitzer Anna Wilczyńska Izabela Strzelecka Tomasz Tracz Ivo Michl Leszek Solarski
sopran (Wiedeń) sopran (Wrocław) mezzosopran (Wrocław) tenor (Wrocław) baryton (Praga) bas (Kraków)
F ORTEPIAN : Przemysław Winnicki (Berlin)
PROGRAM 1. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Duet «Bo to jest miłość» Stasi (Anna Wilczyńska) • Boni (Tomasz Tracz)
2. Wolfgang Amadeus Mozart: CZARODZIEJSKI FLET – Duet «Pa- Pa- Pa-» Papagena (Barbara Spitzer) • Papageno (Ivo Michl)
3. Franz Lehár: WESOŁA WDÓWKA – Pieśń o Wilii «Wiljo, o Wiljo» Hanna (Anna Wilczyńska)
4. Fragment spektaklu OPERA NA WYNOS (Leszek Solarski, Przemysław Winnicki)
5. Giuseppe Verdi: NABUCCO – Coro di schiavi ebrei «Va’, pensiero»
chór (Barbara Spitzer, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka, Tomasz Tracz, Ivo Michl, Leszek Solarski)
6. Georges Bizet: CARMEN – Séguédille «Près des remparts de Séville» Carmen (Izabela Strzelecka)
7. Georges Bizet: CARMEN – Couplets «Votre toast, je peux vous le rendre» Escamillo (Ivo Michl) • chór (Barbara Spitzer, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka, Tomasz Tracz, Leszek Solarski)
8. Georges Bizet: CARMEN – Habanera «L’amour est un oiseau rebelle»
9. Fragment spektaklu OPERA NA WYNOS (Leszek Solarski, Przemysław Winnicki)
10. Johann Strauss: ZEMSTA NIETOPERZA – Couplet «Mein Herr Marquis» Adele (Barbara Spitzer)
11. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Duet «Artystki z variété» Boni (Tomasz Tracz) • Feri (Ivo Michl)
12. George Gershwin: – Pieśń «The man I love» (Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka)
13. Johann Strauss: BARON CYGAŃSKI – Couplet «Wielka sława to żart» Sándor Barinkay (Tomasz Tracz)
14. Johann Strauss: ZEMSTA NIETOPERZA – Tercet «Ach, jakże mi serduszko drży!» Rosalinde (Anna Wilczyńska) • Adele (Barbara Spitzer) • Gabriel von Eisenstein (Tomasz Tracz)
15. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Scena zbiorowa «Jak bal, to bal!» Sylva (Anna Wilczyńska) • Stasi (Izabela Strzelecka) • Edwin (Tomasz Tracz) • Boni (Ivo Michl) • chór (Barbara Spitzer, Anna Wilczyńska, Leszek Solarski)
Carmen (Izabela Strzelecka) • chór (Barbara Spitzer, Anna Wilczyńska, Tomasz Tracz, Ivo Michl, Leszek Solarski)
– PRZERWA – _________________________________________________________ (Wykonawcy zastrzegają sobie możliwość zmian w programie.)
Miłośnicy muzyki Giuseppe Verdiego, zwłaszcza jego rodacy, szczególną czcią otaczają jedną z najsłynniejszych kompozycji włoskiego mistrza – chór niewolników Va’, pensiero z opery Nabucco (nr 5). To jeden z najsłynniejszych utworów muzyki operowej, który uchodzi jednocześnie za nieoficjalny hymn Włoch. Jest pieśnią żydowskich wygnańców, którzy w niewoli babilońskiej płaczą za utraconą ojczyzną i zburzoną Pierwszą Świątynią w Jerozolimie.
_________________________________________________ OPERĘ NA WYNOS stworzyli, jak sami twierdzą, dla przyjemności i by dawać przyjemność. Leszek Solarski i Przemysław Winnicki, autorzy i wykonawcy tego muzyczno-kabaretowego przedstawienia, są lub byli solistami wielu renomowanych instytucji kultury w Polsce i Europie, laureatami międzynarodowych konkursów wokalnych i pianistycznych, a w dorobku maja również nagrania płytowe. LESZEK SOLARSKI śpiewa basem, mówi śmieszne rzeczy, a jak trzeba, to i muzykę do tańca zagra. PRZEMEK WINNICKI przede wszystkim gra na fortepianie, ale również tańczy, śpiewa i jodłuje. Nie odzywa się nieproszony. Ich spektakl to około 70 minut efektownych lub żartobliwych kompozycji, przeplatanych humorystycznymi anegdotami. Koncert prowadzony przez występujących, tworzy lekko podany i żartobliwy spektakl muzyki klasycznej, na którym publiczność bawi się razem z nami, a może to oni bawimy się z publicznością? Więcej informacji na stronie www.operanawynos.pl
Księżniczka czardasza stanowi największy sukces kompozytorski Imre Kálmána. Jest przy tym jednym z najwybitniejszych dzieł II operetki wiedeńskiej (nr 1, 11, 15). Operetka budzi podziw melodyczną inwencją Kál-mána, łączącą atmosferę wiedeńskich salonów i węgierskich rytmów z nutą zaskakującej melancholii, która pojawia się wraz z wejściem na scenę Sylvii, a potem powraca w pierwszym duecie kochanków, w przejmującym solo Sylvii z finału I aktu: Ja, so ein Feufelsweib, aż po scenę zespołową w III akcie: Jaj, Maman. Podkreśla się zręczność kompozytora w tworzeniu efektownych scen świetnie wpisujących się w akcję. Jej nieprzemijająca wartość zdaniem Bernarda Grüna tkwi jednak w tym, że była również odbiciem epoki i jej społeczeństwa: całej przedwojennej ery, pustego światka nocnych lokali, lowelasów i szan-sonistek, światka, w którym kochanków i metresy zmieniano wraz z każdym programem, z nocy robiono dzień, wzywano notariusza do café chantant, by urzędowo poświadczył przyrzeczenie małżeństwa, a mimo to meldowano się na służbę w swoim pułku... Miłość, magia, walka dobra ze złem, tajemnicze symbole przepełniają jedno z ostatnich dzieł Mozarta – operę Czarodziejski flet. Ptasznik Papageno z opery Czarodziejski flet Wolfganga Amadeusa Mozarta z niedowierzaniem spotyka swoją towarzyszkę, bliźniaczo podobną Papagenę. Wspólnie snują plany o posiadaniu wielkiej ilości potomstwa – duet Pa-, pa-, pa- (nr 2). Wesoła wdówka (Die lustige Witwe) Franza Lehára. Sztuka Meilhaca rozgrywała się w Paryżu w poselstwie nie istniejącego księstewka niemieckiego. Młoda i piękna wdówka z tego księstwa, Madeleine von Palmer, zamieszkała we Francji i istnieje obawa, że może tam wyjść za mąż. Książęcy poseł ma nie dopuścić do takiego małżeństwa i wyswatać Madeleine za rodaka, aby jej miliony pozostały w księstwie. Poseł, baron Scharpf zamierza wydać wdówkę za przystojnego hrabiego Prachsa, miłego światowca, attaché księstwa w Paryżu. Oboje młodzi zakochują się w sobie, kiedy jednak hrabia dowiaduje się o majątku ukochanej, honor nie pozwala mu na oświadczyny. Poseł przy pomocy Madeleine ostatecznie radzi sobie ze skrupułami młodego człowieka (nr 3).
Gdy w fabryce wybucha bójka, sierżant José musi aresztować Carmen, która już zdążyła go uwieść, pomimo obietnic, jakie złożył swojej wiernej narzeczonej Micaeli. Carmen jednak zwodzi go (obiecując mu miłość) śpiewając ognistą Seguidillę (nr 6) przywołując miłosne igraszki w za-jeździe Lilii Pastii (miejscu schadzek) i ten sam umożliwia jej ucieczkę. Carmen z I aktu opery Bizeta pod tym samym tytułem – zaczyna się od słów L’amour est un oiseau rebelle (nr 8) (Miłość jest niesfornym ptakiem), które napisał sam kompozytor. Jest ona najlepszą charakterystyką głównej bohaterki – niezdolnej do stałego uczucia, często zmieniającej kochanków, wręcz gardzącej mężczyznami. Pieśń świadczy o tym, że Carmen nie czuje się odpowiedzialna za krzywdę, którą wyrządza „usidlonym” przez siebie mężczyznom. Co ciekawe, muzyka Habanery, najsławniejszy fragment opery i jedna z najbardziej znanych melodii w ogóle nie jest kompozycją Bizeta, lecz zapożyczeniem z utworu El Arreglito baskijskiego kompozytora Sebastiána Iradiera, który Bizet wykorzystał, sądząc iż ma do czynienia z melodią ludową. Uwolniona z karceru Carmen, w myśl śpiewanej przez siebie pieśni rozkochuje kolejnych mężczyzn – najpierw policjanta Don José, w drugim zaś akcie wielbionego przez tłumy toreadora Escamilla, który po kolejnym imponującym zwycięstwie w swym słynnym marszutoaście (Votre toast, je peux vous le rendre, nr 7) opisuje uroki walki na arenie – igranie z niebezpieczeństwem, atmosferę panującą w cyrku, ale nade wszystko uwielbienie żeńskiej części publiczności.
Zabawny kuplet Adeli Mein Herr Marquis (nr 10) z najsłynniejszej operetki Johanna Straussa syna – Zemsty nietoperza, w Polsce znany jest jako słynna aria „ze śmiechem”. Adela – pokojówka, pod przebraniem damy zostaje rozpoznana przez swego protektora, obraca jednak sytuację w żart, drwiąc z wątpliwych manier swojego towarzysza. W repertuarze Sonori Ensemble arię – kuplety Adeli wykonywana jest według oryginalnej tradycji wiedeńskiej, w języku niemieckim.
Popularny standard jazzowy George’a Gershwina The man I love (nr 12) powstał w 1924 r. z myślą o musicalu Lady be good. Piosenka ta, pomimo że ostatecznie nie znalazła się w repertuarze tego spektaklu, rozpoczęła własny, niezależny żywot, wędrując po największych estradach muzyki rozrywkowej świata. Do jej popularności przyczynili się jej wielcy interpretatorzy, m.in. niezapomniana Ella Fitzgerald, co odzwierciedlają słowa Iry Gershwina, autora tekstu: „Nie zdawałem sobie sprawy, że nasze piosenki są tak dobre, dopóki nie zaśpiewała ich Ella…” XIX-wieczny Wiedeń, stolica sztuki, elegancji i zabawy przeżywał rozkwit w rytm najpiękniejszych melodii operetkowych, jakie wyszły spod pióra Straussów. Niezrównanej Zemście nietoperza kroku dorównywał słynny Zigeunerbaron – Baron cygański – ponadczasowa historia łącząca żywiołowość i dynamikę cygańskiego obozowiska z elegancją i przepychem wiedeńskich salonów. Osnowę libretta stanowią zawiłe miłosno-finansowe perypetie węgierskiego wojewody Sandora Barinkaya, bogatego hodowcy świń Kalmana Żupana oraz uroczych dam – Arseny i Mirabelli. Jak wszystkie operetki Straussa każdy fragment stanowi wielki przebój, a wśród znajduje się ten bodaj największy i nieśmiertelny – słynne kuplety Barinkay’a Wielka sława to żart, książę błazna jest wart (nr 13). Fledermaus Johanna Straussa to zabawna historia o temperamentnym, wiedeńskim finansiście Gabrielu von Eisenstein, który ma trafić do aresztu za uderzenie poborcy podatkowego i obrazę sądu. Tymczasem jego przyjaciel, Dr Falke organizuje wraz z młodym arystokratą – księciem Orlofskym bal. Jest to w rzeczywistości pretekst do ośmieszenia Eisensteina w ramach rewanżu za złośliwy żart swojego przyjaciela. Intryga polega na tym, że Falke wśród gości zaprasza w innych rolach domowników Eisensteina. Służąca będzie wytworną damą, żona pojawi się w masce i ma być przedstawiona jako węgierska księżna. Falkemu udaje się przekonać Eisensteina, by ten potajemnie wybrał się na bal, a w więzieniu stawił się rano. Zanim jednak hulaka von Eisenstein wyjdzie z domu śpiewa z żoną oraz służącą śmieszny tercet, w którym każdy oszukuje każdego mówiąc o tęsknocie i gorących uczuciach (nr 14). Rosalinda, żona Eisensteina, rozpoznaje w czasie balu prawdziwą naturę swojego męża. Wszystko jednak wyjaśnia się rano, na końcu operetki.