4 DZIEDZICTWO TOM II Christopher Paolini

Christopher Paolini

DZIEDZICTWO DZIEDZICTWA KSIĘGA CZWARTA TOM II

Przełożyła Paulina Braiter

Wydawnictwo MAG Warszawa 2012

Tytuł oryginału: Inheritance. Inheritance, Book Four Copyright © 2011 by Christopher Paolini This Translation published by arrangement with Random House Children's Books, a division of Random House, Inc. Copyright for the Polish translation © 2011 by Wydawnictwo MAG Redakcja: Joanna Figlewska Korekta: Urszula Okrzeja Ilustracja na okładce: John Jude Palancar Opracowanie graficzne okładki: Jarosław Musiał Projekt typograficzny, skład i łamanie: Tomek Laisar Fruń ISBN 978-83-7480-229- 1 Wydanie I Wydawca: Wydawnictwo MAG ul. Krypska 21 m. 63, 04-082 Warszawa tel./fax 228 134743 e-mail: [email protected] http://www.mag.com.pl Wyłączny dystrybutor: Firma Księgarska Olesiejuk Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A. ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz. tel. 227213000 www.olesiejuk.pl Druk i oprawa: [email protected]

Męka niepewności

Nasuada otworzyła oczy. Ciemne łukowate sklepienie wyłożono płytkami, na których namalowano kanciaste wzory w czerwieni, błękicie i złocie: złożoną plątaninę linii, która na dłuższą bezrozumną chwilę uwięziła jej spojrzenie. W końcu Nasuada potężnym wysiłkiem woli odwróciła wzrok. Ze źródła gdzieś za jej głową promieniował jednostajny pomarańczowy blask, dość silny, by ukazać kształt ośmiokątnej komnaty, lecz nie dość ostry, by przegnać cienie, zasnuwające niczym muślin kąty w górze i na dole. Przełknęła ślinę i odkryła, że zaschło jej w gardle. Powierzchnia, na której leżała, była gładka, zimna i nieprzyjemnie twarda: pod palcami dłoni i piętami wyczuwała materiał przypominający kamień. W jej kości wniknął chłód i dopiero wówczas pojęła, że wciąż ma na sobie jedynie cienką białą koszulę, w której spała. Gdzie ja jestem?

Wspomnienia powróciły gwałtowną falą, bez sensu ani porządku: nieproszona kawalkada, która pojawiła się nagle w jej głowie z niemal fizyczną mocą. Nasuada sapnęła i spróbowała usiąść - szarpnąć się, uciec, walczyć, jeśli trzeba - odkryła jednak, że może przesunąć się zaledwie ułamek cala w każdą stronę. Jej przeguby i kostki otaczały wyściełane skórzane kajdany, gruby pas przytrzymywał głowę tuż przy płycie, nie pozwalając jej się unieść ani obrócić. Szarpnęła się w więzach, okazał się jednak zbyt mocne, by dało się je zerwać. Odetchnęła głęboko, rozluźniła mięśnie, znów wbijając wzrok w sufit. Krew pulsowała jej w uszach szaleńczymi werblami, ciało zalała fala gorąca: policzki piekły, dłonie i stopy parzyły jak wypełnione roztopionym łojem. A zatem tak umrę. Na chwilę ogarnęły ją obezwładniająca rozpacz i żal nad samą sobą. Ledwie zaczęła życie, które teraz miało dobiec końca, i to w najohydniejszy, w najokrutniejszy możliwy sposób. Co gorsza, nie osiągnęła niczego, na co liczyła. Nie zakończyła wojny, nie kochała, nie urodziła, nie żyła. Jej jedynym potomstwem pozostaną bitwy, trupy i mozolne tabory; strategie, zbyt liczne, by je zapamiętać; przysięgi przyjaźni i wierności, teraz warte mniej niż obietnica trefnisia, oraz niepewna, skłócona, zbyt słaba armia, której przewodził Jeździec młodszy od niej samej. Mizerne to dziedzictwo, poprzez które zostanie zapamiętana. Bo pozostanie po niej tylko wspomnienie. Była ostatnią z rodu. Kiedy umrze, jej ród zginie wraz z nią. Myśl ta sprawiła jej ból i Nasuada zaczęła czynić sobie wyrzuty, że nie urodziła dzieci, póki jeszcze mogła. - Tak mi przykro - wyszeptała, mając przed oczami twarz ojca. Potem jednak opanowała się, odpychając rozpacz. Teraz mogła już zapanować wyłącznie nad sobą i nie zamierzała z tego rezygnować dla

wątpliwej przyjemności rozpatrywania lęków i żali. Dopóki władała własnymi myślami i uczuciami, nie była do końca bezradna. To najskromniejsza z wolności - swoboda własnego umysłu - lecz Nasuada była za nią wdzięczna i świadomość, że być może wkrótce zostanie jej pozbawiona, tylko dodawała sił, by się nią posłużyć. Tak czy inaczej, pozostawał jej jeszcze jeden obowiązek: oprzeć się prze- słuchaniu. W tym celu musiała całkowicie zapanować nad swym umysłem. W przeciwnym razie szybko się złamie. Spowolniła oddech i skupiła się na regularnym przepływie powietrza przez gardło i nozdrza, pozwalając, by to odczucie przesłoniło wszelkie inne. Kiedy uznała, że jest dość spokojna, zaczęła się zastanawiać, o czym może bezpiecznie myśleć. Tak wiele tematów kryło w sobie niebezpieczeństwo - dla niej, dla Vardenów, sojuszników, Eragona czy Saphiry. Nie analizowała wspomnień, których powinna unikać, bo gdyby to uczyniła, mogłaby od razu ofiarować prześladowcom dokładnie tę wiedzę, o jaką im chodziło. Zamiast tego wybrała garść myśli i wspomnień, które uznała za niewinne, i postarała się zignorować resztę - wmówić sobie, że całe jej jestestwo, teraźniejszość i przeszłość, składa się jedynie z owych kilku elementów. Krótko mówiąc, usiłowała stworzyć sobie nową, prostszą tożsamość, tak by pytana o to i owo mogła z całkowitą szczerością upierać się, że nic nie wie. To niebezpieczna technika - by zadziałała, Nasuada musiała uwierzyć we własne kłamstwo. I gdyby kiedykolwiek została uwolniona, trudno byłoby jej odzyskać dawną osobowość. Ale też nie miała najmniejszej szansy na ucieczkę bądź zwolnienie. Mogła jedynie liczyć na to, że zniweczy plany nieprzyjaciół. Gokukaro, daj mi siłę, bym mogła znieść czekające mnie próby. Czuwaj nad swoją małą sówką i jeśli umrę, zabierz mnie z tego miejsca: zanieś bezpiecznie na pola mego ojca. Spojrzenie Nasuady znów powędrowało ku wyłożonemu płytkami sklepieniu; przyglądała mu się z wielką uwagą. Domyślała się, że przebywa

w Urû’baenie. Logika wskazywała, że Murtagh i Cierń tam właśnie ją zabrali, tłumaczyłoby to także elficki wygląd komnaty: to właśnie elfy zbudowały większą część Urû’baenu, miasta, które zwały Ilierą, zarówno przed wojną ze smokami - dawno, dawno temu - jak też po tym, gdy miasto stało się stolicą królestwa Broddring i oficjalnie osiedli w nim Jeźdźcy. Tak przynajmniej opowiadał jej ojciec. Sama nie pamiętała owego miasta. Równie dobrze jednak mogła znajdować się w zupełnie innym miejscu: może w jednym z osobistych majątków Galbatorixa? Nawet komnata tak naprawdę mogła nie istnieć. Zręczny mag potrafi manipulować wszystkim, co widzi, słyszy i czuje, zniekształcić otaczający ją świat tak, że niczego by nie zauważyła. Cokolwiek ją spotkało - co wydawało się, że ją spotyka - nie pozwoli się oszukać. Nawet gdyby Eragon wyważył drzwi i rozciął jej więzy, wciąż będzie wierzyć, że to jedynie podstęp prześladowców. Nie śmie zaufać świadectwu własnych zmysłów. W chwili, gdy Murtagh porwał ją z obozu, świat stał się kłamstwem i nie da się określić, dokąd ono doprowadzi, o ile kiedykolwiek osiągnie cel. Nasuada mogła być pewna tylko jednego: że sama istnieje. Wszystko inne, nawet jej własne myśli, pozostawało podejrzane. *** Kiedy pierwszy szok osłabł, zaczęła odczuwać znużenie czekaniem. Je- dynie dzięki rosnącemu głodowi i pragnieniu mogła choćby w przybliżeniu określić upływ czasu, lecz jej głód narastał i słabł w nieregularnych odstępach. Próbowała odmierzać godziny, licząc, ale wkrótce ją to znudziło, a poza tym, dotarłszy do dziesiątek tysięcy, zawsze się gubiła. Mimo oczekującej ją grozy, marzyła, by prześladowcy pośpieszyli się i w końcu do niej przyszli. Bardzo długo krzyczała, lecz w odpowiedzi słyszała tylko żałosne echa własnego głosu.

Słabe światło za jej głową nigdy nie przygasało ani nie słabło: założyła, że to latarnia bez płomienia, podobna do krasnoludzkich. Blask utrudniał sen, w końcu jednak zmęczenie przeważyło i zasnęła. Perspektywa snu przerażała Nasuadę. We śnie była najbardziej bezbronna i obawiała się, że jej podświadomość przywoła właśnie te informacje, które starała się ukryć. Nie miała jednak wyboru. Wcześniej czy później musiała zasnąć, a zmuszanie się do zachowania przytomności w ostatecznym rozrachunku tylko pogorszyłoby sprawę. Poddała się zatem. Jednakże jej sen był niespokojny i płytki i po przebudzeniu wciąż czuła zmęczenie. *** Zaskoczył ją nagły łoskot. Gdzieś z góry i z tyłu dobiegł szczęk unoszonego rygla, a potem skrzypienie otwieranych drzwi. Serce zabiło jej mocniej. Szacowała, że od chwili, gdy odzyskała przytomność, minął ponad dzień. Dręczyło ją pragnienie, spuchnięty język lepił się do podniebienia, a całe ciało bolało od długiego uwięzienia w tej samej pozycji. Kroki na schodach. Buty o miękkich podeszwach, szurające o kamień… Przerwa. Brzęk metalu. Klucze? Noże? Coś gorszego?… Potem znów kroki. Zbliżały się do niej. Coraz bardziej… I bardziej… W polu widzenia pojawił się krępy mężczyzna w szarej wełnianej tunice, w rękach dźwigał srebrny półmisek, na którym piętrzyło się jedzenie: ser, chleb, mięso, wino i woda. Zatrzymał się i odstawił półmisek pod ścianę, a potem obrócił się i podszedł do niej, stawiając krótkie, szybkie, precyzyjne, niemal taneczne kroki. Sapiąc, oparł się lekko o krawędź kamiennej płyty i spojrzał z góry na Nasuadę. Jego głowa przypominała tykwę: u góry i dołu rozdęta, pośrodku zwężona. Był gładko ogolony i niemal zupełnie łysy, poza wianuszkiem

ciemnych, krótko przystrzyżonych włosów okalających czaszkę. Górna część czoła lśniła, mięsiste policzki powlekał rumieniec, wargi miał równie szare jak tunikę. Wąsko osadzone piwne oczy niczym się nie wyróżniały. Mlasnął i przekonała się, że jego zęby stykają się niczym końce szczypiec i że są wysunięte do przodu bardziej niż u zwykłych ludzi niemal przypominały zwierzęcy pysk. Jego ciepły, wilgotny oddech pachniał wątróbką i cebulą. Dręczona głodem Nasuada poczuła mdłości. Czując na swym ciele wzrok mężczyzny, poczuła się nagle boleśnie świadoma własnego skąpego stroju. Była odsłonięta, jak zabawka bądź zwierzę mające służyć zabawie. Gniew i upokorzenie sprawiły, że zarumieniła się mocno. Zdecydowana nie czekać, aż mężczyzna ujawni swe zamiary, próbowała przemówić, poprosić o wodę, lecz w gardle zaschło jej tak bardzo, że zdołała jedynie zachrypieć. Mężczyzna w szarej tunice zacmokał i ku zdumieniu Nasuady zaczął rozpinać jej więzy. Gdy tylko ją uwolnił, usiadła na płycie, wyprostowała prawą dłoń i za- machnęła się, celując w bok szyi nieznajomego. Mężczyzna pozornie bez wysiłku chwycił ją za przegub. Warknęła i dźgnęła palcami drugiej dłoni prosto w jego oczy. I znów złapał ją za rękę. Szarpała się w przód i w tył, ale on miał zbyt mocny uchwyt, by mogła się wyrwać, zupełnie jakby jej przeguby objęły kamienne bransolety. Rozwścieczona, pochyliła się gwałtownie, wbijając zęby w prawe przedramię przybysza. Usta wypełniła jej gorąca krew, słona, miedziana. Nasuada zakrztusiła się, lecz gryzła dalej, czując, jak krew ścieka jej po brodzie. Między zębami na języku wyczuwała mięśnie mężczyzny, napinające się niczym pęk uwięzionych węży. Poza tym jednak przybysz nie zareagował.

W końcu wypuściła jego rękę, cofnęła głowę i splunęła mu krwią prosto w twarz. Nawet wtedy przyglądał jej się tym samym beznamiętnym wzrokiem, nie mrugając, nie okazując bólu ani gniewu. Ponownie szarpnęła jego ręce, a potem przesunęła gwałtownie biodra i nogi, próbując kopnąć go w brzuch. Nim jednak cios dotarł do celu, nieznajomy wypuścił lewą rękę Nasuady i wymierzył jej mocny policzek. Gdzieś w głębi czaszki rozbłysło białe światło, miała wrażenie, że ogarnęła ją bezdźwięczna eksplozja. Jej głowa poleciała na bok, zęby zderzyły się ze sobą, a błyskawica bólu przemknęła wzdłuż kręgosłupa od podstawy czaszki. Kiedy wzrok jej się przejaśnił, wbiła w mężczyznę wściekłe spojrzenie, siedziała jednak spokojnie, nie próbując atakować. Zrozumiała, że jest zdana na jego łaskę. I że jeśli chce zwyciężyć, musi znaleźć coś, czym mogłaby poderżnąć mu gardło albo pchnąć w oko. Wypuścił jej drugą rękę i sięgnął za tunikę, wyciągając brudną białą chustkę. Potarł nią twarz, ścierając krople krwi i śliny. Potem obwiązał chusteczką zranione przedramię, przytrzymując jeden koniec zaskakująco równymi zębami. Nasuada wzdrygnęła się, gdy sięgnął ku niej i chwycił ją za ramię; mięsiste, grube palce zacisnęły się na jej ciele. Ściągnął ją z szarej jak popiół płyty. Gdy stanęła na podłodze, nogi ugięły się pod nią. Zawisła niczym w objęciach tamtego, z ręką wykręconą boleśnie nad głową. Nieznajomy postawił ją na nogach. Tym razem wytrzymały. Podtrzymując więźniarkę, poprowadził ją do niewielkich bocznych drzwi, których wcześniej nie zauważyła. Obok nich ujrzała krótkie schody wiodące do drugich, większych drzwi - tych samych, przez które przybył prześladowca. Były zamknięte, pośrodku jednak zamontowano niewielką metalową kratkę, przez którą ujrzała dobrze oświetlony gobelin, zawieszony na gładkiej kamiennej ścianie.

Mężczyzna otworzył pchnięciem boczne drzwi i wprowadził ją do ciasnej wygódki. Ku uldze Nasuady zostawił ją tam samą. Szybko przeszukała puste pomieszczenie, w nadziei że znajdzie cokolwiek, co mogłoby posłużyć za broń albo pomóc w ucieczce, lecz ku swemu zawodowi odkryła jedynie kurz, trociny i, co było bardziej złowieszcze, plamy zaschniętej krwi. Zrobiła zatem to, co musiała, a kiedy wyłoniła się z wygódki, spocony mężczyzna w szarej tunice ponownie wziął ją za ramię i poprowadził z powrotem do kamiennego stołu. Gdy się zbliżyli, zaczęła szarpać się i kopać - wolała, by ją uderzył, niż ponownie skrępował. Niestety, mimo wysiłków, nie zdołała go powstrzymać ani nawet spowolnić. Zasypywane gradem ciosów ręce i nogi przypominały żelazo, nawet z pozoru miękki brzuch ustąpił jedynie odrobinę, gdy rąbnęła w niego pięścią. Przytrzymując ją łatwo, jakby była dzieckiem, położył Nasuadę na płycie, przycisnął jej ramiona do kamienia i zapiął kajdany wokół przegubów i kostek. A potem nasunął jej na głowę skórzany pas i zaciągnął dość mocno, by przytrzymać ją w miejscu, ale nie aż tak, by zadać ból. Spodziewała się, że teraz odejdzie i zje śniadanie - albo obiad, cokolwiek to było - zamiast tego jednak zabrał półmisek, przyniósł do niej i podsunął jej wino zmieszane z wodą. Trudno było przełykać, leżąc na wznak, musiała zatem szybko sączyć płyn z przyciśniętego do ust srebrnego kielicha. Rozwodnione wino spływające w głąb suchego gardła niosło ze sobą chłodną, kojącą ulgę. Po chwili mężczyzna odstawił na bok pusty kielich, ukroił plastry chleba i sera i uniósł ku niej. - Jak… - zaczęła, w końcu odzyskując głos. - Jak masz na imię? Tamten patrzył na nią beznamiętnie. Jego wydatne czoło lśniło w blasku magicznej latarni niczym polerowana kość słoniowa. Znów podsunął jej chleb i ser. - Kim jesteś? Czy to Urû’baen? Czy jesteś tu więźniem jak ja? Moglibyśmy sobie pomóc, ty i ja. Galbatorix nie jest wszechwiedzący Razem

zdołalibyśmy obmyślić ucieczkę. Może wydawać się niemożliwa, ale nie jest. wierz mi. Nadal przemawiała niskim, spokojnym głosem, w nadziei że natrafi na coś, co przemówi do sumienia mężczyzny albo go zainteresuje. Wiedziała, że potrafi być przekonująca - długie godziny negocjacji w imieniu Vardenów dowiodły tego bez cienia wątpliwości - lecz na nieznajomym jej słowa nie robiły żadnego wrażenia. Gdyby nie oddech, równie dobrze mógłby być trupem, gdy tak stał, podając jej chleb i ser. Myśl, że może to żywy trup, przyszła jej do głowy, ale ponieważ zrozumiał, gdy próbowała prosić o wodę, odrzuciła ten pomysł. Mówiła i mówiła bez przerwy, aż w końcu wyczerpała wszystkie argumenty i prośby, a gdy umilkła - szukając kolejnego - mężczyzna przyznał jej do ust chleb i ser i przytrzymał. Wściekła, żądała w myślach, by go zabrał, ale jego ręka nie ustąpiła, i nadal wpatrywał się w nią tymi samymi, pustymi, beznamiętnymi oczami. Nagle Nasuadzie zjeżyły się włosy na karku, bo pojęła, że on nie udaje. Naprawdę nic dla niego nie znaczyła. Zrozumiałaby, gdyby jej nienawidził albo czerpał perwersyjną rozkosz z zadawania jej tortur, albo też był niewolnikiem, niechętnie wypełniającym rozkazy Galbatorixa. Ale nie, on po prostu był obojętny, pozbawiony nawet odrobiny empatii. Nie wątpiła, że równie łatwo mógłby ją zabić, jak się nią zająć, i uczyniłby to równie beznamiętnie, jak rozdeptałby mrówkę. Przeklinając w milczeniu konieczność jedzenia, otworzyła usta, pozwalając, by mężczyzna położył jej na języku kawałki chleba i sera. Z trudem zwalczyła pragnienie ugryzienia go w palce. Nakarmił ją. Jak dziecko. Ręką wsuwając do ust kolejne kąski - ostrożnie, jakby była kruchą szklaną kulą, która przy najlżejszym nagłym ruchu mogłaby pęknąć. W duszy Nasuady wezbrała odraza. Z przywódczyni największego sojuszu w historii Alagaësii stała się… Nie, nie. Nic z tego nie istniało. Była córką swojego ojca, mieszkała w Surdzie, w upale i kurzu, pośród gromkich

krzyków kupców i ruchliwych targowych ulic. To wszystko. Nie ma powodu, by zachowywać się wyniośle czy cierpieć z powodu swego upadku. Mimo to, nienawidziła górującego nad nią mężczyzny. Nienawidziła faktu, że upierał się, by ją karmić, choć mogła się posilić sama. Nienawidziła tego, że Galbatorix, czy ktokolwiek, kto nadzorował jej uwięzienie, usiłuje pozbawić ją dumy i godności. I nienawidziła faktu, że w pewnym sensie mu się to udało. Postanowiła, że zabije tego człowieka. Jeśli miałaby dokonać w życiu tylko jeszcze jednej rzeczy, chciała, by stała się nią śmierć nadzorcy. Pomijając ucieczkę, nic innego nie sprawiłoby jej tak wielkiej satysfakcji. Nieważne jak, ale znajdę sposób. Myśl ta ucieszyła ją i Nasuada resztę posiłku zjadła z apetytem, cały czas rozmyślając, jak doprowadzić do zgonu mężczyzny. *** Kiedy skończyła, nadzorca zabrał tacę i odszedł. Słuchała oddalających się kroków, skrzypienia otwieranych i zamykanych drzwi, szczęku zamka i ciężkiego, złowieszczego łoskotu rygla, blokującego drzwi z zewnątrz. A potem znów została sama. Pozostawało jej tylko czekać i obmyślać sposoby dokonania mordu. Przez jakiś czas zabawiała się śledzeniem linii wymalowanych na suficie i próbami ustalenia, gdzie się zaczynają i kończą. Wybrana przez nią linia była niebieska, kolor ten podobał się jej ze względu na skojarzenia z osobą, o której nade wszystko nie śmiała myśleć. Z czasem znudziły ją wzory i fantazje o zemście, zamknęła zatem oczy, osuwając się w niespokojny półsen, podczas którego wydawało jej się, że godziny, z paradoksalną logiką koszmaru, upływają jednocześnie szybciej i wolniej niż zazwyczaj. ***

Kiedy mężczyzna w szarej tunice powrócił, niemal ucieszyła się na jego widok. Gardziła sobą za tę reakcję, uważając ją za słabość. Nie była pewna, jak długo czekała - nigdy nie zyskałaby pewności, chyba że ktoś by jej powiedział - ale wiedziała, że krócej niż poprzednio. Nadal jednak czekanie ciągnęło się bez końca i obawiała się, że zostanie tak, skrępowana, samotna choć z pewnością nie zapomniana - przez równie długi czas. Ku swemu obrzydzeniu ucieszyła się, że mężczyzna będzie odwiedzał ją częściej, niż pierwotnie przypuszczała. Wielogodzinne leżenie bez ruchu na płaskim kamieniu było dość bolesne, lecz brak kontaktu z jakimkolwiek żywym stworzeniem - nawet tak odrażającym jak nadzorca - sam w sobie stanowił torturę, którą znosiła bardzo ciężko. Kiedy przybysz uwolnił ją z kajdan, zauważyła, że rana na jego przedramieniu została uleczona; skóra w tym miejscu była gładka i różowa jak u prosiaczka. Nasuada już nie walczyła, ale w drodze do wygódki udała, że się potyka i upada. Miała nadzieję znaleźć się dość blisko półmiska, by ukraść nożyk, którym tamten kroił jadło. Półmisek jednak stał za daleko, a mężczyzna był zbyt ciężki, by mogła pociągnąć go ku ścianie, nie zdradzając swych zamiarów. Kiedy jej podstęp zawiódł, zmusiła się do spokojnego przyjęcia Jego opieki. Musiała go przekonać, że się poddała, by się odprężył, i jeśli dopisze jej szczęście, stał się nieostrożny. Gdy ją karmił, przyglądała się jego paznokciom. Wcześniej była zbyt wściekła, by je zauważyć, teraz jednak ich osobliwość zafascynowała ją. Paznokcie miał grube i mocno wypukłe, osadzone głęboko w ciele. Białe półksiężyce przy skórkach były duże i szerokie, poza tym niczym nie różniły się od paznokci wielu ludzi i krasnoludów, z jakimi się zetknęła. Kiedy to było?… Nie pamiętała. Jednakże tym, co je wyróżniało, była troska, z jaką je pielęgnowano. I pielęgnacja wydawała się tu najlepszym słowem, zupełnie jakby paznokcie były rzadkimi kwiatami, którym ogrodnik poświęcił długie godziny pracy. Starannie przycięte krótkie skórki nie zdradzały śladów zadr, a same

paznokcie obcięto prosto, a potem delikatnie spiłowano krawędzie. Ich wierzch wypolerowano tak, że lśniły niczym glazurowane naczynia, otaczająca je skóra wyglądała, jakby regularnie wcierano w nią oliwę bądź masło. Oprócz elfów nigdy nie widziała człowieka z rak idealnymi paznokciami. Elfów? Zirytowana odepchnęła tę myśl. Nie znała żadnych elfów. Paznokcie stanowiły zagadkę: osobliwy element w zrozumiałym otoczeniu, tajemnicę, którą pragnęła rozwikłać, choć zapewne jej wysiłki spełzną na niczym. Zastanawiała się, kto odpowiada za ich wyjątkowy stan. Czyżby sam nadzorca? Owszem, sprawiał wrażenie pedantycznego, a nie mogła sobie wyobrazić, by miał żonę, córkę, bądź sługę czy kogokolwiek bliskiego, kto poświęciłby aż tyle uwagi czubkom jego palców. Oczywiście zdawała sobie sprawę, że może się mylić. Wielu weteranów, pokrytych bliznami licznych bitew - ponurych mężczyzn o zaciśniętych ustach, kochających jedynie wino, kobiety i wojnę - zaskakiwało ją aspektem charakteru nie pasującym do zewnętrznej powłoki: talentem do rzeźbienia w drewnie, upodobaniem do uczenia się na pamięć romantycznych wierszy, umiłowaniem myśliwskich psów bądź bezgranicznym oddaniem rodzinie, ukrywanej przed resztą świata. Dopiero po wielu latach odkryła, że Jör… Tak czy inaczej, w jej umyśle powracało wciąż jedno i to samo pytanie: dlaczego? Motywacja wiele zdradza, nawet gdy chodzi o tak drobną rzecz jak paznokcie. Jeśli zajmował się nimi ktoś inny, to były dowodem wielkiej miłości bądź wielkiego strachu. Wątpiła jednak, by tak było, nie pasowało jej to. Jeżeli natomiast stanowiły dzieło tego mężczyzny, istniało kilka możliwych wyjaśnień. Być może poprzez paznokcie usiłował w jakiś sposób kontrolować życie, które już do niego nie należało. A może uważał, że to jedyna część jego ciała, którą można uznać za atrakcyjną. Możliwe też, że ich pielęgnacja stanowiła jedynie nerwowy tik, nawyk nie służący niczemu innemu niż zabijanie czasu.

Niezależnie od odpowiedzi, pozostawało faktem, że ktoś czyścił, przycinał, polerował i oliwił jego paznokcie i czynność ta wymagała staranności i czasu. Podczas posiłku Nasuada nadal rozważała tą zagadkę, tak bardzo skupiona, że ledwie czuła smak strawy. Od czasu do czasu zerkała w górę, poszukując na beznamiętnej twarzy mężczyzny jakiejś wskazówki, lecz zawsze bez powodzenia. Nakarmiwszy ją ostatnim kawałkiem chleba, nadzorca podniósł się z kamiennego stołu, zabrał półmisek i się odwrócił. Nasuada szybko przeżuła i połknęła kęs, o mało się nie dławiąc. - Masz ładne paznokcie - rzekła ochrypłym, załamującym się głosem. Są bardzo… błyszczące. Mężczyzna przystanął w pół kroku, jego wielka, bulwiasta głowa obróciła się ku niej. Przez moment Nasuada sądziła, że znów ją uderzy, potem jednak szare wargi powoli rozchyliły się i uśmiechnął się do niej, demonstrując równe rzędy górnych i dolnych zębów. Z trudem powstrzymała dreszcz: wyglądał, jakby zaraz miał odgryźć łebek kurczakowi. Z tą samą niepokojącą miną ruszył naprzód, znikając jej z pola widzenia. Po paru sekundach usłyszała odgłos otwieranych i zamykanych drzwi celi. Jej wargi wygięły się w uśmiechu. Duma i próżność to słabości, które może wykorzystać. Jeżeli istniało coś, w czym była naprawdę dobra, to była umiejętność naginania innych do swej woli. Mężczyzna dał jej maleńki punkt zaczepienia - nie więcej niż palec, czy raczej paznokieć - ale nie potrzebowała nic więcej. Teraz mogła rozpocząć wspinaczkę.

Komnata Prawdomówczyni

Kiedy mężczyzna odwiedził ją po raz trzeci, Nasuada spała. Na odgłos zamykanych drzwi obudziła się gwałtownie z walącym sercem. Potrzebowała kilku sekund, by przypomnieć sobie, gdzie jest. Zmarszczyła brwi i zamrugała, starając się przegnać cienie sprzed oczu. Pożałowała, że nie może ich przetrzeć. Zachmurzyła się jeszcze bardziej, gdy spojrzała w dół i przekonała się, że na koszuli wciąż widać wilgotną plamę w miejscu, na które skapnęła kropla wina podczas ostatniego posiłku. Dlaczego wrócił tak wcześnie? Serce ścisnęło jej się w piersi, gdy mężczyzna ją wyminął. W rękach niósł duży miedziany żarnik, pełen węgli; ustawił go na nóżkach parę stóp od kamiennego stołu. Między węgle wetknięto trzy długie żelaza. Nadeszła chwila, której od początku się obawiała. Nasuada próbowała spojrzeć mu w oczy, on jednak nie patrzył na nią. Wyciągnął zza pasa hubkę i krzesiwo i rozpalił stosik podpałki pośrodku żarnika. Kiedy wióry zajęty się ogniem, rozjarzyły się niczym kula

rozżarzonych do czerwoności drutów. Mężczyzna schylił się, ściągnął wargi i dmuchnął na kulkę żaru, łagodnie niczym matka całująca dziecko. Iskry przerodziły się w pierwsze nieśmiałe płomyki. Przez kilka minut zajmował się ogniem, piętrząc w nim warstwę węgła grubą na kilka cali. Dym z żarnika wzlatywał ku kracie wysoko w górze. Nasuada obserwowała to z chorobliwą fascynacją, niezdolna oderwać wzroku, mimo że wiedziała, co ją czeka. Nie odzywała się, on także, zupełnie jakby oboje zbyt wstydzili się tego, co wkrótce zajdzie, by o tym wspomnieć. Nadzorca znów dmuchnął na węgle, potem odwrócił się, jakby chciał do niej podejść. „Nie poddawaj się”, rzekła do siebie, sztywniejąc. Zacisnęła pięści i wstrzymała oddech, gdy tamten zbliżał się coraz bardziej… bardziej… i bardziej. Jej twarz musnął lekki jak piórko powiew powietrza, gdy mężczyzna ją wyminął. Słuchała odgłosu jego kroków rozpływających się w ciszy, kiedy wspiął się na schody i odszedł. Odprężyła się z lekkim sapnięciem. Rozżarzone węgle niczym magnes przyciągały jej wzrok. Wzdłuż żelaznych prętów wetkniętych w żarnik powoli rozchodził się słaby rdzawy blask. Nasuada zwilżyła usta i pomyślała o tym, jak miło byłoby napić się wody. Jeden z węgli podskoczył i pękł na pół, poza tym jednak w pomieszczeniu panowała cisza. Gdy tak leżała, niezdolna walczyć ani uciec, starała się nie myśleć. Myślenie osłabiłoby tylko jej postanowienie. Cokolwiek się stanie, żaden strach ani niepokój tego nie zmieni. W korytarzu za drzwiami rozległy się nowe kroki: tym razem grupy ludzi, z których część maszerowała rytmicznie, a część nie. Razem wzbudzili chór rozbieganych ech, nie pozwalających określić, jak wielu z nich zbliża się do komnaty. Procesja zatrzymała się przed drzwiami, Nasuada

usłyszała pomruk zniżonych głosów, a potem za progiem zabrzmiały dwie pary donośnych kroków - zapewne stóp odzianych w buty do konnej jazdy o twardych podeszwach. Drzwi zatrzasnęły się z głuchym łoskotem. Kroki rozbrzmiewały na schodach miarowo, spokojnie. Nasuada zobaczyła, jak czyjaś ręka stawia na skraju pola widzenia rzeźbione drewniane krzesło. Usiadł na nim mężczyzna. Był potężny: nie gruby, lecz barczysty. Z ramion spływała mu długa czarna peleryna. Wydawała się ciężka, jakby podszyta kolczugą. Światło z żarnika i latarni złociło krawędzie jego sylwetki, lecz rysy pozostawały zbyt ciemne, by je dostrzec. Mimo to, cienie nie mogły ukryć zarysów tkwiącej na głowie spiczastej korony. Serce zatrzepotało jej w piersi. Z trudem podjęło wcześniejszy szaleńczy bieg. Drugi mężczyzna, odziany w szkarłatny kubrak i nogawice - jedno i drugie obszyte złotą nicią - podszedł do żarnika i stanął tam, zwrócony do niej plecami, poruszając węgle jednym z żelaznych prętów. Mężczyzna na krześle powoli pociągał palce rękawic. Następnie je zdjął. Jego dłonie miały barwę zaśniedziałego brązu. Kiedy przemówił, odkryła, że głos ma niski, dźwięczny i władczy. Bard, który dysponowałby tak miodopłynnym instrumentem, zasłynąłby w całej krainie jako mistrz nad mistrze. Od tego dźwięku mrowiła ją skóra, jego słowa przepływały po niej niczym ciepłe fale wody, pieszcząc, kusząc, krępując. Pojęła, że słuchanie go jest równie niebezpieczne, jak słuchanie Elvy. - Witaj w Urû’baenie, Nasuado, córko Ajihada - rzekł mężczyzna siedzący na krześle. - Witaj tu, w moim domu, pod starożytnymi spiętrzonymi głazami. Od dawna gość tak szacowny jak ty nie zaszczycał nas swoją obecnością. Moja uwaga skupiała się gdzie indziej, zapewniam cię jednak, że od tej chwili nie zaniedbam obowiązków gospodarza.

Przy ostatnich słowach w głosie zabrzmiała złowieszcza nuta, niczym szpon wysuwający się z kociej łapy. Nasuada nigdy osobiście nie widziała Galbatorixa, słyszała tylko jego opisy i oglądała podobizny, lecz efekt, jaki wywierał na niej jego głos, był tak dogłębny, tak potężny, iż nie wątpiła, że faktycznie ma do czynienia z królem. Zarówno w jego wymowie, jak i akcencie dźwięczało coś obcego, jakby język, którym przemawiał, nie był tym, w jakim go wychowano. Różnica , choć subtelna, raz zauważona nie dawała się zignorować. Być może, uznała Nasuada, sprawił to fakt, że język zmienił się od czasu narodzin Galbatorixa. Wydało się to najrozsądniejszym wyjaśnieniem, ponieważ jego wymowa przypominała jej… Nie, nie, niczego jej nie przypominała. Pochylił się i poczuła na sobie ciężar jego spojrzenia. - Jesteś młodsza niż oczekiwałem. Wiedziałem, że zaledwie niedawno osiągnęłaś wiek dojrzały, nadal jednak pozostajesz dzieckiem. W dzisiejszych czasach większość ludzi wydaje mi się dziećmi: rozbrykanymi, naruszonymi, niemądrymi dziećmi, nie wiedzącymi, co dla nich najlepsze - dziećmi, które potrzebują, by pokierował nimi ktoś starszy i mądrzejszy. - Ktoś taki jak ty? - spytała ze wzgardą. Usłyszała jego śmiech. - Wolałabyś, by rządziły nami elfy? Tylko ja z całej naszej rasy mogę je powstrzymać. Wedle ich rachuby, nawet nasi najsędziwsi starsi to zaledwie młokosy, niegodne podjąć obowiązków wieku dorosłego. - Według ich rachuby, ty także nim jesteś. Nie wiedziała, skąd się bierze jej odwaga, czuła się jednak silna i dumna. Nieważne, czy król ją ukarze, czy nie, zamierzała otwarcie mówić, co myśli. - Ach, ale ja kryję w sobie więcej niż tylko swoje lata. Należą do mnie wspomnienia setek, życia splecione z innymi żywotami: miłości, nienawiści, bitwy, zwycięstwa, klęski, odebrane nauki, popełniane błędy - wszystkie spoczywają w mym umyśle, szepcząc mi do uszu słowa mądrości.

Pamiętam tysiąclecia. W całych zapisanych dziejach nie istniał nikt taki jak ja, nawet pośród elfów. - Jak to możliwe? - wyszeptała. Poruszył się na krześle. - Nie próbuj przede mną udawać, Nasuado. Wiem, że Glaedr podarował swe serce serc Eragonowi i Saphirze i że w tej chwili jest tam, z Vardenami. Dobrze pojmujesz, o czym mówię. Z trudem stłumiła dreszcz zgrozy. Fakt, iż Galbatorix był gotów rozmawiać z nią o podobnych sprawach - że, choć nie wprost, ale wspominał o źródle swojej mocy - pozbawiał ją nawet odrobiny nadziei, że kiedykolwiek ją uwolni. Król machnął odzianymi w rękawice dłońmi. - Nim zaczniemy, powinnaś poznać nieco historię tego miejsca. Gdy elfy pierwszy raz zapuściły się do tej części świata, odkryły szczelinę pogrzebaną głęboko w kamiennej skarpie, wznoszącej się nad okolicznymi równinami. Skarpę tę ceniły sobie, bo broniła je przed atakami smoków, szczelina jednak była dla nich cenna z zupełnie innych przyczyn. Przypadek zrządził, iż odkryły, że opary przenikające przez pęknięcia w skale zwiększają prawdopodobieństwo, że śpiący pośród nich mogą dostrzec choćby przez mgłę urywki przyszłych wydarzeń. I tak, ponad dwa i pół tysiąca lat temu elfy wzniosły tę komnatę na szczycie szczeliny i przez setki lat mieszkała w niej wyrocznia, nawet po tym, jak jej pobratymcy opuścili tę część Ilirei. Zasiadała tam, gdzie teraz leżysz, i spędzała tu stulecia, śniąc o wszystkim, co było i co może się wydarzyć. Z czasem powietrze straciło swą moc i wyrocznia wraz ze świtą odeszła. Nikt nie może orzec na pewno, kim była i dokąd się udała. Nie miała imienia, poza tytułem Prawdomówczyni, a pewne historie skłaniają mnie do stwierdzenia, że nie była elfką ani krasnoludką, lecz czymś zupełnie innym. Tak czy inaczej, ze względu na nią pokój ten nazwano, jak zapewne zgadujesz, Komnatą Prawdomówczyni i nazwę tę nosi do dzisiaj - tyle że teraz ty jesteś Prawdomówczynią, Nasuado, córko Ajihada. - Galbatorix rozłożył szeroko

ręce - To miejsce, w którym mówi się i wysłuchuje prawdy. Nie zniosę kłamstwa w tych murach, nawet najdrobniejszego fałszu. Ktokolwiek spoczywa na twardym kamiennym stole, staje się najnowszą Prawdomówczynią i choć wielu ciężko przyszło przyjęcie tej roli, w końcu jednak nikt nie odmówił. Z tobą będzie tak samo. Nogi krzesła ze zgrzytem przesunęły się po podłodze i poczuła na uchu oddech Galbatorixa. - Wiem, że będzie to dla ciebie bolesne, Nasuado, niewiarygodnie bolesne. Będziesz musiała odmienić samą siebie, nim twoja duma pozwoli ci ulec. W całym świecie nie ma nic trudniejszego niźli zmiana własnej osoby. Rozumiem to, albowiem ja także się odmieniłem, i to kilka razy. Będę tu jednak, trzymając cię za rękę i pomagając ci podczas przemiany. Nie musisz sama podejmować tej podróży. I możesz pocieszać się świadomością, że cię nie okłamię. Nikt tego nie zrobi. Nie w tej komnacie, Możesz wątpić, jeśli chcesz, ale z czasem mi uwierzysz. Uważam to za uświęcone miejsce i prędzej obciąłbym własną rękę, niż zbezcześcił ideę, którą sobą reprezentuje. Możesz pytać o co tylko zechcesz i przyrzekam ci Nasuado, córko Ajihada, że w odpowiedzi usłyszysz prawdę. Jako król tej krainy daję ci na to moje słowo. Nasuada poruszyła żuchwą, próbując wymyślić odpowiedź. - Nigdy ci nie powiem tego, co chcesz wiedzieć! - wycedziła w końcu przez zaciśnięte zęby. W komnacie rozległ się niski śmiech. - Źle mnie zrozumiałaś; nie kazałem cię tu sprowadzić dlatego, że szukam informacji. Nie mogłabyś mi powiedzieć niczego, czego już nie wiem. Wie m o wszystkim - o liczbie i rodzaju twoich wojsk; stanie zapasów; rozmieszczeniu taborów; strategii zaplanowanej na oblężenie tej cytadeli; obowiązkach, zwyczajach i zdolnościach Eragona i Saphiry; Dauthdaert, którą zdobyliście w Belatonie; a nawet mocach małej czarownicy Elvy, która do niedawna nie opuszczała twego boku - i jeszcze więcej. Mam zacząć cytować liczby? Nie? Doskonale. Moi szpiedzy są liczniejsi

i zajmują stanowiska ważniejsze niż przypuszczasz, dysponuję też innymi sposobami zdobywania wiedzy. Nie masz przede mną tajemnic, Nasuado, ani trochę. Nie ma sensu zatem powstrzymywać się od mówienia. Jego słowa uderzyły Nasuadę niczym ciosy młota, starała się jednak zwalczyć ogarniającą ją rozpacz. - Czemu zatem? - Dlaczego cię tu ściągnąłem? Ponieważ, moja droga, dysponujesz darem dowodzenia, a to broń znacznie niebezpieczniejsza od jakiegokolwiek zaklęcia. Eragon mi nie zagraża, podobnie elfy, ale ty… Ty jesteś niebezpieczna w sposób, którego oni nie znają. Bez ciebie Vardeni zaczną się zachowywać jak oślepiony byk: będą parskać i szaleć z wściekłości i atakować na oślep, nie zważając na to, co stanie im na drodze. A wówczas ja ich pochwycę i wykorzystując szaleństwo, zniszczę. Ale to nie dla zniszczenia Vardenów kazałem cię porwać. Nie, jesteś tutaj dlatego, że okazałaś się godna mojej uwagi. Jesteś uparta, ambitna, energiczna i inteligentna - to cechy, które najbardziej sobie cenię u moich sług. Chce cię mieć u swe- go boku, Nasuado, jako główną doradczynię i dowódcę mej armii, gdy zacznę wprowadzać w życie ostatni etap planu, nad który m pracuję od niemal stulecia. Wkrótce w Alagaësii zapanuje nowy porządek i chcę, żebyś stała się jego częścią. Odkąd zginął ostatni z Trzynastu, szukałem osób godnych zająć ich miejsce. Do niedawna moje wysiłki spełzały na niczym. Durzą był użytecznym narzędziem, lecz jako Cień miał pewne ograniczenia, choćby brak troski o własne przetrwanie. Ze wszystkich zbadanych kandydatów, Murtagha jako pierwszego uznałem za godnego i jako pierwszy przeżył próbę, której go poddałem. Wierzę, że ty będziesz następna. A Eragon trzeci. Gdy go słuchała, czuła, jak ogarnia ją coraz większa groza. To, co proponował, okazało się znacznie gorsze, niż sobie wyobraziła. Odziany w szkarłat mężczyzna przy żarniku zaskoczył ją, wpychając jeden z żelaznych prętów między węgle z taką siłą, że jego koniec uderzył z brzękiem o miedziane dno misy.

- Jeśl i przeżyjesz - ciągnął Galbatorix - będziesz miała okazję osiągnąć więcej niż kiedykolwiek z Vardenami. Pomyśl tylko! Służąc mi, możesz pomóc zaprowadzić pokój w całej Alagaësii i zostać główną architektką, owych zmian. -Wolałaby m dać się pokąsać tysiącowi żmij, niż zgodzić się ci służyć. Splunęła. Jego śmiech ponownie rozległ się w pokoju: głos człowieka, który nie boi się niczego, nawet śmierci. - Zobaczymy. Wzdrygnęła się, gdy poczuła palec dotykający wewnętrznej strony przedramienia. Powoli nakreślił koło na jej skórze, a potem zsunął się do pierwszej z blizn; czuła jego ciepło na wypukłej bruździe. Palec postukał trzy razy, a potem przesunął się ku kolejnym i z powrotem, jak po tarze do prania. - Pokonałaś przeciwnika w Próbie Długich Noży - rzekł Galbatorix - i to znosząc liczbę ran większą niż ktokolwiek inny w dziejach. Oznacza to, że masz nie tylko niezwykle silną wolę, ale też potrafisz blokować działanie wyobraźni - albowiem to właśnie wybujała wyobraźnia zmienia ludzi w tchórzy, nie zaś nadmiar strachu, jak się powszechnie uważa. Jednakże tutaj żadna z tych cech ci nie pomoże. Wręcz przeciwnie, stanowią tylko ciężar. Każdy ma swoje granice, nieważne, fizyczne czy mentalne. Pozostaje tylko pytanie: ile trzeba czasu, by je osiągnąć? A wierz mi, ty też je osiągniesz. Twoja siła może to opóźnić, ale nie zdoła temu zapobiec. Dopóki znajdujesz się w mej mocy, nie pomogą ci też czaty obronne. Po co zatem masz bezsensownie cierpieć? Nikt nie wątpi w twoją odwagę, dowiodłaś jej już całemu światu. Poddaj się teraz. Pogodzenie się z nieuniknionym to żaden wstyd. Trwanie w uporze oznacza narażenie się na najgorsze męki jedynie po to, by zaspokoić własne poczucie obowiązku. Odrzuć go zatem i złóż mi przysięgę wierności w pradawnej mowie, a nim godzina dobieg- nie końca, będziesz miała na swe rozkazy dziesiątki sług, szaty z jedwabiu i adamaszku, własne komnaty- i honorowe miejsce przy mym stole.

Zawiesił głos, czekając na jej odpowiedź, Nasuada jednak wpatrywała się w linie wymalowane na sklepieniu i milczała. Palec na jej ręce wędrował dalej, przesuwając się w zagłębienie na przegubie, gdzie naparł mocno na żyłę. - Doskonale. Jak sobie życzysz. - Nagle nacisk zniknął. - Murtaghu, chodź, pokaż się. Bardzo niegrzecznie traktujesz naszego gościa. Och, tylko nie on, pomyślała Nasuada i nagle ogarnął ją przejmujący smutek. Przy żarniku mężczyzna w czerwieni obrócił się powoli, a choć górną część jego twarzy przesłaniała srebrna maska, Nasuada przekonała się, że to istotnie Murtagh. Jego oczy niemal całkiem skrywał cień; wargi i zęby zaciskały się w ponurym grymasie. - Kiedy Murtagh wstąpił do mnie na służbę, uczynił to dość niechętnie, ale od tego czasu okazał się niezwykle zdolnym uczniem. Odziedziczył zdolności po swym ojcu. Czyż nie tak? - Tak, panie - odparł ochryple Murtagh. - Zaskoczył mnie, zabijając starego króla Hrothgara na Płonących Równinach. Nie spodziewałem się, że z takim zapałem zwróci się przeciw dawnym przyjaciołom, ale też naszego Murtagha przepełnia wściekłość i żądza krwi. Chętnie rozszarpałby gardło Kulla gołymi rękami, gdybym tylko dał mu szansę - i dałem. Teraz nic nie raduje cię bardziej niż zabijanie, prawda? Mięśnie na szyi Murtagha napięły się. - Nie, panie. Galbatorix zaśmiał się cicho. - Murtagh Królobójca. Zacne to miano, w sam raz do legendy, ale lepiej, byś nie zasłużył na nie ponownie, chyba że na mój rozkaz. Do tej pory - dodał, zwracając się do Nasuady - zaniedbałem wpojenia mu subtelnej sztuki perswazji i dlatego właśnie sprowadziłem go tu dzisiaj. Ma pewne doświadczenia w tej dziedzinie, lecz jedynie jako obiekt, nie praktyk, i najwyższy czas, by opanował ją w pełni. A czy istnieje lepsze

miejsce do nauki niż tutaj, z tobą? To w końcu Murtagh przekonał mnie, że zasługujesz na to, by dołączyć do nowego, grona moich uczniów. Nasuada nagle poczuła się zdradzona. Pomijając wszystko, co zaszło, miała lepsze zdanie o Murtaghu. Wbiła wzrok w jego twarz, szukając jakiegoś wyjaśnienia, on jednak stał sztywno niczym strażnik na warcie i odwracał wzrok, a z jego mów nie odczytała niczego. Król wskazał skinieniem głowy żarnik. - Weź żelazo - polecił lekkim tonem. Dłonie Murtagha zacisnęły się w pięści. Poza tym, nawet nie drgnął. W uszach Nasuady zadźwięczało słowo brzmiące niczym uderzenie wielkiego dzwonu. Sama materia świata, jej wątek i osnowa wibrowały na ów dźwięk, zupełnie jakby olbrzym trącił struny rzeczywistości, wprawiając je w drżenie. Przez moment miała wrażenie, że spada, powietrze przed jej oczami migotało jak woda. Mimo jego mocy, nie zdołała zapamiętać liter tworzących owe słowo, ani nawet tego, z jakiego pochodziło języka, przeniknęło powiem przez jej umysł na wylot, zostawiając po sobie jedynie wspomnienie tego, co zdziałało. Murtagh zadygotał, potem obrócił się, chwycił jeden z żelaznych prętów i urywanymi ruchami wyciągnął z żarnika. Kiedy metal wyłonił się spośród węgli, w powietrze wystrzelił snop iskier, a kilka migotliwych odłamków poleciało spiralą na podłogę, niczym sosnowe nasiona z szyszki. Końcówka pręta jarzyła się jasnożółtym blaskiem, który na oczach Nasuady przygasł, przybierając ciemnopomarańczową barwę. Światło rozżarzonego metalu odbijało się od błyszczącej maski Murtagha, nadając mu groteskowy, nieludzki wygląd. Nasuada ujrzała także własne odbicie, zniekształconą sylwetkę rozdętego tułowia z cieniutkimi nogami, zamieniającymi się w wygięte czarne linie na krzywiźnie policzka Murtagha. Choć wiedziała, że to nic nie da, nie zdołała się powstrzymać przed szarpnięciem w więzach, kiedy ruszył ku niej.

- Nie rozumiem - powiedziała do Galbatorixa z udawanym spokojem. - Nie zamierzasz zaatakować mnie umysłem? Prawdę mówiąc, wolałaby bronić się przed atakiem na swą świadomość, niż znosić ból zadawany przez żelaza. - Przyjdzie na to czas, jeśli oczywiście pojawi się taka potrzeba odparł Galbatorix. - Na razie jednak ciekaw jestem, jak odważna okażesz się naprawdę, Nasuado, córko Ajihada. Poza tym wolałbym nie zawładnąć twoim umysłem i nie zmusić cię do złożenia przysięgi wierności. Zamiast tego chcę, byś sama, z własnej woli podjęła tę decyzję, w pełni władz umysłowych. - Dlaczego? - wychrypiała. - Bo sprawia mi to przyjemność. A teraz po raz ostatni: ulegniesz? - Nigdy. - Niechaj i tak będzie. Murtagh? Pręt opadł ku niej, jego czubek jaśniał niczym olbrzymi, roziskrzony rubin. Nie dali jej niczego, co mogłaby przygryźć, nie miała zatem wyboru i musiała krzyczeć. Ośmiokątna komnata rozbrzmiewała odgłosami jej męki, aż w końcu głos odmówił posłuszeństwa i spowiła ją wszechogarniająca ciemność.

Na skrzydłach smoka

Eragon uniósł głowę, odetchnął głęboko i poczuł, jak część jego trosk odpływa. Lot na smoku trudno nazwać odpoczynkiem, lecz przebywanie blisko Saphiry uspokajała zarówno ją, jak i jego. Prosta radość z kontaktu fizycznego dodawała im otuchy niemogącej się równać z niemal niczym innym. Poza tym, nieustanne odgłosy i ruch podczas lotu pomagały odciągnąć myśli od dręczących go mrocznych wizji. Mimo naglącego charakteru tej wyprawy i nieustannie grożącego im niebezpieczeństwa, Eragon cieszył się, mogąc odpocząć od Vardenów. Po ostatniej rzezi czuł się nieswojo, jak ktoś obcy. Odkąd dołączył do Vardenów w Feinster, zajmował się głównie walką bądź czekaniem na walkę i ciągłe napięcie odcisnęło na nim swoje piętno, zwłaszcza po grozie i ma- sakrze w Dras-Leonie. W imię Vardenów zabił setki żołnierzy - z których niewielu miało szansę zranienia go - i choć czynił to w słusznej sprawie, dręczyły go wspomnienia. Nie chciał staczać wyłącznie rozpaczliwych

walk, nie pragnął bynajmniej, by każdy przeciwnik był mu równy - czy nawet lepszy - lecz jednocześnie łatwe mordowanie tak wielu sprawiało, że czuł się bardziej jak rzeźnik niż jak wojownik. Zaczął wierzyć, że śmierć działa jak korozja - im częściej się z nią stykał, tym bardziej atakowała samo jego jestestwo. Jednakże towarzystwo wyłącznie Saphiry - i Glaedra, choć od chwili, gdy wyruszyli w drogę, złoty smok nie odezwał się do nich - pomogło Eragonowi odzyskać poczucie normalności. Najlepiej czuł się w niewielkiej grupie i wolał nie spędzać czasu w miasteczkach, miastach czy nawet obozach takich jak obóz Vardenów. W odróżnieniu od większości ludzi nie bał się i nie nienawidził głuszy; mimo swej surowości, puste ziemie miały w sobie wdzięk i piękno, z którymi nie mogła konkurować żadna sztuczna budowla i które dodawały mu sił. Odprężył się zatem na grzbiecie lecącej Saphiry i niemal cały dzień zajmował się jedynie obserwacją przepływających w dole krain. Po wylocie z obozowiska na brzegu jeziora Leona, Saphira pofrunęła nad szerokie wody, kierując się na północny zachód i wzbijając tak wysoko, że Eragon musiał użyć zaklęcia do ochrony przed zimnem. Jezioro w dole wydawało się dziwnie łaciate: błyszczące i migotliwe w miejscach, w których kąt fal odbijał promienie słońca w stronę smoczycy; mętne i szare w pozostałych. Eragona nigdy nie nudziło wpatrywanie się w nieustannie zmieniające się plamy światła: nic innego na świecie ich nie przypominało. Pod nimi przelatywały rybołowy, żurawie, gęsi, kaczki, szpaki i wiele innych ptaków. Większość nie zwracała uwagi na Saphirę, lecz kilka sokołów, które wzleciały w górę, towarzysząc jej jakiś czas, wydawało się bardziej zaciekawionych niż spłoszonych. Dwa okazały się nawet dość odważne, by przemknąć tuż przed nią, zaledwie kilka stóp od długich, ostrych zębów. Pod wieloma względami groźne, drapieżne ptaki o zakrzywionych szponach i żółtych dziobach kojarzyły się Eragonowi z samą smoczycą.

Obserwacja ta ucieszyła ją, smoczyca bowiem także podziwiała rybołowy, choć nie tyle ich wygląd, ile zdolności łowieckie. Wybrzeże za ich plecami powoli rozpływało się w mglistą, fioletową linię, aż w końcu zupełnie zniknęło. Przez ponad pół godziny widzieli jedynie ptaki i chmury na niebie, a także rozległy przestwór wzburzonej wiatrem wody, pokrywającej powierzchnię ziemi. A potem, przed nimi, po lewej, na horyzoncie pojawiły się poszarpane granie Kośćca. Ich widok ucieszył Eragona. Choć nie były to góry jego dzieciństwa, należały do tego samego łańcucha i widząc je, poczuł się żagle tak, jakby był bliżej domu. Góry powoli rosły, aż w końcu ujrzeli przed sobą wznoszące się wysoko kamienne szczyty pod śnieżnymi czapami, przypominające potrzaskane blanki zamkowego muru. Po ich ciemnych, porośniętych zielenią ścianach rwały dziesiątki białych strumieni, odnajdujących drogę pośród zagłębień gruntu, aż w końcu zlewały się w olbrzymie jezioro, napierające na górskie podnóża. Na brzegu bądź w jego pobliżu przycupnęło pół tuzina wiosek, lecz dzięki magii Eragona ludzie w dole nie mieli pojęcia o obecności przepływającej po niebie Saphiry. Kiedy tak patrzył na wioski, przyszło mu do głowy, jakie były małe i samotne i jak małe i samotne musiało być także Carvahall. W porównaniu z wielkimi miastami, które poznał później, wioski wyglądały jak skupiska nędznych szałasów, nadających się jedynie dla najbiedniejszych żebraków, Wiedział, że wiele mieszkających w nich mężczyzn i kobiet nigdy nie zapuściło się dalej niż parę mil od miejsca swego urodzenia i całe swoje życie przeżyło w świecie leżącym w zasięgu wzroku. Cóż za żałosne życie, pomyślał. A jednak zastanawiał się, czy nie lepiej byłoby pozostać w jednym miejscu i dowiedzieć się. o nim wszystkiego, miast stale krążyć po całej krainie. Czy rozległe, lecz płytkie wykształcenie jest lepsze od wiedzy ograniczonej, lecz głębokiej?

Nie miał pewności. Przypomniał sobie, jak Oromis mówił raz, iż istnienie całego świata można wydedukować z najmniejszego ziarnka piasku, jeśli tylko zbadać je dostatecznie uważnie. Kościec był kilkakrotnie niższy od Gór Beorskich, a jednak kamienne szczyty wciąż wznosiły się ponad tysiąc stóp nad Saphirą, która lawirowała między nimi, podążając wzdłuż zasnutych cieniami jarów i dolin rozdzielających wierzchołki. Od czasu do czasu wzbijała się w górę, przelatując nad odsłoniętą śnieżną przełęczą, a kiedy to czyniła, wraz z Eragonem sięgali wzrokiem dalej. Wówczas Eragon myślał, że góry przypominają dziesiątki kłów, wyrastających z brązowego dziąsła ziemi. Kiedy Saphira szybowała nad wyjątkowo głęboką doliną, ujrzał na jej dnie łąkę, pośród traw migotała wstęga strumienia. Zdawało mu się, że na obrzeżach dostrzega domy - czy może namioty, trudno stwierdzić ukryte pod konarami rozłożystych świerków, porastających zbocza sąsiednich gór. Przez lukę między gałęziami zauważył samotne ognisko, maleńkie ziarnko złota tkwiące pośród warstw czarnego igliwia. Odniósł wrażenie, że dostrzega samotną postać oddalającą się od strumienia. Wydała mu się dziwnie masywna, o głowie nieproporcjonalnie wielkiej w stosunku do reszty ciała. To chyba był urgal. Gdzie?- spytała Saphira i wyczuł jej ciekawość. Na polanie za nami. - Pokazał jej wspomnienie. Żałuję, że nie mamy czasu, by zawrócić i to sprawdzić. Chciałbym się przekonać, jak żyją. Smoczyca parsknęła. Z jej nozdrzy wypłynął strumień gorącego dymu, opadając wzdłuż szyi i zalewając Eragona. Zapewne nie ucieszyliby się na widok smoka i Jeźdźca, ładujących wśród nich bez ostrzeżenia. Eragon zakasłał i zamrugał. Miał załzawione oczy. Mogłabyś? Nie odpowiedziała, lecz strumień dymu zniknął i powietrze wokół nich się przeczyściło.

*** Wkrótce sylwetki gór zaczęły wyglądać znajomo, a potem ujrzeli przed sobą wielką szczelinę w skałach. Dopiero wówczas pojął, że przelatują przez przełęcz wiodącą do Teirmu - tę samą, którą z Bromem dwakroć pokonali konno. Wyglądała zupełnie tak, jak ją zapamiętał: zachodnie odgałęzienie rzeki Toark nadal rwało rączym nurtem w stronę odległego morza, powierzchnię wody wokół sterczących skał rozdzierały długie białe trójkąty. Nierówna droga, którą podążali z Bromem brzegiem rzeki, nadal pozostawała jasną, pylistą linią, niewiele szerszą od sarniej ścieżki. Wydało mu się nawet, że rozpoznaje kępę drzew, przy której zatrzymali się na popas. Saphira skręciła na zachód, lecąc wzdłuż rzeki do miejsca, w którym góry ustąpiły miejsca żyznym, podlanym deszczem polom, wówczas ponownie zmieniła kurs, kierując się bardziej na północ. Eragon nie kwestionował jej decyzji; jak dotąd nigdy nie zabłądziła, nawet w bezgwiezdne noce czy głęboko pod ziemią w Farthen Dûrze. Gdy wyfrunęli z Kośćca, słońce wisiało nisko nad horyzontem. Kiedy zapadł zmierzch, Eragon zajął się próbami obmyślenia sposobu, w jaki mógłby uwięzić, zabić bądź oszukać Galbatorixa. Po jakimś czasie Glaedr porzucił swą samotnię i dołączył do jego wysiłków. Przez godzinę omawiali najróżniejsze strategie, a potem zaczęli ćwiczyć atak i obronę umysłową. Saphira także brała w tym udział, lecz z niewielkim powodzeniem, bo lot utrudniał jej skupienie się na czymkolwiek innym. Później Eragon jakiś czas wpatrywał się w zimne białe gwiazdy. W końcu zwrócił się do Glaedra: Czy w Krypcie Dusz mogą spoczywać Eldunari, które Jeźdźcy ukryli przed Galbatorixem? Nie - odparł bez wahania Glaedr. To niemożliwe. Oromis i ja wiedzielibyśmy, gdyby Vrael zatwierdził podobny plan. A gdyby we Vroengardzie pozostały jakiekolwiek Eldunari, znaleźlibyśmy je, kiedy powróciliśmy, by przeszukać wyspę. Ukrycie żywej istoty nie jest tak łatwe, jak sądzisz.

Czemu nie? Jeśli jeż zwinie się w kulkę, nie oznacza to, że staje się niewidzialny, prawda? Z umysłami jest tak samo. Możesz osłonić myśli przed innymi, ale każdy, kto przeszukuje okolicę, dostrzeże twoją obecność. Z pewnością istnieje zaklęcie, które mogłoby… Gdyby zaklęcie wpłynęło na nasze zmysły, zorientowalibyśmy się, mieliśmy bowiem ochronę nie pozwalającą, by tak się stało. Zatem nie znajdziemy Eldunari - podsumował ponuro Eragon. Niestety, nie. *** Lecieli w ciszy, a tymczasem nad poszarpane wierzchołki Kośćca wznosił się księżyc w trzeciej kwadrze. W jego blasku ziemia wyglądała jak zrobiona z cyny i Eragon zabawiał się myślą, że to w istocie olbrzymia rzeźba wykonana przez krasnoludy i ukryta w jaskini wielkości Alagaësii. Czuł radość, jaką Glaedr czerpał z lotu. Podobnie jak Eragon i Saphira, stary smok cieszył się, mogąc choćby na krótko zostawić wszystkie troski na ziemi i szybować swobodnie po niebie. To Saphira odezwała się pierwsza. Pomiędzy powolnymi, ciężkimi uderzeniami skrzydeł poprosiła Glaedra: Opowiedz nam historię, Ebrithilu. A jakiejż to historii chciałabyś wysłuchać? O tym, jak zostaliście z Oromisem schwytani przez Zaprzysiężonych i jak zdołaliście uciec. Eragon słuchał z rosnącym zainteresowaniem. Sam zawsze był ciekaw, jak to się stało, ale nigdy nie zdobył się na odwagę, by spytać Oromisa. Przez chwilę Glaedr milczał. Kiedy Galbatorix i Morzan powrócili z głuszy i rozpoczęli kampanię przeciw naszemu zakonowi, z początku nie dostrzegaliśmy powagi zagrożenia. Oczywiście niepokoiliśmy się, ale nie bardziej, niż gdybyśmy odkryli, że po

kraju krąży Cień. Galbatorix nie był pierwszym Jeźdźcem, który oszalał, choć jako pierwszy zdobył sobie ucznia takiego jak Morzan. Już to samo powinno nas ostrzec przed grożącym nam niebezpieczeństwem, ale prawdę najlepiej dostrzega się już po szkodzie. W owym czasie nie przyszło nam do głowy, że Galbatorix może zgromadzić innych popleczników, czy że nawet podejmie taką próbę. Myśl, iż ktokolwiek z naszych braci mógłby poddać się jego podszeptom sączonym niczym trucizna, wydawała się absurdalna. Morzan był zaledwie nowicjuszem, łatwo zrozumieć jego słabość. Ale prawdziwi Jeźdźcy? Nigdy nie powątpiewaliśmy w ich lojalność, gdyż dopiero w obliczu pokusy ujawnili, do jakiego stopnia trawiły ich słabość i złość. Niektórzy pragnęli zemsty za dawne krzywdy, inni wierzyli, że ze względu na nasza moc smoki i Jeźdźcy zasługują na to, by władać całą Alagësią, a inni, obawiam się, po prostu chętnie przyjęli szansę zburzenia tego co było i zaspokajania wszystkich swoich żądz. Stary smok umilkł. Eragon wyczuł w jego umyśle pradawne nienawiści i smutki. W owym czasie wydarzenia toczyły się dość… chaotycznie. Niewiele wiedzieliśmy, a nieliczne spływające raporty były do tego stopnia przepełnione plotkami i domysłami, że okazywały się zupełnie bezużyteczne. Wraz z Oromisem zaczęliśmy podejrzewać, iż dzieje się coś znacznie gorszego, niż przypuszcza większość. Próbowaliśmy przekonać kilkunastu starszych Jeźdźców i smoków, ale nie zgodzili się, lekceważąc nasze troski. Nie byli głupcami, lecz stulecia pokoju zaćmiły ich wzrok i nie zdołali dostrzec, że świat wokół nas się zmienia. Zirytowani brakiem informacji, wraz z Oromisem opuściliśmy Ilireę, by na własne oczy przekonać się, co się dzieje. Zabraliśmy ze sobą dwójkę młodszych Jeźdźców, elfów i zdolnych wojowników. Oboje niedawno powrócili ze zwiadu w północnej części Kośćca. Częściowo to ich nalegania sprawiły, że zdecydowaliśmy się na tę wyprawę. Być może rozpoznasz ich imiona. Byli to Kialandi i Formora. -Ach - westchnął Eragon z nagłym zrozumieniem. Istotnie. Po półtoradniowym locie zatrzymaliśmy się w Edur Naroch, strażnicy wzniesionej w dawnych czasach, aby strzec Srebrnej Puszczy. Nie

mieliśmy pojęcia, że Kialandi i Formora odwiedzili już wcześniej wieże i zabili stacjonujących tam trzech elfickich zwiadowców, a potem na kamieniach okalających strażnicę umieścili pułapkę, która schwytała nas w chwili, gdy moje szpony dotknęły trawy na szczycie wzgórza. Było to sprytne zaklęcie, nauczył go ich sam Galbatorix. Nie mogliśmy się przed nim bronić, bo nie zrobiła nam żadnej krzywdy, jedynie przytrzymało i spowolniło, niczym miód zalewający ciała i umysły. Kiedy w nim tkwiliśmy, wydawało się, że minuty trwają zaledwie sekundy. Kialandi, Formora i ich smoki śmigali wokół nas szybciej niż kolibry; wydawali się jedynie ciemnymi, rozmazanymi plamami na skraju pola widzenia. Gdy byli gotowi, uwolnili nas. Rzucili dziesiątki zaklęć – zaklęć przytrzymujących nas w miejscu, oślepiających i niepozwalających Oromisowi przemówić, by utrudnić rzucanie czarów. I znów, ich magia nie czyniła nam krzywdy, przez co nie mogliśmy się przed nią bronić. Gdy tylko zdołaliśmy, zaatakowaliśmy Kialandiego, Fonnorę i ich smoki umysłami, a oni nas i przez następne godziny zmagaliśmy się ze sobą. Doświadczenie to nic było… przyjemne. Choć słabsi i mniej zręczni od Oromisa, mieli nad nami dwukrotną przewagę, zabrali też ze sobą serce serc smoczycy Agaravel - której Jeźdźca zabili - wspomagającej ich swą siłą. W rezultacie, z trudem zdołaliśmy się obronić. Zamierzali nas zmusić, byśmy pomogli Galbatorixowi i Zaprzysiężonym niepostrzeżenie wtargnąć do Ilirei, tak by mogli zaskoczyć Jeźdźców i przechwycić żyjące w mieście Eldunari. -Jak zdołaliście uciec? - spytał Eragon. Z czasem pojęliśmy, że nie uda nam się ich pokonać. Oromis zatem postanowił za ryzykować posłużenie się magią, by nas uwolnić, choć wiedział, że sprowokuje to Kialandiego i Formorę do podobnego ataku. Był to rozpaczliwy plan, ale jedyny, jaki nam pozostał. W pewnej chwili, nieświadom zamiarów Oromisa, zaatakowałem napastników, próbując ich zranić. Oromis czekał na podobną chwilę. Od dawna znał Jeźdźca, który szkolił w magii Kialandiego i Formorę, nieźle też poznał pokręcone ścieżki rozumowania Galbatorixa. Dzięki tej wiedzy zdołał odgadnąć, jak tamci sformułowali swe zaklęcia i gdzie najpewniej kryją się w nich słabości. Miał zaledwie kilka

sekund: w chwili, gdy zaczął posługiwać się magią, Kialandi i Formora pojęli co zamierza, upadli w panikę i zaczęli rzucać własne zaklęcia. Oromis potrzebował trzech prób, by zerwać więzy. Nie potrafię rzec dokładnie, jak to uczynił. Wątpię, by nawet on do końca to rozumiał. Najprościej mówiąc, przesunął nas o szerokość palca z miejsca, w którym staliśmy. Tak jak Arya wysłała moje jajo z Du Weldenvarden do Kośćca – spytała Saphira. Tak i nie - odparł Glaedr. Owszem, przeniósł nas z jednego miejsca w drugie bez poruszania się w przestrzeni pomiędzy. Ale nie tylko zmienił naszą pozycję, przeniósł też samą substancję naszych ciał, odmieniając je tak, że nie byliśmy już tym, kim kiedyś. Wiele z najmniejszych drobin naszych ciał można zamienić iv inne bez złych skutków i on uczynił to z każdym mięśniem, kością i narządem. Eragon zmarszczył brwi. Podobne zaklęcie było niezwykłym wyczynem, cudem magicznej zręczności. Zaledwie kilka osób w dziejach zdołałoby dokonać czegoś podobnego. Mimo zadziwienia nie zdołał jednak powstrzymać pytania. - Ale jak to mogło zadziałać? Nadal przecież byliście tymi samymi osobami. Owszem, ale nie do końca. Różnica pomiędzy tym, kim byliśmy i kim się staliśmy, pozostawała niewielka, ale dostateczna, by zaklęcia, którymi opletli nas Kialandi i Formora, straciły swą moc. A co z czarami, jakie rzucali, zauważywszy, co robi Oromis? – wtrąciła Saphira. Eragon ujrzał w myślach Glaedra poruszającego skrzydłami, jakby zmęczyło go zbyt długie siedzenie w jednej pozycji. Pierwsze zaklęcie, Formory, miało nas zabić, ale nasze blokady je powstrzymały. Drugie, Kialandiego… to zupełnie inna sprawa. Był to czar, którego Kialandi nauczył się od Galbatorixa, a on od duchów, jakie opętały Durzę. Wiem to, bo pozostawałem w kontakcie z umysłem Kialandiego, kiedy przygotowywał swój urok. Było to sprytne, podstępne zaklęcie, mające nie

pozwolić Oromisowi czerpać i manipulować przepływającą wokół energią, a tym samym posługiwać się magią. - Czy Kialandi zrobił to samo z tobą? Chciał, ale obawiał się, że albo mnie to zabije, albo zerwie więź łączącą mnie z mym sercem serc, tworząc w ten sposób dwie niezależne wersje mnie, które musieliby pokonać. Smoki jeszcze bardziej niż elfy polegają w swym życiu na magii, bez niej wkrótce byśmy umarli. Eragon wyczuł promieniującą od Saphiry ciekawość. Czy coś takiego kiedykolwiek się stało? Czy więź pomiędzy smokiem i jego Eldunari została zerwana, gdy ciało smoka jeszcze żyło? Owszem, ale to opowieść na inną okazję. Saphira ustąpiła, Eragon jednak wiedział, że przy najbliższej nadarzającej się sposobności zamierza powrócić do swego pytania. - Ale zaklęcie Kialandiego nie powstrzymało Oromisa przed posługiwaniem się magią, prawda? Nie do końca. Miało, lecz Kialandi rzucił je w chwili, gdy Oromis przenosił nas z miejsca do miejsca, toteż zadziałało słabiej niż powinno. Nie pozwoliło mu jednak władać silniejszymi czarami i jak wiesz, pozostało przy nim do końca życia, mimo wysiłków naszych najmędrszych uzdrowicieli. - Dlaczego nie obroniły go zaklęcia ochronne? Zdawało się, że Glaedr westchnął. To tajemnica. Wcześniej nikt nie dokonał czegoś podobnego, Eragonie, a z osób nadal żyjących jedynie Galbatorix zna sekret owego czaru. Zaklęcie złączyło się z umysłem Oromisa, ale być może nie wpłynęło bezpośrednio na niego. Możliwe, że zamiast tego działało na otaczającą energię bądź na łączącą go z nią więź. Elfy od dawna studiują magię, ale nawet one nie w pełni pojmują, jak upływają na siebie światy materialny i niematerialny. To zapewne zagadka, której nikt nigdy nie rozwiąże. Wydaje się jednak rozsądne założenie, że duchy wiedzą od nas więcej o obu światach, materialnym i nie, wziąwszy pod uwagę fakt, że stanowią ucieleśnienie drugiego, a zamieszkują w pierwszym w postaci Cienia. Niezależnie od wszystkiego, oto co się stało:

Oromis rzucił zaklęcie i uwolnił nas, lecz wysiłek okazał się zbyt wielki i Oromis miał atak, pierwszy z wielu. Nigdy już nie udało mu się rzucić podobnie potężnego czaru i od tej pory cierpiał na słabość ciała, która zabiłaby go, gdyby nie zdolności magiczne. Słabość kryła się iv nim już wówczas, gdy pochwycili nas Kialandi i Formora, ale kiedy nas przeniósł i odmienił części naszych ciał, wyzwolił ją. W przeciwnym razie choroba mogłaby pozostawać w uśpieniu jeszcze przez wiele lat. Oromis runął na ziemię, bezradny jak pisklę, tymczasem Formora i jej paskudny brązowy smok skoczyli ku nam, pozostała dwójka podążała tuż za nimi. Przemknąłem nad Oromisem i zaatakowałem. Gdyby wiedzieli, że został okaleczony, wykorzystaliby jego słabość, wtargnęli do umysłu i zawładnęli nim. Musiałem odwrócić ich uwagę, póki Oromis nie dojdzie do siebie… Nigdy w życiu nie walczyłem tak zaciekle jak owego dnia. Było ich czworo, pięcioro, jeśli doliczyć Agaravel. Obaj moi pobratymcy, brązowy i purpurowy Kialandiego, nie dorównywali mi rozmiarami, ale zęby1 mieli ostre, a szpony szybkie. Mimo to, wściekłość dodała mi sił i zadałem obu ciężkie rany. Kialandi, jak ostatni głupiec, zbliżył się zanadto, chwyciłem go szponami i cisnąłem na jego własnego smoka. Glaedr wydał z siebie pomruk zadowolenia. Magia nie uchroniła go przed tym. Jeden ze szpikulców na grzbiecie purpurowego przebił jego ciało i mógłbym go wówczas zabić, gdyby brązowy nie zmusił mnie do odwrotu. Walczyliśmy niemal pięć minut, nim usłyszałem krzyk Oromisa. Wołał, że musimy uciec. Cisnąłem piachem w twarze wrogów, powróciłem do Oromisa i chwyciłem go w prawą łapę. A potem odleciałem z Edur Naroch. Kialandi i jego smok nie mogli podążyć za nami, ale Formora i brązowy owszem, i tak też uczynili. Doścignęli nas niecałą milę od strażnicy. Zbliżali się do nas, a potem brązowy podfrunął pode mnie i ujrzałem, jak Formora celuje mieczem w moją prawą łapę. Zamierzała mnie zmusić do upuszczenia Oromisa albo może chciała go zabić. Obróciłem się, by uniknąć ciosu, i zamiast prawej łapy, je j miecz uderzył mnie w lewą, odcinając ją. W umyśle Glaedra pojawiło się wspomnienie zimnego, twardego mrowienia, zupełnie jakby klingę Formory wykuto nie ze stali, lecz z lodu.

Eragonowi zrobiło się słabo. Przełknął ślinę i mocniej zacisnął dłonie na łęku siodła, ciesząc się, że Saphira jest bezpieczna. Bolało mniej niż moglibyście przypuszczać wiedziałem jednak, że nie zdołam dalej walczyć. Zawróciłem zatem i pomknąłem w stronę Ilirei ile sił w skrzydłach. W pewnym sensie zwycięstwo Formory obróciło się przeciw niej, bo bez ciężaru łapy zdołałem wyprzedzić brązowego smoka i uciec. Oromisowi udało się powstrzymać krwawienie, ale nic ponadto. Był też zbyt słaby, by nawiązać kontakt z Vraełem czy innym starszym jeźdźcem i uprzedzić o zamiarach Galbatorixa. Wiedzieliśmy, że kiedy tylko Kialandi i Formora złożą mu raport, zaatakuje Ilireę. Gdyby zaczekał, dałby nam tylko czas, by umocnić miasto. A choć był silny, w owych czasach nadal jego największą bronią pozostawało zaskoczenie. Gdy przybyliśmy do Ilirei, odkryliśmy z rozpacza, że przebywa tam zaledwie kilku członków naszego zakonu. Pod naszą nieobecność większość ruszyła na poszukiwanie Galbatorixa albo też naradzić się osobiście z Vraelem we Vroengardzie. Przekonaliśmy obecnych o grożącym im niebezpieczeństwie i poprosiliśmy, by ostrzegli Vraela i pozostałych starszych Jeźdźców i smoki. Nie chcieli uwierzyć, że Galbatorix ma dość sił, by zaatakować Ilireę - ani że odważyłby się na coś podobnego - w końcu jednak zdobiliśmy ich przekonać o prawdziwości naszych słów. W rezultacie postanowili, że wszystkie Eldunari z Alagaësii powinny zostać przeniesione w bezpieczne miejsce, do Vroengardu. Wydawało się to słusznym posunięciem, zamiast tego jednak powinniśmy byli wysłać je do Ellesmery, a przynajmniej pozostawić w spokoju te Eldunari, które przechowywano już w Du Weldenvarden. W ten sposób przynajmniej ich część uniknęłaby przechwycenia przez Galbatorixa. Niestety; nikt z nas nie pomyślał, że byłyby bezpieczniejsze u elfów niż we Vroengardzie, stolicy naszego zakonu. Vrael polecił, by wszystkie smoki i Jeźdźcy pozostający w odległości paru dni drogi od Ilirei pośpieszyli na pomoc miastu, lecz obawialiśmy się z Oromisem, że mogą się spóźnić. Sami też nie byliśmy w stanie pomóc w obronie Ilirei. Zabraliśmy zatem niezbędne zapasy i z dwoma ostatnimi uczniami - Bromem i smoczycą, której imię nosisz, Saphira - jeszcze tej nocy

opuściliśmy miasto. Chyba widzieliście fairth sporządzony przez Oromisa po naszym odlocie. Eragon przytaknął z roztargnieniem, przypominając sobie obraz pięknego, pełnego wież miasta, przytulonego do podstawy skarpy i oświetlanego przez wschodzący sierp księżyca. I tak też się stało, że nie było nas w Ilirei, gdy Galbatorix i Zaprzysiężeni zaatakowali kilka godzin później. Dlatego także nie byliśmy we Vroengardzie, kiedy krzywoprzysiężcy pokonali połączone siły naszych braci i splądrowali Doru Araebę. Z Ilirei udaliśmy się do Du Weldenvarden, w nadziei, że elficcy uzdrowiciele zdołają pokonać chorobę Oromisa i przywrócić mu umiejętność władania magią. Kiedy im się to nie udało, postanowiliśmy tam szastać, wydało się to bowiem bezpieczniejsze niż lot aż do Vroengardu, gdy obu z nas dolegały doznane obrażenia i gdy po drodze mogliśmy wpaść zasadzkę. Brom i Saphira nie zostali z nami. Mimo że im to odradzaliśmy, dołączyli do walczących i w owej bitwie twoja imienniczka zginęła… Teraz wiecie, jak schwytali nas Zaprzysiężeni i jak uciekliśmy. Dziękuję ci za twą historię, Ebrithilu - powiedziała po chwili Saphira. Bardzo proszę, Bjardskular, ale nigdy więcej mnie o nią nie proś. *** Gdy księżyc zbliżał się do zenitu, Eragon ujrzał unoszącą w ciemności plątaninę słabych pomarańczowych światełek. Potrzebował chwili, by pojąć, że to odległe o wiele mil pochodnie i lampy Teirmu. Wysoko nad inny- mi światłami na sekundę pojawił się jasnożółty jaśniejący punkcik, niczym wielkie oko patrzące na niego gniewnie. Potem zniknął i znów rozbłysnął i znowu, w niekończącym się cyklu, jakby niewidoczne oko mrugało. Zapalono latarnię morską w Teirmie - rzekł do Saphiry i Glaedra. W takim razie nadciąga burza - odparł Glaedr. Saphira przestała poruszać skrzydłami. Eragon poczuł, jak się pochyla, rozpoczynając długi, powolny ślizgowy lot ku ziemi.

Wylądowała dopiero po półgodzinie. Do te] pory Teirm zamienił się w słaby blask na południu, a promień latarni morskiej nie był jaśniejszy od gwiazd. Saphira usiadła na pustej plaży, zasłanej kawałkami poskręcanego drzewa wyrzuconego przez morze. W blasku księżyca twardy płaski piasek wydawał się niemal biały, a wpadające na niego fale szare, czarne i rozgniewane, jakby ocean z każdą kolejną próbował pochłonąć ląd. Eragon odpiął okalające nogi rzemienie i zsunął się z Saphiry, rad, że może rozprostować członki. Puścił się biegiem w stronę dużego kawałka drewna, czując w nosie słony zapach. Płaszcz łopotał za nim ciężko. Dotarłszy do celu, Eragon zawrócił i pomknął z powrotem ku Saphirze. Smoczyca siedziała tam, gdzie ją zostawił, spoglądając w morze. Przystanął, niepewny, czy nie zechce przemówić - wyczuwał w niej bowiem wielkie napięcie - ale gdy pozostała w milczeniu, zawrócił na pięcie i ponownie pobiegł w to samo miejsce. Wiedział, że odezwie się, kiedy będzie gotowa. Uganiał się tak tam i z powrotem, póki wysiłek nie rozgrzał mu ciała, a nogi nie zaczęły dygotać ze zmęczenia. Saphira tymczasem cały czas wbijała wzrok w dal. W chwili, gdy rzucił się na kępę turzycy obok niej, przemówił Glaedr: Niemądrze byłoby próbować. Eragon przekrzywił głowę, niepewny, do kogo zwraca się smok. Wiem, że mogę to zrobić - odparła Saphira. Nigdy jeszcze nie odwiedzałaś Vroengardu. A jeśli nadejdzie burza, może cię zanieść daleko nad morze bądź jeszcze gorzej. Niejeden smok zginął z powodu przesadnej pewności siebie. Wiatr nie jest twoim przyjacielem, Saphiro. Może ci pomóc, ale też może cię zniszczyć. Nie jestem pisklakiem, by słuchać nauk na temat wiatru! Nie, ale wciąż jesteś młoda i nie uważam, byś była na to gotowa. Inna droga potrwa zbyt długo! Możliwe, ale lepiej dotrzeć tam bezpiecznie, niż wcale.

- O czym rozmawiacie? - wtrącił Eragon. Piasek pod przednią stopą Saphiry zazgrzytał głośno, gdy rozcapierzyła pazury, wbijając je głębiej w ziemię. Musimy podjąć decyzję - oznajmił Glaedr. Z tego miejsca Saphira może albo polecieć wprost do Vroengardu, albo też podążyć wzdłuż wybrzeża na północ, póki nie dotrze do miejsca położonego najbliżej wyspy, i wówczas – dopiero wówczas skręcić na zachód i przeprawić się nad morzem. Która droga byłaby szybsza? - spytał Eragon, choć domyślał się już odpowiedzi. Lot prosto do celu - oznajmiła Saphira. Ale jeśli ją wybierze, cały czas będzie frunąć nad wodą. Saphira się najeżyła. To nie dalej niż od Vardenów tutaj - rzekła. Może się mylę? Teraz jesteś bardziej zmęczona i jeśli rozpęta się burza… To ją ominę! - Saphira prychnęła, wrzucają c z nozdrzy smugę błękitnozłotego ognia. Płomień odcisnął się piętnem na oczach Eragona, pozostawiając po sobie migotliwy powidok. - Ach! Teraz nic nie widzę. - Potarł oczy ręką, próbując przegnać jaskrawe rozbłyski. Czy lot prosto do celu naprawdę jest aż tak niebezpieczny? Może być - zagrzmiał Glaedr. Ile czasu stracilibyśmy, kierując się wzdłuż wybrzeża? Pół dnia, może nieco więcej. Eragon podrapał się po zarośniętym szczeciną podbródku, wbijając wzrok w złowieszcze masy wody. Potem uniósł głowę i spojrzał na Saphirę. - Jesteś pewna, że dasz radę? - spytał cicho. Smoczy ca wygięła szyję i odpowiedziała spojrzeniem jednego wielkiego oka. Jej źrenica rozszerzyła się, nabierając kształtu niemal idealnego koła; była tak wielka i czarna, że Eragon miał wrażenie, że mógłby wczołgać się w jej głąb i zniknąć bez śladu. Bardziej pewna być nie mogę - odparła.

Przytaknął, przeczesał dłońmi włosy, oswajając się z tą myślą. W takim razie musimy zaryzykować… Glaedrze, w razie potrzeby zdołasz ją poprowadzić? Pomóc jej? Stary smok jakiś czas milczał, a potem zaskoczył Eragona, nucąc w jego myślach, tak jak czyniła to Saphira, gdy coś ją ucieszyło bądź rozbawiło. Zgoda. Skoro mamy kusić los, to nie zachowujmy się jak tchórze. Ruszamy wprost nad morze. Rozstrzygnąwszy tę kwestię, Eragon wdrapał się z powrotem na grzbiet Saphiry, która odbiła się od ziemi, pozostawiając za sobą bezpieczny, suchy ląd i rozpoczęła lot nad bezkresnymi falami.

Dźwięk jego głosu, dotyk jego dłoni

-Aggghhh ! - Czy przysięgniesz mi wierność w pradawnej mowie? - Nigdy! To pytanie i odpowiedź stały się ich wspólnym rytuałem, wyznaniem i reakcją, podobnymi do tych z dziecięcych gier, tyle że w tej szczególnej grze Nasuada przegrywała, nawet gdy wygrywała. Jedynie rytuały pozwalały jej nie oszaleć. Dzięki nim porządkowała swój świat - dzięki nim była wstanie przetrwać kolejne chwile, dawały jej bowiem punkt zaczepienia, nawet gdy straciła wszystko inne. Rytuały myśli, rytuały działania, rytuały bólu i ulgi: stały się rusztowaniem podtrzymującym jej życie. Bez nich już dawno by zbłądziła, niczym owca bez pasterza, wyznawca pozbawiony wiary… Jeździec rozdzielony ze smokiem. Niestety, ten szczególny rytuał zawsze kończył się w taki sam sposób: kolejnym dotknięciem żelaza.

Krzyknęła, przegryzając język, krew wypełniła jej usta. Nasuada zakasłała, próbując oczyścić gardło, było jednak zbyt wiele krwi i zaczęła się krztusić. Płuca paliły ją z braku powietrza, linie na suficie falowały i blakły, a potem wspomnienia zniknęły, nie pozostawiając po sobie niczego, nawet ciemności. *** Potem Galbatorix przemówił do niej, kiedy żelaza znów się rozgrzewały. To także stało się ich rytuałem. Uleczył jej język - a przynajmniej zdawało jej się, że to on, nie Murtagh - bo jak sam rzekł: „Nie możemy pozwolić, żebyś nie była w stanie mówić, prawda? Inaczej, skąd bym wiedział, że jesteś gotowa mi służyć?”. Jak przedtem, król zasiadał po prawej stronie, na samym skraju jej pola widzenia, tak że dostrzegała jedynie cień o złocistych krawędziach, częściowo ukryty pod długą ciężką peleryną. -Wiesz chyba, że poznałem twojego ojca, kiedy był zarządcą największego majątku Enduriera? - powiedział Galbatorix. - Opowiadał ci o tym? Nasuada zadrżała, zamknęła oczy i poczuła łzy sączące się z ich kącików. Nienawidziła go słuchać. Miał zbyt potężny, zbyt uwodzicielski głos. sprawiający, że pragnęła uczynić to, czego sobie życzył, by móc usłyszeć choćby najdrobniejszą pochwałę. - Tak - wymamrotała. - W owym czasie nie zwróciłem na niego uwagi. Bo niby czemu? Był tylko sługą, niczym ważnym. Enduriel dał mu nieco swobody, by mógł lepiej zarządzać sprawami majątku. Jak się okazało, zbyt wiele. - Król machnął lekceważąco ręką i przez moment widziała w świetle ognia chudą, szponiastą dłoń. - Enduriel zawsze pozwalał innym na zbyt wiele.

To jego smok był przebiegły, on sam jedynie robił co mu kazano… Cóż za osobliwy, zabawny łańcuch wydarzeń zapoczątkował. I pomyśleć, że człowiek, który doglądał tego, by starannie wyczyszczono mi buty, stał się mym największym wrogiem po Bromie, a teraz ty, jego córka, powróciłaś do Urû’baenu i masz wstąpić na moją służbę, tak jak kiedyś twój ojciec. Niezwykle to ironiczne, zgodzisz się? - Mój ojciec uciekł i podczas ucieczki omal nie zabił Durzy - odparła Wszystkie twoje zaklęcia i przysięgi nie mogły go zatrzymać, tak jak nie zatrzymają mnie. Wydało jej się, że Galbatorix zmarszczył brwi. - Owszem, to dość niefortunne. W owym czasie Durzą był tym bardzo zirytowany. Wygląda na to, że rodziny ułatwiają ludziom zmianę tego, kim są, a tym samym ich prawdziwych imion. Dlatego obecnie dobieram na swą służbę tylko osoby samotne i bezpłodne. Bardzo się jednak mylisz, sądząc, że zdołasz wyśliznąć się z więzów. Komnatę Prawdomówczyni opuścisz jedynie wtedy, gdy przysięgniesz mi wierność albo umrzesz. - W takim razie umrę. - Cóż za krótkowzroczność. - Pozłacany cień króla pochylił się ku niej Nigdy nie pomyślałaś o tym , Nasuado, że świat byłby teraz gorszy, gdybym nie obalił Jeźdźców? - jeźdźcy utrzymywali pokój - odparła. - Chronili całą Alagaësię przed wojną, zarazą… Przed zagrożeniem ze strony Cieni. W czasach głodu do- starczali strawę głodującym. Jak twoja kraina może być lepsza bez nich? - Bo ich usługi miały swoją cenę. Ze wszystkich ludzi ty akurat powinnaś wiedzieć, że nic na świecie nie przychodzi za darmo, za wszystko trzeba płacić, nieważne, czy złotem, czy czasem krwią. Wszystko ma swoją cenę, nawet Jeźdźcy. Zwłaszcza Jeźdźcy. Owszem, utrzymywali pokój, ale też niemal zupełnie zahamowali rozwój ras tych ziem, nie tylko ludzi, ale też elfów i krasnoludów. W jaki sposób wysławia się zawsze zasługi Jeźdźców, gdy bard opłakuje ich odejście? Że ich rządy trwały tysiące lat ze podczas owej opiewanej „złotej, ery” niewiele się zmieniało, oprócz

imion królów i królowych, zasiadających w pysze na swych bezpiecznych tronach. Och, od czasu do czasu zdarzały się drobne zagrożenia: tu Cień, tam atak urgali, ówdzie potyczka między klanami krasnoludzkimi, spierającymi się o kopalnię, która nikogo nie obchodziła. Jednak, ogólnie rzecz biorąc, porządek rzeczy pozostawał dokładnie taki sam jak wówczas, gdy Jeźdźcy pierwszy raz zyskali na znaczeniu. Usłyszała brzęk metalu o metal, to Murtagh poruszył węgle w żarniku. Pożałowała, że nie widzi jego twarzy, by móc ocenić reakcję na słowa Galbatorixa, on bowiem, jak to miał w zwyczaju, stał zwrócony do niej plecami, podsycając żar. Patrzył na nią jedynie, gdy musiał przykładać do jej ciała rozżarzone żelaza. Był to jego rytuał i Nasuada podejrzewała, że potrzebował go tak bardzo, jak ona własnych. Galbatorix tymczasem przemawiał dalej. - Czy nie wydaje ci się to czymś najokrutniejszym, Nasuado? Życie to zmiana, a jednak Jeźdźcy tłumili jakiekolwiek zmiany, tak że cały kraj tkwił pogrążony w niespokojnym śnie, nie mogąc strząsnąć krępujących go pęt, rozwijać się bądź upadać jak zamierzyła natura… niezdolny stać się czymś nowym. Na własne oczy oglądałem zwoje w skarbcach Vroengardu i tu, w Ilirei, opisujące odkrycia - magiczne, mechaniczne, ze wszystkich dziedzin filozofii naturalnej - odkrycia, które Jeźdźcy przejęli i schowali w obawie przed tym, co mogłoby nastąpić, gdyby stały się czymś powszechnym. Jeźdźcy byli tchórzami, przywiązanymi do dawnych tradycji życia i myślenia, zdecydowanymi bronić ich do ostatniego tchu. Ich rządy to łagodna, ale jednak tyrania. - Lecz czy rozwiązanie naprawdę stanowiły morderstwa i zdrady? spytała Nasuada, nie dbając o to, czy ją za to ukarze. Galbatorix zaśmiał się. Sprawiał wrażenie szczerze rozbawionego. - Cóż za hipokryzja! Potępiasz mnie dokładnie za to, co sama próbujesz osiągnąć. Gdybyś mogła, zabiłabyś mnie tu, na miejscu, bez wahania, niczym wściekłego psa. - Ty jesteś zdrajcą, ja nie.

- Ja jestem zwycięzcą. W ostatecznym rozrachunku nie liczy się nic innego. Nie różnimy się aż tak bardzo jak sądzisz, Nasuado. Chcesz mnie zabić, bo wierzysz, że moja śmierć polepszyłaby los Alagaësii, i ponieważ uważasz, że ty - wciąż jeszcze niemal dziecko - lepiej poradziłabyś sobie z rządzeniem Imperium niż ja. Inni mogliby gardzić tobą z powodu tej arogancji. Ale nie ja, ja bowiem ją rozumiem. Dokładnie z tych samych powodów wystąpiłem zbrojnie przeciw'. Jeźdźcom i postąpiłem słusznie. - I nie chodziło ci wcale o zemstę? Wydało jej się, że się uśmiechnął. - Być może stała się początkowym natchnieniem, ale mymi czynami nie kierowały żądza zemsty ani nienawiść. Martwiło mnie to, czym stali się Jeźdźcy, byłem też przekonany, i jestem nadal, iż tylko ich zniszczenie pozwoli rozkwitnąć naszej rasie. Na moment ból ran odebrał jej głos, w końcu zdołała wyszeptać: - Jeśli prawdą jest to co mówisz - a nie mam powodu ci wierzyć - to sam. jesteś nie lepszy od Jeźdźców. Splądrowałeś ich biblioteki, zgromadziłeś całą wiedzę, lecz jak dotąd nie podzieliłeś się tą skarbnicą z innymi. Galbatorix przysunął się do niej, poczuła na uchu jego oddech. - To dlatego, że pośród owej olbrzymiej skarbnicy znalazłem ślady większej prawdy, prawdy, która mogłaby udzielić odpowiedzi na jedno z najbardziej tajemniczych pytań w dziejach. Po jej plecach przebiegł dreszcz. - Jakie… pytanie? Odchylił się na krześle i poprawił pelerynę. - Pytanie, jak król czy królowa może strzec przestrzegania narzucanych przez siebie praw, skoro wśród poddanych znajdują się osoby władające magią. Kiedy pojąłem, co sugerują owe wzmianki, odłożyłem na bok wszystko inne i całkowicie poświęciłem się poszukiwaniu tej prawdy, tej odpowiedzi, wiedziałem bowiem, że ma niezwykłe znaczenie. To dlatego zachowałem dla siebie tajemnice Jeźdźców, byłem zajęty poszukiwaniami. Muszę odnaleźć rozwiązanie tego problemu, nim ujawnię inne odkrycia.

Światem już teraz targają burze, lepiej najpierw uspokoić wody, nim znów się je poruszy… Odnalezienie niezbędnych informacji zabrało mi niemal sto lat, a teraz, kiedy już je mam, posłużę się nimi, by odmienić całą Alagaësię. Magia to największa niesprawiedliwość tego świata. Nie byłaby tak niesprawiedliwa, gdyby zdolność jej używania pojawiała się jedynie wśród słabych - wówczas bowiem stanowiłaby zadośćuczynienie za to, czego pozbawił ich przypadek bądź okoliczności - ale nie. Silni równie często mogą posługiwać się magią i dzięki niej zyskują jeszcze więcej. Wystarczy tylko spojrzeć na elfy, by się o tym przekonać. Problem ten nie ogranicza się do jednostek: wpływa także na stosunki między rasami. Elfom jest łatwiej niż nam utrzymywać porządek w swej społeczności, bo niemal każdy elf włada magią, zatem jedynie nieliczni pozostają na łasce innych. Pod tym względem mają szczęście, dla nas jednak nie jest to tak fortunne, jak również dla krasnoludów, a nawet przeklętych urgali. Mogliśmy zamieszkać tu, w Alagaësii, tylko dlatego, że elfy na to zezwoliły. Gdyby chciały, mogłyby zetrzeć nas z powierzchni ziemi równie łatwo, jak potop zmywa mrowisko. Dopóki jednak tu jestem, nie dopuszczę do tego, bo mogę oprzeć się ich mocy. - Jeźdźcy nigdy nie pozwoliliby im nas pozabijać bądź wypędzić. - Nie, ale póki istnieli, byliśmy zależni od ich dobrej woli, a nikt nie powinien powierzać swego bezpieczeństwa innym. Jeźdźcy początkowo mieli utrzymywać pokój między elfami i smokami, w końcu jednak głównym celem ich istnienia stało się pilnowanie, by w całej krainie przestrzegano prawa. Nie mieli jednak dość sił, by tego dokonać. Podobnie moi magowie, Czarna Ręka. Problem jest zbyt rozległy, by mogła z nim walczyć jedna grupa ludzi. Moje własne życie najlepiej tego dowodzi. Nawet gdyby istniała godna zaufania grupa magów dość silnych, by pilnować wszystkich innych czarodziei w Alagaësii gotowych do ingerencji na nawet najlżejszą oznakę złych zamiarów – wciąż musielibyśmy polegać właśnie na tych, których moc pragniemy ograniczyć. W ostatecznym rozrachunku kraina nie byłaby wcale bezpieczniejsza niż teraz. By rozwiązać

ten problem., trzeba zmierzyć się z nim na głębszym, bardziej fundamentalnym poziomie. Starożytni wiedzieli, jak tego dokonać, a teraz ja także to wiem. Galbatorix poruszył się na krześle, dostrzegła błysk jego oka, niczym promień lampy w głębokiej jaskini. - Sprawię, że żaden mag nie będzie mógł skrzywdzić nikogo innego, nieważne, człowieka, elfa czy krasnoluda. Żaden nie będzie mógł rzucić zaklęcia bez pozwolenia, a zgodę dostanie jedynie na czary pomocne dobroczynne. Przykazanie to obejmie także elfy i nauczą się rozważnie odmierzać słowa albo milczeć. - A kto będzie udzielał owego pozwolenia? - spytała. - Kto zdecyduje, co jest dozwolone, a co nie? Ty? - Ktoś musi. To ja dostrzegłem potrzebę zmiany, odkryłem, jak jej dokonać, i to ja ją wprowadzę. Szydzisz z tego? W takim razie zadaj sobie pytanie. Nasuado: czy byłem złym królem? Tylko uczciwie. Według standardów moich poprzedników, zachowywałem się całkiem wstrzemięźliwie. - Byłeś okrutny. - To nie to samo… Przewodziłaś Vardenom, dobrze rozumiesz brzemię dowództwa. Z pewnością dostrzegasz zagrożenie, jakie magia stanowi dla stabilności pilności każdego królestwa? Dla przykładu, spędziłem więcej czasu, pracując nad zaklęciami chroniącymi monetę królestwa przed fałszerstwem, niż jakimikolwiek innymi obowiązkami. A jednak bez wątpienia gdzieś w Alagaësii mieszka przebiegły mag, który znalazł sposób obejścia moich czarów i który z zapałem produkuje całe worki ołowianych monet, nabierając z ich pomocą szlachtę i pospólstwo. Jak myślisz, dlaczego tak starannie ograniczyłem używanie magii w całym Imperium? - Bo ci zagraża. - Nie! I tu właśnie się mylisz. Mnie nie zagraża. Mnie nic i nikt nie zagraża. Jednakże magowie stanowią zagrożenie dla właściwego działania królestwa, zagrożenie, którego nie zniosę. Kiedy już poddam wszystkich magów swemu prawu, wyobraź sobie, jaki zapanuje tu pokój i dobrobyt.

Ludzie i krasnoludy nie będą już lękać się elfów. Jeźdźcy nie będą mogli dłużej narzucać innym swojej woli. A ci, którzy nie znają magii, nie będą padać ofiarą nią władających… Alagaësia zostanie odmieniona, a dzięki nowo odkrytemu bezpieczeństwu zbudujemy wspaniałe jutro. Możesz się stać jego częścią. Wstąp na moją służbę, Nasuado, a będziesz mogła doglądać stworzenia świata, jaki dotąd nigdy nie istniał - świata, w którym człowiek powstanie bądź upadnie jedynie dzięki sile własnych członków i bystrości umysłu, a nie temu, czy przypadek obdarzył go zdolnościami magicznymi. Ludzie mogą rozwijać moc swego ciała i sprawność umysłu, ale nikt, kto nie narodził się z talentem magicznym, nie zdoła się go nauczyć. Jak mówiłem, magia to wielka niesprawiedliwość i dla dobra ogółu narzucę wszystkim magom ograniczenia ich mocy. Nasuada wpatrywała się w linie na suficie, starając się go nie słuchać. Tak wiele z jego słów przypominało jej własne rozważania. Miał rację: magia była najbardziej niszczycielską mocą na świecie i gdyby dało się ją regulować, Alagaësia stałaby się lepszym miejscem. Dręczyła ją świadomość, że nie istnieje nic, co mogłoby powstrzymać Eragona przed… Błękitne. Czerwone. Wzory splecionych kolorów. Pulsowanie ran. Rozpaczliwie starała się skupić na czymkolwiek poza… Poza niczym. To, o czym zaczęła myśleć, było nieważne, nie istniało. - Nazywasz mnie złym. Przeklinasz moje imię i pragniesz mnie obalić. Zapamiętaj jednak, Nasuado: to nie ja rozpocząłem tę wojnę i nie ja odpowiadam za tych, którzy w jej wyniku stracili życie. Ja tego nie chciałem. To ty. Sam chętnie zająłbym się swoimi badaniami, lecz Vardeni wykradli jajo Saphiry z mego skarbca. To ty i twoi pobratymcy odpowiadacie za przelew krwi i nieszczęścia. To wy plądrujecie kraj, paląc i łupiąc kolejne miasta, nie ja. A jednak masz czelność twierdzić, że to ja się mylę! Gdybyś odwiedziła domy chłopów, przekonałabyś się, że to Vardenów obawiają się najbardziej. Opowiadaliby o tym, że liczą na to, że moi żołnierze ich ochronią i że mają nadzieję, iż Imperium pokona Vardenów i wszystko będzie jak dawniej.

Nasuada oblizała wargi. Choć wiedziała, jak wiele może kosztować ją śmiałość, nie zdołała się powstrzymać. - Wydaje mi się, że za bardzo się bronisz… Gdyby przede wszystkim zależało ci na dobru poddanych, wyleciałbyś na spotkanie Vardenów wiele tygodni temu, zamiast pozwalać armii swobodnie krążyć w twoich granicach. No, chyba że nie jesteś wcale tak pewien swej potęgi, jak udajesz. Albo może obawiasz się, że pod twoją nieobecność elfy zajmą Urü’baen? Jak to miała w zwyczaju, mówiła o Vardenach, jakby wiedziała o nich nie więcej niż każdy inny mieszkaniec Imperium. Galbatorix poruszył się na krześle. Nasuada widziała, że zamierza odpowiedzieć, ale jeszcze nie skończyła. -A co z urgalami? Nie przekonasz mnie do słuszności swej sprawy, skoro chcesz eksterminować całą rasę po to, by złagodzić ból po stracie pierwszego smoka. Nie masz na to odpowiedzi, Krzywoprzysiężco?… Pomówmy zatem o smokach. Wyjaśnij mi, czemu zabiłeś tak wiele, że skazałeś ich gatunek na powolną, nieuniknioną zagładę? I wreszcie, wyjaśnij to, jak potraktowałeś przechwycone Eldunari? - Na moment dała się ponieść gniewowi. - Nagiąłeś je, złamałeś i poddałeś swojej woli. W twych czynach nie ma prawości, jest jedynie samolubstwo i niekończąca się żądza władzy. Galbatorix przez długą niezręczną chwilę przyglądał jej się w milczeniu. Potem dostrzegła, jak się porusza, krzyżując ręce na piersi. - Myślę, że żelaza dostatecznie się już rozgrzały. Murtaghu, zechcesz, proszę… Nasuada zacisnęła pięści, wbijając paznokcie w skórę, jej mięśnie mimo najlepszych starań zaczęły dygotać. Jeden z prętów zazgrzytał o krawędź żarnika , gdy Murtagh go wyciągnął. Obrócił się ku niej i nie mogła się powstrzymać: wbiła wzrok w koniec rozżarzonego pręta. Potem spojrzała Murtaghowi w oczy i dostrzegła w nich poczucie winy i pogardy dla samego go siebie. Nagle ogarnął ją przejmujący smutek.

Jakimiż głupcami jesteśmy, pomyślała. Jakimiż żałosnymi, nieszczęsnymi głupcami. A potem nie miała już energii na myślenie i musiała uciec się do jakże znajomych rytuałów, przywierając do nich rozpaczliwie, niczym tonący do kawałka drewna. *** Kiedy Murtagh i Galbatorix wyszli, za bardzo cierpiała, by zrobić cokolwiek poza bezmyślnym wpatrywaniem się we wzory na sklepieniu. Ze wszystkich sił starała się nie płakać. Pociła się i dygotała jak złożona gorączką, odkryła też, że nie jest w stanie skupić się na jednej myśli dłużej niż parę sekund. Ból oparzeń nie słabł, jak w przypadku zwykłych ran, w istocie ich pulsowanie z czasem stawało się coraz gorsze. Zamknęła oczy, koncentrując się na spowolnieniu oddechu i próbach uspokojenia ciała. Gdy Galbatorix i Murtagh odwiedzili ją po raz pierwszy, była znacznie odważniejsza. Przeklinała ich i szydziła, czyniąc wszystko, by zranić ich słowami. Jednakże poprzez Murtagha Galbatorix boleśnie ukarał ją za bezczelność i wkrótce zabrakło jej sił do otwartego buntu. W obliczu żelaza robiła się potulna, nawet jego wspomnienie sprawiało, że miała ochotę zwinąć się w ciasny kłębek. W czasie drugiej, niedawnej wizyty, starała się mówić jak najmniej, aż do ostatniego, nieostrożnego wybuchu. Poddała też próbie twierdzenie Galbatorixa, że ani on, ani Murtagh jej nie okłamią. Uczyniła to, zadając im pytania o wewnętrzne sprawy Imperium, fakty, o których poinformowali ją szpiedzy, lecz Galbatorix nie miał powodu przypuszczać, by cokolwiek wiedziała. Jak dotąd, z tego co zdołała ustalić, obaj mówili prawdę, ale nie zamierzała zaufać słowom króla, nie mając niczego na ich potwierdzenie. Co do Murtagha, nie była już taka pewna. Kiedy towarzyszył królowi, nie wierzyła w jego słowa, ale gdy był sam…

Kilka godzin po pierwszej morderczej audiencji u króla Galbatorixa – gdy w końcu zapadła w płytki udręczony sen - Murtagh zjawił się sam w Komnacie Prawdomówczyni. Miał przekrwione oczy i cuchnął gorzałką. Stanął przy monolicie, na którym spoczywała, wpatrując się w nią z tak niezwykłą udręką w oczach, że nie była pewna, co zamierzał zrobić. W końcu obrócił się na pięcie, podszedł do najbliższej ściany i usiadł na podłodze. Tkwił tam, przyciągnąwszy kolana do piersi, długie kędzierzawe włosy zasłaniały większa cześć twarzy, z rozdartej skóry na kostkach prawej dłoni ściekała krew. Po, jak się zdawało, kilku minutach sięgnął za pazuchę szkarłatnego kaftana - nadal bowiem miał na sobie to samo ubranie co wcześniej, choć bez maski - i wydobył niewielką kamionkową flaszkę. Pociągnął z niej kilka łyków, a potem zaczął mówić. Mówił, a ona słuchała. Nie miała wyboru, ale też nie pozwalała sobie uwierzyć w jego słowa. Nie z początku. Równie dobrze wszystko, co mówił bądź robił, mogło być oszustwem, mającym zdobyć jej zaufanie. Murtagh zaczął od dość mętnej opowieści o mężczyźnie imieniem Tornac, wypadku podczas jazdy konnej i jakichś radach, których udzielił mu rzeczony Tornac co do tego, jak powinien żyć człowiek honoru. Nasuada nie potrafiła stwierdzić, czy Tornac był przyjacielem, sługą, dalekim krewnym, czy ich połączeniem, ale niezależnie od wszystkiego najwyraźniej wiele dla Murtagha znaczył. - Galbatorix kazał cię zabić - rzekł Murtagh, kończąc opowieść. Wiedział, że Elva nie strzeże cię jak kiedyś, uznał zatem, że to idealny moment na zabójstwo. Jedynie przypadkiem dowiedziałem się o tym planie: akurat z nim byłem, gdy wydał rozkazy Czarnej Ręce. - Pokręcił głową. - To moja wina. Przekonałem go, żeby zamiast tego sprowadził cię tutaj. To mu się spodobało, wiedział, że w ten sposób jeszcze szybciej zwabi tu Eragona… Tylko w ten sposób mogłem go powstrzymać przed zabiciem ciebie… Tak mi przykro… Tak mi przykro… - Zakrył twarz przedramieniem. - Wolałabym umrzeć.

- Wiem - rzekł ochryple. - Wybaczysz mi? Na to nie odpowiedziała. Jego słowa tylko podsyciły jej niepokój. Dla- czego zależało mu, by ocalić jej życie, i czego oczekiwał w zamian? Jakiś czas Murtagh milczał. A potem, na zmianę płacząc i kipiąc gniewem, opowiedział jej o swym dzieciństwie na dworze Galbatorixa, o nieufności i zazdrości, z którymi miał do czynienia jako syn Morzana, o dostojnikach, którzy pragnęli go wykorzystać, by wkraść się w łaski króla, i o tęsknocie za matką, którą ledwie pamiętał. Dwakroć wspominał Eragona i przeklinał go jako głupca, któremu sprzyja szczęście. - Nie poszłoby mu tak dobrze, gdybyśmy zamienili się miejscami. Ale nasza matka zdecydowała się zabrać do Carvahali jego, nie mnie. Splunął na podłogę. Nasuada uznała całą tę gadaninę za nudną i żałosną - słabość budziła w niej wyłącznie wzgardę - póki nie wspomniał, jak Bliźniacy porwali go z Farthen Dûru, dręczyli w drodze do Urû’baenu i jak Galbatorix złamał go po przybyciu. Część z opisanych przez niego tortur była gorsza niż to, czego doświadczyła. Jeśli istotnie przeżył to wszystko, pożałowała go i w jej sercu obudziło się współczucie. - Moją zgubą okazał się Cierń - wyznał w końcu Murtagh. - Kiedy wykluł się dla mnie i związaliśmy się… - Pokręcił głową. - Kocham go. Jak mógłbym nie kochać? Kocham go równie mocno, jak Eragon Saphirę. W chwili, gdy go dotknąłem, byłem stracony. Galbatorix posłużył się nim przeciw mnie. Cierń był silniejszy ode mnie. Nigdy się nie poddał. Ale ja nie mogłem znieść widoku jego cierpień, toteż przysiągłem wierność królowi, a potem… - Skrzywił wargi. - Potem Galbatorix wtargnął do mego umysłu. Dowiedział się o mnie wszystkiego i nauczył mnie mego prawdziwego imienia. Teraz należę do niego… Na zawsze. To rzekłszy, oparł głowę o ścianę i zamknął oczy. Nasuada patrzyła, jak po policzkach spływają mu łzy. W końcu wstał, kierując się w stronę drzwi. Przystanął obok i dotknął jej ramienia. Zauważyła, że paznokcie ma czyste i krótko przycięte, ale nie

tak wypielęgnowane jak jej nadzorca. Wymamrotał parę słów w pradawnej mowie, chwilę później ból odpłynął, choć rany wyglądały tak samo. - Nie mogę wybaczyć - rzekła, kiedy cofnął dłoń. - Ale rozumiem. Murtagh skinął głową i potykając się, odszedł, zostawiając ją samą. Nasuada zastanawiała się, czy przypadkiem nie znalazła nowego sprzymierzeńca.

Iskierki buntu

Leżąc na kamiennej płycie, zlana potem i rozdygotana, trawiona bólem obejmującym każdą cząstkę ciała, Nasuada odkryła, że marzy o tym, by Murtagh wrócił, choćby po to, by uwolnić ją od męczarni. Gdy w końcu drzwi ośmiobocznej komnaty otwarty się, nie zdołała ukryć ulgi, która jednak natychmiast zamieniła się w gorzki zawód na dźwięk szurających kroków nadzorcy, schodzącego po stopniach wiodących do jej więzienia. Tak jak czynił to wcześniej, przysadzisty mężczyzna o wąskich ramionach przemył jej rany mokrą szmatką, a potem obwiązał pasmami płótna. Kiedy uwolnił ją z więzów, by mogła odwiedzić wygódkę, odkryła, że jest zbyt słaba, by choć spróbować chwycić nóż z tacy z jedzeniem. Musiała się zatem zadowolić podziękowaniem mężczyźnie za pomoc i po raz drugi pogratulowaniem mu pięknych paznokci, które błyszczały jeszcze bar- dziej niż wcześniej i które bez wątpienia chciał jej pokazać, unosił bowiem ręce tak, by nie mogła uniknąć ich widoku.

Gdy już nakarmił ją i odszedł, spróbowała zasnąć, lecz nieustanny ból ran umożliwiał jedynie najlżejszą drzemkę. *** Na dźwięk odciąganego rygla powieki Nasuady uniosły się gwałtownie. Tylko nie znowu, pomyślała, czując, jak wzbiera w niej panika. Nie tak szybko! Nie zniosę tego… Nie jestem dość silna. Natychmiast jednak opanowała strach. „Nie” - rzekła do siebie. „Nie mów podobnych rzeczy, bo jeszcze zaczniesz w nie wierzyć”. Jednak, mimo że zdołała opanować świadome reakcje, nie mogła powstrzymać serca, bijącego dwakroć szybciej niż zwykle. W komnacie zabrzmiało echo pojedynczych kroków, a potem kątem oka dostrzegła Murtagha. Nie miał maski, na jego twarzy malował się ponury wyraz. Tym razem najpierw ją uleczył, bez czekania. Ulga, którą poczuła, gdy ból ustąpił, była tak potężna, że niemal graniczyła z ekstazą. Przez całe życie nie doświadczyła niczego równie przyjemnego, jak ukojenie cierpienia. Sapnęła cicho. - Dziękuję. Murtagh skinął głową, a potem podszedł do ściany i usiadł w tym samym miejscu co wcześniej. Przez minutę Nasuada przyglądała mu się. Skóra na kostkach znów była gładka i cała, sprawiał też wrażenie trzeźwego, choć ponurego i zamkniętego w sobie. Ubranie, niegdyś pyszne i strojne, obecnie raziło rozdarciami, strzępiącymi się brzegami i łatami, dostrzegła też kilka cięć po wewnętrznej stronie rękawów. Zastanawiała się, czy może walczył. - Galbatorix wie, że tu jesteś? - spytała w końcu. - Możliwe, ale wątpię. Jest zbyt zajęty igraszkami z ulubionymi konkubinami. Albo może śpi. Mam y teraz środek nocy. Poza tym rzuciłem

zaklęcie niepozwalające nikomu nas podsłuchać. Gdyby chciał, przełamałby je, ale poczułbym. - A jeśli się dowie? Murtagh wzruszył ramionami. - Wiesz chyba, że to odkryje, jeśli mnie złamie. - No to mu nie pozwól, jesteś silniejsza ode mnie, nie masz nikogo, komu mógłby zagrozić. Możesz mu się oprzeć, w odróżnieniu ode mnie… Vardeni nadciągają bardzo szybko, podobnie elfy z północy. Jeśli wytrzymasz jeszcze kilka dni, istnieje szansa… szansa, że może cię uwolnią. - Nie wierzysz w to, prawda? Znów wzruszył ramionami. - W takim razie pomóż mi uciec. Z jego gardła wyrwał się krótki, wypełniony goryczą śmiech. - Jak? Nie mogę nawet włożyć butów bez zgody Galbatorixa. - Mógłbyś mi poluzować więzy, a wychodząc, być może zapomnisz zamknąć drzwi. Jego górna warga wygięła się w drwiącym grymasie. - Na zewnątrz czuwa dwóch wartowników, w komnacie działają zaklęcia, mające ostrzec Galbatorixa, gdy więzień przekroczy jej próg. Między drzwiami a najbliższą bramą czekają setki strażników. Przy wielkim szczęściu może dotarłabyś na koniec korytarza. - Możliwe, ale chciałabym spróbować. - Tylko by cię zabili. - W takim razie mi pomóż. Gdybyś chciał, znalazłbyś sposób na oszukanie zaklęć. - Nie mogę. Przysięgi nie pozwolą mi posłużyć się przeciw niemu magią. - A co z wartownikami? Gdybyś zajął ich dość długo, bym dotarła do bramy, mogłabym ukryć się w mieście. Nie miałoby znaczenia to, czy Galbatorix by wiedział… - Miasto należy do niego. Poza tym, nieważne dokąd się udasz, może cię odnaleźć zaklęciem. Byłabyś bezpieczna tylko, gdybyś uciekła jak

najdalej przed ogłoszeniem alarmu, a tego nie dokonasz nawet na grzbiecie smoka. - Musi istnieć jakiś sposób! - Gdyby istniał… - Uśmiechnął się cierpko i spuścił wzrok. - Nie ma sensu nawet o tym dyskutować. Rozdrażniona Nasuada przez długą chwilę wpatrywała się w sufit. - Przynajmniej uwolnij mnie z tych więzów - rzekła w końcu. Murtagh z irytacją wypuścił powietrze. - Po prostu, żebym mogła wstać - dodała. - Nie cierpię leżeć na tym kamieniu, a od patrzenia na ciebie w dole bolą mnie oczy. Zawahał się, potem wstał z podłogi jednym wdzięcznym ruchem, podszedł do płyty i zaczął rozpinać wyściełane kajdany, okalające jej przeguby i kostki. - Nie sądź, że zdołasz mnie zabić. Nie uda ci się. Gdy tylko ją uwolnił, cofnął się na poprzednie miejsce i znów opadł na podłogę, gdzie siedział wpatrzony w dal. Nasuada pomyślała, że w ten sposób chce jej zapewnić nieco prywatności, usiadła powoli i spuściła nogi za krawędź płyty. Jej koszula była w strzępach - przepalona w dziesiątkach miejsc - i kiepsko okrywała ciało, choć i wcześniej nie należała najskromniejszych. Marmurowa posadzka ziębiła stopy Nasuady, gdy ruszyła do Murtagha. Usiadła obok niego i zakryła się rękami, próbując zachować resztki skromności. - Czy w dzieciństwie Tornac był naprawdę jedynym twoim przyjacielem - spytała. Murtagh wciąż na nią nie patrzył. - Nie, ale był dla mnie jak ojciec. Innego nie znałem. Uczył mnie, pocieszał… Upominał, gdy zachowywałem się zbyt arogancko, i więcej razy - niż pamiętam ocalił przed zrobieniem z siebie kompletnego głupca. Gdyby nadal żył, zlałby mnie na kwaśne jabłko za to, że wczoraj tak bardzo się upiłem.

- Mówiłeś, że zginął podczas twojej ucieczki z Urû’baenu. Murtagh prychnął. - Sądziłem, że jestem taki sprytny. Przekupiłem jednego ze strażników, aby zostawił nam otwartą boczną bramę. Zamierzaliśmy wymknąć się z miasta pod osłoną ciemności, Galbatorix miał się o tym dowiedzieć, gdy będzie już za późno, by nas złapać. Ale on wiedział od samego początku. Nie mam pojęcia skąd, lecz domyślam się, że po prostu nieustannie mnie obserwował. Kiedy z Tornakiem wyjechaliśmy za bramę, po drugie: stronie ujrzeliśmy żołnierzy… Mieli rozkaz sprowadzić nas z powrotem całych i zdrowych, ale walczyliśmy i jeden z nich zabił Tornaca. Najlepszy szermierz w całym królestwie zginął od ciosu nożem w plecy - Ale Galbatorix pozwolił ci uciec. - Wątpię, by spodziewał się, że będziemy walczyć. Poza tym, tej nocy skupiał uwagę na czymś innym. Zmarszczyła brwi, widząc na twarzy Murtagha osobliwy uśmiech. - Policzyłem dni - wyjaśnił. - Wtedy właśnie Ra’zacowie dotarli do doliny Palancar i szukali jaja Saphiry. Jak zatem widzisz, Eragon stracił przybranego ojca niemal dokładnie wtedy, co ja. Los miewa okrutne poczucie humoru, nie sądzisz? - Istotnie… Ale skoro Galbatorix mógł cię dostrzec, czemu cię nie wyśledził i nie sprowadził później z powrotem do Urû’baenu? - Podejrzewam, że ze mną igrał. Udałem się do majątku człowieka któremu, jak sądziłem, mogłem ufać. Jak zwykle myliłem się, choć odkryłem to dopiero później, gdy Bliźniacy sprowadzili mnie tutaj. Galbatorix wiedział gdzie jestem, wiedział, że wciąż wściekam się z powodu śmierć Tornaca, uznał zatem, że może bezpiecznie mnie tam pozostawić i zając się polowaniem na Eragona i Broma… Zaskoczyłem go jednak: wymknąłem się i kiedy dowiedział się o moim zniknięciu, byłem już w drodze do Dras-Leony. To dlatego właśnie Galbatorix udał się do Dras-Leony, wiesz? Nie po to, by upomnieć lorda Tabor za jego zachowanie - choć to także uczynił - ale by odnaleźć mnie. Spóźnił się jednak. Nim zjawił się

w mieście, ja spotkałem się już z Eragonem i Saphirą i razem wyruszyliśmy do Gil’eadu. - Dlaczego uciekłeś? - Eragon ci nie mówił? Poniewraż… - Nie, nie z Dras-Leony. Czemu uciekłeś z majątku? Byłeś tam bezpieczny, a przynajmniej tak sądziłeś. Skąd zatem wyjazd? Długą chwilę Murtagh milczał. - Chciałem zadać Galbatorixowi cios i zyskać sobie sławę niezależną od sławy ojca. Przez całe życie ludzie patrzyli na mnie inaczej, bo jestem synem Morzana. Chciałem, by szanowali mnie za moje czyny, nie jego. - W końcu spojrzał na nią, a właściwie zerknął kątem oka. - Chyba dostałem to, czego pragnąłem, ale jak już mówiłem, los miewa okrutne poczucie humoru. Nasuada zastanawiała się, czy na całym dworze Galbatorixa nie pozostał nikt, na kim by mu zależało, uznała jednak, że to niebezpieczny temat. - Jak wiele Galbatorix tak naprawdę wie o Vardenach? - spytała. - Z tego, co się orientuję, wszystko. Ma więcej szpiegów niż przypuszczasz. Przycisnęła ręce do brzucha, bo wątpia ścisnęły jej się nagle. - Znasz jakiś sposób, by go zabić? - Nóż. Miecz. Strzałę. Truciznę. Magię. Jak zwykle. Problem w tym, że otoczył się tak wieloma zaklęciami, że nikt ani nic nie ma najmniejszej szansy go zranić. Eragon może się uważać za szczęśliwszego niż większość: Galbatorix nie chce go zabić, toteż może mu pozwolić się zaatakować więcej niż raz. Lecz nawet gdyby Eragon i sto razy przypuścił atak, nie zdołałby się przebić przez ochronne blokady Galbatorixa. - Każda łamigłówka ma rozwiązanie, a każdy człowiek jakąś słabość upierała się Nasuada. - Czy on kocha którąkolwiek ze swych konkubin. Wyra z twarzy Murtagha wystarczył za odpowiedź.

- Czy gdyby pozostał królem, naprawdę byłoby tak źle? - spytał po chwili Murtagh. - Świat, który sobie wyobraża, to dobry świat. Jeśli Galbatorix pokona Vardenów, w całej Alagaësii w końcu zapanuje spokój. Koniec z nadużywaniem magii: elfy, krasnoludy i ludzie nie będą mieć powodów, by się nienawidzić. Co więcej, jeśli Vardeni przegrają, będziemy mogli z Eragonem znów stać się braćmi. Gdyby natomiast wygrali, oznaczałoby to śmierć Ciernia i mnie. Nie istnieje inne wyjście. - Ach tak? A co ze mną? - wtrąciła. - Jeżeli Galbatorix zwycięży, czy stanę się jego niewolnicą, podległą każdemu rozkazowi? Murtagh nie odpowiedział, dostrzegła jednak napięte ścięgna na grzbietach jego dłoni. - Nie możesz się poddać, Murtaghu! - A jaki mam wybór?! - krzyknął, wypełniając komnatę echami. Nasuada wstała i spojrzała na niego z góry. - Możesz walczyć! Spójrz na mnie… Spójrz na mnie! Niechętnie uniósł wzrok. - Możesz znaleźć jakiś sposób, by mu się sprzeciwić. Oto, co możesz zrobić. Nawet jeśli przysięgi pozwolą ci jedynie na iskierkę buntu, iskierka ta może okazać się jego zgubą. - Raz jeszcze, dla większego efektu powtórzyła pytanie: - jaki masz wybór? Możesz krążyć po świecie, bezradny i nieszczęśliwy przez resztę życia. Możesz pozwolić, by Galbatorix zamienił cię w potwora. Albo możesz walczyć. - Rozłożyła szeroko ręce. by dostrzegł wszystkie ślady oparzeń na jej ciele. - Podoba ci się to, że mnie ranisz? - Nie! - wykrzyknął. - W takim razie walcz, do diaska! Musisz walczyć, inaczej utracisz wszystko, czym jesteś. I Cierń także. Nie cofnęła się, kiedy zerwał się z ziemi, gibki niczym kocur, i ruszył ku niej, aż w końcu dzieliło ich zaledwie kilka cali. Mięśnie jego szczęki napięły się mocno, patrzył na nią z wściekłością, oddychając ciężko przez nos. Rozpoznała wyraz jego twarzy, bo widywała go już wielokrotnie

wcześniej. Oto mina człowieka, którego dumę urażono i który pragnie wyżyć się na czyniącej to osobie. Niebezpiecznie byłoby naciskać dalej, ale wiedziała, że musi to zrobić, bo podobna okazja może się już nigdy nie powtórzyć. - Skoro ja mogę walczyć - rzekła - to i ty także. - Wracaj na kamień - rzucił szorstko. - Wiem, że nie jesteś tchórzem, Murtaghu. Lepiej zginąć, niż żyć w niewoli u kogoś takiego jak Galbatorix. Przynajmniej wtedy może osiągniesz coś dobrego i po śmierci twoje imię będzie wspominane z uznaniem. - Na kamień - warknął, po czym chwycił ją za rękę i powlókł w stronę płyty. Pozwoliła mu pchnąć się na szary jak popiół kamienny blok, zapiąć kajdany wokół kostek i przegubów i zacisnąć pas okalający głowę. Kiedy skończył, stanął obok i patrzył na nią ciemnymi, szalonymi oczami, całe jego ciało wibrowało niczym naciągnięta struna. - Musisz zadecydować, czy chcesz zaryzykować życie po to, by siebie ocalić - oznajmiła. - Zarówno ty, jak i Cierń. I musisz to zrobić teraz, póki jeszcze masz czas. Zapytaj samego siebie: co poradziłby ci Tornac? Bez słowa odpowiedzi Murtagh wyciągnął prawą rękę i położył na jej piersi dłoń tak gorącą, że parzyła skórę. Nasuada zachłysnęła się, czując nagły dotyk. Wówczas zaczął szeptać w pradawnej mowie. Słuchając potoku nieznanych słów, Nasuada czuła coraz większy strach. Miała wrażenie, że mówił tak kilka minut. Kiedy umilkł, nie czuła się inaczej, ale jeśli chodzi o magię, nie jest to ani pozytywny, ani negatywny znak. Chłodne powietrze zalało jej pierś, gdy Murtagh zabrał dłoń. Cofnął się i ruszył w stronę wyjścia z komnaty. Już miała go zawołać - spytać, jej co zrobił - kiedy przystanął. - To powinno uchronić cię przed bólem niemal każdej rany, ale będziesz musiała udawać, że cierpisz, inaczej Galbatorix odkryje co zrobiłem.

To rzekłszy, wyszedł. - Dziękuję - wyszeptała do pustego pomieszczenia. *** Przez długi czas analizowała ich rozmowę. Wydawało się nieprawdopodobne, by Galbatorix przysłał do niej Murtagha, mimo wszystko jednak pozostawała taka możliwość. Odkryła też, że jest: rozdarta, nie mogąc się zdecydować, czy w głębi serca Murtagh to dobry, czy zły człowiek. Pomyślała o królu Hrothgarze - w dzieciństwie był dla niej niczym wuj - i o tym, jak Murtagh zabił go na Płonących Równinach. Potem przypomniała sobie dzieciństwo Murtagha i znoszone przez niego trudy, a także to, jak pozwolił Eragonowi i Saphirze odejść wolno, choć równie łatwo mógł ich sprowadzić do Urû’baenu. Jednakże, nawet jeśli Murtagh był kiedyś godny i honorowy, zdawali sobie sprawę, że wymuszona służba mogła go zmienić. Ostatecznie postanowiła nie zważać na przeszłość Murtagha i oceniać go jedynie po obecnych czynach i tylko po nich. Nieważne, dobry, zły, czy raz taki, raz taki, stanowił potencjalnego sojusznika i potrzebowała jego pomocy, jeśli tylko zdoła ją zyskać. Gdyby okazał się kłamcą, jej sytuacja się nie pogorszy. Ale jeśli mówił prawdę, wówczas może zdoła uciec z Urû’baenu, a dla tego warto zaryzykować. Uwolniona od bólu, po raz pierwszy od przybycia do stolicy zapadła w długi, głęboki sen. Obudziła się z nadzieją większą niż wcześniej i ponownie zaczęła śledzić splątane linie na sklepieniu. Cienka niebieski linia, wzdłuż której podążała wzrokiem, doprowadziła ją do wcześniej niedostrzeżonej białej plamki w kąciku kafla. Dopiero po chwili Nasuada pojęła, że w tym miejscu fragment płytki odpadł. Widok ten rozbawił ją, bo rozśmieszyła ją - i pocieszyła – myśl, że doskonała komnata Galbatorixa okazała się nie aż tak idealna i że mimo odgrywanej roli, nie był jednak tak wszechobecny i niepokonany.

*** Kiedy drzwi komnaty znów się otwarły, stanął w nich nadzorca, dźwigający. jak się domyślała południowy posiłek. Spytała go, czy mogłaby zjeść najpierw, nim pozwoli jej usiąść, bo nade wszystko doskwiera jej głód, co nie do końca mijało się z prawdą. Ku jej radości zgodził się, choć nie wypowiedział nawet słowa, uśmiechnął się tylko upiornie i usiadł na skraju płyty. Podczas gdy wlewał jej łyżką do ust ciepłą owsiankę, myśli Nasuady wirowały szaleńczo; próbowała przygotować plan na każdą ewentualność, wiedziała bowiem, że będzie mieć tylko jedną szansę. Wyczekiwanie sprawiło, że mdła strawa stawała jej w gardle. Mimo to, zdołała ją przełknąć, a gdy opróżniła miskę i napiła się, zebrała siły. Mężczyzna jak zawsze odstawił tacę z jedzeniem pod ścianę naprzeciwko, niedaleko miejsca, w którym siedział Murtagh, i jakieś dziesięć stóp od drzwi wygódki. Uwolniona z kajdan Nasuada zsunęła się z kamiennego bloku. Mężczyzna o bulwiastej głowie sięgnął, by złapać ją za lewą rękę, ona jednak uniosła dłoń. - Sama utrzymam się na nogach - rzekła najsłodszym głosem, jaki zdołała przywołać. - Dziękuję. Nadzorca zawahał się, a potem znów się uśmiechnął i dwa razy kłapnął zębami, jakby chciał powiedzieć: „To świetnie, bardzo się cieszę”. Ruszyli w stronę wygódki. Nasuada szła przodem, on stąpał nieco dalej z tyłu. Przy trzecim kroku z rozmysłem wykręciła prawą kostkę i potknęła się. Mężczyzna krzyknął, próbując ją złapać - poczuła grube palce zaciskające się w powietrzu nad jej karkiem - okazał się jednak zbyt powolny i wymknęła mu się. Runęła całym ciałem na tacę, rozbijając kubek - w którym nadal pozostało sporo zmieszanego z wodą wina - i odrzucając daleko drewnianą miskę. Zgodnie z planem, wylądowała z prawą ręką ukrytą pod sobą. Gdy tylko wyczuła tacę, zaczęła szukać palcami metalowej łyżki.

-Ach ! - wykrzyknęła, jakby została ranna, po czym obróciła się patrząc na mężczyznę i starając się przywołać najbardziej zrozpaczoną minę. - Może jednak nie byłam aż taka gotowa - dodała, posyłając mu przepraszający uśmiech. Jej kciuk dotknął uchwytu łyżki, złapała ją w chwili, gdy nadzorca pod- niósł ją z ziemi za drugą rękę. Przyjrzał się jej i zmarszczył nos, wyraźnie zniesmaczony plamami wina pokrywającymi koszulę. Ona tymczasem sięgnęła za plecy i wsunęła trzonek łyżki przez dziurę nad rąbkiem ubrania. Potem uniosła rękę, jakby chciała pokazać, że niczego nie zabrała. Mężczyzna sapnął, chwycił ją za ramię i poprowadził do wygódki. Gdy tam weszła, wrócił do tacy, szurając nogami i mamrocząc coś pod nosem. Kiedy tylko Nasuada zamknęła drzwi, wyciągnęła z koszuli łyżkę i wsunęła między zęby. Przytrzymując ją tam, szybko wyrwała z głowy kilkanaście włosów z miejsca, gdzie rosły najdłuższe. Poruszając się jak najszybciej, ścisnęła ich końce palcami lewej dłoni i zaczęła skręcać włosy o udo prawą ręką, tak że utworzyły cienki sznurek. Poczuła dreszcz, uświadamiając sobie, że jest za krótki. Związała końce sznurka i odłożyła go na ziemię. Wyrwała kolejny kosmyk i uplotła z niego drugi sznurek, zawiązany jak poprzedni. Wiedząc, że pozostało jej zaledwie kilka sekund, opadła na kolano i związała razem oba pasma. Następnie wyjęła z ust łyżkę i przywiązała sznurkiem od zewnętrznej strony lewej nogi, tak by zasłonił ją rąbek koszuli. Noga musiała być lewa, bo Galbatorix zawsze zasiadał po prawej stronie Nasuada wstała i sprawdziła, czy niczego nie widać, potem postąpiła parę kroków, by się przekonać, czy łyżka nie wypadnie. Tkwiła na swoim miejscu. Nasuada pozwoliła sobie z ulgą na głębszy oddech. Teraz musiała już tylko wrócić na kamienną płytę tak, by nadzorca nie zorientował się co zrobiła.

Gdy otworzyła drzwi wygódki, mężczyzna już na nią czekał. Skrzywił się, a jego rzadkie brwi ściągnęły się, tworząc jedną prostą linię. - Łyżka - rzekł, miażdżąc to słowo językiem niczym kawał rozgotowanej pietruszki. Nasuada zadarła brodę i ręką wskazała na tył wygódki. Nadzorca zachmurzył się jeszcze bardziej. Wszedł do środka i starannie zbadała ściany, podłogę, sufit i wszystko inne, po czym, głośno tupiąc, wrócił . Znów kilka razy zastukał zębami i podrapał się po rozdętej głowie, wyraźnie nie niezadowolony i, jak uznała, nieco zraniony faktem, że uznała za stosowne wyrzucić łyżkę. Jak dotąd traktowała go bardzo uprzejmie i wiedziała, że podobny wyczyn zaskoczy go i rozzłości. Gdy podszedł bliżej, powstrzymała odruch nakazujący jej się cofnąć, Nadzorca położył ciężkie łapy na jej głowie i palcami przeczesał włosy. Kiedy nie znalazł łyżki, twarz mu spochmurniała. Chwycił ją za rękę i od prowadził do płyty, ponownie zapinając kajdany. A potem z nadąsaną miną zabrał tacę i szurając nogami, wyszedł z komnaty. Nasuada odczekała, by mieć absolutną pewność, że odszedł. Dopiero wtedy sięgnęła palcami lewej dłoni i cal po calu podciągnęła koszulę. Kiedy czubkiem palca wskazującego wyczuła koniec łyżki, jej twarz rozjaśnił szeroki uśmiech, Teraz miała broń.

Korona z lodu i śniegu

Kiedy pierwsze blade promienie słońca musnęły pomarszczoną powierzchnię morza, oświetlając grzbiety srebrzystych fal - migoczących jak wyrzezane z kryształu - Eragon ocknął się ze snów na jawie i spojrzał na północny zachód, ciekaw tego, jak w blasku dnia wyglądają zbierające się w dali chmury. Ich widok zaniepokoił go: zasnuwały niemal połowę horyzontu, a największe z gęstych, białych pióropuszy wydawały się równie wysokie jak szczyty Gór Beorskich, zbyt wysokie, by Saphira mogła nad nimi przefrunąć. Jedyne czyste niebo ciągnęło się za nią, a i je stracą, gdy ramiona sztormu zacisną się wokół nich. Będziemy musieli przelecieć przez niego - oznajmił Glaedr i Eragon poczuł obawy Saphiry. Dlaczego nie spróbować go okrążyć? - spytała. Poprzez Saphirę Eragon był świadom Glaedra, badającego strukturę chmur.

Nie chcę, żebyś zeszła zbyt daleko z kursu - rzekł w końcu złoty smok. Nadal mamy do pokonania wiele staj i jeśli zawiodą cię siły… Wówczas będziesz mógł użyczyć vii swoich, by nas podtrzymać. Hmf. Mimo wszystko, w naszym szaleństwie lepiej zachować ostrożność. Widywałem już podobne sztormy. Jest większy, niż ci się zdaje. By go okrążyć, musiałabyś odbić tak daleko na zachód, że trafiłabyś za Vroengard i dotarcie do lądu zabrałoby ci pewnie kolejny dzień. Do Vroengardu nie jest tak daleko - zaprotestowała. Nie, ale wiatr nas spowolni. Poza tym, instynkt podpowiada mi, że sztorm sięga aż do wyspy. Tak czy inaczej, będziemy musieli przez niego przelecieć. Jednakże nie ma powodu kierować się w samo oko. Widzisz szczerbę pomiędzy dwiema niewielkimi kolumnami na zachodzie? Tak. Leć w tamtą stronę, a może zdołamy odnaleźć bezpieczną drogę pośród chmur. Eragon przytrzymał się przodu siodła, gdy Saphira opuściła lewe ramię i skręciła na zachód, celując w stronę wskazanej przez Glaedra szczeliny. Ziewnął i potarł oczy, kiedy wyrównała lot, potem obrócił się i wygrzebał z przypiętych z tyłu toreb jabłko i parę pasków suszonej wołowiny. Skromne to było śniadanie, ale głód mu nie doskwierał, a po większych posiłkach na grzbiecie Saphiry często robiło mu się niedobrze. Jedząc, na zmianę obserwował chmury i spoglądał na roziskrzone morze. Odkrył, że świadomość, że pod sobą mają jedynie wodę, a najbliższy twardy ląd - kontynent - wedle jego oceny pozostał ponad pięćdziesiąt mil z tyłu, niepokoi go. Zadrżał, wyobrażając sobie, jak pogrążają się w zimnych, zachłannych głębiach oceanu. Zastanawiał się, co się kryje na dnie, i nagle przyszło mu do głowy, że dzięki magii mógłby swobodnie zapuścić się tam i to sprawdzić, lecz ta myśl jakoś go nie pociągała. Wodnista otchłań była zbyt mroczna i zbyt niebezpieczna, jak na jego upodobania. Uważał, że nie jest to miejsce, w które winny zapuszczać się

podobne jemu formy życia. Lepiej pozostawić je dziwacznym stworom, które już tam zamieszkują. *** Z czasem stawało się coraz bardziej oczywiste, że chmury są dalej, niż się zdawało, i że, jak mówił Glaedr, sztorm jest znacznie większy, niż pierwotnie sądzili Eragon i Saphira. Zerwał się lekki przeciwny wiatr i Saphira leciała teraz z większym trudem, nadal jednak utrzymywała dobre tempo. Gdy od wału chmur nadal dzieliło ich kilka staj, Saphira zaskoczyła Eragona i Glaedra, nurkując płytko i unosząc się tuż nad powierzchnią wody. Saphiro? - spytał Glaedr, gdy opadała. Co chcesz zrobić? Jestem ciekawa - odparła - i chciałabym dać odpocząć skrzydłom, nim wlecimy w chmury. Szybowała nad falami, jej odbicie w wodzie i cień przed nim odzwierciedlały każdy ruch, niczym dwóch widmowych towarzyszy, jeden mroczny, a jeden jasny. Potem wygięła skrzydła i trzema szybkimi uderzeniami zwolniła, lądując na wodzie. Z obu stron szyi bryznęły wachlarze piany, gdy jej pierś zanurzyła się w falach, ochlapując Eragona setkami kropel. Woda była zimna, lecz po tak długim wysokim locie powietrze wydawało się przyjemnie ciepłe - w istocie tak ciepłe, że Eragon rozchylił płaszcz i zsunął rękawice. Saphira złożyła skrzydła, spokojnie unosząc się na falach, podskakując w górę i w dół w ich rytm. Eragon wypatrzył po prawej kilka kęp brązowych wodorostów. Gałęzie rozwidlały się jak na krzakach, w miejscach złączenia dostrzegł pęcherze wielkości jagód. Daleko przed nimi, niemal na wysokości, na której jeszcze przed chwilą szybowała Saphira, Eragon dostrzegł parę albatrosów o zakończonych czarno skrzydłach, oddalających się od masywnego wału chmur. Widok

ten jedynie pogłębił dręczący go niepokój: morskie ptaki przypomniały mu czasy, gdy ujrzał watahę wilków, biegnącą obok stada jeleni, kiedy zwierzęta uciekały przed pożarem lasu w Kośćcu. Gdybyśmy mieli odrobinę rozsądku - rzekł do Saphiry - zawrócilibyśmy Gdybyśmy mieli odrobinę rozsądku, opuścilibyśmy Alagaësię i nigdy tu nie wrócili - odpowiedziała. Wygięła szyję i zanurzyła pysk w morskiej wodzie, a potem potrząsnęła głową i kilka razy wysunęła szkarłatny język, jakby skosztowała czegoś nieprzyjemnego. Nagle Eragon wyczuł promieniującą z Glaedra panikę. Stary smok rykną w jego umyśle: Startuj! Już, już, już! Startuj! Saphira nie traciła czasu na pytania - z odgłosem podobnym do gromu rozpostarła skrzydła i zaczęła nimi uderzać, wzlatując w górę. Pochylony Eragon chwycił się krawędzi siodła, by nie polecieć do tyłu. Trzepot skrzydeł Saphiry wyrzucił w powietrze wodną mgiełkę, która na poły go oślepiła, toteż za pomocą myśli zaczął szukać tego, co spłoszyło Glaedra. Głeboko w otchłani wyczuł coś wznoszącego się ku brzuchowi Saphiry, szybciej niż potrafiłby uwierzyć, coś zimnego i wielkiego… przepełnionego morderczym, nienasyconym głodem. Próbował to przestraszyć, zawrócić, lecz stwór był całkowicie obcy i niewzruszony, i w ogóle nie dostrzegał jego wysiłków. W osobliwych bezświetlnych pieczarach jego świadomości Eragon dostrzegł wspomnienia niezliczonych lat spędzonych samotnie w lodowatym morzu, bycia łowcą i ofiarą. Także ogarnięty paniką, poszukał dłonią rękojeści Brisingra. Tymczasem Saphira uwolniła się z objęć wody i zaczęła się wzbijać w powietrze. Saphiro! Szybciej! - krzyknął w duchu. Smoczyca powoli nabierała wysokości i szybkości, a potem za nimi wystrzeliła w górę fontanna białej wody i Eragon ujrzał w jej sercu parę

lśniących szarych szczęk. Były dość wielkie, by przejechał między nimi koń z jeźdźcem, pełne setek białych zębów. Saphira wiedziała co ujrzał. Rzuciła się gwałtownie w bok, by uniknąć drapieżnej paszczy, trącając wodę koniuszkiem skrzydła. Sekundę później Eragon usłyszał i poczuł dźwięk zatrzaskujących się szczęk potwora. Ostre jak szpilki zęby chybiły ogona Saphiry o kilka cali. Kiedy potwór runął z powrotem do wody, ujrzeli go wyraźnie. Głowę miał długą i kanciastą. Nad oczami wyrastał kościsty grzebień, z jego zewnętrznych końców sterczały grube jak sznury wypustki, które Eragon ocenił na ponad sześć stóp. Szyja stwora przypominała olbrzymiego węża. Widoczne fragmenty tułowia były gładkie, potężnie zbudowane i wydawały się niewiarygodnie masywne. Po bokach piersi ujrzał parę płetw, przypominających kształtem wiosła, trzepoczących bezradnie w powietrzu. Stwór wylądował na boku i w niebo wystrzeliła kolejna, jeszcze większa fontanna piany. Tuż przed tym, jak fale zamknęły się nad głową potwora, Eragon spojrzał w jego zwrócone ku górze oko, czarne jak kropla smoły. Zawarte w nim zło - czysta nienawiść, wściekłość i frustracja - wystarczyło, by zadrżał i nagle zapragnął znaleźć się w samym sercu Pustyni Haradackiej - uznał bowiem, że tylko tam byłby bezpieczny przed pradawnym głodem stwora. Z walącym sercem wypuścił rękojeść miecza i skulił się w siodle. - Co to było? Nïdhwa l- odparł Glaedr. Eragon zmarszczył brwi. Nie pamiętał, by w Ellesmérze czytał o czymś podobnym. A czym jest nïdhwal? Są rzadkie i nieczęsto o nich wspominamy. W morzu są tym, czym fanghury w powietrzu. Jedne i drugie to kuzyni smoków. Choć nïdhwale bardziej różnią się od nas wyglądem, są nam bliższe niż rozwrzeszczane fanghury. To

Stworzenia inteligentne, mają nawet w piersi coś podobnego do Eldunari, i uważamy, że pomaga im to pozostać długo w zanurzeniu na wielkich głębokościach. Potrafią zionąć ogniem? Nie, lecz podobnie jak fanghury często posługują się mocą umysłu, by unieruchomić ofiarę. Sporo smoków przekonało się o tym ku własnej zgubie. Pożerają swych pobratymców? - oburzyła się Saphira. Według nich, nic nas nie łączy - odparł Glaedr. I owszem, pożerają swoich, to jeden z powodów, dla których jest tak niewiele nïdhwali. Nie interesuje ich, co się dzieje poza ich własną krainą, każda próba nawiązania kontaktu kończyła się niepowodzeniem. Dziwnie jest spotkać jednego z nich tak blisko brzegu. W dawnych czasach można się było na nie natknąć kilka dni lotu od ziemi, gdzie morze jest najgłębsze. Wygląda na to, że od czasu upadku Jeźdźców zrobiły się odważniejsze, albo też bardziej zdesperowane. Eragon zadrżał ponownie, wspominając dotknięcie umysłu nïdhwala. Dlaczego nigdy nie wspominaliście nam o nich z Oromisem? Jest wiele rzeczy, o których was nie uczyliśmy, Eragonie. Nie mieliśmy zbyt dużo czasu. Uznaliśmy, że lepiej będzie spędzić go na przygotowaniu cię do walki z Galbatorixem, a nie z każdym mrocznym stworzeniem nawiedzającym niezbadane obszary Alagaësii. Zatem istnieją inne stwory takie jak niidhwal, o których nic nie wiemy? Kilka. Opowiesz nam o nich, Ebrithilu? - poprosiła Saphira. Zawrę z tobą umowę, Saphiro, i z tobą, Eragonie. Odczekajmy tydzień. Jeśli wciąż będziemy żyli i cieszyli się swobodą, radośnie poświęcę następne dziesięć lat na uczenie was o wszystkich znanych mi rasach, łącznie z każdą odmianą chrząszcza, których są tysiące. Do tej pory jednak skupmy się na czekającym nas zadaniu. Zgoda? Eragon i Saphira zgodzili się niechętnie i więcej o tym nie wspominali. ***

W pobliżu frontu burzowego przeciwny wiatr wzmagał się, przechodząc w porywistą wichurę, spowalniającą Saphirę tak, że leciała z połową zwykłej szybkości. Od czasu do czasu potężne porywy kołysały jej ciałem, a czasami zatrzymywały ją na chwile w miejscu. Zawsze wiedzieli, kiedy uderzy kolejny, widzieli bowiem pędzący ku nim po powierzchni wody srebrzysty, łuskowaty ślad. Od świtu chmury jedynie rozrastały się, z bliska wyglądały jeszcze bardziej złowrogo. Na dole były ciemne i fioletowe, kurtyny ulewnego deszczu łączyły sztorm z morzem przejrzystą pępowiną. Wyżej chmury miały kolor zaśniedziałego srebra, a ich wierzchołki jaśniały czystą, oślepiającą bielą i wydawały się równie twarde i masywne jak mury Tronjheimu. Na północy, nad okiem sztormu tworzyły gigantyczne płaskie kowadło, górujące nad wszystkim innym, zupełnie jakby sami bogowie zamierzali wykuć na nim jakieś niezwykłe, straszliwe narzędzie. Gdy Saphira przefrunęła pomiędzy dwiema olbrzymimi białymi kolumnami - obok których wydawała się zaledwie drobinką - i morze zniknęło pod grubą kołdrą puszystych chmur, wiatr ustał, powietrze wokół nich poruszało się bezwładnie. Eragon zacisnął zęby, by powstrzymać się przed szczękaniem, żołądek zacisnął mu się gwałtownie, gdy Saphin opadła kilkanaście stóp, po czym równie szybko wzniosła się ponad dwadzieścia. Masz jakiekolwiek doświadczenie w locie w burzy, poza tym, gdy pochwyciła cię pomiędzy doliną Palancar i Yazuac?- spytał Glaedr. Nie - odparła ponuro smoczyca. Glaedr najwyraźniej oczekiwał takiej odpowiedzi, bo bez wahania zaczął instruować ją co do tajników nawigacji pośród fantastycznego krajobrazu chmur. Szukaj wzorów ruchu i zapamiętuj otaczające cię formacje - polecił. Dzięki nim możesz odgadnąć, gdzie wiatr jest najsilniejszy i z której strony wieje.

Znaczną część z tego Saphira już wiedziała, lecz Glaedr nie przestawał mówić i promieniujący ze starego smoka spokój ukoił nerwy Sapłiiry i Eragona. Gdyby wyczuli w jego umyśle strach bądź zdenerwowanie, zaczęliby w siebie wątpić, i być może Glaedr to odgadł. Na drodze Saphiry pojawił się zabłąkany, oddarty przez wiatr strzęp chmury. Zamiast go okrążyć, przefrunęła wprost przez niego, przebijając obłok niczym lśniąca, błękitna włócznia. Kiedy spowiła ich szara mgła, odgłosy wiatru osłabły. Eragon zmrużył oczy i osłonił je dłonią. Gdy wystrzelili z chmury, do ciała Saphiry przywierały miliony maleńkich kropelek. Smoczyca lśniła, jakby do jej i tak błyszczących łusek przylepiono niezliczone diamenty. Nadal leciała nierówno: w jednej chwili frunęła prosto, w następnej niespokojne powietrze odrzucało ją w bok bądź nieoczekiwany prąd wznoszący unosił jedno skrzydło, sprawiając, że skręcała w przeciwną stronę. Samo siedzenie na grzbiecie Saphiry walczącej z turbulencjami okazało się męczące; dla niej była to paskudna, mordercza walka, którą utrudniała jeszcze świadomość, że to bynajmniej nie koniec i że nie ma wyboru, musi przeć dalej. Po paru godzinach nadal nie widzieli końca sztormu. Musimy skręcić - oznajmił Glaedr. Nie powinniśmy lecieć dalej na za chód, a jeśli mamy stawić czoło pełnej furii burzy, najlepiej uczynić to teraz, nim jeszcze bardziej wyczerpiemy siły. Saphira bez słowa skierowała się na północ, w stronę olbrzymiego, wyniosłego urwiska oświetlonych słońcem chmur, sterczącego w sercu olbrzymiej burzy. Gdy zbliżyli się do pofalowanej powierzchni ściany największej, jaką Eragon kiedykolwiek oglądał, większej nawet od Farthen Dûru - błękitne rozbłyski rozświetliły ją od wewnątrz. To błyskawice wznosiły się coraz bardziej w stronę wierzchołka kowadła. Chwilę później niebem wstrząsnął grzmot i Eragon zasłonił dłońmi Uszy. Wiedział, że zaklęcia ochronią ich przed błyskawicami, nadal jednak

nie podobała mu się wizja zapuszczenia się w pobliże trzaskających wyładowań energii. Jeśli nawet Saphira się bała, nie wyczuł tego. Dostrzegał jedynie jej zdecydowanie. Zaczęła szybciej uderzać skrzydłami i parę minut później dotarli do ściany urwiska, a potem zagłębili się w nią i w sarno oko sztormu. Otoczył ich zmierzch, szary, bezkształtny. Zupełnie jakby reszta świata przestała istnieć. Chmury nie pozwalały Eragonowi oceniać odległości, poza czubkami nosa, skrzydeł i ogona smoczycy. Praktycznie rzecz biorąc, oślepli i tylko stałe ciążenie ciał pozwalało im odróżnić górę od dołu. Eragon otworzył umysł, pozwalając swej świadomości sięgnąć tak daleko, jak zdołał, nie wyczuł jednak żadnej żywej istoty, nawet jednego zbłąkanego ptaka. Na szczęście, Saphira zachowała wyczucie kierunku przynajmniej nie zabłądzą. Nadal poszukując myślami innych istot, zarówno roślin, jak i zwierząt, Eragon mógł dopilnować, by nie zderzyli się ze zboczem góry. Rzucił także zaklęcie, którego nauczył go Oromis, informujące jego i Saphirę, jak daleko znajdują się w każdej chwili od wody - bądź też ziemi. Od chwili, gdy znaleźli się wewnątrz chmury, wszechobecna wilgoć zaczęła zbierać się na skórze Eragona i wsiąkać w jego wełniane ubranie, obciążając ich dodatkowym brzemieniem. Mógł to zignorować jako irytujący drobiazg, gdyby nie to, że połączenie wilgoci i wiatru okazało się tak zimne, że wkrótce wysączyłoby ciepło z jego kończyn i zabiło go. Rzucił zatem kolejne zaklęcie, strącające z powietrza dokoła wszelkie widoczne krople objął nim także - na jej prośbę - powietrze wokół oczu Saphiry, bo wilgoć zbierała się na ich powierzchni, zmuszając ją do zbyt częstego mrugania. Wiatr wewnątrz kowadła okazał się zaskakująco słaby. Eragon podzielił się tą uwagą z Glaedrem, lecz stary smok nadal pozostawał ponury. Najgorsze jeszcze przed nami. Wkrótce przekonali się o prawdziwości jego słów, gdy gwałtowny prąd wznoszący uderzył Saphirę w brzuch i wyniósł ją tysiące stóp wyżej, gdzie

powietrze było tak rzadkie, że Eragon nie mógł oddychać, a mgła zamarzała w niezliczone maleńkie kryształki, które kłuły jego nos, policzki i błonę skrzydeł smoczycy, jak tysiące maleńkich, ostrych jak brzytwa noży. Przyciskając skrzydła do boków, Saphira zanurkowała, próbując wyrwać się z prądu. Po paru sekundach nacisk na brzuch zniknął, zastąpiony równie mocnym prądem opadającym, który z przerażającą prędkością cisnął ją ku falom. Gdy spadali, kryształki lodu topiły się, tworząc wielkie kuliste krople, które szybowały obok Saphiry. W pobliżu rozbłysł piorun - niesamowity błękitny blask, przenikający przez woal chmur - i Eragon krzyknął z bólu, gdy nad ich głowami rozległ się grzmot. Wciąż słysząc dźwięczenie w uszach, oddarł dwa kawałki z rąbka płaszcza, zwinął strzępy tkaniny w kulki i wepchnął je sobie do uszu, wciskając możliwie najgłębiej. Dopiero przy dolnej granicy chmur Saphira zdołała wyrwać się z rwącego strumienia powietrza. Gdy tylko to uczyniła, pochwyciła ją kolejna kolumna i niczym ręka olbrzyma pchnęła w niebo. Wówczas to Eragon ostatecznie stracił rachubę czasu. Wiatr był zbyt silny, by Saphira mogła się mu oprzeć, wznosiła się zatem i opadała w krążącym powietrzu, niczym kawałek liścia pochwycony w wir. Przesuwała się nieco do przodu - zaledwie parę mizernych mil, drogo opłaconych i wymagających niewiarygodnego wysiłku - lecz za każdym razem, gdy wyrywała się z jednego strumienia, porwał ją kolejny. Eragon z pokorą uświadomił sobie, że wraz z Saphirą i Glaedrem nadal są bezradni w obliczu sztormu i że mimo całej swej mocy nie zdołają dorównać potędze żywiołów. Dwukrotnie wiatr niemal cisnął Saphirą we wzburzone fale. Mocny prąd powietrza wynosił ją z chmur wprost w ulewę atakującą powierzchnię morza. Za drugim razem Eragon obejrzał się przez ramię i przez ułamek sekundy wydało mu się, że dostrzega długą ciemną sylwetkę nïdhwala, spoczywającego na wzburzonej wodzie. Jednakże, gdy znów błysnęło, postać zniknęła i zastanawiał się czy nie dał się zwieść cieniom.

W miarę jak Saphira słabła, coraz mniej chętnie walczyła z wiatrem i pozwalała mu się nieść. Sprzeciwiała się sztormowi tylko, gdy zanadto zbliżała się do wody. Poza tym jednak trzymała skrzydła nieruchomo, unikając wszelkich wysiłków. Eragon poczuł, gdy Glaedr zaczął karmić ją własną energią, by jej pomóc, lecz nawet to nie wystarczyło, by znów podjęła walkę. W końcu i tak słabe światło zaczęło gasnąć i Eragona ogarnęła rozpacz. Przez niemal cały dzień wiatr rzucał nimi na wszystkie strony i nadal wyraźnie nie miał zamiaru osłabnąć, nie wyglądało też na to, by Saphira choć trochę zbliżyła się do wyspy. Gdy słońce zaszło, Eragon nie widział czubka własnego nosa, nie dostrzegał żadnej różnicy nawet kiedy zamykał oczy. Zupełnie jakby wokół niego i Saphiry upakowano olbrzymią stertę czarnej wełny i w istocie zdawało się, że ciemność ma fizyczny ciężar, jakby była namacalną substancją napierającą na nich ze wszystkich stron. Co parę minut mrok rozdzierała kolejna błyskawica, czasami ukryta w chmurach, czasami rozbłyskująca w ich polu widzenia, oślepiająca światłem dziesiątków słońc i pozostawiająca w powietrzu smak żelaza. Po kolejnym bliskim rozbłysku noc wydawała się dwa razy ciemniejsza, Eragona i Saphirę na zmianę oślepiały rozbłyski światła i następująca po nich nieprzenikniona ciemność. Pioruny uderzały blisko i żaden nie trafił Saphiry, lecz od ciągłych grzmotów obojgu zbierało się na mdłości. Eragon nie potrafił orzec, jak długo to trwało. W końcu, po długim czasie, w nocy Saphira znalazła się w prądzie wznoszącym znacznie większym i silniejszym niż wszystkie poprzednie. Gdy tylko w nich uderzył, zaczęła z nim walczyć, próbując uciec, lecz siła wiatru okazała się tak wielka, że smoczyca ledwie utrzymywała równo skrzydła. W końcu rozzłoszczona ryknęła, wyrzucając z pyska fontannę płomieni, które oświetliły niewielką część otaczających ich kryształków lodu migoczących jak klejnoty. Pomóżcie mi - rzekła do Eragona i Glaedra. Sarna nie dam rady.

Obaj złączyli z nią umysły. - Gangá fram! - wykrzyknął Eragon, podczas gdy Glaedr dostarczał energii. Zaklęcie pchnęło Saphirę naprzód, lecz bardzo powoli, bo poruszanie się pod kątem do wiatru przypominało płynięcie przez Anorę podczas wiosennych roztopów. Choć Saphira przesuwała się poziomo, prąd nadal unosił ją w górę, w oszałamiającym tempie. Wkrótce Eragon dostrzegł, że zaczyna mu brakować tchu, a jednak nadal pozostawali w kolumnie powietrza. To trwa zbyt długo i kosztuje nas zbyt wiele energii - oznajmił Glaedr. Zakończ zaklęcie. Ale… Zakończ zaklęcie. Nie zdołamy się wyrwać, dopóki oboje nie zemdlejecie. Będziemy musieli szybować z wiatrem, póki nie ustanie dostatecznie, by Saphira mogła spróbować ucieczki. Jak? - spytała smoczyca, podczas gdy Eragon posłuchał instrukcji Glaedra. Pośród wyczerpania i poczucia przegranej zasnuwającego jego myśli Eragon poczuł ukłucie troski. Eragonie, musisz poprawić zaklęcie, za pomocą którego się ogrzewasz, tak by objęło także Saphirę i mnie. Wkrótce zrobi się zimno, znacznie zimniej niż w czasie najgorszej zimy w Kośćcu. Bez magii zamarzniemy na śmierć. Nawet ty? Pęknę niczym kawałek rozginanego szkła rzucony w śnieg. Następnie musisz rzucić zaklęcie, które zbierze powietrze otaczające was z Saphira i przytrzyma, byście nadal mogli oddychać. Musi też jednak wypuszczać zużyte powietrze i nie wolno ci popełnić żadnych błędów, posłuchaj zatem uważnie. Brzmi następująco… Kiedy Galedr wyrecytował niezbędną frazę w pradawnej mowie, Eragon powtórzył ją starannie i dopiero gdy smok uznał jego wymowę za zadawalającą, rzucił zaklęcie. Następnie zmienił pozostałe, zgodnie z zaleceniami Glaedra, by osłonić ich troje przed zimnem.

Później czekali. Tymczasem wiatr unosił ich coraz wyżej i wyżej. Mijały minuty, Eragon zaczął się zastanawiać, czy kiedykolwiek się zatrzymają, czy też będą tak pędzić i pędzić, aż zrównają się z gwiazdami i księżycem. Nagle przyszło mu do głowy, że może stąd właśnie biorą się spadające gwiazdy: to ptaki, smoki bądź inne ziemskie stworzenia porwane przez niewzruszony wiatr i ciśnięte w niebo z taką szybkością, że stają w płomieniach niczym strzała oblężnicza. Jeśli tak, uznał, że wraz z Saphirą i Glaedrem staną się najjaśniejszą, najwspanialszą spadającą gwiazdą w pamięci - o ile rzecz jasna ktokolwiek znajdzie się dość blisko, by ujrzeć, jak umierają nad morzem. Stopniowo skowyt wiatru zaczął cichnąć. Nawet wstrząsające ciałem grzmoty wydawały się stłumione i gdy Eragon wyciągnął z uszu strzępki tkaniny, zaskoczyła go otaczająca ich głęboka cisza. W tle nadal słyszał lekkie szmery, przypominające dźwięk leśnego strumyka, poza tym jednak było cicho, cudownie cicho. Huk rozszalałego sztormu ucichł i Eragon zauważył, że zaklęcia coraz bardziej pozbawiają go sił - nie tyle to, które chroniło ciepło ich ciał przed szybkim rozproszeniem, ile czar zbierający i ścieśniający powietrze przed nim i Saphirą, by mogli normalnie napełniać płuca. Z niewiadomych przyczyn energia wymagana do podtrzymania drugiego zaklęcia okazała się wielokrotnie większa niż w przypadku pierwszego i wkrótce zaczął odczuwać objawy świadczące o tym, że magia lada moment pozbawi go resztek siły życiowej: ziąb dłoni, niepewne bicie serca oraz wszech- ogarniającą apatię i senność, stanowiącą najbardziej niepokojący znak. Wówczas Glaedr zaczął go wspomagać. Eragon z ulgą poczuł, jak przygniatające go brzemię maleje, w jego ciało wdała się siła smoka, paląca fala, która zmyła wszelkie ślady apatii i dodała wigoru kończynom. I tak lecieli dalej. ***

Po długim czasie Saphira wyczuła, że wiatr słabnie - lekko, ale dostrzegalnie - i zaczęła się szykować do wyrwania z prądu powietrza. Nim jednak zdołała tego dokonać, chmury nad nimi zaczęły rzednąć i Eragon dostrzegł kilka migoczących punkcików: gwiazdy, białe i srebrzyste, jaśniejsze niż kiedykolwiek przedtem. Spójrz. Wówczas chmury rozstąpiły się wokół nich i Saphira wzleciała ponad sztorm, zawisając nad nim, balansując niebezpiecznie na kolumnie rozpędzonego wiatru. Eragon ujrzał pod nimi całą burzę, sięgającą sto mil w każdą stronę. Jej oko przypominało wysklepioną, podobną do grzyba kopułę, wygładzaną przez porywiste wichury, pędzące z zachodu na wschód i grożące strąceniem Saphiry z niepewnej grzędy. Chmury, zarówno te bliskie, jak i odległe, były białe jak mleko, niemal świetliste, rozjaśnione od wewnątrz, Wyglądały pięknie i niegroźnie - spokojne, niewzruszone formacje, nie zdradzające, co dzieje się pod nimi. A potem Eragon zauważył niebo i zachłysnął się, płonęło na nim bowiem więcej gwiazd, niż potrafił sobie wyobrazić. Czerwone, błękitne, białe, złote leżały rozrzucone na firmamencie niczym garści świetlistego pyłu. Nadal dostrzegał znajome konstelacje, teraz jednak wokół nich jarzyły się tysiące słabszych gwiazd, które widział po raz pierwszy. I nie tylko wydawały się jaśniejsze, ale też otchłań pomiędzy nimi była ciemniejsza. Zupełnie jakby, kiedy wcześniej spoglądał w niebo, oczy zasnuwała mu mgiełka, niepozwalająca dostrzec ich wspaniałości. Przez kilka chwil wpatrywał się w cudowny obraz, oszołomiony majestatyczną, przypadkową, niepojętą naturą mrugających światełek. Dopiero, gdy w końcu spuścił wzrok, przyszło mu do głowy, że zasnuty fioletową mgiełką horyzont ma w sobie coś osobliwego. Zamiast prostej linii w miejscu, w którym łączyły się niebo i ziemia - tak jak to zawsze czyniły - miejsce ich połączenia zakrzywiało się niczym brzeg niewiarygodnie wielkiego kręgu.

Widok ten tak bardzo go zaskoczył, że Eragon potrzebował kilkunastu sekund, by pojąć co widzi, a gdy zrozumiał, po skórze przebiegł mu dreszcz. Miał wrażenie, że na moment zabrakło mu tchu. - Świat jest okrągły - wyszeptał. - Niebo jest puste, a świat okrągły. Na to wygląda. - Glaedr sprawiał wrażenie równie poruszonego. Słyszałem, jak opowiadał o tym pewien dziki smok, ale nigdy nie sądziłem, że sam to zobaczę. Na wschodzie część horyzontu miała słabą, jaśniejącą żółtą barwę, zwiastującą powrót słońca. Eragon odgadywał, że jeśli Saphira zdoła utrzymać pozycję przez kolejne cztery, pięć minut, zobaczą, jak słońce wschodzi, choć miną godziny, nim ciepłe, życiodajne promienie dosięgną wód w dole. Saphira balansowała jeszcze chwilę. Tkwili we troje, zawieszeni pomiędzy gwiazdami i ziemią, szybując w krainie milczącego zmierzchu niczym bezcielesne duchy. Znaleźli się w miejscu niczyim, które nie należało ani do niebios, ani do świata w dole - niczym drobinka przenikająca przez granicę oddzielającą dwa ogromy. A potem Saphira pochyliła się i na wpół poleciała, na wpół runęła na północ, powietrze bowiem było tu tak rzadkie, że gdy wyrwała się ze strumienia wznoszącego, skrzydła nie mogły już jej utrzymać. Gdy tak pędzili w dół, Eragon odezwał się w myślach: Gdybyśmy mieli dość klejnotów i zgromadzili w nich dość energii, sądzicie, że moglibyśmy dolecieć aż do księżyca? Kto wie, czy to możliwe - odparł Glaedr. Gdy Eragon był dzieckiem, znał jedynie Carvahall i dolinę Palancar. Oczywiście słyszał o Imperium, ale nigdy nie wydawało mu się rzeczywiste, dopóki nie zaczął po nim podróżować. Jeszcze później jego myślowa wizja świata rozszerzyła się, obejmując resztę Alagaësii oraz mętnie postrzegane inne krainy, o których czytał. Teraz zaś pojął, że to, co uważał za tak wielkie, stanowiło jedynie drobną cząstkę znacznie większej całości.

Zupełnie jakby jego punkt widzenia w ciągu paru .sekund zmienił się z perspektywy mrówki w spojrzenie orła. Niebo bowiem było puste, a świat okrągły. Świadomość ta sprawiła, że zaczął na nowo oceniać i porządkować… wszystko. Wojna pomiędzy Vardenami i Imperium wydawała się nie istotna w porównaniu z prawdziwymi rozmiarami świata i pomyślał, jak żałosne i mizerne są wszystkie cierpienia i troski dręczące ludzi, kiedy spojrzeć na nie z wysoka. Gdyby tylko wszyscy mogli ujrzeć to, co my - rzekł do Saphiry - może na świecie byłoby mniej wojen. Nie możesz oczekiwać, że wilki staną się owcami. Nie. Ale też wilki nie muszą okrutnie traktować owiec. *** Saphira wkrótce znów opadła w mrok pośród chmur, zdołała jednak uniknąć porwania w kolejną warstwę wynoszących i opadających powietrznych prądów. Zamiast tego szybowała przez wiele mil, odbijając się od innych, niższych prądów wewnątrz burzowych chmur, tak by zachować jak najwięcej sił. Jakąś godzinę czy dwie później mgła rozstąpiła się i wylecieli z potężne go kłębowiska chmur, tworzącego serce sztormu. Opadli tuż nad niematerialne podnóża wokół niego, stopniowo przeradzające się w pikowaną kołdrę zaścielającą wszystko wokół, z wyjątkiem głowicy kowadła. Kiedy w końcu słońce wynurzyło się zza horyzontu, Eragon i Saphira nie mieli już dość energii, by zainteresować się otoczeniem. Poza tym, żaden element monotonnego krajobrazu nie przyciągał ich uwagi. Dlatego to Glaedr odezwał się pierwszy. Saphiro, tam, po twojej prawej. Widzisz? Eragon uniósł głowę ze splecionych rąk i zmrużył oczy.

Kilka mil na północ, z chmur wyłaniał się pierścień gór. Ich wierzchołki pokrywał śnieg i lód, razem przypominały pradawną zębatą koronę spoczywającą na warstwach mgły. Zbocza od strony wschodniej lśniły jasno w promieniach porannego słońca, zachodnią stronę przesłaniały długie błękitne cienie, ciągnące się w dal jak mroczne sztylety na pofalowanej, śnieżnobiałej równinie. Eragon wyprostował się w siodle. Z trudem uwierzył, że ich podróż może dobiegać kresu. Patrzcie - powiedział Glaedr - oto Aras Thelduin, Ogniste Góry strzegące serca Vroengardu. Leć chyżo, Saphiro, ho niewiele już dzieli nas od celu wyprawy.

Czerw grzebak

Złapali ją na skrzyżowaniu dwóch identycznych korytarzy, pełnych kolumn, pochodni i szkarłatnych proporców z poskręcanym złotym płomieniem stanowiącym godło Galbatorixa. Nasuada nie spodziewała się uciec, nie tak naprawdę, ale mimo to, poczuła bolesny zawód. Miała nadzieje, że zdoła choć oddalić się nieco bardziej, nim znów ją schwytają. Walczyła niestrudzenie, stawiając opór żołnierzom, którzy wlekli ją z powrotem do komnaty będącej więzieniem. Choć nosili napierśniki i karwasze, zdołała podrapać im twarze i pogryźć ręce, raniąc paru boleśnie. Kiedy żołnierze przekroczyli próg Komnaty Prawdo mówczyni i ujrzeli, co zrobiła z nadzorcą, wykrzyknęli ze zgrozą. Uważając, by nie wdepnąć w kałużę krwi, zanieśli ją na kamienną płytę, przypięli i zniknęli, zostawiając samą z trupem. Nasuada krzyczała do sufitu, szarpiąc się w więzach, wściekła na siebie, że nie spisała się lepiej. Nadal kipiąc gniewem, zerknęła na leżące na

podłodze ciało i szybko odwróciła wzrok. Po śmierci twarz mężczyzny miała oskarżycielski wyraz i Nasuada nie mogła znieść jej widoku. Po tym, jak wykradła łyżkę, całymi godzinami szlifowała krawędź trzonka o kamienne łoże. Łyżkę wykuto z miękkiego żelaza, zatem łatwo poddawała się manipulacjom. Nasuada sądziła, że odwiedzą ją Galbatorix i Murtagh, lecz to nadzorca zjawił się pierwszy, przynosząc późny obiad. Zaczął rozpinać jej kajdany, by odprowadzić więźniarkę do wygódki. Gdy tylko uwolnił jej lewą rękę, dźgnęła go pod brodę zaostrzonym trzonkiem łyżki, wbijając go głęboko w fałdy podgardla. Mężczyzna kwiknął upiornie i piskliwie, głosem przypominającym wrzask zarzynanej świni i obrócił się trzykrotnie, wymachując rękami, po czym runął na podłogę, gdzie leżał, szarpiąc się i tłukąc piętami o posadzkę, jak się zdawało, nieznośnie długo. Na usta wystąpiła mu krwawa piana. Zabicie go nie ucieszyło Nasuady. Nie uważała, by był zły - zastanawiała się, czy w ogóle można go nazwać człowiekiem - miał jednak w sobie pewną prostotę, która sprawiała, że czuła się, jakby go wykorzystała. Mimo to, zrobiła co trzeba i choć nieprzyjemnie jej się o tym myślało, nadal pozostawała w przekonaniu, że jej czyn można usprawiedliwić. Kiedy nadzorca leżał, zwijając się w konwulsjach, rozpięła resztę kajdanów i zeskoczyła z płyty. A potem zebrała się na odwagę i wyszarpnęła łyżkę z szyi swojej ofiary. Zupełnie jakby wciągnęła szpunt z beczki - z ciała trysnął strumień krwi, który obryzgał jej nogi i sprawił, że odskoczyła, tłumiąc przekleństwo. Z łatwością rozprawiła się z dwoma wartownikami pełniącymi straż za drzwiami. Zaskoczyła ich i zabiła tego po prawej tak samo jak nadzorcę. Potem wyciągnęła zza jego pasa sztylet i zaatakowała drugiego, który tymczasem zmagał się ze swoją piką. Z bliska pika nie mogła się równać ze sztyletem i Nasuada rozpruła go, nim zdołał uciec albo wszcząć alarm. Potem jednak nie dotarła zbyt daleko. Nie wiedziała, czy sprawił to zwykły pech, czy też zaklęcia Galbatorixa, ale niemal od razu wpadła na

grupkę pięciu żołnierzy, którzy szybko, choć nie bez trudu, ją unieruchomili. *** Minęło najwyżej pół godziny, gdy usłyszała, jak do drzwi zbliża się duża grupa w podkutych butach. Galbatorix wmaszerował gwałtownie do środka w towarzystwie kilku strażników. Jak zawsze, zatrzymał się na skraju jej pola widzenia i stanął tam wysoka ciemna postać o kanciastej twarzy, widocznej jedynie w zarysach. Nasuada zobaczyła, jak obraca głowę, ogarniając wzrokiem całą scenę. - Jak to się stało? - spytał zimnym głosem. Żołnierz w hełmie zwieńczonym pióropuszem podbiegł do króla, ukląkł i uniósł ku niemu zaostrzona łyżkę. - Panie, znaleźliśmy to w ciele jednego z ludzi na zewnątrz. Galbatorix wziął łyżkę i obrócił w dłoniach. - Rozumiem. - Jego głowa obróciła się ku niej. Chwycił końce łyżki i bez widocznego wysiłku zgiął ją, aż pękła. - Wiedziałaś, że nie zdołasz uciec, a jednak musiałaś spróbować. Nie pozwolę, by zabijano moich ludzi tylko po to, by zrobić mi na złość. Nie miałaś prawa pozbawiać ich życia. Nie masz prawa robić niczego, o ile się na to nie zgodzę. Cisnął na podłogę kawałki metalu. Potem obrócił się na pięcie i wymaszerował z Komnaty Prawdomówczyni, ciężka peleryna łopotała za nim. Dwaj żołnierze zabrali ciało nadzorcy i przeklinając więźniarkę, starannie umyli podłogę. Kiedy odeszli i Nasuada została sama, pozwoliła sobie na westchnienie, jej napięte kończyny rozluźniły się lekko. Pożałowała, że nie zdążyła się posilić, teraz bowiem, gdy podniecenie minęło, odkryła, że jest głodna. Co gorsza, podejrzewała, że będzie musiała czekać wiele godzin na następny posiłek, zakładając, że Galbatorix nie zechce jej ukarać odebraniem strawy.

Jej rozważania na temat chleba, pieczystego i wysokich szklanic wina trwały jednak krótko, znów bowiem usłyszała kroki w korytarzu. Zaskoczona, próbowała przygotować się mentalnie do tego, co może ją czekać, wiedziała bowiem, że nie będzie to przyjemne. Drzwi otwarły się z trzaskiem i w ośmiokątnej komnacie zadźwięczało echo podwójnych kroków. Murtagh i Galbatorix podeszli do niej. Murtagh ustawił się tam gdzie zwykle, nie miał jednak żarnika, skrzyżował ręce na piersi, oparł się o ścianę i wbił wzrok w podłogę. Część jego twarzy widoczna pod srebrną maską nie dodała Nasuadzie otuchy: bruzdy na niej wydawały się jeszcze twardsze niż zwykle, a coś w wyrazie ust sprawiło, że po jej plecach przebiegł lodowaty dreszcz. Zamiast usiąść, jak to miał w zwyczaju, Galbatorix stanął z boku za jej głową, tak że głównie wyczuwała jego obecność. Wyciągnął nad nią długie, szponiaste dłonie. Trzymał w nich niewielkie puzderko ozdobione liniami rzeźbionego rogu, być może tworzącymi symbole w pradawnej mowie. Najbardziej niepokoił słaby odgłos, ciche skri-skri dobiegające z wnętrza pojemnika - nie był głośniejszy od skrobania myszy, lecz równie wyraźny Opuszką kciuka Galbatorix przesunął pokrywkę puzderka. Sięgnął do środka i wyciągnął coś, co wyglądało jak duża larwa koloru kości. Stwór miał niemal trzy cale długości, na jego końcu dostrzegła maleńki pyszczek, z którego dobiegało znajome skri-skri, informujące świat o jego niezadowoleniu. Był krągły i zbudowany z segmentów jak gąsienica, jeśli jednak miał nóżki, to tak małe, że niewidoczne. - To jest czerw grzebak - oznajmił król, unosząc stwora, który wił się między jego palcami, daremnie próbując się uwolnić. - Nie jest tym, czym się wydaje. Zresztą, jak większość rzeczy, lecz w przypadku grzebaka to szczególnie prawdziwe. Można je znaleźć tylko w jednym miejscu w Alagaësii i znacznie trudniej je schwytać, niż mogłabyś sądzić. Potraktuj to zatem jako oznakę mego uznania dla ciebie, Nasuado, córko Ajihada, że uznałem za stosowne użyć jednego z nich na tobie. - Jego głos

stał się niemal intymny. - Przyznam jednak, że nie chciałbym się z tobą zamienić. Czerw grzebak zaskrzeczał głośniej, gdy Galbatorix upuścił go na nagą skórę prawej ręki Nasuady, tuż pod łokciem. Wzdrygnęła się, kiedy odrażający stwór wylądował na niej: był cięższy, niż się wydawało, a jego ciało przywarło do niej, jak się zdawało setkami maleńkich haczyków. Czerw grzebak jeszcze przez moment pozostał w miejscu, potem wygiął ciało w ciasny pałąk i podskoczył kilka cali w górę jej ręki. Szarpnęła się w więzach z nadzieją, że go zrzuci, ale nadal do niej przywierał. Znów skoczył. I znowu. Teraz siedział już na jej ramieniu, haczyki wbijały się i nakłuwały jej skórę niczym pasek miniaturowych rzepów. Kącikiem oka ujrzała, jak czerw grzebak uniósł bezoką głowę, kierując ją ku jej twarzy, jakby smakował powietrze. Jego malutki pyszczek otworzył się i Nasuada przekonała się, że pod górną i dolną wargą kryją się ostre żuwaczki. - Skri-skri? Skri-skra? - Nie tam - odparł Galbatorix, po czym wypowiedział słowo w pradawnej mowie. Słysząc je, grzebak odwrócił się od głowy Nasuady, która przyjęła to z pewną ulgą. A potem zaczął przesuwać się w dół jej ręki. Niewiele rzeczy ją przerażało. Dotyk rozżarzonego żelaza. Myśl, iż Galbatorix mógłby wiecznie rządzić w Urû’baenie. I oczywiście śmierć, choć nie dlatego, że obawiała się końca własnego istnienia. Po prostu nie chciała zostawiać tak wielu nie załatwionych spraw. Z niewiadomych przyczyn widok i dotyk czerwia grzebaka przerażał ją tak, jak jeszcze nic dotąd. Każdy mięsień jej ciała palił i mrowił, czuła też przejmującą potrzebę ucieczki, ukrycia się, oddalenia jak najbardziej od tego stwora, zdawało jej się bowiem, że czerw ma w sobie coś dogłębnie osobliwego. Nie poruszał się tak jak powinien, jego obsceniczny pysk kojarzył jej się z ustami dzieci, a wydawany dźwięk, ów upiorny, straszliwy dźwięk, budził w niej prymitywną odrazę.

Czerw zatrzymał się przy jej łokciu. - Skri-skri! A potem jego tłuste, beznogie ciało spięło się, wyskoczyło cztery, piec cali w powietrze i zanurkowało ku wewnętrznej stronie jej łokcia. Lądując, czerw rozdzielił się na tuzin małych, jaskrawozielonych stonóg, które wyroiły się na jej rękę, a potem każda wybrała sobie miejsce, zatopiła żwaczki w ciele Nasuady i przegryzła się przez skórę. Ból był nie do zniesienia; Nasuada szarpała się w więzach i krzyczała do sufitu, nie mogła jednak uciec przed męką. Zdawało się, że trwa ona bez końca. Żelazo zadawało większy ból, ale wolałaby jego dotyk, bo rozżarzony metal był bezosobowy, martwy i przewidywalny, w odróżnieniu od czerwia grzebaka. Świadomość, że przyczyną bólu jest żywe stworzenie, wgryzające się w jej ciało, i że, co gorsza, znajduje się wewnątrz niej, niosła ze sobą wyjątkową grozę. W końcu Nasuada zapomniała o dumie i opanowaniu i zaczęła błagać boginię Gokukarę o litość, a potem paplać jak dziecko, nie mogąc prze- rwać strumienia przypadkowych słów padających z jej własnych ust. Za sobą zaś słyszała śmiech Galbatorixa, i fakt, że cieszył się z jej cierpienia, jeszcze podsycił nienawiść, jaką go darzyła. *** Zamrugała, powoli dochodząc do siebie. Po kilku minutach uświadomiła sobie, że Murtagh i Galbatorix odeszli Nie pamiętała ich wyjścia; musiała stracić przytomność. Ból nieco osłabł, ale nadal nieznośnie jej doskwierał. Zerknęła w dół ciała i szybko odwróciła wzrok, czując, jak serce przyśpiesza biegu. W miejscu, gdzie zniknęły stonogi - nie wiedziała czypojedynczo nadal noszą nazwę czerwi grzebaków - jej ciało napuchło, a pod skórą było widać linie fioletowej krwi, wypełniającej wyryte przez nie korytarze i każdy z nich piekł nieznośnie. Wyglądała, jakby ktoś wychłostał ją metalowym biczem.

Nasuada zastanawiała się, czy czerwie wciąż nie kryją się wewnątrz niej, nie leżą uśpione, przetrawiając posiłek. A może przekształcały się niczym larwy w muchy i zamienią się w coś jeszcze gorszego? Albo, co wydało jej się najbardziej przerażającą wizją, być może składały w niej jaja, z których wkrótce wykluje się ich więcej i znów zaczną posilać się jej ciałem? Zadrżała i krzyknęła ze strachu i frustracji. Rany nie pozwalały jej się skupić. Świat przed oczami rozmazywał się i nabierał ostrości, odkryła, że płacze, co ją zniesmaczyło, ale choćby nie wiadomo jak się starała, nie mogła przestać. By odciągnąć myśli od niedawnych wydarzeń, zaczęła mówić do siebie - głównie bez sensu - byle tylko podbudować swą determinację i skupić umysł na innych tematach. Zadziałało, choć zaledwie odrobinę. Wiedziała, że Galbatorix nie chce jej zabić, obawiała się jednak, że w gniewie posunął się dalej niż zamierzał. Dygotała, całe jej ciało wydawało się rozpalone i napuchnięte, jakby użądlone przez setki pszczół. Siła woli nie mogła podtrzymywać jej wiecznie, istniała granica, poza którą ciało nie zdoła przetrwać, i Nasuada miała wrażenie, że już ją przekroczyła. Coś głęboko wewnątrz niej wydawało się złamane i nie była już pewna, czy kiedykolwiek dojdzie do siebie. *** Drzwi komnaty otworzyły się ze zgrzytem. Nasuada zmusiła oczy do posłuszeństwa, sprawdzając, kto się zbliża. To był Murtagh. Spojrzał na nią z góry, zaciskając wargi, jego nozdrza rozszerzyły się, między brwiami pojawiła się zmarszczka. Z początku sądziła, że jest zły, potem jednak pojęła, że to obawa, śmiertelny strach. Moc jego troski zaskoczyła ją wiedziała, że Murtagh żywi do niej pewną sympatię - w przeciwnym razie, po co miałby przekonywać Galbatorixa, by zachował ją przy życiu - ale nie podejrzewała, że zależy mu aż tak bardzo.

Próbowała dodać mu otuchy uśmiechem, który chyba nie wyszedł jej najlepiej, bo na jego widok Murtagh zacisnął zęby, jakby z trudem nad sobą panował. - Postaraj się nie ruszać - rzekł. Uniósł nad nią ręce i zaczął mamrotać w pradawnej mowie. Jakbym mogła, pomyślała. Jego magia wkrótce zaczęła działać i ból kolejnych ran osłabł, choć nie zniknął do końca. Spojrzała na niego, marszcząc brwi. - Przepraszam - powiedział - więcej nie mogę zrobić. Galbatorix by umiał, ale mnie to przerasta… - Co… co z twoimi Eldunari? - spytała. - Z pewnością mogłyby pomóc. Pokręcił głową. - To wszystko młode smoki, a przynajmniej były młode, kiedy ich ciała umarły. Nie znały wówczas zbyt wiele magii, a później Galbatorix też ich nie nauczył… Przykro mi. - Czy te stwory wciąż są wewnątrz mnie? - Nie! Już nie. Galbatorix usunął je, kiedy zemdlałaś. Ogarnęła ją przejmująca ulga. - Twoje zaklęcie nie powstrzymało bólu. Starała się, by nie zabrzmiało to oskarżycielsko, ale nie zdołała powstrzymać nuty gniewu. Murtagh się skrzywił. - Sam nie wiem dlaczego. Powinno. Czymkolwiek jest ten stwór, nie pasuje do zwykłych wzorców tego świata. - Wiesz, skąd pochodzi? - Nie. Dopiero dziś dowiedziałem się o jego istnieniu, gdy Galbatorix przyniósł go ze swoich komnat. Na moment przymknęła oczy. - Pomóż mi wstać. - Jesteś pe…

- Pomóż mi wstać. Bez słowa rozpiął kajdany. Nasuada podniosła się z łoża i stanęła chwiejnie obok niego, czekając, aż ustąpią zawroty głowy. - Proszę. - Murtagh podał jej swój płaszcz. Owinęła się nim szczelnie, zarówno dla ciepła, jak i skromności, jak również po to, by nie musieć patrzeć na oparzenia, strupy, pęcherze i wypełnione krwią linie znaczące jej ciało. Kuśtykając - bo czerw grzebak między innymi odwiedził także podeszwy jej stóp - ruszyła na koniec komnaty. Oparła się o ścianę i powoli osunęła na posadzkę. Murtagh dołączył do niej. Przez chwilę siedzieli, wpatrując się w przeciwległą ścianę. Wbrew sobie Nasuada zaczęła płakać. Po jakimś czasie poczuła, że dotknął jej ramienia. Szarpnęła się gwałtownie; nic nie mogła na to poradzić. W ciągu ostatnich dni zranił ją bardziej niż ktokolwiek inny, a choć wiedziała, że tego nie chciał, nie potrafiła zapomnieć, że to on trzymał w dłoni rozżarzone żelaza. Mimo to, widząc, jak jej reakcja go ubodła, zacisnęła zęby i ujęła jego dłoń. Delikatnie uścisnął jej palce, a potem objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie. Przez moment stawiała opór, potem odprężyła się w jego objęciach i złożyła mu głowę na piersi, wciąż płacząc. Jej ciche szlochanie odbijało się echem od ścian nagiej kamiennej komnaty. Kilka minut później poczuła pod sobą ruch. - Przysięgam, znajdę sposób, by cię uwolnić - rzekł. - Dla mnie i Ciernia jest już za późno. Ale nie dla ciebie. Póki nie przysięgniesz wierności Galbatorixowi, wciąż istnieje szansa, że zdołam wydostać cię z Urû’baenu. Spojrzała na niego i uznała, że mówił szczerze. - Jak? - wyszeptała. - Nie mam najmniejszego pojęcia - przyznał z łobuzerskim uśmiechem ale to zrobię. Niezależnie od ceny. Musisz mi jednak przyrzec, że się nie poddasz, dopóki nie spróbuję. Zgoda?

- Nie sądzę, żebym jeszcze raz zdołała znieść tego… stwora. Jeśli znów go na mnie położy, dam mu to, czego chce. - Nie będziesz musiała. Galbatorix nie zamierza znów użyć grzebaka. - A co zamierza? Przez minutę Murtagh milczał. - Postanowił manipulować tym, co widzisz, słyszysz, czujesz i smakujesz, A gdy to nie zadziała, zaatakuje wprost twój umysł. Jeśli to zrobi, nie zdołasz mu się oprzeć. Nikomu się to nie udało. Jednakże, nim do tego dojdzie, z pewnością jakoś cię uratuję. Musisz tylko walczyć jeszcze parę dni. To wszystko, jeszcze parę dni. - Jak mam walczyć, skoro nie mogę ufać własnym zmysłom? - Istnieje jeden zmysł, którego nie potrafi zwieść. - Murtagh obrócił się i spojrzał na nią. - Czy pozwolisz mi dotknąć swojego umysłu? Nie będę próbował odczytać twych myśli. Chcę tylko, byś poznała jego dotyk, by w przyszłości móc go - i mnie - rozpoznać. Nasuada się zawahała. Wiedziała, że doszli do punktu zwrotnego. Albo zgodzi się mu zaufać, albo odmówi i być może straci jedyną szansę, by uniknąć losu niewolnicy Galbatorixa. Mimo to, nadal obawiała się dać komukolwiek dostęp do swojego umysłu. Murtagh mógł próbować oszukać ją, sprawić, by otworzyła się przed nim, by jeszcze mocniej usadowić się w jej świadomości. Możliwe też, że łaknął informacji, które zamierzał zdobyć, podsłuchując jej myśli. Ale po co Galbatorix miałby uciekać się do podobnych sztuczek? pomyślała. Sam mógłby zrobić to wszystko. Murtagh ma rację, nie zdołałabym mu się oprzeć… Jeśli przyjmę propozycję Murtagha, może to oznaczać klęskę, ale jeśli odmówię, klęska będzie nieunikniona. Tak czyinaczej, Galbatorix mnie złamie. To tylko kwestia czasu. - Rób jak chcesz - rzekła. Murtagh skinął głową i przymknął oczy. W ciszy umysłu Nasuada zaczęła recytować urywek wiersza, którym posługiwała się zawsze, gdy pragnęła ukryć myśli bądź obronić świadomość

przed intruzem. Skupiła się na nim, zdecydowana w razie potrzeby odeprzeć Murtagha i nie myśleć o żadnej z tajemnic, które miała obowiązek ukryć. W El-harim żył raz jeden człek o oczach niby miód. I do mnie rzekł: Strzeż szeptów się, bo kłamią tak jak z nut. Nie walcz z demonem, co się w mroku czarnym pławi, Bo na twych myślach piętno swe zostawi. Nie słuchaj cieni, które błądzą bezcieleśnie, Bo będą cię nawiedzać nawet we śnie. Kiedy świadomość Murtagha naparła na jej umysł, Nasuada zesztywniała i jeszcze szybciej zaczęła recytować zwrotkę wiersza. Ku jej zdumieniu jego umysł wydał się znajomy Podobieństwa między świadomością Murtagha i… nie, nie mogła powiedzieć, czyją, były uderzające, podobnie równie wyraźne różnice. Najważniejszą z nich stanowił gniew tkwiący w samym jądrze jego jestestwa, niczym zimne czarne serce, ściśnięte i nieruchome, z którego promieniowały żyły nienawiści, oplątujące resztę umysłu. Jednakże troska o jej los przesłaniała nawet gniew. Na ten widok Nasuada uwierzyła, że mówił szczerze, bo oszukiwanie w swym prawdziwym ja to niezwykle trudna sprawa, a nie wierzyła, by Murtagh zdołał tak przekonująco ją okłamać. Zgodnie z obietnicą, nie próbował wtargnąć głębiej w jej umysł i po paru sekundach wycofał się, pozostawiając ją samą z myślami. Powieki Murtagha się uniosły. - No już. Czy teraz zdołasz mnie rozpoznać, jeśli znów ku tobie sięgnę? Kiwnęła głową. - Świetnie. Galbatorix potrafi wiele, ale nawet on nie umie naśladować dotknięcia umysłu innej osoby. Spróbuję cię ostrzec, nim zacznie

manipulować twoimi zmysłami, i skontaktuję się, gdy przestań ie. W ten sposób nie będzie mógł cię oszukać, będziesz wiedzieć co jest prawdą, a co nie. - Dziękuję. - Nie umiała wyrazić w tak krótkim słowie całej głębi swej wdzięczności. - Na szczęście mamy trochę czasu. Vardeni są zaledwie trzy dni drogi stąd, a elfy nadciągają szybko z północy. Galbatorix udał się, by dogląda: ostatecznego rozmieszczenia wojsk broniących Urû’baenu. Chce też przedyskutować strategię z lordem Barstem, dowodzącym armią stacjonującą tu, w mieście. Nasuada zmarszczyła brwi. To złe wieści. Słyszała o lordzie Barście, wśród szlachty na dworze Galbatorixa cieszył się złowieszczą reputacją. Miał bystry umysł i ręce unurzane we krwi, bez litości miażdżył każdego, kto okazał się dość nierozsądny, by mu się sprzeciwić. - Nie ty? - spytała. - Galbatorix ma wobec mnie inne plany, choć jak dotąd jeszcze mi ich nie zdradził. - Jak długo będzie się zajmował przygotowaniami? - Reszta dzisiejszego dnia i cały jutrzejszy. - Sądzisz, że uda ci się mnie uwolnić przed jego powrotem? - Nie wiem. Najpewniej nie. - Umilkł na chwilę. - A teraz ja mam. pytanie - rzekł w końcu. - Dlaczego zabiłaś tych ludzi? Wiedziałaś, że nie uda ci się wyrwać z cytadeli. Czy zrobiłaś to wyłącznie na złość Galbatorixowi, jak mówił? Nasuada westchnęła i odepchnęła się od piersi Murtagha, siadając prosto. Z niechęcią puścił jej ramiona. Pociągnęła nosem, po czym spojrzała mu prosto w oczy. - Nie mogłam tak po prostu tu leżeć i pozwalać mu robić, cokolwiek zechce. Musiałam walczyć; musiałam mu pokazać, że mnie nie złamał, poza tym chciałam go zranić jak tylko mogłam. - A zatem faktycznie zrobiłaś mu to na złość! - Po części. I co z tego?

Spodziewała się. że Murtagh zareaguje odrazą, słowem potępienia, zamiast tego jednak zmierzy! ją uważnym spojrzeniem i jego wargi wygięły się w lekkim, porozumiewawczym uśmiechu. - W takim razie dobra robota - odparł. Po chwili odpowiedziała uśmiechem. - Poza tym - dodała - istniała szansa, że zdołam uciec. Murtagh parsknął. - A smoki mogą zacząć jeść trawę. - Mimo wszystko musiałam spróbować. - Rozumiem. Gdybym mógł, zrobiłbym to samo, kiedy Bliźniacy sprowadzili mnie tutaj. - A teraz? - Nadal nie mogę, a nawet gdybym mógł, co by to dało? Na to nie miała odpowiedzi. - Murtaghu - powiedziała w końcu po długiej chwili milczenia. – Jeśli okaże się, że nie da się mnie stąd uwolnić, chcę, byś mi obiecał, że pomożesz mi uciec… w inny sposób. Nie prosiłabym… nie obarczałabym cię tym brzemieniem, ale twoja pomoc ułatwiłaby mi zadanie, a możliwe, że nie będę miała okazji zrobić tego sama. - Kiedy mówiła, zacisnął mocno wargi , ale jej nie przerywał. - Cokolwiek się stanie, nie pozwolę, by Galbatorix zamienił mnie w zabawkę, wykonującą każdy jego kaprys. Zrobię wszystko absolutnie wszystko, by uniknąć tego losu. Rozumiesz to? Jego podbródek poruszył się szybko. -W takim razie, czy mam twoje słowo? Spuścił wzrok i zacisnął pięści, oddychając głośno. -Tak . *** Murtagh był skryty, w końcu jednak znów zdołała do niego dotrzeć i długi czas rozmawiali o nieważnych błahostkach. Murtagh opowiadał jej

o ulepszeniach, jakie wprowadził w siodle Ciernia, które otrzymał od Galbatorixa - ulepszeniach, którymi słusznie się szczycił, pozwalały mu bowiem znacznie szybciej wsiadać i zsiadać, a także wygodniej dobywać miecza. Ona opowiedziała mu o targowych ulicach w Aberonie i o rym, jak w dzieciństwie często uciekała niani, by je zwiedzać, jej ulubieńcem był kupiec z wędrownych szczepów. Nazywał się Hadamanarano Dachu Taganna, ale nalegał, by nazywała go imieniem potocznym, Taganna. Sprzedawał noże i sztylety i zawsze chętnie pokazywał jej swój towar, choć nigdy niczego od niego nie kupiła. Stopniowo ich rozmowa stawała się coraz swobodniejsza. Mimo niemiłych okoliczności Nasuada odkryła, że cieszy ją towarzystwo Murtagha. Był bystry, wykształcony i miał wisielcze poczucie humoru, które doceniała, szczególnie w obecnych tarapatach. Murtagha najwyraźniej rozmowa cieszyła równie mocno. Mimo to, nastał czas, gdy oboje pojęli, że niemądrze byłoby ciągnąć to dłużej, w obawie, że zostaną przyłapani. Nasuada wróciła zatem na kamienną płytę położyła się i pozwoliła mu ponownie przypiąć się do bezlitosnego, twardego stołu. - Murtaghu? - zagadnęła, kiedy skierował się do wyjścia. Zatrzymał się i obrócił ku niej. - Murtaghu! Nasuada zawahała się, po czym zebrała się na odwagę. - Dlaczego? Sądziła, że zrozumiał o co jej chodzi. Dlaczego właśnie ona? Czemu ocalił jej życie, a teraz próbował uwolnić? Domyślała się odpowiedzi, ale chciała, usłyszeć ją z jego ust. Murtagh patrzył na nią długą chwilę, a potem odezwał się niskim twardym głosem. - Wiesz dlaczego.

Pośród ruin

Gęste szare chmury rozstąpiły się i ze swego miejsca na grzbiecie Saphiry Eragon ujrzał wnętrze wyspy Vroengard. Przed nimi rozciągała się wielka dolina w kształcie misy, otoczona pierścieniem stromych gór, których wierzchołki ujrzeli ponad morzem chmur. Ich zbocza i podnóża porastał gęsty szpilkowy las: świerki, sosny i jodły wyglądały jak armia żołnierzy, maszerujących z wyżyn. Drzewa były wysokie i smukłe, nawet z daleka Eragon dostrzegł brody mchów i porostów, zwisające z masywnych konarów. Zboczy uczepiły się skrawki białej mgły, w kilku miejscach doliny ze sklepienia chmur opadały falujące zasłony deszczu. Wysoko nad nią, wśród drzew Eragon dostrzegł liczne kamienne budowle zapadnięte, zarośnięte wejścia do jaskiń; skorupy wypalonych wież; wielkie pałace o zawalonych dachach i kilka mniejszych budynków wyglądających jakby wciąż nadawały się do zamieszkania.

Z gór spływało kilkanaście rzek, wijących się pośród bogatej zieleni i wpadających do wielkiego nieruchomego jeziora w sercu doliny. Wokół niego rozciągały się ruiny miasta Jeźdźców, Doru Araeby. Budynki były niewiarygodnie wielkie - olbrzymie konstrukcje o tak gigantycznych proporcjach, że w wielu zmieściłoby się całe Carvahall. Każde drzwi przypominały wylot rozległej, niezbadanej pieczary. Każde okno było wysokie i szerokie jak brama zamku, a każdy mur przypominał pionowe urwisko. Kamienne bloki dusiły się pod gąszczem bluszczu, a tam, gdzie nie rósł, zastępował go mech, co oznaczało, że ruiny zlewały się z okolicą, wyglądając jakby same wyrosły wprost z ziemi. Nieliczne fragmenty odsłoniętego kamienia miały zazwyczaj barwę bladej ochry, choć widać było także plamy czerwieni, brązu i przydymionego błękitu. Podobnie jak wszystkie elfickie konstrukcje, budynki były wdzięczne i smuklejsze niż budowie krasnoludzkie bądź ludzkie. Charakteryzowały je też solidność i władczość, której brakowało nadrzewnym domom Ellesmery; w niektórych z nich Eragon dostrzegł podobieństwo do budynków z doliny Palancar i przypomniał sobie, że pierwsi ludzcy Jeźdźcy pochodzili właśnie z tej części Alagaësii. W rezultacie miasto miało swój własny, wyjątkowy styl architektoniczny, ani do końca ludzki, ani elficki. Niemal wszystkie budowle były uszkodzone, niektóre bardziej niż inne. Uszkodzenia odchodziły promieniście z jednego miejsca na południowym skraju miasta, w którym widniał szeroki krater, głęboki na ponad trzydzieści stóp. W zagłębieniu zapuściła korzenie kępa brzóz, ich srebrzyste liście drżały w porywach kapryśnego wiatru. Otwarte przestrzenie miasta zarosły chaszcze i krzaki, każdą z kamiennych płyt, którymi wyłożono ulice, otaczała grzywa trawy. W miejscach - w których budynki osłoniły ogrody Jeźdźców przed eksplozją, która zniszczyła miasto, wciąż rosły Wiat y o stonowanych barwach, ułożone w misterne wzory - ich kształty bez wątpienia narzucało z dawna zapomniane zaklęcie.

Ogólnie rzecz ujmując, kolista dolina stanowiła obraz nędzy i rozpaczy. Patrzcie, oto ruiny naszej dumy i chwały - oznajmił Glaedr. Eragonie, musisz rzucić kolejne zaklęcie, oto jak brzmi. Wymienił kilka wersów w pradawnej mowie. Było to dziwne zaklęcie, skomplikowane i pokręcone, i Eragon nie mógł pojąć, co właściwie ma osiągnąć. Spytał o to Glaedra. Wszędzie tu czyha niewidzialna trucizna. W powietrzu, którym oddychasz, ziemi, po której stąpasz, i strawie, którą możesz zjeść, oraz wodzie, której się napijesz. Zaklęcie ochroni nas przed nią. Jaka… trucizna?- spytała Saphira; jej myśli poruszały się równie wolno jak zmęczone skrzydła. Eragon ujrzał w umyśle Glaedra krater na skraju miasta. Podczas bitwy z Zaprzysiężonymi - rzekł stary smok - jeden z naszych, elf imieniem Thuviel, zabił się za pomocą magii. Nie wiadomo, czy uczynił to z rozmysłem, czy przypadkiem, ale efekty jego czynu widzicie, a także ich nie widzicie, bo eksplozja, do której doprowadził, sprawiła, że tutejsze ziemie nie nadają się do zamieszkania. Tym, którzy tu pozostali, wkrótce zaczęły dolegać wrzody, stracili też włosy, a później wielu umarło. Spłoszony Eragon rzucił zaklęcie - wymagające niewiele energii - i dopiero potem przemówił. Jak jedna osoba, nawet elf, mogła spowodować tak wielkie zniszczenia? Nawet jeśli Thuvielowi pomógł smok, nie potrafię pojąć, jak to możliwe. Chyba że jego smok miał rozmiary góry. Jego smok mu nie pomógł - odrzekł Glaedr. Wtedy już nie żył. Thuviel sam doprowadził do tego wszystkiego. Ale jak? W jedyny możliwy sposób: zamienił swe ciało w energię. Przekształcił się w ducha? Nie. Energia była pozbawiona myśli bądź struktury. Raz uwolniona rozproszyła się gwałtownie, póki nie osłabła. Nie miałem pojęcia, że w jednym ciele kryje się tak wielka moc.

Niewielu o tym wie, lecz nawet najmniejsza drobinka materii równa się wielkiemu zapasowi energii. Materia, jak się zdaje, jest jedynie zastygłą energią. Wystarczy ją stopić, a uwolnisz falę, której niewielu zdoła się oprzeć… Powiadają, że wybuch było słychać aż w Teirmie, a chmura dymu po eksplozji wzniosła się wyżej niż szczyty Gór Beorskich. Czy właśnie ten wybuch zabił Glaeruna?- Eragon miał na myśli jednego z Zaprzysiężonych, który, jak wiedział, zginął we Vroengardzie. Owszem. Galbatorix i reszta Zaprzysiężonych mieli chwilę ostrzeżenia i zdołali się osłonić, lecz wielu naszym zabrakło szczęścia i zginęli. *** Saphira opadała powoli spod chmur, a Glaedr instruował ją, gdzie ma się skierować, skręciła zatem, zmierzając ku północno-zachodniej części doliny. Po drodze Glaedr wymieniał nazwę każdej mijanej góry: Ilthiros, Fellsverd, Nammenmast, a także Huildrim i Tirnadrim. Nazwał także wiele zwalonych siedzib i wież oraz opowiedział o części historii Eragonowi i Saphirze, choć tylko Eragon słuchał bajań starego smoka. W świadomości Glaedra wyczuwał przebudzony na nowo pradawny smutek. Nie dotyczył on zniszczenia Doru Araeby, lecz raczej śmierci Jeźdźców, niemal całkowitego wytępienia smoków i utraty tysięcy lat wiedzy i mądrości. Wspomnienie dawnych dni - wspólnoty, jaką czuł kiedyś wobec reszty członków zakonu - podkreślało samotność Glaedra. A to połączone ze smutkiem tworzyło nastrój tak ponury, że Eragon sam zaczął popadać w melancholię. Wycofał się lekko od Glaedra, nadal jednak dolina wydawała mu się mroczna i ponura, zupełnie jakby te ziemie opłakiwały upadek Jeźdźców. Im niżej leciała Saphira, tym większe wydawały się budynki. Widząc ich prawdziwe rozmiary, Eragon pojął, że to, co czytał w Domia abr Wyrda, nie było przesadą: największe z nich wydawały się tak gigantyczne, że Saphira mogłaby swobodnie latać w ich wnętrzu.

Na skraju opuszczonego miasta zaczął dostrzegać na ziemi sterty wielkich białych kości: szkielety smoków. Widok ten przepełnił go odrazą i jednak Eragon nie potrafił odwrócić wzroku. Najbardziej zdumiały go ich rozmiary. Tylko nieliczne smoki były mniejsze od Saphiry, większość okazała się znacznie większa. Największy z nich miał żebra, które Eragon oceniał na co najmniej osiemdziesiąt stóp długości i piętnaście szerokości. Sama czaszka - olbrzymia, złowieszcza, pokryta plamami porostów niczym ostry odłamek skały - była dłuższa i wyższa niż korpus Saphiry. Nawet Glaedr w czasach, gdy wciąż nosił swoje ciało, wydawałby się maleńki obok zabitego smoka. Tu spoczywa Belgabad, największy z nas wszystkich - oznajmił Glaedr, dostrzegając przedmiot zainteresowania Eragona. Eragon jak przez mgłę przypomniał sobie to imię z jednej z ksiąg czytanych w Ellesmerze: autor napisał jedynie, że Belgabad był obecny podczas bitwy i że zginął w walce, podobnie jak wielu innych. Kto był jego Jeźdźcem? - spytał. On nie miał Jeźdźca. Był dzikim smokiem. Przez stulecia mieszkał samotnie na lodowatych pustkowiach północy, kiedy jednak Galbatorix i Zaprzysiężeni zaczęli mordować naszych pobratymców, przybył nam z pomocą. Czy był największym smokiem w dziejach? Największym? Nie. Ale w owym czasie tak. Jak udało mu się znaleźć dość jedzenia? W tym wieku i przy tych rozmiarach smoki większość czasu spędzają w podobnym do snu transie, śniąc o wszystkim, co je zaciekawi - obrotach gwiazd, wzrastaniu i upadku gór przez tysiące lat, a na wet czymś tak małym jak ruchy skrzydełek motyla. Ja sam czuję już pokusę podobnego snu, jestem jednak potrzebny świadom, i świadom pozostanę. Czy… znałeś… Belgabada? - spytała Saphira, z trudem układając słowa w zmęczonych myślach. Spotkałem go, ale nie znałem. Dzikie smoki z zasady nie zadawały się z ty mi z nas, którzy związali się z Jeźdźcami. Patrzyły na nas z góry, uznawały

za zbyt potulnych i posłusznych, my zaś uważaliśmy je za zanadto podlegające instynktom, choć czasami za to samo je podziwialiśmy. Musisz też pamiętać, że dzikie smoki nie mają własnego języka i tworzy to między nami większą przepaść niż mogłabyś sądzić. Język odmienia nasze umysły w trudny do wy- jaśnienia sposób. Dzikie smoki umiały się porozumiewać równie skutecznie jak krasnoludy bądź elfy, ale czyniły to, dzieląc wspomnienia, obrazy i od- czucia, nie za pomocą słów. Jedynie najsprytniejsze zdecydowały się nauczyć jakiegoś języka. Glaedr na chwilę umilkł. Jeśli dobrze pamiętam, Belgabad był odległym przodkiem Raugmara Czarnego. A Raugmar, jak z pewnością pamiętasz, Saphiro, był prapraprapradziadkiem twojej matki, Vervady. Zmęczenie sprawiło, że Saphira zareagowała z opóźnieniem, w końcu jednak wyciągnęła szyję i obróciła głowę, patrząc na olbrzymi szkielet. Musiał być dobrym łowcą, skoro urósł aż tak wielki. Najlepszym - zgodził się Glaedr. Zatem… cieszę się, że jestem z jego krwi. Liczba kości rozrzuconych po ziemi oszołomiła Eragona. Do tej pory nie pojmował w pełni ani rozmiarów bitwy, ani tego, jak wiele smoków kiedyś żyło. Widok ten podsycił jeszcze jego nienawiść do Galbatorixa i Eragon ponownie poprzysiągł sobie, że doprowadzi do śmierci króla. Saphira opadała w środek pasma mgły, biały opar tańczył wokół czubków jej skrzydeł niczym maleńkie wiry na niebie. A potem w dole pojawiło się pole splątanych traw i smoczyca wylądowała z mocnym szarpnięciem. Prawa przednia łapa ugięła się i Saphira poleciała w bok, upadając na pierś i ramię i zderzając się z ziemią z taką siłą, że gdyby nie zaklęcia ochronne, Eragon nadziałby się na sterczący przed nim szpikulec. Kiedy przestała się przesuwać, legła nieruchomo, oszołomiona siłą zderzenia. Potem powoli przeturlała się na nogi, złożyła skrzydła i przykucnęła nisko. Rzemienie siodła zaskrzypiały, gdy się poruszyła, i dźwięków

zabrzmiał nienaturalnie głośno w stłumionej ciszy zalesiającej we wnętrzu wyspy. Eragon rozpiął paski wokół nóg i zeskoczył od razu na ziemię. Była miękka i mokra, opadł na kolano, gdy buty zapadły się w wilgotne błoto. - Udało nam się - mruknął ze zdumieniem. Podszedł do głowy Saphiry, a gdy ją opuściła, by mu spojrzeć w oczy, objął rękami długą głowę smoczycy i przycisnął czoło do jej pyska. Dziękuję - rzekł. Usłyszał trzask zamykanych powiek, a potem głowa zaczęła wibrować, gdy Saphira zanuciła głęboko w piersi. Po chwili Eragon puścił ją i obrócił się, rozglądając się dokoła. Pole, na którym wylądowała smoczyca, leżało na północnym obrzeżu miasta. W trawie walały się kawałki strzaskanych murów - niektóre tak wielkie jak Saphira; Eragon z ulgą pomyślał, że udało im się uniknąć zderzenia z którymś z nich. Pole wznosiło się łagodnie, odchodząc od miasta ku podstawie najbliższego porośniętego lasem wzgórza. W miejscu, gdzie się stykały, w ziemi wycięto duży, wyłożony kamiennymi płytami plac, na jego dalszym końcu tkwiła masywna sterta ociosanych kamieni, ciągnąca się ponad pół mili na północ. Gdyby pozostał nietknięty, budynek byłby jednym z największych na wyspie i z pewnością najzdobniejszym, bo wśród kanciastych kamieni tworzących mury Eragon dostrzegł dziesiątki smukłych, zwężających się pośrodku kolumn oraz rzeźbione płyty, przedstawiające pnącza i kwiaty, i dziesiątki posągów. Większości z nich brakowało różnych części ciała, jakby i one brały udział w bitwie. Tu leży Wielka Biblioteka - oznajmił Glaedr - a raczej to, co z niej zostało po tym, jak Galbatorix ją splądrował. Eragon obrócił się powoli, badając wzrokiem okolicę. Na południe od biblioteki dostrzegł niewyraźny ślad porzuconych ścieżek, skrytych pod

kędzierzawym futrem traw. Ścieżki wiodły z biblioteki do gaju jabłoni przesłaniającego ziemię, lecz zza drzew wyrastała poszarpana kamienna iglica, wysoka na ponad dwieście stóp, na której rosło kilka karłowatych janowców. W piersi Eragona zapłonęła iskierka podniecenia. Był pewien, ale jednak spytał: Czy to jest to? Skała Kuthian? Poczuł, że Glaedr patrzy jego oczami na skalną formację. Wydaje się dziwnie znajoma - rzekł smok - ale nie mogę sobie przypomnieć, kiedy już ją widziałem. Eragon nie potrzebował innego potwierdzenia. - Chodźmy! - rzucił. Zaczął brodzić w sięgającej pasa trawie, kierując się ku najbliższej ścieżce. Tam trawa okazała się rzadsza, pod stopami zamiast nasączonej deszczówką ziemi poczuł twarde kamienie. Wraz z Saphirą stąpającą tuż za nim pośpieszył ścieżką w stronę cienistego jabłoniowego gaju. Oboje stąpali ostrożnie, drzewa bowiem wydawały się czujne i uważne, a coś w kształcie ich gałęzi wyglądało złowieszczo, jak gdyby czekały tylko, by pochwycić ich oboje w swe drewniane szpony. Eragon mimo woli odetchnął z ulgą, kiedy wyłonili się z gaju. Skała Kuthian stała na końcu dużej polany, porośniętej splątanym gąszczem róż, ostów, malin i cykuty. Za kamienną iglicą ujrzeli rzędy gęstych świerków o zwisających gałęziach, ciągnące się aż do sterczącej wysoko góry. Pośród leśnych pni rozbrzmiewały gniewne świergoty wiewiórek, lecz nie dostrzegli nawet jednego wąsika. Wokół polany ustawiono w równych odstępach trzy kamienne ławy, niemal całkiem ukryte pod kłębami korzeni, pnączy i łodyg. Z boku rosła wierzba - jej pień, złożony z wielu splecionych ze sobą pędów, tworzył niegdyś wygodną altanę, z której Jeźdźcy mogli napawać się widokiem, lecz przez ostatnie sto lat stał się tak gruby, że żaden człowiek, elf ani krasnolud nie zdołałby wśliznąć się do środka.

Eragon zatrzymał się na brzegu polany, patrząc na Skałę Kuthian. Obok niego Saphira sapnęła i opadła na brzuch tak ciężko, że zadrżała ziemia, a on sam musiał ugiąć kolana, by nie stracić równowagi. Pomasował jej ramię, po czym znowu zwrócił wzrok ku kamiennej wieży. Towarzyszyło temu nerwowe wyczekiwanie. Eragon otworzył umysł i zaczął przeszukiwać polanę i ciągnące się za nią drzewa, wypatrując każdego, kto mógłby czyhać w zasadzce. Jedynymi żywymi istotami, jakie wyczuł, były jednak rośliny, owady, krety, myszy i węże pończoszniki, żyjące pośród chaszczy na polanie. Zaczął zatem układać zaklęcia, które, jak liczył, pozwolą mu wykryć wszelkie magiczne pułapki w okolicy. Nim jednak zdołał złożyć więcej niż kilka słów, odezwał się Glaedr. Stój - rzekł. Na razie jesteście z Saphira zbyt zmęczeni. Najpierw odpocznijcie: jutro wrócimy i przekonamy się, co uda nam się odkryć. Ale… Wy dwoje nie jesteście się w stanie bronić, gdyby doszło do walki. Cokolwiek mamy znaleźć, będzie tu także rano. Eragon zawahał się. po czym niechętnie porzucił zaklęcie. Wiedział, że Glaedr ma rację, ale bardzo nie chciał czekać, mając w perspektywie zakończeni e długich poszukiwań. No dobrze. - Wdrapał się na grzbiet Saphiry. Ze znużonym sapnięciem smoczyca podniosła się z ziemi, powoli zawróciła i podreptała przez jabłoniowy zagajnik. Stawiając ciężkie kroki, strącała liście z koron drzew, i jeden z nich wylądował na kolanach Eragona. Ten podniósł go i już miał wyrzucić, gdy zauważył, że liść ma inny kształt niż powinien: ząbki na brzegach były dłuższe i szersze niż u wszystkich znanych mu dotąd jabłoni, a żyłki tworzyły pozornie przypadkowe wzory, miast regularnej siatki, jakiej oczekiwał. Zerwał kolejny liść, tym razem wciąż zielony. Podobnie jak jego zasuszony kuzyn, on także miał bardziej ząbkowane brzegi i poplątane żyłkowania.

Od czasu bitwy nic nie jest tu takie jak kiedyś - oznajmił Glaedr. Eragon zmarszczył brwi i odrzucił liście. Znowu usłyszał świergot wiewiórek i ponownie nie udało mu się ich dostrzec wśród drzew, nie zdołał także wyczuć ich umysłem, i to go zaniepokoiło. Gdybym miał łuski, w tym miejscu zaswędziałyby mnie ze zdenerwowania rzekł do Saphiry. Smoczyca parsknęła z rozbawieniem i z jej nozdrzy uleciał obłoczek dymu. Zostawiwszy za sobą zagajnik, pomaszerowała na południe. W końcu dotarła do jednego z licznych strumieni spływających z gór: wąskiej białej strugi, która bulgotała cicho, przelewając się po kamieniach. Tam Saphira skręciła i podążyła wzdłuż brzegu na osłoniętą łąkę niedaleko wiecznie zielonego lasu. Tutaj - oznajmiła i opadła na ziemię. Wyglądało to na dobre miejsce na obóz, a Saphira nie była w stanie szukać dalej, toteż Eragon zgodził się i zsiadł. Na moment przystanął; napawając się widokiem doliny, potem zdjął z grzbietu smoczycy siodło i juki, a ona pokręciła głową, poruszyła obolałymi ramionami i wygięła szyję, oblizując miejsce z boku piersi otarte przez rzemienie. Bez dalszych ceregieli zwinęła się w kłębek na trawie, wsunęła głowę pod skrzydło i okręciła się ogonem. Nie budź mnie, chyba że coś będzie próbowało nas zjeść - rzekła. Eragon uśmiechnął się i poklepał ją po ogonie, potem obrócił się, by znów spojrzeć na dolinę. Stał tam bardzo długo, ledwie myśląc, zadowalając się obserwacją i istnieniem, bez prób wydobycia znaczenia z otaczającego go świata. W końcu zabrał swoje posłanie i rozłożył obok Saphiry. Będziesz pełnił wartę? - poprosił Glaedra. Będę. Odpocznij i nie martw się. Eragon skinął głową, choć Glaedr go nie widział, a potem legł na kocach i pogrążył się w objęciach snów na jawie.

Snalgli dla dwojga

Było późne popołudnie, gdy Eragon otworzył oczy. Piernat chmur rozpadł się na kilka mniejszych i promienie złotego światła opadły na polanę, oświetlając szczyty zburzonych budynków. Choć dolina nadal wydawała się zimna, mokra i niegościnna, blask słońca przydał jej nowego majestatu. Po raz pierwszy Eragon zrozumiał, dlaczego Jeźdźcy zdecydowali się osiąść właśnie na tej wyspie. Ziewnął, po czym zerknął na Saphirę i lekko dotknął jej umysłu. Smoczyca nadal spała, pogrążona w pozbawionej snu nicości. Jej świadomość przpominał a płomień, który przygasł tak bardzo, że zmienił się niemal w rozżarzony węgielek - węgielek, który równie łatwo mógł zgasnąć, jak rozbłysnąć i ponownie zapłonąć. Uczucie to poruszyło Eragona - za bardzo przypominało mu śmierć toteż powrócił do własnego umysłu i ograniczył kontakt do wąskiej myślowej nici: dostatecznie szerokiej, by miał pewność co do bezpieczeństwa Saphiry.

W lesie za jego plecami para wiewiórek zaczęła wyklinać się serią piskliwych wrzasków. Słuchając ich, zmarszczył brwi: głosy brzmiały nieco zbyt ostro, zbyt szybko, zbyt świergotliwie. Zupełnie jakby inny stwór naśladował wiewiórcze krzyki. Na te myśl poczuł mrowienie na czubku głowy. Ponad godzinę leżał w miejscu, słuchając wrzasków i świergotów dobiegających z lasu i obserwując świetlne wzory przesuwające się po wzgórzach, polach i górach olbrzymiej misy. A potem szczeliny między chmurami zamknęły się, niebo pociemniało i na najwyższe zbocza gór zaczął padać śnieg, powlekając je bielą. Eragon wstał. Idę nazbierać drew na opał - poinformował Glaedra. Wrócę niedługo. Smok dał znać, że zrozumiał, i Eragon ruszył ostrożnie przez łąkę do lasu, starając się stąpać jak najciszej, by nie obudzić Saphiry. Kiedy znalazł się wśród drzew, przyśpieszył kroku. Choć na skraju lasu walało się mnóstwo suchych gałęzi, pragnął rozprostować nogi i, jeśli się uda, odnaleźć źródło świergotów. Pod drzewami zalegały głębokie cienie. Powietrze było chłodne i nieruchome, jak w jaskini głęboko pod ziemią, pachniało grzybem, próchniejącym drewnem i świeżą żywicą. Zwisające z gałęzi mchy i porosty wyglądały jak kawałki poszarpanej koronki, poplamione i nasiąknięte wodą, lecz nadal kryjące w sobie subtelne piękno. Dzieliły wnętrze lasu na cele różnych rozmiarów, sprawiając, że Eragon nie był w stanie sięgnąć wzrokiem dalej niż pięćdziesiąt stóp w każdą stronę. Kierując się szmerem i bulgotem strumyka, zagłębił się w las. Teraz gdy znalazł się blisko drzew, przekonał się, że nie przypominają one tych z Kośćca, ani nawet z Du Weldenvarden: miały kępy siedmiu szpilek zamiast trzech i, choć może to tylko gasnące światło zwodziło wzrok, odnosił wrażenie, że ciemność przywiera do nich niczym płaszcz opatulający ich pnie i gałęzie. Poza tym, same drzewa, wszystko w nich, począwszy od pęknięć kory, poprzez sterczące korzenie, do łuskowatych szyszek, miały

w sobie osobliwą kanciastość, ostrość linii sprawiającą, że robiły wrażenie, jakby lada moment miały wyrwać się z ziemi i pomaszerować do miasta w dole. Eragon zadrżał i poluzował Brisingra w pochwie. Nigdy jeszcze nie był w lesie, w którym panowała tak złowieszcza atmosfera. Zupełnie jakby drzewa czuły gniew i - podobnie jak wcześniej w jabłoniowym zagajniku chciały sięgnąć ku niemu i odedrzeć mu ciało od kości. Ostrożnie wędrując naprzód, odsunął na bok płat żółtych porostów. Jak dotąd nie dostrzegł żadnych śladów zwierzyny, nie znalazł też dowodów na obecność wilków bądź niedźwiedzi, co go zdumiało. Tak blisko strumienia na ziemi powinno się roić od śladów zwierząt przychodzących do wodopoju. Może zwierzyna unika tej części lasu, pomyślał. Ale dlaczego? Zwalony pień przegrodził mu drogę. Eragon przekroczył go i jego but zapadł się po kostkę w kobiercu z mchu. Ułamek sekundy później gedwëy ingasia na jego dłoni zaczęła swędzieć i usłyszał piskliwe, chóralne skri-skri i skri-skra! Pół tuzina białych tłustych czerwi - każdy wielkości jego kciuka wypadło spośród mchu i zaczęło się oddalać, skacząc. Dawny instynkt zadziałał i Eragon zatrzymał się, jakby przypadkiem nadepnął na węża. Nawet nie mrugnął. Nie oddychał, odprowadzając wzrokiem umykające grube, obleśne larwy. Jednocześnie szukał w pamięci jakiejkolwiek wzmianki o nich z czasów szkolenia w Ellesmerze, lecz nie przypominał sobie niczego podobnego. Glaedrze! Co to jest? - Pokazał smokowi czerwie. Jakie jest ich imię w pradawnej mowie? Te stworzenia są mi nieznane - odparł Glaedr ku zdumieniu Eragona. Nigdy wcześniej ich nie widziałem, nie słyszałem tez o nich żadnych opowieści. Są nowe we Vroengardzie i w całej Alagaësii. Nie pozwól, by cię dotknęły, mogą być niebezpieczniejsze niż się wydają. Oddaliwszy się o kilkanaście stóp od Eragona, bezimienne czerwie podskoczyły wyżej niż zwykle i z głośnym skri-skro zanurkowały z powrotem

w mech. Lądując, rozdzieliły się na rój zielonych stonóg, które szybko zniknęły wśród cienkich gałązek. Dopiero wtedy Eragon pozwolił sobie na oddech. Coś takiego nie powinno istnieć - powiedział Glaedr. Sprawiał wrażenie poruszonego. Eragon powoli podniósł stopę z mchu i wycofał się. Zbadawszy uważnie mech, odkrył, że to, co pierwotnie wziął za końce suchych gałęzi, sterczące z gęstego roślinnego kobierca, tak naprawdę było fragmentami połamanych żeber i rogów - szczątkami, jak uznał, co najmniej jednego jelenia. Po chwili namysłu zawrócił na pięcie i pomaszerował tą samą drogą. tym razem pilnując, by unikać kęp mchu, co okazało się niełatwym zadaniem. Cokolwiek szczebiotało w lesie, nie było warte ryzykowania życia zwłaszcza że podejrzewał, że wśród drzew czają się stwory znacznie gorsze niż czerwie. Dłoń nadal go swędziała i z doświadczenia wiedział, iż oznacza to, że w pobliżu wciąż czyha coś niebezpiecznego. Kiedy ujrzał między pniami łąkę i błękit łusek Saphiry, skręcił, kierując się do strumienia. Jego brzegi porastał mech, toteż Eragon przeskakiwał z pnia na kamień, aż w końcu zatrzymał się na płaskim głazie pośrodku nurtu. Tam przykucnął, zsunął rękawice i umył ręce, twarz i szyję. Dotyk lodowatej wody działał ożywczo, po chwili uszy mu się zarumieniły, a całe ciało poczuło ciepło. Kiedy ścierał z szyi ostatnie krople, nad strumieniem zabrzmiały głośne świergoty. Starając się jak najmniej poruszać, Eragon spojrzał w stronę czubków drzew na przeciwległym brzegu. Trzydzieści stóp nad ziemią, na gałęzi siedziały cztery cienie. Miały długie, poszarpane pióropusze, sterczące na wszystkie strony dokoła czarnych owali głów. Ze środka każdego owalu spoglądała para białych oczu, ukośnych i wąskich, a ich pustka nie pozwalała stwierdzić, na co dokładnie

patrzą. Co jeszcze dziwniejsze, cienie nie miały głębi. Kiedy obróciły się bokiem, zniknęły. Nie odrywając od nich oczu, Eragon sięgnął ręką i chwycił rękojeść Brisingra. Cień po lewej nastroszył pióra, po czym wydał z siebie ten sam piskliwy świergot, który Eragon wziął wcześniej mylnie za głos wiewiórki. Dwa kolejne upiory zawtórowały i las rozbrzmiał ostrymi echami ich krzyków. Eragon zastanawiał się, czy nie dotknąć ich umysłów, przypomniawszy sobie jednak fanghury spotkane w drodze do Ellesmery, uznał ten pomysł za niemądry. - Eka ai fricai un Shur'tugal - powiedział cicho. „Jestem Jeźdźcem i przyjacielem". Zdawało się, że cienie skupiły na nim spojrzenie swych lśniących oczu. Przez moment wokół zapadła cisza, zakłócana cichym pomrukiem strumienia. Potem znów zaczęty świergotać i ich oczy zapłonęły jaśniej, także przypominały kawałki rozżarzonego do białości żelaza. Kiedy po kilku minutach cienie nie spróbowały nawet go zaatakować, a co więcej, nie zdradzały żadnej ochoty do ucieczki, Eragon podniósł się i ostrożnie sięgnął stopą w stronę kamienia za sobą. Ruch ten najwyraźniej spłoszył upiory: wrzasnęły chórem, potem otrząsnęły się i w ich miejsce pojawiły się cztery wielkie sowy o identycznych poszarpanych pióropuszach otaczających nakrapiane oblicza. Otworzyły żółte dzioby i zaświergotały do niego z wyrzutem, zupełnie jak wiewiórki, a potem wystartowały i odleciały bezszelestnie między drzewa, wkrótce znikając za zasłoną ciężkich gałęzi. - Barzûl- zaklął Eragon. Skacząc, wrócił na brzeg i pośpieszył na łąkę, zatrzymując się tylko po to, by zebrać naręcze suchych gałęzi. Gdy dotarł do Saphiry, położył drwa na ziemi, ukląkł i zaczął rzucać zaklęcia ochronne, tyle ile tylko zdołał. Glaedr polecił mu jedno, o którym zapomniał, po czym rzekł:

Żadnego z tych stworzeń nie było tu, kiedy wróciliśmy z Oromisem po bitwie. Nie są takie, jak być powinny. Użyta tu magia odmieniła całą krainę i wszystkich, którzy w niej żyją. Teraz to złe miejsce. Jakich stworzeń? - spytała Saphira. Otworzyła oczy i ziewnęła; ów widok naprawdę mógł przerazić. Eragon podzielił się z nią wspomnieniami. Trzeba było zabrać mnie ze sobą. Pożarłabym czerwie i cieniste ptaki i nie miałbyś się czego obawiać. Saphiro! Smoczyca wywróciła okiem. Jestem głodna. Mniejsza o magię, czy istnieje jakikolwiek powód, dla którego nie powinnam zjeść tych dziwacznych istot? To one mogłyby zjeść ciebie, Saphiro-Bjartskular - odparł Glaedr. Równie dobrze jak ja znasz pierwsze prawo łowów: nie atakuj ofiary, póki nie upewnisz się, że to ofiara. W przeciwnym razie łatwo możesz stać się czyimś posiłkiem. - Na twoim miejscu jeleni też bym nie szukał - dodał Eragon. Wątpię, by wiele ich tu zostało. Poza tym jest już prawie ciemno, a nawet gdyby nie było, mam wątpliwości czy polowanie tutaj to najbezpieczniejszy pomysł. Saphira warknęła cicho. No dobrze. W takim razie będę spała dalej. Ale rano zapoluję, niezależnie od niebezpieczeństwa. Mam pusto iv brzuchu i muszę coś zjeść, nim znów zapuszczę się nad morze. Zgodnie z zapowiedzią, Saphira zamknęła oczy i natychmiast zasnęła. Eragon rozpalił niewielkie ognisko, potem zjadł skromną kolację, obserwując, jak dolinę spowija czerń. Rozmawiali z Glaedrem o planach na następny dzień; Glaedr opowiedział mu więcej o historii wyspy, począwszy od czasów, nim elfy przybyły do Alagaësii - wówczas Vroengard należał jedynie do smoków.

Chciałbyś zobaczyć, jak wyglądał Vroengard w czasach Jeźdźców? – spytał stary smok, nim na niebie zgasły ostatnie łuny. Bardzo - odrzekł Eragon. No to patrz - powiedział Glaedr i Eragon poczuł, jak smok przejmuje jego umysł i wlewa do niego strumień obrazów i uczuć. Świat przed oczami Eragona zmienił się i na tle wyspy pojawiła się widmowa bliźniaczka doliny. Wspomnienie pochodziło z pory zmierzchu, tak jak obecnie, lecz niebo było bezchmurne i płonęły na nim niezliczone gwiazdy, migocząc i Lśniąc ponad wielkim pierścieniem ognistych gór, Aras Thulduin. Drzewa z dawnych czasów wydawały się wyższe, prostsze i mniej złowieszcze, a w dolinie widział stojące nietknięte budowle Jeźdźców, połyskujące niczym słabe ogniska w półmroku, rozjarzone blaskiem bezpłomiennych elfich lamp. W owych czasach kamień barwy ochry porastało mniej bluszczu i mchu i w odróżnieniu od ruin dwory i wieże wydawały się szlachetne. A na wyłożonych kamiennymi płytami ścieżkach oraz wysoko w górze Eragon dostrzegł rozmigotane sylwetki licznych smoków: pełnych wdzięku olbrzymów, których skórę pokrywały skarby tysięcy królów. Wizja trwała jeszcze chwilę, a potem Glaedr uwolnił umysł Eragona i dolina odzyskała dawny wygląd. To było piękne - rzekł Eragon. Owszem, było, ale już nie istnieje. Eragon nadal przyglądał się dolinie, porównując ją z tym, co pokazał Glaedr. Nagle zmarszczył brwi, widząc szereg rozkołysanych świateł zapewne lamp - w opuszczonym mieście. Wyszeptał zaklęcie mające wyostrzyć wzrok i zdołał wypatrzyć idące gęsiego zakapturzone postaci w czarnych szatach, wędrujące powoli pośród ruin. Powolny, odmierzony rytm ich kroków i kołysanie lamp miały w sobie coś z rytuału. Kim oni są? - spytał Glaedra. Miał wrażenie, że ogląda coś nieprzeznaczonego dla oczu innych.

Nie wiem. Może to potomkowie tych, którzy ukryli się podczas bitwy. Może ludzie z twojej rasy, którzy postanowili osiąść tu po upadku Jeźdźców. Albo może ci, którzy czczą smoki i Jeźdźców jako bogów. Naprawdę istniał ktoś taki? Owszem. Nie popieraliśmy tych praktyk, ale występowały powszechnie w bardziej odizolowanych obszarach Alagaësii… Chyba to dobrze, że rzuciłeś tyle zaklęć ochronnych. Eragon obserwował zakapturzone postaci, wędrujące powoli przez miasto, ich przemarsz trwał niemal godzinę. Kiedy dotarły na drugą stronę, lampy zgasły kolejno. Nie miał pojęcia, dokąd odeszli ich właściciele, nie zdołał tego odkryć nawet z pomocą magii. A potem zasypał ognisko kilkoma garściami piachu i wsunął się pod koc, by odpocząć. *** Eragonie! Saphiro! Obudźcie się! Powieki Eragona uniosły się gwałtownie. Usiadł prosto i chwycił Brisingra. Było ciemno, mrok rozjaśniał jedynie słaby czerwonawy blask żaru po prawej i światło gwiazd z niewielkiego skrawka odsłoniętego nieba na wschodzie. Mimo to, Eragon zdołał dostrzec ogólne zarysy lasu i łąki… oraz potwornie wielkiego ślimaka, który sunął ku niemu po trawie. Eragon wrzasnął i zaczął gramolić się do tyłu. Ślimak - którego skorupa liczyła sobie ponad pięć i pół stopy wysokości - zawahał się, po czym popełznął ku niemu w tempie biegnącego człowieka. Z czarnej szczeliny paszczy dobiegł wężowy syk, każde z oczu na falujących szypułkach miało rozmiar pięści. Eragon pojął, że nie zdąży wstać z ziemi, a kiedy leżał na plecach, brakowało mu miejsca niezbędnego, by wydobyć Brisingra. Przygotował się

do rzucenia zaklęcia, nim jednak to zrobił, obok niego przemknęła głowa Saphiry. Smoczyca chwyciła ślimaka zębami. Skorupa pękła między kłami smoczycy z odgłosem trzaskającego łupku, stwór wydał z siebie słaby, rozedrgany wrzask. Szybkim ruchem szyi Saphira wyrzuciła ślimaka w powietrze, otworzyła paszczę, jak mogła najszerzej, i przełknęła go w całości, dwa razy kiwając głową, niczym drozd połykający dżdżownicę. Opuściwszy wzrok, Eragon ujrzał nieco dalej jeszcze cztery olbrzymie ślimaki. Jeden ze stworów ukrył się w skorupie, pozostałe oddalały się szybko na swych falujących, falbankowatych brzuchach. - Tam! - krzyknął. Saphira skoczyła naprzód. Całe jej ciało na moment oderwało się od ziemi, a potem wylądowała na czterech łapach i chwyciła najpierw pierwszego, potem drugiego i trzeciego ślimaka. Ostatniego, tego ukrytego w skorupie, nie zjadła, zamiast tego cofnęła głowę i zalała go strugą błękitno-żółtych płomieni, która rozświetliła okolicę w promieniu setek stóp. Saphira podtrzymywała płomień zaledwie parę sekund, potem ujęła między zęby parującego, dymiącego ślimaka - łagodnie, jak kotka podnosząca kocię - zaniosła do Eragona i upuściła u jego stóp. Przyjrzał mu się nieufnie, stwór jednak wydawał się całkowicie martwy. Teraz możesz zjeść porządne śniadanie - rzekła Saphira. Eragon spojrzał na nią i wybuchnął śmiechem - i śmiał się tak bardzo, że zgiął się wpół, opierając ręce na kolanach i ciężko łapiąc powietrze. Co cię tak rozbawiło? - spytała i powąchała osmaloną skorupę. Właśnie, dlaczego się śmiejesz, Eragonie? - dodał Glaedr. Eragon pokręcił głową, nadal zanosząc się śmiechem. W końcu wykrztusił: - Ponieważ… - Przerzucił się na mowę w myślach, by Glaedr także go usłyszał. Ponieważ… ślimaki i jaja! Znów zaczął chichotać, czuł się bardzo głupio. Ponieważ ślimacze steki! Głodny? Proszę szypułkę! Zmęczony, oto

oczko! Komu potrzebny miód, gdy może napić się śluzu?! Mógłbym wsadzić czułki do wazonu jak bukiet kwiatów, a one… Śmiał się tak bardzo, że nie mógł mówić dalej i opadł na kolano, kurczowo chwytając powietrze. Po twarzy ściekały mu łzy. Saphira rozwarła paszczę w zębatej parodii uśmiechu i zachichotała miękko w głębi gardła. Czasami bywasz bardzo dziwny, Eragonie. Czuł, jak smoczyca przejmuje od niego rozbawienie. Ponownie powąchała skorupę. Przydałoby się trochę miodu. - Przynajmniej coś zjadłaś - rzekł zarówno w myślach, jak i na głos. Niezbyt wiele, ale dość, by wrócić do Vardenów. Kiedy atak śmiechu minął, Eragon trącił ślimaka noskiem buta. Na Vroengardzie od tak dawna nie ma smoków, że pewnie nie wiedział czym jesteś i uznał, że będę łatwą zdobyczą… Co za żałosna śmierć, stać się obiadem dla ślimaka. Ale pamiętna - dodała Saphira. Ale pamiętna - zgodził się z nowym rozbawieniem. A co mówiłem wam, młodzikom? Jakie jest pierwsze prawo łowów?- spytał Glaedr. Nie atakuj ofiary, póki nie upewnisz się, czy to ofiara - wyrecytowali chórem Eragon i Saphira. Doskonale - pochwalił Glaedr. Skaczące czerwie, cieniste ptaki, a teraz olbrzymie ślimaki - rzekł Eragon. Jak zaklęcia rzucane podczas bitwy mogły je stworzyć? Jeźdźcy, smok i Zaprzysiężeni uwolnili podczas walki niewiarygodne ilość, energii. Większość więziły zaklęcia, ale sporej części nie. Ci, którzy przeżyli, opowiadali, że na jakiś czas świat oszalał i nie mogli ufać niczemu, co widzieli bądź słyszeli. Część energii musiała osiąść w przodkach widzianych dziś przez ciebie czerwi i ptaków i odmienić ich. Mylisz się jednak, zaliczając do nich również ślimaki. Snalgli, jak je nazywamy, zawsze żyły tu, na

Vroengardzie. Były naszą, smoków; -ulubioną strawą, Saphiro, z pewnością pojmujesz dlaczego. W odpowiedzi smoczyca zamruczała i oblizała pysk. Do tego, nie tylko ich ciało jest miękkie i smakowite, ale skorupy dobrze robią na trawienie. Skoro to tylko zwykłe zwierzęta, dlaczego moje zaklęcia ich nie zatrzymały? spytał Eragon. Przynajmniej powinny mnie ostrzec, że się zbliżają. To - odrzekł Głaedr - może być efektem bitwy. Magia nie stworzyła snalgli, ale nie oznacza to, że moce, które zniszczyły to miejsce, nie wpłynęły na nie. Nie powinniśmy zatrzymywać się tutaj dłużej niż to konieczne. Lepiej odejdźmy, nim inne stworzenia czyhające na wyspie zdecydują się wypróbować naszą odwagę. *** Z pomocą Saphiry Eragon roztrzaskał skorupę spalonego ślimaka i w blasku czerwonego magicznego światełka usunął z wnętrza pozbawiony kości zwłok. Była to paskudna, brudna robota, którą skończył zakrwawiony po łokcie. Potem poprosił Saphirę, by zagrzebała mięso nieopodal ogniska. Po wszystkim smoczyca wróciła na miejsce w trawie, gdzie leżała wcześniej, zwinęła się w kłębek i znów zasnęła. Tym razem Eragon dołączył do niej. Zebrał koce i juki - w jednym z nich kryło się serce serc Glaedra wczołgał się pod skrzydło i usiadł w ciepłym ciemnym zagłębieniu pomiędzy szyją i ciałem smoczycy. Tam też spędził resztę nocy, myśląc i lśniąc. *** Następny dzień był równie szary i ponury jak poprzedni. Zbocza gór pokrywała cienka warstewka śniegu, zalegająca też na szczytach pagórków, a ziąb w powietrzu świadczył o tym, że niedługo znów spadnie śnieg.

Zmęczona Saphira ocknęła się dopiero, gdy słońce uniosło się o piędź nad górami. Eragon niecierpliwił się, ale pozwolił jej spać. Ważne było, by odzyskała siły po locie na Vroengard, najwyżej wyruszą później. Po przebudzeniu Saphira wykopała mu truchło i Eragon przyrządził obfite śniadanie ze ślimaczego… sam nie wiedział jak go nazwać, boczku? Niezależnie od nazwy, pasy mięsa okazały się przepyszne i zjadł więcej niż zwykle. Saphira pożarła resztę, a potem odczekali jeszcze godzinę, niemądrze byłoby bowiem stawać do walki z pełnym żołądkiem. W końcu Eragon złożył koce i z powrotem nałożył smoczycy siodło. Razem z Glaedrem ruszyli do Skały Kuthian.

Skała Kuthian

Wędrówka przez jabłoniowy zagajnik wydawała się krótsza niż poprzedniego dnia. Poskręcane drzewa nadal wyglądały złowieszczo i Eragon nie spuszczał dłoni z rękojeści Brisingra. Tak jak wcześniej, zatrzymali się z Saphirą na skraju zarośniętej polany przed Skałą Kuthian. Na wyniosłej iglicy przysiadło stadko wron, które na widok Saphiry wzleciały w powietrze, kracząc - Eragon nie potrafił sobie wyobrazić gorszej wróżby. Przez pół godziny stał w miejscu jak przygwożdżony, rzucając żakiecie za zaklęciem i szukając jakiejkolwiek magii, która mogłaby zranić jego, Saphirę bądź Glaedra. Wkrótce odkrył oszałamiającą liczbę czarów, osnuwających całą polanę, Skałę Kuthian i - z tego co zdołał określić – resztę wyspy. Niektóre, zakorzenione głęboko w ziemi, miały taką moc, że czuł się tak, jakby pod jego stopami przepływała wielka rzeka energii. Inne były mniejsze i pozornie niewinne, czasami wpływające jedynie na samotny kwiat bądź gałąź drzewa. Ponad połowa pozostawała w uśpieniu -

ponieważ brakowało im energii, obiektów, na które mogły działać, albo dlatego, że czekały na stosowną chwilę, która jeszcze nie nastąpiła - a całkiem sporo sprawiało wrażenie wzajemnie sprzecznych, jakby Jeźdźcy, czy ktokolwiek, kto je rzucił, starali się zmodyfikować bądź zablokować wcześniejszą magię. Eragon nie potrafił określić celu większości zaklęć. Nie znał słów, za pomocą których je rzucono, wyczuwał jedynie struktury magii, staranni stworzone przez od dawna nieżyjących magów, a je bardzo trudno odczytać. Czasem to wręcz niemożliwe. Glaedr pomógł nieco, bo znał wiele dawnych, potężniejszych zaklęć rzuconych na Vroengardzie, poza tym jednak Eragon musiał zgadywać. Na szczęście, choć nie zawsze potrafił określić co właściwie ma robić zaklęcie, często mógł ustalić, czy wpłynie na niego. Saphirę bądź Glaedra. Był to złożony proces wymagający skomplikowanych śpiewów i zbadanie wszystkich zaklęć zajęło mu kolejną godzinę. Najbardziej martwiły go - oraz Glaedra - zaklęcia, których być może nie wykrył. Odszukanie dzieła innego maga staje się znacznie trudniejsze, jeśli tamten próbował je ukryć. W końcu Eragon uznał, iż na Skale Kuthian i w jej pobliżu nie zastawiono żadnych pułapek, toteż wraz z Saphirą ruszyli przez polanę aż do stóp zębatej, pokrytej plamami porostów iglicy. Eragon odchylił głowę, patrząc na czubek skalnej formacji. Wydawał się niewiarygodnie odległy. W samym kamieniu nie dostrzegł niczego niezwykłego, podobnie Saphira. Wypowiedzmy nasze imiona i załatwmy to - rzekła. Eragon posłał pytającą myśl do Glaedra. Ona ma rację - odparł smok. Nie ma sensu czekać. Wymów swe imię, Saphira i ja uczynimy podobnie. Nagle zdenerwowany, Eragon dwa razy zacisnął pięści, po czym odpiął z pleców tarczę, dobył Brisingra i przykucnął. - Nazywam się - powiedział głośno, wyraźnie - Eragon Cieniobójca. syn Broma.

Nazywam się Saphira Bjartskular, córka Vervady. A ja Glaedr Eldunari, syn Ninthirng o długim ogonie. Czekali. W oddali zakrakały wrony, jakby z nich szydząc. W Eragonie wzbierał niepokój, on jednak nie zważał na to. Nie oczekiwał, że otwarcie krypty okaże się proste. Spróbuj jeszcze raz, ale tym razem powiedz to w pradawnej mowie - poradził Glaedr. - Nam iet er Eragon Sundaval-Vergandí, esönr abr Brom - wyrecytował Eragon. A potem Saphira powtórzyła swoje imię i pochodzenie w pradawnej mowie, to samo uczynił Glaedr. I znów nic się nie stało. Niepokój Eragona się pogłębiał. Jeśli przybyli tu na próżno… Nie, nie wolno tak myśleć. Jeszcze nie. Może powinniśmy wymówić głośno wszystkie nasze imiona - zaproponował. Jak? - spytała Saphira. Mam ryknąć do kamienia? I co z Glaedrem? Ja mogę je wymówić dla was - przypomniał Eragon. Wydaje się mało prawdopodobne, by akurat tego wymagano, ale równie dobrze możemy spróbować - wtrącił Glaedr. W tej czy w pradawnej mowie? Myślę, że raczej w pradawnej, ale dla pewności wypróbuj obie wersje. Dwakroć Eragon wyrecytował ich imiona, lecz kamień pozostał twardy i niewzruszony. Może jesteśmy w złym miejscu - podsunął w końcu zirytowany. Może wejście do krypty jest po drugiej stronie kamienia. A może na samej górze. Gdyby tak było, czy nie wspomniano by o tym we wskazówkach zawartych w Domia abr Wyrda?- spytał Glaedr. Eragon opuścił tarczę. Czy zagadki choć raz nie mogłyby być łatwe do zrozumienia?- poskarżył się.

A co, jeśli tylko ty masz podać swoje imię? - spytała Eragona Saphira. Czy Solembum nie powiedział: „ Gdy wszystko wyda się stracone, a twoja moc nie wystarczy, idź pod skałę Kuthian i wymów swe imię, by otworzyć Kryptę Dusz"? Twoje imię Eragonie, nie moje ani Glaedra. Eragon zmarszczył brwi. To chyba możliwe. Ale jeśli potrzeba wyłącznie mojego imienia, może muszę być sam, gdy je wymówię. Saphira z warknięciem wyskoczyła w powietrze, targając mu włosy i przyginając rośliny do ziemi uderzeniem powietrza spod skrzydeł. W takim razie spróbuj, tylko szybko! - warknęła, odlatując na wschód. Kiedy oddaliła się o ćwierć mili, Eragon z powrotem skupił wzrok na nierównej powierzchni kamienia, raz jeszcze uniósł tarczę i raz jeszcze wymówił swe imię, najpierw we własnym języku, a potem w mowie elfów. Nie pokazały się ani drzwi, ani przejście. W kamieniu nie dostrzegł żadnego pęknięcia czy szczeliny. Żaden symbol nie zapłonął na jego powierzchni. Wyniosła iglica pod każdym względem wyglądała jak zwykły masywny kawał granitu, pozbawiony jakichkolwiek sekretów. Saphiro! - krzyknął w myślach Eragon, potem zaklął i zaczął krążyć tam i z powrotem po polanie, kopiąc napotykane kamienie i gałązki. Gdy Saphira wróciła na polanę, wrócił do podstawy skały. Kiedy wylądowała, trzepocząc skrzydłami, by się zatrzymać, szpony na tylnych łapach smoczycy pozostawiły głębokie ślady w miękkiej ziemi. Wokół niej tańczyły liście i źdźbła trawy, jak pochwycone w powietrzny wir. Rozumiem, że ci się nie powiodło - powiedział Glaedr, kiedy opadła już na cztery łapy i unieruchomiła skrzydła. Nie - warknął Eragon, patrząc gniewnie na iglicę. Miał wrażenie, że stary smok westchnął. Obawiałem się, że tak będzie. Istnieje tylko jedno wy tłumaczenie… Że Solembum nas okłamał? Że posłał nas daleko, by Galbatorix mógł pod nasza nieobecność zniszczyć Vardenów? Nie. Że… aby otworzyć tę… tę…

Kryptę Dusz - podsunęła Saphira. Tak, kryptę, o której ci opowiadał… żeby ją otworzyć, musimy wymówić nasze prawdziwe imiona. Słowa te padły między nich niczym ciężkie kamienie. Jakiś czas wszyscy milczeli. Myśl ta onieśmieliła Eragona, nie chciał o niej wspominać, w irracjonalnej obawie, że w ren sposób jeszcze pogorszy sprawę. Ale jeżeli to pułapka… - zaczęła Saphira. W takim razie jest niezwykle podstępna - uciął Glaedr. Musicie zadać sobie pytanie: czy ufacie Solembumowi? Bo jeśli to uczynimy; narazimy więcej niż życie: narazimy własną wolność. Jeżeli mu ufacie, czy potraficie być wobec siebie dostatecznie szczerzy, by odkryć swe prawdziwe imiona, i to szybko? I czy zechcecie żyć z tą wiedzą, mimo że może okazać się nieprzyjemna? Bo jeśli nie, to powinniśmy odlecieć już teraz. Od czasu śmierci Oromisa zmieniłem się, ale wiem kim jestem. Lecz czy ty to wiesz, Saphiro? Albo ty, Eragonie? Czy naprawdę potraficie mi powiedzieć, co czyni z was akurat tego smoka i Jeźdźca? Zapatrzony w Skałę Kuthian Eragon poczuł w sercu rozpacz. Kim jestem? - zastanawiał się w duchu.

A cały świat to sen

Nasuada zaśmiała się, gdy wokół niej zawirowało rozgwieżdżone niebo Koziołkując w powietrzu, runęła ku szczelinie oślepiająco białego światła wiele mil w dole. Wiatr targał jej włosy, koszula łopotała szaleńczo, poszarpane końce rękawów trzaskały niczym bicze. Wokół niej tłoczyły się wielkie nietoperze, czarne, ociekające śluzem, atakowały jej rany zębami, które cięły, kłuły i parzyły niczym lód. A ona nadal się śmiała. Szczelina rozszerzyła się i światło ją pochłonęło, oślepiając na moment Kiedy wzrok Nasuady się przejaśnił, odkryła, że stoi w Komnacie Prawdomówczyni i patrzy na swe ciało przypięte do szarej jak popiół kamienne płyty. Obok stał Galbatorix: wysoki, barczysty, z cieniem w miejscu twarzy i koroną ze szkarłatnego ognia na głowie. Wyciągnął ku niej dłoń w rękawicy. - Chodź, Nasuado, córko Ajihada. Porzuć swoją durne i przysięgnij mi wierność, a ja dam ci wszystko, czego kiedykolwiek pragnęłaś.

Nasuada parsknęła wzgardliwie i skoczyła ku niemu, wyciągając ręce. Nim zdołała chwycić go za gardło, król zniknął w obłoku czarnej mgły. - Chce jedynie cię zabić! - krzyknęła w stronę sufitu. W komnacie zadźwięczał nagle głos Galbatorixa, dochodzący ze wszystkich stron naraz. - W takim razie pozostaniesz tutaj, dopóki nie zrozumiesz, jak bardzo się mylisz. *** Nasuada otworzyła oczy. Wciąż leżała na kamiennej płycie, przywiązana za przeguby i kostki, a rany zadane przez czerwia grzebaka pulsowały bólem jak na początku. Zmarszczyła brwi. Czyżby straciła świadomość? A może faktycznie rozmawiała z królem? Trudno było stwierdzić, kiedy… W kącie komnaty dostrzegła koniuszek zielonego pnącza, przeciskający się pomiędzy malowanymi płytkami, które pękły z trzaskiem. Obok pierwszego pojawił się kolejny; przenikały przez mur z zewnątrz i zaściełały podłogę, przesłaniając ją morzem skręcających się wężowatych pędów. Patrząc, jak podpełzają ku niej, Nasuada zaśmiała się. Czy nie potrafi wymyślić nic lepszego? Niemal każdej nocy miewam dziwniejsze sny. Jakby w reakcji na jej wzgardę, płyta pod plecami Nasuady zlała się z podłogą i falujące pędy zamknęły się wokół niej, oplatając kończyny i przytrzymując mocniej niż jakiekolwiek łańcuchy. Przestawała widzieć pnącza na niej mnożyły się z każdą chwilą, słyszała jedynie odgłosy ich przesuwania się po sobie: suchy, ostry szelest przypominający odgłos przesypywanego piasku. Powietrze wokół stało się gęste i gorące, czuła się tak, jakby miała problem z oddychaniem. Gdyby nie wiedziała, że pnącza stanowią jedynie złudzenie, mogłaby wpaść w panikę. Zamiast tego splunęła w ciemność, przeklinając imię Galbatorixa. Nie po raz pierwszy. Była pewna, że nie

ostatni. Nie chciała jednak dać mu satysfakcji i pokazać, że wybił ją z równowagi. *** Światło… Złociste promienie padające na rzędy falujących wzgórz pokrytych plamami winnic. Stała na skraju niewielkiego dziedzińca pod pergolą porośniętą kwitnącym powojem, którego pędy wydały jej się nieprzyjemnie znajome. Miała na sobie piękną żółtą suknię. W prawej dłoni trzymała kryształowy kielich pełen wina, na języku czuła piżmowy, wiśniowy smak trunku. Z zachodu wiał lekki wietrzyk. Powietrze pachniało ciepłem, pogodą i świeżo zaoraną ziemią. - A, tu jesteś - usłyszała czyjś głos za plecami. Odwróciła się i ujrzała Murtagha, maszerującego ku niej ze wspaniałego dworu. Podobnie jak ona, trzymał w palcach kielich wina. Był odziany w czarne nogawice i kaftan ze szkarłatnej satyny oblamowanej złotem. Zza nabijanego ćwiekami pasa wystawała wysadzana klejnotami rękojeść sztyletu. Włosy miał dłuższe niż zapamiętała i wydawał się odprężony i pewny siebie, w sposób, jakiego wcześniej u niego nie widziała. To, w połączeniu ze światłem na twarzy, sprawiało, że wydawał się uderzająco przystojny - więcej, szlachetny. Dołączył do Nasuady pod pergolą i położył dłoń na jej odsłoniętym ramieniu. Gest ten wydawał się swobodny i zarazem czuły. - Ty lisiczko, zostawiłaś mnie samego z lordem Ferrosem i jego niekończącymi się historiami. Dopiero po półgodzinie udało mi się uciec. - Umilkł, przyglądając się jej, i na jego twarzy odbiła się troska. - Źle się czujesz? Masz ziemistą cerę. Otworzyła usta, ale nie dobył się z nich żaden dźwięk. Nie wiedziała, jak zareagować. Murtagh zmarszczył brwi. - Miałaś kolejny ze swoich ataków, tak? - Ja… nie wiem… nie pamiętam, skąd się tu wzięłam.

Urwała, widząc nagły ból w oczach Murtagha, który szybko ukrył. Przesunął dłonią po jej plecach, wpatrując się w pagórkowaty krajobraz. Jednym szybkim ruchem opróżnił kielich. - Wiem , jak bardzo miesza ci to w głowie… Nie pierwszy raz się wydarzyło, ale… - Odetchnął głęboko i pokręcił głową. - Jaka jest ostatnia rzecz, którą pamiętasz? Teirm? Aberon? Oblężenie Cithri?… Prezent, który ci dałem tamtej nocy w Eoamie? Nasuada poczuła nagle ogromną niepewność. - Urû’baen - wyszeptała. - Komnata Prawdomówczyni. To moje ostatnie wspomnienie. Poczuła, jak obejmująca ją ręka zadrżała, lecz twarz Murtagha nie zdradzała niczego. - Urû’baen - powtórzył ochryple i spojrzał na nią. - Nasuado, od Urû’baenu minęło osiem lat. Nie, pomyślała, to niemożliwe. A jednak wszystko, co widziała i czuła, wydawało się takie rzeczywiste. Falowanie włosów Murtagha, poruszanych wiatrem, zapach pól, dotyk tkaniny na skórze - wszystko wydawało się dokładnie takie jak powinno. Ale jeśli naprawdę tam była, czemu Murtagh jej nie upewnił, sięgając do umysłu jak wcześniej. Czyżby zapomniał? Skoro minęło osiem lat, mógł nie pamiętać obietnicy, jaką jej złożył tak dawno temu w Komnacie Prawdomówczyni. -Ja… - zaczęła, ale przerwał jej głos kobiety. - Pani! Nasuada obejrzała się przez ramię i ujrzała przysadzistą służącą, śpieszącą ku nim z dworu. Jej biały fartuch łopotał. - Pani - powtórzyła służąca i dygnęła. - Wybacz, że przeszkadzam, ale dzieci miały nadzieję, że zechcesz obejrzeć przedstawienie, które szykują dla gości. - Dzieci - wyszeptała. Spojrzała na Murtagha i ujrzała łzy w jego oczach. - Tak - rzekł. - Dzieci. Cała czwórka. Silne, zdrowe i pełne życia.

Nasuada zadrżała, ogarnięta nagłą falą emocji, nie zdołała ich powstrzymać. Potem uniosła głowę. - Pokaż mi, o czym zapomniałam. Pokaż mi, dlaczego zapomniałam. Murtagh uśmiechnął się do niej z wyrazem twarzy przypominającym dumę. - Z przyjemnością - powiedział i pocałował ją w czoło. Odebrał jej kielich i wręczył oba służącej, a potem chwycił w dłonie jej ręce, zamknął oczy i pochylił głowę. Sekundę później poczuła obecność napierającą na jej umysł i już wiedziała: to nie był on. To nigdy nie mógł być on. Rozgniewana oszustwem i utratą tego, co nigdy nie miało się wydarzyć, uwolniła prawą dłoń, chwyciła sztylet Murtagha i wbiła mu klingę w bok. A potem krzyknęła: W El-harim żył raz jeden człek o oczach niby miód! I do mnie rzekł: Strzeż szeptów się, bo kłamią tak jak z nut! Murtagh przyjrzał się jej osobliwie pustymi oczami, potem zaś rozpłynął się i zniknął. Wszystko dokoła - altana, dziedziniec, dwór, wzgórza i winnice - zniknęło i odkryła, że unosi się w otchłani bez światła i dźwięku. Próbowała nadal recytować litanię, lecz nie udało się jej dobyć głosu. Nie słyszała nawet pulsowania własnej krwi w żyłach. A potem poczuła, że ciemność się obraca, i… *** Potknęła się i upadła na czworaki. Ostre kamienie pokaleczyły jej dłonie. Mrugając, gdy oczy przywykały do światła, wstała i rozejrzała się. Mgiełka. Wstęgi dymu snujące się nad jałowym polem podobnym do Płonących Równin. Znów miała na sobie poszarpaną koszulę, była boso.

Za jej plecami coś ryknęło. Obróciła się i ujrzała dwunastostopowego Kulla; pędził ku niej, wymachując okutą żelazem pałką długości jej ciała. Z lewej dobiegł kolejny ryk - drugi Kuli w towarzystwie czterech mniejszych urgali. A potem z białawej mgiełki wypadła para zakapturzonych zgarbionych postaci i śmignęła w jej stronę, świergocąc i wymachując mieczami o klingach w kształcie liści. Choć nigdy wcześniej ich nie widziała, wiedziała, że to Ra’zacowie. Zaśmiała się ponownie. Teraz Galbatorix próbował jedynie ją ukarać. Nie zważając na zbliżających się wrogów - wiedziała przecież, że nigdy nie zdoła im uciec ani ich pokonać - usiadła na ziemi ze skrzyżowanymi nogami i zaczęła nucić starą krasnoludzką piosenkę. Pierwsze próby oszukania jej byty subtelne i mogłyby się powieść, gdyby nie wcześniejsze ostrzeżenie Murtagha. Aby zachować jego pomoc w sekrecie, Nasuada udawała nieświadomą faktu, że Galbatorix manipuluje jej postrzeganiem rzeczywistości. Jednakże niezależnie od tego, co widziała bądź czuła, nie pozwalała królowi wmówić sobie rzeczy, w które nie powinna uwierzyć, ani co gorsza obdarzyć go lojalnością. Sprzeciwianie mu się nie zawsze było łatwe, ale trwała przy swoich rytuałach myśli i mowy i dzięki nim zdołała go zwalczyć. Pierwszym złudzeniem była druga kobieta, Rialla, która dołączyła do niej jako więźniarka w Komnacie Prawdomówczyni. Kobieta twierdziła, że w sekrecie poślubiła jednego z vardeńskich szpiegów w Urû’baenie i że schwytano ją, gdy przenosiła dla niego wiadomość. Przez, jak się zdawało, tydzień Rialla próbowała wkraść się w łaski Nasuady i podstępnie przekonać ją, że kampania Vardenów jest skazana na klęskę, powodom, które nimi kierują, brak sensu, a jedyne właściwe i słuszne wyjście to poddać się władzy Galbatorixa. Na początku Nasuada nie zdawała sobie sprawy, że sama Rialla to iluzja. Zakładała, że Galbatorix odmienia słowa bądź wygląd kobiety, albo może manipuluje jej własnymi emocjami, tak by stała się bardziej podatna na argumenty tamtej.

Dni mijały, a Murtagh nie odwiedził jej ani się z nią nie skontaktował i zaczęła się obawiać, że zostawił ją samą w łapach Galbatorixa. Myśl ta sprawiła jej więcej bólu, niż była gotowa przyznać, i odkryła, że zamartwia się na każdym kroku. A potem zaczęła się zastanawiać, czemu w czasie tego tygodnia Galbatorix nie zjawił się, by ją torturować. Przyszło jej też do głowy, że gdyby faktycznie minął już tydzień, Vardeni i elfy zaatakowaliby Urû’baen. A gdyby do tego doszło, Galbatorix z pewnością wspomniałby o tym, choćby po to, by pysznić się zwycięstwem. Co więcej, nieco osobliwe zachowanie Rialli, w połączeniu z licznymi niewytłumaczalnymi lukami w jej pamięci, wstrzemięźliwością króla i ciągłym milczeniem Murtagha - nie mogła bowiem uwierzyć, że złamałby dane jej słowo - przekonały ją, choć wydawało się to nieprawdopodobne, że Rialla to zjawa, a czas płynie teraz inaczej niż w rzeczywistości. Fakt, iż Galbatorix mógł odmienić postrzeganą przez nią liczbę mijających dni, wstrząsnął Nasuadą. Ta myśl wzbudziła w niej odrazę. Podczas uwięzienia jej poczucie czasu stało się mocno niepewne, ale zachowała ogólne pojęcie o jego upływie. Jego utrata, oderwanie w czasie oznaczało, że stała się jeszcze bardziej zdana na łaskę Galbatorixa, mógł bowiem do woli przedłużać bądź skracać wszystko, czego doświadczała. Pozostała jednak zdecydowana, by stawić opór próbom Galbatorixa nieważne, jak długo pozornie to trwało. Jeśli będzie musiała znieść sto lat w tej celi, to zniesie. Gdy okazała się odporna na podstępne podszepty Rialli - i w końcu oświadczyła głośno, że towarzyszka jest tchórzem i zdrajczynią - zjawę zabrano z celi i Galbatorix zaczął realizować kolejny plan. Od tej pory jego iluzje stawały się coraz bardziej złożone i niewiarygodne, żadna jednak nie wykraczała poza prawa rozumu i żadna nie sprzeciwiała się temu, co pokazał jej wcześniej, król bowiem nadal starał się nie zdradzić przed nią, że manipuluje jej zmysłami.

Zwieńczeniem jego wysiłków było pozorne zabranie jej z komnaty do lochu w cytadeli. Tam ujrzała, jak się zdawało, Eragona i Saphirę zakutych w łańcuchy. Galbatorix zagroził, że zabije Eragona, jeśli Nasuada nie złoży przysięgi wierności królowi. Kiedy odmówiła, ku wielkiemu zawodowi Galbatorixa - i, jak sądziła, zdumieniu - Eragon wykrzyknął zaklęcie, które w jakiś sposób uwolniło całą trójkę. Po krótkim pojedynku Galbatorix uciekł wątpiła, by uczynił to w rzeczywistości - a wówczas Nasuada, Eragon i Saphira zaczęli przebijać się w walce z miasta. Była to podniecająca, porywająca przygoda i Nasuada czuła pokusę, by się przekonać, do czego doprowadzi sekwencja wydarzeń, ale w tym momencie miała już dość fałszywych pokazów Galbatorixa. Wykorzysta zatem pierwszą dostrzeżoną nieścisłość - kształt łusek wokół oczu Saphiry - i posłużyła się nią jako pretekstem do udawanego odkrycia, że otaczając y ją świat to jedynie sztuczka. - Przyrzekłeś mi, że mnie nie okłamiesz dopóki pozostanę w Komnacie Prawdomówczyni! - krzyknęła. - Czymże to było, jeśli nie kłamstwem, Krzywoprzysiężco ? Galbatorix zareagował na jej odkrycie prawdziwą furią: usłyszała warkot przywodzący na myśl smoka wielkości góry, a potem król porzucił wszelką subtelność i przez resztę sesji poddawał ją serii fantastycznych tortur. Wreszcie zjawy zniknęły i Murtagh dał jej znać, że znowu może zaufać zmysłom. Nigdy wcześniej dotknięcie jego umysłu nie ucieszyło Nasuady tak bardzo. Tej nocy przyszedł do niej, przez wiele godzin siedzieli razem i rozmawiali. Opowiedział jej o postępach Vardenów - dotarli już niemal do stolicy - i o przygotowaniach Imperium. Wyjaśnił też, iż uważa, że odkrył, jak można ją uwolnić. Kiedy zaczęła naciskać, prosząc o szczegóły, odmówił . - Potrzebny mi jeszcze dzień czy dwa, żeby sprawdzić, czy to zadziała. Ale istnieje sposób, Nasuado. Niech to cię pocieszy.

Nasuada czerpała też pociechę z jego zapału i troski o nią. Nawet jeśli miało nie udać jej się uciec, cieszyła się świadomością, że nie jest tu sama. Kiedy opowiedziała mu o niektórych zsyłanych przez Galbatorixa wizjach i o tym, jak go przechytrzyła, Murtagh zachichotał. - Okazałaś się większym wyzwaniem niż przewidywał. Od bardzo dawna nikt tak zawzięcie z nim nie walczył. Ja z całą pewnością tego nie robiłem… Nie znam się na tym, ale wiem, że stworzenie wiarygodnego złudzenia to niezwykle trudne zadanie. Każdy sprawny mag może ci wmówić, że szybujesz po niebie, że jest ci gorąco bądź zimno, czy że z ziemi przed tobą wyrasta kwiat. Jednak zazwyczaj samotny mag może stworzyć coś drobnego i skomplikowanego bądź wielkiego i prostego, a podtrzymanie iluzji wymaga ogromnego skupienia. Jeśli zdekoncentrujesz się choć na chwilę, kwiat nagie zamiast dziesięciu płatków będzie miał cztery. Albo może w ogóle zniknąć. Najtrudniej odtworzyć szczegóły. Przyroda jest pełna szczegółów, lecz nasz umysł jest w stanie objąć zaledwie ich część. Jeśli kiedykolwiek zwątpisz, czy to, co widzisz, jest prawdziwe, przyjrzyj się szczegółom. Szukaj szwów w tkaninie świata, miejsc, których mag nie znał albo zapomniał, jak powinny wyglądać, albo też poszedł na skróty. by oszczędzić energię. - Skoro to takie trudne, jak udaje się Galbatorixowi? - Wykorzystuje Eldunari. - Wszystkie? Murtagh skinął głową. - Dostarczają mu niezbędnej energii i szczegółów, a on kieruje nimi wedle woli. - Zatem rzeczy, które oglądałam, byty zbudowane na wspomnieniach smoków? - spytała lekko oszołomiona. Ponownie skinął głową. - Owszem, i wspomnieniach ich Jeźdźców, przynajmniej tych, które ich miały.

*** Następnego ranka Nasuada obudziła się, słysząc w myślach Murtagha, mówiącego, że Gaibatorix wkrótce znów zacznie. Niedługo potem oblegały ją najróżniejsze widma i zjawy, lecz w miarę upływu godzin zauważyła, że wizje - z kilkoma wyjątkami, takimi jak Murtagh w wiejskim majątku - stają się coraz prostsze i bardziej mgliste, jakby Galbatorix bądź Eldunari zaczynali się męczyć. Teraz siedziała na jałowej równinie, nucąc krasnoludzką piosenkę, podczas gdy w jej stronę zmierzali Kuli, urgale i Ra’zacowie. Chwycili ją i miała wrażenie, że ją biją i kaleczą, czasami krzyczała, marząc, by ból ustał, ale ani przez moment nie zastanawiała się, czy nie ulec żądaniom Galbatorixa. A potem równina zniknęła, podobnie niemal cały ból i Nasuada przypomniała sobie: wszystko to dzieje się tylko w umyśle. Nie poddam się. Nie jestem zwierzęciem: potrafię pokonać słabość ciała. Wokół niej pojawiła się mroczna jaskinia, pełna świecących zielonych grzybów. Przez kilka minut słuchała, jak wielkie zwierzę węszy i krąży pośród cieni między stalagmitami, a potem poczuła na karku jego ciepły oddech i twarz omiótł jej smród padliny. Znów zaczęła się śmiać i śmiała się dalej, nawet gdy Galbatorix posyłał przeciw niej kolejne koszmary, próbując odnaleźć to szczególne połączenie bólu i strachu, które ją złamie. Śmiała się, bo wiedziała, że jej wola jest silniejsza niż wyobraźnia, i ponieważ pojęła, że może liczyć na pomoc Murtagha , a z jego wsparciem nie obawiała się widmowej grozy zsyłanej przez Galbatorixa, nieważne, jak straszna się wydawała.

Kwestia charakteru

Stopa Eragona pośliznęła się, kiedy wdepnął w błoto i z brutalną siłą upadł na bok w mokrą trawę. Sapnął i skrzywił się, czując bolesne pulsowanie biodra. Wiedział, że pozostanie mu na pamiątkę siniak. - Barzûl - zaklął, po czym przeturlał się i ostrożnie wstał. Przynajmniej nie wylądowałem na Brisingrze, pomyślał, odrywając od nogawic kawały zimnego błota. W ponurym nastroju ruszył dalej w stronę zrujnowanego budynku. w którym zdecydowali się rozbić obóz, uznawszy, że będzie tam bezpieczniej niż pod lasem. Maszerując przez trawę, spłoszył kilka ropuch, które wyskoczyły z ukrycia i umknęły. Ropuchy były jeszcze jednym dziwacznym stworzeniem, na jakie natknęli się na wyspie: każda z nich miała zrogowaciały wyrostek nad czerwonymi oczami, a ze środka ich czół wyrastały zakrzywione pręciki - podobne do rybackich wędek - na końcu których wisiały małe cieliste narządy, nocą jarzące się białym bądź żółtym światłem. Światło

co pozwalało ropuchom wabić w zasięg języków setki latających owadów i dzięki łatwemu dostępowi do pokarmu zrobiły się naprawdę wielkie. Dostrzegł kilka rozmiarów niedźwiedziej głowy - masywne bryły ciała o wybałuszonych oczach i pyskach szerokości jego dwóch złączonych rozcapierzonych dłoni. Ropuchy skojarzyły mu się z zielarką Angelą i nagle pożałował, że nie ma jej z nim na Vroengardzie. Jeśli ktokolwiek umiałby podać nam nasze prawdziwe imiona, założę się, że to właśnie ona. Z jakiejś przyczyny zawsze odnosił wrażenie, że zielarka potrafiła przeniknąć go wzrokiem, jak gdyby rozumiała go do głębi. Zwykle uczucie to niepokoiło go, lecz w tym momencie chętnie by je powitał. Wraz z Saphirą postanowili zaufać Solembumowi i zostać na Vroengardzie najwyżej trzy dni, próbując odkryć prawdziwe imiona. Glaedr im pozostawił decyzję: Znacie Solembuma lepiej ode mnie. Zostańcie albo nie. Tak czy inaczej, ryzyko jest wielkie. Nie ma już bezpiecznych dróg. W końcu to Saphira dokonała wyboru. Kotołaki nigdy nie zgodziłyby się służyć Galbatorixowi - rzekła. Zanadto cenią sobie wolność. Bardziej zaufam ich słowu niż jakiejkolwiek innej istoty, nawet elfa. Toteż zostali. Resztę tego dnia i większość następnego spędzili, siedząc, rozmyślając, rozmawiając, dzieląc się wspomnieniami, badając swe umysły i wypróbowując najróżniejsze kombinacje słów w pradawnej mowie, wszystko w nadziei, że zdołają albo świadomie odnaleźć swe prawdziwe imiona, albo - jeśli dopisze im szczęście - natrafią na nie przypadkiem. Pytany Glaedr chętnie pomagał, zazwyczaj jednak trzymał się na uboczu, zapewniając Eragonowi i Saphirze prywatność podczas ich rozmów, z których wiele Eragon wstydziłby się prowadzić w czyjejkolwiek obecności. Odnalezienie prawdziwego imienia to coś, co powinno się zrobić samemu powiedział Glaedr. Jeśli któreś z waszych przyjdzie mi do głowy, powiem

wam - bo nie mamy czasu do stracenia - ale byłoby lepiej, gdybyście odnaleźli je sami. Jak dotąd, żadnemu z nich się nie udało. Odkąd Brom wyjaśnił mu znaczenie prawdziwych imion, Eragon pragnął poznać swoje. Wiedza, zwłaszcza o sobie, to rzecz bardzo użyteczna i miał nadzieję, że prawdziwe imię pozwoli mu lepiej zapanować nad myślami i uczuciami. Mimo wszystko, nie potrafił powstrzymać pewnych obaw przed tym, co mógłby odkryć. Oczywiście, zakładając, że przez następne dni zdoła odnaleźć swe prawdziwe imię, a wcale nie był tego pewien. Miał nadzieję, że mu się uda. zarówno ze względu na powodzenie misji, jak i dlatego, że nie chciał, by Glaedr bądź Saphira odkryli je dla niego. Jeśli miał usłyszeć całą swą istotę opisaną słowem bądź frazą, to wolał sam zdobyć tę wiedzę, a nie przyjąć ją od innych. Westchnął, wspinając się na pięć potrzaskanych stopni wiodących do budynku. Niegdyś mieściły się tu wylęgarnie - tak przynajmniej twierdził Glaedr - i wedle standardów Vroengardu, budowla była tak mała, że w ogóle nie zasługiwała na uwagę. Mimo to, jej mury wznosiły się ponad trzy piętra w górę, a we wnętrzu wystarczyło miejsca, by Saphira mogła poruszać się swobodnie. Południowo-wschodni narożnik zawalił się, pociągając za sobą fragment sklepienia, poza tym jednak budynek był w niezłym stanie. Kiedy Eragon maszerował przez łukowate wrota i dalej po szklistej posadzce głównej komnaty, dźwięk jego kroków odbijał się echem od ścian. W przejrzystym materiale tkwiły roztańczone barwne płytki, tworzące abstrakcyjny, oszałamiająco złożony wzór. Za każdym razem, gdy na nie- go patrzył, czuł, że linie lada moment ułożą się w rozpoznawalny kształt, lecz jak dotąd tego nie zrobiły. Powierzchnię posadzki pokrywała sieć drobniuteńkich pęknięć, promieniujących z gruzowiska pod poszarpaną dziurą w miejscu, gdzie zawaliły się ściany. Z krawędzi pękniętego sufitu zwisały długie pędy bluszczu,

podobne do poskręcanych lin. Z ich końców ściekała woda, tworząc niekształtne kałuże, a odgłos kapania odbijał się echem w budynku, tworząc stały, nieregularny rytm, Eragon pomyślał, że gdyby musiał go słuchać dłużej niż parę dni, dostałby szału. Pod północną ścianą ciągnął się kamienny półokrąg; Saphira zawlekła tu skalne odłamki i ułożyła, by chroniły obóz. Dotarłszy do bariery, Eragon wskoczył na najbliższy kamienny blok, mający ponad sześć stóp szerokości. Potem zsunął się na drugą stronę, lądując ciężko. Saphira przerwała lizanie przedniej łapy i poczuł jej pytającą myśl. Pokręcił głową i znów zajęła się toaletą. Eragon rozpiął płaszcz i podszedł do ogniska, które rozpalił pod murem. Rozłożył na posadzce nasiąkniętą wodą tkaninę, po czym zzuł uwalane błotem buty i je także odstawił, by wyschły. Czy wygląda na to, że znów będzie padać? - spytała Saphira. Najpewniej. Jakiś czas kucał przy ogniu, potem usiadł na sienniku i oparł się o ścianę. Obserwował Saphirę, która polerowała szkarłatnym językiem ruchome skórki u podstawy każdego szponu. Nagle przyszło mu coś do głowy. Wymamrotał frazę w pradawnej mowie, lecz ku swemu zawodowi nie poczuł w słowach ładunku energii, a Saphira nie zareagowała, gdy je wypowiedział , jak Sloan wówczas, kiedy wymówił jego prawdziwe imię. Eragon zamknął oczy i odchylił głowę. Irytowało go to, że nie potrafił odnaleźć prawdziwego imienia Saphiry. Mógł się pogodzić z faktem, że nie w pełni rozumie samego siebie, ale Saphirę znał od chwili, gdy się wykluła, i dzielił z nią niemal wszystkie wspomnienia. Jak mogło istnieć w niej coś wciąż pozostającego tajemnicą Jakim cudem mógł lepiej zrozumieć mordercę takiego jak Sloan niż swoją drugą magiczną połówkę? Czy to dlatego, że była smokiem, a on człowiekiem? Czy też dlatego, że prawdziwa istota Sloana była prostsza niż Saphiry? Nie wiedział.

Jednym z ćwiczeń, jakie zalecił im Glaedr, było mówienie sobie nawzajem o wszystkich wadach, które dostrzegli: on w niej, a ona w nim. Okazało się to upokarzającym przeżyciem. Glaedr także podzielił się z nimi obserwacjami, a choć smok traktował go uprzejmie, Eragon nie mógł powstrzymać ukłucia zranionej dumy, słysząc, jak Glaedr opisuje jego rozliczne niedoskonałości. Wiedział, że je także będzie musiał uwzględnić, próbując odkryć swe prawdziwe miano. Saphirze najtrudniej przyszło pogodzić się z własną próżnością, przez długi czas nie zgadzała się przyjąć jej do wiadomości. Eragonowi największy kłopot sprawiła arogancja, którą według Glaedra czasami okazywał - odczucia wobec ludzi, których zabił, a także nadwrażliwość, samolubstwo, gniew i inne niedociągnięcia, jakie podzielał z innymi. A jednak, mimo że przyjrzeli się sobie jak najszczerzej umieli, nie przyniosło to spodziewanych efektów. Dziś i jutro, tylko tyle nam zostało. - Myśl o powrocie do Vardenów z pustymi rękami przygnębiała go. Jak mamy pokonać Galbatorixa? zastanawiał się, jak wiele razy wcześniej. Jeszcze parę dni i możemy nie panować nad swoim życiem. Staniemy się niewolnikami, jak Murtagh i Cieni. Zaklął pod nosem i ukradkiem uderzył pięścią o posadzkę. Uspokój się, Eragonie - powiedział Glaedr. Eragon dostrzegł, że smok osłania swe myśli, tak by nie usłyszała ich Saphira. Ale jak? - warknął. Łatwo jest zachować spokój, kiedy nie ma się żadnych trosk, Eragonie. Prawdziwą próbą naszej samokontroli jest zachowanie spokoju w trudnej sytuacji. Nie możesz pozwolić, by gniew bądź frustracja przesłoniły ci myśli, nie w tej chwili. Teraz musisz zachować czysty umysł. Czy tobie zawsze udawało się zachować spokój w podobnych sytuacjach? Wydało mu się, że stary smok zaśmiał się cicho. Nie. Warczałem, gryzłem, powalałem drzewa i orałem szponami ziemię. Kiedyś odłamałem wierzchołek góry w Kośćcu, inne smoki były za to na mnie mocno zirytowane. Ale przez wiele lat nauczyłem się, że wpadanie w złość

rzadko pomaga. Wiem, że tobie brakuje lat doświadczenia, ale pozwól, by moje przeżycia wskazały ci drogę. Porzuć troski, skup się jedynie na najbliższym zadaniu. Przyszłość będzie taka, jaka będzie, a nieustanne rozmyślania mogą tylko sprawić, że twoje lęki prędzej się spełnią. Wiem. - Eragon westchnął. Ale to niełatwe. Oczywiście, że nie. Mało co na świecie jest łatwe. Glaedr wycofał się, pozostawiając go samego w ciszy umysłu. Eragon wyciągnął z juków miskę, przeskoczył nad kamiennym półokręgiem i na bosaka podszedł do jednej z kałuż pod dziurą w suficie. Na zewnątrz zaczęła padać mżawka, pokrywając tę część posadzki śliską warstewką wody. Przykucnął na skraju kałuży i zaczął gołymi rękami zgarniać wodę do miski. Gdy ją napełnił, cofnął się kilka stóp i ustawił naczynie na kamieniu wysokości stołu. Potem przywołał w myślach obraz Rorana. - Draumr kópa. Woda w misie zamigotała i na białym tle ujrzał obraz kuzyna. Roran szedł obok Horsta i Albriecha, prowadząc swego konia, Ognistego Płomienia . Wszyscy trzej wyglądali na zmęczonych i obolałych, nadal jednak nosili broń, więc Eragon wiedział, że żołnierze Imperium ich nie schwytali. Następnie dostrzegł Jörmundura, potem Solembuma - rozszarpującego świeżo upolowanego drozda - i wreszcie Aryę, lecz jej zaklęcia ochronne ukryły ją przed wzrokiem Eragona i ujrzał jedynie czerń. W końcu zwolnił zaklęcie i wylał wodę z powrotem do kałuży. Kiedy wgramolił się na otaczające obóz ogrodzenie, Saphira przeciągnęła się i ziewnęła, wyginając grzbiet jak kotka. Co u nich? - Z tego co widzę, są bezpieczni. Eragon schował z powrotem miskę do torby, położył się na sienniku, zamknął oczy i znów zaczął szukać w myślach pomysłów dotyczących prawdziwego imienia. Co parę minut przychodziła mu do głowy inna ewentualność, lecz żadna nie trącała ukrytej w duchu struny, toteż

odrzucał je i zaczynał od początku. We wszystkich imionach powtarzało się kilka stałych elementów: fakt, że był Jeźdźcem; uczucie do Saphiry i Aryi; pragnienie pokonania Galbatorixa; związki łączące go z Roranem, Garrowem i Bromem oraz krew, którą dzielił z Murtaghiem. Nieważne jednak, w jakiej kolejności ustawiał owe elementy, imię się nie pojawiało Wyraźnie brakowało mu jakiegoś kluczowego aspektu, wypróbowywał zatem coraz dłuższe i dłuższe imiona, w nadziei, że przypadkiem natknie się na coś, co przeoczył. Kiedy wymówienie imion zaczęło trwać ponad minutę, Eragon pojął, że traci czas. Musiał raz jeszcze ponownie przyjrzeć się podstawowym założeniom. Był przekonany, że jego błąd to niedostrzeżenie jakiejś wady albo niedokładne uwzględnienie wady już zauważonej. Przekonał się, że ludzie nieczęsto uznają własne niedoskonałości, wiedział, że to samo dotyczy też jego osoby. W jakiś sposób musiał wyleczyć się z tej ślepoty, dopóki miał jeszcze czas. Była to ślepota zrodzona z dumy i instynktu samozachowawczego, pozwalała mu bowiem wierzyć w siebie i żyć jak najlepiej. Teraz jednak nie mógł już dłużej pozwolić sobie na podobne kłamstewka. Myślał tak i myślał, a dzień upływał, lecz wszystkie jego wysiłki zakończyły się niepowodzeniem. Deszcz padał coraz mocniej. Eragona drażniły krople chlapiące w kałużach, bo ów nieustanny szum nie pozwalał stwierdzić, czy ktoś nie próbuje się do nich podkraść. Od pierwszej nocy na Vroengardzie nie widział ani śladu owych dziwnych zakapturzonych postaci, którym przyglądał się, gdy wędrowały przez miasto, nie wyczuwał też ani śladu ich umysłów. Mimo to, pamiętał o ich obecności i nie mógł powstrzymać wrażenia, że ktoś lub coś lada moment może zaatakować jego i Saphirę. Szare światło dnia powoli przygasło i nad doliną zapadła głęboka, bezgwiezdna noc. Eragon zgarnął do ognia naręcze drew; płomienie oświetlały jedynie wnętrze wylęgarni, w olbrzymiej, dźwięczącej echami przestrzeni wydawały się nie większe niż żółte ogniki świec. Wokół ogniska szklista podłoga odbijała blask płonących gałęzi. Przypominało to kawał

wypolerowanego lodu, a widok źdźbeł barw wewnątrz często wyrywał Eragona z zamyślenia. Nie zjadł kolacji. Był głodny, ale zbyt spięty, by strawa pozostała w żołądku. Poza tym uważał, że posiłek spowolniłby bieg myślenia. Jego umysł najlepiej pracował o pustym żołądku. Postanowił, że nie zje ani kęsa, dopóki nie odkryje prawdziwego imienia albo nie będą musieli opuścić wyspy, zależnie od tego, co będzie pierwsze. Minęło kilka godzin. Dwa smoki i człowiek rzadko odzywali się do siebie, choć Eragon pozostawał świadomy ogólnego obrazu nastrojów i myśli Saphiry, tak jak ona jego. Już miał osunąć się w sen na jawie - zarówno po to, by odpocząć, jak i w nadziei, że sny mogą podsunąć mu coś nowego - gdy Saphira zaskwirzyła, sięgnęła naprzód prawą łapą i uderzyła o posadzkę. Kilka gałęzi w ognisku pękło, posyłając ku czarnemu sklepieniu snopy iskier. Wystraszony Eragon zerwał się na równe nogi i dobył Brisingra, przeszukując wzrokiem ciemność poza kamiennym półokręgiem w poszukiwaniu wrogów. Sekundę później pojął jednak, że nastrój Saphiry to nie obawa bądź gniew, ale tryumf. Udało mi się! - wykrzyknęła smoczyca. Wygięła szyję i wypuściła z pyska długi jęzor błękitno-żółtych płomieni. Znam swoje prawdziwe imię! Wymówiła jedną linijkę w pradawnej mowie i w umyśle Eragona rozległ się dźwięk przypominający dzwon. Przez moment koniuszki łusek smoczycy zalśniły wewnętrznym blaskiem, wyglądała jak zrobiona z gwiazd. Imię było wspaniałe i majestatyczne, a także zabarwione smutkiem, nazywało ją bowiem ostatnią samicą z jej rasy. W słowach Eragon słyszał miłość i oddanie, jakimi go darzyła, a także inne cechy składające się na jej osobowość. Większość rozpoznał, kilku nie. Jej wady były równie widoczne jak zalety, ale wspólnie imię tworzyło obraz ognia, piękna i dumy. Saphira zadygotała od czubka nosa po koniuszek ogona, zaszeleściła skrzydłami. Wiem, kim jestem - oznajmiła.

Dobra robota, Bjartskular - pogratulował Glaedr. Eragon czuł, jak bardzo zaimponowała staremu smokowi. Masz imię, którym możesz się szczycić. Nic powtarzałbym go jednak nawet w duchu, póki nie znajdziemy się pod… pod skałą, którą przybyliśmy obejrzeć. Teraz, gdy znasz swoje imię, musisz bardzo uważać, by je ukryć. Saphira zamrugała i ponownie zaszeleściła skrzydłami. Tak, mistrzu. Eragon wyczuwał promieniujące z niej podniecenie. Wsunął do pochwy Brisingra i podszedł do smoczycy. Saphira opuściła głowę, tak że znalazła się na poziomie jego własnej. Eragon pogładził linię szczęki, a potem przycisnął czoło do twardego pyska i objął ją najmocniej jak zdołał, czując pod palcami ostre łuski; po policzkach zaczęty mu spływać gorące łzy. Dlaczego płaczesz? - spytała. Ponieważ… mam tak wielkie szczęście, że jestem z tobą złączony. Mój mały. *** Jakiś czas rozmawiali, Saphira bowiem bardzo chciała omówić wszystko, czego dowiedziała się o sobie. Eragon chętnie słuchał, nie mógł jednak powstrzymać lekkiej goryczy, że jemu wciąż nie udało się odszukać własnego imienia. A potem Saphira zwinęła się w kłębek na boku wewnątrz półokręgu i zasnęła, pozostawiając Eragona sam na sam z myślami przy dogasającym ognisku. Glaedr pozostał świadomy i przytomny, czasami Eragon naradzał się z nim, lecz przez większość czasu trzymał się na uboczu. Godziny mijały powoli, jego zaś ogarniała narastająca frustracja. Kończył mu się czas - najlepiej byłoby, gdyby wraz z Saphirą wyruszyli do Vardenów poprzedniego dnia - a jednak, nieważne jak bardzo się starał, nie potrafił opisać swojego ja.

Według jego obliczeń dochodziła północ, gdy deszcz przestał padać. Przez chwilę wiercił się, próbując podjąć decyzję, potem skoczył na nogi, zbyt pobudzony, by móc dłużej siedzieć. Idę na spacer - poinformował Glaedra. Spodziewał się, że smok zaprotestuje, ale nie. Zostaw tu broń i zbroję - polecił. Czemu? Cokolwiek znajdziesz, sam musisz stawić temu czoło. Nie możesz się dowiedzieć, co uczyniło cię tym, kim jesteś, jeśli będziesz polegał na pomocy kogokolwiek lub czegokolwiek. Słowa Glaedra zabrzmiały sensownie, Eragon jednak przez chwilę wahał się, nim odpiął sprzączkę od miecza i sztyletu i ściągnął metalową kolczugę. Naciągnął buty i wilgotny płaszcz, po czym zawlókł juki kryjące w sobie serce serc Glaedra bliżej Saphiry. Kiedy zbliżył się do kamiennego półokręgu, Glaedr znów się odezwał. Zrób to, co musisz, ale bądź ostrożny. *** Na zewnątrz Eragon ucieszył się, widząc między chmurami plamy gwieździstego nieba i dość promieni księżyca, by móc zorientować się w otoczeniu. Parę razy zakołysał się na piętach, niepewny dokąd pójść, a potem ruszył szybkim truchtem w kierunku serca zniszczonego miasta. Po paru sekundach frustracja zwyciężyła i przyśpieszył, biegnąc ile sił w nogach. Słuchając własnego oddechu i tupotu stóp uderzających o kamienne płyty, pytał samego siebie: kim jestem? Nie widział jednak odpowiedzi. Biegł tak aż zapiekły go płuca, a potem jeszcze dalej. Kiedy zaś ani płuca, ani nogi nie były w stanie znieść już nawet odrobiny więcej wysiłku, zatrzymał się przy zarośniętej chaszczami fontannie i oparty o nią rękoma odzyskał oddech.

Wokół niego wznosiły się sylwetki kilkunastu niewiarygodnie olbrzymich budynków: mroczne skorupy przypominające łańcuch pradawnych, sypiących się gór. Fontanna stała pośrodku olbrzymiego kwadratowego placu, niemal całego zasłanego kawałkami potrzaskanego kamienia. Eragon odepchnął się od niej i powoli obrócił. W dali słyszał niski dźwięczny rechot ropuch, osobliwie głuchy, zwłaszcza wtedy, gdy do chóru dołączały największe osobniki. Pęknięta kamienna płyta kilka jardów dalej przyciągnęła jego wzrok. Podszedł do niej, chwycił krawędź i jednym szarpnięciem dźwignął z ziemi. Czując palenie mięśni, podszedł chwiejnie na skraj placu i cisnął płytę na trawę. Wylądowała z cichym łupnięciem. Eragon zawrócił do fontanny, rozpiął płaszcz i powiesił na krawędzi rzeźby. Potem ruszył do następnego kawałka gruzu - poszarpanego klina, który odpadł od większego bloku - i wsunąwszy pod niego palce, zarzucił go sobie na ramię. Przez ponad godzinę pracował, uprzątając plac. Część odłamanych fragmentów murów była tak wielka, że musiał posłużyć się magią, przede wszystkim jednak polegał na pracy własnych rąk. Sprzątał bardzo metodycznie, wędrował tam i z powrotem po placu, zatrzymując się, by usunąć każdy, nawet najmniejszy odłamek gruzu. Wkrótce z wysiłku zlał się potem. Chętnie zdjąłby tunikę, lecz kamienie miały często ostre krawędzie i pokaleczyłyby go. I tak jednak zebrał piękną kolekcję sińców na piersi i ramionach, w kilku miejscach podrapał też ręce. Praca fizyczna pomogła uspokoić umysł, a ponieważ nie wymagała myślenia, pozwalała zastanawiać się swobodnie nad tym, kim był i kim mógłby się stać. W trakcie narzuconej sobie pracy, gdy odpoczywał po uprzątnięciu szczególnie długiego kawałka gzymsu, usłyszał groźny syk, a kiedy uniósł głowę, ujrzał snalgliego - tym razem o skorupie wysokiej na co najmniej

sześć stóp - zaskakująco szybko wypływającego z mroku. Pozbawiona kości szyja stwora wyciągała się w pełni, bezwarga paszcza przypominała czarną ranę w miękkim ciele, a wybałuszone oczy kierowały się wprost ku niemu. W blasku księżyca odsłonięte ciało snalgliego połyskiwało niczym srebro, podobnie pozostawiony przez niego ślad śluzu. - Letta - mruknął Eragon i wyprostował się, strząsając krople krwi z pokaleczonych dłoni. - On o ach néiat threyja eom verrunsmal edtha, O snalgli. Słysząc to ostrzeżenie, ślimak zwolnił, po czym zatrzymał się parę jardów od Eragona, znów zasyczał i zaczął okrążać go z lewej. - O nie, nic z tego - wymamrotał Eragon, obracając się wraz z nim. Obejrzał się przez ramię, sprawdzając, czy z mroku nie wyłonią się kolejne snalgli. Olbrzymi ślimak najwyraźniej zrozumiał, że nie zdoła go zaskoczyć, zatrzymał się bowiem i siedział, sycząc i kołysząc szypułkami. - Gwiżdżesz zupełnie jak czajnik z gotującą się wodą – zauważył Eragon. Czułki ślimaka zafalowały jeszcze szybciej, a potem zaatakował, rozprostowując i kurcząc mięśnie. Eragon czekał do ostatniej chwili, po czym uskoczył w bok, pozwalając, by snalgli przemknął obok. Zaśmiał się i klepnął dłonią skorupę. - Nie jesteś zbyt bystry, co? Odtańczył szybko na bok i zaczął drwić ze stwora w pradawnej mowie, nazywając go najróżniejszymi obraźliwymi, lecz bardzo stosownymi przydomkami . Wydawało się, że ślimak nadął się z wściekłości - jego szyja rozszerzyła się i wydęła, otworzył paszczę jeszcze szerzej i zaczął nie tylko syczeć, ale i prychać . Raz po raz atakował Eragona, który za każdym razem uskakiwał w bok. W końcu snalgli zmęczył się tą zabawą. Cofnął się i przystanął, patrząc na niego oczami wielkości pięści.

- Jesteś taki wolny, jak więc udaje ci się cokolwiek złapać? – spytał drwiąco Eragon i pokazał mu język. Snaigli syknął raz jeszcze, a potem zawrócił i odszedł w ciemność. Eragon odczekał kilka minut, by się upewnić, że odszedł, po czym znów zajął się uprzątaniem gruzów. - Może powinienem nazwać się pogromcą ślimaków – wymamrotał, turlając po dziedzińcu fragment kolumny. - Eragon Cieniobójca, Pogromca Ślimaków. Budziłbym lęk w sercu każdego człowieka. *** Kiedy wreszcie rzucił ostatni kawał kamienia na trawnik okalający plac, na świecie panowała najgłębsza noc. Przez chwilę stał tam, dysząc. Był głodny, zmarznięty i zmęczony, zadrapania na dłoniach i przegubach nieprzyjemnie piekły. Skończył na południowo-wschodnim krańcu placu. Dalej, na północy, wznosił się gigantyczny dwór, niemal całkowicie zniszczony podczas bitwy: pozostał po nim jedynie fragment tylnych ścian i samotna, porośnięta bluszczem kolumna w miejscu dawnego wejścia. Eragon długą chwilę przyglądał się kolumnie. Dokładnie nad nią. przez wyrwę między chmurami przeświecało skupisko gwiazd czerwonych, błękitnych i białych, lśniących niczym rżnięte diamenty. Gwiazdy te dziwnie go przyciągały, jakby ich pojawienie się zwiastowało coś, o czym powinien wiedzieć. Nie zastanawiając się nad sensem tego, co robi, podszedł do podstawy kolumny - gramoląc się na stos gruzów - po czym sięgnął najwyżej jak mógł i chwycił najgrubszą część bluszczu: pęd szeroki jak jego przedramię i porośnięty tysiącami maleńkich włosków. Eragon szarpnął go i odkrywszy, że wytrzyma , odbił się od ziemi, rozpoczynając wspinaczkę. Ręka za ręką wdrapywał się po kolumnie, która

musiała mieć trzysta stóp wysokości, lecz wydawała się tym wyższa, im bardziej oddalał się od ziemi. Wiedział, że zachowuje się nieostrożnie, ale też właśnie tak się czuł. W połowie drogi mniejsze pnącza zaczęły odrywać się od kamienia, kiedy zawisał na nich całym swym ciężarem. Potem uważał już, by przytrzymywać się jedynie głównego pędu i najgrubszych bocznych gałęzi. Nim dotarł na górę, parę razy o mało nie rozluźnił uchwytu. Zwieńczenie kolumny pozostało nietknięte: tworzyło kwadratową płaską powierzchnią, dość dużą, by na niej usiąść, a i wtedy po bokach pozostawała ponad stopa kamienia. Lekko roztrzęsiony po tym wysiłku, Eragon skrzyżował nogi i oparł ręce na kolanach, z dłońmi zwróconymi ku górze, pozwalając, by powietrze koiło pokaleczoną skórę. Pod nim rozciągały się ruiny miasta: labirynt potrzaskanych skorup, w których często rozbrzmiewały dziwne, przejmujące głosy. W paru miejscach nad stawami widział słabe, połyskujące światełka ropuszych przynęt, niczym lampy oglądane z daleka. Wędłaki, pomyślał nagle w pradawnej mowie. Tak się nazywają: żaby wędłaki. I wiedział, że ma rację, bo słowa pasowały niczym klucz do zamka. Następnie uniósł wzrok ku gwiezdnemu skupisku, które zachęciło go do wspinaczki. Spowolnił oddech, koncentrując się na utrzymaniu miastowego, niekończącego się przepływu powietrza przez płuca. Chłód, głód i rozdygotane zmęczenie obdarzyły go dziwną jasnością umysłu; zdawało mu się, że szybuje ponad swym ciałem, jakby więź łącząca skorupę i świadomość rozluźniła się, pozwalając mu bystrzej niż dotąd postrzegać miasto i wyspę dokoła. Wyczuwał każde poruszenie wiatru, każdy dźwięk i zapach przepływający nad kolumną. Siedząc tak, rozmyślał o kolejnych imionach i choć żadne nie opisywało go w pełni, niepowodzenie nie martwiło go, bo jasność, którą odczuwał, była zbyt głęboka, by cokolwiek zdołało ją naruszyć.

Jak mam w zaledwie paru słowach ująć wszystko, czym jestem? zastanawiał się i rozważał to pytanie, a tymczasem gwiazdy nad jego głową obracały się powoli. Ponad miastem przepłynęły trzy wykrzywione cienie niczym niewielkie ruchome rozdarcia w rzeczywistości - i wylądowały na dachu budynku po lewej. A potem mroczne sylwetki w kształcie słów rozcapierzyły poszarpane pióropusze i spojrzały na niego lśniącymi, złowieszczymi oczami. Cienie zaświergotały cicho do siebie, dwa z nich podrapały puste skrzydła szponami. Trzecia trzymała w hebanowoczarnych pazurach szczątki ropuchy. Eragon przez kilka minut obserwował groźne ptaki, one zaś patrzyły na niego. Potem wystartowały i rozpłynęły się na zachodzie niczym duchy, nie czyniąc większego hałasu, niż spadające piórko. *** Przed świtem, gdy Eragon ujrzał już między dwoma wierzchołkami na wschodzie gwiazdę zaranną, zadał sobie pytanie: - Czego ja chcę? Do tej pory nie zastanawiał się nad tym. Pragnął obalić Galbatorixa. to oczywiste. Ale w razie powodzenia, co dalej? Odkąd opuścił dolinę Palancar, myślał, że pewnego dnia wrócą tam z Saphirą, by zamieszkać niedaleko gór, które tak kochał. Jednakże, zastanawiając się teraz, powoli zaczął pojmować, że już go to nie pociąga. Wychował się w dolinie Palancar i zawsze będzie myślał o niej jak o domu. Ale co właściwie czekało tam na niego bądź Saphirę? Carvahall zostało zniszczone, a nawet jeśli wieśniacy odbudują je kiedyś, nigdy już nie będzie takie samo. Poza tym, większość ich przyjaciół mieszkała gdzie indziej, a obydwoje mieli obowiązki wobec różnych ras Alagaësii obowiązki, których nie mógł zlekceważyć. Po wszystkim, co widzieli i zrobili,

nie wyobrażał sobie, by któreś z nich zadowoliło się życiem w tak zwykłym, odosobnionym miejscu. Bo niebo jest puste, a świat okrągły… A nawet gdyby wrócili, co mogliby robić: hodować krowy i wysiewać pszenicę? Eragon nie pragnął żyć z roli, jak jego rodzina, gdy był dzieckiem. Wraz z Saphirą byli Jeźdźcem i smokiem: ich przeznaczeniem na dobre i złe było lecieć na czele historii, nie siedzieć przy ognisku, obrastać w tłuszcz i leniuchować. No i pozostawała jeszcze Arya. Gdyby zamieszkali z Saphirą w dolinie Palancar, widywałby ją bardzo rzadko, o ile w ogóle. - Nie - powiedział głośno Eragon i słowo to zabrzmiało w ciszy niczym uderzenie młota. - Nie chcę wracać. Po plecach przebiegł mu lodowaty dreszcz. Wiedział, że się zmienił od dnia, gdy wraz z Bromem i Saphirą wyruszyli tropić Razaców, ale kurczowo trzymał się wiary, że gdzieś w głębi pozostał tą samą osobą. Teraz pojął, że to nieprawda. Chłopiec, którym był, gdy po raz pierwszy opuścił dolinę Palancar, nie istniał; Eragon nie wyglądał jak on, nie zachowywał się jak on i nie pragnął już tego samego. Zaczerpnął tchu, po czym westchnął powoli, głośno, gdy dotarła do niego ta prawda. - Nie jestem tym, kim byłem. Dopiero gdy wypowiedział na głos te słowa, nabrały one właściwego ciężaru. A potem, kiedy pierwsze promienie porannego słońca rozjaśniły niebo na wschodzie, nad starożytną wyspą Vroengard, gdzie kiedyś żyli Jeźdźcy i smoki, pomyślał o imieniu - o imieniu, które wcześniej nie przyszło mu do głowy - i gdy to uczynił, poczuł nagłą pewność. Wymówił to imię, wyszeptał je do siebie w najgłębszych zakamarkach umysłu, a całe jego ciało wibrowało, jakby Saphira uderzyła w kolumnę, na której siedział.

Potem sapnął i odkrył, że jednocześnie śmieje się i płacze - śmieje się z radości, że mu się udało i że w końcu zrozumiał, płacze, ponieważ teraz widział wyraźnie wszystkie swoje wady i popełnione błędy i nie mógł dłużej pocieszać się kłamstwami. - Nie jestem tym, kim byłem - wyszeptał, zaciskając dłonie na krawędziach kolumny - ale wiem, kim jestem. Imię, jego prawdziwe imię, było słabsze i bardziej niedoskonałe, niżby chciał, i nienawidził się za to, ale też miało w sobie wiele fragmentów godnych podziwu i im dłużej się zastanawiał, tym bardziej potrafił się pogodzić ze swą prawdziwą naturą. Nie był najlepszym człowiekiem na świecie, ale też nie najgorszym. - I nigdy się nie poddam - warknął. Pocieszał się też faktem, iż jego tożsamość nie pozostaje niezmienna jeśli zechce, może się poprawić. W tym momencie poprzysiągł sobie, że w przyszłości będzie spisywał się lepiej, niezależnie od czekających go trudów. Nadal śmiejąc się i płacząc, zwrócił twarz ku niebu i rozłożył ramiona. Z czasem łzy i śmiech ustały, w ich miejsce pojawił się głęboki spokój zabarwiony nutą radości i rezygnacji. Mimo upomnień Glaedra, ponownie wyszeptał swe prawdziwe imię i raz jeszcze jego prawdziwe ja zadygotało pod ciężarem owych słów. Wciąż wyciągając ręce, Eragon stał na czubku kolumny, a potem pochylił się i runął głową naprzód ku ziemi. Tuż przed zderzeniem rzucił „vëoht", zwolnił, obrócił się i wylądował na strzaskanych kamieniach łagodnie jakby wysiadł z powozu. Wrócił do fontanny pośrodku placu, żeby zabrać płaszcz. A potem, gdy promienie słońca zalały ruiny miasta, pośpieszył z powrotem do wylęgarni, nie mogąc się doczekać chwili, gdy obudzi Saphire i opowie jej i Glaedrowi o swoim odkryciu.

Krypta Dusz

Eragon uniósł miecz i tarczę. Trawiła go niecierpliwość, ale też lekki strach. Jak przedtem, wraz z Saphirą stali u podstawy Skały Kuthian, z sercem serc Glaedra ukrytym w niewielkiej szkatule w jukach na grzbiecie smoczycy. Wciąż był wczesny ranek, słońce świeciło jasno poprzez wielkie wyrwy w sklepieniu chmur. Gdy tylko Eragon wrócił do wylęgarni, wraz z Saphirą chcieli udać się wprost do Skały Kuthian, Glaedr jednak nalegał, by Eragon najpierw się posilił, a potem musieli zaczekać aż jedzenie osiądzie w żołądku. Teraz jednak w końcu znaleźli się pod ostrą kamienną iglicą. Eragon był już zmęczony czekaniem, podobnie Saphira. Odkąd pokazali sobie swoje prawdziwe imiona, łącząca ich więź wydawała się jeszcze silniejsza, może dlatego, że oboje usłyszeli, jak bardzo kochają się nawzajem. Było to coś, co zawsze wiedzieli, ale wyrażenie tego w tak jasny, niezaprzeczalny sposób zwiększyło jeszcze ich wzajemną bliskość.

Gdzieś na północy zakrakał kruk. Ja zrobię to pierwszy - oznajmił Glaedr. Jeśli to pułapka, może zdołam ją zatrzasnąć, nim pochwyci któreś z was. Eragon zaczął cofać myśli, podobnie Saphira, by pozwolić staremu smokowi wymówić w sekrecie prawdziwe imię. Nie - rzekł Glaedr. Wy podaliście mi swoje imiona, słuszne jest zatem, abyście poznali moje. Eragon spojrzał na smoczycę i oboje jednocześnie odparli: Dziękujemy ci, Ebrithilu. Wówczas Glaedr wypowiedział swoje imię, które zadźwięczało w umyśle Eragona niczym dumna fanfara, wniosła , ale raniąca słuch, zabarwiona gniewem i rozpaczą Glaedra po śmierci Oromisa. Jego miano było dłuższe niż imiona Eragona bądź Saphiry, ciągnęło się na kilka zdań - zapis życia trwającego wiele stuleci i kryjącego w sobie radości, smutki i dokonania zbyt liczne, by je wymienić. Wyraźnie było w nim widać jego mądrość, ale też sprzeczności: złożoność niepozwalającą w pełni na uchwycenie tożsamości smoka. Na dźwięk prawdziwego imienia Glaedra Saphira poczuła ten sam nabożny podziw, co Eragon; dopiero wtedy oboje pojęli, jak bardzo są młodzi i jak wiele muszą jeszcze dokonać, by móc dorównać wiedzy i doświadczeniu Glaedra. Ciekawe, jakie jest prawdziwe imię Aryi, pomyślał Eragon. Przyglądali się uważnie Skale Kurhian, nie dostrzegli jednak najmniejszej zmiany. Następna była Saphira. Wygięła szyję i uderzając łapą o ziemię niczym pełnokrwisty rumak, z dumą wymówiła swe prawdziwe imię. Nawet w blasku słońca jej łuski ponownie zalśniły i roziskrzyły się na jego dźwięk. Słysząc prawdziwie imiona smoków, Eragon poczuł się mniej skrępowany, myśląc o swym własnym. Żadne z nich nie było doskonałe, a jednak nie potępiali swoich niedociągnięć, a raczej uznawali je i wybaczali sobie.

I znów, gdy Saphira skończyła, nic się nie zmieniło. W końcu Eragon wystąpił naprzód. Na czole zaperliły mu się krople zimnego potu. Wiedząc, że być może to jego ostatni czyn jako człowieka wolnego, wymówił w myślach swe imię, podobnie jak wcześniej Glaedr i Saphira. Zgodzili się, że tak będzie dla nich bezpiecznie, w ten sposób zmniejszali zagrożenie, że ktoś mógłby ich podsłuchać. Gdy Eragon sformułował w myślach ostatnie słowa, u podstawy iglicy pojawiła się cienka ciemna rysa. Linia ta biegła w górę pięćdziesiąt stóp, a potem rozdzielała się na dwoje i opadała łukiem na boki, tworząc kształt podwójnych szerokich drzwi, Na drzwiach pojawiły się kolejne rzędy symboli wyłożonych złotem: zaklęcia strzegące przed wykryciem fizycznym i magicznym. Kiedy zarys ukazał się w pełni, drzwi otwarły się na zewnątrz na ukrytych zawiasach, odpychając na bok ziemię i rośliny, które zebrały się przed iglicą od czasu, gdy otwierano je po raz ostatni nie wiadomo kiedy. Za nimi krył się obszerny sklepiony tunel, opadający pod stromym kątem wprost w trzewia ziemi. Drzwi zatrzymały się ze zgrzytem i na polanie znów zapadła cisza. Eragon wpatrywał się w ciemny tunel, czując narastające obawy. Znaleźli to, czego szukali, ale wciąż nie był pewien, czy to nie pułapka. Solembum nie kłamał - oznajmiła Saphira. Jej język śmignął naprzód, gdy smakowała powietrze. Tak, ale co czeka na nas w środku? - spytał Eragon. To miejsce nie powinno istnieć - wtrącił Glaedr. Wraz z Jeźdźcami ukryliśmy na Vroengardzie wiele sekretów, lecz wyspa jest za mała, by bez naszej wiedzy zbudowano na niej tak wielki tunel. A jednak nigdy wcześniej o nim nie słyszałem. Eragon zmarszczył brwi i rozejrzał się. Wciąż byli sami, nikt nie próbował się do nich podkraść. Czy to możliwe, by zbudowano go, zanim Jeźdźcy osiedli na Vroengardzie? Glaedr zastanawiał się przez moment.

Sam nie wiem… Może. To jedyne sensowne wyjaśnienie, i jeśli tak, to doprawdy starożytne miejsce. We trójkę zaczęli przeszukiwać korytarz myślami, ale nie wyczuli wewnątrz żadnych żywych istot. No dobrze - rzucił Eragon. Usta wypełniał mu kwaśny smak grozy, dłonie w rękawicach lepiły się od potu. Nieważne, co czeka na nich na drugim końcu korytarza, chciał się dowiedzieć, raz na zawsze. Saphira także się denerwowała, ale mniej od niego. Wykopmy szczura, który chowa się w tym gnieździe - mruknęła. Razem ruszyli naprzód i znaleźli się w tunelu. Gdy tylko ostatni cal ogona Saphiry przesunął się nad progiem, drzwi zatrzasnęły się za nimi i zamknęły z głośnym trzaskiem kamienia uderzającego o kamień, pogrążając ich w ciemności. - O nie, nie, nie! - warknął Eragon, podbiegając z powrotem do wyjścia. - Naina hvitr - rzucił i wylot tunelu zalało pozbawione źródła białe światło. Wewnętrzne powierzchnie drzwi były idealnie gładkie, nieważne jak mocno pchał je i uderzał, nie ustępowały. Do diaska. Powinniśmy byli zablokować je pniem albo głazem – rozpaczał, wyrzucając sobie w duchu, że wcześniej na to nie wpadł. Jeśli będzie trzeba, zawsze możemy je rozbić - wtrąciła Saphira. W to akurat bardzo wątpię - odparł Glaedr. Eragon ponownie chwycił rękojeść Brisingra. Zatem chyba nie mamy wyboru. Musimy iść naprzód. Czy kiedykolwiek mieliśmy inny wybór? Zawsze musieliśmy iść naprzód zauważyła Saphira. Eragon odmienił zaklęcie, tak by magiczne światło promieniowało z jednego miejsca pod sklepieniem - brak cieni utrudniłby jemu i Saphirze ocenianie głębi - a potem razem ruszyli w dół stromego tunelu. Podłoga korytarza okazała się pofalowana, co przy braku schodów ułatwiało zachowanie równowagi. W miejscach, gdzie stykała się ze ścianami.

zlewały się razem, jakby cos' stopiło kamień. Eragon wiedział, że to oznacza, że najprawdopodobniej to elfy wykopały ów tunel. Szli dalej w dół, w dół, głębiej i głębiej w trzewia ziemi, aż w końcu Eragon ocenił, że zostawili za sobą wzgórze za Skałą Kuthian i znaleźli się pod korzeniami gór. Tunel nie skręcał ani się nie rozwidlał, jego ściany pozostawały całkiem puste. W końcu Eragon poczuł wzlatujący ku niemu z głębin ślad ciepłego powietrza, w oddali zauważył słaby pomarańczowy blask. - Letta - wymamrotał i zgasił magiczne światełko. W miarę schodzenia powietrze wciąż się rozgrzewało, a blask nabierał mocy. Wkrótce ujrzeli koniec tunelu: wielki czarny łuk, cały pokryty rzeźbionymi symbolami, sprawiającymi, że wyglądał jak owinięty w ciernie. W powietrzu rozchodził się zapach siarki; Eragonowi napłynęły do oczu łzy. Zatrzymali się przed łukiem. Za nim widzieli tylko płaską szarą posadzkę. Eragon obejrzał się w stronę, z której przyszli, i znów skupił wzrok na łuku. Zębata konstrukcja niepokoiła go i Saphirę także. Próbował odczytać symbole, były jednak zbyt skomplikowane, zbyt ciasno upakowane, by mógł w nich dostrzec jakikolwiek sens, nie wykrył też żadnej energii zmagazynowanej w czarnych wrotach. A jednak trudno mu było uwierzyć że przejście nie jest zaczarowane. Ktokolwiek zbudował tunel, zdołał ukryć zaklęcie otwierające drzwi, co oznaczało, że mógł uczynić to samo z innymi czarami. Wraz z Saphirą spojrzeli szybko na siebie. Potem Eragon oblizał wargi, przypominając sobie słowa Glaedra: nie ma już bezpiecznych dróg. Saphira parsknęła, wypuszczając z nozdrzy niewielkie strumienie ognia, a potem jednocześnie przeszli przez łuk.

Lacuna, część pierwsza

Eragon dostrzegł natychmiast kilka rzeczy. Po pierwsze, stali po jednej stronie okrągłej komnaty, liczącej sobie ponad dwieście stóp średnicy, z wielkim dołem pośrodku, z którego promieniował ciemnopomarańczowy blask. Po drugie, powietrze było mordercze gorące. Po trzecie, wokół pomieszczenia ciągnęły - się dwa koncentryczne kręgi przypominające ławy - tylna wyższa od przedniej na których spoczywały liczne ciemne przedmioty. Po czwarte, ściany za owymi ławami w wielu miejscach połyskiwały, jakby udekorowano je barwnymi kryształami. Nie miał jednak okazji przyjrzeć się bliżej ani ścianom, ani ciemnym przedmiotom, bo na pustej podłodze obok świecącej jamy stał człowiek z głową smoka. Zrobiono go z metalu, błyszczał niczym polerowana stal, nie miał na sobie ubrania prócz segmentowatej przepaski na biodrach z tego samego błyszczącego materiału co ciało; jego pierś i kończyny pęczniały od mięśni

jak u Kulla. W lewej dłoni trzymał metalową tarczę, w prawej jarzący się własnym światłem miecz, w którym Eragon rozpoznał klingę Jeźdźca. Za plecami mężczyzny, po przeciwległej stronie komnaty Eragon jak przez mgłę dostrzegł tron. Na siedzisku i oparciu pozostały ślady wytarte przez ciało metalowego stwora. Smokogłowy mężczyzna ruszył naprzód. Jego skóra i stawy poruszały się równie gładko jak ciało, lecz każdemu krokowi towarzyszył odgłos wielkiego ciężaru rzucanego na posadzkę. Zatrzymał się trzydzieści stóp Eragona i Saphiry, patrząc na nich oczami, które migotały niczym para szkarłatnych płomyków. A potem mężczyzna uniósł pokrytą łuskami głowę i wydał z siebie osobliwy metaliczny ryk, który odbijał się echem od ścian, aż w końcu brzmiał tak, jakby jednocześnie ryczał na nich tuzin podobnych istot. Eragon wciąż się zastanawiał, czy powinni stanąć do walki ze stworem, gdy poczuł, jak jego umysłu dotyka niezwykła, olbrzymia jaźń. Świadomość ta nie przypominała żadnej napotkanej wcześniej, wydawało się, że kryje w sobie gromadę rozkrzyczanych głosów, wielki chaotyczny chór, który skojarzył mu się z wichurą w sercu sztormu. Nim zdołał zareagować, umysł przebił się przez zaklęcia ochronne, przejmując władzę nad jego myślami. Mimo czasu spędzonego na ćwiczeniach z Glaedrem, Aryą i Saphirą, Eragon nie mógł powstrzymać ataku; nie mógł nawet go spowolnić. Równie dobrze mógłby próbować gołymi rękami zatrzymać przypływ. Otoczyły go rozmazana plama światła i ryk niespójnych dźwięków, gdy ogłuszający chór wcisnął się do wszystkich zakamarków jego jestestwa, Eragon czuł, jak intruz rozdziela jego umysł na pół tuzina kawałków – w których każdy pozostał świadomy pozostałych, lecz żaden nie mógł działać z własnej woli - i świat przed jego oczami rozdzielił się, jakby oglądał komnatę poprzez fasetki klejnotu. W popękanej świadomości pojawiło się sześć różnych rozpędzonych wspomnień. Nie przywołał ich sam; po prostu się zjawiły, pędząc naprzód

szybciej, niż potrafił za nimi nadążać. Jednocześnie jego ciało uginało się i rozciągało, przybierając różne pozy, potem ręka uniosła Brisingra w pole widzenia oczu i ujrzał przed sobą sześć identycznych wersji miecza. Intruz kazał mu nawet rzucić zaklęcie, którego celu Eragon nie zdołał pojąć, jego umysł bowiem był całkowicie posłuszny tamtemu. Nie odczuwał też żadnych emocji, prócz słabnącego niepokoju. Obcy umysł badał wszystkie jego wspomnienia, począwszy od chwili, gdy wyruszył z rodzinnej farmy, by polować na jelenie w Kośćcu trzy dni przed znalezieniem jaja Saphiry - aż do chwili obecnej. Zdawało się, że trwa to godzinami. W głębi umysłu Eragon czuł, że to samo dzieje się z Saphirą, lecz świadomość ta nic dla niego nie znaczyła. I wreszcie, na długo po tym, jak zrezygnowałby z nadziei, gdyby wciąż choć częściowo władał własnymi myślami, rozkrzyczany chór starannie złączył fragmenty jego umysłu i się wycofał. Eragon zachwiał się i nim zdołał odzyskać równowagę, upadł na kolano. Obok niego Saphira szarpnęła się i kłapnęła zębami. Jak? - pomyślał. Kto? Przechwycenie ich obojga, a także Glaedra, to niezwykły wyczyn, nie wierzył, by nawet Galbatorix był do tego zdolny. I znów na jego umysł naparła świadomość, tym razem jednak nie zaatakowała. Tym razem odezwała się. Prosimy o wybaczenie, Saphiro. Prosimy o wybaczenie, Eragonie, musieliśmy jednak upewnić się co do waszych zamiarów. Witajcie w Krypcie Dusz. Od dawna na was czekaliśmy. I ty także witaj, kuzynie. Cieszymy się, że wciąż żyjesz. Przyjmij teraz swe wspomnienia i wiedz, że w końcu wypełniłeś zadanie. Między świadomością a Glaedrem eksplodowała energia. Ułamek sekundy później Glaedr ryknął w myślach tak głośno, że Eragona zabolały skronie. Ze złotego smoka promieniowała masa poplątanych uczuć: smutek, tryumf, niedowierzanie, żal i radosna ulga, tak przejmująca, że Eragon odkrył, że sam się uśmiecha, nie wiedząc dlaczego. A świadomości

starego smoka dotykał nie jeden obcy umysł, lecz ich dziesiątki, wszystkie szepczące i mruczące. Kto to?- wyszeptał Eragon. Stojący przed nimi człowiek o smoczej głowie nie drgnął nawet o cal. Eragonie - powiedziała Saphira - popatrz na ścianę. Popatrz. Popatrzył. I przekonał się, że łukowatej ściany nie ozdobiono kryształami, jak sądził z początku. Zamiast tego pokrywały ją dziesiątki dziesiątków nisz, a w każdej z nich spoczywała świetlista kula. Niektóre kule były wielkie, inne małe, lecz wszystkie pulsowały łagodnym wewnętrznym blaskiem, niczym węgle pośród żaru dogasającego ogniska. Kiedy Eragon pojął, co widzi, jego serce na moment się zatrzymało. Opuścił wzrok ku ciemnym przedmiotom spoczywającym na ławach: były gładkie i owalne, wyglądały jak wyrzeźbione z różnobarwnych kamieni. Podobnie jak kule, różniły się od siebie rozmiarami, lecz niezależnie od wielkości, wszędzie rozpoznałby ten kształt. Nagle zalała go fala obezwładniającego gorąca, kolana ugięły się pod nim. To niemożliwe. Chciał uwierzyć w to, co widzi, lecz obawiał się, że to tylko złudzenie, stworzone po to, by żerować na nadziei. A jednak sama możliwość, że to wszystko naprawdę istnieje, odebrała mu dech, oszołomiła i poraziła tak bardzo, że nie wiedział, co zrobić bądź rzec. Saphira zareagowała podobnie, może nawet mocniej. I wtedy umysł znów przemówił. Nie mylicie się, pisklęta, oczy was nie zwodzą. Jesteśmy tajemną nadzieją naszej rasy. Tu spoczywają nasze serca serc - ostatnie wolne Eldunari w tej krainie - a także jaja, których strzeżemy od ponad stulecia.

Lacuna, część druga

Przez chwilę Eragon nie był w sranie poruszyć się ani odetchnąć. Jaja, Saphiro - wyszeptał w końcu. Jaja. Smoczyca zadrżała, łuski na jej grzbiecie poruszyły się i uniosły lekko. Kim jesteście? - spytał, zwracając się do umysłu. Skąd mamy wiedzieć, czy możemy wam zaufać? Oni mówią prawdę, Eragonie - wtrącił Glaedr w pradawnej mowie. Wiem, bo Oromis należał do tych, którzy opracowali plany tego miejsca. Oromis…? Nim Glaedr zdążył wyjaśnić, przemówił drugi umysł. Nazywam się Umaroth, moim Jeźdźcem był elf Vrael, przywódca naszego zakonu, nim ponieśliśmy klęskę. Przemawiam w imieniu innych, lecz nimi nie dowodzę, bo choć wielu z nas było złączonych z Jeźdźcami, wielu innych nie, a nasi dzicy bracia nie uznają żadnej władzy poza własną. W jego słowach zadźwięczała nuta irytacji. Gdybyśmy przemówili wszyscy jednocześnie, byłoby to zbyt mylące, toteż użyczam głosu innym.

Czy to ty…? - Eragon wskazał ręką srebrnego mężczyznę o smoczej głowie, stojącego przed nim i Saphirą. Nie - odparł Umaroth - to Curaoc, zabójca nïdhwala i pogromca urgali. Silvari Czarodziejka zbudowała mu ciało, które obecnie nosi, abyśmy mieli czempiona, mogącego nas obronić, gdyby Galbatorix bądź inny wróg dostał się siłą do Krypty Dusz. Gdy Umaroth mówił, smokogłowy człowiek sięgnął prawą ręką ku swej piersi, odsunął ukryty zatrzask i otworzył przednią część korpusu niczym drzwi szafki. Wewnątrz piersi Cuaroca spoczywało purpurowe serce serc, otoczone tysiącami srebrzystych drutów, nie grubszych niż ludzki włos. Po chwili Curaoc zatrzasnął swój napierśnik. Nie - powiedział Umaroth - ja jestem tutaj. - Skierował wzrok Eragona ku niszy zawierającej duże białe Eldunari. Eragon powoli wsunął Brisingra do pochwy. Jaja i Eldunari. Wciąż nie potrafił ogarnąć ogromu tego odkrycia. Jego myśli poruszały się wolno, ciężko, jakby otrzymał cios w głowę - co, jak przypuszczał, w pewnym sensie nie odbiegało zbytnio od prawdy. Ruszył w kierunku ław po prawej stronie czarnego, pokrytego symbolami łuku, nagle jednak zatrzymał się przed Curoakiem i spytał, zarówno na głos, jak i myślami: - Mogę? Człowiek o smoczej głowie zaklaskał językiem i cofnął się, tupiąc głośno, nad jaśniejącą jamą pośrodku komnaty. Nie schował jednak miecza i Eragon pozostawał boleśnie tego świadom. Kiedy zbliżył się do jaj, ogarnęły go podziw i szacunek. Oparł się o niższą z ław i odetchnął głośno, wpatrując się w złoto-czerwone jajo, wysokie na niemal pięć stóp. Kierując się nagłym pragnieniem, zsunął rękawicę i przyłożył do jaja gołą dłoń. W dotyku było ciepłe, a kiedy wraz z ręką sięgnął umysłem, poczuł ukrytą w środku śpiącą świadomość niewyklutego smoka. Gorący oddech Saphiry omiótł mu kark, gdy stanęła obok niego.

Twoje jajo było mniejsze od tego - zauważył. To dlatego, że moja matka nie była tak stara i wielka jak smok, który je złożył. Ach. O tym nie pomyślałem. Popatrzył na resztę jaj i poczuł ucisk w gardle. Jest ich tak wiele - wyszeptał. Przycisnął ramię do masywnej szczęki Saphiry i poczuł wstrząsające nią dreszcze. Widział wyraźnie, że nade wszystko pragnie radować się i chłonąć umysły pobratymców, lecz podobnie jak on wciąż nie potrafiła uwierzyć, że to, co widzi, istnieje naprawdę. Smoczyca parsknęła i obróciła głowę, patrząc na resztę komnaty, potem ryknęła tak głośno, że ze sklepienia posypał się pył. Jak? - warknęła w myślach. Jak zdołaliście uciec Galbatorixowi? My, smoki, nie ukrywamy się podczas walki. Nie jesteśmy tchórzami, uciekający- mi przed niebezpieczeństwem. Wytłumaczcie się! Nie tak głośno, Bjartskular, bo jeszcze spłoszysz młodzików w jajach upomniał ją Umaroth. Pysk Saphiry wykrzywił się, gdy warknęła. W takim razie przemów, o starcze, i powiedz nam, jak to możliwe. Przez moment Umaroth sprawiał wrażenie rozbawionego, kiedy jednak smok odpowiadał, spoważniał. Masz rację: nie jesteśmy tchórzami i nie kryjemy się podczas walki. Lecz nawet smoki mogą się przyczaić, by zaskoczyć swoją ofiarę. Zgodzisz się, Saphiro? Smoczyca znów parsknęła, machając ogonem z boku na bok. Nie jesteśmy też jak fanghury ani pomniejsze gady, które porzucają swe młode na pastwę losu. Gdybyśmy dołączyli do bitwy o Doru Araebę, zostalibyśmy niechybnie zniszczeni. Zwycięstwo Galbatorixa byłoby wówczas absolutne - i on wierzy, że tak właśnie się stało - a nasz ród na zawsze zniknąłby z powierzchni ziemi. Kiedy w pełni zrozumieliśmy, jak wielką mocą dysponuje Galbatorix i jakie są jego ambicje - wtrącił Glaedr - i kiedy pojęliśmy, że wraz ze zdrajcami

zamierza zaatakować Vroengard, Vrael, Umaroth, Oromis i ja oraz paru innych zdecydowaliśmy, że najlepiej będzie ukryć jaja naszej rasy, a także sporą część Eldunari. Łatwo przyszło nam przekonać dzikie smoki; Galbatorix polował na nie, a one nie miały jak się bronić przed jego magią. Przybyły tutaj i przekazały Vraelowi opiekę nad niewyklutym potomstwem. Te, które mogły, złożyły jaja, mimo że w zwykłych okolicznościach mogłyby zaczekać, wiedzieliśmy bowiem, że przetrwanie naszej rasy jest zagrożone. Jak widać, wasze obawy okazały się słuszne. Eragon pomasował pulsujące skronie. - Czemu o tym nie wiedziałem? Ani Oromis? I jak udaje im się ukryć umysły? Mówiłeś, że to niemożliwe. Bo to jest niemożliwe - przytaknął Glaedr. A przynajmniej nie za pomocą samej magii. W tym przypadku jednak, tam, gdzie zawodzi magia, zwycięża odległość. To dlatego znaleźliśmy się głęboko pod ziemią, milę pod górą Erolas. Na wet gdyby Galbatorix bądź Zaprzysiężeni postanowili przeszukać myślami tak mało prawdopodobne miejsce, oddzielające nas skały utrudniły - by im wyczucie czegokolwiek, prócz niewyraźnych energii, które przypisaliby wirom we krwi ziemi, przepływającej tuż pod nami. Co więcej, przed bitwą o Doru Araebę ponad sto lat temu, wszystkie Eldunari wprowadzono w trans tak głęboki, że bliski śmierci, przez co stały się trudniejsze do znalezienia. Nasz plan zakładał, że zostaną zbudzone po walce, lecz ci, którzy roznieśli to miejsce, rzucili także zaklęcie, które miało przebudzić je z transu po upływie kilku miesięcy. I tak też uczyniło - podjął Umaroth. Kryptę Dusz umieszczono tu także z innej przyczyny. Jama, którą widzisz, łączy nas z jeziorem z topionego kamienia, leżącym pod górami od dnia narodzin świata. Dostarcza nam ono ciepła potrzebnego do utrzymania jaj, a także światła niezbędnego dla nas, Eldunari, dla zachowania mocy. Nadal nie odpowiedziałeś na moje pytanie - zwrócił się Eragon do Glaedra. Dlaczego ani ty, ani Oromis nie pamiętaliście tego miejsca? Odpowiedział mu Umaroth.

Ponieważ wszyscy, którzy wiedzieli o istnieniu Krypty Dusz, zgodzili się na usunięcie tej wiedzy z ich umysłów i zastąpienie fałszywym wspomnieniem łącznie z Glaedrem. Nie była to łatwa decyzja, zwłaszcza dla matek jaj, nie mogliśmy jednak pozwolić, by ktokolwiek przebywający poza tą komnatą znał prawdę. Inaczej Galbatorix wkrótce dowiedziałby się o naszym istnieniu. Pożegnaliśmy się więc z przyjaciółmi i towarzyszami, wiedząc doskonale, że być może nigdy ich już nie ujrzymy i że jeśli stanie się najgorsze, zginą przekonani, że jeszcze przed nimi runęliśmy w otchłań… Jak mówiłem, nie była to łatwa decyzja. Wymazaliśmy także ze wszystkich wspomnień nazwę skały znakującej wejście do tego sanktuarium, tak jak wcześniej uczyniliśmy z imionami trzynastu smoków, które zdecydowały się nas zdradzić. Przez ostatnie sto lat wierzyłem, że nasz gatunek jest bliski zagłady mruknął Glaedr. Teraz dowiaduję się, że cały mój ból nie miał podstaw… Cieszę się jednak, że dzięki swojej niewiedzy zdołałem ocalić przed wymarciem naszą rasę. Czemu Galbatorix nie zauważył nieobecności waszej i jaj? Sądził, że zginęliśmy w bitwie. Byliśmy zaledwie drobną cząstką Eldunari na Vroengardzie, nie dość wielką, by nasza nieobecność mogła wzbudzić podejrzenia. A co do jaj, bez wątpienia rozwścieczyła go ich utrata, ale nie miał powodu podejrzewać podstępu. A tak - przytaknął ze smutkiem Glaedr. To dlatego Thuviel zgodził się poświęcić życie: by ukryć nasz plan przed Galbatorixem. - Ale czy Thuviel nie zabił wielu swoich? - chciał wiedzieć Eragon. Owszem, i było to wielką tragedią - wyjaśnił Umaroth. Jednakże zgodziliśmy się, że nie zrobi niczego, aż do chwili gdy stanie się oczywiste, że nie unikniemy klęski. Zabijając się, zniszczył budynki, w których zazwyczaj przechowywaliśmy jaja, a także zatruł wyspę, by mieć pewność, że Galbatorix nie zdecyduje się tu osiąść. Czy wiedział, dlaczego się zabija? W owym czasie nie, tylko tyle, że to konieczne. Miesiąc wcześniej jeden z zaprzysiężonych zabił smoka Thuviela. Choć Thuviel powstrzymał się

przed odejściem w otchłań, ponieważ potrzebowaliśmy do walki wszystkich wojowników, nie chciał już dalej żyć. Powierzone mu zadanie uradowało go: pozwalało mu odejść, czego łaknął, a jednocześnie przysłużyć się naszej sprawie. Dzięki darowi swego życia zapewnił przyszłość naszej rasie i Jeźdźcom. Był wielkim, dzielnym bohaterem, pewnego dnia w każdym zakątku Alagaësii będą opiewać jego imię. A po bitwie zaczęliście czekać - wtrąciła Saphira. A potem czekaliśmy - zgodził się Umaroth. Myśl o spędzeniu ponad stu lat w jednym pomieszczeniu głęboko pod ziemią sprawiła, że Eragonowi zrobiło się słabo. Ale nie próżnowaliśmy. Gdy ocknęliśmy się z transu, zaczęliśmy posyłać w dal myśli, z początku powoli, potem z coraz większą pewnością siebie, zorientowaliśmy się bowiem, że Galbatorix i Zaprzysiężeni opuścili wyspę. Razem dysponujemy wielką siłą, toteż z upływem lat obserwowaliśmy wiele z tego, co działo się w krainie. W zwykłych okolicznościach nie możemy postrzegać, potrafimy jednak dostrzec splątane żyły energii rozrzucone po całej Alagaësii i często słuchamy myśli tych, którzy nie próbują nawet bronić swych umysłów. W ten właśnie sposób zebraliśmy informacje. W miarę upływu wieków zaczęła ogarniać nas rozpacz, obawialiśmy się, że nikt nie będzie w stanie zabić Galbatorixa. Byliśmy gotowi w razie konieczności czekać wiele stuleci, wyczuwaliśmy jednak, jak moc niszczyciela jaj rośnie, i obawialiśmy się, że nasze czekanie, miast stuleci, może potrwać tysiące lat. Zgodziliśmy się, że tego nie moglibyśmy zaakceptować, zarówno ze względu na zdrowie na- szych umysłów, jak i młodzików w jajach. Są skrępowani magią, która spowalnia ich ciała, i mogą pozostać w takim stanie całe lata. Ale niedobrze jest dla nich zbyt długo tkwić w skorupach. Jeśli w nich pozostaną, ich umysły mogą stać się pokręcone i dziwaczne. Zatem, poruszeni troską, zaczęliśmy ingerować w oglądane wydarzenia. Z początku jedynie lekko: tu delikatne trącenie, tam wyszeptana rada, ówdzie niewytłumaczalny strach u kogoś, kto miał wpaść w zasadzkę. Nie zawsze nam się udawało, ale zdołaliśmy wspomóc tych, którzy nadal walczyli z Galbatorixem, i w miarę upływu czasu

coraz lepiej radziliśmy sobie z manipulacjami. Przy paru rzadkich okazjach zauważono naszą obecność, ale nikt nie zdołał zorientować się kim ani czym jesteśmy. Trzykrotnie udało nam się doprowadzić do śmierci jednego z Zaprzysiężonych: gdy Brom nie poddawał się swym emocjom, był dla nas użyteczną bronią. - Pomogliście Bromowi! - wykrzyknął Eragon. Owszem, a także wielu innym. Kiedy człowiek imieniem Hefling ukradł ze skarbca Galbatorixa jajo Saphiry - niemal dwadzieścia lat temu - pomogliśmy mu uciec, posunęliśmy się jednak za daleko, bo nas zauważył i wystraszył się. Umknął i nie spotkał się z Vardenami, tak jak zaplanowaliśmy. Później, po tym jak Brom ocalił twoje jajo, a Vardeni i elfy zaczęli przyprowadzać przed nie młodzików, próbując znaleźć tego, dla którego się wyklujesz, uznaliśmy, że powinniśmy poczynić na tę ewentualność pewne przygotowania. Sięgnęliśmy zatem do kotołaków, od dawna przyjaciół smoków, i porozumieliśmy się z nimi. Zgodziły się nam pomóc, przekazaliśmy im zatem wiedze o Skale Kuthian i jasnostali pod korzeniami drzewa menoa, a potem usunęliśmy z ich umysłów wspomnienia naszej rozmowy. - Zrobiliście to wszystko stąd? - zdumiał się Eragon. I jeszcze więcej. Nigdy nie zastanawiałeś się, dlaczego jajo Saphiry pojawiło się akurat przed tobą, gdy wędrowałeś w sercu Kośćca? To wasza sprawka?- Saphira była równie wstrząśnięta jak Eragon. - Myślałem, że stało się tak dlatego, że Brom był moim ojcem i Arya wzięła mnie za niego. Nie - odparł Umaroth. Zaklęcia elfów niełatwo wiodą na manowce. Odmieniliśmy przepływ magii, tak byście spotkali się z Saphirą. Pomyśleliśmy, że istnieje szansa - niewielka, ale jednak - że okażesz się dla niej właściwym towarzyszem. Mieliśmy rację. - Dlaczego więc nie sprowadziliście nas tu wcześniej? - zapytał Eragon. Bo potrzebo w a liście czasu do nauki, inaczej ryzykowalibyśmy, że Galbatorix dowie się o naszej obecności, nim wy bądź Vardeni będziecie gotowi stawić mu czoło. Gdybyśmy, dla przykładu, nawiązali kontakt po bitwie na

Ognistych Równinach, co by to dało? Vardeni nadal przebywali daleko od Urü’baenu. Przez minutę w komnacie panowała cisza. - Co jeszcze dla nas zrobiliście? - spytał powoli Eragon. Kilka ingerencji, głównie ostrzeżeń. Wizji Ary i w Gil’eadzie, kiedy potrzebowała twojej pomocy. Uzdrowienie twych pleców podczas Agaeti Blödhren. Glaedr promieniował dezaprobatą. Posłaliście ich do Gil’eadu niewyszkolonych, bez zaklęć ochronnych, wiedząc, że natkną się tam na Cienia? Sądziliśmy, że będzie z nimi Brom, lecz nawet gdy zginął, nie zdołaliśmy ich powstrzymać, nadal bowiem musieli udać się do Gil’eadu, by odnaleźć Vardenów. - Zaczekaj - rzucił Eragon. - To wy wywołaliście moją… przemianę? Po części. Dotknęliśmy odbicia naszej rasy, które elfy przywołują podczas uroczystości. My zapewniliśmy natchnienie, on-ona-ono moc zaklęcia. Eragon spuścił wzrok, na moment zacisnął pięści, nie ze złości, lecz tak bardzo przepełniony emocjami, że nie mógł ustać w miejscu. Saphira, Arya, jego miecz, nawet kształt ciała - wszystko to zawdzięczał smokom ukrytym w tej komnacie. - Elrun ono - rzekł. - Dziękuję. Proszę bardzo, Cieniobójco. - Czy pomagaliście też Roranowi? Twój kuzyn nie wymagał od nas wsparcia. - Umaroth na chwilę umilkł. Od wielu lat obserwowaliśmy was oboje, Eragonie, Saphiro. Patrzyliśmy, jak z piskląt wyrastają potężni wojownicy, i jesteśmy dumni z tego, co osiągnęliście. Ty Eragonie, jesteś wszystkim, na co liczyliśmy w nowym Jeźdźcu. A ty, Saphiro, okazałaś się godna ¡zaliczenia do najwspanialszych członków naszej rasy. Duma i radość Saphiry dorównywały radości Eragona. Opadł na kolano, podczas gdy ona uderzyła łapą o posadzkę i pochyliła głowę. Eragon miał ochotę skakać, krzyczeć i radować się. - Mój miecz jest wasz - rzekł.

I moje zęby i szpony - dodała Saphira. Do kresu naszych dni - zakończyli chórem. Czego od nas oczekujecie.. Ebrithilar? Poczuli emanujące z Umarotha zadowolenie. Teraz, kiedy nas znaleźliście, nasze dni w ukryciu dobiegły końca; ruszymy z wami do Urü’baenu, walcząc u waszego boku, by zabić Galbatorixa. Nadszedł czas, byśmy opuścili kryjówkę i raz na zawsze stawili czoło zdradzieckiemu niszczycielowi jaj. Bez nas zdołałby wtargnąć do waszych umysłów równie łatwo, jak my, ma bowiem na swe rozkazy wiele Eldunari. Nie zdołam zabrać was wszystkich - wtrąciła Saphira. Nie będziesz musiała - odparł Umaroth. Pięciu z nas zostanie, by strzec jaj, między innymi Cuaroc. W razie gdyby nie udało nam się pokonać Galbatorixa, nie będą dłużej manipulować żyłami energii, lecz jedynie czekać, dopóki nie nastaną czasy, gdy smoki znów będą mogły bezpiecznie krążyć po Alagaësii. Ale nie musisz się martwić, nie będziemy dla ciebie brzemieniem dostarczymy ci bowiem sił, by przenieść nasz ciężar. - Ile was tam jest? - spytał Eragon, rozglądając się po komnacie. Sto trzydzieści sześć. Nie sądź jednak, że zdołamy pokonać zniewolone przez Galbatorixa Eldunari. Na to jest nas za mało, a ci, których wybrane do umieszczenia w tym skarbcu, byli albo za starzy i cenni, by ryzykować ich życie w walce, albo też zbyt młodzi i niedoświadczeni, by w niej uczestniczyć. To dlatego postanowiłem do nich dołączyć: stanowię pomost między grupami, punkt łączny umożliwiający wspólne porozumienie, którego inaczej by brakowało. Starsi z nas są niezwykle mądrzy i potężni, lecz ich umysły wędrują dziwnymi ścieżkami i często trudno ich przekonać, by skupili się na czymkolwiek poza snami na jawie. Młodsi są w gorszej sytuacji: rozstali się z ciałami przed czasem i przez to ich umysły pozostają ograniczone rozmiarami Eldunari, które, opuściwszy ciało, nie mogą już urosnąć bądź się rozszerzyć. Niechaj to będzie dla ciebie nauką, Saphiro. Nie wydalaj z siebie Eldunari, chyba że osiągniesz słuszny wzrost, bądź w obliczu najgorszego niebezpieczeństwa.

- Zatem nadal mają przewagę - podsumował ponuro Eragon. Owszem, Cieniobójco. Lecz teraz Galbatorix nie zdoła rzucić cię na kolana w chwili, gdy cię ujrzy. Może nie uda nam się ich pokonać, ale zdołamy powstrzymać jego Eldunari wystarczająco długo, abyście z Saphirą uczynili to co musicie. I nie trać nadziei: wiemy wiele rzeczy, znamy wiele tajemnic na temat wojny, magii i działania tego świata. Nauczymy was wszystkiego, czego możemy, i możliwe, że to strzęp nasze j wiedzy pozwoli wam zabić króla. *** Później Saphira spytała o jaja i dowiedziała się, że ocalono dwieście czterdzieści trzy. Dwadzieścia sześć miało złączyć się z Jeźdźcami, reszta pozostawała wolna. Następnie zaczęli omawiać lot do Urû’baenu. Podczas gdy Umaroth i Glaedr doradzali Saphirze, jak najszybciej dotrzeć do miasta, metalowy człowiek o smoczej głowie schował miecz, odłożył tarczę i zaczął kolejno wyciągać Eldunari z nisz w ścianach. Każdą lśniącą jak klejnot kulę umieścił w jedwabnej sakwie, na której spoczywała, po czym delikatnie ułożył z nich stertę na posadzce obok ognistej jamy. Najstarsze Eldunari okazały się tak wielkie, że umieszczony w sztucznym ciele smok nie zdołał w pełni objąć ich rękami. Podczas gdy Curaoc pracował, a reszta rozmawiała, Eragon nadal rozglądał się z oszołomieniem i niedowierzaniem. Nie śmiał nawet marzyć, że w Alagaësii ukrywają się jakieś inne smoki. A jednak były tu, pozostałości minionej epoki. Zupełnie jakby historie z dawnych czasów ożyły, a on i Saphira znaleźli się w samym ich sercu. Uczucia Saphiry były bardziej złożone. Świadomość, że jej rasa nie będzie skazana na wymarcie, przegnała cień przygniatający jej umysł - cień, który zalegał tam, odkąd Eragon pamiętał - i jej myśli promieniowały radością tak głęboką, iż zdawało się, że oczy i łuski smoczycy migoczą jaśniej niż zwykle. Jednakże dało się w niej wyczuć także osobliwą nieśmiałość, jakby wstydziła się stanąć przed Eldunari.

Mimo oszołomienia, Eragon wyczuwał także nastrój Glaedra: stary smok nie do końca zapomniał o swym smutku, był jednak najszczęśliwszy od dnia śmierci Oromisa. A choć Glaedr nie płaszczył się przed Umarothem, traktował drugiego smoka z szacunkiem, jakiego Eragon wcześniej u niego nie widział, nawet gdy smok rozmawiał z królową Islanzadi. Kiedy Curaoc niemal skończył, Eragon podszedł na skraj jamy i zajrzał do środka. Ujrzał okrągły szyb przebijający kamień na głębokość ponad stu stóp, aż do jaskini na wpół wypełnionej morzem świecącego kamienia. Gęsty żółty płyn bulgotał i bryzgał niczym gotujący się klej, z falującej powierzchni wznosiły się smugi roztańczonych oparów. Eragonowi wydało się, że dostrzega światło podobne do blasku ducha, przemykające po powierzchni ognistego morza, zniknęło jednak tak szybko, że nie miał pewności. Chodź, Eragonie - rzekł Umaroth, gdy smokogłowy wojownik ułożył na stosie ostatnie Eldunari, które mieli zabrać ze sobą. Teraz musisz rzucić zaklęcie. Oto jego słowa… Eragon słuchał, marszcząc brwi. - Co to za… skręt w drugiej linii? Co mam niby skręcić, powietrze? Wyjaśnienia Umarotha jeszcze bardziej zamąciły mu w głowie. Umaroth znów spróbował, lecz Eragon nadal nie mógł pojąć samej idei. Inne. starsze Eldunari dołączyły do rozmowy, lecz ich wyjaśnienia miały jeszcze mniej sensu, padały bowiem jako strumień nakładających się na siebie obrazów, odczuć i dziwnych ezoterycznych porównań, które kompletnie ogłupiły Eragona. Ku jego uldze Saphira i Glaedr sprawiali wrażenie równie zdumionych. Chyba rozumiem - rzekł w końcu Glaedr. Ale to coś jak próby złapania spłoszonej ryby: za każdym razem, gdy wydaje mi się, że już ją mam, wymyka mi się z zębów. Zostawmy tę lekcję na inne czasy - uciął w końcu Umaroth. Wiesz, co ma uczynić zaklęcie, choć nie rozumiesz jak. To będzie musiało wystarczyć. Zaczerpnij z nas niezbędną siłę i rzuć je, a potem ruszajmy w drogę.

Eragon nerwowo powtórzył w myślach słowa zaklęcia, by uniknąć pomyłki, a potem zaczął mówić. Wypowiadając wersy, czerpał z zasobów Eldunari, po jego skórze przebiegały dreszcze, gdy przelewała się przez niego niewiarygodna kaskada energii, jednocześnie gorąca i lodowata. Powietrze wokół nierównej sterty Eldunari zafalowało i zamigotało. A potem stos jakby się złożył i zniknął im z oczu. Powiew wiatru uniósł włosy Eragona, w komnacie rozległ się cichy, miękki łoskot. Eragon patrzył zdumiony, jak Saphira wysuwa głowę i porusza nią w miejscu, gdzie przed chwilą spoczywały Eldunari. Serca serc zniknęły całkowicie, bez śladu, jakby nigdy nie istniały, a jednak oboje wciąż czuli w pobliżu umysły smoków. Kiedy opuścicie kryptę - zapowiedział Umaroth - wejście do tej fałdy przestrzennej pozostanie w stałej odległości nad i za wami, prócz chwil, gdy znajdziecie się w zamkniętych pomieszczeniach, albo gdy przez tę przestrzeń przeleci czyjeś ciało. Wyjście jest nie większe niż czubek szpilki, ale bardziej zabójcze niż miecz: w razie dotknięcia przecina każde ciało. Saphira powęszyła. Nawet wasz zapach zniknął. - Kto odkrył., jak zrobić coś takiego? - spytał zdumiony Eragon. Pustelnik żyjący na północnym wybrzeżu Alagaësii tysiąc dwieście lat temu odparł Umaroth. To przydatna sztuczka, jeśli chcesz ubyć coś na widoku, ale niebezpieczna i trudno właściwie ją wykonać. Przez chwilę smok milczał, Eragon wyczuwał, że zbiera myśli. W końcu rzekł; Jest jeszcze jedna rzecz, o której musicie wiedzieć z Saphirą. W chwili gdy przekroczycie wielki łuk za wami - Bramę Vergathosa - zaczniecie zapominać o Cuarocu i ukrytych tu jajach i nim dotrzecie do kamiennych drzwi na końcu tunelu, wszelkie ślady po nich znikną z waszych umysłów. Nawet my, Eldunari, zapomnimy o jajach. Jeśli uda nam się zabić Galbatorixa, Brama przywróci nasze wspomnienia, ale do tego czasu musimy pozostać ich nieświadomi. - Zdawało się, że Umaroth mruknął przeciągle. Wiem,

to… nieprzyjemne, ale nie możemy pozwolić, by Galbatorix dowiedział się o istnieniu jaj. Eragonowi bardzo nie spodobał się ten pomysł, lecz nie przychodziła mu do głowy żadna rozsądna alternatywa. Dziękujemy, że nam powiedziałeś - mruknęła Saphira. Eragon także dołączył swe podziękowania. A potem wielki metalowy wojownik Cuaroc podniósł z ziemi tarczę dobył miecza, podszedł do swego starożytnego tronu i usiadł na nim. Złożywszy nagie ostrze na kolanach i oparłszy tarczę o bok fotela, ułożył dłonie na udach i znieruchomiał niczym posąg, w całej jego postaci poruszały się tylko roztańczone iskry szkarłatnych oczu spoglądających na jaja. Eragon zadrżał, odwracając się do niego plecami. Widok samotnej postaci na końcu komnaty miał w sobie cos' poruszającego. Świadomość, że Cuaroc i reszta Eldunari, które tu zostają, być może będą musieli trwa: samotnie przez kolejne sto lat - albo jeszcze dłużej - sprawiała, że trudno mu było odejść. Żegnajcie - rzekł w myślach. Żegnaj, Cieniobójco - odpowiedziało pięć szeptów. Zegnaj, Jasnołuska niechaj szczęście wam sprzyja. A potem Eragon uniósł ramiona i wraz z Saphirą przeszli przez Bramę Vargathosa, opuszczając Kryptę Dusz.

Powrót

Wychodząc z tunelu, Eragon zmarszczył brwi. Polana przed Skałą Kuthian jaśniała skąpana w promieniach wczesnopołudniowego słońca. Miał wrażenie, że zapomniał o czymś ważnym. Ale nic nie przychodziło mu do głowy, jedynie niepokojące uczucie pustki. Czy miało to coś wspólnego…? Nie, nie mógł sobie przypomnieć. Saphiro, czy ty… Co? Nic. Po prostu pomyślałem… Nieważne. To nie ma znaczenia. Za nimi drzwi tunelu zatrzasnęły się z głuchym łoskotem, linie wyrytych na nich symboli wyblakły, zębata, porośnięta mchem iglica znów wyglądała jak zwykły masywny kamień. Chodźcie - rzekł Umaroth - ruszajmy już. Dzień mija, a od Urû’baenu dzieli nas wiele staj. Eragon rozejrzał się po polanie. Wciąż miał wrażenie, że coś utracił. Po chwili skinął głową i wdrapał się na siodło Saphiry.

Gdy zaciągał rzemienie wokół nóg, wśród gęstych świerków po prawej rozbrzmiał niesamowity świergot cienistego ptaka. Eragon spojrzał w tamtą stronę, lecz nie dostrzegł stwora. Skrzywił się. Cieszył się, że odwiedził Vroengard, ale z równą radością go opuszczał. Wyspa była bardzo nieprzyjaznym miejscem. To co? - spytała Saphira. Ruszajmy - odparł z ulgą. Z łopotem skrzydeł Saphira wyskoczyła w powietrze i wzleciała nad gaj jabłoni po drugiej stronie polany. Szybko wzniosła się nad okrągłą jak misa dolinę, okrążając ruiny Doru Araeby. Kiedy znalazła się dość wysoko, by poszybować nad chmurami, skręciła na wschód i ruszyła w stronę kontynentu i Urû’baenu, zostawiając za sobą szczątki niegdyś pysznej stolicy Jeźdźców.

Miasto smutku

Słońce nadal wisiało w zenicie, gdy Vardeni dotarli do Urû’baenu. Roran usłyszał krzyki ludzi na czele kolumny, gdy pokonali szczyt wzgórza. Zaciekawiony, oderwał wzrok od pięt maszerującego przed nim krasnoluda i gdy dotarł na górę, przystanął, by się rozejrzeć, jak każdy żołnierz przed nim. Teren opadał gwałtownie przez kilka mil, w końcu przechodząc w rozległą równinę, pełną farm, młynów i wspaniałych kamiennych dworów, które skojarzyły mu się z podobnymi budowlami wokół Aroughs. Jakieś pięć mil dalej wznosiły się zewnętrzne mury Urû’baenu. W odróżnieniu od Dras-Leony, długie mury stolicy obejmowały całe miasto. Były też wyższe: nawet z daleka Roran widział, że w porównaniu z nimi, umocnienia Dras-Leony i Aroughs przypominały dziecięce zabawki. Oceniał, że liczą sobie co najmniej trzysta stóp wysokości. Na szerokich blankach dostrzegł balisty i katapulty zamontowane w regularnych odstępach.

Widok ten zaniepokoił go. Trudno będzie unieszkodliwić machiny bez wątpienia były chronione przed atakami magicznymi - a z doświadczenia wiedział jak mordercze bywają podobne urządzenia. Za murami wznosiła się dziwna mieszanka budowli ludzkich i, jak się domyślał, elfickich. Największe elfickie budynki, sześć wysokich wdzięcznych wież - wzniesionych z zielonego jak malachit kamienia tworzyły łuk w, jak zakładał, najstarszej części miasta. Dwóm z nich brakowało dachów, Roranowi wydało się także, że dostrzega kikuty dwóch kolejnych - częściowo ukryte pośród zbieraniny domów. Najbardziej jednak zainteresowały go nie mury i budynki, lecz fakt, że większa część miasta kryła się w cieniu wielkiej kamiennej półki, na oko liczącej sobie ponad pół mili szerokości i pięćset stóp grubości w najwęższym miejscu. Nawis ów tworzył koniec olbrzymiego wzgórza, które ciągnęło się kilka mil na północny wschód. Na stromym zakończeniu półki wznosił się kolejny mur, podobny do tych okalających miasto, zwieńczony kilkunastoma wieżami strażniczymi. Na krańcu podobnego do jaskini zagłębienia pod kamiennym nawisem tkwiła niewiarygodnie wielka cytadela, ozdobiona licznymi wieżami i blankami. Wznosiła się wysoko ponad resztę miasta, dość wysoko, by niemal dotknąć kamiennej półki. Najbardziej przerażająca była jednak brama osadzona w murze fortecy: wielka mroczna dziura, dość szeroka, by Saphira i Cierń swobodnie zmieścili się w niej razem. Żołądek Rorana ścisnął się boleśnie. Jeśli brama miała stanowić wskazówkę, Shruikan musiał być dość wielki, by samodzielnie pokonać cała ich armię. Lepiej, żeby Eragon i Saphira się pośpieszyli, pomyślał, a także elfy. Z tego co widział, elfy być może zdołałyby stawić czoło czarnemu smokowi króla, ale nawet im trudno przyszłoby go zabić. O wszystkim tym rozmyślał, pokonując szczyt wzniesienia. Potem szarpnął wodze Śnieżnego Płomienia. Stąpający za nim siwy ogier parsknął i podreptał naprzód, gdy Roran podjął znużony marsz, podążając krętą drogą opadającą na równiny.

Mógłby dosiąść rumaka - prawdę mówiąc, jako dowódca batalionu powinien - ale po wyprawie do Aroughs i z powrotem szczerze znielubił siodło. Teraz, w marszu usiłował wymyślić, jak najlepiej zaatakować miasto, Kamienna skorupa, w której przycupnął Urû’baen, nie pozwalała na ataki z boków i od tyłu, przeszkadzała też w atakach z góry. Z pewnością dlatego elfy wybrały to miejsce. Gdyby udało na m się oderwać od zbocza nawis, zmiażdżylibyśmy cytadelę i niemal całe miasto, pomyślał. Uznał to jednak za mało prawdopodobne, bo kamień był zbyt gruby. Mim o wszystko jednak być może zdołalibyśmy zdobyć mu r na szczycie. Wówczas moglibyśmy ciskać z niego kamienie i wylewać wrzący olej na żołnierzy w dole. Nie byłoby jednak łatwo. Walka pod górę, no i te mury… Może elfom by się udało. Albo Kullom. To im się może spodobać. Rzeka Ramr płynęła kilka mil na północ od Urû’baenu, zbyt daleko, by w czymkolwiek pomóc. Saphira mogłaby wykopać rów dość szeroki, żeby zawrócić bieg rzeki, potrzebowałaby jednak tygodni, by tego dokonać, a Vardeni nie dysponowali tak dużymi zapasami. Zostało im ich najwyżej na kilka dni. Potem będą musieli głodować albo się rozejść. Jedyne wyjście to zaatakować, nim uczyni to Imperium. Prawdę mówiąc, Roran nie wierzył, że Galbatorix faktycznie zaatakuje. Jak dotąd, król spokojnie czekał, aż Vardeni przyjdą do niego. Po co miałby ryzykować głowę? Im dłużej czeka, tym słabsi się stajemy. Co oznaczało atak frontalny - godną głupców szarżę po otwartym polu ku murom zbyt grubym, by je przebić, i zbyt wysokim, by się na nie wspiąć, podczas gdy łucznicy i machiny wojenne zasypywaliby ich pociskami. Na samą myśl o tym na czoło wystąpił mu zimny pot. Ginęliby setkami. Zaklął. Rozszarpią nas na kawałki, a Galbatorix będzie zaśmiewał się do rozpuku w swej sali tronowej… Gdybyśmy dotarli bliżej murów, żołnierz e nie trafiliby nas swoimi paskudnymi machinami, ale wówczas mogliby wylewać nam na głowy smołę i olej i zrzucać kamienie.

Nawet gdyby zdołali przebić się przez mur, nadal musieliby pokonać całą armię Galbatorixa. Ważniejsze zatem niż fortyfikacje stolicy okażą się charaktery i siła ludzi, którym przyjdzie stawić im czoło. Czy będą walczyć do ostatniego tchu? Czy da się ich przerazić? Czy mocno naciskani przełamią szyki i uciekną? Jakie krępują ich przysięgi i zaklęcia? Szpiedzy Vardenów donieśli, że Gaibatorix powierzył dowództwo nad armią broniącą Urû’baen u hrabiemu, lordowi Barstowi. Roran nigdy wcześniej o nim nie słyszał, lecz informacja ta wyraźnie wstrząsnęła Jörmundurem, a żołnierze z jego batalionu powtórzyli mu dość historii, by przekonać Rorana o bezwzględności Barsta. Ponoć hrabia zarządzał kiedyś wielkim majątkiem niedaleko Gil’eadu; inwazja elfów zmusiła go do porzucenia rodowej siedziby. Jego wasale śmiertelnie się go bali, bo Barst miał tendencję do rozstrzygania sporów i karania zbrodniarzy w najsurowszy sposób, często po prostu skazując na śmierć tych, których uznał za winnych. Samo w sobie nie było to niczym szczególnym: wielu panów z Imperium cieszyło się reputacją bezlitosnych brutali. Barst jednakże był nie tylko bezwzględny, ale i silny - imponująco silny - a do tego przebiegły. We wszystkim, co słyszał o nim Roran, jasno odbijała się inteligencja tego człowieka. Może i był łajdakiem, ale bystrym, i Roran wiedział, że niedocenianie go stanowiłoby poważny błąd. Galbatorix nie wybrałby na dowódcę słabeusza bądź głupca. Pozostawali także Cierń i Murtagh. Sam Galbatorix może nie wychynie ze swej twierdzy, ale czerwony smok i jego Jeździec z pewnością będą bronili miasta. Eragon i Saphira muszą ich stamtąd wywabić, w przeciwnym razie nigdy nie dotrzemy za mur. Roran zmarszczył brwi. To stwarzało problem Teraz Murtagh był silniejszy od Eragona. Eragon będzie potrzebował pomocy elfów, by go zabić. I znów Roran poczuł, jak wzbierają w nim głęboka niechęć i gorzki gniew. Nienawidził faktu, że był zdany na łaskę tych, którzy umieją posługiwać się magią. Jeśli w grę wchodzi siła i spryt, człowiek może nadrobić

brak jednego nadmiarem drugiego. Ale nie da się w żaden sposób nadrobić braku magii. Rozdrażniony, podniósł z ziemi kamyk i, jak go nauczył Eragon, rzekł: - Stern rïsa. Kamyk się nie poruszył. Kamyk nigdy się nie poruszał. Roran prychnął i odrzucił go na bok. Jego żona i nienarodzone dziecko jechali wśród Vardenów, a jednak on nie mógł w żaden sposób zabić Murtagha ani Galbatorixa. Zacisnął pięści i wyobraził sobie, że coś łamie. Głównie kości. Może powinniśmy uciec? Po raz pierwszy coś takiego przyszło mu do głowy. Wiedział, że istnieją krainy leżące na wschodzie, poza zasięgiem Galbatorixa - żyzne równiny, na których żyją jedynie grupy nomadów. Gdyby inni wieśniacy wyruszyli wraz z nim i Katriną, mogliby zacząć od początku, wolni od władzy Imperium i Galbatorixa. Na tę myśl jednak zrobiło mu się niedobrze. Musiałby porzucić Eragona, swoich ludzi i krainę, którą nazywał domem. Nie. Nie pozwolę, by nasze dziecko urodziło się w świecie, w którym wciąż włada Galbatorix. Lepiej zginąć, niż żyć w strachu. Oczywiście, nadal nie rozwiązywało to problemu zajęcia Urû’baenu. Wcześniej zawsze istniała jakaś słabość, którą mógł wykorzystać. W Carvahall pomógł mu fakt, że Ra’zacowie nie przypuszczali, że wieśniacy mogą stanąć do walki. Gdy siłował się z urgalem Yarbogiem, wykorzystał jego rogi. W Aroughs posłużył się kanałami. Jednakże tu, w Urû’baenie, nie dostrzegł żadnej słabości, żadnego miejsca, w którym mógłby wykorzystać siłę wroga przeciw niemu. Gdybyśmy tylko mieli zapasy, zaczekałbym i zagłodził ich. To byłby najlepszy sposób. Wszystko inne to szaleństwo. Niestety, wiedział, że wojna to katalog szaleństw. Jedyny sposób to magia, uznał w końcu. Magia i Saphira. Jeżeli zdołamy zabić Murtagha, ona albo elfy będą musieli nam pomóc przekroczyć mury.

Skrzywił się, czując w ustach kwaśny smak, i przyśpieszył kroku. Im szybciej rozbiją obóz, tym lepiej. Stopy bolały go od marszu, a jeśli miał zginąć w bezsensownym ataku, to przynajmniej chciał wcześniej zjeść gorący posiłek i dobrze się wyspać. *** Vardeni rozbili namioty milę od Urû’baenu, nad niewielkim strumieniem wpadającym do rzeki Ramr. Następnie ludzie, krasnoludy i urgale zaczęli budować umocnienia, pracowali aż do zmierzchu, a potem znów od wczesnego rana. W istocie, dopóki zostawali w jednym miejscu, cały czas rozbudowywali umocnienia obozu. I choć żołnierze szczerze tego nie znosili, dzięki temu mieli zajęcie i, co ważniejsze, w przyszłości mogło im to ocalić życie. Wszyscy sądzili, że rozkazy pochodzą od cienia Eragona. Roran wiedział, że tak naprawdę wydaje je Jörmundur. O d czasu porwania Nasuady i odlotu Eragona zaczął darzyć starego wojaka coraz większym szacunkiem. Jörmundur niemal całe życie walczył z Imperium i dogłębnie rozumiał taktykę i logistykę. Świetnie się dogadywali z Roranem: obaj byli ludźmi stali, nie magii. I był jeszcze król Orrin, z którym - po rozplanowaniu wstępnych umocnień - Roran zaczął się spierać. Orrin nieustannie go drażnił; jeśli ktokolwiek mógł doprowadzić ich do klęski, to właśnie on. Roran zdawał sobie sprawę, że obrażanie króla to nie najzdrowszy pomysł, ale głupiec chciał - wyprawić posłańca do głównych bram Urû’baenu i wygłosić oficjalne wyzwanie, tak jak to uczynili w Dras-Leonie i Belatonie. - Naprawdę chcesz sprowokować Galbatorixa? - warknął Roran. Jeśli to zrobimy, może zareagować! - Ależ oczywiście. - Król Orrin wyprostował się z dumą. - Jest rzeczą właściwą ogłosić nasze zamiary i dać mu szansę odbycia pokojowych pertraktacji.

Roran przez chwilę wpatrywał się w niego, po czym odwrócił się z niesmakiem do Jörmundura. - Nie możesz jakoś do niego przemówić? Siedzieli we trzech w pawilonie Orrina, do którego wezwał ich władca. - Wasza Wysokość - rzekł Jörmundur - Roran ma rację. Lepiej będzie zaczekać z nawiązaniem kontaktu. - Ale oni nas widzą - zaprotestował Orrin. - Obozujemy tuż pod ich murami. Byłoby… nieuprzejmie nie posłać herolda, by ogłosił nasze przybycie. Obaj pochodzicie z prostego ludu, nie oczekuję, że to zrozumiecie. Królewska krew nawet podczas wojny wymaga pewnych uprzejmości. Roran nagle zapragnął uderzyć króla. - Czy jesteś tak zadufany, by wierzyć, że Galbatorix uważa cię za równego sobie? Ha! Dla niego jesteśmy zwykłymi robakami. Nie obchodzą go twoje uprzejmości. Zapominasz, że nim Galbatorix obalił Jeźdźców, był człowiekiem z ludu, jak my. Jego zwyczaje nie są twoimi. Na całym świecie nie ma nikogo mu podobnego, a ty sądzisz, że zdołasz przewidzieć jego posunięcia? Chcesz go ułagodzić? Bal Twarz Orrina poczerwieniała. Odrzucił na bok kielich wina, ciskając nim o zaścielający ziemię kobierzec. - Za daleko się posuwasz, Młotoręki. Nikt nie ma prawa tak mnie obrażać. - Mam prawo robić, co tylko zechcę - warknął Roran. - Nie jestem jednym z twoich poddanych. Nie odpowiadam przed tobą. Jestem wolnym człowiekiem i będę obrażał każdego, kogo zechcę, kiedy zechcę i jak zechcę nawet ciebie. Wyprawienie posłańca byłoby błędem i… Z głośnym zgrzytem stali król Orrin wyrwał z pochwy swój miecz. Nie do końca zaskoczył Rorana, który trzymał już dłoń na rękojeści młota i, słysząc metaliczny dźwięk, wyciągnął broń zza pasa. Klinga króla błysnęła srebrzyście w półmroku namiotu. Roran zobaczył, gdzie celuje Orrin, i uskoczył. A potem uderzył mocno w ostrze królewskiego miecza. Klinga wygięła się, zadźwięczała i wyskoczyła Orrinowi

z ręki. Wysadzana klejnotami broń upadła na dywan, jej ostrze wciąż drżało. - Panie! - krzyknął jeden z pełniących wartę strażników. - Czy wszystko w porządku? - Tylko opuściłem tarczę - odparł Jörmundur. - Nie ma powodu do niepokoju. - Tak, panie. Roran wpatrywał się w króla. Twarz Orrina miała dziki, udręczony wyraz. Nie odrywając od niego oczu, Roran wsunął młot za pas. - Nawiązanie kontaktu z Galbatorixem jest głupie i niebezpieczne. Jeśli spróbujesz, zabiję każdego, kogo wyślesz, zanim dotrze do miasta. - Nie odważysz się! - rzucił Orrin. - Odważę i tak właśnie zrobię. Nie pozwolę, byś narażał nas wszystkich tylko po to, by zaspokoić swoją królewską… dumę. Jeśli Galbatorix zechce rozmawiać, wie, gdzie nas szukać. A my zostawmy go w spokoju. Roran wypadł z pawilonu. Na zewnątrz stanął, trzymając się pod boki i patrząc na płynące po niebie puchate chmury, czekał, aż serce przestanie mu walić szaleńczo. Orrin był jak muł roczniak: uparty, przesadnie pewny siebie i w każdej chwili gotów kopnąć cię w wątpia, jeśli tylko dasz mu sposobność. I za dużo pije, pomyślał Roran. Krążył tam i z powrotem, dopóki z namiotu nie wyłonił się Jörmundur. - Przykro mi - rzekł szybko Roran, nim tamten zdążył się odezwać. - I powinno być. - Jörmundur przesunął dłonią po twarzy, po czym z sakwy u pasa wyciągnął glinianą fajkę i zaczął nabijać ją kardusem. Ugniótł go starannie opuszką kciuka. - Potrzebowałem tyle czasu, by go przekonać, by nie wysyłał herolda tylko po to, żeby zrobić ci na złość. Na chwilę umilkł. - Naprawdę zabiłbyś jednego z ludzi Orrina? - Nie rzucam słów na wiatr - odparł Roran. - Tak też sądziłem… Cóż, miejmy nadzieję, że do tego nie dojdzie.

Jörmundur ruszył ścieżką między namiotami, Roran poszedł w jego ślady. Gdy przechodzili, ludzie cofali się i z szacunkiem skłaniali głowy. - Przyznaję, nieraz już miałem ochotę nieźle nagadać Orrinowi. Jörmundur machnął niezapaloną fajką; jego wargi rozciągnęły się w wąskim uśmiechu. - Niestety, za każdym razem ostrożność zwyciężała. - Czy zawsze był taki… uparty? - Hm? Nie, nie, w Surdzie zachowywał się o wiele rozsądniej. - W takim razie, co się stało? - Myślę, że to strach. Dziwnie wpływa na ludzi. - O tak. - Być może poczujesz się urażony, ale ty sam także zachowałeś się dość niemądrze. - Wiem… Nie wytrzymałem. - I zrobiłeś sobie wroga z króla. - Chcesz powiedzieć: z drugiego króla. Jörmundur zaśmiał się cicho. - Cóż, przypuszczam, że jeśli Galbatorix jest twoim osobistym wrogiem, wszyscy inni wydają się raczej nieszkodliwi. Mimo to… - Przystanął przy ognisku i spomiędzy płomieni wyciągnął cienką gałązkę. Wsunął jej koniec do główki fajki, zaciągnął się kilka razy, rozpalając ją, po czym cisnął gałąź z powrotem w ogień. - Mim o to, nie lekceważyłbym gniewu Orrina. W tamtej chwili był gotów cię zabić. Jeśli żywi urazę, a myślę, że tak właśnie jest, może zechcieć się zemścić. Na następne kilka dni postawię straże przed twoim namiotem, potem jednak… - Jörmundur wzruszył? ramionami. - Porem wszyscy możemy być martwi bądź jęczeć w niewoli. Przez kilka minut maszerowali w milczeniu. Jörmundur cały czas pykał z fajki. - Kiedy znów zobaczysz Orrina… - zaczął Roran, gdy mieli się rozstać. - Tak ?

- Może daj mu do zrozumienia, że jeśli on bądź jego ludzie zrobią krzywdę Katrinie, wy pruję mu flaki na oczach całego obozu. Jörmundur oparł brodę o pierś i przez chwilę stał zamyślony. Potem uniósł wzrok i skinął głową. - Myślę, że zdołam to jakoś załatwić, Młotoręki. - Wielkie dzięki. - Bardzo proszę. Jak zawsze, to była dla mnie prawdziwa przyjemność. - Panie. *** Roran odnalazł Katrinę i przekonał ją, by zabrała ich obiad na północny brzeg, gdzie czuwał, wypatrując przejeżdżających obok posłańców Orrina. Zjedli na tkaninie, którą Katrina rozłożyła na świeżo wzruszonej ziemi. Cienie wokół wydłużały się i na fioletowym niebie ponad skalnym nawisem pojawiły się pierwsze gwiazdy. - Cieszę się, że tu jestem - mruknęła Katrina, opierając mu głowę na ramieniu. - Naprawdę? Cieszysz się? - Jest pięknie, a ja mam cię wyłącznie dla siebie. Uścisnęła jego ramie. Przyciągnął ją bliżej, lecz cień, który zagościł w jego sercu, nie zniknął. Roran nie mógł zapomnieć o niebezpieczeństwie zagrażającym Katrinie i dziecku. Świadomość, że ich największy wróg czai się zaledwie kilka mil dalej, płonęła wewnątrz niego. Nade wszystko pragnął zerwać się na równe nogi, pobiec do Urû’baenu i zabić Galbatorixa. To jednak było niemożliwe, uśmiechnął się zatem, potem roześmiał i ukrył swój strach, tak jak ona skrywała swój. Do diaska, Eragonie, pomyślał, lepiej się pośpiesz albo przysięgam, że będę nawiedzał cię zza grobu.

Narada wojenna

Podczas lotu z Vroengardu do Urû’baenu Saphira nie musiała zmagać się ze sztormem, a szczęśliwie wiejący z tylu wiatr ułatwiał jej lot, bo Eldunari wyjaśniły, gdzie znajdzie szybki prąd powietrza, który, jak mówiły, pojawiał się niemal każdego dnia. Dodatkowo, cały czas dostarczały jej energii, tak że ani na moment nie słabła ani się nie męczyła. W efekcie, zaledwie dwa dni po odlocie z wyspy ujrzeli na horyzoncie miasto. Podczas podróży, dwa razy, gdy słońce świeciło najjaśniej, Eragonowi wydało się, że dostrzega wejście do fałdy przestrzeni, w której unosiły się za Saphira Eldunari. Wyglądało jak pojedynczy czarny punkcik, tak mały, że nie mógł skupić na nim wzroku dłużej niż sekundę. Z początku założył, że to drobinka pyłu, potem jednak dostrzegł, że ów punkt cały czas pozostaje w takiej samej odległości od Saphiry i w tym samym miejscu. W czasie lotu smoki, poprzez Umarotha, przelewały w umysły Eragona Saphiry wspomnienie za wspomnieniem: kaskadę doświadczeń - bitew

wygranych i przegranych, miłości, nienawiści, zaklęć, wydarzeń oglądanych w całej krainie, smutków, odkryć i rozważań dotyczących zasad rządzących światem. Smoki dysponowały tysiącami lat wiedzy i najwyraźniej zamierzały podzielić się każdym drobiazgiem. - To zbyt wiele! - protestował Eragon. - Nie zdołamy zapamiętać tego wszystkiego, a co dopiero zrozumieć! Nie - odparł Umaroth - ale zapamiętacie część i możliwe, że w tej części znajdzie się coś, czego potrzeba, by pokonać Galbatorixa. A teraz pozwól nam kontynuować. Zalew informacji oszałamiał; czasami Eragon zaczynał się czuć tak, jakby zapominał kim jest, bo liczba wspomnień smoków wielokrotnie przewyższała jego własne. Gdy tak się działo, odłączał swój umysł od reszty i powtarzał w duchu prawdziwe imię, dopóki znów się nie upewnił w swej tożsamości. Rzeczy, których dowiedzieli się z Saphirą, zdumiały go i poruszyły, a czasami zmuszały do zakwestionowania własnych poglądów. Nie miał jednak czasu na dłuższe rozważania, bo zawsze w miejsce jednego wspomnienia natychmiast pojawiało się kolejne. Wiedział, że trzeba będzie lat, by choćby zacząć pojmować, co dokładnie pokazały mu smoki. Im więcej się o nich dowiadywał, tym większy budziły w nim podziw. Te, które przeżyły setki lat, myślały w osobliwy sposób, a najstarsze różniły się od Glaedra i Saphiry tak bardzo, jak Glaedr i Saphira od fanghurów w Górach Beorskich. Kontakty z owymi starszymi były trudne i niepokojące: pełne przeskoków, skojarzeń i porównań, które wydawały się bezsensowne, lecz Eragon wiedział, że na pewnym głębokim poziomie mają swój sens. Rzadko udawało mu się zrozumieć, co próbowały powiedzieć, a stare smoki nie zniżały się do wyjaśniania tego za pomocą pojęć, które mógłby zrozumieć. Po jakimś czasie pojął, że po prostu nie potrafiły wyrażać się w inny sposób. Z upływem stuleci ich umysły ulegały przemianie: to, co dla niego

było proste i jasne, im często wydawało się skomplikowane, i odwrotnie. Uznał, że słuchanie ich myśli musi przypominać słuchanie myśli boga. Kiedy doszedł do tego porównania, Saphira prychnęła. Istnieje różnica - rzekła. Jaka? W odróżnieniu od bogów, my uczestniczymy w wydarzeniach tego świata. Może bogowie wolą działać niepostrzeżenie? To po co w ogóle są? Wierzysz, że smoki są lepsze od bogów? - spytał rozbawiony. W pełni dorosłe, owszem. Jakież stworzenie dorównuje nam wspaniałością? Nawet Galbatorix czerpie z nas swoją siłę. A nïdhwale? Pociągnęła nosem. My umiemy pływać, one nie tanieją latać. Najstarszy z Eldunari, smok imieniem Valdr - co oznaczało „władca" w pradawnej mowie - zwrócił się do nich bezpośrednio tylko raz. Otrzymali od niego wizję promieni światła, zamieniających się w fale piasku, a także niepokojące odczucie, że wszystko, co wydaje się solidne, to w istocie w większości pustka. Potem Valdr pokazał im gniazdo śpiących szpaków; Eragon wyczuwał sny migoczące w ich umysłach, szybkie jak mgnienie oka. Z początku z Valdra promieniowała pogarda - sny szpaków wydawały mu się małe, drobne, nieważne - potem jednak jego nastrój się zmienił, stał się ciepły, współczujący i nawet najmniejsza ptasia troska nabrała wagi, aż w końcu wydawała się równa zmartwieniom królów. Valdr zatrzymał tę wizję, jakby chciał się upewnić, że Eragon i Saphira zapamiętają ją pośród wszystkich innych. Jednakże żadne z nich nie miało pewności, co próbował im przekazać stary smok, a Valdr niczego więcej nie wyjaśniał. ***

Gdy w końcu w dali pojawił się Urû’baen, Eldunari przestały dzielić się wspomnieniami z Eragonem i Saphirą. Teraz najlepiej będzie, jeśli przyjrzycie się dokładnie norze naszego nieprzyjaciela - rzekł Umaroth. Tak też uczynili. Saphira powoli przez wiele staj opadała ku ziemi. To, co zobaczyli, nie wyglądało zachęcająco, ich nastrój nie poprawił się też, kiedy Glaedr skomentował: Galbatorix sporo budował, odkąd wypędził nas z tego miejsca. W naszych czasach mury nie były tak grube ani wysokie. Ilirea nie była też tak mocno ufortyfikowana w czasach wojny pomiędzy naszą rasą i elfami - dodał Umaroth. Zdrajca wkopał się głęboko i usypał nad swą norą kamienną górę. Wątpię, by zechciał z niej wypełznąć. Jest jak borsuk, który wycofał się do jamy i rozkrwawi nos każdemu, kto spróbuje go wyciągnąć. Milę na południowy zachód od zamkniętego murami nasypu i leżącego w dole miasta rozciągał się obóz Vardenów. Był znacznie większy, niż Eragon zapamiętał, i zdumiewało go to, dopóki nie pojął, że królowa Islanzadi i jej armia musieli w końcu dołączyć do reszty. Odetchnął cicho z ulgą. Nawet Galbatorix obawiał się potęgi elfów. Kiedy wraz z Saphirą znaleźli się jakąś staję od namiotów, Eldunari pomogły Eragonowi posłać naprzód myśli, tak że wkrótce wyczuł umysły wszystkich zgromadzonych w obozowisku ludzi, krasnoludów, elfów i urgali. Dotyk był tak lekki, że nikt go nie zauważał, chyba że wiedział, czego oczekiwać. W chwili gdy Eragon odnalazł charakterystyczny wątek dzikiej muzyki znaczący myśli Blödhgarma, skoncentrował się wyłącznie na elfie. Blödhgarmie - powiedział - to zasię ja, Eragon. - Staroświecka formuła wydała mu się naturalna po tak długim kontakcie ze wspomnieniami z dawnych wieków. Cieniobójca! Jesteś bezpieczny? Twój umysł wydaje się jakiś inny. Czy jest z tobą Saphira? Nic się jej nie stało? Czy coś spotkało Glaedra?

Oboje czują się dobrze, ja także. Zatem… - W głosie Blödhgarma można było wyczuć oszołomienie. Jesteśmy niedaleko - przerwał mu Eragon - ale na razie ukryłem nas przed oczami innych. Czy ci w dole wciąż widzą nasze zjawy? Tak, Cieniobójco. Kazaliśmy Saphirze krążyć nad namiotami na wysokości mili. Czasami ukrywamy ją pośród chmur albo sprawiamy, by wyglądało to tak, jakbyście odlecieli razem na patrol, nie śmiemy jednak tego przedłużać, by Galbatorix z tego nie skorzystał. Teraz każemy waszym obrazom odlecieć, abyście mogli dołączyć do nas, nie budząc podejrzeń. Nie. Na razie zaczekajcie i jeszcze trochę podtrzymajcie zaklęcia. Cieniobójco? Nie wrócimy prosto do obozu. - Eragon zerknął na ziemię. Jakieś dwie mile na południowy wschód od was leży niewielkie wzgórze. Znasz je? Tak, widzę je. Saphira wyląduje za nim. Każ, by Arya, Orik, Jörmundur, Roran, królowa Islanzadi i król Orrin dołączyli tam do nas. Upewnij się jednak, by nie opuścili razem obozu. Jeśli zdołacie ich ukryć, tym lepiej. Ty także możesz przybyć. Jak sobie życzysz… Cieniobójco, co znalazłeś na… Nie! Nie pytaj mnie. Niebezpiecznie byłoby tu o tym myśleć. Przybądź, to ci powiem, ale nie chcę rozgłaszać odpowiedzi tak, by mogli usłyszeć ją inni. Rozumiem. Spotkamy się z wami najszybciej jak zdołamy, ale zorganizowanie wszystkiego może trochę potrwać. Oczywiście. Ufam, że spiszesz się jak najlepiej. Eragon przerwał połączenie i odchylił się w siodle. Uśmiechnął się lekko, wyobrażając sobie minę Blödhgarma, kiedy elf dowie się o istnieniu Eldunari. Saphira wylądowała w kotlince za wzgórzem, wzbijając w powietrze kłęby pyłu i płosząc stadko pasących się nieopodal owiec, które umknęły, becząc żałośnie. Saphira złożyła skrzydła i powiodła wzrokiem za zwierzętami. Łatwo byłoby je złapać, skoro mnie nie widzą. - Oblizała pysk.

- Owszem, ale gdzie w tym wyzwanie? - spytał Eragon, rozpinając rzemienie wokół nóg. Wyzwanie nie napełnia żołądka. - Nie, ale przecież nie jesteś głodna, prawda? Energia pochodząca z Eldunari, choć niematerialna, stłumiła głód smoczycy. Saphira wypuściła z pyska powietrze w czymś zbliżonym do długiego westchnienia. Nie, nie tak naprawdę… Czekając, Eragon rozprostował obolałe nogi, a potem zjadł lekką przekąskę z resztek zapasów. Wiedział, że Saphira ułożyła się wygodnie obok niego, rozciągając swe długie, giętkie ciało, choć jej nie widział. Jej obecność zdradzały jedynie ciemniejsze zagłębienia, pozostawione przez nią na przygniecionych do ziemi źdźbłach trawy, podobne do osobliwej kotlinki. Sam nie wiedział dlaczego, ale ów widok go rozbawił. Jedząc, Eragon spoglądał na otaczające wzgórze pola. Powiewy wiatru poruszały kłosami pszenicy i jęczmienia. Pola rozdzielały długie niskie murki, ułożone z luźnych kamieni; miejscowi rolnicy zapewne przez setki lat wykopywali je z ziemi. Przynajmniej w dolinie Palancar nie mieliśmy takich problemów, pomyślał. Chwilę później powróciło do niego jedno ze smoczych wspomnień i zrozumiał dokładnie, jak stare są owe murki: wywodziły się z czasów, kiedy ludzie przybyli, by zamieszkać w ruinach Ilirei po tym, jak elfy pokonały armię króla Palancara. Widział, jakby przy tym był, szeregi mężczyzn, kobiet i dzieci przeczesujących świeżo zaorane pola i znoszących znalezione kamienie w miejsce, gdzie miały powstać ogrodzenia. Po jakimś czasie Eragon pozwolił wspomnieniu zniknąć, potem otworzył umysł na przepływ energii dokoła. Słuchał myśli myszy w trawie, dżdżownic w ziemi i ptaków przemykających po niebie. Było to nieco ryzykowne, bo mógł przypadkiem zaalarmować przebywających w pobliżu

magów wroga, wolał jednak wiedzieć, kto i co kręci się w okolicy, by nikt nie mógł zaatakować ich znienacka. Dzięki temu wyczuł zbliżanie się Aryi, Blödhgarma i królowej Islanzadi i nie wystraszył się, kiedy cienie ich kroków zbliżyły się ku nim od zachodniej strony wzgórza. Powietrze zafalowało niczym woda i przed sobą ujrzał trzy elfy. Królowa Islanzadi stała na przodzie, jak zawsze władcza i wyniosła. Miała na sobie kolczugę ze złotej łuski, a na głowie wysadzany klejnotami hełm, z jej ramion opadał czerwony, obramowany bielą płaszcz. Do wąskiej talii przypasała długi smukły miecz. W jednej dłoni dzierżyła długą włócznię o białym grocie, w drugiej tarczę w kształcie brzozowego liścia o ząbkowanych brzegach. Arya także przywdziała wspaniałą zbroję. Zamieniła swój codzienny czarny strój na taką samą kolczugę, jak matka - tyle że jej była wykuta z szarej nagiej stali, nie ze złota. Nosiła także hełm, na czole i nosalu ozdobiony wytłaczanymi misternymi wzorami i zwieńczony parą stylizowanych orlich skrzydeł nad skroniami. W porównaniu ze wspaniałym okryciem Islanzadi, Arya wyglądała smutno, ale też znacznie groźniej. Razem matka i córka przypominały parę dopasowanych kling, jedną zdobioną, ceremonialną, drugą przystosowaną do walki. Podobnie jak kobiety, Blödhgarm przywdział łuskowatą kolczugę, głowę jednak miał odsłoniętą, Eragon nie dostrzegł też broni, oprócz niewielkiego noża za pasem. - Ukaż się, Eragonie Cieniobójco - powiedziała Islanzadi, patrząc w miejsce, gdzie stał. Eragon zwolnił zaklęcie, które ukrywało jego i Saphirę, po czym skłonił się przed elficką królową. Przyjrzała mu się ciemnymi oczami, oglądając go uważnie niczym pełnokrwistego rumaka. Tym razem bez problemu wytrzymał jej spojrzenie. - Rozwinąłeś się, Cieniobójco - rzekła po paru sekundach królowa. Eragon po raz drugi skłonił się krótko.

- Dziękuję, Wasza Wysokość. - Jak zawsze, dźwięk jej głosu wzbudził w nim dreszcz. Zdawało mu się, że rozbrzmiewa magią i muzyką, jakby każde słowo stanowiło część epickiego poematu. Podobny komplement od kogoś tak pięknego i mądrego jak ty wiele dla mnie znaczy. Islanzadi roześmiała się, odsłaniając długie zęby, a wzgórza i pola zadźwięczały echem jej śmiechu. - I do tego stałeś się elokwentny! Nie mówiłaś mi, że zaszły w nim takie zmiany, Aryo. Twarz Aryi rozjaśnił lekki uśmiech, - Wciąż się uczy. - Zwróciła się do Eragona: - Dobrze wiedzieć, że wróciliście bezpiecznie. Elfy zasypały jego, Saphirę i Glaedra dziesiątkami pytań, cała trójka jednak odmówiła udzielenia odpowiedzi do czasu przybycia pozostałych. Eragonowi wydawało się, że przybysze wyczuli obecność Eldunari, zauważył bowiem, że czasami zerkali w stronę serc serc, choć nie zdawali sobie z tego sprawy. Jako następny dołączył do nich Orik. Przyjechał z południa na kudłatym kucyku, zdyszanym i spienionym. - Hej, Eragonie! Hej, Saphiro! - zawołał król krasnoludów, unosząc pięść. Zsunął się z wyczerpanego wierzchowca, po czym, tupiąc głośno, zbliżył się i chwycił Eragona w mocne objęcia. Kiedy skończyli się witać - a Orik pogłaskał Saphirę po nosie, od czego zaczęła mruczeć - Eragon spytał: - Gdzie twoi strażnicy? Orik machnął ręką przez ramię. - Zaplatają swoje brody obok farmy, milę stąd na zachód, i śmiem twierdzić, że nie są tym zachwyceni. Osobiście ufam im wszystkim - to członkowie mojego klanu - ale Blödhgarm oznajmił, że mam przybyć sam, toteż jestem sam. A teraz powiedz mi, po co te tajemnice? Co odkryłeś na Vroengardzie?

- Będziesz musiał zaczekać na resztę rady - odparł Eragon. - Ale cieszę się, że znów cię widzę. Niedbale klepnął Orika po ramieniu. Wkrótce potem zjawił się Roran, ponury i zakurzony. Uścisnął dłoń Eragona i powitał go, a potem odciągnął na bok. - Czy mógłbyś sprawić, żeby nas nie słyszeli? - Wskazał brodą Orika i elfy. Eragon potrzebował zaledwie paru sekund, by rzucić zaklęcie, które chroniło ich przed innymi słuchaczami. - Zrobione. Jednocześnie odłączył umysł od Glaedra i pozostałych Eldunari, choć nie od Saphiry. Roran skinął głową i powiódł wzrokiem po polach. - Podczas twojej nieobecności zamieniłem kilka słów z królem Orrinem. - Słów ? Jak to? - Zachowywał się jak głupiec i powiedziałem mu to. - Zakładam, że nie przyjął tego dobrze. - Można tak powiedzieć. Próbował pchnąć mnie mieczem. - Słucham? - Zdołałem wytrącić mu go z ręki, nim mnie trafił, ale gdyby mu się udało, zabiłby mnie. - Orrin? - Eragon z trudem wyobrażał sobie, by król był zdolny do czegoś podobnego. - Mocno go zraniłeś? Po raz pierwszy Roran uśmiechnął się, jedynie na moment, potem jego usta znów zniknęły w gąszczu brody. - Przestraszyłem go, co może okazać się gorsze. Eragon mruknął i zacisnął dłoń na rękojeści Brisingra. Nagle zorientował się, że przyjęli z Roranem identyczne postawy: obaj trzymali dłonie na swej broni i obaj obciążali przeciwległą nogę. - Kto jeszcze o tym wie? - Jörmundur - był tam - i każdy, komu powiedział Orrin.

Eragon zmarszczył brwi, zaczął przechadzać się tam i z powrotem, próbując zdecydować, co zrobić. - Nie mogłeś wybrać sobie gorszej chwili. - Wiem. Nie byłbym tak obcesowy, ale Orrin zamierzał posłać Galbatorixowi „królewskie pozdrowienia” i inne podobne bzdury. Naraziłby wszystkich na niebezpieczeństwo. Nie mogłem na to pozwolić. Ty zrobiłbyś to samo. - Możliwe, ale to utrudnia sprawę. Teraz jestem przywódcą Vardenów. Atak na ciebie czy kogokolwiek innego pod moim dowództwem to to samo co atak na mnie. Orrin to wie, wie też, że jesteśmy z jednej krwi. Równie dobrze mógł cisnąć mi w twarz rękawicę. - Był pijany - wyjaśnił Roran. - Wątpię, by o tym myślał, gdy dobywał miecza. Eragon dostrzegł, że Arya i Blödhgarm patrzą na nich z zaciekawieniem. Zatrzymał się i odwrócił do nich plecami. - Martwię się o Katrinę - dodał Roran. - Jeśli Orrin porządnie się rozzłości, może posłać swych ludzi, by zaatakowali mnie bądź ją. W każdym przypadku coś może jej się stać. Jörmundur postawił już wartę przed naszym namiotem, ale to nie wystarczy. Eragon pokręcił głową. - Orrin nie odważyłby się jej skrzywdzić. - Nie? Ciebie skrzywdzić nie może, brak mu też odwagi, żeby wyzwać mnie bezpośrednio, co zatem pozostaje? Zasadzka. Noże w ciemności. Zabicie Katriny zapewniłoby mu łatwą zemstę. - Wątpię, by Orrin uciekł się do noży w ciemności. Albo zrobienia krzywdy Katrinie. - Nie wiesz jednak tego na pewno. Eragon się zastanowił. - Rzucę na Katrinę zaklęcia, które będą ją chronić. Dam też Orrinowi do zrozumienia, że to uczyniłem. To powinno go powstrzymać przed jakimkolwiek atakiem.

Z ciała Rorana uleciało napięcie. - Będę wdzięczny. - Na ciebie także rzucę nowe zaklęcia. - Nie, oszczędzaj siły. Sam umiem o siebie zadbać. Eragon nalegał, lecz Roran wciąż odmawiał. - Do diaska - rzucił w końcu Eragon - posłuchaj mnie. Wkrótce ruszymy do bitwy z ludźmi Galbatorixa. Musisz mieć jakąś ochronę, choćby przed magią. Zamierzam ci ją dać, czy ci się to podoba, czy nie. Równie dobrze zatem możesz uśmiechnąć się i mi podziękować. Roran przez chwilę patrzył na niego gniewnie, potem mruknął i uniósł ręce w geście poddania. - No dobrze, jak sobie chcesz. Nigdy nie wiedziałeś, kiedy rozsądnie jest ustąpić. - A ty wiedziałeś? Z gąszczu brody Rorana dobiegł śmiech. - Chyba faktycznie nie. To pewnie cecha rodzinna. - Mhm. Brom i Garrow. Trudno ocenić, który był bardziej uparty. - Ojciec - odrzekł Roran. - Ech… Brom także… Nie, masz rację. Garrow. Uśmiechnęli się do siebie, wspominając życie na farmie. Potem Roran poruszył się lekko i posłał Eragonowi ukośne spojrzenie. - Wydajesz się inny niż wcześniej. - Czyżby? - Zdecydowanie. Jakby bardziej pewny siebie. - Może to dlatego, że rozumiem siebie lepiej niż kiedyś. Na to Roran nie znalazł odpowiedzi. *** Pół godziny później za wzgórzem zjawili się jadący konno Jörmundur i król Orrin. Eragon powitał Orrina uprzejmie jak zawsze, lecz król Surdy

odpowiedział jedynie krótko, unikając jego spojrzenia. Nawet z odległości kilkunastu stóp Eragon czuł w jego oddechu zapach wina. Kiedy wszyscy zebrali się wokół Saphiry, zaczął przemowę. Najpierw kazał im przysiąc w pradawnej mowie, że to, co usłyszą, zachowają dla siebie. Potem wyjaśnił Orikowi, Roranowi, Jörmundurowi i Orrinowi koncepcję Eldunari i streścił krótko historię smoczych serc, Jeźdźców i Galbatorixa. Elfy z wyraźnym niepokojem zareagowały na to, że omawia z innymi istnienie Eldunari, ale żaden nie zaprotestował, co go ucieszyło. Przynajmniej zaskarbił sobie ich zaufanie. Orik, Roran i Jörmundur zareagowali zdumieniem, niedowierzaniem i dziesiątkami pytań. Zwłaszcza Roranowi zabłysły oczy, jakby ta informacja dała mu mnóstwo nowych pomysłów, jak zabić Galbatorixa. Orrin przez cały czas zachowywał ponurą minę i uparcie nie wierzył w istnienie Eldunari. Jego wątpliwości rozproszył dopiero Eragon, wydobywając z juków serce serc Glaedra i przedstawiając smoka całej czwórce. Ich podziw i oszołomienie na widok Glaedra uradowały Eragona. Nawet Orrin wydawał się poruszony, choć, zamieniwszy kilka słów z Glaedrem, odwrócił się do Eragona. - Czy Nasuada o tym wiedziała? - spytał. - Tak. Powiedziałem jej w Feinster. Jak się spodziewał, wyznanie to nie ucieszyło Orrina. - Zatem raz jeszcze wy dwoje zdecydowaliście się mnie zlekceważyć. Bez wsparcia moich ludzi i zasobów mojego narodu Vardeni nie mogliby stawić czoła Imperium. Jestem suwerenem jednego z czterech krajów w Alagaësii, moja armia tworzy sporą część naszych sił, a jednak żadne z was nie uznało za stosowne mnie o tym poinformować! Zanim Eragon zdążył odpowiedzieć, Orik wystąpił naprzód. - Mnie też o tym nie powiedzieli, Orrinie - zagrzmiał krasnoludzki król. - A mój lud pomagał Vardenom znacznie dłużej niż twój. Nie

powinieneś się obrażać. Eragon i Nasuada robili to, co uważali za najlepsze dla naszej sprawy. Nie był to brak szacunku. Orrin skrzywił się i odwrócił wzrok, jakby zamierzał spierać się nadal, lecz Glaedr go uprzedził: Postąpili zgodnie z moją prośbą, królu Surdan. Eldunari to największa tajemnica naszej rasy i rzadko dzielimy się nią z innymi, nawet królami. - W takim razie, czemu zdecydowaliście się uczynić to teraz? - spytał ostro Orrin. - Mogłeś ruszyć do boju, nie ujawniając swojej obecności. W odpowiedzi Eragon podjął opowieść o ich wyprawie na Vroengard, włączając w to walkę ze sztormem na morzu i to, co widzieli nad chmurami. Ta część historii najbardziej zainteresowała Aryę i Blödhgarma, Orik słuchał jej z trudem. - Barzûl, to ci dopiero paskudne przeżycie - rzekł. - Na samą myśl czuję dreszcze. Krasnoludy powinny trzymać się ziemi, nie nieba. Zgadzam się - wtrąciła Saphira. Orik skrzywił się podejrzliwie i zaczął zwijać w palcach splecione w warkocze końce brody. Następnie Eragon opowiedział o tym, jak wraz z Saphirą i Glaedrem weszli do Krypty Dusz, choć nie ujawnił faktu, że wymagało to podania ich prawdziwych imion. A kiedy w końcu zdradził, co się w niej kryło, na łące zapadła cisza. - Otwórzcie swe umysły - rzekł wówczas. Chwilę później zdawało się, że powietrze wypełniły liczne szepty. Eragon poczuł, jak otacza ich obecność Umarotha i pozostałych ukrytych smoków. Elfy zachwiały się na nogach, Arya opadła na kolano, przyciskając dłoń do boku głowy jak uderzona. Orik krzyknął, wodząc dokoła szalonym wzrokiem. Roran, Jörmundur i Orrin stali jak ogłuszeni. Królowa Islanzadi uklękła, przyjmując pozycję podobną do córki. W myślach Eragon usłyszał, jak rozmawia ze smokami, witając wiele po imieniu niczym dawnych przyjaciół. Blödhgarm uczynił podobnie i przez

kilka minut pomiędzy smokami i zebranymi u stóp wzgórza przepływały dziesiątki myśli. Umysłowa kakofonia okazała się tak wielka, że Eragon osłonił się przed nią i wycofał na bok, siadając przy jednej z przednich łap Saphiry i czekając, aż hałas ucichnie. Ujawnienie jego odkrycia najbardziej podziałało na elfy: Blödhgarm patrzył w pustkę z radością i zachwytem, Arya nadaj klęczała. Eragonowi wydało się, że na jej policzkach dostrzega ślady łez. Islanzadi promieniowała tryumfalnym blaskiem i po raz pierwszy, odkąd ją spotkał, wydawała się naprawdę szczęśliwa. W końcu Orik otrząsnął się i wyrwał z zamyślenia. - Na młot Morgothala - rzekł do Eragona - to wszystko zmienia! Z ich pomocą może nawet uda nam się zabić Galbatorixa! - Wcześniej tak nie sądziłeś? - spytał łagodnie Eragon. - Oczywiście, że tak. Tyle że nie byłem tak bardzo przekonany jak teraz. Roran także się otrząsnął, jakby budził się ze snu. - Ja nie wierzyłem… Wiedziałem, że ty i elfy będziecie walczyć z całych sił, ale nie przypuszczałem, że zdołacie zwyciężyć. - Spojrzał wprost w oczy Eragona. - Galbatorix pokonał tak wielu Jeźdźców, a ty jesteś tylko jeden, i to niezbyt stary. Zwycięstwo nie wydawało się możliwe. - Wiem. - Ale teraz… - Oczy Rorana błysnęły drapieżnie. - Teraz mamy szansę. - O tak - dodał Jörmundur. - i pomyślcie tylko: nie musimy się dłużej przejmować Murtaghiem. Nie może się równać z połączoną mocą twoją i smoków. Eragon nie odpowiedział. W tej kwestii miał inne zdanie. Poza tym wolał nawet nie myśleć o zabiciu Murtagha. I wtedy odezwał się Orrin. - Umaroth mówi, że opracowałeś plan bitwy. Zechcesz podzielić się nim z nami, Cieniobójco? - Ja też chciałabym go usłyszeć - dodała Islanzadi łagodniejszym tonem. - I ja - rzucił Orik.

Eragon przyglądał im się chwilę, w końcu skinął głową. - Czy twoja armia jest gotowa do walki? - spytał Islanzadi. - Owszem. Długo czekaliśmy na dzień zemsty. Nie musimy czekać dłużej. - A nasze? - spytał Orrina, Jörmundura i Orika. - Moi knurlan nie mogą się doczekać bitwy - oświadczył Orik. Jörmundur zerknął na króla Orrina. - Nasi ludzie są zmęczeni i głodni, ale gotowi do walki. - Urgale także? - Oni także. - W takim razie atakujemy. - Kiedy? - spytał Orrin. - O brzasku. Przez chwilę nikt się nie odzywał. Roran pierwszy przerwał ciszę. - Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Jak? Eragon wyjaśnił. Kiedy skończył, znów zapadła cisza. Roran przykucnął i zaczął rysować w pyle koniuszkiem palca. - Ryzykowne. - Ale śmiałe - dodał Orrin. - Bardzo śmiałe. - Nie ma już bezpiecznych dróg - powiedział Eragon. - Jeśli zdołamy zaskoczyć Galbatorixa, choćby odrobinę, być może przeważy to szalę. Jörmundur potarł podbródek. - Czemu nie zabijesz najpierw Murtagha? Tego właśnie nie pojmuję. Dlaczego nie wykończysz jego i Ciernia, skoro masz okazję? - Ponieważ - odparł Eragon - wówczas Galbatorix dowiedziałby się o nich. - Skinieniem głowy wskazał miejsce, w którym unosiły się ukryte Eldunari. - A my stracilibyśmy przewagę zaskoczenia. - A co z dzieckiem? - spytał ostro Orrin. - Dlaczego sądzisz, że zgodzi ci się pomóc? Dotąd tego nie robiła.

- Tym razem zrobi - obiecał Eragon z większą pewnością siebie, niż odczuwał w istocie. Król sapnął nieprzekonany. - Eragonie - odezwała się Islanzadi - proponujesz rzecz wielką i straszną. Naprawdę jesteś gotów to zrobić? Pytam nie dlatego, że wątpię w twe oddanie bądź odwagę, ale dlatego, że to coś, czego należy się podjąć jedynie po długiej rozwadze. Pytam zatem: naprawdę jesteś gotów to zrobić, nawet wiedząc, jak wiele może cię kosztować? Eragon nie wstał, pozwolił jednak, by w jego głosie zadźwięczała stal. - Jestem. Trzeba to zrobić i nam przypadło to zadanie. Niezależnie od ceny, nie możemy teraz zawrócić. Na znak zgody Saphira rozwarła paszczę i kłapnęła zębami. Islanzadi uniosła twarz ku niebu. - A czy ty i ci, w imieniu których przemawiasz, zgadzają się z tym, Umaroth-elda? Owszem - odparł biały smok. - No to zaczynajmy - mruknął Roran.

Kwestia obowiązku

Cała dziesiątka - włączając w to Umarotha - rozmawiała jeszcze godzinę. Trzeba było czasu, by przekonać Orrina, musieli też uzgodnić liczne szczegóły: kwestie zgrania w czasie, rozmieszczenia i sygnałów. Eragon poczuł ogromną ulgę, gdy odezwała się Arya. - O ile nie macie z Saphirą nic przeciw temu, będę wam jutro towarzyszyć. - Z radością cię przyjmiemy - odparł. Islanzadi zesztywniała. - A co to da? Twój talent jest potrzebny gdzie indziej, Aryo. Blödhgarm i inni magowie, wyznaczeni do ochrony Saphiry i Eragona lepiej radzą sobie z magią od ciebie i mają większe doświadczenie w bitwie. Pamiętaj, walczyli z Zaprzysiężonymi i w odróżnieniu od innych, przeżyli, by opowiedzieć o wszystkim. Wielu starszych członków naszej rasy chętnie zgłosi się, by cię zastąpić. Upieranie się byłoby samolubne, skoro są inni, lepiej nadający się do tego zadania, chętni i pod ręką.

- Według mnie, nikt nie nadaje się do niego tak dobrze jak Arya odparł Eragon. - I nie ma też nikogo, prócz Saphiry, kogo wolałbym mieć u boku. Islanzadi nie spuszczała spojrzenia z Aryi. - Nadal jesteś młody, Cieniobójco - rzekła. - Pozwalasz, by uczucia wpłynęły na twój osąd. - Nie, matko - nie zgodziła się Arya. - To ty pozwalasz, by uczucia zakłóciły twój osąd. - Długimi, pełnymi wdzięku krokami ruszyła ku Islanzadi. - Masz rację, są wśród nas inni, silniejsi, mądrzejsi i bardziej doświadczeni ode mnie. Ale to ja woziłam jajo Saphiry po całej Alagaësii. To ja pomogłam uratować Eragona przed Cieniem Durzą. I to ja z pomocą Eragona zabiłam Cienia Varauga w Feinster. Tak jak Eragon, jestem teraz Cieniobójcą i wiesz, że dawno temu przysięgłam służyć naszemu ludowi. Kto inny pośród nas może to o sobie powiedzieć? Nawet gdybym chciała, nie mogłabym odwrócić się od tego zadania. Wolałabym umrzeć, jestem równie gotowa na to wyzwanie, jak każdy z naszych starszych, bo to właśnie jemu poświęciłam całe życie, podobnie jak Eragon. -A twoje całe życie było takie krótkie. - Islanzadi uniosła dłoń do twarzy córki. - Wszystkie lata od śmierci ojca poświęcałaś walce z Galbatorixem, ale niewiele zaznałaś radości, których dostarcza życie. W ciągu tych lat tak mało czasu spędziłyśmy razem: zaledwie kilka dni rozrzuconych na przestrzeni stulecia. Dopiero, kiedy sprowadziłaś do Ellesmery Saphirę i Eragona, znów zaczęłyśmy rozmawiać jak matka z córką. Nie chcę tak szybko znów cię stracić, Aryo. - To nie moje decyzje sprawiły, że oddaliłyśmy się od siebie – oznajmiła Arya. - Nie. - Islanzadi cofnęła rękę. - Ale to ty zdecydowałaś się opuścić Du Weldenvarden. - Jej twarz złagodniała. - Nie chcę się spierać, Aryo. Rozumiem, że uważasz to za swój obowiązek, ale proszę, czy mogłabyś pozwolić, by ktoś inny zajął twoje miejsce? Arya opuściła wzrok, przez chwilę milczała.

- Nie mogę pozwolić, by Eragon i Saphira wyruszyli beze mnie - rzekła w końcu. - Tak jak ty nie pozwoliłabyś, aby nasza armia ruszyła do bitwy bez ciebie na czele. Nie mogę… Czy chciałabyś, by mówiono o mnie, że stchórzyłam? Członkowie naszej rodziny nie odwracają się od tego, co trzeba uczynić; nie proś mnie, bym się zhańbiła. Eragon pomyślał, że błysk w oczach Islanzadi podejrzanie przypomina łzy. - Tak - szepnęła królowa. - Ale walczyć z Galbatorixem… - Skoro tak bardzo się boisz - powiedziała łagodnie Arya - to chodź ze mną. - Nie mogę. Muszę zostać i dowodzić naszą armią. - A ja muszę iść z Eragonem i Saphirą. Przyrzekam ci jednak, że nie zginę. - Arya dotknęła twarzy Islanzadi, tak jak wcześniej uczyniła jej matka. - Nie zginę - powtórzyła, lecz tym razem w pradawnej mowie. Jej zdecydowanie zaimponowało Eragonowi: wypowiedzenie tych słów w pradawnej mowie oznaczało, że Arya wierzy w nie bez zastrzeżeń. Islanzadi także sprawiała wrażenie poruszonej i dumnej. Uśmiechnęła się i ucałowała Aryę w oba policzki. - W takim razie ruszaj z moim błogosławieństwem. I nie ryzykuj bardziej niż to konieczne. - Ani ty. Objęły się. Kiedy się rozłączyły, Islanzadi spojrzała na Eragona i Saphirę. - Błagam was, czuwajcie nad nią, nie ma bowiem smoka ani Eldunari, którzy mogliby ją chronić. - Tak uczynimy - odpowiedzieli oboje w pradawnej mowie. Gdy wszystko zostało ustalone, rada wojenna zakończyła się i jej członkowie zaczęli się rozchodzić. Ze swego miejsca obok Saphiry Eragon patrzył jak odchodzą, lecz ani on, ani smoczyca nie próbowali się nawet poruszyć. Saphira miała pozostać ukryta za wzgórzem aż do chwili ataku, on sam zamierzał zaczekać do zmroku, nim uda się do obozu.

Orik pożegnał się jako drugi po Roranie. Nim jednak król krasnoludzki odszedł, zbliżył się do Eragona i uścisnął go mocno. - Ach, chciałbym móc pójść z waszą dwójką! - A ja chciałbym, żebyś poszedł z nami - odparł Eragon. - Cóż, po wszystkim zobaczymy się i opijemy zwycięstwo beczkami miodu, zgoda? - Już się nie mogę doczekać. I ja - dodała Saphira. - Świetnie. - Orik skinął głową. - Zatem ustalone. Lepiej nie pozwólcie Galbatorixowi się pokonać, inaczej honor nakaże mi pójść w wasze ślady. - Będziemy ostrożni. - Eragon uśmiechnął się. - Taką mam nadzieję, bo wątpię, bym zdołał uczynić więcej niż dać Galbatorixowi prztyczka w nos. Chciałabym to zobaczyć - mruknęła Saphira. Orik odchrząknął. - Niechaj bogowie nad wami czuwają, Eragonie, Saphiro. - I nad tobą, Oriku synu Thrivka. Król krasnoludów klepnął Eragona w ramię i głośno tupiąc, odmaszerował do miejsca, gdzie w krzakach ukrył swojego kucyka. Islanzadi i Blödhgarm pożegnali się, ale Arya została. Dyskutowała o czymś zawzięcie z Jörmundurem, toteż Eragonowi wydało się to naturalne. Kiedy jednak Jörmundur odjechał, a Arya nadal kręciła się w pobliżu, pojął, że pragnie porozmawiać z nimi na osobności. I rzeczywiście, kiedy reszta odjechała, elfka spojrzała na niego i Saphirę. - Czy podczas waszej nieobecności stało się coś jeszcze, o czym nie chcieliście wspominać przy Orrinie, Jörmundurze… albo mojej matce? - Dlaczego pytasz? Zawahała się. - Ponieważ… oboje wydajecie się jakby odmienieni. Czy sprawiły to Eldunari, czy też wasze przeżycia w czasie sztormu?

Eragon uśmiechnął się z uznaniem dla jej spostrzegawczości. Naradził się szybko z Saphirą, a kiedy się zgodziła, oznajmił: - Poznaliśmy swoje prawdziwe imiona. Oczy Aryi się rozszerzyły. - Naprawdę? I czy… czy was ucieszyły? Po części - odparła Saphira. - Poznaliśmy nasze prawdziwe imiona - powtórzył Eragon. - Ujrzeliśmy, że świat jest okrągły. A w czasie lotu tutaj Umaroth i pozostałe Eldunari dzielili się z nami wieloma wspomnieniami. - Pozwolił sobie na cierpki uśmiech. - Nie mogę rzec, że wszystkie zrozumieliśmy, ale po nich świat wydaje się… inny. - Rozumiem - wymamrotała Arya. - I uważasz, że to zmiana na lepsze? - Tak. Zmiana sama w sobie nie jest dobra ani zła, lecz wiedza zawsze się przydaje. - Czy trudno było odkryć wasze prawdziwe imiona? Opowiedział jej, jak tego dokonali, a także o osobliwych stworzeniach napotkanych na wyspie Vroengard; to ostatnie niezwykle ją zainteresowało. Nagle Eragonowi przyszedł do głowy pewien pomysł, który tak bardzo do niego przemówił, że nie mógł go zignorować. Wyjaśnił go Saphirze i ponownie zgodziła się, choć tym razem z wahaniem. Musisz? - spytała. Tak. W takim razie rób jak uważasz, ale tylko jeśli ona się zgodzi. Kiedy skończyli rozmawiać o Vroengardzie, Eragon spojrzał Aryi prosto w oczy. - Czy chciałabyś usłyszeć moje prawdziwe imię? Chcę się nim z tobą podzielić. Ta propozycja wyraźnie nią wstrząsnęła. - Nie! Nie powinieneś powtarzać go mnie ani komukolwiek innemu. Zwłaszcza teraz, gdy jesteśmy tak blisko Galbatorixa. Mógłby wykraść

je z mojego umysłu. Poza tym, prawdziwe imię powinieneś podać tylko temu, komu… komu ufasz najbardziej ze wszystkich. - Ufam tobie. - Eragonie, nawet gdy my, elfy, dzielimy się swymi prawdziwymi imionami, nie czynimy tego, póki się nie poznamy, a trwa to wiele, wiele lat. Wiedza, jaką dają, jest zbyt osobista, zbyt intymna, by lekko nią rozporządzać, i nie ma większego niebezpieczeństwa niż się nią podzielić. Kiedy uczysz kogoś swego prawdziwego imienia, oddajesz mu w ręce wszystko, kim i czym jesteś. - Wiem, ale być może nigdy już nie będę miał okazji. To jedyne, co mogę dać, i chciałbym dać je tobie. - Eragonie, to co proponujesz… to coś najcenniejszego, co można od kogoś otrzymać. - Wiem. Ciałem Aryi wstrząsnął dreszcz, nagle jakby cofnęła się w siebie. Po jakimś czasie przemówiła. - Nikt nigdy nie ofiarował mi podobnego daru… Twoje zaufanie to dla mnie zaszczyt, Eragonie, i rozumiem, jak wiele to dla ciebie znaczy, ale nie, muszę odmówić. Byłoby niesłuszne, byś to uczynił i bym je przyjęła jedynie dlatego, że jutro możemy zginąć bądź trafić w niewolę. Niebezpieczeństwo, nieważne jak wielkie, to nie powód, by zachowywać się pochopnie. Eragon skłonił głowę. Podała dobre powody i uszanuje jej wybór. - Doskonale. Jak sobie życzysz - rzekł. - Dziękuję ci, Eragonie. Minęła chwila. - A ty kiedykolwiek zdradziłaś komuś swe prawdziwe imię? - spytał. - Nie . - Nawet swojej matce? Usta Aryi się wygięły. - Nie .

- A znasz je? - Oczywiście. Dlaczego sądzisz, że nie? Wzruszył ramionami. - Nie sądzę. Po prostu nie byłem pewien. - Milczał dłuższą chwilę. Kiedy… jak poznałaś swoje prawdziwe imię? Arya nie odpowiadała tak długo, że zaczął już sądzić, że odmówi odpowiedzi. W końcu odetchnęła głęboko. - Było to kilka lat po tym, jak opuściłam Du Weldenvarden i w końcu przywykłam do swej nowej roli wśród Vardenów i krasnoludów. Faolin i inni moi towarzysze odjechali i miałam mnóstwo czasu dla siebie. Większość z niego poświęciłam na zwiedzanie Tronjheimu, wędrując pustymi korytarzami miasta góry, tam gdzie inni rzadko się zapuszczają. Tronjheim jest większy, niż się powszechnie sądzi, kryje wiele osobliwości: komnat, ludzi, stworzeń, zapomnianych przedmiotów… Podczas wędrówki rozmyślałam i w końcu poznałam siebie lepiej niż kiedykolwiek przedtem. Pewnego dnia odkryłam pokój gdzieś na wyższych poziomach - wątpię, by udało mi się odnaleźć go ponownie, nawet gdybym spróbowała. Zdawało się, że do środka wpada promień słońca, choć sklepienie było twarde i nieprzejrzyste. Pośrodku komnaty stał piedestał, a na nim rósł samotny kwiat. Nie wiem, do jakiego gatunku należał: nigdy przedtem ani potem nie oglądałam podobnego. Płatki miał fioletowe, lecz środek czerwienił się niczym krew. Łodygę porastały ciernie, a sam kwiat wydzielał cudowny zapach i wydawało się, że wibruje własną muzyką. Było to tak niewiarygodne i nieprawdopodobne znalezisko, że zostałam w tej komnacie, wpatrując się w kwiat. Właśnie wtedy i tam w końcu zdołałam ująć w słowa to, kim byłam i kim jestem. - Chciałbym kiedyś zobaczyć ten kwiat. - Może zobaczysz. - Arya zerknęła w stronę obozowiska Vardenów. Powinnam już iść. Jest jeszcze wiele do zrobienia. Skinął głową. - W takim razie zobaczymy się jutro.

- Jutro. - Arya ruszyła naprzód. Po paru krokach zatrzymała się i obejrzała przez ramię. - Cieszę się, że Saphira wybrała ciebie na swego Jeźdźca, Eragonie, i jestem dumna, że mogłam walczyć u twego boku. Stałeś się kimś więcej, niż śmieliśmy marzyć. Chcę, byś o tym wiedział, cokolwiek stanie się jutro. Pomaszerowała dalej i wkrótce zniknęła za zboczem wzgórza, pozostawiając go samego z Saphirą i Eldunari.

Ogień nocą

Kiedy zapadła ciemność, Eragon rzucił na siebie ukrywające zaklęcie. Potem poklepał Saphirę po nosie i ruszył pieszo do obozu Vardenów. Bądź ostrożny - powiedziała. Niewidzialność ułatwiła mu przemknięcie obok żołnierzy pełniących warty dokoła obozowiska. Dopóki będzie zachowywał się cicho, a tamci nie dostrzegą śladów jego stóp bądź cienia, może swobodnie krążyć wśród uszytych z wełny namiotów. Jakiś czas błąkał się wśród nich, w końcu znalazł namiot Rorana i Katriny. Zastukał w środkowy słupek i Roran wysunął ze środka głowę. - Gdzie jesteś? - wyszeptał. - Szybciej! Eragon zwolnił przepływ magii. Roran wzdrygnął się, nagle dostrzegając kuzyna, po czym złapał go za rękę i wciągnął do mrocznego wnętrza. - Witaj, Eragonie. - Katrina podniosła się z wąskiej pryczy. - Katrino. - Dobrze cię znów widzieć. - Objęła go.

- Czy to długo potrwa? - spytał Roran. Eragon pokręcił głową. - Nie powinno. Przykucnął, zastanowił się, a potem zaczął nucić cicho w pradawnej mowie. Najpierw umieścił wokół Katriny zaklęcia strzegące jej przed każdym, kto mógłby zechcieć ją skrzywdzić. Zdecydował się na czary mocniejsze, niż pierwotnie zamierzał, by mieć pewność, że gdyby coś spotkało jego bądź Rorana, Katrina i nienarodzone dziecko zdołają uciec przed wojskami Galbatorixa. - Te zaklęcia uchronią cię przed pewną liczbą ataków - oznajmił. Nie potrafię powiedzieć dokładnie, przed iloma, bo to zależy od siły uderzeń bądź zaklęć. Dałem ci także inną metodę obrony. Jeśli zagrozi ci niebezpieczeństwo, wymów dwa razy słowo „frethya” i znikniesz im z oczu. - Frethya - wymamrotała. - Właśnie. Nie ukryje cię jednak całkowicie. Wciąż będą słyszalne odgłosy wszystkiego, co zrobisz, i będzie widać pozostawione ślady stóp. Pod żadnym pozorem nie zbliżaj się do wody, bo natychmiast ujawnisz swą obecność. Zaklęcie będzie czerpało energię z ciebie, co oznacza, że zmęczysz się szybciej niż zwykle, nie polecałbym także spania bez wcześniejszego zwolnienia czaru. Mogłabyś już się nie obudzić. Aby zakończyć działanie zaklęcia, powiedz po prostu „frethya letta'. - Frethya letta. - Świetnie. Następnie Eragon skupił uwagę na Roranie. Jego zaklęciom poświęcił więcej czasu - kuzyn bowiem najpewniej zetknie się ze znacznie większym zagrożeniem - nasycił je też większą energią, niż Roranowi by się podobało, ale Eragon nie dbał o to. Nie zniósłby myśli, że pokonał Galbatorixa tylko po to, by odkryć, że Roran zginął w bitwie. - Ty m razem zrobiłem coś innego - rzekł po wszystkim. - Coś, na co powinienem był wpaść dawno temu. Oprócz zwykłych blokad, założyłem też kilka, które będą podsycane bezpośrednio twoją własną siłą. Dopóki

pozostaniesz przy życiu, będą cię osłaniać przed niebezpieczeństwem. Ale uniósł palec - uruchomią się dopiero, gdy wyczerpiesz pozostałe zaklęcia, a jeśli zanadto je obciążysz, możesz stracić przytomność, a potem umrzeć. - Zatem, próbując mnie ocalić, mogą mnie zabić? - podsumował Roran. Eragon kiwnął głową. - Nie pozwól, by ktoś znów zwalił na ciebie ścianę, a nic ci nie będzie. To niebezpieczne, ale warto zaryzykować, jeśli ma cię uchronić przed stratowaniem przez konia bądź przebiciem oszczepem. Do tego dałem ci to samo zaklęcie, co Katrinie. Wystarczy dwa razy powtórzyć „frethya” potem „frethya letta", by stać się niewidzialnym i widzialnym. - Wzruszył ramionami. - Być może przyda ci się to w bitwie. Roran zaśmiał się złowieszczo. - Tak zrobię. - Uważaj tylko, by elfy nie wzięły cię przypadkiem za jednego z magów Galbatorixa. Kiedy Eragon podniósł się z ziemi, Katrina także wstała. Zaskoczyła go, chwytając jego dłoń i przyciskając do piersi. - Dziękuję, Eragonie - rzekła cicho. - Dobry z ciebie człowiek. Zarumienił się zawstydzony. - To nic… - Pilnuj się jutro. Bardzo wiele dla nas znaczysz i spodziewam się, że nasze dziecko będzie miało w tobie kochającego wujka. Bardzo się pogniewam, jeśli dasz się zabić. Roześmiał się. - Nie martw się. Saphira nie pozwoli mi na nic głupiego. - I dobrze. - Ucałowała go w oba policzki, a potem puściła. - Zegnaj, Eragonie. - Żegnaj, Katrino. Roran odprowadził go. Na zewnątrz skinął głową w stronę namiotu. - Dziękuję - rzekł.

- Cieszę się, że mogłem pomóc. Chwycili się za przedramiona i uściskali. - Niech ci szczęście sprzyja - rzucił Roran. Eragon odetchnął głęboko. - Niech ci szczęście sprzyja - powtórzył. Mocniej zacisnął dłonie na rękach Rorana, nie chcąc go puścić, bo wiedział, że być może nigdy już się nie zobaczą. - Jeżeli z Saphirą nie wrócimy - rzekł - dopilnujesz, by pogrzebano nas w domu? Nie chciałbym, żeby nasze kości spoczęły tutaj. Roran uniósł brwi. - Saphirę ciężko będzie przewieźć tak daleko. - Elfy z pewnością pomogą. - W takim razie przyrzekam. Wybrałeś jakieś szczególne miejsce? - Wierzchołek łysego wzgórza. - Eragon miał na myśli pagórek niedaleko ich farmy. Wzgórze o nagim wierzchołku zawsze wydawało im się idealnym miejscem na zamek; w młodości często o tym rozmawiali. Roran skinął głową. - A gdybym ja nie wrócił… - Zrobimy to samo dla ciebie. - Nie o to zamierzałem prosić. Jeśli nie przeżyję… zaopiekujesz się Katriną? - Oczywiście. Wiesz przecież. - Owszem, ale musiałem się upewnić. - Jeszcze przez minutę przyglądali się sobie, w końcu Roran rzekł: - Spodziewamy się ciebie jutro na obiedzie. - Zjawię się. A potem Roran wrócił do namiotu, pozostawiają Eragona samego wśród nocy. Eragon spojrzał ku gwiazdom i poczuł nagły smutek, jakby już stracił kogoś bliskiego. Po paru chwilach odszedł cicho w cień, tym razem zadowalając się osłoną ciemności.

Szukał przez chwilę, aż w końcu znalazł namiot, w którym Horst i Elain mieszkali ze swą córeczką Nadzieją. Cała trójka jeszcze nie spała, bo dziecko płakało. - Eragon! - krzyknął cicho Horst na jego widok. - Wejdźże! Wejdź! Od czasu Dras-Leony nieczęsto cię widywaliśmy! Jak się miewasz? Eragon rozmawiał z nimi niemal godzinę - nie opowiedział im o Eldunari, lecz o wyprawie na Vroengard owszem, a kiedy Nadzieja w końcu zasnęła, pożegnał się i wyszedł w mrok. Następnie odnalazł Jeoda, który w blasku świecy odczytywał stare zwoje, podczas gdy jego żona Helen spała. Kiedy Eragon zapukał i wsunął głowę do namiotu, zryty bliznami mężczyzna o chudym obliczu odłożył zwoje i wyszedł na dwór, by do niego dołączyć. Jeod miał wiele pytań, i choć Eragon nie odpowiedział na wszystkie, ujawnił dosyć, by Jeod odgadł w ogólnych zarysach, co się wydarzy. Po wszystkim mężczyzna położył mu dłoń na ramieniu. - Nie zazdroszczę ci czekającego cię zadania. Brom byłby dumny z twojej odwagi. - Mam nadzieję… - Jestem tego pewien… Jeżeli już się nie zobaczymy, powinieneś coś wiedzieć: napisałem krótką relację o twoich przeżyciach i prowadzących do nich wydarzeniach, głównie moich przygodach z Bromem i odzyskaniu jaja Saphiry. Eragon spojrzał na niego ze zdumieniem. - Może nie uda mi się jej dokończyć, ale uznałem, że stanowiłaby użyteczny dodatek do dzieła Heslanta Domira abr Wyrda. Eragon roześmiał się. - Uważam, że to wielce stosowne. Jednakże, jeśli po jutrzejszym dniu nadal będziemy żywi i wolni, jest kilka rzeczy, o których powinienem ci opowiedzieć. Dzięki nim twoja relacja stanie się pełniejsza i znacznie ciekawsza. - Trzymam cię za słowo.

Jeszcze godzinę Eragon błąkał się po obozie, przystając przy ogniskach, przy których siedzieli ludzie, krasnoludy i urgale. Zamieniał kilka słów z każdym napotkanym żołnierzem, pytając, czy dobrze go traktują, współczując obolałych stóp i skąpych racji, a czasami wymieniając żart czy dwa. Miał nadzieję, że jego obecność doda im otuchy i wzmocni determinację, a tym samym podbuduje optymizm armii. Odkrył, że wśród urgali panował najlepszy nastrój: perspektywa bitwy zachwycała je, podobnie wizja zyskanej dzięki niej chwały. Miał jeszcze jeden cel: rozpowszechniać fałszywe informacje. Kiedy ktoś pytał go o atak na Urû’baen, Eragon sugerował, że wraz z Saphirą dołączą do batalionu oblegającego północno-zachodnią część miejskiego muru. Miał nadzieję, że szpiedzy Galbatorixa przekażą to kłamstwo królowi, gdy następnego ranka obudzi go dźwięk alarmu. Patrząc na twarze słuchających go Vardenów, Eragon zastanawiał się, czy są wśród nich sługi Galbatorixa. Myśl ta dręczyła go; wkrótce odkrył, że przechodząc od ogniska do ogniska, podświadomie nasłuchuje zbliżających się z tyłu kroków. W końcu, kiedy uznał, że miał już dość rozmówców, by wiadomość na pewno dotarła do króla, pozostawił za sobą ogniska i skierował się do namiotu stojącego nieco na uboczu, na południowym skraju obozu. Zastukał w główną tyczkę: raz, drugi, trzeci. Nikt nie odpowiedział, toteż zapukał ponownie, tym razem głośniej. Chwilę później usłyszał senny pomruk i szelest odrzucanych koców. Czekał cierpliwie, aż w końcu drobna dłoń odciągnęła klapę namiotu i z wnętrza wyłoniła się mała czarownica Elva. Miała na sobie ciemną szatę, zdecydowanie za dużą. W słabym świetle odległej pochodni widział grymas wykrzywiający jej drobną twarz. - Czego chcesz, Eragonie? - spytała. - A nie wiesz? Skrzywiła się jeszcze bardziej.

- Nie, nie wiem, poza tym, że pragniesz czegoś tak bardzo, że budzisz mnie w środku nocy, a to mógłby dostrzec każdy idiota. O co chodzi? Rzadko udaje mi się odpocząć, więc lepiej, żeby to było ważne. - Jest ważne. Kilka minut mówił szybko, opisując swój plan. - Bez ciebie to się nie uda. To ty jesteś osią, na której wszystko się obraca. Elva zaśmiała się paskudnie. - Cóż za ironia: potężny wojownik potrzebuje dziecka, by zabić tego, kogo sam nie może. - Pomożesz mi? Dziewczynka spuściła wzrok i zaszurała bosą stopą. - Jeśli się zgodzisz, to wszystko - Eragon wskazał ręką obóz i leżące dalej miasto - może zakończyć się znacznie szybciej, a wówczas nie będziesz musiała znosić tak wielkich… - Pomogę. - Tupnęła i spojrzała na niego gniewnie. - Nie musisz mnie przekupywać. I tak zamierzałam pomóc. Nie pozwolę, by Galbatorix zniszczył Vardenów tylko dlatego, że cię nie lubię. Nie jesteś aż taki ważny, Eragonie. Poza tym obiecałam coś Nasuadzie i zamierzam dotrzymać słowa. Przekrzywiła głowę. - Jest coś, czego mi nie mówisz. Obawiasz się, że Galbatorix może odkryć przed naszym atakiem coś o… Przerwał jej głośny brzęk i zgrzyt łańcuchów Przez moment Eragon nie wiedział, co się dzieje. Potem pojął, że ów dźwięk dobiega z miasta. Położył dłoń na głowni miecza. - Przygotuj się - rzekł do Elvy. - Być może będziemy musieli wyruszyć natychmiast. Dziewczynka bez słowa sprzeciwu zawróciła i zniknęła w namiocie. Eragon sięgnął myślami ku Saphirze. Słyszysz to?

Tak. W razie potrzeby spotkamy się przy drodze. Brzęki i zgrzyty trwały dalej, potem rozległ się głuchy łoskot, a po nim cisza. Eragon nie usłyszał nic więcej. Już miał rzucić zaklęcie wzmacniające słuch, gdy dobiegł go głuchy huk, a po nim seria ostrych stukotów. Następnie kolejny… I kolejny. Po plecach Eragona przebiegł zimny dreszcz. Bez wątpienia to był smok idący po kamieniach. Ale cóż to za smok, skoro jego kroki słychać z odległości ponad mili? Shruikan, pomyślał i żołądek ścisnął mu się ze zgrozy. W całym obozie zadęły rogi, a ludzie, krasnoludy i urgale zapalali pochodnie. Armia budziła się ze snu. Kiedy Elva wybiegła z namiotu w towarzystwie Grety, opiekującej się nią staruszki, Eragon spojrzał na nie z ukosa. Dziewczynka włożyła krótką czerwoną tunikę, a na nią kolczugę dokładnie w swoim rozmiarze. Kroki w Urû’baenie ucichły. Mroczna sylwetka smoka przesłaniała większość latarni i ognisk w mieście. Jaki jest wielki? - zastanawiał się ze zgrozą Eragon. Z pewnością większy od Glaedra. Czy dorównywał rozmiarami Belgabadowi? Nie potrafił stwierdzić. Jeszcze nie. A potem smok wyskoczył w górę i rozpostarł olbrzymie skrzydła, wielkie jak setka czarnych żagli wydętych wiatrem. Kiedy nimi załopotał, powietrze zadrżało jak po uderzeniu gromu. W całej okolicy rozszczekały się psy i zapiały koguty. Eragon odruchowo przykucnął; czuł się jak mysz kryjąca się przed orłem. Elva pociągnęła go za skraj tuniki. - Powinniśmy już iść - nalegała. - Zaczekaj - wyszeptał. - Jeszcze nie.

Shruikan krążył po niebie, przesłaniając wielkie połacie gwiazd, wznosząc się wyżej i wyżej. Eragon próbował odgadnąć jego rozmiary po zarysach sylwetki, lecz noc była zbyt ciemna, a odległość zbyt wielka. Z całą pewnością jednak Shruikan był przerażająco duży. A przecież liczył sobie zaledwie sto lat, zatem Galbatorix musiał przyśpieszyć jego wzrost, tak jak to uczynił z Cierniem. Obserwując krążący w górze cień, Eragon miał jedynie nadzieję, że król nie dosiadł swojego smoka, albo przynajmniej nie zechce zbadać umysłów zebranych w dole ludzi. Bo gdyby to zrobił, odkryłby… - Eldunari! - sapnęła Elya. - To je ukrywasz! Za plecami dziewczynki zdumiona opiekunka zmarszczyła brwi i zaczęła zadawać pytania. - Cisza! - warknął Eragon. Elva otworzyła usta, a on szybko przycisnął do nich dłoń, uciszając ją. - Nie tutaj, nie teraz - ostrzegł. Kiwnęła głową i zabrał rękę. Dokładnie w tym momencie po niebie przemknęła wstęga ognia, szeroka jak rzeka Anora. Shruikan zakołysał głową w przód i w tył, zalewając potokami oślepiających płomieni niebo nad obozem i otaczającymi go polami. Noc wypełniły odgłosy ogłuszającego wodospadu. Eragon poczuł na twarzy gorąco. A potem płomienie wyparowały niczym mgła w słońcu, zostawiając po sobie pulsujące powidoki i smród siarkowego dymu. Olbrzymi smok zawrócił i ponownie uderzył skrzydłami, raz jeszcze wstrząsając powietrzem - a potem jego bezkształtne czarne cielsko opadło ku miastu i wylądowało między budynkami. Usłyszeli kroki., brzęk i zgrzyt łańcuchów i w końcu szczęk zamykanej bramy. Eragon wypuścił powietrze i przełknął ślinę, choć zaschło mu w gardle. Serce waliło mu tak mocno, że aż bolało. Mamy walczyć… z tym? Nagle dawne obawy powróciły. - Dlaczego nie atakował? - spytała Elva cichym przerażonym głosikiem.

- Chciał nas przerazić. - Eragon zmarszczył brwi. - Albo odwrócić naszą uwagę. Zaczął szukać wśród umysłów Vardenów, póki nie odnalazł Jörmundura. Szybko udzielił mu instrukcji, by sprawdził, czy wszyscy wartownicy zostali na posterunkach, i podwoił straże na resztę nocy. - Zdołałaś wyczuć coś od Shruikana? Dziewczynka zadrżała. - Ból. Wielki ból. A także gniew. Gdyby mógł, zabiłby każde napotkane stworzenie i spalił każdą roślinę, aż nic by nie pozostało. Jest szalony. - W żaden sposób nie da się do niego dotrzeć? - Nie. Najlitościwsze wyjście to uwolnić go od dalszego cierpienia. Ta wieść zasmuciła Eragona - zawsze miał nadzieję, że może zdołają ocalić Shruikana przed Galbatorixem. - Lepiej ruszajmy - rzekł przygaszony. - Jesteś gotowa? Elva wyjaśniła opiekunce, że odchodzi, co nie spodobało się staruszce. Jednakże dziewczynka ukoiła jej troski kilkoma szybkimi słowami. Jej moc wnikania w serca innych nigdy nie przestawała zdumiewać Eragona, a także niepokoić. Kiedy Greta udzieliła zgody, Eragon ukrył siebie i Elvę za pomocą czarów, po czym ruszyli razem w stronę wzgórza, za którym czekała Saphira.

Ponad murami i prosto w paszczę

- Musisz to robić? - spytała Elva. Eragon przerwał sprawdzanie rzemieni przy siodle Saphiry i spojrzał w miejsce, gdzie dziewczynka siedziała na trawie, krzyżując nogi i bawiąc się ogniwami swej kolczugi. - Co takiego? - spytał. Postukała w wargę krótkim szpiczastym paznokciem. - Cały czas przygryzasz sobie policzek. To bardzo irytujące. - Po chwili zastanowienia dodała: - I obrzydliwe. Z lekkim zdumieniem uświadomił sobie, że zagryzał wewnętrzną stronę prawego policzka, tak że pokryło ją kilka krwawych ranek. - Przepraszam - rzekł i uleczył się szybkim zaklęciem. Najgłębszą część nocy spędził na medytacjach - nie rozmyślając o tym, co będzie ani co było, lecz o tym, co jest: o dotyku chłodnego powietrza na skórze, o ziemi pod stopami, o miarowym przepływie oddechu i powolnych uderzeniach serca, odliczającego pozostałe mu jeszcze chwile życia.

Teraz jednak na wschodzie weszła zaranna gwiazda Aidiail, zwiastująca nastanie nowego dnia - i nadszedł czas, by gotować się do bitwy. Sprawdził każdy cal swojego sprzętu, poprawiając uprząż siodła, tak by Saphirze było jak najwygodniej, opróżniając juki ze wszystkiego oprócz szkatuły z sercem serc Glaedra i spowijającego ją koca i co najmniej pięć razy na nowo zapinając pas z mieczem. Teraz skończył sprawdzanie rzemieni i zeskoczył z Saphiry. - Wstań - polecił. Elva spojrzała na niego z irytacją, lecz posłuchała, strącając z boku tuniki źdźbła trawy. Eragon szybko przesunął dłońmi po jej wątłych ramionach i pociągnął krawędź kolczugi, sprawdzając, czy dobrze pasuje. - Kto ci to zrobił? - Para uroczych krasnoludzkich braci, Ûmar i Ulmar. - Na jej policzkach ukazały się dołeczki, gdy uśmiechnęła się do niego. - Nie uważali, że będę jej potrzebowała, ale byłam bardzo przekonująca. W to wierzę - rzekła do Eragona Saphira. Eragon stłumił uśmiech. Dziewczynka przez sporą część nocy rozmawiała ze smokami, czarując je, jak tylko ona potrafiła. Jednakże Eragon wyczuwał, że także je przerażała - nawet najstarsze, jak Valdr nie dysponowały bowiem żadną bronią przed jej mocą. Nikt nie dysponował. - A czy Ûmar i Ulmar dali ci klingę do walki? - spytał. Elva zmarszczyła brwi. - Po co mi ona? Przez moment Eragon przyglądał się jej, potem wziął własny stary nóż myśliwski, którego używał do jedzenia, i kazał jej przyczepić go sobie do pasa długim rzemieniem. - Na wszelki wypadek - rzekł, kiedy zaprotestowała. - A teraz właź. Posłusznie wdrapała mu się na plecy i zaplotła ramiona na szyi. Wcześniej przyniósł ją tak na wzgórze - nie było to dla nich wygodne, ale nie zdołałaby dotrzymać mu kroku.

Teraz ostrożnie wspiął się na bok Saphiry, aż na jej ramiona. Przytrzymując się jednego ze szpikulców, obrócił ciało tak, by Elva zdołała usadowić się w siodle. Kiedy nie czuł już ciężaru dziewczynki, zeskoczył na ziemię. Rzucił jej tarczę, a potem wyprysnął w górę, wyciągając ręce, gdy ciężar tarczy o mało nie pociągnął Elvy na ziemię. - Masz ją? - spytał. - Tak - odparła, wciągając tarczę na kolana, i machnęła niecierpliwie ręką. - Idź, idź. Przytrzymując rękojeść Brisingra, by nie plątała się mu między nogami, Eragon wbiegł na szczyt wzgórza i ukląkł na jednym kolanie. Za nim Saphira wpełzła do połowy zbocza, a potem przywarła do ziemi, przesuwając głowę wśród trawy, póki nie spoczęła obok niego. Z obozu Vardenów wyłoniła się kolumna ludzi, krasnoludów, elfów, urgali i kotołaków. W szarym płaskim świetle przedświtu trudno było odróżnić poszczególne postaci, zwłaszcza że nie miały ze sobą żadnych świateł. Kolumna maszerowała przez pola opadające ku Urû’baenowi, a kiedy wojownicy znaleźli się pół mili od miasta, podzielili się na trzy linie. Jedna ustawiła się przed główną bramą, druga ruszyła ku południowowschodniej części muru, a trzecia w stronę północno-zachodniej. Wedle tego, co mówił w obozie, Eragon miał towarzyszyć właśnie tej ostatniej grupie. Żołnierze owinęli szmatami stopy i broń i zniżyli głosy do szeptów. Mimo to, od czasu do czasu słyszał ryk osła bądź rżenie konia, a także szczekanie kilkunastu psów. Żołnierze na murach wkrótce zauważą, że coś się dzieje - najpewniej, gdy Vardeni zaczną rozstawiać katapulty, balisty i wieże oblężnicze, które zmontowali już i umieścili na polach przed miastem. Eragonowi zaimponował fakt, że po przelocie Shruikana ludzie, krasnoludy i urgale wciąż byli gotowi ruszyć do walki. Muszą pokładać w nas wielką wiarę - rzekł do Saphiry.

Odpowiedzialność mocno mu ciążyła, był też boleśnie świadom faktu, że jeśli on lub jego towarzysze zawiodą, niewielu żołnierzy przeżyje. Owszem, lecz jeżeli Shruikan znów wyleci, rozbiegną się jak stado spłoszonych myszy. Zatem lepiej do tego nie dopuśćmy. W Urû’baenie odezwał się róg, potem następne, w mieście zaczęły rozbłyskiwać światła odsłanianych lamp i zapalanych pochodni. - No to zaczynamy - mruknął Eragon i serce zabiło mu szybciej. Teraz, gdy wszczęto alarm, Vardeni zrezygnowali z prób zachowania ciszy. Na wschodzie grupa konnych elfów ruszyła galopem w stronę wzgórza za miastem, zamierzając wjechać na nie z boku i zaatakować mur na czele olbrzymiego nawisu tkwiącego nad Urû’baenem. Pośrodku niemal pustego obozowiska Vardenów Eragon ujrzał coś, co przypominało lśniącą sylwetkę Saphiry. Na widmowej smoczycy siedziała samotna postać - jak wiedział, obdarzona idealną kopią jego własnych rysów - trzymająca miecz i tarczę. Duplikat Saphiry uniósł głowę i rozpostarł skrzydła, a potem smoczyca wystartowała z rykiem. Dobrze się spisali, prawda?- rzekł do Saphiry. Elfy rozumieją, jak powinien wyglądać i zachowywać się smok… w odróżnieniu od niektórych ludzi. Kopia Saphiry wylądowała obok północnej grupy żołnierzy, choć Eragon zauważył, że elfy bardzo uważały, by zachować pewien dystans między nią a ludźmi i krasnoludami, tak by nikt nie otarł się o nią i nie odkrył, że jest niematerialna niczym tęcza. Niebo jaśniało, a tymczasem Vardeni i ich sojusznicy zebrali się, zwierając szyki w trzech miejscach za murami. W mieście, żołnierze Galbatorixa nadal szykowali się do odparcia ataku, jednakże po tym, jak uganiali się po blankach, było widać ich panikę i dezorganizację. Eragon wiedział jednak, że zamęt nie potrwa długo.

Teraz, pomyślał. Teraz! Nie czekaj dłużej. Omiótł wzrokiem budynki, szukając najlżejszego śladu czerwieni, ale nic nie wpadło mu w oko. Gdzie jesteś, do diabła? Pokaż się! Odezwały się kolejne trzy rogi, tym razem Vardenów. Armia odpowiedziała ogłuszającym chórem krzykowi wrzasków, a potem machiny wojenne cisnęły pociskami w miasto, łucznicy wypuścili strzały, a szeregi żołnierzy rozłamały się, pędząc ku pozornie niepokonanemu, wyniosłemu murowi. Zdawało się, że kamienie, oszczepy i strzały poruszają się w zwolnionym tempie, gdy kreśliły łuki nad ziemią oddzielającą armię od miasta. Żaden z pocisków nie trafił w mur zewnętrzny, próby zniszczenia go w ten sposób zdałyby się na nic, toteż inżynierowie celowali wyżej i dalej. Niektóre kamienie roztrzaskiwały się, uderzając w budynki Urû’baenu, rozsypując na wszystkie strony ostre jak sztylet odłamki, inne przebijały budynki i turlały się po ulicach niczym olbrzymie kulki do gry. Eragon pomyślał, jak strasznie musi być ocknąć się w podobnym zamęcie, gdy z nieba sypie się deszcz skalnych odłamków. Potem jego uwagę przyciągnął ruch w innym miejscu, widmowa Saphira przemknęła nad biegnącymi żołnierzami. Trzema uderzeniami skrzydeł wzbiła się nad mur i zalała blanki jęzorem ognia, który Eragonowi wydał się nieco jaśniejszy niż zwykle. Wiedział, że sam ogień jest prawdziwy, przywołany przez elfy czekające niedaleko północnej części muru, które stworzyły i podtrzymywały iluzję. Obraz Saphiry krążył tam i z powrotem nad tą samą częścią muru, opróżniając ją z żołnierzy. Kiedy skończyła, grupa dwudziestu kilku elfów wzleciała z ziemi przed miastem na szczyt jednej z wież, by móc czuwać nad zjawą zapuszczającą się dalej w głąb Urû’baenu. Jeśli Murtagh i Cierń szybko się nie pokażą, ludzie zaczną się zastanawiać, czemu nie atakujemy innych części muru - rzekł Eragon do Saphiry. Pomyślą, że bronimy żołnierzy próbujących przebić się w tym miejscu odparła. Daj im czas.

Gdzie indziej na murach żołnierze wroga zasypywali armię w dole strzałami i oszczepami, zabijając dziesiątki Vardenów. Śmierci tych nie dało się uniknąć, lecz Eragon i tak ich żałował, bo atak miał jedynie zmylić przeciwnika: Vardeni mieli niewielkie szanse pokonania obrońców miasta. Tymczasem wieże oblężnicze pełzły coraz bliżej, a między ich wyższymi poziomami i murami na blankach przemykały stada strzał. Z góry, zza krawędzi skalnej półki wylała się wstęga płonącej smoły i zniknęła wśród budynków w dole. Eragon uniósł wzrok i ujrzał rozbłyski światła na murze strzegącym krawędzi nawisu. Na jego oczach cztery ciała runęły w przepaść - lecąc ku ziemi, wyglądały jak wypchane lalki. Widok ten ucieszył Eragona, oznaczał bowiem, że elfy zajęły górny mur. Widmowa Saphira zatoczyła łuk nad miastem, podpalając kilkanaście budynków. Gdy to uczyniła, łucznicy stacjonujący na pobliskim dachu posłali za nią chmurę strzał. Widmo skręciło, by ich uniknąć, i pozornie przypadkiem zderzyło się z jedną z sześciu zielonych elfickich wież rozrzuconych po Urû’baenie. Zderzenie wyglądało absolutnie realistycznie. Eragon skrzywił się współczująco, widząc, jak smocze skrzydło łamie się w kontakcie z wieżą: kości trzaskały niczym źdźbła suchej trawy. Widmowa Saphira ryknęła i szarpnęła się, opadając spiralą ku ulicom. Po chwili zasłoniły ją budynki, lecz jej ryki było słychać w promieniu wielu mil, a płomienie, które pozornie wyrzucała z pyska, pełzały po ścianach domów i oświetlały spód skalnej półki wiszącej nad miastem. Nigdy nie byłabym tak niezgrabna - prychnęła Saphira. Wiem. Minęła minuta. Napięcie Eragona narastało niemal do nieznośnego poziomu. - Gdzie oni są? - warknął, zaciskając pięści. Z każdą mijającą sekundą odkrycie przez żołnierzy, że smok, którego jak się zdawało zmusili do lądowania, tak naprawdę nie istnieje, stawało się coraz bardziej prawdopodobne.

Saphira dostrzegła ich pierwsza. Tam - rzekła, wskazując umysłem. Cierń opadł z góry niczym rubinowa klinga, wyłaniając się z otworu ukrytego w skalnym nawisie. Kilkaset stóp spadał prosto, potem rozłożył skrzydła, dostatecznie, by zwolnić do bezpiecznej prędkości, i wylądował na placu w pobliżu miejsca, gdzie runęła złuda Saphiry ze złudą Eragona. Eragonowi wydało się, że dostrzegł Murtagha dosiadającego czerwonego smoka, odległość jednak była zbyt wielka, by mieć pewność. Będą musieli liczyć na to, że to Murtagh, bo jeśli zjawił się Galbatorix, ich plan byłby niemal na pewno skazany na niepowodzenie. W kamieniu muszą być jakieś tunele - rzekł do Saphiry. Spomiędzy budynków wystrzelił kolejny jęzor smoczego ognia, a potem zjawa Saphiry wyskoczyła ponad dachy i niczym ptak ze zranionym skrzydłem podfrunęła krótki odcinek, po czym znów opadła na ziemię. Cierń podążył za nią. Eragon nie czekał, by zobaczyć więcej. Obrócił się, pobiegł wzdłuż szyi Saphiry i rzucił się na siodło za plecami Elvy. Potrzebował zaledwie paru sekund, by wsunąć nogi w rzemienie i zacisnąć dwa po każdej stronie. Resztę zostawił w spokoju: później tylko by go spowolniły. Wyższy pasek przytrzymywał także nogi dziewczynki. Szybko nucąc słowa, Eragon rzucił zaklęcie ukrywające ich trójkę. Kiedy magia zadziałała, poczuł zwykłą dezorientację, gdy jego ciało zniknęło. Teraz odnosił wrażenie, że wisi kilkanaście stóp nad ciemną plamą w kształcie smoka, przygniatającą rośliny na wzgórzu. Gdy tylko dokończył zaklęcie, Saphira ruszyła naprzód. Zeskoczyła z wierzchołka wzgórza i mocno uderzyła skrzydłami, starając się nabrać wysokości. - Niezbyt tu wygodnie, prawda? - spytała Elva, gdy Eragon odebrał jej tarczę. - Nie, nie zawsze - odparł, podnosząc głos, by usłyszała go wśród szumu wiatru.

W głębi umysłu czuł Glaedra, Umarotha i pozostałe Eldunari patrzyły, jak Saphira zmienia kierunek i pikuje w stronę obozowiska Vardenów. Teraz się zemścimy - oznajmił Glaedr. Eragon zgarbił się nisko nad Elvą, gdy smoczyca nabrała szybkości. Pośrodku obozu dostrzegł zebranych w ciasną grupę Blödhgarma i jego dziesięciu ełfickich magów, a także Aryę, dzierżącą w dłoni Dauthdaert. Każde z nich obwiązało się wokół piersi pod pachami trzydziestostopowym kawałkiem sznura. Na drugim końcu wszystkie sznury przywiązano do pnia grubego jak udo Eragona i dorównującego długością rosłemu urgalowi. Kiedy Saphira zanurkowała ku nim, Eragon dał sygnał umysłem i dwa elfy wyrzuciły pień w powietrze. Smoczyca chwyciła go w szpony, elfy podskoczyły i chwilę później Eragon poczuł szarpnięcie, a Saphira opadła pod dodatkowym ciężarem. Poprzez jej ciało Eragon widział, jak elfy, liny i pień znikają kolejno to magowie rzucili zaklęcie niewidzialności, to samo, którym on się posłużył. Uderzając z całych sił skrzydłami, Saphira wzniosła się tysiąc stóp nad ziemię, dość wysoko, by wraz z elfami widzieli wyraźnie mury i budynki miasta. Po ich lewej Eragon dostrzegł najpierw Ciernia, a potem widmową Saphirę, ścigających się na ziemi w północnej części miasta. Elfy kontrolujące iluzję usiłowały tak bardzo zająć fizycznie Ciernia i Murtagha, by żaden z nich nie zaatakował myślami. Gdyby to uczynili albo doścignęli zjawy, szybko pojęliby, że zostali oszukani. Jeszcze parę minut, pomyślał Eragon. Saphira przeleciała nad polami. Nad katapultami z oddaną załogą. Nad rzędami łuczników, którzy wbili przed sobą w ziemię strzały niczym kępy białopiórych trzcin. Nad wieżą oblężniczą i oddziałami piechoty: ludźmi, krasnoludami i urgalami, ukrytymi za tarczami i dźwigającymi drabiny

rod mur. Wśród nich kręciły się elfy, wysokie i smukłe, w jasnych hełmach, uzbrojone we włócznie o długich grotach i wąskie miecze. A potem przemknęła nad samym murem. Eragon poczuł osobliwe szarpnięcie, nagłe Saphira pojawiła się pod nim i odkrył, że wpatruje się w tył głowy Elvy. Zakładał, że Arya i pozostałe elfy wiszące w dole również stali się widzialni. Zmełł w ustach przekleństwo i przerwał działanie zaklęcia, które ich ukrywało. Wyglądało na to, że blokady Galbatorixa nie pozwolą im niepostrzeżenie wedrzeć się do miasta. Saphira przyśpieszyła, mknąc ku masywnej bramie cytadeli. Z dołu Eragon słyszał krzyki strachu i zdumienia, ale nie zwracał na nie uwagi. To Murtagh i Cierń go martwili, nie żołnierze wroga. Saphira złożyła skrzydła i zanurkowała ku bramie. W chwili, gdy wyglądało na to, że się z nią zderzy, skręciła i uniosła wysoko przednie łapy, gwałtownie bijąc skrzydłami. Kiedy już niemal zatrzymała się w powietrzu, pozwoliła sobie opaść powoli i elfy bezpiecznie wylądowały na ziemi. Saphira odczekała, aż uwolnią się z lin i odbiegną na bok, a potem wylądowała na dziedzińcu przed bramą; siła zderzenia wstrząsnęła Eragonem i Elvą. Eragon szarpnął rzemienie przytrzymujące w siodle jego i dziewczynkę, potem pomógł jej zsiąść i razem pośpieszyli w ślad za elfami ku bramie. Wejście do cytadeli miało kształt dwojga gigantycznych czarnych drzwi, które stykały się wysoko w górze. Wyglądały jak wykute z czystego żelaza, nabite serkami, jeśli nie tysiącami kolczastych guzów, a każdy z nich dorównywał wielkością głowie Eragona. Doprawdy złowieszczy widok; Eragon nie wyobrażał sobie mniej zachęcającego wejścia. Z włócznią w dłoni Arya pomknęła do niewielkich drzwiczek osadzonych w odrzwiach po lewej. Widać je było jedynie jako cieniutką ciemną linię, prostokąt mogący przepuścić jednego człowieka. Pośrodku owego prostokąta tkwił poziomy pas metalu, szeroki na jakieś trzy palce i trzy razy dłuższy, nieco jaśniejszy od otoczenia.

Kiedy Arya zbliżyła się do bramy, pas ów cofnął się o pół cala, po czym przesunął w bok z głośnym zgrzytem. W mrocznym wnętrzu ukazała się para sowich oczu. - Kim jesteś? - spytał ktoś wyniosłym głosem. - Mów, co cię tu sprowadza, albo odejdź. Arya. bez wahania dźgnęła Dauthdaert w szparę. Z wnętrza dobiegł upiorny bulgot, a potem Eragon usłyszał odgłos ciała padającego na ziemię. Elfka cofnęła lancę, strząsając z zębatego grotu krew i strzępy ciała. Następnie chwyciła oburącz drzewce broni i przyłożyła czubek do prawej krawędzi drzwi. - Verma! - rzuciła. Eragon zmrużył oczy i odwrócił się, gdy pomiędzy lancą a bramą pojawił się oślepiający błękitny płomień. Nawet z odległości kilkunastu stóp czuł jego gorąco. Z twarzą wykrzywioną z wysiłku Arya wciskała grot włóczni w głąb szpary, powoli przecinając żelazo. Spod klingi tryskały iskry i krople stopionego metalu, podskakując na kamieniach w dole niczym tłuszcz na rozgrzanej patelni. Eragon i pozostali odskoczyli. Podczas gdy elfka zmagała się z drzwiami, Eragon zerknął w poszukiwaniu widmowej Saphiry i Ciernia. Nie widział ich, ale nadal słyszał ryki i huk pękających murów. Elva oparła się ciężko o niego. Zerknął na nią i przekonał się, że dygocze zlana potem, jak w gorączce. Ukląkł obok. - Chcesz, żebym cię poniósł? Pokręciła głową. - Poczuję się lepiej, kiedy tylko znajdziemy się wewnątrz, z dala od… tego. - Wskazała ręką w stronę bitwy. Na skraju dziedzińca dostrzegł kilkanaście osób – nie wyglądających na żołnierzy - stojących między wspaniałymi domami i przyglądających im się uważnie. Zechcesz ich przepłoszyć? - poprosił Saphirę.

Smoczyca obróciła głowę i warknęła nisko. Gapie rozbiegli się pośpiesznie. Kiedy fontanna iskier i rozpalonego do białości metalu zniknęła, Arya zaczęła kopać drzwiczki, aż w końcu - za trzecim razem - poleciały do wewnątrz, lądując na trupie odźwiernego. Sekundę później ich nozdrza wypełnił odór palonej wełny i skóry. Wciąż z Dauthdaert w dłoni Arya wkroczyła w głąb mrocznego portalu. Eragon wstrzymał oddech. Dauthdaert powinna ochronić elfkę przed każdym zaklęciem ochronnym Galbatorixa, tak samo jak wcześniej przecięła metal drzwi. Zawsze jednak istniała szansa, że król wynalazł czar, którego włócznia nie zdoła odparować. Ku jego uldze nic się nie stało. Arya wkroczyła do cytadeli. Nagle jakby znikąd pojawił się oddział dwudziestu żołnierzy. Pobiegli ku niej, unosząc przed sobą piki. Eragon dobył Brisingra i skoczył w stronę drzwi, nie śmiał jednak przekroczyć progu cytadeli, by dołączyć do elfki. Posługując się włócznią tak samo sprawnie jak mieczem, Arya podjęła walkę, zabijając kolejnych żołnierzy z imponującą szybkością. - Dlaczego jej nie ostrzegłaś?! - wykrzyknął Eragon, nie odrywając wzroku od walczących. Elva dołączyła do niego przy dziurze. - Bo nic jej nie zrobią. Jej słowa okazały się prorocze: żaden z żołnierzy ani razu nie sięgnął celu. Ostatni dwaj próbowali uciec, lecz Arya pomknęła za nimi i zabiła obu, nim zrobili więcej niż dziesięć kroków w olbrzymim korytarzu, większym niż cztery główne korytarze Tronjheimu. Kiedy wszyscy - żołnierze zginęli, elfka odciągnęła na bok trupy, oczyszczając drogę do wyjścia. Potem przeszła czterdzieści kroków w głąb korytarza, położyła Dauthdaert na podłodze i pchnęła do Eragona. Gdy jej dłoń wypuściła drzewce włóczni, Arya spięła się, szykując do ciosu, lecz najwyraźniej magia działająca wewnątrz nic jej nie zrobiła.

- Czujesz cokolwiek?! - zawołał Eragon. Jego głos odbił się echem od ścian korytarza. Pokręciła głową. - Dopóki pozostaniemy z dala od bramy, powinniśmy być bezpieczni. Eragon wręczył włócznię Blödhgarmowi, który wziął ją i przeszedł przez drzwiczki. Porośnięty futrem elf i Arya zniknęli kolejno w pomieszczeniach po obu stronach bramy, uruchamiając otwierający ją ukryty mechanizm, dwójka ludzi nie zdołałaby tego dokonać. Powietrze wypełnił brzęk i zgrzyt łańcuchów, olbrzymie żelazne wrota powoli rozchyliły się na zewnątrz. Gdy tylko szczelina była dość szeroka, by przepuścić Saphirę, Eragon krzyknął „Stop!” i drzwi zamarły. Blödhgarm wyłonił się z pomieszczenia po prawej i, utrzymując bezpieczną odległość do progu, rzucił Dauthdaert innemu elfowi. W ten sposób kolejno weszli do cytadeli. Kiedy na zewnątrz pozostali już tylko Eragon, Elva i Saphira, w północnej dzielnicy miasta rozległ się straszliwy ryk. Na moment w całym Urû’baenie zapadła cisza. - Odkryli nasz podstęp! - krzyknął elf Uthinarë. Cisnął włócznię Eragonowi. - Pośpiesz się, Argetlamie! - Teraz ty. - Eragon wręczył Dauthdaert Elvie. Tuląc włócznię w objęciach, dziewczynka pomknęła, by dołączyć do elfów, po czym pchnęła broń po ziemi do Eragona, który chwycił ją i przebiegł przez próg. Odwróciwszy się, ze zgrozą ujrzał Ciernia wlatującego nad budynki na skraju miasta. Opadł na kolano, położył Dauthdaert na posadzce i popchnął do Saphiry. - Szybko! - krzyknął. Stracili parę sekund, gdy Saphira usiłowała chwycić lancę w zęby. W końcu zdołała ją złapać i pokonała próg jednym skokiem, lądując w gigantycznym korytarzu i rozrzucając na boki trupy żołnierzy.

W dali Cierń ryknął i załopotał skrzydłami, pędząc ku cytadeli. Arya i Blödhgarm przemówili jednocześnie, rzucając zaklęcie. W kamiennych murach zagrzmiał ogłuszający łoskot, żelazne drzwi zatrzasnęły się znacznie szybciej, niż wcześniej otwarły. Gdy się zderzyły, Eragon poczuł wstrząs w podeszwach stóp, a potem z obu ścian wysunęły się metalowe rygle - grube na trzy stopy i szerokie na sześć - i wskoczyły w obejmy wewnątrz drzwi, blokując je. - To powinno ich zatrzymać na jakiś czas - rzekła Arya. - Niezbyt długi. - Eragon spojrzał w stronę otwartych drzwiczek. Odwrócili się, patrząc na to, co ich czeka. Korytarz ciągnął się niemal ćwierć mili w głąb - oznaczało to, że znajdą się wewnątrz wzgórza za Urû’baenem. Na jego końcu dostrzegli kolejną parę drzwi, równie wielkich jak pierwsze, lecz pokrytych złotymi wzorami, lśniącymi pięknie w blasku bezognistych lamp zamontowanych w regularnych odstępach na ścianach. Z boków odchodziły dziesiątki węższych tuneli, lecz żaden nie był dość duży, by przepuścić Shruikana, choć Saphira zmieściłaby się w wielu. Co kilkaset stóp na murach zawieszono czerwone proporce z wyhaftowaną sylwetką skręconego płomienia służącą Galbatorixowi za godło. Poza tym, korytarz był pusty. Sam jego rozmiar onieśmielał, a pustka niepokoiła Eragona. Zakładał, że po drugiej stronie złotych wrót mieści się sala tronowa, wątpił jednak, by zdołali do niej dotrzeć tak łatwo, jak się zdawało. Jeśli Galbatorix okaże się choć w połowie tak przebiegły, jak sugerowała jego reputacja, z pewnością naszpikował korytarze dziesiątkami, może nawet setkami pułapek. Zdumiewało go, że król jeszcze ich nie zaatakował. Eragon wciąż nie czuł dotknięcia żadnego umysłu, poza Saphirą i swymi towarzyszami, pozostawał jednak boleśnie świadom faktu, jak blisko króla się znaleźli. Czuł się tak, jakby cała cytadela ich obserwowała. - On musi wiedzieć, że tu jesteśmy - rzekł. - My wszyscy.

- W takim razie lepiej się pośpieszmy. - Arya wyjęła Dauthdaert z paszczy Saphiry; broń pokrywała gruba warstwa śliny. - Thurra - rzuciła elfka i ślina opadła na podłogę. Za nimi, przed żelazną bramą rozległ się ogłuszający huk - to Cierń wylądował na dziedzińcu. Ryknął z wściekłości, a potem coś ciężkiego rąbnęło o bramę i mury zadźwięczały donośnie. Arya podbiegła na czoło grupy, Elva dołączyła do niej. Ciemnowłosa dziewczynka położyła dłoń na drzewcu włóczni, by i ją objęła jej ochronna moc, po czym we dwie ruszyły naprzód, prowadząc ich długim korytarzem wiodącym w głąb siedziby Galbatorixa.

Nadejście burzy

- Kapitanie, już czas. Roran otworzył oczy i skinął głową chłopcu z lampą w dłoni, który zajrzał do namiotu. Chłopak ruszył dalej, a Roran pochylił się i ucałował w policzek Katrinę; odpowiedziała pocałunkiem. Żadne z nich nie spało. Razem wstali i ubrali się. Ona skończyła pierwsza, bo wkładanie zbroi trochę trwało. Kiedy Roran naciągał rękawice, wręczyła mu pajdę chleba, kawał sera i kubek letniej herbaty. Zlekceważył chleb, ugryzł ser i wypił cały napój. Przez chwilę obejmowali się mocno. - Jeśli to będzie dziewczynka, nadaj jej jakieś mocne imię - rzekł. - A jeśli chłopiec? - Tak samo. Nieważne, chłopiec czy dziewczynka, muszą być silni, by przetrwać na tym świecie. - Tak uczynię. Przyrzekam. - Wypuścili się z objęć i spojrzała mu w oczy. - Walcz dzielnie, mój mężu.

Roran skinął głową, odwrócił się na pięcie i wyszedł, by nie stracić panowania nad sobą. *** Ludzie, którymi dowodził, zbierali się przy północnym wejściu do obozu. Okolicę oświetlały jedynie pochodnie osadzone wzdłuż zewnętrznych umocnień i słaby brzask. W migotliwym świetle sylwetki żołnierzy przypominały stado zgarbionych bestii, groźnych i obcych. Wśród nich znalazła się duża grupa urgali, w tym kilkunastu Kullów. Jego batalion liczył ich więcej niż inne, bo Nasuada uznała, że urgale chętniej posłuchają jego rozkazów. Stwory dźwigały długie, ciężkie drabiny oblężnicze, dzięki którym wojownicy mieli wdrapać się na mury. Miał też na swoje rozkazy grupkę elfów. Większość ich pobratymców walczyła z własną armią, lecz królowa Islanzadi zezwoliła niektórym dołączyć do Vardenów dla ochrony przed magami Galbatorixa. Roran powitał elfy i spytał każdego kolejno o imię. Odpowiadały dość uprzejmie, miał jednak wrażenie, że nie darzą go zbytnim szacunkiem. Nie szkodzi. On też za nimi nie przepadał. Wyczuwał w nich coś, czemu nie ufał: były zbyt wyniosłe i nade wszystko zbyt odmienne. Krasnoludy i urgale przynajmniej rozumiał. Ale nie elfy. Nie potrafił stwierdzić, o czym myślą, i to go gryzło. - Witaj, Młotoręki! - rzucił Nar Garzhvog szeptem słyszalnym z odległości trzydziestu kroków. - Dziś zyskamy wielką chwałę dla naszych szczepów. - Tak, dziś zyskamy wielką chwałę dla naszych szczepów - zgodził się Roran i ruszył dalej. Ludzie się denerwowali, młodsi wyglądali jakby lada moment mieli zwymiotować - niektórzy zresztą już to robili, nic dziwnego - lecz nawet starsi sprawiali wrażenie spiętych, poirytowanych, przesadnie gadatliwych, albo zamkniętych w sobie. Powód był oczywisty: Shruikan. Roran

nie wiedział, jak im pomóc, mógł jedynie ukrywać własny strach i mieć nadzieję, że jego ludzie nie do końca stracą odwagę. Wszystkim, łącznie z nim samym, doskwierało straszliwe wyczekiwanie. Wiele poświęcili, by dotrzeć w to miejsce i w nadchodzącej bitwie mieli ryzykować nie tylko własne życie. Chodziło także o bezpieczeństwo i dobrobyt ich rodzin i potomków oraz przyszłość całej krainy. Wszystkie poprzednie bitwy toczyły się o tę samą stawkę, ale ta miała być ostatnia. To będzie koniec. Tak czy inaczej, po dzisiejszym dniu nie dojdzie do dalszych walk z Imperium. Myśl ta była niemal nierzeczywista. Nigdy już nie nadarzy się szansa zabicia Galbatorixa. A choć we wczorajszych rozmowach starcie z królem wydawało się czymś zwyczajnym, teraz, kiedy nadeszła chwila, perspektywa ta przerażała wszystkich. Roran odszukał Horsta i innych wieśniaków z Carvahall. Zebrali się w jedną grupę wewnątrz batalionu. Wśród mężczyzn maszerowała Birgit, uzbrojona w topór, wyglądający na świeżo zaostrzony. Pozdrowił ją, unosząc tarczę niczym kufel piwa w gospodzie, odpowiedziała podobnym jestem i Roran pozwolił sobie na ponury uśmiech. Żołnierze obwiązali buty i stopy szmatami, potem czekali już tylko na rozkaz wymarszu. Wkrótce nadszedł i opuścili obóz, starając się nie pobrzękiwać bronią ani zbrojami. Roran poprowadził ich przez pola, na miejsce przed główną bramą Urû’baenu, tam dołączyli do dwóch innych batalionów. Jednemu przewodził jego dawny dowódca, Martland Rudobrody, drugiemu sam Jörmundur. Wkrótce potem w Urû’baenie rozległy się dźwięki alarmu, zrzucili żarem szmaty z broni i stóp, szykując się do ataku. Parę minut później zabrzmiały rogi Vardenów i puścili się biegiem po mrocznej ziemi ku ogromowi miejskich murów. Roran zajął miejsce na czele ataku. Wiedział, że to najszybszy sposób, by zginąć, ale ludzie musieli widzieć, że nie unika niebezpieczeństwa.

Miał nadzieję, że to doda im ducha i powstrzyma przed ucieczką na pierwszy znak oporu. Cokolwiek bowiem się zdarzy, niełatwo będzie zająć Urû’baen. Tego akurat był pewien. Przebiegli obok jednej z wież oblężniczych, o kołach wysokich na ponad dwadzieścia stóp, skrzypiących niczym dziesiątki zardzewiałych zawiasów, a potem znaleźli się na otwartej przestrzeni. Żołnierze na murach zasypali ich gradem strzał i oszczepów. Elfy krzyknęły coś w swym dziwacznym języku i w słabym świetle brzasku Roran ujrzał, jak większość strzał zawraca i wbija się bezpiecznie w ziemię. Ale nie wszystkie. Człowiek za jego plecami krzyknął rozpaczliwie, Roran usłyszał brzęk broni, gdy ludzie i urgale odskakiwali na bok. nie chcąc nastąpić na powalonego. Nie obejrzał się, nie zwolnił też kroku, podobnie jego towarzysze. Nadal pędzili wprost ku murom. W tarczę, którą unosił nad głową, wbiła się strzała. Ledwie poczuł siłę uderzenia. Kiedy dotarli do muru, odsunął się na bok. - Drabiny! - krzyczał. - Zróbcie miejsce dla drabin! Ludzie rozstąpili się, przepuszczając dźwigające drabiny urgale. Ich wielkie rozmiary - oznaczały, że Kulle musiały posłużyć się tyczkami zrobionymi z powiązanych razem pni drzew, by je unieść. Kiedy drabiny dotknęły muru, ugięły się pod własnym ciężarem, tak że ich górne dwie trzecie opierały się o gładki kamień i chybotały na boki, grożąc upadkiem. Roran przecisnął się przez gąszcz ludzi i chwycił za rękę jedną z elfek. Othiarę. Spojrzała na niego gniewnie, on jednak się nie przejął. - Utrzymujcie drabiny w miejscu! - krzyknął. - Nie pozwólcie, by żołnierze je odepchnęli. Przytaknęła i zaczęła nucić w pradawnej mowie, podobnie inne elfy. Roran obrócił się i pobiegł do muru. Jeden z ludzi zaczął już się wspinać po najbliższej drabinie. Roran chwycił go za pas i ściągnął. - Ja pójdę pierwszy - rzekł.

- Młotoręki! Przesunął tarczę na plecy i rozpoczął wspinaczkę z młotem w dłoni. Nigdy nie przepadał za wysokości ą i gdy ludzie i urgale w dole stawali się coraz mniejsi, czuł się coraz bardziej niepewnie. Uczucie to jeszcze się pogorszyło, kiedy dotarł do części drabiny opartej płasko o kamienną ścianę, nie mógł już bowiem do końca obejmować palcami szczebli ani porządnie oprzeć stóp - jedynie pierwsze parę cali butów znajdowało oparcie na nieokorowanych gałęziach i musiał poruszać się ostrożnie, żeby się nie ześliznąć. Obok niego przeleciała włócznia, tak blisko, że poczuł powiew na policzku. Zaklął i wspinał się dalej. Od blanków dzielił go niecały jard, gdy zza krawędzi wychylił się niebieskooki żołnierz i spojrzał wprost na niego. - Buu! - krzyknął Roran, a tamten wzdrygnął się i odskoczył. Nim zdołał dojść do siebie, Roran pokonał ostatnie szczeble i przeskoczył przez blanki, lądując na ścieżce na szczycie muru. Żołnierz, którego przestraszył, stał kilka stóp przed nim, w dłoni trzymał krótki miecz łucznika. Odwrócił głowę, krzycząc do grupy czekających nieco dalej towarzyszy. Roran wciąż miał tarczę na plecach, toteż zamachnął się młotem, celując w przegub tamtego. Wiedział, że bez tarczy może mieć kłopot z obroną przed wyszkolonym szermierzem, i najbezpieczniej było jak najszybciej rozbroić przeciwnika. Żołnierz dostrzegł, co zamierza, i odparował cios. A potem pchnął Rorana w brzuch. Czy raczej próbował. Zaklęcia Eragona zatrzymały czubek miecza ćwierć cala od skóry Rorana. Ten zaklął zaskoczony, a potem odtrącił klingę i trzema szybkimi ciosami rozwalił żołnierzowi głowę. Ponownie zaklął. Kiepski początek.

Na całym murze kolejni Vardeni próbowali dostać się na blanki. Niewielu się udało. Przy wszystkich drabinach czekały grupy żołnierzy, a ze schodów wiodących w głąb miasta wylewały się posiłki. Dołączył do niego Baldor - wspiął się na tę samą drabinę, co Roran - i razem pomknęli w stronę balisty, obsługiwanej przez ośmiu żołnierzy. Zamontowano ją nieopodal podstawy jednej z wielu wież, wyrastających z muru w odległości dwustu stóp od siebie. Za żołnierzami i wieżą Roran ujrzał widmową Saphirę, stworzoną przez elfy, kołującą nad murem i zalewającą go potokami ognia. Żołnierze byli sprytni: chwycili włócznie i zaczęli dźgać w stronę jego i Baldora, utrzymując dystans. Roran próbował chwycić jedną z nich, lecz jej właściciel okazał się zbyt szybki i o mało znów go nie trafił. Jeszcze chwila, a kolejni żołnierze obezwładnią jego i Baldora. Nim jednak tak się stało, nad krawędzią muru za plecami żołnierzy pojawił się urgal, opuścił głowę i zaatakował, tycząc i wymachując okutą żelazem pałką. Urgal trafił jednego z przeciwników w pierś, łamiąc mu żebra, a drugiego w biodro, miażdżąc miednicę. Każda z ran powinna obezwładnić żołnierzy, lecz gdy przebiegł obok nich, tamci podnieśli się z ziemi i jak gdyby nigdy nic jednocześnie pchnęli urgala w plecy. Roran poczuł nagłą grozę. - Jeśli chcemy ich powstrzymać, musimy rozwalać im czaszki lub obcinać głowy! - warknął do Baldora. Nie odrywając wzroku od żołnierzy, krzyknął do Vardenów za plecami: - Oni nie czują bólu! Nad miastem widmowa Saphira zderzyła się z wieżą. Wszyscy prócz Rorana zamarli - on wiedział, co robią elfy Skoczył zatem naprzód i uderzeniem w skroń zabił jednego z żołnierzy. Za pomocą tarczy odepchnął na bok drugiego, a potem znalazł się zbyt blisko, by włócznie na coś im się zdały, i szybko rozprawił się z nimi kilkoma ciosami młota. Gdy wraz z Baldorem zabili resztę obsługi balisty, syn kowala spojrzał na niego z rozpaczą.

-Widziałeś? Saphira… - Nic jej nie jest. -Ale.. . - Nie martw się o nią. Nic jej nie jest. Baldor zawahał się, po czym przyjął słowa Rorana i razem puścili się biegiem w stronę następnej grupki żołnierzy. Wkrótce potem Saphira - prawdziwa Saphira - pojawiła się nad północną częścią muru i pomknęła w stronę cytadeli, do wtóru pełnych ulgi wiwatów Vardenów. Roran zmarszczył brwi. Smoczyca miała pozostać w ukryciu przez cały czas lotu. - Frethya. Frethya - powtórzył szybko pod nosem. Pozostał widzialny. Do diaska, pomyślał. Obrócił się pośpiesznie. - Wracaj do drabin. - Czemu? - spytał Baldor, zmagając się z kolejnym żołnierzem. Z donośnym okrzykiem zepchnął tamtego z muru w głąb miasta. - Przestań zadawać pytania! Ruszaj! Ręka w rękę zaczęli przebijać się przez linie żołnierzy oddzielających ich od drabin. Była to trudna, krwawa walka, Baldor był ranny w lewą łydkę za nagolennikiem i miał bolesnego sińca na ramieniu, w miejscu, gdzie włócznia o mało nie przebiła kolczugi. Odporność żołnierzy na ból oznaczała, że jedyną pewną metodą powstrzymania ich była śmierć, ale niełatwo przychodziło ich zabić. Znaczyło to też, że Roran nie ważył się okazać litości. Więcej niż raz zdawało mu się, że zabił żołnierza, tylko po to, by ranny znów się podniósł i zaatakował, kiedy Roran ścierał się z kolejnym przeciwnikiem. Na mur wyroiło się rak wielu wojowników, iż zaczął się obawiać, że nie zdołają z Baldorem się przebić. -Tutaj ! - rzucił, kiedy dotarli do najbliższej drabiny. - Zostań tutaj.

Jeśli nawet Baldor się zdumiał, to nie okazał tego. We dwóch odpierali wrogów, póki kolejna dwójka Vardenów nie wspięła się po drabinie i nie dołączyła do nich, potem doszedł trzeci. W końcu Roran ocenił, że mają spore szanse przechwycenia tej części muru. Choć atak zaplanowano jedynie jako dywersję, nie widział powodów, by go tak traktować. Skoro mieli ryzykować życie, równie dobrze mogli coś na tym zyskać. I tak musieli oczyścić mury z żołnierzy. I wtedy usłyszeli ryk wściekłości Ciernia. Czerwony smok wyłonił się spomiędzy budynków, zmierzając w stronę cytadeli. Roran dostrzegł na jego grzbiecie postać, którą wziął za Murtagha, dzierżącą w dłoni szkarłatny miecz. - Co to znaczy?! - krzyknął Baldor. - To znaczy, że zaczyna się zabawa! - odparł Roran. - Trzymaj się, drani czeka niespodzianka. Ledwie zdążył skończyć, gdy ponad dźwięki bitwy wzbiły się głosy elfów, piękne i niesamowite, nucące w pradawnej mowie. Roran zanurkował pod włócznią i wbił koniec młota w brzuch żołnierza, pozbawiając go tchu. Tamci może i byli odporni na ból, ale nadal musieli oddychać. Kiedy żołnierz walczył, by chwycić powietrze, Roran przemknął obok i zmiażdżył mu gardło krawędzią tarczy. Właśnie miał zaatakować następnego, gdy poczuł, jak kamień drży mu pod stopami. Cofnął się, aż dotknął plecami blanki, i stanął w rozkroku, by nie stracić równowagi. Jeden z żołnierzy okazał się dość głupi, by w tym momencie skoczyć ku niemu. Kiedy biegł, mur zadrżał mocniej, a potem jego wierzch zafalował niczym strzepnięty koc. Rozpędzony żołnierz, podobnie jak większość jego towarzyszy, runął i nie mógł się podnieść, bo ziemia cały czas się trzęsła. Z drugiej strony wieży oddzielającej ich od głównej bramy Urû’baenu dobiegł dźwięk przypominający odgłos pękającej skaty. W powietrze trysnęły wachlarzowate fontanny wody, a potem z ogłuszającym hukiem mur nad bramą zadygotał i zaczął walić się do wewnątrz.

Elfy nadal śpiewały. Kiedy ruch pod stopami osłabł, Roran rzucił się naprzód i zabił trzech przeciwników nim tamci zdołali wstać. Reszta zawróciła i umknęła schodami do miasta. Szybko pomógł Baldorowi wstać. - Za nimi! - ryknął i uśmiechnął się szeroko, czując w ustach smak krwi. Może jednak nie był to taki zły początek.

To, co nie zabije…

- Stój! - rzuciła Elva. Eragon zamarł ze stopą w powietrzu. Dziewczynka machnęła ręką i cofnął się. - Skocz tutaj. - Wskazała miejsce jard przed nim. - Obok rzeźby. Przykucnął, po czym zawahał się, czekając, kiedy mu powie, czy to bezpieczne. Dziewczynka tupnęła i sapnęła z irytacją. - To nie zadziała, jeśli nie będziesz próbował naprawdę. Nie potrafię stwierdzić, czy coś cię zrani, jeśli nie zamierzasz narazić się na niebezpieczeństwo. - Posłała mu uśmiech, który uznał za mało pocieszający. - Nie martw się, nie pozwolę, by stało ci się coś złego. Wciąż pełen wątpliwości ponownie ugiął nogi i już miał skoczyć naprzód, kiedy… - Stój!

Zaklął i zamachał rękami, starając się nie upaść na fragment podłogi, który uruchomi szpikulce w dole i w górze. Szpikulce były trzecią pułapką, na jaką natrafili z towarzyszami w długim korytarzu wiodącym do złotych wrót. Pierwszą okazały się ukryte doły, drugą kamienne bloki z sufitu, które o mało ich nie zmiażdżyły. A teraz szpikulce, podobne do tych, które zabiły Wyrdena w tunelach pod DrasLeoną. Widzieli, jak Murtagh wchodzi przez otwarte drzwiczki w bramie, ale nie próbował ścigać ich bez Ciernia. Parę sekund patrzył za nimi, a potem zniknął w jednym z bocznych pomieszczeń, w których Arya i Blödhgarm zniszczyli zębatki i koła służące do otwierania i zamykania głównej bramy twierdzy. Być może naprawa mechanizmu zabierze mu godzinę, może ledwie parę minut. Tak czy inaczej, nie odważyli się zwlekać. - Spróbuj odrobinę dalej - rzekła Elva. Eragon skrzywił się, ale zrobił jak radziła. - Stój! Tym razem upadłby, gdyby nie chwyciła go za tunikę. - Jeszcze dalej - powiedziała. A potem dodała: - Stój! Dalej. - Nie mogę - warknął z narastającą frustracją. - Nie bez rozpędu. - Bez rozpędu jednak nie zdołałby się zatrzymać na czas, gdyby dziewczynka uznała, że skok jest niebezpieczny. - Co teraz? Jeśli szpikulce sięgają aż do drzwi, nigdy do nich nie dotrzemy. Już wcześniej zastanawiali się, czy za pomocą magii nie przelecieć nad pułapką, lecz nawet najmniejsze zaklęcie by ją uruchomiło, tak przynajmniej twierdziła Elva i nie mieli wyboru, musieli jej zaufać. - Może pułapka jest przeznaczona dla idącego smoka? - podsunęła Arya. - Skoro ma parę jardów długości, Saphira bądź Cierń mogliby ją przekroczyć nie wiedząc, że tam jest - ale przy stu jardach z pewnością by ich pochwyciła. Nie, gdybym skoczyła - wtrąciła Saphira. Sto stóp to całkiem łatwy skok.

Eragon wymienił zatroskane spojrzenia z Aryą i Elvą. - Uważaj tylko, by nie dotknąć ogonem podłogi - poradził. - I nie idź zbyt daleko, żeby nie wpaść na kolejną pułapkę. Dobrze, mój mały. Smoczyca zebrała się w sobie. Pochyliła głowę, tak że znalazła się zaledwie stopę nad kamieniami. A potem wbiła pazury w posadzkę i skoczyła w głąb korytarza, rozchylając skrzydła dostatecznie, by nieco się unieść. Ku uldze Eragona Elva milczała. Kiedy Saphira pokonała dwie pełne długości ciała, złożyła skrzydła i wylądowała na podłodze z donośnym stukotem. Bezpiecznie - rzekła. Jej łuski potarły o posadzkę, gdy się obróciła. Skoczyła z powrotem, Eragon i pozostali odsunęli się, by zrobić jej miejsce. - No i? - spytała. Kto pierwszy? Potrzebowała czterech nawrotów, by przenieść ich wszystkich nad ukrytymi szpikulcami. Dalej ruszyli szybkim truchtem, Arya i Elva znów biegły na przodzie. Nie natknęli się na żadne pułapki, póki nie pokonali trzech czwartych korytarza, wówczas Elva zadrżała i uniosła dłoń. Natychmiast się zatrzymali. - Jeśli pójdziemy dalej, coś przetnie nas na pół - oznajmiła. - Nie jestem pewna, skąd się weźmie… chyba ze ścian. Eragon zmarszczył brwi. To oznaczało, że cokolwiek to było, musiało mieć dostateczną wagę bądź siłę, by pokonać ochronne zaklęcia mało zachęcająca perspektywa. - A gdybyśmy… - zaczął mówić i urwał, bo z bocznego przejścia wypadło dwadzieścia osób w czarnych szatach, mężczyzn i kobiet, tworząc szereg przed nimi i zagradzając drogę. Eragon poczuł myślowe ostrze atakujące umysł; magowie wroga zaczęli nucić w pradawnej mowie. Saphira rozwarła paszczę i zalała ich strugą trzeszczących płomieni, lecz ogień omiótł ich tylko, nie czyniąc krzywdy. Jeden z proporców na ścianie zajął się i na podłogę posypały się zwęglone kawałki tkaniny.

Eragon bronił się, ale nie atakował - obezwładnienie magów kolejno zajęłoby zbyt wiele czasu. Co więcej, martwiło go ich nucenie: skoro byli gotowi rzucać czary, nim przechwycili jego umysł - a także umysły jego towarzyszy - widać nie obchodziło ich, czy przeżyją, czy zginą; liczyło się tylko zatrzymanie intruzów. Opadł na kolano obok Elvy. Mówiła do jednego z magów, wspominając coś o jego córce. - Czy stoją nad pułapką? - spytał, zniżywszy głos. Przytaknęła, ani na moment nie przerywając. Wyciągnął rękę i klepnął dłonią o posadzkę. Spodziewał się, że coś się wydarzy, mimo wszystko jednak wzdrygnął się, gdy z obu ścian z upiornym zgrzytem wyskoczyły poziome metalowe płyty - długie na trzydzieści stóp i grube na cztery cale. Kawały metalu pochwyciły magów między siebie i rozcięły na dwoje, niczym para olbrzymich blaszanych nożyc, a potem równie szybko wycofały się do ukrytych szczelin. Nagłość ataku wstrząsnęła Eragonem. Odwrócił wzrok od walających się po podłodze szczątków. Cóż za straszna śmierć, pomyślał. Obok niego Elva zaczęła się dławić, po czym upadła ciężko, zemdlona. Arya złapała ją, nim dziewczynka uderzyła o podłogę. Obejmując małą ramieniem, ełfka zaczęła szeptać do niej w pradawnej mowie. Eragon naradził się z pozostałymi, jak najlepiej wyminąć pułapkę. Uznali, że najbezpieczniej będzie nad nią przeskoczyć, tak jak to uczynili ze szpikulcami. We czwórkę wdrapali się na grzbiet Saphiry i właśnie mieli skoczyć naprzód, gdy usłyszeli słaby głos Elvy. - Stać! - krzyknęła. - Nie! Saphira machnęła ogonem, ale pozostała na miejscu. Elva wyśliznęła się z objęć Ary i, przeszła chwiejnie kilka kroków i zwymiotowała. Otarła usta grzbietem dłoni, po czym wbiła wzrok w pokaleczone trupy na podłodze, jakby pragnęła dobrze je zapamiętać.

- W połowie drogi, w powietrzu jest jeszcze jeden punkt zapalny. Gdy- byście skoczyli… - Klasnęła w dłonie i wciąż nie odrywając wzroku od trupów, skrzywiła się paskudnie. - Ostrza wyłonią się nie tylko na dole, ale i na górze. Eragonowi przyszła do głowy niepokojąca myśl. - Dlaczego Galbatorix miałby chcieć nas zabić?… Gdyby cię tu nie było - zerknął na Elvę - Saphira już by zginęła. Galbatorix chce dostać ją żywą, zatem skąd to wszystko? - Wskazał ręką zalaną krwią podłogę. Skąd te szpikulce i kamienne bloki? - Może - podsunęła elfka - spodziewał się, że wpadniemy w doły, nim dotrzemy do innych pułapek? - Albo może - dodał Blödhgarm ponuro - wie, że Elva jest z nami i co potrafi. Dziewczynka wzruszyła ramionami. - I co z tego? Nie może mnie zatrzymać. Eragon poczuł nagły chłód. - Nie, ale jeżeli o tobie wie, mógł się przestraszyć, a wystraszony… Naprawdę mógłby próbować nas zabić - dokończyła Saphira. Arya pokręciła głową. - To nie ma znaczenia. Nadal musimy go znaleźć. Przez minutę dyskutowali, jak wyminąć ostrza. - A gdybym posłużył się magią, żeby nas tam przenieść, tak jak Arya posłała jajo Saphiry do Kośćca? - spytał w końcu Eragon, wskazując przestrzeń za trupami. To by wymagało zbyt wiele energii - odparł Glaedr. Lepiej zachować siłę do chwili starcia z Galbatorixem - dodał Umaroth. Eragon obejrzał się przez ramię i z niepokojem ujrzał daleko w tyle Murtagha, przebiegającego z jednej strony korytarza na drugą. Nie mamy zbyt wiele czasu, pomyślał. - Może moglibyśmy wsadzić coś w ściany, żeby zablokować ostrza?

- Z pewnością chroni je magia - przypomniała Arya. - Poza tym nie mamy przy sobie niczego, co by je utrzymało. Nóż? Kawałek zbroi? Te metalowe płyty są zbyt wielkie i ciężkie. Przez wszystko, co moglibyśmy postawić im na drodze, przebiłyby się jak przez powietrze. Zapadła cisza. W końcu Blödhgarm oblizał kły. - Niekoniecznie - mruknął. Obrócił się i położył na posadzce przed Eragornem swój miecz, po czym gestem polecił dowodzonym przez siebie elfom, by uczyniły to samo. Po chwili na kamieniu spoczywało jedenaście kling. - Nie mogę was o to prosić - rzekł Eragon. - Wasze miecze… Blödhgarm przerwał mu, unosząc rękę; w miękkim blasku lamp jego futro lśniło. - Walczymy umysłami, Cieniobójco, nie ciałami. Jeśli natkniemy się na żołnierzy, możemy odebrać im broń. Skoro nasze miecze bardziej przydadzą się tu i teraz, byłoby niemądrze zatrzymywać je przy sobie jedynie z powodów sentymentalnych. Eragon skłonił głowę. - Jak sobie życzysz. - Jeśli ma nam się powieść - Blödhgarm zwrócił się do Aryi - ich liczba powinna być parzysta. Elfka zawahała się, po czym dobyła własnego miecza o wąskiej klindze i położyła go obok reszty. - Przemyśl starannie, co zamierzasz zrobić, Eragonie - rzekła. - To wszystko legendarne klingi. Szkoda byłoby je zniszczyć i nic nie zyskać w zamian. Eragon skinął głową, po czym zmarszczył brwi, w skupieniu przypominając sobie lekcje Oromisa. Umarothu - rzekł - potrzebuję twojej siły. Co nasze, to i twoje - odparł smok.

Iluzja ukrywająca szczeliny, z których wysuwały się metalowe płyty, była zbyt starannie zbudowana, by Eragon mógł ją pokonać. Spodziewał się tego - Galbatorix nie przeoczyłby tak ważnego szczegółu. Z drugiej strony, czary odpowiedzialne za złudzenie wykrywał z łatwością i dzięki nim mógł ustalić dokładne położenie i rozmiary otworów. Nie potrafił stwierdzić, jak daleko wsuwały się w ich głąb śmiercionośne płyty. Miał nadzieję, że co najmniej cal czy dwa od powierzchni muru. Gdyby tkwiły bliżej, jego plan nie powiódłby się, bo król z pewnością chronił metal przed manipulacjami z zewnątrz. Przywołując właściwe słowa, Eragon rzucił pierwsze z dwunastu zaplanowanych zaklęć. Jeden z mieczy elfów - chyba należący do Laufina - zniknął z cichym szmerem wiatru, niczym tunika falująca na wietrze. Pół sekundy później ze ściany po lewej dobiegł głośny łoskot. Eragon słuchał z uśmiechem. Udało się. Gdyby spróbował przebić mieczem płytę, reakcja byłaby znacznie bardziej dramatyczna. Mówiąc szybciej, rzucił resztę zaklęć i wbił sześć mieczy w każdą ścianę, w odstępach pięciu stóp od siebie. Elfy przyglądały mu się uważnie. Jeśli nawet strata broni zmartwiła je, nie okazały tego. Kiedy Eragon skończył, ukląkł obok Aryi i Elvy, ponownie trzymających w dłoniach Dauthdaert. - Przygotujcie się do biegu. Saphira i elfy napięli mięśnie. Na polecenie Aryi Elva wspięła się jej na plecy, nie wypuszczając z ręki zielonej lancy. - Gotowa - powiedziała Arya. Eragon wyciągnął rękę i ponownie klepnął w podłogę. Z obu ścian dobiegł ogłuszający huk, z sufitu posypały się drobinki kurzu, rozkwitając w mgliste pióropusze. Eragon, przekonawszy się, że miecze wytrzymały, skoczył naprzód. Zdążył postąpić zaledwie dwa kroki, gdy Elva krzyknęła: - Szybciej!

Zmusił stopy, by jeszcze mocniej uderzały o podłogę. Po jego prawej przemknęła Saphira, pochylając głowę - ciemny cień na skraju pola widzenia. W chwili, gdy dotarł na drugą stronę pułapki, usłyszał brzęk pękającej stali, a potem poruszający do szpiku kości wrzask metalu trącego o metal. Za jego plecami ktoś krzyknął. Eragon obrócił się w powietrzu, odskakując od źródła hałasu, i przekonał się, że wszyscy zdążyli na czas, prócz srebrnowłosej elfki Yaeli, która tkwiła pochwycona między ostatnie sześć cali dwóch metalowych płyt. Przestrzeń wokół niej rozbłyskiwała błękitem i żółcią, jakby płonęło powietrze, jej twarz wykrzywiał grymas bólu. - Flauga! - krzyknął Blödhgarm i Yaela wyleciała spomiędzy metalowych płyt, które zatrzasnęły się z donośnym brzękiem, a potem wycofały w głąb murów z tym samym przerażającym zgrzytem, który towarzyszył ich pojawieniu. Yaela wylądowała na czworakach obok Eragona. Pomógł jej wstać. Ku jego zdumieniu wydawała się cała i zdrowa - Jesteś ranna? - spytał. Pokręciła głową. - Nie , ale… straciłam wszystkie blokady. - Uniosła dłonie i spojrzała na nie z uwagą graniczącą ze zdumieniem. - Zawsze miałam na sobie blokady, od czasów… od czasów, gdy byłam młodsza niż ty teraz. W jakiś sposób te ostrza mnie ich pozbawiły. - Masz szczęście, że żyjesz. - Eragon zmarszczył brwi. Elva wzruszyła ramionami. - Wszyscy byśmy zginęli prócz niego - wskazała ręką Blödhgarma gdybym nie kazała wam biec szybciej. Eragon mruknął coś w odpowiedzi. A potem ruszyli dalej, z każdym krokiem oczekując kolejnej pułapki. Na szczęście, reszta korytarza okazała się wolna od przeszkód i bez dalszych incydentów dotarli do wrót na końcu.

Eragon uniósł głowę, przebiegając wzrokiem po lśniących złotych odrzwiach. Wytłoczono na nich podobiznę dębu naturalnej wielkości, jego liście tworzyły sklepiony dach, który łączył się z korzeniami w dole, kreśląc wokół pnia olbrzymi krąg. W połowie pnia z obu stron wyrastały dwa grube pęki gałęzi, dzielące przestrzeń wewnątrz kręgu na ćwiartki. W lewej górnej ćwiartce widniała płaskorzeźba przedstawiająca armię uzbrojonych we włócznie elfów, maszerujących przez gęstą puszczę. W prawej górnej widnieli ludzie, budujący zamki i wykuwający miecze, w dolnej lewej urgale - głównie Kulle - paliły wioskę i zabijały mieszkańców. w dolnej prawej krasnoludy kopały w jaskiniach pełnych klejnotów i żył rudy. Pośród korzeni i gałęzi dębu Eragon wypatrzył kotołaki i Ra’zaców, a także kilka małych osobliwych stworzeń, których nie rozpoznał. A w samym środku pnia drzewa spoczywał zwinięty smok, trzymający w paszczy koniec ogona, jakby sam siebie nadgryzał. Drzwi wykonano przepięknie. W innych okolicznościach Eragon chętnie siedziałby tam i podziwiał je cały dzień. Teraz jednak widok lśniących odrzwi wzbudził w nim grozę, bo nieuchronnie przywodził na myśl to, co może czekać po drugiej stronie. Jeśli to Galbatorix, ich żywoty wkrótce zmienią się na zawsze i nic już nie będzie takie samo - ani dla nich, ani dla reszty Alagaësii. Nie jestem gotów - rzekł do Saphiry. A czy kiedykolwiek będziemy gotowi? - odparła. Wysunęła język, smakując powietrze. Wyczuwał jej nerwowe wyczekiwanie. Galbatorix i Shruikan muszą zginąć i tylko my możemy tego dokonać. A jeśli nie zdołamy? To nie zdołamy i będzie co będzie. Skinął głową i odetchnął głęboko. Kocham cię, Saphiro. Ja ciebie też, mój mały. Eragon wystąpił naprzód. - Co teraz? - spytał, starając się ukryć swoje obawy. - Mamy zapukać?

- Najpierw sprawdźmy, czy są otwarte. Ustawili się w formację do walki. A potem Arya ze stojącą obok Elvą chwyciła klamkę w lewym skrzydle wrót, zamierzając ją pociągnąć. Gdy to uczyniła, wokół Blödhgarma i pozostałych dziesięciu magów pojawiły się kolumny migoczącego powietrza. Eragon krzyknął wystraszony, Saphira syknęła, jakby nastąpiła na coś ostrego. Same elfy, uwięzione w kolumnie, nie mogły się poruszyć, nawet ich oczy pozostawały nieruchome, wpatrzone w miejsce, gdzie spoglądały, kiedy zadziałało zaklęcie. Z ciężkim brzęknięciem w ścianie po lewej otworzyły się drzwi i elfy ruszyły ku nim, niczym procesja posągów ślizgających się po lodzie. Arya skoczyła w ich stronę, wyciągając przed siebie zębatą włócznię i próbując przeciąć zaklęcia więżące towarzyszy, okazała się jednak zbyt powolna i nie doścignęła ich. - Letta! - wykrzyknął Eragon. - Stać! Było to najprostsze pomocne zaklęcie, jakie przyszło mu do głowy. Jednakże magia wiążąca elfy okazała się zbyt silna, by zdołał ją przełamać. Cała jedenastka zniknęła w ciemnym otworze i drzwi zatrzasnęły się za nimi. Eragon poczuł nagłą rozpacz. Bez elfów… Arya zaczęła tłuc w drzwi drzewcem Dauthdaert, spróbowała nawet odnaleźć szczelinę między nimi i ścianą czubkiem grotu - tak jak to uczyniła przy bramie - mur jednak wydawał się nieruchomy i niewzruszony. Kiedy elfka obróciła się, jej twarz wyrażała lodowatą furie. Umarothu - rzekła - potrzebuję twojej pomocy. Otwórz tę ścianę. Nie - odparł biały smok. Galbatorix z pewnością dobrze ukrył waszych towarzyszy. Próbując ich odnaleźć, stracimy tylko energię i narazimy się na jeszcze większe niebezpieczeństwo. Ukośne brwi Aryi ściągnęły się w gniewnym grymasie. W takim razie postąpimy dokładnie tak, jak on tego chce, Umaroth-elda. Chce nas rozdzielić i osłabić. Jeśli ruszymy dalej bez nich, Galbatorixowi znacznie łatwiej przyjdzie nas pokonać.

Owszem, moja mała. Ale nie sądzisz także, iż Niszczyciel Jaj chciałby, abyśmy ich szukali? Może liczy na to, że w gniewie i obawach zapomnimy o nim i popędzimy na oślep wprost w kolejną pułapkę. Po co miałby zadawać sobie aż tak wiele trudu? Mógł przecież schwytać Eragona, Saphirę, ciebie i resztę Eldunari, tak jak uczynił to z Blödhgarmem i pozostałymi. Ale tego nie zrobił. Być może dlatego, że chce, byśmy wyczerpali swe siły, nim stawimy mu czoło albo nim spróbuje nas złamać. Arya na moment pochyliła głowę. Gdy ją uniosła, wściekłość zniknęła - przynajmniej z jej twarzy - zastąpiona zwykłą czujnością. Co zatem powinniśmy robić, Ebrithilu? Mieć nadzieję, że Galbatorix nie zabije Blödhgarma i pozostałych przynajmniej na razie - i iść dalej, dopóki nie znajdziemy króla. Arya zgodziła się, Eragon jednak widział, iż nie cieszy jej to rozwiązanie. Wcale się nie dziwił; czuł to samo. - Dlaczego nie wyczułaś pułapki? - spytał Elvę, zniżając głos. Zdawało mu się, że rozumie, ale chciał to usłyszeć od niej. - Bo nie zrobiła im krzywdy - odparła. Skinął głową. Arya powróciła do złotych drzwi i ponownie chwyciła klamkę po lewej. Elva dołączyła do niej i zacisnęła drobną dłoń na drzewcu Dauthdaert. Elfka, odchylona od wrót, ciągnęła i ciągnęła, i masywne skrzydło powoli zaczęło się przesuwać. Eragon był pewny, że żaden człowiek nie zdołałby ich otworzyć, nawet wielka siła Aryi ledwie wystarczyła. Kiedy skrzydło dotknęło ściany, Arya wypuściła je i wraz z Elvą dołączyły do Eragona i Saphiry. Po drugiej stronie olbrzymiego łuku mieściła się wielka mroczna sala. Eragon nie potrafił ocenić jej rozmiarów, bo ściany przesłaniały aksamitne cienie. Od obu stron wejścia w głąb pomieszczenia biegł szpaler magicznych latarni, zawieszonych na żelaznych tyczkach, ich blask oświetlał wzorzystą posadzkę i niewiele więcej. Daleko w górze, przez kryształy

osadzone w sklepieniu przenikał słaby blask. Dwa rzędy latarni kończyły się ponad pięćset stóp dalej, niedaleko podstawy szerokiego postumentu, na którym ustawiono tron. Na tronie siedziała samotna czarna postać, jedyna w całej sali, na kolanach trzymała nagi miecz, długą białą drzazgę jarzącą się słabym światłem. Eragon przełknął ślinę i zacisnął dłoń na rękojeści Brisingra. Potarł szybko tarczą szczękę Saphiry, a ona w odpowiedzi wysunęła język. Potem, jak na niewypowiedziany znak, cała czwórka jednocześnie ruszyła naprzód. Gdy tylko znaleźli się w sali tronowej, złote drzwi zatrzasnęły - się za nimi. Eragon spodziewał się tego, mimo wszystko jednak wzdrygnął się, słysząc donośny huk. Kiedy echa odbijające się od ścian i wysokiego sklepienia umilkły i w sali znów zapadła mroczna cisza, postać na tronie poruszyła się, jakby przebudzona ze snu, a potem z odległego końca sali tronowej dobiegł głos, jakiego Eragon nigdy dotąd nie słyszał: głęboki, bogaty, przesycony mocą większą niż u Ajihada, Oromisa czy Hrothgara; w porównaniu z nim nawet głosy elfów brzmiały szorstko i nieprzyjemnie. - Ach, spodziewałem się was. Witajcie w moich progach. Witam zwłaszcza ciebie, Eragonie Cieniobójco, i ciebie, Saphiro Jasnołuska. Bardzo pragnąłem was poznać. Cieszę się jednak także, widząc ciebie, Aryo, córko Islanzadí i sama także Cieniobójczyni, oraz ciebie, Elvo o jasnym czole. I oczywiście was, Glaedrze, Umarothu, Valdrze i innych, podróżujących w ukryciu. Przez lata wierzyłem, że zginęli, i wielce się cieszę, odkrywszy, że tak się nie stało. Witajcie wszyscy! Mamy wiele do omówienia.

W sercu bitwy

Roran wraz z żołnierzami ze swego batalionu przebił się z muru Urû’baenu na ulicę w dole. Tu przystanęli, by się przegrupować. - Do bramy! - krzyknął po chwili, wskazując młotem. Wraz z kilkunastoma wieśniakami z Carvahall, w tym Horstem i Delwinem, pobiegł na przodzie wzdłuż wewnętrznej strony muru w kierunku wyrwy, którą stworzyły magicznie elfy. Nad ich głowami śmigały strzały, żadna jednak nie celowała akurat w nich i nie słyszał, by ktokolwiek z oddziału został ranny. W wąskiej przestrzeni między murem i kamiennymi domami natknęli się na dziesiątki żołnierzy. Nieliczni przystawali, by walczyć, większość jednak uciekała i nawet ci, którzy stawili opór, wkrótce wycofywali się w sąsiednie uliczki. Z początku gwałtowność bitwy i smak zwycięstwa zaślepiły Rorana, tak że nie dostrzegał niczego innego. Kiedy jednak napotkani żołnierze wciąż

umykali, poczuł w żołądku pierwsze ukąszenia niepokoju i zaczął rozglądać się z nową czujnością, szukając czegoś niepasującego do reszty. Coś było nie tak. Był tego pewien. - Galbatorix nie pozwoliłby im poddać się tak łatwo - wymamrotał do siebie. - Co? - spytał biegnący obok Albriech. - Powiedziałem, że Galbatorix nie pozwoliłby im poddać się tak łatwo. Roran obrócił głowę i zawołał do reszty batalionu: - Miejcie oczy szeroko otwarte i bądźcie czujni! Założę się, że Galbatorix przygotował dla nas parę niespodzianek. Ale my nie damy mu się zaskoczyć, prawda? - Młotoręki! - odkrzyknęli, uderzając bronią o tarcze. Jedynie elfy tego nie zrobiły. Zadowolony, przyśpieszył kroku, nadal przebiegając wzrokiem po dachach. Wkrótce wypadli na zasłaną gruzami ulicę, która powiodła ich do głównej bramy miasta. Teraz pozostała z niej tylko rozległa wyrwa, u góry szeroka na kilkaset stóp, u dołu zasypana stertą strzaskanych kamieni. Przez wyrwę wlewali się do środka Vardeni i ich sojusznicy: ludzie, krasnoludy, urgale, elfy i kotołaki, po raz pierwszy w dziejach walczący ramię w ramię. Na wdzierającą się do miasta armię padał deszcz strzał, lecz magia elfów powstrzymywała śmiercionośne pociski, nim zdołały kogokolwiek zranić. To samo jednak nie dotyczyło żołnierzy Galbatorixa: Roran ujrzał, jak kilku z nich pada trafionych przez łuczników Vardenów, choć niektórych najwyraźniej chroniły zaklęcia. Zakładał, że to ulubieńcy króla. Kiedy jego batalion dołączył do reszty armii, Roran wypatrzył jadącego w grupie żołnierzy Jörmundura. Pozdrowił go okrzykiem, Jörmundur odpowiedział tym samym. - Kiedy dotrzemy do fontanny - wskazał mieczem dużą, misternie rzeźbioną kamienną bryłę, ustawioną na dziedzińcu kilkaset jardów przed

nimi - zabierz swoich ludzi i skierujcie się w prawo. Oczyśćcie południową część miasta, potem spotkamy się pod cytadelą. Roran energicznie skinął głową, by Jörmundur zauważył. - Tak jest! Teraz, w towarzystwie innych, czuł się bezpieczniejszy, nadal jednak dręczył go niepokój. Gdzie oni są? - zastanawiał się, wodząc wzrokiem po wylotach pustych ulic. Podobno Galbatorix zgromadził w Urû’baenie całą swoją armię, jak dotąd jednak Roran nie widział ani śladu większych oddziałów. Na murach czuwało zaskakująco niewielu żołnierzy, a i ci uciekli znacznie szybciej niż powinni. Chce nas tu ściągnąć, pojął nagłe z absolutną pewnością Roran. To podstęp. Ponownie zwrócił na siebie uwagę Jörmundura. - Coś jest nie tak! - krzyknął. - Gdzie są żołnierze? Jörmundur zmarszczył brwi i odwrócił się, by pomówić z królem Orrinem i królową Islanzadi, którzy podjechali do niego. O dziwo, na lewym ramieniu Islanzadi siedział biały kruk, wbijający szpony w jej złotą kolczugę. Tymczasem Vardeni wciąż maszerowali dalej i dalej w głąb Urû’baenu. - O co chodzi, Młotoręki? - warknął Nar Garzhvog, przeciskając się do Rorana. Ten zerknął na Kulla o masywnej głowie. - Nie jestem pewien, Galbatorix… - Zapomniał, co chciał powiedzieć, bo wśród budynków przed nimi odezwał się róg. Trąbił niemal minutę, nisko, złowieszczo i na ów dźwięk Vardeni przystanęli, rozglądając się z lękiem. Roranowi ścisnęło się serce. - To jest to - rzekł do Albriecha, a potem obrócił się i machnął młotem, wskazując w bok. - Przejdźcie tam! - ryknął. - Zajmijcie pozycje między budynkami i ukryjcie się!

Odłączenie od kolumny wojsk zabrało jego oddziałowi więcej czasu niż wcześniej dołączenie do nich. Poirytowany Roran wykrzykiwał rozkazy, próbując ich ponaglić. - Szybciej, wy żałosne psy! Szybciej! Róg zabrzmiał ponownie - Jörmundur w końcu polecił armii się zatrzymać. Do rej pory żołnierze Rorana usadowili się bezpiecznie w trzech uliczkach, gdzie stali zebrani za budynkami, czekając na rozkazy. On sam zajął pozycję z boku domu. Wraz z Garzhvogiem i Horstem wyglądali zza narożnika, próbując sprawdzić, co się święci. Róg odezwał się raz jeszcze, a potem w Urû’baenie rozległ się tupot niezliczonych stóp. Roran z nagłą zgrozą patrzył, jak na ulice wiodące z cytadeli wmaszerowują kolejne szeregi żołnierzy, równe rzędy ludzi, których twarze nie zdradzały najmniejszego lęku. Na ich czele jechał przysadzisty, barczysty mężczyzna, dosiadający szarego wierzchowca. Jego lśniący napierśnik był wydęty ponad stopę naprzód, jakby miał pomieścić wielki brzuch. W lewej dłoni mężczyzna trzymał tarczę, na której wymalowano herb: walącą się wieżę na nagim kamiennym szczycie. W prawej dłoni dzierżył nabijaną szpikulcami maczugę; większość ludzi miałaby kłopoty z podniesieniem jej, a on wymachiwał nią z łatwością. Roran oblizał wargi. Domyślał się, że ów mężczyzna to nikt inny, tylko lord Barst, a nawet jeśli połowa tego, co o nim słyszał, odpowiadała prawdzie, Barst nigdy nie wyruszyłby na przeciwnika, gdyby nie miał absolutnej pewności, że go zniszczy. Uznał, że dość już widział, i szybko odepchnął się od ściany budynku. - Nie będziemy czekać. Powiedz pozostałym, by poszli za nami. - Zamierzasz uciec, Młotoręki? - zagrzmiał Nar Garzhvog. - Nie - odparł Roran - zamierzam zaatakować z flanki. Tylko głupiec przypuściłby frontalny atak na podobną armię. A teraz ruszaj! - Popchnął urgala i pośpieszył boczną poprzeczną uliczką, by zająć miejsce na czele

żołnierzy. I tylko głupiec stanąłby twarzą w twarz z człowiekiem, którego Galbatorix wybrał na dowódcę swych wojsk. Przeciskając się między gęstymi zabudowaniami, Roran słyszał, jak żołnierze zaczynają skandować: „Lord Barst! Lord Barst! Lord Barsd". Jednocześnie tupali ciężkimi podkutymi butami i tłukli mieczami o tarcze. Coraz lepiej i lepiej, pomyślał. Jakżeby chciał znaleźć się gdziekolwiek indziej! A potem Vardeni zaczęli krzyczeć w odpowiedzi i powietrze wypełniły okrzyki: „Eragon!”. I: „Jeźdźcy!”. W mieście rozeszły się echa metalu uderzającego o metal i zawodzeń rannych. Kiedy jego batalion dotarł do, jak oceniał Roran, połowy kolumny wojsk imperium, kazał żołnierzom skręcić w stronę nieprzyjaciół. - Trzymajcie się razem - polecił. - Utwórzcie mur z tarcz i cokolwiek zrobicie, za wszelką cenę chrońcie magów. Wkrótce wypatrzyli żołnierzy na ulicy - głównie włóczników stłoczonych i maszerujących wolno w stronę serca bitwy. Nar Garzhvog ryknął ogłuszająco, podobnie Roran i pozostali żołnierze. Z krzykiem popędzili ku szeregom wroga. Tamci wrzasnęli ze strachu, cofając się w panice i tratując swych pobratymców; próbowali znaleźć dość miejsca, by walczyć. Roran z rykiem runął na pierwszy szereg. Wokół niego bryzgała krew, gdy wymachiwał młotem. Czuł, jak pod jego ciosami pęka metal i kość. Stłoczeni żołnierze byli bezradni. Zabił czterech, nim jeden zdołał wymierzyć mu pchnięcie mieczem, które Roran zablokował tarczą. Na końcu ulicy, Nar Garzhvog jednym ciosem pałki powalił sześciu mężów. Żołnierze zaczęli podnosić się na nogi, nie zważając na obrażenia, które trwale by ich unieszkodliwiły, gdyby czuli ból, i Garzhvog uderzył ponownie, miażdżąc ich. Roran był świadom tylko obecności ludzi przed sobą, ciężaru młota w dłoni i śliskich od krwi kamieni pod stopami. Łamał i walił, uskakiwał i pchał, warczał, krzyczał, i zabijał, zabijał, zabijał - aż w końcu, ku

swemu zdumieniu, zamachnął się młotem i natrafił tylko na pustkę. Jego broń odbiła się od ziemi, krzesząc iskry z bruku, i wzdłuż ręki przebiegła błyskawica bólu. Roran potrząsnął głową, powoli uwalniając się od bitewnego szału; przebił się na wylot przez tłum stłoczonych żołnierzy. Obróciwszy się na pięcie, odkrył, iż większość jego batalionu nadal walczy po prawej i lewej. Z kolejnym rykiem skoczył z powrotem w serce bitwy. Zaatakowało go trzech: dwóch uzbrojonych we włócznie, jeden w miecz, Roran skoczył na człowieka z mieczem, pośliznął się jednak, nadepnąwszy na coś miękkiego i mokrego. Upadając, zamachnął się młotem, celując w kostki najbliższego nieprzyjaciela. Żołnierz odtańczył do tyłu i miał właśnie przebić Rorana mieczem, gdy jedna z elfek wyskoczyła naprzód i dwoma szybkimi ciosami obcięła głowy całej trójce. Była to ta sama elfka, z którą rozmawiał za murami miasta, tyle że teraz zlana strugami krwi. Nim zdążył jej podziękować, przemknęła obok, wymachując szybko mieczem, i powaliła kolejnych dwóch przeciwników. Przyjrzawszy się im w akcji, Roran uznał, że każdy z elfów jest wart co najmniej pięciu ludzi, i to nie licząc ich zdolności posługiwania się magią. Co do urgali, starał się jedynie schodzić im z drogi, zwłaszcza Kullom. Wydawało się, że w podnieceniu nie rozróżniają przyjaciół od wrogów, a Kulle były tak wielkie, że z łatwością mogły zabić nawet niechcący. Widział, jak jeden z nich zmiażdżył żołnierza pomiędzy swym udem i ścianą budynku i nawet tego nie zauważył. Innym razem Kuli obciął przeciwnikowi głowę niechcący, unosząc tarczę, gdy się obracał. Walka trwała jeszcze kilka minut, a potem na ulicy pozostali tylko martwi wrogowie. Roran otarł pot z czoła i powiódł wokół wzrokiem. W głębi miasta ujrzał resztki oddziału, który zniszczyli, znikające między domami, zmierzające w stronę innej części armii Galbatorixa. Zastanawiał się, czy ich

nie ścigać, lecz główna bitwa toczyła się bliżej murów miasta i chciał przypuścić atak od tyłu, by przełamać linię wroga. - Tędy! - zawołał i, unosząc młot, pobiegł ulicą. W jego tarczę wbiła się z boku strzała. Ujrzał sylwetkę człowieka znikającą za szczytem najbliższego dachu. Gdy Roran wybiegł spomiędzy ciasno wzniesionych budynków na otwartą przestrzeń przed zrujnowaną bramą Urû’baenu, ujrzał tak wieki zamęt, iż zawahał się, niepewny, co ma robić. Dwie armie zmieszały się ze sobą do tego stopnia, że nie dało się już rozróżnić linii oddziałów, ani nawet tego, gdzie znajduje się główny front. Na całym placu było widać szkarłatne tuniki żołnierzy, czasem pojedyncze, czasami w większych skupiskach; walki rozszerzyły się też, obejmując sąsiednie ulice, rozlewając się dokoła niczym rosnąca plama. Pośród walczących Roran ze zdumieniem dostrzegł także dziesiątki kotów - zwykłych, nie kotołaków - atakujących żołnierzy. Nigdy jeszcze nie oglądał czegoś równie dzikiego i przerażającego. Wiedział, że koty są posłuszne rozkazom swych pobratymców. A pośrodku placu, na szarym wierzchowcu walczył lord Barst, jego wielki okrągły napierśnik błyszczał odbitym światłem ogni płonących w pobliskich domach. Raz po raz brał zamach maczugą, szybciej niż powinien zwykły człowiek, a każdy jego cios zabijał co najmniej jednego Vardena. Wystrzeliwane w niego strzały znikały w obłoczkach mdląco pomarańczowego płomienia, miecze i włócznie odbijały się od niego, jakby wykuto go z kamienia, i nawet siła szarżującego Kulla nie wystarczyła, by strącić go z siodła. Roran patrzył ze zdumieniem, jak lekkim machnięciem maczugi zakuty w zbroję mężczyzna rozwalił głowę atakującego Kulla, miażdżąc jego rogi i czaszkę tak łatwo, jak skorupkę jajka. Zmarszczył brwi. Jak Barst może być tak szybki i silny? Oczywistą od- powiedź stanowiła magia, lecz magia musiała mieć jakieś źródło. Ani na zbroi, ani na maczudze nie dostrzegł żadnych klejnotów, nie wierzył też,

żeby Galbatorix zasilał go z dala energią. Nagle przypomniał sobie rozmowę z Eragonem w noc przed rym, jak uratowali Katrinę z Helgrindu. Eragon wyjaśnił mu, że nie można odmienić ludzkiego ciała, by obdarzyć je siłą i szybkością elfa, nawet jeśli ów człowiek to Jeździec - dzięki czemu to, co uczyniły z nim smoki podczas Święta Przysięgi Krwi, było jeszcze bardziej zdumiewające. Mało prawdopodobne, by Galbatorix dokonał podobnej przemiany u Barsta, i Roran znów zadał sobie pytanie: co stanowiło źródło nienaturalnej siły tego człowieka? Barst ściągnął wodze wierzchowca i obrócił konia. Światło przesuwające się po powierzchni wydętego napierśnika zwróciło uwagę Rorana. W ustach mu zaschło, nagle ogarnęła go rozpacz. Z tego co wiedział, Barst raczej nie zaliczał się do tłuściochów, nie pozwoliłby sobie zmięknąć, a Galbatorix nie wybrałby grubasa na dowódcę obrony Urû’baenu. Istniało tylko jedno wyjaśnienie: pod dziwacznym napierśnikiem Barst miał przypięte do ciała Eldunari. I wtedy ulica zadygotała i pękła, pod kopytami konia Barsta pojawiła się czarna szczelina. Dziura pochłonęłaby ich obu, ale koń stał dalej, w powietrzu, jak gdyby jego kopyta wciąż spoczywały na twardej ziemi. Wokół Barsta zamigotał wielobarwny wieniec, niczym aureola poszarpanych tęcz. Z miejsca, w którym stał, promieniowały na zmianę fale chłodu i gorąca i Roran ujrzał wypełzające z ziemi żyły lodu, próbujące owinąć się wokół końskich nóg i przytrzymać je w miejscu. Lecz lód nie mógł chwycić konia, zdawało się też, że żadne czary nie działają na jeźdźca ani zwierzę. Barst ponownie szarpnął wodze i obrócił wierzchowca w stronę grupy elfów, stojących obok pobliskiego domu i nucących w pradawnej mowie. Roran zakładał, że to one rzucały przeciw niemu zaklęcia. Unosząc maczugę nad głową, jeździec zaatakował. Elfy rozpierzchły się, próbując się bronić, bezskutecznie, bo ciosy Barsta rozbijały im tarcze i łamały miecze, a kiedy trafiał, maczuga miażdżyła elfy, jakby ich kości były kruche i puste w środku, niczym u ptaków.

Dlaczego nie ochroniły ich zaklęcia? - zastanawiał się Roran. Czemu. nie mogą zatrzymać go umysłami? To tylko jeden człowiek i ma przy sobie tylko jedno Eldunari. Kilka kroków dalej w morze zmagających się ciał wpadł wielki okrągły kamień. Pozostawiając po sobie jaskrawoczerwoną plamę, odbił się od ziemi i uderzył we front budynku, gdzie zmiażdżył ustawione na portyku posągi. Roran uskoczył i zaklął, sprawdzając, skąd przyleciał pocisk. Szybko odkrył, że po drugiej stronie miasta żołnierze Galbatorixa przechwycili z powrotem katapulty i inne machiny wojenne, zamontowane na górnym murze. Ostrzeliwują własne miasto, pomyślał. Ostrzeliwują swoich ludzi. Z okrzykiem odrazy odwrócił się od placu, twarzą do serca stolicy. - Tu nie zdołamy pomóc! - krzyknął do swego batalionu. - Zostawcie Barsta innym. Zajmijcie tamtą ulicę. - Wskazał na lewo. - Przebijemy się do muru i tam podejmiemy walkę. Jeśli nawet żołnierze odpowiedzieli, to nie usłyszał, bo już puścił się biegiem. Za jego plecami kolejny kamień wpadł w środek walczących armii, do wtóru chóralnych krzyków bólu. Wybrana przez Rorana ulica była pełna żołnierzy, kilka elfów i kotołaków stłoczyło się we frontowych drzwiach kramu kapeluszniczego, z trudem odpierając otaczające ich oddziały wroga. Elfy krzyknęły coś i kilkunastu żołnierzy runęło na ziemię, reszta jednak pozostała. Nurkując w sam ich środek, Roran ponownie zatracił się w czerwonej mgle bitwy. Przeskoczył nad trupem przeciwnika i uderzył młotem w hełm drugiego, zwróconego do niego plecami. Pewny, że nie żyje, tarczą odtrącił kolejnego i pchnął końcem młota w gardło, miażdżąc je. Obok niego Delwin dostał włócznią w ramię i padł na kolano z bolesnym okrzykiem. Wymachując młotem jeszcze szybciej niż zwykle, Roran odparł włócznika, tymczasem Delwin wyrwał z rany broń i podniósł się na nogi. - Cofnij się - polecił mu Roran.

Tamten pokręcił głową, szczerząc zęby. -Nie ! - Cofnij się, do diabła! To rozkaz! Delwin zaklął, ale posłuchał, jego miejsce zajął Horst. Roran zauważył, iż kowal krwawi z ran na rękach i nogach, ale w żaden sposób nie utrudniało mu to ruchów. Unikając ciosu miecza, postąpił krok naprzód. Wydało mu się, że za plecami słyszy cichy świst, a potem w jego uszach eksplodował grzmot, ziemią zawirowała pod stopami i wszystko pociemniało. *** Ocknął się z pulsującą z bólu głową. Nad sobą zobaczył niebo rozjaśnione promieniami wschodzącego słońca - i ciemny kształt poznaczonego szczelinami nawisu. Jęcząc z bólu, odepchnął się od ziemi. Leżał u podstawy zewnętrznego muru miasta, obok zakrwawionego odłamka kamienia z katapulty. Jego tarcza zniknęła, podobnie młot, co oszołomiony umysł Rorana stwierdził z lekką troską. Jeszcze nie doszedł do siebie, gdy grupka pięciu żołnierzy skoczyła ku niemu, jeden pchnął go w pierś włócznią. Grot cisnął Roranem o mur, ale nie przebił skóry. - Łapcie go! - krzyknęli żołnierze i Roran poczuł dłonie chwytające go za ręce i nogi. Szarpnął się, próbując się wyrwać, wciąż jednak był zbyt słaby i zdezorientowany, a przeciwników było zbyt wielu. Żołnierze uderzali go raz po raz i czuł, jak słabnie, gdy zaklęcia chroniły go przed ciosami. Świat wokół poszarzał. Roran był bliski utraty świadomości, kiedy w ustach jednego z żołnierzy wykwitło ostrze miecza. Przeciwnicy upuścili go i zobaczył ciemnowłosą kobietę wirującą pośród nich, wymachującą mieczem ze swobodą wytrenowanej wojowniczki.

W parę sekund zabiła pięciu wrogów, choć jeden z nich zdołał skaleczyć ją płytko w lewe udo. Potem podała mu rękę. - Młotoręki - powitała go. Kiedy chwycił przedramię kobiety, odkrył, że jej przegub - w miejscu gdzie nie sięgało wysłużone zarękawie - pokrywają liczne blizny, jakby została oparzona bądź wychłostana aż do kości. Za plecami kobiety stała blada nastoletnia dziewczyna, odziana w pozbierane kawałki różnych zbroi, oraz chłopiec wyglądający na młodszego do niej o rok czy dwa. - Kim jesteś? - spytał, wstając. Twarz kobiety była niezwykła: szeroka, o mocnych kościach i brązowej, wysmaganej wiatrem skórze kogoś, kto większą część życia spędził na dworze. - Przypadkową nieznajomą - odparła. Ugięła kolana, podniosła jedną z włóczni żołnierzy i wręczyła mu. - Jestem wdzięczny. Skinęła głową, a potem wraz z młodymi towarzyszami odeszła między budynki, zmierzając w głąb miasta. Roran przez pół sekundy odprowadzał ich wzrokiem, zdumiony, potem otrząsnął się i pośpieszył ulicą, by dołączyć do batalionu. Żołnierze powitali go okrzykami i z nowym zapałem zaatakowali przeciwników. Gdy jednak Roran zajął swe miejsce wśród wieśniaków z Carvahall, odkrył, że kamień, który go trafił, zabił także Delwina. Smutek szybko zamienił się w furię i Roran zaczął walczyć z jeszcze większym zapałem, zdecydowany zakończyć bitwę możliwie jak najszybciej.

Imię wszystkich imion

Pełen łęku, lecz zdecydowany, Eragon ruszył naprzód z Aryą, Elvą i Saphirą, w stronę podium, na którym na swym tronie siedział Galbatorix. Trwało to długą chwilę, dość długą, by Eragon zdążył rozważyć kilka strategii, z których większość odrzucił jako niepraktyczne. Wiedział, że sama siła nie wystarczy, by pokonać króla, trzeba do tego także przebiegłości, a jej właśnie brakowało mu najbardziej. Mimo to jednak nie mieli wyboru, musieli stawić czoło Galbatorixowi. Dwa rzędy lamp wiodących ku tronowi ustawiono dość szeroko, by cała czwórka mogła maszerować obok siebie. Ucieszyło to Eragona, bo oznaczało, że w razie potrzeby Saphira będzie mogła walczyć u jego boku. Kiedy zbliżyli się do tronu, Eragon nada l badał wzrokiem otaczającą ich salę. Uznał, że jest to osobliwe pomieszczenie do przyjmowania królewskich gości. Prócz jasnej ścieżki przed nimi, większość pomieszczenia przesłaniał nieprzenikniony mrok - jeszcze gęściejszy niż w tunelach krasnoludów pod Tronjheimem i Farthen Durem - a w powietrzu

unosiła się sucha piżmowa woń, jakby znajoma, choć nie potrafił określić jej źródła. - Gdzie jest Shruikan? - spytał, zniżając głos. Saphira powęszyła. Czuję jego zapach, ale go nie słyszę. Elva zmarszczyła brwi. - A ja nie wyczuwam. Kiedy znaleźli się trzydzieści stóp od podium, przystanęli. Za tronem, ze sklepienia zwieszały się grube czarne zasłony, uszyte z aksamitnego materiału. Twarz Galbatorixa skrywał cień. A potem król pochylił się i Eragon ujrzał jego oblicze. Było pociągłe i chude, o grubych brwiach i ostrym jak klinga nosie. Oczy miał twarde jak kamienie, wokół tęczówek było widać zaledwie skrawki bieli. Szerokie usta o wąskich wargach, wygięte lekko do dołu, okalały wąsy i krótko przystrzyżona broda - smolistoczarne, podobnie jak strój. Co do wieku, wyglądał na czterdzieści lat: nadal u szczytu sił, lecz z perspektywą nadciągającej starości. Czoło i twarz po obu stronach nosa przecinały bruzdy, a opalona skóra wydawała się cienka, jakby całą zimę żywił się jedynie króliczym mięsem i rzepą. Ramiona miał szerokie i mocarne, talię wąską. Na jego głowie spoczywała korona z czerwonego złota, wysadzana najróżniejszymi klejnotami. Korona sprawiała wrażenie starej - starszej nawet niż twierdza, i Eragon zastanawiał się, czy może nie należała kiedyś, wieleset lat wcześniej, do samego króla Palancara. Na kolanach Galbatorixa spoczywał jego miecz. Był to niewątpliwie miecz Jeźdźca, lecz Eragon nigdy nie widział podobnego. Klinga, rękojeść i jelec oślepiały czystą bielą, a klejnot osadzony w rękojeści był przejrzysty niczym górskie źródło. Ta broń miała w sobie coś budzącego niepokój. Jej kolor - czy raczej brak koloru - kojarzył się Eragonowi z kością zbielałą od słońca. Była to barwa śmierci, nie życia, i wydawała się niebezpieczniejsza niż jakikolwiek, nawet najciemniejszy odcień czerni.

Galbatorix przyjrzał się im kolejno swymi nie mrugającymi oczami. - A zatem przyszliście mnie zabić - rzekł. - W takim razie zaczynajmy. Uniósł miecz i rozłożył ręce w geście powitania. Eragon stanął w rozkroku, podnosząc miecz i tarczę. Zaproszenie króla zaniepokoiło go. Igra z nami. Wciąż nie wypuszczając Dauthdaert, Elva wystąpiła naprzód i zaczęła mówić. Jednakże z jej ust nie dobył się żaden dźwięk. Spojrzała na Eragona z przerażeniem w oczach. Eragon spróbował dotknąć jej umysłu, nie mógł jednak wyczuć myśli dziewczynki, zupełnie jakby nie przebywała już z nimi w jednej sali. Galbatorix roześmiał się, po czym odłożył miecz na kolana i rozsiadł się wygodniej na tronie. - Naprawdę wierzyłaś, że nie wiem o twoich zdolnościach, dziecko? Sądziłaś, że zdołasz mnie obezwładnić tak prostą żałosną sztuczką? Och, bez wątpienia, twoje słowa mogłyby mnie zranić, ale tylko gdybym je usłyszał. Jego bezkrwiste wargi wygięły się w okrutnym, pozbawionym rozbawienia uśmiechu. - Co za szaleństwo. I to ma być wasz plan? Dziewczyna, która nie może mówić, jeśli jej na to nie pozwolę, włócznia bardziej nadająca się do zawieszenia na ścianie niż udziału w bitwie i zbiór na wpół oszalałych ze starości Eldunari? Miałem o tobie lepsze zdanie, Aryo. I o tobie, Glaedrze. Ale też zgaduję, że emocje musiały zaćmić ci rozum, kiedy posłużyłem się Murtaghiem, by zabić Oromisa. Zabijcie go - rzekł Glaedr do Eragona, Saphiry i Aryi. Złoty smok sprawiał wrażenie absolutnie spokojnego, lecz ów spokój zdradzał trawiący go gniew, zagłuszający wszelkie inne emocje. Eragon wymienił szybkie spojrzenia z elfką i smoczycą, a potem we trójkę ruszyli razem w stronę tronu. W tym samym momencie Glaedr, Umaroth i pozostałe Eldunari przypuścili atak na umysł Galbatorixa. Nim Eragon zdołał postąpić kilka kroków, król podniósł się z wyściełanego aksamitem siedzenia i wykrzyknął Słowo. Słowo to odbiło się echem w umyśle Eragona i każda cząstka jego istnienia wibrowała w odpowiedzi,

jakby był instrumentem, którego strunę trącił bard. Mimo gwałtownej reakcji, Eragon nie był w stanie przypomnieć sobie Słowa; zniknęło z jego umysłu, pozostawiając po sobie jedynie wiedzę o swym istnieniu i o tym, jak na niego wpłynęło. Galbatorix mówił dalej, wymawiając kolejne słowa, lecz żadne z nich nie miało już podobnej mocy, a Eragon był zbyt oszołomiony, by pojąć ich znaczenie. Gdy ostatnie zdanie uleciało spomiędzy warg króla, poczuł, jak chwyta go niewidzialna siła, zatrzymując w pół kroku. Nagłe szarpnięcie sprawiło, że krzyknął zaskoczony. Próbował się poruszyć, lecz równie dobrze jego ciało mogłoby tkwić w kamieniu. Był w stanie jedynie oddychać, patrzeć i, jak już odkrył, mówić. Nie rozumiał, co się dzieje: zaklęcia ochronne powinny były obronić go przed magią króla. Świadomość, że tego nie zrobiły, sprawiła, że poczuł się tak, jakby balansował na skraju bezdennej przepaści. Obok niego Saphira, Arya i Elva wyglądały na tak samo unieruchomione. Rozwścieczony tym, jak łatwo król ich pochwycił, Eragon dołączył swój umysł do Eldunari atakujących świadomość Galbatorixa. Poczuł stawiające im opór setki umysłów - samych smoków, które bełkotały, zawodziły i wrzeszczały w szaleńczym, chaotycznym chórze, w którym dźwięczał tak wielki ból i smutek, że Eragon nade wszystko zapragnął oderwać się od nich, by nie wciągnęły go w otchłań obłędu. W dodatku były silne, za życia większość z nich dorównywała rozmiarami Glaedrowi bądź go przerastała. Smoki nie pozwalały im bezpośrednio zaatakować Galbatorixa. Za każdym razem, gdy Eragonowi wydawało się, że wyczuwa myśli króla, jeden ze zniewolonych smoków rzucał się na jego umysł i, bełkocząc nieskładnie, zmuszał do odwrotu. Walka ze smokami okazała się ciężka ze względu na ich oszalałe, niespójne myśli; pokonanie ich przypominało przytrzymanie wściekłego wilka. I było ich tak wiele, znacznie więcej, niż Jeźdźcy ukryli w Krypcie Dusz.

Nim któraś strona zdołała zyskać przewagę, Galbatorix, jak się zdawało zupełnie niewzruszony niewidoczną walką, odezwał się głośno: - Wejdźcie, moi drodzy, i powitajcie gości. Zza tronu wyłonili się chłopiec i dziewczynka i stanęli po prawicy króla. Dziewczynka wyglądała na jakieś sześć lat, chłopiec na osiem czy dziewięć. Łączyło ich wyraźne podobieństwo i Eragon odgadywał, że to brat i siostra. Oboje mieli na sobie nocne stroje. Dziewczynka trzymała się kurczowo ręki chłopca, chowając się za nim. Chłopak wyglądał na przerażonego, lecz zdecydowanego. Walcząc z Eldunari Galbatorixa, Eragon wyczuwał umysły dzieci - ich przerażenie i oszołomienie - i wiedział, że są prawdziwe. - Czyż nie jest urocza? - Galbatorix uniósł długim palcem brodę dziewczynki. - Co za wielkie oczy i śliczne włosy. I czyż to nie przystojny młodzian? - Położył dłoń na ramieniu chłopca. - Powiadają, że dzieci są błogosławieństwem dla nas wszystkich. Tak się składa, że nie podzielam tego przekonania. Według mojego doświadczenia, dzieci są równie okrutne i mściwe jak dorośli. Brak im tylko siły, by podporządkować innych swojej woli. Może się ze mną zgodzicie, może nie. Tak czy inaczej, wiem, że wy, Vardeni, szczycicie się swą cnotą. Uważacie się za rycerzy sprawiedliwości, obrońców niewinnych - jeśli niewinni w ogóle istnieją - szlachetnych wojowników, walczących, by naprawić pradawne zło. Doskonale zatem, poddajmy próbie wasze przekonania i sprawdźmy, czy jesteście tym, za kogo się podajecie. Jeżeli nie przerwiecie ataku, zabiję tę dwójkę. - Potrząsnął ramieniem chłopca. - Zabiję ich też, jeśli odważycie się znów mnie zaatakować. W istocie, jeśli zbytnio mnie rozzłościcie, i tak ich zabiję, toteż radzę, byście zachowywali się uprzejmie. Chłopiec i dziewczynka wyglądali na przerażonych jego słowami, ale nie próbowali uciec. Eragon obejrzał się na Aryę i ujrzał w jej oczach odbicie własnej rozpaczy. Umarothu! - wykrzyknęli razem.

Nie - warknął biały smok, nadal zmagając się z umysłem innego Eldunari. Musisz przestać - rzuciła Arya. Nie! On ich zabije - dodał Eragon. Nie! Nie poddamy się! Nie teraz! Dosyć!- ryknął Glaedr. To pisklęta w niebezpieczeństwie! To samo niebezpieczeństwo zagrozi innym, jeśli nie zabijemy Niszczyciela Jaj. Owszem, ale to niewłaściwy moment - oznajmiła Arya. Zaczekajm chwilę, a może znajdziemy sposób, by go zaatakować, nie narażając życia dzieci. A jeśli nie? - spytał Umaroth. Ani Eragon, ani Arya nie potrafili zmusić się do odpowiedzi. Wówczas zrobimy to co konieczne - oświadczyła Saphira. Eragon nienawidził tej myśli, lecz wiedział, że smoczyca ma rację. Nie mogli przełożyć życia dwójki dzieci nad dobro całej Alagaësii. Jeśli się uda, ocalą chłopca i dziewczynkę, ale jeśli nie, zaatakują. Nie mieli wyboru. Kiedy Umaroth i Eldunari, w imieniu których przemawiał, ustąpili niechętnie, Galbatorix się uśmiechnął. - No proszę, już lepiej. Teraz możemy porozmawiać jak cywilizowane istoty, nie martwiąc się o to, kto próbuje kogo zabić. Poklepał chłopca po głowie i wskazał ręką stopnie wiodące ku tronowi. Siądźcie. - Dzieci bez słowa sprzeciwu usiadły na najniższym schodku, jak najdalej od króla. Galbatorix skinął ręką. - Kausta - rzucił i Eragon przesunął się naprzód aż pod sam postument, podobnie Arya, Elva i Saphira. Eragon nadal nie mógł uwierzyć, że blokady ich nie ochroniły. Pomyślał o Słowie - nieważne, czym było - i w jego umyśle zakiełkowało straszliwe podejrzenie. Tuż po nim pojawiła się rozpacz. Mimo wszystkich planów, wszystkich rozmów, cierpień i trosk, wszystkich ofiar i poświęceń. Galbatorix schwytał ich tak łatwo jak miot nowo narodzonych kociąt.

A jeśli podejrzenia Eragona miały okazać się prawdziwe, król był jeszcze potężniejszy niż przypuszczali. Mimo to, nadal istniała iskierka nadziei. Przynajmniej chwilowo ich umysły pozostały wolne. I z tego, co widział, nadal mogli posługiwać się magią… w taki czy inny sposób. Spojrzenie Galbatorixa zatrzymało się na Eragonie. - A zatem to ty przysporzyłeś mi tak wiele kłopotów, Eragonie, synu Morzana… Ty i ja winniśmy się byli spotkać dawno temu. Gdyby twoja matka nie postąpiła tak niemądrze i nie ukryła cię w Carvahall, dorastałbyś tu, w Urû’baenie, jako dziecko szlachcica, pośród wszystkich związanych z tym bogactw i obowiązków, zamiast całymi dniami harować na roli. Tak czy inaczej, teraz jesteś tutaj i w końcu przypadnie ci wszystko, co ci się należy. To twoje prawo, twoje dziedzictwo i dopilnuję, byś je otrzymał. - Przez chwilę przyglądał się Eragonowi z wytężoną uwagą. - Bardziej przypominasz matkę niż ojca. Z Murtaghiem jest odwrotnie. Nie ma to jednak większego znaczenia. Niezależnie od podobieństwa, słusznym jest, byście służyli mi, ty i twój brat, tak jak wasi rodzice. - Nigdy - wycedził Eragon przez zaciśnięte zęby. Na twarzy króla pojawił się lekki uśmiech. - Nigdy? Przekonamy się. - Spojrzał dalej. - I ty, Saphiro. Ze wszystkich dzisiejszych gości twój widok ucieszył mnie najbardziej. Wyrosłaś na piękną smoczycę. Pamiętasz to miejsce? Pamiętasz dźwięk mojego głosu? Wiele nocy przemawiałem do ciebie i pozostałych jaj, będących pod moją opieką, w czasie gdy zapewniałem sobie władzę nad Imperium. Ja… pamiętam. Odrobinę - rzekła Saphira i Eragon powtórzył jej słowa królowi. Nie chciała porozumiewać się z nim bezpośrednio, a zresztą Galbatorix nigdy by na to nie pozwolił. Kiedy nie walczyli, rozłączenie umysłów zapewniało najlepszą ochronę. Galbatorix przytaknął. - I nie wątpię, że przypomnisz sobie więcej, gdy dłużej pozostaniesz w tych murach. Może wówczas nie byłaś w pełni świadoma, ale większość

życia spędziłaś w komnacie niedaleko stąd. To twój dom, Saphiro. Tu jest twoje miejsce. I tu zbudujesz gniazdo i złożysz jaja. Oczy Saphiry zwęziły się. Eragon poczuł promieniującą z niej dziwną tęsknotę, połączoną z palącą nienawiścią. Król spojrzał na elfkę. - Arya Dröttningu. Wygląda na to, że los ma poczucie humoru, bo oto jesteś tu, tak jak rozkazałem dawno temu. Twoja ścieżka zatoczyła koło i w końcu tu przybyłaś, w dodatku z własnej woli. Nawet mnie to bawi. A ciebie? Arya tylko zacisnęła wargi. Galbatorix zaśmiał się. - Przyznaję, że od dłuższego czasu byłaś mi niczym cierń w boku. Nie zaszkodziłaś mi tak bardzo, jak ten niezgrabiasz Brom, ale też nie trwałaś bezczynnie. Można nawet rzec, że cała ta sytuacja to twoja wina, bo to ty posłałaś jajo Saphiry do Eragona. Jednakże nie żywię do ciebie urazy. Gdyby nie ty, Saphira mogłaby się nie wykluć, a ja nigdy nie zdołałbym wykurzyć z ukrycia mych ostatnich wrogów. Za to ci dziękuję. I wreszcie ty, Elvo. Dziewczynka z piętnem Jeźdźca na czole. Naznaczona przez smoka, pobłogosławiona zdolnością postrzegania wszystkiego, co dręczy każdego człeka i co może zadać mu ból. Jakże musiałaś cierpieć przez ostatnie miesiące. Jakże musisz pogardzać tymi, którzy cię otaczają, i ich słabością, odczuwając wszystkie ich nieszczęścia. Vardeni źle się tobą posłużyli. Dziś zakończę bitwy, które tak bardzo cię dręczyły, nie będziesz musiała dłużej znosić błędów i nieszczęść innych. To ci przyrzekam. Od czasu do czasu mogę potrzebować twoich zdolności, lecz poza tym będziesz mogła żyć jak zechcesz i w końcu zaznasz spokoju. Elva zmarszczyła czoło, wyraźnie jednak propozycja króla ją kusiła. Eragon pojął, że słuchanie Galbatorixa może okazać się równie niebezpieczne jak słuchanie dziewczynki. Król przytaknął, pogładził palcami owiniętą drutem rękojeść miecza, przyglądając im się spod zmrużonych powiek. A potem spojrzał dalej,

w powietrze, w miejsce, gdzie unosiły się ukryte Eldunari, i spochmurniał. - Przekażcie moje słowa Umarothowi, gdy je wymówię - polecił. Umaroth! Nieszczęsnym trafem znów się spotykamy. Sądziłem, że zabiłem cię na Vroengardzie. Umaroth przemówił i Eragon zaczął powtarzać odpowiedź smoka. - Mówi… - …że zabiłeś tylko jego ciało - dokończyła Ary a. - To dość oczywiste - rzekł Galbatorix. - Gdzie Jeźdźcy ukryli ciebie i twych towarzyszy. Na Vroengardzie? A może gdzie indziej? Wraz ze sługami bardzo dokładnie przeszukałem ruiny Doru Araeby. Eragon zawahał się przed przekazaniem odpowiedzi smoka, bo nie wątpił, iż rozgniewa króla, ale nie widział innego wyjścia. - Mówi… że z własnej woli nigdy nie zdradzi ci tej tajemnicy. Galbatorix ściągnął brwi. - Czyżby? Cóż, wkrótce mi powie, czy tego chce, czy nie. - Król postukał palcami rękojeść oślepiająco białego miecza. - Wiedz, że odebrałem tę klingę jego Jeźdźcowi, kiedy go zabiłem - kiedy zabiłem Vraela - w wieży strażniczej nad doliną Palancar. Vrael obdarzył miecz własnym mianem, nazywał go Islingr, „Niosący światło”. Ja uznałem, że Vrangr to bardziej… stosowne imię. Vrangr oznaczało „Opaczny" i Eragon zgodził się, że bardziej pasuje do miecza. Za ich plecami rozległ się głuchy łoskot. Galbatorix znów się uśmiechnął. - O, doskonale. Wkrótce dołączą do nas Murtagh i Cierń, a wtedy będziemy mogli zacząć właściwą rozmowę. W sali zabrzmiał kolejny dźwięk, donośny szelest, dochodzący jakby z kilku stron naraz. Galbatorix obejrzał się przez ramię. - To bardzo nieuprzejme, że zaatakowaliście tak wczesnym rankiem. Ja już wstałem - zazwyczaj budzę się przed świtem - ale obudziliście Shruikana. Kiedy nie może odpocząć, bywa rozdrażniony, a gdy jest rozdrażniony,

zazwyczaj zjada ludzi. Moje straże już dawno nauczyły się nie przeszkadzać mu w odpoczynku. Postąpilibyście mądrzej, biorąc z nich przykład. Kiedy mówił, zasłony za jego tronem poruszyły się i uniosły ku sufitowi. Z nagłym wstrząsem Eragon pojął, że w istocie były to skrzydła Shruikana. Czarny smok leżał zwinięty na posadzce, z głową obok tronu. Jego masywne cielsko tworzyło zaporę zbyt wysoką i stromą, by dało się wspiąć na nią bez pomocy magii. Jego łuskom brakowało świetlistości Saphiry bądź Ciernia, zamiast tego mieniły się mrocznym, płynnym blaskiem. Atramentowa czerń sprawiała, że wydawały się nieprzejrzyste, a przez to solidne i twarde. Eragon nigdy nie oglądał podobnych. Shruikan wyglądał, jakby pokrywał go pancerz z kamienia bądź metalu, nie z roziskrzonych klejnotów. Smok był gigantyczny. Z początku Eragon nie potrafił pojąć, że cały ten masyw przed nimi to jedna żywa istota. Dostrzegł fragment żylastej szyi Shruikana i uznał, że to jego korpus, zobaczył z boku tylną stopę smoka i błędnie wziął ją za łydkę. Fałda skrzydła w jego umyśle stawała się całym skrzydłem. Dopiero gdy uniósł głowę i ujrzał szpikulce na jego grzbiecie, pojął w pełni prawdziwe rozmiary Shruikana. Każdy ze szpikulców był szeroki jak pień wiekowego dębu, otaczały je łuski grube co najmniej na stopę. A potem Shruikan otworzył oko i spojrzał na nich z góry. Jego tęczówka była bladobłękitnobiała, barwy górskiego lodowca; na tle czarnych łusek wydawała się zdumiewająco jasna. Wielkie oko przecięte szczeliną źrenicy poruszało się szybko tam i z powrotem, gdy Shruikan przyglądał się im z uwagą. Jego wzrok krył w sobie jedynie wściekłość i obłęd i Eragon nie wątpił, że Shruikan zabiłby ich w mgnieniu oka, gdyby tylko Galbatorix na to pozwolił. Spojrzenie owego olbrzymiego oka - zwłaszcza przepełnionego tak czystym złem - sprawiło, że zapragnął uciec i ukryć się w norze głęboko

pod ziemią. Wyobrażał sobie, że podobnie musi czuć się królik w obliczu wielkiego zębatego stwora. Obok niego Saphira warknęła, łuski na jej grzbiecie zafalowały i uniosły się niczym zjeżona sierść. W odpowiedzi, w głębokich studniach nozdrzy Shruikana rozbłysły płomienie. Potem i on warknął, zagłuszając Saphirę i wypełniając salę łoskotem kamiennej lawiny. Dwójka dzieci na podeście wrzasnęła, kuląc się ze strachu i wsuwając głowy między kolana. - Spokojnie, Shruikanie - rzekł Galbatorix i czarny smok znów umilkł. Jego powieka opadła, lecz nie zamknęła się do końca; smok nadal obserwował ich przez szeroką na kilka cali szczelinę, jakby czekał na odpowiedni moment do ataku. - Nie lubi was - oznajmił Galbatorix - ale też nie lubi nikogo… prawda, Shruikanie? Smok parsknął i w powietrzu rozeszła się woń dymu. Eragon znowu stracił nadzieję. Shruikan mógł zabić Saphirę jednym uderzeniem łapy. I choć sala była naprawdę wielka, brakowało w niej miejsca, by smoczyca mogła długo unikać ciosów wielkiego czarnego potwora. Jego rozpacz wkrótce przerodziła się w dojmujący gniew. Szarpnął się w niewidzialnych więzach. - Jak ci się to udaje?! - krzyknął, napinając wszystkie mięśnie. - Ja też chciałabym to wiedzieć - dodała Arya. Zdawało się, że oczy Galbatorixa zabłysły pod ciemnymi gontami brwi. - Nie potrafisz zgadnąć, elfi pomiocie? - Wolałabym odpowiedź, nie domysł - rzekła. - No dobrze. Najpierw jednak musicie coś zrobić, abyście oboje wiedzieli, że to, co mówię, jest szczerą prawdą. Musicie oboje spróbować

rzucić zaklęcie. Potem wam powiem. - Kiedy ani Eragon, ani Arya nie spróbowali się odezwać, król skinął ręką. - No dalej, przyrzekam, że was za to nie ukarzę. Teraz spróbujcie… nalegam. Arya zaczęła pierwsza. - Trautha - rzekła. Eragon domyślał się, że próbowała nakazać Dauthdaert samej zabić Galbatorixa. Broń jednak pozostała nieruchoma w jej dłoni. - Brisingr! - przemówił Eragon. Miał nadzieję, że być może więź łącząca go z mieczem pozwoli mu posłużyć się magią, choć Aryi się nie udało. Jednakże ku jego zawodowi klinga pozostała niema i milcząca, połyskując lekko w słabym świetle lamp. Wzrok Galbatorixa stał się jeszcze bardziej przenikliwy. - Teraz odpowiedź musi być dla ciebie oczywista, elfi pomiocie. Zabrało mi to niemal całe stulecie, w końcu jednak odnalazłem to, czego szukałem: metodę kontrolowania magów w Alagaësii. Poszukiwania okazały się niełatwe: większość ludzi poddałaby się, sfrustrowana, albo, gdyby nawet dysponowała stosowną cierpliwością, przerażona. Lecz nie ja. Ja nie ustępowałem. I poprzez naukę odkryłem coś, czego od dawna pragnąłem: tabliczkę zapisaną w innym języku i w innym wieku rękami nienależącymi do elfa ani krasnoluda, człowieka ani urgaia. Na owej tabliczce zaś wypisano pewne Słowo - słowo, którego szukali magowie przez setki lat, wynagradzani jedynie gorzkim rozczarowaniem. Galbatorix uniósł palec. - Imię wszystkich imion. Imię pradawnej mowy. Eragon zmełł w ustach przekleństwo. Miał rację. To właśnie próbował mi powiedzieć Razac, pomyślał, przypominając sobie jednego z owadopodonych potworów, mówiącego w Helgrindzie: „Prawie jużżż odnalazł imię… Prawdziwe imię!”. Choć wyznanie Galbatorixa bynajmniej nie dodało im otuchy, Eragon kurczowo trzymał się świadomości, że to nie powstrzyma jego bądź Aryi - albo Saphiry - przed posłużeniem się magią bez pradawnej mowy. Co prawda, to i tak niewiele by im dało. Zaklęcia ochronne króla z pewnością

strzegły jego i Shruikana przed wszelkimi możliwymi czarami. Mimo to, jeśli król nie wiedział, że magią można posługiwać się bez pomocy pradawnej mowy, albo nawet jeśli wiedział, lecz sądził, że oni nie zdają sobie z tego sprawy, być może wciąż zdołają go zaskoczyć i na moment rozproszyć jego uwagę, choć Eragon nie był pewien, w czym może to pomóc. - Dzięki temu słowu - ciągnął Galbatorix - potrafię odmieniać kształt zaklęć równie łatwo, jak inni magowie rozkazywać żywiołom. Wszystkie zaklęcia są mi posłuszne, a ja nie podlegam żadnemu z nich, prócz tych, które sam wybiorę. Może on nie wie? - pomyślał Eragon i w jego sercu zrodziła się nowa determinacja. - Dzięki imieniu imion poskromię wszystkich magów w Alagaësii. Bez mojego błogosławieństwa nikt, nawet elfy, nie będzie mógł rzucać zaklęć. W tej właśnie chwili magowie z waszej armii zaczynają to odkrywać. Kiedy zapuszczą się na pewną odległość w głąb Urû’baenu, ich zaklęcia przestaną działać tak, jak powinny. Część czarów zawiedzie od razu, inne zmienią kierunek i zamiast na moje wojska, wpłyną na wasze. - Galbatorix przekrzywił głowę, jego oczy spojrzały w dal, jakby słuchał czyichś szeptów. - Wywołało to wielkie zamieszanie w ich szeregach. Eragon zwalczył pokusę splunięcia na króla. - To nie ma znaczenia - warknął. - I tak znajdziemy sposób, by cię powstrzymać. Galbatorix wyglądał na ponuro rozbawionego. - Czyżby. Jak? I po co? Zastanów się nad tym, co mówisz. Zniweczyłbyś pierwszą stojącą przed Alagaësią szansę na osiągnięcie prawdziwego pokoju, tylko po to, by zaspokoić swe rozbuchane poczucie zemsty? Pozwoliłbyś magom działać dalej jak zechcą, nie zważając na krzywdy czynione innym? Byłoby to znacznie gorsze niż wszystko, co sam robiłem. Ale to tylko próżne rozważania. Najlepsi wojownicy wśród Jeźdźców nie zdołali mnie pokonać, a ty pod żadnym względem im nie dorównujesz. Nigdy nie miałeś szansy mnie obalić. Żadne z was jej nie miało.

- Zabiłem Durzę i zabiłem Ra’zaców - przypomniał Eragon. - Czemu nie ciebie? - Nie jestem tak słaby jak ci, którzy mi służą. Nie zdołałeś nawet zwyciężyć w starciu z Murtaghiem. Twój ojciec, Morzan, był znacznie potężniejszy niż wy obaj, a nawet on nie zdołał przeciwstawić się mojej sile. Poza tym - twarz Galbatorixa przybrała okrutny wyraz - mylisz się, sadząc, że zniszczyłeś Ra’zaców. Jaja w Dras-Leonie nie były jedynymi, które zabrałem od Lethrblak. Mam jeszcze inne, ukryte gdzie indziej. Wkrótce się wyklują i Ra’zacowie znów będą krążyć po ziemi, wypełniając moje rozkazy. A co do Durzy, Cienie łatwo stworzyć i często przysparzają więcej kłopotów niż są tego warte. Jak widzisz zatem, niczego nie osiągnąłeś, chłopcze - niczego, prócz fałszywych zwycięstw. Nade wszystko Eragon nienawidził pychy i pewności siebie Galbatorixa, jego poczucia absolutnej wyższości. Chciał wściekać się na króla, przeklinać go, zasypać wszelkimi znanymi wyzwiskami, lecz bacząc na bezpieczeństwo dzieci, powstrzymał język. Macie jakieś pomysły? - spytał Saphirę, Aryę i Glaedra. Nie - odparła Saphira. Pozostali milczeli. Umarothu? Tylko tyle, że powinniśmy zaatakować, póki jeszcze możemy. Minęła minuta. Wszyscy milczeli. Galbatorix oparł się na łokciu, podpierając podbródek ręką. Nadal przyglądał im się uważnie. U jego stóp chłopiec i dziewczynka łkali cicho. W górze oko Shruikana było skierowane na Eragona i jego towarzyszy niczym wielka, lodowatobłękitna latarnia. A potem usłyszeli odgłos otwieranych i zamykanych drzwi i zbliżających się kroków - człowieka i smoka. Wkrótce w ich polu widzenia pojawili się Murtagh z Cierniem. Zatrzymali się obok Saphiry. Murtagh skłonił głowę. - Panie. Król skinął ręką. Murtagh i Cierń zatrzymali się z prawej strony tronu.

Zajmując pozycję, Murtagh posłał Eragonowi spojrzenie pełne niesmaku. potem splótł ręce za plecami, wbijając wzrok w odległy kraniec sali i demonstracyjnie ignorując przybyszy. - Nie było cię dłużej, niż się spodziewałem - oznajmił Galbatorix łudząco łagodnym tonem. - Brama okazała się bardziej uszkodzona, niż pierwotnie sądziłem, panie - odparł Murtagh, nie patrząc na niego. - A rzucone przez ciebie zaklęcia utrudniły jej naprawę. - Chcesz powiedzieć, że twoje spóźnialstwo to moja wina? Murtagh zacisnął zęby. - Nie, panie. Chciałem jedynie wyjaśnić. Poza tym, w części korytarza panował dość spory… bałagan, co nas zatrzymało. - Rozumiem. Później o tym porozmawiamy. Na razie musimy się zająć innymi sprawami. Po pierwsze, czas, by nasi goście poznali ostatnią zaproszoną osobę. Najwyższy też czas, by porządnie oświetlić to miejsce. - To rzekłszy, uderzył płazem ostrza o poręcz tronu. - Naina! - krzyknął niskim głosem. Na jego rozkaz wzdłuż ścian sali ożyły setki lamp, zalewając wnętrze ciepłym blaskiem, podobnym do światła świec. W kątach wciąż zalegały cienie, lecz po raz pierwszy Eragon mógł dostrzec szczegóły otoczenia. Wzdłuż ścian wznosiły się rzędy kolumn, z obu stron sali wychodziły dziesiątki drzwi, a wszędzie wokół mieniło się w oczach od rzeźb, obrazów i złoceń. Wszystko ociekało złotem i srebrem, Eragon dostrzegł też błysk niezliczonych klejnotów. Sala stanowiła oszałamiający pokaz bogactwa, nawet w porównaniu z dworami w Tronjheimie czy w Ellesmerzé. Po chwili zauważył coś jeszcze, blok szarego kamienia - być może granitu - wysoki na osiem stóp, ustawiony po prawej, tam gdzie wcześniej przesłaniała go ciemność. Do bloku przykuto w pozycji stojącej Nasuadę, odzianą w prostą białą tunikę. Przyglądała im się szeroko otwartymi oczami. choć nie mogła mówić, bo usta zakneblowano jej związaną w supły tkaniną. Wydawała się zmęczona i wychudzona, ale poza tym zdrowa.

Eragon poczuł gwałtowną ulgę. Do tej pory nie ważył się nawet marzyć o tym, że znajdą ją żywą. - Nasuado! - krzyknął. - Nic ci nie jest? Pokręciła głową. - Czy zmusił cię, byś przysięgła mu wierność? Pokręciła głową. - Sądzisz, że gdybym to zrobił, pozwoliłbym jej powiedzieć? – wtrąci Galbatorix. Gdy Eragon przeniósł wzrok na króla, dostrzegł, jak Murtagh zerka szybko z troską w stronę Nasuady, i zastanowił się przelotnie co to może znaczyć. - A zmusiłeś ją? - spytał wyzywająco. - Tak się składa, że nie. Postanowiłem zaczekać, aż zbiorę was wszystkich razem. Teraz, kiedy już tu jesteście, żadne z was stąd nie wyjdzie, póki nie przysięgniecie mi służyć i póki nie poznam prawdziwych imion każdego. To dlatego tu jesteście. Nie po to, by mnie zabić, lecz by pokłonić się przede mną i wreszcie zakończyć ten paskudny bunt. Saphira znów warknęła. - Nie poddamy się - rzucił Eragon. Nawet w jego własnych uszach słowa te zabrzmiały słabo i bez przekonania. - W takim razie oni zginą. - Galbatorix wskazał ręką dzieci. - A w ostatecznym rozrachunku wasz opór niczego nie zmieni. Najwyraźniej nie rozumiecie, ale już przegraliście. Na zewnątrz bitwa źle się toczy dla waszych przyjaciół. Wkrótce moi ludzie zmuszą ich do poddania i wojna dobiegnie do z góry zaplanowanego końca. Możecie walczyć, jeśli chcecie. Możecie zaprzeczać, jeśli to ma wam dodać otuchy. Ale nie jesteście w stanie zmienić przeznaczenia - ani swojego, ani Alagaësii. Eragon nie chciał uwierzyć, że wraz Saphirą mieliby spędzić resztę życia. na służbie u Galbatorixa. Saphira czuła to samo, jej gniew złączył się z jego furią, wypalając resztki strachu i ostrożności.

- Vae weohnata ono vergari, eka thäet otherúm. - Zabijemy cię, przysięgam. Przez moment GaIbatorix wydawał się poruszony, potem znów wymówił Słowo, a także inne wyrazy w pradawnej mowie, i przysięga wypowiedziana przez Eragona jakby straciła znaczenie; słowa leżały w jego umyśle niczym garstka suchych liści, pozbawione jakiejkolwiek mocy, przymusu bądź natchnienia. Górna warga króla wygięła się we wzgardliwym grymasie. - Przysięgaj sobie, co tylko zechcesz. Słowa cię nie zwiążą, chyba że im na to pozwolę. - I tak cię zabiję - wymamrotał Eragon. Doskonale rozumiał, że jeśli nadal będzie się opierał, może to oznaczać śmierć dzieci, ale Galbatorix musiał zginąć i jeśli życie tej dwójki ma być ceną za jego głowę, to on, Eragon, był gotów ją zapłacić. Wiedział, że będzie się za to nienawidził. Wiedział, że przez resztę życia będzie oglądał w snach twarzyczki tych dzieci. Ale jeśli nie stawi czoła Galbatorixowi, utracą wszystko. Nie wahaj się - rzekł Umaroth. Teraz nadeszła pora, by uderzyć. Eragon podniósł głos. - Dlaczego nie chcesz ze mną walczyć? Jesteś tchórzem? A może brak ci sił, by zetrzeć się ze mną. Czy to dlatego chowasz się za plecami tych dzieci jak przerażona staruszka? Eragonie… - rzuciła ostrzegawczo Arya. - Nie tylko ja sprowadziłem tu dziś dziecko - odparł król. Bruzdy na jego twarzy się pogłębiły. - Istnieje różnica: Elva zgodziła się przyjść. Ale nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Dlaczego nie chcesz walczyć? Czyżbyś tak wiele czasu spędził, siedząc na tronie i zajadając łakocie, że zapomniałeś, jak się macha mieczem? - Nie chciałbyś ze mną walczyć, młodziku - warknął król.

- Dowiedź tego. Uwolnij mnie i zmierzmy się w uczciwej walce. Pokaż, że wciąż jesteś wojownikiem, z którym należy się liczyć. Albo żyj ze świadomością, że stałeś się żałosnym tchórzem, który nie śmie stanąć do walki nawet z jednym przeciwnikiem bez pomocy Eldunari. Zabiłeś samego Vraela! Dlaczego miałbyś bać się mnie? Dlaczego miałbyś… - Dosyć! - rzucił Galbatorix, jego zapadnięte policzki pokrył rumieniec. A potem szybko jak rtęć jego nastrój zmienił się i król odsłonił zęby w upiornej imitacji uśmiechu. Postukał kostkami w poręcz fotela. Nie zdobyłem tego tronu, przyjmując wszystkie rzucane mi wyzwania. Nie utrzymuję go też, ścierając się z przeciwnikami w „uczciwej walce”. Musisz się jeszcze nauczyć, młodziku, że sposób, w jaki osiągasz zwycięstwo, nie ma znaczenia. Liczy się sama wygrana. - Mylisz się, to ma znaczenie - upierał się Eragon. - Przypomnę ci o tym, kiedy złożysz mi przysięgę. Jednakże… Galbatorix zabębnił palcami o rękojeść miecza… - Skoro tak bardzo chcesz walczyć, spełnię twoje życzenie. - Nagła nadzieja, która ogarnęła Eragona, zniknęła, kiedy Galbatorix dodał: - Ale nie ze mną. Z Murtaghiem. Na te słowa Murtagh posłał Eragonowi gniewne spojrzenie. Król pogładził brodę. - Chciałbym dowiedzieć się raz na zawsze, który z was jest lepszym wojownikiem. Będziecie walczyć tak jak stoicie, bez magii, bez Eldunari, póki jeden z was nie będzie w stanie dłużej tego ciągnąć. Nie wolno wam się pozabijać - tego zabraniam - ale poza tym pozwolę na niemal wszystko. Sądzę, że zabawnie będzie oglądać, jak brat walczy z bratem. - Nie - wtrącił Eragon. - Nie bratem. Przyrodnim bratem. Moim ojcem był Brom, nie Morzan. Po raz pierwszy Galbatorix zareagował zdumieniem. Potem kąciki jego ust wygięły się w górę. - Oczywiście. Powinienem był sam to dostrzec: każdy, kto ma oczy, może ujrzeć prawdę na twej twarzy. A zatem to jeszcze bardziej stosowny

pojedynek. Syn Broma przeciwko synowi Morzana. Istotnie, los ma poczucie humoru. Murtagh także zareagował zdumieniem. Zbyt dobrze panował nad twarzą, by Eragon potrafił stwierdzić, czy ta wiadomość ucieszyła go, czy zmartwiła, wiedział jednak, że z całą pewnością wytrąciła go z równowagi. Tak to zresztą zaplanował - roztargnionego Murtagha łatwiej będzie pokonać. Bo zamierzał go pokonać, nie zważając na łączące ich więzy krwi. - Letta. - Galbatorix lekko skinął dłonią. Eragon zachwiał się, gdy więżące go zaklęcie zniknęło. - Gánga aptr - rzucił król i Arya, Elva i Saphira odsunęły się do tyłu, pozostawiając wolną przestrzeń przed podium. Król wymamrotał kilka innych słów i większość lamp w sali przygasła, tak że obszar przed tronem stał się najjaśniejszym miejscem. - A teraz chodź - rzekł do Murtagha. - Dołącz do Eragona i przekonajmy się, który z was jest zręczniejszy. Murtagh, skrzywiony gniewnie, przeszedł na miejsce odległe kilka jardów od Eragona. Dobył Zar’roca - klinga szkarłatnego miecza wyglądała, jakby już pokrywała ją krew - po czym uniósł tarczę i ugiął kolana. Eragon zerknął na Saphirę i Aryę i uczynił to samo. - A teraz walczcie! - krzyknął Galbatorix i klasnął w dłonie. Zlany potem Eragon ruszył w stronę Murtagha. Jednocześnie Murtagh zaczął zbliżać się ku niemu.

Mięśnie i metal

Roran wrzasnął i odskoczył, gdy tuż przed nim na ziemię runął ceglany komin, a tuż za nim zwłoki jednego z łuczników Imperium. Strząsnął pot z powiek i okrążył ciało oraz stertę potrzaskanych cegieł, przeskakując z płyty na płytę, tak jak kiedyś z kamienia na kamień w nurcie Anory. Bitwa szła źle. Widział to wyraźnie. Wraz ze swymi podkomendnymi pozostali niedaleko muru zewnętrznego, co najmniej kwadrans walcząc z nadciągającymi falami żołnierzy, potem jednak pozwolili im zwabić się między budynki. Z perspektywy czasu wiedział, że to był błąd. Walka na ulicach jest rozpaczliwa, ciężka i krwawa. Jego batalion zanadto się rozproszył, jedynie niewielka grupka żołnierzy pozostała w pobliżu - głównie wieśniacy z Carvahall, a także czwórka elfów i kilkanaście urgali. Reszta rozeszła się po sąsiednich ulicach, walcząc na własną rękę, bez rozkazów. Co gorsza, z jakiejś przyczyny, której elfy i magowie nie umieli wyjaśnić, magia nie działała już tak, jak powinna. Odkryli to, gdy jeden z elfów

próbował zabić zaklęciem żołnierza i stojący w pobliżu Varden runął na ziemię martwy, pochłonięty przez przywołany czarem rój pszczół. Jego śmierć wstrząsnęła Roranem: była straszliwa i bezsensowna, i mogła spotkać każdego z nich. Dalej, po prawej, nieopodal głównej bramy, lord Barst wciąż siał zniszczenie wśród wojsk Vardenow. Roran dostrzegł go kilka razy: teraz walczył pieszo, krocząc pomiędzy ludźmi, elfami i krasnoludami i roztrącając ich na boki niczym kręgle olbrzymią czarną maczugą. Nikt nie był w stanie go powstrzymać, a co dopiero zranić, i otaczający go żołnierze starali się umknąć poza zasięg złowieszczej broni. Roran widział także króla Orika i oddział krasnoludów, przebijających się przez grupę żołnierzy. Wysadzany klejnotami hełm Orika błysnął w słońcu, gdy krasnolud zamachnął się swym potężnym bojowym młotem Volundem. Za nim wojownicy krzyczeli: - Vor Orikz kordą! Pięćdziesiąt stóp za Orikiem Roran dostrzegł królową Islanzadi wirującą w walce; jej czerwona peleryna powiewała, lśniąca zbroja jaśniała niczym gwiazda pośród ciemnej masy splątanych ciał. Nad głową polatywał jej towarzysz, biały kruk. Choć Roran nie widział zbyt wiele, Islanzadi zaimponowała mu swymi zdolnościami, gwałtownością i odwagą. Przypominała Aryę, uznał jednak, że królowa może okazać się lepszą wojowniczką. Zza rogu domu wypadła piątka żołnierzy, niemal zderzając się z Roranem. Z krzykiem opuścili włócznie, starając się go na nie nabić jak kurczaka na rożno. Uskoczył i zanurkował, po czym własną włócznią trafił jednego z nich w gardło. Żołnierz utrzymał się na nogach, nie mógł jednak oddychać jak należy i wkrótce runął na ziemię, podcinając nogi towarzyszom. Roran wykorzystał sposobność, z rozmachem tnąc i dźgając. Jeden z żołnierzy zdołał go trafić w prawe ramię i Roran poczuł znajomy spadek siły, gdy zaklęcia ochronne odbiły cios.

Dziwiło go, że nadal go chroniły. Zaledwie parę chwil wcześniej nie zdołały zatrzymać krawędzi tarczy przed rozdarciem skóry na lewym policzku. Wolałby, żeby to, co się działo z magią, rozstrzygnęło się w taki czy inny sposób, bo na razie nie śmiał ani na moment się odsłonić, nawet na najsłabszy cios. Roran ruszył w stronę ostatnich dwóch żołnierzy. Nim jednak do nich dotarł, błysnęła stal i ich głowy runęły na bruk, twarze zdradzały zaskoczenie. Ciała wywróciły się i za nimi Roran ujrzał zielarkę Angelę, odzianą w zielono-czarną zbroję i uzbrojoną w osobliwą laskę z klingą. U jej boku stąpała para kotołaków, jeden w postaci dziewczyny o cętkowanych włosach i ostrych zakrzywionych zębach, z długim sztyletem w dłoni, drugi w kształcie zwierzęcia. Wydało mu się, że to chyba Solembum, ale nie miał pewności. - Roran! Jakże miło cię widzieć. - Zielarka uśmiechnęła się, zdecydowanie zbyt radośnie jak na okoliczności. - Co za miejsce na spotkanie! - Lepiej tu niż w grobie! - odkrzyknął, podnosząc z ziemi drugą włócznię i ciskając nią w mężczyznę w głębi ulicy. - Dobrze powiedziane! - Zdawało mi się, że poszłaś z Eragonem? Pokręciła głową. - Nie prosił mnie, a nawet gdyby, i tak bym się nie zgodziła. Nie mogę się równać z Galbatorixem. Poza tym, Eragon ma do pomocy Eldunari. - Ty wiesz? - spytał wstrząśnięty. Mrugnęła do niego spod krawędzi hełmu. - Wiem mnóstwo rzeczy. Roran sapnął i ukrył ramię za tarczą, którą rąbnął w kolejną grupkę przeciwników. Zielarka i kotołaki dołączyli do niego, podobnie Horst, Mandel i kilkunastu innych. - Gdzie twój młot?! - zawołała Angela, wymachując zakończoną klingą laską, jednocześnie blokując i tnąc. - Zginął! Upuściłem go.

Ktoś za jego plecami ryknął z bólu. Roran obejrzał się i ujrzał Baldora ściskającego kikut prawej ręki. Na ziemi jego dłoń poruszała się lekko. Roran podbiegł do niego, przeskakując nad kilkoma trupami. Horst stał już u boku syna, odpierając atak żołnierza, który zranił Baldora. Roran dobył szybko sztyletu i odciął od tuniki powalonego żołnierza pasmo tkaniny. - Masz! - zawołał, obwiązując nim kikut, by powstrzymać krwawienie. Zielarka uklękła obok niego. - Możesz mu pomóc? - spytał Roran. Pokręciła głową. - Nie tutaj. Gdybym użyła magii, mogłabym go zabić. Jeśli jednak zdołasz wydostać go z miasta, elfy zapewne ocalą mu dłoń. Roran się zawahał. Nie był pewien, czy może sobie pozwolić na wysłanie kogokolwiek, by bezpiecznie wyprowadził Baldora z Urû’baenu. Jednakże pozbawionego ręki mężczyznę czekało ciężkie życie i Roran nie chciał go na nie skazywać. - Jeśli ty go nie zabierzesz, ja to zrobię! - huknął Horst. Roran uskoczył, kiedy nad głową przeleciał mu kamień wielkości świni i odbił się od frontowej ściany domu, wyrzucając w powietrze odłamki cegieł. W budynku ktoś krzyknął. - Nie. Potrzebujemy cię. - Obróciwszy się, gwizdnął i wybrał dwóch swoich: starego szewca Loringa i urgala. - Jak najszybciej zaprowadźcie go do elfickich uzdrowicieli - polecił, popychając ku nim Baldora. Baldor po drodze schylił się, podniósł swą dłoń i wsunął pod kolczugę. Urgal warknął głośno. - Nie - rzekł z akcentem tak silnym, że Roran ledwo go zrozumiał. - Ja zostać. Ja walczyć! - Uderzył mieczem o tarczę. Roran podszedł do niego, chwycił za jeden z rogów i zaczął ciągnąć tak długo, aż do połowy obrócił głowę urgala. - Zrobisz co każę - warknął. - Poza tym, to niełatwe zadanie. Ochroń go, a zyskasz wielką chwałę dla siebie i swego plemienia.

Oczy urgala rozbłysły. - Wielką chwałę? - powtórzył, miażdżąc słowa między ciężkimi zębami. - Wielką chwałę! - potwierdził Roran. - Zrobię to, Młotoręki. Z poczuciem ulgi Roran odprowadził wzrokiem trójkę zmierzającą w stronę muru, tak by wyminąć większość walczących. Ucieszył się też, widząc kotołaczkę w ludzkiej postaci podążającą ich śladem. Dzika dziewczyna o cętkowanych włosach kręciła głową, węsząc. A potem zaatakowała kolejna grupa żołnierzy i z głowy Rorana zniknęły wszystkie myśli o Baldorze. Nie cierpiał walki włócznią zamiast młota, ale musiał się zadowolić tym co miał i po jakimś czasie na ulicy znów zapanował spokój. Wiedział, że odpoczynek nie potrwa długo. Wykorzystał sposobność, by usiąść na progu jednego z domów, próbując złapać oddech. Żołnierze sprawiali wrażenie świeżych i pełnych sił, on jednak czuł, jak członki ciążą mu ze zmęczenia. Wątpił, by dał radę walczyć dużo dłużej bez popełnienia śmiercionośnego w skutkach błędu. I gdy tak siedział zdyszany, słuchał krzyków i wrzasków dobiegających od strony strzaskanej bramy Urû’baenu. Z dźwięków trudno było się zorientować, co się tam dzieje, podejrzewał jednak, że Vardeni zostali odparci, bo hałas oddalał się powoli. W sercu zamieszania słyszał regularny trzask maczugi lorda Barsta, uderzającej kolejnych przeciwników i następujące po każdym ciosie nieuniknione krzyki bólu. Zmusił się, żeby wstać. Gdyby siedział dłużej, zaczęłyby mu sztywnieć mięśnie. Sekundę po tym, jak odsunął się od progu, z góry, w miejsce, w którym siedział, chlusnęła zawartość nocnika. - Mordercy! - krzyknęła kobieta z wyższego piętra, po czym zatrzasnęła okiennice. Roran parsknął i zaczął lawirować pośród trupów, prowadząc pozostałości swego batalionu na najbliższą poprzeczną ulicę. Zatrzymali się czujnie, gdy obok przebiegł żołnierz z wykrzywioną paniką twarzą. Tuż za

nim pędziło stado domowych kotów, z futra wokół ich pyszczków kapała krew. Roran uśmiechnął się i znów ruszył naprzód. Po raz drugi zatrzymał się, gdy z głębi miasta wybiegł ku nim oddział rudobrodych krasnoludów. - Przygotujcie się! - krzyknął jeden. - Ściga nas cała zgraja żołnierzy, co najmniej kilka setek. Roran obejrzał się na pustą boczną ulicę. -Może ich zgubiliś… - zaczął i umilkł na widok szeregu karmazynowych tunik, które wyłoniły się zza rogu budynku kilkaset stóp dalej. Z mroku wylewali się coraz to nowi żołnierze, zalewając ulice niczym rój rozwścieczonych mrówek. - Do tyłu! - huknął Roran. - Do tyłu! Musimy znaleźć jakieś miejsce nadające się do obrony, pomyślał. Mur zewnętrzny stał zbyt daleko, a żaden z domów nie był dość duży, by dysponować zamkniętym podwórzem. Kiedy tak biegł ulicą, wokół nich wylądowało kilkanaście strzał. Roran potknął się i upadł skulony, błyskawica bólu eksplodowała mu wzdłuż kręgosłupa z dołu pleców. Miał wrażenie, że ktoś dźgnął go tam wielkim metalowym prętem. Sekundę później obok zmaterializowała się zielarka. Szarpnęła coś za jego plecami i Roran krzyknął. Nagle poczuł, że ból osłabł, i odkrył, że znów myśli jasno. Angela pokazała mu strzałę z zakrwawionym grotem, potem odrzuciła ją na bok. - Twoja kolczuga prawie ją zatrzymała - znajmiła, pomagając mu wstać. Roran zacisnął zęby i poszedł wraz z nią, by dołączyć do reszty. Każdy krok sprawiał mu ból, a jeśli zbyt mocno się pochylał, mięśnie pleców odpowiadały nagłym skurczem; wówczas niemal nie mógł się poruszyć. Nie dostrzegł żadnego miejsca nadającego się do obrony, żołnierze zbliżali się coraz bardziej.

- Stać! - krzyknął. - Zewrzeć szyki! Elfy na boki. Urgale z przodu i pośrodku. Sam zajął miejsce na przodzie batalionu wraz z Darmmenem, Albriechem, urgalami i jednym rudobrodym krasnoludem. - Zatem to ciebie zwą Młotorękim - rzekł krasnolud, patrząc wraz z nim na nadciągających żołnierzy. - Walczyłem u boku twego brata domowego ogniska w Fartnen Durze. To dla mnie zaszczyt móc walczyć również z tobą. Roran mruknął w odpowiedzi. Miał tylko nadzieję, że zdoła utrzymać się na nogach. A potem żołnierze zderzyli się z nimi, odpychając ich samą masą swych ciał. Roran naparł ramieniem na tarczę i pchnął z całych sił. W szczelinach w murze ze złączonych tarcz błyskały włócznie i miecze. Poczuł, jak jeden ociera mu się o bok, lecz kolczuga go ochroniła. Elfy i urgale okazały się nieocenione. Z łatwością przełamywały linie wroga, dzięki czemu Roran i pozostali żołnierze zyskiwali dość miejsca, by móc porządnie wymierzać ciosy. Kątem oka Roran dostrzegł krasnoluda, dźgającego przeciwników w stopy, łydki i krocza, i powalającego wielu. Wciąż jednak pojawiali się nowi przeciwnicy, jakby ich szeregi nie miały końca, i Roran odkrył, że stopniowo cofa się krok po kroku. Nawet elfy. mimo wysiłków, nie były w stanie powstrzymać napływu ludzi. Othiara, elfka, z którą rozmawiał przed murami miasta, zginęła trafiona strzałą w szyję, pozostałe elfy odniosły wiele obrażeń. Roran także kilka razy został ranny: cięcie w górną część prawej łydki, króre, gdyby cios trafił odrobinę wyżej, przecięłoby ścięgno; kolejna rana na udzie tej samej nogi, w miejscu gdzie miecz ześliznął się z krawędzi kolczugi; paskudne zadrapanie w szyję, gdzie sam uderzył się własną tarczą: pchnięcie w wewnętrzną część prawej nogi, które na szczęście nie trafiło w żadną z głównych arterii, i więcej sińców, niż zdołałby zliczyć. Czuł się tak, jakby każdą cząstkę jego ciała obito solidnie drewnianym tłuczkiem.

a potem para niezgrabiaszy posłużyła się nim jako celem w zabawie w rzucanie nożami. Kilka razy wycofał się z pierwszej linii, by dać odpocząć rękom i złapać oddech, ale zawsze szybko dołączał do towarzyszy. A potem budynki wokół nich zniknęły i Roran pojął, że żołnierze zdołali odeprzeć ich na plac przed strzaskaną bramą Urû’baenu i że teraz mają nieprzyjaciół nie tylko przed sobą, ale i za plecami. Zaryzykował zerknięcie przez ramię i ujrzał elfy i Vardenów, wycofujących się przed Barstem i jego oddziałem. - W prawo! - krzyknął Roran. - W prawo! Pod budynki! - Wskazał zakrwawioną włócznią. Nie bez trudności ściśnięci za nim Vardeni zaczęli przesuwać się w bok i powoli wspinać po stopniach wielkiej kamiennej budowli z podwójnym szeregiem kolumn od frontu, dorównujących rozmiarom drzewom w Kośćcu. Pomiędzy kolumnami Roran dostrzegł ciemne otwarte przejście, dość wielkie, by pomieścić Saphirę, a może nawet Shruikana. - Na górę! Na górę! - ryknął i ludzie, krasnoludy, elfy i urgale pobiegli wraz z nim na szczyt schodów. Tam zajęli miejsca między filarami i odepchnęli ścigającą ich falę żołnierzy. Z tego miejsca, położonego dwadzieścia stóp nad poziomem ulic, Roran przekonał się, iż Imperium prawie już zdołało wyprzeć Vardenów i elfy z powrotem poza ziejącą w murze wyrwę. Przegrywamy, pomyślał z rozpaczą. Żołnierze ponownie przypuścili atak na schody. Roran uskoczył przed włócznią i kopnął jej właściciela w brzuch, strącając go wraz z dwoma towarzyszami ze stopni. Jedna z balist na pobliskiej wieży wystrzeliła oszczep, który pomknął wprost ku lordowi Barstowi. Gdy od celu dzieliło go zaledwie kilka jardów, oszczep stanął w płomieniach, po czym rozpadł się w pył, podobnie jak wszystkie strzały wypuszczane w kierunku wodza przeciwników.

Musimy go zabić, uznał Roran. Gdyby Barst zginął, żołnierze zapewne rozproszyliby się i stracili pewność siebie. Zważywszy jednak na fakt, iż elfom i Kullom nie udało się go zatrzymać, wątpliwe, by poradził sobie z nim ktokolwiek oprócz Eragona. Nawet walcząc, Roran wciąż zerkał na rosłą postać w zbroi, w nadziei, że dostrzeże coś, co może okazać się kluczem do jej pokonania. Zauważył, iż Barst odrobinę powłóczy nogą, jakby kiedyś był ranny w lewe kolano bądź biodro. Sprawiał też wrażenie nieco powolniejszego niż przedtem. A zatem jego siła ma jednak jakieś granice, pomyślał. Czy raczej ma je Eldunari. Z krzykiem odparował cięcie miecza napierającego nań żołnierza. Gwałtownie unosząc tarczę, trafił go pod brodę, zabijając na miejscu. Zdyszany, osłabiony z powodu ran, na chwilę cofnął się za jedną z kolumn i oparł o nią. Zakasłał i splunął; w ślinie dostrzegł krew, ale uznał, że to dlatego, że przygryzł sobie wargę, a nie z przebitego płuca. Przynajmniej taką miał nadzieję. Żebra bolały go tak bardzo, że jedno z nich z łatwością mogło okazać się złamane. Wśród Vardenów zabrzmiały ogłuszające krzyki. Roran wyjrzał zza filara i ujrzał królową Islanzadi w towarzystwie jedenastu elfów, jadącą w ogniu bitwy w stronę lorda Barsta. Na lewym ramieniu królowej ponownie siedział biały kruk, który krakał, unosząc skrzydła, by utrzymać się na ruchomej grzędzie. W dłoni Islanzadi dzierżyła miecz, reszta elfów była uzbrojona we włócznie, z proporcami doczepionymi tuż za grotami w kształcie liści. Roran oparł się o kolumnę i nagle wezbrała w nim nadzieja. - Zabijcie go! - warknął. Barst nie próbował nawet uniknąć elfów, stał spokojnie w rozkroku; czekając na nie. Maczuga i tarcza zwisały po bokach, jakby nie miał potrzeby się bronić. Walki na ulicach powoli ustał)', bo wszyscy chcieli zobaczyć, co nastąpi.

Dwa jadące na czele elfy opuściły włócznie i ich konie przyśpieszyły do galopu. Mięśnie pod lśniącą skórą napinały się i rozluźniały rytmicznie, gdy zwierzęta w pędzie pokonywały krótki dystans dzielący je od Barsta. Przez moment wyglądało na to, że Barst z pewnością zginie; niemożliwe, by ktokolwiek pieszy zdołał odeprzeć podobny atak. Jednakże włócznie nigdy go nie dosięgły. Jego zaklęcia ochronne zatrzymały je na odległość ręki od ciała i drzewce pękły w dłoniach elfów, pozostawiając w nich jedynie bezużyteczne kawałki drewna. Wówczas Barst uniósł maczugę i tarczę i uderzył nimi konie w bok głów, łamiąc im karki i zabijając na miejscu. Zwierzęta runęły, dosiadające ich elfy zeskoczyły, obracając się w powietrzu. Następne dwa nie zdążyły zmienić kierunku, nim dotarły do Barsta. Podobnie jak poprzednicy, i one strzaskały włócznie na ochronnych zaklęciach, a potem także zeskoczyły z wierzchowców, kiedy Barst je powalił. Do tej pory pozostała ósemka, łącznie z Islanzadi, zdołała skręcić i powstrzymać rumaki. Zaczęli okrążać Barsta, celując w niego bronią, tymczasem czwórka na ziemi dobyła mieczy, ostrożnie zbliżając się do przeciwnika. Mężczyzna roześmiał się i uniósł tarczę, gotów odeprzeć atak. Promień słońca padł na jego twarz ukrytą pod hełmem i nawet z daleka Roran przekonał się, że jest szeroka, z grubymi niskimi brwiami i wydatnymi kośćmi policzkowymi. W pewnym sensie przypominała twarze urgali. Czwórka elfów pobiegła ku niemu, każdy z innej strony, jednocześnie zaczęli ciąć i wymierzać pchnięcia. Barst odbił jeden z mieczy tarczą, drugi odparował maczugą, pozwalając zaklęciom zatrzymać pozostałe dwie klingi. Ponownie wybuchnął śmiechem i się zamachnął. Srebrnowłosy elf rzucił się w bok i maczuga przeleciała obok, nie czyniąc mu krzywdy. Dwakroć jeszcze Barst wymierzał ciosy i dwa razy elfy ich unikały. Nie okazywał żadnych oznak irytacji. Zamiast tego uniósł ramiona, kryjąc się za tarczą, czekając na odpowiednią chwilę, niczym

niedźwiedź jaskiniowy czyhający na każdego, kto okaże się dość głupi, by zajrzeć do jego jamy. Poza kręgiem elfów oddział uzbrojonych w halabardy uznał za stosowne puścić się z krzykiem biegiem w stronę królowej Islanzadi i jej towarzyszy. Władczyni bez wahania uniosła nad głowę miecz i na jej sygnał z szeregów Vardenów wystrzelił rój brzęczących strzał, powalając napastników. Roran krzyknął z podniecenia, wraz z wieloma towarzyszami. Barst stopniowo zbliżał się do czterech trupów koni, które zabił, teraz stanął między nimi, tak że ciała utworzyły niskie barykady po jego bokach. Elfy z prawej i lewej nie miały wyboru, jeśli chciały go zaatakować, musiały przeskakiwać nad truchłami. Sprytne, pomyślał Roran i zmarszczył brwi. Elf z przodu śmignął naprzód, krzycząc coś w pradawnej mowie. Barst jakby zawahał się i jego wahanie zachęciło tamtego. Wówczas mężczyzna skoczył naprzód, jego maczuga opadła ciężko i elf runął na ziemię ze strzaskanym karkiem. Jego towarzysze odpowiedzieli jękiem. Trzy pozostałe piesze elfy zaczęły atakować z większą ostrożnością. Wciąż okrążały Barsta, od czasu do czasu podbiegając bliżej, lecz w większości utrzymując dystans. - Poddaj się! - wykrzyknęła Islanzadi. Jej głos było słychać na wszystkich ulicach. - Mamy przewagę liczebną. Nieważne, jak bardzo jesteś silny, z czasem się zmęczysz, a twoje zaklęcia ochronne zawiodą. Nie możesz zwyciężyć, człowieku. - Nie? - Barst wyprostował się i z głośnym brzękiem upuścił tarczę. Rorana ogarnęła nagła groza. Uciekaj, pomyślał. - Uciekaj! - krzyknął pół sekundy później. Spóźnił się. Barst ugiął kolana, chwycił za szyję jednego z martwych koni i lewą ręką cisnął w królową Islanzadi. Jeśli elfka przemówiła w pradawnej mowie, to

Roran nie usłyszał. Podniosła jednak rękę i truchło konia zawisło w powietrzu, a potem runęło na brukowaną ulicę, gdzie wylądowało z nieprzyjemnym odgłosem. Kruk na jej ramieniu zaskrzeczał. Barst jednak nie patrzył na nią. Gdy tylko wypuścił końskiego trupa, chwycił tarczę i popędził w stronę najbliższych jeźdźców. Jedna z trójki pozostałych pieszych elfów - kobieta z czerwoną szarfą obwiązaną wokół ramienia - podbiegła ku niemu i cięła go w plecy. Nie zwrócił na nią uwagi. Na płaskim terenie konie mogłyby prześcignąć Barsta, lecz w ciasnej przestrzeni między budynkami, pośród stłoczonych wojowników, okazał się zarówno szybszy, jak i zręczniejszy. Rąbnął ramieniem w żebra jednego z koni, wywracając go, a potem zamachnął się maczugą w stronę elfa siedzącego na drugim, zrzucając go z siodła. Koń zarżał ogłuszająco. Krąg elfich jeźdźców rozproszył się, każdy z nich skręcił w inną stronę, próbując uspokoić wierzchowce i pokonać nowe zagrożenie. Z pobliskiego tłumu wypadło pół tuzina elfów, otaczając Barsta i zasypując go szaleńczymi ciosami. Na moment Barst zniknął między nimi, potem jego maczuga uniosła się i trzy elfy poleciały na boki. Następnie kolejne dwa i Barst pomaszerował naprzód, dzierżąc w dłoni czarną broń pokrytą strzępami ciała i krwią. - Teraz! - ryknął i na całym placu setki żołnierzy pomknęły naprzód, atakując elfy, zmuszając je, by się broniły. - Nie! - ponownie jęknął Roran. Poszedłby z pomocą wraz ze swymi ludźmi, ale od elfów i Barsta oddzielało ich zbyt wiele ciał, zarówno żywych, jak i martwych. Obejrzał się na zielarkę, wyglądała na równie zdenerwowaną jak on. - Możesz coś zrobić? - Mogłabym, ale zabiłoby to mnie i wszystkich tutaj. - Galbatorixa także? - Jest zbyt dobrze chroniony, a nasza armia zostałaby zniszczona wraz z niemal wszystkimi w Urû’baenie. Nawet ludzie w naszym obozie mogliby zginąć. Czy tego właśnie chcesz?

Pokręcił głową. - Tak też sądziłam. Poruszając się z nienaturalną prędkością. Barst atakował jednego elfa po drugim i powalał je z łatwością. Jeden z ciosów trafił w ramię elfki z czerwoną szarfą i wywrócił ją na plecy. Wycelowała w niego dłoń i krzyknęła w pradawnej mowie, lecz zaklęcie zbłądziło, bo inny z elfów pochylił się nagle i runął z siodła, a jego ciało pękło na pół od głowy aż do krocza. Barst zabił ją pchnięciem maczugi, a potem przebiegał dalej, od konia do konia, póki w końcu nie dotarł do dosiadającej białej klaczy Islanzadi. Królowa elfów nie czekała, aż przeciwnik zabije jej konia. Wyskoczyła z siodła, powiewając czerwonym płaszczem. Jej towarzysz, biały kruk, za- łopotał skrzydłami, startując do lotu. Nim wylądowała, zaatakowała Barsta, jej miecz błysnął w promieniach słońca. Klinga zadźwięczała, zderzając się z zaklęciami. Barst odpowiedział ciosem, który Islanzadi odparowała zręcznym ruchem dłoni, odrzucając nabijaną kolcami kulę maczugi na bruk. Wokół nich utworzyła się pusta przestrzeń, gdy przyjaciele i wrogowie przerwali walkę, by obserwować pojedynek. W górze krążył kruk, wrzeszcząc i przeklinając właściwym tym ptakom ostrym głosem. Roran nigdy nie oglądał podobnej walki. Ciosy zadawane przez Islanzadi i Barsta padały zbyt szybko, by je śledzić - kiedy uderzali, było widać tylko rozmazane plamy - a brzęk broni rozbrzmiewał głośniej niż wszystkie inne hałasy w mieście. Raz po raz Barst próbował zmiażdżyć Islanzadi maczugą, tak jak uczynił to z innymi elfami. Królowa jednak okazała się dla niego za szybka, zdawało się też, że jeśli nawet nie dorównuje mu siłą, to ma jej dość, by bez trudu odbijać ciosy. Roran uznał, że pozostałe elfy muszą jej pomagać, bo mimo wysiłku wcale się nie męczyła. Dołączyli do niej Kuli i dwóch innych jego pobratymców. Barst nie zwracał na nich uwagi, po prostu pozabijał ich kolejno, gdy popełnili błąd i zapuścili się w zasięg jego maczugi.

Roran obejmował kolumnę tak mocno, że zaczęty mu drętwieć ręce. Mijały minuty. Islanzadi i Barst walczyli na ulicy. Królowa elfów była wspaniała: gibka, szybka i potężna. W odróżnieniu od Barsta, nie mogła sobie pozwolić na nawet jeden błąd - i nie pozwalała - wiedziała bowiem, iż zaklęcia jej nie ochronią. Z każdym kolejnym ruchem Roran czuł dla niej coraz większy podziw, miał wrażenie, że jest świadkiem bitwy, którą bardowie będą opiewać przez wiele stuleci. Kruk często nurkował w stronę Barsta, próbując odwrócić jego uwagę. Po pierwszych paru atakach Barst przestał zwracać na niego uwagę, bo oszalały ptak nie mógł go dosięgnąć i z trudem unikał maczugi. Kruk wyraźnie wpadał w złość: wrzeszczał głośniej i coraz częściej i śmielej sobie poczynał, z każdą próbą docierał odrobinę bliżej głowy i szyi Barsta. W końcu, kiedy ptak znów opadł ku niemu, mężczyzna uniósł szybko maczugę, zmieniając w locie jej kierunek i trafił kruka w prawe skrzydło. Ptak wrzasnął z bólu i opadł stopę ku ziemi, nim z trudem znów wzleciał w niebo. Barst zamachnął się ponownie, lecz Islanzadi zatrzymała maczugę swym mieczem. Stali naprzeciw siebie z zablokowaną bronią, klinga jej miecza utkwiła między kolcami morgenszterna. Elfka i człowiek zachwiali się na nogach, napierając na siebie. Żadne nie zdołało zyskać przewagi. Nagle królowa Islanzadi wykrzyknęła słowo w pradawnej mowie i w miejscu zetknięcia ich broni zalśniło ostre, oślepiające światło. Roran zmrużył oczy, osłaniając je dłonią, i odwrócił wzrok. Przez minutę słyszał tylko krzyki rannych i donośny odgłos przypominający dzwon, narastający coraz bardziej, aż w końcu niemal nie dało się go znieść. Roran zerknął w bok i ujrzał, jak towarzyszący Angeli kotołak kuli się i zasłania łapami pędzelkowate uszy. Kiedy dźwięk osiągnął najwyższy punkt, klinga miecza Islanzadi pękła. Światło i dźwięk natychmiast zniknęły.

Wówczas królowa elfów uderzyła Barsca w twarz strzaskanym końcem miecza. - Tak oto cię przeklinam, Barście, synu Berngara! Barst pozwolił, by jej miecz odbił się od ochronnych blokad. A potem raz jeszcze zamachnął się maczugą i trafił królową Islanzadi między szyję i ramię. Władczyni elfów runęła na ziemię, jej złotą kolczugę zalała krew. Zapadła cisza. Biały kruk raz jeden okrążył ciało Islanzadi, krzyknął żałośnie, a potem odleciał powoli w stronę wyrwy w zewnętrznym murze. Pomięte pióra na zranionym skrzydle pokrywała krew. Wśród Vardenów rozległ się okrzyk rozpaczy. Na ulicach mężowie odrzucali broń i uciekali. Elfy zakrzyknęły straszliwymi głosami z wściekłości i żalu i każdy uzbrojony w łuk zaczął strzelać w stronę Barsta. Strzały jednak stawały w płomieniach, nim dotarły do celu. Tuzin elfów rzucił się do ataku, lecz Barst odepchnął je, jakby ważyły nie więcej niż dzieci. W tym momencie kolejna piątka śmignęła naprzód, chwyciła zwłoki Islanzadi i poniosła na tarczach w kształcie liści. Roran obserwował to wszystko z niedowierzaniem. Islanzadi była ostatnią osobą, której śmierć spodziewał się oglądać. Spojrzał gniewnie na uciekających ludzi, przeklinając ich w duchu i nazywając zdrajcami i tchórzami, a potem znów skupił wzrok na Barście, który zbierał swe wojska, szykując się do odparcia Vardenów i ich sojuszników poza mury Urû’baenu. Poczuł jeszcze większy ucisk w żołądku. Elfy zapewne będą walczyć dalej, lecz krasnoludy, urgale i ludzie stracili chęć do wojaczki. Widział to po ich twarzach. Lada moment rozpierzchną się i wycofają, a Barst wymorduje ich setki. Roran był też pewien, iż tamten nie zatrzyma się na murach miasta. Nie, ruszy dalej przez pola, ścigając Vardenów do obozu i zabijając jak najwięcej. On sam postąpiłby podobnie.

Co gorsza, jeśli Barst dotrze do obozu, niebezpieczeństwo zagrozi Katrinie, a Roran nie miał złudzeń: wiedział, co ją spotka, jeśli schwytają ją żołnierze. Spojrzał na swe zakrwawione ręce. Wiedział, że Barsta trzeba zatrzymać. Ale jak? Zastanawiał się i zastanawiał, powtarzając w duchu wszystko, co wiedział o magii, aż w końcu przypomniał sobie, jak się czuł, kiedy żołnierze trzymali go i uderzali raz po raz. Wciągnął głęboko powietrze i wypuścił głośno. Istniał sposób, lecz niebezpieczny, niewiarygodnie niebezpieczny. Wiedział, że jeśli zrobi to, o czym myśli, zapewne nigdy już nie ujrzy Katriny, nie mówiąc nawet o nienarodzonym dziecku. A jednak świadomość ta niosła ze sobą osobliwy spokój. Jego życie za ich - uczciwa wymiana. A jeśli tym samym pomoże ocalić Vardenów, z radością się poświęci. Katrina… Z łatwością podjął decyzję. Uniósł głowę i pomaszerował do zielarki. Angela wyglądała na równie wstrząśniętą i zrozpaczoną jak reszta elfów. Dotknął jej ramienia końcem tarczy. - Potrzebuję twojej pomocy - oznajmił. Spojrzała na niego zaczerwienionymi oczami. - Co zamierzasz zrobić? - Zabić Barsta. Jego słowa zwróciły uwagę wszystkich otaczających go wojowników. - Roranie, nie! - krzyknął Horst. Zielarka przytaknęła. - Pomogę, jeśli tylko zdołam. - Doskonale. Chcę, żebyś sprowadziła Jörmundura, Garzhvoga, Orika. Grimrra i tego z elfów, który cieszy się posłuchem u innych. Kobieta wsiąkała nos i otarła oczy. - Gdzie chcesz się z nimi spotkać?

- Dokładnie tutaj. I pośpiesz się, nim więcej naszych ucieknie! Angela przytaknęła, potem wraz z kotołakiem odeszli, dla bezpieczeństwa trzymając się blisko ścian budynku. - Roranie. - Horst złapał go za ramię. - Co ty kombinujesz? - Nie zamierzam walczyć z nim sam, jeśli o to ci chodzi. - Roran skinieniem głowy wskazał Barsta. Horst odetchnął z wyraźną ulgą. - W takim razie, co planujesz? - Zobaczysz. Po schodach budynku wbiegło kilkunastu żołnierzy uzbrojonych w piki, lecz rudowłose krasnoludy, które dołączyły do oddziału Rorana, z łatwością ich zatrzymały, dzięki schodom choć raz mając przewagę wzrostu nad przeciwnikami. Podczas gdy ścierały się z żołnierzami, Roran podszedł do najbliższego elfa, który z twarzą wykrzywioną wściekłym grymasem z niezwykłą prędkością opróżniał kołczan, posyłając kolejne strzały w stronę Barsta. Żadna z nich, rzecz jasna, nie dotarła do celu. - Dosyć - rzucił Roran. Gdy ciemnowłosy elf go zignorował, Roran chwycił go za prawą rękę, tę dzierżącą łuk, i pociągnął na bok. - Powiedziałem: wystarczy. Oszczędzaj strzały. Elf warknął i Roran poczuł rękę zaciskającą się na gardle. - Nie dotykaj mnie, człowieku. - Posłuchaj! Mogę ci pomóc zabić Barsta. Tylko… mnie puść. Po sekundzie czy dwóch palce ściskające szyję Rorana się rozluźniły. - Jak, Młotoręki? - Krwiożerczy ton głosu elfa kontrastował ze łzami na jego policzkach. - Za minutę się dowiesz. Ale najpierw mam do ciebie pytanie. Dlaczego nie możecie zabić Barsta myślami? To tylko jeden człowiek, a was jest tak wiele. Rysy elfa wykrzywił rozpaczliwy grymas.

- Bo jego umysł jest przed nami ukryty! - Jak ? - Nie wiem. Nie wyczuwamy jego myśli. Zupełnie jakby otaczała go jakaś kula. Nie widzimy nic w jej wnętrzu i nie potrafimy jej przebić. Roran spodziewał się czegoś podobnego. - Dziękuję - rzekł i elf w odpowiedzi lekko skłonił głowę. Garzhvog jako pierwszy dotarł do budynku; wyłonił się z pobliskiej ulicy i dwoma długimi krokami pokonał stopnie, a potem odwrócił się i ryknął do ścigających go trzydziestu żołnierzy. Widząc, że stoi bezpiecznie wśród przyjaciół, tamci wycofali się rozsądnie. - Młotoręki! - wykrzyknął Garzhvog. - Wzywałeś i oto jestem. Po paru minutach na stopniach wielkiej kamiennej budowli pokazali się pozostali, po których posłał zielarkę. Przybyły srebrnowłosy elf wyglądał znajomo: Roran kilka razy widział go u boku Islanzadi. Nazywał się Däthrdr. Cała szóstka, zlana krwią i wyczerpana, zebrała się pośród wysmukłych kolumn. - Mam plan, jak zabić Barsta - oznajmił Roran - ale potrzebuję waszej pomocy i mamy niewiele czasu. Mogę na was liczyć? - To zależy od planu - odparł Orik. - Najpierw go nam opisz. Roran wyjaśnił wszystko najszybciej jak potrafił. - Czy twoi inżynierowie potrafią tak dokładnie wycelować katapulty i balisty? - spytał Orika, kiedy skończył. Krasnolud mruknął w głębi gardła. - Nie machiny zbudowane przez ludzi. Możemy umieścić kamień w promieniu dwudziestu stóp od celu, ale większa dokładność to już tylko kwestia szczęścia. Roran obejrzał się na elfa, Däthrdra. - Czy pobratymcy posłuchają twych rozkazów? - Wysłuchają ich, Młotoręki. Nie wątp w to. -W takim razie poślecie swoich magów, by pomogli krasnoludom i pokierowali kamieniami.

- Nie ma gwarancji, że to się uda. Zaklęcia mogą zawieść albo zbłądzić. - Będziemy musieli zaryzykować. - Roran powiódł wzrokiem po twarzach pozostałych. - Pytam zatem ponownie: mogę na was liczyć? Nieopodal muru rozległy się nowe chóralne krzyki - to Barst przebijał się przez szeregi łudzi. Garzhvog zaskoczył Rorana, odpowiadając jako pierwszy. - Kieruje tobą bitewny szał, Młotoręki, ale pójdę za tobą - oznajmił Potem wydał z siebie jakiś dziwny odgłos, a Roran uznał, że to zapewne śmiech. - Zabicie Barsta przyniesie wiele chwały. - Owszem, ja też pójdę za tobą, Roranie - rzekł Jörmundur. – Chyba nie mamy innego wyboru. - Zgadzam się - dodał Orik. - Prawda - odparł Grimrr, król kotołaków, przeciągając słowo tak, że zabrzmiało jak gardłowy pomruk. - Prawda - powtórzył lord Däthrdr. - Zatem ruszajcie - rzucił Roran. - Wiecie, co musicie zrobić! Już! *** Kiedy odeszli, Roran wezwał do siebie swoich żołnierzy i wyjaśnił im plan. Potem przyczaili się między kolumnami, czekając. Trwało to trzy, cztery minuty - cenne minuty, w czasie których Barst i jego żołnierze zepchnęli Vardenów jeszcze bliżej wyrwy w murze - potem jednak Roran ujrzał grupki krasnoludów i elfów biegnących do dwunastu najbliższych balist i katapult na murach. Szybko wybili obsługujących je żołnierzy. Minęło kilka dalszych minut. A potem Orik wbiegł po stopniach budynku wraz z trzydziestoma krasnoludami. - Są gotowi - poinformował Rorana. Ten skinął głową. - Zajmijcie miejsca - rzucił do swych towarzyszy.

Pozostałości batalionu Rorana ustawiły się w ciasny klin, on sam stanął na czele; tuż za piecami miał elfy i urgale. Orik i jego krasnoludy zamykali formację. - Naprzód! - huknął Roran, gdy wszyscy ustawili się jak należy, i pobiegł w dół stopni pomiędzy żołnierzy wroga, wiedząc, że reszta grupy podąża jego śladem. Żołnierze nie oczekiwali ataku. Rozstąpili się przed Roranem, niczym woda przed dziobem statku. Tylko jeden z nich próbował zagrodzić mu drogę. Roran, nie zwalniając kroku, pchnął go prosto w oko. Kiedy znaleźli się jakieś pięćdziesiąt stóp od Barsta, zwróconego do nich plecami, Roran zatrzymał się, podobnie towarzyszący mu żołnierze. - Spraw, żeby słyszeli mnie wszyscy na tym placu - rzekł do jednego z elfów. Tamten wymamrotał coś w pradawnej mowie. - Gotowe - rzucił. - Barst! - huknął Roran i z ulgą usłyszał swój głos rozchodzący się echem po całym polu bitwy. Walki na ulicach ustały nagle, prócz paru pojedynczych potyczek. Z czoła kapał mu pot, serce waliło jak młotem, nie zamierzał jednak poddawać się strachowi. - Barst! - ryknął ponownie i uderzył włócznią o tarczę. - Odwróć się i walcz ze mną, ty zawszony robaczywy kawale padliny! Jakiś żołnierz pobiegł ku niemu. Roran zablokował jego miecz, jednym szybkim ruchem zbił tamtego z nóg i zabił dwoma zręcznymi ciosami, po czym wyrwał włócznię z ciała. - Barst! - powtórzył. Barczysta, ciężka postać powoli odwróciła się ku niemu. Teraz, z bliska Roran widział przebiegłość i inteligencję lśniące w oczach Barsta i lekki drwiący uśmiech unoszący kąciki jego dziwnie dziecinnych ust. Kark miał gruby jak udo Rorana, ramiona pod kolczugą pęczniały od mięśni. Plamy

światła odbijające się od wydętego napierśnika zwodziły wzrok Rorana, mimo że starał się nie zwracać na nie uwagi. - Barst! Nazywam się Roran Młotoręki, jestem kuzynem Eragona Cieniobójcy! Walcz ze mną, jeśli się odważysz, albo w oczach wszystkich zebranych zostaniesz napiętnowany jako tchórz. - Nikt mnie nie przeraża, Młotoręki. Czy raczej winienem rzec: Pustoręki, nie widzę bowiem żadnego młota. Roran wyprostował się. - Nie potrzebuję go, by cię zabić, lizusowaty gołowąsie. - Czyżby? - Uśmiech Barsta stał się szerszy. - Zróbcie nam miejsce! huknął i machnął maczugą na żołnierzy i Vardenów. Z rozległym szuraniem tysięcy cofających się stóp armie rozstąpiły się pozostawiając wokół Barsta rozległy pusty krąg. Mężczyzna wskazał Rorana maczugą. - Galbatorix mówił mi o tobie, Pustoręki. Powiedział, że nim cię zabiję, mam ci połamać wszystkie kości. - A jeśli to my połamiemy twoje? - spytał Roran. Teraz! - pomyślał najgłośniej jak potrafił, starając się krzyczeć w mrok otaczający jego umysł. Miał nadzieję, że elfy i pozostali magowie słuchają zgodnie z obietnicą. Barst zmarszczył brwi i otworzył usta. Nim jednak zdążył cokolwiek powiedzieć, nad miastem rozległ się świst i sześć kamiennych pocisków każdy wielkości beczki - pomknęło nad dachami domów z zamontowanych na murach katapult. Kamieniom towarzyszyło pół tuzina oszczepów. Pięć kamieni wylądowało dokładnie na Barście. Szósty chybił i kilka razy odbił się na placu, niczym puszczona na wodę kaczka, roztrącając ludzi i krasnoludy. Uderzając o chroniące Barsta zaklęcia, kamienie pękaty i eksplodowały, posyłając odłamki na wszystkie strony. Roran zanurkował za tarczę i o mało nie upadł, gdy fragment wielkości pięści rąbnął w nią, obijając

mu rękę. Oszczepy zniknęły w rozbłysku żółtego ognia, który zabarwił unoszące się w powietrze chmury pyłu upiornym blaskiem. Upewniwszy się, że jest już bezpiecznie, Roran wyjrzał zza tarczy. Barst leżał na wznak pośród rumowiska, obok na ziemi spoczywała jego maczuga. - Brać go! - ryknął Roran i skoczył naprzód. Wielu zgromadzonych Vardenów ruszyło ku Barstowi, lecz żołnierze, z którymi walczyli, zaatakowali ich z krzykiem, nim pokonali parę kroków. Dwie armie z wrzaskiem ponownie zderzyły się ze sobą, obie gnane rozpaczliwym gniewem. I wtedy z bocznej ulicy wyłonił się Jörmundur, prowadząc setkę ludzi, których wezwał z obrzeży pola bitwy. Wraz z towarzyszami miał powstrzymywać walczących, pozwalając Roranowi i pozostałym rozprawić się z Barstem. Z przeciwległej strony placu Garzhvog i sześciu innych Kullów wypadło zza domów, za którymi się kryli. Ziemia zatrzęsła się od ich ciężkich kroków, ludzie z Imperium i Vardeni odskakiwali na boki, przepuszczając ich. A potem z głównej masy złączonych armii wyśliznęły się setki kotołaków, w większości w postaciach zwierzęcych, i szczerząc zęby, pomknęły po bruku w kierunku powalonego Barsta. Ten właśnie się poruszył, kiedy dotarł do niego Roran. Chwytając oburącz włócznię, wymierzył cios w szyję mężczyzny. Grot broni zatrzymał się stopę od niego, jej koniuszek ugiął się i pękł, jakby trafił w granitowy blok. Roran zaklął, nadal wymierzał jak najszybsze ciosy, starając się nie dopuścić, by Eldunari ukryte pod napierśnikiem Barsta odzyskało siły. Tamten jęknął. - Szybciej! - zawołał Roran do urgali. Kiedy dotarli dość blisko, Roran uskoczył w bok, by Kulle miały dostatecznie dużo miejsca. Każdy z urgali kolejno uderzał Barsta swą bronią.

Zaklęcia ochronne blokowały ciosy, ale Kulle tłukły nadal. Towarzyszyły temu ogłuszający łoskot. Kotołaki i elfy zebrały się wokół Rorana, za nimi dostrzegał niewyraźnie członków swego batalionu, którzy wraz z ludźmi Jörmundura odpierali ataki żołnierzy Imperium. W chwili, gdy już myślał, że blokady Barsta nigdy nie ustąpią, jeden z Kullów ryknął tryumfalnie i Roran ujrzał, jak jego topór odbija się od napierśnika mężczyzny, wgniatając go. - Jeszcze raz! - huknął Roran. - Teraz! Zabij go! Kuli uniósł swój topór, robiąc miejsce, i Garzhvog zamachnął się okutą żelazem pałką w stronę głowy Barsta. Roran dostrzegł gwałtowny ruch, a potem rozległ się głośny huk, gdy pałka uderzyła w tarczę lorda, którą tamten zasłonił głowę. Do diaska! Nim urgale znów zaatakowały, Barst podturlał się do nóg jednego z Kullów i jego dłoń chwyciła go pod kolanem. Kuli ryknął z bólu i odskoczył, wyciągając Barsta z grupki swych pobratymców. Urgale i dwa elfy znów zacieśniły krąg wokół Barsta i przez kilka sekund zdawało się, że może zdołają go pokonać. A potem jeden z elfów poleciał na bok z szyją wygiętą pod dziwnym kątem. Jeden z Kullów runął ciężko, krzycząc w swej ojczystej mowie. Z jego lewego przedramienia sterczała pęknięta kość. Garzhvog warknął i odskoczył, z ziejącej w jego boku dziury wielkości pięści tryskała krew. Nie, pomyślał Roran, czując nagły lodowaty chłód. To się nie może tak skończyć. Nie pozwolę! Z krzykiem pobiegł naprzód i prześliznął się pomiędzy dwoma olbrzymimi urgalami. Ledwie zdążył dostrzec Barsta - zakrwawionego i wściekłego, z tarczą w jednej dłoni i mieczem w drugiej - nim tamten zamachnął się tarczą i uderzył go w lewy bok.

Powietrze uleciało ze świstem z płuc Rorana, niebo i ziemia zawirowały wokół niego i poczuł, jak okryta hełmem głowa uderza o kamienny bruk. Nawet kiedy przestał się turlać, zdawało mu się, że świat nadal porusza się pod nim. Jakiś czas leżał, z trudem łapiąc oddech. W końcu zdołał napełnić powietrzem płuca i pomyślał, że nigdy w życiu nie był za nic tak wdzięczny jak za ten oddech. Sapnął. A potem zawył, gdy jego ciało przepełnił ból. Lewa ręka wydawała się odrętwiała, lecz poza tym wszystkie inne mięśnie i ścięgna paliły żywym ogniem. Próbował się podnieść i runął na brzuch, zbyt oszołomiony i obolały, by wstać. Przed sobą miał odłamek żółtawego kamienia, w którym było widać rozgałęzione żyłki czerwonego agatu. Przyglądał im się chwilę, dysząc, i cały czas w jego głowie powtarzała się ta sama myśl: muszę wstać, muszę wstać, muszę wstać… Gdy uznał, że jest gotowy, spróbował ponownie. Lewa ręka odmówiła współpracy, musiał zatem polegać wyłącznie na prawej. Choć okazało się to niezmiernie trudne, zdołał ugiąć nogi, a potem podniósł się powoli, dygocząc i dysząc płytko, nie był bowiem w stanie głębiej odetchnąć. Gdy się wyprostował, naciągnął coś w lewym ramieniu. Miał wrażenie, że w stawie tkwi rozżarzony do czerwoności nóż. Patrząc w dół, przekonał się, że wybił sobie ramię. Z tarczy pozostała jedynie strzaskana w drzazgi deska, wciąż uczepiona do rzemienia okalającego przedramię. Roran obrócił się, szukając wzrokiem Barsta, i dostrzegł go trzydzieści jardów dalej, pokrytego drapiącymi gorączkowo kotołakami. Pocieszony faktem, że Barst jeszcze przez kilka sekund będzie zajęty, Roran z powrotem skupił wzrok na wybitym ramieniu. Z początku nie mógł sobie przypomnieć, czego uczyła go matka, potem jednak jej słowa powróciły, niewyraźne, częściowo zatarte przez upływ czasu. Zsunął z ręki resztki tarczy.

- Zaciśnij pięść - wymamrotał i uczynił to lewą dłonią. - Zegnij rękę, by pięść wskazywała w górę. - Zrobił tak, choć ból stał się jeszcze gorszy. - Teraz odwróć rękę na zewnątrz, daleko od… - Zaklął donośnie, gdy ramię zazgrzytało, naciągając mięśnie i ścięgna w sposób, w który nie powinny się naciągać. Nadal obracał rękę i zaciskał dłoń i po paru sekundach kość wskoczyła do stawu. Natychmiast poczuł ulgę. Wciąż bolało go całe ciało - zwłaszcza dolna część pleców i żebra - ale przynajmniej znów mógł poruszać ręką, a i ból nie był tak rozdzierający. Wówczas znów spojrzał na Barsta. I poczuł nagłe mdłości. Barst stał w kręgu martwych kotołaków. Po jego wgiętym napierśniku ściekała krew. Do maczugi, którą zdążył podnieść, lepiły się kępki mokrego futra. Policzki miał mocno podrapane, a prawy rękaw kolczugi rozdarty, poza tym jednak wyglądał na nietkniętego. Nieliczne wciąż walczące kotołaki uważały, by trzymać się na dystans. Roran odniósł wrażenie, że lada moment podkulą pod siebie ogony i uciekną. Za Barstem leżały ciała Kullów i elfów, z którymi walczył. Wszyscy członkowie oddziału Rorana jakby zniknęli, Barsta bowiem, jego samego i kotołaki, otaczali wyłącznie żołnierze - skłębiona masa szkarłatnych tunik, falujących i rozpychających się w bitewnym wirze. - Zastrzelcie go! - wykrzyknął Roran, ale najwyraźniej nikt tego nie słyszał. Barst jednak go zauważył i chwiejnie ruszył ku niemu. - Pustoręki! - ryknął. - Zapłacisz za to głową. Roran dostrzegł leżącą na ziemi włócznię. Ukląkł i podniósł ją. Od nagłego ruchu zakręciło mu się w głowie. - Spróbuj mi ją odebrać! - odparł. Jednakże słowa zabrzmiały pusto, a jego umysł wypełniły myśli o Katrinie i ich dziecku, które dopiero miało się narodzić.

I wtedy jeden z kotołaków - pod postacią białowłosej kobiety, sięgającej Roranowi do łokcia - pomknął naprzód i ciął Barsta z boku lewego uda. Mężczyzna warknął i obrócił się, lecz kotołaczka zdążyła się już wycofać, sycząc. Odczekał jeszcze chwilę, by mieć pewność, że więcej nie zaatakuje, a potem znów ruszył ku Roranowi. Teraz wyraźnie już kuśtykał, bo rana osłabiła jeszcze jego nogę. Po udzie i łydce ściekała krew. Roran oblizał wargi, nie mógł oderwać wzroku od zbliżającego się wroga. Została mu tylko włócznia. Nie miał tarczy. Nie mógł uciec Barstowi ani liczyć na to, że dorówna jego nienaturalnej sile bądź szybkości. W pobliżu nie było też nikogo, kto zdołałby mu pomóc. Sytuacja wydawała się patowa, lecz Roran nie przyjmował do siebie myśli o porażce. Raz już się poddał i wiedział, że nigdy więcej tego nie zrobi, choć rozsądek podpowiadał mu, że zaraz zginie. A potem Barst rzucił się na niego i Roran dźgnął go w prawe kolano, w rozpaczliwej nadziei, że jakimś cudem zdoła go okaleczyć. Barst odbił włócznię maczugą i zamachnął się na niego. Roran przewidział kontratak i cofał się już tak szybko, jak mu na to pozwalały nogi. Na twarzy poczuł powiew powietrza, gdy głowica maczugi przeleciała obok, zaledwie kilka cali od skóry. Barst wyszczerzył zęby w ponurym uśmiechu. Właśnie miał uderzyć ponownie, gdy z góry padł na niego cień. Mężczyzna uniósł głowę. Biały kruk Islanzadi spadł z nieba, lądując na twarzy Barsta. Wrzeszczał z furią, dziobiąc i atakując szponami. Roran ze zdumieniem odkrył, że kruk powtarza: „Giń! Giń! Giń!”. Barst zaklął i upuścił tarczę. Wolną ręką odtrącił kruka, łamiąc zranione wcześniej skrzydło. Z jego czoła zwisały strzępy skóry, krew pokryła policzki i brodę szkarłatną farbą. Roran śmignął naprzód i dźgnął drugą rękę Barsta włócznią, tak że tamten upuścił również maczugę.

Wtedy Roran wykorzystał szansę i pchnął go wprost w odsłonięte gardło. Jednakże Barst chwycił włócznię jedną ręką, wyrwał mu ją i złamał między palcami, tak łatwo jakby to była sucha gałązka. - Tera z zginiesz - oznajmił, spluwając krwią. Wargi miał poszarpane, stracił prawe oko, wciąż jednak widział lewym. Sięgnął po Rorana, zamierzając chwycić go w śmiercionośny uścisk. Roran nie zdołałby umknąć, nawet gdyby chciał. Kiedy jednak ramiona Barsta zacisnęły się wokół niego, chwycił tamtego w pasie i szarpnął, całym ciężarem napierając na zranioną nogę Barsta, tę, na którą utykał. Przez chwilę Barst wytrzymał, potem jego kolano ugięło się i z krzykiem bólu runął naprzód na jedną nogę, przytrzymując się lewą ręką. Roran obrócił się szybko i wyśliznął spod prawego ramienia przeciwnika. Pokrywająca jego napierśnik krew ułatwiła sprawę, mimo olbrzymiej siły tamtego. Spróbował złapać go od tyłu za gardło, lecz Barst przycisnął podbródek do piersi, nie pozwalając mu chwycić. Zamiast tego Roran objął ramionami pierś Barsta, w nadziei, że unieruchomi go do czasu, aż ktoś inny pomoże go zabić. Barst warknął i rzucił się w bok, pociągając Rorana, który upadł na zranione ramię i sapnął z bólu. Kamienie brukowe wbijały mu się w ramiona i plecy, gdy Barst przeturlał się trzykrotnie. Kiedy masa przeciwnika przygniatała Rorana, ten oddychał z trudem. A jednak nie rozluźnił uchwytu. Jeden z łokci Barsta uderzył go w bok i Roran poczuł pękające żebra. Zacisnął zęby i napiął ramiona, napierając z całą mocą. Katrina, pomyślał. I znów Barst rąbnął go łokciem. Roran ryknął, przed oczami rozbłysły mu migające światła. Ścisnął jeszcze mocniej. Łokieć powrócił, tłukąc w bok niczym kowalski młot. - Nie… wygrasz… tej… walki… Pustoręki - wysapał Barst. Dźwignął się na nogi, wlokąc Rorana za sobą.

Choć Roran obawiał się, że może oderwać mięśnie od. kości, jeszcze bardziej zacisnął uścisk. Krzyknął, lecz nie słyszał własnego głosu, czuł spinające się żyły i pękające ścięgna. I wtedy napierśnik Barsta zapadł się w miejscu, w którym wgiął go Kuli. Usłyszeli brzęk pękającego kryształu. - Nie! - ryknął Barst w chwili, gdy czyste białe światło eksplodowało spod krawędzi jego zbroi. Zesztywniał, jakby łańcuchy naciągnęły jego kończyny do granic wytrzymałości i zaczął dygotać. Światło oślepiło Rorana, oparzyło mu twarz i ręce. Wypuścił Barsta, runął na ziemię i zakrył przedramieniem oczy. Blask nadal wylewał się spod pancerza Barsta i krawędzie metalu rozżarzyły się szybko. A potem blask zgasł, pozostawiając świat ciemniejszym niż przedtem. To, co zostało z lorda Barsta, runęło do tyłu i legło, dymiąc, na bruku. Roran zamrugał, patrząc w szare niebo. Wiedział, że powinien się podnieść, bo w pobliżu roi się od żołnierzy, ale bruk wydawał się taki miękki… Pragnął jedynie zamknąć oczy i odpocząć… *** Kiedy uniósł powieki, ujrzał zebranych wokół Orika, Horsta i kilkanaście elfów. - Roranie, słyszysz mnie? - Horst patrzył na niego z troską. Roran próbował przemówić, ale nie zdołał ułożyć słów. - Słyszysz mnie? Posłuchaj. Nie wolno ci zasnąć. Roran! Roran! I znów Roran poczuł, jak osuwa się w czerń. Było to miłe uczucie, jakby opatulił się miękkim, wełnianym kocem. Zalało go ciepło. Ostatnią rzeczą, jaką zapamiętał, był Orik, pochylający się nad nim i mówiący coś po krasnoludzku. Brzmiało to jak modlitwa.

Dar wiedzy

Wbijając w siebie nawzajem wzrok, Eragon i Murtagh powoli okrążali się, próbując przewidzieć, gdzie i jak uderzy przeciwnik. Murtagh sprawiał wrażenie sprawnego jak zawsze, lecz oczy miał podkrążone, a twarz wychudzoną; Eragon podejrzewał, iż żył w wielkim napięciu. Nosił zbroję identyczną jak Eragon: kolczugę, zarękawia, rękawice i nakolanniki, lecz jego tarcza była dłuższa i węższa. Co do mieczy, Brisingr z półtoraręczną rękojeścią miał przewagę długości, natomiast Zar’roc z szerszą klingą misi przewagę ciężaru. Powoli zbliżali się do siebie. Kiedy dzieliło ich zaledwie dziesięć stóp - Murtagh, zwrócony plecami do Galbatorixa, odezwał się cichym gniewnym głosem: - Co robisz? - Kupuję nam czas - wymamrotał Eragon, starając się nie poruszać wargami. Murtagh się skrzywił.

- Jesteś głupcem. On chce, żebyśmy pocięli się na strzępy. Co to zmieni? Nic. Zamiast odpowiedzieć, Eragon przeniósł ciężar na przód ciała i poruszył lekko ręką z mieczem. Murtagh się wzdrygnął. - Bądź przeklęty - warknął Murtagh - Gdybyś zaczekał jeszcze jeden dzień, mógłbym uwolnić Nasuadę. To zaskoczyło Eragona. - Czemu miałbym ci wierzyć? Pytanie to jeszcze bardziej rozgniewało Murtagha, który wykrzywił wargi i przyśpieszył kroku. W odpowiedzi Eragon także przyśpieszył. - A zatem - powiedział głośniej Murtagh - znalazłeś sobie w końcu stosowny miecz. Elfy wykuły go dla ciebie, prawda? - Wiesz, że to zro… Murtagh śmignął naprzód, celując Zar’rokiem w brzuch Eragona, który odskoczył, w ostatniej chwili parując cięcie czerwonego miecza. Odpowiedział mocnym ciosem z góry, przesunął dłoń w dół rękojeści Brisingra, by zwiększyć swój zasięg - i Murtagh odtańczył na bok. Obaj przystanęli, czekając, aż przeciwnik zaatakuje. Gdy żaden z nich tego nie zrobił, znów zaczęli krążyć, Eragon ostrożniej niż przedtem. Z tej krótkiej wymiany ciosów wynikało wyraźnie, że Murtagh nadal jest równie szybki i silny jak on - albo jak elf. Wydany przez Galbatorixa zakaz posługiwania się magią najwyraźniej nie obejmował zaklęć wzmacniających kończyny Murtagha. Z samolubnych przyczyn Eragonowi nie podobała się decyzJakróla, rozumiał jednak, skąd się wzięła: w przeciwnym razie walka nie byłaby uczciwa. On jednak nie pragnął uczciwej walki. Chciał kontrolować przebieg pojedynku, by móc zdecydować, kiedy i jak go zakończyć. Niestety, wątpił, by miał okazję, zważywszy na umiejętności Murtagha, a nawet jeśli, nie był pewien, jak miałby wykorzystać tę walkę do ataku na Galbatorixa. Nie miał też czasu do namysłu, choć ufał, że Saphira, Arya i smoki znajdą jakieś rozwiązanie.

Murtagh wyprowadził fintę lewą ręką. Eragon ukrył się za tarczą. Ułamek sekundy później pojął, że to podstęp i że przeciwnik przesuwa się w prawo, by obejść blokadę. Obrócił się i ujrzał Zar’roca kreślącego łuk wprost ku jego szyi cienkie ostrze zalśniło oślepiająco. Odtrącił je niezgrabnie jelcem Brisingra. Następnie odparował szybkim cięciem w rękę Murtagha. Ku swej ponure satysfakcji trafił go z boku w przegub. Brisingr nie zdołał przeciąć rękawicy i wsuniętego w nią rękawa tuniki, lecz uderzenie zadało Murtaghowi ból i odepchnęło rękę od ciała, odsłaniając pierś. Eragon pchnął. Murtagh odbił atak tarczą. Jeszcze trzy razy Eragon atakował, przeciwnik jednak blokował każdy cios, a kiedy Eragon cofną: rękę, by znów uderzyć, Murtagh odparował od tyłu cięciem w kolana Gdyby trafił, poważnie by go okaleczył. Dostrzegając jego zamiary, Eragon zmienił kierunek ciosu i zatrzyma Zar’roca o cal od swej nogi. Potem odpowiedział własnym cięciem. Przez kilkanaście minut wymieniali się ciosami, próbując zakłócić rytm przeciwnika - bez skutku, zbyt dobrze się znali. Czegokolwiek Eragon próbował, Murtagh odpierał to natychmiast, i odwrotnie. Przypominało to grę, w której każdy z nich musiał planować wiele posunięć naprzód. Podsycało to jeszcze łączącą ich bliskość, gdy Eragon skupił się na przewidywaniu toku myśli Murtagha i poprzez nie jego kolejnych posunięć. Od początku zauważył, iż Murtagh gra inaczej niż podczas ich poprzednich pojedynków. Atakował z bezwględnością, której wcześniej mu brakowało, zupełnie jakby po raz pierwszy pragnął pokonać Eragona, i to szybko. Co więcej, po pierwszym wybuchu jego gniew jakby zniknął i Eragon dostrzegał w nim tylko zimną, niewzruszoną determinację. Odkrył wkrótce, że walczy do granic swoich możliwości, i choć zdołał odeprzeć Murtagha, kończył w defensywie. Po jakimś czasie Murtagh opuścił miecz i odwrócił się w stronę tronu i Galbatorixa. Eragon nie tracił czujności, zawahał się jednak, czy powinien zaatakować

W tym momencie wahania Murtagh skoczył ku niemu. Eragon pozostał w miejscu i zamachnął się. Murtagh odbił jego cios tarczą, po czym, zamiast wymierzyć własny, tak jak oczekiwał Eragon, uderzył tarczą w jego tarczę i pchnął. Eragon warknął, napierając na niego. Sięgnąłby wokół tarczy, by ciąć Murtagha w plecy bądź nogi, ale ten pchał zbyt mocno, by ryzykować. Murtagh był wyższy o cal czy dwa i owa przewaga wzrostu pozwalała mu naciskać na tarczę Eargona tak, że trudno mu było powstrzymać się przed odjechaniem po wypolerowanej kamiennej posadzce. W końcu z rykiem i potężnym pchnięciem Murtagh odtrącił go do tyłu. Gdy Eragon zamachał rękami, próbując utrzymać równowagę, przeciwnik pchnął go w szyję. - Letta! - rzucił Galbatorix. Czubek Zar’roca zatrzymał się o niecałą szerokość palca od skóry Eragona. Ten zamarł, dysząc, niepewny, co właśnie się wydarzyło. - Opanuj się, Murtaghu, albo ja zrobię to za ciebie - upomniał Galbatorix ze swego miejsca. - Nie zwykłem się powtarzać. Nie wolno ci zabić Eragona, ani jemu zabić ciebie… A teraz kontynuujcie. Świadomość, iż Murtagh właśnie próbował go zabić - i że udałoby mu się, gdyby nie interwencja króla - wstrząsnęła Eragonem. Zaczął szukać na twarzy Murtagha wyjaśnienia, lecz rysy przeciwnika uparcie nie zdradzały niczego, jakby Eragon nic dla niego nie znaczył. Zupełnie tego nie rozumiał. Murtagh niewątpliwie rozgrywał to inaczej niż powinien. Coś w nim się zmieniło, ale Eragon nie potrafił określić co. W dodatku świadomość, że przegrał - i że wedle wszelkich reguł powinien już nie żyć - podminowała jego pewność siebie. Wiele razy wcześniej stawiał czoło śmierci, lecz nigdy w tak surowy, bezkompromisowy sposób. Nie było wątpliwości: Murtagh go pokonał i tylko łaska Galbatorixa jeśli można to tak nazwać - ocaliła mu życie. Eragornie, nie myśl o tym więcej - upomniała go Arya. Nie miałeś powodów podejrzewać, że spróbuje cię zabić. Ty z kolei nie próbowałeś zabić jego.

Gdybyś to zrobił, walka potoczyłaby się inaczej i Murtagh nie miałby szansy zaatakować cię tak, jak to uczynił. Eragon zerknął z powątpiewaniem w miejsce, gdzie stała na skraju kręgu światła wraz z Elvą i Saphirą. Wówczas odezwała się smoczyca: Jeśli on chce ci rozszarpać gardło, podetnij mu ścięgna i dopilnuj, by nie mógł tego powtórzyć. Eragon przytaknął, uznając słuszność jej słów. Rozłączyli się z Murtaghiem i ponownie zajęli pozycje naprzeciw siebie. Galbatorix patrzył na to z aprobatą. Tym razem Eragon zaatakował pierwszy *** Zdawało się, że walczyli wiele godzin. Murtagh nie próbował już zadawać zabójczych ciosów, natomiast Eragonowi - ku jego satysfakcji udało się trafić przeciwnika w obojczyk, choć powstrzymał cięcie, nim Galbatorix uznał za stosowne sam to zrobić. Trafienie wyraźnie poruszyło Murtagha i na widok jego reakcji Eragon pozwolił sobie na lekki uśmiech. Nie tylko tych ciosów nie udało im się zablokować. Mimo swej szybkości i umiejętności, ani Eragon, ani Murtagh nie byli nieomylni i bez łatwego sposobu zakończenia walki błędy okazały się nieuniknione, a owe błędy prowadziły do obrażeń. Murtagh jako pierwszy zranił Eragona w prawe udo, pomiędzy kolczugą a górną częścią nagolennika. Cięcie okazało się płytkie, lecz wyjątkowo bolesne i za każdym razem, gdy Eragon obciążał nogę, z rany wypływała świeża krew. Druga także przypadła jemu w udziale: rozcięcie nad brwią, po tym, jak Murtagh uderzył go w hełm i jego krawędź wbiła się w ciało. Z tych dwóch ran Eragonowi zdecydowanie bardziej przeszkadzała druga, bo krew z niej kapała do oka, oślepiając go.

Potem Eragon znów trafił Murtagha w przegub i tym razem ostrze przebiło rękawicę, rękaw tuniki i cienką warstewkę skóry, zatrzymując się na kości. Nie zdołał uszkodzić żadnych mięśni, ale rana wyraźnie sprawiała Murtaghowi spory ból, a krew wsiąkająca do rękawicy co najmniej dwa razy sprawiła, że broń wyśliznęła mu się z palców. Eragon zarobił skaleczenie w prawą łydkę, a potem - gdy Murtagh wciąż dochodził do siebie po nieudanym ataku - przeskoczył na lewą stronę, gdzie tamten osłaniał się tarczą, i ciął Brisingrem jak najmocniej w sam środek lewego nagolennika Murtagha, wgniatając stal. Murtagh zawył i odskoczył na jednej nodze. Eragon podążył za nim, wymachując Brisingrem i próbując powalić go na podłogę. Mimo obrażeń, Murtagh zdołał się obronić i parę sekund później to Eragon z trudem trzymał się na nogach. Przez jakiś czas ich tarcze opierały się gradowi bezlitosnych ciosów - Eragon ucieszył się, odkrywszy, że Galbatorix nie tknął zaklęć chroniących ich miecze i zbroje - potem jednak czary osłaniające tarczę Eragona ustąpiły, podobnie u Murtagha; widać to było wyraźnie po odpryskach i drzazgach, których deszcz towarzyszył każdemu uderzeniu miecza. Wkrótce potem Eragon wymierzył szczególnie mocny cios i strzaskał tarczę przeciwnika. Zwycięstwo nie potrwało jednak długo, Murtagh bowiem chwycił oburącz Zar'roca i dwakroć rąbnął w tarczę Eragona, która także pękła, znów wyrównując ich szanse. Z czasem kamienie pod ich stopami stały się śliskie od plam i smug krwi i z coraz większym trudem przychodziło im utrzymanie się na nogach. W olbrzymiej sali audiencyjnej uderzenia broni powracały wieloma echami niczym odgłosy dawno zapomnianej bitwy - i mieli wrażenie, że stanowią samo serce istnienia, tylko ich bowiem otaczano światło i tylko na nich ono padało. A przez cały ten czas Galbatorix i Shruikan przyglądali im się, skryci w cieniu. Bez tarczy Eragonowi łatwiej przychodziło zasypywać Murtagha ciosami - głównie w nogi i ręce - Murtagh jednak czynił to samo. Zbroje

chroniły ich przed większością cięć, ale nie przed guzami i sińcami, których zebrali całe krocie. Mimo zadanych przeciwnikowi obrażeń, Eragon zaczął podejrzewać, że z nich dwóch to Murtagh jest lepszym szermierzem. Nie znacząco, lecz dostatecznie, by Eragon nigdy nie zdołał zyskać przewagi. Gdyby pojedynek nadal toczył się w ten sposób, Murtagh w końcu zmęczy go tak, że będzie zbyt poraniony bądź wyczerpany, by kontynuować; zdawało się zresztą, że chwila ta zbliża się nieuchronnie. Z każdym krokiem Eragon czuł krew ściekającą na kolano z rany w udzie i z każdą mijającą chwilą coraz trudniej przychodziło mu się bronić. Musiał zakończyć pojedynek już teraz, inaczej nie będzie mógł stanąć po nim do walki z Galbatorixem. Wątpił, by już w tej chwili stanowił dla króla jakiekolwiek wyzwanie, ale musiał spróbować. Tak czy inaczej, musiał spróbować. Nagle pojął, iż sednem problemu jest fakt, że nie ma pojęcia, dlaczego Murtagh walczy, i jeśli tego nie odgadnie, tamten nadal będzie go zaskakiwał. Eragon powrócił myślami do nauk Glaedra za murami Dras-Leony: „Musisz się nauczyć widzieć to, na co patrzysz". A także: „Droga wojownika to droga wiedzy". Spojrzał zatem na Murtagha. Spojrzał na niego z tym samym skupieniem, z jakim patrzył na Aryę podczas ćwiczebnego starcia, z tym samym napięciem, z którym badał samego siebie podczas długiej nocy rozmyślań na Vroengardzie. Usiłował odszyfrować ukryty język ciała Murtagha. Do pewnego stopnia mu się powiodło: wyraźnie widział, że Murtagh jest spięty i znużony, garbił ramiona w sposób świadczący o głęboko skrywanym gniewie albo może strachu. Do tego dochodziły owa zawziętość brak litości, bynajmniej nie nowe, lecz po raz pierwszy zastosowane wobec Eragona. Teraz Eragon rozważał je wszystkie wraz z innymi, subtelniejszymi drobiazgami, a potem spróbował pogodzić z tym, co wiedział

o Murtaghu z przeszłości, z jego przyjaźnią, lojalnością i odrazą wobec władzy Galbatorixa. Minęło kilka sekund - sekund przepełnionych ciężkimi oddechami i parą niezgrabnych ciosów, po których pozostał mu kolejny siniec na łokciu nim Eragon dostrzegł prawdę. Potem wydawała się już oczywista. W życiu Murtagha musiało pojawić się coś nowego, coś, na co wpłynie ich pojedynek, coś tak ważnego, że Murtagh czuł się zmuszony wygrać w każdy możliwy sposób, nawet gdyby oznaczało to śmierć przyrodniego brata. Cokolwiek to było - a Eragon miał kilka podejrzeń, niektóre bardzo niepokojące - oznaczało, że Murtagh nigdy się nie podda. Będzie walczył jak zapędzone w kąt dzikie zwierzę, aż do ostatniego tchu, a Eragon nigdy nie zdoła go pokonać zwykłymi metodami, pojedynek bowiem nie znaczył dla niego tak wiele jak dla Murtagha. Dla Eragona stanowił jedynie zwykłą rozgrzewkę, nie obchodziło go, kto wygra bądź przegra, jeśli tylko po wszystkim wciąż będzie mógł stawić czoło Galbatorixowi. Jednakże dla Murtagha pojedynek miał znacznie większą wagę i Eragon wiedział z doświadczenia, że podobną determinację ciężko przełamać zwykłą siłą jeśli to w ogóle możliwe. Pytanie zatem brzmiało: jak zatrzymać człowieka zdecydowanego trwać w walce i zwyciężyć, mimo wszelkich przeszkód stojących na drodze? Zagadka wydawała się niemożliwa do rozwiązania, dopóki Eragon nie pojął wreszcie, że jedyną metodą pokonania Murtagha jest danie mu tego, czego pragnie. Aby osiągnąć własny cel, Eragon musiał pogodzić się z klęską. Tyle że nie do końca. Nie mógł pozwolić, by Murtagh dalej swobodnie wykonywał rozkazy Galbatorixa. Da mu zatem zwycięstwo, a potem odbierze własne. Z każdą chwilą ból i troska promieniujące ze słuchającej jego myśli Saphiry stawały się coraz wyraźniejsze. Nie, Eragonie - rzekła w końcu. Musi istnieć inny sposób.

W takim razie powiedz mi, jaki - odparł. Bo ja go nie widzę. Smoczyca prychnęła, Cierń warknął w odpowiedzi z drugiej strony plamy światła. Decyduj mądrze - wtrąciła Arya i Eragon zrozumiał, co ma na myśli. Murtagh pomknął ku niemu, ich klingi zderzyły się z ogłuszającym brzękiem, a potem odskoczyli i na moment przystanęli, zbierając siły. Kiedy znów ruszyli ku sobie, Eragon zaczął przesuwać się lekko w prawą stronę Murtagha, jednocześnie pozwalając, by ręka z mieczem odsunęła się od ciała, jakby ze zmęczenia bądź nieostrożności. Był to drobny gest. wiedział jednak, iż Murtagh zauważy i spróbuje wykorzystać pojawiające się otwarcie. W tym momencie Eragon nie czuł niczego. Nadal rejestrował ból ran, lecz z daleka, jakby odczucia nie należały do niego. Jego umysł przypominał głęboki staw w bezwietrzny dzień: płaski i nieruchomy, a jednak przepełniony odbiciami otaczającego go świata. To, co widział, rejestrował bez udziału świadomości. Potrzeba angażowania myśli minęła. Rozumiał wszystko, co przed sobą widział, dalsze rozmyślania tylko by go obciążyły. Tak jak oczekiwał, Murtagh śmignął ku niemu, wymierzając cios w sam środek brzucha. W odpowiedniej chwili Eragon obrócił się. Poruszał się ani szybko, ani wolno, lecz z idealną prędkością, jakiej wymagała sytuacja. Ruch ów wydawał się z góry przesądzony, jakby Eragon nie mógł postąpić inaczej. Zamiast trafić go w brzuch zgodnie z zamiarami, Zar’roc uderzył Eragona w mięśnie prawego boku tuż pod żebrami. Uderzenie przypominało cios młota. Eragon usłyszał stalowy zgrzyt, gdy klinga przecisnęła się przez rozcięte ogniwa kolczugi i wbiła w ciało. Zachłysnął się, bardziej zaskoczony nagłym chłodem metalu niż z bólu. Z tyłu czubek ostrza trącił kolczugę, wyłaniając się z ciała. Murtagh patrzył na niego, wyraźnie wstrząśnięty.

Nim zdołał dojść do siebie, Eragon cofnął rękę i pchnął Brisingrem w brzuch przeciwnika obok pępka, zadając znacznie poważniejszą ranę, niźli sam otrzymał. Twarz Murtagha stężała. Jego usta otwarły się, jakby chciał coś powiedzieć, i runął na kolana, wciąż ściskając w dłoni Zar’roca. Czekający z boku Cierń ryknął. Eragon wyszarpnął Brisingra, po czym cofnął się o krok i skrzywił w bezdźwięcznym skowycie, gdy Zar’roc wysunął się z jego ciała. Usłyszał brzęk: to Murtagh wypuścił miecz, który upadł na posadzkę. Potem objął się rękami w pasie, zgiął wpół i przycisnął głowę do lśniącej podłogi. Teraz to Eragon patrzył na niego. Gorąca krew kapała mu do oka. - Naina - powiedział Galbatorix ze swego tronu i dziesiątki lamp w sali znów o żyły, ponownie ukazując kolumny i rzeźby na ścianach, a także kamienny blok, do którego przykuto Nasuadę. Eragon podszedł chwiejnie do Murtagha i ukląkł obok niego. - I Eragonowi przypada zwycięstwo. - Dźwięczny głos króla wypełnił całą salę. Murtagh spojrzał z dołu na Eragona, jego lśniącą od potu war z wykrzywiał ból. - Nie mogłeś pozwolić mi zwyciężyć, prawda? - warknął cicho. - Nie zdołasz pokonać Galbatorixa, ale nadał musiałeś dowieść, że jesteś lepszy ode mnie… Ach! Zadygotał i zaczął się kołysać w przód i w tył. Eragon położył mu dłoń na ramieniu. - Dlaczego? - spytał, wiedząc, że Murtagh zrozumie. - Bo miałem nadzieję - wyszeptał niemal niesłyszalnie tamten - że zyskam jego łaskę, by móc ją ocalić. Do oczu Murtagha napłynęły łzy. Szybko odwrócił wzrok. I wtedy Eragon pojął, iż Murtagh mówił wcześniej prawdę, i ogarnęła go rozpacz.

Minęła kolejna chwila. Eragon wiedział, że Galbatorix przygląda im się z żywym zainteresowaniem. - Oszukałeś mnie - powiedział w końcu Murtagh. - To był jedyny sposób. Tamten sapnął. - To nas zawsze różniło, ciebie i mnie. - Spojrzał na Eragona. - Ty byłeś gotów poświęcić siebie. Ja nie… nie wtedy. - Ale teraz owszem. - Nie jestem już człowiekiem, którym byłem kiedyś. Teraz mam Ciernia i… - Zawahał się, potem jego ramiona uniosły się i opadły, gdy wzruszył nimi lekko. - Nie walczę już tylko dla siebie. To wiele zmienia. - Odetchnął płytko i skrzywił się. - Kiedyś miałem cię za głupca, który bez sensu naraża swe życie… Teraz wiem lepiej. Rozumiem… czemu. Rozumiem… Otworzył szerzej oczy, grymas zniknął, jakby Murtagh na moment zapomniał o bólu, jego rysy oświetlił wewnętrzny blask. - Teraz rozumiem… My rozumiemy - wyszeptał, a Cierń wydał z siebie dziwny odgłos, pół jęk, pół warkot. Galbatorix poruszył się na tronie, jakby z niepokojem. - Dosyć gadania - rzucił ostro. - Pojedynek dobiegł końca, Eragon zwyciężył. Teraz nadeszła pora, by nasi goście uklękli przede mną i złożyli mi przysięgę wierności… Podejdźcie bliżej obydwaj, a ja uleczę wasze rany, po czym zaczniemy. Eragon chciał się podnieść, lecz Murtagh chwycił go za przedramię i zatrzymał. - Już! - Galbatorix ściągnął grube brwi. - Albo będziecie cierpieli z powodu swych ran, póki nie skończymy. - Przygotuj się - wymówił bezdźwięcznie Murtagh. Eragon zawahał się, niepewny czego oczekiwać; potem przytaknął i ostrzegł Aryę, Saphirę, Glaedra i pozostałe Eldunari. Wówczas Murtagh odepchnął go na bok. Uniósł się na kolanach, wciąż przyciskając ręce do brzucha. Spojrzał na Galbatorixa. I wykrzyczał Słowo.

Galbatorix wzdrygnął się i uniósł rękę, jakby chciał się osłonić. Wciąż krzycząc, Murtagh wymawiał inne słowa w pradawnej mowie, zbyt szybko, by Eragon zrozumiał cel zaklęcia. Powietrze wokół Galbatorixa rozbłysło czerwienią i czernią, przez moment jego ciało zdawało się okolone płomieniami. Rozległ się szum, świst letniego wiatru, kołyszącego gałęziami sosnowego lasu. Potem Eragon usłyszał serię cichych wrzasków, wokół głowy Galbatorixa pojawiło się dwanaście kul światła i umknęło na boki, przenikając przez ściany sali i znikając. Wyglądały jak duchy, lecz widział je tak krótko, że nie miał pewności. Cierń obrócił się - błyskawicznie jak kot, któremu nadepnięto na ogon i skoczył na olbrzymią szyję Shruikana. Czarny smok ryknął i cofnął się szybko. Potrząsał głową, próbując strącić Ciernia. Jego warkot rozbrzmiewał boleśnie głośno, podłoga dygotała pod ciężarem dwóch smoków. Na stopniach przed tronem dwójka dzieci zaczęła krzyczeć, zasłaniając dłońmi uszy. Eragon zobaczył, jak Arya, Elva i Saphira poleciały - naprzód, nieskrępowane już magią Galbatorixa. Z Dauthdaert w dłoni Arya ruszyła w stronę tronu, tymczasem Saphira pobiegła dalej, gdzie Cierń przywierał do Shruikana. Elva uniosła dłoń do ust i jakby mówiła coś do siebie, Eragon jednak nie zdołał jej usłyszeć w hałasie czynionym przez smoki. Wokół nich z góry padały krople krwi wielkości pięści i rozbryzgiwały się, dymiąc, na kamieniach. Eragon wstał z miejsca, gdzie odepchnął go Murtagh, i ruszył za Aryą w kierunku tronu. Wówczas Galbatorix wymówił imię pradawnej mowy, a także słowo „letta”. Niewidoczne pęta schwytały kończyny Eragona, w komnacie zapadła cisza, gdy magia króla uwięziła wszystkich łącznie ze Shruikanem. W Eragonie wezbrały wściekłość i frustracja. Byli tak blisko powalenia króla, a jednak nie potrafili sobie poradzić z jego zaklęciami. Brać go! - krzyknął zarówno w myślach, jak i na głos.

Próbowali już zabić Galbatorixa i Shruikana - nieważne, co dalej zrobią, król i tak zabije dwójkę dzieci. Eragonowi i jego towarzyszom pozostawała tylko jedna ścieżka - tylko jedna nadzieja na zwycięstwo: przebić się przez myślowe bariery Galbatorixa i opanować jego umysł. Wraz z Saphirą, Aryą i przyniesionymi Eldunari Eragon zaatakował króla, wiewając całą swą nienawiść, gniew i ból w jeden ognisty promień, który wbił w samo serce jaźni Galbatorixa. Przez moment czuł jego umysł: straszliwe, spowite cieniami równiny - dręczone morderczym zimnem i palącym gorącem, okolone żelaznymi pętami, twardymi i nieustępliwymi, które odcinały fragmenty jego świadomości. A potem smoki, posłuszne rozkazom Galbatorixa, szalone, skowyczące - oszalałe z rozpaczy smoki zaatakowały umysł Eragona. i zmusiły go, by wycofał się w głąb siebie, by uniknąć rozdarcia na strzępy. Za plecami usłyszał, jak Elva zaczyna coś mówić, zdołała jednak wydać z siebie zaledwie jeden dźwięk, gdy Galbatorix rzucił: - Theyna! Dziewczynka umilkła ze zduszonym charkotem. - Zdjąłem z niego ochronne zaklęcia! - krzyknął Murtagh. - Jest… Eragon nie zdołał usłyszeć, co powiedział Galbatorix, król odezwał się zbyt szybko i cicho, lecz Murtagh umilkł i chwilę później Eragon usłyszał - jak z brzękiem kolczugi i ostrym stukotem hełmu uderzającego o kamień pada na posadzkę. - Mam mnóstwo ochronnych zaklęć. - Jastrzębia twarz Galbatorixa pociemniała z wściekłości. - Nie zdołacie mnie zranić. Wstał ze swego siedziska i ruszył po stopniach w stronę Eragona, za nim powiewał czarny płaszcz, w dłoni lśnił bielą morderczy Vrangr. W krótkim czasie, który mu pozostał, Eragon starał się przechwycić umysł choć jednego ze smoków atakujących jego świadomość, było ich jednak zbyt wiele i musiał pośpiesznie bronić się przed stadem Eldunari, nim całkowicie podporządkowują sobie jego myśli.

Galbatorix zatrzymał się stopę przed nim. Patrzył na niego z góry, na czole króla wystąpiła gruba rozgałęziona żyła, mięśnie mocnej szczęki się napięły. - Chcesz rzucić mi wyzwanie, chłopcze? - warknął, niemal plując z wściekłości. - Uważasz się za równego mnie? Sądzisz, że mógłbyś mnie powalić i ukraść mi tron? - Żyły na szyi Galbatorixa napięły się jak poskręcane postronki. Skubnął palcami rąbek płaszcza. - Wyciąłem ten płaszcz ze skrzydeł samego Belgabada, moje rękawice także. - Uniósł Vrangra i zatrzymał jego złowieszcze ostrze przed oczami Eragona. - Ten miecz wyjąłem z dłoni Vraela, a koronę ściągnąłem z głowy jęczącego mazgaja, który nosił ją przede mną. A ty chciałbyś mnie przechytrzyć? Mnie? Przychodzisz do mego zamku, zabijasz moich ludzi i zachowujesz się, jakbyś był lepszy ode mnie. Bardziej szlachetny i cnotliwy. Eragonowi zadzwoniło w głowie, przed oczami zatańczyła mu konstelacja pulsujących, wirujących szkarłatnych plamek, gdy Galbatorix uderzył go rękojeścią Vrangra w policzek, rozdzierając skórę. - Musisz nauczyć się pokory, chłopcze. - Król przysunął się bliżej. Lśniące oczy dzieliło od twarzy Eragona zaledwie parę cali. Uderzył go w drugi policzek, przez sekundę Eragon widział jedynie czarny przestwór, nakrapiany migającymi iskierkami. - Będę rad, mając cię na swej służbie - oznajmił Galbatorix, po czym, zniżając głos, dodał: - Ganga. I napór Eldunari atakujących umysł Eragona zniknął, pozwalając mu swobodnie myśleć. Lecz nie pozostałym, widział to po napięciu na ich twarzach. A potem niewiarygodnie ostra myślowa klinga przebiła świadomość Eragona i wraziła się w sam szpik jego jestestwa. Klinga obróciła się i niczym ciernista gałąź, wbita w płat filcu, rozdarła materię jego umysłu, starając się zniszczyć wolę, tożsamość, samą świadomość. Eragon nigdy wcześniej nie doświadczył podobnego ataku. Cofnął się przed nim, skupiając na jednej myśli - zemście - i próbując się bronić.

Przez ów kontakt wyczuwał emocje Galbatorixa: głównie gniew, ale także drapieżną radość, że może zranić Eragona i patrzeć, jak zwija się z bólu. Nagle zrozumiał, że Galbatorix tak dobrze sobie radził z łamaniem umysłów wrogów, ponieważ sprawiało mu to perwersyjną rozkosz. Ostrze wbiło się głębiej w jaźń Eragona, który zawył, niezdolny się powstrzymać. Galbatorix uśmiechnął się, krawędzie jego zębów były przejrzyste niczym wypalona glina. Obrona nie wystarczy, by wygrać walkę, toteż mimo przeszywającego bólu Eragon zmusił się, by odpowiedzieć atakiem. Zanurkował w świadomość króla i chwycił jego ostre jak brzytwa myśli, próbując je przyszpilić. nie pozwolić Galbatorixowi poruszyć się bądź myśleć bez jego zgody. Galbatorix jednak nie próbował się osłonić. Jego okrutny uśmiech stał się jeszcze szerszy i król mocniej przekręcił ostrze tkwiące w umyśle Eragona. Eragon miał wrażenie, że od wewnątrz rozdziera go kłąb dzikich róż. Z jego gardła wydarł się krzyk i zastygł w okowach zaklęcia Galbatorixa. - Poddaj się. - Król chwycił podbródek Eragona palcami ze stali. Poddaj się. - Ostrze znów się przekręciło i Eragon krzyczał tak długo, aż głos odmówił mu posłuszeństwa. Badawcze myśli króla zacisnęły się wokół świadomości Eragona, zamykając go w jeszcze mniejszej części umysłu, aż w końcu pozostał mu tylko jasny mały skrawek w cieniu wszechobecnej jaźni Galbatorixa. - Poddaj się - wyszeptał niemal czule król. - Nie masz dokąd pójść ani gdzie się ukryć… To życie już się skończyło, Eragonie Cieniobójco, ale czeka cię nowe. Poddaj się, a wszystkie błędy zostaną wybaczone. Świat przed Eragonem rozmazał się, gdy do oczu napłynęły mu łzy. Patrzył przez nie w bezdenną otchłań źrenic Galbatorixa. Przegrali… On przegrał. Świadomość ta była boleśniejsza niż jakakolwiek doznana rana. Sto lat wysiłków - i wszystko na nic. Saphira, Ełva, Arya, Eldunari: żadne z nich

nie zdołało pokonać Galbatorixa. Był zbyt silny, zbyt mądry. Garrow, Brom i Oromis zginęli na próżno, podobnie wielu wojowników z różnych ras, którzy złożyli swe życie w ofierze, walcząc z Imperium. Z oczu Eragona popłynęły łzy. - Poddaj się - wyszeptał król, jeszcze wzmacniając uścisk. Nade wszystko Eragon nienawidził niesprawiedliwości tej sytuacji. Fakt, że tak wielu cierpiało i zginęło, zmierzając do nieosiągalnego celu, wydawał się nieznośny na najprostszym, fundamentalnym poziomie. Galbatorix nie powinien móc zadawać tyle cierpienia. I nie powinien uniknąć kary za swe występki. Dlaczego? - zapytał siebie Eragon. I wówczas przypomniał sobie wizję, którą pokazał jemu i Saphirze najstarszy z Eldunari, Valdr, wizję, w której sny kosów były równe troskom królów. - Poddaj się! - krzyknął Galbatorix i jego myśli naparły na Eragona z jeszcze większą siłą. Eragon miał wrażenie, że przez jego umysł ze wszystkich stron przelatują odłamki lodu i ognia. Krzyknął i w rozpaczy sięgnął ku Saphirze i Eldunari, których umysły oblegały szalone smoki podległe Galbatorixowi. Mimo woli zaczerpnął energię z ich zapasów. I z tą właśnie energią rzucił zaklęcie. Było to zaklęcie bez słów, bo magia Galbatorixa nie pozwoliła na inne, a zresztą, żadne słowa nie zdołałyby opisać tego, czego Eragon pragnął, tego, co czuł. Nie wystarczyłaby tu cała biblioteka ksiąg. Było to zaklęcie zrodzone z instynktu i emocji: język nie zdołałby go ogarnąć. To, czego pragnął, było zarówno proste, jak i złożone: chciał, by Galbatorix zrozumiał… pojął zło swoich czynów. Zaklęcie nie było atakiem, lecz próbą porozumienia. Jeśli Eragon miał spędzić resztę życia jako królewski niewolnik, chciał, by Galbatorix pojął, co właściwie zrobił, w pełni, dogłębnie.

Kiedy magia zadziałała, Eragon poczuł, jak Umaroth i Eldunari skupiają się na zaklęciu, walcząc ze smokami Galbatorixa. Sto lat niepohamowanego smutku i gniewu wezbrało w nich niczym rycząca fala i smoki zlały swe umysły z umysłem Eragona, po czym zaczęły odmieniać zaklęcie, pogłębiać je, poszerzać, rozbudowywać, aż w końcu ogarnęło znacznie więcej, niż początkowo zamierzał. Teraz nie tylko miało pokazać Galbatorixowi, jak złe były jego uczynki, ale też zmusić go, by doświadczył wszystkich uczuć, zarówno dobrych, jak i złych, które budził w innych, od dnia swych narodzin. Czar ten wykraczał poza wszystko, co Eragon mógł wymyślić samodzielnie, ogarniał bowiem więcej, niż zdołałby objąć myślami jeden człowiek albo smok. Każde Eldunari przyłożyło się do niego i sumą ich działań stało się zaklęcie obejmujące nie tylko całą Alagaësię, ale też każdy moment w czasie między chwilą obecną a narodzinami Galbatorixa. Eragon pomyślał, że był to najwspanialszy czar rzucony przez smoki, a on stał się ich narzędziem, ich bronią. Moc Eldunari przepłynęła przez niego niczym rzeka szeroka jak ocean: czuł się niczym puste, kruche naczynie, jakby przepuszczany przez umysł nurt mógł obedrzeć go ze skóry. Gdyby nie Saphira i pozostałe smoki, zginąłby na miejscu, pozbawiony sił łapczywymi potrzebami zaklęcia. Wokół nich przygasły latarnie. Eragon miał wrażenie, że w umyśle usłyszał echo tysięcy głosów: nieznośną kakofonię niezliczonych bólów i radości, rozbrzmiewającą zarówno w teraźniejszości, jak i w dawnych czasach. Bruzdy na twarzy Galbatorixa pogłębiły się, oczy wyszły mu z orbit. - Co ty zrobiłeś? - rzekł głuchym napiętym głosem. Cofnął się o krok i uniósł pięści do skroni. - Co ty zrobiłeś?! - Sprawiłem, byś zrozumiał - odparł z wysiłkiem Eragon. Król patrzył na niego z twarzą wykrzywioną grozą. Jej mięśnie drgały wstrząsane tikami, całe ciało zaczęło gwałtownie dygotać. Wyszczerzył zęby i warknął:

- Nie wygrasz ze mną, chłopcze. Nie… wygrasz ze… ze… - Jęknął, zachwiał się i w tym momencie zaklęcie więżące Eragona zniknęło. Runął na podłogę. Jednocześnie Elva, Arya, Saphira, Cierń, Shruikan i dwójka dzieci także się poruszyli. Komnatę wypełnił ogłuszający ryk Shruikana. Olbrzymi czarny smok strząsnął Ciernia z szyi, odrzucając czerwonego pobratymca daleko w głąb sali. Cierń wylądował na lewym boku, kości jego prawego skrzydła pękły z donośnym trzaskiem. -Ja… się… nie… poddam… - wycedził Galbatorix. Za plecami króla Eragon ujrzał, jak Arya - będąca bliżej tronu niż on waha się i ogląda na nich. Potem wyminęła podest i wraz z Saphirą pobiegła w stronę Shruikana. Cierń dźwignął się z posadzki i ruszył w ślad za nimi. Z twarzą wykrzywioną jak szaleniec Galbatorix podszedł do Eragona i zamachnął się Vrangrem. Eragon przeturlał się na bok, usłyszał, jak miecz uderza o kamień obok jego głowy. Turlał się dalej jeszcze kilka stóp, a potem dźwignął z posadzki. Jedynie energia Eldunari pozwoliła mu zachować równowagę. Galbatorix zaatakował z rykiem, Eragon odbił niezgrabny cios króla. Ich miecze dźwięczały niczym dzwony, ostro i czysto, pośród ryków smoków i szeptów umarłych. Saphira wyskoczyła wysoko w powietrze i chlasnęła olbrzymi pysk Shruikana, rozkrwawiając mu nos, potem opadła na podłogę. Olbrzym zamachnął się na nią łapą, rozcapierzając szpony, i smoczyca odskoczyła szybko, częściowo rozkładając skrzydła. Eragon uskoczył przed potężnym bocznym cięciem i dźgnął Galbatorixa w lewą pachę. Ku swemu zdumieniu trafił, zanurzając czubek Brisingra w krwi króla. Spazm, który wstrząsnął ręką Galbatorixa sprawił, że jego kolejny cios chybił. Przez chwilę zmagali się z zablokowanymi mieczami, starając się

pozbawić przeciwnika równowagi. Twarz króla wykrzywiła się niemal nie do poznania, na jego policzkach lśniły łzy. Nad ich głowami rozkwitł jęzor ognia, zalała ich fala gorącego powietrza. Gdzieś niedaleko krzyczały dzieci. Zraniona noga Eragona nie wytrzymała i upadł z powrotem na czworaki, obijając palce dzierżące Brisingra. Spodziewał się, że król dopadnie go w ciągu sekundy. Zamiast tego Galbatorix pozostał w miejscu, kołysząc się z boku na bok. - Nie! - krzyknął. - Ja nie… - Spojrzał na Eragona. - Zatrzymaj to! Eragon pokręcił głową, rozpaczliwie gramoląc się z ziemi. W jego lewej ręce rozkwitł ból. Obejrzał się na Saphirę i ujrzał krwawą ranę na jej lewej przedniej łapie. Na drugim końcu sali Cierń wbił zęby w ogon Shruikana. Wielki czarny smok warknął i rzucił się na niego. Wtedy Saphira wyprysnęła w górę i wylądowała mu na szyi, niedaleko podstawy kościstej czaszki. Wbiła pazury pod łuski Shruikana, a potem wgryzła się w ciało pomiędzy dwoma kolcami. Shruikan wydał z siebie dziki skowyt i zaczął się szarpać jeszcze gwałtowniej. I znów Galbatorix rzucił się na Eragona, tnąc gwałtownie. Eragon zablokował jeden cios, potem drugi, a potem otrzymał uderzenie w żebra, od którego o mało nie zemdlał. - Zatrzymaj to - powtórzył Galbatorix, bardziej błagając niż grożąc. Ten ból… Od strony Shruikana dobiegł kolejny, jeszcze bardziej desperacki skrzek. Za plecami króla Eragon ujrzał, jak Cierń uczepił się szyi smoka naprzeciw Saphiry. Ich połączone ciężary ściągnęły łeb Shruikana ku dołowi, aż w końcu znalazł się tuż nad posadzką. Nadal był jednak zbyt wielki i silny, by zdołali go poskromić. Poza tym, szyję miał tak grubą, że Eragon wątpił, by Saphira bądź Cierń zdołali poważnie zranić go zębami. I wtedy Arya wypadła zza kolumny niczym cień śmigający przez las i popędziła ku smokom. W jej lewej dłoni zielona Dauthdaert jarzyła się swym zwykłym gwiaździstym blaskiem.

Shruikan zobaczył ją i szarpnął całym ciałem, próbując strącić z siebie Saphirę i Ciernia. Gdy pozostali na miejscu, warknął, rozwarł paszczę i zalał obszar przed sobą rzeką ognia. Arya zanurkowała naprzód i na moment Eragon stracił ją z oczu za ścianą płomieni. Potem znów się pojawiła, niedaleko miejsca, w którym głowa Shruikana zwisała nad podłogą. Końce jej włosów płonęły, ona jednak jakby tego nie zauważała. Trzema szybkimi susami wskoczyła na lewą łapę Shruikana, a stamtąd rzuciła się z boku na jego głowę, ciągnąc za sobą ognisty ogień, niczym kometa. Z krzykiem słyszalnym w całej sali tronowej Arya cisnęła Dauthdaert w sam środek wielkiego, lśniącego, lodowatobłękitnego oka Shruikana i wbiła włócznię aż po drzewce w głąb jego czaszki. Shruikan ryknął, wzdrygnął się, a potem powoli runął na bok. Z jego paszczy wyciekał płynny ogień. Saphira i Cierń odskoczyli sekundę przed tym, nim olbrzymie czarne cielsko uderzyło o podłogę. Kolumny pękały, ze sklepiania sypały się odłamki kamienia, rozbijając się o posadzkę. Kilka lamp pękło, rozbryzgując dokoła gejzery ognistej substancji. Kiedy sala zadygotała, Eragon o mało nie upadł. Nie zdołał zauważyć, co się stało z Aryą, obawiał się jednak, że truchło Shruikana mogło ją zmiażdżyć. - Eragonie! - krzyknęła Elva. - Schyl się! Posłuchał i usłyszał świst powietrza, gdy białe ostrze Galbatorixa przeleciało nad jego pochylonymi plecami. Podnosząc się, skoczył naprzód… …i pchnął Galbatorixa w sam środek brzucha, tak jak wcześniej Murtagha. Król sapnął, potem cofnął się, zsuwając się z klingi Eragona. Wolną ręką dotknął rany i popatrzył na krew pokrywającą opuszki palców. Potem znów spojrzał na Eragona.

- Głosy… - rzekł. - Głosy są straszne. Nie mogę tego znieść… Zamknął oczy po jego policzkach popłynęły łzy. - Ból… tak wiele bólu, tyle rozpaczy… Zatrzymaj to! Zakończ! - Nie - powiedział: Eragon. Elva dołączyła do niego, podobnie Saphira i Cierń z drugiej strony sali. Z ulgą odkrył, że towarzyszy im Arya, poparzona i zakrwawiona, lecz poza tym nietknięta. Oczy Galbatorixa otwarły się szeroko - okrągłe, okolone nienaturalnie szerokimi pierścieniami białka. Spojrzał w dal, jakby Eragon i jego towarzysze już nie istnieli. Zadrżał i zadygotał, jego żuchwa poruszyła się, lecz z gardła nie dobiegło żadne słowo. A potem dwie rzeczy zdarzyły się jednocześnie. Elva wydała z siebie ogłuszający wrzask i zemdlała, a Galbatorix wykrzyknął: - Vaise néiat! Sczeźnij. Eragon nie miał czasu na słowa. Ponownie czerpiąc moc od Eldunari, rzucił zaklęcie, przenosząc siebie, Saphirę, Aryę, Elvę, Ciernia, Murtaghi i dwójkę dzieci do kamiennego bloku, do którego przykuto Nasuadę. Dodał też czar odbijający wszystko, co mogłoby ich zranić. Byli zaledwie w połowie drogi, gdy Galbatorix zniknął w rozbłysku światła jaśniejszego od słońca. A potem wszystko pociemniało i umilkło to zadziałało ochronne zaklęcie Eragona.

Śmiertelne drgawki

Roran siedział na noszach, które elfy ułożyły na jednym z wielu kamiennych bloków, tuż za strzaskaną bramą Urû’baenu, i wydawał rozkazy stojącym przed nim żołnierzom. Cztery elfy wyniosły go z miasta, tak by móc posłużyć się magią bez obaw, że czar Galbatorixa zakłóci działanie zaklęć. Uleczyły jego wybite ramię i połamane żebra, a także inne rany zadane przez Barsta, choć uprzedziły, że miną tygodnie, nim kości odzyskają dawną twardość. Nalegały też, aby przez resztę dnia nie wstawał. On z kolei upierał się, że chce podjąć walkę. Elfy sprzeczały się z nim, on jednak szybko zakończył spór. - Albo mnie tam zabierzecie, albo sam pójdę. Wyraźnie widział ich niezadowolenie, ale wkońcu zgodziły się i zaniosły go w miejsce, z którego miał widok na cały plac. Tak jak oczekiwał, po śmierci dowódcy żołnierze Imperium stracili wolę walki i Vardeni zdołali odeprzeć ich z powrotem w wąskie uliczki.

Zanim wrócił na pole bitwy, oczyścili już trzecią część miasta i szybko zbliżali się do cytadeli. Ponieśli ciężkie straty - ulice zaścielali martwi i umierający, rynsztoki spływały krwią - lecz z każdym nowym zdobytym przyczółkiem narastało ich poczucie zwycięstwa; Roran widział je na twarzach ludzi, krasnoludów i urgali, choć nie elfów, które wciąż trawiła lodowata furia po śmierci królowej. Elfy martwiły go: widział, jak zabijają żołnierzy próbujących się poddać, powalając ich bez cienia wahania. Najwyraźniej, gdy raz opanowała je żądza krwi, nie znały zbyt wielu granic. Wkrótce po śmierci Barsta król Orrin dostał strzałą w pierś, atakując strażnicę w głębi miasta. Rana była poważna i najwyraźniej nawet elfy nie miały pewności, czy zdołają ją uleczyć. Królewscy żołnierze zanieśli Orrina z powrotem do obozu; jak dotąd Roran nie słyszał wieści o jego losie. Choć sam nie był w stanie walczyć, nadal mógł wydawać rozkazy. Na własną rękę zaczął organizować armię na tyłach, zbierając zbłąkanych żołnierzy i posyłając ich na misje w głąb Urû’baenu - pierwsi mieli przechwycić resztę katapult na murach. Kiedy docierała do niego informacja, którą jak oceniał powinni poznać Jörmundur, Orik, Martland Rudobrody lub inny dowódca, wyprawiał do nich posłańców, by odszukali właściwą osobę pośród budynków i przekazali wieści. *** - A jeśli zobaczysz jakichkolwiek żołnierzy w pobliżu wielkiego budynku z kopułą obok targowiska, pamiętaj, by powiedzieć o tym Jörmundurowi - rzekł do chudego, barczystego, zbrojnego w miecz Vardena. - Tak jest - odparł tamten i jego grdyka podskoczyła, kiedy przełknął ślinę.

Roran przez moment wpatrywał się w niego zafascynowany, potem machnął ręką. - Ruszaj. Gdy tamten odbiegł, Roran zmarszczył brwi i spojrzał ponad spiczastymi dachami domów w stronę cytadeli u podstawy skalnego nawisu. Gdzie jesteś? - zastanawiał się w duchu. Odkąd Eragon i jego towarzysze przekroczyli bramę twierdzy, nie dawali znaku życia i ich przedłużająca się nieobecność martwiła Rorana. Przychodziły mu do głowy liczne wyjaśnienia, lecz żadne nie wróżyło dobrze. Najprostsze było takie, że Galbatorix się ukrywa i Eragon wraz z towarzyszami muszą poszukać króla. Jednakże po pokazie siły Shruikana zeszłej nocy Roran nie wyobrażał sobie, by Galbatorix musiał umykać przed nieprzyjaciółmi. Jeśli spełnią się jego najgorsze obawy, zwycięstwa Vardenów okażą się krótkotrwałe i Roran wiedział, iż jest mało prawdopodobne, by w takim przypadku on czy ktokolwiek inny dożył końca dnia. Jeden z wcześniej wysłanych ludzi - płowowłosy łucznik z czerwonymi plamami na policzkach - wybiegł z ulicy po prawej ręce Rorana. Zatrzymał się przed kamiennym blokiem i pochylił głowę, dysząc ciężko. - Znalazłeś Martlanda? - spytał Roran. Łucznik ponownie skinął głową, włosy opadły mu na lśniące od potu czoło. - I przekazałeś wiadomość? - Tak jest. Martland kazał powtórzyć, że… - urwał, by złapać oddech żołnierze wycofali się z łaźni, lecz teraz zabarykadowali się w pałacu niedaleko południowego muru. Roran poruszył się na noszach i poczuł ostry ból w świeżo uzdrowionej ręce. - A co z wieżami na murach pomiędzy łaźniami i spichlerzami? Zostały już zabezpieczone?

- Dwie owszem, nadal walczymy o pozostałe. Martland zdołał jednak. przekonać kilka elfów, żeby przyszły z pomocą, do tego… Przerwał mu stłumiony ryk, dobiegający z wnętrza kamiennego wzgórza. Łucznik zbladł. Jedynie plamy koloru na policzkach wydawały się jeszcze czerwieńsze i jaskrawsze niż wcześniej, niczym ślady farby na skórze trupa. - Kapitanie, czy to… - Ciii! Roran przekrzywił głowę, nasłuchując. Tylko Shruikan mógł ryknąć tak głośno. Przez kilka chwil nie słyszeli nic więcej. Potem z wnętrza cytadeli dobiegł kolejny ryk i Roranowi wydało się, że wychwytuje też inne, słabsze dźwięki, choć nie był pewien co oznaczają. Na placu przed strzaskaną bramą ludzie, elfy, krasnoludy i urgale zatrzymali się, patrząc w stronę cytadeli. Usłyszeli kolejny, jeszcze głośniejszy ryk. Roran zacisnął dłonie na krawędziach noszy, jego ciało zesztywniało. - Zabijcie go! - wymamrotał. - Zabijcie drania. Przez miasto przeszła fala lekkich, lecz zauważalnych wibracji, jakby na ziemię runął wielki ciężar. Roranowi wydało się, że słyszy także odgłosy pękania. A potem na miasto opadła cisza i każda mijająca sekunda wydawała się dłuższa niż poprzednie. - Sądzisz, że on potrzebuje naszej pomocy? - spytał cicho łucznik. - Nic nie możemy dla nich zrobić. - Roran nie odrywał wzroku od cytadeli. - A może elfy… Ziemia zagrzmiała i zadygotała, a potem front cytadeli eksplodował na zewnątrz, w ścianie żółtobiałych płomieni tak jasnych, że Roran ujrzał kości w szyi i głowie łucznika; jego ciało przypominało czerwony owoc agrestu uniesiony przed świecę.

Chwycił tamtego i sturlał się z kamiennego bloku, pociągając łucznika za sobą. Kiedy spadali, uderzyła ich fala dźwięku. Roran miał wrażenie, że ktoś wbija mu w uszy rozżarzone szpikulce. Krzyknął, lecz nie usłyszał własnego głosu - ani, po pierwszym grzmocie, niczego innego. Bruk podskakiwał pod jego ciałem, w powietrze wzbiła się chmura pyłu i gruzu, przesłaniając słońce, wiatr szarpał mu ubranie. Pył zmusił Rorana do zamknięcia oczu. Mógł jedynie trzymać mocno łucznika i czekać aż szaleństwo ustanie. Spróbował odetchnąć, lecz rozpalony wiatr porywał powietrze z jego ust i nosa, nim zdążył napełnić płuca. Coś uderzyło go w głowę i poczuł, jak spada mu hełm. Wstrząsy trwały i trwały, w końcu jednak ziemia znów znieruchomiała i Roran otworzył oczy, mimo że bał się tego, co ujrzy. Powietrze było szare i mętne, mgła przesłaniała przedmioty znajdujące się dalej niż kilkaset stóp. Z nieba sypały się niewielkie odłamki drewna i kamienia wraz z płatkami popiołu. Kawał drewna leżący po drugiej stronie ulicy - część schodów, które elfy oderwały, niszcząc bramę - płonął. Gorąco wybuchu zwęgliło już belkę na całej długości. Żołnierze stojący na otwartej przestrzeni teraz leżeli płasko na ziemi; niektórzy wciąż się poruszali, inni nie żyli. Roran zerknął na łucznika. Mężczyzna przegryzł dolną wargę i jego podbródek pokrywała krew. Pomogli sobie nawzajem wstać, po czym Roran obejrzał się i spojrzał w miejsce, gdzie stała cytadela. Widział jedynie szarą ciemność. Eragon! Czy mogli z Saphirą przeżyć ten wybuch? Czy mógł go przetrwać ktokolwiek będący w pobliżu serca tego koszmaru? Kilka razy otworzył usta, próbując odetkać uszy - które bolały mocno i w których wciąż mu dzwoniło - bez powodzenia. Kiedy dotknął prawego ucha, poczuł na palcach krew. - Słyszysz mnie?! - krzyknął do łucznika. Miast słów wyczuwał w ustach i gardle jedynie wibracje.

Tamten zmarszczył brwi i pokręcił głową. Nagły zawrót głowy sprawił, że Roran musiał oprzeć się o kamienny blok. Gdy czekał, aż odzyska równowagę, pomyślał o wiszącej nad nimi skalnej półce i nagle przyszło mu do głowy, że całemu miastu może grozić niebezpieczeństwo. Musimy wycofać się, nim runie, pomyślał. Splunął na bruk krwią i pyłem. Potem znów spojrzał w stronę cytadeli. Kurz nadal ukrywał ją przed jego wzrokiem. Serce ścisnęło mu się z rozpaczy. Eragon!

Morze pokrzyw

Ciemność, i w ciemności cisza. Eragon poczuł, jak zatrzymuje się w poślizgu, a potem… nic. Mógł oddychać, lecz powietrze było stęchłe i martwe, a kiedy spróbował się ruszyć, gwałtownie wzrósł napór zaklęcia. Dotknął umysłów wszystkich dokoła, sprawdzając, czy zdołał ich ocalić. Elva była nieprzytomna, Murtagh prawie, ale żyli, podobnie jak reszta. Wtedy po raz pierwszy Eragon dotknął umysłu Ciernia. Gdy to uczynił, czerwony smok jakby się wzdrygnął. Jego myśli były mroczne, bardziej splątane niż u Saphiry, dostrzegł w nich jednak siłę i szlachetność, które mu zaimponowały. Nie zdołamy zbyt długo - utrzymać tego zaklęcia - rzekł Umaroth. Musicie - odparł Eragon. W przeciwnym razie zginiemy. Mijały kolejne sekundy. Nagle bez ostrzeżenia światło zalało jego oczy, a uszy zaatakowała fala hałasu.

Skrzywił się i zamrugał, czekając, aż wzrok przywyknie. W zadymionym powietrzu ujrzał wielki ognisty krater, ziejący w miejscu, gdzie wcześniej stał Galbatorix. Rozżarzony kamień pulsował niczym żywe ciało, gdy jego powierzchnię omiatały prądy powietrza. Sklepienie także się żarzyło i ten widok zaniepokoił Eragona: zupełnie jakby stali wewnątrz olbrzymiego tygla. W powietrzu rozchodził się smak żelaza. Ściany sali popękały, kolumny, rzeźby i lampy obróciły się w proch. W głębi leżało truchło Shruikana, eksplozja zdarła większość ciała z osmalonych kości. Z przodu wybuch strzaskał kamienne mury, a także dalsze, leżące za nimi w promieniu setek stóp, odsłaniając istny labirynt tuneli i pomieszczeń. Piękne złote wrota strzegące wejścia do sali tronowej zostały zdmuchnięte z zawiasów. Eragonowi wydało się, że na końcu długiego na ćwierć mili korytarza dostrzega światło dnia. Kiedy podniósł się z ziemi, zauważył, że jego zaklęcia nadal czerpią siłę ze smoków, ale już nie tak szybko. Od sklepienia oderwał się kawałek kamienia wielkości domu i wylądował obok czaszki Shruikana, gdzie rozpadł się na kilkanaście odłamków. Wokół nich w ścianach pojawiały się nowe szczeliny, ze wszystkich stron dochodziły złowieszcze trzaski i jęki. Arya podeszła do dwójki dzieci, chwyciła chłopca w pasie i wraz z nim wspięła się na grzbiet Saphiry. Pokazała ręką dziewczynkę i zawołała do Eragona: - Rzuć mi ją! Eragon stracił sekundę, usiłując wsunąć Brisingra do pochwy. Potem złapał małą i cisnął Aryi, która chwyciła ją w wyciągnięte ręce. Obrócił się i wyminął Elvę, śpiesząc do Nasuady. - Jierda! - rzucił, kładąc dłoń na kajdanach, którymi przykuto ją do szarego kamiennego bloku. Zaklęcie nie zadziałało, zakończył je zatem szybko, nim pochłonęło zbyt wiele energii.

Nasuada krzyknęła nagląco, gdy wyciągnął jej z ust supły knebla. - Musisz znaleźć klucz! - zawołała. - Ma go przy sobie nadzorca więzienny Galbatorixa! - Nigdy nie znajdziemy go na czas! Eragon znów dobył Brisingra i zamachnął się, celując w łańcuch połączony z lewą obręczą kajdanów. Miecz odbił się od ogniw z ostrym brzękiem, nie pozostawiając nawet zadrapania na matowym metalu. Ciął po raz drugi, lecz łańcuch okazał się odporny na ciosy. Kolejny fragment odpadł od sklepienia i z donośnym trzaskiem uderzył o posadzkę. Ktoś chwycił go za ręce. Odwrócił się i ujrzał stojącego za nim Murtagha, który jedną dłoń przyciskał do rany brzucha. - Odsuń się - warknął. Eragon posłuchał i Murtagh jak poprzednio wymówił imię wszystkich imion, dodając „jierda". Żelazne kajdany otwarły się i odpadły z rąk i nóg Nasuady. Murtagh ujął ją za przegub i poprowadził w stronę Ciernia. Po pierwszym kroku Nasuada wśliznęła mu się pod ramię, pozwalając, by oparł na niej swój ciężar. Eragon otworzył usta i zamknął je. Później będzie zadawał pytania. - Zaczekajcie! - Arya zeskoczyła z grzbietu Saphiry i podbiegła do Murtagha. - Gdzie jest jajo? I Eldunari? Nie możemy ich zostawić! Murtagh zmarszczył brwi, Eragon poczuł, jak wymieniają z Aryą informacje. Elfka obróciła się na pięcie - spalone włosy fruwały wokół jej głowy - i pomknęła jak strzała w stronę drzwi po przeciwnej stronie sali. - To zbyt niebezpieczne! - zawołał za nią Eragon. - Cały ten budynek się wali! Aryo! Idź - odparła. Zabierz dzieci w bezpieczne miejsce. Idź! Nie masz zbyt wiele czasu!

Eragon zaklął; pożałował, że nie zabrała ze sobą Glaedra. Wsunął Brisingra do pochwy, po czym pochylił się i podniósł Elvę, która właśnie zaczynała się budzić. - Co się dzieje? - spytała, kiedy Eragon zaniósł ją na grzbiet Saphiry i posadził za dwójką dzieci. - Wynosimy się stąd - odparł. - Trzymaj się. Saphira już ruszyła naprzód. Kuśtykając z powodu rany przedniej łapy, okrążyła krater. Cierń podążał tuż za nią, dźwigając na grzbiecie Murtagha i Nasuadę. - Uwaga! - ryknął Eragon, widząc, jak wprost nad ich głowami z rozpalonego sufitu odpada kolejny fragment. Saphira uskoczyła w lewo i ostry odłamek kamienia wylądował obok niej, rozrzucając na wszystkie strony snop żółtych jak słoma odłamków. Jeden z nich trafił Eragona w bok i wbił się w kolczugę. Eragon wydłubał go szybko i odrzucił. Palce jego rękawicy dymiły, poczuł w nozdrzach smród palonej skóry. Wszędzie wokół z sufitu sypały się kamienie. Kiedy Saphira dotarła do wylotu korytarza, Eragon obrócił się i spojrzał na Murtagha. - A co z pułapkami?! - zawołał. Murtagh pokręcił głową i gestem polecił im iść dalej. Podłogę w korytarzu zaścielały sterty gruzu, utrudniając smokom ucieczkę. Po obu stronach Eragon widział wypełnione rumowiskiem komnaty i tunele, które otwarła eksplozja. Płonęły w nich stoły, krzesła i inne meble. Spod zwalonych kamieni sterczały pod dziwnymi kątami ręce i nogi zmarłych i umierających, od czasu do czasu dostrzegał też usmoloną twarz. Szukał wzrokiem Blödhgarma i jego magów, nie zauważył jednak ani śladu elfów, żywych ani martwych. Dalej w korytarzu setki ludzi - żołnierzy i służby - wylewały się z sąsiednich drzwi, biegnąc w stronę otwartego wyjścia. Widział u nich liczne złamania, oparzenia, zadrapania i inne rany. Uciekinierzy odsunęli się na

bok, przepuszczając Saphirę i Ciernia, poza tym jednak nie zwracali na smoki uwagi. Saphira dotarła już niemal do wylotu korytarza, gdy za ich plecami rozległ się ogłuszający huk. Eragon, obejrzawszy się, odkrył, że sala tronowa zapadła się, zasypując posadzkę grubą na pięćdziesiąt stóp warstwą gruzu. Arya! - pomyślał. Spróbował odnaleźć ją umysłem, lecz bez powodzenia. Albo rozdzielało ich zbyt wiele kamienia, albo jedno z zaklęć spowijających wykute przez elfy jaskinie blokowało myślową sondę, albo też - wolał nawet nie myśleć o tej ewentualności - elfka nie żyła. Nie było jej w sali tronowej, gdy ta się zawaliła, to wiedział na pewno. Zastanawiał się jednak, czy zdoła odnaleźć drogę powrotną, skoro przejście zostało zablokowane. Gdy wyłonili się z cytadeli, powietrze przeczyściło się i Eragon ujrzał w pełni zniszczenia, które wybuch poczynił w Urû’baenie. Siła eksplozji zdarła łupkowe dachy z wielu pobliskich budynków, podpalając ukryte pod nimi belki. W mieście szalały dziesiątki pożarów. Smugi i pióropusze dymu wznosiły się i zderzały z wiszącą nad nimi kamienną półką. Tam zlewały się i płynęły wzdłuż nachylonej powierzchni kamienia, niczym woda po łożysku strumienia. Na południowo-wschodnim skraju miasta dym oświetliły promienie porannego słońca, przesączając się ponad nawisem i sprawiając, że zapłonął czerwono-pomarańczową barwą ognistego opalu. Mieszkańcy Urû’baenu umykali ze swych domów, pędząc ulicami w kierunku wyrwy w zewnętrznym murze. Żołnierze i służba z cytadeli pośpieszyli, by do nich dołączyć, omijając na dziedzińcu Saphirę i Ciernia szerokim łukiem. Eragon nie zwracał na nich uwagi - póki nie atakowali, nie obchodziło go, co zrobią. Saphira zatrzymała się na środku dziedzińca i Eragon zsadził na ziemię Elvę oraz dwójkę bezimiennych dzieci. - Wiecie, gdzie są wasi rodzice? - spytał, klękając obok rodzeństwa.

Tamci przytaknęli, a chłopczyk wskazał ręką duży dom po lewej stronie placu. - Tam właśnie mieszkacie? Chłopczyk znów skinął głową. - No to zmykajcie. - Eragon pchnął ich lekko w plecy. Nie czekając na dalsze zachęty, brat i siostra popędzili przez dziedziniec w stronę budynku. Drzwi domu otwarty się gwałtownie, ze środki wypadł łysiejący mężczyzna z mieczem u pasa, chwycił dwójkę w objęcia. Raz jeden zerknął na Eragona, po czym zaciągnął dzieci do środka. Łatwo poszło - rzekł Eragon do Saphiry. Galbatorix pewnie kazał swoim ludziom znaleźć najbliższe pisklęta odparła. Nie daliśmy mu czasu na dłuższe planowanie. Pewnie tak. Cierń siedział kilka jardów od Saphiry. Nasuada pomogła Murtaghowi zsiąść. Potem Murtagh oparł się ciężko o brzuch smoka. Eragon usłyszał, jak recytuje uzdrawiające zaklęcia. On sam zajął się obrażeniami Saphiry, nie zważając na własne rany, jej bowiem byty poważniejsze. Cięcie na lewej przedniej łapie miało szerokość dwóch złączonych dłoni, wokół stopy zbierała się kałuża krwi. Ząb czy pazur?- spytał, oglądając ranę. Pazur - odparła. Posłużył się jej siłą, a także siłą Glaedra, by załatać ranę. Kiedy skończył, skupił uwagę na własnych obrażeniach, począwszy od piekącej dziury w boku, w miejscu, gdzie Murtagh pchnął go mieczem. Cały czas nie spuszczał wzroku z Murtagha - patrzył, jak tamten leczy swój zraniony brzuch, złamane skrzydło Ciernia i pozostałe obrażenia smoka. Nasuada trwała u jego boku, trzymając mu dłoń na ramieniu. Eragon zauważył, że opuszczając salę tronową, Murtagh w jakiś sposób odzyskał Zar’roca. Następnie skupił uwagę na stojącej w pobliżu Elvie. Choć krzywiła się z bólu, nie dostrzegł ani śladu krwi.

- Jesteś ranna? - spytał. Pokręciła głową. - Nie, ale wielu z nich, owszem. - Wskazała ręką umykających z cytadeli ludzi. - Mhm. Eragon znów zerknął na Murtagha - teraz stali z Nasuadą i rozmawiali. Nasuada zmarszczyła czoło. A potem Murtagh wyciągnął rękę, chwycił za dekolt jej tuniki i szarpnął na bok, rozdzierając materiał. Eragon zdążył do połowy dobyć Brisingra, nim ujrzał plątaninę czerwonych ran pod obojczykiem Nasuady. Widok ten uderzył go niczym pięść, przypomniał mu o śladach na plecach Aryi, gdy wraz z Murtaghiem uratowali ją z Gil'eadu. Nasuada skłoniła głowę. I znów Murtagh zaczął mówić; tym razem Eragon był pewien, iż przemawiał w pradawnej mowie. Kładł dłonie kolejno na różnych częściach ciała Nasuady, delikatnie, wręcz z wahaniem, i ulga na jej twarzy stanowiła jedyny dowód, jakiego Eragon potrzebował, by zrozumieć, jak bardzo wcześniej cierpiała. Przyglądał im się jeszcze minutę, a potem zalała go nagła fala emocji. Kolana ugięły się pod nim i usiadł na prawej łapie Saphiry. Smoczyca pochyliła głowę i trąciła jego ramię, a on przytulił się do niej. Zrobiliśmy to - rzekła cicho. Zrobiliśmy to - powtórzył, ledwo wierząc we własne słowa. Czuł, że Saphira myśli o śmierci Shruikana. Choć był szalony i niebezpieczny, wciąż opłakiwała śmierć jednego z ostatnich członków swojej rasy. Eragon ścisnął jej łuski. Nagle poczuł się lekko, niemal oszołomiony, jakby lada moment mógł oderwać się od powierzchni ziemi. Co teraz…?

Teraz zaczniemy odbudowę - odparł Glaedr. Złotego smoka przepełniała osobliwa mieszanina satysfakcji, żalu i znużenia. Dobrze się spisałeś, Eragornie. Nikomu innemu nie przyszłoby do głowy zaatakować Galbatorixa tak, jak to zrobiłeś. - Chciałem po prostu, żeby zrozumiał - wymamrotał ze zmęczeniem. jeśli jednak Glaedr usłyszał, nie uznał za stosowne odpowiedzieć. I wreszcie Krzywoprzysiężca nie żyje! - zapiał Umaroth. Galbatorix przestał istnieć. Wciąż wydawało się to niemożliwe. Gdy Eragon przetrawiał ten fakt, coś w jego umyśle jakby pękło i nagle przypomniał sobie - jakby nigdy nie zapomniał - o wszystkim, co wydarzyło się w Krypcie Dusz. Po jego plecach przebiegł dreszcz. Saphiro… Wiem - odparła z rosnącym podnieceniem. Jaja! Eragon uśmiechnął się. Jaja! Smocze jaja! Jako rasa nie były już skazane na zniknięcie w otchłani. Przetrwają, rozkwitną i odzyskają dawną chwałę, jak kiedyś, przed upadkiem Jeźdźców. Nagle ogarnęło go straszliwe podejrzenie. Czy kazaliście nam zapomnieć o czymś jeszcze? - spytał Umarotha. Jeśli nawet, skąd miałbym wiedzieć? - odparł biały smok. - Patrz! - zawołała Elva, wskazując ręką. Eragon odwrócił się i ujrzał Aryę, wyłaniającą się z mrocznej paszczy cytadeli. Obok niej stąpali Blödhgarm i jego magowie, posiniaczeni i poobijani, ale żywi. Elfka tuliła w ramionach drewnianą skrzynkę opasana złotymi obejmami. Za plecami elfów kilka cali nad ziemią szybowała długa linia metalowych skrzyń - każda wielkości przyczepy wozu. Upojony radością Eragon zerwał się z miejsca i wybiegł im na spotkanie. - Wy żyjecie! Zaskoczył Blödhgarma, chwytając porośniętego futrem elfa w objęcia. Blödhgarm przez moment przyglądał mu się żółtymi oczami, a potem uśmiechnął się, szczerząc kły.

- Żyjemy, Cieniobójco. - Czy to są… Eldunari? - Eragon wymówił to słowo miękko. Arya przytaknęła. - Spoczywały w skarbcu Galbatorixa. Kiedyś będziemy musieli tam wrócić, wewnątrz kryje się wiele cudów. - W jakim są stanie? To znaczy, Eldunari? - Oszołomione. Będą potrzebowały lat, by dojść do siebie, jeśli w ogóle zdołają wyzdrowieć. - A czy to…? - Eragon skinieniem głowy wskazał skrzynię. Arya obejrzała się, sprawdzając, czy nikt nie kręci się w pobliżu, a potem uchyliła wieko na grubość palca. Wewnątrz, na aksamitnej wyściółce spoczywało piękne zielone smocze jajo, pokryte białymi żyłkami. Na widok radości na twarzy elfki serce Eragona zabiło szybciej. Uśmiechnął się szeroko i skinieniem wezwał pozostałe elfy. Kiedy stłoczyły się wokół niego, szepcząc w pradawnej mowie, opowiedział im o jajach na Vroengardzie. Elfy nie krzyknęły ani nie zaśmiały się głośno, lecz ich oczy rozbłysły i cała grupa jakby wibrowała podnieceniem. Wciąż uśmiechając się szeroko, Eragon zakołysał się na piętach, zachwycony ich reakcją. I wtedy odezwała się Saphira: Eragonie! W tej samej chwili Arya zmarszczyła brwi. - Gdzie są Cierń i Murtagh? - spytała. Eragon odwrócił się i ujrzał Nasuadę stojącą samotnie na dziedzińcu. Obok niej leżała para juków, których wcześniej nie widział na Cierniu. Wiatr powiał nad dziedzińcem i Eragon usłyszał łopot smoczych skrzydeł, nie dostrzegł jednak ani śladu Murtagha i Ciernia. Eragon posłał swe myśli w miejsce, gdzie według niego powinni przebywać. Wyczuł ich natychmiast, nie ukrywali bowiem swych umysłów, odmawiali jednak słuchania bądź rozmowy. - Do diaska - wymamrotał, podbiegając do Nasuady.

Jej policzki lśniły od łez. Wyglądała, jakby lada moment miała się załamać. - Dokąd odlecieli? - Byle dalej. - Jej podbródek zadrżał, potem zaczerpnęła tchu, powoli wypuściła powietrze i uniosła głowę. Eragon znów zaklął, schylił się i otworzył juki. Wewnątrz ujrzał liczne mniejsze Eldunari, zamknięte w wyściełanych szkatułkach. - Aryo! Blödhgarmie! - krzyknął, wskazując ręką torby. Elfy skinęły głowami. Eragon podbiegł do Saphiry. Nie musiał niczego wyjaśniać; zrozumiała. Kiedy wspinał się na jej grzbiet, rozpostarła skrzydła i gdy tylko znalazł się w siodle, wystartowała z dziedzińca. Na widok smoczycy wciąż przebywający w mieście Vardeni zaczęli watować. Saphira leciała szybko, podążając w powietrzu piżmowym śladem Ciernia. Poprowadził ją na północ, spod cienia skalnego nawisu, a potem skręcił, wznosząc się i okrążając masyw skalny i lecąc dalej na północ w stronę rzeki Ramr. Przez kilka mil ślad biegł równo i prosto. Kiedy szeroka rzeka o brzegach porośniętych drzewami znalazła się niemal pod nimi, zapach zaczął opadać. Eragon wbił wzrok w ziemię w dole i dostrzegł błysk czerwieni u stóp niewielkiego wzgórza po drugiej stronie rzeki. Tam - rzekł do Saphiry, lecz smoczyca już zauważyła Ciernia. Zaczęła opadać spiralą i wylądowała miękko na wzgórzu, tak by mieć przewagę wysokości. Powietrze wznoszące się znad wody było chłodne i wilgotne, niosło ze sobą zapach mchu, mułu i żywicy. Pomiędzy pagórkiem a rzeką rozciągało się morze pokrzyw. Rosły one tak gęsto, że aby się przez nie przeprawić, trzeba by wyciąć ścieżkę. Ich ciemne ząbkowane liście ocierały się o siebie z cichym szmerem, który zlewał się z szumem płynącej wody.

Na skraju pola pokrzyw siedział Cierń. Murtagh stał obok niego, poprawiając pasy siodła. Eragon poluzował Brisingra w pochwie, po czym zbliżył się ostrożnie. - Przyszedłeś nas zatrzymać? - spytał Murtagh, nie odwracając się. - To zależy. Dokąd się wybieracie? - Nie wiem. Może na północ… Gdzieś z dala od innych ludzi. - Moglibyście zostać. Murtagh roześmiał się głośno, z goryczą. - Dobrze wiesz, że to niemożliwe. Przysporzylibyśmy tylko Nasuadzie kłopotów. Poza tym, krasnoludy nigdy by się nie zgodziły. Nie po tym, jak zabiłem Hrothgara. - Zerknął przez ramię na Eragona. - Galbatorix nazwał mnie królobójcą. Teraz ty też nim jesteś. - Najwyraźniej to cecha rodzinna. - W takim razie lepiej miej oko na Rorana… A Arya stała się smokobójczynią. To musi być dla niej trudne: elfka zabiła smoka. Powinieneś z nią porozmawiać, sprawdzić, czy wszystko w porządku. Zrozumienie przez Murtagha problemów innych zaskoczyło Eragona. - Tak też zrobię. - No już. - Murtagh po raz ostatni szarpnął rzemień, potem odwrócił się do Eragona, który odkrył, że jego rozmówca trzymał Zar’roca tuż przy nodze, dobytego, gotowego do walki. - Powtórzę zatem: czy przybyłeś nas zatrzymać? -Nie . Murtagh uśmiechnął się i wsunął miecz do pochwy. - To dobrze. Bardzo bym nie chciał znów z tobą walczyć. - Jak zdołałeś uwolnić się od Galbatorixa? To dzięki prawdziwemu imieniu, prawda? Murtagh przytaknął. -Jak już mówiłem, nie jestem… nie jesteśmy - dotknął boku Ciernia tym, kim kiedyś. Potrzebowałem tylko czasu, żeby to zrozumieć. - I Nasuady.

Murtagh zmarszczył brwi. Potem odwrócił się, spoglądając ponad morzem pokrzyw. Po chwili Eragon dołączył do niego. - Pamiętasz, kiedy ostatnio byliśmy nad tą rzeką? - spytał cicho Murtagh. - Trudno byłoby zapomnieć. Wciąż słyszę krzyki koni. - Ty, Saphira, Arya i ja, wszyscy razem, pewni, że nic nas nie powstrzyma. Gdzieś w głębi umysłu Eragon słyszał Saphirę rozmawiającą z Cierniem. Wiedział, że Saphira powtórzy mu później treść tej rozmowy. - Co teraz będziesz robił? - spytał Murtagha. - Posiedzę, pomyślę. Może zbuduję zamek. Mam mnóstwo czasu. - Nie musisz odchodzić. Wiem, że byłoby ciężko, ale masz tu rodzinę: mnie, a także Rorana. Jest nie tylko moim, ale i twoim kuzynem, a nawet go nie poznałeś… Carvahall i dolina Palancar to także twoje miejsce. Nie tylko Urû’baen, może nawet bardziej. Murtagh pokręcił głową. Nadal spoglądał gdzieś nad pokrzywami. - Nic by z tego nie wyszło. Potrzebujemy z Cierniem czasu tylko dla siebie: czasu, który zaleczy rany. Jeśli zostaniemy, będziemy zbyt zajęci, by móc spokojnie wszystko zrozumieć. - Miłe towarzystwo i dużo zajęć to często najlepszy lek na chorobę duszy. - Nie na to, co Galbatorix z nami zrobił… Poza tym byłoby ciężko pozostać blisko Nasuady, tak mnie, jak i jej. Nie, musimy odejść. - Jak myślisz, jak długo was nie będzie? - Aż świat przestanie dyszeć nienawiścią, a my przestaniemy mieć ochotę powalać góry i napełniać morza krwią. Na to Eragon nie znalazł odpowiedzi. Stali, patrząc na rzekę płynącą leniwie między rzędami płaczących wierzb. Pokrzywy zaszeleściły głośniej, poruszone powiewem zachodniego wiatru. - Kiedy nie będziesz już chciał być sam - rzekł w końcu Eragon znajdźcie nas. Zawsze będziecie mile widziani przy naszym palenisku, nieważne, gdzie wówczas będziemy.

- Tak też zrobimy. Obiecuję. Zdumiony Eragon dostrzegł błysk w oczach Murtagha, który zniknął sekundę później. - Wiesz - dodał Murtagh - nigdy nie przypuszczałem, że ci się uda… Ale cieszę się, że tak się stało. - Miałem szczęście. I nie zdołałbym tego zrobić bez twojej pomocy. - Mimo wszystko… Znalazłeś Eldunari w jukach? Eragon skinął głową. Marny im powiedzieć? - spytał Saphirę, z nadzieją, że się zgodzi. Smoczyca zastanawiała się chwilę. Tak, ale nie mów gdzie. Ty powiedz jemu, a ja Cierniowi. Jak sobie życzysz. - Jest coś, co powinieneś wiedzieć - oznajmił, zwracając się do Murtagha, który zerknął na niego z ukosa. - Jajo, które przechowywał Galbatorix, nie jest jedynym w Alagaësii. Jest ich więcej, ukrytych tam, gdzie znaleźliśmy Eldunari, które ze sobą sprowadziliśmy. Murtagh odwrócił się ku niemu, jego mina zdradzała niedowierzanie. W tym samym momencie Cierń wygiął szyję i zatrąbił radośnie. Z gałęzi najbliższych drzew wzleciało spłoszone stadko jaskółek. - Więcej? Ile? - Setki. Na moment Murtaghowi odebrało mowę. - Co z nimi zrobisz? - spytał w końcu. - Ja? Myślę, że Saphira i Eldunari też będą mieli w tej materii coś do powiedzenia, ale zapewne znajdziemy bezpieczne miejsce, gdzie jaja się wyklują, i zaczniemy odtwarzać Jeźdźców. - Zamierzasz szkolić ich z Saphirą? Eragon wzruszył ramionami. - Elfy na pewno pomogą. Ty też mógłbyś pomóc, gdybyś do nas dołączył. Murtagh odchylił głowę i wypuścił głośno powietrze.

- Zatem smoki powrócą i Jeźdźcy także. - Zaśmiał się cicho. - Świat wkrótce się zmieni. - Już się zmienił. - O tak. Zostaniecie z Saphirą nowymi przywódcami Jeźdźców, a Cierń i ja zamieszkamy w głuszy. Eragon próbował coś powiedzieć, pocieszyć go, lecz Murtagh powstrzymał go spojrzeniem. - Nie, tak właśnie być powinno. Oboje z Saphirą lepiej nadajecie się na nauczycieli niż my. - Nie byłbym taki pewien. - Mhm. Ale przyrzeknij mi jedno. - Co? - Kiedy zaczniesz ich uczyć, naucz ich, żeby się nie bali. Strach przydaje się w niewielkich dawkach, ale kiedy towarzyszy ci stale, przytłacza, zaczyna podważać to, kim jesteś, i nie pozwala stwierdzić, co jest słuszne. a co nie. - Spróbuję. Eragon zauważył, że Saphira i Cierń już nie rozmawiają. Czerwony smok okrążył ją, tak by móc spojrzeć z góry na Eragona. A potem odezwał się w myślach zaskakująco melodyjnym głosem: Dziękuję, że nie zabiłeś mojego Jeźdźca, Eragonie-bracie-Murtagha. - Tak, dziękuję - dodał sucho Murtagh. - Cieszę się, że nie musiałem. - Eragon spojrzał Cierniowi prosto w jedno lśniące, krwistoczerwone oko. Smok prychnął, po czym pochylił się i dotknął czubka jego głowy, trącając łuskami hełm. Oby zawsze sprzyjało wam słońce i wiatr. - I wam. Nagle Eragon poczuł falę wielkiego gniewu, smutku i niepewności: to świadomość Glaedra spowiła jego umysł i, jak się zdawało, umysły Murtagha i Ciernia, obaj bowiem spięli się, jakby oczekiwali walki. Eragon

zapomniał, że Glaedr oraz inne Eldunari, ukrywające się w niewidzialnej fałdzie przestrzeni, są obok i wszystkiego słuchają. Chciałbym móc ci podziękować za to samo - rzekł Glaedr głosem gorzkim jak dębowa żywica. Zabiłeś moje ciało i mojego Jeźdźca. Słowa te zabrzmiały prosto, beznamiętnie, a przez to jeszcze straszniej. Murtagh odpowiedział coś w myślach, lecz Eragon nie wiedział co, tamten bowiem zwracał się wyłącznie do Glaedra, a on sam wyczuwał jedynie reakcje złotego smoka. Nie, nie mogę - odparł Glaedr. Jednakże rozumiem, że to Galbatorix zmusił cię do tego i to on poruszał twoją ręką. Murtaghu… nie mogę wybaczyć, ale Galbatorix zginął, a wraz z nim moja żądza zemsty. Zawsze musieliście podążać ciężką ścieżką, od chwili, gdy wykłuliście się obaj. Dziś jednak dowiodłeś, że przeżyte nieszczęścia cię nie złamały. Zwróciłeś się przeciw Galbatorixowi, choć wiedziałeś, że zyskasz jeno ból, i to właśnie pozwoliło Eragonowi go zabić. Dziś ty i Cierń dowiedliście, że jesteście w pełni godni miana Shur'tugala, choć nigdy nie otrzymaliście właściwych wskazówek i instrukcji. To… godne podziwu. Murtagh lekko skłonił głowę. Dziękuję, Ebrithilu - powiedział Cierń i Eragon usłyszał jego słowa. Użyty przez smoka tytuł Ebrithil wyraźnie zaskoczył Murtagha, ten bowiem spojrzał na Ciernia i otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć. Wówczas jednak przemówił Umaroth. Wiem, z jak wieloma trudnościami przyszło wam się zmierzyć, Cierniu i Murtaghu, albowiem obserwowaliśmy was z daleka, tak samo jak Eragona i Saphirę. Jest wiele rzeczy, których możemy was nauczyć, gdy będziecie gotowi, tymczasem jednak powiemy wam tyle: podczas swych wędrówek unikajcie kurhanów Anghelm, gdzie spoczywa pierwszy i jedyny urgalski król, Kulkarvek. Unikajcie także ruin Vroengardu i El-harimu. Strzeżcie się głębin i nie zapuszczajcie się tam, gdzie ziemia staje się czarna i krucha, a powietrze cuchnie siarką, w tych miejscach bowiem czyha zło. Tak postępujcie, a o ile nie okażecie się niezwykle pechowi, nie powinniście

zetknąć się z żadnym niebezpieczeństwem, z którym nie zdołacie sobie poradzić. Murtagh i Cierń podziękowali Umarothowi, potem Murtagh obejrzał się w stronę Urû’baenu. - Powinniśmy już ruszać - rzekł. Popatrzył na Eragona. - Pamiętasz teraz imię pradawnej mowy, czy też magia Galbatorixa nadal zaćmiewa ci umysł? - Prawie sobie przypominam, ale… - Eragon z irytacją pokręcił głową. Wówczas Murtagh dwukrotnie wymienił imię imion: po raz pierwszy, by usunąć zaklęcie zapomnienia, które rzucił na Eragona Galbatorix a potem ponownie, by Eragon i Saphira sami je poznali. - Nie podzieliłbym się nim z nikim innym - rzekł. - Gdyby każdy mag znał imię pradawnej mowy, ona sama stałaby się bezużyteczna albo jeszcze gorzej. Eragon skinął głową. Wtedy Murtagh wyciągnął rękę, Eragon chwycił go za przedramię. Stali tak przez chwilę, patrząc sobie w oczy. - Uważaj na siebie - rzekł Eragon. - Ty też… bracie. Eragon zawahał się, po czym znów skinął głową. - Bracie. Murtagh raz jeszcze sprawdził rzemienie uprzęży Ciernia, a potem wspiął się na siodło. Kiedy Cierń rozpostarł skrzydła i ruszył naprzód, jego Jeździec się obejrzał. - Dopilnuj, by Nasuada była dobrze chroniona. Galbatorix miał wiele sług, więcej niż mi zdradził, i nie wszystkich wiązała z nim jedynie magia. Będą szukać zemsty za śmierć swego pana. Ani na moment nie traćcie czujności. Niektórzy z nich są niebezpieczniejsi nawet od Ra’zaców! Potem uniósł dłoń na pożegnanie i Eragon uczynił to samo. Cierń trzema susami oddalił się od morza pokrzyw i wyprysnął w niebo, pozostawiając w miękkiej ziemi długie szramy.

Błyszczący czerwony smok zatoczył nad nimi krąg - raz, drugi, trzeci - a potem skręcił na północ i odleciał, miarowo uderzając skrzydłami. Eragon dołączył do Saphiry na szczycie niskiego pagórka. Razem patrzyli, jak Cierń i Murtagh oddalają się i zamieniają w samotny, jasny jak gwiazda punkcik nad horyzontem. Z głębokim smutkiem Eragon dosiadł smoczycy. Szybko opuścili wzgórze i wrócili do Urû’baenu.

Korona Imperium

Eragon powoli wspiął się po wytartych tysiącami stóp stopniach zielonej wieży Słońce chyliło się już ku zachodowi i przez okna wybite w zakrzywionym murze po prawej widział budynki Urû’baenu, poprzecinane długimi cieniami, zamglone pola za miastem oraz, kiedy skręcił, wyrastający z ziemi ciemny masyw kamiennego wzgórza. Wieża była wysoka, a Eragon zmęczony. Pożałował, że nie mógł wlecieć na górę na grzbiecie Saphiry. Miał za sobą długi dzień i w tym momencie pragnął jedynie usiąść ze smoczycą i wypić kubek gorącej herbaty, patrząc, jak światło gaśnie na niebie. Niestety, jak zawsze, wciąż miał przed sobą wiele pracy. Odkąd wylądowali w cytadeli po rozstaniu z Murtaghiem i Cierniem, tylko dwa razy widział Saphirę. Przez większość popołudnia smoczyca pomagała Vardenom zabić lub schwytać pozostałych żołnierzy przeciwnika, a później zgromadzić w obozach rodziny, które umknęły z domów.

rozproszyły się po okolicy i czekały, aż skalny nawis odpadnie i pogrzebie miasto. Fakt, że tego nie uczynił, zawdzięczali, według elfów, zaklęciom, którymi w minionych wiekach oplotły kamień - wówczas i Urû’baen znany był jeszcze jako Ilirea - a także jego ogromnym rozmiarom, które pozwoliły mu znieść siłę wybuchu bez poważniejszych uszkodzeń. Samo wzgórze pomogło ochronić okolicę przed szkodliwymi pyłami i osadami po wybuchu, choć całkiem sporo nadal wydostało się na zewnątrz przed wrota cytadeli i niemal wszyscy przebywający w Urû’baenie i wokół niego musieli zostać magicznie uzdrowieni, inaczej wkrótce zachorowaliby i umarli. Już teraz wielu dotknęła choroba. Wraz z elfami Eragon pracował niestrudzenie, starając się ocalić jak najwięcej istnień: siła Eldunari pomogła mu uleczyć znaczą część Vardenów, a także wielu mieszkańców miasta. W tym momencie elfy i krasnoludy zamurowywały front cytadeli, by zapobiec dalszemu skażeniu. Wcześniej Vardeni zajrzeli do okolicznych budynków w poszukiwaniu ocalałych ludzi i odkryli ich całkiem wielu żołnierzy, służbę oraz setki więźniów przetrzymywanych w podziemnych lochach. Wielkie skarby zgromadzone w cytadeli, w tym zawartość olbrzymiej biblioteki Galbatorixa, musiały poczekać i miały zostać odzyskane w przyszłości. Nie będzie to łatwe zadanie: ściany wielu pomieszczeń zawaliły się, liczne inne, choć wciąż stały, zostały uszkodzone tak, że zagrażały każdemu, kto zapuszczał się w ich pobliże. Co więcej, trzeba będzie magii, by pokonać działanie trucizny, która przesyciła powietrze, kamień i wszystkie przedmioty w olbrzymim labiryncie twierdzy. Dopiero kolejne czary pozwolą oczyścić wyniesione stamtąd przedmioty. Po zamknięciu cytadeli elfy miały oczyścić miasto i okoliczne ziemie ze szkodliwych osadów, by znowu można było bezpiecznie tam zamieszkać. Eragon wiedział, że w tym także będzie musiał pomóc.

Nim dołączył do nich, uzdrawiając i rzucając zaklęcia ochronne na wszystkich w Urû’baenie i wokół niego, przez ponad godzinę za pomocą imienia pradawnej mowy odszukiwał i eliminował liczne zaklęcia, które Galbatorix rzucił na budynki i mieszkańców miasta. Niektóre z owych czarów wydawały się nieszkodliwe, wręcz pomocne - na przykład, zaklęcie, które najwyraźniej służyło tylko temu, by uciszyć skrzypienie zawiasów drzwi i czerpało moc z kawałka kryształu wielkości jaja osadzonego w ich powierzchni - lecz Eragon nie odważył się pozostawić jakichkolwiek zaklęć króla, nieważne, jak bardzo wydawały się dobroczynne. Dotyczyło to zwłaszcza tych rzuconych na ludzi służących Galbatorixowi: najpowszechniejsze były przysięgi wierności, ale zdarzały się także blokady ochronne, czary dające niezwykłe zdolności, i inne, bardziej tajemnicze zaklęcia. Kiedy Eragon uwalniał szlachtę i pospólstwo z magicznych więzów, od czasu do czasu słyszał krzyki bólu, jakby odebrał im coś niezwykle cennego. Kryzys nastąpił w chwili, gdy zdjął narzucone przez Galbatorixa ograniczenia ze zniewolonych przez króla Eldunari. Smoki natychmiast zaczęły atakować umysły ludzi w mieście, nacierając zarówno na przyjaciół, jak i wrogów. W owych chwilach na Urû’baen padł cień grozy i wszyscy, nawet elfy, skulili się i pobladli z przerażenia. Wówczas Blödgharm i dziesięcioro magów pod jego rozkazami przywiązali konwój metalowych szkatuł z Eldunari do pary koni i opuścili Urû'baen, oddalając się do miejsca, gdzie myśli smoków nie zdołają już dosięgnąć innych. Glaedr uparł się towarzyszyć swym oszalałym pobratymcom, podobnie kilka innych Eldunari z Vroengardu. Wówczas to Eragon po raz drugi widział Saphirę od chwili powrotu, bo musiał odmienić zaklęcie ukrywające Umarotha i jego towarzyszy, tak by móc odłączyć od nich pięć Eldunari i powierzyć opiece Blödhgarma. Glaedr i cała piątka uważali, że z czasem uda im się uspokoić torturowane przez Galbatorixa smoki i porozumieć z nimi. Eragon nie był tego pewny, ale miał nadzieję, że się nie mylą.

Kiedy elfy ruszyły w drogę z Eldunari, Arya skontaktowała się z nim, posyłając pytającą myśl spoza strzaskanej bramy, gdzie naradzała się z dowódcami armii matki. W owej krótkiej chwili, gdy ich umysły zetknęły się, Eragon poczuł jej rozpacz z powodu śmierci Islanzadi, a także żal i gniew kipiące obok owej rozpaczy. Widział, że uczucia grożą odebraniem jej rozsądku i że Arya walczy, by je opanować. Starał się ją pocieszyć, lecz wszelkie słowa wydawały się blade w zestawieniu z tak wielką stratą. Jego samego od chwili rozstania z Murtaghiem dręczyło dziwne poczucie pustki. Spodziewał się, że kiedy zabiją Galbatorixa ogarnie go radość, a choć cieszył się - bo naprawdę się cieszył - z obalenia króla, sam już nie wiedział, co ma dalej robić. Osiągnął swój cel. Wspiął się na niepokonany szczyt. A teraz, bez gwiazdy przewodniej, bez celu dodającego sił, czuł się zagubiony. Jak mieli żyć dalej z Saphirą? Gdzie odnajdą nowy sens życia? Wiedział, że z czasem zajmą się wychowaniem nowego pokolenia smoków i Jeźdźców, lecz perspektywa ta wydawała się zbyt odległa, nierzeczywista. Od owych pytań zakręciło mu się w głowie. Skupił zatem myśli na czymś innym, ale pytania nadal pozostały na skraju świadomości, podobnie towarzyszące im uczucie pustki. Może Murtagh i Cień mieli dobry pomysł? Zdawało się, że stopnie zielonej wieży nigdy się nie skończą. Dreptał w górę, zataczając kolejne kręgi, aż w końcu ludzie na ulicach stali się maleńcy jak mrówki, a łydki i kostki nóg zaczęły go piec od monotonnych, powtarzających się ruchów. Widział gniazda jaskółek, tkwiące w niskich oknach, a pod jednym znalazł stosik maleńkich szkieletów pozostawiony przez orła bądź jastrzębia. Gdy w końcu ujrzał przed sobą koniec kręconych schodów - duże ostrołukowe drzwi, poczerniałe ze starości - przystanął, by pozbierać myśli i uspokoić oddech. Potem pokonał kilka ostatnich stopni, uniósł rygiel i przekroczył próg dużej okrągłej komnaty na szczycie wieży strażniczej.

Czekało tam na niego sześć osób oraz Saphira: Arya i srebrzystowłosy elf, lord Däthedr, król Orrin, Nasuada, król Orik oraz władca kotołaków, Grimrr Półłapy. Stali - bądź w przypadku króla Orrina siedzieli - w szerokim kręgu, Saphira zajęła miejsce naprzeciw schodów, przy wychodzącym na południe oknie, które pozwoliło jej wylądować wewnątrz wieży. Światło konającego słońca wpadało ukośnie do komnaty, oświetlając elfickie rzeźby na ścianach i misterne wzory płyt tworzących poobijaną posadzkę. Oprócz Saphiry i Grimrra wszyscy pozostali sprawiali wrażenie spiętych i zdenerwowanych. Naciągnięta skóra wokół oczu Aryi i ostre linie jej smagłej szyi świadczyły o głębokiej rozpaczy i żałobie. Eragon pożałował, że w żaden sposób nie potrafi ukoić jej bólu. Orrin siedział w głębokim fotelu, lewą rękę przyciskał do zabandażowanej piersi, w prawej trzymał kubek wina. Poruszał się z przesadną ostrożnością, jakby się bał zrobić sobie krzywdę, lecz jego oczy błyszczały jasno i czysto, toteż Eragon domyślił się, że owa ostrożność to wynik rany, nie trunku. Däthedr bębnił palcem o rękojeść miecza, Orik stał z dłońmi złożonymi na głowicy Volunda - młot spoczywał przed nim na podłodze. Nasuada skrzyżowała ręce na piersi, jakby czuła chłód. Po prawej, Grimrr Półłapy wyglądał przez okno, jakby zupełnie nie interesowała go obecność innych. Gdy Eragon otworzył drzwi, wszyscy spojrzeli na niego. Twarz Orika rozjaśnił szeroki uśmiech. - Eragon! - wykrzyknął. Zarzucił na ramię Volunda, podszedł do Eragona i chwycił go za rękę. - Wiedziałem, że zdołasz go zabić! Dobra robota! Dzisiaj będziemy świętować, co? Niechaj ognie płoną jasno, a nasze głosy wzniosą się radośnie, póki samo niebo nie rozbrzmi echem naszej uczty. Eragon uśmiechnął się i przytaknął. Orik raz jeszcze klepnął go w ramię, po czym wrócił na swoje miejsce. On sam tymczasem przeszedł przez pokój i stanął obok Saphiry. Mój mały - powiedziała, trącając go pyskiem.

Wyciągnął rękę i pogładził twardy, pokryty łuskami policzek smoczycy, czerpiąc otuchę z jej bliskości. Potem posłał pasemko myśli ku wciąż towarzyszącym jej Eldunari. Podobnie jak on były zmęczone po wydarzeniach całego dnia i wiedział, że wolą obserwować i słuchać, niż brać aktywny udział w czekającej go dyskusji. Eldunari zareagowały na jego obecność, Umaroth powitał go krótkim: „Eragonie", potem jednak umilkł. Nikt w komnacie najwyraźniej nie chciał odezwać się pierwszy. Eragon usłyszał w mieście w dole rżenie konia. Od strony cytadeli dobiegał stukot kilofów i dłut. Król Orrin poruszył się niezręcznie w swym fotelu i pociągnął łyk wina. Grimrr podrapał spiczaste ucho, po czym powęszył, jakby smakował powietrze. W końcu Däthedr pierwszy przerwał ciszę. - Musimy podjąć decyzję - oznajmił. - Wiemy o tym, elfie - zagrzmiał Orik. - Niech mówi. - Orrin machnął wysadzanym klejnotami pucharem. Chcę wysłuchać jego opinii co do dalszego toku postępowania. - Na jego twarzy pojawił się gorzki, lekko drwiący uśmiech; król przekrzywił głowę w stronę Däthedra, jakby udzielał mu głosu. Elf skłonił się lekko w odpowiedzi. Jeśli uraził go ton głosu Orrina, nie okazał tego. - Nie da się ukryć faktu, że Galbatorix nie żyje. W tej chwili wieść o naszym zwycięstwie rozchodzi się po całym kraju. Pod koniec tygodnia większość mieszkańców Alagaësii dowie się o zgonie Galbatorixa. - I tak być powinno - dodała Nasuada. Przebrała się z tuniki, w którą odziali ją nadzorcy, w ciemnoczerwoną suknię, jeszcze bardziej podkreślającą, jak bardzo schudła w niewoli, tkanina bowiem zwisała luźno z jej ramion i wokół boleśnie wąskiej talii. Choć jednak dziewczyna zdawała się krucha, najwyraźniej odzyskała część sił. Kiedy Eragon i Saphira powrócili do cytadeli, Nasuada była na skraju załamania, z wyczerpania tak fizycznego, jak i umysłowego. Jörmundur

zawiózł ją do obozu i resztę dnia spędziła samotnie. Eragon nie zdołał naradzić się z nią przed spotkaniem, nie był zatem pewien, co myśli na temat, który mieli omówić. W razie potrzeby mógł skontaktować się z nią bezpośrednio myślami, ale miał nadzieję tego uniknąć, bo nie chciał naruszać jej prywatności. Nie w tym momencie. Nie po tym, co musiała znieść. - Tak być powinno - powtórzył Däthedr, jego głos rozbrzmiewał czysto i wyraźnie pod sklepionym sufitem wysokiej okrągłej komnaty. Jednakże, gdy ludzie dowiedzą się o upadku Galbatorixa, natychmiast zadadzą pytanie, kto zajmie jego miejsce. - Elf powiódł wzrokiem po ich twarzach. - Musimy udzielić im odpowiedzi już teraz, nim w krainie zapanuje zamęt. Nasza królowa nie żyje. Ty, królu Orrinie, jesteś ranny. Z pewnością wśród ludzi krążą już różne pogłoski. Ważne, byśmy je wyciszyli, nim spowodują poważniejsze szkody. Zwłoka może oznaczać katastrofę. Nie możemy pozwolić, by każdy szlachcic z własnym oddziałem zaczął wierzyć, że może zostać władcą swego małego prywatnego królestwa. Gdyby do tego doszło, Imperium rozpadłoby się na sto różnych państewek, a żadne z nas tego nie chce. Musimy wybrać następcę, wybrać i nazwać, choć to trudne zadanie. - Nie można przewodzić stadu, jeśli jest się słabym - rzekł Grimrr, nie odwracając się. Król Orrin uśmiechnął się ponownie, lecz uśmiech nie sięgnął oczu. - A jaką wy chcecie odegrać rolę w tym procesie, Aryo, lordzie Däthedrdzie? Albo ty, królu Oriku? Czy ty, królu Półłapy? Jesteśmy wam wdzięczni za przyjaźń i pomoc, ale tę kwestię muszą rozstrzygnąć ludzie, nie wy. Sami sobą władamy i nie pozwalamy innym obierać sobie królów. Nasuada pomasowała skrzyżowane ręce. - Zgadzam się - wtrąciła ku zaskoczeniu Eragona. - To coś, co musimy rozstrzygnąć sami. - Spojrzała przez komnatę na Aryę i Däthedra. - Z pewnością to rozumiecie. Wy nie pozwolilibyście nam mówić sobie, kogo winniście mianować swym nowym królem bądź królową. -

Popatrzyła na Orika. - A klany nie zgodziłyby się, byśmy wybrali cię na następcę Hrothgara. - Nie - przytaknął Orik - nigdy by na to nie przystały. - Decyzja, rzecz jasna, należy do was - oznajmił Däthedr. - Nie zamierzamy bynajmniej wam dyktować, co winniście robić, a czego nie. Jednakże, jako przyjaciele i sojusznicy, czyż nie zasłużyliśmy sobie na prawo posłużenia wam radą w tak ważkiej kwestii, zwłaszcza że wpłynie ona na nas wszystkich? Każda wasza decyzja będzie mieć dalekosiężne skutki i dobrze byłoby, byście je zrozumieli, zanim dokonacie wyboru. Eragon doskonale go zrozumiał. To była groźba. Däthedr mówił, że jeśli ludzie podejmą decyzję, która nie spodoba się elfom, konsekwencje mogą okazać się nieprzyjemne. Z trudem zachował kamienny wyraz twarzy. Trudno oczekiwać, by elfy postąpiły inaczej. Stawka była wysoka, a błąd w tej sprawie mógł przez dziesięciolecia powodować problemy. - To… brzmi rozsądnie. - Nasuada zerknęła na króla Orrina. Orrin wbił wzrok w puchar, obracając go w palcach, obserwując rozkołysaną ciecz. - A jak dokładnie brzmi wasza rada, lordzie Däthedrdzie? Powiedz, proszę, bo jestem wielce ciekaw. Elf przez chwilę milczał. W ciepłym blasku zachodzącego słońca jego srebrzyste włosy lśniły, tworząc wokół głowy rozproszoną aureolę. - Ktokolwiek przywdzieje koronę, musi od początku dysponować zdolnościami i doświadczeniem niezbędnymi do skutecznego rządzenia. Nie mamy czasu, by uczyć kogoś sztuki dowodzenia, i nie możemy sobie pozwolić na błędy nowicjusza. Dodatkowo, osoba ta musi mieć moralne prawo do objęcia tak wysokiego urzędu. Vardeni, a także w mniejszym stopniu mieszkańcy Imperium, muszą zaakceptować kandydata bądź kandydatkę i musi być to osoba, z którą zdołamy się dogadać, my i nasi sojusznicy. - Te wymagania bardzo ograniczają nasz wybór - zauważył król Orrin. - To zaledwie podstawy dobrego planowania. A może uważasz inaczej?

- Dostrzegam kilka cech, które przeoczyliście bądź zlekceważyliście, być może dlatego, że rażą wasz delikatny smak. Ale to nieistotne, kontynuuj, proszę. Oczy Däthedra zwęziły się, lecz jego głos pozostał gładki. - Najbardziej oczywistym wyborem - i tym, którego zapewne oczekują mieszkańcy Imperium - jest człowiek, który zabił Galbatorixa. To znaczy, Eragon. Atmosfera w komnacie stała się nieznośnie napięta, krucha jak zrobiona ze szkła. Wszyscy patrzyli na Eragona, nawet Saphira i kotołak, czuł też obserwujących go uważnie Umarotha i inne Eldunari. Powiódł spojrzeniem po otaczających go ludziach, nie obawiając się ich wzroku, nie czując irytacji Zaczął szukać w twarzy Nasuady jakiejś wskazówki, lecz poza poważną miną, nie mógł odczytać, o czym myśli. Fakt, że Däthedr miał rację, wstrząsnął nim: rzeczywiście mógł zostać królem. Przez moment Eragon pozwolił sobie na rozważenie tej ewentualności. Nie istniał nikt, kto mógłby powstrzymać go przed objęciem tronu - nikt poza Elvą i być może Murtaghiem - teraz jednak wiedział, jak zniwelować zdolność Elvy, a Murtagh odszedł i nie mógł mu rzucić wyzwania. Z umysłu Saphiry wyczuwał, że nie sprzeciwi mu się, nieważne co wybierze. A choć nie potrafił odczytać rysów Nasuady, odnosił silne wrażenie, że po raź pierwszy przywódczyni Vardenów gotowa byłaby ustąpić i pozwolić mu przejąć władzę. Czego właściwie chcesz? - spytała Saphira. Eragon zastanowił się. Chcę… być użyteczny. Ale władza i rządy nad innymi - wszystko, czego pragnął Galbatorix - niewiele dla mnie znaczą. Poza tym mamy inne obowiązki. Ponownie skupił uwagę na zebranych w komnacie. - Nie - oznajmił. - To nie byłoby właściwe.

Król Orrin mruknął coś i pociągnął kolejny łyk wina. Tymczasem Arya, Däthedr i Nasuada jakby odrobinę się odprężyli. Podobnie jak oni, Eldunari ucieszyły się z jego decyzji, choć jej nie skomentowały. - Cieszę się, że to mówisz - powiedział Däthedr. - Bez wątpienia byłbyś znakomitym władcą, ale nie sądzę, by kolejny Smoczy Jeździec na tronie dobrze posłużył twojej rasie oraz innym mieszkańcom Alagaësii. Arya skinęła ręką w stronę Däthedra. Srebrzy sto włosy elf cofnął się odrobinę. - Drugim oczywistym kandydatem jest Roran - rzekła. - Roran! - powtórzył z niedowierzaniem Eragon. Arya zerknęła na niego, oczy miała poważne i - w ukośnym świetle jasne i twarde, niczym szmaragdy oszlifowane w promienisty wzór. - To dzięki niemu Vardeni zajęli Urû’baen. Jest bohaterem Aroughs i wielu innych bitew. Vardeni i całe Imperium poszliby za nim bez wahania. - Jest nieokrzesany, zbyt pewny siebie i brak mu niezbędnego doświadczenia. - Orrin, lekko zawstydzony, obejrzał się na Eragona. - Ale to świetny wojownik. Arya zamrugała raz, jak sowa. - Sądzę, że przekonałbyś się, że owo nieokrzesanie zależy od tego, z kim ma do czynienia… Wasza Wysokość. Jednakże masz rację, Roranowi brak niezbędnego doświadczenia. Pozostaje zatem dwójka kandydatów: ty, Nasuado, i ty, królu Orrinie. Orrin poruszył się ponownie w swym głębokim fotelu, jeszcze bardziej marszcząc czoło. Twarz Nasuady nie zdradzała niczego. - Zakładam - zwrócił się do niej - że nie zamierzasz ustąpić pola. Uniosła głowę. - Owszem. - Głos miała spokojny niczym toń jeziora. - W takim razie osiągnęliśmy impas, bo ja także. Tym razem się nie ugnę. - Obrócił w palcach nóżkę kielicha. - Dostrzegam tylko jedno rozwiązanie nieprowadzące do rozlewu krwi: zrezygnuj ze swych praw. Jeśli

będziesz się upierać, zniszczysz wszystko, co dzisiaj zdobyliśmy, i za cały chaos, który nastąpi, będziesz mogła winić tylko siebie. - Zwróciłbyś się przeciw sojusznikom wyłącznie po to, by nie pozwolić Nasuadzie objąć tronu? - spytała Arya. Orrin być może niczego nie zauważył, lecz Eragon właściwie odczytał jej chłodny twardy ton: w każdej chwili była gotowa do śmiertelnego ataku. - Nie - odparł Orrin. - Wystąpiłbym przeciw Vardenom po to, by zdobyć tron. To różnica. - Dlaczego? - spytała Nasuada. - Dlaczego? - Pytanie to wyraźnie rozwścieczyło Orrina. - Moi ludzie przyjęli, karmili i wyposażyli Vardenów. Walczyli i umierali u boku twoich żołnierzy, a jako kraj ryzykowaliśmy znacznie więcej od was. Vardeni nie mają domu; gdyby Galbatorix pokonał Eragona i smoki, moglibyście uciec i się ukryć. Ale my nie mieliśmy dokąd odejść, musielibyśmy powrócić do Surdy. Galbatorix runąłby na nas niczym piorun z jasnego nieba i spustoszyłby cały region. Położyliśmy wszystko na jedną szalę - nasze rodziny, domy, majątki i wolność. I uważasz, że po tym wszystkim, po wszystkim, co poświęciliśmy, zadowoli nas powrót na nasze pola bez innej nagrody prócz klepnięcia w ramię i królewskich podziękowań? Ha! Prędzej odpełznę na czworakach. Zrosiliśmy ziemię pomiędzy Urû’baenem i Płonącymi Równinami naszą krwią i musimy uzyskać stosowną zapłatę. Zacisnął pięści. - Teraz odbierzemy łupy. Słowa Orrina nie zirytowały Nasuady, w istocie minę miała wyrozumiałą, niemal współczującą. Z pewnością nie da temu wrzaskliwemu kundlowi tego, czego żąda zagadnęła Saphira. Zaczekaj, a sama się przekonasz - odpowiedział Eragon. Jak dotąd jeszcze nigdy nas nie zawiodła. - Mam nadzieję, że zdołacie dojść do porozumienia - zaczęła Arya. –I… - Oczywiście - przerwał jej król Orrin. - Ja też żywię taką nadzieję. Zerknął szybko na Nasuadę. - Obawiam się jednak, że upór i determinacja

Nasuady nie pozwolą jej pojąć, że w tej kwestii w końcu będzie musiała ustąpić. -I, jak powiedział Däthedr - podjęła Arya - w żadnym razie nie wtrącimy się do spraw wyboru przywódcy waszej rasy. - Pamiętam. - Orrin uśmiechnął się złośliwie. - Jednakże muszę ostrzec - oznajmiła Arya - że jako zaprzysiężeni sojusznicy Vardenów, jakikolwiek atak na nich uznamy za atak na nas samych i odpowiemy stosownie. Orrin skrzywił się, jakby ugryzł coś kwaśnego. - To samo dotyczy nas, krasnoludów - dodał Orik. Jego głos zabrzmiał jak zgrzyt kamienia o kamień głęboko pod ziemią. Grimrr Półłapy uniósł przed twarz okaleczoną dłoń i obejrzał szponiaste pazury na trzech nietkniętych palcach. - Nie obchodzi nas, kto zostanie królem bądź królową, jeśli tylko dostaniemy siedzisko obok tronu, które nam obiecano. Jednakże to z Nasuadą dobiliśmy targu i to Nasuadę wesprzemy, dopóki będzie przywódczynią stada Vardenów. - Aha! - wykrzyknął król Orrin i pochylił się z dłonią na kolanie. - Ale ona nie jest przywódczynią Vardenów. Już nie. Przywódcą jest Eragon. I znów spojrzenia wszystkich skupiły się na Eragonie, który skrzywił się lekko. - Sądziłem, że to oczywiste. Gdy tylko Nasuada odzyskała wolność, przekazałem jej pełnię władzy. Jeśli nie, powiem wprost: to Nasuada jest przywódczynią Vardenów, nie ja. I uważam, że to ona powinna odziedziczyć tron. - Oczywiście, że tak mówisz. - W głosie króla Orrina zabrzmiała drwiąca nuta. - Przysiągłeś jej wierność. Oczywiście, że wierzysz, iż powinna odziedziczyć tron. Jesteś jedynie wiernym sługą stojącym przed swą panią i twoje zdanie nie liczy się bardziej niż zdanie mojej służby. - Nie! - rzucił Eragon. - Tu się mylisz. Gdybym uważał, że ty bądź ktokolwiek inny może zostać lepszym władcą, powiedziałbym! Owszem,

złożyłem przysięgę Nasuadzie, ale nie powstrzymuje mnie to przed mówieniem prawdy. - Może nie, ale lojalność wobec niej wpływa na twój osąd. - Tak jak lojalność wobec Surdy na twój - wtrącił Orik. Król Orrin skrzywił się. - Dlaczego zawsze zwracacie się przeciwko mnie? - spytał ostro, wodząc wzrokiem pomiędzy Eragonem, Aryą i Orikiem. - Dlaczego w każdym sporze to ją popieracie? - Wino chlusnęło przez krawędź kielicha, gdy gestem wskazał Nasuadę. - Czemu to ją darzycie szacunkiem, nie mnie i mieszkańców Surdy? Zawsze wspieracie Nasuadę i Vardenów, a przedtem Ajihada. Gdyby mój ojciec wciąż żył… - Gdyby twój ojciec, król Larkin, wciąż żył - przerwała Ary a - nie siedziałby tu, jęcząc i skarżąc się, jak go widzą inni, ale coś by z tym robił. - Spokojnie - rzuciła Nasuada, nim Orrin zdążył odpowiedzieć. - Nie ma potrzeby nikogo obrażać… Orrinie, twoje żądania nie są bezpodstawne. Rzeczywiście, Surdanie bardzo przyczynili się do naszego zwycięstwa. Przyznaję chętnie, że bez twej pomocy nigdy nie zdołalibyśmy zaatakować Imperium, i zasługujesz na nagrodę za to, co ryzykowałeś, wydałeś i straciłeś w czasie tej wojny. Król Orrin przytaknął z wyraźną satysfakcją. - W takim razie ustąpisz? - Nie - powiedziała spokojnie jak zawsze - tego nie uczynię. Ale mam inną propozycję, która być może zadowoli nas wszystkich. - Orrin mruknął z irytacją, ale już nie przerywał. - Oto ona: znaczna część zajętych przez nas ziem stanie się częścią Surdy. Aroughs, Feinster i Melian przypadną tobie, podobnie wyspy na południu, gdy już je zajmiemy. Dzięki temu Surda niemal podwoi swój obszar. - A w zamian? - Król Orrin uniósł brwi. - W zamian przysięgniesz wierność tronowi w Urû’baenie i temu, kto na nim zasiada. Wargi Orrina się wygięły.

- Chcesz zostać najwyższą królową całej krainy. - Dwa kraje, Imperium i Surda, muszą się złączyć, jeśli mamy uniknąć dalszych sporów. Surda pozostanie pod twymi rozkazami, z jednym wyjątkiem: magowie z obu krajów zostaną poddani pewnym ograniczeniom, których naturę omówimy w późniejszym terminie. Oprócz tych praw, Surda z konieczności będzie musiała zobowiązać się do obrony naszych połączonych terytoriów. Gdyby któregoś z nas zaatakowano, drugi będzie musiał dostarczyć mu wsparcia w ludziach i zapasach. Król Orrin oparł kielich na kolanach i wbił w niego wzrok. - Raz jeszcze pytam: dlaczego to ty miałabyś objąć tron, a nie ja? Moja rodzina włada Surdą, odkąd pani Marelda zwyciężyła w bitwie pod Cithri i tym samym ustanowiła zarówno państwo Surdę, jak i ród Langfeldów, który wywodzi swe pochodzenie od samego Thanebranda Dawcy Pierścieni. Przez całe stulecie sprzeciwialiśmy się Imperium i walczyliśmy z nim. Nasze złoto, broń i zasoby pozwoliły powstać Vardenom, utrzymywaliśmy was także przez te wszystkie lata. Bez nas nie moglibyście stawić czoła Galbatorixowi. Krasnoludy nie zdołałyby zapewnić wam wszystkiego, czego potrzebowaliście, podobnie elfy, ze względu na odległość. Pytam zatem: dlaczego nagroda ma przypaść tobie, Nasuado, a nie mnie? - Ponieważ - odparła Nasuada - uważam, że będę dobrą królową. I ponieważ, jak we wszystkim, co czyniłam, przewodząc Vardenom, wierzę, że to najlepsze wyjście dla naszych ludzi i dla całej Alagaësii. - Masz o sobie bardzo wysokie mniemanie. - Fałszywa skromność rzadko bywa zaletą, zwłaszcza wśród tych, którzy kierują innymi. Czyż nie aż nadto dowiodłam mych zdolności przywódczych? Gdyby nie ja, Vardeni nadal kryliby się w Farthen Dûrze, czekając na znak z niebios, że nadszedł właściwy czas, by ruszyć na Galbatorixa. To ja poprowadziłam Vardenów z Farthen Duru do Surdy i stworzyłam z nich potężną armię. Owszem, z twoją pomocą, ale to ja im przewodziłam i to ja zyskałam im pomoc krasnoludów, elfów i urgali. Czy ty zdołałbyś tego dokonać? Ten, kto obejmie władzę w Urû’baenie, będzie

miał do czynienia ze wszystkimi rasami Alagaësii, nie tylko naszą. Ja już to zrobiłam i wiem, że potrafię. - Głos Nasuady złagodniał, choć wyraz jej twarzy nie stracił zwykłej siły. - Orrinie, czemu tego pragniesz? Czy przez to byłbyś szczęśliwszy? - To nie jest kwestia szczęścia - warknął. - Ależ owszem, po części jest. Naprawdę chcesz władać całym Imperium, a także Surdą? Tego, kto obejmie tron, czeka olbrzymie zadanie. Trzeba odbudować cały kraj: wynegocjować traktaty, zająć niezdobyte jeszcze miasta, podporządkować sobie szlachtę i magów. Trzeba całego życia, by choć po części naprawić szkody poczynione przez Galbatorixa. Naprawdę chciałbyś się tego podjąć? Bo mam wrażenie, że wolałbyś swoje dawne życie. - Jej wzrok powędrował ku kielichowi na jego kolanach i znów ku twarzy króla. - Jeśli przyjmiesz moją propozycję, możesz powrócić do Aberonu i swych doświadczeń z filozofii naturalnej. Nie pragnąłbyś tego? Surda będzie bogatsza i większa, a ty odzyskasz swobodę zajęcia się swymi zainteresowaniami. - Nie zawsze robimy to, co nam się podoba. Czasami musimy wybrać to, co właściwe, a nie to, czego chcemy - oznajmił król Orrin. - To prawda, ale… - Poza tym, gdybym został królem w Urû’baenie, mógłbym rozwijać swe zainteresowania równie swobodnie jak w Aberonie. Nasuada zmarszczyła brwi, nim jednak zdążyła cokolwiek powiedzieć, Orrin znów się odezwał. - Nie rozumiecie… - Skrzywił się i pociągnął łyk wina. W takim razie nam wyjaśnij - rzuciła Saphira. Barwa myśli smoczycy wyraźnie oddawała jej zniecierpliwienie. Orrin parsknął, opróżnił czarę i cisnął nią o drzwi wiodące na klatkę schodową, wgniatając złoto. Kilka klejnotów wyskoczyło z oprawy i poturlało się po podłodze. - Nie potrafię - warknął - i nie mam ochoty próbować. - Powiódł gniewnym wzrokiem po komnacie. - Nikt z was by nie zrozumiał. Jesteście

zbyt związani własną ważnością, by to dostrzec. Jak moglibyście, skoro nigdy nie doświadczyliście tego, co ja? - Z powrotem opadł w głąb fotela, pod gzymsem jego brwi płonęły ciemne węgle oczu. - Jesteś zdecydowana? rzekł do Nasuady. - Nie wycofasz swej kandydatury? Pokręciła głową. - A jeśli zdecyduję się przedstawić własną? - Wówczas będziemy w konflikcie. - A wasza trójka sprzymierzy się z nią? - Orrin popatrzył kolejno na Aryę, Orika i Grimrra. - Jeśli Vardeni zostaną zaatakowani, będziemy walczyć u ich boku oznajmił krasnolud. - My także - dodała Arya. Król Orrin obnażył zęby w wymuszonym uśmiechu. - Ale w żadnym razie nie zamierzacie nam mówić, kogo mamy wybrać na swego przywódcę, prawda? - Oczywiście, że nie. - Zęby Orika błysnęły niebezpieczną bielą w gąszczu brody. - Oczywiście nie. - Orrin znów skupił uwagę na Nasuadzie. - Oprócz wymienionych miast chcę dostać także Belatonę. Nasuada zastanawiała się chwilę. -Wraz z Feinster i Aroughs już i tak zyskujesz dwa porty, trzy, jeśli liczyć Eoam na wyspie Beirland. Zamiast tego dam ci Furnost, wówczas będziesz miał pod swym władaniem całe jezioro Tüdosten, a ja jezioro Leona. - Leona jest cenniejsza niż Tüdosten, daje bowiem dostęp do gór i północnego wybrzeża - przypomniał Orrin. - Istotnie. Ale masz już dostęp do Leony. Daje ci go Dauth i rzeka Jiet. Król Orrin przez chwilę wpatrywał się w podłogę pośrodku komnaty. Milczał. Na zewnątrz ostatni skrawek słonecznej tarczy zniknął za linią horyzontu, pozostawiając na niebie kilka samotnych chmur wciąż oświetlonych jego blaskiem. Niebo zaczęło ciemnieć, w półmroku zapłonęły

pierwsze gwiazdy - słabe punkciki światła w fioletowym bezkresie. Powiał lekki wietrzyk i w jego szumie wokół ścian wieży Eragon usłyszał szelest zębatych liści pokrzyw. Im dłużej czekali, tym prawdopodobniejsze wydawało mu się, że Orrin odrzuci propozycję Nasuady, albo że pozostanie tak w milczeniu całą noc. W końcu król poruszył się lekko i uniósł głowę. - Zgoda - rzekł cicho. - Dopóki będziesz dotrzymywać warunków naszej ugody, nie podważę twych praw do tronu Galbatorixa… Wasza Wysokość. Eragon poczuł dreszcz, słysząc, jak Orrin wymawia te słowa. Nasuada z poważną miną wystąpiła naprzód i stanęła na środku komnaty. A potem Orik uderzył drzewcem Volunda o posadzkę. - Umarł król! - wykrzyknął. - Niech żyje królowa! - Umarł król, niech żyje królowa! - zawołali Eragon, Arya, Däthedr i Grimrr. Wargi kotołaka wygięły się, odsłaniając ostre kły. Saphira zatrąbiła głośno, tryumfalnie, dźwięk ów odbił się od sklepionego sufitu i popłynął nad pogrążone w mroku miasto. Eragon poczuł aurę aprobaty promieniującą z Eldunari. Nasuada stała tam dumna, wysoka. W ciemniejącym świetle w jej oczach lśniły łzy. - Dziękuję wam. - Popatrzyła na nich kolejno, wytrzymując ich spojrzenia. Mimo to, jej myśli wędrowały gdzie indziej i Eragon dostrzegł na jej twarzy nutę smutku. Wątpił, by ktokolwiek inny go zauważył. W całej krainie zapadła noc. Jedynie wierzchołek ich wieży jarzył się światłem wysoko nad miastem.

Stosowne epitafium

Miesiące po zwycięstwie w Urû’baenie upływały Eragonowi zarówno szybko, jak i bardzo wolno. Szybko, ponieważ mieli z Saphirą wiele do zrobienia i rzadko zdarzało się, by o zachodzie słońca nie padali ze zmęczenia. Wolno, ponieważ mimo wielu zadań powierzanych mu przez królową Nasuadę, wciąż odczuwał brak celu i zdawało mu się, że oboje utknęli w spokojnym zakolu rzeki, czekając na coś, cokolwiek, co pchnie ich z powrotem w główny nurt. Po wyborze Nasuady pozostali z Saphirą jeszcze cztery dni w Urû’baenie, pomagając Vardenom do końca opanować miasto i otaczające je tereny. Przez większość czasu zajmowali się mieszkańcami - zazwyczaj uspokajając tłumy, wściekłe z powodu kolejnej decyzji Vardenów - oraz polując na żołnierzy, którzy umknęli z miasta i napadali na chłopów, podróżnych i pobliskie majątki. Wraz z Saphirą uczestniczyli także w odbudowie olbrzymiej bramy miasta, a na prośbę Nasuady rzucił kilka zaklęć, mających nie pozwolić ludziom nadal wiernym Galbatorixowi sprzeciwić się królowej.

Zaklęcia te obejmowały jedynie mieszkańców stolicy i okolicznych ziem, lecz po ich rzuceniu wszyscy Vardeni poczuli się bezpieczniej. Eragon zauważył, iż Vardeni, krasnoludy, a nawet elfy, traktują jego i Saphirę inaczej niż przed śmiercią Galbatorixa. Okazywali im większy szacunek i uznanie, zwłaszcza ludzie, którzy patrzyli na niego i smoczyce z, jak powoli pojął, niemal nabożnym podziwem. Z początku nawet mu się to podobało - Saphira w ogóle się tym nie przejęła - potem jednak zaczęła dręczyć go świadomość, iż wielu krasnoludów i ludzi tak bardzo pragnie go zadowolić, że mówią mu to, co chce usłyszeć, a nie prawdę. Odkrycie to nim wstrząsnęło: czuł, że nie może już ufać nikomu prócz Rorana, Aryi, Nasuady, Orika, Horsta i oczywiście Saphiry. W owych dniach rzadko widywał Aryę. Gdy już się spotykali, wydawała się zamknięta w sobie i zrozumiał, że w ten sposób radzi sobie z żałobą. Nie mieli okazji pomówić na osobności, a jedyne kondolencje, jakie jej złożył, zabrzmiały krótko i niezręcznie. Zdawało mu się, że była wdzięczna, ale nie miał pewności. Co do Nasuady, po zaledwie jednej dobrze przespanej nocy odzyskała większość dawnej energii, ducha i zdecydowania, i to zdumiało Eragona. Kiedy wysłuchał relacji z mąk, jakie przeszła w Komnacie Prawdomówczyni, jego opinia o niej niezwykle wzrosła, podobnie szacunek dla Murtagha, o którym Nasuada poza tym nie wspomniała więcej ani słowem. Pogratulowała Eragonowi tego, jak przewodził Vardenom pod jej nieobecność - choć zaprotestował, mówiąc, że przez większość czasu go przy nich nie było - i podziękowała, że uratował ją tak szybko, bo, jak przyznała pod koniec rozmowy, Galbatorix o mało nie zdołał jej złamać. Trzeciego dnia Nasuada została koronowana na wielkim placu w sercu miasta, na oczach olbrzymich tłumów ludzi, krasnoludów, elfów, kotołaków i urgali. Wybuch, który zakończył życie Galbatrorixa, zniszczył starożytną koronę Broddringów, toteż krasnoludy wykuły jej nową ze złota znalezionego w mieście i klejnotów, które elfy wydłubały ze swych hełmów i rękojeści mieczy.

Ceremonia była prosta, lecz przez to bardzo przejmująca. Nasuada nadeszła od strony zburzonej cytadeli. Miała na sobie suknię barwy królewskiej purpury - z rękawami odciętymi przy łokciach, by odsłonić pokrywające przedramiona blizny, i trenem obszytym sobolowym futrem. Tren niosła Elva, Eragon bowiem posłuchał ostrzeżenia Murtagha i nalegał, by dziewczynka trzymała się jak najbliżej Nasuady. Do wtóru powolnych werbli Nasuada wspięła się na podest wzniesiony pośrodku placu. Na jego szczycie, obok rzeźbionego fotela, który miał jej posłużyć za tron, stał Eragon, a tuż za nim Saphira. Przed platformą czekali królowie Orrin, Orik i Grimrr, a także Arya, Däthedr i Nar Garzhvog. Nasuada wspięła się na podium, a potem uklękła przed Eragonem i Saphirą. Krasnolud z klanu Orika wręczył Eragonowi nowo wykutą koronę, którą ten umieścił na głowie dziewczyny. Potem Saphira wygięła szyję i dotknęła pyskiem czoła Nasuady. Oboje z Eragonem powiedzieli jednocześnie: - Teraz powstań jako królowa, Nasuado, córo Ajihada i Nadary. Zadźwięczała donośna fanfara, zebrany tłum - wśród którego dotąd panowała śmiertelna cisza - zaczął wiwatować. Okrzyki tworzyły osobliwą kakofonię, w której ryki urgali mieszały się z melodyjnymi głosami elfów. Potem Nasuada zasiadła na tronie. Król Orrin stanął przed nią i przysiągł jej wierność, podobnie Arya, król Orik, Grimrr Półłapy i Nar Garzhvog, oferując przyjaźń swoich ras. Wydarzenie to miało potężny wpływ na Eragona. Odkrył, że z trudem powstrzymuje łzy, patrząc na Nasuadę zasiadającą w królewskiej pozie. Dopiero po jej koronacji odniósł wrażenie, że widmo tyranii Galbatorixa zaczęło znikać. Po wszystkim odbyła się uczta, a Vardeni i ich sojusznicy świętowali całą noc i następny dzień. Eragon niewiele z niej pamiętał, oprócz tańców elfów, rytmicznego łoskotu krasnoludzkich bębnów i czterech Kulli,

którzy wspięli się na wieżę tuż przy miejskim murze i stali tam, dmąc w rogi zrobione z czaszek swych ojców. Mieszkańcy miasta także dołączyli do uroczystości. Eragon dostrzegł wśród nich ulgę i radość, że Galbatorix nie jest już ich królem. A pod emocjami wszystkich obecnych kryła się świadomość wagi tej chwili, wiedzieli bowiem, iż są świadkami końca jednej epoki i początku drugiej. *** Piątego dnia, gdy brama została już niemal odbudowana i miasto wydawało się nieźle zabezpieczone, Nasuada rozkazała Eragonowi i Saphirze udać się do Dras-Leony, a stamtąd do Belatony, Feinster i Aroughs i w każdym z miejsc użyć imienia pradawnej mowy, by uwolnić wszystkich, którzy przysięgli wierność Galbatorixowi. Poprosiła także Eragona, by rzucił na żołnierzy i szlachtę zaklęcie - tak jak to uczynił z mieszkańcami Urû'baenu - mające powstrzymać ich przed podważaniem nowo ustanowionego pokoju. Eragon odmówił, uznał bowiem, że zbytnio przypominało to sposób, w jaki Galbatorix kontrolował tych. którzy mu służyli. W Urû’baenie ryzyko pojawienia się ukrytych zabójców bądź innych lojalistów przekonało go do spełnienia próśb Nasuady. Ale nie gdzie indziej. Ku jego uldze, po namyśle Nasuada przyznała mu rację. Ruszając w drogę, zabrali ze sobą ponad połowę Eldunari z Vroengardu; reszta pozostała wraz z sercami serc ocalonymi ze skarbca Galbatorixa. Blödhgarm i jego magowie - niezajmujący się już ochroną Eragona i Saphiry - przenieśli je do zamku kilkanaście mil na północny wschód, od Urû’baenu, gdzie łatwo mogli bronić serc serc przed każdym, kto próbowałby je ukraść, i gdzie myśli obłąkanych smoków wpływały jedynie na umysły opiekunów. Dopiero gdy Eragon i Saphira upewnili się, że Eldunari są bezpieczne, wyruszyli w podróż.

Po dotarciu do Dras-Leony Eragon zdumiał się, widząc, jak wiele zaklęć oplata miasto oraz mroczną kamienną wieżę Helgrindu. Domyślał się, że wiele z nich liczy sobie setki lat albo i więcej: zapomniane czary z dawno minionych wieków. Pozostawił te, które wydawały się nieszkodliwe, usuwając resztę, czasami jednak trudno było je rozróżnić, a niechętnie majstrował przy zaklęciach, których celu nie pojmował. Eldunari przyszły mu tu z pomocą: w kilku przypadkach przypomniały sobie, kto rzucił zaklęcie i dlaczego, albo też zdołały ustalić, czemu miało służyć, posługując się informacjami, które dla Eragona nic nie znaczyły. Natomiast w przypadku Helgrindu i siedzib kapłanów - którzy zeszli pod ziemię, gdy tylko dotarły do nich wieści o śmierci Galbatorixa - Eragon nie zadał sobie trudu ustalania, które zaklęcia są niebezpieczne, a które nie: usunął je wszystkie. Posłużył się także imieniem imion, poszukując pasa Belotha Mądrego w ruinach wielkiej katedry - bez powodzenia. Spędzili w Dras-Leonie trzy dni, następnie ruszyli do Belatony. Tu także Eragon usunął czary Galbatorixa, podobnie w Feinster i Arougs. W Feinster ktoś próbował go zabić zatrutym winem. Ochroniły go zaklęcia, lecz incydent ten rozzłościł Saphirę. Jeśli kiedykolwiek dopadnę tego tchórzliwego szczura, który to zrobił, pożrę go żywcem, zaczynając od stóp - warknęła. *** W drodze powrotnej do Urû’baenu Eragon zaproponował niewielką zmianę kursu. Saphira zgodziła się i skręciła ostro, tak że na moment horyzont stanął pionowo, a świat wydał się podzielony na pół, równo pomiędzy ciemnoniebieskie niebo i zielono-brązową ziemię. Szukali pół dnia, wreszcie jednak smoczyca odnalazła skupisko wzgórz z piaskowca, a wśród nich jedno szczególne: wysoką stertę czerwonawego kamienia, z jaskinią ziejącą w połowie zbocza. Na wierzchołku wzgórza połyskiwał grobowiec zrobiony z diamentu.

Wzgórze wyglądało dokładnie tak, jak Eragon je zapamiętał. Na jego widok serce ścisnęło mu się w piersi. Saphira wylądowała obok grobowca, a jej szpony zaskrobały o porowatą powierzchnię, odrywając kawałki kamienia. Eragon powoli rozpiął podtrzymujące nogi rzemienie. Potem zsunął się na ziemię. Od zapachu ciepłego kamienia zakręciło mu się w głowie i przez moment miał wrażenie, że cofnął się w czasie. Potem otrząsnął się, jego umysł pojaśniał. Podszedł do grobowca, spojrzał w kryształową głębię i ujrzał Broma. Ujrzał swego ojca. Brom w ogóle się nie zmienił. Diament, w którym tkwiło ciało, ochronił go przed szkodami wyrządzonymi przez czas i zwłoki nie zdradzały ani śladu rozkładu. Skóra na pobrużdżonej twarzy była jędrna, zabarwiona różowo, jakby pod jej powierzchnią wciąż krążyła gorąca krew. Zdawało się, że Brom w każdej chwili może otworzyć oczy i powstać z ziemi, gotów podjąć przerwaną podróż. W pewnym sensie stał się bezśmiertny, nie starzał się już bowiem jak inni i na zawsze miał pozostać taki sam, pochwycony w pozbawiony marzeń sen. Na jego piersi, na długim białym proporcu brody spoczywał miecz. Dłonie Broma splatały się na rękojeści, tak jak ułożył je Eragon. U jego boku leżała sękata, rzeźbiona laska: teraz Eragon pojął, iż pokrywały ją dziesiątki symboli z pradawnej mowy. Do oczu napłynęły mu łzy. Osunął się na kolana i jakiś czas płakał cicho. Usłyszał, jak Saphira dołącza do niego, poczuł ją umysłem i wiedział, że ona także opłakuje odejście Broma. W końcu Eragon podniósł się i oparty o krawędź grobowca wbił wzrok w twarz swego ojca. Teraz, gdy wiedział, czego szukać, dostrzegł łączące ich podobieństwo, częściowo zamazane przez upływ czasu i zamaskowane przez brodę, ale wciąż oczywiste. Kształt kości policzkowych, zmarszczka między brwiami, linia górnej wargi: wszystko to Eragon rozpoznał. Nie

odziedziczył natomiast haczykowatego nosa Broma, jego nos pochodził od matki. Spojrzał w dół i westchnął. Świat przed oczami znów się rozpłynął. - Zrobione - rzekł cicho Eragon. - Dokonałem tego… Razem dokonaliśmy. Galbatorix nie żyje, Nasuada zasiada na tronie, a my oboje jesteśmy cali i zdrowi. To by cię ucieszyło, prawda, stary lisie? - Zaśmiał się i otarł oczy przegubem, - Co więcej, na Vroengardzie znaleźliśmy smocze jaja. Jaja! Smoki nie wymrą, i to my z Saphirą zajmiemy się ich wychowaniem. Tego nie przewidziałeś, prawda? - Znów się roześmiał. Jednocześnie czuł niemądre rozbawienie i przejmujący żal. - Ciekawe, co byś powiedział o tym wszystkim? Jesteś taki sam jak kiedyś, i zarazem nie taki sam. Czy w ogóle byś nas poznał? Oczywiście, że tak - wtrąciła Saphira - jesteś jego synem. - Trąciła go pyskiem. Poza tym, twoja twarz nie zmieniła się aż tak bardzo, by miał cię wziąć za kogoś innego, choć zapach, owszem. - Naprawdę? Teraz pachniesz bardziej jak elf… Poza tym nie wziąłby mnie raczej za Shruikana albo Glaedra, prawda? -Nie . Eragon pociągnął nosem i odepchnął się od grobowca. Zamknięty w diamencie Brom do tego stopnia wyglądał jak żywy, że na ów widok przyszedł mu do głowy szaleńczy, niewiarygodny pomysł. Już miał go odrzucić, lecz nie pozwoliły na to emocje. Pomyślał o Umarothu i Eldunari - o ogromie zgromadzonej przez nich wiedzy i o tym, co uczyniły w Urû’baenie z jego zaklęciem - i w jego sercu zapłonęła iskierka rozpaczliwej nadziei. Kiedy go pogrzebaliśmy - rzekł, zwracając się jednocześnie do Saphiry i Umarotha - Brom dopiero co zginął. Następnego dnia Saphira zamieniła kamień w diament, lecz noc spędził zamknięty iv skale bez dostępu powietrza. Umarothu, przy waszej sile i wiedzy, może… może wciąż zdołalibyśmy go uleczyć?- Zadrżał, jakby trawiła go gorączka. - Wcześniej nie umiałem zagoić jego rany, ale teraz… teraz chyba bym potrafił.

Byłoby to trudniejsze niż sobie wyobrażasz - odparł Umaroth. Owszem, ale moglibyście to zrobić! Widziałem, jak ty i Saphira z pomocą magii dokonujecie niewiarygodnych czynów. Z pewnością to nie wykracza poza wasze możliwości. Wiesz, że nie potrafimy przywoływać magii na życzenie – przypomniała Saphira. A nawet gdyby nam się udało - dodał Umaroth - istnieje wielka szansa, że nie zdołalibyśmy przywrócić umysłu Broma. Umysł to rzecz skomplikowana i łatwo byłoby pozbawić go rozumu bądź odmienić charakter. A wówczas co? Chciałbyś, by tak żył? A on? Nie, lepiej zostawić go iv spokoju, Eragonie, i, tak jak to uczyniłeś, uczcić myślami i czynami. Wolałbyś, by było inaczej. My wszyscy, którzy straciliśmy bliskich, również. Jednakże tak się rzeczy mają na tym świecie. Brom żyje teraz w twoich wspomnieniach i jeśli istotnie był człowiekiem, którego nam ukazałeś, to by mu wystarczyło. Niechaj wystarczy i tobie. Ale… Tym razem nie przerwał mu Umaroth, lecz najstarszy z Eldunari, Valdr. Zaskoczył Eragona, przemawiając nie obrazami bądź odczuciami, lecz słowami pradawnej mowy, wypowiadał je powoli, z napięciem, jakby już dawno zapomniał jak to się robi. Pozostaw martwych ziemi. Nie są dla nas - rzekł. Nie dodał nic więcej, lecz Eragon wyczuł promieniujące z niego głębokie współczucie i smutek Westchnął głośno i na moment zamknął oczy. Potem pozwolił swemu sercu przegnać zbłąkaną nadzieję i ponownie pogodzić się z faktem, że Brom odszedł. - Ach - rzekł do Saphiry - nie sądziłem, że będzie tak trudno. Byłoby dziwnie, gdybyś czuł inaczej. - Jej ciepły oddech zmierzwił mu włosy na czubku głowy, gdy dotknęła jego pleców bokiem pyska. Eragon uśmiechnął się słabo i zebrawszy całą odwagę, raz jeszcze spojrzał na Broma.

- Ojcze - rzekł. Słowo to pozostawiło w ustach dziwny smak; nigdy wcześniej nie miał powodu, by tak się do kogoś zwracać. A potem przeniósł wzrok na runy wyryte w iglicy u szczytu grobowca i głoszące: TU LEŻY BROM Który był Smoczym Jeźdźcem A dla mnie Drugim ojcem. Chwała jego imieniu. Uśmiechnął się boleśnie, myśląc, jak bardzo był bliski prawdy. Potem przemówił w pradawnej mowie. Na jego oczach diament zamigotał, zafalował i na powierzchni uformowały się nowe rzędy run. Kiedy skończył, inskrypcja brzmiała następująco: TU LEŻY BROM Który był Jeźdźcem złączonym ze smoczycą Saphirą Synem Holcomba i Neldy Umiłowanym Seleny Ojcem Eragona Cieniobójcy Założycielem Vardenów I zgubą Zaprzysiężonych. Chwała jego imieniu. Stydja unin morranr. Było to epitafium mniej osobiste, lecz Eragonowi wydało się bardziej stosowne. Rzucił jeszcze kilka zaklęć mających chronić diament przed złodziejami i wandalami.

Jakiś czas srał, nie chcąc się odwrócić. Miał wrażenie, że powinno być coś jeszcze - jakieś wydarzenie, uczucie bądź zrozumienie, które ułatwiłoby mu pożegnanie z ojcem i odejście. W końcu położył dłoń na zimnym diamencie, żałując, że nie może sięgnąć przez niego, by po raz ostatni dotknąć Broma, i rzekł: - Dziękuję ci za wszystko, czego mnie nauczyłeś. Saphira parsknęła i skłoniła głowę, trącając pyskiem twardy klejnot. A potem Eragon odwrócił się na pięcie i, czując, że pewien rozdział dobiegł końca, powoli wspiął się na grzbiet smoczycy. Podczas lotu na północny wschód jakiś czas trwał w zamyśleniu. Gdy grupka wzgórz z piaskowca stała się jedynie plamą na horyzoncie, odetchnął głęboko i spojrzał w lazurowe niebo. Jego twarz rozjaśnił uśmiech. Co cię tak bawi? - spytała Saphira, machając ogonem. Łuska na twoim pysku odrasta. Wyraźnie poczuł promieniującą z niej radość. Potem prychnęła. Zawsze wiedziałam, że odrośnie. Bo niby czemu nie? Eragon wyczuwał jednak, jak jej boki pod nogami wibrują zadowoleniem. Poklepał ją i przywarł piersią do jej szyi, czując, jak ciepło smoczycy wlewa się w jego ciało.

Pionki na szachownicy

Gdy wraz z Saphirą dotarli do Urû’baenu, Eragon ze zdumieniem odkrył, że Nasuada przywróciła mu dawną nazwę, Ilirea, z szacunku do historii i dziedzictwa miasta. Przeżył też wstrząs na wieść, iż Arya wyruszyła już do Ellesméry wraz z Däthedrem i wieloma innymi elfickimi lordami i że zabrała ze sobą zielone smocze jajo, znalezione w cytadeli. Zostawiła u Nasuady adresowany do niego list. Wyjaśniała w nim, że musi odwieźć ciało matki do Du Weldenvarden, gdzie odbędzie się uroczysty pogrzeb. Co do smoczego jaja, napisała: …A ponieważ Saphira wybrała sobie na Jeźdźca Ciebie, człowieka, słuszne jest, by następnym Jeźdźcem został elf, jeśli oczywiście zamknięty w jaju smok się zgodzi. Chciałabym bezzwłocznie dać mu szansę, już i tak zbyt wiele czasu spędził w skorupie. Ponieważ gdzie indziej pozostało wiele jaj - nie wymienię nazwy tego miejsca - mam nadzieję, iż

nie uznasz, że zachowałam się pochopnie i że zanadto mam na względzie dobro mego ludu. Naradziłam się w tej kwestii z Eldunari, które zgodziły się z moją decyzją. Tak czy inaczej, po tym, jak zarówno Galbatorix, jak i moja matka odeszli w otchłań, nie chcę już dłużej piastować stanowiska ambasadora wśród Vardenów. Pragnę podjąć dawne obowiązki i przewozić smocze jajo przez kraj, jak to czyniłam z jajem Saphiry. Oczywiście, nadal potrzebujemy ambasadora między naszymi rasami. Toteż razem z Däthedrem naznaczyliśmy na mego następcę młodego elfa, Vanira. Poznałeś go w Ellesmerze. Bardzo pragnął dowiedzieć się czegoś więcej o ludziach z Twej rasy i uznałam, że to dobry powód do objęcia tego stanowiska - jeśli rzecz jasna nie okaże się przesadnie niekompetentny. List był znacznie dłuższy, lecz Arya nie wspomniała ani słowem, kiedy i czy w ogóle powróci do zachodniej części Alagaësii. Eragon ucieszył się, że pamiętała o nim dostatecznie, by napisać, lecz żałował, że nie zaczekała z wyjazdem do ich powrotu. Po zniknięciu Aryi w jego świecie pojawiła się dziura i choć spędzał sporo czasu z Roranem i Katriną, a także z Nasuadą, bolesna pustka w jego duszy nie chciała zniknąć. I to, wraz z ciągłym wrażeniem, że wraz z Saphirą jedynie zabijają czas, sprawiło, że czuł się dziwnie oderwany od innych. Często odnosił wrażenie, że obserwuje sam siebie z zewnątrz, niczym kogoś obcego. Rozumiał powody owych uczuć, ale nie potrafił znaleźć na nie żadnego lekarstwa, prócz czasu. *** Podczas ostatniej wycieczki przyszło mu do głowy, że dzięki władzy nad pradawną mową, jaką dawała mu znajomość imienia imion, mógłby zdjąć z Elvy resztki swego błogosławieństwa, które okazało się przekleństwem. Poszedł zatem do dziewczynki, mieszkającej w pałacu Nasuady, opowiedział o swym pomyśle, a potem spytał, jakie są jej życzenia.

Nie zareagowała z radością, której oczekiwał, długą chwilę siedziała, wbijając wzrok w podłogę, ze skrzywioną bladą twarzą. Niemal godzinę milczała. Eragon siedział naprzeciwko, czekając bez słowa skargi. W końcu spojrzała na niego. . - Nie. Wolę zostać taka jaka jestem. Dziękuję ci, że spytałeś, ale ten dar stał się zbyt ważną częścią mnie i nie mogłabym z niego zrezygnować. Bez zdolności wyczuwania bólu innych byłabym tylko dziwolągiem, poronionym wybrykiem, mogącym jedynie zaspokajać niską ciekawość tych, którzy zgadzają się mnie przechować, tych, którzy mnie tolerują. Z nim wciąż pozostaję dziwolągiem, ale bywam też użyteczna. Mam moc, której inni się obawiają, i panuję nad swym własnym losem w stopniu niedostępnym większości osób mojej płci. - Skinieniem ręki wskazała bogato urządzoną komnatę. - Tu mogę mieszkać wśród wygód i w spokoju, a przy tym nadal czynić dobro, pomagając Nasuadzie. Jeżeli odbierzesz mi moje zdolności, cóż mi pozostanie? Co będę robić? Kim bym się stała? Zdjęcie twojego zaklęcia nie byłoby błogosławieństwem, Eragonie. Zostanę taka jaka jestem i z własnej, nieprzymuszonej woli będę znosić trudy związane z mym darem. Dziękuję ci jednak. *** Dwa dni po tym, jak Eragon i Saphira wylądowali w mieście zwanym obecnie Ilireą, Nasuada znów wyprawiła ich w drogę, najpierw do Gil'eadu, a potem do Ceunon - dwóch miast zajętych przez elfy - by Eragon za pomocą imienia imion mógł zdjąć zaklęcia Galbatorixa. Wizyta w Gil'eadzie pozostawiła po sobie nieprzyjemne wrażenie. Przypomniała im czasy, gdy urgale na rozkaz Durzy schwytały Eragona, a także śmierć Oromisa. Eragon i Saphira spędzili trzy noce w Ceunon. Nie przypominało ono żadnego innego znanego im miasta. Budynki wzniesione głównie z drewna miały strome, kryte gontem dachy, w większych budowlach

złożone z kilku warstw. Ich szczyty często ozdabiano stylizowanymi rzeźbami smoczych głów, a drzwi pokrywano rzeźbionymi bądź malowanymi misternie splecionymi wzorami. Gdy wyruszyli z powrotem, tym razem to Saphira zaproponowała zmianę trasy. Nie musiała długo przekonywać Eragona. Kiedy wyjaśniła. że wycieczka nie potrwa zbyt długo, chętnie się zgodził. Z Ceunonu polecieli na zachód, przez zatokę Fundor: rozległą połać falującej wody. Szaroczarne grzbiety wielkich morskich ryb często wynurzały się spomiędzy fal, niczym małe skórzaste wysepki. A potem wyrzucały z nozdrzy fontanny wody i unosiły olbrzymie ogony wysoko w powietrze, po czym znów znikały w głębinach. Lecieli tak przez zatokę Fundor, pośród zimnych, porywistych wiatrów , a potem ponad górami Kośćca, których imiona znał od dziecka. I tak dotarli do doliny Palancar, po raz pierwszy odkąd wyruszyli w pościg za. Ra’zacami wraz z Bromem. Zdawało się, że od tego czasu minęły całe wieki. Eragonowi zapach doliny skojarzył się z domem: woń sosen, wierzb i brzóz przypominała mu dzieciństwo, a przenikliwy ziąb w powietrzu świadczył o nadchodzącej zimie. Wylądowali pośród zwęglonych ruin Carvahall. Eragon dłuższy czas wędrował ulicami, które powoli porastały gęste chaszcze i trawa. Z pobliskiej kępy brzóz wyłoniło się stado zdziczałych psów. Na widok Saphiry zamarły, po czym zaszczekały i, ujadając, rzuciły się do ucieczki. Smoczyca warknęła i wypuściła w powietrze kłąb dymu, poza tym jednak nie próbowała ich ścigać. Eragon przesunął nogą po stosie popiołów i pod jego stopą pękł z trzaskiem kawałek spalonego drewna. Zniszczenie osady zasmuciło go. Jednakże większość wieśniaków, którzy ją opuścili, wciąż żyła. Wiedział, że jeśli powrócą, odbudują Carvahall, i to lepsze niż wcześniej. Tyle że budynki, wśród których dorastał, zniknęły na zawsze. Ich nieobecność podkreślała jeszcze wrażenie, że dolina Palancar to już nie jego miejsce.

a pozostawiona przez nie pustka sprawiała, że czuł się nieswojo, jak we śnie, w którym wszystko przebiega nie tak jak trzeba. - Świat stanął dęba - wymamrotał. Rozpalił niewielkie ognisko obok dawnej karczmy Morna i ugotował kociołek gulaszu. Gdy się posilał, Saphira krążyła po okolicy, obwąchując wszystko, co ją zaciekawiło. Po posiłku Eragon zaniósł kociołek, miskę i łyżkę na brzeg Anory i umył je w lodowatej wodzie. Potem kucnął na skalistym wybrzeżu, wpatrując się w falujący biały pióropusz u wylotu doliny: wodospady Igualda, sięgające w górę na pół mili, a potem niknące pośród skał na górze Narnmor. Ich widok przywołał w pamięci ów wieczór, gdy powrócił z Kośćca z jajem Saphiry w worku, nieświadom tego, co czeka ich dwójkę, ani nawet, że w ogóle będzie ich dwoje. - Ruszajmy - rzekł do Saphiry, dołączając do niej przy zapadniętej studni pośrodku wioski. Chciałbyś odwiedzić swoją farmę? - spytała, gdy wdrapywał się na jej grzbiet. Pokręcił głową. - Nie. Wolę zapamiętać ją taką, jaka była, a nie, jaka jest teraz. Smoczyca zgodziła się. Jednakże, zgodnie z niewypowiedzianą umową, skierowała się na południe tą samą trasą jak wtedy, gdy opuścili dolinę Palancar. Po drodze Eragon dostrzegł polanę, na której stał kiedyś jego dom, była jednak dostatecznie odległa i niewyraźna, by mógł udawać, że być może domostwo i stodoła wciąż tam są. Na południowym krańcu doliny Saphira poszybowała w górę kolumny prądu wznoszącego, aż na szczyt wielkiej nagiej góry, Utgardu, gdzie stała zrujnowana wieżyczka wzniesiona przez Jeźdźców, by czuwać nad szalonym królem Palancarem. Niegdyś nosiła nazwę Edoc’sil, obecnie jednak nazywano ją Ristvak'ban albo „Miejsce smutku", tu bowiem Galbatorix zabił Vraela. W ruinach wieżyczki Eragon, Saphira i towarzyszące im Eldunari oddali hołd pamięci Vraela. Umaroth zareagował szczególną powagą.

Dziękuję, że mnie tu przyniosłaś Saphiro - rzekł. Nigdy nie sądziłem, że ujrzę miejsce, w którym zginął mój Jeździec. A potem Saphira rozpostarła skrzydła, zeskoczyła z ruin i poszybowała nad trawiastymi równinami, pozostawiając za sobą dolinę. *** W połowie drogi do Ilirei Nasuada nawiązała z nimi kontakt za pośrednictwem jednego z magów Vardenów i poleciła, by dołączyli do dużego oddziału, który posłała ze stolicy do Teirmu. Eragon ucieszył się na wieść, iż wojskami dowodzi Roran i że wśród nich znaleźli się Jeod, Baldor - który dzięki staraniom elfów odzyskał pełną władzę w ręce - oraz kilkunastu innych wieśniaków. Ku lekkiemu zdumieniu Eragona, mieszkańcy Teirmu nie zgodzili się poddać, nawet gdy zwolnił ich z przysiąg złożonych Galbatorixowi, i choć widzieli wyraźnie, że Vardeni z pomocą Saphiry i jej Jeźdźca, jeśli zechcą, z łatwością mogą zająć miasto. Zamiast tego rządca Teirmu, lord Risthart, zażądał, by zezwolono im stać się niezależnym państwem-miastem, dysponującym swobodą wyboru własnych władców i ustanawiania własnych praw. Ostatecznie, po kilku dniach negocjacji, Nasuada przystała na jego żądania, pod warunkiem, że lord Risthart przysięgnie jej wierność jako najwyższej królowej, tak jak to uczynił król Orrin, i zgodzi się poddać swych magów narzuconym przez nią prawom. Z Teirmu Eragon i Saphira towarzyszyli żołnierzom na południe, wzdłuż wąskiego wybrzeża. W końcu dotarli do miasta Kuasta. Tam sytuacja powtórzyła się, lecz w odróżnieniu od Teirmu, zarządca Kuasty ustąpił i zgodził się dołączyć do nowego królestwa Nasuady. Następnie Eragon i Saphira pofrunęli do Nardy, daleko na północy, i uzyskawszy to samo przyrzeczenie, mogli w końcu powrócić do Ilirei. gdzie pozostali kilka tygodni w pałacu obok siedziby Nasuady.

Gdy tylko pozwalały na to obowiązki, opuszczali z Saphirą miasto i kierowali się do zamku, gdzie Blödhgarm i jego magowie strzegli uwolnionych ze skarbca Galbatorixa Eldunari. Tam wspomagali ich w wysiłkach zmierzających do uleczenia umysłów smoków. Czynili postępy, ale bardzo powoli; niektóre z Eldunari reagowały wolniej niż inne. Eragona martwił fakt, że wielu z nich nie zależało już na życiu, a inne tak bardzo zagubiły się w labiryntach własnych umysłów, że nawet najstarsze smoki, choćby Valdr, nie mogły się z nimi porozumieć. By nie pozwolić setkom oszalałych smoków opanować umysłów tych, którzy usiłowali im pomóc, elfy wprowadziły większość Eldunari w stan podobny do transu, zajmując się tylko kilkoma. Eragon współpracował też z magami z Du Vrangr Gata, opróżniającymi cytadelę z ukrytych w niej skarbów. Większość pracy spadła na jego barki, bo żaden inny czarodziej nie dysponował wiedzą bądź doświadczeniem niezbędnym, by móc zająć się wieloma zaklętymi przedmiotami pozostawionymi przez króla. Eragonowi wcale to jednak nie wadziło: z radością zwiedzał zrujnowaną fortecę i odkrywał pogrzebane w niej sekrety. Przez ostatnie stulecie Galbatorix zgromadził istny skarbiec cudów, niektóre niezmiernie niebezpieczne, lecz wszystkie interesujące. Eragon polubił zwłaszcza astrolabium, które po przyłożeniu do oka pozwalało mu nawet za dnia oglądać gwiazdy. Istnienie najniebezpieczniejszych przedmiotów utrzymywał w sekrecie, informując o nich jedynie Saphirę i Nasuadę, uznał bowiem, że to zbyt groźna wiedza, by dopuścić do niej innych. Nasuada zaczęła natychmiast wykorzystywać wydobywane z cytadeli skarby, karmiąc i odziewając swych żołnierzy, a także odbudowując fortyfikacje miast zdobytych podczas inwazji. Dodatkowo rozdała wszystkim swym poddanym po pięć złotych koron: drobnostkę dla szlachty, lecz istną fortunę dla najbiedniejszych farmerów. Eragon wiedział, że owym gestem zyskała sobie ich szacunek i oddanie w sposób, którego Galbatorix nigdy by nie pojął.

Odzyskali także kilkaset mieczy Jeźdźców: kling wszelkiego kształtu i koloru, wykutych zarówno przez ludzi, jak i elfy. Było to oszałamiające znalezisko. Eragon i Saphira osobiście zanieśli broń do zamku, w którym przechowywali Eldunari, oczekując dnia, gdy nowi Jeźdźcy będą potrzebować mieczy. Wiedział, że Rhunön ucieszy się na wieść, że tak wiele jej dzieł przetrwało. Znajdowali też tysiące zwojów i ksiąg, które zgromadził Galbatorix. Elfy i Jeod pomagali je uporządkować, odkładając na bok te opisujące sekrety Jeźdźców bądź działania magii. Porządkując ogromną skarbnicę wiedzy Galbatorixa, Eragon cały czas miał nadzieję, że znajdą jakąś wzmiankę o tym, gdzie król ukrył resztę jaj Lethrblak. Jednakże na temat ich bądź Ra’zaców znalazł jedynie zapiski elfów i Jeźdźców sprzed stuleci, w których omawiali zagrożenia ze strony nocnych stworów i zastanawiali się, co począć z wrogiem, którego nie da się wykryć magią. Teraz, gdy mógł otwarcie rozmawiać z Jeodem, odkrył, że spotyka się z nim bardzo często, opowiadając o wszystkim, co dotyczy Eldunari i jaj, a nawet o procesie odkrywania prawdziwego imienia na Vroengardzie. Rozmowy owe dodawały mu otuchy, zwłaszcza że Jeod był jedną z nielicznych osób, które znały Broma dość dobrze, by móc nazywać go przyjacielem. *** Eragon z zainteresowaniem, choć pewnym dystansem, obserwował proces rządów i odbudowy królestwa, które Nasuada stworzyła z resztek Imperium. Zarządzanie tak olbrzymimi i zróżnicowanymi terenami wymagało niewiarygodnego wysiłku, a obowiązki nigdy nie miały końca: zawsze pojawiało się coś nowego, wymagającego natychmiastowej uwagi. Eragon wiedział, że on nienawidziłby tego wszystkiego, lecz Nasuada wyraźnie rozkwitała. Nigdy nie brakowało jej energii, zawsze wiedziała

natychmiast, jak rozwiązać nadarzające się problemy. Widział, jak każdego dnia rośnie szacunek, jakim darzyli ją wysłannicy, urzędnicy, szlachta i pospólstwo, z którymi miała do czynienia. Idealnie nadawała się do swej nowej roli, choć nie był pewien, jak bardzo jest szczęśliwa, i z tej przyczyny martwił się o nią. Patrzył, jak osądza panów współpracujących z Galbatorixem - z własnej woli bądź nie - i podziwiał okazywaną przez nią sprawiedliwość i miłosierdzie, a także to, jak w razie konieczności potrafiła karać. Większość pozbawiała ziem, tytułów i znacznej części nieprawnie zdobytych bogactw, ale nie skazała nikogo na śmierć, co go ucieszyło. Stał u jej boku, gdy przyznała Nar Garzhvogowi i jego ludowi olbrzymie połacie ziemi wzdłuż północnego wybrzeża Kośćca, a także żyznych równin pomiędzy jeziorem Fläm i rzeką Toark, gdzie mieszkało niewielu ludzi. Eragon zgadzał się także i z tą decyzją. Podobnie jak król Orrin i lord Risthart, Nar Garzhvog przysiągł Nasuadzie posłuszeństwo jako najwyższej królowej. - Mój lud zgadza się z tym, Nocna Łowczyni - rzekł rosły Kuli. - Ale w ich żyłach płynie gęsta krew, a pamięć mają krótką i słowa nie zawsze będą ich krępować. - Chcesz powiedzieć, że twój lud naruszy pokój? - zapytała zimno Nasuada. - Mam rozumieć, że nasze rasy znów staną się wrogami? - Nie. - Garzhvog pokręcił masywną głową. - Nie chcemy z tobą walczyć. Wiemy, że Ognisty Miecz by nas zabił, ale… Gdy nasze młode dorosną, będą łaknąć bitew, w których zechcą dowieść swej odwagi. Jeśli bitew nie będzie, same je wywołają. Przykro mi, Nocna Łowczyni, ale nie możemy zmienić tego, kim jesteśmy. Ta wymiana zdań poruszyła Eragona - Nasuadę także - i przez kilka nocy rozmyślał o urgalach, próbując rozwiązać dręczący ich problem.

***

Mijały tygodnie, Nasuada wciąż posyłała jego i Saphirę w najróżniejsze miejsca w obrębie Surdy i swego królestwa, często powierzając im role osobistych przedstawicieli na dworze króla Orrina, lorda Ristharta bądź innych. Przemawiali także w jej imieniu do szlachty i oddziałów wojsk w całym królestwie. Gdziekolwiek się udawali, szukali miejsca, które mogłoby w najbliższych stuleciach posłużyć za nowy dom Eldunari i w którym mogłyby wykluć się i ćwiczyć ukryte na Vroengardzie młode smoki. Kilka obszarów Kośćca wyglądało obiecująco, większość jednak znajdowała się zbyt blisko ludzi bądź urgali, albo też leżała zbyt daleko na północy i Eragon uznał, że żyłoby się tam zbyt ciężko. Poza tym, Murtagh i Cierń udali się na północ, Eragon i Saphira nie chcieli przysparzać im dodatkowych kłopotów. Góry Beorskie byłyby idealne, wątpliwe jednak, by krasnoludy ucieszyły się z obecności setek żarłocznych smoków wykluwających się w granicach ich królestwa. W każdym miejscu Beorów wciąż znajdowaliby się blisko co najmniej jednego krasnoludzkiego miasta, niepodobna też, by młode smoki zaczęty polować na stada krasnoludzkich feldûnostów a znając Saphirę, Eragon uznał to za całkiem prawdopodobne. Elfy nie miałyby nic przeciw temu, by smoki zamieszkały na jednej z ich gór w Du Weldenvarden, lecz Eragona nadal martwiło bliskie sąsiedztwo miast. Poza tym nie podobał mu się pomysł umieszczenia smoków i Eldunari na terytorium tej samej rasy. Gdyby to uczynił, inni mogliby zrozumieć, że udziela wsparcia tej szczególnej rasie. W dawnych czasach Jeźdźcy nigdy tego nie robili i uważał, że podobnie winni postępować w przyszłości. Pozostawało tylko jedno miejsce dość odległe od każdego miasta i miasteczka, miejsce, do którego nie rościła sobie praw żadna z ras: dawna ojczyzna smoków, serce Pustyni Haradackiej, w którym wznosiły się Du Felis Nángoröth, Przeklęte Góry. Z pewnością byłoby to idealne miejsce do wychowania smoczych piskląt, miało jednak trzy wady. Po pierwsze, na pustyni nie zdołaliby znaleźć dość zwierzyny, by wyżywić młode smoki.

Saphira przez większość czasu musiałaby znosić w góry jelenie i inne dzikie stworzenia. I oczywiście, pisklęta po wyrośnięciu same musiałyby zacząć wyruszać na polowania, docierając w pobliże osad ludzi, elfów bądź krasnoludów. Po drugie, każdy kto sporo podróżował - i wielu innych wiedział, gdzie leżą owe góry. I po trzecie, dotarcie do nich, zwłaszcza zimą, nie było wcale takie trudne. Ostatnie dwie wady martwiły - go najbardziej; wciąż zastanawiał się jak zdołają chronić jaja, pisklęta i Eldunari. Lepiej byłoby wysoko na jednym ze szczytów Beorów, gdzie tylko smok zdoła dolecieć - rzekł do Saphiry. Wówczas nikt nie zdołałby się do nas podkraść, nikt oprócz Ciernia, Murtagha bądź innego maga. Innego maga? Na przykład, każdego elfa? Poza tym, cały czas byłoby strasznie zimno! Sądziłem, że zimno ci nie wadzi. Bo nie wadzi. Ale nie chcę cały rok żyć pośród śniegów. Piasek lepiej służy łuskom, tak przynajmniej twierdzi Glaedr. Poleruje je i czyści. Mhm. *** Z każdym dniem robiło się coraz chłodniej. Drzewa gubiły liście, stada ptaków odlatywały na południe i w Imperium nastała zima. Była mroźna i okrutna, przez długi czas zdawało się, że cała Alagaësia pogrążyła się w głębokim śnie. Po pierwszych śniegach Orik i jego armia powrócili w Góry Beorskie. Wszystkie elfy pozostające jeszcze w Ilirei - oprócz Vanira, Blödhgarma i jego dziesięciorga magów - także wyruszyły do Du Weldenvarden. Urgale odmaszerowały już kilka tygodni wcześniej. Jako ostatnie odeszły kotołaki. Zdawało się, że po prostu zniknęły - nikt nie widział, by odchodziły, a jednak pewnego dnia już ich nie było, prócz jednego tłustego samca, zwanego Żółtookim, który siedział na wyściełanej poduszce obok tronu Nasuady, mrucząc, drzemiąc i słuchając wszystkiego, co się działo w sali tronowej.

Bez elfów i krasnoludów Eragonowi miasto wydawało się przygnębiająco puste. Wędrował ulicami, a lepkie płatki śniegu szybowały ukośnie pod wiszącym nad głową kamiennym nasypem. Nasuada nadal posyłała go wraz z Saphirą z kolejnymi misjami. Ani razu jednak nie poleciła mu odwiedzić Du Weldenvarden, jedynego miejsca, do którego pragnął się udać. Jak dotąd nie dotarły do nich żadne wieści o tym, kogo elfy wybrały na następcę Islanzadi. Zapytany Vanir odpowiadał jedynie: - Nie jesteśmy pochopnym ludem, dla nas mianowanie nowego monarchy to trudny i złożony proces. Gdy tylko się dowiem, co postanowiły nasze rady, dam wam znać. Eragon od tak dawna nie miał wieści od Aryi, że zastanawiał się, czy nie użyć imienia pradawnej mowy, by obejść zaklęcia chroniące Du Weldenvarden i nawiązać z nią kontakt, albo przynajmniej postrzec. Wiedział jednak, że elfom nie spodobałoby się podobne wtargnięcie, i obawiał się. że Arya nie byłaby zadowolona, gdyby uciekł się do tego bez ważnej przyczyny Zamiast tego napisał do niej krótki list, pytając o zdrowie i opowiadając o tym, co porabiali z Saphirą. Wręczył go Vanirowi, który przyrzekł, iż dopilnuje, by natychmiast posłano list do adresatki. Eragon nie wątpił, że dotrzyma słowa, rozmawiali bowiem w pradawnej mowie, nie dostał jednak żadnej odpowiedzi i kiedy księżyc urósł i znów zmalał, zaczął sądzić, że z nieznanych przyczyn elfka postanowiła zakończyć ich przyjaźń. Myśl ta sprawiała mu okropny ból, toteż z jeszcze większą determinacją skupił się na powierzanych przez Nasuadę zadaniach, w nadziei, że to pomoże zapomnieć mu o cierpieniu. *** W najmroźniejszych dniach zimy, gdy ostre jak miecze sople zwisały z półki nad Ilireą, otaczające ją pola pokrywały głębokie zaspy śniegu,

gdy drogi stały się niemal nieprzejezdne, a na stołach serwowano skąpe posiłki, zgodnie z ostrzeżeniem Murtagha, doszło do trzech zamachów na życie Nasuady. Były one przebiegłe i doskonale przemyślane, trzeci zaś - pełna kamieni sieć, która runęła na nią z góry - o mało się nie powiódł. Lecz dzięki zaklęciom Eragona i ochronie Elvy, Nasuada przeżyła, choć ostatni atak kosztował ją kilka połamanych kości. W czasie trzeciego zamachu Eragon i Nocne Jastrzębie zdołali zabić dwóch z grupy napastników - której liczebność pozostała nieznana - reszta jednak uciekła. Po trzeciej próbie Eragon i Jörmundur dołożyli starań, by zapewnić bezpieczeństwo Nasuadzie. Ponownie zwiększyli liczbę jej gwardzistów i gdziekolwiek się udawała, towarzyszyło jej trzech magów. Sama Nasuada stała się jeszcze ostrożniejsza i Eragon dostrzegł w niej pewną twardość, której wcześniej nie zauważył. Nie doszło do kolejnych zamachów na osobę królowej, ale miesiąc po ustąpieniu mrozów, gdy drogi się oczyściły, pozbawiony majątku jarl, niejaki Hamlin, który zgromadził wokół siebie kilkuset dawnych żołnierzy Imperium, zaczął przypuszczać ataki na Gil'ead i okolicznych podróżnych. W tym samym czasie na południu doszło do większego buntu, któremu przewodził Tharos Szybki z Aroughs. Bunty owe okazały się jedynie drobnymi niedogodnościami, lecz ich stłumienie wymagało kilku miesięcy, a w ich trakcie doszło do kilku zaskakująco gwałtownych potyczek, choć Eragon i Saphira starali się zawsze rozstrzygać sprawy możliwie pokojowo. Po bitwach, w których już uczestniczyli, żadne z nich nie łaknęło więcej krwi. *** Wkrótce po stłumieniu buntów Katrina urodziła dużą zdrową dziewczynkę, z kępką kręconych włosów na głowie, rudych jak u matki.

Dziewczynka płakała głośniej niż jakiekolwiek znane Eragonowi dziecko i miała żelazny uchwyt. Roran i Katrina nazwali ją Ismira, na pamiątkę matki Katriny. Kiedy na nią patrzyli, radość malująca się na ich twarzach sprawiała, że Eragon także się uśmiechał. W dzień po narodzinach Ismiry Nasuada wezwała Rorana do sali tronowej i zaskoczyła go, przyznając mu tytuł Jarla, a także całą dolinę Palancar we władanie. - Dopóki ty i twoi potomkowie będziecie rządzić godnie, dolina pozo- stanie wasza - oznajmiła. Roran skłonił się. - Dziękuję, Wasza Wysokość - rzekł. Eragon widział, iż ów dar znaczył dla niego niemal tak wiele, jak narodziny córki, bo oprócz rodziny Roran najbardziej cenił sobie dom. Nasuada próbowała także przyznać Eragonowi najróżniejsze tytuły i ziemie, on jednak zawsze odmawiał, powtarzając: - Bycie Jeźdźcem to dostatecznie wiele, nie potrzebuję nic więcej. *** Parę dni później stał z Nasuadą w jej gabinecie, oglądając mapę Alagaësii i omawiając najróżniejsze sprawy, gdy nagle powiedziała: - Teraz, kiedy sytuacja nieco się uspokoiła, myślę, że nadszedł czas, aby zająć się rolą magów w Surdzie, Teirmie i mym własnym królestwie. - Ach tak? - Tak . Bardzo długo rozmyślałam nad tą sprawą i podjęłam decyzję. Postanowiłam stworzyć grupę przypominającą Jeźdźców, lecz skupiającą samych magów. - A czym będzie się zajmować ta grupa? Nasuada podniosła z biurka pióro i obróciła w palcach. - I znów, podobnie jak Jeźdźcy, będą podróżować po kraju, utrzymywać pokój, rozstrzygać spory prawne i, co najważniejsze, czuwać nad

innymi magami, by mieć pewność, że nie wykorzystują swych uzdolnień do złych celów. Eragon zmarszczył brwi. - Dlaczego nie pozostawisz tego Jeźdźcom? - Bo miną lata, nim pojawi się ich więcej, a nawet wtedy będzie ich za mało, by mogli czuwać nad każdym drobnym magikiem i czarownicą… Wciąż nie znalazłeś miejsca, w którym miałbyś wychować smoki, prawda? Eragon pokręcił głową. Mimo coraz większego zniecierpliwienia, jakie dręczyło jego i Saphirę, jak dotąd wraz z Eldunari nie zdołali dojść do porozumienia w tej kwestii. Sytuacja robiła się bardzo nagląca, bo małe smoki powinny wykluć się jak najszybciej. - Tak też sądziłam. Musimy to zrobić, Eragonie, nie możemy sobie pozwolić na dalsze czekanie. Spójrz, jakie szkody poczynił Galbatorix. Magowie to najniebezpieczniejsze istoty na świecie, niebezpieczniejsze nawet od smoków, muszą zostać przywołani do porządku. Inaczej zawsze będziemy zdani na ich łaskę. - Naprawdę uważasz, że zdołasz zgromadzić dość czarodziei, by czuwali nad innymi, tutaj i w Surdzie? - Tak myślę, jeśli to ty zaprosisz ich do grupy. To jeden z powodów, dla którego chciałabym, abyś jej przewodził. - Ja ? Przytaknęła. - A kto inny? Trianna? Nie do końca jej ufam, nie jest też dostatecznie silna. Elf? Nie, to musi być ktoś z naszych. Ty znasz imię pradawnej mowy, jesteś Jeźdźcem, masz za sobą mądrość i doświadczenie smoków. Nie potrafię znaleźć lepszego przywódcy dla magów. Rozmawiałam o tym z Orrinem i zgadza się ze mną. - Wątpię, by ten pomysł go zachwycił. - Nie, ale dostrzega jego konieczność. - Czyżby? - Eragon zaczął niespokojnie skubać palcami krawędź blatu. Jak zamierzasz czuwać nad magami nie należącymi do grupy?

- Miałam nadzieję, że coś mi podsuniesz. Myślałam o zaklęciach albo lustrach, abyśmy mogli ich śledzić i nadzorować, jak posługują się magią - by nie korzystali z niej jedynie dla własnych celów, szkodząc innym. - A jeżeli tak się stanie? - Wówczas dopilnujemy, by zadośćuczynili za swe zbrodnie i każemy im przysiąc w pradawnej mowie, że wyrzekną się magii. - Przysięgi w pradawnej mowie niekoniecznie powstrzymają ludzi przed posługiwaniem się magią. - Wiem, ale to najlepsze, co możemy zrobić. Skinął głową. - A co, jeżeli mag odmówi poddania się nadzorowi? Co wtedy? Nie sądzę, by wielu zgodziło się, byście ich szpiegowali. Nasuada z westchnieniem odłożyła pióro. - To właśnie najtrudniejsze. Co ty zrobiłbyś na moim miejscu, Eragonie? Żadne z rozwiązań, które przychodziło mu do głowy, nie wydawało się do końca właściwe. - Nie wiem… Jej twarz posmutniała. - Ja także. To trudny, bolesny, skomplikowany problem, i nieważne, co wybiorę, ktoś ucierpi, jeśli nie zrobię niczego, magowie będą mogli swobodnie manipulować innymi za pomocą zaklęć. Jeżeli zmuszę ich do poddania się nadzorowi, wielu mnie znienawidzi. Jednakże sądzę, że zgodzisz się ze mną, że lepiej chronić większość poddanych kosztem nielicznych. - To mi się nie podoba - wymamrotał. - Mnie także. - Mówisz o podporządkowaniu swojej woli każdego maga człowieka, bez wyjątku. Nawet nie mrugnęła. - Dla dobra ogółu.

- A co z ludźmi, którzy jedynie słyszą myśli i nic poza tym? To także odmiana magii. - Ich również. Nawet w ich przypadku możliwość wykorzystania zdolności do złych celów nadal pozostaje zbyt wielka. - Nasuada znów westchnęła. - Wiem, że to niełatwe, Eragonie, ale to coś, czym musimy się zająć. Galbatorix był zły i szalony, lecz w jednym miał rację: nad magami należy zapanować. Tyle że nie tak, jak on zamierzał. Coś trzeba jednak zrobić i myślę, że mój plan to najlepsze możliwe rozwiązanie. Jeśli przyjdzie ci do głowy inny, lepszy sposób narzucenia czarodziejom prawa, niezmiernie się ucieszę. W przeciwnym razie to jedyny sposób i potrzebuję w nim twojej pomocy… Czy zatem zechcesz przewodzić tej grupie, dla dobra kraju i całej naszej rasy? Eragon nie odpowiedział od razu. - Jeśli nie masz nic przeciw temu, chciałbym się nad tym zastanowić. I muszę naradzić się z Saphirą. - Oczywiście. Ale nie zwlekaj zbyt długo, Eragonie. Poczyniłam już pewne przygotowania i wkrótce będziesz potrzebny. Po tej rozmowie Eragon nie wrócił do Saphiry, zamiast tego krążył ulicami Ilirei, nie zważając na ukłony i pozdrowienia napotkanych ludzi. Dręczył go niepokój, nie tylko z powodu propozycji Nasuady, ale wszystkiego w ogóle. Zbyt długo z Saphirą czekali. Nadszedł czas na zmiany, okoliczności nie pozwolą im dłużej zwlekać. Musieli zadecydować, co teraz zrobią, a cokolwiek wybiorą, odmieni to resztę ich życia. Przez kilka godzin spacerował tak, pogrążony w myślach, głównie o więzach i obowiązkach. Późnym popołudniem wrócił do Saphiry i bez słowa wdrapał się na jej grzbiet. Smoczyca odbiła się od dziedzińca i wzleciała wysoko nad Ilireę, tak wysoko, że sięgali wzrokiem setki mil w każdą stronę. Wówczas zaczęła krążyć. Rozmawiali bez słów, wymieniając odczucia i myśli. Saphira podzielała wiele jego obaw, nie martwiła się jednak tak bardzo o więzi z innymi. Nic

nie liczyło się dla niej bardziej niż ochrona jaj i Eldunari, a także wybór właściwej ścieżki dla nich obojga. Jednakże Eragon wiedział, że nie mogą po prostu zlekceważyć skutków, jakie wywoła ich wybór, tak politycznych, jak i osobistych. Co powinniśmy zrobić?- spytał w końcu. Saphira zanurkowała, gdy wiatr pod jej skrzydłami osłabł. To co musimy, jak zawsze. - Nie dodała nic więcej, lecz skręciła i zaczęła opadać ku miastu. Eragon był wdzięczny za jej milczenie. Podjęcie właściwej decyzji było dla niego trudniejsze niż dla niej i musiał sam się nad nią zastanowić. Gdy wylądowali na dziedzińcu, smoczyca trąciła go pyskiem. Gdybyś chciał porozmawiać, będę tutaj. Uśmiechnął się i potarł dłonią bok jej szyi. Potem powoli wrócił do swych komnat, wbijając wzrok w podłogę. *** Tej nocy, gdy spod krawędzi urwiska nad Ilireą wyłonił się sierp księżyca, a Eragon siedział na brzegu łóżka, czytając książkę o wczesnych technikach produkcji smoczych siodeł, coś na skraju pola widzenia - jakby trzepot zasłony - przyciągnęło jego uwagę. Zerwał się na równe nogi, dobywając z pochwy Brisingra. I wtedy w otwartym oknie ujrzał maleńki trzymasztowy statek: upleciony z łodyżek trawy. Uśmiechnął się i schował miecz. Wyciągnął dłoń, statek pożeglował przez pokój i wylądował mu na ręce, gdzie opadł na bok. Wyglądał inaczej niż ten, który Arya uplotła podczas ich podróży po Imperium, po tym, jak Roran ocalił Katrinę z Helgrindu. Miał więcej masztów, a także żagle z wąskich listków. Choć trawa zbrązowiała już i zwiędła, nie do końca wyschła, co oznaczało, że zapewne została zerwana zaledwie dzień czy dwa wcześniej.

Do środka pokładu przywiązano kwadracik złożonego papieru. Eragon zdjął go ostrożnie z walącym sercem, po czym rozwinął kartkę na podłodze. Napisano na niej symbolami pradawnej mowy: Eragonie, w końcu podjęliśmy decyzję co do wyboru przywódcy i zmierzam do Ilirei, by zaaranżować spotkanie z Nasuadą. Chciałabym najpierw pomówić z Tobą i Saphirą. Wiadomość ta powinna dotrzeć do Ciebie cztery dni przed nocą półksiężyca. Jeśli zechcesz, spotkaj się ze mną w dzień po je j otrzymaniu, na wschodnim krańcu rzeki Ram. Przybądź sam i nie mów nikomu, dokąd się wybierasz. Arya Eragon uśmiechnął się mimo woli. Idealnie wyliczyła czas: statek dotarł dokładnie wtedy, kiedy zaplanowała. Potem uśmiech zniknął z jego twarzy i Eragon jeszcze kilkakrotnie odczytał list. Coś przed nim ukrywała, to było jasne. Ale co? Po co ta tajemnica? Może Aryi nie podoba się postać nowego przywódcy elfów? - pomyślał. Albo może istnieje jakiś inny problem? Choć bardzo chciał znów ją zobaczyć, nie mógł zapomnieć tego, jak ignorowała jego i Saphirę. Przypuszczał, że z punktu widzenia Aryi ostatnie miesiące to zaledwie chwilka, ale mimo wszystko nadal czuł się zraniony. Zaczekał, aż na niebie pojawi się pierwsza nieśmiała łuna, po czym pośpieszył obudzić Saphirę i przekazać jej wieści. Zaciekawiły ją tak samo jak jego, choć nie aż tak podnieciły. Osiodłał ją i razem odlecieli z miasta, kierując się na północny wschód. Nie powiedzieli nikomu o swych planach, nawet Glaedrowi i innym Eldunari.

Firnen

Minęło już południe, gdy dotarli w wyznaczone przez Aryę miejsce: łagodne zakole rzeki Ramr, w którym jej koryto wysuwało się najdalej na wschód. Eragon, wytężając wzrok, spoglądał ponad szyją Saphiry i wypatrywał zarysu jakiejkolwiek sylwetki. Okolica jednak wydawała się pusta, oprócz stadka dzikich bawołów. Gdy zwierzęta dostrzegły Saphirę, umknęły, mucząc i wzbijając w powietrze pióropusze kurzu. Oprócz spłoszonego stada i jeszcze kilku mniejszych zwierząt nie wyczuł żadnej innej żywej istoty. Zawiedziony, przeniósł wzrok na horyzont, nie dostrzegł jednak ani śladu Aryi. Saphira wylądowała na niewielkim wzniesieniu pięćdziesiąt jardów od brzegu rzeki. Usiadła tam i Eragon także, oparty plecami o jej bok. Ze szczytu wzniesienia sterczała niewielka miękka łupkowata skałka. Eragon skracał sobie czas oczekiwania, gładząc odłamek wielkości kciuka i nadając mu kształt grotu strzały. Kamień był tak miękki, że grot

nadawałby się jedynie do celów dekoracyjnych, lecz i tak ucieszyło go wyzwanie. Gdy uznał, że proste trójkątne ostrze jest takie jak trzeba, odłożył je na bok i zajął się większym odłamkiem, nadając mu kształt sztyletu- liścia, podobnego do tych noszonych przez elfy. Nie musieli czekać tak długo, jak z początku sądził. Godzinę po przybyciu Saphira uniosła głowę z ziemi i spojrzała ponad równiną, w kierunku niezbyt odległej Pustyni Haradackiej. Eragon poczuł, jak jej ciało sztywnieje; promieniowało z niej coś dziwnego, przeczucie, że zbliża się niezmiernie ważna chwila. Spójrz - powiedziała. Nie wypuszczając z dłoni na wpół ukończonego sztyletu, dźwignął się na nogi i popatrzył na wschód. Między nimi a horyzontem nie dostrzegł niczego oprócz trawy, ziemi i kilku samotnych, powyginanych od wiatru drzew. Poszerzył oglądany obszar, nadal jednak nie zauważył niczego interesującego. Co…?- Urwał, unosząc wzrok. Wysoko na wschodnim niebie dostrzegł iskierkę zielonego ognia, niczym szmaragd migoczący w słońcu. Świetlisty punkcik mknął łukiem przez błękitny płaszcz niebios, zbliżając się bardzo szybko, jasny niczym gwiazda nocą. Eragon upuścił kamienny sztylet i nie odrywając wzroku od migotliwej iskry, wspiął się na grzbiet Saphiry i przypiął nogi do siodła. Chciał ją zapytać, czym według niej jest ów świetlisty punkcik - zmusić, by ujęła w słowa to, co podejrzewał - ale nie był w stanie nic powiedzieć, tak samo jak ona. Saphira pozostała w miejscu, jedynie rozłożyła skrzydła i zginając je, uniosła się, by wystartować. W miarę zbliżania, iskierka mnożyła się, rozdzielając się na skupisko dziesiątek, potem setek, wreszcie tysięcy maleńkich punkcików światła. Po paru minutach ujrzeli jej prawdziwy kształt i przekonali się, że to smok.

Saphira nie wytrzymała dłużej. Zatrąbiła donośnie, zeskoczyła ze wzniesienia i uderzyła skrzydłami. Eragon zacisnął ręce na przednim szpikulcu, ona tymczasem wznosiła się niemal pionowo, starając się rozpaczliwie jak najszybciej przechwycić drugiego smoka. Oboje na zmianę czuli zachwyt i obawę, zrodzoną ze zbyt wielu bitew. Na wszelki wypadek cieszyli się, że mają słońce za plecami. Saphira wznosiła się nadal, aż w końcu znalazła się nieco wyżej ponad zielonym smokiem, wówczas wyrównała lot i skupiła się na szybkości. Z bliska Eragon przekonał się, że smok, choć dobrze zbudowany, nadal ma w sobie pewną młodzieńczą niezgrabność - jego łapom brakowało jeszcze przysadzistej mocy Glaedra bądź Ciernia - i że jest mniejszy od Saphiry. Łuski na jego grzbiecie i bokach miały barwę ciemnej leśnej zieleni, te na brzuchu i stopach były jaśniejsze, najmniejsze niemal graniczyły z bielą. Złożone przy ciele skrzydła przypominały barwą liście ostrokrzewu, gdy jednak przeświecało przez nie słońce, miały kolor dębowych listków wiosną. W miejscu, gdzie szyja przechodziła w grzbiet, tkwiło siodło, podobne do siodła Saphiry, a w nim siedziała postać wyglądająca jak Arya. Jej ciemne włosy powiewały na wietrze. Widok ten napełnił serce Eragona radością, a pustka, która dręczyła go od tak dawna, zniknęła niczym noc - na ciemność przed wschodem słońca. Gdy smoki minęły się w locie, Saphira ryknęła, i drugi smok ryknął w odpowiedzi. Zawróciły i zaczęły krążyć - jakby uganiały się za swymi ogonami - Saphira wciąż nieco ponad zielonym smokiem, który nie próbował wzbić się bliżej. Gdyby to uczynił, Eragon obawiałby się, że próbuje uzyskać przewagę przed atakiem. Uśmiechnął się szeroko i krzyknął z wiatrem. Arya odkrzyknęła i uniosła rękę. A potem Eragon dotknął jej umysłu, by się upewnić, i natychmiast pojął, że to naprawdę ona i że wraz ze smokiem nie żywią złych zamiarów. Wycofał się chwilę później - nieuprzejmie byłoby podtrzymywać

myślowy kontakt bez jej zgody; odpowie mu na pytania, gdy pomówią na ziemi. Saphira i zielony smok znów ryknęli, a potem zielony machnął swym giętkim jak bicz ogonem, zaczęli się ścigać w powietrzu, póki nie dotarli do rzeki Ramr. Tam Saphira wysunęła się naprzód i opadła spiralą, lądując na tym samym wzniesieniu, gdzie wcześniej czekali z Eragonem. Zielony smok usiadł na ziemi sto stóp dalej i przykucnął nisko. Arya szybko uwolniła się z rzemieni siodła. Eragon zdarł paski z nóg i zeskoczył na ziemię, pochwa Brisingra boleśnie uderzyła go w nogę. Podbiegł do Aryi, a ona do niego, spotkali się w połowie drogi między dwoma smokami, które podążały wolniej, a każdy ich krok wstrząsał ziemią. Zbliżywszy się, Eragon odkrył, że zamiast skórzanej opaski, którą zazwyczaj przytrzymywała włosy, Arya przywdziała na czoło złoty diadem. W samym jego środku tkwił diament w kształcie łzy, błyskający światłem pochodzącym nie od słońca, lecz z jego własnego wnętrza. U jej pasa wisiał miecz w zielonej pochwie, z zieloną rękojeścią; Eragon rozpoznał w nim Támerleina, tę samą klingę, którą elfi pan Fiorl ofiarował mu po utracie Zarroca, niegdyś należącą do Jeźdźczyni Arvy. Rękojeść wyglądała inaczej, niż zapamiętał, była jaśniejsza i zgrabniejsza, a pochwa wdawał a się węższa. Dopiero po chwili pojął, co oznacza diadem. Spojrzał ze zdumieniem na Aryę. - Ty ! - Ja - odparła, skłaniając głowę. - Atra esterni ono thelduin, Eragon. - Atra du evarinya ono varda, Arya… Dröttning? - Fakt, iż powitała go pierwsza, nie umknął jego uwagi. - Dröttning - potwierdziła. - Mój lud postanowił obdarzyć mnie tytułem matki, a ja postanowiłam go przyjąć. Nad nimi Saphira i zielony smok przysunęli do siebie głowy i zaczęli się obwąchiwać. Saphira była wyższa, zielony smok musiał wyciągać szyję, by do niej dosięgnąć.

Choć Eragon nade wszystko pragnął pomówić z Aryą, nie mógł się powstrzymać przed patrzeniem na jej smoka. - A on? - spytał, wskazując w górę. Elfka uśmiechnęła się, po czym zaskoczyła go, biorąc go za rękę i prowadząc naprzód. Zielony smok parsknął i opuścił głowę, tak że zawisła tuż nad nimi; z głębi szkarłatnych nozdrzy wypływały chmury dymu i pary. - Eragonie - rzekła Arya, kładąc dłoń na ciepłym smoczym pysku - to jest Firnen. Firnenie, to jest Eragon. Eragon spojrzał wprost w jedno z jasnych oczu Firnena; kręgi mięśni w smoczej tęczówce miały barwę jasnej żółtawej zieleni młodej trawy. Rad jestem, że mogę cię poznać, Eragonie-przyjacielu-Cieniobójco – rzekł Firnen; jego myślowy głos był niższy, niż Eragon oczekiwał, niższy nawet niż głos Ciernia, Glaedra czy jakiegokolwiek Eldunari z Vroengardu. Moja Jeźdźczyni wiele mi o tobie opowiadała. - Smok mruknął powoli, z cichym ostrym dźwiękiem skorupki uderzającej o kamień. W rozległym, rozsłonecznionym umyśle Firnena, przetykanym przejrzystymi cieniami, Eragon wyczuwał podniecenie smoka. I wtedy ogarnęły go zachwyt i radość, że jest świadkiem cudu. - Ja też rad jestem, mogąc cię poznać, Firnen-finiarel. Nigdy nie sądziłem, że dożyję dnia, gdy ujrzę cię wyklutego i wolnego od zaklęć Galbatorixa. Szmaragdowy smok parsknął cicho. Wydawał się dumny, tryskający energią, niczym jeleń jesienią. Potem z powrotem spojrzał na Saphirę. Niewątpliwie rozmawiali; poprzez Saphirę Eragon wyczuwał przepływ myśli, uczuć i emocji, z początku powolnych, lecz potem narastających niczym wodospad. Arya uśmiechnęła się. - Wygląda na to, że się polubili. - Istotnie. W milczącym porozumieniu, wraz z Aryą odeszli od Saphiry i Firnena, zostawiając smoki same. Saphira nie siedziała jak zwykle, pozostawała

przykucnięta, jak gdyby lada moment miała skoczyć. Firnen uczynił podobnie. Koniuszki ich ogonów drgały lekko. Arya wyglądała dobrze, tak dobrze jak w czasie, który spędzili wspólnie w Ellesmérze. Z braku lepszego słowa, rzekłby, że wydawała się szczęśliwa. Jakiś czas oboje rozmyślali, obserwując smoki, w końcu elfka odwróciła się do niego. - Przepraszam, że nie skontaktowałam się wcześniej. Musisz źle o mnie myśleć, bo tak długo ignorowałam ciebie i Saphirę i utrzymywałam istnienie Firnena w sekrecie. - Dostałaś mój list? - Owszem. Ku jego zdumieniu sięgnęła pod tunikę i wyciągnęła kwadrat wymiętego pergaminu, który rozpoznał po paru sekundach. - Odpowiedziałabym, ale Firnen już się wykluł i nie chciałam, cię okłamywać, nawet pośrednio. - Czemu go ukrywałaś? - Tak wiele sług Galbatorixa wciąż krąży na swobodzie i pozostało tak niewiele smoków, że nie chciałam ryzykować, że ktokolwiek dowie się o jego istnieniu, póki nie urośnie dość duży, by móc się bronić. - Naprawdę sądziłaś, że człowiek mógłby zakraść się do Du Weldenvarden i go zabić? - Zdarzały się już dziwniejsze rzeczy. Smokom wciąż zagraża wymarcie, toteż uznałam, że nie warto ryzykować. Gdybym mogła, zatrzymałabym Firnena w Du Veldenvarden przez następne dziesięć lat, póki nie wyrośnie tak wielki, że nic nie odważy się go zaatakować. On jednak pragnął opuścić puszczę, a ja nie mogłam mu tego odmówić. Poza tym nadszedł czas, bym spotkała się w nowej roli z Nasuadą i Orikiem. Eragon czuł, jak Firnen opowiada i pokazuje Saphirze o tym, jak pierwszy raz złapał jelenia w puszczy elfów. Wiedział, że Arya także wyczuwa ową rozmowę, ujrzał bowiem, jak jej wargi wyginają się z rozbawieniem

na widok Firnena pędzącego w podskokach w ślad za spłoszoną łanią, po tym, jak potknął się o gałąź. - Od jak dawna jesteś królową? - Zostałam nią miesiąc po moim powrocie. Jednakże Vanir nie wie. Poleciłam ukryć tę informację przed nim i naszym ambasadorem u krasnoludów, bym mogła skupić się na wychowaniu Firnena, nie martwiąc się sprawami wagi państwowej, na których w przeciwnym razie musiałabym się skupić… Może cię to zainteresuje: wychowałam go na skałach Tel’naeir, gdzie kiedyś mieszkał Oromis z Glaedrem. Wydało się to najwłaściwsze. Zapadła cisza. W końcu Eragon wskazał gestem diadem Aryi, a potem Firnena. - Jak do tego doszło? Uśmiechnęła się. - W drodze powrotnej do Ellesméry zauważyłam, że Firnen zaczyna poruszać się w skorupie, niczego jednak nie przeczuwałam, bo Saphira często robiła to samo. Kiedy jednak dotarliśmy do Du Weldenvarden i minęliśmy zapory zaklęć, wykluł się. Był już niemal wieczór, trzymałam jajo na kolanach, tak jak niegdyś Saphirę, i przemawiałam do niego, opowiadając o świecie, zapewniając, że jest bezpieczne. Nagle poczułam, jak jajo podskakuje i… - Zadrżała i odrzuciła w tył włosy, w jej oczach rozbłysły łzy. - Więź jest wszystkim, co sobie wyobrażałam. Gdy się zetknęliśmy… zawsze chciałam być Smoczym Jeźdźcem, Eragonie, by móc chronić mój lud i pomścić śmierć ojca z rąk Galbatorixa i Zaprzysiężonych, lecz póki nie ujrzałam pierwszej szczeliny w jaju Firnena, nigdy nie pozwoliłam sobie sądzić, że kiedyś to marzenie może się spełnić. - Gdy się dotknęliście, czy… - Tak. - Uniosła lewą rękę i pokazała mu srebrzyste znamię na dłoni, identyczne jak jego gedwëy ignasia. - To było jak… - Urwała, szukając właściwych słów. - Jak lodowata woda, która parzy i mrowi - podsunął.

- Dokładnie tak. - Skrzyżowała na piersi ręce, jakby ogarnął ją chłód. - Zatem wróciliście do Eliesmery - rzekł Eragon. Teraz Saphira opowiadała Firnenowi o tym, jak pływali z Eragonem w jeziorze Leona, podróżując do Dras-Leony z Bromem. - Zatem wróciliśmy do Ellesméry. - I zamieszkałaś na skałach Tel'naeir. Ale czemu zostałaś królową, skoro byłaś już Jeźdźcem? - Nie ja wpadłam na ten pomysł. Dathedr i pozostała starszyzna naszego ludu przybyli do domu na skałach i poprosili, bym przejęła berło matki. Odmówiłam, lecz następnego dnia wrócili, i kolejnego, i dalej przez cały tydzień, za każdym razem przedstawiając nowe argumenty, dlaczego winnam przywdziać koronę. W końcu mnie przekonali, że tak będzie najlepiej dla naszego ludu. - Ale dlaczego ty? Dlatego, że jesteś córką Islanzadi, czy ponieważ stałaś się Jeźdźcem? - Nie tylko dlatego, że Islanzadi była moją matką, choć i to miało znaczenie. Ani nie dlatego, że zostałam Jeźdźcem. Nasza polityka jest znacznie bardziej złożona niż polityka ludzi czy krasnoludów i wybór nowego monarchy to zawsze trudna sprawa. Wymaga uzyskania zgody dziesiątków rodów i pomniejszych rodzin, a także kilkunastu najstarszych członków naszej rasy. Każdy dokonywany przez nich wybór stanowi ruch w subtelnej grze, którą toczymy między sobą od tysięcy łat… Istniało wiele powodów, dla których chcieli, bym została królową, i nie wszystkie były oczywiste. Eragon poruszył się niepewnie, wodząc wzrokiem pomiędzy Saphirą i Aryą. Nadal nie mógł pogodzić się z jej decyzją. - Jak możesz być Jeźdźcem i królową? - spytał. - Jeźdźcy nie powinni wspierać jednej rasy, zaniedbując wszystkie inne. Gdybyśmy tak czynili, mieszkańcy Alagaësii nie mogliby nam zaufać. I jak masz pomóc odbudować nasz zakon i wychować następne pokolenie smoków, skoro będziesz zajęta obowiązkami w Ellesmérze?

- Świat nie jest już taki jak kiedyś - odparła - a Jeźdźcy nie mogą pozostać na uboczu, tak jak dawniej. Jest nas za mało, byśmy stali osobno, i minie wiele czasu, nim znów urośniemy w siłę dostatecznie, by odzyskać dawne miejsce. A zresztą, ty przysiągłeś już wierność Nasuadzie, Orikowi i Dûrgrimst Ingeitum, lecz nie nam, nie älfakyn. Słuszne jest zatem, abyśmy i my mieli swojego Jeźdźca i smoka. - Dobrze wiesz, że wraz z Saphirą walczylibyśmy dla elfów tak samo jak dla krasnoludów bądź ludzi - zaprotestował. - Ja wiem, ale inni nie. Pozory także się liczą, Eragonie. Nie możesz zmienić faktu, że dałeś swoje słowo Nasuadzie i że musisz pozostać lojalny wobec klanu Orika… Mój lud bardzo ucierpiał przez ostatnie sto lat i choć być może tego nie dostrzegasz, nie jesteśmy już tym, czym kiedyś. Wraz z upadkiem smoków i my podupadliśmy. Rodzi się nam mniej dzieci i nasza siła przemija. Niektórzy twierdzą też, że nasze umysły nie są już tak bystre jak dawniej, choć trudno tego dowieść. - To samo dotyczy ludzi, tak przynajmniej twierdzi Glaedr - wtrącił Eragon. - Ma rację. Obie nasze rasy potrzebują czasu, by odzyskać dawną świetność, i wiele będzie zależeć od powrotu smoków Co więcej, tak jak Nasuada jest potrzebna, by wspomóc odbudowę twego ludu, mój także potrzebuje przywódcy. Po śmierci Islanzadi czułam się zobowiązana przyjąć na siebie ten ciężar. - Dotknęła lewego ramienia, na którym w ukryciu widniał tatuaż yawë. - Gdy byłam niewiele starsza od ciebie, przysięgłam służyć memu ludowi. Nie mogę porzucić go teraz, gdy tak bardzo mnie potrzebuje. - Zawsze będą cię potrzebować. - A ja zawsze odpowiem na wezwanie - odparła. - Nie martw się, Firnen i ja nie zlekceważymy swych obowiązków smoka i Jeźdźca. Pomożemy ci patrolować krainę i rozstrzygać spory, a kiedy uznasz, że nadszedł czas wychowania smoków, będziemy was odwiedzać jak najczęściej i wspomagać w tym zadaniu, nawet gdybyś przebywał na południowym krańcu Kośćca.

Jej słowa nie zachwyciły Eragona, postarał się jednak to ukryć. To, co przyrzekła, będzie niemożliwe, jeśli postąpią z Saphirą tak, jak zadecydował podczas lotu do tego miejsca. Choć wszystko, co powiedziała Arya, potwierdzało to, że wybrał właściwą drogę, martwił się, że elfka i Firnen nie będą mogli z nim nią podążać. Skłonił jednak głowę, akceptując zgodę Aryi na zostanie królową i jej prawo do podjęcia takiej decyzji. - Wiem, że nie zaniedbasz swoich obowiązków - rzekł. - Nigdy tego nie robisz. - Nie miał na myśli niczego zdrożnego, stwierdzał jedynie fakt, i to taki, za który ją szanował. - I rozumiem, czemu tak długo się z nami nie kontaktowałaś. Na twoim miejscu zapewne uczyniłbym podobnie. Znów się uśmiechnęła. - Dziękuję. Wskazał ręką jej miecz. - Zakładam, że Rhunön przerobiła Támerleina, by lepiej ci służył. - Owszem, i cały czas strasznie narzekała. Twierdziła, że miecz jest doskonały bez żadnych poprawek. Ale podobają mi się wprowadzone przez nią zmiany: teraz idealnie leży mi w dłoni i wydaje się nie cięższy niż rózga. Kiedy tak stali, obserwując smoki, Eragon usiłował wymyślić, jak najlepiej powiedzieć Aryi o ich planach. Jednak to ona odezwała się pierwsza. - Dobrze się miewaliście z Saphirą? - Tak . - Co jeszcze ciekawego wydarzyło się od czasu twojego listu? Eragon zastanowił się, a potem opowiedział jej krótko o zamachach na życie Nasuady, powstaniach na północy i południu, narodzinach córki Rorana i Katriny, nowym tytule Rorana i wszystkich skarbach, które wydobyli z cytadeli. W końcu opisał powrót do Carvahall i odwiedziny w miejscu ostatniego spoczynku Broma. Podczas gdy mówił, Saphira i Firnen zaczęli krążyć wokół siebie, a koniuszki ich ogonów kołysały się coraz szybciej. Oboje lekko rozwierali paszcze, odsłaniając długie białe zęby, i oddychali głośno, wydając z siebie

niskie ni to pomruki, ni skowyty. Eragon nigdy jeszcze nie słyszał czegoś podobnego. Wyglądało to niemal tak, jakby zamierzali walczyć, co go martwiło, lecz uczucie promieniujące z Saphiry nie przypominało gniewu ani strachu. Było to… Chcę go poddać próbie - oznajmiła Saphira. Chlasnęła ogonem o ziemię i Firnen zamarł na moment. Próbie? Jakiej? Po co? By się przekonać, że majak ja żelazo w kościach i ogień w brzuchu. Jesteś pewna? - spytał, pojmując jej zamiary. Ponownie uderzyła ogonem o ziemię i poczuł jej przekonanie i siłę pożądania. Wiem o nim wszystko, wszystko prócz tego. Poza tym - dodała z nagłym rozbawieniem - smoki nie wiążą się w pary na całe życie. No dobrze… Ale bądź ostrożna. Ledwie skończył mówić, a Saphira wyprysnęła naprzód i ugryzła Firnena w lewy bok aż do krwi. Zielony smok jęknął i odskoczył. Potem warknął, wyraźnie niepewny siebie, i wycofał się przed maszerującą ku niemu Saphirą. Saphiro! - Zawstydzony Eragon odwrócił się do Aryi, zamierzając przeprosić. Elfka jednak nie wyglądała na poruszoną. Zamiast tego przemówiła zarówno do Firnena, jak i do Eragona: Jeśli chcesz, by cię szanowała, ty także musisz ją ugryźć. Uniosła porozumiewawczo brwi, a Eragon odpowiedział cierpkim uśmiechem. Firnen obejrzał się na Aryę i zawahał. Odskoczył, gdy Saphira kłapnęła głośno zębami. Potem ryknął, uniósł skrzydła, jakby chciał wydać się większy, i zaatakował - skubiąc Saphirę w tylną łapę, wbijając zęby w skórę. Saphira i Firnen znów zaczęli krążyć, coraz głośniej warcząc i rycząc. Potem Firnen znowu na nią skoczył. Wylądował na szyi smoczycy.

przygniatając jej głowę do ziemi, przytrzymał ją tak przyszpiloną, skubiąc czule u podstawy czaszki. Saphira nie walczyła tak zacięcie, jak oczekiwał Eragon; domyślił się, że pozwoliła Firnenowi się złapać, bo wcześniej nie udało się to nawet Cierniowi. - Zaloty smoków wyglądają dość brutalnie - rzekł do Aryi. - A spodziewałeś się gładkich słówek i czułych pieszczot? - No, chyba nie. Saphira szarpnęła głową, zrzucając Fimena, i odpełzła do tyłu. Ryknęła, rozdzierając ziemię szponami przednich łap, a potem Firnen uniósł łeb ku niebu i z jego pyska wytrysnął falujący proporzec zielonego ognia, dwa razy dłuższy od ciała. - Och! - wykrzyknęła z zachwytem Arya. - Co? - Właśnie po raz pierwszy zionął ogniem! Saphira także wypuściła z paszczy rzekę płomieni - Eragon z odległości pięćdziesięciu stóp poczuł na twarzy żar - a potem przykucnęła i wyprysnęła w niebo, wzbijając się szybko. Sekundę później Firnen podążył za nią. Eragon z Aryą odprowadzali wzrokiem lśniące smoki, wzbijające się w niebo, krążące wokół siebie wśród tryskających z pysków płomieni. Był to niesamowity widok: złowieszczy, piękny i przerażający. Eragon pojął, iż jest świadkiem pradawnego, pierwotnego rytuału, stanowiącego fundament natury, bez którego kraina zwiędnie i umrze. Łącząca go z Saphirą więź zaczęła słabnąć w miarę wzrostu odległości, nadal jednak wyczuwał ognistą namiętność, od której ciemniało jej w oczach i która zagłuszała wszelkie myśli, prócz pierwotnej instynktownej potrzeby, jakiej ulegają wszystkie żywe stworzenia, nawet elfy. Smoki malały w oczach, w końcu na olbrzymim niebie pozostały tylko dwie migoczące gwiazdy, okrążające się nawzajem. Mimo dystansu, Eragon nadal odbierał krótkie przebłyski myśli i uczuć Saphiry, a choć

doświadczył wielu podobnych chwil, gdy Eldunari dzieliły się z nim wspomnieniami, zapiekły go policzki i koniuszki uszu i odkrył, że nie może spojrzeć wprost na Aryę. Elfka także wyraźnie czuła emocje smoków, choć w inny sposób niż on: spoglądała w stronę Saphiry i Firnena z lekkim uśmiechem, a jej oczy błyszczały jaśniej niż zwykle, jakby widok dwóch smoków napełnił ją dumą i szczęściem. Eragon westchnął głośno, potem przykucnął i zaczął rysować na ziemi źdźbłem trawy. - Nie trwało to zbyt długo - zauważył. - Nie - odparła Arya. Pozostali tak kilka minut, ona stała, on kucał, a wokół nich zalegała cisza, zakłócana jedynie szumem samotnego wiatru. W końcu Eragon odważył się unieść głowę. Arya wyglądała piękniej niż kiedykolwiek. Więcej, ujrzał w niej przyjaciółkę i sojuszniczkę, kobietę, która pomogła uratować go przed Durzą, która walczyła u jego boku przeciw niezliczonym nieprzyjaciołom, która wraz z nim została uwięziona pod Dras-Leoną i która w końcu zabiła Shruikana za pomocą Dauthdaert. Przypomniał sobie jej opowieści o dorastaniu w Ellesmérze, trudnych relacjach łączących ją z matką i wielu powodach, które sprawiły, że opuściła Du Weldenvarden, służąc jako ambasadorka elfów. Pomyślał też o cierpieniach, jakich doświadczyła: z powodu matki, izolacji, jaką narzuciła sobie wśród ludzi i krasnoludów, kiedy straciła Faolina, a potem gdy musiała znosić tortury Durzy w Gil’eadzie. Wszystko to zlało się w jego umyśle i poczuł łączącą go z nią potężną więź, a także smutek. Nagle ogarnęło go pragnienie uchwycenia tego, co zobaczył. I podczas gdy Arya medytowała, wpatrzona w niebo, Eragon rozejrzał się, aż znalazł sterczący z ziemi kawałek łupkowatego kamienia. Starając się robić jak najmniej hałasu, wykopał go palcami i zgarnął z niego ziemię.

Potrzebował chwili, by przypomnieć sobie niegdyś użyte zaklęcia, a następnie odmienić je tak, by wydobyły z otaczającej go ziemi niezbędne kolory. Wymawiając bezdźwięcznie słowa, rzucił czar. Na powierzchni kamiennej płytki pojawił się nagły ruch, niczym wir w mulistej wodzie. A potem na kamieniu rozkwitły kolory - czerwień, błękit, zieleń, żółcień - i zaczęty układać się w linie i kształty, zlewając się i tworząc inne, subtelniejsze odcienie. Po paru sekundach na płytce pojawił się wizerunek Aryi. Ukończywszy obraz, uwolnił zaklęcie i uważnie obejrzał fairth. Ucieszyło go to, co zobaczył. Obraz wydawał się uczciwą i szczerą podobizną Aryi, w odróżnieniu od tego, który zrobił w Ellesmérze. Dzisiejszy miał w sobie głębię, której poprzedniemu brakowało. Nie był to idealny wizerunek pod względem kompozycji, lecz Eragon czuł dumę, wiedząc, że zdołał uchwycić tak wiele z jej charakteru. W tym jednym obrazie udało mu się podsumować wszystko, co o niej wiedział, zarówno jej jasną, jak i mroczną stronę. Pozwolił sobie jeszcze chwilę napawać się samozadowoleniem, po czym cisnął na bok kamienną płytkę, by roztrzaskała się o ziemię. - Kausta - rzuciła Arya i płytka skręciła w powietrzu, lądując w jej dłoni. Eragon otworzył usta. Zamierzał wyjaśnić bądź przeprosić, potem jednak zmienił zdanie. Unosząc fairth, Arya zapatrzyła się na niego z napięciem. Eragon obserwował ją uważnie, zastanawiając się, jak zareaguje. Minęła długa nerwowa minuta. Potem Arya opuściła fairth. Eragon wstał i wyciągnął rękę, lecz elfka wyraźnie nie zamierzała mu go oddać. Sprawiała wrażenie poruszonej i serce zaciążyło mu w piersi; fairth ją zirytował. - Eragonie - przemówiła w pradawnej mowie, patrząc mu prosto w oczy. - Jeśli się zgodzisz, chciałabym zdradzić ci moje prawdziwe imię. Ta propozycja go zaskoczyła. Przytaknął oszołomiony.

- Będę zaszczycony, mogąc go wysłuchać - rzekł z wielkim trudem. Arya wystąpiła naprzód, pochyliła się, zbliżając usta do jego ucha, i ledwie słyszalnym szeptem wymówiła swoje imię. Gdy to zrobiła, zadźwięczało mu w umyśle, a wraz z nim nadeszła fala zrozumienia. Części jej imienia już znał, lecz wiele innych zaskoczyło go i pojął, że Aryi musiało być bardzo ciężko podzielić się nimi z kimś innym. A potem elfka cofnęła się, czekając na reakcję z wystudiowanie obojętną miną. Jej imię wzbudziło u Eragona serię pytań, wiedział jednak, że to nie najlepszy moment, by je zadać. Na razie musiał upewnić Aryę, że nie myśli o niej źle z powodu tego, czego się dowiedział. I nie myślał. Wprost przeciwnie, imię to zwiększyło jeszcze szacunek i uznanie, jakie dla niej żywił, ukazało mu bowiem prawdziwy ogrom jej poświęcenia i oddania obowiązkom. Wiedział, że gdyby zareagował niewłaściwie - albo niechcący powiedział coś złego - mógłby zniszczyć ich przyjaźń. Spojrzał zatem Aryi prosto w oczy i rzekł, także w pradawnej mowie: - Twoje imię… twoje imię jest dobre. Powinnaś być dumna z tego, kim jesteś. Dziękuję, że podzieliłaś się nim ze mną. Rad jestem, mogąc cię nazwać przyjaciółką, i przyrzekam, że zawsze będę chronić twoje imię… Czy teraz zechcesz wysłuchać mojego? Skinęła głową. -Tak. I przyrzekam zapamiętać je i strzec go, dopóki pozostanie twoje. Eragon pojął, że nadeszła przełomowa chwila. Wiedział, że kiedy to zrobi, nie będzie mógł się wycofać, i świadomość ta jednocześnie przerażała go i podniecała. Postąpił krok naprzód i podobnie jak Arya niemal dotknął ustami jej ucha, po czym wyszeptał swe imię najciszej jak potrafił. Całe jego jestestwo zawibrowało na dźwięk owych słów. Cofnął się z nagłą obawą. Jak go osądzi? Z aprobatą czy wręcz przeciwnie? Bo musiała osądzić, nie miała innego wyjścia. Arya wypuściła głośno powietrze i na chwilę wbiła wzrok w niebo. Kiedy znów zwróciła się ku niemu, jej twarz złagodniała.

- Ty także masz dobre imię, Eragonie - rzekła cicho. - Jednakże nie sądzę, byś nosił je wówczas, gdy opuściłeś dolinę Palancar. - Nie . - I nie przypuszczam, by to było imię, które nosiłeś podczas pobytu w Ellesmérze. Bardzo dojrzałeś od czasu naszego pierwszego spotkania. - Musiałem. Skinęła głową. - Nadal jesteś młody, ale dzieciństwo zostawiłeś już za sobą. - Istotnie, nie jestem już dzieckiem. Pociągała go bardziej niż kiedykolwiek. Wymiana imion wytworzyła między nimi nową więź, nie miał jednak pewności jaką i niepewność ta sprawiała, że czuł się dziwnie bezbronny. Ujrzała go wraz ze wszystkimi wadami i nie cofnęła się przed nim, lecz przyjęła go takim, jaki był, podobnie jak on ją. Co więcej, ujrzała w jego imieniu głębię żywionych do niej uczuć, i to także jej nie odrzuciło. Zastanawiał się, czy warto o tym wspomnieć, ale nie mógł po prostu tak tego zostawić, zebrał się zatem na odwagę. - Aryo - rzekł - co będzie z nami? Zawahała się, lecz widział wyraźnie, że doskonale pojęła jego pytanie. - Nie wiem - odparła, starannie dobierając słowa. - Kiedyś, jak wiesz, powiedziałabym, że nic, ale… wciąż jesteś bardzo młody, a ludzie często zmieniają zdanie. Za dziesięć, może nawet pięć lat być może nie będziesz już czuł tego co dzisiaj. - Moje uczucia się nie zmienią - oznajmił z absolutnym przekonaniem. Długą, napiętą chwilę wpatrywała się w jego twarz. Potem dostrzegł zmianę w jej oczach. - Jeśli nie, to… może, z czasem… - Położyła dłoń na jego policzku. Więcej nie możesz ode mnie żądać. Nie chcę popełnić z tobą błędu, Eragonie. Jesteś na to zbyt ważny, zarówno dla mnie, jak i dla całej Alagaësii. Spróbował się uśmiechnąć, lecz bardziej przypominało to grymas.

- Ale… my nie mamy czasu - odparł zdławionym głosem, czując nagłe mdłości. Czoło Aryi zmarszczyło się, opuściła rękę. - Co masz na myśli? Wbił wzrok w ziemię, wciąż nie wiedząc jak jej powiedzieć. W końcu wytłumaczył to najjaśniej jak umiał. Wyjaśnił trudności, jakie mieli z Saphirą z odnalezieniem bezpiecznego miejsca dla jaj i Eldunari, a potem opisał plan Nasuady utworzenia grupy magów, którzy pilnowaliby wszystkich innych czarodziei ludzi. Mówił tak kilka długich minut i wreszcie na koniec rzekł: - Toteż wraz z Saphirą zdecydowaliśmy, że pozostaje nam tylko jedno: opuścić Alagaësię i wychować smoki gdzie indziej, z dala od innych ludów. Tak będzie najlepiej dla smoków, dla Jeźdźców i wszystkich ras Alagaësii. - Ale Eldunari… - Arya sprawiała wrażenie wstrząśniętej. - Eldunari także nie mogą zostać. Nigdy nie byłyby bezpieczne, nawet w Ellesmérze. Dopóki będą pozostawać w tej krainie, znajdą się tacy, którzy spróbują je wykraść i posłużyć się nimi do własnych celów. Nie, potrzebne nam miejsce takie jak Vroengard, miejsce, w którym nikt nie znajdzie smoków, by je skrzywdzić, i w którym pisklęta i dzikie smoki nie zrobią krzywdy nikomu innemu. - Eragon znów spróbował się uśmiechnąć, odkrył jednak, że to beznadziejne zadanie. - Dlatego właśnie powiedziałem, że nie mamy czasu. Zamierzamy z Saphirą wyruszyć jak najszybciej i jeśli ty zostaniesz… Nie wiem, czy jeszcze kiedykolwiek się spotkamy. Poruszona Arya zerknęła na wciąż trzymany w dłoni fairth. - Czy zrezygnujesz z korony, by odejść z nami? - spytał, choć znał już odpowiedź. Uniosła wzrok. - Czy ty zrezygnujesz z opieki nad jajami? Pokręcił głową. - Nie.

Jakiś czas milczeli, słuchając szumu wiatru. - Jak znajdziesz kandydatów na Jeźdźców? - spytała. - Zostawimy tu kilka jaj, zapewne u ciebie, i kiedy się wyklują, wraz z Jeźdźcami przybędą, by do nas dołączyć. Wówczas przyślemy wam kolejne. - Musi istnieć inne rozwiązanie. Nie możecie z Saphirą i Eldunari opuścić Alagaësii. - Gdyby istniało, chętnie byśmy je przyjęli, ale go nie ma. - A co z Eldunari? Co z Glaedrem i Umarothem? Rozmawiałeś z nimi o tym? Zgadzają się? - Nie rozmawialiśmy, ale się zgodzą. Wiem to. - Jesteś tego pewien, Eragonie? Czy to naprawdę jedyny sposób porzucić wszystko i wszystkich, których znasz? - To konieczne, a odejście z Alagaësii zawsze było naszym przeznaczeniem. Angela przepowiedziała to jeszcze w Teirmie, toteż miałem dość czasu, by przywyknąć do tej myśli. - Dotknął nieśmiało policzka Aryi. - Pytam zatem ponownie: czy pójdziesz z nami? W jej oczach zakręciły się łzy, przycisnęła do piersi fairth. - Nie mogę. Skinął głową i cofnął rękę. - W takim razie… musimy się rozstać. - On także poczuł wzbierające łzy i z trudem zapanował nad sobą. - Ale jeszcze nie teraz - wyszeptała. - Wciąż pozostało nam trochę czasu razem. Nie odejdziecie natychmiast. - Nie, nie natychmiast. Stali tak obok siebie, spoglądając w niebo i czekając na powrót Saphiry i Firnena. Po jakimś czasie jej dłoń dotknęła ręki Eragona. Chwycił ją i choć niewielka to była pociecha, złagodziła nieco tępy ból w sercu.

Człowiek sumienia

Strumienie ciepłego światła wlewały się przez okna z prawej strony sali, oświetlając plamy na przeciwległym murze, na którym sztandary, obrazy, tarcze, miecze i głowy najróżniejszych jeleni wisiały w regularnych odstępach pomiędzy ciemnymi rzeźbionymi drzwiami. Maszerując w stronę gabinetu Nasuady, Eragon wyglądał przez okna na miasto. Z dziedzińca nadal słyszał bardów i muzyków, zabawiających gości przy bankietowych stołach przygotowanych na cześć Aryi. Uczta trwała, odkąd we czwórkę wraz z Firnenem i Saphirą wrócili poprzedniego dnia do Ilirei. Powoli biesiadnicy zaczynali tracić werwę i dzięki temu w końcu mógł poprosić Nasuadę o spotkanie. Skinieniem głowy pozdrowił wartowników pełniących straż przed drzwiami gabinetu, a potem wszedł do środka. Nasuada siedziała rozluźniona na wyściełanym szezlongu, słuchając muzyka, który - brzdąkał na lirze i śpiewał piękną, choć przejmująco

smutną pieśń miłosną. Na końcu szezlonga przycupnęła mała czarownica, Elva, zajęta haftem, a w pobliskim fotelu służka Nasuady, Farica. Na kolanach Faricy leżał zwinięty w kłębek kotołak Żółtooki w zwierzęcej postaci. Zdawało się, że twardo śpi, lecz Eragon z doświadczenia wiedział, iż prawdopodobnie czuwa. Zaczekał w progu, aż muzyk skończy pieśń. - Dziękuję. Możesz odejść - rzekła do śpiewaka Nasuada. - Ach, Eragonie. Witaj. Skłonił się lekko. - Elvo - pozdrowił dziewczynkę. Przyjrzała mu się spode łba. - Eragonie. Ogon kotołaka zakołysał się lekko. - O czym chciałeś pomówić? - Nasuada pociągnęła łyk ze stojącego na stoliku kielicha. - Może moglibyśmy porozmawiać na osobności. - Eragon skinął głową w stronę oszklonych drzwi za jej plecami, wiodących na balkon i wychodzący na czworoboczny plac z ogrodami i fontanną. Nasuada zastanowiła się, potem wstała z szezlonga i ruszyła dostojnie w stronę balkonu, ciągnąc za sobą tren purpurowej sukni. Eragon podążył w ślad za nią. Stanęli obok siebie, spoglądając na wodę tryskającą z fontanny, chłodną i szarą w cieniu budynku. - Cóż za piękne popołudnie. - Nasuada odetchnęła głęboko. Wydawała się pogodniejsza niż kiedy widział ją ostatnio, zaledwie kilka godzin wcześniej. - Muzyka chyba wprawia cię w dobry nastrój - zauważył. - Nie, nie muzyka: Elva. Przekrzywił głowę. - Jakże to? Twarz Nasuady rozjaśnił osobliwy półuśmieszek.

- Po uwięzieniu w Urû’baenie - po tym co przeszłam… i straciłam - i po zamachach na moje życie, świat jakby utracił wszystkie barwy. Nie czułam się sobą i nic, co robiłam, nie mogło wyrwać mnie z owej melancholii. - Tak też sądziłem - mruknął. - Ale nie wiedziałem, co zrobić bądź powiedzieć, by ci pomóc. - Nic. W żaden sposób nie zdołałbyś mi pomóc. Mogłabym trwać tak całe lata, gdyby nie Elva. Powiedziała mi… chyba można rzec, że to, co musiałam usłyszeć. W ten sposób wypełniła przyrzeczenie, które złożyła mi dawno, dawno temu na zamku w Aberonie. Eragon zmarszczył brwi i spojrzał w głąb komnaty, gdzie Elva nadal ślęczała nad swoją robótką. Mimo że tyle razem przeszli, wciąż nie umiał zaufać dziewczynce i obawiał się, że manipuluje ona Nasuadą dla swych własnych, samolubnych celów. Dłoń Nasuady musnęła jego ramię. - Nie musisz się o mnie martwić, Eragonie. Zbyt dobrze siebie znam, by mogła wyprowadzić mnie z równowagi, nawet gdyby próbowała. Nie udało się to nawet Galbatorixowi Sądzisz, że jej mogłoby się powieść? Popatrzył na nią z ponurą miną. -Tak. Znów się uśmiechnęła. - Doceniam tę troskę, ale tu akurat jest pozbawiona podstaw. Pozwól mi cieszyć się dobrym humorem, później możesz przedstawić mi swe podejrzenia. - No dobrze - ustąpił. - Rad jestem, że czujesz się lepiej. - Dziękuję. Ja także. Czy Saphira i Firnen nadal figlują tak jak wcześniej? Już ich nie słyszę. - Owszem, ale są teraz nad nawisem. Policzki zapiekły go lekko, gdy dotknął umysłu smoczycy. - Ach. - Nasuada położyła obie dłonie, jedną na drugiej, na kamiennej balustradzie, której podpory wyrzeźbiono na kształt kwitnących irysów. -

A teraz powiedz, po co chciałeś się spotkać? Czy podjąłeś decyzję co do mojej propozycji? - Tak. - Doskonale. W takim razie możemy wcielić nasze plany w życie. Zaczęłam już… - Postanowiłem jej nie przyjąć. - Co takiego? - Nasuada spojrzała na niego z niedowierzaniem. Czemu? Komuż innemu mógłbyś powierzyć tę pozycję? - Nie wiem - odparł łagodnie. - To coś, co będziecie musieli ustalić sami z Orrinem. Jej brwi powędrowały ku górze. - Nie pomożesz nam wybrać właściwej osoby? I oczekujesz, że uwierzę, że będziesz słuchał rozkazów kogoś poza mną? - Źle mnie zrozumiałaś - odparł. - Nie chcę przewodzić twoim magom i do nich nie dołączę. Nasuada przez moment wpatrywała się w niego, potem cofnęła się i zamknęła oszklone drzwi balkonu, by Elva, Farica i kotołak nie mogli podsłuchać ich rozmowy. - Eragonie - rzuciła - co ty sobie myślisz?! Wiesz, że musisz do nich dołączyć. To dotyczy wszystkich służących mi magów, nie może być żadnych wyjątków. Żadnych! Ludzie nie mogą myśleć, że kogoś faworyzuję. To zasiałoby niezgodę w szeregach magów, a tego nie chcemy. Dopóki jesteś moim poddanym, musisz przestrzegać praw królestwa, inaczej moja władza przestanie cokolwiek znaczyć. Chyba nie muszę ci tego przypominać, Eragonie? - Nie musisz. Jestem tego świadom i dlatego wraz z Saphirą postanowiliśmy opuścić Alagaësię. Nasuada oparła dłoń o balustradę, jakby chciała się przytrzymać. Przez chwilę ciszę zakłócał jedynie plusk wody w dole. - Nie rozumiem.

Raz jeszcze, tak jak wcześniej Aryi, przestawił jej powody, dla których smoki, a zatem także on i Saphira, nie mogły zostać w Alagaësii. - Zresztą, i tak nigdy nie mógłbym przewodzić twoim magom. Wraz z Saphirą musimy wychować smoki i wyszkolić Jeźdźców, to ma pierwszeństwo przed wszystkim innym. A nawet gdybym miał czas, nie mógłbym przewodzić Jeźdźcom i wciąż podlegać tobie - inne rasy nigdy by się na to nie zgodziły. Mimo że Arya zdecydowała się przyjąć koronę, Jeźdźcy muszą pozostać możliwie bezstronni. Jeśli my zaczniemy kogoś faworyzować, zniszczy to całą Alagaësię. Mógłbym zatem zgodzić się przyjąć tę pozycję tylko wtedy, gdyby grupa obejmowała magów ze wszystkich ras - nawet urgali - ale do tego raczej nie dojdzie. Poza tym, wciąż pozostawałby problem, co począć z jajami i Eldunari. Nasuada się skrzywiła. - Nie oczekujesz chyba, że uwierzę, że przy całej swej mocy nie potrafisz ochronić smoków tu, w Alagaësii. - Może i bym potrafił, ale nie możemy polegać wyłącznie na magii. Potrzebne nam bariery fizyczne; potrzebujemy murów, fos i urwisk zbyt wysokich, by człek, elf, krasnolud bądź urgal zdołał się na nie wspiąć. Co ważniejsze, potrzebne nam bezpieczeństwo, które może dać jedynie odległość. Musimy tak bardzo utrudnić dotarcie do nas, by wyzwania związane z podróżą zniechęciły nawet najbardziej zdecydowanych wrogów. Ale jeśli nawet pominiemy tę kwestię i założymy, że zdołałbym ochronić smoki, wciąż pozostaje problem tego, jak je powstrzymać przed zabijaniem bydła - zarówno naszego, jak i należącego do krasnoludów i urgali. Chciałabyś wyjaśniać Orikowi, czemu jego stada feldûnostów wciąż znikają albo uspokajać rozgniewanych rolników, którzy stracili trzody?… Nie, odejście to jedyne rozwiązanie. - Eragon popatrzył na fontannę. - Zresztą, nawet gdyby w Alagesii znalazło się miejsce dla jaj i Eldunari, ja nie powinienem zostawać. - Dlaczego? Pokręcił głową.

- Znasz odpowiedź równie dobrze jak ja. Stałem się zbyt potężny. Dopóki tu jestem, twoja władza - a także władza Aryi, Orika i Orrina zawsze pozostanie niepełna. Gdybym poprosił, niemal wszyscy w Surdzie, Teirmie i twoim królestwie poszliby za mną. A dzięki pomocy Eldunari stałbym się tak silny, że nikt nie zdołałby mi się sprzeciwić, nawet Murtagh czy Arya. - Nigdy nie zwróciłbyś się przeciw nam. Nie jesteś taki. - Nie? Czy naprawdę wierzysz, że przez wszystkie czekające mnie lata życia - a mogę żyć bardzo, bardzo długo - nigdy nie zdecydowałbym się wtrącić do spraw królestwa? - Gdybyś to uczynił, z pewnością miałbyś po temu dobre powody, a ja byłabym ci wdzięczna za pomoc. - Czyżby? Bez wątpienia wierzyłbym, że kierują mną słuszne przesłanki, ale na tym właśnie polega pułapka, prawda? To wiara, że wiem lepiej i że, dysponując mocą, mam obowiązek działać. - Przypomniał sobie jej wcześniejsze słowa i powtórzył je teraz. - Dla dobra ogółu. Gdybym jednak się mylił, kto by mnie powstrzymał? Mimo najszczerszych chęci, mógłbym stać się kolejnym Galbatorixem. Już teraz moja moc sprawia, że ludzie zazwyczaj zgadzają się ze mną. Widziałem to w całym Imperium… Gdybyś znalazła się na moim miejscu, czy zdołałabyś oprzeć się pokusie ingerowania, choćby odrobinę, po to, by wszystko polepszyć? Moja obecność tutaj zakłóca równowagę, Nasuado. Jeśli mam uniknąć zostania tym, czego nienawidzę, muszę odejść. Nasuada uniosła podbródek. - Mogłabym rozkazać ci zostać. - Mam nadzieję, że tego nie zrobisz. Wolałbym rozstać się w przyjaźni, nie w gniewie. - Zatem będziesz odpowiadał wyłącznie przed sobą? - Będę odpowiadał przed Saphirą i własnym sumieniem, jak zawsze. Kąciki ust Nasuady wygięły się. - Człowiek sumienia - najniebezpieczniejszy typ człowieka na świecie. I znów szmer fontanny wypełnił przerwę w ich rozmowie.

- Czy wierzysz w bogów, Eragonie? - zapytała w końcu Nasuada. - Których bogów? Jest ich wielu. - Jakichkolwiek. Wszystkich. Czy wierzysz w moc wyższą od własnej? - Poza Saphirą? - Uśmiechnął się przepraszająco, widząc grymas Nasuady. - Wybacz. - Przez chwilę się zastanawiał. - Możliwe, że istnieją; nie wiem tego. W Tronjheimie podczas koronacji Orika widziałem… sam nie mam pewności, co widziałem, ale być może krasnoludzkiego boga Gunterę. Jeśli jednak istnieją bogowie, to nie mam o nich zbyt dobrego zdania: w końcu pozwolili Galbatorixowi tak długo zasiadać na tronie. - Może byłeś narzędziem bogów służącym jego usunięciu. Pomyślałeś kiedyś o tym? - Ja? - Roześmiał się. - Cóż, to możliwe, lecz tak czy inaczej, z całą pewnością nie obchodzi ich, czy przeżyjemy, czy umrzemy. - Oczywiście, że nie. Bo niby czemu? To bogowie… Ale czy oddajesz cześć któremukolwiek z nich? - Wyraźnie przykładała wielką wagę do tego pytania. I znów Eragon się zastanowił. W końcu wzruszył ramionami. - Jest ich tak wielu. Skąd miałbym wiedzieć, którego wybrać? - Może stwórcę ich wszystkich, Unulukunłę, który obdarza życiem wiekuistym? Eragon nie zdołał powstrzymać chichotu. - O ile nie zachoruję i nikt mnie nie zabije, mogę żyć tysiąc lat bądź dłużej, a jeśli pożyję tak długo, nie wyobrażam sobie, bym pragnął trwać dalej po śmierci. Co jeszcze miałby zaofiarować mi bóg? Dzięki Eldunari dysponuję siłą pozwalającą dokonać niemal wszystkiego. - Bogowie dają także szansę ujrzenia ponownie tych, których kochamy. Nie chciałbyś tego? Zawahał się. - Chciałbym, ale nie chciałbym trwać przez wieczność. To wydaje mi się bardziej przerażające niż perspektywa, że kiedyś odejdę w otchłań, jak wierzą elfy.

Nasuadę wyraźnie dręczyły jego słowa. - Zatem to znaczy, że uważasz, iż nie odpowiadasz przed nikim, prócz samego siebie i Saphiry? - Nasuado, czy jestem złym człowiekiem? Pokręciła głową. - W takim razie mi zaufaj. Robię to, co uważam za najlepsze. Odpowiadam przed Saphirą, Eldunari i wszystkimi Jeźdźcami, którzy nadejdą po mnie, a także przed tobą, Aryą, Orikiem i wszystkimi w Alagaësii. Nie potrzebuję pana, który groziłby mi karą, jeśli nie zachowam się jak należy. Gdybym go wymagał, byłbym zaledwie dzieckiem słuchającym poleceń ojca tylko dlatego, że lęka się pasa, a nie dlatego, że ma dobre zamiary. Przez kilka sekund wpatrywała się w niego. - No dobrze. Zaufam ci. Plusk fontanny ponownie zdominował rozmowę. W górze promienie zachodzącego słońca podkreślały wszystkie szczeliny i pęknięcia w kamiennej półce. - A co, jeśli będę potrzebowała twojej pomocy? - spytała Nasuada. - Wówczas pomogę. Nie porzucę cię, Nasuado. Połączę jedno z luster w twoim gabinecie z moim własnym lustrem, abyś zawsze mogła się ze mną skontaktować. To samo zrobię dla Rorana i Katriny. W razie kłopotów znajdę sposób, żeby wysłać wsparcie. Może nie przybędę osobiście, ale pomogę. - Wiem, że tak. - Skinęła głową, a potem westchnęła z nieszczęśliwą miną. - Co się stało? - spytał. - Wszystko tak dobrze się układało. Galbatorix nie żyje. Ostatnie walki wygasły. Mieliśmy w końcu rozwiązać problem magów. Wraz z Saphirą przewodzilibyście im i Jeźdźcom, a teraz… nie wiem, co poczniemy. - Na pewno wszystko się ułoży. Znajdziesz sposób. - Łatwiej byłoby z tobą… Czy przynajmniej zgodzisz się nauczyć imienia pradawnej mowy tego, kogo wybierzemy na przywódcę czarodziei?

Eragon nie musiał się zastanawiać, bo już wcześniej rozważył tę ewentualność, przez chwilę milczał jednak, szukając właściwych słów. - Mógłbym, lecz sądzę, że z czasem byśmy tego pożałowali. - Czyli tego nie zrobisz. Pokręcił głową. Twarz Nasuady wykrzywił grymas frustracji. - Ale czemu nie? Jakie masz teraz powody? - Imię jest zbyt niebezpieczne, by zbyt swobodnie nim rozporządzać. Nasuado. Gdyby ambitny, pozbawiony skrupułów mag zdołał je poznać mógłby poczynić niewiarygodne szkody. Dzięki niemu mógłby zniszczyć pradawną mowę. Nawet Galbatorix nie był dość szalony, by tego spróbować. A niewyszkolony, złakniony władzy czarodziej? Kto wie, co mogłoby się stać. W tej chwili oprócz mnie znają je tylko Arya, Murtagh i smoki. Lepiej niech rak zostanie. - A kiedy odejdziesz, to, gdybyśmy go potrzebowali, będziemy musieli polegać na Aryi. - Wiesz, że zawsze ci pomoże. Osobiście bardziej martwiłbym się o Murtagha. - Niepotrzebnie. On nam nie zagraża. Nie teraz. - Skoro tak mówisz. Jeśli pragniesz kontrolować magów, to właśnie imię pradawnej mowy musisz przed nimi ukryć. - Jeżeli tak jest w istocie, to… rozumiem. - Dziękuję. Powinnaś wiedzieć coś jeszcze. Twarz Nasuady przybrała czujny wyraz. - Och ? Wówczas opowiedział jej o dotyczącym urgali pomyśle, który niedawno przyszedł mu do głowy. Kiedy skończył, przez chwile milczała. - Bierzesz na siebie wielką odpowiedzialność. - Muszę. Nikt inny nie może… Zgadzasz się ze mną? To jedyny sposób, by na dłuższą metę zapewnić pokój.

- Jesteś pewien, że to rozsądne? - Nie do końca, lecz uważam, że musimy spróbować. - Krasnoludy także? To naprawdę konieczne? - Tak. A także słuszne i uczciwe. I pozwoli zachować równowagę między rasami. - A jeśli się nie zgodzą? - Na pewno się zgodzą. - W takim razie rób jak uważasz. Nie potrzebujesz mojej zgody - dałeś mi to jasno do zrozumienia - lecz owszem, także sądzę, że to konieczne. W przeciwnym razie, za dwadzieścia, trzydzieści lat znów pojawiłyby się problemy, z którymi zmagali się nasi przodkowie, gdy pierwszy raz przybyli do Alagaësii. Lekko skłonił głowę. - Poczynię stosowne przygotowania. - Kiedy zamierzasz wyruszyć? - Razem z Aryą. - Tak szybko? - Nie ma powodu dłużej zwlekać. Nasuada oparła się o balustradę, wbijając wzrok w fontannę. - Czy wrócisz kiedyś z wizytą? - Spróbuję, ale… nie przypuszczam. Kiedy Angela przepowiedziała mi przyszłość, oznajmiła, że nigdy nie wrócę. - Ach. - Głos Nasuady zabrzmiał ochryple, jakby coś jej dolegało. Obróciła się i spojrzała na niego. - Będę za tobą tęsknić. - A ja za tobą. Zacisnęła wargi, jakby z trudem powstrzymywała płacz. Potem objęła go. Przytulił ją w odpowiedzi i stali tak kilka sekund, trzymając się w objęciach. - Nasuado - rzekł, gdy opuścili ręce - jeśli kiedyś znuży cię bycie królową albo zapragniesz miejsca, w którym będziesz mogła żyć w spokoju,

dołącz do nas. Zawsze będziesz mile widziana w naszych progach. Nie mogę uczynić cię nieśmiertelną, ale mogę przedłużyć twe życie bardziej niż większości ludzi i sprawić, że przeżyjesz je w dobrym zdrowiu. - Dziękuję. Jestem wdzięczna za tę propozycję i nie zapomnę o niej. Mimo to, Eragon miał przeczucie, że Nasuada nigdy nie zdoła się zmusić do opuszczenia Alagaësii, nieważne, jak bardzo się postarzeje. Miała na to zbyt silne poczucie obowiązku. - Czy możemy liczyć na twoje błogosławieństwo? - spytał. - Oczywiście. - Ujęła jego głowę w dłonie i ucałowała go w czoło. Macie z Saphirą moje błogosławieństwo. Oby wszędzie, gdzie się udacie, dopisywały wam spokój i szczęście. - I tobie - odparł. Jeszcze chwilę nie opuszczała rąk, potem wypuściła go, a on otworzył szklane drzwi i wyszedł, zostawiając ją samą na balkonie.

Cena krwi

Wędrując schodami wiodącymi do głównego wejścia budynku, Eragon natknął się na zielarkę Angelę, siedzącą w ciemnej drzwiowej wnęce ze skrzyżowanymi nogami. Dziergała coś, co wyglądało na biało-niebieską czapkę, ozdobioną dziwnymi runami, których znaczenia nie pojmował. Obok niej leżał Solembum, z głową opartą na nogach zielarki i jedną ciężką łapą spoczywającą na jej prawym kolanie. Eragon zatrzymał się zdumiony. Nie widział ich obojga od… potrzebował chwili, żeby sobie przypomnieć - od paru dni po bitwie o Urû’baen. Potem jakby zniknęli. - Witaj - rzekła Angela, nie unosząc głowy - Witaj - powtórzył Eragon. - Co tu robisz? - Czapkę. - To widzę, ale dlaczego tutaj? - Bo chciałam się z tobą zobaczyć. - Druty postukiwały w szybkim, miarowym rytmie. Ich ruchy fascynowały, niczym taniec płomieni

w palenisku. - Słyszałam pogłoski, że wraz z Saphirą, jajami i Eldunari opuszczacie Alagaësię. - Tak jak przepowiedziałaś - odparował, poirytowany, że odkryła coś, co powinno było pozostać najgłębszą tajemnicą. Nie mogła podsłuchać jego rozmowy z Nasuadą - zaklęcia ochronne nie pozwoliłyby na to - a z tego co wiedział, nikt nie wyjawił ani Solembumowi, ani jej istnienia jaj i Eldunari. - No cóż, owszem, ale nie sądziłam, że będę się chciała z tobą pożegnać. - Skąd się dowiedziałaś? Od Aryi? - Od niej? Ha! Raczej nie. Dysponuję własnymi metodami zdobywania informacji. - Przerwała robotę i spojrzała na niego błyszczącymi łobuzersko oczami. - Choć nie zamierzam się nimi dzielić z tobą. W końcu muszę mieć jakieś sekrety. - Humf. - Sam sobie humfaj. Jeśli tak się masz zachowywać, sama nie wiem czemu zechciałam się zjawić. - Przepraszam. Po prostu czuję się dość… nieswojo. - Po chwili ddał: - Po co chciałaś się ze mną widzieć? - Chciałam się pożegnać i życzyć ci szczęścia w podróży. - Dziękuję. - Mhm. Gdziekolwiek osiądziesz, postaraj się nie rozmyślać zbyt wiele. I dopilnuj, żebyście nie siedzieli za długo na słońcu. - Tak zrobię. A co z tobą i Solembumem? Zostaniecie tu jakiś czas, pilnując Elvy? Wspominałaś kiedyś o tym. Zielarka parsknęła w bardzo mało elegancki sposób. - Zostać? Jak miałabym zostać, skoro Nasuada zamierza szpiegować każdego maga w całej krainie? - O tym także słyszałaś? Posłała mu wymowne spojrzenie. - Jestem przeciwna. Bardzo przeciwna. Nie pozwolę traktować się jak dziecko, które coś spsociło. Nie, nadszedł czas, abyśmy z Solembumem

przenieśli się w bardziej przyjazne klimaty: może w Góry Beorskie albo do Du Weldenvarden. Eragon się zawahał. - Czy chciałabyś pojechać z Saphirą i ze mną? Solembum otworzył jedno oko i przyglądał mu się sekundę, po czym znów je zamknął. - To bardzo miłe z twojej strony - rzekła Angela - ale chyba odmówimy. Przynajmniej na razie. Siedzenie w jednym miejscu, strzeżenie Eldunari i szkolenie nowych Jeźdźców wydaje się raczej nudne… Choć wychowanie stadka smoków może się okazać ekscytujące. Ale nie, na razie zostaniemy z Solembumem w Alagaësii. Poza tym, przez następne kilka lat chcę mieć oko na Elvę, choć nie mogę czuwać nad nią osobiście. - Nie masz jeszcze dosyć ciekawych wydarzeń? - Nigdy. Dodają życiu pieprzyku. - Uniosła na wpół dokończoną czapkę. - Jak ci się podoba? - Ładna. Bardzo przyjemny odcień niebieskiego. Ale co znaczą te runy? - Raxacori… A zresztą nieważne, tobie i tak to nic nie powie. Życzę ci szerokiej drogi, Eragonie, Saphirze także. I pamiętaj, uważaj na skorki i dzikie chomiki. Chomiki bywają bardzo zajadłe. Wbrew sobie uśmiechnął się. - Tobie także szerokiej drogi, i tobie, Solembumie. Powieka kotołaka znów się uniosła. Szerokiej drogi, Królobójco. *** Po wyjściu z zamku Eragon wędrował krętymi uliczkami, aż w końcu dotarł do domu, w którym zamieszkali Jeod i jego żona Helen. Była to bogata rezydencja o wysokich murach, dużym ogrodzie i czekającej w holu służbie, gnącej się w ukłonach. Helen świetnie prowadziła interesy.

Zaopatrując Vardenów - a teraz królestwo Nasuady - w jakże potrzebne towary, szybko zbudowała kompanię handlową, większą nawet od tej, którą Jeod kierował kiedyś w Teirmie. Kiedy Eragon zapukał do drzwi, Jeod mył się właśnie przed wieczerzą. Odmówiwszy zaproszeniu na posiłek, Eragon kilka minut wyjaśniał Jeodowi to samo, co wcześniej Nasuadzie. Z początku Jeod zareagował zdumieniem i wyraźnym smutkiem, w końcu jednak zgodził się, że istotnie Eragon i Saphira muszą odejść wraz z innymi smokami. Podobnie jak to uczynił z Nasuadą i zielarką, Eragon zaprosił go, by im towarzyszył. - To wielka pokusa - przyznał Jeod - ale moje miejsce jest tutaj. Mam swoją pracę i po raz pierwszy od bardzo dawna Helen jest szczęśliwa. Ilirea stała się naszym domem, żadne z nas nie chce znów przeprowadzać się gdzie indziej. Eragon ze zrozumieniem pokiwał głową. - Ale ty… zapuścisz się tam, gdzie dotarło niewielu oprócz smoków i ich Jeźdźców. Powiedz mi, czy wiesz, co leży na wschodzie? Czy jest tam inne morze? - Jeśli dotrzesz dość daleko. - A wcześniej? Eragon wzruszył ramionami. - W większości puste ziemie, tak przynajmniej twierdzą Eldunarai, a nie mam powodów sądzić, by w ciągu ostatniego stulecia coś się tam zmieniło. Jeod przysunął się do niego i zniżył głos. - Skoro odchodzisz… Ma m ci coś do powiedzenia. Pamiętasz, kiedy opowiadałem ci o Arcaenie, zakonie, który pracuje nad zachowaniem wiedzy w całej Alagaësii? Eragon przytaknął. - Mówiłeś, że należał do nich Hesland Mnich. - I ja także. - Widząc zdumione spojrzenie gościa, Jeod nieśmiało machnął ręką i przeczesał palcami włosy. - Dołączyłem do nich dawno

temu, kiedy byłem młody i szukałem sprawy, której mógłbym się poświęcić. Przez lata dostarczałem im informacji i rękopisów, a oni w zamian pomagali mnie. Tak czy inaczej, uznałem, że powinieneś to wiedzieć. Poza tobą powiedziałem jedynie Bromowi. - Nawet nie Helen? - Nawet nie jej… A kiedy skończę pisać historię twoją, Saphiry i powstania Vardenow, wyślę ją do naszego klasztoru w Kośćcu i zostanie dołączona jako nowe rozdziały do Domia abr Wyrda. Twoja historia nie zostanie zapomniana, Eragonie, tyle przynajmniej mogę ci obiecać. Eragon odkrył, że ta świadomość dodaje mu dziwnej otuchy. - Dziękuję. - Uścisnął przedramię Jeoda. - I ja tobie, Eragonie Cieniobójco. *** Potem Eragon skierował się do dworu, w którym mieszkali z Saphirą, a także Roranem i Katriną, czekającymi na niego z wieczerzą. Podczas całego posiłku rozmawiali wyłącznie o Aryi i Firnenie. Eragon trzymał język na wodzy i nie wspominał o planach wyjazdu, póki nie uprzątnięto półmisków i we trójkę - razem z dzieckiem - nie przenieśli się do komnaty o oknach wychodzących na dziedziniec, gdzie Saphira leżała, drzemiąc, obok zielonego smoka. Siedzieli tam, sącząc wino i herbatę i patrząc, jak słońce zniża się ku odległemu horyzontowi. Kiedy minęło dość czasu, Eragon poruszył wreszcie ów temat. Tak jak oczekiwał, Katrina i Roran zareagowali zgrozą i próbowali go przekonać, żeby zmienił zdanie. Potrzebował niemal godziny, by wyłożyć im wszystkie kierujące nim przyczyny, bo podważali kolejne argumenty i nie zgadzali się przyznać mu racji, dopóki nie odpowiedział szczegółowo na każdą obiekcję. - Do diaska - rzucił w końcu Roran - jesteś członkiem rodziny! Nie możesz odejść!

- Muszę. Wiesz to równie dobrze jak ja, po prostu nie chcesz tego przyznać. Roran rąbnął pięścią w stojący między nimi stół, a potem podszedł do otwartego okna. Mięśnie jego szczęki się zacisnęły. Dziecko zakwiliło. - Cicho już, cicho - mruknęła Katrina i pogłaskała małą po plecach. Eragon dołączył do Rorana. - Wiem, że nie tego chciałeś. Ja także nie. Ale nie mam wyboru. - Oczywiście, że masz. Ze wszystkich ludzi ty właśnie masz wybór. - Owszem, i ten jest właściwy. Roran mruknął i skrzyżował ręce na piersi. - Jeśli odejdziesz - odezwała się za ich plecami Katrina - nie będziesz mógł zostać stryjem Ismiry. Czy ma dorastać, nigdy cię nie poznawszy? - Nie. - Eragon wrócił do niej. - Nadal będę mógł z nią rozmawiać i dopilnuję, by była dobrze strzeżona, może nawet od czasu do czasu zdołam przysłać jej jakiś prezent. - Ukląkł i wyciągnął palec. Dziewczynka chwyciła go drobną piąstką i pociągnęła z zaskakującą siłą. - Ale nie będzie cię tutaj. - Nie… nie będzie mnie tutaj. - Eragon delikatnie uwolnił palec z uchwytu Ismiry i znów stanął obok Rorana. - Jak mówiłem, możecie do nas dołączyć. Węzły mięśni wzdłuż żuchwy Rorana poruszyły się. - I porzucić dolinę Palancar? - Pokręcił głową. - Horst i pozostali już szykują się do powrotu. Odbudujemy Carvahall jako najpiękniejsze miasto w całym Kośćcu. Mógłbyś pomóc. Byłoby jak kiedyś. - Bardzo bym chciał. W dole Saphira wydała z siebie gardłowy gulgot i potarła pyskiem o szyję Firnena. Zielony smok przytulił się do niej. - Nie ma innego wyjścia, Eragonie? - spytał cicho Roran. - Ani ja, ani Saphira go nie widzimy.

- Do diaska, nie tak powinno być. Nie powinieneś żyć samotnie w głuszy. - Nie będę do końca sam. Blödhgarm i kilka innych elfów wyruszą z nami. Roran niecierpliwie machnął ręką. - Wiesz, co mam na myśli. - Przygryzł koniuszek wąsa i oparł ręce o kamienny występ pod oknem. Eragon widział, jak ścięgna jego potężnych przedramion napinają się i przesuwają. W końcu kuzyn spojrzał na niego. Co zrobisz, kiedy dotrzesz tam, dokąd się wybierasz? - Znajdę wzgórze bądź urwisko i wybuduję na nim dwór: dwór dość duży, by pomieścić wszystkie smoki i zapewnić im schronienie. A ty? Kiedy już odbudujesz wioskę? Twarz Rorana rozjaśnił słaby uśmiech. - Coś podobnego. Dzięki lennom z doliny zamierzam wybudować zamek na szczycie wzgórza, o którym zawsze rozmawialiśmy. No, niezbyt duży, trochę kamienia otoczonego murami, dość, by powstrzymać urgale, jeśli zdecydują się zaatakować. Pewnie zajmie mi to kilka lat, ale w końcu będziemy mogli porządnie się bronić, nie tak jak wtedy, gdy w wiosce zjawili się Ra’zacowie z żołnierzami. - Zerknął z ukosa na Eragona. Będziemy mieć też dość miejsca dla smoka. - A dla dwóch smoków? - Eragon machnął ręką w stronę Saphiry i Firnena. - Może nie… Co sądzi Saphira o tak szybkim rozstaniu? - Nie jest zachwycona, ale wie, że to konieczne. - Mhm. Bursztynowe światło gasnącego słońca podkreślało jeszcze płaszczyzny twarzy Rorana. Ku swemu zdumieniu Eragon dostrzegł na czole i wokół oczu kuzyna zaczątki bruzd i zmarszczek Owe oznaki nadchodzącego wieku średniego dziwnie go otrzeźwiły. Jakże szybko mija życie, pomyślał. Katrina ułożyła Ismirę w kołysce. Potem dołączyła do nich przy oknie i położyła dłoń na jego ramieniu.

- Będziemy za tobą tęsknić, Eragonie. - A ja za wami. - Dotknął jej dłoni. - Nie musimy się jednak jeszcze żegnać. Chciałbym, abyście we troje ruszyli z nami do Ellesméry. Na pewno wam się spodoba i w ten sposób spędzimy razem jeszcze kilka dni. Roran obrócił głowę w stronę Eragona. -Ni e możemy podróżować z Ismirą aż do Du Weldenvarden. Jest za mała. Powrót do doliny Palancar będzie dostatecznie trudny, nie ma mowy, abyśmy po drodze zapuścili się do Ellesméry. - Nawet na smoczym grzbiecie? - Eragon zaśmiał się, widząc ich zdumione miny. - Arya i Firnen zgodzili się zanieść was do Ellesméry. Tymczasem my z Saphirą zabierzemy smocze jaja z miejsca, gdzie je ukryto. - Ile potrwa lot do Ellesméry? - Roran zmarszczył brwi. - Jakiś tydzień. Arya zamierza po drodze odwiedzić króla Orika w Tronjheimie. Cały czas będzie wam ciepło i bezpiecznie. Ismirze nic nie zagrozi. Katrina spojrzała na męża, a on na nią. - Miło byłoby móc pożegnać Eragona, zawsze też słyszałam, jak piękne są miasta elfów… - Na pewno masz dosyć sił? - spytał Roran. Skinęła głową. - Jeśli tylko będziesz z nami. Roran milczał przez chwilę. - Cóż - rzekł w końcu - Horst i pozostali mogą chyba wyruszyć w drogę bez nas. - Na jego twarzy pojawił się uśmiech i Roran zachichotał. Nigdy nie przypuszczałem, że zobaczę Góry Beorskie albo że stanę w jednym z miast elfów, ale właściwie, czemu nie? Równie dobrze możemy to zrobić, póki jeszcze mamy szansę. - Doskonale. A zatem załatwione. - Katrina uśmiechnęła się promiennie. - Udamy się do Du Weldenvarden. - A jak wrócimy? - zainteresował się Roran.

- Na Firnenie - wyjaśnił Eragon. - Albo Arya przydzieli wam eskortę aż do doliny Palancar, gdybyście woleli podróżować konno. Roran skrzywił się. - Nie, nie konno. Wcale się nie zmartwię, jeśli do końca życia nie będę musiał zasiąść w siodle. - Ach tak? Rozumiem przez to, że nie chcesz już Śnieżnego Płomienia? Eragon uniósł brwi, wymieniając imię ogiera, którego podarował Roranowi. - Wiesz, co mam na myśli. Cieszę się, że dostałem Śnieżnego Płomienia, choć od dłuższego czasu już go nie potrzebuję. - Mm-hmm. Stali przy oknie jeszcze godzinę, może trochę dłużej - słońce zaszło, niebo powlekło się fioletem, a potem czernią, na której rozbłysły gwiazdy planując najbliższą podróż i dyskutując o wszystkim, co będą musieli zabrać ze sobą Eragon i Saphira, opuszczając Du Weldenvarden i kierując się do odległych krain. Za ich plecami Ismira spała spokojnie w kołysce, zaciskając dłonie w piąstki pod brodą. *** Następnego dnia wczesnym rankiem Eragon posłużył się stojącym w sypialni lustrem z polerowanego srebra, by nawiązać kontakt z Orikiem w Tronjheimie. Musiał zaczekać parę minut, w końcu jednak ujrzał przed sobą twarz krasnoluda, czeszącego rozplecioną brodę kościanym grzebieniem. - Eragon! - wykrzyknął z wyraźną radością Orik. - Jakże się miewasz? Od tak dawna nie rozmawialiśmy Eragon zgodził się z nim, czując lekkie wyrzuty sumienia. Potem opowiedział Orikowi o swej decyzji dotyczącej wyjazdu i kierujących nim pobudkach. Orik przestał czesać brodę i słuchał uważnie; jego twarz spoważniała. Kiedy Eragon skończył, król krasnoludów skinął głową.

- Smutno mi będzie cię pożegnać, zgadzam się jednak, że musisz to zrobić. Sam także nad tym rozmyślałem - martwiłem się, gdzie zamieszkają smoki - ale swe troski zachowałem dla siebie, bo smoki mają takie samo prawo mieszkać w tej krainie jak my, choć nie podoba nam się, gdy pożerają nasze feldûnosty albo palą wioski. Jednakże wychowanie ich gdzie indziej to najlepsze wyjście. - Cieszę się, że się zgadzasz. Następnie Eragon opowiedział o swym pomyśle dotyczącym urgali i obejmującym także krasnoludy. Tym razem Orik zadał wiele pytań i Eragon widział, że dręczą go poważne wątpliwości. - Gdybyś spytał o to któregokolwiek grimstnzborithn przede mną rzekł po długiej ciszy, podczas której wbijał wzrok we własną brodę odmówiłby. Gdybyś zapytał mnie przed atakiem na Imperium, także bym odmówił. Ale teraz, po walce u boku urgali i po tym, jak widziałem na własne oczy, jak bardzo byliśmy bezradni wobec Murtagha i Ciernia, Galbatorixa i tego potwora Shruikana… teraz myślę inaczej. - Zerknął na Eragona spod krzaczastych brwi. - Może mnie to kosztować koronę, ale w imieniu wszystkich knurlan zgadzam się, dla ich własnego dobra. Nieważne, czy to rozumieją, czy nie. I znów Eragon poczuł dumę, że ma w Oriku przybranego brata. - Dziękuję - powiedział. - Mój lud nigdy tego nie pragnął, lecz mimo wszystko jestem wdzięczny. Kiedy się dowiemy? - Za parę dni. Najwyżej tydzień. - Poczujemy cokolwiek? - Możliwe. Spytam Aryę. Tak czy inaczej, gdy to się stanie, dam ci znać. - Świetnie. W takim razie wtedy porozmawiamy. Szerokiej drogi i mocnych kamieni, Eragonie. - Niechaj Helsvog nad tobą czuwa.

*** Następnego dnia opuścili Ilireę. Było to wydarzenie prywatne, pozbawione fanfar, co bardzo ucieszyło Eragona. Nasuada, Jörmundur, Jeod i Elva spotkali się z nimi przed południową bramą miasta. Saphira i Firnen siedzieli tam obok siebie, ocierając się głowami, tymczasem Eragon i Arya uważnie sprawdzali siodła. Roran z Katriną zjawili się parę minut później. Katrina niosła zawiniętą w kocyk Ismirę, Roran dźwigał dwie torby pełne koców, prowiantu i innych za- pasów, po jednej na każdym ramieniu. Oddał je elfce, a ona przywiązała bagaże do juków Firnena. Wówczas Eragon i Saphira pożegnali się po raz ostatni; Eragonowi przyszło to trudniej niż Saphirze. Nie tylko on miał łzy w oczach; zarówno Nasuada, jak i Jeod zapłakali, gdy ich objął, i życzyli im z Saphirą wszystkiego najlepszego. Nasuada pożegnała się także z Roranem i raz jeszcze podziękowała mu za pomoc w walce z Imperium. Wreszcie, gdy Eragon, Arya, Roran i Katrina mieli już dosiąść smoków, usłyszeli głos kobiety. - Stójcie! Eragon zamarł ze stopą na prawej łapie Saphiry. Obejrzawszy się, ujrzał Birgit, maszerującą ku nim od strony bramy w łopocie szarych spódnic. Jej syn, Nolfavrel dreptał za nią z bezradną miną. W jednej dłoni dzierżyła dobyty miecz, w drugiej okrągłą drewnianą tarczę. Eragon poczuł nagły ucisk w żołądku. Strażnicy Nasuady ruszyli naprzód, by ich zatrzymać, lecz Roran powstrzymał ich krzykiem. - Przepuśćcie ich! Nasuada gestem poleciła strażnikom posłuchać. Odstąpili na boki. Nie zwalniając kroku, Birgit podeszła prosto do Rorana.

- Birgit, proszę nie - rzekła cicho Katrina, tamta jednak nie zwracała na nią uwagi. Arya obserwowała wszystko bez mrugnięcia okiem, z dłonią na rękojeści miecza. - Młotoręki. Zawsze mówiłam, że zażądam od ciebie zapłaty za śmierć mego męża. Teraz przybywam, by się jej domagać zgodnie z prawem. Będziesz ze mną walczył czy też spłacisz ciążący na tobie dług? Eragon podszedł do kuzyna. - Birgit, dlaczego to robisz? Czemu teraz? Nie możesz mu wybaczyć i zapomnieć o dawnych żalach? Chcesz, żebym ją pożarła?- spytała Saphira. Jeszcze nie. Birgit zignorowała go, wbijając wzrok w Rorana. - Matko! - Nolfavrel szarpnął jej spódnice, nie zareagowała jednak na prośbę syna. Nasuada dołączyła do nich. - Znam cię - rzekła do Birgit. - Walczyłaś obok mężczyzn w czasie wojny. - Tak, Wasza Wysokość. - Jaki jest twój spór z Roranem? Po wielokroć dowiódł, że jest wspaniałym i cennym wojownikiem. Bardzo by mnie zmartwiło, gdybym go straciła. - On i jego rodzina odpowiadają za to, że żołnierze zabili mego męża. - Przez moment patrzyła na Nasuadę. - Ra’zacowie go pożarli, Wasza Wysokość. Zjedli go i wyssali szpik z kości. Nie mogę tego wybaczyć i domagam się zapłaty. - To nie była wina Rorana - nalegała Nasuada. - Postępujesz nierozsądnie i zabraniam ci tego. - Nieprawda - wtrącił Eragon, choć bardzo nie chciał. - Zgodnie z naszymi zwyczajami, Birgit ma prawo zażądać ceny krwi od każdego, kto odpowiada za śmierć Quimby’ego.

- Ale to nie była wina Rorana! - wykrzyknęła Katrina. - Ależ była - nie zgodził się cicho Roran, - Mogłem poddać się żołnierzom. Mogłem ich odciągnąć. Mogłem też zaatakować. Ale tego nie zrobiłem. Zdecydowałem się ukryć i w rezultacie Quimby zginął. - Zerknął na Nasuadę. - To sprawa, którą musimy rozstrzygnąć między sobą, Wasza Wysokość. Kwestia honoru, tak jak dla ciebie Próba Długich Noży. Nasuada zmarszczyła brwi, patrząc na Eragona. Przytaknął, toteż z wahaniem się wycofała. - Co zatem wybierasz, Młotoręki? - spytała Birgit. - Razem z Eragonem zabiliśmy Ra’zaców w Helgrindzie – przypomniał Roran. - Czy to nie wystarczy? Birgit z niezłomną miną pokręciła głową. -Nie. Roran przez moment milczał, mięśnie jego szyi napięty się jak postronki. - Naprawdę tego chcesz, Birgit? - Chcę. - W takim razie spłacę dług. Na te słowa Katrina jęknęła głośno i rzuciła się między niego i Birgit, wciąż tuląc córkę w ramionach. - Nie pozwolę ci! Nie dostaniesz go! Nie teraz! Nie po wszystkim, przez co przeszliśmy! Twarz Birgit pozostała twarda jak skała, kobieta nie próbowała się nawet cofnąć. Roran także nie okazał emocji. Chwycił Katrinę w pasie, bez cienia wysiłku uniósł i postawił z boku. - Przytrzymaj ją, dobrze? - poprosił chłodno Eragona. - Roranie… Kuzyn posłał mu beznamiętne spojrzenie i odwrócił się z powrotem do Birgit. Eragon chwycił Katrinę za ramiona, nie pozwalając, by znów rzuciła się za mężem. Wymienili z Aryą bezradne spojrzenia. Elfka zerknęła na swój miecz, a on pokręcił głową.

- Puszczaj mnie! Puszczaj! - krzyknęła Katrina. Niemowlę w jej ramionach zaczęło płakać. Nie odrywając wzroku od stojącej przed nim kobiety, Roran rozpiął pas i zrzucił na ziemię wraz ze sztyletem i młotem, który jeden z Vardenów znalazł na ulicach Ilirei niedługo po śmierci Galbatorixa. Następnie rozpiął tunikę, odsłaniając owłosioną pierś. - Eragonie, zdejmij chroniące mnie zaklęcia - polecił. - Ja… - Zdejmij je! - Roranie, nie! - zawodziła Katrina. - Broń się. On oszalał, pomyślał Eragon, ale nie śmiał się wtrącać. Gdyby powstrzymał Birgit, zhańbiłby Rorana i mieszkańcy doliny Palancar straciliby wszelki szacunek dla jego kuzyna. A wiedział, że Roran prędzej by zginął, niż do tego dopuścił. Mimo to, nie miał najmniejszego zamiaru pozwolić Birgit zabić Rorana. Zgodzi się, by odebrała zapłatę, ale nie więcej. Przemawiając cicho w pradawnej mowie - by nikt nie usłyszał wypowiadanych słów uczynił, jak prosił Roran, rzucił też jednak na niego trzy nowe zaklęcia: jedno chroniące kark przed skręceniem, drugie niepozwalające strzaskać czaszki, trzecie strzegące narządów wewnętrznych. Był pewien, że wszystko inne zdołałby uleczyć, o ile Birgit nie zacznie odcinać kończyn. - Gotowe - rzucił. Roran skinął głową. - Zatem pobierz ode mnie zapłatę - rzekł do Birgit - i niechaj to zakończy spór między nami. - Nie będziesz ze mną walczył? - Nie. Brigit przez moment mierzyła go wzrokiem, potem odrzuciła tarczę na ziemię, pokonała kilka ostatnich dzielących ich stóp i przyłożyła ostrze miecza do piersi Rorana. Głosem tak niskim, że słyszał go tylko Roran -

choć Eragon i Arya także wszystko rozumieli dzięki swemu kociemu słuchowi - rzekła: - Kochałam Quimby’ego. Był całym moim życiem i zginął przez ciebie. - Przykro mi - wyszeptał Roran. - Birgit - błagała Katrina - proszę. Nikt się nie poruszył, nawet smoki. Eragon odkrył, że wstrzymuje oddech. Najgłośniejszym dźwiękiem było urywane szlochanie dziecka. I wtedy Birgit uniosła miecz sprzed piersi Rorana. Sięgnęła ku jego prawej dłoni i przesunęła ostrzem w poprzek niej. Roran skrzywił się, gdy klinga przecięła ciało, ale się nie cofnął. Na skórze pojawiła się szkarłatna linia. Jego dłoń wypełniła krew, ściekając na ziemię, gdzie wsiąkała w zdeptany grunt i tworzyła na nim ciemną plamę. Birgit zatrzymała miecz, jeszcze przez moment unosząc go nieruchomo. Potem cofnęła się i opuściła pokrytą czerwonymi plamami klingę. Roran zacisnął palce, między którymi przeciekała krew, i przycisnął dłoń do biodra. - Dostałam swoją zapłatę - oznajmiła Birgit. - Nasz spór dobiegł końca. To rzekłszy, obróciła się na pięcie, podniosła tarczę i pomaszerowała z powrotem do miasta. Nolfavrel dreptał tuż za nią. Eragon puścił Katrinę, która pobiegła do męża. - Ty głupcze - rzekła z go ryczą. - Ty uparty, tępy głupcze. Daj, zobaczę. - To był jedyny sposób - powiedział Roran. Katrina zmarszczyła brwi z napiętą, twardą miną, oglądając ranę na jego dłoni. - Eragonie, powinieneś to uleczyć. - Nie! - zaprotestował niespodziewanie ostro Roran. Ponownie zacisnął palce. - Nie, tę bliznę zatrzymam. - Rozejrzał się. - Jest tu jakiś kawałek materiału, który mógłby posłużyć za bandaż? Po chwili zamieszania Nasuada wskazała ręką jednego ze strażników.

- Odetnij rąbek tuniki i daj mu. - Zaczekaj - wtrącił Eragon, gdy Roran zaczął owijać dłoń tkaniną. Nie uleczę rany, ale przynajmniej pozwól mi rzucić zaklęcie, które nic pozwoli wdać się zakażeniu, zgoda? Roran zawahał się. Potem skinął głową i wciągnął do niego rękę. Eragon potrzebował zaledwie kilku sekund, by wymówić czar. - Proszę - rzekł. - Teraz ręka nie zsinieje, nie zżółknie i nie napuchnie jak świński pęcherz. Kuzyn mruknął coś w odpowiedzi. - Dziękuję, Eragonie - powiedziała Katrina. - Czy teraz możemy już ruszać? - wtrąciła Arya. Cała piątka dosiadła smoków. Arya pomogła Roranowi i Katrinie usadowić się bezpiecznie w siodle na grzbiecie Firnena, do którego dodano pętle i rzemienie dla dodatkowych pasażerów. Gdy wszyscy zajęli już miejsca, uniosła rękę. - Żegnaj, Nasuado! Żegnajcie, Eragonie i Saphiro! Oczekujemy was w Ellesmérze! Żegnajcie! - dodał swym niskim głosem Firnen. Rozpostarł zielone skrzydła i skoczył ku niebu, łopocząc nimi szybko, by unieść ciężar czwórki dosiadających go ludzi, wspomagany mocą dwóch Eldunari, które Arya zabrała ze sobą. Saphira pożegnała go rykiem, Firnen odpowiedział, trąbiąc donośnie, a potem śmignął na południowy wschód, ku odległym Górom Beorskim. Eragon obrócił się we własnym siodle i pomachał do Nasuady, Elvy, Jörmundura i Jeoda. Odpowiedzieli tym samym. - Życzymy szczęścia waszej dwójce! - zawołał Jeod. - Żegnajcie! - zawołała Elva. - Żegnajcie! - krzyknęła Nasuada. - Bądźcie zdrowi! Eragon odpowiedział podobnie, a potem odwrócił się do nich plecami, niezdolny dłużej znosić ich widoku. Saphira pod nim przykucnęła

i wyprysnęła w powietrze, rozpoczynając pierwszy etap długiej - jakże długiej - podróży. Zatoczyła krąg, nabierając wysokości. W dole Eragon widział Nasuadę i pozostałych, stojących blisko miejskich murów. Elva uniosła białą chu+steczkę, która załopotała w powiewach wiatru wzbudzonego uderzeniami skrzydeł smoczycy.

Obietnice stare i nowe

Z Ilirei Saphira pofrunęła do pobliskiego majątku, w którym Blödhgarm i podlegające mu elfy szykowali do przewozu Eldunari. Elfy miały wyruszyć z nimi na północ, do Du Weldenvarden i dalej przez olbrzymią puszczę, do elfickiego miasta Silthrim, leżącego na brzegu jeziora Ardwen, i tam zaczekać wraz z Eldunari na powrót Saphiry i Eragona z Vroengardu. Następnie razem rozpoczną podróż poza granice Alagaësii, z nurtem rzeki Gaena, która przepływała przez puszczę i leżące na wschodzie równiny. Zamierzali wyruszyć w nią wszyscy, prócz Laufina i Uthinarë, którzy zdecydowali się zostać w Du Weldenvarden. Informacja, że elfy pragną mu towarzyszyć, zdumiała Eragona, ale też bardzo ucieszyła. Jak powiedział Blödhgarm: - Nie możemy opuścić Eldunari. Potrzebują naszej pomocy, podobnie smoczęta, kiedy już się wyklują. Eragon i Saphira przez pół godziny omawiali z Blödhgarmem metody bezpiecznego transportu jaj. Potem Eragon zebrał Eldunari Glaedra,

Umarotha i kilku starszych smoków; wraz z Saphirą potrzebowali ich siły we Vroengardzie. Po rozstaniu z elfami wyruszyli na północny zachód. W porównaniu z pierwszą wyprawą na Vroengard, Saphira frunęła w niespiesznym tempie. W czasie lotu Eragona ogarnął głęboki smutek i jakiś czas w ponurym nastroju użalał się nad sobą. Saphira także posmutniała - z powodu rozstania z Firnenem - dzień jednak był piękny, wiatr spokojny i wkrótce ich nastrój się poprawił. Mimo to, lekkie poczucie straty zabarwiało odtąd wszystko, co Eragon oglądał, i patrzył na krainę w dole z nową wnikliwością, wiedząc, że najpewniej już nigdy jej nie ujrzy. Wiele staj Saphira przeleciała ponad soczyście zielonymi łąkami, jej pomykający po ziemi cień płoszył ptaki i zwierzęta. Kiedy zapadła noc, nie frunęli dalej, lecz zatrzymali się i rozbili obóz nad strumykiem na dnie płytkiej kotlinki. Siedzieli, patrząc, jak gwiazdy powoli wędrują nad ich głowami, i rozmawiali o wszystkim, co było i co być może. Późnym popołudniem następnego dnia dotarli do wioski urgalskiej, która wyrosła niedaleko jeziora Flärn. Eragon wiedział, że znajdzie tam Nar Garzhvoga oraz Herndall, radę samic władających całym ludem. Mimo protestów Eragona, urgale uparły się urządzić na cześć jego i Saphiry wspaniałą ucztę, spędził zatem wieczór, pijąc z Garzhvogiem i jego bykami. Urgale pędziły z jagód i kory drzew wino, które Eragonowi wydało się mocniejsze nawet od najmocniejszych krasnoludzkich miodów. Saphirze smakowało bardziej niż jemu - w smaku przypominało zepsute wiśnie - ale i tak je wypił, by zrobić przyjemność gospodarzom. Wiele wiedzionych ciekawością samic urgali podeszło do niego i Saphiry, bo tylko nieliczne dołączyły do wojny z Imperium. Były nieco smuklejsze od swych mężów, lecz równie wysokie, rogi miały zazwyczaj krótsze i delikatniejsze, choć nadal masywne. Towarzyszyły im urgalskie dzieci: najmłodsze bezrogie, starsze z łuskowatymi guzami na czołach, sterczącymi na grubość nawet kilku cali. Bez rogów wyglądały zaskakująco ludzko, mimo innego koloru skóry i oczu. Niewątpliwie niektóre z dzieci były

Kullami, bo nawet najmłodsze górowały nad swymi pobratymcami, a czasem także nad rodzicami. Z tego co widział Eragon, nie istniała żadna prawidłowość określająca, którzy rodzice urodzą Kulla, a którzy nie. Najwyraźniej nawet rodzicom Kullom rodziły się zwykłe urgale, równie często jak podobni im olbrzymi. Przez cały wieczór Eragon i Saphira bawili się z Garzhvogiem. Słuchając, jak urgalski pieśniarz recytuje opowieść o zwycięstwie Nar Tulkhqi w Stavorosku - tak przynajmniej twierdził Garzhvog, bo Eragon nie rozumiał ani słowa z języka urgali, stwierdził tylko, że w porównaniu z nim mowa krasnoludów brzmi słodko jak wino z miodem - Eragon zapadł w jeden ze snów na jawie. Rankiem odkrył na swym ciele dziesiątki siniaków, owoców przyjacielskich klepnięć bądź kuksańców rozbawionych Kullów. Z pulsującą głową i obolałym ciałem udał się wraz z Saphirą i Garzhvogiem na rozmowę z Herndall. Dwanaście samek zasiadało w niskiej okrągłej chacie, wypełnionej dymem z płonącego janowca i cedru. Splecione z wikliny drzwi ledwie pomieściły głowę Saphiry, której łuski rozsiały w ciemnym wnętrzu plamki błękitnego światła. Samice okazały się niezwykle stare, kilka już dawno oślepło i straciło zęby. Nosiły szaty pokryte wzorami podobnymi to tkanych pasów, wiszących przed każdym budynkiem i zdobionych godłem klanu właściciela. Każda z Herndall dzierżyła w dłoni kij rzeźbiony we wzory. Eragon, choć nie potrafił ich odczytać, wiedział, że mają swoje znaczenie. Podczas gdy Garzhvog tłumaczył, Eragon opisał im pierwszą część planu, mającego na celu niedopuszczenie w przyszłości do sporów między urgalami i innymi rasami: urgale co kilka lat miały urządzać igrzyska, próby siły, szybkości i zręczności. W czasie igrzysk młode urgale będą mogły uzyskać chwałę niezbędną, by pojąć samicę i wyrobić sobie pozycję w społeczności. Eragon proponował, by igrzyska były otwarte dla wszystkich ras: dzięki temu urgale zyskałyby także sposób sprawdzenia się w starciu z tymi, którzy od dawna byli ich wrogami.

- Król Orik i królowa Nasuada już się zgodzili - oznajmił. - A Ary a, obecnie rządząca elfami, poważnie się zastanawia. Uważam, że i ona udzieli igrzyskom błogosławieństwa. Kilka długich minut Herndall naradzały się między sobą, potem przemówiła najstarsza, siwowłosa samka, której rogi starły się niemal całkowicie. Garzhvog przetłumaczył szybko. - Dobry to pomysł, Ognisty Mieczu. Musimy pomówić z klanami, by zdecydować, kiedy najlepiej urządzić zawody, ale przyjmujemy go. Uradowany Eragon skłonił głowę i podziękował. - Podoba nam się to, Ognisty Mieczu - przemówiła kolejna. - Nie sądzimy jednak, by mogło powstrzymać wojny między naszymi ludźmi. Nasza krew jest zbyt gorąca, by same igrzyska zdołały ją ostudzić. Czyżby gorętsza od naszej? - spytała Saphira. Jedna z samic dotknęła swych rogów. - Nie wątpimy w moc i zapał twojego ludu, Płomienny Języku. - Wiem, że w waszych żyłach płynie gorąca krew, gorętsza niż u większości - oznajmił Eragon. - Dlatego mam też inny pomysł. Herndall słuchały w ciszy, gdy wyjaśniał, choć Garzhvog poruszył się, jakby ogarnięty niepokojem, i sapnął cicho. Kiedy Eragon skończył, przez kilka minut samice milczały, tkwiąc w bezruchu, i zaczynał już czuć się skrępowany pod niewzruszonym spojrzeniem tych, które wciąż widziały. W końcu siedząca najbardziej na prawo urgalka potrząsnęła kijem i para przywiązanych do niego kamiennych pierścieni zagrzechotała głoś- no w zadymionej chacie. Samica przemówiła powoli, z trudem, niewyraźnie, jakby miała spuchnięty język. - Gotów jesteś to dla nas zrobić, Ognisty Mieczu? - Jestem gotów. - Eragon znów skłonił głowę. - Jeśli to uczynicie, Ognisty Mieczu, Płomienny Języku, staniecie się największymi przyjaciółmi, jakich kiedykolwiek znali Urgralgra, i po kres

czasów zapamiętamy wasze imiona. Wpleciemy je w każdą thulqna, wyrzeźbimy na naszych słupach i nauczymy naszych młodzików, gdy zaczną im się kłuć rogi. - To znaczy, że się zgadzacie? - spytał Eragon. - Tak. Garzhvog zawiesił głos. - Ognisty Mieczu - dodał - nie wiesz nawet, jak wiele to znaczy dla mojego ludu. Zawsze będziemy twoimi dłużnikami. - Nic nie jesteście mi winni - odparł Eragon. - Chcę tylko powstrzymać dalsze wojny między nami. Jakiś czas jeszcze dyskutował z Herndall, omawiając szczegóły ustaleń. Potem oboje z Saphirą pożegnali się i podjęli lot do Vroengardu. Będą z nich dobrzy Jeźdźcy - powiedziała Saphira, gdy niezgrabne chaty zniknęły w dali. Obyś miała rację. *** Reszta podróży na wyspę Vroengard upłynęła spokojnie. Na morzu nie natknęli się na sztorm, jedyne chmury przegradzające drogę były cienkie i zwiewne i w niczym nie zagrażały ani im, ani mewom, z którymi dzielili niebo. Saphira wylądowała na Vroengardzie przed tą samą zrujnowaną gniazdownią, w której obozowali w czasie poprzedniego pobytu. Tam zaczekała, tymczasem Eragon wybrał się do lasu i krążył wśród ciemnych, pokrytych porostami drzew, póki nie znalazł kilku cienistych ptaków, z którymi zetknął się wcześniej, a także kępy mchu rojącej się od podskakujących larw, które, według Nasuady, Galbatorix nazywał czerwiami grzebakami. Z pomocą imienia imion Eragon obdarzył oba gatunki stosownymi mianami w pradawnej mowie. Cieniste ptaki nazwał sundavrblaka,

a grzebaki illgrathr. Drugie imię rozbawiło go na swój ponury sposób, oznaczało bowiem „zły głód”. Zadowolony powrócił do Saphiry. Resztę nocy spędzili, odpoczywając i rozmawiając z Glaedrem i pozostałymi Eldunari. O świcie udali się do Skały Kuthian. Wymówili prawdziwe imiona i rzeźbione drzwi w omszałej iglicy otwarły się ponownie. Wówczas Eragon, Saphira i Eldunari zeszli do ukrytej w dole krypty. W owej pieczarze, oświetlonej blaskiem jeziora płynnego kamienia leżącego pod korzeniami góry Erolas, strażnik jaj, Cuaroc, pomógł im umieścić każde z nich w osobnej skrzynce. Następnie ułożyli z nich stertę pośrodku komnaty i dołączyli pięć Eldunari, które zostały na wyspie, by ich strzec. Z pomocą Umarotha Eragon po raz drugi rzucił to samo zaklęcie i umieścił jaja i serca w fałdzie przestrzeni wiszącej za Saphirą, w której żadne z nich nie mogło ich dotknąć. Curaoc wyszedł wraz z nimi z krypty. Metalowe stopy człowieka o smoczej głowie uderzały głośno o posadzkę tunelu, gdy obok nich wspinał się na powierzchnię. Już na zewnątrz, Saphira chwyciła go w szpony - był bowiem zbyt wielki i ciężki, by usiąść wygodnie na jej grzbiecie - i wystartowała, wzlatując nad kolistą dolinę tworzącą serce Vroengardu. I tak frunęła nad morzem, ciemnym i lśniącym, a potem nad Kośćcem o szczytach niczym klingi z lodu i śniegu i dzielących je przepaściach niczym rzeki cienia. Skręciła na północ, przelatując nad doliną Palancar, by móc z Eragonem po raz ostatni spojrzeć na dom swego dzieciństwa, choćby z góry a potem nad zatoką Fundor, pokrytą liniami spienionych grzywaczy, podobnych falującym górom. Następnie minęli Ceunon o stromych, wielopoziomowych dachach i rzeźbionych smoczych głowach i wkrótce potem ujrzeli przed sobą granicę Du Weldenvarden, rząd wysokich silnych sosen. Noce spędzali, obozując nad brzegami strumieni i jezior, a blask ich ognisk odbijał się w metalowym ciele Cuaroca. Wokół rozbrzmiewały

chóralne śpiewy żab i owadów. W dali często słyszeli wycie polujących wilków. Dotarłszy do Du Weldenvarden, Saphira przez godzinę leciała w stronę serca wielkiej puszczy, póki nie zatrzymały jej zaklęcia elfów. Wówczas wylądowała i przeszła pieszo przez niewidzialną magiczną barierę. Curaoc maszerował obok niej. A potem znów wystartowali. Pod brzuchem smoczycy przepływały kolejne połacie drzew, których monotonię zakłócały jedynie gaje drzew liściastych - dębów, wiązów, brzóz, wierzb, osik i płaczących wierzb - często porastające brzegi rzek. Minęli górę, której nazwę Eragon zapomniał, i elfickie miasto Osilon, a potem bezkresne połacie sosen, z których każda była wyjątkowa, a jednak niemal identyczna jak jej niezliczone siostry. W końcu, późnym wieczorem, gdy nad przeciwległymi horyzontami wisiały nisko słońce i księżyc, Saphira dotarła do Ellesméry i opadła, szybując w dół, by wylądować pośród żywych budynków największego i najdumniejszego miasta elfów. Arya i Firnen już na nich czekali, wraz z Roranem i Katriną. Na widok opadającej Saphiry Firnen wspiął się na tylne łapy i rozpostarł skrzydła, witając ją radosnym rykiem, który spłoszył krążące w powietrzu ptaki w promieniu stai. Saphira odpowiedziała podobnie, lądując na tylnych łapach i ostrożnie stawiając Cuaroca na ziemi. Eragon odpiął nogi od siodła i zsunął się z grzbietu smoczycy. Roran podbiegł do niego, chwycił go za przedramiona, a potem klepnął w ramię, tymczasem z drugiej strony objęła go Katrina. -Ach! - rzucił ze śmiechem Eragon. - Przestańcie, dajcie mi odetchnąć! I jak wam się podoba Ellesméra? - Jest piękna - odparła z uśmiechem Katrina. - Sądziłem, że przesadzasz - przyznał Roran - ale jest w każdym calu tak imponująca, jak mówiłeś. Dwór, w którym mieszkamy… - Tialdari - podpowiedziała Katrina. Roran przytaknął.

- Właśnie. Podsunął mi sporo pomysłów co do tego, jak odbudować Carvahall. No i oczywiście Tronjheim i Farthen Dur… - Pokręcił głową i zagwizdał cicho. Eragon znów się roześmiał i ruszył ich śladem leśną ścieżką w stronę zachodniego krańca Ellesmery. Wkrótce dołączyła do nich Arya, wyglądająca równie królewsko jak kiedyś jej matka. - Dobrze cię widzieć w promieniach księżyca, Eragonie. Witaj znowu. Spojrzał na nią. - O tak, dobrze cię widzieć, Cieniobójczyni. Uśmiechnęła się, słysząc ów tytuł, i zdawało się, że półmrok zalegający pod rozkołysanymi drzewami nagle pojaśniał. Gdy tylko Eragon zdjął z Saphiry siodło, smoczyca wraz z Firnenem zerwała się do lotu - choć Eragon wiedział, że jest wyczerpana po długiej podróży - i razem oddalili się w kierunku skał Tel'naeir. Eragon usłyszał myśli oddalającego się Firnena. Dziś rano upolowałem dla ciebie trzy sarny. Czekają na trawie obok chaty Oromisa. Cuaroc wyruszył w ślad za Saphirą, bo wciąż ciągnęła za sobą jaja, a on miał obowiązek je chronić. Roran i Katrina poprowadzili Eragona między potężnymi pniami miasta, aż na polanę pośród malw i dereni, gdzie ustawiono stoły uginające się od najprzeróżniejszych potraw. Wiele elfów odzianych w najstrojniejsze tuniki powitało go cichymi krzykami, melodyjnym śmiechem i urywkami melodii i pieśni. Arya zajęła miejsce u szczytu stołu, biały kruk Bladgen przysiadł na rzeźbionej grzędzie nieopodal, kracząc i od czasu do czasu częstując ich fragmentami wierszy. Eragon zasiadł u boku Aryi. Do późnej nocy jedli, pili i się radowali. Gdy uczta zaczęła dobiegać końca, wymknął się na parę minut i pobiegł przez ciemny las do drzewa Menoa, kierując się bardziej węchem i słuchem niźli wzrokiem.

Kiedy wyłonił się spod ukośnych gałęzi rozłożystych sosen, nad jego głową zalśniły gwiazdy. Wówczas przystanął, by uspokoić oddech i pozbierać myśli, a potem znów ruszył pośród splątanych korzeni otaczających drzewo Menoa. Zatrzymał się u podstawy gigantycznego pnia i położył ręce na spękanej korze. Sięgając umysłem ku powolnej świadomości drzewa będącego niegdyś elfką, rzekł: Linnëo… Linnëo… Obudź się! Muszę z tobą pomówić. - Zaczekał chwilę, nie wyczuł jednak żadnej odpowiedzi drzewa, zupełnie jakby próbował porozumieć się z morzem, powietrzem bądź samą ziemią. Linnëo, muszę z tobą pomówić! Miał wrażenie, że przez jego umysł przebiegło tchnienie wiatru i poczuł słabą i odległą myśl: O czym to, o Jeźdźcze…? Linnëo, kiedy byłem tu ostatnio, powiedziałem, że dam ci to, czego zechcesz, w zamian za jasnostal pod twymi korzeniami. Wkrótce opuszczę Alagaësię, przytyłem zatem, by przed odjazdem dopełnić przyrzeczenia. Czego ode mnie pragniesz, Linnëo? Drzewo Menoa nie odpowiedziało, lecz jego gałęzie zakołysały się lekko, na korzenie wokół polany posypały się szpilki i wyczuł w olbrzymiej świadomości dziwne rozbawienie… Idź… - wyszeptał głos, a potem drzewo wycofało się z umysłu Eragona. Stał tam jeszcze kilka minut, nawołując je po imieniu, drzewo jednak nie odpowiadało. W końcu Eragon odszedł, czując się tak, jakby sprawa pozostała nierozstrzygnięta, choć drzewo Menoa najwyraźniej uważało inaczej. *** Następne trzy dni Eragon spędził na lekturze ksiąg i zwojów - z których wiele pochodziło z biblioteki Galbatorixa, a Vanir przysłał je do Ellesméry

na prośbę Eragona. Wieczorami wieczerzał z Roranem, Katriną i Aryą, poza tym jednak trzymał się na uboczu, nie widywał nawet Saphiry, pozostawała bowiem z Firnenem na skałach Tel'naeir, nie interesując się niczym innym. Nocami, w lesie często było słychać echa smoczych ryków; owe dźwięki wyrywały Eragona z zamyślenia i sprawiały, że uśmiechał się, dotknąwszy umysłu Saphiry. Tęsknił za jej towarzystwem, wiedział jednak, że zostało jej niewiele czasu z Firnenem, i nie bronił jej chwil szczęścia. Czwartego dnia, kiedy dowiedział się wszystkiego, czego mógł, z lektur, poszedł do Aryi i przedstawił swój plan jej i doradcom. Potrzebował niemal całego dnia, by ich przekonać, że to, co zamierza, jest konieczne i, co ważniejsze, że się uda. Kiedy to zrobił, poszli się posilić. Gdy nad lasem zapadł zmierzch, zebrali się na polanie wokół drzewa Menoa: on, Saphira i Firnen, trzydzieści najstarszych i najpotężniejszych elfickich magów, Glaedr i pozostałe Eldunari, które Eragon i Saphira sprowadzili ze sobą, oraz dwie Opiekunki, elfki Iduna i Nëya, będące żywym ucieleśnieniem umowy zawartej między smokami i Jeźdźcami. Opiekunki zrzuciły szaty i zgodnie z wymogami starożytnego rytuału Eragon i pozostali zaczęli śpiewać, a gdy śpiewali, Iduna i Nëya tańczyły poruszając się razem, tak że smok wytatuowany na ich ciałach stawał się jednym złączonym stworzeniem. Gdy pieśń osiągnęła swe wyżyny, smok zamigotał, potem rozwarł paszczę, wyprostował skrzydła i skoczył naprzód, odrywając się od skóry elfek i wzlatując nad polanę, aż w końcu jedynie jego ogon dotykał splecionych Opiekunek. Eragon zawołał świetlistego stwora, a gdy przyciągnął jego uwagę, wyjaśnił, czego pragnie, i spytał, czy smoki się zgodzą. - Czyń wedle woli, Królobójco - odparł widmowy gad. - Jeśli to pomoże zapewnić pokój całej Alagaësii, nie sprzeciwimy się. Wówczas Eragon zaczął czytać z jednej z ksiąg Jeźdźców i wymówił w umyśle imię pradawnej mowy. Obecne elfy i smoki użyczyły mu sił

swych ciał; pochodząca z nich energia krążyła w nim niczym wielka oszalała burza. Czerpiąc z niej, Eragon rzucił zaklęcie, które doskonalił od wielu dni, zaklęcie, jakiego nie rzucono od setek lat, czar odwołujący się do wielkiej starożytnej magii tkwiącej głęboko w żyłach ziemi i kościach gór. Czerpiąc z niej, odważył się uczynić coś, co dotąd zrobiono zaledwie raz. Czerpiąc z niej, stworzył nową unię między smokami i Jeźdźcami. Połączył ze smokami nie tylko elfy i ludzi, ale także krasnoludy i urgale, sprawiając, że każdy z nich mógł zostać Jeźdźcem. Kiedy wymówił ostatnie słowa potężnego czaru, utrwalając go, odniósł wrażenie, że potężna siła zatrzęsła powietrzem i ziemią. Zupełnie jakby wszystko dookoła - być może wszystko na całym świecie - odrobinę się poruszyło. Zaklęcie wyczerpało jego, Saphirę i pozostałe smoki, lecz po jego zakończeniu przepełniła go ogromna radość i zrozumiał, że dokonał czegoś dobrego, być może najwspanialszego czynu swego życia. Arya uparła się urządzić z tej okazji kolejną ucztę. Mimo zmęczenia, Eragon z radością wziął w niej udział, ciesząc się towarzystwem królowej elfów, a także Rorana, Katriny i Ismiry. W trakcie uczty jednak strawa i muzyka nagle go przytłoczyły, toteż przeprosił i wstał od stołu, gdzie zasiadał z Aryą. Dobrze się czujesz? - spytała Saphira, zerkając na niego z miejsca obok Firnena. Uśmiechnął się do niej przez polanę. Potrzebuję tylko trochę spokoju. Niedługo wrócę. Odłączył się od reszty i ruszył powoli między sosny, oddychając głęboko chłodnym nocnym powietrzem. Sto stóp od stołów dostrzegł szczupłego barczystego elfa, opartego o potężny korzeń i zwróconego plecami do ucztujących. Eragon skręcił, by mu nie przeszkadzać, gdy to jednak uczynił, dostrzegł twarz tamtego. To wcale nie był elf, tylko rzeźnik Sloan.

Eragon przystanął, zaskoczony. Pośród wszystkich ważniejszych wydarzeń zupełnie zapomniał, że Sloan - ojciec Katriny - przebywa w Eliesmérze. Zawahał się, niepewny co robić, a potem podszedł do niego. Podobnie jak ostatnio, kiedy go widział, Sloan nosił na twarzy cienkie pasmo czarnego materiału obwiązane wokół głowy, zasłaniające puste doły, w których kiedyś tkwiły oczy. Spod przepaski pod zmarszczonym czołem sączyły się łzy, szczupłe dłonie zaciskał w pięści. Rzeźnik usłyszał nadchodzącego Eragona, zwrócił bowiem głowę w jego stronę. - Kto idzie? - spytał. - Czy to ty, Adare? Mówiłem już, nie potrzebuję pomocy. - Słowa dźwięczały gorzko i gniewnie, krył się w nich jednak smutek, jakiego Eragon jeszcze u niego nie słyszał. - To ja, Eragon - odparł. Sloan zesztywniał, jakby dotknął rozżarzonego żelaza. - Ty ! A zatem przybyłeś napawać się moim nieszczęściem? - Nie, oczywiście, że nie. - Eragona oburzyła ta myśl. Przykucnął kilka stóp dalej. - Wybacz, że ci nie wierzę. Często trudno orzec, czy próbujesz komuś pomóc, czy go zranić. - To zależy od punktu widzenia. Górna warga Sloana wygięła się. - To ci dopiero śliska elfia odpowiedź. Za ich plecami elfy zaczęły grać nową pieśń na lutni i flecie, i do uszu Eragona i Sloana dobiegła kolejna salwa śmiechu. Rzeźnik wskazał przez ramię ruchem głowy. - Słyszę ją. - Spod przepaski wypłynęły świeże łzy. - Słyszę ją, ale jej nie widzę, a twoje przeklęte zaklęcie nie pozwala mi z nią pomówić. Eragon milczał, niepewny, co rzec. Rzeźnik oparł głowę o korzeń, jego grdyka podskoczyła. - Elfy mówią mi, że ich córka, Ismira, jest silna i zdrowa.

- Owszem. To najsilniejsze, najgłośniejsze dziecko, jakie znałem. Będzie wspaniałą kobietą. - To dobrze. - Jak spędzasz swe dnie? Nadal zajmujesz się rzeźbieniem? - To znaczy, że elfy informują cię o mych poczynaniach? - Gdy Eragon zastanawiał się jak odpowiedzieć, nie chciał bowiem, by Sloan wiedział, że odwiedził go już wcześniej, rzeźnik dodał: - Tak też przypuszczałem. Jak myślisz, jak spędzam swoje dni? W ciemności, tak samo od czasu Helgrindu. Mogę jedynie kiwać palcami, a elfy wciąż mnie zadręczają tym i tamtym, ani na chwilę nie zostawiają w spokoju. I znów na polanie rozległy się śmiechy. Eragon dosłyszał wśród nich głos Katriny. Twarz Sloana wykrzywił ostry grymas. - A teraz musiałeś sprowadzić ją do Ellesméry. Nie wystarczyło ci mnie wygnać, tak? Musisz mnie torturować świadomością, że moja jedyna córka i wnuczka są tutaj, a ja nigdy ich nie zobaczę, a co dopiero mówić o poznaniu. - Sloan wyszczerzył zęby, wyglądał jakby chciał rzucić się na Eragona. - Prawdziwy z ciebie drań bez serca, wiesz? - Mam zbyt wiele serc - odparł Eragon, choć wiedział, że rzeźnik nie zrozumie. -Ha ! Eragon się zawahał. Pomyślał, że lepiej byłoby, gdyby pozwolić Sloanowi wierzyć, iż zamierzał go zranić, zamiast wyjaśnić, że jego ból stanowi jedynie efekt zapomnienia. Rzeźnik odwrócił głowę, po policzkach spłynęły mu nowe łzy. - Odejdź - rzekł. - Zostaw mnie. I nigdy więcej mnie nie dręcz, Eragonie, albo przysięgam, że jeden z nas zginie. Eragon trącił butem zaścielające ziemię szpilki, potem wstał i spojrzał z góry na Sloana. Nie chciał odejść. To, co mu uczynił, sprowadzając Katrinę do Ellesméry, wydawało się okrutne i złe. Dręczyły go wyrzuty

sumienia, z każdą chwilą coraz silniejsze, aż w końcu podjął decyzję i znów poczuł spokój. Szepcząc, posłużył się imieniem pradawnej mowy, by odmienić zaklęcia rzucone na Sloana. Trwało to ponad minutę, a gdy zbliżył się do końca, Sloan warknął przez zaciśnięte zęby. - Skończ z tym przeklętym mamrotaniem, Eragonie, i odejdź stąd. Zostaw mnie, do diaska! Zostaw! Eragon jednak nie odszedł, lecz zaczął nowe zaklęcie. Czerpiąc z wiedzy Eldunari i Jeźdźców, z którymi złączyło się wiele starszych smoków, wyśpiewał czar, który żywił, wzmacniał i odnawiał to co kiedyś. Było to trudne zadanie, lecz on sam dysponował teraz lepszą znajomością magii i zdołał osiągnąć to, czego pragnął. Podczas gdy śpiewał, Sloan wzdrygał się, a potem zaczął przeklinać i drapać się oburącz po policzkach i brodzie, jakby nieznośnie go swędziały. - Bądź przeklęty! Co ty ze mną robisz? Zakończywszy zaklęcie, Eragon z powrotem przykucnął i ostrożnie zdjął przepaskę z głowy Sloana. Rzeźnik syknął, czując zsuwający się materiał, sięgnął, by powstrzymać Eragona, był jednak zbyt powolny i jego dłonie trafiły w pustkę. - Chcesz mi odebrać także godność? - rzucił z nienawiścią. - Nie - odparł Eragon. - Chcę ci ją zwrócić. Otwórz oczy. Rzeźnik się zawahał. - Nie. Nie mogę. Próbujesz mnie oszukać. - Czy kiedykolwiek cię oszukałem? Otwórz oczy, Sloanie, i spójrz na swą córkę i wnuczkę. Sloan zadrżał, a potem powoli, bardzo powoli jego powieki uniosły się, ukazując miast pustych oczodołów parę lśniących oczu. W odróżnieniu od tych, z którymi przyszedł na świat, nowe oczy Sloana były błękitne jak niebo w południe i zdumiewająco jasne.

Rzeźnik zamrugał, jego źrenice skurczyły się, przywykając do słabego światła w lesie. A potem zerwał się z ziemi i obrócił, by spojrzeć ponad korzeniem na ucztę na polanie. Ciepły blask magicznych lamp elfów padł na jego warz, która zdawała się pełna nowego życia i radości. Przemiana była zdumiewająca i Eragon poczuł, że i jemu do oczu napływają łzy, gdy obserwował starszego mężczyznę. Sloan nadal patrzył nad korzeniem, niczym spragniony podróżny widzący przed sobą wielką rzekę. - Jest piękna - szepnął ochryple. - Obie są takie piękne. - W lesie rozległy się nowe śmiechy. - I, ach, ach… Wygląda na szczęśliwą. I Roran także. - Od tej pory możesz na nie patrzeć, jeśli chcesz - oznajmił Eragon. Lecz ciążące na tobie zaklęcia nadal nie pozwolą ci z nimi rozmawiać ani się im pokazać, czy na jakiekolwiek nawiązanie kontaktu. A jeśli spróbujesz, będę wiedział. - Rozumiem. - Sloan odwrócił się i jego wzrok skupił się na Eragonie z niepokojącym napięciem. Przez moment poruszał żuchwą, jakby coś przeżuwał, i w końcu się odezwał: - Dziękuję. Eragon skinął głową i wstał. - Żegnaj, Sloanie. Przyrzekam ci, że więcej mnie już nie zobaczysz. - Żegnaj, Eragonie. To rzekłszy, rzeźnik obrócił się, by raz jeszcze spojrzeć na skąpaną w blasku ucztę elfów.

Pożegnanie

Minął tydzień: tydzień śmiechu, muzyki i długich spacerów pośród cudów Ellesméry. Eragon zabrał Rorana, Katrinę i Ismirę do chaty Oromisa na skałach Tel'naeir, a Saphira pokazała im rzeźbę z lizanego kamienia, którą przygotowała na święto Przysięgi Krwi. Co do Aryi, przez cały dzień oprowadzała ich po wielu ogrodach w mieście, by mogli obejrzeć co wspanialsze rośliny, które elfy zebrały i stworzyły przez stulecia. Chętnie zostaliby w Ellesmérze jeszcze przez kilka tygodni, lecz Blödhgarm nawiązał kontakt i oznajmił, że wraz z Eldunari przybyli nad jezioro Ardwen. A choć ani Eragon, ani Saphira nie chcieli tego przyznać, wiedzieli, że czas już odejść. Ucieszyli się jednak, gdy Arya i Firnen oznajmili, że polecą z nimi przynajmniej do granicy Du Weldenvarden, a może nieco dalej. Katrina postanowiła zostać z Ismirą, lecz Roran poprosił, by mógł im towarzyszyć w pierwszej części podróży, bo, jak rzekł:

- Chciałbym zobaczyć, jak wygląda drugi koniec Alagaësii, a podróż z wami będzie szybsza, niż gdybym miał tu przybyć konno. O świcie następnego dnia Eragon pożegnał się z Katriną, która cały czas płakała, i z Ismirą, która ssała kciuk, patrząc na niego nic niepojmującymi oczami. A potem wyruszyli. Saphira i Firnen lecieli obok siebie, zmierzając na wschód nad lasem. Roran siedział za plecami Eragona, przytrzymując się pasa kuzyna, Cuaroc dyndał ze szponów Saphiry, jego ciało lśniło w promieniach słońca niczym najjaśniejsze lustro. *** Po dwóch i pół dnia ujrzeli przed sobą jezioro Ardwen: jasną połać wody większą niż cała dolina Palancar. Na jego zachodnim brzegu stało miasto Silthrim, którego wcześniej z Saphirą nie odwiedzali. A przy nabrzeżu, na falach kołysał się długi biały statek z jednym masztem. Statek wyglądał dokładnie tak, jak Eragon oczekiwał, pamiętał go bowiem ze snów i na jego widok ogarnęło go przeczucie nieodwracalności. To zawsze miało się wydarzyć, pomyślał. Noc spędzili w Silthrimie, bardzo podobnym do Ellesméry, choć mniejszym i gęściej zabudowanym. Podczas gdy odpoczywali, elfy załadowały na statek Eldunari, a także prowiant, narzędzia, ubrania i inne użyteczne zapasy. Załoga składała się z dwudziestu elfów, które chciały pomóc w wychowaniu smoków i szkoleniu przyszłych Jeźdźców, oraz Blödhgarma i jego pozostałych magów, oprócz Laufina i Uthinarë, którzy pożegnali się z resztą grupy. Rankiem Eragon odmienił zaklęcie ukrywające jaja nad Saphirą i zabrał z nich dwa, które wręczył elfom wybranym przez Aryę, by ich strzegły. Jedno z jaj miało trafić do krasnoludów, drugie do urgali; liczył na to, że tkwiące wewnątrz smoki zechcą wybrać sobie Jeźdźców z wyznaczonych ras. Jeśli nie, zamienią się miejscami, a gdyby nadal nie odnalazły

właściwych Jeźdźców… cóż, Eragon nie był do końca pewny, co wtedy, ale wierzył, że Arya coś wymyśli. Po wykluciu smoki i ich Jeźdźcy będą podlegać Aryi i Firnenowi, póki nie dorosną dostatecznie, by dołączyć do Eragona, Saphiry i reszty swych pobratymców na wschodzie. W końcu Eragon, Arya, Roran, Cuaroc, Blödhgarm i inne elfy wsiedli na statek i wypłynęli na jezioro. Saphira i Firnen krążyli wysoko nad nimi. Statek nosił nazwę Talita, na pamiątkę czerwonej gwiazdy na wschodnim niebie. Lekki i wąski, potrzebował zaledwie paru cali wody pod kilem. Poruszał się bezszelestnie i niemal nie wymagał sterowania, zupełnie jakby wiedział dokładnie, dokąd chce go skierować sternik. *** Przez wiele dni żeglowali przez las, najpierw po jeziorze Ardwen, a później w dół rzeki Gaeny, wezbranej po wiosennych roztopach. Kiedy przepływali zielonym tunelem ze splecionych gałęzi, wokół nich śpiewały i fruwały najróżniejsze ptaki, a wiewiórki - zarówno czerwone, jak i czarne czyniły im wyrzuty z wierzchołków drzew bądź obserwowały z gałęzi. Eragon spędzał większość czasu z Aryą bądź Roranem i bardzo rzadko latał na Saphirze. Smoczyca natomiast nie odstępowała Firnena: często widywał ich siedzących na brzegu, z łapą spoczywającą na łapie i głowami przytulonymi do siebie. Za dnia światło w lesie było złociste i mgliste, nocami gwiazdy lśniły jasno, a rosnący księżyc dawał dostatecznie dużo blasku, by można było płynąć dalej. Ciepło, mgła i nieustanne kołysanie Tality sprawiały, że Eragon miał wrażenie, że trwa pogrążony w półśnie, zagubiony we wspomnieniach przyjemnych marzeń. Wreszcie jednak nadeszła nieunikniona chwila: las się skończył i wypłynęli na otwierające się za nim pola. Dalej Gaena skręciła na południe i poniosła ich wzdłuż puszczy do jeziora Eldor, którego wody okazały się jeszcze rozleglejsze niż Ardwen.

Wówczas zmieniła się pogoda i nadciągnęła burza. Wysokie fale atakowały statek, a pasażerowie przez cały dzień kulili się nieszczęśliwi pod naporem zimnego deszczu i porywistego wiatru. Wiało im jednak w plecy, co znacznie przyśpieszyło dalszą podróż. Z jeziora Eldor wpłynęli w nurt Eddy i pożeglowali na południe, mijając posterunek elfów w Ceris. Potem zostawili za sobą puszczę. Talita sunęła po rzece przez równiny, jakby z własnej woli. Od chwili, gdy wyłonili się spomiędzy drzew, Eragon oczekiwał, że Arya i Firnen odlecą. Żadne jednak nie wspominało nawet słowem o rozstaniu, a on wolał nie pytać o ich plany. Zmierzali coraz dalej na południe przez rozległe pustkowia. - Ponuro tu, prawda? - rzekł Roran, rozglądając się, i Eragon musiał się z tym zgodzić. W końcu dotarli do najdalej na wschód wysuniętej osady w Alagaësii: niewielkiej samotnej zbieraniny drewnianych budynków noszącej nazwę Hedarth. Krasnoludy zbudowały ją wyłącznie po to, by handlować z elfami, w okolicy bowiem nie było niczego cennego prócz widocznych w dali stad jeleni i dzikich bawołów. Budynki stały w miejscu, gdzie rzeka Âz Ragni wpadała do Eddy, podwajając jej rozmiary. Eragon, Arya i Saphira przejeżdżali już raz przez Hedarth w przeciwnym kierunku, podróżując po bitwie z urgalami z Farthen Duru do Ellesmery. Widząc zatem w dali wioskę, Eragon wiedział, czego oczekiwać. Zdumiał się jednak na widok czekających na nich przy zaimprowizowanym pomoście setek krasnoludów. Jego zaskoczenie zmieniło się w radość, gdy grupa rozstąpiła się, przepuszczając Orika. Krasnoludzki król wzniósł nad głowę swój młot, Volunda. - Nie sądziłeś chyba - zawołał - że pozwoliłbym własnemu przybranemu bratu odejść bez porządnego pożegnania, prawda?! Eragon z szerokim uśmiechem uniósł dłonie do ust. - Nigdy! - odkrzyknął.

Elfy przycumowały Talitę na dość długo, by wszyscy prócz Cuaroca, Blödhgarma i jego dwóch towarzyszy strzegących Eldunari zeszli na ląd. Wody w miejscu złączenia rzek były zbyt wzburzone, by statek mógł pozostać przy pomoście, nie uderzając o niego, toteż szczątkowa załoga odrzuciła cumy i pożeglowała dalej z nurtem w poszukiwaniu spokojniejszej przystani. Eragon zdumiał się, odkrywszy, że krasnoludy sprowadziły ze sobą do Hedarth cztery olbrzymie dziki z Gór Beorskich. Nagry nadziane na pnie drzew grube jak jego uda, piekły się nad dołem i pełnymi rozżarzonych węgli. - Tego zabiłem sam - oznajmił z dumą Orik, wskazując największego dzika. Oprócz mnóstwa potraw, Orik sprowadził też trzy wozy najlepszego krasnoludzkiego miodu, przeznaczone specjalnie dla Saphiry. Na widok beczek smoczyca zamruczała z radości. Ty też będziesz musiał spróbować - powiedziała do Firnena, który parsknął i wyciągnął szyję, z ciekawością obwąchując beczki. Kiedy zapadł wieczór i mięso się dopiekło, zasiedli przy zbudowanych tego dnia stołach z szorstko ciosanego drewna. Orik rąbnął młotem o tarczę, uciszając tłum. A potem uniósł kawał mięsa, wsunął do ust, przeżuł i przełknął. - Ilf gauhnith! - oznajmił. Krasnoludy wykrzyknęły z aprobatą i rozpoczęła się biesiada. Pod koniec wieczoru, gdy wszyscy najedli się do syta - nawet smoki Orik klasnął w dłonie i wezwał sługę, który przyniósł skrzynkę pełną złota i klejnotów. - Niewielki dowód naszej przyjaźni - oznajmił król, wręczając ją Eragonowi. Ten skłonił się i podziękował.

Potem Orik podszedł do Saphiry i z błyskiem w oku zademonstrował jej pierścień ze złota i srebra, który mogła nosić na każdym ze szponów przedniej łapy. - To specjalny klejnot, nigdy się bowiem nie zabrudzi ani nie zadrapie, a póki będziesz go nosić, twoje ofiary nie usłyszą, jak nadchodzisz. Dar niezwykle uradował Saphirę. Poprosiła, by Orik wsunął pierścień na środkowy szpon prawej łapy i Eragon przez cały wieczór widział, jak smoczyca podziwia obrączkę ze lśniącego metalu. *** Po namowach Orika zdecydowali się zanocować w Hedarth. Eragon miał nadzieję wyruszyć wczesnym rankiem, lecz gdy niebo zaczęło jaśnieć, Orik zaprosił jego, Aryę i Rorana na śniadanie. Po posiłku zaczęli rozmawiać, a potem poszli obejrzeć tratwy, na których krasnoludy spławiły Nagrań z Gór Beorskich do Hedarth, i wkrótce nadeszła pora obiadu, a Orik zdołał ich przekonać, by zostali na jeszcze jeden posiłek. Podczas obiadu, tak jak wczorajszej uczty, krasnoludy zabawiały ich pieśniami i muzyką, a występ wyjątkowo zdolnego barda jeszcze bardziej opóźnił ich wyjazd. - Zostańcie jeszcze jedną noc - poprosił Orik. - Już ciemno, to nie czas na podróże. Eragon zerknął na tarczę księżyca i uśmiechnął się. - Zapominasz, że dla mnie nie jest tak ciemno jak dla ciebie. Musimy już ruszać. Jeśli zaczekamy jeszcze dłużej, obawiam się, że nigdy nie odejdziemy. - W takim razie idź z mym błogosławieństwem, bracie mojego serca. Objęli się i Orik kazał przyprowadzić konie - konie, które krasnoludy trzymały w stajniach w Hedrath dla przybywających na handel elfów. Eragon uniósł rękę w pożegnalnym geście, spiął wierzchowca do biegu i pogalopował z Roranem, Aryą i resztą elfów, zostawiając za sobą Hedarth.

Zmierzali wąską, wydeptaną przez zwierzęta ścieżką wzdłuż południowego brzegu Eddy. Powietrze było tu słodkie, przesycone zapachem wierzb i topoli. Nad ich głowami frunęły smoki, kołując wokół siebie w radosnym, spiralnym tańcu. Wydostawszy się z osady, Eragon ściągnął wodze, podobnie pozostali. Dalej jechali już wolniej, spokojniej, rozmawiając cicho. Nie poruszał żadnych ważnych tematów z Aryą czy Roranem, ani oni z nim, nie słowa bowiem się liczyły, lecz poczucie bliskości, którym napawali się w mroku nocy. Atmosfera wydawała się krucha i ulotna, a gdy przemawiali, czynili to łagodniej niż wcześniej, wiedzieli bowiem, że ich wspólny czas dobiega końca i żadne nie chciało go zakłócić mało ważnym słowem. Wkrótce dotarli na szczyt niewielkiego wzniesienia i spojrzeli z niego na Talithę, czekającą na nich przy przeciwległym brzegu. Statek wyglądał tak, jak Eragon przewidywał. Tak jak musiał. W promieniach jasnego księżyca przypominał łabędzia, gotowego, by wystartować z szerokiej, powolnej rzeki i ponieść go w nieznaną pustkę. Elfy opuściły żagle, płachty tkaniny mieniły się lekkim blaskiem. U steru stała samotna postać, poza tym jednak pokład był pusty. Widoczna za Talitą płaska ciemna równina rozciągała się aż po odległy horyzont: onieśmielającą połać, której monotonię zakłócała jedynie sama rzeka, leżąca na ziemi niczym pasmo kutego metalu. Eragonowi ścisnęło się gardło. Naciągnął na głowę kaptur płaszcza, jakby chciał ukryć się przed wzrokiem innych. Powoli zjechali ze wzgórza po szepczącej trawie na kamienistą plażę przy statku. Kopyta koni uderzały głośno o kamienie. Eragon zeskoczył z siodła, podobnie pozostali. Elfy, nieproszone, utworzyły przed nimi wiodący do statku szpaler; stając naprzeciw siebie, wbiły w ziemię u stóp końce włóczni, nieruchome niczym posągi. Eragon powiódł po nich wzrokiem. Ucisk w gardle jeszcze wzrósł, utrudniając oddychanie.

Nadeszła chwila - oznajmiła Saphira i wiedział, że ma rację. Odwiązał od łęku siodła skrzynkę złota i klejnotów i zaniósł do Rorana. - Tutaj się rozstaniemy, prawda? - spytał kuzyn. Eragon skinął głową. - Proszę - wręczył skrzynkę Roranowi - ty powinieneś to wziąć. Tobie bardziej się przyda niż mnie. Użyj go, by zbudować sobie zamek. - Tak zrobię - odparł Roran zdławionym głosem. Wsunął skrzynkę pod lewą pachę, a potem prawą ręką objął Eragona, ściskali się długą chwilę. - Bądź zdrów, bracie - rzekł Roran. - Ty także, bracie… Opiekuj się Katriną i Ismirą. - Będę się opiekował. Nie wiedząc, co jeszcze rzec, Eragon ponownie dotknął ramienia Rorana, potem odwrócił się i dołączył do Aryi, obserwującej go ze swego miejsca obok dwóch rzędów elfów. Przez kilka sekund patrzyli na siebie. - Eragonie - powiedziała w końcu Arya. Ona także naciągnęła kaptur i w blasku księżyca ledwie widział jej twarz. - Aryo… - Obejrzał się na srebrzystą rzekę i z powrotem na elfkę; zacisnął palce na rękojeści Brisingra. Tak bardzo przepełniały go emocje, że aż zadrżał. Nie chciał odejść, ale wiedział, że musi. - Zostań ze mną… Jej wzrok umknął w górę. - Nie mogę. - …Zostań ze mną do pierwszego zakola rzeki. Zawahała się, po czym skinęła głową. Wyciągnął rękę, ona ujęła go pod ramię i razem wsiedli na statek. Zatrzymali się na dziobie. Elfy podążyły za nimi. Gdy wszyscy weszli na pokład, wciągnęły trap. Bez wiatru ani wioseł statek odbił od kamienistego brzegu i zaczął dryfować z nurtem długiej płaskiej rzeki. Na brzegu samotny Roran odprowadzał ich wzrokiem. Nagle uniósł głowę i wydał z siebie przeciągły, bolesny krzyk. Noc odpowiedziała echem na jego skargę.

Przez kilkanaście minut Eragon stał obok Aryi. Oboje milczeli, patrząc, jak zbliża się pierwszy zakręt rzeki. W końcu odwrócił się ku niej i zsunął z głowy kaptur, by móc jej spojrzeć prosto w oczy. - Aryo - rzekł. I wyszeptał jej prawdziwe imię. Jej ciałem wstrząsnął dreszcz. W odpowiedzi wyszeptała jego imię i on także zadygotał, słysząc pełnię swego ja. Otworzył usta, by coś powiedzieć, lecz Arya powstrzymała go, przykładając mu trzy palce do warg. Cofnęła się i uniosła rękę nad głowę. - Żegnaj, Eragonie Cieniobójco - rzekła. I wtedy Firnen zanurkował w dół i chwycił ją z pokładu; Eragon poczuł na twarzy uderzenia powietrza spod jego skrzydeł. - Żegnaj - wyszeptał, patrząc, jak wraz z Firnenem odlatują w stronę Rorana, czekającego na odległej plaży. Dopiero wtedy pozwolił, by z oczu polały mu się łzy. Zacisnął dłonie na relingu, płacząc, pozostawiając za sobą wszystko, co dotąd znał. W górze nad nim Saphira zawodziła, jej ból łączył się z jego własnym. Z czasem jednak serce Eragona zwolniło biegu, łzy wyschły i, patrząc na puste równiny, poczuł, że ogarnia go nowy spokój. Zastanawiał się, na jakie niezwykłości mogą się natknąć w nieznanej głuszy, rozmyślał też o czekającym ich z Saphirą życiu - życiu ze smokami i Jeźdźcami. Nie jesteśmy sami, mój mały - powiedziała. Jego wargi powoli wygięły się w uśmiechu. A statek żeglował dalej, płynąc gładko po oświetlonej księżycem rzece w stronę leżących w dali mrocznych krain.

KONIEC

O pochodzeniu nazw

Przypadkowemu obserwatorowi różne nazwy, na które śmiały podróżnik natknie się w Alagaësii, mogą wydawać się jedynie przypadkowym zbiorem, pozbawionym jakiejkolwiek spójności kulturowej czy historycznej. W istocie jednak, jak każda kraina kolejno podbijana przez różne kultury - a także, jak w tym przypadku, różne rasy - Alagaësia zgromadziła wielką kolekcję nazw z języków elfów, krasnoludów, ludzi, a nawet urgali. Stąd Dolina Palancar (nazwa ludzka), rzeka Anora i Ristvak'baen (elfickie) i góra Urgard (krasnoludzka), leżące w odległości kilku mil od siebie. Wszystko to stanowi fascynujący temat dla historyka, w praktyce natomiast prowadzi do zamieszania i problemów z wymową. Niestety, nie istnieje żaden zbiór zasad, do którego mógłby odwołać się nowicjusz. Każdą nazwę wymawia się odmiennie, chyba że mówiący potrafi natychmiast odkryć jej korzenie językowe. Co gorsza, należy uświadomić sobie, że w wielu miejscach pisownia i wymowa obcych nazw uległy zmianie, gdy

miejscowi próbowali przystosować je do swego własnego języka. Doskonały przykład stanowi tu Anora. Pierwotnie nazwę tę pisano äenora, co oznacza w pradawnej mowie „szeroka”. W swych pismach ludzie uprościli to słowo i taką właśnie postać zachowało do czasów Eragona.

Pradawna mowa Agaeti Blödhren - Święto Przysięgi Krwi (organizowane raz na stulecie na pamiątkę pierwotnego paktu, zawartego przez łudzi i elfy) älfa - elf (liczba mnoga to alfya) älfakyn - rasa elfów Atra du evarinya ono varda - Niechaj gwiazdy czuwają nad tobą Atra esterni ono thelduin, Eragon - Niechaj sprzyja ci szczęście, Eragonie audr - w górę böllr - okrągły przedmiot, kula brisingr - ogień (patrz także istalri) Dauthdaert - Włócznia Śmierci; nazwa, nadana lancom, które elfy wykuły do walki ze smokami Deloi sharjalvi! - Ziemio, porusz się! Domia abr Wyrda - Władza Losu (księga) draumr kópa - senna wizja dröttning - królowa dröttningu - księżniczka (mniej więcej, nie jest to dokładne tłumaczenie) du - przedimek Du Felis Nángoröth - Przeklęte Góry Du Vrangr Gata - Kręta Ścieżka Du Weldenvarden - Las, Który Strzeże Eka ai fricai un Shur’tugal - Jestem Jeźdźcem i przyjacielem Eka elrun ono, älfakyn, wiol förn thornessa - Dziękuję wam, elfy, za ten dar

elda - przydomek, oznaka wielkiego szacunku, używany przy imionach obu płci, dołączana z dywizem Elrun ono - Dziękuję ci Erisdar - pozbawione płomieni latarnie, używane przez elfy i krasnoludy (nazwane na pamiątkę elfa, który je wynalazł) fairth - obraz, sporządzony za pomocą magii na łupku bądź kamieniu fell - góra finiarel - przydomek, którym obdarza się obiecującego młodzieńca, dołączany z dywizem flauga - leć (czas.) frethya - ukryj (czas.) gánga - idź gánga aprth - cofnij się (dosł. idź do tyłu) gánga fram - idź naprzód gánga raehta - idź w prawo gedwëy ignasia - lśniąca dłoń Guliä waise medh ono, Argetlam - Niechaj szczęście ci sprzyja, Srebrna Dłoni Helgrind - Wrota Śmierci hvitr - biały illgrąthr - zły głód islingr - niosący światło/oświetlający istalri - ogień (patrz też: brisingr) jierda - pęknij, złam się, uderz kausta - chodź kverst - ciąć Kverst malmr du huildrs edtha, mar frëma né thön eka threyha! - Przetnij metal, który mnie krępuje, ale nie głębiej, niż tego pragnę! Ládrin - otwórz letta - stój

Liduen Kvaedhi - pismo poetyckie Maë - fragment słowa, którego Eragon nie dokończył naina - rozjaśnić Naina hvitr un böllr. - Wezwij koliste białe światło Nam iet er Eragon Sundavar-Vergandi, sönr abr Brom - Na imię mam Eragon Cieniobójca, syn Broma nïdhwal - podobne do smoków stwory, żyjące w morzu, spokrewnione z fanghurami niernen - orchidea Ono ach néiat threyja eom verrunsmal edtha, O snalgli - Nie chcesz ze mną walczyć, o snalgli Sé ono waise ilia - Obyś był szczęśliwy Sé onr sverdar sitja hvass - Oby wasze miecze pozostały ostre Shur’tugal - Smoczy Jeździec slytha - sen snalgli - rasa olbrzymich ślimaków Stern rdsa! - Kamieniu, podnieś się! Stern slautha! - Kamieniu, odpowiedz echem (chodzi o dźwięk)! (slautha to słowo trudne do przetłumaczenia; oznacza ostry dźwięk, jakby pękającego kamienia, ale też wydawanie podobnego dźwięku) Stydja unin mor’ranr - Spoczywaj w pokoju Sundavrblaka - trzepoczący cień svit-kona - uroczysty przydomek dla kobiety obdarzonej wielką mądrością thelduin - władać (czymś) threyna - zamilcz, bądź cicho thrautha - rzucać Thrysta vindr - Zagęść powietrze thurra - suszyć un - i

Vae weohnata ono vergari, eka thäet otherúm - Zabijemy cię, przysięgam Vaer Ethilnadras - brązowe, unoszące się swobodnie w morskiej wodzie wodorosty z pęcherzami wypełnionymi gazem w rozwidleniach łodyg vaetna - rozproszyć valdr - władca vëoht - powolny verm a - ogrzewać vrangr - opaczny, zabłąkany Waise neiat! - Sczeźnij! yawë - więź zaufania

Język krasnoludów Az Ragni - Rzeka Az Sweldn rak Anhûin - Łzy Anhuin barzûl -przekląć kogoś i życzyć mu pecha Beor - niedźwiedź jaskiniowy (słowo z języka elfów) Derûndânn - pozdrowienia dûr - nasz dûrgrimst - klan (dosłownie nasz dom/dwór) Erôthknurl - kamień z ziemi (dosłownie kamień ziemny, liczba mnoga Erôthknurln) Fanghur - podobne do smoków stworzenia, mniejsze i niedorównujące inteligencją swoim kuzynom, spokrewnione z nïdhwalami (występują wyłącznie w Górach Beorskich) Farthen Dûr - Nasz Ojciec feldûnost - szronobroda (odmiana kozy, występująca wyłącznie w Górach Beorskich) grimstborith - przywódca klanu (dosłownie: wódz domu) grimstcarvlorss - zarządzająca domem

grimstnzborith - władca krasnoludów, zarówno król, jak i królowa (dosłownie: wódz dworów) Ilf gauhnirh! - osobliwe krasnoludzkie powiedzonko, oznaczające „jest bezpiecznie i dobrze". Zazwyczaj wypowiada je gospodarz uczty; to pozostałość z czasów, gdy wśród klanów często uciekano się do stosowania trucizny Ingeitum - pracujący w ogniu, kowale knurla - krasnolud (dosłownie: kamienny, liczba mnoga to knurlan) Nagra - olbrzymi dzik, występujący wyłącznie w Górach Beorskich Thardsvergûndzmal - coś, co wydaje się inne, niż jest w istocie, fałszerstwo, podróbka, oszustwo Vor Orikz kordą! - Na młot Orika!

Język nomadów no - przyrostek, wyraz szacunku, dołączany do głównego imienia kogoś darzonego szacunkiem i uznaniem

Język urgali drajł - nędzny robak nar - przydomek, wyrażający głęboki szacunek thulqna - wąskie pasma tkaniny, na których urgale przedstawiają herby swoich klanów Uluthrek - Księżycożerna Urgralgra - urgalska nazwa ich własnego ludu (dosłownie: ci z rogami)

Podziękowania

Kvetha Fricaya. Witajcie, przyjaciele. Cóż to była za długa podróż. Trudno uwierzyć, że w końcu dotarliśmy do jej kresu. Wiele razy wątpiłem, czy zdołam w ogóle ukończyć tę serię. Fakt, iż mi się udało, w znacznej części zawdzięczam pomocy i wsparciu bardzo wielu osób. Nie przesadzam, mówiąc, że pisanie Dziedzictwa było najtrudniejszą rzeczą, jakiej dokonałem w życiu. Z najróżniejszych powodów osobistych, zawodowych i twórczych - książka ta stanowiła większe wyzwanie niż wszystkie poprzednie tomy. Jestem dumny, że ją skończyłem, i jeszcze dumniejszy z niej samej. Kiedy patrzę wstecz na całą serię, nie potrafię opisać swoich uczuć. Cykl „Dziedzictwo” pochłonął dwanaście lat mojego życia - czyli niemal jego połowę. Seria ta zmieniła mnie i moją rodzinę, i aby opisać doświadczenia, jakie jej zawdzięczam, potrzebowałbym kolejnych czterech tomów. Teraz zaś nadszedł czas, by się z nią rozstać, pożegnać Eragona,

Saphirę, Aryę, Nasuadę i Rorana i zająć się nowymi historiami i postaciami… Przerażająca perspektywa. Nie zamierzam jednak całkowicie porzucić Alagaësii. Zbyt wiele czasu i wysiłku włożyłem w konstrukcję tego świata i kiedyś, w przyszłości, powrócę do niego. Być może wydarzy się to za kilka lat, być może za miesiąc. W tej chwili nie potrafię rzec. Kiedy jednak powrócę, mam nadzieję zająć się kilkoma tajemnicami, które jak dotąd pozostawiłem niewyjaśnione. A skoro już o nich mowa, przykro mi, że zawiodłem tych, którzy liczyli, że dowiedzą się czegoś więcej o zielarce Angeli, jednak gdybyśmy wiedzieli o niej wszystko, nie byłaby nawet w połowie tak interesującą osobą. Jeśli jednak zdarzy się Wam spotkać moją siostrę Angelę, zawsze możecie spróbować ją zapytać. Jeżeli będzie w dobrym humorze, może powie Wam coś ciekawego. Jeśli nie… cóż, i tak zapewne doczekacie się zabawnej odpowiedzi. No dobrze. A teraz podziękowania: W domu: dziękuję zarówno mamie, jak i tacie, za ich nieustanne wsparcie, rady i za to, że zdecydowali się podjąć ryzyko i wydać Eragona. Mojej siostrze, Angeli, za to, że wspaniale omawia się z nią najróżniejsze pomysły, za pomoc przy redakcji, za to, że raz jeszcze pozwoliła mi wprowadzić się do książki jako postać, a także udzieliła bezcennego wsparcia w czasie pisania ostatniej jednej czwartej rękopisu. Jestem Twoim dłużnikiem, siostruniu, ale też już wcześniej o tym wiedziałaś. Dziękuję też Immanueli Meijer, za to, że dotrzymała mi towarzystwa, gdy zmagałem się ze szczególnie trudnym fragmentem. We Writers House: Simonowi Lipskarowi, mojemu agentowi, za przyjaźń i za wszystko, czego dokonał dla tej serii przez lata (obiecuję, że odtąd postaram się pisać nieco szybciej!), a także jego asystentce, Katie Zanecchia.

U Knopfa: mojej redaktorce, Michelle Frey, za pokładane we mnie zaufanie i za dokonanie wszystkiego co w ludzkiej mocy. Naprawdę, bez niej nie trzymalibyście dziś w rękach tej książki. Jej asystentce, Kelly Delaney, za ułatwianie Michelle życia i za pomoc w przygotowaniu streszczenia pierwszych trzech tomów. Redaktor Michele Burkę, za bystre oko, wyłapujące dobre historie, i ponownie za pomoc w wydaniu tej książki. Szefowej działu komunikacji i marketingu, Judith Haut, bez której niewiele osób usłyszałoby o tej serii. Dominique Ciminie i Noreen Herits, także pracującym w promocji - obie niezwykle mi pomogły przed, w trakcie i po kolejnych trasach promocyjnych. Dyrektor artystycznej Isabel Warren-Lynch i jej zespołowi, za wspaniałe projekty okładki i wnętrza książki - a także pracę nad wersją w miękkich okładkach. Rysownikowi, Johnowi Jude'owi Palencarowi, za wspaniałą serię okładek; ostatnia to cudowny, domykający całość obraz. Kierownikowi działu korekty, Artiemu Bennetowi, za niezwykle fachowe podejście do interpunkcji, a także słów krótkich, hipopotamonstrualnoicznych, wydumanych i wymyślonych. Chipowi Gibsonowi, szefowi działu dziecięcego w Random House. Dyrektor wydawniczej Knopfa, Nancy Hinkel, za niewiarygodną cierpliwość. Joan DeMayo, dyrektor sprzedaży i jej zespołowi (niech żyją! niech żyją!). Szefowi marketingu, Johnowi Adamo, którego zespół nieustannie zaskakiwał mnie swoją pomysłowością i twórczym podejściem. Lindzie Leonard i jej ekipie zajmującej się nowymi mediami; Lindzie Palladino i Timowi Terhune z produkcji; Shaście Jean-Mary z działu wydawniczego; Pam White, Jocelyn Lange i reszcie działu praw zależnych, którzy pomogli cyklowi „Dziedzictwo" stać się fenomenem na skalę światową; Janet Frick, Janet Renard i Jennifer Healey z korekty i wszystkim innym z Knopfa, którzy mi pomogli. W Listening Library: Gerardowi Doyle, który w cudowny sposób użycza głosu mojej historii (obawiam się, że Firnen stanowił dla niego pewne wyzwanie); Taro Meyer, za subtelną i poruszającą reżyserię; Orliemu

Moscowitzowi, za złożenie wszystkiego do kupy, i Amandzie D'Acierno, szefowej Listening Library. Dziękuję także autorowi Tadowi Williamsowi (jeśli nie czytaliście, sięgnijcie po jego trylogię „Pamięć, smutek, cierń"; nie pożałujecie!), za pomysł wykorzystania kopalni łupku w rozdziałach o Aroughs. A także pisarzowi Terry'emu Brooksowi, który był dla mnie zarówno przyjacielem, jak i mentorem. (Szczerze polecam jego serię „Magiczne Królestwo Landover"). Dziękuję też Mike'owi Macauleyowi, który założył i prowadzi jedną z najlepszych fanowskich stron (shurtugal.com) i który wraz z Markiem Cottą Vazem napisał „The Inheritance Almanac". Bez starań Mike'a wspólnota czytelników byłaby znacznie mniejsza i uboższa niż dzisiaj. Dzięki, Mike! Szczególna wzmianka należy się Reinie Sato, fance, której reakcja na pierwsze zetknięcie z daniem ze ślimaków pomogła mi stworzyć snalgli z Vroengardu. Reino, snalgli są specjalnie dla Ciebie. I, jak zawsze, ostateczne podziękowania kieruję do Ciebie, mój Czytelniku. Dziękuję, że zostałeś przy mnie aż do końca tej historii. Mam nadzieję, że gwiazdy będą przyświecać Ci jasno przez resztę życia. I… to wszystko. Nie mam nic więcej do dodania do tej serii. Powiedziałem już wszystko, co należało powiedzieć. Reszta jest milczeniem. Sé onr sverdar sitja hvass. Christopher Paolini 8 listopada, 2011

Jak zawsze, książkę te dedykuję mojej rodzinie. A także wszystkim śniącym i marzycielom: wielu artystom, muzykom i bajarzom, bez których nigdy nie doszłoby do tej podróży.