Christopher Paolini Dziedzictwo 4 Tom I

Christopher paolinI

DZIEDZICTWO DZIEDZICTWA KSIEGA CZWARTA TOM I

PRZEŁOŻYŁA PAULINA BRAITER

Wydawnictwo MAG Warszawa 2011

Tytu ł oryginału: Inheritance. Inheritance, Book Four Copyright © 2011 by Christopher Paolini This Translation published by arrangement with Random House Children's Books, a division of Random House, Inc. Copyright for the Polish translation © 201 1 by Wydawnictwo MA G Redakcja: Joanna Figlewska Korekta: Urszula Okrzeja Ilustracja na okładce: John Jude Palancar Opracowanie graficzne okładki: Jarosław Musiał Projekt typograficzny, skład i łamanie: Tomek Laisar Fruń ISBN 978-83-7480-232- 1 Wydanie I Wydawca: Wydawnictwo MA G ul. Krypska 21 m. 63, 04-08 2 Warszawa tel/fa x 22 8 13474 3 e-mail: [email protected] http://www. mag. co m. p 1 Wyłączny dystrybutor: Firma Księgarska Olesiejuk Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A. ul. Poznańska 91, 05-85 0 Ożarów Maz. tel. 22721300 0 www.olesiej uk. pl Dru k i oprawa: [email protected]

Jak zawsze, książkę tę dedykuję mojej rodzinie A także wszystkim śniącym i marzycielom wielu artystom, muzykom i bajarzom bez których nigdy nie doszłoby do tej podróży.

NA POCZĄTKU HISTORIA ERAGONA, NAJSTARSZEGO I BRISINGRA

Na początku były smoki: dumne, groźne i niezależne. Ich łuski lśniły jak klejnoty i każdy, kto na nie spojrzał, czuł rozpacz, bo wspaniała i straszliwa była ich uroda. I przez niezliczone wieki żyły samotnie w krainie Alagaesii. A potem bóg Helzvog stworzył z kamieni Pustyni Haradackiej krępe, mocarne krasnoludy. I dwie rasy zaczęły toczyć wojny. Potem zaś zza srebrnego morza do Alagaesii przypłynęły elfy. On e także ruszyły na wojnę ze smokami. Elfy jednak były silniejsze od krasnoludów i zniszczyłyby smoki, tak jak smoki zniszczyłyby elfy. Zawarto rozejm i podpisano traktat między smokami i elfami. Z połą- czenia obu ras powstali Smoczy Jeźdźcy, którzy przez tysiące lat utrzymy- wali pokój w całej Alagaesii. Potem do Alagaesii przypłynęli ludzie. I rogate urgale. I Ra zacowie, łow- cy w mroku, pożeracze ludzkiego mięsa. I ludzie także dołączyli do traktatu ze smokami. Aż wreszcie w ich szeregach pojawił się młody Smoczy Jeździec, Gal- batorix. Zniewolił czarnego smoka Shruikana i przekonał trzynastu innych Jeźdźców, by poszli w jego ślady. Tych trzynastu nazwano Zaprzysiężonymi. 7

Galbatorix i Zaprzysiężeni obalili Jeźdźców i spalili ich miasto na wyspie Vroengard, a także zabili wszystkie smoki, prócz własnych, oszczędzając jedynie trzy jaja jedno czerwone, jedno niebieskie, jedno zielone. A każdem u smokowi, którego dosięgli, odbierali serce serc Eldunari - kryjące w sobie potęgę i umysł smoków, odłączone od ciała. I przez osiemdziesiąt dwa lata Galbatorix władał niepodzielnie ludźmi. Zaprzysiężeni umarli kolejno, ale nie on, dysponował bowiem siłą wszyst- kich smoków i nikt nie zdołałby go pokonać. W osiemdziesiątym trzecim roku rządów Galbatorixa pewien człowiek wykradł z jego zamku niebieskie smocze jajo. Jajo to powierzono pieczy tych, którzy wciąż walczyli z królem - Yardenom. Elfka Arya przewoziła jajo pomiędzy Vardenami i elfami, szukając czło- wieka bądź elfa, dla którego smok zechciałby się wykluć. I tak upłynęło dwadzieścia pięć wiosen. Wted y to, gdy Arya podróżowała do elflckiego miasta Osilon, grupa urgali zaatakowała ją i jej przybocznych. Urgalami dowodził Cień Durzą: czarnoksiężnik opętany przez duchy, które wezwał, by słuchały jego rozka- zów. Po śmierci Zaprzysiężonych spośród wszystkich sług Galbatorixa to on budził największy lęk. Urgale zabiły strażników Aryi, nim jednak ją ujęty, Arya odesłała magicznie jajo do kogoś, kto, jak liczyła, mógłby je ochronić. Niestety, jej zaklęcie zawiodło.

I stało się tak, że piętnastoletni Eragon, sierota, znalazł jajo w górach Kośćca. Zabrał je na farmę, gdzie mieszkał z wuje m Garrowem i swym je- dynym kuzynem, Roranem, i z jaja wykluł się dla Eragona smok, a chłopak sam wychował smocze pisklę. Smoczyca miała na imię Saphira. Wówczas Galbatorix posłał dwóch Razaców, by odszukali i odzyskali jajo. Ra'zacowie zabili Garrowa i spalili do m Eragona. Eragon i Saphira wy- ruszyli szukać zemsty na Razacach. Dołączył do nich bajarz Brom, niegdyś sam będący Smoczym Jeźdźcem, jeszcze przed ich upadkiem. To właśnie do Broma eflka Arya zamierzała posłać niebieskie jajo. Brom wiele nauczył Eragona o władaniu mieczem, o magii i o honorze. Podarował mu też Zarroca , niegdyś miecz Morzana, pierwszego i najpo - tężniejszego z Zaprzysiężonych. Razacowie jednak zabili Broma przy ich następnym spotkaniu. Eragonowi i Saphirze udało się uciec jedynie dzięki pomoc y młodzieńca Murtagha, syna Morzana.

W czasie ich podróży Cień Durzą schwytał Eragona w mieście Gil'ead. Eragon zdołał się uwolnić, wyzwolił też Aryę z jej celi. ElŁka była zatruta i ciężko ranna, toteż Eragon, Murtagh i Saphira zabrali ją do Vardenow, żyjących pośród krasnoludów w Górach Beorskich. Tam magowie uleczyli Aryę, tam też Eragon pobłogosławił zapłakane dziecko, Elvę, życząc jej, by była chroniona przed nieszczęściem. Niestety, dobrał niewłaściwe słowa i nieświadomie przeklął ją, klątwa ta zaś zmusiła dziewczynkę, by stała się ochroną przed nieszczęściami innych.

Wkrótc e pote m Galbatorix posłał wielką urgalską armię, by zaatakowała krasnoludy i Vardenow. W bitwie, która nastąpiła, Eragon zabił Cienia Durzę. Durzą jednak zadał mu bolesną ranę w plecy i mim o zaklęć uzdro- wicieli Vardenow Eragon cierpiał straszliwe męki. Trawiony bólem usłyszał głos: „Przyjdź do mnie, Eragonie. Przybądź do mnie, bo ma m odpowiedzi na wszystkie twe pytania". Trzy dni później przywódca Vardenow, Ajihad, wpadł w pułapkę i zo- stał zabity przez urgale, dowodzone przez parę bliźniaczych magów, którzy zdradzili Vardenow. Bliźniacy porwali także Murtagh a i powiedli do Galbatorixa, lecz Eragonowi i wszystkim Vardenom zdawało się, że Murtag h zginął, i Eragon opłakiwał jego śmierć. A córka Ajihada, Nasuada, została przywódczynią Vardenow. ZTronjheimu , największej twierdzy krasnoludów, Eragon, Saphira i Arya wyruszyli do północnej puszczy Du Weldenvarden, gdzie żyją elfy. Towa- rzyszył im krasnolud Orik, siostrzeniec krasnoludzkiego króla, Hrothgara. W Du Weldenvarden Eragon i Saphira poznali Oromisa i Glaedra: ostat- niego wolnego Jeźdźca i smoka, którzy żyli w ukryciu przez minione stulecia, czekając, by mó c nauczać następne pokolenie Smoczych Jeźdźców. Eragon i Saphira spotkali się także z królową Islanzadi, władczynią elfów i matką Aryi. Podczas gdy Oromi s i Glaedr szkolili Eragona i Saphirę, Galbatorix posłał Razaców wraz z oddziałem żołnierzy do ojczystej wioski Eragona, Carvahall, tym razem po to, by porwać jego kuzyna Rorana. Roran jednak ukrył się i nie znaleźliby go, gdyby nie nienawiść rzeźnika Sloana. Sloan

bowiem zamordował wartownika, wpuszczając Razaców do wioski, tak by mogli schwytać zaskoczonego Rorana. Roran wywalczył sobie wolność, lecz Ra zacowie uprowadzili Katrinę: ukochaną Rorana i córkę Sloana. Wówczas Roran przekonał wieśniaków, by odeszli wraz z nim . Razem podróżowali 9

przez góry Kośćca, wzdłuż wybrzeża Alagaesii, do południowej krainy Sur- da, jak dotąd niezależnej od Gaibatorixa. Rana na plecach Eragona wciąż mu doskwierała, lecz w czasie elfickiej ceremonii Przysięgi Krwi, podczas której elfy świętują traktat pomiędzy Jeźdźcami i smokami, widmowy smok przywołany na koniec uroczystości uleczył go. Co więcej, zjawa obdarzyła Eragona siłą i szybkością dorównu- jącą najpotężniejszym elfom. Wówczas Eragon i Saphira polecieli do Surdy, gdzie Nasuada powiodła Yardenów, by rozpocząć atak na Imperium Gaibatorixa. Tam też urgale sprzymierzyły się z Vardenami, twierdziły bowiem, że Galbatorix zaćmił im umysły i że pragną się na nim zemścić. U Vardenow Eragon spotkał ponownie dziewczynkę Elve, która rosła niewiarygodnie szybko z powodu jego zaldęcia. Z zapłakanego niemowlęcia stała się na oko trzy-, czterolatką, a spojrzenie jej oczu wstrząsało wszystkimi, znała bowiem cierpienia tych, którzy ją otaczali. Niedaleko granicy Surdy, na czarnych Płonących Równinach, Eragon, Saphira i Vardeni stoczyli wielką i krwawą bitwę z armią Gaibatorixa.

W trakcie bitwy do Vardenow dołączyli Roran i reszta wieśniaków, podobnie krasnoludy, które przymaszerowały z Gór Beorskich. Wtedy ze wschodu nadleciała postać zakuta w błyszczącą zbroję. Postać dosiadała lśniącego czerwonego smoka. Przybysz ów jednym zaklęciem zabił króla Hrothgara. Wówczas Eragon i Saphira starli się z Jeźdźcem i jego czerwonym smo- kiem. I odkryli, że owym Jeźdźcem był Murtagh, obecnie związany z Gal- batorixem przysięgą, której nie da się złamać. Smok zaś to Cierń, wykluty z drugiego z trzech jaj. Murtagh pokonał Eragona i Saphirę dzięki sile Eldunari, które powierzył mu Galbatorix. Pozwolił jednak odejść im wolno, bo nadal darzył Eragona przyjaźnią. i dlatego że, jak go poinformował, byli braćmi, urodzonymi przez ulubioną nałożnicę Morzana, Selenę. Wówczas Murtagh odebrał Eragonowi Zar'roca, miecz ich ojca, i wraz z Cierniem wycofali się z Płonących Równin, to samo uczyniła armia Gai- batorixa. Po zakończonej bitwie Eragon, Saphira i Roran udali się do mrocznej ka- miennej wieży, Helgrindu, służącej za kryjówkę Razacom. Zabili jednego

z nich - i jego odrażających rodziców, Lethrblaki - i z jaskiń Helgrindu uwolnili Katrinę. A w jednej z cel Eragon odkrył ojca Katriny, ślepego i półżywego. Eragon rozważał zabicie Sloana za jego zdradę, ale odrzucił ten pomysł. Zamiast tego uśpił go głęboko i powiadomił Rorana i Katrinę, że jej ojciec nie żyje. Następnie poprosił Saphirę, by zabrała oboje do

Yardenów, on tymczasem zapoluje na ostatniego z Razaców. Już sam, Eragon zabił ostatniego Razaca. Potem zabrał Sloana z Hel- grindu i po długim namyśle odkrył prawdziwe imię rzeźnika w pradawnej mowie, języku mocy i magii. Zniewolił go też jego imieniem, nakazując rzeźnikowi przysiąc, że nigdy już nie zobaczy córki. Wówczas Eragon posłał go, by zamieszkał pośród elfów. Nie powiedział jednak rzeźnikowi, że jeśli odpokutuje za swą zdradę i morderstwo, elfy uzdrowią mu oczy. Arya spotkała się z Eragonem w połowie drogi do Yardenów, razem po- wrócili pieszo przez ziemie wroga. U Yardenów Eragon dowiedział się, że królowa Islanzadi wysłała dwuna- stu elficlcich magów dowodzonych przez elfa Blodhgarma, by strzegli jego i Saphiry. Następnie Eragon zdjął z dziewczynki tak wielką część klątwy, jaką zdołał, Elva jednak zachowała zdolność wyczuwania bólu innych, choć nie czuła już przymusu ratowania ich przed nieszczęściem. Roran poślubił Katrinę, która nosiła w łonie dziecko. Po raz pierwszy od bardzo dawna Eragon czuł się szczęśliwy. Wówczas Murtagh, Cierń i oddział ludzi Galbatorixa zaatakowali Yar- denów. Z pomocą elfów Eragon i Saphira zdołali ich powstrzymać, lecz ani Eragon, ani Murtagh nie byli w stanie pokonać drugiego. Bitwa okazała się trudna, bo Galbatorix zaczarował swych żołnierzy, tak by nie czuli bólu, i Yardeni ponieśli ciężkie straty. Po wszystkim Nasuada wysłała Eragona jako przedstawiciela Vardenów do krasnoludów na czas wyboru nowego króla. Eragon bardzo nie chciał wyjeżdżać, Saphira musiała bowiem zostać i chronić obóz

Yardenów. Po- słuchał jednak. Roran zaś służył u Yardenów i awansował w ich szeregach, okazał się bowiem zręcznym wojownikiem i dowódcą. Podczas pobytu Eragona u krasnoludów siedmiu z nich próbowało go zabić. Śledztwo wykazało, że za atakami stał klan Az Sveldn rak Anhuin. 11

Rada klanów trwała jednak dalej i krasnoludy wybrały następcą tronu Ori- ka. Podczas koronacji do Eragona dołączyła Saphira i wypełniła przyrzecze- nie, naprawiając ukochany gwieździsty szafir krasnoludów, który strzaskała podczas walki Eragona z Cieniem Durzą. Wówczas Eragon i Saphira wrócili do Du Weldenvarden. Tam Oromis ujawnił im prawdę o pochodzeniu Eragona: że nie był on wcale synem Morzana, lecz Broma, choć istotnie mieli z Murtaghiem tę samą matkę Selenę. Oromis i Glaedr wyjaśnili im także, czym są Eldunari, które smok może zechcieć wydalić za życia, choć musi to uczynić z wielką ostrożnością, bo ktokolwiek posiada Eldunari, może posłużyć się nim do zapanowania nad smokiem. Podczas pobytu w puszczy Eragon zdecydował, że jest mu potrzebny miecz, który zastąpi Zar roca. Pamiętny rady kotołaka Solembuma, spot- kanego podczas podróży z Bromem, udał się do myślącego drzewa Menoa w Du Weldenvarden. Przemówił do niego i drzewo zgodziło się oddać mu ukrytą pod korzeniami jasnostal, w zamian za dar, którego jednak nie nazwało. Wtedy elfia kowalka Rhunó n - która wykuła wszystkie

miecze Jeźdź- ców - pracując z Eragonem, stworzyła dla niego nową klingę. Miecz był niebieski, Eragon nazwał go Brisingr - „Ogień". Za każdym razem, gdy wymawiał jego imię, ostrze stawało w płomieniach. Glaedr powierzył swe serce serc Eragonowi i Saphirze, którzy razem po- wrócili do Vardenów. Tymczasem Glaedr i Oromis dołączyli do reszty swe- go ludu, przypuszczając od północy atak na Imperium. Podczas oblężenia Feinster Eragon i Arya natknęli się na trzech wrogich magów, jeden z nich przerodził się w Cienia, Varaugha. Z pomocą Eragona Arya zabiła nowego Cienia. W tym samym czasie Oromis i Glaedr walczyli z Murtaghiem i Cier- niem. Ale Galbatorix sięgnął ku nim i opanował umysł Murtagha. Posłu- gując się jego rękami, powalił Oromisa, a Cierń zabił ciało Glaedra. Choć zatem Vardeni odnieśli zwycięstwo pod Feinster, Eragon i Saphira opłakiwali utratę nauczyciela, Oromisa. Vardeni jednak nie ustawali w wal- ce, maszerowali dalej, zbliżając się do stolicy, Uru baenu, w której na tronie zasiada Galbatorix, dumny, pewny siebie i gardzący innymi, do niego bo- wiem należy siła smoków.

PRZEZ WYŁOM

Smoczyca Saphira ryknęła i żołnierze przeciwnika zadrżeli. - Za mną! - Eragon uniósł wysoko nad głowę Brisingra. Błękitny miecz zalśnił jaskrawym, oślepiającym blaskiem na tle zwału czarnych chmu r nadciągających z zachodu. Za Yardenów! Obo k niego śmignęła strzała; w ogóle jej nie dostrzegł. Wojownicy zebrani u podstawy gruzowiska, na szczycie którego stali Eragon z Saphirą, odpowiedzieli chóralnym okrzykiem: - Za Yardenów! Unieśli broń i ruszyli naprzód, gramoląc się po zwalonych kamiennych blokach. Eragon odwrócił się do nich plecami. Po drugiej stronie sterty znaj- dował się szeroki dziedziniec. Pośrodku niego skupiło się około dwustu żołnierzy Imperium. Za ich plecami ciemniała wysoka mroczna twierdza o wąskich szczelinach okien i kilku kanciastych wieżach; w pokojach na szczycie najwyższej z nich płonęła latarnia. Eragon wiedział, że gdzieś za murami twierdzy kryje się lord Bradburn, gubernator Belatony - miasta, które od kilkunastu godzin próbowali zdobyć Yardeni. Z donośnym krzykiem zeskoczył z gruzów ku żołnierzom. Tamci cof- nęli się szybko, nadal jednak nie opuścili włóczni i pik, celujących wprost 13

w poszarpaną szczelinę, którą Saphira wyłamała w zewnętrznym murze zamku.

Podczas lądowania skręcił kostkę. Osuną ł się na kolano i szybko podparł dzierżącą miecz ręką. Jeden z żołnierzy wykorzystał sposobność: śmignął naprzód, wymierza- jąc cios włócznią w odsłonięte gardło przeciwnika. Eragon sparował cios drobnym ruchem przegubu, władając Brisingrem szybciej, niż potrafiłby tego dokonać jakikolwiek człowiek bądź elf. Twarz żołnierza stężała ze zgrozy, gdy pojął swój błąd. Próbował uciec, zanim jednak zdołał pokonać choćby kilka cali, Eragon rzucił się naprzód i trafił go prosto w brzuch. Saphira, ciągnąc za sobą proporzec tryskającego z pyska złocisto-błę- kitnego ognia, skoczyła na dziedziniec w ślad za Eragonem. Gdy uderzy- ła o kamienne płyty, przykucnęła, napinając mięśnie nóg. Siła zderzenia wstrząsnęła całym dziedzińcem. Wiele odłamków szkła, tworzących wielką barwną mozaikę na fasadzie twierdzy, odprysnęło i wystrzeliło w powietrze, wirując niczym monety odbite od bębna. W górze trzasnęły otwierane i za- mykana okiennice. Tuż po Saphirze pojawiła się elfka Arya. Długie czarne włosy tańczyły szaleńczo wokół kanciastej twarzy, gdy zeskoczyła ze sterty gruzów. Jej ręce i szyję pokrywały smugi i rozbryzgi krwi, klinga miecza także ociekała posoką. Elfka wylądowała z miękkim szelestem skóry o kamień. Jej obecność uradowała Eragona. U boku swego i Saphiry nie wolałby widzieć nikogo innego. Pomyślał, że jest idealną towarzyszką broni. Posłał jej szybki uśmiech. Arya odpowiedziała tym samym, promienio- wała radością i groźną energią. W bitwie jej rezerwa znikała bez śladu; poza walką rzadko

się zdarzało, by elfka tak bardzo się otworzyła. Eragon uskoczył za tarczę, gdy między nimi pojawiła się falująca zasłona błękitnego ognia. Spod rąbka hełmu patrzył, jak Saphira zalewa skulo- nych żołnierzy rzeką płomieni, która otoczyła ich, nie czyniąc najmniejszej szkody. Ustawieni w szeregu na blankach zamku łucznicy wypuścili grad strzał, celując w smoczycę. Okalające ją gorąco było tak potężne, że garść pocis- ków już w powietrzu stanęła w ogniu i rozpadła się w proch, rzucone przez Eragona czary ochronne odbiły resztę. Jeden ze zbłąkanych grotów trafił

w tarcze Eragona i odbił się od niej z głuchym łoskotem, pozostawiając zagłębienie. Pióropusz ognia spowił nagle trzech żołnierzy, zabijając ich tak szybko, że nie zdążyli nawet krzyknąć. Pozostali stłoczyli się w samym sercu pie- kielnej pożogi; w jaskrawobłękitnym blasku groty ich włóczni i pik lśniły jasno. Mim o usilnych starań, Saphira nie zdołała nawet zranić reszty wrogów. W końcu zrezygnowała i z donośnym kłapnięciem zamknęła pysk. Pod nieobecność ognia na dziedzińcu zapadła przejmująca cisza. Eragon, jak już kilka razy wcześniej, pojął, że ktokolwiek przygotował zaklęcia ochronne żołnierzy, musiał być zręcznym i potężnym magiem. Czy to robota Murtagha? zastanawiał się w myślach. Jeśli tak, czemu wraz z Cierniem nie bronią Belatony? Czyżby Galbatorixowi nie zależało na utrzymaniu miasta? Popędził naprzód i jednym uderzeniem Brisingra

odrąbał czubki tuzina włóczni równie łatwo, jak za młodu odcinał nasienne końcówki chmielu. Chlasnął najbliższego żołnierza przez pierś, przebijając kolczugę niczym zwiewny jedwab. Trysnęła fontann a krwi. Potem Eragon pchnął następne- go żołnierza i uderzył tarczą kolejnego po lewej, odrzucając go na trzech towarzyszy i wywracając całą czwórkę. Reakcje przeciwników wydały mu się powolne i niezgrabne - tańczył pośród szeregów wroga, powalając bezkarnie nieprzyjaciół. Saphira ruszyła do walki po lewej - wyrzucała żołnierzy w powietrze olbrzymimi łapami, tłukła kolczastym ogonem, gryzła i zabijała, szybko poruszając głową - a po prawicy Arya poruszała się błyskawicznie, każdy ruch jej miecza zwiastował śmierć kolejnemu słudze Imperium. Kiedy Eragon zawirował w piruecie, unikając kontaktu z dwiema włóczniami, ujrzał tuż za ich plecami futrza- stego elfa Blódhgarma, a także jedenaście innych elfów, których zadaniem było strzeżenie jego i smoczycy. Nieco dalej, przez szczelinę w murze zewnętrznym, na dziedziniec wle- wali się Vardeni, nie atakowali jednak zbyt niebezpiecznie było zbliżać się do Saphiry. Zresztą, smoczyca, Eragon ani elfy nie potrzebowali pomocy w starciu z żołnierzami. W wirze bitwy szybko się rozdzielili, lądując na przeciwległych koń- cach dziedzińca. Eragon nie martwił się o towarzyszkę. Nawet pozbawiona

ochrony czarów, Saphira była w pełni zdolna pokonać samodzielnie od- dział dwudziestu czy trzydziestu ludzi. Włócznia trafiła w tarczę Eragona, która boleśnie

uderzyła go w ramię. Obrócił się w stronę jej właściciela, wysokiego mężczyzny o twarzy zry- tej bliznami, odsłaniającego w grymasie dziury w miejscu dolnych przed- nich zębów, i pomkną ł ku niemu. Tamten usiłował dobyć zza pasa sztylet. W ostatniej chwili Eragon obrócił lekko tułów, napiął ręce i pierś i rąbnął obolałym ramieniem prosto w mostek napastnika. Siła zderzenia odrzuciła żołnierza o kilkanaście jarów. Runął na ziemię, trzymając się za serce. A potem z nieba posypał się grad czarnopiórych strzał, zabijając bądź ra- niąc wielu walczących. Eragon osłonił się tarczą przed pociskami i przykuc- nął, choć był pewien, że magia go ochroni. Nie zamierzał pozwalać sobie na nieostrożność: nie mógł przewidzieć, kiedy czarownik strony przeciwnej wystrzeli ku niemu zaklętą strzałę, która mogłaby przebić ochronne czary. Jego wargi wygięły się w gorzkim uśmiechu. Łucznicy na murach pojęli już, że mogliby zwyciężyć tylko gdyby udało im się zabić jego samego i elfy, nieważne ilu swoich musieliby przy tym poświęcić. Już za późno, pomyślał z ponurą satysfakcją. Trzeba było odłączyć się od Imperium póki jeszcze mieliście sposobność. Deszcz grzechoczących strzał pozwolił mu chwile odpocząć i Eragon chętnie z tego skorzystał. Atak na miasto zaczął się o brzasku, a on sam wraz z Saphira od początku postępował na czele. Kiedy ostrzał ustał, Eragon przerzucił Brisingra do lewej dłoni, pod- niósł jedną z włóczni przeciwnika i cisnął w stojących czterdzieści stóp wyżej łuczników. Włócznia to broń, którą ciężko rzucać celnie bez długiej praktyki. Nie zdziwił się zatem, odkrywszy, że chybił człowieka, w którego celował. Zaskoczyło go natomiast to, że nie trafił

w żadnego z łuczników. Włócznia poszybowała nad ich głowami i roztrzaskała się o mur zamku w górze. Łucznicy zaczęli śmiać się głośno i drwić, podkreślając słowa wulgarnymi gestami. Uwagę Eragona przyciągnął szybki ruch na skraju pola widzenia. Obej- rzał się akurat, gdy Arya także cisnęła włócznią, przebijając dwóch stoją- cych obok siebie łuczników. Następnie wycelowała w nich miecz.

Brisingr! rzuciła i włócznia zapłonęła szmaragdowozielonym og- niem. Pozostali łucznicy cofnęli się przed płonącymi trupami i jak jeden mąż umknęli z blanków, tłocząc się w przejściu wiodącym na wyższe piętra zamku. - To niesprawiedliwe - mrukną ł Eragon. - Ja nie mogę użyć tego zaklę- cia, bo mó j miecz zacznie płonąć jak ognisko. Arya zerknęła na niego z lekkim rozbawieniem. Walka trwała jeszcze kilka minut, a potem pozostali przy życiu żołnierze albo się poddali, albo próbowali uciec. Eragon pozwolił pięciu z nich umknąć, wiedział, że nie pobiegną daleko. Sprawdziwszy szybko leżące wokół zwłoki, by się upewnić, że wojownicy naprawdę nie żyją, obejrzał się i zerknął na drugi koniec dziedzińca. Kilku Vardenów otworzyło bramę w murze zewnętrznym i wtaszczyło do środka taran, maszerując ulicą wiodącą do zamku. Inni zebrali się w nierównych szeregach niedaleko wejścia do twierdzy, gotowi wtargnąć do środka i pod - jąć walkę z ukrytymi wewnątrz żołnierzami. Wśród nich był też kuzyn Eragona, Roran - gestykulował swym nieodłącznym młotem, jednocześnie wydając rozkazy

podległemu sobie oddziałowi. Na drugim końcu Saphira przycupnęła nad trupami zabitych przez siebie żołnierzy otaczało ją praw- dziwe pobojowisko. Krople krwi przywarły do mieniących się jak klejnoty łusek smoczycy, czerwień kontrastowała ostro z błękitem jej ciała. Saphira uniosła kolczastą głowę i ryknęła tryumfalnie, zagłuszając dobiegający zza murów hurgot. Jakby w odpowiedzi, w zamku rozległ się szczęk łańcuchów i kół zęba- tych, a po nim zgrzyt odciąganych ciężkich drewnianych belek. Dźwięk ów przyciągnął uwagę wszystkich, którzy skupili wzrok na drzwiach twierdzy. Z głuchym łoskotem wrota otwarły się i rozchyliły. Ze środka wypłynęła ciemna chmura dymu z pochodni, tak gęsta, że najbliżsi Yardeni zaczęli kasłać i zasłaniać twarze. Gdzieś w głębi mrok u rozległ się stukot okutych żelazem ko pyr na kamiennych płytach, a potem z serca chmury wypadł koń i jeździec. W lewej dłoni jeździec trzymał coś, co Eragon w pierwszej chwili wziął za zwykłą lancę, szybko jednak zauważył, że wykuto ją z osobliwego zielonego materiału i zakończono niezwykłym zębatym grotem.

Głowicę lancy otaczała słaba aura nienaturalnego światła, zdradzająca obecność magii. Jeździec ściągnął wodze i skierował wierzchowca w stronę Saphiry, któ- ra zaczęła wznosić się na tylnych, nogach, gotowa do zadania prawą łapą straszliwego, morderczego ciosu. Nagle Eragona ogarnęła trwroga. Jeździec był zbyt pewny siebie, jego lanca zbyt dziwna i niesamowita. Choć zaklęcia powinny

ochronić smoczycę, był pewien, że Saphirze grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Nie zdołam dotrzeć do niej na czas, uświadomił sobie nagle. Posłał myśli ku jeźdźcowi, tamten jednak był zbyt skupiony na swym zadaniu i nawet nie zauważył obecności Eragona, a całkowita koncentracja przeciwnika nie pozwoliła Eragonowi wyniknąć głębiej w jego świadomość. Wycofawszy się, przywołał pół tuzina słów w pradawnej mowie i ułożył z nich proste zaklęcie, mające powstrzymać w biegu galopującego rumaka. Był to akt rozpaczy - Eragon nie wiedział bowiem, czy to jeździec jest magiem, ani też jakie mógł podjąć środki chroniące go przed działaniem czarów - nie zamierzał jednak stać bezczynnie, gdy życiu Saphiry groziło niebezpieczeństwo. Zaczerpnął tchu. Przypomniał sobie właściwą wymowę kilku trudnych dźwięków pradawnej mowy. A potem otworzył usta, by rzucić zaklęcie. Cho ć działał szybko, elfy okazały się szybsze. Ni m zdołał wypowiedzieć choćby jedno słowo, zza jego pleców dobiegł szaleńczy chór niskich gło- sów, które, nakładając się na siebie, tworzyły niesamowitą, dysonansową melodię. - Mae... - zdążył wymówić, a potem magia elfów zaczęła działać. Mozaika tuż przed koniem poruszyła się i przesunęła, odłamki szkła zafalowały niczym tafla wody. W ziemi otwarła się długa szczelina, poszarpane głębokie pęknięcie. Koń z głośnym rżeniem runą ł w dziurę i upadł, łamiąc obie przednie nogi. W chwili, gdy jeździec z wierzchowcem padali, mężczyzna w siodle uniósł rękę i cisnął lśniącą lancą wprost w Saphirę.

Smoczyca nie mogła uciec. Nie mogła uskoczyć. Zamachnęła się zatem łapą w nadziei, że odtrąci pocisk. Chybiła jednak - zaledwie o parę cali - i Eragon patrzył ze zgrozą, jak lanca wbija się na ponad jard w jej pierś tuż pod obojczykiem.

Jego oczy przesłoniła pulsującą zasłona furii. Zaczął czerpać ze wszyst- kich dostępnych źródeł energii własnego ciała; szafiru osadzonego w gło- wicy miecza; dwunastu diamentów ukrytych w pasie Belotha Mądrego owiniętym wokół jego talii i olbrzymich zapasów zgromadzonych w Are- nie - pierścieniu elfów zdobiącym prawą dłoń - szykując się do unicestwie- nia jeźdźca, bez względu na ryzyko. Powstrzymał się jednak, bo nagle ujrzał Blódhgarma przeskakującego nad lewą przednią łapą Saphiry. Elf wylądował na jeźdźcu niczym pantera na jeleniu i powalił go na bok. Gwałtownym szarpnięciem głowy Blódh- garm rozdarł gardło przeciwnika długimi białymi zębami. Z okna umiejscowionego wysoko nad otwartymi wrotami wieży dobiegł okrzyk przejmującej rozpaczy. Po sekundzie ognista eksplozja wyrzuciła w powietrze kamienne bloki, które runęły na zebranych Vardenów, miaż- dżąc członki i ciała niczym suche gałązki. Eragon, nie zwrażając na sypiący się z góry deszcz kamieni, popędził do Saphiry, ledwie świadom obecności Aryi i jej kompanów. Inne elfy zdąży- ły już zgromadzić się wokół smoczycy, zapatrzone w sterczącą z jej piersi wrłócznię. - Jak ciężko...? Czy ona...? - zaczął Eragon, zbyt poruszony, by dokoń- czyć zdanie. Bardzo pragnął pomówić z Saphirą w myślach, lecz dopóki w pobliżu

mogli czaić się czarodzieje przeciwnika, nie śmiał odsłonić swej świadomości, by wrogowie nie wniknęli do jego umysłu ani nie przejęli władzy nad ciałem. Po długiej nieznośnie się ciągnącej chwili, Wyrden, jeden z elfów, uniósł głowę. - Możesz podziękować losowi, Cieniobójco. Lanca ominęła główne żyły i tętnice jej szyi. Przebiła jedynie mięsień, a mięśnie możemy naprawić. - Zdołacie ją usunąć? Czy jest chroniona zaklęciami, które mogłyby was powstrzymać przed...? - Zajmiemy się tym, Cieniobójco. Wszystkie elfy, prócz Blódhgarma, poważne niczym kapłani zgroma- dzeni przed ołtarzem, przyłożyły dłonie do piersi Saphiry i zaśpiewały ci- cho niczym szept wiatru pośród kępy wierzb. Śpiewały o cieple i wzroście, o mięśniach, ścięgnach i pulsującej krwi, a także o wielu bardziej tajemni- czych sprawach. Saphira najwyższym wysiłkiem woli trwała nieruchomo

podczas ich zaklęcia, choć co parę sekund jej ciałem wstrząsały gwałtowne dreszcze. Z otworu w piersi, w którym wciąż tkwiło drzewce włóczni, spły- wała struga krwi. Kiedy Blódhgarm podszedł i stanął obok, Eragon obejrzał się na elfa. Fu- tro na jego brodzie pociemniało od posoki, mieniąc się granatem i czernią. - Co to było? - Eragon wskazał ręką płomienie, wciąż tańczące w oknie nad dziedzińcem. Blódhgarm oblizał wargi, odsłaniając kocie kły. - Tuż przed śmiercią tego żołnierza zdołałem wtargnąć do jego umysłu i poprzez niego do umysłu maga, który

mu pomagał. - Zabiłeś go? - W pewnym sensie. Zmusiłem, by sam się zabił. W zwykłych okolicz- nościach nie uciekłbym się do tak dramatycznych popisów, ale byłem... zirytowany. Eragon ruszył naprzód i zatrzymał się, gdy Saphira wydała z siebie długi przeciągły jęk, a potem bez niczyjej pomocy lanca zaczęła wysuwać się z jej piersi. Powieki smoczycy zatrzepotały, kilka razy odetchnęła szybko i płyt- ko, gdy ostatnie sześć cali broni wyłoniło się z ciała. Zębaty grot, okolony słabą szmaragdową poświatą, runął na ziemię i odbił się od kamienia z od- głosem charakterystycznym raczej dla wypalonej gliny niż metalu. Gdy elfy przestały śpiewać i oderwały dłonie od ciała Saphiry, Eragon podbiegł i dotknął jej szyi. Chciał ją pocieszyć, powiedzieć, jak bardzo się przeraził, złączyć z nią swój umysł. Zamiast tego zadowolił się jedynie spojrzeniem w jedno błękitne oko i pytaniem: - Dobrze się czujesz? Słowa te wydawały się mizernie słabe w porównaniu z głębią jego uczuć. Saphira odpowiedziała jednym mrugnięciem, a potem pochyliła głowę, pieszcząc jego twarz delikatnym obłoczkiem ciepłego powietrza z nozdrzy. Eragon uśmiechnął się. Odwrócił się szybko do elfów. - Eka elrun ono, alfya wiol fórn thornessa - podziękował im za pomoc w pradawnej mowie. Elfy uczestniczące w uzdrowieniu, łącznie z Aryą, ukłoniły się i obróciły prawymi dłońmi nad środkiem piersi w geście pozdrowienia właściwym swojej rasie. Zauważył, że ponad połowa oddziału wyznaczonego do ochro- ny jego i Saphiry jest blada, słaba i słania się na nogach.

- Wycofajcie się i odpocznijcie - polecił im. - Jeśli zostaniecie, z łatwoś- cią was pozabijają. No dalej, to rozkaz! Choć był pewien, że nie chcą odchodzić, siedem elfów odparło chórem: -Ja k każesz, Cieniobójco! - I wycofało się z dziedzińca, przeskakując ponad trupami i gruzami. Nawet na skraju wyczerpania wydawały się szla- chetne i wyniosłe. Eragon dołączył do Aryi i Blódhgarma, którzy oglądali uważnie lancę; ich twarze miały osobliwy wyraz, jakby nie wiedzieli jak zareagować. Przy- kucnął obok nich, uważając, by nie dotknąć niezwykłej broni. Przyjrzał się uważnie delikatnym liniom wyrzeźbionym u podstawy grotu, liniom, któ- re wydawały się znajome, choć sam nie wiedział dlaczego, a także zielon- kawemu drzewcu, zrobionemu z materiału nieprzypominającego drewna ani metalu, i niezwykłej poświacie, kojarzącej się z pozbawionymi płomieni lampami, którymi elfy i krasnoludy oświetlały swe dwory. - Jak myślicie, czy to robota Galbatorixa? - spytał Eragon. - Może po- stanowił jednak zabić Saphirę i mnie, zamiast nas schwytać. Być może uwa- ża, że mu zagrażamy. Blódhgarm uśmiechnął się nieprzyjemnie. - Nie łudziłbym się podobnymi fantazjami, Cieniobójco. Dla Galba- torixa jesteśmy tylko drobną zawadą. Gdyby naprawdę zapragnął śmierci twojej czy któregokolwiek z nas, musiałby jedynie wylecieć z Uru baenu i stanąć do wralki, a my padlibyśmy przed nim niczym zaschnięte liście w obliczu zimowej zamieci. Ma w sobie siłę smoków i nikt

nie zdoła mu sprostać. Poza tym, Galbatorix niełatwo zawraca z raz obranego kursu. Może i jest szalony, ale jest też przebiegły i nade wszystko zdecydowany. Skoro pragnie cię uwięzić, będzie dążył do tego celu wręcz obsesyjnie i nic, prócz instynktu samozachowawczego, go nie zniechęci. - Poza tym - wtrąciła Arya - to nie robota Galbatorixa, tylko nasza. Eragon zmarszczył brwi. - Nasza? Tej lancy nie zrobili Yardeni. - Vardeni nie. To robota elfa. - Ale... - Szukał w myślach rozsądnego wyjaśnienia. Ale przecież żaden elf nie zgodziłby się pracować dla Galbatorixa. Prędzej by umarł, niż... - Galbatorix nie miał z tym nic wspólnego, a gdyby nawet, z pewnoś- cią nie oddałby tak rzadkiej i potężnej broni w ręce człowieka, który nie 21

potrafiłby lepiej jej strzec. Ze wszystkich narzędzi wojny rozproszonych w całej Alagaesii to właśnie nade wszystko wolałby przed nami uchronić. - Dlaczego? Niski melodyjny głos Blódhgarma zabrzmiał niemal jak mruczenie kota. - Ponieważ, Eragonie Cieniobójco, to jest Dauthdaert. - I nazywa się Niemen , Orchidea. - Arya wskazała ręką linie wyżłobione na grocie. Dopiero w tym momencie Eragon uświadomił sobie, że to stylizowane znaki niezwykłego pisma elfów - misternie splecione zawijasy, kończące się długimi, podobnymi do cierni kreskami.

- Dauthdaert? - Kiedy zarówno Arya, jak i Blódhgarm spojrzeli na nie- go z niedowierzaniem, Eragon wzruszył ramionami, zawstydzony swym brakiem wiedzy. Dręczyła go świadomość, że podczas gdy dorastające elfy przez długie dziesięciolecia mogły pobierać nauki u najlepszych mędrców swej rasy, jego własny wuj, Garrow, nie nauczył go nawet liter, uznając je za nieistotne. - W Ellesmerze nie wystarczyło mi czasu na zbyt dogłębne lektury. Co to takiego? Czy zostało wykute podczas upadku Jeźdźców do walki z Galbatorixem i Zaprzysiężonymi? Blódhgarm pokręcił głową. - Nieme n jest znacznie, znacznie starsza. - Dauthdaertya - oznajmiła Arya - zrodziły się ze strachu i nienawiści, powszechnych w ostatnich latach naszej wojny ze smokami. Nasi najzręcz- niejsi kowale i magowie wykuli je z materiałów, których już nie znamy, nasycili zaklęciami, które już dawno utraciliśmy, i nazwali całą dwoinastkę imionami najpiękniejszych kwiatów doprawdy paskudny to kontrast - bo stworzono je w jednym tylko celu: zrobiliśmy je, by zabijać smoki. Eragon spojrzał z nagłą odrazą na lśniącą lancę. - i udało się? - Świadkowie opowiadali, że smocza krew płynęła z nieba niczym letnia ulewa. Saphira syknęła głośno. Eragon zerknął na nią i zobaczył kątem oka, że Vardeni nadal utrzymują pozycje przed twierdzą, czekając, aż wraz ze smoczycą podejmą atak. - Uwrażano, że wszystkie Dauthdaertya zostały zniszczone bądź zagubione na wieki - podją ł Blódhgarm. - Najwyraźniej się myliliśmy. Nieme n

musiała trafić w ręce rodziny Waldgrave i pozostać ukryta w Belatonie. Zgaduję, że kiedy przedarliśmy się przez mury miasta, lorda Bradburna zawiodła odwaga i rozkazał przynieść ze zbrojowni Niemen , by spróbować powstrzymać ciebie i Saphirę. Gdyby Galbatorix dowiedział się, że Brad- burn usiłował cię zabić, bez wątpienia wpadłby w furię. Eragon, choć świadom, że musi się śpieszyć, nie mógł odejść, nie zaspo- koiwszy ciekawości. - Może to i Dauthdaert, ale nadal nie wyjaśniliście, czemu Galbatorix nie chciałby, żeby trafiła w nasze ręce. Skinieniem głowy wskazał lancę. - Co sprawia, że Nieme n ma być niebezpieczniejsza niż zwykła włócznia czy nawet Bris... - Ugryzł się w język, ni m wymówił całe imię. - Czy nawet mó j miecz? Tym razem to Arya odpowiedziała. - W żaden sposób nie można jej złamać, nie szkodzi jej ogień i jest niemal zupełnie odporna na magię, jak sam się przekonałeś. Dauthdaertya zostały zaprojektowane tak, by nie działały na nie rzucane przez smoki zaklęcia i aby chronić przed nimi ich posiadaczy - niezwykle trudne zada- nie, biorąc pod uwagę moc, złożoność i nieprzewidywalną naturę smoczej magii. Galbatorix spowił siebie i Shruikana siecią zaklęć ochronnych liczniejszych, niż ktokolwiek inny w Alagaesii, możliwe jednak, że Nieme n przebiłaby się przez nie, jakby w ogóle nie istniały. Eragon w końcu zrozumiał i przepełniła go gwałtowna radość. - Będziemy musieli... Przerwał mu pisk. Niespodziewany dźwięk przeszywał uszy, zgrzytał i

wibrował, niczym metal trący o kamień. Eragon poczuł, jak wibrują mu zęby, zasłonił dłońmi uszy, krzywiąc się i rozglądając, próbując odnaleźć źródło dźwięku. Saphira zarzuciła głową i mim o hałasu usłyszał jej niespokojny jęk. Dwa razy omiótł wzrokiem dziedziniec, nim zauważył niewielką chmur- kę pyłu wznoszącą się nad murem twierdzy, z szerokiego na stopę pęknię- cia, które pojawiło się pod poczerniałym, częściowo zniszczonym oknem, za którym Blódhgarm zabił maga. Dźwięk narastał z każdą chwilą, Eragon jednak zaryzykował i oderwał jedną dłoń od ucha, by wskazać pęknięcie. - Spójrz! - krzyknął od Aryi, która skinęła głową. Ponownie zatkał uszy.

I wtedy, bez żadnego ostrzeżenia, dźwięk umilkł. Eragon odczekał chwi- lę, potem powoli opuścił ręce. Pierwszy raz pożałował, że ma tak doskonały słuch. Dokładnie w tym momencie szczelina zaczęła się rozszerzać. Po chwrili miała już kilka stóp szerokości - i pędziła w dół muru . Niczym błyskawica, uderzyła i strzaskała zwornik nad wejściem do budynku, zasypując kamien- ne płyty odłamkami. Cały zamek jęknął i fasada twierdzy, od uszkodzone- go okna aż po pęknięty zwornik, zaczęła przechylać się na zewnątrz. - Uciekajcie! - krzyknął Eragon do Vardenów, choć ludzie już rozbiegali się na obie strony dziedzińca, rozpaczliwie próbując umkną ć spod prze- chylonego muru . Eragon postąpił krok naprzód, wszystkie mięśnie jego ciała napięły się, gdy szukał wzrokiem śladu Rorana pośród tłumu wojow- ników.

W końcu go wypatrzył, uwięzionego za ostatnią grupą ludzi w wejściu, Roran krzyczał coś do nich szaleńczo, lecz jego słowa niknęły w ogólnym hałasie. A potem ściana się przesunęła i opadła kilkanaście cali - odchylając się jeszcze mocniej od reszty budowli - zasypując Rorana kamieniami, zbijając go z nóg i zmuszając, by cofnął się chwiejnie. Kiedy Roran wstał, spojrzał prosto w oczy Eragona i w jego wzroku Eragon ujrzał błysk strachu i bezradności, wkrótce zastąpiony rezygnacją. Zupełnie jakby kuzyn wiedział, że nieważne, jak szybko rzuci się naprzód, i tak nie zdąży dotrzeć w bezpieczne miejsce. Na jego wargach zatańczył cierpki uśmiech. I wtedy mur runął.

CIOS MŁOTA

- Nie! - ryknął Eragon, gdy mu r twierdzy zawalił się z ogłuszającym łosko- tem, grzebiąc Rorana i pięciu innych mężczyzn pod stertą kamieni wysoką na dwadzieścia stóp. Cały dziedziniec spowiła czarna chmura pyłu. Jego krzyk był tak głośny, że głos mu się załamał, w

głębi gardła poczuł ciepły miedziany smak krwi. Odetchną ł głęboko i zgiął się wpół w ataku kaszlu. - Vaetna - wy dyszał i machnął ręką. Z odgłosem przypominającym szelest jedwabiu gęsty szary kurz rozstąpił się, odsłaniając środek dziedzińca. Obawa o los Rorana sprawiła, że Eragon ledwie zauważył, jak wiele mocy kosztowało go zaklęcie. - Nie, nie, nie, nie - mamrotał. - On nie mógł zginąć. Nie mógł, nie mógł, nie mógł... - Zupełnie jakby słowa miały wpłynąć na rzeczywistość, Eragon powtarzał je raz po raz. Lecz z każdą powtórką stawały się mniej stwierdzeniem faktu bądź nadziei, a bardziej modlitwą, skierowaną do ca- łego świata. Przed nim Arya i reszta żołnierzy Yardenów kasłali, pocierając oczy dłoń- mi. Wielu zgarbiło się, jakby w oczekiwaniu ciosu; inni gapili się zdumie- ni na fasadę uszkodzonej twierdzy. Gruzy z budynku zasłały dziedziniec, przysłaniając mozaikę. Dwie i pół komnaty na piętrze twierdzy i jedna na

drugim - ta, w której niedawno gwałtowną śmiercią zginął mag - stało otworem. Pomieszczenia i sprzęty wydawały się w pełnym blasku słońca nędzne i brudne. Wewnątrz pół tuzina żołnierzy zbrojnych w kusze odsu- wało się gorączkowo od przepaści, która nagle otwarła im się u stóp. Wśród donośnych krzyków i przepychanek przeciskali się przez drzwi na drugim końcu komnat i znikali w trzewiach twierdzy. Eragon próbował odgadnąć ciężar kamiennego bloku leżącego pośród rumowiska: musiał ważyć wiele setek funtów. Gdyby wraz z Saphirą i elfa- mi podjęli wspólne

działanie, był pewien, że zdołaliby przesunąć kamienie za pomocą magii, lecz wysiłek bardzo by ich osłabił i pozostawił bezbron- nymi. Co więcej, wymagałby niepraktycznie długiego czasu. Przez momen t Eragon pomyślał o Glaedrze - złoty smok miał aż nadto sił, by dźwignąć całą stertę naraz - ale pośpiech był tu kluczem, a wydostanie Eldunari Glaedra trwałoby zbyt długo. Poza tym, Eragon wiedział, że mógłby nie zdołać przekonać Glaedra nawet do rozmowy, a co dopiero do pomocy w ratowaniu Rorana i pozostałych. A potem wyobraził sobie Rorana tuż przed tym, jak przesłonił go grad kamieni i pyłu, stojącego pod sklepieniem wrót twierdzy, i nagle pojął, co musi zrobić. - Saphiro, pomóż im tutaj! - krzyknął i odrzucając tarczę, pomkną ł na- przód. Za plecami usłyszał, jak Arya mówi coś w pradawnej mowie, krótkie zdanie, być może „Ukryj to!”, a potem doścignęła go, biegnąc z mieczem w dłoni, gotowa do walki. Kiedy dotarli do rumowiska, Eragon skoczył najwyżej jak umiał. Wylądo- wał jedną stopą na ukośnym kamieniu i znów skoczył, odbijając się niczym górska kozica, wspinająca się na strome zbocze. Niepokoił się, że może obru- szyć kamienie, ale wspinaczka stanowiła najszybszy sposób dotarcia do celu. Ostatnim skokiem pokonał odległość dzielącą go od piętra i przebiegł przez komnatę. Pchnął zamknięte drzwi z taką siłą, że wyłamał zawiasy, a grube dębowe deski pęki - i poleciały w głąb korytarza. Pomknął w ślad za nimi. Odgłos kroków i oddechu wydał mu się dziw- nie przytłumiony, jakby miał uszy pełne wody. Dotarłszy do otwartego przejścia, zwolnił. Za

nim ujrzał gabinet, pięciu zbrojnych wskazywało rę- kami mapę i wyraźnie się kłóciło. Żaden z nich nie zauważył Eragona.

Biegł dalej. Pędem pokonał zakręt i zderzył się z żołnierzem idącym z przeciwległej strony. Przed oczami przemknęły mu czerwone i żółte błyski, gdy uderzył czołem w krawędź tarczy tamtego. Przywarł do żołnierza i obaj przez chwilę chwiali się na korytarzu, niczym para pijanych tancerzy Żołnierz zaklął, próbując odzyskać równowagę. - Co z robą, trzykroć przeklęty...? - zaczął, a potem ujrzał twarz Eragona i jego oczy się rozszerzyły. - Ty! Eragon zacisnął prawą dłoń i rąbną ł tamtego w brzuch, tuż pod żebra- mi. Cios uniósł mężczyznę z ziemi; ciało z głuchym odgłosem zderzyło się z sufitem. - Ja - zgodził się Eragon, gdy tamten runą ł na ziemię bez życia. Ruszył dalej w głąb korytarza. Od chwili wejścia do twierdzy, jego już i tak szybki puls zdwoił tempo; czuł się, jakby serce miało lada momen t wyrwać mu się z piersi. Gdzie to jest? - rozmyślał gorączkowo, zerkając w kolejne drzwi, za któ- rymi ujrzał jedynie puste pomieszczenie. Wreszcie na końcu wąskiego bocznego korytarzyka dostrzegł kręte scho- dy. Przeskakując po pięć stopni na raz, pędził na dół, nie zważając na własne bezpieczeństwo, raz tylko przystanął, by odepchnąć na bok zaskoczonego łucznika. Schody skończyły się i znalazł się w wysoko sklepionej sali, podobnej do katedry w Dras-Leonie. Zawirował

szybko, omiatając wzrokiem pomiesz- czenie i rejestrując pośpiesznie obrazy: tarcze, broń i czerwone proporce zawieszone na ścianach; wąskie okna wysoko pod sufitem; pochodnie osa- dzone w uchwytach z kutego żelaza; puste paleniska; długie ciemne stoły na koziołkach ustawione wzdłuż bocznych ścian; i wzniesienie na końcu, na którym przed fotelem z wysokim oparciem stał mężczyzna z brodą, odzia- ny w długą szatę. Eragon znalazł się w głównej sali zamku. Po jego prawicy, między nim i drzwiami wiodącymi do wrót twierdzy, ustawił się oddział ponad pięćdziesięciu żołnierzy. Złote nici w ich tunikach zamigotały, gdy poruszyli się zaskoczeni. - Zabić go! - polecił mężczyzna w długiej szacie; nie sprawiał wcale wra- żenia wyniosłego i władczego, lecz przerażonego. - Ktokolwiek go zabije, dostanie trzecią część mojego skarbca! To wam przyrzekam!

Na myśl o kolejnym opóźnieniu, w Eragonie wezbrała straszliwa iryta- cja. Wyrwał z pochwy miecz i uniósł nad głowę. - Brisingr! - krzyknął. Z nagłym świstem wokół ostrza pojawił się kokon widmowych błękit- nych płomieni. Gorąco ognia rozgrzało dłoń, rękę i policzek Eragona. Z płonącym mieczem w dłoni spojrzał wprost na żołnierzy. - Odsuńcie się - warknął. Tamci wahali się jeszcze chwilę, a potem odwrócili się i umknęli. Eragon skoczył naprzód, nie zważając na ogarniętych paniką marude- rów, wciąż znajdujących się w zasięgu płonącej klingi. Jeden z mężczyzn potknął się i runął przed nim na posadzkę; Eragon przeskoczył nad nim, nie

dotykając nawet kępy włosia na hełmie. Prąd powietrza szarpał płomienie wokół miecza, unosząc je za nim w pę- dzie niczym grzywę galopującego wierzchowca. Przygarbiony Eragon przepchnął się do podwójnych drzwi strzegących wejścia do głównej sali. Przemknął przez długie, szerokie pomieszczenie, z którego odchodziło wiele komna t pełnych żołnierzy - a także zębatek, dźwigni i innych mechanizmów służących do opuszczania i podnoszenia bram twierdzy - a potem w pełnym rozpędzie wpadł na kratę, zagradzającą drogę do miejsca, wr którym stał Roran, kiedy zawalił się mur. Żelazne pręty wygięły się, gdy Eragon uderzył w nie w pędzie, ale nie- dostatecznie, by pęknąć. Cofną ł się chwiejnie o krok. Ponownie zaczerpnął energii przechowywanej w diamentach swego pasa - pasa Belotha Mądrego wlewając ją w Brisingra, opróżniając klej- noty- z cennych zapasów, gdy podsycił ogień miecza do niemal nieznośnej mocy. Z nieartykułowanym okrzykiem cofnął rękę i uderzył kratę. Zalał go deszcz pomarańczowozłotych iskier, dziurawiąc rękawicę i tunikę i parząc odsłoniętą skórę. Kropla stopionego żelaza wylądowała z sykiem na czubku buta. Strącił ją szybkim ruchem stopy. Trzy razy ciął i wreszcie fragment kraty wielkości człowieka runął do środka. Przecięte końce lśniły oślepiającą bielą, oświetlając pomieszczenie łagodnym blaskiem. Eragon pozwolił płomieniom błyskającym z Brisingra zgasnąć i prze- mkną ł przez otwór wr kracie.

Najpierw skręcił w lewo, potem w prawo i znów w lewo, zmieniając kie- runki wraz z korytarzem, zaprojektowanym tak, by spowolnić atakujących żołnierzy, gdyby zdołali wedrzeć się do twierdzy. Po pokonaniu ostatniego zakrętu ujrzał swój cel: zasypaną gruzami sień. Nawet jego elfi wzrok zdołał dostrzec w ciemności tylko największe kształty, bo spadające kamienie zgasiły pochodnie na ścianach. Usłyszał dziwaczne sapanie i szuranie, jakby jakaś niezgrabna bestia grzebała w rumowisku. - Naina - rzucił. Przestrzeń przed nim rozświetlił rozproszony błękitny blask. Wówczas tuż przed sobą ujrzał Rorana, pokrytego pyłem, krwią, popiołem i potem, wyszczerzonego w upiornym grymasie. Kuzyn zmagał się z żołnierzem nad trupami dwóch innych. Żołnierz wzdrygnął się zaskoczony nagłym świat- łem i Roran wykorzystał dekoncentrację przeciwnika, powalając go na ko- lana. Następnie wyrwał mu zza pasa sztylet i wbił go z boku pod żuchwę mężczyzny. Żołnierz kopną ł dwa razy i znieruchomiał. Roran, zdyszany, podniósł się znad ciała, z palców ściekała mu krew. Spojrzał na Eragona z dziwnie nieruchomą twarzą. - Najwyższy czas, żebyś... - zaczął, a potem oczy wywróciły mu się gwałtownie i zemdlał.

CIENIE NA HORYZONCIE

Aby chwycić Rorana, nim ten runął na posadzkę, Eragon musiał upuścić Brisingra. Choć czynił to niechętnie, rozluźnił uchwyt i miecz z brzękiem uderzył o kamienną płytę dokładnie w chwili, gdy Eragon poczuł w ramionach ciężar kuzyna. - Ciężko jest ranny? - spytała Arya. Eragon wzdrygnął się, zaskoczony obecnością jej i Blódhgarma. - Nie sądzę. - Kilka razy poklepał Rorana po policzku, rozmazując pył na jego skórze. W ostrym, lodowatobłękitnym blasku zaklęcia Roran spra- wiał wrażenie wychudzonego, jego oczy okalały kałuże cienia, wargi nabra- ły sinego koloru, jak poplamione sokiem z jagód. - No dalej, obudź się. Po paru sekundach powieki kuzyna zatrzepotały, w końcu uniósł je i wy- raźnie oszołomiony spojrzał na Eragona, którego ogarnęła tak wielka ulga, że niemal poczuł jej smak. - Na momen t zemdlałeś - wyjaśnił. -Ach . On żyje!- rzekł Eragon do Saphiry, ryzykując nawiązanie krótkiego kon- taktu. Wyraźnie dostrzegł radość smoczycy.

To dobrze. Zostanę tutaj i pomogę elfom uprzątnąć kamienie sprzed budyn- ku. Gdybyś mnie potrzebował, zawołaj, a znajdę sposób, by do ciebie dotrzeć. Kolczuga Rorana zabrzęczała, gdy Eragon pomógł mu wstać. - Co z pozostałymi? - spytał, wskazując ręką stertę gruzów. Roran pokręcił głową. - Jesteś pewien? - Nikt nie zdołałby tego przeżyć. Mnie udało się uniknąć śmierci tylko dlatego... że częściowo osłonił mnie okap. - A co z tobą? Nic ci nie jest? - Co? - Roran zmarszczył brwi, wyraźnie zaskoczony, jakby ta kwestia nawet nie przyszła mu do głowy. Wszystko w porządku... Możliwe, że złamałem rękę w nadgarstku. Nic poważnego. Eragon posłał znaczące spojrzenie Blódhgarmowi. Rysy elfa stężały, jak- by z niezadowolenia, podszedł jednak do Rorana. - Jeśli mogę... - zagadnął, wyciągając dłoń ku zranionej ręce tamtego. Podczas gdy Blódhgarm zajmował się rannym, Eragon podniósł Brisingra i wraz z Aryą stanął na straży przy wejściu, na wypadek gdyby jakiś niemądry żołnierz zechciał spróbować ataku. - Proszę, zrobione - oznajmił Blódhgarm. Odsuną ł się od Rorana, który poruszył ręką, sprawdzając przegub. Za- dowolony, podziękował elfowi, po czym wyciągnął ręce i zaczął macać po zasłanej gruzami podłodze, póki nie odnalazł młota. Poprawił nieco zbroję i obejrzał się na wejście. - Ma m już potą d tego lorda Bradburna - oznajmił złudnie spokojnym tonem. - Myślę, że zbyt długo sprawuje

swój urząd i należy zwolnić go z obowiązków. Zgodzisz się ze mną, Aryo? - Zgodzę - odparła. - W takim razie znajdźmy tego miękkiego starego głupca. Chętnie stuk- nę go kilka razy młotem, z uwagi na pamięć wszystkich, których dziś stra- ciliśmy. - Parę minu t temu był w głównej sali - poinformował go Eragon - ale wątpię, by czekał tam na nasz powrót. Roran skinął głową. - W takim razie będziemy musieli go poszukać. 31

Z tymi słowy ruszył naprzód. Eragon odwołał zaklęcie oświetlające i po- śpieszył za kuzynem, unosząc w gotowości Brisingra. Arya i Blódhgarm trzymali się tuż za nimi, tak blisko, jak na to pozwalał kręty korytarz. Sala, do której wiódł, okazała się opuszczona, podobnie główna sala zamku, w której po obecnych tu niedawno dziesiątkach żołnierzy i urzęd- ników pozostał tylko hełm, leżący na podłodze i kołyszący się coraz słabiej i słabiej. Eragon i Roran przebiegli obok marmurowego podium. Eragon starał się nie pędzić zbyt szybko, by nie zostawiać kuzyna w tyle. Kopniakami wyważyli drzwi tuż po lewej stronie i pomknęli schodami w górę. Na każdym piętrze przystawali, by Blódhgarm mógł poszukać myślami śladów lorda Bradburna i jego świty, nikogo jednak nie znalazł. Gdy dotarli na trzecie piętro, Eragon usłyszał głośny tupot i ujrzał, jak sklepione przejście przed Roranem wypełnia się nagle gąszczem ostrych włóczni. Dwie z nich

skaleczyły Rorana w policzek i w prawe udo; na kolano spłynęła krew. Kuzyn ryknął niczym zraniony niedźwiedź i walnął we włócznię tarczą, próbując utorować sobie drogę po ostatnich kilku stop- niach i dalej. Odpowiedziały mu gorączkowe okrzyki. Za plecami Rorana Eragon przerzucił Brisingra do lewej ręki, potem sięgnął obok kuzyna, chwycił jedną z włóczni za drzewce i wyszarpnął z uchwytu dotychczasowego właściciela. Przekręcił broń i cisnął w sam środek stłoczonych w przejściu ludzi. Ktoś krzyknął i w ścianie ciał ukazał się wyłom. Eragon powtórzył proces i jego pociski wkrótce przetrzebiły żoł- nierzy do tego stopnia, że Roran krok za krokiem zmusił ich do odwrotu. Gd y tylko dotarł do końca schodów, dwunastu pozostałych przy ży- ciu żołnierzy rozbiegło się po szerokim podeście otoczonym balustradami. Każdy z nich usiłował znaleźć dość miejsca, by móc bez przeszkód zamach- nąć się bronią. Roran ponownie ryknął i skoczył w ślad za najbliższym. Odparował cios miecza tamtego, po czym wyminął go i uderzył w hełm, który zadźwięczał niczym żelazny garnek. Eragon puścił się pędem przez podest i skoczył na dwóch stojących obok siebie żołnierzy. Powalił ich na ziemię, a potem dobił kolejno pojedynczymi pchnięciami Brisingra. Nagle ujrzał pędzący ku sobie topór, obracający się w powietrzu. Uchylił się i zepchnął jednego z przeciwników za balustradę,

a potem zaatakował kolejnych dwóch, którzy próbowali wy pruć mu flaki halabardami. Wtem wśród żołnierzy pojawili się Arya i Blódhgarm.

Poruszali się bez- szelestnie, jak śmiercionośne duchy: wrodzona gracja elfów sprawiała, że przemoc przypominała bardziej starannie przygotowane przedstawienie niż ponure starcie. Pośród dźwięków metalu, pękających kości i odcinanych kończyn we czwórkę wybili resztę żołnierzy. Jak zawsze w walce, Eragona ogarnęło uniesienie, zupełnie jakby ktoś ocucił go wiadrem lodowatej wody, dzięki czemu postrzegał wszystko jasno, jak nigdy przedtem. Roran pochylił się i oparł dłonie na kolanach, dysząc ciężko, zupełnie jakby ukończył długi wyścig. - Mogę? - spytał Eragon, wskazując gestem skaleczenia na twarzy i udzie kuzyna. Roran kilka razy eksperymentalnie przeniósł ciężar ciała na zranioną nogę. -T o może zaczekać. Najpierw znajdźmy Bradburna. Tym razem, gdy wrócili na schody i podjęli wspinaczkę, to Eragon po- szedł przodem. W końcu po kolejnych pięciu minutach poszukiwań znaleźli lorda Brad- burna, zabarykadowanego w najwyższym pomieszczeniu zachodniej wie- ży twierdzy. Eragon, Arya i Blódhgarm serią zaklęć rozmontowali drzwi i spiętrzoną za nimi wieżę mebli. Gdy wraz z Roranem przekroczyli próg komnaty, najwyżsi rangą dworacy i oficerowie straży, broniący dostępu do lorda Bradburna, zbledli, wielu zaczęło dygotać. Ku uldze Eragona, musiał zabić zaledwie trzech strażników, nim reszta poddała się, odrzucając na ziemię broń i tarcze. Wówczas Arya podeszła do lorda Bradburna, który przez cały czas sie- dział w milczeniu. - Czy teraz rozkażesz swym żołnierzom złożyć broń? Pozostało ich nie- wielu, ale wciąż możesz ocalić im życie.

- Nie zrobiłbym tego, nawet gdybym mógł - odparł Bradburn głosem tak przesyconym nienawiścią i jadowitą wzgardą, że Eragon o mało go nie uderzył. Nie zgodzę się na żadne ustępstwa, elfko. Nie oddam moich

ludzi nieczystym, nienaturalnym stworom, takim jak ty. Lepsza dla nich śmierć. I nie sądź, że zdołasz mnie zwieść słodkimi słówkami. Wiem o wa- szym przymierzu z urgalami i prędzej zaufam żmii, niż komuś, kto przełamał się chlebem z tymi potworami. Arya kiwnęła głową i przyłożyła dłoń do twarzy Bradubrna. Zamknęła oczy, przez dłuższą chwilę oboje trwali w bezruchu. Eragon sięgnął myśla- mi i poczuł bitwę woli, toczącą się w ciszy, gdy Arya przebijała się przez kolejne zapory Bradburna, docierając do jego świadomości. Trwało to całą minutę, w końcu jednak zapanowała nad umysłem tamtego i zaczęła przywoływać i przeglądać jego wspomnienia, póki nie odkryła natury bronią- cych go zaklęć. Wówczas przemówiła w pradawnej mowie, rzucając złożone zaklęcie ma- jące je rozbroić i uśpić Bradburna. Kiedy skończyła, powieki lorda opadły i z westchnieniem omdlał w jej ramionach. - Zabiła go! - zawołał jeden ze strażników i wśród zebranych rozległy się krzyki zgrozy i oburzenia. Gdy Eragon zaczął tłumaczyć, że tak się nie stało, usłyszał dobiegający z oddali dźwięk trąbki Vardenów. Wkrótce zabrzmiała kolejna, tym razem znacznie bliżej, i następna, potem dosłyszał dobiegające z dziedzińca w dole okrzyki - mógłby przysiąc, że dźwięczała w nich radość.

Zdumiony, wymienił szybkie spojrzenie z Aryą. Obrócili się, wyglądając przez wszystkie okna w ścianach komnaty. Na zachód i południe leżała Belatona: duże, bogate miasto, jedno z największych w Imperium. Budynki w pobliżu zamku były imponujące, wzniesione z kamienia, ze smołowanymi dachami i wykuszowymi oknami, dalej ciągnęły się domy zbudowane z gipsu i drewna. Kilkanaście z nich zajęło się ogniem podczas walki. Dym zasnuł powietrze brązową mgiełką, teraz paliło w oczy i gardła. Na południowym zachodzie, milę za miastem, rozciągał się obóz Var- denów: długie rzędy namiotów z szarej wełny, okolone nabitymi palikami rowami, kilka barwnych pawilonów, nad którymi powiewały flagi i proporce, oraz leżące na gołej ziemi setki rannych. Namiot uzdrowicieli nie mógł pomieścić wszystkich. Na północy, za dokami i magazynami, lśniło jezioro Leona, rozległa przestrzeń wody z białymi smużkami fal.

W górze nad miastem wisiał wał czarnych chmur, nadciągających z za- chodu, który lada moment miał spowić miasto fałdami ulewy opadającej niczym sute spódnice z ich podbrzusza. Tu i tam jaśniały błękitne błyska- wice, grzmoty przypominały gniewne pomruki bestii. Nigdzie jednak Eragon nie dostrzegł wyjaśnienia, co spowodowało za- mieszanie na dziedzińcu. Wraz z Arya podbiegli do wychodzącego nań okna. Saphira, ludzie i elfy skończyli właśnie uprzątać kamienie przed fasa- dą twierdzy. Eragon zagwizdał, a gdy smoczyca uniosła głowę, pomachał do niej. Jej długie szczęki rozchyliły się

w zębatym uśmiechu i wydmuchnęła ku niemu serpentynę dymu. - Hej! Jakie wieści?! - huknął. Jeden z Vardenów stojących na murze zamku uniósł rękę i wskazał na wschód. - Cieniobójco! Spójrz! Nadchodzą kotołaki! Nadchodzą kotołaki! Po plecach Eragona przebiegł zimny dreszcz. Podążył wzrokiem za ręką tamtego, ku wschodowi i tym razem ujrzał grupę niewielkich, mrocznych postaci, wyłaniających się z zagłębienia w ziemi kilka mil dalej, po drugiej stronie rzeki Jiet. Niektóre poruszały się na czworakach, inne na dwóch nogach, były jednak zbyt daleko, by dało się bez wątpienia określić ich naturę. - Czy to możliwe? - W głosie Aryi dźwięczało zdumienie. - Nie wiem... Czymkolwiek są, wkrótce się przekonamy.

KRÓL KOT

Eragon stał na podium w głównej sali twierdzy, po prawej stronie tro- nu. lorda Bradburna. Lewą dłoń oparł na rękojeści tkwiącego w pochwie Brisingra. Po drugiej stronie tronu czekał Jórmundur - starszy dowódca Yardenów - trzymający pod pachą hełm. Jego skronie

powlekała siwizna, resztę włosów miał ciemną, zaplecioną z tyłu w długi warkocz. Pociągła twarz przybrała wystudiowany, obojętny wyraz człowieka, któremu wiele razy zdarzyło się czekać na innych. Eragon dostrzegł wąską smużkę czer- wieni ściekającej wzdłuż ochraniacza na prawej ręce Jórmundura, mężczy- zna jednak nie zdradzał żadnych oznak bólu. Pomiędzy nimi siedziała ich przywódczyni, Nasuada, odziana w pyszną zielono-żółtą suknię. Włożyła ją zaledwie kilka chwil wcześniej, zastępując strój wojenny szatami bardziej nadającymi się do rozmów natury państwo- wej. Ona także ucierpiała podczas walki, świadczył o tym płócienny bandaż okalający lewą dłoń. - Gdyby tylko udało nam się zyskać ich poparcie wyszeptała głosem słyszalnym jedynie dla Eragona i Jórmundura. - Ale czego zażądają w zamian? - spytał Jórmundur. W naszych ku- frach widać już dno, a nasza przyszłość jest niepewna. - Może nie pragną niczego, prócz okazji zemszczenia się na Galbato- rixie - rzekła, ledwie poruszając wargami. Zawiesiła głos. - Ale jeśli nie,

będziemy musieli znaleźć coś innego prócz złota, by ich przekonać, żeby do nas dołączyli. - Mogłabyś zaproponować im kilka beczek śmietanki podsunął Eragon, Jórmundur zachichotał, a Nasuada zaśmiała się cicho. Ich rozmowa szybko dobiegła końca, bo za drzwiami głównej sali za- brzmiały trzy fanfary. Następnie płowowłosy paź odziany w tunikę z wy- haftowanym herbem Yardenów - białym smokiem unoszącym różę

nad skierowanym w dół mieczem na purpurowym polu wmaszerował przez otwarte drzwi na końcu sali, rąbnął w posadzkę ceremonialną laską i pisk- liwym, donośnym głosem zaanonsował: - Jego Najwyższa Królewska Wysokość Grimrr Półłapy, król kotołaków, Pan Samotnych Miejsc, Władca Nocnych Granic i Ten, Który Stąpa Sam. Dziwny to tytuł: Ten, Który Stąpa Sam - zauważył Eragon, zwracając się do Saphiry. Zgaduję jednak, że bardzo zasłużony - odparła i wyczuł jej rozbawienie, choć ona sama pozostawała daleko, wygodnie ułożona w twierdzy. Paź ustąpił na bok i przez drzwi przemaszerował Grimrr Półłapy w po- staci człowieka. Towarzyszyły mu cztery inne kotołaki, stąpające cicho na grubych kudłatych łapach. Czwórka ta przypominała z wyglądu Solem- buma, jedynego kotołaka, jakiego Eragon oglądał w zwierzęcej postaci: masywne ramiona, długie nogi, kryzy krótkiego ciemnego futra na szyjach i udach, pędzelki na uszach i ogony z czarnymi czubkami, kołyszące się z wdziękiem z boku na bok. Grimrr Półłapy natomiast nie był podobny do nikogo ani niczego, co Eragonowi zdarzyło się oglądać. Liczył około czterech stóp wzrostu, tyle samo co krasnolud, lecz nikt nie mógłby wziąć go za krasnoluda, ani nawet za człowieka. Miał wąski szpiczasty podbródek, szerokie kości policzkowe, spod ukośnych brwi spoglądały skośne zielone oczy, okolone gęstymi rzęsa- mi. Kędzierzawe czarne włosy zwisały nisko nad czołem, po bokach i z tyłu opadały na ramiona, gdzie układały się gładkie i lśniące, niczym grzywy towarzyszy. Eragon nie potrafił ocenić jego wieku. Jedyny strój Grimrra stanowiła kamizela z szorstkiej skóry i przepas- ka ze skórek królików. Z przodu kamizeli

doczepiono czaszki kilkunastu zwierząt - ptaków, myszy i innych drobnych stworzeń - grzechoczące przy każdym ruchu. Spod pasa sterczał sztylet w pochwie. Brązową jak orzech

skórę znaczyły liczne wąskie białe blizny, przywodzące na myśl zadrapania na wysłużonym stole. I, jak sugerowało jego imię, u lewej dłoni brakowało mu dwóch palców: wyglądało to, jakby zostały odgryzione. Mimo delikatnych rysów, nie było wątpliwości, że Grimrr jest męż- czyzną: świadczyły o tym twarde, żylaste muskuły ramion i piersi, wąskie biodra i moc widoczna w każdym kroku, gdy maszerował przez salę ku Nasuadzie. Żaden z kotołaków jakby nie dostrzegał ludzi ustawionych w szpalerze po obu stronach przejścia i obserwujących ich uważnie, dopóki Grimrr nie zrównał się z zielarką Angelą, która stała obok Rorana i robiła na sześciu drutach długą pasiastą skarpetę. Oczy króla zwęziły się na jej widok, jego włosy zafalowały i się zjeżyły, podobnie sierść czterech jego towarzyszy. Spod wykrzywionych warg wy- chynęła para zakrzywionych kłów. Nagle, ku zdumieniu Eragona, Grimrr wydał z siebie krótki donośny syk. Angela oderwała wzrok od skarpety. - Ćwir, ćwir - rzuciła z rozmarzoną, lekko bezczelną miną. Przez moment Eragon miał wrażenie, że kotołak ją zaatakuje. Na twarz i szyję Grimrra wypełzł ciemny rumieniec, jego nozdrza rozszerzyły się, usta wygięły w gniewnym grymasie. Pozostałe kotołaki przypadły nisko do ziemi, gotowce do skoku, przyciskając uszy do czaszek.

W całej sali rozległ się zgrzyt kling częściowo wysuwanych z pochew. Grimrr syknął raz jeszcze, po czym odwrócił się od zielarki i znów ruszył naprzód. Gdy ostatni kotołak minął Angelę, uniósł łapę i ukradkiem zamachnął się, próbując złapać opadające z drutów pasmo włóczki, zupełnie jak rozbawiony domowy kociak. Zdumienie Saphiry dorównywało temu Eragona. Ćwir, ćwir? - powtórzyła. Wzruszył ramionami, zapominając, że smoczyca go nie widzi. Kto wie, czemu Angela coś robi bądź móiui. W końcu Grimrr stanął przed Nasuadą. Lekko skłonił głowę, cała jego postawa wyrażała absolutną pewność siebie, wręcz arogancję, właściwą je- dynie kotom, smokom i pewnym wysoko urodzonym damom. - Pani Nasuado - rzekł.

Głos miał zaskakująco niski, bardziej przypominający głuchy zdławiony ryk dzikiego kota niż piskliwy głosik chłopca, którego przypominał. Nasuada odpowiedziała ukłonem. - Królu Półłapy. Ty i twój lud jesteście mile widziani wśród Yardenów. Muszę przeprosić za nieobecność naszego sojusznika, króla Orrina z Surdy. Nie mógł przybyć, by cię tu powitać, choć bardzo tego pragnął, bo wraz ze swoją konnicą jest zajęty obroną naszej zachodniej flanki przed oddziałem żołnierzy Galbatorixa. - Oczywiście, pani Nasuado. - Ostre zęby Grimrra błysnęły. - Nigdy nie należy odwracać się plecami do wroga. - Zaiste... A czemuż to zawdzięczamy nieoczekiwany zaszczyt myc h od- wiedzin, Wasza Wysokość? Kotołaki

zawsze słynęły ze swej tajemniczości i niechęci do innych, a także, z tego, że trzymały się na uboczu we wszelkich konfliktach, zwłaszcza od czasu upadku Jeźdźców. Można by nawet rzec, że w ciągu ostatniego stulecia twój lud stał się dla nas zaledwie mitem. Czemu zatem akurat teraz ujawniacie się przed nami? Grimrr uniósł prawą rękę i zgiętym palcem zakończonym zakrzywio- nym szponem wskazał Eragona. - Z jego powodu - warknął. - Nigdy nie należy atakować innego łowcy, dopóki ten nie ujawni swej słabości, a Galbatorix pokazał swoją: nie zabije Eragona Cieniobójcy ani Saphiry Bjartskular. Od dawna czekaliśmy na tę sposobność i wykorzystamy ją. Galbatorix nauczy się lękać nas i niena- widzić, i w końcu pojmie rozmiary swego błędu i zrozumie, że tylko sam odpowiada za swój upadek. Och, jakże słodko będzie smakować zemsta, równie słodko, jak szpik młodego dziczka. Nadszedł czas, ludzka istoto, by wszystkie rasy, nawet kotołaki, stanęły razem i wspólnie dowiodły Galba- torixowi, że nie złamał naszej woli walki. Dołączymy do twojej armii, pani Nasuado, jako wolni sprzymierzeńcy, i pomożemy ci tego dokonać. Eragon nie potrafił stwierdzić, o czym myśli Nasuada, ale jemu i Saphi- rze zaimponowała przemowa kotołaka. - Twoje słowa niezwykle mile dźwięczą w mych uszach, Wasza Wyso- kość - rzekła po chwili namysłu przywódczyni Yardenów. - Nim jednak przyjmę twą ofertę, muszę usłyszeć odpowiedzi na kilka pytań, jeśli ze- chcesz ich udzielić.

Grimrr z niewzruszoną obojętnością machnął ręką.

- Zechcę. - Wasz lud był tak tajemniczy i nieuchwytny, iż muszę przyznać, że aż do dziś nie słyszałam o istnieniu Waszej Wysokości. W istocie, nie wiedziałam nawet, że twoja rasa ma króla. - Nie jestem królem jak wasi królowie. Kotołaki wolą wędrować samot- nie, lecz kiedy idziemy na wojnę, nawet my musimy wybrać przywódcę. - Pojmuję. Czy przemawiasz w imieniu całej swej rasy, czy też jedynie tych, którzy z tobą przybywają? Grimrr wypiął pierś, a jego twarz, o ile to możliwe, przybrała wyraz jeszcze głębszego samozadowolenia. - Mówię w imieniu nas wszystkich, pani Nasuado wymruczał. - Każ- dy zdolny do walki kotołak w Alagaesii, prócz matek karmiących młode, ruszył do walki. Jest nas niewielu, lecz w boju nikt nie może się z nami równać. I mogę także dowodzić jednokształtnymi, choć nie przemawiam w ich imieniu, są bowiem niemi jak inne zwierzęta. Mimo to uczynią, o co je poprosimy. - Jednokształtnymi? - powtórzyła Nasuada. - Tymi, których wy nazywacie kotami. Którzy nie umieją odmieniać skóry jak my. - I są ci posłuszni? - Tak. Podziwiają nas... to przecież naturalne. Jeśli mówi prawdę - mruknął Eragon do Saphiry kotołaki mogą okazać się niezwykle cennymi sprzymierzeńcami. - A czego pragniesz w zamian za twą pomoc, królu Półłapy? - zapytała Nasuada. Zerknęła na Eragona i uśmiechnęła się. - Możemy ci zapropo- nować tyle śmietanki, ile zechcesz, lecz poza tym nasze środki są mocno ograniczone. Jeśli twoi wojownicy spodziewają się zapłaty za swój trud, lękam się, że przeżyją bolesny zawód.

- Śmietanka jest dla kociąt, a złoto nie ma dla nas wartości. - Grimrr uniósł prawą dłoń i mrużąc oczy, obejrzał paznokcie. - Ot o nasze warunki: każdy z nas otrzyma sztylet, by mógł nim walczyć, jeśli nie ma własnego. Każdemu z nas sporządzicie dwie zbroje, jedną do walki na dwóch nogach i jedną na czterech. Nie potrzebujemy niczego innego żadnych namiotów, koców, talerzy ani łyżek. Każdemu z nas obiecacie jedną kaczkę, kuropatwę

kurę bądź podobnego ptaka dziennie i co drugi dzień miskę świeżej sieka- nej wątróbki. Nawet jeśli nie zechcemy jej zjeść, i tak otrzymamy strawę. A jeśli zwyciężycie w tej wojnie, ktokolwiek zostanie waszym następnym królem bądź królową - i wszyscy dziedzice tego tytułu - będzie trzymał obok swego tronu, na honorowym miejscu, miękką poduszkę, by jeden z nas mógł na niej zasiąść, jeśli zechce. - Targujesz się jak krasnoludzki kauzyperda - mruknęła cierpko Nasua- da. Pochyliła się ku Jórmundurowi i Eragon usłyszał, jak szepcze: - Czy wystarczy nam wątróbki, by wykarmić ich wszystkich? - Chyba tak - odparł równie cicho Jórmundur. - Choć to zależy od wielkości miski. Nasuada. się wyprostowała. - Dwie zbroje to o jedną za wiele, królu Półłapy. Twoi wojownicy będą musieli zdecydować, czy wolą walczyć jako koty, czy jako ludzie, i wytrwać przy swej decyzji. Nie stać mnie na wyposażenie obu ich postaci. Eragon pomyślał, że gdyby Grimrr miał ogon, z pewnością by nim machnął. Tymczasem jedynie przestąpił z nogi na nogę.

- Doskonale, pani Nasuado. - I jeszcze jedno. Galbatorix wszędzie ukrywa swych szpiegów i zabój- ców. Zatem, aby przystąpić do Yardenów, musisz zgodzić się na to, by jeden z naszych magów zbadał wasze wspomnienia. W ten sposób zyskamy pewność, że nie służycie Galbatorixowi. Grimrr pociągnął nosem. - Bylibyście niemądrzy, postępując inaczej. Jeśli komuś wystarczy od- wagi, by odczytać nasze myśli, bardzo proszę. Ale nie ona. - Obrócił się i wskazał Angelę. - Nigdy ona. Nasuada się zawahała. Eragon widział, że miała wielką ochotę zapytać, lecz się powstrzymała. - Niechaj tak będzie. Natychmiast poślę po maga, byśmy mogli bez- zwłocznie rozstrzygnąć tę sprawę. W zależności od tego, co znajdzie - a je- stem pewna, że nie doszuka się niczego niestosownego - będę zaszczycona, mogąc zawrzeć sojusz pomiędzy wami i Yardenami, królu Półłapy. Na te słowa wszyscy ludzie w sali, łącznie z Angelą, zaczęli wiwatować i klaskać. Nawet elfy sprawiały wrażenie zadowolonych. Kotołaki jednak nie zareagowały, jedynie skuliły uszy, by uniknąć hałasu.

Eragon jęknął i odchylił się na grzbiecie Saphiry. Opierając dłonie na kola- nach, zsunął się po twardych, gruzłowatych łuskach i wylądował na ziemi, wyciągając przed siebie nogi. - Jestem głodny! - wykrzyknął. Wraz ze smoczycą przebywali na dziedzińcu zamku, z dala od sprzątają- cych ludzi - wrzucających na wozy zarówno kamienie, jak i trupy - a także innych, wylewających się z uszkodzonych budynków. Wielu z nich uczest- niczyło w audiencji, na której Nasuada zawiązała przymierze z królem Pół- łapym, a teraz rozchodziło się do swych obowiązków. Blódhgarm wraz z czwórką elfów czuwali w pobliżu, wypatrując niebez- pieczeństw. - Ej! - krzyknął ktoś. Uniósłszy głowę, Eragon ujrzał Rorana, maszerującego ku niemu z twier- dzy. Angela dreptała kilka kroków za nim, jej włóczka powiewała w powie- trzu, gdy podbiegała, dotrzymując kroku długonogiemu kuzynowi. - Doką d znów się wybierasz? - spytał Eragon, gdy Roran stanął przed nim. - Pomóc zabezpieczyć miasto i zorganizować więźniów. 42

- Ach... - Wzrok Eragona powędrował ku ludziom

krzątającym się na dziedzińcu, a po chwili z powrotem spoczął na posiniaczonej twarzy kuzy- na. - Dobrze walczyłeś. - Ty też. Eragon spojrzał teraz na Angelę. Zielarka znów stukała drutami, jej palce poruszały się tak szybko, że nie był w stanie ich śledzić. Cwir, ćurir? - spytał. Jej twarz przybrała łobuzerski wyraz. Angela pokręciła głową, jej bujne loki podskoczyły. - Opowiem ci innym razem. Eragon przyjął ówr unik bez słowa skargi; nie oczekiwał, że Angela cokol- wiek wyjaśni. Rzadko to czyniła. - A wy? - zapytał Roran. - Dokąd idziecie? Poszukać czegoś do jedzenia - odparła Saphira i trąciła Eragona pyskiem; poczuł na sobie ciepło jej oddechu. Roran skinął głową. - Świetny pomysł. W takim razie zobaczymy się wieczorem w obozie. - Odwracając się na pięcie, dodał: - Ucałuj ode mnie Katrinę. Angela wsunęła robótkę do dywanikowej torby wiszącej u pasa. - Też będę się już zbierać. Warzę w namiocie miksturę, której muszę przypilnować. Chcę też odnaleźć pewnego kotołaka. - Grimrra? - Nie, nie, moją starą przyjaciółkę, matkę Solembuma. O ile, rzecz jas- na, nadal żyje. Mam nadzieję, że tak. Uniosła dłoń do czoła, jej kciuk i palec wskazujący zetknęły się, tworząc kółko, po czym przesadnie pogodnym tonem dodała: - Do zobaczenia. - I odeszła.

Na grzbiet - rzuciła Saphira i podniosła się z ziemi, pozostawiając Era- gona bez oparcia. Wdrapał się na siodło u podstawy długiej szyi i smoczyca z cichym, su- chym szelestem skóry trącej o skórę rozłożyła olbrzymie skrzydła. Ruch ten wzbudził cichy powiew, który rozszedł się dookoła niczym zmarszczki na powierzchni stawu. Ludzie na dziedzińcu przerywali pracę, patrząc na nią. Gdy Saphira uniosła skrzydła, Eragon dostrzegł sieć pulsujących fioleto- wych żyłek; każda z nich zamieniała się w pusty tunelik, gdy przepływ krwi ustawał pomiędzy uderzeniami olbrzymiego serca.

A potem z nagłą radością i szarpnięciem świat przekrzywił się szaleńczo wokół Eragona, gdy smoczyca przeskoczyła z dziedzińca na szczyt muru. Tam balansowała przez moment na blankach, zaciskając szpony na trzesz- czących kamieniach. Eragon chwycił się sterczącego przed nim szpikulca, by nie spaść. Świat znów się zakołysał - to smoczyca wystartowała z muru. Eragon poczuł cierpki smak i zapach, zapiekły go oczy, gdy przelecieli przez grubą chmurę dymu, zalegającą nad Belatoną niczym kołdra wypełniona bólem, gniewem i żalem. Saphira uderzyła dwa razy mocno skrzydłami i wyłonili się z dymu pro- sto w słońce, szybując nad ulicami miasta, na których gdzieniegdzie wciąż jeszcze błyskały ogniki. Z rozpostartymi szeroko skrzydłami smoczyca szy- bowała, zataczając kręgi i pozwalając, by ciepłe powietrze z dołu uniosło ją jeszcze wyżej. Mimo zmęczenia, Eragon rozkoszował się wspaniałym widokiem: wybie- rająca burza miała za chwilę

pochłonąć całą Belatonę, połyskującą wspa- niałą bielą; nieco dalej zbierały się mroczne, ciemnogranatowe chmury, starannie skrywające swą zawartość, oprócz oślepiających zygzaków bły- skawic. Dalej widział błyszczącą połać jeziora i setki niewielkich zielonych gospodarstw rozrzuconych po tej krainie, nic jednak nie dorównywało wspaniałością górskiemu łańcuchowi chmur. Jak zawsze, Eragon czuł się zaszczycony, że może spoglądać na świat z tak wysoka, wiedział bowiem doskonale, jak nieliczni ludzie mieli okazję dosiadać smoka. Lekko poruszywszy skrzydłami, Saphira zaczęła opadać ku rzędom sza- rych namiotów, tworzącym obozowisko Vardenów. Zerwał się silny zachodni wiatr, zwiastujący nadejście burzy. Eragon skulił się, jeszcze mocniej zaciskając dłonie na twardym szpikulcu. Ujrzał połyskliwe fale, rozchodzące się po polach, gdy narastający wiatr przygiął do ziemi źdźbła zboża. Owa falująca zieleń przywiodła mu na myśl futro olbrzymiego zielonego zwierza. Jeden z koni zarżał ogłuszająco, gdy Saphira przepłynęła nad rzędami namiotów, zmierzając ku zarezerwowanemu dla siebie placykowi. Eragon uniósł się w siodle, kiedy rozpostarła skrzydła i zwolniła, niemal zatrzymując 44

się w powietrzu nad zrytą szponami ziemią. Wstrząs towarzyszący lądowa- niu szarpnął nim naprzód.

Przepraszam - powiedziała. Starałam się usiąść jak najłagodniej. Wiem. Zeskakując z siodła, Eragon ujrzał śpieszącą ku nim Katrinę. Jej długie kasztanowe włosy wirowały wokół twarzy, gdy maszerowała przez plac, pod naporem wiatru suknia opięła ciało, ukazując skrywany pod warstwami tkaniny brzuch. - Masz jakieś wieści?! - zawołała. Każdy rys jej twarzy zdradzał głęboką troskę. Słyszałaś o kotołakach? Skinęła głową. - Poza tym nic nowego. Roranowi nic nie jest, kazał cię ucałować. Jej twarz złagodniała, ale obawa nie do końca zniknęła. - W takim razie jest cały i zdrów. - Wskazała pierścień, noszony na trze- cim palcu lewej dłoni, jeden z dwóch, które Eragon zaklął dla niej i Rora- na, by zawsze wiedzieli, czy drugiemu grozi niebezpieczeństwo. Godzinę temu zdawało mi się, że coś poczułam, i bałam się, że... Pokręcił głową. - Sam ci o tym opowie. Zarobił parę skaleczeń i siniaków, ale poza tym nic mu nie jest. Chociaż przeraził mnie na śmierć. Katrina słuchała z jeszcze większą troską. Potem jednak z widocznym wysiłkiem uśmiechnęła się. - Przynajmniej jesteście bezpieczni. Obydwaj. Rozstali się i Eragon z Saphirą ruszyli do jednego z kuchennych namio- tów, rozbitych wokół ognisk Vardenów. Tam zaczęli opychać się mięsem i miodem. Tymczasem wiatr zawodził wokół nich, a fale deszczu bębniły o ściany łopoczącego namiotu. Dobre? - spytała Saphira, gdy wgryzł się w kawał pieczonego schabu.

Smakowite? - Mm - odparł, po brodzie ściekały mu strużki soku.

WSPOMNIENIA UMARŁYCH

- Galbatorix jest szalony i tym samym nieprzewidywalny, ale też w jego ro- zumowaniu istnieją luki, których nie znajdziesz u zwykłego człowieka. Jeśli zdołasz je odszukać, Eragonie, może pokoyiacie go z Saphirą. Brom opuścił fajkę, minę miał poważną. - Mam nadzieję, że ci się uda. Moim największym marzeniem jest, Era- gonie, byście z Saphirą żyli długo i szczęśliwie, wolni od lęku przed Galbato- ńxem i Imperium. Bardzo chciałbym chronić was przed wszystkimi grożącymi niebezpieczeństwami, lecz niestety, nie mam takiej mocy. Mogę tylko udzielić ci rady i nauczyć wszystkiego, czego zdołam, póki jeszcze tu jestem... Mój synu. Cokolwiek cię spotka, iviedz, że cię kocham i twoja matka także cię kochała. Oby gwiazdy czuwały nad tobą, Eragonie Bromssonie. Eragon otworzył oczy i wspomnienie zniknęło. Nad nim

dach namiotu uginał się niczym miękki pusty bukłak po chłoście, jaką zgotowała mu odchodząca już burza. W najniższym miejscu zebrała się kropla wody, ode- rwała, wylądowała na prawej nogawicy Eragona i wsiąkła w tkaninę, zię- biąc mu skórę. Wiedział, że będzie musiał z powrotem naciągnąć linki, ale nie miał ochoty wstawać z pryczy. Brom nigdy nie wspomniał ani słowem o Murtaghu? Nie mówił ci, że jesteśmy przyrodnimi braćmi?

Kolejne pytanie nie zmieni odpowiedzi - odparła Saphira, zwinięta w kłę- bek obok namiotu. Ale dlaczego tego nie zrobił? Czemu? Musiał luiedzieć o Murtaghu. Nie mógł nie wiedzieć. Smoczyca odpowiedziała dopiero po chwili. Brom nie zdradzał nikomu kierujących nim pobudek, ale gdybym musiała zgadywać, sądziłabym, iż uznał za ważniejsze poiuiedzenie ci, jak bardzo cię kocha, i udzielenie wszelkich możliwych rad, niż tracenie czasu na rozmowy O Murtaghu. Mógł mnie jednak ostrzec! Wystarczyłoby lediuie parę słów. Nie potrafię orzec na pewno, co nim kierowało, Eragonie. Musisz pogodzić się z tym, że na pewne pytania o Bromie ińgdy nie znajdziesz odpowiedzi. Zaufaj jego miłości i nie dręcz się podobnymi obawami. Eragon wbił wzrok we własną pierś i kciuki. Ułożył je obok siebie, by móc je porównać. Lewy miał więcej zmarszczek na drugim stawie niż pra- wy, który znaczyła niewielka poszarpana blizna. Nie pamiętał, skąd się wzięła, choć z pewnością musiało się to stać od czasu

Agaeti Blodhern, Święta Przysięgi Krwi. Dziękuję - rzekł do Saphiry. To za jej pośrednictwem oglądał i słuchał wiadomości Broma, trzeci raz od czasu upadku Feinster i za każdym razem dostrzegał nowy szczegół, coś w mowie bądź ruchach Broma, co wcześniej mu umknęło. Dodawało mu to otuchy i cieszyło, stanowiło bowiem speł- nienie pragnienia, które dręczyło go całe życie: poznać imię ojca i przeko- nać się, że naprawdę go kochał. Saphira odpowiedziała na podziękowanie czułością i ciepłem. Choć Eragon najadł się do syta i odpoczął godzinę, zmęczenie jeszcze nie ustąpiło. Zresztą, wcale tego nie oczekiwał. Wiedział z doświadczenia, że dojście do siebie po morderczym wysiłku długiej bitwy może zająć kil- ka tygodni. W miarę, jak armia Yardenów zbliżała się do Uru baenu, nie tylko on, ale i wszyscy żołnierze Nasuady będą mieli coraz mniej czasu na odzyskanie sił po każdym kolejnym starciu. Wojna wyczerpie ich, aż w końcu umęczeni, zakrwawieni, niezdolni do walki, będą musieli sta- wić czoło Galbatorixowi, który czeka na nich spokojnie wśród wygód i zbytków. Starał się raczej o tym nie myśleć. 47

Kolejna zimna kropla wody spadła mu na nogę. Zirytowany usiadł na brzegu pryczy a potem podszedł do kawałka odsłoniętej ziemi w kącie i ukląkł obok. - Deloi sharjahi! - rzekł i dodał kilka innych fraz w pradawnej mowie, niezbędnych do rozbrojenia zastawionych poprzedniego dnia pułapek.

Ziemia zaczęła się burzyć niczym bliska wrzenia woda. Z kipiącej fon- tanny kamieni, poczwarek i dżdżownic wyłoniła się okuta żelazem skrzynia, licząca sobie półtorej stopy długości. Eragon chwycił ją i uwolnił zaklęcie. Ziemia znów się uspokoiła. Postawił na niej skrzynkę. - Ladrin - wyszeptał i machnął ręką obok zamka bez dziurki od klucza, zamykającego zatrzask. Mechanizm ustąpił z cichym szczęknięciem. Kiedy Eragon uniósł wieko, wnętrze namiotu wypełnił słaby złocisty blask. W wyściełanej aksamitem skrzynce spoczywało Eldunari Glaedra, serce serc smoka. Ów wielki, podobny do klejnotu kamień migotał słabo ni- czym dogasający żar. Eragon ujął Eldunari w dłonie, nieregularne fasetki o ostrych krawędziach rozgrzewały skórę. Zapatrzył się na pulsującą głębię. W sercu kamienia wirowała galaktyka maleńkich gwiazd, choć poruszały się wolniej i było ich znacznie mniej niż owego dnia, gdy Eragon pierwszy raz ujrzał kamień w Ellesmerze, kiedy Glaedr wydalił je ze swojego ciała, polecając opiece jego i Saphiry. Jak zawsze, widok ów zafascynował Eragona. Całymi dniami mógł sie- dzieć zapatrzony we wciąż zmieniające się wzory. Powinniśmy znów spróbować - rzekła Saphira, a on się zgodził. Wspólnie sięgnęli myślami ku odległym światłom, morzu gwiazd od- bijającym w sobie świadomość Glaedra. Przepływał i przez mrok i chłód, a potem gorąco, rozpacz i obojętność tak ogromną i przejmującą, że pozba- wiła ich wszelkiej woli, mogli tylko zatrzymać się i płakać. Glaedr! Elda! - wykrzykiwali raz po raz, obojętność jednak pozostała niewzruszona i nikt nie odpowiedział.

W końcu wycofali się, niezdolni znosić dłużej miażdżącego ciężaru roz- paczy smoka. Wracając do siebie, Eragon uświadomił sobie, że ktoś stuka w grubą tyczkę jego namiotu. - Eragonie? - usłyszał głos Aryi. - Mogę wejść?

Pociągnął nosem i zamrugał, by pozbyć się łez. - Oczywiście. Gdy Arya odsunęła idapę namiotu, na twarz Eragona padło słabe szare światło, sączące się z zachmurzonego nieba. Patrząc jej w oczy - zielone, skośne, nieprzeniknione - poczuł nagłe ukłucie bólu i przejmującą tęsk- notę. - Czy zaszła jakaś zmiana? - spytała i uklękła obok niego. Zamiast zbroi miała na sobie tę samą czarną skórzaną koszulę, spodnie i buty na cienkich podeszwach, jak wówczas, gdy uratował ją z Gil'eadu. Wilgotne, świeżo umyte włosy opadały jej na plecy długimi, ciężkimi pasmami. Jak zwykle otaczała ją woń świeżych sosnowych szpilek i Eragon zastanowił się, czy wywoływała ten zapach za pomocą zaklęcia, czy też tak właśnie pachniała naturalnie. Chciałby ją spytać, lecz nie śmiał. W odpowiedzi tylko pokręcił głową. - Czy mogę? - Wskazała serce serc Glaedra. Odsunął się na bok. - Proszę. Arya przyłożyła dłonie do obu stron Eldunan i zamknęła oczy. Gdy tak siedziała, skorzystał ze sposobności, by przyjrzeć się jej otwarcie i uważ- nie, czego w zwykłych okolicznościach nie ważył się czynić. Pod każdym względem wydawała mu się ucieleśnieniem piękna, choć wiedział, że inni mogliby rzec, że nos ma

za długi, twarz zbyt kanciastą, zbyt szpiczaste uszy bądź zanadto umięśnione ramiona. Arya westchnęła głośno i oderwała dłonie od serca serc, jakby ją oparzy- ło. Skłoniła głowę, Eragon dostrzegł, że jej podbródek zadrżał lekko. - To najnieszczęśliwsza istota, z jaką zdarzyło mi się zetknąć... Chcia- łabym móc jakoś mu pomóc. Nie sądzę, by zdołał sam odnaleźć drogę z ciemności. - Myślisz... - Eragon zawahał się, nie chcąc wypowiadać głośno swych podejrzeń. - Myślisz, że on oszaleje? - Możliwe, że już oszalał. Jeśli nie, balansuje na samym skraju obłędu. Gdy tak wpatrywali się oboje w złocisty kamień, Eragona ogarnął głęboki smutek. - Gdzie jest Dauthdaert? - spytał, gdy w końcu zdołał zapanować nad głosem.

- Ukryta w moim namiocie, tak jak ty skrywasz w swoim Eldunari Glae- dra. Jeśli chcesz, mogę ją tu przynieść, albo strzec dalej, dopóki nie będziesz jej potrzebował. - Zatrzymaj ją. Nie mogę jej nosić przy sobie. Galbatorix mógłby do- wiedzieć się o jej istnieniu. Poza tym, nierozsądnie byłoby przechowywać zbyt wiele skarbów w jednym miejscu. Przytaknęła. Ból trawiący wnętrzności Eragona wzmógł się jeszcze. - Aryo, ja... Urwał, bo Saphira zobaczyła jednego z synów kowala Horsta. Albriech, pomyślał, choć trudno było odróżnić go od brata Baldora z powodu znie- kształceń właściwych wzrokowi Saphiry. Chłopak biegł, kierując się ku jego

namiotowi. Jego nagłe wtargnięcie ulżyło Eragonowi, bo sam nie wiedział, co zamierzał rzec. - Ktoś tu idzie - oznajmił i zatrzasnął wieko skrzynki. Z zewnątrz dobiegły odgłosy kląskających kroków, a potem Albriech, bo istotnie był to on, krzyknął: - Eragon! Eragon! -Co ? - Matce właśnie zaczęły się bóle! Ojciec przysyła mnie, żeby ci powie- dzieć i poprosić, byś zechciał zaczekać wraz z nim w razie, gdyby cokolwiek poszło nie tak i gdybyśmy potrzebowali twej znajomości magii. Proszę, jeśli możesz... Eragon nie dosłyszał reszty, zajął się bowiem zamknięciem i ukryciem skrzynki. Następnie zarzucił na ramiona płaszcz i majstrował właśnie przy zapince, gdy Arya dotknęła jego ręki. - Czy mogłabym ci towarzyszyć? Ma m nieco doświadczenia w tych sprawach. Jeśli wasi ludzie mi pozwolą, mogę ułatwić jej poród. Eragon nie zastanawiał się nawet nad odpowiedzią. Skinieniem głowy wskazał wyjście z namiotu. - Ty pierwsza.

CZYMŻE JEST CZŁOWIEK?

Błoto oblepiało buty Rorana za każdym razem, gdy unosił stopę, spowal- niając go i sprawiając, że i tak zmęczone nogi paliły z wysiłku. Zupełnie jakby sama ziemia próbowała zzuć mu buty. Choć gęste, błoto było tak- że śliskie. W najgorszych momentach ustępowało pod obcasami akurat w chwili, gdy z trudem utrzymywał chwiejną równowagę. Do tego było głębokie. Nieustanne przemarsze ludzi, zwierząt i wozów zamieniły górne sześć cali ziemi w breje. Po bokach traktu wiodącego wprost do obozu Var- denów pozostało jeszcze kilka kęp zdeptanej trawy, lecz Roran podejrzewał, że wkrótce i one znikną pod stopami ludzi omijających środek ścieżki. On sam nie usiłował nawet unikać błota, nie obchodziło go, czy zabru- dzi ubranie, czy nie. Poza tym był tak wykończony, że łatwiej przychodziło mu brnąć dalej w tym samym kierunku, niż zastanawiać się, jak najszybciej przebiec z jednej trawiastej wysepki na następną. Maszerując chwiejnym krokiem, wrócił myślami do Belatony. Od czasu, gdy na audiencji u Nasuady zjawiły się kotołaki, szykował posterunek do- wodzenia w południowo-zachodniej ćwiartce miasta i dokładał wszelkich wysiłków, by zapanować nad kwadrantem, przydzielając ludzi do gasze- nia pożarów, wznoszenia barykad na ulicach, rewizji domów w poszuki- waniu ukrytych żołnierzy i konfiskaty broni. Było to olbrzymie zadanie

i z rozpaczą myślał, że nigdy mu się nie uda, że w mieście mogą znów wybuchnąć o wart e walki. Mam nadzieję, że ci krewni poradzą sobie przez tę noc i nie dadzą się zabić. W lewym boku poczuł pulsowanie. Wyszczerzył zęby i głośno wciągnął powietrze. Przeklęty tchórz. Ktoś strzelił do niego z kuszy z dachu budynku. Jedynie szczęściu za- wdzięczał przeżycie: jeden z jego ludzi, Mortenson, zasłonił go dokładnie w chwili ataku. Bełt przebił go od pleców po brzuch i zachował wciąż dość rozpędu, by zostawić na ciele Rorana paskudny siniec. Mortenson zginął na miejscu, a strzelec umknął. Pięć minut później jakiś wybuch, być może magiczny, zabił kolejnych dwóch jego ludzi, gdy zajrzeli do stajni, żeby sprawdzić źródło dobiegają- cych stamtąd dźwięków. Z tego, co słyszał Roran, podobne ataki zdarzały się często w całym mie- ście. Bez wątpienia za wieloma z nich stali agenci Galbatorixa, lecz miesz- kańcy Belatony także byli odpowiedzialni: mężczyźni i kobiety niemogący stać bezczynnie, gdy armia najeźdźców zagarniała ich dom. Nie obchodziły ich szlachetne zamiary Vardenów. Roran doskonale rozumiał ludzi uważa- jących, że muszą bronić swych rodzin, lecz jednocześnie przeklinał ich za upór i tępotę, za to, że nie pojmują, że Vardeni nie próbują ich skrzywdzić, ale pomóc. Podrapał się po brodzie, czekając, aż krasnolud odprowadzi na bok moc- no objuczonego kuca, po czym ruszył ciężkim krokiem naprzód. Zbliżywszy się do namiotu, ujrzał Katrinę stojącą nad balią pełną gorą- cej wody z mydłem. Prała właśnie na tarze zakrwawiony bandaż. Rękawy miała podwinięte za łokcie, włosy spięte w niepozorny kok, policzki zaru-

mienione z wysiłku, i jeszcze nigdy nie wyglądała równie pięknie. Była jego radością - radością i ucieczką - i sam jej widok wystarczył, by doskwiera- jąca mu otępiała obojętność zniknęła. Katrina zauważyła go, natychmiast porzuciła pranie i pomknęła ku nie- mu, wycierając w biegu różowe dłonie o gors sukni. Roran napiął mięśnie, gdy rzuciła się na niego, obejmując go ciasno ramionami. Ostry ból w boku sprawił, że sapnął głośno. 52

Katrina wypuściła go z objęć i marszcząc brwi, odchyliła się. - Och! Zrobiłam ci krzywdę? - Nie... Po prostu jestem obolały. Nie pytała dalej. Przytuliła go ponownie, tym razem łagodniej, i spoj- rzała na niego oczami lśniącymi od łez. Obejmując ją w pasie, pochylił się i ucałował; nie potrafił wyrazić, jak bardzo cieszy go jej obecność. Katrina zarzuciła sobie na ramiona lewą rękę męża, a on pozwolił, by częściowo podtrzymała jego ciężar w drodze do namiotu. Z westchnieniem ulgi usiadł na służącym im za krzesło pniaku, który ustawiła obok niewiel- kiego ogniska, na którym wcześniej zagrzała wodę na pranie, a obecnie gotowała w kociołku gulasz. Napełniła ciepłą strawą miskę i wręczyła Roranowi. A potem z wnętrza namiotu przyniosła kubek piwa i talerz z połową bochenka chleba i kawa- łem sera. - Potrzebujesz czegoś jeszcze? - spytała dziwnie ochrypłym głosem. Roran nie odpowiedział. Ujął jednak dłonią jej policzek i dwa razy pogładził kciukiem. Jej drżące wargi wygięły się w

uśmiechu, na moment położyła dłoń na jego ręce, a potem wróciła do przerwanego zajęcia i z no- wym wigorem podjęła pranie. Roran długą chwilę wpatrywał się w jedzenie, nim przełknął pierwszy kawałek: nadal był tak spięty, że wątpił, czy jego żołądek cokolwiek zniesie. Mimo to, po paru kęsach chleba odzyskał apetyt i z entuzjazmem zaczął pałaszować gulasz. Kiedy skończył, odstawił naczynia na ziemię i przez długą chwilę sie- dział, ogrzewając dłonie nad ogniskiem i rozkoszując się ostatnimi łykami piwa. - Słyszeliśmy huk, kiedy runęła brama. - Katrina wykręciła bandaż. - Niedługo wytrzymała. - Nie... Obecność smoka w naszych szeregach bardzo pomaga. Roran zerknął na jej brzuch, gdy rozwieszała bandaż na zaimprowizo- wanym sznurku, biegnącym od górnej tyczki ich namiotu do sąsiedniego. Kiedy myślał o dziecku, które nosiła, dziecku, które stworzy4i oboje, za każdym razem czuł przejmującą dumę, zabarwioną wszakże niepokojem, nie miał bowiem pojęcia, jak zdoła zapewnić synowi bądź córce bezpieczny dom. Poza tym, w razie gdyby wojna się nie skończyła do dnia narodzin,

Katrina zamierzała go zostawić i wrócić do Surdy, gdzie mogłab y względnie bezpiecznie chowa ć dziecko. Nie mogę jej stracić. Już nie. Katrin a zanurzyła w balii kolejny bandaż . - A bitwa w mieście? - spytała, mieszając wodę . - Jak poszła? - Musieliśmy walczyć o każdą piędź. Nawe t Eragonowi szło ciężko.

- Rann i wspominal i o balistach na kołach. - Owszem . - Roran zwilżył język piwem i szybko opisał, jak Yardeni przebijali się przez Belatonę i wszystkie przeszkody napotykane po drodze. - Straciliśmy dziś wielu ludzi, ale mogło być gorzej. Znaczni e gorzej. Jórmundur i kapitan Markland dobrze zaplanowali atak. -Al e ich plan by się nie powiódł , gdyby nie ty i Eragon. Wspanial e się spisałeś. W odpowiedzi zaśmiał się głucho. - Ha ! A wiesz dlaczego? Powiem ci. Nawet jeden na dziesięciu ludzi nie ma ochot y atakować nieprzyjaciela. Eragon tego nie widzi: zawsze podąż a na czele armii, ściągając ku sobie wrogów, ale ja owszem. Większość na szych trzyma się z tyłu i nie walczy, chyba że nie ma wyjścia. Alb o wymachu - je rękami, czyniąc wiele hałasu, ale tak naprawrdę nic nie robi. Katrina sprawiała wyrażenie wstrząśniętej. - Jakże to? Czy to tchórze? -Ni e wiem . Myślę... Myślę, że może po prostu nie mogą się zmusić, by spojrzeć człowiekowi w twarz i go zabić, choć łatwo przychodzi im po - walanie przeciwnika zwróconego do nich plecami. Czekają zatem, by inni zrobili to, czego on i nie potrafią . Czekają na takich jak ja. - Sądzisz, że ludzie Galbatorix a odczuwają to samo? Roran wzruszył ramionami . - Możliwre. Ale też nie mają wyboru , muszą słuchać Galbatorixa. Jeśli każe im walczyć, będą walczyć. - Nasuad a mogłab y zrobić to samo. Mogłab y polecić swoi m magom , by rzucili zaklęcia zapewniające, że nikt nie uchyli się od obowiązku .

- Co wtedy by ją różniło od Galbatorixa? Poza tym , Yardeni by tego nie znieśli. Katrin a podeszła i ucałowała go w czoło. 54

- Cieszę się, że potrafisz to robić - wyszeptała, po czym wróciła do balii i zaczęła trzeć o tarę kolejną wstęgę zabrudzonego płótna. - Wcześniej chyba coś poczułam. Mój pierścień... Obawiałam się, że może stało ci się coś złego. - Byłem w sercu bitwy. Nie zdziwiłbym się, gdybyś co kilka chwil od- czuwała szarpnięcie. Zamarła z rekami w wodzie. - Wcześniej to się nie zdarzało. Roran wysączył resztkę piwa, starając się odwlec nieuniknione. Miał na- dzieję, że zdoła oszczędzić jej szczegółów niefortunnej przygody w zamku, widział jednak wyraźnie, że żona nie spocznie, dopóki nie pozna prawdy. Próby przekonania sprawiłyby tylko, że zaczęłaby sobie wyobrażać potwor- ności znacznie gorsze niż te, które zaszły. Poza tym nie ma sensu ukrywać wieści, bo wkrótce i tak rozejdą się po całym obozie Vardenów. A zatem jej opowiedział. Zwięźle zrelacjonował wydarzenia, starając się, by zawalenie muru wydało się bardziej zwykłą niedogodnością niż czymś, co o mało go nie zabiło. Trudno było opisać to przeżycie, toteż mówił powoli, niepewnie, co chwila szukając właściwych słów. Kiedy skończył, umilkł, dręczony wspomnieniami. - Przynajmniej nic ci się nie stało - rzekła

Katrina. Zauważył szczerbę na krawędzi kubka. -Nie . Plusk wody ucichł. Roran poczuł na sobie uważne spojrzenie żony. Wcześniej bywałeś w znacznie większym niebezpieczeństwie. - Tak... Chyba tak. Jej głos złagodniał. - W takim razie, co cię gryzie? - Kiedy nie odpowiedział, dodała: - Nie ma niczego tak strasznego, byś nie mógł mi o tym opowiedzieć, Roranie. Wiesz przecież. Kolejny raz przesunął palcem po krawędzi kubka, zadzierając paznokieć prawego kciuka. Kilka razy potarł nim o palec wskazujący. - Kiedy mur się zawalił, myślałem, że zginę. - Każdy mógł zginąć. -T o prawda, ale rzecz w tym, że nie miałem nic przeciw temu. - Spoj- rzał na nią zbolałym wzrokiem. Nie rozumiesz? Ja się poddałem. Kiedy

pojąłem, że nie zdołam uciec, przyjąłem to równie pokornie jak jagnię pro- wadzone na rzeź i... - Głos uwiązł mu w gardie. Roran upuścił kubek i ukrył twarz w dłoniach. Gardło ścisnęło mu się tak mocno, że ledwie oddychał. Nagle poczuł na ramionach lekkie muśnięcie palców Katriny. - Poddałem się - warknął wściekły i zbrzydzony samym sobą. - Po prostu przestałem walczyć. O ciebie. O nasze dziecko. - Głos mu się załamał. - Ciii, ciii - mruknęła.

- Wcześniej nigdy się nie poddałem. Ani razu... Nawet wtedy, gdy po- rwali cię Ra zacowie. - Wiem, że nie. - Ta walka musi się skończyć. Nie może trwać dalej. Ja... nie mogę. Ja... - Uniósł głowę i ze zgrozą odkrył, że Katrina ma taką minę, jakby zaraz miała wybuchnąć płaczem. Wstał szybko, tuląc ją mocno do siebie. - Przepraszam - wyszeptał. - Przepraszam, tak bardzo mi przykro... To już się nie powtórzy. Nigdy. Przyrzekam. - Tym wrcale się nie martwię - odparła stłumionym głosem, bo jej usta przesłaniało jego ramię. Te słowa go zabolały. - Wiem, że byłem słaby, ale moje słowo wciąż powinno coś dla ciebie znaczyć. - Nie to miałam na myśli! - wykrzyknęła i cofnęła się, patrząc na niego oskarżycielsko. - Czasami bywasz strasznym głupcem, Roranie. Uśmiechnął się słabo. - Wiem. Oplotła mu rękami szyję. - Nie mogłabym myśleć o tobie źle, nieważne, co czułeś, kiedy waliła się ściana. Liczy się tylko to, że wciąż żyjesz. Przecież, kiedy się zawaliła, nic nie mogłeś zrobić, prawda? Pokręcił głową. - W takim razie nie ma się czego wstydzić. Gdybyś mógł to powstrzy- mać albo uciec, ale byś tego nie zrobił, wówczas straciłabym szacunek do ciebie. Ale uczyniłeś wszystko co w twojej mocy, a kiedy nic więcej nie mog- łeś zdziałać, pogodziłeś się ze swoim losem i nie buntowałeś się na darmo przeciw niemu. To oznaka mądrości, nie słabości. Pochylił się i ucałował jej czoło.

- Dziękuję. - Osobiście uważam, że jesteś najdzielniejszym, najsilniejszym i najcu- downiejszym człowiekiem w całej Alagaesii. Tym razem pocałował ją w usta. Potem Katrina zaśmiała się krótko, roz- ładowując nagromadzone napięcie, i chwilę stali razem, kołysząc się lekko, jakby tańczyli do melodii słyszalnej tylko dla nich dwojga. W końcu ode- pchnęła go żartobliwie i wróciła do swego prania, a on usiadł z powrotem na pniaku, po raz pierwszy od czasu bitwy spokojny i zadowolony, mimo licznych bolesnych skaleczeń i siniaków. Roran obserwował brnących w błocie obok jego namiotu ludzi, konie i od czasu do czasu krasnoluda bądź urgala. Dostrzegał ich obrażenia i stan broni i zbroi. Starał się określić ogólny nastrój panujący wśród Yardenów, doszedł jednak tylko do wniosku, że wszystkim prócz urgali przydałby się porządny, długi sen i obfity posiłek, i że wszyscy, łącznie z urgalami - zwłaszcza z urgalami - muszą zostać wyszorowani od stóp do głów szczotkami ze świńskiego włosia i opłukani kubłami wody z mydłem. Obserwował też Katrinę i widział, jak podczas pracy jej pierwotny entu- zjazm i pogodny nastrój z każdą chwilą mijają. Teraz wszystko ją drażniło. Z całych sił tarła jakieś plamy, bez powodzenia. Jej twarz pociemniała, z ust uleciały pełne irytacji cmoknięcia. Wreszcie, gdy chlasnęła kawałem mokrej tkaniny o tarę, rozbryzgując mydliny na kilka stóp w górę, i oparła się o balię, z całych sił zaciskając usta, Roran dźwignął się z pieńka i podszedł do niej.

- Daj, pomogę - rzekł. - To nie uchodzi - mruknęła. - Bzdura. Idź i usiądź, a ja skończę... No, dalej. Pokręciła głową. - Nie. To ty powinieneś odpoczywać, nie ja. Poza tym, to nie praca dla mężczyzn. Roran parsknął wzgardliwie. - Kto tak twierdzi? Zadaniem mężczyzny bądź kobiety jest robić to co trzeba. A teraz idź, usiądź. Kiedy rozprostujesz nogi, od razu poczujesz się lepiej. - Roranie, nic mi nie jest. - Zmykaj, głuptasie.

Spróbował delikatnie odepchnąć ją od balii, Katrina jednak nie ustępo- wała. - Tak nie wolno - zaprotestowała. - Co sobie pomyślą ludzie? - Gestem wskazała grupkę maszerującą raźno po błotnistej ścieżce obok ich namiotu. - Mogą myśleć, cokolwiek zechcą. Ożeniłem się z tobą, nie z nimi. Jeśli sądzą, że pomaganie ci uraża moją męskość, to oni są głupcami. -Ale... - Żadnych ale. Odsuń się. Sio. Znikaj stąd. -Ale... - Nie zamierzam się sprzeczać. Jeśli nie usiądziesz, to cię zaniosę i przy- wiążę do tego pniaka. Jej twarz rozjaśnił psotny uśmieszek. - Czyżby? - Tak. A teraz zmykaj! - Gdy Katrina niechętnie ustąpiła miejsca przy balii, Roran jęknął. - Uparta jesteś. - Mów za siebie. Potrafiłbyś nauczyć osła tego i owego. - Nie ja. Wcale nie jestem uparty.

Roran rozpiął pas i ściągnął koszulę, wieszając ją na przedniej tyczce na- miotu. Potem wcisnął w rękaw tuniki rękawice. Na skórze czuł chłodny doryk powietrza, bandaże były jeszcze zimniejsze - wystygły, leżąc na tarze - ale nie przeszkadzało mu to: ciepła woda wkrótce rozgrzała tkaninę. Wokół jego przegubów zebrały się pieniste bransolety tęczowych bąbelków. Raz po raz przeciągał tkaniną tam i z powrotem na całej długości sękatej dechy. Zerknął w bok i ucieszył się, widząc, że Katrina przysiadła na pieńku. Odpoczywała, jeśli w podobnych okolicznościach w ogóle można mówić o odpoczynku. - Chcesz może rumianku? - spytała. - Gertrude dziś rano dała mi garść świeżych ziół. Mogłabym przygotować herbatkę dla nas obojga. - Chętnie. Zapadła przyjazna cisza. Roran wyprał szybko resztę rzeczy. Powtarzalna czynność sprawiła, że zaczął myśleć, iż jego ręce są wciąż zdolne do czegoś jeszcze prócz machania młotem. Bliskość Katriny budziła w nim głęboką radość. Wykręcał wrłaśnie ostatni bandaż, a świeżo zaparzona herbata rumiankowa czekała na niego obok Katriny, gdy ktoś z drugiej strony ruchliwego

traktu zawołał ich imiona. Roran potrzebował chwili, by pojąć, że to Bal- cłor, biegnący ku nim w błocie i lawirujący między ludźmi i końmi. Miał na sobie poprzypalany skórzany fartuch i grube, sięgające łokci rękawice, umazane sadzą i tak znoszone, że ich palce stały się twarde, gładkie i lśniące jak wypolerowany szylkret. Strzępem starego rzemienia przewiązał ciem-

ne kędzierzawe włosy nad zmarszczonym czołem. Baldor był drobniejszy od ojca, Horsta, i starszego brata Albriecha, ale nadal przewyższał innych wzrostem i muskulaturą, stanowiącą efekt dzieciństwa spędzonego w kuźni ojca. Żaden z nich tego dnia nie walczył zazwyczaj kowale byli zbyt cenni, by ryzykować ich życie w bitwie - choć Roran bardzo chciał, by Nasuada zgodziła się ich wypuścić, świetnie bowiem radzili sobie w boju i wiedział, że mógłby na nich liczyć w nawet najtrudniejszych okolicznościach. Odłożył pranie i wytarł dłonie, zastanawiając się, co się stało. Katrina wstała z pniaka i dołączyła do niego. Kiedy Baldor do nich dotarł, musieli odczekać kilka sekund, nim złapał oddech. - Chodźcie szybko - rzucił. - Matka właśnie zaczęła rodzić i... - Gdzie ona jest? - spytała Katrina. - W naszym namiocie. - Przyjdziemy tam jak najszybciej. Baldor spojrzał na nią z wdzięcznością, odwrócił się na pięcie i odbiegł. Gdy Katrina zniknęła w namiocie, Roran wylał na ognisko zawartość balii, dokładnie gasząc ogień. Płonące drewno syczało i trzaskało w ze- tknięciu z wodą, zamiast dymu w powietrze wzbiły się kłęby nieprzyjemnie pachnącej pary. Zgroza i podniecenie dodały Roranowi sił. Mam nadzieję, że ona nie umrze, pomyślał, wspominając zasłyszane roz- mowy kobiet, martwiących się o zaawansowany wiek i przedłużającą się ciążę Elain. Żona kowala zawsze była miła dla niego i Eragona i bardzo ją lubił. - Gotów? - spytała Katrina, wyłaniając się z namiotu i obwiązując głowę i szyję niebieską chustą.

Roran chwycił leżący z boku pas i młot. - Jestem gotów. Ruszajmy.

CENA WŁADZY

-To ostatni, pani. Nie będziesz ich więcej potrzebować. I oby tak dalej. Pasmo płótna zsunęło się z cichym szelestem z przedramion Nasuady, gdy jej służka, Farica, zdjęła opatrunek. Nasuada nosiła podobne bandaże od dnia, gdy wraz wodzem Fadavalem sprawdzali nawzajem swoją odwagę podczas próby Długich Noży. Stała bez ruchu, wpatrując się w długi, obszarpany i pełen dziur gobelin, tymczasem Farica krzątała się dokoła. W końcu zebrała się w sobie i powoli opuściła wzrok. Od chwili zwycięstwa w próbie Długich Noży odmawiała patrzenia na rany; już jako świeże wydały jej się tak upiorne, że wiedziała, że nie zdoła znieść ich widoku, dopóki całkiem się nie zagoją. Blizny były niesymetryczne: sześć przecinało zewnętrzną stronę lewego przedramienia, trzy prawego. Każda z nich miała trzy do czterech cali dłu- gości; w większości były to proste kreski, prócz najniższej, po

prawej, bo wtedy Nasuada straciła panowanie nad sobą i nóż skręcił, kreśląc poszar- paną linię niemal dwa razy dłuższą od pozostałych. Skóra wokół blizn była obrzmiała i różowa, same blizny wydawały się tylko odrobinę jaśniejsze od reszty ciała, co ją ucieszyło. Lękała się, że mogą przekształcić się w białe i srebrzyste kreski, przez co znacznie bardziej rzucałyby się w oczy. Blizny wznosiły się nad powierzchnię przedramion o jakieś ćwierć cala, tworząc

stwardniałe pasma; wyglądało to zupełnie jakby pod skórę ktoś wbił jej gładkie stalowe pręty. Nasuada miała mieszane uczucia co do blizn. Gdy dorastała, ojciec wpa- jał jej zwyczaje ich ludu, ale sama całe życie spędziła pośród Yardenów i krasnoludów. Jedyne rytuały plemion wędrownych, jakich przestrzegała, a i to nieregularnie, wiązały się z ich religią. Nigdy nie miała ambicji, by opanować Taniec Bębnów czy uczestniczyć wr nużącym Wywoływaniu Imion, ani zwłaszcza to - pokonywać kogokolwiek w próbie Długich Noży. A przecież była tu teraz, wciąż młoda i nadal piękna, z przedramio- nami poznaczonymi dziewięcioma dużymi bliznami. Mogła rzecz jasna polecić któremuś z magów Yardenów usunąć je, ale wówczas poświęciłaby wygraną, a wędrowne szczepy nie uznałyby w niej suzerenki. Choć żałowała, że jej ręce nie są już gładkie i krągłe i nie przyciągają pełnych podziwu spojrzeń mężczyzn, to była dumna ze swych blizn. Stano- wiły namacalny dowród jej odwagi i widoczną oznakę oddania Vardenom. Każdy, kto na nie patrzył, poznawał moc jej charakteru i uznała, że znaczy to dla niej więcej niż

wygląd. - Co myślisz? - spytała, wyciągając ręce ku królowi Orrinowi, który stał bez ruchu przy otwartym oknie w gabinecie, spoglądając z góry na miasto. Orrin odwrócił się i zmarszczył brwi nad ciemnymi oczami. Wcześniej zamienił zbroję na grubą czerwoną tunikę i szatę oblamowaną białymi gro- nostajami. - Nieprzyjemnie na nie patrzeć - oznajmił, po czym z powrotem skupił uwagę na mieście. - Okryj się, to niestosowny strój w porządnym towa- rzystwie. Nasuada jeszcze chwilę przyglądała się swoim przedramionom. - Nie, raczej tego nie zrobię. Pociągnęła koronkowe mankiety krótkich rękawków, by je wyprosto- wać, po czym odprawiła Faricę. Przeszła po pysznym dywanie krasnoludz- kiej roboty, rozłożonym pośrodku pokoju, i dołączyła do Orrina, wciąż obserwującego miejski krajobraz po bitwie. Z radością odkryła, że niemal wszystkie ognie ugaszono, pozostały tylko dwa płonące miejsca pod za- chodnim murem. Potem przeniosła wzrok na króla. W krótkim czasie, jaki minął, odkąd Vardeni i Surdanie rozpoczęli atak na Imperium, Nasuada widziała, jak Orrin na jej oczach staje się coraz

poważniejszy. Jego pierwotny entuzjazm i ekscentryczne nawyki zniknęły pod ponurą maską. Z początku ucieszyła ją ta zmiana, uznała bowiem, że król spoważniał i dojrzał, lecz w miarę trwania wojny zaczęła tęsknić za wcześniejszymi dyskusjami o filozofii naturalnej i osobliwymi nawykami Orrina. Zbyt późno uświadomiła sobie, że często ubarwiały jej czas, nawet

jeśli niezmiennie ją drażniły. Co więcej, zmiana uczyniła z niego niebez- pieczniejszego rywala - z łatwością mogła sobie wyobrazić, jak w obecnym nastroju Orrin próbuje ją zastąpić na stanowisku dowódcy Yardenów. Czy byłabym szczęśliwa, gdybym za niego wyszła? zastanawiała się. Orrin nie wyglądał wcale tak źle. Nos miał wydatny i wąski, lecz żuchwę mocną, a usta pięknie skrojone i wyraziste. Lata spędzone na placu ćwiczeń zaowocowały piękną sylwetką. Bez wątpienia był także inteligentny i za- zwyczaj stanowił miłe towarzystwo. Gdyby jednak nie zasiadał na tronie Surdy i nie zagrażał aż tak jej pozycji i niezależności Yardenów, wiedziała, że nigdy nie rozważałaby małżeństwa. Czy byłby dobrym ojcem? Orrin oparł dłonie o wąski kamienny parapet i się wychylił. - Musisz zerwać sojusz z urgalami - oznajmił, nie patrząc na nią. Słowa te zaskoczyły Nasuadę. - A dlaczegóż to? - Bo nam szkodzą. Ludzie, którzy w innych okolicznościach dołączyli- by do nas, przeklinają nas za sprzymierzenie się z potworami i odmawiają złożenia broni, gdy przybywamy do ich domów. Opór Galbatorixa wy- daje im się słuszny i zrozumiały, bo zawarliśmy pakt z urgalami. Zwy- kły człowiek nie rozumie, czemu się z nimi sprzymierzyliśmy. Nie wie, że Galbatorix sam wykorzystywał urgale, ani że ich oszukał, zmuszając do przypuszczenia ataku na Tronjheim pod dowództwem Cienia. To subtel- ności, których nie da się wyjaśnić przerażonemu chłopu. Widzi on tylko, że stwory, których lękał się i nienawidził całe życie, maszerują ku jego domowi dowodzone przez wielkiego zębatego smoka i Jeźdźca, z wyglądu bardziej elfa niż człowieka. - Potrzebujemy pomocy urgali - odparła Nasuada. - I tak mamy za mało ludzi.

- Aż tak bardzo ich nie potrzebujemy. Wiesz, że mówię prawdę, inaczej, dlaczego nie pozwoliłabyś urgalom uczestniczyć w szturmie na Belatonę?

Dlaczego zabroniłaś im przekraczania bramy miasra? Trzymanie ich z dala od pola walki nie wystarczy, Nasuado. Wieści o nich wciąż rozchodzą się po całym kraju. Możesz naprawić sytuację, rezygnując z tego niefortunnego pomysłu, nim wyrządzi jeszcze więcej szkód. - Nie mogę. Orrin odwrócił się ku niej błyskawicznie, gniew wykrzywił mu twarz. - Ludzie umierają, bo zdecydowałaś się przyjąć wsparcie Garzhvoga. Moi ludzie, twoi, mieszkańcy Imperium... giną i spoczywają pod ziemią. Ten sojusz nie jest wart ich ofiary i, na mą duszę, nie pojmuję, czemu wrciąż go bronisz! Nasuada nie zdołała znieść jego spojrzenia: za bardzo przypominał jej wyrzuty sumienia i obawy, które nawiedzały ją przed snem. Zamiast tego skupiła wzrok na wstędze dymu wzlatującej z wieży na skraju miasta. - Bronię go - odparła, starannie wymawiając każde słowo - bo mam nadzieję, że zachowanie sojuszu z urgalami ocali więcej żywotów niż będzie kosztować... Jeśli pokonamy Galbatorixa... Orrin zaklął. - Nie jest to rzecz jasna pewne - podjęła. - Ale musimy zaplanować po- dobną ewentualność. Jeżeli go pokonamy, mamy obowiązek pomóc naszej rasie podnieść się po owym konflikcie i na gruzach Imperium zbudować nowy, potężny kraj. A częścią tego procesu

będzie dopilnowanie, byśmy po latach sporów mogli zawrzeć pokój. Nie zamierzam obalić Galbatorixa tylko po to, by urgale zaatakowały nas, gdy będziemy najsłabsi. - I tak mogą to zrobić. Jak zawsze. - A co innego mielibyśmy począć? - spytała z irytacją. Musimy spró- bować ich oswoić. Im bardziej wiążemy ich z naszą sprawą, tym mniej prawdopodobne, że zwrócą się przeciw nam. - Powiem ci, co powinnaś zrobić - warknął. - Wypędź je. Zerwij sojusz z Nar Garzhyogiem i odpraw go wraz z jego bykami. Jeśli zwyciężymy w tej wojnie, będziemy mogli wynegocjować nowy traktat, i to z pozycji pozwalającej nam dyktować dowolne warunki. Albo jeszcze lepiej, poślij Eragona i Saphirę do Kośćca wraz z batalionem żołnierzy, by na zawsze zmietli ich z powierzchni ziemi, tak jak powinni to byli uczynić Jeźdźcy wiele wieków temu. Nasuada spojrzała na niego z niedowierzaniem.

- Gdyby m zerwała układ z urgalami, wpadłyb y w taką wściekłość, że od tej por y zaczęłyby nas atakować, a nie możem y walczyć jednocześnie z nim i i z Imperium . Ściągnięcie na siebie czegoś podobneg o byłoby czystym sza- leństwem. Jeśli w swej mądrośc i elfy, smoki i Jeźdźcy postanowili tolerować istnienie urgali - choć z łatwością mogli je zniszczyć - my winniśm y wziąć z nich przykład. Wiedzieli, że zabicie wszystkich byłoby wielkim złem, i ty także powinieneś to zrozumieć. - W swej mądrości , pfft ! Zupełni e jakby ich mądroś ć na cokolwiek im się przydała! No dobrze, zostaw przy życiu część urgali, ale zabij ich dosyć, by przez co najmnie j sto

lat nie ważyły się opuścić swoich nor! Wyraźny ból dźwięczący w głosie króla i napięcie na jego twarzy zaskoczyły Nasuadę . Przyjrzała mu się z większą uwagą, próbują c ustalić powó d tak gwałtownej reakcji. Po par u chwilach znalazła rozwiązanie, któr e po namyśle wydało się wrręcz oczywiste. - Kogo straciłeś? - spytała. Orri n zacisnął dło ń w pięść i powoli, z wahanie m opuścił na parapet, jakby bardzo chciał rąbną ć w niego z całej sity, ale nie śmiał. - Przyjaciela, z który m dorastałem w zamk u Borromeo . Ni e wydaj e mi się, żebyś go poznała. Był jedny m z porucznikó w moje j kawalerii. - Jak zginął? -Tak jak możn a oczekiwać. Dotarliśm y właśnie d o stajni przy zachod- niej bramie i zabezpieczaliśmy je do własnego użytku, gdy jeden ze sta- jennych wybiegł z boksu i przebił go widłami . Kiedy zapędziliśmy go po d ścianę, wciąż krzyczał bzdur y o urgalach i o tym , że nigdy się nie podda.. . Co za głupiec. Nawe t gdyby to zrobił, nic by mu to nie dało. Zabiłe m go własnoręcznie. - Przykro mi - rzekła Nasuada . Klejnoty w koroni e Orrin a zamigotały, gdy król w podzięce skłonił głowę. - Cho ć cierpisz, nie możesz pozwolić, by ból kierował twoim i decyzja- mi... To niełatwe, wiem . O, ja k dobrze wiem! Ale musisz być silniejszy, dla dobra własnego ludu . - Być silniejszy - powtórzył cierpkim, drwiący m tonem . - Tak. Od nas wymag a się więcej niż od innych ludzi, zatem musi - my starać się być lepsi niż większość, jeśli mam y okazać się godni owej

64

odpowiedzialności... Pamiętaj, że urgale zabiły mojego ojca, nie przeszko- dziło mi to jednak w zawarciu sojuszu, który mógł pomóc Yardenom. Nie pozwolę, by cokolwiek powstrzymało mnie przed czynieniem tego co naj- lepsze dla nich i dla całej naszej armii, nieważne jak wielki może sprawiać mi ból. - Uniosła ręce, ponownie demonstrując blizny. - A zatem taka jest twoja odpowiedź? Nie zerwiesz z urgalami? -Nie . Orrin przyjął te słowa ze spokojem, który zaniepokoił Nasuadę. Zacisnął dłonie na parapecie i znów zaczął obserwować miasto. Na jego palcach lśni- ły cztery wielkie pierścienie, jeden z nich, z królewską pieczęcią Surdy wy- rzeźbioną z ametystu: rogatym jeleniem z nogami oplecionymi gałązkami jemioły, stojącym nad harfą naprzeciw wysokiej, ufortyfikowanej wieży. - Przynajmniej - rzekła Nasuada - nie zetknęliśmy się z żołnierzami zaczarowanymi tak, że nie czują bólu. - Chodzi ci o śmiejące się trupy - wymamrotał Orrin, przywołując określenie, które zyskało wielką popularność wśród Yardenów. - Owszem, ani na Murtagha i Ciernia, co mnie martwi. Długą chwilę oboje milczeli. - Jak poszło twoje wczorajsze doświadczenie? spytała w końcu Nasua- da. - Powiodło się? - Byłem zbyt zmęczony, by je ocenić. Zamiast tego poszedłem spać. -Ach . Po kilku kolejnych chwilach oboje, zgodnie z

niewypowiedzianą umo- wą, podeszli do biurka odsuniętego pod ścianę. Na jego blacie piętrzyły się stosy kart, tabliczek i zwojów. Nasuada przyjrzała się owym wierzchołkom i westchnęła ciężko. Zaledwie pół godziny wcześniej adiutanci uprzątnęli biurko do czysta. Skupiła się na aż nadto znajomym raporcie, szacunkach liczby więźniów ujętych przez Yardenów podczas oblężenia Belatony, z imionami ważniej- szych osobistości zaznaczonymi czerwonym tuszem. Dyskutowali o nich z Orrinem, kiedy zjawiła się Farica, by zdjąć jej bandaże. - Nie widzę żadnego wyjścia z tej matni - przyznała. - Moglibyśmy zacząć rekrutować strażników spośród miejscowych. Wówczas nie musielibyśmy zostawiać aż tylu swoich. Znów uniosła raport.

- Może. Ale trudno byłoby znaleźć potrzebnych nam ludzi, a nasi ma- gowie są już i tak niebezpiecznie przeciążeni. - Czy Du Yrangr Gata odkryła już sposób złamania przysięgi złożonej w pradawnej mowie? - Gdy Nasuada odpowiedziała przecząco, król do- dał: - A poczynili w ogóle jakiekolwiek postępy? - Żadnych praktycznych. Pytałam nawet elfy, ale im także się nie powiodło, mimo wielu lat prób; nie lepiej niż nam przez ostatnie kilka dni. - Jeśli nie rozwiążemy tego problemu, i to szybko, może nas kosztować przegraną w wojnie - podsumował Orrin. - Ta jedna kwestia. Nasuada pomasowała skronie.

- Wiem. Nim opuścili bezpieczne krasnoludzkie twierdze w Farthen Durze iTronj- heimie, próbowała przewidzieć wszelkie wyzwania, jakim przyjdzie stawić czoło Yardenom po rozpoczęciu ofensywy. Ten problem jednak całkowicie ją zaskoczył. Po raz pierwszy objawił się po bitwie na Płonących Równinach, gdy okazało się, że wszystkich oficerów i większość zwykłych żołnierzy z armii Galbatorixa zmuszono do zaprzysiężenia wierności jemu i Imperium w pra- dawnej mowie. Wraz z Orrinem szybko pojęli, że nigdy nie będą mogli im zaufać, dopóki Galbatorix i Imperium istnieją, a może nawet po ich znisz- czeniu. W efekcie nie mogli pozwolić skłonnym do dezercji przyłączyć się do Yardenów, w obawie, że przysięgi mogą ich zmusić do niebezpiecznych zachowań. Z początku Nasuada nieszczególnie się tym martwiła. Więźniowie to nieodłączna część wojny i już wcześniej ustaliła z królem Orrinem, że jeńcy zostaną odprowadzeni do Surdy, a tam zapędzeni do pracy przy budowie dróg, rozbijaniu głazów, kopaniu kanałów i do innych ciężkich robót. Do- piero gdy Yardeni zajęli miasto Feinster, w pełni ogarnęła rozmiary prob- lemu. Agenci Galbatorixa odebrali przysięgi wierności nie tylko od tam- tejszych żołnierzy, ale też od szlachty, wielu służących jej urzędników oraz z pozoru przypadkowej zbieraniny zwykłych ludzi z miasta - z których, jak podejrzewała, znacznej części Yardenom nie udało się zidentyfikować. Ci, o których wiedzieli, musieli być trzymani pod lduczem, w obawie, by nie próbowali przekabacić swych prześladowców. Znalezienie ludzi, którym

mogliby zaufać i którzy byliby skłonni do współpracy z Yardenami, okazało się znacznie trudniejsze niż przewidywała. Ze względu na wszystkich jeńców, jakich należało uwięzić, nie miała wy- boru i musiała pozostawić w Feinster dwa razy więcej żołnierzy niż plano- wała. W dodatku uwięzienie tak wielu osób praktycznie okaleczyło miasto, przez co zmuszona była pozbawić armię Yardenów znacznej części zapasów, by mieszkańcy nie zaczęli głodować. Wiedziała, że nie wytrzymają tego długo, a teraz, gdy zajęli także Belatonę, będzie jeszcze gorzej. - Szkoda, że krasnoludy jeszcze się nie zjawiły mruknął Orrin. - Przy- dałaby się ich pomoc. Nasuada się zgodziła. W tej chwili w szeregach Yardenów było zaledwie kilkuset krasnoludów, reszta wróciła do Farthen Dur u na pogrzeb zabitego króla, Hrotgara, i aby zaczekać, aż przywódcy klanów wybiorą jego następ- cę. Zbyt wiele razy przeklinała ów fakt. Próbowała przekonać krasnoludy do mianowania regenta na czas wojny, ale były uparte jak kamień i zdecy- dowane odprawić swe odwieczne ceremonie, choć oznaczało to porzucenie Yardenów w samym środku kampanii. Tak czy inaczej, krasnoludy wybrały w końcu nowego króla - siostrzeńca Hrothgara, Orika - a on wyruszył spod odległych Gór Beorskich, by dołączyć do Yardenów. Armia krasno- ludzka maszerowała właśnie przez rozległe ruiny na północ od Surdy, gdzieś pomiędzy jeziorem Tiidosten i rzeką Jiet. Nasuada zastanawiała się, czy po przybyciu krasnoludzkie wojska będą zdatne do wałki. Zasadniczo krasnoludy wyróżniały się większą od ludzkiej odpornością, ale niemal całe ostatnie dwa miesiące

spędziły w marszu, co może wyczerpać nawet najtwardsze istoty. Muszą być zmęczone ogląda- niem raz po raz tych samych krajobrazów, pomyślała. - Mamy już tak wielu więźniów. A kiedy zajmiemy DrasLeonę... - Po- kręciła głową. Orrin ożywił się nagle. - A co, gdybyśmy ominęli Dras-Leonę? - Pogrzebał w stercie papierów na biurku i odnalazł wielką krasnoludzką mapę Alagaesii, którą rozłożył na stosach dokumentów administracyjnych. Chwiejne sterty sprawiły, że przedstawiona na niej kraina nabrała niezwykłej topografii: na zachód od Du Weldenyarden pojawiły się szczyty, w miejscu Gór Beorskich okrągła

niecka, na Pustyni Haradackiej kaniony i jary, a wzdłuż północnej części Kośćca łagodne fale, odwzorowujące kształty leżących pod spodem rzędów zwojów. - Spójrz. Środkowym palcem nakreślił linię z Belatony do stolicy Imperium, Uru baenu. - Gdybyśmy pomaszerowali prosto tędy, nie zbliży- libyśmy się nawet do Dras-Leony. Trudno byłoby pokonać jednym rzutem cały ten odcinek, ale to wykonalne. Nasuada nie musiała rozważać tej propozycji, już wcześniej ją przemyś- lała. - Ryzyko byłoby zbyt wielkie. Galbatorix wciąż mógłby nas atakować oddziałami z Dras-Leony - których, jeśli wierzyć naszym szpiegom, nie należy lekceważyć - a wówczas bylibyśmy zmuszeni odpierać ataki z dwóch stron jednocześnie. Nie znam szybszego sposobu na przegranie bitwy ani wojny. Nie, musimy zdobyć DrasLeonę. Orrin przyznał jej rację lekkim skinieniem głowy

- W takim razie musimy ściągnąć naszych ludzi z Aroughs. Jeśli mamy iść dalej, potrzebujemy każdego żołnierza. - Wiem. Zamierzam dopilnować, by oblężenie zakończyło się przed końcem tygodnia. - Mam nadzieję, że nie chcesz tam wysłać Eragona. - Nie, mam inny plan. - Doskonale. A tymczasem, co zrobimy z tymi więźniami? - To co wcześniej: straże, płoty i kłódki. Może zdołamy ich także skrę- pować zaklęciami, by ograniczyć ich ruchy, byśmy nie musieli pilnować uważnie wszystkich. Poza tym nie mam dobrego rozwiązania, chyba że chcielibyśmy ich wymordować, a wolałabym... Próbowała wyobrazić so- bie, do czego nie byłaby zdolna, by pokonać Galbatorixa. - Wolałabym nie uciekać się do tak... drastycznych metod. - Owszem. - Orrin pochylił się nad mapą, garbiąc ramiona jak sęp, zapatrzony w zawijasy wyblakłego inkaustu znaczące trójkąt pomiędzy Be- latoną, DrasLeoną i Uru baenem. Pozostał w takiej pozycji, póki Nasuada znów się nie odezwała. - Czy jest jeszcze coś, czym musimy się zająć? Jórmundur czeka na roz- kazy, a Rada Starszych prosiła o audiencję. - Martwię się. - Czym?

Orrin przesunął dłonią nad mapą. - Ze całe to przedsięwzięcie od początku było źle zaplanowane. Ze siły nasze i naszych sprzymierzeńców są niebezpiecznie rozproszone i jeśli Galbatorixowi

przyjdzie do głowy dołączyć do walki, może nas zniszczyć równie łatwo, jak Saphira stado kóz. Cała nasza strategia polega na dopro- wadzeniu do spotkania Galbatorixa, Eragona, Saphiry i tak wielu magów, ilu zdołamy ściągnąć. W tej chwili w naszych szeregach znajduje się tylko drobna ich garstka i nie zbierzemy reszty w jednym miejscu, dopóki nie dotrzemy do Uru baenu i nie połączymy się z królową Islanzadi i jej armią. Do tej chwili pozostajemy otwarci na atak. Wiele ryzykujemy, zakładając, że arogancja Galbatorixa powstrzyma go przed działaniem, póki nie wpad- nie wprost w naszą pułapkę. Nasuada podzielała jego obawy. Uznała jednak, że ważniejsze będzie do- danie otuchy Orrinowi niż użalanie się wraz z nim, gdyby bowiem jego zdecydowanie osłabło, wpłynęłoby to na jego przywództwo i podminowało morale ludzi. - Nie jesteśmy całkiem bezbronni - oznajmiła. - Już nie. Teraz mamy Dauthdaert. Myślę, że z jej pomocą moglibyśmy zabić Galbatorixa i Shrui- kana, gdyby wyłonili się zza murów Uru baenu. - Być może. - Poza tym nie warto się troskać. Nie możemy przyśpieszyć przybycia krasnoludów ani naszych własnych postępów w stronę Uru'baenu, nie mo- żemy też pokulić pod siebie ogona i uciec. Zatem na twoim miejscu nie zamartwiałabym się przesadnie. Możemy tylko starać się godnie przyjąć nasz los, nieważne jaki będzie. Inaczej musielibyśmy pozwolić, by myśl o wszystkich możliwych działaniach Galbatorixa dręczyła nasze umysły, a tego nie zrobię. Nie zgadzam się dać mu nad sobą takiej władzy.

BRUTALNIE W ŚWIATŁO DNIA...

Rozległ się krzyk: wysoki, ochrypły i przeszywający, niemal nieludzko roz- dzierający i głośny. Eragon spiął się, jakby ktoś ukłuł go szpilką. Niemal przez cały dzień patrzył, jak ludzie walczą i giną - sam zabił wielu - lecz na dźwięk boles- nych jęków Elain nie mógł opanować przerażnia. Krzyczała tak strasznie, że zaczął się lękać, czy przeżyje poród. Obok niego, przy beczce służącej mu za siedzisko, Albriech i Baldor przykucnęli na piętach, skubiąc sterczące między butami połamane źdźbła trawy. Ich grube palce rozszarpywały każdy skrawek zieleni metodycznie i dokładnie, a potem szukały następnego. Na ich czołach lśniły krople potu, w oczach dostrzegł wściekłość i rozpacz. Od czasu do czasu patrzyli po sobie, bądź spoglądali w stronę namiotu, w którym leżała matka, poza tym jednak wbijali wzrok w ziemię, nie zwracając uwagi na otoczenie. Parę stóp dalej Roran siedział na własnej beczce, leżącej na boku i chy- boczącej się przy każdym ruchu. Na końcu błotnistej dróżki zgromadziło się kilkadziesiąt osób z Caryahall, zwłaszcza mężczyzn przyjaźniących

się z Horstem i jego synami i tych, których żony pomagały uzdrowicielce Ger- trudę zajmować się Elain. Nad wszystkimi górowała Saphira. Wyginając szyję niczym naciągnięty łuk, poruszała lekko koniuszkiem ogona, jak pod- czas polowania, co chwila wysuwała z paszczy rubinowy język, smakując

powietrze w poszukiwaniu zapachów, które mogłyby dostarczyć dodatko- wych informacji o Elain i jej nienarodzonym dziecku. Eragon pomasował obolały mięsień lewego przedramienia. Czekali tak kilka długich godzin, zapadał już wieczór. Wszystkie przedmioty rzucały długie czarne cienie, sięgające na wschód, jakby starały się dotknąć hory- zontu. Powietrze było chłodne, pomiędzy zebranymi śmigały przylatujące znad pobliskiej rzeki Jiet komary i świtezianki o koronkowych skrzydłach. Ciszę rozdarł kolejny krzyk. Mężczyźni poruszyli się niespokojnie, czyniąc gesty mające odpędzić pecha i mamrocząc między sobą głosami mającymi dotrzeć jedynie do sto- jących najbliżej, choć Eragon słyszał je wszystkie jasno i wyraźnie. Szeptali o problemach z ciążą Elain, niektórzy z powagą oznajmiali, że jeśli szybko nie urodzi, będzie za późno zarówno dla niej, jak i dla dziecka. Inni komentowali: „Nawet w najlepszych okolicznościach mężczyźnie ciężko jest stracić żonę, a co dopiero tutaj i teraz" albo: „Naprawdę straszna szkoda, o tak...". Kilku obwiniało o problemy Elain Razaców albo wydarzenia z okresu po- dróży wieśniaków do Yardenów. A co najmniej kilku wymamrotało nieuf- ne uwagi na temat Aryi, której pozwolono asystować przy porodzie.

- To elfka, nie człowiek - rzekł cieśla Fisk. - Powinna trzymać się swoich, o tak, i nie wtrącać się tam, gdzie jej nie chcą. Kto wie, o co jej naprawdę chodzi? Eragon słyszał to wszystko i jeszcze więcej, ukrywał jednak swe reakcje i zachowywał spokój, wiedział bowiem, że gdyby wieśniacy wiedzieli, jak dobry ma teraz słuch, czuliby się jeszcze bardziej nieswojo. Beczka zaskrzypiała pod ciężarem Rorana, który się pochylił. - Sądzicie, że powinniśmy... - Nie - uciął Albriech. Eragon otulił się mocniej płaszczem. Chłód zaczynał wnikać w kości. Wiedział jednak, że nie odejdzie, dopóki męka Elain nie dobiegnie końca. - Spójrzcie! - rzucił Roran z nagłym podnieceniem. Albriech i Baldor jednocześnie odwrrócili głowy. Po drugiej stronie traktu z namiotu wyłoniła się Katrina, niosąc w ra- mionach naręcze poplamionych szmat. Nim ldapa znów opadła, Eragon dostrzegł Horsta i jedną z kobiet z Carwahall - nie był pewien jej imie- nia stojących u stóp pryczy, na której leżała Elain.

Katrina, nawet nie zerknąwszy na czekających mężczyzn, niemal pobiegła do ogniska, przy którym żona Fiska, Isold, i Nolla wygotowywały ścierki. Beczka zaskrzypiała jeszcze dwa razy, gdy Roran zmienił pozycję. Eragon spodziewał się niemal, że kuzyn ruszy za Katriną, Roran jednak pozostał na miejscu, podobnie Albriech i Baldor. Wraz z resztą wieśniaków

obserwowa- li z czujną uwagą każdy ruch kobiety. Eragon skrzywił się, gdy kolejny krzyk Elain przeszył powietrze. Wciąż dźwięczał w nim ten sam rozdzierający ból. A potem klapa uniosła się po raz drugi i z namiotu wypadła Arya, po- targana, z pustymi rękami. Włosy tańczyły jej wokół twarzy, gdy masze- rowała do trzech elfich strażników Eragona, stojących w plamie cienia za pobliskim pawilonem. Przez chwilę rozmawiała w napięciu z Invidią, elfką o szczupłej twarzy, a potem pośpieszyła z powrotem. Eragon dogonił ją, nim pokonała zaledwie parę kroków. - Jak idzie? - spytał. -Źle . - Czemu to trwa tak długo? Nie mogłabyś pomóc jej urodzić prędzej? Twarz Aryi, i rak napięta, przybrała jeszcze surowszy wyraz. - Mogłabym. Mogłam wyciągnąć dziecko z łona w pół godziny, ale Ger- trude i pozostałe kobiety pozwalają mi użyć jedynie najprostszych zaklęć. - To absurd! Dlaczego? - Bo magia je przeraża - i ja także. - No to powiedz im, że nie masz złych zamiarów. Powiedz w pradawnej mowie, a nie będą miały wyboru i ci uwierzą. Pokręciła głową. - To tylko pogorszyłoby sprawę. Uznałyby, że próbuję omotać je czara- mi wbrew ich woli, i odprawiłyby mnie. - Z pewnością Katrina... -Tylk o dzięki niej w ogóle mogłam rzucić jakiekolwiek zaklęcie. Elain znów krzyknęła. - Czy nie pozwolą ci choćby złagodzić jej bólu? - Nie bardziej, niż już to zrobiłam.

Eragon ruszył w stronę namiotu Horsta. - Czyżby? - warknął przez zaciśnięte zęby.

Silna dłoń chwyciła jego lewą rękę i zatrzymała. Zaskoczony obejrzał się na Aryę, czekając na wyjaśnienie. Elfka pokręciła głową. - Nie rób tego. To zwyczaje starsze niż sam czas. Jeśli się wtrącisz, rozzłoś- cisz i zawstydzisz Gertrude i zwrócisz przeciw sobie wiele kobiet z wioski. - Nie obchodzi mnie to! -Wiem , ale zaufaj mi: w tej chwili najmądrzej będzie, jeśli zaczekasz z pozostałymi. - Puściła rękę Eragona. - Nie mogę stać z boku i słuchać jak cierpi! - Posłuchaj mnie. Lepiej, jeśli zostaniesz. Pomogę Elain, jak tylko zdo- łam, przyrzekam ci, ale nie wchodź tam, wywołasz tylko niepotrzebne kłót- nie i spory... Proszę cię. Eragon zawahał się, potem warknął z niesmakiem i uniósł ręce na dźwięk kolejnego krzyku Elain. - Zgoda - rzucił i nachylił się ku Aryi. - Ale, cokolwiek się stanie, nie pozwól, by dziecko umarło. Nie obchodzi mnie, co będziesz musiała zro- bić, nie pozwól im umrzeć. Arya przyjrzała mu się z powagą. - Nigdy nie pozwoliłabym dziecku ucierpieć - rzekła i ruszyła naprzód. Gdy zniknęła w namiocie Horsta, Eragon wrócił do Rorana, Albriecha i Baldora i z powrotem opadł na beczkę. - I co? - spytał Roran.

Eragon wzruszył ramionami. - Robią co w ich mocy. Musimy być cierpliwi... To wszystko. - Wyglądało na to, że miała ci do powiedzenia znacznie więcej - zauwa- żył Baldor. - Ale sprowadzało się właśnie do tego. Słońce zmieniło kolor, nabierając pomarańczowego i purpurowego od- cienia, gdy zniżało się ku ciemnej linii ziemi. Nieliczne poszarpane chmury na zachodnim niebie, pozostałości wcześniejszej burzy, nabrały podobnych barw. W górze przemknęło stado jaskółek, posilających się ćmami, mucha- mi i innymi krążącymi owadami. Z czasem krzyki Elain stopniowo słabły, z wcześniejszych ogłuszających wrzasków przechodziły w niskie, ochrypłe jęki, od których Eragonowi jeżył się włos na głowie. Nade wszystko pragnął zakończyć jej męki, ale nie mógł się zmusić do puszczenia mimo uszu rady 73

Aryi, toteż pozostał na miejscu, wiercąc się i obgryzając połamane paznok- cie, zajęty wymianą krótkich, oszczędnych zdań z Saphirą. Gdy słońce dotknęło ziemi, rozlało się na horyzoncie niczym olbrzymie żółtko wyciekające ze skorupki. Wśród jaskółek pojawiły się nietoperze, trzepoczące gorączkowo skórzastymi skrzydłami. W uszach Eragona ich wysokie piski dźwięczały boleśnie ostro. A potem Elain wydała z siebie wrzask, który zagłuszył

wszelkie inne dźwięki, wrzask, jakiego Eragon nigdy już nie chciałby usłyszeć. Tuż po nim zapadła krótka, głęboka cisza. Zakończyła się, kiedy z namiotu dobiegł głośny, urywany płacz nowo- rodka - odwieczna fanfara, zwiastująca przybycie na świat nowego miesz- kańca. Na ów dźwięk Albriech i Baldor uśmiechnęli się szeroko, podobnie Eragon i Roran. Kilkunastu czekających mężczyzn zaczęło wiwatować. Ich radość trwała jednak krótko. Gdy ostatnie okrzyki ucichły, kobie- ty w namiocie zaczęły zawodzić rozdzierająco, przenikliwie, i ów dźwięk zmroził Eragona do kości. Wiedział, co oznaczają ich lamenty, co zawsze oznaczały: wydarzyła się najgorsza możliwa tragedia. - Nie - rzekł z niedowierzaniem, zeskakując z beczki. On a nie mogła umrzeć. Nie mogła... Arya przyrzekła. Jakby w odpowiedzi na jego myśli, Arya uniosła szarpnięciem klapę na- miotu i pobiegła ku nim, pokonując odległość niewiarygodnie długimi su- sami. - Co się stało? - spytał Baldor, kiedy zwolniła. Arya jakby go nie usłyszała. - Eragonie, chodź. - Co się stało?! - wykrzyknął gniewrnie Baldor, sięgając ku ramieniu elfki. Szybkim, niemal niedostrzegalnym ruchem chwyciła go za przegub i wy- kręciła mu rękę za plecy, zmuszając, by pochylił się niczym garbus. Twarz wykrzywił mu grymas bólu. -Jeśl i chcesz, żeby twoja siostrzyczka przeżyła, odsuń się i nie przeszka- dzaj! Puściła go i odepchnęła tak, że runął w ramiona Albriecha, po czym zawróciła na pięcie i pomknęła z powrotem do namiotu Horsta. - Co właściwie się stało? - spytał Eragon,

dołączając do niej. Arya odwróciła się ku niemu, jej oczy płonęły.

- Dziecko jest zdrowe, ale urodziło się z kocią wargą. Wówczas Eragon zrozumiał powód wybuchu rozpaczy kobiet. Dzie- ciom przeklętym kocią wargą rzadko pozwalano przeżyć - trudno je było wykarmić, a nawet jeśli rodzicom się udało, były skazane na straszny los: odpędzane, wyśmiewane nie mógły znaleźć sobie stosownego małżonka. W większości przypadków byłoby lepiej, gdyby przyszły na świat martwe. - Musisz ją uzdrowić, Eragonie - dodała Arya. - Ja? Ale ja nigdy... Dlaczego nie ty? Wiesz o uzdrawianiu więcej ode mnie. - Jeśli zmienię wygląd dziecka, ludzie powiedzą, że je ukradłam i pod- rzuciłam na jego miejsce odmieńca. Dobrze znam historie, które twoi po- bratymcy opowiadają o moim ludzie, Eragonie - aż za dobrze. Zrobię to tylko w razie absolutnej konieczności, ale wówczas dziecko będzie cierpieć do końca życia. Tylko ty możesz uratować je przed podobnym losem. Ogarnęła go panika. Nie chciał być odpowiedzialny za życie kolejnej osoby, już i tak odpowiadał za zbyt wiele. - Musisz ją uzdrowić - dodała gwałtowrnie Arya. Eragon przypomniał sobie, jak bardzo elfy ceniły sobie własne dzieci, a także dzieci innych ras. - Czy pomożesz mi w razie potrzeby? - Oczywiście. I ja także - dodała Saphira. Po co w ogóle pytasz.? - No dobrze. - Eragon zacisnął dłoń na rękojeści Brisingra. Podjął już decyzję. - Zrobię to. Z Aryą drepczącą za plecami pomaszerował do namiotu

i odepchnął ciężką wełnianą klapę. W oczy zapiekł go dym świec. Pięć kobiet z Carva- hall stłoczyło się pod jedną ze ścian. Ich zawadzenie uderzyło go niczym fizyczny cios. Kołysały się jak w transie, szarpiąc ubrania i włosy. Horst stał u stóp pryczy, spierając się z Gertrude, twarz miał czerwoną, zapuchniętą i wyraźnie wyczerpaną. Pulchna uzdrowicielka tuliła do łona zawiniątko, które, jak zakładał Eragon, kryło w sobie noworodka - choć nie widział twarzy dziecka, poruszało się i płakało, zwiększając gwar. Pyzate policzki Gertrude lśniły od potu, włosy lepiły jej się do skóry. Nagie przedramiona pokrywały plamy różnych płynów. Katrina klęczała na okrągłej poduszce przy wezgłowiu, ocierając wilgotną szmatką czoło Elain. 75

Eragon ledwo poznał żonę kowala: twarz miała wychudzoną, pod rozbie- ganymi oczami ujrzał ciemne kręgi. Z obu kącików spływały po skroniach jasnymi smużkami łzy, a potem niknęły wśród splątanych loków. Jej usta otwierały się i zamykały, gdy jęczała niezrozumiale. Resztę ciała okrywało zakrwawione prześcieradło. Ani Horst, ani Gertrude nie zauważyli Eragona, póki się do nich nie zbliżył. Od opuszczenia Carvahali bardzo urósł, lecz kowal nadal przewyż- szał go o głowę. Kiedy oboje spojrzeli na niego, ponurą twarz kowala roz- jaśnił promyczek nadziei. - Eragon! - Położył ciężką dłoń na ramieniu przybysza i pochylił się ku niemu, jakby ostatnie wydarzenia niemal odebrały mu siły. - Słyszałeś.

To nie było pytanie, lecz Eragon i tak przytaknął. Horst zerknął na Ger- trude - szybko, ukradkiem - a potem jego rozłożysta, wielka jak łopata broda poruszyła się z boku na bok wraz z żuchwą, między wargami pojawił się język, zwilżając je szybko. - Jak myślisz, czy mógłbyś... Czy mógłbyś coś dla niej zrobić? - Być może - odparł Eragon. - Spróbuję. Wyciągnął ręce. Po chwili wahania Gertrude przekazała mu ciepłe zawi- niątko i wycofała się, wyraźnie poruszona. Spośród zwojów tkaniny wyglądała maleńka, pomarszczona twarzyczka dziewczynki. Skórę miała ciemnoczerwoną, oczy zapuchnięte i zamknięte, wydawała się skrzywiona, jakby rozgniewało ją nieprzyjazne przyjęcie - Eragon uznał to za zupełnie naturalną reakcję. Najbardziej jednak w oczy rzucała się szeroka szczelina, ciągnąca się od lewego nozdrza aż do środka górnej wargi. Widać było przez nią maleńki różowy język, wyglądał jak wilgotny miękki ślimak, od czasu do czasu poruszający się lekko. - Proszę - rzekł Horst. - Jeśli mógłbyś jakoś... Eragon skrzywił się, bo jęki kobiet zabrzmiały akurat wyjątkowo pisk- liwie. - Nie mogę tu pracować - oznajmił. Kiedy ruszył do wyjścia, Gertrude odezwała się za jego plecami. - Pójdę z tobą. Jedna z nas, która wie, jak zajmować się dzieckiem, musi z nią zostać. Eragon nie chciał, by Gertrude sterczała mu nad głową, gdy będzie pró- bował naprawić twarz dziewczynki, i właśnie miał jej to powiedzieć, kiedy

przypomniał sobie słowa Aryi o odmieńcach. Ktoś z Carvahall, ktoś komu ufała reszta wieśniaków, powinien być świadkiem przemiany małej, by mógł później zapewnić ludzi, że to wciąż ta sama osoba. - Jak sobie życzysz - odparł. Noworodek poruszył mu się w ramionach i zapłakał żałośnie, kiedy wy- szli z namiotu. Zebrani po drugiej stronie drogi wieśniacy pokazywali go palcami, Albriech i Baldor ruszyli ku niemu. Eragon pokręcił głową i zatrzymali się, odprowadzając go wzrokiem. Ich twarze wyrażały beznadziej- ną rozpacz. Arya i Gertrude zajęły pozycje po obu stronach Eragona. Gdy masze- rował przez obóz do swego namiotu, ziemia drżała im pod stopami - to Saphira ruszyła ich śladem. Stojący na drodze żołnierze odsuwali się po- śpiesznie, przepuszczając ich. Eragon starał się stąpać jak na j lżej, by nie potrząsać dzieckiem. Dziew- czynkę otaczał obłok silnej piżmowej woni, przypominający zapach poszy- cia leśnego w ciepły leśny dzień. Niemal dotarli już do celu, kiedy ujrzał stojącą między dwoma rzędami namiotów małą czarownicę, Elvę. Patrzyła na niego z powagą wielkimi fiołkowymi oczami. Miała na sobie czarno-fioletową sukienkę z długim ko- ronkowym welonem okalającym głowę i odsłaniającym widoczny na czole srebrzysty znak w kształcie gwiazdy, podobny do jego gedwey ignasii. Nie odezwała się ani słowem, nie próbowała też go zatrzymać. Mimo to, Eragon zrozumiał ostrzeżenie, bo sama jej obecność stanowiła wyrzut. Raz już próbował manipulować losem dziecka i miało to katastrofalne

skutki. Nie mógł sobie pozwolić na powtórzenie tego błędu, nie tyiko z powo- du szkód, jakie mógłby wyrządzić, ale też, gdyby to zrobił, Elva stałaby się jego zaprzysięgłym wrogiem. Mim o całej swej mocy, Eragon obawiał się jej. Zdolność wnikania wzrokiem w ludzkie dusze i dostrzegania wszyst- kiego, co ich dręczy i niepokoi - i przewidywania wszystkiego, co może ich skrzywdzić czyniła z niej jedną z najniebezpieczniejszych istot w całej Alagaesii. Cokolwiek się stanie, pomyślał Eragon, wkraczając do ciemnego namio- tu, nie chcę skrzywdzić tego dziecka. Ogarnęła go nowa determinacja. Za- mierzał dać dziewczynce szansę, którą wcześniej odebrały jej okoliczności narodzin.

KOŁYSANKA

Do namiotu Eragona przesączało się słabe światło konającego słońca. We- wnątrz wszystko było szare, jak wyrzezane z granitu. Dzięki elfiemu wzro- kowi Eragon z łatwością dostrzegał kształty przedmiotów, wiedział jednak, że Gertrude będzie miała z tym problem, toteż z

myślą o niej rzekł: - Naina hvitr un bóllr. U szczytu namiotu pojawił się w powietrzu niewielki lśniący magiczny świetlik. Owa miękka biała kula nie wydzielała żadnego ciepła, świeciła jednak niczym mocna latarnia. W zaklęciu nie posłużył się słowem „brisingr", by nie rozniecić ognia swTej klingi. Usłyszał, jak Gertrude przystaje za nim, i obróciwszy się, zobaczył, że patrzy na światełko, ściskając w dłoniach torbę, którą ze sobą zabrała. Jej znajoma twarz przypominała mu o dzieciństwie i Carvahall. Nagle zatęsk- nił za domem. Powoli jej wzrok powędrował ku niemu. - Tak bardzo się zmieniłeś - rzekła. - Myślę, że chłopiec, nad którym kiedyś czuwałam, kiedy walczył z gorączką, już dawno odszedł. - Wciąż mnie znasz - przypomniał. - Nie, nie wydaje mi się.

Jej słowa poruszyły nim, ale nie mógł sobie pozwolić, by o nich rozmyś- lać, odepchnął je więc poza skupiony umysł i podszedł do swej pryczy. Bardzo delikatnie położył maleńką dziewczynkę na pościeli, uważnie, jakby była zrobiona ze szkła. Pomachała ku niemu zaciśniętą piąstką. Uśmiechnął się i dotknął jej koniuszkiem prawego wskazującego palca, a ona zagawo- rzyła cicho. - Co zamierzasz zrobić? - spytała Gertrude, siadając na samotnym stoł- ku przy ścianie namiotu. - Jak ją uzdrowisz? - Nie jestem pewien.

W tym momencie Eragon zauważył, że Arya nie towarzyszy im w na- miocie. Zawołał ją i po chwili odpowiedziała z zewnątrz, gruba tkanina tłumiła jej głos. - Jestem tu - rzekła - i tu zaczekam. Gdybyś mnie potrzebował, wystar- czy posłać do mnie myśli, a przybędę. Eragon lekko zmarszczył brwi. Liczył na to, że będzie stała przy nim, pomoże, gdyby czegoś nie wiedział, i poprawi, jeśli popełni błąd. No cóż, nieważne, nadal mogę przecież zadawać jej pytania. Tyle że w ten sposób Gertrude nie będzie miała powodu podejrzewać, że Arya w jakikol- wiek sposób uczestniczyła w uzdrowieniu dziecka. Zdumiały go środki ostrożności podjęte przez elfkę po to, by uniknąć podejrzeń, że mała to odmieniec. Zastanowił się, czy kiedyś już oskarżono ją o kradzież czyjegoś dziecka. Rama łóżka zaskrzypiała, gdy powoli usiadł na nim naprzeciw małej. Mocniej zmarszczył czoło. Czuł, jak poprzez niego Saphira obserwuje dziewczynkę leżącą na kocach i drzemiącą, niezwracającą uwagi na otaczający ją świat. W szczelinie pośrodku górnej wargi połyskiwał jej język. Ijak myślisz? - spytał. Działaj bardzo powoli, żebyś przez przypadek nie ugryzł się w ogon. Zgadzał się z nią, nagle jednak poczuł rozbawienie. A czy tobie kiedykolwiek się to przytrafiło? Czy przygryzłaś własny ogon? Smoczyca zachowała wyniosłe milczenie, odebrał jednak szybki prze- błysk odczuć - mieszaninę obrazów drzewa, trawę, słońce, góry Kość- ca - a także ciężką woń czerwonych orchidei i nagłe bolesne uszczypnięcie, jakby drzwi przytrzasnęły jej koniuszek ogona.

Eragon zachichotał w duchu, a potem skupił się na układaniu zaklęć, które, jak sądził, zdołają uzdrowić dziewczynkę. Trwało to dość długo, nie- mal pół godziny. Przez większość tego czasu wraz z Saphirą raz po raz ana- lizowali misterne zdania, badając i dyskutując każde słowo i frazę - a nawet jego wymowę, chcąc dopilnować, by zaklęcie uczyniło tylko to, co zamie- rzał, i nic ponadto. W trakcie ich bezdźwięcznej rozmowy Gertrude poruszyła się lekko. -Wygląd a tak samo jak przedtem. Magia nie zadziałała, prawda? Nie musisz ukrywać przede mną prawdy, Eragonie. W swoim życiu radziłam już sobie z gorszymi nieszczęściami. Eragon uniósł brwi. - Magia - rzekł - jeszcze się nawet nie zaczęła. Słysząc to, Gertrude umilkła. Wyciągnęła z torby kłębek żółtej włóczki, na wpół ukończony sweter i parę lśniących brzozowych drutów. Jej palce poruszały się w wyćwiczonym tempie, zręczne i szybkie. Miarowy stukot drutów dodawał Eragonowi otuchy: często słyszał ów dźwięk w dzieciń- stwie i kojarzył mu się z siedzeniem przy kuchennym palenisku w zimne jesienne wieczory i słuchaniem dorosłych, opowiadających historie i palących fajki bądź popijających ciemne piwo po sutym posiłku. W końcu, gdy wraz z Saphirą uznali, że zaklęcia są bezpieczne, i Eragon miał pewność, że jego język prześliznie się gładko po każdym osobliwym dźwięku pradawnej mowy, zaczął czerpać połączoną moc z obu ich ciał, szykując się do rzucenia pierwszego czaru. I wtedy się zawahał.

Kiedy elfy używały magii, by nadać drzewru bądź kwiatu pożądany kształt albo odmienić ciało - własne czy też innej istoty - z tego co wiedział, zawsze ujmowały zaklęcie w ramy pieśni. Stosowme zatem było to, by on uczynił tak samo. Znał jednak zaledwie kilka z wielu elfickich piosenek i żadnej z owych pięknych, złożonych melodii nie potrafiłby dokładnie - czy nawet zadowalająco - powtórzyć. Zamiast tego więc wybrał pieśń z najdalszych zakamarków pamięci, pieśń, którą jego ciotka Marion śpiewała mu, gdy był mały, zanim jeszcze zabrała ją choroba; pieśń, którą kobiety z Carvahall nuciły swoim dzieciom od niepamiętnych czasów, kiedy opatulały je kołdrami przed długą nocą: kołysankę. Melodia była prosta, łatwa do

zapamiętania i miała w sobie coś kojącego, co, jak miał nadzieję, uspokoi dziecko. Zaczął śpiewać, cicho i nisko, powoli formułując słowa. Dźwięk jego głosu rozchodził się po namiocie niczym ciepło ogniska. Nim zaczął odpra- wiać czary, powiedział dziewczynce w pradawnej mowie, że jest jej przyjacielem, ma dobre zamiary i że powinna mu zaufać. Mała, jakby w odpowiedzi, poruszyła się we śnie, jej spięta twarzyczka się wygładziła. Wówczas Eragon zaintonował pierwsze zaklęcie: prosty czar złożony z dwóch krótkich zdań, które powtarzał raz po raz, jak modlitwę. Maleń- kie różowe zagłębienie, w którym spotykały się dwie strony rozszczepionej wargi dziewczynki, zamigotało i uniosło się, jakby pod jego powierzchnią poruszyło się uśpione stworzenie. To, czego próbował, nie było wcale łatwe. Kości małej,

jak u każdego noworodka, były miękkie jak chrząstki, różniły się od kości dorosłych i tym samym od tych, które leczył podczas pobytu u Yardenów. Musiał bardzo uważać, by nie zapełnić szczeliny w jej ustach kością, mięśniami i skórą dorosłego, bo wtedy obszary te nie urosłyby właściwie wraz z resztą ciała. Poza tym, gdy naprawiał szczelinę w podniebieniu i dziąsłach, musiał także przesunąć, wyprostować i ustawić symetrycznie korzenie dwóch przednich zębów, coś, czego nie czynił nigdy dotąd. Proces dodatkowo komplikował fakt, że nie widział wcześniej nieokaleczonej dziewczynki, toteż nie miał pewności, jak powinny wyglądać jej usta i wargi. Przypominała każde inne znane mu dziecko: okrągłe, tłuściutkie, o miękkich rysach. Obawiał się zatem, że może obdarzyć ją twarzą, która, choć obecnie wyda się miła, z upływem lat stanie się obca i nieatrakcyjna. Postępował zatem ostrożnie, dokonując kolejno drobnych korekt i prze- rywając. po każdej, by obejrzeć efekty swej pracy. Zaczął od najgłębszych warstw twarzy dziewczynki, kości i chrząstek, i powoli przesuwał się na zewnątrz, cały czas śpiewając. W pewnym momencie, przed namiotem, Saphira zaczęła nucić do wtó- ru, powietrze wibrowało od jej niskiego głosu. Magiczne światełko roz- błyskało i gasło w rytm śpiewu smoczycy. Eragona niezwykle zdumiało to zjawisko. Postanowił spytać o nie później Saphirę.

Noc upływała słowo za słowem, zaklęcie za zaklęciem, godzina za go- dziną, choć Eragon nie zwracał uwagi na upływ czasu. Kiedy dziewczynka zapłakała z głodu, nakarmił ją cząstką energii. Wraz z Saphirą starali się nie dotykać jej umysłu swoimi - nie wiedzieli bowiem, jak

podobny kontakt mógłby wpłynąć na niedojrzałą świadomość - lecz mimo to, od czasu do czasu ocierali się o niego; jej umysł wydawał się Eragonowi dziwnie mętny i niewyraźny - wzburzone morze nieopanowanych emocji, w porównaniu z którymi cała reszta świata wydawała się nieistotna. Obo k niego Gertrude nadal postukiwała drutami, ich rytm zakłócały tylko chwile, gdy uzdrowicielka pomyliła się, licząc oczka, albo musiała pruć kilka, by poprawić błąd. Powoli, bardzo powoli szczelina w dziąsłach i podniebieniu dziewczynki zrosła się w gładką całość, dwie strony kociej wargi złączyły się - skóra rozlała się między nimi niczym ciecz - stopniowo tworząc różowy, nieska- zitelny łuk. Eragon bardzo długo majstrował i poprawiał nerwowo kształt owej war- gi, aż wreszcie odezwała się Saphira: Już skończone. Zostaw to. Musiał przyznać, że w żaden sposób nie zdoła bardziej poprawić wyglą- du dziewczymki, mógłby jedynie go popsuć. Wówczas kołysanka dobiegła końca. Eragon miał suchy i obrzmiały ję- zyk, piekło go gardło. Dźwignął się z łóżka i stanął nad nim pochylony, zbyt zesztywniały, by się wyprostować. Prócz blasku rzucanego przez magiczną kulę, namiot wypełniało słabe światło, takie samo jak wtedy, kiedy zaczął. Z początku zdumiał się - z pew- nością słońce zdążyło już zajść! - potem jednak uświadomił sobie, że tym razem źródło leży na wschodzie, nie zachodzie, i pojął. Nic dziwnego, że jestem taki obolały. Przesiedziałem tu całą noc! A co ze mną? - spytała Saphira. Kości bolą mnie tak samo

jak ciebie. Jej wyznanie zdumiało go; smoczyca rzadko przyznawała się do złego samopoczucia, nieważne co jej dolegało. Walka musiała wyczerpać ją bar- dziej, niż z początku sądził. Kiedy doszedł do tego wmiosku i Saphira go wyczuła, lekko wycofała swe myśli. Zmęczona czy nie, -nadal łnogę zmiażdżyć luszystkich żołnierzy, których po- śle przeciw nam Galbatorix.

Wiem. Gertrude schowała robótkę do torby, wstała i podkuśtykała do łóżka. - Nigdy nie spodziewałam się, że zobaczę coś takiego rzekła. - A zwłasz- cza u ciebie, Eragonie Bromssonie. Zerknęła na niego pytająco. - Bo Brom był przecież twoim ojcem, prawda? Eragon skinął głową. - Istotnie, był - wychrypiał. - To nawet pasuje. Eragon nie miał ochoty zgłębiać tego tematu, zatem jedynie mruknął coś w odpowiedzi i jednym spojrzeniem i myślą zgasił magiczną kulę. W na- miocie natychmiast zapadł mrok, rozjaśniany słabym światłem przedświtu. Jego oczy szybciej przywykły do zmiany niż oczy Gertrude; uzdrowicielka zamrugała, marszcząc brwi i obracając głowę, jakby nie miała pewności, gdzie stoi. Eragon uniósł dziewczynkę, poczuł w ramionach ciepły ciężar. Sam nie wiedział, czy znużenie zawdzięcza odprawianej magii, czy też wyłącznie długiemu spędzonemu tu czasowi. Zerknął na małą i nagle poczuł, że chce ją ochronić.

- Se ono waise ilia - obyś była szczęśliwa. - Nie było to zaklęcie, nie tak naprawdę, miał jednak nadzieję, że w przyszłości pomoże jej uniknąć nie- szczęść. A jeśli nawet nie, to może przynajmniej sprawi, że się uśmiechnie. I rzeczywiście. Maleńką twarzyczkę rozjaśnił szeroki uśmiech. - Gahh! - odparła z wielkim entuzjazmem. Eragon także się uśmiechnął, odwrócił i wyszedł na zewnątrz. Kiedy klapa namiotu się odsunęła, ujrzał zgromadzony w półokręgu niewielki tłumek, część zebranych stała, inni siedzieli, jeszcze inni kucali. W większości rozpoznał wieśniaków z Carvahall, była tam też jednak Arya i pozostałe elfy - trzymali się z boku - oraz kilkunastu żołnierzy Vardenów, których imion nie znał. Wypatrzył Elvę ukrytą za pobliskim namiotem. Opuściła czarny koronkowy woal, kryjąc twarz. Nagle pojął, że ta grupa musiała czekać tu godzinami, a on w ogóle nie wyczuł ich obecności. Był bezpieczny, pilnowali go Saphira i elfy, ale to żadne wytłumaczenie, nie powinien tak bardzo zaniedbywać podstawo- wych środków ostrożności. Muszę lepiej się starać, pomyślał.

Na czele tłumu stał Horst z synami, wyglądali na zatroskanych. Horst ściągnął brwi, wpatrując się w zawiniątko w ramionach Eragona, otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, lecz nie dobywał się z nich żaden dźwięk. Bez zbędnych ceremonii Eragon podszedł do kowala i

odwrócił dziew- czynkę, ukazując jej twarz. Przez moment Horst nawet nie drgnął, potem oczy zalśniły mu, a na twarzy odbiły się radość i tak przejmująca ulga, że można ją było uznać za rozpacz. - Mam zbyt zakrwawione ręce do takiej pracy - rzekł Eragon, oddając Horstowi córkę. - Ale cieszę się, że zdołałem pomóc. Horst dotknął koniuszkiem środkowego palca górnej wargi małej i po- kręcił głową. - Nie mogę uwierzyć... Nie mogę... - Spojrzał na Eragona. - Ja i Elain na zawsze pozostaniemy twoimi dłużnikami. Jeśli... - Nie ma żadnego długu - uciął łagodnie Eragon. Zrobiłem tylko to, co zrobiłby każdy, gdyby miał taką możliwość. - Ale to ty ją uleczyłeś i to tobie jestem wdzięczny. Eragon zawahał się, po czym skłonił głowę, przyjmując podziękowania Horsta. - jak ją nazwiesz? Kowal uśmiechał się promiennie do swej córki. - Jeśli Elain się zgodzi, pomyślałem, że nazwiemy ją Nadzieja. - Nadzieja... To dobre imię. - Czyż każdy z nas nie potrzebuje w swym życiu odrobiny nadziei? - A jak się czuje Elain? - Jest zmęczona, ale zdrowa. I wtedy Albriech i Baldor przysunęli się do ojca, zerkając na nową sio- strę, podobnie Gertrude - która wyłoniła się z namiotu wkrótce za Era- gonem - i ośmielona ich zachowaniem reszta wieśniaków. Nawet grupka ciekawskich żołnierzy przecisnęła się bliżej Horsta, wyciągając szyje i pró- bując dostrzec

dziewczynkę. Po jakimś czasie elfy rozprostowały swe długie nogi i również podeszły. Na ich widok ludzie rozstąpili się szybko, przepuszczając przybyszów do Horsta. Kowal zesztywniał, wysunął szczękę niczym buldog, gdy elfy kolej- no pochylały się, oglądając jego córkę. Czasami szeptały do niej słowo czy dwa w pradawnej mowie. Sta rafy się nie dostrzegać i nie przejmować się podejrzliwymi spojrzeniami rzucanymi im przez wieśniaków.

Gdy w kolejce pozostały tylko trzy elfy, Elva wybiegła zza namiotu, za którym się schowała, i dołączyła do reszty procesji. Nie musiała czekać długo, nim nadeszła jej kolej, by stanąć przed Horstem. Choć wyraźnie niechętnie, kowal opuścił ręce i ugiął kolana, był jednak tak wysoki, że Elva i tak musiała wspiąć się na palce, by ujrzeć noworodka. Eragon wstrzymał oddech, widząc, jak dziewczynka spogląda na jeszcze niedawno okaleczone dziecko. Przez zasłaniający war z welon nie mógł odgadnąć jej reakcji. Po paru sekundach Elva opadła na pięty. Powoli, z rozmysłem ruszyła naprzód ścieżką biegnącą obok namiotu Eragona. Dwadzieścia jardów da- lej zatrzymała się i odwróciła ku niemu. Przekrzywił głowę i uniósł brew. Elva skinęła krótko głową, po czym ruszyła dalej. Gdy Eragon odprowadzał ją wzrokiem, Arya stanęła obok niego. - Powinieneś być dumny z tego, co zrobiłeś wymamrotała. - Dziecko jest zdrowe i doskonale ukształtowane. Nawet nasi najzdolniejsi magowie nie

zdołaliby poprawić twojej gramarye. Dałeś tej dziewczynce wspaniały dar - twarz i przyszłość - i z pewnością o tym nie zapomni. Podobnie jak nikt z nas. Eragon przekonał się, że Arya i reszta elfów patrzą na niego z nowym szacunkiem - lecz to jej podziw i aprobata znaczyły dla niego najwięcej. - Miałem najlepszych nauczycieli - odparł równie niskim głosem. Arya nie protestowała. Razem patrzyli, jak wieśniacy tłoczą się wokół Horsta i jego córki, rozmawiając z podnieceniem. Nie odrywając od nich oczu, Eragon pochylił się ku Aryi. - Dziękuję, że pomogłaś Elain. - Bardzo proszę. Gdybym tego nie zrobiła, zaniedbałabym swoje obo- wiązki. Horst odwrócił się i zaniósł dziecko do namiotu, by Elain mogła zoba- czyć nowo narodzoną córeczkę, lecz tłumek ludzi wcale nie zamierzał się rozchodzić. Kiedy Eragonowri znudziło się ściskanie dłoni i odpowiadanie na pytania, pożegnał się z Aryą, wśliznął do namiotu i zawiązał klapy. O ile ktoś nas nie zaatakuje przez następne dziesięć godzin, ?ńe życzę sobie nikogo oglądać, nawet Nasuady - rzekł do Saphiry, rzucając się na łóżko. Zechcesz to powtórzyć Blódhgarmowi? Oczywiście - odparła. Odpocznij, mój mały, i ja też tak uczynię.

Eragon westchnął i zakrył przedramieniem twarz, by przesłonić poranne światło. Jego oddech zwolnił, myśli zaczęły wędrować i wkrótce spowiły go osobliwe obrazy i dźwięki snu na jawie - prawdziwe, lecz wymyślo- ne,

wyraźne, a przecież przejrzyste, jakby wizja była zrobiona z barwnego szkła - i na jakiś czas zdołał zapomnieć o swych obowiązkach i ciężkich przeżyciach ostatniego dnia. A przez wszystkie jego sny przewijała się koły- sanka, niczym szept wiatru, na wpół słyszalny, na wpół zapomniany, i przy- niosła mu wraz ze wspomnieniami domu dziecięcy spokój.

NIE SPOCZNĄ ZNUŻENI

Trzy pary każdej z ras: krasnoludów, urgali i ludzi członków osobistej straży Nasuady, Nocnych Jastrzębi stały przed komnatą w zamku, którą wybrała sobie na swoją kwaterę. Wszyscy przyglądali się Koranowi pustymi, obojętnymi oczami. On także zachował nieprzeniknioną minę, patrząc na nich spokojnie. Była to gra. Grali w nią już wcześniej. Mimo pozbawionych wyrazu twarzy Nocnych Jastrzębi, wiedział, że są w tej chwili zajęci wymyślaniem najszybszych i najskuteczniejszych sposo- bów zabicia go. Wiedział, bo on sam robił to samo, jak zawsze.

Musiałbym wycofać się najszybciej jak mogę... nieco ich rozproszyć, uznał. Ludzie zaatakowaliby pierwsi, są szybsi niż krasnoludy, spowolnili- by też idących za nimi urgali... Musiałbym odebrać im halabardy. Byłoby trudno, ale chybabym potrafił - przynajmniej jednemu. Możliwe, że mu- siałbym rzucić młotem. Gdybym już miał halabardę, zdołałbym utrzymać resztę na dystans. Wówczas krasnoludy nie miałyby zbyt wielkich szans, ale z urgalami byłby kłopot. Paskudne stwory, ale silne... Gdybym posłużył się kolumną do osłony, mógłbym...

Okute żelazem drzwi, rozdzielające dwa szeregi strażników, zaskrzypiały i się otwarły. Odziany w jaskrawą liberię dziesięcio-, dwunastoletni paź stanął w progu i oznajmił głośniej niż trzeba: - Pani Nasuada przyjmie pana! Kilku strażników wzdrygnęło się, zaskoczonych, i na moment spuścili wzrok. Roran uśmiechnął się, przechodząc obok i maszerując do komnaty, świadom, że ta chwila roztargnienia, choć bardzo krótka, pozwoliłaby mu zabić co najmniej dwóch, nim zdołaliby zareagować. Do następnego razu, pomyślał. Komnata była duża, prostokątna i surowo urządzona: na podłodze leżał zbyt mały dywan, ze ściany po lewej zwisał nadgryziony przez mole go- belin, a w tej po prawej rozwierało się jedno wąziutkie okno. Poza tym, w pomieszczeniu nie dostrzegł żadnych ozdób. W jeden kąt wciśnięto długi drewniany stół, na którym piętrzyły się sterty ksiąg, zwojów i po- jedynczych kartek papieru. Wokół stołu stało kilka masywnych krzeseł, obitych skórą zamocowaną rzędami zaśniedziałych mosiężnych

ćwieków. Jednakże ani Nasuada, ani tuzin ludzi krzątających się dokoła nie zniżyli się, by ich użyć. Jórmundura tam nie było, ale Roran znał kilku innych obecnych żołnierzy: pod rozkazami niektórych walczył, innych widział w działaniu podczas bitwy albo też słyszał o nich od członków swojej kom- panii. - I nie obchodzi mnie, czy dostanie od tego „bólów w wątpiach"! - wy- krzyknęła Nasuada i z głośnym plaśnięciem uderzyła dłonią o blat stołu. - Jeśli nie dostaniemy tych podków, i jeszcze więcej, równie dobrze będziemy mogli zjeść nasze konie, bo i tak do niczego nam się nie przydadzą. Czy wyrażam się jasno? Mężczyźni, do których się zwracała, potwierdzali kolejno. Sprawiali wrażenie nieco onieśmielonych, wręcz zahukanych. Roran ze zdumieniem i uznaniem patrzył, jak Nasuada, kobieta, cieszy się tak wielkim szacunkiem swoich wojów. On także ją nim darzył. Była jedną z najbardziej zdetermi- nowanych i inteligentnych osób, jakie zdarzyło mu się spotkać, i wierzył święcie, że odniosłaby w życiu sukces niezależnie od tego, gdzie przyszłaby na świat. - A teraz idźcie - poleciła Nasuada i gdy ośmiu mężczyzn przemaszero- wało obok niej, wezwała Rorana gestem do stołu.

Odczekał cierpliwie, patrząc, jak zanurza pióro w kałamarzu i bazgrze kilkanaście linijek tekstu na niewielkim zwoju. Następnie wręczyła go jed- nemu z paziów. -To do krasnoluda Narheima. I tym razem dopilnuj, by przed powro- tem otrzymać odpowiedź, inaczej poślę cię do urgali, żebyś po nich sprzątał i służył im jako

chłopak na posyłki. - Tak, pani! - odparł chłopiec i odbiegł pędem, śmiertelnie przerażony. Nasuada zaczęła przeglądać plik papierów przed sobą. - Czy dobrze wypocząłeś, Roranie? - spytała, nie podnosząc wzroku. Zastanawiał się, czemu ją to interesuje. - Nieszczególnie. - To niedobrze. Nie spałeś całą noc? - Część nocy. Wczoraj Elain, żona naszego kowala, urodziła, ale... -Tak , poinformowano mnie o tym. Zakładam, że nie czuwałeś, czeka- jąc, aż Eragon uleczy dziecko? - Nie, byłem zbyt zmęczony. - Przynajmniej ty zachowałeś dość rozsądku. Sięgnęła ponad sto- łem, uniosła kolejną kartkę i przebiegła ją wzrokiem, po czym odłożyła na stos i znów się odezwała: - Mam dla ciebie misję, Młotoręki. Nasze siły w Aroughs napotkały zacięty opór - większy niż oczekiwaliśmy. Kapi- tanowi Brigmanowi nie udało się rozwiązać tego problemu, wysyłam cię zatem do Aroughs, byś zastąpił Brigmana. Przy południowej bramie czeka na ciebie koń. Pojedziesz jak najszybciej do Feinster, a potem z Feinster do Aroughs. Na drodze do Feinster co dziesięć mil będą czekały na ciebie świeże konie. Dalej sam będziesz musiał zatroszczyć się o ich wymianę. Spodzie- wam się, że dotrzesz do Aroughs w ciągu czterech dni. Kiedy odpoczniesz, pozostanie ci około... trzech dni, byś zakończył oblężenie. - Zerknęła na niego. - Za tydzień od dziś chcę, by nasz sztandar powiewał nad Aroughs. Nie obchodzi mnie, jak to zrobisz, Młotoręki; chcę, by tak się stało. Jeśli ci się nie uda, nie będę miała wyboru, poślę do Aroughs Eragona i Saphirę, co pozostawi nas niemal bezbronnymi, gdyby Murtagh bądź Galbatorix zechcieli zaatakować.

A wówczas Katrina znajdzie się w niebezpieczeństwie, pomyślał Roran. Poczuł w żołądku nieprzyjemny ucisk. Czterodniowa jazda do Aroughs - to brzmiało odstręczająco, zwłaszcza biorąc pod uwagę, jak bardzo był

posiniaczony i obolały. I trzy dni na zdobycie miasta? To coś więcej niż męka, to obłęd. Zadanie wydało mu się równie pociągające jak zapasy z niedźwiedziem z rękami związanymi za plecami. Podrapał się po zarośniętym policzku. - Nie mam żadnego doświadczenia z oblężeniami przyznał. - A przy- najmniej z takimi. Wśród Vardenów musi być ktoś, kto lepiej nadaje się do tej misji. Może Martland Rudobrody? Nasuada lekceważąco machnęła ręką. - Nie może jechać galopem z tylko jedną sprawną ręką. Powinieneś bardziej w siebie wierzyć, Młotoręki. Istotnie, wśród Yardenów jest wielu wojowników znających się lepiej na sztuce wojennej - wojowników dłużej walczących w polu, uczniów najwspanialszych żołnierzy z pokolenia ich ojców - lecz kiedy miecze idą w ruch i bitwa się zaczyna, to nie wiedza i doświadczenie liczą się najbardziej, lecz umiejętność zwyciężania, a tę sztuczkę opanowałeś doskonale. Co więcej, masz szczęście. Odłożyła kartkę i oparła się na obu rękach. - Dowiodłeś, że potrafisz walczyć. Dowiodłeś, że umiesz słuchać rozka- zów... przynajmniej kiedy ci to odpowiada. Roran oparł się pokusie zgarbienia pleców na wspomnienie przeszywa- jącego niczym uderzenie

rozgrzanym do białości drutem smagnięcia bicza, którym ukarano go za złamanie rozkazu kapitana Edrica. - Dowiodłeś, że potrafisz kierować oddziałem wypadowym. A zatem, Roranie Młotoręki, przekonajmy się, czy potrafisz coś więcej. Zgoda? Przełknął ślinę. -Tak , pani. - Świetnie. Chwilowo awansuję cię do stopnia kapitana. Jeśli powiedzie ci się w Aroughs, będziesz mógł uznać ów stopień za stały, przynajmniej do czasu, gdy dowiedziesz, że zasłużyłeś na większy bądź mniejszy zaszczyt. - Znów skupiła wzrok na stole i zaczęła grzebać w gąszczu zwojów, najwyraź- niej szukając czegoś ukrytego pod nimi. - Dziękuję. Nasuada odparła cichym, wieloznacznym mruknięciem. - Iloma ludźmi będę dowodził w Aroughs? - spytał. - Dałam Brigmanowi tysiąc żołnierzy do zdobycia miasta. Spośród nich w tej chwili do służby nadaje się najwyżej ośmiuset.

Roran o mało nie zaklął w głos. Tak niewielu. - Wmówiono nam - dodała Nasuada, zupełnie jakby usłyszała jego myśli - że obronę Aroughs łatwiej będzie pokonać, niż jest w istocie. - Pojmuję. Czy mógłbym zabrać ze sobą dwóch lub trzech ludzi z Car- vahall? Mówiłaś kiedyś, że pozwolisz nam służyć razem, jeśli... - Tak, tak - machnęła ręką - wiem, co powiedziałam. Zacisnęła wargi, rozważając jego prośbę. - Doskonale, weź kogo chcesz, bylebyś tylko wyje- chał w ciągu

godziny. Daj znać, ilu jedzie z tobą, a dopilnuję, by po drodze przygotowano wam odpowiednią liczbę koni. - Czy mógłbym zabrać Carna? - spytał, wymieniając imię maga, z któ- rym kilka razy zdarzyło mu się walczyć ramię w ramię. Nasuada znieruchomiała, przez moment wpatrywała się w przeciwległą ścianę, jej oczy spoglądały gdzieś w dal. W końcu, ku jego uldze, skinęła głową i znów zaczęła szperać w stertach zwojów. - No, jest. - Wyciągnęła pergaminową tubę przewiązaną rzemieniem. - Mapa Aroughs i okolic, a także większa mapa prowincji Fenmark. Propo- nuję, byś przyjrzał się obu bardzo dokładnie. Wręczyła mu zwój, który wsunął za pazuchę. - A tu - dodała, podając mu prostokąt zwiniętego pergaminu, zapieczę- towany kleksem czerwonego wosku - jest twój list mianowania i - drugi prostokąt, grubszy niż poprzedni - rozkazy. Pokaż je Brigmanowi, ale nie pozwól, by je zatrzymał. Jeśli dobrze pamiętam, nie nauczyłeś się czytać, prawda? Wzruszył ramionami. - A po co mi to? Umiem liczyć i kombinować równie dobrze jak każdy. Ojciec mówił, że nauka czytania w moim przypadku ma tyle sensu, co nauczenie psa, by chodził na dwóch tylnych łapach: owszem, jest zabawna, ale niewarta zachodu. - I mogłabym się zgodzić, gdybyś pozostał farmerem, ale tak się nie stało i nim nie jesteś. - Wskazała ręką kawałki pergaminu. - Z tego co ci wiado- mo, jeden z nich mógłby być nawet listem z rozkazem twojej natychmiasto- wej egzekucji. W tym stanie nie jesteś dla mnie do końca przydatny, Mło- toręki. Nie mogę posyłać ci wiadomości bez włączania w to innych, którzy musieliby ci je odczytać. A jeśli ty chcesz złożyć mi

raport, nie będziesz miał innego wyjścia, jak tylko zaufać jednemu ze swych podwładnych, by

dokładnie zapisał twoje słowa. To sprawia, że możesz stać się łatwą ofiarą manipulacji, i powoduje, że nie mogę ci ufać. Jeśli chcesz awansować wyżej w szeregach Vardenów, sugeruję, byś znalazł kogoś, kto cię nauczy czytać. A teraz odejdź, inne sprawy wymagają mojej uwagi. Pstryknęła palcami i natychmiast podbiegł do niej jeden z paziów. Na- suada położyła mu dłoń na ramieniu i się schyliła. -Mas z sprowadzić Jórmundura, prosto tutaj. Znajdziesz go gdzieś na ulicy Targowej, obok trzech spalonych... - W połowie udzielania instrukcji urwała i uniosła brwi, zauważywszy, że Roran ani drgnął. - Czy jest coś jeszcze, Młotoręki? - spytała. - Tak, nim wyruszę, chciałbym się zobaczyć z Eragonem. - A po cóż to? -Większoś ć zaklęć ochronnych, które rzucił na mnie przed bitwą, już zużyłem. Nasuada zmarszczyła brwi. - Na ulicy Targowej, obok trzech spalonych domów, wiesz, o jakie miej- sce mi chodzi? No to ruszaj, biegiem. - Poklepała chłopca po plecach i wy- prostowała się, kiedy wypadł z komnaty. - Byłoby lepiej, gdybyś tego nie robił. Jej słowa zdumiały Rorana, milczał jednak, sądząc, że Nasuada coś mu wyjaśni. I uczyniła to, choć dość okrężną drogą. - Zauważyłeś, jaki zmęczony był wczoraj Eragon

podczas audiencji przyjęcia kotołaków? - Ledwo trzymał się na nogach. - Właśnie. Zanadto się rozproszył, Roranie. Nie może strzec ciebie, mnie, Saphiry, Aryi i kto wie kogo jeszcze, a do tego nadal robić tego, co powinien. Musi nazbierać sił na chwile, gdy przyjdzie mu walczyć z Mur- taghiem i Galbatorixem. A im bardziej zbliżamy się do Uru baenu, tym ważniejsze jest to, by być gotowym do starcia w każdej chwili. Nie może- my pozwrolić, by jakiekolwiek troski i zmartwienia go osłabiły. To bardzo szlachetne z jego strony, że uleczył kocią wargę dziecka, ale ten wyczyn mógł nas kosztować wojnę! Kiedy Razacowie zaatakowali waszą wioskę, w Kośćcu walczyłeś bez ochrony zaklęć. Jeśli zależy ci na dobru kuzyna i na pokonaniu Galbatorixa, musisz znów nauczyć się walczyć bez nich. Kiedy skończyła, Roran skłonił głowę. Miała rację.

- Wyruszam natychmiast. - Będę wdzięczna. - Za pozwoleniem... Roran odwrócił się na pięcie i pomaszerował do drzwi. Kiedy przekraczał próg, Nasuada zawołała za nim: - Och, i Młototręki?! Zaciekawiony obejrzał się za siebie. - Postaraj się nie spalić Aroughs, dobrze? Miasta bardzo trudno zastąpić.

TANIEC Z MIECZEM

Eragon bębnił piętami o głaz, na którym siedział znudzony i zniecierp- liwiony. Wraz z Aryą, Saphirą - a także Blodhgarmem i pozostałymi el- fami - rozsiedli się wygodnie na nasypie obok traktu wychodzącego na wschód z miasta Belatona: na wschód, poprzez pola pełne bujnych, soczy- ście zielonych plonów, szeroki kamienny most łączący łukiem dwa brzegi rzeki Jiet, a potem okrążającej południowy narożnik jeziora Leona. Tam droga rozwidlała się, jedno rozgałęzienie skręcało w prawo, ku Płonącym Równinom i Surdzie, drugie na północ, w stronę Dras-Leony i w końcu do Uru baenu. Wokół wschodniej bramy Belatony przelewały się tysiące ludzi, krasno- ludów i urgali, podobnie działo się w mieście, gdzie wśród krzyków i spo- rów Yardeni próbowali zorganizować się wre wspólną kolumnę. Oprócz mieszaniny pieszych wojowników należało uwzględnić kawalerię króla Orrina - mnóstwo rozbrykanych, parskających koni. A za bojową częścią armii rozciągały się tabory: długa na półtorej mili linia wozów, zaprzęgów i klatek na kołach, otoczona olbrzymim stadem rogatego bydła, które Yar- deni sprowadzili z Surdy i uzupełniali wszystkim, co zdołali zdobyć od na- potkanych rolników. Od strony stad i

taborów dobiegało muczenie wołów, 94

rozlegały się ryki mułów i osłów, gęganie gęsi, a rakże rżenie i parskanie koni pociągowych. Wszystko to sprawiało, że Eragon miał ochotę zatkać uszy. Biorąc pod uwagę, jak wiele razy już to robiliśmy, można by pomyśleć, że pójdzie nam lepiej skomentował, zeskakując z głazu. Saphira prychnęła. Powinni przekazać dowodzenie mnie; mogłabym iv niecałą godzinę zastra- szyć ich tak, że wszyscy zajęliby pozycje. Wówczas nie musielibyśmy tracić tyle czasu na czekanie. Ta myśl go rozbawiła. Tak, z pewnością by ci się udało... Uważaj jednak, co mówisz, bo jeszcze Nasuada faktycznie każe ci to zrobić. Myśli Eragona powędrowały ku Roranowi. Nie widział go od owej nocy, gdy uleczył dziecko Horsta i Elain. Zastanawiał się, jak sobie radzi kuzyn, i martwił się, że zostawia go dałeko w tyle. - Co za przeklęta głupota - wymamrotał Eragon, przypominając sobie, że Roran odszedł, nie poprosiwszy go o odnowienie zaklęć ochronnych. To doświadczony myśliwy - zauważyła Saphira. Ma dość rozsądku, by nie pozwolić, by ofiara go rozszarpała. Wiem, ale czasem nie da się tego uniknąć. Oby był ostrożny, to wszystko. Nie chcę, by wrócił okaleczo?iy albo, co gorsza, owinięty w całun.

Walcząc z ponurymi myślami, Eragon otrząsnął się i podskoczył parę razy, niespokojny i spragniony chwili wysiłku fizycznego. Wiedział, że kil- ka następnych godzin spędzi na grzbiecie Saphiry. Uwielbiał z nią latać, ale nie zachwycała go perspektywa uwiązania do tych samych dwunastu mil i krążenia niczym sęp nad powoli maszerującymi wojskami. Gdyby podró- żowali sami, późnym popołudniem dotarliby z Saphirą do Dras-Leony. Oddalił się od drogi i wyszukał kawałek względnie płaskiej łąki. Następ- nie, nie zważając na spojrzenia Aryi i reszty elfów, dobył Brisingra i przyjął pozycję en gardę, której tak dawno temu nauczył go Brom. Odetchnął powoli i ugiął kolana, wyczuwając przez podeszwy butów twardość i fak- turę gruntu. Z krótkim ostrym okrzykiem zakręcił mieczem wokół głowy i ciął ukośnie w dół - cios ów rozpołowiłby każdego człowieka, elfa bądź urgala, niezależnie od ich zbroi. Zatrzymał klingę niecały cal nad ziemią

i przytrzymał tam, miecz odrobinę zadrżał mu w dłoni. Na tle trawy błękit metalu wydawał się ostry, niemal nierzeczywisty. Eragon odetchnął ponownie i śmignął naprzód, dźgając powietrze niczym śmiertelnego wroga. Kolejno przećwiczył wszystkie podstawowe ruchy szer- miercze, skupiając się nie tyle na szybkości bądź sile, ile na precyzji. Kiedy ćwiczenia rozgrzały go przyjemnie, zerknął na swą straż przybocz- ną, stojącą w półkręgu kawałek dalej. - Czy któryś z was zechciałby na kilka minu t skrzyżować swój miecz z moim? - zapytał, podnosząc głos. Elfy popatrzyły po sobie z nieprzeniknionymi minami. W

końc u jeden z nich, Wyrden, wystąpił naprzód. - Ja zechcę, Cieniobójco, jeśli ci to odpowiada. Jednakże prosiłbym, abyś na czas ćwiczeń włożył hełm. - Zgoda. Eragon wsunął Brisingra do pochwy, podbiegł do Saphiry i wgramolił się na jej grzbiet, po drodze kalecząc opuszkę lewego kciuka o ostre łuski. Miał na sobie kolczugę, zarękawia i nagolenniki, lecz hełm ukrył w jednym z juków, by nie sturlał się z Saphiry i nie zginął w trawie. Wyciągając go, dostrzegł na samym dnie torby owiniętą starannie w koc skrzynkę, kryjącą serce serc Glaedra. Pochylił się i dotkną ł ciasnego za- winiątka, w duch u składając hołd temu, co pozostało z majestatycznego złotego smoka. A pote m zamknął juki i zeskoczył z grzbietu Saphiry. Wracając na łączkę, włożył spodnią skórzaną czapkę i hełm. Zlizał krew z kciuka, a potem naciągnął rękawice, z nadzieją, że skaleczenie nie zakrwa- wi ich zbyt mocno. Za pomocą drobnych wariacji tego samego zaklęcia otoczyli wraz z Wyrdene m krawędzie swych mieczy cienkimi niewidzial- nymi barierami - ich obecność zdradzało jedynie słabe falujące zakłócenie w powietrzu. Dzięki temu mieli pewność, że nie poranią się nawzajem. Zdjęli także zaklęcia chroniące ich przed obrażeniami fizycznymi. Następnie zajęli pozycje naprzeciw siebie, skłonili się i unieśli klingi. Eragon patrzył w czarne niemrugające oczy elfa, widział, że Wyrden spo- gląda na niego. Nie spuszczając wzroku z przeciwnika, powoli przesuwał się naprzód, próbują c okrążyć go od prawej strony, gdzie praworęczny elf miałby większy kłopot z obroną.

96

Wyrden obracał się powoli, miażdżąc trawę pod obcasami, cały czas skierowany przodem ku Eragonowi. Po paru krokach Eragon przystanął. Wyrden był zbyt czujny i doświadczony, by dało się go zajść z boku; nigdy nie zaskoczy elfa i nie pozbawi go równowagi. No, chyba że zdołam go czymś rozproszyć. Nim jednak zdążył zdecydować co dalej, Wyrden wyprowadził fintę w stronę jego prawej nogi, jakby chciał przebić kolano, a potem w połowie cięcia zmienił kierunek, przekręcił przegub i rękę, by ciąć Eragona przez pierś i szyję. Mimo że elf poruszał się szybko, Eragon był jeszcze szybszy. Gdy tylko dostrzegł zmianę postawy Wyrdena, zdradzającą jego zamiary, cofnął się o pół kroku, błyskawicznie unosząc broń do twarzy. - Ha! - krzyknął Eragon, gdy miecz Wyrdena zderzył się z Brisingrem. Obie klingi zadźwięczały donośnie. Z wysiłkiem odepchnął Wyrdena do tyłu, po czym skoczył za nim, zasy- pując elfa gradem gwałtownych ciosów. Przez kilka minut walczyli na murawie. Eragon zaliczył pierwsze trafie- nie - lekkie klepnięcie w biodro Wyrdena, a także drugie, później jednak siły się wyrównały, bo elf zdołał już go wyczuć i zaczął przewidywać wzory ataków i obrony. Eragon rzadko miewał okazję wypróbowania swych umie- jętności w starciu z kimś tak szybkim i silnym, toteż bawił się znakomicie. Radość jednali minęła, kiedy Wyrden w krótkich odstępach czasu trafił go czterokrotnie: raz w prawe ramię, dwa razy w żebra i raz paskudnym cięciem w

poprzek brzucha. Trafienia zabolały, lecz bardziej bolała zraniona duma. Eragona zaniepokoił fakt, że elf z taką łatwością przebił się przez jego obronę. Gdyby walczyli na poważnie, wiedział, że pokonałby Wyr- dena podczas pierwszych kilku wymian ciosów, ale nieszczególnie go to pocieszało. Nie powinieneś mu pozwalać tak często się trafiaćzauważyła Saphira. Tak, zdaję sobie z tego sprawę warknął. Chcesz, żebym go dla ciebie powaliła? Nie... nie dziś. Nastrój Eragona pogarszał się gwałtownie. Opuściwszy miecz, podzię- kował Wyrdenowi za sparring. Elf skłonił głowę.

- Bardzo proszę, Cieniobójco - rzekł, po czym wrócił na miejsce wśród towarzyszy. Eragon wbił Brisingra w ziemię między stopami - nigdy by tak nie po- stąpił z mieczem wykutym ze zwykłej stali - i oparł dłonie na rękojeści, przyglądając się ludziom i zwierzętom kłębiącym się na całej przestrzeni drogi wchodzące j z wielkiego kamiennego miasta. Zamieszanie pośród żołnierzy uspokajało się stopniowo i zgadywał, że już wkrótce zabrzmią rogi Yardenów, dające sygnał do wymarszu. Tymczasem wciąż dręczył go niepokój. Obejrzał się na Aryę, stojącą obok Saphiry, i jego twarz rozjaśnił uśmiech. Oparłszy Brisingra o ramię, podszedł do niej nonszalancko i skinieniem głowy wskazał jej miecz. - Aryo, a ty? Wcześniej walczyliśmy tylko raz, tamtego dnia w Farthen Durze. - Jego uśmiech stał się jeszcze

szerszy i machnął Brisingrem. -O d tej pory sporo się nauczyłem. - Istotnie. - Zatem, co powiesz? Elfka spojrzała krytycznie na Yardenów i wzruszyła ramionami. - Czemu nie? - Tym razem nie pokonasz mnie tak szybko jak wcześniej - rzekł, gdy maszerowali razem na równy skrawek łąki. - Z pewnością masz rację. Arya przygotowała miecz, po czym stanęli naprzeciw siebie w odległości trzydziestu stóp. Pewny siebie Eragon szybko ruszył naprzód. Dokładnie wiedział już, gdzie uderzy: w jej lewe ramię. Arya trwała w miejscu, nie próbując uniknąć kontaktu. Kiedy dzieliły ich zaledwie cztery jardy, uśmiechnęła się do niego ciepło, promiennie, i ów uśmiech tak bardzo podkreślił jej urodę, że Eragon się zawahał, a jego myśli rozproszyły się nagle. Ujrzał mknącą ku niemu z błyskiem krechę stali. Zbyt późno uniósł Brisingra, by odparować pchnięcie. Wzdłuż ramienia przebiegła błyskawica bólu, gdy czubek miecza odbił się od czegoś twarde- go - Eragon nie wiedział, czy rękojeści, klingi, czy może ciała. Cokolwiek to jednak było, pojął, że źle ocenił odległość i że, ripostując, odsłonił się na atak.

Nim zdołał zrobić cokolwiek, prócz wyhamowania swego pędu, kolejne uderzenie odtrąciło na bok jego rękę z bronią, a potem pod żebrami zapło- nęła kula ból u, gdy Arya pchnęła go i wywróciła na ziemię.

Eragon sapnął, lądując na plecach, powietrze uleciało mu z płuc. Przez moment gapił się w niebo, próbując złapać oddech, lecz mięśnie brzucha zacisnęły się, twarde jak kamień, i nie mógł wciągnąć powietrza do płuc. Przed oczami zawirowała mu konstelacja szkarłatnoczerwonych punkcików i przez kilka nieprzyjemnych sekund lękał się, że straci przytomność. A po- tem mięśnie odprężyły się i, głośno sapnąwszy, znów zaczął oddychać. Kiedy przejaśniło mu się w głowie, powoli wstał z ziemi, podpierając się Brisingrem. Wsparty na mieczu, zgarbiony niczym starzec, czekał, aż ból w brzuchu osłabnie. - Oszukałaś - rzucił przez zaciśnięte zęby. - Nie, wykorzystałam słabość przeciwnika. To duża różnica. - Uważasz... że to słabość? - W walce owszem. Chcesz kontynuować? Zamiast odpowiedzi wyrwał z ziemi Brisingra, pomaszerował na miejsce i uniósł miecz. - Doskonale - odparła Arya, naśladując jego ruchy. Tym razem Eragon ruszył ku niej znacznie czujniej, a Arya nie tkwiła w tym samym miejscu. Zbliżała się ku niemu, ostrożnie stawiając kroki. Ani na moment nie spuszczała z niego spojrzenia przejrzystych zielonych oczu. Drgnęła i Eragon się wzdrygnął. Pojął, że wstrzymuje oddech, i zmusił się, by się odprężyć. Kolejny krok naprzód - a potem zaatakował z całą mocą i szybkością. Elfka zablokowała cięcie w żebra i odparła je pchnięciem w stronę odsłoniętej pachwiny. Stępione ostrze miecza przesunęło się po grzbiecie jego wolnej dłoni, zgrzytając o metalową osłonę rękawicy, gdy je odtrącił. W tym momencie

korpus Aryi pozostawał odsłonięty, byli jednak zbyt blisko, by Eragon mógł skutecznie ciąć bądź pchnąć. Zamiast tego skoczył naprzód i uderzył ją w mostek rękojeścią miecza, chcąc ją powalić tak samo, jak ona go wcześniej. Arya obróciła się i odchyliła, a rękojeść trafiła w próżnię. Eragon, poty- kając się, poleciał naprzód.

Nie wiedział, jak to się stało, lecz po sekundzie stał bez ruchu, jedna ręka Aryi oplatała mu szyję, a zimna, śliska, stępiona zaklęciem klinga miecza naciskała na szczękę. - Mogłabym obciąć ci głowę równie łatwo, jak zerwać z drzewa jabł- ko - wyszeptała za jego plecami elfka. Potem zwolniła uchwyt i odepchnęła go. Rozwścieczony zawrócił na pięcie i przekonał się, że Arya już na niego czeka z uniesionym mieczem i zdeterminowaną miną. Poddając się gniewowi, śmignął za nią. Wymienili cztery ciosy, każdy potężniejszy niż poprzedni. Arya uderzyła pierwsza, celując w nogi. Odparował i chlasnął ukośnie w stronę jej talii, ona jednak uskoczyła poza zasięg migoczącego wr słońcu Brisingra. Nie dając jej okazji do rewanżu, Eragon wyprowadził kolejny półkolisty cios z dołu, który z łatwością zablokowała. Potem postąpiła krok naprzód i ruchem lekkim niczym trzepot skrzydła kolibra cięła go mieczem, w poprzek brzucha. Pod koniec ciosu utrzymała pozycję, ich twarze dzieliło od siebie zale- dwie parę cali. Czoło elfki lśniło od potu, policzki miała zarumienione. Rozłączyli się z przesadną ostrożnością.

Eragon poprawił tunikę, po czym przykucnął obok Aryi. Bitewna wściek- łość już się wypaliła, pozostawiając po sobie skupienie, choć nie spokój. - Nie rozumiem - przyznał cicho. - Zanadto przywykłeś do walki z żołnierzami Galbatorixa. Nie mogą ci dorównać, toteż podejmujesz ryzyko, które w innych okolicznościach zakończyłoby się klęską. Twoje ataki są zbyt oczywiste - nie powinieneś polegać na samej sile - i za bardzo rozleniwiłeś się w obronie. - Pomożesz mi? - poprosił. - Czy w wolnych chwilach zechcesz ze mną ćwiczyć? - Oczywiście. Ale gdybym nie mogła, poproś o instrukcje Blódhgarma; włada mieczem równie dobrze jak ja. Potrzeba ci tylko praktyki, praktyki z właściwymi partnerami. Eragon właśnie otworzył usta, by jej podziękować, gdy poczuł obecność świadomości innej niż Saphira, napierającą na jego umysł, olbrzymią i prze- rażającą, przepełnioną niewiarygodnie głęboką melancholią, smutkiem tak potężnym, że ścisnęło mu się gardło, a barwy świata nagle przyblakły.

A potem usłyszał w myślach powolny niski głos, brzmiący, jakby sama mowa wymagała niemal nieznośnego wysiłku. Złoty smok Glaedr przemówił: Musisz się nauczyć... widzieć to, na co patrzysz. Potem obecność zniknęła, pozostawiając po sobie czarną pustkę. Eragon spojrzał na Aryę. Sprawiała wrażenie równie porażonej jak on. Ona także usłyszała Glaedra. Za jej plecami Błódhgarm i reszta elfów po- ruszyli się,

mamrocząc do siebie, na skraju drogi Saphira wyciągnęła szyję, próbując przyjrzeć się przytroczonym do siodła torbom. Eragon pojął, że wszyscy go usłyszeli. Razem z Aryą wstali z ziemi i puścili się biegiem w stronę Saphiry. Nie chce odpowiedzieć - rzekła smoczyca. Gdziekolwiek był, turócił tam i nie chce słuchać niczego, prócz siuego smutku. Sami zobiiczcie... Eragon złączył swój umysł z umysłem smoczycy i Aryi, we trójkę sięg- nęli myślami ku sercu serc Glaedra, ukrytemu w jukach. To, co zostało ze złotego smoka, wydawało się silniejsze niż wcześniej, lecz jego umysł na- dal był zamknięty przed przybyszami z zewnątrz, świadomość pozostawała niespokojna i obojętna, tak jak od dnia, w którym Galbatorix zabił jego Jeźdźca, Oromisa. Eragon, Saphira i Arya próbowali wyrwać smoka ze stuporu. Jednakże Glaedr z uporem ignorował te wysiłki, nie zwracając na nich uwagi większej, niż śpiący niedźwiedź jaskiniowy na kilka much brzęczących wokół łba. A jednak, zważywszy na słowa Glaedra, Eragon nie potrafił powstrzy- mać podejrzeń, że obojętność smoka nie jest tak całkowita, jak mogłaby się wydawać. W końcu wszyscy troje przyznali się do porażki i wycofali do własnych ciał. - Może gdybyśmy dotknęli jego Eldunari? - zaproponowała Arya, kiedy Eragon powrócił do swej głowy. Wsunął do pochwy Brisingra, po czym wskoczył na prawą przednią łapę Saphiry i podciągnął się na siodło, przypięte do jej ramion. Obróciwszy się szybko, zaczął rozpinać sprzączki jukówr.

Majstrował właśnie przy drugiej, gdy z czoła kolumny Vardenów dobiegł metaliczny zew nakazujący wymarsz. Na ów sygnał olbrzymia kolumna lu- dzi i zwierząt drgnęła, z początku posuwając się z wahaniem, potem z każ- dym krokiem coraz bardziej gładko i pewnie.

Rozdarty, zerknął w dół na Aryę. - Dziś wieczór, pomówimy dziś wieczór - rozstrzygnęła jego dylemat i machnęła ręką. - Idź! Leć z wiatrem! Pośpiesznie zapiął torbę, po czym wsunął nogi w rzędy pasków po obu stronach siodła i zaciągnął je ciasno, by nie spaść z Saphiry w powietrzu. Wówczas smoczyca przykucnęła i z rykiem radości wyprysnęła na drogę. Ludzie w dole wzdrygnęli się i pochylili gwałtownie, konie wierzgały spło- szone, gdy Saphira rozpostarła olbrzymie skrzydła i załopotała nimi, oddalając się od twardej nieprzyjaznej ziemi w gościnny przestwór nieba. Eragon zamknął oczy i uniósł głowę, ciesząc się, że w końcu opuszcza Belatonę. Po tygodniu w mieście, spędzonym wyłącznie na odpoczynku i jedzeniu - na polecenie Nasuady - nie mógł się już doczekać podjęcia podróży do Uru’baenu. Kiedy Saphira wyrównała lot setki stóp nad szczytami wież miasta, ode- zwał się do niej: Jak sądzisz, czy Glaedr dojdzie do siebie? Nigdy nie będzie taki

jak kiedyś. Nie, ale mam nadzieję, że znajdzie sposób pokonania rozpaczy. Potrzebuję jego pomocy, Saphiro. Jest tak wiele rzeczy, których wciąż nie wiem. Bez niego nie mam kogo spytać. Jakiś czas milczała, słyszał jedynie łopot jej skrzydeł. Nie możemy go poganiać - oznajmiła w końcu. Został zraniony w najgor- szy sposób, iv jaki może ucierpieć smok bądź Jeździec. Zanim pomoże tobie, mnie czy komukolwiek innemu, musi zadecydować, że chce żyć dalej. Dopóki tego nic zrobi, nasze słowa do niego nie dotrą.

NIE HONOR NI SŁAWA, LECZ PĘCHERZE W NIEFORTUNNYCH MIEJSCACH

Ujadanie ogarów stawało się coraz głośniejsze, stado psów szczekało złak- nione krwi. Roran zacisnął dłonie na wodzach i pochylił się niżej nad szyją galo- pującego wierzchowca. Łomot końskich kopyt przelewał się przez niego niczym grzmot. Wraz z piątką towarzyszy - Carnem, Mandelem, Baldorem, Delwinem i Hamunde m - niecałe pół mili stąd ukradli świeże konie z dworskiej stajni. Stajennym kradzież wyraźnie się nie spodobała. Błysk mieczy

wystarczył, by uciszyć ich protesty, lecz gdy tylko Roran z towarzyszami odjechali, tam- ci musieli powiadomić straże, bo dziesięciu gwardzistów ruszyło za nimi, puszczając ich tropem sforę myśliwskich psów. -Tam! - krzyknął, wskazując wąską brzezinę pomiędzy dwoma pobli- skimi wzgórzami, bez wątpienia rosnącą wzdłuż koryta strumienia. Na jego rozkaz wszyscy zjechali z ubitej drogi, kierując się w stronę drzew. Mimo nierównego podłoża, jedynie odrobinę zwolnili szaleńczy galop, nie bacząc na ryzyko, że któryś z koni wdepnie w jamę i złamie nogę bądź zrzuci jeźdźca. Choć było to niebezpieczne, to nie bardziej niż doścignięcie przez ujadające ogary. Roran wbił ostrogi w boki konia.

- Dalej! - krzyknął jak najgłośniej z głębi zapylonego gardła. Wałach skoczył naprzód i krok za krokiem zaczął doganiać Carna. Roran wiedział, że jego koń wkrótce nie będzie już w stanie poderwać się do kolejnego zrywu, nieważne jak mocno wbije weń ostrogi bądź chlaś- nie końcami wodzów. Nie znosił okrucieństwa, wcale nie chciał zajeździć zwierzęcia na śmierć, ale nie oszczędzi konia, gdyby to miało oznaczać nie- powodzenie powierzonej im misji. - Nie mógłbyś zamaskować naszych śladów zaklęciem?! - zawołał, zrów- nawszy się z magiem. - Nie wiem jak! - odparł Carn, ledwie słyszalny pośród szumu wiatru i tętentu galopujących koni. - To zbyt skomplikowane! Roran zaklął i obejrzał się przez ramię. Ogary pokonywały ostatni zakręt drogi. Zdawało się, że fruną

nad ziemią, ich długie chude ciała wyciągały się i kurczyły w szybkim rytmie. Nawet z tej odległości dostrzegał czerwień ich języków, wydało mu się, że widzi też błysk białych kłów. Kiedy dotarli do drzew, skręcił i skierował się z powrotem między wzgó- rza, trzymając się jak najbliżej linii brzóz, lecz unikając wiszących nisko gałęzi i zwalonych pni. Pozostali uczynili podobnie, krzycząc na konie, by nie zwolniły biegu. Po swej prawej dostrzegł Mandela, pochylonego nad karkiem dropiatej klaczy. Jego twarz wykrzywiał drapieżny grymas. W ciągu ostatnich trzech dni młodszy mężczyzna zaimponował Roranowi swą wytrzymałością i har- tem. Odkąd ojciec Katriny, Sloan, zdradził wieśniaków z Can-ahall i zabił ojca Mandela, Byrda, Mandel rozpaczliwie pragnął dowieść, że dorównuje innym mężczyznom z wioski; podczas ostatnich dwóch bitewr Yardenów z Imperium spisał się znakomicie. Gruba gałąź pędziła wprost ku jego głowie. Schylił się gwałtownie i po- czuł, jak suchy koniuszek trąca hełm. Oderwany liść opadł mu na twarz i na moment przesłonił prawe oko, a potem porwał go wiatr. Wałach oddychał z coraz większym trudem, podążając głębiej między wzgórza. Roran obejrzał się i przekonał, że psy dzieli od nich niecałe ćwierć mili. Jeszcze parę minut, a z pewnością dościgną konie. Do diaska, pomyślał. Przebiegł wzrokiem tam i z powrotem po gęsto rosnących drzewach po lewej i trawiastym wzgórzu po prawej, szukając czegoś czegokolwiek - co pomogłoby im zgubić prześladowców. 104

Był rak otępiały ze zmęczenia, że omal tego nie przeoczył. Dwadzieścia jardów przed nim zbocze wzgórza przecinał łuk jeleniej ścieżki, która krzyżowała się z jego dróżką i znikała wśród drzew. - PrrL. Prr! - zawołał Roran, odchylając się w strzemionach i ściągając wodze. Wałach zwolnił gwałtownie, choć parsknął w proteście i szarpnął głową, starając się usunąć spomiędzy zębów wędzidło. - O nie, nic z tego - warknął Roran i pociągnął jeszcze mocniej. Szybciej! - krzyknął do reszty grupy, skręcając i kierując wierzchowca w głąb zagajnika. Powietrze pod drzewami było chłodniejsze, niemal zimne, i zgrzany po wysiłku przyjął to z ulgą. Miał jednak zaledwie chwilę na napawanie się chłodem, a potem wałach ruszył naprzód i potykając się, pomknął w dół stromego brzegu w stronę strumienia. Suche liście szeleściły pod podko- wami. By nie przelecieć nad końską szyją i głową, Roran musiał położyć się niemal płasko na grzbiecie wierzchowca, wysuwając przed siebie nogi z usztywnionymi kolanami. Kiedy dotarli na dno jaru, wałach wpadł do kamienistego strumie- nia, chlapiąc dokoła wodą tak wysoko, że bryzgi dosięgły kolan jeźdźca. Na drugim brzegu Roran zatrzymał się, sprawdzając, czy pozostali wciąż mu towarzyszą. Zobaczył ich natychmiast, jadących w szeregu wśród drzew. Z góry, od strony, z której wpadli do zagajnika, słyszał ujadanie psów. Będziemy musieli zawrócić i walczyć, zrozumiał. Zaklął ponownie i skierował wałacha na drugi, miękki, porośnięty mchem brzeg, wciąż podążając ledwie widocznym szlakiem. Niedaleko od strumienia ujrzał ścianę wysokich paproci, a za nimi kot- linkę. Natychmiast wpatrzy ł

powalone drzew-o, które mogłoby posłużyć za zaimprowizowaną barierę, gdyby zdołali je przeciągnąć. Mam tylko nadzieję, że nie wzięli łuków, pomyślał. Pomachał do swych ludzi. - Tutaj! Chlasnął wodzami, kierując wałacha przez paprocie do kotlinki, po czym zsunął się z siodła, nie puszczając konia. Gdy stopy dotknęły ziemi, nogi ugięły się pod nim i gdyby nie koń, upadłby. Skrzywił się, przyciskając czoło do boku wierzchowca; dysząc, czekał, aż drżenie nóg ustanie.

Reszta oddziału zebrała się wokół niego, powietrze wypełnił smród potu i brzęk uprzęży. Konie dygotały, ich piersi unosiły się i opadały, w kącikach pysków tworzyła się żółta piana. - Pomóż mi! - rzekł Roran do Bałdora i wskazał gestem powalone drzewo. Wsunęli dłonie pod grubszy koniec i dźwignęli pień z ziemi. Roran zacisnął zęby, gdy plecy i uda zaprotestował bólem. Trzy dni nieustannego galopu - w połączeniu z niecałymi trzema godzinami snu na każde dwanaście spędzone wr siodle - przerażająco go osłabiły. Równie dobrze mógłbym ruszyć do walki pijany, chory i zbity na kwaś- ne jabłko, pomyślał, wypuszczając pień i prostując się powroli. Ta myśl go zaniepokoiła. Sześciu mężczyzn ustawiło się przed końmi, naprzeciw zdeptanych pa- proci, i dobyło broni. Ujadanie psów?- rozbrzmiewało coraz głośniej, ich gorączkowe szczekanie odbijało się echem od drzew w obłąkańczym chórze.

Roran napiął się i uniósł wyżej młot. I wtedy pośród ujadania usłyszał dziwne melodyjne dźwięki pradawnej mowy, dobiegające od strony Carna, i moc zawarta w owych frazach sprawiła, że włosy zjeżyły mu się na karku. Czarodziej wymówił kilka zdań urywanym, zdyszanym głosem, przema- wiając tak szybko, że słowa się zlewały, tworząc niezrozumiały bełkot. Gdy tylko skończył, skinął na Rorana i pozostałych. - Na ziemię! - szepnął. Roran szybko przykucnął. Nie po raz pierwszy przeklinał fakt, że sam nie potrafi posłużyć się magią. Ze wszystkich umiejętności wojownika ta była najprzydatniejsza; jej brak wystawiał go na łaskę tych, którzy jedynie wolą i słowem potrafili odmieniać kształt tego świata. Paprocie przed nimi zaszeleściły i zadygotały, a potem spomiędzy nich wysunął się czarny pysk ogara, spoglądającego w głąb kotlinki. Jego nos poruszał się lekko. Delwin syknął i uniósł miecz, jakby chciał odrąbać psu głowę, lecz Carn odchrząknął ostro i pomachał do niego, by tamten opuścił klingę. Pies rozglądał się, wyraźnie zdumiony. Znów powęszył, a potem oblizał pysk długim fioletowym językiem i zniknął. Kiedy liście przesłoniły zwie- rzę, Roran powoli wypuścił wstrzymywane dotąd powietrze. Spojrzał na Carna i uniósł brwi, czekając na wyjaśnienie, mag jednak jedynie pokręcił głową i przyłożył palec do ust. 106

Kilka sekund później dwa kolejne psy wynurzyły się z

paproci i wyco- fały szybko. Wkrótce stado zaczęło skomlić i poszczekiwać, krążąc pośród drzew i próbując odkryć, gdzie podziała się ich zdobycz. Siedząc tak i czekając, Roran po raz pierwszy zauważył, że na jego no- gawkach widnieje kilkanaście ciemnych plam po wewnętrznej stronie ud. Dotknął jednej z nich i na palcu pozostała mu warstewka krwawej cieczy. Każda plama oznaczała kolejny pęcherz. I nie tylko tam: czuł je także na dłoniach - w miejscach, gdzie wodze otarły skórę pomiędzy kciukami i pal- cami wskazującymi - i na piętach, jak również w innych, mniej fortunnych miejscach. Z grymasem niesmaku wytarł palce o ziemię. Spojrzał po swych lu- dziach, Męczących i przykucniętych, i dostrzegł, jak krzywią się z bólu przy każdym ruchu i jak niepewnie dzierżą broń. Byli w nie lepszym stanie od niego. Postanowił, że kiedy znów zatrzymają się na popas, poprosi Garna, by wyleczył ich rany. Jeśli jednak mag będzie zbyt zmęczony, on sam zachowa swoje; wolał znosić ból niż pozwolić, by Carn zmarnował wszystkie siły przed przybyciem do Aroughs, Roran bowiem podejrzewał, że umiejętno- ści czarodzieja bardzo się przydadzą podczas zdobywania miasta. Myśląc o Aroughs i o oblężeniu, które jakimś cudem miał zakończyć, Roran przycisnął wolną rękę do piersi, by sprawdzić, czy rozkazy, których nie umiał odczytać, i list mianowania na stopień kapitana, którego zapew- ne nie zdoła zachować, wciąż tkwią bezpiecznie w kieszeni tuniki. Tkwiły. Po kilku długich, napiętych minutach jeden z psów zaczął szczekać ra- dośnie gdzieś wśród drzew. Pozostałe pomknęły w tamtą stronę i znów zaczęły ujadać, co oznaczało, że wyczuły bliską zdobycz.

Kiedy hałas ucichł, Roran powoli dźwignął się z ziemi i powiódł wzro- kiem po drzewach i krzakach. - Droga wolna - rzekł zniżonym głosem. Gdy pozostali wstali, Hamund - wysoki, kędzierzawy, z głębokimi bruz- dami obok ust, choć był zaledwie rok starszy od Rorana - odwrócił się do Carna. -Czem u nie zrobiłeś tego wcześniej? - spytał z pretensją. - Zamiast pozwolić nam uganiać się na oślep po okolicy i omal nie skręcić karków podczas jazdy ze zbocza? - Ręką wskazał strumień.

- Ponieważ - odparł rcnvnie gniewnie Carn - wtedy jeszcze o tym nie pomyślałem, oto dlaczego. Biorąc pod uwagę fakt, że właśnie ocaliłem cię przed zarobieniem wielu dziur w skórze, mógłbyś raczej mi podziękować. - Czyżby? Moim zdaniem powinieneś spędzić więcej czasu, pracując nad swymi zaklęciami, zanim znów ktoś zapędzi nas nie wiadomo gdzie i... Obawiając się, że kłótnia może stać się niebezpieczna, Roran wkroczył między nich. - Dość! - Spojrzał na Carna. - Czy twoje zaklęcie ukryje nas przed straż- nikami? Czarodziej pokręcił głową. - Ludzie to nie psy, trudniej ich nabrać. - Spojrzał z pogardą na Ha- monda. - W każdym razie większość. Nas mogę ukryć, ale nie nasze śla- dy. - Wskazał ręką połamane i zmiażdżone paprocie i odciski kopyt w wilgotnej ziemi. - Zorientują się, że tu jesteśmy, jeśli odjedziemy, nim nas zauważą, psy ich odciągną i... - Na koń! - polecił Roran. Do wtóru cicho mamrotanych przekleństw i kiepsko

skrywanych jęków, jego ludzie wgramolili się na siodła. Roran po raz ostatni obejrzał się na kotlinkę, sprawdzając, czy niczego nie zapomnieli, a potem poprowadził swego wierzchowca na czoło grupy i dźgnął ostrogami. Razem wypadli galopem spod cienistych drzew, oddalając się od jaru, i podjęli z pozoru niekończącą się podróż do Aroughs. Roran nie miał pojęcia, co zrobi, kiedy już dotrze do miasta.

KSIĘŻYCOŻERNA

Wędrując przez obóz Vardenów, Eragon uniósł i opuścił ramiona. Próbo- wał rozruszać obolały mięsień, pozostałość wcześniejszych ćwiczeń z Aryą i Blódhgarmem. Kiedy dotarł na szczyt niewielkiego wzgórza, wznoszącego się niczym samotna wyspa pośród morza namiotów, oparł dłonie na biodrach i przy- stanął, chłonąc rozciągający się w dole widok. Przed nim leżała ciemna tafla jeziora Leona, połyskująca lekko w mroku, gdy grzbiety niskich fal migotały odbitym

pomarańczowym blaskiem pochodni. Gościniec, którym maszerowali Vardeni, biegł między namiotami a brzegiem jeziora: szerokie pasmo bruku osadzonego w zaprawie, zbudowane - tak przynaj- mniej twierdził Jeod - na długo przed tym, jak Galbatorix obalił Jeźdźców. Ćwierć mili na północ, tuż przy wodzie, przycupnęła niewielka wioska rybacka; Eragon wiedział, że jej mieszkańców bynajmniej nie cieszy widok obozującej u progu armii. Musisz się nauczyć... widzieć to, na co patrzysz. Od chwili wymarszu z Belatony Eragon przez wiele godzin rozważał radę Glaedra. Nie był pewien, co miał na myśli smok, bo Glaedr, wypo- wiedziawszy owo tajemnicze zdanie, umilkł i nie odezwał się więcej. Eragon uznał zatem, że potraktuje polecenie dosłownie. Usiłował dokładnie

widzieć i postrzegać wszystko przed sobą, nieważne, jak było małe bądź z pozoru nieistotne, i rozumieć znaczenie każdego obrazu. Jednakże, choć bardzo się starał, miał wrażenie, że mu to nie wychodzi. Gdziekolwiek patrzył, dostrzegał oszałamiające mrowie szczegółów, był jednak przekonany, że wciąż mnóstwo umyka jego wzrokowi. Co gorsza, rzadko potrafił zrozumieć, co dokładnie dostrzega, na przykład, dlaczego z trzech kominów w rybackiej wiosce nie ulatuje dym. Mimo poczucia beznadziejności, wysiłek ów przynajmniej w jednej materii przyniósł owoce: Arya nie pokonywała go już za każdym razem, gdy skrzyżowali miecze. Obserwował ją ze zdwojoną uwagą - przyglądając się równie uważnie jak ściganej na łowach sarnie - i w efekcie zwyciężył w

kilku starciach. Nadal jednak nie był jej równy, a co dopiero lepszy. Nie wiedział też wciąż, czego musi się nauczyć - ani kto mógłby udzielić mu lekcji - po to, by dorównać jej umiejętnościami. Może Arya ma rację i doświadczenie to jedyny nauczyciel, jaki teraz zdoła mi pomóc, pomyślał. Doświadczenie wymaga jednak czasu, a tego mamy niewiele. Wkrótce dotrzemy do Dras-Leony, a potem Uru baenu. Jeszcze parę miesięcy i będziemy musieli stawić czoło Galbatorixowi i Shrui- kanowi. Westchnął i potarł rękami twarz, próbując skierować myśli na inne, mniej niepokojące tory. Zawsze jednak powracał do tych samych wątpli- wości, atakując je ze wszystkich stron, niczym pies starą kość. Nic to jednak nie dawało, prócz nieustannych, narastających obaw. Zatopiony w myślach ruszył dalej w dół wzgórza. Zapuścił się między ciemne namioty, zmierzając w stronę własnego, lecz nie zwracając uwagi na to, dokąd dokładnie wiedzie ścieżka. Jak zawsze, spacer pomógł mu odnaleźć spokój. Napotykani ludzie odstępowali, przepuszczali go i przycis- kali pięść do piersi, zazwyczaj mrucząc cicho „Cieniobójco", na co Eragon odpowiadał uprzejmym skinieniem głowy. Krążył tak dobry kwadrans, przystając i skręcając przypadkowo, wciąż zadumany, gdy nagle z zamyślenia wyrwał go wysoki głos kobiety, opowia- dającej coś z wielkim entuzjazmem. Zaciekawiony podążył w ślad za nim i dotarł do namiotu stojącego z dala od reszty, pod węźlastym pniem starej wierzby, jedynego drzewa nad jeziorem, którego żołnierze nie zrąbali na opał. 110

I tu, pod sklepieniem gałęzi, ujrzał najdziwniejszy widok, jaki zdarzyło mu się oglądać. Dwanaście urgali, łącznie z ich wodzem wojennym Nar Garzhvogiem, usiadło w półkręgu wokół niewielkiego migoczącego ogniska. Na ich obli- czach tańczyły groźne cienie, podkreślając masywne łuki brwiowe, szerokie kości policzkowe i potężne szczęki, a także bruzdy na rogach wyrastających z czół i opadających spiralami po bokach głów. Urgale były nagie do pasa, pomijając skórzane bransolety na przegubach i pasy tkaniny, które nosiły przewieszone ukośnie przez ramiona. Oprócz Garzhvoga w ich gronie zna- lazło się jeszcze trzech Kullów. Obok potężnych wojowników reszta urga- li - z których każdy liczył co najmniej sześć stóp wzrostu - wydawała się mała jak dzieci. Pośród urgali - pośród i na nich - dostrzegł kilkadziesiąt kotołaków w zwierzęcych postaciach. Wiele kotów siedziało przy ogniu w absolut- nym bezruchu, nie kołysząc nawet ogonami, nadstawiając czujnie pędzelkowatych uszu. Inne leżały wyciągnięte na ziemi bądź na kolanach czy w ramionach urgali. Ku swemu zdumieniu Eragon zauważył nawet jedne- go - szczupłą, białą samicę - zwiniętego na szerokiej głowie Kulla, z prawą łapą opadającą na twarz, przyciśniętą władczo do środka jego czoła. Choć wydawały się maleńkie w porównaniu z urgalami, wyglądały równie dziko i Eragon nie miał wątpliwości, z kim wolałby raczej stanąć do walki. Urgale rozumiał, natomiast kotołaki były... nieprzewi-dywalne. Po drugiej stronie ogniska, przed namiotem, ujrzał zielarkę Angelę. Sie- działa na zwiniętym kocu, ze skrzyżowanymi nogami, i za pomocą ręcz- nego

wrzeciona przędła kłąb wełny, snując cienką nić. Wrzeciono unosiła przed sobą, jakby chciała zahipnotyzować wszystkich widzów. Zarówno kotołaki, jak i urgale wpatrywały się w nią z napięciem, ich wzrok ani na moment nie opuszczał jej twarzy. - ...Ale okazał się zbyt powolny - mówiła - i oszalały czerwonooki królik rozszarpał gardło Horda, zabijając go na miejscu. Potem umknął w las, znikając z kart historii. Jednakże - tu Angela pochyliła się i zniżyła głos - jeśli zapuścicie się w tamte strony, tak jak ja kiedyś... nawet dziś natkniecie się na świeżo zabitego jelenia bądź feldunosta, który wygląda, jakby go obgryziono niczym rzepę. A wokół ujrzycie ślady wyjątkowo dużego królika. Nawet teraz od czasu do czasu któryś z wojowników z Kvóthu

znika, a kiedy go znajdują, leży martwy z rozszarpanym gardłem... Za- wsze z rozszarpanym gardłem. - Wróciła do poprzedniej pozycji. - Śmierć przyjaciela, rzecz jasna, okropnie wzburzyła Terrina i bardzo chciał ścigać królika, lecz krasnoludy nadal potrzebowały jego pomocy. Wrócił zatem do twierdzy, po czym przez trzy kolejne dni i noce obrońcy utrzymywali mury, aż w końcu zaczęło brakować im zapasów, a ciało każdego pokryły rany. W końcu rankiem czwartego dnia, gdy wszystko wydawało się straco- ne, chmury się rozstąpiły i Terrin ze zdumieniem ujrzał w dali Mimringa, lecącego ku twierdzy na czele wielkiego grzmotu smoków. Widok smoków przeraził napastników tak bardzo, że odrzucili broń i umknęli w głuszę. - Wargi Angeli się wygięły. - To, jak łatwo się domyślić, wielce ucieszyło krasnoludy z Kvóthu i w mieście zapanowała radość. A kiedy Mimring

wylądował, Terrin odkrył ze zdumieniem, że jego łuski stały się przejrzyste niczym diamenty. Powiadają, że stało się tak, ponieważ Mimring podfrunął za blisko słońca - aby sprowadzić na czas resztę smoków, musiał przelecieć nad szczytami Gór Beorskich, wyżej niż jakikolwiek smok przed nim czy po nim. Od tej pory Terrin zasłynął jako bohater oblężenia KvÓthu, a jego smoka nazwano Mimringiem Świetlistym ze względu na łuski. I żyli razem długo i szczęśliwie, choć po prawdzie Terrin zawsze już bał się królików, nawet jako starzec. Oto, co naprawdę wydarzyło się w Kvóth. Kiedy umilkła, kotołaki zaczęły mruczeć, a urgale sapnęły z aprobatą. - Dobre historie opowiadasz, Uluthrek. - Głos Garzhvoga zabrzmiał głucho niczym łoskot spadających kamieni. - Dziękuję. - Ja słyszałem inną wersję - zauważył Eragon, wkraczając w krąg światła. Twarz Angeli pojaśniała. - Cóż, trudno oczekiwać, by krasnoludy przyznały, że były zdane na łaskę królika. Cały czas kryłeś się wśród cieni? - Zaledwie minutę - przyznał. - Zatem straciłeś najlepszą część historii, a ja nie zamierzam dziś się po- wtarzać. Za bardzo zaschło mi w gardle od długiego gadania. Eragon poczuł przez podeszwy butów wyraźne wibracje, gdy ziemia za- drżała, kiedy Garzhrog i pozostałe urgale wstali z miejsc, ku wyraźnemu niezadowoleniu spoczywających na nich kotołaków. Kilka z nich miauknę- ło w proteście, lądując na ziemi. 112

Patrząc na zbiorowisko groteskowych rogatych twarzy, zebranych wo- kół ognia, Eragon musiał zwalczyć nagłe pragnienie, by chwycić rękojeść miecza. Choć walczył już, podróżował i polował u boku urgali, a także przeglądał myśli kilkunastu z nich, w ich obecności nadal czuł się nieswojo. Jego umysł wiedział, że to sprzymierzeńcy, lecz kości i mięśnie nie mogły zapomnieć prymitywnej grozy, jaka ogarniała go za każdym razem, gdy miał okazję stawić czoło ich pobratymcom w bitwie. Garzhvog wyjął coś ze skórzanej sakwy u pasa. Wyciągając umięśnioną rękę nad ogniem, wręczył to coś Angeli, która przerwała przędzenie, przyj- mując dar w złączone dłonie. Była to nierówna kula zielonego jak morze kryształu, migoczącego niczym zamarznięty śnieg. Wsunęła go do rękawa swej sukni i znów podniosła wrzeciono. - Musisz odwiedzić kiedyś nasz obóz, Uluthrek powiedział Garzh- vog. - A wtedy opowiemy ci wiele naszych historii. Mamy z nami pieś- niarza. Jest dobry; kiedy słuchasz, jak recytuje opowieść o zwycięstwie Nar Tulkhqy w Stavarosku, krew wrze ci w żyłach i masz ochotę ryczeć do księżyca, krzyżując rogi z nawet najpotężniejszym wrogiem. - Zależy, czy w ogóle ma się jakieś rogi - zauważyła Angela. - Będę za- szczycona, mogąc wysłuchać waszych historii. Może jutro wieczorem? Olbrzymi Kuli się zgodził. - Gdzie leży Stavarosk? - spytał Eragon. - Nigdy wcześniej o nim nie słyszałem. Urgale poruszyły się niespokojnie. Garzhvog opuścił głowę i parsknął jak byk.

- Co to za oszustwa, Ogniomieczu? - spytał. - Chcesz rzucić mi wyzwa- nie, tak nas obrażając? Z groźną miną rozprostował i zacisnął dłonie. - Nie miałem złych zamiarów, Nar Garzhvogu - odparł czujnie Era- gon. - To szczere pytanie. Nigdy wcześniej nie słyszałem nazwy Stavarosk. Pośród urgali rozległ się szmer zdumienia. - Jak to możliwe? - spytał Garzhvog. - Czyż wszyscy ludzie nie wiedzą o Stavarosku? Czyż nie opiewa się go w każdym dworze od północnych pustkowi aż po Góry Beorskie jako naszego największego zwycięstwa? Z pewnością, jeśli nikt inny, to choć Vardeni muszą o nim opowiadać. Angela westchnęła, nie odrywając oczu od kołowrotka.

- Lepiej im odpowiedz. W głębi umysłu Eragon poczuł, że Saphira obserwuje całą scenę, wie- dział, że szykuje się do lotu, gdyby uznała, że nie da się uniknąć walki. - Nikt nigdy mi o tym nie wspominał - rzekł, starannie dobierając sło- wa. - Ale też niezbyt dawno dołączyłem do Yardenów i... - Drajl! - zaklął Garzhvog. - Bezrogi zdrajca nie ma nawet dość odwagi, by przyznać się do swej klęski. To tchórz i kłamca! - Kto? Galbatorix? - spytał ostrożnie Eragon. Kilka kotołaków zasyczało na wzmiankę o królu. Garzhvog skinął głową. - O tak. Kiedy zasiadł na tronie, pragnął na zawsze zniszczyć naszą rasę. Posłał do Kośćca olbrzymią armię. Jego żołnierze miażdżyli nasze wioski, palili

kości, pozostawiali za sobą gołą, czarną, gorzką ziemię. Walczyliśmy najpierw z radością, potem z rozpaczą, ale wciąż walczyliśmy. Tylko tyle mogliśmy zrobić. Nie mieliśmy dokąd uciec ani gdzie się ukryć. Kto ochroniłby Urgralgra, skoro nawet Jeźdźców powalił na kolana? Mieliśmy jednak szczęście. Przewodził nam wielki wódz, Nar Tulkhąa. Kiedyś został schwy- tany przez ludzi i przez wiele lat walczył z nimi, wiedział więc, jak rozumu- jecie. Dzięki temu zdołał zgromadzić pod swym sztandarem wiele naszych szczepów. Następnie zwabił armię Galbatorixa w wąską przełęcz głęboko w górach. Tam nasze byki runęły na nich z obu stron. To była rzeź, Ognio- mieczu. Ziemia nasiąkła krwią, a stosy ciał wznosiły się wyżej niźli moja gło- wa. Po dziś dzień, kiedy udasz się do Stavarosku, usłyszysz trzask kości pod stopami i pod każdą kępą mchu znajdziesz monety, miecze i kawałki zbroi. - A zatem to byliście wy! - wykrzyknął Eragon. - Całe życie słyszałem, że Gałbatorix stracił kiedyś połowę swych ludzi w Kośćcu, ale nikt nie po- trafił mi wyjaśnić, jak i dlaczego. - Ponad połowę swych ludzi, Ogniomieczu. - Garzhvog uniósł ramiona i wydał gardłowy dźwięk. - A teraz widzę, że jeśli inni mają dowiedzieć się o naszym zwycięstwie, sami musimy rozpuścić o nim wieści. Odnajdziemy waszych pieśniarzy, waszych bardów i nauczymy ich pieśni traktujących o Nar Tulkhqie, dopilnujemy, by nauczyli się je recytować często i głoś- no. - Kiwnął głową, jakby podjął decyzję - imponujący gest, biorąc pod uwagę rozmiary jego głowy - po czym rzekł: Zegnaj, Ogniomieczu. Zegnaj, Uluthrek. 114

To rzekłszy, wraz ze swymi wojami zniknął w mroku. Angela zachichotała, czym zaskoczyła Eragona. - No co? - spytał, odwracając się do niej. - Wyobraziłam sobie wyraz twarzy biednego piesniarza, który za parę minut wyjrzy z namiotu i ujrzy dwanaście urgali, w tym czterech Kul- lów stojących na zewnątrz, gotowych wyedukować go co do swych tradycji. Bardzo się zdziwię, jeśli nie usłyszymy jego krzyku. - Znów zachi- chotała. Eragon, równie rozbawiony, przysiadł na ziemi i rozgarnął gałęzią żar. Na kolana opadł mu ciepły ciężar: spuściwszy wzrok, przekonał się, że biała kotołaczka zwinęła mu się w kłębek na udach. Uniósł dłoń, by ją pogłaskać, powstrzymał się jednak. - Mogę? - spytał kotkę. Machnęła lekko ogonem, poza tym jednak zignorowała go. Eragon, z nadzieją, że postępuje właściwie, zaczął ostrożnie gładzić szyję stworzenia. Chwilę później w nocnym powietrzu rozległo się głośne wibru- jące mruczenie. - Lubi cię - zauważyła Angela. Z jakiejś przyczyny Eragona ogarnęła radość. - Kim ona jest? To znaczy, kim ty jesteś? Jak masz na imię? - Zerknął szybko na kotołaczkę w obawie, że ją uraził. Angela zaśmiała się cicho. - Ma na imię Łowczyni Cieni. A raczej to oznacza jej imię w języku kotołaków. Tak naprawdę to... - Zielarka wydała z siebie osobliwy, kasz- lący, warkotliwy dźwdęk, od którego Eragonowi zjeżyły się włosy na kar- ku. Łowczyni Cieni jest samicą Grimrra Półłapego, toteż

można by rzec, że to królowa kotołaków. Mruczenie zabrzmiało jeszcze głośniej. - Rozumiem. - Eragon rozejrzał się po pozostałych kotołakach. - A gdzie jest Solembum? - Ugania się za długowąsą samiczką, młodszą od niego o połowę. Zacho- wuje się niemądrze, jak kociak. Ale też od czasu do czasu każdy ma prawo do odrobiny szaleństwa. - Chwyciwszy wrzeciono lewą dłonią, zatrzymała je w biegu i nawinęła świeżo uprzędzioną nić wokół podstawy drewrnianego dysku. Potem pokręciła nim ponownie i drugą ręką znów zaczęła czerpać

z kłębu surowej wełny. - Wyglądasz, jakbyś pękał w szwach od pytań, Cie- niobójco. - Po każdym naszym spotkaniu czuję jeszcze większy zamęt. - Każdym? Cóż za kategoryczne stwierdzenie. No dobrze, postaram się podzielić informacjami. Pytaj. Eragon, podchodząc do nagłej otwartości zielarki z pewnym niedowie- rzaniem, zastanowił się, o co chciałby spytać. - Grzmot smoków? - rzekł w końcu. - Co to zna...? - To jest właściwe określenie stada smoków. Gdybyś kiedykolwiek usły- szał je w locie, zrozumiałbyś. Kiedy dziesięć, dwanaście czy więcej smoków przelatuje ci nad głową, powietrze drży wokół ciebie, zupełnie jakbyś siedział wewnątrz olbrzymiego bębna. Poza tym, jak inaczej miałbyś nazwać grupę smoków? Masz watahę wilków, sforę psów, ptasi sejmik, klucz gęsi, ławicę ryb, tabun koni i tali dalej, ale co ze smokami? Głód smoków? To nie brzmi właściwie. Podobnie jak płomień czy groza, choć osobiście groza całkiem mi się podoba: groza

smoków... Ale nie, stado smoków nazywamy grzmotem. Sam byś to wiedział, gdyby twoje wykształcenie obejmowa- ło coś więcej niż naukę machania mieczem i odmianę paru czasowników w pradawnej mowie. - Na pewno masz rację - ustąpił, by jej nie złościć. Poprzez stałą więź z Saphirą wyczuł jej aprobatę wobec określenia „grzmot smoków" i podzie- lał tę opinię: idealnie pasowało. Zastanowił się jeszcze chwilę. - A dlaczego Garzhyog nazwał się Uluthrek? - To tytuł, który urgale przyznały mi dawno, dawno temu, kiedy wędro- wałam wśród nich. - Co oznacza? - Księżycożerna. - Księżycożerna. Co za dziwne imię! Dlaczego je dostałaś? - To oczywiste. Bo pożarłam księżyc. Jakżeby inaczej? Eragon zmarszczył brwi i przez moment skupiał się na głaskaniu koto- łaczki. - Dlaczego Garzhyog dał ci kamień? - spytał w końcu. - Bo opowiedziałam mu historię. To chyba jasne. - Ale co to takiego?

- Kawałek skały. Nie zauważyłeś? - Zacmokała z dezaprobatą. - Na- prawdę, powinieneś zwracać baczniejszą uwagę na to, co się dzieje wokół ciebie. Inaczej, w chwili nieuwagi ktoś wbije ci nóż pod żebra. A wówczas, z kim wymieniałabym tajemnicze uwagi? Odrzuciła w tył włosy. - No dalej, zadaj mi jeszcze pytanie. Całkiem nieźle się bawię. Patrząc na nią, uniósł brew- i choć był pewien, że nic to nie da, zapytał: - Cwir, ćwir?

Zielarka ryknęła śmiechem, część kotołaków otworzyła pyszczki w zęba- tych uśmiechach. Jednakże Łowczyni Cieni wydawała się niezadowolona, wbiła bowiem pazury w udo Eragona tak, że skrzywił się z bólu. - No cóż. - Angela nie mogła pohamować śmiechu. Skoro musisz poznać odpowiedź, to całkiem niezła historia. Zobaczmy... Kilkanaście lat temu, kiedy podróżowałam skrajem Du Weldenvarden daleko na zachodzie i wiele, wiele mil od jakiegokolwiek miasta, miasteczka czy wios- ki, natknęłam się na Grimrra. W owym czasie był zaledwie przywódcą niewielkiego plemienia kotołaków i nadal dysponował obiema zdrowymi łapami. Tak czy inaczej, zastałam go igrającego z pisklęciem drozda, które wypadło z gniazda na pobliskim drzewie. Gdyby po prostu zabił ptaka i go zjadł, nie przeszkadzałoby mi to - w końcu tak właśnie po- stępują koty - ale on torturował nieszczęsne stworzenie, szarpał mu skrzydełka, skubał ogon, pozwalał odskoczyć i znów wywracał. - An- gela z niesmakiem zmarszczyła nos. Powiedziałam mu, że powinien przestać, ale on tylko warknął, nie zwracając na mnie uwagi. - Przy- gwoździła Eragona surowym spojrzeniem. - Nie lubię, kiedy się mnie ig- noruje. Toteż odebrałam mu ptaka, pomachałam palcami, rzuciłam zaklę- cie i przez następny tydzień za każdym razem, gdy otworzył pysk, ćwierkał jak słowik. - Ćwierkał? Angela kiwnęła głową, z trudem tłumiąc rozbawienie. - Nigdy w życiu tak bardzo się nie uśmiałam. Przez cały tydzień żaden z kotołaków nie dopuszczał go do siebie. - Nic dziwnego, że cię nienawidzi. - I co z tego? Jeśli od czasu do czasu nie narobisz sobie wrogów, oznacza to, że jesteś tchórzem - albo jeszcze gorzej. Poza tym warto było to zrobić, choćby po

to, by ujrzeć jego reakcję. Naprawdę się wściekł!

Łowczyni Cieni wydała cichy ostrzegawczy pomruk i znów wysunęła pazury. - Może lepiej byłoby zmienić temat - zasugerował Eragon, krzywiąc się lekko. - Mmm. Nim jednak zdołał wymyślić coś nowego, ze środka obozowiska dobiegł ich głośny krzyk. Zabrzmiał trzy razy nad rzędami namiotów, nim w końcu ucichł. Eragon spojrzał na Angele, a ona na niego i oboje zaczęli się śmiać.

PLOTKI I PISMO

Jest późno - powiedziała Saphira, gdy Eragon dotarł do namiotu, obok któ- rego leżała, Lśniąc niczym sterta lazurowych, rozpalonych węgli w słabym blasku pochodni. Przyjrzała mu się jednym przymrużonym okiem. Przykucnął przy jej głowie i na kilka chwil przycisnął swe czoło do jej, tuląc okoloną szpikulcami żuchwę.

Rzeczywiście - raekk w końcu. A ty po całym dniu lotu pod wiatr potrzebu- jesz odpoczynku. Spij, zobaczymy się rankiem. Raz jeden mrugnęła na potwierdzenie. Już w namiocie Eragon zapalił dla wygody jedną świecę. Zzułbut y i usiadł na łóżku, podkurczając nogi. Spowolnił oddech, otwierając i rozszerzając umysł, dotykając wszystkich żyjących istot wokół, począwszy od dżdżownic i owadów w ziemi, aż po Saphirę i wojowników Vardenów, a nawet nielicz- ne pozostałe rośliny, których energia była słaba i trudna do dostrzeżenia wr porównaniu z płomienistą jasnością nawet najmniejszego zwierzęcia. Przez długi czas siedział tam, opróżniając umysł z myśli, świadom tysięcy odczuć, ostrych i subtelnych, nie skupiając się na niczym, prócz miarowego przepływu powietrza przez płuca. W dali usłyszał ludzi rozmawiających przy ognisku. Nocne powietrze niosło ich głosy dość daleko, by jego uszy wychwyciły słowa. Wyczuwał

także ich umysły i gdyby chciał, mógłby odczytać myśli, zamiast tego jed- nak postanowił uszanować ich prywatność i jedynie słuchać. - ...I to, jak patrzył na ciebie z góry, jak na jakiegoś śmiecia - mówił właśnie mężczyzna o niskim głosie. Zazwyczaj nie raczą się nawet ode- zwać, kiedy zadajesz im zwykłe uprzejme pytanie. Po prostu obracają się na pięcie i odchodzą. - Owszem - dodał drugi. - A ich kobiety, piękne jak posągi i prawie równie kuszące. - Paskudny z ciebie drań, Svern. Wiesz?

- Nie moja wina, że ojciec miał w zwyczaju uwodzić dojarki. Poza tym, ty akurat mi tego nie wytykaj: ujrzawszy twoją gębę, dzieci miewają kosz- mary. Żołnierz o niskim głosie mruknął coś pod nosem; potem ktoś zakasłał i splunął i Eragon usłyszał syk wilgoci, parującej w zetknięciu z kawałkiem płonącego drewna. Do rozmowy dołączył trzeci żołnierz: - Nie lubię elfów ani trochę bardziej niż ty, ale potrzebujemy ich, żeby wygrać tę wojnę. - A co, jeśli potem zwrócą się przeciw nam? - spytał Niski Głos. - Właśnie, właśnie - dodał Svern. - Spójrzcie, co się stało w Ceunon i Gileadzie. Mimo swych wszystkich ludzi i mocy, Gaibatorix nie po- wstrzymał ich przed wyrojeniem się na mury. - Może nie próbował? - podsunął trzeci rozmówca. Zapadła długa cisza. - No - oznajmił w końcu ten o niskim głosie. - To ci dopiero nieprzy- jemna myśl... Ale próbował czy nie, i tak nie widzę, jak moglibyśmy po- wstrzymać elfy, gdyby postanowiły odzyskać swe dawne terytoria. Są od nas silniejsze i szybsze i w odróżnieniu od ludzi każdy z nich potrafi czynić czary. -Ach , ale my mamy Eragona - odparował Svern. Gdyby chciał, mógłby własnoręcznie zapędzić je z powrotem do ich lasów. - On? Ba! Sam wygląda bardziej jak elf niż jak człek z krwi i kości. Nie liczyłbym na jego lojalność ani trochę bardziej niż na lojalność urgali. Do sporu wtrącił się trzeci: - Zauważyliście, że zawsze jest śwrieżo ogolony, nieważne jak wcześnie rano wyruszamy?

- Musi się golić za pomocą magii. - To wbrew naturalnemu porządkowi rzeczy, o tak. To i te inne zaklęcia, którymi rzucają na prawo i lewo. Człowiek ma ochotę ukryć się gdzieś w ja- skini i pozwolić magikom pozabijać się nawzajem bez naszego udziału. - Nie pamiętam jakoś, żebyś protestował, kiedy uzdrowiciel usunął strzałę z twojego ramienia zaklęciem zamiast parą szczypiec. - Możliwe, ale strzała nigdy by mnie nie trafiła, gdyby nie Galbatorix. To on i jego magia wywołali cały- ten zamęt. Ktoś parsknął. - Co fakt, to fakt, ale założyłbym się o ostatniego miedziaka, że nawet bez Galbatorixa ty i tak skończyłbyś ze sterczącą z ciała strzałą. Jesteś zbyt wredny, by uniknąć walki. - Wiecie chyba, że Eragon ocalił mi życie w Feinster oznajmił Svern. - Ano rak. Jeśli jeszcze raz zaczniesz nas zanudzać tą historią, będziesz przez tydzień szorował garnki. - Ale jednak to zrobił... Znów zapadła cisza, którą naruszyło dopiero westchnienie żołnierza o niskim głosie. - Potrzebujemy czegoś, co pozwoli nam się chronić, w tym cała rzecz. Jesteśmy zdani na łaskę elfów, magów naszych i ich - i wszystkich innych dziwacznych stworów, które krążą po krainie. To dobre dla ludzi takich jak Eragon, ale my nie mamy tyle szczęścia. Oto, czego potrzebujemy... - Czego potrzebujemy? - wtrącił Svern. - Jeźdźców!

Oni szybko zapro- wadziliby porządek na całym świecie. - PfjfE A co ze smokami? Nie można mieć Jeźdźców bez smoków. Poza tym nadal nie moglibyśmy się bronić, a to właśnie mnie gryzie. Nie jestem dzieckiem, żeby ukrywać się pod spódnicą matki, ale gdyby pewnej nocy pojawił się u nas Cień, w żaden sposób nic zdołalibyśmy powstrzymać tego cholerstwa. Pourywałby nam głowy. - To mi coś przypomina. Słyszeliście o lordzie Barście? - spytał trzeci mężczyzna. Svern mruknął coś pod nosem. - Słyszałem, że po wszystkim zjadł jego serce. - O co znów chodzi? - wtrącił żołnierz o niskim głosie. - Barst...

- Barst? - No wiesz, hrabia. Ten, który ma majątek w Gil'eadzie... - Czy to nie ten, który zapędził swe konie do Ramru tylko po to, by zrobić na złość... - Owszem, ten sam. W każdym razie pojechał do wioski i rozkazał wszystkim mężczynom, by wstąpili do armii Galbatorixa. Ta sama historia co zawsze. Tyle że tamci odmówili i zaatakowali Barsta i jego żołnierzy. - Odważni - mruknął Niski Głos. - Głupi, ale odważni. - Cóż, Barst był dla nich za sprytny: nim wjechał do wsi, rozstawił wo- kół łuczników. Żołnierze zabili połowę mężczyzn, resztę pobili niemal na śmierć. Nic zaskakującego. A potem Barst znalazł przywódcę, tego, który zaczął walkę. Złapał go za szyję i gołymi rękami ukręcił mu głowę! -Nie . - Jak kurczakowi. I co gorsza, kazał spalić żywcem całą jego rodzinę.

- Barst musiałby być silny jak urgal, żeby ukręcić głowę dorosłemu męż- czyźnie - zauważył Svern. - Może to jakaś sztuczka? - A może magia? - podsunął Niski Głos. - Z tego co słyszałem, zawsze był silny. Silny i sprytny. Jeszcze w młodo- ści zabił podobno rannego wołu jednym uderzeniem pięści. -Wcią ż uważam, że to magia. - To dlatego, że wszędzie widzisz przyczajonych groźnych magów. Żołnierz o niskim głosie mruknął tylko coś w odpowiedzi. Po chwili mężczyźni rozeszli się na obchód i Eragon nie słyszał ich wię- cej. W innych okolicznościach rozmowa ta mogłaby go poruszyć, lecz dzię- ki medytacjom słuchał jej spokojnie i starał się zapamiętać wszystko, by móc rozważyć to później. Kiedy pozbierał już myśli, spokojny i odprężony, zamknął umysł, ot- worzył oczy i powoli wyprostował nogi, starając sic rozruszać zesztywniałe mięśnie. Drgnięcie płomienia świecy przyciągnęło jego wzrok, wpatrywał się w niego przez minutę, zafascynowany tańcem płomyka. Potem podszedł do miejsca, gdzie wcześniej rzucił zdjęte z Saphiry juki, z jednej z toreb wyciągnął pióro, pędzelek, butelkę inkaustu i kawałki per- gaminu, które wybłagał u Jeoda kilka dni wcześniej, a także dar starego uczonego, egzemplarz Domia abr Wyrda.

Erago n wróci ł na łóżko, położył ciężką księgę jak najdalej , by zminimali - zować niebezpieczeństwo, że ochłapie ją atramentem . Położył na kolanach tarczę niczym tacę, a na niej kart y pergaminu , zsuwające się po zakrzywio- nej

powierzchni . Gdy otworzy ł kałamarz, nozdrza wypełni ł m u ostry odór garbnik a i zanurzył piór o w galasowym inkauście. Dotknął koniuszkiem pióra krawędzi kałamarza , by strząsnąć nadmiar płynu , po czym starannie nakreślił pierwszą linię. Podczas pisania piór o lekko skrobało pergamin . Szybko zapisał run y swego ojczystego języka. Kiedy skończył, porówna ł je z próbami z poprzednie j nocy, by sprawdzić, czy pism o mu się poprawił o - jedynie odrobinę - a także z runami z Domin abr Wyrda, służącymi za wzór. Jeszcze trzy razy przepisał cały alfabet, zwracają c szczególną uwagę na kształty, z którym i miał najwięcej kłopotu . Potem zaczął notować swe myśli i obserwacje dotyczące wydarzeń całego dnia . Ćwiczenie to nie tylko pozwalało mu potrenować pismo , ale także pomagał o lepiej zrozumieć wszystko, co widział i co robił. Lubi ł pisanie, mim o jego powolności , odkrył bowiem , że stawiane przez nie wyzwania stymulują umysł. Poza ty m kojarzyło mu się z Bromem , z tym , jak stary bajarz nauczył go znaczenia runów . Dzięki temu Eragon czuł się bliższy swemu ojcu . Kiedy zapisał już wszystko, co chciał utrwalić, umył pióro, zamienił na pędzelek i wybrał kartę już do połowy pokrytą symbolami pradawne j mowy. Odtwarzanie pisma elfów, Liduen Kyacdhi, przychodziło mu znacz- nie trudniej niż runów jego własnej rasy, ze względu na misterne , miękkie kształty symboli. Mim o to, nie ustawał z dwóch powodów: musiał się oswoić z pismem elfów, a gdyby kiedyś był zmuszony napisać coś w pradawne j mowie , uznał, że lepiej byłoby uczynić to w formie niezrozumiałe j

dla większości ludzi. Eragon dysponował dość dobrą pamięcią , ale mim o to, odkrył , że zaczyna zapominać wiele zaklęć, jakich nauczyli go Brom i Oromis . Postanowił zatem ułożyć słownik wszystkich znanych mu słów z pradawne j mowy. Choć ciężko t o nazwać oryginalnym pomysłem , dopiero od niedawna zaczął doceniać znaczenie podobnego kompendium . Pracował nad słownikiem parę kolejnych godzin . Gdy skończył, schował do torby materiały piśmienne i wyciągną ł skrzynkę z sercem serc Glaedra . 123

jak wiele razy wcześniej, próbował przebudzić starego smoka z jego stuporu i jak zawsze bez powodzenia. Eragon jednak się nie poddawał. Siedząc obok otwartej skrzyni, czytał Glaedrowi z Dormia abr Wyrda opis wielu rytuałów i zwyczajów krasnoludów - z których sam znał jedynie nieliczne - dopóki nie nastała najchłodniejsza, najciemniejsza część nocy. Wówczas Eragon odłożył książkę, zgasił świecę i położył się na pry- czy. Krótko wędrował wśród fantastycznych wizji snu na jawie. Kiedy na wschodzie pojawił się pierwszy zwiastun poranka, Eragon usiadł, by od nowa rozpocząć dzień.

AROUGHS

Późnym porankiem Roran z towarzyszami dotarli do stojącego przy drodze skupiska namiotów. Poprzez mgiełkę zmęczenia zasnuwającą oczy Rora- na obóz wydawał się szary i niewyraźny. Milę na południe leżało miasto Aroughs, zdołał jednak dostrzec tylko jego ogólny obraz: białe jak lodowiec mury, ciemne plamy zamkniętych bram i wiele solidnych, przysadzistych kamiennych wież. Wjeżdżając do obozu, przywarł do łęku siodła, jego koń słaniał się na nogach. Obszarpany młodzik podbiegł do niego i chwycił uzdę klaczy, szarpiąc, dopóki zwierzę nie zatrzymało się niepewnie. Roran patrzył z góry na chłopaka; sam nie wiedział, co się właściwie stało. - Sprowadź mi Brigmana - wychrypiał po długiej chwili. Tamten bez słowa odbiegł między namioty; bose nogi wzbijały w powie- trze obłoczki kurzu. Roranowi zdawało się, że siedzi tak ponad godzinę. Uszy wypełniło mu dyszenie wykończonej klaczy i szum własnej krwi. Kiedy spojrzał na zie- mię, miał wrażenie, jakby wciąż się poruszała, cofała w głąb tunelu ku nieskończenie oddalonemu punktowa. Gdzieś w dali zadźwięczały ostrogi. W pobliżu zebrał się tuzin żołnierzy, opartych o włócznie i tarcze; ich twa- rze zdradzały głęboką ciekawość.

Z drugiej strony obozu przykuśtykał ku nim rosły mężczyzna w błę- kitnej tunice, podpierający się złamanym drzewcem włóczni. Miał pełną, rozłożystą brodę, golił jednak górną wargę, która lśniła od potu Roran nie potrafił stwierdzić, czy z bólu, czy gorąca. - Ty jesteś Młotoręki? - spytał przybysz. Roran mruknął potakująco. Powroli rozluźnił chwyt zdrętwiałych rąk, sięgnął za pazuchę i wręczył Brigmanowi sfatygowany prostokąt pergami- nu, zawierający rozkazy Nasuady. Brigman przełamał woskową pieczęć kciukiem, odczytał pergamin, upuścił go i z beznamiętną miną popatrzył na Rorana. - Oczekiwaliśmy was - oznajmił. - Jeden z przybocznych czarowników Nasuady skontaktował się ze mną cztery dni temu i uprzedził o waszym wyjeździe, ale nie sądziłem, że zjawicie się tak szybko. - Nie było łatwo - rzekł Roran. Odsłonięta warga Brigmana wykrzywiła się. - Z pewnością... kapitanie. - Odda ł mu pergamin. - Ot o twoi ludzie, Młotoręki, dowodź nimi. Mieliśmy właśnie przypuścić atak na zachodnią bramę. Może zechciałbyś nim pokierow-ać? - Pytanie zabrzmiało ostro ni- czym sztylet. Roran miał wrażenie, że świat zawirował wokół niego. Mocniej przytrzy- mał się siodła. Był zbyt zmęczony, by toczyć potyczki słowne, i doskonale o tym wiedział. - Każ im dziś zaniechać ataków - polecił. - Straciłeś rozum? Jak inaczej chcesz zająć miasto? Przygotowanie ataku zajęło nam cały ranek i nie zamierzam siedzieć tu i kiwać palcami w bucie, podczas gdy ty będziesz się wysypiał. Nasuada spodziewa się, że zakończy- my oblężenie w kilka dni i, na Angvarda,

zrobię to! Roran zniżył głos tak bardzo, że słyszał go jedynie Brigman. - Polecisz ludziom się wycofać albo rozkażę powiesić cię za kostki i wy- chłostać za złamanie rozkazu. Nie zamierzam zatwierdzać żadnego ataku, dopóki nie odpocznę i nie zapoznam się z sytuacją. - W takim razie jesteś głupcem. To by... - Jeśli nie potrafisz trzymać języka za zębami i wypełniać swoich obo- wiązków, sam złoję ci skórę. Tu, na miejscu. Nozdrza Brigmana się rozszerzyły. 126

- W twoim stanie? Nie masz żadnych szans. - Mylisz się - odparł Roran i mówił poważnie. W tym momencie nie był pewien, jak pokonałby Brigmana, ale w głębi duszy wiedział, że to możliwe. Mężczyzna jakby walczył ze sobą. - Doskonale - warknął. - Zresztą, niedobrze by było, gdyby ludzie pa- trzyli, jak tarzamy się po ziemi. Zostaniemy w obozie, jeśli tego chcesz, ale nie zamierzam brać na siebie winy za tę stratę czasu. Ty za nią odpowiadasz. -Ja k zawsze. - Gardło Rorana zacisnęło się z bólu. kiedy zeskoczył z grzbietu klaczy. - Tak jak ty odpowiadasz za nędzne efekty tego oblężenia. Czoło Brigmana pociemniało. Roran widział, jak niechęć tamtego tężeje i zamienia się w nienawiść. Pożałował, że nie wybrał bardziej dyplomatycz- nej odpowiedzi. - Twój namiot stoi tam.

*** Wciąż był ranek, gdy Roran się obudził. Przez tkaninę namiotu przeni- kało łagodne światło, dodając mu otuchy. Przez chwilę sądził, że przespał zaledwie parę minut. Potem jednak pojął, że czuje się na to zbyt żwawy. Zaklął cicho pod nosem, wściekły, że pozwolił sobie na zmarnowanie całego dnia. Okrywał go cienki koc, niepotrzebny w ciepłym południowym klima- cie, zwłaszcza że pod spodem wciąż miał na sobie ubranie i buty. Ściągnął je i spróbował usiąść. Z ust wymknął mu się zdławiony jęk, całe ciało jakby się rozciągało i pę- kało. Upadł z powrotem i przez chwilę leżał, dysząc, wpatrzony w tkaninę nad głową. Pierwszy wstrząs wkrótce ustąpił, pozostawił jednak po sobie serię pulsujących bólów - w niektóre miejscach wyjątkowo dotkliwych. Roran potrzebował kilku minut, żeby zebrać siły. Z ogromnym wysił- kiem przekręcił się na bok i opuścił nogi na ziemię. Przez chwile siedział, chwytając oddech, nie mogąc się przemóc, by podjąć z pozoru niemożliwą próbę dźwignięcia się z posłania. Kiedy stanął na nogach, uśmiechnął się cierpko. Czekał go ciekawy dzień.

Pozostali już wstali, czekali na niego przed namiotem. Wyglądali na zmęczonych i obolałych, poruszali się równie sztywno jak on. Po wymia- nie pozdrowień Roran skinieniem głowy wskazał bandaż na przedramieniu

Delwina, w miejscu, gdzie szynkarz ranił go nożem do krojenia mięsa. - Czy ból już minął? Tamten wzruszył ramionami. - Nie jest źle. jeśli trzeba, mogę walczyć. - To dobrze. - Co zamierzasz robić najpierw? - spytał Carn. Roran przyjrzał się wschodzącemu słońcu, obliczając, ile czasu zostało do południa. - Przejść się - oznajmił. Poczynając od środka obozu, Roran poprowadził swych towarzyszy wzdłuż kolejnych rzędów namiotów, badając stan wojsk oraz ich sprzętu. Od czasu do czasu przystawał, by wypytać jakiegoś żołnierza, a potem ruszał dalej. Większość ludzi była zmęczona i zniechęcona, zauważył jednak, że jego widok wyraźnie poprawia im nastrój. Zgodnie z planem, zakończył inspekcję na południowym krańcu obozu, la m wraz z pozostałymi zatrzymali się i przyjrzeli imponującej twierdzy Aroughs. Miasto wzniesiono na dwóch poziomach. Pierwszy, niski i rozległy, obej- mował większość budynków, drugi, mniejszy, zajmował szczyt długiego łagodnego wzniesienia, najwyższego wr promieniu wielu mil. Obie części miasta okalał mur. W zewnętrznym było widać pięć bram: dwie z nich otwierały się na drogi wchodzące do miasta - jedną z północy, jedną ze wschodu pozostałe trzy tkwiły nad kanałami płynącymi z północy w głąb miasta. Po drugiej stronie Aroughs rozciągało się wzburzone morze, do którego zapewne wpadały kanały. Przynajmniej nie mają fosy, pomyślał Roran. Północna brama nosiła wyraźne ślady uderzeń tarana, na zrytej ziemi przed nią Roran rozpoznał ślady bitwy.

Przed zewnętrznym murem usta- wiono trzy katapulty, cztery balisty z rodzaju tych, które pamiętał ze „Smoczego Skrzydła, i dwie zaimprowizowane wieże oblężnicze. Obok machin wojennych zobaczył garstkę ludzi palących fajki i grających w kości na 128

rozciągniętych kawałkach skóry. Machiny sprawiały wrażenie żałośnie mi- zernych w porównaniu z olbrzymim monolitem twierdzy. Niska równina otaczająca Aroughs opadała łagodnie ku morzu. Ową zieloną połać pokrywały setki farm, każda otoczona drewnianym ogro- dzeniem, ze stojącą pośrodku co najmniej jedną chatą krytą strzechą. Od czasu do czasu między farmami pojawiały się bogatsze rezydencje: obszer- ne kamienne dwory, okolone własnymi wysokimi murami i, jak zakładał Roran, strzeżone przez własne straże. Bez wątpienia należały do szlachty z Aroughs, może także do co zamożniejszych kupców. - Co o tym myślisz? - spytał Carna. Mag pokręcił głową, jego spojrzenie pod ciężkimi powiekami było jesz- cze bardziej ponure niż zwykle. - Równie dobrze moglibyśmy obiegać górę. - Istotnie - zauważył Brigman, podchodząc do nich. Roran zatrzymał swoje uwagi dla siebie; nie chciał, by pozostali zoriento- wali się, jak wielkie ogarnęło go zniechęcenie. Nasuada oszalała, jeśli sądzi, że zdołamy zdobyć Aroughs z zaledwie ośmiuset żołnierzami. Gdybym miał osiem tysięcy i do tego Eragona i Saphirę,

mogłoby się udać. Ale tak... Wiedział jednak, że musi znaleźć jakiś sposób, jeśli nie z innych powo- dów, to dla Katriny. - Opowiedz mi o Aroughs - rzekł do Brigmana, nie patrząc na niego. Były dowódca kilka razy obrócił w dłoni włócznię, wbijając jej koniec głęboko w ziemię. - Galbatorix jest przewidujący. Dopilnował, by miasto zostało dobrze zaopatrzone w zapasy, nim odcięliśmy drogi łączące je z resztą Imperium. Jak widzicie, wody im nie brakuje. Nawet gdybyśmy zablokowali kanały, wewnątrz murów wciąż mają kilka źródeł i studnie. Mogliby tak wytrzymać do zimy, a nawet dłużej, choć założę się, że znacznie szybciej obrzydłoby im jedzenie rzepy. Do tego Galbatorix umieścił w Aroughs spory oddział żołnierzy - ponad dwrakroć więcej niż liczą nasze siły. Dodajcie do tego stały kontyngent. - Skąd o tym wiesz? - Od informatora. Nie znał się jednak na strategii wojskowej i z przesad- nym optymizmem ocenił słabości Aroughs. 129

-Ach . - Przyrzekł nam także, że pod osłoną ciemności poprowadzi do miasta niewielki oddział żołnierzy. -I ? - Czekaliśmy, ale się nie zjawił, a następnego ranka ujrzeliśmy jego gło- wę zatkniętą na pice na murze. Wciąż tam tkwi przy wschodniej bramie. - Istotnie. Czy oprócz tych pięciu istnieją jeszcze inne

bramy? - O tak, jeszcze trzy. Przy dokach brama wodna, dość szeroka, by prze- puścić jednocześnie trzy strumienie. Obo k sucha brama dla ludzi i koni. Na tamtym końcu wskazał na zachód - kolejna sucha brama, identyczna jak pozostałe. - Czy przez którąś z nich można się przebić? - Nie szybko. A na brzegu brak miejsca do przeprowadzania manewrów i wycofania się poza zasięg kamieni i strzał żołnierzy. To pozostawia nam te bramy oraz zachodnią. Okolica przy każdej z nich wygląda tak samo, pomijając nabrzeże, zdecydowałem się zatem skupić ataki na najbliższej. - Z czego je zrobiono? - Z żelaza i dębu. jeśli ich nie wyłamiemy, przetrwają ze sto lat. - Czy są chronione przez jakieś zaklęcia? - Nie mam pojęcia, bo Nasuada nie uznała za stosowne wysłać z nami jednego ze swych magów. Halstead ma... - Halstead? - Lord Halstead, władca Aroughs. Z pewnością o nim słyszałeś. - Nie. Zapadła krótka cisza. Roran czuł, że Brigman patrzy na niego z coraz większą pogardą. - Halstead ma własnego czarodzieja: złośliwego, bladego stwora. Widu- jemy go na murach, jak mamrocze coś do swej brody i próbuje nas powralić zaklęciami. Wydaje się wyjątkowo kiepski, bo jak dotąd niezbyt mu szło, prócz tego, że zdołał podpalić dwróch naszych dźwigających taran. Roran spojrzał znacząco na Carna - mag wyglądał na jeszcze bardziej niespokojnego niż przedtem -

postanowił jednak, że tę sprawę lepiej będzie omówić na osobności. - Czy nie łatwiej byłoby wyłamać bramy nad kanałami? spytał. 130

- A gdzie chciałbyś srać? Zobacz, jak zagłębiają się w murze, nie ma o co się tam zaprzeć. Co więcej, w sklepieniach są szczeliny i klapy, przez które mieszkańcy mogą wylewać wrzący olej, upuszczać głazy bądź strzelać z kusz do każdego głupca, który się tam zapuści. - Bramy nie mogą być solidne aż do dna, bo nie przepuszczałyby wody. - Tu masz rację. Pod powierzchnią kryje się krata z metalu i drewna z otworami dość dużymi, by nie spowalniały nurtu. - Rozumiem. A czy bramy wodne pozostają opuszczone przez większość czasu, nawet gdy nikt nie oblega Aroughs? - Nocą na pewno, wydaje mi się jednak, że za dnia bywały otwarte. - Mmh . A co z murami? Brigman przestąpił z nogi na nogę. - Bloki granitu wyszlifowane na gładko i tak dopasowane, że nie da się nawet wsunąć między nie noża. Przypuszczam, że to krasnoludzka robota sprzed upadku Jeźdźców. Zakładam też, że mury są wypełnione ubitym gruzem i ziemią, ale nie potrafię stwierdzić na pewno, bo jak dotąd nie zdo- łaliśmy jeszcze przebić zewnętrznej warstwy. Sięgają co najmniej dwanaście stóp w głąb ziemi, pewnie jeszcze głębiej, co oznacza,

że nie możemy zrobić pod nimi tunelu ani osłabić podkopami. Brigman wystąpił naprzód i wskazał rezydencje na północy i zachodzie. -Większoś ć szlachty wycofała się do Aroughs, pozostawili jednak ludzi chroniących ich majątki. Mieliśmy z nimi trochę kłopotów - atakowali na- szych zwiadowców, kradli konie i tak dalej. Dwa majątki zajęliśmy bardzo wcześnie - pokazał palcami parę wypalonych zgliszcz kilka mil dalej - ale utrzymanie ich okazało się bardziej kłopotliwe niż oczekiwaliśmy, toteż splądrowaliśmy je, a potem podpaliliśmy. Niestety, nie mamy dość ludzi, by zabezpieczyć resztę. - Do czego służą te kanały wiodące do Aroughs? - spytał Baldor. - Nie wyglądają, jakby miały nawadniać pola. -W tych okolicach nie potrzeba ich nawadniać, chłopcze. Tak jak na północy nie musicie zwozić na pola śniegu zimą. Większy problem stanowi osuszanie. - Wr takim razie, do czego służą? - zapytał Roran. -I skąd prowadzą? Nie chcesz chyba, bym uwierzył, że czerpią wodę z rzeki Jiet, tyle staj dalej? 131

- Oczywiście, że nie. - Brigman prychnął. - Łączą miasto z jeziorami na bagnach na północ od nas. To mulista niezdrowa woda, ale tutejsi ludzie do niej przywykli. Spływa jednym kanałem z bagien do miejsca jakieś trzy mile stąd. Tam kanał rozdziela się na trzy odnogi, które tu widzicie, poko- nujące serię kaskad, zasilających młyny mielące mąkę dla miasta. Chłopi

zwożą do nich ziarno w czasie żniw-, a potem ładują worki mąki na barki i spławiają do Aroughs. To także świetna metoda przewożenia innych to- warów, takich jak drewno i wino, z majątków do miasta. Roran pomasował kark, nie spuszczając wzroku z Aroughs. Słowa Brig- mana zaintrygowały go, ale nie wiedział, jak mogą pomóc. - Czy na okolicznych terenach można znaleźć coś jeszcze? - spytał. - Jedynie kopalnię łupku dalej na północ, na wybrzeżu. Roran mruknął, wciąż zatopiony w myślach. - Chcę odwiedzić te młyny - oznajmił. - Ale najpierw chciałbym wysłuchać pełnej relacji z czasu, który tu spędziłeś, oraz dowiedzieć się, jak wygląda stan naszego zaopatrzenia, we wszystko - od strzał aż po su- chary. - Zechcesz zatem pójść za mną... Młotoręki. Następną godzinę Roran spędził na naradzie z Brigmanem i dwoma porucznikami, słuchając i zadając pytania, gdy składali relacje z kolejnych ataków przypuszczanych na miejskie mury, a także wymieniali długie listy zapasów, jakie zostały jeszcze żołnierzom pod jego dowództwem. Przynajmniej nie brak nam broni, pomyślał Roran, licząc poległych. Jednakże, nawet gdyby Nasuada nie wyznaczyła limitu czasowego dla jego misji, ludziom i koniom obozującym pod Aroughs nie wystarczyłoby prowiantu na dłużej niż kolejny tydzień. Wiele faktów i liczb przytaczanych przez Brigmana i jego totumfackich pochodziło ze zwojów pergaminu. Roran starał się ukryć fakt, że nie po- trafi odszyfrować rzędów kanciastych czarnych znaczków, upierając się, by

odczytywano wszystko na głos, drażniło go jednak, że jest zdany na łaskę innych. Nasuada miała rację, pojął. Muszę nauczyć się czytać, inaczej nie potrafię stwierdzić, czy ktoś mnie nie okłamuje, mówiąc, że na kawałku

pergaminu zapisano to, a nie tamto... Może Carn nauczy mnie po powro- cie do Yardenów. Im więcej dowiadywał się o Aroughs, tym bardziej zaczynał współczuć Brigmanowi: zajęcie miasta stanowiło niezwykle trudne zadanie i nie do- strzegał żadnego oczywistego rozwiązania. Mimo że nie polubił kapitana, uznał, że biorąc pod uwagę okoliczności, tamten spisał się całkiem nieźle. Nie udało mu się nie dlatego, że nie potrafił dowodzić, tylko dlatego, że brakowało mu dwóch cech, które za każdym razem zapewniały Roranowi zwycięstwo: śmiałości i wyobraźni. Skończywszy przegląd, wraz z pięcioma towarzyszami ruszyli z Brigma- nem zbadać mury i bramy Aroughs z bliższej, ale nadal bezpiecznej odległości. Choć, dosiadłszy konia, Roran poczuł niewiarygodny ból, znosił go bez słowa skargi. Gdy ich wierzchowce ruszyły brukowaną drogą obok obozu, kierując się w stronę miasta, zauważył, że uderzając o ziemię, ko- pyta końskie wydają osobliwy dźwięk. Przypomniał sobie, że słyszał już podobny podczas ostatniego dnia podróży i że już wtedy mu się nie spodobał. Zerknąwszy w dół, przekonał się, że płaskie kamienie, tworzące po- wierzchnię drogi, osadzono w czymś przypominającym poczerniałe srebro, którego żyły tworzyły nieregularny, pajęczy wzór.

Roran zawołał Brigmana i spytał go o to. - Tutejsza glina - odpowiedział Brigman - kiepsko nadaje się na zapra- wę, toteż zamiast tego mocują kamienie w ołowiu. Z początku Roran nie mógł uwierzyć, ale Brigman najwyraźniej mówił poważnie. Zdumiało go, że jakikolwiek metal może być tak pospolity, że miejscowi marnują go na budowlę drogi. Jechali zatem dalej traktem z kamienia i ołowiu w stronę jaśniejącego miasta. Z wielką uwagą oglądali fortyfikacje Aroughs. Jednakże nawet inspekcja z bliska nie ujawniła niczego nowego i jedynie wzmocniła pierwsze wraże- nie Rorana, że ma do czynienia z niezdobytą fortecą. Skierował konia do Carna. Mag przyglądał się Aroughs szklistymi ocza- mi, jego wargi poruszały się bezdźwięcznie, jakby gadał do siebie. Roran zaczekał, aż umilknie. - Czy bram strzegą zaklęcia? - spytał cicho.

- Oiyba. tak - odpa ń równie cicko Carn . - Ale nie jestem pewien jak wiele, ani czemu dokładnie służą. Potrzebuję więcej czasu, by odpowiedzieć na te pytania. - Dlaczego to takie trudne? - Właściwie nie jest trudne. Większość zaklęć łatwo wykryć, chyba że ktoś bardzo postara się je zamaskować. A nawet wtedy magia zazwyczaj pozostawia charakterystyczne ślady, jeśli wie się czego szukać. Obawiam się raczej, że jedno bądź więcej zaklęć może służyć jako pułapka, niepozwa- lająca ludziom majstrować przy czarach chroniących bramy. Jeśli tak jest, a ja zacznę otwarcie manipulować, z pewnością je

uruchomię, a wówczas, kto wie, co się stanie? Mogę rozpłynąć się w kałużę na waszych oczach, a szczerze mówiąc, wolałbym uniknąć podobnego losu. - Chcesz tu zostać, kiedy ruszymy dalej? Mag pokręcił głową. - Nie, niemądrze byłoby pozostawiać cię bez ochrony poza obozem. Wrócę po zmierzchu i zobaczę, co da się zrobić. Poza tym wolałbym obej- rzeć bramy z bliska, a teraz, na oczach straży, nie śmiem podejść dalej. - Jak sobie życzysz. Kiedy Roran uznał, że dowiedzieli się już wszystkiego, polecił Brigma- nowi poprowadzić ich do najbliższych młynów. Wyglądały dokładnie tak, jak je opisał. Woda w kanale przepływała przez trzy kolejne dwudziestostopowe kaskady. U podstawy każdej zamontowano koło wodne z zamocowanymi kubłami. Woda wlewała się do nich, napę- dzając mechanizm. Koła połączono grubymi osiami z trzema identycznymi budynkami, stojącymi jeden nad drugim na tarasach nad kanałem - w każ- dym krył się masywny młyński kamień, niezbędny do mielenia mąki dla wszystkich mieszkańców Aroughs. Choć koła się poruszały, Roran wiedział, że pozostają niepodłączone do skomplikowanych systemów zębatek ukry- tych w budynkach, nie słyszał bowiem zgrzytu obracających się kamieni. Przy najniższym młynie zeskoczył z konia i ruszył ścieżką między budyn- kami, przyglądając się zamontowanym nad kaskadami śluzom, kontrolu- jącym ilość przepuszczanej wody. Były otwarte, lecz pod każdym z trzech powoli obracających się kół nadal rozciągał się głęboki zbiornik. W połowie wzgórza Roran zatrzymał się, wsparł stopy o

miękki trawia- sty brzeg, splótł ręce na piersi i opuścił głowę, zastanawiając się, jak mógłby

zająć Aroughs. Był pewien, że istnieje strategia pozwalająca otworzyć mia- sto niczym przejrzałą tykwę, mimo to rozwiązanie wciąż mu umykało. Rozważał ten problem, aż w końcu zmęczyło go myślenie, a potem trwał dalej, zasłuchany w skrzypienie obracających się osi i plusk spadają- cej wody. Choć dźwięki działały kojąco, cień niepokoju dręczył go nadal, miejsce to bowiem przypominało młyn Demptona w Therinsfordzie, gdzie udał się do pracy w dniu, kiedy Razacowie spalili jego dom i torturowali ojca, raniąc go śmiertelnie. Starał się odepchnąć to wspomnienie, ono jednak tkwiło w nim niczym nóż w wątpiach. Gdybym tylko zaczekał z wyjazdem jeszcze parę godzin, mógłbym go ocalić. Na co praktyczniejsza część umysłu Rorana odparła: „Owszem, i Razacowie zabiliby mnie, nim zdołałbym nawet unieść rękę. Bez ochrony Eragona byłbym w starciu z nimi bezradny jak niemowlę". Stąpający cicho Baldor dołączył do niego na brzegu kanału. - Pozostali zastanawiają się, czy opracowałeś już jakiś plan? - Mam pomysły, ale nie plany. A wy? Baldor także skrzyżował ręce na piersi. - Moglibyśmy zaczekać, aż Nasuada przyśle nam z pomocą Eragona i Saphirę. -Błe . Przez chwilę przyglądali się niekończącemu się ruchowi wody

w dole. -A gdybyś zażądał, by się poddali? - podsunął Baldor. Może samo twoje imię tak bardzo ich przerazi, że otworzą bramy, padną ci do stóp i zaczną błagać o litość? Roran zaśmiał się cicho. - Wątpię, by wieść o mnie dotarła aż do Aroughs. Mim o to... - Przecze- sał palcami brodę. - Warto byłoby spróbować, choćby po to, by wytrącić ich z równowagi. - Nawet jeśli wedrzemy się do miasta, czy zdołamy je utrzymać z tak nie wieloma ludźmi? - Może tak, może nie. Chwila ciszy zaczęła się rozrastać, zapuszczać korzenie. - Pomyśl tylko, jak daleko zaszliśmy - rzekł w końcu Baldor.

- Istotnie. I znów przez chwilę było słychać tylko plusk wody i skrzypienie kół. -Tutejsz e roztopy nie mogą być tak mocne jak w dom u - zauważył wreszcie Baldor. - W przeciwnym razie wiosną koła do połowy znalazłyb y się pod wodą. Roran pokręcił głową. - Nieważne jak wiele śniegu czy deszczu spadnie. Śluzy mogą ograniczyć przepływ wody spadającej na koła tak, by nie kręciły się zbyt szybko. - Ale kiedy zacznie przelewać się górą? - Jeśli dopisze im szczęście, zakończą już pracę na ten dzień. Tak czy inaczej, wystarczy odłączyć mechanizm, unieść śluzę i... Roran urwał, w jego umyśle pojawiła się seria obrazów i całe ciało zalała fala nagłego ciepła, jakby jednym haustem wysączył kufel piwa.

Czy mógłbym to zrobić? - zastanawiał się gorączkowo. Czy to naprawdę zadziała, czy też...? Nieważne, musimy spróbować. Co innego moglibyśmy począć? Pomaszerował na środek grobli okalającej środkowy staw i chwycił pręty sterczące z wysokiego drewnianego kołowrotu, służącego do opuszczania i podnoszenia śluzy. Kołowrót był sztywny, poruszał się ciężko, choć Roran naparł na niego całym swym ciężarem. - Pomóż mi! - zawołał do Baldora, który pozostał na brzegu i obserwo- wał go ze zdumieniem. Baldor ostrożnie dołączył do Rorana, razem zdołali zamknąć śluzę. Po- tem, odmawiając odpowiedzi na jakiekolwiek pytania, Roran uparł się, by uczynili to samo z górną i dolną. Kiedy wszystkie trzy zostały zamknięte, wrócił do Carna, Brigmana i po- zostałych i gestem polecił im zsiąść z koni i zebrać się wrokół. Czekając, z nagłym zniecierpliwieniem bębnił palcami w głowicę miecza. - I co? - spytał Brigman, gdy wszyscy dotarli na miejsce. Roran popatrzył każdemu w oczy, by mieć pewność, że słuchają go uważnie. - No dobra - rzekł - oto, co zrobimy... I zaczął mówić szybko, z napięciem. Przemawiał pełne pół godziny, wyjaśniając wszystko, co przyszło mu do głowy w owym jednym krótkim przebłysku. Gd y mówił , Mande l zaczął uśmiecha ć się szeroko, i cho ć Bal- dor, Delwi n i Hamun d zachowali większą powagę, ich także wyraźnie po - ruszyła śmiała natur a przedstawioneg o planu . Ich reakcja ucieszyła Rorana . Wiel e uczynił, by zyskać sobie ich zaufanie, i uradowa ł się, że wciąż moż e na nic h

liczyć. Obawia ł się tylko, że ich za- wiedzie. Ze wszystkiego, co potrafi ł sobie wyobrazić, jedyni e utrat a Katrin y wydawała mu się gorsza. Car n natomias t nie wygląda ł na przekonanego . Rora n spodziewał się tego, lecz wątpliwośc i mag a okazały się niczym w porównani u z oburze - nie m Brigmana . - Oszalałeś! - wykrzyknął , kiedy Rora n skończył. - To się nigd y nie uda! - Cofni j to! - warkną ł Mande l i skoczył naprzód , zaciskając pięści. - Ro - ran wygrał więcej bitew, niż ty stoczyłeś, i zrobi ł to bez wszystkich żołnie- rzy, którym i możesz komenderować . Brigma n warknął , jego górn a warga uniosła się jak u węża. -T y szczeniaku! Zaraz dostaniesz lekcję szacunku , które j nigd y nie za- pomnisz . Rora n odepchną ł Mandela , ni m młodzienie c zdążył zaatakować Brig- mana . - Ej! - warknął . - Zachowu j się. Mande l z kwaśną miną przestał się opierać, nadal jedna k patrzył gniew- ni e na Brigmana , któr y krzywił się w odpowiedzi . - Owszem , to szaleńczy plan - przyznał Delwi n - ale też w przeszłości właśnie szaleńcze plan y posłużyły na m najlepiej. Pozostali przybysze z Carvahall zaczęli przytakiwać. Car n także skiną ł głową. - Może się uda , a może nie. Ni e wie m tego. Tak czy inaczej, zaskoczymy wroga i muszę przyznać, że jestem ciekaw, co się stanie. Nigd y wcześniej nie próbowan o czegoś podobnego . Rora n się uśmiechnął .

- Kontynuowani e dotychczasowej strategii - rzekł po d adresem Brig- man a - to dopier o byłoby szaleństwo. Mam y zaledwie dwa i pół dni a na zajęcie Aroughs. Zwykłe metod y nie wystarczą, musimy zatem uciec się do niezwykłych.

137

- Może i rak - wymamrotał kapitan - ale to idiotyczny pomysł, który będzie kosztował życie wielu dobrych ludzi, i to bez powodu, byle tylko dowieść twojego domniemanego sprytu. Roran z jeszcze szerszym uśmiechem podszedł do niego, tak że dzieliło ich zaledwie kilka cali. - Nie musisz się ze mną zgadzać, Brigmanie, musisz tylko robić to, co ci każę. Będziesz słuchał moich rozkazów czy nie? Powietrze między nimi ogrzało się od ich oddechów i gorąca promie- niującego ze skóry. Brigman zazgrzytał zębami i jeszcze mocniej zakręcił włócznią, potem jednak jego wzrok uciekł w bok. - Do diaska z tobą - rzucił. - Na razie będę twoim psem, Młotoręki, ale wcześniej czy później nadejdzie chwila zapłaty, sam się przekonasz, a wtedy będziesz musiał odpowiedzieć za swe decyzje. Jeśli tylko zdobędziemy Aroughs, nie dbam o to, pomyślał Roran. - Na konie! - krzyknął. - Mamy mnóstwo pracy i niewiele czasu! Szyb- ciej, szybciej, szybciej!

DRAS-LEONA

Słońce wznosił o się na niebo , podobnie jak Saphira , gdy z miejsc a na jej grzbiecie Eragon wypatrzy ł na północnym horyzoncie Helgrind . Na widok odległej skalnej iglicy, sterczącej z otaczające j ją krainy niczym samotny , ostry ząb , ogarnęła go fala odrazy. Tak wiele nieprzyjemnych wspomnień wiązało się z Helgrindem , że pożałował, że nie może go zniszczyć i patrzeć, jak nagie szare wierzchołk i walą się na ziemię. Saphira obojętnie j przyjęła widok ciemnej kamiennej wieży, czuł jednak , że nie podoba jej się jej bliskość. Nim nastał wieczór, Helgrind pozostał w tyle, a przed nim i rozciągała się Dras-Leona , leżąca nad jeziorem Leona , na którym kołysały się dziesiątki zakotwiczonych statków i łodzi . Owo niskie, rozległe miast o było dokładnie tak gęsto zabudowane i niegościnne , jaki m zapamiętał je Eragon: miało wąskie, krzywe ulice, paskudne rudery upakowane ciasno pod murem z żółtej gliny, okalającym centrum miasta, a za nim wyniosłą sylwetę olbrzymiej katedry, czarnej i zębatej, w której kapłan i z Helgrindu odprawial i swe ohydne rytuały. Gościńcem na północ przelewał się strumień uchodźców ludzi umykających z Teirmu i Uru baenu , które wkrótce

czekało oblężenie. Liczyli, że na północy znajdą tymczasowe schronienie przed niepowstrzymanym pochodem Yardenów .

Dras-Leona wydała się Eragonowri równie ohydn a i zła, jak wtedy, gdy odwiedził ją po raz pierwszy, i wzbudziła w ni m żądzę zniszczenia, któ - rego nie czuł w Feinster ani w Belatonie. Tu pragną ł szerzyć chaos og- nie m i mieczem, atakować całą gamą dostępnyc h mu straszliwych, nienaturalnyc h energii i poddawa ć się wszystkim morderczy m pragnieniom , nie pozostawiając po sobie niczego oprócz jam y dymiących, nasiąkniętych krwią popiołów. Do biedaków, kalek i niewolnikó w żyjących za muram i DrasLeon y czuł odrobin ę współczucia. Był jedna k głęboko przekonan y o zepsuciu panujący m w ty m mieście i wierzył, że najlepszą rzeczą byłoby zburzyć je do gołej ziemi i odbudowa ć od nowa, bez trucizny i penyersji, jaką zaraziła je religia Helgrindu . Wyobrażają c sobie, że z Saphirą burzy katedrę, zastanowił się nagle, czy religia kapłanó w praktykującyc h samookaleczenie ma w ogóle jakąkolwiek nazwę. Badania pradawne j mow y nauczyły go doceniać znaczenie nazw nazwy miał y moc , oznaczały zrozumieni e - i wiedział, że dopók i nie po - zna nazwy owej religii, nie zdoła w pełni zrozumieć jej prawdziwej natury. W gasnącym świetle Vardeni rozbili obó z na szeregu uprawnyc h pól na południow y wschó d od Dras-Leony, gdzie grun t wznosił się lekko, two - rząc płaskowyż, który zapewniałby im odrobin ę ochrony, gdyby nieprzy- jaciel zaatakował ich pozycje. Ludzie byli zmęczeni po długi m marszu, lecz Nasuad a zagnała ich do robot y na d

umacnianie m obozowiska, a tak- że montaże m potężnych machi n wojennych , które sprowadzili ze sobą aż z Surdy. Eragon z zapałem rzucił się do pracy. Najpier w dołączył do drużyn y mężczyzn ścielących żyto i jęczmień za pomoc ą desek podwieszonych na długich sznurowych pętlach. Co prawda, szybciej mogli skosić zboże stalą bąd ź magią, lecz pozostałe ściernisko byłoby niebezpieczne i niewygodne dla stóp, nie mówią c już o ciałach śpiących żołnierzy. Ugniecion e łodygi I kłosy natomias t tworzyły miękką, srebrzystą powierzchnie, wygodną ni- czym matera c i zdecydowanie lepszą niż goła ziemia, do które j przywykli. Eragon niemal godzinę pracował obo k pozostałych; do tego czasu oczyś- cili dość powierzchni, by pomieściła namioty Yardenów. Następni e pomóg ł w budowi e wieży oblężniczej. Jego nadludzk a siła pozwalała mu unieść belki, które w inny m wypadk u potrzebowałyby kil- ku osób. Dzięki tem u zdołał przyśpieszyć cały proces. Kilka krasnoludó w

towarzyszących Vardeno m doglądał o wznoszenia wieży, bo to oni zaprojek- towali wszystkie machiny. Saphira także pomagał a - zębami i szponam i wydzierała głębokie rowy, usypują c z ziemi wały wokó ł obozu . W ciągu par u minu t zdziałała więcej niż setka ludzi przez cały dzień. A ognie m z pyska i potężnym i zamacham i ogon a powalała drzewa, ogrodzenia, mury, dom y i wszystko wokó ł Vardenów, co mogło zapewni ć osłonę nieprzyjaciołom . Przedstawiała sobą obraz niewiarygodnego zniszczenia, wystarczający, by wzbudzi ć grozę w nawe t największym

śmiałku. Późną nocą Vardeni w końc u zakończyli przygotowani a i Nasuad a pole- ciła ludziom , krasnoludo m i urgalo m iść spać. Już w namiocie, Erago n medytował , dopók i nie oczyścił umysłu; ostat- ni o nabra ł takiego zwyczaju. Pote m jednak, zamiast ćwiczyć pismo , przez następn e kilka godzin przeglądał zaklęcia, któr e mogłyb y mu się przydać następneg o dnia, oraz wymyślał nowe, mogąc e pomó c sprostać szczegól- ny m wyzwaniom , jakie stawiała DrasLeona . Kiedy uznał, że jest gotó w do walki, pogrążył się w snach na jawie, bo- gatszych i bardziej energicznych niż zwykle, bo mim o medytacji, perspek- tywa zbliżającej się walki wzburzyła mu krew, nie pozwalając w pełni się odprężyć. Jak zawsze, czekanie i niepewnoś ć okazały się najtrudniejsze : po - żałował, że nie jest już w ogni u bitwy, gdzie nie miałb y czasu martwi ć się o przyszłość. Saphira była równi e niespokojna . Odbiera ł od niej urywki snów, w któ - rych gryzła i szarpała. Czu ł wyraźnie, że nie moż e się już doczekać morder - czej radości bitwy. Jej nastrój w pewny m stopni u wpływa ł i na niego, lecz niedostatecznie, by do końc a zapomnia ł o swych obawach . Rane k nadszedł aż nazbyt szybko i Vardeni zgromadzili się przed od - słoniętymi przedmieściami Dras-Leony. Ich armi a wyglądała imponująco , lecz podzi w Eragon a ostudził wido k wyszczerbionych mieczy żołnierzy, ich powgniatanyc h hełmó w i poobijanyc h tarcz, a także kiepsko zacerowanych dziur w wyściełanych tunikac h i połatanyc h kolczug. Jeśli zdołają zająć Dras-Leonę , będą

mogli wymieni ć część sprzętu - tak jak to uczynili w Belatonie i wcześniej w Feinster - ale nie noszących go ludzi. Im dłużej to się ciągnie - rzekł do Saphiry - tym łatwiej Galbatorixowi będzie nas pokonać, gdy dotrzemy do Urubaenu.

W takim razie nie możemy zwlekać - odparła . Erago n dosiadał jej grzbietu, obo k Nasuady, odzianej w pełn a zbroję i siedzącej na ognisty m czarny m rumaku , Bitewny m Gromie . Wokó ł nic h czuwało dwanaścioro elfickich strażników, oraz ryle sarno gwardzistów Nasuady, Nocnyc h Jastrzębi - dwakro ć więcej niż zazwyczaj, jak zawsze na czas bitwy. Elfy poruszały się pieszo - odmawiał y bowie m jazdy na ja- kichkolwiek wierzchowcach, prócz tych, któr e same wychowały i wyszkoli- ły-Nocn e Jastrzębie natomiast , łącznie z urgalami, dosiadły koni . Dziesięć jardów po prawej znajdowa ł się król Orri n i jego staranni e dobran a świta wojowników , heł m każdego z nic h zdobi ł kolorow y pióropusz . Narheim , dowódc a krasnoludów, i Garzhyo g przeprowadzili swoje oddziały. Po wymiani e pozdrowie ń Nasuad a i król Orri n spięli wierzchowce i ru - szyli naprzód , oddalają c się od głównych sił Vardenów. Lewą ręką Erago n chwycił szpikulec na szyi Saphiry, któr a podążył a za nimi . Nasuad a i król Orri n zatrzymali się tu ż przed zrujnowanym i budynka - mi . Na ich sygnał dwóc h heroldó w - jede n niosący sztandar Yardenów, drug i Surdy pojechał o wąską ulicą wiodąc ą przez labiryn t rude r d o połu - dniowe j bram y Dras-Leony.

Erago n zmarszczył brwi , obserwują c ich postępy. Miast o wydawało się nienaturalni e pust e i ciche, wr całej DrasLeoni e nie dostrzegli nikogo , na- we t n a blankac h grubeg o żółtego muru , n a który m winn y spacerować setki żołnierzy Gaibatorixa. Poiaietrze źle paclmie - zauważyła Saphira i warknęł a cicho, zwracając uwagę Nasuady. U podstaw y mur u herol d Vardenó w odezwał się głosem, któr y swobod - nie docierał aż do Eragon a i Saphiry. - Bądźcie pozdrowieni! W imieni u Nasuady, pan i Vardenów, i króla Surdy, Orrina , a także wszystkich wolnyc h ludó w Alagaesii nakazujem y wa m otworzyć bramy, byśm y mogli przekazać ważną wiadomoś ć waszem u pan u i władcy, Marcusow i Taborowi . Jeśli jej wysłucha, moż e wiele zyskać, zarówn o on , jak i wszyscy mężowie, kobiet y i dzieci z Dras-Leony. - Te bram y się nie otworzą - odpar ł niewidoczn y mężczyzna zza muru . - Poda j teraz swoją wiadomość . - Czy przemawiasz w imieni u pan a Tabora? - Ow*szem.

- W taki m razie domagam y się, byś mu przypomniał , że rozmow y o sprawach państwowyc h należy prowadzić w zaciszu własnej komnaty , nie zaś na otwarty m polu , gdzie każdy moż e je podsłuchać. - Ni e przyjmuj ę od ciebie rozkazów, sługusie! Przekaż swoją wiadomość! i to szybko! inaczej stracę cierpliwość i naszpikuję cię strzałami. Erago n odkry ł z podziwem , że owa groźba bynajmnie j

nie przeraziła ani nie onieśmieliła herolda, któr y podją ł bez chwili wahania : - Jak sobie życzysz. Nasi suzerenowie ofiarują pan u Taborowi i wszyst- ki m ludzio m z Dras-Leon y pokó j i przyjaźń. Nasz spór dotyczy tylko Gal - batorixa i jeśli dacie na m wybór, wolim y z wam i nie walczyć. Czyż nie łączy nas wspóln a sprawa? Wiel u z nas mieszkało kiedyś w Imperiu m i odeszło tylko dlatego, że okrutn e rządy Galbatorixa wygnały nas z naszych ziem. Jesteśmy waszymi braćmi , tak duszą, jak i ciałem. Złączcie z nam i siły, a uwolnim y się od uzurpator a zasiadającego w Ur u baenie. Jeśli przyjmiecie naszą ołertę, nasi suzereni gwarantuj ą bezpieczeństwo pan u Taborowi i jego rodzinie, a także wszystkim, którzy obecnie służą Imperium , cho ć żadnem u z nich nie pozwolim y zachować stanowiska, jeśli złożył przysięgi, któryc h nie da się złamać. A jeżeli wasze przysięgi nic pozwolą wa m nas wspo- móc , przynajmnie j nas nie zatrzymujcie. Unieście bram y i odłóżcie miecze, a przyrzekamy, że nikom u nie stanie się krzywda. Spróbujci e jedna k zagro- dzić na m drogę, a zmieciemy was jalc plewy, nik t bowiem nie zdoła stawić czoła potędze naszej armii ani Eragon a Cieniobójc y i smoczycy Saphiry. Na dźwięk swojego imieni a Saphira uniosła głowę i zaryczała ogłusza- jąco. Erago n dostrzegł wysoką zakapturzon ą postać, któr a wspięła się na mu r na d bramą i stanęła między blankami , patrzą c pona d głowami heroldó w w stronę Saphiry. Zmruży ł oczy, nie zdołał jedna k dostrzec twarzy tam - tego. Po chwili dołączyło do niego jeszcze czterech ludzi w czarnych sza- tach - w nich Erago n rozpozna ł kapłanó w Helgrindu ,

zdradzały to oka- leczone ciała: jednem u brakowało przedramienia , dwó m p o jedne j nodze, a ostatniem u ręki oraz ob u nóg; towarzysze, bąd ź towarzyszki, przynieśli go w niewielkiej wyściełanej lektyce. Zakapturzon y człowiek uniós ł głowę i wybuchną ł śmiechem , a śmiech ów rozbrzmiewał niczym grom . Heroldowi e z trude m opanowali wierz- chowce, któr e zaczęły wierzgać spłoszone.

Eragonowi ścisnął się żołądek. Chwyci ł mocn o rękojeść Brisingra, gotó w doby ć go w każdej chwili. - Nik t nie zdoła stawić czoła waszej potędze? - powtórzy ł mężczyzna; jego głos odbija ł się eche m od budynków . Sądzę, że macie mocn o prze- sadzone zdanie na swój temat . Na te słowa z potworny m rykie m lśniące cielsko Cierni a wyskoczyło z ulic poniże j na dach domu , przebijają c szponam i drewnian e gonty. Smo k rozpostarł olbrzymie, zakończon e szponam i skrzydła, otworzył szkarłatny pysk i osmalił nieb o długi m jęzorem płomienia . Murtah g - Erago n poją ł bowiem , że to właśnie on - doda ł drwiący m głosem: -Jeśl i chcecie, uderzajcie w mu r falami; nigd y nie zdobędziecie Dras-Leony. Nie, pók i jesteśmy tu z Cierniem , by jej bronić . Poślijcie przeciw na m swych najlepszych wojownikó w i magów, a zginą wszyscy bez wyjąt - ku . To wa m przyrzekam. Ni e ma wśród was człowieka zdolnego nas poko - nać, nawet ty tego nie dokonasz... bracie. Uciekajcie do swych kryjówek, ni m macie jeszcze czas, i módlci e się,

by Galbatori x nie wyruszył w pole, by się wrami zająć. W przeciwny m razie waszą nagrodą będzie tylko żałość i śmierć.

RZUT

KOŚĆMI

- Kapitanie, kapitanie! Bram a się otwiera! Rora n uniósł wzrok zna d mapy, którą właśnie oglądał, gdy jeden ze strażnikó w oboz u wpad ł do namiotu , czerwony na twarzy i zdyszany. - Która brama? - Nagle ogarną ł go śmiertelny spokój . - Mó w dokład - nie. - Odłoży ł pręt, który m wcześniej mierzył odległości. - Ta najbliższa nas, kapitanie... Przy drodze, nie kanale. Rora n wybiegł z namiot u i puścił się pęde m przez obóz, aż na południo - wy skraj. Ta m skupi ł wzro k na Aroughs . Ku swej rozpaczy, ujrzał kilkuset jeźdźców wylewających się z miasta. Jaskrawe proporc e łopotał y na wietrze, gdy ustawiali się w szerokiej formacj i przed czarną paszczą otwartych wrót . Rozrąbią nas na kawałki, pomyśla ł załaman y Roran . W

obozie pozostało zaledwie stu pięćdziesięciu jego ludzi, w ty m wielu rannych , niezdolnyc h do walki. Reszta przebywała w młynie, któr y odwiedził poprzednieg o dnia , albo w kopaln i łupku , dalej wzdłuż wybrzeża, bąd ź też na brzegach zachodnieg o kanału , szukając barek niezbędnyc h do tego, by jego plan móg ł się powieść. Nikog o z nich nie zdołałby wezwać na czas, by stawił czoło konnym . Wysyłając ludzi z misjami , Roran zdawał sobie sprawę, że pozostawia obóz otwart y na kontratak . Mia ł jedna k nadzieję, że mieszkańcy miasta

będą zbyt wystraszeni ostatnim i ofensywami, by spróbowa ć czegokolwiek śmiałego - i że żołnierze, któryc h zatrzyma, wystarczą do przekonani a odleg- łych obserwatorów, iż główna część armii nadal pozostaje w namiotach . Jak widać, przynajmnie j pierwsze z tych założeń okazało się błędem . Ni e miał pewności, czy obrońc y Arough s są świadomi jego postępu , uzna ł to jedna k za prawdopodobne , biorą c po d uwagę ograniczoną liczbę jeźdźców zebranych przed miastem . Gdyb y żołnierze bąd ź ich dowódc y przewidywa- li starcie z pełnym i siłami armii Rorana, z pewnością przysłaliby dwakro ć liczniejszy oddział. Tak czy inaczej, nadal musiał wymyślić, jak odeprzeć atak i ocalić swych ludzi przed rzezią. Baldor, Car n i Brigma n podbiegli do niego z bronią w dłoniach . - Co teraz zrobimy? - spytał Baldor. Ma g pośpiesznie przywdziewał kolczugę. - Ni c nie możem y zrobić - odrzekł Brigman . - Twoja głupot a i upó r skazały na klęskę całą naszą misję,

Młotoręki . Musim y uciekać, i to już, ni m wpadni e na nas przeklęta konnica . Rora n spluną ł n a ziemię. - Wycofa ć się? Ni e będziem y się cofać. Ludzie nie zdołają uciec pieszo, a nawret gdyby mogli, nie porzuciłby m rannych. - Ni e rozumiesz? Wszystk o stracone! Jeśli tu zostaniemy, zginiemy! Albo, co gorsza, zostaniemy uwięzieni! - Skończ z tym , Brigmanie! Ni e zamierzam podkuli ć ogon a i uciec! - Czem u nie? Żebyś nie musiał się przyznać do porażki? Bo liczysz na to, że zdołasz zachowrać cho ć część honor u w ostatniej, bezsensownej bitwie? O to ci chodzi? Ni e rozumiesz, że wyrządzisz Vardeno m jeszcze większe straty? Pod muram i miasta jeźdźcy unieśli miecze i włócznie na d głowy, a po - te m - z chóralnym i okrzykami i wiwatami , słyszalnymi nawet z tej odleg- łości - spięli koni e ostrogami i ruszyli z łoskote m łagodni e wznoszącą się równiną wr stronę obozowiska Yardenów. - Ni e pozwolę ci zmarnowa ć naszego życia tylko po to, by zaspokoić dum ę - podją ł swą tyradę Brigman . - Jeśli chcesz, zostań, ale... - Cisza! - rykną ł Roran . - Zamkni j pysk albo ja zrobię to za ciebie! Baldorze, pilnu j go. Jeśli zrobi cokolwiek, co ci się nie spodoba , poczęstuj go ostrzem miecza.

Brigman nadą ł się gniewem, wstrzymał jedna k język, bo Baldor uniós ł bro ń i wycelował ją prosto w jego pierś. Rora n oceniał, że ma najwyżej pięć minu t na podjęci e

decyzji w sprawie dalszego działania. Pięć minut , od któryc h zależało tak wiele. Próbował sobie wyobrazić, jak mieliby zabić bąd ź okaleczyć dość jeźdź- ców, by ich przepędzić, lecz niemal natychmias t odrzucił tę możliwość. W żaden sposób nie zdołaliby powstrzymać rozpędzonej kawalerii ani skie- rować w miejsce, w który m jego ludzie mieliby przewagę. Okolic a była zbyt płaska, zbyt pusta na podobn e manewry. Jeśli staniemy do walki, nie możem y wygrać, zatem... Co , gdybyśmy ich przepłoszyli? Ale jak? Ogniem ? Ogie ń móg ł się okazać równie śmiertelnie groźny zarówno dla przyjaciół, jak i dla wrogów, poza tym , wilgotna trawa jedynie by dymiła. Dym? Nie , to na nic. Zerkną ł n a Carna . - Mógłbyś przywołać obraz Saphiry i kazać jej rykną ć i ziać ogniem , tak jakby tu była? Szczupłe policzki maga pobladły. Pokręcił głową ze spanikowaną miną . - Może. Ni e wiem , nigdy wcześniej nie próbowałem . Tworzyłbym jej obraz z pamięci. Możliwe, że nawret nie przypominałb y żywego stworze- nia. - Skinieniem głowy wskazał zbliżające się szeregi konnych . - Wiedzie- liby, że coś jest nie tak. Rora n wbił paznokcie w dłoń . Pozostały najwyżej cztery mi nury. - Moż e wart o spróbować - wymamrotał . - Musim y jedynie zaskoczyć ich, zamieszać im w głowach... Spojrzał na niego z nadzieją, że ujrzy opadającą ku obozowi kurtyn ę deszczu. Niestety, na błękitny m nieboskłonie ujrzał zaledwie parę szybują- cych wysoko, zwiewnych pierzastych chmur . Zamęt , niepewność, wątpli wości...

Czego dokładni e boją się ludzie? Nieznanego , tego, czego nie rozumieją. Ot o czego. W umyśle Roran a przemknęł o kilka planó w mającyc h podważyć pew- ność siebie przeciwników, każdy bardziej szalony niż poprzedni , aż w koń - cu wpad ł na pomys ł tak śmiały i prosty, że wyda ł mu się doskonały. Poza tym , w odróżnieni u od pozostałych, łechtał jego dumę , wymagał bowiem zaangażowania jeszcze tylko jedne j osoby: Carna .

- Każcie ludzio m ukryć się w namiotach ! - zawołał. - I powiedzcie, żeby siedzieli cicho. Ni e chcę usłyszeć nawet szelestu, chyba że zostaniemy zaatakowani. W najbliższym pusty m namiocie Roran wepchną ł młot z powrote m za pas i ze sterty" pościeli na ziemi chwycił brudn y wełniany koc. Następni e podbieg ł do kuchenneg o ogniska i dźwignął szeroki kawał pnia, któr y słu- żył żołnierzom za stołek. Z pnie m po d pachą i kocem narzucony m na drugie ramię, wypad ł pę- de m z obozu w stronę niewielkiego wzniesienia, jakieś sto stóp przed na- miotami . - Niec h ktoś przyniesie mi komple t kości i róg miodu ! zawołał. -I stół, na który m leżą moj e mapy. Tylko szybko, do diaska, już! Za sobą usłyszał tupo t stóp i brzęk sprzętu, to ludzie ukrywali się w na- miotach . Parę sekun d później w obozie zapanowała niesamowita cisza, zakłócana tylko poruszeniam i osób zbierających przedmioty, których zażądał. Ni e tracił czasu na oglądanie się za siebie. Na szczycie pagórka ustawił pionow o pieniek i obrócił kilka razy ta m i z

powrotem , by mieć pewność, że nie będzie się chybotał pod jego ciężarem. Kiedy uznał, że jest stabilny, usiadł na ni m i obejrzał się pona d pole m w stronę atakujących jeźdźców. Do ich przybycia zostały najwyżej trzy minuty. Drewnian e siedzisko wi- browało w ryt m uderzeń końskich kopy t - z każdą chwilą coraz mocniej . - Gdzie są kości i miód?! - ryknął, nie odrywają c wzrok u od kawalerii. Szybkim ruche m ręki przygładził brod ę i poprawił rąbek tuniki . Strach podpowiadał , że powinie n przywdziać kolczugę, lecz chłodniejsza, przebie- glejsza część jego umysłu odparła, że jeśli wrogowie zastaną go tu siedzące- go spokojnie, bez broni, poczują jeszcze większy lęk. Ta sama część umysłu przekonała go, by pozostawał mło t za pasem, tak by czuł się bezpieczny w obecności żołnierzy. - Wybacz - wydyszał Garn , podbiegają c do Rorana wraz z drugi m czło- wiekiem, niosącym niewielki składany stolik z jego namiotu . Ustawili go przed nim i przykryli kocem, następnie Car n wręczył Rora- nowi róg do połowy wypełnion y miode m oraz skórzany kube k z komple - te m pięciu kości. - No dalej, uciekajcie - polecił Roran.

Car n zawrócił, ale Roran chwycił go jeszcze za rękę. - Mógłbyś sprawić, by powietrze po ob u stronach mni e migotało, tak jak nad ogniem w mroźn y zimow y dzień? Oczy maga się zwęziły. - Możliwe, ale co by to... - Po prostu zrób to, jeśli zdołasz. A teraz idź się schowrać! Gd y wysoki chud y ma g popędził z powrote m do obozu,

Rora n potrząs- ną ł kośćmi w kubku , po czym wysypał jen a stół i zaczął grę ze sobą, pod - rzucając je w powietrze najpier w jedną, pote m dwie, trzy i tak dalej - i ła- pią c na grzbiet dłoni. Jego ojciec, Garrow, często zabawiał się tak w długie letnie wieczory, paląc fajkę i siedząc na chybotliwymi starym krześle na werandzie ich dom u w dolinie Palancar. Czasami Roran grywał z nim , wówczas zazwyczaj przegrywał, lecz zwykle Garro w wolał konkurowa ć sam ze sobą. Cho ć serce tłukło mu się w piersi, a dłonie miał śliskie od potu , Roran starał się zachować pozory spokoju . Aby jego gambi t miał choć minimaln ą szansę powodzenia, musiał sprawiać wrażenie absolutnie pewnego siebie, niezależnie od targających ni m emocji. Ni e odrywał wzroku od kości, nie unosząc go nawet, gdy jeźdźcy zbliżali się coraz bardziej. Tętent galopujących kon i narastał, aż w końc u Roran uznał, że tamci po prost u zamierzają go stratować. - Có ż za osobliwa śmierć - mrukną ł i uśmiechną ł się ponuro . Potem po - myślał o Katrinie i ich nienarodzony m dziecku, i świadomość, że gdyby zgi- nął, jego ród przetrwa, pocieszyła go. Ni e była to nieśmiertelność, jaką dysponowa ł Eragon, ale nadal nieśmiertelność i będzie musiała wystarczyć. W ostatniej chwili, gdy kawalerię dzieliło od stołu zaledwie kilka jardów, ktoś krzyknął: - Prrr! Stójcie! Wstrzyma ć konie! Powiedziałem wstrzymać konie! Z brzękiem metalu i skrzypieniem skóry rozpędzony szereg zwierząt nie- chętnie zwolnił i przystanął. Roran nadal nie unosił wzroku.

Pociągnął łyk ostrego, palącego miodu , a pote m znów rzucił kośćmi i zła- pał dwie na grzbiet dłoni. Leżały tam, kołysząc się na napiętych ścięgnach. Nozdrz a wypełnił mu zapach świeżo poruszone j ziemi, ciepły i dodając y otuchy, a także znacznie mnie j przyjemn a wo ń spoconych wierzchowców.

- He j tam , dobr y człowieku! - rzucił te n sam mężczyzna, któr y polecił żołnierzom się zatrzymać. - He j tam , powiadam ! Ki m jesteś, że siedzisz tu ta k w te n przepiękny ranek, popijają c i zabawiając się, jakbyś nie miał na głowie żadnych trosk? Czyż nie zasługujemy na to, by powita ć nas z dobytą bronią? Kimże jesteś, pytam? Rora n powoli, jakby dopier o dostrzegł obecność żołnierzy i uznał ją za zupełnie nieistotną, oderwał wrzrok od stołu i ujrzał drobneg o brodate - go mężczyznę w hełmi e zwieńczonym barwny m pióropuszem . Przybysz siedział na olbrzymi m czarnym rumak u bojowym , dyszącym niczym para miechów. - Ni e jestem niczyim dobry m człowiekiem, a już z pewnością nie twoim . - Nawe t nie próbowa ł ukrywa ć faktu , że nie spodoba ł mu się po - ufały to n tamtego . Mógłby m raczej spytać: ki m ty jesteś, że tak nieuprzej - mi e przerywasz mi grę? Długi e pasiaste pióra zamocowan e na szczycie hełm u mężczyzny zachy- botały i zatrzepotały, gdy tamte n zmierzył Roran a wzrokie m niczym nie- znan y gatune k stworzenia, na jaki natkną ł się podczas łowów. - Nazywa m się Tharos , Tharo s Szybki, kapita n straży. I cho ć niegrzecz- ny z ciebie człek, muszę rzec, że z wielkim

żalem zabiłbym kogoś tak śmia- łego, nie znają c jego miana . Jakby na podkreślenie swych słów Tharo s opuścił włócznię, celując wpros t w Rorana. Tuż za ni m zebrały się trzy szeregi jeźdźców. Wśró d nich Rora n wypatrzył szczupłego mężczyznę o haczykowatym nosie, wychudzo ne j twarzy i rękach nagich aż do ramion , któr y skojarzył mu się z czaro- dziejami Yardenów. Ma m nadzieję, że Carnow i udała się sztuczka z powietrzem, pomyślał. Ni e odważył się jednak odwróci ć głowy, by to sprawdzić. - Nazywa m się Młotoręk i - oznajmił . Jedny m zręcznym gestem zebrał kości, cisnął w górę i złapał trzy na dłoń . Rora n Młotoręki . Eragon Cienio - bójca to mó j kuzyn. Jeśli nawet nie słyszałeś o mnie , to o ni m zapewrne tak. Wśró d jeźdźców rozległy się niespokojn e szmery. Roranowi wydało się, że oczy Tharos a rozszerzyły się na moment . - Imponując e stwierdzenie, ale skąd mam y mieć pewność, że prawdzi- we? Każdy może przedstawić się imienie m innego, gdyby służyło to jego celom.

Roran doby ł młot a i ze stłumiony m łoskote m rąbną ł ni m o stół. Potem, nie zwracając uwagi na żołnierzy, podją ł przerwaną grę. Syknął z niesma- kiem, gdy dwie kości zsunęły mu się z grzbietu dłoni, co oznaczało koniec rundy. - Ach. -Tharo s zakasłał i odchrząknął . - Cieszysz się doprawd y niezwy- kłą reputacją, Młotoręki , choć niektórzy twierdzą, że jest wielce przesadzo- na. Na przykład, czy to prawda, że sam jeden powaliłeś niemal trzystu ludzi w wiosce Deldara d w Surdzie?

- Nigd y nie poznałe m nazwy tego miejsca, ale jeśli zwali je Deldarad , to owszem, zabiłem ta m wielu żołnierzy. Było ich jedna k zaledwie stu dzie- więćdziesięciu trzech, a podczas walki chronili mni e mo i ludzie. - Zaledwie stu dziewięćdziesięciu trzech? - powtórzył ze zdumienie m Tharos . - Zanadt o jesteś skromny, Młotoręki . Podobn y wyczyn zyskałby ci miejsce w wielu pieśniach i opowieściach. Roran wzruszył ramionam i i uniósł do ust róg, udając, że potyka, nie móg ł bowiem sobie pozwolić, by mocn y krasnoludzie, trune k stępił mu umysł. J - Walczę, by wygrać, nie przegrać... Pozwól, że poczęstuję cię napitkiem , jak wojowni k wojownika . - Uniós ł róg w stronę Tharosa . Niski kapitan zawahał się, jego wvzrok na momen t umkną ł ku czekającemu z tyłu magowi. Potem oblizał wargi. - Może istotnie się napiję. Zeskoczywszy z rumaka , odda ł włócznię jednem u ze swych żołnierzy, ściągnął rękawice, podszedł do stołu i ostrożnie przyjął oferowany róg. Powrąchał miód , a pote m pociągną ł solidny łyk. Pióra na jego hełmi e zachybotały, gdy się skrzywił. - Ni e przypad ł ci do gustu? - spytał z rozbawieniem Roran. - Przyznaję, że górskie trunk i są zbyt ostre, jak na moj e podniebieni e - odpar ł Tharos , oddają c mu róg. Zdecydowani e wolę win a z naszych pól. Są ciepłe, łagodn e i nie tak szybko pozbawiają człeka zmysłów. - Dl a mni e jest słodki jak matczyne mleko - skłamał Roran. - Piję go rano, w południ e i wieczorem. Tharo s naciągną ł rękawicę i powrócił do swojego

wierzchowca, wspiął się na jego grzbiet i odebrał swroją włócznię. Kolejny raz zerkną ł na czaro- dzieja o haczykowatym nosie, Roran zauważył, że tamte n wr krótki m czasie,

gdy Tharo s przebywał na ziemi, poblad ł śmiertelnie. Kapitan także musia ł dostrzec zmian ę w wyglądzie maga, bo na jego własnej twarzy odbiło się napięcie. - Dziękuj ę ci szczerze za gościnność, Roranie Młotoręk i rzekł, pod - nosząc głos tak, by słyszał go cały oddział. Być moż e będę mia ł zaszczyt gościć cię za muram i Aroughs. Jeśli tak, przyrzekam poda ć ci najlepsze win a z majątk u me j rodzin y i moż e przy nic h zdoła m cię przekonać, byś porzucił swoje barbarzyńskie mleko. Myślę, że sam odkryjesz, że nasze win a maj ą wiele zalet. Pozwalamy im dojrzewać wr drewnianyc h baryłkach miesiącami, czasem nawet latami. Szkoda byłoby zmarnowa ć tak wiele pra- cy i strzaskać baryłki, by win o spłynęło ulicami, powlekają c je czerwienią krwi naszych winnic . - Istotnie, wielka byłaby szkoda - odpar ł Roran . - Lecz czasami nie da się unikną ć rozlania win a podczas sprzątania stołu. - Unoszą c róg, obrócił go i wylał resztkę miod u na trawę. Tharo s przez momen t tkwił bez ruch u - nawet pióra na jego hełmi e nie drgnęły - a pote m z gniewny m warknięcie m zawrócił konia. - Formowa ć szyki, formowa ć szyki! - krzykną ł do swych ludzi. - Dalej! Z ostatni m krzykiem spiął rumak a ostrogami, oddalają c się od Rorana . Reszta żołnierzy podążyła za nim ,

poganiają c wierzchowce do galopu, gdy wycofywali się do Aroughs. Roran utrzymywał na twarzy maskę arogancji i obojętności, dopók i tamci nie odjechali daleko, a pote m powoli wypuścił powietrze i opar ł łokcie na kolanach. Dłoni e drżały mu lekko. Udał o się, pomyślał ze zdumieniem . Usłyszał ludzi biegnących ku niem u z obozu. Obejrzawszy się przez ra- mię, zobaczył Baldora i Carn a w towarzystwie co najmnie j pięćdziesięciu żołnierzy, którzy dotą d kryli się w namiotach . - Udał o ci się! - wykrzykną ł Baldor. - Udało! Ni e wierzę własnym oczom . - Roześmiał się i klepną ł Roran a w ramię ta k mocno , że tamte n opar ł się o stół. Pozostali stłoczyli się wokó ł niego, także ze śmiechem , wychwalając go kwieciście, zapowiadając, że po d jego dowództwe m zajmą Arough s bez jed- nej ofiary w ludziach, i szydząc z odwagi i charakteru mieszkańców miasta.

Ktoś wcisną ł mu do ręki ciepły, do połow y pełn y bukła k z winem . Rora n spojrzał na niego z nieoczekiwaną odrazą i przekazał komu ś po lewej. - Rzucałeś jakieś zaklęcia? - spytał Carna , ledwie słyszalny pośró d ra- dosnego zgiełku. -Co ? ^ Car n nachylił się i Rora n powtórzy ł swe pytanie. Ma g uśmiechną ł się i kiwną ł głową. - O, tak. Zdołałe m sprawić, że powietrze migotało , tak jak chciałeś.

- A czy atakowałeś ich czarownika? Kiedy odjeżdżali, wyglądał, jakby mia ł zaraz zemdleć. Uśmiec h Carn a stał się jeszcze szerszy. - To jego robota. Cały czas starał się przełamać iluzję, którą, jak sądził, stworzyłem. Przebić zasłonę migoczącego powietrza, by przekona ć się, co się kryje po d nią - ale nie było czego przełama ć ani czego przebić, więc na próżn o marnowa ł sity. Rora n zachichota ł i po chwili jego chicho t przeszedł w głęboki donośn y śmiech, któr y wzniósł się pona d okrzyki podnieceni a i rozszedł eche m po polach w stron ę Aroughs . Przez kilka minu t pozwolił sobie na napawani e się podziwe m swoich ludzi, pote m jedna k usłyszał głośny ostrzegawczy krzyk jednego z wartow - ników, pełniących straż na skraju obozu . - Odsuńci e się! Dajci e zobaczyć! - Rora n zerwał się na równ e nogi. Żołnierze posłuchali i ujrza ł samotneg o człowieka na zachodzie - w któ ry m rozpoznał członka oddziału wysłanego z misją przeszukania brzegów kanału - galopująceg o przez pola w stron ę obozu. - Przyprowadź go tuta j - polecił Rora n i chud y rudowłos y piechu r po- biegł na spotkani e jeźdźca. Czekają c na przybysza, Rora n pozbierał kości i wrzucił kolejn o do skó- rzanego kubka . Lądując , każda z nic h grzechotała przyjemnie . - He j tam! - zawołał, gdy tylko jeździec znalazł się w zasięgu głosu. - Cz y wszystko w porządku ? Ktoś was zaatakował?

Ku irytacji Rorana , tamte n milczał, dopók i nie znalazł się zaledwie kilka jardów od niego. Wówczas zeskoczył z wierzchowca i staną ł na baczność przed Roranem , prężąc się niczym złaknion a słońca sosna. - Panie kapitanie! - wykrzykną ł donośnie .

Przyjrzawszy się bliżej, Rora n dostrzegł, że to zaledwie chłopiec - w isto- cie ten sam obdart y młodzian , któr y chwycił jego lejce, gdy po raz pierwszy wjechali do obozu. Fakt ten jednak nie zaspokoił dręczącej go ciekawości. - Zate m o co chodzi? Ni e ma m całego dnia. - Kapitanie! Hamun d przysyła mnie, by powiedzieć, że znaleźliśmy wszystkie potrzebn e barki i że buduj e sanie, żeby zaciągnąć je do drugiego kanału . Rora n skinął głową. - Świetnie. Czy potrzebuj e pomocy, by zdążyć na czas? - Nie , kapitanie! - I czy to wszystko? - Tak jest, kapitanie! - Ni e musisz ciągle nazywać mni e kapitanem . Raz wystarczy. Zrozu - miano? - Tak jest, kapi... To znaczy, tak, ka... To znaczy, tak, oczywiście. Roran z trude m powstrzymał uśmiech. - Dobrz e się spisałeś. Znajd ź sobie coś do jedzenia, a pote m jedź do ko - palni i zamelduj , jak się sprawy mają . Chc ę wiedzieć, ile jak dotą d zrobili. -Tak , ka... Przepraszam, ka... To znaczy, ja nie... Ruszam natychmiast, kapitanie. Na policzki jąkającego się młodzika wystąpiły dwie szkarłatne plamy. Pochylił głowę w szybkim ukłonie, a pote m pośpieszył do

koni a i odjecha ł w stronę namiotów. Odwiedzin y te jednak nieco zwarzyły humo r Roranowi, przypomnia - ły bowiem , że cho ć dopisało im szczęście i uniknęli spotkani a z klingami żołnierzy, nadal pozostawało wiele do zrobienia i każde z zadań, jeśli źle je wykonają , moż e kosztowrać ich porażkę. - Wracajcie wszyscy do obozu, i to już - rzekł do żołnierzy. - Do zmierz- ch u musicie otoczyć namiot y dwom a rowami. Ci miastowi tchórze mogą zmienić zdanie i znó w spróbować nas zaatakować. Chc ę być na to przygo- towany. Paru ludzi jęknęło na myśl o kopani u rowów, lecz reszta spokojni e przy- jęła rozkazy. - Ni e chcesz ich zanadt o zmęczyć przed jutre m przypomnia ł cicho Carn .

- Wie m - odpar ł równie cicho Roran . - Ale obóz potrzebuj e ochrony, a praca powstrzyma ich przed rozmyślaniami. Poza tym, nieważne jak będą zmęczeni, myśl o jutrzejszej bitwie dod a im nowych sił. Zawsze tak jest. *** Dzień mija ł Roranowi szybko, kiedy skupiał się na naglących proble- mac h bąd ź zajmowa ł ciężką pracą fizyczną, i powroli, gdy znajdował chwilę, by rozważyć sytuację. Jego ludzie pracowali dzielnie - ocaliwszy ich przed żołnierzami, zyskał sobie ich lojalność i oddani e w stopniu , jakiego nigdy nie zapewniłyby mu słowa wydawało się jednak coraz oczywistsze, że mim o wysiłków, nie zdołają dokończyć przygotowań w krótki m czasie, jaki

im pozostał. Przez cały późn y ranek, popołudni e i wczesny wieczór w duszy Roran a narastało poczucie mdlącej beznadziejności. Przeklinał sam siebie za to, że zdecydował się na tak złożony i ambitn y plan. Powinienem był wiedzieć od początku , że nie wystarczy na m na to czasu, pomyślał. Było już jednak za późno , by spróbować czegoś innego. Pozo- stawało tylko jedno: dołożyć wszelkich wysiłków i liczyć na to, że jakimś cude m wystarczą, by mim o popełnionyc h błędów osiągnąć jedna k zwycię- stwo. Kiedy nastał zmrok, jego pesymizm rozświetliła iskierka optymizmu , nagle zaczęło bowiem wyglądać na to, że przygotowania zmierzają do celu z nieoczekiwaną chyżością. Kilka godzin później, kiedy na niebie zaświeciły gwiazdy, odkrył, że wraz z siedmiuset ludźm i stoi obo k młynów, ukoń - czywszy wszystkie przygotowania niezbędne do zajęcia Arough s przed wie- czorem następnego dnia. Patrząc na efekt ich wysiłków, Rora n zaśmiał się głośno, z dumą , ulgą i niedowierzaniem. Następni e pogratulował otaczającym go żołnierzom i polecił, by wracali do namiotów. - Odpocznijcie , póki możecie. Atakujem y o świcie. A ludzie mim o wyraźnego zmęczenia odpowiedzieli wiwatami.

PRZYJACIEL I WRÓG

Tej noc y Rora n spał kiepsko i niespokojnie . W żaden sposób nie móg ł się odprężyć, świado m znaczenia nadchodzące j bitwy i faktu , że w wałce, jak to się często zdarzało, może zostać ranny. Te dwie myśli tworzyły strun ę wibrująceg o napięcia między głową i podstawą kręgosłupa, strunę , któr a w regularnych odstępac h czasu wyrywała go z mrocznych , dziwacznych snów. W efekcie zbudził się natychmias t na dźwięk cichego, głuchego łoskotu przed namiotem . Otworzy ł oczy i ujrzał tkanin ę na d swoją głową. Ledwo widział wnętrze namiotu , a i to wyłącznie dzięki słabej smudz e pomarańczoweg o światła pochodni , przesączającej się przez szczelinę między klapam i przy wrejściu. Powietrze było zimn e i martwe , jakby leżał głęboko po d ziemią, pogrzeba- ny w jaskini. Ni e znał dokładne j godziny, ale wiedział, że musi być późna, bardzo późna. Nawe t nocn e zwierzęta wróciły już do swych no r i posnęły. Nik t nie kręcił się po obozie oprócz wartowników, a ci nie stacjonowali w pobliżu jego namiotu. Rora n nadal oddycha ł powoli i płytko, nasłuchują c w napięciu. Naj głośniejszym dźwiękiem, jaki słyszał, było bicie jego własnego serca, coraz

mocniejsze i szybsze, gdy strun a napięcia wewnątr z niego wibrowała ni- czym trącon a lutnia. Minęł a minuta . Pote m kolejna. A potem , właśnie w chwili, gdy pomyśla ł już, że nie ma powod u do oba w i pulsowanie w żyłach zaczynało zwalniać, na przó d namiot u pad ł cień, przesłaniający światło pochodni . Puls Roran a przyśpieszył trzykrotnie, serce waliło mu tak mocno , jakb y wbiegał po górskim zboczu. Ktokolwiek to był, nie przybył go obudzi ć przed atakiem na Arough s ani przynieść ważnych informacji , wówczas bo- wie m zawołałby go po imieni u i bez ceremoni i wszedł do środk .. Pomiędzy klapam i pojawiła się dło ń w czarnej rękawicy zaledwie o od - cień ciemniejsza od otaczającego ją mrok u i zaczęła macać w poszukiwa- niu łączących je sznurowań . Rora n otworzył usta, by zaalarmować straże, nagle jednak zmieni ł zda- nie. Niemądrz e byłoby marnowa ć przewagę, jaką dawało zaskoczenie. Poza tym, gdyby intru z wiedział, że go zauważono, mógłb y wpaść w panikę, a panik a czyni ludzi jeszcze niebezpieczniejszymi. Prawą ręką ostrożnie wysuną ł spo d zwiniętego płaszcza, służącego mu za poduszkę, sztylet i ukry ł bro ń przy kolanie, po d fałdą koca. Jednocześnie drugą dłonią chwycił jego skraj. Kiedy intru z wsuną ł się do namiotu , na momen t otoczyła go złocista poświata. Rora n zobaczył, że nieznajom y ma na sobie wyściełany skórzany kaftan , ale nie nosi zbroi ani kolczugi. A pote m klapa opadła i znó w spo- wiła ich ciemność. Postać bez twarzy skradała się ku miejscu, w który m leżał. Rora n mia ł wrażenie, że zaraz zemdleje z brak u powietrza: nadal starał się ograniczać oddec h tak, by

wyglądało na to, że śpi. Kiedy intruz pokona ł połowę drogi do pryczy, Rora n uniósł koce, narzu- cił je na tamtego i z ogłuszającym okrzykiem skoczył ku niemu , dobywają c sztyletu, by pchną ć go w wątpia . - Zaczekaj! - zawołał tamten , a zdumion y Roran wstrzymał dło ń i oba j runęli na ziemię. - Przyjaciel! Jestem przyjacielem! Pół sekund y później Roran sapnął, czując dwa mocn e ciosy w lewą ner- kę. Ból o mał o go nie obezwładnił, zmusił się jednak , by odturla ć się od tamtego, próbują c się oddalić od niego.

Dźwigną ł się z ziemi i znó w skoczył na napastnika, któr y nadal próbowai uwolni ć się spo d koca. - Zaczekaj, jestem przyjacielem! - zawołał tamten , lecz Rora n nie za- mierzał znó w m u zaufać. I słusznie, gdy bowie m ciął, mężczyzna chwycił dzierżącą sztylet prawą rękę Rorana , oplatają c ją kocem , po czym sam zaatakował noże m dobyty m zza pazuchy. Rora n poczu ł dziwn y ucisk w piersi, jedna k tak słaby, że nie zwrócił na niego uwagi. Rykną ł i z całych sił szarpnął koc, zbijając napastnik a z nó g i ciskając o ściankę namiotu , któr y zawalił się, oplątują c ich ob u płachtam i ciężkiej wełny. Rora n zrzucił z ręki skręcony koc, po czym zaczął czołgać się w stro- nę intruza , wymacują c sobie drogę w ciemności. Twarda podeszwa but a walnęła go w lewą dło ń i poczuł, jak drętwieją mu koniuszki palców. Rora n rzucił się naprzó d i chwycił napastnik a za kostkę,

gdy tamte n próbowa ł się odwrócić. Mężczyzna wierzgną ł i wyrwa ł mu się, ale Rora n złapał go ponowni e i ścisnął przez cienką skórę, wbijają c palce w ścięgno na d piętą, aż tamte n rykną ł z bólu . Ni m doszedł do siebie, Roran wczołgał się na niego i przygwoździł do ziemi dło ń napastnika . Próbował wbi ć sztylet w jego bok, był jedna k zbyt powolny ; przeciwnik odnalazł jego przegub i chwycił w żelazne palce. - Ki m jesteś? - warkną ł Roran . - Twoi m przyjacielem - odpar ł tamten . Jego ciepły oddec h omiata ł mu twarz. Pachniał wine m i cydre m z korzeniami . A pote m mężczyzna trzy razy bardzo szybko kopną ł go kolane m w żebra. Rora n rąbną ł czołem w nos zabójcy, łamią c go z donośny m trzaskiem. Tamte n warkną ł i szarpną ł się po d nim , lecz Rora n nie puszczał. - Ni e jesteś... moi m przyjacielem - wysapał, napierają c na prawą rękę i powoli przesuwając sztylet w stron ę bok u tamtego . Gd y tak się zmagali, jak przez mgłę usłyszał krzyki ludzi obo k zwalonego namiotu . W końc u ręka napastnik a ustąpił a i z nagłą łatwością sztylet, przeszy- wają c kaftan , wbi ł się głęboko w miękkie żywe ciało. Mężczyzną wstrząs- nęły drgawki. Roran dźgną ł go jeszcze kilka razy, a pote m wbi ł mu sztylet w pierś.

Poprzez rękojeść czuł ptasi trzepot serca zabójcy, kaleczącego się o ostrą jak brzytwa klingę sztyletu. Dw a razy jeszcze tamte n zadrżał i szarpną ł się, a pote m przestał stawiać opó r i leżał jedynie, dysząc.

Rora n nadal go przytrzymywał, podczas gdy napastnik a opuszczało ży- cie; tkwili razem w uścisku bliższym niż objęcia kochanków . Cho ć mężczy- zna próbowa ł go zabić i cho ć Roran nie wiedział o ni m niczego, prócz tego faktu , czuł łączącą go z ni m straszliwą bliskość. Ot o inn y człowiek - żywa, myśląca istota - którego życie dobiegało końc a z powod u tego, co uczynił. - Ki m jesteś? - wyszeptał. - Kt o cię przysłał? -Ja.. . prawie cię zabiłem - odpar ł tamte n z perwersyjną satysfakcją. A pote m westchną ł głucho, przeciągle, jego ciało oklapło i umarł . Rora n opuścił głowę na pierś napastnika , głośno chwytał powietrze, dy- gocząc od stóp do głów w nagłym, spóźniony m szoku. Ludzie zaczynali już ściągać okrywający go całun materiału . - Zdejmijci e to ze mnie ! - krzykną ł i machną ł lewą ręką, nie mogą c dłużej znieść ciężaru wełny, mroku , dusznego powietrza. W materii na d ni m pojawiło się rozdarcie, gdy ktoś przeciął wełnę. Przez otwó r wdał się do środka ciepły, migoczący blask pochodni . Nagle, nie mogą c już się doczekać uwolnieni a z pułapki , Rora n dźwigną ł się z ziemi, chwycił krawędzie otwor u i wyśliznął się ze zwalonego namiotu . Potykają c się, staną ł w kręgu światła, odziany jedynie w nogawice, i rozej- rzał się oszołomiony. Był ta m Baldor, a także Carn , Delwin , Mande ł i dziesięciu innyc h żołnie- rzy, wszyscy zbrojni w miecze i topory, większość w niekompletnyc h stro- jach, prócz dwóch , w któryc h Rora n rozpoznał nocnyc h wartowników .

- Bogowie! - wykrzykną ł ktoś. Odwróciwsz y się, Rora n ujrzał, jak jeden z mężczyzn odsuwa bo k zwa- lonego namiotu , odsłaniają c zwłoki zabójcy. Nieboszczyk nie był wysoki, mia ł długie kędzierzawe włosy zebrane w kucy k i skórzaną przepaskę na lewym oku . Jego nos był płaski i przekrzy- wion y - złaman y przez Roran a - a dolną część ogolone j twarzy pokrywała krwawa maska. Krew rozlała się także po jego piersi i na ziemi po d nim . Zdawrało się niemal, że jest jej zbyt dużo, by mogł a pochodzi ć z jednego ciała.

- Rorani e - rzucił Baldor. Rora n nadal wpatrywa ł się w zabójcę, niezdoln y oderwa ć odeń wzroku . - Rorani e - powtórzy ł głośniej Baldor. - Roranie, posłuchaj . Czy jesteś ranny? Co sie stało? Roranie! Troska dźwięcząca w jego głosie w końc u zwróciła uwagę Rorana . - Co? - spytał. - Roranie, jesteś ranny? A czemu nib y miałby m być? Rora n zdumion y spojrzał po sobie. Włos y na jego piersi i brzuch u pozlepiała krew, smug i krwi pokrywał y też ręce i poplamiły górę portek . - Ni c mi nie jest - odparł , cho ć mia ł pewn e problem y z formułowanie m słów. - Czy zaatakowan o kogoś jeszcze? odpowiedz i Delwi n i Hamun d rozstąpili się, ukazują c nieruchom e ciało. Należało do młodzika , któr y wcześniej służył mu za posłańca. - Ach! - jękną ł Roran . Ogarną ł go nagły przejmując y smutek . - Dlacze- go wałęsał się poza namiotem ?

Jedne n z żołnierzy wystąpi ł naprzód . - Spałem razem z nim , kapitanie . Zawsze musiał wychodzić nocą , żeby sobie ulżyć, bo przed sne m pija ł za duż o herbaty. Matk a mówił a mu , że to go uchron i przed chorobą . To był dobr y chłopak , kapitanie . Ni e zasłużył sobie na marn ą śmierć z rą k podstępneg o tchórza. - Nie , nie zasłużył - wymamrota ł Roran . Gdyb y nie on , już by m nie żył. Ruche m głowy wskazał zabójcę. - Czy po obozie kręci się ich więcej? Tamc i poruszyli się i popatrzyli po sobie. - Ni e sądzę - odparł w końcu Baldor. - A sprawdziliście? -Nie . - No to sprawdźcie! Ale postarajcie się nie budzi ć nikog o więcej. Po- trzebują snu. i dopilnujcie , by od tej por y strażnicy pilnowali namiotów wszystkich dowódców.. . Powiniene m był wcześniej o tym pomyśleć. Rora n został na miejscu. Czuł się tęp y i ogłupiały, słuchał, jak Baldor wydaj e szybkie rozkazy i wszyscy próc z Carna , Delwin a i Hamund a roz- biegli się. Czterech żołnierzy dźwignęło zwłoki chłopc a i zaniosło na bok , by je pogrzebać, reszta ruszyła, by przeszukać obóz.

Hamun d podszedł do zabójcy i trącił stopą jego nóż. - Dziś ran o musiałeś przerazić tych żołnierzy bardziej niż przypuszcza- liśmy. - Zapewne . Roran zadrżał. Było mu zimno , zwłaszcza w dłoni e i stopy. Car n zauwa- żył to i przyniósł mu koc. - Proszę. - Narzuci ł mu go na ramiona . - Chodź , usiądź

przy ognisku. Każę zagrzać wody, żebyś móg ł się umyć . Zgoda? Roran skiną ł głową, nie ufają c własnem u językowi. Car n zaczął go prowadzić, lecz pokonal i zaledwie kilka stóp, gdy ma g zatrzymał się gwałtownie, zmuszają c Rorana, by także przystanął. - Delwinie, Hamundzi e - rzucił - przynieście mi pryczę, coś, na czym mógłby m usiąść, dzban miod u i bandaże, tylko szybko! Pośpieszcie się, proszę. Tamci zaskoczeni puścili się biegiem. - Czemu? - spytał zdumion y Roran . - Co się stało? Car n z ponur ą miną wskazał jego pierś. - Skoro nie jesteś ranny, zechcesz mi powiedzieć, co to jest? Roran podążył wzrokie m za jego ręką i ujrzał ukrytą pośró d włosów i krwi na piersi długą głęboką ranę, która zaczynała się pośrodk u prawego mięśnia, przecinała mostek i kończyła się tuż po d lewym sutkiem . W najszerszym miejscu rana miała ćwierć cala i nieodparcie kojarzyła się z pozbawionym i war g ustami, rozciągniętymi w szerokim, upiorny m uśmiechu . Najbardzie j niepokojącą jej cechą był jednak całkowity brak krwi: z przeciętego ciała nie wypłynęła nawet najmniejsz a kropla. Roran wyraźnie widział cienką warstewkę żółtego tłuszczu po d skórą, a głębiej ciemnoczerwon y mięsień piersi, przypominając y barwą surową dziczyznę. Cho ć przywykł do potwornyc h obrażeń, pozostawianych na ciele i koś- ciach przez miecze, włócznie i inn e bronie, wzdrygną ł się na wido k swej rany. Podczas walki z Imperiu m wielokrotnie ucierpiał - zwłaszcza gdy jeden z Razacó w ugryzł go w prawe ramię podczas porwani a Katrin y wr

Caryahall - ale nigdy dotą d nie zdarzyło mu się nic podobni e niesamo - witego. - Boli? - spytał Carn . Roran , unosząc wzrok, pokręcił głową.

- Nie . - Gardł o zacisnęło mu się, serce - nadal bijące gorączkowo po walce - znó w zdwoiło tempo , trzepocząc tak szybko, że nie potrafił odróż- nić jednego uderzenia od następnego. Czyżby nóż był zatruty*? - Roranie, musisz się odprężyć - rzekł Carn . - Chyb a potrafię cię uzdro- wić, ale jeśli zemdlejesz, tylko pogorszysz sprawę. Chwyciwszy go za ramię, poprowadzi ł Rorana do pryczy, którą Hamun d wyciągnął z namiotu . Roran posłusznie usiadł. - Jaki m cude m ma m się odprężyć? - Zaśmia ł się krótko, niepewnie. - Oddycha j głęboko. Wyobraź sobie, że przy każdym wy dech u zapadasz się w ziemię. Zaufa j mi, to podziała. Rora n zrobił jak kazał ma g i w chwili, gdy wypuścił powietrze trzeci raz, spięte mięśnie zaczęły się rozluźniać i z rany trysnęła krew, obryzgują c twarz Carna . Ma g wzdrygną ł się i zaklął głośno. Świeża krew ściekała po brzuch u Rorana, gorąca na nagiej skórze. - Teraz boli - rzekł, zaciskając zęby. - Ej! - zawołał Carn , wzywając gestem Delwina, któr y biegł ku ni m z naręczem bandaży i innyc h przedmiotów. Kiedy wieśniak złożył swoje brzemię na końc u pryczy, Car n chwycił kłą b szarpi i przycisnął do piersi Rorana, chwilowo powstrzymują c krwawienie. - Połóż się - polecił. Roran posłuchał, Hamun d przyniósł Carnow i stołek, ma g

usiadł, cały czas uciskając szarpie. Wyciągnąwszy wolną rękę, pstrykną ł palcami. - Otwórzci e mió d i dajcie mi. Kiedy Delwi n poda ł m u dzban, Car n spojrzał n a Rorana. - Ni m zamkn ę ranę magią, muszę ją oczyścić. Rozumiesz? Roran kiwną ł głową. - Da j mi coś do zagryzienia. Usłyszał brzęk rozpinanych sprzączek i pasków, a pote m Delwin , albo Hamund , wsuną ł mu do ust gruby pas od miecza. Z całej siły zacisnął na ni m zęby. - Zró b to - wycedził przez tkwiącą w ustach przeszkodę. Ni m Roran zdążył zareagować, Car n oderwa ł szarpie od jego piersi i tym samym płynny m gestem zalał ranę miodem , wypłukują c z niej włosy, skrze- py i inn e zanieczyszczenia. Kiedy mió d dotkną ł ciała, Roran wydał z siebie zdławiony jęk i wygiął się gwałtownie, ściskając dłońm i brzegi łóżka. - Już, załatwione. - Ma g odstawił dzban.

Roran wpatrywa ł się w gwiazdy, wszystkie mięśnie jego ciała dygotały. Starał się ignorować ból, gdy Car n położył dłoni e na ranie i zaczął mamro - tać frazy w pradawne j mowie. Po par u sekundach , cho ć Roranowi zdawało się, że minęł y minuty , poczuł niema l nieznośn e swędzenie głęboko w piersi: to Car n naprawiał szkody wyrządzone przez nóż zabójcy. Swędzenie unosi- ło się ku powierzchni skóry, a kiedy minęło , ból zniknął . Mim o to, uczucie było tak nieprzyjemne , że Rora n mia ł ochot ę drapa ć się aż do krwi. Kiedy Car n skończył, westchną ł i oklapł na krześle,

ściskając dłońm i głowę. Rora n zmusił zbuntowan e kończyn y do posłuchu , opuścił nogi i usiadł na pryczy. Przesunął dłonią po piersi. Opróc z włosó w była idealnie gładka. Cała. Nietknięta . Dokładni e jak przed wślizgnięciem się jednookieg o do namiotu . Magia. Delwi n i Hamun d stali z boku , obserwują c całą scenę. Wyglądali na lekko wstrząśniętych, cho ć wątpił , czy ktokolwiek inn y by to zauważył. - Idźcie się położyć. - Machną ł ręką. - Za kilka godzin ruszamy i mu - sicie być wted y przytomni . - Na pewn o nic ci nie będzie? - spytał Delwin . - Tak, tak - skłamał. - Dzięki za pomoc , ale idźcie już. Jak ma m odpo - cząć, skoro wy dwa j tkwicie nad e mn ą jak kwok a na d pisklętami? Kiedy odeszli, potar ł dłońm i twarz i przez chwilę siedział, przyglądając się drżącym, pokrwawiony m rękom . Czu ł się wyżęty. Pusty. Zupełni e jakb y w ciągu par u minu t wykona ł pracę całego tygodnia. - Czy wciąż dasz radę walczyć? - spytał Carna . Ma g wzruszył ramionami . - Ni e tak dobrze jak przedtem.. . Ale to cena, którą musiałe m zapłacić. Ni e możem y ruszać do boj u bez ciebie na czele. Rora n nie zamierzał się spierać. - Powinieneś odpocząć . Już niedług o świt. - A co z tobą? - Pójdę się umyć , znajd ę sobie tunikę, a pote m sprawdzę, co u Baldora i czy zdołał schwytać jeszcze jakichś zabójców Galbatorixa. - Ni e będziesz się już kładł?

- Nie . - Nieświadomi e podrapa ł się po piersi. Kiedy pojął , co robi, po - wstrzyma ł się. - Już wcześniej nie mogłe m spać, a teraz...

- Rozumiem . - Car n powoli wstał ze stołka. - Gdybyś mni e potrzebo - wał, będę w swoim namiocie. Rora n odprowadził wzrokie m potykającego się, ociężałego maga. Kiedy ten znikną ł w ciemności, zamkną ł oczy i pomyślał o Katonie , próbują c się uspokoić. Przywołując resztkę sił, wrócił do zwalonego namiot u i grzebał w nim , dopók i nie znalazł ubrania , broni, zbroi i bukłaka. Przez cały ten czas starannie unika ł patrzenia na trup a zabójcy, cho ć czasami dostrzegał go kąte m oka, przeszukując stos skłębionych płacht. Wreszcie ukląk ł i, wciąż nie patrząc, wyrwał z trup a sztylet. Ostrze wysu- nęło się ze zgrzytem metal u drapiącego o kość. Potrząsnął ni m mocno , by pozbyć się krwi, i usłyszał odgłos kilku kropel spadających na ziemię. W zimne j nocne j ciszy Rora n powoli szykował się do bitwy. Potem po - szukał Baldora - któr y zapewnił go, że nik t inny nie przekradł się obo k wartownikó w - i okrążył obóz, po raz kolejny analizując każdy aspekt zbli- żającego się atak u na Aroughs. Po wszystkim znalazł sobie pó ł kurczaka na zimno , pozostałego po kolacji, i usiadł, ogryzając go i patrząc w gwiazdy. Nieważn e co robił, jego umysł raz po raz powracał do widok u młodzień - ca leżącego przed jego namiotem . Kt o właściwie decyduje, że jeden człowiek ma żyć, a drugi umrzeć? Moj e życie nie było wart e ani trochę więcej niż jego, ale to on leży martwy, pod - czas gdy ja mog ę się

cieszyć co najmnie j jeszcze kilkom a godzinam i na tej ziemi. Czy to los, przypadkow y i okrutny, czy też jest w tym jakiś porządek , cel, nawet jeśli wykracza poza nasze rozumienie?

OGNISTA MĄKA

- Jak ci się podob a twoja nowa siostra? - spytał Baldora Roran, gdy jechaii razem w stronę najbliższych młynów w szarym świetle przedświtu. - Na razie niewiele jest tu do podobania. No wiesz, ona sama jest taka malutka. Jak kocię. - Baldor pociągnął wodze, bo jego koń próbował skrę- cić w stronę kępy wyjątkowo bujnych traw obok szlaku. - To dziwne uczu- cie mieć w rodzinie kogoś nowego, nieważne, brata czy siostrę, po tak długim czasie. Roran skinął głową. Obrócił się w siodle i obejrzał przez ramię, spraw- dzając, czy kolumna sześciuset pięćdziesięciu pieszych dotrzymuje im kro- ku. Przy młynach zeskoczył z siodła i uwiązał konia do słupka przed najniż- szym z trzech budynków. Jeden z żołnierzy

pozostanie tu, by po wszystkim odprowadzić zwierzęta do obozu. Roran ruszył w stronę kanału. Zszedł po drewnianych stopniach wbu- dowanych w błotnisty brzeg, tak że znalazł się na skraju wody. Następnie wkroczył na ostatnią z czterech barek, unoszących się razem w jednym rzędzie. Barki tak naprawdę bardziej przypominały prymitywne tratwy niż pła- skodenne łodzie, którymi wieśniacy płynęli wzdłuż wybrzeża z Nardy do Teirmu. Roran podziękował losowa, bo to oznaczało, że nie mają ostrych

dziobów. Dzięki tem u względnie łatw o udał o się połączyć je razem des- kami , gwoździami i linami , tworzą c jedną sztywną struktur ę o długości niema l pięciuset stóp . Płyty wyciętego łupku , któr e na polecenie Roran a jego ludzie przywieźli wozam i z kopalni , piętrzyły się na przodzi e pierwszej barki, a także wzdłuż bokó w pierwszej i drugiej . Na nic h żołnierze ułożyli stosy workó w mąk i - znalezionej w młynac h - tak że utworzyli osłon ę sięgającą im do pasa. Od miejsca, gdzie łupe k kończył się na drugie j barce, osłon a ciągnąła się dalej, zbudowan a wyłączni e z worków : szeroka na dwa, wysoka na pięć. Olbrzym i ciężar łupk u i mocn o upakowanyc h workó w z mąką , połą - czon y z wagą samych barek, zamieni ł całą pływającą struktur ę w jede n masywn y taran , któr y - jak liczył Rora n - zdoła przebić bram ę na końc u kanału , jakb y zrobion o ją ze spróchniałyc h patyków. Nawe t jeśli była zaczarowana - cho ć Car n poważni e w to wątpi ł - Rora n ni e przypuszczał, by jakikolwie k ma g prócz Galbatorix a mia ł doś ć sił, aby zniwelować rozpę d barek, kied y ju ż ruszą z

miejsca. D o tego sterty kamieni a i mąk i w pewny m stopni u ochroni ą ich prze d włóczniami , strzałami i inny m pociskami . Rora n ostrożnie ruszył po kołyszących się pokładac h na czoło barki. Opar ł włóczni ę i tarczę o stertę łupku , po czym odwróci ł się, patrząc, ja k żołnierze wypełniaj ą korytar z międz y murami . Z każdy m wskakujący m na pokła d człowiekiem ciężko obładowan e bar - ki zanurzał y się coraz bardziej, aż w końc u pokład y dzieliło od powierzchn i wrody zaledwie kilka cali. Carn , Baldor, Hamund , Delwi n i Mande l dołączyli d o Rorana . Ju ż wcześniej bez słowa postanowil i zają ć najniebezpieczniejsze pozycje na pły- wający m taranie. Jeśli Vardeni zdołają przebić się do Aroughs , będą potrze - bowali wyjątkow o uzdolnionych , obdarzonyc h szczęściem wojownikó w i żade n z nic h nie zamierzał zaufa ć nikom u innemu . Rora n zauważył Brigman a stojącego n a tyłach wśró d ludzi, którym i dowodził . P o tym , jak poprzednieg o dni a tamte n niema l złama ł rozkaz, Rora n pozbawi ł go wszelkiej władz y i kazał zamkną ć wr namiocie . Jednakż e Brigma n błagał, b y pozwoli ł m u dołączyć d o ostatniego atak u n a Aroughs , i Rora n zgodził się z wahaniem : dawn y dowródca świetnie sobie radził z bro - nią, a wr czekającej ich walce liczył się każdy miecz.

Wciąż zastanawiał się, czy podją ł słuszną decyzję. Był niemal pewien, że ludzie są teraz oddani jemu, nie

Brigmanowi, ale tamte n był ich dowódcą przez wiele miesięcy i niełatwo zapomnieć o podobnych więzach. Nawet gdyby nie próbował siać zamętu w szeregach, okazał się już gotów do nie- posłuszeństwa rozkazom, przynajmniej tym padającym z ust Rorana. Jeśli da mi jakikolwiek powód do nieufności, powalę go z miejsca, po- myślał Roran. Wiedział jednak, że to próżne postanowienie. Gdyby Brig- man faktycznie zwrócił się przeciw niemu, najpewniej uczyniłby to w chwi- li tak wielkiego zamieszania, że on sam zapewne niczego by nie zauważył, przynajmniej na czas. Kiedy wszyscy żołnierze prócz sześciu zapakowali się na barki, Roran uniósł dłonie do ust. - Rozwalcie je! Na najwyższej grobli - grobli spowalniającej i zatrzymującej przepływ wody z bagnisk w głąb kanału czuwało dwóch mężczyzn. Dwadzieścia stóp pod nimi tkwiło pierwsze koło wodn e i zbiornik pod nim . Z przodu owego zbiornika wzniesiono drugą groblę, na której stało kolejnych dwóch żołnierzy. Dwadzieścia stóp poniżej czekało drugie koło i drugi głęboki, nieruchom y zbiornik wody. Zamykała go ostatnia grobla i ostatnia para iudzi. A u podstawy owej grobli zamontowan o trzecie i ostatnie wodne koło. Stąd woda płynęła gładko przez równinę aż do Aroughs. W groble wbudowan o trzy śluzy, które Roran zamkną ł starannie z po- mocą Baldora podczas pierwszych odwiedzin w młynach. Przez następne dwa dni grupy ludzi uzbrojonych w szpadle i kilofy nurkował;/ pod wzno- szącą się wodą, podcinając groble od tyłu u podstawy, tak że warstwy ubitej ziemi były już niemal gotowe ustąpić. Na

koniec wbili w ziemię długie solidne belki po obu stronach śluz. Mężczyźni na środkowej i górnej grobli chwycili owe belki - wystające kilka stóp poza groble - i zaczęli poruszać nim i w przód i w tył w miaro- wym tempie. Zgodnie z planem para czuwająca na najniższej grobli odcze- kała kilka chwil, po czym także zabrała się do pracy. Obserwują c ich wysiłki, Roran chwycił mocn o worek z mąką. Jeśli, obli- czając wszystko, pomylili się choćby o kilka sekund, czeka ich katastrofa. Przez niemal minut ę nic się nie działo. A potem ze złowieszczym ło- skotem najwyższa śluza wyrwała się z ziemi. Grobla wygięła się naprzód

z trzaskiem i na koł o w dol e runą ł olbrzym i jęzor zamulone j wody, kręcąc ni m szybciej, niż kiedykolwie k miał o się obracać. Kied y grobla się zawaliła, rozstawieni na nie j ludzie uskoczyli na brzeg, w ostatnie j chwili lądują c w bezpieczny m miejscu . W powietrze trysną ł słu p pian y wysoki na pona d trzydzieści stóp, gd y jęzor wod y opad ł d o gładkiego czarnego zbiornik a po d kołem . Siła ude - rzenia wr zbudziła wysoką na kilka stó p spienioną falę, któr a pomknęł a ku kolejne j grobli. Na jej wido k środkowra para żołnierzy porzuciła swe posterunki , także zeskakują c n a bezpieczny, tward y grunt . Zdążyl i w ostatnie j chwili. Kiedy fala uderzyła, ostre jak szpilka strumie - nie wytrysnęły wokó ł obramowani a drugie j śluzy, któr a wypadł a z ram y ja k kopnięt a

przez smoka . Spienion a zawartość zbiornika zmiotł a resztę grobli. Wzburzon y prą d runą ł na kolejn e wodn e koł o z jeszcze większą siłą niż poprzedni . Bella zajęczały, trzeszcząc po d napore m wody, i po raz pierwszy Roranow i przyszło do głowy, że jedn o z kó ł moż e się oderwać . Gdyb y do tego doszło, mogłob y zagrozić jego ludzio m oraz barkom , a nawe t zakoń - czyć atak na Arough s ni m jeszcze się zaczął. - Odetnijci e nas! - krzyknął . Jede n z ludzi przeciął linę łączącą ich z brzegiem, pozostali unieśli dzie- sięciostopowe tyczki, któr e wrbili w dn o kanał u i pchnęl i ze wszystkich sił. Ciężk o obładowan e barld powoli ruszyły naprzód , nabierają c szybkości znacznie wolniej , niżby chciał. Nawe t w obliczu wodne j lawiny, dwa j żołnierze stojący na najniższej grobli nadal szarpali belki wbit e w osłabion y ziemn y wał. Niecałą sekund ę przed tym , ni m zalała ich powódź , grobla zadygotała i się zapadła, a tamc i rzucili się na boki . Wod a wybiła dziurę w ziemne j tami e ta k łatwo , jakb y zrobion o ją z namo - czonego chleba, i uderzyła o ostatni e koło. Trzasnęło drewno , z dźwiękiem tak ostry m i głośny m jak pękający lód - i koł o przechyliło się na zewnątr z o kilkanaście stopni , lecz ku uldze Roran a wytrzymało . A pote m z ogłu - szającym rykiem słup wod y uderzył o podstaw ę wzgórza w eksplozji pyłu. Pona d dwieście jardów dalej Rora n poczu ł na twarzy powie w lodowa tego wiatru .

- Szybciej! - krzykną ł do żołnierzy popychającyc h barki, gdy wzburzon a masa wod y wyłoniła się zza ściany mgł y i popędziła wr głąb kanału . Doścignęła ich z niewiarygodną szybkością. Kiedy uderzyła o ruf ę czte- rech złączonych barek, cała konstrukcj a skoczyła naprzód , ciskając Rora- ne m i wojownikam i w tył i zbijają c kilkunastu z nóg. Kilka workó w mąk i runęł o do kanał u albo zsunęło się do wewnątrz , uderzają c o ludzi. Gd y wzbierająca wod a uniosła tylną barkę kilka stó p na d pozostałe, nie- mal pięciusetstopowy taran zaczął się obracać. Rora n wiedział, że jeśli go nie powstrzymają, wkrótc e zaklinuje się między brzegami kanału, a chwilę później siła nurt u rozerwie go na kawałki. - Utrzymujci e kurs! - ryknął, odpychają c się od worków, na któr e upadł . - Ni e pozwólcie na m skręcić! Na dźwięk jego głosu żołnierze zaczęli odpycha ć ciężki statek od wy- sokich brzegów w stronę środka kanału . Rora n wskoczył na stosy łupk u na dziobie i zaczął wykrzykiwać rozkazy. Wkrótc e zdołali skierować barki w głąb wzburzoneg o kanału - Udał o na m się! - krzykną ł Baldor z uśmieche m na twarzy. - Jeszcze się nie przechwalaj - uprzedził Roran . - Wcią ż czeka nas długa droga. Gd y zrównali się z oboze m milę od Aroughs, niebo na wrschodzie nabra ło barw y świeżej słomy. Z szybkością, której nabrali, dotrą do miasta ni m słońce wyłoni się zza horyzontu , a szare cienie spowijające ziemię ukryją ich przed wartownikami , pełniącymi straż na murac h i wieżach. Cho ć pierwsza fala wod y już je wyprzedziła, barki nadal nabierały pręd - kości, miasto bowie m leżało po d młynam i i

żadne wzgórze ani wzniesienie nie hamował o ich rozpędu. - Posłuchajcie! - Rora n przyłożył dłoni e do ust i podniós ł głos tak, by dotar ł do wszystkich ludzi. - Możliwe, że kiedy zderzymy się z bramą , wpadniem y do wody, więc bądźcie gotowi pływać. Póki nie dotrzem y na suchy ląd, będziemy stanowić łatwe cele. Kiedy znajdziem y się na brzegu, mam y tylk o jeden cel: dotrzeć d o wewnętrzneg o muru , ni m przyjdzie i m d o głowy zamkną ć bramy, bo jeśli to zrobią, nigd y nie zdobędziem y Aroughs. Jeżeli ud a na m się przedostać za drug i mur , z łatwością powinniśm y zna- leźć lorda Halsteada i zmusi ć go do kapitulacji. Jeśli go nie znajdziemy,

zabezpieczymy fortyfikacj e w centru m miasta, a pote m ruszym y naprzó d ulica z a ulicą, dopók i nie opanujem y całego Aroughs . Pamiętajcie, wró g m a pona d dwukrotn ą przewagę liczebną, tote ż trzymajci e się blisko towarzyszy i cały czas uważajcie. Ni e oddalajci e się i nie dajcie się odłączyć od reszty oddziału . Ich żołnierze znają ulice lepiej od nas, w najmnie j oczekiwanej chwili złapią was w pułapkę . Jeśli zostaniecie sami, kierujcie się w stron ę centrum , bo ta m właśnie będziemy. Dziś zadam y potężn y cios w imieni u Yardenów. Dziś zdobędziem y sławę i chwałę, o które j większość moż e tylko marzyć. Dziś... dziś odciśniem y swe piętn o na obliczu historii. O tym , cze- go dokonam y przez następn e kilka godzin , bardowi e będą śpiewać pieśni jeszcze po stu latach. Pomyślcie o swych przyjaciołach. Myślcie o rodzi- nach , rodzicach, żonac h i dzieciach. Wałczcie dobrze , bo walczymy za nich . Walczym y o wolność!

Jego ludzie ryknęli w odpowiedzi . Rora n pozwolił im wpaś ć w bojow y szał, następni e uniós ł rękę. - Tarcze! - rzucił. Żołnierz e jak jeden mą ż przykucnęl i i unieśli tarcze, osłaniają c siebie i swych towarzyszy, ta k że wyglądał o to, jakb y środek zaimprowizowaneg o tarana przywdział łuskową zbroj ę rozmiaró w olbrzyma . Zadowolon y Rora n zeskoczył ze sterty" łupk u i spojrzał na Carna , Bal- dora i pozostałych czterech, którz y przybyli wraz z ni m z Belatony. Naj - młodszy, Mandel , wyglądał na zdenerwowanego , ale Rora n wiedział, że zapanuj e na d sobą. - Gotowi ? - spytał i każdy z nich odpar ł twierdząco. Wówczas Rora n roześmiał się, a kiedy Baldor spytał o powód , rzekł: - Gdyb y tylko mó j ojciec móg ł mni e teraz zobaczyć. I Baldor także wybuchną ł śmiechem . Rora n nie spuszczał ok a z pierwszej fali wody. Kiedy dotrz e do miasta, żołnierze mog ą ją zauważyć i wywoła ć alarm . Chciał , żeby to zrobili, ale nie z tej przyczyny. Gd y wyglądał o na to, że fala za pięć minu t dotrz e do Aroughs , skiną ł n a Carna . - Wyślij sygnał - polecił. Ma g przytakną ł i przykucnął , jego wargi poruszał y się, formułują c osob- liwe słowa pradawne j mowy. Po par u sekundac h wyprostowa ł się. - Zrobion e - rzekł.

Rora n spojrzał na zachód. Tam , na przedpol u Aroughs, stały katapul - ty, balisty i wieże oblężnicze Yardenów. Wieże pozostały nieruchome , lecz reszta machi n ożyła nagle, wyrzucają c pociski i kamienie wysokimi łukam i w stronę nieskazitelnie białych miejskich murów . Wiedzia ł też, że pięć- dziesięciu jego ludzi po przeciwległej stronie miasta dmi e w tym momen - cie w trąby, wznosi wojenn e okrzyki, strzela płonącym i strzałami i czyni wszystko co w ich mocy, by ściągnąć na siebie uwagę obrońcó w i przekona ć ich, że do miasta próbuj e się wedrzeć znacznie większy oddział. Nagle Roran a ogarną ł głęboki spokój . Zaraz zacznie się bitwa. Zaraz zginą ludzie. Być moż e będzie jedny m z nich. Świadomość tego oczyściła mu umysł, wszystkie ślady zmęczenia znik- nęły wraz z lekkim drżeniem , któr e nękało go od chwili zamach u na jego życie kilka godzin wcześniej. Ni c nie ożywia tak bardzo jak walka - ani jadło, ani śmiech, ani praca fizyczna, ani nawet miłość - i choć jej nienawi- dził, nie móg ł zaprzeczyć, że czuje do niej pociąg. Nigd y nie pragną ł zostać wojownikiem , ale stał się ni m i wiedział, że uczyni wszystko, by pokona ć każdego, kt o stanie mu na drodze. Przykucnąwszy, wyjrzał zza dwóc h kawałó w łupk u o ostrych krawę- dziach, przyglądając się szybko zbliżającej się bramie, zagradzającej im drogę. Przy powierzchni wod y i nieco niżej, bo jej pozio m się uniósł, bra- mę zrobion o z solidnych dębowych desek, pociemniałyc h ze starości i od wilgoci. Wiedział, że po d powierzchnią kryj e się krata ze stali i drewna, przez którą swobodni e przepływa woda . Trudnie j będzie przebić wyższą część, zgadywał jednak, że

długie zanurzenie w wrodzie osłabiło dolną kon - strukcję, a jeśli zdołają wyrwa ć jej część, znacznie łatwiej przebiją się przez wyższe dębowe deski. Polecił zatem przymocowa ć dwie solidne belki do dn a pierwszej barki. Poniewraż tkwiły po d wodą , uderzą o dolną konstruk - cję bram y w chwili, gdy dziób rąbni e w górną . Był to sprytn y plan, ale Roran nie mia ł pojęcia, czy zadziała. - Spokojni e - wyszeptał, bardziej do siebie niż kogokolwiek innego, wi- dząc zbliżającą się bramę . Paru żołnierzy na rufie wciąż sterowało barkam i za pomoc ą tyczek, reszta pozostawała ukryt a po d pofalowan ą skorup ą tarcz.

Przed nim i wznosi ł się wylo t łukowateg o przejścia, wiodąceg o do bramy, niczy m ujście jaskini. Gd y dzió b pierwszej barki wsuną ł się po d zacienion y łuk , Rora n ujrza ł twar z żołnierza, okrągłą i białą niczy m księżyc w pełni , unoszącą się na d skraj muru , pona d trzydzieści stó p wyżej, i w przerażo- ny m oszołomieni u patrzącą n a barki. Teraz poruszali się już ta k szybko, że Rora n zdążył jedyni e zakląć do - nośnie, ni m prą d porwa ł ich w chłodn ą ciemnoś ć przejścia i łukowat e skle- pienie zasłoniło żołnierza. Barki dotarły do bramy. Siła zderzenia cisnęła Rorane m na łupkow y mur , za który m przykucnął . Uderzy ł głową o kamień , a cho ć włoży ł heł m i ochronn ą czapkę, zadźwię- czało mu w uszach. Po Mad zadygota ł i uniós ł się; mim o dudnieni a w uszach Rora n usłyszał trzask pękająceg o drewn a i krzyk rozdzieranego metalu .

Jedn a z kamiennyc h pły t zsunęła się w tył i runęł a na niego, obijają c mu ramion a i ręce. Chwyci ł jej krawrędź i w nagłej eksplozji wściekłej siły zrzu- cił z barki. Płyta uderzyła o kamienn ą ścianę, roztrzaskują c się na kawałki. W otaczający m ich mrok u trudn o było stwierdzić co się dzieje: widzia ł rozkołysane postaci e pośró d ogłuszającego hałasu. Wod a zalała m u stop y i pojął , że barka opadł a na pozio m wody, ni e wiedział jednak , czy nie za- tonie . - Dajci e mi topór ! - ryknął , wyciągają c za siebie rękę. Topór , dajcie m i topór ! Zachwia ł się, gd y bark a skoczyła naprzó d o pó ł stopy, o mał o go nie wywracając . Bram a wygięła się do wewnątrz , lecz wciąż trzymała . Z czasem narastając y napó r wod y moż e zdoła przepchną ć barkę, ale nie móg ł czekać, aż natur a zrobi swoje. Gd y kto ś wcisną ł m u d o wciągnięte j ręki gładkie drzewrce topora , w sklepieniu pojawił o się sześć lśniących prostokątó w - to obrońc y unieśli pokryw y szybów śmierci. Prostokąty zamigotał y i w dó ł ku barko m po - mknęł y syczące bełty z kusz, uzupełniają c ogóln y zgiełk o głośny łoskot , gd y kolejn o uderzały o drewno . Gdzieś z tyłu dobieg ł krzyk człowieka. - Carn ! - hukną ł Roran . - Zró b coś! Pozostawiając mag a samego , zaczął czołgać się po rozkołysany m pokła - dzie i przez sterty łupk u w stron ę dziob u barki. A wted y ta przesunęł a się

naprzó d o kilka cali. Ze środk a bram y dobieg ł następn y ogłuszający jęk i przez szczeliny w deskach przedostało się światło.

O d łupk u tuż obo k prawej ręki Roran a odbi ł się bełt, pozostawiając n a kamieni u ślad żelaza. Rora n przyśpieszył. W chwili, gdy dotar ł na przó d barki, przeszywający, ogłuszający zgrzyt zmusił go do zatkania uszu i cofnięcia się gwałtownie. Zalała go ciężka fala, na momen t oślepiając. Mrugając , ujrzał, że fragmen t bram y zawalił się do kanał u i pozostawił dość miejsca, by barka dostała się do miasta. Na d jej dziobe m z pozostałości bram y sterczały jedna k poszarpa- ne kawały drewna, dokładni e na wysokość piersi, szyi bąd ź głów żołnierzy. Rora n bez wahani a odskoczył i przykucną ł za łupkow ą barykadą. - Schylić głowy! - ryknął , osłaniając się tarczą. Barki ruszyły naprzód , zostawiając za sobą grad śmiercionośnyc h pocis- ków, i znalazły się w olbrzymiej kamienne j sali, oświetlonej osadzonym i na ścianach pochodniami . Na jej końc u wod a z kanał u przepływała przez kolejną opuszczoną bra- mę , tym razem kratę od gór y do dołu . Przez konstrukcj ę z metal u i drewn a Roran ujrzał miejskie budynki . Po ob u stronac h ciągnęły się kamienn e nabrzeża, służące do załadunk u i wyładunk u towarów. Ze sklepienia zwisały liny, bloczki i pust e siatki; na wysokiej kamienne j platformi e pośrodk u każdego sztucznego nabrzeża zamontowan o dźwrig. Na ob u końcac h pomieszczenia schod y i pomost y wystające z pokrytyc h szlamem i pleśnią ścian pozwalały obrońco m suchą stopą przechodzić na d wodą . Tylny pomos t dawał także dostęp do wartow - ni na d

tunelem , przez któr y wtargnęł y barki, oraz, jak zakładał Roran , do górnyc h części fortyfikacji miejskich, łącznie ze szczytem muru , na który m dostrzegł żołnierza. N a wido k zamknięte j bram y ogarnęła g o nagła frustracja. Mia ł nadzieję, że zdoła wpłyną ć wpros t do miasta i unikną ć uwięzienia na wodzie przez strażników. Cóż, teraz już nic na to nie poradzimy, pomyślał. Za ich plecami odziani w szkarłat żołnierze wydali się z wartown i na po - most, ta m uklękli i zaczęli naciągać kusze, gotowi wypuścić kolejn y deszcz strzał.

- Tam ! - Rora n machną ł ręką w stron ę lewego nabrzeża. Żołnierz e raz jeszcze chwycili tyczki i pchnęl i złączone barki w stron ę brzegu kanału . Niezliczone dziesiątki bełtó w sterczących z tarcz nadawały im wygląd olbrzymieg o jeża. Kiedy barka zbliżyła się do brzegu, dwudziest u obrońcó w dobył o mie - czy i pobiegł o w dó ł schodami , by przechwycić Vardenów, ni m ci zdołają wylądować . - Szybciej! - hukną ł Roran . Pocisk wbi ł się w jego tarczę, kanciasty grot przebił półtoracalowrą war - stwę drewn a i wynurzy ł się z drugie j stron y na d jego przedramieniem . Ro - ran potkną ł się i znieruchomiał , wiedząc, że ma zaledwie chwilę, ni m stanie się celem kolejnyc h strzelców. Zeskoczył zate m na brzeg, rozkładają c ręce, by utrzyma ć równowagę . Wylądowa ł ciężko, uderzają c kolane m o kamień , i ledwie zdążył doby ć zza pasa młot a ni m zjawili się żołnierze. Zaatakowa ł ich z poczucie m ulgi i dzikiej radości. Mia ł

dosyć kombi - nacji, planowani a i martwieni a się o to co będzie. Ot o wreszcie porządn y przeciwni k - nie podstępn y zabójca - któreg o moż e pokona ć i zabić. Starcie było krótkie , gwałtown e i krwawe. Rora n zabił bąd ź poważni e ranił trzech żołnierzy w ciągu pierwszych kilku sekund . A pote m Baldor, Delwin , Hamund , Mande l i inn i dołączyli d o niego, odpychają c tamtyc h o d wody. Rora n nie był szermierzem, tote ż nie próbowa ł nawe t fechtowa ć się z przeciwnikami . Zamias t tego pozwalał im do woli uderza ć o tarczę, a w odwecie łama ł młote m kości. Od czasu do czasu musia ł odparowa ć cięcie bąd ź pchnięcie , starał się jedna k unika ć wymian y więcej niż kilku ciosów z jedny m przeciwnikiem , bo wiedział, że jego bra k doświadczenia moż e okazać się fatalny. Odkrył , że w walce najlepie j sprawdzają się nie mi - sterne ruch y miecza i skomplikowan e finty, wymagając e wielu lat ćwiczeń, lecz przechwyceni e inicjatywy i robieni e tego, czego przeciwni k najmnie j się spodziewa. Odłączają c się od reszty, popędzi ł w stron ę schodó w wiodącyc h na po - most , na który m klęczeli kusznicy, ostrzeliwujący zeskakujących z barek żołnierzy.

Przeskakując po trzy stopnie, dotar ł na górę i jedny m zamache m młot a trafił pierwszego prost o w twarz. Następn y żołnierz wystrzelił ju ż bełt, toteż upuścił kuszę i sięgnął do rękojeści miecza, cofają c się szybko. Tylko częściowo zdołał doby ć broni , ni m Rora n rąbną ł go w pierś, ła- mią c żebra. Jedną z rzeczy, jakie lubi ł w walce młotem , był fakt, że nie

musia ł zwra- cać szczególnej uwagi na to, jaką zbroję nosi przeciwnik. Młot , podobni e jak każda inna tęp a broń , zadawał obrażenia dzięki sile ciosu, nie rozcinając bąd ź przebijają c ciała. Podobała mu się prostot a tego podejścia. Ni m Rora n zdążył postąpi ć kro k dalej, trzeci żołnierz na pomości e wy- strzelił w niego bełt. Ty m razem drzewce do połow y przebiło tarczę i omal nie zraniło go w pierś. Utrzymują c śmiercionośn y grot z dala od ciała, Rora n skoczył na tamtego, celując w jego ramię. Żołnier z zablokował cios kuszą, więc Rora n natychmias t zadał drugi tarczą. Przeciwnik przeleciał z krzykiem przez poręcz i runą ł do wody. Przez ten manew r jednak Rora n odsłoni ł się całkowicie i kiedy spojrzał na pozostałych pięciu żołnierzy na pomoście , ujrzał, jak trzech z nic h celuje prosto wr jego serce. Żołnierze wystrzelili. Tuż przedtem , ni m pociski go przebiły, wszystkie skręciły w praw o i ni- czym wielkie wściekłe osy zderzyły się z poczerniałą ścianą. Rora n wiedział, że to Car n ocalił mu życie; postanowi ł w jakiś sposób podziękować mago - wi, kiedy już przestanie im ob u grozić śmiertelne niebezpieczeństwo. Zaatakowa ł resztę żołnierzy, eliminują c ich szaleńczym grade m ciosów, niczym garść pogiętych ćwieków, któr e wbija ł w ścianę. Pote m złamał ster- czący z tarczy bełt i odwrócił się, patrząc, jak przebiega bitwa w dole. Do kładnie w ty m momenci e ostatni żołnierz na brzegu runą ł na pokrwawion e kamienie, jego głowa odtoczyła się od ciała i wpadł a do kanału, gdzie znik- nęła w chmarz e bąbelków. Mnie j więcej dwie trzecie Vardenó w zsiadło już na brzeg i zbierało się w równych szeregach wzdłuż wody.

Rora n otworzył usta, zamierzając im polecić, by cofnęli się od kana- łu - aby ludzie na barkach mieli więcej miejsca do manewr u - gdy drzwi w lewej ścianie otwarł y się i do pomieszczenia wpadł a grup a żołnierzy!

Do diaska! Skąd oni się biorą? I iłu ich jest? Właśni e ruszył k u schodom , b y pomó c swoi m ludzio m odeprzeć no - wych przybyszy, kiedy Car n - nadal stojący na dziobie rozkołysanych ba- rek - uniós ł ręce, wskazał nacierających żołnierzy i wykrzykną ł serię ostrych, pokręconyc h słów w pradawne j mowie . Na niesamowitą komend ę dwra work i mąk i i jedn a płyta łupk u zsunęły się z barek i zderzyły z szeregami stłoczonych żołnierzy, zbijają c kilkunast u z nóg . Po trzecim czy czwartym zderzeniu work i pękły i żołnierzy otoczyły kremow e obłoki, dławiąc ich i oślepiając. Sekund ę późnie j obo k ściany za plecami żołnierzy rozbłysło światło i wielka ciemnopomarańczow a kul a ognia zaczęła niewiarygodnie łapczy- wie chłoną ć mączn y pył, rozszerzając się szybko z odgłosem przypominają - cym trzepot st u flag na wietrze. Rora n pośpiesznie zasłonił się tarczą, poczu ł na nogac h i nagiej skórze policzków falę gorąca, gdy kula ognia wypaliła się zaledwie parę jardó w od pomostu . Lśniące ogniste drobink i zamieniły się w opadając y popiół : czarny, upiorn y deszcz, nadając y się wyłącznie na pogrzeb. Kiedy posępn y blask zgasł, Rora n ostrożnie uniós ł głowę. W nozdrza połaskotała go smug a gorącego cuchnąceg o dymu , od którego zapiekły go oczy. Z nagły m zdumienie m pojął , że pali mu się broda . Zaklą ł i upuściw-

szy miecz, uderzał w maleńki e płomyki , dopók i wszystkich nie pogasił. - Ej! - zawołał do Carna . - Przypaliłeś mi brodę! Uważa j albo nabij ę ci głowę na pikę! Większość żołnierzy leżała skulon a na ziemi, przyciskając dłoni e do po - parzonyc h twarzy. Inn i szamotali się w płonącyc h ubraniac h albo mio - tali na oślep z bronią , próbują c odeprzeć atak Yardenów. Ludzie Roran a odnieśli tylko drobn e oparzenia - większość stała poza zasięgiem ognistej kuli - cho ć nieoczekiwany zapłon całkowicie ich zaskoczył. - Przestańcie się gapić ja k głupcy i załatwcie tych oślepionych drani , zani m odzyskają rozum! - polecił, tłuką c młote m o poręcz, by przyciągnąć ich uwagę. Yardeni mieli olbrzymią przewagę liczebną i ni m Rora n dotar ł na dół, zdążyli już wybi ć trzy czwarte obrońców . Pozostawiając swym żołnierzom pozbycie się reszty miejscowych, Ro- ran pomaszerowa ł w stron ę wielkich podwójnyc h drzwi po lewej stroni e

kanał u - drzwi dość szerokich, by przepuścić dwa wozy jednocześnie. Po drodze natkną ł się na Carna , siedziącego u podstaw y dźwigowej platform y i jedzącego coś ze skórzanej sakwy, którą zawsze nosił przy sobie. Rora n wiedział, że trzyma w niej mieszaninę łoju , miodu , sproszkowanej wołowe j wątroby, jagnięcego serca i jagód. Kiedy raz Car n poczęstował go kawał- kiem , zebrało mu się na mdłości - lecz nawet parę kęsów mogł o utrzyma ć dorosłego człowieka na nogac h przez cały dzień ciężkiej

pracy. Ku zmartwieni u Roran a ma g sprawiał wrażenie całkowicie wyczerpa- nego. - Dasz radę walczyć dalej? - spytał Roran , przystając obo k niego. Car n skiną ł głową. - Potrzebuj ę tylko chwili... Strzały w tunelu , a pote m worki mąk i i ka- wał łupku.. . - Wsuną ł do ust kolejn y kęs strawy. Wszystk o naraz to troch ę za dużo. Uspokojon y Rora n ruszył dalej, lecz Car n złapał go za rękę. - Ja tego nie zrobiłem - rzekł i w jego oczach rozbłysło rozbawienie. - To znaczy, nie przypaliłem ci brody. To pochodni e musiały podpali ć mąkę . Roran mrukną ł coś, nie zwalniając kroku . - Zewrzeć szyki! - krzykną ł i uderzył tarczą o głowicę młota . - Baldorze, Delwinie, przejmijcie ze mn ą dowodzenie, reszta, ustawcie się za nami . Tarcze w górze, miecze dobyte, łuk i gotowe do strzału. Hałstea d pewni e nie wie jeszcze, że jesteśmy w mieście, więc nie pozwólm y uciec nikomu , kt o moż e go zaalarmować. Gotowi? No to za mną ! W^raz z Baldorem - którego policzki i nos poczerwieniały po wybuch u odryglowali drzwi i pchnęl i mocno , otwierają c drogę do Aroughs .

POPIÓŁ I PYŁ

Wokó ł portal u w zewnętrzny m murze , przez któr y d o Arough s wpływał kanał, tłoczyły się dziesiątki dużych , jasno otynkowanyc h budynków . Wszystki e z nic h - zimn e i niegościnne, patrzące ponur o oczam i czarnych okie n najwyraźnie j mieściły w sobie magazyny alb o składy, co w połą - czeniu z wczesną godziną oznaczało, że było mał o prawdopodobne , by ktokolwie k zauważył starcie Yardenó w ze strażnikami . Rora n nie mia ł zamiar u czekać, by się upewnić . Przenikając e przez lekką mgiełkę promieni e wschodząceg o słońca pada - ły niema l poziom o na miasto , złocąc szczyty wież, blanki, kopuły i ukośn e dachy. Ulice i alejki spowijały cienie barw y starego srebra, wroda w ka- mienny m łożysku kanał u była ciemna , mętna , poznaczon a smugam i krwi . Wysok o w górze jaśniała samotn a wędrując a gwiazda, mizern a iskierka na jaśniejący m płaszczu błękitu , n a który m promieni e wschodząceg o słońca zaćmiły już wszystkie inn e klej not y nocy. Yardeni pobiegli naprzód , ich skórzane buty szurały cicho na ulicznym bruku . W oddali zapiał kogut . Rora n poprowadzi ł ich przez labiryn t budynków , w stron ę wewnętrz - neg o miejskiego muru . Ni e zawsze wybiera ł najbardzie j oczywistą i prostą drogę, tak by zminimalizowa ć prawdopodobieństw o zetknięcia się z kim ś

na ulicach. Uliczki, którym i podążali, były wąskie i ciemne, czasami mia ł kłopo t z dostrzeżeniem gdzie stawia stopy. W rynsztokach piętrzyły się stosy śmieci. Smró d budzi ł w ni m odrazę, nagle Rora n zatęsknił za otwartym i polami , do któryc h przywykł. Jak ktokolwiek może żyć w podobnyc h warunkach ? zastanawiał się. Nawe t świnie nie taplają się we własnych nieczystościach. Niec o dalej od mur u budynk i zmieniły charakter; teraz mijali domy, sklepy i kramy: wysokie, belkowane, z bielonym i ścianami i kutym i żela- znym i ozdobam i na d wejściem. Zza okienni c Roran słyszał czasami głosy bąd ź brzęk naczyń, albo szura- nie krzesła na drewniane j podłodze . Kończy na m się czas, pomyślał. Jeszcze parę minu t i na ulicach zaroi się od mieszkańców Aroughs. W tym momencie , jakby wypełniają c jego przepowiednię, z bocznej alejki tuż przed kolumn ą żołnierzy wyłoniło się dwóc h mężczyzn. Oba j mieszczanie dźwigali na ramionac h nosidła, na których końcach zawieszo- no wiadr a pełne świeżego mleka. Na wido k Yardenów tamci zatrzymali się zdumieni , bryzgając wokó ł mlekiem . Ich oczy rozszerzyły się, usta otwarły gotowe do krzyku. Rora n zatrzyma! się, podobni e żołnierze za nim . -Jeśl i odezwiecie się choćb y słowem, zabijemy was rzekł łagodnym , przyj azny m to n e m. Mężczyźni zadrżeli i cofnęli się o krok. Roran wystąpił naprzód .

- Jeśli zaczniecie uciekać, zabijemy was. - Ni c odrywają c oczu od dwóc h przerażonych mieszczan, wymieni ł imię Carna , a gdy ma g pojawi ł się u jego boku , rzekł: Zechciej, proszę, ich dla mni e uśpić. Czarodziej szybko wyrecytował frazę w pradawne j mowie, kończącą się słowem, któr e w uszach Roran a zabrzmiało jak „slydha”. Oba j mężczyźni opadli miękk o na ziemię, a wiadra, uderzając o bruk , wywróciły się. Mle - ko popłynęł o uliczką, tworząc delikatną sieć białych żyłek, osiadających w szczelinach miedzy kamieniam i bruku . - Odciągnijci e ich na bo k - polecił Roran - tak by ich nie widziano. Gd y tylko żołnierze uprzątnęl i z drogi dwóc h nieprzytomnych , polecił Yardeno m znów ruszyć naprzód , podejmują c pośpieszny marsz w stronę wewnętrzneg o muru . Ni m jedna k pokonal i kolejn e sto stóp, skręcili z a róg i zderzyli się z grupk ą czterech żołnierzy. Ty m razem Rora n ni e okazał lito- ści. Pęde m pokona ł dzielącą ich przestrzeń i gdy żołnierze wciąż próbowal i pojąć , co się dzieje, wrbił płaską krawęd ź młot a w podstaw ę kark u dowód - cy. Baldor tymczasem powali ł drugiego , zamachnąwsz y się miecze m z siłą, które j potrafiłob y dorówna ć niewielu ludzi, zrodzon ą z lat spędzonyc h na ciężkiej pracy w kuźn i ojca. Ostatn i dwa j żołnierze krzyknęli ze strachu , odwrócili cię i uciekli. Na d ramienie m Roran a przeleciała strzała, trafiają c jedneg o z nic h w plecy i po - syłając n a ziemię. Chwil ę późnie j Car n warknął : - Jierda! Szyja ostatnieg o żołnierza pękła z głośny m trzaskiem.

Mężczyzna runą ł na ziemię i legł nieruchom o pośrodk u ulicy. Żołnier z trafion y strzałą zaczął krzyczeć: - Yardeni tu są! Vardeni tu są! Ogłoście alarm, Var... Roran , dobywszy sztyletu, podbieg ł d o tamteg o i poderżną ł m u gardło. Wytar ł ostrze o tunik ę żołnierza i podniós ł się. - Naprzód , ale już! Yarden i ja k jeden mą ż popędzili ulicami w stron ę wewnętrzneg o mur u Aroughs . Gd y znaleźli się zaledwie sto stó p od niego, Rora n zatrzyma ł się w alejce za dome m i uniós ł dłoń , każąc swy m ludzio m zaczekać. Następni e przekrad ł się wzdłu ż dom u i wyjrza ł zza rog u na krat ę osadzoną w wysoki m granitowy m murze . Była zamknięta . P o lewej stroni e bram y jedna k ujrza ł szeroko otwartą niewielką bram ę wypadową . Na jego oczach wybieg ł z niej żołnierz i popędzi ł w stron ę za- chodnie j części miasta . Rora n zaklął po d nosem , wypatrując się w otwart e przejście. Ni e zamie- rzał zrezygnować, skoro dotarli ta k daleko, lecz ich pozycja z każdą chwilą robiła się coraz niebezpieczniejsza. I nie wątpił , że maj ą zaledwie kilka mi - nut , ni m miast o się przebudz i i ich obecnoś ć zostanie dostrze-żona. Wycofa ł się za do m i pochyli ł głowę, rozmyślają c gorączkowo . - Mandelu ! - Pstrykną ł palcami . - Delwinie , Carni e i wy trzej. - Wska - zał ręką trójk ę groźnych wojowników , starszych mężczyzn, którzy, sądząc z samego ich wieku , musieli umie ć walczyć i zwyciężać. - Pójdziecie ze

mną . Baldorze, ty dowodzisz resztą. Jeśli nie wrócimy, wycofajcie się w bez- pieczne miejsce. To rozkaz. Baldor przytakną ł z ponur ą miną . Wraz z szóstką wybranyc h żołnierzy Rora n okrążył główną ulicę wiodącą do bramy. Wr końc u dotarli do zasłanej śmieciami podstaw y lekko nachylo- nego muru , jakieś pięćdziesiąt stóp od kraty i otwartego przejścia. W wieżach po ob u stronac h bram y stacjonowali żołnierze, lecz w tej chwili Roran żadnego z nich nie widział, i wiedział, że o ile nie wychylą głów poza blanki, nie dostrzegą, jak zbliżają się z towarzyszami. - Kiedy przejdziemy przez te drzwi - wyszeptał Roran - ty, ty i ty - wskazał ręką Carna , Delwin a i jednego z Yardenó w - jak najszybciej bieg- nijcie do wartown i po drugie j stronie. My zajmiem y się bliższą. Róbcie to co konieczne, ale otwórzcie bramę . Możliwe, że wystarczy tylko jedn o koło, możliwe też, że będziemy musieli zrobić to razem, więc nie myślcie, że możecie sobie zginąć i zostawić mni e samego. Gotowi? Już! Biegnąc możliwie najciszej, Rora n popędzi ł wzdłuż mur u i błyskawicz- nie śmigną ł w głąb przejścia. Przed sobą ujrzał długą na dwadzieścia stóp komnatę , wychodzącą na obszerny plac, ze stojącą pośrodk u kaskadową fontanną . Na placu krzątali się ludzie w eleganckich strojach, wielu z nich ściskało w dłoniac h zwoje. Ni e zwracając na nich uwagi, Rora n odwróci ł się do zamkniętyc h drzwi, które otworzył ręcznie, opierają c się pokusie wyważenia ich kopniakiem . Za drzwiami mieściła się ciasna wartownia , w jedną ze ścian wbudowan o

spiralne schody. Popędził w górę i po jedny m zakręcie znalazł się w pomieszczeniu z nis- ki m stropem , w który m pięciu żołnierzy paliło i grało w karty przy stole przysuniętymi do wielkiego kołowrot u owiniętego łańcucham i grubości jego ramienia. - Pozdrawiam! - rzucił Roran niski m władczym głosem. Przynoszę wa m niezwykle ważną wiadomość . Żołnierze po sekundzie wahani a zerwali się z miejsc, odpychają c ławy. Drewnian e nogi zaskrzypiały na podłodze. Spóźnili się jednak . Cho ć krótkie, ich wahani e wystarczyło Roranow i do przebycia dzielącej ich odległości, zani m tamci zdążyli dobyć broni . Ryknął, wpadają c między nich, wymachują c na lewo i praw o młote m i spychając

tamtych w kąt . A pote m u jego bok u znaleźli się Mande l i pozostali dwa j żołnierze. Błysnęły miecze. Wspólni e szybko rozprawili się ze strażnikami. Stojąc nad wstrząsanym drgawkam i ciałem ostatniego, Rora n spluną ł na ziemię. - Nigd y nie ufa j obcym - rzekł. Po walce, w powietrzu pozostał straszliwy odór, któr y napierał na Rorana niczym gruby, ciężki koc utkan y z najgorszej substancji, jaką był sobie wstani e wyobrazić. Ledwie zdołał odetchnąć , walcząc z mdłościami, zasłonił zatem nos i usta rękawem tuniki, próbują c przefiltrować choćby część zapachów. We czterech podeszli do kołowrotu , uważając, by nie pośliznąć się na kałużach krwi. Przez chwilę przyglądali mu

się, by zrozumieć jak działa. Słysząc brzęk metal u i głośny skrzyp podciągane j otwieranej drewniane j klapy, a pote m tupo t stóp, Roran odwrócił się gwałtownie i uniósł młot . Obc y żołnierz zbiegał krętymi schodam i z wieży na górze. -Taurinie , co się, do licha, dzie... - Głos uwiązł mu w gardle, gdy męż- czyzna zatrzymał się w połowie schodó w na wido k Rorana i jego towarzy- szy, a także okaleczonych zwłok w kącie. Yarden po prawicy Rorana cisnął włócznią, żołnierz jedna k uskoczył i pocisk uderzył o ścianę. Strażnik zaklął, gramoląc się z powrote m po schodach na czworakach i znikają c za zakrętem. Chwil ę później klapa w górze trzasnęła z głośnym hukiem . Usłyszeli, jak żołnierz dmi e w róg i wykrzykuje gorączkowe ostrzeżenia do mieszczan na placu. Roran skrzwi ł się i powrócił do kołowrota. - Zostawcie go - polecił, wsuwają c za pas młot . Napar ł na koło służące do podnoszenia i opuszczania kraty i pchną ł z ca- łych sił, napinają c wszystkie mięśnie. Pozostali dołączyli do niego. Powoli, cal za calem, koło zaczęło się obracać do wtór u donośneg o hurgotu , gdy wielka drewnian a zapadnia przesuwała się po kolejnych zębach. Parę sekun d później wysiłek, którego wymagało obrócenie kołem, znacz- nie zmalał. Roran przypisywał to pomoc y grupy, której kazał przenikną ć d o drugie j wartowni . Ni e podnieśli kraty do końca: po paru minutac h sapania i pot u ich uszu dobiegły groźne wojenn e okrzyki Yardenów to ludzie czekający na zewnątrz wpadli przez bram ę na plac.

Rora n znó w wyszarpną ł mło t zza pasa i na czele pozostałych pomkną ł na schody. Na zewnątrz dostrzegł Carn a i Delwin a wyłaniających się z budowl i po drugiej stronie bramy. Żade n z nich nie wyglądał na rannego , Rora n jedna k dostrzegł nieobecność towarzyszącego im wcześniej starszego Yardena. Czekają c na powró t oddziału Rorana, Baldor i reszta armii ustawili się w solidny czworobo k na skraju placu. Stali w pięciu szeregach, ramię w ra- mię, osłonięci tarczami. Podbiegając do nich, Rora n ujrzał duż y oddział żołnierzy wyłaniający się spomiędzy budynkó w po przeciwnej stronie placu. Ta m przegrupowali się w szyk obronny, wysuwają c przed siebie włócznie i piki, tak że przypomi - nali teraz niską, długą poduszkę najeżoną igłami. Oceniał , że jest ich okoł o stu pięćdziesięciu. Jego oddział z pewnością by sobie z nim i poradził, ale nie bez sporej stra w czasu i ludzi. Nastró j jeszcze pogorszył mu wido k tego samego maga o haczykowatym nosie, którego widział poprzednieg o dnia. Czarowni k wystąpi ł przed szereg żołnierzy i uniósł ręce na d głow-ę. Obi e dłoni e otaczał wieniec trzeszczą- cych czarnych błyskawic. Rora n nauczył się od Eragona dość o magii, by wiedzieć, że błyskawice są zapewne tylko na pokaz, ale tak czy inaczej, nie wątpił, że wrogi ma g stanowi ogromn e niebezpieczeństwo. Car n dotar ł na czoło oddziału w parę sekun d po nim . Wraz z Baldorem przyjrzeli się magowi i formacj i nieprzyjaciela. - Dasz radę go zabić? - spytał cicho Roran , tak by nie usłyszeli żołnierze z tyłu. - Będę musiał spróbować, prawda? - odpar ł Carn .

Otar ł usta wierzchem dłoni. Na jego twarzy perlił się pot . - Jeśli chcesz, możem y zaatakować. Ni e zdoła zabić nas wszystkich, ni m wyczerpiemy jego czary ochronn e i wbijem y mu miecz w serce. -Teg o nie wiesz... Nie, to mó j obowiązek, ja muszę się ni m zająć. - Możem y w jakiś sposób pomóc ? Car n zaśmiał się nerwowo . - Moglibyście trochę w niego postrzelać. Blokowanie strzał być może osłabi go dostatecznie, by popełni ł błąd . Ale cokolwiek zrobicie, nie wchodź - cie między nas. To nie byłoby bezpieczne ani dla was, ani dla mnie . Roran przełożył mło t do lewej dłon i i położył prawą na ramieniu maga. - Dasz radę. Pamiętaj , ni e jest zbyt sprytny. Raz już go oszukałeś, potra - fisz znó w to zrobić. - Wiem . - Powodzeni a - rzucił Roran . Car n kiwną ł głową, po czym ruszył w stron ę fontann y pośrodk u placu . Światło słońca dotarł o d o pióropusz a roztańczone j wody, któr a lśniła ni - czym garść wyrzuconyc h w powietrz e diamentów . Czarowni k z haczykowaty m nose m także skierował się w stron ę fontan ny, dotrzymują c krok u Carnowi . W końc u dzieliło ich już tylko dwadzieś- cia stóp. Wówcza s zatrzymali się obaj . Z miejsca, wr który m stał Roran , wyglądał o to, jakby Car n i jego przeciwni k rozmawiali ze sobą, znajdowal i się jedna k za daleko, by móg ł cokol- wie k usłyszeć. Następni e oba j zesztywnieli

ja k pchnięc i sztyletem. Na to właśnie czekał Roran : na znak , że rozpoczęli pojedyne k umysłów, zbyt zajęci, by zwracać uwag ę na otoczenie. - Łucznicy! - warknął . - Stańcie ta m i tam . - Wskaza ł ręką obie stron y placu. - Poślijcie tyle strzał, ile zdołacie, wpros t w tego zdradzieckiego psa, ale niec h żade n z was nie waży się trafić Carna , bo rzucę go żywcem na pożarcie Saphirze. Przeciwnicy poruszyli się niespokojnie , gd y dwie grup y łucznikó w ru - szyły w głą b placu, lecz żaden z odzianych w szkarłat żołnierzy Galbatorix a nie opuści ł formacj i ani nie próbowa ł zaatakowa ć Yardenów. Muszą pokładać wielką wiarę w tego swojego gada, pomyśla ł zatroskan y Roran . Dziesiątk i brązowych gęsiopiórych strzał pomknęły ze świste m w stron ę wrogieg o mag a i przez momen t Rora n mia ł nadzieję, że zdołają go zabić. Pięć stó p od mężczyzny z haczykowaty m nose m każda z nic h pękła i runęł a na ziemię, zupełni e jakb y zderzyły się z kamienny m murem . Rora n zakołysał się na piętach , zbyt zdenerwowany , by stać bez ruchu . Nienawidzi ł takiego czekania, tego, że nie mógł nic zrobić, podczas gdy jego przyjacielowi groziło śmiertelne niebezpieczeństwo. Co więcej, każda kolejn a chwila dawał a lordow i Halsteadow i więcej szans na zorientowa - ni e się co się święci i na opracowani e skuteczne j reakcji. Jeśli ludzie Rora - n a mieli unikną ć zmiażdżeni a przez przeważając e sity Imperium , musieli

wciąż zaskakiwać przeciwnika tak, by nigdy nie mia ł pewności, co teraz uczynią.

- Do roboty! - zwrócił się do swojego oddziału. - Zobaczmy, czy zdoła- my coś zdziałać, podczas gdy Car n walczy, by ocalić na m głowy. Okrążym y tamtyc h żołnierzy. Połowa z was pójdzie ze mną , reszta podąż y za Delwi- nem . Ni e zdołają zablokować wszystkich ulic. Delwinie, ty i twoi ludzie wyminiecie żołnierzy, a pote m wrócicie i zaatakujecie od tyłu. My zajmie- my ich na ty m froncie, więc nie stawią zbytniego oporu . Jeśli ktoś z nich spróbuj e ucieczki, zostawcie go. Pozabijanie ich wszystkich i tak trwałoby zbyt długo. Wszystko jasne? No to jazda, już, już! Yardeni błyskawicznie rozdzielili się na dwie grupy. Prowadząc swoją, Rora n pobiegł prawą stroną placu; Dełwi n uczynił to sam o po lewej. Gd y obie grup y niema l zrównały się z fontanną , Rora n zobaczył, jak ma g patrzy na niego. Było to jedynie błyskawiczne spojrzenie, ukośne i przelotne, lecz ta chwila dekoncentracji , zamierzonej czy nie, wywarła natychmiastow y wpły w na pojedyne k z Carnem . Kiedy Haczykowat y No s z powrote m skupił wrzrok na przeciwniku, grymas jego twarzy pogłębił się w nagły skurcz bólu , a na zmarszczonym czole i wyciągniętej szyi wystąpił y żyły. Cała jego głowa przybrała odcień ciemnej , gniewnej czerwieni, jakb y nabrzmiała krwią i lada momen t miała wybuchnąć . - Nie! - rykną ł tamten , a pote m wykrzykną ł w pradawne j mowi e coś, czego Rora n nie zrozumiał. Ułame k sekund y później Car n także krzyknął; przez momen t ich dwra głosy nakładały się na siebie, dźwięczała w nich upiorn a mieszanina grozy, rozpaczy, nienawiści i wściekłości i Roran w głębi duch a pojął , że stało się coś bardzo, bardzo złego. Car n znikną ł w rozbłysku błękitnego światła. A pote m z

miejsca, gdzie stał, wyleciał biały, kolisty pocisk i eksplodował po drugiej stronie placu. Stało się to tak szybko, że Rora n nie zdążył nawet mrugnąć . Świat poczerniał. Na jego ciało naparła fala nieznośnego gorąca, wszyst- ko wokó ł zaczęło obracać się i skręcać, gdy runą ł w bezkształtną przestrzeń. Jakaś siła wyrwała mu mło t z dłoni, z bok u prawego kolana eksplodował ból. A pote m twardy przedmio t uderzył go w usta. Rora n poczuł, jak wypada mu ząb, i sma k krwi na języku.

Kiedy w końc u znieruchomiał , pozostał w miejscu, leżąc na brzuchu , zbvt oszołomiony, by się ruszyć. Powoli odzyskiwał zmysły i po chwili uj - rzał przed nose m gładką szarozieloną powierzchnię kamieni a brukowego . W nozdrzach poczuł zapach otaczającej go ołowianej zaprawy, a w całym ciele serię bólów i stłuczeń, domagającyc h się uwagi. Ni e słyszał niczego prócz walenia własnego serca. Część: krwi w ustach i gardle musiała przenikną ć do płuc, gdy znó w zaczął oddychać . Rozpaczliwie złaknion y powietrza, kaszląc, usiadł pro - sto i wypluwał kawały czarnej flegmy. Widział, jak ząb, jeden z siekaczy, wylatuj e i odbij a się od bruku , zdumiewając o biały na tle pla m wyplute j krwi. Złapał go i obejrzał: cho ć konie c miał ukruszony, korzeń wydawa ł się nietknięty, toteż Roran polizał zą b i wcisną ł go z powrote m do dziury w dziąśle, krzywiąc się, kiedy trącił obolałe ciało. Odepchną ł się od ziemi i wstał. Nieznan a siła cisnęła ni m o pró g jed- nego z domó w okalających płac. Jego ludzie leżeli dokoła z rozrzuconymi rękam i i nogami ; w eksplozji pogubili miecze i hełmy.

I znó w Roran podziękował w duchu , że on sam nosił młot , bo kilkunast u Yardenó w zdołało w zamęcie porani ć mieczami siebie bąd ź towarzyszy. Młot ? Gdzie mó j młot? - pomyślał. Zaczął rozglądać się wokół , póki nie dostrzegł drzewca broni , wystają- cego spo d nogi pobliskiego żołnierza. Wyciągną ł mło t i powiód ł wzrokie m po placu. Siła eksplozji rozrzuciła zarówn o żołnierzy, jak i Yardenów. Z fontann y nie pozostało nic, prócz niskiego rumowiska , z którego z przerwam i trys- kała woda . Obo k niej, w miejscu gdzie stał Carn , leżał poczerniały zwęglo- ny trup , dymiąc e kończyny zaciskały się jak u martweg o pająka . Był tak wypalon y i zwęglony, że ledwie przypomina ł niegdyś żyjącego człowieka. O dziwo, mag z haczykowatym nose m wciąż stał w miejscu, cho ć wybuc h pozbawił go szat, pozostawiając jedynie portki . Nagle Roran a ogarną ł nieopanowan y gniew. Bez chwili zastanowienia i oba w o własne bezpieczeństwo ruszył w stron ę środka placu, zdecydowa- ny raz na zawsze zabić czarodzieja. Półnagi ma g nie zareagował, nawet gdy Rora n się zbliżył. Unosząc miecz, Rora n puścił się chwiejny m biegiem, wydają c wojenn y okrzyk, któr y on sam usłyszał bardzo słabo.

A jedna k ma g nawe t nie próbowa ł się bronić . W istocie Rora n pojął , że tamte n od chwili eksplozji nie poruszył się nawet o cal. Zupełni e jakby miał do czynienia

nie z żywym człowiekiem, a z posągiem. W obliczu tej pozorne j obojętnośc i Rora n mia ł wielką ochot ę zignorować niezwykłe zachowanie tamteg o - czy raczej bra k zachowania - i po prost u rozwalić mu głowę, ni m czarownik dojdzi e do siebie. Jednakże ostrożność ostudziła jego żądzę zemsty i kazała zatrzymać się pięć stóp od maga. Był rad, że to zrobił. Cho ć z daleka mag wyglądał normalnie , z bliska Rora n przekona ł się, że jego skóra jest luźna i pomarszczona, jak u kogoś trzykroć starszego, i że nabrała nowe j skórzastej faktury. Jej barwa także pociemniał a i ciemniała nadał z każdą chwilą, zupełni e jakby całe ciało uległo odmrożeniom . Pierś mężczyzny unosiła się, oczy wywracały się w oczodołach, ukazują c białka, poza ty m jednak wydawał się niezdolny do jakiegokolwiek ruchu . Na oczach Roran a ręce, szyja i pierś tamteg o skurczyły się, ukazują c wy- raźne kształty kości - od łukowate j krzywizny obojczyków po płytkie siodło bioder, nad którym i brzuch zwisał niczym pust y bukłak . Wargi zmarszczy- ły się i uniosły na d żółtymi zębami, odsłaniają c je w upiorny m grymasie. Gałki oczne oklapły niczym napęczniałe kleszcze, zgniecione i pozbawion e krwi; otaczające je ciało zapadło się. W tym momenci e oddec h maga - paniczne, piskliwe świsty - osłabł, ale nie ustał. Przerażony Rora n cofną ł się o krok. Poczuł po d butam i coś śliskiego i zerknąwszy, przekona ł się, że stoi w rozszerzającej się kałuży wody. Z po - czątku myślał, że

pochodz i ze strzaskanej fontanny . Pote m jednak uświadomił sobie, że wod a wypływa ze stóp sparaliżowanego maga. Zaklą ł z nagłą odrazą i odskoczył na such y kawałek bruku . Na wido k wod y pojął , co uczynił Carn , i jego groza wzrosła. Car n najwyraźniej rzucił zaklęcie, któr e wysysało z ciała maga wszelką wilgoć. Po następnyc h kilku sekundac h czar zamieni ł tamteg o w wychudzon y szkielet, owinięty skorupą twardej, czarnej skóry, mumifikują c go tak sam o jak zwrłoki znajdowan e na Pustyni Haradackiej , wystawione na setki lat wiatru , słońca i ruchomyc h piasków. Cho ć do tej por y z pewnością już nie żył, nie upadł , bo magia Carn a utrzymywała go w pozycji stojącej: upiorne ,

wyszczerzone widmo , jede n z najgorszych koszmarów, jakie Rora n oglądał w nocnyc h snach bąd ź na polach walki, w istocie także nieróżniących się od najgorszych majaków. A pote m skóra wysuszonego trup a rozpłynęła się i rozpadła w drobny, szary pył, któr y zwiewnym woalem osiadł na powierzchni wody, niczym popioł y z pożar u lasu. Tuż za ni m podążyły mięśnie i kości, pote m skamie- niałe wnętrzności, aż wrreszcie ostatnie pozostałości maga o haczykowatym nosie zniknęły, pozostawiając jedynie niewielki stożek pyłu, wyrastający z kałuży wody, która niegdyś podtrzymywała jego życie. Roran obejrzał się na trup a Carn a i równie szybko odwrócił wzrok, nie mogą c znieść jego widoku . Przynajmnie j zemściłeś się na nim , pomyślał. Pote m jedna k odrzucił myśli o zabitym przyjacielu, byty bowie m zbyt bo-

lesne. Zamias t tego skupił się na najbliższym problemie: żołnierzach na południowy m krańc u placu, którzy powoli zbierali się z ziemi. Szybko stwierdził, że Vardeni czynią to samo. - Ej! - krzyknął. - Za mną ! Ni e będziemy mieli lepszej szansy! - Wskazał ręką część swoich, niewątpliwie rannych . - Pomóżcie im wstać i umieśćcie pośrodk u formacji. Nik t nie zostanie z tyłu. Nikt! Usta i wargi przy każdym słowie pulsowały bólem, głowra także bolała jak po całej nocy picia. Na dźwięk jego głosu Vardeni chwycili bro ń i pośpieszyli, by do niego dołączyć. Kiedy ludzie zebrali się za ni m w szeroką kolumnę , Roran zajął swe miejsce w pierwszym szeregu między Baldorem a Delwinem . Na skórze ob u dostrzegł krwaw e zadrapania p o wybuchu . - Car n nie żyje? - spytał Baldor. Roran przytakną ł i uniósł tarczę, podobni e pozostali, tworząc solidny zewnętrzny mur . - W taki m razie miejm y nadzieję, że Halstead nie ukrywa gdzieś w mie- ście jeszcze jednego maga - mrukną ł Delwin . Wkrótc e wszyscy Yardeni zajęli swoje miejsca. - Naprzó d marsz! - hukną ł Rora n i wojownic y ruszyli przez plac. Czy to dlatego, że brakowało im równie sprawnych dowódców, czy też dlatego, że wybuc h wyrządził im większe szkody niż Vardenom , żołnierze Imperiu m nie zdołali pozbierać się równie szybko i wciąż miotali się bez celu, kiedy Yardeni wpadli między nich.

Rora n sapną ł i cofną ł się o krok, gdy czyjaś włócznia wbił

a się mu w tar- czę, jego ręka zdrętwiała od ciosu, ciężar bron i ciągną ł ją w dół. Sięgnął naprzó d i zamachną ł się młotem , któr y odbi ł się od twardego, nieustępli- wego drzewca. Żołnier z przed nim , moż e ten sam, któr y cisnął włócznią, wykorzystał tę sposobność, aby pobiec ku Roranowi , celując mieczem w jego szyję. Ro - ran zaczął unosi ć tarczę wraz z wbity m drzewcem, była jedna k zbyt ciężka i niewygodna , by móg ł się nią osłonić. Zamias t tego posłużył się młotem , atakują c opadając y miecz. Niema l nie widział klingi od stron y krawędzi i źle wyliczył cios, chybia- jąc młotem . Zginąłb y na miejscu, gdyby nie to, że po drodze trącił pięścią ostrze, odbijają c je kilka cali w bok . Błyskawica ognia przeszyła prawe rami ę Rorana. Bolesne promieni e po- mknęł y w dó ł jego boku , oczy zaszły jaskrawożółtą mgłą. Prawe kolano ugięło się i runą ł naprzód . Pod sobą czuł kamienie. Wokó ł poruszały się sto- py i nogi, przyszpilając go tak, że nie móg ł się odroczyć w bezpieczne miej- sce. Całe ciało reagowało leniwie, z opóźnieniem , jak uwięzione w miodzie. Za wolno , za wolno , pomyślał, próbują c uwolni ć rękę spo d tarczy i po - zbierać się z ziemi. Wiedział, że jeśli nie wstanie, zginie pchnięt y mieczem bąd ź stratowany. Z a wolno! A pote m ujrzał padająceg o przed ni m żołnierza, ściskającego brzuch . Sekund ę później kto ś dźwigną ł Roran a za kołnierz kolczugi i przytrzymał, pozwalając odzyskać równowagę. To był Baldor. Wyciągając szyję, Roran obejrzał się, patrzą c w miejsce, gdzie trafił go cios. Pięć ogni w kolczugi pękło, poza tym

jedna k zbroja wytrzymała. Mim o krwi sączącej się z rozdarcia i ból u przeszywającego szyję i ramię, nie sądził, by rana okazała się groźna, nie zamierzał też tego sprawdzać. Prawa ręka wciąż była sprawna - przynajmnie j dostatecznie, by nadal walczyć - i w ty m momenci e nie obchodził o go nic innego. Ktoś poda ł mu zastępczą tarczę. Rora n uniós ł ją z ponur ą min ą i napar ł naprzó d wraz z pozostałymi, zmuszając przeciwników do odwrot u szeroką ulicą wychodzącą z placu. Żołnierz e wkrótc e złamali szyki i uciekli w obliczu przeważających sił Yardenów, umykają c dziesiątkami bocznych uliczek i alejek, odchodzącyc h o d głównego traktu .

Wówczas Rora n zatrzymał się i odesłał pięćdziesięciu swoich, by zamknęli kratę i bram ę wypadową i strzegli ich przed nieprzyjaciółmi, którzy mogli- by próbowa ć dostać się w ślad za nim i do serca Aroughs . Większość miej- skich żołnierzy stacjonowała w pobliżu mur u zewnętrznego, by odeprzeć napastnikó w i Rora n nic miał ochot y zmierzyć się z nim i w otwarte j bitwie. Biorąc po d uwagę rozmiary armii Halsteada, byłoby to samobójstwem . Od tej por y Yardeni nie natrafiali już na zbytni opór. Maszerowali przez miasto wewnętrzn e do obszernego, urządzoneg o ze smakie m pałacu, z któ - rego władał lord Halstead . Przed pałacem, górujący m kilka pięter na d resztą Aroughs, znajdowa ł się rozległy dziedziniec ze sztucznym stawem, po który m pływały gęsi i białe łabędzie. Sam pałac

był przepiękną, misterną budowlą , pełną otwartych łu- ków, kolumna d i szerokich balkonó w przeznaczonych do tańcó w i zabaw. W odróżnieni u od zamk u w sercu Belatony, najwyraźniej wzniesiono go z myślą o przyjemnościach , nie obronie . Musieli zakładać, że nik t nie zdoła się przebić przez ich mury, pomyślał Roran . Na wido k Yardenó w kilkudziesięciu żołnierzy i strażników na dziedziń- cu popędził o ku ni m na oślep, wznosząc wojenn e okrzyki. - Pozostać w szyku! - polecił Roran , gdy tamc i biegli ku nim . Przez minut ę czy dwie dziedziniec wypełnia ł szczęk oręża. Gęsi i łabędzie skrzeczały i gęgały, uderzają c skrzydłami, żaden z ptakó w jedna k nie odwa - żył się opuścić bezpiecznego stawu. Yardeni bardzo szybko rozprawili się z żołnierzami i strażnikami. Na - stępnie wpadl i przez bram ę do pałacu, tak bogat o zdobioneg o obrazami na ścianach i sklepieniach - a także złoconymi stiukami, rzeźbionymi meblam i i mozaikowym i posadzkam i - że Roran owi trudn o przychodziło ogarną ć to wszystko wzrokiem . Ni e potrafił wyobrazić sobie bogactwa, jakiego trzeba było, żeby wybudowa ć i utrzyma ć podobn ą siedzibę. Cała farma , na które j się wychowrał, była wart a mnie j niż jedno z krzeseł w tej pysznej sali. Przez otwart e drzwi ujrzał trzy służące, biegnące kolejny m długi m korytarzem. tak szybko, jak pozwalały im na to długie spódnice. - Ni e pozwólcie im uciec! - huknął . Pięciu zbrojnyc h w miecze żołnierzy odłączyło się od

głównego oddziału Yardenó w i śmignęło za kobietami , chwytają c je. ni m dotarły do kolejnych

drzwi. Kobiety krzyczały rozdzierająco i szamotały się rozpaczliwie, dra- piąc prześladowców, gdy tamci zaciągnęli je w miejsce, w który m czekał Roran . - Dosyć! - krzyknął, kiedy znalazł się przed ni m i przestały wałczyć, choć nada l jęczały i szlochały. Najstarsza z trójki, przysadzista matron a O siwych włosach upiętych w nie po rządny kok, z pękie m kluczy u pasa, sprawiała wrażenie najrozsądniejszej, toteż zwrócił się do niej: - Gdzie jest lord Halstead? Kobieta zesztywniała i uniosła wyżej brodę . - Ró b ze mn ą co chcesz, przybyszu, ale nigdy nie zdradzę mojeg o pana . Roran podszedł do niej tak blisko, że dzieliła ich zaledwie stopa. - Posłuchaj mni e uważnie - warknął . - Arough s padło, ty, jak i wszyscy inni w mieście, jesteś zdana na moją laskę. Nic, co zrobisz, tego nie zmieni. Powiedz mi, gdzie jest Halstead, a pozwolimy odejść robie i twoi m towarzyszkom. Ni c możesz ocalić go przed jego losem, ale zdołasz ocalić siebie. Poszarpane wargi miał tak spuchnięte , że ledwie zdołał formułowa ć sło- wa. Po każdym z nich z jego ust ulatywały kropelki krwi. - Mó j los się nie liczy, pani e - odparła kobieta z twarzą równie zaciętą jak oblicza żołnierzy wroga. Roran zaklął i walnął miote m o tarczę, ostry hu k rozszedł się eche m w obszernej sali. Kobieta wzdrygnęła się na ów dźwięk.

- Zupełni e straciłaś rozum? Czy Halstead jest wart twojego życia? Albo imperium? Czy Galbatorix? - Ni e obchodzą mni e Galbatori x ani Imperium , panie, ale Halstead za- wsze był dobr y dla nas, sług, i nie pozwolę, by ktoś taki jak wy dopad ł go i powiesił. Wszyscy jesteście band ą parszywych, niewdzięcznych kundli! - Czyżby? - Wbi ł w nią gniewn y wzrok. - Jak myślisz, jak dług o wytrzy- masz, jeżeli pozwolę moi m ludzio m wydoby ć z ciebie prawdę? - Nigd y nie zmusicie mni e do mówieni a - oznajmił a i Rora n w to uwie- rzył. - A jer - Skinieniem głowy wskazał pozostałe dwie kobiety, z których najmłodsz a liczyła najwyżej siedemnaście lat. Jesteś gotowa patrzeć, jak rozsieczemy je na kawałki, tylko po to, by ocalić swego pana? Kobieta zesztywniała z pogardy.

- Lord Halstead jest we wschodni m skrzydle pałacu oznajmiła głu- cho. - Jeśli pójdziecie tym korytarzem, przejdziecie przez żółtą komnat ę i ogród kwiatowy lady Galiany, znajdziecie go, jak dwa razy dwa daje cztery. Rora n słuchał podejrzliwie. Jej kapitulacja wydawała się zbyt szybka i zbyt łatwa, biorąc po d uwagę wcześniejszy opór. Poza tymi zauważył, że gdy przemówiła, pozostałe dwie kobiety zareagowały zdumienie m i czymś jeszcze, czego nie zdołał rozpoznać. Oszołomieniem ? - zastanawiał się. Tak czy inaczej, nie przypominał o to reakcji, jakiej oczekiwał, gdyby siwowłosa właśnie oddał a ich pan a w ręce wroga. Były zbyt ciche, zbyt potulne , jakb y coś ukrywały.

Z tej dwójki dziewczyna gorzej radziła sobie z ukrywanie m uczuć, toteż Rora n odwrócił się ku niej, starając się przybrać jak najgroźniejszą minę . -T y tam , on a kłamie, prawda? Gdzie jest Halstead? Gadaj ! Dziewczyna otworzyła usta i bez słowa pokręciła głową. Próbowała cof- ną ć się przed nim , ale jeden z żołnierzy ją zatrzymał. Rora n podszedł do niej, przycisnął tarczę do jej piersi, pozbawiają c dziewczynę tchu , i napar ł na nią, przyszpilając nieszczęsną do stojącego z tyłu Yardena. Pote m uniós ł mło t i przyłożył do jej policzka. -Jeste ś nawet ładna , ale ciężko ci będzie znaleźć jakiegokolwiek zalot- nika, prócz moż e starców, jeśli wybiję ci przedni e zęby. Ja sam straciłem dziś ząb, ale zdołałem wsadzić go z powrotem . Widzisz? - Otworzy ł usta w groteskowej imitacji uśmiechu . - Zabior ę jedna k twoje zęby, więc nie będziesz mogł a uczynić podobnie . Całkie m niezła zdobycz, co? - Groźnie zamachną ł się młotem . Dziewczyna wzdrygnęła się i wybuchnęł a płaczem. - Nie! Proszę, panie, ja nie wiem . Błagam! Był w swoich komnatach , spotka ł się z dowódcami , ale pote m wraz z lady Galianą uciekli tunele m do port u i... -Tharo , ty głupia! - wykrzyknęła matrona . - Czeka ta m na nich statek, o tak, i nie wiem , gdzie lord jest teraz, ale, proszę, panie, nie bij mnie , nie wie m nic więcej, panie, i... - Jego komnat y - warkną ł Roran . Gdzie są? Dziewczyna wyjaśniła mu , szlochając. - Puśćcie je - polecił, gdy skończyła, i trzy kobiety umknęł y na bok;

twarde podeszwy ich trzewików uderzały głośno o lśniące posadzki.

Roran poprowadzi ł Yardenów przez olbrzymią budowl ę zgodnie ze wskazówkami dziewczyny. Po drodze spotykali dziesiątki na wpó ł ubra - nych mężczyzn i kobiet, nikt jedna k nie próbowa ł stawiać oporu . W pałacu dźwięczały krzyki i płacze tak głośne, że mia ł ochot ę zatkać sobie uszy. W połowie drogi natknęl i się na atrium , pośrodk u którego stał posą g przedstawiający wielkiego czarnego smoka. Rora n zastanawiał się, czy ma to być podobizn a smok a Galbatorixa, Shruikana . Okrążają c posąg, usłyszał brzęk, a pote m coś uderzyło go w plecy. Runą ł na kamienn ą ławę obo k ścieżki, zaciskając na niej dłonie. Ból. Morderczy, niszczący myśli ból, jakiego nigd y wcześniej nie doświad- czył. Ból tak intensywny, że sam odrąbałb y sobie rękę, byle tylko go po- wstrzymać. Zupełni e jakby ktoś przyciskał mu do pleców rozpalony do czerwoności pogrzebacz. Ni e móg ł się ruszyć... Ni e móg ł oddychać... Nawe t najmniejsz a zmiana pozycji sprawiała niewymown e cierpienia. Poczuł, jak pada na niego cień, i usłyszał krzyki Baldora i Delwina , a po te m Brigman, ze wszystkich ludzi właśnie on , mówi ł coś, cho ć Roran nie potrafił zrozumieć ani słowa. Nagle ból wzmóg ł się dziesięciokrotnie. Rora n ryknął, co jeszcze pogor - szyło sprawę. Niewiarygodny m wysiłkiem woli zmusił się do pozostania bez ruchu . Spod zaciśniętych powiek wypływały łzy.

A pote m Brigman znó w mówi ł do niego: - Roranie, dostałeś w plecy strzałą. Próbowaliśmy schwytać łucznika, ale uciekł. - Boli... - wydyszał Roran . - To dlatego, że strzała trafiła w żebro. W przeciwnym razie przebiłaby cię na wylot. Masz szczęście, że strzelec nie wycelował cal wyżej bąd ź niżej i nie trafił w kręgosłup albo łopatkę. - Wyciągnijcie ją - polecił przez zaciśnięte zęby. - Ni e możemy; ma haczykowaty grot. Ni e możem y jej też przepchną ć na drugą stronę. Trzeba ją wyciąć. Ma m w tym pewn e doświadczenie, Ro- ranie. Jeśli mi zaufasz i dopuścisz do siebie z nożem , możem y to załatwić tu i teraz. Albo, jeśli wolisz, możem y zaczekać, póki nie znajdziem y uzdro- wiciela. W pałacu musi ich być paru...

Cho ć nie móg ł znieść myśli o powierzeniu tak wielkiej władzy Brigma- nowi, wiedział, że nie zdoła dłużej znieść tego bólu. - Zró b to tutaj.. . - rzekł. - Baldorze... -Tak , Roranie? -We ź pięćdziesięciu ludzi i znajdźcie Halsteada. Cokolwie k się stanie, on nie moż e uciec. Del winie... zostań ze mną . Baldor, Delwi n i Brigman wymienili kilka szybkich zdań. Rora n zro- zumia ł z nich zaledwie parę słów. A pote m większość Vardenów wyszła z atriu m i zrobiło się cicho. Na rozkaz Brigman a grupk a żołnierzy przyniosła z pobliskiej komnat y krzesła, połamała na kawałki i na żwirowej ścieżce obo k posągu rozpaliła ognisko. W ogień wsunięt o ostrze sztyletu - Roran wiedział, że Brigman posłuży się nim , by przypalić ranę po usunięciu strzały, tak

by nie wykrwa - wił się na śmierć. Gd y tak leżał na ławie, sztywny i rozdygotany, skupi ł się na opanowani u oddechu : powoli, płytko wciągał powietrze, by ograniczyć ból do mini - mum . Cho ć to było trudne , oczyścił umysł z wszelkich innych myśli. To, co było i będzie, nie miało znaczenia, liczył się tylko miarow y przepływ powietrza przez nozdrza. Kiedy czterech mężczyzn dźwignęło go z ławy i ułożyło twarzą na ziemi, o mał o nie zemdlał. Ktoś wcisną ł mu do ust skórzaną rękawicę, pogarszając jeszcze ból pokaleczonych warg. Jednocześnie brutaln e dłonie chwyciły go za nogi i ręce, rozciągając je i przyszpiłając do ziemi. Roran obejrzał się i ujrzał Brigmana, klęczącego na d ni m z zakrzywio- ny m myśliwskim noże m wr dłoni . Nó ż zaczął opada ć i Rora n zamkną ł oczy, mocn o zagryzając rękawicę. Wciągną ł powietrze. Wypuści ł je. A pote m czas i pamię ć ustały.

BEZKRÓLEWIE

Roran siedział przygarbiony na skraju stołu, bawiąc się

wysadzanym klej- notam i kielichem, którem u przyglądał się bez zainteresowania. Zapadł a już noc, jedyny m źródłem światła w przebogatej sypialni były dwie świece na biurk u i niewielki ogień na komink u obo k pustego łoża z baldachimem . W pokoj u panowała cisza, zakłócana jedynie od czasu do czasu trzaskiem płonąceg o drewna. Przez okn a wnika ł do środka słaby słony wietrzyk, wydymając y białe za- słony. Roran odwrócił twarz ku niemu , witają c z radością doty k chłodneg o powietrza na rozpalonej skórze. Widzia ł leżące w dole Aroughs. Na skrzyżowaniach tu i ówdzie płonęł y ogniska, poza tym jedna k w mieście panowały bezruch i ciemnoś ć - bardzo nietypowe, bo wszyscy, którzy mogli, ukrywali się w swoich domach . Kiedy wietrzyk ustał, Roran pociągną ł kolejny łyk z kielicha, wlewając win o wpros t do gardła, by nie musie ć przełykać. Kropla skapnęła na ranę w dolne j wardze i spiął się, głośno wciągając powietrze. Przez chwilę czekał, aż zgaśnie płomie ń bólu. Odstawi ł kielich na biurk o obo k półmiska z chlebem i baraniną , i na wpó ł opróżnione j butelki wina, po czym zerkną ł w lustro, stojące pionow o między dwiem a świecami. Nada l odbijał o jedynie jego własną, zmęczoną ,

posianiaczoną i pokrwawion ą twarz, które j z prawej strony brakowało spo- rego kawałka brody. Odwr rócił wzrok. Skontaktuj e się z nim , kiedy nadejdzie czas. Tymczasem będzie czekał. Ni c więcej nie móg ł zrobić. Za bardzo go bolało, by móg ł zasnąć.

Znó w uniósł kielich i obrócił między palcami. Czas mijał.

Później, tego samego wieczoru, lustro zamigotało niczym falująca ka- łuża rtęci. Roran zamrugał i spojrzał w nie mętnymi , półprzymkniętym i oczami. Przed sobą ujrzał sercowaty kształt twarzy Nasuady, poważnej jak zawsze. - Roranie - rzekła. - Pani Nasuado . - Zsuną ł się ze stołu tak bardzo, jak się ważył, czyli zaledwie parę cali. - Czy zostałeś ujęty? -Nie . - Zakłada m więc, że Car n nie żyje albo został ranny. - Zginą ł w wralce z inny m magiem. - Przykro mi to słyszeć... Sprawiał wrażenie porządneg o człowieka i nie stać nas na utratę naszych czarodziejów. Na momen t zawiesiła głos. - A co z Aroughs? - Miast o jest nasze. Nasuad a uniosła brwi. - Doprawdy? Wielce mi zaimponowałeś. Powiedz zatem, jak potoczyła się bitwa? Czy wszystko poszło zgodnie z planem? Jak najmnie j poruszają c żuchwą, by ograniczyć do minimu m ból to- warzyszący mówieniu , Roran wymamrota ł relację z ostatnich kilku dni, począwszy od przybycia do Aroughs, poprzez jednookiego, któr y go zaata- kował w namiocie, zerwanie ta m przy młynac h i walkę Yardenów przed pa- łacem lorda Halsteada, łącznie z pojedynkie m Carn a z wrogi m magiem . Następni e opisał, jak został postrzelony w plecy i jak Brigman wyciął z ciała grot strzały.

- Ma m szczęście, że ta m był, świetnie się spisał. Gdyb y nie on , byłbym bezużyteczny, dopók i nie znaleźlibyśmy uzdrowiciela. - Wzdrygną ł się, bo przez sekund ę w jego umyśle pojawiło się wspomnieni e przypalania rany i ponowni e poczuł na ciele doty k rozpalonego metalu . - Ma m nadzieję, że znaleźliście uzdrowiciela, któr y móg ł cię obejrzeć. - Owszem , później, ale nie był magiem . Nasuad a odchyliła się na krześle i przez chwilę patrzyła na Rorana. - Dziwię się, że wciąż masz dość sił, by ze mn ą rozmawiać, istotnie, ludzie z Carvahall są ulepieni z twardszej gliny. - Następni e zabezpieczyliśmy pałac, a także resztę Aroughs, cho ć wciąż jeszcze w kilku miejscach nie do końc a panujem y na d miejscowymi. Prze- konani e żołnierzy do kapitulacji przyszło względnie łatwo, kiedy już się zorientowali, że prześliznęliśmy się przez linie obron y i przechwyciliśmy centru m miasta. - A co z lordem Halsteadem? Czy jego też schwytaliście? - Próbowrał uciec z pałacu, kiedy natkną ł się na niego oddzia ł moic h ludzi. Halestead mia ł przy sobie zaledwie garstkę strażników, nie dość, by walczyć z naszymi żołnierzami, więc wraz z dworzanam i uciekł do piw - nicy na win o i zabarykadował się tam... - Roran potar ł kciukiem rubi n osadzony w stojącym przed ni m kielichu. - Ni e chcieli się poddać , a ja nie odważyłem się przypuścić ataku: za drogo by kosztował. Toteż... poleciłem moi m ludzio m przynieść z kuchn i słoje oleju, podpali ć je i oblać drzwi. - Próbowałeś wykurzyć ich dymem ? - spytała

Nasuada . Powoli skiną ł głową. - Kiedy drzwi spłonęły, kilku żołnierzy wybiegło z piwnicy, lecz Hal stead czekał zbyt długo. Znaleźliśmy go na podłodze. Udusi ł się. - To niefortunne . - A także... jego córkę, lady Galianę. W myślach wciąż ją widział: drobn ą i delikatną, odzianą w piękną la- wendow ą suknię pełną falbane k i koronek . Nasuad a zmarszczyła brwi. - Kto dziedziczy po Halsteadzie tytu ł jarla Fenmarku? - Tharo s Szybki. - Ten sam, któr y wczoraj poprowadzi ł na was atak? - Ten sam.

Kiedy jego ludzie sprowadzili przed niego Tharosa , już dawn o minęł o południe . Niski brodat y mężczyzna sprawiał wrażenie oszołomionego, cho ć nie odniós ł obrażeń, zgubił też gdzieś hełm z czupurny m pióropuszem . - Jak się zdaje - rzekł do niego Roran , leżący na brzuch u na wyściełanej kanapie, by oszczędzić plecy - jesteś mi winie n butelk ę wina . -Ja k ci się to udało?! - W głosie Tharos a dźwięczała nut a rozpaczy. - Miast o było nie do zdobycia, nik t prócz smok a nie zdołałby przebić się przez mury. A jedna k spójrz, czego dokonałeś. Jesteś czymś więcej niż czło- wiekiem , czymś innym.. . - Umilkł , nie mogą c mówi ć dalej. - Jak zareagował na wieść o śmierci ojca i siostry? naciskała Nasuada . Rora n wsparł się na ręce. Czoło mia ł lepkie od potu , otar ł je zatem rękawem . Zadrżał. Mim o potó w czuł chłód , zwłaszcza w dłoniac h i stopach .

- Wyglądał o na to, że ojce m nieszczególnie się przejął. Natomias t sio- strą... Skrzywił się na wspomnieni e grad u obelg, jakimi obsypał go Tharos , dowiedziawszy się o śmierci Galiany. -Jeśl i kiedykolwiek nadarz y mi się okazja, zabiję cię za to - oznajmił . - Przysięgam. - W taki m razie lepiej zró b to szybko - odparowa ł Roran . - Bo ktoś inn y domag a się moje j śmierci i jeśli ktokolwie k mni e zabije, to pewni e właśnie ona . - ...Roranie? ...Roranie! Z lekkim zdumienie m pojął , że Nasuad a woła jego imię. Znó w na nią spojrzał, na jej twarz widniejącą w ramie lustra niczym portret . Przez chwi- lę nie móg ł dobyć głosu. - Tharo s nie jest ta k naprawd ę jarlem Fenmark u - rzekł wreszcie. - To najmłodsz y z siedmi u synó w Halsteada , ale wszyscy pozostali uciekli bąd ź się ukrywają . Na razie zate m tylko Tharo s został, by domaga ć się tytułu . Nieźle się spisuje jak o posłaniec w rozmowac h ze starszyzną miasta, lecz bez Carn a w żaden sposób nie potrafi ę stwierdzić, kt o przysiągł wiernoś ć Galbatorixowi , a kt o nie. Zakładam , że większość lordó w i ich żon zo- stała zaprzysiężona, a także oczywiście żołnierze, ale nie da się orzec, kt o jeszcze. Nasuad a zacisnęła usta.

- Pojmuję.. . Daut h leży chyba najbliżej ciebie. Poproszę lady Alarice - którą jak się zdaje już poznałeś - by przysłała do Arough s kogoś zazna- jomioneg o ze sztuką czytania w umysłach. Większość szlachty zatrudni a kogoś takiego na swym dworze, toteż Alarice powinn a z łatwością spełnić naszą prośbę. Jednakże, gdy wymaszerowaliśmy na Płonąc

e Równiny, król Orri n zabrał ze sobą wszystkich sprawnych magó w z Surdy, co oznacza, że człowiek przysłany przez Alarice najpewnie j nie będzie miał innyc h magicz- nych umiejętnośc i poza słyszeniem myśli innych . A bez właściwych zaklęć trudn o będzie przeszkodzić w mąceni u i utrudniani u na m życia wszystkim, którzy pozostali wierni Galbatorixowi. Podczas gdy mówiła, Rora n błądził wzrokiem po biurze, w końc u zatrzy- ma ł go na ciemne j butelce wina. Ciekawe, czyTharo s je zatruł? O dziwo, ta myśl wcale go nie zaniepokoiła. A pote m znó w usłyszał głos Nasuady. - ...Ma m nadzieję, że kierujesz swoimi ludźm i żelazną ręką i nie po - zwalasz im szaleć w Aroughs, palić, plądrowa ć i poczynać sobie swobodni e z mieszkańcami. Rora n był tak zmęczony, że z trude m ułożył spójną odpowiedź , w końc u jednak mu się udało. - Jest nas zbyt niewielu, by nasi mieli zbytni o broić. Wiedzą równie dobrze jak ja, że jeśli tylko dam y im okazję, żołnierze Galbatorixa mogą z łatwością przejąć miasto. -Cóż , każda sytuacja ma swoje zalety... Ilu naszych zginęło podczas ataku? - Czterdziestu dwóch . Przez długą chwilę milczeli obydwoje. - Czy Car n mia ł jakąś rodzinę? - spytała w końc u Nasuada . Roran wzruszył lekko ramionami , a raczej jednym , lewym. - Ni e wiem . Pochodził chyba z północy, ale nik t z nas nie rozmawiał o naszym życiu przed... przed ty m wszystkim. Nigd y nie wydawało na m się to istotne. Poczuł nagłe drapani e w gardle i wstrząsnął ni m atak

kaszlu. Kasłał i nie móg ł przestać, skulon y na d stołem, dotykają c czołem blatu i krzywiąc się, gdy zalewały go kolejne fale ból u promieniująceg o od pleców, ramienia

i pokaleczonych warg. Wstrząsnęł y ni m drgawki tak gwałtowne, że win o w kielichu chlupnęł o poza krawędź i obryzgało mu dło ń i przegub. - Rorani e - powiedziała Nasuada , gdy powoli doszedł do siebie - musisz wezwać uzdrowiciela. Ni e jesteś zdrów, powinieneś leżeć w łóżku . - Nie . - Starł ślinę z kącikó w ust i spojrzał na Nasuadę . Zrobil i wszyst- ko co mogli, a ja nie jestem dzieckiem, któr e trzeba niańczyć. Nasuad a zawahała się, w końc u skłoniła głowę. - Jak sobie życzysz. - I co teraz? - zapytał. - Czy już tu skończyłem? - Zamierzała m wezwać cię do powrotu , gdy tylko zdobędziem y Arough s - niezależnie od metod y - ale w ty m stanie nie zdołasz dojecha ć do Dras-Leony. Będziesz musia ł zaczekać, aż... - Ni e będę czekał - warkną ł Roran . Chwycił lustro i przyciągnął do sie- bie, tak że znalazła się zaledwie parę cali od jego twarzy. - Ni e matku j mi , Nasuado . Mog ę jechać konno , i to szybko. Przybyłem tu tylko dlatego, że Aroughs zagrażało Vardenom . To zagrożenie zniknęł o - sam je usuną - łem - i nie zamierzam tu tkwić, niezależnie od obrażeń, podczas gdy moj a żona i nienarodzon e dziecko siedzą niecałą milę od Murtahg a i jego smoka! - Udałeś się do Aroughs, bo ja cię ta m posłałam. - Głos Nasuad y stward- niał. tPó chwili, już spokojniejszym tone m

dodała: - Jednakże przyjmuj ę twó j argument . Jeśli jesteś w stanie, możesz wrócić natychmiast . Ni e widzę powodu , dla którego miałbyś gnać dniam i i nocam i jak w czasie podróży w tamt ą stronę, ale nie powinieneś też zwlekać. Zachowa j rozsądek. Ni e chciałabym tłumaczyć Katrinie, że zabiłeś się podczas jazdy... Jak sądzisz, kogo powinniśm y mianowa ć na twoj e miejsce, gdy wyjedziesz z Aroughs? - Kapitan a Brigmana. - Brigmana? Dlaczego? Czy nie miałeś z ni m kłopotów? - Kiedy zostałem postrzelony, pomóg ł pokierowa ć ludźmi . W tym cza- sie nie myślałem zbyt jasno... - Wyobraża m sobie. - ...A on dopilnował , żeby nie wpadli w panik ę ani nie działali pochop - nie. Poprowadził ich też w moi m imieniu , podczas gdy ja tkwiłem w tej kolorowej pozytywce. Tylko on ma niezbędn e doświadczenie. Bez niego nie zdołalibyśmy opanowa ć całego Aroughs. Ludzie go lubią, zna się też na planowani u i organizacji. Będzie dobry m zarządcą miasta.

- A zatem Brigman. - Nasuada odwróciła wzrok od lustra i wymam- rotała coś do osoby, której nie widział. Po chwili z powrotem spojrzała na niego. - Muszę przyznać, że nie sądziłam, że uda ci się zająć Aroughs. Pokonanie miejskich fortyfikacji w tak krótkim czasie i z tak niewieloma ludźmi, bez pomocy smoka bądź Jeźdźca wydawrało mi się absolutnie nie- możliwe. - To po co mnie tu przysłałaś? - Bo musiałam czegoś spróbować, nim pozwoliłabym Eragonowi i Saphirze odlecieć tak daleko, i ponieważ masz w zwyczaju przełamywać wszelkie oczekiwania i zwyciężać

tam, gdzie inni załamują się bądź podda- ją. Gdyb y nieprawdopodobne miało się wydarzyć, to zapewne pod twoim przewodem. I tak się stało. Roran prychnął cicho. Jak długo jeszcze będę kusił los, nim skończę martwy jak Carn? - Prychaj sobie ile chcesz, ale nie możesz zaprzeczyć własnym osiągnię- ciom. Odniosłeś dziś dla nas wielkie zwycięstwo, Młotoręki. Czy raczej po- winnam rzec: kapitanie Młotoręki. Aż nadto zasłużyłeś na ten tytuł. Jestem niezwykle wdzięczna za to, czego dokonałeś. Zdobywając Aroughs, ocaliłeś nas przed perspektywą toczenia wojny na dwóch frontach, co niemal na pewno oznaczałoby naszą klęskę. Wszyscy Yardeni są twymi dłużnikami i przyrzekam ci, że poświęcenie twoje i twoich ludzi nie zostanie zapo- mniane. Roran próbował coś powiedzieć, bez powodzenia. Spróbował ponownie, po raz drugi bez skutku. - Ja - zdołał w końcu wykrztusić - niezawodnie przekażę ludziom twoje słowa. Będą za nie bardzo wdzięczni. - Zró b tak, proszę. A teraz muszę się pożegnać. Już późno, ty jesteś ran- ny, a ja zbyt długo cię zatrzymywałam. - Zaczekaj... - Sięgnął ku niej i dotknął palcami lustra. Zaczekaj. Nie powiedziałaś mi jeszcze, jak idzie oblężenie Dras-Leony. Popatrzyła na niego z beznamiętną miną. - Źle. I nie widać żadnych oznak poprawy. Przydasz nam się tutaj, Młotoręki. Jeśli nie znajdziemy rozwiązania, i to szybko, możemy stracić wszystko, o co walczyliśmy.

THARDSVERGUNDNZMAL

- Wszystko w porządku - powtarzał z rezygnacją Eragon. Przestań się zamartwiać. Zresztą i tak nic nie możesz z tym zrobić. Saphira warknęła, wciąż nie odrywając wzroku od swego odbicia w jeziorze. Pokręciła głową, po czym westchnęła ciężko, wypuszczając obłok dymu, który popłynął nad wodą niczym mała zbłąkana burzowa chmura. Jesteś pewien? - spytała i popatrzyła na niego. A jeśli nie odro śnie? - Smokom cały czas wyrastają nowe łuski. Przecież wiesz. Owszem, ale nigdy dotąd żadnej nie straciłam! Nawet nie próbował ukryć uśmiechu, wiedział, że i tak wyczuje jego rozbawienie. - Nie masz się czym przejmować. Nie była aż tak duża.

Wyciągnął rękę i przesunął palcem po krawędzi czworobocznej dziury po lewej stronie paszczy smoczycy, gdzie jeszcze niedawno tkwił przedmiot jej troski. Luka w lśniącej zbroi była nie większa niż koniec jego kciuka i głęboka na jakiś cal. W głębi dostrzegł błękitną smoczą skórę. Zaciekawiony dotknął jej koniuszkiem wskazującego palca. Okazała się ciepła i gładka niczym brzuch cielaka. Saphira parsknęła i odsunęła głowę.

Przestań, to łaskocze. Eragon zaśmiał się i kopnął wodę u podsta w głazu, na którym siedział, napawając się chłodnym dotykiem na bosej stopie. Może i nie była zbyt wielka - rzekła Saphira - ale wszyscy •zauważą jej brak. Jak mogliby nie zauważyć? Równie dobrze można by przeoczyć plamę gołej ziemi na szczycie ośnieżonej góry. Wywróciła oczami, próbując spojrzeć wzdłuż długiego pyska na niewielki czarny otwór nad nozdrzem. Eragon roześmiał się i ochlapał ją wodą. - Nikt nie zauważy, Saphiro - rzekł łagodnie, próbując ukoić jej zranio- ną dumę. - Wierz mi. A jeśli nawet, wezmą to za bitewną ranę i dzięki niej uznają cię za jeszcze groźniejszą. Tak uważasz? - Znó w zaczęła przeglądać się w jeziorze. Woda i łuski odbijały się w sobie w oślepiającym roju tęczowych rozbłysków. A jeśli jakiś żołnierz pchnie mnie tam mieczem? Ostrze z łatwością przebiłoby skórę. Może powinnam poprosić krasnoludy, by wykuły metalową płytkę i zasłoniły to miej- sce do czasu, aż łuska odroinie? - To wyglądałoby wyjątkowo głupio.

Tak? - Mh m - przytaknął, z trudem powstrzymując śmiech. Smoczyca głośno pociągnęła nosem. Nie musisz się ze mnie natrząsać. Jakby ci się podobało, gdyby futro na two- jej głoiuie zaczęło wypadać albo gdybyś stracił jedną z tych małych niemądrych wypustek, które nazywasz zębami? Bez wątpienia wtedy to ja musiałabym cię pocieszać. - Bez wątpienia - zgodził się. - Ale też zęby nie odrastają. Dźwignął się z głazu i ruszył w głąb lądu, do miejsca, gdzie zostawił buty, stąpając ostrożnie, by nie zranić stóp o kamienie i gałęzie zaściełające brzeg jeziora. Saphira podążyła za nim, miękka ziemia przelewała się jej przez szpony. Mógłbyś rzucić zaklęcie chroniące jedynie to miejsce rzekła, gdy naciągał buty. - Mógłbym. Chcesz, żebym to zrobił? Tak. Przygotował w głowie czar, jednocześnie sznurując buty, potem poło- żył prawą dłoń na otworze w jej pysku i wymamrotał niezbędne słowa

w pradawnej mowie. Pod jego dłonią zajaśniał słaby lazurowy blask, kiedy powiązał zaklęcia ochronne z ciałem Saphiry. - Proszę - rzekł, gdy skończył. - Teraz nie masz już o co się martwić. Poza tym, że wciąż brak mi łuski. Trącił jej pysk. - No już, daj spokój. Wracajmy do obozu. Razem oddalili się od jeziora, wspinając się na stromy, niepewny brzeg. Eragon podczas wspinaczki przytrzymywał się odsłoniętych korzeni drzew.

Ze szczytu wzniesienia rozciągał się widok na cały obóz Yardenów, leżący pół mili dalej na wschodzie, a także na gęste zabudowania Dras-Leony na północy. Jedyną oznaką życia w mieście były smużki dymu, wznoszące się nad wieloma kominami. Jak zawsze, Cierń leżał wygodnie na blankach nad południowy bramą, wygrzewając się w jasnym popołudniowym słońcu. Czerwony smok wyglądał jakby spał, lecz Eragon wiedział z doświadcze- nia, że cały czas obserwuje Vardenów i gdy tylko ktokolwiek zbliży się do miasta, przebudzi się i zaalarmuje Murtagha i pozostałych. Wskoczył na grzbiet Saphiry, która leniwie zaniosła go do obozu. Kiedy dotarli na miejsce, Eragon zsunął się na ziemię i ruszył pierwszy między namiotami. W obozie panowała spokojna senna atmosfera, po- cząwszy od cichych, zniżonych głosów żołnierzy aż po proporce wiszące bez ruchu w ciężkim powietrzu. Jedynymi stworzeniami najwyraźniej od- pornymi na ogólną apatię byty chude, na wpół zdziczałe psy, krążące po obozie i nieustannie węszące w poszukiwaniu wyrzuconych resztek strawy. Kilka psów miało pyski i boki poznaczone głębokimi zadrapaniami - efekt niemądrej, choć zrozumiałej pomyłki, gdy uznały, że mogą ścigać i zabawić się zielonookim kotołakiem niczym zwykłym kotem. Kiedy do tego doszło, ich skowyty bólu było słychać w całym obozie, a Vardeni śmiali się na wi- dok psów umykających przed kotołakiem z podkulonymi ogonami. Świadom tego, jak wiele spojrzeń przyciągają z Saphirą, Eragon wysoko unosił głow-ę i ramiona, maszerując energicznie, by sprawiać wrażenie zde- cydowanego i energicznego. Ludzie musieli widzieć, że nadal jest pewny siebie i nie pozwala, by obecny impas odebrał mu ducha. Gdyby tylko Murtahg i Cierń odlecieli, pomyślał. Wystarczyłby jeden dzień ich nieobecności, abyśmy zdobyli

miasto.

Jak dotąd oblężenie Dras-Leony okazało się wyjątkowo nudne. Nasuada odmawiała przypuszczenia ataku, bo jak rzekła: - Podczas waszego ostatniego spotkania ledwie zdołałeś pokonać Mur- tagha. Zapomniałeś już, jak pchnął cię w biodro? Przyrzekł też, że podczas waszego następnego starcia będzie jeszcze silniejszy. A choć ma wiele wad, nie wierzę, że można go nazwać kłamcą. - Siła to nie wszystko w walce między magami - przypomniał Eragon. - Nie, ale ma spore znaczenie. Poza tym, teraz wspierają go kapłani Helgrindu, a podejrzewam, że co najmniej część z nich także p :.ra się ma- gią. Nie pozwolę ci stanąć w bitwie naprzeciw nich i Murtagha, nawet jeśli wesprą cię magowie Blódhgarma. Dopóki nie zdołamy wywabić jakoś Murtagha i Ciernia z miasta albo nie schwytamy ich w pułapkę, czy w inny sposób nie zyskamy przewagi, zostaniemy tutaj i nie zbliżymy się do Dras-Leonv. J Eragon zaprotestował, argumentując, że zatrzymanie inwazji to bardzo niepraktyczny pomysł i że jeśli nie zdoła pokonać Murtagha, to jakie miał- by szanse w starciu z Galbatorixem, lecz Nasuada nie dała się przekonać. Wspólnie z Aryą, Blodhgarmem i wszystkimi czarodziejami z Du Vrangr Gata rozmyślali, planowali i szukali sposobów na uzyskanie przewagi, o któ- rej wspominała Nasuada. Lecz każda kolejna strategia wymagałaby więcej czasu i środków, niż mieli do dyspozycji Vardeni, albo całkowicie pomijała kwestię zabicia, schwytania bądź przepędzenia Murtagha i Ciernia.

Nasuada udała się nawet do Elvy i spytała, czy nie zechciałaby posłużyć się swą zdolnością - pozwalającą jej wyczuć ból innych, a także cierpienia czekające ich w najbliższej przyszłości - by pokonać Murtagha lub ukradkiem zakraść się do miasta. Dziewczynka ze srebrnym piętnem na czole za- śmiała się w odpowiedzi i odprawiła przywódczynię Vardenów, obsypując ją drwinami i wyzwiskami. - Ni e jestem winna niczego ani tobie, ani nikomu innemu, Nasuado. Znajdź sobie inne dziecko, które zwycięży za ciebie w bitwie, bo ja tego nie zrobię. I tak Vardeni czekali. Płynęły dni i Eragon widział, że ludzie zaczynają się niepokoić. Nasuada martwiła się coraz bardziej. Już wcześniej odkrył, że armia to żarłoczna,

nienasycona bestia, która szybko ginie i rozpada się na części składowe, jeśli nie zapewni się jej regularnych olbrzymich posiłków, zapełniających tysiące brzuchów. Podczas marszu przez nowe terytoria zdobywanie zapasów było względnie proste: wystarczyło je konfiskować mieszkańcom. Niczym plaga szarańczy, Yardeni pozostawiali za sobą szeroki pas jałowej ziemi, pozbawiony praktycznie wszystkiego, czego wymaga życie. Kiedy jednak zatrzymali się, wkrótce wyczerpali najbliższe zasoby strawy i musieli zadowalać się wyłącznie zapasami sprowadzanymi z Surdy i kilku wcześniej podbitych miast. I choć mieszkańcy Surdy traktowali ich hoj- nie, a zdobyte miasta słynęły z bogactwa, regularne dostawy prowiantu nie mógły Yardenom wystarczyć na długo. Eragon wiedział, że żołnierze są oddani sprawie, nie wątpił jednak, że

jeśli zagrozi im długa, bolesna śmierć z głodu, która nikomu nie pomoże, a jedynie da Galbatorixowi satysfakcję i radość z pokonania ich, większość zdecyduje się uciec do najdalszych zakamarków Alagaesii, gdzie będzie mogła przeżyć resztę życia niezagrożona przez Imperium. Chwila ta jeszcze nie nadeszła, ale zbliżała się bardzo szybko. Był pewien, że właśnie strach przed nią nie pozwala Nasuadzie sypiać nocami: każdego ranka przywódczyni wyglądała gorzej, kręgi pod jej ocza- mi przypominały smutne, mroczne uśmiechy. Problemy, na jakie natrafili w Dras-Leonie, sprawiły, że Eragon podzię- kował w duchu, że Roranowi udało się uniknąć podobnego opóźnienia w Aroughs, i zwiększyły jeszcze podziw i szacunek dla dokonań kuzy- na w południowym mieście. Jest odważniejszy ode mnie. Nasuada nie byłaby zachwycona, lecz Eragon zdecydował, że jeśli Roran powróci - co, jeśli wszystko potoczy się dobrze, nastąpi za parę dni - po- nownie rzuci na niego komplet czarów ochronnych. Już i tak stracił zbyt wielu członków rodziny, którzy zginęli z rąk Imperium i Galbatorixa; nie zamierzał pozwolić, by to samo spotkało kuzyna. Przystanął, przepuszczając idącą ścieżką trójkę kłócących się krasnolu- dów. Nie nosiły hełmów ani insygniów, wiedział jednak, że nie należą do Durgrimst Ingeitum, bo splecione warkoczyki bród ozdabiali koralikami, czego Ingeitum nigdy nie czynili. Nie miał pojęcia, o co się spierały - ro- zumiał zaledwie kilka słów z ich gardłowego języka - ale najwyraźniej była

to niezwykle istotna kwestia, sądząc po podniesionych

głosach, nieopa- nowanych gestach, przesadzonych minach i tym, że nie zauważyły nawet obecności jego ani Saphiry. Gd y go minęły, Eragon uśmiechnął się, ich zacietrzewienie bowiem, mimo powagi sporu, wydało mu się komiczne. Ku wielkiej uldze Yarde- nów, dwa dni wcześniej do Dras-Leony przybyła krasnoludzka armia pod dowództwem Orika. Fakt ten, podobnie jak zwycięstwo Rorana w Aroughs, stał się odtąd tematem wielu rozmów w obozie. Krasnoludy niemal podwo- iły liczebność sprzymierzonych sił Vardenów, znacznie zwiększając szanse na ich dotarcie do Urii'baenu i Galbatorixa - gdyby tylko zdołali znaleźć rozwiązanie impasu z Murtaghiem i Cierniem. Wędrując tak przez obóz z Saphirą, Eragon dostrzegł Katrinę, siedzącą przed namiotem i dziergającą na drutach ubranka dla przyszłego dziecka. - Kuzynie! - powitała go, unosząc dłoń. Odpowiedział tym samym pozdrowieniem, które weszło im w zwyczaj po ślubie Katriny i Rorana. Po tym, jak oboje z Saphirą zjedli nieśpieszny obiad - ze strony smoczycy związany z nieodłącznymi odgłosami szarpania i miażdżenia - przenieśli się na niewielką, miękką słoneczną łączkę obok namiotu Eragona. Z rozkazu Nasuady miejsce to pozostawiono nietknięte do użytku Saphiry, którego to rozkazu Vardeni przestrzegali z niemal na- bożnym zapałem. Tam Saphira zwinęła się w kłębek, drzemiąc w ciepłych promieniach słońca, a Eragon wyciągnął z juków Domin abr Wyr da, a potem wcisnął się pod jej skrzydło i usadowił w płytkim zagłębieniu pomiędzy szyją a musku- larną przednią łapą. Światło przeświecające przez fałdy skrzydła i odbijające się serią migotliwych plamek od łusek nadało jego skórze osobliwy fioleto- wy odcień i pokryło stronice księgi mrowiem jaśniejących punkcików, któ- re utrudniały lekturę cienkich kanciastych runów. Nie przeszkadzało mu to

jednak: przyjemność siedzenia z Saphirą aż nadto wynagradzała wszelkie niedogodności. Odpoczywali tak razem przez godzinę czy dwie, w końcu Saphira stra- wiła posiłek, a Eragona zmęczyło odczytywanie skomplikowanych zdań mnicha Heslanta. Znudzeni, znów ruszyli przez obóz, przyglądając się umocnieniom i od czasu do czasu zamieniając parę słów ze strzegącymi ich wartownikami.

Niedaleko wschodniego skraju obozowiska, które zajęła armia krasno- ludzka, natknęli się na krasnoluda przykucniętego obok cebrzyka wody. Podwinął rękawy do łokci, lepiąc kule z błota wielkości pięści. U jego stóp rozlewała się kałuża, w której tkwił patyk, służący do mieszania błocka. Wido k ten wydał się Eragonowi tak osobliwy, że dopiero po kilku chwi- lach pojął, że ów krasnolud to Orik. - Derundann, Eragonie, Saphiro - rzekł Orik, nie podnosząc wzroku. - Derundann - odparł Eragon, powtarzając tradycyjne krasnoludzkie powitanie, i przykucnął po drugiej stronie kałuży. Patrzył, jak Orik cyzeluje kształt kuli, gładząc ją i kształtując zewnętrzną krawędzią prawego kciuka. Od czasu do czasu sięgał w dół, chwytał garść suchej ziemi i obsypywał nią żółtawy błotną kulę, po czym delikatnie strząsał nadmiar. - Nigd y nie sądziłem, że zobaczę krasnoludzkiego króla siedzącego na ziemi i bab rżącego się błocie jak dziecko zauważył Eragon. Orik parsknął przez gęste wąsy. - A ja nigdy nie sądziłem, że smok i Jeździec będą mi się

przyglądać, kiedy robię Eróthknurl. - A czymże jest ten Eróthknurl? -T o thardsvergundnzmal. -Tharsver.. . - Eragon poddał się w połowie słowa, nie mogąc sobie przypomnieć reszty, a co dopiero wymówić. To znaczy...? - Coś, co wydaje się czymś innym, niż jest w istocie. - Orik uniósł kulę błota. - Tak jak to. To kamień zrobiony z ziemi. Czy raczej tak będzie wy- glądał, kiedy z nim skończę. - Kamień z ziemi... Czy to magia? - Nie, moje umiejętności. Ni c więcej. - Jak się to robi? - spytał Eragon, przekonawszy się, że Orik nie zamierza wyjaśniać dalej. - Bądź cierpliwy, a sam się przekonasz. - Po chwili krasnolud ustąpił i dodał: - Najpierw trzeba znaleźć ziemię. - Prawdziwie trudne zadanie. Orik posłał mu przeciągłe spojrzenie spod krzaczastych brwi. - Niektóre rodzaje ziemi są lepsze niż inne. Na przykład, piasek się nie nadaje. Muszą w niej tkwić cząsteczki różnych rozmiarów, by właściwie się

zlepiła. Musi też mieć w sobie nieco gliny, tak jak ta. I, co najważniejsze, kiedy zrobię coś takiego - poklepał dłonią kawałek nagiej ziemi między kępami zdeptanej trawy - musi pokazać się sporo pyłu, widzisz? - Uniósł rękę, demonstrując Eragonowi cieniutką, pylistą warstwę, która przywarła mu do skóry. - Dlaczego to takie ważne? - Ach. - Orik postukał palcem w skrzydełko nosa, pozostawiając na nim białawą plamę. Znó w zaczął pocierać kulę dłońmi, obracając ją tak, by pozostała symetryczna. -

Kiedy już znajdziesz odpowiednią ziemię, zwilż ją i wyrabiaj, niczym mąkę z wodą, dopóki nie otrzymasz dobrego gęstego błota. - Skinieniem głowy wskazał kałużę u stóp. - Z tego błota lepisz kulę, jak ta. Widzisz? A potem ściskasz ją, tak by wycisnąć jak najwięcej wilgoci. Następnie wygładzasz kulę, by była idealnie okrągła. Kiedy za- czyna się lepić, robisz to co ja: obsypujesz ją pyłem, aby wyciągnąć z wnę- trza wilgoć. Postępujesz tak, aż kula wyschnie, dostatecznie, by zachować kształt, ale nie aż tak, żeby pęknąć. Z moim Eróthknurlem osiągnąłem już niemal ten etap. Kiedy będzie gotów, zaniosę go do namiotu i na jakiś czas zostawię w słońcu. Światło i ciepło pozbawią go resztek wilgoci. Potem ponownie obsypię go pyłem i oczyszczę. Kiedy powtórzę to trzy, cztery razy, powierzchnia mojego Eróthknurla powinna być twarda niczym skóra nagry. - I wszystko po to, by uzyskać kulę suchego błota? - spytał zdumiony Eragon. Saphira podzielała jego zdziwienie. Orik zgarnął z ziemi kolejną garść pyłu. - Nie, bo to jeszcze nie koniec. W następnym etapie przyda mi się pył. Zbieram go i nacieram nim powierzchnię Eróthknurla, tworząc cienką, gładką skorupę. Potem pozwalam kuli odpocząć i czekam, aż nieco wilgoci przeniknie do powierzchni, znów nacieram pyłem, nacieram, czekam, na- cieram, czekam i tak dalej. - I jak długo to trwa? - Aż pył przestanie przywierać do Eróthknurla. Właśnie tworzona przez niego skorupa nadaje mu jego urodę. Po kolejnym dniu nabiera jasnego blasku, jakby zrobiono ją z polerowanego metalu. Bez żadnego cięcia, szli- fowania ani magii - jedynie sercem, głową i dłońmi - ze zwykłej ziemi tworzysz kamień. Owszem, kruchy, ale jednak kamień.

Mimo słów Orika, Eragonowi wciąż trudno było uwierzyć, że błoto u jego stóp może zamienić się w coś podobnego bez pomocy magii. Ale dlaczego to robisz, Oriku, krasno ludzki królu?- spytała Saphira. Teraz, gdy jesteś władca swego ludu, musisz mieć wiele obowiązków. Orik sapnął. - W tej chwili nie mam niczego pilnego do roboty. Moi ludzie są gotowi do bitwy. Ale bitwy wciąż nie ma, a niedobrze byłoby, gdybym krzątał się wokół nich niczym kwoka. Nie chciałem też siedzieć samotnie w namiocie, patrząc, jak rośnie mi broda. Stąd Eróthknurl. To rzekłszy, umilkł. Eragonowi jednak wydało się, że coś go gryzie. Mimo to, milczał, czekając, czy Orik nie doda czegoś jeszcze. Po jakiejś minucie krasnolud odchrząknął. - Kiedyś mogłem pić i grać w kości z innymi członkami klanu i nikt nie przejmował się tym, że jestem adoptowanym następcą Hrothgara. Nadal mogliśmy rozmawiać i śmiać się razem jak równi z równymi. Nie prosiłem o specjalne względy i nikt mi ich nie okazywał. Teraz jednak wszystko się zmieniło. Moi przyjaciele nie potrafią zapomnieć, że jestem ich królem, a ja nie mogę nie dostrzegać tego, jak zmieniło się ich zachowanie. - Można było tego oczekiwać - zauważył Eragon. Współczuł Orikowi, bo odkąd został Jeźdźcem doświadczył czegoś bar- dzo podobnego. - Być może. Ale ta wiedza nie pomaga mi znosić tego lepiej. - Orik westchnął z rezygnacją. - Och, życie to czasami niezwykła okrutna po- dróż... Podziwiałem Hrothgara jako króla, często jednak wydawało mi się, że okazuje innym zniecierpliwienie, nie mając ku temu podstaw. Teraz le- piej

pojmuję, czemu tak się zachowywał. - Objął dłońmi kulę błota, wpa- trując się w nią spod zmarszczonych brwi. Kiedy w Tarnagu spotkałeś się z Grimstborithem Gannelem, czy wyjaśnił ci znaczenie Eróthknurln? - Nigdy o nich nie wspominał. -Zapewn e mieliście ważniejsze tematy do rozmów... Mim o wszystko, jako jeden z Ingeitum i adoptowany knurla powinieneś poznać wagę i sym- bolikę Eróthknurln. Nie tylko pozwalają skupić umysł, zabić czas i uzys- kać ciekawą pamiątkę. Akt tworzenia kamienia z ziemi to akt uświęcony. Dzięki niemu potwierdzamy swą wiarę w moc Helzvoga i składamy mu ofiarę. Do tego zadania należy podchodzić z szacunkiem i zdecydowaniem.

Tworzenie Eróthknurla to forma oddawania czci, a bogowie nie spogląda- ją łaskawie na tych, którzy zbyt swobodnie podchodzą do ich rytuałów... Z kamienia ciało, z ciała ziemia, a z ziemi kamień. Krąg się obraca, my zaś widzimy jedynie fragmenty całości. Dopiero w tym momencie Eragon w pełni dostrzegł głębię dręczącego Orika niepokoju. - Powinieneś był zabrać ze sobą Hvedrę - rzekł. Dotrzymałaby ci to- warzystwa i nie pozwoliła wpaść w tale ponury nastrój. Nigdy nie widziałem cię takim szczęśliwym jak wówczas, gdy byłeś z nią w twierdzy Bregan. Zmarszczki wokół oczu Orika pogłębiły się, gdy król się uśmiechnął. - O tak. Ale Hvedra jest grimstcarylorss Ingeitum i nie może porzucić obowiązków tylko po to, by mnie pocieszyć. Poza tym nie spoczywałbym spokojnie, gdyby znalazła się w promieniu stu staj od Murtagha i Ciernia, czy, co jeszcze

gorsza, Galbatorixa i jego przeklętego czarnego smoka. - Przypominasz mi odpowiedź na zagadkę - rzucił Eragon, próbując pocieszyć Orika. - Krasnoludzki król siedzący na ziemi i lepiący kamień z błota. Nie jestem pewien, jak mogłaby brzmieć, ale może mniej wię- cej tak: Silny i niski, Trzynaście gwiazd lśni na skroni. Żywy kamień kształtuje martwą ziemię iv martwy kamień. - Nie rymuje się, ale też trudno oczekiwać, bym tak od ręki ułożył prawdziwy wiersz. Podejrzewam, że podobna zagadka okazałaby się bardzo trudna dla większości ludzi. - Hum f - mruknął Orik. - Nie dla krasnoludów. Nawet nasze dzieci umiałyby ją rozwiązać bardzo szybko. I smok takie - dodała Saphira. - Pewnie macie rację - ustąpił Eragon. Potem zaczął wypytywać Orika o wszystko, co wydarzyło się wśród kras- noludów po tym, jak wraz z Saphirą po raz drugi opuścili Tronjheim, zmie- rzając do puszczy elfów. Odkąd krasnoludy przybyły do Dras-Leony, nie miał okazji pomówić dłużej z przyjacielem, a bardzo chciał się dowiedzieć, jak mu szło od chwili objęcia tronu.

Orik chętnie opisywał mu zawiłości krasnoludzkiej polityki. Co więcej, jego twarz pojaśniała i wyraźnie się ożywił. Niemal przez godzinę relacjo- nował spory i manewry pośród przywódców klanów, nim w końcu zebrali armię i wyruszyli, by dołączyć do Vardenów. Eragon doskonale zdawał so- bie sprawę, że klany ciągle się spierają; nawet jako król, Orik miał kłopot z uzyskaniem posłuszeństwa. - Przypomina to zaganianie gęsi - rzekł. - Zawsze próbują

oddalić się od reszty, okropnie hałasują, a kiedy tylko nadarzy się okazja, zaczynają cię dziobać. Słuchając relacji Orika, Eragon przypomniał sobie o Yermundzie. Czę- sto zastanawiał się, co spotkało przywódcę klanu, który próbował go zabić. Wolał wiedzieć, gdzie znajdują się jego wrogowie, zwłaszcza tak niebezpieczni jak Yermund. - Wrócił do swojej rodzinnej wioski Feldarast - oznajmił Orik. - Z tego co mi wiadomo, siedzi tam, pije i rozpamiętuje to, co zaszło i co mogło zajść. Ale nikt go nie słucha. Knurlan z Az Sweldn rak Anhuin są dumni i uparci. W zwykłych okolicznościach pozostaliby lojalni wobec Yermunda, niezależnie od opinii reszty klanów, lecz próba zabicia gościa to niewyba- czalny występek. A nie wszyscy z Az Sweldn rak Anhuin nienawidzą cię tak jak Yermund. Ni e wierzę, by zgodzili się pozostać odcięci od reszty naszego ludu tylko po to, by chronić grimstboritha, który utracił ostatni strzęp honoru. Może to potrwać kilka lat, w końcu jednak zwrócą się przeciw niemu. Ju ż teraz słyszałem, że wielu członków klanu odrzuca Yermunda, tak jak sami zostali odrzuceni. -Ja k myślisz, co się z nim stanie? - Pogodzi się z nieuniknionym i ustąpi, albo pewnego dnia ktoś wsypie mu do miodu truciznę czy może wbije nóż między żebra. Tak czy inaczej, już ci nie zagraża jako przywódca Az Sweldn rak Anhuin. Rozmawiali dalej, póki Orik nie ukończył pierwszych kilku etapów two- rzenia swrego Eróthknurla i nie uznał, że czas już zabrać go do namiotu i ułożyć na kawałku tkaniny, by wysechł. Wstał z ziemi i pozbierał swój cebrzyk i patyk. - Dziękuję, że tak uprzejmie zechciałeś mnie wysłuchać, Eragonie. I ty także, Saphiro. Cho ć to dziwnie zabrzmi, oprócz Hvedry tylko z wami mogę rozmawiać swobodnie. Wszyscy inni... - Wzruszył ramionami. - Ba.

Eragon także podniósł się z ziemi. - Niezależnie od bycia władcą krasnoludów, jesteś też naszym przyjacie- lem, Oriku. Zawsze z radością z tobą porozmawiamy. I wiesz, że nie musisz się martwić, czy powtórzymy cokolwiek innym. - Owszem, wiem to, Eragonie. - Orik zmrużył oczy, patrząc na nie- go. - Bierzesz udział w wydarzeniach tego świata, a jednak nie dajesz się wplątać w otaczające cię spiski i knowania. - Bo mnie nie interesują. Poza tym, w tej chwili mam na głowie waż- niejsze sprawy. - To dobrze. Jeździec powinien stać na uboczu, z dala od wszystkich innych. W przeciwnym razie, jak mógłby osądzać sytuację? Nigd y wcześ- niej nie doceniałem niezależności Jeźdźców, lecz teraz ją rozumiem, choć z samolubnych powodów. - Nie do końca stoję na uboczu - przypomniał Eragon. Przysiągłem wierność tobie i Nasuadzie. Orik skłonił głowę. - Istotnie. Ale nie jesteś w pełni częścią Vardenów - ani też Ingeitum. Tak czy inaczej, cieszę się, że mogę ci zaufać. Twarz Eragona rozjaśnił uśmiech. - Ja także. - Ostatecznie jesteśmy przybranymi braćmi, prawda? A bracia powinni strzec swoich pleców. Faktycznie powinni, pomyślał Eragon, choć nie powiedział tego głośno. - Przybrani bracia - zgodził się, ldepiąc Orika po ramieniu.

DROGA WIEDZY

Później, tego samego popołudnia, gdy pozostało zaledwie kilka godzin dnia i atak imperialnych sił z Dras-Leony wydawał się coraz mniej prawdopo- dobny, Eragon i Saphira udali się na pole ćwiczeń na tyłach obozowiska Vardenów. Tam Eragon, jak co dzień od przybycia do miasta, spotkał się z Aryą. Spytał, co porabiała, a ona odparła krótko - cały dzień spędziła na męczącej naradzie z Nasuadą i królem Orrinem, która zaczęła się jeszcze przed świ- tem. A potem Eragon dobył miecza, Arya także, i zajęli pozycje naprzeciw siebie. Tym razem zdecydowali się użyć tarcz - bardziej przypominało to prawdziwą walkę, wprowadzając do ich pojedynków miły element odmiany. Okrążali się, stawiając krótkie kroki, poruszając się jak tancerze na nie- równej ziemi, wymacując sobie drogę stopami i nigdy nie odwracając wzro- ku, ani na moment nie spuszczając się z oka. Tę część walki Eragon lubił najbardziej. Spoglądanie wprost w oczy Aryi miało w sobie coś głęboko intymnego bez mrugania, bez chwili przerwy; podobnie fakt, że ona także wpatrywała sic w niego z tym samym napię- ciem i skupieniem. Cho ć czasem czuł się niezręcznie, cieszyło go łączące ich wtedy poczucie bliskości.

Arya pierwsza rozpoczęła atak - po paru sekundach Eragon stał zgar- biony pod niezręcznym kątem, z klingą przyciśniętą do lewej strony szyi, boleśnie naciskającą skórę. Pozostał tak bez ruchu, póki Arya nie uznała za stosowne zwolnić nacisku, pozwalając mu się wyprostować. - Bardzo niezdarnie - zauważyła. - Jakim cudem wciąż ze mną wygrywasz? - warknął, bynajmniej nie zachwycony. - Ponieważ - odparła, wprowadzają c fintę w stronę jego lewego ramie- nia, tak że uniósł tarczę i odskoczył nerwowo - mam za sobą ponad sto lat doświadczenia. Byłoby dziwne, gdybym nie okazała się lepsza od ciebie, prawda? Powinieneś czuć dumę, że w ogóle zdołałeś mnie trafić. Niewielu się to udaje. Brisingr ze świstem przeciął powietrze, gdy Eragon zaatakował jej wysu- nięte udo. Elfka z głośnym brzękiem odbiła cios tarczą. Odparowała spryt- nym zakręconym pchnięciem, które trafiło go w przegub dłoni z mieczem, posyłając lodowate szpilki w górę ramienia, aż do podstawy czaszki. Skrzywiony, odsunął się, by zaczerpnąć tchu. Jednym z problemów wal- ki z elfami pozostawał fakt, że ze względu na ich szybkość i siłę potrafiły skoczyć naprzód i zaatakować wroga ze znacznie większej odległości niż jakikolwiek człowiek. Zatem, aby poczuć się bezpiecznie, musiał oddalić się od niej o niemal sto stóp. Ni m jednak zdołał odejść dostatecznie daleko, Arya pomknęła za nim dwoma długimi susami, jej włosy tańczyły w powietrzu. Eragon zamachnął się, nim jeszcze wylądowała, ona jednak obróciła się tak, że miecz minął jej

ciało, nie dotykając go. Następnie wsunęła krawędź tarczy pod jego tarczę i szarpnęła, odsłaniając pierś przeciwnika. Z niezwykłą szybkością uniosła broń i przycisnęła do szyi Eragona, tym razem pod brodą. Przytrzymała go w tej pozycji: w odległości zaledwie kilku cali widział przed sobą jej wielkie, szeroko rozstawione oczy. Jej twarz miała groźny, drapieżny wyraz, którego nie potrafił zinterpretować, lecz który mocno go zaskoczył. Nagle wydało mu się, że po rysach Aryi przemknął cień. Elfka opuściła broń i odstąpiła. Eragon pomasowTał gardło.

- Skoro wiesz tak wiele o szermierce - rzekł - dlaczego nie potrafisz mnie nauczyć, jak radzić sobie lepiej? W jej szmaragdowych oczach zapłonął jeszcze jaśniejszy ogień. - Próbuję - odparła. - Ale problem tkwi nie tutaj - postukała mieczem o jego prawą rękę - lecz tutaj. - Trąciła hełm, metal zadźwięczał o me- tal. - I nie wiem, jak mam nauczyć cię tego, co musisz poznać, jeśli nie raz po raz demonstrując ci twoje błędy, aż przestaniesz je popełniać. - Ponow- nie postukała w jego hełm. - Nawet gdybym w tym celu miała obić cię na kwaśne jabłko. Fakt, że wciąż go pokonywała z taką łatwością, ranił dumę Eragona bar- dziej, niż sam gotów był się przyznać, nawet Saphirze. Coraz bardziej wąt- pił też, czy kiedykolwiek zdoła zwyciężyć w starciu z Galbatorixem, Mur- taghiem lub innym naprawdę trudnym przeciwnikiem, jeśli będzie miał nieszczęście stawić im czoło sam na sam, bez pomocy Saphiry i magii. Odwrócił się na pięcie i pomaszerował do miejsca oddalonego o dziesięć jardów.

- No i? - rzucił przez zaciśnięte zęby. - Bierz się do roboty. Przykucnął nisko, szykując się do kolejnego pojedynku. Arya zmrużyła oczy, co sprawiło, że jej kanciasta twarz nabrała złowiesz- czego wyglądu. - Doskonale. Rzucili się na siebie, wznosząc wojenne bojowe okrzyki, i po sekundzie na placu zabrzmiały odgłosy wściekłego starcia. Walczyli tak raz za razem, póki nie zmęczyli się, spoceni i oblepieni pyłem. Skórę Eragona znaczyło wriele bolesnych śladów. Nadal jednak ścierali się ze sobą z ponurą deter- minacją, której wcześniej brakowało w ich pojedynkach. Żadne z nich nie prosiło, by zakończyć ów brutalny, morderczy turniej, i żadne tego nie pro- ponowało. Saphira obserwowała ich z boku, wyciągnięta na sprężystym posłaniu z trawy. Przez większość czasu zachowywała swe myśli dla siebie, by nie roz- proszyć Eragona, lecz zdarzało się, że czyniła krótkie uwagi na temat jego techniki bądź ruchów- Aryi, uwagi, które nieodmiennie mu się przydawa- ły. Eragon podejrzewał, że przy paru okazjach interweniowała, ratując go przed szczególnie niebezpiecznym ciosem, bo czasami jego ręce i nogi po- ruszały się jakby nieco szybciej, niż powinny, czy nawet reagowały odrobinę

wcześniej, niż im nakazał. A kiedy tak się działo, czuł mrowienie w głębi umysłu, oznaczające, że Saphira wnika do jego świadomości. W końcu poprosił, by przestała. Muszę sam to zrobić, Saphiro - rzekł. Nie możesz mi pomagać za każdym razem. Mogę spróbować.

Wiem. Czuję do ciebie to samo. Ale to ja muszę zdobyć ten szczyt, nie ty. Warga smoczycy poruszyła się lekko. Po co się wspinać, skoro możesz latać? Nigdy nie dotrzesz do celu na swych krótkich małych nóżkach. To nieprawda i dobrze o tym wiesz. Poza tym, gdybym latał, to na pożyczo- nych skrzydłach i nie zyskałbym niczego prócz taniej radości z niezasłużonego zwycięstwa. Zwycięstwo to zwycięstwo, a śmierć to śmierć. Nieważne, jak je osiągniesz. Saphiro... - rzucił ostrzegawczo. Mój mały. Mim o to, ku jego uldze, po tej rozmowie zostawiła go samego, choć nadal obserwowała z nieustępliwą czujnością. Elfy wyznaczone do strzeżenia smoczycy i Eragona zgromadziły się na skraju placu ćwiczeń. Ich obecność krępowała go - wolał, by nikt prócz Sapbiry i Aryi nie oglądał jego klęsk - wiedział jednak, że elfy nigdy nie zgodzą się wrócić do namiotów. Zresztą, oprócz ochrony ich dwójki, pełniły pożyteczną rolę: powstrzymywały innych żołnierzy, którzy mogliby ze- chcieć podejść bliżej i pogapić się najeźdźca i elfkę zacielde zmagających się ze sobą. Magowie Blódhgarma nic nie musieli robić, by zniechęcić gapiów, sama ich imponująca obecność wystarczyła, by odstraszyć przypadkowych ciekawskich. Im dłużej Eragon walczył z Aryą, tym większa ogarniała go frustracja. Zwyciężył w dwóch starciach, ledwie, gorączkowo, imając się rozpaczli- wych sztuczek, które powiodły się bardziej dzięki szczęściu niż umiejętnoś- ciom, po które nigdy by nie sięgnął w prawdziwym starciu, chyba że nie obchodziłoby go własne bezpieczeństwo - lecz oprócz tych pojedynczych zwycięstw, Arya pokonywała go z przygnębiającą łatwością. W końcu gniew i frustracja wezbrały w nim tak bardzo, że

zatracił wszel- kie poczucie proporcji. Natchniony metodami, które z rzadka zapewniały

mu powodzenie, Eragon uniósł prawą rękę, szykując się do ciśnięcia Brisin- grem w Aryę, tak jak mógłby to zrobić z toporem bo-jowym. I właśnie w tym momencie poczuł dotknięcie obcego umysłu, umysłu, który, jak się natychmiast zorientował, nie należał do Aryi, Saphiry ani żadnego z elfów, był bowiem bez wątpienia męski i równie niewątpliwie smoczy. Eragon wzdrygnął się, gorączkowo porządkując myśli, by odeprzeć coś, co z początku uznał za atak ze strony Ciernia. Nim jednak cokolwiek zrobił, w mrocznych zaułkach jego świadomości rozległ się ogłuszający głos, podobny do dźwięku, jaki wydaje góra poruszająca się pod własnym ciężarem. Dosyć- rzekł Glaedr. Eragon zesztywniał i potykając się, poleciał naprzód, unosząc się na pię- tach, gdy powstrzymał rękę gotową cisnąć Brisingrem. Ujrzał bądź wyczuł, że Arya, Saphira i magowie Blódhgarma także zareagowali, zaskoczeni, i pojął, że oni również usłyszeli Glaedra. Umysł smoka wydawał się taki sam jak wcześniej - stary, nieprzeniknio- ny i rozdarty cierpieniem. Lecz po raz pierwszy od dnia śmierci Oromisa w Gil eadzie Glaedr wyraźnie pragnął uczynić coś jeszcze, poza zapadnię- ciem głębiej we wszechogarniające grzęzawisko prywatnej rozpaczy. Glaedr elda!- rzucili jednocześnie Eragon i Saphira. Jak się czujesz... ? Czy nic ci nie jest... ?

Czy ty...? Inni także przemówili - Arya, Blódhgarm i jeszcze dwa elfy, których Eragon nie rozpoznał - i ich oderwane słowa starły się w niezrozumiałą kakofonię dźwięków. Dosyć - powtórzył Glaedr. W jego głosie dźwięczały znużenie i irytacja. Pragniecie przyciągnąć niechcianą uwagę? Wszyscy jednocześnie umilkli, czekając, co powie dalej złoty smok. Era- gon i Arya spojrzeli po sobie w podnieceniu. Glaedr nie przemówił natychmiast. Jeszcze przez parę minut przyglądał im się bez słowa. Jego obecność przytłaczała świadomość Eragona, który nie wątpił, że pozostali czują to samo. A potem smok odezwał się dźwięcznym, władczym, wyniosłym głosem.

To już trwa za długo... Eragonic, nie powinieneś poświęcać tyle czasu na ćwiczenia. To cię odciąga od znacznie ważniejszych spraw. To nie miecza w dłoni Galbatorixa winieneś obawiać się najbardziej ani też miecza w jego ustać!, lecz raczej miecza umysłu. Jego największy talent to zdolność wdzie- rania się w nawet najmniej sza cząstkę twojego jestestwa i przymuszanie do posłuszeństwa jego woli. Zamiast potyczek z Aryą, powinieneś skupiać się na lepszym opanowaniu myśli, którym wciąż żałośnie brak dyscypliny... Czemu zatem upierasz się przy tych próżnych wysiłkach? W umyśle Eragona pojawiła się cała seria odpowiedzi: że mimo odczu- wanej frustracji lubi krzyżować klingi z Aryą; że chce zostać najlepszym szermierzem jakim zdoła - jeśli się

uda, najlepszym na świecie; że ćwiczenia pomagają mu uspokoić nerwy i wzmocnić ciało, i wiele innych powodów. Starał się jednak stłumić potok myśli, zarówno po to, by zachować choć odrobinę prywatności, jak i po to, by uniknąć zasypania Glaedra niechcia- nymi informacjami, co potwierdziłoby opinię smoka na temat jego braku zdyscyplinowania. Nie do końca jednak mu się to udało i poczuł promie- niującą z Glaedra lekką aurę zawodu. Szybko wybrał żarem najmocniejsze argumenty. Jeśli zdołam powstrzymać Galbatorixa umysłem - nawet gdyby nie udało mi się go pokonać - jeżeli jedynie go zatrzymam, wówczas to miecz może roz- strzygnąć walkę. Tik czy inaczej, król nie jest jedynym wrogiem, którego winniśmy się obawiać: jest jeszcze choćby Murtagh i kto wie, jacy inni ludzie bądź stwory, służące Galbatorixouń. Nie zdołałem samodzielnie pokonać Durzy ani Yaraugha, ani nawet Murtagha. Zawsze miałem jakąś pomoc. Ale nie mogę polegać na tym, że Arya, Saphira bądź Blódhgarm uratują mnie za każdym razem, gdy wpadnę w tarapaty. Muszę lepiej sobie radzić z klingą, a jednak, żebym nie wiem jak się starał, nie potrafię poczynić postępów. Varaugha? - powtórzył Glaedr. Wcześniej nie słyszałem tego miana. Eragon zatem musiał opowiedzieć Glaedrowi o zdobyciu Feinster i o tym, jak wraz z Aryą zabili nowo narodzonego Cienia, dokładnie wte- dy, gdy Oromis i Glaedr wyruszyli na spotkanie śmierci - różnych śmierci, ale nadal oznaczających koniec życia doczesnego - walcząc na niebie nad GiFeadem. Opisał także krótko późniejsze postępy Vardenów, pojął bowiem, że Glaedr do tego stopnia zamknął się w sobie, że niemal o niczym

nie wiedział. Zajęło mu to kilka minut, w tym czasie wraz z elfami stali bez ruchu na placu, patrząc po sobie niewidzącymi oczami, całkowicie skon- centrowani na odbywającej się wymianie myśli, obrazów i odczuć. I znów zapadła długa cisza, gdy Glaedr przetrawiał nowe informacje. Kie- dy znów raczył przemówić, w jego głosie dźwięczało lekkie rozbawienie. Jeśli twym celem jest bezkarne zabijanie Cieni, to stałeś się przesadnie am- bitny. Nawet najstarsi i najmędrsi Jeźdźcy zawahaliby się przed samotnym atakiem na Cienia. Przeżyłeś już starcia z dwoma - to o dwóch więcej niż większość. Ciesz się, że miałeś tyle szczęścia, i zostaw to. Próba pokonania Cienia to jak próba wzlecenią wyżej niźli słońce. Owszem - odparł Eragon - lecz nasi wrogowie są równie silni jak Cienie, czy nawet silniejsi, a Galbatorix może stworzyć ich więcej tylko po to, by nas zatrzymać. Posługuje się nimi wedle woli, nie bacząc na zniszczenia, jakie mogą poczynić iv całej krainie. Ebrithilu - wtrąciła Arya - on ma rację. Nasi wrogowie są niezioykle groź- ni... jak sam doskonale wiesz - dodała łagodniej. A Eragon nie wzniósł się jeszcze na stosowny poziom. By przygotować się do tego, co go czeka, musi osiąg- nąć mistrzostwo. Zrobiłam co w mojej mocy, by go nauczyć, ale w ostatecznym rozrachunku mistrzostwo musi pochodzić z wnętrz/i, nie z zewnątrz. Fakt, że wystąpiła w jego obronie, sprawił, że Eragon poczuł nagłe ciepło. I znów Glaedr nie odpowiedział od razu. Eragon nie zapanował także nad swymi myślami, a i tego musi dokonać. Żadna z owych zdolności, umysłowa ni

fizyczna, nie przyda mu się sama, lecz z nich dwóch umysłowa jest znacznie ivażniejsza. Samym umysłem można zwyciężyć w walce zarówno z magiem, jak i mistrzem miecza. Umysł i ciało winny pozostawać w róionowadze, lecz jeśli trzeba wybrać szkolenie tylko jednego, należy zdecydować się na umysł. Ary o... Blódhgarmie... Yaelo... Wiecie, że to prawda. Dlaczego żadne z was nie wzięło na siebie ciężaru dalszego udzielania nauk Eragonoiui iv tej materii? Arya spuściła wzrok niczym skarcone dziecko, lecz futro na ramionach Blodhgarma zafalowało i zjeżyło się; elf wygiął wargi, odsłaniając czubki ostrych białych kłów. I to właśnie on w końcu odważył się odpowiedzieć. Arya występuje tu jako ambasador naszego ludu - rzekł, przemawiając wyłącznie w pradawnej mowie. Ja i mój oddział mamy chronić życie Saphiry

Jasnołuskiej i Eragona Cieniobójcy, a to trudne i czasochłonne zadanie. Wszy- scy próboioaiiśmy pomagać Erago nowi, ale nie naszą rolą jest szkolić Jeźdźca, nie ośmielilibyśmy się także tego próbować, skoro jeden z jego praiudziwych mistrzów nadal żyje i jest obecny... choć mistrz ów zaniedbał swoje obo- wiązki. W umyśle Glaedra zebrały się ciemne chmury gniewu, niczym nara- stający na horyzoncie burzowy front. Eragon odłączył się od świadomo- ści smoka w obawie przed jego furią. Glaedr nie był już w stanie nikogo skrzywdzić fizycznie, ale nadal pozostawał niewiarygodnie niebezpieczny i gdyby stracił panowanie nad sobą i zaatakował umysłem, nikt z nich nie zdołałby go powstrzymać. Z początku niegrzeczne zachowanie i niewrażliwość

Blódhgarma wstrząs- nęły Eragonem - nigdy dotąd nie słyszał, by elf przemawiał podobnie do smoka - ale po chwili zastanowienia pojął, że Blódhgarm musiał to zrobić, by mocniej pobudzić Glaedra, nie pozwalając mu wycofać się z powrotem w głąb skorupy nieszczęścia. Podziwiał odwagę elfa, zastanawiał się jednak, czy obrażanie Glaedra to naprawdę najlepszy pomysł. Z całą pewnością nie wydawrał się najbezpieczniejszy. Skłębione burzowe chmury rozrastały się błyskawicznie, oświetlane krótkimi nagłymi rozbłyskami, gdy umysł Glaedra przeskakiwał z jednej myśli na drugą. Przekroczyłeś granicę, elfie - warknął także w pradawmej mowie. Nie two- ją rzeczą jest kwestionowanie moich poczynań. Nie możesz nawet próbować pojąć, jak wiele straciłem. Gdyby nie Eragon i Saphira i moje obowiązki wobec nich, dawno już bym oszalał. Nie oskarżaj mnie zatem o zaniedbanie, Blódhgarmie, synu Ildrila, chyba że pragniesz spróbować swych sił w starciu z ostatnim z Najwyższych Starszych. Blódhgarm jeszcze bardziej wyszczerzył zęby i syknął. Mim o to, Erago- nowi wydało się, że dostrzega na jego twarzy cień zadowolenia. Ku jego rozpaczy, elf bynajmniej nie ustąpił. W takim razie nie obwiniaj nas o to, że nie wypełniłeś swoich, nie na- szych oboioiązków, o Starszy. Cała nasza rasa opłakuje twoją stratę, ale nie możesz oczekiwać, że uwzględnimy w swoich pLinach twoje użalanie się nad sobą, kiedy toczymy wojnę z najgroźniejszym nieprzyjacielem iv dziejach - tym

samym nieprzyjacielem, który unicestwił niemal wszystkich twych pobratym- ców, a także zabił twojego Jeźdźca. Furia Glaedra kipiała niczym wulkan. Czarna i straszliwa, uderzyła Era- gona z taką mocą, iż miał wrażenie, że sama materia jego jestestwa lada moment pęknie, niczym żagiel wydęty wiatrem. Po drugiej stronie pola dostrzegł, jak ludzie upuszczają broń i przyciskają ręce do głów, krzywiąc się z bólu. Ja miałbym użalać się nad sobą!- Glaedr z wyraźnym trudem wymawiał kolejne słowa i każde z nich brzmiało niczym zapowiedź grozy. Eragon wyczuł, jak w zakamarkach smoczego umysłu nabiera kształtów coś nieprzyjemnego, wiedział, że gdyby Glaedr pozwolił dojrzeć swemu dziełu, stałoby się ono powodem wielu tragedii i smutków. Wówczas jednak przemówiła Saphira i jej myślowy głos przeciął wzbu- rzone emocje Glaedra niczym nóż wodę. Mistrzu - rzekła - martwiłam się o ciebie. Dobrze wiedzieć, że znów jesteś zdrów i silny. Nikt z nas nie może tobie dorównać i wszyscy potrzebujemy t wojej pomocy. Bez ciebie nie możemy marzyć o pokonaniu Imperium. Glaedr zagrzmiał złowieszczo, nie puścił jednak jej słów mimo uszu, nie przerwał ani nie jej obraził. W istocie pochlebstwa Saphiry chyba go cie- szyły, choć zaledwie odrobinę. Ostatecznie, pomyślał Eragon, jeśli istnieje coś, na co podatne są smoki, to właśnie pochlebstwa, i Saphira doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Nie czekając na odpowiedź Glaedra, znów się odezwała. Ponieważ nie władasz już własnymi skrzydłami, pozwól mi ofiarować w zastępstwie moje. Powietrze jest spokojne, niebo czyste: cóż za radość rozlecieć wysoko nad ziemię, wyżej niż szybują nawet orły. Po tak długim uwięzieniu

wewnątrz serca serc musisz bardzo chcieć zostawić to wszystko za sobą i raz jeszcze poczuć prądy powietrza. Czarna burza w umyśle Glaedra nieco osłabła, choć wciąż pozostała groźna i potężna, balansując na krawędzi wybuchu. To... byłoby miłe. W takim razie wkrótce pofruniemy razem. Ale, mistrzu? Tak, młódko? Jest coś, o co chciałabym cię prosić. Proś zatem.

Czy zechcesz pomóc Eragonowi w sztuce władania, mieczemf Czy w ogóle możesz mu pomóc? Nie jest tak zręczny jak powinien, a ja nie chciałabym stracić Jeźdźca. Saphira cały czas zachowywała się godnie i spokojnie, lecz w jej głosie dźwięczała błagalna nuta, od której Eragon poczuł ucisk w gardle. Chmury zapadły się nagle, pozostawiając nagą szarą krainę, która Erago- nowi wydawała się niewyobrażalnie smutna. Glaedr rozmyślał. Na skraju krainy poruszały się osobliwe, na wpół dostrzegalne kształty - olbrzymie monolity, których Eragon wolałby nie oglądać z bliska. No dobrze - rzekł w końcu smok. Zrobię co w mojej mocy dla twojego Jeźdźca, ale kiedy już to załatwimy; będzie musiał pozwolić mi uczyć go tak, jak uznam za stosowne. Zgoda - odparła Saphira. Eragon dostrzegł, jak Arya i pozostałe elfy się odprężają. Na moment wycofał się od pozostałych, bo Trianna i kilku innych ma- gów, służących Vardenom, nawiązało z nim kontakt. Każdy dopytywał się, co przed chwilą zaatakowało ich umysły i co tak bardzo poruszyło ludzi i zwierzęta w obozie. Trianna zagłuszyła wszystkich.

Czy jesteśmy atakowani, Cieniobójco? - pytała. Czy to Cierń? A może Shruikan? Jej panika była tak silna, że Eragon zapragnął nagle odrzucić miecz i tar- czę i umknąć w bezpieczne miejsce. Nie, wszystko w porządku - odparł, starając się zachować spokój. Istnie- nie Glaedra wciąż pozostawało tajemnicą dla większości Vardenów, łącznie z Trianną i podległymi jej magami. Wolał, by tak zostało, inaczej wieść o złotym smoku mogłaby dotrzeć do szpiegów Imperium. Okłamywanie kogoś, z kim porozumiewał się umysłem, było niezwykle trudne - nie da się bowiem uniknąć myślenia o czymś, co właśnie chcemy ukryć - toteż Eragon postarał się rozmawiać jak najkrócej. Ćwiczyliśmy z elfami magię. Później wyjaśnię, ale nie ma powodu do obaw. Czuł, że jego słowa nie do końca ich przekonały, nie śmieli jednak na- legać na pełniejsze wytłumaczenie i pożegnali się, po czym osłonili swe umysły przed jego wewnętrznym okiem. Arya musiała dostrzec zmianę w zachowaniu Eragona, podeszła do niego bowiem i zapytała cicho:

- Wszystko w porządku? - Zupełnym - odparł równie zniżonym głosem Eragon. Skinieniem gło- wy wskazał żołnierzy zbierających broń. Musiałem odpowiedzieć na parę pytań. - Ach. Nie powiedziałeś im chyba, kto... - Oczywiście, że nie. Zajmijcie pozycje jak wcześniej - zagrzmiał Glaedr. Eragon i Arya rozłączyli się i rozeszli dwadzieścia stóp na boki. Mistrzu - zagadnął Eragon, wiedząc, że może to błąd, ale

nie mogąc się powstrzymać. Czy naprawdę potrafisz mnie nauczyć tego, co muszę wiedzieć\ nim dotrzemy do Urubane u? Zostało nam tak niewiele czasu i... Mogę nauczyć cię teraz, jeśli tylko będziesz słuchać odparł Glaedr. Ale musisz słuchać uważniej niż kiedykolwiek dotąd. Słucham, mistrzu. Mimo to, Eragon nie mógł powstrzymać wątpliwości. Tak naprawdę, jak wiele smok wiedział o szermierce? Z pewnością sporo nauczył się od Oromisa, tak jak Saphira od Eragona, lecz mimo wspólnoty doświadczeń, Glaedr sam nigdy nie dzierżył miecza - bo i jak? Jego instrukcje na temat władania bronią przypominałyby instrukcje Eragona na temat nawigacji pośród prądów powietrza, wznoszących się znad zbocza góry - owszem, mógł to zrobić, ale nie zdołałby wyjaśnić wszystkiego równie dobrze jak Saphira, bo jego wiedza pochodziła z drugiej ręki i żadne abstrakcyjne ana- lizy nie mogły tego zrównoważyć. Co prawda, zachował wątpliwości dla siebie, lecz część z nich musia- ła przeniknąć przez bariery, bo Glaedr wydał z siebie pomruk rozbawie- nia - czy raczej naśladował go w głębi umysłu, trudno bowiem zapomnieć o nawykach ciała. Każda wielka walka jest taka sama, Eragonie, tak jak wszyscy wielcy wo- jownicy są tacy sami. Powyżej pewnego poziomu nie ma znaczenia czy władasz mieczem, szponem, zębami czy ogonem. Istotnie, musisz radzić sobie ze swą bronią, lecz każdy, kto dysponuje czasem i skłonnościami, może nad nią zapanować. Osiągnięcie wielkości wymaga jednak artyzmu. A on z kolei wymaga wyobraźni i namysłu, i te właśnie cechy są wspólne wszystkim najlepszym wo- jownikom, nawet jeśli z pozoru wydają się całkowicie odmienni. Glaedr milczał chwilę, po czym znów przemówił.

A teraz powtórz, co ci poradziłem wcześniej? Eragon. nie musiał się nawet zastanawiać. Ze muszę się nauczyć widzieć to, na co patrzę. I próbowałem, mistrzu, naprawdę. Ale nadal nie widzisz. Spójrz na Aryę. Czemu raz po raz udaje jej się cie- bie pokonać? Bo ona cię rozumie, Eragonie. Wie, kim jesteś i jak myślisz,, i to pozwala jej stale z tobą wygrywać. Dlaczego Murtagh zdołał cię pokonać na Płonących Równinach, choć nie dorównywał ci siłą ani szybkością? Bo byłem zmęczony i... I jak udało mu się zranić cię w biodro podczas ostatniego starcia, podczas gdy ty zaledwie zadrapałeś go w policzek? Powiem ci, Eragonie. Nie dlatego, że ty byłeś zmęczony, a on nie. Stało się tak, ponieważ on cię rozumie, a ty nie rozumiesz jego. Murtagh wie więcej niż ty i przez to ma nad tobą władzę, podobnie Arya. Spójrz na nią, Eragonie. Przyjrzyj się jej. Widzi cię takim, jaki jesteś, ale czy i ty ją widzisz? Czy widzisz ją dość wyraźnie, by pokonać w walce? Eragon spojrzał wprost w oczy Aryi i ujrzał w nich połączenie deter- minacji i wyzwania, jakby prowokowała go do próby wydobycia z niej jej sekretów, ale jednocześnie obawiała się, co by się stało, gdyby to uczynił. Wezbrały w nim wątpliwości. Czy istotnie znał ją tak dobrze, jak sądził? Czy też oszukiwał się, myląc powłokę zewnętrzną z wnętrzem? Pozwoliłeś, by zapanował nad tobą gniew - powiedział cicho Glaedr. Gniew ma swoje miejsce, ale tu ci nie pomoże. Droga wojownika to droga wie- dzy. Jeśli owa wiedza

wymaga użycia gniewu, posłuż się nim. Ale nie możesz zdobyć wiedzy, tracąc panowanie nad sobą. Jeśli spróbujesz, odnajdziesz tylko ból i zawód. Zamiast tego musisz starać się zachować spokój, nawet jeśli u stóp ujadają ci setki wygłodniałych wrogów. Opróżnij umysł i pozwól, by stał się niczym spokojna tafla, która odbija wszystko wokół, a jednak sama pozostaje nietknięta. W owej pustce przyjdzie do ciebie zrozumienie, gdy uwolnisz się od irracjonalnych obaw o zwycięstwo i porażkę, życie i śmierć. Nie musisz przewidywać wszelkich ewentualności ani gwarantować powodzenia za każdym razem, gdy staniesz naprzeciw wroga. Jednakże, widząc wszystko i niczego nie odrzucając, zdołasz bez wahania przystosować się do każdej zmiany. Wojow- nik, który najłatwiej potrafi dostosować się do nieoczekiwanego, to wojownik, który żyje najdłużej. Spójrz zatem na Aryę, zobacz to, co widzisz, a potem

podejmij najlepsze możliwe działanie. I kiedy zaczniesz swój ruch, nie pozwól, by myśli zwiódł! cię na manoiuce. Myśl bez myślenia, tak by ftuymi czynami kierował instynkt, nie rozum. Teraz idź, spróbuj. Eragon odczekał minutę, by pozbierać siły i rozważyć wszystko, co wie- dział o Aryi: jej sympatie i antypatie, nawyki i manieryzmy, najważniejsze wydarzenia życia, to, czego się bała i na co liczyła, i, co najważniejsze, skrywany temperament, który określał jej podejście do życia... i do walki. Wszystko to rozważył, a potem spróbował wydobyć z tego esencję jej osobowości. Było to niezwykle trudne, onieśmielające zadanie, zwłaszcza że starał się patrzeć na

nią nie jak zazwyczaj - na piękną kobietę, którą podziwiał i której pragnął - lecz na rzeczywistą istotę, pełną, kompletną, odrębną od jego własnych pragnień i potrzeb. Następnie, świadom tego, jak niewiele ma czasu, wyciągnął wnioski, choć obawiał się, że jego obserwacje są dziecinne i przesadnie uproszczone. A potem odrzucił niepewność, wystąpił naprzód i uniósł miecz i tarczę. Wiedział, że Arya będzie oczekiwać, że on spróbuje czegoś odmienne- go, rozpoczął więc pojedynek tak jak dwa razy wcześniej: kierując się po skosie w stronę jej prawego ramienia, jakby zamierzał zablokow-ać tarczę i zaatakować odsłonięty bok. Wiedział, że ten podstęp jej nie oszuka, ale każe jej zgadywać, co naprawdę zamierza, a im dłużej zdoła podtrzymać niepewność przeciwniczki, tym lepiej. Niewielki twardy kamyk obrócił mu się pod palcami prawej stopy. Era- gon przeniósł ciężar ciała na bok, by utrzymać równowagę. Ruch ten niemal niedostrzegalnie zakłócił jego gładki krok. Arya zau- ważyła tę zmianę i skoczyła na niego, z jej ust wydarł się przeszywający okrzyk. Ich miecze odbity się od siebie raz, drugi, a potem Eragon obrócił się i - kierowany nagłym i głębokim przekonaniem, że następny cios elfka wy- mierzy w głowę - pchnął ją w pierś jak najszybciej umiał, celując w miejsce tuż obok mostka, które musiała odsłonić, gdyby zamachnęła się w kierun- ku hełmu. Jego domysł okazał się trafny, ale zawiodły kalkulacje. Pchnął tak szybko, że Arya nie zdążyła cofnąć ręki i rękojeść jej miecza odbiła ciemnoniebieski czubek Brisingra, tak że minął jej policzek.

Sekundę później świat wokół Eragona przekrzywił się nagie, a przed oczami eksplodowały czerwone i pomarańczowe iskry Zachwiał się i opadł na kolano, podpierając się oburącz, by nie upaść. W uszach słyszał głuche dudnienie. Dźwięk powoli stopniowo ucichł i wówczas odezwał się Glaedr. Nie próbuj poruszać się szybko, Eragonie. Nie próbuj poruszać się powoli. Wystarczy jeden ruch we właściwej chwili, a twój cios nie wyda się ani szybki, ani poiuolny, lecz pozbaiuiony wysiłku. W bitwie najważniejsze jest zgranie w czasie. Musisz uważnie obserwoiuać wzory, zachowania i rytm ciałprzeciw- ników: gdzie są silni, gdzie słabi, gdzie sztywni, a gdzie giętcy. Dopasuj się do nich, jeśli posłuży to twoim celom, bądź zakłóć je, jeśli uznasz, że tak będzie lepiej, a będziesz mógł do woli kształtować tok bitwy. Tę kwestię winieneś zro- zumieć dogłębnie. Zapamiętaj ją zatem i później przemyśl dokładnie... A teraz spróbuj jeszcze raz. Patrząc gniewnie na Aryę, Eragon dźwignął się z ziemi, potrząsnął gło- wą, by oczyścić umysł, i, jak się zdawało, po raz setny przyjął pozycję en gardę. Szramy i sińce na nowo zapiekły, czuł się niczym znękany reumaty- zmem staruszek. Arya odrzuciła włosy i uśmiechnęła się do niego, odsłaniając mocne bia- łe zęby. Tym razem ów gest nie wywarł na nim wrażenia. Eragon, skupiony na czekającym go zadaniu, nie zamierzał dwa razy nabrać się na ten sam podstęp. Nim uśmiech zniknął z jej warg, on puścił się pędem naprzód, unosząc Brisingra nisko i z boku i wysuwając przed siebie tarczę. Tak jak na to liczył, pozycja miecza skusiła Aryę do pośpiesznego, przedwczesnego ciosu: ostrego pchnięcia, które trafiłoby go w obojczyk, gdyby dotarło co celu.

Eragon zanurkował, unikając miecza elfki i pozwalając, by odbił się od tarczy, a potem łukiem uniósł Brisingra, jakby chciał ciąć ją przez nogi i biodra. Zablokowała go tarczą i odepchnęła tak mocno, że nie mógł zła- pać tchu. Przez chwilę okrążali się, szukając jakiejkolwiek luki, którą mogliby wy- korzystać. Powietrze między nimi wibrowało z napięcia, Eragon przyglądał się jej, a ona jemu, ich ruchy były szybkie, urywane, niemal ptasie, rozpie- rane energią pulsującą im w żyłach.

A porem napięcie pękło niczym szklana rurka. Uderzył, a ona sparowała cios, ich klingi poruszały się tak szybko, że ledwie je widzieli. Podczas wymiany ciosów Eragon nadal wbijał w nią wzrok, starał się też jednak zgodnie z radą Glaedra - obserwować rytm i wzorce jej ciała, pamiętając jednocześnie, kim jest i jak zazwyczaj postę- puje i reaguje. Tak bardzo pragnął zwyciężyć, że miał wrażenie, że jeśli się nie uda, rozpęknie się. A jednak Arya zdołała go zaskoczyć odwróconym pchnięciem rękojeścią w żebra. Eragon zatrzymał się i zaklął pod nosem. Było lepiej - zauważył Glaedr. Znacznie lepiej. Niemal idealnie zgrałeś wszystko w czasie. Ale nie do końca. Nie, nie do końca. Wciąż jesteś zbyt rozgniewany, a tiuój umysł jest zbyt zaśmiecony. Zatrzymaj w nim tylko to, co musisz pamiętać, nie pozwól jednak, by ta wiedza odciągnęła twą uwagę od wydarzeń chwili. Znajdź w sobie miej- sce spokoju, pozwól, by troski tego świata przelały się przez ciebie, nie unosząc cię ze sobą. Powinieneś czuć się jak wówczas, kiedy Oromis kazał ci słuchać myśli

wszystkich stworzeń lasu. Wtedy byłeś świadom wszystkiego, co dzieje się dookoła, ale nie skupiałeś się na żadnym szczególe. Nie patrz wyłącznie u> oczy Aryi. Za bardzo się koncentrujesz. Ale Brom kazał mi... Istnieje wiele sposobów posługiwania się wzrokiem. Brom miał swój styl, nie można jednak nazwać go zbyt elastycznym. Nie nadawał się do wielkich bitew. Przez większość życia walczył jeden na jednego, bądź w małych gru- pach, i widać to w jego nawykach. Lepiej spoglądać szerzej niż zbyt blisko, nie pozwalając się zaskoczyć jakiemuś aspektowi miejsca bądź sytuacji. Rozu- miesz? Tak, mistrzu. Zatem jeszcze raz. I tym razem pozwól sobie odprężyć się i poszerz percepcję. Eragon raz jeszcze przywołał swą wiedzę o Aryi. Kiedy zdecydował się na plan, zamknął oczy, spowolnił oddech i zatonął głęboko wewnątrz sie- bie. Stopniowo wypływały z niego obawy i lęki, pozostawiając po sobie dojmującą pustkę, która stępiła ból obrażeń i dała mu poczucie niezwykłej jasności. Choć nie stracił zainteresowania wygraną, perspektywa klęski już

go nie przygnębiała. Co będzie to będzie, nie zamierzał zmagać się bez sensu z wyrokami losu. - Gotów? - spytała Ar y a, kiedy uniósł powieki. - Gotów. Znó w zajęli pozycje wyjściowe i pozostali tam bez ruchu, każde z nich czekało, aż drugie zaatakuje pierwsze. Słońce wisiało po prawicy Eragona, co oznaczało, że gdyby zdołał wymanewrować Aryę w przeciwną stronę, świeciłoby jej

prosto w oczy. Wcześniej już tego próbował, bez powodzenia, ale teraz wymyślił sposób, który mógł się udać. Wiedział, że Ary a jest pewna, że znowu zdoła go pokonać. Oczywiście nie lekceważyła jego umiejętności, ale choć pozostawała świadoma jego zdolności i pragnienia poprawy, wygrała przeważającą większość pojedynków. Doświadczenie to pokazało jej, że Eragon będzie łatwym przeciwni- kiem, nawet jeśli rozsądek podpowiadał inaczej. Ty m samym jej pewność siebie stała się także słabością. Uwraża, że włada mieczem lepiej ode mnie, pomyślał. Może i tak, ale powinienem zdołać wykorzystać jej oczekiwania przeciwko niej. Jeśli co- kolwiek może stać się jej zgubą, to właśnie one. Ustawiony bokiem, przesunął się kilka stóp i uśmiechnął do Aryi, jak ona wcześniej do niego. Jej twarz pozostała obojętna. Chwilę później elf- ka zaatakowała, jak gdyby zamierzała pchnąć go z całych sił i powalić na ziemię. Eragon odskoczył, cofając się w prawo, jakby chciał poprowadzić ją w zaplanowanym kierunku. Ary a zatrzymała się kilka jardów od niego i pozostała bez ruchu niczym dzikie zwierzę zaskoczone na polanie. Potem nakreśliła przed sobą półkrąg, nie spuszczając wrzroku z Eragona. Podejrze- wał, że obecność Glaedra sprawiła, że jeszcze bardziej zależało jej, by dobrze się spisać. Nagle zaskoczyła go, wydając z siebie miękki, koci warkot. Podobnie jak wcześniej uśmiech, ów dźwięk także był bronią mającą go zmylić. I zadzia- łał, lecz tylko częściowo, Eragon bowiem spodziewał się już podobnych podstępów, chociaż akurat nie tego. Elfka jednym susem pokonała dzielącą ich odległość i zaczęła zasypy- wać go mocnymi ciosami, które blokował tarczą. Pozwolił jej atakować bez odpowiedzi, jakby ciosy były zbyt silne, by mógł zdziałać cokolwiek

prócz obrony. Z każdym głośnym, bolesnym szarpnięciem ręki i ramienia cofał się dałej w prawo, od czasu do czasu potykając się dla wzmocnienia efektu. Nadal jednak pozostawał spokojny i opanowany - pusty. Wiedział, że właściwa chwila nadejdzie, nim jeszcze się pojawiła. A kie- dy tak się stało, zadziałał bez namysłu i wahania, nie próbując poruszać się szybko ani wolno, usiłując jedynie wykorzystać potencjał tej jednej, idealnej chwili. Gdy miecz Aryi opadł ku niemu lśniącym łukiem, Eragon zawirował w prawo, mijając ostrze, tak że słońce świeciło mu dokładnie za plecami. Czubek jej miecza wbił się w ziemię z głośnym łupnięciem. Arya obróciła głowę, by nie stracić go z oczu, i popełniła błąd, spogląda- jąc prosto w słońce. Zmrużyła oczy i jej źrenice zwęziły się do maleńkich czarnych punkcików. I gdy tak stała oślepiona, Eragon pchnął Brisingrem pod jej lewą ręką, trafiając w żebra. Mógł także uderzyć w kark i zrobiłby to podczas praw- dziwej walki - powstrzymał się jednak, bo cios nawet stępionego miecza w to miejsce mógł zabić. Arya krzyknęła, gdy Brisingr trafił w ciało, i odskoczyła. Zatrzymała się z ręką przyciśniętą do boku i czołem zmarszczonym z bólu, patrząc na niego z osobliwą miną. Doskonale! - zapiał Glaedr. Jeszcze raz! Eragon przez moment czuł ciepłą falę zadowolenia, potem przegnał emocje, powracając do poprzedniego stanu obojętnej czujności. Kiedy twarz Aryi wygładziła się i elfka opuściła rękę, wraz z Eragonem zaczęli okrążać się nawzajem, póki słońce nie oślepiało żadnego z nich, wówczas zaczęli od nowa.

Eragon szybko zauważył, że elfka traktuje go teraz z większą ostrożnością. W zwykłych okolicznościach ucieszyłoby go to i natchnęło do bardziej agresywnego ataku, oparł się jednak poku- sie, teraz bowiem widział wyraźnie, że Arya czyni tak specjalnie. Gdyby połknął przynętę, wkrótce znalazłby się na jej łasce, tak jak wielokrotnie wcześniej. Pojedynek trwał zaledwie kilka sekund, choć nadal dość długo, by zdo- łali wymienić całą serię ciosów. Tarcze trzeszczały, w powietrze wzlatywały kawałki wydartej darni, a miecz uderzał o miecz, gdy przechodzili płynnie

z jednej pozycji w następną, a ich ciała skręcały się w powietrzu niczym bliźniacze kolumny dymu. Ostatecznie jednak wynik był taki sam jak przedtem. Eragon prześliznął się przez obronę Aryi serią zręcznych kroków i szybkim ruchem przegubu, zadając cięcie w pierś od ramienia aż po mostek. Cios o mało nie zwalił jej z nóg, osunęła się na kolano i pozostała tak, krzywiąc się i dysząc ciężko. Jej policzki wyraźnie pobladły, prócz szkarłat- nych plam, które na nich wystąpiły. Jeszcze razi- rozkazał Glaedr. Eragon i Arya posłuchali bez protestów. Po dwóch zwycięstwach znu- żenie Eragona zmalało, widział jednak, że z Aryą dzieje się dokładnie od- wrotnie. Następny pojedynek nie miał wyraźnego zwycięzcy. Arya zebrała się w sobie i zdołała uniknąć wszystkich pułapek i sztuczek Eragona, podobnie on - jej. Walczyli zatem i walczyli, aż w końcu oboje byli już tak zmęczeni, że żadne nie zdołało kontynuować, stali zatem oparci o miecze, zbyt cięż- kie, by je unieść, dysząc i ociekając potem.

Jeszcze raz - powiedział cicho Glaedr. Eragon skrzywił się, wyrywając Brisingra z ziemi. Im bardziej był zmę- czony, tym trudniej przychodziło mu utrzymywanie pustki umysłu i nie- zważanie na protesty obolałego ciała. Odkrył także, że z coraz większym trudem zachowuje spokój i unika paskudnego nastroju, który zwykle opa- nowywał go, gdy potrzebował odpoczynku. Przypuszczał, że radzenie sobie z tym wyzwaniem stanowiło część tego, czego próbował nauczyć go stary smok. Ramiona paliły tak bardzo, że nie mógł utrzymać przed sobą miecza i tarczy. Zamiast tego pozwolił im zwisać na wysokości pasa, liczył na to, że w razie potrzeby zdoła szybko unieść broń. Arya postąpiła tak samo. Ru- szyli ku sobie, szurając nogami, w nędznej imitacji wcześniejszego lekkiego tańca. Eragon, krańcowo wykończony, nie chciał jednak się poddać. W pew- nym sensie - czego nie pojmował - ich ćwiczenia stały się czymś więcej niż tylko próbą walki, stały się próbą tego, kim był w istocie - jego cha- rakteru, siły i wytrzymałości. Nie miał też wrażenia, że to Glaedr poddaje go próbie - czyniła to Arya. Zupełnie jakby czegoś od niego chciała, jakby chciała, by dowiódł... Choć nie miał pojęcia czego, był zdecydowany spisać

się najlepiej jak potrafił. Nieważne jak długo będzie chciała walczyć, on wytrzyma, nie zważając na ból. Kropla potu wpadła mu do lewego oka. Zamrugał i Arya skoczyła na niego z krzykiem. Raz jeszcze rozpoczęli smiercionośny taniec i raz jeszcze walczyli aż do impasu. Znużenie sprawiło, że stali się niezgrabni, lecz nadal poruszali się razem, w brutalnej harmonii, n i ep o zwalającej żadnemu z nich osiągnąć

zwycięstwa. W końcu stanęli naprzeciw siebie z zakleszczonymi mieczami, napierając na nie resztką sił. I wtedy, gdy tak stali, zmagając się bez skutku, Eragon przemówił cicho, ostro: - Widzę... cię. W oczach Aryi rozbłysła jasna iskra i równie szybko zgasła.

BLISKOŚĆ SERC

Glaedr kazał im walczyć jeszcze dwa razy Każdy pojedynek trwał krócej niż poprzedni i każdy kończył się remisem, co wyraźnie zirytowało złotego smoka bardziej niż Eragona bądź Aryę. Zapewne nadal kazałby im walczyć, aż do chwili ustalenia bez cienia wątpliwości, kto z nich jest w tym lepszy, lecz pod koniec ostatniego starcia oboje byli już tak zmęczeni, że padli na ziemię i leżeli obok siebie, dysząc ciężko. Nawet smok musiał przyznać, że dalsze próby przyniosłyby efekt odwrotny do zamierzonego, a może wręcz zaszkodziły. Kiedy odzyskali dość sił, by móc stać i chodzić, złoty smok wezwał ich do namiotu Eragona. Najpierw, czerpiąc energię z Saphiry, uleczyli

najboleśniejsze obrażenia. Potem zwrócili zniszczone tarcze zbrojmistrzowi Yardenów, Fredricowi, który wydał im nowe, choć wcześniej nie obyło się bez wykładu, że powin- ni lepiej dbać o swój sprzęt. Dotarłszy do namiotu, zastali czekającą na nich Nasuadę, otoczoną zwy- czajową gromadą strażników. - Najwyższy czas - rzuciła cierpko. - Jeśli wy dwroje skończyliście już próby rozsiekania się na kawałki, musimy porozmawiać. Nie czekając na odpowiedź, weszła do środka.

Blodhgarm i towarzyszący mu magowie ustawili się w szerokim kręgu wo- kół namiotu. Eragon widział, że nie spodobało się to strażnikom Nasuady. Razem z Arya podążyli w ślad za przywódczynią Yardenów, a potem Saphira wcisnęła głowę pod klapą i wypełniła ciasne wnętrze zapachem dymu i spalonego mięsa. Nagłe pojawienie się łuskowatej paszczy Saphiry wyraźnie zaskoczyło Nasuadę, która jednak szybko się opanowała. - To, co poczułam, to był Glaedr, prawda? - spytała, zwracając się do Eragona. Eragon zerknął szybko w głąb namiotu, z nadzieją że strażnicy stoją zbyt daleko, by ich usłyszeć. - Owszem - przytaknął. - Ach, wiedziałam! - wykrzyknęła z wyraźnym zadowoleniem. A potem uśmiechnęła się niepewnie. - Czy mogłabym z nim porozmawiać? Czy to... dozwolone, czy też zamierza się porozumiewać wyłącznie za pośrednic- twem elfa bądź Jeźdźca?

Eragon zawahał się, szukając pomocy u Aryi. - Nie wiem - przyznał. - Wciąż nie do końca doszedł do siebie, może nie zechcieć... Pomówię z tobą, Nasuado, córko Ajihada. - Głos Glaedra odbijał się echem w ich głowach. Pytaj o co chcesz, a potem zostaw nas i pozwól praco- wać; jest luiele rzeczy,; które m usimy zrobić, by przygotować Eragona do czeka- jących go wyzwań. Eragon nigdy jeszcze nie widział tak oszołomionej Nasuady. „Gdzie?" zapytała bezdźwięcznie, rozkładając ręce. Wskazał ręką plamę poruszonej ziemi obok łóżka. Nasuada uniosła brwi, następnie kiwnęła głową i wysoko unosząc głowę, oficjalnie powitała Glaedra. Nastąpiła wymiana grzeczności, podczas której Nasuada spytała Glaedra o zdrowie i czy jest coś, co Yardeni mogliby mu ofiarować. W odpowiedzi na pierwsze pytanie - które mocno zaniepokoiło Eragona - Glaedr wyjaśnił uprzejmie, że nic mu nie dolega, piękne dzięki, a co do drugiego, niczego nie potrzebuje, choć docenia jej troskę. Nie jem już - oznajmił - ani nie pije, nie sypiam też iv sposób, który byście zrozumieli. Teraz jedyną radość, jedyną przyjemność sprawia mi rozważanie, jak mógłbym doprowadzić do upadku Galbatorixa.

- To akurat - powiedziała Nasuada - doskonale rozumiem, bo czuję podobnie. Następnie spytała Głaedra, czy ma jakieś rady co do sposobu zdobycia Dras-Leony bez zbyt wysokich kosztów w ludziach i zapasach oraz, jak to ujęła, „oddania Eragona i Saphiry Imperium niczym pary kurczaków w siatce.

Jakiś czas szczegółowo opisywała Glaedrowi sytuację. Nie mam dla ciebie prostego rozwiązania, Nasuado odparł smok po chwili zastanowienia. Nadal, będę o tym rozmyślał, ale w tej chwili nie do- strzegam łatwego zwycięstwa dla Vardenów. Gdyby Mnrtagh i Cierń działali na własną rękę, 2 łatwością pokonałbym ich umysły. Jednakże Galbatorix dał im zbyt wiele Eldunart, bym tego próbował. Nawet z pomocą Eragona, Saphi- ry i elfóu> z wycięstwo nie byłoby pewne. Nasuada przez chwilę milczała, wyraźnie zawiedziona. Potem przycis- nęła dłoń płasko do gorsu sukni i podziękowała Glaedrowi za poświęcony czas. Pożegnała się i odeszła, omijając ostrożnie głowę Saphiry, tak by jej nie dotknąć. Eragon odprężył się lekko i usiadł na łóżku, Arya zajęła miejsce na ni- skim trójnogim stołku. Otarł dłonie o kolana spodni - lepiły się bowiem, podobnie jak reszta jego ciała - i poczęstował Aryę wodą z bukłaka. Przyjęła chętnie. Kiedy skończyła pić, sam także przełknął kilka haustów. Po pojedyn- ku zrobił się okropnie głodny. Woda uciszyła nieco burczenie dobiegające z żołądka, lecz miał nadzieję, że Glaedr nie zatrzyma ich zbyt długo. Słońce już prawie zaszło i Eragon chciał zdążyć na gorący posiłek do kuchni Yardenów, nim kucharze zgaszą ogniska. Wiedział, że w przeciwnym razie pozo- stanie mu czerstwy chleb, pasma suszonego mięsa, spleśniały kozi ser i, jeśli dopisze mu szczęście, parę surowych cebul - mało zachęcająca perspektywa. Kiedy oboje usiedli wygodnie, Glaedr zaczął mówić, wygłaszając Erago- nowi wykład na temat zasad walki myślowej. Eragon już je znał, ale słuchał uważnie, a gdy złoty smok kazał mu coś robić, bez wahania czy słowa pro-

testu słuchał jego poleceń. Wkrótce od maksym przeszli do praktyki. Glaedr zaczął od sprawdzenia obrony Eragona coraz mocniejszymi atakami, co doprowadziło do serii szaleńczych bitew, gdy obaj starali się choćby na moment zawładnąć myś- lami drugiego.

Podczas walki Eragon leżał na wznak, zamykając oczy, całą energię sku- piał wewnątrz, na burzy szalejącej pomiędzy nim a Glaedrem. Wcześniej- sze ćwiczenia pozbawiły go sił i zmąciły myśli - tymczasem złoty smok był świeży, wypoczęty, a także niezwykle potężny - przez co Eragon mógł jedynie z trudem odpierać ataki Glaedra. Mim o to, całkiem nieźle sobie poradził, był jednak świadom faktu, że w prawrdziwej walce to smok zo- stałby zwycięzcą. Na szczęście, Glaedr wziął pod uwagę stan Eragona, choć, jak rzekł, w każdym momencie wrinien być gotów bronić swego wewnętrznego ja, nawet w czasie snu. Całkiem możliwe, że stanie naprzeciw Galbatorixa lub Murtagha równie wyczerpany jak teraz. Po dwóch kolejnych starciach Glaedr wycofał się, przyjmując rolę bar- dzo wymownego widza, Arya zajęła miejsce przeciwniczki Eragona. Była równie zmęczona jak on, szybko jednak odkrył, że w pojedynku magicz- nym zdecydowanie go przewyższa. Nie zdumiało go to. Wcześniej tylko raz starli się myślami, wówczas o mało go nie zabiła, a działo się to, gdy wciąż pozostawała oszołomiona po uwięzieniu w Gifeadzie. Myśli Glaedra były zdyscyplinowane i skupione, nawet on jednak nie zdołałby dorównać żelaznej kontroli, jaką sprawowała nad swą świadomoś- cią elfka. Eragon zauważył, że to opanowanie to powszechna cecha jej pobratym- ców. Najlepiej z nich wszystkich radził sobie z

tym Oromis, który, jak się mu zdawrało, do tego stopnia panował nad sobą, że nigdy nie dręczyła go najlżejsza troska bądź wątpliwość. Eragon uznał opanowanie elfów za wro- dzoną cechę ich rasy, a także naturalny elekt rygorystycznego wychowa- nia, edukacji i posługiwania się pradawną mową. Rozmawianie i myślenie w języku, który nie pozwała kłamać - i którego każde słowo kryje w sobie potencjał magicznego zaklęcia - zniechęcało do nieostrożności w myśli i mowie i wpajało obawę przed dawaniem się ponieść emocjom. Z zasady zatem elfy panowały nad sobą lepiej niż członkowie innych ras. Przez kilka minut siłowali się myślowo - on próbował wymknąć się z jej wszechogarniającego chwytu, ona próbowała go przyszpilić i przytrzymać, tak by narzucić mu swoją wolę. Kilka razy go chwyciła, ale zawsze po sekundzie czy dwóch zdołał się wyśliznąć, choć wiedział, że gdyby miała złe zamiary, nie zdołałby się ocalić.

A przez cały czas, gdy ich umysły się stykały, Eragon był świadom uryw- ków dzikiej muzyki, unoszących się w mrocznych przestrzeniach świado- mości Aryi. Dźwięki te wabiły go z dała od ciała, grożąc schwytaniem w sieć osobliwych, niesamowitych melodii, niemających odpowiednika pośród ziemskich pieśni. Z radością poddałby się czarowi tej muzyki, gdyby nie ataki Aryi i świadomość, że ludziom rzadko wychodzi na dobre zbytnia fa- scynacja umysłem elfa. Być może uszedłby cało. Ostatecznie był Jeźdźcem. Kimś odmiennym. Ale nie zamierzał ryzykować, bo zbyt cenił sobie własne zdrowe zmysły. Słyszał, że zagłębienie się w umysł Blódhgarm;- zamieniło strażnika Nasuady, Garvena, w

oszołomionego marzyciela. Z trudem zatem oparł się pokusie. A potem Glaedr polecił Saphirze dołączyć do walki, czasami przeciwko Eragonowi, czasami obok niego. Musisz być w tym równie zręczna jak Eragon, Jasnołuska-rzekł s ta rszy smok. Obecność Saphiry znacząco zmieniła wyniki myślowych pojedynków. Razem z Eragonem byli w stanie regularnie, choć nigdy łatwo, odpierać ataki Aryi. Ich połączona moc dwukrotnie pozwoliła im nawet ją pokonać. Kiedy jednak Saphira sprzymierzała się z Aryą, do tego stopnia przewyż- szały Eragona, że nawet nie próbował przejść do ofensywy i zamiast tego wycofywał się głęboko wewnątrz siebie, skulony ciasno niczym zranione zwierzę, i recytował urywki wierszy, czekając, aż zalewające go tale posyłanej przez nie myślowej energii osłabną. W końcu Glaedr dobrał ich w pary - sam złączył siły z Aryą, a Eragon z Saphirą - i tak stoczyli pojedynek, niczym dwoje Jeźdźców i smoków w walce. Przez kilka pierwszych ciężkich minut żadna ze stron nie ustępowała drugiej, w końcu jednak siła, doświadczenie i przebiegłość Glaedra połączone z rygorystyczną dyscypliną Aryi okazały się zbyt trudne do po- konania dla Eragona i Saphiry. Nie mieli wyboru, musieli przyznać się do porażki. Po wszystkim Eragon wyczuł promieniujące z Glaedra niezadowolenie. Jutro spiszemy się lepiej, mistrzu - rzekł nieco urażony. Nastrój smoka pogorszył się jeszcze bardziej. Nawet on wydawał się zmę- czony po tej lekcji. Spisałeś się dość dobrze, młodziku. Nie mógłbym

zadać więcej, gdyby po- wierzono was mojej pieczy jako uczniów we Vroengardzie. Nie zdołasz jednak 237

nauczyć się tego, czego potrzebujesz, w kilka dni bądź tygodni. Czas przecieka nam przez zęby niczym luoda i wkrótce go zabraknie. Trzeba lat, by opanować sztukę walki umysłem - lat, dziesięcioleci, stuleci - a naiuet wtedy wciąż pozo- staje wiele do poznania, wiele do odkrycia - o sobie, naszych wrogach i samych fundamentach świata. Warknął gniewnie i umilkł. Zatem nauczymy się tyle ile zdołamy i niechaj los zdecyduje o reszcie - od- parł Eragon. Poza tym, Galbatorix może i miał sto lat, aby szkolić umysł, ale też minęło ponad sto lat, odkąd ostatni raz go uczyłeś. Z pewnością tymczasem zdążył o czymś zapomnieć. Wiem, że z twoją pomocą zdołamy go pokonać. Glaedr prychnął. Twój język staje się coraz bardziej gładki, Eragonie Cieniobójco. Mimo to, sprawiał wrażenie zadowolonego. Nakazał im zjeść coś i od- począć, a potem wycofał się z ich umysłów i zniknął. Eragon był pewien, że złoty smok nadal go obserwuje, ale nie wyczuwał już jego obecności i ogarnęło go nieoczekiwane uczucie pustki. Po skórze przebiegł mu dreszcz, zadrżał. Wraz z Saphirą i Aryą siedzieli w namiocie. Żadne z nich nie chciało odezwrać się pierwsze. W końcu Eragon się otrząsnął. - Chyba czuję się lepiej. - Dawno nieużywane gardło

zapiekło, ponow- nie sięgnął po bukłak. - To mu dobrze robi - rzekła Ary a. - i ty także. Bez czegoś, co dawałoby mu jakiś cel, rozpacz by go zabiła. Fakt, że w ogóle przeżył, jest... imponu- jący. Podziwiam go za to. Niewiele istot - ludzi, elfów bądź smoków - po- trafiło normalnie funkcjonować po podobnej stracie. - Bromowi się udało. - On także był wyjątkowy. Jeśli zabijemy Galbatorixa i Shruikana, jak ivedług ciebie zareaguje Glaedr? - spytała Saphira. Czy będzie trwał dalej, czy też po prostu... prze- stanie? Kiedy Arya spojrzała poza Eragonem na Saphirę, w jej źrenicach odbił się migotliwy blask. -Tylk o czas pokaże. Ma m nadzieję, że nie. Ale jeśli zwyciężymy w Uru baenie, całkiem możliwe, iż Glaedr odkryje, że nie potrafi dalej tego ciągnąć bez Oromisa.

- Nic możemy pozwolić, by się poddał. Zgadzam się. - Nie do nas należy powstrzymanie go, jeśli zechce wkroczyć w otchłań - odparła surowo Arya. - Ta decyzja należy do niego i tylko do niego. - Owszem, ale możemy spróbować go przekonać i pokazać, że nadal warto żyć. Jakiś czas milczała z poważną miną. - Nie chcę, żeby umarł - rzekła w końcu. - Żaden elf nie chce. Jednak- że, jeśli każda chwila sprawia mu katusze, nie lepiej byłoby, żeby poszukał wyzwolenia? Eragon ani Saphira nie potrafili na to odpowiedzieć. Jakiś czas jeszcze rozmawiali we trójkę o wydarzeniach tego dnia. W koń- cu Saphira wycofała głowę z namiotu i poszła usiąść na sąsiedniej łączce.

Czuję się jak lisica z głową w króliczej norze - poskarżyła się. Swędzą mnie łuski, kiedy nie widzę, czy coś się do mnie nie podkrada. Eragon sądził, że Arya także odejdzie, ale ku jego zdumieniu została, jak- by odpowiadała jej rozmowa o tym i tamtym. Eragona niezmiernie to ucie- szyło. Podczas kolejnych wcześniejszych umysłowych pojedynków z nią, Saphira i Glaedrem dręczący go głód minął, a poza tym chętnie zrezygno- wał z gorącego posiłku wr zamian za radowanie się jej towarzystwem. Wokół zapadała noc, w obozie robiło się coraz ciszej, podczas gdy ich rozmowa przeskakiwała z jednego tematu na następny. Eragon o wri z podnie- cenia i zmęczenia kręciło się w głowie - zupełnie jakby wypił za dużo mio- du zauważył też, że Arya również sprawia wrażenie bardziej rozluźnionej niż zwykle. Rozmawiali o wielu rzeczach: o Glaedrze i swych pojedynkach; o oblężeniu Dras-Leony i o tym, co można z nim zrobić; i o innych, mniej istotnych kwestiach, takich jak żuraw, którego wypatrzyła, polujący wśród trzcin na brzegu jeziora, i o łusce, którą Saphira straciła ze swrego nosa, oraz o tym, że nadchodzi jesień i dni znów stają się chłodniejsze. Zawsze jednak powracali do jednego tematu, nieustannie obecnego w ich myślach: Galbatorixa i tego, co ich czeka w Uru baenie. I kiedy tak dyskutowali po raz kolejny na temat rodzaju rozlicznych pułapek, które król mógł na nich zastawić, i najlepszych sposobów ich uniknięcia, Eragonowi przypomniało się pytanie Saphiry o Glaedra.

- Aryo? - zagadnął. - Tak? - Lekko przeciągnęła to słowo, jej głos uniósł się i opadł.

- Co chciałabyś robić, kiedy to wszystko się skończy? Oczywiście, jeśli oboje wciąż będziemy żyli, dodał w myślach. - A ty co chciałbyś robić? Pogładził palcami rękojeść Brisingra, rozważając pytanie. - Nie wiem. Nie pozwalam sobie wykraczać myślami poza Uru baen... To będzie zależało od tego, czego zechce Saphira. Ale przypuszczam, że moglibyśmy wrócić do doliny Palancar. Mógłbym zbudować sobie dwór na jednym ze wzniesień u podnóża gór. Być może nie spędzalibyśmy w nim wiele czasu, ale przynajmniej mielibyśmy dom, do którego moglibyśmy wracać, gdy nie musielibyśmy wędrować z jednego końca Alagaesii na dru- gi. Uśmiechnął się. - Z pewnością nie zabraknie nam zajęć, nawet kiedy Galbatorix zginie... Ale wciąż nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Co ty będziesz robić, jeśli zwyciężymy? Musisz mieć jakąś wizję. Mogłaś zastanawiać się nad tym dłużej ode mnie. Arya uniosła jedną nogę na stołek, oplotła ją ramionami i oparła pod- bródek na kolanie. W słabym świetle wrewnątrz namiotu jej twarz jakby się unosiła na niewyraźnym czarnym tle, niczym zjawa przywołana nocą. - Spędziłam więcej czasu pośród ludzi i krasnoludów niż pomiędzy alfa- kyn - odparła, używając nazwy elfów w pradawnej mowie. - Przywykłam do tego, nie chciałabym wrócić na stałe do Ellesmery. Za mało się tam dzieje; stulecia mijają niepostrzeżenie, podczas gdy ty siedzisz i wpatrujesz się w gwiazdy. Myślę, że nadal będę służyć matce jako jej ambasadorka. Po raz pierwszy opuściłam Du Weldenvarden, ponieważ chciałam pomóc światu odzyskać równowagę. Jak powiedziałeś, nawet jeżeli zdołamy obalić Galbatorixa, nadal zostanie wiele do zrobienia, wiele do naprawienia i chcę być tego częścią. -Ach .

Nie była to dokładnie odpowiedź, jaką miał nadzieję usłyszeć, ale przy- najmniej dawała szansę, że nie do końca stracą kontakt po Uru baenie i że od czasu do czasu będzie mógł się z nią widywać. Jeśli nawet Arya zauważyła jego niezadowolenie, nie dała tego po sobie poznać. Rozmawiali jeszcze kilka minut, a potem pożegnała się i wstała.

Kiedy go mijała, Eragon sięgnął ku niej, jakby chciał ją zatrzymać, ale pośpiesznie cofnął rękę. - Zaczekaj - rzekł cicho, niepewny na co liczy, ale wciąż z nadzieją. Serce zabiło mu szybciej, w uszach czuł pulsowanie. Policzki zalała fala ciepła. Arya przystanęła w wejściu namiotu, zwrócona do niego plecami. - Dobranoc, Eragonie - rzekła. Potem prześliznęła się między klapami i zniknęła, pozostawiając go sa- mego w ciemności.

ODKRYCIE

Następne trzy dni upłynęły Eragonowi bardzo szybko. Tego samego nie można było powiedzieć o Vardenach, wciąż pogrążonych w letargu. Impas pod Dras-Leoną trwał nieprzerwanie, choć zdarzyła się chwila podniece- nia, gdy Cierń przeniósł się ze swego dawnego miejsca nad frontową bramą na część murów kilkaset stóp po prawej. Po długich dyskusjach - i jeszcze dłuższej naradzie z Saphirą - Nasuada i jej doradcy doszli do wniosku, że uczynił to wyłącznie ze względu na wygodę: tamta część murów była nieco bardziej płaska i dłuższa. Oprócz tego oblężenie trwało bez zmian. Tymczasem Eragon spędzał poranki i wieczory na zajęciach z Glaedrem i popołudnia na ćwiczeniach z Aryą i kilkoma innymi elfami. Obecne star- cia nie trwały tak długo jak wcześniejsze z Aryą - niemądrze byłoby co dzień tak bardzo się męczyć - natomiast sesje z Glaedrem nie traciły na intensywności. Widmowy smok ani na moment nie ustępował w wysił- kach, zmierzających do poprawienia umiejętności i wiedzy Eragona, i nie uznawał żadnych błędów bądź zmęczenia. Eragon ucieszył się, odkrywszy, że w końcu jest w stanie walczyć z el- fami jak równy z równym. Było to jednak wyczerpujące, bo jeśli choć na

moment się zdekoncentrował, kończył z mieczem wbitym w żebra bądź przyciśniętym do gardła. Podczas lekcji z Glaedrem czynił postępy, które w normalnych okolicz- nościach można by uznać za wzorcowe, lecz zważywszy na sytuację, obaj ze smokiem martwili się powolnym tempem nauki. Drugiego dnia, podczas porannych zajęć Eragonowi

przyszło coś do głowy. Mistrzu - rzekł - kiedy pierwszy raz przy bytem do Farthen Duru do Varde- nów, Bliźniacy poddali mnie próbie, sprawdzając moją znajomość pradawnej mowy i ogólnie rzecz biorąc, magii. Mówiłeś o tym Oromisowi. Po co to teraz powtarzasz? Ponieważ coś sobie przypomniałem... Bliźniacy kazali mi wezwać prawdzi- wą postać srebrnego pierścienia. Wowym czasie nie wiedziałem, jak to zrobić. Arya wyjaśniła mi później, jak, dzięki pradawnej mowie, można przywołać esencję każdego przedmiotu bądź stworzenia. A jednak Oromis nigdy o tym nie wspominał i zastanawiałem się... Dlaczego nie? Zdawało się, że Glaedr westchnął. Przywołanie prawdziwej postaci przedmiotu to bardzo trudna magia. Aby się udało, musisz rozumieć wszystkie ważne aspekty danego przedmiotu - tak samo jak wówczas, gdy próbujesz odgadnąć prawdziwe imię człowieka bądź zwierzęcia. Co więcej, nie ma to zbyt wielkich zastosowałi praktycznych. Ijest niebezpieczne. Bardzo niebezpieczne. Zaklęcia tego nie da się ująć jako ciągłe- go procesu, który możesz przerwać w każdej chwili. Albo uda ci się przywołać prawdziwą postać przedmiotu... albo nie, a wóioczas umrzesz. Oromis nie miał powodów kazać ci próbować czegoś tak ryzykownego, poza tym nie byłeś dość zaawansowany, by o tym rozmawiać. Eragon zadrżał w głębi ducha, uświadamiając sobie, jak bardzo Bliźniacy musieli rozgniewać Aryę, skoro przywołała prawdziwą postać trzymanego przez nich pierścienia. Potem rzekł: Chciałbym teraz spróbować.

Poczuł, jak skupia się na nim pełna moc umysłu Glaedra. Dlaczego? Muszę luiedzieć, czy dysponuję tym poziomem zrozumienia, nawet gdyby chodziło zaledwie o jedną drobną rzecz.

I znów: Dlaczego? Nie potrafiąc wyjaśnić tego słowami, Eragon przelał potok swych myśli i uczuć wprost do świadomości Glaedra. Kiedy skończył, przez jakiś czas smok milczał, przetrawiając bogactwo informacji. Czy dobrze zrozumiałem - zaczął - że zrównałeś to z pokonaniem Galba- torixa? Wierzysz, że jeśli zdołasz tego dokonać i przeżyć, to być może uda ci się pokonać króla? Tak - odparł z ulgą Eragon. Sam nie potrafił równie wyraźnie ująć w sło- wa kierujących nim motywów, ale dokładnie o to chodziło. Jesteś zdecydowany tego spróbować? Tak, mistrzu. To może cię zabić - przypomniał Glaedr. Wiem. Eragonie! - wykrzyknęła Saphira. Jej myśli rozbrzmiewały słabo w jego umyśle. Leciała wysoko nad obozem, wypatrując możliwych zagrożeń, podczas gdy on pobierał nauki u Glaedra. To stanowczo zbyt niebezpieczne. Nie pozwolę ci. Muszę to zrobić - odparł spokojnie. Skoro Jialega - rzekł Glaedr, zwracając się do Saphiry, ale też do Erago- na - najlepiej będzie, jeśli spróbuje w mojej obecności. Wówczas, jeżeli zawie- dzie go wiedza, być może zdołam podsunąć mu niezbędne informacje i ocalić

życie. Saphira warknęła i ów gniewny, groźny dźwięk wypełnił umysł Erago- na - a potem sprzed namiotu dobiegł donośny szum powietrza i zdumione okrzyki ludzi i elfów, gdy zanurkowała ku ziemi. Wylądowała z siłą, która wstrząsnęła namiotem i całą jego zawartością. Kilka sekund później wsunęła głowę do środka i spojrzała wściekle na Eragona. Dyszała, powiew z jej nozdrzy zburzył mu włosy, a od smrodu spalonego mięsa do oczu napłynęły łzy. Jesteś uparty jak Kuli - rzuciła. Nie bardziej niż ty. Gniewnie wyszczerzyła zęby. Na co czekamy? Skoro musisz to zrobić, załatwmy to szybko. Co chciałbyś loezwać? - spytał Glaedr. Musi to być coś, co znasz bardzo, bardzo dobrze.

Eragon omiótł spojrzeniem wnętrze namiotu, potem spuścił wzrok na pierścień z szafirem, który nosił na prawej dłoni. Aren... Odkąd Ajihad przekazał mu pierścień Broma, bardzo rzadko go zdejmo- wał. Klejnot stał się częścią jego ciała, niczym ręce i nogi. Wpatrywał się w niego tak wiele godzin, że zapamiętał każdą krzywiznę i fasetkę, i gdyby zamknął oczy, mógłby przywołać obraz idealnie odzwierciedlający przed- miot rzeczywisty. Ale mimo to, równie wiele o nim nie wiedział - nie znał jego historii, nie miał pojęcia, jak wykuły go elfy, ani jakie zaklęcia mogły w niego wpleść. Nie. Nie Aren. Potem jego spojrzenie powędrowało ku rękojeści Brisingra, opartego

o narożnik łóżka. - Brisingr - wymamrotał. Od strony ostrza dobiegł stłumiony syk; miecz wysunął się pół cala z po- chwy, jakby pchnięty od dołu, w ślad za nim z wylotu wystrzeliły drobne języczki płomieni, liżące rękojeść. Eragon szybko zakończył działanie mi- mowolnego zaklęcia i płomienie zniknęły, a miecz opadł na miejsce. Brisingr - pomyślał, całkowicie pewny wyboru. Bo choć talent i umie- jętności Rhunón ukształtowały miecz, to on dzierżył narzędzia i jego umysł pozostawał złączony z umysłem elfki podczas całego procesu. Jeśli na tym świecie istniał jakikolwiek przedmiot, który Eragon doskonale rozumiał, to właśnie jego miecz. Jesteś pewien? - spytał Glaedr. Eragon kiwnął głową, nagle jednak przypomniał sobie, że złoty smok go nie widzi. Tak, mistrzu... Mam jednak pytanie: czy Brisingr to prawdziwe imię mie- cza, a jeśli nie, czy potrzebuję prawdziwego imienia, by zaklęcie zadziałało? Brisingr, jak dobrze wiesz, to imię ognia. Prawdziiue imię twojego miecza jest niewątpliwie znacznie bardziej skomplikowane, choć całkiem możliwe, że „brisingr" stanowi jego część. Jeśli chcesz, możesz zwrócić się do miecza jego prawdziwym imieniem, ale równie dobrze mógłbyś go nazwać mieczem I osiągnąć te same rezultaty, jeśli tylko cały czas będziesz przywoływał właściwą wiedzę. Imię to zaledwie opisująca ją etykieta, a ty nie potrzebujesz etykiety, by móc wykorzystać wiedzę. To subtelna różnica, ale bardzo ważna. Rozumiesz?

Tak. W takim razie możesz zaczynać. Eragon przez chwile zbierał myśli. Potem odnalazł węzeł w głębi umy- słu i sięgnął poprzez niego, by zaczerpnąć z energii ciała. Przelewając ją w słowo, przemówił, jednocześnie rozmyślając o wszystkim, co wiedział o mieczu. - Brisingr! - rzekł. Poczuł, że gwałtownie słabnie. Wystraszony, próbował się odezwać, po- ruszyć, lecz zaklęcie przykuło go do miejsca. Nie mógł nawet mrugnąć ani odetchnąć. Inaczej niż poprzednim razem, tkwiący w pochwie miecz nie stanął w ogniu, ale zafalował niczym odbicie w wodzie. A potem w powie- trzu obok broni pojawiła się przejrzysta zjawa: idealna, lśniąca podobizna Brisingra pozbawionego pochwy. A choć miecz wykonano wspaniale - Era- gonowi jak dotąd nie udało się znaleźć nawet jednej skazy - jego duplikat wiszący przed nim był jeszcze doskonalszy. Zupełnie jakby widział ideę miecza, ideę, której nawet Rhunón, mimo swego doświadczenia w sztuce płatnerskiej, nigdy nie zdołałaby w pełni wyrazić. Gdy tylko obraz się pojawił, Eragon znów mógł oddychać i się poru- szać. Utrzymywał zaklęcie kilka sekund, by w pełni móc podziwiać piękno przywołanego obrazu, a potem pozwolił dobiec końca czarowi i widmowy miecz powoli rozpłynął się w nicość. Kiedy zniknął, Eragon odniósł wrażenie, że w namiocie zrobiło się ciem- no. Dopiero wtedy znów uświadomił sobie obecność Saphiry i Głaedra, napierających na jego świadomość, obserwujących w skupieniu i uwadze każdą myśl, która przemknęła mu przez umysł. Oba smoki nigdy jeszcze nie były tak spięte. Przypuszczał, że gdyby teraz trącił Saphirę, zaczęłaby wirować w miejscu.

A gdybym ja trąciła ciebie, pozostałaby tylko mokra plama - skomentowała smoczyca. Eragon uśmiechnął się i znużony położył się na pryczy. W głowie usłyszał odgłos przypominający wiatr pędzący po samotnej równinie - to Glaedr się odprężył. Dobrze się spisałeś, Cieniobójco. Pocłrwała zaskoczyła Eragona: stary smok, odkąd zaczął go uczyć, rzadko chwalił jego postępy.

Ale nie próbujmy tego więcej. Eragon zadrżał i zaczął masować ręce, starając się przegnać wnikający w nie chłód. Zgoda, mistrzu. Wcale nie miał ochoty powtarzać tego doświadczenia. Mimo to, czuł głębokie zadowolenie. Dowiódł bez cienia wątpliwości, że przynajmniej jedną rzecz w Alagaesii mógł zrobić równie dobrze jak każdy. I fakt ten obudził w nim nadzieję.

Rankiem trzeciego dnia, wśród Vardenów zjawił się Roran z towarzy- szami: zmęczony, podenerwowany, wyczerpany podróżą. Jego powrót na kilka dni wyrwał Vardenów z uśpienia - wraz z pozostałymi powitali go jak bohatera - ale wkrótce w armii znów zapanował nastrój znudzenia. Eragon z ulgą przyjął przybycie kuzyna. Wiedział, że nic mu nie jest, bo kilka razy postrzegł go w czasie nieobecności. Mimo to, ujrzawszy Rorana na własne oczy, Eragon poczuł ulgę, gdy dręczący go niepokój, z którego istnienia nie zdawał sobie wcześniej sprawy, zniknął. Roran był jedyną ro- dziną, jaka mu pozostała - w opinii Eragona

Murtagh się nie liczył - i nie mógł znieść myśli o tym, że miałby go utracić. Teraz, widząc Rorana z bliska, przeżył szok. Spodziewał się, że cała gru- pa przybędzie wykończona, ale Roran sprawiał wrażenie znacznie bardziej wyczerpanego niż jego towarzysze; wyglądał jakby w czasie tej wyprawy po- starzał się o pięć lat. Oczy miał przekrwione, okolone ciemnymi kręgami, czoło zmarszczone, poruszał się sztywno, jakby każdy cal jego ciała pokry- wały sińce. Do tego broda: do połowy spalona, postrzępiona i splątana. Pięciu mężczyzn - o jednego mniej niż pierwotnie najpierw odwiedzi- ło uzdrowicieli z Du Vrangr Gata i magowie szybko zajęli się ich obraże- niami. Potem stawili się przed Nasuadą w jej pawilonie. Pogratulowawszy im odwagi, Nasuada odprawiła wszystkich prócz Rorana, którego popro- siła o złożenie dokładnej relacji z podróży do i z Aroughs, a także ze zdo- bycia miasta. Opowieść zabrała sporo czasu, lecz zarówno Nasuada, jak i Eragon - stojący przy jej prawicy - słuchali słów Rorana zafascynowani, a czasem przerażeni. Kiedy umilkł, Nasuada zaskoczyła zarówno jego, jak

i Eragona, oświadczając, że mianuje Rorana dowódcą jednego z batalionów Yardenów. Eragon oczekiwał, że awans ucieszy kuzyna. Zamiast tego ujrzał, jak bruzdy na jego twarzy się pogłębiły, a brwi zmarszczyły się z troską. Roran nie protestował ani się nie skarżył, skłonił jedynie głowę. - Ja k sobie życzysz, pani Nasuado - rzekł ochryple.

Później Eragon odprowadził go do namiotu, gdzie czekała Katrina. Po- witała Rorana z tak głębokim uczuciem, że zawstydzony Eragon odwrócił wzrok. Wraz z Saphirą towarzyszyli im przy wieczerzy, lecz pożegnali się jak najszybciej, widzieli bowiem wyraźnie, że Roranowi brak energii do zaba- wiania gości, a Katrina chce go mieć wyłącznie dla siebie. Wędrując wraz z Saphirą po obozie w gęstniejącym mroku, Eragon usłyszał nagle czyjeś krzyki. - Eragonie! Eragonie! Zaczekaj chwilkę. Odwróciwszy się, ujrzał chudą, wysoką postać uczonego Jeoda. Biegł ku nim, a kosmyki włosów fruwały mu wokół pociągłej twarzy. W lewej dłoni ściskał obszarpany kawrałek pergaminu. - Co się stało? - spytał z obawą Eragon. -To ! - wykrzyknął Jeod. Jego oczy lśniły, uniósł pergamin i potrząsnął nim. - Znó w to zrobiłem, Eragonie! Znalazłem! W gasnącym świetle blizna na jego głowie i skroni wydawała się zdumie- wająco blada na tle opalonej skóry. - Co znów zrobiłeś? I co znalazłeś? Mó w wolniej, nic z tego nie rozu- miem! Jeod rozejrzał się ukradkiem, a potem nachylił i zaczął szeptać: - Wszystkie badania i lektury się opłaciły. Odkryłem ukryty tunel, wio- dący wrprost do Dras-Leony!

DECYZJE

- Wyjaśnij mi to jeszcze raz - poleciła Nasuada. Eragon niecierpliwie przestąpił z nogi na nogę, ale powstrzymał się przed wygłoszeniem cierpkiej uwagi. Jeod podniósł ze stosu zwojów i książek cienki tomik, oprawny w czer- woną skórę, i po raz trzeci rozpoczął opowieść: - Jakieś pięćset lat temu, z tego co mi wiadomo... - Odpuść sobie zastrzeżenia - przerwał mu Jórmundur, machając ręką. - Wiemy, że to tylko domysły. -Jakie ś pięćset lat temu - zaczął ponownie Jeod - królowa Forna wy- słała Ersta Siwobrodego do Dras-Leony, czy raczej w miejsce, które miało stać się Dras-Leoną. - A po co go tu posłała? - Nasuada bawiła się frędzlami rękawa. - Krasnoludy toczyły właśnie wrojnę klanów i Forna miała nadzieję, że zdoła zyskać sobie wsparcie naszej rasy, pomagając królowi Radgarowi przy planowaniu i budowie fortyfikacji miasta; krasnoludy to samo uczyniły z obroną Aroughs. Nasuada przesunęła skrawek tkaniny między palcami. - A potem Dolgrath Półberły zabił Fornę...

- Zgadza się. I Erst Siwobrody nie miał wyjścia, musiał jak najszybciej wracać w Góry Beorskie, by bronić swego klanu

przed zapędami Półberłe- go. Ale - Jeod uniósł palec i otworzył czerwoną książkę - przed odejściem najwyraźniej zdążył rozpocząć pracę. Główmy doradca króla Radgara, lord Yardley, zapisał w swych wspomnieniach, że Erst zaczął kreślić plany syste- mu kanałów pod centrum miasta, albowiem jego istnienie wpłynęłoby na budowę umocnień. Ze swrego miejsca na końcu stołu, zajmującego znaczną część pawilonu Nasuady, Orik pokiwał głową. - To prawda. Podczas budowy musimy ustalić, gdzie i jak należy roz- mieścić ciężary i jak je dopasować do rodzaju ziemi w danym miejscu. W przeciwnym czasie mogą pojawić się zapadliska. - Oczywiście - podjął Jeod - Dras-Leona nie ma podziemnych kanałów, toteż założyłem, że plany Ersta nie zostały wcielone w życie. Jednakże kilka stron dalej, Yardley pisze... - Niemal przytykając nos do książki, Jeod odczy- tał: - „...I tak się nieszczęśliwie złożyło, że napastnicy spalili wiele domów i ukradli wiele rodzinnych skarbów. Żołnierze zjawili się z opóźnieniem, posłano ich bowiem do pracy pod ziemię niczym zwykłych chłopów. Jeod odłożył książkę. - Ale co właściwie kopali? Nie zdołałem znaleźć żadnej innej wzmianki o podziemnych pracach w Dras-Leonie bądź w jej okolicach, póki... - Od- łożył czerwony tomik i wybrał kolejną księgę, tym razem masywną, opraw- ną w drewno i mającą niemal stopę grubości. - Właśnie przeglądałem Czy- ny Taradasa i inne tajemnicze zjawiska okidtystyczne, zapisywane przez wieki wśród ludzi, krasnoludów i najdawniejszych elfóiu, gdy... - To dzieło pełne błędów - wtrąciła Arya. Stała z lewej strony stołu, opierając dłonie o mapę miasta. - Autor niewiele wiedział o mych pobra- tymcach, a to, czego nie wiedział, sam

wymyślał. - Może i tale - odparł Jeod. - Ale całkiem sporo wiedział o ludziach, a to ludzie nas interesują. - Otworzył księgę mniej więcej w połowie i ostrożnie rozłożył na stole, tak że legła płasko. - Podczas swych badań Othman spę- dził nieco czasu w tych okolicach. Przede wszystkim zajmował się Helgrin- dem i powiązanymi z nim dziwnymi wydarzeniami, ale pisał także o Dras-Leonie: „Mieszkańcy tego miasta często uskarżają się na osobliwe dźwięki 250

i zapachy, przenikające spod ulic i podłóg, zwłaszcza nocą, które przypisują działalności duchów, zjaw i innych niesamowitych stworów. Jeśli to jednak duchy, to niepodobne do żadnych, o jakich wcześniej słyszałem, bo zazwy- czaj duchy unikają ciasnych przestrzeni". Jeod zamknął książkę. - Na szczęście, Othman był człowiekiem niezwykle dokładnym i za- znaczył źródła owych dźwięków na mapie Dras-Leony. Jak sami widzicie, tworzą one niemal prostą linię, przecinającą starą część miasta. - I uważasz, że to świadczy o obecności tunelu - podsumowała Nasuada. - Owszem. - Jeod pokiwał głową. Siedzący obok Nasuady król Orrin, który dotąd niemal się nie odzywał, przemówił nagle. - Nic, co dotychczas nam pokazałeś, mości Jeodzie, nie dowodzi, że to faktycznie tunel. Jeśli pod miastem kryje się jakaś wolna przestrzeń, może to być piwnica, katakumby bądź inna komora, połączona jedynie z budynkiem nad nią.

A nawet jeżeli to faktycznie tunel, nie wiemy, czy wiedzie poza mury Dras-Leony ani, zakładając jego istnienie, dokąd pro- wadzi. Może w serce pałacu? Co więcej, wedle twej własnej relacji całkiem możliwe, że budowa owego hipotetycznego tunelu w ogóle nie została ukończona. - Biorąc po uwagę kształt, Wasza Wysokość, mało prawdopodobne, by mogło to być cokolwiek oprócz tunelu nie zgodził się Jeod. - Piwnica bądź katakumby nie byłyby tak długie i wąskie. A co do ukończenia... Wiemy, że nigdy nie używano go zgodnie z przeznaczeniem, ale wiemy też, że przetrwał co najmniej do czasów Othmana, co oznacza, że tunel bądź korytarz, czy jak go nazwać, musiał w pewnym stopniu zostać ukończony, inaczej przesiąkająca woda już dawno by go zniszczyła. - Zatem, co z wyjściem? Czy jeśli wolisz, wejściem? - spytał król. Jeod przez chwilę grzebał w stosach zwojów, po czym wyciągnął kolejną mapę Dras-Leony, tym razem obejmującą także okoliczne ziemie. - Co do tego nie mam pewności, ale jeśli prow-adzi poza miasto, to wyjście musi znajdować się gdzieś tutaj... - Przyłożył palec wskazujący do punktu nieopodal wschodniej granicy miasta. Większość budynków poza murami strzegącymi serca DrasLeony wzniesiono po zachodniej stronie,

na brzegu jeziora. Oznaczało to, że miejsce wskazywane przez Jeoda, choć puste, leżało bliżej centrum niż z jakiejkolwiek innej strony poza granicą budynków. - Nie da się jednak tego stwierdzić, nie sprawdziwszy osobiście na miejscu. Eragon zmarszczył brwi. Liczył, że odkrycie Jeoda okaże się pewniejsze.

-Należ y ci pogratulować twoich badań, mości Jeodzie oznajmiła Nasuada. - Być może po raz kolejny oddałeś wielkie usługi Vardenom. - Wstała ze swego krzesła z wysokim oparciem i podeszła przyjrzeć się mapie. Rąbek jej sukni ciągnął się z szelestem po ziemi. - Jeśli wyślemy zwiadowcę, ryzykujemy, że Imperium się zorientuje, iż interesujemy się tym miejscem. Zakładając, że tunel istnieje, wówczas niezbyt nam się przyda: po drugiej stronie będą na nas czekali Murtagh z Cierniem. - Uniosła wzrok i spojrza- ła na Jeoda. - Jak sądzisz, jak szeroki może być ów tunel? Ilu ludzi mogłoby się w nim pomieścić? - Nie potrafię orzec. Możliwe... Orik odchrząknął. - Tutejsza ziemia jest miękka i gliniasta, ze sporymi osadami mułowymi. Wyjątkowo nie nadaje się do kopania tuneli. Jeśli Erst miał choć odrobinę rozsądku, nie zaplanowałby jednego szerokiego kanału, którym spływałyby nieczystości z miasta, a raczej kilka węższych, by zmniejszyć ryzyko zawału. Oceniam, że żaden z nich miałby nie więcej niż jard średnicy. - Zbyt wąskie, by mógł się przez nie przecisnąć więcej niż jeden czło- wiek naraz. - Albo knurla - dodał Orik. Nasuada wróciła na swoje miejsce. Choć skierowała wzrok ku mapie, wdawał o się, że patrzy gdzieś w dal. - Ja mógłbym poszukać tunelu - oznajmił po dłuższej chwili ciszy Era- gon. - Umiem się ukryć za pomocą magii. Wartownicy nigdy by mnie nie zauważyli. - Być może - mruknęła Nasuada - ale nadal nie podoba mi się pomysł, by ktoś się tam kręcił, nawet ty. Zbyt wielkie jest prawdopodobieństwo, że Imperium coś zauważy. Co, jeśli czuwa tam Murtagh? Czy i jego zdołasz oszukać? Wiesz w ogóle, do czego jest zdolny? - Pokręciła głową. - Nie, musimy założyć, że tunel faktycznie istnieje, i podjąć

stosowne decyzje. Jeśli wydarzenia dowiodą inaczej, nic nie będzie nas to kosztowało, ale

jeżeli naprawdę go znajdziemy... może pozwolić nam w końcu zdobyć Dras-Leonę. - Co masz na myśli? - spytał ostrożnie król Orrin. Coś śmiałego. Coś... nieoczekiwanego. Eragon parsknął cicho. - W takim razie może powinniśmy poprosić o radę Rorana. - Nie potrzebuję pomocy Rorana w przygotowaniu własnych planów, Eragonie. Nasuada znów umilkła. Wszyscy w pawilonie, łącznie z Erag »nem, cze- kali, by przekonać się co wymyśli. W końcu się poruszyła. - Oto, co zrobimy: wyślemy niewielki oddział żołnierzy, by otworzyli bramy od środka. -Al e jak komukolwiek miałoby się co udać? - spytał Orik. Było- by dostatecznie trudno, gdybyśmy mieli do czynienia jedynie z setkami obrońców stacjonujących w okolicy, ale może zapomniałaś, że w pobliżu wyleguje się także olbrzymi, ziejący ogniem jaszczur, który z pewnością zainteresuje się każdym głupcem próbującym otworzyć bramy. No i trzeba jeszcze uwzględnić Murtagha. - Ja mogę to zrobić - oznajmił Eragon, nim dyskusja zawrzała na dobre. Słowa te natychmiast uciszyły pozostałych. Eragon oczekiwał, że Nasuada natychmiast odrzuci jego propozycję, ona jednak zaskoczyła go, rozważając to, co powiedział. A potem zdumiała go jeszcze bardziej. - Doskonale - powiedziała. Zapomniał o wszystkich przygotowanych argumentach,

wpatrując się w nią oszołomiony. Najwyraźniej podążyła tym samym torem rozumo- wania. W namiocie rozległ się chór podnieconych głosów, wszyscy zaczęli mó- wić jednocześnie. W tym starciu zwyciężyła Arya. - Nasuado, nie możesz pozwolić, by Eragon tak się narażał. To horren- dalny pomysł. Zamiast tego wyślij kilku magów Blódhgarma, wiem, że zgodzą się pomóc, a to wojownicy z którymi niewielu może się równać, łącznie z Eragonem. Nasuada pokręciła głową. - Żaden z ludzi Galbatorixa nie odważy się zabić Eragona ani Murtagh, ani czarownicy króla, ani nawet zwykli żołdacy. Powinniśmy to wykorzystać.

Poza tym, Eragon jest naszym najpotężniejszym magiem, a otwarcie bram może wymagać wielkiej sity. Z nas wszystkich on ma największe szanse powodzenia. - Ale co będzie, jeśli go schwytają? Nie zdoła stawić czoła Murtaghowi, dobrze o tym wiesz! - Odciągniemy uwagę Murtagha i Ciernia. To da Eragonowi niezbędną szansę. Arya uniosła wyżej głowę. - Jak? Jak ich odciągniecie? - Udamy, że atakujemy Dras-Leonę od południa. Saphira poleci nad miasto, podpalając budynki i zabijając żołnierzy na murach. Cierń i Mur- tagh nie będą mieli wyjścia: będą zmuszeni ją ścigać, zwłaszcza że ujrzą na jej grzbiecie Eragona. Blódhgarm i jego czarodzieje mogą znów przywołać jego podobiznę, kiedyś już tak zrobili. Dopóki Murtagh zanadto się nie zbliży, nie odkryje naszego podstępu. - Jesteś zatem zdecydowana?

- Owszem. Twarz Aryi stężała. - W takim razie będę towarzyszyć Eragonowi. Eragon poczuł nagłą ulgę. Miał nadzieję, że elfka pójdzie z nim, ale sam nie ważył się spytać, w obawie, że odmówi. Nasuada westchnęła. -Jesteś córką Islanzadi. Nie chciałabym cię narażać na podobne nie- bezpieczeństwo. Gdybyś zginęła... Pamiętaj, jak zareagowała twoja matka, kiedy sądziła, że Durzą cię zabił. Nie możemy sobie pozwolić na utratę wsparcia twojego ludu. - Moja matka... - Arya zacisnęła wargi, nie kończąc zdania, po czym znów przemówiła. - Mogę cię zapewnić, pani Nasuado, że niezależnie od tego, co się ze mną stanie, królowa Islanzadi nie porzuci Yardenów. O to nie musisz się martwić. Będę towarzyszyć Eragonowi, podobnie jak dwóch magów Błódhgarma. Nasuada pokręciła głową. - Nie, możesz wziąć tylko jednego. Murtagh wie, jak wiele elfów chro- ni Eragona. Jeśli zauważy brak dwóch bądź więcej, zacznie podejrzewać

pułapkę. Poza tym, Saphira będzie potrzebowała wszelkiej możliwej pomo- cy, jeśli ma się wymknąć Murtaghowi. - Trzech ludzi nie wystarczy do podjęcia podobnej misji upierała się Arya. - Nie zdołamy zapewnić bezpieczeństwa Eragonowi, a co dopiero otworzyć bramy - W takim razie ktoś z Du Vrangr Gata może pójść z wami. Na twarzy Aryi odbiła się lekka wzgarda. - Żaden z waszych magów nie jest dość silny ani dość zręczny. Wróg bę- dzie miał nad nami stukrotną przewagę, albo jeszcze większą. Naprzeciw nas staną zarówno zwykli żołnierze, jak i czarownicy, jedynie elfy bądź Jeźdźcy... - Aibo Cienie - zagrzmiał Orik.

- Albo Cienie - zgodziła się Arya, choć Eragon dostrzegł jej irytację. - Tylko oni zdołaliby przezwyciężyć podobne przeszkody. A nawet wówczas zwycięstwo nie byłoby pewne. Zabierzmy dwóch magów Blódhgarma. Nikt inny wśród Yardenów nie podoła temu zadaniu. - Ach tak? A czymże ja jestem, siekaną wątróbką? Wszyscy odwrócili głowy, gdy Angela wystąpiła z kąta na tyłach namio- tu. Eragon nawet nie podejrzewał, że tam stoi. - Cóż za dziwne powiedzenie - rzekła. - Kto w ogóle chciałby się porów- nać do siekanej wątróbki? Skoro już trzeba wybrać jakiś narząd, to czemu nie woreczek żółciowy? Albo grasicę? Są znacznie ciekawsze niż wątroba. Albo może siekane jad... - Uśmiechnęła się. - No cóż, to chyba nie ma znaczenia. - Stanęła przed Arya, unosząc głowę. - Czy będziesz miała coś przeciw, jeśli ja pójdę z wami, alfa? Nie jestem członkinią Vardenów, no nie do końca, ale chętnie uzupełnię wasz kwartet. Ku wielkiemu zdumieniu Eragona, Arya skłoniła głowę. - Oczywiście, mędrczyni. Nie chciałam cię urazić. Twoja obecność bę- dzie dla nas prawdziwym zaszczytem. - Świetnie! - wykrzyknęła Angela. - To jest, jeśli ty nie masz nic przeciw temu - dodała pod adresem Nasuady. Przywódczyni Vardenów z lekkim rozbawieniem pokręciła giowrą. - Jeśli tego pragniesz i Arya ani Eragon nie protestują, nie widzę powo- du, dla którego nie mogłabyś pójść z nimi. Nie pojmuję jednak, dlaczego chcesz to zrobić.

Angela odrzuciła włosy. - Spodziewasz się, że będę się tłumaczyć z każdej podjętej decyzji?... No dobrze, jeśli to ma zaspokoić twoją ciekawość, to powiedzmy, że mam do wyrównania rachunki z kapłanami Helgrindu i chętnie skorzystam ze spo-

sobności, żeby zagrać im na nosie. A poza tym, gdyby zjaw ii się Murtagh, chowam w zanadrzu kilka sztuczek, które mogą dać mu do myślenia. - Powinniśmy poprosić także Elvę - wtrącił Eragon. - Jeśli ktokolwiek mógłby nam pomóc uniknąć niebezpieczeństwa... Nasuada zmarszczyła brwi. - Kiedy ostatnio rozmawiałyśmy, jasno wyraziła swoje zdanie. Nie będę się przed nią kłaniać i poniżać, próbując przekonać, by je zmieniła. - Ja z nią pomówię - obiecał Eragon. - To na mnie jest zła i to ja powi- nienem poprosić. Nasuada znówr zaczęła skubać frędzle złotej sukni i obracać je między palcami. - Rób jak chcesz - rzekła w końcu ostro. - Nie podoba mi się wizja posłania dziecka - nawet tak uzdolnionego jak Elva - w sam środek bitwy. Jednakże podejrzewam, że ona akurat potrafi się obronić. - Dopóki ból otaczających ją istot jej nie oszołomi - dodała Angela. - Ostatnie kilka walk spędziła skulona, ledwie zdolna się ruszyć bądź oddychać. Nasuada znieruchomiała, patrząc na Eragona z poważną miną. - Elva jest nieprzewidywalna. Jeśli zdecyduje się pójść z wami, uważaj na nią, Eragonie. - Będę uważał - przyrzekł. Potem Nasuada zaczęła omawiać z Orrinem i Orikiem kwestie logistycz- ne i Eragon cofnął się na bok, nie miał bowiem w tych sprawach nic do powiedzenia. W bezpiecznym schronieniu umysłu sięgnął ku Saphirze, która słuchała całej dyskusji jego uszami. I co? - spytał. Jak myślisz? Milczałaś. Sądziłem, że się odezwiesz, kiedy Nasuada zaproponowała, abyśmy zakradli się do Dras-

Leony. Nic nie mówiłam, bo nic nie miałam do powiedzenia. To dobry plan. Zgadzasz się z nią? Nie jesteśmy już niezgrabnymi młodzikami, Eragonie. Owszem, nasi wro- gowie są śmiertelnie groźni, ale my także. Czas im o tym przypomnieć.

I nie przeszkadza ci, że się rozstaniemy ? Oczywiście, że mi przeszkadza - warknęła. Gdziekolwiek się udasz, wro- gowie zlatują się do ciebie niczym muchy do mięsa. Nie jesteś już jednak taki bezradny jak kiedyś. Eragon miał wrażenie, że zaczęła mruczeć. Ja, bezradny? - powtórzył z udanym oburzeniem. Tylko odrobinę. Ale twoje ugryzienie jest niebezpieczniejsze niż kiedyś. Tak jak twoje. Mm... Ruszam na łowy. Zbliża się potężna burza, nie będę miała szansy się posilić, póki nie skończy się bitwa. Leć bezpiecznie - rzekł. Czując, jak jej obecność się oddala, z powrotem skupił uwagę na roz- mowach w namiocie, wiedział bowiem, że jego życie i życie Saphiry będzie zależeć od decyzji, jakie podejmą Nasuada, Orik i Orrin.

POD WZGÓRZEM I SKAŁĄ

Eragon uniósł ramiona, starając się jak najwygodniej ułożyć ukrytą pod tuniką kolczugę. Wokół nich zalegała ciemność, ciężka, przytłaczająca. Gruba warstwa chmur przesłaniała księżyc i gwiazdy. Bez czerwonego magicznego świet- lika, który trzymała na dłoni Angela, nawet Eragon i elfy niczego by nie widzieli. Powietrze było wilgotne, a raz czy dwa Eragon poczuł na policzkach zimne krople deszczu. Kiedy poprosił Elve o pomoc, ta roześmiała się i odmówiła. Nalegał dłu- go, niestrudzenie, ona jednak upierała się przy swoim. Jej odmowa ziryto- wała Eragona. Nie mógł jednak powstrzymać podziwu dla siły charakteru dziewczynki: odmówić prośbie zarówno Jeźdźca, jak i smoka, to spore wy- zwanie. Z drugiej strony, w swym krótkim życiu znosiła już niewiarygodny ból i dzięki doświadczeniu stała się twardsza niż nawet najbardziej cyniczni wojownicy. Obok niego Arya zapięła pod szyją długi płaszcz, podobnie Angela i czarnowłosy elf, Wyrden, którego Blödhgarm wyznaczył im na towarzy- sza. Płaszcze miały ich chronić przed nocnym chłodem, a także ukrywać

broń przed napotkanymi w mieście przechodniami - jeśli oczywiście dotrac tak daleko. Nasuada, Jórmundur i Saphira odprowadzili ich na skraj obozu, gdzie teraz stali. Pośród namiotów ludzie, krasnoludy i urgale szykowali się do wymarszu. - Nie zapomnijcie - odezwała się Nasuada. Jej oddech parował w po- wietrzu. - Jeśli do świtu nie dotrzecie do

bramy, znajdźcie jakąś kryjówkę i zaczekajcie do jutra. Wówczas znów spróbujemy. - Być może nie będziemy sobie mogli pozwolić na czekanie odparła Arya. Nasuada roztarła dłonie i skinęła głową. Wyglądała na nietypowo zatro- skaną. -Wiem . Tak czy inaczej, będziemy gotowi rozpocząć atak, gdy tylko nawiążecie kontakt, niezależnie od pory. Wasze bezpieczeństwo jest waż- niejsze niż zajęcie Dras-Leony. Pamiętajcie o tym. - Jej wzrok powędrował ku Eragonowi. - Powinniśmy już ruszać - wtrącił Wyrden. - Noc mija. Eragon na moment przycisnął czoło do głowy Saphiry. Pomyślnych łowów - rzekła cicho. I tobie także. Rozstali się niechętnie i Eragon dołączył do Aryi i Wyrdena, podążają- cych za Angelą w stronę wschodniego krańca miasta. Kiedy mijali Nasuadę i Jórmundura, ci pożegnali ich, życząc powodzenia, a potem wokół zapadła cisza, którą zakłócały jedynie ich oddechy i odgłos kroków. Angela przygasiła światło na dłoni, aż w końcu Eragon ledwo widział własne nogi. Musiał wytężyć wzrok, by wypatrzyć leżące na ziemi kamienie i gałęzie. Maszerowali w ciszy niemal godzinę, w końcu zielarka się zatrzymała. - Jesteśmy na miejscu - wyszeptała - o ile potrafię ocenić. Zazwyczaj dobrze wyliczam odległości, ale mogłam się pomylić o ponad tysiąc stóp. W tych ciemnościach trudno jest mieć jakąkolwiek pewność. Po ich lewej, nad horyzontem unosiło się kilkanaście iskierek światła, jedyny dowód, że znaleźli się niedaleko Dras-Leony. Światła wydawały się dość bliskie, by móc je chwycić ręką.

Eragon z dwiema towarzyszkami zebrali się wokół Wyrdena. Elf ukląkł i zsunął rękawicę z prawej dłoni. Przyciskając ją do nagiej ziemi, zaczął nu- cić zaklęcie, którego nauczył go krasnoludzki mag, przysłany przez Orika, nim wyruszyli ze swą misją, pozwalające wykrywać podziemne pomiesz- czenia. Podczas gdy Wyrden śpiewał, Eragon wbijał wzrok w otaczającą ich ciemność, nasłuchując i wypatrując wrogów. Krople deszczu coraz częściej spadaty mu na twarz. Miał nadzieję, że przed bitwą pogoda się popra- wi - jeśli w ogóle dojdzie do jakiejkolwiek bitwy. Gdzieś niedaleko zahukała sowa; odruchowo sięgnął po Brisingra, po- wstrzymując się w ostatniej chwili i zaciskając dłoń wr pięść. Barzul, mruknął w myślach, powtarzając ulubione przekleństwo Ori- ka. Był bardziej podenerwowany niż powinien. Świadomość, że być może znów będzie musiał walczyć z Murtaghiem i Cierniem - razem bądź osob- no dręczyła go. Jeśli dalej będę się tak denerwować, z pewnością przegram, pomyślał. Spowolnił zatem oddech i rozpoczął pierwsze z umysłowych ćwiczeń, któ- rych nauczył go Glaedr, służących do zapanowania nad emocjami. Kiedy Eragon opowiedział mu o misji, której się podjął, stary smok nie zareagował entuzjastycznie, ale też nie protestował. Omówiwszy najróżniejsze możliwe, nieprzewidziane wypadki, Glaedr dodał: Strzeż się cieni, Eragonie. W mrocznych miejscach czają się osobliwe istoty. Eragon pomyślał, że trudno to uznać za zachętę. Starł z twarzy krople wilgoci. Druga dłoń ani na moment nie opuściła okolic miecza. Poczuł na twarzy ciepłą, gładką skórę rękawicy. Opuściwszy rękę, wsunął kciuk za swój pas, pas Belotha

Mądrego, świa- dom ciężaru ukrytych wewnątrz dwunastu diamentów bez skazy. Tego ranka udał się do zagród bydła i gdy kucharze zabijali ptaki i owce na śnia- danie dla armii, przelał energię umierających zwierząt w głąb klejnotów. Nie znosił tego; kiedy sięgał umysłem ku zwierzęciu - jeżeli nadal miało głowę - zaczynał dzielić jego ból i strach, a gdy opadało w otchłań, czuł się tak, jakby to on sam umierał. Było to straszliwe, przerażające doświadczenie. Gdy tylko mógł, szeptał do zwierząt słowa wr pradawnej mowie, próbując je pocieszyć. Czasami się udawało, czasami nie. Choć stworzenia

tak czy inaczej by zginęły i choć potrzebował ich energii, nie cierpiał tego, bo czuł się, jakby co on odpowiadał za ich śmierć. Czuł się nieczysty. Teraz wyobraził sobie, że pas stał się odrobinę cięższy, nasycony energią tak wielu stworzeń. Nawet gdyby diamenty wewnątrz nie miały wartości, Eragon uważałby go za cenniejszy od złota ze względu na dziesiątki żywo- tów, potrzebnych, by go wypełnić. - Znalazłeś? - spytała Arya, gdy Wyr den przestał śpiewać. - Tędy - odparł elf, wstając. Eragona ogarnęła nagła ulga i zarazem obawa. Jeod miał rację! Wyr den poprowadził ich przez gościniec i szereg niewielkich wzgórz, do cichej kotlinki ukrytej pośród wzniesień. - Wylot tunelu powinien być gdzieś tutaj - rzekł elf, wskazując zachodni brzeg zagłębienia. Zielarka zwiększyła moc swego magicznego światła dostatecznie, by mogli szukać. Wówczas Eragon, Arya i Wyrden zaczęli przeczesywać zarośla na stoku, wbijając patyki w ziemię. Dwa razy Eragon uderzył łydką o pniak

zwalonej brzozy, z bólu głośno wciągając powietrze. Pożałował, że nie zało- żył nagolenników; zostawił je w namiocie wraz z tarczą, bo zwróciłyby zbyt wiele uwagi w mieście. Szukali tak przez dwadzieścia minut, krążąc po zboczu w górę i w dół i stopniowo oddalając się od siebie. W końcu Eragon usłyszał brzęk me- talu. - Tutaj! - zawołała cicho Arya. Wraz z pozostałymi pośpieszył ku elfce, stojącej obok niewielkiego za- rośniętego zagłębienia na stoku. Arya odgarnęła krzaki, ukazując wyłożony kamieniem tunel wysoki na pięć stóp i szeroki na trzy. Jego wylot zakrywała zardzewiała żelazna krata. - Spójrzcie - rzuciła, wskazując ziemię. Eragon podążył wzrokiem za jej ręką i ujrzał ścieżkę wychodzącą z tune- lu. Nawet w niesamowitym czerwonym blasku magicznego światełka zie- larki mógł stwierdzić, że często z niej korzystano. Ktoś musiał ukradkiem wykradać się i zakradać do Dras-Leony. - Musimy zachować ostrożność - wyszeptał Wyrden. Angela prychnęła cicho.

-A jak inaczej zamierzałeś postępować? Do wtóru fanfar i krzyków he- roldów? Też mi. Elf nie odpowiedział, sprawiał jednak wrażenie wyraźnie poruszonego. Arya i Wyrden zdjęli kratę i ostrożnie wkroczyli do tunelu. Oboje przywołali własne ogniki. Świetliste kule unosiły się nad ich głowami niczym maleńkie czerwone słońca, choć dawały nie więcej światła niż garść rozża- rzonych węgli. Eragon został z tyłu. - Dlaczego elfy traktują cię z tak wielkim szacunkiem? spytał Ange- lę. - Wyglądają, jakby niemal się ciebie bały.

- A czy nie zasługuję na szacunek? Zawahał się. - Wiesz chyba, że któregoś dnia będziesz musiała mi o sobie opowie- dzieć. - A czemu tak sądzisz? To rzekłszy, przecisnęła się obok niego i zniknęła w tunelu. Jej płaszcz łopotał niczym skrzydła Lethrblaki. Kręcąc głową, Eragon podążył w ślad za nią. Niska zielarka nie musiała się zbytnio schylać, by nie uderzyć głową w sklepienie, ale Eragon garbił się niczym zreumatyzowany starzec, po- dobnie oba elfy Tunel był niemal zupełnie pusty. Podłogę pokrywała cieniutka warstew- ka zaschniętego błota. W pobliżu wylotu leżało kilka patyków i kamie- ni oraz odrzucona wylinka węża. Sam korytarz pachniał wilgotną słomą i skrzydłami ciem. Eragon i pozostali ruszyli naprzód jak najciszej, lecz tunel wzmacniał każdy dźwięk. Szurnięcia odbijało się od ścian, wypełniając powietrze dzie- siątkami nakładających się na siebie szeptów, pomruków i westchnień, któ- re jakby żyły własnym życiem. Eragon odnosił wrażenie, że otacza ich tłum bezcielesnych duchów, komentujących każdy ich ruch. To tyle, jeśli chodzi o bezszelestne podkradanie się do ludzi, pomyślał trąciwszy butem kamyk, który odbił się od ściany tunelu z głośnym stuko- tem, wzmocnionym sto razy w głębi korytarza. „Przepraszam” - powiedział bezdźwięcznie, gdy wszyscy spojrzeli na nie- go. Na jego wargach zatańczył cierpki uśmiech.

Przynajmniej wiemy, co powoduje osobliwe odgłosy pod Dras-Leoną. Po powrocie będzie musiał powiedzieć o tym Jeodowi. Kiedy pokonali znaczny kawałek tunelu, Eragon

przystanął, spoglądając w stronę wylotu, który zdążył już zniknąć w ciemności. Mrok wydawał się niemal namacalny, niczym ciężka tkanina narzucona na świat. W połą- czeniu z ciasnymi ścianami i niskim sklepieniem sprawiał, że Eragon czuł się uwięziony, jakby tkwił w pułapce. W zwykłych okolicznościach nie przeszkadzało mu przebywanie w zamknięciu, lecz tunel skojarzył mu się z labiryntem wykutych wr skale korytarzy wewnątrz Helgrindu, w których wraz z Roranem walczyli z Ra zacami. Trudno to było uznać za przyjemne wspomnienie. Odetchnął głęboko i powoli wypuścił powietrze. Miał właśnie ruszyć dalej, gdy dostrzegł dwoje wielkich oczu, połyskują- cych wśród cieni niczym para miedzianych kamieni księżycowych. Chwy- cił Brisingra i zdołał częściowo wyciągnąć go z pochwy, gdy w ciemności pojawił się Solembum, stąpając bezszelestnie. Kotołak zatrzymał się na skraju kręgu światła. Zastrzygł zakończonymi czarno uszami, jego pyszczek rozchylił się w wyrazie rozbawienia. Eragon odprężył się i pozdrowił przybysza skinieniem głowy. Powinie- nem był się domyślić. Gdziekolwiek pojawiała się Angela, nieodmiennie podążał też Solembum. I znów Eragon pomyślał z ciekawością o przeszłości zielarki: jakim cudem zyskała sobie jego oddanie? Reszta grupy oddalała się szybko i Solembuma znów pochłonęły cienie, ukrywając go przed wzrokiem Eragona. Pocieszony świadomością, że kotołak pilnuje jego pleców, Eragon po- śpieszył naprzód. Zanim grupa opuściła obóz, Nasuada poinformowała ich o dokładnej liczbie żołnierzy w mieście, a także o tym, gdzie stacjonują, i o ich zwy- czajach i obowiązkach. Przekazała także szczegółowe informacje na temat prywatnej kwatery Murtagha, gdzie jada, a nawet jego nastroju poprzed- niego

wieczoru. Jej informacje były zdumiewająco dokładne. Zapytana, uśmiechnęła się i wyjaśniła, że od przybycia Vardenów kotołaki szpiego- wały dla niej za murami DrasLeony. Kiedy Eragon z towarzyszami wy- łonią się z tunelu, kotołaki odprowadzą ich do południowej bramy, ale jeśli to możliwe, nie ujawnią swojej obecności Imperium, bo wówczas nie

mogłyby już tak sprawnie dostarczać Nasuadzie informacji. Ostatecznie, kto mógłby przypuszczać, że wylegujący się w pobliżu nietypowo duży kot to tak naprawdę szpieg nieprzyjaciela? Kiedy Eragon powtarzał w myślach szczegóły odprawy, przyszło mu do głowy, że jedną z największych słabości Murtagha jest to, że musi on nadal sypiać. Jeśli dziś nie schwytamy go ani nie zabijemy, podczas następnego spot- kania powinniśmy znaleźć jakiś sposób, aby obudzić go w środku nocy - i, jeśli się uda, przez więcej niż jedną noc. Trzy, cztery doby bez porządnego snu wystarczą, by nie był w formie do walki. Wciąż szli naprzód, tunelem wiodącym prosto jak strzała, bez żadnych zwrotów ani zakrętów. Eragon owi wydało się, że wyczuwa lekkie wzniesie- nie posadzki - logiczne, w końcu korytarz zaplanowano do odprowadzania ściekówr z miasta - ale nie miał pewności. Po jakimś czasie ziemia pod stopami zaczęła mięknąć i lepić się do butów niczym mokra glina. Ze sklepienia kapała wroda, czasami lądując na karku Eragona i ściekając mu po kręgosłupie niczym dotyk lodowatego palca. Raz pośliznął się w błocie i gdy wyciągnął rękę, by się podeprzeć, odkrył, że ściana lepi się od śluzu. Nie miał pojęcia, ile czasu minęło. Możliwe, że spędzili w tunelu godzi- nę, możliwe, że dziesięć, a może zaledwie

parę minut. Tak czy inaczej, bola- ły go szyja i ramiona od ciągłego pochylania się i zmęczyło go patrzenie na, jak się zdawało, te same dwadzieścia stóp różowo zabaiwionego kamienia. W końcu zauważył, że echa słabną i odstępy między każdym powtórze- niem dźwięku się wydłużają. Niedługo potem tunel rozszerzył się, tworząc wielkie prostokątne pomieszczenie o żebrowanym, półsklepionym suficie, w najwyższym miejscu wysokim na ponad piętnaście stóp. Komora była pusta, pomijając spróchniałą beczkę w kącie. Naprzeciw nich trzy identycz- ne łukowate przejścia wiódły do trzech identycznych pomieszczeń, niewiel- kich i ciemnych. Eragon nie widział, co się kryje dalej. Grupa zatrzymała się i powroli wyprostował plecy, krzywiąc się, gdy rozciągał obolałe mięśnie. -T o raczej nie jest część pierwotnych planów Ersta Siwobrodego - zau- ważyła Ary a. - Którą drogę powinniśmy wybrać? - spytał Wyrden.

- Czyż to nie oczywiste? - zdumiała się zielarka. - Lewą. Zawsze należy wybrać lewą. - I ruszyła naprzód. Eragon nie zdołał się powstrzymać. - Lewą od której strony? Gdybyś ruszyła z przeciwległej, lewa... - Lewa byłaby prawą, a prawa lewą, tak, tak. - Oczy zielarki się zwęzi- ły. - Czasami jesteś aż za sprytny, Cieniobójco... No dobrze, spróbujemy po twojemu, ale nie mów, że cię nie ostrzegałam, jeżeli będziemy się tu błąkać całymi dniami. Tak naprawdę Eragon wolałby środkowe przejście, bo uznał, że zapewne ono doprowadzi ich na ulicę, ale nie chciał się wdawać w kłótnię z Angelą. Tak czy inaczej, wkrótce znajdziemy schody, pomyślał.

Pod Dras-Leoną nie może być zbyt wielu pomieszczeń. Unosząc wysoko magiczne światełko, zielarka ruszyła przodem. Wyrden i Arya podążyli za nią, Eragon zamykał pochód. Pokój za prawym przejściem okazał się większy, niż się wydawał z po- czątku, ciągnął się bowiem dwadzieścia stóp wr bok, a potem skręcał i sięgał jeszcze kilka jardów dalej. Tam znów zaczynał się korytarz, z którego ścian sterczały puste lichtarze. W głębi tunelu ujrzeli kolejne niewielkie pomiesz- czenie z trzema łukami, wiodącymi do następnych, i tak dalej. Kto je zbudował i po co? - zastanawiał się oszołomiony Eragon. Wszyst- kie komnaty były puste i pozbawione jakichkolwiek sprzętów. Znaleźli w nich jedynie dwunogi stołek, który rozpadł się, kiedy Eragon trącił go czubkiem buta, i stos potrzaskanych naczyń, leżących w kącie pod całunem pajęczyn. Angela ani razu się nie zawahała i nie zastanawiała, którą stronę wybrać, bo za każdym razem skręcała w prawo. Eragon zaprotestowałby, tyle że nie przyszedł mu do głowy żaden lepszy pomysł. Kiedy dotarli do okrągłej komnaty z siedmioma równomiernie roz- mieszczonymi dookoła przejściami, zielarka się zatrzymała. Za każdym przejściem widzieli korytarz, identyczny jak ten, którym właśnie przybyli. - Zaznaczcie, skąd przyszliśmy, bo możemy przypadkiem zawrócić - za- proponowała Arya. Eragon cofnął się i rękojeścią Brisingra wydrapał kreskę w kamiennej ścianie. Gdy to robił, spoglądał w ciemność, szukając śladu Solembuma, ale nie dostrzegł nawet wąsika. Miał nadzieję, że kotołak nie zabłądził

gdzieś w labiryncie komnat. Omal nie zaczął szukać go

umysłem, ale oparł się pokusie; gdyby ktoś poczuł, jak maca dokoła, Imperium mogłoby od- kryć ich obecność. - Ach! - wykrzyknęła Angela i cienie wokół Eragona poruszyły się, gdy wspięła się na palce i uniosła wysoko swój magiczny ognik. Eragon podbiegł na środek komnaty, gdzie stała wraz z Aryą i Wyrdenem. - Co się stało? - wyszeptał. - Sufit, Eragonie - wymamrotała Arya. - Spójrz na sufit. Zrobił co kazała, lecz ujrzał jedynie bardzo stare kamienne bloki pokryte pleśnią, z tak wieloma szczelinami, że fakt, że sklepienie już dawno się nie zawaliło, wydawał się prawdziwym cudem. A potem spojrzał ponownie i sapnął. Linie, które wziął za pęknięcia, wr istocie były głęboko wyrytymi ru- nami - rzędami równych, drobnych runów o ostrych kątach i prostych liniach. Oślizgły osad i upływ stuleci częściowo przysłoniły tekst, ale więk- szość pozostawała czytelna. Eragon krótką chwilę zmagał się z runami, rozpoznał jednak zaledwie kilka słów, a i to zapisanych inaczej niż przywykł. - Co tu jest napisane? - spytał. - Czy to po krasnoludzku? - Nie - odparł Wyrden - to język naszego ludu, ale w postaci, w jakiej mówiono nim i pisano bardzo dawno temu i w bardzo szczególnym dialek- cie: dialekcie fanatyka Toska. Imię to trąciło w pamięci Eragona pewną strunę. - Kiedy wraz z Roranem uratowaliśmy Katrinę, słyszeliśmy, jak kapłani Helgrindu wspominali księgę Toska. Wyrden kiwnął głową. - Ta księga to podstawa ich wiary. Nie Tosk pierwszy modlił się do Hel- grindu, ale on jako pierwszy uporządkował swe wierzenia i praktyki. Od tego czasu

znalazł wielu naśladowców. Ci, którzy oddają cześć Helgrindowi, uważają go za proroka swego bóstwa, a to - elf szeroko rozłożył ręce - jest historia Toska od narodzin aż po śmierć: prawdziwa historia, której uczniowie nigdy nie zdradziliby ludziom spoza swojej sekty. - Moglibyśmy wiele się z tego dowiedzieć. - Angela nie odrywała wzro- ku od sufitu. - Gdybyśmy tylko mieli więcej czasu... Eragon zdumiał się, widząc jej fascynację. Arya zerknęła na siedem korytarzy. - Zaczekamy chwilę, ale czytajcie szybko. Podczas gdy Angela i Wyrden chłonęli wzrokiem runy, Arya podeszła do jednego z przejść i zaczęła nucić cicho zaklęcie odszukiwania i odnajdy- wania. Kiedy skończyła, odczekała chwilę, przekrzywiając głowę, a potem przeszła do następnego. Eragon jeszcze chwilę wpatrywał się w runy. Potem powrócił do wylotu korytarza, który ich tu sprowadził, i oparł się o ścianę. Chłód kamieni przenikał do jego ramienia. Arya zatrzymała się przed czwartym przejściem. Znajoma kadencja jej zaklęć wzniosła się i opadła niczym miękkie westchnienie wiatru. I znów nic. Poczuwszy lekkie łaskotanie na grzbiecie prawej dłoni, spojrzał w dół. Do jego rękawicy przywarł wielki bezskrzydły świerszcz. Owad był odraża- jący: czarny, rozdęty, o kolczastych nogach i wielkiej głowie podobnej do czaszki. Jego pancerz połyskiwał jak naoliwiony. Eragon zadrżał, czując nagły dreszcz, i potrząsnął ręką, odrzucając świersz- cza w ciemność. Owad wylądował z cichym stukotem. Piąty korytarz okazał się równie mało pomocny, toteż Arya minęła przej- ście, w którym stał Eragon, i zatrzymała się

przed siódmymi drzwiami. Nim jednak zdołała rzucić zaklęcie, z korytarzy dobiegł gardłowy wrzask - odebrali go tak, jakby dochodził ze wszystkich stron jednocześnie. Tuż po nim nastąpił syk, miauknięcie i krzyk, od którego Eragonowi zjeżyły się włosy na głowie. Angela obróciła się na pięcie. - Solembum! Wszyscy czworo jednocześnie dobyli mieczy. Eragon wycofał się na środek pomieszczenia, jego wrzrok przeskakiwał z jednego wejścia na drugie. Gedwey ignasia mrowiła i swędziała jak ugry- zienie pchły - bezużyteczne ostrzeżenie, nie mówiło bowiem, skąd nadcho- dzi niebezpieczeństwo. - Tędy - Arya ruszyła w stronę siódmego przejścia. Zielarka nie ustąpiła. - Nie - szepnęła. - Musimy mu pomóc.

Eragon zauważył, że w dłoni trzymała krótki miecz, o osobliwej bezbarw- nej klindze, która połyskiwała w słabym świetle niczym klejnot. Elfka się skrzywiła. -Jeśl i Murtagh dowie się, że tu jesteśmy... Wszystko odbyło się tak szybko i bezszelestnie, że Eragon nigdy by nie zauważył, gdyby nie patrzył akurat we właściwą stronę: pół tuzina drzwi ukrytych w ścianach trzech różnych korytarzy otwarło się i ze środka wy- biegło ku nim z mieczami w rękach około trzydziestu odzianych na czarno ludzi. - Letta! - wykrzyknął Wyrden i mężczyźni z jednej grupy zaczęli zderzać się ze sobą, jakby ci z przodu wpadli wprost na niewidzialny mur. A potem reszta napastników runęła na nich i nie było już czasu na magię. Eragon z łatwością odparował pchnięcie,

po czym cięciem z boku odrąbał napastnikowi głowę. Podobnie jak pozostali, mężczyzna obwiązał twarz chustą, tak że było widać jedynie jego oczy. Chusta zatrzepotała, gdy gło- wa, wirując, runęła na ziemię. Eragon poczuł z ulgą, jak Brisingr zagłębia się w ciało i kość. Przez mo- ment lękał się, że ich przeciwników chronią zaklęcia bądź zbroje - albo że, co gorsza, w ogóle nie są ludźmi. Przebił kolejnego pchnięciem między że- bra i właśnie odwrócił się, by rozprawić się z dwoma kolejnymi, gdy miecz, który pojawił się znikąd, pomknął łukiem w powietrzu wprost ku jego gardłu. Zaklęcia ochronne ocaliły go przed pewną śmiercią, lecz z klingą cal od skóry Eragon musiał odskoczyć. Ku jego zdumieniu mężczyzna, który go zranił, wciąż stał, po boku ściekała mu krew, on sam jednak jakby nie dostrzegał dziury we własnym ciele. Eragona ogarnęła groza. - Oni nie czują bólu! - zawołał, rozpaczliwie blokując ataki z trzech różnych stron. Jeśli nawet ktokolwiek go usłyszał, nie uznał za stosowne odpowiedzieć. Wolał nie marnować czasu na rozmowy, skupił się na w-alce z ludźmi naprzeciwko, ufając, że towarzysze ochronią mu plecy. Śmigał naprzód, parował, uskakiwał, wymachując Brisingrem, jakby ten ważył nie więcej niż wierzbowa witka. W zwykłych okolicznościach

błyskawicznie zabiłby każdego z napastników, lecz ich odporność na ból oznaczała, że musiał albo obcinać im głowy, albo zadawać cios w serce, albo też rozrąbywać ciało, a potem utrzymywać ich na dystans, czekając, aż stracą przytomność z upływu krwi. W przeciwnym razie napastnicy, nie zważając na własne obrażenia, nadal próbowali go zabić,

ich duża liczba utrudniała unikanie wszystkich ciosów i szybkie riposty. Eragon wiedział, że mógłby w ogóle przestać się bronić, ufając ochronie zaklęć, ale to zmę- czyłoby go równie szybko jak wymachiwanie Brisingrem. A ponieważ nie potrafił przewidzieć dokładnie, kiedy zaklęcia zawiodą - choć w pewnym momencie musiały, żeby go nie zabić - i wiedział, że mogą mu się przydać później, walczył ostrożnie, jakby miał do czynienia z ludźmi, których mie- cze mogą jednym ciosem kaleczyć bądź zadawać śmierć. Z ukrytych drzwi w korytarzach wypadali kolejni odziani na czarno wo- jownicy. Tłoczyli się wokół Eragona, odpychając go połączoną masą ciał. Do jego nóg i rąk przywierały dłonie, grożąc, że go unieruchomią. - Kverst! - warknął cicho, wymawiając jedno z dwunastu słów śmierci, których nauczył go Oromis. Tak jak podejrzewał, zaklęcie nie zadziałało: ci ludzie byli chronieni przed bezpośrednimi atakami magicznymi. Eragon szybko przygotował zaklęcie, którym niegdyś Murtagh posłużył się przeciw niemu: - Thrysta vindr! Był to okrężny sposób pchnięcia tamtych: nie dotykał ich wprost, lecz jedynie posyłał ku nim powietrze. Tak czy inaczej, zadziałało. Komnatę wypełnił skowyt wiatru, szarpiąc włosy i płaszcz Eragona i od- rzucając najbliższych przeciwników na ich pobratymców, tak że wokół ot- warła się przestrzeń około dziesięciu stóp. Jego siły spadły wyraźnie, ale nie dość mocno, by go obezwładnić. Odwrócił się, sprawdzając, jak idzie pozostałym. Nie on pierwszy zna- lazł sposób wyminięcia zaklęć chroniących przeciwników: z prawej ręki Wyrdena wystrzeliwały pioruny, owijając się wokół każdego wojownika, który miał pecha przejść przed nim. Lśniące włókna energii niemal płynęły, okręcając się wokół ofiar. Do komnaty wpadali jednak kolejni wojownicy.

- Tędy! - zawołała Arya i skoczyła w stronę siódmego korytarza, tego, którego nie zdążyła zbadać przed zasadzką.

Wyrden podążył za nią, podobnie Eragon. Angela zamykała pochód, kuśtykając i przyciskając dłoń do krwawej rany na ramieniu. Za nimi męż- czyźni w czerni zawahali się, przez moment krążąc niepewnie po komnacie. Potem z donośnym rykiem ruszyli w pościg. Biegnąc korytarzem, Eragon starał się ułożyć odmianę wcześniejszego zaklęcia, która, zamiast zbić przeciwników z nóg, zabiłaby ich na miejscu. Szybko wymyślił jak to zrobić i zachował czar na podorędziu, by użyć go, gdy tylko ujrzy sporą grupę napastników. Kim oni są? - zastanawiał się. I ilu ich jest? Przed sobą ujrzał wylot korytarza, przez który przeświecało słabe fiole- towe światło. Wystarczyło mu akurat czasu, by poczuł lęk przed jego źród- łem, a potem zielarka wydała z siebie głośny krzyk, coś błysnęło ciemnopomarańczowym światłem do wtóru przeszywającego huku. W powietrzu rozeszła się woń siarki. Eragon obrócił się na pięcie i ujrzał pięciu mężczyzn wciągających An- gelę przez drzwi, które otwarły się w ścianie korytarza. - Nie! - ryknął. Jednakże nim zdołał ich powstrzymać, drzwi zatrzasnęły się równie bezszelestnie, jak wcześniej otwarły, i ściana znów wydawała się cała i nietknięta. - Brisingr! - huknął Eragon i jego miecz stanął w ogniu. Przyłożył czubek do ściany, próbując przepchnąć go przez kamień, ot- worzyć drzwi cięciem. Kamień był jednak gruby i topił się powoli, Eragon wkrótce pojął, że dokonanie tego kosztowałoby go znacznie więcej energii, niż zamierzał poświęcić. A potem u jego boku zjawiła się Arya, położyła dłoń w miejscu, gdzie wcześniej widział drzwi.

- Ladrin - wymamrotała. Otwórz się. Drzwi pozostały zamknięte, lecz Eragon zawstydził się, że nie przyszło mu do głowy, by najpierw spróbować zaklęcia. Prześladowcy byli już tak blisko, że wraz z Aryą nie mieli wyboru, mu- sieli zawrócić i stawić im czoło. Eragon chciał rzucić zaklęcie, które wcześ- niej wymyślił, ale korytarz był dość szeroki dla zaledwie dwójki ludzi i nie zdołałby zabić pozostałych, bo ukrywali się przed jego wzrokiem. Lepiej zatem zachować czar w odwodzie, uznał, do chwili, kiedy zdoła za jednym zamachem unicestwić większość przeciwników.

Wraz z Aryą odrąbali głowy pierwszej dwójki i zaatakowali następną parę napastników w czerni, gdy tamci przekroczyli ciała. Szybkimi ruchami zabili jeszcze sześciu, ale tamci pojawiali się bez końca. - Tędy! - zawołał Wyrden. - Stenr slauta! - zawołała Arya i kamienne ściany korytarza - aż do paru jardów od miejsca, gdzie stali - eksplodowały w przejście. Grad ostrych odłamków sprawił, że napastnicy skulili się i zatrzymali, kilku runęło na ziemię okaleczonych. Eragon i Arya jednocześnie zawrócili, podążając za Wyrdenem, który biegł w stronę otworu na końcu korytarza. Elfa dzieliło od nich zaledwie trzydzieści stóp. A potem dziesięć... Pięć... I wtedy z otworów w podłodze i suficie wystrzelił gąszcz ametystowych szpikulców, więżąc między sobą Wyrdena. Elf jakby się unosił pośrodku tu- nelu, zaklęcia ochronne zatrzymały kryształowe ciernie zaledwie cal od jego ciała. Nagle wzdłuż każdego szpikulca przebiegło z trzaskiem wyładowanie energii, ostre jak szpilki końce rozbłysły boleśnie jasno i z nieprzyjemnym chrzęstem wbity się w

ciało. Wyrden krzyknął i szarpnął się, a potem jego magiczny ognik zgasł i elf przestał się poruszać. Eragon gapił się, oszołomiony, zatrzymując się chwiejnie przed szpikul- cami. Mimo wielu przeżytych bitew, jak dotąd nie oglądał jeszcze śmierci elfa. Wyrden, Blódhgarm i reszta ich kompanii byli tak świetnie wyszko- leni, że wierzył, że mogliby zginąć jedynie w starciu z Galbatorixem bądź Murtaghiem. Arya sprawiała wrażenie równie oszołomionej. Szybko jednak doszła do siebie. - Eragonie - rzuciła z napięciem - wyrąb nam przejście Brisingrem. Zrozumiał. W odróżnieniu od jej klingi, jego miecz był odporny na kryjącą się w szpikulcach wrogą magię. Cofnął rękę i zamachnął się z całej siły. Pół tuzina szpikulców złamało się w zetknięciu z twardym jak diament ostrzem Brisingra. Ametyst pękał z dźwiękiem przypominającym odgłos dzwonu, a kiedy odłamki spadały na ziemię, chrzęściły niczym lód.

Eragon trzymał się prawej strony korytarza, uważając, by nie uderzyć w żaden z zakrwawionych szpikulców przytrzymujących ciało Wyrdena. Raz po raz zamachiwał się, wyrąbując drogę w lśniącym gąszczu. Z każ- dym ciosem posyłał w powietrze odłamki ametystu. Jeden z nich skaleczył go w lewy policzek. Eragon skrzywił się, zdumiony, że zaklęcia ochronne zawiodły. Ostre krawrędzie połamanych szpikulców zmuszafy go do zachowania ostrożności. Te w dole mogły z łatwością przebić buty, podczas gdy te z góry groziły pokaleczeniem głowy i szyi. Zdołał jednak dotrzeć na drugą stronę gąszczu z jedynie

drobnym skaleczeniem prawej łydki, które piekło za każdym razem, gdy opierał na niej ciężar ciała. Odziani w czerń wojownicy o mało ich nie doścignęli, gdy pomagał Aryi pokonać ostatnie rzędy kryształów. Kiedy tylko bezpiecznie dotarła na drugą stronę, przebiegli przez otwór wprost w fioletowy blask. Eragon miał szczery zamiar odwrócić się i stawić czoło przeciwnikom, zabijając ich wszystkich wr odwecie za śmierć Wyrdena. Po drugiej stronie otworu znajdowała się ciemna, wyciosana w skale komnata, która skojarzyła się Eragonowi z jaskiniami pod Tronjheimem. Środek podłogi zajmował wielki okrągły wzór ułożony z kamienia - mar- muru, chalcedonu i wypolerowanego hematytu. Wokół krawrędzi wzo- rzystego dysku osadzono w srebrnych kręgach nieoszlifowane odłamki ametystu wielkości pięści. Każdy kawałek fioletowego kryształu jarzył się słabym blaskiem to one stanowiły źródło widzianego z korytarza światła. Po drugiej stronie dysku, pod przeciwległą ścianą, stał wielki czarny ołtarz, okryty złotą i szkarłatną tkaniną. Po obu stronach ustawiono kolumny i świeczniki, dalej widniały zamknięte drzwi. Eragon ujrzał to wszystko, wpadając do komnaty, w ułamku sekundy, nim pojął, że siła rozpędu zaniesie go przez pierścień ametystów na środek dysku. Próbował się zatrzymać albo skręcić, ale poruszał się zbyt szybko. W rozpaczy uczynił jedyną rzecz, jaka przyszła mu do głowy skoczył w stronę ołtarza, z nadzieją, że jednym susem zdoła przesadzić dysk. I kiedy przepływał nad najbliższymi ametystami, jego ostatnim uczu- ciem był żal, a ostatnią rzeczą, o jakiej pomyślał, Saphira.

NAKARMIĆ BOGA

Eragon najpierw zauważył różnicę kolorów. Kamienne bloki sklepienia wydawały się ciemniejsze niż przedtem. Prze- słonięte wcześniej szczegóły teraz stały się ostre i wyraźne, podczas gdy inne, widoczne przedtem, wyblakły. Pod sobą widział jeszcze dokładniej wspaniałe wzory kamiennego dysku. Dopiero po chwili pojął powód owej zmiany: czerwony magiczny ognik Aryi nie oświetlał już komnaty. Jedyne światło pochodziło z jaśniejących kryształów i zapalonych świec w kandelabrach. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że wepchnięto mu coś w usta i że zwisa na przegubach przymocowanych do łańcucha zamontowanego na suficie. Spróbował się poruszyć i odkrył, że nogi ma skute w kostkach i przyczepio- ne do metalowego pierścienia w podłodze. Obróciwszy się, zobaczył Aryę, skrępowaną i zawieszoną obok w ten sam sposób. Podobnie jak on, została zakneblowana kłębem tkaniny, który przytrzymywała obwiązana wokół głowy szmata. Elfka już się ocknęła, patrzyła na niego, i dostrzegł, że z ulgą przyjęła fakt, że się przebudził. Dlaczego jeszcze nie uciekła? - zastanawiał się. A potem: co się stało? Myślało mu się ciężko, ospale, jakby był pijany bądź wyczerpany.

Spojrzawszy w dół, przekonał się, że odebrano mu broń i zbroję, miał na sobie jedynie nogawice. Pas Belotha Mądrego zniknął, podobnie naszyj- nik podarowany przez krasnoludy, niepozwalający nikomu odczytać jego myśli. Kiedy uniósł głowę, odkrył, że z jego dłoni zniknął także elficki pierścień Aren. Poczuł pierwsze ukłucie paniki. Zaczął się pocieszać świadomością, że nie jest bezradny - nie, póki potrafi posłużyć się magią. Ze względu na szmatę kneblującą mu usta, musiałby rzucić zaklęcie, nie wymawiając go głośno było to bardziej niebezpieczne niż zwykła metoda, bo gdyby myśli zbłądziły podczas rzucania czaru, mógłby przypadkiem wybrać inne sło- wo - ale nie tak niebezpieczne jak rzucanie zaklęcia bez posłużenia się pradawną mową, naprawdę groźne przedsięwzięcie. Tak czy inaczej, po- trzebował zaledwie odrobiny energii, by się uwolnić, i był pewien, że zdoła to zrobić bez zbytnich problemów. Zamknął oczy, szykując się i zbierając myśli. Gdy to uczynił, usłyszał, jak Arya pobrzękuje łańcuchem i wydaje z siebie stłumione odgłosy. Zerknąwszy ku niej, przekonał się, że patrzy na niego i kręci głową. Uniósł brwi w bezdźw-ięczym pytaniu: „O co chodzi?”, ona jednak nie mogła zrobić nic więcej, jedynie mamrotać i nadal kręcić głową. Zdezorientowany Eragon ostrożnie posłał ku niej myśli wypatrując nawet najsłabszej oznaki ingerencji z zewnątrz jednakże ku swej zgrozie poczuł jedynie otaczający go miękki, niewyraźny, rozproszony nacisk, jak- by wrokół jego umysłu poutykano bele wełny. W jego sercu znów zaczęła wzbierać panika, mimo że desperacko próbo- wał ją opanować. Nie został odurzony

narkotykiem. Tego był pewien. Nie wiedział jednak, co jeszcze mogłoby mu nie pozwolić dosięgnąć umysłu Aryi. Jeśli była to magia, to niepodobna do żadnej jaką poznał. Przez chwilę patrzyli na siebie z Aryą, potem jakiś ruch w górze zwrócił uwagę Eragona. Ujrzał strużki krwi spływające po jej rękach z miejsc, gdzie kajdany rozcięły skórę. Ogarnęła go furia. Chwycił łańcuch nad sobą i szarpnął z całych sił. Og- niwa wytrzymały, on jednak się nie poddawał. W szale wściekłości szarpał raz po raz, nie zważając na to, że sam może się poranić. W końcu przestał i zawisł bezwładnie, gorąca krewr ściekała mu po rękach na kark i ramiona.

Zdecydowany uciec, sięgnął do energii przepływającej przez jego ciało i kierując zaklęcie ku okowom, zawołał w myślach: „Kverst malmr du huil- drs edrha, mai frema ne thón eka threyja!". Knebel nie do końca stłumił jego krzyk, gdy każdy nerw w ciele zapłonął bólem. Nie mogąc utrzymać koncentracji, stracił panowanie nad zaklę- ciem, króre przestało działać. Ból minął natychmiast, pozostawił go jednak zdyszanego, z sercem wa- lącym ciężko, jakby właśnie zeskoczył z urwiska. Przypominało to ataki, które nawiedzały go, zanim smoki uleczyły bliznę na jego plecach podczas Agaeti Blódhren. Kiedy wreszcie doszedł do siebie, dostrzegł Aryę przyglądającą mu się z zatroskaną miną. Sama także musiała spróbować zaklęcia. A potem po- myślał: jak mogło do tego dojść? Oboje wisieli skrępowani i bezradni, Wyr den nie żył, zielarka została schwytana bądź zabita, a Solembum za- pewne leżał gdzieś ranny w podziemnym labiryncie, jeśli odziani na czarno wojownicy nie zdążyli go jeszcze zabić. Eragon nie mógł tego pojąć. On, Arya, Wyrden i Angela? W całej Alagaesii trudno znaleźć równie potężną i

niebezpieczną grupę. A jednak zawiedli, i wraz z Aryą byli zdani na łaskę nieprzyjaciół. Jeśli nie uda nam się uciec... Umknął przed tą myślą, wolał jej nie roz- ważać. Nade wszystko zapragnął skontaktować się z Saphirą, upewnić, że wciąż jest bezpieczna, i pocieszyć jej towarzystwem. Choć Arya była z nim, czuł się niewiarygodnie samotny, i to doskwierało mu najbardziej. Mimo bólu rozdzierającego przeguby, znów zaczął szarpać łańcuch, przekonany, że jeśli będzie to robił dostatecznie długo, w końcu zdoła ob- luzować ogniwa. Próbował go skręcać, uznawszy, że w ten sposób łatwiej pęknie, ale kajdany wokół kostek nie pozwalały obracać się zanadto w żad- ną stronę. W końcu rany na przegubach zmusiły go do zaprzestania wysiłków. Pa- liły jak ogień i obawiał się, że jeśli nie ustąpi, kajdany uszkodzą mięśnie. Poza tym bał się, że straci zbyt wiele krwi, jako że rany już i tak krwawiły mocno, a nie miał pojęcia, jak długo będą tak wisieli. Nie potrafił stwierdzić, która jest godzina, ale domyślał się, że pozostają więźniami najwyżej od kilku godzin, bo nie czuł jeszcze głodu, pragnienia ani potrzeby wypróżnienia.

To się jednak zmieni, a wtedy ich sytuacja stanie się jeszcze mniej przy- jemna. Ból przegubów sprawiał, że Eragonowi każda minuta wydawała się nie- znośnie długa. Od czasu do czasu patrzyli na siebie z Aryą, próbując się porozumieć, ale ich wysiłki zawsze zawodziły. Dwukrotnie rany zaschły do tego stopnia, że zaryzykował kolejne szarpnięcie łańcuchem, ale bez skut- ku. Przez większość czasu oboje z Aryą po prostu trwali w bezruchu. A po- tem, gdy Eragon zaczął się zastanawiać, czy ktokolwiek w ogóle się zjawi, usłyszał dobiegający z głębi tuneli dźwięk żelaznych dzwonków.

Drzwi po obu stronach czarnego ołtarza uchyliły się bezszelestnie na niewidocznych zawiasach. Poruszony, napiął mięśnie. Wbił wzrok w otwarte przejście, po- dobnie jak Arya. Minęła minuta, ciągnąca się niczym wieczność. Z ostrym metalicznym brzękiem dzwonki znów się odezwały, wypeł- niając komnatę rojem rozwścieczonych ech. Przez drzwi wmaszerowało trzech nowicjuszy młodych mężczyzn odzianych w złote szaty. Każdy z nich trzymał w rękach metalową ramę, w której wisiały dzwonki. Za nimi podążało dwadzieścioro czworo mężczyzn i kobiet. Żadne z nich nie dysponowało pełnym zestawem nóg i rąk. W odróżnieniu od poprzedza- jących ich nowicjuszy, ci przybysze nosili szaty z ciemnej skóry, uszyte tak, by podkreślały każde okaleczenie. I wreszcie sześciu wysmarowanych oliwą niewolników wniosło lektykę, na której spoczywała podparta beznoga, bez- ręka, bezzębna, z pozoru bezpłciowa postać: najwyższy kapłan Helgrindu. Na jego głowie wznosiła się trzystopowa tiara, sprawiająca, że jej właściciel wydawał się jeszcze bardziej okaleczony. Kapłani i nowicjusze ustawili się w*okół krawędzi wzorzystego dysku na posadzce, tymczasem niewolnicy ostrożnie opuścili lektykę na ołtarz. Na- stępnie trzej doskonali, piękni młodzieńcy raz jeszcze potrząsnęli dzwonkami, które odpowiedziały ogłuszającą dysharmonią, a odziani w skóry kapłani zaśpiewali krótką frazę tak szybko, że Eragon nie był pewien, co oznaczała, choć brzmiała jak jakiś rytuał. Pośrodku burzy słów dosłyszał nazwy trzech szczytów Helgrindu: Gorm, lida, Felln Angvara. Najwyższy kapłan spojrzał na niego i Aryę oczami twardymi niczym odłamki obsydianu.

-Witajci e we dworze Toska - rzekł niewyraźnie przez zniekształcone usta. - Po dwakroć już wtargnąłeś do naszych sanktuariów, Smoczy Jeźdźcze. Nie będziesz miał okazji uczynić tego ponownie... Galbatorix chciałby, aby- śmy oszczędzili cię i odesłali do Uru baenu. Wierzy, że zdoła cię

zmusić, byś mu służył. Marzy o wskrzeszeniu Jeźdźców i odnowieniu rasy smoków. Ja twierdzę, że jego marzenia to szaleństwo. Jesteś zbyt niebezpieczny, nie chcemy też, by smoki powróciły. Ludzie uważają powszechnie, że oddajemy cześć Helgrindowi. To kłamstwo. Powtarzamy je, by ukryć prawdziwą naturę naszej religii. To nie Helgrindowi służymy, lecz Dawnym Istotom, które osiedliły się wewnątrz niego i którym poświęcamy nasze ciało i krew. Razacowie są naszymi bogami, Smoczy Jeźdźcze. Razacowie i Lethrblaki. Eragona ogarnęła mdląca groza. Najwyższy kapłan splunął na niego, ślina pociekła z bezwładnej dolnej wargi. - Nie ma tortury wystarczająco strasznej, by odpłacić ci za twe zbrodnie, Jeźdźcze. Zabiłeś naszych bogów, ty i twój przeklęty smok. Za tę zbrodnię zapłacisz życiem. Eragon szarpnął się w więzach, próbując krzyknąć przez knebel. Gdy- by mógł przemówić, odwlekłby nieuniknione, być może powtarzając im ostatnie słowa Ra'zaców albo grożąc zemstą Saphiry. Jednakże prześladow- cy wyraźnie nie zamierzali wyjąć mu knebla. Najwyższy kapłan uśmiechnął się, ukazując w upiornym grymasie szare dziąsła. - Nigdy nie zdołasz uciec, Jeźdźcze. Tutejsze kryształy są tak zaklęte, by uwięzić każdego, kto mógłby spróbowrać zbezcześcić naszą świątynię albo wykraść skarby, nawret kogoś tak mocarnego jak ty. Nie ma też nikogo, kto mógłby was ocalić. Dwoje waszych towarzyszy nie żyje - owszem, także ta wścibska wiedźma - a Murtagh nie ma pojęcia o waszej obecności. Nad- szedł dzień twojej zguby, Eragonie Cieniobójco. A potem najwyższy kapłan odchylił głowę i wydał z siebie upiorny, gul- goczący gwizd. Z ciemnego przejścia po lewej stronie Eragona wyłoniło się czterech pół- nagich niewolników. Na ramionach dźwigali

platformę z zamontowanymi pośrodku dwoma dużymi, płytkimi, przypominającymi misy naczyniami.

W każdym spoczywała para owalnych przedmiotów, długich na półtorej stopy i szerokich na pół. Przedmioty były błękitno-czarne, chropowate ni- czym piaskowiec. Eragon odniósł wrażenie, że czas nagle zwolnił biegu. To nie mogą być... - pomyślał. Jajo Saphiry było gładkie i żyłkowane niczym marmur. Nie wiedział, czym są te przedmioty, ale z pewnością nie smoczymi jajami. Alternatywa jednak przeraziła go jeszcze bardziej. - Ponieważ zabiłeś Dawne Istoty - oznajmił najwyższy kapłan - stosow- nym jest, abyś dostarczył strawy do ich ponownych narodzin. Nie zasługu- jesz na tak wielki zaszczyt, lecz uraduje to Dawne Istoty, a my we wszyst- kim staramy się zaspokoić ich pragnienia. Jesteśmy ich wiernymi sługami, a one naszymi panami, okrutnymi i niewzruszonymi: bogiem o trzech ob- liczach - łowcy ludzi, pożeracza ciał i krwiopijcy. Im oddajemy nasze ciała w nadziei, że objawią nam tajemnice tego życia i wybaczą występki. Jak napisał Tosk, tak się stanie. - Jak napisał Tosk, tak się stanie - powtórzyli chórem odziani w skóry kapłani. Najwyższy kapłan skinął głową. - Dawne Istoty zawsze gniazdowały na Helgrindzie, jednakże w cza- sach ojca mego dziada Galbatorix wykradł ich jaja i zabił młode, a potem zmusił, by przysięgły mu wierność, bo inaczej całkowicie wytępi ich ród. Wydrążył jaskinie i tunele, w których odtąd mieszkały, a nam, ich odda- nym akolitom, powierzył pieczę nad jajami - byśmy ich strzegli, przecho- wywali i dbali o nie, póki nie będą potrzebne. Tak też czyniliśmy i nikt nie może nam zarzucić, że uchybiliśmy swoim obowiązkom. Modlimy się jednak, by

pewnego dnia Galbatorix został obalony, nikt bowiem nie po- winien naginać Dawnych Istot do swej woli. To świętokradztwo. - Znie- kształcony stwór oblizał wargi i wstrząśnięty Eragon dostrzegł, że brak mu części języka, odciętej nożem. - I ty także powinieneś zniknąć, Jeźdźcze. Smoki były największymi nieprzyjaciółmi Dawnych Istot. Bez nich i bez Galbatorixa nikt by ich nie powstrzymał przed ucztowaniem kiedy i gdzie zechcą. Tymczasem czterej niewolnicy z platformą wystąpili naprzód i ostrożnie opuścili ją na wzorzysty dysk, kilka kroków od Eragona i Aryi. Kiedy skoń- czyli, skłonili głowy i wycofali się przez drzwi, zza których przyszli.

- Kto mógłby marzyć o łosie wspanialszym niż nakarmienie boga szpi- kiem własnych kości? - spytał najwyższy kapłan. Radujcie się oboje, dzisiaj bowiem przyjmiecie błogosławieństwo Dawnych Istot i dzięki swej ofierze wymażecie wszystkie ślady dawnych grzechów, aby móc wkroczyć do zaświatów, czyści niczym nowo narodzone dziatki. To rzekłszy, wraz z wyznawcami uniósł twarz ku sklepieniu i razem za- częli nucić osobliwą, dziwnie akcentowaną pieśń, której Eragon nie mógł zrozumieć. Zastanawiał się, czy śpiewają w dialekcie Toska. Od czasu do czasu słyszał coś, co przypominało słowa w pradawnej mowie - zniekształ- cone i źle wymówione, ale wciąż z niej pochodzące. Kiedy groteskowy zakon skończył, po raz kolejny powtarzając: „jak na- pisał Tosk, tak się stanie, trzej nowicjusze potrząsnęli dzwonkami w go- rączce religijnej ekstazy. Komnatę wypełniła kakofonia dźwięków. Wciąż potrząsając dzwonkami, nowicjusze opuścili komnatę. Za nimi podążyło dwadzieścioro czworo pomniejszych kapłanów, a potem, na koń- cu procesji, ich

beznogi, bez ręki mistrz, dźwigany w lektyce przez sześciu nasmarowanych oliwą niewolników. Drzwi zatrzasnęły się za nimi ze złowieszczym hukiem; Eragon usłyszał dobiegający z drugiej strony odgłos ciężkiego zasuwanego rygla. Obrócił się i spojrzał na Aryę. W jej oczach dostrzegł rozpacz i pojął, że elfka tak samo nie ma pojęcia, jak uciec. Ponownie zerknął w górę, szarpiąc przytrzymujący go łańcuch, wkłada- jąc w to jak najwięcej siły. Strupy na przegubach znów pękły i z ran zaczęła kapać świeża krew. Przed nimi, leżące po lewej stronie jajo zaczęło się lekko kołysać w przód i w tył, a z jego wnętrza dobiegał cichy stukot, niczym pukanie maleńkiego młoteczka. Eragona ogarnęła dojmująca groza. Ze wszystkich możliwych śmierci, jakie zdołał sobie wyobrazić, pożarcie żywcem przez Razaca było niewąt- pliwie najgorsze. Z nową determinacją zaczął ciągnąć łańcuch, zagryzając knebel, by znieść męczarnie poranionych rąk. Kolejna fala bólu sprawiła, że świat pociemniał mu w oczach. Obok niego Arya także zwijała się i skręcała. Oboje walczyli w śmiertel- nej ciszy, usiłując się uwolnić. A spod błękitno-czarnej skorupy wciąż dobiegało ciche stuk, stuk, stuk.

Nic z tego, pojął Eragon. Łańcuchy nie ustąpią. Gdy tylko pogodził się z tym faktem, zrozumiał, że nie uniknie obrażeń znacznie gorszych niż dotąd. Jedyne pytanie brzmiało: czy zostaną mu zadane, czy też on sam o nich zadecyduje? Jeśli nawet nie uda mi się nic innego, muszę ocalić Aryę. Ponownie przyjrzał się żelaznym bransoletom okalającym przeguby. Gdybym złamał sobie kciuki, być może zdołałbym wysunąć dłonie. Wówczas przynajmniej mógłbym walczyć. Może

chwyciłbym odłamek skorupy jaja Razaca i posłużył się nim jak nożem. Dysponując czymś do cięcia, zdołałby także uwolnić nogi, choć ta myśl tale bardzo go przeraziła, że na moment ją odepchnął. Musiałbym tylko wypełznąć z kręgu kamieni. Wtedy zdołałbym posłużyć się magią i po- wstrzymać ból i krwawienie. To, o czym myślał, zabrałoby zaledwie parę minut, ale wiedział, że będą to najdłuższe minuty jego życia. Głęboko zaczerpnął powietrza, szykując się do dzieła. Najpierw lewa ręka. Nim jednak zaczął, Arya krzyknęła. Eragon obrócił się ku niej i jęknął głucho, ujrzawszy pokaleczone palce prawej dłoni elfki. Skóra podsunęła się ku paznokciom, wśród szkarłatnych mięśni dostrzegł biel kości. Arya opadła w pętach, jakby na moment straci- ła świadomość, potem odzyskała siły i ponownie pociągnęła rękę. Eragon krzyknął wraz z nią, gdy jej dłoń prześliznęła się przez metalową obręcz, zdzierającą skórę i ciało. Ręka opadła jej na bok, skrywając dłoń przed wzrokiem Eragona, choć nadal widział krew kapiącą na po-sadzkę. Do oczu napłynęły mu łzy. Wykrzyknął jej imię przez knebel, ona jed- nak jakby go nie słyszała. Gdy zebrała sity, szykując się do powtórzenia całego procesu, drzwi po prawej stronie ołtarza otwarły się i do komnaty wśliznął się jeden z nowi- cjuszy w złotych szatach. Na jego widok Arya zawahała się, choć Eragon wiedział, że na najmniejszą oznakę niebezpieczeństwa wyrwie z okowów drugą dłoń. Młody człowiek spojrzał z ukosa na elfkę, potem ostrożnie ruszył ku środkowi wzorzystego dysku, spoglądając z lękiem na rozkołysane jajo. Był

drobnej postury, miał wielkie oczy i delikatne rysy. Eragon uznał, że nie- wątpliwie został wybrany do swej roli ze względu na urodę. - Proszę - wyszeptał chłopak. - Przyniosłem to. Spomiędzy fałd szat wyciągnął pilnik, dłuto i drewniany młotek. - Jeśli pomogę, musicie zabrać mnie ze sobą. Nie wytrzymam tu dłużej. Nienawidzę tego miejsca. Jest straszne! Przyrzeknij, że mnie zabierzecie! Nim skończył mówić, Eragon gwałtownie pokiwał głową. Kiedy mło- dzik ruszył ku niemu, warknął jednak i skinieniem głowy wskazał Aryę. Nowicjusz potrzebował kilku sekund, by zrozumieć. - Och, dobrze - wymamrotał i podszedł do elfki. Eragon zacisnął zęby na kneblu, zirytowany powolnością tamtego. Ostry zgrzyt pilnika wkrótce zagłuszył stukanie dobiegające z wnętrza kołyszącego się jaja. Eragon patrzył uwrażnie, jak ich niedoszły zbawca piłuje fragment łańcucha nad lewą dłonią Aryi. Nie przesuwaj pilnika na inne ogniwa, głupcze! - wściekał się w duchu. Nowicjusz sprawiał wrażenie, jakby nigdy w życiu nie miał w rękach narzędzia i Eragon wątpił, by młodzikowi wystarczyło sił i wytrzymałości, by przeciąć choćby fragment metalu. Podczas gdy tamten pracował, Arya zwisała ciężko, długie włosy prze- słaniały jej twarz. W regularnych odstępach jej ciałem wstrząsały dreszcze, a z okaleczonej dłoni wciąż ściekała krew. Ku rozpaczy Eragona, pilnik nie pozostawił na łańcuchu naw-et najlżej- szego zadrapania. Nie wiedział, jaka magia chroni metal, ale wyraźnie była zbyt silna, by dało się ją pokonać prostymi narzędziami. Nowicjusz sapnął, wyraźnie rozdrażniony brakiem postępów. Przerwał i otarł czoło, a potem, marszcząc brwi,

ponownie zaatakował łańcuch, cięż- ko dysząc. Rękawy jego szaty łopotały szaleńczo. Nie rozumiesz, że to nic nie da? - pomyślał Eragon. Spróbuj podważyć dłutem kajdany na jej kostkach. Młody mężczyzna nie przerywał pracy. W komnacie rozległ się głośny trzask. Eragon ujrzał cienkie pęknięcie na czubku ciemnego chropowatego jaja. Stopniowo szczelina się wydłużała, wokół niej pojawiły się kolejne cieniutkie pęknięcia.

A potem drugie jajo zaczęło się kiwać, z jego wnętrza dobiegł kolejny stukot, który złączył się z poprzednim, tworząc drażniący rytm. Nowicjusz pobladł, upuścił pilnik i, kręcąc głową, cofnął się od Aryi. - Przykro mi... Przykro. Już za późno. - Jego usta się wygięły, z oczu popłynęły łzy. - Przykro mi. Eragon patrzył z rosnącym lękiem, jak młodzik wyciąga spod szaty sztylet. - Nic więcej nie mogę zrobić - rzekł niemal tak, jakby mówił do sie- bie. - Nic więcej... - Pociągnął nosem i ruszył ku Eragonowi. - Tak będzie lepiej. Eragon szarpnął się w więzach, próbując uwolnić choćby jedną rękę. Że- lazne bransolety okazały się jednak za ciasne i udało mu się jedynie zedrzeć kolejny kawałek skóry. - Przykro mi - wyszeptał młodzieniec, stając przed nim i unosząc nóż. Nie! - krzyknął w myślach Eragon. Z tunelu, którym dotarli do komnaty, wyleciał odłamek migoczącego ametystu. Nowicjusz trafiony w tył głowy runął na Eragona, który wzdryg- nął się., czując ostrze sztyletu przejeżdżające mu po żebrach. A potem mło-

dzieniec upadł na podłogę i pozostał tam nieprzytomny. Z tunelu wyłoniła się drobna, kulejąca postać. Eragon patrzył, jak przy- bysz wkracza w krąg światła, i przekonał się, że to Solembum we własnej osobie. Poczuł nagłą ulgę. Kotołak przybrał swą ludzką postać, był nagi, prócz poszarpanej prze- paski wyglądającej jak oddarta ze strojów napastników. Jego gęste czarne włosy zjeżyły się na głowie, wargi wykrzywiał drapieżny grymas. Ręce po- krywały liczne skaleczenia, lewe ucho zwisało z boku głowy, miedzy włosa- mi brakowało pasma skóry. W dłoni trzymał zakrwawiony nóż. A kilka krokówr za kotołakiem dreptała zielarka Angela.

NIEWIERNI NA SWOBODZIE

- Co za idiota! - Angela pomaszerowała pośpiesznie na skraj wzorzystego dysku. Ona także krwawiła z licznych zadrapań i skaleczeń, a jej ubranie pokrywały plamy krwi; Eragon podejrzewał, że nie jej własnej. Poza tym wydawała się cała i zdrowa. - Wystarczyło tylko zrobić to! Uniosła nad głowę swój miecz o przejrzystej klindze i uderzyła rękojeścią o jeden z ametystów tkwiących na

obrzeżu dysku. Kryształ pękł z osobli- wym trzaskiem, przypominającym ciche wyładowanie elektryczne, a promieniujące z niego światło zamrugało i zgasło. Pozostałe kryształy zacho- wały swój blask. Angela bez wahania podeszła do następnego kawałka ametystu i ten tak- że strzaskała, potem kolejny i kolejny. Nigdy w życiu Eragon nie ucieszył się tak na czyjś widok. Na zmianę obserwował zielarkę oraz rozszerzające się szczeliny w pierw- szym jaju. Razac niemal wydziobał już sobie drogę i wyraźnie o tym wie- dział, bo stukał i popiskiwałz narastającym wigorem. Pomiędzy kawałkami skorupy Eragon ujrzał grubą białą błonę i dziobatą głowę stwora, napiera- jącą na nią na oślep, straszliwą i potworną. Szybciej, szybciej, pomyślał, gdy odłamek wielkości jego dłoni odpadł od jaja, lądując z brzękiem na posadzce niczym talerz z wypalonej gliny.

Błona rozdarła się i młody Razac wystawił głowę z jaja. Zaskrzeczał tryumfalnie, odsłaniając kolczasty fioletowy język. Z jego skorupy ściekał śluz. W komnacie rozszedł się odór grzybów i zgnilizny. Eragon raz jeszcze na próżno obrócił się w więzach. Razac zaskrzeczał ponownie, po czym zaczął szybko uwalniać się z resz- tek jaja. Wyciągnął jedną szponiastą rękę, ale w tym czasie rozchybotane jajko przechyliło się na bok, rozlewając na wzorzysty dysk gęsty żółtawy płyn. Groteskowe pisklę przez moment leżało na boku, oszołomione. Po- tem poruszyło się i podniosło na równe nogi. Stało tak, chwiejnie i niepew- nie, ćwierkając niczym rozdrażniony owad. Zafascynowany Eragon przyglądał mu się z odrazą i zgrozą. Ra zac miał krągłą karbowaną pierś, wyglądającą, jakby jego żebra tkwiły nie wewnątrz ciała, lecz na zewnątrz.

Kończyny stwora były cienkie i gru- złowate jak patyki, a talia węższa niż u jakiegokolwiek człowieka. Każda z nóg miała dodatkowy, zginający się do tyłu staw, czego Eragon nigdy wcześniej nie widział, co jednak tłumaczyło niezwykły chód Ra'zaców. Jego pancerz wydawał się miękki i plastyczny, w odróżnieniu od dojrzałych po- bratymców, z którymi wcześniej zetknął się Eragon. Bez wątpienia z czasem miał stwardnieć. Razac przekrzywił głowę - w wielkich, wybałuszonych, pozbawionych tęczówek oczach odbiło się światło - i zaświergotał, jakby właśnie odkrył coś podniecającego. Potem zrobił niepewny krok w stronę Aryi... kolejny... i jeszcze jeden. Otwierając dziób, z wysiłkiem podążał w stronę kałuży krwi u jej stóp. Eragon krzyknął, nie zważając na knebel, by odciągnąć uwagę stwora, ten jednak jedynie obejrzał się szybko i zignorował go. - Teraz! - wykrzyknęła Angela i strzaskała ostatni kryształ. Odłamki ametystu nie dotknęły jeszcze podłogi, gdy Solembum skoczył na Ra zaca. Postać kotołaka zamigotała w powietrzu - głowa zmalała, nogi wydłużyły się, porastając futrem - i wylądował na czworakach, znów jako zwierzę. Ra zac syknął i zamachnął się szponem na Solembuma, ale kotołak usko- czył i szybciej, niż oko mogło zarejestrować, uderzył w głowę stwora wielką ciężką łapą.

Szyja Razaca pękła z głośnym trzaskiem, potwór przeleciał przez kom- natę i skręcony wylądował pod ścianą. Przez kilka sekund jego ciałem wstrząsały drgawki. Solembum syknął, przyciskając do czaszki zdrowe ucho. Potem uwolnił się z przepaski, wciąż owiązanej wokół bioder, i usiadł obok drugiego jaja, czekając. - Coś ty sobie zrobiła? - Angela pośpieszyła do Aryi.

Elfka ciężko uniosła głowę, nie próbowała jednak odpowiedzieć. Trzema szybkimi cięciami bezbarwnej klingi zielarka przecięła krępujące Aryę kajdany, zupełnie jakby zahartowany metal był nie twardszy od sera. Arya osunęła się na kolana i zgięła wpół, przyciskając do brzucha zranio- ną rękę. Drugą dłonią wyrwała z ust knebel. Ogień trawiący ramiona Eragona ustąpił, gdy Angela jego także uwolni- ła i mógł w końcu opuścić ręce. Wyciągnął z ust szmatę. - Myśleliśmy, że nie żyjesz - rzekł ochryple. - Musieliby się bardziej postarać, gdyby chcieli mnie zabić. Banda nie- udaczników. Wciąż zgięta wpół Arya zaczęła nucić zaklęcia wiązania i uzdrawiania. Słowa rozbrzmiewały cicho, z napięciem, ale ani razu nie zająknęła się ani nie pomyliła. Podczas gdy elfka usiłowała naprawić uszkodzoną dłoń, Eragon uleczył rany na żebrach, a także otarcia przegubów. Potem skinął na Solembuma. - Odsuń się - rzucił. Kotołak machnął ogonem, ale posłuchał. - Brisingr! - rzucił Eragon, unosząc prawą rękę. Wokół drugiego jaja wystrzeliła kolumna błękitnych płomieni. Stwór wewnątrz wrzasnął: upiorny nieziemski dźwięk bardziej przypominał zgrzyt rozdzieranego metalu niż krzyk człowieka bądź zwierzęcia. Mrużąc oczy dla ochrony przed żarem, Eragon patrzył z satysfakcją na płonące jajo. I niech to będzie ostatnie z nich, pomyślał. Kiedy krzyki ucichły, ogień zgasł. Wokół panowała cisza, bo Arya tymczasem także za- kończyła zaklęcie. Angela poruszyła się pierwsza. Podeszła do Solembuma i stanęła nad nim, mamrocząc w pradawnej mowie i lecząc mu ucho oraz inne rany.

Eragon ukląkł obok elfki i objął ją ramieniem. Spojrzała na niego, po czym wyprostowała się powoli, dostatecznie, by pokazać mu dłoń. Skóra na dol- nych dwóch trzecich kciuka, a także zewnętrznej krawędzi ręki i jej grzbiecie była błyszcząca i jaskrawoczerwona, ale mięśnie pod nią wydawały się całe. - Czemu nie dokończyłaś uzdrawiania? - spytał. - Jeśli jesteś zbyt zmę- czona, mógłbym... Pokręciła głową. - Uszkodziłam kilka nerwów... i nie potrafię ich naprawić. Potrzebuję pomocy Blódhgarma, zręczniej ode mnie radzi sobie z manipulowaniem ciałem. - Możesz walczyć? - Jeśli zachowam ostrożność. Przez moment mocniej ściskał jej ramiona. - To, co zrobiłaś... - Jedyne logiczne rozwiązanie. - Większość ludzi nie miałaby dość sił. Próbowałem, ale moja dłoń była zbyt duża. Widzisz? - Przyłożył rękę do jej dłoni. Przytaknęła, a potem chwyciła go za ramię i powoli dźwignęła się na nogi. Eragon wstał razem z Aryą, podtrzymując ją. - Musimy znaleźć naszą broń - oznajmił. - A także mój pierścień, pas i naszyjnik, który dostałem od krasnoludów. Angela zmarszczyła brwi. - Dlaczego pas? Jest zaczarowany? Eragon zawahał się, nie mając pewności, czy może zdradzić prawrdę. - Nie poznasz imienia jego twórcy, o mędrczyni - rzekła Arya. - Lecz podczas swych wędrówek z pewnością słyszałaś historie o pasie dwunastu gwiazd. Oczy zielarki się rozszerzyły.

- To ten pas?! Ale sądziłam, że został utracony ponad cztery stulecia temu, zniszczony podczas... - Odzyskaliśmy go - ucięła krótko Arya. Eragon widział, że Angela pragnie zadać więcej pytań, ale rzekła tylko: - Rozumiem... Nie możemy jednak tracić czasu na przeszukiwanie wszystkich pomieszczeń w tej królikarni. Kiedy kapłani zorientują się, że uciekliśmy, całe ich stada będą nam deptać po piętach.

Eragon skinął głową w stronę leżącego na ziemi nowicjusza. - Może on nam powie, dokąd zabrali nasze rzeczy. Zielarka przykucnęła i przyłożyła dwa palce do tętnicy na szyi mło- dzika, by sprawdzić puls. Potem uderzyła go parę razy w twarz i uniosła powieki. Nowicjusz pozostał nieruchomy i nieprzytomny Brak reakcji wyraźnie ją zirytował. - Chwileczkę - rzuciła, zamykając oczy. Jej czoło zmarszczyło się lekko. Jakiś czas trwała bez ruchu, potem podniosła się zaskakująco szybko. - Cóż za maty, samolubny kretyn! Nic dziwnego, że rodzice posłali go do kapła- nów. Dziwię się, że wytrzymali z nim tak długo. - Czy wie cokolwiek użytecznego? - spytał Eragon. - Zna tylko drogę na powierzchnię. - Wskazała ręką drzwi po lewej stro- nie ołtarza, te same, przez które przybyli i odeszli kapłani. - Zdumiewające, że próbował was uwolnić. Podejrzewam, że pierwszy raz w życiu zrobił coś z własnej woli. - Musimy go zabrać ze sobą. - Eragon powiedział to niechętnie, ale zmusiło go poczucie obowiązku. - Obiecałem mu to, jeśli nam pomoże. - Przecież próbował cię zabić! - Dałem słowo.

Angela westchnęła i wywróciła oczami. - Pewnie nie zdołasz go przekonać? - rzekła do elfki. Arya pokręciła głową, po czym bez szczególnego wysiłku zarzuciła sobie młodzieńca na ramię. - Ja go poniosę - oznajmiła. - W takim razie - zielarka zwróciła się do Eragona - lepiej weź to, bo to my dwoje będziemy głównie walczyć. Wręczyła mu swój krótki miecz, a potem spomiędzy fałd sukni wyjęła długi puginał o wysadzanej klejno- tami rękojeści. - Z czego go zrobiono? - spytał Eragon, zerkając na przejrzystą klingę miecza, która załamywała i odbijała światło. Substancja przypominała mu diament, ale nie wyobrażał sobie, by ktokolwiek mógł wyrzeźbić broń z klejnotu - ilość energii niezbędna do uchronienia kamienia przed pęknięciem po każdym ciosie szybko wyczer- pałaby każdego zwykłego maga.

- To ani kamień, ani metal - odparła zielarka. - Pozwól jednak, że cię ostrzegę. Walcząc tym mieczem, musisz bardzo uważać. Nigdy nie dotykaj ostrza ani nie pozwól, by zbliżyło się do niego cokolwiek, co sobie cenisz, bo gorzko pożałujesz. I tale samo, nigdy nie opieraj miecza o coś, czego mógłbyś potrzebować - na przykład o nogę. Eragon ostrożnie odsunął miecz od ciała. - Dlaczego? - Ponieważ - wyjaśniła zielarka z wyraźną przyjemnością - to naj- ostrzejsza klinga, jaka istnieje na tym świecie. Żaden miecz, nóż ani to- pór nie może się z nią równać, nawet Brisingr. To ostateczne wcielenie

narzędzia tnącego. To - na moment zawiesiła glos, by osiągnąć większy efekt - archetyp nachylonej płaszczyzny... Nigdzie na świecie nie znajdziesz równej mu broni. Może przeciąć wszystko, czego nie chroni magia, i wiele rzeczy, których strzeże. Jeśli mi nie wierzysz, sam spróbuj. Eragon rozejrzał się w poszukiwaniu czegoś, na czym mógłby wypróbo- wać miecz. W końcu podszedł do ołtarza i zamachnął się, celując w naroż- nik kamiennej płyty. - Nie tak szybko! - krzyknęła Angela. Przejrzyste ostrze przecięło cztery cale kamienia, jakby granit był mięk- ki niczym budyń, a potem opadło dalej, ku jego stopie. Eragon krzyknął i uskoczył, ledwie zdoławszy zatrzymać rękę, nimby się zranił. Narożnik ołtarza odbił się od stopni w dole i z hukiem potoczył na śro- dek komnaty. Możliwe, że tę klingę istotnie zrobiono z diamentu, pomyślał Eragon. Nie potrzebowałaby tak wielkiej ochrony jak zakładał, bo rzadko stykałaby się z czymś, co mogłoby stawić jej opór. - Masz - rzuciła Angela. - Lepiej weź też to. - Odpięła od pasa pochwę i podała mu. - To jedna z nielicznych rzeczy, jakich nie można przeciąć tym ostrzem. Eragon potrzebował chwili, by odzyskać głos po tym, jak o mało nie odciął sobie palców. - Czy ten miecz ma jakieś imię? Angela roześmiała się. - Oczywiście. W pradawnej mowie nazywa się Albitr, co oznacza dokład- nie to, co przypuszczasz. Ja jednak wolę nazywać go Dzwonkośmiercią.

- Dzwonkośmiercią?! - Tak. Z powodu dźwięku, który wydaje ostrze, kiedy je trącisz. - Zade- monstrowała czubkiem paznokcia i uśmiechnęła się, słysząc wysoki brzęk, który przeszył mrok komnaty niczym promień słońca. - A teraz lepiej już ruszajmy. Eragon rozejrzał się, sprawdzając, czy o niczym nie zapomnieli. Potem kiwnął głową, podszedł do drzwi po lewej stronie i otworzył je jak najci- szej. Za drzwiami znajdował się długi, szeroki korytarz oświetlony pochod- niami. A wyjścia strzegło dwudziestu ustawionych pod ścianami w dwóch równych szeregach, odzianych w czerń wojowników, którzy wcześniej schwytali ich w pułapkę. Strażnicy spojrzeli na Eragona i sięgnęli po broń. Eragon zaklął w myślach i skoczył naprzód. Zamierzał zaatakować, nim tamci zdążą dobyć mieczy i zorganizować się skutecznie. Przebył jed- nak zaledwie parę stóp, gdy obok każdego z mężczyzn coś się poruszyło: miękka rozmazana plama, jak szarpany wiatrem proporzec oglądany kąci- kiem oka. Bez jednego krzyku dwudziestu mężczyzn zesztywniało i runęło na zie- mię bez życia. Wstrząśnięty Eragon zwolnił, a potem podbiegł do trupów. Każdego z nich pchnięto sztyletem prosto w oko. Odwrócił się, by spytać Aryę i Angelę, czy wiedzą, co się stało, i słowa zamarły mu w gardle na widok zielarki. Stała oparta o ścianę, zgięta wpół, z rękami na kolanach, i dyszała ciężko. Jej skóra śmiertelnie pobladła, dło- nie dygotały. Z ostrza puginału kapała krew. Eragona przepełniły podziw i zgroza. Cokolwiek zrobiła zielarka, wykra- czało poza jego rozumienie. - O mędrczyni - w głosie Aryi także dźwięczała niepewność - jak udało ci się to zrobić?

Angela zachichotała między dwroma oddechami. - Użyłam sztuczki... której nauczyłam się od mego mistrza... Tengi... wieki temu. Oby tysiące pająków pokąsały mu uszy i wszystkie koniuszki. - No tak, ale jak to zrobiłaś? - nalegał Eragon. Podobna sztuczka mogłaby się przydać w Uru baenie.

Zielarka znów się zaśmiała. - Czymże jest czas, jeśli nie ruchem? I czymże jest ruch, jeśli nie cie- płem? A czyż ciepło i energia nie są jedynie innymi nazwami tej samej rzeczy? - Odepchnęła się od ściany, podeszła do Eragona i poklepała go po policzku. Kiedy zrozumiesz wszystkie tego implikacje, pojmiesz, jak i co zrobiłam. Nie zdołam dziś po raz drugi użyć tego zaklęcia, bo zrobiłabym sobie krzywdę, toteż nie oczekuj, że zabiję wszystkich, gdy następnym ra- zem wpadniesz na bandę zbrojnych. Z pewnym trudem Eragon pohamował ciekawość i przytaknął. Zdjął z jednego z powalonych tunikę i wyściełany kaftan, i naciągnąwszy je, ruszył pierwszy korytarzem przez przejście na drugim końcu. W całym kompleksie komnat i korytarzy nie natknęli się na nikogo, nie dostrzegli też ani śladu skradzionych przedmiotów. Choć Eragon cieszył się, że uniknęli wykrycia, nieobecność wszystkich, nawer służby, niepokoiła go. Miał nadzieję, że wraz z towarzyszami nie uruchomili alarmu, który powiadomił kapłanów o ich ucieczce. W odróżnieniu od opuszczonych komnat, przez które przechodzili przed zasadzką, w mijanych obecnie były gobeliny, meble i osobliwe urządzenia z mosiądzu i kryształu, których przeznaczenia Eragon nie potrafił odgad-

nąć. Kilka razy biurko i biblioteczka kusiły go, by się zatrzymać i przejrzeć ich zawartość, ale zawsze się opierał. Nie mieli czasu na czytanie starych spleśniałych papierów, niezależnie od tego, jak intrygująco wyglądały. Za każdym razem, kiedy docierali do rozgałęzień, Angela wybierała dal- szą drogę, ale to Eragon maszerował na przodzie. W dłoni ściskał owiniętą drutem rękojeść Dzwonkośmierci, tak mocno, że zaczęły mu cierpnąć palce. Wkrótce dotarli do korytarza kończącego się kamiennymi stopniami, które zwężały się ku górze. Po obu stronach schodów stało dwóch nowi- cjuszy, każdy z nich trzymał ramę z dzwonkami, podobną do tych, jakie Eragon oglądał wcześniej. Puścił się pędem ku nim i zdołał przebić szyję jednemu, nim tamten zdą- żył krzyknąć albo potrząsnąć dzwonkami. Jego towarzyszowi wystarczyło jednak czasu na jedno i drugie, nim Solembum skoczył na niego i powalił na ziemię, rozszarpując mu twarz. Echa alarmu rozeszły się w całym kory- tarzu. - Szybciej! - zawołał Eragon, przeskakując po dwa, trzy stopnie.

Na górze ujrzał samotną, wolno stojącą ścianę, szeroką na jakieś dziesięć stóp, pokrytą misternymi zdobieniami i rzeźbami, które wydały mu się nieco znajome. Okrążył ścianę i nagle znalazł się w promieniu różowego światła o takiej mocy, że zawahał się, oszołomiony. Uniósł pochwę Dzwon- kośmierci, by przesłonić oczy Zaledwie pięć stóp od niego najwyższy kapłan zasiadał w swej lektyce, z rany na jego ramieniu ściekała krew. Jedna z kapłanek - kobieta o odcię- tych obu dłoniach - przysiadła na klęczkach obok, łapiąc krew do złotego kielicha, który przytrzymywała pomiędzy kikutami przedramion. Zarów- no

ona, jak i najwyższy kapłan spojrzeli ze zdumieniem na Eragona. A potem Eragon uniósł głowę, popatrzył poza nich i dostrzegł jakby serię rozświetlonych błyskawicami obrazów: masywne żłobkowane ko- lumny, wznoszące się ku wyniosłemu sklepieniu niknącemu wśród cieni. Okna witrażowe, osadzone w wysokich ścianach - w tych po lewej płonę- ło światło wschodzącego słońca, po prawej były ciemne, puste, bez życia. Jasne posągi, stojące przed oknami. Rzędy granitowych ławek, pokrytych wielobarwnymi świetlnymi plamkami, ciągnące się aż do odległego wejścia do nawy. I wypełniające pierwsze cztery rzędy stado odzianych w skórę kapłanów o uniesionych twarzach i ustach otwartych w pieśni. Wyglądali zupełnie jak wielka gromada piskląt domagających się pokarmu. Dopiero teraz Eragon uświadomił sobie, że znalazł się w wielkiej kate- drze Dras-Leony, po drugiej stronie ołtarza, przed którym bardzo dawno temu klęczał kiedyś pokornie. Kobieta bez dłoni upuściła kielich i wstała, rozkładając ręce i osłaniając najwyższego kapłana własnym ciałem. Za jej plecami Eragon dostrzegł błę- kit pochwy Brisingra, leżącej blisko krawędzi postumentu. Wydało mu się, że w pobliżu dostrzega Arena. Zanim jednak zdołał pomknąć naprzód i porwać miecz, z obu stron ołtarza wypadło na niego dwóch strażników, atakujących grawerowanymi pikami ozdobionymi czerwonymi frędzlami. Wyminął pierwszego i prze- ciął drzewce piki, ostrze miecza błysnęło w powietrzu. A potem Eragon przeciął też na pół samego człowieka; Dzwonkośmierć z szokującą łatwoś- cią przeniknęła przez ciało i kości. Równie szybko rozprawił się z drugim strażnikiem i zwrócił w stronę nad- chodzącej z tyłu pary. Zielarka dołączyła do niego, wymachując puginałem,

gdzieś po jej lewej warknął Solembum. Arya trzymała się z tyłu, bo wrciąż dźwigała młodego mężczyznę. Krew z kielicha zalała podłogę wokół ołtarza. Strażnicy ślizgali się na niej, ci z tyłu, potykając się, wywracali swoich towarzyszy. Eragon ruszył ku nim, szurając stopami - ani na moment nie odrywając ich od podłogi, by nie stracić równowagi - i nim tamci zareagowali, zabił obu, starając się za- panować nad magiczną klingą zielarki, która bez trudu przecięła ich ciała. Cały czas jakby z oddali słyszał krzyki najwyższego kapłana. - Zabić niewiernych! Zabić ich! Nie pozwólcie bluźniercom uciec! Mu- szą zostać ukarani za zbrodnie przeciw Dawnym Istotom! Kongregacja kapłanów zaczęła zawodzić i tupać. Eragon poczuł ich umysły, atakujące niczym stado wilków opadające osłabioną sarnę. Wycofał się daleko w głąb siebie, przywołując techniki, które trenował pod okiem Glaedra. Trudno jednak było bronić się przed tak wieloma nieprzyjaciółmi i obawiał się, że nie zdoła zbyt długo podtrzymać barier. Miał tylko jedną przewagę - spanikowani, niezorganizowani kapłani zaatakowali go każdy z osobna, nie wspólnie: ich połączona moc mogłaby go pokonać. A potem poczuł napierającą na niego świadomość Aryi znajomą, do- dającą otuchy obecność pośród stada wrogów, próbujących się wedrzeć do jego wnętrza. Z ulgą otworzył się przed nią i złączyli umysły, tak jak zwykle z Saphirą; na jakiś czas ich jaźnie zlały się i Eragon nie potrafił określić, skąd pochodzą liczne współdzielone myśli i odczucia. Razem zaatakowali myślowo jednego z kapłanów. Zwijał się, próbując ich uniknąć niczym ryba szarpiąca się w

palcach, ale zacisnęli uchwyt, nie pozwalając mu uciec. Aby nie dopuścić ich do swej świadomości, recytował oficjalną, sztywną, dziwnie brzmiącą frazę; Eragon założył, że to fragment ich świętego pisma, księgi Toska. Kapłanowi brakowało jednak dyscypliny i wkrótce zaczął się dekoncen- trować - gdy pomyślał: Niewierni są zbyt blisko mistrza. Musimy ich zabić, nim... Zaczekaj! Nie! Nie...! Eragon i Arya wykorzystali jego słabość i szyb- ko podporządkowali myśli swojej woli. Kiedy zyskali pewność, że nie zdoła się bronić ciałem ani myślą, elfka rzuciła zaklęcie, które, jak wiedziała, zba- dawszy wspomnienia kapłana, musiało przeniknąć jego bariery ochronne. W trzecim rzędzie ław jakiś człowiek krzyknął i stanął w płomieniach, zielony ogień wlewa ł mu się z uszu, ust i oczu. Płomienie podpaliły szaty

kilkorga siedzących obok kapłanów i płonące kobiety oraz mężczyźni za- częli się szamotać na oślep, jeszcze bardziej osłabiając ataki na Eragona. Ogień trzeszczał niczym gałęzie pękające pod naporem wichury. Zielarka zbiegła z ołtarza i znalazła się między kapłanami, tu i ówdzie zadając ciosy. Solembum podążał tuż za nią, dobijając tych, których po- waliła. Potem Eragon i Arya z łatwością wniknęli i opanowali umysły nieprzy- jaciół. Wciąż działając wspólnie, zabili jeszcze czworo kapłanów, po czym reszta zgromadzenia rozbiegła się w panice. Niektórzy umykali przez westy- bul, Eragon pamiętał, że prowadzi on do klasztoru stojącego obok katedry. Inni przykucnęli za ławami, osłaniając rękami głowy. Jednakże sześcioro kapłanów ani nie uciekło, ani się nie ukryło - zamiast tego zaatakowali Eragona, wymachując zakrzywionymi nożami trzymany- mi w rękach, które jeszcze

im pozostały. Eragon ciął pierwszą kobietę, nim zdążyła wymierzyć cios. Ku jego irytacji kobietę chronił czar, który zatrzy- mał Dzwonkośmierć o pół stopy od jej szyi z taką mocą, że miecz obrócił mu się w dłoni, a ręka na moment zdrętwiała. Zamachnął się mocno lewą dłonią. Z niewiadomej przyczyny zaklęcie nie powstrzymało jego pięści. Poczuł pękające żebra, gdy kobieta runęła na ludzi biegnących za nią. Pozostali kapłani pozbierali się szybko i podjęli atak. Eragon ruszył na- przód, blokując niezgrabne cięcie pierwszego, po czym z okrzykiem „Ha!" rąbnął go pięścią w brzuch i odrzucił na ławę, na której tamten wylądował z paskudnym trzaskiem. Następnego zabił w podobny sposób. W gardło kapłana biegnącego po prawej wbiła się nagle zielono-żółta strzałka, a potem Solembum przesko- czył obok Eragona niczym płowa błyskawica i powalił kolejnego napast- nika. Pozostała jeszcze ostatnia wyznawczyni Toska. Arya chwyciła ją za skó- rzaną szatę wolną ręką i cisnęła krzyczącą kobietą trzydzieści stóp ponad ławami. Czterech nowicjuszy dźwignęło najwyższego kapłana i pobiegło szybkim truchtem wschodnią nawą katedry, zmierzając do głównego wyjścia. Na ich widok Eragon ryknął i skoczył na ołtarz, strącając na posadz- kę misę i kielich. Stamtąd jednym susem przemknął nad ciałami powalo- nych kapłanów. Wylądował lekko w przejściu i popędził na koniec katedry,

odcinając drogę nowicjuszom. Na widok Eragona stojącego u drzwi czterej młodzieńcy zamarli. - Zawróćcie! - ryknął najwyższy kapłan. Jego słudzy posłuchali, ale tylko po to, by zobaczyć stojącą za nimi Aryę, dźwigającą na ramieniu jednego z ich

pobratymców. Nowicjusze wrzasnęli i obrócili się w bok, po czym przemknęli między dwoma rzędami ław. Zdążyli jednak pokonać zaledwie kilka stóp, gdy So- łembum wyłonił się zza ławek i ruszył ku nim powoli. Kotołak położył uszy płasko, na dźwięk jego niskiego, gniewnego pomruku Eragonowi przebiegł dreszcz po plecach. Tuż za nim stąpała Angela, maszerująca od strony ołtarza, wr jednej dłoni trzymała puginał, w drugiej żółto-zieloną strzałkę. Eragon zastanawiał się, jak wiele broni ukrywała przy sobie. Trzeba przyznać nowicjuszom, że nie stracili odwagi i nie porzucili swe- go mistrza. Zamiast tego z głośnym okrzykiem pobiegli jeszcze szybciej ku Solembumowi, zapewne dlatego, że kotołak był najmniejszym i najbliższym przeciwnikiem, i ponieważ uznali, że najłatwiej go będzie pokonać. Mylili się. Jednym gibkim ruchem Solembum przykucnął i przeskoczył z posadzki na szczyt łatwy. A potem, bez chwili wahania, skoczył na jednego z pierw- szej pary nowicjuszy. Gdy kotołak szybował w powietrzu, najwyższy kapłan wykrzyknął coś w pradawnej mowie - Eragon nie rozpoznał słowa, ale brzmiało dokładnie jak ojczysty język elfów. Zaklęcie nie zadziałało na Solembuma, choć Era- gon zobaczył, że Angela zachwiała się niczym uderzona. Kotołak zderzył się z nowicjuszem, na którego skoczył, i młodzieniec poleciał na posadzkę, wrzeszcząc, gdy kocie pazury zagłębiły się w ciało. Pozostali potknęli się o trupa towarzysza i runęli w plątaninie kończyn, wyrzucając najwyższego kapłana z lektyki na jedną z ław. Stwór leżał tam, zwijając się niczym olbrzymi pędrak. Eragon dogonił ich sekundę później i trzema szybkimi cięciami zabił wszystkich, prócz tego, którego szyję Solembum ściskał zębami. Upewniwszy się, że nie żyją, obrócił się, by raz na zawsze

pozbyć się najwyższego kapłana. Kiedy ruszył ku beznogiej i bezrękiej postaci, poczuł jak w jego umysł wdziera się inna świadomość, grzebiąca w najbardziej

skrywanych zakamarkach umysłu i próbująca opanować myśli. Gwałtow- nie zaatakowany Eragon musiał się zatrzymać i skupić na obronie przed intruzem. Kątem oka dostrzegł, że Arya i Solembum także wyglądają na sparali- żowanych. Jedyny wyjątek stanowiła zielarka. Gdy atak się rozpoczął, na moment przystanęła, potem jednak znów ruszyła ku Eragonowi, powoli szurając nogami. Najwyższy kapłan patrzył na niego, w jego głęboko osadzonych, okolo- nych ciemnymi kręgami oczach płonęła nienawiść i furia. Eragon pomyś- lał, że gdyby stwór miał ręce i nogi, próbowałby własnoręcznie wyrwać mu serce. Wrogość i nienawiść w jego spojrzeniu była tak silna, że niemal spodzie- wał się, że kapłan zsunie się z ławy i zacznie go gryźć po kostkach. W miarę zbliżania się Angełi, napór na jego umysł narastał. Najwyższy kapłan - bo to musiał być on - okazał się znacznie groźniejszym przeciwni- kiem niż jego podwładni. Przypuszczenie myślowego ataku na cztery osoby jednocześnie i poważne zagrożenie każdej z nich to doprawdy niezwykłe osiągnięcie, zwłaszcza jeśli owe osoby to elfka, Smoczy Jeździec, czarownica i kotołak. Najwyższy kapłan dysponował jednym z najpotężniejszych umy- słów, z jakimi zetknął się Eragon; gdyby nie pomoc towarzyszy, podejrze- wał, że nie wytrzymałby naporu stwora. Kapłan robił coś takiego, z czym on sam nigdy wcześniej się nie zetknął, na przykład łączył zbłąkane myśli Eragona z myślami Aryi i Solembuma, splatając je w tak skomplikowane węzły, że na krótką chwilę Eragon stracił poczucie tożsamości.

W końcu Angela skręciła w przejście między ławami. Ominęła Solem- buma - który ze zjeżonym futrem przycupnął obok zabitego nowicju- sza - a potem ostrożnie przekroczyła trupy trzech młodzieńców zarąbanych przez Eragona. Kiedy podeszła bliżej, najwyższy kapłan zaczął się szarpać jak ryba na haczyku, próbując odpełznąć. Jednocześnie napór na umysł Eragona zelżał, choć nie aż tak, by mógł zaryzykować pójście do przodu. Dotarłszy na miejsce, zielarka zatrzymała się, a wówczas najwyższy ka- płan zaskoczył Eragona: zrezygnował z walki i, dysząc, leżał na siedzeniu. Przez chwilę pustooki stwór i niska kobieta o surowej twarzy patrzyli na siebie, tocząc niewidoczną walkę umysłów.

Potem najwyższy kapłan wzdrygnął się, a usta Angeli rozjaśnił uśmiech. Upuściła puginał i z zakamarków sukni wyciągnęła niewielki sztylet o klin- dze barwy rdzawego zachodu słońca. - Powinieneś znać moje imię, o bezjęzyki - wyszeptała, pochylając się nad kapłanem. - Gdybyś je znał, nigdy nie odważyłbyś się stanąć przeciw nam. Pozwól, że ci powiem... Jej głos opadł jeszcze niżej, zbyt nisko, by Eragon dosłyszał, ale kiedy skończyła, najwyższy kapłan zbladł, jego pomarszczone usta otworzyły się, tworząc czarny owal, a z gardła wyrwał się nieludzki skowyt, odbijający się echem w całej katedrze. - Och, bądź cicho! - wykrzyknęła zielarka i wbiła swój nóż koloru za- chodzącego słońca w sam środek piersi tamtego. Klinga rozbłysła oślepiającą bielą i zniknęła z odgłosem przypominają- cym odległy grzmot. Ciało wrokół rany zajaśniało jak płonące drewno, a po- tem skóra i mięśnie

zaczęły się rozpadać w drobną, czarną sadzę, wiewającą się w pierś najwyższego kapłana. Ze zdławionym bulgotem stwór przestał zawodzić, równie nagle jak zaczął. Zaklęcie szybko pochłonęło resztę jego ciała, zamieniając je w stos czar- nego pyłu, którego kształt odpowiadał zarysom torsu i głowy kapłana. - Dobrze mu tak. - Angela stanowczo pokiwała głową.

DŹWIĘK DZWONU

Eragon otrząsnął się, jak przebudzony z koszmarnego snu. Teraz, gdy nie musiał już walczyć z najwyższym kapłanem, stopniowo uświadamiał sobie, że słyszy dźwięk klasztornego dzwonu - donośny, na- tarczywy, przypominający ów dzień, gdy uciekał z katedry ścigany przez Razaców, podczas pierwszych odwiedzin w Dras-Leonie z Bromem. Wkrótce zjawią się Murtagh i Cierń, pomyślał. Wcześniej musimy stąd zniknąć. Wsunął Dzwonkośmierć do pochwy i oddał Angeli. - Proszę - rzekł. - Chyba ci się przyda. Zaczął odrzucać trupy nowicjuszy, póki nie znalazł Brisingra. Gdy jego dłoń chwyciła klingę, Eragon poczuł

nagłą, obezwładniającą ulgę. Choć miecz zielarki był wspaniały i niebezpieczny, nie należał do niego. Bez Brisingra Eragon czuł się odsłonięty, bezbronny - tak samo jak wówczas, gdy rozstawał się z Saphirą. Potrzebował jeszcze kilku chwil, by odnaleźć pierścień, który wturlał się pod jedną z ławr, i naszyjnik okręcony wokół uchwytu lektyki. Wśród sterty ciał znalazł także miecz Aryi, elfka przyjęła go z radością. Jednakże jego pas, pas Belotha Mądrego, zniknął bez śladu.

Eragon zajrzał pod wszystkie pobliskie ławy, podbiegł nawet do ołtarza i obejrzał go uważnie. - Nie ma go tu - rzekł w końcu z rozpaczą. Odwrócił się w stronę samot- nej ściany, ukrywającej wejście do podziemnych komór. - Musieli zostawić go w tunelach zerknął w kierunku klasztoru - albo może... - Zawahał się, rozdarty. Mamrocząc coś pod nosem, rzucił zaklęcie mające odnaleźć pas i dopro- wadzić go do niego, ujrzał jednak wyłącznie szarą, gładką pustkę. Słusznie obawiał się, że pasa, podobnie jak Brisingra, strzegły zaklęcia, chroniące przed magiczną obserwacją i ingerencją. Skrzywił się i postąpił pół kroku w stronę ściany. Dzwon zadźwięczał jeszcze głośniej. - Eragonie! - zawołała Arya z drugiej strony katedry. Przerzuciła właś- nie nieprzytomnego nowicjusza z jednego ramienia na drugie. - Musimy uciekać. -Ale.. . - Oromis by zrozumiał. To nie twoja wina. - Ale... - Zostaw go! Pas już raz został zagubiony. Znów go znajdziemy. Ale na razie musimy ruszać. Szybciej! Eragon zaklął, obrócił się na pięcie i pobiegł, by dołączyć

do Aryi, Angeli i Solembuma na końcu katedry. Ze wszystkich rzeczy, które mogłem stracić... Porzucenie pasa napełnio- nego energią tak wielu umierających stworzeń wydawało się niemal święto- kradztwem. Poza tym miał straszliwe przeczucie, że zanim dzień dobiegnie końca, będzie potrzebował owej energii. Gdy tylko wraz z zielarką pchnęli ciężkie odrzwia katedry, Eragon posłał myśli ku Saphirze. Wiedział, że krąży wysoko nad miastem, czekając, aż nawiąże kontakt. Czas na dyskrecję już dawano minął, Eragona nie obcho- dziło, czy Murtagh albo inny mag wyczuje jego obecność. Wkrótce poczuł znajomy dotyk świadomości smoczycy. Gdy ich myśli ponownie zlały się ze sobą, ucisk w jego piersi minął. Czemu to trwało tak długo?!- wykrzyknęła Saphira. Eragon czuł jej troskę i wiedział, że zastanawiała się już, czy nie opaść na Dras-Leonę i nie rozedrzeć jej na strzępy w poszukiwaniu Jeźdźca.

Przelał w nią swoje wspomnienia, dzieląc się wszystkim, co go spotkało. Proces ten potrwał parę sekund, tymczasem wraz z Aryą, Angelą i kotoła- kiem opuścili już katedrę i zbiegali po stopniach. Nie przerywając, by pozwolić Saphirze uporządkować chaotyczne wspo- mnienia, Eragon rzucił: Potrzebujemy dywersji - i to już! Potwierdziła, i poczuł, jak nurkuje, pędząc ostro w dół. Powiedz też Nasuadzie, by rozpoczęła atak. Za parę minut będziemy pod południową bramą. Jeśli po otwarciu nie zastaniemy Vardenóiv, nie wiem, jak uda nam się uciec.

CZARNA-JASKINIA-DZIERZBO-CIERNI

Chłodne, wilgotne poranne-powietrze-znad wody świstało wokół głowy Saphiry, gdy zanurkowała w stronę szczurzego-gniazda-miasta, częściowo oświetlonego przez wschodzące słońce. Niskie promienie sprawiały, że cuchnące-drewniane-skorupki-jajek-domy rysowały się ostro, ich zachod- nie ściany były czarne od cieni. Wilczy-elf-w-postaci-Eragona siedzący na jej grzbiecie krzyknął coś, lecz łakomy wiatr porwał jego słowa i nie zrozumiała, o co mu chodzi. Zaczął zadawać pytania swym wypełnionym-pieśnią-umysłem, ale nie czekała, aż skończy. Zamiast tego poinformowała go o niebezpieczeństwie grożącym Eragonowi i poprosiła, by powiadomił Nasuadę, że nadszedł czas działania. Saphira nie mogła pojąć, jakim cudem cień-Eragona, przywdziany przez Blódhgarma, mógłby kogokolwiek oszukać. Nie pachniał jak jej towa- rzysz-umysłu-i-serca, jego myśli także nie przypominały Eragona. Mimo to, dwunogom zjawa wyraźnie imponowała, a to dwunogi próbowali nabrać. Po lewej stronie szczurzego-gniazda-miasta na murach nad południową bramą wylegiwało się lśniące ciało Ciernia. Uniósł szkarłatną głowę i wi- działa, że dostrzegł ją pędzącą ku łamiącej-kości-ziemi. Spodziewała się tego. Jej uczucia wobec Ciernia były zbyt skomplikowane, by

podsumować

je w Icilku krótkich obrazach. Za każdym razem, gdy o nim myślała, ogar- niały ją niepewność i zmieszanie, coś, do czego nie przywykła. Mimo to, nie zamierzała pozwolić, by ambitnypisklak pokonał ją w walce. Kiedy ciemne kominy i ostre-tnącedachy stały się większe, szerzej roz- postarła skrzydła, czując narastające napięcie mięśni ramion, gdy zaczęła zwalniać. Znalazłszy się zaledwie kilkaset stóp nad morzem ciasno upako- wanych budynków, śmignęła w górę, pozwalając skrzydłom rozłożyć się na pełną szerokość. Wysiłek, jakiego wymagało powstrzymanie upadku, był olbrzymi, przez moment miała wrażenie, jakby wiatr lada moment miał wyrwać jej skrzydła ze stawów. Poruszyła ogonem, by utrzymać równowagę, a potem skręciła, krążąc nad miastem, póki nie odnalazła czarne jjaskini-dzierzbo-ciern i, w której oddawali cześć kapłaniobłędu-krwi. Znów kuląc skrzydła, opadła w dół i z ogłuszającym trzaskiem wylądowała pośrodku dachu katedry. Wbiła szpony w dachówki, by powstrzymać się przed zjazdem na ulicę. A potem uniosła głowę i ryknęła najgłośniej jak umiała, rzucając wyzwanie światu i wszystkim jego mieszkańcom. W wieży budynku obok czarnej-jaskini-dzierzbo-cierni

dźwięczał dzwon. Dźwięk ów okropnie ją irytował, obróciła zatem głowę i wypuściła ku nie- mu strumień błękitnozłotego płomienia. Wieża nie zajęła się ogniem, bo wzniesiono ją z kamienia, lecz sznur i belki zapłonęły i parę sekund później dzwon runął z brzękiem w głąb budynku. To ją ucieszyło, podobnie widok dwunogów-okrągłychuszu uciekają- cych z krzykiem z okolicy. Ostatecznie była smokiem. Słusznie okazują jej strach. Jeden z dwunogów przystanął na skraju placu przed czarną-jaskinią-dzierzbo-cierni, usłyszała, jak wykrzykuje w jej stronę zaklęcie, głosem przypominającym pisk przerażonej myszy. Bariery ochronne Eragona od- biły jego czar - przynajmniej tak założyła, bo nie dostrzegła żadnej różnicy w tym, jak się czuła, ani wyglądzie otaczającego ją świata. Wilczy-elf-w-postaci-Eragona zabił za nią czarodzieja. Czuła, jak Blódh- garm opanowuje jego umysł i podporządkowuje sobie siłą myśli dwuno- ga-okrągłychuszu. Następnie wypowiedział jedno słowo w pradawnym magicznym języku elfów i dwunóg-okrągłe-uszy runął na ziemię. Z jego otwartych ust sączyła się krew.

A potem wilczy-elf poklepał ją po ramieniu. - Przygotuj się, Jasnołuska - rzekł. - Nadchodzą. Ujrzała Ciernia wzlatującego ponad dachy; półkrwi bratEragona-Mur- tagh siedział na jego grzbiecie: drobna, ciemna postać. W świetle poran- nego słońca Cierń lśnił i migotał niemal tale jasno jak ona. Jej łuski byty jednak czystsze, bo wcześniej bardzo przyłożyła się do toalety. Nie wyobra- żała sobie, by mogła ruszyć do boju, nie

wyglądając doskonale. Wrogowie powinni nie tylko się jej obawiać, ale i podziwiać. Wiedziała, że to próżność z jej strony, i nie obchodziło jej to. Żadna rasa nie mogła się równać ze wspaniałością smoków. Poza tym była ostatnią sa- micą swego gatunku i chciała, by ci, którzy ją ujrzą, zachwycali się jej wyglą- dem i dobrze ją zapamiętali: gdyby smoki miały zniknąć na wieki, dwunogi wciąż by o nich mówili ze stosownym szacunkiem, podziwem i czcią. Podczas gdy Cierń wznosił się ponad tysiąc stóp nad szczurzym-gniaz- dem-miastem, Saphira obejrzała się szybko, sprawdzając, czy towarzysz-jej-umysłu-i-serca Eragon nie kręci się w pobliżu czarnejjaskini-dzierz- bo-cierni. Nie chciała przypadkiem zranić go w walce, która w krótce się rozpęta. Był groźnym łowcą, ale drobnym, i łatwo go było rozgnieść. Wciąż próbowała rozplątać ciemne-echa-bolesnychw^spomnień, który- mi podzielił się z nią Eragon, zrozumiała jednak dosyć, by wiedzieć, że wydarzenia raz jeszcze dowiodły tego, w co od dawna wierzyła. Za każdym razem, gdy towarzysz-jej-umysłu-i-serca i ona się rozstawali, pakował się w takie czy inne kłopoty. Wiedziała, że Eragon nie zgodziłby się z tą oceną, ale jego ostatnia przygoda zdecydowanie nie przekonała jej, że się myliła, i Saphira poczuła przekorną radość, że znów miała rację. Kiedy Cierń osiągnął właściwą wysokość, obrócił się i zanurkował ku niej. Z otwartego pyska trysnęły płomienie. Ognia się nie obawiała - czary ochronne Eragona powinny ją przed nim osłonić - ale wielka masa i siła Ciernia sprawiłyby, że czary strzegące jej przed obrażeniami fizycznymi szybko by się wyczerpały. Chroniąc się, zanurkowała i przywarła płasko do dachu katedry, jednocześnie przekręcając szyję i kłapiąc zębami w stronę

bladego podbrzusza Ciernia. Spowiła ją ściana wirujących płomieni, tyczących i szumiących niczym olbrzymi wodospad. Były tak jasne, że odruchowo zamknęła wewnętrzne powieki, tak samo, jak uczyniłaby to pod wodą, i blask przestał ją oślepiać.

Płomienie wkrótce zgasły, a kiedy Cierń przemknął nad nią, koniec jego grubego tłukącego-żebra ogona musnął błonę jej prawego skrzydła. Zadra- panie krwawiło, ale niezbyt mocno i Saphira nie sądziła, by sprawiło jej kłopoty podczas lotu, choć było dość bolesne. Znów zanurkował ku niej, raz jeszcze usiłując zwabić ją w powietrze. Ona jednak nie ustępowała i po kolejnych paru przelotach Cierń znudził się nękaniem jej i wylądował po drugiej stronie czarnej-jaskini-dzierzbo-cierni, dla równowagi rozpościerając olbrzymie skrzydła. Cały budynek zadygotał, gdy smok opadł na cztery łapy, wiele obrazo- okien-z-klejnotów-szkła pękło, osypując się z brzękiem na ziemię. Cierń był już od niej większy, sprawiły to manipulacje niszczyciela-jaj-Galbato- rixa, ale nie obawiała się. Miała większe doświadczenie od niego, a poza tym pobierała nauki od Głaedra, większego od nich obojga razem. No i Cierń nie ważyłby się jej zabić... Nie sądziła też, by tego chciał. Czerwony smok warknął i ruszył naprzód, skrobiąc szponami o dachów- ki. Warknęła w odpowiedzi i wycofała się kilka stóp. W końcu poczuła, że jej ogon opiera się o iglice wyrastające z muru przed czarną-jaskinią-dzierzbo-cierni. Koniuszek ogona Ciernia zadrżał; wiedziała, że zaraz skoczy. Wciągnęła powietrze i zalała go strugą migoczących płomieni. Przede wszystkim nie mogła pozwolić, by Cierń i Murtagh zorientowali się, że to nie Eragon siedzi na jej

grzbiecie. W tym celu powinna albo trzymać się możliw-ie najdalej od Ciernia, tak by Murtagh nie zdołał odczytać myśli wilczego-elfa-w-postaci-Eragona, albo też atakować często i dość gwałtow- nie, by nie miał po temu okazji - a to niełatwe, bo Murtagh przywykł do walki z grzbietu Ciernia, nawret gdy ten zawracał i skręcał się w powietrzu. Znajdowali się jednak nisko nad ziemią - to jej pomoże, bo wolała atako- wać. Zawsze atakować. - Nie stać cię na nic lepszego?! - krzyknął Murtagh magicznie wzmoc- nionym głosem z głębi falującego kokonu ognia. Gdy ostatnie płomienie zgasły jej w paszczy, Saphira skoczyła na Cier- nia. Trafiła go prosto w pierś i ich szyje splotły się, gdy każde próbowało zatrzasnąć szczęki na gardle drugiego. Siła uderzenia odepchnęła Ciernia w tył, strącając z dachu czarnej-jaskini-dzierzbo-cierni. Załopotał skrzyd- łami, uderzając Saphirę, gdy oba smoki runęły na ziemię.

Wylądowały z impetem, który rozszczepił brukowe kamienie i wstrząs- nął pobliskimi domami. W lewym skrzydle-ramieniu Ciernia coś trzasnę- ło, a jego grzbiet wygiął się nienaturalnie, gdy czary ochronne Murtagha nie pozwoliły smokowi go zmiażdżyć. Saphira słyszała, jak Murtagh klnie pod ciałem Ciernia. Uznała, że najle- piej będzie odlecieć, nim wściekły dwunóg-okrągłe-uszy zacznie rzucać za- klęcia. Skoczyła w górę, po drodze kopiąc Ciernia w brzuch, i wylądowała na szczycie domu za plecami czerwonego smoka. Budynek był zbyt słaby, by ją utrzymać, toteż znów wystartowała i, dla lepszego efektu, podpaliła cały rząd domów. Niech się tym zajmą, pomyślała z satysfakcją, patrząc, jak płomienie żarłocznie pochłaniają drewniane konstrukcje.

Wróciwszy na czarną-jaskinię-dzierzbo-cierni, wsunęła szpony pod da- chówki i zaczęła rozdzierać dach, rozszarpując go jak dach zamku w Du- rzy-Gil'eadzie. Tyle że teraz była większa. I silniejsza. A kamienne bloki wydawały się jej lekkie niczym kamyczki. Kapłani-obłędukrwi, którzy oddawrali cześć wr tym budynku, zranili towarzysza-j ej -umysłu-i-serca, zra- nili smoczą-krew-elfkęAryę, młodą-twarz-stary-umysł-Angelę i kotołaka Solembuma o wielu imionach, a także zabili Wyrdena. W zemście za to wszystko Saphira postanowiła zniszczyć czarną-jaskinię-dzierzbo-cierni. W ciągu kilku sekund wydarła dziurę w sklepieniu katedry. Napełniła wnętrze morzem płomieni, a potem zahaczyła szponami o końce mosięż- nych rur organówr i wyrwała je z tylnej ściany. Dzwony runęły z brzękiem, rozbijając ławy w dole. Cierń ryknął, odbił się od ulicy i skoczył w powietrze, nad czarną-jaski- nię-dzierzbo-cierni. Zawrisł tam, łopocząc ciężko, by utrzymać pozycję. Na tle ściany ognia, wznoszącej się z domów za nim, wyglądał niczym czarna plama, jedynie jego przejrzyste skrzydła jarzyły się oranżem i szkarłatem. Skoczył ku niej, sięgając ząbkowanymi szponami. Saphira odczekała do ostatniej możliwej chwili, potem uskoczyła w bok, opuszczając czarną-jaskinię-dzierzbocierni, a Cierń uderzył głową w pod- stawę środkowej iglicy katedry. Wysoki-zryty-dziurami-kamienny-szpiku- lec zadrżał od siły zderzenia, a jego czubek - ozdobny złoty pręt wywrócił się i runął z wysokości ponad czterystu stóp na plac w dole.

Rycząc z wściekłości, Cierń próbował się podnieść. Jego tylne łapy i zad natrafiły na otwór wydarty z dachu przez

Saphirę i zaczął drapać dachówki, próbując się z niego wygramolić. W tym czasie Saphira przefrunęła na front czarnej-jaskinidzierzbo-cier- ni i ustawiła się po przeciwnej stronie iglicy, z którą się zderzył. Zebrała siły i rąbnęła w iglicę prawą przednią łapą. Posągi i rzeźbione zdobienia pękły jej pod stopą, chmura pyłu zatkała nozdrza, odłamki kamienia i zaprawy posypały się na plac. Iglica jednak wytrzymała, toteż Saphira uderzyła ponownie. W rykach Ciernia zabrzmiała rozpaczliwa nuta, gdy pojął, co robi Saphi- ra. Z jeszcze większą desperacją próbował się uwolnić. Po trzecim ciosie Saphiry wysoki kamienny szpikulec pękł u podstawy i boleśnie powoli zawalił się do tyłu na dach. Cierń miał zaledwie tyle czasu, by warknąć wściekle, a potem wieża gruzówr wylądowała na nim, strącając go w głąb skorupy zrujnowanego budynku i grzebiąc pod stertą kamieni. Odgłos walącej się iglicy odbił się echem w całym szczurzymgnieździe-mieście, niczym huk gromu. Saphira warknęła w odpowiedzi, tym razem dziko i zwycięsko. Wiedziała, że Cierń wkrótce się wygrzebie, ale do tego czasu był zdany na jej łaskę. Przekrzywiając skrzydła, okrążyła czarną-jaskiniędzierzbo-cierni. Prze- latując pod ścianami, zamachnęła się na wygięte podpory podtrzymujące mury, burząc je kolejno. Kamienne bloki sypały się na ziemię do wtóru nieprzyjemnego hałasu. Gdy usunęła wszystkie podpory, ściany zaczęły dygotać i wyginać się na zewnątrz. Próby uwolnienia się Ciernia jedynie pogarszały sprawę i po paru sekundach ściany nie wy trzy maty. Cała budowla zawaliła się z łoskotem

kamiennej lawiny, wzbijając w powietrze olbrzymi pióropusz pyłu. Saphira zaskrzeczała tryumfalnie, potem wylądowała na tylnych nogach obok sterty gruzów i zaczęła zalewać kamienie najgorętszą parą i ogniem, jakie zdołała przywołać. Płomienie łatwo odbić magią, ale zniwelowanie gorąca wymagało wielkiego wysiłku i energii. Zmuszając Murtagha, by po- święcił spory zapas sił do ochrony siebie i Ciernia przed ugotowaniem się żywcem - w połączeniu z energią niezbędną do zapobieżenia zmiażdżeniu

ich obu - miała nadzieję wyczerpać jego zapasy, tak by Eragon i dwunogi- szpiczaste-uszy mieli szansę go pokonać. Podczas gdy ziała ogniem, wilczy-elf na jej grzbiecie nucił zaklęcia. Nie wiedziała, czemu mają służyć, i nieszczególnie ją to obchodziło. Ufała dwu- nogom. Była pewna, że cokolwiek robił, pomoże im. Saphira odskoczyła, gdy kamienie pośrodku sterty wystrzeliły' w górę i Cierń z rykiem wyłonił się z gruzowiska. Skrzydła miał pogięte i pomar- szczone jak rozdeptany motyl, krwawił z kilku głębokich ran na grzbiecie i nogach. Spojrzał na nią wściekle i warknął, w rubinowych oczach płonął bitewny szał. Po raz pierwszy naprawdę go rozgniewała i widziała, że pragnie tylko rozszarpać jej cjało i skosztować krwi. Świetnie, pomyślała. Może nie był aż takim pobitymprzerażonym-kun- dlem, za jakiego go miała. Murtagh sięgnął do sakwy u pasa i wyjął z niej niewielki okrągły przed- miot. Saphira wiedziała z doświadczenia, że jest zaklęty i że z jego pomocą uleczy rany Ciernia. Nie czekając, wystartowała, starając się nabrać jak najwięcej wysokości, nim tamci zdołają ruszyć w pościg. Po

kilku uderzeniach skrzydeł obejrzała się i zobaczyła, jak Cierń wzlatuje ku niej we wściekłym tempie, wielki-cze rwo ny- ostroszp o ny-j as tr ząb. Skręciła w powietrzu i już miała ku niemu zanurkować, gdy w głębi umysłu usłyszała krzyk Eragona: Saphiro! Zaniepokojona, kontynuowała skręt, aż w końcu ujrzała w dali południo- wy łuk bramy miasta, gdzie wyczuła obecność Eragona. Skuliła skrzydła jak najmocniej, opadając pod ostrym kątem w stronę łuku. Cierń rzucił się na nią, gdy przelatywała obok; nie patrząc, wiedziała, że podąża bardzo blisko. I tak oboje pędzili w stronę cienkiego muru szczurzegogniazda-miasta, a chłodne poranne-powietrze-znad-wody zawodziło w uszach Saphiry ni- czym ranny wilk.

MŁOT I HEŁM

Nareszcie, pomyślał Roran, słysząc grzmiące rogi Yardenów, wzywające do ataku. Zerknął na Dras-Leonę i. dostrzegł Saphirę, nurkującą w stronę ciem- nej masy budynków. Jej łuski lśniły w promieniach wschodzącego słońca. W dole Cierń poruszył

się, niczym olbrzymi kot, który wygrzewa się na płocie, i ruszył w pościg. Przez ciało Rorana przebiegła fala energii. W końcu nadeszła bitwa, a on nie mógł się już doczekać, żeby mieć ją z głowy. Przez moment pomyślał z troską o Eragonie, potem jednak dźwignął się z pnia, na którym sie- dział, i pomaszerował, by dołączyć do reszty łudzi zbierających się wr wielką, czworoboczną formację. Powiódł wzrokiem po szeregach, sprawdzając gotowość żołnierzy. Cze- kali niemal całą noc i byli zmęczeni, ale wiedział, że strach i podniecenie wkrótce oczyszczą ich umysły. Roran także był zmęczony, ale nie zwracał na to uwagi: wyśpi się po skończonej bitwie. Do tego czasu przede wszystkim musi utrzymać przy życiu swoich ludzi i siebie. Pożałował, że nie napił się gorącej herbaty, by ukoić żołądek. Na kolację zjadł coś, co mu zaszkodziło, i od tej pory męczyły go skurcze i mdłości.

Jednakże owe drobne niedogodności to za mało, by nie pozwolić mu wal- czyć. Taką przynajmniej miał nadzieję. Roran, zadowolony z wyników inspekcji, naciągnął hełm, wciskając go na wyściełaną spodnią czapkę. Potem dobył młota i wsunął lewą rękę za rzemienie tarczy. - Na twój rozkaz - rzucił Horst, podchodząc ku niemu. Roran kiwnął głową. Wybrał kowala na swego zastępcę, a Nasuada zgo- dziła się bez słowra sprzeciwu. Poza Eragonem nikomu tak bardzo nie ufał u swrego boku. Wiedział, że to samolubne z jego strony - Horst miał nowo narodzone dziecko, a Yardeni potrzebowali jego kowalskiego doświadcze- nia - ale nikt inny nie nadawał się do tego zadania. Wieść o awansie niezbyt zachwyciła Horsta, ale też nie zmartwiła. Zamiast tego zajął się organizacją batalionu Rorana ze spokojną fachowością i

pewnością siebie, którą Roran tak cenił. Rogi zagrzmiały ponownie i Roran uniósł nad głowę młot. - Naprzód! - krzyknął. Ruszył na czele swego liczącego wieiuset żołnierzy oddziału, po jego bo- kach maszerowały cztery inne bataliony Yardenów. I kiedy szybkim truch- tem wypadli na otwrarte poła, oddzielające ich od Dras-Leony, w mieście zabrzmiały ostrzegawcze okrzyki: to obrońcy wzywali towarzyszy. Z cen- trum miasta dobiegały straszliwe ryki i huki towarzyszące walce dwóch smoków. Od czasu do czasu Roran dostrzegał ponad dachami jednego z nich w rozbłysku łusek., ale przez większość czasu oba olbrzymy kryły się przed jego wzrokiem. Labirynt ruder otaczających miejskie mury zbliżał się bardzo szybko. Wąskie, długie ulice wydały się Roran owi złowieszcze i niepokojące. Łatwo byłoby żołnierzom Imperium - czy nawet obywatelom Dras-Leony - zła- pać ich w pułapkę w tych krętych przejściach. Walka z tak bliska byłaby jeszcze brutalniejsza, chaotyczna i bardziej krwawa niż zazwyczaj. Wiedział, że jeśli do tego dojdzie, niewielu jego ludzi ujdzie cało. Wkraczając w cień pod dachami pierwszego rzędu ruder, Roran poczuł w- brzuchu twardy ucisk, wzmacniający mdłości. Oblizał usta, zrobiło mu się niedobrze. Lepiej, żeby Eragon otworzył tę bramę, pomyślał. Bo jeśli nie... Utkwi- my tu niczym stado jagniąt zagnane na rzeź.

A POTEM RUNĘŁY MURY...

Słysząc odgłos walącego się budynku, Eragon szybko się obejrzał. Pomiędzy dachami dwóch odległych domów, w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą sterczała zębata iglica katedry, ujrzał pustą przestrzeń. Za- miast wieży ku chmurom wzbijała się kolumna skłębionego pyłu, niczym słup białego dymu. Uśmiechnął się do siebie, dumny z Saphiry. Trudno dorównać smokom w szerzeniu chaosu i zniszczenia. No dalej, pomyślał, rozwal to na kawałki! Pogrzeb ich świątynię pod tysiącem stóp kamienia. Potem znów ruszył naprzód ciemnymi, krętymi brukowanymi uliczka- mi, wraz z Aryą, Angelą i Solembumem. Na ulicach krążyło już sporo ludzi: kupców szykujących się do otwarcia kramów, nocnych strażników wracających do łóżek, pijanych szlachciców opuszczających miejsca zabaw, włóczęgów śpiących w drzwiach oraz żołnierzy pędzących na oślep ku miej- skim murom. Wszyscy, nawet biegnący żołnierze, co chwila oglądali się w stronę kate- dry, bo głosy walczących smoków wstrząsały całym miastem. Wszyscy też bez wyjątku - od poranionych, śmierdzących żebraków, poprzez twardych żołnierzy, aż po bogato odzianą szlachtę - sprawiali wrażenie przerażonych i żaden z nich nie zaszczycił Eragona nawet jednym spojrzeniem.

Przypuszczał, że pomógł im fakt, że oboje z Aryą na pierwszy rzut oka przypominali ludzi. Posłuszna naleganiom Eragona Arya złożyła nieprzytomnego nowicju- sza w uliczce spory kawałek od katedry. - Przyrzekłem, że zabierzemy go ze sobą - wyjaśnił - ale nie mówiłem jak daleko. Stąd sam znajdzie drogę do domu. Arya zgodziła się i z ulgą pozbyła się ciążącego jej brzemienia. Gdy we czwórkę śpieszyli ulicami, cała sytuacja wydała się Eragonowi dziwnie znajoma. Jego ostatnie odwiedziny w Dras-Leonie zakończyły się podobnie: biegł między brudnymi, stłoczonymi budynkami, z nadzieją, że dotrze do jednej z bram, zanim odnajdzie go Imperium. Tyle że tym razem obawiał się nie tylko Razaców. Znów obejrzał się w stronę katedry. Saphira musiała zająć Murtagha i Ciernia zaledwie parę minut, a potem będzie za późno, by zdołali po- wstrzymać Vardenów. Jednakże w czasie bitwy minuty mogą ciągnąć się niczym godziny i Eragon był boleśnie śwriadom faktu, jak szybko mogła się odmienić równowaga sił. Wytrzymaj, pomyślał, choć nie posłał swych słów ku Saphirze, by jej nie rozpraszać ani nie zdradzić swojej pozycji. Jeszcze troszeczkę! W miarę zbliżania się do muru, ulice stawały się coraz węższe, a wysokie budynki - głównie domy - przesłaniały niemal całe lazurowe niebo, po- zostawiając nad ich głowami jedynie wąskie pasmo błękitu. Eragon i Arya zasłaniali rękawami nosy i usta; na zielarce smród raczej nie czynił wraże- nia, choć Solembum powarkiwał i z irytacją machał ogonem. Jakiś ruch na pobliskim dachu zwrócił uwagę Eragona, ale ktokolwiek to był, zniknął, zanim Eragon zdążył spojrzeć. Wciąż patrzył w górę i po paru chwilach zaczął

dostrzegać coś dziwnego: plamę bieli na tle czarnych od sadzy cegieł komina; osobliwe szpiczaste kształty na tle porannego nieba; nie- wielki owalny punkcik wielkości monety, jarzący się jak ogień wśród cieni. Z nagłym wstrząsem uświadomił sobie, że na dachach tłoczą się dzie- siątki kotołaków w zwierzęcych postaciach. Przeskakiwały z budynku na budynek, obserwując ich z góry, podczas gdy Eragon i jego towarzysze wę- drowali przez mroczny labirynt miasta. Wiedział, że nieuchwytni zmien- nokształtni nie zechcą mu pomóc, chyba że sytuacja zrobi się naprawdę

rozpaczliwa - woleli jak najdłużej ukryć przed Galbatorixem swe zaangażo- wanie w walkę Vardenów - lecz ich bliskość dodała mu otuchy. Ulica kończyła się skrzyżowaniem z pięcioma innymi. Po krótkiej nara- dzie z Aryą i zielarką ustalili, że wybiorą tę naprzeciwko, podążając nadal w tę samą stronę. Sto stóp dalej ulica skręciła ostro i doprowadziła ich na plac przed połu- dniową bramą Dras-Leony. Eragon przystanął. Przed bramą zebrały się setki żołnierzy. Ludzie kręcili się oszołomieni, zakładając broń i zbroje, dowódcy przekrzykiwali się, wydając rozkazy. Złota nić, którą wyszyto szkarłatne żołnierskie tuniki, połyskiwała przy każdym ruchu. Eragon poczuł rozpacz na widok żołnierzy, i jeszcze większą, przekona- wszy się, że obrońcy miasta usypali po wewnętrznej stronie bramy wielką stertę śmieci, by nie pozwolić Yardenom wyważyć ją taranem. Zaklął. Stos był tak wielki, że pięćdziesięciu ludzi potrzebowałoby kilku- nastu dni, by go uprzątnąć. Saphira mogła w kilka minut odkopać bramę, ale Murtagh z Cierniem nigdy by jej na to nie pozwolili.

Potrzebna nam kolejna dywersja, pomyślał. Nie miał jednak pojęcia jaka. Saphiro! - zawołał, posyłając ku niej myśli. Usłyszała, tego był pewien, ale nie miał czasu wyjaśniać jej sytuacji, bo w tym momencie jeden z żoł- nierzy zatrzymał się, wskazując ręką Eragona i jego towarzyszy. - Buntownicy! Eragon wyrwał Brisingra z pochwy i skoczył naprzód, nim reszta żoł- nierzy zdołała usłyszeć ostrzeżenie. Nie miał innego wyboru. Wycofanie się oznaczało porzucenie Vardenów na łasce Imperium. Poza tym nie mógł zostawić Saphirze na głowie zarówno bramy, jak i żołnierzy. Krzyknął, pędząc naprzód, podobnie Arya, która dogoniła go w szaleń- czym ataku. Razem przebili się do środka grupy oszołomionych żołnierzy. Przez kilka krótkich chwil tamci byli tak wstrząśnięci, że kilkunastu nie zorientowało się nawet, że Eragon to nieprzyjaciel, póki nie przebił ich mieczem. Łucznicy stacjonujący na murach posłali w dół na plac kilka serii strzał. Parę odbiło się od czarów ochronnych Eragona, reszta zabijała bądź raniła ludzi Imperium.

Mimo swej szybkości, Eragon nie był w stanie zablokować wszystkich atakujących go mieczy, włóczni i sztyletów. Czuł, jak w alarmującym tem- pie opada z sił, gdy jego magia odpierała ataki. Wiedział, że jeśli nie uwolni się z tłoku, żołnierze wkrótce wyczerpią go tak bardzo, że nie będzie w sta- nie dalej walczyć. Z morderczym wojennym okrzykiem zawirował w piruecie, unosząc Brisingra na wysokość pasa i kosząc otaczających go żołnierzy. Oślepiająco błękitna klinga przecinała ciało i kość niczym niematerialną mgłę. Z ko- niuszka ściekała krew długimi, krętymi wstęgami, które powoli rozdzielały się w krople, lśniące niczym paciorki z polerowanego koralu.

Tymczasem ci, których dosięgnął, chwytali się za brzuchy, próbując zamknąć rany. Każdy szczegół wydawał się jaskrawy i ostry, jak wyrzeźbiony ze szkła. Eragon dostrzegał pojedyncze włoski na brodach żołnierzy naprzeciwko. Mógł policzyć krople potu występujące na skórę pod oczami jednego oraz wskazać każdą plamę, rozdarcie i dziurę w stroju innego. Odgłosy walki raniły boleśnie jego wrażliwe uszy, ale Eragon czuł przej- mujący spokój. Nie był odporny na lęki, które dręczyły go wcześniej, ale nie budziły się już tak łatwo i dzięki temu walczył lepiej. Zakończył obrót i właśnie zmierzał ku żołnierzom, gdy nad jego głową przemknęła Saphira. Skrzydła przyciskała mocno do ciała, ich końcówki trzepotały jak liście podczas huraganu. Wzbudzony przez nią powiew wiat- ru potargał mu włosy. Sekundę później w ślad za Saphirą przemknął Cierń, z jego otwartej paszczy, spomiędzy wyszczerzonych zębów tryskały płomienie. Dwa smo- ki poleciały pół mili poza wzniesione z żółtej gliny mury Dras-Leony, po czym zawróciły i popędziły z powrotem Eragon usłyszał dobiegające spoza murów głośne wiwaty. Yardeni muszą być niemal pod bramą. Kawałek skóry na lewym przedramieniu zapiekł go, jakby ktoś wylał na nią rozgrzany tłuszcz. Eragon syknął i potrząsnął ręką, ale uczucie nie ustawało. Nagle ujrzał plamę krwi przesiąkającą przez tunikę. Obejrzał się na Saphirę. To musiała być smocza krew, ale nie wiedział, którego z nich. Kiedy smoki znów się zbliżyły, Eragon wykorzystał chwilowe oszoło- mienie żołnierzy, by zabić trzech kolejnych. Potem jednak reszta doszła do siebie i walka znów zawrzała.

Uzbrojony w wojenny topór mężczyzna zeskoczył na ziemię przed Era- gonem i wykonał zamach. W połowie ciosu padł pod mieczem Aryi, która cięła z tyłu, o mało go nie rozpoławiając. Eragon podziękował za pomoc szybkim skinieniem głowy. Bez sło- wa, w milczącym porozumieniu, ustawili się plecami do siebie i podjęli walkę. Czuł, że Arya dyszy równie ciężko jak on. Choć byli silniejsi i szybsi niż większość ludzi, ich wytrzymałość miała swoje granice, podobnie jak zasoby energii. Zabili już dziesiątki, lecz wciąż pozostały setki, a Eragon wiedział, że wkrótce z głębi miasta dotrą następni. - Co teraz?! - krzyknął, odbijając włócznię celującą w udo. - Magia! - odparła Arya. Parując ataki żołnierzy, Eragon zaczął recytować wszystkie znane mu zaklęcia, które mogły zabić nieprzyjaciół. Kolejny powiew wiatru zburzył mu włosy, poczuł na twarzy chłodny cień, gdy Saphira zatoczyła łuk w górze, wytracając nadmierną prędkość. Rozpostarła skrzydła i zaczęła opadać ku szczytowa muru. Nim jednak wylądowała, doścignął ją Cierń. Czerwony smok zanurko- wał, wyrzucając przed siebie długi na ponad sto stóp jęzor ognia. Saphira ryknęła, rozzłoszczona, i umknęła na bok, uderzając skrzydłami, by nabrać wysokości. Dwa smoki wznosiły się w niebo po spirali, krążąc wokół siebie, drapiąc i gryząc szaleńczo. Widok Saphiry w niebezpieczeństwie jeszcze wzmocnił determinację jej Jeźdźca. Eragon zaczął mówić coraz spieszniej, nucąc słowa w pradawnej mowie jak najszybciej zdołał bez pomyłek. Niestety, czegokolwiek próbo- wał, zaklęcia - ani jego, ani Aryi - nie odnosiły żadnego skutku. A potem w górze rozległ się głos Murtagha, ogłuszający i

brzmiący ni- czym głos sięgającego chmur olbrzyma. - Ci ludzie są pod moją ochroną, bracie! Eragon uniósł głowę i ujrzał Ciernia pędzącego w stronę placu. Nagła zmiana kierunku lotu czerwonego smoka zaskoczyła Saphirę. Smoczyca wciąż wisiała wysoko nad miastem, ciemnoniebieska sylwetka na tle jasne- go błękitu nieba. Oni wiedzą, pomyślał Eragon i przerażenie przebiło otaczający jego umysł pancerz spokoju.

Opuścił wzrok, rozglądając się po tłumie. Z ulic po obu stronach muru Dras-Leony wylewali się kolejni żołnierze. Zielarka stała przyparta do jed- nego z granicznych domów, jedną ręką ciskała szklane fiolki, drugą wyma- chiwała Dzwonkośmiercią. Z rozbitych fiolek wypływały chmury zielonej pary. Żołnierze, którzy znaleźli się w ich zasięgu, padali na ziemię, chwy- tając się za gardło i zwijając, a z każdego skrawka ich odsłoniętej skóry wyrastały małe brązowe grzybki. Za Angelą, na płaskim ogrodowym murze, przycupnął Solembum. Kotołak wykorzystywał swą pozycję, drapiąc twarze żołnierzy i ściągając im hełmy, odwracając uwagę, gdy próbowali się zbliżyć do zielarki. Oboje z Angelą nie wyglądali najlepiej i Eragon wątpił, by wytrzymali zbyt długo. Nic z tego, co widział, nie napawało nadzieją. Zwrócił wzrok ku olbrzy- miemu cielsku Ciernia w chwili, gdy czerwony smok rozłożył skrzydła, napełniając je powietrzem i zwalniając. - Musimy uciekać! - krzyknęła Arya. Eragon zawahał się. Łatwo byłoby przenieść Aryę, Angelę, Solembuma przez mur, do czekających Vardenów, ale gdyby umknęli, sytuacja Yarde- nów wcale by się nie poprawiła. Ich armia nie mogła sobie pozwolić na dłuższe

czekanie: jeszcze kilka dni, a skończą się zapasy i ludzie zaczną de- zerterować. Eragon wiedział, że gdyby do tego doszło, nigdy nie zdołaliby ponownie zjednoczyć wszystkich ras przeciwko Galbatorixowi. Ciało i skrzydła Ciernia przesłaniały słońce, pogrążając plac w czerwo- nawym cieniu. Z szyi i nóg smoka ściekały krople krwi wielkości pięści Eragona, kolejni żołnierze krzyczeli z bólu, poparzeni posoką. - Eragonie! Teraz! - krzyknęła Arya. Chwyciła go za rękę i szarpnęła, on jednak nie ustąpił, nie chcąc się przyznać do porażki. Arya pociągnęła mocniej i musiał opuścić głowę, by nie stracić rów- nowagi. Gdy to uczynił, jego wzrok padł na trzeci palec prawej dłoni, na którym J nosił Arena. Miał nadzieję zachować energię ukrytą w pierścieniu do dnia, gdy w koń- cu stanie naprzeciw Galbatorixa. W porównaniu z tym, co bez wątpienia zgromadził król podczas długich lat panowania, był to skromny zasób, ale Eragon nie miał większego i wiedział, że nie zdoła zebrać jej ponownie, nim Yardeni dotrą do Uru baenu - jeśli w ogóle im się to uda. Poza tym,

pierścień był jedną z nielicznych rzeczy, jakie zostały mu po Bromie. Z obu tych powodów nie chciał czerpać z jego energii. Ale w tej chwili nie widział innego wyjścia. Zbiornik energii wewnątrz Arena zawsze wydawał mu się olbrzymi, teraz jednak Eragon zastanawiał się, czy wystarczy do tego, co zaplanował. Kątem oka dostrzegł, jak Cierń sięga ku niemu szponami długimi jak człowiek, i jakaś część jego umysłu krzyknęła, by uciekał, nim potwór go chwyci i pożre żywcem.

Zaczerpnął tchu, a potem sięgnął do bezcennej skarbnicy Arena. - Jierda! - krzyknął. Przepływający przez niego prąd energii był większy niż wszystko, cze- gokolwiek doświadczył: przypominał lodowatą rzekę, której parzący, chło- dzący dotyk był niemal nie do zniesienia. Odczucie to balansowało gdzieś pomiędzy udręką i ekstazą. Na rozkaz Eragon a olbrzymi stos gruzu blokujący bramę wystrzelił w niebo jedną masywną kolumną kamienia i ziemi. Gruz uderzył Cier- nia wr bok, rozdzierając mu skrzydło na strzępy i odrzucając wrzeszczącego smoka poza przedmieścia Dras-Leony. A potem wzniósł się wyżej, tworząc ciemny parasol nad południową połową miasta. Nagła eksplozja gruzowiska wstrząsnęła placem, powalając wszystkich na ziemię. Eragon wylądował na czworakach i pozostał tak, patrząc w górę i podtrzymując zaklęcie. - Ganga raehta - wyszeptał, gdy energia pierścienia niemal się wyczer- pała. Pióropusz śmieci, niczym czarna burzowa chmura gnana huraganem, popłynął w prawo, w stronę doków i jeziora Leona. Eragon nadal odpychał gruzy od centrum miasta, a potem, gdy przepłynęły przez niego resztki energii, zakończył zaklęcie. Ze złudnie cichym odgłosem chmura gruzów zapadła się w sobie. Cięż- sze elementy - kamienie, połamane kawałki drewna i grudy ziemi - runęły pierwsze, uderzając o taflę jeziora. Drobniejsze cząsteczki pozostały w po- wietrzu, tworząc wielką brązową smugę, powoli odpływającą na zachód. W miejscu gruzów*iska ział teraz pusty' krater, dziurę okalały potrzaskane kamienie brukowe, przypominające krąg połamanych zębów. Bramy mia- sta zwisały otwarte,

popękane i pokrzywione, nieodwracalnie uszkodzone.

Pomiędzy przekrzywionymi skrzydłami bramy Eragon ujrzał zebranych za murem Yardenów. Powoli wypuścił powietrze, pozwalając, by głowa opadła mu ze zmęczenia. Udało się, pomyślał oszołomiony. Potem wolno dźwignął się z ziemi i jak przez mgłę pojął, że niebezpieczeństwo jeszcze nie minęło. Podczas gdy żołnierze podnosili się chwiejnie, Vardeni wpadli do Dras-Leony, wznosząc wojenne okrzyki i tłukąc mieczami o tarcze. Parę sekund później pośród nich wylądowała Saphira, i coś, co zapowiadało się na zacie- kłą bitwę, zamieniło się w chaos, gdy żołnierze przeciwnika zaczęli uciekać, by ocalić życie. W morzu ludzi i krasnoludów Eragon dostrzegł Rorana, stracił go jed- nak z oczu, nim zdołał zwrócić na siebie uwagę kuzyna. -Arya...? Odwrócił się i z niepokojem odkrył, że nie ma jej obok niego. Poszerzył obszar poszukiwań i wkrótce wypatrzył ją w połowie placu, otoczoną przez jakichś dwudziestu przeciwników. Żołnierze z ponurą zawziętością trzyma- li ją za ręce i nogi, próbując odciągnąć na bok. Arya uwolniła jedną rękę i uderzyła najbliższego w podbródek, łamiąc mu kark, nim jednak znów się zamachnęła, kolejny zajął jego miejsce. Eragon puścił się ku niej biegiem. Ze zmęczenia zamachnął się mie- czem zbyt nisko i czubek Brisingra zahaczył o długą kolczugę powalone- go żołnierza, wyrywając mu z dłoni rękojeść. Miecz z brzękiem poleciał na ziemię, Eragon zawahał się, niepewny, czy powinien

zawrócić. Potem jednak dostrzegł, jak dwaj żołnierze atakują Aryę sztyletami, i pobiegł ze zdwojoną siłą. W chwili, gdy do niej dotarł, elfka na moment odtrąciła napastników'. Mężczyźni rzucili się na nią, wyciągając ręce, nim jednak zdołali ją pochwy- cić, Eragon uderzył jednego w bok, wbijając mu pięść w klatkę piersiową. Żołnierz o bujnym, wywoskowanym wąsie pchnął go mieczem w pierś. Eragon chwycił klingę gołymi rękami, wyrwał ją z palców przeciwnika, złamał miecz i wypatroszył wąsacza odłamkiem jego własnej broni. Po paru sekundach wszyscy ludzie Galbatorixa zagrażający Ary i leżeli martwi bądź umierający. Tych, których nie zabił on, wykończyła elfka. - Sama zdołałabym ich pokonać - oznajmiła po skończonej walce. Eragon pochylił się, opierając dłonie na kolanach i chwytając powietrze.

- Wiem. - Skinieniem dłoni wskazał jej prawą dłoń, tę, którą zraniła, wyciągając z żelaznych okowów, a teraz przyciskała do nogi. - Uznaj to za moje podziękowanie. - Dość ponury prezent. - Gdy jednak to mówiła, na jej wargach zatań- czył lekki uśmieszek. Większość żołnierzy uciekła z placu, a ci, którzy pozostali, tkwili teraz przyparci do domów, otoczeni przed Vardenów. Na oczach Eragona dzie- siątki ludzi Galbatorixa odrzucały broń i się poddawały. Razem z Aryą odnaleźli jego miecz, a potem podeszli do muru z żółtej gliny, szukając mało zaśmieconego miejsca. Siedząc i opierając się o umoc- nienia, patrzyli, jak Vardeni wmaszerowują do miasta. Wkrótce dołączyła do nich Saphira. Trąciła pyskiem Eragona, który uśmiechnął się i podrapał ją po szczęce. Zamruczała w odpowiedzi. Udało ci się - rzekła.

Nam się udało. Siedzący na jej grzbiecie Blódhgarm poluzował rzemienie przytrzymują- ce nogi w siodle i zsunął się po boku Saphiry. Na moment Eragon doznał niezwykłego, niepokojącego uczucia: patrzył na samego siebie. Natychmiast uznał, że nie podoba mu się to, jak jego włosy kręcą się na skroniach. Elf wymówił niewyraźne słowo w pradawnej mowie, jego postać zamigo- tała niczym odbicie w rozgrzanym powietrzu i znów stał się sobą: wysokim, porośniętym, futrem, żółtookim, długouchym wojownikiem o ostrych zę- bach. Nie przypominał ani elfa, ani człowieka, lecz na jego napiętej, stężałej twarzy Eragon dostrzegł piętno smutku i gniewu. - Cieniobójco - rzekł i skłonił się zarówno Aryi, jak i Eragonowi. - Saphira opowiedziała mi o tym, co spotkało Wyrdena. Ja... Nim zdążył dokończyć, z masy Yardenów wyłoniło się pozostałych dzie- sięcioro elfów, służących pod jego rozkazami, i podbiegło do nich z mie- czami w dłoniach. - Cieniobójco! - wykrzyknęli. - Argetlam! Jasnołuska! Eragon powitał ich ze znużeniem, starając się odpowiadać na wszystkie pytania, choć w tej chwili wolałby po prostu odpocząć. Nagle wszystkie głosy zagłuszył ryk. Padł na nich cień i Eragon, unosząc głowę, ujrzał Ciernia - ponownie całego i zdrowego - balansującego na kolumnie powietrza w górze.

Zmęłł w zębach przekleństwo i wgramolił się na grzbiet Saphiry, doby- wając Brisingra, podczas gdy Arya, Blodhgarm i pozostałe elfy utworzyli wokół niej ochronny krąg. Razem dysponowali niewiarygodną mocą, Era- gon nie miał jednak pojęcia, czy to wystarczy, by odeprzeć Murtagha. Vardeni jak jeden mąż spojrzeli w górę. Choć nie

brakowało im odwagi, nawet najdzielniejsi ludzie obawiają się smoków. - Bracie! - huknął Murtagh. Jego wzmocniony głos rozbrzmiewał tak donośnie, że Eragon zatkał uszy. Zapłacisz mi krwią za rany zadane Cier- niowi! Weź sobie Dras-Leonę, jeśli chcesz. Dla Galbatorixa nic ona nie znaczy. Ale jeszcze się spotkamy, Eragonie Cieniobójco, to ci przysięgam! A potem Cierń zawrócił i pomknął na północ nad DrasLeoną, wkrótce znikając w woalu dymu, który wznosił się nad płonącymi domami obok zburzonej katedry.

NA BRZEGACH JEZIORA LEONA

Eragon wędrował przez ciemny obóz, zaciskając zęby. Ostatnie kilka godzin spędził na naradzie z Nasuadą, Orikiem, Aryą, Garzhyogiem, królem Orrinem i całym stadem doradców, omawiając wy- darzenia ostatniego dnia i oceniając obecną sytuację Vardenów. Pod ko- niec spotkania nawiązali kontakt z królową Islanzadi, by poinformować ją o tym, że Vardeni zajęli Dras-Leonę, i powiadomić o śmierci Wyrdena.

Eragon z wielką przykrością wyjaśniał królowej, jak zginął jeden z jej najstarszych i najpotężniejszych magów, a królowra, słysząc te wieści, zarea- gowała na nie tak przejmującym smutkiem, że go zaskoczyła: nie sądził, że aż tak dobrze znała Wyrdena. Rozmowa z Islanzadi zdecydowanie po- gorszyła mu humor, bo po raz kolejny przypomniała, jak przypadkowa i bezsensowna była śmierć Wyrdena. Gdybym to ja szedł na przodzie, to ja zginąłbym nabity na szpikulce, pomyślał, nadal przeszukując obóz. Arya też mogła zginąć. Saphira wiedziała, o co mu chodzi, postanowiła jednak wrócić na swoje miejsce obok namiotu, gdzie zazwyczaj sypiała, bo jak rzekła: Jeśli pójdę z tobą, tupiąc wśród namiotów; pobudzę Yardenów, a zasłużyli sobie na odpoczynek. Ich umysły pozostały nadal złączone i wiedział, że jeśli będzie jej potrzebował, w ciągu paru sekund zjawi się u jego boku.

Aby nie oślepić przyzwyczajonych clo ciemności oczu, Eragon wymijał ogniska i pochodnie płonące przed wieloma namiotami, badał jednak sta- rannie każdy w poszukiwaniu ofiary. Podczas łowów przyszło mu do głowy, że możliwe, iż w ogóle jej nie odnajdzie. Uczucia, jakimi ją darzył, były dalekie od przyjaznych, to zaś pozwalało jej go wyczuć i uniknąć, gdyby chciała. Nie przypuszczał jed- nak, aby zachowała się tak tchórzliwie. Mimo swej młodości, była jedną z najtwardszych osób, jakie zdarzyło mu się poznać, zarówno pośród ludzi, jak i elfówr oraz krasnoludów. W końcu wypatrzył Elve siedzącą przed niewielkim, nieciekawym na- miotem. W blasku dogasającego ognia splatała.na dłoniach sznurki w kocią kołyskę. Obok niej przycupnęła jej opiekunka, Greta. W sękatych dłoniach

kobiety migały długie drewmiane kołeczki do robótek. Przez moment Eragon stał bez ruchu, patrząc. Staruszka wyglądała na bardziej zadowoloną niż kiedykolwiek przedtem i odkrył, że nie chce po- psuć jej nastroju. I wtedy odezwała się Elva. - Nie tchórz teraz, Eragonie, przecież zaszedłeś już tak daleko. Jej głos był dziwnie stłumiony, jakby płakała, ale kiedy uniosła głowę, spojrzała na niego hardo, wyzywająco. Gdy Eragon stanął w kręgu światła, Greta wzdrygnęła się zaskoczona, pozbierała jednak włóczkę oraz robótkę, i skłoniła się. -Witaj , Cieniobójco - rzekła. - Czy mogę poczęstować cię czymś do jedzenia bądź picia? - Nie, dziękuję. Eragon zatrzymał się przed Elva, patrząc z góry na drobną dziewczynkę. Przez chwilę ona także patrzyła na niego, potem z powrotem zaczęła splatać sznurki między palcami. Czując nagły ucisk w żołądku, zorientował się, że jej fioletowe oczy mają ten sam odcień co kryształy ametystu, którymi kapłani Helgrindu zabili Wyrdena i uwięzili jego i Aryę. Ukląkł i chwycił pośrodku plątaninę włóczki, powstrzymując Elve. - Wiem, co zamierzasz powiedzieć - oznajmiła. - Możliwe - warknął. - Ale i tak to powiem. To ty zabiłaś Wyrdena, rów- nie dobrze mogłaś sama pchnąć go nożem w serce. Gdybyś poszła z nami, mogłabyś go ostrzec przed pułapką. Mogłabyś ostrzec nas wszystkich.

Patrzyłem, jak Wyrden umiera i jak Arya zdziera sobie pół dłoni, przez ciebie. Z powodu twojego gniewu. Z powodu twojego uporu. Z powodu twojej dumy... Nienawidź mnie,

jeśli chcesz, ale nie waż się dopuścić, by z tego powodu cierpiał ktokolwiek inny. Jeśli chcesz, żeby Vardeni przegrali, to idź, dołącz do Galbatorixa i miejmy to z głowy. Czy tego właśnie pragniesz? Elva powoli pokręciła głową. - W takim razie nie chcę więcej słyszeć, że odmówiłaś Nasuadzie pomo- cy jedynie przez czystą złośliwość, inaczej policzę się z tobą, Elvo Daleko- widząca, i to nie ty zwyciężysz. - Nigdy nie zdołałbyś mnie pokonać - wymamrotała głosem zdławio- nym od emocji. - Możesz się zdziwić. Masz cenny talent, Elvo. Yardeni potrzebują two- jej pomocy bardziej niż kiedykolwiek. Nie wiem, jak pokonamy króla z Uru baenu, ale jeśli staniesz z nami, jeśli zwrócisz przeciw niemu swoje zdolności, może będziemy mieli szansę. Wyglądało na to, że Elva walczy ze sobą. Potem przytaknęła i Eragon przekonał się, że płacze: z jej oczu ściekały łzy. Nie ucieszyła go rozpacz dziewczynki, poczuł jednak satysfakcję, że jego słowa tak bardzo nią wstrząsnęły. - Przepraszam - wyszeptała. Wypuścił włóczkę i wstał. - Twoje przeprosiny nie zwrócą życia Wyrdenowi. W przyszłości posta- raj się lepiej, a może odpokutujesz ten błąd. Skinieniem głowy pozdrowił staruszkę Gerdę, która cały czas milczała, a potem zawrócił i zagłębił się w mrok między namiotami. Dobrze się spisałeś - skomentowała Saphira. Myślę, że od tej pory będzie się zachowywała lepiej. Taką mam nadzieję. Wstrząśnięcie Elvą stanowiło dla niego niezwykłe doświadczenie. Pa- miętał, jak Brom i Garrow upominali go

za jego błędy, i fakt, iż teraz to on przejął ich rolę, sprawił, że poczuł się inny... dojrzalszy. I tak krąg życia się obrócił, pomyślał. Nie śpieszył się, wędrując przez obóz; chłodny wietrzyk znad ukrytego wśród cieni jeziora przyjemnie muskał mu twarz.

Po zdobyciu Dras-Leony Nasuada zaskoczyła wszystkich, upierając się, by Vardeni nie nocowali w mieście. Nie wyjaśniła swej decyzji, Eragon jednak podejrzewał, że po długiej zwłoce wywołanej oblężeniem nie mogła się już doczekać podjęcia marszu na Uru baen, a także nie chciała pozostać w mieście, w którym wciąż mogły się kryć dziesiątki agentów Galbato- rixa. Kiedy Yardeni zabezpieczyli ulice, Nasuada wyznaczyła grupę żołnierzy do pozostania w Dras-Leonie, powierzając dowództwo Martiandowi Ru- dobrodemu. A potem Yardeni opuścili miasto i pomaszerowali na północ, brzegiem jeziora. Gościńcem przelewrał się ciągły strumień posłańców - Martland i Nasuada naradzali się nad różnymi kwestiami związanymi z za- rządzaniem miastem. Przed wymarszem Eragon, Saphira i magowie Blodhgarma powrócili do zburzonej katedry Saphira potrzebowała zaledwie paru minut, by odgarnąć na bok kamienne gruzowisko, blokujące wejście do podziemnych komór, a Blódhgarm i reszta elfów szybko odnaleźli i przynieśli ciało Wyrdena. Jednakże, choć szukali bardzo długo i używali wielu zaklęć, nie zdołali od- szukać pasa. Elfy wyniósły Wyrdena z miasta na tarczy, kierując się na wzgórze obok wąskiego strumienia. Tam pogrzebały go do w^óru kilku przejmujących lamentów w pradawnej mowie: pieśni tak smutnych, że Eragon płakał ot- warcie, a

wszystkie ptaki i zwierzęta w okolicy zamarły, nasłuchując. Srebrnowłosa elfka Yaela uklękła obok grobu, z sakiewki u pasa wyjęła żołądź i posadziła go tuż nad piersią Wyrdena. A potem dwunastka elfów, razem z Aryą, zaśpiewała żołędziowi, który wypuścił korzenie, wykiełkował i zaczął rosnąć w górę, sięgając kurczowo ku słońcu niczym snop dłoni. Kiedy elfy skończyły, liściasty dąb miał dwadzieścia stóp wysokości, z każdej gałęzi zwieszały się długie pasma zielonych kwiatów. Eragon pomyślał, że był to najpiękniejszy pogrzeb, w jakim zdarzyło mu się uczestniczyć. Zdecydowanie wolał go od krasnoludzkiego zwyczaju zamykania zmarłych w twardym zimnym kamieniu głęboko pod ziemią. Podobała mu się też wizja, że ciało zmarłego odżywia drzewo, które może

pożyć jeszcze setki lat. Postanowił, że jeśli zginie, chciałby, aby posadzono nad nim jabłoń, tak by przyjaciele i rodzina mogli się posilić owocami zrodzonymi z jego ciała. Myśl ta niezwykle go rozbawiła, choć w dość wisielczy sposób. Oprócz przeszukania katedry i wyniesienia zwłok Wyrdena, Eragon po zajęciu Dras-Leony zrobił w mieście jeszcze jedną ważną rzecz. Za zgodą Nasuady ogłosił, że wszyscy niewolnicy odzyskują wolność. Osobiście udał się do dworów i domów aukcyjnych, uwalniając uwięzionych tam męż- czyzn, kobiety i dzieci. Uczynił to z ogromną satysfakcją i miał nadzieję, że w ten sposób przyczyni się do poprawy ich losu. Zbliżywszy się do namiotu, ujrzał Aryę czekającą przy wejściu. Przyśpie- szył kroku, nim jednak zdołał ją powitać, ktoś z tyłu zawołał: - Cieniobójco!

Eragon obrócił się i ujrzał jednego z paziówr Nasuady, drepczącego ku nim. - Cieniobójco - powtórzył zdyszany chłopak i skłonił się przed Aryą. - Pani Nasuada chciałaby, abyś jutro rano zjawriła się w jej namiocie godzinę przed świtem i naradziła się z nią. Co mam jej powiedzieć, pani Aryo? - Możesz jej powiedzieć, że zjawię się wredle życzenia. Arya lekko po- chyliła głowę. Paź ukłonił się ponownie, zawrócił na pięcie i odbiegł w stronę, z której przybył. - Teraz, kiedy oboje zabiliśmy po jednym Cieniu, czasem można się pomylić - zauważył z lekkim uśmiechem Eragon. Arya także się uśmiechnęła, choć w ciemności ledwie dostrzegł ruch jej warg. - Wolałbyś, żebym pozwoliła Yaraughowi przeżyć? - Nie... bynajmniej. - Mogłabym zatrzymać go jako niewolnika, spełniającego moje życzenia. - Teraz się ze mną droczysz. Elfka parsknęła z rozbawieniem. - Może zamiast tego powinienem się do ciebie zwracać księżniczko. Księżniczko Aryo - powtórzył te słowa, napawając się ich dźwiękiem. - Nie powinieneś mnie tak zwać - odparła, odzyskując powagę. - Nie jestem księżniczką.

- Czemu nie? Twoja matka to królowa. Jak możesz nie być księżniczką? Jej tytuł to drottning, twój dróttningu. Jedno oznacza „królową", a drugie... - Nie oznacza księżniczki - dokończyła. - Nie do końca. W tym języku nie ma swego odpowiednika. -Al e gdyby twoja matka miała umrzeć albo zrezygnować z

tronu, zaję- łabyś jej miejsce i władała waszym ludem, prawda? -T o nie takie proste. - Chciałabyś wejść? - spytał Eragon, widząc, że Arya nie zdradza ochoty do dalszych wyjaśnień. - Chętnie - odparła. Uniósł klapę namiotu i Arya wśliznęła się do środka. Podążył za nią, naj- pierw jednak obejrzał się szybko na Saphirę, która leżała w pobliżu zwinięta w kłębek i oddychała miarowo, pogrążając się we śnie. Podszedł do latarni wiszącej na tyczce pośrodku namiotu. - Istralri - wymamrotał; wolał nie używać słowa brisingr, by nie pod- palić miecza. Płomyk napełnił wnętrze ciepłym, spokojnym światłem, w którym ubo- go umeblowany namiot wydał się niemal przytulny. - Znalazłam to pomiędzy rzeczami Wyrdena - oznajmiła Arya, gdy usiedli - i pomyślałam, że moglibyśmy poczęstować się razem. Z kieszeni spodni wyjęła rzeźbioną drew-nianą manierkę wielkości dłoni Eragona. Eragon wyciągnął korek i powąchał. Uniósł brwi, gdy nozdrza wypełnił mu silny, słodki zapach trunku. - Czy to faelnivr? - spytał, przypominając sobie napój, który elfy warzy- ły z jagód czarnego bzu i, wedle słów Nariego, promieni księżyca. Arya roześmiała się, jej głos zadźwięczał niczym hartowana stal. - Owszem, ale Wyrden dodał coś do niego. - Ach tak? - Liście rośliny rosnącej we wschodniej części Du Weldenrarden, nad brzegami jeziora Rona. Eragon zmarszczył brwi.

- Znam nazwę tej rośliny? - Zapewne, ale to nie ma znaczenia. No dalej, napij się. Obiecuję, że będzie ci smakowało.

I znów się zaśmiała, co go zaskoczyło. Nigdy dotąd nie widział jej w ta- kim stanie - stawała się nieostrożna i otwarta. Z nagłym zdumieniem pojął, że wygląda na podchmieloną. Zawahał się, niepewny, czy Glaedr ich nie obserwuje. Potem uniósł ma- nierkę do ust i pociągnął łyk faelnivru. Trunek smakował inaczej niż do tego przywykł: miał mocny piżmowy zapach, podobny do woni kuny bądź gronostaja. Eragon skrzywił się, walcząc z mdłościami, gdy faelnivr poparzył mu gardło. Pociągnął drugi, mniejszy łyk i oddał manierkę Aryi, która także wypiła. Cały poprzedni dzień wypełniały krew i groza. Przez większość czasu wal- czył, zabijał, omal sam nie zginął, i potrzebował ukojenia, czegoś, co pomo- że mu zapomnieć. Dręczące go napięcie było zbyt głęboko zakorzenione, by uwolnić je włączni e dzięki sztuczkom myślowym. Potrzebował czegoś jeszcze. Czegoś pochodzącego z zewnątrz, tak samo jak przemoc, w której uczestniczył, w większej części miała naturę zewnętrzną, nie wewnętrzną. Kiedy Arya oddała mu manierkę, pociągnął potężny haust i zachichotał, nie mogąc się powstrzymać. Elfka uniosła brew, przyglądając mu się z rozbawionym namysłem. - Co cię tak śmieszy? - To... my... fakt, że wciąż żyjemy, a oni - machnął ręką w stronę Dras-Leony - nie. Bawi mnie życie, życie i śmierć. - Z jego żołądka promienio- wało ciepło, poczuł mrowienie w koniuszkach uszu. - Dobrze jest żyć - odparła Arya.

Na zmianę podawali sobie manierkę, aż w końcu ją opróżnili. Wówczas Eragon wcisnął korek do szyjki potrzebował na to kilku prób, bo palce miał dziwnie odrętwiałe i niezgrabne, a prycza jakby się pod nim kołysała, niczym pokład statku na pełnym morzu. Oddał pustą manierkę Aryi, a gdy ją wzięła, chwycił ją za rękę, prawą ręką, i obrócił ku światłu. Pokrywająca ją skóra znów była gładka, bez ska- zy. Nie pozostał żaden ślad obrażeń. - Blódhgarm cię uleczył? - spytał Eragon. Arya kiwnęła głową i puścił ją. - W większości. Znów mogę w pełni posługiwać się ręką. Zademonstrowała, kilka razy zaciskając i prostując palce. - Ale u podstawy kciuka

pozostało miejsce, w którym nie mam czucia. - Pokazała lewym palcem wskazującym. Eragon wyciągnął rękę i lekko dotknął owego miejsca. -Tutaj ? -Tuta j - rzekła, przesuwając jego dłoń odrobinę w prawo. - I Blódhgarm nie mógł nic na to poradzić? Pokręciła głową. - Próbował kilkunastu zaklęć, ale nerwy nie chciały się połączyć. - Lek- ceważąco machnęła ręką. - To nie ma znaczenia. Nadal mogę władać mie- czem i naciągać łuk. Tylko to się liczy. Eragon wahał się chwilę. - Nawet nie wiesz.., jak bardzo jestem wdzięczny za to, co zrobiłaś... co próbowałaś zrobić. Przykro mi tylko, że pozostał ci po tym trwały ślad. Gdybym mógł jakoś temu zaradzić... - Nie miej wyrzutów sumienia. Nie można nietkniętym przejść przez życie. I nikt nie powinien tego pragnąć.

Zebrane obrażenia stanowią miarę zarówno naszych szaleństw, jak i osiągnięć. -Angel a powiedziała coś podobnego o wrogach, że jeśli człowiek ich sobie nie narobi, to jest tchórzem albo czymś jeszcze gorszym. Elfka przytaknęła. - Jest wr tym sporo prawdy. Rozmawiali tak i śmiali się, a noc upływała. Zamiast słabnąć, efekty działania odmienionego faelnivru byty coraz mocniejsze. Umysł Eragona spowiła radosna mgiełka i zauważył, że plamy cieni w namiocie wygląda- ją jakby wirowały a w polu jego widzenia przepływają dziwne mrugające świetlne punkciki - jak te, które zazwyczaj widział, zamykając na noc oczy. Czubki uszu paliły jak ogień, skóra na plecach swędziała nieznośnie, jak gdyby maszerowały po niej stada mrówek. Do tego pewne dźwięki nabrały osobliwiej intensywności: choćby rytmiczne cykanie owadów nad jeziorem i potrzaskiwanie pochodni przed namiotem. Do tego stopnia wypełniły mu uszy, że miał problemy z odróżnieniem innych odgłosów. Czyżbym został otruty? - zastanawiał się. - O co chodzi? - Arya dostrzegła jego niepokój. Eragon zwilżył wargi, które niewiarygodnie boleśnie zaschły, i wyjaśnił jej, co czuje.

Arya roześmiała się i odchyliła do tyłu, patrząc na niego przymrużonymi oczami. -Ta k właśnie powinno być. Do rana te odczucia miną. Do tego czasu odpręż się i pozwól sobie się nimi cieszyć. Eragon chwilę zmagał się ze sobą, rozważając, czy nie powinien użyć za- klęcia, by oczyścić umysł - gdyby w ogóle potrafił to zrobić - potem jednak postanowił zaufać Aryi i

posłuchać jej rady. I gdy świat kołysał się wokół niego, przyszło mu do głowy, jak bardzo polega na swych zmysłach, by ustalić, co jest prawdziwe, a co nie. Mógłby przysiąc, że błyskające światełka istnieją w istocie, choć rozsądna część umysłu wiedziała, że to jedynie widma wywołane przez faelnivr. Wciąż rozmawiali z Aryą, lecz ich rozmowa stawała się coraz bardziej chaotyczna i urywana. Mimo to, Eragon wierzył święcie, że każde słowo ma niezwykłe znaczenie, choć nie potrafił wyjaśnić dlaczego ani przypomnieć sobie, o czym dyskutowali zaledwie chwilę wcześniej. Jakiś czas później usłyszał dobiegający z obozu niski gardłowy dźwięk trzcinowego fletu. Z początku sądził, że wyobraził sobie melodyjne tony, potem jednak zauważył, że Arya przekrzywia głowę i zwraca się w kierunku muzyki, jak gdyby także ją usłyszała. Eragon nie miał pojęcia, kto i dlaczego gra. Nie obchodziło go to zresztą. Zupełnie jakby melodia wykiełkowała z samego mroku nocy, niczym wiatr, samotna i opuszczona. Słuchał z odchyloną głową i niemal całkiem przymkniętymi oczami, podczas gdy przez umysł przelatywały mu fantastyczne obrazy, wizje, które przywołał faelnivr, lecz ukształtowała muzyka. Z czasem melodia stawała się coraz dziksza, żałobne tony bardziej naglą- ce, dźwięki wynosiły się i opadały tak szybko, gwałtownie, skomplikowanie i niepokojąco, że Eragon zaczął obawiać się o bezpieczeństwo muzyka. Tak zręczna gra wydawała się czymś nienaturalnym, nawet u elfa. Kiedy melodia wzniosła się w gorączkowym crescendo, Arya wybuch- nęła śmiechem, skoczyła na równe nogi i przybrała pozę, unosząc ręce nad głową. Tupnęła stopą o ziemię i klasnęła w dłonie - raz, drugi, trzeci - a po- tem, ku zaskoczeniu Eragona, zaczęła tańczyć. Z początku poruszała się powoli, niemal leniwie, wkrótce jednak jej

tempo wzrosło, dorównując kroku szaleńczej melodii.

Muzyka wkrótce osiągnęła szczyt i powoli zaczęła cichnąć, gdy muzyk raz po raz powtarzał i rozwijał temat. Nim jednak umilkła do końca, Era- gon poczuł nagłe swędzenie, tak mocne, że chwycił prawą dłoń i zaczął gorączkowo drapać. Jednocześnie w jego umyśle coś się poruszyło, zaklęcie ochronne ożyło nagle, ostrzegając przed niebezpieczeństwem. Sekundę później nad ich głowami ryknął smok. Eragon poczuł lodowaty strach. Nie był to ryk Saphiry.

SŁOWO JEŹDŹCA

Eragon chwycił Brisingra i wraz z Aryą wpadl i z namiotu. Na zewnątrz potknął się i upadł na kolano, miał wrażenie, że ziemia przechyliła się pod nim. Przytrzymał się kępy traw niczym kotwicy, czeka- jąc, aż zawroty głowy ustąpią. Gdy odważył się unieść głowę, zmrużył oczy. Światło z pobliskich po- chodni było boleśnie jasne, płomienie pływały przed nim niczym ryby, jakby oderwały się od podsycających

je, nasiąkniętych olejem szmat. Straciłem równowagę, pomyślał Eragon, nie mogę ufać własnym oczom. Muszę przeczyścić umysł, muszę... Kątem oka dostrzegł jakiś ruch i schylił się. Tuż nad nim, zaledwie kilka cali od głowy;, przeleciał ogon Saphiry, uderzając w namiot i rozpłaszczając go. Drewniane tyczki pękły niczym suche gałązki. Saphira warknęła i nagle zamarła, oszołomiona. Mój maty, co... Przerwał jej odgłos przypominający szum wiatru. Z ciemnego nieba wy- łonił się Cierń, czerwony jak krew i lśniący niby milion migoczących gwiazd. Wylądował obok pawilonu Nasuady, pod jego ciężarem zadrżała ziemia. Eragon usłyszał krzyki strażników, a potem Cierń machnął prawą łapą nad ziemią i połowa krzyków umilkła.

Z olinowań opuszczonych na boki czerwonego smoka zeskoczyło kilku- nastu żołnierzy. Rozproszyli się szybko, atakując mieczami namioty i po- walając podbiegających strażników. W obozie zadźwięczały rogi. Jednocześnie z obrzeża dobiegły odgło- sy walki. Eragon pomyślał, że to z pewnością drugi atak, od północnej strony. Ilu ich jest? - zastanawiał się. Czy zostaliśmy otoczeni? W jego umyśle rozkwitła panika, tak potężna, że omal nie zagłuszyła rozsądku i nie kazała mu uciekać na oślep w noc. Jedynie świadomość, że to faelnivr odpowiada za jego reakcje, zatrzymała go w miejscu. Wyszeptał szybkie zaklęcie uzdrawiające, z nadzieją że może zniweczyć działanie trunku, ale bez skutku. Zawiedziony, wstał ostrożnie, dobył Bri- singra i dołączył do Aryi, stając z nią ramię w ramię i patrząc, jak biegnie ku nim pięciu żołnierzy. Eragon nie miał pewności, czy zdołają z

Aryą ich pokonać. Nie w tym stanie. Mężczyźni znajdowali się już niecałe dwadzieścia stóp od nich, gdy Saphira warknęła i rąbnęła o ziemię ogonem, wywracają ich. Eragon - któ- ry wyczuł, co planuje smoczyca - chwycił Aryę, a ona jego; podtrzymując się nawzajem, zdołali zachować równowagę. A potem z labiryntu namiotów wyprysnął Blödhgarm w towarzystwie jeszcze jednego elfa, Laufina, i nim napastnicy zdołali dźwignąć się z ziemi, we dwóch zabili ich wszystkich. Tuż po nich zjawiły się pozostałe elfy. Kolejna grupka żołnierzy, tym razem ponad dwudziestoosobowa, pędzi- ła ku Eragonowi i Aryi, zupełnie jakby wiedzieli gdzie ich szukać. Elfy ustawiły się przed nimi w szereg. Nim jednak żołnierze znaleźli się w ich zasięgu, jeden z namiotów eksplodował i Angela skoczyła z rykiem pomiędzy napastników, całkowicie ich zaskakując. Zielarka miała na sobie czerwoną nocną koszulę, wokół głowy tańczyły potargane włosy, w dłoniach ściskała grzebienie do czesania wełny. Każdy z nich miał trzy stopy długości i dwa rzędy ukośnie osadzonych stalowych zębów. Owe zęby były dłuższe niż przedramię Eragona i ostre jak szpil- ki - wiedział, że od ich ukłucia można nabawić się zatrucia krwi od nie- oczyszczonego runa, które nimi rozczesywano. Dwaj żołnierze padli, gdy Angela wbiła im w boki grzebienie, roz- dzierając zębami kolczugi. Zielarka była od nich dobrą stopę niższa, ale

przebiegając wśród mężczyzn nie zdradzała najmniejszych oznak strachu. Wręcz przeciwnie, wyglądała jak uosobienie gwałtowności: ze swą burzą włosów, głośnymi krzykami i mrocznymi oczami.

Żołnierze okrążyli Angelę i zaczęli na nią napierać, zasłaniając zielarkę. Przez moment Eragon obawiał się, że ją pokonają. I wtedy z obozu wyprysnął Solembum, pędząc ku grupie żołnierzy. Uszy położył płasko po sobie, za nim biegły kolejne kotołaki: dwadzieścia, trzy- dzieści, czterdzieści całe stado, wszystkie w postaciach zwierzęcych. Nocne powietrze wypełniła kakofonia wrzasków i syków, gdy kotołaki rzuciły się na żołnierzy, wywracając ich na ziemię i rozszarpując szponami i zębami. Napastnicy walczyli ze wszystkich sił, ale nie mogli się równać z wielkimi kudłatymi kotami. Cała seria wydarzeń, począwszy od pojawienia się Angeli aż po ingeren- cję kotołaków, toczyła się tak szybko, że Eragon ledwie zdążył zareagować. Gdy kotołaki wyroiły się na żołnierzy, zamrugał i oblizał zaschnięte wargi. Miał wrażenie, że nic z tego nie dzieje się naprawdę. Szybko, na mój grzbiet- poleciła Saphira i przykucnęła, by mógł się na nią wdrapać. - Zaczekaj. - Arya położyła mu dłoń na ramieniu. Wymamrotała kilka fraz w pradawnej mowie. Sekundę później zmysły Eragona odzyskały zwykłą sprawność i znów w pełni panował nad swym ciałem. Zerknął na nią z wdzięcznością, po czym w-rzucił pochwę Brisingra do pozostałości namiotu, wgramolił się po prawej przedniej nodze Saphiry i zajął zwykłą pozycję u podstawy szyi smoczycy. Bez siodła ostre krawędzie łusek wbijały mu się wr uda. Dobrze pamiętał to uczucie z ich pierwszego wspólnego lotu. - Potrzebna nam Dauthdaert! - zawołał do Aryi. Elfka kiwnęła głową i pomknęła do swrego namiotu, stojącego kilkaset stóp dalej po wschodniej stronie obozu. Eragon poczuł w swrojej głowie inną świadomość, nienależącą do Saphi- ry. Natychmiast zebrał myśli, by się

bronić, wówczas jednak pojął, że to Glaedr, i dopuścił do siebie złotego smoka. Pomogę - rzekł Glaedr. Eragon wczu ł w jego słowach potworny mor- derczy gniew pod adresem Ciernia i Murtagha, gniew, który wydawał się

dość potężny, by spalić na popiół cały świat. Złączcie ze mną umysły, Era- gonie, Sapbiro. I ty także, Blódbgarmie, i ty, Laufinie, oraz reszta tiuych po- bratymców. Pozwólcie mi widzieć waszymi oczami i słuchać loaszymi uszami, bym mógł wam doradzać co robić i w razie potrzeby użyczyć mojej siły. Saphira skoczyła naprzód, pół lecąc, pół szybując nad rzędami namio- tów w stronę olbrzymiego rubinowego cielska Ciernia. Elfy podążały za nią dołem, zabijając wszystkich napotkanych żołnierzy. Smoczyca miała przewagę wysokości, bo Cierń nadal siedział na zie- mi. Opadła ku niemu - Eragon wiedział, że zamierza wylądować mu na grzbiecie i zacisnąć szczęki na szyi - lecz gdy czerwony smok ją ujrzał, wark- nął i obrócił się jej naprzeciw, przykucnąwszy jak mniejszy pies w starciu z większym. Eragonowi wystarczyło czasu tylko na to, by stwierdzić, że siodło Cier- nia jest puste, a potem smok podniósł się i uderzył Saphirę muskularną przednią łapą. Ciężka noga głośno świsnęła w powietrzu. W mroku jego szpony wydały się zdumiewająco białe. Saphira odbiła w bok, skręcając ciało, by uniknąć ciosu. Niebo i ziemia zakołysały się wokół Eragona i od- krył, że patrzy w górę, na obóz, gdy koniuszek prawego skrzydła Saphiry rozdarł czyjś namiot. Siła zwrotu szarpnęła nim, odciągając od smoczycy, i łuski zaczęły prze- suwać mu się między nogami. Mocniej zacisnął uda i przytrzymał się znajo- mego szpikulca, lecz

ruchy Saphiry były zbyt gwałtowne i sekundę później nie wytrzymał. Nagle odkrył, że leci, obracając się w powietrzu, nie mając pojęcia, gdzie jest góra, a gdzie dół. Nawet spadając, pilnował, by nie wypuścić Brisingra i trzymać klingę z daleka od ciała. Dzięki czarom Rhunón miecz nadal mógł go zranić, mimo zaklęć ochronnych. Mój mały. - Letta! - krzyknął Eragon i zatrzymał się z szarpnięciem w powietrzu, zaledwie dziesięć stóp nad ziemią. Podczas gdy świat wciąż wirował wokół niego, dostrzegł migotliwą syl- wetkę zawracającej Saphiry. Cierń ryknął i zalał stojące między nimi rzędy namiotów lawiną bia- łych płomieni, które wystrzeliły wr niebo. Tuż po tym rozległy się okrzyki bólu - to ukryci w nich ludzie palili się żywcem.

Eragon uniósł dłoń, osłaniając twarz. Magia ochroniła go przed poważ- nymi obrażeniami, ale gorąco było nieprzyjemne. Nic ni nie jest, nie zawracajcie - pomyślał to nie tylko do Saphiry, ale też Glaedra i elfów - musicie ich powstrzymać. Spotkamy się obok pawilonie Nasuady. Wyraźnie poczuł dezaprobatę smoczycy, zmieniła jednak kurs i podjęła atak na Ciernia. Eragon uwolnił zaklęcie i opadł na ziemię. Wylądował lekko na palcach, po czym puścił się biegiem pomiędzy płonącymi namiotami, z których wiele już się waliło, posyłając w niebo snopy pomarańczowych iskier. Dym i smród palonej wełny utrudniały oddychanie. Zakasłał i oczy za- częły mu łzawić, rozmazując obraz. Kilkaset stóp przed nim zmagali się Saphira i Cierń, dwoje gigantów w mroku nocy. Eragona ogarnął prymitywny, pierwotny strach. Dlaczego właściwie biegł ku nim, ku parze

warczących, kłapiących paszczami stwo- rów większych od domów - w przypadku Ciernia od dwóch domów uzbrojonych w szpony, kły i szpikulce dłuższe niż całe jego ciało? Nawet gdy pierwsza fala strachu opadła, w jego umyśle wciąż pozostał ślad obaw. Biegnąc naprzód, miał nadzieję, że Roran i Katrina są bezpieczni. Ich namiot stał po przeciwległej stronie obozu, ale Cierń i żołnierze w każdej chwili mogli sie zwrócić w tamta stronę. O ' ' «• - Eragon! - Arya pędziła susami pośród płomieni, w lewej dłoni trzy- mając Dauthdaert. Zębaty grot lancy otaczała słaba zielona aura, choć ciężko ją było dostrzec na tle płomieni. Obok elfki biegł Orik, przedzierający się przez jęzo- ry ognia, jakby nie zagrażały mu bardziej niż smużki pary. Krasnolud nie miał na sobie koszuli ani hełmu. W jednej ręce dzierżył starożytny wojenny młot, Volunda, w drugiej niewielką okrągłą tarczę. Oba końce młota pokrywała rozmazana krew. J Eragon powitał ich uniesieniem dłoni i okrzykiem, ciesząc się, że przyja- ciele dołączyli do niego. Kiedy Arya zrównała się z nim, podała mu lancę, on jednak pokręcił głową. - Zatrzymaj ją! - rzucił. - Będziemy mieli większą szansę pokonania Ciernia, jeśli ty posłużysz się Niemen, a ja Brisingrem. Kiwnęła głową i mocniej zacisnęła palce na drzewcu lancy.

Po raz pierwszy Eragon zastanowił się, czy jako elfka zdoła się zmusić do zabicia smoka. Natychmiast jednak odepchnął tę myśl. Jeśli wiedział co- kolwiek o Aryi, to to, że zawsze robiła wszystko co konieczne, nie zważając na trudności. Cierń rozdarł szponami ciało na żebrach Saphiry i Eragon zachłysnął się, czując poprzez więź jej ból. Z umysłu

Blódhgarma wyczuł, że elfy są blisko smoków, zajęte walką z żołnierzami. Nawet one nie ważyły się podejść bli- żej Saphiry i Ciernia, w obawie że walczące smoki je zmiażdżą. - Tam. - Orik wskazał młotem skupisko żołnierzy maszerujących mię- dzy rzędami zniszczonych namiotów. - Zostaw ich - odparła Arya. - Musimy pomóc Saphirze. Krasnolud sapnął. - No to ruszajmy. Cała trójka pomknęła naprzód, lecz Eragon i Arya wkrótce zostawili Orika daleko z tyłu. Żaden krasnolud nie mógł dotrzymać im kroku, na- wet tak silny i zręczny jak on. - Idźcie naprzód! - zawołał. - Dogonię was najszybciej jak zdołam! Uskakując przed unoszącymi się powietrzu strzępami płonącej tkaniny, Eragon dostrzegł walczącego z dziesięcioma żołnierzami Nar Garzhvoga. Rogaty Kuli w czerwonym blasku płomieni wyglądał groteskowo: uniesio- ne wargi odsłaniały kły, a cienie na masywnym czole nadawały jego twarzy prymitywny, brutalny wygląd, jakby czaszkę wykuto mu z głazu tępym dłutem. Walcząc gołymi rękami, chwycił żołnierza i rozdarł go na strzępy równie łatwo, jak Eragon pieczone kurczę. Parę kroków' dalej skończyły się płonące namioty. Po drugiej stronie pło- mieni panował olbrzymi zamęt. Blódhgarm wraz z dwoma magami stali naprzeciw czterech mężczyzn w czarnych szatach; Eragon domyślił się, że to czarownicy Imperium. Ani ludzie, ani elfy nawet nie drgnęli, choć ich twarze wyrażały niewiarygodne napięcie. Na ziemi leżały dziesiątki martwych żołnierzy, inni jednak wciąż uganiali się dokoła, choć niektórzy z tak potwornymi ranami, że Eragon pojął natychmiast, że tamci nie czują bólu. Nie widział reszty elfów, wyczuwał jednak ich obecność po drugiej stro- nie czerwonego pawilonu Nasuady, stojącego

pośrodku chaosu.

Grupki kotołaków ścigały żołnierzy po polanie wokół pawilonu. Król Półłapy i jego połowica, Łowczyni Cieni, przewodzili dwóm grupom, So- lembum trzeciej. Nieopodal pawilonu stała zielarka, walcząca z rosłym, barczystym męż- czyzną-ona posługiwała się grzebieniami do wełny, on trzymaną w jednej ręce maczugą, a w drugiej cepem. Mimo różnicy płci, wzrostu, wagi, zasię- gu i broni, walczyli jak równy z równym. Ku zdumieniu Eragona Elva też tam była. Przysiadła na brzeżku becz- ki. Młoda wiedźma przyciskała ręce do brzucha i śmiertelnie zbladła, lecz i ona brała udział w bitwie, choć na własny, wyjątkowy sposób. Wokół niej zebrało się kilkunastu żołnierzy; Eragon widział, że przemawia do nich, jej małe usta poruszały się bardzo szybko. Każdy z mężczyzn inaczej reagował na jej słowa: jeden stał jak przygwożdżony w miejscu, nie mogąc się po- ruszyć, inny skulił się i zasłonił dłońmi twarz, kolejny ukląkł i wbił sobie w pierś długi sztylet, jeszcze jeden odrzucił broń i uciekł, a kolejny zaczął bełkotać jak głupiec. Żaden nie uniósł przeciw niej broni i żaden nie ata- kował nikogo innego. A nad wszystkim, niczym dwie żywe góry, wznosili się Saphira i Cierń. Przesunęli się na lewo od pawilonu i okrążali nawzajem, depcząc kolejne rzędy namiotów. W ich nozdrzach i szczelinach między ostrymi jak szable zębami tańczyły języki płomieni. Eragon się zawahał. Trudno było mu ogarnąć wir ruchów i dźwięków i nie potrafił stwierdzić, gdzie przydałby się najbardziej. Murtagh? - spytał Glaedra. Jeszcze go nie znaleźliśmy, jeśli w ogóle tu jest. Nie czuję jego umysłu, ale trudfio stwierdzić na pewno w obecności tak

wielu ludzi i zaklęć. Poprzez łączącą ich więź Eragon wyczuwał, że złoty smok robi coś więcej niż tylko przemawia; Glaedr słuchał jednocześnie myśli Saphiry i elfów, a także pomagał Blódhgarmowi i jego dwóm towarzyszom w umysłowej walce z magami Imperium. Eragon był pewny, że zdołają ich pokonać, tak jak nie wątpił, że Angela i Elva doskonale potrafią obronić się przed resztą żołnierzy. Saphira nato- miast była ranna w kilku miejscach i z wielkim trudem powstrzymywała Ciernia przed zaatakowaniem reszty obozu.

Zerknął na Dauthdaert w dłoni Aryi, a potem z powrotem na masywne sylwetki smoków. Musimy go zabić, pomyślał Eragon i serce zaciążyło mu w piersi. Potem jego spojrzenie padło na Elve i w umyśle zakiełkował nowy pomysł. Słowa dziewczynki byty potężniejsze niż jakakolwiek broń, nikt, nawet Galbatorix, nie zdołałby się im oprzeć. Gdyby jedynie przemówiła do Ciernia, mogłaby go przepędzić. Nie - wrarknął Glaedr. Marnujesz czas, młodziku. Idź do swojej smoczycy, i to już! Ona cię potrzebuje. Musisz zabić Ciernia, nie zmusić go do ucieczki! Ma złamany umysł, w żaden sposób nie zdołasz go ocalić. Eragon obejrzał się na Aryę, a ona na niego. - Elva byłaby szybsza - rzekł. - Mamy przecież Dauthdaert... -T o zbyt niebezpieczne. Zbyt trudne. Arya zawahała się i kiwnęła głową; razem ruszyli ku Elvie. Nim jednak do niej dotarli, Eragon usłyszał zdławiony krzyk. Obrócił się i ku swej zgrozie ujrzał Murtagha wychodzącego z pawilonu i wlokącego za ręce Nasuadę. Przywódczyni Yardenów miała potargane włosy, jeden z policzków prze- cinało paskudne zadrapanie, żółty szlafrok

był podarty w kilku miejscach. Kopnęła Murtagha w kolano, lecz jej pięta odbiła się od zaklęcia ochron- nego, nie dotykając go. Murtagh przyciągnął ją bliżej okrutnym szarpnię- ciem, a potem uderzył w skroń rękojeścią Zar roca, tak że straciła przy- tomność. Eragon ryknął i skręcił ku nim. Murtagh posłał mu przelotne spojrzenie. Następnie wsunął miecz do pochwy, zarzucił sobie Nasuadę na ramię i ukląkł na jednym kolanie. Skło- nił głowę, jakby w modlitwie. Nagły ból Saphiry odwrócił uwagę Eragona. Strzeż się! Uciekł mi! Przeskakując przez stertę trupów, Eragon zaryzykował spojrzenie w górę i ujrzał lśniący brzuch i aksamitne skrzydła Ciernia, przesłaniające połowę gwiazd na nieboskłonie. Czerwony smok obrócił się lekko, opadając w dół niczym wielki, obciążony liść. Eragon zanurkował w bok i przeturlał się za pawilon, próbując oddalić się od smoka. Lądując, boleśnie wbił sobie kamień w ramię.

Cierń, nie zwalniając, sięgnął w dół prawą łapą, grubą i węźlastą jak pień drzewa, i zacisnął olbrzymie szpony wokół Murtagha i Nasuady. Pazury wbity się w ziemię, wyrzucając wielki kawał błota, kiedy podniósł dwójkę ludzi. A potem, z tryumfalnym rykiem i wstrząsającym łoskotem łopoczących skrzydeł, Cierń wzbił się w górę i zaczął oddalać się od obozu. Saphira puściła się w pogoń z miejsca, w którym jeszcze przed chwilą walczyła z Cierniem. Po jej nogach ściekały strugi krwi z ran od ukąszeń i szponów. Była szybsza niż czerwony smok, lecz nawet gdyby go dościg- nęła, Eragon nie miał pojęcia, jak zdołałaby ocalić Nasuadę, nie robiąc jej krzywdy.

Powiew wiatru uniósł mu włosy - to Arya przemknęła obok. Wbiegła na stertę beczek i skoczyła. Skok uniósł ją dostatecznie wysoko w powietrze, wyżej niż mógłby wzbić się nawet elf bez niczyjej pomocy. Wyciągnąwszy rękę, chwyciła ogon Ciernia i zawisła, dyndając na nim niczym ozdoba. Eragon postąpił pół kroku naprzód, jakby chciał ją zatrzymać, potem zaklął. - Audr! - warknął. Zaklęcie wyrzuciło go w niebo niczym strzałę z łuku. Sięgnął do Glaedra i stary smok posłał mu energię niezbędną, by podtrzymać wznoszenie. Era- gon zużywał ją bez zastanowienia, nie dbając o cenę - chciał tylko dotrzeć do Ciernia, nim coś strasznego spotka Nasuadę bądź Aryę. Przelatując w pędzie obok Saphiry, Eragon patrzył, jak Arya zaczyna wspinać się po smoczym ogonie. Prawą ręką chwytała szpikulce wyrastają- ce wzdłuż kręgosłupa, wykorzystując je jak szczeble drabiny. Lewą wbijała Dauthdaert wr Ciernia, przytrzymując się włóczni niczym kotwicy i podcią- gając coraz wyżej na olbrzymie cielsko. Cierń zwijał się, wykręcał i kłapał paszczą jak koń na drażniącą go muchę, ale nie mógł jej dosięgnąć. A potem czerwony jak krew smok podwinął skrzydła i nogi i tuląc do piersi cenną zdobycz, zanurkował ku ziemi, obracając się raz po raz w spira- li śmierci. Pęd wyrwał Dauthdaert z ciała Ciernia, Arya zawisła pod kątem, prawą ręką trzymając się szpikulca - tą słabszą, zranioną w katakumbach pod Dras-Leoną. Wkrótce jej palce nie wytrzymały i odpadła, wyrzucając na boki ręce i nogi niczym szprychy wielkiego koła. Bez wątpienia w wyniku rzuconego

zaklęcia obracała się coraz wolniej, wolniej też spadała, aż

w końcu zaczęła unosić się na nocnym niebie. Oświetlona blaskiem wciąż trzymanej Dauth- daert, Eragonowi skojarzyła się ze świetlikiem jaśniejącym w mroku. Cierń rozpostarł skrzydła i zawrócił ku niej. Arya obróciła głowę, patrząc na Saphirę, potem okręciła się w powietrzu, by stawić czoło smokowi. Między zębami Ciernia zabłysło gniewne światło, a potem rozrastająca się ściana płomieni wytrysnęła z jego paszczy i zalała Aryę, przesłaniając jej postać. Do tej pory Eragon znalazł się już niecałe pięćdziesiąt stóp dalej - dość blisko, by od gorąca zapiekły go policzki. Płomienie zgasły, ukazując Ciernia odwracającego się od Aryi, zawraca- jącego w powietrzu tak prędko, jak pozwalało na to jego masywne cielsko. Czyniąc to, zamachnął się ogonem i przeciął powietrze, tak szybko, że nie miała szansy go uniknąć. - Nie! - krzyknął Eragon. Usłyszał trzask, gdy ogon trafił w Aryę. Odrzucił ją w ciemność jak kamień wystrzelony z procy. Dauthdaert wypadła z jej dłoni i poleciała w dół. Jaśniejący grot malał w oczach, zamieniając się w słaby punkcik, który wkrótce zniknął. Eragon miał wrażenie, że wokół jego piersi zaciskają się żelazne obręcze, pozbawiając go tchu. Cierń oddalał się, ale gdyby Eragonowi udało się za- czerpnąć więcej energii od Glaedra, mógłby jeszcze doścignąć smoka. Jed- nakże więź łącząca go z Glaedrem stawała się coraz słabsza, a nie mógł liczyć na to, że sam wysoko nad ziemią pokona Ciernia i Murtagha, zwłaszcza że Murtagh miał do dyspozycji dziesiątki bądź więcej Eldunari. Zaklął zatem, przerwał działanie zaklęcia unoszącego go w powietrzu i zanurkował głową w dół w ślad za Aryą. Wiatr zawodził mu w uszach, szarpiąc włosy i ubranie i rozciągając skórę policzków. Dla ochrony musiał zmrużyć

oczy w wąskie szparki. Jakiś owad trafił go w szyję, zabolało jakby ktoś cisnął w niego kamykiem. Spadając, Eragon szukał myślami świadomości Aryi. Właśnie wyczuł jej przebłysk gdzieś w mroku poniżej, gdy Saphira wyprysnęła spod niego; jej łuski jaśniały słabo w blasku gwiazd. Obróciła się do góry brzuchem i Eragon zobaczył, jak sięga przednimi łapami, chwytając w powietrzu nie- wielki ciemny przedmiot.

Umysł, którego dotknął, przeszyła błyskawica bólu, a potem wszelkie myśli ustały i nie poczuł niczego więcej. Mam ją, mój mały - powiedziała Saphira. - Letta - rzucił Eragon i zatrzymał się w powietrzu. Znów zaczął szukać Ciernia, ujrzał jednak tylko gwiazdy i czerń. Na wschodzie dwa razy dosłyszał niewyraźny łopot skrzydeł, a potem zapadła cisza. Spojrzał na obóz Vardenów. Pośród smug dymu jaśniały plamy ciem- nopomarańczowego, ponurego ognia. Setki namiotów leżały zgniecio- ne w błocie wraz z nie wiadomo iloma ludźmi, którzy nie zdołali z nich umknąć, nim zdeptali je Cierń i Saphira. Ludzie ci nie byli jednak jedy- nymi ofiarami ataku. Z wysokości Eragon nie potrafił dostrzec ciał, ale wiedział, że żołnierze wroga zabili dziesiątki ludzi. Poczuł w ustach smak popiołu, cały dygotał, oczy zasnuły mu łzy wściek- łości, strachu i rozpaczy. Arya była ranna może już nie żyła. Nasuada zniknęła, porwana, i wrkrótce znajdzie się na łasce najzręczniejszych katów Galbatorixa. Ogarnęło go poczucie beznadziei. Jak mają działać dalej? Jak mogą liczyć na zwycięstwo bez Nasuady, która nimi pokieruje?

KONKLAWE KRÓLÓW

Wylądowawszy w obozie Yardenów z Saphirą, Eragon zsunął się z niej i po- biegł w stronę trawnika, na którym delikatnie złożyła Aryę. Elfka leżała twarzą do ziemi, bezwładna, nieruchoma. Kiedy ją obrócił, jej powieki zatrzepotały. - Cierń... Co z Cierniem? - wyszeptała. Uciekł - odparła Saphira. - A... Nasuada? Uratowałeś ją? Eragon spuścił wzrok i pokręcił głową. Po twarzy Ary i przebiegł grymas smutku. Zakasłała i skrzywiła się, po- tem spróbowała usiąść. Z kącika jej ust pociekła krew. - Zaczekaj - rzucił Eragon. - Nie ruszaj się. Sprowadzę Blódhgarma. - Nie ma potrzeby. - Ściskając jego ramię, Arya podniosła się na równe nogi i wyprostowała ostrożnie. Syknęła, napinając mięśnie, i Eragon do- strzegł ból, który próbowała ukryć. - Jestem jedynie poobijana, nie poła- mana. Zaklęcia częściowo ochronił)-- mnie przed ciosem Ciernia. Eragon poważnie w to wątpił, ale przyjął jej słowa bez protestów. Co teraz? - spytała Saphira, podchodząc bliżej.

Nozdrza Eragona wypełniła ostra, piżmowa woń jej krwi. Rozejrzał się po płonącym, zniszczonym obozie. Znów pomyślał o Roranie i Katrinie, zastanawiając się, czy przeżyli atak. Istotnie, co teraz? Okoliczności same udzieliły odpowiedzi. Najpierw z kłębów dymu wy- padła para rannych żołnierzy i zaatakowała jego i Aryę. Zanim Eragon się ich pozbył, wokół nich zgromadziła się ósemka elfów. Kiedy już się przeko- nali, że nic mu nie jest, skupili uwagę na Saphirze, upierając się, że uleczą zadrapania i ugryzienia pozostawione przez Ciernia, choć Eragon wolałby to zrobić sam. Wiedząc, że uzdrowienie potrwa kilka minut, zostawił Saphirę z elfa- mi i pośpieszył z powrotem między rzędami namiotów w miejsce niedaleko pawilonu Nasuady, gdzie Blódhgarm i dwaj inni magowie nadal zmagali się w myślowej walce z ostatnim z czterech czarowników nieprzyjaciela. Pozostały przy życiu mag klęczał na ziemi, przyciskając czoło do kolan i osłaniając rękami kark. Zamiast dołączyć myśli do niewidocznej bitwy, Eragon podszedł do niego, poklepał go po ramieniu i krzyknął. - Ha! Czarownik zadrżał, zaskoczony, i ów moment pozwolił elfom prześliz- nąć się przez jego ochronę. Eragon wiedział o tym, bo mężczyzna zadygotał i przeturlał się po ziemi. Oczy wywróciły mu się, ukazując białka, z ust wypłynęła żółtawa piana. Wkrótce potem przestał oddychać. Szybkimi, zwięzłymi zdaniami Eragon wyjaśnił Blódhgarmowi i pozo- stałym dwóm elfom, co spotkało Aryę i Nasuadę. Futro Blódhgarma zje- żyło się, w jego żółtych oczach zapłonął gniew. Powiedział jednak tylko w

pradawnej mowie: - Mroczne nastały nam czasy, Cieniobójco. Następnie posłał Yaelę, by znalazła i odzyskała upuszczoną Dauthdaert. Eragon, Blódhgarm i Uthinare, towarzyszący im elf, razem ruszyli przez obóz, odszukując i zabijając nielicznych żołnierzy, który umknęli zębom kotołaków i klingom ludzi, krasnoludów, elfów i urgali. Za pomocą magii ugasili także co większe pożary równie łatwo, jak płomienie świec. Przez cały czas Eragon czuł obezwładniającą grozę, przygniatającą go niczym sterta namokniętego owczego runa i dławiącą umysł tak, że trudno mu było myśleć o czymkolwiek poza śmiercią, klęską i przegraną. Miał 341

wrażenie, że świat wali się wokół niego - wszystko, co próbowali osiągnąć wraz z Yardenami, zaczynało się sypać, a on nie mógł nic zrobić, by nad tym zapanować. Poczucie beznadziei osłabiało jego wolę i miał ochotę je- dynie siąść w kącie i poddać się rozpaczy. Oparł się jednak temu pragnie- niu, gdyby to bowiem zrobił, równie dobrze mógłby umrzeć. Maszerował więc dalej, pracując ciężko wraz z elfami. Kiedy Glaedr odezwał się w jego głowie, mówiąc: Gdybyś mnie posłuchał, moglibyśmy poius trzy mać Ciernia i ocalić Nasuadę, nastrój Eragona bynaj- mniej się nie poprawił. Albo i nie moglibyśmy - odparł. Nie chciał wdawać się w dłuższe dysku- sje, ale czuł, że musi dodać: Pozwoliłeś, by gnieiu zaćmił ci wzrok. Zabicie Ciernia nie było jedynym rozwiązaniem. Nie powinieneś też tak szybko decy- doiuać

się na zabicie jednego z dwójki pozostałych przy życiu członków twego gatunku. Nie tuaż się mnie pouczać!- warknął Glaedr. Nie możesz nawet próbować pojąć tego, co straciłem. Pojmuję to lepiej niż inni - odrzekł Eragon, ale Glaedr wycofał się już z jego myśli i wątpliwe było, by go usłyszał. Zgasił właśnie kolejny ogień i ruszył ku następnemu, kiedy Roran pod- biegł do niego i chwycił go za rękę. - Jesteś ranny? Na widok całego i zdrowego kuzyna Eragon poczuł ogromną ulgę. -Nie . - A Saphira? - Elfy uleczyły już jej rany. A co z Katriną? Jest bezpieczna? Roran skinął głową i jego mięśnie rozluźniły się lekko, choć twarz nadal zdradzała troskę. - Eragonie - rzekł, przysuwając się bliżej. - Co się stało? Co się dzieje? Widziałem, jak Jormundur ugania się dokoła niczym kurak z odciętą głową, a strażnicy Nasuady mają miny ponure jak śmierć. Nikt nie chce ze mną rozmawiać. Czy wciąż grozi nam niebezpieczeństwo? Czy Galbatorix chce zaatakować? Eragon rozejrzał się, po czym odciągnął Rorana na bok, tak by nikt ich nie podsłuchał. - Nie możesz powiedzieć o tym nikomu. Jeszcze nie ostrzegł.

- Masz moje słowo. W kilku zdaniach opisał kuzynowi sytuację. Gdy skończył, twarz Rora- na się zachmurzyła. - Nie możemy pozwolić, by Vardeni się rozpadli. - Oczywiście, że nie. Nie dojdzie do tego, ale król Orrin może spróbo- wać przejąć dowodzenie albo... - Eragon

umilkł, bo w pobliżu przeszła grupka żołnierzy. - Zostań ze mną, dobrze? - poprosił. - Mogę potrzebo- wać twojej pomocy. - Mojej pomocy? Do czego ci moja pomoc? - Cała armia cię podziwia, Roranie, nawet urgale. Jesteś Młotorękim, bohaterem spod Aroughs i twoje zdanie się liczy. To może okazać się ważne. Roran przez chwilę milczał, w końcu skinął głową. - Zrobię co w mojej mocy. - Na razie wypatruj żołnierzy - poprosił Eragon i ruszył w stronę ognia, do którego kierował się wcześniej. Pół godziny później, gdy kidzie w obozie zaczęli się już uspokajać, posła- niec powiadomił Eragona, że Arya prosi, by zjawił się niezwłocznie w pa- wilonie króla Orika. Eragon i Roran spojrzeli po sobie, po czym ruszyli w kierunku północnozachodniej części obozu, gdzie rozbiła namioty większość krasnoludów.

- Nie mamy wyboru - oznajmił Jórmundur. - Nasuada jasno wyraziła swoje życzenia. Ty, Eragonie, musisz zająć jej miejsce i w jej imieniu po- prowadzić Vardenów. Twarze wszystkich zebranych w namiocie były poważne i nieugięte. Głębokie cienie padały na zagłębienia skroni i bruzdy na obliczach zgro- madzonych dwunogów, jak nazwałaby ich Saphira. Jedynie ona się nie krzywiła wsunęła głowę przez wejście do pawilonu, by móc uczestniczyć w konklawe - rozchyliła jednak paszczę, jakby szykując się do warknięcia. Obecni byli także król Orrin, w purpurowym płaszczu narzuconym na nocne szaty, Arya, wstrząśnięta, lecz zdecydowana, król Orik, który tym- czasem znalazł sobie kolczugę, władca kotołaków, Grimrr Półłapy, z bia- łym

płóciennym bandażem owiniętym wokół rany od miecza na prawym

ramieniu, Nar Garzhvog, Kuli, przygarbiony, by nie dotykać rogami sufitu namiotu, i Roran, stojący pod ścianą i jak dotąd bez słowa słuchający roz- mów. Nikogo innego nie wpuszczono do pawilonu, ani strażników, ani dorad- ców, ani sług, nawet Blódhgarma i pozostałych elfów. Na zewnątrz oddział ludzi, krasnoludów i urgali ustawił się w dwunastu rzędach przed wejściem. Za zadanie mieli nie dopuścić, by ktokolwiek, nieważne jak potężny bądź niebezpieczny, przeszkodził w naradzie. Cały namiot zaś opleciono kilko- ma pośpiesznie rzuconymi zaklęciami, które miały ochronić ich przed pod- słuchem, tak zwykłym, jak i magicznym. - Nigdy tego nie chciałem. - Eragon spojrzał na rozłożoną na stole po- środku mapę Alagaesii. - Nikt z nas nie chciał - odrzekł z goryczą król Orrin. Eragon pomyślał, że Arya postąpiła niezwykle mądrze, zwołując spot- kanie wr pawilonie Orika. Król krasnoludów* był znany jako niezłomny sojusznik Nasuady i Vardenów - a także przywódca klanu i przybrany brat Eragona - lecz nikt nie mógł go oskarżyć o to, że aspiruje do pozycji Nasua- dy, ludzie zaś najpewniej nie przyjęliby go jako dowódcy. Mimo to, organizując spotkanie właśnie tam, Arya wzmocniła pozycję Eragona i osłabiła jego krytyków, z pozoru nikogo nie popierając. Eragon musiał przyznać, że potrafiła manipulować innymi znacznie zręczniej niż on. Pozostało jedynie ryzyko, że inni mogliby uznać, iż Orik jest jego pa- nem, ale Eragon był gotów je przyjąć w zamian za wsparcie przyjaciela. - Nigdy tego nie chciałem - powtórzył, a potem uniósł wzrok, patrząc w czujne oczy zebranych. - Ale teraz, gdy do

tego doszło, przysięgam na groby tych, których straciliśmy, że uczynię wszystko, by dorównać przy- kładowi Nasuady i powieść Vardenów do zwycięstwa nad Galbatorixem i Imperium. - Starał się promieniować pewnością siebie, lecz w istocie ogrom obowiązków przerażał go i nie miał pojęcia czy zdoła je podźwignąć. Nasuada była imponująco sprawną dowódczy nią i wolał nawet nie myśleć, że mógłby zrobić chociaż połowę tego co ona. - To bardzo chwalebne, bez wątpienia - powiedział król Orrin. - Jed- nakże Yardeni zawsze współpracowali ze swymi sojusznikami - z ludźmi z Surdy, naszym królewskim przyjacielem, królem Orikiem i krasnoluda- mi z Gór Beorskich, z elfami i od niedawna z urgalami pod przywództwem

Nar Garzhvoga oraz kotołakami. - Skinął głową w stronę Grimrra, który odpowiedział szybkim gestem. - Niestosowne dla naszej pozycji i sprawy byłoby, gdybyśmy spierali się ze sobą publicznie, zgodzicie się chyba? - Oczywiście. - Oczywiście - powtórzył król Orrin. - Zakładam zatem, iż nadal bę- dziesz zasięgał naszej rady w ważniejszych sprawach, jak to czyniła Nasuada? Eragon zawahał się, nim jednak zdążył odpowiedzieć, Orrin podjął: - My wszyscy - wskazał gestem zebranych w namiocie ogromnie ry- zykujemy podczas tej wyprawy i żaden z nas nie życzy sobie, by mu rozka- zywano. Nie poddamy się czyjemuś dyktatowi. Brutalnie mówiąc, mimo wielu twych osiągnięć, Eragonie Cieniobójco, wciąż jesteś młody i niedoświadczony i niedoświadczenie to może okazać się naszą zgubą. Reszta z nas ma za sobą doświadczenie wielu lat przewodzenia naszym ludom bądź oglądania innych

przywódców. Możemy pomóc skierować cię na właściwą ścieżkę i może razem zdołamy znaleźć sposób, by zakończyć tę nieszczęsną wojnę i obalić Galbatorixa. Eragon pomyślał, że Orrin ma rację - istotnie był młody i niedoświad- czony i potrzebował rad innych - ale nie mógł się do tego przyznać, by nie wydać się słabym. - Możesz być pewien - rzekł zamiast tego - że zwrócę się do was w razie potrzeby, lecz jak zawsze, ostatecznie sam podejmę decyzję. - Wybacz mi, Cieniobójco, lecz trudno mi w to uwierzyć. Powszech- nie wiadomo o bliskości łączącej cię z elfami. Orrin zmierzył wzrokiem Aryę. - Co więcej, jesteś adoptowanym członkiem klanu Ingeitum i podle- gasz władzy wodza ich klanu, którym przypadkiem jest król Orik. Może się mylę, ale mocno wątpię, czy będziesz podejmował decyzje samodzielnie. - Najpierw radzisz mi słuchać sprzymierzeńców. Teraz nie. Czyżbyś wo- lał, bym słuchał tylko i wyłącznie ciebie? Eragon czuł, jak wzbiera w nim gniew. - Wolałbym, by twoje decyzje pozostawały w najlepszym interesie na- szego ludu, a nie innych ras! - I tak właśnie było - warknął Eragon. - I będzie nadal. Służę intere- som zarówno Yardenów, jak i klanu Ingeitum, ale także Saphiry, Nasuady i mojej rodziny. Pęta mnie wiele różnych więzów, tak jak ciebie, Wasza Wysokość. Przede wszystkim jednak zależy mi na pokonaniu Galbatorixa

i Imperium. I zawsze zależało. Jeśli zatem dojdzie do konfliktu interesów, ta sprawa zawsze weźmie pierwszeństwo. Jeśli musisz, podawaj w wątpli- wość mój osąd, ale nie kierujące mną motywy. I byłbym wdzięczny, gdybyś w przyszłości nie sugerował, że jestem zdrajcą mojego ludu!

Orrin skrzywił się, na jego policzki wystąpiły rumieńce. Już miał odpa- rować, gdy przeszkodził mu głośny huk - to Orik uderzył o tarczę swym bojowym młotem, Yolundem. - Dość tych bzdur - warknął gniewnie. - Zamartwiacie się o szczelinę w podłodze, podczas gdy zaraz na głowy zawali nam się sufit! Twarz Orrina pociemniała jeszcze bardziej, ale nie podjął tematu. Za- miast tego uniósł ze stołu kielich wina i opadł ciężko na fotel, z którego spoglądał na Eragona ciemnymi, płonącymi oczami. Chyba cię nienawidzi - mruknęła Saphira. Albo mnie, albo tego, co sobą reprezentuję. Tak czy inaczej, stanowię dla niego przeszkodę. Trzeba na niego uważać. - Najważniejsze pytanie, jakie musimy sobie zadać, jest proste - oznaj- mił Orik. - Co mamy teraz począć, po utracie Nasuady? - Położył Volun- da płasko na stole i przesunął węźlastą dłonią po głowicy młota. - Moim zdaniem, nasza sytuacja wygląda tak samo jak dzisiejszego ranka. Jeśli nie przyznamy się do porażki i nie poprosimy o pokój, wciąż mamy tylko jed- no wyjście: pomaszerować na Uru baen tak szybko, jak tylko poniosą nas nogi. Nasuada nigdy nie zamierzała osobiście walczyć z Galbatorixem. To zadanie przypadnie wam - ruchem głowy wskazał Eragona i Saphirę - oraz elfom. Nasuada doprowadziła nas tak daleko i choć będzie nam jej bardzo brakowało, nie potrzebujemy jej, by kontynuować walkę. Nasza droga jest nadal prosta. Nawet gdyby Nasuada tu była, wątpię, czy uczyniłaby cokol- wiek innego. Musimy maszerować do Uru baenu i tyle. Grimrr, słuchając rozmowy z pozorną obojętnością, bawił się niewiel- kim sztyletem o czarnej klindze. - Zgadzam się - rzekła Arya. - Nie mamy innego wyboru. Nad nimi pochyliła się masywna głowa Garzhvoga i na ścianach pawilo- nu zatańczyły niekształtne cienie.

- Krasnolud dobrze mówi. Urgralgra zostaną z Vardenami, dopóki Og- nisty Miecz pozostanie ich wodzem. Z nim i Płomienną Paszczą na czele

araku odbierzemy dług krwi, który wciąż jest nam winien bezrogi zdrajca Galbatorix. Eragon poruszył się niezręcznie. - Wszystko to bardzo piękne - wtrącił król Orrin - ale jak dotąd nie usłyszałem jeszcze, jak mamy pokonać Murtagha i Galbatorixa, gdy do- trzemy do Uru baenu. - Mamy Dauthdaert - przypomniał Eragon, Yaela bowiem odnalazła włócznię - i dzięki niej możemy... Król Orrin machnął ręką. - Tak, tak, Dauthdaert. Nie pomogła ci jakoś powstrzymać Ciernia i nie przypuszczam, by Galbatorix dopuścił cię z nią w pobliże siebie bądź Shrui- kana. Tak czy inaczej, nie zmienia to faktu, że wciąż nie jesteś w stanie dorównać zdrajcy o czarnym sercu. Do diaska, Cieniobójco, nie możesz się równać nawet z własnym bratem, a przecież jest Jeźdźcem krócej od ciebie! Półkrwi bratem, pomyślał Eragon, ale ugryzł się w język. W żaden spo- sób nie potrafił zbić argumentów Orrina, które co do jednego były praw- dziwe, i ogarnął go głęboki wstyd. - Dołączyliśmy do tej wojny - ciągnął król - przekonani, że znajdziesz sposób zniwelowania nienaturalnej siły Galbatorixa. Nasuada przyrzekła nam to i zapewniła, że tak będzie. A jednak znaleźliśmy się tu gotowi stawić czoło najpotężniejszemu magowi w dziejach i nie zbliżyliśmy się wcale do pokonania go! -Wyruszyliśm y na wojnę - odparł cicho Eragon - bo po raz pierwszy od upadku Jeźdźcówr pojawiła się choćby niewielka szansa obalenia Galba-

torixa, - wiesz y o tym. - Jaka szansa? - zadrwił król. - Wszyscy jesteśmy marionetkami tańczą- cymi zgodnie z kaprysami Galbatorixa. Dotarliśmy tak daleko włączni e dlatego, że nam na to pozwolił. Galbatorix chce, żebyśmy udali się do Uru baenu. Chce, żebyśmy sprowadzili cię do niego. Gdyby pragnął nas zatrzymać, wyleciałby nam na spotkanie na Płonących Równinach i zmiaż- dżył nas tam wtedy. A kiedy znajdziesz się w jego zasięgu, właśnie to uczyni: zmiażdży nas. Powietrze w namiocie niemal wibrowało od napięcia.

Ostrożnie - upomniała Eragona Saphira. Jeśli go nie przekonasz, opuści stado. Ary a także się o to martwiła. Eragon położył dłonie płasko na stole i przez chwilę zbierał myśli. Nie chciał kłamać, ale jednocześnie musiał znaleźć jakiś sposób, by natchnąć Orrina nadzieją: trudne zadanie, skoro sam jej nie czuł. Czy to właśnie czuła Nasuada za każdym razem, gdy zachęcała nas do boju, przekonywała, byśmy maszerowali dalej, nawet gdy nie widzieliśmy przed sobą jasnej drogi? - Nasza pozycja nie jest wcale tak... słaba, jak ją opisujesz - zaczął. Orrin parsknął i pociągnął łyk z kielicha. - Dauthdaert naprawdę zagraża Galbatorixowi - podjął. - I to daje nam przewagę. Będzie się jej obawiał. Dzięki temu możemy zmusić go, by choć częściowo poddał się naszej woli. Nawet jeśli nie zdołamy go nią zabić, może uda nam się zabić Shruikana. Więź ich łącząca nie jest praw- dziwą więzią smoka i Jeźdźca, ale mimo to śmierć Shruikana zraniłaby go do głębi. - Nigdy do tego nie dojdzie - odparł Orrin. -Teraz wie, że mamy Dauth- daert, i zbliżając się, zachowa ostrożność.

- Może nie. Wątpię, by Murtagh i Cierń ją poznali. - Nie, ale Galbatorix pozna, gdy obejrzy ich wspomnienia. I dowie się o istnieniu Glaedra, jeśli już wcześniej mu o tym nie poiuie- dzieli - dodała Saphira do Eragona. Eragona ogarnęło jeszcze większe przygnębienie. Wcześniej o tym nie myślał, ale miała rację. To tyle, jeśli chodzi o szansę zaskoczenia go. Nie mamy już żadnych ta- jemnic. Zycie jest pełne tajemnic. Galbatorix nie potrafi przewidzieć dokładnie, jak zdecydujemy się z nim walczyć. W tym przynajmniej możeyny go zaskoczyć. - Którą z włóczni śmierci znaleźliście, Cieniobójco? spytał Grimrr po- zornie znudzonym tonem. - Du Niemen: Orchideę. Kotołak zamrugał i Eragon odniósł wrażenie, że zaskoczył rozmówcę, choć twarz Grimrra zachowała obojętny wyraz.

- Orchidee. Czyżby? Jakie to dziwne, znaleźć taką broń w naszych cza- sach, zwłaszcza tę... szczególną broń. - A czemuż to? - wtrącił Jórmundur. Grimrr oblizał kły małym różowym językiem. - Niemen cieszy się szczególną ssławą. - Przeciągnął s, zamieniając w krótki syk. Nim Eragon zdążył nacisnąć kotołaka, by dowiedzieć się czegoś wię- cej, odezwał się Garzhvog, głosem zgrzytliwym niczym trące o siebie ka- mienie: - Cóż to za włócznia śmierci, o której mówisz, Ognisty Mieczu? Czy to lanca, która zraniła Saphirę w Belatonie? Słyszeliśmy o niej opowieści, brzmiały jednak nader dziwnie. Dopiero w tym momencie Eragon przypomniał sobie, że Nasuada nie poinformowała urgali ani kotołaków czym naprawdę jest Niemen. No cóż, pomyślał, nic na to nie poradzę.

Wyjaśnił Garzhyogowi znaczenie Dauthdaert, a potem zażądał, by wszy- scy obecni w pawilonie złożyli przysięgę w pradawnej mowie, że bez jego pozwolenia nikomu nie wTspomną o włóczni. Rozległo się kilka protestów, lecz ostatecznie posłuchali wszyscy, nawet kotołak. Być może próby ukrycia włóczni przed Galbatorixem były już spóźnione, ale Eragon nie widział powodu, dla którego istnienie Dauthdaert miało stać się wiadomością pub- liczną. Gdy ostatni wypowiedzieli słowa przysięgi, znów zaczął mówić. - A zatem. Po pierwsze, mamy Dauthdaert, a to więcej, niż mieliśmy wcześniej. Po drugie, nie zamierzam walczyć z Murtaghiem i Galbatorixem jednocześnie; nigdy tego nie planowrałem. Kiedy dotrzemy do Uru baenu, wywabimy Murtagha z miasta, a potem otoczymy go, jeśli będzie trzeba, całą armią - łącznie z elfami - i raz na zawsze zabijemy bądź schwyta- my. - Popatrzył po twarzach zgromadzonych, próbując zarazić ich głębią swego przekonania. - Po trzecie i w to właśnie musicie uwierzyć w głębi serc - owszem, Galbatorix jest potężny, ale nie niezwyciężony. Mógł rzu- cić tysiące tysięcy zaldęć chroniących własną osobę, lecz mimo całej tej wiedzy i przebiegłości, nadal istnieją zaklęcia, które mogą go zabić, jeśli tylko okażemy się dość sprytni, by o nich pomyśleć. Możliwe, że to ja

odnajdę zaklęcie, które stanie się jego zgubą, możliwe też, że uczyni to elf albo członek Du Yrangr Gata. Wiem, że Galbatorix wydaje się nietykalny, ale zawsze istnieje jakaś słabość - zawsze jest szczelina, przez którą można wsunąć sztylet i zadać wrogowi cios. - Skoro dawni Jeźdźcy nie zdołali znaleźć owej słabości, jakie jest praw- dopodobieństwo, że nam się uda? - spytał ostro król Orrin. Eragon rozłożył ręce.

- Może się nie uda. W życiu nic nie jest pewne, a co dopiero na wojnie. Jednakże, jeśli połączeni magowie naszych pięciu ras nie zdołają go zabić, będziemy musieli pogodzić się z faktem, że Galbatorix będzie rządził jak długo zechce, a my w żaden sposób nie zdołamy tego zmienić. W namiocie zapadła cisza, krótka, przejmująca. I wtedy Roran wystąpił naprzód. - Chcę coś powiedzieć - oznajmił. Eragon dostrzegł, jak pozostali wymieniają szybkie spojrzenia. - Mów, co tylko zechcesz, Młotoręki - odparł Orik, ku wyraźnej irytacji króla Orrina. - Tylko tyle: zbyt wiele przelaliśmy krwi i zbyt wiele łez, by teraz zawró- cić. Oznaczałoby to brak szacunku zarówno dla zmarłych, jak i dla tych, którzy o nich pamiętają. Może to i bitwa bogów - mówiąc to, wydał się Eragonowi śmiertelnie poważny - ale ja przynajmniej będę walczył nadal, póki bogowie mnie nie powalą albo ja nie powalę ich. Smok może zabić kolejno dziesięć tysięcy wilków, lecz dziesięć tysięcy wilków razem zdoła zabić smoka. Mało prawdopodobne-parsknęła Saphira w zakamarku złączonych umysłów jej i Eragona. Roran uśmiechnął się bez cienia rozbawienia. -A przecież mamy własnego smoka. Decydujcie co chcecie. Ale ja udam się do Uru baenu i stawię czoło Galbatorixowi, nawet gdybym miał to uczynić sam. - Nie sam - powiedziała Arya. - Wiem, że przemawiam w imieniu kró- lowej Islanzadi, gdy mówię, że nasz lud stanie wraz z tobą. - I nasz także - zagrzmiał Garzhvog. - I nasz - potwierdził Orik.

- I nasz - oświadczył Eragon tonem, który, jak miał nadzieję, zniechęcał do protestów. Kiedy po chwili ciszy odwrócili się we czworo do Grimrra, kotołak po- ciągnął nosem. - Cóż, przypuszczam, że my też tam będziemy. - Obejrzał uważnie swe ostre paznokcie. - Ktoś musi przekradać się przez linie wroga, a z pewnoś- cią nie uczynią tego krasnoludy, tupiące głośno żelaznymi buciorami. Brwi Orika uniosły się, jeśli jednak poczuł się urażony, to dobrze to ukrył. Orrin jeszcze dwa razy pociągnął z kielicha, a potem otarł usta grzbietem dłoni. - No dobrze, jak sobie życzycie: ruszamy do Uru baenu. Odkrywszy, że naczynie jest puste, sięgnął po stojącą przed nim butelkę.

LABIRYNT BEZ KOŃCA

Eragon i pozostali resztę narady spędzili na omawianiu kwestii praktycz- nych: linii łączności - kto winien podlegać komu - wyznaczaniu służb, odnowieniu ochrony i straży obozu, tak by zapobiec powtórnemu zasko- czeniu przez Ciernia bądź Shruikana, oraz temu, jak zdobyć nowe wypo-

sażenie dla ludzi, których dobytek spłonął bądź został zmiażdżony podczas ataku. Wspólnie postanowili wstrzymać się z ogłoszeniem, co spotkało Nasuadę, do następnego dnia; ważniejsze było to, by żołnierze przespali się choć trochę, zanim świt rozjaśni horyzont. A przecież jedyną rzeczą, o której nie wspominali, było to, czy powinni próbować ratować Nasuadę. To, że mogą ją uwolnić tylko jeśli zdobędą Uru baen, było oczywiste, do tego czasu jednak zapewne będzie martwa, ranna bądź związana z Galbatorixem przysięgą w pradawnej mowie. Uni- kali zatem tego tematu, jakby ktoś zabronił im go poruszać. Mimo to, Nasuada cały czas była obecna w myślach Eragona. Za każ- dym razem, gdy zamykał oczy, widział, jak Murtagh ją ogłusza, jak łusko- wate palce łapy Ciernia zaciskają się wokół niej, a potem czerwony smok odlatywał w noc. Wspomnienia te dręczyły go nieznośnie, w żaden sposób nie mógł się jednak powstrzymać od odtwarzania ich na nowo.

Kiedy uczestnicy narady się rozeszli, Eragon skinął na Rorana, Jórmun- dura i Aryę. Podążyli za nim bez słowa do jego namiotu, a tam jakiś czas słuchał ich rad i wspólnie kreślili plany następnych dni. - Jestem pewien, że rada starszych będzie się burzyć oznajmił Jórmun- dur. - Nie uważają cię za polityka dorównującego zręcznością Nasuadzie i spróbują to wykorzystać. - Długowłosy wojownik od chwili ataku wydawał się niesamowicie spokojny, tak bardzo, że Eragon podejrzewał, że balansuje na krawędzi wściekłości bądź łez, albo może jednego i drugiego. - Bo jej nie dorównuję - rzekł.. Jórmundur skłonił głowę.

- Mimo to, musisz się trzymać. Trochę mogę ci pomóc, ale wiele będzie zależeć od tego, jak się zachowasz. Jeśli pozwolisz im nadmiernie wpływać na swe decyzje, uznają, że to oni, nie ty, odziedziczyli władzę nad Vardenami. Eragon zerknął z troską na Aryę i Saphirę. Nie obawiajcie się - powiedziała smoczyca do nich wszystkich. Póki ja czuwam, nikt go nie wykorzysta. Gdy druga, mniejsza narada dobiegła końca, Eragon zaczekał, aż Arya i Jórmundur wyjdą z namiotu, potem złapał kuzyna za ramię. - Mówiłeś wtedy poważnie o bitwie bogów? Roran spojrzał na niego. -Tak.. . Ty, Murtagh i Gałbatorix - jesteście zbyt potężni, by mógł was pokonać zwykły człowiek. To niesłuszne. Niesprawiedliwe. Ale tak jest. Reszta z nas jest jak mrówki pod waszymi butami. Masz pojęcie, ilu ludzi padło z twojej ręki? - Zbyt wielu. -Właśnie . Cieszę się, że jesteś tu, by walczyć razem z nami, i cieszę się, że we wszystkim prócz miana jesteś dla mnie bratem, ale wolałbym, byśmy nie musieli polegać na Jeźdźcu, elfie czy jakimkolwiek magu, by zwycię- żyć w tej wojnie. Nikt nie powinien pozostawać na łasce kogoś innego. Nie w ten sposób. To zakłóca równowagę świata. To rzekłszy, Roran wyszedł z namiotu. Eragon opadł na pryczę. Czuł się, jakby dostał pięścią w pierś. Siedział tam jakiś czas, zlany potem i pogrążony w myślach, póki łańcuch pobudzo- nych skojarzeń nie kazał mu zeskoczyć z łóżka i pośpieszyć na dwór.

Gdy wyszedł z namiotu, sześciu Nocnych Jastrzębi zerwało się z ziemi, unosząc broń. Byli gotowi podążyć za

nim gdziekolwiek pójdzie. Eragon gestem polecił im zostać. Protestował, lecz Jórmundur uparł się, by przydzielić mu do ochrony strażników-' Nasuady, uzupełniających od- dział elfów Blodhgarma. - Nigdy dość ostrożności - rzekł. Eragon niechętnie przyjął fakt, że kolejni ludzie będą śledzić każdy jego krok, ale musiał się zgodzić. Mijając strażników, podszedł szybko do miejsca, w którym leżała zwi- nięta w kłębek Saphira. Gdy się zbliżył, otworzyła jedno oko i uniosła skrzydło, by mógł wczoł- gać się pod nie i przytulić do ciepłego brzucha. Mój yymiy - rzekła i zaczęła nucić cicho. Eragon siedział przy niej, słuchając jej śpiewu i cichego szelestu powie- trza, wciąganego i wydychanego z jej potężnych płuc. Za jego plecami brzuch smoczycy unosił się i opadał w łagodnym, kojącym rytmie. W każdej innej sytuacji jej obecność wystarczyłaby, by go uspokoić, ale nie dziś. Umysł Eragona wciąż pracował na najwyższych obrotach, jego puls pędził jak szalony, a dłonie i stopy pulsowały nieprzyjemnym gorącem. Zachował swe odczucia dla siebie, by nie zaniepokoić Saphiry. Była zmę- czona po dwóch walkach z Cierniem i wkrótce zasnęła głęboko. Nucona melodia ucichła, pozostał tylko wiecznie obecny oddech. A jednak myśli Eragona wciąż nie dawały mu spokoju. Raz po raz po- wracał do tego samego, niewiarygodnego, niezaprzeczalnego faktu: teraz to on był przywódcą Vardenów. On, jeszcze niedawno zaledwie najmłodszy członek biednej farmerskiej rodziny, stał się dowródcą drugiej największej armii w Alagaesii. Fakt, że w ogóle do tego doszło, wydawał się niepraw- dopodobny, jakby los igrał z nim, wabiąc w pułapkę, która z pewnością go zniszczy. Nigdy tego nie pragnął, nigdy do tego nie dążył, a

jednak wyda- rzenia narzuciły mu tę rolę. Co myślała sobie Nasuada, wyznaczając mnie na swego następcę? - za- stanawiał się. Przypomniał sobie powody, jakie mu przedstawiła, ale w ża- den sposób nie ukoiły jego wątpliwości. Czy naprawdę wierzyła, że zdołam zająć jej miejsce? Dlaczego nie Jórmundur? Od dziesięcioleci służy w szere- gach Yardenów i zna się znacznie lepiej na strategiach i dowodzeniu.

Wrócił wspomnieniami do dnia, gdy Nas u ad a zgodziła się przyjąć pro- pozycję sojuszu ze strony urgali, mimo nienawiści i pretensji dzielących dwie rasy, i choć to właśnie urgale zabiły jej ojca. Czy ja byłbym do tego zdolny? Podejrzewał, że nie - a przynajmniej nie wtedy. Czy teraz potra- fię podejmować podobne decyzje, jeśli są niezbędne, by pokonać Galba- torixa? Nie miał pewności. Spróbował uspokoić umysł. Zamknąwszy oczy, skupił się na liczeniu oddechów dziesiątkami. Trudno było mu skoncentrować się na tym zada- niu. Co parę sekund kolejna myśl bądź odczucie próbowały go rozproszyć i często gubił się pośród liczb. Z czasem jednak jego ciało zaczęło się odprężać i niemal niepostrzeżenie umysł opanowały rozedrgane tęczowe wizje snów na jawie. Widział wiele rzeczy, niektóre ponure i wstrząsające, bo sny odzwierciedlały wydarzenia ostatniego dnia; inne słodkogorzkie: wspomnienia tego, co zaszło, bądź tego, co chciałby ujrzeć. A potem, zupełnie jakby zmienił się wiatr, sny zafalowały i stały się ostrzejsze, bardziej namacalne, jakby były teraz odmiennymi rzeczywi- stościami, których mógłby dotknąć. Wszystko wokół niego rozpłynęło się i znalazł się w innym

czasie i miejscu - zarówno obcym, jak i znajomym, zupełnie jakby widział je już dawno temu, a potem zapomniał. Eragon otworzył oczy, ale obraz pozostał w jego głowie, przesłaniając otoczenie, i pojął, że nie jest to zwyczajny sen. Przed nim leżała mroczna, samotna kraina, przecięta wstęgą wody płynącej powoli na wschód: pasmem kutego srebra jaśniejącego w blasku księżyca... Na bezimiennej rzece unosił się statek, wysoki i dumny, z podniesionymi, śnieżno- białymi żaglami... Szeregi wojowników unosiły lance, dwie zakapturzone po- staci maszerowały majestatycznie między nimi. Zapach wierzb i topoli, uczu- cie przemijającego smutku... A potem bolesny krzyk mężczyzny, błysk łusek, niewyraźny ruch, który przesłaniał więcej niż pokazywał. I wreszcie nic, jedynie cisza i ciemność. Eragon zamrugał i odkrył, że patrzy na spodnią stronę skrzydła Saphiry. Wypuścił powietrze z płuc - dotąd nie zdawał sobie sprawy, że wstrzymuje oddech - i drżącą dłonią otarł łzy z oczu. Nie pojmował, dlaczego wizja tak bardzo nim wstrząsnęła.

Czy to zapowiedź przyszłych wydarzeń? - zastanawiał się. Czy coś, co właśnie się dzieje? I dlaczego miało być dla mnie ważne? Potem nie mógł już odpoczywać. Troski powróciły, dręcząc go bez lito- ści, kąsając umysł niczym stado szczurów: każde ugryzienie jakby zarażało go podstępnie działającą trucizną. W końcu wyczołgał się spod skrzydła Saphiry - uważając, by jej nie obudzić - i wrócił do swego namiotu. Tak jak wcześniej, na jego widok członkowie Nocnych Jastrzębi wstali. Ich dowódca, mocno zbudowany mężczyzna o krzywym nosie, wystąpił naprzód.

- Potrzebujesz czegoś, Cieniobójco? - spytał. Eragon jak przez mgłę przypomniał sobie, że tamten ma na imię Garven i że Nasuada wspominała coś o tym, jak stracił rozum, zbadawszy umysły elfów. Teraz wydawał się całkiem normalny, choć w jego oczach pozostał cień rozmarzenia. Mimo to, Eragon założył, że Garven nadaje się do służ- by: w przeciwnym razie Jórmundur nigdy nie pozwoliłby mu wrócić na posterunek. - Nie w tej chwili, kapitanie - rzekł, zniżając głos. Postąpił kolejny krok naprzód. - Jak wielu Nocnych Jastrzębi dziś zginęło? - Sześciu. Cała zmiana. Parę dni będziemy mieli braki, dopóki nie znaj- dziemy stosownych następców. Potrzebujemy też więcej rekrutów, chcemy podwoić liczebność strzegącego cię oddziału. - W rozmarzonych oczach Garvena pojawił się nagły ból. - Zawiedliśmy ją, Cieniobójco. Gdyby było nas więcej, może... - Wszyscy ją zawiedliśmy - odparł Eragon. - A gdyby było was tam więcej, więcej by zginęło. Mężczyzna zawrahał się, po czym z nieszczęśliwą miną skinął głową. Ja ją zawiodłem, pomyślał Eragon, wślizgując się do namiotu. Nasuada była jego suzerenką, miał obowiązek strzec jej jeszcze pilniej niż Nocne Jastrzębie. A jednak w jedynej chwili, gdy go potrzebowała, nie mógł jej ocalić. Raz jeden ostro zaklął pod nosem. Jako jej wasal, powinien szukać sposobu, by ocalić Nasuadę, nie zwa- żając na nic innego. Ale wiedział też, że nie chciałaby, by opuścił dla niej

Yardenów. Wolałaby cierpieć i zginąć, niż pozwolić, by jej nieobecność zaszkodziła sprawie, której poświęciła całe życie.

Znów zaklął i zaczął krążyć tam i z powrotem w ciasnym namiocie. Jestem przywódcą Yardenów. Dopiero teraz, gdy Nasuada zniknęła, uświadomił sobie, że stała się dla niego czymś więcej niż tylko suzerenką i dowódczynią: stała się przyjaciółką i czuł tę samą potrzebę chronienia jej, jaką często odczuwał przy Aryi. Gdy- by jednak spróbował, mogłoby to kosztować Vardenów przegraną wojnę. Jestem przywódcą Yardenów. Pomyślał o wszystkich ludziach, za których teraz odpowiadał: Roranie, Katrinie i reszcie wieśniaków z Carvahall; setkach wojowników, u boku których walczył, i wielu, wielu innych; krasnoludach; kotołakach; nawet urgalach. Teraz wszyscy podlegali pod jego rozkazy i polegali na nim, że podejmie słuszne decyzje, prowadzące do pokonania Galbatorixa i Impe- rium. Serce znów przyśpieszyło biegu, tak bardzo, że świat zamigotał mu przed oczami. Eragon zatrzymał się i chwycił tyczkę stojącą pośrodku namiotu, potem otarł pot z czoła i znad górnej wargi. Tak bardzo chciał z kimś pomówić. Zastanawiał się, czy nie obudzić Saphiry, ale odrzucił ten pomysł. Jej odpoczynek był ważniejszy niż wy- słuchiwanie narzekań. Nie chciał także obciążać Aryi bądź Glaedra prob- lemami, których nie zdołaliby rozwiązać. Zresztą wątpił, czy po ostatniej gwałtownej wymianie zdań Glaedr chętnie by go wysłuchał. Znów podjął monotonny obchód, trzy kroki naprzód, zwrot, trzy kroki w drugą stronę, zwrot, powtórka. Stracił pas Belotha Mądrego. Pozwolił, by Murtagh i Cierń porwali Na- suadę. A teraz dowodził Yardenami. Raz po raz te same myśli pojawiały się w jego głowie i za każdym razem dręczący go niepokój narastał. Czuł się jak uwięziony w labiryncie bez koń- ca, a za każdym zakrętem czaiły się niewidoczne potwory. Wbrew temu, co powiedział

podczas narady z Orikiem, Orrinem i pozostałymi, nie miał pojęcia, jak on sam, Yardeni bądź ich sprzymierzeńcy mogliby pokonać Galbatorixa.

Nie zdołałbym nawet uratować Nasuady, zakładając., że mógłbym swo- bodnie ruszyć w pościg. Wezbrała w nim gorycz. Czekające go zadanie wydawało się beznadziejne. Czemu przypadło w udziale właśnie nam? Zaklął i zagryzł wnętrze policzka, nie puszczając, póki ból go nie otrzeź- wił. W końcu przestał krążyć i ukląkł na ziemi, zaplatając ręce na karku. - Nie da się tego zrobić. Nie da się - wyszeptał, kołysząc się z boku na bok na kolanach. - To niemożliwe. W rozpaczy zastanawiał się, czy nie zacząć się modlić do krasnoludzkie- go boga Guntery o pomoc, tak jak już kiedyś uczynił. Jak dobrze byłoby złożyć wszystkie kłopoty u stóp kogoś większego od siebie i powierzyć swój los owej mocy. Czyniąc to, mógłby łatwiej pogodzić się z losem, zarówno własnym, jak i tych, których kochał, bo nie odpowiadałby już wprost za to, co się stanie. Jednakże Eragon nie mógł się zmusić do wypowiedzenia słów modlitwy. Ponieważ był odpowiedzialny za ich losy, czy mu się to podobało, czy nie, i uznał, że nie wolno mu przekazywać tej odpowiedzialności komukolwiek innemu, nawet bogu - czy może idei boga. Problem tkwił w tym, że nie sądził, by potrafił zrobić to co konieczne. Mógłby dowodzić Vardenami, tego był niemal pewien. Ale nie miał poję- cia, jak zdobyć Uru baen i zabić Galbatorixa. Brakowało mu sił nawet do starcia z Murtaghiem, a co dopiero z królem, i uznał za niezwykle mało prawdopodobne, by zdołał w jakiś sposób przeniknąć chroniące ich za- klęcia. Pokonanie ich umysłów, a

przynajmniej Galbatorixa, wydawało się równie niemożliwe. Eragon wbił palce w kark, rozciągając i drapiąc skórę, gdy gorączkowo rozważał wszelkie, nawet najmniej prawdopodobne możliwości. A potem przypomniał sobie radę, której Solembum udzielił mu w Teir- mie, tak dawno temu. Kotołak powiedział wówczas: „Kiedy nadejdzie czas i będziesz potrzebował broni, szukaj pod korzeniami drzewa Menoa. A gdy wszystko wyda się stracone, i twoja moc nie wystarczy, idź pod skałę Kuth- ian i wymów swe imię, by otworzyć Kryptę Dusz'. Słowa dotyczące drzewa Menoa okazały się prawdziwe; pod jego ko- rzeniami Eragon znalazł jasnostal, niezbędną do wykucia klingi miecza.

Teraz nagle ogarnęła go rozpaczliwa nadzieja, gdy zaczął rozważać drugą przepowiednię kotołaka. Jeśli kiedykolwiek moja moc wydawała się niewystarczająca, a wszystko wyglądało na stracone, to właśnie teraz, pomyślał Eragon. Nadal jednak nie miał pojęcia, gdzie szukać skały Kuthian czy Krypty- Dusz, ani czym w ogóle są. Pytał o to z osobna Oromisa i Aryę, żadne z nich jednak nie udzieliło odpowiedzi. Sięgnął zatem umysłem i zaczął szukać w obozie, dopóki nie wyczuł znajomych myśli kotołaka. Solembumic - powiedział. Potrzebuję tivojej pomocy! Proszę, przyjdź do mego namiotu. Po chwili poczuł niechętny pomruk zgody kotołaka i zerwał kontakt. A potem mógł już tylko siedzieć w ciemności... i czekać.

FRAGMENTY, NIEWYRAŹNE, NA WPÓŁ DOSTRZEŻONE

Minął dobry kwadrans, nim klapa namiotu Eragona poruszyła się i do środka wsunął się Solembum, stąpając niemal bezszelestnie na miękkich poduszeczkach łap. Płowy kotołak minął Eragona, nie patrząc na niego, wskoczył na łóżko i usadowił się wśród koców, po czym zaczął lizać z namaszczeniem błonki między szponami prawej łapy. Nie jestem psem, który przychodzi na nuoje wezwanie, Eragonic - rzekł, wciąż nie patrząc na niego. - Nigdy tak nie sądziłem - odparł Eragon. - Ale potrzebuję cię, i to bardzo pilnie. Mmh. Szorstki szelest języka Solembuma stał się głośniejszy, gdy kotołak skupił się na skórzastych poduszeczkach. Mów zatem, Cieniobójco. Czego chcesz? - Jedną chwilkę. - Eragon wstał i podszedł do tyczki, na której wisiała lampa. - Zamierzam to zapalić - uprzedził Solembuma. Potem wymówił słowo w pradawnej mowie i na końcu knota ożył pło- myk, wypełniając namiot ciepłym, migotliwym blaskiem.

Zarówno Eragon, jak i Solembum zmrużyli oczy, czekając, aż przywykną do światła. Kiedy przestało już ich razić, Eragon usadowił się na stojącym obok łóżka stołku. Z zaskoczeniem odkrył, że kotołak przygląda mu się lodowatobłękitny- mi oczami. - Czy wcześniej twoje oczy nie miały innego koloru? spytał. Solembum mrugnął szybko i jego oczy z błękitnych stały się złote. Potem znów zaczął starannie myć łapę. Czego chcesz, Cieniobójco? Noc jest do czynóiu, nie siedzenia i gadania. Zakończony pędzelkiem ogon zakołysał się z boku na bok. Eragon oblizał wargi. Nowa nadzieja sprawiła, że zaczął się denerwować. - Solembumie, powiedziałeś mi, że kiedy wszystko wyda się stracone, a moja moc nie wystarczy, powinienem pójść pod skałę Kuthian i otworzyć Kryptę Dusz. Kotołak na moment przerwał lizanie. A, to. - Tak, to. I muszę wiedzieć, co chciałeś przez to rzec. Jeśli to jest coś, co mogłoby nam pomóc w walce z Galbatorixem, muszę to' wiedzieć te- raz - nie później, nie kiedy rozwiążę taką czy inną zagadkę, ale teraz. Gdzie zatem mam znaleźć skałę Kuthian, jak otworzyć Kryptę Dusz i co w niej znajdę? Zakończone czarno uszy Solembuma odchyliły się lekko, z łapy, którą wciąż mył, do polowy wysunęły się pazury. Nie wiem. - Nie wiesz?! - wykrzyknął z niedowierzaniem Eragon. Musisz powtarzać wszystko, co po wiem? - Jak możesz nie wiedzieć?

Nie wiem. Eragon pochylił się i chwycił grubą ciężką łapę Solembuma. Kotołak położył uszy po sobie, syknął i wygiął palce, wbijając pazury w jego dłoń. Eragon uśmiechnął się ponuro, nie zważając na ból. Kotołak był silniejszy niż się wydawał, niemal dość silny, by ściągnąć go ze stołka. - Żadnych więcej zagadek - rzucił Eragon. - Muszę poznać prawdę, Solembumie. Skąd wziąłeś tę informację i co ona oznacza? 361

Futro na grzbiecie Solembuma się zjeżyło. Czasami to zagadki są prawdą, ty tępogłowy czło wieku. A teraz innie puść, albo zedrę ci twarz i nakarmię flakami kruki. Eragon przytrzymał go jeszcze chwilę, potem wypuścił łapę Solembuma i się odchylił. Zacisnął dłoń, by uśmierzyć ból i powstrzymać krwawienie. Solembum patrzył na niego gniewnie zmrużonymi oczami, maska obo- jętności opadła. Powiedziałem, że nie wiem, bo wbrew temu, co możesz sadzie, nie wiem. Nie mam pojęcia, gdzie może leżeć skała Kuthian, jak otworzyć Kryptę Dusz ani co może w sobie kryć. - Powiedz to w pradawrnej mowie. Oczy kotołaka zwęziły się jeszcze bardziej, powtórzył jednak wszystko w języku elfów i Eragon pojął, że mówi prawdę. W głowie miał tak wiele pytań, że ledwie wiedział od czego zacząć. - Skąd zatem dowiedziałeś się o skale Kuthian?

I znów Solembum machnął ogonem, wygładzając pomarszczony koc. Po raz ostatni powtarzam: nie wiem. Ani ja, ani. nikt z mojego ludu. -W takim razie, jak...? - Eragon urwał, kompletnie oszołomiony. Niedługo po upadku Jeźdźców, w głowach części członków mojej rasy po- jawiło się przekonanie, że gdybyśmy spotkali kiedyś nowego Jeźdźca, Jeźdźca, który nie służy Galbatorixoivi, powinniśmy powiedzieć jemu - albo je j - to, co ci powtórzyłem: o drzewie Meno a i skale Kuthian. -Ale.. . skąd wrzięła się ta informacja? Pysk Solembuma zmarszczył się, gdy kotołak odsłonił zęby w nieprzy- jemnym uśmiechu. Tego ?iie możemy rzec, wiemy tylko, że ktokolwiek bądź cokolwiek za nią odpowiadało, miało dobre zamiary. - Ale skąd ta pewność?! - wykrzyknął Eragon. - A co, jeśli to Galbato- rix? Mógłby próbować was oszukać. Mógłby chcieć zwieść Saphirę i mnie, żeby schwytać nas w pułapkę. Nie - odparł Solembum, wbijając szpony w koc. Kotołaków nie da się nabrać tak łatwo jak pozostałych. Nie Galbatorix za tym stoi. Tego jestem pe- wien. Kiokolwiek to był, człowiek czy stwór, chciał, by ta informacja trafiła do ciebie, zaaranżował też odnalezienie jasnostali na twój miecz. Czy Galbatorix by to zrobił?

Eragon zmarszczył brwi. - Nie próbowaliście się dowiedzieć, kro za tym stoi? Próbowaliśmy. -I ? Nie udało nam się. Kotołak zjeżył się cały. Istnieją dwie

możliwości. Po pierwsze, że ktoś odmienił nam wspomnienia wbrew naszej woli i jesteśmy tylko pionkami złowieszczej istoty. Albo po drugie, że sami z -nieznanych powo- dów zgodziliśmy się na tę zmianę. Może nawet usunęliśmy własne wspomnie- nia. Trudno mi uwierzyć, by komukolwiek udało się majstrować przy naszych umysłach. To paskudna myśl. Kilku z nas, owszem, to możliwe. Ale całej naszej rasy? Nie. To niewykonahie. - Dlaczego jednak informację powierzono właśnie wam, kotołakom? Przypuszczam, że dlatego, że zaiosze byliśmy przyjaciółmi Jeźdźców i smo- ków... Jesteśmy obserwatorami. Słuchaczami. Wędrowcami. Stąpamy sami tu mrocznych miejscach tego świata i pamiętamy to, co jest, i to, co było. Wzrok Solembuma powędrował w dal. Zrozum jedno, Eragonie. Nikogo z nas nie cieszy ta sytuacja. Długo nara- dzaliśmy się, czy przekazanie owej informacji, kiedy nadejdzie czas, wyrzą- dzi więcej szkody niż pożytku. W ostatecznym rozrachunku decyzja przypadła mnie i postanowiłem ci ją powtórzyć, bo uznałem, że potrzebujesz wszelkiej dostępnej pomocy. Myśl o tym, co zechcesz. - Ale co ja mam robić? - spytał Eragon. - Jak mam znaleźć skałę Kuth- ian? Tego nie potrafię rzec. - W takim razie, po co mi ta informacja? Równie dobrze mógłbym ni- gdy jej nie usłyszeć. Solembum raz jeden mrugnął. Jest jeszcze jedna rzecz, którą mogę ci powiedzieć. Być może nic nie znaczy, ale może ivskaże ci drogę. - Co takiego? Powiedz, o co chodzi? Jeśli tylko zaczekasz, zaraz ci powiem. Kiedy po raz pierwszy spotkałem cię iv Teirmie, ogarnęło mnie dziwne przeczucie, że powinieneś dostać księgę Domia abr Wyrda. Zaaranżowanie tego wymagało nieco czasu, ale to ja od-

powiadam za to, że Jeod ci ją podarował, Kotołak uniósł drugą łapę i przyjrzawszy się jej, zaczął ją lizać.

- Czy w ciągu ostatnich miesięcy nawiedziło cię jeszcze jakieś dziwne uczucie? - spytał Eragon. Jedynie pragnienie, by zjeść mały czerwony grzybek, ale szybko minęło. Eragon mruknął i pochylił się, by wyciągnąć księgę spod pryczy, gdzie trzymał ją wraz z resztą materiałów piśmiennych. Przez chwilę wpatrywał się w gruby, oprawny w skórę tom, a potem ot- worzył go na przypadkowej stronie. Jak zwykle, gąszcz runów na pierwszy rzut oka wydawał się nieczytelny. Z wyraźnym wysiłkiem zdołał odszyfro- wać kilka z nich: „...co, jeśli wierzyćTaladorusowi, oznaczałoby, że same góry zostały stworzone zaklęciem. To oczywiście absurdalne, ponieważ...”. Eragon warknął z irytacją i zatrzasnął książkę. - Nie mam na to czasu. Jest za gruba, a ja zbyt wolno czytam. Przejrza- łem już kilka rozdziałów i nie widziałem niczego, co miałoby związek ze skałą Kuthian albo Kryptą Dusz. Solembum przyglądał mu się chwilę. Mógłbyś poprosić, by ktoś inny ją przeczytał,lecz jeśli iv Domia abr Wyrda kryje się jakaś tajemnica, być może tylko ty zdołasz ją dostrzec. Eragon oparł się pokusie, by zakląć. Zerwał się ze stołka i znów zaczął krążyć. - Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym wcześniej? Bo nie wydawało się istotne. Albo moja rada dotycząca krypty i skały przyda ci się, albo też nie, a wiedza o

pochodzeniu informacji - bądź je j braku - ni- czego... by... nie... zmieniła! - Ale gdybym wiedział, że księga ma coś wspólnego z Kryptą Dusz, po- święciłbym więcej czasu na jej lekturę. Przecież nie wiemy, czy ma - przypomniał Solembum. Język kotołaka wysunął się z pyska i oblizał wąsiki po obu stronach, przygładzając je. Moż- liwe, że księga w ogóle nie ma związku ze skałą Kuthian ani Kryptą Dusz. Kto to wie? Poza tym, i tak już ją czytałeś. Czy naprawdę poświęciłbyś na to więcej czasu, gdybym ci powiedział, że mam przeczucie - payniętaj, i nic poza tym - że księga ma jakieś znaczenie? Hm? - Może i nie... Ale mimo to, powinieneś mi powiedzieć.

Kotołak podwinął przednie łapy pod pierś i nie odpowiedział. Eragon skrzywił się, ściskając w dłoniach książkę. Miał ochotę podrzeć ją na strzępy. - To nie może być wszystko! Musi istnieć jeszcze coś, jakiś fragment, o którym zapomniałeś. Wiele, ale wątpię, by dotyczyły tej sprawy. - W czasie wszystkich swych podróży po Alagaesii z Angelą i bez niej nigdy nie natknąłeś się na nic, co mogłoby wyjaśnić tę tajemnicę? Albo choćby coś, co można by wykorzystać przeciw Galbatorixowi? Natknąłem się na ciebie, prawda( - To nie jest zabawne - warknął Eragon. - Do diaska, musisz wiedzieć coś więcej! Ale nie wiem. - Myśl zatem! Jeśli nie znajdę jakiejś pomocy w walce z Galbatorixem, to ją przegramy, Solembumie. Przegramy i większość Yard en ów, łącznie z kotołakami, zginie. Solembum znów syknął. Czego ode mnie oczekujesz, Er agonie? Nie ?nogę znaleźć pomocy, która nie istnieje. Przeczytaj książkę.

- Zanim ją skończę, dotrzemy do Uru baenu. Równie dobrze mogłaby nie istnieć. Solembum znów położył po sobie uszy. To nie moja wina. - Nie obchodzi mnie, czyja to wina. Chcę tylko znaleźć sposób, by uchronić nas przed śmiercią bądź zniewoleniem. Myśl! Musisz wiedzieć coś jeszcze. Solembum wydał z siebie niski, groźny warkot. Nie wiem. /... - Musisz. Inaczej będziemy zgubieni. Gdy tylko Eragon wymówił te słowa, dostrzegł zmianę, jaka zaszła w ko- tołaku. Uszy Solembuma podniosły się i stanęły na sztorc, wąsiki rozpro- stowały, wzrok złagodniał, tracąc ostry groźny blask. Jednocześnie umysł kotołaka stał się dziwnie pusty, jakby coś uciszyło bądź usunęło jego świa- domość. Eragon zamarł, niepewny.

I wtedy poczuł, jak Solembum mówi, myślami równie płaskimi i bezbarw- nymi jak zbiornik wody pod zimowym zachmurzonym niebem: Rozdział czterdziesty siódmy. Strona trzecia. Zacznij od drugiego akapitu. Wzrok Solembuma wyostrzył się, uszy zajęły poprzednią pozycję. No co? - spytał z wyraźną irytacją. Czemu tak się na mnie gapisz? - Co takiego właśnie powiedziałeś? Powiedziałem, że nie wiem nic więcej. Iże... - Nie, nie, to drugie, o rozdziale i stronie. Nie drwij ze mnie. Niczego takiego nie po wiedziałem. - Powiedziałeś. Solembum przyglądał mu się lalka sekund. Potem przesadnie spokojny- mi myślami rzekł:

Powtórz mi dokładnie, co usłyszałeś, Smoczy Jeźdźcze. Eragon zatem powtórzył słowa jak najdokładniej umiał. Kiedy skończył, kotołak jakiś czas milczał. W ogóle tego nie pamiętani - rzekł. - Jak myślisz, co to znaczy? To znaczy, że powinniśmy zajrzeć do książki i sprawdzić, co jest na stronie trzeciej rozdziału czterdziestego siódmego. Eragon zawahał się, potem skinął głową i zaczął przerzucać stronice. Robiąc to, przypomniał sobie wzmiankowany rozdział: traktował on o wy- darzeniach po odłączeniu się Jeźdźców od elfów i krótkiej wojnie elfów z ludźmi. Eragon wcześniej czytał jego początek, uznał jednak, że to je- dynie suche omówienie traktatów i negocjacji, toteż zostawił go sobie na później. Wkrótce odnalazł właściwą stronę. Przesuwając palcem wzdłuż rzędów runów, powoli odczytał na głos: „...W porównaniu z terenami na kontynencie, położonymi na tej samej szerokości geograficznej, wyspa wyróżnia się zaskakująco umiar- kowanym klimatem. Lata są często chłodne i deszczowe, zimy nato- miast łagodne, nie przypominają brutalnych mrozów w południowej części Kośćca, co oznacza, że przez większą część roku można upra- wiać tam rolę. Ze wszystkich relacji wynika, że ziemia jest żyzna i bogata - wyspa zawdzięcza to ognistym górom, które od czasu do czasu

wybuchają, pokrywając ją całą grubą warstwą popiołów - a w lasach roi się od dużych zwierząt, na które lubią polować smoki, w tym wielu gatunków nieznanych nigdzie indziej w Alagaesii".

Eragon urwał. - Nic z tego nie wydaje się interesujące. Czytaj dalej. Zmarszczył brwi i przeszedł do następnego akapitu. „I właśnie tam, w wielkim kotle w sercu Vroengardu Jeźdźcy wznie- śli swe sławetne miasto, Doru Araebę. Doru Araeba! Jedyne miasto w dziejach zaprojektowane zarówno dla ludzi i elfów, jak i smoków. Doru Araeba! Ośrodek magii, nauki i pradawnych misteriów. Doru Araeba! Samo to imię wibruje podnieceniem. Nigdy nie istniało podobne miasto i nigdy nie będzie już istnieć, zostało bowiem zniszczone i utracone - starte na proch przez uzurpatora, Galbatorixa. Budynki wzniesiono w stylu elfów - w późniejszych czasach zdra- dzały też wpływy Jeźdźców ludzi - ale z kamienia, nie drewna; czy- telnik sam zapewne odgadnie, że drewniane budynki nie przetrwa- łyby długo bliskości istot o ostrych jak brzytwa pazurach i paszczach ziejących ogniem. Najniezwyklejszą cechą Doru Araeby była jednak jej ogromna skala. Każda szeroka ulica pozwalała stąpać obok siebie co najmniej dwóm smokom, a pomieszczenia i drzwi, z niewielkimi wyjątkami, były wystarczająco duże, by pomieścić smoki wszelkich rozmiarów. W efekcie Doru Araeba stała się olbrzymią rozległą metropolią, peł- ną budynków tak niewiarygodnych rozmiarów, że zaimponowałyby nawet krasnoludom. W całym mieście roiło się od ogrodów i fontann, dowodów niewzruszonej miłości, jaką elfy darzą przyrodę, a pośród dworów i siedzib Jeźdźców wznosiło się wiele wyniosłych wież.

Na szczytach otaczających miasto Jeźdźcy umieścili wieże strażni- cze i orle gniazda - mające ostrzec przed atakiem. Wielu z nich wraz ze swymi smokami miało też wygodnie urządzone jaskinie wysoko w górach, w których mieszkali z dala od pozostałych. Odpowiadało to

zwłaszcza starszym i większym smokom, bo często preferowały samot- ność, a życie wysoko nad niecką ułatwiało im zerwanie się do lotu". Poirytowany Eragon przerwał". Owszem, opis Doru Araeby brzmiał cie- kawie, ale w czasie swego pobytu w Ellesmerze czytał już inne, bardziej szczegółowe relacje z miasta Jeźdźców. Nie bawiło go także odszyfrowywa- nie ciasno nakreślonych runów, co w nawet najlepszych okolicznościach stanowiło mozolny, powolny proces. - To nie ma sensu. - Opuścił książkę na kolana. Solembum wyglądał na równie poirytowanego, jak czuł się Eragon. Nie poddawaj się jeszcze. Przeczytaj kolejne dwie strony. Jeśli i tam nic nie znajdziesz, możesz przerwać. Eragon odetchnął głęboko i się zgodził. Przesunął palcem po karcie, zna- lazł miejsce, w którym skończył, i ponownie podjął odcyfrowywanie słów. „W mieście tym kryło się wiele cudów, takich jak Śpiewająca Fon- tanna Eldimirim i kryształowa forteca Svellhjallu oraz smocze grzędy, lecz mimo wspaniałości Doru Araeby, uważam, że jej największym skarbem była biblioteka. Nie, jak można by sądzić, ze względu na wyniosłą budowlę - choć w istocie była wyniosła - lecz ponieważ po- przez stulecia Jeźdźcy zgromadzili jedną z największych skarbnic wie- dzy w całej krainie. Do

czasu ich upadku na świecie istniały zaledwie trzy inne biblioteki mogące z nią rywalizować - w Ilirei, w Ellesmerze i Tronjheimie - a żadna z nich nie mogła się poszczycić takim bogac- twem wiedzy na temat działania magii, jak ta w Doru Araebie. Biblioteka znajdowała się na południowo-zachodnim skraju mia- sta, nieopodal ogrodów otaczających Iglicę Moraety, zwaną także ska- łą Kuthian...". Eragonowi głos uwiązł w gardle. Przez chwilę wpatrywał się w tę nazwę. A potem jeszcze wolniej podjął lekturę: „...zwaną także skałą Kuthian (patrz rozdział dwunasty) i niedaleko najwyższego tronu, na którym zasiadali przywódcy Jeźdźców, przyjmując przybywających do nich z prośbami królów i królowre".

Ogarnęło go poczucie zgrozy i nabożnego lęku. Ktoś lub coś dopil- nowało, by dotarł do tej szczególnej informacji, tak samo jak wcześniej umożliwiło mu zdobycie jasnostali, niezbędnej do wykucia miecza. Myśl ta porażała swymi implikacjami, a teraz, gdy wiedział już, dokąd powinien się udać, nie był wcale pewien, czy chce to zrobić. Zastanawiał się, co czeka na nich na Yroengardzie. Bał się zgadywać, by nie wzbudzić nadziei, których nie zdoła spełnić.

PYTANIA BEZ ODPOWIEDZI

Eragon szukał dalej w Dormia abr Wyrda i w końcu znalazł nazwę Kuthian w dwunastym rozdziale. Ku jego zawodowi, pisano w nim wyłącznie, że Kuthian był jednym z pierwszych Jeźdźcówi, którzy badali wyspę Yroen- gard. Potem zamknął książkę i siedział, wpatrując się w nią i przesuwając palcem wzdłuż żłobienia na grzbiecie. Leżący na łóżku Solembum także milczał. - Sądzisz, że w Krypcie Dusz kryją się duchy? - spytał Eragon. Duchy nie są duszami zmarłych. - No tak, ale co innego może tam być? Solembum podniósł się ze swego miejsca i przeciągnął jednym gibkim ruchem, od głowy po koniuszek ogona. Jeśli się doiuiesz, chętnie usłyszę o twoim odkryciu. - Uważasz zatem, że powinniśmy udać się tam z Saphirą? Nie mogę ci powiedzieć, co powinieneś zrobić. Jeśli to pułapka, to większość mojej rasy została złamana i zniewolona, nie wiedząc o tym, a w takim razie Vardeni równie dobrze mogą poddać się od razu, bo nigdy nie przechytrza Gal- batońxa. Jeśli nie, może to być sposobność znalezienia wsparcia w największej

potrzebie. Nie potrafię orzec Sam musisz zdecydować, czy warto podjąć to ryzyko. Co do mnie, mam dość tej tajemnicy. Zeskoczył z pryczy i ruszył do wyjścia z namiotu. Tam

przystanął i obej- rzał się na Eragona. W Alagaesii działa wiele niezwykłych mocy, Cieniobójco. Widziałem rzeczy, które wykraczają poza nasze rozumienie: luiry światła tańczące w jaskiniach głęboko pod ziemią, ludzi, którzy starzeją się odwrotnie, kamienie, które mó- wią, i skradające się cienie. Komnaty większe wewnątrz niż na zewnątrz. Nie tylko z mocą Galbatorixa należy się liczyć. Możli we też, że nie jest wcale najpotężniejszy. Wybierz ostrożnie, Cieniobójco. I jeśli zdecydujesz się wyruszyć, stąpaj lekko. To rzekłszy, kotołak wyśliznął się z namiotu i zniknął w mroku. Eragon wypuścił powietrze i się odchylił. Wiedział co musi zrobić: udać się do Yroengardu. Ale nie mógł podjąć tej decyzji bez narady z Saphirą. Delikatnie trącił ją myślami i obudził, po czym, zapewniwszy szybko, że nie stało się nic złego, pokazał jej wspomnienia z wizyty Solembuma. Zdumienie smoczycy dorównywało jego własnemu. Nie po do bil mi się wizja odgrywania kukiełki tego, kto zaklął kotołak i oznajmiła, gdy skończył. Mnie też nie, ale jaki mamy wybór? Jeśli to Galbatorix za tym stoi, odda- my się w jego ręce. Ale zostając, uczynilibyśmy dokładnie to samo, jedynie po przybyciu do Urubaenu. Różnica jest taka, że tu mamy przy sobie Yardenów i elfy . Istotnie. Jakiś czas oboje milczeli. Zgadzam się - rzekła w końcu Saphira. Zgadzam się, powinniśmy po- lecieć. Jeśli mamy pokonać nie tylko Murtagha i Ciernia, ale i Galbatorixa ze Shruikanem, potrzebne nam dłuższe szpony i ostrzejsze kły. Poza tym, Galbatoris oczekuje, że popędzimy wprost do Urubaenu, próbując ocalić Na- suadę. A jeśli od czegoś swędzą mnie łuski, to odrobienia tego, czego oczekują wrogowie.

Eragon skinął głową. A jeżeli to pułapka? Sprzed namiotu dobiegł cichy warkot.

Wówczas nauczymy tego, kto za nim stoi, lękać się naszych imion, naivet jeśli to Galbatorix. Uśmiechnął się. Po raz pierwszy od porwania Nasuady poczuł, że ma przed sobą jasny cel. Oto coś, co mógł zrobić, sposób wywarcia wpływu na dalsze wydarzenia. Koniec z pasywnym siedzeniem i obserwowaniem. - Dobrze zatem - wymamrotał.

Arya zjawiła się w jego namiocie w kilka sekund po wezwaniu. Szybkość elfki zdumiała go, dopóki nie wyjaśniła, że pełniła wartę z Blódhgarmem i pozostałymi, na wypadek powrotu Murtagha i Ciernia. Powitawszy ją, Eragon sięgnął umysłem do Glaedra i przekonał prośbami, by dołączył do rozmowy, choć nadąsany smok był wyraźnie nie w humorze. Gdy wszyscy czworo, wraz z Saphirą, połączyli myśli, Eragon wypalił wr końcu: Wiem gdzie jest skała Kuthian! Co to za skała? - zagrzmiał cierpko Glaedr. Nazwa brzmi znajomo - dodała Arya - ale nie potrafię je j umiejscowić. Eragon lekko zmarszczył brwi. Oboje już wcześniej słyszeli, jak opowia- dał o radzie Solembuma. Mało prawdopodobne, by któreś zapomniało. Mimo to, powtórzył historię spotkania z kotołakiem w Teirmie, a potem zrelacjonował najnowsze wydarzenia i odczytał stosowny fragment Domia abr Wyrda. Arya odgarnęła kosmyk włosów za szpiczaste ucho.

- I jak się nazywa to miejsce? - powiedziała zarówno myślami, jak i głośno. - „...iglica Moraety albo skała Kuthian" - powtórzył tak samo Eragon. Zawrahał się pół sekundy, na moment zbity z pantałyku. - To długi lot, ale... Jeśli ivrazzEragonem wyruszymy natychmiast... - rzekła Saphira - ...zdołamy obrócić tam i z powrotem... Nim Yardeni dotrą do Urubaenu. To...

- ...nasza jedyna szansa. Później nie będziemy już mieli czasu... - ...na tę wyprawę. Ale dokąd chcecie polecieć? - spytał Glaedr. - Co... Co masz na myśli? Dokładnie to co powiedziałem - warknął smok i pole jego umysłu po- ciemniało. Gadasz i gadasz, ale jak dotąd nie wyjaśniłeś nam, gdzie można znaleźć tę tajemniczą... rzecz. - Przecież powiedziałem! - rzucił oszołomiony Eragon. - Na wyspie Vroengard. W końcu prosta odpoioiedź. Czoło Aryi przecięła zmarszczka. - Ale co chcecie zrobić na Vroengardzie? - Nie wiem! - Eragon zaczynał się irytować. Zastanawiał się, czy wypo- mnieć Glaedrowi jego uwagi; złoty smok mógł go podpuszczać. - To zależy od tego, co znajdziemy. Kiedy tam dotrzemy, spróbujemy otworzyć skałę Kuthian i przekonać się, jakie kryje sekrety. Jeśli to pułapka... wzruszył ramionami - ...będziemy wralczyć. Twarz Aryi spochmurniała. - Skała Kuthian... Ta nazwa zawiera w sobie wiele znaczeń, ale nie po- trafię powiedzieć dlaczego. Dźwięczy echem w umyśle, niczym pieśń, którą kiedyś znałam, lecz

już dawno zapomniałam. - Potrząsnęła głową i pomasowała skronie. - A teraz zniknęła... - Uniosła wrzrok. Przepraszam, o czym rozmawialiśmy? - O wyprawie na Yroengard - odparł powoli Eragon. - A tak... Ale w jakim celu? Jesteś potrzebny tutaj, Eragonie. Poza tym, na Yroengardzie nie pozostało już nic cennego. Owszem - przytaknął Glaedr. To martwe, opuszczone miejsce. Po zniszcze- niu DoruAraeby nieliczni z nas, którzy ocaleli, wrócili, by poszukać, czy zosta- ło cokolwiek użytecznego, lecz Zaprzysiężeni już wcześniej przeczesali ruiny. Arya skinęła głową. - Skąd przyszedł ci do głowy ten pomysł? Nie rozumiem, jak możesz uważać, że opuszczenie Vardenówr teraz, gdy są najbardziej odsłonięci, to rozsądny pomysł. I po co? By pofrunąć na kraniec Alagaesii bez żadnego

powodu? Miałam o robie lepsze zdanie... Nie możesz odejść tylko dlatego, że nie odpowiada ci nowe stanowisko, Eragonie. Eragon oderwał swój umysł od Aryi i Glaedra i pokazał Saphirze, by zrobiła to samo. Oni nic pamiętają! Nie mogą sobie przypomnieć! To magia. Głęboka magia, jak zaklęcie kryjące imiołia smokó "lóre zdra- dziły Jeźdźców. Ale ty nie zapomniałaś o skale Kuthian, prawda? Oczywiście, że nie. Jej myśli rozbłysły urażoną zielenią. Jak bym mogła, skoro jesteśmy tak blisko złączeni. Kiedy Eragon rozważył implikacje tego stwierdzenia, zakręciło mu się w głowie. Aby zadziałać, zaklęcie musiałoby wymazywać wspomnienia każdego, kto pierwotnie wiedziało tej skale, a

także wszystkich, którzy później słyszeli o niej bądź czytali. Co oznacza... że czar ogarnia całą Alagaesię. Nikt nie może się mu wymknąć. Oprócz nas. Oprócz nas - zgodził się. I kotołaków. I być może Galbatorixa. Eragon zadrżał. Miał wrażenie, że po plecach pełzają mu pająki wy- kute z lodu. Rozmiar oszustwa zdumiał go i sprawił, że poczuł się mały i bezbronny. Zaćmienie umysłów elfów, krasnoludów, ludzi i smoków bez wzbudzenia najlżejszych podejrzeń było wyczynem tak trudnym, że wątpił, by dało się go dokonać świadomym zastosowaniem magii; uważał raczej, że uczyniono to instynktownie, podobne zaklęcie bowiem byłoby zbyt skom- plikowane, by ująć je w słowa. Musiał się dowiedzieć, kto odpowiada za manipulowanie umysłami wszystkich w Alagaesii i dlaczego. Jeśli to Galbatorix, lękał się, że Solem- bum miał rację i Yardenów czeka nieunikniona klęska. Uważasz, że to dzieło smoków, tak jak Odebranie Imion? - spytał. Saphira nie odpowiedziała od razu. Być może. Ale też, jak ?nówił Solembum, w Alagaesii działa luiele mocy. Póki nie udamy się do Vroengardu, nie dowiemy się na pewno. Jeśli iv ogóle nam się uda.

Tak. Eragon przeczesał palcami włosy, nagle ogarnęło go przejmujące zmę- czenie. Dlaczego wszystko musi być takie trudne? zastanawiał się. Ponieważ - odparła Saphira - wszyscy chcą jeść, ale nikt

nie chce zostać zjedzony. Parsknął z ponurym rozbawieniem. Mimo szybkości, z jaką wraz z Saphira wymieniali myśli, ich rozmowa trwała wystarczająco długo, by Arya i Glaedr ją zauważyli. - Dlaczego zamknęliście przed nami umysły? - spytała Arya. Jej wzrok powędrował ku ścianie namiotu, tej najbliższej Saphirze, zwiniętej w kłę- bek w ciemności. Wydajesz się poruszony - dodał Glaedr. Eragon zdusił pozbawiony rozbawienia śmiech. - Bo chyba jestem. Arya przyglądała mu się zatroskana, gdy podszedł do łóżka i usiadł na brzegu. Pozwolił rękom opaść ciężko między nogi. Chwilę milczał, po czym, przechodząc z mowy swych przodków na język elfów i magii, spytał: Czy ufacie Saphirze i mnie? Cisza po jego słowach trwała przyjemnie krótko. Ufam - odparła Arya także w pradawnej mowie. I ja także - dodał Glaedr. Ty to zrobisz czy ja? - spytał szybko Eragon Saphirę. Ty chcesz im powiedzieć, więc powiedz. Eragon uniósł wzrok, patrząc na elfkę. - Solembum - rzekł nadal w pradawnej mowie, zwracając się do niej i do Glaedra - wyjawił mi nazwę miejsca, miejsca na Vroengardzie, w któ- rym wraz z Saphirą możemy znaleźć kogoś bądź coś, co pomoże nam poko- nać Galbatorixa. Jednakże nazwa ta jest zaklęta. Za każdym razem, gdy ją wymawiam, natychmiast ją zapominacie. -

Na twarzy Aryi odbił się lekki wstrząs. - Wierzycie mi? - Ja ci wierzę - odparła powoli Arya. Wierzę, że ty wierzysz w prawdziwość swych słów warknął Glaedr. Ale nie oznacza to, że istotnie musi tak być.

- Jak inaczej mam tego dowieść? Jeśli ujawnię wam nazwę bądź pokażę swoje wspomnienia, i tak nie zapamiętacie. Moglibyście wypytać Solem- buma, ale znów, co to da? Co to da? Po pierwsze, możemy dowieść, że nie zostałeś oszukany bądź zwie- dziony przez coś, co jedynie wygląda jak Solembum. A co do zaklęcia, może istnieć sposób ujawnienia jego istnienia. Wezwij kotołaka i zobaczymy co da się zrobić. Zechcesz? - poprosił Saphirę Eragon. Pomyślał, że kotołak prędzej się zjawi, jeśli poprosi go o to smoczyca. Chwilę później poczuł, jak Saphira posyła myśli w głąb obozu i doty- ka świadomości Solembuma. Po krótkiej, bezdźwięcznej wymianie zdań oznajmiła: Już tu idzie. Czekali w milczeniu. Eragon wbijał wzrok w dłonie, układając w myś- lach listę zapasów, jakie musi ze sobą zabrać na wyprawę do Vroengardu. Kiedy Solembum rozsunął klapy namiotu i wszedł do środka, Eragon odkrył ze zdumieniem, że przybrał teraz ludzką postać: młodego chłopca o ciemnych oczach i bezczelnej minie. W lewej dłoni trzymał udko pie- czonej gęsi, które obgryzał. Pierścień tłuszczu otaczał jego usta i brodę, na odsłoniętą pierś ściekały krople stopionego smalcu. Żując kawałek mięsa, Solembum szybkim ruchem ostrego

szpiczastego podbródka wskazał spłachetek ziemi, pod którym leżało pogrzebane serce serc Glaedra. Czego ode mnie chcesz, ogniotchu? - spytał. Dowiedzieć się, czy jesteś tym, kim się wydajesz - odparł Glaedr. A potem świadomość smoka jakby otoczyła Solembuma, napierając do wewnątrz niczym kłąb czarnych chmur wokół jasnego, lecz szarpanego wiatrem pło- mienia. Smok był niewiarygodnie silny i Eragon wiedział z doświadczenia, że niewielu może mu się oprzeć. Ze stłumionym skowytem Solembum wypluł kęs przeżutego mięsa i odskoczył, jakby nadepnął na żmiję. Stał w miejscu, dygocząc z wysiłku, wyszczerzywszy ostre zęby, a w jego płowych oczach płonęła tak wielka furia, że Eragon sięgnął dłonią do rękojeści Brisingra. Płomień przygasł, ale wytrzymał: rozgrzany do białości punkcik światła pomiędzy morzem skłębionych burzowych chmur.

Po minucie burza ucichła i chmury odpłynęły, choć nie zniknęły do końca. Przyjmij moje przeprosiny.; kotołaku - powiedział Glaedr. Ale musiałem się upewnić. Solembum syknął, włosy na jego czole napuszyły się i zjeżyły, tak że przypominały kępę ostu. Gdybyś wciąż miał swe ciało, Najstarszy, odciąłbym ci za to ogon. Ty, mały kocie? Nie zdołałbyś nawet mnie zadrapać. I znów Solembum syknął, a potem odwrócił się na pięcie i zgarbiony pomaszerował do wyjścia. Zaczekaj - rzucił Glaedr. Czy powiedziałeś Eragonowi o miejscu na Yroen- gardzie, miejscu tajemnic, którego nikt nie pamięta? Kotołak przystanął i nie odwracając się, z warknięciem machnął nad głową gęsim udkiem w niecierpliwym,

lekceważącym geście. Tak. A czy podałeś mu stronicę w Domia abr Wyrda, na której znalazł położenie tego miejsca? Na to wygląda, ale nie pamiętayn tego i mam nadzieję, że cokoliuiek znaj- dzie na Yroengardzie, przypali mu wąsiki i oparzy łapy. Klapa namiotu załopotała donośnie, gdy Solembum odepchnął ją na bok. A potem jego drobna postać rozpłynęła się wśród cieni, jak gdyby nigdy nie istniał. Eragon wstał i noskiem buta wyrzucił z namiotu przeżuty kawał mięsa. - Nie powinieneś był go traktować tak surowo - rzekła Arya. Nie miałem wyboru - odparł Glaedr. - Czyżby? Mogłeś najpierw poprosić o pozwolenie. I dać mu sposobność', by się przygotował? Nie. Co się stało, to się nie odstanie. Zostaw to, Aiyo. -Ni e mogę. Uraziłeś jego dumę. Powinieneś spróbować go ugłaskać. Niebezpiecznie jest mieć nieprzyjaciela w kotołaku. Jeszcze niebezpieczniej jest mieć nieprzyjaciela w smoku. Zostaw to, elfie dziecko. Poruszony Eragon wymienił spojrzenia z Aryą. Ton głosu Glaedra nie- pokoił go - i widział, że ją także - ale nie umiał zdecydować, co z tym począć.

A teraz, Eragonie - rzekł złoty smok - czy pozwolisz mi zbadać wspomnie- nie twojej rozmowy z Solem buem? - Jeśli chcesz, ale... po co? Przecież i tak zapomnisz. Być może. Ale być może nie. Zobaczymy. Zwracając się do Aryi, dodał: Odłącz od nas umysł i nie pozwól, by wspomnienia Eragona skaziły twoją świadomość. - Jak sobie życzysz, Glaedr-elda. Z każdym słowem muzyka myśli Aryi oddalała się coraz

bardziej. Chwi- lę później osobliwy śpiew ucichł. Wówczas Glaedr skupił uwagę na Eragonie. Pokaż mi - polecił. Nie zważając na swe obawy, Eragon posłał myśli do chwili, gdy Solem- bum pierwszy raz odwiedził jego namiot i usiadł na łóżku. Starannie od- tworzył wszystko, co się wówczas wydarzyło. Świadomość Glaedra zlała się z jaźnią Eragona tak, by smok mógł wraz z nim przeżyć dawne zdarzenia. Było to osobliwe uczucie, zupełnie jakby obaj ze smokiem stali się dwoma obrazami wybitymi na tej samej stronie monety. Kiedy skończył, Glaedr wycofał się lekko i rzekł do Aryi: Kiedy zapomnę, jeśli zapomnę, powtórz mi słowa: „Andume i Fironmas na wzgórzu smutków, ich ciała niczym szkło". To miejsce na Vro en gardzie... Znam je. Czy raczej kiedyś znałem. Było to coś ważnego, coś... Myśli smoka na moment poszarzały, jakby kłąb mgły zasnuł wzgórza i doliny jego istnie- nia, przesłaniając je. I co?- spytał, odzyskując wcześniejszy cierpki humor. Czemu zwlekamy? Eragonie, pokaż mi swoje wspomnienia. - Już to zrobiłem. W umyśle Glaedra odbiło się niedowierzanie, wówczas jednak Arya po- wiedziała: - Glaedrze, pamiętaj: Andume i Fironmas na wzgórzu smutków, ich ciała niczym szkło. jak... - zaczął smok, a potem warknął z tak wielką siłą, że Eragon spo- dziewał się niemal, iż usłyszy dźwięk jego głosu. Aaa. Nienawidzę zaklęć majstrujących przy pamięci. To najgorsza odmiana magii, zawsze prowadzi do chaosu i zamętu. Najczęściej w końcu członkowie jednego rodu zabijają się naiozajem, nie mając o tym pojęcia. Co oznacza zdanie, którym się posłużyłeś? - spytała Saphira.

Nic, ma znaczenie tylko dla mnie i Oromisa. Ale iv tym właśnie rzecz: nikt by go nie znal, gdybym sam mu nie powiedział. Arya westchnęła. - Zatem zaklęcie istnieje naprawdę. Przypuszczam więc, że musicie po- lecieć do Vroengardu. Zlekceważenie czegoś tak ważnego byłoby szaleń- stwem. Poza wszystkim, musimy się dowiedzieć, kim jest pająk tkwiący w sercu tej pajęczyny. Ja także udam się z wami - oznajmił Glaedr. Jeśli ktoś ma wobec was złe zamiary, może nie oczekiwać starcia z dwoma smokami. Tak czy inaczej, bę- dziecie potrzebowali przewodnika. Od czasu zniszczenia Jeźdźców Yroengard stał się niebezpiecznym miejscem i nie chciałbym, byście padli ofiarą jakiegoś zapomnianego zła. Eragon zawahał się, dostrzegając dziwną tęsknotę w spojrzeniu Aryi. Nagle pojął, że ona także chciałaby im towarzyszyć. - Saphira poleci szybciej, jeśli będzie dźwigać tylko jedną osobę - rzekł cicho. - Wiem. Tyle że zawsze chciałam odwiedzić ojczyznę Jeźdźców. - I z pewnością odwiedzisz. Któregoś dnia. Kiwnęła głową. - Któregoś dnia. Eragon przez chwilę zbierał siły, zastanawiając się nad wszystkim, co muszą załatwić, nim będą mogli wyruszyć z Glaedrem i Saphirą. Potem odetchnął głęboko i wstał z pryczy. - Kapitanie Garvenie! - zawołał. - Zechcesz do nas dołączyć?

POŻEGNANIE

Najpierw Eragon polecił Garvanowi posłać w sekrecie jednego z Nocnych Jastrzębi, by zgromadził zapasy niezbędne na wyprawę do Vroengardu. Saphira posiliła się po zdobyciu Dras-Leony, ale nie do syta, inaczej byłaby zbyt powolna i ciężka, by w razie potrzeby móc latać, i do tego musiała walczyć. Miała zatem dość sił, by polecieć do Yroengardu bez przystanków, lecz Eragon wiedział, że już na miejscu będzie musiała znaleźć na wyspie coś do zjedzenia, i to go martwiło. Zawsze mogę wrócić o pustym żołądka - zapewniła go, ale on nie był tego taki pewien. Następnie posłał gońca po Jórmundura i Blódhgarma. Gdy się zjawili, potrzebował wraz z Aryą i Saphirą kolejnej godziny, by wyjaśnić im sy- tuację i - co jeszcze trudniejsze przekonać, że wyprawa jest konieczna. Blódhgarm łatwo przyjął argumenty, Jormundur natomiast protestował wniebogłosy, nie dlatego, by wątpił w prawdziwość informacji Solembuma ani w ich znaczenie - w obu tych kwestiach bez wahania przyjął słowo Eragona - ale dlatego że, jak argumentował z rosnącym zacietrzewieniem, gdyby Vardeni ocknęli się i odkryli, że nie tylko Nasuada została porwana, ale też Eragon i Saphira odlecieli w nieznane, to by ich zniszczyło.

- Co więcej, nie możemy pozwolić, by Galbatorix dowiedział się, że nas opuściliście - ciągnął. - Nie, gdy dotarliśmy tak blisko Uru baenu. Mógłby posłać za wami w pościg Murtagha i Ciernia. Albo skorzystać z okazji i raz na zawsze zmiażdżyć Yardenów. Nie możemy tego ryzykować. Eragon musiał przyznać, że jego obawy są uzasadnione. Po długiej dyskusji w końcu znaleźli rozwiązanie: Blódhgarm i pozostałe elfy stworzą złudzenie zarówno Eragona, jak i Saphiry, tak jak wcześniej samego Eragona, gdy udał się w Góry Beorskie, by wziąć udział wr wyborze i koronacji następcy Hrothgara. Owe zjawy będą przypominać żywe, oddychające, myślące kopie Erago- na i Saphiry, lecz ich umysły pozostaną puste i gdyby ktoś do nich wejrzał, natychmiast odkryłby podstęp. W efekcie obraz Saphiry nie mógł mówić, a choć elfy potrafiłyby udać mowę w przypadku Eragona, lepiej było tego uniknąć, by jakaś osobliwość wymowy nie uświadomiła słuchaczom, że coś jest nie tak. Ograniczenia te oznaczały, że złudzenia najlepiej sprawdzały się z daleka i że ludzie mający powody kontaktować się z Eragonem i Saphirą na bardziej osobistym poziomie - tacy jak królowie Orrin i Orik - wrkrótce zorientowaliby się, że coś jest nie w porządku. Eragon zatem rozkazał Garvenowi obudzić wszystkich Nocnych Jastrzę- bi i możliwie dyskretnie sprowadzić ich do siebie. Kiedy cały oddział ze- brał się przed namiotem, Eragon wyjaśnił zbieraninie ludzi, krasnoludów i urgali, dlaczego opuszczają obóz wraz z Saphirą, choć z rozmysłem unikał ujawniania szczegółów i zachował w tajemnicy cel ich wyprawy. Potem wy- tłumaczył, jak elfy zamierzają ukryć ich nieobecność, i kazał swym ludziom przysiąc w pradawnej mowie, że dochowają sekretu. Ufał im, ale kiedy w grę wrchodził Galbatorix i jego szpiedzy,

nigdy dosyć ostrożności. Następnie Eragon i Arya odwiedzili Orrina, Orika, Rorana i czarodziej- kę Triannę. Podobnie jak Nocnym Jastrzębiom, im również wyjaśnili sytua- cję i poprosili każdego o przysięgę zachowania tajemnicy. Zgodnie z oczekiwaniami, król Orrin okazał się najbardziej nieugięty. Na wizję wyprawy Eragona bądź Saphiry do Yroengardu zareagował obu- rzeniem i długo protestował przeciwko temu pomysłowi. Podawał w wąt- pliwość odwagę Eragona, kwestionował wagę informacji Solembuma i gro- ził wycofaniem swych sił z szeregów Yardenów, jeśli Eragon zdecyduje się

podjąć tak bezsensowną misję. Trzeba było ponad godziny gróźb, po- chlebstw i próśb, by go przekonać, i nawet wtedy Eragon lękał się, że Orrin wciąż może zmienić zdanie. Wizyty u Orika, Rorana i Trianny przebiegły szybciej, nadal jednak mu- sieli z Aryą przemawiać nieznośnie długo, by wszystko wyjaśnić. Zniecierp- liwiony Eragon robił się coraz bardziej poirytowany i niespokojny; chciał już wyruszyć i z każdą mijającą minutą dręczący go niepokój narastał. Wędrując tak z Aryą od namiotu do namiotu, wyczuwał także poprzez więź łączącą go z Saphirą ciche, melodyjne śpiewy elfów, rozbrzmiewające w tle wszystkiego co słyszał niczym pasmo sprytnie utkanej tkaniny, ukry- tej pod powierzchnią świata. Saphira została przy namiocie. Elfy ustawiły się w pierścień wokół niej i śpiewały, wyciągając ręce i stykając się czubkami palców. Celem długiego, skomplikowanego zaklęcia było zgromadzenie informacji niezbędnych, by stworzyć wierną podobiznę Saphiry. Naśladowanie postaci elfa bądź czło- wieka było już dostatecznie trudne, smok

wiązał się z jeszcze większymi problemami, zwłaszcza gdy wziąć pod uwagę odbijające światło łuski. Mimo to, jak wyjaśnił Eragonowi Blodhgarm, najtrudniejszą częścią złudzenia będzie odtworzenie efektów, jakie ciężar Saphiry wywierał na oto- czenie za każdym razem, gdy jej podobizna startowała bądź lądowała.

Kiedy wreszcie Eragon i Arya ukończyli obchód, noc ustąpiła już miej- sca porankowi i wschodzące słońce wisiało piędź nad horyzontem. W jego świetle zniszczenia wyrządzone nocą podczas ataku w obozie wydawały się jeszcze większe. Eragon chętnie odleciałby już z Saphirą i Glaedrem, Jórmundur jednak nalegał, by co najmniej raz przemówił do Vardenôw jako ich nowy przy- wódca. Zatem wkrótce potem, kiedy armia już się zebrała, odkrył, że stoi z tyłu pustego wozu, spoglądając na pole wypełnione zwTÓconymi ku niemu twarzami - niektóre były ludzkie, inne nie - i marzac, żeby znaleźć sie ędziekolwiek indziej. Wcześniej poprosił o radę Rorana.

- Pamiętaj, to nie są twoi wrogowie - rzekł kuzyn. - Nie masz się czego obawiać. Oni chcą cię polubić. Mów wyraźnie, szczerze i, cokolwiek zrobisz, zachowaj dla siebie dręczące cię wątpliwości. To najlepszy sposób na ich podbicie. Kiedy powiesz im o Nasuadzie, zareagują przerażeniem i rozpaczą. Zapewnij im niezbędną pociechę, a pójdą za tobą aż do bram Uru baenu. Mimo zachęt Rorana, Eragon nadal czuł obawę przed wygłoszeniem mowy. Wcześniej rzadko zwracał się do większych grup i nigdy nie wypo- wiadał więcej niż parę

zdań. Kiedy tak patrzył na ogorzałe od słońca, znużo- ne twarze wojowników, uznał, że wolałby raczej sam stawić czoło setce prze- ciwników, niż stać w miejscu publicznym, ryzykując dezaprobatę innych. Aż do chwili, gdy otworzył usta, nie był pewien, co właściwie zamierza powiedzieć. Kiedy jednak zaczął, słowa popłynęły same, był jednak tak spięty, że nie zapamiętał z nich zbyt wiele. Mowa minęła jak we śnie, w jego umyśle pozostało tylko wrażenie gorąca i potu, jęki żołnierzy na wieść o lo- sie Nasuady, ochrypłe okrzyki, kiedy nawoływał ich do zwycięstwa, i głośne wiwaty, gdy skończył. Z ulgą zeskoczył z wozu w miejsce, gdzie Arya i Orik czekali obok Saphiry. Gdy tylko to uczynił, strażnicy utworzyli wokół nich krąg, osłaniając ich przed tłumem i powstrzymując wszystkich, którzy chcieli z nimi po- rozmawiać. - Dobra robota, Eragonie! - Orik klepnął go w ramię. - Naprawdę? - Eragon wciąż czuł oszołomienie. - Byłeś niezwykle elokwentny - przytaknęła Arya. Zawstydzony wzruszył ramionami. Świadomość, że elfka znała większość przywódców Vardenów, onieśmielała go, nie mógł też powstrzymać myśli, że Ajihad bądź jego poprzednik, Deynor, spisaliby się lepiej jako mówcy. Orik pociągnął go za rękaw i Eragon pochylił się ku krasnoludowi. - Mam nadzieję, że cokolwiek tam znajdziesz, będzie warte wyprawy, przyjacielu - rzekł Orik głosem ledwie słyszalnym pośród krzyków tłu- mu. - Uważaj na siebie i nie daj się zabić, co? - Spróbuję. Ku zdumieniu Eragona tamten chwycił go za przedramię i objął szorstko. - Niechaj Guntera nad tobą czuwa. - Gdy się rozłączyli, Orik klepnął dłonią bok Saphiry. - I nad tobą także, Saphiro.

Życzę wam obojgu bez- piecznej drogi.

Saphira odpowiedziała cichym pomrukiem. Eragon obejrzał się na Aryę. Nagle poczuł się niezręcznie, nie miał po- jęcia co rzec, by nie zabrzmiało to banalnie. Jej uroda wciąż go porywała, wrażenie, jakie wywierała na nim, ani trochę nie osłabło. Ona zaś ujęła jego głowę w dłonie i ucałowała go uroczyście w czoło. Eragon wpatrywał się w nią ogłuszony. - Gulia waise medh ono, Argetlam. - Niechaj dopisuje ci szczęście, Srebrna Dłoni. Kiedy go puściła, chwycił jej ręce. - Nie spotka nas nic złego. Nie pozwolę na to. Nawet jeśli czeka na nas Galbatorix. Jeśli będę musiał, gołymi rękami rozedrę górski łańcuch, ale przyrzekam, że wrócimy bezpiecznie. Nim zdążyła odpowiedzieć, puścił ją i wdrapał się na grzbiet Saphiry. Tłum znów zaczął wiwatować, widząc, jak Eragon sadowi się w siodle. Po- machał do nich, a oni zdwoili wysiłki, tupiąc głośno i tłukąc rękojeściami broni w tarcze. Eragon ujrzał Blodhgarma i pozostałe elfy, zebrane w ciasną kupkę, na wpół ukryte za pobliskim pawilonem. Pozdrowił je skinieniem głowy, a one odpowiedziały tym samym. Ich plan był prosty: wraz z Saphira wyruszą, jakby zamierzali patrolować niebo i badać teren przed nimi - jak to czynili co dzień, gdy armia maszerowała - lecz okrążywszy obóz kilka razy, Saphira wleci w chmury i Eragon rzuci zaklęcie, które sprawi, że dla patrzących z ziemi stanie się niewidzialna. Wówczas elfy stworzą puste zjawy, które zajmą ich miejsca. Oni wyruszą w podróż, widma zaś wyłonią się z chmur. Jeśli dopisze im szczęście, nikt nie

zauważy różnicy. Eragon zaciągnął rzemienie wokół nóg i sprawdził, czy juki są stosow- nie zabezpieczone. Najwięcej uwagi poświęcił torbie po lewej, bo w niej, bezpiecznie opatulona ubraniami i kocami tkwiła wyścielona aksamitem szkatułka kryjąca w sobie bezcenne serce serc Glaedra, jego Eldunari. Ruszajmy zatem - powiedział stary smok. Do Vroengardu! - wykrzyknęła Saphira i świat zatańczył wokół Eragona, gdy odbiła się od ziemi. Poczuł na twarzy prąd powietrza, kiedy załopotała masywnymi, nietoperzowatymi skrzydłami, wzbijając się coraz wyżej i wy- żej w niebo. 384

Eragon mocniej chwycił szpikulec na smoczej szyi, chyląc głowę dla ochrony przed prądem powietrza. Wbił wzrok w lśniącą skórę siodła. Po- tem odetchnął głęboko, próbując przestać się martwić o to, co zostawiają za sobą i co wkrótce ujrzą. Teraz mógł już tylko czekać - czekać i mieć nadzieję, że Saphira zdąży dolecieć do Yroengardu i z powrotem, nim Im- perium znów zaatakuje Vardenów. Mieć nadzieję, że Koranowi i Aryi nic się nie stanie, że w jakiś sposób zdoła jednak ocalić Nasuadę i że wyprawa do Vroengardu to właściwa decyzja, szybko bowiem zbliżała się chwila, gdy będzie musiał w końcu stawić czoło Galbatorixowi.

SPIS TREŚCI Na początku: Historia Eragona, Najstarszego i Brisingra Przez wyłom

13

Cios młota

25

Cienie na horyzoncie

30

Król kot

36

Po walce

42

Wspomnienia umarłych

46

Czymże jest człowiek?

51

Cena wrładzy

60

Brutalnie w światło dnia

70

Kołysanka

78

Nie spoczną znużeni

87

Taniec z mieczami

94

7

Nie honor ni sława, lecz pęcherze w niefortunnych miejscach 103 Księżycożerna

109

Plotki i pismo

119

Aroughs

125

Dras-Leona

139

Rzut kośćmi

145

386

Przyjaciel i wróg

156

Ognista mąka

165

Popiół i pył

178

Bezkrólewie

195

Thardsvergundnzmal

202

Droga wiedzy

214

Bliskość serc

233

Odkrycie

242

Decyzje

249

Pod wzgórzem i skałą

258

Nakarmić boga

273

Niewierni na swobodzie

283

Dźwięk dzwonu

297

Czarna-jaskinia-dzierzbo-cierni

300

Młot i hełm

307

A potem runęły mury

309

Na brzegach jeziora Leona

319

Słowo Jeźdźca

329

Konklawe królów

340

Labirynt bez końca

352

Fragmenty, niewyraźne, na wpół dostrzeżone Pytania bez odpowiedzi

370

Pożegnanie

380

360