Paolini Christopher - Dziedzictwo - 05 - Dziedzictwo Tom 2

Dziedzictwo KsiEga IV tom II Jest to wersja przetłumaczona z języka angielskiego przez Polskich czytelników i fanów cyklu „Dziedzictwo” Od samego początku nie podobało się nam , że w polskiej wersji czwarta część książki została wydana w dwóch tomach. Powodem takiego postępowania przez wydawnictwo MAG był fakt iż „tłumacz nie zdążyłby do daty premiery skończyć całej książki” więc nie chcieli zwlekać i podzielili ją na dwa tomy (i oczywiście nie chodziło tu o fakt że polscy czytelnicy zapłacą za całość dwa razy więcej czyli 80zł). Ale myślę że cena nie była głównym problemem , głównym problemem było to, że na ten tom książki czekaliśmy niespełna 3 lata . i kiedy już otrzymaliśmy go… to w połowie lektury , w trakcie najciekawszej akcji z całej serii – brutalnie przerwano nam , i napisano „Ciąg dalszy nastąpi” (premiera styczeń 2012) Byłem na tyle sfrustrowany tym faktem – że w mojej głowie powstał pomysł przetłumaczenia książki z wersji angielskiej , zrobienia na przekór wydawnictwu MAG i zaspokojenie zniecierpliwionych czytelników , w tym siebie samego. Nie było łatwo , nawet nie chce wymieniać na ilu ludziach się zawiodłem – którzy najpierw byli chętni do pomocy a potem się nie odzywali nawet słowem…byłem już bliski poddania się i opublikowania połowy rozdziałów – ale wtedy z pomocą przyszli kochani użytkownicy forum Saphira i prace znowu ruszyły (były 2 razy zawieszane)… Ale zostawiam już tamte niemiłe przeżycia , bo w końcu , po niespełna miesiącu czasu

UDAŁO NAM SIĘ !!! 2

Dlatego chce gorąco podziękować wszystkim tym, którzy przyczynili się do powstania tłumaczenia – bo bez was tego by nie było !!!

Tłumaczący : (z góry przepraszam, jeśli o kimś zapomniałem) Feonr , Kraster , Joy , olka , navciakowa , Droelim , Roszpunka Kotołak , Kama , żabnica , Wilga , Serek , Nefereth , Dexter , Leo , Kitowiec , Anton , Bredzisz-elda , Wilga , ash , Bells , Rivienna.

Oraz specjalne podziękowania dla Kasi B. (selenesimon) – która zajęła się „czarną robotą”, czyli edycją, poprawkami i stylistyką całego tłumaczenia !

Ostrzegam, że wydanie to nie będzie idealne, z pewnością będzie sporo błędów, które przeoczyliśmy , ale proszę o docenienie pracy, jaką włożyłem ja , moi koledzy i koleżanki - choć każda uzasadniona krytyka będzie przez nas w pełni akceptowana… Wersja ta jest od nas – dla nas i dlatego proszę wszystkich o wyrozumiałość… Koniec tego gadania  Zapraszam do czytania i życzę miłej lektury

jarak 10 3

Męka niepewności

N

asuada otworzyła oczy. Płytki pokrywały ciemny, sklepiony sufit, pokryte nieregularnymi wzorami w odcieniach czerwieni, błękitu i złota. Składały się one z linii, które więziły jej spojrzenie w bezsensowny sposób. Ostatecznie jednak zmusiła się by spojrzeć w bok.

Pomarańczowy blask pochodził ze źródła, które znajdowało się gdzieś nad nią. Światło było wystarczająco silne by ukazać kształt ośmiokątnej komnaty, lecz nie wystarczająco mocne by rozproszyć cienie, które przyległy do narożników pokoju przypominając ciemną mgiełkę. Przełykając uświadomiła sobie, że jej gardło jest zupełnie suche. Powierzchnia, na której leżała była zimna, gładka i niewiarygodnie twarda. Miała wrażenie, że chłód kamienia przenika przez nią od obcasów po opuszki jej palców. Zimno przenikało przez jej kości, co zmusiło ją do zorientowania się, że jedyną rzeczą, którą miała na sobie była cienka, biała koszula, w której położyła się spać. Gdzie jestem? Wspomnienia wróciły do niej w jednej chwili, nie mając sensu ani porządku. Burza nieprzyjemnych myśli wdarła się do jej głowy tak intensywnie, że niemal dało się to odczuć fizycznie. Zaczęła oddychać szybko, chcąc się podnieść i usiąść, by w razie potrzeby móc uciekać lub walczyć, lecz wtedy zdała sobie sprawę z tego, że nie jest w stanie poruszyć się więcej niż o ułamek cala w jakimkolwiek kierunku. Wokół jej kostek oraz nadgarstków znajdowały się wyściełane kajdany, a jej głowę przytrzymywał gruby, skurzany pas przyciskając ją mocno do płyty, uniemożliwiając jej podniesienie lub nawet obrócenie się. Napięła wszystkie mięśnie próbując się uwolnić, lecz krępujące ją więzy były zbyt silne by mogło jej się udać. Wypuszczając powietrze zaprzestała swoich nieudolnych prób i ponownie zaczęła bezsilnie patrzeć w sufit. Krew tętniła jej w uszach w oszalałym tempie. Ciepło przepełniało jej ciało, policzki zaczęły płonąć, a ręce i nogi wydawały się wypełnione gorącym olejem. Więc, tak właśnie umrę? Przez jeden rozpaczliwy moment zaczęła użalać się nad sobą. Jej życie ledwie się rozpoczęło, a teraz miało dobiec końca i to w najgorszy i najbardziej nieszczęśliwy sposób jaki mogła sobie wyobrazić. Co gorsza nie miała już nigdy dokończyć rzeczy, które 5

rozpoczęła. Ani wojny, ani miłości, ani narodzin, ani nawet życia. Jedyne co po sobie pozostawiła to bitwy i trupy oraz przemieszczające się tabory armii. Fortele zbyt liczne by pamiętać, przysięgi przyjaźni i wierności warte teraz mniej niż obietnica mima. Oraz niepewną, marudną, nazbyt wrażliwą armię dowodzoną przez Smoczego Jeźdźca, młodszego nawet od niej. Wydawało się mało prawdopodobne, że jej imię zostanie zapamiętane. A pamięć, to wszystko co po sobie pozostawia - była ostatnią z rodu, kiedy umrze nie będzie już nikogo, kto mógłby przejąć jej dziedzictwo. Te myśli bolały ją. Zwymyślała samą siebie za to, że nie postarała się o dzieci, kiedy jeszcze mogła. Przepraszam. Wyszeptała, widząc przed oczami twarz swojego ojca. Następnie zdyscyplinowała samą siebie i odłożyła na bok rozpacz. Jedyna kontrola jaką miała nad sytuacją, była to samokontrola, a ona nie zamierzała odrzucić jej dla wątpliwej przyjemności oddawania się niepewnościom, lękom oraz żalom. Tak długo jak panowała nad swoimi myślami i uczuciami nie była całkowicie bezbronna. To była najmniejsza część wolności jaką mogła posiadać – jej myśli. Była jednak za to wdzięczna, lecz wiedziała, że niedługo i ona może zostać jej odebrana, więc była tym bardziej zdeterminowana by ją zatrzymać. W każdym bądź razie nadal miała do spełnienia swój ostatni obowiązek – opierać się przesłuchaniu. W tym celu musi w pełni nad sobą panować, inaczej jej obrona szybko zostanie złamana. Spowolniła oddech i skoncentrowała się na regularnych przepływach powietrza przez jej gardło i nos, pozwalając temu odczuciu zniwelować wszystkie inne. Kiedy poczuła się wystarczająco wyciszona, zdecydowała się pomyśleć o czym może bezpiecznie rozmyślać. Tak wiele rzeczy było niebezpiecznych - niebezpiecznych dla niej, dla Vardenów, dla jej sojuszników lub dla Eragona i Saphiry. Nie wspominała rzeczy, których powinna unikać, bo mogłoby to dać jej strażnikom informacje, których pragnęli. Zamiast tego wybrała myśli i wspomnienia, które wydały jej się niegroźne i starała się ignorować resztę. Starała się przekonać siebie, że wszystko czym jest i czymkolwiek kiedykolwiek była składa się tylko z tych kilku elementów. W gruncie rzeczy próbowała utworzyć nową i prostszą tożsamość dla samej siebie, aby w razie, gdyby została zapytana o wydarzenia ze swojej przeszłości, mogłaby całkiem szczerze udzielać fałszywych odpowiedzi . To była niebezpieczna technika, aby zadziałała musiała uwierzyć we własne oszustwo i jeśli kiedykolwiek zostałaby uwolniona, mogłaby już nigdy nie odzyskać własnej tożsamości. Ale w tym momencie, nie miała żadnej nadziei na ratunek lub wypuszczenie. Jedyne co chciała osiągnąć to jak najdłużej stawiać opór swoim prześladowcom. Gokukara, daj mi siłę aby przetrwać próby której mnie czekają. Ochraniaj mnie i jeśli miałabym umrzeć przenieś mnie bezpiecznie z tego świata… Zabierz mnie do mego ojca.

6

Jej spojrzenie wędrowało po przykrytym płytkami pokoju, sprawdzając go cal po calu. Domyśliła się że musi znajdować się w Uru’baenie. Jedyne logiczne wyjaśnienie , kazało sądzić, że Murtagh i Cierń zabrali ją właśnie tam, co tłumaczyłoby elficki wygląd pokoju. Elfy zbudowały większą część Uru’baen, miasta, które nazwali Ilirea, jeszcze przed wojną ze smokami dawno temu, jaki i później, gdy miasto stało się częścią królestwa Brodring, a Jeźdźcy złożyli tam oficjalną wizytę Pamiętała to wszystko z opowieści ojca. Sama nigdy nie widziała miasta i nie wiedziała jak ono wygląda. Mogła jednak znajdować się w zupełnie innym miejscu. W jednej z prywatnych posiadłości Galbatorixa. Było to całkiem możliwe. Pokój mógł być też, jedynie iluzją. Dobrze wyszkolony mag, mógłby decydować o wszystkim co widziała, słyszała i czuła, mógłby zmienić świat wokół niej tak bardzo , że nawet nie zdawałaby sobie z tego sprawy. Cokolwiek się z nią stało - cokolwiek wydawało się z nią stać, nie pozwoli się oszukiwać Nawet gdyby sam Eragon rozbił drzwi i zakończył jej niewolę - nadal wierzyłaby, że to kolejny podstęp jej porywaczy. Przestała ufać swoim zmysłom. Od momentu, gdy Murtagh, porwał ją z obozu, wszystko stało się kłamstwem, bez nadziei że to kłamstwo kiedyś się skończy. Jedyna rzecz która wydawała się pewna było to, że wciąż żyje. Wszystko inne wydawało się podejrzane, nawet jej własne myśli. Gdy minął pierwszy strach, powoli zaczęło ogarniać ją znudzenie. Jedynym sposobem określenia czasu spędzonego w celi, były miarowy odgłos jej żołądka domagającego się czegoś do zjedzenia i wypicia. Próbował wypełnić czas oczekiwania, wymieniając kolejno liczby, lecz szybko zaczęło ją to nudzić, i zapominała w którym momencie skończyła. Mimo przerażenia, chciała by porywacze pospieszyli się i przyszli do jej celi. Próbowała krzyczeć, ale odpowiadało jej tylko echo. Monotonne światło oświetlające jej pokój, cały czas świeciło jednolitym blaskiem. Stwierdziła, że musi być to jedna z lamp zrobionych przez krasnoludy. Lampa świeciła zbyt mocno by mogła zasnąć, jednak w końcu zmęczenie zmusiło ją do zapadnięcia w drzemkę. Perspektywa śnienia przerażała ją. Najbardziej wrażliwa była właśnie podczas snu. Bała się że jej nieświadomy umysł, łatwiej wyjawi informacje, które starała się ukryć. Nie miała jednak żadnego wyboru. Prędzej czy później będzie musiał przespać się chwile, a walczenie z sennością mogło jedynie pogorszyć jej stan. Więc spała. Ale jej ciało wcale nie odpoczywało i gdy wreszcie się obudziła nadal czuła zmęczenie. Bum… Nagły dźwięk przeraził Nasuade. 7

Gdzieś za sobą usłyszała skrzypienie klamki, a następnie dźwięk otwieranych drzwi. Jej tętno gwałtownie przyspieszyło. Według niej minął już ponad dzień odkąd odzyskała przytomność. Była boleśnie spragniona, jej język był obrzmiały i klejący, a całe jej ciało obolałe od bycia uwięzionym w jednej pozycji od tak długiego czasu. Usłyszała kroki na schodach - odgłos skórzanych butów szurających o kamień Przerwa. Brzęk metalu. Klucze? Noże? Coś gorszego? Odgłosy kroków rozległ się ponownie. Ktoś zbliżał się do jej celi. Pełen godności mężczyzna ubrany w szarą wełnianą tunikę, znalazł się w polu jej widzenia, niosąc srebrny talerz z posiłkiem składającym się z sera, chleba, mięsa, wina oraz wody. Mężczyzna schylił się i umieścił talerz na kamiennej posadzce, po czym obrócił się i podszedł w jej stronę. Jego kroki były krótkie, szybkie i dokładne, niemal delikatne. Rzężąc nieznacznie, oparł się o krawędź płyty i spoglądał w jej stronę. Jego głowa była jak tykwa: cebulasta na szczycie i wąska w środku. Był gładko wygolony i głównie łysy, z wyjątkiem frędzla ciemnych, krótko obciętych włosów. Górna część jego czoła była lśniąca, jego mięsiste policzki były rumiane a jego usta, tak szare jak jego tunika. Miał zwyczajne oczy: brązowe i ułożone blisko siebie. Wysunął język i zobaczyła, że jego zęby stykały się na końcu, jak szczęki i wystawały dalej niż normalnie, jak pysk zwierzęcia. W jego ciepłym, wilgotnym oddechu dało się wyczuć zapach wątróbki i cebuli. Głód spotęgował dławiący odór. Doskonale zdawała sobie że wzrok mężczyzny prześlizgiwał się po jej skromnie ubranym ciele. Poczuła się delikatna i krucha, jakby była tylko zabawką ku uciesze nieznanego mężczyzny. Gniew i upokorzenie sprawiły, że zaczęła się rumienić. Postanowiła nie czekać aż mężczyzna ujawni swoje zamiary, spróbowała mówić, poprosić go o szklankę wody, ale jej gardło było zbyt zaschnięte; wszystko co mogła zrobić to cicho westchnąć. Nieznany mężczyzna mlasnął językiem, i ku jej zdziwieniu zaczął ją uwalniać. W chwili, gdy stała się wolna usiadła na płycie, tworząc coś w rodzaju noża z dłoni jej prawej ręki, zamachnęła się w kierunku szyi mężczyzny. Złapał ją za nadgarstek, pozornie bez wysiłku. Warknęła i dźgnęła go w oczy palcami drugiej ręki. Ponownie złapał ja za nadgarstek. Starała się wyrywać, ale jego uścisk był zbyt mocny by go przełamać; jej nadgarstki równie dobrze mogłyby być zamknięte w kamieniu. Sfrustrowana, rzuciła się do przodu i zatopiła zęby w prawym przedramieniu człowieka. Gorąca krew dostała się do jej ust, słona i miedziana. Zakrztusiła się, ale nadal nie zmniejszała uścisku, nawet gdy krew zaczęła ściekać jej po brodzie. Między zębami i przed językiem czuła mięśnie człowieka zginające się, jak wiele złapanych węży próbujących uciec. 8

Poza tym nie reagował. W końcu puściła jego ramie, cofnęła głowę i splunęła krwią prosto w jego twarz. Nawet wtedy mężczyzna pozostał niewzruszony, z ta sama płaską ekspresją, nie mrugnął ani w żaden inny sposób nie pokazał jakichkolwiek oznak bólu lub gniewu. Wyrywała mu się ponownie, a następnie obróciła swoje biodra i nogi na płycie by kopnąć go w żołądek. Zanim cios dosięgną celu, mężczyzna puścił jej lewy nadgarstek i uderzył ją twardo w twarz. Białe światło błysnęło jej przed oczami, bezgłośne eksplozje zdawały się wybuchać wokół niej. Jej głowę odrzuciło na bok, zacisnęła mocno zęby, a ból pomknął w dół jej kręgosłupa od podstawy czaszki. Kiedy jej wzrok stał się wyraźny usiadła wpatrując się w człowieka, ale nie zrobiła nic by zaatakować go ponownie. Zrozumiała, że była skazana na jego miłosierdzie. Musiała znaleźć coś czym mogłaby przeciąć jego gardło lub czym mogłaby pchnąć go w oko, jeśliby chciała go pokonać. Puścił jej nadgarstki i sięgnął do tuniki skąd wyjął nudną białą chusteczkę. Dotknął nią swoją twarz ścierając każdą kroplę krwi i śliny. Potem obwiązał chustę wokół obrażenia na jego ramieniu używając do tego węzła szczęki, aby złapać jeden z końców materiału. Wzdrygnęła się, gdy wyciągnął rękę i złapał ją za ramie; jego duże grube palce otoczyły jej kończyny. Uniósł ją z popielatej płyty, a jej nogi uderzyły o podłogę. Wisiała jak lalka trzymana przez człowieka, a jej ramię skręciło się pod złym katem nad głową. Postawił ja na nogi. Tym razem wytrzymały. Na wpół podtrzymując ją poprowadził ją w stronę małych drzwi, gdzie leżała, ciasno przywiązana do kamiennej płyty. Obok znajdowała się krótka kondygnacja schodów, które prowadziły do drugich, większych drzwi – tych samych, którymi jej porywacz wszedł. Były zamknięte, jednak pośrodku znajdowała mała metalowa krata, przez które można było dostrzec dobrze oświetlone tkaniny wiszące na gładkiej ścianie. Mężczyzna pchnął drzwi boczne i poprowadził ją do wąskiej latryny. Ku jej uldze zostawił ja tam samą. Szukała po całym pokoju czegokolwiek czego mogłaby użyć jako broni lub środka do ucieczki, lecz ku jej rozczarowaniu znalazła tylko kurz, wióry drzewne i bardziej złowrogie zaschnięte ślady krwi. Więc zrobiła to czego po niej oczekiwano, a kiedy wyszła z wychodka, pocący się szaro ubrany mężczyzna złapał ją za ramię i zaciągnął z powrotem do płyty. Gdy się zbliżali zaczęła kopać i walczyć, wolałaby być pobita niż powstrzymana jak przedtem. Mimo wszystkich jej wysiłków nie udało jej się zatrzymać lub spowolnić mężczyznę. Jego kończyny były jak z żelaza i nawet cios w jego miękki brzuch nic nie dał. Postępował z nią jak z małym dzieckiem, przyciskając jej ramiona płasko do głazu, a następnie zamykając kajdanki wokół jej nadgarstków i kostek. Wreszcie przeciągnął skórzany 9

pas nad jej czołem i zaczepił go wystarczająco mocno, żeby utrzymać jej głowę w miejscu, ale nie na tyle mocno, żeby spowodować jej ból. Spodziewała się, że pójdzie zjeść obiad, kolację – czy cokolwiek to było – ale zamiast tego podniósł talerz, zaniósł ku niej i zaproponował jej łyk wodnistego wina. Z powodu leżenia na plecach było trudne do przełknięcia, więc musiała szybko wypić napój z cisnącego się na usta srebrnego kielicha. Uczucie suchości w gardle zniwelowało spływające rozcieńczone wino; to dało jej chłodną ulgę. Kiedy kielich był pusty, mężczyzna odsunął go na bok i podsunął jej pocięte kromki chleba i sera. - Jak …? - powiedziała, gdyż głos w końcu zaczął słuchać jej poleceń – Jak masz na imię? Człowiek patrzył na nią bez emocji. Jego bulwiaste czoło lśniło niczym wypolerowana kość słoniowa w świetle bezogniowej lampy. Pchnął chleb i ser w jej kierunku. - Kim jesteś? Czy to Urû’baen? Czy jesteś więźniem jak ja? Możemy pomóc sobie nawzajem. Galbatorix nie jest wszechwiedzący. Wspólnie możemy znaleźć sposób na ucieczkę. To może wydawać się niemożliwe, ale wcale takie nie jest, przysięgam - nadal kontynuowała niskim, spokojnym głosem, mając nadzieję, ze powie coś dzięki czemu zyska sobie sympatię tego człowieka lub odwoła się do jego egoizmu. Wiedziała, że mogła być przekonywująca – wielogodzinne negocjacje w imieniu Vardenów udowadniały to ku jej satysfakcji – ale jej słowa zdawały się nie mieć wpływu na mężczyznę. Gdyby nie jego oddech, równie dobrze mógłby być martwy tak jak tam stał, trzymając chleb i ser. Przyszło jej do głowy, że być może jest głuchy, ale zauważył, gdy próbowała poprosić o wodę, więc odrzuciła tę możliwość. Mówiła dopóki nie wyczerpała wszystkich argumentów i odwołań, które wpadły jej do głowy, a kiedy zatrzymała się – by wymyślić inne – mężczyzna umieścił chleb i ser w jej ustach przytrzymując go tam. Wściekła chciała go wyjąć, ale jego ręka nawet nie drgnęła, a on sam patrzył na nią z tym samym pustym wyrazem obojętności. Jej kark zesztywniał, zdała sobie sprawę, że to nie było udawanie; ona naprawdę nie robiła na nim wrażenia. Mogłaby to zrozumieć, gdyby jej nienawidził, czy też odczuwał perwersyjną przyjemność w dręczeniu jej, lub gdyby był niewolnikiem, który niechętnie słuchał rozkazów Galbatorixa, ale żadne z tych rzeczy nie zdawały się być blisko prawdy. Przeciwnie - był obojętny, pozbawiony najmniejszych nawet strzępów empatii. Nie miała najmniejszych wątpliwości, że mógł zabić ją tak samo łatwo jak i opiekować się nią, bez najmniejszego wysiłku jak niejeden mógłby rozmiażdżyć mrówkę. Cicho przeklinając konieczność tego, otworzyła usta i pozwoliła mu na położenie kawałka chleba i sera na jej język, mimo że miała ochotę ugryźć jego palce.

10

Karmił ją. Jak dziecko. Wkładając w usta każdy kęs jedzenia tak delikatnie, jakby to była wydrążona szklana kula, którą mogą rozbić zbyt gwałtowne ruchy. Głębokie poczucie wstrętu wzbierało się w niej. Aby przejść z pozycji lidera największego sojuszu w historii Alagaësii do – nie, to nie miało sensu. Była córką swojego ojca. Żyła w Surdzie, w kurzu i upale, wśród odbijającym się echem rozmów kupców w tętniących życiem ulicach rynku. To wszystko. Nie miała powodu, by być dumną, nie było powodu by odrzucać swój upadek. Niemniej jednak, nienawidziła mężczyzny zbliżającego się do niej. Nienawidziła tego, że nalegał na karmienie jej, podczas gdy ona sama mogła to zrobić. Nienawidziła, że Galbatorix, lub ktokolwiek nadzorował jej niewolę, starał się pozbawić ją dumy i godności. I nienawidziła tego, że w pewnym stopniu mu się to udało. W końcu zdecydowała, że zabije człowieka. Gdyby mogła dokonać tylko jednej jeszcze rzeczy w swym życiu, zabiłaby swojego strażnika. Z wyjątkiem ucieczki, nic innego nie dałoby jej takiej satysfakcji. Tak czy inaczej, znajdę sposób. Pomysł ucieszył ją i zjadła resztę posiłku ze smakiem, cały czas spiskując jak doprowadzić do upadku mężczyzny. Kiedy skończyła, człowiek wziął tace i wyszedł. Słuchała jak jego kroki cichną, gdy otwierał i zamykał drzwi za sobą zasuwając zatrzask, a następnie ciężki odgłos kroków za drzwiami. Przez jakiś czas, bawiła się śledzeniem jednej z linii namalowanych na suficie i próby ustalenia czy ma początek i koniec. Linia, którą wybrała była niebieska; ten kolor przemawiał do niej ze względu na skojarzenia z pewna osobą, o której, ponad wszystko, nie śmiała myśleć. W międzyczasie znudziła się linią i fantazjami o zemście, zamknęła oczy i usnęła niespokojnym półsnem, gdzie godziny wydawały się, z paradoksalną logiką koszmarów, płynąć szybciej i wolniej niż zwykle. Kiedy mężczyzna w białej tunice wrócił, była niemal zadowolona z jego widoku , za tą reakcję gardziła sobą, uważając ją za słabość. Nie była pewna jak długo czekała – nie mogła być pewna, skoro nikt jej nie powiedział – ale wiedziała, że był to czas krótszy niż wcześniej. Nadal jednak czuła, jakby musiała czekać w nieskończoność i bała się, że ma pozostać przywiązana i odizolowana, lecz na pewno nie ignorowana. Ku jej zniesmaczeniu, była wdzięczna, że mężczyzna miał odwiedzać ją częściej niż początkowo sądziła. Leżenie bez ruchu na płaskim kamieniu przez tak wiele godzin, mogła przecierpieć, ale być pozbawioną kontaktu z żadna inna żywą istotą, nawet tak niezdarną i odrażającą jak jej strażnik - było torturą samą w sobie i było zdecydowanie trudniejszą próbą do zniesienia. Gdy mężczyzna uwalniał ją od jej więzów, zauważyła, że jego rana na przedramieniu została uleczona; skóra była tak gładka i różowa jak prosię. 11

Nasuada powstrzymywała się od walki, ale w drodze do latryny udawała, że się chwieje i upada, mając nadzieję, że zbliży się wystarczająco do talerza, gdzie mogłaby ukraść mały nożyk, który mężczyzna używał do krojenia owoców. Jednak talerz okazał się być zbyt daleko, a człowiek był zbyt ciężki dla niej, by podejść bliżej bez powiadamiania go o jej intencji. Jej taktyka zawiodła. Zmuszała się do przyjmowania ze spokojem reszty jego usług; musiała go przekonać, że poddała się, by mógł być z tego powodu zadowolony, i jeśli miała szczęście, nieostrożny. Podczas, gdy ją karmił, studiowała wygląd jego paznokci. Wcześniej była zbyt zła, by zwrócić na nie uwagę, ale teraz gdy uspokoiła się, ich osobliwość zafascynowała ją. Jego paznokcie były grube i głęboko sklepione. Zostały one umiejscowione w głębi ciała, a białe księżyce przy skórce były duże i szerokie. Stwierdziła, że nie różniły się od paznokci wielu ludzi i krasnoludów, którymi się zajmowała. Kiedy się nimi zajmowała?... Nie pamiętała. Coś sprawiło, że jego paznokcie były tak zadbane, oprócz staranności w dbaniu o nie. I wydało jej się, że uprawianie to dobre określenie dla niej w stosunku do jego paznokci, gdyż były jak rzadkie kwiaty, którym ogrodnik poświęcił długie godziny pielęgnacji. Skórki były schludne i odpowiednio wykończone, bez śladu łez, a paznokcie były równo przycięte, nie za długo nie za krótko, wierzch paznokci był wypolerowany, jak porcelana, jakby wcierano w nie olej lub masło. Z wyjątkiem elfów, nigdy nie widziała mężczyzn z tak perfekcyjnymi paznokciami. Elfy? Odrzuciła tę myśl, zła na siebie. Ona nie znała elfów. Paznokcie były zagadką, w obecnych warunkach skądinąd zrozumiałą; tajemnicą, którą chciałaby rozwiązać, choć chyba nie było sensu próbować. Zastanawiała się kto był odpowiedzialny za wzorowy stan paznokci. Czy to on sam? Wydawał się zbyt wybredny i nie mogła sobie wyobrazić, żeby miał żonę bądź córkę lub pracownika lub kogokolwiek innego będącego wystarczająco blisko niego, kto zwróciłby aż tyle uwagi na płytki na jego palcach. Oczywiście zdawała sobie sprawę, że może się mylić, wiele bitewnych ponurych blizn blisko ust mężczyzn, którzy kochali tylko wino, kobiety i wojny – zaskakiwało ją, gdyż pewne aspekty ich charakterów były w sprzeczności z ich wyglądem zewnętrznym: mieli talent do rzeźbienia w drewnie, skłonność do zapamiętywania romantycznych wierszy, zamiłowanie do psów lub całkowite oddanie rodzinie, które ukrywali przed resztą świata. Lata temu nauczyła się, że Jörmun… Zamknęła napływ myśli, zanim pomyślała o czymś jeszcze. W każdym razie, pytanie, które wciąż do niej powracało było proste: dlaczego? Motywacja była naprawdę wymowna, skoro nawet tak drobne rzeczy jak paznokcie były interesujące.

12

Jeśli paznokcie są dziełem kogoś innego, to musiały być dziełem albo kogoś zakochanego albo przerażonego. Ale wątpiła, żeby to był przypadek; coś było nie tak. Jeśli zamiast tego były dziełem samego mężczyzny, to wiele możliwości było prawdopodobnych. Być może jego paznokcie były dla niego drogą do wywierania wpływu nad swoim życiem, które już nie należało do niego. Lub możliwe, że czuł, iż były cząstką jego samego, która mogłaby być atrakcyjna. A może opieka nad nimi była tylko nerwowym tikiem, zwyczajem, który nie służył żadnym innym celom, tylko zapełnieniu sobie godzin. Niezależnie od prawdy fakt był taki, że ktoś oczyszczał, przycinał, polerował i naoliwiał jego paznokcie i nie był to przypadkowy bądź niezamierzony wysiłek. Nadal rozważała tą sprawę, jednocześnie jedząc, cały czas je obserwując. Okazjonalnie, patrzyła w górę, w poszukiwaniu wskazówki takiej lub innej na topornej twarzy mężczyzny, ale zawsze bez powodzenia. Po nakarmieniu jej ostatnim kawałkiem chleba, mężczyzna pchnął się poza krawędź płyty, podniósł talerz i odwrócił się. Przeżuła i połknęła chleb tak szybko jak mogła bez zadławienia się, a potem głosem zachrypniętym i skrzypiącym z nieużywania, powiedziała: - Masz ładne paznokcie. Są bardzo... błyszczące. Mężczyzna zatrzymał się w połowie kroku, a jego duża ciężka głowa obróciła się ku niej. Przez chwilę pomyślała, że mógłby uderzyć ją ponownie, ale potem jego szare wargi rozdzieliły się i uśmiechnął się do niej, pokazując zarówno dolne i górne rzędy zębów. Stłumiła dreszcz; wyglądał jakby był gotowy odgryźć głowę kurczakowi. Wciąż z tym samym wyrazem niepokoju, mężczyzna zniknął z jej pola widzenia, a kilka sekund później usłyszała jak drzwi celi otwierają się i zamykają. Uśmiech wkradł się na jej usta. Duma i próżność pozostały jego słabymi punktami, które mogłaby wykorzystać. Jeśli miała uzdolnienia w jakiejś dziedzinie była to zdolność do zaginania innych według jej woli. Mężczyzna dał jej najmniejszy uchwyt – nie więcej niż potrzymać palec, czy raczej paznokieć – ale to było to co potrzebowała . Teraz mogła zacząć się wspinać.

13

Westybul Wieszczki

Z

a trzecim razem kiedy przyszedł do niej owy mężczyzna, Nasuada spokojnie spała. Dźwięk otwieranych przez niego drzwi wyrwał ją ze snu. W krótkim czasie zorientowała się, gdzie jest. Jej ręce były mocno związane, więc próbowała przetrzeć sobie oczy mrugając.

Wtedy zorientowała się, że na jej ubraniu wciąż widnieje plama z wina które piła przy posiłku. Dlaczego on tak szybko wrócił? Jej serce waliło coraz mocniej, kiedy mężczyzna przeszedł obok niej z miedzianym naczyniem pełnym węgla, po czym postawił je na schodku. Między węgielkami znajdowały się długie, metalowe pręty. Nasuadę ogarniał coraz większy niepokój. Próbowała spojrzeć mu w oczy, ale on nie zwracał na nią uwagi. Wyjąwszy z sakwy przywiązanej do paska krzemień, rozpalił on ogień w naczyniu. Ukłonił się i delikatnie, niczym matka całująca swe nowonarodzone dziecko, dmuchał w kierunku zaiskrzonych węgli, które nagle zajęły się ogniem. Przez kilka minut, doglądał go, dokładając coraz więcej węgla. Nasuada wciąż patrzyła, wręcz nie mogła oderwać swojego spojrzenia pomimo tego, co miało ją zaraz spotkać. Nikt nie wymówił ani słowa, jakby byli zawstydzeni całą sytuacją. Mężczyzna znów dmuchnął na ogień, odwrócił się i ruszył w jej stronę. Nie poddawaj się - powiedziała sama do siebie. Kiedy podchodził do niej, wstrzymała oddech, a on był coraz bliżej i bliżej. Poczuła na sobie delikatny podmuch wiatru, kiedy ją wymijał. Mężczyzna wchodził po schodach, a Nasuada wsłuchiwała się w jego cichnące kroki. Cicho wzdychając, trochę się uspokoiła. Rozżarzone węgle wciąż przyciągały do siebie jej uwagę. Pręty w naczyniu pokrywały się rdzawym kolorem od rozgrzania. Mocząc sobie usta, marzyła a łyku wody, brakowało jej tego. W komnacie nie było słychać niczego, poza okazjonalnym dźwiękiem wydawanym przez pękający węgiel.

14

Kiedy tak leżała, uwięziona i bezbronna, nie chciała o niczym myśleć. Przeszkadzałoby jej to w skoncentrowaniu się. Cokolwiek miało się zdarzyć - zdarzy się i nic nie było w stanie tego powstrzymać. Nagle, w korytarzu przy komnacie rozbrzmiały kroki, jakieś nieznane dotąd. Nie były to kroki jednej osoby, raczej grupy ludzi. Brzmiały tak chaotycznie, że nie można było ocenić ile osób zbliżało się do niej. Tuż przed drzwiami, kroki nagle ustały i można było usłyszeć czyjąś rozmowę, tuż po tym, dwie osoby weszły do pokoju. Drzwi zatrzasnęły się, wydając głuchy dźwięk. Spokojnym tempem, szli oni po schodach. W najdalszym ząkątku jaki Nasuada mogła dojrzeć, ktoś ustawił krzesło, na którym usiadł jeden z mężczyzn. Był duży, nie otyły, po prostu dobrze zbudowany. Na barkach miał zawieszoną długą czarną pelerynę, którą był owinięty. Wyglądała jakby kryła pod sobą pancerz. Światło z rozpalonych węgli i lampy którą trzymał pozwalało dojrzeć jego kształty, ale było zbyt ciemno żeby zobaczyć go dokładniej. Jednak korona na czole tego mężczyzny była łatwa do zauważenia. Serce Nasuady z każdą sekundą biło coraz szybciej. Drugi mężczyzna, którego ubrania były otoczone złotą nicią, podszedł do naczynia, stojąc do niej tyłem i zaczął wyjmować z niego pręty. Siedzący mężczyzna zdjął swoje rękawice, jego dłonie były mocno opalone. Jego głos był niski, melodyczny i stanowczy. O takim głosie jak jego marzył nie jeden Bard. Dla Nasuady był on jak ciepłe morskie fale, które ją uspokajały. Słuchanie go, przypominało jej słuchanie Elvy. - Witaj w Urû’baen Nasuado, córko Ajihada - rzekł mężczyzna. - Witaj w moim domu, tutaj, pod antycznymi górami. Od dawna nie mieliśmy tutaj tak zacnego gościa jak Ty. Miałem wiele spraw do załatwienia, ale teraz zajmę się tobą, jak na gospodarza przystało. W jego głosie można było wyczuć złowieszcze intencje. Nasuada nigdy nie widziała Galbatorixa na własne oczy, jedynie słyszała o nim, studiowała rysunki, ale wpływ jego głosu nie pozostawiał żadnych wątpliwości - on na prawdę był królem. Jego akcent i dykcja były inne, tak jakby język w którym teraz mówi nie był jego ojczystym językiem. Nie była to duża różnica, ale na pewno nie była niezauważalna. Wydawało jej się, że to przez to, że język zmienił się od czasów jego młodości, było to według niej najbardziej prawdopodobne wytłumaczenie, bo przypominało jej to-Nie, nie przypominało jej niczego. Pochylił się w jej kierunku, mogła poczuć jego wzrok na sobie. 15

- Jesteś młodsza niż myślałem, wiem że dopiero niedawno stałaś się dorosła, ale i tak jesteś tylko dzieckiem. Wszyscy są dla mnie jak dzieci - głupie, beztroskie dzieci, które nie wiedzą co jest dla nich dobre - dzieci które potrzebują trzymać kogoś starszego za rękę żeby cokolwiek zrobić. - Kogoś takiego jak ty? - odpowiedziała kpiąc. Słyszała jak się śmiał. - Wolałabyś rządy elfów? Jestem jedynym z naszej rasy, który jest w stanie ich powstrzymać. Według nich, nawet nasi najstarsi mędrcy są młodzieńcami nie wartymi dorosłości. - Według nich, ty także - nie wiedziała skąd u niej taka odwaga, ale czuła się silniejsza niż zwykle. Nieważne czy miała zostać ukarana - mówiła, co myślała. - Mój wiek to jedynie liczba. Posiadam wiedzę i wspomnienia setek. Miłość i nienawiść, zwycięstwa i porażki, nauczki i błędy - wszystko to mówi do mnie, szepcze mi do ucha. Pamiętam Eony. W całej historii nie było kogoś takiego jak Ja, nawet pośród elfów. - Jak to możliwe? - szepnęła. - Nie myśl sobie, że możesz przede mną udawać Nasuado. Wiem, że Glaedr dał serce serc Eragonowi i Saphirze, że jest tutaj, razem z Vardenami właśnie teraz. Wiesz o co mi chodzi. Powstrzymała w sobie strach. Sam fakt że Galbatorix chciał o tym z nią rozmawiać że mówił o źródle swojej mocy - pozbawiła ją nadziei, że kiedykolwiek opuści to miejsce. Wskazał ręką po pokoju. - Zanim zaczniemy, powiem ci coś o historii tego pałacu. Kiedy elfy po raz pierwszy dotarły do tej części świata, odkryły tutaj pewną szczelinę głęboko w skale. Obie rzeczy były przez nich wielce cenione. Skała chroniła je przed smokami, ale to właśnie ta szczelina przyciągała ich uwagę. Odkryli, że gazy unoszące się z niej zwiększały szanse na to, że osoba która przy nich śpi zobaczy coś, co ma się wydarzyć w przyszłości. Ponad dwa i pół tysiąca lat temu, elfy zbudowały pokój właśnie nad tą szczeliną, a wyrocznia żyła tutaj setki lat, nawet po tym, kiedy elfy opuściły resztę Ilirei. Siedziała tam, gdzie właśnie leżysz i czekała, śniąc o tym co było i o tym, co nadejdzie." - Od tamtych lat, powietrze utraciło swoje właściwości a wyrocznia i jej słudzy opuścili to miejsce. Kim była i gdzie poszła, tego nikt nie jest pewien. Znana była pod imieniem Wieszczki. Niektóre historie mówią, że nie była ani elfką, ani krasnoludką lecz czymś całkowicie odmiennym. Tak czy siak, podczas jej obecności, tą komnatę nazywano Westybulem Wieszczki i jest tak nazywana do dziś - tylko że teraz to Ty jesteś Wieszczką. Ty, Nasuado, córko Ajihad." Galbatorix rozłożył szeroko swoje ramiona. "W tym miejscu mówi i słyszy się tylko prawdę. Nie toleruję kłamstw, a nawet prostych wykrętów. Ktokolwiek leży na tym kamieniu,

16

staje się Wieszczką lub Wieszczem i chociaż nikt nie mógł się z tym pogodzić, to i tak wszyscy zgodzili się ze swoim przeznaczeniem. Z tobą będzie tak samo." Nagle słychać było nieprzyjemny dźwięk skrzypiącego krzesła przesuwanego po podłodze. Nasuada poczuła na sobie ciepły oddech szepczącego do niej Galbatorixa. "Wiem, że to będzie dla ciebie bolesne, nawet bardziej niż możesz to sobie wyobrazić. Będziesz musiała się poniżyć, zanim twoja duma pozwoli ci się poddać. Nie ma przecież nic trudniejszego niż zmienić samego siebie. Rozumiem to, zmieniałem się nie raz. Ale będę tutaj żeby trzymać cię za rękę, żeby pomóc ci z tą przemianą. Nie musisz sama iść tą drogą. Pamiętaj, że nigdy cię nie okłamię, nikt cię nie okłamie w tym oto pokoju. Jeżeli nie chcesz mi wierzyć - nie rób tego, ale kiedyś mi zaufasz. To miejsce jest uświęcone i dałbym sobie za to rękę uciąć. Możesz pytać o co chcesz, obiecuję że każda odpowiedź będzie prawdą. Daję ci moje królewskie słowo." Nasuada długo zastanawiała się co odpowiedzieć, ale wreszcie wykrztusiła z siebie odpowiedź. "Nic ci nie powiem! Nic!" - Chyba się nie zrozumieliśmy, moja droga. Nie trzymam cię tutaj ponieważ chcę informacji, o nie. Wiem wszystko co mogłabyś mi powiedzieć. Ilość i umiejscowienie waszych jednostek, ich stan, wasze drogi zaopatrzeniowe, wasze plany oblężenia tej cytadeli, obowiązki, umiejętności i nawyki Eragona I Saphiry, Dauthdaert który zdobyliście w Belatonie, nawet moce Elvy, którą miałaś do nie dawna ze sobą. Wiem to wszystko, a nawet więcej. Może mam ci powiedzieć?... Nie? Dobrze. Moi szpiegowie są liczniejsi niż ci się wydaje. Są wyżej postawieni, niż możesz to sobie wyobrazić. A to tylko jeden z moich sposobów zdobywania informacji. Nie masz przede mną sekretów, Nasuado. Żadnych. Dlatego nie martw się, nie musisz niczego zatajać." Te słowa bolały bardziej, niż rany zadane mieczem, ale ona nie poddawała się. - Więc dlaczego mnie tutaj trzymasz?" - Dlaczego cię tu zaciągnąłem? Ponieważ masz dar rządzenia moja droga, a jest to o wiele groźniejsze niż jakiekolwiek czary. Eragon mi nie zagraża, ani elfy, zaś ty... jesteś niebezpieczna na swój sposób. Bez ciebie Vardeni będą się rwać do walki jak zaślepiony byk. Zaatakują bez zastanowienia, nieświadomi tego, co ich czeka. Właśnie wtedy ich złapię... i zniszczę." - Ale porażka Vardenów nie jest powodem twojego porwania, o nie. Jesteś tutaj, ponieważ okazałaś się warta mojej uwagi. Jesteś nieustępliwa, ambitna i mądra. To są cechy które szczególnie cenię u moich sług. Chcę, żebyś do mnie dołączyła, jako moja bezpośrednia doradczyni i jako generał mojej armii kiedy wkroczę w ostatnią fazę planu, który obmyślałem od ponad wieku. Alagaësję czeka nowy porządek, a ja chcę żebyś była jego częścią. Od czasu, kiedy ostatni z Trzynastu zmarł szukałem osób które dobrze by ich zastąpiły. Do niedawna bezskutecznie. Durza był bardzo użytecznym narzędziem, ale będąc Cieniem miał swoje ograniczenia, na przykład niedbalstwo o własne przeżycie. Ze wszystkich potencjalnych

17

kandydatów, Murtagh był pierwszym który wydawał mi się odpowiedni. Ty będziesz następna, jestem pewien, zaś Eragon - trzeci." Słuchała go przerażona, jego propozycja była gorsza niż wszystko, czego mogła się spodziewać. Mężczyzna przy naczyniu jeszcze bardziej ją nastraszył, uderzając stalą o jego dno z wielką siłą. Galbatorix wciąż mówił. - Jeżeli przetrwasz próby które dla ciebie zaplanowałem, będziesz mogła osiągnąć więcej niż z Vardenami. Wyobraź to sobie! Możesz mi pomóc przywrócić pokój w Alagaësji. Właściwie byłabyś kluczową personą w tych zmianach." - Wolałabym być pokąsana przez tysiące węży niż dołączyć do ciebie - odrzekła Nasuada plując w jego kierunku. Jego śmiech znów rozległ się po pokoju, śmiech mężczyzny który nie bał się niczego, nawet śmierci. "Jeszcze zobaczymy." Poczuła, jak ktoś dotyka jej łokcia, powoli zataczając koło palcem, powoli schodząc do pierwszej z wielu blizn na jej ramieniu, dotykając jej trzy razy. To samo zrobił z innymi bliznami. - Pokonałaś przeciwnika w Próbie Długich Noży" - powiedział Galbatorix, - odnosząc więcej ran niż ktokolwiek odniósł w ostatnich czasach. Masz na prawdę silną wolę i potrafisz powstrzymać swoją wyobraźnię. To właśnie ona jest powodem porażki, to ona sprawia że mężni stają się tchórzami, a nie strach jak to się może wydawać. Niestety nie pomogą ci one. Co gorsza będą ci nawet przeszkadzać. Każdy ma jakieś ograniczenia. Fizyczne czy umysłowe, ważne jest to, jak długo zajmie ci je osiągnąć. A uwierz mi, w twoim przypadku to wkrótce nastąpi. Twoja siła może ci w tym momencie przeszkadzać w osiągnięciu twojego potencjału, ale nie powstrzyma tego. Powiedz mi więc, po co niepotrzebnie cierpieć? Nikt nie kwestionuje twojej odwagi, przecież już cały świat wie jak odważna jesteś. Poddaj się, nie jest hańbą przyjąć na siebie nieuniknione. Nie musisz narażać się na niepotrzebne tortury. Dopełnij swego obowiązku i złóż mi przysięgę wierności w starożytnym języku, a kiedy wybije ta godzina, będziesz miała tuzin sług, jedwabne szaty, mnóstwo prywatnych komnat i miejsce przy moim stole podczas wieczerzy." Przerwał nagle, oczekując odpowiedzi, lecz ona w ciszy gapiła się na linie namalowane na suficie. Palec Galbatorixa wciąż wędrował po jej ręce, schodząc coraz niżej. Tuż nad dłonią, nacisnął on mocno na jej żyłę. - Jak sobie życzysz" W tym momencie przestał on napierać na dłoń Nasuady. - Murtagh, pokaż nam się. To niemiłe tak chować się przed gośćmi." Tylko nie on... - pomyślała, zasmucając się.

18

Mężczyzna w czerwieni stojący przy naczyniu powoli odwrócił się. Pomimo srebrnej maski na jego twarzy, Nasuada rozpoznała go, to był Murtagh. Miał nieprzyjemny wyraz twarzy, a jego oczy gubiły się w cieniu. - Murtagh był trochę... oporny, kiedy zaczynał służbę u mnie, ale okazał się być bardzo pojętnym uczniem. Ma to po ojcu, czyż nie?" - Tak, Panie - odrzekł szorstkim głosem. - Zaskoczył mnie, zabijając starego Króla Hrothgara na Płonących Równinach. Nie spodziewałem się, że tak łatwo odwróci się od swoich przyjaciół, ale jednak... Murtagh jest pełen nienawiści i rządzy krwi. Urwałby głowę Kulla własnymi rękoma gdybym tylko dał mu szansę... i dałem mu ją. Nic nie satysfakcjonuje cię tak jak zabijanie, prawda? - Nie, mój Panie – odpowiedział spięty Murgath. Galbatorix znów się zaśmiał. - Murtagh Królobójca... Piękne imię, warte legendy. Ale nie jest to imię, o które powinieneś się starać, chyba że z mego rozkazu. - Do teraz nie słuchałem jego rad w sztuce perswazji. Przyprowadziłem go tutaj, bo chociaż nigdy nie był perswadującym, często był tym perswadowanym. Najwyższy czas, żeby nauczył się wykorzystywać swoje doświadczenie. Znasz może jakiś lepszy sposób na naukę, niż przekonanie ciebie? W końcu to Murtagh przekonał mnie że jesteś warta włączenia do mojego nowego grona zwolenników – zwrócił się znów do Nasuady: Nasuada czuła się zdradzona. Nigdy nie myślała, że Murgath byłby do tego zdolny. Patrzyła na niego, szukając wyjaśnień, ale on stał sztywno jak strażnik na posterunku, patrząc w innym kierunku. Z jego wyrazu twarzy nie można było niczego wywnioskować. Król poszedł w kierunku naczynia. - Weź jeden z prętów – powiedział spokojnym głosem. Murgath zwinął dłonie w pięści, jakby ze złości. W chwili, gdy Nasuada usłyszała to słowo, zabrzmiało jak bicie gigantycznego dzwonu. Cały świat wibrował z dźwiękiem, jakby jakiś gigant zaczął grać na strunach rzeczywistości. Przez chwilę czuła, że spada, a powietrze świeciło jak morze w letni dzień. Pomimo mocy tego słowa, nie pamiętała z jakich liter się ono składało, nawet w jakim było języku. Przeszło ono przez jej umysł zostawiając za sobą tylko swoje skutki. Murgath zadrżał, obrócił się i wyciągnął z naczynia rozgrzany żelazny pręt, nagle zatrzymując go w powietrzu. Kiedy uwalniał się z rozżarzonych węgli, iskry rozprysnęły się po pokoju, a kilka płomieni poleciało w kierunku ziemi jak szyszka spadająca z drzewa. Końcówka prętu świeciła bardzo jasnym, bladożółtym światłem, które powoli przeobrażało się w podrdzewiałą pomarańcz. Światło z rozgrzanego metalu odbijało się od 19

maski Murgatha, który wyglądał dzięki temu bardzo niecodziennie. Nasuada mogła także dojrzeć swoje własne odbicie w jego masce. Jej ciało wyglądało w niej na zdeformowane, a jej kończyny przypominały cienkie czarne linie ciągnące się wzdłuż policzków Margatha. Bezcelowo próbowała wyrwać się ze swoich więzów kiedy on zbliżał się do niej niespokojnym krokiem. - Nie rozumiem tego.- powiedziała do Galbatorixa z udawanym spokojem. - Nie powinieneś czasem wykorzystać przeciw mnie swego intelektu? Nie chciała tego, ale wolałaby bronić się przed atakiem na jej umysł, niż cierpieć przez ciosy zadawane gorącym żelazem. - Jeszcze przyjdzie czas na negocjacje – odpowiedział. - Póki co, ciekawi mnie jak odważna jesteś naprawdę, Nasuado. Chciałbym, żebyś złożyła tę przysięgę bez potrzeby mojej ingerencji w twój umysł, dlatego poczekam aż sama się na to zdecydujesz, aż złożysz tę przysięgę z własnej woli, przy zdrowych zmysłach." - Dlaczego? - odszczeknęła. - Ponieważ sprawia mi to niewątpliwą przyjemność moja droga. Pytam ostatni raz. Poddajesz się? - Nigdy. - Niech tak będzie... Murtaghu? Pręt zbliżał się do niej nieustannie. Jego koniec wyglądał jak wielki lśniący rubin. Nie dali jej niczego, co mogła ugryźć, aby chociaż częściowo uśmierzyć ból. Musiała krzyczeć. Ośmiościenna komnata była pełna agonii, pełna dźwięków jej męki. Krzyczała, aż straciła głos, aż ogarnęła ją ciemność.

20

Na skrzydłach smoka

E

ragon podniósł głowę, wziął głęboki oddech i poczuł jak część jego trosk znika.

Podróż na grzbiecie smoka była daleka od ideału odpoczynku, ale bycie tak blisko z Saphirą radowało oboje. Ta prosta przyjemność cieszyła ich jak mało co. To, stały dźwięk oraz miarowy rytm lotu smoczycy pomagały zapomnieć o czarnych myślach dręczących Jeźdźca. Mimo wagi podróży oraz dziwnych okoliczności, Eragon był zadowolony pobytem poza obozem Vardenów. Ostatnie walki i przelana w nich krew napełniły go uczuciem, że niedługo całkiem przestanie być sobą. Od czasu, gdy wrócił z Ellesmery do Vardenów, w czasie bitwy o Feinster, spędzał większość czasu na walce bądź oczekiwaniu na nią. Zmęczenie stało się niemal jego drugim imieniem, zwłaszcza po koszmarze i bezmiarze przemocy podczas zdobywania Dras-Leony. Walcząc za Vardenów, zabił setki żołnierzy Imperium - praktycznie żaden z nich nie miał szans w starciu z nim. Myślał o tym, że jego czyny są usprawiedliwione celem do którego zmierza. Mimo to wspomnienia dawały o sobie znać. Nie pragnął, aby każdy wróg był mu równy lub silniejszy od niego - był daleki od takich poglądów - ale jednocześnie, przez masowe zabijanie żołnierzy czuj się jak rzeźnik prowadzący ubój. Doszedł do przekonania, że śmierć jest jak drzazga w ręku - im więcej poświęcasz jej uwagi, tym głębiej się wbija. Wszakże, obecność Saphiry i Glaedra, chociaż złoty smok od czasu wylotu był zamknięty w sobie- pomogli Eragonowi odzyskać poczucie normalności. Czuł się bardziej komfortowo gdy był sam bądź w małej grupie i nie lubił spędzać czasu w miastach bez względu na ich rozmiar czy nawet w obozach takich jak ten Vardenów. W przeciwieństwie do większości ludzi, nie nienawidził ani nie bał się pustkowi; niezamieszkane ziemie były równie piękne co surowe - posiadały urok, z którym żadna sztuczka nie mogłaby rywalizować. Jeździec uważał, że są pokrzepiające. Pozwolił więc aby lot na Saphirze rozproszył go, i przez większą część dnia nie robił nic lepszego niż patrzenie na mijające widoki. Z obozu Vardenów nad brzegami Jeziora Leona, Saphira wyruszyła nad rozległymi wodami, lecąc na północny zachód i wznosząc się tak wysoko, że Eragon musiał ochronić się magią przed zimnem. Powierzchnia jeziora nie była jednolita: błyszcząca i roziskrzona w miejscach gdzie załamujące się fale odbijały światło w stronę smoczycy, mętne i szare tam, gdzie blasku nie było. Eragona nigdy nie nudziło wpatrywanie się w zmieniające się wzory świetlne; nic innego na świecie nie mogło równać się z tym widokiem. Jastrzębie, żurawie, gęsi, kaczki, szpaki i inne ptaki często latały pod nimi. Większość ignorowała Saphirę, poza kilkoma krążącymi i towarzyszącymi jej przez chwile, wyglądając 21

bardziej na zaciekawione niż przestraszone. Dwa były nawet na tyle odważne, że przeleciały zaledwie stopę od jej długich, ostrych zębów. W wielu miejscach groźne drapieżne ptaki o żółtych i haczykowatych dziobach przypominały Eragonowi o upodobaniach Saphiry; obserwacja jastrzębi sprawiała jej przyjemność. Podziwiała je nie za wygląd, ale za ich zręczność w polowaniu. Brzeg za nimi stopniowo blaknął, powoli zmieniając się w szkarłatną linię, aż w końcu zanikł całkowicie. Przez ponad pół godziny widzieli jedynie ptaki, chmury na niebie oraz rozległą taflę poruszanej wiatrem wody zalegającej na powierzchni ziemi. Póżniej, przed nimi po lewej stronie, wzdłuż horyzontu, zaczął pojawiać się poszarpany zarys Kośćca - przyjemny dla Eragona widok. Mimo że nie były to góry jego dzieciństwa, nadal był to Kościec, i patrząc na niego czuł się blisko domu. Ogromne góry w całej swej okazałości, aż do skalistych, ośnieżonych szczytów pojawiały się przed nimi na horyzoncie niczym zniszczone blanki muru zamku. Na niskich, mrocznych, ozdobionych zielenią zboczach tuziny górskich potoków, toczących swe wody przez załomy skalne by wpaść do wielkiego jeziora leżącego u podnóża gór. Kilka wsi przycupnęło przy brzegu zamykając częściowo dostęp do osad, ale dzięki magii Eragona ludzie poniżej nie zwrócili uwagi na obecność Saphiry. Mogła szybować dalej. Gdy Eragon przyglądał się wioskom, uderzyło go jak małe i odcięte od świata one były oraz z perspektywy czasu, jak małe i odcięte od świata było Carvahall. W porównaniu z wielkimi miastami, które odwiedzał, te osady były niewiele większe niż skupiska ruder, ledwo wystarczające dla najbiedniejszych nędzarzy. Wiedział, że większość mężczyzn i kobiet stamtąd nigdy nie podróżowała na odległość dalszą niż kilka mil od miejsca narodzin i chcieliby całe swoje życia w świecie ograniczonym do obszaru obejmowanego ich wzrokiem. Co za ograniczona egzystencja. I jeszcze, zastanawiał się czy pozostawanie w jednym miejscu i nauka wszystkiego czego możesz o tym jest lepsza od ciągłego przemierzania krain. Czy szeroka ale powierzchowna wiedza była równa wąskiej lecz głębokiej? Nie był pewien. Pamiętał, że słyszał od Oromisa, że wszystko na świecie można wywnioskować z najmniejszego ziarnka piasku, jeżeli poświęcimy mu wystarczająco dużo czasu i uwagi. Wysokość Kośćca była zaledwie ułamkiem wysokości Gór Beorskich, a jednak boczne szczyty ciągle górowały tysiące stóp lub więcej nad Saphirą, musiała więc wybierać drogę między nimi, wzdłuż cienistych wąwozów i przełęczy przecinających góry. Teraz i później, musiała wznieść się do góry aby odsłonić nagi, zaśnieżony pas. Kiedy wykonywała tą pracę i zakres wzroku Eragona poszerzał się, pomyślał, że góry wyglądają jak zęby trzonowe wyrosłe z brązowych dziąseł ziemi. Gdy Saphira sunęła nad szczególnie głęboką doliną, zauważył na dole polanę 22

przeciętą przez zakole płynącego wśród traw strumienia. Wzdłuż jego brzegów przelotnie dostrzegł coś, co mogłoby, jak mu się zdawało, być domami lub namiotami. Właściwa ocena była trudna- ukryte pod konarami świerków porastających górskie zbocza schronienia były słabo widoczne. Pojedynczy krąg światła był widoczny przez przerwę między gałęziami, niczym malutki kawałek złota wbity między warstwy czarnych igieł. Eragonowi wydawało się, że dostrzegł samotny kształt odchodzący ociężale od strumienia. Postać wyglądała na dziwnie przerośniętą, głowa sprawiała wrażenie za dużej w stosunku do reszty ciała. Myślę, że to był urgal. - Gdzie?- spytała Saphira. Poczuł jej ciekawość. - Na polanie za nami - pokazał jej swoje wspomnienie. Szkoda, że nie mamy czasu żeby wrócić i rozejrzeć się. Chciałbym zobaczyć jak one żyją. Smoczyca parsknęła. Gorące strugi dymu wypłynęły z jej nozdrzy, po czym zawirowały w dół jej szyi nad Eragona. One mogłyby nie być przyjazne dla smoka i Jeżdzca lądującego między nimi bez ostrzeżenia. Zakaszlał i mrugał aż jego oczy zaczęły łzawić. Masz coś przeciwko? Saphira nie odpowiedziała, ale pasma dymu wypływające z jej nozdrzy zatrzymały się, i powietrze wokół Eragona wkrótce było czyste. Niewiele później, ukształtowanie gór zaczęło być znajome dla Eragona. Wielka rozpadlina otworzyła się przed Saphirą i zdał sobie sprawę, że lecą przez przełęcz prowadzącą do Teirmu - tą samą przełęczą podróżował konno z Bromem dwa razy. Pamiętał nie tylko to: zachodni bieg rzeki Toark nadal toczył swe wody szybko i z dużą siłą w stronę dalekiego morza, powierzchnia wody poznaczona była białymi śladami fal rozbitych o kamienie. Droga, którą podążał z Bromem wzdłuż biegu rzeki, wciąż była bladą, niewyraźną linią niewiele szerszą od szlaku jeleni. Rozpoznał nawet pasmo drzew gdzie zatrzymali się na posiłek w drodze. Saphira skręciła na zachód i leciała dalej nad rzeką, obniżywszy lot, aż góry zniknęły, ustępując miejsca bujnym, mokrym od deszczu polom, po czym zmieniła kierunek lotu na bardziej północny. Eragon nie kwestionował jej decyzji, nigdy nie widział, żeby straciła orientację, nawet w bezgwiezdną noc czy w głęboko pod ziemią w Farthen Dûrze Słońce chowało się za horyzontem, gdy wylecieli z Kośćca. Z nadejściem zmroku Eragon zajął się wymyślaniem planów złapania w pułapkę, zabicia lub oszukania Galbatorixa. Po pewnym czasie, Glaedr wynurzył się z nałożonego przez siebie samego odosobnienia i przyłączył się do niego w jego wysiłkach. Spędzili godzinę omawiając różne strategie oraz ćwicząc atak i obronę umysłu. Saphira także brała udział w ćwiczeniach, ale z ograniczonym powodzeniem, jako że lot czynił trudnym koncentrację na czymkolwiek innym.

23

Po ćwiczeniach, Eragon przez chwilę wpatrywał się w zimne białe gwiazdy . Czy Krypta Dusz może zawierać Eldunarí ukryte przez Jeźdźców przed Galbatorixem? Nie - odparł złoty smok bez wahania. To niemożliwe. Oromis i ja wiedzielibyśmy gdyby Vrael wcielił taki plan w życie. Jeśli jakieś Eldunarí pozostawiono we Vroengardzie, znaleźlibyśmy je kiedy wróciliśmy przeszukać wyspę. Ukrycie żywej istoty nie jest tak łatwe jak ci się wydaje. Dlaczego? Jeżeli jeż obraca się w kółko, nie znaczy to że stał się niewidzialny, teraz rozumiesz? Umysły nie są inne. Możesz osłonić swe myśli przed innymi, ale twoje istnienie jest nadal widoczne dla każdego w szuka w tym obszarze. Oczywiście zaklęciem mógłbyś. Jeśli zaklęcie manipulowałoby zmysłami, wiedzielibyśmy, ponieważ mieliśmy osłony do zapobiegania takim zdarzeniom. Czyli Eldunarí brak - ponuro podsumował Eragon. Niestety. Lecieli w ciszy, podczas gdy przybywający trzecio-kwartowy księżyc różowił się nad poszarpanymi szczytami Kośćca. W jego świetle ziemia wyglądała jak zrobiona z pewteru, Eragon rozbawiał się wyobrażaniem sobie, że była to wielka rzeźba, stworzona przez krasnoludy i przechowywana w jaskini wielkiej jak cała Alagaësia. Eragon czuł przyjemność Glaedra płynącą z lotu. Wyglądało na to, że stary smok tak jak on i Saphira mile powitał możliwość pozostawienia trosk na ziemi, nawet na krótką chwilę i wzniesienia się swobodnie w niebo. Rozmowę wznowiła Saphira. Opowiedz nam historię, Ebrithilu - rzekła smoczyca do Glaedra pomiędzy wolnymi, silnymi machnięciami skrzydeł. Jaką opowieść chciałabyś usłyszeć? Opowiedz jak ty i Oromis zostaliście pojmani przez Zaprzysiężonych, i jak udało wam się uciec. Eragona też to zainteresowało. Zawsze ciekawiła go ta kwestia, ale nigdy nie zebrał się na odwagę by spytać Oromisa. Glaedr przez chwilę milczał, po czym zaczął opowieść. Kiedy Galbatorix i Morzan powrócili z dziczy i zaczęli swoją kampanię przeciwko naszemu zakonowi, początkowo nie zdawaliśmy sobie sprawy z wagi groźby. Byliśmy oczywiście zatroskani, ale nie bardziej niż gdybyśmy odkryli Cienia grasującego w krainie. Galbatorix 24

nie był pierwszym Jeźdźcem który oszalał, aczkolwiek był pierwszym, który zyskał takiego ucznia jak Morzan. Samo to powinno ostrzec nas przed niebezpieczeństwem jakie napotkaliśmy, ale prawda jest widoczna tylko z perspektywy czasu. W tym czasie nie pomyśleliśmy że Galbatorix może zbierać innych zwolenników czy nawet myśleć o czymś takim. Wydawało się absurdalne, że któryś z naszych braci mógłby okazać si.ę podatny na pełne trucizny podszepty Galbatorixa. Morzan nadal był nowicjuszem; jego słabość była zrozumiała. Ale ktoś kto był już Jeźdźcem w pełni? Nigdy nie kwestionowaliśmy ich lojalności. Tylko kiedy byłi kuszeni pokazywali rozmiary do jakich złość i słabość ich skaziła.Niektórzy chcieli zemsty za stare rany; inni wierzyli że przez skuteczność naszej mocy, smoki i Jeźdzcy zasługiwali by władać nad całą Alagaësią; jeszcze inni, aż boję się to powiedzieć, po prostu cieszyli się szansą zniszczenia tego co było i dawało im wszystko czego chcieli- stary smok zamilkł, Eragon poczuł starą nienawiść i żal przyćmiewające jego umysł. Glaedr kontynuował-Zdarzenia w tym czasie były...mylące. Mało było wiadomo, a raporty które odbieraliśmy były tak wypełnione plotkami i spekulacjami, że były znikomo użyteczne. Oromis i ja zaczęliśmy podejrzewać, że działo się coś dużo gorszego niż większość zdawała sobie sprawę. Próbowaliśmy przekonać kilku starszych Jeźdźców i smoków, ale oni nie zgodzili się i oddalili nasze sprawy. Nie byli głupcami, ale stulecia pokoju zmąciły ich osąd i nie byli zdolni, by zobaczyć, że świat wokół nas się zmienił. Sfrustrowani brakiem informacji, wyruszyliśmy z Ilirei, by odkryć cokolwiek. Zabraliśmy ze sobą dwóch młodych Jeźdźców, obaj byli elfami oraz znakomitymi wojownikami, którzy niedawno wrócili ze zwiadów w północnych rubieżach Kośćca. Częściowo na ich naleganie przedsiębraliśmy naszą wyprawę. Ich możesz rozpoznać, brzmiały one Kialandí i Formora. - Ah - powiedział Eragon, nagle rozumiejąc. Tak. Po trwającej półtora dnia podróży, zatrzymaliśmy się w Edur Naroch, wierzy strażniczej zbudowanej przez starych(niejasny tekst) by pełnić straż nad Lasem Srebrnych Drzew. Uprzednio, bez naszej wiedzy Kialandí i Formora odwiedzili wieżę i zabili trzech stacjonujących tam elfickich zwiadowców. Wtedy umieścili pułapkę na kamieniach otaczających wieżę, pułapkę która złapała nas w momencie gdy moja łapa dotykała trawy na pagórku. To było mądre zaklęcie; Galbatorix nauczył ich tego. Nie mieliśmy jak się obronić, to nie czyniło nam krzywdy a jedynie trzymało i spowalniało nas, jakby wylali miód na nasze ciała i umysły. Kiedy byliśmy uwięzieni w ten sposób, minuty mijały jak sekundy. Kialandí, Formora,i ich smoki latały wokół nasz szybciej niż kolibry. Jedynym co widzieliśmy były ciemne plamy na krawędziach naszych wzroków. Kiedy byli gotowi, uwolnili nas. Wypowiedzieli dziesiątki zaklęć- zaklęcia wiążące nas w miejscu, zaklęcia oślepiające nas i zaklęcia powstrzymujące Oromisa przed mówieniem, więc było mu trudno użyć magii. Po raz kolejny, ich magia nas nie raniła, byliśmy jednak bezbronni... W momencie kiedy mogliśmy, zaatakowaliśmy Kialandíego, Formorę oraz ich smoki naszymi umysłami i oni nas, a po kilku godzinach my przeciw nim. To doświadczenie było... nieprzyjemne. Byli słabsi i gorzej wyszkoleni od nas, ale było ich dwóch na każdego z nas i mieli ze sobą serce serc smoczycy o imieniu Agravel - której Jeźdzca zabili - i jej siła zwiększyła ich własne. W rezultacie, byliśmy przyparci do muru i zmuszeni do obrony. Ich 25

zamiarem, jak odkryliśmy, zmuszenie nas do pomocy Galbatorixowi i Zaprzysiężonym wejść do Ilirei niezauważonymi, dzięki czemu mogliby wziąć Jeźdzców z zaskoczenia i zdobyć Eldunarí, które żyły ówcześnie w mieście. Jak uciekłeś? - spytał Eragon. Po czasie stało się jasne że możemy nie dać rady ich pokonać. Oromis zdecydował się na ryzyko użycia magii w próbie uwolnienia nas, nawet wiedząc że to mogłoby sprowokować Kialandíego i Formorę do powtórnego zaatakowania nas magią. To była desperacka taktyka, ale była to jedyna szansa jaką mieliśmy. W pewnej chwili, bez wiedzy o planach Oromisa, uderzyłemz tyłu na naszych przeciwników, próbując ich zranić. Oromis czekał na właściwy moment. Miał rozległą wiedzę Jeźdzca który wprowadzał Kialandíegoi Formorę w tajniki magii, i był obeznany z pokrętnym rozumowaniem Galbatorixa. Z tej wiedzy możliwe było odgadnięcie jak Kialandí i Formora sformułują swoje zaklęcia, i gdzie skazy w ich czarach były obiecujące słabość. Oromis miał tylko sekundy na działanie; w chwila w której zaczął używać magii, Kialandí i Formora zrozumieli co się stało, spanikowali i zaczęli tworzyć własne zaklęcia. To dało Oromisowi trzy próby złamania naszych więzów. Jak dokładnie to zrobił, nie wiem. Wątpię czy sam naprawdę je zrozumiał. Prościej, przesunął nas o szerokość palca z miejsca gdzie staliśmy. Tak jak Arya wysłała moje jajo z Du Weldenvarden do Kośćca?- spytała Saphira. Tak i nie - odparł Glaedr. Tak, przeniósł nas z jednego miejsca w inne bez przesuwania w przestrzeni. Ale nie przeniósł tylko naszej pozycji, przeniósł również samą naszą istotę, zreorganizował ją, więc nie byliśmy dłużej tym samym co wcześniej. Wiele najmniejszych części naszych ciał może być wymienione bez jakiegokolwiek efektu chorobowego, i on zrobił to z każdym mięśniem, kością i organem. Eragon zmarszczył brwi. Takie zaklęcie było wyczynem na najwyższym poziomie, cudem magicznej zręczności który nielicznym w historii udało się wykonać Jak to zadziałało? Wydajesz się być tą samą osobą co przedtem. Wydajesz się, a zarazem jeszcze nie wydajesz. Różnica między kimś kto był i kimś kto następnie się pojawił była mała, ale to wystarczyło by zniwelować efekty zaklęć rzuconych na nas przez dwójkę Zaprzysiężonych. Które z ich zaklęć poinformowało ich co robił Oromis? - spytała Saphira. Obraz Glaedra składającego skrzydła, zmęczonego długim przebywaniem w jednej pozycji pojawil się w głowie Eragona. Pierwsze zaklęcie, Formory, miało nas zabić, ale nasze zaklęcia obronne zatrzymały je. Drugie, Kialandiego... to była odmienna sprawa. Tego zaklęcia nauczył się od Galbatorixa, z kolei on od duchów, które opętały Durzę. To wiedziałem z kontaktu z umysłem Kialandiego 26

kiedy tworzył swój czar. To było sprytne, okrutne zaklęcie, którego celem było zablokowaniu Oromisowi możliwości dotykania i manipulowania przepływem energii dookoła niego, i przez to zablokować mu możliwość korzystania z magii. - Kialandi zrobił to samo tobie? Mógłby, ale przestraszył się, że to zabiłoby mnie lub zerwało połączenie z sercem serc i przez to stworzyło dwie niezależne wersje mnie które musiałby pokonać. Smoki są uzależnione od magii nawet bardziej niż elfy; bez niej czekałaby nas szybka śmierć. Eragon wyczuł rosnące zaciekawienie Saphiry. Czy to zdarzyło się kiedykolwiek? Czy połączenie między Eldunari a ciałem smoka zostało kiedyś przerwane gdy nadal on żył? Było takie zdarzenie, ale to temat na inną opowieść. Saphira straciła zainteresowanie, ale Eragon zamierzał spytać znów przy najbliższej okazji. Zaklęcie Kialandiego nie powstrzymało Oromisa przed użyciem magii, czy tak? Nie do końca. To było możliwe, ale Kialandi rzucał zaklęcie nawet gdy Oromis nas przenosił, więc jego efekt nieco zmalał. Nadal powstrzymywało go przed używaniem magii prócz tej najprostszej, co, jak wiesz działało na niego przez resztę życia mimo wysiłków naszych najzręczniejszych uzdrowicieli Dlaczego jego zaklęcia ochronne nie zadziałały? Glaedr sprawiał wrażenie jakby chciał westchnąć. To tajemnica. Nikt nie zrobił tego wcześniej i przeżył, Eragonie. Tylko Galbatorix zna teraz sekret tego. Zaklęcie związało się z umysłem Oromisa, ale nie mogło wpływać bezpośrednio na niego. Zamiast tego mogło mieć wpływ na energię wokół niego lub jego połączenie z nią. Elfy długo studiowały magię, lecz nawet one nie zrozumiały w pełni jak świat materialny i niematerialny oddziaływają na siebie. To zagadka która może nigdy nie zostać rozwiązana. Wszakże, rozsądna i do przyjęcia jest to, że duchy mogą wiedzieć więcej od nas o materialnym i niematerialnym, zważywszy na to, że są uosobieniem jako niematerialne i stają się materialne gdy rodzi się Cień. Bez względu na to jaka może być prawda, rezultat był następujący: Oromis wypowiedział swoje zaklęcie i uwolnił nas, ale wysiłek był zbyt duży jak na niego i dostał ataku- pierwszego z wielu. Nigdy więcej nie był zdolny do rzucenia silnego zaklęcia, i zawsze później odczuwał słabość ciała która mogłaby zabić go gdyby nie jego biegłość w sztuce magii. Ta słabość była w nim już gdy Kialandi i Formora złapali nas, ale kiedy przeniósł nas i zreorganizował nasze ciała, przesunął ją na pierwszy plan. Inaczej mówiąc, dolegliwość mogła trwać w uśpieniu przez wiele lat. Oromis upadł na ziemię, bezbronny jak pisklak, gdy Formora i jej smok, brzydka brązowa rzecz, pędzili na nas, reszta tuż za nami. Przeskoczyłem nad Oromisem i zaatakowałem. Jeśli zdali sobie sprawę , że był kaleką, mogliby zdobyć przewagę przez jego stan wnikając mu w 27

umysł i podporządkowując go sobie. Musiałem odwrócić ich uwagę do czasu aż Ormois odzyska przytomność... Nigdy nie walczyłem ciężej niż tamtego dnia. Było ich czterech złączonych umysłami przeciwko mnie, pięciu jeśli liczyć z Agraravel. Obydwa smoki, brązowy i fioletowy Kialandiego, były mniejsze ode mnie, ale ich zęby były ostre a szpony szybkie. Moja wściekłość dała mi siłę większą niż normalnie i zadałem obydwu rany. Kialandi był wystarczająco głupi aby wejść w zasięg moich łap, zębów i ogona. Chwyciłem go pazurami i rzuciłem w jego własnego smoka. Glaedr wydał pomruk zadowolenia. Jego magia nie ochroniła go przed czymś takim. Jeden z kolców na grzbiecie fioletowego przebił go. Mogłem go wtedy zabić a brązowy nie zmusił mnie do cofnięcia się. Musieliśmy walczyć jeszcze prawie pięć zanim usłyszałem Oromisa mówiącego że musimy lecieć. Kopnąłem ziemią w twarze moich wrogów, wróciłem do Oromisa, złapałem go prawą łapą i odleciałem z Edur Naroch. Kialandi i jego smok nie mogli nas gonić, ale Formora i brązowy owszem i zrobili to. Dogonili nas po mniej niż mili od wieży. Zbliżaliśmy się do siebie kilka razy. Brązowy wyleciał pode mną i zobaczyłem jak Formora atakuje moją prawą łapę mieczem. Próbowała zmusić mnie do upuszczenia Oromisa, lub jak myślę, chciała go zabić. Skręciłem by uniknąć ciosu, i zamiast prawej, jej cios uderzył w moją lewą łapę odcinając ją. Wspomnienie z umysłu Glaedra było ciężkim, zimnym i szczypiącym uczuciem, jakby ostrze Formory było wykute z lodu, nie stali. To uczucie napełniło Eragona swego rodzaju wrażliwością. Przełknąłślinę i wzmocnił chwyt na przedzie siodła, wdzięczny losowi, że Saphira była bezpieczna. To zraniło mniej niż sobie wyobrażasz, ale wiedziałem że nie mogę dalej walczyć, więc skręciłem i pędziłem w stronę Ilirei najszybciej jak pozwalały mi na to skrzydła. Zwycięstwo Formory obróciło się przeciwko niej, ponieważ pozbawiony ciężaru łapy byłem w stanie prześcignąć brązowego i dzięki temu uciec. Oromis potrafił powstrzymać krwawienie, ale nie dłużej, i był za słaby aby skontaktować się z Vraelem lub innym starszym Jeźdźcem by ostrzec przed planami Galbatorixa. Kialandi i Formora składali mu raporty, wiedzieliśmy że Galbatorix mógłby zaatakować Ilireę wkrótce. Gdyby zaczekał, dałoby to nam czas na zorganizowanie obrony. W tamtym czasie zaskoczenie było największą bronią Galbatorixa. Po przybyciu do Ilirei przeraził nas fakt pobytu tam tylko kilku naszych współbraci. Podczas naszej nieobecności większość wyruszyła na poszukiwanie Galbatorixa lub by osobiście porozmawiać z Vraelem we Vroengardzi. Przekonaliśmy tych którzy zostali o niebezpieczeństwie i ostrzegliśmy Vraela oraz pozostałych starszych Jeźdźców i smoki. Wątpili, że Galbatorix jest wystarczająco potężny by zaatakować Ilireę - lub ośmielić się to uczynić- ale ostatecznie sprawiliśmy że dostrzegli prawdę. W rezultacie zdecydowali że wszystkie Eldunari w Alagaësii powinny zostać zabrane do Vroengardu dla bezpieczeństwa.

28

Wydało się to mądrym krokiem, ale powinniśmy wysłać je do Ellesmery, nie do Vroengardu. Jeśli nie, to powinniśmy chociaż pozostawić w Du Weldenvarden te Serca Serc, które znajdowały się tam były. Dzięki temu część mogłaby zostać ocalona przed Galbatorixem. Niestety, nikt z naszego zakonu nie pomyślał, że Eldunari mogą być bezpieczniejsze między elfami niż w centrum Smoczych Jeźdźców. Vrael rozkazał by każdy smok i Jeżdziec który w ostatnich dniach opuścił Ilireę ma szybko przylecieć by wspomóc siły obronne miasta. Oromis i ja obawialiśmy się, że może być za późno. Nie byliśmy w stanie walczyć, nie mogliśmy pomóc w obronie, więc zabraliśmy potrzebne zapasy i z dwoma naszymi pozostałymi uczniami-Bromem i smoczycą, która jest twoją imienniczką, Saphiro - opuściliśmy miasto w środku nocy. Widziałeś, jak myślę, fairth zrobiony przez Ormisa, gdy odchodziliśmy. Eragon skinął głową w roztargnieniu przypominając sobie obraz pięknego, otoczonego wieżami miasta leżącego na podstawie skarpy oświetlonego wschodzącym sierpem księżyca. I tak doszło do tego, że nie byliśmy w Ilirei gdy Galbatorix z Zaprzysiężonymi zaatakował kilka godzin później. Również dlatego nie było nas we Vroengardzie kiedy krzywoprzysięzcy pokonali połączoną moc wszystkich naszych sił i splądrowali Doru Araebę. Z Ilirei wyruszyliśmy do Du Weldenvarden w nadziei, że elficcy uzdrowiciele będą w stanie wyleczyć kalectwo Oromisa i przywrócić mu zdolności magiczne. Kiedy im się nie udało, postanowiliśmy się pozostać w puszczy. Wydawało się to bezpieczniejsze niż lot do Vroengardu gdy obaj byliśmy osłabieni naszymi urazami. Moglibyśmy wpaść w zasadzkę w dowolnym punkcie naszej podróży. Brom i Saphira nie zostali z nami. Wbrew naszym radom w sprawie oporu, dołączyli do walki. W tej walce zginęła twoja imienniczka, Saphiro... Teraz już wiecie jak Zaprzysiężeni złapali nas i jak uciekliśmy. Dziękuję za opowieść, Ebrithilu - powiedziała chwilę później Saphira. Nie ma za co, Bjartskular, ale nie pytaj mnie o to nigdy więcej. Kiedy Księżyc był blisko zenitu, Eragon zobaczył pomarańczowe światła unoszące się w ciemności. Chwilę trwało nim zdał sobie sprawę, że były to świece i latarnie Teirmu, wiele mil dalej. Wysoko nad innymi światłami, jasny żółty punkt pojawił się na sekundę, jak wielkie świecące oko. Znikło, by po chwili znów się pojawić, zapalając się i gasnąc w niezmiennym rytmie, jakby oko mrugało. Światła domów w Teirmie są zapalone - powiedział do Saphiry i Glaedra. Zatem burza się zbliża - odpowiedział Glaedr. Saphira przestała machać skrzydłami, i Eragon poczuł, że zaczęła długie, powolne szybowanie w stronę ziemi. Nim wylądowała, minęło pół godziny. Przez ten czas, Teirm przyblakł, i poświata z 29

domów nie była jaśniejsza niż wątłe światło gwiazd. Saphira na miejsce lądowania wybrała pustą plażę usianą powykręcanym, wyrzuconym z wody drewnem. Przy świetle Księżyca surowy, jednolity brzeg stał się niemal biały, gdzie rozbijały się na nim fale stawał się szary i czarny, sprawiał wrażenie gniewnego, jakby morze próbowało pochłonąć całą krainę, z każdą przeszkodą jaką napotka na drodze. Eragon odpiął wiążące jego nogi rzemienie, następnie zsunął się z Saphiry, wdzięczny za okazję do rozprostowania kości. Poczuł zapach morza i pobiegł na brzeg w stronę dużego kawałka wyrzuconego przez morze drewna, jego peleryna trzepotała za nim. Gdy tam dobiegł zawrócił z powrotem do Saphiry. Siedziała w miejscu lądowania, wpatrując się w morze. Zatrzymał się, zastanawiając się czy ma zamiar coś mówić-czuł w niej bowiem wielkie napięcie-ale kiedy pozostała cicho, obrócił się na pięcie i znowu pobiegł do drewna. Mogła zacząć mówić gdy będzie gotowa. Eragon biegał to na plażę, to z powrotem, aż jego ciało się rozgrzało a nogi drżały. Wtedy Saphira nadal skupiała wzrok na tym samym punkcie w przestrzeni. Eragon rzucił się na trawę porastającą morskie brzegi obok smoczycy. Próbowanie tego może okazać się nierozsądne- rzekł Glaedr. Eragon podniósł głowę, niepewny do kogo smok mówi. Wiem, że potrafię to zrobić-odpowiedziała Saphira. Nigdy nie byłaś we Vroengardzie - powiedział Glaedr. Podczas burzy może znieść cię daleko w morze lub gorzej. Niejeden smok stracił życie z powodu arogancji i przesadnego zadufania w sobie. Wiatr nie jest twoim sprzymierzeńcem. Może ci pomóc, ale może też cię zniszczyć. Nie jestem pisklęciem potrzebującym nauk o wietrze! Nie, ale nadal jesteś młoda i myślę, że nie jesteś na to gotowa. Inna droga może zabrać zbyt wiele czasu! Być może, ale lepiej dotrzeć tam wolniej i bezpieczniej niż wcale. O czym mówicie?- spytał Eragon. Piasek przed Saphirą wydał charakterystyczny dźwięk gdy ścisnęła pazury, wbijając je głęboko w ziemię. Musimy podjąć decyzję- rzekł Glaedr. Stąd Saphira może lecieć prosto do Vroengardu albo wzdłuż północnej linii brzegowej aż dotrze do punktu gdzie stał ląd jest najbliżej wyspy i wtedy-tylko wtedy-skręcić na zachód i przez morze. Jaka droga byłaby szybsza?- spytał Eragon, mimo że odgadł już odpowiedź. 30

Lot prosto tam - odpowiedziała Saphira. Jeśli tak zrobisz, będziesz nad wodą przez cały czas. Jeśli się nie mylę, od Vardenów do tego miejsca było dalej. Nie mam racji?- nastroszyła się Saphira. Jesteś teraz bardziej zmęczona, poza tym jest burza. Więc ją ominę! - powiedziała, po czym sapnęła wypuszczając język niebieskiego i żółtego płomienia z nozdrzy. Ah! Nic nie widzę - powiedział oślepiony ogniem Eragon. Tarł oczy by odzyskać wzrok. Czy lot prosto naprawdę może być niebezpieczny? To możliwe - zagrzmiał Glaedr. Ile czasu więcej zabrałaby podróż wzdłuż brzegu? Pół dnia, może trochę więcej. Eragon podrapał kilkudniowy zarost na podbródku i spojrzał na posępną masę wody. Następnie spojrzał na Saphirę i niskim głosem spytał: Jesteś pewna że potrafisz to zrobić? Tak bardzo jak tylko mogę być Skinął głową i przyzwyczajał się do tej myśli. Więc spróbujemy tego... Glaedrze, jeśli będzie trzeba, możesz ją prowadzić? Pomóc jej? Stary smok był przez chwilę; następnie zaskoczył Eragona nuceniem w jego umyśle, takim jak Saphiry gdy była zadowolona i szczęśliwa. Bardzo dobrze. Jeśli kusimy los, nie pozwoli nam stchórzyć przed tym. W takim razie przez morze. Sprawa została rozstrzygnięta, Eragon wspiął się na grzbiet Saphiry, i jednym susem smoczyca wzbiła się w powietrze zostawiając za sobą twardą ziemię i poleciała nad wzburzonymi falami.

31

Dźwięk jego głosu, dotyk jego dłoni

A

aggghhh! - Przysięgniesz mi wreszcie swoją wierność w starożytnym języku?" - Nigdy!

Ten cykl pytań i odpowiedzi stał się już ich rytuałem, jak dziecięca zabawa, tylko że w tym wypadku, to Nasuada zawsze przegrywała. Te rytuały były jedyną rzeczą która trzymała Nasuadę przy zdrowych zmysłach. Dzięki nim mogła przetrwać od jednej tortury do drugiej, dały jej coś, czego mogła się trzymać kiedy wszystko jej zabrano. Myślenie, jakiekolwiek czynności, ból i odpoczynek, na tym wszystkim polegało jej życie. Bez nich, byłaby zagubiona niczym owca bez pasterza, wierzący bez wiary... Jeździec bez smoka. Na jej nieszczęście, te rytuały kończyły się zawsze tak samo : uderzeniem żelaza. Z każdym uderzeniem krzyczała, gryząc się w język, który krwawił wypełniając jej usta krwią. Kaszlała, próbując pozbyć się jej z gardła, ale krwi było za dużo, zaczęła się dusić. Jej płuca płonęły z braku powietrza, a linie na suficie były coraz bardziej rozmyte. Zaczęła tracić pamięć i nie było już niczego, nawet ciemności. Galbatorix przemówił do niej, kiedy Murtagh grzał na nowo pręty. To także jeden z ich rytuałów. Wyleczył jej język-przynajmniej wydawało jej się że to on, a nie Murtagh, bo tuż po tym powiedział "Przydałoby się żebyś mogła mówić, czyż nie? Skąd miałbym wiedzieć czy jesteś już gotowa mi służyć?" I znowu król usiadł po jej prawej, ledwie w zasięgu jej wzroku, gdzie wszystko co widziała to pozłacany cień, który krył się za jego długą peleryną. - Spotkałem kiedyś twojego ojca, kiedy był stewardem u Enduriela - powiedział Galbatorix. Mówił ci kiedyś o tym? Zamknęła oczy, czuła jak łzy spływają jej po policzkach. Nienawidziła go słuchać. Jego głos był potężny, nawet czarujący. Przez niego chciała zrobić czegokolwiek Galbatorix sobie życzył, żeby tylko usłyszeć słowa pochwały. - Tak wykrztusiła. - Nie zauważyłem go wtedy. Czemu niby miałbym? Był sługą, nikim ważnym. Enduriel dał mu jakąś dozę wolności, żeby lepiej zajmował się sprawami jego posiadłości - zbyt dużo, jak się okazało.- król zrobił gest ręką, jakby chciał kogoś zbawić, kiedy światło złapało jego 32

pazurzastą rękę. - Enduriel zawsze na za dużo pozwalał. To jego smok był sprytny, Enduriel tylko robił co mu kazano... Cóż za dziwna, ale ciekawa seria zdarzeń. Żeby mężczyzna który czyścił mi buty stał się moim najzagorzalszym wrogiem tuż po Bromie, a teraz ty, jego córka, wróciłaś do Urû’baen i niedługo zostaniesz moim sługą, tak jak twój ojciec. Ironiczne, czyż nie? - Mój ojciec uciekł, prawie zabijając Durzę - odpowiedziała. - Wszystkie twoje przysięgi i zaklęcia nie mogły utrzymać tu jego, więc nie myśl sobie, że utrzymają mnie." Myślała, że Galbatorix przynajmniej trochę się zdenerwuje. - Tak, to było niefortunne, nawet bardzo. Durza bardzo się wściekł. Rodzina sprawia że ludzie zatracają się w sobie, stają się kimś innym, dlatego właśnie wybieram teraz tylko samotnych i opuszczonych. Ale jeżeli myślisz, że uda ci się uciec, to się grubo mylisz. Są dwa sposoby aby opuścić Westybul Wieszczki : Jako mój sługa, lub po śmierci." - Więc zginę. - Jakie przewidywalne – król skłonił się w jej kierunku. - Nie myślałaś kiedyś, że gdybym nie pokonał Jeźdźców, na świecie było by o wiele gorzej? - Jeźdźcy utrzymywali pokój! Bronili całą Alagaësję przed wojną, przed plagą... przed Cieniami. W czasach głodu przynosili głodującym jedzenie. Jak ten kraj może być lepszy bez nich? - Bo za wszystko co robili wymagali zapłaty. Powinnaś wiedzieć, że za wszystko trzeba płacić, czy to złotem, czasem, czy krwią. Nic nie jest darmowe, nawet u jeźdźców. Zwłaszcza u nich. - Tak, utrzymywali pokój, ale trzymali oni w ryzach wszystkie rasy, elfy, krasnoludy i ludzi traktowali tak samo. O czym śpiewają bardowie, kiedy temat zchodzi na Jeźdźców? O tym, że rządzili przez tysiące lat i w czasie 'złotej ery' nic się nie zmieniało, poza imionami władców. Zdarzały się jakieś małe zagrożenia. Cień tutaj, napad Urgali tutaj, albo walka między dwoma klanami krasnoludów o kopalnię na której nikomu nie zależało. Ale wszystko było takie samo od ich pojawienia się, do samego końca. Usłyszała zderzające się pręty, które grzał Murtagh. Chciała zobaczyć jego reakcję na słowa Galbatorixa, ale cały czas stał tyłem do niej, patrząc się na rozżarzone węgle. Jedynym momentem kiedy na nią patrzył, było uderzanie w nią gorącym metalem. To był jego własny rytuał, Nasuadzie wydawało się, że potrzebuje go tak samo jak ona potrzebuje swoich. - Czy to nie wydaje ci się złe, Nasuado? Życie polega na zmianach, a Jeźdźcy powstrzymywali nas przed rozwojem. Widziałem zwoje w kryptach Vroengardu i w kryptach Ilierei, które pokazywały ich wszystkie odkrycia - magiczne, mechaniczne, z każdej dziedziny filozofii - odkrycia które Jeźdźcy trzymali ukryte, bo bali się, że ktoś się o nich dowie! Jeźdźcy byli tchórzami, żyjącymi starymi zasadami, których bronili do ostatniego tchu. To była tyrania. Spokojna, ale jednakże tyrania. 33

- Ale czy morderstwo i zdrada były jedynym rozwiązaniem? - zapytała, nie przejmując się jego reakcją. Śmiał się, jakby go to na prawdę rozbawiło. - Hipokryzja! Potępiasz mnie za to, co sama chcesz zrobić. Gdybyś mogła, zabiłabyś mnie tu i teraz, bez zastanowienia. Jak wściekłego psa. - W przeciwieństwie do mnie, jesteś zdrajcą! - Jestem zwycięzcą. Nic innego się nie liczy. Jesteśmy do siebie bardziej podobni niż ci się wydaje Nasuado. Chcesz zabić mnie, bo wierzysz, że moja śmierć przyniesie Alagaësii korzyść, bo wierzysz, że ty-dziecinna ty-będziesz lepiej rządzić Imperium niż ja. Twoja arogancja odtrącałaby innych, ale nie mnie. Ja to rozumiem. Wytoczyłem wojnę Jeźdźcom z tych samych powodów i miałem rację. - Jesteś pewien że to nie z zemsty? Wydawało jej się, że Galbatorix się uśmiecha. - Możliwe, że to przez nią zacząłem planować, ale ani nienawiść ani zemsta nie były moim motywem. Wiedziałem, że Jeźdźcy zbytnio się panoszą i nadal jestem święcie przekonany że jedynie bez nich możemy rozwijać się jako rasa. Ból powstrzymywał Nasuadę przed mówieniem. Ledwie udało jej się wyszeptać: - Jeżeli to, co mówisz jest prawdą-a nie mam żadnych podstaw, żeby ci wierzyć-jesteś taki sam jak oni. Przejąłeś całą ich wiedzę, a nie podzieliłeś się nią z nikim." Przybliżył się do niej, mogła poczuć jego oddech. - To dlatego, że między wszystkimi ich sekretami znalazłem coś, co może pomóc nam w szukaniu odpowiedzi na najbardziej kłopotliwe pytanie historii." Ciarki przeszły jej po plecach. - Jakie... pytanie? Galbatorix rozsiadł się w swoim krześle, po czym zaczął mówić: - Jak król albo królowa może wprowadzić swoje prawo, jeżeli wśród ich poddanych są tacy, którzy potrafią używać magii? Kiedy zorientowałem się, do czego prowadzą wszystkie wskazówki, zostawiłem wszystko za sobą i zacząłem szukać prawdy, tej odpowiedzi o niepojętej wadze. To dlatego nie wyjawiłem nikomu sekretów Jeźdźców. Byłem po prostu zajęty swoimi badaniami. Odpowiedź na to pytanie musi być znana zanim powiem cokolwiek o innych odkryciach Jeźdźców. Na świecie jest za wiele problemów, żeby pozwolić sobie na zaburzenie spokoju, przed wprowadzeniem go... Prawie sto lat szukałem informacji, ale teraz, gdy już je mam... Wykorzystam je do przekształcenia całej Alagaësii!"

34

- Magia jest największą nieuczciwością tego świata. Nie byłoby to nieuczciwe, gdyby możliwość używania jej była obecna tylko u tych słabych - dla nich byłoby to wynagrodzenie za to, jak źle potraktował ich los, ale tak nie jest. Silni mają taką samą szansę na używanie jej jak ci słabi, a poza tym mają jeszcze więcej! Wystarczy spojrzeć na elfy. To nie jest problem jednostek, magia zaburza pokój między rasami. Elfom o wiele łatwiej utrzymać porządek między sobą, bo prawie każdy potrafi korzystać z magii, dlatego tylko niewielka ilość jest na łasce innych. Dlatego dla nich jest to dobre, ale nie dla nas, nie dla krasnoludów, czy nawet dla tych przeklętych Urgali. Możemy mieszkać w Alagaësii tylko dlatego, że elfy nam na to pozwalają. Gdyby chciały, mogłyby nas zmieść z powierzchni ziemi. Tak jak powódź niszczy mrowisko. Ale to się zmieni, dlatego że to ja mam siłę, aby je odeprzeć." - Jeźdźcy nie pozwoliliby im nas zabić, ani nas wypędzić. - Nie, ale kiedy Jeźdźcy istnieli, byliśmy zależni od ich dobrej woli, a nie przystoi nam być zależnymi od innych, aby utrzymać bezpieczeństwo. Jeźdźcy przeszli od bycia środkiem utrzymania pokoju między elfami i smokami do bycia strażnikami prawa w całej krainie. Oni jednak nie byli wystarczający do tego zadania, tak jak moja Czarna Ręka. Ten problem jest zbyt duży dla jednej organizacji do zwalczenia. Weź moje życie jako dowód. Nawet jeżeli odpowiedzialna grupa magików stara się kontrolować użycie magii w Alagaësii - gotowa na interwencję w dowolnej chwili - i tak jesteśmy zależni od mocy, które chcemy powstrzymać. Ta kraina nigdy nie będzie bezpieczniejsza niż jest teraz. Żeby zażegnać ten problem, musielibyśmy sięgnąć jego źródła. Starożytni wiedzieli jak to zrobić, a teraz wiem to także ja. Nasuada ujrzała błysk w oku Galbatorixa, wyglądało to jak latarnia na wewnątrz ciemnej jaskini, gdzieś w oddali. - Sprawię, że żaden magik nie zrani nikogo innego, ani człowieka, ani elfa, ani krasnoluda. Nikt nie będzie mógł czarować, chyba że za pozwoleniem, a jedyną dozwoloną magią będzie taka, która czyni coś dobrego. Nawet elfy będą musiały cenić ten rozkaz, nauczą się wreszcie zważać na swoje słowa, albo nie mówić wcale. - A kto będzie wydawał te pozwolenia? - zapytała. - Kto będzie decydował co jest dobre a co złe? Ty?" - Ktoś musi. To ja wiem, co jest potrzebne, to ja odkryłem sposób aby to wprowadzić, więc i ja to zrobię. Zadaj sobie pytanie Nasuado: Czy byłem złym królem? Bądź szczera, jak należy. Nie byłem nadgorliwy, tak jak nakazali mi moi poprzednicy. - Byłeś okrutny. - To nie to samo... Ty przewodziłaś Vardenom, wiesz jak ciężko jest rządzić. Zdajesz sobie sprawię jak wielkie zagrożenie niesie magia dla jakiegokolwiek królestwa? Dla przykładu : Spędziłem więcej czasu pracując nad umagicznieniami które chronią monetę wymiaru przed podróbkami niż nad każdym innym zajęciem. Ale jednak gdzieś, jakiś mądry czarownik znalazł sposób na obejście moich zabezpieczeń i produkuje podróbki na masową skalę, robiąc w konia szlachtę i plebs. Myślisz, że dlaczego jestem taki ostrożny przy limitowaniu magii w Imperium? 35

- Ponieważ magia ci zagraża. - Nie, mylisz się. Ona nie jest dla mnie w najmniejszym stopniu zagrożeniem. Nikt i nic mi nie zagraża. Jednakże magowie są zagrożeniem dla funkcjonowania tego wymiaru, a tego nie toleruję. Kiedy już sprawię, że wszyscy magowie świata będą przestrzegali prawa tej krainy, rozpocznie się era pokoju i rozwoju. Ludzie i krasnoludy nie będą musieli bać się elfów. Jeźdźcy nie będą mogli wymuszać na innych swojej woli. Nigdy więcej nikt, kto nie potrafi używać magii nie będzie ofiarą tych, którzy posiadają taką zdolność!...Alagaësia się zmieni i dzięki temu nowemu spokojowi, zbudujemy nowe, lepsze jutro, którego możesz być częścią. - Stań się moim sługą Nasuado, a będziesz miała okazję brać udział w tworzeniu nowego świata - takiego, jakiego nikt jeszcze nie widział- świata, gdzie życie człowieka będzie zależne od jego siły fizycznej i siły umysłu, a nie od szczęśliwej szansy, jakiej daje mu magia. Można przecież ćwiczyć mięśnie i intelekt, ale nie można nauczyć się korzystać z magii, jeżeli nie potrafi się od urodzenia. Jak już mówiłem, magia jest niesprawiedliwa i dla dobra wszystkich wprowadzę ograniczenia dla każdego żyjącego maga. Nasuada wciąż gapiła się na linie na suficie, próbując ignorować Galbatorixa. Zbyt wiele rzeczy które powiedział pokrywało się z jej myślami. Miał rację. Magia była najbardziej destrukcyjną siłą na świecie, a jeśli można było ją kontrolować w Alagaësji było by lepiej. Nienawidziła faktu, że nic nie mogło powstrzymać Eragona przed - Niebieski. Czerwony. Schemat zmieniających się kolorów. Nasuada starała się myśleć o czymkolwiek innym niż... niż nic. O czymkolwiek myślała było niczym, nie istniało. - Nazywasz mnie złym. Możesz przeklinać moje imię, próbować mnie obalić. Ale pamiętaj, Nasuado : to nie ja zacząłem tę wojnę, to nie ja jestem odpowiedzialny za śmierć niewinnych. Nie chciałem tego, ty chciałaś. Chciałem poświęcić mój czas na badania, ale Vardeni musieli wykraść jajo Saphiry z mojego skarbca. To ty i twój rodzaj jesteście odpowiedzialni za potoki krwii i rozpaczy. To wy plądrowaliście wsi, paliliście domostwa, grabiliście ludzi, nie ja. A do tego macie czelność mówić że nie mam racji! Gdybyście zapytali wieśniaków czego się boją, odpowiedzieliby, że właśnie was, Vardenów. Powiedzieliby wam jak polegają na moich żołnierzach, aby ich bronili, jak wielką nadzieję mają w Imperium na pokonanie Vardenów, jak bardzo chcą dawnego porządku!" Nasuada wiedziała, że jej odwaga mogła ją sporo kosztować, jednak odpowiedziała. - Wydaje mi się, że za bardzo zaprzeczasz... Jeżeli tak ci zależy na spokojnym życiu twojego ludu, dlaczego nie walczyłeś z Vardenami tygodnie temu? Zamiast tego pozwoliłeś armii spokojnie biegać po twoim terytorium. Chyba że boisz się, że nie jesteś tak silny jak się prezentujesz, że elfy przejmą Urû’baen kiedy tylko je opuścisz?" Z przyzwyczajenia mówiła o Vardenach w taki sposób, jak ktoś kto nie wie o nich nic - jak mieszkaniec imperium. Galbatorix chciał odpowiedzieć, ale powstrzymał się, kiedy Nasuada kontynuowała. - A co z Urgalami? Nie powiesz mi chyba, że wybiłeś całą rasę tylko dlatego, że straciłeś jednego smoka. Co odpowiesz na to Łamaczu Obietnic?... W takim razie powiedz mi o smokach. Dlaczego wybiłeś tyle, że skazałeś je na powolne wymarcie? I wyjaśnij dlaczego 36

tak źle traktujesz tego Eldunari, którego niedawno pojmałeś? W swojej złości, pozwoliła sobie na tą jedną gafę. "Złamałeś je i podporządkowałeś sobie. Nie ma w tym nic dobrego, tylko narcyzm i twój nieposkromiony głód mocy. Galbatorix siedział chwilę w ciszy, podniósł się i skrzyżował ręce. - Chyba nasze żelazo jest już wystarczająco gorące. Murgath, jeżeli mógłbyś..." Nasuada ścisnęła dłonie, wbijając paznokcie w swoją skórę. Jej mięśnie zaczęły się trząść, pomimo tego jak bardzo chciała się uspokoić. Jeden z prętów uderzył w brzeg naczynia kiedy Murtagh go wyciągał. Murtagh odwrócił się w stronę Nasuady, a ona nie mogła przestać patrzeć na świecącą końcówkę pręta. Nagle spojrzała w oczy Murtagha, ujrzała w nich poczucie winy, wyglądał jakby żałował, że to robi. Ogarnęła ją rozpacz. Jesteśmy głupcami - pomyślała. - Żałosnymi głupcami. Po tym, nie miała już siły myśleć, więc wróciła do swoich starych rytuałów, trzymając się ich aby przeżyć, jak tonący brzytwy. Kiedy Murtagh i Galbatorix wyszli, odczuwała zbyt wielki ból, aby robić cokolwiek innego niż patrzeć bezmyślnie w sufit, starając się nie popłakać. Pociła się, ale jednocześnie było jej bardzo zimno. Czuła się tak, jakby złapała grypę. Nasuada nie mogła się na niczym skoncentrować na dłużej niż kilka sekund. W przeciwieństwie do zwyczajnej rany, jej oparzenia z czasem bolały coraz bardziej. Zamknęła oczy i starała się zwolnić swój oddech, próbując uspokoić swoje ciało. Za pierwszym razem kiedy przyszli do niej Murtagh i Galbatorix była o wiele bardziej odważna. Wyzywała ich, przeklinała i robiła co w jej mocy aby zranić ich słowami. Kiedy jednak dali jej popalić za jej czyny, straciła chęci do rebelii. Żelazo sprawiło, że stała się o wiele pokorniejsza, nawet jego wspomnienie sprawiało, że zwijała się w kulkę ze strachu. Podczas ich drugiej wizyty, mówiła najmniej jak mogła, tylko pod koniec parsknęła kwitując w ten sposób słowa Galbatorixa. Nasuada próbowała sprawdzić czy żaden z nich nie będzie jej okłamywał. Zadawała im pytania o sprawy wewnętrzne Imperium, o których wiedziała od swoich szpiegów, o czym nie mógł wiedzieć Galbatorix. Jak dotąd oboje mówili prawdę, ale nie była pewna czy może im w pełni zaufać jeżeli nie znajdzie potwierdzenia ich słów. Nie była jednakże pewna co do Murtagha. Kiedy był z królem, nie wierzyła jego słowom, ale kiedy był sam... Kilka godzin po jej pierwszej "audiencji" z Królem Galbatorixem-kiedy wreszcie zapadła w płytki, skrępowany sen - Murtagh przyszedł sam do Westybulu Wieszczki, z niepewnym spojrzeniem, niosąc za sobą zapach alkoholu. Stanął obok monolitu koło którego leżała Nasuada i gapił się na nią dziwnym, cierpiącym spojrzeniem, nie była pewna, co on zamierza zrobić.

37

Po krótkiej chwili, podszedł do ściany i usiadł na podłodze, przyciskając sobie kolana do klatki piersiowej. Miał długie, kosmate włosy pokrywające większość twarzy i świeżą, krwawiącą jeszcze ranę na prawej dłoni. Po kilki minutach sięgnął do swojego bordowego kaftanu-bo nosił wtedy te same ubrania co wcześniej, ale bez maski-wyciągając kamienną butelkę. Napił się z niej kilka razy i zaczął mówić. Murtagh mówił, a Nasuada słuchała. Nie miała wyboru, ale nie wierzyła w nic, co mówił. Nie na początku, ponieważ wiedziała, że wszystko co on robi lub mówi mogło być fortelem wymyślonym przez Galbatorixa, aby przeciągnąć ją na swoją stronę. Murtagh zaczął opowiadając jakąś starą historię o mężczyznie imieniem Tornac, w której było coś o błędach jeździeckich i radach jakie Tornac dał Murtaghowi na temat w jaki sposób powinien żyć honorowy człowiek. Nasuada nie wiedziała, czy Tornac był jego przyjacielem, sługą, dalekim krewnym, czy połączeniem czegoś powyższych, ale widać było, że był to ktoś bardzo ważny dla Murtagha. Kiedy skończył opowiadać swoją historię dodał : - Galbatorix chciał cię zabić... Wiedział że Elva nie broniła cię jak dawniej, więc pomyślał że to idealny czas na zabójstwo. Dowiedziałem się o tym przypadkiem - byłem wtedy z nim kiedy rozkazywał Czarnej Ręce cię wyeliminować - Murgath potrząsnął głową. - To moja wina. Przekonałem go że przyprowadzenie cię tutaj będzie lepszym pomysłem. Spodobało mu się to, wiedział, że to zwabi tutaj Eragona o wiele szybciej... Tylko tak mogłem go powstrzymać przed zabiciem cię... Przepraszam... Przepraszam. Po tych słowach zasłonił twarz dłońmi. - Wolałabym zginąć. - Wiem - odpowiedział ochrypłym głosem. Wybaczysz mi? Nasuada nie odpowiedziała na to pytanie. Jego wyznanie jeszcze bardziej komplikowało dla niej sprawy. Dlaczego chciał ocalić jej życie? Czego chciał w zamian? Murtagh przez chwilę nic nie mówił. Czasem płacząc, a czasem denerwując się powiedział jej o swoim wychowaniu u Galbatorixa. Powiedział jej o braku zaufania, o zazdrości jakiej doznał jako syn Morzana, o szlachcie, która chciała go użyć jako sposobu na przekonanie do siebie króla i o tęsknocie do matki, którą ledwo pamiętał. Dwa razy wspomniał o Eragonie, mówiąc że jest szczęśliwym głupcem. - Nie szło by mu tak dobrze gdyby był na moim miejscu. Ale matka musiała wziąć jego do Carvahall, nie mnie! - Murtagh splunął na podłogę. Nasuadzie wydawało się, że to tylko sentymentalne wspomnienia, jako formę użalania się nad sobą. Jego słabość pogłębiała tylko jej pogardę wobec niego, do czasu kiedy wspomniał jak Bliźnięta porwały go z Farthen Dûr, jak źle traktowali go w drodze do Urû’baen, jak Galbatorix złamał go, kiedy przyjechali. Niektóre z opisanych przez niego

38

tortur były gorsze niż te, których ona doświadczyła i jeżeli okazały się prawdą, dały jej jakąś małą dozę sympatii wobec jego losu. - Cierń był moją zgubą - Murtagh wreszcie się przyznał. - Kiedy wykluł się dla mnie i połączyliśmy się... Potrząsnął głową. - Kocham go, jak mógłbym go nie kochać? Kocham go tak, jak Eragon kocha Saphirę. Kiedy go dotknąłem, zatraciłem się. Galbatorix wykorzystał go przeciw mnie. Cierń był o wiele silniejszy niż ja, nigdy się nie poddawał, ale nie mogłem patrzeć jak cierpi, więc przyrzekłem lojalność wobec króla, a wtedy...- usta Murtagha zwinęły się z obrzydzenia. - Po tym Galbatorix wszedł do mojego umysłu. Dowiedział się o mnie wszystkiego, nauczył mnie mojego prawdziwego imienia. Teraz jestem jego.... Jego na zawsze." Po tych słowach Murtagh oprał głowę o ścianę i zamknął oczy, a Nasuada patrzyła jak łzy spływają po jego policzkach. Po jakimś czasie wstał, a kiedy szedł w stronę drzwi, zatrzymał się koło niej na chwilę i złapał ją za bark. Nasuada zauważyła, że jego paznokcie były zadbane, ale nie tak zadbane jak jej strażnika. Murtagh wybełkotał kilka słów w starożytnym języku i po chwili jej ból zniknął, jednak jej rany były wciąż obecne. - Nie mogę wybaczyć... ale rozumiem dlaczego – powiedziała Nasuada kiedy podniósł rękę. Skinął głową i wyszedł, zostawiając ją samą, aby myślała czy znalazła sobie nowego sojusznika.

39

N

Małe bunty asuada leżała na płycie, spocona i drżąca. Każdą część jej ciała przeszywał ból. Złapała się na tym, że pragnęła, aby Murtagh powrócił, jeśli tylko mógłby przerwać jej agonię.

Kiedy w końcu drzwi do ośmiobocznej komnaty otworzyły się, nie była w stanie powstrzymać ulgi. Ulga jednak zamieniła się w gorzkie rozczarowanie, gdy usłyszała szurające kroki strażnika, schodzącego schodkami prowadzącymi do pokoju. Jak wcześniej, krępy, wąski w ramionach mężczyzna, obmył jej rany wilgotną szmatką, a następnie obwiązał je paskami płótna. Kiedy rozluźnił krępujące ją więzy, tak aby mogła skorzystać z latryny, zdała sobie sprawę, że jest zbyt słaba, by chociażby spróbować chwycić nóż, który znajdował się na tacy z jedzeniem. Zamiast tego, podziękowała człowiekowi za jego pomoc i po raz drugi komplementowała jego paznokcie, które były teraz jeszcze bardziej błyszczące niż wcześniej, a które najwyraźniej chciał usilnie pokazać, trzymając je na widoku. Nakarmił ją i odszedł. Nasuada próbowała usnąć, ale ciągły ból z jej ran pozwalał tylko na drzemkę. Jej oczy nagle się rozwarły, gdy usłyszała trzask barykady dochodzący od drzwi, które otwierały się na oścież. Nie znowu! - pomyślała. Ogarnęła ją panika. - Nie tak szybko! Nie zniosę tego… Nie jestem wystarczająco silna! Opanowała strach i powiedziała do siebie: Nie! Nie mów takich głupot, bo zaczniesz w nie wierzyć! Chociaż była już w stanie opanować świadome reakcje, nadal nie mogła zatrzymać serca, które biło z podwójną szybkością. Pojedyncza para kroków rozbrzmiała w pokoju i wtedy Murtagh pojawił się w polu jej widzenia. Nie miał na sobie żadnej maski, a wyraz jego twarzy był ponury. Tym razem nie czekając, najpierw ją uzdrowił. Ulga jaką poczuła, gdy ból ustąpił, była tak intensywna, że graniczyła z ekstazą. W całym jej życiu nie doświadczyła uczucia tak przyjemnego jak usuwanie bólu. - Dziękuję – dyszała lekko. Murtagh skinął głową, po czym podszedł do ściany i usiadł w tym samym miejscu co poprzednio. Studiowała go przez chwilę. Skóra na jego kostkach była gładka i ponownie cała. Wydawał się trzeźwy z ponurymi na wpół zamkniętymi ustami. Jego ubrania, które wcześniej nie budziły zastrzeżeń, teraz były podarte, wystrzępione i załatane. Dostrzegła coś, co wyglądało jak kilka cięć u spodu jego rękawów. Zastanawiała się czy walczył. - Czy Galbatorix wie, gdzie jesteś? 40

Spytała w końcu. - Mógłby, ale w to wątpię. Jest zajęty zabawą ze swoimi ulubionymi kochankami, albo śpi. Jest środek nocy. Poza tym rzuciłem urok, który zatrzyma każdego, kto chciałby nas podsłuchać. On mógłby złamać zaklęcie jeśli tylko by chciał, ale wtedy wiedziałbym o tym. - Co jeśli się dowie? Murtagh wzruszył ramionami. - Dowie się, jeśli tylko przebije moją obronę, wiesz o tym. - Więc mu nie pozwól! Jesteś silniejsza niż ja. Nie masz nikogo, komu on może zagrozić. Możesz mu się oprzeć, w przeciwieństwie do mnie. Vardeni zbliżają się szybko, podobnie jak elfy z północy. Jeżeli możesz wytrzymać następnych kilka dni , jest szansa… Istnieje szansa, by mogli cię uwolnić. - Nie wierzysz w to , że mogą tego dokonać, prawda? Ponownie wzruszył ramionami. -…Zatem pomóż mi uciec Szczekający, twardy śmiech wybuchł z jego gardła. - Jak? Nie mogę zrobić więcej niż założenie butów bez zgody Galbatorixa. - Mógłbyś poluzować kajdanki i gdy będziesz wychodził, być może mógłbyś zapomnieć zabezpieczyć drzwi. Jego górna warga zwinęła się szyderczo. - Jest dwóch mężczyzn stacjonujących na zewnątrz, istnieją oddziały ustawione, by pilnować tego pokoju, tak aby ostrzec Galbatorixa, jeśli więzień z niego wyjdzie i są setki strażników między tym miejscem, a najbliższą bramą. Byłabyś szczęściarą, gdybyś doszła do końca korytarza. - Być może, ale chciałabym spróbować. - Tylko byś się zabiła. - To pomóż mi. Jeśli byś chciał mógłbyś znaleźć sposób, aby oszukać swoich podwładnych. - Nie mogę. Moja przysięga nie pozwala mi użyć magii przeciwko nim. - A co ze strażnikami? Jeśli trzymałbyś ich z dala dość długo, tak bym mogła dojść do bramy, mogłabym ukryć się w mieście i nie miałoby znaczenia, gdyby Galbatorix o tym wiedział. - Miasto jest jego. Poza tym, gdziekolwiek pójdziesz, znajdzie cię za pomocą zaklęcia. Jedynym sposobem, żebyś była bezpieczna, byłaby ucieczka jak najdalej od niego, zanim wybuchnie alarm, który go zbudzi. Nie możesz tego dokonać nawet na smoczym grzebiecie. 41

- Musi być jakiś sposób! - Jeśli by istniał… Uśmiechnął się kwaśno i spojrzał w dół. - Nie ma sensu rozważać. Sfrustrowana, przesunęła na chwilę swój wzrok na sufit. Potem rzekła: - Przynajmniej uwolnij mnie z tych kajdan. Wypuścił powietrze rozdrażniony. - Tylko tak, bym mogła wstać. Powiedziała. Nienawidzę leżeć na tym kamieniu. Ta pozycja sprawia, że muszę patrzeć na ciebie z dołu, a to powoduje, że bolą mnie oczy. Zawahał się, a potem z wdziękiem wstał na nogi, podszedł do płyty i zaczął rozpinać więzy wokół jej nadgarstków i kostek. - Nie myśl, że możesz mnie teraz zabić.- Powiedział cichym głosem. - Nie możesz. Kiedy odzyskała wolność, cofnął się do swojej poprzedniej pozycji i opadł na podłogę, gdzie siedział wpatrując się w dal. To była – pomyślała - jego próba dania jej chwili prywatności, aby mogła starannie usiąść i przekręcić nogi na krawędź płyty. Jej zmiana pozycji, była rozpaczliwa – oparzenia w dziesiątkach miejsc - nie najlepiej radziła sobie z ukrywaniem swojej formy, tak jak robiła to na początku. Marmurowa podłoga była zimna pod nogami, kiedy pokonywała drogę do Murtaghta. Usiadła obok niego. Owinęła ramiona wokół siebie w próbie zachowania skromnej postawy. - Czy Tornak był rzeczywiście twoim jedynym przyjacielem kiedy dorastałeś? -Zapytała. Murtagh nadal na nią nie patrzył. - Nie, ale był jak ojciec, którego nigdy nie miałem. Nauczał mnie, pocieszał, osądzał mnie gdy byłem zbyt arogancki i uratował mnie przed zrobieniem z siebie głupka więcej razy, niż mogę sobie przypomnieć. Gdyby nadal żył, pewnie skarciłby mnie za moją nietrzeźwość poprzedniego dnia. - Mówiłeś, że zmarł podczas twojej ucieczki z Uru’baenu? Parsknął. - Myślałem, że jestem sprytny. Przekupiłem jednego ze strażników, by otworzył boczną bramę, byśmy mogli uciec. Mieliśmy zamiar wymknąć się z miasta pod osłona nocy, a Galbatorix miał się o wszystkim dowiedzieć wtedy, gdy byłoby już za późno, by nas złapać. Wiedział jednak o planie od samego początku. Jak się dowiedział - nie jestem pewien, ale 42

zgaduję, że cały czas mnie obserwował. Kiedy Tornac i ja przeszliśmy przez bramę, otoczyli nas żołnierze, którzy czekali na nas po drugiej stronie. Mieli rozkaz, by przyprowadzić nas z powrotem nietkniętych, ale my walczyliśmy. Jeden ze strażników zabił Tornaka. Najlepszy szermierz w całym Imperium zginął dźgnięty nożem w plecy. - Ale Galbatorix pozwolił ci uciec? - Nie sądzę, by spodziewał się, że będziemy stawiać opór. Jego uwaga była skierowana gdzie indziej tej nocy. Zmarszczyła brwi, gdy zobaczyła osobliwy półuśmiech na twarzy Murtagha. - Liczyłem dni. – powiedział.- Te wydarzenia miały miejsce, kiedy Razacowie byli w Dolinie Palancar, szukając jaja Saphiry. Teraz widzisz, Eragon stracił swojego przybranego ojca prawie w tym samym czasie, gdy ja straciłem swojego. Los ma okrutne poczucie humoru – nie uważasz? - Tak, rzeczywiście… Ale jeżeli Galbatorix mógł cię obserwować, dlaczego cie nie wytropił i nie przyprowadził z powrotem do Uru’baenu? - Bawił się ze mną, tak myślę. Poszedłem osiąść na ziemiach człowieka, któremu – jak wierzyłem- można zaufać. Jak zwykle, pomyliłem się, myśląc, że znalazłem wyjście. Potem bliźniacy przyprowadzili mnie z powrotem tutaj. Galbatorix wiedział gdzie byłem i zdawał sobie sprawę z tego, że nadal jestem zły z powodu śmierci Tornaka, dlatego pozwolił mi żyć w spokoju na wybranych ziemiach, podczas gdy on ścigał Eragona i Broma. Myślałem, że go zaskoczyłem. Odszedłem z majątku ziemskiego, a on w tym czasie dowiedział się o moim zniknięciu. Byłem wtedy w drodze do Dras-Leony. Dlatego Galbatorix też się tam udał. Wiesz, to nie miało związku z ukaraniem Lorda Tabora za jego zachowanie – choć z pewnością to uczynił – jego celem było znalezienie mnie. Ale przybył za późno. W tym czasie, gdy przybył do miasta, zdążyłem spotkać się z Eragonem i Saphirą. Razem mieliśmy wyruszać do Gil’eadu. - Dlaczego uciekłeś? – zapytała. - Czy Eragon ci nie powiedział dlaczego? - Nie chodzi mi o Dras-Leone. Dlaczego wyjechałeś z ziem, na których osiadłeś? Byłeś tam bezpieczny, albo chociaż tak myślałeś. Dlaczego więc wyjechałeś? Murtagh milczał przez chwilkę. - Chciałem zbuntować się przeciwko Galbatorixowi i wyrobić sobie własne imię, niezależne od mojego ojca. Całe moje życie, ludzie patrzyli na mnie inaczej, ponieważ jestem synem Morzana. Chciałem, żeby mnie szanowali za czyny, a nie za niego. W końcu spojrzał na nią szybko kątem oka. - Przypuszczam, że mam czego chciałem, ale znowu los ma okrutne poczucie humoru. 43

Nasuada zastanawiała się, czy był ktoś z dworu Galbatroxsa, kto był jeszcze pod jego opieką, ale zdecydowała, że byłoby niebezpiecznie poruszać ten temat. Zamiast tego zapytała: - Jak dużo Galbatorix wie o Vardenach? - Tyle ile mogłem mu powiedzieć. Ma więcej szpiegów niż myślisz. Przycisnęła ręce do skręconego wewnątrz brzucha. - Znasz jakiś sposób na zabicie go? - Nóż, miecz, strzała, trucizna, magia. Zwykłe sposoby. Problem w tym, że ma zbyt wiele czarów chroniących go, żeby cokolwiek lub ktokolwiek mógł go zranić. Eragon ma więcej szczęścia niż inni. Galbatorix nie chce go zabić, więc może zaatakować króla więcej niż raz. Ale nawet, jeżeli Eragon zaatakuje sto razy, nie znajdzie sposobu, by powalić ochronę Galbatorixa. - Każda zagadka ma rozwiązanie i każdy człowiek ma słabości. – nalegała Nasuada. - Czy on kocha którejś ze swych kochanek? Wyraz twarzy Murtagha był wystarczającą odpowiedzią. - Czy byłoby aż tak źle, gdyby Galbatorix pozostał królem? Świat, który przewiduje jest dobrym światem. Jeżeli pokona Vardenów, w całej Alagaesii zapanuje w końcu pokój. Położy kres niewłaściwemu wykorzystywaniu magii. Elfy, krasnoludy i ludzie nie będą mieli powodu, by nienawidzić siebie nawzajem. Co więcej, jeśli Vardeni przegrają , Eragon i ja, moglibyśmy być w końcu razem, jak bracia – tak jak powinno być. Ale jeżeli wygrają, to będzie oznaczało śmierć Ciernia i moja. To będzie musiało się tak skończyć. - Och? A co ze mną? – zapytała. - Jeżeli Galbatorix wygra, mam stać się niewolnikiem i narzędziem do celów, które on chce osiągnąć? Murtagh uniknął odpowiedzi, ale zobaczyła, że ścięgna z tyłu jego rąk naciągnęły się. - Nie możesz się poddać, Murtaghu! - Czy mam jakieś inne wyjście? – krzyknął, napełniając pokój echem. Stała i patrzyła na niego. - Możesz walczyć! Spójrz na mnie… Spójrz na mnie! Niechętnie podniósł wzrok. - Możesz znaleźć sposób działania przeciwko niemu. To właśnie możesz zrobić! Nawet jeżeli twoja przysięga, pozwoli na chociażby najmniejszy opór! Te najmniejsze bunty mogą stać się jego zgubą. Ponowiła jego pytanie dla lepszego efektu:

44

- Czy masz jakieś inne wyjście? Możesz przez resztę życia egzystować z uczuciem bezradności i nieszczęścia. Możesz pozwolić Galbatorixowi zmienić siebie w potwora. Albo możesz walczyć. Rozłożyła ramiona, tak by mógł zobaczyć wszystkie wypalone rany na całym jej ciele. - Czy lubisz mnie ranić? - Nie! – zawołał. - To walcz! Niech cię diabli wezmą! Musisz walczyć albo stracisz samego siebie. Także Ciernia. Przytrzymała się ziemi, gdy zerwał się na nogi jak zwinny kot i przesunął się do niej tak, że dzieliło ich tylko kilka centymetrów. Mięśnie na jego twarzy skupiły się i utworzyły węzeł, gdy patrzył na nią spode łba. Oddychał ciężko przez nozdrza. Rozpoznała jego emocje, widziała je już wiele razy wcześniej. Wyglądał na człowieka, którego duma została urażona i który chciałaby wychłostać osobę, która go znieważyła. Niebezpiecznym było, podtrzymywać go w takim nastroju, ale wiedziała, że musi go drażnić, bo szansa mogła się już więcej nie powtórzyć. - Jeśli ja mogę kontynuować walkę, ty też możesz! - Wycofaj się do płyty. – Powiedział surowym tonem. - Wiem, że nie jesteś tchórzem, Murtaghu. Lepiej umrzeć niż żyć jako niewolnik, dla kogoś takiego jak Galbatorix. Przynajmniej mógłbyś osiągnąć coś dobrego, a twoje imię po śmierci będzie zapamiętane po dobroci jaką uczyniłeś. - Cofnij się do kamienia! – Warknął, chwytając ją za rękę i przyciągając do płyty. Pozwoliła mu pchnąć się na popielaty blok i zapiąć sobie kajdany wokół nadgarstków i kostek, a następnie zacisnąć sobie pasek wokół głowy. Kiedy skończył, stanął patrząc na nią. Jego oczy były ciemne i dzikie, a ciało wyglądało jak naciągnięte sznury. - Musisz zadecydować, czy jesteś gotowy ryzykować swoje życie w celu uratowania swojej duszy. - Powiedziała. – Ty i Cierń, oboje. I musisz zdecydować teraz, gdy jeszcze jest czas. Zadaj sobie pytanie: „Co chciałby, byś uczynił Tornak?” Bez odpowiedzi, Murtagh wyciągnął prawą rękę i położył na górnej części jej klatki piersiowej. Jego gorąca dłoń przeciwko jej skórze. Zaskoczenie bliskością kontaktu sprawiło, że oddech uwiązł jej w gardle. Wtedy, troszkę głośniej niż szeptem zaczął mówić w starożytnym języku. Dziwne słowa spływały z jego ust. Jej strach stawał się coraz silniejszy. Jego mowa wydawała się trwać minuty. Nie poczuła różnicy, gdy przestał. To nie był wcale dobry ani zły znak, gdy w grę wchodziła magia. Zimne powietrze owiało jej szaty na klatce piersiowej, chłodząc ją, gdy Murtagh podniósł swoją rękę. Odszedł od niej i zaczął kierować się do wyjścia. W momencie kiedy chciała zawołać do niego, aby zapytać co zrobił, uprzedził ją i rzekł: 45

- To powinno uchronić cię od każdego bólu i ran, ale musisz udawać. Inaczej Galbatorix odkryje, co zrobiłem. Po tych słowach wyszedł. - Dziękuję – wyszeptała w pustą przestrzeń. Spędziła dużo czasu zastanawiając się nad ich rozmową. Pozostawało mało prawdopodobne, aby Galbatorix wysłał Murtagha, by z nią porozmawiał. Ale mało prawdopodobne, czy nie – możliwe. Ponadto czuła się rozdarta, zastanawiając się, czy Murtagh w głębi serca, jest dobrym człowiekiem, czy złym. Cofnęła swe myśli do króla Hrothgara, który był dla niej jak wujek, gdy dorastała. Pomyślała o tym, jak Murtagh go zabił na Płonących Równinach. Potem pomyślała o dzieciństwie Murtagha i wielu mękach, przez które musiał przejść, o tym jak pozwolił Eragonowi i Saphirze odejść wolno, gdy mógł w łatwy sposób przyprowadzić ich do Uru’baenu. Lecz nawet jeśli Murtagh był czasem honorowy i godny zaufania, wiedziała, że jego przymusowa służba mogła go zniszczyć. W końcu postanowiła, że będzie ignorować przeszłość Murtagha i będzie go osądzać za jego teraźniejsze czyny. Dobry, zły lub kombinacja obu opcji nie miały znaczenia. Był potencjalnym sojusznikiem, a ona potrzebowała jego pomocy, jeśli tylko mogła ją zdobyć. Jeżeli okazałby się fałszywy nie musiałaby się martwić o pogorszenie swojej sytuacji, która była już wystarczająco zła. Ale gdyby okazał się sojusznikiem, wtedy miałaby możliwość uciec z Uru’baenu i to było warte ryzyka. Z braku bólu, po raz pierwszy od przyjazdu do stolicy spała długo i głęboko. Obudziła się z uczuciem większej nadziei niż miało to miejsce wcześniej. Znów jej wzrok opadł na linie namalowane na suficie. Niebieska, wąska linia, którą śledziła doprowadziła ją do małego, białego kształtu w rogu płytki, który wcześniej przeoczyła. Zajęło jej chwilę, by zdać sobie sprawę, że jej obwarowanie miało pęknięty odłamek na suficie. Widok rozbawił ją. Uznała za zabawne i nieco pocieszające, że idealne komnaty Galbatorixa, mimo wszystko, nie były tak perfekcyjne i to sprawiało, że mimo jego pretensjonalności nie był wszechwiedzący i nieomylny. Kiedy drzwi do komnaty otwarły się, wszedł jej strażnik, który – jak się domyślałaprzyniósł popołudniowy posiłek. Zapytała, czy może najpierw zjeść, przed tym jak rozluźni jej więzy, ponieważ jest bardzo głodna, co nie było całkowitą nieprawdą. Dla jej satysfakcji, zgodził się, choć nie wypowiedział żadnego słowa tylko ohydnie się uśmiechnął zaciskając wargi i usiadł na krawędzi płyty. Gdy podawana przez niego łyżka, z ciepłym kleikiem wylądowała w jej ustach, zaczęła gorączkowo myśleć o planie na każdą ewentualność. Wiedziała, że ma tylko jedną szansę. Proces planowania utrudniło łagodne jedzenie, które wylądowało w jej brzuchu. Niemniej jednak udało się i kiedy miska była pusta i gdy wypiła swoją porcję, przygotowała się. Mężczyzna jak zwykle miał umieszczoną tacę z żywnością przy podstawie odległej ściany, blisko miejsca, gdzie siedział Murtagh 46

najprawdopodobniej dziesięć stóp od drzwi do latryny. Gdy miała już rozluźnione więzy, osunęła się z kamiennego bloku. Głowiasty strażnik podszedł do niej, by przytrzymać jej lewe ramię, ale Nasuada podniosła rękę i cichym, najsłodszym głosikiem powiedziała: - Mogę wstać sama. Dziękuję. Strażnik zawahał się, a następnie ponownie się uśmiechnął i dwukrotnie trzasnął zębami, jakby chciał powiedzieć: „To dobrze. Bardzo się z tego cieszę”. Zaczęli podążać w kierunku latryny: ona z przodu, on troszkę z tyłu. Kiedy pokonywała swój trzeci krok, celowo skręciła sobie prawą kostkę i runęła w poprzek pokoju. Mężczyzna krzyknął i próbował ją złapać – czuła, jak jego grube palce, zaciskają się w powietrzu na jej szyi – ale był zbyt powolny i Nasuada wymknęła się spod jego rąk. Upadła wzdłuż, na tacę, rozbijając przy tym dzban – który zawierał jeszcze dużo wina z wodą – i wysyłając ze stukotem drewniane miski na podłogę. Zgodnie z planem, wylądowała z prawą ręką pod sobą i jak tylko poczuła tacę, zaczęła szukać palcami metalowej łyżki. - Ach! – wykrzyknęła, jakby upadek ją zabolał i spojrzała zmartwiona na strażnika. - Może nie byłam na to gotowa po tym wszystkim – powiedziała i uśmiechnęła się do niego przepraszająco. Jej kciuk dotknął rękojeść łyżki, a ona chwyciła go w momencie, gdy mężczyzna sprowadził ją do pionowej pozycji, łapiąc za jej drugie ramię. Przyjrzał się jej i zmarszczył nos, oburzając się na jej poplamione winem odzienie. Podczas gdy to robił, sięgnęła za siebie i wsunęła rękojeść łyżki przez otwór blisko rąbka jej szaty. Potem podniosła obie ręce tak, by pokazać, że nic nie wzięła. Mężczyzna chrząknął, wziął ją za drugą rękę i ruszył do latryny. Kiedy weszła, spojrzał jeszcze raz na tacę, mrucząc pod nosem. W chwili kiedy zamknęły się za nią drzwi, wyciągnęła łyżkę ze swej szaty i umieściła ją pomiędzy wargami. Trzymając ją tam, w tym samym czasie wyrywała sobie z tyłu głowy włosy, z miejsca, gdzie były najdłuższe. Poruszając się tak szybko jak mogła, złapała jeden koniec wyrwanych włosów między palcami lewej dłoni a następnie zaczęła skręcać je razem na udzie za pomocą ruchów jej palców, aż uzyskała jeden, mocniejszy sznur włosów. Niezgrabnie związała końce sznura i położyła na ziemi. Sięgnęła po kolejną partię włosów i zrolowała je w następny grubszy sznurek. Wiedziała, że pozostały jej tylko sekundy. Odchyliła kolano i związała dwie nici razem. Następnie wzięła łyżkę z ust i smukłą nicią zawiązała łyżkę na zewnętrznej części lewej nogi, gdzie zostanie przesłonięta szatą. Musiała zawiązać ja na lewej nodze, ponieważ Galbatorix siadał przy jej prawej. Wstała, by zobaczyć, czy szata faktycznie przykrywa łyżkę i zrobiła klika kroków aby sprawdzić, czy czasem nie spadnie z nogi. Nie spadła. Uspokojona pozwoliła sobie na wydech. Teraz jej wyzwaniem był powrót do kamiennej płyty, tak aby strażnik nie zorientował się co zrobiła. Mężczyzna czekał na nią, gdy otworzyła drzwi od latryny. Skrzywił się na jej widok, ściągnął brwi, tak, że tworzyły linię prostą. 47

- Łyżka – powiedział, rozgniatając to słowo językiem, jak gdyby był to kawałek rozgotowanego Pasternaka. Podniosła podbródek i wskazała na latrynę. Jego groźne spojrzenie pogłębiło się. Wszedł do pokoju i starannie zbadał ściany, podłogę sufit i wszystkie inne rzeczy, następnie wrócił z powrotem. Szczęknął zębami i zaczął drapać swoją cebulastą głowę, wydając się nieszczęśliwym i – jak pomyślała - lekko zranionym, że mogłaby wyrzucić łyżkę. Była dla niego uprzejma i wiedziała, że taki drobny opór zaintryguje go i rozłości. Oparła się pragnieniu, by się odchylić, gdy tamten zbliżył się do niej i położył swoją ciężką dłoń na jej głowie i przeszukał jej włosy palcami. Kiedy nie znalazł łyżki jego twarz opadła. Chwycił jej ramię i przyprowadził do płyty, ponownie zawiązując kajdany. Następnie z ponurą twarzą wziął tacę i wyszedł z pokoju. Poczekała do momentu, w którym miała absolutną pewność, że odszedł, zanim wyciągnęła palce lewej ręki, odciągając krawędź swojej szaty, cal po calu. Szeroki uśmiech przeszedł po jej twarzy, gdy poczuła czubkiem palca wskazującego kawałek łyżki. Od teraz miała broń.

48

Korona z lodu i śniegu

K

iedy pierwsze promyki światła utworzyły smugi na powierzchni głębokiego morza, oświetlając szczyty półprzezroczystych fal, które lśniły jak wyrzeźbione z kryształu, Eragon ocknął się ze swojego interesującego snu i spojrzał na północny zachód, ciekaw zobaczenia tego, co światło chmur ukazuje z daleka. To, co ujrzał było niepokojące. Chmury zasłaniały prawie połowę horyzontu, a największe z białych, gęstych pióropuszy wyglądały na tak wysokie, jak szczyty gór Beorskich, zbyt wysokie, by Saphira mogła tam wzlecieć. Jedyny pusty kawałek nieba wisiał za Saphirą i nawet to mogło być dla nich zgubne, jak gdyby ręce burzy zamykające ich w objęciach. Będziemy musieli przez to przelecieć – powiedział Gleadr. Eragon poczuł drżenie Saphiry. Dlaczego nie moglibyśmy spróbować tego obejść? – zapytała. Eragon był świadom tego, że Gleadr bada strukturę chmur dzięki Saphirze. W końcu złoty smok powiedział: Nie chcę, byś leciał zbyt daleko od kursu. Nadal mamy wiele mil do nadłożenia. Jeżeli twoja siła cię zawiedzie… …Możesz użyczyć mi swojej, by utrzymać nas w górze. Hmph. Nawet jeśli tak będzie, trzeba być ostrożnym w naszej lekkomyślności. Widziałem podobne burze już wcześniej. Jest większa niż myślisz. Aby ją oblecieć musiałabyś lecieć bardzo daleko na zachód, tam, gdzie kończy się Vroengard, a to pewnie kosztowałoby nas jeden dzień dłużej, by dotrzeć na ziemię. Droga do Vroengardu nie jest aż tak długa – powiedziała. Nie, ale wiatr nas spowolni. Poza tym instynkt podpowiada mi, że burza rozciąga się aż do wyspy. Tak czy inaczej będziemy musieli lecieć w jej towarzystwie. Jakkolwiek nie ma potrzeby, by lecieć przez sam środek burzy. Czy widzisz przełęcz między tymi dwoma małymi filarami na zachodzie? Tak. Leć tam, a być może znajdziemy bezpieczną drogę przez chmury. Eragon chwycił przód siodła, gdy Saphira opuściła swe lewe skrzydło i odwróciła się na zachód, ustawiając się na kierunek, który wskazał Gleadr. Ziewnął i przetarł oczy, gdy smoczyca wyrównała pozycję, następnie obrócił się i wykopał z sakwy przywiązanej do siodła jabłko i kilka kawałków suszonej wołowiny. To było skromne śniadanie, ale jego głód był niewielki, a jedzenie dużych posiłków podczas lotu Saphiry, często powodowało u niego mdłości. Podczas jedzenia na przemian przyglądał się chmurom i falującemu morzu. Z 49

niepokojem zdał sobie sprawę, że pod nimi jest tylko woda, a najbliższy ląd był odległy – według jego obliczeń - o ponad pięćdziesiąt mil. Zadrżał, gdy wyobraził sobie zatonięcie na dole, na samym dole w zimnych głębinach morza. Zastanawiał się co znajduje się na dnie i przyszło mu do głowy, że za pomocą magii mógłby się dowiedzieć, ale pomysł ten nie spodobał mu się. Wodna otchłań była zbyt ciemna i niebezpieczna, aby próbować zaspokoić ciekawość. Czuł, że nie jest to miejsce, w którym powinien ryzykować swoim życiem. Lepiej zostawić wszystkie dziwne stworzenia, które tam mieszkają w spokoju. Poranek wlókł się i stało się oczywiste, że chmury były dalej niż im się zdawało i potwierdziły się słowa Gleadra, że burza była większa niż pierwotnie Eragon i Saphira przypuszczali. Zerwał się lekki wiatr i utrudniał lot Saphirze, ale kontynuowała go, by nie opóźniać podróży. Na kilka mil przed krawędzią burzy Saphira zaskoczyła Eragona i Gleadra lecąc w dół, aby ślizgiem zanurzyć się płytko, niewiele pod powierzchnią wody. Co robisz?- zapytał Gleadr, gdy opadła. Jestem ciekawa – odpowiedziała. - Chciałabym dać odpocząć moim skrzydłom przed wejściem w chmury. Ślizgała się ponad falami, a jej odbicie w dole i cień odzwierciedlały każdy jej ruch, jak dwaj upiorni towarzysze: jeden ciemny, drugi jasny. Potem obróciła skrzydła na krawędzi i trzema szybkimi machnięciami zwolniła i wylądowała na wodzie. Wachlarze rozpylonej cieczy strzeliły po obu stronach jej szyi, gdy jej ciało przecięło fale, opryskując Eragona setkami kropel. Woda była zimna, ale po takim długim czasie w górze, w powietrzu czuło się przyjemne ciepło – tak gorące, że Eragon rozpiął swój płaszcz i ściągnął rękawice. Saphira złożyła skrzydła i spokojnie płynęła, podskakując zgodnie z ruchem fal. Eragon zauważył kilka kęp brązowych wodorostów po prawej stronie. Rośliny były rozgałęzione jak szczota do szorowania i miały pęcherze wielkości jagód w przegubach wzdłuż łodyg. Daleko w górze, blisko wysokości na której była niedawno Saphira, Eragon spostrzegł parę albatrosów z czarnymi końcówkami na skrzydłach odlatujących od masywnej ściany chmur. Ten widok tylko pogłębił jego niepokój. Morskie ptaki przypomniały mu widok watahy wilków biegnących obok stada saren, gdy tylko zwierzęta wyczuły pożar lasu. - Jeżeli mielibyśmy jakiś instynkt – powiedział do Saphiry – zawrócilibyśmy. Jeżeli mielibyśmy jakiś instynkt ucieklibyśmy z Alagaësii i nigdy nie wracali – odpowiedziała. Wyginając szyję w łuk zanurzyła pysk w morskiej wodzie, następnie potrząsnęła nią, wyciągnęła i schowała swój szkarłatny język kilka razy, tak jakby spróbowała czegoś nieprzyjemnego. Wtedy Eragon poczuł panikę promieniującą ze świadomości Gleadra i stary smok ryknął w jego umyśle: Odlatuj! Teraz! Teraz, teraz! Odlatuj! 50

Saphira nie traciła czasu na pytania. Z dźwiękiem grzmotu rozłożyła swoje skrzydła i zaczęła uderzać nimi, zanurzając je w wodzie. Eragon pochylając się, chwycił krawędź siodła, tak by nie wypaść do tyłu. Trzepotanie skrzydeł Saphiry sprawiło, że powstała tafla mgły, która go oślepiła, dlatego musiał użyć swojego umysłu, by wyszukać źródło zdenerwowania Glaedra. Z głębin, podnosząc się ku powierzchni wody pod Saphirą, szybciej niż Eragon był w stanie uwierzyć, wyczuł coś zimnego i ogromnego… oraz przepełnionego wilczym apetytem, nienasyconym głodem. Próbował odstraszyć to, zawrócić z drogi, ale stworzenie było wyobcowane, nieubłagane i nie zważało na jego wysiłki. W dziwnych, bez światła, jaskiniach jego świadomości, dostrzegł wspomnienia niezliczonych lat spędzonych w przyczajeniu, samotnie, oscylując między polowaniem, a ucieczką w lodowatym morzu. Panika, sprawiła, że jego ręka powędrowała po omacku do rękojeści Brisingra, w momencie, gdy Saphira wyrwała się wolno z uścisku wody i zaczęła wspinać się w powietrze. Z radości wykrzyknął cicho jej imię. Powoli nabierała prędkości i wysokości, gdy nagle fontanna białej wody wybuchła za nią i Eragon zobaczył parę szarych, lśniących szczęk wyłaniających się ze spienionych pióropuszy akwenu. Szczęki były wystarczająco duże, by bez problemu pomieścić konia i jeźdźca i wypełnione były setkami lśniących, białych zębów. Saphira była świadoma tego co zobaczył i gwałtownie skręciła w bok w próbie ucieczki od rozdziawionej szczęki, ścinając wodę końcówkami skrzydeł. Chwilę później Eragon usłyszał i poczuł, że paszcza stworzenia zamknęła się z kłapnięciem. Iglica podobna do zębów Saphiry spudłowała o kilka cali. Gdy potwór wpadł do wody, widać było większość jego cielska: głowa była długa i kanciasta. Nad oczami sterczał kościsty grzebień i na każdym szczycie grzebienia, wyrastał lepki wąs. Eragon domyślał się, że potwór ma ponad sześć stóp długości. Szyja stworzenia, przypominała mu gigantycznego, falującego węża. Tors, mocny i gładki, wyglądał na niesamowicie zwarty. Para płetw kształtem przypominała wiosła i rozciągała się od strony torsu, wymachując w powietrzu bezradnie. Stwór wylądował na boku i w ciągu sekundy, większy niż poprzednio, rozprysk wody poleciał w kierunku nieba. Tuż przed tym jak fale zamknęły się za potworem, Eragon spojrzał w czarne jak kropla smoły oko stwora skierowane do góry. Zawarta w nim była wrogość, nienawiść, wściekłość i frustracja, które wystarczyły, by wywołać u Eragona dreszcz i życzenie, aby znaleźć się w sercu pustyni Hardackiej. Poczuł, że tylko tam mógłby być bezpieczny od starożytnego głodu potwora. Z biciem serca, rozluźnił uścisk na Brisingrze i osunął się na przedniej części siodła. - Co to było?! Nïdhwal – odpowiedział Gleadr.

51

Eragon zmarszczył brwi. Nie pamiętał, by czytał o czymś takim w Ellesmerze. - Czym jest Nidhwal?! Są rzadkie i nieczęsto się o nich mówi. Są dla morza tym, czym Fanghur dla powietrza. Oba są kuzynami smoków. Chociaż różnice w naszych wyglądach są znaczące, Nidhwale są nam bliższe niż piskliwe Fanghure. Są inteligentne i mają w klatce piersiowej strukturę podobną do Eldunari, która pozwala im – jak wierzymy – pozostawać zanurzonymi przez większość czasu w wielkiej głębi. - Czy mogą ziać ogniem? Nie, ale tak jak Fanghury, często wykorzystują siłę swoich umysłów do obezwładniania swoich ofiar, co, ku swojemu przerażeniu, odkrył niejeden smok. Mogli zjadać swoją własną rasę? – spytała Saphira. Dla nich nie jesteśmy niczym podobnym – odpowiedział Gleadr. Zjadają siebie nawzajem, co jest jedynym powodem, dla którego jest ich tak mało. Nie mają żadnego interesu w wydarzeniach poza własną strefą i każda próba przemówienia do nich kończy się niepowodzeniem. Dziwne, że spotkaliśmy jednego tak blisko brzegu. Był czas, gdy można je było znaleźć kilka dni lotu od lądu, gdzie morze jest najgłębsze. Wydaje się, że albo wzrosła ich śmiałość, albo są zdesperowane od upadku Jeźdźców. Eragon znów zadrżał, gdy przypomniał sobie uczucie w umyśle Nïdhwala. - Dlaczego ani ty, ani Oromis, nigdy nie wspomnieliście o nich? Jest wiele rzeczy, który cię nie nauczyliśmy Eragonie. Mieliśmy tylko tyle czasu, by najlepiej uzbroić cię przeciwko Galbatorixowi, a nie przeciwko każdemu stworzeniu, które nawiedza niezbadane rejony Alagaesii. - Więc jest więcej takich potworów jak Nidhwale, o których nie wiemy? Kilka Czy opowiesz nam o nich, Ebrithilu? – spytała Saphira. Zawrzyjmy pakt, Saphiro i Eragonie. Poczekajmy tydzień i jeżeli nadal będziemy żyć i posiadać naszą wolność, będę szczęśliwy spędzając kolejne dziesięć lat na uczeniu was o każdej pojedynczej odmianie, włączając w to każdy rodzaj chrząszczy, których jest mnóstwo. Ale do tego czasu, skoncentrujmy się na zadaniu stojącym przed nami. Zgadzacie się? Eragon i Saphira niechętnie zgodzili się na to i już więcej o tym nie rozmawiali. Przeciwny wiatr zmienił się w wichurę w momencie, gdy zbliżali się do przedniej części burzy. Saphira zwalniała, aż do połowy jej normalnej szybkości. Raz po raz silne podmuchy kołysały nią, a czasami zamierała lecąc na kilka minut. Zawsze wiedzieli kiedy 52

porywy miały właśnie uderzyć, widzieli wtedy srebrny łuskowaty wzór biegnący do nich na powierzchni wody. Od świtu chmury tylko powiększyły się i z bliska były jeszcze bardziej zastraszające. U dołu były ciemne i purpurowe z zasłonami ulewnego deszczu łączącymi burzę z morzem jak mgielna pępowina. W wyższych partiach chmury były koloru zmatowionego srebra, podczas, gdy same ich szczyty były olśniewająco białe i wydawały się tak solidne jak boki Tronjheimu. Na północ, ponad centrum burzy, chmury ukształtowały się w gigantyczne płaskie kowadło, które majaczyło nad wszystkim innym, jak gdyby sami bogowie umyślnie wykuwali dziwne i straszne narzędzie. Gdy Saphira wzniosła się pomiędzy dwie, wybrzuszone, białe kolumny, obok których była jak malutki punkcik – i morze zniknęło pod polem białych chmur-poduszek, wiatr przeciwny ustąpił, szorstkie i niepewne powietrze obracało nimi dookoła w niezidentyfikowanym kierunku. Eragon zacisnął zęby, by powstrzymać szczękanie, a jego żołądek wywrócił się, ponieważ Saphira opadła o pół tuzina stóp, a następnie z taką samą szybkością uniosła się o ponad dwadzieścia stóp w górę. Czy macie już jakieś doświadczenie w locie podczas burzy inne niż te, które złapaliście podczas burzy z piorunami pomiędzy wioską Palancar a Yazuac? – rzekł Gleadr. Nie – odpowiedziała krótko i ponuro Saphira. Gleadr, wydawało się, że oczekiwał takiej odpowiedzi, gdyż bez wahania zaczął ją pouczać o zawiłościach nawigacji, dziwacznych wzorów przepływów chmur. Szukaj wzorów ruchów i zwróć uwagę na formacje wokół ciebie – powiedział. Dzięki nim, możesz domyślić się, gdzie wiatr jest najsilniejszy i w którym wieje kierunku. Dużo z tego, co powiedział Saphira już wiedziała, ale wraz z rozmową, spokojne zachowanie starego smoka uspokoiło zarówno ją jak i Eragona. Gdyby wyczuli zaniepokojenie albo strach w umyśle starego smoka spowodowałoby to u nich wątpienie w siebie i być może Gleadr zdawał sobie z tego sprawę. Zabłąkany, gnany przez wiatr kawałek chmury wisiał na ścieżce Saphiry. Zamiast lotu dookoła niego, przeszyła go na wylot, przebijając chmurę jak błyszcząca niebieska włócznia. Gdy szara mgła okryła ich, wzmocnił się stłumiony dźwięk wiatru i Eragon zmrużył oczy oraz trzymał rękę przed twarzą, by móc widzieć wyraźnie. Kiedy wystrzelili z obłoku, miliony maleńkich kropelek, przywarły do ciała Saphiry, a ona zalśniła, jakby miała przyczepione diamenty do i tak lśniących łusek. Jej lot nadal przebiegał niespokojnie. W jednym momencie była na równym poziomie, a w następnym nieokiełznane powietrze mogło ją pchnąć bokiem lub niespodziewany prąd wstępujący mógłby podnieść jej jedno skrzydło i pchnąć w przeciwnym kierunku.

53

Samo siedzenie na jej plecach, kiedy walczyła z turbulencjami było męczące, podczas gdy dla Saphira była to nieszczęsna, frustrująca walka, tym bardziej przez znajomość długości trasy i przez to, że nie miała innego wyboru jak tylko kontynuować swój lot. Po godzinie lub dwóch nadal nie mieli żadnego śladu drugiej, dalekiej strony burzy. Musimy zawrócić. Poleciałaś tak daleko na zachód jak tylko było to rozsądne, jeżeli mamy odwagę lecieć w pełni gniewu burzy to najlepiej dla nas byłoby zawrócić teraz, zanim będziesz jeszcze bardziej wyczerpana – powiedział Gleadr. Bez słowa Saphira odwróciła się na północ do ogromnego, wysokiego klifu nasłonecznionych chmur, które zajęły miejsce w sercu olbrzymiej burzy. W miarę jak zbliżali się do prążkowanej powierzchni klifu – który był największą rzeczą jaką Eragon kiedykolwiek widział, większą nawet od Farthen Dûru – niebieskie błyski oświetliły zagięcie jak błyskawice pełzające w górę, do szczytu głowy kowadła. Chwilę później grzmot wstrząsnął niebem i Eragon zasłonił sobie uszy rękoma. Wiedział, że jego czary będą bronić ich przed błyskawicą, ale nadal czuł się niepewnie, by wyruszyć w stronę trzaskających piorunów. Jeżeli Saphira się przestraszyła – nie wyczuł tego. Wszystko co czuł to jej determinację. Przyśpieszyła uderzenia skrzydeł i kilka minut później, przybyli na powierzchnię urwiska, a następnie zanurkowali wprost do centrum burzy. Otoczył ich szary i bezpłciowy półmrok. Tak jakby reszta świata przestala istnieć. Chmury uniemożliwiały Eragonowi ocenę jakiejkolwiek odległości, jedynie końcówki nosa, ogona i skrzydeł Saphiry dawały mu wskazówki. Byli skutecznie ślepi i tylko stałość w ciągnięciu ich ciężaru pozwoliła na odróżnienie góry od dołu. Eragon otworzył swój umysł, by jego świadomość rozszerzyła się tak daleko jak tylko się dało, ale oprócz Saphiry i Gleadra nie czuł innej żywej istoty, nawet pojedynczego zbłąkanego ptaka. Na szczęście Saphira zachowała swój zmysł kierunku. Nie mogli się więc zgubić. Poprzez dalsze przeszukiwanie za pomocą umysłu innych istot, roślin lub zwierząt, Eragon mógł zapewnić, że nie lecieliby prosto w zbocze góry. Rzucił również zaklęcie, którego nauczył go Oromis - czar, który informował go i Saphirę w każdym momencie o odległości od wody lub ziemi. Od chwili, kiedy wlecieli w obłok wszechobecna wilgoć zaczęła gromadzić się na skórze Eragona i moczyć jego wełniane ubrania, zwiększając ich wagę. Był to problem, który mógł zignorować, gdyby nie kombinacja wody i chłodnego wiatru, która mogłaby wyziębić jego członki i zabić go. Rzucił więc kolejne zaklęcie, które filtrowało powietrze wokół niego ze wszystkich widzialnych kropelek, jak również na prośbę Saphiry powietrze wokół jej oczu, na których zbierała się wilgoć, zmuszając smoczycę do częstego mrugania. Eragon zdał sprawozdanie Gleadrowi ze swych działań, ale stary smok pozostawał ponury jak nigdy wcześniej. Musimy jeszcze zmierzyć się z najgorszym. 54

Prawdziwość jego słów, wkrótce stała się oczywista, gdy dziki prąd wstępujący, trzasnął Saphirę od spodu i uniósł ją tysiące stóp wyżej, gdzie powietrze było zbyt rzadkie dla Eragona, by móc swobodnie oddychać, a mgła zamarzała w niezliczoną ilość małych kryształków, które kuły w nos, policzki oraz powierzchnię skrzydeł Saphiry podobnie do ostrych jak brzytwa noży. Przyciskając skrzydła do boków, Saphira zanurkowała do przodu, próbując uciec od prądu wstępującego. Po kilku sekundach, ciśnienie pod nią ustąpiło, tylko po to, by zostać zastąpione przez jednakowo potężny prąd zstępujący, który pchnął ją w stronę fal z zastraszającą szybkością. Gdy opadali, kryształy lodu stopiły się, tworząc duże, kuliste krople deszczu, które zdawały się płynąć lekko w porównaniu z Saphirą. W pobliżu zajaśniała błyskawica – niesamowity niebieski blask przebijający się przez zasłonę chmur – i Eragon krzyknął z bólu, gdy grzmot odezwał się wokół nich. W jego uszach wciąż dzwoniło, rozdarł więc dwa kawałki krawędzi swojego płaszcza, a następnie zwinął kawałki płótna i wsadził je tak głęboko jak mógł do uszu. Jedynie blisko dna chmur zdołaliby się uwolnić od szybko płynących strumieni powietrza. Gdy tylko podjęła się tego, drugi prąd wstępujący chwycił ją, jakby w olbrzymią rękę i wyrzucił wysoko do nieba. Chwilę później Eragon całkowicie stracił poczucie czasu. Szalejący wiatr był zbyt silny dla Saphiry, by się mu oprzeć, kontynuowała więc swoje wzloty i upadki w obracającym się powietrzu, jak kawałek wraku złapanego w wir. Zrobiła trochę postępu – kilka niewielkich mil – zdobytych za wysoką cenę i zatrzymanych z wielkim wysiłkiem. Za każdym razem, gdy wyplątała się z pętli prądu, wplątywała się w następny. Eragon czuł się upokorzony, gdy zorientował się, że on, Saphira i Gleadr są bezradni w obliczu burzy i mimo starań nie mogli mieć nadziei, że opanują żywioły. Dwukrotnie wiatr prowadził Saphirę w stronę rozbijających się fal. W obu przypadkach, prądy zstępujące ciągnęły ją za podbrzusze od burzy do szkwałów deszczu, który okładał uderzeniami morze poniżej. Gdy zdarzyło się to po raz drugi , Eragon obejrzał się przez skrzydło Saphiry i wydawało mu się, że widzi ciemny, długi kształt Nidhwala, odpoczywającego na wzburzonej wodzie. Jednak gdy nastąpił kolejny wybuch pioruna, kształt zniknął i zaczął się zastanawiać, czy czasem nie oszukały go cienie. W miarę jak siła Saphiry malała, walczyła z wiatrem coraz słabiej i słabiej, aż w końcu pozwoliła mu robić ze sobą co chciał. Przeciwstawiała się burzy tylko wtedy, gdy była już zbyt blisko wody. W innych wypadkach uciszała skrzydła i stawiała jak najmniejszy opór. Eragon poczuł, gdy Gleadr zaczął karmić ją energią, by pomóc w podtrzymywaniu jej, ale nawet to było niewystarczające, by mogła zrobić więcej niż tylko utrzymywać się w jednym miejscu. W końcu nadzieja zaczęła zanikać, a Eragona ogarnęła rozpacz. 55

Większą części dnia spędzili będąc miotanymi przez burzę i nie widzieli żadnych oznak przemijania burzy i nie wydawało się, że Saphira jest bliżej jej obwodu. Kiedy słońce zaszło Eragon nie mógł dostrzec czubka swojego nosa i nie miało znaczenia, czy miał otwarte, czy zamknięte oczy. Wydawało się, jakby otoczyła ich kłębek grubej, czarnej wełny i w rzeczywistości ciemność wydawała się mieć wagę, jak namacalna substancja, tłocząca się ze wszystkich stron przeciwko nim. Co kilka sekund, kolejne błyskawice rozświetlały mrok, czasami chowając się w chmurach, czasami tworząc rysy w ich polu widzenia, świecąc jaskrawym blaskiem tuzina słońc i pozostawiając powietrze o smaku żelaza. Po oszałamiającej jasności bliższych wyładowań, noc wydawała się dwukrotnie bardziej ciemna i Eragon z Saphirą na zmianę byli oślepiani przez oślepiający błysk, a potem przez następującą po nim zupełną czerń. Mimo, że pioruny były bardzo blisko, nigdy nie uderzyły w Saphirę, ale stałość grzmotów powodowała uczucie choroby od hałasu. Eragon nie mógł stwierdzić jak długo kontynuowali lot w ten sposób. Nagle, w pewnym momencie w nocy Saphira wpadła w strumień wznoszącego się powietrza, który był znacznie większy i silniejszy niż do tej pory. W momencie, gdy natrafili na niego Saphira w próbie ucieczki, rozpoczęła zmagania z nim, ale siła wiatru była tak wielka, że mogła zaledwie trzymać skrzydła na równym poziomie. W końcu sfrustrowana zaczęła ryczeć i puszczać strumienie ognia z paszczy oświetlając niewielki obszar wokół kryształków lodu, które błyszczały jak klejnoty. Pomóżcie mi – powiedziała do Eragona i Gleadra - nie zrobię tego sama. Razem więc złączyli swoje umysły dostarczając potrzebnej jej energii, a Eragon krzyknął: - Ganga Fram! Czar rozpędził Saphirę do przodu, niestety i tak za wolno, gdyż poruszanie się pod kątem prostym w stosunku do wiatru było jak pływanie w Anorze podczas wiosennych roztopów. Pomimo tego, że Saphira podążała naprzód, prąd nadal zamiatał ją w górę w zawrotnym tempie. Wkrótce Eragon dostrzegł, że zmęczył się, podczas gdy zostali schwytani w strumień powietrza. To trwa zbyt długo i kosztuje nas zbyt wiele energii – powiedział Gleadr. Zakończ zaklęcie. - Ale… Zakończ zaklęcia. Nie wyswobodzimy się, jeżeli któreś z was zemdleje. Musimy lecieć z wiatrem aż do momentu, gdy natrafimy na słabszy wiatr, przez który Saphira będzie mogła się przebić. 56

Jak? – spytała, podczas gdy Gleadr dawał Eragonowi instrukcje. Zmęczenie i poczucie klęski, które zmąciły jej myśli, sprawiły, że Eragon poczuł ukłucie troski o nią. Eragonie musisz zmienić zaklęcie, którego używasz, by ogrzać siebie, aby ogrzać również Saphirę i mnie. Wzrasta chłód i będzie coraz zimniej, zimniej niż w najgorszą zimę i bez magii zamarzniemy na śmierć. - Nawet ty? Roztrzaskam się jak kawałek gorącego szkła upuszczonego w śnieg. Następnie musisz rzucić zaklęcie do zbierania powietrz wokół ciebie i Saphiry tak, by móc oddychać. Ale musisz umożliwić też zużytemu powietrzu ucieczkę. Inaczej udusicie się. Formuła czaru jest skomplikowana, a nie można popełnić żadnego błędu, dlatego słuchaj uważnie. To idzie tak… Gdy Gleadr recytował w starożytnym języku niezbędne zwroty, Eragon powtarzał mu je z powrotem i gdy smok był zadowolony z jego wymowy, Eragon rzucił zaklęcie. Potem poprawił swoje zaklęcia według wskazówek Gleadra tak, że trzy z nich chroniły ich przed zimnem. Czekali, gdy wiatr podnosił ich wyżej i wyżej. Mijały minuty i Eragon zaczął się zastanawiać, czy kiedykolwiek się zatrzymają, czy też będą pędzić tak w górę, aż nie zrównają się z księżycem i gwiazdami. Przyszło mu do głowy, że być może gwiazdy to nic innego, jak ptaki lub smoki, czy też inne ziemskie stworzenia wystrzelone przez wiatr jak płonące strzały oblężnicze w górę. Jeżeli tak, to on, Saphira i Gleadr byliby najjaśniejszą, najbardziej spektakularnie wystrzeloną gwiazdą w historii - jeżeli ktoś byłby wystarczająco blisko morza by zobaczyć ich śmierć tak daleko od lądu. Wyjący wiatr stopniowo cichł. Nawet zgrzytające trzaskanie grzmotów wydawało się stłumione i gdy Eragon wydłubał skrawki płótna z uszu, był zdumiony ciszą, która ich otaczała. Nadal słyszał w tle słaby dźwięk, jakby odgłos małego strumyczka w lesie, ale poza tym było cicho, cudownie spokojnie. W chwili, gdy krzyk rozgniewanej burzy ucichł, Eragon zauważył, że wysiłek spowodowany utratą energii, którą pochłaniały czary wzrósł – nie aż tak bardzo przez zaklęcia, które chroniły ich przed zimnem, ale przez te, które zbierały i filtrowały powietrze przed nim i Saphirą, tak, żeby mogli oddychać jak zwykle. Z jakiegoś powodu, energia potrzebna do utrzymania drugiego zaklęcia, była pomnożona nieproporcjonalnie do pierwszego. Wkrótce poczuł objawy, które wskazywały, że magia kradła jego całą życiową energię: zimno w jego rękach, nierównomierne bicie serca, przytłaczające uczucie letargu, który był być może najbardziej niepokojącym znakiem ze wszystkich. Gleadr zaczął mu pomagać. Z ulgą Eragon poczuł jak jego obciążenie zmniejsza się, gdy siła smoka wlała się szybkim strumieniem w niego, jak ciepło zmyło poczucie 57

ogarniającego letargu i przywracający wigor jego kończynom. I w ten sposób kontynuowali podróż. W końcu Sapira wykryła niewielkie osłabienie wiatru, ale zauważalne i zaczęła przygotowywać się do lotu poza strumienie powietrza. Zanim wystartowała, chmury nad nimi rozcieńczyły się, a Eragon dostrzegł kilka połyskujących drobinek: gwiazdy, białe i srebrzyste i jaśniejsze niż kiedykolwiek widział. - Spójrz - powiedział. Wtedy rozwarły się chmury nad nimi i Saphira wystrzeliła z burzy, zawisła nad nią, balansując niebezpiecznie na szczycie kolumny gwałtownego wiatru. Leżący na niej Eragon, ujrzał całą burzę rozszerzającą się o około sto mil w każdym kierunku. Centrum burzy wyglądało jak wygięta w łuk kopuła grzyba, wygładzona przez szaleńcze boczne wiatry, które przetaczały się z zachodu na wschód i groziły Saphirze zmieceniem z jej niepewnego miejsca. Chmury, zarówno te bliskie i dalsze były mleczne i wydawały się niemal jasne, jak gdyby oświetlone od wewnątrz. Wyglądały pięknie i łagodnie – spokojne, niezmienne formacje, które nie zdradzały swego gniewu wewnątrz. Następnie Eragon spojrzał na niebo i jęknął, ponieważ ujrzał więcej gwiazd niż myślał, że istnieje. Czerwone, niebieskie, białe, złote leżały porozrzucane na firmamencie nieba jak garść iskrzącego się pyłu. Widział również konstelacje, które znał wcześniej, ale teraz znajdowały się pośród tysięcy bledszych gwiazd, które widział po raz pierwszy. Chociaż gwiazdy wydawały się jaśniejsze, to pustka między nimi zdawała się ciemniejsza. Czuł, jakby wcześniej patrząc w gwiazdy, miał na swych oczach mgłę, która utrzymywała go przed zobaczeniem prawdziwego ich blasku. Przez kilka chwil wpatrywał się w spektakularne zjawisko pełen strachu w obliczu wspaniałych, przypadkowych, nieodgadnionych migotliwych światełek. Gdy zniżył wzrok, zdawało mu się, że było coś niezwykłego w purpurowym odcieniu horyzontu. Zamiast nieba i morza łączącego się w linii prostej – tak jak zawsze powinny i jak to wcześniej się widział – połączenie miedzy nimi było zakrzywione jak krawędź bardzo dużego okręgu. To był tak dziwny widok, że zająło Eragonowi kilka sekund, zrozumienie tego, co właśnie zobaczył, a kiedy doszło to do niego, zaczęło mu dźwięczeć w głowie i poczuł jakby oddech został w niego wbity. - Świat jest okrągły – wyszeptał. - Niebo jest pustką, a świat jest okrągły. To zgadzało się z tym, o czym opowiadał Gleadr, ale wydawał się równie zachwycony. - Słyszałem o tym od dzikiego smoka, ale nigdy nie myślałem, że to zobaczę.

58

Na wschodzie, słaby żółty blask zabarwił część horyzontu, zapowiadając powrót słońca. Eragon zgadł, że jeżeli Saphira utrzyma swoją pozycję przez następne cztery albo pięć minut, zobaczą jak wstaje, ale i tak zanim ciepło, życiodajnych promieni dotrze do wody miną godziny. Saphira balansowała jeszcze więcej niż trzy minuty zawieszona pomiędzy gwiazdami a ziemią, unosząc się w cichym półmroku jak duch. Byli w miejscu które wydawało się nie być ani częścią niebios ani świata poniżej – pyłek na granicy oddzielającej bezkresy. Saphira przechyliła się do przodu i poleciała jedną połową, drugą zrzucając na północ z uwagi na bardzo rozrzedzone powietrze, przez które skrzydła nie mogły utrzymać jej wagi, gdy opuściła strumień wiatru. Gdy runęła w dół Eragon powiedział: - Gdybyśmy mieli wystarczająco dużo klejnotów, w których przechowuje się energię, myślisz, że moglibyśmy polecieć na Księżyc? Kto wie, co jest możliwe? - powiedział Gleadr. Gdy Eragon był dzieckiem, Carvahall i Dolina Palancar były wszystkim, co znał. Słyszał oczywiście o Imperium, ale ono nigdy nie wydawało mu się całkiem realne do chwili, gdy rozpoczął wędrówkę po jego obrębach. Później jego mentalny obraz świata, miał się rozszerzyć o resztę Alagaesii i inne niezbadane ziemie, o których czytał. A teraz zdał sobie sprawę, że to, o czym myślał, że jest wielkie było tylko małą częścią o wiele większej całości. W kilka sekund jego punkt widzenia zmienił się z mrówki na orła. Niebo było pustką, a świat był okrągły. To sprawiło, że wszystko…przewartościował i poddał refleksji. Wojna między Vardenami a Imperium wydawała się błaha w obliczu wielkości świata i zdał sobie sprawę, jak małe były bolączki i obawy, które zajmowały ludzi, gdy spojrzał na nie z wysoka. Powiedział do Saphiry: - Gdyby każdy zobaczył, to co my, być może było by mniej wojen na świecie. Nie można oczekiwać od wilków, by stały się owcami. - Nie, ale żaden z wilków nie musi być okrutny dla owcy. Saphira spadła z powrotem szybko w ciemność chmur i zdążyła uniknąć schwytania przez kolejny prąd podnoszącego się i opadającego powietrza. Zamiast tego, ślizgała się przez wiele mil przez szczyty innych, niższych prądów wstępujących, szalejących w burzy, używając ich aby zaoszczędzić siły. Godzinę lub dwie później, mgła podzieliła się i wylecieli z ogromnej masy chmur, które utworzyły się w centrum burzy. Opadli, by ślizgać nie na powierzchni nierealnych 59

wzgórz piętrzących się u podstaw, które stopniowo spłaszczały się w pikowany koc, który obejmował wszystko w zasięgu wzroku z wyjątkiem czubka kowadła. W czasie, gdy słońce w końcu pojawiło się ponad horyzontem, ani Eragon, ani Saphira nie mieli energii, by przyglądać się otaczającemu ich krajobrazowi. Nie było niczego interesującego poniżej, co mogło przyciągnąć ich uwagę. Gleadrr odezwał się: Spójrz na prawo, Saphiro. Widzisz to? Eragon wyciągnął głowę ze złożonych rąk i zmrużył oczy, by przyzwyczaiły się do jasności. Kilka mil na północ, pierścień gór wyrósł z chmur. Szczyty odziane były w śnieg i lód, razem wyglądały jak antyczna, postrzępiona korona oparta o górne warstwy mgły. Na wschód ściany skarpy świeciły wspaniale w porannym słońcu, podczas gdy niebieskie cienie maskowały zachodnią ich stronę i rozciągały się zmniejszając odległość do mrocznych sztyletów nad wzburzoną śnieżnobiałą równiną. Eragon wyprostował się w siodle, ledwie ośmielając się uwierzyć, że ich podróż mogła dobiegać końca. Spójrz – powiedział Gleadr - Aras Thelduin, góra ognia, strażnik serca Vroengardu. Leć szybciej Saphiro niż możemy, ale mamy już bliżej.

60

Larwa kopiąca nory

Z

łapali ją na skrzyżowaniu dwóch identycznych korytarzy, pokrytych filarami, pochodniami i szkarłatnymi proporczykami, prezentującymi skręcone, złote płomienie, które były insygniami Galbatorixa. Nasuada nie spodziewała się, że ucieknie, ale nie mogła złagodzić uczucia rozczarowania po jej niepowodzeniu. Jeżeli nic innego nie mogła zrobić, miała nadzieję odkryć jak największą odległość od komnaty, zanim ją schwytali.

Walczyła w każdy możliwy sposób, podczas gdy strażnicy wprowadzali ją z powrotem do komnaty, która była jej więzieniem. Mężczyźni nosili na tułowiu zbroje, ale miała możliwość drapania ich twarzy i gryzienia rąk, raniąc przy tym poważnie kilku z nich. Żołnierze wypowiedzieli okrzyki konsternacji, gdy weszli do Westybulu Wieszczki i zobaczyli co zrobiła swojemu strażnikowi. Ostrożnie omijając strużki krwi, ciągnęli ją do kamiennej płyty, przywiązali ją, a następnie wybiegli pozostawiając ją sam na sam z ciałem. Krzyknęła w stronę sufitu i zaczęła szarpać kajdany, zła na siebie, że nie zrobiła tego lepiej. Nadal dusząc się spojrzała na zwłoki na podłodze i szybko odwróciła wzrok. Martwy mężczyzna miał oskarżycielską minę i Nasuada nie mogła znieść jego spojrzenia. Po tym jak ukradła łyżkę, spędzała całe godziny szlifując jej rękojeść o kamienną płytę. Łyżka została wykonana z miękkiego metalu, wiec łatwo było ją kształtować. Myślała, że Galbatorix i Murtagh odwiedzą ją jako następni, ale przyszedł jej strażnik, który przyniósł spóźniony obiad. Zaczął uwalniać ją z kajdany mając zamiar konwojować ją do latryny. W momencie, gdy uwolnił jej lewą rękę, pchnęła go pod brodą zaostrzoną rękojeścią łyżki, zanurzając ją w fałdy jego zarostu. Mężczyzna strasznie piszczał wydając z siebie wysokie dźwięki, które przypominały jej świnie idącą na ubój, obrócił się trzykrotnie wokół siebie, wymachując rękami, potem upadł na podłogę, śliniąc się i bębniąc piętami, co zajęło niewspółmiernie długie minuty. Zabicie go zaniepokoiło ja. Nie myślała, że mężczyzna był zły, nie była pewna jakim człowiekiem był, ale była w nim prostota, która pozwoliła jej go wykorzystać. Mimo to, zrobiła to, co było konieczne i chociaż myślała, że było to nieprzyjemne, pozostała w przekonaniu, że jej działania były uzasadnione. Gdy człowiek leżał w konwulsjach agonii, rozpięła resztę więzów i odskoczyła od kamiennej płyty. Następnie, hartując swoje nerwy, wycofała łyżkę z szyi mężczyzny, która była jak korek stopujący płyny w beczce. Z szyi trysnęła krew, która obryzgała jej nogi i zmusiła do cofnięcia się w tył, gdy strażnik dławił się przekleństwem.

61

Z dwoma strażnikami na zewnątrz sali poradziła sobie w łatwy sposób. Złapała ich z zaskoczenia i zabiła strażnika po prawej stronie w ten sam sposób, co poprzednio. Złapała sztylet z pasa zabitego strażnika i zaatakowała drugiego, który wycelował swą dzidę w jej stronę. W górze dzida nie była pomocna przeciwko sztyletowi i Nasuada dźgnęła go, zanim on zdążył uciec i podnieść alarm. Po tym nie dotarła zbyt daleko. Być może przez czary Galbatorixa lub po prostu pecha wbiegła między grupę pięciu żołnierzy i wtedy szybko, ale nie tak łatwo pokonali ją. Nie więcej jak pół godziny później, usłyszała dużą grupę mężczyzn w zbroi, marszowe uderzenia butów, które zmierzały do drzwi komnaty i wtedy Galbatorix wpadł do niej, a za nim kilku żołnierzy. Jak zwykle zatrzymał się na skraju linii jej wzroku i stał, ciemna postać z kanciastą twarzą, tylko kontury, które były widoczne. Widziała jak odwraca głowę, oglądając otoczenie, następnie przemówił zimnym głosem: - Jak to się stało? Żołnierz z pióropuszem na hełmie, klęknął przed nim i wyciągnął jej zaostrzoną łyżkę. - Panie, znaleźliśmy to w jednym z mężczyzn na zewnątrz. Król wziął łyżkę i zaczął oglądać w ręce. - Rozumiem. Obrócił ku niej głowę. Chwycił końce łyżki i bez wysiłku wygiął ją, tak że w końcu pękła. - Wiedziałaś, że nie możesz uciec, a jednak uparłaś się, by spróbować. Nie pozwolę na zabijanie moich ludzi tylko dlatego, by mnie rozłościć. Nie masz prawa odbierać im życia. Nie masz prawa do niczego, chyba że na to zezwolę. Cisnął kawałki metalu na podłogę. Potem odwrócił się i wyszedł z Westybulu Wieszczki. Jego ciężka peleryna trzepotała za nim. Dwóch żołnierzy zabrało ciało strażnika, który się nią opiekował, a następnie wyczyścili komnatę z jego krwi przeklinając ją przy tym. Gdy wyszli i znowu została sama, pozwoliła sobie westchnąć, a napięcie w jej kończynach zniknęło. Pragnęła coś zjeść, teraz gdy emocje opadły, poczuła się głodna. Co gorsza, podejrzewała, że będzie musiała czekać godzinami, zanim będzie mogła mieć nadzieję na następny posiłek, przy założeniu, że Galbatorix nie ukarze ją brakiem pożywienia. Jej rozmyślania na temat chleba, pieczeni i kieliszków wina były krótkotrwałe, bo znów usłyszała dźwięk wielu kroków w korytarzu na zewnątrz celi. Zaskoczona, próbowała psychicznie przygotować się na nieprzyjemności, które miały dopiero nadejść, bo tego, że będzie nieprzyjemnie, była pewna. 62

Drzwi do komnaty otworzyły się z hukiem i dwie pary nóg rozbrzmiały w ośmiokątnym pokoju, gdy Murtagh i Galbatorix podeszli do niej. Murtagh stanął tam, gdzie zwykle, ale bez fajerki, którą zajmował, skrzyżował ręce, oparł się o ścianę i spojrzał na podłogę. To co zobaczyła w jego wyrazie pod jego pół srebrną maską nie pocieszyło jej. Linie jego twarzy wydawały się mocniejsze niż zwykle i było coś niepokojącego w formie jego ust, co wysyłało chłód strachu do jej kości. Galbarorix, zamiast usiąść – jak miał w zwyczaju - stał z tyłu jej głowy, gdzie bardziej czuła jego obecność niż go widziała. Wyciągnął nad nią długie ręce jak szczypce. Trzymał w nich małe pudełko udekorowane liniami rzeźbionego rogu, które mogły być znakami starożytnego języka. Najbardziej niepokojące w tym wszystkim, był słaby skrzeczący dźwięk, który pochodził z wnętrza pojemnika. Miękkie jak drapanie myszy, ale jednak odmienny. Z podkładką w postaci kciuka, Galbatorix otworzył przesuwaną klapkę pudełka. Następnie wyciągnął to, co wydawało się być dużą larwą, w kolorze kości słoniowej. Stworzeni miało prawie trzy cale długości i na jednym końcu miało maleńkie usta, z których wydobywał się skrzek, który słyszała wcześniej, ogłaszając w ten sposób swoje niezadowolenie światem. Była pulchna i pofałdowana jak gąsienica, ale jeśli miała nogi to były tak małe, że aż niewidoczne. Gdy stworzenie wiło się między palcami Galbatorixa w próżnej próbie uwolnienia się, król rzekł: - To jest larwa kąpiąca nory. Nie jest tym, czym się wydaje. Trochę tak, ale w przypadku larwy kopiącej nory, to więcej niż prawda. Można ją znaleźć tylko w jednym miejscu w Alagaesii i znacznie trudniej ją złapać, niż mogłoby się tobie wydawać. Weź go, jako znak mego szacunku dla ciebie Nasuado, córko Ajihada, zamierzam użyć jednego na tobie. Spuścił ton i jego głos stawał się coraz bardziej intymny. - Jakkolwiek, nie chciałbym być na twoim miejscu. Skrzeczenie z larwy kopiącej nory wzrosło, gdy Galbatorix upuścił ją na gołą skórę prawego ramienia Nasuady, tuż poniżej łokcia. Wzdrygnęła, gdy obrzydliwe stworzenie wylądowało na niej. Było cięższe niż wyglądało a od spodu chwyciło ją, czymś co wydawało się być setkami małych haczyków. Larwa kopiąca nory wrzasnęła chwilę dłużej, potem zebrała swoje całe ciało jakby w ściśniętą paczkę i skoczyło kilka cali w górę jej ręki. Nasuada szarpnęła kajdany chcąc usunąć larwę, ale ona nadal się jej trzymała. Znowu skoczyła, i znowu, aż w końcu była na jej ramieniu. Haczyki, które szczypały ją i wbijały się w skórę jak pasmo falujących wierteł. Kątem oka widziała, jak larwa podnosi malutkie oczy na głowie i kieruje je w kierunku jej twarzy, jak gdyby badała powietrze. Otworzyła maleńkie usta i Nasuada zobaczyła, że ma ostre, tnące szczęki za górną i dolną wargą. - Skree-skree?! – odezwała się larwa - Skree-skree?

63

- Nie tam – odpowiedział Galbatorix i wypowiedział słowa w starożytnym języku. Słysząc to, larwa odskoczyła od jej głowy, dzięki czemu Nasuada poczuła ogromną ulgę. Larwa ponownie zaczęła wbijać się schodząc w dół po jej ręce. Tylko kilku rzeczy się bała: kontakt z rozżarzonym żelazem, myśl, że Galbatorix mógłby panować w Uru’baenie po wiek wieków, śmierć – oczywiście – choć nie tak bardzo. Bała się końca swego istnienia w chwili, gdy wszystkie sprawy są niezałatwione, choć jest nadzieja by je zamknąć. Ale z jakiegoś powodu, widok i dotyk larwy, denerwował ją w sposób, który jak do tej pory nigdy nie odczuła. Każdy mięsień jej ciała wydawał się palić i mrowić, a ona czuła nieodpartą chęć do ucieczki, biegu, by zrobić jak największy dystans pomiędzy nią a larwą, jaki mogła. Larwa wydawała się być czymś dogłębnie złym. Nie poruszała się tak jak powinna, a jej obsceniczne maleńkie usta przypominały usta dziecka i ten dźwięk, który z siebie wydawała – straszny, straszny dźwięk – wywoływał u niej pierwotny wstręt. Larwa zatrzymała się przy łokciu. - Skree-skree! Wtedy jej tłuste, pozbawione członków ciało, skurczyło się i skoczyło cztery, pięć cali prosto w górę, w powietrze i wtedy zanurkowała głową w kierunku wewnętrznej części łokcia. Gdy wylądowała, podzieliła się na tuzin, małych jasnozielonych stonóg, które roiły się wzdłuż jej ramienia, zanim każda wybrała sobie miejsce do zatopienia swojej żuchwy, by wbić się w głąb jej skóry. Ból był zbyt wielki, by go znieść. Walczyła ze swoimi więzami i krzyczała w sufit, ale nie mogła uciec od swej męki, ani wtedy ani później. Czas, wydawało się, ciągnął się pozornie nieskończenie. Żelazo zraniło by ją bardziej, ale wolała dotyk rozgrzanego metalu, który był bezosobowy, nieożywiony, przewidywalny, od zupełnie nieprzewidywalnych larw. Dodatkowo przerażając przerażające było, wiedzieć, że przyczyną jej bólu jest stworzenie gryzące ją, a co gorsza, będące w jej wnętrzu. Pod koniec stracił swoją dumę i samokontrolę i krzyknęła do bogini Gokukara o litość i nagle zaczęła gaworzyć jak dziecko, nie potrafiąc zatrzymać potoku przypadkowych słów wychodzących z jej ust. Za sobą usłyszała śmiech Galbatorixa i jego radość z jej cierpienia, umocniła ją w jeszcze większej nienawiści do niego. 64

Zamrugała. Powoli wracała do siebie. Po kilku chwilach, zdała sobie sprawę, że Murtagha i Galbatorixa nie było. Nie pamiętała ich wyjścia, musiała stracić przytomność. Ból był mniejszy niż przedtem, ale nadal czuła się fatalnie. Spojrzała w dół swego ciała, a następnie odwróciła wzrok, czując przyspieszający puls. Tam gdzie kiedyś były stonogi – nie była pewna, czy jeszcze ich tam nie ma – ciało było opuchnięte i pokryte fioletowymi liniami, wypełnionymi krwią, które wykopały pod jej skórą larwy, a każdy z otworów palił. Czuła się tak, jakby była smagana od przodu przez metalowy bat. Zastanawiała się, czy być może larwy nadal nie są w jej wnętrzu, uśpione do czasu, aż nie strawią posiłku. Albo się przepoczwarzały, jak robaki w muchy, i przekształcą się w coś jeszcze bardziej gorszego. Albo – i to wydawało się najbardziej prawdopodobne – być może złożyło w niej jaja i już wkrótce będzie ich więcej i zaczną się nią zajadać. Zadrżała i krzyknęła ze strachu i frustracji. Rany utrudniały jej pozostanie w spójności. Jej obraz zacierał się i pojawiał i złapała się na płaczu, który ją oburzył, ale nie mogła przestać, nieważne jak bardzo próbowała. W rozproszeniu, czuła, że rozmawia ze sobą – w większości nonsensy – o czymkolwiek, by tylko wzmocnić jej decyzje albo skupić umysł na innych tematach. Pomagało to tylko trochę. Wiedziała, że Galbatorix nie chce jej zabić, ale bała się, że w gniewnie postąpił więcej niż zamierzał. Trzęsła się i całe jej ciało było gorące, jak gdyby była pokąsana przez setki pszczół. Jej siła woli mogła utrzymać się tylko do tego momentu. Nie miało znaczenia jak bardzo była zdeterminowana, była pewna granica, którą jej ciało mogło wytrzymać, a czuła, że ta granica dawno została przekroczona. Coś głęboko w niej się złamało i nie była pewna, czy można to naprawić po tych obrażeniach. Drzwi do komnaty otwarły się. Zmusiła oczy, napinając się, do skupienia się, by zobaczyć kto nadchodzi. Był to Murtagh. Spojrzał na nią z zaciśniętymi wargami, rozszerzonymi nozdrzami i bruzdami między brwiami. Na pierwszy rzut oka pomyślała, że jest zły, ale potem zdała sobie sprawę, że faktycznie martwi się i śmiertelnie boi. Siła jego obaw zaskoczyła ją – wiedziała, że traktował ją z sympatią – w innym wypadku jak wytłumaczyć, że Galbatorix trzymał ją żywą? Nie przypuszczała, że troszczył się o nią aż tak bardzo. Starała się uspokoić go uśmiechem. Nie wyszło jej to najlepiej, bo Murtagh zacisną szczękę, jakby się przed czymś wzbraniał. - Staraj się nie poruszać – powiedział. Podniósł nad nią ręce i zaczął szemrać w starożytnym języku. Jakbym mogła - pomyślała. Jego magia szybko przyniosła efekty i rana po ranie, jej ból ustąpił, ale nie znikł całkowicie. Zmarszczyła się, zdziwiona, a wtedy powiedział:

65

- Przykro mi. Nie mogę zrobić nic więcej. Galbatorix wiedziałby jak to zrobić, ale ja tego nie potrafię. - Co?... A co z twoimi Eldunari? – zapytała. – Na pewno mogą pomóc. Potrząsnął głową. - Smoki były jeszcze młode, kiedy ich ciała obumarły. Poznali mało czarów, a Galbatorix nie uczył ich prawie niczego. Przykro mi. - Czy te stworzenia SĄ nadal we mnie? -Nie! Nie, nie są. Galbatorix usunął je, gdy straciłaś przytomność. Odczuła głęboka ulgę. - Twój czar nie zatrzymał bólu. Starała się nie przemówić oskarżycielsko, ale nie mogła powstrzymać pełzającego w jej głosie gniewu. Skrzywił się. - Nie wiem dlaczego. Powinien zadziałać. Cokolwiek to było, to stworzenie nie pasuje do normalnego porządku świata. - Czy wiesz skąd pochodzi? - Nie. Dowiedziałem się o tym stworzeniu dopiero dziś, gdy Galbatorixs wygrzebał to ze swoich wewnętrznych komnat. Zamknęła na chwilę oczy. - Pomóż mi wstać. - Czy jesteś pew… - Pomóż mi wstać. Bez słowa rozpiął jej kajdany. Podniosła się i stanęła kołysząc się obok płyty, czekając aż atak zamroczenia minie. - Tutaj – powiedział Murtagh, wręczając jej pelerynę. Owinęła ją wokół ciała okrywając siebie, zarówno przez skromność, jak i dla uzyskania ciepła, a także dlatego, że nie musiała patrzeć na oparzenia, strupy, pęcherze i napełnione krwią linie, zniekształcające ją. Kulejąc – jednym z wielu miejsc jakie odwiedziła larwa kopiąca nory, były podeszwy jej stóp – podeszła do krawędzi pokoju. Oparła się o podłogę i powoli spuszczała się po niej na podłogę. 66

Murtagh dołączył do niej i we dwójkę siedzieli zapatrzeni w przeciwną ścianę. Wbrew sobie zaczęła płakać. Po chwili poczuła jego dotyk na swoim ramieniu i odskoczyła do tyłu. Nie mogła na to nic poradzić. Zranił ją w przeciągu tych kilku dni bardziej niż ktokolwiek, w ciągu całego jej życia i choć wiedziała, że nie chciał tego zrobić, to nie mogła zapomnieć, że to właśnie on dzierżył gorące żelazo. Mimo to, gdy zobaczyła, jak bardzo zabolała go jej reakcja, ustąpiła i wyciągnęła do niego rękę, chwytając go za dłoń. Podał jej palce i delikatnie ścisnął, a następnie położył swoją rękę na jej ramionach i przyciągnął ją do siebie. Broniła się przez chwilę, potem rozluźniła się w jego objęciach i położyła głowę na jego piersi i kontynuowała płacz. Jej cichy szloch rozbrzmiewał echem po pustej, kamiennej sali. Kilka minut później, poczuła jego ruchy pod sobą, gdy powiedział: - Znajdę sposób, by cię stąd wyciągnąć. Przysięgam. Jest za późno dla mnie i dla Ciernia, ale nie dla ciebie. Tak długo, jak nie złożysz przysięgi wierności Galbatorixowi, jest szansa wyprowadzenia cię z Uru’baenu. Spojrzała na niego i zauważył, że zrozumiała co powiedział. - Jak? – wyszeptała. - Nie mam najmniejszego pojęcia - przyznał z szelmowskim uśmiechem. – Ale będę robił wszystko, co będzie trzeba. Musisz mi obiecać – powiedział – że się nie poddasz – nie, półki ja będę się starał. Zgoda? - Boję się, że mogę tego nie znieść… Jeżeli położy na mnie jeszcze raz to stworzenie, dam mu wszystko co zechce. - Nie będziesz musiała, bo nie zamierza już korzystać z kopiącej larwy. - …Co więc zamierza? Murtagh milczał przez minutę. - Postanowił rozpocząć manipulację wszystkim co widzisz, słyszysz, czujesz i smakujesz. Jeżeli to nie zadziała, wtedy zaatakuje twój umysł bezpośrednio. Nie będziesz w stanie mu się oprzeć, jeżeli to uczyni. Nikt nie jest w stanie. Zanim do tego dojdzie – powiedział – jestem pewien, że będę w stanie cię uratować. Wszystko co musisz zrobić, to walczyć o kolejne dni. To tylko – jeszcze kilka dni. - Jak mogę tego dokonać, jeśli nie jestem w stanie ufać moim zmysłom? - Jest jeden zmysł, którego on nie może stępić. Murtagh wywinął się, tak by móc spojrzeć na nią bezpośrednio.

67

- Pozwolisz mi dotknąć twojego umysłu? Nie będę próbował czytać twoich myśli. Chcę tylko byś wiedział to , co mój umysł czuje , możesz go poznać i tak samo rozpoznasz go w przyszłości. Zawahała się. Wiedziała, że jest to punkt zwrotny. Miała dwa wyjścia albo mu zaufać, albo mu odmówić i stracić ostatnią szansę, by nie stać się niewolnicą Galbatorixa. Mimo tego pozostała ostrożna, zezwalając na dostęp kogoś do swego umysłu. Murtagh mógłby próbować uśpić ją w celu obniżenia jej obrony, tak by móc swobodnie wkraść się w jej świadomość. Albo mógłby chcieć uzyskać kilka informacji przez podsłuchanie jej myśli. Nagle pomyślała: Dlaczego Galbatorix miałby uciekać się do takich sztuczek? Mógłby zrobić jakąkolwiek z tych rzeczy już wcześniej. Murtagh ma rację, nie byłabym w stanie mu się oprzeć. Jeżeli przyjmę ofertę Murtagha, to może oznaczać moją zgubę, ale jeżeli odmówię, mój koniec jest nieunikniony. Tak czy inaczej Galbatorix i tak mnie złamie. To tylko kwestia czasu. - Zrób jak uważasz – powiedziała. Murtagh skinął głową i zmrużył oczy. W ciszy swego umysłu, zaczęła recytować garść wersetów, których używała, by ukryć swoje myśli lub ochronić swoją świadomość przed intruzem. Z całych sił skoncentrowała się na tym, ażeby w razie potrzeby móc odeprzeć Murtagha, jeżeli zajdzie taka potrzeba, a także zdecydowała, że nie będzie myśleć o żadnych tajemnicach, które miała obowiązek chronić: W El-harím żył człowiek, człowiek z żółtymi oczami. Powiedział mi: „Strzeż się szeptów, bo szept kłamie. Nie walcz z demonami ciemności, W przeciwnym razie, zostawią w umyśle ślad; Nie słuchaj głębokiego cienia, W przeciwnym razie, będzie cię ścigał nawet podczas snu.

Kiedy świadomość Murtagha napierała na jej własną, zesztywniała i zaczęła recytować, wersy wiersza jeszcze szybciej. Ku jej zaskoczeniu jego umysł wydawał się znajomy. Podobieństwa między jego świadomością i – nie, nie mogła powiedzieć czyją – ale podobieństwa uderzały tak bardzo jak równie dobrze widoczne różnice. Jedną z najważniejszych różnic, był jego gniew, który leżał w centrum jego istoty, zimny, jak czarne serce, zaciśnięte i nieruchome, z wijącymi się żyłami nienawiści, chcących pochwycić resztę jego umysłu. Troska o nią przyćmiła jego gniew. Widząc to, przekonała się, że jego troska była prawdziwa, ponieważ udać coś w wewnętrznej 68

jaźni było nieprawdopodobne trudne i nie sądziła, że Murtagh mógłby zwieść ją w tak przekonujący sposób. Dotrzymał słowa, nie próbował zapuszczać się głębiej do jej umysłu i po paru sekundach wycofał się, a ona pozostała sam na sam ze swoimi myślami. Oczy Murtagha rozwarły się szeroko i powiedział: - Nie teraz. Czy będziesz w stanie od teraz rozpoznać mnie, jeżeli znowu się przed tobą odsłonię? Skinęła głową. - Dobrze. Galbatorix może zrobić wiele rzeczy, ale nawet on nie jest w stanie imitować wrażenia w cudzym umyśle. Spróbuję ostrzegać cię zanim zacznie zmieniać ci zmysły i skontaktuję się z tobą kiedy przestanie. W ten sposób nie będzie w stanie zmylić cię co jest prawdą, a co nie. - Dziękuję ci – powiedziała, niezdolna do wyrażenia w pełni swojej wdzięczności w tak krótkiej frazie. - Na szczęście mam czas. Vardeni są tylko trzy dni stąd, a elfy szybko zbliżają się od północy. Galbatorix poszedł by doglądnąć końcowe rozmieszczenie obrony Uru’baenu i przedyskutować strategię z lordem Barstem, który ma dowództwo nad armią stacjonującą teraz w mieście. Zmarszczyła brwi. To nie wróżyło dobrze. Słyszała o lordzie Barstcie. Miał przerażającą reputację wśród nobilitowanej przez Galbatorixa szlachty. Mówi się, że jest zarówno „przenikliwe myślący” i ma „krwawą rękę” i tych, którzy byli na tyle głupi, by przeciwstawić się mu zgniata bez litości. - Nie ty? - zapytała. - Galbatorix ma dla mnie inne plany, chociaż jeszcze się nimi nie podzielił. - Jak długo będzie zajęty przygotowaniami? -Do końca dzisiejszego dnia i cały jutrzejszy. - Czy myślisz, że możesz mnie uwolnić przed jego powrotem? - Nie wiem. Prawdopodobnie nie. Cisza zawisła pomiędzy nimi. Potem powiedział: - Teraz ja mam dla ciebie pytanie: dlaczego zabiłaś tamtych mężczyzn? Wiedziałaś, że nie wyjdziesz z cytadeli. Czy zrobiłaś to na przekór Galbatorixowi, tak jak mówił? Westchnęła i odepchnęła się od torsu Murtagha i usiadła w pionie. Z pewną niechęcią wypuścił ją z uchwytu. Westchnęła pod nosem, po czym spojrzała mu prosto w oczy: 69

- Nie mogłam tam tak po prostu leżeć i pozwolić mu, robić ze mną co tylko zechce. Musiałam walczyć. Musiałam mu pokazać, że nie może mnie złamać. Chciałam go skrzywdzić jak tylko mogłam. - Więc to była złośliwość! - Po części. Co z tego? Oczekiwała od niego wyrażenia odrazy albo osądzenia jej działań, ale on spojrzał na nią oceniająco i jego usta wykrzywiły się w małym, znanym uśmiechu. - Co mam powiedzieć? Dobra robota – odparł. Na moment odwzajemniła jego uśmiech. - Poza tym – powiedziała – zawsze była szansa żeby uciec. - A smok zacznie jeść trawę - parsknął. - Mimo to musiałam spróbować. - Rozumiem. Gdybym mógł zrobił bym to samo kiedy bliźniacy przywieźli mnie tutaj. - A teraz? - Wciąż nie mogę. A nawet gdybym mógł, jakiemu celowi miało by to służyć? Na to nie miała odpowiedzi. Nastała cisza, a potem powiedziała: - Murtaghu, jeżeli nie jest możliwe, by mnie stąd uwolnić, chcę byś mi obiecał, że pomożesz mi w ucieczce w… inny sposób. Nie pytałabym… Nie umieszczałabym tego ciężaru na tobie, ale twoja pomoc uczyniłaby zadanie łatwiejszym, gdybym nie miała możliwości zrobić tego sama. Jego wargi zrobiły się cieńsze i ostre, podczas gdy mówiła, ale jej nie przerwał. - Cokolwiek się stanie nie pozwolę sobie, aby stać się zabawką dla Galbarorixa na każdy jego rozkaz. Zrobię wszystko, cokolwiek, aby uniknąć tego losu. Czy ty to rozumiesz? Jego podbródek zanurzył się w krótkim kiwnięciu. - Więc mam twoje słowo? Spojrzał w dół i zacisnął pięści, jego oddech był nierówny. - Masz. Murtagh był małomówny, ale w końcu odnosiła sukces w rozruszaniu go od nowa i z biegiem czasu rozmawiali o sprawach mało ważnych. Murtagh opowiedział jej o zmianach jakie poczynił przy siodle, które otrzymał od Galbatorixa dla Ciernia – zmianach, z których był słusznie dumny, bo pozwalały mu wspinać się i schodzić szybciej, jak również sprawniej 70

wyciągać miecz. Ona natomiast opowiedziała mu o uliczkach w Aberon, stolicy Sudry i jak jako dziecko uciekała od swojej pielęgniarki, która chciał ją zbadać. Jej ulubionym kupcem był człowiek z plemion wędrownych. Nazywał się Hadamanara-no Dachu Taganna, ale uparł się, by nazywała go jego znajomym imieniem Taganna. Sprzedawał noże i sztylety i zawsze wydawał się jej rozkoszować pokazywaniem swoich wyborów, chociaż ona nigdy żadnego nie zakupiła. W miarę jak kontynuowali rozmowę ich konwersacja stała się łatwiejsza i bardziej zrelaksowana. Wbrew nieprzyjemnych okoliczności, złapała się na tym, że zaczynała lubić z nim rozmawiać. Był elegancki i dobrze wykształcony i miał cięty dowcip, który doceniła, szczególnie biorąc pod uwagę swoje obecne położenie. Murtagh również, wydawało się, polubił rozmowę tak samo jak ona. Mimo to przyszedł czas, kiedy oboje uznali, że będzie głupotą kontynuowanie dalszej konwersacji, ze strachu przed przyłapaniem. Wróciła więc do płyty, gdzie się położyła i pozwoliła przypiąć się po raz kolejny do kamiennego bloku. - Murtagh – powiedziała, gdy już miał odejść. Zatrzymał się i odwrócił, patrząc w jej stronę. Zawahała się chwilę, po czym zebrała odwagę i powiedziała: - Dlaczego? Pomyślała, że rozumie co ma na myśli: Dlaczego ją? Dlaczego ją uratował, i dlaczego teraz próbuje ją ratować? Odgadła odpowiedź, ale chciała ją usłyszeć z jego ust. Patrzył na nią przez dłuższą chwilę, a następnie twardym, ściszonym głosem powiedział: - Wiesz, dlaczego.

71

G

Pośród ruin

rube ciemne chmury rozsunęły się i ze swego miejsca na grzbiecie Saphiry Eragon dostrzegł wyspę Vroengard. Przed nimi znajdowała się ogromna ukształtowana w misę dolina, otoczona przez strome góry pomiędzy, których szczytami przesuwały się chmury. Gęsty sosnowy i jodłowy las okrywał zbocza gór oraz przedgórze niczym armia kolczastych żołnierzy maszerujących w dół od szczytów. Drzewa były wysokie i ponure, nawet z oddali Eragon widział ciężkie brody torfowców i porostów zwieszające się z gałęzi. Strzępy białej mgły utrzymywały się od strony gór oraz w kilku miejscach w dolinie, rozproszone zasłony deszczu przesuwały się od pułapu chmur. Wysoko ponad dnem doliny Eragon widział pomiędzy drzewami kilka kamiennych struktur: rozpadające się, zarośnięte wejścia do jaskiń, wypalone łupiny wież, wielkie sale z zapadłymi dachami i kilka mniejszych budynków, które wyglądały jakby nadal mogły być zamieszkane. Tuzin lub więcej rzek spływało z gór i wędrowało przez zieloną ziemię do widocznego w oddali, dużego jeziora znajdującego się pośrodku doliny. Dookoła niego wznosiły się ruiny miasta jeźdźców. Budynki z pustymi salami tak ogromnymi, że wiele mogłoby w całości okrążyć Carvahall. Każde drzwi były jak usta ogromnej, niezbadanej jaskini. Każde okno było wysokie i szerokie jak brama zamku a każda ściana przypominała czysty klif. Grube dywany bluszczu okrywały bloki kamienia, a tam gdzie nie było bluszczy wyrósł mech, który sprawił że budynki wtopiły się w krajobraz i wyglądy jakby wyrosły z samej ziemi. Nieliczne nagie kamienie przeważnie były barwy bladej ochry, choć widać też było plamy czerwonego, brązowego i ciemnego błękitu. Tak, jak w przypadku wszystkich zrobionych przez elfy budowli, budynki były pełne wdzięku, zwiewne i łagodniejsze niż budowane przez krasnoludy lub ludzi. Ale posiadały także solidność i siłę, której domom na drzewach Ellesméry brakowało; w kilku z nich, Eragon wypatrzył podobieństwa do domów z doliny Palancar. Pamiętał, że najwcześniejsi ludzcy Jeźdźcy pochodzili z tej części Alagaësii. Skutkiem tego był unikalny styl architektury, niecałkowicie elfi ani niecałkowicie ludzki. Prawie wszystkie budynki zostały uszkodzone, kilka mocniej niż inne. Uszkodzenia zdawały się promieniście rozchodzić na zewnątrz od pojedynczego punktu blisko południowej krawędzi miasta, gdzie szeroki krater zagłębiał się ponad trzydzieści stóp w ziemię. W dole wyrósł zagajnik brzóz, których srebrne liście drżały w porywach wiatru. Otwarte przestrzenie w mieście porośnięte były przez chwasty i zarośla a każdą z płyt chodnikowych które tworzyły ulice otaczały kępy traw. Tam gdzie budynki osłoniły ogrody przed wybuchem, który zniszczył miasto, kwiaty o przytłumionych kolorach rosły nadal według zaplanowanego projektu, którym rządziły nakazy z dawno zapomnianego okresu. 72

Ogólnie okrągła dolina przedstawiała ponury obraz. Spójrz na ruiny naszej dumy i chwały - powiedział Glaedr, Eragonie musisz rzucić inne zaklęcie formując to w ten sposób – i wypowiedział kilka fraz w dawnej mowie. Było to osobliwe zaklęcie; niejasne i skąpo likowane. Eragon nie był w stanie stwierdzić co miało spowodować. Kiedy spytał o to Gredlera, stary smok powiedział: w powietrzu którym oddychasz, w ziemii po której chodzisz, w jedzeniu, które jesz i w wodzie, którą pijesz jest niewidzialna trucizna. Zaklęcie ochroni nas przed nią.

Co …..trucizna? spytała Saphira, jej myśli były tak powolne jak uderzenia jej skrzydeł. Gredler pokazał Eragonowi obraz krateru przez miasto i powiedział: Podczas bitwy z zaprzysiężonymi jeden z naszych elfów o imieniu Thuviel zabił się magią. Czy rozmyślnie czy przypadkiem, nigdy nie będzie wiadomo, ale skutkiem jest to co widzisz i to czego nie widzisz. W efekcie eksplozji to miejsce stało się nie odpowiednie do życia. Tym, którzy pozostali wkrótce pojawiły się rany na skórze, wypadły włosy i wielu umarło. Zaciekawiony Eragon rzucił zaklęcie – które wymagało niewielkiej energii – zanim zapytał: - Jak jedna osoba, elf lub nie, mogła spowodować takie zniszczenia? Nawet jeśli smok Thuviela pomógł mu, nie mogę zrozumieć jak to jest możliwe, chyba że jego smok był wielkości góry. Jego smok mu nie pomagał - powiedział Glaedr. Jego smok nie żył. Nie, Thuviel zrobił to sam. Ale jak? Jedyna możliwość, to przemiana swojego ciała na energię. On zmienił siebie w ducha? Nie, energia bez zamysłu lub struktury, nagle uwolniona uleciała na zewnątrz i rozproszyła się. Nie sądziłem, że pojedyncze ciało może zawierać w sobie taką moc. To nie jest zbyt dobrze zbadane i poznane przez nas, ale nawet niewielka ilość materii posiada wielką ilość energii. Materia wydaje się jedynie zamrożoną energią. Uwolnij ją, a wypuścisz siłę, której nic się nie oprze. Podobno eksplozja została usłyszana aż w Teirmie, a chmura dymu uniosła się tak wysoko jak góry Beorskie. Czy to był wybuch, który zabił Glaeruna? - zapytał Eragon, przypominając sobie zaprzysiężonego, który zginął w Vroengard

73

Tak było. Galbatorix i reszta zaprzysiężonych mieli chwilę, żeby siebie osłonić, ale wielu nie miało tego szczęścia i zginęło w ten sposób. Ponieważ Saphira ześlizgnęła się poniżej nisko zawieszonych chmur, Glaedr wskazał jej dokąd lecieć, zmieniła kurs skręcając w kierunku północnozachodniej części doliny. Glaedr podał dawne nazwy gór: Ilthiaros, Fellsverd i Nammenmast, wraz z Huildrim i Tírnadrim. Nazywał także zawalone wierze poniżej i opowiedział ich historie Eragonowi i Saphirze, chociaż tylko Eragon słuchał narracji starego smoka. W świadomości Glaedra Eragon wyczuł stary smutek. Dotyczył on nie tyle zniszczenia Doru Araeba, co śmierci Jeźdźców, bliskiego odejścia smoków i straty tysięcy lat wiedzy i mądrości. Wspomnienie wspólnoty, którą dzielił ze swoimi towarzyszami rozjątrzyło samotność Glaedra. To, wraz z jego smutkiem, utworzył nastrój takiej żałości, że Eragon także poczuł smutek. Wycofał nieznacznie świadomość od Glaedra, ale nadal dolina wydawała się ponura i melancholijna, jak gdyby sama ziemia opłakiwała upadek Jeźdźców. Kiedy Saphira obniżyła lot ukazały się większe budynki. Ich prawdziwy rozmiar okazał się zgodny z tym co Eragon przeczytał w Domia abr Wyrda. Nie było tam żadnej przesady. Największe z nich były tak ogromne, że Saphira mogłaby wlecieć do środka. Blisko skraju miasta zobaczył stosy białych kości: szkielety smoków. Widok napełnił go odrazą, ale nie mógłby znajdować się nigdzie indziej. Najbardziej zaskoczyły go ich rozmiary. Kilka smoków było mniejszych od Saphiry, ale największy był dużo większy od niej. Szkielet z żebrami miał co najmniej osiemdziesiąt stup długości i może piętnaście szerokości w najszerszym miejscu. Ogromna czaszka przykryta kępami porostów, jak szorstka powierzchnia kamienia, była prawdopodobnie dłuższa niż najdłuższa część ciała Saphiry. Glaedr kiedy był jeszcze w swoim ciele wydawałby się drobny obok zabitego smoka. Tu leży Belgabad największy spośród nas - powiedział Glaedr zauważając zainteresowanie Eragona. Eragon niejasno zapamiętał imię z jednej z historii, które przeczytał w Ellesmérze; autor napisał tylko, że Belgabad był obecny w bitwie, i że zginął w walce, jako jeden z wielu. Kim był jego Jeździec? - zapytał. Nie miał Jeźdźca. Był jednym z dzikich smoków. Od wieków żył samotnie w lodowatych krainach na północy, ale kiedy Galbatorix i Zaprzysiężeni zaczęli zabijać naszą rasę, przyleciał nam pomóc. Czy był największym smokiem jaki kiedykolwiek istniał? Kiedykolwiek? Nie, ale w tych czasach tak. Jak mógł znaleźć wystarczająco dużo pożywienia żeby się najeść? W tym wieku i tej wielkości smoki spędzają większość czasu we śnie marząc o czymkolwiek, czasem ich fantazje dotyczą skrętu biegu gwiazd, wzrostu lub upadku gór przed eonami lub 74

czegoś tak małego jak ruch skrzydeł motyla. Już czuję przynętę takiego odpoczynku, ale wiem że jestem potrzebny i muszę pozostać . Czy znałeś Belgabada? - zapytała Saphira ze znużeniem w głosie. Spotkałem go, ale nie znałem. Dzikie smoki nie wybierały z reguły współmałżonków spośród nas związanych z Jeźdźcami. Spoglądali na nas z góry, bo nasz sposób bycia był dla nich zbyt oswojony i zbyt uległy, a my spoglądaliśmy na nich z góry, ponieważ ich sposób życia był zdobiony przez instynkt, chociaż czasem podziwialiśmy ich za to samo. Ponadto musisz pamiętać, że nie mieli żadnego własnego języka, a to większa różnica niż mógłbyś przypuszczać. Język zmienia umysł w sposób, który trudno wyjaśnić. Dzikie smoki mogłyby porozumieć się tak skutecznie jak krasnolud lub elf oczywiście, ale przez dzielenie wspomnień, obrazów i uczuć, a nie słów. Tylko te sprytniejsze chciały nauczyć się tego lub jakiegoś innego języka . Glaedr przerwał i dodał: Jeżeli dobrze pamiętam, Belgabad był dalekim krewnym Raugmar Czerń i Raugmar. Jestem pewny, że pamiętasz, Saphiro - był pra-pra-pra-dziadkiem twojej matki, Vervady. Zmęczona Saphira reagował z opóźnieniem, ale w końcu skręciła szyję, by znów popatrzeć na ogromny szkielet. Musiał być dobrym myśliwym, by urosnąć tak duży. Był najlepszy - powiedział Glaedr. Cieszę się, że jestem z jego krwi. Liczne kości były rozproszone na ziemi wokół Eragona. Wcześniej nie pojmował rozmiaru bitwy ani jak wiele smoków w niej brało udział. Ten widok odnowił jego nienawiść dla Galbatorix i jeszcze raz Eragon przysiągł, że zobaczy króla martwego. Saphira zanurzyła się we mgłę wzburzając białe opary końcówkami skrzydeł jak małe wiry wysyłane w niebo. Wtedy pole splątanej trawy popędziło jej na spotkanie i wylądowała z dużym wstrząsem. Pod jej prawą przednią nogą zrobiła się dziura, a Saphira przechyliła się i upadła na klatkę piersiową i bark, zarywając się w ziemię z taką siłą, że Eragon nadziałby się na kolce na jej szyi, gdyby nie jego zaklęcia ochronne. Gdy tylko pęd ustał Saphira zaległa bez ruchu ogłuszona uderzeniem. Potem powoli wstała na nogi, złożyła skrzydła i nisko przykucnęła. Rzemienie sidła skrzypnęły kiedy poruszyła się. Dźwięk zabrzmiał nienaturalnie głośno w cichej atmosferze jaka otaczała wyspę. Eragon szarpną luźne rzemienie przy swoich nogach i zeskoczył na ziemię. Podłoże było miękkie i mokre tak bardzo, że Eragon zapadł się aż po kolana. Zrobiliśmy to - powiedział zdumiony. Podszedł naprzód do jej głowy i kiedy zniżyła szyje, żeby spojrzeć mu w oczy położył ręce po obu stronach jej długiej głowy i oparł czoło o jej pysk.

75

Dziękuję - powiedział. Usłyszał kliknięcie Kiedy jej oczy zamknęły się, a jej głowa zaczęła drżeć, gdy w głębi jej klatki piersiowej pojawiło się mruczenie. Po chwili Eragon wypuścił ją i obrócił się, by popatrzeć na ich otoczenie. Pole, na którym wylądowała Saphira był na północnych kresach miasta. Części potrzaskanych budowli, tak dużych jak Saphira, rozrzucone były po całej trawie. Eragon poczuł ulgę, że nie trafiła w któryś z nich. Pole było nachylone, z dala od miasta, podstawa najbliższego pogórza była pokryta lasem. Tam gdzie pole i góra stykały się znajdował się duży wybrukowany kwadrat. Na odległym końcu kwadratu znajdowała się masywna sterta kamienia która rozciągała się w kierunku północnym na ponad pół mili. Budynek ten kiedy nie był zburzony musiał być największą budowlą na wyspie, a na pewno najbardziej ozdobną. Jego ściany tworzyły kwadratowy blok. Eragon wpatrywał się w żłobione kolumny oraz panele pokryte rzeźbami wina i kwiatów, kamienne posągi, których większości brakowało części ciała, tak jakby same brały udział w bitwie. To jest Wielka Biblioteka - powiedział Glaedr. Lub to co po niej pozostało po tym jak Galbatorix splądrował ją. Eragon wolno obrócił się, badając otaczający obszar. Na południe od biblioteki, widział słabe linie opuszczonych ścieżek pod kudłatym dywanem trawy. Ścieżki prowadziły od biblioteki do zagajnika jabłoni, które zasłaniały widok, ale za drzewami widać było wznoszącą się ponad dwieście stup postrzępioną górę kamienia, na której wyrosło kilka chropowatych jałowców. Prąd podekscytowania przebiegł Eragona. To jest to? To jest skała Kuthian?- mimo tego, że chyba znał odpowiedź zapytał. Poczuł jak Glaedr używa jego oczu, by popatrzeć na formację i wtedy smok powiedział: To wydaje się dziwnie znajome, ale nie mogę sobie przypomnieć kiedy widziałem to wcześniej… Eragon nie potrzebował żadnego innego potwierdzenia. Chodźmy. Powiedział. Przeszedł przez wysoką do pasa trawę do najbliższej ścieżki. Trawa nie była bardzo gęsta i mógł wyczuć twarde kocie łby pod stopami zamiast przemoczonej deszczem ziemi. Z Saphirą trzymającą się z tyłu pośpieszył ścieżką w dół i przeszli przez ocieniony zagajnik jabłoni. Drzewa wydawały się być czujne i coś w kształcie ich gałęzi było złowieszcze, jak gdyby czekały, aby złapać ich i rozedrzeć pazurami. Eragon wydał nieznaczne westchnienie ulgi kiedy wyszli z zagajnika. Skała Kuthian stała na skraju dużej polany na której wyrósł splątany gąszcz róż, ostów, malin i szaleju. Za wysokim kamieniem stał rząd jodeł, które rozciągły się dalej w górę. Pomiędzy pniami w lesie rozbrzmiewały gniewne głosy wiewiórek, ale samych zwierząt nie było widać. 76

Trzy kamienne ławki, na pół schowane pod warstwami korzeni, winorośli i pnączy – znajdowały się w równych odległościach dookoła polany. Po drugiej stronie znajdowały się wierzby których splątane pnie służyły jako siedziska dla jeźdźców, aby mogli podziwiać widok; jednak po stu latach, pnie wyrosły zbyt wysoko dla jakiego kolwiek człowieka, elfa lub krasnoluda. Eragon zatrzymał się na skraju polany i patrzył na Skałę Kuthian. Obok niego Saphira oddychając ciężko rzuciła się na brzuch tak, że ziemia się zatrzęsła i Eragon musiał ugiąć nogi w kolanach, żeby zachować równowagę. Podrapał ją po barku i zwrócił wzrok na skałę. Przeczucie niebezpieczeństwa wstrząsnęło nim. Otwierając umysł przeszukał polanę i drzewa szukając kogoś kto mógłby czekać, aby wciągnąć ich w zasadzkę. Jedynymi żywymi istotami jakie wyczuł były rośliny, owady, krety, myszy i węże, które żyły w trawie doliny. Wtedy zaczął układać zaklęcia, które pomogłyby mu wykryć magiczne pułapki. Zanim jednak sformułował więcej niż kilka, Glaedr powiedział: Zatrzymaj się. Ty i Saphira jesteście zbyt zmęczeni na to teraz. Odpocznijcie najpierw; jutro możemy wrócić i zobaczyć to co jest tu do odkrycia. Ale….. Dwoje z nas nie jest w stanie się obronić jeśli będzie trzeba walczyć. Cokolwiek spodziewamy się tu znaleźć prawdopodobnie będzie tu nadal jutro rano. Eragon zawahał się i niechętnie przerwał zaklęcie. Wiedział, że Glaedr ma rację, ale nienawidził czekać, gdy zakończenie poszukiwań było w zasięgu ręki. Dobrze - powiedział i wspiął się z powrotem na Saphirę. Zmęczona, z irytacją podniosła się na nogi i poszła z powrotem przez zagajnik jabłoni. Ciężkie uderzenia jej kroków poruszyły luźno zwisające uschnięte liście. Jeden z nich opadł na kolana Eragona. Wziął go i już miał wyrzucić kiedy zauważył, że liść został ukształtowany inaczej niż powinien. Zęby wzdłuż krawędzi były dłuższe i szersze niż w liściach jabłoni, które widział wcześniej, żyły tworzyły pozornie przypadkowe wzory zamiast regularnej sieci linii jakiej oczekiwał. Wybrał inny liść, nadal zielony. Jak jego wysuszony kuzyn, świerzy liść miał większe ząbkowanie i przemieszaną mapę żył. Od czasu bitwy niektóre rzeczy stały się inne niż wcześniej - powiedział Glaedr Eragon zmarszczył brwi i wyrzucił liść. Znów usłyszał paplaninę wiewiórek i znów nie widział niczego na drzewach ani nie był w stanie wyczuć ich umysłem. Gdybym miał łuski w tym miejscu swędziałyby mnie - powiedział do Saphiry. Mała smużka dymu uniosła się z jej nozdrzy kiedy parsknęła z rozbawieniem. 77

Od zagajnika, szła na południe, dopóki nie doszła do jednego z wielu strumieni, które płynęły z gór: cienki biały strumyk, który plusnął miękko wśród skał. Tam Saphira obróciła się i podążyła wodą w górę rzeki do osłoniętej łąki blisko wiecznie zielonego lasu. Tu powiedziała Saphira i osunęła się na ziemię. Wyglądało na dobre miejsce, by rozbić obóz, a Saphira nie była w stanie szukać dalej, więc Eragon zgodził się i zsiadł. Zatrzymał się na chwilę, by ocenić widok ponad doliną; potem zdjął siodło i sakwy podróżne z Saphiry, która potrząsnęła głową, przeciągnęła się i zgięła szyję, by podrapać się w miejscu, gdzie na klatce piersiowej podrażniły ją rzemienie. Bez dalszych ceregieli zwinęła się w trawie, schowała głowę pod skrzydło i owinęła się ogonem. Nie budź mnie, chyba że coś próbowałoby nas zjeść - powiedziała. Eragon uśmiechną się i poklepał ją po ogonie, a potem odwrócił się, żeby popatrzeć znów na dolinę. Stał tak dłuższą chwilę jedynie obserwując świat wokół niego i nie próbując nic robić. W końcu rozłożył swoje posłanie i położył się obok Saphiry. Czy będziesz pełnił straż? - spytał Glaedra. Będę, bądź spokojny. Eragon kiwną głową, choć Glaedr nie mógł go zobaczyć, zawiną się w koce i pozwolił sobie odpłynąć w świat snów.

78

B

Ślimaki dla dwojga

yło późne popołudnie, gdy Eragon otworzył oczy. Warstwa chmur rozsunęła się w kilku miejscach i promienie złotego światła przebiły się do dna doliny, oświetlając szczyty zrujnowanych budynków. Chociaż dolina nadal wyglądała na zimną, mokrą i nieprzyjazną, światło dało jej nowoodkryty majestat. Pierwszy raz Eragon zrozumiał czemu jeźdźcy woleli osiedlić się na wyspie.

Ziewnął, spojrzał na Saphirę i lekko dotkną jej umysłu. Nadal spała zagubiona w sennych marzeniach. Jej świadomość była jak płomień, który przygasł, niczym tlący się węgiel, który łatwo może znów buchnąć płomieniem. Uczucie to zaniepokoiło go – przypomniało mu zbyt dużo śmierci – powrócił więc do własnego umysłu i ograniczył kontakt do wąskiej nitki myśli - wystarczającej, żeby mógł być pewny jej bezpieczeństwa. W lesie za nim para wiewiórek zaczęła na siebie krzyczeć seriami wysokich wrzasków. Zmarszczył brwi słuchając ponieważ ich głosy były zbyt ostre, zbyt szybkie i zbyt głośne. Brzmiało to tak jakby jakieś inne stworzenie imitowało krzyki wiewiórek. Ta myśl sprawiła że włosy na głowie mu się zjeżyły. Leżał ponad godzinę, słuchając wrzasków i trajkotania dobiegających z drzew i obserwował wzory światła układające się na zboczu, polu i górach doliny. Nagle szpary w chmurach zamknęły się, niebo ściemniało i śnieg zaczął padać na górne zbocza gór, zmieniając je na białe. Eragon podniósł się i powiedział do Glaedra: Idę zebrać trochę drewna na opał. Wrócę za kilka minut. Smok zgodził się i Eragon ostrożnie zszedł drogą przez łąkę do lasu, starając się być cicho żeby nie przeszkodzić Saphirze. Gdy tylko doszedł do lasu zwiększył tępo. Chociaż wzdłuż skraju lasu było mnóstwo martwych gałęzi, chciał rozprostować nogi i jeśli tylko to możliwe – znaleźć źródło skrzeczenia. Cienie zaległy pod drzewami. Powietrze było chłodne i jak w głębokiej jaskini pachniało grzybem niszczącym las. Mchy i porosty, które zwieszały się z gałęzi były jak podarte, poplamione, przemoczone koronki, ale nadal posiadały delikatne piękno. Wnętrze lasu podzielone było na różnej wielkości komórki, które sprawiły, że trudno było zobaczyć coś dalej niż pięćdziesiąt stóp w jakimkolwiek kierunku. Eragon użył plusku strumienia, aby określić położenie i drogę w głębszy las. Teraz, gdy był blisko wiecznie zielonych drzew widział, że były inne niż te w Kośćcu i Du Weldenvarden; miały po siedem igieł w pęczku zamiast trzech i chociaż mogło to być sztuczką światła, wydawało mu się, że ciemność trzymała się drzew owijając się jak płaszcz wokół ich pni i gałęzi. Ponadto wszystko w drzewach, począwszy od pęknięć w korze do 79

wystających korzeni i zwężonych szyszek – wszystko miało kanciaste i dzikie linie, które sprawiły, że wyglądały jakby właśnie miały wyjść z ziemi i pójść w dół do miasta. Eragon zadrżał i poluzował Brisingra w pochwie. Nigdy wcześniej nie był w lesie, w którym czułby się tak zagrożony. Wyglądało to tak, jakby drzewa były rozgniewane i tak jak w przypadku zagajnika jabłoni wcześniej – jak gdyby chciały rozedrzeć jego ciało od kości. Wierzchnią strona dłoni zdarł kępę żółtego porostu, żeby oznaczyć dalszą drogę. Dotychczas nie zobaczył żadnego śladu walki, ani śladów wilków lub niedźwiedzi i zaintrygowało go to. Tak blisko strumienia, powinny być ślady prowadzące do wody. Być może zwierzęta unikają tej części lasu - pomyślał. Ale dlaczego? Na ścieżce leżał przewrócony głaz. Przeszedł nad nim i zagłębił się po kostki w dywan mchu. Chwilę później Gedwëy Ignasia na jego dłoni zaczęła swędzieć i usłyszał cichy chór dźwięków brzmiących jak skree-skree i skree-skra! kiedy pół tuzina robaków wielkości jego kciuka wypadło z mchu i podskoczyło od niego. Stare instynkty wzięły górę i zatrzymał się tak jakby to zrobił, gdyby natkną się na węża. Nie mrugał, nawet nie oddychał oglądając jak tłuste, nieprzyzwoicie wyglądające larwy uciekają. Jednocześnie dręczyło go wspomnienie jakiejś wzmianki podczas jego szkolenia w Ellsmerze, ale nie mógł sobie przypomnieć niczego takiego. Glaedr! Co to jest? I pokazał smokowi larwy. Jakie jest ich imię w pradawnej mowie? Ku konsternacji Eragona Glaedr powiedział: Nie znam ich. Nie widziałem ich nigdy wcześniej ani nie słyszałem, żeby ktokolwiek o nich mówił. Są nowe w Vroengardzie i nowe w Alagaësii. Nie pozwalaj im się dotknąć; mogą być bardziej niebezpieczne niż się wydaje. Gdy tylko miedzy nimi i Eragonem pojawił się odstęp kilku stóp, bezimienne larwy skoczyły wyżej niż zwykle i z dźwiękiem skree-skro! zagłębiły się powrotem w mech. Kiedy wylądowały podzieliły się na rój zielonych stonóg, które szybko zniknęły w splątanym morzu mchu. Dopiero wtedy Eragon pozwoli sobie odetchnąć. Nie powinno ich tu być - powiedział Glaedr ze smutkiem. Eragon powolnym krokiem wycofał się z mchu poza głaz. Obserwując mech dokładniej dostrzegł, że to co pierwotnie wziął za stare, obłamane gałęzie w rzeczywistości było fragmentami roztrzaskanych żeber i poroży jednej lub więcej saren. Po chwili zastanowienia, Eragon obrócił się i cofał po swoich krokach, aby uniknąć każdego fragmentu mchu, co nie było łatwym zadaniem. Cokolwiek skrzeczało w lesie nie było warte, żeby ryzykować życie w celu znalezienia go, szczególnie że, jak podejrzewał mogło być gorsze niż larwy czające się między drzewami. Jego dłoń nie przestawał swędzieć i z doświadczenia wiedział że, to oznaczało iż coś niebezpiecznego jest blisko.

80

Kidy zobaczył łąkę i błękit łusek Saphiry między pniami wiecznie zielonych drzew skręcił w bok i wszedł do strumienia. Mech przykrywał brzeg strumienia więc podszedł do głazu znajdującego się pośród wody i staną na nim. Tam przykucną, zdjął rękawiczki, umył ręce, twarz i szyję. Dotkniecie lodowatej wody orzeźwiało i po chwili jego uszy zaczerwieniły się i poczuł ciepło w całym ciele. Głośne skrzeczenie rozległo się nad strumieniem kiedy wycierał ostatnie kropelki z szyi. Poruszając się najmniej jak było to możliwe, spojrzał na wierzchołki drzew na przeciwległym brzegu. Trzydzieści stóp w górę, cztery cienie przysiadły na gałęziach. Cienie miały na owalnych głowach kolczaste pióra sterczące na wszystkie strony. Para białych, skośnych, podobnych do szpar oczu błyszczała po środku każdego owalu. Pustka ich spojrzenia sprawiła iż nie było możliwe stwierdzić gdzie spoglądają. Najbardziej niepokojące było że, jak wszystkie cienie, nie miały żadnej głębi. Kiedy obróciły się w inną stronę, znikały. Bez odrywania od nich oczu, Eragon wyciągną rękę wzdłuż ciała i chwycił rękojeść Brisingra. Lewy skrajny cień zwierzył pióra i wydał z siebie ten sam krzykliwy skrzek, którą Eragon pomylił z głosami wiewiórek. Pozostałe dwie zjawy zrobiły to samo i las rozbrzmiał ich przenikliwym krzykiem. Eragon rozważył próbę dotknięcia ich umysłów, ale przypomniał sobie Fanghura spotkanego po drodze do Ellsmery i odrzucił pomysł, gdyż był nierozsądny. Powiedział za to półgłosem: Eka aí fricai un Shur’tugal. Jestem Jeźdźcem i przyjacielem. Cienie wydawały się zwracać swoje błyszczące oczy na niego i przez chwilę słychać było tylko ciche, delikatne szeptanie strumyka. Wtedy krzyki rozległy się znowu, a jasność ich oczu wzrastała aż stały się jak z rozżarzonego do białości żelaza. Kiedy, po kilku minutach, cienie nie zrobiły żadnego ruchu, by zaatakować go ani nie okazały żadnej chęci do odejścia, Eragon podniósł się na nogi i ostrożnie wyciągnął rękę i nogę w kierunku kamienia za nim. Ruch wydawał się zaalarmować zjawy; wrzasnęły zgodnie. Zaczęły macać skrzydłami, trząść się i w ich miejscu pojawiły się cztery duże sowy, z tymi samymi kolczastymi piórami otaczającymi ich nakrapiane głowy. Otworzyły żółte dzioby i skrzeczały na niego bardziej niż mogłyby wiewiórki. Wtedy odleciały cicho w kierunku drzew i wkrótce zniknęły za zasłona ciężkich konarów. - Barzul - zaklął Eragon. Skoczył z powrotem w ten sam sposób jakim przyszedł i pośpieszył na łąkę, zatrzymując się tylko po to, by podnieść kilka leżących gałęzi. Gdy tylko doszedł do Saphiry położył gałęzie na ziemi, ukląkł i zaczął wypowiadać wszystkie zaklęcia ochronne, które zdołał wymyśleć. Glaedr dodał zaklęcie, które Eragon przeoczył i powiedział: Żadnego z tych stworzeń nie było tu kiedy ja i Oromis wróciliśmy po 81

bitwie. Nie powinno ich tu być, magia, która tu została rzucona skaziła ziemię i tych, którzy tu żyją. To jest złe miejsce. Które stworzenia? - spytała Saphira. Otworzyła oczy i ziewnęła, wyglądając przerażająco. Eragon pokazał jej swoje wspomnienia i ona powiedziała: Powinieneś zabrać mnie z sobą. Mogłabym zjeść larwy i ptaki cienia, a wtedy nie musiałbyś się ich bać. Saphira! Wywróciła oczami. Jestem głodna. Magia lub nie, jest jakiś powód dla którego nie powinnam zjeść tych dziwnych stworzeń? Ponieważ to one mogłyby zjeść ciebie, Saphira Bjartskular - powiedział Glaedr. Znasz pierwsze prawo polowania równie dobrze jak ja: nie śledź swojej zdobyczy, dopóki nie będziesz pewna, że to zdobycz. Inaczej możesz sama skończyć jako posiłek dla tego czegoś. Nie radziłbym także szukać saren - powiedział Eragon. Wątpię, żeby było ich tam dużo. Poza tym nawet jeśli tam są to jest ciemno i polowanie byłoby tu niebezpieczne. Warknęła miękko. Dobrze. Przetrzymam śpiąc, ale rano będę polować, bezwzglęu na niebezpieczeństwo. Mój brzuch jest pusty i muszę się najeść przed ponownym pokonaniem morza. Zgodnie ze swoimi słowami, Saphira zamknęła oczy i szybko zasnęła. Eragon rozpalił mały ogień, zjadł niewielką kolacje i patrzył ja ciemność ogarnia dolinę. Rozmawiał z Gleadrem o planach na następny dzień i smok opowiedział mu więcej o historii wyspy, wracając do czasów zanim elfy przybyły do Alagaësii, kiedy Vroengard był samotną prowincją smoków. Zanim ostatnie światła nieba zanikły stary smok zapytał: chciałbyś zobaczyć jak wyglądał Vroengard podczas wieku Jeźdźców? Chciałbym - powiedział Eragon. Zatem patrz – powiedział Glaedr i Eragon poczuł jak stary smok przelewa mu do umysłu strumień obrazów i uczuć. Wizja Eragona nałożyła się na krajobraz doliny i dostrzegł upiornego bliźniaka doliny. Dolina ze wspomnienia także znajdowała się w półmroku, ale niebo było wolne od chmur i główną role grało błyszczące i migoczące światło gwiazd otaczających pierścieniem góry ognia, Aras Theludin. Dawne drzewa wydawały się wyższe, prostsze i mniej złowieszcze. Budynki Jeźdźców wznosiły się nietknięte, świecąc o zmierzchu jak blade latarnie morskie miękkim światłem latarni elfów. Mniej bluszczu i mchu okrywało kamienie i sale, a wieże wydawały się w pewnym sensie szlachetniejsze niż ruiny. Wzdłuż ścieżki z kocich łbów, powyżej niej Eragon dostrzegł liczne błyszczące kształty smoków: pełne wdzięku olbrzymy o skórze niczym skarby tysięcy królów. Wizja trwała dłuższą chwilę, potem Glaedr opuścił umysł Eragona i dolina znów wyglądała jak w rzeczywistości. To było piękne - powiedział Eragon. Było, ale już nie powróci. 82

Eragon nadal obserwował dolinę porównując ją ze wspomnieniem Glaedra i zmarszczył brwi kiedy dostrzegł drgającą linię świateł-latarni w jak sądził opuszczonym mieście. Szepnął zaklęcie, aby wyostrzyć wzrok i dostrzegł grupę zakapturzonych postaci w ciemnych szatach idących wolno przez ruiny. Wyglądali uroczyście i nieziemsko, a w ich miarowych krokach i wzorze kołysania się latarni była jakaś rytualność. Kim oni są? - spytał Glaedra. Czuł się jakby widział coś czego nikt nie powinien oglądać. Nie wiem. Może są potomkami tych, którzy schowali się podczas bitwy. Może są ludźmi twojej rasy, którzy postanowili tu osiąść po upadku Jeźdźców. Mogą być też tymi, którzy czczą smoki i Jeźdźców jako bogów. Naprawdę byli tacy? Byli, zwalczaliśmy tą praktykę, ale mimo to było ich dużo w bardziej odizolowanych częściach Alagaesii …. Dobrze że rzuciłeś zaklęcia ochronne. Eragon patrzył, jak zakapturzone postacie wiły się drogą przez miasto co trwało prawie godzinę. Kiedy ruszyli w dalszą drogę, latarnie pogasły i Eragon nie wiedział dokąd właściciele latarni poszli, nawet z pomocą magii. Eragon zasypał ogień garściami pyłu i wpełzł pod koce, żeby odpocząć. **** Eragonie! Saphiro! Obudźcie się! Eragon otworzył oczy. Usiadł pionowo i chwycił Brisingr. Wszędzie było ciemno, oprócz czerwonych węgli w ognisku po jego prawej stronie i postrzępionej łaty gwieździstego nieba na wschodzie. Choć światło było nikłe, Eragon był w stanie dostrzec ogólny kształt lasu i łąki... I potwornie wielkiego ślimaka, który sunął przez trawę do niego. Eragon jękną i cofną się do tyłu. Ślimak, którego muszla była wysokości ponad pięć i pół stopy, ruszył w jego stronę z szybkością biegnącego człowieka. Podobny do wężowego syk wydobył się z czarnej szczeliny jego ust z gałkami ocznymi wielkości jego pięści. Eragon stwierdził, że nie starczy mu czasu, żeby wstać i nie ma dość przestrzeni, żeby zamachnąć się Brisingrem. Przygotował się żeby rzucić zaklęcie, ale zanim zaczął pojawiła się paszcza Saphiry, która schwyciła ślimak w środku. Muszla ślimaka trząsnęła jej między szczękami z dźwiękiem rozbijania skorupki jaka i stworzenie wydało drżący przenikliwy wrzask. Saphira skręciła szyje, podrzuciła ślimaka w powietrzu, otworzyła paszczę i połknęła całe stworzenie, machając głową dwa razy jak rudzik jedzący gąsienice. Opuściwszy wzrok, Eragon dostrzegł cztery kolejne olbrzymie ślimaki dalej na polu. Jedno ze stworzeń wycofało się do muszli, inne zaczęły uciekać. 83

- Tam! - krzyknął Eragon. Saphira skoczyła naprzód. Jej ciało zawisło na chwilę w powietrzu i wylądowała na czterech łapach i pożarła jednego, dwa, trzy ze ślimaków. Ostatniego, ukrywającego się w muszli nie zjadła tylko zionęła na niego ogniem, który wypalił ziemie wokół niego na wiele setek stup w każdym kierunku. Utrzymała płomień nie więcej niż sekunda lub dwie, a potem wzięła go w zęby delikatnie jak kotka przenosząca swoje młode i upuściła przy stopach Eragona. Patrzył na to z niedowierzaniem, ale to rzeczywiście się zdarzyło. Teraz możesz zjeść prawdziwe śniadanie - powiedziała Saphira Gapił się na nią i nagle zaczął śmiać się, aż opadł na kolana nie mogąc złapać oddechu. Co cię tak rozbawiło? - zapytała i powąchała poczerniałą od sadzy muszlę. Tak, dlaczego się śmiejesz, Eragonie? - spytał Glaedr. Potrząsną głową krztusząc się dalej. W końcu był w stanie powiedzieć: - Ponieważ… - zmienił mowę na mówienie umysłem, żeby Glaedr usłyszał również. Ponieważ ….ślimak – jajko. Zaczął znów chichotać, czując się bardzo głupio. Ponieważ, steki ze ślimaka!....Głodny? weź szypułkę! Zmęczony? Zjedz gałkę oczną! Komu potrzebny cukier jak ma Szlam?! Mógłbym włożyć szypułki do filiżanki jak wiązankę kwiatów i zrobiłbym to …. Śmiał się tak mocno, że nie mógł mówić dalej, osunął się na jedno kolano i kiedy dyszał, żeby nabrać tchu, z oczu spływały mu łzy wesołości. Saphira rozchyliła szczęki w uśmiechu i wydała zdławiony dźwięk z gardła. Jesteś bardzo dziwny czasami, Eragonie. Wyczuł, że jego rozbawienie udziela się również jej. Powąchała muszle znowu. Trochę cukru byłoby miłe. Przynajmniej coś zjadłaś - powiedział, zarówno umysłem i językiem. Nie dużo, ale wystarczająco, żeby wrócić do Vardenów. Ponieważ wesołość już mu przeszła Eragon szturchnął czubkiem buta ślimaka. Już tak dawno nie było smoków na Vroengardzie, że nie zdawały sobie sprawy kim jesteś i liczył na łatwy posiłek ze mnie... To byłaby głupia śmierć skończyć jako obiad ślimaka. Ale zapamiętana - powiedziała Saphira

84

Zapamiętana - zgodził się, czując jak wesołość wraca. Co jest pierwszym prawem polowania, pisklaki? - spytał Glaedr. Eragon i Saphira odpowiedzieli razem: nie trop swojej zdobyczy, dopóki nie będziesz pewny, że to jest zdobycz. Bardzo dobrze - powiedział Glaedr. Skaczące larwy, ptaki cienia, a teraz olbrzymie ślimaki… Jakie zaklęcia w bitwie mogły je stworzyć?- spytał Eragon. Jeźdźcy, smoki i Zaprzysiężeni uwolnili ogromną ilość energii podczas walki. Dużo z niej było spętanych w słowach, ale część była wolna. Ci którzy przeżyli opowiadali że, na jakiś czas świat zwariował i nie mogli zaufać niczemu co widzieli lub słyszeli. Trochę tej energii musiało dotknąć larw i ptaków, które widziałeś dziś i zmieniło je. Jednakże mylisz się sądząc, że dotyczy to też ślimaków. One żyły tu zawsze. Były ulubionym jedzeniem smoków z powodów której, jestem pewny, Saphiro rozumiesz. Warknęła i oblizała wargi. Nie tylko ich ciała są miękkie i smaczne, ale muszle są dobre dla trawienia. Jeżeli są tylko zwykłymi zwierzętami, dlaczego moje zaklęcia ich nie zatrzymały? - zapytał Eragon. Przynajmniej powinienem zostać ostrzeżony przed zbliżaniem się niebezpieczeństwa. To , odpowiedział Glaedr, może być skutkiem bitwy. Magia nie utworzyła ślimaków, ale to nie znaczy, że pozostałe nietknięte przez siły, które mają wpływ na to miejsce. Nie powinniśmy przebywać tu dłużej niż jest to konieczne. Lepiej odejdźmy zanim cokolwiek co jeszcze czai się na wyspie zdecyduje się przetestować nasze umiejętności. Z pomocą Saphiry, Eragon otworzył poczerniałą od ognia muszlę spalonego ślimaka i oczyścił padlinę. Było to brudne, szlamowate zajęcie, przy którym ubrudził się aż po łokcie. Potem poprosił Saphirę, żeby położyła mięso blisko ognia. Saphira wróciła do miejsca w trawie, w którym spała, zwinęła się ponownie i poszła spać. Tym razem Eragon dołączył do niej. Przyniósł koce i sakwy podróżne zawierające serce serc Galaedra, wpełzł pod jej skrzydło i umościł się w ciepłym, ciemnym kącie między jej szyją a ciałem. Tam spędził resztę nocy, myśląc i śniąc. Następny dzień był równie szary i ponury jak poprzedni. Światło rozproszone zostało przez śnieg pokrywający zbocza gór i szczyty pagórków, a powietrze było tak chłodne, że Eragon uznał, że tego dnia znów spadnie śnieg. Niecierpliwił się ponieważ Saphira nie poruszyła się, dopóki słońce nie stało nad górami, ale nie przerywał jej snu. Znacznie ważniejsze było, żeby wypoczęła przed lotem niż rozpoczęcie wcześnie dnia. Gdy tylko obudziła się, wyciągnęła dla niego mięso ślimaka i ugotował duże śniadanie… nie był pewny jak to nazwać: bekon ze ślimaka? Jakkolwiek by je nazwać, pasy 85

mięsa były przepyszne i zjadł więcej niż zwykle. Saphira pożarła resztę i postanowili zaczekać godzinę, ponieważ nie byłoby zbyt mądre stanąć do walki z pełnym żołądkiem. W końcu, Eragon zwiną koce i założył siodło z powrotem na Saphirę i razem z Glaeadrem ustalili kierunek na Skałę Kuthian.

86

Skała Kuthian

P

rzejście do zagajnika wydawało się krótsze niż poprzedniego dnia. Chropowate drzewa były równie złowieszcze jak zawsze i Eragon trzymał Brisingr w ręce kiedy przechodzili przez zarośla. Tak jak wcześniej Eragon i Saphira stanęli na skraju zarośniętej polany, przodem do skały Kuthian. Stado wron siedzące na szorstkiej powierzchni kamienia, na widok Saphiry uniosły się z krakaniem w powietrze, dając Eragonowi wrażenie złego omenu.

Pół godziny, Eragon spędził na miejscu rzucając zaklęcie po zaklęciu i szukając magii, która mogłaby zagrozić mu, Saphirze lub Glaedrowi. Cała polana, tak samo jak reszta wyspy osnuta była onieśmielającą ilością czarów. Kilka zaklęć, wbitych głęboko w ziemię miało moc, którą odczuwał jak wielką rzekę energii pod stopami. Inne były małe i pozornie nieszkodliwe, czasami wpływając tylko na kwiat lub pojedynczą gałąź drzewa. Więcej niż połowa zaklęć trwała w uśpieniu ponieważ brakowało im energii, nie było już przedmiotu na który miały działać lub czekały na okoliczności, które miały nadejść. Kilka zaklęć zdawało się ze sobą kolidować, jak gdyby Jeźdźcy lub ktokolwiek kto je rzucał, próbował zmodyfikować lub zniszczyć wcześniejszą magię. Eragon nie był w stanie określić celu większości zaklęć. Nie pozostał żaden zapis słów użytych do ich rzucenia, tylko struktury energii, tak zawile utworzone przez martwych magów, że ich zinterpretowanie było trudne, jeśli nie niemożliwe. Gleadr znał przynajmniej większość starszej magii, która była używana we Vroengardzie, ale Eragon zmuszony był domyślać się. Na szczęście choć nie zawsze mógł zrozumieć co zaklęcie miał zrobić, zazwyczaj potrafił określić czy wpłynęłoby na niego, Saphirę lub Glaedra. Jednak był to skomplikowany proces, który wymagał skomplikowanych zaklęć i potrzebował godzinę, aby zbadać wszystkie zaklęcia. Najbardziej niepokoiły go i Glaeadra zaklęcia których, mogli nie być w stanie dostrzec. Szperanie w zaklęciach innych magów byłoby znacznie trudniejsze, gdyby zajmowali się tym kiedy byli zmęczeni. W końcu, kiedy Eragon był tak pewny jak tylko mógłby być, że nie było żadnych pułapek prze nimi i koło Skały Kuthian, przeszli z Saphirą przez polanę do środka postrzępionej, pokrytej porostami iglicy. Eragon przechylił głowę i spojrzał na szczyt formacji. Wydawał się być niewiarygodnie daleko. Ani on ani Saphira nie widzieli w kamieniu niczego niezwykłego. Powiedzmy nasze imiona i skończmy z tym - powiedziała. Eragon wysłał pytającą myśl do Glaedra i smok odpowiedział: Ona ma racje, nie ma żadnego powodu, żeby czekać. Powiedz swoje imię, Saphira i ja zrobimy podobne. Ze zdenerwowania, Eragon zacisną dwukrotnie pięści, pochylił plecy, wziął Brisingr, i przykucnął. 87

Moje imię brzmi - powiedział głośno w myślach, czystym głosem - Eragon Cieniobójca, syn Broma. Nazywam się Saphira Bjartskular, córka Vervada . Jestem Glaedr Eldunarí, syn Nithring, długiego ogona . Czekali. Niedaleko, wrony zakrakały, jak gdyby kpiąc z nich. Eragon poczuł niepokój, ale zignorował go. Naprawdę nie oczekiwał że otwarcie krypty mogłoby być takie proste. Spróbuj znów, ale tym razem powiedz twoją część w pradawnej mowie - doradził Glaedr. Nam iet er Eragon Sundavar-Vergandí, sönr abr Brom – powiedział więc Eragon. Saphira powtórzyła swoje imię i ród w pradawnej mowie, tak samo zrobił Glaedr. Znów nic nie zdarzyło się. Niepokój Eragona pogłębił się. Jeżeli ich podróż była odbyta na próżno … Nie, to nie możliwe. Może nasze imiona musimy powiedzieć na głos - powiedział. Jak?- spytała Saphira. Mam ryknąć na kamień? Co ma zrobić, Glaedrze? Mogę powiedzieć twoje imię za ciebie - powiedział Eragon To wydaje się nieprawdopodobne, żeby właśnie o to chodziło, ale możemy spróbować powiedział Glaedr. W tym języku czy pradawnej mowie? Sądzę, że w pradawnej mowie, ale spróbowałbym oba, żeby mieć pewność. Dwukrotnie Eragon powtarzał ich imiona, lecz kamień pozostał tak obojętny i niewzruszony jak zawsze. Być może jesteśmy w złym miejscu; być może wejście do Krypty Dusz jest po innej stronnie kamienia. Może jest na samym szczycie – powiedział w końcu sfrustrowany. Gdyby tak było, nie byłoby żadnych wskazówek w Domia abr Wyrda? - zapytał Glaedr. Eragon pochylił się. Czy są jakiekolwiek, zagadki które łatwo zrozumieć? A jeśli tylko ty masz dać twoje imię? - Saphira powiedział do Eragona. Solembum nie powiedział, “… kiedy wszystko wyda się stracone, a twoja moc nie wystarczająca, idź pod Skałę Kuthian i powiedz swoje imię, by otworzyć Kryptę Dusz.” Twoje imię, Eragonie, nie moje lub Glaedra . Eragon zmarszczył brwi. Sądzę, że to jest możliwe, ale, jeżeli tylko moje imię jest potrzebne, być może muszę być sam kiedy je mówię .

88

Z warknięciem, Saphira skoczyła w powietrze, wichrząc włosy Eragona i przyginając rośliny w dolinie podmuchem skrzydeł. Spróbuj i pośpiesz się z tym! – powiedziała odlatując na wschód z dala od skały. Kidy oddaliła się o ćwierć mili, jeszcze raz wyraźnie wypowiedział swoje imię, najpierw we własnym języku a potem w pradawnej mowie. Żadne drzwi ani wejście nie pojawiły się. Żadne pęknięcia ani szczeliny nie pokazały się na kamieniu. Żadne symbole nie pojawiły się na jego powierzchni. W każdym miejscu skała wydawał się pozbawioną jakichkolwiek sekretów częścią granitu. Saphira! - krzykną Eragon umysłem. Obserwował jej powrót na polanę, kopiąc luźne kamienie i gałęzie. Wrócił pod skałę kiedy Saphira spadła w dół doliny. Szpony jej tylnych łap wyżłobiły głębokie bruzdy w miękkiej ziemi kiedy starała się wyhamować pęd. Liście i źdźbła trawy zawirowały za nią złapane w wir powietrzny. Gdy tylko opadła na cztery łapy i złożyła skrzydła, Glaedr powiedział: Sądząc z twojego wyglądu nie odnieśliśmy sukcesu? Nie - syknął Eragon, wpatrując się wściekle w iglicę. Wydawało się, że stary smok westchnął. Obawiałem się, że tak będzie. Jest tylko jedno wytłumaczenie… Że Solembum okłamał nas? Że wysłał nas w bezsensowną podróż, żeby Galbatorix mógł zniszczyć Vardenów kiedy odeszliśmy? Nie. Że, aby otworzyć to … to … Kryptę Dusz - powiedziała Saphira. Tak, tę Kryptę, o którym ci powiedział - że, aby otworzyć ją, musimy powiedzieć nasze prawdziwe imiona. Te słowa spadły pomiędzy nich niczym ciężkie kamienie. Przez jakiś czas żadne z nich nic nie mówiło. Ta myśl przestraszyła Eragona i nie miał ochoty odzywać się, jak gdyby mogło to pogorszyć jeszcze sytuację. A jeśli to pułapka? – zapytała Saphira. Jeśli tak, to jest to wyjątkowo diabelska pułapka - powiedział Glaedr. Musisz zdecydować: czy ufasz Solebumowi? Ryzykujesz więcej niż nasze życie; ryzykujesz naszą wolność. Jeśli naprawdę mu ufasz, czy jesteś wystarczająco uczciwy ze sobą, by szybko odkryć swoje prawdziwe imię? I czy jesteś w stanie żyć z tą wiedzą, jakkolwiek nieprzyjemna mogłaby być? Ponieważ jeśli nie, powinniśmy zostawić to na lepszy moment. Zmieniłem się po śmierci Oromisa, ale nadal wiem kim jestem.

89

A ty, Saphiro? A ty Eragonie? Czy możecie naprawdę powiedzieć mi, co jest tym co czyni was smokiem i jeźdźcem, którymi jesteście? Niepewność ogarnęła Eragona, kiedy przyglądał się Skale Kuthian Kim jestem? - zastanowił się.

90

N

Cały świat jest snem asuada śmiała się, gdy rozgwieżdżone niebo wirowało wokół niej, ale upadła i przekoziołkowała do szczeliny w brylantowej bieli światła mile poniżej.

Wiatr szarpał jej włosy, a jej koszula trzepotała dziko, postrzępione mankiety trzaskały jak bicze. Ogromne nietoperze, czarne i tłuste, fruwały wokół niej, podszczypując jej rany zębami, cięły i dźgały, co paliło jak lód. Ale wciąż się śmiała. Rozszerzona szczelina i światło pochłonęły jej ciało, oślepiając ją na minutę. Kiedy odzyskała ostrość widzenia, okazało się, że jest w Westybule Wieszczki i leżała przywiązana do popielatej płyty. Obok jej bezwładnego ciała stał Galbatorix: wysoki i barczysty, z cieniem na twarzy w miejscu, w którym powinna być korona szkarłatnego ognia na jego głowie. Obrócił się w jej stronę i wyciągnął ku niej odziane w rękawice dłonie. – Chodź, Nasuado, córko Ajihada. Odrzuć swą dumę i bądź mi wierna, a dam ci wszystko czego będziesz chciała. Warknęła szyderczo i rzuciła się na niego z wyprostowanymi rękoma. Zanim zdążyła zacisnąć palce na jego gardle, król zniknął w chmurze czarnej mgły. - To czego pragnę, to zabić cię! – krzyknęła w stronę sufitu. Komnata zadźwięczała od głosu Galbatorixa, gdy rozległ się ze wszystkich stron. - Więc tu powinnaś pozostać, póki nie uświadomisz sobie błędów w twoim działaniu.

*** Nasuada otworzyła oczy. Wciąż leżała na płycie, nadgarstki i kostki były przykute, a jej rany nieznośnie pulsowały jakby nigdy nie przestawały. Zmarszczyła brwi. Czy była nie do końca świadoma, czy też właśnie rozmawiała z królem? Było to niezwykle trudne do stwierdzenia. W jednym z rogów izby zobaczyła końcówki grubych, zielonych winorośli, które wynurzyły się spomiędzy pomalowanych płytek, powodując ich pękanie. Więcej winorośli pojawiało się obok pierwszego pędu - wyrastały z zewnątrz i zaczęły rozprzestrzeniać się po podłodze podobnie do wijących się węży.

91

Oglądając ich przemieszczanie w jej kierunku, Nasuada zaczęła chichotać. Czy on to wszystko mógł wymyśleć? Miała dziwne sny prawie każdej nocy. Jakby w odpowiedzi na jej pogardę, płyta pod nią wtopiła się w podłogę, a wąsy lian zamknęły się nad nią, owinęły się wokół jej kończyn i trzymały ją w bardziej bezpieczny sposób niż łańcuchy. Na jej oczach ciemność rosła, gdy winorośl namnożyła się na jej szczycie, a jedyne co słyszała to dźwięk ich ocierania się o siebie. Suche, przerywane odgłosy, podobne do spadającego piasku. Powietrze wokół niej stało się duszne i gorące, zaczynała mieć kłopoty z oddychaniem. Gdyby nie wiedziała, że winorośl to jedynie iluzja, pewnie by spanikowała. Zamiast tego splunęła w ciemność i przeklęła imię Galbatorixa. Nie po raz pierwszy zresztą. I nie po raz ostatni, tego była pewna. Ale nie chciała dać mu powodu do satysfakcji, gdy robił z niej osobę niezrównoważoną. Światło… złociste promienie przepływały poprzez szereg wzgórz powiązanych z polami i winnicami. Stała na skraju małego dziedzińca, poniżej krat zapełnionych ładunkiem z chwalebnie rano kwitnącymi winoroślami, które wydawały się nieprzyjemnie znajome. Miała na sobie piękną, żółtą sukienkę. W prawej ręce trzymała krystaliczny kielich z winem, i czuła piżmowy, wiśniowy posmak wina na języku. - A więc tu jesteś – powiedział głos za nią. Odwróciła się i zobaczyła kroczącego ku niej Murtagha mającego wytworną postawę. Podobnie jak ona trzymał kielich wina. Był ubrany w czarne męskie pończochy i satynowy kubrak w kolorze bordowym, ze złotymi zdobieniami. Wysadzany kamieniami sztylet wisiał u jego pasa. Jego włosy były dłuższe niż zapamiętała, a pojawił się taki zrelaksowany i pewny siebie w taki sposób jakiego wcześniej u niego nie dostrzegła. To, a także światło na jego twarzy sprawiły, że stał się uderzająco przystojny, w pewien szlachetny sposób. Podszedł do niej i położył dłoń na jej nagie ramie. Ten gest wydał się jej zwyczajny i intymny. - Spłatałaś mi niezłego figla, zdając mnie na łasce Lorda Ferrosa i jego niekończących się opowieści. Aż pół godziny zajęła mi ucieczka stamtąd - zrobił pauzę i przyjrzał się jej badawczo, a wyraz jego twarzy przybrał maskę niepokoju – Czy dobrze się czujesz? Twoje policzki zszarzały. Otworzyła usta, ale żadne słowa nie przyszły jej na myśl. Nie wiedziała jak powinna zareagować. Murtagh zmarszczył czoło. - Miałaś jeden ze swoich ataków, prawda? - N-nie wiem... Nie pamiętam jak się tu znalazłam, lub... - zamilkła widząc ból, który pojawił się w oczach Murtagha, ale który szybko opanował.

92

Przesunął dłoń na wgłębienie na jej plecach, po czym przeniósł wzrok na pagórkowaty krajobraz. Szybkim ruchem opróżnił kielich. Po czym niskim głosem powiedział: - Wiem jak bardzo kłopotliwe jest to dla ciebie... Nie pierwszy raz się to stało, ale... - wziął głęboki oddech i pokręcił lekko głową – Jaka jest ostatnia rzecz, którą pamiętasz? Teirm? Aberon? Oblężenie Cithri?... Prezent, który dałem ci tamtej nocy w Eoam? Okropne poczucie niepewności pokonało ją. - Urű'baen - szepnęła. – Westybul Wieszczki. To jest moje ostatnie wspomnienie. Przez chwilę czuła jego rękę drżącą na jej plecach, ale jego twarz nie zdradzała żadnych uczuć. - Urű'baen – powtórzył ochryple. Spojrzał na nią. – Nasuado, minęło osiem lat od wydarzeń w Urű'baenie. Nie - pomyślała. To niemożliwe. A przecież wszystko co widziała i czuła wydawało się tak realne. Poruszenie włosów Murtagha, gdy wiatr je potargał, przyniosło jej na myśl zapach pól, dotyk sukni na jej skórze – wszystko wydawało się być na swoim miejscu. Ale jeśli rzeczywiście tu była, to dlaczego Murtagh nie dotarł do niej poprzez umysł, tak jak robił to wcześniej? Zapomniał? Jeśli upłynęło osiem lat, mógł nie pamiętać złożonej jej obietnicy, tak dawno temu w Westybule Wieszczki. - Ja… – zaczęła, lecz usłyszała wołającą kobietę: - Moja Pani! Spojrzała przez ramię i zobaczyła postawną pokojówkę, spieszącą do niej, jej biały fartuch trzepotał na wietrze. - Moja Pani – powtórzyła pokojówka i dygnęła - Przepraszam, że ci przeszkadzam, ale dzieci mają nadzieję, że obejrzysz ich przedstawienie dla gości. - Dzieci… – wyszeptała. Spojrzała na Murtagha, w jego oczach błyszczały łzy. - Tak – powiedział – Dzieci. Cała czwórka, zdrowa i silna, pełna szczęścia. Zadrżała ze wzruszenia. Nic nie mogła na to poradzić. Uniosła podbródek. – Pokaż mi co zapomniałam. Pokaż mi, dlaczego zapomniałam. Murtagh uśmiechnął się do niej, jak jej się zdało z dumy. – To dla mnie przyjemność – powiedział i pocałował ją w czoło. Wziął od niej puchar i oddał oba pokojówce. Potem chwycił jej dłonie, pochylił głowę i zamknął oczy.

93

Chwilę później poczuła nacisk na jej umysł i wtedy wiedziała: to nie był on. Być może to nigdy nie był on. Wzburzona tym oszustwem i utratą tego, co mogło nigdy nie istnieć wyciągnęła wolną rękę, złapała jego sztylet i pchnęła. A potem zawołała: W El-harim żył człowiek, człowiek z żółtymi oczami! I powiedział do mnie: „Strzeż się szeptów, bo szepty są kłamliwe! Murtagh popatrzył na nią z wyrazem dziwnej pustki, po czym zniknął. Wszystko wokół niej – krata, dziedziniec, posiadłość, wzgórza z winnicami – zniknęły, ona unosiła się w próżni, bez światła i dźwięku. Chciała kontynuować swoją litanię, ale nie mogła dobyć żadnego dźwięku. Nie słyszała nawet pulsowania tętna w żyłach. Wtedy poczuła skręcanie w ciemności, potknęła się i spadła na ostre kamienie ocierające jej dłonie. Mrugała, dopóki jej oczy nie przyzwyczaiły się do światła. Podniosła się i rozejrzała. Mgła. Smugi dymu dryfowały nad jałowym polem podobnym do Płonących Równin. Była teraz ubrana w jej postrzępioną koszulę, a jej stopy były bose. Coś wrzasnęło za nią, a ona odwróciła się, by zobaczyć Kulla wysokości dwunastu stóp, biegnącego prosto na nią, wymachującego żelazną maczugą jej wielkości. Kolejny ryk pochodził z jej lewej strony i ujrzała drugiego Kulla i towarzyszące mu cztery mniejsze Urgale. Następnie para zamaskowanych, garbatych postaci uciekała z mgły i rzuciła się w jej stronę, wymachując podobnymi do liści mieczami. Chociaż nie widziała ich nigdy wcześniej, poznała, że to Ra'zacowie. Znów się zaśmiała. Teraz Galbatorix starał się ją po prostu ukarać. Ignorując nadjeżdżających wrogów – przy czym wiedziała, że nigdy nie udałoby się jej ich pokonać lub uciec im – usiadła ze skrzyżowanymi nogami na ziemi i zaczęła nucić stara, krasnoludzką melodię. Pierwsze próby Galbatorixa, by ją oszukać były subtelne i mogły łatwo sprowadzić ją na manowce, gdyby nie to, że Murtagh ostrzegł ją wcześniej. By utrzymać jego pomoc w sekrecie, miała udawać, że jest nieświadoma faktu, że Galbatorix manipulował jej postrzeganiem rzeczywistości. Ale niezależnie od tego co widziała lub czuła, nie dopuściła króla do swych myśli, o których nie powinna myśleć, lub co gorsza, mogła podać mu je bez względu na jej lojalność. Powstrzymywanie go nie zawsze było łatwe, ale trzymała się rytualnego sposobu myślenia i dzięki temu była w stanie powstrzymać króla. Pierwsza iluzja dotyczyła innej kobiety, Railli, która dołączyła do niej w Westybule Wieszczki jako współwięźniarka. Kobieta twierdziła, że wzięła potajemnie ślub z jednym ze szpiegów Vardenów w Urű'baenie, i że została złapana podczas przewożenia wiadomości dla niego. Podczas tego tygodnia Railla próbowała przypodobać się Nasuadzie, posługując się 94

wyuczonymi manierami, a także przekonać ją, że kampania Vardenów była skazana na porażkę, że ich powody do walki były nieuzasadnione i jedynym możliwym wyjściem było poddanie się Galbatorixowi. Na początku Nasuada nie zdawała sobie sprawy, że to Railla była iluzją. Zakładała, że Galbatorix przekształcił słowa lub wygląd kobiety, lub być może kontrolował jej emocje, by uczynić ją bardziej podatną na argumenty Railli. W miarę jak dni się przeciągały, a Murtagh nie odwiedził jej, ani w żaden sposób nie skontaktował się z nią, zaczęła rosnąć w niej obawa, że porzucił ją dla Galbatorixa. Ta myśl spowodowała więcej bólu, niż była w stanie przyznać, i przyłapała się na tym, że myśli o tym prawie na każdym kroku. Potem zaczęła się zastanawiać dlaczego Galbatorix nie zaczął jej torturować w ciągu tego tygodnia, i przyszło jej do głowy, że skoro ten tydzień upłynął, to Vardeni i elfy mogli zaatakować Urű'baen. A jeśliby to się stało, to Galbatorix na pewno by o tym wspomniał, by się tym napawać. Co więcej dziwne zachowanie Railli, w połączeniu z niewytłumaczalnymi różnicami w jej pamięci, wyrozumiałością Galbatorixa, i wydłużającym się milczeniem Murtagha – nie mogła uwierzyć, że złamał dane jej słowo – przekonały ją jak dziwacznie wyglądało to, że Railla była objawieniem i tym razem nie działo się to co mogło się wydawać. Wstrząsnęło nią to, gdy uświadomiła sobie, że Galbatorix mógł zmienić liczbę dni, które minęły. Znienawidziła ten pomysł. Jej poczucie czasu wzrosło mgliście, podczas jej niewoli, ale zachowała ogólną wiedzę na temat jego przemijania. By zapomnieć, że nie mogła zacumować w czasie, co oznaczało, że jeszcze bardziej była na łasce Galbatorixa, bo mógł przedłużyć jej przeżycia jak tylko mu się podobało. Nadal starała się oprzeć próbom przymusu Galbatorixa, bez względu na to, ile czasu miało to potrwać. Jeśli będzie musiała znieść sto lat w tej celi, to sto lat zniesie. Kiedy okazała się odporna na podstępne szepty Railli – i ostateczne potępiła kobietę za bycie tchórzem i zdrajcą – pomysł został zaczerpnięty z jej pokoju, a Galbatorix posunął się do innej taktyki. Następnie jego oszustwa stały się bardziej wyszukane i mało prawdopodobne, ale nie złamał prawa bez powodu i konfliktowości z tym co już jej pokazał, próbując utrzymać jego wtrącanie się w jej nieświadomość. Kulminacja jego wysiłków nastąpiła, kiedy wydawało się, że zabrał ją z komory do celi w lochach, gdzie zobaczyła, że Eragon i Saphira również byli zamknięci. Galbatorix groził, że zabije ich jeśli ona – Nasuada nie złoży królowi przysięgi wierności. Gdy odmówiła, Galbatorix był niezadowolony i, jak zauważyła, zaskoczony – Eragon krzyknął zaklęcie i cała ich trójka była uwolniona. Po krótkim pojedynku Galbatorix uciekł – przy czym wątpiła, by uczynił tak w rzeczywistości – wtedy ona, Eragon i Saphira zaczęli walczyć o drogę, dzięki której wydostaliby się z twierdzy.

95

To było raczej ciekawe i ekscytujące i nawet chciałaby wiedzieć co by się mogło wydarzyć, ale poczuła, że grała wystarczająco długo w fałszywym przedstawieniu Galbatorixa. Więc chwyciła się pierwszej rozbieżności, jaka zdążyła zauważyć – kształt łusek wokół oczu Saphiry – i wykorzystała ją jako pretekst, by udawać, że świat wokół niej nie jest prawdziwy. - Obiecałeś, że nie będziesz kłamać, gdy jestem w Westybule Wieszczki! - krzyknęła w pustkę – Czyż to nie jest kłamstwo, Łamaczu Przysiąg? Gniew Galbatorixa na jej odkrycie był cudowny; usłyszała ryk porównywalny do tego jaki wydałby z siebie smok rozmiarów góry, a potem król porzucił wszelkie subtelności i do końca sesji poddał ją serii fantastycznych cierpień. W końcu iluzje ustały, a Murtagh skontaktował się z nią, by dać jej znać, że może już zaufać swoim zmysłom. Nigdy nie była tak szczęśliwa, że dotknął jej umysłu. Tej nocy przyszedł do niej i godzinami rozmawiali. Powiedział jej o postępach Vardenów – byli prawie przy stolicy – i o przygotowaniach imperium, i wyjaśnił jej, że wierzy, iż znalazł sposób na uwolnienie jej. Kiedy poprosiła go o szczegóły odmówił jej, twierdząc: - Potrzebuję jeszcze dnia lub dwóch, by przekonać się czy to zadziała. Ale jest sposób, Nasuado. Miej odwagę. Po tym jak wyjaśnił jej niektóre z rzeczy, które Galbatorix jej zrobił i środków, dzięki którym mu to udaremniła, Murtagh zaśmiał się: - Jesteś większym wyzwaniem niż się spodziewał. Minęło sporo czasu od kiedy ktoś zmusił go do tak wytrwałej walki. I na pewno nie... Rozumiem z tego niewiele, ale wiem, że trudno było stworzyć wiarygodne złudzenia. Każdy kompetentny mag może sprawić, że będzie ci się wydawało, iż unosisz się na niebie, jesteś zimna lub gorąca lub jakiś kwiat rośnie przed tobą. Małe skomplikowane czy duże proste rzeczy, są marzeniem każdego maga, aby móc je stworzyć i wymagają niezwykle dużej koncentracji, aby utrzymać te ilizje. Jeśli nagle straci uwagę, nagle kwiat może mieć cztery płatki zamiast dziesięciu, lub iluzja może zniknąć. Szczegóły są trudne do replikacji. A natura jest pełna niezliczonych detali, ale nasz umysł może podźwignąć tylko określoną ilość. Jeśli kiedykolwiek będziesz miała wątpliwości do tego co zobaczysz, spójrz na szczegóły. Szukaj w zakamarkach świata, gdzie zaklęcia nie wiedzą lub nie pamiętają, co tam powinno się znajdować, lub postanowiono skrócić drogę, by zaoszczędzić energię. - Skoro to takie trudne, to w jaki sposób Galbatorix tym zarządza? - On używa Eldunari. -Wszystkich? Murtagh skinął głową.

96

– Są źródłem energii i potrzebnych danych, więc kieruje nimi jak tylko chce. - A więc to co widzę, jest budowane na wspomnieniach smoków? - zapytała, czując się nieco onieśmielona. Znów przytaknął. - To i wspomnienia ich Jeźdźców, przynajmniej tych, którzy ich posiadali. Następnego ranka, Murtagh obudził ją szybkim uderzeniem myśli, by powiedzieć jej, że Galbatorix zacznie od początku. Następnie zjawy i iluzje każdego rodzaju nękały ją, ale jak dzień mijał, zauważyła, że wizje, z kilkoma wyjątkami, jak na przykład jej i Murtagha w posiadłości stawały się coraz bardziej rozmyte i proste, ponieważ Galbatorix lub Eldunari stawali się coraz bardziej zmęczeni. A teraz siedziała na jałowej równinie nucąc melodię krasnoludów, a Kullowie, Urgale i Ra'zacowie patrzyli na nią. Złapali ją i czuła jak ją bili i cieli, czasem krzyczała i błagała, by jej udręka dobiegła końca, ale nigdy nie rozważała, by spełnić pragnienia Galbatorixa. Wtedy równina zniknęła, podobnie jak większa część jej cierpienia i przypomniała sobie: to dzieje się tylko w moim umyśle. Nie poddam się, nie jestem zwierzęciem, jestem silniejsza od słabości mego ciała. Ciemna jaskinia, oświetlona zielonymi grzybami pojawiła się wokół niej. Przez kilka minut, słyszała duże stworzenie pociągające nosem, w cieniu pomiędzy stalagmitami, a następnie poczuła na karku ciepły oddech istoty. Doleciał do niej zapach padliny. Znowu zaczęła się śmiać i nadal by się śmiała, nawet jeśli Galbatorix zabierałby ją z horroru do horroru, próbując znaleźć konkretną kombinację bólu i strachu, by wreszcie ją złamać. Śmiała się, ponieważ wiedziała, że jej wola była silniejsza od jego imaginacji i dlatego, że mogła liczyć na pomoc Murtagha, a z nim jako jej sojusznikiem nie bała się koszmarów, jakie zsyłał na nią Galbatorix, nieważne jak bardzo przerażające zdawały się być.

97

S

Pytanie o charakter topy Eragona wymknęły się spod niego, kiedy stanął na kawałku śliskiego błota i upadł na bok w mokrą trawę, z brutalną nagłością. Zakrztusił się chrząkając i skrzywił się, gdy jego biodra zaczęły rwać. W skutku na pewno zostanie mu siniak.

-Barzûl – powiedział, gdy obrócił się na nogi i ostrożnie wstał. Przynajmniej nie wylądowałem na Brisingrze, pomyślał i ściągnął skorupę zimnego błota ze spodni. W ponurym humorze, obrócił się w kierunku zrujnowanego budynku, w którym zdecydował się rozbić obóz, w przekonaniu, że to bezpieczniejsze miejsce niż las. Gdy szedł po trawie zaskoczyła go liczba byczych żab, które wychodziły z ukrycia i uciekały, skacząc na boki. Te ogromne płazy były tylko jednym z wielu dziwnych stworzeń żyjących na wyspie; każda z nich miała róg, jak projekcja, powyżej czerwonych oczu, a ze środka czoła wyrastała kiełkująca łodyga – podobna do wędki rybaka – na końcu której wisiał mały, mięsisty organ, który w nocy świecił w kolorze białym lub żółtym. Światło pomagało byczym żabom przyciągnąć do siebie setki latających owadów, które znajdą się w zasięgu ich języków, a w wyniku ich łatwego dostępu do pożywienia, stawały się niesamowicie duże. Widział niektóre wielkości głowy niedźwiedzia, z mięsistymi guzkami, rozszerzonymi źrenicami i ustami tak szerokimi jak obie dłonie złączone razem. Żaby przypominały mu zielarkę Angelę i nagle zażyczył sobie, by była na Vroengardzie razem z nim. Jeśli ktoś mógł wypowiedzieć ich prawdziwe imiona, mógł założyć się, że to była właśnie ona. Z pewnych powodów, zawsze czuł się tak, jakby zielarka mogła przejrzeć go na wylot, jakby wszystko o nim wiedziała. To było niepokojące uczucie, ale w tym momencie, z chęcią by je powitał. On i Saphira, zdecydowali się zaufać Solembumowi i zostać na Vroengardzie jeszcze przez trzy dni i mocno starać się odkryć ich prawdziwe imiona. Glaedr zostawił im tą decyzję. Znasz Solembuma lepiej niż ja. Zostań lub nie. Tak czy inaczej, ryzyko jest wielkie. Nie ma więcej bezpiecznych ścieżek. – powiedział. To Saphira ostatecznie podjęła decyzję. Kotołak nigdy nie będzie służył Galbatorixowi – powiedziała - Cenią swoją wolność zbyt wysoko. Stawiam ich słowo przed innymi stworzeniami, nawet elfem. Więc zostali. Spędzili resztę dnia i większość następnych, siedząc, myśląc, mówiąc, dzieląc się wspomnieniami, sprawdzając swoje myśli, próbując różnej kombinacji słów w pradawnej mowie, w nadziei, że będą w stanie świadomie odgadnąć ich prawdziwe imiona – lub jeśli mieli szczęście – wpaść na nie przez przypadek. 98

Glaedr zaoferował swoją pomoc zapytany, ale największą część zachował dla siebie, pozwalając Eragonowi i Saphirze na prywatne rozmowy, przy czym wiele z nich były dla Eragona wstydliwe. Odkrycie jedynego prawdziwego imienia powinno być czymś, co można zrobić tylko przez samego siebie, powiedział Glaedr. Jeśli pomyśle o jednym z was, powiem wam – bo nie mamy czasu do stracenia – ale byłoby lepiej, gdybyście odkryli je na własną rękę. Jak dotąd żadnemu z nich się nie udało. Odkąd Brom wyjaśnił mu czym są prawdziwe imiona, Eragon chciał odkryć swoje. Wiedza, szczególnie o sobie, mogła być przydatną rzeczą, a miał nadzieję, że jego prawdziwe imię pozwoli mu lepiej opanować myśli i uczucia. Mimo to, nie mógł pomóc, ale czuł pewien niepokój na myśl o tym, co mógł odkryć. Zakładał, że mógł odkryć swe prawdziwe imię w ciągu kilku najbliższych dni, czego wcale nie był pewien. Miał nadzieję, że się uda, zarówno dla powodzenia ich misji jak i tego, że nie chciał, by Glaedr lub Saphira zrobili to za niego. Jeśli miał usłyszeć całe opisane słowo lub frazę, chciał poznać tą wiedzę na własną rękę, a nie by mu ją narzucić. Eragon westchnął, gdy wspinał się za pomocą pięciu chwiejnych kroków, które doprowadziły go do budynku. Jego struktura przypominała gniazdo, tak przynajmniej powiedział Glaedr i według standardów Vroengardzkich, było tak małe, że zupełnie nieprzydatne. Ściany wciąż były wysokie na trzy kondygnacje, a jego wnętrze było na tyle duże, by Saphira mogła poruszać się z łatwością. Południowo-wschodni róg zapadł się, zabierając ze sobą część pułapu, lecz poza tym budynek był solidny. Kroki Eragona odbijały się echem, gdy szedł przez sklepione bramy i ruszył na szklistą podłogę, do głównego pomieszczenia. Osadzone w przezroczysty materiał ostrza wirowały tworząc abstrakcyjny wzór z zawrotną złożonością. Za każdym razem, gdy na to spoglądał, miał wrażenie, że linie chcą się rozplatać w rozpoznawalny kształt, ale nigdy tego nie robiły. Powierzchnia podłogi była pokryta siecią pęknięć, które promieniowały na zewnątrz gruzów, w dziurze, gdzie ściany ustąpiły. Długie pędy bluszczu zwisały z uszkodzonej powierzchni sufitu tworząc powiązane liny. Woda kapiąc z końców roślin wpadała do płytkich, zniekształconych kałuż, a dźwięk kropel uderzających echem w całym budynku, wytwarzał nieregularny rytm, przez co Eragon myślał, że doprowadzi go to do szaleństwa, jeśli będzie musiał go słuchać więcej niż kilka dni. Naprzeciwko północnej ściany było półkole kamieni, które Saphira przyciągnęła i przytachała, by chronić ich obóz. Gdy doszedł do bariery, Eragon skoczył na najbliższy blok, który był wysoki na ponad sześć stóp. Potem zeskoczył na drugą stronę, lądując ciężko. Saphira przycupnęła na środku, liżąc przednią łapę, kiedy usłyszał zadane przez nią pytanie. Potrząsnął głową, a ona wróciła do pielęgnacji. Odsuwając swój płaszcz, Eragon podszedł do ogniska, zbudowanego blisko ściany, rozłożył przemoczone ubranie na podłodze, a następnie ściągnął zabłocone buty i również ustawił je do suszenia. 99

Wygląda na to, że znowu zaczęło padać? - zapytała Saphira. Możliwe. Przykucnął na chwilę przy ognisku, a następnie usiadł na senniku i oparł się o ścianę. Przyglądał się Saphirze jak pracowała swym szkarłatnym językiem wokół elastycznego naskórka u podstawy każdego z jej szponów. Przyszedł mu do głowy pomysł i wyszeptał frazę w starożytnym języku, ale ku jego rozczarowaniu, nie czuł energii w słowach, ani Saphira nie zareagowała na nie, tak jak to zrobił Sloan, gdy Eragon wyrzekł jego prawdziwe imię. Eragon zamknął oczy i przechylił głowę do tyłu. Był sfrustrowany tym, że nie był w stanie rozwikłać prawdziwego imienia smoczycy. Mógł przyjąć, że nie w pełni rozumie samego siebie, ale znał Saphirę od chwili, gdy się wykluła i miał z nią wspólne prawie wszystkie wspomnienia. Jak może istnieć część jej, która byłaby dla niego tajemnicą? Jak mógł lepiej zrozumieć mordercę, jak Sloan niż jego połączoną zaklęciem partnerkę? Czy to dlatego, że była smokiem, a on człowiekiem? Czy też dlatego, że osobowość Sloana była prostsza niż Saphiry? Eragon nie wiedział. Jednym z zadań, które zrobili – na polecenie Glaedra – było powiedzieć sobie wszystkie wady, które zauważyli; on w niej, a ona w nim. To było upokarzające ćwiczenie. Glaedr również miał dzielić się swoimi uwagami, i choć smok chciał być rzeczowy, nie mógł pomóc Eragonowi, który poczuł się zraniony, słysząc od Glaedra, listę jego wad. I aż za dobrze Eragon wiedział, że potrzebuje tego, by odkryć swe prawdziwe imię. Dla Saphiry najtrudniej było pogodzić się z jej próżnością, odrzuciła tą wiedzę na jak najdłuższy czas. Dla Eragona to była arogancja, Glaedr twierdził, że czasem okazywał uczucia dotyczące ludzi, których zabił i rozdrażnienie, egoizm, gniew i innych braków, których, jak wielu innych był ofiarą. I chociaż zbadali się najuczciwiej jak tylko mogli, ich samoobserwacje nie przyniosły żadnych efektów. Dziś i jutro, to wszystko co mamy. Myśl o powrocie do Vardenów z pustymi rękami, wprawiała go w depresję. Jak niby mamy zwyciężyć Galbatorixa? - zastanawiał się, jak wiele razy przedtem. Jeszcze parę dni i nasze życie przestanie do nas należeć. Będziemy niewolnikami, tak jak Murtagh i Cierń. Zaklął pod nosem i ukradkiem uderzył pięścią w podłogę. Bądź spokojny, Eragonie - rzekł Glaedr, a Eragon zauważył, że smok ochrania swe myśli, tak by Saphira nie usłyszała ich. Niby jak? - warknął.

100

Łatwo jest być spokojnym, gdy nie ma się czym martwić, Eragonie. Prawdziwym testem samokontroli jest to, czy potrafisz zachować spokój w czasie próby. Nie możesz pozwolić złości i frustracji przesłonić swych myśli, nie w tej chwili. Teraz twój umysł musi być czysty. Czy zawsze byłeś w stanie zachować spokój w takich momentach? Stary smok wydał z siebie chichot. Nie. Byłem w zwyczaju warczeć, gryźć, powalać drzewa i wyrywać je z ziemi. Kiedyś złamałem szczyt góry w Spine; inne smoki były raczej zdenerwowane na mnie za zrobienie tego. Ale miałem wiele lat na to, by zrozumieć, że utrata panowania rzadko pomaga. Ty nie, wiem o tym, ale dzięki mojemu doświadczeniu mogę cie w tym poprowadzić. Odrzuć swoje obawy i skup się tylko na zadaniu. Przyszłość będzie taka jaka będzie i zamartwianie się o to sprawi, że twoje obawy staną się rzeczywistością. Wiem - Eragon westchnął - ale to nie takie łatwe. Oczywiście, że nie. Niewiele rzeczy jest. Następnie Glaedr odszedł, zostawiając go w ciszy własnego umysłu. Eragon wyjął swoją miskę z sakwy, wyskoczył przez kamienne półkole i boso podszedł do jednej z kałuż pod otworem w suficie. Lekka mżawka zaczęła padać, tworząc powłokę na podłodze z śliskiej warstwy wody. Przykucnął przy brzegu jeziorka i zaczął nalewać wodę do miski gołymi dłońmi. Gdy miska była pełna, Eragon cofnął się o kilka metrów i ustawił ją na kamieniu, który był na wysokości stołu. Potem przywołał obraz Rorana w jego umyśle i mruknął: Draum Kopa. Woda w misce mieniła się, po czym ukazał się na jej powierzchni Roran na czystym białym tle. Szedł obok Horsta i Albriecha, prowadząc konia, Śnieżnego Płomienia. Trzej mężczyźni wyglądali na zmęczonych i z bolącymi nogami, ale nadal mieli broń, więc Eragon wiedział, że Imperium, nie zniewoliło ich. Następnie ujrzał Jörmundura, potem Solembuma – który trzymał świeżo zabitego rudzika – i w końcu Aryę, ale szybko zniknęła mu z oczu i wszystko, co ujrzał, to ciemność. Wreszcie Eragon uwolnił czar i wylał wodę do kałuży. Gdy wchodził na barierę otaczającą ich obóz, Saphira przeciągnęła się i ziewnęła, wyginając plecy jak kot. Co z nimi? – spytała. Są bezpieczni, na tyle na ile mogę stwierdzić. Wrzucił miskę do sakwy, położył się na senniku, zamknął oczy i powrócił do zastanawiania, jakie może brzmieć jego imię. Z każdą chwilą przychodziły mu do głowy inne pomysły, ale żadne z nich nie dotknęły cięciwy w nim, więc odrzucał je i zaczynał od nowa. Wszystkie imiona miały kilka podobieństw: fakt, że był Jeźdźcem, jego miłość do Saphiry i do Aryi, jego pragnienie pokonania Galbatorixa, relacje z Roranem, Garrowem i Bromem; krew, którą dzielił z Murtaghiem. Ale nieważne jakich używał kombinacji, żadna do niego nie 101

przemawiała. To było oczywiste, że ominął kilka ważnych aspektów samego siebie, więc wymyślał coraz dłuższe nazwy, w nadziei, że natknie się na cokolwiek. Kiedy wypowiadanie imion zajmowało mu więcej niż minutę, uświadomił sobie, że marnuje swój czas. Musiał to sobie przemyśleć jeszcze raz. Był przekonany, że jego problem polegał na nie zauważeniu pewnych usterek, albo nie przyznawaniu się do własnych niedoskonałości. Ludzie, zauważył, rzadko chcą się przyznawać do własnych niedoskonałości i wiedział, że z nim było podobnie. Jakoś musiał wyleczyć się z tego sposobu myślenia, póki jeszcze miał czas. To była ślepota zrodzona z pychy i instynkt samozachowawczy, pozwoliło mu to myśleć o sobie jak najlepiej, o tym czego dokonał w życiu. Jednak nie mógł sobie pozwolić na takie oszukiwanie się. Wciąż tak myślał, w czasie gdy dzień mijał, ale jego wysiłki spotkały się tylko z porażką. Deszcz zaczął mocniej padać. Eragon nie lubił dźwięku bębnienia deszczu o kałuże, ten bezpłciowy hałas utrudniał mu usłyszenie, czy ktoś próbował podkraść się do nich. Od czasu ich pierwszej nocy na Vroengardzie, nie zobaczył żadnych dziwnych postaci w kapturach, które dostrzegł w czasie drogi przez miasto, ani nie czuł żadnego śladu ich umysłów. Niemniej jednak Eragon pozostał świadomy ich obecności i nie mógł się oprzeć wrażeniu, że on i Saphira mogli zostać zaatakowani w każdej chwili. Słabe światło dnia powoli wyblakło od zmierzchu, a głębia bezgwiezdnej nocy powoli osiedliła się nad doliną. Eragon dorzucił więcej szczap drewna do ognia, było to jedyne oświetlenie w gniazdopodobnym domu, a małe płomyczki były jak świece, w ogromnym wypełnionym echem miejscem. Szklane podłogi, w pobliżu ognia odbijały proces spalania. Błyszczały jak tafla polerowanego lodu, a ostrza koloru często rozpraszały Eragona podczas jego rozmyślań. Eragon nie zjadł kolacji. Był głodny, ale za bardzo spiął się, by mógł swobodnie jeść, a w każdym razie sądził, że posiłek spowolni jego myślenie. Jego umysł nigdy nie był tak ostry jak wtedy, gdy jego żołądek był pusty. Zdecydował, że nie chciał znowu jeść, dopóki nie odkryje swego prawdziwego imienia, lub nie odlecą z wyspy, w zależności co miało nastąpić pierwsze. Minęło kilka godzin. Rozmawiali ze sobą niewiele, choć Eragon był świadom myśli Saphiry, tak samo jak ona jego. Potem, gdy Eragon wszedł w swój sen na jawie – zarówno dla odpoczynku jak i z nadzieją, że sny mogą dostarczyć jakąś wnikliwość – Saphira zawyła, wyciągnęła do przodu prawą łapę i uderzyła nią w podłogę. Kilka kawałków drewien w ogniu rozpadło się, wysyłając iskry w kierunku czarnego sufitu. Zaniepokojony Eargon zerwał się na nogi i chwycił Brisingra w chwili, gdy przeszukiwał wzrokiem miejsce za kamiennym półokręgiem w poszukiwaniu wrogów. Po chwili zrozumiał, że zachowanie Saphiry nie wynikało z gniewu lub obawy, ale triumfu.

102

Zrobiłam to!- wykrzyknęła Saphira. Wygięła szyję i posłała żółto-niebieski płomień w kierunku góry budynku. Znam moje prawdziwe imię! Mówiła w jednej linii w pradawnej mowie i wewnątrz umysłu Eragona zabrzmiał dźwięk podobny do dzwonu i przez chwilę, końcówki łusek Saphiry zabłysły własnym światłem i wyglądała tak jakby była wykonana z gwiazd. Jej imię było wielkie i majestatyczne, ale także z odcieniem smutku, gdyż umieściło ją jako ostatnia kobietę z jej rodzaju. W słowach Eragon mógł odczytać miłość i oddanie jakie czuła do niego jak również inne cechy składające się na jej osobowość. Z kilku zdawał sobie sprawę, z innych nie. Jej wady były tak widoczne jak jej zalety, ale ogólne wrażenie dawały ogień, piękno i majestat. Saphira zadrżała od nosa po koniuszek ogona i zamachała skrzydłami. Wiem kim jestem - powiedziała. Dobrze, Bjartskular - powiedział Glaedr, a Eragon wyczuł jakie wrażenie to na nim zrobiło. Masz imię, z którego możesz być dumna. Mógłbym nie mówić tego więcej, jednakże, nawet dla ciebie, dopóki będziemy na wieży doszliśmy do zrozumienia. Musisz zadbać o to, by ukrywać swe prawdziwe imię, teraz, gdy je znasz. Saphira zamrugała i ponownie zatrzepotała skrzydłami. Tak, mistrzu. Podniecenie przebiegające przez nią było namacalne. Eragon schował Brising i podszedł do niej. Schyliła głowę dopóki nie znaleźli się na tym samym poziomie. Gładził linię jej szczęki, a następnie przycisnął czoło do jej twardego pyska i trzymał ją tak mocno jak tylko mógł, jej ostre łuski raniły jego palce. Gorące łzy zaczęły spływać po jego policzkach. Dlaczego płaczesz? - zapytała. Ponieważ... mam tyle szczęścia, by być z tobą połączony. Mój mały. Rozmawiali jeszcze przez chwile, bo Saphira była chętna do opowiedzenia czego się nauczyła o sobie. Eragon był szczęśliwy słuchając, lecz nie mógł oprzeć się gorzkiemu wrażeniu, że on nadal nie był w stanie odkryć swego prawdziwego imienia. W końcu Saphira położyła się na boku, przy kamiennym półkolu i poszła spać, zostawiając rozmyślającego Eragona przy dogasającym ognisku. Glaedr pozostał czujny i świadomy, a Eragon dzielił się z nim spostrzeżeniami, ale większość zostawiając dla siebie. Godziny ciągnęły się niestrudzenie, a Eragon był coraz bardziej sfrustrowany. Jego czas uciekał – idealnie powinien polecieć do Vardenów poprzedniego dnia – a przecież nieważne czego próbował był niezdolny do zrozumienia własnego ja.

103

Była prawie północ, według jego rachuby, kiedy deszcz ustał. Eragon wiercił się próbując zdecydować się; potem ograniczając się do samych nóg wstał nie mogąc usiedzieć dłużej. Idę na spacer - powiedział do Glaedra. Spodziewał się obiekcji ze strony smoka, ale zamiast tego Glaedr powiedział: Zostaw miecz i zbroję. Dlaczego? Cokolwiek znajdziesz musisz się z tym zmierzyć samodzielnie. Nie można zrozumieć siebie, gdy wciąż polega się na czymś lub na kimś. Słowa Glaedra miały sens dla Eragona, ale zawahał się przed odpięciem miecza i sztyletu, zdjął kolczugę. Włożył buty i wilgotny płaszcz, a potem przyciągnął sakwy z sercem Glaedra bliżej Saphiry. Gdy Eragon zaczął przechodzić przez kamienie Glaedr powiedział: Rób co musisz, ale bądź ostrożny. *** Na zewnątrz Eragon był zadowolony z widoku gwiazd i blasku księżyca przeświecającego przez luki w chmurach. Odbił się na nogach kilka razy zastanawiając się, gdzie mógłby pójść, a następnie ruszył szybkim krokiem w kierunku serca zrujnowanego miasta. Po kilku sekundach, jego frustracja pokonała go i zwiększył tempo do biegu. W czasie gdy słuchał swojego oddechu i uderzania stóp o kostkę brukową, zadawał sobie pytanie: Kim jestem? Ale odpowiedź nie nadeszła. Biegł dopóki jego płuca nie zawiodły, ale wtedy pobiegł jeszcze trochę, a gdy jego płuca i nogi nie mogły już wytrzymać zatrzymał się przy fontannie z wodorostami, oparł się o nią rękoma próbując złapać oddech. Wokół niego majaczyły kształty kilku ogromnych budynków: szare korpusy wyglądały jak starożytne zapadłe góry. Fontanna stała po środku rozległego dziedzińca, po którym walały się kawałki połamanych kamieni. Eragon odepchnął się od fontanny i rozejrzał, w oddali było słychać głęboki, rezonansowy rechot byczych żab, dziwne dudnienie, które przybierało na sile, gdy jedna z większych żab zaczynała koncert. Wpadła mu w oko popękana kamienna płyta stojąca kilkadziesiąt metrów dalej. Podszedł, chwycił ją za krawędzie i uniósł z ziemi. Mięśnie w jego ramionach płonęły. Zatoczył się do krawędzi placu i wyrzucił płytę na trawę. Wylądowała z miękkim, ale satysfakcjonującym hukiem. Ruszył do fontanny rozplótł płaszcz i położył go na krawędź rzeźby. Następnie podszedł do kolejnego kawałka gruzu, który rozczepił się na mniejszy blok, dopasował swoje palce pod nim i uniósł na ramię. 104

Przez ponad godzinę pracował, aby oczyścić dziedziniec. Niektóre kawałki muru były tak wielkie, że musiał używać magii, by je przenieść, ale w przeważającej części używał tylko rąk. Był w tym metodyczny; chodził po całym podwórzu i przystawał przy każdym kawałku kamienia, nieważne dużym czy małym, i usuwał je. Wysiłek szybko zostawił go zlanego potem. Musiał zdjąć tunikę, ale brzegi kamieni często były ostre i poraniły go. To spowodowało powstanie licznych siników na jego piersi, a na rękach miał sporo otarć. Wysiłek pomógł mu oczyścić umysł, i ponieważ nie wymagało to wielkiego myślenia, mógł spokojnie zastanawiać się nad tym co zrobił i co mógł zrobić. W trakcie swojego samozwańczego zadania, gdy odpoczywał po przesunięciu ciężkiego i długiego kawałku gzymsu, usłyszał zagrożenie i spojrzał w górę, by zobaczyć snalglí – tej której muszla miała co najmniej sześć stóp wysokości. Wyszła z ciemności w zadziwiająco szybkim tempie. Bezkostny kark istoty był przedłużony, usta bez warg były jak chlaśnięcie ciemności, jego ciało miękkie, a cebulowate oczy skierowane były bezpośrednio na niego. W świetle księżyca ciało snalglí błyszczało, podobnie jak śluz pozostawiony przez nie. - Letta – powiedział Eragon i przyjął pionową pozycję i strząsnął kropelki krwi ze zranionej dłoni. -Ono achnéiat threyja eom verrunsmal edtha, O snalglí. Coś go ostrzegało, ślimak zwolnił i wycofał swoje oczy na kilka cali. Zatrzymał się, gdy był kilka metrów dalej, syknął i zaczął krążyć po jego lewej stronie. - O nie, nie – chłopak mruknął odwracając się do niej. Spojrzał przez ramie upewniając się, że żadne snagle nie zakradły się za nim. Gigantyczny ślimak zdawał sobie sprawę, że nie może go wziąć z zaskoczenia, bo zatrzymał się i syknął wpatrując się w niego. - Brzmisz jak czajnik ze wrzącą wodą – powiedział do ślimaka. Jego gałki oczne poruszyły się po czym opadł na niego. Jego płaski brzuch falował. Eragon czekał do ostatniej chwili, a potem skoczył na bok i pozwolił snagli go minąć. Zaśmiał się i uderzył tył jego skorupy. - Nie jesteś zbyt sprytny, prawda? - tańcząc z dala zaczął szydzić ze stworzenia w pradawnej mowie, używając obraźliwych określeń, ale w pełni trafnych. Wydawało się, że ślimak sapnął z wściekłości, jego szyja zgrubiała, otworzył usta i zaczął prychać i syczeć. Wciąż i wciąż atakował Eragona, a za każdym razem Eragon po prostu odskakiwał. W końcu snagli zmęczył się grą, wycofał się na sześć metrów i patrzył na niego oczami wielkości pięści.

105

- Jak chcesz cokolwiek złapać, skoro jesteś tak powolny? - Eragon zapytał drwiącym tonem i wytknął język w stronę ślimaka. Snagli syknął jeszcze raz po czym odwrócił się i zsunął w ciemność. Eragon odczekał kilka minut, aż upewnił się, że tamten odszedł, zanim powrócił do usuwania gruzu. - Może powinienem nazywać się pogromcą ślimaków – mruknął spoglądając na odcinek filarów na dziedzińcu – Eragon cieniobójca, pogromca ślimaków... Chciałbym siać strach w sercach ludzi, gdziekolwiek bym poszedł. Była najgłębsza część nocy, gdy wreszcie ostatni kawałek kamienia spadł na trawę. Eragon stał, dysząc. Było mu zimno, był głodny i zmęczony, a zadrapania na jego dłoniach i nadgarstkach piekły. Zakończył przy północno-wschodnim rogu dziedzińca. Na północy był ogromny hol, który został w większości zniszczony podczas bitwy; przypominało to stanie pod grzbietem ściany i pojedynczym pokrytym bluszczem filarem, w którym znajdowała się kiedyś brama. W filar wpatrywał się najdłużej. Nad nim gromady gwiazd koloru czerwonego, niebieskiego i białego, błyszczały przez otwór w chmurach, błyszcząc jak obrobione diamenty. Czuł do nich dziwny pociąg, jakby ich wygląd oznaczał coś, co powinien znać. Nie zwracając uwagi na to co robi, podszedł do podstawy filaru przez stosy gruzów, następnie sięgnął tak wysoko jak mógł i chwycił najgrubszy bluszcz, gruby w obwodzie jak jego ramie i pokryty tysiącami drobnych włosków. Szarpnął roślinę. Wytrzyma, orzekł i zaczął się po niej wspinać. Ręka za ręką, oszacował, że filar musiał mieć trzysta stóp wysokości, ale czuł się wyżej im dalej był od ziemi. Wiedział, że był lekkomyślny, ale czuł się tak. W połowie drogi mniejsze pędy zaczęły odklejać się od kamienia, gdy stawiał na nich swój cały ciężar. Uważał pmo ty, by chwytać tylko główny pień, lub mocne gałęzie boczne. Jego uchwyt prawie puścił, gdy był na szczycie. Korona filaru była nadal nienaruszona; tworzyła kwadrat, płaska powierzchnia nadawała się by na niej usiąść. Czując się nieco niepewnie z powodu wysiłku, Eragon założył nogę na nogę i nałożył rękę na górze dłoni, na kolanach, co pozwoliło powietrzu ukoić pieczenie zranionej skóry. Pod nim leżało zrujnowane miasto: labirynt rozbitych łupin od których dobiegały dziwne, opuszczone echa głosów. Tam, gdzie były stawy, widać było słabe światła przynęt byczych żab, podobnych do latarni oglądanych z dużej odległości. Żabnice? - pomyślał nagle w pradawnej mowie. To jest ich nazwa: żabnice? I wiedział, że ma rację, słowa zdawały się pasować jak klucz w zamku.

106

Przeniósł wzrok na gromady gwiazd, które zainspirowały go do wspinaczki. Zwolnił oddech i skoncentrował się na utrzymaniu stałego przepływu powietrza przez płuca. Zimno, głód, drżenie z wyczerpania, dało mu swoiste poczucie przejrzystości, zdawał się unosić poza swoje ciało, jakby wieź pomiędzy jego ciałem a świadomością osłabła i ale wzrosła świadomość miasta i wyspy wokół niego. Był szczególnie wrażliwy na każdy ruch wiatru, dźwięk i zapach, który rozchodził się obok. Gdy usiadł, pomyślał o większej liczbie nazw i chociaż nie w pełni dotyczyły jego, niepowodzenia nie denerwowały go. Przejrzystość umysłu, którą poczuł była zbyt głęboko zakorzeniona by zaburzyć jego równowagę przez porażkę. Jak mogę zawrzeć kim jestem w kilku słowach? - zastanawiał się nadal, rozważając to pytanie, gdy gwiazdy obróciły się. Trzy wypaczone cienie przeleciały przez miasto – jak małe szczeliny poruszające się w rzeczywistości - i wylądowały na dachu budynku po jego lewej. Potem ciemny sowopodbny kształt rozłożył kolczasty pióropusz i spojrzał na niego błyszczącymi złymi oczami. Cienie mówiły coś cicho do siebie, a dwa z nich drapały swe puste skrzydła pazurami, nie za głęboko. Trzeci trzymał szczątki byczej żaby pomiędzy kościstymi szponami. Przyglądał się groźnym ptakom przez kilka minut, a one obserwowały go, po czym wzbiły się do lotu i odleciały na wschód, nie robiąc więcej hałasu niż spadające piórko. Świtem, gdy Eragon mógł zobaczyć gwiazdę poranną, między dwoma szczytami na wchodzie, zapytał samego siebie: - Czego chcesz? Dotąd nie zadawał sobie trudu, by rozważyć tę kwestię. Chciał stanąć naprzeciw Galbatorixa: to oczywiste. Ale jeśli im się uda, co wtedy? Odkąd opuścił Dolinę Palancar, myślał, że on i Saphira pewnego dnia wrócą tam, by żyć w pobliżu gór, które kochał. Jednakże, ta perspektywa, z której powoli zdawał sobie sprawę, przestawała mu się podobać. Wyrósł w Dolinie Palancar, zawsze myślał o niej jak o domu. Ale co zostało tam dla niego i Saphiry? Carvahall zostało zniszczone, a nawet jeśli mieszkańcy odbudowaliby je kiedyś, wioska już nigdy nie będzie taka sama. Poza tym większość przyjaciół, on i Saphira zamieszkali gdzie indziej i oboje mieli zobowiązania wobec dwóch ras Alagaësii, zobowiązania, których nie mógł zignorować, a po wszystkich rzeczach, które zrobili nie wyobrażał sobie, że mogliby być zadowoleni z mieszkania na odludziu. Niebo jest puste, a świat jest okrągły... Nawet jeśli powrócą, to co zrobią? Będą paśli krowy i uprawiali gospodarstwo? Nie chciał zabierać życia ziemi, jak robiła jego rodzina w czasie jego dzieciństwa. On i Saphira byli Jeźdzcem i smokiem; ich losem i przeznaczeniem było latać na czele historii, a nie przesiadywać przed kominkiem, tyć i pogrążać się w lenistwie.

107

No i jeszcze była Arya. Jeśłi on i Saphira zamieszkaliby w Dolinie Palancar rzadko by ją widywał jeśli w ogóle. - Nie – powiedział Eragon, a to słowo zabrzmiało jak uderzenie młotkiem w ciszy – Nie chcę tam wracać. Zimny dreszcz przeszedł mu w dół kręgosłupa. Wiedział, że się zmienił odkąd razem z Bromem i Saphirą zaczęli śledzić Ra'zacków, ale nadal miał wiarę w to, że jego rdzeń wciąż należy do tej samej osoby. Teraz zrozumiał jaka jest prawda. Chłopiec, który pierwszy raz postawił stopę poza ziemią Doliny Palancar przestał istnieć; Eragon nie wyglądał jak on, nie działał jak on, i nie chciał już tego samego od życia. Wziął głęboki oddech, a następnie zmienił go w długie drżące westchnienie, gdy prawda w nim zatonęła. - Już nie jestem, kim byłem - wypowiedzenie tego na głos, nadawało słowom znaczenie. Potem, gdy pierwsze promienie świtu rozjaśniły niebo na wschodzie nad starożytną wyspą Vroengard , gdzie Jeźdzcy i smoki żyły kiedyś razem, pomyślał o imieniu – imieniu, które wcześniej nie przyszło mu do łowy – a gdy to zrobił, poczuł pewność. Wypowiedział je, szepnął do najgłębszych zakamarków swojego umysłu, a jego ciało drgnęło, jakby Saphira uderzyła słup pod nim. Po czym jęknął i zrozumiał, ze jednocześnie płacze i się śmieje – śmiał się, bo odniósł sukces, i dla samej radości zrozumienia, płakał, ponieważ wszystkie jego słabości, niedociągnięcia, błędy były dla niego teraz oczywiste i nie miał już żadnych złudzeń, by się pocieszyć. - Już nie jestem, kim byłem - wyszeptał chwytając się krawędzi kolumny – Ale już wiem kim jestem. Jego imię, jego prawdziwe imię, było słabsze i bardziej wadliwe niżby chciał i nienawidził siebie za to, ale było też sporo do podziwiania, a im więcej o tym myślał, tym bardziej był w stanie zaakceptować swoją prawdziwą naturę. Nie był najlepszą osobą na świecie, ale też nie najgorszą. - I nie poddałem się! - warknął. Pocieszał się tym, że jego osobowość nie jest niezmienna; mógł się poprawić, gdyby zechciał. I właśnie wtedy poprzysiągł sobie, że w przyszłości będzie lepszy, nawet jeśli będzie to ciężkie. Wciąż śmiejąc się, wciąż płacząc, zwrócił się ku niebu i rozłożył ręce. Po pewnym czasie śmiech i łzy ustały, a na ich miejsce poczuł odcienie głębokiego szczęścia i rezygnacji. Mimo upomnienia Glaedra, znów wyszeptał swe prawdziwe imię i jeszcze raz wstrząsnął całym sobą za pomocą siły słowa.

108

Trzymając ręce wyciągnięte, stanął na szczycie słupa, a potem pochylił się do przodu i spadł głową ku ziemi. Tuż przed uderzeniem powiedział: - Vëoht – i zwolnił, obracając się i opadając na pęknięty kamień tak delikatnie, jakby wyszedł z powozu. Wrócił do fontanny w centrum dziedzińca i zabrał swój płaszcz. Potem, gdy światło promieniowało przez ruiny miasta, pobiegł z powrotem w kierunku gniazda – domu, pragnąc obudzić Saphirę i powiedzieć jej i Glaedrowi o swoim odkryciu.

109

E

Krypta Dusz

ragon chętnie uniósł miecz i tarczę, równocześnie odczuwając lekki strach. Tak jak poprzednio, on i Saphira stali u podstawy Skały Kuthian, a serce serc Glaedra było ukryte w sakwach na grzbiecie smoczycy. Było jeszcze wcześnie rano, a słońce świeciło jasno poprzez duże łzy w baldachimach z chmur. Eragon i Saphira chcieli iść od razu do Skały Kuthian, gdy tylko wrócił do gniazda-domu, ale Glaedr upierał się, że Eragon najpierw musi coś zjeść, a potem muszą poczekać, aż pożywienie ustoi mu się w żołądku.

Teraz w końcu byli na postrzępionych wieżach z kamienia, a Eragon był równie mocno zmęczony czekaniem jak Saphira. Odkąd podzielili się swymi prawdziwymi imionami, ich więź zaczęła się wzmacniać, być może dlatego, że oboje dowiedzieli się jak bardzo dbają o siebie nawzajem. Zawsze byli tego świadomi, ale wyrażenie tego w tak niepodważalny sposób, sprawiło, że wzrósł sens bliskości, którą sobie okazywali. Gdzieś na północy zakrakał kruk. Pójdę pierwszy - powiedział Glaedr. Jeśli to pułapka, może uda mi się szybko uciec i wy w nią nie wpadniecie. Eragon zaczął zabierać umysł z dala od Glaedra, tak jak zrobiła to Saphira, aby nie podsłuchiwać, gdy smok będzie wypowiadać swe prawdziwe imię. Ale Glaedr powiedział: Nie, wy powiedzieliście mi swoje prawdziwe imiona. Jedynym możliwym wyjściem jest, abyście wy poznali też moje. Eragon spojrzał na Saphirę po czym oboje powiedzieli: Dziękujemy ci, Ebrithilu. Następnie Glaedr wymówił swoje imię, które zagrzmiało w umyśle Eragona niczym fanfara lub trąby, królewskie i nie do końca zgodne, zabarwione w całości poprzez smutek i gniew Glaedra na śmierć Oromisa. Jego imię było dłuższe niż Eragona i Saphiry; zawierało kilka zdań – zapis życia, które rozciągało się na przestrzeni wieków, wśród których znajdowały się radości i smutki i zbyt wiele osiągnięć by je zliczyć. Jego mądrość była widoczna w jego imieniu, ale również sprzeczności: zawiłości, które uniemożliwiały w pełni zrozumienie jego tożsamości. Saphira miała to samo poczucie grozy, słysząc imię Glaedra, tak jak Eragon; dzięki jego brzmieniu zdali sobie sprawę, jak młodzi nadal byli i ile jeszcze było przed nimi zanim mogli liczyć na to, że będą posiadać taką wiedzę i doświadczenie jakie miał Glaedr. Zastanawiam się, jakie jest prawdziwe imię Aryi - pomyślał Eragon. Obserwowali uważnie Skałę Kuthian, ale nie zobaczyli żadnych zmian. Saphira poszła następna. Wygięła szyję i skrzydła na ziemi, jak wysoki duchem rumak, dumnie wypowiedziała swe prawdziwe imię. Nawet w dzień jej łuski lśniły i migotały jakby w ogłoszeniu. Wysłuchanie imion jej i Glaedra sprawiło, że Eragon stał się mniej świadomy swego. Żadne z nich nie było doskonałe i żadne z nich nie potępiło się za to, a jedynie przyjęli to do wiadomości i przebaczyli sobie. I znów nic się nie stało po tym , gdy Saphira wypowiedziała swe imię. 110

Wreszcie Eragon zrobił krok do przodu. Zimny pot powlekł jego czoło. Wiedząc, że to może być jego ostatni czyn jako wolnego człowieka, wymówił w umyśle swoje prawdziwe imię, jak Saphira i Glaedr. Wcześniej uzgodnili, że będzie bezpieczniej, jeśli nie wymówi go głośno, aby ktoś go nie usłyszał. Gdy wypowiedział ostatni wyraz u podstawy wieży pojawiła się cienka czarna linia. Podniosła się w górę na pięćdziesiąt stóp, a następnie podzieliła na dwie części i wygięła w dół po obu stronach, tworząc zarys podwójnych szerokich drzwi. Na nich pojawiły się rzędy znaków iluminowanych w złocie: odziały chroniące przed psychicznym lub magicznym wykryciem. Gdy kontur był kompletny, drzwi otwarły się na zewnątrz, zgarniając ze sobą brud i rośliny, które nagromadzili się przed wieżą odkąd ostatni raz była otwarta. Za wejściem znajdował się ogromny sklepiony tunel, który spływał pod ostrym kątem do wnętrza ziemi. Drzwi utknęły w martwym punkcie, a uczucie kopania znowu umilkło. Eragon patrzył w ciemny tunel, a jego uczucie lęku zaczęło wzrastać. Znaleźli to co szukali, ale wciąż nie wiedział, czy była to pułapka, czy nie. Solembum nie kłamał - powiedziała Saphira. Jej język smakował powietrze. Tak, ale co czeka na nas w środku? - zapytał Eragon. To miejsce nie powinno istnieć - powiedział Glaedr. My i Jeźdźcy ukryliśmy wiele tajemnic na Vroengardzie, ale wyspa jest za mała dla tak dużego tunelu, jak ten, by został zbudowany bez wiedzy innych. I w dodatku wcześniej o nim nie słyszałem. Eragon skrzywił się i rozejrzał. Nadal byli sami, nikt nie próbował się do nich podkraść. Czy mógł zostać zbudowany zanim Vroengard stał się domem Jeźdźców i smoków? Glaedr pomyślał przez chwilę. Nie wiem... Być może. To jedyne wytłumaczenie, które miałoby sens, ale jeśli to prawda to w istocie musi być starożytny. Wszyscy troje szukali wyjścia swymi umysłami, ale nie mogli wyczuć czy coś w nim żyje. Dobrze więc - powiedział Eragon. Cierpki posmak strachu zaległ w jego ustach, a dłonie w rękawicach miał śliskie. Cokolwiek mogli znaleźć na końcu korytarza, chciał się tego dowiedzieć raz na zawsze. Saphira również była nerwowa, ale nie tak jak on. Daj nam odkopać szczura znajdującego się w tym gnieździe - powiedziała. Więc razem przeszli przez drzwi i zagłębili się w tunel. Gdy końcówka ogona Saphiry znalazła się w tunelu drzwi zamknęły się, z głośnym trzaskiem, podobnym do spotykających się kamieni w ciemności. - Nie, nie, nie! - warknął Eragon i pomknął z powrotem do drzwi. - Naina hvitr – powiedział i białe światło oświetliło wejście do tunelu. Wewnętrzna powierzchnia drzwi była idealnie gładka, i bez względu na to jak pchał je, odmówiły otwarcia się. - Trzeba było czegoś użyć, by je zablokować – ubolewał nad tym, obwiniając się, że wcześniej o tym nie pomyślał. 111

Jeśli musimy, zawsze możemy je wywarzyć - powiedziała Saphira. Bardzo wątpliwe - zauważył Glaedr. Eragon uwolnił Brisingra. Więc nie mamy wyboru, musimy iść. Kiedy mieliśmy jakikolwiek wybór, oprócz pójścia naprzód?- zapytała Saphira. Eragon zmienił swoje zaklęcie tak, aby stało się delikatnym światełkiem pod sufitem – inaczej brak cieni uniemożliwiłby mu i Saphirze ocenić głębokość – a następnie oboje zaczęli schodzić w głąb ukośnego tunelu. Podłoga korytarza była nieco wypukła, co umożliwiłoby im utrzymanie się, gdyby musieli się zatrzymać. W miejscu, gdzie ściany i podłoga spotykały się, płynęły razem, jakby kamień został stopiony, dzięki czemu Eragon domyślił się, że to prawdopodobnie elfy wykopały tunel. Udali się w dół, głębiej i głębiej w ziemi, aż Eragon pomyślał, że przeszli u podnóża skały, za i w strefę korzeni w górach. Tunel nie zawracał, nie rozgałęział się, a ściany pozostały zupełnie nagie. W końcu Eragon poczuł nutę świeżego powietrza lecącej ku nim z tunelu i zauważył słaby pomarańczowy błysk w oddali. - Letta – mruknął i zgasił światełko. Powietrze nadal było ciepłe, gdy zeszli, a blask przed nimi błyszczał w jasności. Wkrótce mogli zobaczyć koniec tunelu: ogromny czarny łuk, który był w całości pokryty wyrzeźbionymi znakami. Wyglądał tak, jakby był owinięty cierniami. Zapach siarki skaził powietrze i Eragon poczuł, że jego oczy zaczynają łzawić. Zatrzymali się przed bramą; za nią widzieli płaską, szarą podłogę. Eragon spojrzał w stronę, z której przyszli i znów jego wzrok spoczął na łuku. Poszarpana struktura sprawiła, że stał się nerwowy, tak jak i Saphira. Starał się odczytać znaki, lecz były zbyt pogmatwane i rozmieszczone zbyt gęsto, by zrozumieć ich sens lub wyczuć energię zgromadzoną w czarnej strukturze. Miał trudności, by uwierzyć, że nie jest zaczarowana. Ktokolwiek zbudował tunel, udało mu się ukryć zaklęcie, na zewnętrzne drzwi, co oznaczało, że mógł zrobić to samo z jakimkolwiek zaklęciem znajdującym się na łuku. Wymienił szybkie spojrzenie z Saphirą i zwilżył usta przypominając sobie co powiedział Glaedr: Nie ma więcej bezpiecznych dróg. Saphira parsknęła małym strumieniem ognia z każdej dziurki od nosa, a następnie, jak jedność, przeszli pod łukiem.

112

E

Lacuna, część pierwsza

ragon spostrzegł kilka rzeczy na raz.

Po pierwsze, że stali po jednej stronie okrągłej komory głębokiej na dwieście stóp. W jej centrum znajdowała się ogromna przepaść, z której emanował spokojny ogień. Po drugie, że powietrze tutaj było duszne i gorące. A trzecie, że w zewnętrznej części pokoju znajdowały się dwa koncentryczne współśrodkowe okręgi ław przypominające schody. Czwarte, że ściana na tym poziomie błyszczała w wielu miejscach tak, jakby została przyozdobiona kolorowymi kryształami. Eragon nie miał jednak okazji do dalszego analizowania ściany i znajdujących się na niej ciemnych obiektów, gdyż w otwartym obszarze nad rozpromienionym dołem stał mężczyzna z głową smoka. Był on wykonany z metalu i błyszczał niczym wypolerowana stal. Był nagi, zasłaniała go tylko dzielona na segmenty i paski przepaska na biodrze, wykonana z tego samego materiału co ciało, z mięśniami napiętymi niczym u Kulla. W lewej ręce dzierżył metalową tarczę, a w prawej miecz, w którym Eragon rozpoznał ostrze Jeźdźca. Za mężczyzną, po drugiej stronie pokoju, Eragon dojrzał niewyraźne zarysy tronu oraz ciało istoty, które zostało przeznaczone do wykonania jego oparcia i siedziska. Mężczyzna z głową smoka kroczył naprzód. Jego skóra i stawy poruszały się płynnie, jednak przy każdym kroku rozchodził się dźwięk, jakby ogromny ciężar uderzał o podłogę. Zatrzymał się trzydzieści stóp od Eragona i Saphiry i przyglądał im się oczyma migoczących niczym para szkarłatnych płomieni. Następnie uniósł głowę, wydając z siebie metaliczny ryk, który zdawał się być tak donośny, jakby wtórował mu tuzin stworzeń. Eragon zastanawiał się, czy powinni zgładzić tę kreaturę, gdy poczuł rozległe, dziwne dotknięcie w swoim umyśle. Ta świadomość nie była podobna do jakiejkolwiek z jaką spotkał się wcześniej: wielki, chaotyczny chór, który przypomniał mu wiatr w środku burzy. Nim zdążył zareagować, umysł wdarł się przez jego obrony i zyskał kontrolę nad myślami Eragona. Cały czas, jaki spędził ćwicząc z Glaedrem, Aryą i Saphirą, okazał się zupełnie zbędny. Równie dobrze mógłby spróbować powstrzymywać napierającą falę gołymi rękami. Smuga światła i niespójny ryk otoczył go niczym jęczący chór i zmusił go do poddania się oraz wpuszczenia istoty do każdego kąta i szczeliny umysłu. Poczuł, jak najeźdźca rozrywa jego umysł na pół tuzina części – każda z nich pozostawała świadoma, lecz żadna nie była wolna, ponieważ on tego chciał. Jego wizja rozpadła się, oglądając pomieszczenie poprzez pryzmat klejnotu. Na raz, sześć różnych wspomnień zaczęło przenikać przez zniszczoną barierę świadomości Eragona. Napłynęły same z siebie, przelatując przez jego umysł szybciej niż normalne. W tym samym momencie jego ciało zgięło się, wyginając w różnych pozach, gdy chciał pochwycić Brisingra i ujrzał sześć identycznych jak ten mieczy. Nieprzyjaciel rzucił na niego zaklęcie, którego celu nie mógł i nie potrafił pojąć. Nie czuł też żadnych emocji, tylko wyblakły cień przerażenia.

113

Czas, który Eragonowi wydawał się trwać godziny, obcy umysł studiował każde z jego wspomnień: wszystkie, od momentu, gdy wyruszył z rodzinnego gospodarstwa na polowanie na sarny do Kośćca – trzy dni przed odnalezieniem jaja Saphiry – aż do teraz. Eragon wyczuł, iż to samo w tej chwili przechodzi smoczyca, jednak te informacje nic nie znaczyły dla okupanta. W końcu, długo po tym, kiedy stracił już nadzieję na oswobodzenie jego umysłu, skłębiony chór ostrożnie powrócił do miejsca, w którym ich umysły się połączyły, a następnie wycofał. Eragon zachwiał się i upadł na jedno kolano nim udało mu się odzyskać równowagę. Obok niego, Saphira przechyliła się i wystrzeliła w powietrze. Jak? - pomyślał. Kto? Żeby schwytać ich obu oraz Glaedra, skoro, jak wierzył, nawet Galbatorix nie byłby w stanie tego zrobić. Świadomość oponenta znów tłoczyła się przeciw umysłowi Eragona, lecz tym razem nie zaatakowała. Tym razem zwróciła się bezpośrednio do nich: Wybacz, Saphiro. Wybacz, Eragonie, ale musieliśmy być pewni Twoich intencji. Witaj w Krypcie Dusz. Czekaliśmy na Ciebie... Ciebie także witamy, kuzynie. Cieszymy się, że ciągle żyjesz. Weź teraz swoje wspomnienia i wiedz, że w końcu ukończyłeś swoje zadanie. Grom przepełniony energią błysnął między Glaedrem a świadomością Eragona. Chwilę później smok wydał ze swojej świadomości ryk, który sprawił, że mury umysłu Eragona zadrżały z bólu. Fala zmieszanych emocji napłynęła od złotego smoka: smutek, triumf, niedowierzanie, żal, a także uczcie radości i ulgi, tak intensywne, że Eragon uśmiechnął się, sam nie wiedząc dlaczego. I kiedy świadomość Glaedra musnęła go znowu, wyczuł nie jeden umysł, a wiele, przepełnionych szeptaniem i szemraniami. - Kto…? - wyszeptał Eragon. Mężczyzna z głową smoka stojący przed nim nie przesunął się o więcej niż cal. Eragonie - powiedziała Saphira. Popatrz na ścianę. Spójrz… Wypełnił jej polecenie. Zorientował się, że koliste pomieszczenie nie zostało wyściełane kryształem, jak w pierwszej chwili pomyślał. Ścianę przerywały tuziny wnęk: w każdej znajdowała się błyszcząca kula. Niektóre z nich były spore, inne małe, lecz wszystkie pulsowały ze swojego wnętrza spokojnym ogniem, takim, jak wydzielają węgle tlące się w przygasającym ognisku. Serce Eragona na moment przestało wręcz bić, gdy zrozumiał czym są owe światła. Spuścił wzrok, kierując je na ciemne przedmioty znajdujące się kilka rzędów niżej: były one gładkie, jajowate i wydawały się być wyrzeźbione z kamieni o różnorakich barwach. Tak jak w przypadku kul, niektóre byłe duże, inne małe, ale bez względu na ich wielkość, rozpoznałby je wszędzie. Fala gorąca, jaką właśnie poczuł, sprawiła, iż jego kolana mimowolnie osłabły.

114

Niemożliwe…. Chciał wierzyć w to co widział, lecz bał się, że jest to tylko iluzja mająca tylko żerować na jego nadziejach. A jednak to, co oglądał, było prawdziwe i Eragon nawet nie zaczerpnął oddechu, przytoczony emocjami. Nie miał pojęcia co zrobić czy powiedzieć. Reakcja Saphiry była podobna, o ile nawet nie silniejsza. Wtedy znów zabrzmiał głos: Nie jesteś w błędzie: oczy cię nie zwodzą. Jesteśmy tajemną nadzieją naszej rasy. Tu spoczywa serce serc: ostatnie wolne Eldunari na ziemi – i tutaj znajdują się jaja, których strzeżemy już ponad wiek.

115

P

Lacuna, część druga rzez moment Eragon nie mógł się ruszyć ani nabrać do płuc powietrza. Jaja, Saphira... Jaja – wyszeptał. Zadrżała, jakby z zimna, a łuski wokół jej kolców uniosły się, a ich czubki nieznacznie się schowały. Kim jesteś? - spytał umysłu. I skąd mamy wiedzieć, czy możemy ci ufać?

Oni mówią prawdę, Eragonie - powiedział Glaedr w pradawnej mowie. Wiem, ponieważ Oromis był wśród tych, którzy opracowali plan tego miejsca. Oromis...? Nim Glaedr zdążył wypowiedzieć swe słowa, jeden z umysłów się odezwał. Nazywam się Umaroth. Moim jeźdźcem był elf Vrael, przywódca naszego zakonu nim spotkała nas zguba. Mówię w imieniu innych, lecz nie ja dowodzę im, gdyż wielu z nas było związanych z Jeźdźcami, a nasi dzicy bracia nie uznawali innej władzy niż ich sama - to zdanie wypowiedział z nutą rozdrażnienia. Zbytnim zamieszaniem byłoby mówić nam wszystkim na raz, dlatego mój głos będzie przemawiał za resztę. Czy jesteś...? Eragon wskazał na srebrnego mężczyznę o smoczej głowie, który stał przed nim i Saphirą. Nie - odpowiedział Umaroth. To jest Cuaroc, myśliwy Nidhwal i zakała Urgali. Silvari, czarodziejka, ukształtowała dla niego to ciało i teraz je nosi, byśmy mieli ochronę przed Galbatorixem i wrogami, którzy pragną wedrzeć się do Krypty Dusz. Podczas, gdy Umaroth mówił, mężczyzna ze smoczą głową sięgnął do swojego torsu prawą ręką, odpiął schowaną klamrę i jednym szarpnięciem otworzył przód skrzyni: tak, jakby otwierał drzwi od kredensu. W klatce piersiowej Cuaroca ułożone było purpurowe Serce Serc, otoczone przez tysiące srebrnych drutów, cienkich niczym włosy. Wtedy Cuaroc zamachnął się i zamknął napierśnik, a Umaroth powiedział: Nie , ja jestem tu. Skierował myśli Eragona do alkowy, w której znajdowało się duże, białe Eldunari. Eragon powoli odsłonił Brisingr’a. Jaja i Eldunari. Eragon nie mógł pojąć ogromu odkrycia, które spłynęło na niego z taką siłą. Jego myśli zdawały się być powolne i ospałe, jakby ktoś uderzył go w głowę. W pewnym sensie sądził, że faktycznie tak się stało. Eragonem wstrząsnął zachwyt i szacunek, gdy zbliżył się do jaj. Oparł się o niższy rząd kondygnacji, a jego oddech zadrżał, gdy patrzył na złote i czerwone jajo, które były wysokie na prawie pięć stóp. Uderzony nagłym pragnieniem zdjął rękawicę z dłoni i dotknął nią jednego z jaj. Było ciepłe w dotyku, a kiedy rozciągnął płachty swojego umysłu, mógł wyczuć drzemiącą świadomość niewysiedzianego smoka.

116

Gorący oddech Saphiry musnął jego szyję, gdyż i ona przyłączyła się do niego swym umysłem. Twoje jajo było mniejsze - powiedział To dlatego, że moja matka nie była tak duża i stara jak smoczyca, która złożyła to. Ach, nie pomyślałem o tym. Zerknął kątem oka na resztę jaj, a w jego gardle uwiązł głos. Jest ich tak wiele... - szepnął. Dotknął masywnej szczęki smoczych i poczuł, jak jej ciało drży. Chcieli móc powiedzieć więcej, cieszyć się i dotykać umysłów smoczych rodzin, jednak wciąż nie mogli uwierzyć w to, co widzieli. Zdawało się to być takie nieprawdziwe. Smoczyca parsknęła i obróciła głowę, rozglądając się po pokoju. Następnie ryknęła tak głośno, że kurz pokrywający pomieszczenie został strząśnięty. Jak?! - warknęła umysłem. Jak mogłeś uciec przez Galbatorixem? My, smoki, nie ukrywamy się podczas wojny. Nie jesteśmy tchórzami, by uciekać od niebezpieczeństwa. Wyjaśnij mi to! Nie tak głośno, Bjartskular, bo zaniepokoisz młode w jajach - skarcił ją Umaroth. Pysk Saphiry wykrzywił się, gdy ta warknęła przeciągle. Powiedz nam zatem, jak to możliwe. Przez chwilę wydawało się, że Umaroth jest rozbawiony, lecz gdy smoczyca mu odpowiedziała, jego słowa zabrzmiały mroczniej. Masz rację: nie jesteśmy tchórzami i nie chowamy się podczas walki, lecz nawet smoki mogą wyczekiwać, by pochwycić swą ofiarę z zaskoczenia. Zgodzisz się ze mną, Saphiro? Smoczyca parsknęła po raz drugi, a jej ogon wyginał się z boku na bok. I nie jesteśmy jak Fanghur czy inne żmije, które opuszczają młode, by żyć lub umrzeć zależnie od kaprysów losu. Jeśli dołączylibyśmy się wtedy do bitwy o Doru Araeba, zostalibyśmy zniszczeni. Zwycięstwo Galbatorixa byłoby absolutne – nasz rodzaj zniknąłby na zawsze z powierzchni ziemi. Rzeczywisty zakres władzy Galbatorxa i jego ambicje stały się jasne - powiedział Glaedr – w momencie, gdy tylko zdaliśmy sobie sprawę, że zaprzysięgli się z nim zdrajcy i zamierzali zaatakować Vroengard. Wtedy Vrael, Umaroth, Oromis, ja i kilku innych zdecydowało, że najlepiej będzie ukryć jaja naszej rasy, a także kilka Eldunari, by łatwiej było przekonać dzikie smoki, że Galbatorix zacznie na nie polować, a te nie będą miały wystarczającej obrony przed jego magią. Przybyli tu zatem, a potomkowie Vraela złożyli tu jaja, nasze zabezpieczenie, gdyby przetrwanie naszej rasy zostało zagrożone. Wydaje mi się, że zastosowaliśmy dobre środki ostrożności. Eragon dotknął jego umysłu. Dlaczego nie powiedziałeś o tym wcześniej? Dlaczego Oromis tego nie zrobił? I jak można było ukryć ich umysły? Mówiłeś, że jest to niemożliwe. 117

Bo nie można - odpowiedział Glaedr. A przynajmniej nie samą magią. W tym przypadku jednak jakakolwiek magia zawiedzie, odległość wciąż może nam dopomóc. Jesteśmy głęboko pod ziemią, milę pod szczytem Erolas. Nawet gdyby Galbatorix i Zaprzysiężeni użyli umysłów do poszukiwania, mało prawdopodobne jest znalezienie tej lokalizacji. Skały będą znacząco im to utrudniały i mieszały strumienie magii, które mogliby zatem zupełnie inaczej potraktować. Ponadto, przed bitwą pod Doru Araeba, ponad sto lat temu, wszystkie Eldunari zostały umieszczone w głębokim transie, podobnym nawet do śmierci, przez co były o wiele trudniejsze do znalezienia. Nasz plan zakładał przebudzenie ich po zakończeniu walk, jednak ci, którzy zbudowali to miejsce, rzucili urok, który pobudziłby ich po minięciu kilku faz księżyca. I tak też się stało - powiedział Umaroth. Krypta Dusz została tutaj umieszczona także z jeszcze innego powodu. Dół, który widzisz przed sobą prowadzi do jeziora stopionego kamienia, który leży pod tymi górami odkąd świat się narodził. Zapewnia to ciepło potrzebne do zapewnienia jajom wygody, a także światło dla nas, Eldunari, by utrzymać siłę. Dlaczego wciąż nie odpowiedziałeś mi na moje pytanie? Dlaczego ani ty, ani Oromis nie pamiętacie tego miejsca?- spytał Eragon zwracając się do Gaedra. Ponieważ wszyscy, którzy ujrzeli Kryptę Dusz, zgodzili się, by wiedza z ich umysłów została zastąpiona fałszywymi wspomnieniami, także umysł Glaedra. Nie była to łatwa decyzja, a tym bardziej dla matek jaj, jednak nie mogliśmy pozwolić nikomu na dojście do prawdy, by Galbatorix nie dowiedział się o niczym od nich. Więc pożegnaliśmy swoich przyjaciół i towarzyszy, wiedząc bardzo dobrze, że moglibyśmy już nigdy więcej ich znów nie zobaczyć, i najgorsze byłoby to, że umarliby, wierząc, że i my przeszliśmy do wieczności. Jak już mówiłem, nie była to łatwa decyzja. Musieliśmy wymazać ze wspomnień imiona skał, które wyznaczają wejście do tego sanktuarium, tak, jak wcześniej wymazaliśmy imiona trzynastu smoków, które nas zdradziły – odpowiedział Umaroth. Spędziłem ostatnie sto lat, wierząc, że nasz rodzaj został wytępiony do końca - powiedział Glaedr. Teraz wiem, iż moja udręka była bezcelowa. Cieszę się jednak, że mogłem pomóc was chronić poprzez swoją niewiedzę Dlaczego Galbatorix nie zauważył, że niektóre jaja zniknęły?- Saphira zwróciła się do Umarotha. Myślał, że zostaliśmy zniszczeni podczas walki. Byliśmy niewielką częścią Eldunari na Vroengardzie, na tyle niewielką, by nie stał się podejrzliwy co do naszej nieobecności. Jeśli chodzi o jaja, zapewne był wściekły z powodu ich straty, jednak nie miał żadnego powodu by uwierzyć, że padł ofiarą oszustwa. Ach, tak - powiedział Glaedr posmutniałym głosem. To dlatego Thuviel zgodził się poświęcić siebie: by ukryć nasze oszustwo przed Galbatorixem. Ale czy Thuviel nie zabił wielu swoich? - zapytał Eragon.

118

Owszem, zrobił to. Była to wielka tragedia - powiedział Umaroth. Jednak, aby plan zadziałał, musieliśmy się na to zgodzić, chyba, że porażka okazałaby się nieunikniona. Przez poświęcenie samego siebie zniszczył budynki, w których zazwyczaj przechowywaliśmy jaja i zatruł wyspę tak, by Galbatorix nie miał zamiaru się tu osiedlić. Wiedział, dlaczego on chce się zabić? Nie było to konieczne. Jeden z Zaprzysiężonych zabił smoka Thuviela miesiąc wcześniej. Tylko to, że potrzebowaliśmy każdego wojownika do walki z Galbatorixem powstrzymała go przed odejściem w niebyt. Thunviel nie chciał żyć dalej, dlatego też ucieszył się z zadania: mógł po raz ostatni przysłużyć się naszej sprawie. Dar jego życia pozwolił nam zabezpieczyć przyszłość naszej rasy i Jeźdźców. Był wielkim i odważnym bohaterem, którego imię będzie niegdyś śpiewane w każdym zakątku Alagaesii. I po bitwie czekałeś - powiedziała Saphira. I wtedy wszyscy czekaliśmy - przytaknął Umaroth. Myśl o spędzeniu ponad stu lat w jednym pokoju, pochowanym głęboko pod ziemią, Eragonie, niszczyła nas. Ale nie byliśmy bezczynni. Kiedy wybudziliśmy się z transu, zaczęliśmy rozciągać nasze umysły nad wyspą, wpierw wolno, a następnie z większym zaufaniem, gdy tylko zrozumieliśmy, że Galbatorix i Zaprzysiężeni odpuścili wyspę. Razem nasza siła była wystarczająco wielka, byśmy byli w stanie postrzegać wszystko, co przez te wszystkie lata zdarzyło się w kraju. Nie potrafimy wróżyć z kuli, ale byliśmy w stanie zobaczyć zaplątaną energię przepływającą przez Alagaesię i podsłuchiwać myśli tych, którzy nie bronią swoich umysłów. W ten sposób zbieraliśmy informacje. Ponieważ dekady minęły, zaczęliśmy rozpaczać, że nie znajdzie się nikt, kto będzie w stanie zabić Galbatorixa. Byliśmy gotowi czekać wieki, jednak obawialiśmy się, że to będzie trwać tysiące, a nie setki lat. To byłoby nie do przyjęcia zważając na nasze zdrowie psychiczne, a także piskląt w zarodkach. One są związane magią, która spowalnia ich rozwój i mogą zostać w jajach dłużej, lecz nie mogą tam zostać na całą wieczność. Ich umysły mogą zostać przez to skrzywione. W ten sposób, zachęceni, zaczęliśmy interweniować częściej. Wpierw tylko na małych obszarach: szturchnięcie tu, szepnięcie sugestii tam, wciągnięcie kogoś w zasadzkę. Nie zawsze nam się to udawało, jednak staraliśmy się pomagać tym, który wciąż walczyli przeciwko Galbatorixowi. Z biegiem czasu staliśmy się pewniejsi swoich umiejętności. Rzadko kiedy nasza obecność była zauważana, a gdy już tak się działo, nikt nie potrafił ustalić, co lub kto był przyczyną wydarzeń. Trzy razy byliśmy w stanie przyłożyć rękę do śmierci Zaprzysiężonych, którzy zginęli za sprawą Broma. Pomogłeś Bromowi! - zawołał Eragon. Zrobiliśmy to, ale nie tylko. Człowiek, znany jako Hefring, ukradł jajo Saphiry ze skarbca Galbatorixa, a po dwudziestu latach pomogliśmy w jego ucieczce, jednak zauważył on naszą obecność i całkowicie się przeraził. Uciekł, a następnie udał się do Vardenów. Brom uchował twoje jajo, a Vardeni i elfy zaczęły przyprowadzać swoje dzieci, by znaleźć tego, dla którego 119

wylęgłabyś się. Postanowiliśmy, że powinniśmy poczynić pewne przygotowania dla tej możliwości. Wyciągnęliśmy więc rękę stronę kotołaków, które już od wieków były przyjaciółmi smoków i zmówiliśmy się z nimi. Zgodziły się nam pomóc i pozwoliliśmy im poznać Skałę Kuthian i jasnostal pod korzeniami drzewa Menoa. Wtedy też usunęliśmy te wspomnienia z rozmowy z ich umysłów. To wy zrobiliście to wszystko? - zapytał Eragon, zastanawiając się. I więcej. Nigdy nie zastanawiałeś się, dlaczego jajo Saphiry pojawiło się przed tobą, gdy byłeś w Kośćcu? - szok Saphiry był niemalże tak samo wielki jak Eragona. Myślałem, że to przez to, że Brom był moim ojcem i Arya pomyliła mnie z nim. Nie - odpowiedział Umaroth. Czary elfów tak łatwo nie błądzą. Zmieniliśmy przepływ magii tak, że ty i Saphira mieliście okazje się spotkać. Szansa była niewielka, jednak wciąż mieliśmy nadzieję. I okazało się, że mieliśmy rację. Dlaczego nie przyprowadzono nas tutaj wcześniej? - spytał Eragon. Ponieważ musieliście przejść trening: inaczej ryzykowalibyśmy, że Galbatorix dowie się o wszystkim zbyt wcześnie. Czy nie uważasz, że gdybyśmy skontaktowali się z tobą po bitwie na Płonących Równinach, Vardeni zdążyliby zniknąć daleko od Uru’baen? Na moment zapadła cisza. Co jeszcze dla nas zrobiliście? - zapytał Eragon po chwili. Kilka razy staraliśmy się cię ostrzec. Wizje Aryi w Gil’eadzie, gdy ta potrzebowała twojej pomocy. Uleczenie twoich pleców podczas Agatei Blodhern. Uczucie dezaprobaty emanowało od Glaedra. Wysłałeś ich do Gil’eadu, niedoświadczonych, wiedząc, że mogliby stanąć oko w oko z Cieniem? Myśleliśmy, że Brom będzie z nimi, lecz gdy on umarł i tak musieli tam wyruszyć. Musieli odnaleźć Vardenów - gdyby tam nie pojechali, zapewne nigdy by się to nie stało. Czekaj - powiedział Eragon. Byłeś odpowiedzialny za moją... transformację? Po części. Dotknęliśmy odbicia naszej rasy, które elfy wzywają podczas świętowania. Dostarczyliśmy im inspirację i to wystarczyło. Eragon patrzył w dół i zacisnął na chwilę rękę, nie rozgniewany, lecz przepełniony przeróżnymi emocjami. Saphira, Arya, jego miecz, sam kształt jego ciała- wszystko to zawdzięczał smokom. - Elrun ono - powiedział. - Dziękuję. Nie ma za co, Cieniobójco. Pomogłeś również Roranowi? 120

Twój kuzyn nie potrzebował naszej pomocy - Umraoth zatrzymał się na chwilę. Obserwowałem i ciebie, i Saphirę, od wielu lat. Widzieliśmy jak rozwijałeś się pod okiem dzielnych wojowników i jesteśmy dumni z tego, co dokonałeś. Eragonie, mamy nadzieję, że będziesz przewodniczył nowym Jeźdźcom. A Ty, Saphiro, będziesz czczona jako jedna z największych członkiń naszej rasy. Radość Saphiry i duma Eragona zmieszały się ze sobą. Przykląkł na jedno kolano, a Saphira zniżyła swoją głowę. Eragon miał ochotę skakać i krzyczeć, by wyrazić radość, lecz wiedział, że sytuacja wymaga od niego z goła innej rzeczy. Mój miecz jest twoim - powiedział. Tak jak moje kły i pazury - dodała Saphira. Do końca naszych dni - zakończyli wspólnie. Cóż mamy zatem robić, Ebrithilar? Umaroth zdawał się być usatysfakcjonowany tym, co usłyszał. Skoro już nas odnalazłeś, nasze dni ukrycia kończą się - razem z Tobą staniemy przed Uru’baenem i będziemy walczyć u twego boku, by zabić Galbatorixa. Czas opuścić naszą norę i stanąć twarzą w twarz z tyranem. Bez nas zapewnie mógłby otwierać twój umysł tak łatwo jak my to zrobiliśmy, gdyż ma wiele Eldunari na swoich rozkazach. Nie mogę nieść was wszystkich Nie będziesz musiała - powiedział Umaroth. Pięciu z nas pozostanie, by pilnować jaj wraz z Cuarociem. W przypadku, gdyby nie udało nam się pokonać Galbatorixa, będą oni czekać, aż znów nastanie czas pokoju i ruszą w głąb Alagaesii. I nie musisz się martwić, nie będziemy ciężarem. Dostarczymy sił, które będą potrzebne do przeniesienia naszej wagi. Ilu was jest? Stu trzydziestu sześciu. Nie myśl jednak, że będziemy tak dobrzy jak Eldunari, które ujarzmił Galbatorix. Jesteśmy zbyt mali, a ci, którzy zostali wybrani i umieszczeni w skarbcu byli albo zbyt starzy lub wartościowi, by ryzykować życie w walce, lub zbyt młodzi i niedoświadczeni by uczestniczyć w bitwie. Ci, którzy są starsi i faktycznie silniejsi, mogliby walczyć, jednak ich umysły przebyły zbyt wiele ścieżek i nie potrafią skoncentrować się na niczym poza własnymi marzeniami. Ci młodsi skończyli bardziej niefortunnie - rozstali się ze swoimi ciałami wcześniej, niż powinni. Ograniczeni są przez wielkość swoich Eldunari, które nie rozszerzy się ani nie urośnie, gdy jest poza ciałem. Niech to będzie dla ciebie lekcją, Saphiro. Nie pozbywaj się swojego Eldunari, chyba że osiągnęłabyś przyzwoitą wielkość lub gdyby nie zmusił cię do tego straszliwy wypadek. Więc nadal jesteśmy na przegranej pozycji - odezwał się Eragon ponurym głosem. Tak, Cieniobójco. Jednak teraz Galbatorix nie będzie mógł cię kontrolować. Nie jesteśmy tak dobrzy jak najlepsi z jego armii, lecz będziemy w stanie utrzymać jego Eldunari z dala od ciebie i Saphiry na tak długo, byś zrobił to co musisz. I zawsze miej nadzieję - znam wiele sekretów, o wojnie, magii i działaniu świata. Nauczymy cię tego, co pozwoli ci zabić króla. 121

W tym czasie Saphira rozmawiała z jajami i dowiedziała się, że dwieście czterdzieści trzy zostały uchowane. Dwadzieścia sześć było gotowych na przyłączenie się do Jeźdźców, a reszta była wolna. Wtedy też zaczęli dyskutować nad lotem do Uru’baenu. Kiedy Umaroth i Glaedr doradzali smoczycy, jak w najszybszy sposób zdobyć miasto, mężczyzna z głową smoka schował miecz, a Eldunari zaczęły wsuwać się do alków w ścianach. Każde z nich wróciło do swej torebki z jedwabiu, by udać się na spoczynek. Obwód największego Eldunari był tak ogromny, że metalowy korpus smoczogłowego nie dałby rady zawinąć rąk dookoła niego. Ponieważ Cuaroc pracował, a reszta rozmawiała, Eragon kontynuował swoje rozmyślania, które tak bardzo go oszołomiły. Do tej pory nie śmiał śnić, że jakiekolwiek smoki uchowały się w Alagaesii. Lecz one tu były, pozostałości zagubionego wieku. To było tak, jakby wraz z Saphirą zostali schwyceni w szpony historii. Emocje Saphiry także były skomplikowane. Wiedziała już, że jej rasa nie jest skazana na zagładę, a to rozpalało jej umysł, a oczy smoczycy iskrzyły się jaśniej niż normalnie. Mimo to pewna podejrzliwość uspokajała jej uniesienie, jakby była to wizja wytworzona przez jej Eldunari. Nawet przez swoje oszołomienie, Eragon wyraźnie widział zmianę w nastroju Glaedra - nie wydawał się całkowicie zapominać o smutku, jednak była to chyba najszczęśliwsza chwila, jaką doznał odkąd Oromis umarł. I nigdy też nie widział, by był przepełniony takim szacunkiem jak ten, który teraz okazywał Umarothowi. Glaedr nie zachowywał się tak nawet, gdy rozmawiał z Królową Islanzadi. Kiedy Cuaroc kończył swe zadanie, Eragon podszedł do krawędzi leju i spojrzał w dół. Zobaczył okrągły wał zrobiony z kamienia, szeroki na ponad sto stóp, a następnie skierował swe oczy wprost w morze płonącego kamienia. Żółty płyn bulgotał i bryzgał jak garnek z gotującym się klejem, a kłęby dymu wirowały i wznosiły się na jego powierzchni. Zdawało się, że ujrzał światło podobne do tego, jakie emanują duchy, jednak zniknął tak szybko, że nie mógłby być tego pewny. Chodź, Eragonie - powiedział Umaroth, kiedy smoczogłowy mężczyzna ustawiał ostatnie Eldunari, które miało wybrać się z nimi w podróż. Musisz rzucić urok już teraz. Słowa brzmią następująco... Eragon zmarszczył brwi, gdy go wysłuchał. Co to za zwrot... w drugiej lini? Co mam skręcać w powietrzu? Wytłumaczenie Umarotha sprawiło, że Eragon był jeszcze bardziej zmieszany. Gdy ten ponowił swoje słowa, Eragon wciąż nie mógł tego pojąć. Inne, starsze Eldunari przyłączyły się do rozmowy, lecz ich wyjaśnienia miały jeszcze mniej sensu, gdyż przyszły głównie jako potok obrazów, uczuć i dziwnych, ezoterycznych porównań, które sprawiły, że Jeździec był jeszcze bardziej zdezorientowany.

122

Nieco ulgi dodawało mu to, że Saphira i Glaedr wydawali się być podobnie zaintrygowani. Myślę, że rozumiem, jednak to prawie tak jak chwytanie przerażonej ryby. Kiedy już ją mam, ślizga się między moimi zębami – odezwał się Glaedr w pewnym momencie. To jest lekcja na inny czas. Wiesz, co czar ma zrobić, a jeśli nie, to wiesz chociaż jak. To będzie musiało wystarczyć. Weź od nas siły potrzebne, rzuć je i pozwól nam się wyłączyć – powiedział w końcu Umaroth. Zdenerwowany Eragon, stale powtarzał słowa zaklęcia w głowie, by uniknąć jakiegokolwiek błędu, a następnie zaczął mówić. Korzystanie z rezerw Eldunari spowodowało, iż jego głos zabrzmiał nadnaturalnie liniowo, a ogromna fala energii przelała się przez niego, niczym rzeka na zmianę gorącej i zimnej wody. Powietrze wirujące dookoła nierównego stosu Eldunari zmarszczyło się i zamigotało stos zdawał się złożyć i zniknął im z oczu. Poryw wiatru zmierzwił włosy Eragona, a miękki, głuchy odgłos zabrzmiał we wnętrzu pokoju. Zdumiony Eragon parzył, jak Saphira przesunęła swoją głowę w przód i zamachnęła się tak, by zahaczyć o miejsce, w którym przed chwilą były Eldunari. Zniknęły - zupełnie tak, jak gdyby nigdy nie egzystowali, a jednak dalej mogli wyczuć umysły smoków wewnątrz siebie. Po opuszczeniu skarbca - powiedział Umaroth. Wejście do niego pozostanie w takiej samej odległości od ciebie cały czas, za wyjątkiem, gdy jesteś w pomieszczeniach zamkniętych lub gdyby ludzkie ciało przeszło przez to miejsce. Wejście nie jest większe niż dziura po ukłuciu szpilki, lecz jest bardziej śmiercionośne niż jakikolwiek miecz. Przecięłoby ciało w pół, gdyby ktoś je dotknął. Saphira węszyła przez chwilę. Twój zapach wciąż się za tobą unosi. Kto odkrył, jak zrobić coś takiego? - zapytał Eragon. Pustelnik, który żył na północnym wybrzeżu Alagaesii tysiąc dwieście la temu - odparł Umaroth. Jest to wartościowa sztuczka, jeśli chcesz coś schować, a jest zbyt niebezpiecznie i trudno, by zrobić to inaczej. Smok zamilkł, a Eragon mógł wyczuć jego myśli. Są rzeczy, które Ty i Saphira musicie wiedzieć. Przechodząc przez bramę, zaczniecie zapominać o Cuarocu i schowanych tu jajach. Gdy dojdziecie co kamiennych drzwi na końcu tunelu, wspomnienie to całkowicie wymaże się z waszych umysłów. Nawet my, Eldunari, zapomnimy o jajach. Jeśli jednak odniesiemy sukces i zabijemy Galbatorixa, brama przywróci nam nasze wspomnienia, jednak teraz musimy pozostać nieświadomi wszystkiego - głos Umarotha wydawał się być wręcz huczący. To jest… nieprzyjemne, wiem. Nie możemy jednak pozwolić, by Galbatorix je odnalazł. Eragonowi nie spodobał się ten pomysł, jednak nie mógłby wymyślić czegoś, co mogłoby być dobrą alternatywą tego planu.

123

Dziękuję za powiedzenie nam tego - powiedziała Saphira i Eragon dodał również jego podziękowania. Wtedy wielki metalowy wojownik, Cuaroc, podniósł jego tarczę z podłogi, wyciągnął miecz i poszedł do swojego starożytnego tronu i zasiadł w nim. Położył nagie ostrze na kolanach, oparł tarczę po przeciwnej stronie tronu , umieścił ręce płasko na udach i skamieniał na wzór posągu. Tylko jego szkarłatne oczy, obserwujące jaja, wyglądały niczym tańczące duszki. Eragon zadrżał, gdy obrócił się plecami do tronu. Było coś natrętnego w wzroku samotnej postaci siedzącej w dalekim końcu komnaty. Wiedząc, że Cuaroc i inne Eldunarí, które zostawiał, mogłyby pozostać w tej krypcie przez kolejne sto lat lub dłużej, sprawiło, że stało się dla niego trudnym opuszczenie tego miejsca. Żegnajcie - powiedział umysłem. Żegnaj, Cieniobójco – odpowiedziało pięć szeptów. – Żegnaj, Jasnołuska. Niech szczęście będzie z wami. Wtedy Eragon wyprostował ramiona i razem z Saphirą przekroczyli Bramę Vergathos i w ten sposób opuścili Kryptę Dusz.

124

E

Powrót

ragon zmarszczył brwi, kiedy tylko wyszedł z tunelu, ponieważ blask wczesno porannego słońca zalewającego Skałę Kuthian przyćmił mu oczy. Czuł się jakby zapomniał o czymś ważnym. Próbował sobie przypomnieć, ale w głowię miał pustkę, co go niepokoiło.

Musiał coś zrobić z... bez odpowiedzi.

- Saphiro, czy ty… – zaczął mówić, ale odpuścił. Co? Nic. Po prostu myślałem, że… nieważne. To nie ma znaczenia. Za nimi drzwi tunelu zamknęły się z pustym hukiem. Linie misternych znaków zanikły pozostawiając po sobie gładką ścianę omszałej iglicy, która po raz kolejny upodobniła się do zwykłego kamienia. Chodź – rzekł Umaroth – musimy już lecieć. Dnia ubywa, a między nami a Uru’baenem jeszcze sporo staj. Eragon rozejrzał się dookoła z poczuciem, że coś tutaj zostawia, coś czego nie powinien. Potem jednak tylko pokiwał głową i wspiął się na grzbiet Saphiry. Podczas zaciskania rzemieni wokół nóg, Eragon usłyszał nad głową, że jakiś ptak zaćwierkał koło ciężkiego konaru jodły. Choć spojrzał w tamtą stronę, nigdzie nie mógł dojrzeć tego małego stworzenia. Cieszył się, że zobaczył Vroengard, ale tak samo się cieszył odchodząc. Wyspa nie była przyjaznym miejscem. Lecimy? – zapytała Saphira Lecimy – odpowiedział z pewną nutą ulgi. Z jednoczesnym uderzeniem skrzydeł Saphira wyskoczyła w powietrze ponad jabłoniowym gajem. Szybko wzniosła się ponad nieckowate dno doliny i zakreśliła koło nad ruinami Dorû Araeby. Gdy znalazła się wystarczająco wysoko, aby przelecieć nad górami, skierowała się na południowy-wschód, w stronę kontynentu i Uru’baenu, zostawiając za sobą osławioną ojczyznę jeźdźców.

125

S

Miasto boleści łońce było ciągle blisko zenitu kiedy Vardeni dotarli do granic Uru’baenu. Roran usłyszał krzyki mężczyzn na czele jego kolumny, ponieważ ujrzeli coś w oddali. Wyjrzał z hełmu krasnoluda stojącego przed nim, a kiedy sam znalazł się na początku kolumny, zatrzymał się spoglądając na krzyczących wojowników i widok przed nimi.

Pofalowane wzgórza kilka mil dalej, wyrównały się do szerokiej równiny, wykropkowanej gospodarstwami rolnymi, młynami i wielkimi posiadłościami kamienia, które kojarzyły mu się z tymi blisko Aroughs. W odległości jakichś pięciu mil, równina łączyła się z bramami Uru’baenu. W przeciwieństwie do bram w Dras-Leonie, mury stolicy były wystarczająco rozległe, aby objąć całe miasto. Były też wyższe, nawet z oddali Roran widział, że przewyższały te z Dras-Leony i Aroughs. Domyślił się, że były wysokie na co najmniej trzysta stóp. Na szerokich murach obronnych, zauważył balisty i katapulty ustawione w regularnych odstępach. Widok ten zmartwił go. Maszyny były bowiem trudne do zniszczenia i bez wątpienia były chronione zaklęciami przed atakami fizycznymi i magicznymi, a także wiedział z doświadczenia jak śmiercionośne mogły być. Za murami spostrzegł zdekompletowaną mieszaninę zbudowanych przez człowieka struktur i domyślił się, że było to dziełem elfów. Najbardziej rzucające się w oczy pośród elfickich budynków, było sześć pełnych wdzięku wież, zrobionych z zielonego malachitu, które były położone w łuku, przez co Roran założył, że była to najstarsza część miasta. Dwie z wieży były pozbawione dachu, dlatego stwierdził, że ich części zostały pochowane między mieszaniną domów poniżej. To co zainteresowało go najbardziej, jakkolwiek, nie było murem lub budynkiem, ale faktem, że miasto leżało w cieniu ogromnej półki skalnej, która była szeroka na pół mili i gruba na pięćset stóp w jej najwęższym miejscu. Zwis utworzył na jednym końcu masywne, pochyłe wzgórze, które rozciągało się dalej kilka mil na północny wschód. Na wierzchu skalistej półki stała inna ściana, taka jak ta, która otoczyło miasto, raczej był to mur obronny i kilka potężnych wieży strażniczych. Z tyłu jaskinio podobnej wnęki pod półką, rozciągała się ogromna cytadela, hojnie ozdobiona wieżami i murami. Cytadela wznosiła się wysoko ponad resztą miasta, prawie wystarczająco wysoko, aby sięgnąć skalnej półki. Najbardziej imponująca pośród tego wszystkiego była brama położona na przedzie fortecy: wielka, rozwarta jaskinia, która wyglądała na wystarczająco dużą, aby pomieścić Saphirę i Ciernia idących obok siebie.

126

Jelita Rorana zacisnęły się. Jeżeli brama była jakąś wskazówką, Shruikan był wystarczająco duży, aby zgnieść całość ich armii samodzielnie. Lepiej niech Eragon i Saphira się pośpieszą - pomyślał. I elfy także. Z tego co już zobaczył, elfy mogły być w stanie powstrzymać czarnego smoka króla na jakiś czas, ale zabicie go mogło wykraczać poza ich możliwości. Wszystko to i wiele więcej dostrzegł zatrzymując się na grani. Potem ściągnął wodze Śnieżnego Płomienia. Obok niego biały ogier parsknął i się poruszył, ponieważ Roran zmusił go do powolnego marszu, podążając krętą drogą, gdyż schodzili niziną. Mógł jechać konno, właściwie powinien jechać konno, jako kapitan jego batalionu, ale po jego podróży do Aroughs i z powrotem, zaczął odczuwać odrazę do ciągłej jazdy w siodle. Podczas marszu, zaczął się zastanawiać jak najlepiej zaatakować miasto. Uru’baen był położony w kieszeni ogromnej skały, zapobiegając atakom z obu stron oraz od tyłu i uniemożliwiając ataki z góry, co dawało pewność, dlaczego elfy wybrały tę lokalizację, aby tutaj osiąść. Jeżeli moglibyśmy jakoś rozbić skalną półkę, moglibyśmy zgnieść cytadelę i większość miasta - pomyślał, ale uznał to za nieprawdopodobne, ponieważ skała była zbyt gruba. Mimo to moglibyśmy być w stanie zdobyć mur na szczycie wzgórza. Potem moglibyśmy upuścić kamienie i wylać gotujący się olej na tych poniżej. Jednak to nie byłoby łatwe, walka na wykości i te mury… Być może elfy zdołały by to zrobić. Lub Kulle. Mogłoby się to im nawet spodobać. Rzeka Ramr była kilka mil na północ od Uru’baenu, zbyt daleko by mogła być pomocna. Saphira mogłaby wykopać rów wystarczająco duży, aby zmienić bieg rzeki, ale nawet ona potrzebowałaby tygodnie, aby dokonać takiego czynu, a Vardeni nie mają zapasu jedzenia na tyle tygodni. Zostało im jedzenia tylko na kilka dni. Potem musieliby głodować lub poddać się. Ich jedyną opcją było uprzedzić atak imperium. Nie, żeby Roran wierzył, że Galbatorix mógłby ich zaatakować. Dotychczas król wydawał się zadowolony, skoro pozwolił Vardenom zbliżyć się do niego. Dlaczego ryzykuje nadstawiając karku? Im dłużej czeka, tym gorzej dla niego. Oznaczało to frontalny atak - myślenie bezwstydnego głupca - atak na otwartej ziemi, mury zbyt grube by je zniszczyć i zbyt wysokie, aby się wspinać, i przy tym łucznicy i machiny strzelające do nich cały czas. Wystarczyło, że tylko sobie to wyobraził, a pot zaczął spływać po jego czole. Ginęli by w stekach. Przeklął w duchu. Roztrzaskamy się na kawałki, a cały czas Galbatorix będzie siedział, śmiejąc się głośno w swojej sali tronowej. Jeśli będziemy mogli zbliżyć się wystarczająco blisko do murów, żołnierze nie będą w stanie trafić nas z ich odrażających narzędzi, ale potem zostaniemy narażeni na atak z góry: gorący olej i kamienie zrzucane na nasze głowy. Nawet jeśli udało by im się zrobić wyłom w murze, cały czas pozostawałaby im armia Galbatorixa do pokonania. Ważniejszy od obronnej zabudowy miasta, byłby charakter 127

i zapał mężczyzn walczących przeciwko Vardenom. Czy walczyliby do ich ostatniego oddechu? Czy mogliby zostać wystraszeni? Czy załamaliby się i zaczęli uciekać, kiedy zostaliby wystarczająco mocno zranieni? Które przysięgi i zaklęcia ich związały? Szpiedzy Vardenów donieśli, że Galbatorix powierzył dowodzenie armii broniącej Uru’baenu Lordowi Barstowi. Roran nigdy wcześniej nie słyszał o Barscie, ale informacja ta wywołała konsternację u Jörmundura, a mężczyźni w batalionie Rorana opowiadali wystarczająco odrażające historie, aby przekonać go jakim nikczemnikiem jest Barst. Przypuszczalnie Barst był lordem raczej dużej posiadłości blisko Gil’eadu, jednak najazd elfów zmusił go do opuszczenia domostwa. Jego lennicy żyli w śmiertelnym strachu przed nim, gdyż Barst miał tendencję do rozstrzygania sporów i karania przestępców w najgorszy z możliwych sposobów, często karząc tych, którzy w jego osądzie dopuścili się zbrodni, nawet jeśli nie miał racji. Nie tylko on jeden był godny uwagi, wielu lordów w całym imperium słynęło z brutalności. Barst, jakkolwiek, był nie tylko bezlitosny, lecz również silny - niesłychanie silny - oraz sprytny. We wszystkim co Roran usłyszał o Barście, inteligencja mężczyzny wydawała się być oczywistym faktem. Barst mógł być łajdakiem, ale był on mądrym łajdakiem i Roran wiedział, że niedocenianie go byłoby błędem. Galbatorix nie wybrałby słabeusza lub tępaka na dowódcę jego armii. Pozostają jeszcze Murtagh i Cierń. Galbatorix nie mógłby oddalić się od jego fortecy, ale czerwony smok i jego Jeździec wydawali się pewni do odlotu na potrzeby obrony miasta. Eragon i Saphira będą musieli wywabić ich bardzo daleko. Inaczej nigdy nie zdobędziemy murów. Roran zmarszczył brwi. To będzie problem. Murtagh był silniejszy niż Eragon. Eragon potrzebowałby pomocy elfów, aby go zabić. Jeszcze raz, Roran poczuł gorzki gniew i odrazę tryskającą w górę wewnątrz niego. Nienawidził tego, że był na łasce tych, którzy mogliby używać magii. Kiedy chodziłoby tylko o siłę i spryt, mężczyzna mógłby nadrobić brak jednego nadmiarem drugiego. Ale nie było na to szans z kiedy w grę wchodziła obecność magii. Sfrustrowany podniósł kamyk z ziemi i jak nauczył go Eragon. - Stenr risa – powiedział, lecz kamyk pozostał bez ruchu. Kamyk zawsze pozostawał bez ruchu. Prychnął i porzucił go przy boku drogi. Jego żona i nienarodzone dziecko pozostawali z Vardenami, a jednak nie było niczego, co mógłby zrobić, aby zabić Murtagha albo Galbatorixa. Zacisnął pięści i wyobraził sobie łamiące się rzeczy. Głównie, kości. Być może powinniśmy uciec. Po raz pierwszy ta myśl przyszła mu do głowy. Wiedział, że były tam ziemie na wschód, poza zasięgiem Galbatorixa - urodzajne równiny, gdzie nikt prócz koczowników się nie zapuszczał. Jeżeli inni wieśniacy poszliby z nim i Katriną, to mogliby zacząć na nowo, wolni od Imperium i Galbatorixa. Pomysł wydał mu się warty rozważenia. Jednakże opuściłby Eragona, jego ludzi i ziemię, którą nazywał domem Nie. Nie pozwolę urodzić się naszemu dziecku na świecie, w którym dalej rządzi Galbatorix. Lepiej umrzeć niż żyć w lęku . 128

Oczywiście, że nadal nie rozwiązał problemu jak zdobyć Uru’baen. Zawsze przedtem, była jakaś słabość, którą mógł wykorzystać. W Carvahall, było to niepowodzenie Ra’zacków, którzy nie przewidzieli, że wieśniacy będą walczyć. Kiedy walczył z Urgalem Yarbog, były to rogi stworzenia. W Aroughs, to były kanały. Ale tu w Uru’baenie, nie dostrzegał żadnych słabości, żadnego miejsca, gdzie mógłby odwrócić siłę jego przeciwników przeciwko nim. Jeśli mielibyśmy dostawy zapasów, zaczekałbym i zagłodziłbym ich. To byłby najlepsze rozwiązanie. Wszystko inne wydaje się być obłędem. Ale wiedział, że wojna była zbiorem obłędu. Magia jest jedyną drogą - doszedł do winsoku. Magia i Saphira. Jeżeli uda nam się zabić Murtagha, wtedy albo ona albo elfy pomogą nam zniszczyć mury. Ściągnął brwi, czuł kwaśny smak w ustach i słyszał stąpanie swoich nóg. Im szybciej rozbiją obóz tym lepiej. Jego stopy były obolałe od chodzenia i jeśli miał umrzeć w tym bezsensownym starciu, to chciał przynajmniej przedtem zjeść ciepły posiłek i wyspać się porządnie. Vardeni rozstawili swoje namioty milę od Uru’baenu, przy małym strumieniu, który łączył się z rzeką Ramr. Potem ludzie, krasnoludy i Urgale zaczęli budować fortyfikacje obronne, proces, który rozpoczęli przed zapadnięciem nocy, a potem będą go kontynuować także nad ranem. Jeśli pozostali by dłużej w jednym miejscu mogli by popracować nad umocnieniem ich prowizorycznej obrony. Wojownicy nie lubili tej pracy, ale przez to mieli zajęcie, a w dodatku to, mogło uratować ich życie. Każdy myślał, że rozkazy pochodziły z imitacji Eragon. Roran wiedział, że właściwie postępowali z Jörmundurem. Zaczął szanować starszego wojownika od uprowadzenia Nasuady i odlotu Eragona. Jörmundur walczył z Imperium prawie całe życie i posiadał głębokie zrozumienie taktyki i logiki bitew wojennych. On i Roran dobrze się dogadywali, gdyż obaj byli mężami oręża, nie magii. Ale był jeszcze król Orrin, z którym - po tym, jak wstępne wały obronne zostały zbudowane – Roran miał sprzeczkę. Orrin nigdy nie zawodził, jeśli chodzi o rozdrażnianie go; jeżeli ktoś maiłby być zabity z ręki nieprzyjaciela to według Rorana, powinien być to właśnie król Orrin. Roran wiedział, że obrażanie króla nie było najmądrzejszą rzeczą jaką mógł zrobić, ale głupiec chciał wysłać posłańca do bram Urû'baenu i wydać formalne wyzwanie do walki, sposób jaki miał miejsce w Dras-Leonie i Belatonie. - Chcesz sprowokować Galbatorixa? – warknął Roran. - Jeżeli to zrobimy, on może odpowiedzieć. - Dobrze, oczywiście - powiedział Król Orrin, prostując się pewnie. - To tylko po to, aby ogłosić nasze intencje i dostarczyć sposobność do negocjowania warunków pokoju. Roran popatrzył na niego; potem obrócił się na pięcie w stronę Jörmundura. - Nie możesz sprawiać, aby on dostrzegł argumenty przeciw? – spytał. 129

Cała ich trójka znajdowała się w namiocie króla, do którego Orrin ich wezwał. - Wasza wysokość - powiedział Jörmundur. - Roran ma rację. Lepiej byłoby poczekać na kontakt z imperium. - Ale oni nas widzą - zaprotestował Orrin. - Rozbiliśmy obóz niedaleko ich murów, to byłoby… niegrzeczne nie wysłać wysłannika, by pokazać jakie jest nasze stanowisko. Jesteście członkami Izby Gmin; nie oczekuje od was zrozumienia. Królewskość wymaga pewnych uprzejmości, nawet jeśli jesteśmy w stanie wojny. Pragnienie, by uderzyć króla, rosło w Rorarnie w szybkim tempie. - Czy jesteś tak nadęty, aby wierzyć, że Galbatorix uważa cię jako równego sobie? Jesteśmy dla niego robakami. On nie dba o twoją uprzejmość. Zapominasz, że Galbatorix był członkiem Izby Gmin jak my zanim obalił Jeźdźców. Jego drogi nie są twoimi drogami. Nie ma drugiego takiego jak on na świecie, a ty myślisz, że przewidzisz jego zachowanie? Myślisz, że go uspokoisz? Twarz Orrina zarumieniła się i odrzucił na bok puchar z winem, ciskając go na ziemię. - Posuwasz się za daleko, Młotoręki. Żaden mężczyzna nie ma prawa, aby obrażać mnie w ten sposób. - Mam prawo, by zrobić cokolwiek zechcę - warknął Roran. - Nie jestem jednym z twoich poddanych. Nie odpowiadam przed tobą. Jestem wolnym mężczyzną i mogę obrażać kogokolwiek chcę, kiedykolwiek chcę i jakkolwiek chcę – nawet ciebie. To byłby duży błąd wysłać tego posłańca i ja… Przerwał mu dźwięk przesuwanej stali, ponieważ Król Orrin wyrwał swój miecz z pochwy. Nie zaatakował Rorana całkowicie niespodziewanie; Roran już miał młot w rękach, ponieważ usłyszał brzęk stali i energicznie szarpnął za broń u jego pasa. Ostrze króla było srebrne, zamazane w przyćmionym świetle namiotu. Roran zauważył, gdzie król zamierzał uderzyć i uprzedził go. Stuknął w rękojeść miecza Orrina, skłaniając go do wygięcia i brzdęku, oraz do tego, że miecz wyskoczył z dłoni króla. Wysadzana klejnotami broń spadła na dywan jeszcze przez chwilę drżąc. - Panie - krzyknął jeden ze strażników na zewnątrz. - Czy wszystko jest w porządku? - Tylko upuściłem moją tarczę - odpowiedział Jörmundur. - Nie ma żadnego powodu do zmartwień. - Tak, proszę pana. Roran gapił się na króla; na jego twarzy dostrzegł dziki wyraz gniewu. Nie odrywając od niego wzroku przypiął swój młot do pasa. - Kontaktowanie się z Galbatorixem jest głupie i niebezpieczne. Jeżeli spróbujesz, zabiję kogokolwiek, kogo wyślesz, zanim zdąży dojechać do miasta. 130

- Nie ośmielisz się! - powiedział Orrin. - Ośmielę się i tak zrobię. Nie pozwolę ci narazić nas wszystkich tylko po to, aby zadowolić twoją królewską dumę. Jeżeli Galbatorix zechce rozmawiać to wie, gdzie nas znaleźć. Więc pozwól mu działać. Roran wybiegł z pawilonu. Na zewnątrz stanął z rękami opartymi na biodrach i spojrzał na podpuchnięte chmury, czekał aż emocje opadną. Orrin było jak roczny źrebak uparty, pewny siebie i zbyt chętny do kopania w jelita, jeśli tylko dasz mu szansę. I za dużo pije - pomyślał Roran. Chodził przed pawilonem dopóki Jörmundur się nie pojawił. - Przykro mi – powiedział Roran zanim ten zdążył się odezwać. - Tak, powinno być - Jörmundur przetarł twarz dłonią, następnie usunął grudkę gliny na jego pasie i zaczął ją ugniatać palcem wskazującym i kciukiem. - Tyle czasu zajęło mi, by przekonać go, aby nie wysyłać posłańca, tylko wbrew tobie. - Naprawdę zabiłbyś jednego z ludzi Orrina? – spytał odczekawszy chwilę. - Nie czynię gróźb bez pokrycia - powiedział Roran. - Nie, tak też myślałem… Dobrze, miejmy nadzieję, że nie dojdzie do tego - Jörmundur ruszył ścieżką między namiotami i Roran poszedł za nim. Gdy szli, mężczyźni zeszli ze ścieżki i z szacunkiem pokiwali do siebie głowami. - Przyznaję, że chciałem dać Orrinowi, dobrą słowną nauczkę więcej, niż jeden raz – powiedział Jörmundur, a jego usta rozciągnęły się w cienkim uśmiechu. - Niestety, mój rozsądek nigdy mi na to nie pozwolił. - On zawsze jest tak … nieustępliwy? - Hmm? Nie, nie. W Surdzie, był o wiele bardziej rozsądny. - Więc, co się stało? - Lęk, tak myślę. Robi on dziwne rzeczy z człowiekiem. - Tak. - To co powiem może cie obrazić, ale zachowałeś się raczej głupio. - Wiem. Moje emocje wzięły górę nade mną. - I zrobiłeś sobie z króla wroga. - Masz na myśli innego króla. Jörmundur odpowiedział cichym chichotem. 131

- Tak, sądzę, że kiedy masz Galbatorixa jako głównego wroga, wszyscy inni wydają się być raczej nieszkodliwi. Niemniej jednak… - przystanął przy ognisku i wyciągnął cienką gałąź z paleniska ze środka płomieni. Przechylając koniec gałęzi do miski z gliną, dmuchnął kilka razy, zostawiając płomień, potem wrzucił gałąź z powrotem do ognia. - Niemniej jednak, nie ignorowałbym gniewu Orrina. On był skłonny, zabić cię tam. Kiedy zostaje obrażony, myślę, że szuka potem zemsty. Postawię strażnika przed twoim namiotem na kilka następnych dni. Chociaż, potem… Jörmundur wzruszył ramionami. - Chociaż potem możemy już nie żyć, lub zostaniemy schwytani. Następnie szli w ciszy kilka dobrych minut, Jörmundur cały czas palił swoją fajkę. - Kiedy zobaczysz się Orrinem następnym razem… - powiedział Roran kiedy mieli się już rozstać. - Tak? - Być może, niech lepiej wie, że jeśli on lub jego ludzie zranią Katrinę, wyrwę jego wnętrzności przy całym obozie. Jörmundur zniżył brodę do piersi i stał tak chwilę zastanawiając się, a potem spojrzał w górę i kiwnął głową. - Myślę, że znajdę sposób, aby go o tym uprzedzić, Młotoręki. - Dziękuję. - Jesteś mile widziany. Jak zawsze, była to niepowtarzalna przyjemność. - Panie. Roran odnalazł Katrinę i przekonał ją do przeniesienia obiadu do północnego nabrzeża, gdzie mógł uważać na potencjalnych wysłanników Orrina. Jedli na tkaninie, którą Katrina rozłożyła na świeżo zaoranej glebie, po czym usiedli razem, a ich cienie rosły i gwiazdy zaczęły pojawiać się na purpurowym niebie powyżej skalnej półki. - Cieszę się, że jestem tutaj - powiedziała, opierając głowę na jego ramieniu. - Naprawdę? - Tutaj jest piękne, a ciebie mam całego dla siebie - ścisnęła jego ramię. Przyciągnął ją bliżej, ale niepokój w jego sercu dał o sobie znać. Nie mógł zapomnieć o niebezpieczeństwie, jakie groziło jej i ich dziecku. Świadomość, że ich największy wróg był zaledwie kilka mil dalej, spalała go od środka, nie chciał niczego więcej, niż skoczyć do góry, wejść do Urû'baenu i zabić Galbatorixa.

132

Ale to było niemożliwe, więc uśmiechnął się i ukrył swój strach, nawet jeśli wiedział, że ona nie ukryła swojego. Kurczę, Eragonie – pomyślał. Lepiej się pośpiesz albo przysięgam, że będę cię prześladować zza grobu.

133

W

Narada wojenna czasie lotu z Vroengardu do Urû'baenu, Saphira nie musiała walczyć z burzą i miała na tyle szczęścia, że leciała z wiatrem, a Eldunari powiedział jej gdzie znaleźć odpowiedni strumień powietrza, poruszający się niemal przez każdy dzień w roku. Co więcej Eldunari karmiło ją stałą porcją energii, dzięki czemu nigdy nie była zmęczona. W rezultacie zobaczyli miasto już w dwa dni po opuszczeniu wyspy.

Dwa razy w trakcie podróży, gdy słońce świeciło najjaśniej, Eragon pomyślał, że dostrzegł kieszeń w miejscu, gdzie ukryte było Eldunari wewnątrz Saphiry. Ukazało się jako pojedynczy czarny punkt, tak mały, że nie mógł zawiesić na nim oka na dłużej niż sekundę. Początkowo przyjął, że to pyłek kurzu, ale potem zauważył, że punkt nigdy nie jest w zróżnicowanej odległości od Saphiry, a kiedy to widział zawsze było na tym samym miejscu. W czasie lotu, smoki, poprzez Umarotha, wlewały wspomnienia w pamięć Eragona i Saphiry - kaskady doświadczeń – bitw wygranych i przegranych, miłości, nienawiści, zaklęć, wydarzeń z całego kraju, ubolewań, realizacji i zasady dotyczące funkcjonowania świata. Smoki posiadały tysiące lat wiedzy i wydawało się, że doprowadziły do perfekcji, każdy ostatni cios. Jest tego za wiele! - zaprotestował Eragon. Nie zapamiętamy tego w całości, nie mówiąc o zrozumieniu. Nie - powiedział Umaroth. Może jednak zapamiętacie część z tego, a może to właśnie będzie wam potrzebne do pokonania Galbatorixa. Teraz możemy kontynuować. Napływ informacji był przytłaczający; czasami Eragon czuł jakby zapominał kim był, przez wspomnienia smoków, liczniejsze od własnych. Kiedy tak się działo, odseparowywał się od nich i po cichu powtarzał własne imię, aż znowu czuł się pewny swojej tożsamości. Rzeczy, które on i Saphira się nauczyli, martwiły go i dziwiły i często doprowadzały do kwestionowania jego własnych przekonań. Ale nigdy nie zatrzymywał się na takiej myśli, bo ciągle było coś, co zajmowało jej miejsce. Wiedział, że do zrozumienia tego, co pokazywały mu smoki potrzebował wielu lat. Im więcej dowiadywał się o smokach, tym bardziej traktował je z respektem. Te które żyły przez setki lat, były dziwne w swoim sposobie myślenia, a najstarsze były tak różne od Glaedra i Saphiry, jak Glaedr i Saphira byli z Fanghur w Górach Beorskich. Współpraca z tymi starszymi była kłopotliwa i niepokojąca; robili skoki, a ich porównania wydawały się być bez znaczenia, ale Eragon wiedział, że mają one sens w pewnym głębokim poziomie. Rzadko był w stanie dowiedzieć się, co starali się powiedzieć, a starożytne smoki nawet nie próbowały mu wyjaśniać czegokolwiek, by łatwiej mu było zrozumieć. Po chwili uświadomił sobie, że nie mogli wyrażać siebie w inny sposób. Przez wieki ich umysły się zmieniły. To co było proste i jasne dla niego, dla nich wydawało się skomplikowane i odwrotnie było tak samo. Słuchanie ich myśli było jak słuchanie boga. Kiedy to spostrzegł Saphira prychnęła i powiedziała do niego: Jest różnica. 134

Co? W przeciwieństwie do bogów, bierzemy udział w wydarzeniach na świecie. Być może bogowie podjęli działania nie będąc widocznymi. Więc uważasz, że są dobrzy? Myślisz, że smoki są lepsze od bogów? - zapytał rozbawiony. Kiedy są w pełni rozwinięte – tak. Jakie stworzenie jest od nas wspanialsze? Nawet siła Galbatorixa zależy od nas. Co z Nïdhwal? Pociągnęła nosem. Możemy pływać, ale oni nie potrafią latać. Bardzo stare Eldunari, smok o imieniu Valdr – co oznacza „władcę” w pradawnej mowie – przemawiał do nich bezpośrednio tylko raz. Otrzymali od niego wizję wiązki światła zwróconą na fale piachu, jak również niepokojące poczucie, że wszystko, co było stałe stało się przeważnie pustą przestrzenią. Następnie Valdr pokazał im gniazda śpiących szpaków, a Eragon czuł ich marzenia migotające w ich umysłach, szybko jak mgnienie oka. Na początku emocje Valdra były pogardliwe – marzenia szpaków wydawały się drobne i błahe, ale jego nastrój zmienił się, stał się ciepły i sympatyczny i nawet najmniejszy ze szpaków wzrósł na znaczeniu, aż wydawał się równy trosce królów. Valdr pozostawił wizje, aby upewnić się, że Eragon i Saphira zapamiętają ją pośród wszystkich innych wspomnień. Oboje nie wiedzieli co smok chce przez to powiedzieć, a nic nie wyjaśnił. Kiedy w końcu ukazał im się Urû’baen, Eldunari przestały dzielić się wspomnieniami z Eragonem i Saphirą, a Umaroth powiedział: Najlepiej będzie jeśli teraz zbadacie legowisko wroga. Zrobili to w momencie, gdy Saphira zleciała ku ziemi w ciągu kilku następnych chwil. To co ujrzeli, nie zachęciło żadnego z nich, a ich humor nie poprawił się, gdy Glaedr rzekł: Galbatorix wiele zbudował odkąd wyrzucił nas z tego miejsca. Ściany nie były tak wysokie i grube w naszych czasach. Ilirea nie była tak silnie ufortyfikowana w czasie naszej wojny z elfami. Zdrajca nie wyjdzie z własnej woli, tak myślę. Jest jak borsuk, który wycofał się do własnej nory, i który skrwawi nos każdego, kto ośmieli się wykopać go stamtąd – dodał Umaroth. Milę na południowy zachód od ścian miasta znajdował się obóz Vardenów. Był znacznie większy niż Eragon zapamiętał, co go zdziwiło, ale przypomniał sobie, że armia królowej Islanzadi musiała się z nimi połączyć. Wydał małe westchnienie ulgi. Nawet Galbatorix zachowywał ostrożność przy potędze elfów. Kiedy Eragon i Saphira byli niedaleko od namiotów, Eldunari pomogło mu rozszerzyć zakres jego myśli tak, że był w stanie poczuć umysły ludzi, krasnoludów, elfów i Urgali zebranych w namiotach. Jego dotyk był zbyt lekki, żeby ktokolwiek to zauważył, chyba, że ktoś tego wyczekiwał, a w momencie, gdy zlokalizował dziki strumień muzyki, która oznaczała myśli Blödhgarma, wycofał się pozostawiając elfa samego.

135

Blödhgarmie – powiedział. To ja Eragon. Bardziej formalne sformułowanie wydawało się dla niego naturalne po tak długim czasie spędzonym na przeżywaniu doświadczeń z minionych wieków. Cieniobójco, czy jesteś bezpieczny? Twój umysł jest bardzo dziwny. Czy Saphira jest z tobą? Czy coś ją boli? Czy cos się stało Glaedrowi? Oboje maja się dobrze, tak samo jak ja. Więc… – zmieszanie Blödhgarma było oczywiste. Nie jesteśmy daleko, ale ukryłem nas przed wzrokiem na jakiś czas. Czy złudzenie Saphiry i mnie nadal jest widoczne dla tych poniżej?- powiedział Eragon przerywając mu. Tak, Cieniobójco. Saphira krąży mile powyżej namiotów. Czasami ukrywamy ją pomiędzy chmurami, lub udajemy, że zniknęliście lecąc na patrol. Ale nie pozwalamy myśleć Galbatorixowi, że zniknąłeś na długo. Sprawimy, by wasze złudzenia odleciały, a wy możecie ich zastąpić bez wzbudzania podejrzeń. Nie, lepiej poczekać, zachowując zaklęcia chwilę dłużej. Cieniobójco? Nie wracamy bezpośrednio do obozu. Eragon spojrzał na ziemię. Jest niewielkie wzgórze dwie mile na południowy wschód. Czy wiesz gdzie? Tak, mogę je zobaczyć. Saphira wyląduje za nim. Czy Arya, Orik, Jörmundur, Roran, królowa Islanzadi i król Orrin, mogą tam do nas dołączyć? Ale upewnij się, że nie opuszczą obozu wszyscy na raz. Dobrze by było, gdybyś ich ukrył. Sam również przyjdź. Jak sobie życzysz… Cieniobójco co znalazłeś na… Nie! Nie pytaj mnie - niebezpiecznie byłoby o tym myśleć tutaj. Przyjdźcie, to wam powiem, ale nie chcę wykrzykiwać odpowiedzi tu, gdzie każdy może usłyszeć. Rozumiem, spotkamy się z wami tak szybko jak to możliwe, ale przygotowanie tego może zająć chwilę. Oczywiści. Liczę, że zrobisz co w twojej mocy. Eragon zerwał ich więź i rozparł się w siodle. Uśmiechnął się lekko, gdy wyobraził sobie wyraz twarzy Blödhgarma, kiedy dowie się o Eldunari. Z wirem wiatru Saphira wylądowała w zagłębieniu wzgórza, zaskakując stado owiec w pobliżu, które uciekły, becząc żałośnie. Gdy Saphira zwinęła skrzydła zajęła się owcami. Byłoby łatwo jej złapać, ponieważ nie mogą mnie zobaczyć – powiedziała oblizując się. -Tak, ale gdzie w tym jest sport? – zapytał Eragon poluzowując paski u nóg. Sport nie wypełni twojego brzucha. - Nie, ale nie jesteś głodna, czyż nie? – energia z Eldunari, choć nieistotna, tłumiła jej chęć do 136

jedzenia. Wypuściła ogromną ilość powietrza co wydawało się być westchnieniem. Nie, nie naprawdę… W czasie, gdy czekali, Eragon wyciągnął obolałe nogi, a następnie zjedli lekki obiad z tego co im pozostało. Chłopak wiedział, że Saphira leży obok niego, ale nie mógł jej zobaczyć. Jej obecność potwierdzała tylko zgnieciona trawa w miejscu, gdzie przebywała. Nie był pewien dlaczego, ale ten widok go rozbawił. Podczas, gdy jadł patrzył na przyjemne pola wokół wzgórza. Obserwował poruszane przez powietrze łodygi pszenicy i jęczmienia. Długie mury z kamienia oddzielały je od siebie. Musiały zostać zabrane przez miejscowych rolników, przez wiele lat musieli kopać by znaleźć te kamienie. Przynajmniej nie mieliśmy tego problemu w Dolinie Palancar - pomyślał. W chwilę później jedno ze wspomnień smoków powróciło do niego i dokładnie już wiedział jak stare były te głazy – datowane były na czas, gdy ludzie przyszli zamieszkać w ruinach Ilirei, po tym jak elfy pokonały wojsko Króla Palancara. Mógł to zobaczyć jak gdyby tam był, linie mężczyzn, kobiet i dzieci na świeżo co zaoranych polach i znoszących znalezione kamienie w miejsce, gdzie miały powstać mury. Po pewnym czasie, Eragon pozwolił pamięci o tych wydarzeniach zaniknąć, a następnie otworzył swój umysł na przepływy energii wokół nich. Wysłuchał myśli myszy w trawie, robaków w ziemi i ptaków, które latały nad jego głową. Było to nieco ryzykowne, gdyż mogłoby się to zakończyć ostrzeżeniem wszystkich wrogów w pobliżu o ich obecności, ale wolał wiedzieć kto i co znajduje się blisko nich, by nikt nie mógł zaatakować ich z zaskoczenia. W ten sposób poczuł podejście Aryi, Blödhgarma, Królowej Islanzadi i nie poczuł się zaniepokojony, gdy odciski ich stóp przesuwały się ku niemu po zachodniej stronie wzgórza. Powietrze zafalowało jak woda, a następnie troje elfów pojawiło się przed nim. Królowa stanęła jak z ołowiu, po królewsku, jak zawsze. Ubrana była w złoty gorset, skalowanej zbroi, z klejnotami na czole i czerwonej pelerynie na ramionach. Długi wąski miecz wisiał u jej szczupłej talii. Trzymała wysoką, o białym ostrzu włócznię w jednej ręce i tarczę w kształcie liści brzozy – jego krawędzie były ząbkowane jak liść – w drugiej. Arya również była ubrana we wspaniałą zbroję, wymieniła swe zwykle ciemne ubrania, na rzecz gorsetu, podobnego do tego, który posiadała jej matka – chociaż Aryi był szary z nagiej stali, nie złota – i włożyła hełm ozdobiony węzłem i parę stylizowanych skrzydeł orła, które biegły od skroni. W porównani z blaskiem zbroi Islanzadi, Arya wyglądała ponuro, ale właśnie z tego powodu bardziej śmiercionośnie. Razem matka i córka były jak dopasowane ostrza, gdzie jeden był przystosowany do prezentacji, a drugi do walki. Podobnie jak dwie kobiety Blödhgarm nosił scaloną zbroję, ale jego głowa była naga i nie przywdział broni, oprócz małego noża przy pasie. - Pokaż się, Eragonie Cieniobójco – powiedziała Islanzadi patrząc w kierunku miejsca, gdzie stał. Eragon cofnął zaklęcie ukrywające jego i Saphirę, a następnie skłonił się królowej elfów. Jej ciemne oczy przebiegły po nim, studiowała go, jakby był nagrodzonym koniem. W przeciwieństwie do ostatniego razu nie miał problemu z wytrzymaniem jej 137

spojrzenia. - Poprawiłeś się, Cieniobójco – powiedziała królowa po kilku sekundach. Dał jej sekundę, krótszą niż łuk. – Dziękuję, Wasza Wysokość. Jak zawsze dźwięk jej głosu wyzwalał w nim emocje. Wydawał się pobrzmiewać magią i muzyką, jakby każde słowo było częścią poematu. - Taki komplement wiele dla mnie znaczy od kogoś tak mądrego i sprawiedliwego, jak ty. Islanzadi zaśmiała się pokazując długie zęby, a wzgórza i pola zadźwięczały jej w odpowiedzi. - I twoja elokwencja również wzrosła! Nie powiedziałaś mi Aryo, że tak dobrze się wypowiada. Z lekkim uśmiechem dotknęła twarzy Aryi. - On nadal się uczy - po czym zwróciła się do Eragona. - Dobrze jest wiedzieć, że bezpiecznie wróciłeś. Elfy zasypały go, Saphirę i Glaedra licznymi pytaniami, ale odmówił im odpowiedzi, skoro nie było jeszcze pozostałych. Eragon pomyślał, że elfy wyczuły jakoś Eldunari, spostrzegł, że czasem spoglądały w stronę serca serc, mimo to nie rozumiejąc tego. Orik dołączył do nich następny, jechał z południa na kudłatym kucyku, który dyszał. - Eragonie! Saphiro! – krasnoludzki król zawołał, podnosząc pięść. Zsunął się z wyczerpanego kuca i pochwycił Eragona w szorstki uścisk, poklepując go po plecach. Kiedy skończyli się witać – przy czym Orik potarł nos Saphirze, czym wprawił ją w radość. - Gdzie są twoi strażnicy? – spytał Eragon. Orik wskazał mu przez ramię. - Strzygą brody przy gospodarstwie milę na zachód stąd i nie są z tego zbyt szczęśliwi, śmiem twierdzić. Ufam każdemu z nich, są z tego samego klanu co ja, ale Blödhgarm powiedział bym przyszedł sam, więc jestem. Teraz powiedz mi, skąd ta tajemnica? Co odkryłeś na Vroengardzie? - Będziesz musiał poczekać do końca naszej narady, aby się dowiedzieć – powiedział Eragon. – Ale cieszę się z naszego ponownego spotkania. – uderzył Orika w ramię. Roran przybył chwilę później, wyglądał na ponurego i zakurzonego. Chwycił ramię Eragona i powitał go, po czym odciągnął na bok. – Czy możesz ich powstrzymać przed słyszeniem nas? – skinął głową na Orika i elfy. Eragonowi zajęło tylko kilka sekund, by rzucić zaklęcie, które stworzy tarczę przed słuchającymi. 138

– Gotowe. W tym samym czasie oddzielił swój umysł od Glaedra i innych Eldunari, choć nie od Saphiry. Roran skinął głową i rozejrzał się po polach. – Zamieniłem kilka słów z królem Orrinem, gdy ciebie nie było. - Słów? Co masz na myśli? - Był głupcem, więc powiedziałem mu to. - Rozumiem, że nie zareagował zbyt uprzejmie. - Można powiedzieć, że próbował mnie zasztyletować. - Że co? - Udało mi się wyrwać mu miecz z dłoni, zanim zdążył mnie zranić, ale jeśli nadal utrzyma swe postanowienie, pewnie uda mu się mnie zabić. - Orrin? – Eragon miał problem, by wyobrazić sobie króla robiącego takie rzeczy. – Czy zraniłeś go? W pierwszym momencie Roran uśmiechnął się - krótka ekspresja, która szybko zniknęła pod jego brodą . – Przestraszyłem go, co mogło być gorsze. Eragon chrząknął i zacisnął pięść na rękojeści Brisingra. Uświadomił sobie, że on i Roran przyjęli tą samą postawę; oboje trzymają rękę na broni i oboje przenieśli ciężar ciała na przeciwnej nodze. – Kto inny o tym wie? -Jörmundur był tam i każdy komu Orrin powiedział. Marszcząc brwi Eragon zaczął chodzić tam i powrotem, próbując zdecydować co zrobić. - Moment na to nie mógł być gorszy. -Wiem. Nie byłbym tak tępy w stosunku do Orrina, ale miał zamiar wysłać „pozdrowienia królewskie” do Galbatorixa i podobne bzdury. Mógł sprowadzić na nas niebezpieczeństwo. Nie mogłem na to pozwolić. Zrobiłbyś to samo. - Może i tak, ale to sprawia, że rzeczy i tak są trudne. Teraz jestem przywódcą Vardenów. Atak na ciebie lub na któregokolwiek z moich wojowników powinienem traktować jak atak na mnie. Orrin wie to, i wie, że jesteśmy z tej samej krwi. Mógł równie dobrze rzucić mi rękawicę w twarz. - Był pijany – powiedział Roran. – Nie jestem pewien, że myślał o tym, gdy wyciągnął miecz. Eragon widział ciekawe spojrzenia Aryi i Blödhgarma. Zatrzymał się i odwrócił się do nich plecami. - Martwię się o Katrinę – dodał Roran. – Jeśli Orrin jest zły mógł wysłać ludzi po mnie lub po 139

nią. Tak czy inaczej mogłaby ją skrzywdzić. Jörmundur już strzeże naszego namiotu, ale to niewystarczająca ochrona. Eragon pokręcił głową. – Orrin nie ośmieli się jej skrzywdzić. - Nie? On nie może wyrządzić ci krzywdy, a nie ma dość mocnego żołądka na bezpośrednią konfrontację ze mną, więc co mu zostaje? Zasadzka. Noże w ciemności, zabicie Katriny będzie łatwym sposobem, żeby się zemścić. - Wątpię, żeby Orrin posunął się do zasztyletowania cię w ciemności lub skrzywdzenia Katriny. - Nie możesz tego wiedzieć na pewno. Eragon pomyślał przez chwilę. – Nałożę kilka czarów na Katrinę, by zapewnić jej bezpieczeństwo i dam znać Orrinowi, że je tam umieściłem. To powinno powstrzymać jego wszystkie plany. Napięcie z Rorana wydawało się odpływać. – Bardzo to doceniam. - Dam ci kilka nowych oddziałów. - Nie, zachowaj siły, dam sobie radę. Eragon nalegał, ale Roran odmówił. - Psiakrew! Posłuchaj mnie. Będziemy walczyć przeciwko ludziom Galbatorixa. Musisz mieć jakąś ochronę, choćby i przed magią. Zamierzam dać ci oddział, czy tego chcesz, czy nie, wiec równie dobrze możesz się uśmiechnąć i podziękować mi za to! – powiedział w końcu Eragon. Roran zerknął na niego. – Dobrze, jak chcesz. Nigdy nie wiedziałeś, kiedy odpuścić - mruknął i podniósł ręce. - Och, a ty? Chichot wydobył się z głębi brody Rorana. – Nie sądzę… myślę, że to rodzinne. - Mhm. Pomiędzy Bromem a Garrowem nie wiem, kto bardziej był uparty. - Ojciec – powiedział Roran - Ech… Brom był jak… nie, masz rację, to był Garrow. Wymienili uśmiechy, wspominając swoje życie na farmie. Następnie Roran przesunął się i posłał kuzynowi dziwne spojrzenie z ukosa. – Wydajesz się być inny niż wcześniej. 140

- Naprawdę? - Tak, wydajesz się bardziej pewny siebie. - Być może to dlatego, bo zrozumiałem się lepiej niż kiedyś. Na to Roran nie miał odpowiedzi. Pół godziny później Jörmundur i król Orrin jechali obok siebie. Eragon pozdrowił Orrina tak grzecznie jak zawsze, ale Orrin odpowiedział lakonicznie i unikał jego wzroku. Nawet z odległości kilku metrów Eragon wyczuł wino w jego oddechu. Kiedy wszyscy zgromadzili się przed Saphirą, Eragon rozpoczął spotkanie. Po pierwsze każdy miał wyrzec przysięgę tajemnicy w pradawnej mowie. Potem wyjaśnił czym są Eldunari Orikowi, Roranowi, Jörmundurowi i Orrinowi. I przedstawił krótką historię serca serc smoków z Jeźdźcami i Galbatorixem. Elfy czuły się nieswojo, przez to, że Eragon opowiadał innym o Eldunari, ale nie protestowały, co sprawiło mu przyjemność. Zyskał wystarczająco dużo zaufania. Orik, Roran i Jörmundur zareagowali zdziwieniem, niedowierzaniem, zadawali mnóstwo pytań. Roran w szczególności nabył ostry błysk w oku, te informacje dały mu wiele nowych pomysłów, jak zabić Galbatorixa. Orrin cały czas był gburowaty i pozostał nieprzekonany o istnieniu Eldunari. W końcu jedyną rzeczą, która stłumiła jego wątpliwości było serce serc, które Eragon wyjął z sakwy. I przedstawił smoka czwórce z nich. Podziw, który okazywali na spotkanie z Glaedrem wzbudził zadowolenie Eragona. Nawet Orrin był pod wrażeniem, choć po wymianie kilku słów z Glaedrem odwrócił się ku Eragonowi. - Czy Nasuada wiedziała o tym? – zapytał. - Tak, powiedziałem jej w Feinster. Jak Eragon oczekiwał, Orrin był niezadowolony. – Więc znów mnie zignorowaliście. Bez wsparcia moich ludzi i jedzenia mojego narodu, Vardeni nie poradziliby sobie w konfrontacji z Imperium. Jestem władcą jednego z czterech zaledwie krajów w Alagaësii, moja armia znacznie powiększyła nasze siły, a jednak żadne z was nie uważa za stosowne, żeby poinformować mnie o tym! Nim Eragon zdążył odpowiedzieć, Orik wyszedł na przód. – Mnie również o tym nie powiadomili, Orrinie – głos krasnoluda narastał. – A moi ludzie znacznie dłużej pomagali Vardenom, niż twoi. Nie powinieneś się obrażać. Eragon i Nasuada robili to co najlepsze dla naszej sprawy, nie było w nich braku szacunku. Orrin skrzywił się i wyglądał jakby miał zamiar kontynuować kłótnię, lecz Glaedr pohamował go mówiąc: Zrobili jak ich poprosiłem, królu Surdy. Eldunari to największa tajemnica naszej rasy, a my nie możemy jej powierzać innym, nawet królom. - Więc dlaczego zdecydowałeś się zrobić to teraz? – upierał się Orrin. – Mogliście pójść w bój nigdy tego nie ujawniając. W odpowiedzi Eragon opowiedział historię swej podróży do Vroengardu, w tym o burzy na morzu, widokiem którego byli świadkami na samej górze chmur. Arya i Blödhgarm 141

wydawali się najbardziej zainteresowani tą częścią historii, co dla Orika było najbardziej niewygodne. - Barzûl, to musiało być okropne doświadczenie – powiedział. – To sprawia, że przechodzi mnie dreszcz. Ziemia jest odpowiednim miejscem dla krasnoluda, a nie niebo. Zgadzam się - powiedziała Saphira, a na twarzy Orika pojawił się grymas podejrzliwości i zaczął bawić się plecionkami na końcu swojej brody. Wznawiając opowieść, Eragon opowiedział jak on, Saphira i Glaedr weszli do Krypty Dusz, choć powstrzymał się od ujawnienia, że wymagało to podania swych prawdziwych imion. A kiedy w końcu ujawnił co odkrył, zapadła pełna szoku chwila milczenia. - Otwórzcie swoje umysły – powiedział. W chwilę później, dźwięk szepcących głosów zdawał się wypełniać powietrze i chłopak poczuł obecność Umarotha i innych ukrytych smoków otaczających ich. Elfy zachwiały się, a Arya upadła na kolano, naciskając ręką na bok głowy, jakby została uderzona. Orik wybuchnął płaczem i rozejrzał się dziko, podczas gdy Roran, Jörmundur i Orrin stanęli jak wryci. Królowa Islanzadi uklękła przyjmując pozę podobną do jej córki. W swoim umyśle, Eragon usłyszał, jak mówi do smoków, witając wielu po imieniu i traktując ich jak starych przyjaciół. Blödhgarm zrobił to samo i przez kilka minut przez jego umysł przepływała lawina myśli przekazywana pomiędzy smokami, a tymi, którzy zgromadzili się na wzgórzu. Psychiczna kakofonia była tak duża, że Eragon obronił się przed tym i wycofał by usiąść przy jednej z nóg Saphiry, gdzie czekał aż hałas ustąpi. Elfy wydawały się najbardziej przejęte tym objawieniem - Blödhgarm wpatrywał się w powietrze z wyrazem radości i zastanowienia, Arya nadal klęczała. Eragon pomyślał, że widział łzawe linie na obu jej policzkach. Islanzadi promieniowała tryumfalnym blaskiem i po raz pierwszy odkąd ją spotkał wydawała się naprawdę szczęśliwa. Orik otrząsnął się i wyłamał z zadumy. - Za sprawą młota Morgothal, sprawy skręcają się na nowo. Za ich pomocą możemy być w stanie zabić Galbatorixa! – powiedział patrząc na Eragona. - Nie sądziłeś, że mogliśmy to zrobić wcześniej? – Eragon zapytał łagodnie. - Oczywiście, że tak. Ale nie tak jak teraz. Roran otrząsnął się, jakby budząc się ze snu. – Nie… Wiedziałem, że ty i elfy będziecie walczyć, tak ciężko jak to jest w waszej mocy, ale nie do końca wierzyłem, że możemy wygrać – napotkał spojrzenie Eragona. – Galbatorix pokonał tak wielu Jeźdźców, a ty jesteś tylko jeden, w dodatku nie tak stary. To nie wydawało się możliwe. - Wiem. - Teraz jednak… - w jego oczach pojawiło się wilcze spojrzenie. - Teraz mamy szansę. 142

- Tak – powiedział Jörmundur. – Pomyślcie tylko – teraz już nie musimy martwić się o Murtagha. Nie dorówna tobie i smokom, gdy będziecie razem. Eragon bębnił piętami o nogę Saphiry i nic nie powiedział. Miał inne pomysły na tym froncie. Poza tym nie chciał rozważać zabicia Murtagha. Następnie Orrin odezwał się: - Umaroth powiedział, że opracowaliście plan bitwy. Czy zamierzacie podzielić się nim z nami, Cieniobójco? - Ja również chciałabym to usłyszeć – powiedziała Islanzadi miłym tonem. -I ja – dołączył Orik. Eragon patrzył na nich przez chwilę, po czym skinął głową. - Czy twoja armia jest gotowa do walki? - zwrócił się do Islanzadi - Oczywiście. Długo czekaliśmy na zemstę, nie chcemy czekać dłużej. - A nasze? – zapytał kierując swoje słowa do Orika, Jörmundura i Orrina. - Moi knurlan są chętni do walki – oznajmił Orik. Jörmundur spojrzał na króla Orrina. – Nasi ludzie są zmęczeni i głodni, ale ich wola jest nienaruszona. -Urgale też? - Oni również. - Więc atakujmy. - Kiedy? – zaoponował Orrin. - O brzasku. Przez chwilę nikt się nie odezwał. W końcu Roran przerwał milczenie. - Łatwo powiedzieć, trudno zrobić. Jak? Eragon wyjaśnił. Kiedy skończył, zapadła cisza. Roran kucnął i zaczął rysować po ziemi czubkiem palca. – To ryzykowne. - Ale odważne – powiedział Orik. – Bardzo śmiałe. - Nie ma już więcej bezpiecznych wyjść – powiedział Eragon. – Jeśli uda nam się złapać Galbatorixa nieprzygotowanego, choć odrobinę, to może być wystarczające, aby przechylić szalę zwycięstw na naszą korzyść. Jörmundur potarł podbródek.

143

– Dlaczego nie zabić wcześniej Murtagha? Tej części nie rozumiem. Czemu nie skończyć z nim i Cierniem, skoro mamy szansę? - Ponieważ – Eragon odpowiedział. – Galbatorix dowiedziałby się o nich – skinął głową w kierunku falujących Eldunari. – Utracilibyśmy przewagę zaskoczenia. - Co z dzieckiem? – Orrin zapytał szorstko. – Co sprawia, że sądzisz, że ona się do ciebie dostosuje? Wcześniej tego nie robiła. -Tym razem będzie inaczej – Eragon obiecał śmielej niż czuł. Król mruknął nieprzekonany. - To wielka i straszna rzecz, którą proponujesz. Czy jesteś gotów to zrobić? Pytam nie dlatego, bo wątpię w twoje poświęcenie lub waleczność, ale ponieważ jest to coś co można podjąć tylko po głębokich rozważaniach. Więc pytam raz jeszcze - chcesz to zrobić wiedząc jaka może być tego cena? – powiedziała Islanzadi. Eragon nie uniósł się, ale przez chwilę zatrzymał się, by się wypowiedzieć. – Jestem. To musi zostać zrobione, a my jesteśmy tymi, na których to zadanie spadło. Bez względu na koszty nie możemy teraz zawrócić. Na znak swojej umowy, Saphira otworzyła szczęki na kilka centymetrów, a następnie warknęła przeciągle, akcentując koniec jego zdania. Islanzadi odwróciła twarz ku niebu. – A czy ty i ci za których przemawiasz aprobują to, Umaroth-elda? Zgadzamy się - odpowiedział biały smok. - A więc zaczynajmy – mruknął Roran.

144

Kwestia obowiązku

W

dziesięciu – w tym Umaroth – kontynuowali rozmowę przez kolejną godzinę. Orrin wymagał więcej dowodów, że to może się udać, a było wiele detali, o których trzeba było zdecydować - pytania o czas, miejsce i sygnalizację. Eragon poczuł ulgę, gdy Arya powiedziała:

- Jeśli zarówno ty jak i Saphira nie zaprotestujecie, to będę wam towarzyszyć. - Będę ucieszony, jeśli pójdziesz. Islanzadi zesztywniała. – Co dobrego przez to osiągniemy? Twoje talenty są potrzebne gdzie indziej, Arya. Blödhgarm i inni czarownicy przypisani Eragonowi i Saphirze są bardziej biegli w magii niż ty i bardziej doświadczeni w bitwie. Pamiętaj, że walczyli przeciwko Zaprzysiężonym. I w odróżnieniu od wielu przeżyli, by o tym opowiedzieć. Wielu członków naszej rasy zgłosiłoby się, by zając twoje miejsce. To byłoby egoistyczne, domagać się pójścia, skoro jest wielu lepiej przystosowanych i pod ręką. - Myślę, że nikt nie jest tak dostosowany do zadań, jak Arya – Eragon powiedział spokojnym głosem. – I nie ma nikogo, prócz Saphiry, kogo chciałbym mieć po mojej stronie. Islanzadi przerzuciła spojrzenie na Aryę i powiedziała do Eragona. – Jesteś jeszcze młody, Cieniobójco i pozwalasz, by emocje przesłoniły twój osąd. - Nie, matko – powiedziała Arya. – To ty pozwalasz, by emocje przesłaniały twój wyrok. Ruszyła do Islanzadi długim, wdzięcznym krokiem. - Masz rację, są inni, którzy są mądrzejsi, silniejsi i bardziej doświadczeni niż ja. Ale to właśnie ja przewoziłam jajo Saphiry przez Alagaesię, pomogłam uratować Eragona przed Cieniem Durzą i zabiłam Cienia Varauga z pomocą Eragona w Feinster. Tak jak Eragon jestem teraz Cieniobójcą, i dobrze wierz, że przysięgałam służyć naszemu ludowi, dawno temu. Kto jeszcze z naszego rodzaju może powiedzieć to samo? Nawet gdybym chciała, nie wyrzeknę się tego. Prędzej bym umarła. Jestem przygotowana na to wyzwanie, jak każdy z naszych starszych, gdyż to jest to na co poświęciłam całe moje życie, tak jak Eragon. - I całe twoje życie jest niezwykle krótkie – powiedziała Islanzadi. Położyła dłoń na twarzy Aryi. – Poświęciłaś się walce przeciw Galbatorixowi przez te wszystkie lata odkąd zmarł twój 145

ojciec, ale niewiele wiesz ile radości życie może zapewnić. I w tych latach spędziłyśmy tak niewiele czasu razem - zaledwie kilka dni rozsianych po całym wieku. Dopiero co przyprowadziłaś Eragona i Saphirę do Ellesméry i zaczęłyśmy rozmawiać więcej, tak jak matka i córka powinny. Nie chciałabym cię stracić ponownie tak szybko, Aryo. - To nie ja postanowiłam pozostać w oddaleniu – powiedziała Arya. - Nie – powiedziała Islanzadi i zabrała rękę. – Ale to ty zdecydowałaś opuścić Du Weldenvarden – jej wyraz twarzy zmiękł. – Nie chcę się kłócić Aryo. Rozumiem, że widzisz to jako swój obowiązek, ale proszę, dla mnie, pozwól innym by zajęli twoje miejsce. Arya opuściła wzrok i milczała przez jakiś czas. – Nie mogę pozwolić, by Eragon i Saphira szli beze mnie, tak jak ty nie zgodzisz się na to by twoja armia szła na wojnę bez ciebie na czele. Nie mogę… Chcesz mi powiedzieć, że jestem tchórzem? Członkowie naszej rodziny nigdy nie odwracają się od tego co musi być zrobione; nie proś mnie o to, by mnie zawstydzić. Dla Eragona błysk w oczach Islanzadi wyglądał podejrzanie, jak łzy. - Tak – rzekła królowa. – Ale do walki z Galbatorixem… - Jeśli tak się obawiasz… – powiedziała Arya, ale nie niegrzecznie. – Chodź ze mną. - Nie mogę. Muszę dowodzić moimi żołnierzami. - A ja muszę iść z Eragonem i Saphirą, ale obiecuję ci, że nie umrę - Arya położyła dłoń na twarzy Islanzadi, tak jak wcześniej zrobiła jej matka. – I nie umrę – powtórzyła Arya, lecz tym razem w pradawnej mowie. Determinacja Aryi zaimponowała Eragonowi; to, że odezwała się w pradawnej mowie świadczyło o tym, że naprawdę wierzyła w to, co powiedziała. Islanzadi również była pod wrażeniem, a także odczuwała dumę. Uśmiechnęła się i pocałowała Aryę w policzki. – Więc idź, idź z moim błogosławieństwem. Ale nie podejmuj więcej ryzyka niż to będzie konieczne. - Nie będę – obie się z tym pogodziły. Gdy się rozdzieliły Islanzadi posłała spojrzenie ku Eragonowi i Saphirze mówiąc: - Uważajcie na nią, błagam was, ona nie ma smoka bądź Eldunari. Musicie ją chronić. Będziemy - Eragon i Saphira przysięgli w starożytnym języku.

146

Gdy uzgodnili to co było do uzgodnienia, narada wojenna dobiegła końca i jej członkowie powoli zaczęli się rozpraszać. Z miejsca, gdzie siedział przy Saphirze, Eragon przyglądał się innym. Ani on ani ona nie chcieli zmieniać miejsca. Saphira miała zostać ukryta za wzgórzem, aż do czasu ataku, podczas, gdy on miał poczekać do zmroku nim wejdzie do obozu. Orik był drugim, który odszedł, zaraz po Roranie. Zanim to zrobił, król krasnoludów podszedł do Eragona i szorstko go uścisnął. – Ach, chciałbym pójść z wami – powiedział, jego oczy błyszczały nad jego brodą. - I ja chciałbym, żebyś poszedł. – powiedział Eragon. - No cóż zobaczymy się później i wzniesiemy toast za nasze zwycięstwo, z beczką miodu, co? - Liczę na to. Ja również - powiedziała Saphira. - Dobrze – rzekł Orik i pokiwał głową. – To już rozstrzygnęliśmy. Lepiej nie pozwolić Galbatorixowi by miał przewagę nad tobą, lub będę honorowy i pójdę po tobie. - Będziemy ostrożni – Eragon stwierdził z uśmiechem. - Mam nadzieję, że tak, bo zrobię coś więcej niż zagranie Galbatorixowi na nosie. Chciałbym to zobaczyć - powiedziała Saphira. Orik chrząknął. – Niech bogowie czuwają nad tobą, Eragonie i nad tobą także, Saphiro. - I nad tobą Oriku, synu Thrifika. Wtedy Orik klepnął Eragona po ramieniu i podszedł do kucyka. Islanzadi i Blödhgarm odeszli w lewo, a Arya pozostała. Była głęboko pogrążona w rozmowie z Jörmundurem, o czym Eragon nie myślał. Wciąż stała na wzgórzu, kiedy Jörmundur odjechał, i Eragon zdał sobie sprawę, że chce z nim porozmawiać. Rzeczywiście, gdy wszyscy odeszli spojrzała na niego i Saphirę. - Czy coś jeszcze się wydarzyło, gdy was nie było, czego nie chcieliście wyjawiać przy Orrinie, Jörmundurze… lub mojej matce? – spytała. - Dlaczego pytasz?

147

Zawahała się. – Ponieważ oboje wydajecie się zmienieni. To Eldunari, czy też przez nabyte doświadczenie podczas burzy? Eragon uśmiechnął się na jej spostrzeżenie. Skonsultował się z Saphirą, a gdy się zgodziła powiedział: - Poznaliśmy nasze prawdziwe imiona. Arya zamrugała. – Naprawdę? I … byliście z nich zadowoleni? Po części - powiedziała Saphira. - Nauczyliśmy się naszych prawdziwych imion – Eragon powtórzył. – Dowiedzieliśmy się, że ziemia jest okrągła. A w czasie lotu tutaj Umaroth i inne Eldunari podzielili się z nami wspomnieniami – pozwolił sobie na krzywy uśmiech. – Nie mogę powiedzieć, że wszystkie rozumiem, ale teraz pewne rzeczy wydają się inne. - Rozumiem – mruknęła Arya. – Czy uważasz, że ta zmiana jest na lepsze? - Tak. Zmiana sama w sobie nie jest ani dobra, ani zła, ale wiedza na pewno się przyda. - Czy trudno było znaleźć wasze prawdziwe imiona? Opowiedział jej jak tego dokonał, a także o dziwnych stworzeniach zamieszkujących Vroengard, które bardzo ją zainteresowały. Gdy Eragon mówił przyszedł mu do głowy pomysł, którego nie mógł zignorować. Wytłumaczył go Saphirze, a ona jeszcze raz wyraziła na niego zgodę, choć bardziej niechętnie niż wcześniej. Musisz? - zapytała go. Tak. Więc rób jak chcesz, ale tylko jeśli wyrazi zgodę. Kiedy przestali rozmawiać o Vroengardzie, spojrzał Aryi w oczy. - Czy chcesz poznać moje prawdziwe imię? Chciałbym podzielić się nim z tobą – powiedział. Ta oferta zszokowała ją.

148

- Nie! Nie powinieneś go nikomu wyjawiać, zwłaszcza, gdy jesteśmy tak blisko Galbatorixa. Mógłby je ukraść z mojego umysłu. Poza tym prawdziwe imię należy podać tylko temu, do kogo ma się największe zaufanie. - Ufam ci. - Eragonie, nawet jeśli zmienimy nasze prawdziwe imiona wyjawiamy je dopiero, gdy znamy kogoś przez wiele lat. Wiedza, którą posiadają jest zbyt osobista i intymna by o tym rozpowiadać i to zbyt wielkie ryzyko, by je udostępniać. Gdy obdarzasz kogoś swym prawdziwym imieniem, oddajesz się w jego ręce. - Wiem, ale może nigdy nie uda mi się zmienić prawdziwego imienia. To jedyne co mogę dać, a pragnę je podarować tobie. - Eragonie, to co proponujesz, jest najcenniejszą rzeczą jaką możesz dać. - Wiem. Dreszcz przebiegł Aryę, po czym zaczęła się zamykać w sobie. - Nikt nigdy nie ofiarowywał mi niczego podobnego. Jestem zaszczycona twoim zaufaniem, Eragonie, i wiem ile to znaczy dla ciebie, ale muszę odmówić. Błędem byłoby uczynienie tego ze względu na to, że jutro możemy być zabici lub zniewoleni. Niebezpieczeństwo nie jest powodem, by działać głupio, nieważne jak wielka jest nasza zguba – powiedziała. Eragon pochylił głowę. Jej powody były dobre, a on szanował jej wybór. – A więc dobrze, jak chcesz – powiedział. - Dziękuję, Eragonie. Minęła chwila. - Czy kiedykolwiek powiedziałaś komuś swe prawdziwe imię? – spytał. - Nie. - Nawet swojej matce? Jej usta skręciły się. – Nie. - Czy wiesz jak brzmi? - Oczywiście. Dlaczego myślisz inaczej? 149

Na wpół wzruszył ramionami. – Nie, po prostu chciałem się upewnić. Cisza wpełzła pomiędzy nich. – Kiedy… Jak nauczyłaś się swego prawdziwego imienia? Arya milczała tak długo, że zaczął myśleć, że nie odpowie. Nagle nabrała powietrza i powiedziała: - To było kilka dni po moim odejściu z Du Weldenvarden, gdy w końcu przyzwyczaiłam się do mojej roli wśród Vardenów i krasnoludów. Faolina i innych moich przyjaciół nie było, więc miałam chwilę dla siebie. Spędziłam większość czasu na zwiedzaniu Tronjheimu, wędrując po mieście-górze, tam, gdzie inni rzadko zaglądali. Tronjheim jest większy niż większość może sobie wyobrazić, a jest w nim wiele dziwnym rzeczy, w tym: ludzi, istot, zapomnianych artefaktów… Gdy wędrowałam, myślałam i miałam okazję poznać się lepiej niż kiedykolwiek. Pewnego dnia znalazłam pokój gdzieś wysoko w Tronjheimie, nie mogłam go zlokalizować ponownie, nawet, gdy próbowałam. Promień słońca zdawał się wlewać do środka, chociaż sufit był solidny, a na środku pomieszczenia był piedestał, na którym rósł pojedynczy kwiat. Nie wiem jakiego rodzaju, nigdy wcześniej i później nie widziałam takiego. Jego płatki były purpurowe, ale środek miał niczym kropla krwi. Posiadał kolce i wydzielał najpiękniejszy zapach jaki kiedykolwiek czułam i wydawało się, że szumiał własną muzyką. Wydawał się tak nieprawdopodobny i niesamowity, że zostałam tam wpatrując się w roślinę i to właśnie wtedy i tam udało mi się dobrać odpowiednie słowa będące moim prawdziwym imieniem. - Chciałbym kiedyś zobaczyć ten kwiat. - Być może tak się stanie – Arya spojrzała w stronę obozu Vardenów. – Powinnam już iść, jest jeszcze wiele do zrobienia. - Więc zobaczymy się jutro. - Jutro – Arya zaczęła odchodzić. Po kilku krokach zatrzymała się i spojrzała do tyłu. – Cieszę się, że Saphira wybrała cię jako swego Jeźdźca, Eragonie. I jestem dumna, że walczyłam. Jesteś kimś więcej niż ktokolwiek śmiał przypuszczać. Cokolwiek się jutro wydarzy, powinieneś to wiedzieć. Znów podjęła swój krok i po chwili zniknęła za zakrzywieniem wzgórza pozostawiając go z Saphirą i Eldunari.

150

K

Ogień w nocy iedy zapadły ciemności, Eragon rzucił zaklęcie, aby stać się niewidzialnym. Później poklepał Saphirę po nosie i wyruszył pieszo do obozu Vardenów. Bądź ostrożny - powiedziała.

Kiedy był niewidoczny, łatwo mu było prześlizgnąć się obok wojowników, którzy czuwali na obrzeżach obozu. Tak długo, jak był cicho, i tak długo jak ludzie nie dostrzegli jego śladów i cieni mógł poruszać się swobodnie. Trafił między wełniane namioty, aż znalazł Rorana i Katrinę. Zastukał do centralnego słupa, i pojawiła się głowa Rorana. - Gdzie jesteś? - szepnął Roran. – Chodź szybko. Uwolniwszy magię, Eragon ukazał się. Roran wzdrygnął się, a następnie chwycił kuzyna za rękę i pociągnął go do ciemnego wnętrza namiotu. - Witaj, Eragonie – powiedziała Katrina, wstając z małego łóżeczka, na którym siedziała. - Katrino. - Dobrze cię znowu widzieć – uścisnęła go szybko. - Czy to potrwa długo? – zapytał Roran. Eragon pokręcił głową. - Nie powinno. Kucnął na piętach, pomyślał przez chwilę, po czym zaczął nucić cicho w pradawnej mowie. Po pierwsze, umieścił zaklęcia wokół Katriny, aby ochroniły ją przed każdym, kto może jej zaszkodzić. Zrealizował szersze czary, niż pierwotnie planował, próbując zapewnić, by wraz z jej nienarodzonym dzieckiem była w stanie uciec siłom Galbatorixa, gdyby coś stało się zarówno jemu, jak i Roranowi. - To ogólnie powinno ochronić cię przed pewną liczbą ataków – powiedział do niej. - Nie mogę powiedzieć przed iloma dokładnie, ponieważ zależy to od siły wykorzystanej na ataki na ciebie. Dałem ci inny rodzaj ochrony, niż zwykle. Jeśli będziesz w niebezpieczeństwie, powiedz słowo „frethya” - znikniesz wtedy z oczu. - Frethya - szepnęła.

151

- Dokładnie. Jednak nie da się ukryć cię całkowicie. Dźwięki nadal można usłyszeć, a ślady nadal będą widoczne. Bez względu na to, co się dzieje nie wchodź do wody, inaczej twoja pozycja będzie oczywista. Czar będzie pobierać energię od ciebie, co oznacza, że będziesz męczyć się szybciej niż zwykle, i nie polecam spania, gdy jest aktywny. Aby zakończyć czar po prostu powiedz „frethya letta”. - Frethya letta. - Świetnie. Następnie Eragon zwrócił swoją uwagę na Rorana. Spędził więcej czasu na otaczanie wokół Rorana ochrony - prawdopodobnie jego kuzyn niechybnie zmierzy się z większą liczbą zagrożeń i przez to wykorzystał więcej energii niż Roran by zaakceptował, ale Eragon nie mógł znieść myśli, że podczas walki z Galbatorixem Roran zginie. -Tym razem zrobiłem coś innego, co powinienem był zrobić dawno temu. W zwykłych czarach, którymi cię otoczyłem są też takie, które czerpią energię bezpośrednio z twoich własnych sił. Tak długo, jak żyjesz, będą chronić cię przed niebezpieczeństwem – powiedział. - Ale – podniósł palec – będą aktywne tylko po innych ochronach, jeśli jesteś wyczerpany i jeśli wymagania wobec nich są zbyt duże, stracisz przytomność i umrzesz. - Więc próbując mnie ochronić, mogą mnie zabić? – zapytał Roran. Eragon przytaknął. - Nie pozwól, aby znowu spadł na ciebie mur, i będzie dobrze. Jest to ryzyko, ale moim zdaniem warto, chyba, że ktoś posiadający konia cię stratuje, albo przeszyje cię włócznią. Rzuciłem również ten sam czar na ciebie, co na Katrinę. Wszystko, co musisz zrobić, to powiedzieć dwa razy frethya i frethya letta, aby stać się niewidzialnym i znowu widzialnym – wzruszył ramionami- może się okazać przydatne podczas bitwy. Roran zachichotał. - Tak będzie. - Wystarczy się upewnić, że elfy nie popełnią błędu na korzyść jednego z czarodziei Galbatorixa. Eragon wstał, Katrina także. Zaskoczyła go, trzymając jego rękę i przyciskając do swej piersi. - Dziękuję, Eragonie – powiedziała cicho. – Jesteś dobrym człowiekiem. Eragon zakłopotany zaczerwienił się. - To nic takiego. - Strzeż się także jutro. Znaczysz bardzo wiele dla nas obojga, i spodziewam się, że będziesz kochającym stryjem dla naszego dziecka. Będę najbardziej zasmucona, jeśli się zabijesz. 152

Eragon zaśmiał się. - Nie martw się. Saphira nie pozwoli mi zrobić nieczego głupiego. -Dobrze – pocałowała go w oba policzki, a następnie wypuściła go. – Żegnaj, Eragonie. - Żegnaj, Katrino. Roran wyszedł wraz z nim na zewnątrz. - Dziękuję – powiedział wskazując ruchem ręki w stronę namiotu. - Cieszę się, że mogłem pomóc. Chwycili swoje przedramiona, przytulili się, po czym Roran powiedział: - Niech szczęście będzie z tobą. Eragon wziął długi niepewny oddech. - Niech szczęście będzie z tobą – zacisnął palce na przedramieniu Rorana. Nie chciał go puścić, gdyż wiedział, że mogą się już nigdy nie spotkać. - Jeśli Saphira ze mną nie wróci – powiedział. – Pochowaj nas w domu. Nie chciałbym, żeby nasze kości tutaj leżały. Roran podniósł brwi. - Byłoby trudno przenieść Saphirę z powrotem. - Elfy pomogą, jestem pewien. - Dobrze, obiecuję. Czy jest jakieś miejsce, w którym w szczególności chcesz być pochowany? - W górnej części łysego wzgórza – powiedział Eragon, odnosząc się do miejsca w pobliżu ich gospodarstwa. Bare – zwieńczenie wzgórza zawsze wydawało mu się dobrą lokalizacją zamku, coś, o czym dyskutowali bardzo szczegółowo, kiedy byli młodsi. Roran pokiwał głową. - I jeśli ja nie wrócę… - Zrobimy to samo dla ciebie. - Nie o to chciałem zapytać. Jeśli nie wrócę… zajmiesz się Katriną? - Oczywiście. Przecież wiesz. - Chciałem się upewnić. Patrzyli na siebie jeszcze przez kolejną minutę. 153

- Przygotujemy dla was jutro kolację – powiedział wreszcie Roran. - Będę tam. Roran wrócił do namiotu, zostawiając Eragona stojącego samego w nocy. Ten spojrzał w górę na gwiazdy i poczuł dotyk smutku, jakby już stracił kogoś bliskiego. Po kilku chwilach odszedł w cień, polegając na ciemności, która ma go ukryć. Krzątał się po obozie, aż znalazł namiot Horsta i Elain i ich dziecka – Nadziei. We troje czuwali, ponieważ dziecko płakało. - Eragon! – wykrzyknął Horst cicho, gdy go rozpoznali. – Wejdź, wejdź! Nie widzieliśmy cię zbyt długo, od Dras-Leony! Jak się masz? Eragon rozmawiała z nimi większą część godziny, nie wspomniał jednak o Eldunarí, ale opisał im swoją podróż po Vroengardzie, a kiedy Nadzieja wreszcie zasnęła, pożegnał się i wyszedł w noc. Potem szukał Jeoda - znalazł go czytającego zwoje przy świecach, a jego żona, Helen, spała. Kiedy Eragon zapukał, mężczyzna o cienkiej twarzy pokrytej bliznami odłożył zwoje i wyszedł z namiotu, aby dołączyć do Eragona. Jeod miał wiele pytań, i Eragon nie zdążył odpowiedzieć na wszystkie, ale odpowiedział na dość. Myślał, że Jeod będzie w stanie odgadnąć wiele z tego, co miało się wydarzyć. Potem Jeod położył rękę na ramieniu Eragona. - Nie zazdroszczę ci zadania, które cię czeka. Brom byłby dumny z twojej odwagi. - Mam nadzieję. - Jestem tego pewny… Jeśli się już nie zobaczymy, wiedz, że napisałem małą uwagę na temat moich doświadczeń oraz wydarzeń, które do nich doprowadziły - głównie moje przygody z Bromem w odzyskaniu jaja Saphiry. Eragon spojrzał na niego, zaskoczony. - Myślę, że mogę nie mieć szansy ukończyć jej, ale pomyślałem, że byłoby to dobrym dodatkiem do pracy Heslanta „Domia abr Wydra”. Eragon zaśmiał się. - Myślę, że będzie najbardziej odpowiedni. Jednakże, jeśli będziemy żyli pojutrze i będziemy wolni, są pewne rzeczy, o których powinienem ci powiedzieć, i które zwrócą twoją uwagę, gdyż są o wiele bardziej kompletne i znacznie interesujące. - Trzymam cię za słowo.

154

Eragon wędrował przez obóz przez kolejną godzinę, zatrzymując się przed ogniskami, przy których ludzie, krasnoludy i urgale siedzieli obudzeni. Mówił krótko z każdym z wojowników, pytał, czy byli traktowani jak ludzie, ubolewał nad ich bólem nogi, a czasem wymieniał żart lub dwa. Miał nadzieję, że pokazując się im podniesie wszystkich na duchu i wzmocni ich chęci do działań oraz rozprzestrzenianiu się optymizmu w całej armii. Urgale, które znalazł, były w najlepszym nastroju, wydawali się zachwyceni zbliżającą się walką, a możliwości mogły ich zaspokoić. Eragon miał inny cel - rozprzestrzeniać fałszywe informacje. Gdy ktoś zapytał go o atak na Urŭ’baen, dawał do zrozumienia, że on i Saphira znajdzie się wśród batalionu oblegającego północno-zachodnią część muru miejskiego. Wyraził nadzieję, że szpiedzy Galbatorixa, będą powtarzać to kłamstwo, aż Galbatorixa obudzą alarmy następnego poranka. Gdy spoglądał w twarze słuchających go, Eragon nie mógł powstrzymać się od zastanawiania się, czy i którzy, byli sługami Galbatorixa. Myślał o tej niewygodzie i nasłuchiwał kroków, i tak przeniósł się do następnego ogniska. W końcu, kiedy był zadowolony z tego, że rozmawiał z tyloma wojownikami, był pewny, że informacja dotrze do Galbatorixa. Wyszedł zza ogniska i udał się do namiotu, który był ustawiony nieco dalej, na południowym krańcu obozu. Zapukał w centralny słup - jeden, dwa, trzy razy. Nie było odpowiedzi, więc zapukał jeszcze raz mocniej i więcej razy. Chwilę później usłyszał jęk i szum koców. Czekał, aż mała ręka odciągnie klapę i czarodziejskie dziecko, Elva, pojawiła się. Miała na sobie o wiele za duży płaszcz i w słabym świetle pochodni, dostrzegł ostry grymas na małej twarzy. - Czego chcesz, Eragonie? - Nie wiesz? Jej dezaprobata pogłębiła się. -Nie, nie wiem. Wiem tyle, że jest to coś czego bardzo pragniesz, skoro widzisz sens w budzeniu mnie w środku nocy. To nawet idiota by wiedział. O co chodzi? Mam za mało wypoczynku, więc lepiej, żeby było to coś ważnego. - Chodzi mi o to… Mówił bez przerwy przez pięć minut, opisując swój plan, a następnie powiedział: - Bez ciebie nie zadziała. Jesteś w punkcie, który wszystko może się zmienić. Wydała z siebie ohydny śmiech. - Zabawne, potężny wojownik opiera się na mocy małego dziecka, bo inaczej nie można. - Pomożesz? 155

Dziewczynka spojrzała w dół i na jej zadarte stopy na ziemi. - Jeśli tak, to wszystko - skinął w kierunku miasta - może zakończyć się o wiele wcześniej i wtedy Vardeni nie poniosą takich strat. - Pomogę - tupnęła nogą i spojrzała na niego. - Nie zachęciłeś mnie, ale i tak chciałam pomóc. Nie zamierzam pozwolić Galbatorixowi zniszczyć Vardenów tylko dlatego, że cię nie lubię. Nie jesteś tak ważny, Eragonie. Poza tym, obiecałam Nasuadzie i mam zamiar ją odzyskać przekrzywiła głowę. - Jest coś, czego mi nie mówisz. Boisz się, że Galbatorix dowie się przed atakiem o czymś. Przerwał jej brzęk łańcuchów. Przez chwilę Eragon był zdezorientowany. Potem uświadomił sobie, że ów dźwięk pochodzi z miasta. Położył rękę na swoim mieczu. - Przygotuj się - powiedział do Elvy. - Możemy opuścić to miejsce w momencie. Nie kłócąc się dziewczynka zniknęła w namiocie. Wysyłając myślową mackę skontaktował się z Saphirą. Słyszysz to? Tak. Jeśli będzie trzeba, spotkajmy się przy drodze. Brzęk trwał krótko, po którym był wybuch, a potem nastąpiła cisza. Eragon słuchał tak uważnie, jak tylko mógł, ale nie było słychać nic więcej. Już miał rzucić zaklęcie, aby zwiększyć czułość uszu, ale nagle rozległ się głuchy odgłos, towarzyszący maszerującym szeregom. Potem jeszcze… I jeszcze… Dreszcz grozy spłynął po kręgosłupie Eragona. Dźwięk był jednoznaczny ze stąpaniem smoka po kamieniu. Ale jaki musi być smok, aby słyszeć jego kroki dalekie o milę! Shruikan - pomyślał i jelita ścisnęły mu się ze strachu. W całym obozie rozbrzmiał alarm, a ludzie, krasnoludy i urgale oświetleni w blasku pochodni w armii zerwali się ze snu. Eragon zobaczył Elvę kątem oka, kiedy wybiegała z namiotu, ze starą kobietą Gretą, która była jej opiekunką. Dziewczynka przywdziała krótką czerwoną tunikę, na którą nałożyła kolczugę jej rozmiaru.

156

Kroki ustały. Cielsko smoka zacieniało większość latarni i świateł w mieście. Jak duży on jest? – zastanawiał się Eragon przerażony. Większy od Glaedra, to pewne. Tak duży ja Belgabad? Eragon nie mógł powiedzieć. Jeszcze nie. Potem smok oderwał się od ziemi, rozwinąwszy potężne skrzydła, a rozwinięte były jak sto czarnych żagli wypełnionych wiatrem. Kiedy opadł, ziemia zadrżała, jak od uderzenia pioruna, i na wsi psy szczekały, a koguty piały. Bez namysłu Eragon pochylił się, jak mysz, która chowa się przed orłem. Elva pociągnęła go za skraj jego szaty. - Musimy iść - nalegała. - Zaraz - wyszeptał. - Jeszcze nie. Ogromne połacie gwiazd zniknęły na niebie, gdy Shruikan kołował na niebie, coraz wyżej. Eragon próbował odgadnąć wielkość smoka, poprzez zarys jego kształtu, ale noc była zbyt ciemna, a odległość trudna do ustalenia. Bez względu na dokładne proporcje Shruikana, były przerażająco duże. W tym wieku powinien być mniejszy niż był, żył zaledwie sto lat, ale wydawało mu się, że Galbatorix przyspieszył jego wzrost, jak mawiał Thorn. Patrzył, jak dryfuje wysoko w cieniu. Eragon miał nadzieję, że Galbatorixa nie było z jego smokiem, bo jeśli by był, to z pewnością zbadałby ich umysły. Gdyby to zrobił, udałoby mu się odkryć ich obecność. - Eldunarí - wydyszała Elva. – To jest to co ukrywasz! Za nią opiekunka dziewczyny zmarszczyła brwi ze zdziwienia i zaczęła zadawać pytanie. - Cicho! – warknął Eragon. Elva otworzyła usta, ale uciszył ją, zaciskając jej rękę. - Nie tutaj, nie teraz – ostrzegł i wypuścił jej rękę. W tym samym momencie struga ognia szeroka jak rzeka Anora zakreśliła łuk na niebie. Shruikan wstrząsnął głową do tyłu i do przodu zasypując oklepującymi płomienia niebo nad obozem i wypełnił noc dźwiękiem podobnym do szumu wodospadu. Ciepło ukąsiło twarz Eragona zwróconą ku górze. Przez płomienie powietrze drgało, jak mgła w promieniach słońca pozostawiając za sobą powidok pulsującego zapachu dymu i siarki. Ogromny smok odwrócił się i znów wprawił powietrze w drżenie, i jego bezkształtna czarna postać zaczęła sunąć z powrotem w kierunku miasta. Rozległ się brzęk łańcuchów i brama zatrzasnęła się z trzaskiem, który rozległ się echem po obozie. Eragon przełknął ślinę, ale jego gardło nadal było suche. Serce waliło mu tak mocno, że było to aż bolsne. 157

Mamy walczyć… z tym? - pomyślał i wszystkie dawne obawy wróciły. - Dlaczego nie atakuje? – zapytała Elva strasznym głosem. - Chciał nas przestraszyć – Eragon zmarszczył brwi. – Albo odciągnąć nas. Szukał w umysłach Vardenów, aż znalazł Jőrmundura, a następnie udzielił mu instrukcji, aby sprawdzić, czy wszystkie straże były nadal na swoich stanowiskach i podwojenia ich do końca nocy. - Wyczułaś coś ze Shruikanem? – spytał się Elvy. Dziewczyna wzdrygnęła się. - Ból. Wielki ból. I również złość. Jeśli mógł, zabiłby każde stworzenie, które spotkał, i spaliłby każdą roślinę, dopóki nie pozostanie nic. On jest zupełnie szalony. - Czy nie ma sposobu, aby się z nim zmierzyć? - Żadnego. Najmilszą rzeczą byłoby uwolnić go z jego nędzy. Wiadomość ta wprawiła Eragona w smutny nastrój. Zawsze miał nadzieję, że będzie mógł oszczędzić Shruikana. - Najlepszy plan odpada. Czy jesteś gotowa? – spytał władczym tonem. Wyjaśnił wszystko opiekunce Elvy kiedy wychodziła, co nie spodobało się starszej kobiecie, ale Elva szybko ukoiła ją w kilku słowach. Moc dziewczyny, która mogła zobaczyć serca ludzi, nigdy nie przestała zadziwiać Eragona. Greta wyraziła pozwolenie, po czym Eragon otoczył Elvę kokonem czarów, a następnie ruszyli razem w kierunku wzgórza, na którym czekała Saphira.

158

M

Ponad murem i do przepaści usisz to robić? - zapytała Elva Eragon zatrzymał się podczas sprawdzania pasów przytrzymujących siodło Saphiry i spojrzał w kierunku Kotołaka o wyglądzie dziewczynki, która siedziała na trawie ze skrzyżowanymi nogami bawiąc się końcówką swojej bluzki.

- Co?

Postukała w swoją wargę małym paznokciem i wskazała na jego usta. - Cały czas żujesz ustami, to rozpraszające… - powiedziała i dodała po chwili: - I odrażające. Zaskoczony, zdał sobie sprawę, że pogryzł wewnętrzną powierzchnię swojego policzka do tego stopnia, że został on pokryty kilkoma ranami. - Przepraszam - powiedział, lecząc rany szybkim zaklęciem. Najgłębszą część nocy spędził rozważając - myśląc nie co miało nadejść, a o tym co było. Poczuł powiew zimnego powietrza na swojej skórze, czuł ziemie pod sobą, ciągły przepływ jego oddechu oraz wolne bicie serca jakby odliczało ostatnie momenty jego życia. Jednakże teraz, gwiazda poranna – Aiedail, wznosiła się znad wschodu zapowiadając nadejście świtu – i czas aby przygotować samego siebie do bitwy. Zadbał o każdy cal swojego wyposażenia, regulując uprząż tak aby była jak najbardziej wygodna dla Saphiry, opróżnił wszystkie przegrody z wyjątkiem tej w której znajdowało się Serce Glaedra i obicie pod siodło, zapiał sprzączkę od pasa na miecz i sprawdził go jeszcze pięć razy. Skończył sprawdzać pasy na siodle, wtedy zeskoczył ze Saphiry. - Wstań - powiedział. Elva spojrzała na niego poirytowana, czyszcząc trawę wokoło swojej tuniki. Ruszając się szybko, przejechała dłońmi po swoich szczupłych ramionach i szarpnęła krawędź swojego pasa na maczugę upewniając się czy leży dobrze. - Kto zrobił to dla ciebie? - Para czarujących drwali o imieniu Ûmar i Ulmar - jej policzki zmarszczyły się, gdy się do niego uśmiechnęła. - Nie myśleli, że będę tego potrzebowała, ale byłam bardzo przekonywująca.

159

Tego jestem pewna - powiedziała Saphira do Eragona powstrzymując się przed uśmiechem. Dziewczynka spędziła sporą część nocy na rozmowie ze smokami, czarując ich jak tylko mogła. Jednakże, Eragon mógł powiedzieć, że z całą pewnością się jej bały - nawet jeden z najstarszych, Valdr - nie wiedział jak przezwyciężyć siłę Elvy. Nikt nie wiedział.

- Więc, Umar i Ulmar dali ci ostrze do walki… z czym? – zapytał. Elva zmarszczyła brwi. - Skąd mam wiedzieć? Spoglądał na nią przez chwilę, poczym chwycił swój stary nóż myśliwski, którego używał podczas jedzenia. Zamocował go sztywno do rzemienia przy biodrze. - Na wszelki wypadek - rzekł kiedy zaprotestowała. - Teraz możesz wejść. Posłusznie wspięła się na jego plecy i obięła go wokół szyi. Trzymał ją w ten sposób w górze, co było równie niekomfortowe dla niego jak i dla niej, ale był do tego zmuszony, gdyż nie była w stanie dotrzymywać mu kroku pieszo. Ostrożnie wspiął się po Saphirze do wysokości jej ramion chwytając się jednego ze szpikulców wystających z jej szyi i przekręcając swoje ciało, aby Elva mogła wsiąść na siodło. Gdy tylko poczuł, że już z niego zeszła, zeskoczył na ziemię. Podał jej tarczę przechyliła się niebezpiecznie do przodu, prawie spadając z Saphiry. - Trzymasz? - zapytał - Tak - powiedziała podciągając tarczę na swoje kolana. Dając jednoznaczny znak ręką, aby ruszać. Dobywszy Brisingara, aby ten nie przeszkadzał mu w chodzie, Eragon pobiegł w górę wzgórza gdzie ukląkł na jednym kolanie, pochylając się równocześnie tak nisko jak tylko mógł. Za nim, podążała Saphira na wpół zgięta, z przyległą głową do ziemi na wysokości Eragona, aby zobaczyć to co on zobaczył. Gęste kolumny ludzi, krasnoludów, elfów, Urgali oraz Kotołaków wylewały się z obozu Vardenów. Ciemne światło padało na nich przez co trudno było rozpoznać kogokolwiek. Kolumny podążały w kierunku Urû'baenu, kiedy żołnierze byli na pół mili od miasta, podzielili się na trzy linie. Jedna ustawiła się przed przednią bramą, jedna skierowała się w kierunku bramy południowo-wschodniej, a trzecia z nich skierowała się w kierunku bramy północno-zachodniej. Gdy ostatnia grupa ustawiła sie we formacji, nadszedł czas aby Eragon wraz z Saphirą dołączyli do armii.

160

Żołnierze owinęli swoje nogi i bronie szmatami oraz zniżyli głos do szeptu. Mimo to Eragon od czasu do czasu nadal słyszał ryk osła lub rżenie konia czy ujadanie psów podczas przemarszu. Żołnierze na ścianach zapewne zauważyli ruch, najprawdopodobniej kiedy wojownicy zaczęli przenosić katapulty, palisady i machiny oblężnicze na polach przed miastem. Eragon był zaskoczony faktem że ludzie, krasnoludy i urgale pragnęli nadal tej bitwy po tym jak zobaczyli Shruikana. Muszą mieć wiele wiary w nas - powiedziała Saphira. Największa odpowiedzialność spoczywała na nim, ale miał nadzieje że jeśli zginie, chociaż kilku żołnierzy przeżyje.

Tak, ale jeśli Shruikan znowu wyleci to wszyscy zaczną uciekać jak wiele ludzi przed myszami. Więc do tego nie dopuścimy. Róg zabrzmiał w Urû’baenie, a później następny i kolejny, a światła zaczęły się pojawiać w całym mieście, latarnie oraz pochodnie. No to lecimy na szczyt - mruknął Eragon, puls nieznacznie mu przyśpieszył. Teraz, gdy alarm został podniesiony, Vardeni zaniechali wszystkie próby ukrycia nadchodzącej bitwy. Na wschodzie, grupy elfów na koniach ruszyły galopem w kierunku wzgórza okalającego miasto planując atak z jej szczytu na główny mur okalający Uru’baen. W centrum obozu Vardenów który był prawie pusty, Eragon dostrzegł błyszczący kształt Saphiry. Na „fałszywej” Saphirze dostrzegł siedzącą samotną postać- wiedział, że była to doskonała kopia jego samego- trzymającego miecz i tarczę. Duplikat Saphiry uniósł głowę i rozłożył skrzydła, następnie wystrzeliła w powietrze wydając ogłuszający ryk. Zrobili kawał dobrej roboty, nieprawdaż? - powiedział do Saphiry. Elfy rozumieją jak powinien wyglądać i zachowywać się smok… w przeciwieństwie do ludzi. Cień Saphiry padł na grupę wojowników na północy, choć Eragon zauważył, że Elfy uważały, aby zachować ją w pewnej odległości od ludzi i krasnoludów, tak aby nie spoglądali w jej kierunku i nie zauważyli ze nie jest to nic innego jak tylko tęcza. Słońce oświeciło Vardenów i ich sojuszników zebranych w uporządkowanych formacjach w każdych z trzech miejsc przed murami. Wewnątrz miasta. Żołnierze Galbatorixa przygotowywali się do odparcia ataku, wydawali się spanikowani i zdezorganizowani. Jednakże Eragon wiedział żę te zamieszanie nie potrwa długo.

161

Teraz - pomyślał. Teraz! Nie czekajmy ani chwili dłużej. Rozglądając się wzrokiem na budynki, szukując najmniejszego skrawka czerwieni, nie dostrzegł jednak nic. Gdzie jesteś do cholery? Pokaż się! Kolejne trzy rogi zabrzmiały, tym razem Vardenów. Wielki chór krzyków i płaczów wzrastał pośród armii, i wtedy Vardeni zaczęli ostrzeliwać miasto machinami wojennymi, łucznicy wystrzelili strzały, a szeregi żołnierzy rozproszyły się napierając na ściany pozornie nie do zdobycia. Kamienie, oszczepy i strzały wystrzeliły lecąc powoli zanim dotarły za mury miasta. Żadne z pocisków nie uderzyły w zewnętrzną ścianę - nie byłoby sensu, aby spróbować je obalić w ten sposób, więc dowódcy rozkazali kierować je powyżej i nad nie. Kamienie, które trafiły za mury miasta spowodowały zniszczenia, które można było dostrzec z obrzeży miasta, przedzierając się poprzez budynki i ulice niczym gigantyczne kulki. Eragon pomyślał, jak straszne byłoby obudzić się pośród takich zamieszek, z wielkimi kamieniami spadającymi z nieba. Wtedy kolejny ruch zwrócił jego uwagę, był to cień Saphiry który pojawił się ponad kolumnami wojowników. Trzy razy machnęła i wypuściła nieco jaśniejszy ogień niż normalnie. Wiedział, że ogień stworzony jest za pomocą magii elfów, które ustawiły się w pobliżu północnej części muru podtrzymując iluzję. Zjawa Saphiry spadała z nieba tam i z powrotem na tym samym odcinku muru, czyszcząc go ze żołnierzy. Przy pomocy dwunastu elfów Saphira pofrunęła w górce na jedną z wierz spoglądając w głąb Uru’aenu. Jeśli Murtagh i Cierń wkrótce się nie pojawią zaczną zastanawiać się dlaczego nie atakujemy innych części muru - powiedział do Saphiry Będą myśleli, że bronimy wojowników próbujących przedrzeć się przez mur. - odpowiedziała. Daj im czas. Gdzie indziej, wzdłuż muru, żołnierze na flankach wystrzeliwali strzały i oszczepami w armie poniżej wycinając przy tym kilkudziesięciu żołnierzy. Ofiary były nieuniknione, ale Eragon żałował ich wszystkich tak samo, zadaniem tych wojowników było tylko odwracać uwagę przez co mieli niewielkie szanse na przełamanie murów miasta. W międzyczasie oblężenie przeniosło się bliżej wierz, strzały trafiały w kolejne kondygnacje zabijając wojowników na murach. U góry, wiąska ognia przelała się poprzez jedną kondygnację i zniknęła gdy dotarła do jej krawędzi. Eragon spojrzał w górę i dostrzegł błyski światła na szczycie muru . Dostrzegł cztery ciała spadające z murów niczym nieruchome lalki które spadły bezdźwięcznie na ziemie. Widok ten zadowolił Eragona, oznaczało to że zdobyli górną część muru. Kopia Saphiry rzucił pętlę nad miastem, podpalając po drodze kilka budynków. Gdy to zrobiła, stado strzał wystrzeliło z pobliskiego dachu. Skręciła aby uniknąć strzał i pozornie przypadkowo uderzyła w jedną z sześciu zielonych elfach wież rozsypując odłamki po Uru’baenie. 162

Zderzenie wyglądało zupełnie prawdziwie. Eragon skrzywił się ze współczuciem gdy zobaczył jak lewe skrzydło smoka rozbija się o wieże, kości łamały się niczym łodygi suchej trawy. Imitacja Saphiry ryczała i rzucała się gwałtownie i spadła w dół ulicy. Budynki ukryły jej postać ale ryki słyszane były w okręgu jednej mili a płomień zdawał się palować ściany pobliskich domów i oświetlając od spodu kamienne pułki rozpostarte ponad miastem. Nigdy nie byłabym tak niezdarna - parsknęła Saphira

Wiem. Mineła minuta. Napięcie w Eragonie wzrosło do poziomu niemal nie do zniesienia Gdzie oni są? - warknął, zaciskając pięści. Z każdą sekundą stawało się coraz bardziej prawdopodobne że żołnierze zrozumieją iż smok który spadł w dół tak naprawdę nigdy nie istniał. Saphira zobaczyła ich pierwsza Tam – powiedziała przekazując mu swoje myśli. Niczym rubinowe ostrze spadł z góry Cierń - wystrzelił z ukrycia na urwisku. Leciał w dół kilkaset metrów a następnie rozłożył skrzydła wyhamowując do bezpiecznej prędkości lądując w centrum, nieopodal gdzie iluzja Saphiry miał spaść.

Eragon pomyślał że zauważył Murtagha na czerwonym smoku, ale odległość była zbyt wielka, aby się upewnić. Miał nadzieję, że był to Murtagh… jeśli był to Galbatorix - ich plan był praktycznie skazany na porażkę Tam muszą być tunele w kamieniach - powiedział do Saphiry Kolejne płomienie wystrzeliły pomiędzy budynkami a następnie objawiła się postać Saphiry która wskoczyła na dał niczym ptak z rannymi skrzydłami, trzepotała skrzydłami aby po chwili ponownie spaść ku ziemi. Cierń podążał za nią. Eragon nie czekał na więcej. Obrócił się, pobiegł wzdłuż szyi Saphiry i rzucił się na siodło za Elvą. Zajęło to zaledwie kilka sekund aby wślizgnąć nogi w rzemyki i podciągnąć je po dwa razy z każdej strony. Reszte puścił luzem, podciągnął również te przylegające do nóg Elvy Szybko intonując słowa wypowiedział zaklęcie mające ukryć trójkę z nich. Gdy magia zadziałała, doświadczył typowego przy procesie znikania ciała uczucia dezorientacji. Wyglądało to jakby był zawieszony kilka stóp nad ciemnym kształtem smoka wygniecionym w roślinach wzgórza. W chwili gdy zakończył zaklęcie Saphira ruszyła do przodu. Zeskoczyła ze szczytu wzgórza i zamachała mocno skrzydłami próbując zyskać wysokość. 163

- To nie jest zbyt wygodne, prawda? - powiedziała Elva, gdy Eragon zabierał od niej swoją tarczę. - Nie, nie zawsze! - odparł, przekrzykując wiatr. Z tyłu swego umysłu czuł Glaedra, Umarotha i inne Eldunarí obserwujące jak Saphira zmienia kurs i zaczyna lecieć w stronę obozu Vardenów. - Teraz możemy się zemścić - rzekł Glaedr. Eragon zgarbił się nad Elvą, gdy Saphira nabierała prędkości. Widział Blödhgarma i jego dziesięciu elfickich magów, jak również dzierżącą Dauthdaert Aryę zgromadzonych w centrum obozu. Każde z nich miało trzydziestostopowy kawałek liny zawiązany wokół klatki piersiowej pod pancerzem. Na drugim końcu wszystkie liny były przywiązane do kłody grubej niczym udo Eragona i wysokiej jak w dorosły urgal. Kiedy Saphira zanurkowała nad obóz, Eragon wysłał myślowy sygnał i dwójka elfów podrzuciła pień w powietrze. Saphira chwyciła go szponami, elfy skoczyły i w moment później, Eragon odczuł wstrząs a smoczyca opadła nieco w dół pod ciężarem. Przez jej ciało Eragon ujrzał elfy, liny i kłodę znikające z jego pola widzenia, jako że elfy wypowiedziały zaklęcie niewidzialności, to samo co on. Wykonując potężne ruchy skrzydłami, Saphira wzleciała tysiące stóp nad ziemię, wystarczająco wysoko by ona i elfy poniżej mogli wyraźnie dostrzec mury i budynki miasta. Po ich lewej Eragon przelotnie ujrzał najpierw Ciernia a następnie iluzję Saphiry goniących się pieszo przez północną część miasta. Elfy kontrolujące zjawę próbowały zająć Murtagha i Ciernia atakami fizycznymi, tak by żaden z nich nie miał sposobności do ataku mentalnego. Gdyby to zrobili bądź złapali widmo, szybko zdaliby sobie sprawę, że zostali oszukani. Tylko kilka minut dłużej - myślał Eragon. Saphira latała nad polami. Latała nad katapultami z ich związanymi przysięgami zespołami, nad oddziałami łuczników ze strzałami wbitymi w ziemię przed nimi, jak pęczki biało zakończonej trzciny. Nad wieżami oblężniczymi i nad piechotą: ludźmi, krasnoludami i Urgalami ukrytymi pod tarczami, pędzącymi pod mur. Pomiędzy nimi były elfy: wysokie i smukłe, w jasnych hełmach z włóczniami o długich ostrzach oraz mieczami o wąskich klingach. Nagle Saphira wzniosła się nad muru. Eragon poczuł dziwne kłucie gdy Saphira ponownie pojawiła się pod nim, a jego wzrok natrafił na tył głowy Elvy. Założył, że Arya i inne elfy wiszące poniżej także stały się widzialne. Eragon zmełł w ustach przekleństwo i zakończył ukrywające ich zaklęcie. Wyglądało na to, że czary rzucone przez Galbatorixa nie pozwoliły dostać się im do miasta niewidocznymi.

164

Saphira przyspieszyła lot w stronę solidnej bramy twierdzy. Pod nimi Eragon słyszał krzyki strachu i zdziwienia, ale nie zwracał na nie uwagi. Jedynymi jego zmartwieniami byli Murtagh i Cierń, nie żołnierze. Pracując skrzydłami Saphira przybliżała się do bramy. Gdy wyglądało na to, że zamierza się z nią zderzyć, skręciła i wzniosła się pionowo w górę jednocześnie machając skrzydłami do tyłu by zwolnić. Gdy dotarła bliska zatrzymania, zaczęła dryfować w powietrzu aż elfy stanęły bezpiecznie na ziemi. Gdy tylko przecięli liny i odsunęli się, Saphira wylądowała na dziedzińcu przed bramą, szarpiąc Eragonem i Elvą. Eragon wyszarpnął z klamer paski mocujące jego i Elvę do siodła. Następnie pomógł dziewczynce zsunąć się na dół z pleców Saphiry i pospieszyli za elfami w stronę bramy. Wejście do cytadeli było w formie dwóch wielkich czarnych drzwi, które stykały się w punkcie wysoko nad nimi. Wyglądały na wykonane z litego żelaza. Zdobiły je setki, jeśli nie tysiące zaostrzonych kolców, każdy wielkości głowy Eragona. To był zniechęcający widok. Eragonowicięzko było wyobrazić sobie mniej gościnne wejście. Z włócznią w ręku Arya pobiegła do przejścia wypadowego po lewej stronie drzwi. Wejście to było widoczne jedynie jako cienka, mroczna blizna o zarysie prostokąta o szerokości ledwo wystarczającej dla jednego człowieka. Wewnątrz prostokąta znajdował się poziomy pas metalu, szeroki na może trzy palce i trzy razy tyle długi, który był nieco jaśniejszy niż otoczenie. Gdy Arya zbliżała się do drzwi, pas zanurzył się wewnątrz na pół cala, po czym zsunął się chrobocząc. Para sowich oczu wyzierała z ciemnego wnętrza. - Ty tam, kim jesteś?- zapytał wyniosły głos. - Zatrzymaj się lub odejdź! Bez wahania Arya pchnęła Dauthdaertem przez szczelinę. Z wnętrza wydobył się bulgot, po którym Eragon usłyszał dźwięk ciała upadającego na podłogę. Arya podniosła lancę i strząsnęła krew i kawałki ciała z kolczastego ostrza. Po tym uchwyciła rękojeść broni obydwoma rękoma, umieściła czubek broni wzdłuż prawej szczeliny wyjścia wypadowego i krzyknęła: - Verma! Eragon zmrużył oczy i odwrócił się gdy gwałtowny, niebieski płomień pojawił się pomiędzy włócznią i bramą. Nawet stojąc kilka stóp dalej czuł gorąco. Jej twarz wykrzywiła się z wysiłku. Arya wcisnęła ostrze włóczni w bramę, powoli tnąc żelazo. Iskry i krople roztopionego metalu spadały spod ostrza i rozpływały się po brukowanym podłożu jak tłuszcz na rozgrzenj patelni, zmuszając Eragona i innych do cofnięcia się.

165

Gdy ona pracowała, Eragon spojrzał w kierunku Ciernia i złudzenia Saphiry. Nie mógł ich zobaczyć, ale mogł słyszeć ryki i łoskoty walących się budynków. Elva ugięła się przed nim. Spojrzał w dół i zobaczył, że drży i poci się, jakby miała gorączkę. Ukląkł przy niej. - Chcesz bym cię nosił? Potrząsnęła głową. - Polepszy mi się gdy będziemy wewnątrz, z dala od... tego - wskazała ręką w kierunku bitwy. Na obrzeżach dziedzińca Eragon zauważył kilku ludzi – nie wyglądających na żołnierzy – stojących na wolnej przestrzeni między wielkimi domami, obserwujących to, co robili. Możesz ich przestraszyć? - zapytał Saphiry w myślach. Machnęła głową wokół i warknęła, dzięki czemu gapie szybko uciekli. Kiedy fontanna iskier i rozżarzony do białości metal przestał się jarzyć Arya kopnęła w drzwi portu, i dopiero za trzecimkopnięciem, drzwi wpadły do wewnątrz i wylądowały na ciele strażnika. Sekundę później, zapach spalonej wełny i skóry dotarł do ich nozdrzy. Wciąż trzymając Dauthdaert, Arya przeszła przez Ciemny Portal. Eragon wstrzymał oddech. Bez względu na ilość oddziałów jaką Galbatorix umieścił w cytadeli, Dauthdaert powinna pozwolić jej przejść bez żadnych przeszkód, tak jak to miało miejsce, wtedy gdy włócznią otworzyła szczelinę wypadową. Ale zawsze istniała szansa, że król rzucił specjalne zaklęcie i Dauthdaert nie będzie w stanie się przeciwstawić. Ku jego uldze nic się jednak nie wydarzyło, gdy Arya weszła do cytadeli. Następnie grupa dwudziestu żołnierzy ruszyła w jej kierunku, z wycelowanymi ku niej pikami. Eragon obrócił Brisingra i podbiegł do wejścia cytadeli, ale nie odważył się przekroczyć progu twierdzy wraz z nią, jeszcze nie. Dzierżąc włócznię z taką samą biegłością, jak jej miecz, Arya torowała sobie drogę pośród mężczyzn pokonując ich z niesamowitą szybkością. - Dlaczego jej nie ostrzegłaś? – wykrzyknął Eragon, nie odrywając oczu od walki. Elva dołączyła do niego przez otwór w bramie. - Ponieważ nie są dla niej zagrożeniem. Jej słowa okazały się prorocze, nikomu z żołnierzy nie udało się jej zranić. Ostatnich dwóch mężczyzn próbowało uciec, ale Arya udaremniła ich ucieczkę i zabiła ich, zanim udało im się odejść kilkanaście metrów w dół ogromnego korytarza, który był nawet większy niż cztery główne korytarze Tronjheimu.

166

Gdy wszyscy żołnierze zginęli, Arya odciągnęła na bok ciała tak, aby ścieżka do szczeliny wypadowej była jak najbardziej widoczna. Następnie szła korytarzem dobre czterdzieści stóp, pozostawiwszy Dauthdaert na podłodze, i przybliżyła się z powrotem do Eragona. Ponieważ jej dłoń nie trzymała już włóczni, jej ścignęła napięły się jakby przygotowując się do uderzenia, ale wolała pozostać bez ruchu, na wypadek jakiejś magii mogącej znajdować się w pobliżu. - Czy czujesz coś? - krzyknął Eragon. Jego głos odbijał się echem we wnętrzu sali. Pokręciła głową. - Tak długo jak będziemy trzymać się z dala od bramy, powinniśmy czuć się dobrze. Eragon wręczył włócznię Blödhgarmowi, którzy wziął ją i przeszedł przez bramę. Wraz z Aryą i pokrytym futrem elfem wszedł do pokoju i zaczął szukać ukrytych mechanizmów po obu stronach bramy, aby je otworzyć, zadanie, które byłyby poza zasięgiem zwykłych ludzi. Brzęk łańcuchów wypełnił powietrze, gigantyczne żelazne drzwi powoli zakołysały się na zewnątrz. Gdy tylko szpara była wystarczająco szeroka dla Saphiry - Stop! – krzyknął Eragon. I w momencie drzwi się zatrzymały. Blödhgarm wyszedł z pokoju po prawej i po uzyskaniu bezpiecznej odległości od progu podał Dauthdaert jednemu z elfów. W ten sposób, pozostałe elfy weszły do cytadeli jeden po drugim podając sobie włócznię. Gdy już tylko Eragon, Elva, i Saphira pozostali na zewnątrz, straszny ryk zabrzmiał w północnej części miasta, i przez chwilę, cały Urû'baen zamilkł. "Odkryli nasze oszustwo – zawołał elf Uthinarë. Rzucił włócznią do Eragona. - Pospiesz się, Argetlamie! - Jesteś następna - powiedział Eragon, przekazując Dauthdaert Elvie. Kołysząc włócznią w jej małych ramionach, przebiegła szybko przez próg dołączając do elfów, a następnie rzuciła włócznię z powrotem do Eragona, który chwycił ją i także przebiegł przez próg. Obracając się, zobaczył jak Cierń wyrasta ponad budynkami daleko na obrzeżach miasta. Eragon ukląkł na jedno kolano, położył Dauthdaert na podłodze. - Szybko! – krzyknął głośno do Saphiry.

167

Minęło kilka sekund, zanim Saphirze udało się podnieść włócznię jej szczękami. W końcu trzymając włócznię w pysku, wskoczyła do ogromnego korytarza rozrzucając ciała żołnierzy. W oddali, Cierń ryknął wściekle i intensywniej machając skrzydłami leciał ku cytadeli. Mówiąc razem, Arya i Blödhgarm rzucili zaklęcie. Ogłuszający łoskot odbijał się od kamiennych murów i żelazne drzwi kołysząc się zamknęły się o wiele szybciej, niż się otworzyły. Zamknęły się z takim łoskotem, że Eragon poczuł poprzez nogi drżenie podłogi, a następnie trzy metalowe, grube i szerokie na sześć stóp bale, zjechały z każdej ściany i przez wsporniki, śrubami zostały przymocowane do wnętrza drzwi, zabezpieczając je przed otworzeniem. - To powinno utrzymać je przez jakiś czas - powiedziała Arya. - Nie na tak długo- powiedział Eragon, patrząc na otwartą szczelinę wypadkową. Potem odwrócił się i rzucił okiem na to, co rozpościerało się przed nimi. Korytarz prowadził do tego, Eragon domyślał się, że było to blisko ćwierć mili, co było w głębi wzgórza za Uru’baenem. Na samym końcu korytarza był inny zestaw drzwi, tak duży, jak pierwszy, ale drzwi były pokryte złotymi wzorami, które pięknie świeciły w świetle bezpłomiennych latarni zamontowanych w regularnych odstępach wzdłuż ścian. Dostrzegł też dziesiątki mniejszych korytarzy i odgałęzień w obie strony, ale żadne nie było wystarczająco duże, aby pomieścić Shruikana, choć Saphira mogłaby zmieścić się w niektórych z nich. Czerwone sztandary z wyhaftowanym zarysem poskręcanego płomienia, który Galbatorix używał jako swoją pieczęć, wisiały na ścianach co sto metrów. W przeciwnym razie, sala była całkowicie pusta. Sama wielkość przejścia onieśmielała, a jego pustka uczyniła Eragona jeszcze bardziej nerwowym. Założył, że sala tronow abyła po drugiej stronie złotych drzwi, ale nie sądził, że byłoby tak proste, jak na wyciagnięcie ręki. Jeśli Galbatorix był nawet w połowie tak przebiegły jak jego reputacja sugerowała, to umieścił na korytarzu dziesiątki, jeśli nie setki pułapek. Eragon uznał to za zagadkę, że król jeszcze ich nie zaatakował. Nie czuł dotyku żadnej świadomości oprócz tej Saphiry i jego towarzyszy, ale pozostał w pełni świadomy, jak blisko był króla. Cała cytadel awydawała się ich obserwować. - On musi wiedzieć, że tutaj jesteśmy - powiedział. - Każdy z nas. - Więc musimy się pośpieszyć - powiedziała Arya i wyjęła Dauthdaert z pyska smoczycy. Broń była pokryta śliną. - Thurra - powiedziała Arya i szlam spadł na podłogę. Za nimi, za żelazną bramą, rozległ się głośny hałas, kiedy Cierń wylądował na dziedzińcu. Z jego paszczy wydobył się ryk frustracji, i wtedy coś ciężkiego uderzyło w bramę, a mury zadrżały z brzdękiem.

168

Arya wybiegła na przód grupy, a Elva dołączyła do niej. Ciemnowłosa dziewczyna położyła dłoń na trzonie włóczni – w ten sposób także ona mogła korzystać z obronnej siły włóczni - i razem we dwójkę ruszyły do przodu, a grupa podążyła za nimi w dół długiego korytarza, przybliżając się coraz bardziej do głównej części legowiska Galbatorixa.

169

Burza cichnie

P

anie, już czas - Roran otworzył oczy i gestem ręki odprawił chłopca z latarnią, który wetknął głowę do jego namiotu. Posłaniec wybiegł i Roran pochylił się, by pocałować Katrinę w policzek. Oddała pocałunek. Nikt nie spał. Obydwoje się zarumienili. Zaczęli się ubierać. Katrinie poszło to szybciej - Roran musiał dodatkowo wdziać pancerz zabrać broń.

Gdy wciągnął rękawice, dała mu kromkę chleba, kawałek sera i filiżankę letniej herbaty. Wzgardził chlebem, wziął gryz sera oraz przechylił całe naczynie z herbatą na raz. - Jeśli to będzie dziewczynka, dam jej wojownicze imię - powiedział po chwili. - A co jeżeli urodzi się chłopiec? - To samo. Syn czy córka, musisz być silna w walce o przetrwanie na tym świecie. - Zrobię to. Obiecuję - odsunęli się od siebie, dziewczyna spojrzała mu w oczy. - Walcz dobrze, mój mężu. Skinął głową, po czym odwrócił się i wyszedł nim stracił opanowanie. Ludzie pod jego rozkazami ustawiali się przy północnym wejściu do obozu gdy do nich dołączył. Jedyne światło jakim dysponowali pochodziło z bladej poświaty nad nimi oraz z pochodni ustawionych wzdłuż drogi prowadzącej z obozowiska. W niewyraźnym, migocącym oświetleniu figury żołnierzy można bytło wziąć za bandę szurających nogami bestii, groźnych i obcych. W ich szeregach była duża liczba urgali, w tym kilku Kullów. Jego batalion składał się w większości z tych stworów. Nasuada uznała, że lepiej powierzyć dowództwo jemu niż komukolwiek innemu. Urgale niosły długie, mocne drabiny oblężnicze, których można używać do wspięcia się na mury miasta. Oprócz tego pomiędzy ludźmi znajdowało się też trochę elfów. Większość ich rasy wolała walczyć sama, na własną rękę, ale królowa Islanzadi pozwoliła kilku na dołączenie do armii Vardenów jako obronę przed atakami magów Galbatorixa. Roran powitał elfy i spytał o ich imiona. Odpowiedzieli dosyć uprzejmie, ale czuł że nie mają zbyt wysokiego mniemania o nim. To mu pasowało. Nie zwracał na nich więcej uwagi. W elfach było coś, co sprawiało, że im nie ufał. Był zbyt wyniosłe, zbyt dobrze wyszkolone, i co najważniejsze zbyt inne. Krasnoludy i urgale potrafił zrozumieć. Jednak nie elfy-nie miał pojęcia o czym myślą i to go niepokoiło. - Powodzenia, Młotoręki! - powiedział Nar Garzhvog szeptem słyszalnym na trzydzieści 170

kroków. - Dzisiaj przyniesiemy wielką chwałę naszym ludom! - Tak, dzisiaj przyniesiemy wielką chwałę naszym ludom - zgodził się Roran odchodząc. Ludzie byli zdenerwowani, niektórzy młodsi wojownicy wyglądali jakby mieli być chorzy- i niektórzy byli, tego można się było spodziewać- ale nawet starsi żołnierze wyglądali na napiętych, przygnębionych, do tego nazbyt małomównych oraz zamkniętych w sobie. Przyczyna tego stanu była oczywista - Shruikan. Roran nie miał innego sposobu podniesienia ich na duchu niż przez ukrywanie swoich własnych lęków. Miał nadzieję, że nie stracą całej odwagi. Czekanie na zbliżającą się bitwę było straszne dla wszystkich, z nim włącznie. Poświęcili wiele by osiągnąć ten cel. W nadchodzącej bitwie ryzykowali nie tylko swoje życia. Chodziło o bezpieczeństwo i dobrobyt ich rodzin i potomków, które zależały od przyszłości. Wszystkie poprzednie bitwy były ważne, ale ta była finałowa. To był koniec. Tak czy inaczej, nie mogłoby by być więcej bitew z Imperium po tym dniu. Ta myśl wydawała się prawie nierealna. Nigdy wcześniej nie było szansy zabicia Galbatorixa. Podczas konfrontacji król wydawał się łagodny w rozmowie późno w nocy. Teraz ten czas prawie przeminął, perspektywa była przerażająca. Roran znalazł Horsta i innych mieszkańców Carvahall. Wielu z nich dołączyło do jego oddziału. Birgit stała między mężczyznami trzymając świeżo naostrzony topór. Pozdrowił ją unosząc tarczę, tak jak mógłby to uczynić z kuflem piwa. Gdy powtórzyła jego gest pozwolił sobie na ponury uśmiech. Wojownicy owinęli uzbrojenie i stopy szmatami i stali czekając na rozkaz wymarszu. Nastąpiło to po niedługim czasie. Wymaszerowali z obozu, starając się by ich ramiona i uzbrojenie nie hałasowało. Roran prowadził swoich ludzi przez pola do ich miejsca przed główną bramą Urû’baenu, gdzie dołączyli do dwóch innych batalionów: jednego pod dowództwem jego starego dowódcy, Martlanda Rudobrodego oraz drugiego prowadzonego przez Jörmundura. Wkrótce później ogłoszono alarm w mieście, więc odwinęli ze szmat broń i stopy i przygotowali się do ataku. Kilka minut później zabrzmiały rogi Vardenów ogłaszając atak i wyruszyli przez ciemną ziemię w stronę rozległych murów miasta. Roran zajął miejsce w pierwszym szeregu szturmu. Była to najkrótsza droga do szybkiej śmierci, ale wojownicy musieli zobaczyć że staje twarzą w twarz z tym samym niebezpieczeństwem co oni. Miał nadzieję, że podniesie ich to na duchu i powstrzyma przez złamaniem linii po pierwszym starciu. Bez względu na to co się wydarzyło, zdobycie Urû’baenu mogło nie być łatwe. Tego był pewien. Biegli za jedną z wieży oblężniczych, której koła miały ponad dwadzieścia stóp wysokości i skrzypiały jak para zardzewiałych zawiasów tocząc się na otwartej przestrzeni. Strzały i oszczepy rzucane przez żołnierzy w murów zasypywały ich.

171

Elfy krzyknęły w swojej dziwnej mowie, i przez słaby blask zorzy, Roran zobaczył jak wiele strzał i włóczni zawraca i pogrąża w chaosie obrońców. Ale nie wszystkie. Mąż za nim rozpaczliwie krzyknął, a Roran usłyszał brzęk zbroi ludzi i urgali skaczących by ominąć ciała upadłych wojowników. Roran nie patrzył do tyłu, ani tak jak reszta jego oddziału nie zwolnił w ich karkołomnej szarży w stronę muru. Strzała uderzyła w tarczę, którą trzymał nad głową. Ledwo poczuł jej uderzenie. - Drabiny! Zróbcie miejsce dla drabin! - krzyknął odsuwając się na bok, gdy dotarli pod mur. Urgale niosące drabiny zostały przepuszczone do przodu. Wielka długość drabin powodowała, że Kulle musiały użyć do jej postawienia w pionie drewnianych słupów. Gdy tylko drabiny dotknęły murów, ugięły się pod swoim ciężarem. Na dwóch trzecich wysokości doszło do takiego ugięcia, że drabina oparła się o gładzony kamień i ślizgała się to w jedną, to w drugą stronę grożąc upadkiem. Roran przecisnął się do tyłu przez ludzi i złapał jedną z elfek, Othíarę, za ramię. Posłała mu pełne złości spojrzenie, które zignorował. - Utrzymaj drabiny w miejscu! – krzyknął. - Nie pozwól żołnierzom ich odepchnąć! Kiwnęła głową i zaczęła śpiewać, tak jak robili to inni przedstawiciele jej rasy. Roran w pędzie wrócił z powrotem do muru. Jeden z Vardenów właśnie zaczynał się wspinać po najbliższej drabinie. Chwycił go za pas i ściągnął w dół. - Pójdę pierwszy - rzekł. - Młotoręki! Roran zawiesił tarczę na plecach, po czym z młotem w dłoni zaczął wspinaczkę. Nigdy nie lubił wysokości, i gdy ludzi i urgale stawali się pod nim mniejsi, czuł się coraz bardziej niespokojnie. To uczucie stało się gorsze gdy dotarł to odcinka drabiny stykającego się z murem. Nie mógł dłużej otaczać szczebli rękoma ani pewnie stanąć pewnie-tylko kilka pierwszych cali jego butów mogło zmieścić się na obitych korą gałęziach. Musiał poruszać się ostrożnie aby być pewnym, że nie zsunie się. Włócznia przeleciała za nim, wystarczająco blisko aby poczuł wiatr na policzku. Zaklął i wspinał się dalej. Był mniej niż jard od blanek gdy żołnierz o niebieskich oczach wychylił się nad krawędzią i spojrzał prosto na niego. - Bah! - krzyknął Roran, a obrońca wzdrygnął się i cofnął o krok. Nie czekając aż zbierze myśli i oprzytomnieje, wspiął się po pozostałych szczeblach poczym przeskoczył nad blankami na szczyt muru. Żołnierz którego przestraszył stał kilka stóp od niego trzymając krótki miecz łucznika. 172

Jego głowa obróciła się w stronę grupy żołnierzy stojących dalej w dół muru, do których krzyczał. Tarcza Rorana była nadal przymocowana do pleców więc zamachnął się młotem celując w nadgarstek mężczyzny. Roran wiedział że bez tarczy mógłby mieć problem z pokonaniem wprawnego miecznika. Bezpieczniej było rozbroić przeciwnika tak szybko jak to możliwe. Żołnierz zauważył co on zamierza zrobić i sparował uderzenie. Wtedy dźgnął Rorana sztyletem w brzuch. Czy też raczej próbował to zrobić, Zaklęcie Eragona zatrzymało czubek ostrza ćwierć cala od brzucha Rorana. Wojownik burknął, zaskoczony, po czym skończył walkę trzema szybkimi uderzeniami rozwalając czaszkę wroga. Zaklął ponownie. To był nie najlepszy początek. Na górze i dole muru dużo Vardenów próbowało wspinać się nad blankami. Kilku się udało. Oddziały wojska czekały przy szczytach większości drabin, a posiłki napływały ze strony schodów do miasta. Baldor dołączył do niego-wszedł po tej samej drabinie co Roran i razem pobiegli w stronę balisty obsługiwanej przez ósemkę żołnierzy. Była ona ustawiona blisko podstawy jednej z wielu wież wyrastających z muru, stojących co dwieście stóp. Za żołnierzami i wieżą Roran dostrzegł iluzję Saphiry stworzoną przez elfy, latającą nad murem i zataczającą kręgi oraz ziejącą na niego. Wojownicy byli sprytni - chwycili swoje włócznie i szturchali Rorana i Baldora, trzymając ich na dystans. Roran próbował złapać jedną z nich, ale ludzie dzierżący je byli zbyt szybcy i omal nie otrzymał rany. Jeszcze chwila i żołnierze mogli otoczyć jego i Baldora. Nim jednak doszło do takiej możliwości, urgal przedostał się nad krawędzią muru za żołnierzami, po czym opuścił głowę i zaszarżował, rycząc i wymachując wygiętą żelazną pałką trzymaną w ręce. Urgal uderzył jednego mężczyznę w pierś, łamiąc mu żebra oraz innemu miednicę przy ciosie w biodro. Ranni żołnierze nie powinni być zdolni do dalszej walki, ale gdy urgal odszedł dwóch podnisło się i jakby nic się nie stało i próbowało wbić mu sztylet w plecy. Poczucie zagrożenia wezbrało w Roranie. - Musimy celować w czaszki lub pozbawiać ich głów, aby ich zabić - warknął do Baldora. - Nie czują bólu! - krzyknął do Vardenów za nim, patrząc na żołnierzy. W przestrzeni nad miastem, iluzja Saphiry zderzyła się z wieżą. Każdy poza Roranem zatrzymał się na chwilę by spojrzeć; on wiedział co elfy zrobiły. Skacząc naprzód, zabił jednego z żołnierzy ciosem w skroń. Użył jego tarczy by 173

odepchnąć następnego przeciwnika na bok. Wtedy był już za blisko aby z ich włóczni był jakiś pożytek więc mógł szybko się z nimi rozprawić swoim młotem. Tylko on i Baldor wybili resztę żołnieży wokół balisty. -Widziałeś to? Saphira...- Baldor rzekł do Rorana z rozpaczą w głosie. - Ma się dobrze. - Ale... - Nie martw się o to. Nic jej nie jest. Baldor przez chwilę był nieprzekonany, ale zaakceptował słowa Rorana i ruszyli na następną grupę wrogów. Wkrótce potem Saphira - prawdziwa Saphira - pojawiła się nad południową partią muru lecąc w stronę cytadeli, wywołując ulgę i podnosząc na duchu Vardenów. Roran zmarszczył brwi. Miała pozostać niewidoczna przez cały lot. - Frethya. Frethya - powiedział szybko na jednym oddechu. Pozostał widoczny. Świetnie - pomyślał. - Wrócić do drabin! - powiedział odwracając się. - Dlaczego? - spytał Baldor mocując się z innym żołnierzem. Wydając okrutny okrzyk, zepchnął rywala z muru w dół, do miasta. - Przestań zadawać pytania! Ruszaj się! Ramię w ramię, przedzierali się przez linię wroga dzielącą ich od drabin. To było krwawe i trudne. Baldor zebrał cięcie w lewą łydkę, za nagolennikiem oraz bolesny siniak na barku w miejscu gdzie trafiła go włócznia. Odporność żołnierzy na ból oznaczała że jedynym pewnym sposobem powstrzymania ich jest odebranie życia, co nie było łatwym zadaniem. Poza tym, oznaczało to że Roran nie może okazywać litości. Więcej niż raz myślał, że zabił wroga, by po chwili zostać przez niego zaatakowanym podczas walki z następnym przeciwnikiem. Przy blankach było tylu żołnierzy, że zaczął się obawiać, iż on z Baldorem nigdy nie przejdą. - Tutaj! Zostań tutaj - powiedział, gdy dotarli do najbliższej drabiny. Jeśli Baldor był zaintrygowany, nie okazywał tego. Odpierali wrogów aż dwóch innych wojowników nie wspięło się po drabinie i dołączyło do nich, potem trzeci, i w końcu Roran zaczął czuć że mają szansę odeprzeć żołnierzy i opanować fragment muru. Chociaż atak zaplanowano jako odwracający uwagę, Roran nie widział powodów by traktować go jako taki. Jeżeli mieli ryzykować życia, równie dobrze mogli zrobić coś ponad 174

wytyczne określone rozkazami. Potrzebowali murów oczyszonych z wrogów. Nagle usłyszeli wściekły ryk Ciernia. Czerwony smok pojawił się nad dachami budynków, leciał w stronę cytadeli. Roran ujrzał sylwetkę Murtagha z czerwonym mieczem w dłoniach. Siedział na grzbiecie smoka. - Co to ma znaczyć? - krzyknął Baldor między uderzeniami miecza. - To znaczy, że gra się rozpoczęła! - odkrzyknął Roran. - Przygotuj się. Te bękarty są niespodzianką! Ledwo skończył mówić gdy nad zgiełkiem bitwy zabrzmiał śpiew elfów, straszny i piękny jak oni śpiewający w tajemniczym języku. Roran uchylił się przed włócznią i dźgnął końcem młota w brzuch żołnierza, pozbawiając jego płuca powietrza. Mogli oni nie czuć bólu, lecz nadal musieli oddychać. Gdy żołnierz walczył o oddech, Roran prześlizgnął się przez jego obronę i zmiażdżył mu gardło krawędzią jego tarczy. Miał zaatakować kolejnego wroga gdy poczuł drżenie kamienia pod stopami. Cofał się aż jego plecy zetknęły się blankami, po czym stanął w rozkroku dla lepszej równowagi. Jeden z żołnierzy był wystarczająco głupi by popędzić na niego w tym właśnie momencie. Gdy biegł w jego stronę, poziom drżenia wzrósł, po czym szczyt muru zafalował jak rzucony koc i szturmujący żołnierze, jak również większość ich towarzyszy upadli na ziemię bez możliwości podniesienia się, jako że ziemia trzęsła się dalej. Z innej strony muru wieża oddzielająca ich od głównej bramy Urû’baenu wydała dźwięk przypominający pękanie góry. Wachlarzowate strumienie wody rozprysły się w powietrzu i wtedy, z wielkim hukiem, mur nad bramą zadrżał i zaczął pękać wewnątrz. Elfy nadal śpiewały. Gdy ruch pod jego stopami zanikł, Roran skoczył do przodu i zabił trzech żołnierzy nim byli w stanie podnieść się na nogi. Reszta odwróciła się i uciekła na dół schodami prowadzącymi do miasta - Po wszystkim! - krzyknął Roran, gdy postawił już Baldora na nogi. Uśmiechnął się, smakując krew. Może to nie był taki zły początek.

175

T

To co nie zabija o szczyt – stwierdziła Elva. Eragon zastygł ze stopą w powietrzu. Dziewczynka zatrzymała go. Cofnął się. - Skacz tam – powiedziała. Wskazała miejsce jard przed nim. – Przez ornament.

Przykucnął, wahając się. Czekał aż powie mu, czy to bezpieczne. Tupnęła rozdrażniona.

– To nie zadziała, jeśli tego nie zrobisz. Nie mogę powiedzieć, czy coś cię zrani, chyba że specjalnie zamierzałbyś znaleźć się w niebezpieczeństwie. – Posłała mu uśmiech, w którym znalazł mniej niż uspokojenie. – Nie obawiaj się. Nie pozwolę, aby coś ci się stało. Nadal niepewny, znów ugiął nogi i właśnie miał skoczyć naprzód, kiedy usłyszał: - Stój! Zaklął i cofnął ręce, próbując uchronić się od upadku na sekcję podłogi, który spowodowałby wysunięcie schowanych kolców, zarówno tych ukrytych wyżej, jak i poniżej. Kolce były trzecią pułapką, jaką spotkał Eragon i jego towarzysze w długim korytarzu prowadzącym do złotych drzwi. Pierwszą był zbiór ukrytych dołów. Drugą - kamienne bloki, które miały przysypać ich płasko. A teraz kolce, bardzo podobne do tych, co zabiły Wyrdena w tunelach pod Dras-Leoną. Zobaczyli, że Murtagh stoi w korytarzu, ale on nie zrobił żadnego wysiłku, aby ścigać ich bez Ciernia. Po kilku chwilach oczekiwania, zniknął w jednym pokojów, gdzie Arya i Blödhgarm rozbili bieżnie i koła, które otwierały i zamykały główną bramę fortecy. Naprawa mechanizmów mogłaby zająć Murtaghowi godzinę, mogli zaryzykować przeczekanie tego czasu. Musieli wybrać jedną z dwóch dróg, a nie ośmielali się próżnować. - Spróbuj trochę dalej – poleciła Elva. Eragon skrzywił się, ale zrobił co powiedziała. - Stój! Tym razem spadłby, gdyby Elva nie chwyciła tuniki na jego plecach. - Jeszcze dalej – powiedziała. Potem powtórzyła: – Stój! Dalej!

176

- Nie mogę – warknął. Jego frustracja wzrosła. – Nie bez podbiegu. - Ale z podbiegiem byłoby niemożliwe, aby zatrzymać się w samą porę. Elva powinna zdecydować, że skok jest niebezpieczny. – Co teraz? Jeśli kolce ciągną się całą drogą do drzwi, nigdy ich nie dosięgniemy. – Pomyśleli już o użyciu magii, by przepłynąć ponad pułapką, ale nawet najmniejsze zaklęcie mogłoby ją uruchomić, więc Elva twierdziła, że nie mają innego wyboru, jak jej zaufać. - Być może pułapka jest przeznaczona dla przechodzącego smoka – powiedziała Arya. – Jeżeli jest długa tylko na jard lub dwa, Saphira albo Cierń mogliby bez problemów przejść ponad nią zupełnie jej nie zauważając. Ale jeżeli ma sto stóp długości, to pewne że by ich schwytano. Nie, jeśli skaczę – powiedziała Saphira. – Sto stóp to niewielka odległość. Eragon wymienił zainteresowane spojrzenia z Aryą i Elvą. Tylko upewnij się, że nie pozwalasz swojemu ogonowi dotykać posadzki – upomniał ją. – I nie idź zbyt daleko, bo mogłabyś wpaść na inną pułapkę. Tak, mój mały. Saphira kucnęła i spięła się, obniżając głowę, dopóki ta nie znalazła się tylko stopę ponad kamieniem. Wbiła swe długie pazury w podłogę i skoczyła w dół korytarza, otwierając skrzydła tylko na tyle, aby dodać sobie trochę noszenia. Ku uldze Eragona, Elva milczała. Kiedy Saphira przebyła dwie pełne długości swojego ciała, złożyła skrzydła i spadła na podłogę z głośnym stukotem. Bezpiecznie – poinformowała. Jej łapy otarły się na posadzce, gdy się obróciła. Skoczyła z powrotem. Eragon i inni cofnęli się, aby zrobić jej miejsce do lądowania. A więc? – spytała. – Kto pierwszy? Odbyła cztery przeloty, żeby przewieźć ich wszystkich przez łoże kolców. Ruszyli naprzód szybkim truchtem. Arya i Elva znów na czele. Nigdy więcej nie spotkali pułapek, aż przebyli trzy czwarte drogi do błyszczących drzwi. Dziewczynka zadrżała i podniosła swoją małą rękę. Natychmiast stanęli. - Coś przetnie nas na pół, jeżeli pójdziemy dalej – powiedziała. – Nie jestem pewna, ale myślę, że to przyjdzie od ścian. Eragon zmarszczył brwi. To znaczyło, że cokolwiek będzie ich przecinać, posiada wystarczającą siłę, aby ich pokonać – niezbyt zachęcająca perspektywa. - A jeśli my... – zaczął mówić, gdy z oby stron przejścia wynurzyło się dwudziestu przyodzianych w czerń ludzi, mężczyzn i kobiet, którzy stanęli w linii przed nimi, blokując drogę.

177

Eragon czuł ostrza myśli pchniętych do jego umysłu, kiedy magowie wroga zaczęli skandować w pradawnej mowie. Otwierając szczęki, Saphira zalewała wojowników potokiem pulsującego płomienia, lecz jej atak przeszedł dokoła nich nie wyrządzając im szkody. Ogień zajął jeden ze sztandarów wiszących wzdłuż ściany. Kawałki tkaniny upadły na posadzkę. Eragon obronił się, lecz nie atakował kolejnych przeciwników. Zbyt długo trwałoby, pokonywanie magów pojedynczo. Ponadto ich śpiew go niepokoił: jeśli byli skłonni rzucić zaklęcie, zanim przejęli kontrolę nad jego umysłem – jak również jego towarzyszy – nie troszczyliby się dłużej, czy żyli, czy umarli, tylko o to, że zatrzymali intruzów. Przyklęknął na jedno kolano obok Elvy. Rozmawiała z jednym z wojowników, mówiąc coś o córce mężczyzny. - Stoją nad pułapką? – spytał przyciszonym głosem. Pokiwała głową nie przestając mówić. Wyciągając rękę, klepnął podłogę. Oczekiwał, że coś się wydarzy, ale nawet on cofnął się, kiedy poziomy arkusz blachy długi na trzydzieści stóp i gruby na cztery cale wyskoczył z obu ścian ze strasznym zgrzytem. Płyty metalu chwyciły magów między siebie i przecięły ich wpół. Potem szybko wycofały się do ukrytych szczelin. Prędkość działania wstrząsnęła Eragonem. Odwrócił wzrok od przerażającego widoku rozciągającego się przed nimi. Co za okropna śmierć. Obok niego Elva zachwiała się i opadła w przód zemdlona. Arya chwyciła ją, nim jej głowa uderzyła o posadzkę. Podtrzymując dziewczynkę elfka zaczęła szeptać do niej w pradawnej mowie. Eragon naradził się z innymi elfami, jak najlepiej obejść pułapkę. Zdecydowali, że najlepiej będzie przeskoczyć nad nią, tak jak zrobili to z polem kolców. Czterech z nich wspięło się na Saphirę. Smoczyca właśnie miała skoczyć naprzód, kiedy Elva krzyknęła słabym głosem: - Zatrzymajcie się! Nie róbcie tego! Saphira machnęła ogonem, ale nie ruszyła się z miejsca. Dziewczynka wyślizgnęła się z uścisku Aryi. Oszołomiona oddaliła się kilka stóp dalej, pochyliła się i zwymiotowała. Wytarła usta wierzchem dłoni, wpatrując się w poszarpane ciała, które leżały przed nimi, jakby usiłowała poskładać je z powrotem w swym umyśle. Nadal patrząc się na nie, powiedziała:

178

- Jest jeszcze inna pułapka, uruchomisz ją, jeśli skoczysz – Powietrze przeciął głośny, ostry dźwięk, gdy klasnęła w dłonie. Jej twarz wykrzywił grymas. – Ostrza wysuwają się wysoko ze ścian, tak samo jak na dole.. Eragona nurtowała myśl: - Dlaczego Galbatorix próbuje nas zabić? Jeżeli by cię tu nie było - powiedział, patrząc na Elvę. – Saphira mogłaby już nie żyć. Galbatorix chce jej żywej, w takim razie dlaczego to? – Wskazał na zakrwawioną podłogę. – Dlaczego natknęliśmy się na kolce i kamienne bloki? - Może – zaczęła elfka Invidia – sądził, że doły schwytają nas zanim dotrzemy do reszty pułapek? - Albo też – powiedział Blödhgarm ponurym głosem – on wie, że Elva jest z nami i jakie ma zdolności. Dziewczynka wzruszyła ramionami. - Co z tego? Nie może mnie zatrzymać. Dreszcz wstrząsnął Eragonem. - Nie, ale jeśli wie o twoich umiejętnościach, mógłby się przestraszyć. A jeśli jest przestraszony... ...mógłby naprawdę próbować nas zabić – dokończyła Saphira. Arya potrząsnęła głową. - To nie ma znaczenia. Nadal musimy go znaleźć. Spędzili minutę dyskutując jak ominąć ostrza, po czym Eragon zaproponował: - A jeśli użyłbym magii, żeby przetransportować nas na drugą stronę, w ten sam sposób jak Arya wysłała jajo Saphiry do Kośćca? – wskazał na obszar poza ciałami magów. To wymagałoby zbyt dużej ilości energii – powiedział Glaedr. Lepiej zachować naszą siłę na czas, kiedy staniemy przed Galbatorixem – dodał Umaroth. Eragon przygryzł wargę. Obejrzał się przez ramię. Daleko za nimi Murtagh przebiegł z jednego korytarza do drugiego. Nie mieli zbyt dużo czasu. - Może moglibyśmy przyłożyć coś do ścian, aby zablokować ostrza? - Ostrza zapewne są chronione przed magią – przypomniała Arya. – Poza tym nie mamy niczego, co mogłoby je zatrzymać. Nóż? Kawałek zbroi? Metalowe płyty są zbyt duże i ciężkie. Przedarłyby się przez nie, jakby nigdy ich tam nie było. Wśród nich zapadła cisza.

179

Blödhgarm oblizał kły i powiedział: - Niekoniecznie – Obrócił się i umieścił miecz w podłodze przed Eragonem. Skinął na elfy podlegające jego rozkazom, aby zrobiły to samo. W sumie położyli przed Eragonem jedenaście ostrzy. - Nie mogę cię prosić, żebyś to zrobił – powiedział. – Twoje miecze... Blödhgarm przerwał podnosząc rękę. Jego futro połyskiwało w miękkim świetle latarni. - Walczymy naszymi umysłami, Cieniobójco, nie siłą. Jeśli spotkamy żołnierzy, od nich możemy wziąć potrzebną nam broń. Nasze miecze są bardziej potrzebne tutaj, w tej chwili. Bylibyśmy głupcami, zatrzymując je tylko z powodu sentymentu. Eragon skłonił głowę. - Jak sobie życzysz. Blödhgarm zwrócił się do Aryi: - Nasze miecze powinny być wbite równo, jeżeli chcemy wykorzystać najlepszą szansę sukcesu. Zawahała się. Wyjęła swój miecz i umieściła go między pozostałymi. - Przemyśl dokładnie to, co właśnie masz zrobić, Eragonie – ostrzegła. – To są sławione w legendach bronie. Wstydem byłoby zniszczenie ich niczego przez to nie zyskując. Pokiwał głową. Koncentrował się, zmarszczywszy brwi. Przypominał sobie lekcje odbyte z Oromisem. Umarothcie – poprosił. – Będę potrzebował twojej siły. To co nasze, jest twoje – odpowiedział smok. Iluzja kryjąca szczeliny, z których wyślizgiwały się arkusze metalu, była utworzona zbyt dobrze, by Eragon mógł przez nią przeniknąć. Tylko że on był przygotowany – a Galbatorix nie, żeby przeoczyć taki szczegół. Z drugiej strony dość łatwo można było dostrzec zaklęcie wywołujące iluzję i przez nie był w stanie określić dokładne rozmieszczenie i wymiary otworów. Nie mógł powiedzieć jak głęboko arkusze metalu skrywały się w szczelinach. Miał nadzieję, że co najmniej cal lub dwa od zewnętrznej powierzchni ściany. Jeśli byłyby bardziej zasłonięte, jego pomysł zawiódłby, ponieważ król był pewny, że ochroni metal przed majstrowaniem z zewnątrz. Wypowiadając słowa, których potrzebował, Eragon rzucił pierwszy z dwunastu mieczy. Jedna z elfich broni – należąca do Laufina, pomyślał – zniknęła do wtóru słabego

180

podmuchu wiatru, na którym zawirowała jego tunika. Chwilę później głuchy odgłos dobiegł go z lewej strony. Eragon uśmiechnął się. To działało. Jeżeli spróbowałby przebić miecz przez arkusz metalu, reakcja byłaby znaczniej bardziej dramatyczna. Mówiąc szybciej niż wcześniej, rzucił resztę zaklęć, wbijając po sześć mieczy w obu ścianach, każdą klingę pięć stóp od poprzedniej. Elfy obserwowały go uważnie, gdy mówił. Jeśli strata broni ich zdenerwowała, nie pokazali tego po sobie. Kiedy skończył, klęknął przed Aryą i Elvą, które trzymały Dauthdaert: - Przygotujcie się do biegu – powiedział. Saphira i elfy napięli mięśnie. Arya czuła, jak Elva wspina się jej na plecy nadal trzymając zieloną kopię. - Gotowe – powiedziała. Wyciągając rękę w przód, Eragon ponownie trzepnął posadzkę. Zgrzytliwy trzask zabrzmiał od każdej ściany. Nitki kurzu oderwały się od sufitu wypełniając korytarz mgłą. Przez moment widział, jak miecze trzymają się i ruszył naprzód. Zdążył zrobić zaledwie dwa kroki, kiedy Elva wrzasnęła: - Szybciej! Rycząc z wysiłku, zmusił swoje stopy do mocniejszego odbijania się od ziemi. Z prawej strony minęła go głowa i ogon biegnącej Saphiry - ciemny cień na krawędzi pola widzenia. Ponieważ wyciągnął rękę z dala od pułapki, tylko on usłyszał dźwięk rozdzieranej stali i wrzask metalu ocierającego się o metal. - Za tobą! – ktoś krzyknął. Zwinął się i rzucił jak najdalej od hałasu. Widział jak każdy opuścił pułapkę w samą porę. Jednak należało ratować pokrytą srebrzystym futrem elfkę Yaelę, która została schwytana między ostatnimi sześcioma calami dwóch części metalu. Przestrzeń wokół, niej zamigotała błękitem i żółcieniem, jak gdyby paliło się powietrze. Jej twarz wykrzywił ból. - Flauga! – krzyknął Blödhgarm i Yaela wyleciała spomiędzy stalowych arkuszy, które pękły z donośnym hukiem. Ostrza powróciły do szczelin z tym samym wrzaskiem, który towarzyszył ich pojawieniu się na zewnątrz. Yaela wylądowała na kolanach podpierając się rękami tuż obok Eragona. Podał jej rękę. Ku jego zaskoczeniu, wydawała się nietknięta. 181

- Jesteś ranna? – spytał. Potrząsnęła głową. - Nie, ale... straciłam moje ostrza – Uniosła ręce i wpatrywał się z bliska w swoje dłonie. – Nie rozstawałam się z moją bronią od... odkąd byłam młodsza niż ty teraz. W jakiś sposób przez utratę ostrzy czuję się obnażona. - Masz szczęście, że żyjesz – powiedział Eragon. Zmarszczył brwi. Elva wzruszyła ramionami. - Wszyscy mogliśmy zginąć, z wyjątkiem niego – wskazała na Blödhgarma – gdybym nie kazała ci ruszać się szybciej. Eragon chrząknął. Szli dalej, na każdym kroku oczekując kolejnej pułapki. Jednak reszta korytarza okazała się wolna od przeszkód, więc bez problemu dotarli do drzwi. Eragon spojrzał na lśniącą powierzchnię złota. Na drzwiach wytłoczono ogromnych rozmiarów drzewo dębu. Konary tworzące wygięty baldachim łączyły się na dole z korzeniami otaczając pień wpisany w ich okrąg. Z obu stron pnia wyrastały dwa grube pęki gałęzi przedzielając okrąg na ćwiartki. W górnej lewej ćwiartce umieszczono rzeźbę przedstawiająca armię elfów maszerującą przez gęsty las. W górnej prawej ćwiartce ludzie budowali zamki i wykuwali miecze. W dolnej lewej części okręgu widniały Kulle palące wieś i zabijające jej mieszkańców. W prawej dolnej ćwiartce krasnoludy kopały w jaskiniach wypełnionych klejnotami oraz rudami metali. W środku dębu Eragon zauważył kotołaki oraz Ra’zaców, jak również kilka drobnych, dziwnie wyglądających stworzeń, których nie potrafił rozpoznać. Samo centrum drzewa zajmował smok, który trzymał w pysku koniuszek własnego ogona, jak gdyby gryząc samego siebie. Drzwi były pięknie zdobione. W innych okolicznościach Eragon najchętniej usiadłby i zachwycał się nimi przez resztę dnia. Lecz teraz widok lśniących drzwi napełniał go przerażeniem, gdy zastanawiał się, co mógłby spotkać po drugiej stronie. Jeśli byłby tam Galbatorix, ich życie zmieniłoby się na zawsze i nigdy nic nie byłoby już takie same – nie dla niech i nie dla reszty Alagaësii. Nie jestem na to gotowy – powiedział do Saphiry. Czy kiedykolwiek będziemy gotowi? – odrzekła. Wysunęła język, próbując powietrze. Eragon mógłby wyczuć jej nerwowe przewidywania. – Galbatorix i Shruikan muszą zginąć, a tylko my jesteśmy w stanie tego dokonać. A jeśli nie możemy? To nie możemy i tyle. Pokiwał głową i wziął głęboki oddech. Kocham cię, Saphiro.

182

Też cię kocham, mój mały. Eragon wystąpił naprzód. - Co teraz? – spytał, próbując ukryć skrępowanie. – Powinniśmy zapukać? - Najpierw sprawdźmy, czy jest otwarte – odpowiedziała Arya. Ustawili się w szyku, jak do bitwy. Arya, z Elvą u boku, chwyciła za kołatkę lewych drzwi i przygotowała się, żeby pociągnąć. Gdy to zrobiła, kolumna falującego powietrza wezbrała się wokół Blödhgarma i każdego z jego dziesięciu wojowników. Eragon krzyknął. Saphira krótko syknęła, jakby nadepnęła na coś ostrego. Elfy wydawały się niezdolne, by się poruszyć: nawet ich oczy pozostały bez ruchu, nadal spoglądające w tym samym kierunku, co w chwili, gdy zaklęcie zaczęło działać. Z ciężkim zgrzytem, drzwi w ścianie po lewo otworzyły się. Elfy zaczęły posuwać się ku nim, jak procesja posągów ślizgających się po lodzie. Arya rzuciła się ku nim. Wyciągnęła przed sobą kolczastą włócznie, próbując przeciąć czar związujący elfy, lecz była zbyt powolna i nie zdołała ich dosięgnąć. - Letta! – krzyknął Eragon. – Stój! Najprostsze zaklęcie, o którym mógł pomyśleć. Niestety, jakakolwiek magia uwięziła elfy, okazała się zbyt silna, aby udało mu się ją złamać. Jego towarzysze znikli w ciemnej wnęce. Drzwi zatrzasnęły się za nimi. Konsternacja zmroziła Eragona. Bez elfów... Arya załomotała w drzwi rękojeścią Dauthdaert. Próbowała odnaleźć szczelinę między drzwiami a ścianą czubkiem ostrza, ale mur wydawał się stały, nieruchomy. Kiedy się obróciła, jej spojrzenie wyrażało zimną furię. Umarothcie, - powiedziała – Potrzebuję twojej pomocy, żeby otworzyć tą ścianę. Nie – odparł biały smok. – Galbatorix jest pewny, że dobrze schował waszych towarzyszy. Próby ich odnalezienia tylko zmarnują energię i znajdziemy się w jeszcze większym niebezpieczeństwie. Skośne brwi Aryi przybliżyły się do siebie, gdy zmarszczyła czoło. Wtedy wpadniemy prosto w jego ręce, Umaroth-elda. On chce nas rozdzielić i uczynić słabszymi. Jeśli dalej pójdziemy bez nich, ułatwimy zabicie nas Galbatorixowi. Tak, mała. Ale pomyśl też, że może chcieć, byśmy ich szukali. Byśmy zapomnieli o nim w naszym gniewie i w ten sposób ślepo wbiegli do innej z jego pułapek. Może chce, byśmy zmęczyli się zanim staniemy z nim twarzą w twarz lub zanim zechce nas rozdzielić?

183

Arya na chwilę pochyliła głowę i kiedy tak trwała, jej furia zniknęła – przynajmniej na zewnątrz – zastąpiona przez zwykłą, kontrolowaną czujność. Co więc powinniśmy zrobić, erbithilu? Miejmy nadzieję, że Galbatorix nie zabije Blödhgarma i innych – przynajmniej nie od razu – i dalej szukajmy króla. Arya zgodziła się, ale Eragon mógłby powiedzieć, że elfka uważa to za wstrętne. Nie mógł jej winić – sam czuł to samo. - Dlaczego nie wyczułaś pułapki? – zapytał Elvę półgłosem. Myślał, że rozumie, ale chciał usłyszeć to od niej. - Ponieważ to ich nie zraniło – odpowiedziała. Arya z powrotem podeszła do złotych drzwi chwytając ich lewe skrzydło. Dołączając do niej, Elva podała jej Dauthdaert. Mocno odchylając się od drzwi, Arya dwukrotnie szarpnęła i masywna struktura wolno zaczęła się otwierać. Eragon był pewny, że żaden człowiek nie mógł tego zrobić. Nawet siła Aryi ledwo wystarczała. Kiedy wrota dotknęły ściany, elfka puściła je. Wraz z Elvą dołączyły do Eragona i Saphiry. Po drugiej stronie wielkich drzwi ujrzeli ogromne pomieszczenie spowite w ciemności.. Eragon nie umiał ocenić jego rozmiarów, gdyż ściany zakrywały połacie ciemnego aksamitu. Linia krasnoludzkich lamp ciągnęła się po obu stronach komnaty, oświetlając wzorzystą podłogę. Słaby płomień przeświecał przez kryształy umocowane na dalekim suficie. Dwa rzędy latarni kończyły się pięćset stóp dalej, nieopodal szerokiego podestu, na którym ustawiono tron. Na tronie zasiadała czarna postać, jedyna osoba obecna w pomieszczeniu. Na jej łonie spoczywał nagi miecz – długie białe ostrze, które wydawało się emitować słabe światło. Eragon przełknął ślinę i zacisnął dłoń na Brisingrze. Szybko przysunął krawędź tarczy do szczęki Saphiry. Smoczyca w odpowiedzi musnęła ją językiem. Za niewypowiedzianym pozwoleniem cała czwórka ruszyła naprzód. Za moment wszyscy byli już w sali tronowej. Złote drzwi zamknęły się za nimi. Eragon tego oczekiwał, ale hałas sprawił, że zaczął się bać. Echo rozpłynęło się w mrocznej ciszy. Postać na tronie poruszyła się, jakby zbudzona ze snu. Wtedy Eragon usłyszał głos głos, jakiego nie słyszał nigdy wcześniej: głęboki i silny, nasycony władczością większą niż głos Ajihada, Oromisa lub Hrothgara. Głos, który sprawiał, że nawet elfy wydają się szorstkie i niegodne. Zabrzmiał on ze strony tronu i powiedział: - Ach, oczekiwałem cię. Witaj w moim domu. Witam cię szczególnie, Eragonie Cieniobójco, i ciebie, Saphiro Jasnołuska. Bardzo pragnąłem się z tobą spotkać. Ale cieszę się też, że widzę ciebie, Aryo, córko Islanzadí i Cieniobójco w twoim własnym dobrze, i ciebie również, Elvo, 184

Lśniące Czoło. I oczywiście was, Glaedrze, Umarothcie, Valdrze i pozostałych, którzy podróżują z wami w ukryciu. Długo wierzyłem, że nie żyjecie i raduję się, iż jest inaczej. Witajcie wszyscy! Mamy dużo do omówienia.

185

D

Serce Bitwy

ługi batalion z wojownikami podążał, gdzie Roran wywalczył sobie drogę w dół od ściany zewnętrznej Urû'baen do ulicy poniżej Tam zatrzymał się w celu przegrupowania. - Do bramy - krzyknął i wskazał swoim młotem

On i kilku ludzi z Carvahall, w tym Horst i Delwin, objęli prowadzenie, gdy biegli wzdłuż wewnętrznej ściany muru do miesca, w które Elfy naruszyły za pomocą magii.Strzały przelatywały nad ich głowami kiedy biegli, ale nie trafiały ich, nie słyszał, by ktokolwiek z jego grupy został ranny. Napotkali kilkudziesięciu żołnierzy w ciasnym przedsionku między ścianą, a kamiennymi domami. Kilku zatrzymało się do walki, ale reszta biegła dalej, a nawet Ci, którzy walczyli wkrótce wycofywali się do przyległych (sąsiednich) uliczek. Na początku dzika intensywność mordu i zwycięstwo zaślepiło Rorana. Ale kiedy żołnierze, których spotkali kontynuowali ucieczkę, poczucie niepokoju zaczęły go nękać, zaczął się rozglądać z większą czujnością, szukając czegokolwiek, co wydawało się podejrzane. Coś było nie tak. Był tego pewien. - Galbatorix nie pozwoliłby im poddać się tak łatwo. - mruknął do siebie. - Co? - Zapytał Albriech, który stał obok niego. - Powiedziałem, że Galbatorix nie pozwoliłby im poddać się tak łatwo. Roran odwrócił się i krzyknął do reszty batalionu - Przegrupować się i zwiększyć tempo ! Założę się, że Galbatorix ma dla nas niespodziankę lub dwie w zapasie. Nie damy się złapać znienacka! Mam rację ?! - Młotoręki ! - krzyknęli w odpowiedzi i zaczęli uderzać bronią o tarcze. Wszyscy, prócz elfów. Zadowolony przyspieszył tempa jednocześnie obserwując dokładnie dachy budynków. Wkrótce wybiegli na obsypaną gruzem ulicę, która prowadziła do czegoś co kiedyś było bramą miasta. Teraz jedyne co po niej zostało to wielka na klikaset metrów szerokości dziura, przez którą wlewali się Vardeni oraz ich sojusznicy : ludzie, Krasnoludy, Urgale, Elfy i Kotołaki. Walczący razem po raz pierwszy w historii. Strzały spadały na armię, gdy wlewała się do miasta, ale magia Elfów zatrzymywała śmiertelne pociski, zanim mogłyby im zaszkodzić. To samo zrobił Galbatorix, by chronić swoich żołnierzy. Jego oddział dołączył do reszty armii. Roran spostrzegł Jörmundura jadącego wśród żołnierzy. Wymienili się pozdrowieniami. 186

- Jeżeli uda się nam dojść do fontanny – krzyknął Jörmundur i wskazał mieczem w kierunku dużego, ozdobnego budynku, który stał na dziedzińcu kilkaset metrów przed nim.— weź swoich mężczyzn i zmierz w prawo. Oczyść południową część miasta, wtedy spotkamy się z powrotem w cytadeli. Roran skiną głową w przesadnym ruchu, tak, by Jörmundur mógł to zobaczyć. Czuł się teraz bezpieczniejszy, przez to, że mają w towarzystwie innych wojowników, ale lekkie poczucie niepokoju nadal w nim tkwiło. Gdzie oni są? zastanawiał się, patrząc na ujścia z pustymi ulicami. Galbatorix rzekomo zebrał całe swoje wojsko w Urû'baen, ale Roran nie ujrzał jeszcze dowodów na to, że żyje tutaj większa ilość ludzi. Na murach było zaskakująco mało żołnierzy, a Ci którzy byli obecni, uciekali szybciej niż powinni. On chce nas zwabić – zrozumiał nagle Roran z dużą pewnością. To wszystko po to, by nas oszukać. Zwrazcając uwagę Jörmundur'a zawołał: - Coś jest nie tak! Gdzie są żołnierze? Jörmundur zmarszczył brwi i odwrócił się by porozmawiać z królem Orrinem i królową Islanzadí, którzy jechali do niego. Dziwny, biały kruk usiadł na lewym ramieniu Islanzadí, jego pazury złączyły się z gorsetem z jej złotej zbroi. Vardeni nadal maszerowali w głąb Urû’baenu. - Co się dzieje, Młotoręki? Warknął gardłowo Nar Garzhvog gdy tylko dopchał się do Rorana. Roran spojrzał na przywódcę Kulli; - Nie jestem pewien, Galbatorix... - zapomniał, co miał zamiar powiedzieć, kiedy róg zabrzmiał wśród budynków przed nimi. Głośny, niski złowieszczy ton trwał przez większą część minuty, sprawił, że Vardeni zatrzymali się i zaczęli rozglądać się z niepokojem. Serce Rorana zatrzymało się na chwilę. -To jest to - powiedział do Albriech'a. Zamachnął młotem wskazując w stronę ulicy. - Odsunąć się ! – krzyknął. - Wejdźcie między budynki i schowajcie się ! - Jego batalionowi odłączenie się od kolumny wojowników zajęło więcej czasu niż sądził.Sfrustrowany, Roran nadal krzyczał, starając się przekonać ich, by poruszali się szybciej. - Szybciej, żałosne kundle ! Szybciej! - Róg zabrzmiał ponownie, Jörmundur w końcu zarządził postój wojska.Do tego czasu, wojownicy Rorana byli bezpiecznie wciśnięci w trzy ulice, gdzie stali skupieni za budynkami, czekając na rozkazy. Stał z boku domu, wraz z Garzhvog'iem i Horstem, próbując zobaczyć co się dzieje. Róg zabrzmiał po raz kolejny, a następnie tupot mnóstwa nóg poniósł się echem po Urû’baenie. Strach przebiegł przez Rorana, gdy zobaczył, jak krok po kroku żołnierze maszerują ulicami prowadzącymi z cytadeli, kolumny mężczyzn szybkich i uporządkowanych, ich twarze pozbawione nawet cienia najmniejszego strachu. Na ich czele jechał przykurczony, barczysty mężczyzna na szarym rumaku. Miał na sobie błyszczący napierśnik, który był wybrzuszony na stopę, aby mógł pomieścić duży brzuch. W lewej ręce, trzymał tarczę, na której była namalowana rozpadająca się wieża na 187

kamiennym szczycie. W prawej ręce trzymał nabitą kolcami maczugę, dla większości ludzi byłaby ona ciężka do uniesienia, ale on zamachnął nią do tylu i do przodu z łatwością. Roran zwilżył wargi. Domyślił się, że ten mężczyzna to nikt inny jak Lord Barst, a jeśli nawet połowa tego, co słyszał o tym człowieku było prawdą, wówczas nie może ruszyć wprost na Lorda, był pewien całkowitego zniszczenia.Odpychając się od rogu budynku, powiedział: - Nie zamierzamy czekać. Powiedz innym by poszli za nami. - Masz na myśli ucieczkę, Młotoręki ? - warknął Nar Garzhvog. - Nie - odpowiedział Roran. - Mam na myśli atak z boku. Tylko głupiec zechce zaatakować armię z przodu (czołowo) -Teraz idź! - Kazał urgalowi odejść, potem pobiegł w pośpiechu do skrzyżowania zająć miejsce na czele swoich wojowników. Tylko głupiec zdecydowałby się pójść łeb w łeb z człowiekiem, którego Galbatorix wybrał do poprowadzenia swojej armii. Żołnierze Galbatorixa zaczęli robić sobie miejsce między gęsto postawionymi budynkami. Roran słyszał jak żołnierze zaczynają krzyczeć "Lord Barst, Lord Barst, Lord Barst!", zaczęli stukać podkutymi butami o bruk, a mieczami uderzać o tarcze. Jeszcze lepiej - pomyślał Roran, chcąc być wszędzie, ale to było niemożliwe. Vardeni odpowiedzieli żołnierzom, wypełnili powietrze okrzykami "Eragon!", "Jeźdźcy!" i miasto zaczęło rozbrzmiewać od dźwięków starcia metalu i krzyków rannych. Kiedy batalion Rorana znalazł się na poziomie, który jak Roran się domyślał był środkowym punktem armii Imperium kazał im obrócić się w kierunku wrogów. - Trzymać się razem! - Rozkazał - Utworzyć ścianę z tarcz, i cokolwiek robicie upewnijcie się, że chronicie magów! - Wkrótce zauważył żołnierzy, ulicą szli włócznicy, głównie ściśnięci blisko ze sobą. Nar Garzhvog wydał z siebie przeraźliwy ryk, podobnie jak Roran i inni wojownicy z jego batalionu, i ruszyli w kierunku szeregów ludzi. Żołnierze krzyknęli na alarm, panika wybuchła wśród nich ponieważ zaskoczeni od tyłu zaczęli deptać siebie nawzajem szukając miejsca do walki. Ryczący, Roran wpadł na pierwszą kolumnę mężczyzn. Krew tryskała wokół niego, czuł jak metal i kości ustępują pod siłą uderzenia młota. Żołnierze byli ściśnięci tak ciasno, że byli praktycznie bezradni. Sam zabił czterech z nich zanim zdołali porządnie machnąć mieczem, który on odparował tarczą. Na skraju ulicy, Nar Garzhvog powalił sześciu mężczyzn jednym uderzeniem swojej pałki. Żołnierze zaczęli spowrotem wstawać, ignorując obrażenia jakie odnieśli. Nie odczuwali bólu, Garzhvog zaatakował ponownie, tłukąc ich na miazgę.

Roran nie był świadomy niczego prócz ludzi znajdujących się przed nim, ciężkości młota trzymanego w dłoni oraz śliskiego bruku pod stopami, który był pokryty krwią.

188

Łamał, niszczył, unikał ciosów i zadawał je, warczał, krzyczał, zabijał, zabijał i zabijał do czasu, gdy ku jego zaskoczeniu zamachnął się młotem i nie znalazł nic prócz pustego powietrza przed nim. Jego broń odbiła się od bruku, od siły uderzenia powstały iskry, a ból wstrząsnął jego ramieniem. Roran potrząsnął głową. Szał wojenny sprawił, że wybił masę żołnierzy. Obracając się zobaczył, że większość jego wojowników nadal prowadzi walkę z żołnierzami Utrata jednego ze swoich ludzi sprawiła, że rzucił się z powrotem do walki. Trzech żołnierzy ruszyło w jego kierunku; dwóch z włóczniami jeden z mieczem, stopa Rorana poślizgnęła się pod nim, gdy nadepnął na coś miękkiego i mokrego. Nawet gdy upadł zamachnął się młotem na najbliższego żołnierza lecz ten cofnął się i właśnie miał zadać cios Roranowi gdy Elf skoczył i dwoma szybkimi ruchami ściął głowy wszystkich trzech żołnierzy. To była ta sama kobieta Elf, z którą rozmawiał na zewnątrz murów miejskich. Tylko teraz była obryzgana posoką. Zanim zdążył jej podziękować, ruszyła naprzód jej miecz rozmył się w powietrzu, gdy z niesamowitą szybkością zabiła więcej żołnierzy. Po obejrzeniu jej w akcji Roran uznał, że każdy Elf był wart co najmniej pięciu mężów, nawet nie licząc ich zdolności do rzucania czarów. A jeśli chodzi o Urgale, starał się po prostu zejść im z drogi zwłaszcza Kull'om. Czasem wydawało mu się, że nie ma dla nich różnicy między przyjacielem, a wrogiem. Kulle były tak duże, że bez zastanowienia się mogły zabić byle kogo. Widział jak jeden z nich zmiażdżył żołnierza pod nogami z boku budynku i nawet tego nie zauważył ! Innym razem widział jak Kull ściął głowę żołnierza przypadkowym machnięciem tarczy przy obracaniu się. Walka trwała jeszcze przez kilka minut, po czym jedyni żołenierze jacy zostali w pobliżu byli martwymi żołnierzami. Ocierając pot z czoła, Roran spojrzał w górę i w dół ulicy, w dalszej części miasta zobaczył pozostałości po oddziale, który zniszczyli. Widział jak znikają między domami, jak biegną by dołączyć do innej części wojsk Galbatorixa. - Tędy! - krzyknął wskazując młotem ulice. Strzała odbiła się od krawędzi jego tarczy. Spojrzał w górę i dostrzegł sylwetkę człowieka poruszającego się po dachu.Roran wyłonił się z pomiędzy blisko osadzonych budynków na otwartą przestrzeń przed pozostałościami bramy Urû’baen’u. Zastał w tym miejscu takie zamieszanie, że wahał się, nie wiedząc co zrobić. Obie armie zmieszały się ze sobą tak, że niemożliwe było ustalenie, szeregów, linii czy nawet gdzie jest przód bitwy! Szkarłatne tuniki żołnierzy były rozrzucone po cały placu, czasem pojedyńczo, czasem w większych stosach. Walki rozlały się do wszystkich pobliskich uliczek, przeciwne sobie armie rozciągneły się jak jedna wielka plama. Wśród wojowników Roran spostrzegł walczące koty- zwykłe koty, nie kotołaki atakujące żołnierzy, był to dziki i przerażający widok. Wiedział, że podążały one za kotołakami. W centrum rynku, na swoim szarym rumaku siedział Lord Barst, jego duży, okrągły 189

napierśnik lśnił w świetle pożaru sąsiednich domów. Machał swoją maczugą raz po raz, szybciej niż jakikolwiek człowiek byłby w stanie i z każdym ciosem zabijał conajmniej jednego Vardena. Strzały przelatywały nad nim, by zginąć w kłębach chorobliwe pomarańczowych płomieni, miecze i włócznie odbijały się od niego, tak jakby był z kamienia i nawet siła Kulla nie wystarczyła, aby zwalić go z jego rumaka. Roran patrzył ze zdumieniem jak ze swobodnym uderzeniem maczugi odziany w zbroję człowiek miażdży mózg Kulla łamiąc mu rogi i czaszkę, tak łatwo jakby to była skorupka jajka. Roran zmarszczył brwi. Jak on może być tak silny i szybki? Magia- była oczywistą odpowiedzią, ale musiała mieć ona swoje źródło.Nie było żadnych klejnotów na maczudze Lorda Barsta, ani na zbroi. Roran nie mógł uwierzyć, że Galbatorix przesyła energię Barstowi z daleka. Roran przypomniał sobię rozmowę z Eragonem z nocy przed uratowaniem Katriny z Helgrindu. Eragon powiedział mu wtedy, że niemożliwe jest przemienienie ludzkiego ciała tak, aby miało siłę i szybkość elfa nawet jeżeli człowiek był Jeźdźcem. To co zrobiły smoki z Eragonem podczas Przysięgi Krwi było zdumiewające. Nieprawdopodobne było, aby Galbatorix odmienił tak samo Barsta, Roran ponownie zaczął się zastanawiać co jest źródłem nienaturalnej siły Lorda. Barst ściągnął wodze jego wierzchowca, odwracając konia. Światło poruszające się na powierzchni jego wielkiego napierśnika zwróciło uwagę Rorana. Zaschnęło mu w gardle i poczuł ukłucie desperacji. Z tego co wiedział, Barst nie był typem człowieka, który miał taki brzuch. Nie pozwoliłby sobie na coś takiego, ani Galbatorix nie wybrałby takiego mężczyzny do bronienia Urû’baen'u Jedynym sensownym wytłumaczeniem było to, że Barst ma przywiązane Eldunari do brzucha pod napierśnikiem o dziwnym kształcie. Nagle ulica trzasnęła i pękła. Ciemna rysa pojawiła się pod Lordem Barstem i jego rumakiem. Otwór pochłonąłby ich obu, ale koń pozostał w powietrzu jak gdyby pod jego kopytami wciąż znajdowała się ziemia. Wieniec różnych kolorów migotał wokół Barsta. Fale gorąca i zimna emanowały zamiennie od niego i Roran widział jak lodowe macki pełzną w górę od ziemi, by owinąć się wokół nóg konia i zatrzymać ich w miejscu. Lecz lód nie mógł chwycić konia, wydawało się, że żadna magia nie ma wpływu ani na konia, ani na człowieka. Barst ponownie ściągnął wodze wierzchowca i obrócił go w stronę Elfów, które stały obok pobliskiego domu śpiewając w pradawnej mowie. To oni, Roran założył kto rzuca czary przeciwko Barstowi. Podniósł maczugę i opadł na Elfy, które rozproszyły się stając w swojej obronie, lecz bez skutku. Barst rozwalił ich tarcze i złamał ich miecze, a kiedy uderzył maczugą rozgromił Elfy jak gdyby ich kości były tak kruche i puste jak te od ptaków. Dlaczego zaklęcia ich nie chronią? - zastanawiał się Roran. -Dlaczego nie mogą go powstrzymać za pomocą umysłów? - Przecież to tylko jeden człowiek z jednym Eldunari! Kilka metrów dalej wielki kamień wpadł w morze zmagających się ciał pozostawiając po sobie jasną czerwoną plamę. Po czym odbił się od przedniej części budynku rozbijając posągi znajdujące się nad drzwiami. 190

Roran zrobił unik i przeklnął patrząc skąd pochodzą kamienie. W połowie drogi na terenie miasta, zobaczył, że żołnierze Galbatorixa odzyskali katapulty i inne machiny wojenne. Oni strzelają do swojego własnego miasta - pomyślał. - Oni strzelają do swoich ludzi! Z okrzykiem wstrętu odwrócił się od placu tak, że teraz był zwrócony do wnętrza miasta. - Nie pomożemy tutaj ! - krzyknął do batalionu. - Zostawmy Barsta reszcie. Weźmiemy tamtą ulice - wskazał na lewą stronę. - Będziemy walczyć w drodze do ściany ! I tam zrobimy postój. - Jesli jego wojownicy odpowiedzieli, nie słyszał, bo był już w drodze. Za nim kolejny kamień spadł na armie walczących wznawiając większą ilość krzyków bólu. Ulica, którą wybrał Roran była pełna żołnierzy jak i Elfów oraz Kotołaków, które ściśnięte ze sobą przed drzwiami sklepu z kapeluszami ciężko odpierały atak wrogów. Elfy krzyknęły coś i kilkunastu żołnierzy upadło na ziemię, lecz reszta pozostała w tym samym miejscu. Nurkując pośród żołnierzy, Roran ponownie zatracił się w krwawej mogile bitwy. Przeskoczył nad jednym z zabitych żołnierzy i uderzył młotem człowieka znajdującego się za jego plecami. Przekonany, że mężczyzna nie żyje, Roran użył jego tarczy do pchnięcia następnego żołnierza, później wbił koniec młota w gardło mężczyzny, miażdżąc je. Obok niego, Delwin został zraniony włócznią w ramie i upadł na jedno kolano z okrzykiem bólu. Wymachując młotem szybciej niż zazwyczak, Roran podszedł od tyłu włócznika, natomiast Delwin wyciągnął broń i wstanął na nogi. - Wycofaj się ! - powiedział do niego Roran Delwin pokręcił głową i obnażył zęby - Nie.- Odpowiedział. - Niech Cię diabli.. Wycofaj się ! To jest rozkaz ! Delwin przeklnął, ale posłuchał, Horst zajął jego miejsce. Roran zauważył, że kowal krwawił w wielu miejscach. Zarówno na rękach jak i nogach jednak odniesione rany nie miały wpływu na poruszanie się w czasie walki. Unikając miecza, Roran zrobił krok do przodu. Zdawało mu się, że słyszy jak cichy dźwięk pędzi za nim, następnie huk dotarł do jego uszu. Ziemia zawirowała wokół niego i nagle wszystko zaszło ciemnością.. Obudził się z pulsującym bólem głowy. Nad sobą ujrzał niebo - jasne od światła wschodzącego słońca. Jęcząc z bólu zmusił się do przyjęcia pozycji pionowej. Leżał u podnóża zewnętrznej ściany miasta, obok krwawych fragmentów kamieni z katapult. Brakowało mu tarczy, podobnie jak młota, co go w pewnym stopniu zaniepokoiło. Gdy spróbował wstać, grupka pięciu żołnierzy podbiegła do niego i jeden z mężczyzn dźgnął go włócznią w klatkę piersiową. Ostry czubek broni przyszpilił go do muru, ale nie przebił mu skóry. 191

- Brać go! - Krzyknął żołnierz, Roran poczuł jak łapią go za ramiona i nogi. Zaczął się szamotać starając uwolnić się z uścisku, ale był zdezorientowany i wciąż za słaby, a żołnierzy było zbyt wielu, by mógł ich pokonać. Żołnierze uderzyli go ponownie, poczuł jak bez żadnej ochrony opada z sił. Świat poszarzał mu przed oczyma i już miał stracić przytomność, gdy nagle ostrze miecza wyrosło z ust jednego z żołnierzy. Żołnierze puścili go i zobaczył ciemnowłosą kobietę wirującą wśród nich. Poruszała mieczem z łatwością doświadczonego wojownika. W ciągu kilku sekund zabiła pięciu mężów, mimo tego, że jednemu z nich udało się zadać jej płytke cięcie wzdłuż lewego uda. - Młotoręki - powiedziała po wszystkim, wyciągając do niego dłoń. Chwytając się przedramienia kobiety, zobaczył, że jej nadgarstki - w miejscu, w którym nie zasłaniała ich zniszczona zbroja- były pokryte warstwami blizn. Zupełnie jakby kobieta ta, była bita lub co gorsza, przypalana, aż do kości. Za kobietą stała nastolatka o bladej cerze, ubrana w zbroję skompletowaną z różnych innych. Był tam też chłopiec, który wydawał się być o rok lub dwa lata młodszy od dziewczyny. - Kim jesteś? - Zapytał, gdy już stał. Twarz kobiety była wręcz piorunująca: szerokie i mocne kości, opalona wiatrem słońca skóra, jakby większość swojego życia spędziła na wolnym powietrzu. - Przelotną znajomą - odpowiedziała. Zgięła kolana i podniosła włócznię jednego z żołnierzy i wręczyła mu ją. - Dziękuję. Skinęła głową i pobiegła wraz ze swoimi młodymi towarzyszami w stronę budynków, które prowadziły dalej w głąb miasta. Zamyślony Roran wpatrywał się w nich jeszcze kilka sekund poczym otrząsnął się i pospieszył z powrotem wzdłuż ulicy, by jak najszybciej dołączyć do swojego batalionu. Wojownicy pozdrowili go okrzykami pełnymi zdumienia, dodając mu otuchy. Zaatakował żołnierzy z nową energią. Roran zajął miejsce wśród towarzyszy z Carvahall i odkrył, że kamień, który go uderzył trafił również w Delwina, zabijając go. Jego smutek szybko zamienił się w złość i zaczął walczyć z jeszcze większym okrucieństwem niż wcześniej, zdeterminowany, by zakończyć tą bitwę tak szybko, jak to możliwe.

192

Imię wszystkich imion

P

rzerażony, lecz zdecydowany, Eragon szedł naprzód z Aryą, Elvą i Saphirą do podium, gdzie Galbatorix siadł i odprężył się na jego tronie. To był długi spacer. Trwał wystarczająco długo, żeby Eragon miał czas rozważyć kilka strategii, z których większośc odrzucił od razu, bo wydały mu się niepraktyczne.

Wiedział, że sama siła nie wystarczy żeby pokonać króla. Do tego potrzebny jest również spryt a czuł, że to nie jest jego mocna strona. Mimo tego nie mieli wyboru- musieli stanąć twarzą w twarz z Galbatorixem. Dwa rzędy latarni, które prowadziły do podium, były wystarczająco daleko od siebie i cała czwórka mogła iść ramię w ramię. Eragon cieszył się z tego, ponieważ Saphira byłaby w stanie walczyć z nimi na ziemi jeśli zaszłaby taka potrzeba. Gdy zbliżyli się do tronu, Eragon kontynuował oglądanie komnaty. To było, pomyślał, dziwne pomieszczenie by przyjmować gości. Oprócz jasnej ścieżki, którą szli większość przestrzeni była ukryta w nieprzeniknionym mroku- nawet bardziej niż sale krasnoludów pod Tronjheimem i w Farthen Durze. W powietrzu dawało się wyczuć suchy piżmowy zapach, który wydał mu się znajomy chociaż nie wiedział czemu. - Gdzie jest Shruikan? - powiedział półtonem. Saphira węszyła. Czuję go, ale go nie słyszę. Elva zmarszczyła brwi. - Nie mogę go wyczuć. Kiedy byli około trzydziestu stóp od podium zatrzymali się. Za tronem wisiały grube czarne zasłony zrobione z aksamitnego materiału sięgające ku powale. Galbatorix znajdował się w cieniu, który ukrywał jego rysy. W pewnym momencie wychylił się do światła i Eragon zobaczył jego twarz. Była pociągła i szczupła z ostro zarysowaną brwią i szpiczastym nosem. Jego oczy były twarde niczym kamień i widać w nich było niewiele białka wkoło tęczówki. Jego usta były cienkie i pełne z lekko opadniętymi kącikami. Miał krótko przystrzyżone brodę i wąsy, które tak jak jego strój były czarne. Wyglądał jakby miał czterdzieści lat, nadal w sile wieku blisko początku jego upadku. Miał zmarszczki na brwi i po obu stronach nosa. Jego opalona skóra miała niezdrowy wygląd jakby przez całą zimę nie jadł niczego oprócz króliczego mięsa i rzepy. Jego ramiona były szerokie i dobrze zbudowane. Na głowie miał koronę z czerwonego złota z wtopionymi różnego rodzaju klejnotami. Wydawała się stara, starsza nawet niż komnata i Eragon zastanawiał się czy nie należała do króla Palancara wiele setek lat temu. Na kolanach Balbatorixa spoczywał jego miecz. Był to oczywiście miecz jeźdźca, ale Eragon nigdy nie widział podobnego. Ostrze, rękojeść i pochwa były koloru surowej bieli, a klejnot w głowicy czysty niczym górskie źródło. W tej broni było coś co sprawiło, że Eragon 193

poczuł niepokój. Jego kolor przypominał mu tlenioną przez słońce kość.Był to kolor śmierci i dzięki temu miecz wydawał się o wiele gróźniejszy niż gdyby był czarny. Galbatorix zmierzył ich swoim ostryn, nieruchomym spojrzeniem, każdego z osobna i rzekł: - Przyszedłeś, żeby mnie zabić... kiedy zaczniemy? Podniósł swój miecz i rozłożył ręce w serdecznym geście. Eragon przygotował się podnosząc miecz i tarczę. Zaproszenie króla zaskoczyło go. On się nami bawi - pomyślał. Trzymając Dauthdaert Elva wystąpiła na przód i zaczęła mówić, ale żaden dźwięk nie wydobywał się z jej ust. Patrzyła na Eragona z wyraźnym alarmem. Eragon spróbował dotknąć jej umysłu własnym, ale nie mógł wyczuć jej myśli. Tak jakby nie było jej w tej komnacie. Galbatorix śmiał się i odkładając miecz z powrotem na kolana wychylił się w jego tronie. - Naprawdę myślisz, że nie byłem świadomy twojej zdolności dziecko? Czy naprawdę myślałaś, że mogłabyś mnie rozbroić taką oczywistą i nieistotną sztuczką? Och, bez wątpienia twoje słowa mogłyby mnie skrzywdzić, ale tylko wtedy, gdybym je usłyszał. Jego okrutne wargi skrzywiły się w okrutnym uśmiechu, bez cienia humoru. - Co za głupota. Taki był twój plan? Dziewczynka, która nie może mówić chyba, że bym jej pozwolił, włócznia, która bardziej nadaje się do powieszenia na ścianie niż do bitwy i zbioru Eldunari przybywających w samotności przez wiek? Praca na akord, ech. Spodziewałem się po was więcej Eragonie, Aryo i ty Glaedrze, ale myślę, że odkąd posłużyłem się Murtaghiem do zabicia Oromisa emocje zaciemniają twój umysł. Zabić go – powiedział Glaedr do Eragona, Aryi i Saphiry Złoty smok czuł się spokojny, ale jego spokój zasłonił gniew, który przewyższył wszystkie inne uczucia. Eragon wymienił szybkie spojrzenia z Aryą i Saphirą i cała trójka zaczęła zbliżać się do podium, w tym czasie Glaedr, Umaroth i inne Eldunari zaatakowały umysł Galbatorixa. Nim Eragon zdążył zrobić więcej niż kilka kroków król podniósł się ze swojego aksamitnego siedziska i krzyknął Słowo. Słowo odbiło się w umyśle Eragona i każda część jego istoty wydawała się brzdęknąć w odpowiedzi, jak gdyby był instrumentem w którym ktoś trącił strunę. Wbrew jego usłyszeniu Eragon był niezdolny by te słowo zapamiętać. Wszystko zniknęło z jego umysłu zostawiając tylko świadomość jego istnienia i to jak na niego wpłynęło. Galbatorix po pierwszym słowie wypowiedział też inne, ale żadne z nich nie miało tej samej władzy i Eragon był zbyt oszołomiony by pojąć ich znaczenie. Gdy ostatnie za słów opuściło usta króla jakaś siła schwytała Eragona zatrzymując go w połowie kroku. Jęknął zaskoczony. Spróbował się poruszyć, ale jego ciało równie dobrze mogłoby zostać unieruchomione w kamieniu. Wszystko co mógł to oddychał i patrzeć oraz jak już wcześniej zauważył mówić. Nic nie rozumiał. Jego osłony powinny były osłonić go przed magią króla. Czuł się jakby chwiał się na krawędzi ogromnej otchłani. Obok niego Arya, Saphira i Elva wydawały się podobnie unieruchomione. Rozwścieczony jak łatwo król ich uwięził dołączył umysłem do Eldunari starających się przełamać obronę Galbatorixa. Poczuł ogromną liczbę umysłów stawiających opór- umysłów smoków, które bełkotały i krzyczały w szalonym chórze 194

chaotycznych głosów w którym wyczuł ogromny ból i smutek. Były silne, jak gdyby większość z nich dorównywała wielkością Glaedrowi lub nawet go przewyższała. Smoki przeciwne sprawiały, że nie można było zaatakować Galbatorixa bezpośrednio. Za każdym razem gdy Eragon dotykał umysłu króla jeden ze zniewolonych smoków atakował jego myśli i bełkocząc przez cały ten czas zmuszał go do wycofania się. Zwalczanie smoków było trudne z powodu ich niespójnych myśli. Pokonanie każdego z nich było podobne do próby schwytania wściekłego wilka. Było ich o wiele więcej niż jeźdźcy zostawili w Krypcie Dusz. Zanim któraś ze stron zdołała zdobyć przewagę Galbatorix, który wydawał się całkowicie nieporuszony niewidzialną walką, powiedział: - Wyjdźcie moi drodzy i poznajcie naszych gości. Od strony tronu pojawili się chłopiec i dziewczynka i podeszli do Galbatorixa stając po jego prawej stronie. Dziewczynka wyglądała na około sześć lat, chłopiec prawdopodobie osiem lub dziewięć. Byli do siebie podobni i Eragon domyślił się, że są rodzeństwem. Oboje byli ubrani na czarno. Dziewczynka trzymała rękę chłopca w połowie chowając się za niego. Chłopiec wydawał się przerażony, ale zdeterminowany. Gdyby Eragon nie walczył z Eldunari Galbatorixa mógłby poczuć umysły dzieci, poczuć ich przerażenie i zakłopotanie. Wiedział, że byli prawdziwi. - Czyż ona nie jest urocza? - zapytał Galbatorix podnosząc podbródek dziewczynki długim palcem. - Takie duże oczy i takie ładne włosy. I czy on nie jest przystojnym młodzieńcem? Położył rękę na ramię chłopca. "Mówi się, że dzieci są błogosławieństwem dla nas wszystkich. Ja nie podzielam tej opinii. Dzieci są równie okrutne i podłe jak dorośli. One tylko nie mają wystarczająco siły żeby podporządkować sobie innych tak żeby spełniali ich życzenia. - Może zgadzasz się ze mną, może tego nie robisz. Wiem, że uważasz się za dumę Vardenów. Widzisz siebie jako uosobienie sprawiedliwości, obrońcę niewinnych i uciśnionych. Tak naprawdę nikt nie jest niewinny, szlachetni wojownicy także. Bardzo dobrze, przetestujmy trochę twoje przekonania i zobaczymy czy jesteś tym za co się uważasz. Jeśli nie zatrzymasz ataku zabiję tą dwójkę, zrobię to także wtedy gdy ośmielisz się zaatakować mnie ponownie...Podsumowując- jeśli zdenerwujesz mnie nadmiernie, zabiję ich więc radzę ci być grzecznym. Dzieci wyglądały na przerażone, ale nie podjęły żadnej próby ucieczki. Eragon spojrzał na Aryę i zobaczył, swoją rozpacz odbitą w jej oczach. Umaroth! krzyknęli. Nie - warknął biały smok, walcząc z umysłem innego Eldunari. Musisz przestać - powiedziała Arya. Nie! On ich zabije - powiedział Eragon. Nie! Nie zrezygnujemy. Nie teraz! Wystarczy! - ryknął Glaedr. Tam są pisklęta w niebezpieczeństwie. Więcej piskląt będzie w niebezpieczeństwie, jeśli nie zabijemy niszczyciela jaj. Tak, ale to jest zły czas na próbę - powiedziała Arya. Zaczekaj chwilkę i może znajdziemy 195

sposób zaatakowania go bez ryzykowania życia dzieci. A jeśli nie - spytał Umaroth. Ani Eragon ani Arya nie mogli się zmusić do odpowiedzi. Wtedy zrobimy co musimy - powiedziała Saphira. Eragon nienawidził tego, ale wiedział, że miała rację. Nie mogli umieścić dwójki dzieci przed wszystkimi w Alagaësii. Jeśli to będzie możliwe uratują chłopca i dziewczynkę, ale w innym przypadku będą dalej atakować. Nie mieli innego wyboru. Umaroth i Eldunari z którym rozmawiał niechętnie ustąpili. Galbatorix uśmiechnął się - Tak lepiej. Teraz możemy porozmawiać jak cywilizowane istoty, bez zastanawiania się kto próbuje zabić kogo - poklepał chłopca po głowie i skierował w stronę stopni podium. - Usiądźcie. Nic nie mówiąc dzieci usiadły na najniższym stopniu tak daleko od króla jak tylko mogły. Wtedy Galbatorix skinął. - Kausta – powiedział i Eragon przemieścił się z miejsca w którym stał do podstawy podium, tak samo jak Arya, Elva i Saphira. Eragon wciąż był oszołomiony, że ich czary nie działały jak trzeba. Myślał o Słowie czymkolwiek mogło być - i okropne podejrzenie zaczęło się w nim zakorzeniać. Wkrótce pojawiło się poczucie beznadziei. Dla wszystkich ich planów, wszystkich rozmów, niepokojów i wyrzeczeń, dla całego ich poświęcenia. Galbatorix schwytał ich równie łatwo jakby byli miotem nowonarodzonych kociąt. Jeśli podejrzenie Eragona było prawdziwe, król był dużo bardziej groźny niż podejrzewali. Wciąż jednak nie byli całkowicie bezradni ich umysły były jak na razie wolne. I tak długo jak mógł mówić, mógł posłużyć się magią. Spojrzenie Galbatorixa spoczęło na Eragonie. - Więc ty jesteś osobą, która przysporzyła mi tyle problemów, Eragonie synu Morzana... Powinniśmy byli spotkać się dawno temu. Gdyby twoja matka nie była tak głupia i nie ukryła cię w Carvahall, dorastałbyś tutaj, w Urû'baenie, jako dziecko arystokraty, z wszystkimi wygodami i obowiązkami z tym związanymi, zamiast spędzać dni na grzebaniu w błocie. - Bądź co bądź, jesteś tu i teraz, i wszystkie te rzeczy, mogą być w końcu twoje. Należą ci się z racji urodzenia, są twoim dziedzictwem i dopilnuję żebyś je otrzymał - zdawał się obserwować Eragona z większą intensywnością. - Jesteś bardziej podobny do swojej matki niż do ojca w przeciwieństwie do Murtagha, u niego jest odwrotnie. Jednak nie ma to znaczenia. Niezależnie od tego, którego z nich przypominasz bardziej, ważne jest to, że ty i twój brat będziecie mi służyć, tak jak twoi rodzice." - Nigdy - powiedział Eragon z zaciśniętą szczęką. Cienki uśmiech pojawił się na twarzy króla. - Nigdy? Zobaczymy - jego wzrok przesunął się.

196

- A ty, Saphiro. Ze wszystkich moich gości, najbardziej cieszę się na twój widok. Wyrosłaś na pięknego smoka. Czy pamiętasz to miejsce? Czy pamiętasz dźwięk mojego głosu? Spędziłem wiele nocy rozmawiając z tobą i innymi jajami pod moją opieką w latach, kiedy byłem pewny mojego panowania nad Imperium. Ja ... ja trochę pamiętam - powiedziała Saphira i Eragon przekazał jej słowa do króla. Nie chciała komunikować się bezpośrednio z królem, nie żeby król na to pozwolił. Trzymywanie umysłów oddzielnie to najlepszy sposób, aby chronić się, przy zagrożeniu walką. Galbatorix skinął głową. - Jestem pewien, że pamiętasz więcej z długiego pobytu w tych murach. Jesteś może nie jesteś w pełni świadoma tego czasu, ale spędziłaś większość swojego życia w pokoju niedaleko stąd. To jest twój dom, Saphira. To miejsce, do którego należysz. I to jest, miejsce gdzie zbudujesz gniazdo i złożysz jaja. Saphira zmrużyła oczy i Eragon poczuł od niej dziwną tęsknotę, mieszającą się z palącą nienawiścią. Król ruszył dalej. - Arya Dröttningu. Los, jak się wydaje, ma poczucie humoru. Jesteś tu choć kazałem cię przyprowadzić tak dawno temu. Twoja ścieżka była okrężna, ale przybyłaś i to z własnej woli. Uważam, że raczej zabawne. Czy nie? Arya zacisnęła usta i odmówiła odpowiedzi. Galbatorix zachichotał. - Przyznaję, że byłaś cierniem w moim boku dłuższego czasu. Nie przysporzyłaś mi tak wiele szkód, jak nieudolny i wścibski Brom, ale nie byłaś bezczynna. Można by nawet powiedzieć, że cała sytuacja jest twoją wina, bo to ty byłaś osobą, która wysłała Eragonowi jajo Saphiry. Nie czuję jednak wrogości w stosunku do Ciebie. Gdyby nie ty, Saphira mogłaby się nie wykluć i moi wrogowie nie wyszliby z ukrycia. Za to ci, dziękuję. - I jeszcze ty, Elvo. Dziewczyna ze znakiem Jeźdźca na czole. Oznaczona przez smoka i obdarzona mocą, pozwalającą dostrzec, wszystkie bóle ludzi i świadoma tego jak można ich zranić. Musiałaś bardzo cierpieć w ostatnich miesiącach. Musiałaś lekceważyć ludzi wokół ciebie oraz ich słabości, zmuszona do udziału w ich niedoli. Vardeni źle cię użyli. Dzisiaj będę koniec twojej udręki, i nie będziesz już znosić błędów i nieszczęść innych. To ci obiecuję. Okazjonalnie, mogę będę potrzebować twoich umiejętności, ale będziesz mogła żyć jak będziesz chciała. Będzie ci dane zaznać spokoju. Elva zmarszczyła brwi, ale było oczywiste, że oferta króla ją kusi. Eragon zauważył, że słuchanie Galbatorixa. może być równie niebezpieczne, jak słuchanie Elvy. Galbatorix przerwał i chwycił rękojeść swojego miecza obserwując ich . Później spojrzał w kierunku punktu w powietrzu, gdzie Eldunarí płynęły ukryte przed wzrokiem, a jego nastrój zdawał się ciemnieć. - Przekaż moje słowa do Umaroth, chcę z nim porozmawiać - powiedział. - Umaroth! To chore, że spotkamy się po raz kolejny. Myślałem, że zabiłem cię na Vroengardzie. 197

Umaroth odpowiedział, a Eragon zaczął przekazywać jego słowa: - On mówi… - …Że zabiłeś tylko jego ciało - dokończyła Arya. - To jest oczywiste - powiedział Galbatorix. - Gdzie Jeźdźcy ukryli ciebie i resztę? Na Vroengardzie? A może gdzieś indziej? Moi słudzy i ja przeszukaliśmy dokładnie ruiny Doru Araeby. Eragon zawahał się czy przekazać odpowiedź smoka. Było pewne, że nie spodoba się ona królowi. - Mówi, że ... że nigdy nie podzieli się tymi informacjami z wami z własnej woli. Brwi Galbatorixa spotkały się nad jego nosem. - Czy on wie? Cóż, powie mi wkrótce, czy chce, czy nie - król poklepał rażąco białą rękojeść miecza. - Wziąłem to ostrze od jego Jeźdźca, wiesz, kiedy go zabiłem - kiedy zabiłem Vraela - w wieży strażniczej, wychodzącej na dolinę Palancar. Vrael miał własną nazwę dla tego miecza. Nazwał go Islingr, czyli "Ten, który przynosi światło." Myślałem, że Vrangr było bardziej ... stosowne. Vrangr znaczyło tyle co opacznie, i Eragon zgodził się, że to opisywało go lepiej Nudne ryknięcie zabrzmiało za nimi, a Galbatorix znowu się uśmiechnął. - Ach, dobrze. Murtagh i Cierń dołączą do nas wkrótce, a później możemy zacząć prawidłowo - później inny dźwięk wypełnił komnatę - wielki hałas, który wydawał się pochodzić z kilku kierunków jednocześnie. Galbatorix spojrzał przez ramię. - To była bezmyślność z waszej strony atakować, tak wcześnie rano. Ja byłem już na nogach - wstaję przed świtem, ale obudziliście Shruikana. On staje się dość zirytowany, kiedy jest zmęczony, a kiedy jest zirytowany ma skłonność do jedzenia ludzi. Moi strażnicy nauczyli się już dawno temu nie przeszkadzać mu, gdy odpoczywa. Dobrze byście zrobili idąc, za ich przykładem. Podczas, gdy Galbatorix mówił, zasłony za tronem przesunęły się i wzniosły w stronę sufitu. Z poczuciem szoku, Eragon zorientował się, że właściwie były skrzydłami Shruikana. Czarny smok leżał na podłodze z głową blisko tronu, a jego masywne ciało tworzyło ściany zbyt strome i zbyt wysokie żeby się na nie wspiąć bez magii. Jego łuski nie błyszczały jak u Saphiry lub Ciernia ale miały ciemny kolor, błyszczącej cieczy. Ich atramentowy kolor sprawiał, że były prawie nieprzezroczyste, dawało im to pozór siły i solidności. Eragon nigdy wcześniej nie widział smoka o takich łuskach, jak gdyby Shruikan był pokryty kamieniem lub metalem, a nie, klejnotami. Smok był ogromny. Eragon na początku miał trudności ze zrozumieniem, że cały kształt przed nich był jednym żywym stworzeniem. Widział część szyi Shruikana i myślał, że widzi główną część smoka ciała, widział bok jednej ze stóp Shruikana i wziął ją za goleń. Fałda skrzydła była całym skrzydłem w jego umyśle. Tylko wtedy, gdy spojrzał w górę i znalazł kolce na szczycie kręgosłupa smoka Eragon mógł ocenić w pełnym zakresie wielkość Shruikana. Każdy kolec był tak szeroki jak pień starożytnego dębu; łuski wokół nich 198

grube na stopę, jeśli nie więcej. Wówczas Shruikan otworzył oczy i spojrzał na nich. Jego tęczówki były blado niebieski, koloru wysokiego górskiego lodowca, wydały się zaskakująco jasne na tle czerni jego łusek. Ogromne i zmrużone oczy smoka biegały tam i z powrotem gdy studiował ich twarze. Jego spojrzenie zdawało się nie zawierać nic więcej oprócz gniewu i szaleństwa i Eragon był pewny, że Shruikan zabił by ich w jednej chwili, jeśli Galbatorix by na to zezwolił. Spojrzenie ogromnych oczu - zwłaszcza gdy wyrażało czystą złość- sprawiało, że Eragon chciał biec i ukryć się głęboko w norze , głęboko pod ziemią. Wyobraził sobie, że tak musi się czuć królik atakowany przez potwora z ogromnymi zębami. Obok niego Saphira warknęła, a łuski na jej grzbiecie falowały i podniosły się jak sierść. W odpowiedzi, strumienie ognia pojawiły się w nozdrzach Shruikana, a potem warknął, zagłuszając Saphirę i napełniając komnatę hukiem podobnym do lawiny. Na podium, dwoje dzieci piszczało, zwinięte w kulki, chowając głowę między kolanami. - Spokój, Shruikan - powiedział Galbatorixa, a czarny smok zamilkł znowu. Jego powieki opadły, ale nie zamknął ich całkowicie, nadal obserwując przez kilkucentymetrową szczelinę, jak gdyby czekał na odpowiedni moment do ataku. - Nie lubi cię - powiedział Galbatorixa. - Ale on nie lubi nikogo ... co nie, Shruikan? Smok prychnął, i zapach dymu rozniósł się w powietrzu. Poczucie beznadziei znów ogarnęło Eragona. Shruikan mógłby zabić Saphirę jednym pazurem. I mimo ogromnego rozmiaru komnaty, wciąż była zbyt mała by Saphira mogła unikać wielkiego czarnego smoka na długo. Jego beznadziejność zamieniła się we frustrację i gniew i rzucił się na niewidzialne więzy. - Jak to można to zrobić? - krzyczał, wytężając każdy mięsień w jego ciele. - Też chciałabym to wiedzieć - powiedziała Arya. Oczy Galbatorixa jakby błysnęły pod ciemnym okapem brwi. - Nie możesz się domyślić, elfko? - Wolałbym odpowiedzi niż przypuszczenia - odparła. - Bardzo dobrze. Ale najpierw musicie coś zrobić, abyście wiedzieli, że to, co mówię jest prawdą. Musicie spróbować rzucić zaklęcie, oboje, a potem wam powiem. Kiedy ani Eragon, ani Arya się nie odezwali, król dał znak ręką. - No dalej, obiecuję, że nie ukarze was za to. Teraz spróbujcie...nalegam. Arya zaczęła pierwsza. 199

- Thrautha - powiedziała, jej głos był twardy i niski. Eragon domyślił się, że spróbuje cisnąć Dauthdaert w Galbatorixa. Broń jednak pozostała przymocowany do jej dłoni. Następnie Eragon przemówił. - Brisingr - myślał, że prawdopodobnie jego więź z mieczem pozwoli mu na korzystanie z magii gdy Arya nie mogła, ale ku jego rozczarowaniu, ostrze pozostało tak jak było, słabo błyszczące w świetle lampionów. Spojrzenie Galbatorixa się coraz bardziej intensywne. - Odpowiedź musi być dla was oczywista, elfko. To zajęło mi większość minionego wieku, ale w końcu znalazłem to czego szukałem: badania środowisk czarodziejów Alagaesii. Poszukiwania nie były łatwe, większość mężczyzn porzuciła je sfrustrowana lub, jeśli mieli cierpliwość, porzucili je ze strachu. Ale ja nie ja. I podczas moich badań odkryłem, to czego pożądałem: tabliczkę napisaną w innym kraju i innym wieku, przez ręce, ani elfa, ani krasnoluda, ani człowieka, ani Urgala. I na tej tabliczce, było napisane Słowo - imię, którego szukano od wieków, ale nagrodą było tylko gorzkie rozczarowanie. Galbatorix podniósł palec. - Imię wszystkich imion. Imię pradawnej mowy. Eragon zmełł w ustach przekleństwo. Miał rację. To było to co Ra'zac próbował mi powiedzieć - pomyślał, pamiętając, co jeden z potworów powiedział mu w Helgrindzie - On prawie znalazł Imię... Prawdziwe Imię! Jak przygnębiające nie było by odkrycie Galbatorixa, Eragon trzymał się świadomości, że Imię nie może powstrzymać jego, Aryi lub Saphiry przed rzuceniem czaru bez użycia pradawnej mowy. Nie, żeby to wiele pomogło. Osłony króla z pewnością, ochronią jego i Shruikana od czarów, jakie mógł rzucić. Mimo to, jeśli król nie wiedział, że można było używać magii bez pradawnej mowy, wierzył, że gdyby to zrobił, mógłby go chociaż na chwilę zaskoczyć i może rozproszyć, choć Eragon nie był pewien, w jaki sposób to może pomóc. - Dzięki temu Imieniu, mogę przekształcić zaklęcia tak łatwo, jak inny mag mógłby operować poszczególnymi słowami. Wszystkie czary podlegają mnie, ale ja nie jestem przez nic ograniczany z wyjątkiem moich wyborów – kontynuował Galbatorix. Prawdopodobnie nie wie - pomyślał Eragon, i iskry determinacji roznieciły się w jego sercu. - Użyję Słowa, żeby każdy mag w Alagaesii padł mi do stóp, i nikt nie mógł rzucić czaru bez mojego błogosławieństwa, nawet elfy. W tej chwili, magowie w twojej armii odkrywają tę prawdę. Kiedy znajdą się w pewnej odległości w Urû'baenu, obok bramy, ich czary przestaną działać jak powinny. Niektóre z ich zaklęć zakończą się od razu, podczas gdy inne zakręcą i uderzą w twoich żołnierzy, nie moich - Galbatorix przechylił głowę i jego wzrok patrzył w dal, jakby słuchał kogoś, szepczącego mu do ucha. "To spowodowało wiele zamieszania w ich szeregach. Eragon walczył z chęcią splunięcia na króla. - To nie ma znaczenia - warknął. - Znajdziemy sposób, aby cię zatrzymać. Galbatorix wydawał się ponuro rozbawiony. 200

- Czyżby? W jaki sposób? I dlaczego? Pomyśl, co mówisz. Chciałbyś odebrać pierwszą okazję dla Alagaësii na prawdziwy pokój, aby zaspokoić własne poczucie zemsty? Pozwolić magom iść swoją drogą, niezależnie od szkód jakie powodują? To wydaje się być znacznie gorsze niż to co ja zrobiłem. Ale to są bezczynne spekulacje. Najlepsi z jeźdźców nie mogli mnie pokonać, a ty jesteś za nimi daleko w tyle. Nigdy nie miałeś żadnych szans na obalenie mnie. Nikt z was nie ma. - Zabiłem Durzę i zabiłem Ra'zaców - powiedział Eragon. - Dlaczego ty tego nie zrobiłeś? - Nie jestem tak słaby jak ci, którzy mi służą. Nie możesz nawet pokonać Murtagha, a on jest tylko cieniem mojego cienia. Twój ojciec, Morzan był dużo lepszy niż każdy z was, i nawet on nie mógłby mnie pokonać. Poza tym - powiedział Galbatorix i okrutny wyraz pojawił się na jego twarzy," jesteś w błędzie jeśli uważasz, że zniszczono Ra'zaców. Jaja w Dras-Leona nie byli jedynymi, które wziąłem od Lethrblaki. Mam inne, ukryte gdzie indziej. Wkrótce się wyklują i Ra'zacowie znów zaczną poruszać się po ziemi, wykonując moje rozkazy. Jeśli chodzi o Durzę, Cienie są łatwe do wykonania, a często sprawiają więcej kłopotów niż są warte. Więc jak widzisz chłopcze, nie masz nic oprócz fałszywych zwycięstw. Przede wszystkim, Eragon nienawidził samozadowolenia Galbatorixa i jego przytłaczającej przewagi. Chciał krzyczeć na króla i przekląć go każdą klątwą, którą znał, ale ze względu na bezpieczeństwo dzieci, pilnował języka. Czy macie jakieś pomysły? - Zapytał Saphirę, Aryę i Glaedra. Nie - powiedziała Saphira. Inni milczeli. Umaroth? Tylko tyle, że powinniśmy atakować, póki nadal możemy. Minuty mijały, nikt nic nie mówił. Galbatorix oparł się na łokciu i podparł brodę na pięścią kontynuując obserwacje. Za jego nogami, dzieci cicho łkały. Powyżej, oczy Shruikana pozostawały utkwione w Eragonie i krążyły za nim jak wielka latarnia w kolorze lodu. Potem usłyszeli jak drzwi do komnaty otwierają się i zamykają, oraz dźwięk zbliżających się kroków człowieka i smoka. Wkrótce Murtagh i Cierń pojawili się w ich polu widzenia. Zatrzymali się obok Saphiry i Murtagh ukłonił się. - Panie. Król skinął i Murtagh z Cierniem zbliżyli się do prawej strony tronu. Po zajęciu pozycji Murtagh obdarzył Eragona spojrzeniem pełnym obrzydzenia, po czym splótł ręce za plecami i patrzył w kierunku końcu komnaty, ignorując go. - Trwało to dłużej niż oczekiwałem - powiedział Galbatorix pozornie łagodnym głosem. - Brama była bardziej uszkodzona, niż początkowo sądzono, proszę pana, i czary na niej umieszczone utrudniały naprawy - powiedział Murtagh bez patrzenia. - Czyli to moja wina, że jesteś leniwy? Szczęki Murtagh zacisnęły się. 201

- Nie, proszę pana. Chciałem tylko wyjaśnić. Dodatkowo, część korytarza była raczej ... w nieładzie, i to nas spowolniło. - Rozumiem. Pomówimy o tym później, bo teraz są inne sprawy, którymi musimy się zająć. Nadszedł czas żeby poznać ostatniego członka naszego spotkania. Co więcej, najwyższy czas zatroszczyć się o odpowiednie oświetlenie. Galbatorix uderzył płazem miecza w oparcie tronu i głębokim głosem zawołał ‘naina”. Na jego polecenie, setki latarni ożyły wzdłuż ścian komory, oblewając wszystko ciepłym blaskiem. Rogi komnaty wciąż pozostawały słabo oświetlone, ale po raz pierwszy Eragon mógł rozróżnić szczegóły ich otoczenia- rozmiary filarów i drzwi wzdłuż ścian oraz wszystkie rzeźby, obrazy i złocone gobeliny. Złoto i srebro były użyte obficie i Eragon dostrzegł też blask wielu klejnotów. To był zdumiewający pokaz bogactwa, nawet na tle Tronjheimu lub Ellesméry. Po chwili zauważył coś jeszcze: blok z szarego kamienia, prawdopodobnie granitu, wysoki na osiem metrów, znajdujący się po ich prawej stronie, poza zasięgiem światła. Przykuto do niego Nasuadę, ubraną w prostą białą koszulę. Patrzyła na nich z szeroko otwartymi oczami, nie mogła mówić, bo była zakneblowana. Wyglądała na zużytą i zmęczoną, ale na szczęście zdrową. Eragona ogarnęła ulga. Nie ośmielili się mieć nadziei na znalezienie ją przy życiu. - Nasuado! - krzyknął. - Czy wszystko w porządku? Skinęła głową. - Czy zmusił cię do złożenia przysięgi na lojalność? Potrząsnęła głową. - Myślisz, że pozwolę jej powiedzieć, czy to zrobiłem? - zapytał Galbatorix. Gdy Eragon spojrzał na króla, zobaczył szybkie, zainteresowane spojrzenia Mustagha w kierunku Nasuady, i zastanawiał się, co to mogło oznaczać. - A więc zrobiłeś to? - Eragon zapytał zmieniając ton. - Póki co, nie. Postanowiłem poczekać, aż zbierzemy się wszyscy razem. Teraz, gdy żadne z was nie opuści tej komnaty dopóki nie zobowiąże się mi służyć i dopóki nie nauczę się prawdziwego imienia każdego z was. Po to tu jesteście. Nie żeby mnie zabić, ale uklęknąć przede mną i wreszcie położyć kres tej bezsensownej rebelii. Saphira warknęła ponownie. - Nie poddamy się – powiedział. Nawet dla niego samego, te słowa wydawały słabe i nieskuteczne. - Wtedy oni umrą - odpowiedział Galbatorix, wskazując na dwoje dzieci. - I tak, twój bunt niczego nie zmieni. Musisz zrozumieć, że już przegrałeś. Na zewnątrz, twoje wojsko przegrywa bitwę. Wkrótce moi ludzie zmuszą ich do kapitulacji, a ta wojna skończy się tak jak przewidywałem. Walcz, jeśli chcesz. Zaprzecz temu, co jest przed tobą, jeśli to cię pocieszy. Ale nic nie może zmienić ani swojego losu, ani Alagaësii. 202

Eragon nie chciał wierzyć, że on i Saphira będą musieli spędzić resztę swojego życia służąc Galbatorixowi. Saphira czuła to samo i jej gniew łączył się z jego. - Vae weohnata Ono vergarí, eka thäet ot herm - zabijemy cię, przysięgam – powiedział. Przez chwilę, wyglądało jakby nastrój Galbatorixa się pogorszył , a później ponownie powiedział Słowo, jak również inne słowa w starożytnym języku i przysięga Eragona jakby straciła wszelkie znaczenie, słowa leżały w jego umyśle jak garść zwiędłych liści, pozbawionych mocy która pobudza i inspiruje. Górna warga króla wygięła się szyderczo. - Złóż wszystkie przysięgi jakie tylko chcesz. Nie będą wiążące, jeśli na to nie pozwolę. - Wciąż zamierzam cię zabić - wymamrotał Eragon. Wiedział, że jeśli nadal będzie się sprzeciwiać, może to kosztować życie dwoje dzieci, ale Galbatorix musiał zginąć, a jeśli ceną jego śmierci była śmierć chłopca i dziewczynki, to Eragon był w stanie to zaakceptować. Wiedział, że znienawidzi siebie za to i, że będzie oglądać twarze dzieci w swoich snach do końca życia, ale jeśli nie pokona Galbatorixa wszyscy będą zgubieni. Nie wahaj się - powiedział Umaroth. Teraz jest czas na bunt. Eragon podniósł głos. - Dlaczego nie chcesz ze mną walczyć? Jesteś tchórzem? A może jesteś zbyt słaby, aby zmierzyć się ze mną? To dlatego chowasz się za te dzieci jak przestraszona stara kobieta? - Eragonie... - powiedziała Arya ostrzegawczym tonem. - Nie jestem jedynym, który przyprowadził tu dzisiaj dziecko - odpowiedział król, zmarszczki na jego twarzy pogłębiły się. - Jest różnica: Elva zgodziła się tu przyjść. Nie odpowiedziałeś na pytanie. Dlaczego nie chcesz walczyć? Spędziłeś tak długo siedząc na tronie i jedząc słodycze, że zapomniałeś, jak się tańczy? - Nie chciałbyś ze mną walczyć, młodziku - warknął król. - Więc mi to udowodnij. Uwolnij mnie i spotkaj się ze mną w uczciwej bitwy. Pokaż, że jesteś nadal wojownikiem z którym można się liczyć. Albo żyj ze świadomością, że jesteś śmierdzącym tchórzem, który nie spotka się twarzą w twarz z przeciwnikiem bez pomocy swoich Eldunarí. Zabiłeś Vraela! Dlaczego boisz się mnie? - Dość! - powiedział Galbatorix. Kolor wkradł się na jego zapadnięte policzki. Potem, jak rtęć, jego nastrój uległ zmianie, a on wyszczerzył zęby w przerażającej imitacji uśmiechu. Zastukał palcami w oparcie tronu " Nie zdobyłem tego tronu przyjmując każde wyzwanie jakie mi rzucono. Nie walczyłem z moimi wrogami w "uczciwej walce." Jak mam ci wytłumaczyć, młodziku, że nie ma znaczenia jak osiągniesz zwycięstwo, tylko że je osiągniesz? - Mylisz się. To ma znaczenie - powiedział Eragon. - Przypomnę ci to jak już przysięgniesz mi wierność. Jednak ... - Galbatorix pomacał rękojeść jego miecza. - Skoro tak bardzo chcesz walczyć, spełnię twoje żądania. 203

Nawrót nadziei, który Eragon poczuł zniknął, gdy Galbatorix dodał: - Ale nie ze mną. Z Murtaghiem. Na te słowa, Murtagh obdarzył Eragona gniewnym spojrzeniem. Król pogłaskał skraj brody. - Chciałbym wiedzieć, raz na zawsze, który z was jest lepszym wojownika. Będziecie walczyć bez magii lub Eldunarí, aż jeden z was nie będzie w stanie kontynuować. Nie możecie się pozabijać, ale oprócz śmierci, pozwolę na praktycznie wszystko. To będzie raczej zabawne, obejrzeć walkę braci. - Nie - powiedział Eragon. - Nie braci. W połowie braci. Brom był moim ojcem, nie Morzan. Po raz pierwszy, Galbatorix zdawał się być zaskoczony. Wtedy jeden kącik ust podniósł mu się do góry. - Oczywiście. Powinienem był to dostrzec, prawda jest oczywista dla tych, którzy wiedzą czego szukać. Ten pojedynek będzie więc bardziej na miejscu. Syn Brom przeciwko synowi Morzana. Los rzeczywiście ma poczucie humoru. Murtagh także zareagował zaskoczeniem. Opanował jednak swoją twarz zbyt dobrze żeby Eragon mógł ocenić, czy ta informacja zadowoliła go czy zdenerwowała, ale wiedział, że wytrącił go tym z równowagi. To była część jego planu. Jeśli Murtagh byłby rozproszony, znacznie łatwiej byłoby go pokonać. A zamierzał go pokonać, niezależnie od krwi którą dzielili. - Letta - powiedział Galbatorix z lekkim ruchem ręki. Eragon zachwiał się gdy wiążące go zaklęcie znikło. - Ganga aptr – rzekł król, a Arya, Elva, i Saphira przesunęły się do tyłu, pozostawiając wiele miejsca między nimi a podium. Król mruknął kilka innych słów, a większość z latarni w komnacie przyciemniła się tak, że powierzchnia przed tronem stała się najjaśniejszym punktem w pokoju. - Podejdź - powiedział Galbatorix do Murtagha. - Dołącz do Eragona, i przyjrzyjmy się, który z was ma większe umiejętności. Nachmurzony, Murtagh podszedł i zatrzymał się, kilka metrów od Eragona. Dobył Zar'roca - ostrze szkarłatnego miecza wyglądało tak, jakby było już pokryta krwią, a następnie podniósł tarczę i zajął pozycję. Po spojrzeniu na Saphirę i Aryę, Eragon zrobił to samo. - Teraz walczcie! - krzyknął Galbatorix, i klasnął w dłonie. Pocąc się, Eragon ruszył w kierunku Murtagha, gdy Murtagh ruszył na niego.

204

Mięśnie przeciwko metalowi

R

oran krzyknął i skoczył na bok murowanego komina rozbitego na przeciw niego, podążając za jednym z łuczników Imperium. Otrząsnął pot z oczu a następnie obszedł ciało oraz stos rozrzuconych cegieł przeskakując z jednego wolnego skrawka ziemi na następny niczym niegdyś przemierzał rzekę Anora z kamienia na kamień.

Bitwa szła koszmarnie. Wraz ze swoimi żołnierzami trzymał się zewnętrznej ściany przez blisko kwadrans, odpierając nowo nadchodzące fale żołnierzy ale wtedy cofnęli się między budynki aby sprowadzić tam żołnierzy. Z perspektywy czasu strategia ta okazała się błędna. Walki na ulicach były desperackie, krwawe i nie skoordynowane. Jego oddział został rozbity, aż w końcu pozostała przy nim skromna liczba żołnierzy- we większości byli to ludzie pochodzący z Carvahall pomiędzy nimi znajdowali się tez czterech elfów i kilku Urgali. Reszta została rozproszona wśród pobliskich ulicach walcząc na własną rękę. Co gorsza, z jakiegoś powodu, którego elfy i inni magowie nie potrafili wytłumaczyć, magia nie działała jak powinna. Zaobserwowali to gdy jeden z elfów próbował zabić przeciwnika magią, tylko wojownik Vardenów zginął trawiony przez rój chrząszczy lecz elf próbował dalej. Jego śmierć była wstrząsnęła Roranem; to była okropna śmierć, bezsensowny sposób śmierci i mógł przydarzyć się każdemu z nich. Cofali sie w prawo, bliżej głównej bramy, Lord Barst szalał dalej pomiędzy główną armią Ardenów. Roran dostrzegł go kilka razy; podążającego na piechotę, wśród kroczących ludzi, elfów, krasnoludów rozrzucając ich na boki niczym wielkimi kręglami z czarnymi maczugami. Nikt nie był w stanie zatrzymać masywnego człowieka, a tym bardziej go ranić, Ci wokół niego starali się pozostać zdala od zasięgu jego przerażającej broni. Roran widział również króla Orika I grupe krasnoludów rozdzierającą drogę pomiędzy grupą żołnierzy. Orik hełm pokryty klejnotami przemknął w świetle gdy zamachnął się potężnym wojennym młotem Valud. A za nim, jego żołnierze wykrzyknęli „Vor Orikz Korda!” Pięćdziesiąt stóp za Orikiem, Roran dostrzegł Królową Islanzadi wirującą poprzez bitwę, jej czerwona peleryna I lśniąca zbroja, jasna niczym gwiazda pośród ciemnej masy ciał. Koło jej głowy przeleciał biały kruk który jej towarzyszył. To co dostrzegł Roran zaimponowało mu, jej umiejętności, okrucieństwo i odwaga. Przypominała mu Arya ale wiedział że królowa jest świetnym wojownikiem. Grupa pięciu żołnierzy szarżowała w pobliżu narożnika domu i prawie upadła na Rorana. Krzycząc aby wyrównali swoje włócznie i próbowali jak najlepiej aby nadziać go na szpikulec niczym pieczonego kurczaka. Schylił się, odskoczył, złapał jedną z nich i wbił jednemu z nich w gardło. Żołnierz ustał na nogach jeszcze przez chwile, jednak nie mógł oddychać i szybko padł na ziemię plącząc nogi jego towarzyszą Roran skorzystał z okazji, dźgał i ciął bez opamiętania. Jeden ze żołnierzy zdołał trafić Rorana w prawy bark i Roran poczuł znajomy spadek siły gdy zaklęcie ochronne odpierało ostrze. 205

Był zaskoczony w jaki sposób zaklęcie go chroniło. Kilka chwil wcześniej nie udało się mu zablokować tarczy która rozcięła mu lewy policzek. Miał nadzieje że nie ważne co by się zdarzyło, magia poradzi sobie z tym w jakiś sposób. I tak też było jednakże nie chciał ryzykować i starał się odpierać każdy cios nie otwierając się przeciwnikowi. Roran zbliżył się ostatnich dwóch żołnierzy, ale za nim do nich dotarł usłyszał tylko brzęk stali, a następnie ich głowy spadły na bruk a na ich oczach można było dostrzec zaskoczenie. Ciała legły na ziemie a za nimi wyłoniła się zielarka Angela ubrana w zielonoczarną zbroje z jej sztyletem. W jej pobliżu znajdowała się też para kotołaków, najbliższy z nich przypominał dziewczynkę z lokowanymi włosami i ostrymi spowitymi krwią zębami oraz długim sztyletem, drugi przypominał zwierzę. Pomyślał, że mógł to być Salembum, ale nie był pewny. - Roranie! Jak miło Cie widzieć - powiedziała zielarka z uśmiechem zbyt wesołym biorąc pod uwagę okoliczności. - Wyobraź sobie, że się tu spotykamy! - Lepiej tutaj niż w grobie!’ Krzyknął, zbierając włócznie i rzucając nią w kierunku mężczyzny na dole ulicy. - Dobrze powiedziane! - Myślałam, że poszedłeś z Eragonem? Potrzasnęła głową. - Nie zapytał mnie, ale nie poszłabym gdyby mnie zapytał. Nie pasuję do Galbatorixa. Poza tym Eragon ma Eldunari do pomocy. - Wiesz?” zapytał wstrząśnięty Mrugnęła na niego spod hełmu. - Wiem wiele rzeczy. Mruknął i zastawił swoje ramie tarczą gdy staranował kolejną grupę żołnierzy. Zielarka i kotołaki dołączyły do niego, podobnie jak Horst, Mandel i kilka innych. - Gdzie jest twój młot? - krzyknęła Angela i machnęła swoim mieczem, blokując i dźgając w tym samym czasie - Zgubiony! Upuściłem go. Ktoś zanim zawył z bólu, gdy w końcu odwrócił się aby zobaczyć kto to był i zauważył Baldora pozbawionego prawej ręki która leżała na ziemi poruszana skurczami. Roran wycofał się w jego stronę, przeskakując po drodze ponad kilkoma ciałami. Gdy dotarł Host był już przy nim i odpierał ataki żołnierzy, którzy odcięli rękę Baldora. Roran dobył swojego sztyletu, wyciął pasek materiału z tuniki żołnierzy którzy polegli przy nim. - Tutaj - powiedział i obwiązał ramię Baldora tamując krwawienie. 206

Zielarka uklękła obok nich. - Czy możesz mu pomóc – spytał Roran. Potrzasnęła głową. - Nie tutaj, gdybym użyła magii, mogłaby go zabić, ale jeśli wydostaniesz go z miasta to myślę, że elfy mogłyby uratować jego rękę. Roran zawahał się, nie był pewien czy znalazłby kogoś kto pomógłby mu przy eskortowaniu Baldora z Uru’baen’u. Jednakże, bez ręki Baldora czego ciężkie życie i nie mógł go na to skazywać. - Jeśli go nie weźmiesz, ja to zrobię - ryknął Horst Roran zrobił unik gdy kamień wielkości świni przeleciał nad jego głową i roztrzaskał się na kawałki o pobliski mur. Wewnątrz budynku ktoś krzyknął. - Nie, Potrzebujemy was! - kontynuował Roran, zagwizdał i wybrał dwóch wojowników starego szewca Loringa i Urgala. - Zabierz go do uzdrowicieli elfów tak szybko jak to możliwe - powiedział, popychając Baldora w ich kierunku. Dołączył do nich, Bandor podniósł rękę i wsunął ją pod kolczugę. - Nie! Ja zostaje! Ja będę walczyć! - Urgal warknął do Rorana, uderzając mieczem w jego tarczę, tak, że ledwo go zrozumiał. Roran podszedł do niego, chwycił go za jeden z rogów. - Zrobisz co powiem! Poza tym, nie jest to łatwe zadanie, ochraniaj go a zdobędziesz wielką chwałę dla siebie i swojego rodu! – rzucił. Oczy Urgala zdawały się rozjaśniać. - Wielką chwałę? - powtórzył przecedzając słowa między ciężkimi zębami. - Wielką chwałę! - potwierdził Roran - Zrobię to, Młotoręki! Z poczuciem ulgi Roran obserwował trzech z nich podążających w stronę ściany zewnętrznej tak aby uniknąć walki. Był zadowolony obserwując podążającego za nimi kotołaka w ludzkiej postaci spoglądając co chwile z boku na bok wyszukując zagrożenia. Wtedy kolejna grupa żołnierzy zaatakowała Rorana i wszystkie myśli o Baldorze odeszły. Nie nawiedził walki dzidą zamiast młota ale walczył dalej, po jakimś czasie na ulicy zapanował spokój ale wiedział ze odpoczynek nie potrwa długo. Skorzystał z okazji i przykucnął na przedzie domu próbując odzyskać oddech. Jego żołnierze wyglądali na wypoczętych ale czuł zmęczenie w swoich kończynach. Gdy usiadł zdyszany przysłuchiwał się pobliskim krzyknął i wrzasnął dochodzących z za zrujnowanej bramy Uru’baenu. Trudno było powiedzieć co się dzieje z ogólnego zgiełku ale podejrzewał, że Vardeni zostawali spychani ku odwrotowi. Wśród zamieszania Roran słyszał regularne odgłosy maczugi Lorda Barsta przedzierającego się przez wrogów, z jednego na drugiego i wtedy krzyki zaczęły się nasilać. 207

Roran w końcu wstał. Gdyby odpoczywał dłużej jego mięśnie zaczęły stygnąc. Przeniósł się z dala od drzwi I wtedy nocnik roztrzaskał się na miejscu, w którym właśnie siedział - Mordercy! - wykrzyknęła kobieta nad nim a chwile później zatrzasnęła okiennice. Roran parsknął i podążał do przodu, miedzy ciałami prowadząc swoich żołnierzy w stronę najbliższego skrzyżowania. Zatrzymali się, gdy zauważyli uciekającego żołnierza z paniką na twarzy. Tuż za nim, podążały kotołaki ze ściekającą krwią z ich ust. Roran uśmiechnął się i zaczął biegnąć naprzód. Zatrzymał się chwilę później gdy grupa krasnoludów o czerwonych brodach dołączyła do nich z głębszych terenów miasta „Przygotujcie się!” wykrzyczał. „mamy całą grupę żołnierzy depczącą nam po piętach! Kilka set co najmniej!” Roran spojrzał za siebie w kierunku pustej ulicy. - Prawdopodobnie straciłeś… - zaczął mówić, a następnie zatrzymał gdy kilkaset metrów przed nimi pojawiła się linia szkarłatnych tunik, pojawiało się coraz więcej i więcej żołnierzy zalewając ulice niczym rój czerwonych mrówek. - Cofnąć się! – wypalił. – Cofnąć się! Musimy znaleźć miejsce do obrony. Zewnętrzna ściana była za daleko, żaden z budynków nie był zbyt duży żeby ich wszystkich pomieścić. Roran pobiegł w dół ulicy ze swoimi wojownikami, kilkanaście strzał wylądowało wokół nich. Roran potknął się i upadł, wijąc się z bólu pochodzącego z jednego punktu w plecach. Czuł jakby ktoś dźgnął go metalowym prętem. Chwile później zielarka była przyniż, szarpała cos za nim i Roran krzyknął i ból zmniejszył się, a zaczął widzieć wyraźniej. Zielarka pokazała mu strzałę z końcówką we krwi. - Twoje zaklęcie ochronne powstrzymało większość z nich - powiedziała i pomogła wstać mu na własne nogi. Zaciskając zęby, Roran pobiegł z nią do by dołączyć do grupy. Każdy krok sprawiał mu ból a gdy pochylił się zbyt mocno skurcz na plecach stawał się tak silny że prawie nie mógł się ruszyć. Nie dostrzegał dobrego miejsca aby odeprzeć atak a żołnierze byli coraz bliżej. - Stop, formować szyk! Elfy na boki! Urgale na przedzie i w środku! – krzyknął w końcu. Roran zabrał miejsc na przedzie wraz z Darmmen, Albriech, Urgalami I jednym czerwonobrodym krasnoludzie - Więc ty jesteś tym, którego nazywają Młotorękim - powiedział krasnolud patrząc na żołnierzy na przedzie. - Walczyłem obok twojego brata w Farthen Dur. To dla mnie honor walczyć z wami u boku. Roran mruknął, miał nadzieje że przynajmniej zdoła ustać na nogach. I wtedy żołnierze uderzyli w nich, spychając ich do tyłu. Roran oparł całą swoją siłe na tarczy i pchnął jak tylko mógł. Miecze i włócznie zostały zablokowane, jedna trafiła go w bok ale broniła go kolczuga. Pomoc Elfów i Urgali okazała się nieoceniona, Złamali linie wroga i

208

zagarnęli Rorana machając swoimi broniami. Na koniec swojej wizji Roran widział karła atakującego nogi, stopy i pachwiny żołnierzy powodując wiele upadków. Liczba przeciwników zdawała się nie kończyć i Roran został zmuszony do powolnego wycofywania się, krok po kroku. Nawet elfy nie dawały rady powstrzymać fali żołnierzy, chociaż próbowali jak mogli. Othiara, Elfką z którą Roran rozmawiał poza ścianami miasta zginęła przez strzałę, która trafiła ją w szyje, reszta elfów miała wiele ran. Roran był raniony kilka razy - przecięcie ponad jego prawą łydką, która mogła być sparaliżowana gdyby trafiono go troszeczkę wyżej, drugie cięcie na udzie tej samej nogi gdzie wciśnięto mu miecz pod krawędzią jego kolczugi, kolejne zadrapanie na szyi gdzie uderzył się własną tarczą, rana na wewnętrznej części prawej nogi, która na szczęście ominęła główną żyły i niezliczone ilości siniaków. Czuł się jakby został solidnie pobity drewnianym młotkiem a następnie para mężczyzn użyła go jako cel dla rzucania noży. Cofał się kilka razy z pierwszej linii aby zaczerpnąć powietrza i odprężyć ramie ale zawsze szybko powracał we wir walki. Wtedy otworzyły się budynki naokoło nich i Roran zdał sobie sprawę, że wrodzy pozostają teraz przed nimi jak i za nimi. Spojrzał przez ramie i dostrzegł Elfów i Vardenów wycofujących swoich żołnierzy - Na prawo! - krzyknął Roran. – Na prawo! Do budynków! - pokazał zakrwawioną włócznią. Z trudem wojownicy się przemieszczali na stopnie ogromnego kamiennego budynku z wielkimi filarami tak wysokimi jak najwyższe drzewo w Spine. Miedzy filarami Roran dostrzegł ciemną bramę wystarczająco dużą, aby pomieścić Saphirę, jeśli nie Shruikan. - Do góry! Do góry! - krzyknął Roran, i ludzie, krasnoludy, elfy oraz urgale biegły wraz z nim na szczyt schodów. Tam ustawili się miedzy filarami i odpierali fale żołnierzy. Z Ich punktu widzenia który był 20 stóp ponad poziomem ulic, zobaczył, że Impreium niemal zmusiło Vardenów i Elfów powrotem do dziury w ścianie zewnętrznej. - Jesteśmy straceni - pomyślał z nagłej desperacji. Żołnierze wymieniali się na schodach po raz kolejny. Roran uniknął włóczni, złapał ją i dźgnął nią w jego brzuch właściciela powalając go i dwóch innych na dole. Z jednej z palisad na najbliższej wierzy oszczep mknął w stronę Lorda Barda, kiedy był już kilka stóp od niego, oszczep stanął w płomieniach a następnie obrócił się w pył jak i każda inna strzała wystrzelona w opancerzonego człowieka. - Musimy go zabić - pomyślał Roran. Gdyby Barst spadł, wtedy żołnierze mogliby bez problemu przełamać linie i zgubić wiarę. Ale biorąc pod uwagę, że ani elfom ani Kullom się to nie udało wydawało się to wątpliwe dla każdego z wyjątkiem Eragona. Nawet, gdy kontynuował walkę, Roran rozglądał się szukając czegoś co mogłoby mu pomoc zabić więcej wrogów. Zauważył że Barst kuśtykał jakby dostał kiedyś kontuzji lewego stawu kolanowego lub biodrowego. Ponadto wydaje się wolniejszy niż wcześniej. - Wiec on ma swoje ograniczenia - pomyślał Roran. - On tak, Eldunari nie. Z okrzykiem odparował miecz przeciwnika który go atakował. Szarpnął tarczą do góry uderzając wojownika w szczękę zabijając go natychmiast. 209

Roran nie mógł złapać tchu i tracił przytomność przez otrzymane rany wiec wycofał się za jeden z filarów i pochylił naprzeciw. Zakaszlał i splunął krwią, miał nadzieje ze spowodowane było to potłuczeniami, a nie przebitym płucem. Czuł bul w żebrach, był pewien ze przynajmniej jedno było złamane. Wielki okrzyk wśród Vardenów spowodował że Roran spojrzał zza filarów i dostrzegł królową Islanzadi i jedenastu innych elfów podążających pośród ludzi imperium do Lorda Barsta. Ponownie nad ramieniem królowej przeleciał biały kruk. Podnosząc swoje skrzydła dla równowagi. Islanzadi dzierżyła miecz a reszta elfów prowadziła włócznie. Roran oparł się o filar, nadzieja rosła w nim. - Zabij go – warknął. Barst się nie ruszył by uniknąć elfów, ale czekał na nich szeroko rozstawiony, bez tarczy, jakby nie musiał się bronić. Na ulicach walki spowolniły się, a wszyscy oglądali się w ich stronę oczekując tego co miało się stać. Dwóch elfów na czele opuściło włócznie a ich konie skoczyły w galop. Po chwili znajdowali się niemal przy nim. Przez moment wyglądało jakby Barst miał spaść, było to nie możliwe żeby ktokolwiek ustał na nogach. Włócznie nawet nie musnęły Barsta. Jego zaklęcia ochronne zatrzymały je na długość ramienia przed nim, pozostawiając w rekach bezużyteczne kawałki drewna. Następnie Barst podniósł maczugę i jego tarcze a wraz nimi uderzył konie po bokach głowy, łamiąc karki i zabijając je. Konie upadły, a elfy wystrzeliły w powietrze. Dwójka następnych elfów nie miała czasu na zmianę kursu zanim dotarli do Barsta. Podobnie jak ich poprzednicy, włócznie zostały odparte przez zaklęcie ochronne i oboje wystrzelili wolno z koni, gdy Barst je powalił. Wtedy osiem następnych elfów wliczając Islanzadi zatrzymali swoje konie okrążając Barsta celując w niego, czterech elfów na ziemi chwyciło miecze i ostrożnie zbliżyli się do Barsta Roześmiał się i uniósł tarcze przygotowując się do przyjęcia ich ataku. Światło rzuciło blask na jego hełm i można nawet Roran mógł dostrzec szerokie, ciężkie czoło z wybitymi kośćmi policzkowymi. Przypominał on obliczu Uriala. Cztery elfy atakowały Barsta, każdy z innego kierunku, kłując i dźgając w niego w tym samym czasie. Barst złapał jednego z mieczy na swojej tarczy, blokując drugiego a dwa kolejne zanim zostały odbite przez zaklęcie ochronne. Roześmiał się i zamachnął się bronią Siwowłosy elf rzucił sie w bok a maczuga przeleciała nieszkodliwie. Barst zamachnął się dwa razy, elf uniknął ciosów jednak Barst nie okazał frustracji, ale skulił się za tarczą i czekał na odpowiedni moment jak niedźwiedź jaskiniowy czeka na każdego kto może być tak głupi żeby wtargnąć na jego legowisko. Poza kręgiem elfów dwóch żołnierzy z halabardami rzuciło się ku królowej i jej towarzyszy. Natychmiastowo Królowa podniosła miecz nad głowę i na jej sygnał rój strzał brzęczenie wyleciał spośród Vardenów i powalił żołnierzy. Roran jak i wielu Vardenów krzyknęło z podnieceniem. Barst zbliżył się do ciał czterech koni I stanął pomiędzy nimi tak że ciała uformowały zaporę wokół niego także elfy po jego prawej i lewej stronie próbując dostać się do niego musiałyby pierw skoczyć nad końmi chcąc go zaatakować 210

Sprytne - pomyślał Roran marszcząc brwi. Elf najbliżej Barsta rzucił sie w jego stronę krzycząc coś w starożytnym języku. Barst wydawał się wahać, a jego wahania zachęciły elfa do tego, aby się zbliżył. Następnie Barst rzucił się na przód miotając maczugą. Powalił elfa łamiąc mu kości. Jęki wzrosły wśród elfów. Trzy pozostałe efly były ostrożniejsze utrzymując Barst’a na dystans. - Poddaj się! - wykrzyknęła Islanzadi, a jej głos niósł się echem pośród ulic. - Jest nas więcej od ciebie, nieważne jak silny jesteś, w końcu twoje zaklęcia ochronne upadną, nie wygrasz człowieku. - Nie? - spytał Barst. Wyprostował się wypuszczając tarcze z głośnym stukotem. Nagły strach napełnił Rorana. Biegnij – pomyślał. - Biegnij! – krzyknął, ale było już za późno. Klęcząc na kolanach Barst chwycił szyje jednego z koni i rzucił nim w stronę Królowej Islanzadi. Królowa wypowiedziała coś w obcym języku, którego Roran nie dosłyszał, ale podniosła rękę i ciało konia zatrzymało się w powietrzu, a następnie spadło na bruk, gdzie wylądowało z nieprzyjemnym dźwiękiem. Kruk na jej ramieniu zaskrzeczał. Barst nie patrzył jednakże w momencie, gdy ciało konia opuściło jego rękę - zagarnął swoja tarcz i podbiegł do najbliższego z elfów. Jeden z trójki elfów z okręgu - kobieta z czerwoną szarfą przewiązaną przez ramię. Podbiegła do niego i dźgnęła go w plecy. Barst ją ignorował. Na otwartej przestrzeni elfy na koniach były poza zasięgiem Barsta, jednakże między budynkami i innymi żołnierzami miały ograniczone pole manewru i Barst był szybszy. Zwinnym ruchem staranował ramieniem żebra jednego z koni obalając go, a następnie zamachnął się maczugą na drugiego elfa zrzucając go z siodła i zamachnął się z maczugą na niego. Koń zawył. Okrąg elfów rozpadł się, każdy elf przemieścił się w innym kierunku próbując okiełznać konie i uformować ponownie szyk. Pół tuzina elfów wybiegło spod pobliskich wojowników i otoczyło Barsta pędząc w jego kierunku z szaleńczą prędkością. Przez moment Barst zniknął pośród nich, ale chwilę później maczuga wystrzeliła powalając trójkę elfów. I kolejne dwa, a Barst ruszył na przód, krew i rogi przylegały do jego czarnej broni. - Teraz! - ryknął Barst, a na całym placu setki żołnierzy ruszyli w kierunku elfów zmuszając ich do obrony. - Nie - mruknął boleśnie Roran. Poszedłby ze swoimi wojownikami ku nim, aby pomóc, ale zbyt wiele ciał zarówno żywych jak i martwych dzieliło ich od Barsta i elfów. Zerknął na zielarkę, która patrzyła zamartwiona. - Możesz coś zrobić? – spytał. - Mogłabym ale zabiłabym siebie jak i wszystkich tutaj. 211

- Galbatorixa także? - On jest zbyt strzeżony, a nasza armia mogłaby zginać wraz ze wszystkimi w Uru’baenie, nawet Ci w naszym obozie. Czy tego chcesz? Roran pokręcił głową. - Myślę, że nie. Poruszając się z niesamowitą prędkością Barst uderzał elfa po elfie, ścinając ich z łatwością. Jednym zamachem rąbnął ramię elfki w czerwonej szarfie. Spojrzała na niego i krzyknęła coś w pradawnej mowie, ale czar odbił się, kolejny elf wypadł ze siodła i szybkim ruchem został zgładzony. Barst biegł od konia do konia dopóki nie doszedł do Islanzadi na jej białej klaczy. Królowa elfów nie czekając zanim Barst zabije jej konia zeskoczyła z konia. Jej czerwona peleryna falowała, a jej towarzysz, biały kruk wzleciał w górę. W jednej chwili Islanzadi ostro ruszyła na Barsta, a jej miecz zadzwonił, gdy zderzył się z zaklęciami ochronnymi. Barst odpowiedział atakiem, który zręcznie został sparowany. Posłała ku maczudze kolczastą kulę, która powaliła ją na bruk. Dookoła nich uformowano szyk przyjaciół i wrogów, wszyscy wstrzymali walkę i przyglądali się ich starciu. Nad ich głowami kruk latał w koło skwiercząc i wydając bojowe odgłosy w swoim języku. Roran nigdy nie widział takiej walki. Ciosy Islanzadi i Barst były tak szybkie że aż trudne do zaobserwowania, widoczne było tylko rozmycie. Uderzenia i dźwięk broni tego starcia silniejszy niż cokolwiek innego w całym Uru’baen. I znowu, i znowu Barst próbował rozprawić się z Islanzadi za pomocą swojej maczugi próbując przy tym trafić inne elfy. Była dla niego za szybka i wydawała się że była jeśli nie równa to wystarczająco silna aby sparować jego ciosy bez trudności. Inne Elfy musiały jej pomagać pomyślał Roran. Kull i dwa elfy dołączyły do Islanzadi. Barst sie nie przejął i bez problemu zabił je jeden po drugim, gdy popełniły błędy. Roran trzymał się filarów tak mocno że ręce zaczęły mu drętwieć. Mijały minuty, gdy Islanzadi i Barst walczyli tam i z powrotem po drugiej stronie ulicy. Ruchy królowej elfów były szybkie, zwinne i silne. W przeciwieństwie do Barst’a nie mogła sobie pozwolić na jeden błąd- nie ona gdyż jej zaklęcia ochronne mogłyby nie wytrzymać. Z każdą minutą podziw Rorana dla Islanzadi wzrastał, czuł się świadkiem bitwy o której będzie się spiewało przez wieki. Kruk często przelatywał na Barst’em starając się odwrócić jego uwagę od Islanzadi. Po kilku próbach kruka Barst zaczął go ignorować, gdyż oszalałe zwierze nie mogło go dotknąć Kruk zdawał się sfrustrowany, ale skrzeczał głośniej i częściej i odważniejszy przy swoich atakach i za każdym razem był coraz bliżej i bliżej głowy i szyi Barsta. W końcu, gdy ptak ponownie zanurkował w kierunku Barsta, ten machnął maczugą w górę i ciął w prawe skrzydło kruka, który następnie zaskrzeczał z bólu i spadał w kierunku ziemi z trudem próbując się wzbić ponownie w powietrze. Barst zamachnął się ponownie w stronę kruka, ale Islanzadi sparowała atak mieczem i stali naprzeciw siebie z bronią spiętą w górze, ostrze królowej zawiesiło się na pochwie 212

maczugi Barsta. Oboje kołysali się przesuwając do przodu, nie był w stanie zdobyć przewagi. Królowa Islanzadi wykrzyczała słowa w starożytnej mowie, a w miejscu, gdzie złączyły się ich bronie olśniewające światło zajaśniało. Mrużąc oczy Roran przysłonił oczy ręką i odwrócił wzrok. Przez minutę było tylko słychać krzyki rannych I dźwięk dzwonu który stawał się głośniejszy I głośniejszy aż stał się nie do zniesienia. Roran widział kotołaka z wystraszona Angelą, której zasłaniał uszy swoimi łapami. Kiedy dźwięk był na bardzo wysokim poziomie intensywności ostrze miecza Islanzadi pękło światło i dźwięk zniknęły. Wtedy królowa elfów uderzyła w twarz Barsta swym złamanym mieczem i rzekła: - Barstcie, synu Berengara - przeklinam cię! Barst pozwolił, aby jej miecz dotknął zaklęcia ochronnego. Potem zamachnął się maczugą jeszcze raz i złapał Królową Islanzadi miedzy szyję i ramię. Krew zabarwiła jej gorset złotej zbroi. Wszystko ucichło. Biały kruk krążył po całym ciele Islanzadi i wypowiedział żałosny płacz, a następnie poleciał powoli w kierunku wyłomu w ścianie zewnętrznej, pióra jego uszkodzonego skrzydła były czerwone i pogniecione Wielki lament wzrósł wśród Vardenów. Na ulicach ludzie opuścili bronie i uciekli. Elfy krzyknęły z wściekłości i żalu – najstraszliwszy dźwięk i każdy z elfów zaczął strzelać w kierunku Barsta. Strzały spaliły się zanim dotarły do niego. Kilku elfów otoczyło go ale bez problemu pozbył się ich jakby były małymi dziećmi. W tym momencie kolejne piec elfów rzuciło się w stronę ciała Islanzadi unosząc ją na tarczy w kształcie liścia i odprowadziły w bezpieczne miejsce. Poczucie niedowierzania ogarnęło Rorana, ich wszystkich. Był pewien że jeśli ktoś przeżyje tą bitwę to na pewno ona. Spojrzał na ludzi którzy uciekali w milczeniu, przeklinał ich od zdrajców i tchórzy, a następnie zwrócił wzrok na Barsta który mobilizował swoich żołnierzy do odparcia Armii Vardenów poza mury Uru’baenu. Piekło w żołądku Rorana wzrosło znacznie. Elfy mogą dalej walczyć ale ludzie, krasnoludy i Urgale straciły już zapał do walki. Widział to w ich twarzach. Poddaliby się i zarządzili odwrót, a Barst mógł pozabijać setki z nich od tyłu. tak, Roran był pewny ze Barst nie zatrzyma sie w murach miasta ale w dalszym ciągu będzie za nimi podązał z tyłu Ardenów do ich obozu, rozbić i zabić jak najwięcej mógł- to był jego plan. Co gorsza, gdyby dotarł do obozu, Katrina byłaby w niebezpieczeństwie, Roran nie miał złudzeń co by było gdyby żołnierze ją pojmali Roran spojrzał w dół na jego zakrwawione ręce. Barst musiał zostać zatrzymany, ale jak? Roran myślał i myślał rozważając wszystko - począwszy od magii, aż w końcu przypomniał sobie jak się czuł, gdy żołnierze pilnowali go i walczyli u jego boku. Roran wziął, głęboki dzierżący oddech. Wiedział, że prawdopodobnie nigdy nie zobaczy Kariny ponownie, a tym bardziej ich nienarodzonego dziecka. Jednak ta wiedza przyniosła mu pewnego rodzaju spokój. Jego życie było sprawiedliwą wymianą, ale jeśli to pomogłoby ocalić Vardenów, tym bardziej cieszył się z tego faktu. - Katrina…. 213

Decyzja była łatwa Podnosząc głowę podążał w stronę zielarki, była pogrążona w szoku i smutku jak wszystkie elfy. Ujął jej ramię. - Potrzebuję twojej pomocy. Patrzyła na niego zaczerwienionymi oczyma. - Co zamierzasz zrobić? - Zabić Barsta - jego słowa urzekły wszystkich wojowników w pobliżu. - Roranie, nie! - wykrzyknął Horst Zielarka skinęła głową. - Pomogę jak tylko mogę. - Dobrze. - Chcę żebyś przyprowadziła Jörmundura, Garzhvoga, Orika, Grimrra i jednego z elfów, który ma jakiś autorytet. Kędzierzawo-włosa kobieta spojrzała na niego i otarła oczy. - Gdzie chcesz się z nimi spotkać? - Właśnie tutaj, szybko zanim więcej ludzi ucieknie! - Angela skinęła głową a potem ona i kotołak pobiegła dalej, trzymając się blisko ścian budynków dla ochrony. - Roran - powiedział Horst trzymając się za rękę. - Co masz na myśli? - Nie zamierzam wyruszyć przeciwko nim sam jeśli o tym pomyślałeś - powiedział Roran kiwając głową ku Barstowi Horstowi trochę ulżyło. - Wiec co zamierzasz zrobić? - Zobaczysz. Kilku żołnierzy dzierżących piki wbiegło do budynku ale czerwono włosy krasnolud, który połączył siły z Roranem z łatwością dając im przewagę wysokości nad przeciwnikami. Podczas gdy krasnolud ogrodzony był żołnierzami Roran podszedł do pobliskiego Elfa na którego twarzy można było dostrzec niedowierzanie. Wystrzeliwał cały czas strzały kierunku Barsta z niezwykłą szybkością. Żaden jednak nie trafił Barsta - Dosyć - powiedział Roran. Kiedy ciemnowłosy elf zignorował go, Roran chwycił prawą dłoń elfa, w której trzymał łuk i odciągnął na bok. - Wystarczy. Zachowaj strzały na później. Roran usłyszał ryk, a później poczuł rękę wokół jego gardła 214

- Nie dotykaj mnie, człowieku. - Słuchaj mnie! Mogę ci pomoc zabić Barsta tylko …mnie puść. Po sekundzie lub dwóch, palce wokół szyi Rorana rozluźniły się. - Jak, Młotoręki? - powiedział krwiożerczym głosem ze łzami na policzkach. - Dowiesz się za chwile, ale ja najpierw mam pytanie dla ciebie. Dlaczego nie możecie zabić Barsta umysłem? Jest tylko jeden człowiek, a was tak wielu. Udręczony wyraz przebiegł przez twarz elfa. - Ponieważ jego umysł jest ukryty przed nami! - Jak? - Nie wiem, nie możemy poczuć jego myśli, tak jakby była kula wokół jego umysłu. Nie możemy się przebić nie widzimy go. Roran spodziewał się czegoś takiego. - Dziękuję – powiedział, a elf zrobił nieznaczny ruch głową ku nie niemu w potwierdzeniu Garzhvog był pierwszy który dotarł do budynków, wyszedł z pobliskiej ulicy i biegł po schodach przeskakując je dwoma wielkimi kłusami, wtedy odwrócił się i ryknął na trzydziestu żołnierzy podążających za nim. Zobaczywszy Kulla pośród nich szybko się wycofali. - Młotoręki! - wykrzyknął Garzhvog. - Poprosiłeś i przybyłem. Po kilku kolejnych minutach przybyli wszyscy, o których poprosiła Angela. Siwowłosy elf zaprezentował się, Roran widział go kilka raz podczas spotkań z Islanzadi, miał na imię Lord Dathedr. Sześciu z nich stało cali we krwi, zmęczeni pomiędzy filarami. - Mam plan zabicia Barsta - powiedział Roran. - Ale potrzebuję waszej pomocy i mamy mało czasu. Mogę na was liczyć? - To zależy od twojego planu - przemówił Orik. - Powiedz nam najpierw. Wiec Roran wyjaśnił to tak szybko jak tylko mógł. - Czy twoi inżynierowie trafią z katapulty wystarczająco blisko jak to tylko potrzeba? – spytał Orkia, gdy skończył. Krasnolud zakaszlał. - Możemy wymierzyć kamienne pociski w cel z dokładnością 20 stóp, ale i to wystarczy. Roran spojrzał na elfa Lord Dathedra. - Czy reszta twoich ludzi podąży za tobą? - Będą słuchać moich rozkazów, Młotoręki, nie wątpię w to. - Wiec czy mógłbyś wysłać niektórych swoich magów, aby pomogli krasnoludom stworzyć kamienne pociski? 215

- Nie ma żadnej gwarancji sukcesu. Zaklęcia mogą łatwo upaść. - Będziemy musieli zaryzykować - Roran potoczył wzrokiem po grupie. - Więc pytam ponownie - mogę na was liczyć? Ponad miejskim murem unosiły się nowe krzyki, gdy Barst powalił grupę żołnierzy. Garzhvog zaskoczył Rorana odpowiadając pierwszy. - Jesteś szalonym wojownikiem, Młotoręki, ale podążę za tobą - powiedział wykrzykując Aruk-ruk, który wydał się Roranowi śmieszny. - Będzie wiele chwały przy zabijaniu Barsta. - Tak, podążę za tobą, Roranie, nie mamy innego wyboru, tak myślę – powiedział Jörmundur. - Zgoda – powiedział Orik - Zgoda – rzekł również Grimrr, król kotołaków, mrucząc. - Zgoda - powierdził elf Dathedr. - Wiec ruszajcie! – powiedział. - Wiecie co macie robić! Idźcie!” Gdy reszta odeszła, Roran wezwał wojowników i wyjawił im swój plan. Potem przykucnął miedzy filarami i czekał. Zajęło to 3-4 minuty cennego czasu podczas którego Barst i jego żołnierze zepchnęli Vardenów bliżej ściany zewnętrznej. Potem dostrzegł krasnoludów i elfów biegnących w góre do dwunastu najbliższych katapult i oczyszczali je ze żołnierzy Mineły kolejne cenne minuty. Nastepnie Orik pospieszył po schodach do niego wraz z trzydziestoma krasnoludami I przekazał „są gotowi Roran skinął głową. Powiedział do wszystkich „zajmijcie miejsca!” Pozostałości batalionu Rorana utworzył gęsty klin z nim na końcu i Elfami oraz Urgalami bezpośrednio za nim. Orik i jego krasnoludy podjął tyłu. - Naprzód! – krzyknął Roran, gdy wszyscy wojownicy byli na miejscu. I biegł po schodach wśród żołnierzy wroga wiedząc że reszta grupy była tuż za nim Żołnierze się tego nie spodziewali, rozstąpili się przed Roranem jak woda przed dziobem statku Jeden z mężczyzn starał się zatarasować Roranowi drogę i Roran zamachnął się i złamał mu kark. Gdy byli około pięćdziesięciu stóp od Barsta, który był odwrócony plecami zatrzymał się podobnie jak reszta. - Zrób tak żeby każdy na placu mnie usłyszał – powiedział do jednego z elfów. Elf wymamrotał coś w starożytnym języku. - Zrobione – powiedział. - Barst! - krzyknął Roran i z ulgą usłyszał echo swojego głosu podczas bitwy. 216

Walki na ulicach zamarły z wyjątkiem kilki potyczek tu i tam. Pot sączył się na czole Rorana i serce waliło ale nie okazywał strachu. - Barst! - krzyknął ponownie i uderzył włócznią w jego tarczę. - Obróć się i walcz ze mną ty skundlony posiadaczu larw! Żołnierz biegł na niego - zablokował miecz i jednym prostym ruchem zwalił go z nóg i dźgnął szybko go dwa razy. - Barst! – powtórzył Roran rzucając włócznie wolno. Szeroka, ciężka postać powoli odwróciła sie do niego. Teraz gdy był bliżej Roran widział inteligencje która drzemała w jego oczach i jego mały szyderczy uśmiech. Jego kark był gruby jak udo Rorana, jego ramiona były złączone wielkimi mięśniami. - Barst! Jestem Roran Młotoręki, kuzyn Jeźdźca Eragona! Walcz ze mną jeśli potrafisz albo inaczej od dziś dla wszystkich tutaj zgromadzonych będziesz tchórzem! - Nikt mnie nie przeraża, Młotoręki, albo powinienem powiedzieć Bezmłotoręki, bo nie widzę przy tobie młota. Roran wyprostował się. - Nie potrzebuje młota, żeby cię zabić, ty bezbrody wazeliniarzu! - Czy tak? - malutki uśmiech Barsta się powiększył. - Zróbcie dla nas miejsce! - krzyknął i machnął maczugą w stronę żołnierzy i Vardenów jednocześnie. Z delikatnym grzmotem tysiące stóp wycofało się tworząc okrągłą przestrzeń wokół Barsta. - Galbatorix powiedział mi o tobie, Bezmłotoręki. Powiedział, żebym połamał ci każdą kość w twoim ciele zanim cie zabije! – powiedział Barst wskazując maczugą na Rorana. - A co jeśli połamiemy twoje kości!? – spytał, a następnie krzyknął: - Teraz! Wykrzyczał to tak głośno jak tylko mógł próbując oczyścić każda część swojego umysłu z czarnych myśli. Miał nadzieję, że elfy i inni czarodzieje zareagują tak jak mu przysięgali. Barst zmarszczył brwi i otworzył usta. Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć hałaśliwy gwizd zabrzmiał nad całym miastem i sześć kamiennych pocisków, każdy wielkości beczki, zaczął pędzić ponad szczyty domów z katapult na murach. Ponadto towarzyszyło im pół tuzina oszczepów. Pięć kamieni wylądowało bezpośrednio na Barstcie, szósty chybił i przeleciał przez plac niczym kamień rzucony w poprzek wody, tworząc z ludzi i krasnoludów żywe kręgle. Kamienie popękały i eksplodowały, gdy uderzyły tarczę ochronną Barsta, rozsyłając odłamki w każdym kierunku. Roran zrobił unik za swoją tarczę. Włócznie zniknęły w blasku żółtego ognia, który spowodował makabryczne światło i mnóstwo dymu z miejsca, w którym stał Barst. Kiedy był pewny ze jest już bezpiecznie, Roran spojrzał spod swojej tarczy - Barst leżał na plecach wśród gruzów, a jego maczuga spoczywała obok niego na ziemi. - Brać go! - wrzasnął Roran i ruszył do przodu. 217

Wielu zebranych Vardenów ruszyło w stronę Barsta, ale nagle zostali zatrzymani przez ataki przekraczając tylko kilka stóp w stronę Barsta. Z rykiem dwie armie ruszyły razem w desperackiej złości. Tak jak oni, Jörmundur wyszedł z bocznej ulicy ze setką ludzi, których zebrał. Mogliby zostać z tyłu i trzymać linie w momencie, gdy oni będą zajmować się Barstem. Z przeciwległej strony placu Garzhvog i sześciu innych Kulli wyszli zza domów, które służyły za przykrywkę. Ich śladami podążało trzęsienie ziemi i zarówno ludzie Imperium jak i Vardeni schodzili im z drogi. Następnie dołączyła do nich setka kotołaków, w większości w formie zwierząt, wymieszały się z innymi armiami i z obnażonymi zębami biegły w kierunku, w którym leżał Barst. Barst zaczął się poruszać, gdy dopadł do niego Roran, chwytając włócznię w dwóch rękach i przydusił ją do szyi Barsta. Ostrze zatrzymało się stopę od Barsta, wygięło się i strzeliło tak jakby uderzyło w blok z granitu. Roran przeklną i wstał tak szybko jak to tylko było możliwe próbując trzymać Eldunari jak najdalej od Barsta aby nie mógł odzyskać sił. Barst jęknął - Pospiesz się! - ryknął Roran na Urgali. Gdy byli wystarczająco blisko, Roran skoczył na bok tak, by Kull miał tyle miejsca ile potrzebował. Po kolei każdy z Urgali uderzał Barsta bronią. Zaklęcie ochronne nadal ich blokowało, ale Kull kontynuował swoje zadanie. Dźwięk był ogłuszający. Kotołaki i elfy skupiły się wokół Rorana. Za nimi żołnierze Jörmundura trzymali linie nie dopuszczając nikogo do Barst’a Gdy Roran zaczął myśleć, że zaklęcia ochronne Barsta nigdy się nie załamią jeden z Kulli wypowiedział triumfalny okrzyk i Roran zobaczył kątem oka jak zbroja Barsta wgięła się pod naporem Urgali - Jeszcze raz! - krzyknął Roran. – Teraz! Zabij go! Kull podniósł siekierę z drogi i Garzhvog zamachnął się w kierunku głowy Barsta. Roran zauważył kilka ruchów, a następnie głośny łomot w momencie, gdy uderzył w tarczę Barsta, którą wysunął nad siebie. - Psiakrew! Zanim Urgale mogły atakować znowu musiały oderwać Barst,a który chwycił się nóg jednego z Kulli, a jego dłoń objęła tylną część prawego kolana Kulla. Kull wrzasnął z bólu i skoczył do tyłu ciągnąc Barsta. Urgale i dwa elfy otoczyły ponownie Barsta, a kilka uderzeń serca później wydawało się, że mogą go ujarzmić. Wtedy jeden z elfów poleciał w powietrze z karkiem wykrzywionym w dziwny sposób. Kull upadł na bok krzycząc w jego języku ojczystym. Kości wystawały z jego lewego przedramienia, Garzhvog warknął i odskoczył na bok, krew tryskała z dziury w jego boku. 218

Nie! - pomyślał Roran, robiło się zimno. To nie może się tak skończyć, nie pozwolę na to! Krzycząc pobiegł do przodu i wsadził ostrzę miedzy dwa gigantyczne Urgale. Ledwo zdążył zobaczyć 1)siekłego, zakrwawionego Barsta z tarczą w jednej ręce i mieczem w drugiej, ten zamachnął się i rąbnął Rorana w prawą część jego ciała. Powietrze uleciało z jego płuc, niebo i ziemia obróciły się wokół niego, a on poczuł, że jego hełm podskakuje, a świat pod nim zdawał się być w ruchu nawet, gdy się zatrzymał. Leżał tak przez jakiś czas starając się oddychać. W końcu był w stanie wypełnić płuca powietrzem. Pomyślał że nigdy nie był za nic tak wdzięczny jak za ten oddech, który z trudem łapał. Potem zawył, gdy jego ciało przeszył ból. Jego lewa ręka była zdrętwiała, a każdy mięsień jego ciała płonął w agonii. Próbował się podnieść do pozycji pionowej i spadł z powrotem na jego brzuch, był zbyt zdezorientowany i obolały, żeby ustać. Przed nim leżał fragment żółtego kamienia z żyłkami i gałęziami czerwonego agatu. Patrzył się na niego przez chwilę dysząc, a cały ten czas przez jego umysł przepływała jedna myśl - muszę wstać… muszę… muszę wstać… Kiedy poczuł się gotowy- spróbował ponownie. Jego lewa strona odmówiła współpracy, więc był zmuszony oprzeć się tylko na prawej. Było to trudne, ale wydobył swoje nogi, a później powoli powstał na nogi trzęsąc się, niezdolny do wzięcia kilku płytkich oddechów. Kiedy powstał wyczuwał coś w jego lewym ramieniu. Krzyknął, gdy spojrzał na nie. Czuł się jakby rozpalony nóż palił jego stawy. Patrząc w dół zobaczył, że jego ręka była przemieszczona. Z jego tarczy nie pozostało nic oprócz fragmentu deski nadal przymocowanego do uchwytu wokół jego ramienia. Roran obrócił się szukając Barsta – ujrzał go trzydzieści metrów dalej pokrytego kotołakami. Zadowolony z faktu iż Barst będzie jeszcze okupowany przez kilka najbliższych sekund, spojrzał ponownie na przemieszczony bark. W pierwszej chwili nie mógł sobie przypomnieć czego uczyła go matka, ale potem jej słowa wróciły do niego - słabe, niewyraźne dzięki upływowi czasu. Ściągnął resztki tarczy. - Uformować szyk - mruknął Roran rozkazując lewą ręką. - Odchyl swoją rękę do przodu sprawiało mu to niewyobrażalny ból. - Odwróć rękę na zewnątrz… z dala od twoich… Przeklął niemiłosiernie, gdy spróbował poruszyć swoje nerwy w ramieniu - mięśnie i ścięgna nie były w stanie się rozluźnić. Wciąż obracał rękę trzymając zaciśnięte pięści, a po kilku sekundach kości wróciły na swoje pozycje. Ulga była natychmiastowa. Ból przeszywał całą resztę jego ciała, ale w końcu mógł ruszać swoim ramieniem, a ból nie był tak nieznośny. Wtedy Roran spojrzał ponownie w stronę Barsta. To co zobaczył zniesmaczyło go. Barst stał pośród kręgu martwych kotołaków. Smugi krwi widniały na jego wgniecionym pancerzu, a kępy sierści przylegały do jego maczugi, którą odzyskał. Jego policzki były głęboko poszarpane, jego prawy rękaw był rozerwany, ale poza tym wydawał się nietknięty. Kilka kotołaków nadal zmierzało się z nim trzymając go na dystans - dla Rorana wyglądało to tak jakby były gotowe do ucieczki.

219

Za plecami Barsta leżały ciała Kulli i elfów. Wszyscy wojownicy Rorana wydawali gdzieś zniknęli. Żołnierze otoczyli Rorana, Barsta i kotołaki - wiele purpurowych tunik powiewało wśród przepychających się mężczyzn w szalonej bitwie. - Zabić go! – krzyknął Roran, ale zdawało się, że nikt go nie usłyszał. Barst jednak zauważył Rorana i zaczął kroczyć w jego stronę. - Bezmłotoręki! – ryknął. – Urwę Ci za to głowę! Roran zauważył włócznię na ziemi. Ukląkł i podniósł ją. Ruch oszołomił go. - Spróbuj tego - odparł. Słowa te wydawały się puste ze względu na fakt, iż jego głowa była przepełniona myślami o Katrinie i jego nienarodzonym dziecku. Wtedy jeden z kotołaków, który przypominał kobietę o blond włosach, nie wyższy od Rorana podbiegł do Barsta i ciął bok na jego lewym udzie. Barst warknął i obrócił się, ale kotołak już się oddalił trzymając go na dystans i sycząc na niego. Barst kontynuował swój chód w stronę Rorana, kuśtykając przez nowo zdobytą ranę. Można było dostrzec krew spływającą w dół po jego nogach. Roran zwilżył swoje usta nie odrywając wzroku od swojego przeciwnika. Miał tylko włócznię, żadnej tarczy. Nie mógł wyprzedzić Barsta, nie mógł też zwyciężyć jego nienaturalnej siły i zwinności z jaką się obchodził. Była to misja przegrana, ale Roran nie przyznawał się do porażki. Zrobił krok naprzód, wiedział, że mógł to być jego ostatni ruch. Rozsądek podpowiadał mu, że zginie. Chwilę później był już przy nim, dźgnął nożem w jego prawe kolano w rozpaczliwej nadziei, że zniweluje przewagę Barsta. Dźgnął włócznią, ale Barst sparował ją maczugą, po czym zamachnął się w kierunku Rorana. Wtedy Roran przystąpił do kontrataku i odskoczył tak szybko jak tylko pozwoliły mu na to nogi. Poczuł wiatr na twarzy, gdy przed jego twarzą przeleciała maczuga. Barst pokazał zęby w ponurym uśmiechu i już miał uderzyć ponownie, gdy cień rzucił się na jego twarz. Spojrzał w górę i dostrzegł kruka. Kruk Islanzadi spadł z nieba i wylądował na twarzy Barsta. Zaskrzeczał w furii dziobując go i drapiąc pazurami. Roran był zaskoczony, gdy kruk przemówił: - Giń! Giń! Giń! Barst zaklął i rzucił w niego swoją tarczą. Wolną ręką odepchnął kruka daleko, łamiąc mu już wcześniej poturbowane skrzydło. Kawałek skóry wisiał luźno z czoła Barsta, a krew malowała się na jego policzkach i brodzie. Roran rzucił się do przodu i zaatakował go z drugiej strony trzymając włócznię w ręku i próbując przy tym odrzucić jego maczugę. Nagle Roran dostrzegł szansę i wycelował ostrze w szyję Bars’a. Jednakże Barst złapał włócznię z drugiej strony i wyrwał ją Roranowi łamiąc, tak, jak miedzy palcami łamane są gałązki. 220

- Teraz zginiesz - powiedział Barst plując krwią. Jego usta były rozerwane, prawe oko było zniszczone. Ale mógł nadal widzieć za pomocą drugiego. Barst sięgnął Rorana starając się go objąć w śmiertelnym uścisku. Roran nie mógł uciec - ramiona Barsta zacisnęły się wokół Rorana, który chwycił talię Barsta próbując ją wykręcić z całej siły równocześnie nakładając największy nacisk na zranioną nogę Barsta. Barst odchylił się na moment, po czym ugiął kolana, krzyknął z bólu i rozluźnił uchwyt puszczając Rorana. Chwycił się za nogę lewą ręką sapiąc z bólu. Pancerz Barsta był cały we krwi. Roran próbował chwycić za gardło Barsta od tyłu, ale Barst pochylił się uciekając spod uścisku Rorana. Zamiast tego Roran spróbował ponownie objąć pierś Barsta w nadziei, że to pomoże mu go zgładzić. Barst warknął i rzucił się na bok, obracając się na ziemi trzy razy, sprawiając mu wiele bólu w ramieniu. Kiedy Barst był nad nim Roran miał problemy z oddychaniem jednak Roran nadal próbował utrzymać uścisk. Jednak Barst jednym łokciem uderzył go w bok łamiąc mu przy tym kilka żeber i rozluźniając uścisk. Roran zacisnął ponownie zęby i zacisnął ramiona jak mocno tylko mógł Karina… - pomyślał i znowu łokieć Barsta uderzył go w bok Roran zawył, migające światła pojawiły mu się przed oczami. Ścisnął go jeszcze mocniej, a Barst walił w niego po raz kolejny niczym młotem o kowadło. - Ty… nie… wygrasz… Bezmłotoręki - mruknął Barst podnosząc się na nogi w chwiejnym kroku i podnosząc ze sobą Rorana. Roran jeszcze bardziej wzmocnił uścisk i czuł jak mięśnie oddzierają się od kości. Krzyknął, ale nie usłyszał swojego głosy - poczuł jak żyły wystrzeliwały mu z ciała i czuł łamiące ścięgna. A potem klatka Barsta zapadła się wraz ze zbroją w miejscu, gdzie Kull wgniótł ją wcześniej. Były słychać głosy łamanych kości. - Nie! - krzyknął Barst, a czyste światło eksplodowało z krawędzi spod jego zbroi. Zesztywniał, po czym zaczął się trząść w niekontrolowany sposób. Światło oślepiło parząc jego twarz i ręce. Wypuściwszy Barsta z uścisku runął na ziemię zakrywając oczy swoimi rękoma, aby nie oślepnąć. Światło nadal wydobywało się spod jego zbroi, aż nagle końcówki metalowego pancerza zaczęły się rozpalać. Chwilę później blask ustał pozostawiając świat ciemniejszy niż wcześniej, a to co pozostało z Barsta przewaliło się do tyłu tląc się lekko. Roran zamrugał oczami patrząc się beznamiętnie w niebo. Wiedział, że powinien wstać, zrobić to dla żołnierzy, którzy pozostali dookoła niego, ale bruk pod nim wydawał się taki miękki i Roran marzył tylko, aby zamknąć oczy i zasnąć. Kiedy ponownie otworzył oczy, zobaczył Orika i Horsta i kilku elfów zgromadzonych dookoła niego. 221

- Roran, słyszysz mnie? - spytał Horst spoglądając na niego z niepokojem Roran próbował odpowiedzieć cokolwiek, ale nie mógł wymówić żadnego słowa - Słyszysz mnie? Słuchaj, musisz zostać przebudzony! Roran! Roran! Roran poczuł jak odchodzi w otchłań. Było to miłe uczucie, niczym owijanie się wełnianym kocem. Ciepło rozeszło się po jego ciele, a ostatnie co zapamiętał to pochylonego Orika nad jego głową mówiącym coś po krasnoludku. Coś co przypominało modlitwę.

222

E

Dar wiedzy

ragon i Murtagh wolno okrążali się, próbując przewidzieć gdzie i jak poruszy się przeciwnik. Murthag wydawał się sprawny jak zwykle ale miał ciemne kręgi pod oczami a jego twarz wychudła. Eragon podejrzewał, że żył pod wielkim napięciem. Miała na sobie takie same części zbroi jak Eragon: kolczugę, rękawice, naramienniki i nagolenniki. Jednak jego tarcza była wyższa i cieńsza niż Eragona. Jeśli chodzi o miecze, Brisingr, półtora ręczny z dłuższą rękojeścią miał przewagę w długości, podczas gdy atutem Zar’roca, z jego szerszym ostrzem, była waga. Zaczęli się zbliżać i kiedy byli około dziesięciu stóp od siebie, Murtagh, który było obrócony plecami do Galbatorixa, powiedział niskim pełnym gniewu głosem, „Co ty robisz?” „Zyskuje na czasie,” wymamrotał Eragon, trzymając wargi tak nieruchomo jak tylko było to możliwe. Murtagh ściągną brwi. „Jesteś głupcem. On będzie obserwować jak się potniemy na kawałki i co to zmieni? Nic.” Zamiast odpowiedzi, Eragon przesuną się do przedu i macną mieczem zmuszając Murtagha do cofnięcia się w odpowiedzi. „Szlag by cię” warkną Murtagh. Gdybyś zaczekał tylko jeden dzień mgłbym uwolnić Nasudę.” To zaskoczyło Eragona. „Dlaczego miałbym ci wierzyć?” Pytanie rozwścieczyło Murtagha, zacisną wargi i przyśpieszył krok, zmuszając Eragona również do zwiększenia tępa. Wtedy głośniej, Murtagh powiedział. „A więc, w końcu znalazłeś właściwy dla siebie miecz. Elfy zrobiły go dla ciebie nieprawdaż?” „Wiesz oni…” Murtagh wykonał pchnięcie, kierując Zar’roc w jego brzuch i Eragon odskoczył do tyłu, odbijając czerwony miecz. Eragon odpowiedział wykonując pętle mieczem i Murtagh uskoczył mu z drogi. Obydwaj zatrzymali się czekając na atak przeciwnika. Kiedy żaden tego nie zrobił zaczęli znowu krążyć. Eragon był ostrożniejszy niż wcześniej. Po ich wymianie widać było wyraźnie, że Mutragh był nadal tak szybki i silny jak Eragon lub elf. Zakaz Galbatorixa odnośnie używania magii najwidoczniej nie rozciągał się na zaklęcia ochronne Murtagha. Z osobistych powodów, Eragonowi nie podobał się rozkaz króla, ale rozumiał że w ten sposób walka nie byłaby uczciwa.

223

Ale Eragon nie chciał uczciwej walki. Chciał kontrolować przebieg pojedynku, żeby móc zadecydować kiedy i jak powinien się zakończyć. Niestety wątpił, czy będzie miał taką możliwość, biorąc pod uwagę umiejętność Murtagha w walce na miecze, a gdyby nawet mu się udało nie wiedział jak mógłby tą walkę wykorzystać żeby uderzyć przeciwko Galbatorixowi. Nie miał też czasu żeby o tym myśleć ale wierzyła, że Saphira, Arya i smoki próbują wymyślić rozwiązanie za niego. Murtagh wykonał zwód w kierunku jego lewego ramienia i Eragon zasłonił się tarczą, chwilę później zrozumiał że to był podstęp i że Murtagh przesuną się na prawo aby próbować przełamać jego obronę. Eragon obrócił się i zobaczył Zar’roc zbliżający się łukiem do jego szyi, ostrze zmieniło się w błyszczącą linię. Uderzył w bok niezdarnym pchnięciem osłaniając się Brisingrem. Odwzajemnił się szybkim cięciem w niższą rękę Murtagha. Ku jego ponuremu zadowoleniu, trafił Murtagha z boku w przegub dłoni. Brisingr zawiódł tnąc przez rękawice Murtagha i i rękaw tuniki poniżej, ale uderzenie i tak zraniło Murtagha i odepchnęło jego rękę od ciała i odsłoniło klatkę piersiową. Eragon dźgną i Murtagh użył tarczy aby osłonić się przed atakiem. Eragon wykonał jeszcze trzy pchnięcia, ale Mutragh zatrzymał każde uderzenie i kiedy Eragon ustawił rękę, aby wykonać kolejne uderzenie, Murtagh skontrował je i wykonał pchnięcie w mierząc jego kolano które, zraniłoby go gdyby dosięgło celu. Widząc, co Murtagh zamierza, Eragon zablokował własnym mieczem Zar’roca i zatrzymał go cal od swojej nogi. Skontrował i wykonał własny cios. Kilka minut, wymieniali ciosy, próbując się nawzajem wybić z rytmu, ale nie dało to efektu. Znali się zbyt dobrze. Każdy wysiłek Eragona Murtagh był wstanie udaremnić, to samo dotyczyło prób Murtagha. To było jak gra, w której musieli przemyśleć wiele ruchów naprzód, wchodząc w pewien rodzaj zażyłości, ponieważ Eragon skoncentrował się na przewidywaniu wewnętrznych działań umysłu Murtagha i dzięki nim przewidywał jego następne ruchy. Od początku Eragon widział, że Murtagh grał uczciwie – inaczej niż wtedy gdy walczyli wcześniej. Zaatakował z bezwzględnością, której dotychczas brakowało, jak gdyby pierwszy raz chciał szybko wyeliminować Eragona. Po początkowym wybuchu, jego gniew zdawał się zniknąć i okazywał wyłącznie zimną, nieubłaganą determinację. Eragon znała własne ograniczenia i zdolności był w stanie zatrzymać Murtagha ale walczyłby bardziej defensywnie niż chciał. Po chwili Mutragh opuścił miecz i obrócił się w stronę tronu i Galbatorixa. Eragon przyjął postawę do ataku ale zawahał się nie będąc pewny czy to odpowiedni moment .

224

W tym momencie niezdecydowania, Murtagh skoczył na niego. Eragon zatrzymał się i uderzył. Murtagh przyją cios na tarczę i zamiast oddać uderzenie tak jak Eragon oczekiwał, pchnął Eragona swoją tarczą. Eragon warknął i cofnął się. Eragon próbował ciąć Murtagha w plecy albo nogi ale Murtagh był zbyt trudnym przeciwnikiem. Murtagh był cal albo dwa wyższy i to pozwoliło mu naprzeć na tarczę Eragona z góry na skutek czego Eragonowi ciężko było utrzymać równowagę na śliskiej podłodze. W końcu z rykiem potężnie uderzył i odepchną Eragona. Podczas gdy Eragon usiłował odzyskać równowagę dźgną go w szyje. „Letta” powiedział Galbatorix. Czubek Zar’roca zatrzymał się na mniej niż szerokość palca od skóry Eragona. Zamarł dysząc, niepewny tego co się wydarzyło. „Pohamuj się, Murtagh albo zrobię to też tobie”, powiedział Galbatorix z miejsca gdzie siedział. „Nie lubię się powtarzać, nie masz zabić Eragona a on nie ma zbić ciebie. …. Teraz kontynuujcie.” Fakt że Murtagh próbował go zabić i zrobiłby to gdyby nie interwencja Galbatorixa wstrząsną Eragonem. Szukał w twarzy Murtagha wyjaśnienia, ale Murtagh pozostał uparcie bez wyrazu, jakby Eragon nie znaczyła dla niego praktycznie nic. Eragon nie mógł zrozumieć. Murtagh zachowywał się zupełnie inaczej niż powinien. Coś zmieniło się w nim, ale co to było, Eragon nie był w stanie stwierdzić. W dodatku świadomość, że przegrał i w zasadzie powinien nie żyć podkopał jago zaufanie do siebie. Stawał twarzą w twarz ze śmiercią wiele razy ale nigdy w tak surowy i bezkompromisowy sposób. Nie było żadnych wątpliwości Murtagh był lepszy od niego i tylko litość Galbatorixa go ocaliła. „Eragonie, nie przeżywaj tego tak,” powiedziała Arya. Nie miałeś powodu spróbuje cię zabić. Gdybyś miał, walka przebiegałaby inaczej i Murtagh nigdy nie miałby szansy, by zaatakować cię w ten sposób.” Eragon niepewnie spojrzał tam gdzie stała wraz z Elvą i Saphirą. Wtedy Saphira powiedziała, jeżeli on chciał rozpruć twoje gardło to ty przetnij mu ścięgna udowe żeby się upewnić że nie zrobi tego znowu.” Eragon skiną głową zgadzając się z tym co powiedziały. On i Murtagh rozłączyli się i znów zajęli pozycje naprzeciwko siebie, podczas gdy Galbatorix przyglądał sie temu z aprobatą. Tym razem to Eragon pierwszy zaatakował.

225

Wydawało się że walka trwa już kilka godzin. Murtagh nie próbował ponownie zabójstwa, podczas gdy Eragon – ku swojej satysfakcji – trafił Murtagha w obojczyk choć wstrzymał uderzenie nim Galbatorix zdążył go zatrzymać. Murtagh wyglądał na wytrąconego z równowagi tym ciosem i Eragon pozwolił sobie na krótki uśmiech widząc reakcję Murtagha. Były także inne udane ciosy. Pomimo całej szybkości i umiejętności żaden z nich nie był nie omylny i walka łatwo się nie zakończy. Oczywoste było że te pomyłki doprowadzą do zranień. Pierwszą ranę zarobił Eragon na udzie w szparze poniżej krawędzi kolczugi. To było płytkie cięcie, ale bardzo bolesne i za każdym razem gdy Eragn przeniósł wagę na tą nogę z rany wypływała krew. Drugą ranę również odniósł Eragon: głębokie rozcięcie na łuku brwiowym kiedy uderzenie Murtagha wylądowała na jego hełmie i ześlizgnęło się z niego. Druga rana była znacznie gorsza ponieważ krew napływająca mu do oka ograniczała jego zdolność widzenia. Wtedy Eragon trafił Murtagha w przegub dłoni przecinając tym razem rękawicę, rękaw tuniki i ciało do kości. Nie zdołał odciąć żadnego z mięśni, ale rana zdawał się sprawiać ból Murtaghowi i widać było że wiele krwi przesączającej się przez rękawicę co dwukrotnie zmusiło go do zwolnienia chwytu. Eragon otrzymał pchnięcie w prawą łydkę i wtedy gdy Murtagh wycofywał się po ataku – przesuną się w stronę tarczy Murtagha i uderzył w dół Brisingrem tak mocno że wgniótł stal nagolennika. Murtagh zawył i odskoczył powrotem na jednej nodze. Eragon postąpił za nim próbując go przewrócić. Jednak mimo rany, Murtagh zdołał się obronić i kilka chwil później to Eragon miał kłopoty żeby utrzymać się na nogach. Przez jakiś czas ich tarcze wytrzymywały ciosy mimo zakazu Galbatorixa dotyczącego używania magii ale w końcu zaklęcia się wyczerpały i Eragon szczególnie silnym uderzeniem przełamał tarczę Murtagha. Jego zwycięstwo było krótkotrwałe ponieważ Murtagh chwycił Zar’roc w obie ręce i dwoma szybkimi uderzeniami rozłamał także tarczę Eragona. W miarę walki kamienie pod ich stopami stawały się coraz bardziej śliskie od lejącej się krwi i coraz trudniej było utrzymać na nich równowagę. W ogromnej konacie echa ich walki powracały jak odgłosy dawno zapomnianej bitwy – można było odnieść wrażenie że jest ona w centrum istnienia. Przez cały czas, Galbatorix i Shruikan przyglądali się im na granicy cieni. Walka bez tarcz, ułatwiała Eragonowi trafienie Murtagha w ręce i nogi ale Murtaghowi również łatwiej było zranić go. W większości przypadków zbroja chroniła ich przed ranami, ale nie uchroniła ich przed guzami i siniakami, których zgromadzili już wiele. Pomimo ran jakie zadał Murtaghowi, Eragon zaczął podejrzewać że z nich dwóch, Murtagh jest lepszym szermierzem. Niewiele, ale wystarczająco żeby Eragon nie był w stanie uzyskać 226

przewagi. Gdyby pojedynek toczył się nadal w ten sposób, Murtagh mógłby zakończyć go wyczerpując go aż zostałby zbyt ranny lub zmęczony żeby walczyć dalej, rezultat który wydawał się być coraz bliższy. Z każdym krokiem, Eragon czuł krew spływającą mu po nodze z rany na udzie i z każdą chwilą trudniej było mu się obronić. Musiał zakończyć pojedynek teraz bo później nie byłby zdolny zmierzyć się z Galbatorixem. Wątpił żeby był w stanie rzucić wyzwanie królowi ale musiał spróbować. Jeśli nic innego to chociaż to. Sednem problemu, było to że powody walki Murtagha były dla niego tajemnicą. Gdyby mógł je zrozumieć mógłby schwytać go w pułapkę. Eragon przypomniał sobie co powiedział mu Glaedr na zewnątrz Dras-Leona: „musisz zrozumieć na co patrzysz.” Oraz: „droga wojownika to droga wiedzy”. Więc patrzył na Murtagha. Patrzył na niego z tą samą intensywnością, z którą przyglądał się Aryi podczas ich sesji treningowej, z tą samą intensywnością, z którą przygotowywał się do długiej nocy samoobserwacji na Vroengard. W ten sposób starał się rozszyfrować język ciała Murtagha. Odniósł pewien sukces: to było oczywiste, Murtagh był wyczerpany i wyniszczony, a jego opuszczone ramiona wskazywały na głęboko zakorzeniony gniew lub strach. Widać było bezwzględność teraz skierowaną przeciwko Eragonowi. Zauważył to razem z innymi subtelniejszymi szczegółami i postarał się połączyć to z informacjami które miał o Murtaghu wcześniej, z przyjaźnią, lojalnością i wstrętem do kontroli jaką miał nad nim Galbatorix. Zajęło to kilka sekund wypełnionych wysilonym oddechem i dosięgło go kilka ciosów i zyskał siniaka na łokciu. I wtedy zrozumiał. To wydawało się oczywiste kiedy już o tym pomyślał. Musiało być w życiu Murtagha coś dotyczącego pojedynku, tak ważnego że musiał zwyciężyć nawet jeśli miałby przy tym zabić swojego przyrodniego brata. Cokolwiek to było, a Eragon miał swoje podejrzenia, jedne bardziej niepokojące od innych – Murtagh nigdy się nie podda. To znaczyło że Murtagh będzie walczył jak przyparte do muru zwierze, do ostatniego tchu i Eragon nie będzie w stanie go pokonać zwykłymi sposobami. Pojedynek nie był dla niego równie ważny, jak dla Murtagha. Dla Eragona pojedynek był tylko pretekstem i nie wiele go obchodziło kto wygra o ile nadal byłby w stanie stawić czoła Galbatorixowi. Ale dla Murtagha pojedynek był bardzo ważny. Eragon wiedział że pokonanie takiej determinacji tylko siłą jest bardzo kosztowne lub niemożliwe. Pytanie jak zatrzymać człowieka który pragnie zwyciężyć za wszelką cenę. Wydawało się to niemożliwe dopóki Eragon nie uświadomił sobie, że jedynym sposobem jest dać mu to czego chce. Żeby osiągnę swój cel Eragon musiał zaakceptować porażkę. Ale nie całkowicie. Nie mógł puścić Murtagha wolno żeby mógł wspierać Galbatorixa. Musiał dać zwycięstwo Murtaghowi a potem zwyciężyć sam.

227

Saphira słuchająca jego myśli powiedziała z wyraźnym lękiem i troską: „Nie, musi być jakiś inny sposób.” „Powiedz mi jaki,” powiedział „Ja takiego nie widzę.” Saphira rykneła a Cierń odpowiedział jej także rycząc. „Wybierz mądrze”, Powiedziała Arya i Eragon zrozumiał znaczenie jej myśli. Murtagh ruszyła na niego. Ich ostrza spotkały szczękiem, rozdzielili się i zatrzymali na chwilę żeby nabrać oddech. Zaczęli walkę znowu, Eragon zbliżył się do Murtagha z prawej, odchylając nieco rękę od ciała i odsłaniając się nieznacznie na cios. Ruch był niewielki ale wiedział że Mutragh zauważy go i będzie próbował wykorzystać okazje. W tym momencie Eragon nic nie czuł. Nadal rejestrował ból ran ale tak jakby nie był jego własnym. Jego umysł był jak głębokie, spokojne jezioro odbijające rzeczy znajdujące się wokół. Wszystko co widział rejestrował beznamiętnie. Rozumiał wszystko co go czeka i nie musiał się nad tym zastanawiać. Tak, jak Eragon oczekiwał, Murtagh wykonał pchnięcie w kierunku jego brzucha. Kiedy nadszedł właściwy czas, Eragon obrócił się. Nie poruszał się ani zbyt szybko ani zbyt wolno ale tak jak wymagała tego sytuacja. Przeczuł ruch jakby było to jedyne działanie jakie mógł podjąć. Zamiast trafić Eragona w brzuch ja Murhagh zamierzał, Zar’roc trafił Eragona w mięśnie po prawej stronie poniżej kolczugi. Chłód metalu był dla Eragona gorszy od samej rany. Murtagh gapił się zaskoczony. Zanim Murtagh oprzytomniał Eragon uniósł broń i wbił ja w brzuch Murtagha, powodując znacznie poważniejszą ranę niż jego własna. Twarz Murtagha rozluźniła się. Jego usta otworzyły się jakby chciał coś powiedzieć i padł na kolana wciąż trzymając Zar'roca . Z boku ryknął Cierń. Eragon wypuścił Brisingra, następnie cofnął się i skrzywił się w bezgłośnym krzyku, kiedy Zar'roc zsunął się z jego ciała. Usłyszeli stukot, kiedy Murtagh uwolnił Zar'roca i upuścił go na podłogę. Następnie objął się rękami wokół talii, zgięty w pół, i przycisną głowę do polerowanego kamienia. Teraz Eragon zauważył, że gorąca krew kapała mu na jedno oko. Ze swojego tronu Galbatorix powiedział: "Naina" i dziesiątki latarni w całej komnacie ożyły, po raz kolejny ukazując filary i rzeźby wzdłuż ścian i kamienny blok, przy którym stała przykuta Nasuada.

228

Eragon zatoczył się w stronę Murtagh i ukląkł obok niego. "Eragonowi przypada zwycięstwo„ rzekł król swoim donośnym głosem wypełniającym wielką salę. Murtagh spojrzał na Eragona, pot perlił się na jego wykrzywionej bólem twarzy. "Nie mogłeś po prostu dać mi wygrać, prawda?" Warknął półgłosem. "Nie możesz pokonać Galbatorixa, ale musiałeś udowodnić, że jesteś lepszy ode mnie.... Ah!" Drgnął i zaczął się kołysać w przód i w tył na łydkach. Eragon położył dłoń na jego ramieniu. "Dlaczego?" Zapytał, wiedząc, że Murtagh zrozumie pytanie. Odpowiedź pojawiła się, jako ledwo słyszalny szept:, „Bo pragnąłem zyskać jego łaskę, abym mógł ją uratować." Łzy zaszkliły oczy Murtagha i odwrócił wzrok. Wtedy, Eragon zorientował się, że Murtagh wcześniej mówi prawdę i poczuł konsternację. Następna chwila minęła, Eragon był świadomy, że Galbatorix ogląda ich z dużym zainteresowaniem. Wtedy Murtagh powiedział: "oszukałeś mnie." "To był jedyny sposób." Murtagh mruknął. "Zawsze była różnica między mną a tobą". Spojrzał na Eragona. "Byliście w stanie poświęcić siebie. Nie mogłem... Nie wtedy. " " Ale teraz możesz. " " Nie jestem tą samą osobą, którą byłem kiedyś. Mam teraz Ciernia, i... „Murtagh zachwiał się, a następnie jego ramiona wznosiły się i opadały drobnymi wzruszeniami ramion. "Nie walczę już dla siebie.... To stwarza różnicę." Wziął płytki oddech i skrzywił się. "Kiedyś myślałem, że byłeś głupi ryzykując swoje życie.... Teraz wiem lepiej. Rozumiem... Dlaczego. Rozumiem.... „Jego oczy rozszerzyły się i jego wyraz twarzy wydał sięspokojny, jakby zapomniał o bólu, wewnętrzne światło wydawało się oświecać jego postać. "Rozumiem- my rozumiemy” szepnął i Cierń wydał dziwny dźwięk, w połowie skowyt a w połowie ryk. Galbatorix poruszył się na tronie, jakby poczuł się nieswojo, i szorstkim głosem powiedział: "Dość tych rozmów. Twój pojedynek się skończył i Eragon wygrał. Teraz nadszedł czas by nasi goście padli na kolana i złożyli mi swoje przysięgi wierności.... Podejdźcie bliżej, oboje a uleczę wasze rany i będziemy mogli kontynuować.

"Eragon zaczął wstawać, ale Murtagh chwycił go za ramię ramie, zatrzymując go. "Teraz!" Powiedział Galbatorix, jego ciężkie brwi połączyły się. "Albo pozwolę Ci cierpieć od ran dopóki nie skończymy." 229

Przygotuj się, Murtagh przekaz bezgłośnie Eragonowi. Eragon zawahał się nie wiedząc czego się spodziewać, po czym skinął głową i ostrzegł, Arię, Sapire, Galedra i inne Eldunarí. Następnie Murtagh pchnął Eragon na bok i wstał na kolana, wciąż trzymając się za brzuch. Spojrzał na Galbatorixa. I krzyknął słowo. Galbatorix cofnął się i podniósł rękę, jakby chciał się zasłonić. Wciąż krzycząc, Murtagh wypowiedział inne słowa w starożytnym języku, mówiąc zbyt szybko, aby Eragon mógł zrozumieć cel jego zaklęcia. Powietrze wokół Galbatorixa błysnęło czerwienią i czernią i na chwilę jego ciało wydawało się być spowite w płomieniach. Pojawił się dźwięk podobny do letniego wiatru poruszającego gałęzie wiecznie zielonego lasu. Potem Eragon usłyszał serię cienkich odgłosów wycia, dwanaście kul światła pojawiło się wokół głowy Galbatorixa, oddaliły się od niego i przechodząc przez ściany komnaty zniknęły. Wyglądały jak duchy, ale Eragon widział je zbyt krótko by mieć pewność. Cierń obrócił się- tak szybko jak kot, którego ogon został przytrzaśnięty- rzucił się na ogromną szyję Shruikana. Czarny smok ryknął i wyrwał się do tyłu, kręcąc głową, starając się zrzucić Ciernia. Hałas jego warku był boleśnie głośny a podłoga zadrgała pod ciężarem dwóch smoków. Na stopniach podium, dwoje dzieci krzyczało i zatykało rękami uszy. Eragon zobaczył Arye, Elve, i Saphire jak przechyliły się do przodu niezwiązane już magią Galbatorixa. Z Dauthdaertem w ręku Arya ruszyła w stronę tronu, podczas gdy Saphira skoczyła w kierunku gdzie Cierń uczepił się Shruikana. Tymczasem Elva położyła rękę na swoich ustach i zdawała się mówić coś do siebie, ale co to było Eragon nie słyszał w dźwiękach wydawanych przez smoki. Krople krwi wielkości pięści spadały wokół nich i padały na kamień paląc się. Eragon stanął w miejscu, z kąt Murtagh go zepchnął i podążył za Aryą w stronę tronu. Wtedy Galbatorix wymówił imię pradawnej mowy, wraz ze słowem letta. Niewidzialne więzy chwyciły kończyny Eragona, i otoczyły całą komnatę, zapadła cisza, kiedy magia króla skrępowała każdego, nawet Shruikana. Wściekłość i frustracja gotowały się w Eragonie. Byli tak blisko uderzenia na króla, a wciąż byli bezradni wobec jego czarów. "Brać go!" Krzyczał, zarówno umysłem jak i językiem. Musieli spróbować zaatakować Galbatorixa i Shruikana, król i tak zabije dwójkę dzieci niezależnie od tego czy będą kontynuować czy nie. Pozostała Eragonowi jedyna ścieżka i jedyna nadzieja na zwycięstwo, która tylko pozostała- przełamanie umysłowej bariery Galbatorixa i przejęcie kontroli nad jego umysłem.

230

Wraz z Saphirą i Aryą przyniesiono Eldunarí, Eragon skierował swoją świadomość na zewnątrz w kierunku króla, przelewając całą swoją nienawiść, gniew i ból w jednym, palącym promieniu skierowanym w samo centrum istnienia Galbatorixa. Przez chwilę Eragon czuł umysł króla: straszny, widok jeźdźca-cienia wypełnionego zimnem i spiekotą obwiązany przez sztaby żelaza, twarde i nieustępliwe, którego kawałki wychodziły poza obszar jego świadomości. Następnie smoki pod dowództwem Galbatorixa, szalone, wyjące, zrozpaczone smoki, zaatakowały umysł Eragona i zmusiły go do wycofania się w siebie, aby uniknąć rozszarpania na części. Za sobą Eragon usłyszał Elvę zaczynającą coś mówić, ale ledwie zdążyła wydać dźwięk, gdy Galbatorix powiedział: "Theyna!" I zatrzymała się ze zdławionym bulgotem. "Oddziel go od straży!" Krzyknął Murtagh. Cokolwiek Galbatorix powiedział, zrobił to zbyt szybko i zbyt cicho dla Eragon żeby to wychwycił, Murtagh zamilkł i po chwili Eragon usłyszał jak upada na podłogę z brzękiem kolczugi i ostrym dźwiękiem hełmu uderzającego o kamień. "Mam wielu strażników” powiedział Galbatorixa, jego twarz pociemniała z wściekłości. "Nie możesz mnie zranić." Wstał i zaczął schodzić po schodach podium w kierunku Eragona, jego peleryna kłębiła się wokół niego i jego miecza, Vrangra, białego i śmiertelnie groźnego w ręku. W krótkim czasie, który miał, Eragon starał się uchwycić umysł co najmniej jednego ze smoków grzmiących w jego świadomości, ale było ich zbyt wielu, i musiał zaprzestać, aby hordy Eldunarí całkowicie nie podporządkowały sobie jego myśli. Galbatorix zatrzymał stopę przed nim i spojrzał na niego, uwidoczniły się grube, rozwidlone żyły na jego czole i mięśnie jego ciężkiej szczęki. "Myślisz, że zdołasz mnie wyzwać, chłopcze?" Warknął, plując z wściekłości. "Myślisz, że możesz się mi dorównać? Że możesz mnie poniżyć i ukraść mój tron? "Żyły na szyi Galbatorixa wyglądały jak kłębek skręconej liny. Wyszarpał skraj swojej peleryny. "Wyciąłem ten płaszcz ze skrzydeł samego Belgabada i rękawice także." Podniósł Vrangra i trzymał jego ponure ostrze przed oczyma Eragona. "Zabrałem ten miecz z ręki Vraela i zabrałem tę koronę z głowy kwilącego nieszczęśnika, który nosił ją przede mną. A jednak myślisz, że mnie przechytrzysz? Mnie? Że możesz przyjść do mojego zamku i zabić moich ludzi, i zachowywać się tak, jakbyś był lepszy ode mnie. Ponieważ jesteś bardziej szlachetny lub prawy? ". W głowie Eragona zadzwoniło, a konstelacja pulsujących, mieszających się czerwonych plam zawirowała mu przed oczyma, kiedy Galbatorix uderzył go w policzek głownią Vrangra rozrywając mu skórę. "Musisz się nauczyć pokory, chłopcze", powiedział Galbatorix, zbliżając się, aż jego błyszczące oczy dzieliły jedynie centymetry od oczu Eragona. Uderzył Eragona w drugi policzek, i przez sekundę, wszystko, co Eragon widział to czerń pełna migających światełek. 231

‘ "Będę szczęśliwy się mając cię na swoich usługach” powiedział Galbatorixa. Niskim głosem wymówił "Ganga", a nacisk ze strony Eldunarí przepuszczający atak na umysł Eragona zniknął, pozostawiając mu swobodę myśli. Ale nie u innych, co mógł zauważyć po wyglądzie ich twarzy. Potem ostrze myśli, wyostrzone do nieskończoności przebiło świadomość Eragona i wbiło się w istotę jego istnienia. Ostrze skręciło się i jak cierniste pnącze zaczepiające materiał, rozdzierało tkaninę jego umysłu, starając się zniszczyć jego wole, jego tożsamość, jego świadomość. Był to atak, jakiego Eragon jeszcze nie doświadczył. Skupił swą koncentrację na jednej myśli – zemście- tak próbował się bronić. Dzięki ich kontaktowi, czuł emocje Galbatorixa: głównie gniew, ale także dziką radość, że może zranić Eragona i oglądać go skręcającego się w bólu. Eragon zdał sobie sprawę, że powodem dla którego, Galbatorix był tak dobry w łamaniu umysłów swoich wrogów był fakt, że dawało mu to perwersyjną przyjemność. Ostrze wbijało się głębiej w istotę Eragona, który zawył, nie mogąc wytrzymać. Galbatorix uśmiechnął się, krawędzie jego zębów były białe, jak porcelana. Sama obrona nie była sposobem na wygranie walki, i tak, mimo piekącego bólu, Eragon zmusił się do ataku na Galbatorixa w odwecie. Zagłębił się w świadomość króla i uchwycił jego ostrych jak brzytwa myśli, próbując przyszpilić je do miejsca nie pozwalając królowi na ruch lub myślenie bez jego zgody. Galbatorix jednak nie próbował się bronić. Jego okrutny uśmiech poszerzył się, a on przekręcił ostrze w umyśle Eragona jeszcze bardziej. Eragonowi czuł jakby krzewy dzikich róż rozrywały go od wewnątrz. Krzyk wyszarpał się z jego gardła, i poddał się bezwładnie w uścisk zaklęcia Galbatorixa. "Poddaj się", powiedział król. Chwycił brodę Eragona palcami ze stali. "Poddaj się". Ostrze skręciło się po raz kolejny, a Eragon wrzasnął, aż jego głos zamarł. Myśli-sondy króla zamknęły się wokół świadomości Eragona, ograniczając go do coraz mniejszej części umysłu, aż wszystko, co mu pozostało to mała, jasna bryłka w cieniu bliskiego ciężaru obecności Galbatorixa. "Poddaj się", król wyszeptał niemal z miłością. "Nie masz dokąd pójść, gdzie się ukryć.... To życie kończy się dla ciebie, Eragonie Cieniobójco, ale nowe czeka. Poddaj się, a wszystko będzie wybaczone. Łzy spaczyły wzrok Eragona przyglądający się bezpłciowo w otchłani uczniów Galbatorixa. Przegrali.... On przegrał. Wiedza ta była bardziej bolesna niż którakolwiek z ran, które otrzymał. Sto lat starańwszystko na marne. Saphira, Elva, Arya, Eldunarí: nikt nie mógł pokonać Galbatorixa. Był

232

zbyt silny, zbyt wiele umiał. Garrow i Brom i Oromis zginęli na próżno, jak wielu wojowników różnych ras, którzy złożyli swe życie w trakcie walki z Imperium. Łzy ściekały z oczu Eragona. "Poddaj się", szepnął król i jego ucisk zacisnął się Bardziej niż cokolwiek Eragon nienawidził niesprawiedliwości sytuacji. To wydawało się istotą zła, że tak wielu cierpiało i umarło w pogoni za beznadziejny celem. To wydawało się złe, że Galbatorix sam był przyczyną takiej niedoli. I to wydawało się złe, że uniknie kary za swoje występki. Dlaczego? Eragon pytał samego siebie. Przypomniał sobie, wtedy wizje najstarszego z Eldunarí, Valdra, który pokazał mu i Saphirze, Że koszmary również trapią królów. "Poddaj się!" Krzyknął Galbatorixa, a jego umysł rzucił się na Eragona z jeszcze większą siłą, niczym odłamki lodu i ognia przechodzące przez niego z każdego kierunku. Eragon krzyknął, i w desperacji sięgnął ku Saphirze i Eldunarí- ich umysły były oblegane przez szalone smoki pod dowództwem Galbatorixa- i nie mając takiego zamiaru, zaczerpnł z ich zapasów energii. I z tej energii, rzucił zaklęcie. To było zaklęcie bez słów, dla magii Galbatorixa nie dostępne, i żadne słowa nie mogły opisać, czego Eragon chciał, ani co czuł. Biblioteki pełne książek, nie byłyby wystarczające do tego zadania. Było to zaklęcie instynktu i emocji, język nie mógł go odzwierciedlić. To, czego chciał było proste i złożone: chciał by Galbatorix zrozumiał... zrozumiał nieprawość jego działania. Zaklęcie nie było atakiem, było próbą komunikacji. Jeśli Eragon miał spędzić resztę życia, jako niewolnik króla, chciał, by Galbatorix zrozumiał, co robił, w pełni i całkowicie. Jak magia zaczeła działać, Eragon poczuł Umarotha i Eldunarí zwracające uwagę na jego zaklęcie, walczące by powstrzymać smoki Galbatorixa. Sto lat niepocieszonego smutku i gniewu napłynęły z Eldunarí, jak rycząca fala, a smoki złączyły umysły z Eragonem i zaczęły zmieniać zaklęcie, pogłębiać, poszerzać i budować dopóki nie obejmowało znacznie więcej niż jego pierwotne przeznaczenie. Zaklęcie nie tylko pokazało Galbatorixowi niewłaściwość jego działania, teraz też musiał doświadczyć wszystkie uczuć, zarówno dobrych jak i złych, które budził w innych od dnia, kiedy się urodził. Zaklęcie było tym, czego Eragon nie mógłby stworzyć na własną rękę, gdyż zawierało więcej niż jedna osoba lub jeden smok mógłby sobie wyobrazić. Każdy z Eldunarí przyczynił się do czaru, a suma ich wkładu w czar sprawiła, że rozciągnął się nie tylko w całej Alagaesii, ale także wstecz każdej chwili, w czasie pomiędzy teraz i narodzinami Galbatorixa.

233

To był, pomyślał Eragon, największy kawałek magii smoków, jaki kiedykolwiek powstał, i on był ich instrumentem, był ich bronią. Moc Eldunarí przeszła przez niego, jak rzeka, tak szeroka jak ocean, a on poczuł się jak puste i kruche naczynie, jakby jego skóra mogła rozerwać się pod wpływem strumienia mocy, którą ukierunkowywał. Gdyby nie Saphira oraz inne smoki, umarłby w jednej chwili, pozbawiony wszelkiej mocy przez żarłoczną magię. Wokół nich światło latarni przyciemniło się, a w swoim umyśle, Eragon zdawał się słyszeć echo tysięcy głosów: nie do wytrzymania, kakofonię bólu i radości niezliczonych, nawiązując do przeszłości i teraźniejszości. Bruzdy na twarzy Galbatorixa pogłębiły się, a jego oczy zaczęły wychodzić z orbit. "Cóżeś uczynił?" Powiedział, jego głos był głuchy i napięty. Cofnął się i przyłożył pięści do skroni. "Coś ty zrobił!" Z wysiłkiem, Eragon powiedział, "pozwoliłem ci zrozumieć." Król patrzył na niego z wyrazem przerażenia. Mięśnie twarzy i podskoczyły i zadrgały, a całe jego ciało zaczęło się trząść i drżeć. Wyszczerzył zęby, warknął: "Nie będziesz lepszy ode mnie, chłopcze. Ty...nie.... będziesz ... "Jęknął i zatoczył się, nagle zaklęcie krępujące Eragona zniknęło i upadł na podłogę, nawet Elva, Arya, Saphira, Cierń, Shruikan i dwoje dzieci mogli poruszać się znowu. Ogłuszający ryk Shruikana wypełnił komnatę i ogromny czarny smok strząsnął Ciernia z szyi, rzucając czerwonym smokiem przez połowę pomieszczenia. Cierń wylądował na swojej lewej stronie, a kości w jego skrzydle złamały się z głośnym chrupnięciem. "Ja ... się...nie... poddam ", powiedział Galbatorixa. Za plecami króla Eragon zauważył Aryektóra była bliżej tronu niż Eragon- zawahała się i spojrzała w tył na nich. Potem pobiegła do podium i podążyła z Saphirą w kierunku Shruikana. Cierń podniósł się na nogi i odszedł.. Jego twarz wykrzywiona była jak u szaleńca, Galbatorix ruszył w kierunku Eragona i zamachnął się na niego Vrangrem. Eragon przeturlał się na bok i usłyszał miecz uderzający o kamień nad jego głową. Przetoczył się jeszcze przez kilka metrów, po czym skoczył do pozycji stojącej. Tylko energia z Eldunarí pozwoliła mu zachować pozycję pionową. Krzycząc, Galbatorix zamachnął się na niego, a Eragon odbił niezdarny cios króla. Ich miecze zadzwonił jak dzwony, ostre i wyraźne wśród ryków smoków i szeptów zmarłych. Saphira wyskoczyła wysoko w powietrze i rzuciła się na ogromny pysk Shruikana zakrwawiając go, a następnie spadła na podłogę. Odwrócił w jej stronę łapę z rozszerzonymi pazurami, ona skoczyła do tyłu w połowie rozpościerając swe skrzydła.

234

Eragon uskoczył przed dzikimi, poziomymi cięciami i pchnął w lewą pachę Galbatorixa. Ku jego zdziwieniu trafił, mocząc końcówkę Brisingra królewską krwią. Ruch ramienia Galbatorixa odrzucił jego kolejny cios i zakończyli blokując miecze przy rękojeści, każdy z nich próbował wytrącić drugiego z równowagi. Twarz króla była wykrzywiona niemal nie do poznania a po policzkach ciekły łzy. Ściana płomieni wybuchła nad ich głowami, a powietrze zrobiło się gorące. Gdzieś krzyczały dzieci. Zraniona noga Eragona nie wytrzymała jego ciężaru i padł z powrotem na ręce siniacząc sobie palce, w których dzierżył Brisingra.

Spodziewał się, że król rozprawi się z nim w ciągu sekundy, lecz Galbatorix pozostał tam gdzie był, kołysząc się z boku na bok.

"Nie!" Zawołał król. "Ja nie....” Spojrzał na Eragona i krzyknął: "Niech przestaną!" Eragon kręcił głową, nawet, kiedy stawał z powrotem na nogi. Ból przeszył jego lewą rękę, spojrzał na Saphire i zobaczył krwawą ranę na jej podudziu. Po drugiej stronie sali, Cierń zatopił zęby w ogonie Shruikana, sprawiając, że czarny smok warknął i rzucił się na niego. Podczas gdy uwaga Shruikaan była skierowana gdzie indziej, Saphira skoczyła w górę i wylądował na szczycie jego szyi, w pobliżu podstawy czaszki. Zatopiła pazury w jego łuski, a następnie nieco niżej w szyję pomiędzy dwoma kolcami, które biegły wzdłuż jego kręgosłupa. Shruikan zaryczał, dziko zawył i zaczął atakować jeszcze bardziej. Po raz kolejny Galbatorix podbiegł do Eragona, tnąc w jego stronę, jak wcześniej. Eragon zablokował jeden cios, potem drugi, a następnie wziął zamach na jego żebra, po którym niemal doprowadził go do upadku. "Niech przestanie", powiedział Galbatorix bardziej tonem kolejnej prośby, niż groźby. "Ból...” Kolejny ryk, tym razem bardziej szalony niż ostatnio, pochodził od Shruikana. Za królem Eragon zobaczył Ciernia wspinającego się po szyi Shruikana naprzeciwko Saphiry. Łączny ciężar dwóch smoków powaliły głowę Shruikana, aż do samej podłogi. Ale czarny smok wciąż był zbyt duży i silny by go okiełznać. Co więcej, jego szyja była tak gruba, że Eragon nie sądził żeby Saphira lub Cierń byli w stanie go bardzo zranić zębami. Potem, jak przemykający przez las cień, Eragon zobaczył Arye wychodzącą zza filaru i biegnącą ku smokom. W jej lewej ręce zajaśniała zielona Dauthdaert z tą samą gwiaździstą aurą. 235

Shruikan ujrzał ją z daleka i szarpnął swym ciałem, próbując zrzucić Saphira i Ciernia. Gdy pozostali na miejscu, warknął i otworzył paszczę przyrzucając w powietrze strumienie ognia. Arya skoczyła do przodu, i na chwilę Eragon stracił ją z oczu za ścianą ognia. Potem ukazała się znowu obok głowy Shruikana zawieszonej nad podłogą. Końcówki jej włosów płonęły, ale zdawała się tego nie zauważać. W trzech szybkich krokach, wskoczyła na przednią części lewej stopy Shruikana, a stamtąd rzuciła się w kierunku boku głowy. Wydając okrzyk słyszalny w całej sali tronowej, Arya wbiła Dauthdaert w środek wielkiego lśniącego błękitno-lodowego oka Shruikana, wepchnęła włócznię na całą długość w jego czaszkę. Shruikan ryknął i drgnął, a potem powoli upadł na bok, strumień ogienia, wylał się z jego ust. Saphira i Cierń zeskoczyli na chwilę przed tym jak gigantyczny czarny smok uderzył w podłogę. Filary pękły; kawałki kamieni spadały z sufitu rozbijając się. Wiele latarni pękło, i krople niektórych z stopionych substancji sączyły się z nich. Eragon prawie poczuł jak pokój zadrżał. Nie był w stanie zobaczyć, co się stało z Aryą, ale obawiał się, że ciało Shruikana mogło ją zmiażdżyć. "Eragon" krzyknęła Elva. "Schyl się!" Schylił się i usłyszał świst wiatru, Galbatorix zamachnął białym ostrzem na jego plecy. Wstając Eragon rzucił się do przodu......

i wbił Galbatorixowi miecz w środek brzucha, tak jak to zrobił z Murtaghiem. Król chrząknął, a potem cofnął się, zsuwając się z ostrza Eragona. Dotknął rany wolną ręką i spojrzał na krew na czubkach palców. Potem spojrzał na Eragona i powiedział: "Głosy... głosy są straszne. Nie mogę tego znieść.... „Zamknął oczy, i świeże łzy popłynęły mu po policzkach. "Ból... tyle bólu. Tyle smutku.... Niech przestanie! Niech przestanie! " " Nie, "powiedział Eragon. Elva dołączyła do niego, tak jak Saphira i Cierń z drugiego końca pokoju. Wraz z nimi, Eragon zauważył, że była Arya, poparzona i zakrwawiona, ale prócz tego- cała. Oczy Galbatorixa pozostały otwarte- okrągłe i otoczone nienaturalną ilością białka- i patrzył w dal, jak gdyby Eragon i ci przed nim już nie istnieli. Poruszył się i zadrżał, a jego szczęka poruszała się, ale nie było słychać żadnego dźwięku z jego gardła. Wydarzyły się dwie rzeczy na raz. Elva krzyknęła i zemdlała, a Galbatorix krzyknął: "Waíse néiat!" Niemożliwe. 236

Eragon nie miał czasu na słowa. Ponownie korzystając z Eldunarí, rzucił zaklęcie, aby przeciągnąć siebie, Saphire, Arye, Elve, Ciernia, Murtagha i dwoje dzieci na podwyższenie nad kamiennym blokiem, gdzie została przykuta Nasuada. Rzucił także zaklęcie, aby zatrzymać lub odwrócić to, co może im zagrozić. Byli w połowie drogi do bloku, gdy Galbatorix zniknął w błysku światła jaśniejszego niż słońce. Następnie wszystko stało się czarne i ciche jakby ochronne zaklęcia Eragona nareszcie dały efekt.

237

Agonie

R

oran siedział na śmieciach, kiedy elfy stojące na kamiennych ruinach bramy Uru’beanu, dawały polecenia żołnierzom przed nim.

Cztery elfy przeniosły go poza miasto, gdzie miały pewność że zaklęcia Galbatorixa nie zakłócą ich czarów. Uzdrowiły jego zwichnięte ramię i połamane żebra jak również inne rany, zadane przez Barsta, jednak ostrzegli go, że miną tygodnie nim kości będą tak silne jak dawniej i upierali się, by nie stawał na nogi przez resztę dnia. Podobnie, on upierał się by pozostać w bitwie. Elfy kłóciły się z nim, ale on powiedział: - Albo mnie tam zaniesiecie albo pójdę tam sam. Byli niezadowoleni, ale zgodzili się i przenieśli go w miejsce, w którym siedział teraz patrząc na plac. Roran spodziewał się, że żołnierze stracili wolę walki wraz ze śmiercią ich dowódcy i Vardeni byli w stanie przesunąć ich z powrotem w wąskie uliczki. W czasie gdy Roran wrócił, Vardeni zdążyli zająć trzecią część miasta i szybko zbliżali się do twierdzy. Stracili wielu - nieżywi leżeli na ulicach, przez rynny płynęła krew- ale wraz z ich najnowszym osiągnięciem wola zwycięstwa chwyciła armię. Roran mógł zobaczyć to w twarzach ludzi, krasnoludów, Urgali, ale nie elfów, które utrzymywały zimną furię po śmierci ich królowej. Elfy denerwowały Rorana, widział jak zabijały żołnierzy, którzy próbowali się poddać, cięli ich bez najmniejszych skrupułów. Raz rozwiązana żądza krwi nie zdawała się mieć granic. Wkrótce po upadku Barsta, król Orrin wbił sobie gwoździe do klatki piersiowej podczas szturmu na wartownie w mieście. Rana była poważna, którą nawet elfy, pozornie, nie były pewne czy mogą ją uleczyć. Żołnierze króla zanieśli go z powrotem do obozu i od tej pory Roran nie wiedział co się z nim dzieje. Chociaż Roran nie mógł walczyć, wciąż mógł wydawać rozkazy. Z własnej woli zaczął organizować armię z tyłu, zbierając rozproszonych wojowników i wysyłając ich na misje w całym Uru’beanie- po pierwsze zajmując resztę katapult wzdłuż ścian. Kiedy otrzymał kawałek informacji uznał że, Jörmundur lub Orik lub Martland Redbeard lub inni dowódcy armii powinni wiedzieć, teraz musiał szukać biegaczy wśród budynków i ulic by przekazać wieści. -…I jeśli zobaczysz żołnierzy obok dużej kopulastej budowli na rynku, poinformuj Jörmundura - powiedział do chudego o szerokich barkach szermierza, który stał przed nim. - Tak jest, panie - odpowiedział mężczyzna i gałka w jego szyi poruszyło się kiedy przęknął. Roran patrzył przez chwilę zafascynowany ruchem, potem machnął ręką. 238

- Idź – powiedział. Gdy człowiek odbiegł, Roran zmarszczył brwi i spojrzał na szczyty dachów domów w kierunku cytadeli stojącej u podstawy wystającej półki. Gdzie jesteś? - martwił się. Nie widział się z Eragonem, ani on z nim od kiedy wszedł do twierdzy i długa nieobecność martwiła Rorana. Myślał o różnych wyjaśnieniach tego opóźnienia, ale nie wróżyły dobrze. Najbardziej łagodną wersją było po prostu ukrywanie się Galbatorixa i Eragon wraz z towarzyszami musieli szukać króla. Ale po zobaczeniu możliwości Shruikana, poprzedniej nocy, Roran nie mógł sobie wyobrazić, że Galbatorix ucieka przed wrogami. Jeśli jego najgorsze obawy by się sprawdziły, zwycięstwo Vardenów byłoby krótkie, Roran wiedział że mało prawdopodobnie jest by on lub którykolwiek z pozostałych wojowników zdołałby przeżyć dzień. Jeden z mężczyzn, których wysłał wcześniej —z gołą głową, piaszczysty owłosiony łucznik z rumianym miejscem w centrum policzka- biegł ulicą z prawej Rorana. Łucznik zatrzymał się przed kamiennym blokiem i pochylił głowę by zaczerpnąć oddechu. Łucznik skinął ponownie i jego włosy oklapły na lśniące czoło. - I masz wiadomość od niego? - Tak jest, panie. Martland powiedział mi bym powiedział tobie- przerwał by zaczerpnąć powietrza - żołnierze wycofali się i teraz zabarykadowali się blisko ściany południowej. Roran przesunął śmieci i ostry ból przeszył nowo uzdrowione ramię. - Co ze ścianami wież między łaźniami, a spichlerzami? Zostały już zabezpieczone? - Dwie z nich, wciąż walczymy do końca. Martland przekonał kilka elfów by poszli i pomogli. On także.. Stłumiony ryk dobiegający z wnętrza kamiennego wzgórza przerwał mężczyźnie. Łucznik zbladł z wyjątkiem plam na policzkach , które pojawiły się jeszcze jaśniejsze i bardziej czerwone, podobnie jak malunki na skórze trupa. - Panie, czy to… - Cicho! - Roran przechylił głowę nasłuchując. Tylko Shruikan mógł wydać taki dźwięk. Przez kilka chwil nie usłyszeli nic godnego uwagi. Potem rozległ się huk w cytadeli i Roran mógł usłyszeć inne słabsze szumy chociaż nie był pewien co to było. Przez plac przed zniszczoną bramą, ludzie, elfy, krasnoludy, Urgale zatrzymali się i spojrzeli w kierunku cytadeli. Rozbrzmiał inny ryk nawet głośniejszy niż poprzedni. Roran chwycił krawędź śmieci, jego ciało było sztywne. - Zabij go - mruknął. - Zabij drania.

239

Wibracje subtelne, ale zauważalne, przeszyły miasto, jak gdyby wielki ciężar spadł na ziemię. Wraz z nim, Roran usłyszał, coś co uważał za złamanie. Potem cisza zawisła nad miastem i każda sekunda zdawała się być dłuższa od poprzedniej. - Myślisz, że potrzebują naszej pomocy? - cicho spytał łucznik. - Nic nie możemy dla nich zrobić - powiedział Roran, ze wzrokiem utkwionym w cytadeli. – Nawet elfy by nie mogły… Ziemia zatrzeszczała i zatrzęsła się, wtedy przód cytadeli eksplodował i na zewnątrz wydostał się biało-żółty płomień światła, Roran zobaczył kości szyi i głowy łucznika, jego ciało wyglądało jak czerwony agrest przystawiony przed świeczkę. Roran chwycił łucznika i pociągnął za kamienny blok, ciągnąc drugiego człowieka wraz z nim. Wybuch dźwięku spowodował, że upadli. Czuł jakby mu się kolce w uszy wbijały. Krzyczał, ale nie mógł usłyszeć ani siebie, ani po pierwszym uderzeniu pioruna, słyszeć cokolwiek innego. Bruk podskoczył pod nimi, chmura kurzu i gruzu przeszła nad ich głowami przysłaniając słońce, a ogromny wiatr szarpnął ubraniami Rorana. Kurz zmusił Rorana do zaciśnięcia zamkniętych oczu. Wszystko co mógł zrobić to trzymać się łucznika i czekać aż opadnie pył. Próbował złapać oddech, ale gorący wiatr przewiewał powietrze z pod jego ust i nosa nim zdążył napełnić płuca. Coś uderzyło go w głowę i poczuł, że jego hełm odfruwa. Trzęsienie przeszło dalej, ale w końcu ziemia znieruchomiała i Roran otworzył oczy, przeraziło go to co zobaczył. Powietrze było szare i zadymione, Rzeczy oddalone na kilkaset stóp ginęły w mgle. Małe kawałki drewna i kamieni spadały z nieba, wraz z płatkami popiołu. Kawałki drewna leżały w poprzek ulicy przed nim (Część lotu schodów elfy złamały kiedy zniszczyli bramę) paliły się. Ciepło z eksplozji już zwęgliło belkę na całej długości. Wojownicy, którzy stali na otwartej przestrzeni, teraz leżeli na ziemi, niektórzy z nich nadal się ruszali inni najwyraźniej nie żyli. Roran spojrzał na łucznika. Mężczyzna zagryzł dolną wargę i krew spłynęła mu po podbródku. Pomogli sobie nawzajem wstać i Roran spojrzał na cytadelę. Nie zobaczył nic oprócz szarych ciemności. Eragon! Czy on i Saphira przeżyli eksplozję? Czy ktokolwiek kto był w centrum ognia? Roran otwierał usta kilka razy, próbując odetkać uszy, ale bez skutku. Kiedy dotknął prawego ucha, po jego palcach ściekła krew. - Słyszysz mnie?! - krzyknął do łucznika, nie usłyszał słów, tylko wibracje w gardle i uszach. Łucznik zmarszczył brwi i potrząsnął głową.

240

Z powodu zawrotów głowy Roran podparł się o kamienny blok. Czekając aż odzyska równowagę, pomyślał o półce nad nimi i nagle przyszło mu do głowy, że całe miasto mogłoby być w niebezpieczeństwie. Będziemy musieli opuścić to miejsce nim półka się zawali. Wypluł krew na bruk. Potem znowu spojrzał w kierunku cytadeli. Kurz jeszcze ją krył.

241

C

Morze pokrzyw iemności i tylko ciemności, cisza. Eragon czuł jak się ślizga do póki się nie zatrzymał, potem… nic. Próbował oddychać ale powietrze było nieświeże i bez życia, kiedy spróbował się ruszyć, napięcie jego zaklęcia wzrosło.

Sięgnął myślami poza siebie, sprawdzając, czy udało mu się uratować wszystkich. Elva była nieprzytomna, Murtagh prawie, ale byli żywi, podobnie jak reszta. Po raz pierwszy, Eragon zetknął się z umysłem Ciernia. Ponieważ on to zrobił, czerwony smok cofnął się. Jego myśli odczuł ciemniej i bardziej zakrzywione niż Saphiry, ale były silniejsze i szlachetne i to zaimponowało Eragonowi. Nie możemy utrzymywać dłużej czaru - powiedział Umaroth napiętym głosem. Musicie…- odpowiedział Eragon. -… jeśli przestaniecie umrzemy. Mijały sekundy. Bez ostrzeżenia, światło zalało oczy Eragona i ogrom hałasu napełnił jego uszy. Skrzywił się i zamrugał oczami, czekając by oczy przyzwyczaiły się do światła. Przez zadymione powietrze, zobaczył ogromny rozjarzony krater gdzie stał Galbatorix. Świecący kamień, pulsował jak żywe ciało, ponieważ oddechy powietrza unosiły się nad nim. Sufit świecił również i widok ten denerwował Eragona. Wydawało się jakby stali wewnątrz gigantycznego tygla. W powietrzu unosił się zapach żelaza. Ściany w pokoju były popękane, filary, rzeźby i latarnie roztrzaskane. Z tyłu Sali leżały zwłoki Shruikana, wiele ciała odpadało z jego poczerniałych kości. Z przodu, eksplozja rozbiła kamienne ściany, jak i poza nimi na kilkaset stóp, odsłaniając prawdziwy labirynt tuneli i pokoi. Wspaniałe złote drzwi, strzegące wejścia do Sali, zostały wyrwane z zawiasów i Eragon ujrzał światło dzienne na końcu ćwierć-milowego korytarza, prowadzącego na zewnątrz. Kiedy stanął na nogach, zauważył, jego oddział ciągle pobierał siłę ze smoków, ale nie tak szybko jak wcześniej. Kawałek kamienia wielkości domu spadł z sufitu obok czaszki Shurikana, gdzie rozłupał się na tuzin części. Naokoło niego, pęknięcia rozeszły się po ścianach. Krzyki i jęki dochodziły z każdej strony. Arya podeszła do dwójki dzieci, chwyciła chłopca wokół pasa i wspięła się z nim na grzbiet Saphiry. - Podaj mi ją! – powiedziała do Eragona wskazując dziewczynkę. Eragon stracił sekundę walcząc z pochwą Brisingra. Potem chwycił dziewczynkę i podrzucił ją Aryi, która złapała ją w rozpostarte ramiona. 242

Eragon odwrócił się, minął Elvę i podszedł do Nasuady. - Jerda - powiedział, umieszczone na rękach kajdany przytrzymane były do bloku szarego kamienia. Zaklęcie nic nie dało, żadnego efektu więc szybko je przerwał by nie zużyć za dużo energii. Nasuada wydała pilny dźwięk i Eragon wyciągnął z jej ust związaną szmatkę. - Musisz znaleźć klucz – powiedziała. - Strażnik Galbatorixa go ma. - Nie mamy czasu na szukanie go! - Eragon znowu wyciągnął Brisingra, zamachnął się na łańcuch wiążący jej lewą rękę. Miecz odbił się z ciężkim dźwiękiem, zostawiając nie dużą rysę na tępym metalu. Zamachnął się po raz drugi, ale łańcuch był nieprzenikniony dla jego ostrza. Inny kawałek skały spadł z sufitu i uderzył w podłogę z głośnym trzaskiem. Cudza ręka chwyciła jego ramię, Eragon obrócił się i zobaczył Murtagha stojącego za nim, przyciskającego rękę do rany na brzuchu. - Odsuń się - warknął. Eragon zrobił to i Murtagh powiedział imię wszystkich imion i dodał jeszcze „jerda”, żelazne kajdany otworzyły się i opadły z kończyn Nasuady. Murtagh chwycił ją za nadgarstek i zaczął prowadzić ją ku Cierniowi. Po jego pierwszym kroku, wślizgnęła mu się pod ramię i pozwoliła mu zeprzeć się na jej ramionach. Eragon otworzył usta, ale zaraz je zamknął. Zapyta go później. - Czekaj - zapłakała Arya, zeskoczyła z Saphiry i podbiegła do Murtagha. - Gdzie jest jajo? I Eldunarí? Nie zostawimy ich tu! Murtagh zmarszczył brwi i Eragon czuł, że informacja przekazana jest między nim a Aryą. Arya obróciła się jej spalone włosy zafalowały i pobiegła w kierunku drzwi po przeciwnej stronie. - To zbyt niebezpieczne! - Eragon krzyknął za nią. - To miejsce zaraz się zawali! Arya! Idź - powiedziała. - Zabierz dzieci w bezpieczne miejsce. Idź! Nie macie dużo czasu! Eragon zaklnął. Chciał, by chociaż wzięła Glaedra ze sobą. Wsunął Brisingra z powrotem do pochwy, potem schylił się i podniósł Elvę, która zaczęła się już ruszać. - Co się stało? – spytała, gdy Eragon dźwignął ją na grzbiet Saphiry za dwójkę dzieci. - Odchodzimy – powiedział. - Trzymaj się. Saphira poruszyła się. Kulejąc z powodu rannej przedniej nogi przebiegła wokół krateru. Cierń podążał tuż za nią z Murtaghiem i Nasuadą na grzbiecie. - Uważaj! - krzyknął Eragon, gdy zobaczył żarzący luźno zwisający kawałek sufitu. Saphira spłoszyła się i postrzępiony kamień spadł obok niej wysyłając serię jasnożółtych odłamków w każdym kierunku. Jeden z nich trafił Eragona z boku. Eragon pociągnął 243

go i wyrzucił daleko. Dym oblepił palce rękawiczki i Eragon poczuł zapach spalonej skóry. Reszta kawałków kamienia spadła gdzie indziej. Kiedy Saphira dotarła do wyjścia korytarza, Eragon obrócił się do Murtagha - Co z pułapkami? - krzyknął. Murtagh potrząsnął głową i machnął by kontynuowali. Pale połamanego kamienia leżały wzdłuż podłogi co spowolniło smoki. Z jednej ze stron Eragon zobaczył wypełnione gruzami i śmieciami sale i tunele, które eksplozja zostawiła otwarte. Były w nich stoły, krzesła i inne kawałki spalonych mebli. Kończyny martwych i umierających sterczały pod dziwnymi kątami, spod wywróconych kamieni wystawała czasami brudna twarz czasami tył głowy. Szukał Blödhgarma i jego towarzyszy ale nie miał żadnych znaków od nich, byli żywi lub martwi. Dalej korytarzem setki ludzi, żołnierzy i służących, wybiegło z sąsiednich drzwi i pobiegło w stronę wyjścia. Złamane kończyny były powszechne wśród nich, podobnie jak oparzenia, zadrapania i inne rany. Ocaleni odsunęli się na bok robiąc miejsce dla Saphiry i Ciernia, ale ignorowali smoki. Saphira była prawie na końcu korytarza gdy grzmiący trzask rozległ się za nimi. Eragon spojrzał za siebie, widząc, że sal tronowa zapadła się chowając podłogę pokoju pod pięćdziesięcioma stopami grubości kamieni. Arya! - pomyślał Eragon. Próbował wyczuć jej umysł, ale bez skutku. Albo za dużo rzeczy ich oddzielało, albo jedno z zaklęć utkanych przez wydobywającą się skałę zablokowało jego umysłową sondę lub - tej alternatywy nienawidził rozważać - Arya nie żyje. Nie było jej w sali kiedy się zapadła, dobrze wiedział. Ale zastanawiał się czy będzie w stanie znaleźć drogę powrotną, teraz gdy sala tronowa była zablokowana. Gdy wyszli z twierdzy, czyste powietrze pozwoliło Eragonowi dostrzec zniszczenia spowodowane wybuchem. Dachy były roztrzaskane a belki pod spodem podpalone. Efekt pożaru przeniósł się na resztę miasta. Nitki i pióropusze dymu u nosiły się w górę, aż do napotkania skalnej półki. Tam łączyły się i sunęły pod kątem skały jak wodą w potoku. W południowo- wschodniej części miasta dym zasłonił światło porannego słońca, który wydzielał się ze zwisu i tam dym zajaśniał czerwono-pomarańczowym kolorem ognia. Mieszkańcy Urû’baenu uciekali z domów, wylewając się ulicami do otworu w zewnętrznej ścianie. Żołnierze i urzędnicy cytadeli, pośpieszyli się i dołączyli do nich, omijając Saphira i Ciernia z daleka gdy biegli przez dziedziniec przed twierdzą. Eragon nie zwracał ni nich dużej uwagi, dopóki byli spokojni, nie obchodziło go co robili. Saphira zatrzymała się na środku placu i Eragon opuścił Elvę, wraz z dwójką bezimiennych dzieci, na ziemię. - Wiecie gdzie są wasi rodzice? - spytał, klękając przed rodzeństwem. Kiwnęli głowami i chłopiec wskazał duży dom po lewej stronie dziedzińca. - Czy tam mieszkaliście? Chłopiec znowu skinął.

244

- Idźcie tam - powiedział Eragon i popchnął je lekko w plecy. Bez dalszej pomocy brat i siostra przebiegli przez dziedziniec do budynku. Drzwi do domu otwarły się i łysy mężczyzna z mieczem u pasa, wyszedł na zewnątrz i złapał w ramiona dwójkę. Spojrzał na Eragona i szybko schował dzieci w środku. To było proste - powiedział do Saphiry. Galbatorix musiał kazać swojemu człowiekowi znaleźć najbliższe młode – powiedziała. - Nie daliśmy mu czasu na zrobienie więcej. Tak przypuszczam. Cierń wylądował kilka jardów od Saphiry, Nasuada pomogła Murtaghowi zejść z grzbietu. Potem Murtagh padł znowu na brzuch Ciernia i Eragon usłyszał jak zaczął recytować zaklęcia uzdrawiające. Eragon również zajął się ranami Saphiry, ignorując swoje własne, gdyż jej były poważniejsze. Głębokie cięcie jej lewej nogi było tak szerokie jak jego dwie dłonie, a basen krwi formował się na jej stopie. Ząb czy pazur? - pytał, kiedy badał ranę. Pazur - odpowiedziała. Użył jej energii jak i również Glaedra do uleczenia cięcia. Kiedy skończył, zwrócił uwagę na swoje rany zaczynając od palącego cięcia z boku, gdzie Murtagh go pchnął. Pracując miał na oku Murtagha- obserwował jak leczy wnętrzności, złamane skrzydło Ciernia i inne rany smoka. Nasuada stała przy nim cały czas, trzymając swoją rękę na jego ramieniu. On miał, Eragon widział, jakoś znowu nabytego Zar’roca, w drodze z Sali tronowej. Eragon obrócił się do Elvy, która stała w pobliżu. Wydawała się obolała, ale nie zobaczył na niej krwi. - Jesteś ranna? - spytał. Zmarszczyła brwi i potrząsnęła głową. - Nie, ale jest ich dużo - wskazała na ludzi wybiegających z twierdzy. - Mmh - Eragon zerknął znowu na Murtagha. On i Nasuada stali teraz rozmawiając ze sobą. Nasuada zmarszczyła brwi. Potem Murtagh chwycił tunikę na jej szyi i odciągnął rozrywając materiał. Eragon wyciągnął Brisingra do połowy, zanim zobaczył źle wyglądającą mapę pręg poniżej obojczyka Nasuady. Widok ten uderzył go, przypominając mu plecy Aryi, po tym jak uratował ją wraz z Murtagh z Gil’eadu. Nasuada kiwnęła i przekrzywiła głowę. Murtagh znowu zaczął mówić, tym razem Eragon był pewien, w pradawnej mowie. Przesuwał swoje ręce po różnych częściach ciała Nasuady, dotykając delikatnie-nawet niepewnie- a jej wyraz ulgi był dowodem dla Eragona ile musiała wycierpieć. 245

Eragon patrzył przez dłuższą minutę, potem nagły przypływ emocji przygniótł go. Kolana osłabły i opadł na prawą łapę Saphiry. Opuściła głowę i musnęła jego policzek i pochylił głowę ku niej. Zrobiliśmy to - powiedziała cicho. Zrobiliśmy to - powiedział nie mogąc uwierzyć w te słowa. Poczuł jak Saphira myśli o śmierci Shruikana, równie niebezpiecznego Shruikana. Opłakiwała utratę jednego z ostatnich ze swojej rasy. Eragon dotknął łuski. Czuł się lekko, niemal zawróciło mu się w głowie, jakby mógł odlecieć z powierzchni ziemi. Co teraz? Teraz odbudujemy - powiedział Glaedr, Jego emocje były ciekawą mieszaniną satysfakcji, zmęczenia i żalu. - Dobrze się uniewinniasz, Eragonie. Nikt nie pomyślał o ataku Galbatorixa jak ty. - Chciałem tylko by zrozumiał - wymamrotał zmęczony. Ale jeśli Glaedr usłyszał, nie odpowiedział. - W końcu krzywoprzysięzca nie żyje! - zapiał Umaroth Wydawało się niemożliwe, że Galbatorixa więcej nie było. Eragon rozważał fakt, że coś w jego głowie musiało się uwolnić, i przypomniał sobie – jakby nigdy nie zapomniałwszystko co się działo w Krypcie Dusz. Przeszył go dreszcz. Saphiro… Wiem - powiedziała, jej podniecenie rosło. - Jajka! Eragon uśmiechnął się. Jaja! Smocze Jaja! Rasa nie zniknie. One przetrwają i powrócą do dawnej świetności jak przed upadkiem Jeźdźców. Wtedy przyszło mu do głowy coś strasznego. Czy sprawiliście, że zapominamy czegoś, jeszcze? - zapytał. Jeśli zrobiliśmy skąd możemy wiedzieć? Odpowiedział Umaroth - Zobacz - zawołała Elva, wskazując. Eragon obrócił się i zobaczył Aryę idącą ciemną przepaścią cytadeli. Był z nią Blödhgarm z magami, posiniaczeni i poobdzierani, ale żywi. Arya niosła w rękach drewnianą skrzynię ze złotymi klamrami. Długa linia metalowych pudeł-każda wielkości tyłu wozupłynęły pomiędzy elfami, kilka cali nad podłogą. Podniecony Eragon wstał i podbiegł na spotkanie z nimi. - Żyjecie! - zaskoczył Blödhgarma chwytając go i obejmując. Blödhgarm obserwował go przez moment swoimi żółtymi oczami i uśmiechnął się pokazując kły. - Żyjemy, Cieniobójco. 246

- To są… Eldunarí? - spytał Eragon, wymawiając to słowo miękko. - Były w skarbcu Galatorixa. Będziemy musieli tam wrócić, wiele cudów może być tam schowanych – przytaknęła Arya. - Jak się mają? Eldunarí, znaczy. - Zdezorientowani. Będą potrzebowali lat by wyzdrowieć, jeśli to zrobią. - I w tym jest…? - Eragon skinął na skrzynię, którą trzymała w rękach. Arya rozejrzała się w około by upewnić się, że nikt nie jest na tyle blisko by zobaczyć. Potem podniosła wieko na szerokość palca. W środku położone w aksamicie, Eragon zobaczył śliczne zielone smocze jajo, z białymi żyłami. Radość na twarzy Aryi, uradowała serce Eragona. Uśmiechnął się i skinął na inne elfy. Kiedy zgromadzili się blisko niego, powiedział w pradawnej mowie o jajkach w Vroengardzie. Nie wybuchli śmiechem, ale ich oczy zabłyszczały i w grupie zadrżeli z ekscytacji. Nadal uśmiechając się Eragon odbił się na pięty zadowolony z ich reakcji. Eragonie! – powiedziała Saphira. W tym samym czasie, Arya zmarszczyła brwi. - Gdzie jest Murtagh? Eragon odwrócił wzrok i zobaczył Nasuadę stojącą samotnie na dziedzińcu. Obok niej była para sakw, Eragon nie pamiętał by widział je u Ciernia. Wiatr zawiał ponad dziedzińcem i usłyszał szum trzepotu skrzydeł, ale Murtagha i Ciernia nigdzie nie wdzieli. Eragon wysłał swoje myśli tam gdzie podejrzewał, że są. Wyczuwał ich ale nie chcieli rozmawiać, albo go słuchać. - Kurczę - mruknął Eragon, gdy podbiegł do Nasuady. Po jej policzkach spływały łzy i była bliska załamania. - Gdzie polecieli?! - Daleko - jej podbródek zadrżał. Wtedy ona wzięła oddech i wypuściła powietrze i wyprostowała się jak wcześniej. Klnąc znowu, Eragon zgiął się i szarpnięciem otworzył sakwy. W środku znalazł kilka niewielkich Eldunarí zamkniętych w przypadkowo wyściełanych sakwach. - Arya! Blödhgarm - zawołał, wskazując sakwy. Dwoje elfów skinęło. Eragon podbiegł do Saphiry. Nie musiał nic wyjaśniać, zrozumiała. Rozciągnęła skrzydła i jak wspiął się na jej grzbiet, w momencie gdy znalazł się w siodle wystartowała. Owacje poniosły się z miasta w momencie, gdy Vardeni ją zobaczyli. Saphira szybko leciała, śledząc piżmowy zapach Ciernia w powietrzu. Ślad prowadził na południe z pod cienia występu, a potem zawrócił i zakręcił naokoło wielkiego odkrytego kamienia, w kierunku północnym, do rzeki Ramr. 247

Przez kilka mili ślad prowadził prosto i na równym poziomie. Kiedy szeroka, obsadzona drzewami rzeka znalazła się pod nimi zapach opadł w dół. Eragon uważnie przyglądał się ziemi i zobaczył czerwone światło u podnóży niewielkiego wzgórza nad rzeką. Tam - powiedział do Saphiry, ale ona już zauważyła Ciernia. Gwałtownie opadła w dół, łagodnie lądując na szczycie wzgórza, gdzie wydawała się wyższa. Powietrze nad wodą było chłodne i wilgotne, niosąc ze sobą zapachy mułu, mchu i błota. Pomiędzy wzgórzem i rzeką leżało morze pokrzyw. Rośliny rosły obficie, że jedynym sposobem by przez nie przejść było wycięcie ścieżki. Ich ciemne, ząbczaste liście ocierały się o siebie delikatnie szumiąc, mieszając się z dźwiękami rzeki. Na krawędzi pokrzyw leżał Cierń. Murtagh stał obok niego, poprawiając siodło. Eragon wyciągnął częściowo Brisingra z pochwy i ostrożnie się zbliżył Murtagh nie odwracając się rzekł: - Przyszedłeś nas zatrzymać? - To zależy. Gdzie idziecie? - Nie wiem. Na północ może… gdzieś z daleka od ludzi. - Możecie zostać. Murtagh zaśmiał się ponurym śmiechem. - Dobrze wiesz, że lepiej byśmy tego nie robili. To sprawiłoby problemy Nasuadzie. Poza tym krasnoludy nigdy by się na to nie zgodziły, nie po tym jak zabiłem Hrothgarga - zerknął ponad ramieniem na Eragona. - Galbatorix nazwał mnie Królobójcą. Ty jesteś Królobójcą teraz. To wydaje się być rodzinne. - Lepiej byś pilnował Rorana… I Arya jest Smokobójczynią. To nie może być łatwe dla niejelf zabijający smoka. Powinieneś z nią porozmawiać, sprawdzić czy wszystko w porządku. Wygląd Murtagha zaskoczył Eragona. - Tak zrobię. - Tam - powiedział Murtagh i pociągął za ostatni rzemień. Odwrócił się twarzą do Eragona, i Eragon zobaczył jak trzymał Zar’roca blisko ciała, wyciągniętego i gotowego do użycia. - Pytam jeszcze raz” Przyszedłeś nas zatrzymać? - Nie. Murtagh uśmiechnął się lekko i schował Zar’rocka. - Dobrze. Nie chciałbym znowu się z tobą bić. - Jak zdołałeś się uwolnić od Galbatorixa? To było twoje prawdziwe imię, nieprawdaż? - Jak powiedziałem, ja nie… My nie… - poklepał Ciernia -…byliśmy tym co kiedyś. Po prostu musiałem to zrozumieć. - I Nasuada. 248

Murtagh zmarszczył brwi. Potem obrócił się i zaczął iść przez morze pokrzyw. Eragon dołączył do niego. - Pamiętasz jak ostatnim razem byliśmy nad tą rzeką? – spytał Murtagh ściszonym głosem - Nie mógłbym zapomnieć. Ciągle słyszę krzyki koni. - Ty, Saphira, Arya i ja, razem pewni, że nic nas nie zatrzyma…- końcem myśli, Eragon wyczuł Saphirę i Ciernia rozmawiających razem. Wiedział, że Saphira zda mu relacje z tego co zaszło między nimi. - Co zrobisz? - spytał Murtagha. - Siądę i pomyślę. Może zbuduje zamek. Mam czas. - Nie musisz odchodzić. Wiem, że to by było… trudne, ale masz tu rodzinę: mnie i Rorana również. Jest tak samo twoim kuzynem jak i moim, nigdy go nie spotkałeś… Należysz tak samo do Carvahall i Doliny Palancar, jak do Uru’beanu, może nawet bardziej. Murtagh potrząsnął głową i dalej gapił się w pokrzywy. - To nie zadziała. Cierń i ja potrzebujemy czasu w samotności, czasu by wyzdrowieć. Jeśli zostaniemy, będziemy zbyt zajęci by zrozumieć siebie. - Dobre towarzystwo i zajęcie są najlepszymi lekarstwami dla duszy. - Nie po tym co zrobił nam Galbatorix… Poza tym to byłoby bolesne być koło Nasuady, tak samo dla mnie jak i dla niej. Nie, musimy odejść. - Jak myślisz ile czasu będziesz potrzebował? - Aż świat przestanie być nienawistny, i juz nie poczujemy jak burzą się góry, i morze napełni się krwią. Na to Eragon nie miał żadnej odpowiedzi. Stali i patrzyli na rzekę, gdzie leżała za linią niskich wierzb. Pokrzywy zaszeleściły głośniej, wzmagane przez wiatr. - Kiedy juz nie będziesz chciał być samotny, znajdź nas. Zawsze będziesz mile widziany przy naszym ogniu, gdziekolwiek miałoby to być – powiedział Eragon. - Tak zrobimy. Obiecuję - Eragon zdziwił się, gdy zobaczył pojawiający się błysk, w oczach Murtagha. Zniknął sekundę później. - Wiesz… - powiedział Murtagh. - Nigdy bym się nie spodziewał, że możesz to zrobić… ale zrobiłeś. - Miałem szczęście. I nie byłoby to możliwe bez twojej pomocy. - Mimo to… Znalazłeś Eldunarí w sakwach? Eragon kiwnął głową. - Dobrze. Powinniśmy mu powiedzieć? - Eragon spytał Saphirę, mając nadzieje, że się zgodzi.

249

Zastanowiła się przez moment. Tak, ale nie mów gdzie, Powiedz mu, a ja powiem Cierniowi. Jak sobie życzysz. - Jest coś co powinieneś wiedzieć – powiedział do Murtagha. Spojrzał na niego z ukosa. - Jajo u Galbatorixa nie było ostatnim jajem w Alagaesii. Jest ich więcej, znalazłem je w tym samym miejscu gdzie znalazłem Eldunarí, które przywieźliśmy ze sobą. Murtagh obrócił się do niego, z niedowierzaniem na twarzy. W tym samym czasie, Cierń wygiął w łuk szyją i wydał radosny dźwięk, przestraszając lecącą jaskółkę w gałęziach pobliskiego drzewa. - Jak dużo? - Setki. Na moment Murtagh zamilkł niezdolny by coś powiedzieć. - Co z nimi zrobisz? – spytał w końcu. - Ja? Myślę, że Saphira i Eldunarí też mają coś do powiedzenia w tej sprawie, ale prawdopodobnie znajdziemy gdzieś bezpieczne miejsce dla jaj i odbudujemy Jeźdźców. - Ty i Saphira będziecie ich trenować? Eragon wzruszył ramionami. - Jestem pewny, że elfy pomogą. Ty również byś mógł, jeśli dołączysz do nas. Murtagh spuścił głowę i wypuścił powietrze. - Smoki zaczną powracać i Jeźdźcy również - zaśmiał się lekko. - Świat zaczyna się zmieniać. - Juz się zmienił. - Tak. Ty i Saphira zostaniecie nowymi liderami Jeźdźców, podczas gdy Cierń i ja będziemy na pustkowiu - Eragon próbował coś powiedzieć, by go pocieszyć, ale Murtagh zatrzymał go spojrzeniem. - Nie, tak powinno być. Ty i Saphira będziecie lepszymi nauczycielami od nas. - Nie byłbym taki pewien. - Mmh… Obiecaj mi jedną rzecz. - Co? - Kiedy będziesz ich uczył - naucz ich nie bać się. Lęk jest dobry w małych ilościach, ale kiedy stale napiera na kogoś, odcina od ciebie to kim jesteś i sprawia ze ciężko jest robić to co wiesz że jest dobre. - Spróbuję. 250

Wtedy Eragon zauważył, że Saphira i Cierni już nie mówią. Czerwony smok przesunął się przesuwając ją dopóki był wstanie spojrzeć w dół na Eragona. Umysłowym głosem, który był niezwykle muzyczny, Cierń powiedział - Dziękuję, że nie zabiłeś mojego Jeźdźca, Eragonie-bracie-Murtagha.. - Tak, dziękuje ci - powiedział sucho Murtagh. - Cieszę się, że nie musiałem - powiedział Eragon patrząc w jedno błyszczące krwistoczerwone oko Ciernia. Smok parsknął. Potem wygiął się i dotknął Eragona w czubek głowy, stukając łuskami w hełm Eragona. Niech wiatr i słońce zawsze będą w twoich plecach. - Tobie także. Poczucie gniewu, żalu i ambiwalencji naparło na Eragona, gdy świadomość Glaedra ogarnęła jego umysł. Wydawało się ,że Murtagh i Cierń spięli się, jak gdyby w oczekiwaniu na bitwę. Eragon zapomniał, że Glaedr został w raz z innymi Eldunarí, schowany w niewidzialnej kieszeni- nasłuchując. Mógłbym ci również podziękować - powiedział Glaedr, jego słowa były gorzkie jak żółć dębu. Zabiłeś moje ciało i mojego Jeźdźca. Oświadczenie było proste i płaskie a przez to straszniejsze. Murtagh powiedział coś myślami, ale Eragon nie wiedział co to było, było przeznaczone dla samego Glaedra i Eragon był tylko wtajemniczony w reakcje smoka. Nie, nie mogłeś - powiedział złoty smok. Jednakże rozumiem, że to był Galbatorix, który powadził tobą i i to on poruszał twą ręką, Murtaghu… Nie mogę wybaczyć, ale Galbatorix nie żyje, a wraz z nim moje pragnienie zemsty. Wasze ścieżki były ciężkie, odkąd każdy z was się wykluł. Ale dzisiaj pokazałeś, że twoje nieszczęścia nie rozbiły cię. Postawiłeś się Galbatorixowi kiedy tym mogłeś zdobyć tylko ból, i dzięki temu Eragon mógł go zabić. Dzisiaj ty i Cierń okazaliście że jesteście godnymi Shur’tugal w pełni, choć nigdy nie mieliście odpowiednich instrukcji i kierownictwa. Murtagh skłonił lekko głowę i Cierń powiedział - Dziękuje, Ebrithil. które usłyszał Eragon. Cierń użył zwrotu Ebrithil, co wydawało się zaskoczyć Murtagha., ponieważ obrócił się na smoka i otworzył usta jakby chciał coś powiedzieć. Wiemy, że mieliście wiele trudności Cierniu i Murtaghu, bo widzieliśmy to z daleka, nawet jak oglądaliśmy Eragona i Saphirę. Jest wiele rzeczy, moglibyśmy cię i nauczyć kiedy będziesz gotowy, ale do tego czasu powiemy ci to: Podczas swojej wędrówki unikaj kurhanu z Anghelm, gdzie jest jeden jedyny król Urgal, Kulkarvek, leżący w stanie. Unikaj też ruin Vroengardu i El-harí. Strzeszcie się głębin i nie chodźcie tam gdzie ziemia czarna i krucha, a powietrze pachnie siarką, w takich miejscach czai się zło. Zrób to, chyba, że jesteś bardzo nieszczęśliwy, to nie spotka cię nic złego poza swoją zdolnością opanowania. Murtagh i Cierń podziękowali Umarothowi i potem Murtagh rzucił okiem na Urû’baen i powiedział „ Powinniśmy odejść” Znowu spojrzał na Eragona. - Możesz teraz zapamiętać imię starożytnego języka, czy Galbatorix nadal zaciemnia twój umysł? - Mogę prawie zapamiętać, ale… - Eragon potrząsnął głową z frustracją. 251

Murtagh powiedział imię dwa razy: raz by zdjąć zaklęcie zapomnienia Galbatorixa ciążące na Eragonie, i drugi by Eragon i Saphira mogli je zapamiętać. - Nie dzieliłbym się nim z nikim innym – powiedział. - Jeśli każdy znałby magiczne imię pradawnej mowy, język byłby gorszy niż bezużyteczny. Eragon kiwnął głową, zgadzając się Potem Murtagh podał rękę Eragona i uścisnął przedramię. Stali w ten sposób przez chwilę, przyglądając się sobie. - Bądź ostrożny - powiedział Eragon - Ty też… Bracie. Eragon zawahał się, po czym znów kiwnął głową. - Bracie. Murtagh sprawdził rzemienie siodła Ciernia i wspiął się na nie. Cierń rozszył skrzydła i zaczął odlatywać, kiedy Murtagh krzyknął: - Dopilnuj by Nasuada była dobrze chroniona! Galbatorix miał wielu służących, o większości mi nie powiedział, nie wszyscy byli zmuszeni przysięgą. Będą chcieli pomścić śmierć swojego mistrza. Mniej się na baczności cały czas. Między nimi są ci którzy są groźniejsi od Ra’zaców. Murtagh podniósł rękę na pożegnanie. Eragon zrobił podobnie, Cierń zrobił trzy susy w morzu pokrzyw i skoczył do nieba, zostawiając w miękkiej ziemi ubytki. Błyszczący czerwony smok zakreślił nad nimi, jedno, dwa, trzy okrążenia i odleciał na północ, trzepocąc powolnym stałym rytmem. Eragon dołączył do Saphiry na szczyt niskiego wzniesienia i razem patrzyli jak Cierń i Murtagh zmniejszali się do jednego punktu niknącego za horyzontem. Oboje z poczuciem smutku, Eragon zajął miejsce na grzbiecie Saphiry, zeszli z pagórka i wrócili do Urû’baenu.

252

E

Spadkobierca imperium

ragon wolno wspinał się na zniszczone stopnie zielonej wierzy. Zbliżał się zachód słońca i przez okna znajdujące się w zakrzywionej ścianie po jego prawej stronie mógł zobaczyć rysujące się cienie budynków Uru’bean , zamglone pola poza miastem i wznoszącą się spiralnie ponad nim ciemną skałę.

Wieża była wysoka, a Eragon był zmęczony. Żałował że nie mógł polecieć na górę na Saphirze. To był długi dzień i nie chciałaby robić już nic poza spoczynkiem z Saphirą i wypiciem filiżanki gorącej herbaty oglądając światła gasnące na niebie. Niestety, jak zawsze musiał nadal pracować. Widział Saphirę tylko dwa razy od kiedy wrócili do cytadeli po rozstaniu z Murthagiem i Cierniem. Ona spędziła większość popołudnia pomagając Vardenom zabijać lub chwytać żołnierzy a później zgromadzić w obozie rodziny, które uciekły ze swoich domów i rozproszyły się po okolicy spodziewając się że występ pęknie i spadnie. Elfy powiedzieli Eragonowi że to nie nastąpi ponieważ umieszczono tam zaklęcie w minionym wieku, jeszcze kiedy Uru’baen był znany jako Illirea a także z powodu samej wielkości występu, które pozwoliły mu się oprzeć kaprysom pogody- silnym wiatrom. Góra sama pomogła ograniczyć rozprzestrzenianie się szkodliwych pozostałości eksplozji, chociaż duża ich ilość wyleciała przez wyjście cytadeli i każdy kto znajdował się w lub obok cytadeli potrzebował magicznej pomocy, inaczej zachorowaliby i umarli. Wielu już zachorowało. Eragon razem z Elfami pracowali żeby zapewnić bezpieczeństwo na ile tylko było to możliwe. Siła Eldunari pozwoliła im wyleczyć wielu Vardenów i mieszkańców miasta. Elfy i krasnoludy stawiali zaporę mającą zapobiec rozprzestrzenianiu się zanieczyszczenia, po przeszukaniu budynku i znalezieni wielu ocalonych: żołnierze, służący i setki więźniów od lochów poniżej. Wielki skarbiec, znajdujący się w cytadeli, zawierający zawartość ogromnej biblioteki Galbatorixa należało odzyskać później. I nie będzie to łatwe zadanie. Ściany wielu pokojów zapadły się; wiele innych nadal stało ale były tak uszkodzone że niebezpiecznie byłoby podejść do nich blisko. Ponadto potrzeba by magii, by zabezpieczyć się przed trucizną, która przeniknęła powietrze, kamienie i wszystkie przedmioty znajdujące się w rozpadającej się fortecy. Wiele magii potrzeba by także aby oczyścić jakiekolwiek rzeczy które chcieliby wynieść. Gdy tylko cytadela została zamknięta, Elfy zaczęły oczyszczać miasto i ziemię wokół niego ze szkodliwej pozostałości aby obszar znów stał się wystarczająco bezpieczny żeby można było na mim żyć. Eragon wiedział, że także będzie musiał w tym pomóc. Zanim jednak przyłączył się do pracy nad wyleczeniem i umieszczeniem zaklęć ochronnych dookoła Uru’baen, spędził ponad godzinę posługując się pradawną mową, by znaleźć i rozłożyć wiele zaklęć, które Galbatorix przywiązał do budynków, ludzi i miasta. Kilka z nich wydawało się niegroźne, a nawet pomocne – tak jak zaklęcie którego jedynym celem było chronienie zawiasów drzwi przed skrzypieniem ale Eragon nie ośmielił się pozostawić żadnych zaklęć króla, niezależnie jak wydawałyby się nieszkodliwe. Szczególnie 253

tych dających władzę nad mężczyznami i kobietami Galbatorixowi. Między nimi najczęstsze były przysięgo wierności lennej, ale były także ochronne, dające nieznana zwykle umiejętności i inne bardziej tajemnicze. Ponieważ Eragon uwolnił wysoko urodzonych i członków Izby Gmin z niewoli, czasem czuł cierpienie jakby odebrał im coś cennego. Był moment kryzysu kiedy zdjął ograniczenia nałożone przez Galbatorixa na Eldunari. Smoki natychmiast zaczęły atakować umysły ludzi w mieście, niezależnie czy ktoś był przyjacielem czy wrogiem. W tym Momocie nawet Elfowie przykucneli bladzi ze strachu. Wtedy Blodhgarm i jego dziesięciu towarzyszy zabrali metalowe pojemniki z Eldunari, przywiązali je do pary koni i jechać poza Uru’baen, gdzie myśli smoków nie miały już tak silnego efektu. Glaedr uparł się towarzyszyć rozwścieczonym skokom, wraz z kilkoma Eldunari z Vroengardu. Wtedy drugi raz od ich powrotu widział Saphirę, kiedy modyfikował zaklęcie ukrywające Umaroth tak aby pięć z pośród Elundari mogło podróżować z nimi bezpiecznie. Glaedr i ta piątka sądzili ze zdołają uspokoić i porozumieć się ze smokami długo dręczonymi przez Galbarorixa. Eragon nie był tego pewny ale miał nadzieje że mają racje. Kiedy elfowie i Eldunari byli w drodze z miasta, Arya skontaktowała się z nim myślą, zadając pytania podczas narady, przed zrujnowaną bramą, z kapitanami jej matki. W tym krótkim Momocie kiedy ich umysły zetknęły się, wyczuł jej rozpacz po śmierci Islanzadi’s, żal i gniew buzujące pod smutkiem. Widział jak emocje groziły, że ją ogarną i jak zmagała się żeby je powstrzymać. Wysłał jej takie pocieszenie jak mógł ale wydawało się liche w porównaniu z jej stratą. Wtedy i teraz od czasu odejścia Murtagha czuł w sobie pustkę. Oczekiwał że będzie szczęśliwy, gdyby udało im się zabić Galbatorixa a, chociaż cieszył się że króla już nie ma, długo nie wiedział co dalej zrobić. Osiągną cel. Wspiął się na niezdobytą górę. Teraz bez tego celu który prowadził go i kierował nim, czuł się zagubiony. Co on i Saphira mają teraz zrobić ze swoim życiem? Co mogłoby nadać mu sens? Wiedział że w odpowiednim czasie on i Saphira mają stworzyć nowe pokolenie smoków i jeźdźców, ale ta perspektywa wydawała się być zbyt odległa, aby być prawdziwa. Rozważanie tych pytań sprawiło że poczuł niepokój. Zwrócił myśli w inną stronę ale pytania pozostały na krawędziach umysłu i poczucie pustki pozostało. Być może Murtagh i Cierń mieli dobry pomysł. Wydawało się że schody w zielonej wieży nigdy się nie skończą. Szedł z trudem w górę wokół wierzy, aż ludzie na ulicy wydali się tak mali jak mrówki, a jego łydki i kostki zaczęły palić od powtarzającego się ruchu. Widział gniazda jaskółek zbudowane przy wąskich oknach a pod jednym z nich, znalazł stos małych szkieletów pozostawionych przez jastrzębia lub orła. Kiedy na szczycie krętych schodów ukazały się wysokie, wąskie drzwi pociemniałe ze starości – zatrzymał się żeby zebrać myśli i uspokoić oddech. Zrobił ostatnie kilka kroków, nacisną klamkę i wszedł do dużego okrągłego pokoju na szczycie elfie wieży strażniczej. Czekało na niego sześć osób, włącznie z Saphirą: Arya i srebrno-włosy elf lord Dathedr, król Orim, Nasuda, król Orik i król kotołaków Grimrr półłapy. Oni stali - lub w 254

wypadku króla Orima – siedzieli w szerokim okręgu, z Saphirą naprzeciwko schodów, przed oknem wychodzącym na południe, przez które wleciała do wierzy. Światło zachodzącego słońca kładło się pokiem przez pokój, oświetlając elfickie rzeźby na ścianach i zawiłe wzory kolorowych kamieni ułożonych na wyszczerbionej podłodze. Z wyjątkiem Sphiry i Grimrra, wyszcy wydawali się spięci i nieswoi. W napięciu skóry wokół oczu Aryi i twardej linii jej szyji, Eragon widział wyraźnie smutek i niepokój. Pragną móc zrobić coś co złagodziłoby jej cierpinie. Orim siedział w głębokim fotelu z zabandażowaną klatką piersiową i lewą ręką trzymając kielichem wina w prawej. Poruszał się z przesadną ostrożnością ale jego spojrzenie było jasne i czyste, więc Eragon domyślił się że była to wina jego ran a nie napoju. Dathedr stukał w głowicę miecza palcem, Orik stał z rękami położonymi na wierzchu rękojeści, opartego pionowo na podłodze młota Volunda i patrzył we własną brodę. Nasuda skrzyżowała ręce i stała sztywno. Grimrr Półłapy wpatrywał się w widok za oknem, wydając się zapominać o innych. Kiedy Eragon otworzył drzwi wszyscy spojrzeli na niego a na twarzy Orika pojawił się uśmiech. Eragon, wykrzykną. Podniósł Volund, podszedł do Eragona i chwycił go za przedramię. - Wiedziałem że możesz go zabić! Dobra robota! Dziś wieczorem świętujemy, eh! Pozwól naszym ogniom palić się jasno, a naszym głosom nieść się aż do nieba podczas uczty. Eragon uśmiechną się i skiną głową a Orik klepną go w ramię po raz kolejny i wrócił na swoje miejsce. Eragon przeszedł przez pokój żeby stanąć obok Saphiry Mój mały - powiedziała ocierając się pyskiem o jego ramię. Wyciągną rękę do góry i dotknął jej twardego, pokrytego łuskami policzka, czerpiąc otuchę z jej bliskości. Sięgną myślami do Elundari z którymi nadal miała kontakt. Tak jak on byli zmęczeni i woleli patrzeć i słuchać niż, aktywnie uczestniczyć w dyskusji, która miała nastąpić. Eldunari zauważyły jego obecność i Umaroth powiedział, Eragon, ale nie odzywał się więcej. Nikt w pokoju nie wydawał się skłonny rozpocząć rozmowę. Z miasta poniżej Eragon usłyszał rżenie konia. Z cytadeli dochodziło stukanie kilofów i dłut. Król Orim poprawił się na krześle i sączył wino. Grimrr podrapał się w ucho i powęszył, jak gdyby testując powietrze. W końcu Dathedr przerwał ciszę. - Musimy podjąć decyzję co robić - powiedział. - To wiemy elfie - burkną Orik. - Pozwól mu mówić - powiedział Orrin, gestykulując wysadzanym klejnotami pucharem. –

255

- Chciałbym usłyszeć co on myśli, co powinniśmy zrobić - gorzki, nieco kpiący uśmiech pojawił się na jego twarzy. Skiną głową Dathedrowi, jakby pozwalając mu mówić. Dather skłonił głowę w odpowiedzi. Jeżeli elf dostrzegł obrazę w tonie króla, nie dał nic po sobie poznać. - Nie można ukryć śmierci Galbatorixa. Nawet teraz wieść o naszym zwycięstwie obiega kraj. Do końca tygodnia będzie ona znana w większej części Alagaesii. - Tak powinno być - powiedziała Nasuda. Ona zmieniła swój strój więzienny na ciemno czerwoną suknię, która uwidoczniała jak dużą wagę straciła w niewoli. Sukienka wisiała luźno na jej ramionach a talia była boleśnie wąska. Jednaj, chociaż wyglądała krucho, wydawał się odzyskać trochę siły. Kiedy Eragon i Saphira wrócili do cytadeli, Nasuda była na skraju wytrzymałości, zarówno umysłowej jak i fizycznej. Jormundur kiedy tylko ją zobaczył, zabrał ją do obozu w którym odpoczywała w spokoju. Eragon nie miał możliwości, skonsultować się z nią przed spotkaniem, więc nie był pewny jej opinii w temacie nad którym zamierzali dyskutować. Gdyby musiał, skontaktowałby się z nią bezpośrednio myślami ale miał nadzieje że zdoła tego uniknąć. Nie chciał zakłócać jej prywatności. Nie teraz. Nie po tym co wycierpiała. - Tak powinno być - powtórzył Dathedr silnym, czystym głosem. - Jednakże, jak ludzie dowiedzą się że Galbatorix został pokonany, pierwszym pytaniem jakie sobie zadadzą będzie: kto zajął to miejsce - Dathedr rozejrzał się dookoła po ich twarzach. - Musimy dać im odpowiedź zanim narośnie niepokój. Nasza królowa nie żyje król Orrin jest ranny. Pogłosek jest wiele. To ważne żebyśmy stłumi li je zanim wyrządzą szkody. Nie możemy pozwolić żeby każdy lord z oddziałem zbrojnych wierzył, że może zostać królem. Następca musi zostać wybrany i przedstawiony, jakkolwiek trudne byłoby to.” - Nie możesz przewodzić grupie, jeśli jesteś słaby – powiedział Grimrr nie odwracając twarzy. Król Orrin uśmiechną się znowu, ale uśmiech nie objął jego oczu. - A jaką rolę będziecie grać w tym ty Arayo, lordzie Dathedr? Lub ty królu Oriku? Lub król Półłapy? Jesteśmy wdzięczni za wszą przyjaźń i pomoc, ale to jest sprawa ludzi, nie wasza. Rządzimy sami i nie pozwalamy innym wybierać nam królów. Nasuda rozkrzyżowała ramiona i ku zaskoczeniu Eragona powiedziała: - Zgadzam się. To jest coś co musimy postanowić sami - spojrzała przez pokój na Araye i Dathedra. - Jestem pewna, że rozumiecie to. Nie pozwolilibyście nam wybrać wam nowego króla lub królową - spojrzała na Orika. - Ani klany nie pozwoliłyby nam wybrać cię na następcę Hrothgara. - Nie - powiedział Orik. - Nie nie zgodziliby się. - Decyzja oczywiście należy do was - powiedział Dathedr. - Nie ośmielilibyśmy się dyktować wam co powinniście lub nie powinniście zrobić. Jednakże, czy jako wasi przyjaciele i 256

sojusznicy, nie mamy prawa zaproponować rady w tak ciężkiej sprawie, zwłaszcza że będzie ona miała wpływ na nas wszystkich? Cokolwiek zadecydujecie będzie miało dalekosiężne implikacje i powinniście dobrze zrozumieć te implikacje które stworzy wasz wybór. Eragon zrozumiał wystarczająco wiele. To była groźba. Dahtedr powiedział, że jeśli decyzja będzie nie zgodna z życzeniami elfów, konsekwencje będę nieprzyjemne. Eragon powstrzymał się przed ściągnięciem brwi. Takiego stanowiska Elfów można było się spodziewać. Stawka była wysoka i pomyłka teraz mogłaby spowodować kłopoty na wiele dekad. - To… wydaje się rozsądne - powiedziała Nasuda. Spojrzała na króla Orrina. Orrin patrzył się na swój puchar, przechylał go mieszając płyn w nim. „A jaki wybór doradziłbyś nam, Lordzie Dathedr? Powiedz; Jestem bardzo ciekawy”. Elf zatrzymał się. W ciepły cym świetle, nisko padających promieni słońca jego srebrne włosy ułożyły się wokół głowy na kształt rozproszonej aureoli. - Ktokolwiek to będzie musi mieć umiejętności i doświadczenie aby móc rządzić skutecznie od początku. Nie możemy za każdym razem mówić komuś jak ma rządzić a nie możemy sobie pozwolić na pomyłki nowicjusza. Ponadto osoba ta musi wyznawać na wysokim poziomie zasady moralne. Musi być możliwa do zaakceptowania przez wojowników Vardenów i innych mniejszości oraz ludzi Imperium. I jeśli to możliwe powinna być osobą którą my i inni twoi sojusznicy uważają za miłą. - W dużym stopniu ograniczasz nasz wybór swoimi żądaniami - powiedział król Orrin. - Są to jedynie cechy dobrego władcy. Czy nie zgadzasz się z tym? - Widzę kilka opcji, które przeoczyłeś lub zlekceważyłeś, być może, uważasz że są one odstręczające. Ale to nie istotne. Kontynuuj. Oczy Dathdra zwęziły się, ale jego głos pozostał równie gładki jak zwykle. - Najbardziej oczywisty wybór i ten którego ludzie z imperium będą prawdopodobne oczekiwać to osoba która zabiła Galbatorixa. To Eragon. Powietrze w pokoju zdawało się być kruche jak ze szkła. Wszyscy spojrzeli na Eragona, nawet Saphira i kotołak, mógł także wyczuć Umarotha i inne Edunari koncentrujące się na nim. Spojrzał także na ludzi wokół niego, nie onieśmielony i nie rozgniewany ich badawczymi spojrzeniami. Poszukał w twarzy Nasudy wskazówki co o tym sądzi, nie dostrzegł niczego poza powagą, co pozwoliłoby mu zorientować się co myślała lub czuła. Prawda zawarta w słowach Dathedra wytrąciła go z równowagi: mógł zostać królem. Na moment Eragon bawił się tą możliwością. Nie było nikogo kto mógłby go powstrzymać przed sięgnięciem po tron, nikogo być może z wyjątkiem Elvy i Mrthaga ale 257

teraz wiedział jak przeciwstawić się umiejętnościom Elvy, a Murthag był za daleko żeby rzucić mu wyzwanie. Saphira, wyczuwał w jej umyśle, nie sprzeciwiłaby mu się, cokolwiek by wybrał. Nasuda zaś choć nie mógł nic wyczytać z jej zachowania, miał dziwne wrażenie, że po raz pierwszy byłaby skłonna ustąpić mu przyjąć jego rozkazy. Czego pragniesz?- spytała Saphira Eragon myślał o tym. Chciałbym… być potrzebny. Ale potęga i władza nad innymi – rzeczy których pożądał Galbatorix – mają zbyt mało uroku dla mnie. Poza tym, mamy inne obowiązki.” Zwracając powrotem uwagę na przyglądających mu się. Nie, to nie miałoby sensu – powiedział. Król Orrin chrząkną i pociągną łyk wina, podczas gdy Arya, Dathedr i Nasuda zadawali się nieznacznie odprężyć. Eldunari wydawały się zadowolone z jego decyzji, chociaż nie skomentowały jej słowami. - Cieszą mnie twoje słowa 0 powiedział Dathedr. - Bez wątpienia byłbyś dobrym władcą, ale sądzę że nie byłoby to dobre dla twojej rasy, ani dla innych zamieszkujących Alagaesie, by oddać koronę innemu Jeźdźcowi Smoka. Arya skinęła na Dathedra. Srebrnowłosy elf cofną się nieznacznie. - Roran byłby innym oczywistym wyborem – powiedziała Arya. - Roran - powiedział Eragon, z niedowierzaniem. Arya spojrzała na niego, jej oczy były poważne i – w świetle padającym z boku – błyszczące i dzikie, jak szmaragdy rzucające świetne przebłyski. - To dzięki temu co zrobił podczas zdobywania z Vardenami Uru’bean. Jest bohaterem Aroughs i wielu innych bitew. Vardeni i reszta Imperium podążyliby za nim bez wahania. - On jest nieuprzejmy, zbyt pewny siebie i nie ma potrzebnego doświadczenia - powiedział Orrin. Spojrzał na Eragona z nieznacznym poczuciem winy. - Jest jednak dobrym wojownikiem. Arya mrugnęła raz jak sowa. - Sądzę że jego nieuprzejmość zależy od tych z którymi ma do czynienia… Wasza Wysokość. Jednakże masz racje; Roranowi brakuje potrzebnego doświadczenia. Mamy jeszcze dwie możliwości: ciebie Nasudo i ciebie królu Orrinie. Król Orrin poprawił się znów na krześle, zmarszczył brwi surowiej niż wcześniej, podczas gdy wygląd Nasudy się nie zmienił. - Zakładam - powiedział Orrin do Nasudy - że chcesz zgłosić swoje roszczenia. 258

Nasuda podniosła brodę. - Zamierzam - jej głos był tak spokojny jak gładka woda. - Zatem jesteśmy w impasie ponieważ ja też zamierzam to zrobić. I nie ustąpię - Orrin obrócił nóżkę pucharu w palcach. - Jedyną możliwość jaką widzę, żeby uniknąć rozlewu krwi to żebyś wyrzekła się swoich roszczeń. Jeżeli będziesz się upierać, skończysz niszcząc wszystko, co dzisiaj wygraliśmy i będziesz mogła winić jedynie siebie za zamieszanie które nastąpi. - Byłbyś gotów zwrócić się przeciwko swoim sojusznikom, aby nie oddać Nasudzie tronu? spytała Arya. Król Orrin nie mógł tego poznać, ale Eragon widział w jej zachowaniu chłód i twardość oznaczające że jest gotowa uderzyć i zabić bez ostrzeżenia. - Nie - odpowiedział Orrin. - Mógłbym to zrobić, żeby zdobyć tron. To różnica. - Dlaczego? - spytała Nasuda. - Dlaczego? - pytanie zdawało się obrażać Orrina. - Moi ludzie dali mieszkanie, jedzenie i zaopatrzenie Vardenom. Walczyli i umierali obok twoich wojowników a nasz kraj zaryzykował o wiele więcej niż Vardeni. Vardeni nie mają żadnego domu; gdyby Galbatorix zniszczył Eragona i smoki mogłabyś uciec i schować się. My nie moglibyśmy iść nigdzie indziej niż do Surdy. Galbatorix spadłby na nas jak piorun z wysoka i zniszczył cały kraj. Zaryzykowaliśmy wszystko – nasze rodziny, domy, bogactwo, wolność i po tych wszystkich ofiarach naprawdę wierzysz że będziemy zadowoleni wracając do siebie bez innych nagród niż klepnięcie po plecach i twoje królewskie podziękowania? Ba! Niedługo zaczęlibyśmy pełzać. Rozlaliśmy naszą krew na równinach Plains i teraz chcemy rekompensaty - zacisnął pięści. - Teraz weźmiemy łupy wojenne. Wdawało się że słowa Orrina nie zdenerwowały Nasudy; wyglądała na zmyśloną, prawie współczującą. Ona na pewno nie da temu warczącemu kundlowi tego co on chce - powiedziała Saphira. Czekajmy i patrzmy - powiedział Eragon. Może go jeszcze sprowadzić na manowce. - Mam nadzieje że wy dwoje możecie dojść do porozumienia – powiedziała Arya. - Oczywiście - powiedział król Orrin. - Też mam taką nadzieję - musnął spojrzeniem Nasudę. Ale obawiam się że zawziętość i determinacja Nasudy, nie pozwoli jej zrozumieć że w tym wypadku to ona musi się podporządkować. - I jak Dathedr mówił nie zamierzamy się wtrącać w wasz wybór – kontynuowała Arya. - Pamiętam - powiedział Orrin z zadowolonym uśmieszkiem. - Jakkolwiek - dodała Arya - jako zaprzysiężeni sojusznicy Vardenów, muszę ci powiedzieć, że każdy atak na nich uznamy za atak na nas i odpowiemy na niego w naturze.

259

Orrin skrzywił się jakby jak by ugryzł coś kwaśnego. - To samo dotyczy nas krasnoludów - powiedział Orik. Dźwięk jego głosu przypominał toczące się kamienie. Grimirr półłapy podniósł poszarpaną łapę i zbadał dokładnie pazury na trzech pozostałych palcach. - Nie obchodzi nas kto zostanie królem albo królową jeżeli tylko dostaniemy miejsce obok tronu które nam obiecano. Z Nasudą zawieraliśmy nasz układ i chcielibyśmy go kontynuować, ale Nasuda nie jest już wodzem Vardenów. - Ach-ha - zawołał król Orrin pochylając się do przodu. - Ona nie jest wodzem Vardenów. Już nie, Eragon jest! Znów wszystkie oczy zwróciły się na Eragona. Skrzywił się nieznacznie. - Myślałem że to oczywiste, że oddałem władzę w chwili uwolnienia Nasudy. Jeśli nie wyjaśniam teraz: Nasuda jest wodzem Vardenów i wierze że to ona powinna objąć tron. - Mówisz tak - szydził król Orrin. - Złożyłeś przysięgę lenną jej. Oczywiście wierzysz, że to ona powinna objąć tron. Nie jesteś nikim ważniejszym niż lojalny służący stający w obronie mistrza i twoje opinie nie mają większej wagi niż opinie moich własnych służących. - Nie - powiedział Eragon. - Tu się mylisz. Jeżeli sądziłbym, że ty lub ktoś inny byłby lepszym władcą – powiedziałbym to! Tak, złożyłem przysięgę lenna Nasudzie, ale nie powstrzymuje mnie ona od mówienia prawdy. - Być może nie, ale twoja lojalność zaciemnia twój osąd. - Tak samo jak twoja lojalność do Sudry zaciemnia twój - powiedział Orik. Król Orrin ściągną brwi. - Dlaczego jest zawsze tak, że zawsze obracacie się przeciwko mnie? - zapytał, spoglądając od Eragona i Aryi do Orika. - Dlaczego w każdym spoże musicie brać jej stronę? - wino chlusnęło z jego pucharu kiedy wskazał nim w stronę Nasudy. - Dlaczego ona ma u was większe poważanie niż ja i ludzie z Sudry? Zawsze Nasuda i Vardeni byli waszymi faworytami, a przed nią Ajhad. Gdyby mój ojciec żył….. - Gdyby twój ojciec, król Larkin, żył - powiedziała Arya - nie siedziałby jak inni go postrzegają, starałby się coś z tym zrobić. - Pokój- powiedziała Nasuda, zanim Orrin zdołał wypowiedzieć jakąś ripostę. – Nie ma potrzeby obrzucania się zniewagami. Orrinie twoje żądania są rozsądne. Masz racje; Surdanie przyczynili się znacznie do wygranej. Spokojnie przyznaje, że bez twojej pomocy nie bylibyśmy w stanie zaatakować imperium. Zasługujesz na wynagrodzenie tego co zaryzykowałeś i straciłeś w Czesie wojny.

260

Król Orrin pokiwał głową zadowolony. - Ustępujesz zatem? - Nie - powiedziała Nasuda spokojnie jak zawsze. - Tego nie zrobię, ale mam kontrpropozycję, która być może zadowoli wszystkich. Orrin mrukną z niezadowolenia, ale nie przerywał już więcej. - Moja propozycja wygląda tak: duża część ziemi, którą zdobyliśmy zostanie częścią Surdy. Aroughus, Feinster i Melian będą należały do ciebie, jak również wyspy południowe. Dzięki temu, Surda prawie podwoi swoja powierzchnię. - A w zamian? - spytał król Orrin, podnosząc brew. - W zamian, przysięgniesz wierność tronowi w Uru’baen i temu kto na nim zasiada. Orrin wykrzywił usta. - Ustanowiłabyś siebie najwyższą królową na ziemii. - Te dwa królestwa – Imperium i Surda muszą się ponownie połączyć, jeżeli mamy w przyszłości uniknąć kroków wojennych. Surda pozostawałby wyłącznie pod twoimi rozkazami, z jednym wyjątkiem: magia w obu naszych krajach podlegałby takim samym restrykcjom, których naturę ustalimy dokładnie później. Wraz z tymi prawami, Surda z konieczności musiałby się przyczynić do obrony naszych połączonych terenów. Gdyby jedno z nas zostało zaatakowane drugie musiałoby dostarczyć pomoc w postaci materiałów i ludzi. Król Orrin postawił puchar pionowo na brzuchu i patrzył się na niego. - Znów spytam: dlaczego to ty powinnaś być tym kto weźmie tron a nie ja? Moja rodzina rządziła Sudrą od kiedy Lady Marelda wygrała bitwę pod Cithri i tym samym ustanowiła Surdę orza Dom Langfeld. Możemy odnaleźć naszych przodków podczas całej drogi do Thanebrand Ring Giver. Walczyliśmy z imperium przez cały wiek. Nasze złoto i nasza broń pozwało Vardenom istnieć. Bez nas nie moglibyście oprzeć się Galbatorixowi. Krasnoludy nie mogły odstarczyć wszystkiego, czego potrzebowaliście ani Elfowie. Dlatego znów pytam, czemu ten spadek, nagroda powinna leżeć do ciebie Nasudo a nie do mnie? - Ponieważ - powiedziała Nasuda - wierzę, że mogę być dobrą królową. I, ponieważ – tak, jak w przypadku wszystkiego co robiłam prowadząc Vardenów, wierzę, że to jest najlepsze dla naszych ludzi i dla całej Alagaesii. - Masz o sobie bardzo wysoką opinię. - Fałszywa skromność nigdy nie jest godna podziwu, zwłaszcza u tych którzy dowodzą innymi. Czy nie wystarczająco udowodniłam że potrafię dowodzić? Gdyby nie ja, Vardeni nadal kuliliby się wewnątrz Farthen Dur, czekając na znak z góry, że to odpowiedni moment aby usunąć Galbatorixa. Poprowadziłam Vardenów z Farthen Dur do Sudry i stworzyłam z nich potężną armię. Z twoją pomocą, tak ale to ja ich prowadziłam i to dzięki mnie 261

uzystkaliśny pomoc krasnoludów, elfów i Urgali. Czy potrafiłbyś zrobić to samo? Ktokolwiek będzie rządził w Uru’bean będzie musiał dogadać się z każdą rasą na ziemi, nie tylko własną. Robiłam to i mogę znów to zrobić - jej głos zmiękł choć wrażenie siły pozostało takie samo ja zawsze. - Orrinie dlaczego tego chcesz? Czy to uczyni się choć trochę szczęśliwszymi? - Tu nie chodzi i szczęście - warknął. - Po części tak. Czy naprawdę chcesz rządzić całością imperium nie tylko Sudrą? Ktokolwiek weźmie tron, będzie mieć ogromne zadanie do wykonania. Kraj należy odbudować: wynegocjować traktaty, opanować miasta, podporządkować sobie wysoko urodzonych i magów. To będzie trwało całe życie, żeby naprawić szkody jakie wyrządziła Galbatorix. Czy to jest to czego naprawdę chcesz? Sądziłam że będziesz wolał prowadzić życie takie jak wcześniej- jej spojrzenie powędrowało z pucharu na jego brzuchu do twarzy. - Jeżeli zaakceptujesz moją propozycję, możesz wrócić do Aberon i twoich eksperymentów w filozofii naturalnej. Nie pragnąłbyś tego? Surda będzie większa i bogatsza i będziesz miał czas aby rozwijać zwoje zainteresowania. - Nie zawsze możemy robić to lubimy. Czasem trzeba zrobić to co jest słuszne a nie to na co mamy ochotę - powiedział król Orrin. - To prawda ale…. - Poza tym, jeżeli byłbym królem w Uru’bean, byłym w stanie ściągąć moje zainteresowania tu i zajmować się nimi tak samo ja w Aberon - Nasuda zamarszczyła brwi, ale zanim zdążyła odpowiedzieć, Orrin uprzedzi ją: - Nie rozumiesz… - ściągną brwi i wypił mały łyk wina. Zatem wyjaśnij nam to - powiedziała Saphira, jej niecierpliwość była wyraźna w barwie jej myśli. Orrin parskną, osuszył puchar i rzucił go przez drzwi na klatkę schodową, tak że złoto wgniotło się a kilka klejnotów wypadło kiedy kielich odbił się kilka razy od podłogi. - Nie mogę – warknął - i nie zamierzam próbować - rozejrzał się ze złością po pokoju. - Nikt z was nie zrozumiałby. Jesteście zbyt ograniczeni swoim poczuciem ważności. Jak byście mogli skoro nigdy nie doświadczyliście tego co ja? - osunął się powrotem na krzesło, jego oczy wyglądały jak ciemne węgle pod łukiem brwi. - Jesteś zdecydowany? Nie odstąpisz od swoich żądań? – spytała Nasuada. Potrząsnął głową. - A jeśli, ja także nie odstąpię? - Wtedy będziemy w konflikcie. - I troje spośród was bierze jej stronę? - zapytał Orrin, spoglądając kolejno na Aryę, Orika i Grimrra. 262

- Jeżeli Vardeni zostaną zaatakowani, będziemy walczyć obok nich - powiedział Orik. - My także - dodała Arya Król Orrin uśmiechną się uśmiechem, który wyglądał bardziej jak obnażenie zębów. - Ale nie zamierzasz nam mówić kogo wolałbyś jak naszego władcę? - Oczywiście że nie - powiedział Orik, a jego białe zęby błysnęły złowrogo w jego brodzie. - Oczywiście, że nie - Orrin zwrócił ponownie uwagę na Nasudę . - Chcę Belatonę, wraz z innymi mastami o których wspomniałaś. Nasuda namyślała się chwilę. - Już zyskujesz dwa miasta portowe Feinster i Arough, trzy jeżeli liczysz Eoam na wyspie Beirland. Dam ci Furmost zamiast tego i będziesz miał całe jezioro Tudosten, tak jak ja będę miała jezioro Leona. - Leona jest bardziej wartościowa niż Tudosten, daje dostęp do gór i północnego wybrzeża - zwrócił uwagę Orrin. - Tak ale już masz dostęp do Leaony od Dauth i rzeki Jiet. Król Orrin patrzył się na podłogę w środu pokoju i milczał. Na zewnątrz słońce skryło się właśnie za horyzontem, zostawiając kilka oświetlonych łagodnie jego światłem chmur. Niebo zaczęło ciemnieć i pierwsze gwiazdy zaczynały się pojawiać: drobne błyski światła jak szpilki na purpurowym niebie. Zerwał się lekki wietrzyk i jego szept było słychać po przeciwnej stronie wieży. Eragon słyszał jak szelest liści pokrzyw. Im dłużej czekali, tym bardziej wydawało się Eragonowi że Orrin odrzuci ofertę Nasudy lub pozostanie w ciszy całą noc. Wtedy król podniósł się i spojrzał w górę. - Dobrze - powiedział niskim głosem. - Jak długo dotrzymasz warunków naszego porozumienia, zgadzam się. I nie będę starał się zdobyć tronu Galbatorixa… .Wasza Wysokość. Dreszcz przeszedł Eragona jak usłyszał słowa wypowiedziane przez Orrina. Wyglądając ponuro, Nasuda ruszyła do przodu aż stanęła na środku pokoju. Wtedy Orik chwycił rękojeść młota Volunda - Umarł król, niech żyje kólowa! – ogłosił. - Umarł król, niech żyje królowa! - powtórzył Eragon, Arya, Dathedr i Grimrr. Wargi kotołaka rozciągnęły się obnażając jego ostre kły. Saphira wydała triumfalne trąbienie które poniosło się zmierzchu zalegającym na d miastem. Elundari emanowały aprobatą. Nasuda stanęła wyprostowana i dumna, jej oczy błyszczały łzami w słabym świetle. - Dziękuje wam - powiedziała i spojrzała na każdego z nich, zatrzymując ich spojrzenia. Nadal jej myśli zdawały się błądzić gdzieś indziej a powietrze wokół niej nabrzmiewać smutkiem, choć Eragon wątpił żeby inni to zauważyli. I wszystko zatonęło w ciemności, pozostawiając szczyt ich wierzy niczym latarnie morską wysoko ponad miastem. 263

Przygotowania do Epitafium

P

o zwycięstwie, pod Urû’baen’em, dla Eragona miesiące mijały szybko i powoli. Szybko, ponieważ dla niego, jak i Saphiry, było dużo pracy do wykonania, rzadko był dzień, by nie zostali wyczerpani do zachodu słońca. Powoli, gdyż nadal odczuwał brak jakiegokolwiek celu - pomimo otrzymania wielu zadań od królowej Nasuady – zdawało mu się, jak gdyby próżnowali w łacie unieruchomionej przez ciszę wody, oczekując na coś, cokolwiek, co by z powrotem pchnęło ich do głównego nurtu.

On i Saphira pozostali w Urû’baen’ie przez kolejne cztery dni, po koronacji królowej Nasuady, wpierając postawę Vardenów, na otaczającym ich obszarze. Znaczną część tego czasu spędzili na zajmowaniu się mieszkańcami miasta – zwykle łagodząc tłumy, które były wściekłe z powodu jakichś działań związanych z Vardenami, oraz ściganiem grup żołnierzy, którzy zbiegli z Urû’baen’u i pastwili się nad podróżnymi, chłopami i okolicznymi posiadłościami, by się wpomóc. Razem z Saphirą uczestniczyli też w odbudowie wielkiej, masywnej przedniej bramy i - na żądanie Nasuady – rzucili kilka zaklęć mających na celu zapobieganie przed tymi, którzy wciąż są wierni Galbatorixowi i mogą nie dopuścić do jej ukończenia. Zaklęcia miały zastosowanie tylko do osób w mieście, jak i okolicznych terenach, lecz rzucając je sprawił, że każdy z Vardenów czuł się bezpieczniej. Eragon spostrzegł, że Vardeni, krasnoludy, a nawet elfy traktowali jego i Saphirę inaczej, niż przed śmiercią Galbatorixa. Byli jeszcze bardziej pełni szacunku, zwłaszcza ludzie, lecz powoli zaczął rozumieć czym był sens strachu, w stosunku do niego i Saphiry. Z początku to go ucieszyło – Saphira nie przejmowała się tym zbytnio – lecz zaczęło mu to przeszkadzać, gdy zdał sobie sprawę, że wielu krasnoludów i ludzi było chętnych, by mu się przypodobać, mówić mu to, co chciał usłyszeć, a nie rzeczywistej prawdy. Odkrycie wstrząsnęło nim, poczuł się niezdolny do zaufania komuś innemu, niż Roranowi, Aryi, Nasuadzie, Orikowi, Horstowi i oczywiście Saphirze. Przez te dni mało widywał się z Aryą. Spotkali się raptem kilka razy, zdawała się zamknięta w sobie, domyślił się zatem, że był to jej sposób radzenia sobie z żalem. Niemieli nigdy szansy porozmawiać razem na osobności, a kondolencje, które był jej w stanie zaoferować, były krótkie i niezręczne. Sądził, że je doceniła, lecz trudno było powiedzieć. Co do Nasuady, wydawała się odzyskiwać dużo z jej dawnego zapału, ducha i energii, po jednej przespanej nocy, co zdumiało Eragona. Jego opinia o niej znacznie wzrosła, po usłyszeniu jej doświadczeń z „Sal Wróżbitów”, z uwzględnieniem Murtagha, o którym Nasuada nie mówiła ani słowa w późniejszym okresie. Pochwaliła przywództwo Eragona nad Vardenami pod jej nieobecność, mimo, że on wyjechał, zwłaszcza w najbardziej

264

nieodpowiednim momencie i podziękowała mu za ocalenie jej, tak szybko, jak tylko zdołał, ponieważ - jak sama przyznała - Galbatorix niemal zdołał ją złamać. Na trzeci dzień, Nasuada została koronowana na wielkim placu, w pobliżu centrum miasta na oczach tłumu zgromadzonych tu ludzi, krasnoludów, elfów, kotołaków i urgali. Eksplozja, która zakończyła żywot Galbatorixa, zniszczyła koronę „Broddrings”, więc krasnoludy wykuły jej nową ze złota, znalezionego w mieście, oraz klejnotów, które dostarczyły im elfy po tym, jak wyjęły je z głowni swoich mieczy. Uroczystość była prosta, ale za to bardziej efektywna dla niego. Nasuada nadeszła od kierunku zrujnowanej cytadeli. Przyodziała sukienkę w królewską purpurę - skróconą w łokciach, tak, aby wszyscy mogli dostrzec blizny, które pokrywały jej przedramiona - z orszakiem przybranym frędzlami upstrzonymi w norkę, który niosła Elva, Eragon brał pod uwagę ostrzeżenie Murtagha i nalegał, by dziewczyna pozostała blisko Nasuady, jak to tylko możliwe. Powolne bębnienie zabrzmiało, gdy Nasuada zbliżyła się do wzniesionego w centrum placu podium. Na szczycie podestu, obok wyrzeźbionego krzesła, które służyć miało jako jej tron, stał Eragon z Saphirą bliską z tyłu. Przed platformą znajdował się król Orrin, Orik i Grimrr, wraz z Aryą, Däthedr i Nar Garzhvogiem. Nasuada wstąpiła na podium, gdzie następnie uklękła przed Eragonem i Saphirą. Krasnolud z klanu Orika przedstawił Eragonowi nowoutworzoną koronę, którą umieścił na głowie Nasuady. Następnie Saphira dotknęła końcem pyska czoło Nasuady, po czym ona, jak i Eragon rzekli: „Teraz wstań królowo, Nasuado, córko Ajihada i Nadary” Fanfara trąbek rozbrzmiała i zebrany tłum – który był śmiertelnie cichy – zaczął wiwatować. Była to iście dziwna kakofonia ryków urgali, zmieszanych z melodyjnymi głosami elfów. Wtedy Nasuada usiadła na tronie. Król Orrin podszedł i stając przed nią poprzysiągł jej wierność, następnie, w ślad za nim poszła Arya, Król Orin, Grimrr Półłapy, i Nar Garzhvog, z których każdy zobowiązał przyjaźń ich poszczególnych ras. Wydarzenie wywarło duży wpływ na Eragonie. Odkrył, że stara się hamować łzy, przyglądając się Nasuadzie siedzącej na tronie. Podczas koronacji, widmo ucisku Galbatorixa, zaczęło się jak gdyby oddalać. Potem ucztowali i Vardeni i ich sojusznicy, świętowali przez całą noc, do następnego poranka. Eragon przypominał sobie małą część uroczystości, zapamiętał taniec elfów, walenie w bębny krasnoludów i czterech Kulli, którzy wspiąwszy się na wieżę, wzdłuż miejskiego muru, deli w rogi zrobione z czaszek ich ojców. Mieszkańcy miasta przyłączyli się do świętowań , także i między nimi Eragon dostrzegał ulgę i rozradowanie, że Galbatorix nie jest już dłużej królem. I leżące u podstaw ich emocje i tych wszystkich zgromadzonych, była świadomość wagi chwili, bo wiedzieli, że są świadkami końca jednej epoki i początku kolejnej. 265

Piątego dnia, kiedy brama była prawie odbudowana, a miasto sprawiało wrażenie bardziej bezpieczniejszego, Nasuada poleciła Eragonowi i Saphirze lecieć do Dras-Leony, stamtąd do Belatony, Feinster i Aroughs, i w każdym z nich użyć imienia starszej mowy, by wyzwolić wszystkich, którzy złożyli przysięgę wierności lenniczej Galbatorixowi. Zapytała również, czy Eragon związałby żołnierzy i szlachtę przy użyciu zaklęć – tak, jak to uczynił z tymi z Urû’baenu - , by nie próbowali podkopać nowoutworzonego pokoju. Eragon odmówił, czuł, że było to zbyt podobne do Galbatorixa kontrolującego innych. W Urû’baenie ryzyko ukrytych zabójców, bądź innych lojalistów było wystarczająco duże, że Eragon byłby skłonny zrobić, jak sobie zażyczyła. Ale nie gdzie indziej. Ku jego uldze, Nasuada zgodziła się z nim. Razem z Saphirą zabrali ze sobą ponad połowę Eldunari z Vroengardu; reszta pozostała z sercami serc, które zostały uwolnione ze skarbca Galbatorixa. Blödhgarm i jego czarodzieje, nie będąc już zobowiązani ochroną Eragona i Saphiry, przenieśli Eldunari kilka mil, na północny wschód od Urû’baenu do zamku, gdzie łatwiej będzie można strzec serc, przed każdym, kto będzie chciał je ukraść, oraz by myśli szalonych smoków nie wpływały na nadzorców. Jedynie Eragon i Saphira byli zadowoleni z umiejscowienia Eldunari, gdzie były bezpieczne. Kiedy dotarli do Dras-Leony, Eragon zdziwił się liczbą roztoczonych zaklęć wokół miasta, jak również tych, oplatających czarną wieżę z kamienia, Helgrind. Zgadywał, że wiele z nich zostało rzuconych kilkaset lat temu, jak nie wcześniej: zapomniane czary z minionych wieków. Zostawił te, które wydawały mu się nieszkodliwe, po czym usunął te, które nie, lecz częstokroć trudno było określić, a nie chciał manipulować zaklęciami, których celu nie rozumiał. Tutaj Eldunari okazały się pomocne; w kilku przypadkach przypomniały sobie, który rzucił zaklęcie i dlaczego, bądź były w stanie odgadnąć jego cel, informacje, nic nieznaczące dla Eragona. Gdy podeszli pod Helgrind i przeróżnych gospodarstw kapłanów – którzy ukryli się jak najszybciej, po nowinie o śmierci Galbatorixa – Eragon nie próbował nawet określić, które z czarów były niebezpieczne, a które nie; usunął je wszystkie. Użył też prawdziwego imienia pasa Belotha Mądrego, by go odnaleźć, niestety, bez widocznych rezultatów. Pozostali w Dras-Leonie przez trzy dni, następnie udali się do Belatony. Również tam Eragon usunął czary Galbatorixa, tak samo jak w Feinster i Aroughs. W Feinster, ktoś próbował go otruć, jego obrońcy ochronili go, lecz incydent rozgniewał Saphirę. Jeśli kiedykolwiek zapędzę w róg szczurzego tchórza, który to zrobił, zjem go żywcem, poczynając od palców – warknęła. W drodze powrotnej do Urû’baenu, Eragon zasugerował drobną zmianę kierunku. Saphira zgodziła się i zmienili kurs, przechylając się tak, że horyzont stał się pionowy i świat podzielił się jednakowo między szmaragdowe niebo i zielono brązową ziemię.

266

Minęło pół dnia poszukiwań, ale w końcu Saphira znalazła grono wzgórz piaskowca, między nimi jedno szczególne: wysoki, pochyły kopiec czerwonawego kamienia z jaskinią w połowie drogi w górę. I na jego grzebieniu błyszczący, diamentowy grobowiec. Wzgórze wyglądało dokładnie tak, jak Eragon je zapamiętał. Gdy się tak przyglądał, poczuł jak ściska mu się gardło. Saphira wylądowała obok grobowca. Jej pazury zgrzytnęły i rozorały kamień. Powolnym ruchem, Eragon odpiął się z siodła. Ześlizgnął się na ziemię. Fala zawrotów głowy przeszła przez niego i na chwilę poczuł woń ciepłego kamienia, odniósł wrażenie, jak gdyby cofnął się do przeszłości. Otrząsnął się i umysł mu się rozjaśnił. Podszedł do grobowca i spojrzał w głąb kryształu, tam ujrzał Broma. Ujrzał swojego ojca. Oblicze Broma nie zmieniło się. Diament, który okrył jego ciało, chronił go przed upływem czasu, nie było najmniejszych śladów rozkładu. Skóra, na jego pomarszczonej twarzy miała mocny, różany odcień, jak gdyby gorąca krew nadal pulsowała mu w żyłach. Wydawało się, że w każdej chwili Brom mógłby otworzyć oczy i wstać, gotowy, by kontynuować ich niedokończoną podróż. W pewnym sensie stał się nieśmiertelny, nie zestarzeje się jak inni, lecz na wieki pozostanie taki sam, złapany w sny bez śnienia. Miecz Broma spoczywał na jego piersi, z długą, białą, jak proporzec brodą, z rękami złożonymi ponad rękojeść, tak jak umieścił je Eragon. Obok niego znajdowała się sękata laska, z wyrzeźbionymi symbolami ze starszej mowy, które dopiero teraz rozpoznał. Łzy napłynęły do oczu Eragona. Upadł na kolana i zaczął cicho płakać, bardzo długo. Słyszał, jak Saphira dołączyła do niego, czuł ją swoim umysłem i wiedział, że ona też opłakuje odejście Broma. W końcu Eragon wstał i oparł się o krawędź grobowca, analizował kształt twarzy Broma. Teraz, gdy wiedział, czego szukać, mógł dostrzec podobieństwa między nimi, zamglone, przysłonięte wiekiem i brodą Broma, lecz nadal wyraźne. Kąt kości policzkowych, zmarszczkę między jego brwiami, lekko wykrzywioną w górę wargę, wszystkie Eragon rozpoznawał. Jednakże nie odziedziczył haczykowatego nosa, podobnego do Broma. Swój nos otrzymał po matce. Eragon spojrzał w dół dysząc ciężko, łzy znów napłynęły mu do oczu. - Skończone – powiedział półgłosem. Zrobiłem to… We dwoje zrobiliśmy. Galbatorix nie żyje, Nasuada zasiadła na tronie i zarówno Saphira jak i ja jesteśmy cali i zdrowi. Spodobałby ci się to, czyż nie, stary lisie? – zaśmiał się, poczym przetarł oczy nadgarstkiem. Co więcej, są smocze jaja w Vroengardzie. Jaja! Smoki nie idą na zatracenie. Razem z Saphirą będziemy je wychowywać. Nigdy byś się tego nie domyślił? – zaśmiał się znowu, równocześnie czując się

267

głupio, będąc pogrążonym w smutku. Zastanawiam się, co myślałeś o tym wszystkim? Ty jesteś taki sam, jak zawsze, ale my już nie. Czy rozpoznałbyś nas? Oczywiście, że tak – rzekła Saphira. Jesteś jego synem. Trąciła go pyskiem. Poza tym, twoja twarz nie różni się tak bardzo, by mógł pomylić ciebie z kimś innym, nawet jeśli twój zapach się zmienił. Czyżby? Pachniesz teraz bardziej, jak elf… W każdym razie, czy myślałby, że ja jestem teraz Shruikanem, lub Glaedrem? Nie. Eragon pociągnął nosem i odsunął się od grobowca. Brom wyglądał tak zdrowo spod diamentu, widok ten zrodził Eragonowi pomysł, dziki, nieprawdopodobny pomysł, który prawie odrzucił, ale targające nim emocje nie pozwoliły mu go zignorować. Dumał o Umaroth i Eldunari - wszelkiej ich zgromadzonej wiedzy i o tym, czego dokonali przy użyciu zaklęcia w Urû’baenie - iskra zdesperowanej nadziei rozpaliła się w jego sercu. Mówiąc zarówno do Saphiry jak i Umarotha, rzekł: po śmierci, Brom został pochowany, Saphira nie przemieniła kamienia w diament do następnego dnia, lecz był on wciąż schowany pod nim, z dala od powietrza, przez całą noc. Umarothcie, z waszą pomocą i wiedzą może… może moglibyśmy go jeszcze uzdrowić. Eragon wzdrygnął się, jakby w uścisku gorączki. Wcześniej nie wiedziałem, jak mógłbym uleczyć jego ranę – ale teraz, sądzę, że wiem. To byłoby trudniejsze, niż jesteś w stanie sobie wyobrazić, odparł Umaroth. Tak, lecz mógłbyś tego dokonać! rzekł Eragon. Widziałem ciebię i Saphirę dokonujących zdumiewające rzeczy z magią. Pewnie to nie jest ponad twoje siły! Wiesz, że nie możemy używać magii na własne życzenie, odpowiedziała Saphira. A nawet, gdyby nam się udało, rzekł Umaroth, jest szansa, że nie zdołalibyśmy przywrócić umysłu Broma do jego pierwotnej postaci. Umysły są bardzo skomplikowanymi rzeczami, mogłoby to doprowadzić do szaleństwa i zmiany jego osobowości. I co wtedy? Chciałbyś, żeby tak żył? Czy on chciałby? Nie, Eragonie, najlepsze dla niego, jest pozostawić go takiego, kim był, byś oddawał mu cześć swoimi myślami i czynami, które posiadasz. Chciałbyś, żeby było inaczej. Tak myślą wszyscy, którzy kogoś stracili. Jednakże to jest kolej rzeczy. Brom nadal żyje w twoich wspomnieniach, gdyby tu był, ujrzałby nas, z czego byłby zadowolony. Pozwól, by on mógł być z ciebie dumny. Ale… To nie był Umaroth, który przerwał, lecz najstarszy z Eldunari, Valdr. Zaskoczył Eragona nie przemawiając obrazami, bądź uczuciami, lecz słowami starszej mowy, które brzmiały niewyraźnie, wymuszenie, jak gdyby były dla niego obce. Zostawcie zmarłych na 268

ziemi, oni nie są dla nas. Nie powiedział już nic więcej, lecz Eragon czuł bijący od niego wielki smutek i współczucie. Eragon przeciągle westchnął i przymknął na moment powieki. Wtedy z serca pozwolił wypuścić niefortunną nadzieję i znów zaakceptować fakt, że Brom odszedł. Ach - powiedział do Saphiry. Nie przypuszczałem, że to będzie takie trudne. Byłoby dziwne, gdyby nie było. Czuł jej ciepły oddech we włosach na czubku głowy, dotykała jego pleców kątem pyska. Uśmiechnął się słabo, gromadząc odwagę, by spojrzeć na Broma ponownie. - Ojcze - powiedział. Słowo dziwnie brzmiało w jego ustach; nigdy wcześniej nie rzekł go do nikogo. Przesunął spojrzenie na runy, które zostały wyryte na iglicy, tuż nad czubkiem grobowca:

TU SPOCZYWA BROM Będący Smoczym Jeźdźcem Jak i ojcem Dla mnie. Niech jego imię przeżyje w chwale.

Uśmiechnął się boleśnie, jak blisko doszedł do prawdy. Wtedy przemówił w starszej mowie i obserwował, jak na diamencie migocze strumień, tworząc nowy wzór run na jego powierzchni. Gdy skończył, inskrypcja brzmiała:

TU SPOCZYWA BROM Będący Jeźdźcem, związanym ze smokiem Saphirą Synem Holcomba i Neldy Ukochanym Seleny Ojcem Eragona Cieniobójcy Założycielem Vardenów I Zgubą Zaprzysiężonych. Niech jego imię przeżyje w chwale. Stydja unin mor’ranr.

Było to mniej osobiste epitafium, lecz wydawało się bardziej pasować do Eragona. Rzucił jeszcze kilka zaklęć ochronnych, by obronić diament przed złodziejami i wandalami.

269

Nadal stojąc obok grobowca, nie chcąc odwrócić się, poczuł, że powinien czymś więcej – jakimś wydarzeniem, emocją, bądź realizacją, pożegnać ojca, a tym samym go opuścić. W końcu położył rękę na wierzchu chłodnego diamentu, pragnąc przeniknąć przezeń i dotknąć oblicza Broma ostatni raz. I wtedy rzekł: - Dziękuję za wszystko, czego mnie nauczyłeś. Saphira parsknęła i zgięła głowę, dopóki jej pysk nie stuknął twardego klejnotu. Wtedy Eragon obrócił się i z zamysłem nieodwołalnym, wolno wspiął się na plecy Saphiry. Był ponury przez jakiś czas, Saphira wystartowała i leciała na północny wschód do Urû’baenu. Gdy połacie wzgórz piaskowca nie były niczym więcej, niż niewyraźną plamą na horyzoncie, wydał z siebie długi oddech i spojrzał w błękitne niebo. Uśmiech rozjaśnił mu twarz. Co cię tak bawi? – spytała Saphira, machnąwszy ogonem w przód i w tył. Łuska na twoim pysku zaczęła odrastać. Jej zachwyt był wyczuwalny. Wypuściła kłęb dymu z nosa, po czym dodała Zawsze wiedziałam, że by to zrobiła. Dlaczego niemiałaby? Jakkolwiek poczuł wibrację na piętach, jak nuci z satysfakcją, poklepał ją i położył się na piersi, tuż przed szyją, czując bijące z jej ciała ciepło.

270

K

Części na pokładzie iedy Eragon i Saphira wrócili do Urû’baenu z zaskoczeniem odkryli, że Nasuada przywróciła mu dawną nazwę Ilirea, ze względu na szacunek do historii i dziedzictwa.

Był też niezadowolony, gdy dowiedział się, że Arya wyjechała do Ellesméry wraz z Däthedrem i wieloma innymi osobistościami elfów, jak również, że zabrała ze sobą zielone smocze jajo, które znalazła w cytadeli. Zostawiła Nasuadzie list dla niego. W nim wyjaśniła, że musiała towarzyszyć ciału swojej matki w drodze powrotnej do Du Weldenvarden dla prawidłowego pochówku. A odnośnie jaja napisała: … a ponieważ Saphira wybrała ciebie, człowieka by został jej Jeźdźcem, dlatego też właściwe jest by elf został następnym Jeźdźcem, jeżeli smok wewnątrz jaja tak zdecyduje. Pragnę dać mu taką szansę bez zbędnych opóźnień. Spędził już zbyt dużo czasu wewnątrz tego jaja. Poza tym jest wiele innych jaj gdzie indziej – wolę nie wymieniać miejsca – Mam nadzieję, że nie uwierzysz, że postąpiłam nierozsądnie lub nieuczciwie na rzecz własnej rasy. Przedyskutowałam to z Eldunarí, a one zaakceptowały moją decyzję. Jakkolwiek, po tym jak Galbatorix i moja matka zginęli, nie chcę kontynuować bycia ambasadorem Vardenów. Wolę raczej ponowić moją misję przewożenia smoczego jaja poprzez kraj, tak jak to robiłam z Saphirą. Oczywiście ambasador między naszymi rasami jest nadal potrzebny. Dlatego też Däthedr i ja wyznaczyliśmy na mojego zastępcę młodego elfa o imieniu Vanir, którego miałeś okazję poznać podczas czasu, który spędziłeś w Ellesmérze. Pragnie on nauczyć się więcej o waszej rasie, a to wydaje się być dobrym powodem dla niego by zająć to miejsce, przynajmniej tak długo, dopóki nie okaże braku kompetencji. List ciągnął się jeszcze przez kilka linijek, lecz Arya nie wspomniała kiedy i czy w ogóle ma w planach wrócić do zachodniej części Alagaësi. Eragon cieszył się, że pomyślała by do niego napisać, ale wolałby żeby mogła zaczekać ze swoim wyjazdem do jego powrotu. Z jej wyjazdem pustka wkradła się do jego świata, mimo że spędził sporo czasu z Roranem i Katriną, jak również z Nasuadą, ból spowodowany jej nieobecnością nie chciał ustąpić. To wraz z jego ciągłym poczuciem, że on i Saphira tylko czekają na swój czas, pozostawiło w nim poczucie odrętwienia. Często wydawało się jakby obserwował samego siebie z zewnątrz jak obcy. Rozumiał przyczynę swoich odczuć, ale chłodne myśli o braku lekarstwa w najbliższym czasie nie pomagały. Podczas ostatniej podróży przyszło mu do głowy, że dzięki nazwie pradawnej mowy mógłby usunąć resztki błogosławieństwa Elvy, co byłoby właściwe. Więc poszedł do 271

dziewczyny, która mieszkała w komnatach w zamku Nasuady, by zaproponować jej to i zapytać czego ona chce. Nie zareagowała radością, jakiej oczekiwał. Siedziała wpatrując się w podłogę z grymasem na swej bladej twarzy. Siedziała tak przez prawie godzinę, a on siedział naprzeciwko niej czekając. Wtedy spojrzała na niego, mówiąc: - Nie, wolę zostać taka jaka jestem… Cieszę się, że pomyślałeś o tym by mnie zapytać, ale to jest teraz częścią mnie, nie mogę tego oddać nadal pozostając sobą. Bez moich zdolności do odczuwania bólu innych będę tylko dziwadłem, niepotrzebną nikomu sierotą, niezdolną do niczego, spełniającą tylko niskie oczekiwania i ciekawość tych, którzy zgodzili się przebywać wokół mnie i mnie tolerować. Z tym nadal jestem dziwadłem, ale mogę być użyteczna, mam moc, której inni się lękają i kontrolę nad własnym przeznaczeniem, jakiej większość nie posiada. – Wskazała na pokój w którym się znajdowała – Tutaj mogę żyć w komforcie i spokoju, jak również nadal mogę kontynuować swoją rolę i pomagać Nasuadzie. Jeżeli zabierzesz mi moje zdolności, to co mi pozostanie? Co będę robić? Czym będę? Usunięcie twojego zaklęcia nie byłoby błogosławieństwem, Eragonie. Nie, zostanę taka jaka jestem i będę posługiwać się moimi zdolnościami tak jak zechcę. Jednak dziękuję. Dwa dni po tym jak z Saphirą przekonali się czym jest teraz Ilirea, Nasuada wysłała ich ponownie z misją, najpierw do Gil’eadu, a potem do Ceunon – miast, które zajęły elfy – by Eragon mógł ponownie użyć imiona wszystkich imion i usunąć zaklęcia Galbatorixa. Oboje niechętnie odwiedzali Gil’ead. Przypominał im czas gdy Urgale schwytały Eragona na rozkaz Durzy, jak również o śmierci Oromisa. Eragon i Saphira spędzili trzy noce w Ceunon. Było to miasto inne od wszystkich, które odwiedzili do tej pory. Budynki były zbudowane głownie z drewna, miały strome, gontowe dachy, co w przypadku większych z nich wymagało kilku warstw. Szczyty dachów były często zdobione i stylizowane na głowy smoków, podczas gdy drzwi były rzeźbione bądź malowane w węźlaste wzory. Kiedy odlatywali, Saphira zasugerowała zmianę kursu. Nie musiała przekonywać Eragona, był szczęśliwy kiedy powiedziała, że ta podróż nie zabierze dużo czasu. Z Ceunon Saphira polecili na wschód, nad zatokę Fundor, szro-białą ograniczoną woda przestrzeń. Szare i czarne góry, wielkie morskie ryby, często naruszały fale jak małe, skórzaste wyspy. Wtedy strumienie wody i ich ubytki unosiły ich płetwy wysoko w powietrze, by z poślizgiem osunąć się z powrotem w cichą głębię. Poprzez Zatokę Fundor, przez zimny i porywisty wiatr, a następnie poprzez Kościec, którego każdy szczyt Eragon znał z imienia. Aż do Doliny Palancar, po raz pierwszy odkąd wyruszyli w pogoń za Ra’zacami razem z Bromem, co wydawało się jakby zdarzyło się w innym życiu.

272

Dolina przypominała Eragonowi dom, zapach sosen, wierzb i brzóz przypominał mu dzieciństwo, a porywisty wiatr powiedział mu, że zbliża się zima. Wylądowali w zwęglonych ruinach Carvahall, a Eragon wędrował ulicami otoczonymi wdzierającymi się trawami i chwastami. Chmara psów wybiegła z pobliskiego skupiska brzóz. Zatrzymały się jednak gdy zobaczyły Saphirę, a następnie zaczęły warczeć i ujadać biegnąc w pokrzywy. Saphira warknęła i wypuściła z nozdrzy kłębek dymu, ale nie ruszyła za nimi. Kawałek spalonego drewna pękł pod stopami Eragona, jakby przechodził przez kupkę popiołu. Zniszczenie wioski zasmuciło go. Lecz większość mieszkańców wioski, którzy uciekli nadal żyła. Jeśli wrócą będą mogli odbudować Carvahall lepszą niż była wcześniej. Budynki wokół których się wychował przepadły na zawsze. Ich brak pogłębiał tylko jego uczucia, które mówiły mu, że już nie należy do Doliny Palancar, a puste przestrzenie, które miał przed oczami pozostawiły w nim uczucie nieprawości, jakby śnił, a wszystko wokół było nierealne. - Nic mnie nie łączy z tym miejscem – mruknął. Eragon zbudował małe ognisko obok tego, co ongiś było tawerną Morna i ugotował duży garnek gulaszu. Podczas gdy on się posilał, Saphira krążyła po otaczającym go krajobrazie, węsząc za czymś co ją zainteresowało. Gdy gulaszu już nie było, Eragon podniósł garnek, miskę oraz łyżkę i podążył do rzeki Anory by przemyć je w lodowatej wodzie. Siedział w kucki na skalistym brzegu rzeki i patrzył na okalający dolinę, dryfujący biały pióropusz, wodospad Igualda, który ciągnął się w górę pół mili, gdzie znikał za wysokim wzgórzem, górą Narnmor. Widząc je przypomniał sobie jak pewnego wieczoru wrócił z Kośćca z jajem Saphiry w torbie, nie mając pojęcia co ich później czeka, a nawet nie mając pojęcia o istnieniu jakichś „ich”. - Chodźmy już – powiedziała Saphira, przechodząc przez całkowicie zawalone centrum miasta. Chciałbyś odwiedzić swoją farmę? - spytała gdy zajmował miejsce na jej grzbiecie. Eragon potrząsnął głową. - Nie, wolałbym ją zapamiętać taką jaka była, a nie tak jak wygląda teraz. Saphira zgodziła się z nim. Aczkolwiek lecąc na południe tą samą drogą, którą kiedyś opuszczali Dolinę Palancar, Eragon dostrzegł polany na których kiedyś stał jego dom, lecz odległość była wystarczająco duża by mógł udawać, że dom i stodoła zostały nienaruszone. Na południu doliny, Saphira wleciała w słup powietrza otaczający ogromną górę Utgard, gdzie stała zniszczona wieża, którą Jeźdźcy zbudowali by czuwać nad szalonym 273

królem Palancarem. Wieża ta była kiedyś znana jako Edoc’sil, lecz od czasu gdy Galbatorix zabił na niej Vraela nosi nazwę Ristvak’baen, czyli Miejsce Smutku. W ruinach wieży Eragon, Saphira i Eldunarí, które mieli ze sobą oddali cześć pamięci Vraela. Umaroth był szczególnie przygnębiony, ale powiedział: Dziękuję, że mnie tu przyniosłaś, Saphiro. Nigdy nie sądziłem, że zobaczę miejsce w którym zginął mój Jeździec. Następnie Saphira rozłożyła skrzydła i zeskoczyła z wieży, wznosząc się nad Doliną Palancar i ponad trawiastymi równinami za nią. W połowie drogi do Ilirei skontaktowała się z nimi Nasuada, korzystając z jednego z magików i powiedziała im by dołączyli do ogromnej grupy wojowników, których wysłała do Teirmu. Eragon był zadowolony z faktu, że Roran dowodzi wojownikami, jak również, że w szeregach przebywali Jeod, Baldor, który znów mógł w pełni władać ręką po tym jak elfy uzdrowiły go, jak również kilku innych mieszkańców wioski. Eragon był nieco zaskoczony, ponieważ ludzie z Teirmu odmówili poddania się, nawet gdy uwolnił ich od zaklęć Galbatorixa i było oczywiste, że Vardeni z pomocą Eragona i Saphiry mogą z łatwością przejąć miasto jeśli zechcą. Zamiast tego gubernator Teirmu, Lord Risthart, zażądał, aby stał się on niezależnym państwem-miastem, z wolnością wyboru własnych przywódców i prawa. W końcu, po kilku dniach negocjacji, Nasuada przystała na jego żądania, pod warunkiem jednak, że Lord Risthart przysięgnie wierność królowej, tak samo jak król Orrin i zgodzi się przestrzegania jej przepisów dotyczących magów. Z Teirmu, Eragon i Saphira wraz z wojownikami udali się na południe, przemieszczając się wzdłuż wybrzeża, aż dotarli do Kausty. Powtórzyli ten sam proces co w Teirmiem jednak gubernator Kausty zgodził się dołączyć do nowego Królestwa Nasuady. Następnie Eragon i Saphira polecieli do Nardy, leżącej daleko na północy i wynegocjowali tą samą obietnicę, aż w końcu ruszyli w drogę powrotną do Ilirei, gdzie przebywali kilka tygodni towarzysząc Nasuadzie. Gdy nadszedł odpowiedni czas udali się wraz z Saphirą do zamku poza miastem, gdzie Blödhgarm i inne elfy strzegły Eldunarí uratowane ze skarbca Galbatorixa. Tam Eragon i Saphira pomagali w wysiłkach, które miały na celu uleczenie umysłów smoków. Czynili postępy, lecz były one zbyt wolne, a niektóre Eldunarí reagowały szybciej niż inne. Wiele z nich nie dbało o to czy będą dalej istnieć lub były zagubione w labiryncie własnych myśli tak bardzo, że nie dało się z nimi komunikować, co martwiło Eragona, nawet starsze smoki takie jak Valdr nie potrafiły tego zrobić. Aby uniknąć kontaktu z setkami oszalałych smoków, elfy przechowywały większość ich w transie, wybierając do współpracy zaledwie kilka na raz.

274

Eragon pracował oprócz tego z magami Du Vrangr Gata przy opróżnianiu skarbca Galbatorixa. Większość prac spadło na niego, ponieważ nikt inny nie posiadał odpowiedniej wiedzy i doświadczenia by zdejmować czary, które Galbatorix pozostawił na swych artefaktach. Eragonowi to nie przeszkadzało, lubił zwiedzać uszkodzoną twierdzę i odkrywać jej tajemnice. Galbatorix zebrał wiele cudów podczas ostatniego stulecia, jednych bardziej niebezpiecznych od drugich, lecz wszystkie z nich były interesujące. Ulubionym Eragona był ten który w momencie zbliżenia go do oczu pozwalał oglądać gwiazdy, nawet w świetle dziennym. Zatrzymał istnienie najbardziej niebezpiecznych przedmiotów w tajemnicy, który znali on, Saphira i Nasuada, były zbyt niebezpieczne by wiedza o ich istnieniu mogła się rozprzestrzenić. Nasuada wykorzystała bogactwa skarbca z cytadeli niemal natychmiast, zapewniając swoim wojownikom ubrania i nakarmienia ich, jak również do odbudowy zniszczeń miast, które powstały podczas inwazji na Imperium. Ponadto dała w prezencie pięć złotych koron, po jednej dla każdego ze swoich poddanych, i choć dla szlachty były to błahe podarki, to stanowiły prawdziwą fortunę dla biedniejszych rolników. Gestem tym, jak wiedział Eragon, zdobyła sobie szacunek i posłuszeństwo w sposób, którego Galbatorix nigdy by nie zrozumiał. Odzyskali również miecze Jeźdźców, miecze każdego koloru i kształtu, wykonane zarówno dla ludzi jak i elfów. To było zapierające dech w piersiach odkrycie. Eragon i Saphira osobiście przenieśli miecze do zamku, gdzie znajdowały się Eldunarí, by czekały na dzień gdy będą znów potrzebne Jeźdźcom. Rhunön spodoba się fakt, że tyle jej dzieł przetrwało, pomyślał Eragon. Znajdowały się tam również tysiące zwojów i książek, które Galbatorix zebrał, a do których katalogowania przyłączyły się elfy i Jeod, pomijając te, które zawierały tajemnice Jeźdźców lub na temat wewnętrznego działania magii. Gdy posortowali zbierane przez stulecie skarby Galbatorixa, Eragon zachował kilka mając nadzieję, że znajdzie w nich wzmianki odnośnie tego gdzie król ukrył resztę jaj Lethrblak. Jednak jedyne wzmianki o Lethrblak i Ra’zacach odnosiły się do przeszłości, w których omawiana przez elfy i Jeźdźców była ciemna groza nocy i to jak można znaleźć wroga, którego nie można wykryć za pomocą jakiejkolwiek magii. Teraz, gdy Eragon mógł z nim rozmawiać otwarcie, rozbił to regularnie, ujawniając Jeodowi wszystko co przydarzyło się Eldunarí i jajom, a nawet posuwając się do tego, że powiedział mu o procesie poznawania swojego prawdziwego imienia w Voengardzie. Rozmowy z Jeodem cieszyły Eragona, szczególnie, że bym on jedną z niewielu osób, które znały Broma wystarczająco dobrze by nazwać się jego przyjacielem.

275

Eragon uznał za ciekawe, i to w sposób dość abstrakcyjny, oglądanie co się wydarzy w drodze do władzy i odbudowy Królestwa, które Nasuada stworzyła z pozostałości Imperium. Wysiłek potrzebny do zarządzania tak ogromnym i zróżnicowanym krajem był ogromny, a zadanie to nie miało końca, zawsze znajdywało się coś co trzeba zrobić. Eragon wiedział, że wymagania, którym stawiała czoła wystarczyłyby by znienawidzić to stanowisko, lecz Nasuada postanowiła się dzięki nim rozwijać. Jej energia nigdy nie wygadała, a ona potrafiła rozwiązywać problemy, które przed nią stawiano. Z dnia na dzień można było obserwować jak jej wpływy rosną wśród wysłanników, funkcjonariuszy szlachty i pospólstwa, którymi się zajmowała. Zdawało się, że doskonale się nadaje do swojej nowej roli, chociaż nie wiedział czy jest szczęśliwa i martwił się o nią z tego powodu. Patrzył jak wydawała wyroki na szlachtę, która pracowała dla Galbatorixa – świadomie lub nie, a on zaakceptował jej sprawiedliwe wyroki i miłosierdzie, a także kary, które wymierzała w razie potrzeby. W większości pozbawienia tytułów lub ziem i zdobytych nieuczciwie bogactw, ale nie wydawała ich bez potrzeby, co cieszyło Eragona. Stał u jej boku, gdy przyznała Nar Garzhvogowi i jego ludziom ziemię wzdłuż północnego wybrzeża Kośćca, a także wzdłuż żyznych równin między jeziorem Fläm i rzeką Toark, gdzie mieszkało obecnie bardzo niewielu ludzi. Eragon to popierał. Podobnie jak król Orrin i Lord Risthart, Nar Garzhvog przysiągł lojalność Nasuadzie jako najwyższej Królowej. Aczkolwiek ogromny Kull powiedział: - Moi ludzi się z tym zgadzają, Nocna Łowczyni, lecz mają gorącą krew i krótką pamięć, a słowa nie wiążą ich na zawsze. Nasuada odpowiedziała zimnym głosem: - Czy to znaczy, że twoi ludzi mogą zagrozić pokojowi? Czy mam rozumieć, że nasze rasy znów będą wrogami? - Nie – odpowiedział Garzhvog i potrząsnął masywną głową. – Nie chcemy z tobą walczyć. Wiemy, że Ognistymiecz zabiłby nas. Ale… kiedy nasze młode dorosną będą pragnęły bitew w których będą mogły się sprawdzić. Jeśli nie będzie walki to ją rozpoczną. Przykro mi Nocna Łowczyni, nie możemy zmienić tego kim jesteśmy. Eragon i Nasuada wymienili zaniepokojone spojrzenia, a następnie Eragon spędził kilka nocy myśląc o Urgalach i o tym jak rozwiązać ich problem. Tygodnie mijały, a Nasuada nadal wysyłała jego i Saphirę do różnych miejsc w Surdzie i jej Królestwie, często wykorzystując ich jako swoich osobistych przedstawicieli przed królem Orrinem i Lordem Risthartem oraz innymi dostojnikami i grupami żołnierzy w całym kraju.

276

Gdziekolwiek się nie udali szukali miejsca, które mogłoby stać się domem dla Eldunarí na wieki i miejscem lęgów smoków ukrytych we Vroengardzie. Były obszary Kośćca, które wyglądały obiecująco, lecz większość była zbyt blisko ludzi lub Urgali, albo znajdowały się tak daleko na północy, że Eragon nie chciałby tam mieszkać przez cały rom. Poza tym Murtagh i Cierń wyruszyli na północ, a Eragon i Saphira nie chcieli sprawiać im dodatkowych problemów. Góry Beorskie byłby idealne, ale było wątpliwe by krasnoludy ucieszyła bliskość setek wygłodniałych, świeżo wyklutych smoków w granicach ich królestwa. Nie ważne gdzie w Beorach by się udali, zawsze dzieliłby ich jedynie krótki lot od jakiegoś krasnoludzkiego miasta, a nie wiedziałby co poradzić gdyby jakiś młody smok zaczął polować na stada krasnoludzkich Feldûnostów, co Eragon i Saphira uważali za więcej niż prawdopodobne. Pomyślał o elfach, one nie mają zastrzeżeń do tego by smoki żyły w okolicach jednej z gór w Du Weldenvarden, ale Eragona wciąż martwiła bliskość elfich miast. Ponadto nie podobał mu się pomysł umieszczania smoków i Eldunarí na terenie którejkolwiek z ras. Robiąc to mógłby sprawić wrażenie, że wspiera jedną z ras szczególnie. Jeźdźcy w przeszłości nigdy tego nie zrobili, a Eragon wierzył, że nie powinni byli robić tego w przyszłości. Jedynym miejscem znajdującym się wystarczająco daleko od wszystkich ras był środek pustyni Hadarackiej, gdzie stały wzgórza Du Fells Nangoröth, rodzinny dom smoków. Eragon był pewien, że to doskonałe miejsce do wykluwania się młodych. Jednakże miało trzy wady. Po pierwsze w pobliżu nie było wystarczającej ilości pożywienia, bo otaczała je pustynia. Saphira musiałaby spędzać większość swojego czasu na polowaniach w górach, by zapewnić im odpowiednią ilość jeleni i dzikich zwierząt. I oczywiście kiedy młode dorosną zaczną odbywać loty na własną rękę, które zaprowadziłyby je do ziem elfów, ludzi bądź krasnoludów. Po drugie każdy kto dużo podróżował i wielu, którzy nie, znał położenie tych gór. I po trzecie nie były specjalnie trudne do zdobycia, szczególnie w zimie. Dwa ostatnie punkty zaczęły zastanawiać Eragona i zaczął myśleć jak mogliby tam chronić jaja, młode i Eldunarí. Byłoby lepiej gdybyśmy osiedlili się wysoko na szczytach gór Beorskich, gdzie mogły dolecieć tylko smoki – powiedział Saphirze – wtedy nikt nie będzie mógł na nas napaść, nikt z wyjątkiem Ciernia i Murtagha lub innych magów. Jacyś inni magicy? Jak każdy elf w kraju? Poza tym byłoby tam zimno cały czas! Myślałem, że zimno ci nie przeszkadza. Bo nie przeszkadza, ale nie chcę żyć przez cały rok w śniegu. Piasek jest lepszy biorąc pod uwagę twoją wagę, Glaedr mi mówił. To pomaga w czyszczeniu i utrzymywaniu czystości. 277

Mhm. Dzień po dniu, pogoda stawała się coraz zimniejsza. Drzewa zrzucały liście, ptasie stada odleciały na południe na następny rok, a zima zawitała do kraju. To była okrutna, sroga zima i wydawało się jakby Alagaësię nawiedził ponury sen. Po pierwszych opadach śniegu król Orik i jego armia wrócili w Góry Beorskie. Wszystkie elfy, które nadal przebywały w Ilireim, oprócz Vanira i Blödhgarma oraz najlepszymi władającymi magią spośród nich, wyjechały do Du Weldenvarden. Urgale odeszły kilka tygodni wcześniej. Ostatnie odeszły kotołaki. Wydawało się, żę po prostu zniknęły, nikt nie widział ich odejścia, a jednak pewnego dnia wszyscy odeszli, z wyjątkiem dużego, tłustego kotołaka, którego zwano Żółtookim, który zajmował miejsce na wyściełanej poduszce obok Nasuady, mruczał, drzemał i słuchał wszystkiego co działo się w sali tronowej. Bez elfów i krasnoludów miasto wydawało się przygnębiająco puste dla Eragona, chodził on po ulicach, poszarpane płatki śniegu unosiły się wokoło i osiadały w każdej szczelinie. A Nasuada nadal kontynuowała wysyłanie Eragona i Saphiry do różnych miejsc z misjami. Jednak nigdy nie wysłała go do Du Weldenvarden, jedynego miejsca do którego chciał się udać. Nie mieli żadnych wiadomości od elfów, które były w trakcie wybierania następcy Islanzadí, a kiedy zapytali o to Vanira, tan odpowiedział: - Nie spieszymy się tak jak ludzie, dla nas mianowanie nowego monarchy to trudny i skomplikowany proces. Jak tylko dowiem się co zdecydowała nasza rada, powiem wam. Mineło tyle czasy od kiedy Eragon ostatnio słyszał lub widział Aryę, rozważał użycie nazwy pradawnej mowy by obejść zaklęcia otaczające Du Weldenvarden by móc się z nią skontaktować, albo przynajmniej ją postrzegać. Jednak wiedział, że elfa nie spodobałoby się naruszanie granic ich kraju w ten sposób, gdy nie było takiej konieczności. Dlatego zamiast tego napisał do niej krótki list, w którym opisał pokrótce co robił z Saphirą. Podał list Vanirowi, który obiecał, że dotarł on do Aryi. Eragon był pewien, że dotrzymał słowa, bo rozmawiali w pradawnej mowie, ale nie otrzymał od Aryi odpowiedzi. I jak księżyc zwiększał się i malał, zaczął myśleć, że z jakiegoś nieznanego mu powodu zdecydowała się zakończyć ich przyjaźń. Ta myśl bolała go strasznie, a to sprawiało, że nie mógł się skoncentrować na pracy dla Nasuady, której poświęcał się z jeszcze większą intensywnością, mając nadzieję zapomnieć o swoim nieszczęściu. W najgorszej części zimy, gdy miecze jak sople zwisały z półek w Ilirei, a wielkie zaspy wypełniały krajobraz, kiedy drogi były prawie nie do przebycia, a opłaty przy stołach wzrosły z powodu marnych zbiorów, trzy razy próbowano zabić Nasuadę, jak to przewidział Murtagh.

278

Próby były mądre i przemyślane, a trzecia, która wiązała się z kamieniami spadającymi na Nasuadę, prawie się udała. Lecz dzięki pomocy Eragona i Elvy, którzy ja chronili, Nasuada przetrwała, choć ostatni atak kosztował ją kilka złamanych kości. Podczas ostatniej próby Eragon i Nocne Jastrzębie zdążyli zabić dwóch napastników, ich dokładna liczba została tajemnicą, a reszta uciekła. Eragon i Jörmundur dokładali niezwykłych starań by zapewnić Nasuadzie bezpieczeństwo po tym co się stało. Po raz kolejny wzrosła liczba jej strażników, a wszędzie gdzie poszła towarzyszyło jej przynajmniej trzech władających magią. Nasuada stała się bardziej ostrożna, a Eragon dostrzegł w niej pewną twardość, która nie była widoczna wcześniej. Nie było więcej ataków na Nasuadę, lecz miesiąc po zimie, kiedy drogi były znów przejezdne, wysiedlony wcześniej człowiek imieniem Hamlin. Który zebrał wokół siebie kilkaset żołnierzy Imperium, rozpoczął kampanie przeciw Gil’eadowi, atakując podróżnych na drogach w tej okolicy. W tym samym czasie inny duży bunt rozpoczął się na południu, dowodzony przez Tharosa z Aroughs. Powstania były bardziej uciążliwe niż cokolwiek innego, a stłumienie ich zabrało kilka miesięcy, wynikło z nich wiele niespodziewanych i dzikich walk, choć Eragon i Saphira starali się je zwalczyć jak najspokojniej. Po walkach żadne z nich nie chciało więcej przelewać niepotrzebnie krwi. Niedługo po zakończeniu walk z powstańcami, Katrina urodziła zdrową dziewczynki z burzą rudych włosów na głowie, takimi samymi jak jej matki. Dziewczynka płakała głośniej niż jakiekolwiek dziecko, które kiedykolwiek słyszał Eragon i miała uścisk mocny jak żelazo. Roran i Katrina nazwali ja Ismira, po matce Katriny. Kiedy na nią patrzyli radość odzwierciedlała się na ich twarzach, podobnie jak uśmiech. Dzień po narodzinach Ismiry, Nasuada wezwała Rorana do swojej Sali tronowej i zaskoczyła go przyznając mu tytuł hrabiego, oddając mu we władanie Dolenę Palancar. - Tak długo jak ty i twoje potomstwo będziecie zdolni dzierżyć władzę, dolina należy do was – powiedziała. - Dziękuję Wasza Wysokość – powiedział Roran, kłaniając się jej. Jak zauważył Eragon, ten dar znaczył dla niego prawie tyle samo co narodziny jego córki, gdyż tym co Roran najbardziej cenił po swojej rodzinie był jego dom. Nasuada próbowała również nadal Eragonowi tytuły i ziemię, lecz on odmówił.

279

- Wystarczy mi bycie Jeźdźcem, nie potrzebuję niczego więcej – powiedział. Kilka dni później, Eragon stał wraz z Nasuadą, oglądając mapę Alagaësi i dyskutując na ważnych spraw w całym kraju. - Teraz gdy sprawy się nievo uspokoiły, myślę, że nadszedł czas aby zając się sprawą magów Surdy, Teirmu i mojego własnego królestwa – powiedziała. - Tak? - Tak. Spędziłam wiele czasu rozmyślając o tym i podjęłam decyzję. Zdecydowałam się utworzyć grupę podobną do Jeźdźców, ale składającą się z władających magią. - Co będzie robić ta grupa? Nasuada podniosła z biurka pióro i zwinęła je między palcami. - To samo co Jeźdźcy, będą podróżować po ziemiach, utrzymując pokój, rozwiązywać spory, a co najważniejsze czuwać nad władającymi magią, by nie wykorzystywali swych zdolności do czynienia zła. - Dlaczego po prostu nie zostawisz tego Jeźdźcom? – odpowiedział Eragon, delikatnie marszcząc brwi. - Ponieważ miną lata zanim będzie ich wystarczająco dużo, a nawet wtedy nie będą mieli czasu by myśleć o rzeczach tak małostkowych jak zaklinacze węży bądź pokręcone czarownice… Nadal nie znalazłeś miejsca, w którym smoki mogły by ponownie powstać, prawda? Eragon pokręcił głową. Zarówno on jak i Saphira byli coraz bardziej zniecierpliwieni, ale jak dotąd, wraz z Eldunarí nie byli wstanie uzgodnić lokalizacji. Było to ich słabym punktem, smocze jaja musiały się jak najszybciej wykluć, a oni nie mieli dla nich odpowiedniego miejsca. - Tak właśnie myślałam. Musimy to zrobić Eragonie i nie możemy sobie pozwolić czekać z tym dłużej. Spójrz na spustoszenie jakie zasiał Galbatorix. Magowie to najbardziej niebezpieczne stworzenia jakie istnieją na tym świecie, nawet bardziej niebezpieczne niż smoki, i muszą być pociągnięci do odpowiedzialności za swoje czyny. Jeśli tego nie zrobimy, zawsze będziemy na ich łasce. - Naprawdę wierzysz, że będziesz w stanie zatrudnić wystarczająco dużo magów, by kontrolować władających magią tu i w Surdzie?

280

- Myślę, że tak, jeśli to ty poprosisz ich żeby się przyłączyli. Jest to również powód, dla którego chcę żebyś został liderem tej grupy. - Ja? Skinęła głową. - Kto inny? Trianna? Nie ufam jej w pełni, nie ma też potrzebnej siły. Elf? Nie to musi być jeden z naszych. Znasz nazwę pradawnej mowy, jesteś Jeźdźcem, posiadasz mądrość i poparcie smoków. Kto inny mógłby być lepszy do prowadzenia tej grupy. Rozmawiałam o tym z Orrinem, zgadza się ze mną. - Nie wyobrażam sobie, że można go prosić o coś takiego. - Nie, ale rozumie, że to konieczne. - Naprawdę? – Eragon przysiadł na skraju biurka. – Jak masz zamiar czuwać nad magami, którzy nie należą do tej grupy? - Miałam nadzieję, że coś zaproponujesz. Myślałam o jakichś zaklęciach bądź lustrach jasnowidzenia, dzięki nim moglibyśmy ich śledzić i nadzorować ich używanie magii, aby nie wykorzystywali jej szkodząc innym. - A jeżeli to zrobią? - Wtedy się zobaczy, będą musieli zadośćuczynić za swoje postępowanie, a my możemy im kazać przysięgnąć w pradawnej mowie, że więcej nie użyją magii. - Przysięga w pradawnym języku niekoniecznie powstrzyma kogokolwiek od używania magii. - Wiem, ale to najlepsze co możemy zrobić. Przytaknął. - A jeżeli magowie odmówią bycia podglądanymi? Nie wyobrażam sobie, że wielu z nich zgodzi się być śledzonymi. Nasuada westchnęła i odłożyła swoje pióro. - To jest właśnie ta trudna część. Co ty byś zrobił, Eragonie gdybyś był na moim miejscu? - Nie wiem... – powiedział, żadne z tych rozwiązań nie wydaje się być właściwe. Jej twarz posmutniała. 281

- Podobnie jak ja. To trudny, bolesny i brudny problem, nieważne co zrobię, ktoś poczuje się zraniony. Jeśli nic nie zrobię magowie będą manipulować innymi za pomocą zaklęć. Gdyby ich zmusić do poddania się nadzorowi, wielu zapała do mnie nienawiścią. Zgodzisz się chyba ze mną, że lepiej chronić większość moich ludzi kosztem kilku. - Nie podoba mi się to – mruknął. - Tak samo jak mi. - Mówił o poddaniu swojej woli każdego władającego magią, bez względu na to kim jest? - Dla dobra wielu – powiedziała bez mrugnięcia okiem. - A co z ludźmi, którzy, potrafią tylko słyszeć myśli i nic więcej? To jest również rodzaj magii. - Oni również. Możliwości wykorzystania ich mocy są nadal zbyt duże. – Nasuada westchnęła. – Wiem, że to nie jest łatwe, Eragonie, ale łatwe czy nie, musimy się tym zająć. Galbatorix był okrutny i zły, ale miał rację co do jednego, magów, muszą być kontrolowani. Lecz nie tak jak robił to on. Coś trzeba zrobić, chociaż myślę, że mój plan nie jest najlepszym z możliwych rozwiązań. Jeżeli potrafisz wymyślić inny, lepszy sposób egzekwowania prawa wśród magów, chętnie go wysłucham. W przeciwnym razie jest to jedyne rozwiązanie jakie jest w tej chwili dostępne, a ja potrzebuję twojej pomocy by wprowadzić je w życie… Więc jak, zgodzisz się przewodzić tej grupie dla dobra naszej całej rasy? Eragon nie spieszył się z odpowiedzią. W końcu jednak odpowiedział. - Jeśli nie masz nic przeciwko, potrzebuję czasu żeby to przemyśleć. Jak również musze się w tej sprawie skonsultować z Saphirą. - Oczywiście, ale nie myśl zbyt długo, Eragonie. Przygotowania są już w toku i wkrótce będziesz potrzebny. Po tym, Eragon nie wrócił bezpośrednio do Saphiry, lecz wędrował ulicami Ilirei, ignorując ukłony i pozdrowienia ludzi, których mijał. Czuł się nieswojo… Zarówno z propozycją Nasuady, jak i życiem w ogóle. On i Saphira pozostawali w miejscu zbyt długo. Nadszedł czas na zmiany, a okoliczności nie pozwalają im dłużej czekać. Muszą zdecydować co mają zamiar zrobić, a wpłynie to na resztę ich życia. Spędził kilka godzin chodząc i rozmyślając, głównie o jego więzach i zobowiązaniach. Późnym popołudniem wrócił do Saphiry i bez słowa wspiął się jej na plecy.

282

Skoczyła w górę i wzleciała wysoko nad Ilireę, tak że ich widoczność sięgała na kilka kilometrów w każdym kierunku. Nie zatrzymała się, szybowała. Rozmawiali bez słów, wymieniając się obrazami i odczuciami. Saphira podzielała wiele z jego obaw, lecz nie była tak zmartwiona ich więzami z innymi. Nic nie było dla niej tak ważne jak ochrona jaj i Eldunari, jak również robić to co jest słuszne dla niej i dla niego. Eragon jednak wiedział, że nie mogą ignorować skutków swoich wyborów, zarówno politycznych jak i osobistych. Co powinniśmy zrobić? - spytał w końcu. Saphira zaczęła obniżać lot, a wiatr świstał między jej skrzygłami, kiedy powiedziała: To co musimy zrobić, co zawsze było naszym celem. Nie powiedziała nic więcej, lecz zawróciła i zaczęła opadać w kierunku miasta. Eragon doceniał jej milczenia. Ta decyzja będzie dla niego trudniejsza niż dla niej i będzie musiał się tym martwić na własną rękę. Gdy wylądowali na dziedzińcu, Saphira trąciła go pyskiem i powiedziała: Jeśli będziesz chciał porozmawiać, będę tu. Uśmiechnął się i podrapał ją po szyi, a następnie powoli udał się do swojego pokoju, wpatrując się w podłogę. Tej nocy, gdy, księżyc pojawił się na krawędzi urwiska nad Ilireą i Eragon siedział na końcu swojego łóżka czytając książkę o technikach robienia siodeł z początku powstania Jeźdźców, jego uwagę zwróciło migotanie, znajdujące się na skraju zasięgu jego wzroku. Zerwał się na nogi wysuwając Brisingra z pochwy. Wtedy w otwartym oknie zobaczył mały, trójmasztowy stateczek, utkany z łodyżek trawy. Uśmiechnął się i schował swój miecz. Wyciągnął rękę, a statek popłynął przez pokój i wylądował na jego dłoni, gdzie przechylił się na jedną stronę. Statek był inny niż ten, który Arya zrobiła podczas ich podróży przez Imperium, po tym jak uratował Katrinę i Rorana z Helgrindu. Miał więcej masztów, także żagle z źdźbeł trawy. Choć trawa była wiotka i brązowa, to nie wytchnęła całkowicie, co podpowiedziało mu, że była zebrana zaledwie dzień lub dla wcześniej. Na środku pokładu znajdował się związany, złożony kawałek papieru. Eragon starannie wyjął go z bijącym sercem, a następnie rozwinął papier na podłodze. Odczytał z niego słowa w pradawnej mowie: 283

Eragonie, W końcu zdecydowaliśmy kto zostanie naszym nowym przywódcą, a ja jestem w drodze do Ilirei, aby powiadomić o tym Nasuadę. Chciałabym jednak najpierw porozmawiać z Tobą i Saphirą. Ten list powinien dotrzeć do Ciebie na cztery dni przed półksiężycem. Gdybyś mógł spotkaj się ze mną dzień po otrzymaniu tego listu w miejscu najbardziej wysuniętym na wschód, nad rzeką Ramr. Przyjdź sam i nie mów nikomu dokąd się wybierasz. Arya Eragon uśmiechnął się bezmyślnie. Czas był doskonały, przybył dokładnie wtedy, kiedy chciała. Wtedy jednak jego uśmiech zgasł, a on ponownie przeczytał list kilka razy. Ona coś ukrywa, to oczywiste. Tylko co? Dlaczego chce się spotkać w tajemnicy? Może Aryi nie podoba się wybór przyszłego władcy elfów – pomyślał. A może ma inny problem. I choć Eragon nie mógł się doczekać by zobaczyć ją ponownie, nie mógł zapomnieć tego jak ignorowała jego i Saphirę. Przypuszczał, że z punktu widzenia Aryi ostatnie miesiące, to nieistotna ilość czasu, ale nie mógł nic poradzić na to, że go to bolało. Czekał aż pierwszy promień słońca pojawi się na niebie, a potem pobiegł obudzić Saphirę by przekazać jej wiadomość. Była tak samo ciekawa jak on, lecz nie tak podekscytowana. Osiodłał ją, a potem opuścili miasto, udając się na północny-wschód, nie wyjawiając nikomu ich planów, nawet Glaedrowi i innym Eldunari.

284

W

Fìrnen

czesnym popołudniem dotarli na miejsce, które wyznaczyła Arya: łagodny zakręt rzeki Ramr wyznaczał najdalszą ich wycieczkę na wschód.

Eragon wychylił się ponad szyją Saphiry szukając przelotnym spojrzeniem kogoś

poniżej. Ziemia wydawała się być pusta nie licząc stada dzikich wołów. Kiedy zwierzęta spostrzegły Saphire, zaczęły uciekać, rycząc i kopiąc wznosząc tym samym tumany kurzu. Eragon dostrzegł, że jedynymi żyjącymi sworzniami w zasięgu wzroku byli oni i kilka rozproszonych mniejszych stworzeń. Rozczarowany, przeniósł spojrzenie nad horyzont ale nie zobaczył żadnego znaku od Aryi Saphira wyładowała na niewielkim wzniesieniu piętnaście jardów od brzegu rzeki. Usiadła, Eragon zrobił to samo, dając tym samym odpocząć swoim plecom. Na wierzchołku wzniesienia znajdowała się miękka łupkowa skała. Dla zabicia czasu Eragon, zaczął bawić się w szlifowanie dużym kciukiem kamienia, nadając mu kształt grotu. Ciesząc się wyzwaniem, nadał mu bardziej ozdobny kształt, zdając sobie sprawę że łupek jest zbyt miękki by zostać czymś innym. Zadowolony z kształtu odłożył trójkątne formę i zabrał się za większy kawałek nadając mu wygląd sztyletu podobnych to tych noszonych przez elfy. Nie myślał że będą musieli tak długo czekać. Godzinę po przylocie, Saphira podniosła głowę z ziemi i zaczęła patrzeć ponad równinami w kierunku nie tak dalekiej pustyni Hadarac. Jej ciało zesztywniało a Eragon poczuł dziwne emocje wewnątrz w niej: przeczucie zbliżającego się ważnego wydarzenia. - Spójrz – powiedziała. Trzymając w dłoni swój prawie gotowy sztylet, wspiął się po jej nodze i spojrzał na wschód. 285

Między nim a horyzontem nie dostrzegł niczego poza trawą, brudem i paroma kołyszącymi się samotnie na wietrze drzewami. Rozszerzył obszar poszukiwań ale nadal nie widział niczego interesującego. - Co – zaczął pytanie którego nie dokończył, kiedy spojrzał w górę. Wysoko na wschodzie zobaczył odblask zielonego ognia, migoczącego jak szmaragd na tle słońca. Nadchodzące w szybkim tempie jasne jak gwiazda w nocy światło, przecięło niebo. Eragon upuścił swój kamienny sztylet i bez odrywania oczu od błyszczącej iskry, wspiął się na plecy Saphiry i usadowił się w siodle. Chciał spytać co pomyślała na temat jaśniejącego punktu – zmusić ją do powiedzenia tego co on sam podejrzewa – ale nie mógł się przemóc. Saphira utrzymywała pozycję, mimo to rozwinęła skrzydła trzymając je zgięte w połowie, była przygotowana by wystartować. Rosnące iskra mnożyła się i dzieliło na początku na dziesiątki potem setki, następnie tysiące malutkich punkcików światła. Po kilku minutach, prawdziwy kształt stał się widoczny – juz wiedzieli że to smok. Saphira nie mogła czekać dłużej. Ryknęła donośnie, podniosła się i poleciał w dół. Eragon chwycił się wystającego kolca na jej szyi, po tym jak pikowała w dół pod katem prostym, desperacko pragnąc przechwycić innego smoka. Zarówno on i ona czuli na przemian podniecenie i ostrożność. Saphira wzleciała ku niebu aby znaleźć się nieznacznie nad zielonym smokiem, po czym ustabilizowała lot i skoncentrowała się na szybkości. Kiedy zbliżyli się Eragon zobaczył, że smok jest dobrze zbudowany, nadal jednak członki jego ciała miały niezdarny wygląd dziecka, nie dorównywał wadze Glaedra i Ciernia był też niższy od Saphiry. Obie strony jego ciała były koloru ciemniej zieleni natomiast na brzuchu i pod ramionami zieleń była znacznie jaśniejsza przechodząc w niektórych momentach w biel. Kiedy spojrzał jeszcze raz na niego dostrzegł, ze jego skrzydła miały kolor świątecznego ostrokrzewu, ale kiedy światło świeciło przez nie, miały kolor dębu na wiosnę. 286

Pomiędzy szyją, a plecami smoka znajdowało się siodło, takiego samego rozmiaru jak te jakie nosiła Saphira, w nim siedział postać wyglądająca jak Arya z włosami delikatnie opadającymi na ramiona. Ten widok napełnił serce Eragona radością, zniknęła pustka, jak ciemność nocy przed rosnącym słońcem. Jako że smoki spadały ku sobie, Saphira ryknęła, w odpowiedzi inny smok również ryknął. Smoki zaczęły latać wokół siebie jak gdyby ścigając nawzajem swoje ogony, Zielony smok nie próbował wznieść się wyżej ponad górującą nieznacznie nad nim Saphirą co uspokoiło Eragona, nie zamierzał atakować. Uśmiechnął się i krzyknął, Arya uniosła rękę i tez krzyknęła. Eragon dotknął jej umysłu aby zyskać pewność, wiedział natychmiast że jest to prawdziwa Arya, Ona i smok nie stanowią żadnego zagrożenia. Wycofał się z jej umysłu zdając sobie sprawę że niegrzecznie jest pozostawać tam bez jej pozwolenia. Wiedział że odpowie na wszystkie jego pytanie jak tylko znajdą się na ziemi. Smoki ryknęły następnie skierowały sie w stronę rzeki Ramr. Gdy byli już bardzo blisko Saphira wyprzedziła zielonego smoka pikując gwałtownie w dół i wylądowała na tym samym wzniesieniu, gdzie ona i Eragon wcześniej czekali. Zielony smok wylądował sto stóp dalej usiał i pochylił się podczas gdy Arya uwalniała się od siodła. Eragon uwolnił swoje stopy ze strzemion i zeskoczył na ziemie, trzaskając osłoną Brisingra o nogę. Pobiegł w kierunku Aryi, ona w jego, spotykali się w środku pomiędzy dwoma smokami które w bardziej opanowanym tempie zmierzały ku sobie. Kiedy się zbliżyła, Eragon zauważył ze zamiast skórzanej opaski która nosiła aby utrzymać włosy z tyłu miała diadem i złote kółeczko spoczywające na jej brwi. W centrum kółeczka, ukształtowany na kształt łzy diament, błysnął światłem, które nie pochodziło od słońca, ale od wewnątrz jego głębi. U jej talii wisiał o szmaragdowej rękojeści miecz w zielonym futerale, w który poznał Támerlein, ten sam miecz, który lord elf Fiolr zaoferował mu jako zastępstwo dla Zar’roc i który kiedyś należał do Jeźdźca Arva. Jakkolwiek rękojeść wyglądała inaczej niż zapamiętał, lżejszy i pełny wdzięku, futerał wydał się również węższy. 287

Świadomość uderzyła go w jednej chwili, kiedy zdał sobie sprawę co tak naprawdę oznacza diadem. - Ty. - Ja – odpowiedziała i skłoniła głowę - Atra esterní ono thelduin, Eragon. - Atra du evarínya ono varda, Arya … Dröttning? – zbliżyła się do niego. - Dröttning - potwierdziła. - Moi ludzie zdecydowali dać mi tytuł mojej matki a ja go zaakceptowałam. Ponad nimi dwa smoki stykając się nawzajem głowami obwąchiwały się wzajemnie. Saphira była wyższa, zielony smok musiał wytężyć szyję aby jej dosięgnąć. Tak samo mocno jak pragnął rozmawiać z Arya, Eragon nie mógł przestać gapić się na zielonego smoka, - A on? – zapytał wskazując na górę Arya wzięła zaskoczonego Eragona za rękę i poprowadziła na przód. Zielony smok parsknął i obniżył dymiącą, pełną pary wydobywającej się z jego szmaragdowych nozdrzy głowę i zawisł ponad nimi.

- Eragon

- powiedziała i ona umieściła jego dłoń na ciepłym pysku smoka – to jest Fírnen -

Fírnen, to jest Eragon. Eragon zajrzał w jedno z błyszczących oczu Firena: jego tęczówki mieniły się zielenią i żółcią. - Cieszę się, że mogę Cię poznać przyjacielu, Cieniobójco - powiedział Fírnen. Jego umysłowy głos był głębszy niż Eragon oczekiwał, głębszy nawet od Ciernia, Glaedra lub jakiegoś z innego głosu wydobywającego się z Eldunarí – Mój Jeździec powiedział mi dużo o tobie - Smok mrugnął towarzyszył temu dźwięk zamykanej muszli. W szerokim, nasłonecznionym i pełnym różnych cieni umyśle Firena, Eragon wyczuł ekscytacje smoka. 288

- Cieszę się, również z naszego spotkania, Fírnen - finiarel. Nigdy nie myślałem, że dożyje momentu w którym spotkam smoka wolnego od zaklęć Galbatorixsa. Szmaragdowy smok parsknął miękko. Wyglądał na dumnego i pełnego energii, jak jeleń w czasie ucieczki. Wtedy skierował spojrzenie ku Saphira. Oboje wiele przeszli; przez umysł Saphiry, Eragon mógłby poczuć strumień myśli, emocji i uczuć, powolnych najpierw, by wzmóc do rozmiaru potoku. Arya uśmiechnęła się delikatnie - Wydaje się, że rozumieją się wzajemnie. - Na to wygląda. Arya i Eragon pozostawili smoki samym sobie. Saphira nie usiadła jak robiła to swoim zwyczajem ale przykucnęła, to samo zrobiła Firen jak gdyby mieli skoczyć polować na sarny. Arya wyglądała dobrze : lepiej niż wtedy, gdy spotkali się w Ellesmérze. Z braku lepszego słowa, mógł tylko powiedzieć, że wygląda na szczęśliwą. Żaden z nich nie mówił przez chwilę, patrzyli na smoki. Po chwili Arya obrócił się do niego i powiedział, - Przepraszam za nie kontaktowałam się z tobą tak długo. Musiałeś pomyśleć że ignorowałam ciebie i Saphira, ale starłam się utrzymać sekret jakim jest Fírnen. - Otrzymałaś mój list? - Tak – i ku zdziwieniu Eragona wyciągnęła z pod tuniki kawałek pogniecionego papieru w którym rozpoznała swój list. – Chciałam odpowiedzieć, ale Firen dopiero co się wykluł, a nie chciałam cię okłamać. - Dlaczego trzymałaś go w ukryciu?

289

- Galbatorix ma wiele sług, a nawet są wśród nich smoki. Nie chciałam, żeby ktoś dowiedział się o jego istnieniu nie chciałam ryzykować walki dopóki nie dorośnie. - Naprawdę myślałeś, że człowiek mógłby mógł dostać sie do Du Weldenvarden i zabić go? - Dziwniejsze rzeczy już miały miejsce. Ze smokami na granicy wyginięcia to nie było warte ryzyka. Gdybym mogła trzymałabym go w ukryciu w Du Weldenvarden przez następne dziesięć lat aż podrośnie. Ale on chciał odejść nie mogłam mu tego zabronić. Poza tym nadszedł czas abym przedstawiła się Nasucie i Orikowi w mojej nowej roli. Eragon mógł usłyszeć jak Firnen opowiada Saphirze o pierwszym polowaniu na jelenie w lesie elfów. Arya również przysłuchiwała się tej rozmowie. - Jak długo jesteś królową? - Zostałam nią miesiąc po swoim powrocie. Vanir nie wie, jednak wysłałam ambasadora z informacją. Na chwile cisza zapadła między nimi, potem Eragon gestem wskazał na diadem Arya i zapytał. - Jak to się stało? Uśmiechnęła się. - Po naszym powrocie do Ellesméra, zauważyłem, że Fírnen zaczynał się poruszyć w swoim jaju, ale nie myślałam o wykluciu, ponieważ Saphira często zrobił to samo. Jednakże, gdy tylko dotarliśmy Du Weldenvarden i przeszliśmy przez jego sale, on wylągł się. Było prawie ranek, trzymałam jajko na moich kolanach, tak jak kiedyś Saphire, zaczęłam opowiadać mu o świecie i uspokajając go, że jest bezpieczny i wtedy poczułam, jak jajko zatrzesło się i … zadrżała podrzuciła włosy, łez zajaśniały w jej oczach. - Więź jest ogromna, taka jak powinna być. Kiedy dotknęliśmy się … zawsze chciałam być Jeźdźcem Smoka, Eragone, żeby moc ochronić moich ludzi i pomścić śmierć mojego ojca w rąk Galbatorixa i Zaprzysiężonych. Ale dopiero pierwsze pęknięcie jajka Fírnena, pozwoliło mi uwierzyć że ten czas nadejdzie. 290

- Kiedy go dotknęłaś… On? - Tak - podnosiła lewą rękę i pokazała mu srebrny znak na dłoni, taki sam jako jego własny gedwëy ignasia. - Poczułam … - zamilkła, szukając słów. - To jak zanurzenie ręki w lodowatej wodzie – zasugerował. - Dokładnie tak – niepozornie skrzyżowała ręce. - Więc wróciłaś do Ellesméry - powiedział Eragon. Teraz Saphira opowiadała Fírnen jak podróżowali do Dras-Leona z Bromem, jak pływali w jeziorze. - Więc wróciliśmy do Ellesméry. - Wróciłaś, by żyć w Tel’naeír. Ale, dlaczego zostałaś królową kiedy byłaś już Jeźdźcem? - To nie był mój pomysł. Däthedr i inni starsi ludzie naszego plemienia przyszedł do mojego Domu, zapytali mnie czy przyjmę pałasz matki. Odmówiłem, ale oni wrócili w następny dzień, a potem kolejne, każdego dnia tygodnia, za każdym razem z nowymi argumentami, dla dlaczego powinienem zaakceptować koronę. W końcu, przekonali mnie, że będzie to najlepsze dla naszych ludzi. - Dlaczego jednak ty? Dlatego że jesteś córką Islanzadi a może chodzi o to że zostałeś Jeźdźcem? - Nie tylko dlatego ze moją matką była Islanzadí, choć w jakimś stopniu miała to znaczenie. To że zostałam jeźdźcem nie miała znaczenia. Nasza polityka jest bardziej skomplikowana niż ta prowadzona przez ludzi czy krasnoludy. Wybór monarchy nigdy nie jest prosty. To obejmuje uzyskanie pozwolenia od tuzinów domów i rodzin, jak również kilku ze starszych członków naszego plemienia. Wybór, którego dokonali jest częścią subtelnej gry a gramy pomiędzy sobą od tysięcy lat.… Było wiele powodów, dla których chcieli, bym została królową, nie wszyscy oczywiście.

291

Eragon przeniósł wzrok z Saphiry na Arya , nie potrafił pogodzić się z jej decyzją. - Jak możesz być jeźdźcem i jednocześnie królową? – zapytał. – Jeźdźcy nie powinny popierać tylko jednej rasy ani wznosić jej ponad innymi. Jeśli tak byśmy działali lud Alagaësi nie ufał by nam. I jak możesz pomóc odbudowywać porządek i następne pokolenie smoków, skoro będziesz zajęty swoimi obowiązkami w Ellesméra? - Świat nie jest już taki jak kiedyś – powiedziała. – Jeźdźcy nie mogą pozostać niezależni tak jak kiedyś. Jest nas zbyta mało by działać samotnie dopóki nie wzmocnimy naszej pozycji. W każdym razie, ty już złożyłeś przysięgę Nasuadzie, Orikowi. Prawda jest taka że potrzebujemy jeźdźców i smoków. - Wiesz, że z Saphira walczył bym tak samo o elfy jak i krasnoludy czy ludzi – zaprotestował. - Wiem, ale inni nie. To się stało. Nie możesz tego zmienić, tak jak nie możesz złamać słowa danego Nasuadzie czy odrzucić lojalność wobec Orika. Moi ludzie wiele wycierpieli przez ostatnie sto lat, i chociaż nie jest to oczywiste dla Ciebie nie jesteśmy już tym czym byliśmy kiedyś. Losy smoków zmieszały się z naszymi. Jest coraz mniej dzieci, nasza siła zanika. Choć trudno to udowodnić nasze umysły nie są już tak ostre jak kiedyś, tak czy inaczej…. - To dotyczy również ludzi Glaedr tak twierdził – powiedział Eragon Pokiwała głową – miał rację. Naszym rasom potrzeba czasu by wyzdrowieć, w znacznej mierze zależy to od powrotu smoków. Poza tym Nasuada musi pomóc swojej rasie a ja mojej, potrzebują przywódcy. Kiedy Islanzadí umarła, uznałam za swój obowiązek podjecie się tego zadania – Dotknęła ramienia na którym znajdował się ukryty tatuaż yawë glyph – Przyrzekłam służyć moim ludziom kiedy byłam w twoim wieku. Nie mogę opuścić ich teraz kiedy tak bardzo mnie potrzebują. - Oni zawsze będą cię potrzebować. - A ja zawsze odpowiem na ich wołanie – odpowiedziała. – Nie obawiaj się ja i Firen nie zaniedbamy naszych obowiązków jako jeźdźcy. Pomożemy Ci patrolować ziemie i będziemy

292

rozstrzygać spory, wszędzie tam gdzie będą potrzebne smoki, będziemy pomagać jak tylko będzie to możliwe nawet na końcu świata. Jej słowa zasmuciły Eragona, ale ukrył to. To co obiecała nie było możliwe gdyby on i Saphira nie podjęli decyzji w czasie lotu… Wszystko co powiedziała Arya utwierdzało go jednak w przekonaniu, że podąża właściwą ścieżką nie był jednak pewien czy Arya i Firen są dostatecznie silni by im towarzyszyć. Skłonił głową tym samym potwierdzając, że akceptuje wybór Aryi. – Wiem że nie zaniedbasz swoich obowiązków – powiedział. – Nigdy tego nie robisz – nie chciał by to oświadczenie zabrzmiało niegrzecznie po prostu stwierdzał fakty. Szanował ją za to. – Rozumiem dlaczego nie kontaktowałaś się ze mną tak długo, na twoim miejscu zrobił bym tak samo. - Dziękuje – uśmiechnęła się. Skinął na jej miecz – Widzę, że Rhunön przerobiła Támerlein, by lepiej Ci służył. - Gderała cały czas, ale rzeczywiście to zrobiła. Powiedziała, że miecz jest doskonały, nie miej cieszę się z dokonanych zmian, balans miecze jest taki jak powinien w moich rękach, nie czuje żeby była cięższy niż źdźbło trawy. Stali podziwiając smoki. Eragon zastanawiał się jak powiedzieć jej o swoich planach. - Z wami wszystko w porządku? – Aryia uprzedziła go, pytając.

- Tak. - Działo się jeszcze cos interesującego odkąd napisałeś? Eragon zastanowił się minutę potem zaczął jej opowiadać o próbach zamachu na życie Nasuady, powstaniach na południu i północy, o narodzinach córeczki Roana i Katriny, o tym

293

jak Roan został nobilitowany, odnalezieniu skarbów w cytadeli. Na koniec opowiedział o wizycie w Cromwell i odwiedzinach Broma w miejscu jego ostatniego spoczynku. Kiedy rozmawiali dwa smoki kreśliły koła na niebie. Białe długie zębiska w otwartych paszczach sprawiały piorunujące wrażenie. Pomruk i warkot wydobywający się z gardeł smoków, którego Eragon nigdy nie słyszał brzmiał jak gdyby smoki miały się atakować. Uczucia Saphiry które odczytał nie były jednak pełne lęku czy gniewu - Chcę go przetestować - powiedziała Saphira i machnęła ogonem, by zatrzymać Firena. - Chcesz go testować? Jak? Dlaczego? - Chcę sprawdzić czy ma kości z żelaza, ogień który może mnie dosięgnąć. - Jesteś pewna? – zapytał rozumiejąc jej zamiary. Machnęła ogonem, a Eragon poczuł pewność siebie, siłę i jej pragnienia. - Chcę się dowiedzieć o nim wszystkiego, ale nie tylko – wyczuł chęć zabawy. - Dobrze więc. Uważaj na siebie. Kiedy tylko skończył mówić Saphira zakatowała lewy bok Firena, pokazała się krew, Firen warknął i wycofał się z przed atakami Saphiry. - Saphira – zmartwiony Eragon zwrócił twarz ku Aryi z zamiarem przeproszenia jej. Nie wydawała się jednak zmartwiona. Zwróciła się do Firena i po części do Eragona - Jeśli pragniesz jej szacunku musisz odpowiedzieć na jej atak. Patrząc na Eragona uniosła brew na co ten odpowiedział jej uśmiechem pełnym zrozumienia.

294

Fírnen zerknął na Arya i zawahał się. Odskoczył z powrotem, ponieważ Saphira już atakowała. Wtedy ryknął i podniósł skrzydła, wydając się większy zaatakował Saphire, zatapiając zęby w jej tylnej nodze. Saphira nie czuła bólu. Zaatakowali ponownie warcząc i pomrukując. Firen wykorzystał chwile nie uwagi Saphiry, przygwoździł ją do ziemi i ugryzł kilka razy. Nie broniła się tak zaciekle jak Eragon się spodziewał , domyślił się że tak naprawdę pozwoliła mu na to. - Zaloty smoków nie należą do delikatnych wydarzeń. - Oczekiwałeś komplementów i pieszczot?

- Raczej nie. Smoki zmieniały pozycje teraz Saphira była na górze. W ten nieoczekiwanie zielony smok podniósł głowę i wypuściła strumień zielonego ognia. - Och - zawołała zachwycona Arya.

- Co?

- On pierwszy raz zieje ogniem. Smoki wzbiły się w powietrze tak wysoko że obserwujący na dole dostrzegali tylko iskrzące się punkciki na niebie. Nie mniej jednak nadal doświadczali niektórych uczuć i emocji Saphiry i Firena. W pewnej chwili uszy Eragona poczerwieniały przez doświadczenia płynące od smoków. Nie potrafiła bezpośrednio spojrzeć na Arya. Ona natomiast nie wydawała się zbytnio poruszona emocjami smoków. Patrzyła z uśmiechem w niebo a jej oczy błyszczały jaśniej niż zwykle, jak gdyba widok smoków napawał ją dumą i szczęściem. 295

Ostatecznie Eragon ośmielił się spojrzeć na Aryę. Wyglądała pięknej niż kiedykolwiek. Widział w niej nie tylko przyjaciela i sojusznika. Przypomniał sobie wszystkie wydarzenia w których brali razem udział jak również jej opowieści z życia wśród krasnoludów po opuszczeniu elfów, i cierpieniu w lochach Durzo. To wszystko zbliżyło ich do siebie. Kiedy Arya nadal spoglądała w niebo, Eragon wziął kamień, oczyścił go z brudu, skupił się i wypowiedział cicho zaklęcie. Różne barwy zaczęły tworzyć linie i kształty. Gdy tylko obraz była kompletny Eragon z zadowoleniem stwierdziła , że to co stworzył jest prawdziwym obliczem Arya w przeciwieństwie do fairth który zrobił jej w Ellesméra. - Kausa – powiedziała i kamień wyładował na jej dłoni. Eragon już miał zamiar przeprosić, wyjaśnić lecz po chwili zastanowienia nie powiedział nic. Wpatrywał się tylko z nie cierpliwie oczekując jej reakcji. Arya gapiła się na fairth nie okazując żadnej emocji. - Eragonie czy chcesz poznać moje prawdziwe imię- zapytała. - Będzie to dla mnie wielki zaszczyt – odpowiedział zaskoczony. Pochyliła się i wyszeptała swoje prawdziwe imię. Eragon miał wiele pytań, ale zdawał sobie sprawę że nie wypada ich zadawać. Zamiast tego powiedział - Twoje imię … twoje imię jest dobrym imieniem. Powinnaś być dumna z tego, kim jesteś. Dziękuję ci za podzieleniem się tym ze mną. Cieszę się, że obdarzyłaś mnie tak wielkim zaufaniem i obiecuję, że zawsze będę trzymać twoje imię w sekrecie.… Czy zechcesz usłyszeć teraz moje? - Tak, zapamiętam je i będę chronić je przed wszystkimi. Eragon wypowiedział swojej imię wprost do ucha Arya. Nagle cofnął się obawiając się jej reakcji i osadzania z jej strony. 296

Arya wypuściła powietrze, przez chwile patrzyła w niebo następnie powiedziała. - Masz dobre imię, Eragonie – następnie dodała półgłosem.- Nie sądzę jednak by było to samo imię które miałeś zaraz po opuszczeniu doliny Palancar.

- Nie. - Jesteś nadal młody, ale nie jesteś już dzieckiem.

- Nie, nie jestem. Bardziej niż kiedykolwiek Eragon odczuł wież łączącą ich ze sobą. Arya zaakceptowała go takim jakim był, tak jak on akceptował ją. Zobaczyła w jego imieniu głębie jego uczuć nie odrzuciła go. Chciał o tym porozmawiać. Zebrał w sobie odwagę i zapytał; - Co teraz będzie z nami? Zawahała się jak gdyby szukając słów i odpowiedział poważnie. - Nie wiem, powiedziałbym nic ale… Jesteś jeszcze młody za pięć czy dziesięć lat twoje uczucia mogą ulec zmianie. - Moje uczucia nie zmienią się - powiedział z zupełną pewnością. Wpatrywała się w jego twarz przez dłuższą chwilę. W tedy zobaczył zmianę w jej oczach i powiedziała – Nie możesz pytać mnie o nic więcej, nie teraz. Nie chce popełnić błędu. Jesteś zbyt ważny dla mnie jak i dla całej Alagaësi. Próbował się uśmiechnąć ale wyszedł mu tylko grymas – Nie mamy czasu – powiedział dławiącym się głosem czuł ucisk w żołądku.

297

- Co przez to rozumiesz – zapytała Eragon gapił się w ziemie zastanawiając się jak powiedzieć prawdę. Aż w końcu przełamał się i w najprostszy sposób wyjaśniła jej plan Nasuady. Smoki i Eldunarí pod ochrona Eragona i grupy magów powinni opuścić Alagaësie. - Ale Eldunarí — powiedział Arya, wydawała się być wstrząśnięta.

- Eldunarí też nie może pozostać. Zawsze znajdzie się ktoś kto zechce wykraść je i wykorzystać. Potrzebujemy bezpiecznego miejsca gdzie nikt ich nie odnajdzie – próbował się uśmiechnąć ale nic z tego nie wyszło – dlatego powiedziałem że nie mamy czasu. Ja i Saphira zamierzamy odejść jak tylko …. Nie wiem czy jeszcze kiedyś się zobaczymy. Arya nadal spoglądała na fairth trzymany w dłoni. - Czy byłabyś skłonna porzucić koronę i dołączyć do nas? – zapytał znając odpowiedz. Spojrzała na niego – czy wziąłby zapłatę za jaja?

- Nie Przez chwile siedzieli w ciszy wsłuchując się w szum wiatru. - Jak zamierzasz znaleźć kandydatów na jeźdźców? - Pozostawimy kilka jaj, gdy tylko się wylęgną, smoki razem z jeźdźcami przybędą i dołączą do nas. - Musi być inne rozwianie, nie możesz opuścić z Saphira i Eldunarí Alagaësi! - Gdy by było na pewno byśmy z niego skorzystali.

298

- Co z Eldunarí? Co na to Glaedr i Umaroth? Czy rozmawiałeś z nimi o tym? Czy oni wyrazili zgodę na to? - Nie rozmawialiśmy z nimi, ale zgodzą się. Wiem to. - Jesteś pewien że to jedyna słuszna droga? - To konieczność nasze odejście było przepowiedziane, miałem czas się do tego przyzwyczaić – wyciągną rękę i dotknął jej policzk.a - Pytam jeszcze raz czy pójdziesz z nami? – W jej oczach pojawiły się łzy, przytuliła fairth. - Nie mogę Potrząsnął głowa i zabrał rękę. – W takim razie będziemy podążać innymi drogami – łzy zalśniły w jego oczach, ale starał się zachować zimną krew. - Jeszcze nie teraz – wyszeptała. - Nadal mamy dla siebie trochę czasu – nie odejdziesz natychmiast.

- Nie, nie natychmiast. Stojąc obok siebie spoglądali w niebo oczekując powrotu Saphiry i Firena. Po chwili dotknęła jego ręki, a on ją pochwycił i choć był to niewielki gest ukoił nieznacznie jego ból w sercu.

299

C

Człowiek sumienia

iepłe światło sączyło się przez okna po prawej stronie korytarza, oświetlając przeciwległą ścianę, gdzie sztandary, obrazy, tarcze, miecze i głowy różnych jeleni zawieszone były pomiędzy ciemnymi, rzeźbionymi drzwiami, które przerywały ścianę w regularnych odstępach.

Kiedy Eragon szedł do gabinetu Nasuady, spoglądał przez okno na miasto. Z dziedzińca wciąż dochodziły do niego pieśni bardów i muzyków, występujących na uczcie na cześć Aryi. Uroczystości trwały od kiedy ona i Fírnen wrócili do Ilirei z nim i Saphirą poprzedniego dnia. Ale teraz powoli kończyli, w rezultacie czego, udało mu się znaleźć czas na spotkanie z Nasuadą. Skinął głową na strażników przed gabinetem, a oni pozwolili mu wejść. Wewnątrz, zobaczył Nasuadę spoczywającą na wyścielanym szezlongu, słuchającą muzyka grającego na lutni i śpiewającego piękną, ale smutną, miłosną pieśń. Na końcu szezlongu siedziała Elva, dziecko-czarownica, pochłonięta haftowaniem, a na pobliskim krześle służka Nasuady, Farica. Na kolanach Farici leżał zwinięty kotołak Żółtooki w jego zwierzęcej postaci. Wyglądał na pogrążonego w głębokim śnie, ale Eragon wiedział z doświadczenia, że czuwał. Eragon poczekał przy drzwiach, aż muzyk skończy. - Dziękuję. Możesz odejść – powiedziała Nasuada do grajka. - O, Eragon. Witaj. Skłonił się jej, a potem dziewczynce. - Elva. Spojrzała na niego spod brwi. - Eragon. Ogon kotołaka drgnął. - O czym chciałbyś porozmawiać ? - spytała Nasuada. Wzięła łyk z kielicha stojącego na stoliku obok. - Może moglibyśmy porozmawiać w cztery oczy – powiedział Eragon i gestem głowy wskazał wyłożone szkłem drzwi, prowadzące na czworokątny balkon z widokiem na ogród i fontannę. Nasuada zamyśliła się na chwilę, po czym wstała i ruszyła w kierunku balkonu, tren jej fioletowej sukni ciągnął się po podłodze. Eragon podążył za nią i teraz stali razem, patrząc na wodę tryskającą z fontanny, chłodną i szarą, mimo cienia rzucanego przez budynek. - Co za piękne popołudnie – powiedziała Nasuada i wzięła głęboki oddech. Wyglądała na spokojniejszą niż ostatnio kiedy ją widział, a minęło tylko kilka godzin. - Muzyka wydaje się wprowadzać w dobry nastrój – zauważył. 300

- Nie, nie muzyka, a Elva. Przechylił głowę. - Jak to ? Dziwny pół uśmiech pojawił się na twarzy Nasuady. - Po moim uwięzieniu w Urû'baenie – po tym, co przeżyłam... i straciłam – i po zamachach na moje życie, cały świat stracił dla mnie kolory. Nie czułam się sobą, i nic, co robiłam nie mogło wyrwać mnie z mojego smutku. - Tak mi się zdawało – powiedział Eragon. - Ale nie wiedziałem co zrobić lub powiedzieć, by ci pomóc. - Nic. Nic co być zrobił lub powiedział, nie pomogłoby. Byłabym taka przez lata, gdyby nie Elva. Powiedziała mi... powiedziała mi to, co potrzebowałam usłyszeć. Tak myślę. To było wypełnienie obietnicy, którą mi złożyła, dawno temu, w zamku w Aberonie - Eragon uniósł brwi i zerknął do pokoju, gdzie Elva siedziała, haftując. Po tym, co przeszli razem, nadal nie ufał dziewczynce i obawiał się, że ona manipuluje Nasuadą z własnych egoistycznych pobudek. Poczuł dłoń Nasuady na ramieniu. - Nie martw się o mnie, Eragonie. Znam siebie zbyt dobrze, aby pozwolić jej na kontrolowanie mnie. Nawet gdyby próbowała. Galbatorixowi się nie udało; myślisz, że ona by zdołała to zrobić ? Spojrzał na nią z ponurym wyrazem twarzy. - Tak. Uśmiechnęła się znowu. - Doceniam twoją troskę, ale teraz jest ona nieuzasadniona. Pozwól mi się cieszyć dobrym nastrojem; możesz odłożyć swoje podejrzenia na później. - W porządku – ustąpił. – Cieszę się, że czujesz się lepiej. - Dziękuję. Jestem... Czy Saphira z Fírnenem szaleją jak wcześniej ? Już ich nie słyszę. - Szaleją, ale są nad nawisem teraz – poczuł ciepło na policzkach, kiedy dotknął umysłu Saphiry. - Och - Nasuada oparła swoje dłonie, jedną na drugiej, o kamienną balustradę z kolumienkami rzeźbionymi w kształcie kwitnących irysów. - Czemu chciałeś się spotkać ? Czy podjąłeś już decyzję w związku z moją propozycją ? - Tak. - Świetnie. Możemy szybko wprowadzić nasz plan. Mam już... - Zdecydowałem się nie akceptować jej. - Co ? - Nasuada spojrzała na niego z niedowierzaniem. - Dlaczego ? Komu powierzysz stanowisko ? 301

- Nie wiem - powiedział łagodnie. - To jest coś, z czym ty i Orrin musicie sobie poradzić sami. Uniosła brwi do górny. - Nawet nie pomożesz nam wybrać odpowiedniej osoby ? Oczekujesz, że uwierzę, że będziesz słuchał rozkazów od każdego oprócz mnie ? - Źle mnie zrozumiałaś – powiedział. - Nie chcę przewodzić magom i również do nich nie dołączę. Nasuada patrzyła na niego przez chwilę; podeszła do wyłożonych szkłem drzwi balkonowych i zamknęła je, aby Elva, Farica i kotołak nie mogli usłyszeć ich rozmowy. Odwracając się do niego powiedziała: - Eragonie ! Co ty sobie myślisz ? Wiesz, że musisz do nich dołączyć. Wszyscy magowie, którzy mi służą muszą to zrobić. Nie może być żadnych wyjątków. Żadnych ! Ludzie nie mogą myśleć, że mam ulubieńców. To zasieje niezgodę w szeregach magów, a tego nie chcę. Dopóki jesteś częścią mojego królestwa, musisz przestrzegać jego praw albo mój autorytet upadnie. Nie powinnam ci tego mówić, Eragonie. - Nie musisz. Jestem tego świadomy, dlatego razem z Saphirą zdecydowaliśmy, że opuścimy Alagaësię. Nasuada oparła ręce o balustradę dla podtrzymania się. Przez chwilę jednym dźwiękiem był plusk wody. - Nie rozumiem. I kolejny raz, tak jak Aryi, podał Nasuadzie określone powody dlaczego smoki, i dlaczego on i Saphira nie mogą pozostać w Alagaësi. A kiedy skończył powiedział: - Przewodzenie magom nie byłoby dla mnie dobre. Saphira i ja musimy odbudować potęgę smoków i trenować Jeźdźców, to jest najważniejsze. Nawet gdybym miał czas, nie mógłbym trenować Jeźdźców i wciąż służyć tobie – inne rasy by na to nie przystały. Mimo decyzji Aryi o zostaniu królową, Jeźdźcy muszą pozostać tak niezależni jak to tylko możliwe. Jeśli zaczniemy wybierać ulubieńców to zniszczy Alagaësię. Rozważyłbym propozycję przyjęcia tego stanowiska tylko wtedy, gdyby zjednoczyli się magowie wszystkich ras - nawet Urgali – ale to się prawdopodobnie nie wydarzy. Plus pozostałoby jeszcze pytanie co zrobić z jajami i Eldunarí. Nasuada skrzywiła się. - Nie możesz oczekiwać, że uwierzę, że z całą swoją mocą nie możesz ochronić smoków tu w Alagaësi. - Może mógłbym, ale nie możemy polegać tylko na tym, że sama magia będzie chronić smoki. Potrzebujemy materialnych barier; potrzebujemy ścian i fos, i klifów tak wysokich, że ludzie, elfy, krasnoludy lub Urgale nie dałby rady ich pokonać. Co więcej, potrzebujemy bezpieczeństwa, które tylko odległość może zagwarantować. Możemy sprawić, że dotarcie do nas może stanowić tak trudne wyzwanie, że zniechęciłoby nawet naszych najbardziej zdeterminowanych wrogów. Ale zignorujmy to na razie. Nawet jeśli mógłbym tu chronić smoki, wciąż pozostawałby problem powstrzymania ich przed polowaniami na stada – nasze, krasnoludów czy Urgali. Czy chciałabyś wyjaśniać Orikowi dlaczego jego stada Feldûnostów 302

ciągle znikają albo czy chciałabyś ugłaskiwać rozgniewanych farmerów, którym znikają zwierzęta ? … Nie, odejście jest jedynym wyjśćiem. Eragon spojrzał na fontannę. - Nawet jeśli w Alagaësi jest miejsce dla Eldunarì i jej, nie mógłbym tu zostać. - Dlaczego ? Potrząsnął głową. - Doskonale znasz odpowiedź. Stałem się zbyt potężny. Dopóki tu jestem twój autorytet – i Aryi, Orika, i Orrina – zawsze będą wątpliwe. Jeśli poproszę większość ludzi z Surdy, Teirmu i twojego królestwa dołączy do mnie. A z pomocą Eldunarì, nikt nie mógłby mnie powstrzymać, nawet Murtagh lub Arya. - Nigdy nie zwróciłbyś się przeciw nam. Nie jesteś taki. - Nie ? W czasie tych wszystkich lat, które przeżyję – a mogę żyć przez bardzo długi czas – nie ingerowałbym w sprawy krainy. - Jeśli byś to zrobił, to na pewno miałbyś powody, i jestem pewna, że wszyscy byliby ci wdzięczni za pomoc. - Bylibyście ? Nie wątpię, że wierzyłbym, że moje powody są słuszne, ale to pułapka, prawda ? Przekonanie, że wiem lepiej, ponieważ mam tę siłę do swojej dyspozycji, muszę być odpowiedzialny. - pamiętając jej słowa, powtórzył je. - Dla dobra wielu. Jeśli byłbym zły, kto by mnie powstrzymał ? Mógłbym skończyć jak Galbatorix, mimo najlepszych intencji. Moja moc zwykle sprawia, że ludzie się ze mną zgadzają. Widziałem to w czasie moich podróży przez Imperium... Gdybyś była na moim miejscu potrafiłabyś się oprzeć pokusie, wtrącania się, tylko trochę, by było lepiej. Moja obecność tutaj, zaburza stan rzeczy. Jeśli mam uniknąć stania się tym, czego nienawidzę, to muszę odejść. Nasuada uniosła podbródek. - Mogłabym ci rozkazać pozostać. - Mam nadzieję, że tego nie zrobisz. Wolałbym odejść w przyjaźni, nie w gniewie. - Więc nie posłuchasz nikogo innego, tylko siebie ? - Posłucham Saphiry i mojego sumienia, jak zawsze. Krawędź wargi Nasuady zadrżała. - Człowiek sumienia – najniebezpieczniejszy rodzaj człowieka na świecie. Po raz kolejny, dźwięki fontanny wypełniły przerwę w ich rozmowie. - Wierzysz w bogów, Eragonie ? – odezwała się po chwili Nasuada. - Których bogów ? Jest ich wielu. - Któregokolwiek z nich. Wszystkich. Wierzysz w moc większą niż twoja ? - Większą niż Saphiry ? - uśmiechnął się przepraszająco, kiedy Nasuada uniosła brwi. 303

Wybacz - pomyślał przez chwilę. - Być może istnieją. Nie wiem. Widziałem... Nie jestem pewien co wiedziałem, ale możliwe, że widziałem krasnoludzkiego boga, Gûnterę, w Trojnheimie, podczas koronacji Orika. Ale jeśli bogowie istnieją nie myślę o nich bardzo dobrze za to, że pozwolili Galbatorixowi rządzić tak długo. - Może ty jesteś boskim narzędziem do usunięcia go. Myślałeś kiedyś o tym ? - Ja? - zaśmiał się. - Przypuszczam, że tak mogło być, ale tak czy inaczej nie obchodzi ich czy żyjemy, czy nie. - Oczywiście, że nie. Czemu mieliby sobie tym zawracać głowę ? Są bogami... Czy czcisz chociaż jednego z nich ? - to pytanie wydawało się mieć szczególne znaczenie dla Nasuady. Eragon znów zamyślił się na chwilę. - Jest ich tak wielu, jak mam wiedzieć, którego wybrać ? - Dlaczego nie stworzyciela ich wszystkich, Unulukuna, który oferuje nieśmiertelność? Eragon nie mógł powstrzymać chichotu. - Dopóki nie zachoruję lub ktoś mnie nie zabije, będę żył tysiące lat lub nawet dłużej, a jeśli będę żył tak długo, nie mogę sobie wyobrazić chęci życia po śmierci. Co jakikolwiek bóg może mi zaoferować ? Z Eldunarí mam moc, z którą mogę dokonać wszystkiego. - Bogowie mogą dać nam szansę zobaczenia znów tych, których kochamy. Nie chciałbyś tego ? Zawahał się. - Chciałbym, ale nie chciałbym cierpieć przez całe wieki. To wydaje mi się bardziej przerażające niż, jak wierzą elfy, przejście pewnego dnia do pustki. Nasuada zmieszała się. - Więc nie bierzesz na siebie odpowiedzialności za nikogo innego oprócz Saphiry i siebie. - Nasuado, czy jest złą osobą ? Pokręciła głową. - Więc uwierz mi, że to, w co wierzę jest dobre. Biorę na siebie odpowiedzialność za Saphirę i Eldunarí i wszystkich Jeźdźców, którzy się pojawią, i za ciebię, Aryę, Orika, i wszystkich innych w Alagaësi. Nie potrzebuję pana, który karałby mnie za to, że nie wykonuję rozkazów tak jak powinienem. Jeśli mógłbym, przestałbym być niczym więcej niż dzieckiem, które przestrzega ojcowskich nakazów tylko dlatego, że boi się lania, a nie ponieważ jest dobre. Patrzyła na niego przez chwilę. - Dobrze, więc. Zaufam ci. Pluski fontanny po raz kolejny uwydatniły ciszę. Nad ich głowami, światło słońca ukazało pęknięcia i skazy na spodzie kamiennej półki. - A co jeśli będziemy potrzebować twojej pomocy ? - spytała. 304

- Pomogę. Nie porzucę cię, Nasuado. Powiążę jedno z luster w twoim gabinecie z moim własnym, więc zawsze będziesz w stanie skontaktować się ze mną, i to samo zrobię dla Rorana i Katriny. Jeśli będą jakieś problemy znajdę sposób aby wysłać pomoc. Mogę nie być w stanie pojawić się osobiście, ale pomogę. Skinęła głową. - Wiem, że pomożesz. - westchnęła, smutek pojawił się na jej twarzy. - Co ? - spytał. - Wszystko szło tak dobrze. Galbatorix nie żyje. Ostatni żołnierze już się osiedlili. W końcu rozwiązaliśmy problem z magami. Ty i Saphira mieliście przewodzić im i Jeźdźcom. A teraz... Nie wiem co zrobimy. - Ułoży się. Jestem pewien. Znajdziesz jakiś sposób. - Byłoby łatwiej gdybyś tu został... Czy zgodzisz się nauczyć tego, kogo wybierzemy na przywódcę magów, nazwy Pradawnej Mowie ? Eragon nie musiał nad tym myśleć, już dawno rozważył tę możliwość, ale milczał przez chwilę starając się znaleźć odpowiednie słowa. - Mógłbym, ale teraz, myślę, że moglibyśmy tego żałować. - Więc nie zrobisz tego ? Pokiwał głową. Frustracja odmalowała się na jej twarzy. - Czemu nie ? Jakie teraz masz powody ? - Nazwa jest zbyt niebezpieczna by tak po prostu ją wyjawić, Nasuado. Jeśli ambitny, ale pozbawiony skrupułów mag poznał by je, on lub ona mogliby wielkie zniszczenia. Mogliby nawet zniszczyć Pradawną Mowę. Nawet Galbatorix nie był wystarczająco szalony, aby to zrobić, ale niewprawiony, głodny mocy mag ? Kto wie co mogłoby się zdarzyć ? Teraz Arya, Murtagh i smoki są jedynymi poza mną, którzy znają jej nazwę. Lepiej, żeby to zostało tak jak jest. - A kiedy ty odejdziesz, będziemy zależni od Aryi, a możemy tego potrzebować. - Wiesz, że ona zawsze pomoże. W czymkolwiek. Martwiłbym się bardziej o Murtagha. Nasuada wydawała się nagle inna. - Nie musisz. On nas nie zdradzi. Nie teraz. - Jak uważasz. Jeśli twoim celem jest zatrzymanie czarodziejów, to nazwa Pradawnej Mowy jest tylko częścią informacji, którą lepiej jest zatrzymać. - Jeśli to naprawdę jest tak... To rozumiem. - Dziękuję. Jest jeszcze coś co powinnaś wiedzieć. Wyraz twarzy Nasuady ostrożnie się zmieniał. 305

- Tak ? Powiedział jej, zatem, o pomyśle, na który niedawno wpadł, odnośnie Urgali. Kiedy skończył, Nasuada milczała przez chwilę. Potem powiedziała : - Za dużo bierzesz na siebie. - Muszę. Nikt inny nie może... Zgadzasz się na to ? Wydaje mi się, że to jedyne rozwiązanie, aby utrzymać pokój na dłuższą metę. - Jesteś pewien, że to mądre ? - Nie całkiem, ale musimy spróbować. - Czy krasnoludy się zgadzają ? Czy to konieczne ? - Tak. To jedyny sposób. Jedyny sprawiedliwy. I to pomoże zachować równowagę między rasami. - A co jeśli się nie zgodzą ? - Jestem pewien, że się zgodzą. - Jeśli widzisz taką potrzebę. Nie potrzebujesz mojej zgody – postawiłeś sprawę jasno – ale zgadzam się, że to wydaje się konieczne. Inaczej za dwadzieścia, trzydzieści lat, będziemy musieli stawić czoła takim problemom, z jakimi musieli mierzyć się nasi przodkowie kiedy przybyli do Alagaësi. Skinął lekko głową. - Rozpocznę przygotowania. - Kiedy chcesz wyjechać ? - Kiedy Arya to zrobi. - Tak szybko ? - Nie ma powodu, aby zwlekać. Nasuada oparła się o balustradę, jej wzrok zatrzymał się poniżej fontanny. - Przyjedziesz z wizytą ? - Spróbuję, ale... Nie wydaje mi się. Kiedy Angela przepowiedziała mi przyszłość powiedziała, że nigdy tu nie wrócę. - Och. - głos Nasuady brzmiał grubo, jakby miała chrypkę. Odwróciła się bezpośrednio do niego. - Będę za tobą tęsknić. - Ja za tobą także. Zacisnęła wargi, walcząc ze łzami. Podeszła bliżej i objęła go. On także ją przytulił i stali tak przez kilka sekund. Kiedy się od siebie odsunęli się od siebie, Eragon powiedział: 306

- Nasuado, jeśli kiedyś zmęczy cię bycie królową, przyjedź do nas. Zawsze będziesz mile widziana w naszym dworze. Nie mogę sprawić, abyś była nieśmiertelna, ale mogę przedłużyć twoje życie, co ucieszy większość twoich ludzi i dni minął ci w dobrym zdrowiu. - Dziękuję. Doceniam twoją ofertę i nigdy jej nie zapomnę - jednak Eragon miał przeczucie, że nie byłaby zdolna do opuszczenia Alagaësii, nieważne jak stara by była. Jej poczucie obowiązku było zbyt silne. - Czy dasz nam swoje błogosławieństwo ? - spytał. - Oczywiście - położyła swoje dłonie na jego policzkach, pocałowała go w czoło. – Moje błogosławieństwo dla ciebie i Saphiry, aby pokój i dobry los sprzyjał wam gdziekolwiek będziecie. - I tobie także - powiedział. Trzymała swoje dłonie na jego policzkach jeszcze przez chwilę, po czym puściła go, a on otworzył szklane drzwi i wszedł do jej gabinetu, zostawiając ją samą na balkonie.

307

W

Cena krwi

czasie gdy Eragon ruszył schodami w dół, będąc w drodze do głównego wejścia budynku, natknął się na zielarkę Angelę, która siedziała ze skrzyżowanymi nogami w ciemnej wnęce drzwi. Robiła na drutach coś co wyglądało jak niebiesko-biała czapka z dziwnymi runami, ciągnącymi się wzdłuż jej dolnej granicy, których znaczenie mu umykało. Obok niej leżał Solembum, z głowa wspartą na swoich łapach, z których jedna zwisała z jej kolana. Eragon zatrzymał się zaskoczony. Nie widział jej od czasu– zajęło mu to chwilę przypomnienie sobie - od czasu, gdy widział ją krótko po zakończonej walki w Urû’baenie. Wydawało się, że oboje zniknęli niedługo potem. - Pozdrawiam – powiedziała Angela bez spoglądania w jego stronę. - Pozdrawiam – odpowiedział Eragon. – Co ty tutaj robisz? - Robię czapkę na drutach. - To widzę, ale dlaczego tutaj? - Ponieważ chciałam się z tobą zobaczyć – jej igły trzaskały o siebie z szybka regularnością, ich ruchy były zachwycające jak płomienie ognia. – Słyszałam, że ty, Saphira, jaja i Eldunarí zamierzacie opuścić Alagaësię? - Tak jak to przewidziałaś. – odparł, sfrustrowany, że była w stanie odkryć coś co powinno pozostać tajemnicą. Nie mogła podsłuchać jego ani Nasuady, jego zaklęcie to uniemożliwiło, a z tego co mu wiadomo nikt nie powiedział jej, ani Solembumowi o istnieniu jaj i Eldunarí. - Cóż, racja, ale nie przypuszczałam, że zobaczę jak odchodzisz. - Jak się dowiedziałaś? Od Aryi? - Od niej? Ha! Chciałoby się. Nie, mam swoje własne sposoby na zdobywanie informacji – przerwała swoją robótkę na drutach, spojrzała na niego i zamrugała oczami – nie żebym zamierzała się nimi z tobą dzielić. W końcu muszę zachować jakieś sekrety dla siebie. - Uhm. - Sam się uhm’aj. Jeśli zamierzasz być taki, to nie wiem po co robiłam sobie kłopot przybywając tutaj. 308

- Przepraszam, po prostu czuje się trochę… niespokojny – po chwili dodał: – Dlaczego chciałaś się ze mną zobaczyć? - Chciałam zobaczyć twoje pożegnanie i życzyć ci szczęścia w twojej podróży. - Dziękuję. - Mmh. Staraj się nie dać pochłonąć za bardzo swoim myślą, gdziekolwiek się osiedlisz. Upewnij się, że wystarczająco często wychodzisz na słońce. - Postaram się. Co z toba i Solembumem? Zostaniesz tutaj na jakiś czas żeby czuwać nad Elvą tak jak miałaś zamiar? Zielarka parsknęła w bardzo nieprzystojny damie sposób. - Zostać? Jak mam zostać skoro Nasuada zamierza szpiegować każdego władającego magią na terenie imprium? - Słyszałaś również o tym? Spojrzała na niego. - Odmawiam, zdecydowanie odmawiam. Nikt nie będzie mnie traktował jak dziecko, które coś przeskrobało. Nie, nadszedł czas abym ja i Solembum przenieśli się w jakiś bardziej przyjemny klimat, w Góry Beorskie, prawdopodobnie, lub do Du Weldenvarden. Eragon zawahał się przez chwilę, lecz potem powiedział. - Chciałabyś pójść ze mną i Saphirą? Solembum otwarł jedno swoje oko, przyjrzał mu się uważnie, a potem zamknął je ponownie. - To bardzo miłe z twojej strony… – powiedziała Angela. – …ale myślę, że odmówimy. Przynajmniej na razie. Siedzenie razem ze strzegącymi Eldunarí i szkolenie nowych Jeźdźców wydaje się nudne… chociaż powstawanie nowego pokolenia smoków z pewnością będzie ekscytujące. Ale nie, ja i Solembum jak na razie nie zamierzamy opuszczać Alagaësi. Poza tym chcę pilnować Elvy przez następne kilka lat, nawet jeśli nie mogę tego robić osobiście. - Czy nie miałaś już wystarczającego wkładu w ważne wydarzenia?

309

- Nigdy. One są esencja życia – chwyciła swoją na wpół skończoną czapkę. – Jak ci się podoba? - Jest ładna, niebieski ma śliczny odcień, ale co mówią te runy? - Raxacori… och nieważne, dla ciebie i tak nic by nie znaczyły. Bezpiecznej podróży tobie i Saphirze, Eragonie. I pamiętaj żeby uważać na skorki i dzikie chomiki. Straszliwe zwierzęta, te dzikie chomiki. Eragon uśmiechnął się wbrew sobie. - Bezpiecznej podróży tobie równiej życzę, i tobie Solembumie. Kotołak ponownie otwarł swoje oko. Podróżuj bezpiecznie, Królobójco. Eragon opuścił budynek i podążał uliczkami miasta aż znalazł dom, w którym Jeod i jego żona Helen obecnie mieszkali. Był to okazały budynek z wysokimi murami i dużym ogrodem oraz kłaniającymi się służącymi w przedpokoju. Helen wyglądała nadzwyczaj dobrze. Poprzez dostarczanie Vardenom, a teraz królestwie Nasuady, bardzo potrzebnych zapasów, królowa szybko zbudowała firmę handlową większą niż ta którą Jeod posiadał w Teirmie. Eragon znalazł Jeoda zmywającego w ramach przygotowań do wieczornego posiłku. Po odmówieniu zjedzenia z nimi posiłku spędził kilka minut na wyjaśnianiu Jeodowi tego samego co wcześniej Nasuadzie. Na początku Jeod by zaskoczony, jak również zdenerwowany, ale na końcu zgodził się, że jest to konieczne. Eragon i Saphira muszą odejść razem z innymi smokami. Podobnie jak Nasuadzie i zielarce, Eragon zaproponował Jeodowi by do niego dołączył. - To bardzo kuszące – powiedział Jeod. – ale tutaj jest moje miejsce. Mam moją pracę i po raz pierwszy od dawna Helen jest szczęśliwa. Ilirea stała się naszym domem i żadne z nas nie chce się przenosić. Eragon ze zrozumieniem skinął głową. - Ale ty… ty będziesz podróżował do miejsc gdzie udało się dotrzeć tylko niewielu, a Jeźdźcy i Smoki nigdy nie odeszły. Powiedz mi, wiesz co leży na wschodzie? Czy jest tam inne morze? - Jeśli popłyniesz wystarczająco daleko. - A przed tym? Eragon wzruszył ramionami. 310

- Pusty kraj w większej części, a przynajmniej tak mówią Eldunarí, a ja nie mam powodów by sądzić, że coś się tam zmieniło w ostatnim stuleciu. Jeod podszedł do niego i zniżył swój głos. - Odkąd odszedłeś… powiem ci coś. Pamiętasz jak powiedziałem ci o Arcaena, zakonie, który zajmował się gromadzeniem i przechowywaniem prawdziwej wiedzy o Alagaësii? Eragon przytaknął. - Powiedziałeś, że mnich Heslant do nich należał. - Tak jak i ja – Eragon wyglądał na zaskoczonego, Jeod z zakłopotaniem przeczesał ręką włosy. - Dołączyłem do niech dawno temu, gdy byłem jeszcze młody i poszukiwałem sprawy, której mógłbym się poświęcić. Dostarczałem im informacje i rękopisy przez lata, a oni w zamian mi pomogli. W każdym razie pomyślałem, że powinieneś wiedzieć. Brom był jedyną osoba której powiedziałem. - Nawet Helen nie wie? - Nawet ona… W każdym bądź razie, gdy skończę pisać historię twoją i Saphiry, a także Vardenów, wyślę je do klasztoru w Kośćcu. Będzie ona zawierać wiele nowych rozdziałów Domia abr Wyrda. Twoja historia niezostanie zapomniana, Eragonie, tyle przynajmniej mogę ci obiecać. Eragon poczuł, że ta wiedza dziwnie na niego wpływa. - Dziękuję – powiedział i uścisnął Jeodowi ramię. - I ja tobie, Eragonie Cieniobójco. Następnie, Eragon wrócił do miejsca, w którym mieszkali razem z Saphirą, Roranem i Katriną, którzy czekali by zjeść razem z nim. Podczas kolacji rozmowy toczyły się na temat Aryi i Fírnena. Eragon postanowił zaczekać z informacją o swoim wyjeździe aż do jej zakończenia, gdy ich troje i dziecko wrócili do pokoju z widokiem na dziedziniec, gdzie Saphira drzemała z Fírnenem. Tam zaczęli popijać wino i herbatę, oglądając jak słońce znika za horyzontem. Gdy minęła odpowiednia ilość czasu, Eragon poruszył nieprzyjemny temat. Tak jak się spodziewał Katrina i Roran zareagowali z przerażeniem i próbowali go przekonać by zmienił zdanie. Eragonowi zajęło prawie godzinę przedstawianie im powodów dla których musi wyjechać. 311

Musiał wyjaśnić im każdy powód swojej decyzji, gdyż odmawiali przyznać mu rację, dopóki nie odpowiedział wyczerpująco na ich wszystkie pytania. W końcu Roran powiedział. - Na bogów! Jesteś naszą jedyną rodziną, nie możesz odejść! - Muszę, wiesz to tak samo dobrze jak ja, po prostu nie chcesz tego przyznać. Roran uderzył pięścią w stół miedzy nimi, a potem wstał i podszedł do okna, mięśnie jego szczęki zacisnęły się. Dziecko zaczęło płakać i Katrina powiedziała: - Ciiicho, już – i poklepała ją po pleckach. Eragon dołączył do Rorana. - Wiem, że to nie jest coś czego chciałeś. Ja też tego nie chcę, ale nie mam wyboru. - Oczywiście, że masz wybór. Ty jako jedyny ze wszystkich ludzi masz wybór. - Ach… ale to jest to co muszę zrobić. Roran mruknął coś pod nosem i skrzyżował ręce na piersi. Za nim Katrina powiedziała: - Jeżeli wyjedziesz, nie będziesz w stanie być dziadkiem dla Ismiry. Czy ona powinna dorastać nie znając cię? - Nie – powiedział Eragon, odwracając się do niej. – Nadal będę mógł z nią rozmawiać i będę wiedział czy jest bezpieczna. Może nawet będę mógł jej czasami wysłać jakiś prezent – ukląkł i wyciągnął palec, który dziewczynka chwyciła całą dłonią, pociągając z zadziwiającą siłą. - Ale nie będzie cię tutaj. - Nie… nie będzie. – Eragon delikatnie wysunął palec z rączki Ismiry i wrócił do czuwania przy boku Rorana. – Tak jak powiedziałem, możecie do mnie dołączyć. Mięśnie szczęki Rorana poruszyły się. - I oddać Dolinę Palancar? - potrząsnął głową. – Horst i inni są już przygotowani do powrotu. Odbudujemy Carvahall, jako najpiękniejsze miasto w całym Kośćcu. Mógłbyś pomóc, byłoby jak kiedyś. - Chciałbym.

312

Poniżej, Saphira wydała z siebie gardłowy bulgot i pieszczotliwie szturchnęła Fírnena w szyję. Zielony smok przytulił się do niej bardziej. Niskim głosem, Roran powiedział: - Czy nie ma innego sposobu, Eragonie? - Nie, żadnego który udałoby się wymyślić mi bądź Saphirze. - Niech że! To nie w porządku. Nie powinieneś żyć samotnie w dziczy. - Nie będę zupełnie sam. Blödhgarm i kilka innych elfów pojedzie z nami. Roran wykonał niecierpliwy gest. - Wiesz o co mi chodzi – przygryzł wargę i oparł ręce na krawędzi kamiennego okna. Eragon widział jego napięte ścięgna na silnie umięśnionych przedramionach. Wtedy Roran spojrzał na niego i powiedział: - Co zamierzasz zrobić kiedy dotrzesz na miejsce, gdziekolwiek to będzie? - Znajdę jakieś wzgórze lub urwisko i wybuduje na jego szczycie siedzibę, wystarczająco dużą by pomieścić wszystkie smoki i zapewnić im bezpieczeństwo. A Ty? Co zrobisz gdy już odbudujesz wioskę? Lekki uśmieszek pojawił się na twarzy Rorana. - Coś podobnego. Z danin zbieranych w dolinie planuję wybudować zamek na szczycie wzgórza, o którym zawsze rozmawialiśmy. Nie jakiś wielki, nie myśl sobie, tylko trochę kamienia na ściany, wystarczająco by trzymać z daleka każdego Urgala, który chciałby przeprowadzić atak. To prawdopodobnie zajmie kilka lat, ale wtedy będziemy mieć odpowiednie środki by się bronić, nie jak wtedy gdy Ra’racowie przybyli razem z żołnierzami. – Rzucił spojrzenie w stronę Eragona – Zrobimy również pokój dla smoka. - Mógłbyś zrobić pokój dla dwóch smoków? – Eragon wskazał na Saphirę i Fírnena. - Może nie… Jak Saphira się czuje wiedząc, że musi go opuścić? - Nie podoba jej się to, ale wie, że to konieczne. - Mhm.

313

Bursztynowe światło zachodzącego słońca, odbijało się od twarzy Rorana, nieco zaskakując Eragona. Widział początki linii i zmarszczek na czole kuzyna, jak i wokół jego oczu. Znalazł oznaki starzenia się. Jak szybko życie przemija? Katrina położyła Ismirę w kołysce. Nastepnie dołączyła do nich przy oknie i położyła dłoń na ramieniu Eragona. - Będziemy za Tobą tęsknić, Eragonie. - A ja za wami – powiedział, dotykając jej dłoni. – Nie musimy się jeszcze rzegnać. Chciałbym żeby wasza trójka wyruszyła ze mną do Ellesméry. Myślę, że spodoba wam się to miejsce, a my będziemy mogli spędzić razem kilka dni. Roran obrócił głowę w stronę Eragona. - Nie możemy przebyć drogi do Du Weldenvarden z Ismirą. Ona jest za młoda. Powrót do Doliny Palancar będzie wystarczająco trudny. Podróż do Ellesméry jest wykluczona. - Nawet podróżując na grzbiecie smoka? – Eragona rozbawiły ich zaskoczone miny. – Arya i Fírnen zgodzą się was ponieść do Ellesméry ,zanim ja i Saphira nie zabierzemy smoczych jaj z miejsca gdzie są one ukryte. - Ile czasu może zając podróż do Ellesméry? – spytał Roran marszcząc brwi. - Jakiś tydzień. Arya nalega, żeby po drodze odwiedzić króla Orika w Tronjheime. Podczas podróży będziecie bezpieczni. Ismira nie będzie w niebezpieczeństwie. Katrina spojrzała na Rorana, a on na nią, i powiedziała: - Byłoby miło zobaczyć jak Eragon wyrusza w drogę, a ja słyszałam jak piękne są miasta elfów… - Jesteś pewna, że chcesz tam lecieć? – spytał Roran. Przytaknęła. - Tak długo jak będziesz tam z nami. Roran milczał przez chwilę, a potem powiedział: - Dobrze, przypuszczam, że Horst i inni mogą wyruszyć w drogę bez nas. – uśmiech pojawił się pod jego brodą, gdy zachichotał. – Nigdy nie sądziłem, że zobaczę góry Beorskie, albo, że zobaczę jedno z elfich miast, ale dlaczego nie? Może minąć wiele czasu zanim będziemy mieć taką szansę. 314

- Dobrze, w takim razie to postanowione – powiedziała Katrina rozpromieniona. – Pojedziemy do Du Weldenvarden. - Jak stamtąd wrócimy? – spytał Roran. - Na Fírnenie. – odpowiedział Eragon. – Albo, jestem pewien, że Arya zapewni wam eskortę do Doliny Palancar jeśli wolicie podróżować konno. Roran się skrzywił. - Nie, nie konno. Jeśli nie będę musiał nigdy w życiu podróżować konno, nie stanie się to zbyt szybko. - Jak to? Zgaduję więc, że nie będziesz więcej potrzebował Śnieżnego Płomienia? – powiedział Eragon ironicznie, przywołując imię ogiera, którego podarował Roranowi. - Wiesz o co mi chodzi. Cieszę się, że mam Śnieżnego Płomienia, nawet jeśli nie będę go potrzebował przez jakiś czas. - Mm-hmm. Stali tak jeszcze przy oknie przez mniej więcej godzinę, zanim niebo zaczęło robić się fioletowe, a następnie czarne, a następnie pojawiły się na nim gwiazdy, planując ich podróż i dyskutując o tym co Eragon i Saphira powinni zabrać w swoją podróż, gdy już opuszczą Du Weldenvarden i wypłyną do kraju poza nią. Za nimi Ismira spała spokojnie w swojej kołysce, jej rączki zacisnęły się w piąstki pod brudką. Wczesnym rankiem, następnego dnia Eragon użył srebrnego lustra w swoim pokoju, żeby skontaktować się z Orikiem w Tronjheimie. Musiał zaczekać kilka minut, lecz w końcu twarz Orika pojawiła się przed nim, krasnolud miał grzebień z kości słoniowej w swojej splątanej brodzie. - Eragon! – Orik krzyknął zachwycony. – Co u ciebie? Minęło zbyt wiele czasu odkąd rozmawialiśmy po raz ostatni. Czując się trochę winny, Eragon się zgodził. Następnie powiedział Orikowi jaką podjął decyzję i wyjaśnił jej powody. Orik zaprzestał czesania i słuchał bez przerywania, przez cały czas będąc bardzo poważnym. Gdy Eragon skończył, Orik rzekł: - Będę smutny widząc jak odchodzisz, ale zgadzam się, to jest to co musisz zrobić. Sam o tym myślałem, martwiłem się gdzie mogą zamieszkać smoki, lecz zachowałem swoje rozwarzania dla siebie. Smoki mają takie samo prawo do dzielenia tej ziemi jak my, nawet jeśli nam się

315

gdy zjadają nasze Feldûnosty i podpalają nasze wioski. Tak czy inaczej, umieszczenie ich gdzie indziej, będzie najlepszym wyjściem. - Cieszę się, że się zgadzasz. – powiedział Eragon. Rozmawiał z Orikiem o swoim pomyśle odnośnie Urgali, a potem o zaangażowaniu krasnoludów. Tym razem Orik zadał wiele pytań i Eragon widział, że ma co do tego wiele wątpliwości. Po długim milczeniu, kiedy Orik patrzył w dół, na swoją brodę, powiedział: - Gdybyś zapytał o to któregokolwiek krasnoludzkiego króla wcześniej, mogliby odpowiedzieć nie. Gdybyś spytał mnie przed najazdem na Imperium, również powiedziałbym nie. Jednak teraz po tym jak walczyłem u boku Urgali i po tym co widziałem, po tym jak bezsilni byliśmy w starciu z Murtghiem i Cierniem oraz z Galbatorixem i tym potworem Shruikanem… Teraz moje uczucia nie są już takie same. – Spojrzał w górę przez krzaczaste brwi, wprost na Eragona. – To może kosztować mnie moją koronę, ale w imieniu wszystkich knurlan, zgadzam się. Dla ich własnego dobra, nawet jeśli nie zdają sobie z tego sprawy. Eragon poczuł się dumny z tego, że Orik jest jego przybranym bratem. - Dziękuję – powiedział. Orik odchrząknął. - Moi ludzi nigdy tego nie żądali, ale jestem za to wdzięczny. Kiedy będziemy wiedzieć? - Za kilka dni, najdalej za tydzień. - Czy poczujemy cokolwiek? - Być może. Spytam Aryi. Tak czy inaczej, skontaktuje się z tobą zanim to się stanie. - Dobrze. Zatem porozmawiamy później. Bezpiecznej podróży i dźwięków kamienia, Eragonie. - Niech Helzvog czuwa nad tobą. *** Nadszedł dzień ich odlotu z Ilirei. To było prywatne pożegnanie, pozbawione fanfar, za co Eragon był wdzięczny. Nasuada, Jörmundur, Jeod i Elva spotkali się z nimi za południową bramą miasta, gdzie Saphira i Fírnen usiedli obok siebie, przepychając się wzajemnie, dopóki Eragon i Arya nie założyli im ich siodeł. Roran i Katrina dołączyli do nich kilka minut później. Katrina niosła 316

Ismirę owiniętą w koc, a Roran dwa worki pełne kocy, jedzenia i innych rzeczy, które mogli potrzebować. Roran podał swoje worki Aryi, a ona przywiązała je do siodła Fírnena. Wtedy Eragon i Saphira wypowiedzieli swe ostatnie pożegnania, co było trudniejsze dla Eragona niż dla Saphiry. Jego tylko jego oczy były pełne łez, jednak oboje, Nasuada i Jeod zapłakali, gdy go uściskali i zaproponowali mu i Saphirze swoje dobre życzenia. Nasuada pożegnała się również z Roranem i podziękowała mu za pomoc, której jej udzielił w walce z Imperium. Gdy w końcu Eragon, Arya, Roran i Katrina byli gotowi by dosiąść smoków, gdy jakaś kobieta krzyknęła: - Zatrzymajcie się! Eragon zatrzymał się wpół kroku, będąc już jedną nogą na prawej nodze Saphiry i obejrzał się by zobaczyć Brigit kroczącą w ich kierunku od strony bram miasta, za nią ciągnęły się fałdy szarej spódnicy oraz jej syn, Nolfavrell, krocząc za nią z bezradnym wyrazem twarzy. W jednej ręce Brigit trzymała wyszczerbiony miecz, a w drugiej okrągłą, drewnianą tarczę. Eragon poczuł ucisk w żołądku. Strażnicy Nasuady przesunęli się, by przeszkodzić tej dwójce, ale wtedy Roran krzyknął: - Przepuśćcie ich! Nasuada dała znak strażnikom by odsunęli się na bok. Nie zwalniając Brigit podeszła do Rorana. - Brigit, proszę nie – powiedziała Katrina, ale starsza kobieta zignorowała ją. Arya obserwowała je nie wyrażając żadnych emocji z ręką na swoim mieczu. - Młotoręki. Zawsze mówiłam, że odbiorę swoją rekompensatę za śmierć mojego męża, a teraz przychodzę by to załatwić, do czego mam prawo. Będziesz ze mną walczyć czy też zapłacisz swój dług? Eragon podszedł i stanął obok Rorana. - Brigit, dlaczego to robisz? Dlaczego teraz? Czy nie możesz mu wybaczyć i puścić dawne winy w zapomnienie? 317

Chcesz żebym ją zjadła? - zapytała Saphira. Jeszcze nie. Brigit zignorowała go i trzymała swój wzrok utkwiony w Roranie. - Mamo – powiedział Nolfavrell, ciągnąc ją za rękaw, lecz ona nie zareagowała w żaden sposób na jego prośbę. Nasuada dołączyła do nich. - Znam cię – powiedziała zwracając się do Brigit. – Walczyłaś razem z mężczyznami w czasie wojny. - Tak, Wasza Wysokość. - Jaką sprawę masz do Rorana? Udowodnił on podczas wojny, że jest dobrym i wartościowym wojownikiem i to więcej niż jeden raz, a ja byłabym bardzo niezadowolona gdybym miała go stracić. - On i jego rodzina są odpowiedzialni za to, że żołnierze zabili mojego męża. – spojrzała szybko na Nasuadę. – Ra’zacowie zjedli go Wasza Wysokość. Zjedli go i wyssali szpik z jego kości. Nie mogę im tego wybaczyć i żądam mojej rekompensaty. - To nie była wina Rorana – powiedziała Nasuada. – To niemądre i zabraniam tego. - Nie jest – powiedział Eragon, choć była to myśl, której nienawidził. – Poprzez nasze zasady, ona ma prawo domagać się ceny krwi od każdego, kto był odpowiedzialny za smierć Quimby’ego. - Ale to nie była wina Rorana! – zawołała Katrina. - Była – powiedział Roran niskim głosem. – Mogłem wrócić i oddać się w ręce żołnierzy, mogłem sprawić by odjechali, albo mogłem ich zaatakować, ale tego nie zrobiłem. Wybrałem ukrywanie się, a w rezultacie Qiumby zmarł – rzucił okiem na Nasuadę. – To sprawa, którą musimy rozstrzygnąć między sobą, Wasza Wysokość. To sprawa honoru, podobnie jak twoja próba długich mieczy dla ciebie. Nasuada zmarszczyła brwi i spojrzała na Eragona. On przytaknął, więc z niechęcią się wycofała. - Więc jak będzie, Młotoręki? – spytała Brigit.

318

- Eragon i ja zabiliśmy Ra’zaców na Helgrindzie – powiedział Roran. – Czy to nie wystarczy? Brigit potrzasnęła głową, jej determinacja nigdy nie osłabła. - Nie. Roran zaniemówił na chwilę, mięśnie na jego karku napięły się. - Czy tego naprawdę chcesz, Brigit? - Tak. - Więc spłacę mój dług. Gdy Roran mówił, Katrina zaczęła zawodzić, weszła między ich, rozdzielając i trzymała na odległość swoich wyciągniętych ramion. - Nie pozwolę ci! Nie teraz! Nie po wszystkim przez co przeszliśmy! Twarz Brigit przypominała kamień, nie zamierzała się wycofać. Podobnie Roran nie wyrażał żadnych emocji, podniósł Katrinę jakby nic nie ważyła, odstawił na bok. - Trzymaj ją dobrze? - powiedział do Eragona zimnym głosem. - Roranie… Kuzyn spojrzał na niego twardo, a potem odwrócił się do Brigit. Eragon trzymał Katrinę za ramiona, żeby powstrzymać ją od walki zamiast Rorana. Wymienił też bezsilne spojrzenie z Aryą. Spojrzała w stronę swojego miecza, lecz on potrząsnął głową. - Puszczaj mnie! Puszczaj! – krzyknęła Katrina. W jej ramionach dziecko zaczęło płakać. Nie spuszczając wzroku z kobiety naprzeciw siebie, Roran odpiął swój pas i upuścił go na ziemię, razem ze swoim sztyletem i młotem, który jeden z Vardenów znalazł na ulicach Ilirei niedługo po śmierci Galbatorixa. Następnie Roran rozwiązał przód swojej tuniki i obnażył włosy pokrywające jego klatkę piersiową. - Eragonie usuń moje zaklęcia – powiedział. - Ja… - Usuń je! 319

- Roranie nie! – krzyknęła Katrina. – Broń się. On oszalał - pomyślał Eragon, lecz nie śmiał się sprzeciwiać. Jeżeli zatrzyma Brigit, ośmieszy Rorana i ludzie z Doliny Palancar stracą do niego szacunek. A jak wiedział Eragon, Roran wolałby umrzeć niż do tego dopuścić. Tak czy inaczej Eragon nie zamierzał pozwolić Brigit zabić Rorana. Niech odbierze swoją zapłatę, ale nie więcej. Mówiąc cicho w pradawnej mowie, tak by nikt nie mógł usłyszeć jakich słów użył, zrobił to czego oczekiwał od niego Roran, ale również umieścił na nim trzy nowe zaklęcia, jedno chroniące kości jego karku przed przecięciem, jedno by chronić jego czaszkę przed pęknięciem i jedno by chronić jego organy. Wszystko inne Eragon mógł uleczyć gdyby zaszła taka potrzeba, tak długo jak Brigit nie zacznie odcinać mu koniczyn. - Zrobione – powiedział. Roran skinął głową i powiedział do Brigit. - Weź swoją zapłatę i niech to zakończy nasz spór. - Nie będziesz ze mną walczył? - Nie. Brigit przyglądała mu się przez chwilę, następnie rzuciła swoją tarcze na ziemię, przeszła kilka kroków, które dzieliło ją od Rorana i umieściła swój miecz w jego piersi. Głosem, który tylko Roran mógł usłyszeć (myśląc bowiem, że Eragon i Arya dysponują takimi samymi zdolnościami jak ludzie), powiedziała: - Kochałam Quimby’ego. On był moim życiem i umarł przez ciebie. - Przepraszam – wyszeptał Roran. - Brigit – dodała Katrina – Proszę… Nikt się nie poruszył, nawet smoki. Eragon uświadomił sobie, że wstrzymuje oddech. Czkawkowy płacz dziecka był najgłośniejszym dźwiękiem. Nastepnie Brigit wyjęła miecz z piersi Rorana. Sięgnęła w dół, żeby sięgnąć jego lewą rękę i przecięła ją mieczem, Roran skrzywił się, ale nie cofnął dłoni. Szkarłatna linia krwi pojawiła się na jego skórze. Krew spłynęła z jego dłoni i zaczęła kapać na ubitą ziemię, gdzie zostawiła ciemne ślady w brudzie.

320

Brigit przestała przeciągać mieczem po jego dłoni, lecz zostawiła go na chwilę nieruchomo w dłoni Rorana. Następnie odsunęła się i opuściła szkarłatne ostrze. Roran zamknął palce wokół zranionej dłoni, krew przepływała między nimi, a następnie przycisnął swoją rękę do biodra. - Odebrałam swoją cenę – powiedziała Brigit. – Nasze rachunki zostały wyrównane. Następnie odwróciła się, wzięła swoją tarczę i ruszyła z powrotem do miasta z Nolfavrellem deptającym jej po piętach. Eragon wypuścił Katrinę, a ona rzuciła się na niego. - Ty głupcze – powiedziała gorzkim głosem. – Ty uparty, nieugięty głupcze. Pokaż, niech zobaczę. - To był jedyny sposób – powiedział Roran jakby z daleka. Katrina zmarszczyła brwi, twarz jej stężała i napięła się, gdy zbadała cięcie na ręce. - Eragonie powinieneś to wyleczyć. - Nie – powiedział Roran z nagłą ostrością. Zamknął znowu rękę. – Nie, to jedna blizna, którą zatrzymam – rozejrzał się dookoła. – Czy jest tu jakaś taśma tkaniny, którą mogę użyć jako bandaża? Po chwili zamieszania, Nasuada wskazała na jednego ze swoich strażników i powiedziała. - Odetnij dolną część swojej tuniki i daj mu. - Zaczekaj – powiedział Eragon, gdy Roran zaczął zawijać bandaż wokół swojej dłoni. – Nie uleczę tego, ale pozwól mi rzucić zaklęcie, które uchroni cię przed infekcją, dobrze? Roran zawahał się. Potem skinął głową i wyciągnął rękę w stronę Eragona. Rzucenie zaklęcia zajęło Eragonowi kilka sekund. - Proszę – powiedział – teraz nie zzielenieje, ani nie zrobi się fioletowe, ani nie będzie puchnąć jak wielkie świńskie pęcherze moczowe. Roran chrząknął, a Katrina powiedziała. - Dziękuję Eragonie.

321

- Czy teraz możemy już odejść? – spytała Arya. Cała piątka wspięła się na smoki, Arya pomogła Roranowi i Katrinie zabezpieczyć się w siodle z tyłu Fírnena, które zostało zmodyfikowane, poprzez pasy i pętle aby utrzymać dodatkowych pasażerów. Kiedy już wszyscy siedzieli wygodnie i bezpiecznie na grzbiecie zielonego smoka, Arya podniosła rękę. - Żegnaj Nasuado! Żegnajcie Eragonie i Saphiro! Będziemy na was czekać w Ellesmérze! Żegnajcie! Powiedział Fírnen swoim głębokim głosem. Rozpostarł skrzydła i skoczył w niebo, machał nimi szybko by unieść ciężar czterech ludzi na jego grzbiecie, wspomagany przez siłę dwóch Eldunarí, które Arya zabrała ze sobą. Saphira ryknęła za nim, a Fírnen odpowiadał potężnym rykiem dopóki nie zniknął na drodze wiodącej na południowy wschód w kierunku odległych gór Beaorskich. Eragon odwrócił się w siodle i pomachał do Nasuady, Elvy, Jörmundura i Jeoda. Oni machali mu w odpowiedzi, a Jörmundur krzyknął. - Najlepszego dla was obojga! - Do widzenia – płakała Elva - Do widzenia – krzyknęła Nasuada – Bądźcie bezpieczni! Eragon skłonił się w odpowiedzi i odwrócił do nich plecami, nie mogąc dłużej znieść tego widoku. Saphira przykucnęła pod nim i rzuciła się w powietrze, postawili pierwszy krok, swej bardzo długiej podróży. Saphira krążyła nabierając wysokości. Poniżej Eragon widział Nasuadę i innych stojących razem przy murach miasta. Elva trzymała przed sobą małe białe chusteczki, które powiewały w podmuchach wiatru wywoływanych przez skrzydła Saphiry.

322

Z

Obietnice nowe i stare

Ilirei, Saphira poleciała do pobliskiej posesji, gdzie Blödhgarm i elfy pod jego dowództwem przygotowywały Eldunari do transportu. Elfy wyruszą na północ, zabierając Eldunari do Du Weldenvarden, a stamtąd poprzez rozległy las do elfiego miasta Sílthrim, które znajduje się nad brzegiem jeziora Ardwen. Tam elfy zaczekają na Eragona i Saphirę, aż wrócą z Vroengardu. Natępnie wraz z nimi rozpoczną podróż poprzez Alagaësi po rzece Gaena i popłyną na wschód poprzez las i na równiny poza nim. Wszyscy z nich udadzą się w ta podróż poza Laufinem i Uthinarë, którzy wybrali pozostanie w Du Weldenvarden. Decyzja elfów o towarzyszeniu Eragonowi zaskoczyła go, ale był za to wdzięczny. Jak powiedział Blödhgarm: - Nie możemy porzucić Eldunari, potrzebują naszej pomocy. Podobnie nowa linia smoków gdy się już wyklują ze swoich jaj. Eragon i Saphira spędzili pół godziny dyskutując o tym jak bezpiecznie Blödhgarm przetransportuje Eldunari. Następnie zabrał kilka z nich – Glaedra, Umarotha i kilka innych starszych smoków – ponieważ z Saphirą będą potrzebować ich siły w podróży do Vroengardu. Po pożegnaniu się z elfami, Saphira i Eragon ruszyli na północny-zachód, Saphira uderzała skrzydłami w niespiesznym tempie w porównaniu z ich pierwszą wyprawą do Vroengardu. Kiedy tak lecieli smutek spadł na Eragona i przez jakiś czas był przygnębiony i użalał się nad sobą. Saphira tez była smutna z powodu rozstania z Fírnenem, lecz dzień był jasny, a wiatry spokojne, a w ich duszach wkrótce nastał spokój. Nadal lekkie poczucie straty zabarwiało wszystko co widział Eragon, gdy spojrzał w dół na ziemię, uświadomił sobie, że prawdopodobnie nigdy nie zobaczy jej ponownie. Wiele mil ponad zielonymi milami leciała Saphira, a jej cień przerażał ptaki i zwierzęta poniżej. Gdy zapadła noc, nie kontynuowali swej podróży, lecz zatrzymali się i rozbili obóz nad strumykiem, który leżał na dni płytkiego wąwozu. Eragon usiadł i obserwował gwiazdy przemieszczające się nad nimi i rozmawiał o wszystkim co się wydarzyło i o tym co może się wydarzyć. Pod koniec następnego dnia dotarli do Urgalskiej wioski, która leżała w pobliżu jeziora Fläm, gdzie Eragon wiedział, że znajda Nar Garzhvoga i Herndall, radę matek, która rządziła ich ludźmi.

323

Mimo protestów Eragona, Urgale nalegały by wyprawić wielką ucztę dla niego i Saphiry, więc spędził wieczór w towarzystwie Garzhvoga i jego byków. Urgale robiły wino z owoców i kory drzew, a Eragon doszedł do wniosku, że było mocniejsze niż nawet najmocniejszy miód krasnoludzki. Saphirze smakowało bardziej niż jemu, wydawało mu się że smakuje jak zepsute wiśnie, leczy wypił by zadowolić swoich gospodarzy. Wiele Urgalskich kobiet podchodziło do niego i Saphiry, chcąc ich poznać, tak jak i kilka z nich cieszyły się walcząc w bitwach z Imperium. Były one nieco niższe niż ich mężczyźni, ale i tak wysokie, ich rogi były krótsze i delikatniejsze, choć nadal ogromne. Co do Urgalskich dzieci, te młodsze, bezrogie, były zaskakująco podobne do ludzi, mimo innego koloru skóry i oczu. Było oczywiste, że niektóre dzieci to Kulle, nawet ci młodsi, górowali nad swoimi rówieśnikami, a czasem i rodzicami. O ile Eragon mógł stwierdzić, nie było zasady, która by mówiła, który rodzić urodzi Kulla, a który nie. Rodzice, którzy byli Kullami, wydawali na świat potomstwo normalnego wzrostu, równie często co gigantów jak oni sami. Wszyscy tego wieczoru, również Eragon i Saphira bawili się wraz z Garzhvogiem, a Eragon rozmarzył się słuchając ich opowieści o zwycięstwie Nar Tulkhqa pod Stavarosk, jak powiedział mu Garzhvog, Eragon sam nie potrafił zrozumieć nic z języka Urgali, w porównaniu z nim język krasnoludów wydawał się brzmieć słodko jak miodowe wino. Rankiem, Eragon odkrył na swoim ciele wiele siniaków, wynik przyjaznych uderzeń, które otrzymał od Kulla podczas ucztowania. Jego głowa i ciało pulsowały bólem, gdy on i Saphira wraz z Garzhvogiem poszli porozmawiać z Herndall. Dwanaście dam Trybynało stanowiło prawo w okrągłych chatach, wypełnionych palonego jałowca i cedru. Drzwi z wykliny ledwo wystarczyły by zmieściła się w nich głowa Saphiry, a jej łuski rzucały niebieskie odblaski w mrocznym wnętrzu. Damy były bardzo stare, niektóre ślepe i bezzębne. Nosiły wzorzyste szaty, zrobione z węzłów, podobnie jak taśmy, które wisiały na zewnątrz budynków, na których widniały herby poszczególnych klanów ich mieszkańców. Każda z Herndall trzymała w dłoni kij rzeźbiony we wzory, których znaczenia Eragon nie potrafił odszyfrować, lecz wiedział, że nie są bez znaczenia. Z pomocą Garzhvoga, który tłumaczył, Eragon wyjaśnił im pierwszą część swojego planu, który miał na celu zapobiec przyszłym konfliktom między Urgalami i innymi rasami , który zawierał organizowanie turnieju co kilka lat, w którym sprawdzano by siłę, szybkość i zwinność zawodników. W nich młodzi Urgale będą w stanie wywalczyć sobie chwałę, niezbędną do zyskania partnerki i pozycji w swoim społeczeństwie. Turniej, jak zaproponował Eragon byłby organizowany dla wszystkich ras, które dzięki temu będą się mogły sprawdzić w walce z Urgalami, które dawniej były ich wrogami.

324

- Król Orrin i Królowa Nasuada już się na to zgodzili – powiedział Eragon. – Jak również Arya, która jest teraz królową elfów rozważa to. Wierzę jednak, że zgodzi się by i jej lud przystąpił do turnieju. Herndall rozmawiały między sobą przez kilka minut, a następnie najstarsza z nich, siwowłosa, z prawie startymi rogami przemówiła. Garzhvog przetłumaczył: - To dobry pomysł, Ognistymieczu. Musimy omówić z naszymi klanami najlepszy moment na zorganizowanie tego turnieju, ale to zrobimy. Zadowolony Eragon skłonił się i podziękował im. Inna z dam przemówiła wtedy. - Podoba nam się to, Ognistymieczu, ale nie sądzę by mogło to powstrzymać przeszłe wojny między naszymi rasami. Płynie w naszych żyłach zbyt gorąca krew, a turniej nie wystarczy by ją ostudzić. Myślisz, że to samo nie dotyczy smoków? – spytała Saphira. - Nie kwestionujemy gorącokrwistości twojej rasy, Ognistyjęzyku. – powiedziała jedna z matek. - Wiemy, że w waszych żyłach płynie gorętsza krew niż u innych ras. – powiedział Eragon. – Dlatego mam inny pomysł. Harndall słuchały w ciszy, gdy wyjaśniał im na czym polega ów pomysł. Garzhvogowi niełatwo było tłumaczyć i wypowiadał zdania cichym głosem. Kiedy Eragon skończył, Herndall nic nie mówiły przez kilka minut, a Eragon zaczął czuć się nieswojo pod nieruchomymi spojrzeniami tych z nich, które nadal widziały. Wtedy Urgalka po prawej stronie potrząsnęła swoim kijem i kilka kamiennych kręgów zabrzęczało głośno w zadymionej chacie. Przemówiła powoli, a jej słowa były ciężkie i dźwięczne, jakby jej język był opuchnięty. - Mógłbyś to dla nas zrobić, Ognistymieczu? - Mógłbym – powiedział Eragon, kłaniając się ponownie. - Jeśli to zrobicie, Ognistymieczu, Ognistyjęzyku, staniecie się największymi przyjacielami naszej Urgralgra jakich kiedykolwiek mieliśmy, a my nigdy nie zapomnimy waszych imion. Będziemy wychwalać je w każdej z naszych thulqna, rzeźbić w filarach naszych domów, oraz uczyć ich nasze następne pokolenia, gdy wyrosną im rogi. - Więc zgadzacie się? – spytał Eragon.

325

- Tak. Garzhvog zrobił pauzę i mówiąc we własnym imieniu, jak domyślił się Eragon, powiedział: - Ognistymieczu czy wiesz ile to znaczy dla moich ludzi? Zawsze będziemy mieć wobec ciebie dług wdzięczności. - Nie jesteście mi nic winni – powiedział Eragon. – Chcę tylko uchronić nasze rasy przed przyszłymi wojnami. Rozmawiał jeszcze z Herndall przez chwilę, omawiając szczegóły swego planu. Następnie on i Saphira pożegnali się z nimi i wyruszyli w swa dalsza podróż do Vroengardu. W drodze, gdy zostawili w dole ociosane chaty urgali za sobą, Saphira powiedziała Będą dobrymi Jeźdźcami. - Mam nadzieję, że masz racje. Reszta ich lotu do Vroengardu przebiegła bez powikłań. Nie napotkali żadnych burz nad morzem, tylko chmury, które były miękkie i delikatne i nie stanowiły dla nich żadnego niebezpieczeństwa, oraz mewy, z którymi dzielili niebo. Saphira wylądowała we Vroengardzie w tym samym miejscu, gdzie podczas poprzedniej wizyty obozowali, w na wpół zrujnowanych gniazdach. Tam zaczekała na Eragona, który udał się do lasu i błąkając się wśród ciemności i drzew porośniętych roślinnością, aż znalazł cienie-ptaki, które spotkał poprzednio, a potem pod wśród mchu zagnieżdżone podskakujące, obleczone śluzem robaki, które jak powiedziała mu Nasuada, Galbatorix nazywał pełzającymi larwami. Używając imiona imion, Eragon nadał im imiona w pradawnej mowie. Ptaki-cienie nazwał sundavrblaka, a robale grubsíllgrathr. Drugie z imion rozbawiło go, ponieważ w prostym tłumaczeniu oznaczało „zły głód”. Usatysfakcjonowany Eragon wrócił do Saphiry i wraz z nią spędził noc odpoczywając i rozmawiając z Glaedrem i innymi Eldunari. O świcie udali się pod Skałę Kuthian. Wymówili swoje prawdziwe imiona, otwierając drzwi w omszałej iglicy i Eragon, Saphira oraz Eldunari weszli do krypty znajdującej się poniżej. W głęboko położonej jaskini, leżącej obok wytopionego w skale jeziora, pod korzeniami Góry Erolas, opiekun jaj, Cuaroc pomagał im umieścić każde z jaj w osobnej szkatule. Potem ich stos ułożyli pośrodku jaskini wraz z pięcioma Eldunari, które pozostały w jaskini aby chronić jaja.

326

Z pomocą Umarotha, Eragon rzucił to samo zaklęcie, którego użył ostatnim razem i umieścił jaja i serca serc w niewidocznej kieszeni, która wisiała za Saphirą, gdzie ani ona, ani on nie mogli jej dotknąć. Cuaroc towarzyszył im gdy wychodzili ze skarbca. Metalowe stopy człowieka o smoczej głowie dźwięczały głośno stukając o podłogę tunelu, gdy razem wspinali się na powierzchnię. Gdy wydostali się na powierzchnię, Saphira chwyciła Cuaroca w szpony, ponieważ był zbyt duży i ciężki by usiąść wygodnie na jej grzbiecie i wzleciała nad okrągłą dolinę, leżącą w sercu Vroengardu. Sapihira leciała poprzez ciemne i błyszczące morze. Następnie poprzez Kościec, o zlodowaciałych i ośnieżonych szczytach oraz dolinach między nimi przypominającymi ciemne cienie rzek. Potem poprzez Dolinę Palancar, tak, że Eragon i ona mogli po raz ostatni popatrzeć na krainę ich dzieciństwa, choć tylko z wysoka, nad Zatokę Fundor, którą pokrywały linie skłębionej piany fal, jak wiele otaczających ich gór. Ceunon, o stromych, wielowarstwowych dachach z rzeźbami smoczych głów, był następnym punktem orientacyjnym, który odnotowali lecąc ku krawędzi pradawnej puszczy Du Weldenvarden pełnej wysokich i silnych sosen. Noce spędzali obozując przy strumieniach i stawach, z uwagi na ognie odbijające się od polerowanego, metalowego ciała Cuaroca, podczas gdy żaby i owady śpiewały na ich temat. W oddali często słyszeli wycie i odgłosy polowań wilków. Gdy już znaleźli się w Du Weldenvarden, Saphira leciała godzinę w kierunku stolicy elfów, po czym ich zaklęcia zatrzymały ich przed przekroczeniem magicznej granicy. Wylądowali więc i przeszli ją pieszo, krocząc z Cuarociem u boku i ponownie wzbili się w powietrze. Mila za milą sosny przesuwały się pod nimi, z małymi wyjątkami grupek drzew liściastych takich jak dęby, wiązy, topole i wierzby płaczące, które często pokrywały ziemię w pobliżu wód poniżej. Poprzez góry, których nazwy Eragon nie mógł sobie przypomnieć i effie miasto Osilon i niekończące się morze sosen, z których każda była wyjątkowa i prawie identyczna jak jej bracia. W końcu, późnym popołudniem, gdy zarówno słońce jak i księżyc wisiały nisko nad horyzontem, Saphira dotarła do Ellesméry i zanurkowała w dół pośród żyjących budynków elfów, jednego z ich największych i najbardziej dumnych miast. Arya i Fírnen czekali na nich wraz z Roranem i Katriną. Gdy Saphira się do nich zbliżyła Fírnen wzniósł i rozpostarł skrzydła, wydając ryk radości, który spłoszył ptaki znajdujących się w obrębie mili od nich. Saphira odpowiedziała tym samym, następnie wylądowała na tylnych nogach i delikatnie umieściła Cauroca na ziemi. 327

Eragon poluzował paski przytrzymujące mu nogi i zsunął się z grzbietu smoczycy na ziemię. Roran podbiegł do niego, chwycił go za ramię i poklepał po plecach, podczas gdy z drugiej strony uściskała go Katrina. - Ach! Przestańcie, pozwólcie mi oddychać! Tak więc jak ci się podoba Ellesméra? – powiedział Eragon śmiejąc się. - Jest piękna! – odpowiedziała uśmiechając się Katrina. - Myślałem, że przesadzasz – powiedział Roran – lecz w każdyn calu jest tak imponująca jak mówiłeś. Dwór w którym się zatrzymaliśmy w… - Dwór Tialdarí – powiedziała Katrina. Roran przytaknął. - Ten. Dał mi kilka pomysłów jak należy przebudować Carvahall. A Tronjheim i Farthen Dûr… - pokręcił głową i cicho zagwizdał. Eragon zaśmiał się ponownie i zaczął podążać leśna ścieżką w kierunku zachodniego skraju Ellesméry, gdzie go poprowadzili. Arya dołączyła do nich, wyglądając w każdym calu równie olśniewająco jak jej matka-królowa wcześniej. - Dobre spotkanie przy świetle księżyca, Eragonie. Witaj z powrotem. - Dobre w rzeczy samej, Cieniobójczyni – powiedział odwracając się do niej. Uśmiechnęła się gdy użył tego tytułu, a zmierzch pod rozkołysanymi drzewami wydał mu się jaśniejszy. Kiedy Eragon zdjął Saphirze siodło, ona i Fírnen wzbili się w powietrzę, chociaż jak wiedział Eagon, Saphira była wyczerpana podróżą i razem zniknęli, odlatując w kierunku Skał Tel’naeír. Gdy odlatywali, Eragon usłyszał jak Fírnen mówi - Złapałem dla ciebie trzy jelenie dziś rano. Czekają na ciebie na trawie obok chaty Oromisa. Cuaroc wyruszył za Saphirą, dla jaj, które były nadal z nią, a których ochrona była jego obowiązkiem. Wśród wielkich pni miasta, Roran i Katrina towarzyszyli Eragonowi aż dotarli do rozległej przestrzeni, zawierającej derenie i czarne malwy, gdzie czekały na nich stoły zastawione najróżniejszymi daniami. Wiele elfów ubranych było w najlepsze szaty, 328

przywitały Eragona miękkim okrzykiem, melodyjnym i płynnym śmiechem oraz urywkami pieśni i muzyki. Arya zajęła miejsce na czele bankietu, a biały kruk Bladgen spoczął na rzeźbionej żerdzi w pobliżu, krakając i skrzecząc okolicznościowe skrawki wierszy. Eragon zajął miejsce obok Aryi, gdzie jedli, pili i radowali się wesoło aż do później nocy. Kiedy uczta zaczęła dobiegać końca, Eragon wyślizgnął się ukradkiem na kilka minut i powędrował w ciemności ku drzewu Menoa, kierując się bardziej zmysłami węchu i słuchu niż wzrokiem. Gwiazdy pojawiły się nad jego głową, gdy wychodził spod splątanych konarów wielkich sosen. Zatrzymał się, spowolnił oddech i skupił się przed obraniem drogi poprzez korytarz korzeni, które otaczały drzewo Menoa. Zatrzymał się przed olbrzymim pniem drzewa i położył dłonie na jego korze. Rozszerzając swoją świadomość, powoli dotknął nią drzewa, które niegdyś było elfką i powiedział - Linnëo… Linnëo… Obudź się! Muszę z tobą porozmawiać! Czekał, lecz nie zaobserwował jakiejkolwiek reakcji ze strony drzewa. Wydawało się jakby próbował komunikować się z morzem lub powietrzem albo ziemią. Linnëo, muszę z tobą porozmawiać! Wydawało się jakby westchnienie wiatru dotknęło jego umysłu, czuł słabe i odległe myśli, które powiedziały - Jeździec? Linnëo, kiedy ostatni raz tutaj byłem, powiedziałem, że dam ci co tylko zechcesz w zamian za jasnostal, która znajdowała się pod twoimi korzeniami. Mam zamiar wyjechać z Alagaësi, więc przyszedłem by spłacić swój dług. Czego pragniesz, Linnëo? Drzewo Menoa nie odpowiedziało, lecz jego gałęzie zaszeleściły cicho, a kilka igieł spadło na korzenie, wygrywając dźwięk przypominający muzykę, której rytm wydawał się pochodzić ze świadomości drzewa. Odejdź… - wyszeptało drzewo, a następnie wycofało się z umysłu Eragona. Stał tak jeszcze przez kilka minut, wołając ją po imieniu, lecz drzewo nie chciało odpowiedzieć. W końcu Eragon odszedł, czując się tak jakby sprawa pozostawała nadal niezałatwiona, choć wydawało się, że drzewo Menoa myśli inaczej. Nastepne trzy dni Eragon spędził czytając książki i zwoje, wiele z nich pochodziło z biblioteki Galbatorixa, a które zostały przesłane do Ellesméry przez Vanira na prośbę Eragona. Wieczorami jadał razem z Roranem, Katrina i Aryą, lecz poza tym trzymał się z dala od innych, nie widywał nawet Saphiry, ponieważ pozostała z Fírnenem na skałach Tel’naeír i wykazywała niewielkie zainteresowanie czymkolwiek innym. Nocami ryki i wrzaski smoków niosły się echem po całym lesie, rozpraszając go i bawiąc, gdy dotykał myśli 329

Saphiry. Tęsknił za nią, ale wiedział, że mogła spędzić z Fírnenem tylko ten krótki czas, a on jej nie żałował tego krótkiego okresu szczęścia. Czwartego dnia, gdy nauczył się już wszystkiego co zawierały jego lektury, udał się do Aryi i przedstawił swój plan jej i jej doradcą. Większą część dnia zajęło mu przekonanie ich, że to co miał na myśli było konieczne i że zadziała. Kiedy już skończyli posiłek, a zmierzch zaczął zakradać się w całym kraju, zebrali się na polanie wokół drzewa Menoa, on, Saphira i Fírnen, Arya i trzydzieści innych elfów, najstarszych i najbardziej doświadczonych magów, Glaedr i inne Eldunari, które Eragon i Saphira przynieśli ze sobą oraz dwoje Opiekunów: elfka Iduna i Nëya, które były żywym uosobieniem paktu zawartego między smokami i Jeźdźcami. Rozebrane Opiekunki – zgodnie z pradawnym rytuałem – Eragon i inni zaczęli śpiewać, a gdy onie śpiewali Iduna i Nëya tańczyły, poruszając się tak, że smok-tatuaż na ich ciałach wydawał się jedna, połączoną istotą. W najwyższym punkcie utworu smok zadrżał, a potem otworzył paszczę, rozwinął swoje skrzydła i skoczył do przodu, oddzielając się od skóry elfek wznosząc się ponad zebranych, aż tylko jego ogon został w połączeniu z Opiekunkami. Eragon wezwał świetlistą istotę po imieniu, a gdy zwrócił jej uwagę wytłumaczył czego chce i spytał czy smoki się zgadzają. Zrób jak uważasz Królobójco – powiedział widmowy smok – jeżeli to pomoże w utrzymaniu pokoju w Alagaësi, nie mamy nic przeciwko. Wtedy Eragon odczytał z jednej książek Jeźdźców i wymówił imię pradawnej mowy w swoim umyśle. Obecne elfy i smoki użyczyły mu siły swoich ciał, a ich połączona energia przebiegła przez jego ciało jak wielka wirowa burza. Wtedy Eragon rzucił zaklęcie, jakie nie zostało wypowiedziane od setek lat, czar podobny do wspaniałej starej magii, która płynęła w głębi żył ziemi i kościach gór. Odważył się zrobić to, co zostało zrobione tylko raz wcześniej. Dzięki temu zawarł nowy pakt pomiędzy smokami i Jeźdźcami. Związał ze smokami nie tylko elfy i ludzi, ale również krasnoludy i Urgale, sprawiając, że każdy kto należał do tych ras mógł zostać Jeźdźcem. Gdy wymówił ostatnie słowo, potężny czas spłynął na krainę. Dało się wyczuć drżenie w ziemi i powietrzu, które mówiło mu, że jego czas w tym miejscu minął. Czuł się tak jakby wszystko wokół niego, wszystko na świecie nieznacznie zmieniło swoje położenie. Zaklęcie wyczerpało jego, Saphirę i inne smoki, lecz jego siła przepełniała go uczuciem euforii, wiedział jest zaczątkiem większego dobra, największym w całym jego życiu.

330

Arya nalegała na wydanie wielkiej uczty z tej okazji. Eragon, choć był potwornie zmęczony miał dobry nastrój, cieszył się towarzystwem Rorana, Katriny i Ismiry. W połowie świętowania, mimo jedzenia i muzyki nie mógł już wytrzymać dłużej i wytłumaczył to osoba przy stole, przy którym siedział z Aryą. Wszystko w porządku? – spytała Saphira, spoglądając na niego z miejsca gdzie siedziała razem z Fírnenem. Uśmiechnął się do niej z poprzez polanę. Potrzebuję tylko trochę ciszy. Wrócę niebawem. Wymknął się i szedł powoli między sosnami, oddychając głęboko chłodnym, nocnym powietrzem. Sto stóp od miejsca gdzie znajdowały się stoły, Eragon dostrzegł szczupłego, masywnego w ramionach mężczyznę-elfa siedzącego przed masywnym korzeniem, tyłem do pobliskich uroczystości. Eragon zmienił kurs by mu nie przeszkadzać, lecz zdążył uchwycić zarys twarzy elfa. Uświadomił sobie, że nie był to elf, lecz rzeźnik Sloan. Eragon zatrzymał się zaskoczony. Przy tym wszystkim co się zdarzyło zapomniał, że Sloan – ojciec Katriny znajduje się w Ellesmérze. Zawahał się przez chwilę, a następnie cichymi krokami podszedł do niego. Podobnie jak gdy Eragon widział go po raz ostatni, Sloan miał przewiązany cienki, czarny pas tkaniny przewiązany wokół głowy, który ukrywał puste oczodoły. Łzy spływały mu spod płótna, brwi miał zmarszczone, a jego ręce drżały. Eragon usłyszał podchodzącego Eragona i odwrócił głowę w jego kierunku, mówiąc: - Kto idzie? Czy to ty Adarë? Mówiłem ci, że nie potrzebuję pomocy! – w jego słowach pobrzmiewały gorzko, ze złością, ale był tez w nich smutek, którego Eragon nie słyszał u niego wcześniej. - To ja, Eragon – powiedział. Sloan zesztywniał, jakby do dotknięto rozgrzanym do czerwoności żelazem. - Ty! Przybyłeś napawać się moim nieszczęściem, tak? - Nie, oczywiście, że nie – powiedział Eragon przerażony tą myślą. Przykucnął kilka stup od niego.

331

- Wybacz mi, ale nie wierzę ci. Często ciężko powiedzieć czy starasz się komuś pomóc czy go zranić. - To zależy od punktu widzenia. Górna warga Sloana zadrgała. - Nie używaj teraz zdradliwych, elfich odpowiedzi, tych nie chcę więcej słyszeć. Za nim, elfy zagrały nową melodię na lutniach i piszczałkach, a ich śmiechy napływała do Eragona i Sloana z uczty. Rzeźnik skinął poza swe ramie brodą. - Słyszę ją, ale nie widzę, a twoje przeklęte zaklęcie nie pozwala mi z nią porozmawiać. Eragon zachował ciszę, niepewny co odpowiedzieć. Sloan oparł głowę o korzeń drzewa, a jego gardło zacisnęło się i zadrżało. - Elfy powiedziały mi, że dziecko – Ismira jest silne i zdrowe. - Mówiły prawdę. Jest najsilniejszym i najgłośniejszym dzieckiem jakie kiedykolwiek widziałem. Wyrośnie z niej piękna kobieta. - To dobrze. - Jak spędzasz swoje dni? Nadal rzeźbisz? - Elfy cię poinformowały jak spędzam czas, prawda? – w czasie gdy Eragon próbował podjąć decyzję jak odpowiedzieć, nie chciał bowiem, by Sloan wiedział, że już go wcześniej odwiedził, rzeźnik powiedział: - Domyślam się wielu rzeczy. Jak myślisz jak spędzam moje dni? Spędzam je w ciemności, od czasu Helgrindu, nie mając nic do zrobienia jak tylko zabawa moimi kciukami, podczas gdy elfy męczą mnie rozmowami o tym i tamtym, nie dając mi nawet na chwilę spokoju! Śmiechy znów do nich dotarły. Pomiędzy nimi Eragon mógł dosłyszeć dźwięk głosu Katriny. Zacięty grymas wykrzywił twarz Sloana. - A teraz musiałeś ją sprowadzić do Ellesméry. Nie wystarczyło mi wygnanie, prawda? Nie, musiałeś torturować mnie świadomością, że moje jedyne dziecko i wnuk są tutaj i że nigdy 332

nie będę mógł ich zobaczyć, ani ich poznać – Sloan wyszczerzył zęby, wyglądały jakby miały wyrosnąć do przodu i rzucić się do przodu na Eragona. – Jesteś naprawdę bezdusznym człowiekiem, naprawdę bezdusznym. - Mam zbyt wiele serc – powiedział Eragon, wiedząc, że rzeźnik tego nie zrozumie. - Ha! Eragon zawahał się. Wydawało się prostsze, by Sloan myślał, że Eragon chciał go skrzywdzić, niż przyznać, że jego ból był jedynie wynikiem zapomnienia Eragona. Rzeźnik odwrócił głowę, a łzy spływały mu po policzkach. - Odejdź – powiedział. – Zostaw mnie i nigdy więcej nie kłopocz mnie swoją obecnością, albo przysięgam jeden z nas umrze. Eragon dotknął igieł leżących na ziemi, a następnie wstał i spojrzał na Sloana. Nie chciał odejść. To co zrobił Sloanowi, sprowadzając Katrinę do Ellesméry było złe i okrutne. Wyrzuty sumienia nie dawały mu spokoju, coraz silniejsze z każdą sekundą, aż w końcu podjął decyzję, po czym spokojnie przysiadł obok niego ponownie. Mówił nie głośniej niż szeptem, używając imienia pradawnej mowy do zmiany zaklęć nałożonych na Sloana. Zajęło mu to ponad minutę, a gdy zbliżał się do końca zaklęcia, Sloan warknął przez zaciśnięte zęby: - Przestań mamrotać swoje zaklęcia, Eragonie i odejdź. Zostaw mnie, niech cię diabli! Zostaw mnie! Eragon nie odszedł, lecz rozpoczął nowe zaklęcie. Użył wiedzy Eldunari i Jeźdźców, z którymi wiele starszych smoków było połączonych i zaśpiewał zaklęcie, które pielęgnowało, wspierało i przywracała to co było kiedyś. To było trudne zadanie, ale umiejętności Eragona były większe niż kiedyś i był w stanie osiągnąć to co chciał. Gdy Eragon śpiewał, Sloan drgał, a potem zaczął przeklinać i drapać swoje policzki i czoło, jakby nie mógł wytrzymać swędzenia. - Niech cię diabli! Co ty mi robisz?! Kończąc zaklęcie, Eragon przykucnął i delikatnie usunął pas tkaniny, znajdujący się na głowie Sloana. Rzeźnik syknął gdy poczuł jak ściąga mu opaskę i próbował zatrzymać Eragona, ale był zbyt wolny i jego dłonie zamknęły się w powietrzu. - Chcesz mi zabrać również moją godność? – spytał Sloan, nienawiść dźwięczała w jego głosie. 333

- Nie – powiedział Eragon – Chcę ci ją zwrócić. Otwórz swoje oczy. Rzeźnik zawahał się. - Nie. Nie mogę. Próbujesz mnie zwieść. - Dlaczego miałbym to robić? Otwórz swe oczy Sloanie i spójrz na swą córkę i wnuczkę. Sloan zadrżał, a potem powoli i ostrożnie podniósł powieki w górę i ukazał nie puste oczodoły, lecz błyszczącą parę oczu. W przeciwieństwie do tych z którymi Sloan się urodził, jego nowe oczy były niebieskie jak niebo w południe i zaskakująco wyraziste. Sloan zamrugał, jego źrenice się zważyły, dostosowując się do wątłego światła w lesie. Potem wstał i wspiął się na skręcony korzeń na którym siedział, by zobaczyć uroczystości odbywające się między drzewami. Ogień z bezpłomiennych latarni elfów świecił ciepłym blaskiem na jego twarz, przez co wszystko wokół wydawało się przepełnione życiem i radością. Przemiana w jego wyglądzie była niesamowita, Eragon poczuł łzy w oczach gdy patrzył na starszego mężczyznę. Sloan nadal patrzył na ucztę, jak płonący człowiek, widzący przed sobą rzekę. Ochrypłym głosem powiedział: - Jest piękna. Obie są piękne – kolejny wybuch śmiechu rozszedł się po lesie. – Ach, wygląda na taką szczęśliwą. I Roran też. - Od teraz możesz spojrzeć na nich jeśli zechcesz – powiedział Eragon. – Lecz zaklęcia, które na ciebie rzuciłem nie pozwolą ci z nimi rozmawiać, ani się im pokazać lub skontaktować w jakikolwiek inny sposób. Dowiem się jeśli spróbujesz. - Rozumiem – wymamrotał Sloan. Odwrócił się skupiając swój niepokojąco żywy wzrok na Eragonie. Jego szczęka poruszała się w górę i w dół przez kilka sekund jakby coś żuł, a potem powiedział: - Dziękuję. Eragon przytaknął i wstał. - Żegnaj Sloanie. Już więcej mnie nie zobaczysz, obiecuję. - Żegnaj Eragonie - Rzeźnik obrócił się i skupił swój wzrok raz jeszcze na światła uczty elfów.

334

M

Pożegnanie

inął tydzień, tydziń śmichu, muzyki i długich spacerów wśród cudów Ellesméry. Eragon zabrał Rorana, Katrinę i Ismirę do chaty Oromisa na Skałach Tel’naeír, a Saphira pokazała im skałę którą wyrzeźbiła z kamienia na Święto Przysięgi Krwi. Jeśli chodzi o Aryę, spędzała ona dnie spacerując wśród ogrodów miasta, dzięki czemu mogła obejrzeć te z bardziej spektakularnych roślin elfów, które stworzyły one na przestrzeni wieków. Eragon i Saphira byli by szczęśliwi zostając w Ellesmérze na następne parę tygodni, lecz Blödhgarm skontaktował się z nimi i poinformował ich, że zarówno on jak i Eldunari, które miał pod opieką dotarli do jeziora Ardwen. I chociaż zarówno Eragon jak i Saphira nie chcieli się do tego przyznać, wiedzieli, że nadszedł czas by odejść. Ucieszyli się jednak, dowiedziawszy się, że Arya i Fírnen zdecydowali się towarzyszyć ich przynajmniej do skraju Du Weldenvarden, a może i trochę dalej. Katrina postanowiła, że ona i Ismira rozstaną się z nim w mieście, lecz Roran wyraził chęć towarzyszenia im, przynajmniej w pierwszej części ich podróży, mówiąc: - Chciałbym zobaczyć jak wygląda druga strona Alagaësii, a podróż z tobą jest szybsza niż konieczność przebycia całej drogi konno. O świcie następnego dnia, Eragon pożegnał się z Katriną, która cały czas płakała oraz z Ismirą, która ściskała jego kciuk i spojrzała na niego swoimi oczami bez zrozumienia. Następnie wyruszyli, Sapjira i Fírnen lecieli obok siebie gdy mijali las poniżej. Roran siedział za Eragonem, przytrzymując się go w pasie, a Cuaroc zwisał z przednich łap Saphiry. Jego ciało odbijało promienie słońca jaśniej niż jakiekolwiek lustro. Po dwóch i pół dnia ujrzeli jezioro Ardwen, blady arkusz wody, większy niż cała Dolina Palancar. Na jego zachodnim brzegu wznosiło się miasto Sílthrim, którego ani Eragon, ani Saphira nie mieli okazji wcześniej odwiedzić. Kołysząc się na wodzie przy nabrzeżach miasta, pływał długi, biały statek o jednym maszcie. Statek wyglądał dokładnie tak, jak Eragon już wcześniej wiedział, że będzie wyglądał. Poznał okręt ze swoich snów, a poczucie nieubłaganego losu osiedliło się na dnie jego serca, gdy na niego patrzył. To zawsze było nam pisane – pomyślał.

335

Spędzili noc w Sílthrim, które wyglądało podobnie jak w Ellesméra, lecz było mniejsze i dużo gęściej zabudowane. W czasie gdy odpoczywał, elfy załadowały na statek Eldunarí, jak również żywność, narzędzia, tkaniny i inne przydatne materiały. Załoga składała się z dwudziestki elfów, którzy wyrazili chęć pomocy przy wychowaniu smoków i szkoleniu nowych Jeźdźców, jak również z Blödhgarm i wszystkich jego pozostałych magów, z wyjątkiem Laufina i Uthinarë, z którymi tutaj się pożegnali. Rano, Eragon zmodyfikował zaklęcie, które trzymało ukryte smocze jaka za Saphirą i odłączył od niego dwa z nich, które przekazał elfą i Aryi w celu ich ochrony. Jedno z nich zostanie przesłane krasnoludom, a drugie Urgalom i przy odrobinie szczęścia smoki wyklują się dla Jeźdźców z tych ras. Jeżeli tak się nie stanie to zamienią się miejscami, a jeśli nadal nie znajdą dla siebie Jeźdźców… Eragon nie był pewien co począć potem, ale był przekonany, że gdyby tak się stało to Arya coś wymyśli. Po wykluciu się jak, zarówno smoki jak i Jeźdźcy będą zobowiązani stawić się przed Aryą i Fírnenem, i zostaną pod ich opieką aż smoki będą wystarczająco duże by dołączyć do Eragona, Saphiry i reszty swojej rasy na wschodzie. Następnie Eragon, Arya, Roran, Cuaroc, Blödhgarm i inne elfy weszły na pokład statku i wypłynęli na jezioro, podczas gdy Saphira i Fírnen krążyli nas nimi. Statkowi nadano miano Talíta, po czerwonej barwie nieba rozciągającej się na wschodzie. Świetlisty i zwężający się statek, opadał i wznosił się tylko o kilka centymetrów nad powierzchnię wody. Poruszał się bezszelestnie i nie potrzeba było nim sterować, wydawało się jakby dokładnie wiedział dokąd chce się udać jego załoga. Dni mijały, a oni płynęli przez las, najpierw przez jezioro Adrwen, a następnie później w dół rzeki Gaena, która wezbrała po wiosennych roztopach. Gdy przepływali przez zielony tunel drzew, ptaki niezliczonych gatunków śpiewały melodie na ich temat, a wiewiórki – zarówno czerwone jak i czarne – karciły ich z wierzchołków drzew, lub siedziały oglądając się na nich z gałęzi, które po prostu wisiały poza zasięgiem. Eragon spędzał większość czasu zarówno z Aryą jak i z Roranem i lotach z Saphirą w rzadkich przypadkach. Ze swojej strony, Saphira trzymała się z Fírnenem, a on często widywał ich siedzących na brzegu nadkładających na siebie wzajemnie swoje łapy i odpoczywając z głowami jedna przy drugiej na ziemi. Za dnia światła w lesie były złote i mgliste, a nocami gwiazdy migotały jasno, a ubywający księżyc oświetlał im drogę. Ciepło i mgliste kołysanie Talíta sprawiało, że Eragon czuł się jakby śnił na jawie, w zagubionym we wspomnieniach przyjemnym śnie. Ostatecznie, co było oczywiste las przerzedził się, a oni wypłynęli na pola wokół. Rzeka Gaena zawróciła na południe i poniosła ich obok lasu do jeziora Eldor, którego tafla była nawet większa niż jeziora Ardwen.

336

Pogoda się zmieniła i zerwał się sztorm. Wysokie pale uderzały o statek i przez jeden dzień wszyscy byli nieszczęśliwy w zimnym deszczu o okrutnym, porywistym wietrze. Wiatr wiał im w plecy, jednak to tylko przyspieszało ich postępy. Z jeziora Eldor wypłynęli na rzekę Eddę, która płynęła na południe obok elfiej placówki Ceris. Po tym zostawili las zupełnie za sobą, a Talíta ślizgał na rzece, przez równiny jakby z własnej woli. Gdy zostawili drzewa za sobą, Eragon spodziewał się, że Arya i Fírnen zawrócą. Nie powiedział nic o swoich przypuszczeniach i zadowolony postanowił nie pytać ich o ich plany. Udając się dalej na południe, na coraz bardziej puste ziemie. Patrząc na nie Roran powiedział: - To raczej pustkowie, prawda? – Eragon musiał się zgodzić. W końcu dodarli na wschodnie ziemie Alagaësi, samotny zbiór drewnianych budynków o nazwie Hedarth. Krasnoludy zbudowały to miejsce tylko i wyłącznie w celu handlu z elfami, w pobliżu nie było nic wartościowego, pomijając stada jeleni i dzikich wołów w oddali. Budynki stały w miejscu gdzie Âz Ragn łączyła się z Edda, co podwajało dalsza szerokość rzeki. Eragon, Arya i Saphira podróżowali raz przed Hedarth, przemierzając je w przeciwnym kierunku, gdy podróżowali z Farthen Dûru do Ellesméry po bitwie z Urgalami. Dzięki temu Eragon wiedział czego się spodziewać, gdy wioska znalazła się w zasięgu ich wzroku. Był jednak zaskoczony, gdy zobaczył serki krasnoludów czekających na czele prowizorycznego pomostu, wychodzącego na Eddę. Jego zaskoczenie zmieniło się w radość, gdy grupa rozstąpiła się, a na jej czele stanął Orik. Orik podniósł Volunda nad głowę i krzyknął: - Nie sądziłeś chyba, że pozwolę wyjechać mojemu przybranemu bratu bez pożegnania, prawda?! - Nigdy! – krzyknął Eragon, przykładając swoje ręce do ust. Elfy zadokowały Talíta na wystarczająco długo by wszyscy oprócz Cuaroca, Blödhgarma i dwóch innych elfów, którzy pozostali by chronić Eldunari, mogli wysiąść. Wody rzeki były zbyt wzbudzone, by statek mógł utrzymać swą pozycję bez uderzania o pomost, więc elfy popłynęły dalej w dół Eddy, w poszukiwaniu spokojniejszego miejsca do zakotwiczenia statku.

337

Krasnoludy, co zaskoczyło Eragona, przyniosły ze sobą cztery gigantyczne dziki z Gór Beorskich. Nagry były nadziane na drzewa grubości nogi Eragona i piekły się nad rozżarzonymi węglami. - Jednego z nich zabiłem sam – powiedział dumnie Orik, wskazując na największego z dzików. Pod koniec uczty, Orik przyniósł trzy wagony najlepszego krasnoludzkiego miodu specjalnie dla Saphiry. Saphira zanuciła wesoło gdy ujrzała baryłki. Ty też musisz tego spróbować - powiedziała do Fírnena, który parsknął i obwąchał z zaciekawieniem baryłki. Gdy nadszedł wieczór, a jedzenie było już gotowe zasiedli przy ociosanych stołach, które krasnoludy zbudowały tego dnia. Orik tłukł młotem o tarczę wyciszając tłum. Potem podniósł kawałek mięsa, umieścił go w ustach, przeżuł i połknął. - Ilf gauhnith! – powiedział. Krasnoludy krzyknęły z aprobatą, a uroczystość rozpoczęła się na dobre. Pod koniec wieczoru, gdy wszyscy najedli się do syta – nawet smoki – Orik klasnął w dłonie i wezwał służącego, który przyniósł szkatułę pełną złota i klejnotów. - Mały znak naszej przyjaźni – powiedział Orik, wręczając ją Eragonowi. Eragon ukłonił się i podziękował mu. Następnie Orik udał się do Saphiry i z błyskiem w oku pokazał jej złoto-srebrny pierścień, który mogła nosić na każdym z pazurów swych przednich łap. - To specjalny pierścień, nie pokryją go zadrapania ani plamy, a tak długo jak go nosisz, twoja zdobycz nie usłyszy, że się zbliżasz. Dar niezmiernie ucieszył Saphirę. Pozwoliła Orikowi umieścić pierścień na środkowym pazurze przedniej prawej łapy i nosiła go przez cały wieczór. Eragon chwycił ją, podziwiając splot błyszczących metali. Orik nalegał by spędzili noc w Hedarth. Eragon miał nadzieję wyruszyć wcześnie następnego ranka, ale gdy tylko niebo zaczęło się przejaśniać Orik zaprosił jego, Aryę i Rorana na śniadanie. Po śniadaniu zaczęli rozmawiać, a potem udali się do krasnoludzkich tratw, których używały one do przywiezienia Nagran z Gór Beorskich do Hedarth. Wkrótce ponownie nadeszła pora kolacji i Orikowi udało się ich namówić do pozostania na ostatni posiłek.

338

Przy kolacji, jak poprzedniego dnia odbyła się uczta, przy okazji której krasnoludy śpiewały i grały, a słuchanie popisów karła, który był szczególnie wykwalifikowanym bardem, opóźniały ich wyjazd jeszcze bardziej. - Zostań na jeszcze jedną noc – rzekł Orik – Jest ciemno i to nie czas na podróże. Eragon spojrzał na księżyc w pełni i uśmiechnął się. - Zapominasz, że dla mnie nie jest tak ciemno jak dla ciebie. Nie, musimy iść. Jeśli będę dłużej czekał, obawiam się, że nigdy nie odejdę. - Więc idź z moim błogosławieństwem, bracie mego serca. Uściskali się, a następnie Orik przyprowadził dla nich konie, które krasnoludy trzymały w swej stajni w Hedarth dla elfów, którzy przybywali ty handlować. Eragon podniósł rękę i pomachał Orikowi na pożegnanie. Następnie spiął swojego rumaka i wraz z Roranem, Aryą i resztą elfów pogalopował z Hedarth w dół szlaku, który biegł wzdłuż południowego brzegu Eddy, gdzie powietrze było słodkie, zabarwione aromatem wierzb i topoli. Nad nimi smoki podążyły za nimi, owijając się wokół siebie w tańcu zabawnych spirali. Poza Hedarth, Eragon wstrzymał swojego wierzchowca, podobnie jak inni, jadąc w wolniejszym, bardziej komfortowym tempie rozmawiali cicho między sobą. Eragon prowadził dyskusję o rzeczach nieważnych z Aryą i Roranem, podobnie jak oni z nim, gdyż słowa nie miały znaczenia, liczyło się poczucie bliskości wśród granic nocy. Atmosfera między nimi wydawała się szlachetna i krucha, kiedy mówił to z większą życzliwością niż zwykle, ponieważ wiedział, że czas spędzony wspólnie z nimi dobiega końca, a nie chciał go zepsuć jakimś bezmyślnym zdaniem. Wkrótce przybyli na szczyt niewielkiego wzgórza i spojrzeli w dół, gdzie po drugiej stronie czekała na nich Talíta. Statek pojawił się jak Eragon wiedział, że się stanie. Jak musiało się stać. W bladym świetle księżyca, okręt wyglądał jak łabędź gotowy do lotu, który wzbije się od rozległej, wolno poruszającej się rzeki i poprowadzi go w nieznane. Efly opuściły żagle i arkusz tkaniny błyszczał lekko połyskując. Pojedynczy rysunek znajdował się przy sterze, ale poza tym pokład był pusty. Poza Talíta, płaska i ciemna równina rozciągała się aż po horyzont, przytłaczająca przestrzeń, przerywana tylko przez samotną rzekę, która leżała na ziemi jak smuga w kutym metalu.

339

Gardło Eragona się ścisnęło, a on naciągnął na głowę kaptur, jakby chciał się ukryć przed wzrokiem wszystkich. Jechali powoli w dół zbocza i prosto przez kamienistą plaże przy statku. Kopyta koni brzmiały ostro i głośnia uderzając o kamienie. Tam Eragon zsiadł z konia, tak jak inni. Nieproszone, elfy uformowały dwie linie prowadzące do statku. Patrząc wprost przed siebie wbiły końce swoich włóczni w ziemię i tak stały, jak posągi. Eragon spojrzał na nie i ucisk w jego gardle wzrósł, co utrudniło mu prawidłowe oddychanie. To jest ten moment. – powiedziała Saphira, a on wiedział, że miała rację. Eragon odwiązał skrzynkę ze złotem i klejnotami, która przywiązał z tyłu siodła i zaniósł ją Roranowi. - To jest miejsce w którym się rozstaniemy, prawda? – zapytał Roran. Eragon skinął głową. - Tutaj, - powiedział, dając szkatułkę Roranowi. – Ty powinieneś to mieć. Możesz tego użyć lepiej niż ja… Użyj tego do budowy swego zamku. - Tak zrobię, - powiedział Roran, a jego głos zgrubiał. Umieścił szkatułkę pod lewym ramieniem, a następnie objął Eragona z prawej i trzymali się tak przez dłuższą chwile. Potem Roran powiedział: - Bądź bezpieczny, Bracie. - Ty też, Bracie.. Zaopiekuj się Katriną i Ismirą. - Zaopiekuję. Niezdolny powiedzieć czegokolwiek więcej, Eragon przytrzymał ramię Rorana przez chwilę, po czym odwrócił się i poszedł dołączyć do Aryi, która czekała na niego przed dwoma rzędami elfów. Patrzyli na siebie przez kilka uderzeń serca, a potem Arya powiedziała: - Eragon – miała naciągnięty kaptur i w świetle księżyca mógł dostrzec jedynie kawałek jej twarzy.

340

- Arya. – Spojrzał w dół srebrzystej rzeki, a potem na Aryę i chwycił rękojeść Brisingra. Był tak pełen emocji, że drżał. Nie chciał odchodzić, ale wiedział, że musi. – Zostań ze mną.. - Nie mogę. – powiedziała podnosząc oczy. - …zostań ze mną do pierwszego łuku na rzece. Zawahała się, po czym skinęła głową. Wyciągnął do niej rękę, a ona oplotła ją swoją i razem ruszyli na statek by stanęli na dziobie. Elfy podążyły za nimi, a gdy wszyscy byli już na pokładzie wciągnęli pomost. Bez pomocy wiatru czy wioseł, okręt oddalił się od kamiennego brzegu i zaczął dryfować w dół długiej i płaskiej rzeki. Na plaży Roran stał samotnie, oglądając ich. Chwilę później odrzucił w tył głowę i z jego ust wydobył się długi krzyk bólu, a noc rozbrzmiewała dźwiękiem jego straty. Przez kilka minut, Eragon stał obok Aryi i oboje milczeli, zapatrzeni w pierwszy zakręt w dole rzeki. W końcu Eragon odwrócił się do niej i odciągnął kaptur z jej twarzy, tak by mógł zobaczyć jej oczy. - Arya - powiedział. A następnie wyszeptał jej prawdziwe imię, a dreszcz przebiegł przez jej ciało. Ona wyszeptała jego imię w odpowiedzi, a on zadrżał na dźwięk, który wyrażał pełnię jego istoty. Otworzył swe usta by przemówić ponownie, lecz Arya go uprzedziła umieszczając trzy palce na ustach. Odsunęła się od niego o jeden krok i uniosła jedną rękę nad głowę. - Żegnaj, Eragonie Cieniobójco - powiedziała. Następnie Fírnen nadleciał z góry i wyrwał ją z pokładu statku, Eragon poczuł prąc powietrza z jego skrzydeł. - Żegnaj - szepnął Eragon, gdy patrzył na nią i Fírnena lecących w kierunku gdzie Roran stał na dalekim brzegu. Następnie Eragon wreszcie pozwolił by łzy wylały się z jego oczu, chwycił poręcz statku i płakał, zostawiał za sobą wszystko co kiedykolwiek znał. Nad nim Saphira również rozpaczałam, a jej smutek mieszał się w lamencie który nigdy nie powinien się zdarzyć. Z czasem jednak serce Eragona zwolniło, a jego łzy wyschły, gdy spokój osiadł w nim spojrzał na puste równiny. Zastanawiał się jakie dziwne rzeczy mogą napotkać na swojej 341

drodze i na dzikich ziemiach, myślał o życiu jakie czekało na niego i Saphirę – życiu ze smokami i Jeźdźcami Nie jesteśmy sami, mój mały - powiedziała Saphira.

342

Rozdziały Męka niepewności 5

Ogień w nocy 151

Westybul Wieszczki 14

Ponad murem i do przepaści 159

Na skrzydłach smoka 21

Burza cichnie 170

Dźwięk jego głosu, dotyk jego dłoni 32

To co nie zabija 176

Małe bunty 40

Serce Bitwy 186

Korona z lodu i śniegu 49

Imię wszystkich imion 193

Larwa kopiąca nory 61

Mięśnie przeciwko metalowi 205

Pośród ruin 72

Dar wiedzy 223

Ślimaki dla dwojga 79

Agonie 238

Skała Kuthian 87

Morze pokrzyw 242

Cały świat jest snem 91

Spadkobierca imperium 253

Pytanie o charakter 98

Przygotowania do Epitafium 264

Krypta Dusz 110

Części na pokładzie 271

Lacuna, część pierwsza 113

Fìrnen 285

Lacuna, część druga 116

Człowiek sumienia 300

Powrót 125

Cena krwi 308

Miasto boleści 126

Obietnice nowe i stare 323

Narada wojenna 134

Pożegnanie 335

Kwestia obowiązku 145

343

PRADAWNA MOWA Agaetí Blödhren—Święto przysięgi krwi. älfa—elf älfakyn—wyścig elfów Atra du evarínya ono varda.—Niech gwiazdy nad tobą czuwają. Atra esterní ono thelduin, Eragon.—Niech fortuna ci sprzyja, Eragonie. audr—w górę. böllr—okrągły przedmiot, kula. brisingr—ogień Dauthdaert—Śmiertelna włócznia,nazwa nadana lancy,stworzona przez elfów do zabijania smoków. Deloi sharjalví!—Ziemio, rusz się! Domia abr Wyrda—Dominacja Losu (książka) dröttning—królowa dröttningu—Księżniczka. Du Fells Nángoröth—Przeklęte Góry Du Vrangr Gata—Ścieżka Wędrówki Du Weldenvarden—Czuwający las ebrithil(ar)—mistrz(owie) Eka aí fricai un Shur’tugal.—Jestem jeźdźcem i przyjacielem Eka elrun ono, älfya, wiol förn thornessa.—Dziękuje elfie za dar. elda—przyrostek mądrości i wielkiej chwały Elrun ono.—Dziękuje. Erisdar— płomień, który jako latarni używają zarówno elfy, jak i krasnoludy. fairth—obraz odbity przez magie na łupku. fell—Góry finiarel—Przyrostek dla młodego mężczyzny. flauga—leć frethya—schowaj,ukryj. gánga—idź gánga aptr—idź w przód gánga fram—idź do tyłu gánga raehta—idź w prawo gedwëy ignasia—Świecąca dłoń Guliä waíse medh ono, Argetlam.—Niech szczęście będzie z tobą srebrna dłoni. Helgrind—Wrota śmierci hvitr—biały íllgrathr—głód islingr—iluminator istalrí—ogień jierda—złamać,uderzyć kausta—choć kverst—przetnij 344

Kverst malmr du huildrs edtha, mar frëma né thön eka threyja!—Przetnij metal trzymający mnie , lecz nic więcej niż pragnę! ládrin—otwórz letta—stój Liduen Kvaedhí— Poetycki Scenariusz mäe— fragment słowa, którego Eragon nigdy nie dokończył naina—światło Naina hvitr un böllr.—zrób okrągłe białe światło Nam iet er Eragon Sundavar-Vergandí, sönr abr Brom.—Nazywam się Eragon cieniobójca , syn Broma Nïdhwal— smok-jako stworzenie, które żyje w morzu, odnosi się do Fanghur niernen—orchidea Ono achnéiat threyja eom verrunsmal edtha, O snalglí.—Nie chcesz ze mną walczyć. Sé ono waíse ilia.—niech szczęście będzie z tobą Sé onr sverdar sitja hvass.—Niech twój miecz zawsze pozostanie ostry Shur’tugal—smoczy jeździec slytha—śpij snalglí— wyścig olbrzymich ślimaków Stenr rïsa.— kamień, unieś się! Stenr slauta!—odbicie kamienia (dźwięk) Stydja unin mor’ranr.—Żyj w pokoju sundavrblaka—cień svit-kona—formalny przydomek dla kobiety o wielkiej mądrości. thelduin—panuj nad theyna—cisza thrautha—rzucić Thrysta vindr.—Spręż powietrze thurra—mokro un—i Vae weohnata ono vergarí, eka thäet otherúm.—zabijemy cię , przysięgam! Vaer Ethilnadras—brązowe wolno pływające wodorosty vaetna—rozpędź valdr—włądca vëoht—wolniej verma—gorąco vrangr—cudowny Waíse néiat!—nie bądź! yawë—więź zaufania KRASNOLUDZKI Az Ragni—Rzeka Az Sweldn rak Anhûin—Łzy Anhûin barzûl—przeklnij kogoś na jego fatum Beor—niedźwiedź jaskiniowy 345

derûndânn—życzenia dûr—wspólne dûrgrimst—Klan Erôthknurl—kamień ziemi Fanghur— odmiana smoka-jako stworzenia, które jest mniejsze i mniej inteligentne niż ich kuzyni, smoki; Nïdhwal- ojczyzna , gory beorskie Farthen Dûr—wspólny dom Feldûnost—Górska koza grimstborith—Głowa klanu grimstcarvlorss—organizator klanu grimstnzborith—władca krasnoludów Ilf gauhnith!—To jest dobre I bezpieczne – wyrażenie gospodarza – krasnoluda w trakcie posiłku (przeżytek od czasów kiedy wśród klanów występowało trucie gości) Ingeitum—pracownicy ognia , kowale knurla—krasnolud Nagra—Olbrzymi knnur występujący w górach Beorskich. thardsvergûndnzmal— coś, co wydaje się inne niż właściwie jest; fałszywa lub fałszywy; udawanie Tronjheim—Olbrzymi ster Vor Orikz korda!—przez młot Orika KOCZOWNICZY JĘZYK no—przyrostek osoby szanowanej URGALSKI drajl—ikra larw nar— tytuł wielkiego poważania thulqna— utkane rzemienie, których Urgal używa, by pokazać przynależność klanową. Uluthrek—Zjadacz Księżyca Urgralgra—Imie urgali (dosłownie “te z rogami”) ***

DZIĘKUJE ZA PRZECZYTANIE – MAM NADZIEJE ŻE JESTEŚ ZADOWOLONY Z NASZEGO TŁUMACZENIA – POZDRAWIAM jarak10

346