Paolini Christopher - Dziedzictwo - 04 - Dziedzictwo Tom 1

CHRISTOPHER PAOLINI

DZIEDZICTWO DZIEDZICTWA KSIĘGA CZWARTA TOM 1

PRZEŁOŻYŁA PAULINA BRAITER

Wydawnictwo MA G Warszawa 2011

Tytu ł oryginału: Inheritance. Inheritance, Book Four Copyright © 2011 by Christopher Paolini Thi s Translation published by arrangement with Rando m Hous e Children's Books, a division of Rando m House, Inc. Copyright for the Polish translation © 201 1 by Wydawnictwo MA G Redakcja: Joanna Figlewska Korekta: Urszula Okrzeja Ilustracja na okładce: Joh n Jude Palancar Opracowanie graficzne okładki: Jarosław Musiał Projekt typograficzny, skład i łamanie: Tomek Laisar Fruń ISBN 978-83-7480-232- 1 Wydanie I Wydawca: Wydawnictwo MA G ul. Krypska 21 m. 63, 04-08 2 Warszawa tel/fa x 22 8 13474 3 e-mail: [email protected] http://www. mag. co m. p 1 Wyłączny dystrybutor: Firma Księgarska Olesiejuk Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A. ul. Poznańska 91, 05-85 0 Ożarów Maz. tel. 22721300 0 www.olesiej uk. pl Dru k i oprawa: [email protected]

Jak zawsze, książkę tę dedykuję mojej rodzinie A także wszystkim śniącym i marzycielom wielu artystom, muzykom i bajarzom bez których nigdy nie doszłoby do tej podróży.

NA POCZĄTKU HISTORIA ERAGONA, NAJSTARSZEGO I BRISINGRA Na początku były smoki: dumne, groźne i niezależne. Ich łuski lśniły jak klejnoty i każdy, kto na nie spojrzał, czuł rozpacz, bo wspaniała i straszliwa była ich uroda. I przez niezliczone wieki żyły samotnie w krainie Alagaesii. A potem bóg Helzvog stworzył z kamieni Pustyni Haradackiej krępe, mocarne krasnoludy. I dwie rasy zaczęły toczyć wojny. Potem zaś zza srebrnego morza do Alagaesii przypłynęły elfy. One także ruszyły na wojnę ze smokami. Elfy jednak były silniejsze od krasnoludów i zniszczyłyby smoki, tak jak smoki zniszczyłyby elfy. Zawarto rozejm i podpisano traktat między smokami i elfami. Z połączenia obu ras powstali Smoczy Jeźdźcy, którzy przez tysiące lat utrzymywali pokój w całej Alagaesii. Potem do Alagaesii przypłynęli ludzie. I rogate urgale. I Razacowie, łowcy w mroku, pożeracze ludzkiego mięsa. I ludzie także dołączyli do traktatu ze smokami. Aż wreszcie w ich szeregach pojawił się młody Smoczy Jeździec, Galbatorix. Zniewolił czarnego smoka Shruikana i przekonał trzynastu innych Jeźdźców, by poszli w jego ślady. Tych trzynastu nazwano Zaprzysiężonymi. Galbatorix i Zaprzysiężeni obalili Jeźdźców i spalili ich miasto na wyspie Vroengard, a także zabili wszystkie smoki, prócz własnych, oszczędzając jedynie trzy jaja - jedno czerwone, jedno niebieskie, jedno zielone. A każdemu smokowi, którego dosięgli, odbierali serce serc - Eldunari - kryjące w sobie potęgę i umysł smoków, odłączone od ciała. I przez osiemdziesiąt dwa lata Galbatorix władał niepodzielnie ludźmi. Zaprzysiężeni umarli kolejno, ale nie on, dysponował bowiem siłą wszystkich smoków i nikt nie zdołałby go pokonać. W osiemdziesiątym trzecim roku rządów Galbatorixa pewien człowiek wykradł z jego zamku niebieskie smocze jajo. Jajo to powierzono pieczy tych, którzy wciąż walczyli z królem - Yardenom. Elfka Arya przewoziła jajo pomiędzy Vardenami i elfami, szukając człowieka bądź elfa, dla którego smok zechciałby się wykluć. I tak upłynęło dwadzieścia pięć wiosen. Wtedy to, gdy Arya podróżowała do elflckiego miasta Osilon, grupa urgali zaatakowała ją i jej przybocznych. Urgalami dowodził Cień Durza: czarnoksiężnik opętany przez duchy, które wezwał, by słuchały jego rozkazów. Po śmierci Zaprzysiężonych spośród wszystkich sług Galbatorixa to on budził największy lęk. Urgale zabiły strażników Aryi, nim jednak ją ujęty, Arya odesłała magicznie jajo do kogoś, kto, jak liczyła, mógłby je ochronić. Niestety, jej zaklęcie zawiodło.

I stało się tak, że piętnastoletni Eragon, sierota, znalazł jajo w górach Kośćca. Zabrał je na farmę, gdzie mieszkał z wujem Garrowem i swym jedynym kuzynem, Roranem, i z jaja wykluł się dla Eragona smok, a chłopak sam wychował smocze pisklę. Smoczyca miała na imię Saphira. Wówczas Galbatorix posłał dwóch Razaców, by odszukali i odzyskali jajo. Razacowie zabili Garrowa i spalili dom Eragona. Eragon i Saphira wyruszyli szukać zemsty na Razacach. Dołączył do nich bajarz Brom, niegdyś sam będący Smoczym Jeźdźcem, jeszcze przed ich upadkiem. To właśnie do Broma eflka Arya zamierzała posłać niebieskie jajo. Brom wiele nauczył Eragona o władaniu mieczem, o magii i o honorze. Podarował mu też Zarroca , niegdyś miecz Morzana, pierwszego i najpotężniejszego z Zaprzysiężonych. Razacowie jednak zabili Broma przy ich następnym spotkaniu. Eragonowi i Saphirze udało się uciec jedynie dzięki pomocy młodzieńca Murtagha, syna Morzana. W czasie ich podróży Cień Durza schwytał Eragona w mieście Gil'ead. Eragon zdołał się uwolnić, wyzwolił też Aryę z jej celi. El£ka była zatruta i ciężko ranna, toteż Eragon, Murtagh i Saphira zabrali ją do Vardenow, żyjących pośród krasnoludów w Górach Beorskich.

Tam magowie uleczyli Aryę, tam też Eragon pobłogosławił zapłakane dziecko, Elvę, życząc jej, by była chroniona przed nieszczęściem. Niestety, dobrał niewłaściwe słowa i nieświadomie przeklął ją, klątwa ta zaś zmusiła dziewczynkę, by stała się ochroną przed nieszczęściami innych. Wkrótce potem Galbatorix posłał wielką urgalską armię, by zaatakowała krasnoludy i Vardenow. W bitwie, która nastąpiła, Eragon zabił Cienia Durzę. Durza jednak zadał mu bolesną ranę w plecy i mimo zaklęć uzdrowicieli Vardenow Eragon cierpiał straszliwe męki. Trawiony bólem usłyszał głos: „Przyjdź do mnie, Eragonie. Przybądź do mnie, bo mam odpowiedzi na wszystkie twe pytania". Trzy dni później przywódca Vardenow, Ajihad, wpadł w pułapkę i został zabity przez urgale, dowodzone przez parę bliźniaczych magów, którzy zdradzili Vardenow. Bliźniacy porwali także Murtagh a i powiedli do Galbatorixa, lecz Eragonowi i wszystkim Vardenom zdawało się, że Murtagh zginął, i Eragon opłakiwał jego śmierć. A córka Ajihada, Nasuada, została przywódczynią Vardenow. Z Tronjheimu, największej twierdzy krasnoludów, Eragon, Saphira i Arya wyruszyli do północnej puszczy Du Weldenvarden, gdzie żyją elfy. Towarzyszył im krasnolud Orik, siostrzeniec krasnoludzkiego króla, Hrothgara. W Du Weldenvarden Eragon i Saphira poznali Oromisa i Glaedra: ostatniego wolnego Jeźdźca i smoka, którzy żyli w ukryciu przez minione stulecia, czekając, by móc nauczać następne pokolenie Smoczych Jeźdźców. Eragon i Saphira spotkali się także z królową Islanzadi, władczynią elfów i matką Aryi. Podczas gdy Oromis i Glaedr szkolili Eragona i Saphirę, Galbatorix posłał Razaców wraz z oddziałem żołnierzy do ojczystej wioski Eragona, Carvahall, tym razem po to, by porwać jego kuzyna Rorana. Roran jednak ukrył się i nie znaleźliby go, gdyby nie nienawiść rzeźnika Sloana. Sloan bowiem zamordował wartownika, wpuszczając Razaców do wioski, tak by mogli schwytać zaskoczonego Rorana. Roran wywalczył sobie wolność, lecz Razacowie uprowadzili Katrinę: ukochaną Rorana i córkę Sloana. Wówczas Roran przekonał wieśniaków, by odeszli wraz z nim . Razem podróżowali przez góry Kośćca, wzdłuż wybrzeża Alagaesii, do południowej krainy Surda, jak dotąd niezależnej od Gaibatorixa. Rana na plecach Eragona wciąż mu doskwierała, lecz w czasie elfickiej ceremonii Przysięgi Krwi, podczas której elfy świętują traktat pomiędzy Jeźdźcami i smokami, widmowy smok przywołany na koniec uroczystości uleczył go. Co więcej, zjawa obdarzyła Eragona siłą i szybkością dorównującą najpotężniejszym elfom. Wówczas Eragon i Saphira polecieli do Surdy, gdzie Nasuada powiodła Yardenów, by rozpocząć atak na Imperium Gaibatorixa. Tam też urgale sprzymierzyły się z Vardenami, twierdziły bowiem, że Galbatorix zaćmił im umysły i że pragną się na nim zemścić. U Vardenow Eragon spotkał ponownie dziewczynkę Elve, która rosła niewiarygodnie szybko z powodu jego zaldęcia. Z zapłakanego niemowlęcia stała się na oko trzy-, czterolatką, a spojrzenie jej oczu wstrząsało wszystkimi, znała bowiem cierpienia tych, którzy ją otaczali. Niedaleko granicy Surdy, na czarnych Płonących Równinach, Eragon, Saphira i Vardeni stoczyli wielką i krwawą bitwę z armią Gaibatorixa. W trakcie bitwy do Vardenow dołączyli Roran i reszta wieśniaków, podobnie krasnoludy, które przymaszerowały z Gór Beorskich. Wtedy ze wschodu nadleciała postać zakuta w błyszczącą zbroję. Postać dosiadała lśniącego czerwonego smoka. Przybysz ów jednym zaklęciem zabił króla Hrothgara. Wówczas Eragon i Saphira starli się z Jeźdźcem i jego czerwonym smokiem. I odkryli, że owym Jeźdźcem był Murtagh, obecnie związany z Galbatorixem przysięgą, której nie da się złamać. Smok zaś to Cierń, wykluty z drugiego z trzech jaj. Murtagh pokonał Eragona i Saphirę dzięki sile Eldunari, które powierzył mu Galbatorix. Pozwolił jednak odejść im wolno, bo nadal darzył Eragona przyjaźnią. i dlatego że, jak go poinformował, byli braćmi, urodzonymi przez ulubioną nałożnicę Morzana, Selenę. Wówczas Murtagh odebrał Eragonowi Zar'roca, miecz ich ojca, i wraz z Cierniem wycofali się z Płonących Równin, to samo uczyniła armia Galbatorixa. Po zakończonej bitwie Eragon, Saphira i Roran udali się do mrocznej kamiennej wieży, Helgrindu, służącej za kryjówkę Razacom. Zabili jednego z nich - i jego odrażających rodziców, Lethrblaki - i z jaskiń Helgrindu uwolnili Katrinę. A w jednej z cel Eragon odkrył ojca Katriny, ślepego i półżywego. Eragon rozważał zabicie Sloana za jego zdradę, ale odrzucił ten pomysł. Zamiast tego uśpił go głęboko i powiadomił Rorana i Katrinę, że jej ojciec nie żyje. Następnie poprosił Saphirę, by zabrała oboje do Yardenów, on tymczasem zapoluje na ostatniego z Razaców. Już sam, Eragon zabił ostatniego Razaca. Potem zabrał Sloana z Helgrindu i po długim namyśle odkrył prawdziwe imię rzeźnika w pradawnej mowie, języku mocy i magii. Zniewolił go też jego imieniem, nakazując rzeźnikowi przysiąc, że nigdy już nie zobaczy córki. Wówczas Eragon posłał go, by

zamieszkał pośród elfów. Nie powiedział jednak rzeźnikowi, że jeśli odpokutuje za swą zdradę i morderstwo, elfy uzdrowią mu oczy. Arya spotkała się z Eragonem w połowie drogi do Yardenów, razem powrócili pieszo przez ziemie wroga. U Yardenów Eragon dowiedział się, że królowa Islanzadi wysłała dwunastu elfickich magów dowodzonych przez elfa Blodhgarma, by strzegli jego i Saphiry. Następnie Eragon zdjął z dziewczynki tak wielką część klątwy, jaką zdołał, Elva jednak zachowała zdolność wyczuwania bólu innych, choć nie czuła już przymusu ratowania ich przed nieszczęściem. Roran poślubił Katrinę, która nosiła w łonie dziecko. Po raz pierwszy od bardzo dawna Eragon czuł się szczęśliwy. Wówczas Murtagh, Cierń i oddział ludzi Galbatorixa zaatakowali Vardenów. Z pomocą elfów Eragon i Saphira zdołali ich powstrzymać, lecz ani Eragon, ani Murtagh nie byli w stanie pokonać drugiego. Bitwa okazała się trudna, bo Galbatorix zaczarował swych żołnierzy, tak by nie czuli bólu, i Vardeni ponieśli ciężkie straty. Po wszystkim Nasuada wysłała Eragona jako przedstawiciela Vardenów do krasnoludów na czas wyboru nowego króla. Eragon bardzo nie chciał wyjeżdżać, Saphira musiała bowiem zostać i chronić obóz Yardenów. Posłuchał jednak. Roran zaś służył u Yardenów i awansował w ich szeregach, okazał się bowiem zręcznym wojownikiem i dowódcą. Podczas pobytu Eragona u krasnoludów siedmiu z nich próbowało go zabić. Śledztwo wykazało, że za atakami stał klan Az Sveldn rak Anhuin. Rada klanów trwała jednak dalej i krasnoludy wybrały następcą tronu Orika. Podczas koronacji do Eragona dołączyła Saphira i wypełniła przyrzeczenie, naprawiając ukochany gwieździsty szafir krasnoludów, który strzaskała podczas walki Eragona z Cieniem Durzą. Wówczas Eragon i Saphira wrócili do Du Weldenvarden. Tam Oromis ujawnił im prawdę o pochodzeniu Eragona: że nie był on wcale synem Morzana, lecz Broma, choć istotnie mieli z Murtaghiem tę samą matkę Selenę. Oromis i Glaedr wyjaśnili im także, czym są Eldunari, które smok może zechcieć wydalić za życia, choć musi to uczynić z wielką ostrożnością, bo ktokolwiek posiada Eldunari, może posłużyć się nim do zapanowania nad smokiem. Podczas pobytu w puszczy Eragon zdecydował, że jest mu potrzebny miecz, który zastąpi Zarroca. Pamiętny rady kotołaka Solembuma, spotkanego podczas podróży z Bromem, udał się do myślącego drzewa Menoa w Du Weldenvarden. Przemówił do niego i drzewo zgodziło się oddać mu ukrytą pod korzeniami jasnostal, w zamian za dar, którego jednak nie nazwało. Wtedy elfia kowalka Rhunón - która wykuła wszystkie miecze Jeźdźców - pracując z Eragonem, stworzyła dla niego nową klingę. Miecz był niebieski, Eragon nazwał go Brisingr - Ogień. Za każdym razem, gdy wymawiał jego imię, ostrze stawało w płomieniach. Glaedr powierzył swe serce serc Eragonowi i Saphirze, którzy razem powrócili do Vardenów. Tymczasem Glaedr i Oromis dołączyli do reszty swego ludu, przypuszczając od północy atak na Imperium. Podczas oblężenia Feinster Eragon i Arya natknęli się na trzech wrogich magów, jeden z nich przerodził się w Cienia, Varaugha. Z pomocą Eragona Arya zabiła nowego Cienia. W tym samym czasie Oromis i Glaedr walczyli z Murtaghiem i Cierniem. Ale Galbatorix sięgnął ku nim i opanował umysł Murtagha. Posługując się jego rękami, powalił Oromisa, a Cierń zabił ciało Glaedra. Choć zatem Vardeni odnieśli zwycięstwo pod Feinster, Eragon i Saphira opłakiwali utratę nauczyciela, Oromisa. Vardeni jednak nie ustawali w walce, maszerowali dalej, zbliżając się do stolicy, Urubaenu, w której na tronie zasiada Galbatorix, dumny, pewny siebie i gardzący innymi, do niego bowiem należy siła smoków.

PRZEZ WYŁOM Smoczyca Saphira ryknęła i żołnierze przeciwnika zadrżeli. - Za mną! - Eragon uniósł wysoko nad głowę Brisingra. Błękitny miecz zalśnił jaskrawym, oślepiającym blaskiem na tle zwału czarnych chmu r nadciągających z zachodu. - Za Vardenów!

Obok niego śmignęła strzała; w ogóle jej nie dostrzegł. Wojownicy zebrani u podstawy gruzowiska, na szczycie którego stali Eragon z Saphirą, odpowiedzieli chóralnym okrzykiem: - Za Vardenów! Unieśli broń i ruszyli naprzód, gramoląc się po zwalonych kamiennych blokach. Eragon odwrócił się do nich plecami. Po drugiej stronie sterty znajdował się szeroki dziedziniec. Pośrodku niego skupiło się około dwustu żołnierzy Imperium. Za ich plecami ciemniała wysoka mroczna twierdza o wąskich szczelinach okien i kilku kanciastych wieżach; w pokojach na szczycie najwyższej z nich płonęła latarnia. Eragon wiedział, że gdzieś za murami twierdzy kryje się lord Bradburn, gubernator Belatony - miasta, które od kilkunastu godzin próbowali zdobyć Vardeni. Z donośnym krzykiem zeskoczył z gruzów ku żołnierzom. Tamci cofnęli się szybko, nadal jednak nie opuścili włóczni i pik, celujących wprost w poszarpaną szczelinę, którą Saphira wyłamała w zewnętrznym murze zamku. Podczas lądowania skręcił kostkę. Osunął się na kolano i szybko podparł dzierżącą miecz ręką. Jeden z żołnierzy wykorzystał sposobność: śmignął naprzód, wymierzając cios włócznią w odsłonięte gardło przeciwnika. Eragon sparował cios drobnym ruchem przegubu, władając Brisingrem szybciej, niż potrafiłby tego dokonać jakikolwiek człowiek bądź elf. Twarz żołnierza stężała ze zgrozy, gdy pojął swój błąd. Próbował uciec, zanim jednak zdołał pokonać choćby kilka cali, Eragon rzucił się naprzód i trafił go prosto w brzuch. Saphira, ciągnąc za sobą proporzec tryskającego z pyska złocisto-błękitnego ognia, skoczyła na dziedziniec w ślad za Eragonem. Gdy uderzyła o kamienne płyty, przykucnęła, napinając mięśnie nóg. Siła zderzenia wstrząsnęła całym dziedzińcem. Wiele odłamków szkła, tworzących wielką barwną mozaikę na fasadzie twierdzy, odprysnęło i wystrzeliło w powietrze, wirując niczym monety odbite od bębna. W górze trzasnęły otwierane i zamykane okiennice. Tuż po Saphirze pojawiła się elfka Arya. Długie czarne włosy tańczyły szaleńczo wokół kanciastej twarzy, gdy zeskoczyła ze sterty gruzów. Jej ręce i szyję pokrywały smugi i rozbryzgi krwi, klinga miecza także ociekała posoką. Elfka wylądowała z miękkim szelestem skóry o kamień. Jej obecność uradowała Eragona. U boku swego i Saphiry nie wolałby widzieć nikogo innego. Pomyślał, że jest idealną towarzyszką broni. Posłał jej szybki uśmiech. Arya odpowiedziała tym samym, promieniowała radością i groźną energią. W bitwie jej rezerwa znikała bez śladu; poza walką rzadko się zdarzało, by elfka tak bardzo się otworzyła. Eragon uskoczył za tarczę, gdy między nimi pojawiła się falująca zasłona błękitnego ognia. Spod rąbka hełmu patrzył, jak Saphira zalewa skulonych żołnierzy rzeką płomieni, która otoczyła ich, nie czyniąc najmniejszej szkody. Ustawieni w szeregu na blankach zamku łucznicy wypuścili grad strzał, celując w smoczycę. Okalające ją gorąco było tak potężne, że garść pocisków już w powietrzu stanęła w ogniu i rozpadła się w proch, rzucone przez Eragona czary ochronne odbiły resztę. Jeden ze zbłąkanych grotów trafił w tarczę Eragona i odbił się od niej z głuchym łoskotem, pozostawiając zagłębienie. Pióropusz ognia spowił nagle trzech żołnierzy, zabijając ich tak szybko, że nie zdążyli nawet krzyknąć. Pozostali stłoczyli się w samym sercu piekielnej pożogi; w jaskrawobłękitnym blasku groty ich włóczni i pik lśniły jasno. Mim o usilnych starań, Saphira nie zdołała nawet zranić reszty wrogów. W końcu zrezygnowała i z donośnym kłapnięciem zamknęła pysk. Pod nieobecność ognia na dziedzińcu zapadła przejmująca cisza. Eragon, jak już kilka razy wcześniej, pojął, że ktokolwiek przygotował zaklęcia ochronne żołnierzy, musiał być zręcznym i potężnym magiem. Czy to robota Murtagha? - zastanawiał się w myślach. Jeśli tak, czemu wraz z Cierniem nie bronią Belatony? Czyżby Galbatorixowi nie zależało na utrzymaniu miasta? Popędził naprzód i jednym uderzeniem Brisingra odrąbał czubki tuzina włóczni równie łatwo, jak za młodu odcinał nasienne końcówki chmielu. Chlasnął najbliższego żołnierza przez pierś, przebijając kolczugę niczym zwiewny jedwab. Trysnęła fontanna krwi. Potem Eragon pchnął następnego żołnierza i uderzył tarczą kolejnego po lewej, odrzucając go na trzech towarzyszy i wywracając całą czwórkę. Reakcje przeciwników wydały mu się powolne i niezgrabne - tańczył pośród szeregów wroga, powalając bezkarnie nieprzyjaciół. Saphira ruszyła do walki po lewej - wyrzucała żołnierzy w powietrze olbrzymimi łapami, tłukła kolczastym ogonem, gryzła i zabijała, szybko poruszając głową - a po prawicy Arya poruszała się błyskawicznie, każdy ruch jej miecza zwiastował śmierć kolejnemu słudze Imperium. Kiedy Eragon zawirował w piruecie, unikając kontaktu z dwiema włóczniami, ujrzał tuż za ich plecami

futrza- stego elfa Blódhgarma, a także jedenaście innych elfów, których zadaniem było strzeżenie jego i smoczycy. Nieco dalej, przez szczelinę w murze zewnętrznym, na dziedziniec wlewali się Vardeni, nie atakowali jednak - zbyt niebezpiecznie było zbliżać się do Saphiry. Zresztą, smoczyca, Eragon ani elfy nie potrzebowali pomocy w starciu z żołnierzami. W wirze bitwy szybko się rozdzielili, lądując na przeciwległych końcach dziedzińca. Eragon nie martwił się o towarzyszkę. Nawet pozbawiona ochrony czarów, Saphira była w pełni zdolna pokonać samodzielnie oddział dwudziestu czy trzydziestu ludzi. Włócznia trafiła w tarczę Eragona, która boleśnie uderzyła go w ramię. Obrócił się w stronę jej właściciela, wysokiego mężczyzny o twarzy zrytej bliznami, odsłaniającego w grymasie dziury w miejscu dolnych przednich zębów, i pomknął ku niemu. Tamten usiłował dobyć zza pasa sztylet. W ostatniej chwili Eragon obrócił lekko tułów, napiął ręce i pierś i rąbnął obolałym ramieniem prosto w mostek napastnika. Siła zderzenia odrzuciła żołnierza o kilkanaście jarów. Runął na ziemię, trzymając się za serce. A potem z nieba posypał się grad czarnopiórych strzał, zabijając bądź raniąc wielu walczących. Eragon osłonił się tarczą przed pociskami i przykucnął, choć był pewien, że magia go ochroni. Nie zamierzał pozwalać sobie na nieostrożność: nie mógł przewidzieć, kiedy czarownik strony przeciwnej wystrzeli ku niemu zaklętą strzałę, która mogłaby przebić ochronne czary. Jego wargi wygięły się w gorzkim uśmiechu. Łucznicy na murach pojęli już, że mogliby zwyciężyć tylko gdyby udało im się zabić jego samego i elfy, nieważne ilu swoich musieliby przy tym poświęcić. Już za późno, pomyślał z ponurą satysfakcją. Trzeba było odłączyć się od Imperium póki jeszcze mieliście sposobność. Deszcz grzechoczących strzał pozwolił mu chwile odpocząć i Eragon chętnie z tego skorzystał. Atak na miasto zaczął się o brzasku, a on sam wraz z Saphirą od początku postępował na czele. Kiedy ostrzał ustał, Eragon przerzucił Brisingra do lewej dłoni, podniósł jedną z włóczni przeciwnika i cisnął w stojących czterdzieści stóp wyżej łuczników. Włócznia to broń, którą ciężko rzucać celnie bez długiej praktyki. Nie zdziwił się zatem, odkrywszy, że chybił człowieka, w którego celował. Zaskoczyło go natomiast to, że nie trafił w żadnego z łuczników. Włócznia poszybowała nad ich głowami i roztrzaskała się o mur zamku w górze. Łucznicy zaczęli śmiać się głośno i drwić, podkreślając słowa wulgarnymi gestami. Uwagę Eragona przyciągnął szybki ruch na skraju pola widzenia. Obejrzał się akurat, gdy Arya także cisnęła włócznią, przebijając dwóch stojących obok siebie łuczników. Następnie wycelowała w nich miecz. - Brisingr! - rzuciła i włócznia zapłonęła szmaragdowozielonym ogniem. Pozostali łucznicy cofnęli się przed płonącymi trupami i jak jeden mąż umknęli z blanków, tłocząc się w przejściu wiodącym na wyższe piętra zamku. - To niesprawiedliwe - mrukną ł Eragon. - Ja nie mogę użyć tego zaklęcia, bo mój miecz zacznie płonąć jak ognisko. Arya zerknęła na niego z lekkim rozbawieniem. Walka trwała jeszcze kilka minut, a potem pozostali przy życiu żołnierze albo się poddali, albo próbowali uciec. Eragon pozwolił pięciu z nich umknąć, wiedział, że nie pobiegną daleko. Sprawdziwszy szybko leżące wokół zwłoki, by się upewnić, że wojownicy naprawdę nie żyją, obejrzał się i zerknął na drugi koniec dziedzińca. Kilku Vardenów otworzyło bramę w murze zewnętrznym i wtaszczyło do środka taran, maszerując ulicą wiodącą do zamku. Inni zebrali się w nierównych szeregach niedaleko wejścia do twierdzy, gotowi wtargnąć do środka i podjąć walkę z ukrytymi wewnątrz żołnierzami. Wśród nich był też kuzyn Eragona, Roran - gestykulował swym nieodłącznym młotem, jednocześnie wydając rozkazy podległemu sobie oddziałowi. Na drugim końcu Saphira przycupnęła nad trupami zabitych przez siebie żołnierzy - otaczało ją prawdziwe pobojowisko. Krople krwi przywarły do mieniących się jak klejnoty łusek smoczycy, czerwień kontrastowała ostro z błękitem jej ciała. Saphira uniosła kolczastą głowę i ryknęła tryumfalnie, zagłuszając dobiegający zza murów hurgot. Jakby w odpowiedzi, w zamku rozległ się szczęk łańcuchów i kół zębatych, a po nim zgrzyt odciąganych ciężkich drewnianych belek. Dźwięk ów przyciągnął uwagę wszystkich, którzy skupili wzrok na drzwiach twierdzy. Z głuchym łoskotem wrota otwarły się i rozchyliły. Ze środka wypłynęła ciemna chmura dymu z pochodni, tak gęsta, że najbliżsi Yardeni zaczęli kasłać i zasłaniać twarze. Gdzieś w głębi mrok u rozległ się stukot okutych żelazem kopyt na kamiennych płytach, a potem z serca chmury wypadł koń i jeździec.

W lewej dłoni jeździec trzymał coś, co Eragon w pierwszej chwili wziął za zwykłą lancę, szybko jednak zauważył, że wykuto ją z osobliwego zielonego materiału i zakończono niezwykłym zębatym grotem. Głowicę lancy otaczała słaba aura nienaturalnego światła, zdradzająca obecność magii. Jeździec ściągnął wodze i skierował wierzchowca w stronę Saphiry, która zaczęła wznosić się na tylnych, nogach, gotowa do zadania prawą łapą straszliwego, morderczego ciosu. Nagle Eragona ogarnęła trwroga. Jeździec był zbyt pewny siebie, jego lanca zbyt dziwna i niesamowita. Choć zaklęcia powinny ochronić smoczycę, był pewien, że Saphirze grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Nie zdołam dotrzeć do niej na czas, uświadomił sobie nagle. Posłał myśli ku jeźdźcowi, tamten jednak był zbyt skupiony na swym zadaniu i nawet nie zauważył obecności Eragona, a całkowita koncentracja przeciwnika nie pozwoliła Eragonowi wyniknąć głębiej w jego świadomość. Wycofawszy się, przywołał pół tuzina słów w pradawnej mowie i ułożył z nich proste zaklęcie, mające powstrzymać w biegu galopującego rumaka. Był to akt rozpaczy - Eragon nie wiedział bowiem, czy to jeździec jest magiem, ani też jakie mógł podjąć środki chroniące go przed działaniem czarów - nie zamierzał jednak stać bezczynnie, gdy życiu Saphiry groziło niebezpieczeństwo. Zaczerpnął tchu. Przypomniał sobie właściwą wymowę kilku trudnych dźwięków pradawnej mowy. A potem otworzył usta, by rzucić zaklęcie. Choć działał szybko, elfy okazały się szybsze. Nim zdołał wypowiedzieć choćby jedno słowo, zza jego pleców dobiegł szaleńczy chór niskich głosów, które, nakładając się na siebie, tworzyły niesamowitą, dysonansową melodię. - Mae... - zdążył wymówić, a potem magia elfów zaczęła działać. Mozaika tuż przed koniem poruszyła się i przesunęła, odłamki szkła zafalowały niczym tafla wody. W ziemi otwarła się długa szczelina, poszarpane głębokie pęknięcie. Koń z głośnym rżeniem runął w dziurę i upadł, łamiąc obie przednie nogi. W chwili, gdy jeździec z wierzchowcem padali, mężczyzna w siodle uniósł rękę i cisnął lśniącą lancą wprost w Saphirę. Smoczyca nie mogła uciec. Nie mogła uskoczyć. Zamachnęła się zatem łapą w nadziei, że odtrąci pocisk. Chybiła jednak - zaledwie o parę cali - i Eragon patrzył ze zgrozą, jak lanca wbija się na ponad jard w jej pierś tuż pod obojczykiem. Jego oczy przesłoniła pulsującą zasłona furii. Zaczął czerpać ze wszystkich dostępnych źródeł energii własnego ciała; szafiru osadzonego w głowicy miecza; dwunastu diamentów ukrytych w pasie Belotha Mądrego owiniętym wokół jego talii i olbrzymich zapasów zgromadzonych w Arenie - pierścieniu elfów zdobiącym prawą dłoń - szykując się do unicestwienia jeźdźca, bez względu na ryzyko. Powstrzymał się jednak, bo nagle ujrzał Blodhgarma przeskakującego nad lewą przednią łapą Saphiry. Elf wylądował na jeźdźcu niczym pantera na jeleniu i powalił go na bok. Gwałtownym szarpnięciem głowy Blodhgarm rozdarł gardło przeciwnika długimi białymi zębami. Z okna umiejscowionego wysoko nad otwartymi wrotami wieży dobiegł okrzyk przejmującej rozpaczy. Po sekundzie ognista eksplozja wyrzuciła w powietrze kamienne bloki, które runęły na zebranych Vardenów, miażdżąc członki i ciała niczym suche gałązki. Eragon, nie zwrażając na sypiący się z góry deszcz kamieni, popędził do Saphiry, ledwie świadom obecności Aryi i jej kompanów. Inne elfy zdążyły już zgromadzić się wokół smoczycy, zapatrzone w sterczącą z jej piersi wrłócznię. - Jak ciężko...? Czy ona...? - zaczął Eragon, zbyt poruszony, by dokończyć zdanie. Bardzo pragnął pomówić z Saphirą w myślach, lecz dopóki w pobliżu mogli czaić się czarodzieje przeciwnika, nie śmiał odsłonić swej świadomości, by wrogowie nie wniknęli do jego umysłu ani nie przejęli władzy nad ciałem. Po długiej nieznośnie się ciągnącej chwili, Wyrden, jeden z elfów, uniósł głowę. - Możesz podziękować losowi, Cieniobójco. Lanca ominęła główne żyły i tętnice jej szyi. Przebiła jedynie mięsień, a mięśnie możemy naprawić. - Zdołacie ją usunąć? Czy jest chroniona zaklęciami, które mogłyby was powstrzymać przed...? - Zajmiemy się tym, Cieniobójco. Wszystkie elfy, prócz Blóohgarma, poważne niczym kapłani zgromadzeni przed ołtarzem, przyłożyły dłonie do piersi Saphiry i zaśpiewały cicho niczym szept wiatru pośród kępy wierzb. Śpiewały o cieple i wzroście, o mięśniach, ścięgnach i pulsującej krwi, a także o wielu bardziej tajemniczych sprawach. Saphira najwyższym wysiłkiem woli trwała nieruchomo podczas ich zaklęcia, choć co parę sekund jej ciałem wstrząsały gwałtowne dreszcze. Z otworu w piersi, w którym wciąż tkwiło drzewce włóczni, spływała struga krwi. Kiedy Blodhgarm podszedł i stanął obok, Eragon obejrzał się na elfa. Futro na jego brodzie pociemniało od posoki, mieniąc się granatem i czernią. - Co to było? - Eragon wskazał ręką płomienie, wciąż tańczące w oknie nad dziedzińcem.

Blódhgarm oblizał wargi, odsłaniając kocie kły. - Tuż przed śmiercią tego żołnierza zdołałem wtargnąć do jego umysłu i poprzez niego do umysłu maga, który mu pomagał. - Zabiłeś go? - W pewnym sensie. Zmusiłem, by sam się zabił. W zwykłych okolicznościach nie uciekłbym się do tak dramatycznych popisów, ale byłem... zirytowany. Eragon ruszył naprzód i zatrzymał się, gdy Saphira wydała z siebie długi przeciągły jęk, a potem bez niczyjej pomocy lanca zaczęła wysuwać się z jej piersi. Powieki smoczycy zatrzepotały, kilka razy odetchnęła szybko i płytko, gdy ostatnie sześć cali broni wyłoniło się z ciała. Zębaty grot, okolony słabą szmaragdową poświatą, runął na ziemię i odbił się od kamienia z odgłosem charakterystycznym raczej dla wypalonej gliny niż metalu. Gdy elfy przestały śpiewać i oderwały dłonie od ciała Saphiry, Eragon podbiegł i dotknął jej szyi. Chciał ją pocieszyć, powiedzieć, jak bardzo się przeraził, złączyć z nią swój umysł. Zamiast tego zadowolił się jedynie spojrzeniem w jedno błękitne oko i pytaniem: - Dobrze się czujesz? Słowa te wydawały się mizernie słabe w porównaniu z głębią jego uczuć. Saphira odpowiedziała jednym mrugnięciem, a potem pochyliła głowę, pieszcząc jego twarz delikatnym obłoczkiem ciepłego powietrza z nozdrzy. Eragon uśmiechnął się. Odwrócił się szybko do elfów. - Eka elrun ono, alfya wiol fórn thornessa - podziękował im za pomoc w pradawnej mowie. Elfy uczestniczące w uzdrowieniu, łącznie z Aryą, ukłoniły się i obróciły prawymi dłońmi nad środkiem piersi w geście pozdrowienia właściwym swojej rasie. Zauważył, że ponad połowa oddziału wyznaczonego do ochrony jego i Saphiry jest blada, słaba i słania się na nogach. - Wycofajcie się i odpocznijcie - polecił im. - Jeśli zostaniecie, z łatwością was pozabijają. No dalej, to rozkaz! Choć był pewien, że nie chcą odchodzić, siedem elfów odparło chórem: - Jak każesz, Cieniobójco! - I wycofało się z dziedzińca, przeskakując ponad trupami i gruzami. Nawet na skraju wyczerpania wydawały się szlachetne i wyniosłe. Eragon dołączył do Aryi i Blodhgarma, którzy oglądali uważnie lancę; ich twarze miały osobliwy wyraz, jakby nie wiedzieli jak zareagować. Przykucnął obok nich, uważając, by nie dotknąć niezwykłej broni. Przyjrzał się uważnie delikatnym liniom wyrzeźbionym u podstawy grotu, liniom, które wydawały się znajome, choć sam nie wiedział dlaczego, a także zielonkawemu drzewcu, zrobionemu z materiału nie przypominającego drewna ani metalu, i niezwykłej poświacie, kojarzącej się z pozbawionymi płomieni lampami, którymi elfy i krasnoludy oświetlały swe dwory. - Jak myślicie, czy to robota Galbatorixa? - spytał Eragon. - Może postanowił jednak zabić Saphirę i mnie, zamiast nas schwytać. Być może uwa-ża, że mu zagrażamy. Blódhgarm uśmiechnął się nieprzyjemnie. - Nie łudziłbym się podobnymi fantazjami, Cieniobójco. Dla Galbatorixa jesteśmy tylko drobną zawadą. Gdyby naprawdę zapragnął śmierci twojej czy któregokolwiek z nas, musiałby jedynie wylecieć z Urubaenu i stanąć do wralki, a my padlibyśmy przed nim niczym zaschnięte liście w obliczu zimowej zamieci. Ma w sobie siłę smoków i nikt nie zdoła mu sprostać. Poza tym, Galbatorix niełatwo zawraca z raz obranego kursu. Może i jest szalony, ale jest też przebiegły i nade wszystko zdecydowany. Skoro pragnie cię uwięzić, będzie dążył do tego celu wręcz obsesyjnie i nic, prócz instynktu samozachowawczego, go nie zniechęci. - Poza tym - wtrąciła Arya - to nie robota Galbatorixa, tylko nasza. Eragon zmarszczył brwi. - Nasza? Tej lancy nie zrobili Yardeni. - Vardeni nie. To robota elfa. - Ale... - Szukał w myślach rozsądnego wyjaśnienia. - Ale przecież żaden elf nie zgodziłby się pracować dla Galbatorixa. Prędzej by umarł, niż... - Galbatorix nie miał z tym nic wspólnego, a gdyby nawet, z pewnością nie oddałby tak rzadkiej i potężnej broni w ręce człowieka, który nie potrafiłby lepiej jej strzec. Ze wszystkich narzędzi wojny rozproszonych w całej Alagaesii to właśnie nade wszystko wolałby przed nami uchronić. - Dlaczego? Niski melodyjny głos Blódhgarma zabrzmiał niemal jak mruczenie kota. - Ponieważ, Eragonie Cieniobójco, to jest Dauthdaert. - I nazywa się Niemen , Orchidea. - Arya wskazała ręką linie wyżłobione na grocie. Dopiero w tym momencie Eragon uświadomił sobie, że to stylizowane znaki niezwykłego pisma elfów -

misternie splecione zawijasy, kończące się długimi, podobnymi do cierni kreskami. - Dauthdaert? - Kiedy zarówno Arya, jak i Blodhgarm spojrzeli na niego z niedowierzaniem, Eragon wzruszył ramionami, zawstydzony swym brakiem wiedzy. Dręczyła go świadomość, że podczas gdy dorastające elfy przez długie dziesięciolecia mogły pobierać nauki u najlepszych mędrców swej rasy, jego własny wuj, Garrow, nie nauczył go nawet liter, uznając je za nieistotne. - W Ellesmerze nie wystarczyło mi czasu na zbyt dogłębne lektury. Co to takiego? Czy zostało wykute podczas upadku Jeźdźców do walki z Galbatorixem i Zaprzysiężonymi? Blódhgarm pokręcił głową. - Niemen jest znacznie, znacznie starsza. - Dauthdaertya - oznajmiła Arya - zrodziły się ze strachu i nienawiści, powszechnych w ostatnich latach naszej wojny ze smokami. Nasi najzręczniejsi kowale i magowie wykuli je z materiałów, których już nie znamy, nasycili zaklęciami, które już dawno utraciliśmy, i nazwali całą dwunastkę imionami najpiękniejszych kwiatów - doprawdy paskudny to kontrast - bo stworzono je w jednym tylko celu: zrobiliśmy je, by zabijać smoki. Eragon spojrzał z nagłą odrazą na lśniącą lancę. - i udało się? - Świadkowie opowiadali, że smocza krew płynęła z nieba niczym letnia ulewa. Saphira syknęła głośno. Eragon zerknął na nią i zobaczył kątem oka, że Vardeni nadal utrzymują pozycje przed twierdzą, czekając, aż wraz ze smoczycą podejmą atak. - Uwrażano, że wszystkie Dauthdaertya zostały zniszczone bądź zagubione na wieki - podjął Blodhgarm. - Najwyraźniej się myliliśmy. Niemen musiała trafić w ręce rodziny Waldgrave i pozostać ukryta w Belatonie. Zgaduję, że kiedy przedarliśmy się przez mury miasta, lorda Bradburna zawiodła odwaga i rozkazał przynieść ze zbrojowni Niemen, by spróbować powstrzymać ciebie i Saphirę. Gdyby Galbatorix dowiedział się, że Bradburn usiłował cię zabić, bez wątpienia wpadłby w furię. Eragon, choć świadom, że musi się śpieszyć, nie mógł odejść, nie zaspokoiwszy ciekawości. - Może to i Dauthdaert, ale nadal nie wyjaśniliście, czemu Galbatorix nie chciałby, żeby trafiła w nasze ręce. - Skinieniem głowy wskazał lancę. - Co sprawia, że Niemen ma być niebezpieczniejsza niż zwykła włócznia czy nawet Bris... - Ugryzł się w język, nim wymówił całe imię. - Czy nawet mój miecz? Tym razem to Arya odpowiedziała. - W żaden sposób nie można jej złamać, nie szkodzi jej ogień i jest niemal zupełnie odporna na magię, jak sam się przekonałeś. Dauthdaertya zostały zaprojektowane tak, by nie działały na nie rzucane przez smoki zaklęcia i aby chronić przed nimi ich posiadaczy - niezwykle trudne zadanie, biorąc pod uwagę moc, złożoność i nieprzewidywalną naturę smoczej magii. Galbatorix spowił siebie i Shruikana siecią zaklęć ochronnych liczniejszych, niż ktokolwiek inny w Alagaesii, możliwe jednak, że Niemen przebiłaby się przez nie, jakby w ogóle nie istniały. Eragon w końcu zrozumiał i przepełniła go gwałtowna radość. - Będziemy musieli... Przerwał mu pisk. Niespodziewany dźwięk przeszywał uszy, zgrzytał i wibrował, niczym metal trący o kamień. Eragon poczuł, jak wibrują mu zęby, zasłonił dłońmi uszy, krzywiąc się i rozglądając, próbując odnaleźć źródło dźwięku. Saphira zarzuciła głową i mim o hałasu usłyszał jej niespokojny jęk. Dwa razy omiótł wzrokiem dziedziniec, nim zauważył niewielką chmurkę pyłu wznoszącą się nad murem twierdzy, z szerokiego na stopę pęknięcia, które pojawiło się pod poczerniałym, częściowo zniszczonym oknem, za którym Blódhgarm zabił maga. Dźwięk narastał z każdą chwilą, Eragon jednak zaryzykował i oderwał jedną dłoń od ucha, by wskazać pęknięcie. - Spójrz! - krzyknął od Aryi, która skinęła głową. Ponownie zatkał uszy. I wtedy, bez żadnego ostrzeżenia, dźwięk umilkł. Eragon odczekał chwilę, potem powoli opuścił ręce. Pierwszy raz pożałował, że ma tak doskonały słuch. Dokładnie w tym momencie szczelina zaczęła się rozszerzać. Po chwili miała już kilka stóp szerokości i pędziła w dół muru. Niczym błyskawica, uderzyła i strzaskała zwornik nad wejściem do budynku, zasypując kamienne płyty odłamkami. Cały zamek jęknął i fasada twierdzy, od uszkodzonego okna aż po pęknięty zwornik, zaczęła przechylać się na zewnątrz. - Uciekajcie! - krzyknął Eragon do Vardenów, choć ludzie już rozbiegali się na obie strony dziedzińca, rozpaczliwie próbując umknąć spod przechylonego muru. Eragon postąpił krok naprzód, wszystkie mięśnie jego ciała napięły się, gdy szukał wzrokiem śladu Rorana pośród tłumu wojowników. W końcu go wypatrzył, uwięzionego za ostatnią grupą ludzi w wejściu, Roran krzyczał coś do nich szaleńczo, lecz jego słowa niknęły w ogólnym hałasie. A potem ściana się przesunęła i opadła kilkanaście

cali - odchylając się jeszcze mocniej od reszty budowli - zasypując Rorana kamieniami, zbijając go z nóg i zmuszając, by cofnął się chwiejnie. Kiedy Roran wstał, spojrzał prosto w oczy Eragona i w jego wzroku Eragon ujrzał błysk strachu i bezradności, wkrótce zastąpiony rezygnacją. Zupełnie jakby kuzyn wiedział, że nieważne, jak szybko rzuci się naprzód, i tak nie zdąży dotrzeć w bezpieczne miejsce. Na jego wargach zatańczył cierpki uśmiech. I wtedy mur runął.

CIOS MŁOTA - Nie! - ryknął Eragon, gdy mur twierdzy zawalił się z ogłuszającym łoskotem, grzebiąc Rorana i pięciu innych mężczyzn pod stertą kamieni wysoką na dwadzieścia stóp. Cały dziedziniec spowiła czarna chmura pyłu. Jego krzyk był tak głośny, że głos mu się załamał, w głębi gardła poczuł ciepły miedziany smak krwi. Odetchną ł głęboko i zgiął się wpół w ataku kaszlu. - Vaetna - wydyszał i machnął ręką. Z odgłosem przypominającym szelest jedwabiu gęsty szary kurz rozstąpił się, odsłaniając środek dziedzińca. Obawa o los Rorana sprawiła, że Eragon ledwie zauważył, jak wiele mocy kosztowało go zaklęcie. - Nie, nie, nie, nie - mamrotał. - On nie mógł zginąć. Nie mógł, nie mógł, nie mógł... - Zupełnie jakby słowa miały wpłynąć na rzeczywistość, Eragon powtarzał je raz po raz. Lecz z każdą powtórką stawały się mniej stwierdzeniem faktu bądź nadziei, a bardziej modlitwą, skierowaną do ca-łego świata. Przed nim Arya i reszta żołnierzy Vardenów kasłali, pocierając oczy dłońmi. Wielu zgarbiło się, jakby w oczekiwaniu ciosu; inni gapili się zdumieni na fasadę uszkodzonej twierdzy. Gruzy z budynku zasłały dziedziniec, przysłaniając mozaikę. Dwie i pół komnaty na piętrze twierdzy i jedna na drugim - ta, w której niedawno gwałtowną śmiercią zginął mag - stało otworem. Pomieszczenia i sprzęty wydawały się w pełnym blasku słońca nędzne i brudne. Wewnątrz pół tuzina żołnierzy zbrojnych w kusze odsuwało się gorączkowo od przepaści, która nagle otwarła im się u stóp. Wśród donośnych krzyków i przepychanek przeciskali się przez drzwi na drugim końcu komnat i znikali w trzewiach twierdzy. Eragon próbował odgadnąć ciężar kamiennego bloku leżącego pośród rumowiska: musiał ważyć wiele setek funtów. Gdyby wraz z Saphirą i elfami podjęli wspólne działanie, był pewien, że zdołaliby przesunąć kamienie za pomocą magii, lecz wysiłek bardzo by ich osłabił i pozostawił bezbronnymi. Co więcej, wymagałby niepraktycznie długiego czasu. Przez moment Eragon pomyślał o Glaedrze - złoty smok miał aż nadto sił, by dźwignąć całą stertę naraz - ale pośpiech był tu kluczem, a wydostanie Eldunari Glaedra trwałoby zbyt długo. Poza tym, Eragon wiedział, że mógłby nie zdołać przekonać Glaedra nawet do rozmowy, a co dopiero do pomocy w ratowaniu Rorana i pozostałych. A potem wyobraził sobie Rorana tuż przed tym, jak przesłonił go grad kamieni i pyłu, stojącego pod sklepieniem wrót twierdzy, i nagle pojął, co musi zrobić. - Saphiro, pomóż im tutaj! - krzyknął i odrzucając tarczę, pomknął naprzód. Za plecami usłyszał, jak Arya mówi coś w pradawnej mowie, krótkie zdanie, być może „Ukryj to!”, a potem doścignęła go, biegnąc z mieczem w dłoni, gotowa do walki. Kiedy dotarli do rumowiska, Eragon skoczył najwyżej jak umiał. Wylądował jedną stopą na ukośnym kamieniu i znów skoczył, odbijając się niczym górska kozica, wspinająca się na strome zbocze. Niepokoił się, że może obruszyć kamienie, ale wspinaczka stanowiła najszybszy sposób dotarcia do celu. Ostatnim skokiem pokonał odległość dzielącą go od piętra i przebiegł przez komnatę. Pchnął zamknięte drzwi z taką siłą, że wyłamał zawiasy, a grube dębowe deski pęki - i poleciały w głąb korytarza. Pomknął w ślad za nimi. Odgłos kroków i oddechu wydał mu się dziwnie przytłumiony, jakby miał uszy pełne wody. Dotarłszy do otwartego przejścia, zwolnił. Za nim ujrzał gabinet, pięciu zbrojnych wskazywało rękami mapę i wyraźnie się kłóciło. Żaden z nich nie zauważył Eragona. Biegł dalej. Pędem pokonał zakręt i zderzył się z żołnierzem idącym z przeciwległej strony. Przed oczami przemknęły mu czerwone i żółte błyski, gdy uderzył czołem w krawędź tarczy tamtego. Przywarł do żołnierza i obaj przez chwilę chwiali się na korytarzu, niczym para pijanych tancerzy Żołnierz zaklął, próbując odzyskać równowagę. - Co z robą, trzykroć przeklęty...? - zaczął, a potem ujrzał twarz Eragona i jego oczy się rozszerzyły. Ty!

Eragon zacisnął prawą dłoń i rąbnął tamtego w brzuch, tuż pod żebrami. Cios uniósł mężczyznę z ziemi; ciało z głuchym odgłosem zderzyło się z sufitem. - Ja - zgodził się Eragon, gdy tamten runął na ziemię bez życia. Ruszył dalej w głąb korytarza. Od chwili wejścia do twierdzy, jego już i tak szybki puls zdwoił tempo; czuł się, jakby serce miało lada moment wyrwać mu się z piersi. Gdzie to jest? - rozmyślał gorączkowo, zerkając w kolejne drzwi, za którymi ujrzał jedynie puste pomieszczenie. Wreszcie na końcu wąskiego bocznego korytarzyka dostrzegł kręte schody. Przeskakując po pięć stopni na raz, pędził na dół, nie zważając na własne bezpieczeństwo, raz tylko przystanął, by odepchnąć na bok zaskoczonego łucznika. Schody skończyły się i znalazł się w wysoko sklepionej sali, podobnej do katedry w Dras-Leonie. Zawirował szybko, omiatając wzrokiem pomieszczenie i rejestrując pośpiesznie obrazy: tarcze, broń i czerwone proporce zawieszone na ścianach; wąskie okna wysoko pod sufitem; pochodnie osadzone w uchwytach z kutego żelaza; puste paleniska; długie ciemne stoły na koziołkach ustawione wzdłuż bocznych ścian; i wzniesienie na końcu, na którym przed fotelem z wysokim oparciem stał mężczyzna z brodą, odziany w długą szatę. Eragon znalazł się w głównej sali zamku. Po jego prawicy, między nim i drzwiami wiodącymi do wrót twierdzy, ustawił się oddział ponad pięćdziesięciu żołnierzy. Złote nici w ich tunikach zamigotały, gdy poruszyli się zaskoczeni. - Zabić go! - polecił mężczyzna w długiej szacie; nie sprawiał wcale wrażenia wyniosłego i władczego, lecz przerażonego. - Ktokolwiek go zabije, dostanie trzecią część mojego skarbca! To wam przyrzekam! Na myśl o kolejnym opóźnieniu, w Eragonie wezbrała straszliwa irytacja. Wyrwał z pochwy miecz i uniósł nad głowę. - Brisingr! - krzyknął. Z nagłym świstem wokół ostrza pojawił się kokon widmowych błękitnych płomieni. Gorąco ognia rozgrzało dłoń, rękę i policzek Eragona. Z płonącym mieczem w dłoni spojrzał wprost na żołnierzy. - Odsuńcie się - warknął. Tamci wahali się jeszcze chwilę, a potem odwrócili się i umknęli. Eragon skoczył naprzód, nie zważając na ogarniętych paniką maruderów, wciąż znajdujących się w zasięgu płonącej klingi. Jeden z mężczyzn potknął się i runął przed nim na posadzkę; Eragon przeskoczył nad nim, nie dotykając nawet kępy włosia na hełmie. Prąd powietrza szarpał płomienie wokół miecza, unosząc je za nim w pędzie niczym grzywę galopującego wierzchowca. Przygarbiony Eragon przepchnął się do podwójnych drzwi strzegących wejścia do głównej sali. Przemknął przez długie, szerokie pomieszczenie, z którego odchodziło wiele komnat pełnych żołnierzy a także zębatek, dźwigni i innych mechanizmów służących do opuszczania i podnoszenia bram twierdzy a potem w pełnym rozpędzie wpadł na kratę, zagradzającą drogę do miejsca, w którym stał Roran, kiedy zawalił się mur. Żelazne pręty wygięły się, gdy Eragon uderzył w nie w pędzie, ale niedostatecznie, by pęknąć. Cofnął się chwiejnie o krok. Ponownie zaczerpnął energii przechowywanej w diamentach swego pasa - pasa Belotha Mądrego wlewając ją w Brisingra, opróżniając klejnoty z cennych zapasów, gdy podsycił ogień miecza do niemal nieznośnej mocy. Z nieartykułowanym okrzykiem cofnął rękę i uderzył kratę. Zalał go deszcz pomarańczowozłotych iskier, dziurawiąc rękawicę i tunikę i parząc odsłoniętą skórę. Kropla stopionego żelaza wylądowała z sykiem na czubku buta. Strącił ją szybkim ruchem stopy. Trzy razy ciął i wreszcie fragment kraty wielkości człowieka runął do środka. Przecięte końce lśniły oślepiającą bielą, oświetlając pomieszczenie łagodnym blaskiem. Eragon pozwolił płomieniom błyskającym z Brisingra zgasnąć i przemknął przez otwór w kracie. Najpierw skręcił w lewo, potem w prawo i znów w lewo, zmieniając kierunki wraz z korytarzem, zaprojektowanym tak, by spowolnić atakujących żołnierzy, gdyby zdołali wedrzeć się do twierdzy. Po pokonaniu ostatniego zakrętu ujrzał swój cel: zasypaną gruzami sień. Nawet jego elfi wzrok zdołał dostrzec w ciemności tylko największe kształty, bo spadające kamienie zgasiły pochodnie na ścianach. Usłyszał dziwaczne sapanie i szuranie, jakby jakaś niezgrabna bestia grzebała w rumowisku. - Naina - rzucił. Przestrzeń przed nim rozświetlił rozproszony błękitny blask. Wówczas tuż przed sobą ujrzał Rorana, pokrytego pyłem, krwią, popiołem i potem, wyszczerzonego w upiornym grymasie. Kuzyn zmagał się z żołnierzem nad trupami dwóch innych. Żołnierz wzdrygnął się zaskoczony nagłym światłem i Roran wykorzystał dekoncentrację przeciwnika, powalając go na kolana. Następnie wyrwał mu zza pasa sztylet i

wbił go z boku pod żuchwę mężczyzny. Żołnierz kopnął dwa razy i znieruchomiał. Roran, zdyszany, podniósł się znad ciała, z palców ściekała mu krew. Spojrzał na Eragona z dziwnie nieruchomą twarzą. - Najwyższy czas, żebyś... - zaczął, a potem oczy wywróciły mu się gwałtownie i zemdlał.

CIENIE NA HORYZONCIE Aby chwycić Rorana, nim ten runął na posadzkę, Eragon musiał upuścić Brisingra. Choć czynił to niechętnie, rozluźnił uchwyt i miecz z brzękiem uderzył o kamienną płytę dokładnie w chwili, gdy Eragon poczuł w ramionach ciężar kuzyna. - Ciężko jest ranny? - spytała Arya. Eragon wzdrygnął się, zaskoczony obecnością jej i Blodhgarma. - Nie sądzę. - Kilka razy poklepał Rorana po policzku, rozmazując pył na jego skórze. W ostrym, lodowatobłękitnym blasku zaklęcia Roran sprawiał wrażenie wychudzonego, jego oczy okalały kałuże cienia, wargi nabrały sinego koloru, jak poplamione sokiem z jagód. - No dalej, obudź się. Po paru sekundach powieki kuzyna zatrzepotały, w końcu uniósł je i wyraźnie oszołomiony spojrzał na Eragona, którego ogarnęła tak wielka ulga, że niemal poczuł jej smak. - Na moment zemdlałeś - wyjaśnił. - Ach . - On żyje! - rzekł Eragon do Saphiry, ryzykując nawiązanie krótkiego kontaktu. Wyraźnie dostrzegł radość smoczycy. - To dobrze. Zostanę tutaj i pomogę elfom uprzątnąć kamienie sprzed budynku. Gdybyś mnie potrzebował, zawołaj, a znajdę sposób, by do ciebie dotrzeć. Kolczuga Rorana zabrzęczała, gdy Eragon pomógł mu wstać. - Co z pozostałymi? - spytał, wskazując ręką stertę gruzów. Roran pokręcił głową. - Jesteś pewien? - Nikt nie zdołałby tego przeżyć. Mnie udało się uniknąć śmierci tylko dlatego... że częściowo osłonił mnie okap. - A co z tobą? Nic ci nie jest? - Co? - Roran zmarszczył brwi, wyraźnie zaskoczony, jakby ta kwestia nawet nie przyszła mu do głowy. - Wszystko w porządku... Możliwe, że złamałem rękę w nadgarstku. Nic poważnego. Eragon posłał znaczące spojrzenie Blodhgarmowi. Rysy elfa stężały, jakby z niezadowolenia, podszedł jednak do Rorana. - Jeśli mogę... - zagadnął, wyciągając dłoń ku zranionej ręce tamtego. Podczas gdy Blodhgarm zajmował się rannym, Eragon podniósł Brisingra i wraz z Aryą stanął na straży przy wejściu, na wypadek gdyby jakiś niemądry żołnierz zechciał spróbować ataku. - Proszę, zrobione - oznajmił Blódhgarm. Odsuną ł się od Rorana, który poruszył ręką, sprawdzając przegub. Zadowolony, podziękował elfowi, po czym wyciągnął ręce i zaczął macać po zasłanej gruzami podłodze, póki nie odnalazł młota. Poprawił nieco zbroję i obejrzał się na wejście. - Mam już potąd tego lorda Bradburna - oznajmił złudnie spokojnym tonem. - Myślę, że zbyt długo sprawuje swój urząd i należy zwolnić go z obowiązków. Zgodzisz się ze mną, Aryo? - Zgodzę - odparła. - W takim razie znajdźmy tego miękkiego starego głupca. Chętnie stuknę go kilka razy młotem, z uwagi na pamięć wszystkich, których dziś straciliśmy. - Parę minut temu był w głównej sali - poinformował go Eragon - ale wątpię, by czekał tam na nasz powrót. Roran skinął głową. - W takim razie będziemy musieli go poszukać. Z tymi słowy ruszył naprzód. Eragon odwołał zaklęcie oświetlające i pośpieszył za kuzynem, unosząc w gotowości Brisingra. Arya i Blodhgarm trzymali się tuż za nimi, tak blisko, jak na to pozwalał kręty korytarz.

Sala, do której wiódł, okazała się opuszczona, podobnie główna sala zamku, w której po obecnych tu niedawno dziesiątkach żołnierzy i urzędników pozostał tylko hełm, leżący na podłodze i kołyszący się coraz słabiej i słabiej. Eragon i Roran przebiegli obok marmurowego podium. Eragon starał się nie pędzić zbyt szybko, by nie zostawiać kuzyna w tyle. Kopniakami wyważyli drzwi tuż po lewej stronie i pomknęli schodami w górę. Na każdym piętrze przystawali, by Blodhgarm mógł poszukać myślami śladów lorda Bradburna i jego świty, nikogo jednak nie znalazł. Gdy dotarli na trzecie piętro, Eragon usłyszał głośny tupot i ujrzał, jak sklepione przejście przed Roranem wypełnia się nagle gąszczem ostrych włóczni. Dwie z nich skaleczyły Rorana w policzek i w prawe udo; na kolano spłynęła krew. Kuzyn ryknął niczym zraniony niedźwiedź i walnął we włócznię tarczą, próbując utorować sobie drogę po ostatnich kilku stopniach i dalej. Odpowiedziały mu gorączkowe okrzyki. Za plecami Rorana Eragon przerzucił Brisingra do lewej ręki, potem sięgnął obok kuzyna, chwycił jedną z włóczni za drzewce i wyszarpnął z uchwytu dotychczasowego właściciela. Przekręcił broń i cisnął w sam środek stłoczonych w przejściu ludzi. Ktoś krzyknął i w ścianie ciał ukazał się wyłom. Eragon powtórzył proces i jego pociski wkrótce przetrzebiły żołnierzy do tego stopnia, że Roran krok za krokiem zmusił ich do odwrotu. Gdy tylko dotarł do końca schodów, dwunastu pozostałych przy życiu żołnierzy rozbiegło się po szerokim podeście otoczonym balustradami. Każdy z nich usiłował znaleźć dość miejsca, by móc bez przeszkód zamachnąć się bronią. Roran ponownie ryknął i skoczył w ślad za najbliższym. Odparował cios miecza tamtego, po czym wyminął go i uderzył w hełm, który zadźwięczał niczym żelazny garnek. Eragon puścił się pędem przez podest i skoczył na dwóch stojących obok siebie żołnierzy. Powalił ich na ziemię, a potem dobił kolejno pojedynczymi pchnięciami Brisingra. Nagle ujrzał pędzący ku sobie topór, obracający się w powietrzu. Uchylił się i zepchnął jednego z przeciwników za balustradę, a potem zaatakował kolejnych dwóch, którzy próbowali wy pruć mu flaki halabardami. Wtem wśród żołnierzy pojawili się Arya i Blodhgarm. Poruszali się bezszelestnie, jak śmiercionośne duchy: wrodzona gracja elfów sprawiała, że przemoc przypominała bardziej starannie przygotowane przedstawienie niż ponure starcie. Pośród dźwięków metalu, pękających kości i odcinanych kończyn we czwórkę wybili resztę żołnierzy. Jak zawsze w walce, Eragona ogarnęło uniesienie, zupełnie jakby ktoś ocucił go wiadrem lodowatej wody, dzięki czemu postrzegał wszystko jasno, jak nigdy przedtem. Roran pochylił się i oparł dłonie na kolanach, dysząc ciężko, zupełnie jakby ukończył długi wyścig. - Mogę? - spytał Eragon, wskazując gestem skaleczenia na twarzy i udzie kuzyna. Roran kilka razy eksperymentalnie przeniósł ciężar ciała na zranioną nogę. -To może zaczekać. Najpierw znajdźmy Bradburna. Tym razem, gdy wrócili na schody i podjęli wspinaczkę, to Eragon poszedł przodem. W końcu po kolejnych pięciu minutach poszukiwań znaleźli lorda Bradburna, zabarykadowanego w najwyższym pomieszczeniu zachodniej wieży twierdzy. Eragon, Arya i Blódhgarm serią zaklęć rozmontowali drzwi i spiętrzoną za nimi wieżę mebli. Gdy wraz z Roranem przekroczyli próg komnaty, najwyżsi rangą dworacy i oficerowie straży, broniący dostępu do lorda Bradburna, zbledli, wielu zaczęło dygotać. Ku uldze Eragona, musiał zabić zaledwie trzech strażników, nim reszta poddała się, odrzucając na ziemię broń i tarcze. Wówczas Arya podeszła do lorda Bradburna, który przez cały czas siedział w milczeniu. - Czy teraz rozkażesz swym żołnierzom złożyć broń? Pozostało ich niewielu, ale wciąż możesz ocalić im życie. - Nie zrobiłbym tego, nawet gdybym mógł - odparł Bradburn głosem tak przesyconym nienawiścią i jadowitą wzgardą, że Eragon o mało go nie uderzył. - Nie zgodzę się na żadne ustępstwa, elfko. Nie oddam moich ludzi nieczystym, nienaturalnym stworom, takim jak ty. Lepsza dla nich śmierć. I nie sądź, że zdołasz mnie zwieść słodkimi słówkami. Wiem o waszym przymierzu z urgalami i prędzej zaufam żmii, niż komuś, kto przełamał się chlebem z tymi potworami. Arya kiwnęła głową i przyłożyła dłoń do twarzy Bradubrna. Zamknęła oczy, przez dłuższą chwilę oboje trwali w bezruchu. Eragon sięgnął myślami i poczuł bitwę woli, toczącą się w ciszy, gdy Arya przebijała się przez kolejne zapory Bradburna, docierając do jego świadomości. Trwało to całą minutę, w końcu jednak zapanowała nad umysłem tamtego i zaczęła przywoływać i przeglądać jego wspomnienia, póki nie odkryła natury broniących go zaklęć. Wówczas przemówiła w pradawnej mowie, rzucając złożone zaklęcie mające je rozbroić i uśpić Bradburna. Kiedy skończyła, powieki lorda opadły i z westchnieniem omdlał w jej ramionach.

- Zabiła go! - zawołał jeden ze strażników i wśród zebranych rozległy się krzyki zgrozy i oburzenia. Gdy Eragon zaczął tłumaczyć, że tak się nie stało, usłyszał dobiegający z oddali dźwięk trąbki Vardenów. Wkrótce zabrzmiała kolejna, tym razem znacznie bliżej, i następna, potem dosłyszał dobiegające z dziedzińca w dole okrzyki - mógłby przysiąc, że dźwięczała w nich radość. Zdumiony, wymienił szybkie spojrzenie z Aryą. Obrócili się, wyglądając przez wszystkie okna w ścianach komnaty. Na zachód i południe leżała Belatona: duże, bogate miasto, jedno z największych w Imperium. Budynki w pobliżu zamku były imponujące, wzniesione z kamienia, ze smołowanymi dachami i wykuszowymi oknami, dalej ciągnęły się domy zbudowane z gipsu i drewna. Kilkanaście z nich zajęło się ogniem podczas walki. Dym zasnuł powietrze brązową mgiełką, teraz paliło w oczy i gardła. Na południowym zachodzie, milę za miastem, rozciągał się obóz Vardenów: długie rzędy namiotów z szarej wełny, okolone nabitymi palikami rowami, kilka barwnych pawilonów, nad którymi powiewały flagi i proporce, oraz leżące na gołej ziemi setki rannych. Namiot uzdrowicieli nie mógł pomieścić wszystkich. Na północy, za dokami i magazynami, lśniło jezioro Leona, rozległa przestrzeń wody z białymi smużkami fal. W górze nad miastem wisiał wał czarnych chmur, nadciągających z zachodu, który lada moment miał spowić miasto fałdami ulewy opadającej niczym sute spódnice z ich podbrzusza. Tu i tam jaśniały błękitne błyskawice, grzmoty przypominały gniewne pomruki bestii. Nigdzie jednak Eragon nie dostrzegł wyjaśnienia, co spowodowało zamieszanie na dziedzińcu. Wraz z Aryą podbiegli do wychodzącego nań okna. Saphira, ludzie i elfy skończyli właśnie uprzątać kamienie przed fasadą twierdzy. Eragon zagwizdał, a gdy smoczyca uniosła głowę, pomachał do niej. Jej długie szczęki rozchyliły się w zębatym uśmiechu i wydmuchnęła ku niemu serpentynę dymu. - Hej! Jakie wieści?! - huknął. Jeden z Vardenów stojących na murze zamku uniósł rękę i wskazał na wschód. - Cieniobójco! Spójrz! Nadchodzą kotołaki! Nadchodzą kotołaki! Po plecach Eragona przebiegł zimny dreszcz. Podążył wzrokiem za ręką tamtego, ku wschodowi i tym razem ujrzał grupę niewielkich, mrocznych postaci, wyłaniających się z zagłębienia w ziemi kilka mil dalej, po drugiej stronie rzeki Jiet. Niektóre poruszały się na czworakach, inne na dwóch nogach, były jednak zbyt daleko, by dało się bez wątpienia określić ich naturę. - Czy to możliwe? - W głosie Aryi dźwięczało zdumienie. - Nie wiem... Czymkolwiek są, wkrótce się przekonamy.

KRÓL KOT Eragon stał na podium w głównej sali twierdzy, po prawej stronie tronu lorda Bradburna. Lewą dłoń oparł na rękojeści tkwiącego w pochwie Brisingra. Po drugiej stronie tronu czekał Jormundur - starszy dowódca Vardenów - trzymający pod pachą hełm. Jego skronie powlekała siwizna, resztę włosów miał ciemną, zaplecioną z tyłu w długi warkocz. Pociągła twarz przybrała wystudiowany, obojętny wyraz człowieka, któremu wiele razy zdarzyło się czekać na innych. Eragon dostrzegł wąską smużkę czer-wieni ściekającej wzdłuż ochraniacza na prawej ręce Jormundura, mężczyzna jednak nie zdradzał żadnych oznak bólu. Pomiędzy nimi siedziała ich przywódczyni, Nasuada, odziana w pyszną zielono-żółtą suknię. Włożyła ją zaledwie kilka chwil wcześniej, zastępując strój wojenny szatami bardziej nadającymi się do rozmów natury państwowej. Ona także ucierpiała podczas walki, świadczył o tym płócienny bandaż okalający lewą dłoń. - Gdyby tylko udało nam się zyskać ich poparcie - wyszeptała głosem słyszalnym jedynie dla Eragona i Jórmundura. - Ale czego zażądają w zamian? - spytał Jórmundur. - W naszych kufrach widać już dno, a nasza przyszłość jest niepewna. - Może nie pragną niczego, prócz okazji zemszczenia się na Galbatorixie - rzekła, ledwie poruszając wargami. Zawiesiła głos. - Ale jeśli nie, będziemy musieli znaleźć coś innego prócz złota, by ich przekonać, żeby do nas dołączyli. - Mogłabyś zaproponować im kilka beczek śmietanki - podsunął Eragon, Jormundur zachichotał, a Nasuada zaśmiała się cicho.

Ich rozmowa szybko dobiegła końca, bo za drzwiami głównej sali za- brzmiały trzy fanfary. Następnie płowowłosy paź odziany w tunikę z wy-haftowanym herbem Vardenów - białym smokiem unoszącym różę nad skierowanym w dół mieczem na purpurowym polu - wmaszerował przez otwarte drzwi na końcu sali, rąbnął w posadzkę ceremonialną laską i piskliwym, donośnym głosem zaanonsował: - Jego Najwyższa Królewska Wysokość Grimrr Półłapy, król kotołaków, Pan Samotnych Miejsc, Władca Nocnych Granic i Ten, Który Stąpa Sam. Dziwny to tytuł: Ten, Który Stąpa Sam - zauważył Eragon, zwracając się do Saphiry. Zgaduję jednak, że bardzo zasłużony - odparła i wyczuł jej rozbawienie, choć ona sama pozostawała daleko, wygodnie ułożona w twierdzy. Paź ustąpił na bok i przez drzwi przemaszerował Grimrr Półłapy w postaci człowieka. Towarzyszyły mu cztery inne kotołaki, stąpające cicho na grubych kudłatych łapach. Czwórka ta przypominała z wyglądu Solembuma, jedynego kotołaka, jakiego Eragon oglądał w zwierzęcej postaci: masywne ramiona, długie nogi, kryzy krótkiego ciemnego futra na szyjach i udach, pędzelki na uszach i ogony z czarnymi czubkami, kołyszące się z wdziękiem z boku na bok. Grimrr Półłapy natomiast nie był podobny do nikogo ani niczego, co Eragonowi zdarzyło się oglądać. Liczył około czterech stóp wzrostu, tyle samo co krasnolud, lecz nikt nie mógłby wziąć go za krasnoluda, ani nawet za człowieka. Miał wąski szpiczasty podbródek, szerokie kości policzkowe, spod ukośnych brwi spoglądały skośne zielone oczy, okolone gęstymi rzęsami. Kędzierzawe czarne włosy zwisały nisko nad czołem, po bokach i z tyłu opadały na ramiona, gdzie układały się gładkie i lśniące, niczym grzywy towarzyszy. Eragon nie potrafił ocenić jego wieku. Jedyny strój Grimrra stanowiła kamizela z szorstkiej skóry i przepaska ze skórek królików. Z przodu kamizeli doczepiono czaszki kilkunastu zwierząt - ptaków, myszy i innych drobnych stworzeń grzechoczące przy każdym ruchu. Spod pasa sterczał sztylet w pochwie. Brązową jak orzech skórę znaczyły liczne wąskie białe blizny, przywodzące na myśl zadrapania na wysłużonym stole. I, jak sugerowało jego imię, u lewej dłoni brakowało mu dwóch palców: wyglądało to, jakby zostały odgryzione. Mimo delikatnych rysów, nie było wątpliwości, że Grimrr jest mężczyzną: świadczyły o tym twarde, żylaste muskuły ramion i piersi, wąskie biodra i moc widoczna w każdym kroku, gdy maszerował przez salę ku Nasuadzie. Żaden z kotołaków jakby nie dostrzegał ludzi ustawionych w szpalerze po obu stronach przejścia i obserwujących ich uważnie, dopóki Grimrr nie zrównał się z zielarką Angelą, która stała obok Rorana i robiła na sześciu drutach długą pasiastą skarpetę. Oczy króla zwęziły się na jej widok, jego włosy zafalowały i się zjeżyły, podobnie sierść czterech jego towarzyszy. Spod wykrzywionych warg wy- chynęła para zakrzywionych kłów. Nagle, ku zdumieniu Eragona, Grimrr wydał z siebie krótki donośny syk. Angela oderwała wzrok od skarpety. - Ćwir, ćwir - rzuciła z rozmarzoną, lekko bezczelną miną. Przez moment Eragon miał wrażenie, że kotołak ją zaatakuje. Na twarz i szyję Grimrra wypełzł ciemny rumieniec, jego nozdrza rozszerzyły się, usta wygięły w gniewnym grymasie. Pozostałe kotołaki przypadły nisko do ziemi, gotowce do skoku, przyciskając uszy do czaszek. W całej sali rozległ się zgrzyt kling częściowo wysuwanych z pochew. Grimrr syknął raz jeszcze, po czym odwrócił się od zielarki i znów ruszył naprzód. Gdy ostatni kotołak minął Angelę, uniósł łapę i ukradkiem zamachnął się, próbując złapać opadające z drutów pasmo włóczki, zupełnie jak rozbawiony domowy kociak. Zdumienie Saphiry dorównywało temu Eragona. Ćwir, ćwir? - powtórzyła. Wzruszył ramionami, zapominając, że smoczyca go nie widzi. Kto wie, czemu Angela coś robi bądź mówi. W końcu Grimrr stanął przed Nasuadą. Lekko skłonił głowę, cała jego postawa wyrażała absolutną pewność siebie, wręcz arogancję, właściwą jedynie kotom, smokom i pewnym wysoko urodzonym damom. - Pani Nasuado - rzekł. Głos miał zaskakująco niski, bardziej przypominający głuchy zdławiony ryk dzikiego kota niż piskliwy głosik chłopca, którego przypominał. Nasuada odpowiedziała ukłonem. - Królu Półłapy. Ty i twój lud jesteście mile widziani wśród Vardenów. Muszę przeprosić za nieobecność naszego sojusznika, króla Orrina z Surdy. Nie mógł przybyć, by cię tu powitać, choć bardzo

tego pragnął, bo wraz ze swoją konnicą jest zajęty obroną naszej zachodniej flanki przed oddziałem żołnierzy Galbatorixa. - Oczywiście, pani Nasuado. - Ostre zęby Grimrra błysnęły. - Nigdy nie należy odwracać się plecami do wroga. - Zaiste... A czemuż to zawdzięczamy nieoczekiwany zaszczyt mych odwiedzin, Wasza Wysokość? Kotołaki zawsze słynęły ze swej tajemniczości i niechęci do innych, a także, z tego, że trzymały się na uboczu we wszelkich konfliktach, zwłaszcza od czasu upadku Jeźdźców. Można by nawet rzec, że w ciągu ostatniego stulecia twój lud stał się dla nas zaledwie mitem. Czemu zatem akurat teraz ujawniacie się przed nami? Grimrr uniósł prawą rękę i zgiętym palcem zakończonym zakrzywio- nym szponem wskazał Eragona. - Z jego powodu - warknął. - Nigdy nie należy atakować innego łowcy, dopóki ten nie ujawni swej słabości, a Galbatorix pokazał swoją: nie zabije Eragona Cieniobójcy ani Saphiry Bjartskular. Od dawna czekaliśmy na tę sposobność i wykorzystamy ją. Galbatorix nauczy się lękać nas i nienawidzić, i w końcu pojmie rozmiary swego błędu i zrozumie, że tylko sam odpowiada za swój upadek. Och, jakże słodko będzie smakować zemsta, równie słodko, jak szpik młodego dziczka. Nadszedł czas, ludzka istoto, by wszystkie rasy, nawet kotołaki, stanęły razem i wspólnie dowiodły Galbatorixowi, że nie złamał naszej woli walki. Dołączymy do twojej armii, pani Nasuado, jako wolni sprzymierzeńcy, i pomożemy ci tego dokonać. Eragon nie potrafił stwierdzić, o czym myśli Nasuada, ale jemu i Saphirze zaimponowała przemowa kotołaka. - Twoje słowa niezwykle mile dźwięczą w mych uszach, Wasza Wysokość - rzekła po chwili namysłu przywódczyni Yardenów. - Nim jednak przyjmę twą ofertę, muszę usłyszeć odpowiedzi na kilka pytań, jeśli zechcesz ich udzielić. Grimrr z niewzruszoną obojętnością machnął ręką. - Zechcę. - Wasz lud był tak tajemniczy i nieuchwytny, iż muszę przyznać, że aż do dziś nie słyszałam o istnieniu Waszej Wysokości. W istocie, nie wiedziałam nawet, że twoja rasa ma króla. - Nie jestem królem jak wasi królowie. Kotołaki wolą wędrować samotnie, lecz kiedy idziemy na wojnę, nawet my musimy wybrać przywódcę. - Pojmuję. Czy przemawiasz w imieniu całej swej rasy, czy też jedynie tych, którzy z tobą przybywają? Grimrr wypiął pierś, a jego twarz, o ile to możliwe, przybrała wyraz jeszcze głębszego samozadowolenia. - Mówię w imieniu nas wszystkich, pani Nasuado - wymruczał. - Każdy zdolny do walki kotołak w Alagaesii, prócz matek karmiących młode, ruszył do walki. Jest nas niewielu, lecz w boju nikt nie może się z nami równać. I mogę także dowodzić jednokształtnymi, choć nie przemawiam w ich imieniu, są bowiem niemi jak inne zwierzęta. Mimo to uczynią, o co je poprosimy. - Jednokształtnymi? - powtórzyła Nasuada. - Tymi, których wy nazywacie kotami. Którzy nie umieją odmieniać skóry jak my. - I są ci posłuszni? - Tak. Podziwiają nas... to przecież naturalne. Jeśli mówi prawdę - mruknął Eragon do Saphiry - kotołaki mogą okazać się niezwykle cennymi sprzymierzeńcami. - A czego pragniesz w zamian za twą pomoc, królu Półłapy? - zapytała Nasuada. Zerknęła na Eragona i uśmiechnęła się. - Możemy ci zaproponować tyle śmietanki, ile zechcesz, lecz poza tym nasze środki są mocno ograniczone. Jeśli twoi wojownicy spodziewają się zapłaty za swój trud, lękam się, że przeżyją bolesny zawód. - Śmietanka jest dla kociąt, a złoto nie ma dla nas wartości. - Grimrr uniósł prawą dłoń i mrużąc oczy, obejrzał paznokcie. - Ot o nasze warunki: każdy z nas otrzyma sztylet, by mógł nim walczyć, jeśli nie ma własnego. Każdemu z nas sporządzicie dwie zbroje, jedną do walki na dwóch nogach i jedną na czterech. Nie potrzebujemy niczego innego - żadnych namiotów, koców, talerzy ani łyżek. Każdemu z nas obiecacie jedną kaczkę, kuropatwę kurę bądź podobnego ptaka dziennie i co drugi dzień miskę świeżej siekanej wątróbki. Nawet jeśli nie zechcemy jej zjeść, i tak otrzymamy strawę. A jeśli zwyciężycie w tej wojnie, ktokolwiek zostanie waszym następnym królem bądź królową - i wszyscy dziedzice tego tytułu będzie trzymał obok swego tronu, na honorowym miejscu, miękką poduszkę, by jeden z nas mógł na niej zasiąść, jeśli zechce. - Targujesz się jak krasnoludzki kauzyperda - mruknęła cierpko Nasuada. Pochyliła się ku Jórmundurowi i Eragon usłyszał, jak szepcze: - Czy wystarczy nam wątróbki, by wykarmić ich

wszystkich? - Chyba tak - odparł równie cicho Jórmundur. - Choć to zależy od wielkości miski. Nasuada. się wyprostowała. - Dwie zbroje to o jedną za wiele, królu Półłapy. Twoi wojownicy będą musieli zdecydować, czy wolą walczyć jako koty, czy jako ludzie, i wytrwać przy swej decyzji. Nie stać mnie na wyposażenie obu ich postaci. Eragon pomyślał, że gdyby Grimrr miał ogon, z pewnością by nim machnął. Tymczasem jedynie przestąpił z nogi na nogę. - Doskonale, pani Nasuado. - I jeszcze jedno. Galbatorix wszędzie ukrywa swych szpiegów i zabójców. Zatem, aby przystąpić do Vardenów, musisz zgodzić się na to, by jeden z naszych magów zbadał wasze wspomnienia. W ten sposób zyskamy pewność, że nie służycie Galbatorixowi. Grimrr pociągnął nosem. - Bylibyście niemądrzy, postępując inaczej. Jeśli komuś wystarczy odwagi, by odczytać nasze myśli, bardzo proszę. Ale nie ona. - Obrócił się i wskazał Angelę. - Nigdy ona. Nasuada się zawahała. Eragon widział, że miała wielką ochotę zapytać, lecz się powstrzymała. - Niechaj tak będzie. Natychmiast poślę po maga, byśmy mogli bezzwłocznie rozstrzygnąć tę sprawę. W zależności od tego, co znajdzie - a jestem pewna, że nie doszuka się niczego niestosownego - będę zaszczycona, mogąc zawrzeć sojusz pomiędzy wami i Vardenami, królu Półłapy. Na te słowa wszyscy ludzie w sali, łącznie z Angelą, zaczęli wiwatować i klaskać. Nawet elfy sprawiały wrażenie zadowolonych. Kotołaki jednak nie zareagowały, jedynie skuliły uszy, by uniknąć hałasu. Eragon jęknął i odchylił się na grzbiecie Saphiry. Opierając dłonie na kolanach, zsunął się po twardych, gruzłowatych łuskach i wylądował na ziemi, wyciągając przed siebie nogi. - Jestem głodny! - wykrzyknął. Wraz ze smoczycą przebywali na dziedzińcu zamku, z dala od sprzątających ludzi - wrzucających na wozy zarówno kamienie, jak i trupy - a także innych, wylewających się z uszkodzonych budynków. Wielu z nich uczestniczyło w audiencji, na której Nasuada zawiązała przymierze z królem Półłapym, a teraz rozchodziło się do swych obowiązków. Blodhgarm wraz z czwórką elfów czuwali w pobliżu, wypatrując niebezpieczeństw. - Ej! - krzyknął ktoś. Uniósłszy głowę, Eragon ujrzał Rorana, maszerującego ku niemu z twierdzy. Angela dreptała kilka kroków za nim, jej włóczka powiewała w powietrzu, gdy podbiegała, dotrzymując kroku długonogiemu kuzynowi. - Dokąd znów się wybierasz? - spytał Eragon, gdy Roran stanął przed nim. - Pomóc zabezpieczyć miasto i zorganizować więźniów. - Ach... - Wzrok Eragona powędrował ku ludziom krzątającym się na dziedzińcu, a po chwili z powrotem spoczął na posiniaczonej twarzy kuzyna. - Dobrze walczyłeś. - Ty też. Eragon spojrzał teraz na Angelę. Zielarka znów stukała drutami, jej palce poruszały się tak szybko, że nie był w stanie ich śledzić. Cwir, ćurir? - spytał. Jej twarz przybrała łobuzerski wyraz. Angela pokręciła głową, jej bujne loki podskoczyły. - Opowiem ci innym razem. Eragon przyjął ów unik bez słowa skargi; nie oczekiwał, że Angela cokolwiek wyjaśni. Rzadko to czyniła. - A wy? - zapytał Roran. - Dokąd idziecie? Poszukać czegoś do jedzenia - odparła Saphira i trąciła Eragona pyskiem; poczuł na sobie ciepło jej oddechu. Roran skinął głową. - Świetny pomysł. W takim razie zobaczymy się wieczorem w obozie. - Odwracając się na pięcie, dodał: - Ucałuj ode mnie Katrinę. Angela wsunęła robótkę do dywanikowej torby wiszącej u pasa. - Też będę się już zbierać. Warzę w namiocie miksturę, której muszę przypilnować. Chcę też odnaleźć pewnego kotołaka. - Grimrra?

- Nie, nie, moją starą przyjaciółkę, matkę Solembuma. O ile, rzecz jas-na, nadal żyje. Mam nadzieję, że tak. - Uniosła dłoń do czoła, jej kciuk i palec wskazujący zetknęły się, tworząc kółko, po czym przesadnie pogodnym tonem dodała: - Do zobaczenia. - I odeszła. Na grzbiet - rzuciła Saphira i podniosła się z ziemi, pozostawiając Eragona bez oparcia. Wdrapał się na siodło u podstawy długiej szyi i smoczyca z cichym, suchym szelestem skóry trącej o skórę rozłożyła olbrzymie skrzydła. Ruch ten wzbudził cichy powiew, który rozszedł się dookoła niczym zmarszczki na powierzchni stawu. Ludzie na dziedzińcu przerywali pracę, patrząc na nią. Gdy Saphira uniosła skrzydła, Eragon dostrzegł sieć pulsujących fioletowych żyłek; każda z nich zamieniała się w pusty tunelik, gdy przepływ krwi ustawał pomiędzy uderzeniami olbrzymiego serca. A potem z nagłą radością i szarpnięciem świat przekrzywił się szaleńczo wokół Eragona, gdy smoczyca przeskoczyła z dziedzińca na szczyt muru. Tam balansowała przez moment na blankach, zaciskając szpony na trzeszczących kamieniach. Eragon chwycił się sterczącego przed nim szpikulca, by nie spaść. Świat znów się zakołysał - to smoczyca wystartowała z muru. Eragon poczuł cierpki smak i zapach, zapiekły go oczy, gdy przelecieli przez grubą chmurę dymu, zalegającą nad Belatoną niczym kołdra wypełniona bólem, gniewem i żalem. Saphira uderzyła dwa razy mocno skrzydłami i wyłonili się z dymu prosto w słońce, szybując nad ulicami miasta, na których gdzieniegdzie wciąż jeszcze błyskały ogniki. Z rozpostartymi szeroko skrzydłami smoczyca szybowała, zataczając kręgi i pozwalając, by ciepłe powietrze z dołu uniosło ją jeszcze wyżej. Mimo zmęczenia, Eragon rozkoszował się wspaniałym widokiem: wybierająca burza miała za chwilę pochłonąć całą Belatonę, połyskującą wspaniałą bielą; nieco dalej zbierały się mroczne, ciemnogranatowe chmury, starannie skrywające swą zawartość, oprócz oślepiających zygzaków błyskawic. Dalej widział błyszczącą połać jeziora i setki niewielkich zielonych gospodarstw rozrzuconych po tej krainie, nic jednak nie dorównywało wspaniałością górskiemu łańcuchowi chmur. Jak zawsze, Eragon czuł się zaszczycony, że może spoglądać na świat z tak wysoka, wiedział bowiem doskonale, jak nieliczni ludzie mieli okazję dosiadać smoka. Lekko poruszywszy skrzydłami, Saphira zaczęła opadać ku rzędom szarych namiotów, tworzącym obozowisko Vardenów. Zerwał się silny zachodni wiatr, zwiastujący nadejście burzy. Eragon skulił się, jeszcze mocniej zaciskając dłonie na twardym szpikulcu. Ujrzał połyskliwe fale, rozchodzące się po polach, gdy narastający wiatr przygiął do ziemi źdźbła zboża. Owa falująca zieleń przywiodła mu na myśl futro olbrzymiego zielonego zwierza. Jeden z koni zarżał ogłuszająco, gdy Saphira przepłynęła nad rzędami namiotów, zmierzając ku zarezerwowanemu dla siebie placykowi. Eragon uniósł się w siodle, kiedy rozpostarła skrzydła i zwolniła, niemal zatrzymując się w powietrzu nad zrytą szponami ziemią. Wstrząs towarzyszący lądowaniu szarpnął nim naprzód. Przepraszam - powiedziała. Starałam się usiąść jak najłagodniej. Wiem. Zeskakując z siodła, Eragon ujrzał śpieszącą ku nim Katrinę. Jej długie kasztanowe włosy wirowały wokół twarzy, gdy maszerowała przez plac, pod naporem wiatru suknia opięła ciało, ukazując skrywany pod warstwami tkaniny brzuch. - Masz jakieś wieści?! - zawołała. Każdy rys jej twarzy zdradzał głęboką troskę. - Słyszałaś o kotołakach? Skinęła głową. - Poza tym nic nowego. Roranowi nic nie jest, kazał cię ucałować. Jej twarz złagodniała, ale obawa nie do końca zniknęła. - W takim razie jest cały i zdrów. - Wskazała pierścień, noszony na trzecim palcu lewej dłoni, jeden z dwóch, które Eragon zaklął dla niej i Rorana, by zawsze wiedzieli, czy drugiemu grozi niebezpieczeństwo. - Godzinę temu zdawało mi się, że coś poczułam, i bałam się, że... Pokręcił głową. - Sam ci o tym opowie. Zarobił parę skaleczeń i siniaków, ale poza tym nic mu nie jest. Chociaż przeraził mnie na śmierć. Katrina słuchała z jeszcze większą troską. Potem jednak z widocznym wysiłkiem uśmiechnęła się. - Przynajmniej jesteście bezpieczni. Obydwaj. Rozstali się i Eragon z Saphirą ruszyli do jednego z kuchennych namiotów, rozbitych wokół ognisk Vardenów. Tam zaczęli opychać się mięsem i miodem. Tymczasem wiatr zawodził wokół nich, a fale deszczu bębniły o ściany łopoczącego namiotu. Dobre? - spytała Saphira, gdy wgryzł się w kawał pieczonego schabu. - Smakowite? - Mm - odparł, po brodzie ściekały mu strużki soku.

WSPOMNIENIA UMARŁYCH - Galbatorix jest szalony i tym samym nieprzewidywalny, ale też w jego rozumowaniu istnieją luki, których nie znajdziesz u zwykłego człowieka. Jeśli zdołasz je odszukać, Eragonie, może pokonacie go z Saphirą. Brom opuścił fajkę, minę miał poważną. - Mam nadzieję, że ci się uda. Moim największym marzeniem jest, Eragonie, byście z Saphirą żyli długo i szczęśliwie, wolni od lęku przed Galbatrixem i Imperium. Bardzo chciałbym chronić was przed wszystkimi grożącymi niebezpieczeństwami, lecz niestety, nie mam takiej mocy. Mogę tylko udzielić ci rady i nauczyć wszystkiego, czego zdołam, póki jeszcze tu jestem... Mój synu. Cokolwiek cię spotka, wiedz, że cię kocham i twoja matka także cię kochała. Oby gwiazdy czuwały nad tobą, Eragonie Bromssonie. Eragon otworzył oczy i wspomnienie zniknęło. Nad nim dach namiotu uginał się niczym miękki pusty bukłak po chłoście, jaką zgotowała mu odchodząca już burza. W najniższym miejscu zebrała się kropla wody, oderwała, wylądowała na prawej nogawicy Eragona i wsiąkła w tkaninę, ziębiąc mu skórę. Wiedział, że będzie musiał z powrotem naciągnąć linki, ale nie miał ochoty wstawać z pryczy. Brom nigdy nie wspomniał ani słowem o Murtaghu? Nie mówił ci, że jesteśmy przyrodnimi braćmi? Kolejne pytanie nie zmieni odpowiedzi - odparła Saphira, zwinięta w kłębek obok namiotu. Ale dlaczego tego nie zrobił? Czemu? Musiał wiedzieć o Murtaghu. Nie mógł nie wiedzieć. Smoczyca odpowiedziała dopiero po chwili. Brom nie zdradzał nikomu kierujących nim pobudek, ale gdybym musiała zgadywać, sądziłabym, iż uznał za ważniejsze poiuiedzenie ci, jak bardzo cię kocha, i udzielenie wszelkich możliwych rad, niż tracenie czasu na rozmowy o Murtaghu. Mógł mnie jednak ostrzec! Wystarczyłoby ledwie parę słów. Nie potrafię orzec na pewno, co nim kierowało, Eragonie. Musisz pogodzić się z tym, że na pewne pytania o Bromie nigdy nie znajdziesz odpowiedzi. Zaufaj jego miłości i nie dręcz się podobnymi obawami. Eragon wbił wzrok we własną pierś i kciuki. Ułożył je obok siebie, by móc je porównać. Lewy miał więcej zmarszczek na drugim stawie niż prawy, który znaczyła niewielka poszarpana blizna. Nie pamiętał, skąd się wzięła, choć z pewnością musiało się to stać od czasu Agaeti Blodhern, Święta Przysięgi Krwi. Dziękuję - rzekł do Saphiry. To za jej pośrednictwem oglądał i słuchał wiadomości Broma, trzeci raz od czasu upadku Feinster i za każdym razem dostrzegał nowy szczegół, coś w mowie bądź ruchach Broma, co wcześniej mu umknęło. Dodawało mu to otuchy i cieszyło, stanowiło bowiem spełnienie pragnienia, które dręczyło go całe życie: poznać imię ojca i przekonać się, że naprawdę go kochał. Saphira odpowiedziała na podziękowanie czułością i ciepłem. Choć Eragon najadł się do syta i odpoczął godzinę, zmęczenie jeszcze nie ustąpiło. Zresztą, wcale tego nie oczekiwał. Wiedział z doświadczenia, że dojście do siebie po morderczym wysiłku długiej bitwy może zająć kilka tygodni. W miarę, jak armia Vardenów zbliżała się do Urubaenu, nie tylko on, ale i wszyscy żołnierze Nasuady będą mieli coraz mniej czasu na odzyskanie sił po każdym kolejnym starciu. Wojna wyczerpie ich, aż w końcu umęczeni, zakrwawieni, niezdolni do walki, będą musieli stawić czoło Galbatorixowi, który czeka na nich spokojnie wśród wygód i zbytków. Starał się raczej o tym nie myśleć. Kolejna zimna kropla wody spadła mu na nogę. Zirytowany usiadł na brzegu pryczy a potem podszedł do kawałka odsłoniętej ziemi w kącie i ukląkł obok. - Deloi sharjahi! - rzekł i dodał kilka innych fraz w pradawnej mowie, niezbędnych do rozbrojenia zastawionych poprzedniego dnia pułapek. Ziemia zaczęła się burzyć niczym bliska wrzenia woda. Z kipiącej fontanny kamieni, poczwarek i dżdżownic wyłoniła się okuta żelazem skrzynia, licząca sobie półtorej stopy długości. Eragon chwycił ją i uwolnił zaklęcie. Ziemia znów się uspokoiła. Postawił na niej skrzynkę. - Ladrin - wyszeptał i machnął ręką obok zamka bez dziurki od klucza, zamykającego zatrzask. Mechanizm ustąpił z cichym szczęknięciem. Kiedy Eragon uniósł wieko, wnętrze namiotu wypełnił słaby złocisty blask.

W wyściełanej aksamitem skrzynce spoczywało Eldunari Glaedra, serce serc smoka. Ów wielki, podobny do klejnotu kamień migotał słabo niczym dogasający żar. Eragon ujął Eldunari w dłonie, nieregularne fasetki o ostrych krawędziach rozgrzewały skórę. Zapatrzył się na pulsującą głębię. W sercu kamienia wirowała galaktyka maleńkich gwiazd, choć poruszały się wolniej i było ich znacznie mniej niż owego dnia, gdy Eragon pierwszy raz ujrzał kamień w Ellesmerze, kiedy Glaedr wydalił je ze swojego ciała, polecając opiece jego i Saphiry. Jak zawsze, widok ów zafascynował Eragona. Całymi dniami mógł siedzieć zapatrzony we wciąż zmieniające się wzory. - Powinniśmy znów spróbować - rzekła Saphira, a on się zgodził. Wspólnie sięgnęli myślami ku odległym światłom, morzu gwiazd od- bijającym w sobie świadomość Glaedra. Przepływał i przez mrok i chłód, a potem gorąco, rozpacz i obojętność tak ogromną i przejmującą, że pozbawiła ich wszelkiej woli, mogli tylko zatrzymać się i płakać. Glaedr! Elda! - wykrzykiwali raz po raz, obojętność jednak pozostała niewzruszona i nikt nie odpowiedział. W końcu wycofali się, niezdolni znosić dłużej miażdżącego ciężaru rozpaczy smoka. Wracając do siebie, Eragon uświadomił sobie, że ktoś stuka w grubą tyczkę jego namiotu. - Eragonie? - usłyszał głos Aryi. - Mogę wejść? Pociągnął nosem i zamrugał, by pozbyć się łez. - Oczywiście. Gdy Arya odsunęła idapę namiotu, na twarz Eragona padło słabe szare światło, sączące się z zachmurzonego nieba. Patrząc jej w oczy - zielone, skośne, nieprzeniknione - poczuł nagłe ukłucie bólu i przejmującą tęsknotę. - Czy zaszła jakaś zmiana? - spytała i uklękła obok niego. Zamiast zbroi miała na sobie tę samą czarną skórzaną koszulę, spodnie i buty na cienkich podeszwach, jak wówczas, gdy uratował ją z Gil'eadu. Wilgotne, świeżo umyte włosy opadały jej na plecy długimi, ciężkimi pasmami. Jak zwykle otaczała ją woń świeżych sosnowych szpilek i Eragon zastanowił się, czy wywoływała ten zapach za pomocą zaklęcia, czy też tak właśnie pachniała naturalnie. Chciałby ją spytać, lecz nie śmiał. W odpowiedzi tylko pokręcił głową. - Czy mogę? - Wskazała serce serc Glaedra. Odsunął się na bok. - Proszę. Arya przyłożyła dłonie do obu stron Eldunan i zamknęła oczy. Gdy tak siedziała, skorzystał ze sposobności, by przyjrzeć się jej otwarcie i uważnie, czego w zwykłych okolicznościach nie ważył się czynić. Pod każdym względem wydawała mu się ucieleśnieniem piękna, choć wiedział, że inni mogliby rzec, że nos ma za długi, twarz zbyt kanciastą, zbyt szpiczaste uszy bądź zanadto umięśnione ramiona. Arya westchnęła głośno i oderwała dłonie od serca serc, jakby ją oparzyło. Skłoniła głowę, Eragon dostrzegł, że jej podbródek zadrżał lekko. - To najnieszczęśliwsza istota, z jaką zdarzyło mi się zetknąć... Chciałabym móc jakoś mu pomóc. Nie sądzę, by zdołał sam odnaleźć drogę z ciemności. - Myślisz... - Eragon zawahał się, nie chcąc wypowiadać głośno swych podejrzeń. - Myślisz, że on oszaleje? - Możliwe, że już oszalał. Jeśli nie, balansuje na samym skraju obłędu. Gdy tak wpatrywali się oboje w złocisty kamień, Eragona ogarnął głęboki smutek. - Gdzie jest Dauthdaert? - spytał, gdy w końcu zdołał zapanować nad głosem. - Ukryta w moim namiocie, tak jak ty skrywasz w swoim Eldunari Glaedra. Jeśli chcesz, mogę ją tu przynieść, albo strzec dalej, dopóki nie będziesz jej potrzebował. - Zatrzymaj ją. Nie mogę jej nosić przy sobie. Galbatorix mógłby dowiedzieć się o jej istnieniu. Poza tym, nierozsądnie byłoby przechowywać zbyt wiele skarbów w jednym miejscu. Przytaknęła. Ból trawiący wnętrzności Eragona wzmógł się jeszcze. - Aryo, ja... Urwał, bo Saphira zobaczyła jednego z synów kowala Horsta. Albriech, pomyślał, choć trudno było odróżnić go od brata Baldora z powodu zniekształceń właściwych wzrokowi Saphiry. Chłopak biegł, kierując się ku jego namiotowi. Jego nagłe wtargnięcie ulżyło Eragonowi, bo sam nie wiedział, co zamierzał rzec. - Ktoś tu idzie - oznajmił i zatrzasnął wieko skrzynki. Z zewnątrz dobiegły odgłosy kląskających kroków, a potem Albriech, bo istotnie był to on, krzyknął:

- Eragon! Eragon! - Co ? - Matce właśnie zaczęły się bóle! Ojciec przysyła mnie, żeby ci powiedzieć i poprosić, byś zechciał zaczekać wraz z nim w razie, gdyby cokolwiek poszło nie tak i gdybyśmy potrzebowali twej znajomości magii. Proszę, jeśli możesz... Eragon nie dosłyszał reszty, zajął się bowiem zamknięciem i ukryciem skrzynki. Następnie zarzucił na ramiona płaszcz i majstrował właśnie przy zapince, gdy Arya dotknęła jego ręki. - Czy mogłabym ci towarzyszyć? Mam nieco doświadczenia w tych sprawach. Jeśli wasi ludzie mi pozwolą, mogę ułatwić jej poród. Eragon nie zastanawiał się nawet nad odpowiedzią. Skinieniem głowy wskazał wyjście z namiotu. - Ty pierwsza.

CZYMŻE JEST CZŁOWIEK? Błoto oblepiało buty Rorana za każdym razem, gdy unosił stopę, spowalniając go i sprawiając, że i tak zmęczone nogi paliły z wysiłku. Zupełnie jakby sama ziemia próbowała zzuć mu buty. Choć gęste, błoto było także śliskie. W najgorszych momentach ustępowało pod obcasami akurat w chwili, gdy z trudem utrzymywał chwiejną równowagę. Do tego było głębokie. Nieustanne przemarsze ludzi, zwierząt i wozów zamieniły górne sześć cali ziemi w breje. Po bokach traktu wiodącego wprost do obozu Vardenów pozostało jeszcze kilka kęp zdeptanej trawy, lecz Roran podejrzewał, że wkrótce i one znikną pod stopami ludzi omijających środek ścieżki. On sam nie usiłował nawet unikać błota, nie obchodziło go, czy zabrudzi ubranie, czy nie. Poza tym był tak wykończony, że łatwiej przychodziło mu brnąć dalej w tym samym kierunku, niż zastanawiać się, jak najszybciej przebiec z jednej trawiastej wysepki na następną. Maszerując chwiejnym krokiem, wrócił myślami do Belatony. Od czasu, gdy na audiencji u Nasuady zjawiły się kotołaki, szykował posterunek dowodzenia w południowo-zachodniej ćwiartce miasta i dokładał wszelkich wysiłków, by zapanować nad kwadrantem, przydzielając ludzi do gaszenia pożarów, wznoszenia barykad na ulicach, rewizji domów w poszukiwaniu ukrytych żołnierzy i konfiskaty broni. Było to olbrzymie zadanie i z rozpaczą myślał, że nigdy mu się nie uda, że w mieście mogą znów wybuchnąć otwarte walki. Mam nadzieję, że ci krewni poradzą sobie przez tę noc i nie dadzą się zabić. W lewym boku poczuł pulsowanie. Wyszczerzył zęby i głośno wciągnął powietrze. Przeklęty tchórz. Ktoś strzelił do niego z kuszy z dachu budynku. Jedynie szczęściu zawdzięczał przeżycie: jeden z jego ludzi, Mortenson, zasłonił go dokładnie w chwili ataku. Bełt przebił go od pleców po brzuch i zachował wciąż dość rozpędu, by zostawić na ciele Rorana paskudny siniec. Mortenson zginął na miejscu, a strzelec umknął. Pięć minut później jakiś wybuch, być może magiczny, zabił kolejnych dwóch jego ludzi, gdy zajrzeli do stajni, żeby sprawdzić źródło dobiegających stamtąd dźwięków. Z tego, co słyszał Roran, podobne ataki zdarzały się często w całym mieście. Bez wątpienia za wieloma z nich stali agenci Galbatorixa, lecz mieszkańcy Belatony także byli odpowiedzialni: mężczyźni i kobiety nie mogący stać bezczynnie, gdy armia najeźdźców zagarniała ich dom. Nie obchodziły ich szlachetne zamiary Vardenów. Roran doskonale rozumiał ludzi uważających, że muszą bronić swych rodzin, lecz jednocześnie przeklinał ich za upór i tępotę, za to, że nie pojmują, że Vardeni nie próbują ich skrzywdzić, ale pomóc. Podrapał się po brodzie, czekając, aż krasnolud odprowadzi na bok mocno objuczonego kuca, po czym ruszył ciężkim krokiem naprzód. Zbliżywszy się do namiotu, ujrzał Katrinę stojącą nad balią pełną gorącej wody z mydłem. Prała właśnie na tarze zakrwawiony bandaż. Rękawy miała podwinięte za łokcie, włosy spięte w niepozorny kok, policzki zarumienione z wysiłku, i jeszcze nigdy nie wyglądała równie pięknie. Była jego radością radością i ucieczką - i sam jej widok wystarczył, by doskwierająca mu otępiała obojętność zniknęła. Katrina zauważyła go, natychmiast porzuciła pranie i pomknęła ku niemu, wycierając w biegu różowe dłonie o gors sukni. Roran napiął mięśnie, gdy rzuciła się na niego, obejmując go ciasno ramionami. Ostry ból w boku sprawił, że sapnął głośno. Katrina wypuściła go z objęć i marszcząc brwi, odchyliła się.

- Och! Zrobiłam ci krzywdę? - Nie... Po prostu jestem obolały. Nie pytała dalej. Przytuliła go ponownie, tym razem łagodniej, i spojrzała na niego oczami lśniącymi od łez. Obejmując ją w pasie, pochylił się i ucałował; nie potrafił wyrazić, jak bardzo cieszy go jej obecność. Katrina zarzuciła sobie na ramiona lewą rękę męża, a on pozwolił, by częściowo podtrzymała jego ciężar w drodze do namiotu. Z westchnieniem ulgi usiadł na służącym im za krzesło pniaku, który ustawiła obok niewielkiego ogniska, na którym wcześniej zagrzała wodę na pranie, a obecnie gotowała w kociołku gulasz. Napełniła ciepłą strawą miskę i wręczyła Roranowi. A potem z wnętrza namiotu przyniosła kubek piwa i talerz z połową bochenka chleba i kawałem sera. - Potrzebujesz czegoś jeszcze? - spytała dziwnie ochrypłym głosem. Roran nie odpowiedział. Ujął jednak dłonią jej policzek i dwa razy pogładził kciukiem. Jej drżące wargi wygięły się w uśmiechu, na moment położyła dłoń na jego ręce, a potem wróciła do przerwanego zajęcia i z nowym wigorem podjęła pranie. Roran długą chwilę wpatrywał się w jedzenie, nim przełknął pierwszy kawałek: nadal był tak spięty, że wątpił, czy jego żołądek cokolwiek zniesie. Mimo to, po paru kęsach chleba odzyskał apetyt i z entuzjazmem zaczął pałaszować gulasz. Kiedy skończył, odstawił naczynia na ziemię i przez długą chwilę siedział, ogrzewając dłonie nad ogniskiem i rozkoszując się ostatnimi łykami piwa. - Słyszeliśmy huk, kiedy runęła brama. - Katrina wykręciła bandaż. - Niedługo wytrzymała. - Nie... Obecność smoka w naszych szeregach bardzo pomaga. Roran zerknął na jej brzuch, gdy rozwieszała bandaż na zaimprowizowanym sznurku, biegnącym od górnej tyczki ich namiotu do sąsiedniego. Kiedy myślał o dziecku, które nosiła, dziecku, które stworzyli oboje, za każdym razem czuł przejmującą dumę, zabarwioną wszakże niepokojem, nie miał bowiem pojęcia, jak zdoła zapewnić synowi bądź córce bezpieczny dom. Poza tym, w razie gdyby wojna się nie skończyła do dnia narodzin, Katrina zamierzała go zostawić i wrócić do Surdy, gdzie mogłaby względnie bezpiecznie chować dziecko. Nie mogę jej stracić. Już nie. Katrin a zanurzyła w balii kolejny bandaż. - A bitwa w mieście? - spytała, mieszając wodę . - Jak poszła? - Musieliśmy walczyć o każdą piędź. Nawet Eragonowi szło ciężko. - Rann i wspominal i o balistach na kołach. - Owszem . - Roran zwilżył język piwem i szybko opisał, jak Vardeni przebijali się przez Belatonę i wszystkie przeszkody napotykane po drodze. - Straciliśmy dziś wielu ludzi, ale mogło być gorzej. Znacznie gorzej. Jormundur i kapitan Markland dobrze zaplanowali atak. - Ale ich plan by się nie powiódł , gdyby nie ty i Eragon. Wspaniale się spisałeś. W odpowiedzi zaśmiał się głucho. - Ha ! A wiesz dlaczego? Powiem ci. Nawet jeden na dziesięciu ludzi nie ma ochoty atakować nieprzyjaciela. Eragon tego nie widzi: zawsze podąża na czele armii, ściągając ku sobie wrogów, ale ja owszem. Większość naszych trzyma się z tyłu i nie walczy, chyba że nie ma wyjścia. Alb o wymachuje rękami, czyniąc wiele hałasu, ale tak naprawrdę nic nie robi. Katrina sprawiała wyrażenie wstrząśniętej. - Jakże to? Czy to tchórze? - Ni e wiem . Myślę... Myślę, że może po prostu nie mogą się zmusić, by spojrzeć człowiekowi w twarz i go zabić, choć łatwo przychodzi im po walanie przeciwnika zwróconego do nich plecami. Czekają zatem, by inni zrobili to, czego on i nie potrafią . Czekają na takich jak ja. - Sądzisz, że ludzie Galbatorixa odczuwają to samo? Roran wzruszył ramionami . - Możliwe. Ale też nie mają wyboru, muszą słuchać Galbatorixa. Jeśli każe im walczyć, będą walczyć. - Nasuad a mogłaby zrobić to samo. Mogłaby polecić swoim magom, by rzucili zaklęcia zapewniające, że nikt nie uchyli się od obowiązku . - Co wtedy by ją różniło od Galbatorixa? Poza tym, Vardeni by tego nie znieśli. Katrin a podeszła i ucałowała go w czoło. - Cieszę się, że potrafisz to robić - wyszeptała, po czym wróciła do balii i zaczęła trzeć o tarę kolejną wstęgę zabrudzonego płótna. - Wcześniej chyba coś poczułam. Mój pierścień... Obawiałam się, że może stało ci się coś złego. - Byłem w sercu bitwy. Nie zdziwiłbym się, gdybyś co kilka chwil odczuwała szarpnięcie. Zamarła z rekami w wodzie.

- Wcześniej to się nie zdarzało. Roran wysączył resztkę piwa, starając się odwlec nieuniknione. Miał nadzieję, że zdoła oszczędzić jej szczegółów niefortunnej przygody w zamku, widział jednak wyraźnie, że żona nie spocznie, dopóki nie pozna prawdy. Próby przekonania sprawiłyby tylko, że zaczęłaby sobie wyobrażać potworności znacznie gorsze niż te, które zaszły. Poza tym nie ma sensu ukrywać wieści, bo wkrótce i tak rozejdą się po całym obozie Vardenów. A zatem jej opowiedział. Zwięźle zrelacjonował wydarzenia, starając się, by zawalenie muru wydało się bardziej zwykłą niedogodnością niż czymś, co o mało go nie zabiło. Trudno było opisać to przeżycie, toteż mówił powoli, niepewnie, co chwila szukając właściwych słów. Kiedy skończył, umilkł, dręczony wspomnieniami. - Przynajmniej nic ci się nie stało - rzekła Katrina. Zauważył szczerbę na krawędzi kubka. - Nie . Plusk wody ucichł. Roran poczuł na sobie uważne spojrzenie żony. - Wcześniej bywałeś w znacznie większym niebezpieczeństwie. - Tak... Chyba tak. Jej głos złagodniał. - W takim razie, co cię gryzie? - Kiedy nie odpowiedział, dodała: - Nie ma niczego tak strasznego, byś nie mógł mi o tym opowiedzieć, Roranie. Wiesz przecież. Kolejny raz przesunął palcem po krawędzi kubka, zadzierając paznokieć prawego kciuka. Kilka razy potarł nim o palec wskazujący. - Kiedy mur się zawalił, myślałem, że zginę. - Każdy mógł zginąć. - T o prawda, ale rzecz w tym, że nie miałem nic przeciw temu. - Spojrzał na nią zbolałym wzrokiem. Nie rozumiesz? Ja się poddałem. Kiedy pojąłem, że nie zdołam uciec, przyjąłem to równie pokornie jak jagnię prowadzone na rzeź i... - Głos uwiązł mu w gardie. Roran upuścił kubek i ukrył twarz w dłoniach. Gardło ścisnęło mu się tak mocno, że ledwie oddychał. Nagle poczuł na ramionach lekkie muśnięcie palców Katriny. - Poddałem się - warknął wściekły i zbrzydzony samym sobą. - Po prostu przestałem walczyć. O ciebie. O nasze dziecko. - Głos mu się załamał. - Ciii, ciii - mruknęła. - Wcześniej nigdy się nie poddałem. Ani razu... Nawet wtedy, gdy porwali cię Razacowie. - Wiem, że nie. - Ta walka musi się skończyć. Nie może trwać dalej. Ja... nie mogę. Ja... - Uniósł głowę i ze zgrozą odkrył, że Katrina ma taką minę, jakby zaraz miała wybuchnąć płaczem. Wstał szybko, tuląc ją mocno do siebie. - Przepraszam - wyszeptał. - Przepraszam, tak bardzo mi przykro... To już się nie powtórzy. Nigdy. Przyrzekam. - Tym wcale się nie martwię - odparła stłumionym głosem, bo jej usta przesłaniało jego ramię. Te słowa go zabolały. - Wiem, że byłem słaby, ale moje słowo wciąż powinno coś dla ciebie znaczyć. - Nie to miałam na myśli! - wykrzyknęła i cofnęła się, patrząc na niego oskarżycielsko. - Czasami bywasz strasznym głupcem, Roranie. Uśmiechnął się słabo. - Wiem. Oplotła mu rękami szyję. - Nie mogłabym myśleć o tobie źle, nieważne, co czułeś, kiedy waliła się ściana. Liczy się tylko to, że wciąż żyjesz. Przecież, kiedy się zawaliła, nic nie mogłeś zrobić, prawda? Pokręcił głową. - W takim razie nie ma się czego wstydzić. Gdybyś mógł to powstrzymać albo uciec, ale byś tego nie zrobił, wówczas straciłabym szacunek do ciebie. Ale uczyniłeś wszystko co w twojej mocy, a kiedy nic więcej nie mogłeś zdziałać, pogodziłeś się ze swoim losem i nie buntowałeś się na darmo przeciw niemu. To oznaka mądrości, nie słabości. Pochylił się i ucałował jej czoło. - Dziękuję. - Osobiście uważam, że jesteś najdzielniejszym, najsilniejszym i najcudowniejszym człowiekiem w całej Alagaesii. Tym razem pocałował ją w usta. Potem Katrina zaśmiała się krótko, rozładowując nagromadzone napięcie, i chwilę stali razem, kołysząc się lekko, jakby tańczyli do melodii słyszalnej tylko dla nich dwojga. W końcu odepchnęła go żartobliwie i wróciła do swego prania, a on usiadł z powrotem na pniaku, po raz pierwszy od czasu bitwy spokojny i zadowolony, mimo licznych bolesnych skaleczeń i

siniaków. Roran obserwował brnących w błocie obok jego namiotu ludzi, konie i od czasu do czasu krasnoluda bądź urgala. Dostrzegał ich obrażenia i stan broni i zbroi. Starał się określić ogólny nastrój panujący wśród Vardenów, doszedł jednak tylko do wniosku, że wszystkim prócz urgali przydałby się porządny, długi sen i obfity posiłek, i że wszyscy, łącznie z urgalami - zwłaszcza z urgalami - muszą zostać wyszorowani od stóp do głów szczotkami ze świńskiego włosia i opłukani kubłami wody z mydłem. Obserwował też Katrinę i widział, jak podczas pracy jej pierwotny entuzjazm i pogodny nastrój z każdą chwilą mijają. Teraz wszystko ją drażniło. Z całych sił tarła jakieś plamy, bez powodzenia. Jej twarz pociemniała, z ust uleciały pełne irytacji cmoknięcia. Wreszcie, gdy chlasnęła kawałem mokrej tkaniny o tarę, rozbryzgując mydliny na kilka stóp w górę, i oparła się o balię, z całych sił zaciskając usta, Roran dźwignął się z pieńka i podszedł do niej. - Daj, pomogę - rzekł. - To nie uchodzi - mruknęła. - Bzdura. Idź i usiądź, a ja skończę... No, dalej. - Pokręciła głową. - Nie. To ty powinieneś odpoczywać, nie ja. Poza tym, to nie praca dla mężczyzn. Roran parsknął wzgardliwie. - Kto tak twierdzi? Zadaniem mężczyzny bądź kobiety jest robić to co trzeba. A teraz idź, usiądź. Kiedy rozprostujesz nogi, od razu poczujesz się lepiej. - Roranie, nic mi nie jest. - Zmykaj, głuptasie. Spróbował delikatnie odepchnąć ją od balii, Katrina jednak nie ustępowała. - Tak nie wolno - zaprotestowała. - Co sobie pomyślą ludzie? - Gestem wskazała grupkę maszerującą raźno po błotnistej ścieżce obok ich namiotu. - Mogą myśleć, cokolwiek zechcą. Ożeniłem się z tobą, nie z nimi. Jeśli sądzą, że pomaganie ci uraża moją męskość, to oni są głupcami. - Ale... - Żadnych ale. Odsuń się. Sio. Znikaj stąd. - Ale... - Nie zamierzam się sprzeczać. Jeśli nie usiądziesz, to cię zaniosę i przywiążę do tego pniaka. Jej twarz rozjaśnił psotny uśmieszek. - Czyżby? - Tak. A teraz zmykaj! - Gdy Katrina niechętnie ustąpiła miejsca przy balii, Roran jęknął. - Uparta jesteś. - Mów za siebie. Potrafiłbyś nauczyć osła tego i owego. - Nie ja. Wcale nie jestem uparty. Roran rozpiął pas i ściągnął koszulę, wieszając ją na przedniej tyczce namiotu. Potem wcisnął w rękaw tuniki rękawice. Na skórze czuł chłodny doryk powietrza, bandaże były jeszcze zimniejsze - wystygły, leżąc na tarze - ale nie przeszkadzało mu to: ciepła woda wkrótce rozgrzała tkaninę. Wokół jego przegubów zebrały się pieniste bransolety tęczowych bąbelków. Raz po raz przeciągał tkaniną tam i z powrotem na całej długości sękatej dechy. Zerknął w bok i ucieszył się, widząc, że Katrina przysiadła na pieńku. Odpoczywała, jeśli w podobnych okolicznościach w ogóle można mówić o odpoczynku. - Chcesz może rumianku? - spytała. - Gertrude dziś rano dała mi garść świeżych ziół. Mogłabym przygotować herbatkę dla nas obojga. - Chętnie. Zapadła przyjazna cisza. Roran wyprał szybko resztę rzeczy. Powtarzalna czynność sprawiła, że zaczął myśleć, iż jego ręce są wciąż zdolne do czegoś jeszcze prócz machania młotem. Bliskość Katriny budziła w nim głęboką radość. Wykręcał wrłaśnie ostatni bandaż, a świeżo zaparzona herbata rumiankowa czekała na niego obok Katriny, gdy ktoś z drugiej strony ruchliwego traktu zawołał ich imiona. Roran potrzebował chwili, by pojąć, że to Baldor, biegnący ku nim w błocie i lawirujący między ludźmi i końmi. Miał na sobie poprzypalany skórzany fartuch i grube, sięgające łokci rękawice, umazane sadzą i tak znoszone, że ich palce stały się twarde, gładkie i lśniące jak wypolerowany szylkret. Strzępem starego rzemienia przewiązał ciemne kędzierzawe włosy nad zmarszczonym czołem. Baldor był drobniejszy od ojca, Horsta, i starszego brata Albriecha, ale nadal przewyższał innych wzrostem i muskulaturą, stanowiącą efekt dzieciństwa spędzonego w kuźni ojca. Żaden z nich tego dnia nie walczył - zazwyczaj kowale byli zbyt cenni, by ryzykować ich życie w bitwie - choć Roran bardzo chciał, by Nasuada zgodziła się ich

wypuścić, świetnie bowiem radzili sobie w boju i wiedział, że mógłby na nich liczyć w nawet najtrudniejszych okolicznościach. Odłożył pranie i wytarł dłonie, zastanawiając się, co się stało. Katrina wstała z pniaka i dołączyła do niego. Kiedy Baldor do nich dotarł, musieli odczekać kilka sekund, nim złapał oddech. - Chodźcie szybko - rzucił. - Matka właśnie zaczęła rodzić i... - Gdzie ona jest? - spytała Katrina. - W naszym namiocie. - Przyjdziemy tam jak najszybciej. Baldor spojrzał na nią z wdzięcznością, odwrócił się na pięcie i odbiegł. Gdy Katrina zniknęła w namiocie, Roran wylał na ognisko zawartość balii, dokładnie gasząc ogień. Płonące drewno syczało i trzaskało w zetknięciu z wodą, zamiast dymu w powietrze wzbiły się kłęby nieprzyjemnie pachnącej pary. Zgroza i podniecenie dodały Roranowi sił. Mam nadzieję, że ona nie umrze, pomyślał, wspominając zasłyszane rozmowy kobiet, martwiących się o zaawansowany wiek i przedłużającą się ciążę Elain. Żona kowala zawsze była miła dla niego i Eragona i bardzo ją lubił. - Gotów? - spytała Katrina, wyłaniając się z namiotu i obwiązując głowę i szyję niebieską chustą. Roran chwycił leżący z boku pas i młot. - Jestem gotów. Ruszajmy.

CENA WŁADZY - To ostatni, pani. Nie będziesz ich więcej potrzebować. I oby tak dalej. Pasmo płótna zsunęło się z cichym szelestem z przedramion Nasuady, gdy jej służka, Farica, zdjęła opatrunek. Nasuada nosiła podobne bandaże od dnia, gdy wraz wodzem Fadavalem sprawdzali nawzajem swoją odwagę podczas próby Długich Noży. Stała bez ruchu, wpatrując się w długi, obszarpany i pełen dziur gobelin, tymczasem Farica krzątała się dokoła. W końcu zebrała się w sobie i powoli opuściła wzrok. Od chwili zwycięstwa w próbie Długich Noży odmawiała patrzenia na rany; już jako świeże wydały jej się tak upiorne, że wiedziała, że nie zdoła znieść ich widoku, dopóki całkiem się nie zagoją. Blizny były niesymetryczne: sześć przecinało zewnętrzną stronę lewego przedramienia, trzy prawego. Każda z nich miała trzy do czterech cali długości; w większości były to proste kreski, prócz najniższej, po prawej, bo wtedy Nasuada straciła panowanie nad sobą i nóż skręcił, kreśląc poszarpaną linię niemal dwa razy dłuższą od pozostałych. Skóra wokół blizn była obrzmiała i różowa, same blizny wydawały się tylko odrobinę jaśniejsze od reszty ciała, co ją ucieszyło. Lękała się, że mogą przekształcić się w białe i srebrzyste kreski, przez co znacznie bardziej rzucałyby się w oczy. Blizny wznosiły się nad powierzchnię przedramion o jakieś ćwierć cala, tworząc stwardniałe pasma; wyglądało to zupełnie jakby pod skórę ktoś wbił jej gładkie stalowe pręty. Nasuada miała mieszane uczucia co do blizn. Gdy dorastała, ojciec wpajał jej zwyczaje ich ludu, ale sama całe życie spędziła pośród Vardenów i krasnoludów. Jedyne rytuały plemion wędrownych, jakich przestrzegała, a i to nieregularnie, wiązały się z ich religią. Nigdy nie miała ambicji, by opanować Taniec Bębnów czy uczestniczyć w nużącym Wywoływaniu Imion, ani - zwłaszcza to - pokonywać kogokolwiek w próbie Długich Noży. A przecież była tu teraz, wciąż młoda i nadal piękna, z przedramionami poznaczonymi dziewięcioma dużymi bliznami. Mogła rzecz jasna polecić któremuś z magów Yardenów usunąć je, ale wówczas poświęciłaby wygraną, a wędrowne szczepy nie uznałyby w niej suzerenki. Choć żałowała, że jej ręce nie są już gładkie i krągłe i nie przyciągają pełnych podziwu spojrzeń mężczyzn, to była dumna ze swych blizn. Stanowiły namacalny dowród jej odwagi i widoczną oznakę oddania Vardenom. Każdy, kto na nie patrzył, poznawał moc jej charakteru i uznała, że znaczy to dla niej więcej niż wygląd. - Co myślisz? - spytała, wyciągając ręce ku królowi Orrinowi, który stał bez ruchu przy otwartym oknie w gabinecie, spoglądając z góry na miasto. Orrin odwrócił się i zmarszczył brwi nad ciemnymi oczami. Wcześniej zamienił zbroję na grubą czerwoną tunikę i szatę oblamowaną białymi gronostajami. - Nieprzyjemnie na nie patrzeć - oznajmił, po czym z powrotem skupił uwagę na mieście. - Okryj się, to niestosowny strój w porządnym towarzystwie.

Nasuada jeszcze chwilę przyglądała się swoim przedramionom. - Nie, raczej tego nie zrobię. Pociągnęła koronkowe mankiety krótkich rękawków, by je wyprostować, po czym odprawiła Faricę. Przeszła po pysznym dywanie krasnoludzkiej roboty, rozłożonym pośrodku pokoju, i dołączyła do Orrina, wciąż obserwującego miejski krajobraz po bitwie. Z radością odkryła, że niemal wszystkie ognie ugaszono, pozostały tylko dwa płonące miejsca pod zachodnim murem. Potem przeniosła wzrok na króla. W krótkim czasie, jaki minął, odkąd Vardeni i Surdanie rozpoczęli atak na Imperium, Nasuada widziała, jak Orrin na jej oczach staje się coraz poważniejszy. Jego pierwotny entuzjazm i ekscentryczne nawyki zniknęły pod ponurą maską. Z początku ucieszyła ją ta zmiana, uznała bowiem, że król spoważniał i dojrzał, lecz w miarę trwania wojny zaczęła tęsknić za wcześniejszymi dyskusjami o filozofii naturalnej i osobliwymi nawykami Orrina. Zbyt późno uświadomiła sobie, że często ubarwiały jej czas, nawet jeśli niezmiennie ją drażniły. Co więcej, zmiana uczyniła z niego niebezpieczniejszego rywala - z łatwością mogła sobie wyobrazić, jak w obecnym nastroju Orrin próbuje ją zastąpić na stanowisku dowódcy Vardenów. Czy byłabym szczęśliwa, gdybym za niego wyszła? - zastanawiała się. Orrin nie wyglądał wcale tak źle. Nos miał wydatny i wąski, lecz żuchwę mocną, a usta pięknie skrojone i wyraziste. Lata spędzone na placu ćwiczeń zaowocowały piękną sylwetką. Bez wątpienia był także inteligentny i zazwyczaj stanowił miłe towarzystwo. Gdyby jednak nie zasiadał na tronie Surdy i nie zagrażał aż tak jej pozycji i niezależności Yardenów, wiedziała, że nigdy nie rozważałaby małżeństwa. Czy byłby dobrym ojcem? Orrin oparł dłonie o wąski kamienny parapet i się wychylił. - Musisz zerwać sojusz z urgalami - oznajmił, nie patrząc na nią. Słowa te zaskoczyły Nasuadę. - A dlaczegóż to? - Bo nam szkodzą. Ludzie, którzy w innych okolicznościach dołączyliby do nas, przeklinają nas za sprzymierzenie się z potworami i odmawiają złożenia broni, gdy przybywamy do ich domów. Opór Galbatorixa wydaje im się słuszny i zrozumiały, bo zawarliśmy pakt z urgalami. Zwykły człowiek nie rozumie, czemu się z nimi sprzymierzyliśmy. Nie wie, że Galbatorix sam wykorzystywał urgale, ani że ich oszukał, zmuszając do przypuszczenia ataku na Tronjheim pod dowództwem Cienia. To subtelności, których nie da się wyjaśnić przerażonemu chłopu. Widzi on tylko, że stwory, których lękał się i nienawidził całe życie, maszerują ku jego domowi dowodzone przez wielkiego zębatego smoka i Jeźdźca, z wyglądu bardziej elfa niż człowieka. - Potrzebujemy pomocy urgali - odparła Nasuada. - I tak mamy za mało ludzi. - Aż tak bardzo ich nie potrzebujemy. Wiesz, że mówię prawdę, inaczej, dlaczego nie pozwoliłabyś urgalom uczestniczyć w szturmie na Belatonę? Dlaczego zabroniłaś im przekraczania bramy miasta? Trzymanie ich z dala od pola walki nie wystarczy, Nasuado. Wieści o nich wciąż rozchodzą się po całym kraju. Możesz naprawić sytuację, rezygnując z tego niefortunnego pomysłu, nim wyrządzi jeszcze więcej szkód. - Nie mogę. Orrin odwrócił się ku niej błyskawicznie, gniew wykrzywił mu twarz. - Ludzie umierają, bo zdecydowałaś się przyjąć wsparcie Garzhvoga. Moi ludzie, twoi, mieszkańcy Imperium... giną i spoczywają pod ziemią. Ten sojusz nie jest wart ich ofiary i, na mą duszę, nie pojmuję, czemu wrciąż go bronisz! Nasuada nie zdołała znieść jego spojrzenia: za bardzo przypominał jej wyrzuty sumienia i obawy, które nawiedzały ją przed snem. Zamiast tego skupiła wzrok na wstędze dymu wzlatującej z wieży na skraju miasta. - Bronię go - odparła, starannie wymawiając każde słowo - bo mam nadzieję, że zachowanie sojuszu z urgalami ocali więcej żywotów niż będzie kosztować... Jeśli pokonamy Galbatorixa... Orrin zaklął. - Nie jest to rzecz jasna pewne - podjęła. - Ale musimy zaplanować podobną ewentualność. Jeżeli go pokonamy, mamy obowiązek pomóc naszej rasie podnieść się po owym konflikcie i na gruzach Imperium zbudować nowy, potężny kraj. A częścią tego procesu będzie dopilnowanie, byśmy po latach sporów mogli zawrzeć pokój. Nie zamierzam obalić Galbatorixa tylko po to, by urgale zaatakowały nas, gdy będziemy najsłabsi. - I tak mogą to zrobić. Jak zawsze. - A co innego mielibyśmy począć? - spytała z irytacją. - Musimy spróbować ich oswoić. Im bardziej wiążemy ich z naszą sprawą, tym mniej prawdopodobne, że zwrócą się przeciw nam. - Powiem ci, co powinnaś zrobić - warknął. - Wypędź je. Zerwij sojusz z Nar Garzhyogiem i odpraw go

wraz z jego bykami. Jeśli zwyciężymy w tej wojnie, będziemy mogli wynegocjować nowy traktat, i to z pozycji pozwalającej nam dyktować dowolne warunki. Albo jeszcze lepiej, poślij Eragona i Saphirę do Kośćca wraz z batalionem żołnierzy, by na zawsze zmietli ich z powierzchni ziemi, tak jak powinni to byli uczynić Jeźdźcy wiele wieków temu. Nasuada spojrzała na niego z niedowierzaniem. - Gdybym zerwała układ z urgalami, wpadłyby w taką wściekłość, że od tej pory zaczęłyby nas atakować, a nie możemy walczyć jednocześnie z nim i i z Imperium. Ściągnięcie na siebie czegoś podobnego byłoby czystym szaleństwem. Jeśli w swej mądrości elfy, smoki i Jeźdźcy postanowili tolerować istnienie urgali - choć z łatwością mogli je zniszczyć - my winniśmy wziąć z nich przykład. Wiedzieli, że zabicie wszystkich byłoby wielkim złem, i ty także powinieneś to zrozumieć. - W swej mądrości , pfft ! Zupełnie jakby ich mądrość na cokolwiek im się przydała! No dobrze, zostaw przy życiu część urgali, ale zabij ich dosyć, by przez co najmniej sto lat nie ważyły się opuścić swoich nor! Wyraźny ból dźwięczący w głosie króla i napięcie na jego twarzy zaskoczyły Nasuadę. Przyjrzała mu się z większą uwagą, próbując ustalić powód tak gwałtownej reakcji. Po paru chwilach znalazła rozwiązanie, które po namyśle wydało się wręcz oczywiste. - Kogo straciłeś? - spytała. Orrin zacisnął dłoń w pięść i powoli, z wahaniem opuścił na parapet, jakby bardzo chciał rąbnąć w niego z całej sity, ale nie śmiał. - Przyjaciela, z którym dorastałem w zamku Borromeo. Nie wydaje mi się, żebyś go poznała. Był jednym z poruczników mojej kawalerii. - Jak zginął? - Tak jak można oczekiwać. Dotarliśmy właśnie do stajni przy zachodniej bramie i zabezpieczaliśmy je do własnego użytku, gdy jeden ze stajennych wybiegł z boksu i przebił go widłami. Kiedy zapędziliśmy go pod ścianę, wciąż krzyczał bzdury o urgalach i o tym, że nigdy się nie podda... Co za głupiec. Nawet gdyby to zrobił, nic by mu to nie dało. Zabiłem go własnoręcznie. - Przykro mi - rzekła Nasuada . Klejnoty w koronie Orrin a zamigotały, gdy król w podzięce skłonił głowę. - Choć cierpisz, nie możesz pozwolić, by ból kierował twoimi decyzjami... To niełatwe, wiem . O, jak dobrze wiem! Ale musisz być silniejszy, dla dobra własnego ludu . - Być silniejszy - powtórzył cierpkim, drwiącym tonem . - Tak. Od nas wymaga się więcej niż od innych ludzi, zatem musimy starać się być lepsi niż większość, jeśli mamy okazać się godni owej odpowiedzialności... Pamiętaj, że urgale zabiły mojego ojca, nie przeszkodziło mi to jednak w zawarciu sojuszu, który mógł pomóc Vardenom. Nie pozwolę, by cokolwiek powstrzymało mnie przed czynieniem tego co najlepsze dla nich i dla całej naszej armii, nieważne jak wielki może sprawiać mi ból. - Uniosła ręce, ponownie demonstrując blizny. - A zatem taka jest twoja odpowiedź? Nie zerwiesz z urgalami? - Nie. Orrin przyjął te słowa ze spokojem, który zaniepokoił Nasuadę. Zacisnął dłonie na parapecie i znów zaczął obserwować miasto. Na jego palcach lśniły cztery wielkie pierścienie, jeden z nich, z królewską pieczęcią Surdy wyrzeźbioną z ametystu: rogatym jeleniem z nogami oplecionymi gałązkami jemioły, stojącym nad harfą naprzeciw wysokiej, ufortyfikowanej wieży. - Przynajmniej - rzekła Nasuada - nie zetknęliśmy się z żołnierzami zaczarowanymi tak, że nie czują bólu. - Chodzi ci o śmiejące się trupy - wymamrotał Orrin, przywołując określenie, które zyskało wielką popularność wśród Vardenów. - Owszem, ani na Murtagha i Ciernia, co mnie martwi. Długą chwilę oboje milczeli. - Jak poszło twoje wczorajsze doświadczenie? - spytała w końcu Nasuada. - Powiodło się? - Byłem zbyt zmęczony, by je ocenić. Zamiast tego poszedłem spać. - Ach . Po kilku kolejnych chwilach oboje, zgodnie z niewypowiedzianą umową, podeszli do biurka odsuniętego pod ścianę. Na jego blacie piętrzyły się stosy kart, tabliczek i zwojów. Nasuada przyjrzała się owym wierzchołkom i westchnęła ciężko. Zaledwie pół godziny wcześniej adiutanci uprzątnęli biurko do czysta. Skupiła się na aż nadto znajomym raporcie, szacunkach liczby więźniów ujętych przez Vardenów podczas oblężenia Belatony, z imionami ważniejszych osobistości zaznaczonymi czerwonym tuszem.

Dyskutowali o nich z Orrinem, kiedy zjawiła się Farica, by zdjąć jej bandaże. - Nie widzę żadnego wyjścia z tej matni - przyznała. - Moglibyśmy zacząć rekrutować strażników spośród miejscowych. Wówczas nie musielibyśmy zostawiać aż tylu swoich. Znów uniosła raport. - Może. Ale trudno byłoby znaleźć potrzebnych nam ludzi, a nasi magowie są już i tak niebezpiecznie przeciążeni. - Czy Du Yrangr Gata odkryła już sposób złamania przysięgi złożonej w pradawnej mowie? - Gdy Nasuada odpowiedziała przecząco, król dodał: - A poczynili w ogóle jakiekolwiek postępy? - Żadnych praktycznych. Pytałam nawet elfy, ale im także się nie powiodło, mimo wielu lat prób; nie lepiej niż nam przez ostatnie kilka dni. - Jeśli nie rozwiążemy tego problemu, i to szybko, może nas kosztować przegraną w wojnie podsumował Orrin. - Ta jedna kwestia. Nasuada pomasowała skronie. - Wiem. Nim opuścili bezpieczne krasnoludzkie twierdze w Farthen Durze i Tronjheimie, próbowała przewidzieć wszelkie wyzwania, jakim przyjdzie stawić czoło Vardenom po rozpoczęciu ofensywy. Ten problem jednak całkowicie ją zaskoczył. Po raz pierwszy objawił się po bitwie na Płonących Równinach, gdy okazało się, że wszystkich oficerów i większość zwykłych żołnierzy z armii Galbatorixa zmuszono do zaprzysiężenia wierności jemu i Imperium w pradawnej mowie. Wraz z Orrinem szybko pojęli, że nigdy nie będą mogli im zaufać, dopóki Galbatorix i Imperium istnieją, a może nawet po ich zniszczeniu. W efekcie nie mogli pozwolić skłonnym do dezercji przyłączyć się do Yardenów, w obawie, że przysięgi mogą ich zmusić do niebezpiecznych zachowań. Z początku Nasuada nieszczególnie się tym martwiła. Więźniowie to nieodłączna część wojny i już wcześniej ustaliła z królem Orrinem, że jeńcy zostaną odprowadzeni do Surdy, a tam zapędzeni do pracy przy budowie dróg, rozbijaniu głazów, kopaniu kanałów i do innych ciężkich robót. Dopiero gdy Yardeni zajęli miasto Feinster, w pełni ogarnęła rozmiary problemu. Agenci Galbatorixa odebrali przysięgi wierności nie tylko od tamtejszych żołnierzy, ale też od szlachty, wielu służących jej urzędników oraz z pozoru przypadkowej zbieraniny zwykłych ludzi z miasta - z których, jak podejrzewała, znacznej części Vardenom nie udało się zidentyfikować. Ci, o których wiedzieli, musieli być trzymani pod kluczem, w obawie, by nie próbowali przekabacić swych prześladowców. Znalezienie ludzi, którym mogliby zaufać i którzy byliby skłonni do współpracy z Vardenami, okazało się znacznie trudniejsze niż przewidywała. Ze względu na wszystkich jeńców, jakich należało uwięzić, nie miała wy-boru i musiała pozostawić w Feinster dwa razy więcej żołnierzy niż planowała. W dodatku uwięzienie tak wielu osób praktycznie okaleczyło miasto, przez co zmuszona była pozbawić armię Yardenów znacznej części zapasów, by mieszkańcy nie zaczęli głodować. Wiedziała, że nie wytrzymają tego długo, a teraz, gdy zajęli także Belatonę, będzie jeszcze gorzej. - Szkoda, że krasnoludy jeszcze się nie zjawiły - mruknął Orrin. - Przydałaby się ich pomoc. Nasuada się zgodziła. W tej chwili w szeregach Yardenów było zaledwie kilkuset krasnoludów, reszta wróciła do Farthen Duru na pogrzeb zabitego króla, Hrotgara, i aby zaczekać, aż przywódcy klanów wybiorą jego następcę. Zbyt wiele razy przeklinała ów fakt. Próbowała przekonać krasnoludy do mianowania regenta na czas wojny, ale były uparte jak kamień i zdecydowane odprawić swe odwieczne ceremonie, choć oznaczało to porzucenie Yardenów w samym środku kampanii. Tak czy inaczej, krasnoludy wybrały w końcu nowego króla - siostrzeńca Hrothgara, Orika - a on wyruszył spod odległych Gór Beorskich, by dołączyć do Vardenów. Armia krasnoludzka maszerowała właśnie przez rozległe ruiny na północ od Surdy, gdzieś pomiędzy jeziorem Tiidosten i rzeką Jiet. Nasuada zastanawiała się, czy po przybyciu krasnoludzkie wojska będą zdatne do wałki. Zasadniczo krasnoludy wyróżniały się większą od ludzkiej odpornością, ale niemal całe ostatnie dwa miesiące spędziły w marszu, co może wyczerpać nawet najtwardsze istoty. Muszą być zmęczone oglądaniem raz po raz tych samych krajobrazów, pomyślała. - Mamy już tak wielu więźniów. A kiedy zajmiemy Dras-Leonę... - Pokręciła głową. Orrin ożywił się nagle. - A co, gdybyśmy ominęli Dras-Leonę? - Pogrzebał w stercie papierów na biurku i odnalazł wielką krasnoludzką mapę Alagaesii, którą rozłożył na stosach dokumentów administracyjnych. Chwiejne sterty sprawiły, że przedstawiona na niej kraina nabrała niezwykłej topografii: na zachód od Du Weldenyarden pojawiły się szczyty, w miejscu Gór Beorskich okrągła niecka, na Pustyni Haradackiej kaniony i jary, a

wzdłuż północnej części Kośćca łagodne fale, odwzorowujące kształty leżących pod spodem rzędów zwojów. - Spójrz. - Środkowym palcem nakreślił linię z Belatony do stolicy Imperium, Urubaenu. Gdybyśmy pomaszerowali prosto tędy, nie zbliżylibyśmy się nawet do Dras-Leony. Trudno byłoby pokonać jednym rzutem cały ten odcinek, ale to wykonalne. Nasuada nie musiała rozważać tej propozycji, już wcześniej ją przemyślała. - Ryzyko byłoby zbyt wielkie. Galbatorix wciąż mógłby nas atakować oddziałami z Dras-Leony których, jeśli wierzyć naszym szpiegom, nie należy lekceważyć - a wówczas bylibyśmy zmuszeni odpierać ataki z dwóch stron jednocześnie. Nie znam szybszego sposobu na przegranie bitwy ani wojny. Nie, musimy zdobyć Dras-Leonę. Orrin przyznał jej rację lekkim skinieniem głowy - W takim razie musimy ściągnąć naszych ludzi z Aroughs. Jeśli mamy iść dalej, potrzebujemy każdego żołnierza. - Wiem. Zamierzam dopilnować, by oblężenie zakończyło się przed końcem tygodnia. - Mam nadzieję, że nie chcesz tam wysłać Eragona. - Nie, mam inny plan. - Doskonale. A tymczasem, co zrobimy z tymi więźniami? - To co wcześniej: straże, płoty i kłódki. Może zdołamy ich także skrępować zaklęciami, by ograniczyć ich ruchy, byśmy nie musieli pilnować uważnie wszystkich. Poza tym nie mam dobrego rozwiązania, chyba że chcielibyśmy ich wymordować, a wolałabym... - Próbowała wyobrazić sobie, do czego nie byłaby zdolna, by pokonać Galbatorixa. - Wolałabym nie uciekać się do tak... drastycznych metod. - Owszem. - Orrin pochylił się nad mapą, garbiąc ramiona jak sęp, zapatrzony w zawijasy wyblakłego inkaustu znaczące trójkąt pomiędzy Be-latoną, Dras-Leoną i Urubaenem. Pozostał w takiej pozycji, póki Nasuada znów się nie odezwała. - Czy jest jeszcze coś, czym musimy się zająć? Jormundur czeka na rozkazy, a Rada Starszych prosiła o audiencję. - Martwię się. - Czym? Orrin przesunął dłonią nad mapą. - Że całe to przedsięwzięcie od początku było źle zaplanowane. Ze siły nasze i naszych sprzymierzeńców są niebezpiecznie rozproszone i jeśli Galbatorixowi przyjdzie do głowy dołączyć do walki, może nas zniszczyć równie łatwo, jak Saphira stado kóz. Cała nasza strategia polega na doprowadzeniu do spotkania Galbatorixa, Eragona, Saphiry i tak wielu magów, ilu zdołamy ściągnąć. W tej chwili w naszych szeregach znajduje się tylko drobna ich garstka i nie zbierzemy reszty w jednym miejscu, dopóki nie dotrzemy do Urubaenu i nie połączymy się z królową Islanzadi i jej armią. Do tej chwili pozostajemy otwarci na atak. Wiele ryzykujemy, zakładając, że arogancja Galbatorixa powstrzyma go przed działaniem, póki nie wpadnie wprost w naszą pułapkę. Nasuada podzielała jego obawy. Uznała jednak, że ważniejsze będzie dodanie otuchy Orrinowi niż użalanie się wraz z nim, gdyby bowiem jego zdecydowanie osłabło, wpłynęłoby to na jego przywództwo i podminowało morale ludzi. - Nie jesteśmy całkiem bezbronni - oznajmiła. - Już nie. Teraz mamy Dauthdaert. Myślę, że z jej pomocą moglibyśmy zabić Galbatorixa i Shruikana, gdyby wyłonili się zza murów Urubaenu. - Być może. - Poza tym nie warto się troskać. Nie możemy przyśpieszyć przybycia krasnoludów ani naszych własnych postępów w stronę Uru'baenu, nie możemy też pokulić pod siebie ogona i uciec. Zatem na twoim miejscu nie zamartwiałabym się przesadnie. Możemy tylko starać się godnie przyjąć nasz los, nieważne jaki będzie. Inaczej musielibyśmy pozwolić, by myśl o wszystkich możliwych działaniach Galbatorixa dręczyła nasze umysły, a tego nie zrobię. Nie zgadzam się dać mu nad sobą takiej władzy.

BRUTALNIE W ŚWIATŁO DNIA... Rozległ się krzyk: wysoki, ochrypły i przeszywający, niemal nieludzko rozdzierający i głośny. Eragon spiął się, jakby ktoś ukłuł go szpilką. Niemal przez cały dzień patrzył, jak ludzie walczą i giną -

sam zabił wielu - lecz na dźwięk bolesnych jęków Elain nie mógł opanować przerażenia. Krzyczała tak strasznie, że zaczął się lękać, czy przeżyje poród. Obok niego, przy beczce służącej mu za siedzisko, Albriech i Baldor przykucnęli na piętach, skubiąc sterczące między butami połamane źdźbła trawy. Ich grube palce rozszarpywały każdy skrawek zieleni metodycznie i dokładnie, a potem szukały następnego. Na ich czołach lśniły krople potu, w oczach dostrzegł wściekłość i rozpacz. Od czasu do czasu patrzyli po sobie, bądź spoglądali w stronę namiotu, w którym leżała matka, poza tym jednak wbijali wzrok w ziemię, nie zwracając uwagi na otoczenie. Parę stóp dalej Roran siedział na własnej beczce, leżącej na boku i chyboczącej się przy każdym ruchu. Na końcu błotnistej dróżki zgromadziło się kilkadziesiąt osób z Caryahall, zwłaszcza mężczyzn przyjaźniących się z Horstem i jego synami i tych, których żony pomagały uzdrowicielce Gertrude zajmować się Elain. Nad wszystkimi górowała Saphira. Wyginając szyję niczym naciągnięty łuk, poruszała lekko koniuszkiem ogona, jak podczas polowania, co chwila wysuwała z paszczy rubinowy język, smakując powietrze w poszukiwaniu zapachów, które mogłyby dostarczyć dodatkowych informacji o Elain i jej nie narodzonym dziecku. Eragon pomasował obolały mięsień lewego przedramienia. Czekali tak kilka długich godzin, zapadał już wieczór. Wszystkie przedmioty rzucały długie czarne cienie, sięgające na wschód, jakby starały się dotknąć horyzontu. Powietrze było chłodne, pomiędzy zebranymi śmigały przylatujące znad pobliskiej rzeki Jiet komary i świtezianki o koronkowych skrzydłach. Ciszę rozdarł kolejny krzyk. Mężczyźni poruszyli się niespokojnie, czyniąc gesty mające odpędzić pecha i mamrocząc między sobą głosami mającymi dotrzeć jedynie do stojących najbliżej, choć Eragon słyszał je wszystkie jasno i wyraźnie. Szeptali o problemach z ciążą Elain, niektórzy z powagą oznajmiali, że jeśli szybko nie urodzi, będzie za późno zarówno dla niej, jak i dla dziecka. Inni komentowali: „Nawet w najlepszych okolicznościach mężczyźnie ciężko jest stracić żonę, a co dopiero tutaj i teraz" albo: „Naprawdę straszna szkoda, o tak...". Kilku obwiniało o problemy Elain Razaców albo wydarzenia z okresu podróży wieśniaków do Yardenów. A co najmniej kilku wymamrotało nieufne uwagi na temat Aryi, której pozwolono asystować przy porodzie. - To elfka, nie człowiek - rzekł cieśla Fisk. - Powinna trzymać się swoich, o tak, i nie wtrącać się tam, gdzie jej nie chcą. Kto wie, o co jej naprawdę chodzi? Eragon słyszał to wszystko i jeszcze więcej, ukrywał jednak swe reakcje i zachowywał spokój, wiedział bowiem, że gdyby wieśniacy wiedzieli, jak dobry ma teraz słuch, czuliby się jeszcze bardziej nieswojo. Beczka zaskrzypiała pod ciężarem Rorana, który się pochylił. - Sądzicie, że powinniśmy... - Nie - uciął Albriech. Eragon otulił się mocniej płaszczem. Chłód zaczynał wnikać w kości. Wiedział jednak, że nie odejdzie, dopóki męka Elain nie dobiegnie końca. - Spójrzcie! - rzucił Roran z nagłym podnieceniem. Albriech i Baldor jednocześnie odwrrócili głowy. Po drugiej stronie traktu z namiotu wyłoniła się Katrina, niosąc w ramionach naręcze poplamionych szmat. Nim klapa znów opadła, Eragon dostrzegł Horsta i jedną z kobiet z Carwahall - nie był pewien jej imienia - stojących u stóp pryczy, na której leżała Elain. Katrina, nawet nie zerknąwszy na czekających mężczyzn, niemal pobiegła do ogniska, przy którym żona Fiska, Isold, i Nolla wygotowywały ścierki. Beczka zaskrzypiała jeszcze dwa razy, gdy Roran zmienił pozycję. Eragon spodziewał się niemal, że kuzyn ruszy za Katriną, Roran jednak pozostał na miejscu, podobnie Albriech i Baldor. Wraz z resztą wieśniaków obserwowali z czujną uwagą każdy ruch kobiety. Eragon skrzywił się, gdy kolejny krzyk Elain przeszył powietrze. Wciąż dźwięczał w nim ten sam rozdzierający ból. A potem klapa uniosła się po raz drugi i z namiotu wypadła Arya, potargana, z pustymi rękami. Włosy tańczyły jej wokół twarzy, gdy maszerowała do trzech elfich strażników Eragona, stojących w plamie cienia za pobliskim pawilonem. Przez chwilę rozmawiała w napięciu z Invidią, elfką o szczupłej twarzy, a potem pośpieszyła z powrotem. Eragon dogonił ją, nim pokonała zaledwie parę kroków. - Jak idzie? - spytał. - Źle . - Czemu to trwa tak długo? Nie mogłabyś pomóc jej urodzić prędzej? Twarz Aryi, i tak napięta, przybrała jeszcze surowszy wyraz. - Mogłabym. Mogłam wyciągnąć dziecko z łona w pół godziny, ale Gertrude i pozostałe kobiety

pozwalają mi użyć jedynie najprostszych zaklęć. - To absurd! Dlaczego? - Bo magia je przeraża - i ja także. - No to powiedz im, że nie masz złych zamiarów. Powiedz w pradawnej mowie, a nie będą miały wyboru i ci uwierzą. Pokręciła głową. - To tylko pogorszyłoby sprawę. Uznałyby, że próbuję omotać je czarami wbrew ich woli, i odprawiłyby mnie. - Z pewnością Katrina... - Tylk o dzięki niej w ogóle mogłam rzucić jakiekolwiek zaklęcie. Elain znów krzyknęła. - Czy nie pozwolą ci choćby złagodzić jej bólu? - Nie bardziej, niż już to zrobiłam. Eragon ruszył w stronę namiotu Horsta. - Czyżby? - warknął przez zaciśnięte zęby. Silna dłoń chwyciła jego lewą rękę i zatrzymała. Zaskoczony obejrzał się na Aryę, czekając na wyjaśnienie. Elfka pokręciła głową. - Nie rób tego. To zwyczaje starsze niż sam czas. Jeśli się wtrącisz, rozzłościsz i zawstydzisz Gertrude i zwrócisz przeciw sobie wiele kobiet z wioski. - Nie obchodzi mnie to! - Wiem, ale zaufaj mi: w tej chwili najmądrzej będzie, jeśli zaczekasz z pozostałymi. - Puściła rękę Eragona. - Nie mogę stać z boku i słuchać jak cierpi! - Posłuchaj mnie. Lepiej, jeśli zostaniesz. Pomogę Elain, jak tylko zdołam, przyrzekam ci, ale nie wchodź tam, wywołasz tylko niepotrzebne kłótnie i spory... Proszę cię. Eragon zawahał się, potem warknął z niesmakiem i uniósł ręce na dźwięk kolejnego krzyku Elain. - Zgoda - rzucił i nachylił się ku Aryi. - Ale, cokolwiek się stanie, nie pozwól, by dziecko umarło. Nie obchodzi mnie, co będziesz musiała zrobić, nie pozwól im umrzeć. Arya przyjrzała mu się z powagą. - Nigdy nie pozwoliłabym dziecku ucierpieć - rzekła i ruszyła naprzód. Gdy zniknęła w namiocie Horsta, Eragon wrócił do Rorana, Albriecha i Baldora i z powrotem opadł na beczkę. - I co? - spytał Roran. Eragon wzruszył ramionami. - Robią co w ich mocy. Musimy być cierpliwi... To wszystko. - Wyglądało na to, że miała ci do powiedzenia znacznie więcej - zauważył Baldor. - Ale sprowadzało się właśnie do tego. Słońce zmieniło kolor, nabierając pomarańczowego i purpurowego odcienia, gdy zniżało się ku ciemnej linii ziemi. Nieliczne poszarpane chmury na zachodnim niebie, pozostałości wcześniejszej burzy, nabrały podobnych barw. W górze przemknęło stado jaskółek, posilających się ćmami, muchami i innymi krążącymi owadami. Z czasem krzyki Elain stopniowo słabły, z wcześniejszych ogłuszających wrzasków przechodziły w niskie, ochrypłe jęki, od których Eragonowi jeżył się włos na głowie. Nade wszystko pragnął zakończyć jej męki, ale nie mógł się zmusić do puszczenia mimo uszu rady Aryi, toteż pozostał na miejscu, wiercąc się i obgryzając połamane paznokcie, zajęty wymianą krótkich, oszczędnych zdań z Saphirą. Gdy słońce dotknęło ziemi, rozlało się na horyzoncie niczym olbrzymie żółtko wyciekające ze skorupki. Wśród jaskółek pojawiły się nietoperze, trzepoczące gorączkowo skórzastymi skrzydłami. W uszach Eragona ich wysokie piski dźwięczały boleśnie ostro. A potem Elain wydała z siebie wrzask, który zagłuszył wszelkie inne dźwięki, wrzask, jakiego Eragon nigdy już nie chciałby usłyszeć. Tuż po nim zapadła krótka, głęboka cisza. Zakończyła się, kiedy z namiotu dobiegł głośny, urywany płacz noworodka - odwieczna fanfara, zwiastująca przybycie na świat nowego mieszkańca. Na ów dźwięk Albriech i Baldor uśmiechnęli się szeroko, podobnie Eragon i Roran. Kilkunastu czekających mężczyzn zaczęło wiwatować. Ich radość trwała jednak krótko. Gdy ostatnie okrzyki ucichły, kobiety w namiocie zaczęły zawodzić rozdzierająco, przenikliwie, i ów dźwięk zmroził Eragona do kości. Wiedział, co oznaczają ich lamenty, co zawsze oznaczały: wydarzyła się najgorsza możliwa tragedia. - Nie - rzekł z niedowierzaniem, zeskakując z beczki. Ona nie mogła umrzeć. Nie mogła... Arya przyrzekła.

Jakby w odpowiedzi na jego myśli, Arya uniosła szarpnięciem klapę namiotu i pobiegła ku nim, pokonując odległość niewiarygodnie długimi susami. - Co się stało? - spytał Baldor, kiedy zwolniła. Arya jakby go nie usłyszała. - Eragonie, chodź. - Co się stało?! - wykrzyknął gniewrnie Baldor, sięgając ku ramieniu elfki. Szybkim, niemal niedostrzegalnym ruchem chwyciła go za przegub i wykręciła mu rękę za plecy, zmuszając, by pochylił się niczym garbus. Twarz wykrzywił mu grymas bólu. - Jeśli chcesz, żeby twoja siostrzyczka przeżyła, odsuń się i nie przeszkadzaj! Puściła go i odepchnęła tak, że runął w ramiona Albriecha, po czym zawróciła na pięcie i pomknęła z powrotem do namiotu Horsta. - Co właściwie się stało? - spytał Eragon, dołączając do niej. Arya odwróciła się ku niemu, jej oczy płonęły. - Dziecko jest zdrowe, ale urodziło się z kocią wargą. Wówczas Eragon zrozumiał powód wybuchu rozpaczy kobiet. Dzieciom przeklętym kocią wargą rzadko pozwalano przeżyć - trudno je było wykarmić, a nawet jeśli rodzicom się udało, były skazane na straszny los: odpędzane, wyśmiewane nie mógły znaleźć sobie stosownego małżonka. W większości przypadków byłoby lepiej, gdyby przyszły na świat martwe. - Musisz ją uzdrowić, Eragonie - dodała Arya. - Ja? Ale ja nigdy... Dlaczego nie ty? Wiesz o uzdrawianiu więcej ode mnie. - Jeśli zmienię wygląd dziecka, ludzie powiedzą, że je ukradłam i podrzuciłam na jego miejsce odmieńca. Dobrze znam historie, które twoi pobratymcy opowiadają o moim ludzie, Eragonie - aż za dobrze. Zrobię to tylko w razie absolutnej konieczności, ale wówczas dziecko będzie cierpieć do końca życia. Tylko ty możesz uratować je przed podobnym losem. Ogarnęła go panika. Nie chciał być odpowiedzialny za życie kolejnej osoby, już i tak odpowiadał za zbyt wiele. - Musisz ją uzdrowić - dodała gwałtowrnie Arya. Eragon przypomniał sobie, jak bardzo elfy ceniły sobie własne dzieci, a także dzieci innych ras. - Czy pomożesz mi w razie potrzeby? - Oczywiście. - I ja także - dodała Saphira. Po co w ogóle pytasz.? - No dobrze. - Eragon zacisnął dłoń na rękojeści Brisingra. Podjął już decyzję. - Zrobię to. Z Aryą drepczącą za plecami pomaszerował do namiotu i odepchnął ciężką wełnianą klapę. W oczy zapiekł go dym świec. Pięć kobiet z Carvahall stłoczyło się pod jedną ze ścian. Ich zawadzenie uderzyło go niczym fizyczny cios. Kołysały się jak w transie, szarpiąc ubrania i włosy. Horst stał u stóp pryczy, spierając się z Gertrude, twarz miał czerwoną, zapuchniętą i wyraźnie wyczerpaną. Pulchna uzdrowicielka tuliła do łona zawiniątko, które, jak zakładał Eragon, kryło w sobie noworodka - choć nie widział twarzy dziecka, poruszało się i płakało, zwiększając gwar. Pyzate policzki Gertrude lśniły od potu, włosy lepiły jej się do skóry. Nagie przedramiona pokrywały plamy różnych płynów. Katrina klęczała na okrągłej poduszce przy wezgłowiu, ocierając wilgotną szmatką czoło Elain. Eragon ledwo poznał żonę kowala: twarz miała wychudzoną, pod rozbieganymi oczami ujrzał ciemne kręgi. Z obu kącików spływały po skroniach jasnymi smużkami łzy, a potem niknęły wśród splątanych loków. Jej usta otwierały się i zamykały, gdy jęczała niezrozumiale. Resztę ciała okrywało zakrwawione prześcieradło. Ani Horst, ani Gertrude nie zauważyli Eragona, póki się do nich nie zbliżył. Od opuszczenia Carvahali bardzo urósł, lecz kowal nadal przewyższał go o głowę. Kiedy oboje spojrzeli na niego, ponurą twarz kowala rozjaśnił promyczek nadziei. - Eragon! - Położył ciężką dłoń na ramieniu przybysza i pochylił się ku niemu, jakby ostatnie wydarzenia niemal odebrały mu siły. - Słyszałeś. To nie było pytanie, lecz Eragon i tak przytaknął. Horst zerknął na Gertrude - szybko, ukradkiem - a potem jego rozłożysta, wielka jak łopata broda poruszyła się z boku na bok wraz z żuchwą, między wargami pojawił się język, zwilżając je szybko. - Jak myślisz, czy mógłbyś... Czy mógłbyś coś dla niej zrobić? - Być może - odparł Eragon. - Spróbuję. Wyciągnął ręce. Po chwili wahania Gertrude przekazała mu ciepłe zawiniątko i wycofała się, wyraźnie poruszona. Spośród zwojów tkaniny wyglądała maleńka, pomarszczona twarzyczka dziewczynki. Skórę miała ciemnoczerwoną, oczy zapuchnięte i zamknięte, wydawała się skrzywiona, jakby rozgniewało ją

nieprzyjazne przyjęcie - Eragon uznał to za zupełnie naturalną reakcję. Najbardziej jednak w oczy rzucała się szeroka szczelina, ciągnąca się od lewego nozdrza aż do środka górnej wargi. Widać było przez nią maleńki różowy język, wyglądał jak wilgotny miękki ślimak, od czasu do czasu poruszający się lekko. - Proszę - rzekł Horst. - Jeśli mógłbyś jakoś... Eragon skrzywił się, bo jęki kobiet zabrzmiały akurat wyjątkowo piskliwie. - Nie mogę tu pracować - oznajmił. Kiedy ruszył do wyjścia, Gertrude odezwała się za jego plecami. - Pójdę z tobą. Jedna z nas, która wie, jak zajmować się dzieckiem, musi z nią zostać. Eragon nie chciał, by Gertrude sterczała mu nad głową, gdy będzie próbował naprawić twarz dziewczynki, i właśnie miał jej to powiedzieć, kiedy przypomniał sobie słowa Aryi o odmieńcach. Ktoś z Carvahall, ktoś komu ufała reszta wieśniaków, powinien być świadkiem przemiany małej, by mógł później zapewnić ludzi, że to wciąż ta sama osoba. - Jak sobie życzysz - odparł. Noworodek poruszył mu się w ramionach i zapłakał żałośnie, kiedy wyszli z namiotu. Zebrani po drugiej stronie drogi wieśniacy pokazywali go palcami, Albriech i Baldor ruszyli ku niemu. Eragon pokręcił głową i zatrzymali się, odprowadzając go wzrokiem. Ich twarze wyrażały beznadziejną rozpacz. Arya i Gertrude zajęły pozycje po obu stronach Eragona. Gdy maszerował przez obóz do swego namiotu, ziemia drżała im pod stopami - to Saphira ruszyła ich śladem. Stojący na drodze żołnierze odsuwali się pośpiesznie, przepuszczając ich. Eragon starał się stąpać jak najlżej, by nie potrząsać dzieckiem. Dziewczynkę otaczał obłok silnej piżmowej woni, przypominający zapach poszycia leśnego w ciepły leśny dzień. Niemal dotarli już do celu, kiedy ujrzał stojącą między dwoma rzędami namiotów małą czarownicę, Elvę. Patrzyła na niego z powagą wielkimi fiołkowymi oczami. Miała na sobie czarno-fioletową sukienkę z długim koronkowym welonem okalającym głowę i odsłaniającym widoczny na czole srebrzysty znak w kształcie gwiazdy, podobny do jego gedwey ignasii. Nie odezwała się ani słowem, nie próbowała też go zatrzymać. Mimo to, Eragon zrozumiał ostrzeżenie, bo sama jej obecność stanowiła wyrzut. Raz już próbował manipulować losem dziecka i miało to katastrofalne skutki. Nie mógł sobie pozwolić na powtórzenie tego błędu, nie tylko z powodu szkód, jakie mógłby wyrządzić, ale też, gdyby to zrobił, Elva stałaby się jego zaprzysięgłym wrogiem. Mim o całej swej mocy, Eragon obawiał się jej. Zdolność wnikania wzrokiem w ludzkie dusze i dostrzegania wszystkiego, co ich dręczy i niepokoi - i przewidywania wszystkiego, co może ich skrzywdzić - czyniła z niej jedną z najniebezpieczniejszych istot w całej Alagaesii. Cokolwiek się stanie, pomyślał Eragon, wkraczając do ciemnego namiotu, nie chcę skrzywdzić tego dziecka. Ogarnęła go nowa determinacja. Zamierzał dać dziewczynce szansę, którą wcześniej odebrały jej okoliczności narodzin.

KOŁYSANKA Do namiotu Eragona przesączało się słabe światło konającego słońca. Wewnątrz wszystko było szare, jak wyrzezane z granitu. Dzięki elfiemu wzrokowi Eragon z łatwością dostrzegał kształty przedmiotów, wiedział jednak, że Gertrude będzie miała z tym problem, toteż z myślą o niej rzekł: - Naina hvitr un bóllr. U szczytu namiotu pojawił się w powietrzu niewielki lśniący magiczny świetlik. Owa miękka biała kula nie wydzielała żadnego ciepła, świeciła jednak niczym mocna latarnia. W zaklęciu nie posłużył się słowem „brisingr", by nie rozniecić ognia swojej klingi. Usłyszał, jak Gertrude przystaje za nim, i obróciwszy się, zobaczył, że patrzy na światełko, ściskając w dłoniach torbę, którą ze sobą zabrała. Jej znajoma twarz przypominała mu o dzieciństwie i Carvahall. Nagle zatęsknił za domem. Powoli jej wzrok powędrował ku niemu. - Tak bardzo się zmieniłeś - rzekła. - Myślę, że chłopiec, nad którym kiedyś czuwałam, kiedy walczył z gorączką, już dawno odszedł. - Wciąż mnie znasz - przypomniał. - Nie, nie wydaje mi się. Jej słowa poruszyły nim, ale nie mógł sobie pozwolić, by o nich rozmyślać, odepchnął je więc poza skupiony umysł i podszedł do swej pryczy. Bardzo delikatnie położył maleńką dziewczynkę na pościeli, uważnie, jakby była zrobiona ze szkła. Pomachała ku niemu zaciśniętą piąstką. Uśmiechnął się i dotknął

jej koniuszkiem prawego wskazującego palca, a ona zagaworzyła cicho. - Co zamierzasz zrobić? - spytała Gertrude, siadając na samotnym stołku przy ścianie namiotu. - Jak ją uzdrowisz? - Nie jestem pewien. W tym momencie Eragon zauważył, że Arya nie towarzyszy im w namiocie. Zawołał ją i po chwili odpowiedziała z zewnątrz, gruba tkanina tłumiła jej głos. - Jestem tu - rzekła - i tu zaczekam. Gdybyś mnie potrzebował, wystarczy posłać do mnie myśli, a przybędę. Eragon lekko zmarszczył brwi. Liczył na to, że będzie stała przy nim, pomoże, gdyby czegoś nie wiedział, i poprawi, jeśli popełni błąd. No cóż, nieważne, nadal mogę przecież zadawać jej pytania. Tyle że w ten sposób Gertrude nie będzie miała powodu podejrzewać, że Arya w jakikolwiek sposób uczestniczyła w uzdrowieniu dziecka. Zdumiały go środki ostrożności podjęte przez elfkę po to, by uniknąć podejrzeń, że mała to odmieniec. Zastanowił się, czy kiedyś już oskarżono ją o kradzież czyjegoś dziecka. Rama łóżka zaskrzypiała, gdy powoli usiadł na nim naprzeciw małej. Mocniej zmarszczył czoło. Czuł, jak poprzez niego Saphira obserwuje dziewczynkę leżącą na kocach i drzemiącą, nie zwracającą uwagi na otaczający ją świat. W szczelinie pośrodku górnej wargi połyskiwał jej język. - I jak myślisz? - spytał. - Działaj bardzo powoli, żebyś przez przypadek nie ugryzł się w ogon. Zgadzał się z nią, nagle jednak poczuł rozbawienie. A czy tobie kiedykolwiek się to przytrafiło? Czy przygryzłaś własny ogon? Smoczyca zachowała wyniosłe milczenie, odebrał jednak szybki przebłysk odczuć - mieszaninę obrazów - drzewa, trawę, słońce, góry Kośćca - a także ciężką woń czerwonych orchidei i nagłe bolesne uszczypnięcie, jakby drzwi przytrzasnęły jej koniuszek ogona. Eragon zachichotał w duchu, a potem skupił się na układaniu zaklęć, które, jak sądził, zdołają uzdrowić dziewczynkę. Trwało to dość długo, niemal pół godziny. Przez większość tego czasu wraz z Saphirą raz po raz analizowali misterne zdania, badając i dyskutując każde słowo i frazę - a nawet jego wymowę, chcąc dopilnować, by zaklęcie uczyniło tylko to, co zamierzał, i nic ponadto. W trakcie ich bezdźwięcznej rozmowy Gertrude poruszyła się lekko. - Wygląda tak samo jak przedtem. Magia nie zadziałała, prawda? Nie musisz ukrywać przede mną prawdy, Eragonie. W swoim życiu radziłam już sobie z gorszymi nieszczęściami. Eragon uniósł brwi. - Magia - rzekł - jeszcze się nawet nie zaczęła. Słysząc to, Gertrude umilkła. Wyciągnęła z torby kłębek żółtej włóczki, na wpół ukończony sweter i parę lśniących brzozowych drutów. Jej palce poruszały się w wyćwiczonym tempie, zręczne i szybkie. Miarowy stukot drutów dodawał Eragonowi otuchy: często słyszał ów dźwięk w dzieciństwie i kojarzył mu się z siedzeniem przy kuchennym palenisku w zimne jesienne wieczory i słuchaniem dorosłych, opowiadających historie i palących fajki bądź popijających ciemne piwo po sutym posiłku. W końcu, gdy wraz z Saphirą uznali, że zaklęcia są bezpieczne, i Eragon miał pewność, że jego język prześliznie się gładko po każdym osobliwym dźwięku pradawnej mowy, zaczął czerpać połączoną moc z obu ich ciał, szykując się do rzucenia pierwszego czaru. I wtedy się zawahał. Kiedy elfy używały magii, by nadać drzewru bądź kwiatu pożądany kształt albo odmienić ciało - własne czy też innej istoty - z tego co wiedział, zawsze ujmowały zaklęcie w ramy pieśni. Stosowme zatem było to, by on uczynił tak samo. Znał jednak zaledwie kilka z wielu elfickich piosenek i żadnej z owych pięknych, złożonych melodii nie potrafiłby dokładnie - czy nawet zadowalająco - powtórzyć. Zamiast tego więc wybrał pieśń z najdalszych zakamarków pamięci, pieśń, którą jego ciotka Marion śpiewała mu, gdy był mały, zanim jeszcze zabrała ją choroba; pieśń, którą kobiety z Carvahall nuciły swoim dzieciom od niepamiętnych czasów, kiedy opatulały je kołdrami przed długą nocą: kołysankę. Melodia była prosta, łatwa do zapamiętania i miała w sobie coś kojącego, co, jak miał nadzieję, uspokoi dziecko. Zaczął śpiewać, cicho i nisko, powoli formułując słowa. Dźwięk jego głosu rozchodził się po namiocie niczym ciepło ogniska. Nim zaczął odprawiać czary, powiedział dziewczynce w pradawnej mowie, że jest jej przyjacielem, ma dobre zamiary i że powinna mu zaufać. Mała, jakby w odpowiedzi, poruszyła się we śnie, jej spięta twarzyczka się wygładziła. Wówczas Eragon zaintonował pierwsze zaklęcie: prosty czar złożony z dwóch krótkich zdań, które powtarzał raz po raz, jak modlitwę. Maleńkie różowe zagłębienie, w którym spotykały się dwie strony rozszczepionej wargi dziewczynki, zamigotało i uniosło się, jakby pod jego powierzchnią poruszyło się

uśpione stworzenie. To, czego próbował, nie było wcale łatwe. Kości małej, jak u każdego noworodka, były miękkie jak chrząstki, różniły się od kości dorosłych i tym samym od tych, które leczył podczas pobytu u Yardenów. Musiał bardzo uważać, by nie zapełnić szczeliny w jej ustach kością, mięśniami i skórą dorosłego, bo wtedy obszary te nie urosłyby właściwie wraz z resztą ciała. Poza tym, gdy naprawiał szczelinę w podniebieniu i dziąsłach, musiał także przesunąć, wyprostować i ustawić symetrycznie korzenie dwóch przednich zębów, coś, czego nie czynił nigdy dotąd. Proces dodatkowo komplikował fakt, że nie widział wcześniej nieokaleczonej dziewczynki, toteż nie miał pewności, jak powinny wyglądać jej usta i wargi. Przypominała każde inne znane mu dziecko: okrągłe, tłuściutkie, o miękkich rysach. Obawiał się zatem, że może obdarzyć ją twarzą, która, choć obecnie wyda się miła, z upływem lat stanie się obca i nieatrakcyjna. Postępował zatem ostrożnie, dokonując kolejno drobnych korekt i przerywając po każdej, by obejrzeć efekty swej pracy. Zaczął od najgłębszych warstw twarzy dziewczynki, kości i chrząstek, i powoli przesuwał się na zewnątrz, cały czas śpiewając. W pewnym momencie, przed namiotem, Saphira zaczęła nucić do wtóru, powietrze wibrowało od jej niskiego głosu. Magiczne światełko rozbłyskało i gasło w rytm śpiewu smoczycy. Eragona niezwykle zdumiało to zjawisko. Postanowił spytać o nie później Saphirę. Noc upływała słowo za słowem, zaklęcie za zaklęciem, godzina za godziną, choć Eragon nie zwracał uwagi na upływ czasu. Kiedy dziewczynka zapłakała z głodu, nakarmił ją cząstką energii. Wraz z Saphirą starali się nie dotykać jej umysłu swoimi - nie wiedzieli bowiem, jak podobny kontakt mógłby wpłynąć na niedojrzałą świadomość - lecz mimo to, od czasu do czasu ocierali się o niego; jej umysł wydawał się Eragonowi dziwnie mętny i niewyraźny - wzburzone morze nieopanowanych emocji, w porównaniu z którymi cała reszta świata wydawała się nieistotna. Obok niego Gertrude nadal postukiwała drutami, ich rytm zakłócały tylko chwile, gdy uzdrowicielka pomyliła się, licząc oczka, albo musiała pruć kilka, by poprawić błąd. Powoli, bardzo powoli szczelina w dziąsłach i podniebieniu dziewczynki zrosła się w gładką całość, dwie strony kociej wargi złączyły się - skóra rozlała się między nimi niczym ciecz - stopniowo tworząc różowy, nieskazitelny łuk. Eragon bardzo długo majstrował i poprawiał nerwowo kształt owej wargi, aż wreszcie odezwała się Saphira: - Już skończone. Zostaw to. Musiał przyznać, że w żaden sposób nie zdoła bardziej poprawić wyglądu dziewczymki, mógłby jedynie go popsuć. Wówczas kołysanka dobiegła końca. Eragon miał suchy i obrzmiały język, piekło go gardło. Dźwignął się z łóżka i stanął nad nim pochylony, zbyt zesztywniały, by się wyprostować. Prócz blasku rzucanego przez magiczną kulę, namiot wypełniało słabe światło, takie samo jak wtedy, kiedy zaczął. Z początku zdumiał się - z pewnością słońce zdążyło już zajść! - potem jednak uświadomił sobie, że tym razem źródło leży na wschodzie, nie zachodzie, i pojął. - Nic dziwnego, że jestem taki obolały. Przesiedziałem tu całą noc! - A co ze mną? - spytała Saphira. Kości bolą mnie tak samo jak ciebie. Jej wyznanie zdumiało go; smoczyca rzadko przyznawała się do złego samopoczucia, nieważne co jej dolegało. Walka musiała wyczerpać ją bardziej, niż z początku sądził. Kiedy doszedł do tego wmiosku i Saphira go wyczuła, lekko wycofała swe myśli. - Zmęczona czy nie - nadal mogę zmiażdżyć wszystkich żołnierzy, których pośle przeciw nam Galbatorix. - Wiem. Gertrude schowała robótkę do torby, wstała i podkuśtykała do łóżka. - Nigdy nie spodziewałam się, że zobaczę coś takiego - rzekła. - A zwłaszcza u ciebie, Eragonie Bromssonie. - Zerknęła na niego pytająco. - Bo Brom był przecież twoim ojcem, prawda? Eragon skinął głową. - Istotnie, był - wychrypiał. - To nawet pasuje. Eragon nie miał ochoty zgłębiać tego tematu, zatem jedynie mruknął coś w odpowiedzi i jednym spojrzeniem i myślą zgasił magiczną kulę. W namiocie natychmiast zapadł mrok, rozjaśniany słabym światłem przedświtu. Jego oczy szybciej przywykły do zmiany niż oczy Gertrude; uzdrowicielka zamrugała, marszcząc brwi i obracając głowę, jakby nie miała pewności, gdzie stoi. Eragon uniósł dziewczynkę, poczuł w ramionach ciepły ciężar. Sam nie wiedział, czy znużenie

zawdzięcza odprawianej magii, czy też wyłącznie długiemu spędzonemu tu czasowi. Zerknął na małą i nagle poczuł, że chce ją ochronić. - Se ono waise ilia - obyś była szczęśliwa. - Nie było to zaklęcie, nie tak naprawdę, miał jednak nadzieję, że w przyszłości pomoże jej uniknąć nieszczęść. A jeśli nawet nie, to może przynajmniej sprawi, że się uśmiechnie. I rzeczywiście. Maleńką twarzyczkę rozjaśnił szeroki uśmiech. - Gahh! - odparła z wielkim entuzjazmem. Eragon także się uśmiechnął, odwrócił i wyszedł na zewnątrz. Kiedy klapa namiotu się odsunęła, ujrzał zgromadzony w półokręgu niewielki tłumek, część zebranych stała, inni siedzieli, jeszcze inni kucali. W większości rozpoznał wieśniaków z Carvahall, była tam też jednak Arya i pozostałe elfy - trzymali się z boku - oraz kilkunastu żołnierzy Vardenów, których imion nie znał. Wypatrzył Elvę ukrytą za pobliskim namiotem. Opuściła czarny koronkowy woal, kryjąc twarz. Nagle pojął, że ta grupa musiała czekać tu godzinami, a on w ogóle nie wyczuł ich obecności. Był bezpieczny, pilnowali go Saphira i elfy, ale to żadne wytłumaczenie, nie powinien tak bardzo zaniedbywać podstawowych środków ostrożności. Muszę lepiej się starać, pomyślał. Na czele tłumu stał Horst z synami, wyglądali na zatroskanych. Horst ściągnął brwi, wpatrując się w zawiniątko w ramionach Eragona, otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, lecz nie dobywał się z nich żaden dźwięk. Bez zbędnych ceremonii Eragon podszedł do kowala i odwrócił dziewczynkę, ukazując jej twarz. Przez moment Horst nawet nie drgnął, potem oczy zalśniły mu, a na twarzy odbiły się radość i tak przejmująca ulga, że można ją było uznać za rozpacz. - Mam zbyt zakrwawione ręce do takiej pracy - rzekł Eragon, oddając Horstowi córkę. - Ale cieszę się, że zdołałem pomóc. Horst dotknął koniuszkiem środkowego palca górnej wargi małej i pokręcił głową. - Nie mogę uwierzyć... Nie mogę... - Spojrzał na Eragona. - Ja i Elain na zawsze pozostaniemy twoimi dłużnikami. Jeśli... - Nie ma żadnego długu - uciął łagodnie Eragon. - Zrobiłem tylko to, co zrobiłby każdy, gdyby miał taką możliwość. - Ale to ty ją uleczyłeś i to tobie jestem wdzięczny. Eragon zawahał się, po czym skłonił głowę, przyjmując podziękowania Horsta. - jak ją nazwiesz? Kowal uśmiechał się promiennie do swej córki. - Jeśli Elain się zgodzi, pomyślałem, że nazwiemy ją Nadzieja. - Nadzieja... To dobre imię. - Czyż każdy z nas nie potrzebuje w swym życiu odrobiny nadziei? - A jak się czuje Elain? - Jest zmęczona, ale zdrowa. I wtedy Albriech i Baldor przysunęli się do ojca, zerkając na nową siostrę, podobnie Gertrude - która wyłoniła się z namiotu wkrótce za Eragonem - i ośmielona ich zachowaniem reszta wieśniaków. Nawet grupka ciekawskich żołnierzy przecisnęła się bliżej Horsta, wyciągając szyje i próbując dostrzec dziewczynkę. Po jakimś czasie elfy rozprostowały swe długie nogi i również podeszły. Na ich widok ludzie rozstąpili się szybko, przepuszczając przybyszów do Horsta. Kowal zesztywniał, wysunął szczękę niczym buldog, gdy elfy kolejno pochylały się, oglądając jego córkę. Czasami szeptały do niej słowo czy dwa w pradawnej mowie. Starały się nie dostrzegać i nie przejmować się podejrzliwymi spojrzeniami rzucanymi im przez wieśniaków. Gdy w kolejce pozostały tylko trzy elfy, Elva wybiegła zza namiotu, za którym się schowała, i dołączyła do reszty procesji. Nie musiała czekać długo, nim nadeszła jej kolej, by stanąć przed Horstem. Choć wyraźnie niechętnie, kowal opuścił ręce i ugiął kolana, był jednak tak wysoki, że Elva i tak musiała wspiąć się na palce, by ujrzeć noworodka. Eragon wstrzymał oddech, widząc, jak dziewczynka spogląda na jeszcze niedawno okaleczone dziecko. Przez zasłaniający twarz welon nie mógł odgadnąć jej reakcji. Po paru sekundach Elva opadła na pięty. Powoli, z rozmysłem ruszyła naprzód ścieżką biegnącą obok namiotu Eragona. Dwadzieścia jardów dalej zatrzymała się i odwróciła ku niemu. Przekrzywił głowę i uniósł brew. Elva skinęła krótko głową, po czym ruszyła dalej. Gdy Eragon odprowadzał ją wzrokiem, Arya stanęła obok niego. - Powinieneś być dumny z tego, co zrobiłeś - wymamrotała. - Dziecko jest zdrowe i doskonale ukształtowane. Nawet nasi najzdolniejsi magowie nie zdołaliby poprawić twojej gramarye. Dałeś tej

dziewczynce wspaniały dar - twarz i przyszłość - i z pewnością o tym nie zapomni. Podobnie jak nikt z nas. Eragon przekonał się, że Arya i reszta elfów patrzą na niego z nowym szacunkiem - lecz to jej podziw i aprobata znaczyły dla niego najwięcej. - Miałem najlepszych nauczycieli - odparł równie niskim głosem. Arya nie protestowała. Razem patrzyli, jak wieśniacy tłoczą się wokół Horsta i jego córki, rozmawiając z podnieceniem. Nie odrywając od nich oczu, Eragon pochylił się ku Aryi. - Dziękuję, że pomogłaś Elain. - Bardzo proszę. Gdybym tego nie zrobiła, zaniedbałabym swoje obowiązki. Horst odwrócił się i zaniósł dziecko do namiotu, by Elain mogła zobaczyć nowo narodzoną córeczkę, lecz tłumek ludzi wcale nie zamierzał się rozchodzić. Kiedy Eragonowri znudziło się ściskanie dłoni i odpowiadanie na pytania, pożegnał się z Aryą, wśliznął do namiotu i zawiązał klapy. O ile ktoś nas nie zaatakuje przez następne dziesięć godzin, nie życzę sobie nikogo oglądać, nawet Nasuady - rzekł do Saphiry, rzucając się na łóżko. Zechcesz to powtórzyć Blodhgarmowi? Oczywiście - odparła. Odpocznij, mój mały, i ja też tak uczynię. Eragon westchnął i zakrył przedramieniem twarz, by przesłonić poranne światło. Jego oddech zwolnił, myśli zaczęły wędrować i wkrótce spowiły go osobliwe obrazy i dźwięki snu na jawie - prawdziwe, lecz wymyślone, wyraźne, a przecież przejrzyste, jakby wizja była zrobiona z barwnego szkła - i na jakiś czas zdołał zapomnieć o swych obowiązkach i ciężkich przeżyciach ostatniego dnia. A przez wszystkie jego sny przewijała się kołysanka, niczym szept wiatru, na wpół słyszalny, na wpół zapomniany, i przyniosła mu wraz ze wspomnieniami domu dziecięcy spokój.

NIE SPOCZNĄ ZNUŻENI Trzy pary każdej z ras: krasnoludów, urgali i ludzi - członków osobistej straży Nasuady, Nocnych Jastrzębi - stały przed komnatą w zamku, którą wybrała sobie na swoją kwaterę. Wszyscy przyglądali się Roranowi pustymi, obojętnymi oczami. On także zachował nieprzeniknioną minę, patrząc na nich spokojnie. Była to gra. Grali w nią już wcześniej. Mimo pozbawionych wyrazu twarzy Nocnych Jastrzębi, wiedział, że są w tej chwili zajęci wymyślaniem najszybszych i najskuteczniejszych sposobów zabicia go. Wiedział, bo on sam robił to samo, jak zawsze. Musiałbym wycofać się najszybciej jak mogę... nieco ich rozproszyć, uznał. Ludzie zaatakowaliby pierwsi, są szybsi niż krasnoludy, spowolniliby też idących za nimi urgali... Musiałbym odebrać im halabardy. Byłoby trudno, ale chybabym potrafił - przynajmniej jednemu. Możliwe, że musiałbym rzucić młotem. Gdybym już miał halabardę, zdołałbym utrzymać resztę na dystans. Wówczas krasnoludy nie miałyby zbyt wielkich szans, ale z urgalami byłby kłopot. Paskudne stwory, ale silne... Gdybym posłużył się kolumną do osłony, mógłbym... Okute żelazem drzwi, rozdzielające dwa szeregi strażników, zaskrzypiały i się otwarły. Odziany w jaskrawą liberię dziesięcio-, dwunastoletni paź stanął w progu i oznajmił głośniej niż trzeba: - Pani Nasuada przyjmie pana! Kilku strażników wzdrygnęło się, zaskoczonych, i na moment spuścili wzrok. Roran uśmiechnął się, przechodząc obok i maszerując do komnaty, świadom, że ta chwila roztargnienia, choć bardzo krótka, pozwoliłaby mu zabić co najmniej dwóch, nim zdołaliby zareagować. Do następnego razu, pomyślał. Komnata była duża, prostokątna i surowo urządzona: na podłodze leżał zbyt mały dywan, ze ściany po lewej zwisał nadgryziony przez mole gobelin, a w tej po prawej rozwierało się jedno wąziutkie okno. Poza tym, w pomieszczeniu nie dostrzegł żadnych ozdób. W jeden kąt wciśnięto długi drewniany stół, na którym piętrzyły się sterty ksiąg, zwojów i pojedynczych kartek papieru. Wokół stołu stało kilka masywnych krzeseł, obitych skórą zamocowaną rzędami zaśniedziałych mosiężnych ćwieków. Jednakże ani Nasuada, ani tuzin ludzi krzątających się dokoła nie zniżyli się, by ich użyć. Jormundura tam nie było, ale Roran znał kilku innych obecnych żołnierzy: pod rozkazami niektórych walczył, innych widział w działaniu podczas bitwy albo też słyszał o nich od członków swojej kompanii. - I nie obchodzi mnie, czy dostanie od tego „bólów w wątpiach"! - wykrzyknęła Nasuada i z głośnym plaśnięciem uderzyła dłonią o blat stołu. - Jeśli nie dostaniemy tych podków, i jeszcze więcej, równie dobrze będziemy mogli zjeść nasze konie, bo i tak do niczego nam się nie przydadzą. Czy wyrażam się

jasno? Mężczyźni, do których się zwracała, potwierdzali kolejno. Sprawiali wrażenie nieco onieśmielonych, wręcz zahukanych. Roran ze zdumieniem i uznaniem patrzył, jak Nasuada, kobieta, cieszy się tak wielkim szacunkiem swoich wojów. On także ją nim darzył. Była jedną z najbardziej zdeterminowanych i inteligentnych osób, jakie zdarzyło mu się spotkać, i wierzył święcie, że odniosłaby w życiu sukces niezależnie od tego, gdzie przyszłaby na świat. - A teraz idźcie - poleciła Nasuada i gdy ośmiu mężczyzn przemaszerowało obok niej, wezwała Rorana gestem do stołu. Odczekał cierpliwie, patrząc, jak zanurza pióro w kałamarzu i bazgrze kilkanaście linijek tekstu na niewielkim zwoju. Następnie wręczyła go jednemu z paziów. - To do krasnoluda Narheima. I tym razem dopilnuj, by przed powrotem otrzymać odpowiedź, inaczej poślę cię do urgali, żebyś po nich sprzątał i służył im jako chłopak na posyłki. - Tak, pani! - odparł chłopiec i odbiegł pędem, śmiertelnie przerażony. Nasuada zaczęła przeglądać plik papierów przed sobą. - Czy dobrze wypocząłeś, Roranie? - spytała, nie podnosząc wzroku. Zastanawiał się, czemu ją to interesuje. - Nieszczególnie. - To niedobrze. Nie spałeś całą noc? - Część nocy. Wczoraj Elain, żona naszego kowala, urodziła, ale... -Tak , poinformowano mnie o tym. Zakładam, że nie czuwałeś, czekając, aż Eragon uleczy dziecko? - Nie, byłem zbyt zmęczony. - Przynajmniej ty zachowałeś dość rozsądku. - Sięgnęła ponad stołem, uniosła kolejną kartkę i przebiegła ją wzrokiem, po czym odłożyła na stos i znów się odezwała: - Mam dla ciebie misję, Młotoręki. Nasze siły w Aroughs napotkały zacięty opór - większy niż oczekiwaliśmy. Kapitanowi Brigmanowi nie udało się rozwiązać tego problemu, wysyłam cię zatem do Aroughs, byś zastąpił Brigmana. Przy południowej bramie czeka na ciebie koń. Pojedziesz jak najszybciej do Feinster, a potem z Feinster do Aroughs. Na drodze do Feinster co dziesięć mil będą czekały na ciebie świeże konie. Dalej sam będziesz musiał zatroszczyć się o ich wymianę. Spodziewam się, że dotrzesz do Aroughs w ciągu czterech dni. Kiedy odpoczniesz, pozostanie ci około... trzech dni, byś zakończył oblężenie. - Zerknęła na niego. - Za tydzień od dziś chcę, by nasz sztandar powiewał nad Aroughs. Nie obchodzi mnie, jak to zrobisz, Młotoręki; chcę, by tak się stało. Jeśli ci się nie uda, nie będę miała wyboru, poślę do Aroughs Eragona i Saphirę, co pozostawi nas niemal bezbronnymi, gdyby Murtagh bądź Galbatorix zechcieli zaatakować. A wówczas Katrina znajdzie się w niebezpieczeństwie, pomyślał Roran. Poczuł w żołądku nieprzyjemny ucisk. Czterodniowa jazda do Aroughs - to brzmiało odstręczająco, zwłaszcza biorąc pod uwagę, jak bardzo był posiniaczony i obolały. I trzy dni na zdobycie miasta? To coś więcej niż męka, to obłęd. Zadanie wydało mu się równie pociągające jak zapasy z niedźwiedziem z rękami związanymi za plecami. Podrapał się po zarośniętym policzku. - Nie mam żadnego doświadczenia z oblężeniami - przyznał. - A przynajmniej z takimi. Wśród Vardenów musi być ktoś, kto lepiej nadaje się do tej misji. Może Martland Rudobrody? Nasuada lekceważąco machnęła ręką. - Nie może jechać galopem z tylko jedną sprawną ręką. Powinieneś bardziej w siebie wierzyć, Młotoręki. Istotnie, wśród Vardenów jest wielu wojowników znających się lepiej na sztuce wojennej wojowników dłużej walczących w polu, uczniów najwspanialszych żołnierzy z pokolenia ich ojców - lecz kiedy miecze idą w ruch i bitwa się zaczyna, to nie wiedza i doświadczenie liczą się najbardziej, lecz umiejętność zwyciężania, a tę sztuczkę opanowałeś doskonale. Co więcej, masz szczęście. Odłożyła kartkę i oparła się na obu rękach. - Dowiodłeś, że potrafisz walczyć. Dowiodłeś, że umiesz słuchać rozkazów... przynajmniej kiedy ci to odpowiada. Roran oparł się pokusie zgarbienia pleców na wspomnienie przeszywającego niczym uderzenie rozgrzanym do białości drutem smagnięcia bicza, którym ukarano go za złamanie rozkazu kapitana Edrica. - Dowiodłeś, że potrafisz kierować oddziałem wypadowym. A zatem, Roranie Młotoręki, przekonajmy się, czy potrafisz coś więcej. Zgoda? Przełknął ślinę. - Tak , pani. - Świetnie. Chwilowo awansuję cię do stopnia kapitana. Jeśli powiedzie ci się w Aroughs, będziesz

mógł uznać ów stopień za stały, przynajmniej do czasu, gdy dowiedziesz, że zasłużyłeś na większy bądź mniejszy zaszczyt. - Znów skupiła wzrok na stole i zaczęła grzebać w gąszczu zwojów, najwyraźniej szukając czegoś ukrytego pod nimi. - Dziękuję. Nasuada odparła cichym, wieloznacznym mruknięciem. - Iloma ludźmi będę dowodził w Aroughs? - spytał. - Dałam Brigmanowi tysiąc żołnierzy do zdobycia miasta. Spośród nich w tej chwili do służby nadaje się najwyżej ośmiuset. Roran o mało nie zaklął w głos. Tak niewielu. - Wmówiono nam - dodała Nasuada, zupełnie jakby usłyszała jego myśli - że obronę Aroughs łatwiej będzie pokonać, niż jest w istocie. - Pojmuję. Czy mógłbym zabrać ze sobą dwóch lub trzech ludzi z Carvahall? Mówiłaś kiedyś, że pozwolisz nam służyć razem, jeśli... - Tak, tak - machnęła ręką - wiem, co powiedziałam. - Zacisnęła wargi, rozważając jego prośbę. Doskonale, weź kogo chcesz, bylebyś tylko wyjechał w ciągu godziny. Daj znać, ilu jedzie z tobą, a dopilnuję, by po drodze przygotowano wam odpowiednią liczbę koni. - Czy mógłbym zabrać Carna? - spytał, wymieniając imię maga, z którym kilka razy zdarzyło mu się walczyć ramię w ramię. Nasuada znieruchomiała, przez moment wpatrywała się w przeciwległą ścianę, jej oczy spoglądały gdzieś w dal. W końcu, ku jego uldze, skinęła głową i znów zaczęła szperać w stertach zwojów. - No, jest. - Wyciągnęła pergaminową tubę przewiązaną rzemieniem. - Mapa Aroughs i okolic, a także większa mapa prowincji Fenmark. Proponuję, byś przyjrzał się obu bardzo dokładnie. Wręczyła mu zwój, który wsunął za pazuchę. - A tu - dodała, podając mu prostokąt zwiniętego pergaminu, zapieczę- towany kleksem czerwonego wosku - jest twój list mianowania i - drugi prostokąt, grubszy niż poprzedni - rozkazy. Pokaż je Brigmanowi, ale nie pozwól, by je zatrzymał. Jeśli dobrze pamiętam, nie nauczyłeś się czytać, prawda? Wzruszył ramionami. - A po co mi to? Umiem liczyć i kombinować równie dobrze jak każdy. Ojciec mówił, że nauka czytania w moim przypadku ma tyle sensu, co nauczenie psa, by chodził na dwóch tylnych łapach: owszem, jest zabawna, ale niewarta zachodu. - I mogłabym się zgodzić, gdybyś pozostał farmerem, ale tak się nie stało i nim nie jesteś. - Wskazała ręką kawałki pergaminu. - Z tego co ci wiadomo, jeden z nich mógłby być nawet listem z rozkazem twojej natychmiastowej egzekucji. W tym stanie nie jesteś dla mnie do końca przydatny, Młotoręki. Nie mogę posyłać ci wiadomości bez włączania w to innych, którzy musieliby ci je odczytać. A jeśli ty chcesz złożyć mi raport, nie będziesz miał innego wyjścia, jak tylko zaufać jednemu ze swych podwładnych, by dokładnie zapisał twoje słowa. To sprawia, że możesz stać się łatwą ofiarą manipulacji, i powoduje, że nie mogę ci ufać. Jeśli chcesz awansować wyżej w szeregach Vardenów, sugeruję, byś znalazł kogoś, kto cię nauczy czytać. A teraz odejdź, inne sprawy wymagają mojej uwagi. Pstryknęła palcami i natychmiast podbiegł do niej jeden z paziów. Nasuada położyła mu dłoń na ramieniu i się schyliła. - Masz sprowadzić Jormundura, prosto tutaj. Znajdziesz go gdzieś na ulicy Targowej, obok trzech spalonych... - W połowie udzielania instrukcji urwała i uniosła brwi, zauważywszy, że Roran ani drgnął. Czy jest coś jeszcze, Młotoręki? - spytała. - Tak, nim wyruszę, chciałbym się zobaczyć z Eragonem. - A po cóż to? - Większość zaklęć ochronnych, które rzucił na mnie przed bitwą, już zużyłem. Nasuada zmarszczyła brwi. - Na ulicy Targowej, obok trzech spalonych domów, wiesz, o jakie miejsce mi chodzi? No to ruszaj, biegiem. - Poklepała chłopca po plecach i wyprostowała się, kiedy wypadł z komnaty. - Byłoby lepiej, gdybyś tego nie robił. Jej słowa zdumiały Rorana, milczał jednak, sądząc, że Nasuada coś mu wyjaśni. I uczyniła to, choć dość okrężną drogą. - Zauważyłeś, jaki zmęczony był wczoraj Eragon podczas audiencji przyjęcia kotołaków? - Ledwo trzymał się na nogach. - Właśnie. Zanadto się rozproszył, Roranie. Nie może strzec ciebie, mnie, Saphiry, Aryi i kto wie kogo jeszcze, a do tego nadal robić tego, co powinien. Musi nazbierać sił na chwile, gdy przyjdzie mu walczyć z Murtaghiem i Galbatorixem. A im bardziej zbliżamy się do Urubaenu, tym ważniejsze jest to, by być

gotowym do starcia w każdej chwili. Nie możemy pozwrolić, by jakiekolwiek troski i zmartwienia go osłabiły. To bardzo szlachetne z jego strony, że uleczył kocią wargę dziecka, ale ten wyczyn mógł nas kosztować wojnę! Kiedy Razacowie zaatakowali waszą wioskę, w Kośćcu walczyłeś bez ochrony zaklęć. Jeśli zależy ci na dobru kuzyna i na pokonaniu Galbatorixa, musisz znów nauczyć się walczyć bez nich. Kiedy skończyła, Roran skłonił głowę. Miała rację. - Wyruszam natychmiast. - Będę wdzięczna. - Za pozwoleniem... Roran odwrócił się na pięcie i pomaszerował do drzwi. Kiedy przekraczał próg, Nasuada zawołała za nim: - Och, i Młototręki?! Zaciekawiony obejrzał się za siebie. - Postaraj się nie spalić Aroughs, dobrze? Miasta bardzo trudno zastąpić.

TANIEC Z MIECZEM Eragon bębnił piętami o głaz, na którym siedział znudzony i zniecierpliwiony. Wraz z Aryą, Saphirą - a także Blodhgarmem i pozostałymi elfami - rozsiedli się wygodnie na nasypie obok traktu wychodzącego na wschód z miasta Belatona: na wschód, poprzez pola pełne bujnych, soczyście zielonych plonów, szeroki kamienny most łączący łukiem dwa brzegi rzeki Jiet, a potem okrążającej południowy narożnik jeziora Leona. Tam droga rozwidlała się, jedno rozgałęzienie skręcało w prawo, ku Płonącym Równinom i Surdzie, drugie na północ, w stronę Dras-Leony i w końcu do Uru baenu. Wokół wschodniej bramy Belatony przelewały się tysiące ludzi, krasno- ludów i urgali, podobnie działo się w mieście, gdzie wśród krzyków i spo- rów Yardeni próbowali zorganizować się wre wspólną kolumnę. Oprócz mieszaniny pieszych wojowników należało uwzględnić kawalerię króla Orrina mnóstwo rozbrykanych, parskających koni. A za bojową częścią armii rozciągały się tabory: długa na półtorej mili linia wozów, zaprzęgów i klatek na kołach, otoczona olbrzymim stadem rogatego bydła, które Yardeni sprowadzili z Surdy i uzupełniali wszystkim, co zdołali zdobyć od napotkanych rolników. Od strony stad i taborów dobiegało muczenie wołów, rozlegały się ryki mułów i osłów, gęganie gęsi, a rakże rżenie i parskanie koni pociągowych. Wszystko to sprawiało, że Eragon miał ochotę zatkać uszy. - Biorąc pod uwagę, jak wiele razy już to robiliśmy, można by pomyśleć, że pójdzie nam lepiej skomentował, zeskakując z głazu. Saphira prychnęła. - Powinni przekazać dowodzenie mnie; mogłabym w niecałą godzinę zastraszyć ich tak, że wszyscy zajęliby pozycje. Wówczas nie musielibyśmy tracić tyle czasu na czekanie. Ta myśl go rozbawiła. - Tak, z pewnością by ci się udało... Uważaj jednak, co mówisz, bo jeszcze Nasuada faktycznie każe ci to zrobić. Myśli Eragona powędrowały ku Roranowi. Nie widział go od owej nocy, gdy uleczył dziecko Horsta i Elain. Zastanawiał się, jak sobie radzi kuzyn, i martwił się, że zostawia go dałeko w tyle. - Co za przeklęta głupota - wymamrotał Eragon, przypominając sobie, że Roran odszedł, nie poprosiwszy go o odnowienie zaklęć ochronnych. - To doświadczony myśliwy - zauważyła Saphira. Ma dość rozsądku, by nie pozwolić, by ofiara go rozszarpała. - Wiem, ale czasem nie da się tego uniknąć. Oby był ostrożny, to wszystko. Nie chcę, by wrócił okaleczony albo, co gorsza, owinięty w całun. Walcząc z ponurymi myślami, Eragon otrząsnął się i podskoczył parę razy, niespokojny i spragniony chwili wysiłku fizycznego. Wiedział, że kilka następnych godzin spędzi na grzbiecie Saphiry. Uwielbiał z nią latać, ale nie zachwycała go perspektywa uwiązania do tych samych dwunastu mil i krążenia niczym sęp nad powoli maszerującymi wojskami. Gdyby podróżowali sami, późnym popołudniem dotarliby z Saphirą do Dras-Leony. Oddalił się od drogi i wyszukał kawałek względnie płaskiej łąki. Następnie, nie zważając na spojrzenia

Aryi i reszty elfów, dobył Brisingra i przyjął pozycję en garde, której tak dawno temu nauczył go Brom. Odetchnął powoli i ugiął kolana, wyczuwając przez podeszwy butów twardość i fakturę gruntu. Z krótkim ostrym okrzykiem zakręcił mieczem wokół głowy i ciął ukośnie w dół - cios ów rozpołowiłby każdego człowieka, elfa bądź urgala, niezależnie od ich zbroi. Zatrzymał klingę niecały cal nad ziemią i przytrzymał tam, miecz odrobinę zadrżał mu w dłoni. Na tle trawy błękit metalu wydawał się ostry, niemal nierzeczywisty. Eragon odetchnął ponownie i śmignął naprzód, dźgając powietrze niczym śmiertelnego wroga. Kolejno przećwiczył wszystkie podstawowe ruchy szermiercze, skupiając się nie tyle na szybkości bądź sile, ile na precyzji. Kiedy ćwiczenia rozgrzały go przyjemnie, zerknął na swą straż przyboczną, stojącą w półkręgu kawałek dalej. - Czy któryś z was zechciałby na kilka minut skrzyżować swój miecz z moim? - zapytał, podnosząc głos. Elfy popatrzyły po sobie z nieprzeniknionymi minami. W końcu jeden z nich, Wyrden, wystąpił naprzód. - Ja zechcę, Cieniobójco, jeśli ci to odpowiada. Jednakże prosiłbym, abyś na czas ćwiczeń włożył hełm. - Zgoda. Eragon wsunął Brisingra do pochwy, podbiegł do Saphiry i wgramolił się na jej grzbiet, po drodze kalecząc opuszkę lewego kciuka o ostre łuski. Miał na sobie kolczugę, zarękawia i nagolenniki, lecz hełm ukrył w jednym z juków, by nie sturlał się z Saphiry i nie zginął w trawie. Wyciągając go, dostrzegł na samym dnie torby owiniętą starannie w koc skrzynkę, kryjącą serce serc Glaedra. Pochylił się i dotknął ciasnego zawiniątka, w duchu składając hołd temu, co pozostało z majestatycznego złotego smoka. A potem zamknął juki i zeskoczył z grzbietu Saphiry. Wracając na łączkę, włożył spodnią skórzaną czapkę i hełm. Zlizał krew z kciuka, a potem naciągnął rękawice, z nadzieją, że skaleczenie nie zakrwawi ich zbyt mocno. Za pomocą drobnych wariacji tego samego zaklęcia otoczyli wraz z Wyrdenem krawędzie swych mieczy cienkimi niewidzialnymi barierami - ich obecność zdradzało jedynie słabe falujące zakłócenie w powietrzu. Dzięki temu mieli pewność, że nie poranią się nawzajem. Zdjęli także zaklęcia chroniące ich przed obrażeniami fizycznymi. Następnie zajęli pozycje naprzeciw siebie, skłonili się i unieśli klingi. Eragon patrzył w czarne niemrugające oczy elfa, widział, że Wyrden spogląda na niego. Nie spuszczając wzroku z przeciwnika, powoli przesuwał się naprzód, próbując okrążyć go od prawej strony, gdzie praworęczny elf miałby większy kłopot z obroną. Wyrden obracał się powoli, miażdżąc trawę pod obcasami, cały czas skierowany przodem ku Eragonowi. Po paru krokach Eragon przystanął. Wyrden był zbyt czujny i doświadczony, by dało się go zajść z boku; nigdy nie zaskoczy elfa i nie pozbawi go równowagi. No, chyba że zdołam go czymś rozproszyć. Nim jednak zdążył zdecydować co dalej, Wyrden wyprowadził fintę w stronę jego prawej nogi, jakby chciał przebić kolano, a potem w połowie cięcia zmienił kierunek, przekręcił przegub i rękę, by ciąć Eragona przez pierś i szyję. Mimo że elf poruszał się szybko, Eragon był jeszcze szybszy. Gdy tylko dostrzegł zmianę postawy Wyrdena, zdradzającą jego zamiary, cofnął się o pół kroku, błyskawicznie unosząc broń do twarzy. - Ha! - krzyknął Eragon, gdy miecz Wyrdena zderzył się z Brisingrem. Obie klingi zadźwięczały donośnie. Z wysiłkiem odepchnął Wyrdena do tyłu, po czym skoczył za nim, zasypując elfa gradem gwałtownych ciosów. Przez kilka minut walczyli na murawie. Eragon zaliczył pierwsze trafienie - lekkie klepnięcie w biodro Wyrdena, a także drugie, później jednak siły się wyrównały, bo elf zdołał już go wyczuć i zaczął przewidywać wzory ataków i obrony. Eragon rzadko miewał okazję wypróbowania swych umiejętności w starciu z kimś tak szybkim i silnym, toteż bawił się znakomicie. Radość jednali minęła, kiedy Wyrden w krótkich odstępach czasu trafił go czterokrotnie: raz w prawe ramię, dwa razy w żebra i raz paskudnym cięciem w poprzek brzucha. Trafienia zabolały, lecz bardziej bolała zraniona duma. Eragona zaniepokoił fakt, że elf z taką łatwością przebił się przez jego obronę. Gdyby walczyli na poważnie, wiedział, że pokonałby Wyrdena podczas pierwszych kilku wymian ciosów, ale nieszczególnie go to pocieszało. - Nie powinieneś mu pozwalać tak często się trafiać - zauważyła Saphira. - Tak, zdaję sobie z tego sprawę - warknął. - Chcesz, żebym go dla ciebie powaliła? Nie... nie dziś. Nastrój Eragona pogarszał się gwałtownie. Opuściwszy miecz, podziękował Wyrdenowi za sparring. Elf

skłonił głowę. - Bardzo proszę, Cieniobójco - rzekł, po czym wrócił na miejsce wśród towarzyszy. Eragon wbił Brisingra w ziemię między stopami - nigdy by tak nie postąpił z mieczem wykutym ze zwykłej stali - i oparł dłonie na rękojeści, przyglądając się ludziom i zwierzętom kłębiącym się na całej przestrzeni drogi wchodzące j z wielkiego kamiennego miasta. Zamieszanie pośród żołnierzy uspokajało się stopniowo i zgadywał, że już wkrótce zabrzmią rogi Vardenów, dające sygnał do wymarszu. Tymczasem wciąż dręczył go niepokój. Obejrzał się na Aryę, stojącą obok Saphiry, i jego twarz rozjaśnił uśmiech. Oparłszy Brisingra o ramię, podszedł do niej nonszalancko i skinieniem głowy wskazał jej miecz. - Aryo, a ty? Wcześniej walczyliśmy tylko raz, tamtego dnia w Farthen Durze. - Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy i machnął Brisingrem. - O d tej pory sporo się nauczyłem. - Istotnie. - Zatem, co powiesz? Elfka spojrzała krytycznie na Yardenów i wzruszyła ramionami. - Czemu nie? - Tym razem nie pokonasz mnie tak szybko jak wcześniej - rzekł, gdy maszerowali razem na równy skrawek łąki. - Z pewnością masz rację. Arya przygotowała miecz, po czym stanęli naprzeciw siebie w odległości trzydziestu stóp. Pewny siebie Eragon szybko ruszył naprzód. Dokładnie wiedział już, gdzie uderzy: w jej lewe ramię. Arya trwała w miejscu, nie próbując uniknąć kontaktu. Kiedy dzieliły ich zaledwie cztery jardy, uśmiechnęła się do niego ciepło, promiennie, i ów uśmiech tak bardzo podkreślił jej urodę, że Eragon się zawahał, a jego myśli rozproszyły się nagle. Ujrzał mknącą ku niemu z błyskiem krechę stali. Zbyt późno uniósł Brisingra, by odparować pchnięcie. Wzdłuż ramienia przebiegła błyskawica bólu, gdy czubek miecza odbił się od czegoś twardego - Eragon nie wiedział, czy rękojeści, klingi, czy może ciała. Cokolwiek to jednak było, pojął, że źle ocenił odległość i że, ripostując, odsłonił się na atak. Nim zdołał zrobić cokolwiek, prócz wyhamowania swego pędu, kolejne uderzenie odtrąciło na bok jego rękę z bronią, a potem pod żebrami zapłonęła kula bólu, gdy Arya pchnęła go i wywróciła na ziemię. Eragon sapnął, lądując na plecach, powietrze uleciało mu z płuc. Przez moment gapił się w niebo, próbując złapać oddech, lecz mięśnie brzucha zacisnęły się, twarde jak kamień, i nie mógł wciągnąć powietrza do płuc. Przed oczami zawirowała mu konstelacja szkarłatnoczerwonych punkcików i przez kilka nieprzyjemnych sekund lękał się, że straci przytomność. A potem mięśnie odprężyły się i, głośno sapnąwszy, znów zaczął oddychać. Kiedy przejaśniło mu się w głowie, powoli wstał z ziemi, podpierając się Brisingrem. Wsparty na mieczu, zgarbiony niczym starzec, czekał, aż ból w brzuchu osłabnie. - Oszukałaś - rzucił przez zaciśnięte zęby. - Nie, wykorzystałam słabość przeciwnika. To duża różnica. - Uważasz... że to słabość? - W walce owszem. Chcesz kontynuować? Zamiast odpowiedzi wyrwał z ziemi Brisingra, pomaszerował na miejsce i uniósł miecz. - Doskonale - odparła Arya, naśladując jego ruchy. Tym razem Eragon ruszył ku niej znacznie czujniej, a Arya nie tkwiła w tym samym miejscu. Zbliżała się ku niemu, ostrożnie stawiając kroki. Ani na moment nie spuszczała z niego spojrzenia przejrzystych zielonych oczu. Drgnęła i Eragon się wzdrygnął. Pojął, że wstrzymuje oddech, i zmusił się, by się odprężyć. Kolejny krok naprzód - a potem zaatakował z całą mocą i szybkością. Elfka zablokowała cięcie w żebra i odparła je pchnięciem w stronę odsłoniętej pachwiny. Stępione ostrze miecza przesunęło się po grzbiecie jego wolnej dłoni, zgrzytając o metalową osłonę rękawicy, gdy je odtrącił. W tym momencie korpus Aryi pozostawał odsłonięty, byli jednak zbyt blisko, by Eragon mógł skutecznie ciąć bądź pchnąć. Zamiast tego skoczył naprzód i uderzył ją w mostek rękojeścią miecza, chcąc ją powalić tak samo, jak ona go wcześniej. Arya obróciła się i odchyliła, a rękojeść trafiła w próżnię. Eragon, potykając się, poleciał naprzód. Nie wiedział, jak to się stało, lecz po sekundzie stał bez ruchu, jedna ręka Aryi oplatała mu szyję, a zimna, śliska, stępiona zaklęciem klinga miecza naciskała na szczękę. - Mogłabym obciąć ci głowę równie łatwo, jak zerwać z drzewa jabłko - wyszeptała za jego plecami elfka.

Potem zwolniła uchwyt i odepchnęła go. Rozwścieczony zawrócił na pięcie i przekonał się, że Arya już na niego czeka z uniesionym mieczem i zdeterminowaną miną. Poddając się gniewowi, śmignął za nią. Wymienili cztery ciosy, każdy potężniejszy niż poprzedni. Arya uderzyła pierwsza, celując w nogi. Odparował i chlasnął ukośnie w stronę jej talii, ona jednak uskoczyła poza zasięg migoczącego w słońcu Brisingra. Nie dając jej okazji do rewanżu, Eragon wyprowadził kolejny półkolisty cios z dołu, który z łatwością zablokowała. Potem postąpiła krok naprzód i ruchem lekkim niczym trzepot skrzydła kolibra cięła go mieczem, w poprzek brzucha. Pod koniec ciosu utrzymała pozycję, ich twarze dzieliło od siebie zaledwie parę cali. Czoło elfki lśniło od potu, policzki miała zarumienione. Rozłączyli się z przesadną ostrożnością. Eragon poprawił tunikę, po czym przykucnął obok Aryi. Bitewna wściekłość już się wypaliła, pozostawiając po sobie skupienie, choć nie spokój. - Nie rozumiem - przyznał cicho. - Zanadto przywykłeś do walki z żołnierzami Galbatorixa. Nie mogą ci dorównać, toteż podejmujesz ryzyko, które w innych okolicznościach zakończyłoby się klęską. Twoje ataki są zbyt oczywiste - nie powinieneś polegać na samej sile - i za bardzo rozleniwiłeś się w obronie. - Pomożesz mi? - poprosił. - Czy w wolnych chwilach zechcesz ze mną ćwiczyć? - Oczywiście. Ale gdybym nie mogła, poproś o instrukcje Blodhgarma; włada mieczem równie dobrze jak ja. Potrzeba ci tylko praktyki, praktyki z właściwymi partnerami. Eragon właśnie otworzył usta, by jej podziękować, gdy poczuł obecność świadomości innej niż Saphira, napierającą na jego umysł, olbrzymią i przerażającą, przepełnioną niewiarygodnie głęboką melancholią, smutkiem tak potężnym, że ścisnęło mu się gardło, a barwy świata nagle przyblakły. A potem usłyszał w myślach powolny niski głos, brzmiący, jakby sama mowa wymagała niemal nieznośnego wysiłku. Złoty smok Glaedr przemówił: - Musisz się nauczyć... widzieć to, na co patrzysz. Potem obecność zniknęła, pozostawiając po sobie czarną pustkę. Eragon spojrzał na Aryę. Sprawiała wrażenie równie porażonej jak on. Ona także usłyszała Glaedra. Za jej plecami Blodhgarm i reszta elfów poruszyli się, mamrocząc do siebie, na skraju drogi Saphira wyciągnęła szyję, próbując przyjrzeć się przytroczonym do siodła torbom. Eragon pojął, że wszyscy go usłyszeli. Razem z Aryą wstali z ziemi i puścili się biegiem w stronę Saphiry. - Nie chce odpowiedzieć - rzekła smoczyca. Gdziekolwiek był, wrócił tam i nie chce słuchać niczego, prócz swego smutku. Sami zobaczcie... Eragon złączył swój umysł z umysłem smoczycy i Aryi, we trójkę sięgnęli myślami ku sercu serc Glaedra, ukrytemu w jukach. To, co zostało ze złotego smoka, wydawało się silniejsze niż wcześniej, lecz jego umysł nadal był zamknięty przed przybyszami z zewnątrz, świadomość pozostawała niespokojna i obojętna, tak jak od dnia, w którym Galbatorix zabił jego Jeźdźca, Oromisa. Eragon, Saphira i Arya próbowali wyrwać smoka ze stuporu. Jednakże Glaedr z uporem ignorował te wysiłki, nie zwracając na nich uwagi większej, niż śpiący niedźwiedź jaskiniowy na kilka much brzęczących wokół łba. A jednak, zważywszy na słowa Glaedra, Eragon nie potrafił powstrzymać podejrzeń, że obojętność smoka nie jest tak całkowita, jak mogłaby się wydawać. W końcu wszyscy troje przyznali się do porażki i wycofali do własnych ciał. - Może gdybyśmy dotknęli jego Eldunari? - zaproponowała Arya, kiedy Eragon powrócił do swej głowy. Wsunął do pochwy Brisingra, po czym wskoczył na prawą przednią łapę Saphiry i podciągnął się na siodło, przypięte do jej ramion. Obróciwszy się szybko, zaczął rozpinać sprzączki jukówr. Majstrował właśnie przy drugiej, gdy z czoła kolumny Vardenów dobiegł metaliczny zew nakazujący wymarsz. Na ów sygnał olbrzymia kolumna ludzi i zwierząt drgnęła, z początku posuwając się z wahaniem, potem z każdym krokiem coraz bardziej gładko i pewnie. Rozdarty, zerknął w dół na Aryę. - Dziś wieczór, pomówimy dziś wieczór - rozstrzygnęła jego dylemat i machnęła ręką. - Idź! Leć z wiatrem! Pośpiesznie zapiął torbę, po czym wsunął nogi w rzędy pasków po obu stronach siodła i zaciągnął je ciasno, by nie spaść z Saphiry w powietrzu. Wówczas smoczyca przykucnęła i z rykiem radości wyprysnęła na drogę. Ludzie w dole wzdrygnęli się i pochylili gwałtownie, konie wierzgały spłoszone, gdy Saphira rozpostarła olbrzymie skrzydła i załopotała nimi, oddalając się od twardej nieprzyjaznej

ziemi w gościnny przestwór nieba. Eragon zamknął oczy i uniósł głowę, ciesząc się, że w końcu opuszcza Belatonę. Po tygodniu w mieście, spędzonym wyłącznie na odpoczynku i jedzeniu - na polecenie Nasuady - nie mógł się już doczekać podjęcia podróży do Urubaenu. Kiedy Saphira wyrównała lot setki stóp nad szczytami wież miasta, odezwał się do niej: - Jak sądzisz, czy Glaedr dojdzie do siebie? Nigdy nie będzie taki jak kiedyś. - Nie, ale mam nadzieję, że znajdzie sposób pokonania rozpaczy. Potrzebuję jego pomocy, Saphiro. Jest tak wiele rzeczy, których wciąż nie wiem. Bez niego nie mam kogo spytać. Jakiś czas milczała, słyszał jedynie łopot jej skrzydeł. Nie możemy go poganiać - oznajmiła w końcu. - Został zraniony w najgorszy sposób, w jaki może ucierpieć smok bądź Jeździec. Zanim pomoże tobie, mnie czy komukolwiek innemu, musi zadecydować, że chce żyć dalej. Dopóki tego nie zrobi, nasze słowa do niego nie dotrą.

NIE HONOR NI SŁAWA, LECZ PĘCHERZE W NIEFORTUNNYCH MIEJSCACH Ujadanie ogarów stawało się coraz głośniejsze, stado psów szczekało złaknione krwi. Roran zacisnął dłonie na wodzach i pochylił się niżej nad szyją galopującego wierzchowca. Łomot końskich kopyt przelewał się przez niego niczym grzmot. Wraz z piątką towarzyszy - Carnem, Mandelem, Baldorem, Delwinem i Hamundem - niecałe pół mili stąd ukradli świeże konie z dworskiej stajni. Stajennym kradzież wyraźnie się nie spodobała. Błysk mieczy wystarczył, by uciszyć ich protesty, lecz gdy tylko Roran z towarzyszami odjechali, tamci musieli powiadomić straże, bo dziesięciu gwardzistów ruszyło za nimi, puszczając ich tropem sforę myśliwskich psów. - Tam! - krzyknął, wskazując wąską brzezinę pomiędzy dwoma pobliskimi wzgórzami, bez wątpienia rosnącą wzdłuż koryta strumienia. Na jego rozkaz wszyscy zjechali z ubitej drogi, kierując się w stronę drzew. Mimo nierównego podłoża, jedynie odrobinę zwolnili szaleńczy galop, nie bacząc na ryzyko, że któryś z koni wdepnie w jamę i złamie nogę bądź zrzuci jeźdźca. Choć było to niebezpieczne, to nie bardziej niż doścignięcie przez ujadające ogary. Roran wbił ostrogi w boki konia. - Dalej! - krzyknął jak najgłośniej z głębi zapylonego gardła. Wałach skoczył naprzód i krok za krokiem zaczął doganiać Carna. Roran wiedział, że jego koń wkrótce nie będzie już w stanie poderwać się do kolejnego zrywu, nieważne jak mocno wbije weń ostrogi bądź chlaśnie końcami wodzów. Nie znosił okrucieństwa, wcale nie chciał zajeździć zwierzęcia na śmierć, ale nie oszczędzi konia, gdyby to miało oznaczać niepowodzenie powierzonej im misji. - Nie mógłbyś zamaskować naszych śladów zaklęciem?! - zawołał, zrównawszy się z magiem. - Nie wiem jak! - odparł Carn, ledwie słyszalny pośród szumu wiatru i tętentu galopujących koni. - To zbyt skomplikowane! Roran zaklął i obejrzał się przez ramię. Ogary pokonywały ostatni zakręt drogi. Zdawało się, że fruną nad ziemią, ich długie chude ciała wyciągały się i kurczyły w szybkim rytmie. Nawet z tej odległości dostrzegał czerwień ich języków, wydało mu się, że widzi też błysk białych kłów. Kiedy dotarli do drzew, skręcił i skierował się z powrotem między wzgórza, trzymając się jak najbliżej linii brzóz, lecz unikając wiszących nisko gałęzi i zwalonych pni. Pozostali uczynili podobnie, krzycząc na konie, by nie zwolniły biegu. Po swej prawej dostrzegł Mandela, pochylonego nad karkiem dropiatej klaczy. Jego twarz wykrzywiał drapieżny grymas. W ciągu ostatnich trzech dni młodszy mężczyzna zaimponował Roranowi swą wytrzymałością i hartem. Odkąd ojciec Katriny, Sloan, zdradził wieśniaków z Canahall i zabił ojca Mandela, Byrda, Mandel rozpaczliwie pragnął dowieść, że dorównuje innym mężczyznom z wioski; podczas ostatnich dwóch bitewr Vardenów z Imperium spisał się znakomicie.

Gruba gałąź pędziła wprost ku jego głowie. Schylił się gwałtownie i poczuł, jak suchy koniuszek trąca hełm. Oderwany liść opadł mu na twarz i na moment przesłonił prawe oko, a potem porwał go wiatr. Wałach oddychał z coraz większym trudem, podążając głębiej między wzgórza. Roran obejrzał się i przekonał, że psy dzieli od nich niecałe ćwierć mili. Jeszcze parę minut, a z pewnością dościgną konie. Do diaska, pomyślał. Przebiegł wzrokiem tam i z powrotem po gęsto rosnących drzewach po lewej i trawiastym wzgórzu po prawej, szukając czegoś - czegokolwiek - co pomogłoby im zgubić prześladowców. Był tak otępiały ze zmęczenia, że omal tego nie przeoczył. Dwadzieścia jardów przed nim zbocze wzgórza przecinał łuk jeleniej ścieżki, która krzyżowała się z jego dróżką i znikała wśród drzew. - Prr!. Prr! - zawołał Roran, odchylając się w strzemionach i ściągając wodze. Wałach zwolnił gwałtownie, choć parsknął w proteście i szarpnął głową, starając się usunąć spomiędzy zębów wędzidło. O nie, nic z tego - warknął Roran i pociągnął jeszcze mocniej. - Szybciej! - krzyknął do reszty grupy, skręcając i kierując wierzchowca w głąb zagajnika. Powietrze pod drzewami było chłodniejsze, niemal zimne, i zgrzany po wysiłku przyjął to z ulgą. Miał jednak zaledwie chwilę na napawanie się chłodem, a potem wałach ruszył naprzód i potykając się, pomknął w dół stromego brzegu w stronę strumienia. Suche liście szeleściły pod podkowami. By nie przelecieć nad końską szyją i głową, Roran musiał położyć się niemal płasko na grzbiecie wierzchowca, wysuwając przed siebie nogi z usztywnionymi kolanami. Kiedy dotarli na dno jaru, wałach wpadł do kamienistego strumienia, chlapiąc dokoła wodą tak wysoko, że bryzgi dosięgły kolan jeźdźca. Na drugim brzegu Roran zatrzymał się, sprawdzając, czy pozostali wciąż mu towarzyszą. Zobaczył ich natychmiast, jadących w szeregu wśród drzew. Z góry, od strony, z której wpadli do zagajnika, słyszał ujadanie psów. Będziemy musieli zawrócić i walczyć, zrozumiał. Zaklął ponownie i skierował wałacha na drugi, miękki, porośnięty mchem brzeg, wciąż podążając ledwie widocznym szlakiem. Niedaleko od strumienia ujrzał ścianę wysokich paproci, a za nimi kotlinkę. Natychmiast wypatrzył powalone drzewo, które mogłoby posłużyć za zaimprowizowaną barierę, gdyby zdołali je przeciągnąć. Mam tylko nadzieję, że nie wzięli łuków, pomyślał. Pomachał do swych ludzi. - Tutaj! Chlasnął wodzami, kierując wałacha przez paprocie do kotlinki, po czym zsunął się z siodła, nie puszczając konia. Gdy stopy dotknęły ziemi, nogi ugięły się pod nim i gdyby nie koń, upadłby. Skrzywił się, przyciskając czoło do boku wierzchowca; dysząc, czekał, aż drżenie nóg ustanie. Reszta oddziału zebrała się wokół niego, powietrze wypełnił smród potu i brzęk uprzęży. Konie dygotały, ich piersi unosiły się i opadały, w kącikach pysków tworzyła się żółta piana. - Pomóż mi! - rzekł Roran do Baldora i wskazał gestem powalone drzewo. Wsunęli dłonie pod grubszy koniec i dźwignęli pień z ziemi. Roran zacisnął zęby, gdy plecy i uda zaprotestował bólem. Trzy dni nieustannego galopu - w połączeniu z niecałymi trzema godzinami snu na każde dwanaście spędzone w siodle - przerażająco go osłabiły. Równie dobrze mógłbym ruszyć do walki pijany, chory i zbity na kwaśne jabłko, pomyślał, wypuszczając pień i prostując się powroli. Ta myśl go zaniepokoiła. Sześciu mężczyzn ustawiło się przed końmi, naprzeciw zdeptanych paproci, i dobyło broni. Ujadanie psów rozbrzmiewało coraz głośniej, ich gorączkowe szczekanie odbijało się echem od drzew w obłąkańczym chórze. Roran napiął się i uniósł wyżej młot. I wtedy pośród ujadania usłyszał dziwne melodyjne dźwięki pradawnej mowy, dobiegające od strony Carna, i moc zawarta w owych frazach sprawiła, że włosy zjeżyły mu się na karku. Czarodziej wymówił kilka zdań urywanym, zdyszanym głosem, przemawiając tak szybko, że słowa się zlewały, tworząc niezrozumiały bełkot. Gdy tylko skończył, skinął na Rorana i pozostałych. - Na ziemię! - szepnął. Roran szybko przykucnął. Nie po raz pierwszy przeklinał fakt, że sam nie potrafi posłużyć się magią. Ze wszystkich umiejętności wojownika ta była najprzydatniejsza; jej brak wystawiał go na łaskę tych, którzy jedynie wolą i słowem potrafili odmieniać kształt tego świata. Paprocie przed nimi zaszeleściły i zadygotały, a potem spomiędzy nich wysunął się czarny pysk ogara, spoglądającego w głąb kotlinki. Jego nos poruszał się lekko. Delwin syknął i uniósł miecz, jakby chciał odrąbać psu głowę, lecz Carn odchrząknął ostro i pomachał do niego, by tamten opuścił klingę.

Pies rozglądał się, wyraźnie zdumiony. Znów powęszył, a potem oblizał pysk długim fioletowym językiem i zniknął. Kiedy liście przesłoniły zwierzę, Roran powoli wypuścił wstrzymywane dotąd powietrze. Spojrzał na Carna i uniósł brwi, czekając na wyjaśnienie, mag jednak jedynie pokręcił głową i przyłożył palec do ust. Kilka sekund później dwa kolejne psy wynurzyły się z paproci i wycofały szybko. Wkrótce stado zaczęło skomlić i poszczekiwać, krążąc pośród drzew i próbując odkryć, gdzie podziała się ich zdobycz. Siedząc tak i czekając, Roran po raz pierwszy zauważył, że na jego nogawkach widnieje kilkanaście ciemnych plam po wewnętrznej stronie ud. Dotknął jednej z nich i na palcu pozostała mu warstewka krwawej cieczy. Każda plama oznaczała kolejny pęcherz. I nie tylko tam: czuł je także na dłoniach - w miejscach, gdzie wodze otarły skórę pomiędzy kciukami i palcami wskazującymi - i na piętach, jak również w innych, mniej fortunnych miejscach. Z grymasem niesmaku wytarł palce o ziemię. Spojrzał po swych ludziach, zmęczonych i przykucniętych, i dostrzegł, jak krzywią się z bólu przy każdym ruchu i jak niepewnie dzierżą broń. Byli w nie lepszym stanie od niego. Postanowił, że kiedy znów zatrzymają się na popas, poprosi Garna, by wyleczył ich rany. Jeśli jednak mag będzie zbyt zmęczony, on sam zachowa swoje; wolał znosić ból niż pozwolić, by Carn zmarnował wszystkie siły przed przybyciem do Aroughs, Roran bowiem podejrzewał, że umiejętności czarodzieja bardzo się przydadzą podczas zdobywania miasta. Myśląc o Aroughs i o oblężeniu, które jakimś cudem miał zakończyć, Roran przycisnął wolną rękę do piersi, by sprawdzić, czy rozkazy, których nie umiał odczytać, i list mianowania na stopień kapitana, którego zapewne nie zdoła zachować, wciąż tkwią bezpiecznie w kieszeni tuniki. Tkwiły. Po kilku długich, napiętych minutach jeden z psów zaczął szczekać radośnie gdzieś wśród drzew. Pozostałe pomknęły w tamtą stronę i znów zaczęły ujadać, co oznaczało, że wyczuły bliską zdobycz. Kiedy hałas ucichł, Roran powoli dźwignął się z ziemi i powiódł wzrokiem po drzewach i krzakach. - Droga wolna - rzekł zniżonym głosem. Gdy pozostali wstali, Hamund - wysoki, kędzierzawy, z głębokimi bruzdami obok ust, choć był zaledwie rok starszy od Rorana - odwrócił się do Carna. - Czem u nie zrobiłeś tego wcześniej? - spytał z pretensją. - Zamiast pozwolić nam uganiać się na oślep po okolicy i omal nie skręcić karków podczas jazdy ze zbocza? - Ręką wskazał strumień. - Ponieważ - odparł równie gniewnie Carn - wtedy jeszcze o tym nie pomyślałem, oto dlaczego. Biorąc pod uwagę fakt, że właśnie ocaliłem cię przed zarobieniem wielu dziur w skórze, mógłbyś raczej mi podziękować. - Czyżby? Moim zdaniem powinieneś spędzić więcej czasu, pracując nad swymi zaklęciami, zanim znów ktoś zapędzi nas nie wiadomo gdzie i... Obawiając się, że kłótnia może stać się niebezpieczna, Roran wkroczył między nich. - Dość! - Spojrzał na Carna. - Czy twoje zaklęcie ukryje nas przed strażnikami? Czarodziej pokręcił głową. - Ludzie to nie psy, trudniej ich nabrać. - Spojrzał z pogardą na Hamonda. - W każdym razie większość. Nas mogę ukryć, ale nie nasze ślady. - Wskazał ręką połamane i zmiażdżone paprocie i odciski kopyt w wilgotnej ziemi. - Zorientują się, że tu jesteśmy, jeśli odjedziemy, nim nas zauważą, psy ich odciągną i... - Na koń! - polecił Roran. Do wtóru cicho mamrotanych przekleństw i kiepsko skrywanych jęków, jego ludzie wgramolili się na siodła. Roran po raz ostatni obejrzał się na kotlinkę, sprawdzając, czy niczego nie zapomnieli, a potem poprowadził swego wierzchowca na czoło grupy i dźgnął ostrogami. Razem wypadli galopem spod cienistych drzew, oddalając się od jaru, i podjęli z pozoru niekończącą się podróż do Aroughs. Roran nie miał pojęcia, co zrobi, kiedy już dotrze do miasta.

KSIĘŻYCOŻERNA Wędrując przez obóz Vardenów, Eragon uniósł i opuścił ramiona. Próbował rozruszać obolały mięsień, pozostałość wcześniejszych ćwiczeń z Aryą i Blodhgarmem. Kiedy dotarł na szczyt niewielkiego wzgórza, wznoszącego się niczym samotna wyspa pośród morza namiotów, oparł dłonie na biodrach i przystanął, chłonąc rozciągający się w dole widok. Przed nim leżała ciemna tafla jeziora Leona, połyskująca lekko w mroku, gdy grzbiety niskich fal migotały odbitym pomarańczowym blaskiem pochodni. Gościniec, którym maszerowali Vardeni, biegł między namiotami a

brzegiem jeziora: szerokie pasmo bruku osadzonego w zaprawie, zbudowane - tak przynajmniej twierdził Jeod - na długo przed tym, jak Galbatorix obalił Jeźdźców. Ćwierć mili na północ, tuż przy wodzie, przycupnęła niewielka wioska rybacka; Eragon wiedział, że jej mieszkańców bynajmniej nie cieszy widok obozującej u progu armii. - Musisz się nauczyć... widzieć to, na co patrzysz. Od chwili wymarszu z Belatony Eragon przez wiele godzin rozważał radę Glaedra. Nie był pewien, co miał na myśli smok, bo Glaedr, wypowiedziawszy owo tajemnicze zdanie, umilkł i nie odezwał się więcej. Eragon uznał zatem, że potraktuje polecenie dosłownie. Usiłował dokładnie widzieć i postrzegać wszystko przed sobą, nieważne, jak było małe bądź z pozoru nieistotne, i rozumieć znaczenie każdego obrazu. Jednakże, choć bardzo się starał, miał wrażenie, że mu to nie wychodzi. Gdziekolwiek patrzył, dostrzegał oszałamiające mrowie szczegółów, był jednak przekonany, że wciąż mnóstwo umyka jego wzrokowi. Co gorsza, rzadko potrafił zrozumieć, co dokładnie dostrzega, na przykład, dlaczego z trzech kominów w rybackiej wiosce nie ulatuje dym. Mimo poczucia beznadziejności, wysiłek ów przynajmniej w jednej materii przyniósł owoce: Arya nie pokonywała go już za każdym razem, gdy skrzyżowali miecze. Obserwował ją ze zdwojoną uwagą przyglądając się równie uważnie jak ściganej na łowach sarnie - i w efekcie zwyciężył w kilku starciach. Nadal jednak nie był jej równy, a co dopiero lepszy. Nie wiedział też wciąż, czego musi się nauczyć - ani kto mógłby udzielić mu lekcji - po to, by dorównać jej umiejętnościami. Może Arya ma rację i doświadczenie to jedyny nauczyciel, jaki teraz zdoła mi pomóc, pomyślał. Doświadczenie wymaga jednak czasu, a tego mamy niewiele. Wkrótce dotrzemy do Dras-Leony, a potem Uru baenu. Jeszcze parę miesięcy i będziemy musieli stawić czoło Galbatorixowi i Shruikanowi. Westchnął i potarł rękami twarz, próbując skierować myśli na inne, mniej niepokojące tory. Zawsze jednak powracał do tych samych wątpliwości, atakując je ze wszystkich stron, niczym pies starą kość. Nic to jednak nie dawało, prócz nieustannych, narastających obaw. Zatopiony w myślach ruszył dalej w dół wzgórza. Zapuścił się między ciemne namioty, zmierzając w stronę własnego, lecz nie zwracając uwagi na to, dokąd dokładnie wiedzie ścieżka. Jak zawsze, spacer pomógł mu odnaleźć spokój. Napotykani ludzie odstępowali, przepuszczali go i przyciskali pięść do piersi, zazwyczaj mrucząc cicho „Cieniobójco", na co Eragon odpowiadał uprzejmym skinieniem głowy. Krążył tak dobry kwadrans, przystając i skręcając przypadkowo, wciąż zadumany, gdy nagle z zamyślenia wyrwał go wysoki głos kobiety, opowiadającej coś z wielkim entuzjazmem. Zaciekawiony podążył w ślad za nim i dotarł do namiotu stojącego z dala od reszty, pod węźlastym pniem starej wierzby, jedynego drzewa nad jeziorem, którego żołnierze nie zrąbali na opał. I tu, pod sklepieniem gałęzi, ujrzał najdziwniejszy widok, jaki zdarzyło mu się oglądać. Dwanaście urgali, łącznie z ich wodzem wojennym Nar Garzhvogiem, usiadło w półkręgu wokół niewielkiego migoczącego ogniska. Na ich obliczach tańczyły groźne cienie, podkreślając masywne łuki brwiowe, szerokie kości policzkowe i potężne szczęki, a także bruzdy na rogach wyrastających z czół i opadających spiralami po bokach głów. Urgale były nagie do pasa, pomijając skórzane bransolety na przegubach i pasy tkaniny, które nosiły przewieszone ukośnie przez ramiona. Oprócz Garzhvoga w ich gronie znalazło się jeszcze trzech Kullów. Obok potężnych wojowników reszta urgali - z których każdy liczył co najmniej sześć stóp wzrostu - wydawała się mała jak dzieci. Pośród urgali - pośród i na nich - dostrzegł kilkadziesiąt kotołaków w zwierzęcych postaciach. Wiele kotów siedziało przy ogniu w absolutnym bezruchu, nie kołysząc nawet ogonami, nadstawiając czujnie pędzelkowatych uszu. Inne leżały wyciągnięte na ziemi bądź na kolanach czy w ramionach urgali. Ku swemu zdumieniu Eragon zauważył nawet jednego - szczupłą, białą samicę - zwiniętego na szerokiej głowie Kulla, z prawą łapą opadającą na twarz, przyciśniętą władczo do środka jego czoła. Choć wydawały się maleńkie w porównaniu z urgalami, wyglądały równie dziko i Eragon nie miał wątpliwości, z kim wolałby raczej stanąć do walki. Urgale rozumiał, natomiast kotołaki były... nieprzewidywalne. Po drugiej stronie ogniska, przed namiotem, ujrzał zielarkę Angelę. Siedziała na zwiniętym kocu, ze skrzyżowanymi nogami, i za pomocą ręcznego wrzeciona przędła kłąb wełny, snując cienką nić. Wrzeciono unosiła przed sobą, jakby chciała zahipnotyzować wszystkich widzów. Zarówno kotołaki, jak i urgale wpatrywały się w nią z napięciem, ich wzrok ani na moment nie opuszczał jej twarzy. - ...Ale okazał się zbyt powolny - mówiła - i oszalały czerwonooki królik rozszarpał gardło Horda, zabijając go na miejscu. Potem umknął w las, znikając z kart historii. Jednakże - tu Angela pochyliła się i zniżyła głos - jeśli zapuścicie się w tamte strony, tak jak ja kiedyś... nawet dziś natkniecie się na świeżo zabitego jelenia bądź feldunosta, który wygląda, jakby go obgryziono niczym rzepę. A wokół ujrzycie ślady wyjątkowo dużego królika. Nawet teraz od czasu do czasu któryś z wojowników z Kvóthu znika, a

kiedy go znajdują, leży martwy z rozszarpanym gardłem... Zawsze z rozszarpanym gardłem. - Wróciła do poprzedniej pozycji. - Śmierć przyjaciela, rzecz jasna, okropnie wzburzyła Terrina i bardzo chciał ścigać królika, lecz krasnoludy nadal potrzebowały jego pomocy. Wrócił zatem do twierdzy, po czym przez trzy kolejne dni i noce obrońcy utrzymywali mury, aż w końcu zaczęło brakować im zapasów, a ciało każdego pokryły rany. W końcu rankiem czwartego dnia, gdy wszystko wydawało się stracone, chmury się rozstąpiły i Terrin ze zdumieniem ujrzał w dali Mimringa, lecącego ku twierdzy na czele wielkiego grzmotu smoków. Widok smoków przeraził napastników tak bardzo, że odrzucili broń i umknęli w głuszę. - Wargi Angeli się wygięły. - To, jak łatwo się domyślić, wielce ucieszyło krasnoludy z Kvóthu i w mieście zapanowała radość. A kiedy Mimring wylądował, Terrin odkrył ze zdumieniem, że jego łuski stały się przejrzyste niczym diamenty. Powiadają, że stało się tak, ponieważ Mimring podfrunął za blisko słońca - aby sprowadzić na czas resztę smoków, musiał przelecieć nad szczytami Gór Beorskich, wyżej niż jakikolwiek smok przed nim czy po nim. Od tej pory Terrin zasłynął jako bohater oblężenia Kvóthu, a jego smoka nazwano Mimringiem Świetlistym ze względu na łuski. I żyli razem długo i szczęśliwie, choć po prawdzie Terrin zawsze już bał się królików, nawet jako starzec. Oto, co naprawdę wydarzyło się w Kvóth. Kiedy umilkła, kotołaki zaczęły mruczeć, a urgale sapnęły z aprobatą. - Dobre historie opowiadasz, Uluthrek. - Głos Garzhvoga zabrzmiał głucho niczym łoskot spadających kamieni. - Dziękuję. - Ja słyszałem inną wersję - zauważył Eragon, wkraczając w krąg światła. Twarz Angeli pojaśniała. - Cóż, trudno oczekiwać, by krasnoludy przyznały, że były zdane na łaskę królika. Cały czas kryłeś się wśród cieni? - Zaledwie minutę - przyznał. - Zatem straciłeś najlepszą część historii, a ja nie zamierzam dziś się powtarzać. Za bardzo zaschło mi w gardle od długiego gadania. Eragon poczuł przez podeszwy butów wyraźne wibracje, gdy ziemia zadrżała, kiedy Garzhrog i pozostałe urgale wstali z miejsc, ku wyraźnemu niezadowoleniu spoczywających na nich kotołaków. Kilka z nich miauknęło w proteście, lądując na ziemi. Patrząc na zbiorowisko groteskowych rogatych twarzy, zebranych wokół ognia, Eragon musiał zwalczyć nagłe pragnienie, by chwycić rękojeść miecza. Choć walczył już, podróżował i polował u boku urgali, a także przeglądał myśli kilkunastu z nich, w ich obecności nadal czuł się nieswojo. Jego umysł wiedział, że to sprzymierzeńcy, lecz kości i mięśnie nie mogły zapomnieć prymitywnej grozy, jaka ogarniała go za każdym razem, gdy miał okazję stawić czoło ich pobratymcom w bitwie. Garzhvog wyjął coś ze skórzanej sakwy u pasa. Wyciągając umięśnioną rękę nad ogniem, wręczył to coś Angeli, która przerwała przędzenie, przyjmując dar w złączone dłonie. Była to nierówna kula zielonego jak morze kryształu, migoczącego niczym zamarznięty śnieg. Wsunęła go do rękawa swej sukni i znów podniosła wrzeciono. - Musisz odwiedzić kiedyś nasz obóz, Uluthrek - powiedział Garzhvog. - A wtedy opowiemy ci wiele naszych historii. Mamy z nami pieśniarza. Jest dobry; kiedy słuchasz, jak recytuje opowieść o zwycięstwie Nar Tulkhqy w Stavarosku, krew wrze ci w żyłach i masz ochotę ryczeć do księżyca, krzyżując rogi z nawet najpotężniejszym wrogiem. - Zależy, czy w ogóle ma się jakieś rogi - zauważyła Angela. - Będę zaszczycona, mogąc wysłuchać waszych historii. Może jutro wieczorem? Olbrzymi Kuli się zgodził. - Gdzie leży Stavarosk? - spytał Eragon. - Nigdy wcześniej o nim nie słyszałem. Urgale poruszyły się niespokojnie. Garzhvog opuścił głowę i parsknął jak byk. - Co to za oszustwa, Ogniomieczu? - spytał. - Chcesz rzucić mi wyzwanie, tak nas obrażając? Z groźną miną rozprostował i zacisnął dłonie. - Nie miałem złych zamiarów, Nar Garzhvogu - odparł czujnie Eragon. - To szczere pytanie. Nigdy wcześniej nie słyszałem nazwy Stavarosk. Pośród urgali rozległ się szmer zdumienia. - Jak to możliwe? - spytał Garzhvog. - Czyż wszyscy ludzie nie wiedzą o Stavarosku? Czyż nie opiewa się go w każdym dworze od północnych pustkowi aż po Góry Beorskie jako naszego największego zwycięstwa? Z pewnością, jeśli nikt inny, to choć Vardeni muszą o nim opowiadać. Angela westchnęła, nie odrywając oczu od kołowrotka. - Lepiej im odpowiedz.

W głębi umysłu Eragon poczuł, że Saphira obserwuje całą scenę, wiedział, że szykuje się do lotu, gdyby uznała, że nie da się uniknąć walki. - Nikt nigdy mi o tym nie wspominał - rzekł, starannie dobierając słowa. - Ale też niezbyt dawno dołączyłem do Vardenów i... - Drajl! - zaklął Garzhvog. - Bezrogi zdrajca nie ma nawet dość odwagi, by przyznać się do swej klęski. To tchórz i kłamca! - Kto? Galbatorix? - spytał ostrożnie Eragon. Kilka kotołaków zasyczało na wzmiankę o królu. Garzhvog skinął głową. - O tak. Kiedy zasiadł na tronie, pragnął na zawsze zniszczyć naszą rasę. Posłał do Kośćca olbrzymią armię. Jego żołnierze miażdżyli nasze wioski, palili kości, pozostawiali za sobą gołą, czarną, gorzką ziemię. Walczyliśmy najpierw z radością, potem z rozpaczą, ale wciąż walczyliśmy. Tylko tyle mogliśmy zrobić. Nie mieliśmy dokąd uciec ani gdzie się ukryć. Kto ochroniłby Urgralgra, skoro nawet Jeźdźców powalił na kolana? Mieliśmy jednak szczęście. Przewodził nam wielki wódz, Nar Tulkhaa. Kiedyś został schwytany przez ludzi i przez wiele lat walczył z nimi, wiedział więc, jak rozumujecie. Dzięki temu zdołał zgromadzić pod swym sztandarem wiele naszych szczepów. Następnie zwabił armię Galbatorixa w wąską przełęcz głęboko w górach. Tam nasze byki runęły na nich z obu stron. To była rzeź, Ogniomieczu. Ziemia nasiąkła krwią, a stosy ciał wznosiły się wyżej niźli moja głowa. Po dziś dzień, kiedy udasz się do Stavarosku, usłyszysz trzask kości pod stopami i pod każdą kępą mchu znajdziesz monety, miecze i kawałki zbroi. - A zatem to byliście wy! - wykrzyknął Eragon. - Całe życie słyszałem, że Galbatorix stracił kiedyś połowę swych ludzi w Kośćcu, ale nikt nie potrafił mi wyjaśnić, jak i dlaczego. - Ponad połowę swych ludzi, Ogniomieczu. - Garzhvog uniósł ramiona i wydał gardłowy dźwięk. - A teraz widzę, że jeśli inni mają dowiedzieć się o naszym zwycięstwie, sami musimy rozpuścić o nim wieści. Odnajdziemy waszych pieśniarzy, waszych bardów i nauczymy ich pieśni traktujących o Nar Tulkhqie, dopilnujemy, by nauczyli się je recytować często i głośno. - Kiwnął głową, jakby podjął decyzję - imponujący gest, biorąc pod uwagę rozmiary jego głowy - po czym rzekł: - Zegnaj, Ogniomieczu. Zegnaj, Uluthrek. To rzekłszy, wraz ze swymi wojami zniknął w mroku. Angela zachichotała, czym zaskoczyła Eragona. - No co? - spytał, odwracając się do niej. - Wyobraziłam sobie wyraz twarzy biednego piesniarza, który za parę minut wyjrzy z namiotu i ujrzy dwanaście urgali, w tym czterech Kullów stojących na zewnątrz, gotowych wyedukować go co do swych tradycji. Bardzo się zdziwię, jeśli nie usłyszymy jego krzyku. - Znów zachichotała. Eragon, równie rozbawiony, przysiadł na ziemi i rozgarnął gałęzią żar. Na kolana opadł mu ciepły ciężar: spuściwszy wzrok, przekonał się, że biała kotołaczka zwinęła mu się w kłębek na udach. Uniósł dłoń, by ją pogłaskać, powstrzymał się jednak. - Mogę? - spytał kotkę. Machnęła lekko ogonem, poza tym jednak zignorowała go. Eragon, z nadzieją, że postępuje właściwie, zaczął ostrożnie gładzić szyję stworzenia. Chwilę później w nocnym powietrzu rozległo się głośne wibrujące mruczenie. - Lubi cię - zauważyła Angela. Z jakiejś przyczyny Eragona ogarnęła radość. - Kim ona jest? To znaczy, kim ty jesteś? Jak masz na imię? - Zerknął szybko na kotołaczkę w obawie, że ją uraził. Angela zaśmiała się cicho. - Ma na imię Łowczyni Cieni. A raczej to oznacza jej imię w języku kotołaków. Tak naprawdę to... Zielarka wydała z siebie osobliwy, kaszlący, warkotliwy dźwięk, od którego Eragonowi zjeżyły się włosy na karku. - Łowczyni Cieni jest samicą Grimrra Półłapego, toteż można by rzec, że to królowa kotołaków. Mruczenie zabrzmiało jeszcze głośniej. - Rozumiem. - Eragon rozejrzał się po pozostałych kotołakach. - A gdzie jest Solembum? - Ugania się za długowąsą samiczką, młodszą od niego o połowę. Zachowuje się niemądrze, jak kociak. Ale też od czasu do czasu każdy ma prawo do odrobiny szaleństwa. - Chwyciwszy wrzeciono lewą dłonią, zatrzymała je w biegu i nawinęła świeżo uprzędzioną nić wokół podstawy drewrnianego dysku. Potem pokręciła nim ponownie i drugą ręką znów zaczęła czerpać z kłębu surowej wełny. - Wyglądasz, jakbyś pękał w szwach od pytań, Cieniobójco. - Po każdym naszym spotkaniu czuję jeszcze większy zamęt. - Każdym? Cóż za kategoryczne stwierdzenie. No dobrze, postaram się podzielić informacjami. Pytaj. Eragon, podchodząc do nagłej otwartości zielarki z pewnym niedowierzaniem, zastanowił się, o co

chciałby spytać. - Grzmot smoków? - rzekł w końcu. - Co to zna...? - To jest właściwe określenie stada smoków. Gdybyś kiedykolwiek usłyszał je w locie, zrozumiałbyś. Kiedy dziesięć, dwanaście czy więcej smoków przelatuje ci nad głową, powietrze drży wokół ciebie, zupełnie jakbyś siedział wewnątrz olbrzymiego bębna. Poza tym, jak inaczej miałbyś nazwać grupę smoków? Masz watahę wilków, sforę psów, ptasi sejmik, klucz gęsi, ławicę ryb, tabun koni i tak dalej, ale co ze smokami? Głód smoków? To nie brzmi właściwie. Podobnie jak płomień czy groza, choć osobiście groza całkiem mi się podoba: groza smoków... Ale nie, stado smoków nazywamy grzmotem. Sam byś to wiedział, gdyby twoje wykształcenie obejmowało coś więcej niż naukę machania mieczem i odmianę paru czasowników w pradawnej mowie. - Na pewno masz rację - ustąpił, by jej nie złościć. Poprzez stałą więź z Saphirą wyczuł jej aprobatę wobec określenia „grzmot smoków" i podzielał tę opinię: idealnie pasowało. Zastanowił się jeszcze chwilę. - A dlaczego Garzhyog nazwał się Uluthrek? - To tytuł, który urgale przyznały mi dawno, dawno temu, kiedy wędrowałam wśród nich. - Co oznacza? - Księżycożerna. - Księżycożerna. Co za dziwne imię! Dlaczego je dostałaś? - To oczywiste. Bo pożarłam księżyc. Jakżeby inaczej? Eragon zmarszczył brwi i przez moment skupiał się na głaskaniu kotołaczki. - Dlaczego Garzhyog dał ci kamień? - spytał w końcu. - Bo opowiedziałam mu historię. To chyba jasne. - Ale co to takiego? - Kawałek skały. Nie zauważyłeś? - Zacmokała z dezaprobatą. - Naprawdę, powinieneś zwracać baczniejszą uwagę na to, co się dzieje wokół ciebie. Inaczej, w chwili nieuwagi ktoś wbije ci nóż pod żebra. A wówczas, z kim wymieniałabym tajemnicze uwagi? - Odrzuciła w tył włosy. - No dalej, zadaj mi jeszcze pytanie. Całkiem nieźle się bawię. Patrząc na nią, uniósł brew i choć był pewien, że nic to nie da, zapytał: - Cwir, ćwir? Zielarka ryknęła śmiechem, część kotołaków otworzyła pyszczki w zębatych uśmiechach. Jednakże Łowczyni Cieni wydawała się niezadowolona, wbiła bowiem pazury w udo Eragona tak, że skrzywił się z bólu. - No cóż. - Angela nie mogła pohamować śmiechu. - Skoro musisz poznać odpowiedź, to całkiem niezła historia. Zobaczmy... Kilkanaście lat temu, kiedy podróżowałam skrajem Du Weldenvarden daleko na zachodzie i wiele, wiele mil od jakiegokolwiek miasta, miasteczka czy wioski, natknęłam się na Grimrra. W owym czasie był zaledwie przywódcą niewielkiego plemienia kotołaków i nadal dysponował obiema zdrowymi łapami. Tak czy inaczej, zastałam go igrającego z pisklęciem drozda, które wypadło z gniazda na pobliskim drzewie. Gdyby po prostu zabił ptaka i go zjadł, nie przeszkadzałoby mi to - w końcu tak właśnie postępują koty - ale on torturował nieszczęsne stworzenie, szarpał mu skrzydełka, skubał ogon, pozwalał odskoczyć i znów wywracał. - Angela z niesmakiem zmarszczyła nos. - Powiedziałam mu, że powinien przestać, ale on tylko warknął, nie zwracając na mnie uwagi. - Przygwoździła Eragona surowym spojrzeniem. - Nie lubię, kiedy się mnie ignoruje. Toteż odebrałam mu ptaka, pomachałam palcami, rzuciłam zaklęcie i przez następny tydzień za każdym razem, gdy otworzył pysk, ćwierkał jak słowik. - Ćwierkał? Angela kiwnęła głową, z trudem tłumiąc rozbawienie. - Nigdy w życiu tak bardzo się nie uśmiałam. Przez cały tydzień żaden z kotołaków nie dopuszczał go do siebie. - Nic dziwnego, że cię nienawidzi. - I co z tego? Jeśli od czasu do czasu nie narobisz sobie wrogów, oznacza to, że jesteś tchórzem - albo jeszcze gorzej. Poza tym warto było to zrobić, choćby po to, by ujrzeć jego reakcję. Naprawdę się wściekł! Łowczyni Cieni wydała cichy ostrzegawczy pomruk i znów wysunęła pazury. - Może lepiej byłoby zmienić temat - zasugerował Eragon, krzywiąc się lekko. - Mmm. Nim jednak zdołał wymyślić coś nowego, ze środka obozowiska dobiegł ich głośny krzyk. Zabrzmiał trzy razy nad rzędami namiotów, nim w końcu ucichł.

Eragon spojrzał na Angele, a ona na niego i oboje zaczęli się śmiać.

PLOTKI I PISMO - Jest późno - powiedziała Saphira, gdy Eragon dotarł do namiotu, obok którego leżała, lśniąc niczym sterta lazurowych, rozpalonych węgli w słabym blasku pochodni. Przyjrzała mu się jednym przymrużonym okiem. Przykucnął przy jej głowie i na kilka chwil przycisnął swe czoło do jej, tuląc okoloną szpikulcami żuchwę. - Rzeczywiście - rzekł w końcu. A ty po całym dniu lotu pod wiatr potrzebujesz odpoczynku. Spij, zobaczymy się rankiem. Raz jeden mrugnęła na potwierdzenie. Już w namiocie Eragon zapalił dla wygody jedną świecę. Zzuł buty i usiadł na łóżku, podkurczając nogi. Spowolnił oddech, otwierając i rozszerzając umysł, dotykając wszystkich żyjących istot wokół, począwszy od dżdżownic i owadów w ziemi, aż po Saphirę i wojowników Vardenów, a nawet nieliczne pozostałe rośliny, których energia była słaba i trudna do dostrzeżenia w porównaniu z płomienistą jasnością nawet najmniejszego zwierzęcia. Przez długi czas siedział tam, opróżniając umysł z myśli, świadom tysięcy odczuć, ostrych i subtelnych, nie skupiając się na niczym, prócz miarowego przepływu powietrza przez płuca. W dali usłyszał ludzi rozmawiających przy ognisku. Nocne powietrze niosło ich głosy dość daleko, by jego uszy wychwyciły słowa. Wyczuwał także ich umysły i gdyby chciał, mógłby odczytać myśli, zamiast tego jednak postanowił uszanować ich prywatność i jedynie słuchać. - ...I to, jak patrzył na ciebie z góry, jak na jakiegoś śmiecia - mówił właśnie mężczyzna o niskim głosie. - Zazwyczaj nie raczą się nawet odezwać, kiedy zadajesz im zwykłe uprzejme pytanie. Po prostu obracają się na pięcie i odchodzą. - Owszem - dodał drugi. - A ich kobiety, piękne jak posągi i prawie równie kuszące. - Paskudny z ciebie drań, Svern. Wiesz? - Nie moja wina, że ojciec miał w zwyczaju uwodzić dojarki. Poza tym, ty akurat mi tego nie wytykaj: ujrzawszy twoją gębę, dzieci miewają koszmary. Żołnierz o niskim głosie mruknął coś pod nosem; potem ktoś zakasłał i splunął i Eragon usłyszał syk wilgoci, parującej w zetknięciu z kawałkiem płonącego drewna. Do rozmowy dołączył trzeci żołnierz: - Nie lubię elfów ani trochę bardziej niż ty, ale potrzebujemy ich, żeby wygrać tę wojnę. - A co, jeśli potem zwrócą się przeciw nam? - spytał Niski Głos. - Właśnie, właśnie - dodał Svern. - Spójrzcie, co się stało w Ceunon i Gileadzie. Mimo swych wszystkich ludzi i mocy, Gaibatorix nie powstrzymał ich przed wyrojeniem się na mury. - Może nie próbował? - podsunął trzeci rozmówca. Zapadła długa cisza. - No - oznajmił w końcu ten o niskim głosie. - To ci dopiero nieprzyjemna myśl... Ale próbował czy nie, i tak nie widzę, jak moglibyśmy powstrzymać elfy, gdyby postanowiły odzyskać swe dawne terytoria. Są od nas silniejsze i szybsze i w odróżnieniu od ludzi każdy z nich potrafi czynić czary. - Ach , ale my mamy Eragona - odparował Svern. - Gdyby chciał, mógłby własnoręcznie zapędzić je z powrotem do ich lasów. - On? Ba! Sam wygląda bardziej jak elf niż jak człek z krwi i kości. Nie liczyłbym na jego lojalność ani trochę bardziej niż na lojalność urgali. Do sporu wtrącił się trzeci: - Zauważyliście, że zawsze jest śwrieżo ogolony, nieważne jak wcześnie rano wyruszamy? - Musi się golić za pomocą magii. - To wbrew naturalnemu porządkowi rzeczy, o tak. To i te inne zaklęcia, którymi rzucają na prawo i lewo. Człowiek ma ochotę ukryć się gdzieś w jaskini i pozwolić magikom pozabijać się nawzajem bez naszego udziału. - Nie pamiętam jakoś, żebyś protestował, kiedy uzdrowiciel usunął strzałę z twojego ramienia zaklęciem zamiast parą szczypiec. - Możliwe, ale strzała nigdy by mnie nie trafiła, gdyby nie Galbatorix. To on i jego magia wywołali cały ten zamęt. Ktoś parsknął.

- Co fakt, to fakt, ale założyłbym się o ostatniego miedziaka, że nawet bez Galbatorixa ty i tak skończyłbyś ze sterczącą z ciała strzałą. Jesteś zbyt wredny, by uniknąć walki. - Wiecie chyba, że Eragon ocalił mi życie w Feinster - oznajmił Svern. - Ano rak. Jeśli jeszcze raz zaczniesz nas zanudzać tą historią, będziesz przez tydzień szorował garnki. - Ale jednak to zrobił... Znów zapadła cisza, którą naruszyło dopiero westchnienie żołnierza o niskim głosie. - Potrzebujemy czegoś, co pozwoli nam się chronić, w tym cała rzecz. Jesteśmy zdani na łaskę elfów, magów - naszych i ich - i wszystkich innych dziwacznych stworów, które krążą po krainie. To dobre dla ludzi takich jak Eragon, ale my nie mamy tyle szczęścia. Oto, czego potrzebujemy... - Czego potrzebujemy? - wtrącił Svern. - Jeźdźców! Oni szybko zaprowadziliby porządek na całym świecie. - Pff, a co ze smokami? Nie można mieć Jeźdźców bez smoków. Poza tym nadal nie moglibyśmy się bronić, a to właśnie mnie gryzie. Nie jestem dzieckiem, żeby ukrywać się pod spódnicą matki, ale gdyby pewnej nocy pojawił się u nas Cień, w żaden sposób nic zdołalibyśmy powstrzymać tego cholerstwa. Pourywałby nam głowy. - To mi coś przypomina. Słyszeliście o lordzie Barście? - spytał trzeci mężczyzna. Svern mruknął coś pod nosem. - Słyszałem, że po wszystkim zjadł jego serce.- O co znów chodzi? - wtrącił żołnierz o niskim głosie. - Barst... - Barst? - No wiesz, hrabia. Ten, który ma majątek w Gil'eadzie... - Czy to nie ten, który zapędził swe konie do Ramru tylko po to, by zrobić na złość... - Owszem, ten sam. W każdym razie pojechał do wioski i rozkazał wszystkim mężczynom, by wstąpili do armii Galbatorixa. Ta sama historia co zawsze. Tyle że tamci odmówili i zaatakowali Barsta i jego żołnierzy. - Odważni - mruknął Niski Głos. - Głupi, ale odważni. - Cóż, Barst był dla nich za sprytny: nim wjechał do wsi, rozstawił wokół łuczników. Żołnierze zabili połowę mężczyzn, resztę pobili niemal na śmierć. Nic zaskakującego. A potem Barst znalazł przywódcę, tego, który zaczął walkę. Złapał go za szyję i gołymi rękami ukręcił mu głowę! - Nie . - Jak kurczakowi. I co gorsza, kazał spalić żywcem całą jego rodzinę. - Barst musiałby być silny jak urgal, żeby ukręcić głowę dorosłemu mężczyźnie - zauważył Svern. - Może to jakaś sztuczka? - A może magia? - podsunął Niski Głos. - Z tego co słyszałem, zawsze był silny. Silny i sprytny. Jeszcze w młodości zabił podobno rannego wołu jednym uderzeniem pięści. - Wciąż uważam, że to magia.- To dlatego, że wszędzie widzisz przyczajonych groźnych magów. Żołnierz o niskim głosie mruknął tylko coś w odpowiedzi. Po chwili mężczyźni rozeszli się na obchód i Eragon nie słyszał ich więcej. W innych okolicznościach rozmowa ta mogłaby go poruszyć, lecz dzięki medytacjom słuchał jej spokojnie i starał się zapamiętać wszystko, by móc rozważyć to później. Kiedy pozbierał już myśli, spokojny i odprężony, zamknął umysł, otworzył oczy i powoli wyprostował nogi, starając się rozruszać zesztywniałe mięśnie. Drgnięcie płomienia świecy przyciągnęło jego wzrok, wpatrywał się w niego przez minutę, zafascynowany tańcem płomyka. Potem podszedł do miejsca, gdzie wcześniej rzucił zdjęte z Saphiry juki, z jednej z toreb wyciągnął pióro, pędzelek, butelkę inkaustu i kawałki pergaminu, które wybłagał u Jeoda kilka dni wcześniej, a także dar starego uczonego, egzemplarz Domia abr Wyrda Eragon wrócił na łóżko, położył ciężką księgę jak najdalej, by zminimalizować niebezpieczeństwo, że ochłapie ją atramentem. Położył na kolanach tarczę niczym tacę, a na niej karty pergaminu, zsuwające się po zakrzywionej powierzchni. Gdy otworzył kałamarz, nozdrza wypełnił mu ostry odór garbnika i zanurzył pióro w galasowym inkauście. Dotknął koniuszkiem pióra krawędzi kałamarza, by strząsnąć nadmiar płynu, po czym starannie nakreślił pierwszą linię. Podczas pisania pióro lekko skrobało pergamin. Szybko zapisał runy swego ojczystego języka. Kiedy skończył, porównał je z próbami z poprzedniej nocy, by sprawdzić, czy pismo mu się poprawiło - jedynie odrobinę - a także z runami z Domin abr Wyrda, służącymi za wzór. Jeszcze trzy razy przepisał cały alfabet, zwracając szczególną uwagę na kształty, z którymi miał najwięcej kłopotu. Potem zaczął notować swe myśli i obserwacje dotyczące wydarzeń całego dnia. Ćwiczenie to nie tylko pozwalało mu potrenować pismo, ale także pomagało lepiej zrozumieć wszystko,

co widział i co robił. Lubił pisanie, mimo jego powolności, odkrył bowiem, że stawiane przez nie wyzwania stymulują umysł. Poza tym kojarzyło mu się z Bromem, z tym, jak stary bajarz nauczył go znaczenia runów. Dzięki temu Eragon czuł się bliższy swemu ojcu . Kiedy zapisał już wszystko, co chciał utrwalić, umył pióro, zamienił na pędzelek i wybrał kartę już do połowy pokrytą symbolami pradawnej mowy. Odtwarzanie pisma elfów, Liduen Kyaedhi, przychodziło mu znacznie trudniej niż runów jego własnej rasy, ze względu na misterne, miękkie kształty symboli. Mimo to nie ustawał z dwóch powodów: musiał się oswoić z pismem elfów, a gdyby kiedyś był zmuszony napisać coś w pradawnej mowie, uznał, że lepiej byłoby uczynić to w formie niezrozumiałej dla większości ludzi. Eragon dysponował dość dobrą pamięcią, ale mimo to odkrył, że zaczyna zapominać wiele zaklęć, jakich nauczyli go Brom i Oromis. Postanowił zatem ułożyć słownik wszystkich znanych mu słów z pradawnej mowy. Choć ciężko to nazwać oryginalnym pomysłem , dopiero od niedawna zaczął doceniać znaczenie podobnego kompendium . Pracował nad słownikiem parę kolejnych godzin . Gdy skończył, schował do torby materiały piśmienne i wyciągnął skrzynkę z sercem serc Glaedra. Jak wiele razy wcześniej, próbował przebudzić starego smoka z jego stuporu i jak zawsze bez powodzenia. Eragon jednak się nie poddawał. Siedząc obok otwartej skrzyni, czytał Glaedrowi z Dormia abr Wyrda opis wielu rytuałów i zwyczajów krasnoludów - z których sam znał jedynie nieliczne - dopóki nie nastała najchłodniejsza, najciemniejsza część nocy. Wówczas Eragon odłożył książkę, zgasił świecę i położył się na pryczy. Krótko wędrował wśród fantastycznych wizji snu na jawie. Kiedy na wschodzie pojawił się pierwszy zwiastun poranka, Eragon usiadł, by od nowa rozpocząć dzień.

AROUGHS Późnym porankiem Roran z towarzyszami dotarli do stojącego przy drodze skupiska namiotów. Poprzez mgiełkę zmęczenia zasnuwającą oczy Rorana obóz wydawał się szary i niewyraźny. Milę na południe leżało miasto Aroughs, zdołał jednak dostrzec tylko jego ogólny obraz: białe jak lodowiec mury, ciemne plamy zamkniętych bram i wiele solidnych, przysadzistych kamiennych wież. Wjeżdżając do obozu, przywarł do łęku siodła, jego koń słaniał się na nogach. Obszarpany młodzik podbiegł do niego i chwycił uzdę klaczy, szarpiąc, dopóki zwierzę nie zatrzymało się niepewnie. Roran patrzył z góry na chłopaka; sam nie wiedział, co się właściwie stało. - Sprowadź mi Brigmana - wychrypiał po długiej chwili. Tamten bez słowa odbiegł między namioty; bose nogi wzbijały w powietrze obłoczki kurzu. Roranowi zdawało się, że siedzi tak ponad godzinę. Uszy wypełniło mu dyszenie wykończonej klaczy i szum własnej krwi. Kiedy spojrzał na ziemię, miał wrażenie, jakby wciąż się poruszała, cofała w głąb tunelu ku nieskończenie oddalonemu punktowi. Gdzieś w dali zadźwięczały ostrogi. W pobliżu zebrał się tuzin żołnierzy, opartych o włócznie i tarcze; ich twarze zdradzały głęboką ciekawość. Z drugiej strony obozu przykuśtykał ku nim rosły mężczyzna w błękitnej tunice, podpierający się złamanym drzewcem włóczni. Miał pełną, rozłożystą brodę, golił jednak górną wargę, która lśniła od potu - Roran nie potrafił stwierdzić, czy z bólu, czy gorąca. - Ty jesteś Młotoręki? - spytał przybysz. Roran mruknął potakująco. Powroli rozluźnił chwyt zdrętwiałych rąk, sięgnął za pazuchę i wręczył Brigmanowi sfatygowany prostokąt pergaminu, zawierający rozkazy Nasuady. Brigman przełamał woskową pieczęć kciukiem, odczytał pergamin, upuścił go i z beznamiętną miną popatrzył na Rorana. - Oczekiwaliśmy was - oznajmił. - Jeden z przybocznych czarowników Nasuady skontaktował się ze mną cztery dni temu i uprzedził o waszym wyjeździe, ale nie sądziłem, że zjawicie się tak szybko. - Nie było łatwo - rzekł Roran. Odsłonięta warga Brigmana wykrzywiła się. - Z pewnością... kapitanie. - Oddał mu pergamin. - Ot o twoi ludzie, Młotoręki, dowodź nimi. Mieliśmy właśnie przypuścić atak na zachodnią bramę. Może zechciałbyś nim pokierować? - Pytanie zabrzmiało ostro niczym sztylet.

Roran miał wrażenie, że świat zawirował wokół niego. Mocniej przytrzymał się siodła. Był zbyt zmęczony, by toczyć potyczki słowne, i doskonale o tym wiedział. - Każ im dziś zaniechać ataków - polecił. - Straciłeś rozum? Jak inaczej chcesz zająć miasto? Przygotowanie ataku zajęło nam cały ranek i nie zamierzam siedzieć tu i kiwać palcami w bucie, podczas gdy ty będziesz się wysypiał. Nasuada spodziewa się, że zakończymy oblężenie w kilka dni i, na Angvarda, zrobię to! Roran zniżył głos tak bardzo, że słyszał go jedynie Brigman. - Polecisz ludziom się wycofać albo rozkażę powiesić cię za kostki i wy- chłostać za złamanie rozkazu. Nie zamierzam zatwierdzać żadnego ataku, dopóki nie odpocznę i nie zapoznam się z sytuacją. - W takim razie jesteś głupcem. To by... - Jeśli nie potrafisz trzymać języka za zębami i wypełniać swoich obowiązków, sam złoję ci skórę. Tu, na miejscu. Nozdrza Brigmana się rozszerzyły. - W twoim stanie? Nie masz żadnych szans. - Mylisz się - odparł Roran i mówił poważnie. W tym momencie nie był pewien, jak pokonałby Brigmana, ale w głębi duszy wiedział, że to możliwe. Mężczyzna jakby walczył ze sobą. - Doskonale - warknął. - Zresztą, niedobrze by było, gdyby ludzie patrzyli, jak tarzamy się po ziemi. Zostaniemy w obozie, jeśli tego chcesz, ale nie zamierzam brać na siebie winy za tę stratę czasu. Ty za nią odpowiadasz. - Jak zawsze. - Gardło Rorana zacisnęło się z bólu. kiedy zeskoczył z grzbietu klaczy. - Tak jak ty odpowiadasz za nędzne efekty tego oblężenia. Czoło Brigmana pociemniało. Roran widział, jak niechęć tamtego tężeje i zamienia się w nienawiść. Pożałował, że nie wybrał bardziej dyplomatycz-nej odpowiedzi. - Twój namiot stoi tam. *** Wciąż był ranek, gdy Roran się obudził. Przez tkaninę namiotu przenikało łagodne światło, dodając mu otuchy. Przez chwilę sądził, że przespał zaledwie parę minut. Potem jednak pojął, że czuje się na to zbyt żwawy. Zaklął cicho pod nosem, wściekły, że pozwolił sobie na zmarnowanie całego dnia. Okrywał go cienki koc, niepotrzebny w ciepłym południowym klimacie, zwłaszcza że pod spodem wciąż miał na sobie ubranie i buty. Ściągnął je i spróbował usiąść. Z ust wymknął mu się zdławiony jęk, całe ciało jakby się rozciągało i pękało. Upadł z powrotem i przez chwilę leżał, dysząc, wpatrzony w tkaninę nad głową. Pierwszy wstrząs wkrótce ustąpił, pozostawił jednak po sobie serię pulsujących bólów - w niektórych miejscach wyjątkowo dotkliwych. Roran potrzebował kilku minut, żeby zebrać siły. Z ogromnym wysiłkiem przekręcił się na bok i opuścił nogi na ziemię. Przez chwile siedział, chwytając oddech, nie mogąc się przemóc, by podjąć z pozoru niemożliwą próbę dźwignięcia się z posłania. Kiedy stanął na nogach, uśmiechnął się cierpko. Czekał go ciekawy dzień. Pozostali już wstali, czekali na niego przed namiotem. Wyglądali na zmęczonych i obolałych, poruszali się równie sztywno jak on. Po wymianie pozdrowień Roran skinieniem głowy wskazał bandaż na przedramieniu Delwina, w miejscu, gdzie szynkarz ranił go nożem do krojenia mięsa. - Czy ból już minął? Tamten wzruszył ramionami. - Nie jest źle. jeśli trzeba, mogę walczyć. - To dobrze. - Co zamierzasz robić najpierw? - spytał Carn. Roran przyjrzał się wschodzącemu słońcu, obliczając, ile czasu zostało do południa. - Przejść się - oznajmił. Poczynając od środka obozu, Roran poprowadził swych towarzyszy wzdłuż kolejnych rzędów namiotów, badając stan wojsk oraz ich sprzętu. Od czasu do czasu przystawał, by wypytać jakiegoś żołnierza, a potem ruszał dalej. Większość ludzi była zmęczona i zniechęcona, zauważył jednak, że jego widok wyraźnie poprawia im nastrój. Zgodnie z planem, zakończył inspekcję na południowym krańcu obozu, tam wraz z pozostałymi zatrzymali się i przyjrzeli imponującej twierdzy Aroughs. Miasto wzniesiono na dwóch poziomach. Pierwszy, niski i rozległy, obejmował większość budynków,

drugi, mniejszy, zajmował szczyt długiego łagodnego wzniesienia, najwyższego w promieniu wielu mil. Obie części miasta okalał mur. W zewnętrznym było widać pięć bram: dwie z nich otwierały się na drogi wchodzące do miasta - jedną z północy, jedną ze wschodu - pozostałe trzy tkwiły nad kanałami płynącymi z północy w głąb miasta. Po drugiej stronie Aroughs rozciągało się wzburzone morze, do którego zapewne wpadały kanały. Przynajmniej nie mają fosy, pomyślał Roran. Północna brama nosiła wyraźne ślady uderzeń tarana, na zrytej ziemi przed nią Roran rozpoznał ślady bitwy. Przed zewnętrznym murem ustawiono trzy katapulty, cztery balisty z rodzaju tych, które pamiętał ze „Smoczego Skrzydła, i dwie zaimprowizowane wieże oblężnicze. Obok machin wojennych zobaczył garstkę ludzi palących fajki i grających w kości na rozciągniętych kawałkach skóry. Machiny sprawiały wrażenie żałośnie mizernych w porównaniu z olbrzymim monolitem twierdzy. Niska równina otaczająca Aroughs opadała łagodnie ku morzu. Ową zieloną połać pokrywały setki farm, każda otoczona drewnianym ogrodzeniem, ze stojącą pośrodku co najmniej jedną chatą krytą strzechą. Od czasu do czasu między farmami pojawiały się bogatsze rezydencje: obszerne kamienne dwory, okolone własnymi wysokimi murami i, jak zakładał Roran, strzeżone przez własne straże. Bez wątpienia należały do szlachty z Aroughs, może także do co zamożniejszych kupców. - Co o tym myślisz? - spytał Carna. Mag pokręcił głową, jego spojrzenie pod ciężkimi powiekami było jesz- cze bardziej ponure niż zwykle. - Równie dobrze moglibyśmy oblegać górę. - Istotnie - zauważył Brigman, podchodząc do nich. Roran zatrzymał swoje uwagi dla siebie; nie chciał, by pozostali zorientowali się, jak wielkie ogarnęło go zniechęcenie. Nasuada oszalała, jeśli sądzi, że zdołamy zdobyć Aroughs z zaledwie ośmiuset żołnierzami. Gdybym miał osiem tysięcy i do tego Eragona i Saphirę, mogłoby się udać. Ale tak... Wiedział jednak, że musi znaleźć jakiś sposób, jeśli nie z innych powodów, to dla Katriny. - Opowiedz mi o Aroughs - rzekł do Brigmana, nie patrząc na niego. Były dowódca kilka razy obrócił w dłoni włócznię, wbijając jej koniec głęboko w ziemię. - Galbatorix jest przewidujący. Dopilnował, by miasto zostało dobrze zaopatrzone w zapasy, nim odcięliśmy drogi łączące je z resztą Imperium. Jak widzicie, wody im nie brakuje. Nawet gdybyśmy zablokowali kanały, wewnątrz murów wciąż mają kilka źródeł i studnie. Mogliby tak wytrzymać do zimy, a nawet dłużej, choć założę się, że znacznie szybciej obrzydłoby im jedzenie rzepy. Do tego Galbatorix umieścił w Aroughs spory oddział żołnierzy - ponad dwrakroć więcej niż liczą nasze siły. Dodajcie do tego stały kontyngent. - Skąd o tym wiesz? - Od informatora. Nie znał się jednak na strategii wojskowej i z przesadnym optymizmem ocenił słabości Aroughs. - Ach . - Przyrzekł nam także, że pod osłoną ciemności poprowadzi do miasta niewielki oddział żołnierzy. -I? - Czekaliśmy, ale się nie zjawił, a następnego ranka ujrzeliśmy jego głowę zatkniętą na pice na murze. Wciąż tam tkwi przy wschodniej bramie. - Istotnie. Czy oprócz tych pięciu istnieją jeszcze inne bramy? - O tak, jeszcze trzy. Przy dokach brama wodna, dość szeroka, by przepuścić jednocześnie trzy strumienie. Obok sucha brama dla ludzi i koni. Na tamtym końcu - wskazał na zachód - kolejna sucha brama, identyczna jak pozostałe. - Czy przez którąś z nich można się przebić? - Nie szybko. A na brzegu brak miejsca do przeprowadzania manewrów i wycofania się poza zasięg kamieni i strzał żołnierzy. To pozostawia nam te bramy oraz zachodnią. Okolica przy każdej z nich wygląda tak samo, pomijając nabrzeże, zdecydowałem się zatem skupić ataki na najbliższej. - Z czego je zrobiono? - Z żelaza i dębu. jeśli ich nie wyłamiemy, przetrwają ze sto lat. - Czy są chronione przez jakieś zaklęcia? - Nie mam pojęcia, bo Nasuada nie uznała za stosowne wysłać z nami jednego ze swych magów. Halstead ma... - Halstead? - Lord Halstead, władca Aroughs. Z pewnością o nim słyszałeś. - Nie. Zapadła krótka cisza. Roran czuł, że Brigman patrzy na niego z coraz większą pogardą.

- Halstead ma własnego czarodzieja: złośliwego, bladego stwora. Widujemy go na murach, jak mamrocze coś do swej brody i próbuje nas powralić zaklęciami. Wydaje się wyjątkowo kiepski, bo jak dotąd niezbyt mu szło, prócz tego, że zdołał podpalić dwróch naszych dźwigających taran. Roran spojrzał znacząco na Carna - mag wyglądał na jeszcze bardziej niespokojnego niż przedtem postanowił jednak, że tę sprawę lepiej będzie omówić na osobności. - Czy nie łatwiej byłoby wyłamać bramy nad kanałami? - spytał. - A gdzie chciałbyś stać? Zobacz, jak zagłębiają się w murze, nie ma o co się tam zaprzeć. Co więcej, w sklepieniach są szczeliny i klapy, przez które mieszkańcy mogą wylewać wrzący olej, upuszczać głazy bądź strzelać z kusz do każdego głupca, który się tam zapuści. - Bramy nie mogą być solidne aż do dna, bo nie przepuszczałyby wody. - Tu masz rację. Pod powierzchnią kryje się krata z metalu i drewna z otworami dość dużymi, by nie spowalniały nurtu. - Rozumiem. A czy bramy wodne pozostają opuszczone przez większość czasu, nawet gdy nikt nie oblega Aroughs? - Nocą na pewno, wydaje mi się jednak, że za dnia bywały otwarte. - Mmh. A co z murami? Brigman przestąpił z nogi na nogę. - Bloki granitu wyszlifowane na gładko i tak dopasowane, że nie da się nawet wsunąć między nie noża. Przypuszczam, że to krasnoludzka robota sprzed upadku Jeźdźców. Zakładam też, że mury są wypełnione ubitym gruzem i ziemią, ale nie potrafię stwierdzić na pewno, bo jak dotąd nie zdołaliśmy jeszcze przebić zewnętrznej warstwy. Sięgają co najmniej dwanaście stóp w głąb ziemi, pewnie jeszcze głębiej, co oznacza, że nie możemy zrobić pod nimi tunelu ani osłabić podkopami. Brigman wystąpił naprzód i wskazał rezydencje na północy i zachodzie. - Większość szlachty wycofała się do Aroughs, pozostawili jednak ludzi chroniących ich majątki. Mieliśmy z nimi trochę kłopotów - atakowali naszych zwiadowców, kradli konie i tak dalej. Dwa majątki zajęliśmy bardzo wcześnie - pokazał palcami parę wypalonych zgliszcz kilka mil dalej - ale utrzymanie ich okazało się bardziej kłopotliwe niż oczekiwaliśmy, toteż splądrowaliśmy je, a potem podpaliliśmy. Niestety, nie mamy dość ludzi, by zabezpieczyć resztę. - Do czego służą te kanały wiodące do Aroughs? - spytał Baldor. - Nie wyglądają, jakby miały nawadniać pola. - W tych okolicach nie potrzeba ich nawadniać, chłopcze. Tak jak na północy nie musicie zwozić na pola śniegu zimą. Większy problem stanowi osuszanie. - W takim razie, do czego służą? - zapytał Roran. - I skąd prowadzą? Nie chcesz chyba, bym uwierzył, że czerpią wodę z rzeki Jiet, tyle staj dalej? - Oczywiście, że nie. - Brigman prychnął. - Łączą miasto z jeziorami na bagnach na północ od nas. To mulista niezdrowa woda, ale tutejsi ludzie do niej przywykli. Spływa jednym kanałem z bagien do miejsca jakieś trzy mile stąd. Tam kanał rozdziela się na trzy odnogi, które tu widzicie, pokonujące serię kaskad, zasilających młyny mielące mąkę dla miasta. Chłopi zwożą do nich ziarno w czasie żniw, a potem ładują worki mąki na barki i spławiają do Aroughs. To także świetna metoda przewożenia innych towarów, takich jak drewno i wino, z majątków do miasta. Roran pomasował kark, nie spuszczając wzroku z Aroughs. Słowa Brigmana zaintrygowały go, ale nie wiedział, jak mogą pomóc. - Czy na okolicznych terenach można znaleźć coś jeszcze? - spytał. - Jedynie kopalnię łupku dalej na północ, na wybrzeżu. Roran mruknął, wciąż zatopiony w myślach. - Chcę odwiedzić te młyny - oznajmił. - Ale najpierw chciałbym wysłuchać pełnej relacji z czasu, który tu spędziłeś, oraz dowiedzieć się, jak wygląda stan naszego zaopatrzenia, we wszystko - od strzał aż po suchary. - Zechcesz zatem pójść za mną... Młotoręki. Następną godzinę Roran spędził na naradzie z Brigmanem i dwoma porucznikami, słuchając i zadając pytania, gdy składali relacje z kolejnych ataków przypuszczanych na miejskie mury, a także wymieniali długie listy zapasów, jakie zostały jeszcze żołnierzom pod jego dowództwem. Przynajmniej nie brak nam broni, pomyślał Roran, licząc poległych. Jednakże, nawet gdyby Nasuada nie wyznaczyła limitu czasowego dla jego misji, ludziom i koniom obozującym pod Aroughs nie wystarczyłoby prowiantu na dłużej niż kolejny tydzień. Wiele faktów i liczb przytaczanych przez Brigmana i jego totumfackich pochodziło ze zwojów

pergaminu. Roran starał się ukryć fakt, że nie potrafi odszyfrować rzędów kanciastych czarnych znaczków, upierając się, by odczytywano wszystko na głos, drażniło go jednak, że jest zdany na łaskę innych. Nasuada miała rację, pojął. Muszę nauczyć się czytać, inaczej nie potrafię stwierdzić, czy ktoś mnie nie okłamuje, mówiąc, że na kawałku pergaminu zapisano to, a nie tamto... Może Carn nauczy mnie po powrocie do Yardenów. Im więcej dowiadywał się o Aroughs, tym bardziej zaczynał współczuć Brigmanowi: zajęcie miasta stanowiło niezwykle trudne zadanie i nie dostrzegał żadnego oczywistego rozwiązania. Mimo że nie polubił kapitana, uznał, że biorąc pod uwagę okoliczności, tamten spisał się całkiem nieźle. Nie udało mu się nie dlatego, że nie potrafił dowodzić, tylko dlatego, że brakowało mu dwóch cech, które za każdym razem zapewniały Roranowi zwycięstwo: śmiałości i wyobraźni. Skończywszy przegląd, wraz z pięcioma towarzyszami ruszyli z Brigmanem zbadać mury i bramy Aroughs z bliższej, ale nadal bezpiecznej odległości. Choć, dosiadłszy konia, Roran poczuł niewiarygodny ból, znosił go bez słowa skargi. Gdy ich wierzchowce ruszyły brukowaną drogą obok obozu, kierując się w stronę miasta, zauważył, że uderzając o ziemię, kopyta końskie wydają osobliwy dźwięk. Przypomniał sobie, że słyszał już podobny podczas ostatniego dnia podróży i że już wtedy mu się nie spodobał. Zerknąwszy w dół, przekonał się, że płaskie kamienie, tworzące powierzchnię drogi, osadzono w czymś przypominającym poczerniałe srebro, którego żyły tworzyły nieregularny, pajęczy wzór. Roran zawołał Brigmana i spytał go o to. - Tutejsza glina - odpowiedział Brigman - kiepsko nadaje się na zaprawę, toteż zamiast tego mocują kamienie w ołowiu. Z początku Roran nie mógł uwierzyć, ale Brigman najwyraźniej mówił poważnie. Zdumiało go, że jakikolwiek metal może być tak pospolity, że miejscowi marnują go na budowlę drogi. Jechali zatem dalej traktem z kamienia i ołowiu w stronę jaśniejącego miasta. Z wielką uwagą oglądali fortyfikacje Aroughs. Jednakże nawet inspekcja z bliska nie ujawniła niczego nowego i jedynie wzmocniła pierwsze wrażenie Rorana, że ma do czynienia z niezdobytą fortecą. Skierował konia do Carna. Mag przyglądał się Aroughs szklistymi oczami, jego wargi poruszały się bezdźwięcznie, jakby gadał do siebie. Roran zaczekał, aż umilknie. - Czy bram strzegą zaklęcia? - spytał cicho. - Chyba. tak - odparł równie cicko Carn . - Ale nie jestem pewien jak wiele, ani czemu dokładnie służą. Potrzebuję więcej czasu, by odpowiedzieć na te pytania. - Dlaczego to takie trudne? - Właściwie nie jest trudne. Większość zaklęć łatwo wykryć, chyba że ktoś bardzo postara się je zamaskować. A nawet wtedy magia zazwyczaj pozostawia charakterystyczne ślady, jeśli wie się czego szukać. Obawiam się raczej, że jedno bądź więcej zaklęć może służyć jako pułapka, nie pozwalająca ludziom majstrować przy czarach chroniących bramy. Jeśli tak jest, a ja zacznę otwarcie manipulować, z pewnością je uruchomię, a wówczas, kto wie, co się stanie? Mogę rozpłynąć się w kałużę na waszych oczach, a szczerze mówiąc, wolałbym uniknąć podobnego losu. - Chcesz tu zostać, kiedy ruszymy dalej? Mag pokręcił głową. - Nie, niemądrze byłoby pozostawiać cię bez ochrony poza obozem. Wrócę po zmierzchu i zobaczę, co da się zrobić. Poza tym wolałbym obejrzeć bramy z bliska, a teraz, na oczach straży, nie śmiem podejść dalej. - Jak sobie życzysz. Kiedy Roran uznał, że dowiedzieli się już wszystkiego, polecił Brigmanowi poprowadzić ich do najbliższych młynów. Wyglądały dokładnie tak, jak je opisał. Woda w kanale przepływała przez trzy kolejne dwudziesto stopowe kaskady. U podstawy każdej zamontowano koło wodne z zamocowanymi kubłami. Woda wlewała się do nich, napędzając mechanizm. Koła połączono grubymi osiami z trzema identycznymi budynkami, stojącymi jeden nad drugim na tarasach nad kanałem - w każdym krył się masywny młyński kamień, niezbędny do mielenia mąki dla wszystkich mieszkańców Aroughs. Choć koła się poruszały, Roran wiedział, że pozostają niepodłączone do skomplikowanych systemów zębatek ukrytych w budynkach, nie słyszał bowiem zgrzytu obracających się kamieni. Przy najniższym młynie zeskoczył z konia i ruszył ścieżką między budynkami, przyglądając się zamontowanym nad kaskadami śluzom, kontrolującym ilość przepuszczanej wody. Były otwarte, lecz pod każdym z trzech powoli obracających się kół nadal rozciągał się głęboki zbiornik. W połowie wzgórza Roran zatrzymał się, wsparł stopy o miękki trawiasty brzeg, splótł ręce na piersi i opuścił głowę, zastanawiając się, jak mógłby zająć Aroughs. Był pewien, że istnieje strategia pozwalająca otworzyć miasto niczym przejrzałą tykwę, mimo to rozwiązanie wciąż mu umykało.

Rozważał ten problem, aż w końcu zmęczyło go myślenie, a potem trwał dalej, zasłuchany w skrzypienie obracających się osi i plusk spadającej wody. Choć dźwięki działały kojąco, cień niepokoju dręczył go nadal, miejsce to bowiem przypominało młyn Demptona w Therinsfordzie, gdzie udał się do pracy w dniu, kiedy Razacowie spalili jego dom i torturowali ojca, raniąc go śmiertelnie. Starał się odepchnąć to wspomnienie, ono jednak tkwiło w nim niczym nóż w wątpiach. Gdybym tylko zaczekał z wyjazdem jeszcze parę godzin, mógłbym go ocalić. Na co praktyczniejsza część umysłu Rorana odparła: „Owszem, i Razacowie zabiliby mnie, nim zdołałbym nawet unieść rękę. Bez ochrony Eragona byłbym w starciu z nimi bezradny jak niemowlę". Stąpający cicho Baldor dołączył do niego na brzegu kanału. - Pozostali zastanawiają się, czy opracowałeś już jakiś plan? - Mam pomysły, ale nie plany. A wy? - Baldor także skrzyżował ręce na piersi. - Moglibyśmy zaczekać, aż Nasuada przyśle nam z pomocą Eragona i Saphirę. - Błe. Przez chwilę przyglądali się niekończącemu się ruchowi wody w dole. - A gdybyś zażądał, by się poddali? - podsunął Baldor. - Może samo twoje imię tak bardzo ich przerazi, że otworzą bramy, padną ci do stóp i zaczną błagać o litość? Roran zaśmiał się cicho. - Wątpię, by wieść o mnie dotarła aż do Aroughs. Mimo to... - Przeczesał palcami brodę. - Warto byłoby spróbować, choćby po to, by wytrącić ich z równowagi. - Nawet jeśli wedrzemy się do miasta, czy zdołamy je utrzymać z tak niewieloma ludźmi? - Może tak, może nie. Chwila ciszy zaczęła się rozrastać, zapuszczać korzenie. - Pomyśl tylko, jak daleko zaszliśmy - rzekł w końcu Baldor. - Istotnie. I znów przez chwilę było słychać tylko plusk wody i skrzypienie kół. - Tutejsze roztopy nie mogą być tak mocne jak w domu - zauważył wreszcie Baldor. - W przeciwnym razie wiosną koła do połowy znalazłyby się pod wodą. Roran pokręcił głową. - Nieważne jak wiele śniegu czy deszczu spadnie. Śluzy mogą ograniczyć przepływ wody spadającej na koła tak, by nie kręciły się zbyt szybko. - Ale kiedy zacznie przelewać się górą? - Jeśli dopisze im szczęście, zakończą już pracę na ten dzień. Tak czy inaczej, wystarczy odłączyć mechanizm, unieść śluzę i... Roran urwał, w jego umyśle pojawiła się seria obrazów i całe ciało zalała fala nagłego ciepła, jakby jednym haustem wysączył kufel piwa. Czy mógłbym to zrobić? - zastanawiał się gorączkowo. Czy to naprawdę zadziała, czy też...? Nieważne, musimy spróbować. Co innego moglibyśmy począć? Pomaszerował na środek grobli okalającej środkowy staw i chwycił pręty sterczące z wysokiego drewnianego kołowrotu, służącego do opuszczania i podnoszenia śluzy. Kołowrót był sztywny, poruszał się ciężko, choć Roran naparł na niego całym swym ciężarem. - Pomóż mi! - zawołał do Baldora, który pozostał na brzegu i obserwował go ze zdumieniem. Baldor ostrożnie dołączył do Rorana, razem zdołali zamknąć śluzę. Potem, odmawiając odpowiedzi na jakiekolwiek pytania, Roran uparł się, by uczynili to samo z górną i dolną. Kiedy wszystkie trzy zostały zamknięte, wrócił do Carna, Brigmana i po- zostałych i gestem polecił im zsiąść z koni i zebrać się wrokół. Czekając, z nagłym zniecierpliwieniem bębnił palcami w głowicę miecza. - I co? - spytał Brigman, gdy wszyscy dotarli na miejsce. Roran popatrzył każdemu w oczy, by mieć pewność, że słuchają go uważnie. - No dobra - rzekł - oto, co zrobimy... I zaczął mówić szybko, z napięciem. Przemawiał pełne pół godziny, wyjaśniając wszystko, co przyszło mu do głowy w owym jednym krótkim przebłysku. Gdy mówił, Mandel zaczął uśmiechać się szeroko, i choć Baldor, Delwin i Hamund zachowali większą powagę, ich także wyraźnie po ruszyła śmiała natura przedstawionego planu . Ich reakcja ucieszyła Rorana. Wiele uczynił, by zyskać sobie ich zaufanie, i uradował się, że wciąż może na nich liczyć. Obawiał się tylko, że ich zawiedzie. Ze wszystkiego, co potrafił sobie wyobrazić, jedynie utrata Katriny wydawała mu się gorsza.

Carn natomiast nie wyglądał na przekonanego. Roran spodziewał się tego, lecz wątpliwości maga okazały się niczym w porównaniu z oburzeniem Brigmana . - Oszalałeś! - wykrzyknął , kiedy Rora n skończył. - To się nigdy nie uda! - Cofnij to! - warknął Mandel i skoczył naprzód, zaciskając pięści. - Roran wygrał więcej bitew, niż ty stoczyłeś, i zrobił to bez wszystkich żołnierzy, którymi możesz komenderować . Brigman warknął , jego górn a warga uniosła się jak u węża. -Ty szczeniaku! Zaraz dostaniesz lekcję szacunku , której nigdy nie zapomnisz . Roran odepchnął Mandela , nim młodzieniec zdążył zaatakować Brigmana . - Ej! - warknął. - Zachowuj się. Mandel z kwaśną miną przestał się opierać, nadal jednak patrzył gniewnie na Brigmana , który krzywił się w odpowiedzi . - Owszem, to szaleńczy plan - przyznał Delwin - ale też w przeszłości właśnie szaleńcze plany posłużyły nam najlepiej. Pozostali przybysze z Carvahall zaczęli przytakiwać. Carn także skinął głową. - Może się uda, a może nie. Nie wiem tego. Tak czy inaczej, zaskoczymy wroga i muszę przyznać, że jestem ciekaw, co się stanie. Nigdy wcześniej nie próbowano czegoś podobnego . Roran się uśmiechnął . - Kontynuowanie dotychczasowej strategii - rzekł pod adresem Brigmana - to dopiero byłoby szaleństwo. Mamy zaledwie dwa i pół dni a na zajęcie Aroughs. Zwykłe metody nie wystarczą, musimy zatem uciec się do niezwykłych. - Może i rak - wymamrotał kapitan - ale to idiotyczny pomysł, który będzie kosztował życie wielu dobrych ludzi, i to bez powodu, byle tylko dowieść twojego domniemanego sprytu. Roran z jeszcze szerszym uśmiechem podszedł do niego, tak że dzieliło ich zaledwie kilka cali. - Nie musisz się ze mną zgadzać, Brigmanie, musisz tylko robić to, co ci każę. Będziesz słuchał moich rozkazów czy nie? Powietrze między nimi ogrzało się od ich oddechów i gorąca promieniującego ze skóry. Brigman zazgrzytał zębami i jeszcze mocniej zakręcił włócznią, potem jednak jego wzrok uciekł w bok. - Do diaska z tobą - rzucił. - Na razie będę twoim psem, Młotoręki, ale wcześniej czy później nadejdzie chwila zapłaty, sam się przekonasz, a wtedy będziesz musiał odpowiedzieć za swe decyzje. Jeśli tylko zdobędziemy Aroughs, nie dbam o to, pomyślał Roran. - Na konie! - krzyknął. - Mamy mnóstwo pracy i niewiele czasu! Szybciej, szybciej, szybciej!

DRAS-LEONA Słońce wznosił o się na niebo, podobnie jak Saphira, gdy z miejsca na jej grzbiecie Eragon wypatrzył na północnym horyzoncie Helgrind. Na widok odległej skalnej iglicy, sterczącej z otaczającej ją krainy niczym samotny, ostry ząb, ogarnęła go fala odrazy. Tak wiele nieprzyjemnych wspomnień wiązało się z Helgrindem, że pożałował, że nie może go zniszczyć i patrzeć, jak nagie szare wierzchołki walą się na ziemię. Saphira obojętniej przyjęła widok ciemnej kamiennej wieży, czuł jednak, że nie podoba jej się jej bliskość. Nim nastał wieczór, Helgrind pozostał w tyle, a przed nim i rozciągała się Dras-Leona, leżąca nad jeziorem Leona, na którym kołysały się dziesiątki zakotwiczonych statków i łodzi. Owo niskie, rozległe miasto było dokładnie tak gęsto zabudowane i niegościnne, jakim zapamiętał je Eragon: miało wąskie, krzywe ulice, paskudne rudery upakowane ciasno pod murem z żółtej gliny, okalającym centrum miasta, a za nim wyniosłą sylwetę olbrzymiej katedry, czarnej i zębatej, w której kapłani z Helgrindu odprawiali swe ohydne rytuały. Gościńcem na północ przelewał się strumień uchodźców - ludzi umykających z Teirmu i Urubaenu, które wkrótce czekało oblężenie. Liczyli, że na północy znajdą tymczasowe schronienie przed niepowstrzymanym pochodem Vardenów. Dras-Leona wydała się Eragonowri równie ohydna i zła, jak wtedy, gdy odwiedził ją po raz pierwszy, i wzbudziła w nim żądzę zniszczenia, którego nie czuł w Feinster ani w Belatonie. Tu pragnął szerzyć chaos ogniem i mieczem, atakować całą gamą dostępnych mu straszliwych, nienaturalnych energii i poddawać się wszystkim morderczym pragnieniom, nie pozostawiając po sobie niczego oprócz jamy dymiących, nasiąkniętych krwią popiołów. Do biedaków, kalek i niewolników żyjących za murami DrasLeony czuł odrobinę współczucia. Był jednak głęboko przekonany o zepsuciu panującym w tym mieście i wierzył, że najlepszą rzeczą byłoby zburzyć je do gołej ziemi i odbudować od nowa, bez trucizny i perwersji, jaką zaraziła je religia Helgrindu.

Wyobrażając sobie, że z Saphirą burzy katedrę, zastanowił się nagle, czy religia kapłanów praktykujących samookaleczenie ma w ogóle jakąkolwiek nazwę. Badania pradawnej mowy nauczyły go doceniać znaczenie nazw - nazwy miały moc , oznaczały zrozumienie - i wiedział, że dopóki nie pozna nazwy owej religii, nie zdoła w pełni zrozumieć jej prawdziwej natury. W gasnącym świetle Vardeni rozbili obóz na szeregu uprawnych pól na południowy wschód od DrasLeony, gdzie grunt wznosił się lekko, tworząc płaskowyż, który zapewniałby im odrobinę ochrony, gdyby nieprzyjaciel zaatakował ich pozycje. Ludzie byli zmęczeni po długim marszu, lecz Nasuada zagnała ich do roboty nad umacnianiem obozowiska, a także montażem potężnych machin wojennych, które sprowadzili ze sobą aż z Surdy. Eragon z zapałem rzucił się do pracy. Najpierw dołączył do drużyny mężczyzn ścielących żyto i jęczmień za pomocą desek podwieszonych na długich sznurowych pętlach. Co prawda, szybciej mogli skosić zboże stalą bądź magią, lecz pozostałe ściernisko byłoby niebezpieczne i niewygodne dla stóp, nie mówiąc już o ciałach śpiących żołnierzy. Ugniecione łodygi i kłosy natomiast tworzyły miękką, srebrzystą powierzchnię, wygodną niczym materac i zdecydowanie lepszą niż goła ziemia, do której przywykli. Eragon niemal godzinę pracował obok pozostałych; do tego czasu oczyścili dość powierzchni, by pomieściła namioty Vardenów. Następnie pomógł w budowie wieży oblężniczej. Jego nadludzka siła pozwalała mu unieść belki, które w innym wypadku potrzebowałyby kilku osób. Dzięki temu zdołał przyśpieszyć cały proces. Kilka krasnoludów towarzyszących Vardenom doglądało wznoszenia wieży, bo to oni zaprojektowali wszystkie machiny. Saphira także pomagała - zębami i szponami wydzierała głębokie rowy, usypując z ziemi wały wokół obozu. W ciągu paru minut zdziałała więcej niż setka ludzi przez cały dzień. A ogniem z pyska i potężnymi zamachami ogona powalała drzewa, ogrodzenia, mury, domy i wszystko wokół Vardenów, co mogło zapewnić osłonę nieprzyjaciołom. Przedstawiała sobą obraz niewiarygodnego zniszczenia, wystarczający, by wzbudzić grozę w nawet największym śmiałku. Późną nocą Vardeni w końcu zakończyli przygotowania i Nasuada poleciła ludziom, krasnoludom i urgalom iść spać. Już w namiocie, Eragon medytował, dopóki nie oczyścił umysłu; ostatnio nabrał takiego zwyczaju. Potem jednak, zamiast ćwiczyć pismo, przez następne kilka godzin przeglądał zaklęcia, które mogłyby mu się przydać następnego dnia, oraz wymyślał nowe, mogące pomóc sprostać szczególnym wyzwaniom, jakie stawiała Dras-Leona. Kiedy uznał, że jest gotów do walki, pogrążył się w snach na jawie, bogatszych i bardziej energicznych niż zwykle, bo mimo medytacji, perspektywa zbliżającej się walki wzburzyła mu krew, nie pozwalając w pełni się odprężyć. Jak zawsze, czekanie i niepewność okazały się najtrudniejsze : pożałował, że nie jest już w ogniu bitwy, gdzie nie miałby czasu martwić się o przyszłość. Saphira była równie niespokojna. Odbierał od niej urywki snów, w których gryzła i szarpała. Czuł wyraźnie, że nie może się już doczekać morderczej radości bitwy. Jej nastrój w pewnym stopniu wpływał i na niego, lecz niedostatecznie, by do końca zapomniał o swych obawach. Ranek nadszedł aż nazbyt szybko i Vardeni zgromadzili się przed odsłoniętymi przedmieściami DrasLeony. Ich armia wyglądała imponująco, lecz podziw Eragon a ostudził widok wyszczerbionych mieczy żołnierzy, ich powgniatanych hełmów i poobijanych tarcz, a także kiepsko zacerowanych dziur w wyściełanych tunikach i połatanych kolczug. Jeśli zdołają zająć Dras-Leonę, będą mogli wymienić część sprzętu - tak jak to uczynili w Belatonie i wcześniej w Feinster - ale nie noszących go ludzi. - Im dłużej to się ciągnie - rzekł do Saphiry - tym łatwiej Galbatorixowi będzie nas pokonać, gdy dotrzemy do Urubaenu. - W takim razie nie możemy zwlekać - odparła . Eragon dosiadał jej grzbietu, obok Nasuady, odzianej w pełna zbroję i siedzącej na ognistym czarnym rumaku, Bitewnym Gromie . Wokół nich czuwało dwanaścioro elfickich strażników, oraz tyle sarno gwardzistów Nasuady, Nocnych Jastrzębi - dwakroć więcej niż zazwyczaj, jak zawsze na czas bitwy. Elfy poruszały się pieszo - odmawiały bowiem jazdy na jakichkolwiek wierzchowcach, prócz tych, które same wychowały i wyszkoliły. Nocne Jastrzębie natomiast, łącznie z urgalami, dosiadły koni. Dziesięć jardów po prawej znajdował się król Orrin i jego starannie dobrana świta wojowników, hełm każdego z nich zdobił kolorowy pióropusz. Narheim, dowódca krasnoludów, i Garzhyog przeprowadzili swoje oddziały. Po wymianie pozdrowień Nasuada i król Orrin spięli wierzchowce i ruszyli naprzód, oddalając się od głównych sił Vardenów. Lewą ręką Eragon chwycił szpikulec na szyi Saphiry, która podążyła za nimi . Nasuada i król Orrin zatrzymali się tuż przed zrujnowanymi budynkami. Na ich sygnał dwóch heroldów

- jeden niosący sztandar Vardenów, drugi Surdy - pojechało wąską ulicą wiodącą przez labirynt ruder do południowej bramy Dras-Leony. Eragon zmarszczył brwi, obserwując ich postępy. Miasto wydawało się nienaturalnie puste i ciche, w całej Dras-Leonie nie dostrzegli nikogo, nawet na blankach grubego żółtego muru , na którym winny spacerować setki żołnierzy Gaibatorixa. - Powietrze źle pachnie - zauważyła Saphira i warknęła cicho, zwracając uwagę Nasuady. U podstawy muru herold Vardenów odezwał się głosem, który swobodnie docierał aż do Eragona i Saphiry. - Bądźcie pozdrowieni! W imieniu Nasuady, pani Vardenów, i króla Surdy, Orrina , a także wszystkich wolnych ludów Alagaesii nakazujemy wam otworzyć bramy, byśmy mogli przekazać ważną wiadomość waszemu panu i władcy, Marcusowi Taborowi. Jeśli jej wysłucha, moż e wiele zyskać, zarówno on , jak i wszyscy mężowie, kobiety i dzieci z Dras-Leony. - Te bramy się nie otworzą - odparł niewidoczny mężczyzna zza muru. - Podaj teraz swoją wiadomość - Czy przemawiasz w imieniu pana Tabora? - Owszem. - W takim razie domagamy się, byś mu przypomniał, że rozmowy o sprawach państwowych należy prowadzić w zaciszu własnej komnaty, nie zaś na otwartym polu, gdzie każdy może je podsłuchać. - Nie przyjmuję od ciebie rozkazów, sługusie! Przekaż swoją wiadomość! i to szybko! inaczej stracę cierpliwość i naszpikuję cię strzałami. Eragon odkrył z podziwem, że owa groźba bynajmniej nie przeraziła ani nie onieśmieliła herolda, który podjął bez chwili wahania: - Jak sobie życzysz. Nasi suzerenowie ofiarują panu Taborowi i wszystkim ludziom z Dras-Leony pokój i przyjaźń. Nasz spór dotyczy tylko Galbatorixa i jeśli dacie nam wybór, wolimy z wami nie walczyć. Czyż nie łączy nas wspólna sprawa? Wielu z nas mieszkało kiedyś w Imperium i odeszło tylko dlatego, że okrutne rządy Galbatorixa wygnały nas z naszych ziem. Jesteśmy waszymi braćmi, tak duszą, jak i ciałem. Złączcie z nami siły, a uwolnimy się od uzurpatora zasiadającego w Urubaenie. Jeśli przyjmiecie naszą ofertę, nasi suzereni gwarantują bezpieczeństwo panu Taborowi i jego rodzinie, a także wszystkim, którzy obecnie służą Imperium , choć żadnemu z nich nie pozwolimy zachować stanowiska, jeśli złożył przysięgi, których nie da się złamać. A jeżeli wasze przysięgi nie pozwolą wam nas wspomóc, przynajmniej nas nie zatrzymujcie. Unieście bramy i odłóżcie miecze, a przyrzekamy, że nikomu nie stanie się krzywda. Spróbujcie jednak zagrodzić nam drogę, a zmieciemy was jak plewy, nikt bowiem nie zdoła stawić czoła potędze naszej armii ani Eragona Cieniobójcy i smoczycy Saphiry. Na dźwięk swojego imieni a Saphira uniosła głowę i zaryczała ogłuszająco. Eragon dostrzegł wysoką zakapturzoną postać, która wspięła się na mur nad bramą i stanęła między blankami, patrząc ponad głowami heroldów w stronę Saphiry. Zmrużył oczy, nie zdołał jednak dostrzec twarzy tamtego. Po chwili dołączyło do niego jeszcze czterech ludzi w czarnych szatach - w nich Eragon rozpoznał kapłanów Helgrindu, zdradzały to okaleczone ciała: jednemu brakowało przedramienia, dwóm po jednej nodze, a ostatniemu ręki oraz obu nóg; towarzysze, bądź towarzyszki, przynieśli go w niewielkiej wyściełanej lektyce. Zakapturzony człowiek uniósł głowę i wybuchnął śmiechem, a śmiech ów rozbrzmiewał niczym grom. Heroldowie z trudem opanowali wierzchowce, które zaczęły wierzgać spłoszone. Eragonowi ścisnął się żołądek. Chwycił mocno rękojeść Brisingra, gotów dobyć go w każdej chwili. - Nikt nie zdoła stawić czoła waszej potędze? - powtórzył mężczyzna; jego głos odbijał się echem od budynków . - Sądzę, że macie mocno przesadzone zdanie na swój temat . Na te słowa z potwornym rykiem lśniące cielsko Ciernia wyskoczyło z ulic poniżej na dach domu, przebijając szponami drewniane gonty. Smok rozpostarł olbrzymie, zakończone szponami skrzydła, otworzył szkarłatny pysk i osmalił niebo długim jęzorem płomienia. Murtahg - Eragon pojął bowiem, że to właśnie on - dodał drwiącym głosem: - Jeśli chcecie, uderzajcie w mur falami; nigdy nie zdobędziecie Dras-Leony. Nie, póki jesteśmy tu z Cierniem, by jej bronić. Poślijcie przeciw nam swych najlepszych wojowników i magów, a zginą wszyscy bez wyjątku. To wam przyrzekam. Nie ma wśród was człowieka zdolnego nas pokonać, nawet ty tego nie dokonasz... bracie. Uciekajcie do swych kryjówek, nim macie jeszcze czas, i módlcie się, by Galbatorix nie wyruszył w pole, by się wami zająć. W przeciwnym razie waszą nagrodą będzie tylko żałość i śmierć.

RZUT KOŚĆMI - Kapitanie, kapitanie! Brama się otwiera! Roran uniósł wzrok znad mapy, którą właśnie oglądał, gdy jeden ze strażników obozu wpadł do namiotu , czerwony na twarzy i zdyszany. - Która brama? - Nagle ogarnął go śmiertelny spokój . - Mów dokładnie. - Odłożył pręt, którym wcześniej mierzył odległości. - Ta najbliższa nas, kapitanie... Przy drodze, nie kanale. Roran wybiegł z namiotu i puścił się pędem przez obóz, aż na południowy skraj. Tam skupił wzrok na Aroughs. Ku swej rozpaczy, ujrzał kilkuset jeźdźców wylewających się z miasta. Jaskrawe proporce łopotały na wietrze, gdy ustawiali się w szerokiej formacji przed czarną paszczą otwartych wrót . Rozrąbią nas na kawałki, pomyślał załamany Roran . W obozie pozostało zaledwie stu pięćdziesięciu jego ludzi, w ty m wielu rannych, niezdolnych do walki. Reszta przebywała w młynie, który odwiedził poprzednieg o dnia , albo w kopalni łupku, dalej wzdłuż wybrzeża, bądź też na brzegach zachodniego kanału, szukając barek niezbędnych do tego, by jego plan mógł się powieść. Nikogo z nich nie zdołałby wezwać na czas, by stawił czoło konnym . Wysyłając ludzi z misjami, Roran zdawał sobie sprawę, że pozostawia obóz otwarty na kontratak. Miał jednak nadzieję, że mieszkańcy miasta będą zbyt wystraszeni ostatnimi ofensywami, by spróbować czegokolwiek śmiałego - i że żołnierze, których zatrzyma, wystarczą do przekonania odległych obserwatorów, iż główna część armii nadal pozostaje w namiotach . Jak widać, przynajmniej pierwsze z tych założeń okazało się błędem. Ni e miał pewności, czy obrońcy Aroughs są świadomi jego postępu, uznał to jednak za prawdopodobne, biorąc pod uwagę ograniczoną liczbę jeźdźców zebranych przed miastem. Gdyby żołnierze bądź ich dowódcy przewidywali starcie z pełnym i siłami armii Rorana, z pewnością przysłaliby dwakroć liczniejszy oddział. Tak czy inaczej, nadal musiał wymyślić, jak odeprzeć atak i ocalić swych ludzi przed rzezią. Baldor, Carn i Brigman podbiegli do niego z bronią w dłoniach. - Co teraz zrobimy? - spytał Baldor. Mag pośpiesznie przywdziewał kolczugę. - Nic nie możemy zrobić - odrzekł Brigman . - Twoja głupota i upór skazały na klęskę całą naszą misję, Młotoręki. Musimy uciekać, i to już, nim wpadnie na nas przeklęta konnica . Roran splunął na ziemię. - Wycofać się? Nie będziemy się cofać. Ludzie nie zdołają uciec pieszo, a nawret gdyby mogli, nie porzuciłbym rannych. - Nie rozumiesz? Wszystko stracone! Jeśli tu zostaniemy, zginiemy! Albo, co gorsza, zostaniemy uwięzieni! - Skończ z tym , Brigmanie! Nie zamierzam podkulić ogona i uciec! - Czemu nie? Żebyś nie musiał się przyznać do porażki? Bo liczysz na to, że zdołasz zachowrać choć część honoru w ostatniej, bezsensownej bitwie? O to ci chodzi? Nie rozumiesz, że wyrządzisz Vardenom jeszcze większe straty? Pod murami miasta jeźdźcy unieśli miecze i włócznie nad głowy, a potem - z chóralnymi okrzykamii wiwatami, słyszalnymi nawet z tej odległości - spięli konie ostrogamii ruszyli z łoskotem łagodnie wznoszącą się równiną w stronę obozowiska Yardenów. - Nie pozwolę ci zmarnować naszego życia tylko po to, by zaspokoić dumę - podjął swą tyradę Brigman . - Jeśli chcesz, zostań, ale... - Cisza! - ryknął Roran . - Zamknij pysk albo ja zrobię to za ciebie! Baldorze, pilnuj go. Jeśli zroi cokolwiek, co ci się nie spodoba, poczęstuj go ostrzem miecza. Brigman nadął się gniewem, wstrzymał jednak język, bo Baldor uniósł broń i wycelował ją prosto w jego pierś. Roran oceniał, że ma najwyżej pięć minut na podjęcie decyzji w sprawie dalszego działania. Pięć minut, od których zależało tak wiele. Próbował sobie wyobrazić, jak mieliby zabić bądź okaleczyć dość jeźdźców, by ich przepędzić, lecz niemal natychmiast odrzucił tę możliwość. W żaden sposób nie zdołaliby powstrzymać rozpędzonej kawalerii ani skierować w miejsce, w którym jego ludzie mieliby przewagę. Okolica była zbyt płaska, zbyt pusta na podobne manewry. Jeśli staniemy do walki, nie możemy wygrać, zatem... Co, gdybyśmy ich przepłoszyli? Ale jak? Ogniem? Ogień mógł się okazać równie śmiertelnie groźny zarówno dla przyjaciół, jak i dla wrogów,

poza tym, wilgotna trawa jedynie by dymiła. Dym? Nie, to na nic. Zerknął na Carna . - Mógłbyś przywołać obraz Saphiry i kazać jej ryknąć i ziać ogniem, tak jakby tu była? Szczupłe policzki maga pobladły. Pokręcił głową ze spanikowaną miną . - Może. Nie wiem, nigdy wcześniej nie próbowałem. Tworzyłbym jej obraz z pamięci. Możliwe, że nawret nie przypominałby żywego stworzenia. - Skinieniem głowy wskazał zbliżające się szeregi konnych . - Wiedzieliby, że coś jest nie tak. Roran wbił paznokcie w dłoń. Pozostały najwyżej cztery minuty. - Może warto spróbować - wymamrotał . - Musimy jedynie zaskoczyć ich, zamieszać im w głowach... Spojrzał na niebo z nadzieją, że ujrzy opadającą ku obozowi kurtynę deszczu. Niestety, na błękitnym nieboskłonie ujrzał zaledwie parę szybujących wysoko, zwiewnych pierzastych chmur. Zamęt, niepewność, wątpliwości... Czego dokładnie boją się ludzie? Nieznanego, tego, czego nie rozumieją. Oto czego. W umyśle Rorana przemknęło kilka planów mających podważyć pewność siebie przeciwników, każdy bardziej szalony niż poprzedni, aż w końcu wpadł na pomysł tak śmiały i prosty, że wydał mu się doskonały. Poza tym, w odróżnieniu od pozostałych, łechtał jego dumę, wymagał bowiem zaangażowania jeszcze tylko jednej osoby: Carna. - Każcie ludziom ukryć się w namiotach! - zawołał. - I powiedzcie, żeby siedzieli cicho. Nie chcę usłyszeć nawet szelestu, chyba że zostaniemy zaatakowani. W najbliższym pustym namiocie Roran wepchnął młot z powrotem za pas i ze sterty pościeli na ziemi chwycił brudny wełniany koc. Następnie podbiegł do kuchenneg o ogniska i dźwignął szeroki kawał pnia, który służył żołnierzom za stołek. Z pniem pod pachą i kocem narzuconym na drugie ramię, wypadł pędem z obozu w stronę niewielkiego wzniesienia, jakieś sto stóp przed namiotami . - Niech ktoś przyniesie mi komplet kości i róg miodu! - zawołał. - I stół, na którym leżą moje mapy. Tylko szybko, do diaska, już! Za sobą usłyszał tupot stóp i brzęk sprzętu, to ludzie ukrywali się w namiotach. Parę sekund później w obozie zapanowała niesamowita cisza, zakłócana tylko poruszeniami osób zbierających przedmioty, których zażądał. Nie tracił czasu na oglądanie się za siebie. Na szczycie pagórka ustawił pionowo pieniek i obrócił kilka razy tam i z powrotem, by mieć pewność, że nie będzie się chybotał pod jego ciężarem. Kiedy uznał, że jest stabilny, usiadł na nim i obejrzał się ponad polem w stronę atakujących jeźdźców. Do ich przybycia zostały najwyżej trzy minuty. Drewniane siedzisko wibrowało w rytm uderzeń końskich kopyt - z każdą chwilą coraz mocniej. - Gdzie są kości i miód?! - ryknął, nie odrywając wzroku od kawalerii. Szybkim ruchem ręki przygładził brodę i poprawił rąbek tuniki. Strach podpowiadał , że powinien przywdziać kolczugę, lecz chłodniejsza, przebieglejsza część jego umysłu odparła, że jeśli wrogowie zastaną go tu siedzącego spokojnie, bez broni, poczują jeszcze większy lęk. Ta sama część umysłu przekonała go, by pozostawał młot za pasem, jak by czuł się bezpieczny w obecności żołnierzy. - Wybacz - wydyszał Garn, podbiegając do Rorana wraz z drugim człowiekiem, niosącym niewielki składany stolik z jego namiotu . Ustawili go przed nim i przykryli kocem, następnie Carn wręczył Roranowi róg do połowy wypełniony miodem oraz skórzany kubek z kompletem pięciu kości. - No dalej, uciekajcie - polecił Roran. Carn zawrócił, ale Roran chwycił go jeszcze za rękę. - Mógłbyś sprawić, by powietrze po obu stronach mnie migotało, tak jak nad ogniem w mroźny zimowy dzień? Oczy maga się zwęziły. - Możliwe, ale co by to... - Po prostu zrób to, jeśli zdołasz. A teraz idź się schować! Gdy wysoki chudy mag popędził z powrotem do obozu, Roran potrząsnął kośćmi w kubku, po czym wysypał je na stół i zaczął grę ze sobą, podrzucając je w powietrze - najpierw jedną, potem dwie, trzy i tak dalej - i łapiąc na grzbiet dłoni. Jego ojciec, Garrow, często zabawiał się tak w długie letnie wieczory, paląc fajkę i siedząc na chybotliwymi starym krześle na werandzie ich domu w dolinie Palancar. Czasami Roran grywał z nim, wówczas zazwyczaj przegrywał, lecz zwykle Garrow wolał konkurować sam ze sobą. Choć serce tłukło mu się w piersi, a dłonie miał śliskie od potu, Roran starał się zachować pozory

spokoju. Aby jego gambit miał choć minimalną szansę powodzenia, musiał sprawiać wrażenie absolutnie pewnego siebie, niezależnie od targających nim emocji. Nie odrywał wzroku od kości, nie unosząc go nawet, gdy jeźdźcy zbliżali się coraz bardziej. Tętent galopujących kon i narastał, aż w końcu Roran uznał, że tamci po prostu zamierzają go stratować. - Cóż za osobliwa śmierć - mruknął i uśmiechnął się ponuro. Potem pomyślał o Katrinie i ich nienarodzonym dziecku, i świadomość, że gdyby zginął, jego ród przetrwa, pocieszyła go. Nie była to nieśmiertelność, jaką dysponował Eragon, ale nadal nieśmiertelność i będzie musiała wystarczyć. W ostatniej chwili, gdy kawalerię dzieliło od stołu zaledwie kilka jardów, ktoś krzyknął: - Prrr! Stójcie! Wstrzymać konie! Powiedziałem wstrzymać konie! Z brzękiem metalu i skrzypieniem skóry rozpędzony szereg zwierząt niechętnie zwolnił i przystanął. Roran nadal nie unosił wzroku. Pociągnął łyk ostrego, palącego miodu, a potem znów rzucił kośćmi i złapał dwie na grzbiet dłoni. Leżały tam, kołysząc się na napiętych ścięgnach. Nozdrza wypełnił mu zapach świeżo poruszonej ziemi, ciepły i dodający otuchy, a także znacznie mniej przyjemna woń spoconych wierzchowców. - Hej tam , dobry człowieku! - rzucił ten sam mężczyzna, który polecił żołnierzom się zatrzymać. - Hej tam, powiadam! Kim jesteś, że siedzisz tu tak w ten przepiękny ranek, popijając i zabawiając się, jakbyś nie miał na głowie żadnych trosk? Czyż nie zasługujemy na to, by powitać nas z dobytą bronią? Kimże jesteś, pytam? Roran powoli, jakby dopiero dostrzegł obecność żołnierzy i uznał ją za zupełnie nieistotną, oderwał wrzrok od stołu i ujrzał drobnego brodatego mężczyznę w hełmie zwieńczonym barwnym pióropuszem. Przybysz siedział na olbrzymi m czarnym rumaku bojowym, dyszącym niczym para miechów. - Nie jestem niczyim dobrym człowiekiem, a już z pewnością nie twoim. - Nawet nie próbował ukrywać faktu, że nie spodobał mu się poufały ton tamtego. - Mógłbym raczej spytać: kim ty jesteś, że tak nieuprzejmie przerywasz mi grę? Długie pasiaste pióra zamocowane na szczycie hełmu mężczyzny zachybotały i zatrzepotały, gdy tamten zmierzył Rorana wzrokiem niczym nieznany gatunek stworzenia, na jaki natknął się podczas łowów. - Nazywam się Tharos, Tharos Szybki, kapitan straży. I choć niegrzeczny z ciebie człek, muszę rzec, że z wielkim żalem zabiłbym kogoś tak śmiałego, nie znając jego miana. Jakby na podkreślenie swych słów Tharos opuścił włócznię, celując wprost w Rorana. Tuż za nim zebrały się trzy szeregi jeźdźców. Wśród nich Roran wypatrzył szczupłego mężczyznę o haczykowatym nosie, wychudzonej twarzy i rękach nagich aż do ramion, który skojarzył mu się z czarodziejami Yardenów. Mam nadzieję, że Carnowi udała się sztuczka z powietrzem, pomyślał. Nie odważył się jednak odwrócić głowy, by to sprawdzić. - Nazywam się Młotoręki - oznajmił. Jednym zręcznym gestem zebrał kości, cisnął w górę i złapał trzy na dłoń. - Roran Młotoręki. Eragon Cieniobójca to mój kuzyn. Jeśli nawet nie słyszałeś o mnie, to o nim zapewne tak. Wśród jeźdźców rozległy się niespokojne szmery. Roranowi wydało się, że oczy Tharosa rozszerzyły się na moment. - Imponujące stwierdzenie, ale skąd mamy mieć pewność, że prawdziwe? Każdy może przedstawić się imieniem innego, gdyby służyło to jego celom. Roran dobył młota i ze stłumionym łoskotem rąbnął nim o stół. Potem, nie zwracając uwagi na żołnierzy, podjął przerwaną grę. Syknął z niesmakiem, gdy dwie kości zsunęły mu się z grzbietu dłoni, co oznaczało koniec rundy. - Ach. -Tharos zakasłał i odchrząknął. - Cieszysz się doprawdy niezwykłą reputacją, Młotoręki, choć niektórzy twierdzą, że jest wielce przesadzona. Na przykład, czy to prawda, że sam jeden powaliłeś niemal trzystu ludzi w wiosce Deldarad w Surdzie? - Nigdy nie poznałem nazwy tego miejsca, ale jeśli zwali je Deldarad, to owszem, zabiłem tam wielu żołnierzy. Było ich jednak zaledwie stu dziewięćdziesięciu trzech, a podczas walki chronili mnie moi ludzie. - Zaledwie stu dziewięćdziesięciu trzech? - powtórzył ze zdumieniem Tharos. - Zanadto jesteś skromny, Młotoręki. Podobny wyczyn zyskałby ci miejsce w wielu pieśniach i opowieściach. Roran wzruszył ramionam i i uniósł do ust róg, udając, że połyka, nie mógł bowiem sobie pozwolić, by mocny krasnoludzki, trunek stępił mu umysł. - Walczę, by wygrać, nie przegrać... Pozwól, że poczęstuję cię napitkiem, jak wojownik wojownika. Uniósł róg w stronę Tharosa .

Niski kapitan zawahał się, jego wzrok na moment umknął ku czekającemu z tyłu magowi. Potem oblizał wargi. - Może istotnie się napiję. Zeskoczywszy z rumaka, oddał włócznię jednemu ze swych żołnierzy, ściągnął rękawice, podszedł do stołu i ostrożnie przyjął oferowany róg. Powąchał miód, a potem pociągnął solidny łyk. Pióra na jego hełmie zachybotały, gdy się skrzywił. - Nie przypadł ci do gustu? - spytał z rozbawieniem Roran. - Przyznaję, że górskie trunki są zbyt ostre, jak na moje podniebienie - odpar ł Tharos, oddając mu róg. Zdecydowanie wolę wina z naszych pól. Są ciepłe, łagodne i nie tak szybko pozbawiają człeka zmysłów. - Dla mnie jest słodki jak matczyne mleko - skłamał Roran. - Piję go rano, w południe i wieczorem. Tharos naciągnął rękawicę i powrócił do swojego wierzchowca, wspiął się na jego grzbiet i odebrał swoją włócznię. Kolejny raz zerknął na czarodzieja o haczykowatym nosie, Roran zauważył, że tamten w krótkim czasie, gdy Tharos przebywał na ziemi, pobladł śmiertelnie. Kapitan także musiał dostrzec zmianę w wyglądzie maga, bo na jego własnej twarzy odbiło się napięcie. - Dziękuję ci szczerze za gościnność, Roranie Młotoręki - rzekł, podnosząc głos tak, by słyszał go cały oddział. - Być może będę miał zaszczyt gościć cię za murami Aroughs. Jeśli tak, przyrzekam podać ci najlepsze wina z majątku mej rodziny i może przy nich zdołam cię przekonać, byś porzucił swoje barbarzyńskie mleko. Myślę, że sam odkryjesz, że nasze wina mają wiele zalet. Pozwalamy im dojrzewać wr drewnianych baryłkach miesiącami, czasem nawet latami. Szkoda byłoby zmarnować tak wiele pra-cy i strzaskać baryłki, by wino spłynęło ulicami, powlekając je czerwienią krwi naszych winnic . - Istotnie, wielka byłaby szkoda - odparł Roran. - Lecz czasami nie da się uniknąć rozlania wina podczas sprzątania stołu. - Unosząc róg, obrócił go i wylał resztkę miodu na trawę. Tharos przez moment tkwił bez ruchu - nawet pióra na jego hełmie nie drgnęły - a potem z gniewnym warknięciem zawrócił konia. - Formować szyki, formować szyki! - krzyknął do swych ludzi. - Dalej! Z ostatnim krzykiem spiął rumaka ostrogami, oddalając się od Rorana. Reszta żołnierzy podążyła za nim , poganiając wierzchowce do galopu, gdy wycofywali się do Aroughs. Roran utrzymywał na twarzy maskę arogancji i obojętności, dopóki tamci nie odjechali daleko, a potem powoli wypuścił powietrze i oparł łokcie na kolanach. Dłonie drżały mu lekko. Udało się, pomyślał ze zdumieniem. Usłyszał ludzi biegnących ku niemu z obozu. Obejrzawszy się przez ramię, zobaczył Baldora i Carna w towarzystwie co najmniej pięćdziesięciu żołnierzy, którzy dotąd kryli się w namiotach . - Udało ci się! - wykrzyknął Baldor. - Udało! Nie wierzę własnym oczom. - Roześmiał się i klepnął Rorana w ramię tak mocno, że tamten oparł się o stół. Pozostali stłoczyli się wokół niego, także ze śmiechem, wychwalając go kwieciście, zapowiadając, że pod jego dowództwem zajmą Aroughs bez jednej ofiary w ludziach, i szydząc z odwagi i charakteru mieszkańców miasta. Ktoś wcisnął mu do ręki ciepły, do połowy pełny bukłak z winem. Roran spojrzał na niego z nieoczekiwaną odrazą i przekazał komuś po lewej. - Rzucałeś jakieś zaklęcia? - spytał Carna , ledwie słyszalny pośród radosnego zgiełku. - Co ? Carn nachylił się i Roran powtórzył swe pytanie. Mag uśmiechnął się i kiwnął głową. - O, tak. Zdołałem sprawić, że powietrze migotało, tak jak chciałeś. - A czy atakowałeś ich czarownika? Kiedy odjeżdżali, wyglądał, jakby miał zaraz zemdleć. Uśmiech Carna stał się jeszcze szerszy. - To jego robota. Cały czas starał się przełamać iluzję, którą, jak sądził, stworzyłem. Przebić zasłonę migoczącego powietrza, by przekonać się, co się kryje pod nią - ale nie było czego przełamać ani czego przebić, więc na próżno marnował siły. Roran zachichotał i po chwili jego chichot przeszedł w głęboki donośny śmiech, który wzniósł się ponad okrzyki podniecenia i rozszedł echem po polach w stronę Aroughs . Przez kilka minut pozwolił sobie na napawanie się podziwem swoich ludzi, potem jednak usłyszał głośny ostrzegawczy krzyk jednego z wartowników, pełniących straż na skraju obozu. - Odsuńcie się! Dajcie zobaczyć! - Roran zerwał się na równe nogi. Żołnierze posłuchali i ujrzał samotnego człowieka na zachodzie - w którym rozpoznał członka oddziału wysłanego z misją przeszukania brzegów kanału - galopującego przez pola w stronę obozu. - Przyprowadź go tutaj - polecił Roran i chudy rudowłosy piechur pobiegł na spotkanie jeźdźca. Czekając na przybysza, Roran pozbierał kości i wrzucił kolejno do skórzanego kubka. Lądując, każda z nich grzechotała przyjemnie .

- Hej tam! - zawołał, gdy tylko jeździec znalazł się w zasięgu głosu. - Czy wszystko w porządku? Ktoś was zaatakował? Ku irytacji Rorana, tamten milczał, dopóki nie znalazł się zaledwie kilka jardów od niego. Wówczas zeskoczył z wierzchowca i stanął na baczność przed Roranem, prężąc się niczym złakniona słońca sosna. - Panie kapitanie! - wykrzyknął donośnie. Przyjrzawszy się bliżej, Roran dostrzegł, że to zaledwie chłopiec - w istocie ten sam obdarty młodzian, który chwycił jego lejce, gdy po raz pierwszy wjechali do obozu. Fakt ten jednak nie zaspokoił dręczącej go ciekawości. - Zatem o co chodzi? Nie mam całego dnia. - Kapitanie! Hamund przysyła mnie, by powiedzieć, że znaleźliśmy wszystkie potrzebne barki i że buduje sanie, żeby zaciągnąć je do drugiego kanału. Roran skinął głową. - Świetnie. Czy potrzebuje pomocy, by zdążyć na czas? - Nie, kapitanie! - I czy to wszystko? - Tak jest, kapitanie! - Nie musisz ciągle nazywać mnie kapitanem. Raz wystarczy. Zrozumiano? - Tak jest, kapi... To znaczy, tak, ka... To znaczy, tak, oczywiście. Roran z trudem powstrzymał uśmiech. - Dobrze się spisałeś. Znajdź sobie coś do jedzenia, a potem jedź do kopalni i zamelduj, jak się sprawy mają . Chcę wiedzieć, ile jak dotąd zrobili. - Tak , ka... Przepraszam, ka... To znaczy, ja nie... Ruszam natychmiast, kapitanie. Na policzki jąkającego się młodzika wystąpiły dwie szkarłatne plamy. Pochylił głowę w szybkim ukłonie, a potem pośpieszył do konia i odjechał w stronę namiotów. Odwiedziny te jednak nieco zwarzyły humor Roranowi, przypomniały bowiem, że choć dopisało im szczęście i uniknęli spotkania z klingami żołnierzy, nadal pozostawało wiele do zrobienia i każde z zadań, jeśli źle je wykonają, może kosztowrać ich porażkę. - Wracajcie wszyscy do obozu, i to już - rzekł do żołnierzy. - Do zmierzchu musicie otoczyć namioty dwoma rowami. Ci miastowi tchórze mogą zmienić zdanie i znów spróbować nas zaatakować. Chcę być na to przygotowany. Paru ludzi jęknęło na myśl o kopaniu rowów, lecz reszta spokojnie przyjęła rozkazy. - Nie chcesz ich zanadto zmęczyć przed jutrem - przypomniał cicho Carn. - Wiem - odparł równie cicho Roran. - Ale obóz potrzebuje ochrony, a praca powstrzyma ich przed rozmyślaniami. Poza tym, nieważne jak będą zmęczeni, myśl o jutrzejszej bitwie doda im nowych sił. Zawsze tak jest. *** Dzień mijał Roranowi szybko, kiedy skupiał się na naglących problemach bądź zajmował ciężką pracą fizyczną, i powroli, gdy znajdował chwilę, by rozważyć sytuację. Jego ludzie pracowali dzielnie ocaliwszy ich przed żołnierzami, zyskał sobie ich lojalność i oddanie w stopniu, jakiego nigdy nie zapewniłyby mu słowa - wydawało się jednak coraz oczywistsze, że mimo wysiłków, nie zdołają dokończyć przygotowań w krótkim czasie, jaki im pozostał. Przez cały późny ranek, popołudnie i wczesny wieczór w duszy Rorana narastało poczucie mdlącej beznadziejności. Przeklinał sam siebie za to, że zdecydował się na tak złożony i ambitny plan. Powinienem był wiedzieć od początku, że nie wystarczy nam na to czasu, pomyślał. Było już jednak za późno, by spróbować czegoś innego. Pozostawało tylko jedno: dołożyć wszelkich wysiłków i liczyć na to, że jakimś cudem wystarczą, by mimo popełnionych błędów osiągnąć jednak zwycięstwo. Kiedy nastał zmrok, jego pesymizm rozświetliła iskierka optymizmu, nagle zaczęło bowiem wyglądać na to, że przygotowania zmierzają do celu z nieoczekiwaną chyżością. Kilka godzin później, kiedy na niebie zaświeciły gwiazdy, odkrył, że wraz z siedmiuset ludźmi stoi obok młynów, ukończywszy wszystkie przygotowania niezbędne do zajęcia Aroughs przed wieczorem następnego dnia. Patrząc na efekt ich wysiłków, Roran zaśmiał się głośno, z dumą , ulgą i niedowierzaniem. Następnie pogratulował otaczającym go żołnierzom i polecił, by wracali do namiotów. - Odpocznijcie, póki możecie. Atakujemy o świcie. A ludzie mim o wyraźnego zmęczenia odpowiedzieli wiwatami.

PRZYJACIEL I WRÓG Tej nocy Roran spał kiepsko i niespokojnie. W żaden sposób nie mógł się odprężyć, świadom znaczenia nadchodzącej bitwy i faktu, że w walce, jak to się często zdarzało, może zostać ranny. Te dwie myśli tworzyły strunę wibrującego napięcia między głową i podstawą kręgosłupa, strunę, która w regularnych odstępach czasu wyrywała go z mrocznych, dziwacznych snów. W efekcie zbudził się natychmiast na dźwięk cichego, głuchego łoskotu przed namiotem. Otworzył oczy i ujrzał tkaninę nad swoją głową. Ledwo widział wnętrze namiotu, a i to wyłącznie dzięki słabej smudze pomarańczowego światła pochodni, przesączającej się przez szczelinę między klapami przy wrejściu. Powietrze było zimne i martwe, jakby leżał głęboko pod ziemią, pogrzebany w jaskini. Nie znał dokładnej godziny, ale wiedział, że musi być późna, bardzo późna. Nawet nocne zwierzęta wróciły już do swych nor i posnęły. Nikt nie kręcił się po obozie oprócz wartowników, a ci nie stacjonowali w pobliżu jego namiotu. Roran nadal oddychał powoli i płytko, nasłuchując w napięciu. Najgłośniejszym dźwiękiem, jaki słyszał, było bicie jego własnego serca, coraz mocniejsze i szybsze, gdy struna napięcia wewnątrz niego wibrowała niczym trącona lutnia. Minęła minuta. Pote m kolejna. A potem, właśnie w chwili, gdy pomyślał już, że nie ma powodu do obaw i pulsowanie w żyłach zaczynało zwalniać, na przód namiotu padł cień, przesłaniający światło pochodni. Puls Rorana przyśpieszył trzykrotnie, serce waliło mu tak mocno, jakby wbiegał po górskim zboczu. Ktokolwiek to był, nie przybył go obudzić przed atakiem na Aroughs ani przynieść ważnych informacji, wówczas bowiem zawołałby go po imieniu i bez ceremonii wszedł do środka. Pomiędzy klapami pojawiła się dłoń w czarnej rękawicy - zaledwie o odcień ciemniejsza od otaczającego ją mroku - i zaczęła macać w poszukiwaniu łączących je sznurowań . Roran otworzył usta, by zaalarmować straże, nagle jednak zmienił zdanie. Niemądrze byłoby marnować przewagę, jaką dawało zaskoczenie. Poza tym, gdyby intruz wiedział, że go zauważono, mógłb y wpaść w panikę, a panika czyni ludzi jeszcze niebezpieczniejszymi. Prawą ręką ostrożnie wysunął spod zwiniętego płaszcza, służącego mu za poduszkę, sztylet i ukrył broń przy kolanie, pod fałdą koca. Jednocześnie drugą dłonią chwycił jego skraj. Kiedy intruz wsunął się do namiotu, na moment otoczyła go złocista poświata. Roran zobaczył, że nieznajomy ma na sobie wyściełany skórzany kaftan, ale nie nosi zbroi ani kolczugi. A potem klapa opadła i znów spowiła ich ciemność. Postać bez twarzy skradała się ku miejscu, w którym leżał. Roran miał wrażenie, że zaraz zemdleje z brak u powietrza: nadal starał się ograniczać oddech tak, by wyglądało na to, że śpi. Kiedy intruz pokonał połowę drogi do pryczy, Roran uniósł koce, narzucił je na tamtego i z ogłuszającym okrzykiem skoczył ku niemu, dobywają c sztyletu, by pchnąć go w wątpia. - Zaczekaj! - zawołał tamten, a zdumiony Roran wstrzymał dłoń i obaj runęli na ziemię. - Przyjaciel! Jestem przyjacielem! Pół sekundy później Roran sapnął, czując dwa mocne ciosy w lewą nerkę. Ból o mało go nie obezwładnił, zmusił się jednak , by odturlać się od tamtego, próbując się oddalić od niego. Dźwignął się z ziemi i znów skoczył na napastnika, który nadal próbował uwolnić się spo d koca. - Zaczekaj, jestem przyjacielem! - zawołał tamten, lecz Roran nie zamierzał znów mu zaufać. I słusznie, gdy bowiem ciął, mężczyzna chwycił dzierżącą sztylet prawą rękę Rorana, oplatając ją kocem, po czym sam zaatakował nożem dobytym zza pazuchy. Roran poczuł dziwny ucisk w piersi, jednak tak słaby, że nie zwrócił na niego uwagi. Ryknął i z całych sił szarpnął koc, zbijając napastnika z nóg i ciskając o ściankę namiotu, który zawalił się, oplątując ich obu płachtami ciężkiej wełny. Roran zrzucił z ręki skręcony koc, po czym zaczął czołgać się w stronę intruza, wymacując sobie drogę w ciemności. Twarda podeszwa buta walnęła go w lewą dłoń i poczuł, jak drętwieją mu koniuszki palców. Roran rzucił się naprzód i chwycił napastnika za kostkę, gdy tamten próbował się odwrócić. Mężczyzna wierzgnął i wyrwał mu się, ale Roran złapał go ponownie i ścisnął przez cienką skórę, wbijając palce w ścięgno nad piętą, aż tamten ryknął z bólu. Nim doszedł do siebie, Roran wczołgał się na niego i przygwoździł do ziemi dłoń napastnika. Próbował wbić sztylet w jego bok, był jednak zbyt powolny; przeciwnik odnalazł jego przegub i chwycił w żelazne palce.

- Kim jesteś? - warknął Roran. - Twoim przyjacielem - odparł tamten. Jego ciepły oddech omiatał mu twarz. Pachniał winem i cydrem z korzeniami. A potem mężczyzna trzy razy bardzo szybko kopnął go kolanem w żebra. Roran rąbnął czołem w nos zabójcy, łamiąc go z donośnym trzaskiem. Tamten warknął i szarpnął się pod nim, lecz Roran nie puszczał. - Nie jesteś... moim przyjacielem - wysapał, napierając na prawą rękę i powoli przesuwając sztylet w stronę boku tamtego. Gdy tak się zmagali, jak przez mgłę usłyszał krzyki ludzi obok zwalonego namiotu . W końcu ręka napastnika ustąpiła i z nagłą łatwością sztylet, przeszywając kaftan, wbił się głęboko w miękkie żywe ciało. Mężczyzną wstrząsnęły drgawki. Roran dźgnął go jeszcze kilka razy, a potem wbił mu sztylet w pierś. Poprzez rękojeść czuł ptasi trzepot serca zabójcy, kaleczącego się o ostrą jak brzytwa klingę sztyletu. Dwa razy jeszcze tamten zadrżał i szarpnął się, a potem przestał stawiać opór i leżał jedynie, dysząc. Roran nadal go przytrzymywał, podczas gdy napastnika opuszczało życie; tkwili razem w uścisku bliższym niż objęcia kochanków. Choć mężczyzna próbował go zabić i choć Roran nie wiedział o nim niczego, prócz tego faktu, czuł łączącą go z nim straszliwą bliskość. Oto inny człowiek - żywa, myśląca istota - którego życie dobiegało końca z powodu tego, co uczynił. - Kim jesteś? - wyszeptał. - Kto cię przysłał? - Ja... prawie cię zabiłem - odparł tamten z perwersyjną satysfakcją. A potem westchnął głucho, przeciągle, jego ciało oklapło i umarł . Roran opuścił głowę na pierś napastnika, głośno chwytał powietrze, dygocząc od stóp do głów w nagłym, spóźnionym szoku. Ludzie zaczynali już ściągać okrywający go całun materiału. - Zdejmijcie to ze mnie! - krzyknął i machnął lewą ręką, nie mogąc dłużej znieść ciężaru wełny, mroku , dusznego powietrza. W materii nad nim pojawiło się rozdarcie, gdy ktoś przeciął wełnę. Przez otwór wdał się do środka ciepły, migoczący blask pochodni. Nagle, nie mogąc już się doczekać uwolnienia z pułapki, Roran dźwignął się z ziemi, chwycił krawędzie otworu i wyśliznął się ze zwalonego namiotu. Potykając się, stanął w kręgu światła, odziany jedynie w nogawice, i rozejrzał się oszołomiony. Był tam Baldor, a także Carn, Delwin, Mandel i dziesięciu innych żołnierzy, wszyscy zbrojni w miecze i topory, większość w niekompletnych strojach, prócz dwóch, w których Roran rozpoznał nocnych wartowników. - Bogowie! - wykrzyknął ktoś. Odwróciwsz y się, Roran ujrzał, jak jeden z mężczyzn odsuwa bok zwalonego namiotu, odsłaniając zwłoki zabójcy. Nieboszczyk nie był wysoki, miał długie kędzierzawe włosy zebrane w kucyk i skórzaną przepaskę na lewym oku . Jego nos był płaski i przekrzywiony - złamany przez Rorana - a dolną część ogolonej twarzy pokrywała krwawa maska. Krew rozlała się także po jego piersi i na ziemi pod nim. Zdawało się niemal, że jest jej zbyt dużo, by mogła pochodzić z jednego ciała. - Roranie - rzucił Baldor. Roran nadal wpatrywał się w zabójcę, niezdolny oderwać odeń wzroku. - Roranie - powtórzył głośniej Baldor. - Roranie, posłuchaj . Czy jesteś ranny? Co sie stało? Roranie! Troska dźwięcząca w jego głosie w końcu zwróciła uwagę Rorana. - Co? - spytał. - Roranie, jesteś ranny? - A czemu niby miałbym być? Roran zdumiony spojrzał po sobie. Włosy na jego piersi i brzuchu pozlepiała krew, smugi krwi pokrywały też ręce i poplamiły górę portek. - Nic mi nie jest - odparł, choć miał pewne problemy z formułowaniem słów. - Czy zaatakowano kogoś jeszcze? W odpowiedzi Delwin i Hamund rozstąpili się, ukazując nieruchome ciało. Należało do młodzika, który wcześniej służył mu za posłańca. - Ach! - jęknął Roran. Ogarnął go nagły przejmujący smutek. - Dlaczego wałęsał się poza namiotem? Jednen z żołnierzy wystąpił naprzód. - Spałem razem z nim, kapitanie. Zawsze musiał wychodzić nocą, żeby sobie ulżyć, bo przed snem pijał za dużo herbaty. Matka mówiła mu, że to go uchroni przed chorobą. To był dobry chłopak, kapitanie. Nie zasłużył sobie na marną śmierć z rąk podstępnego tchórza.

- Nie, nie zasłużył - wymamrotał Roran. Gdyby nie on, już bym nie żył. Ruchem głowy wskazał zabójcę. - Czy po obozie kręci się ich więcej? Tamci poruszyli się i popatrzyli po sobie. - Nie sądzę - odparł w końcu Baldor. - A sprawdziliście? - Nie . - No to sprawdźcie! Ale postarajcie się nie budzić nikogo więcej. Potrzebują snu. I dopilnujcie, by od tej pory strażnicy pilnowali namiotów wszystkich dowódców. Powinienem był wcześniej o tym pomyśleć. Roran został na miejscu. Czuł się tępy i ogłupiały, słuchał, jak Baldor wydaje szybkie rozkazy i wszyscy prócz Carna, Delwina i Hamunda rozbiegli się. Czterech żołnierzy dźwignęło zwłoki chłopca i zaniosło na bok, by je pogrzebać, reszta ruszyła, by przeszukać obóz. Hamund podszedł do zabójcy i trącił stopą jego nóż. - Dziś rano musiałeś przerazić tych żołnierzy bardziej niż przypuszczaliśmy. - Zapewne . Roran zadrżał. Było mu zimno, zwłaszcza w dłonie i stopy. Carn zauważył to i przyniósł mu koc. - Proszę. - Narzucił mu go na ramiona. - Chodź, usiądź przy ognisku. Każę zagrzać wody, żebyś mógł się umyć. Zgoda? Roran skiną ł głową, nie ufają c własnem u językowi. Carn zaczął go prowadzić, lecz pokonali zaledwie kilka stóp, gdy mag zatrzymał się gwałtownie, zmuszając Rorana, by także przystanął. - Delwinie, Hamundzie - rzucił - przynieście mi pryczę, coś, na czym mógłbym usiąść, dzban miodu i bandaże, tylko szybko! Pośpieszcie się, proszę. Tamci zaskoczeni puścili się biegiem. - Czemu? - spytał zdumiony Roran. - Co się stało? Carn z ponurą miną wskazał jego pierś. - Skoro nie jesteś ranny, zechcesz mi powiedzieć, co to jest? Roran podążył wzrokiem za jego ręką i ujrzał ukrytą pośród włosów i krwi na piersi długą głęboką ranę, która zaczynała się pośrodku prawego mięśnia, przecinała mostek i kończyła się tuż pod lewym sutkiem . W najszerszym miejscu rana miała ćwierć cala i nieodparcie kojarzyła się z pozbawionym i warg ustami, rozciągniętymi w szerokim, upiornym uśmiechu. Najbardziej niepokojącą jej cechą był jednak całkowity brak krwi: z przeciętego ciała nie wypłynęła nawet najmniejsza kropla. Roran wyraźnie widział cienką warstewkę żółtego tłuszczu pod skórą, a głębiej ciemnoczerwony mięsień piersi, przypominający barwą surową dziczyznę. Choć przywykł do potwornych obrażeń, pozostawianych na ciele i kościach przez miecze, włócznie i inne bronie, wzdrygnął się na widok swej rany. Podczas walki z Imperium wielokrotnie ucierpiał zwłaszcza gdy jeden z Razaców ugryzł go w prawe ramię podczas porwania Katriny w Caryahall - ale nigdy dotąd nie zdarzyło mu się nic podobnie niesamo witego. - Boli? - spytał Carn. Roran, unosząc wzrok, pokręcił głową. - Nie. - Gardło zacisnęło mu się, serce - nadal bijące gorączkowo po walce - znów zdwoiło tempo, trzepocząc tak szybko, że nie potrafił odróżnić jednego uderzenia od następnego. Czyżby nóż był zatruty? - Roranie, musisz się odprężyć - rzekł Carn. - Chyb a potrafię cię uzdrowić, ale jeśli zemdlejesz, tylko pogorszysz sprawę. Chwyciwszy go za ramię, poprowadził Rorana do pryczy, którą Hamund wyciągnął z namiotu. Roran posłusznie usiadł. - Jakim cudem mam się odprężyć? - Zaśmiał się krótko, niepewnie. - Oddychaj głęboko. Wyobraź sobie, że przy każdym wydechu zapadasz się w ziemię. Zaufaj mi, to podziała. Roran zrobił jak kazał mag i w chwili, gdy wypuścił powietrze trzeci raz, spięte mięśnie zaczęły się rozluźniać i z rany trysnęła krew, obryzgując twarz Carna. Ma g wzdrygnął się i zaklął głośno. Świeża krew ściekała po brzuchu Rorana, gorąca na nagiej skórze. - Teraz boli - rzekł, zaciskając zęby. - Ej! - zawołał Carn, wzywając gestem Delwina, który biegł ku nim z naręczem bandaży i innych przedmiotów. Kiedy wieśniak złożył swoje brzemię na końcu pryczy, Carn chwycił kłąb szarpi i przycisnął do piersi Rorana, chwilowo powstrzymując krwawienie. - Połóż się - polecił. Roran posłuchał, Hamund przyniósł Carnowi stołek, mag usiadł, cały czas uciskając szarpie. Wyciągnąwszy wolną rękę, pstryknął palcami. - Otwórzcie miód i dajcie mi. Kiedy Delwin podał mu dzban, Carn spojrzał na Rorana.

- Nim zamknę ranę magią, muszę ją oczyścić. Rozumiesz? Roran kiwnął głową. - Daj mi coś do zagryzienia. Usłyszał brzęk rozpinanych sprzączek i pasków, a potem Delwin, albo Hamund, wsunął mu do ust gruby pas od miecza. Z całej siły zacisnął na nim zęby. - Zrób to - wycedził przez tkwiącą w ustach przeszkodę. Nim Roran zdążył zareagować, Carn oderwał szarpie od jego piersi i tym samym płynnym gestem zalał ranę miodem, wypłukując z niej włosy, skrzepy i inne zanieczyszczenia. Kiedy miód dotknął ciała, Roran wydał z siebie zdławiony jęk i wygiął się gwałtownie, ściskając dłońmi brzegi łóżka. - Już, załatwione. - Mag odstawił dzban. Roran wpatrywał się w gwiazdy, wszystkie mięśnie jego ciała dygotały. Starał się ignorować ból, gdy Carn położył dłonie na ranie i zaczął mamrotać frazy w pradawnej mowie. Po paru sekundach, choć Roranowi zdawało się, że minęły minuty, poczuł niemal nieznośne swędzenie głęboko w piersi: to Carn naprawiał szkody wyrządzone przez nóż zabójcy. Swędzenie unosiło się ku powierzchni skóry, a kiedy minęło, ból zniknął. Mimo to, uczucie było tak nieprzyjemne, że Roran miał ochotę drapać się aż do krwi. Kiedy Carn skończył, westchną ł i oklapł na krześle, ściskając dłońm i głowę. Roran zmusił zbuntowane kończyny do posłuchu, opuścił nogi i usiadł na pryczy. Przesunął dłonią po piersi. Oprócz włosów była idealnie gładka. Cała. Nietknięta. Dokładnie jak przed wślizgnięciem się jednookiego do namiotu. Magia. Delwin i Hamund stali z boku, obserwując całą scenę. Wyglądali na lekko wstrząśniętych, choć wątpił, czy ktokolwiek inny by to zauważył. - Idźcie się położyć. - Machnął ręką. - Za kilka godzin ruszamy i musicie być wtedy przytomni. - Na pewno nic ci nie będzie? - spytał Delwin. - Tak, tak - skłamał. - Dzięki za pomoc, ale idźcie już. Jak mam odpocząć, skoro wy dwaj tkwicie nade mną jak kwoka nad pisklętami? Kiedy odeszli, potarł dłońmi twarz i przez chwilę siedział, przyglądając się drżącym, pokrwawionym rękom. Czuł się wyżęty. Pusty. Zupełnie jakby w ciągu paru minut wykonał pracę całego tygodnia. - Czy wciąż dasz radę walczyć? - spytał Carna. Mag wzruszył ramionami . - Nie tak dobrze jak przedtem... Ale to cena, którą musiałem zapłacić. Nie możemy ruszać do boju bez ciebie na czele. Roran nie zamierzał się spierać. - Powinieneś odpocząć. Już niedługo świt. - A co z tobą? - Pójdę się umyć, znajdę sobie tunikę, a potem sprawdzę, co u Baldora i czy zdołał schwytać jeszcze jakichś zabójców Galbatorixa. - Nie będziesz się już kładł? - Nie. - Nieświadomie podrapał się po piersi. Kiedy pojął, co robi, powstrzymał się. - Już wcześniej nie mogłem spać, a teraz... - Rozumiem . - Carn powoli wstał ze stołka. - Gdybyś mnie potrzebował, będę w swoim namiocie. Roran odprowadził wzrokiem potykającego się, ociężałego maga. Kiedy ten zniknął w ciemności, zamknął oczy i pomyślał o Katrinie, próbując się uspokoić. Przywołując resztkę sił, wrócił do zwalonego namiotu i grzebał w nim, dopóki nie znalazł ubrania, broni, zbroi i bukłaka. Przez cały ten czas starannie unikał patrzenia na trupa zabójcy, choć czasami dostrzegał go kątem oka, przeszukując stos skłębionych płacht. Wreszcie ukląkł i, wciąż nie patrząc, wyrwał z trupa sztylet. Ostrze wysunęło się ze zgrzytem metalu drapiącego o kość. Potrząsnął nim mocno, by pozbyć się krwi, i usłyszał odgłos kilku kropel spadających na ziemię. W zimnej nocnej ciszy Roran powoli szykował się do bitwy. Potem poszukał Baldora - który zapewnił go, że nikt inny nie przekradł się obok wartowników - i okrążył obóz, po raz kolejny analizując każdy aspekt zbliżającego się ataku na Aroughs. Po wszystkim znalazł sobie pół kurczaka na zimno, pozostałego po kolacji, i usiadł, ogryzając go i patrząc w gwiazdy. Nieważne co robił, jego umysł raz po raz powracał do widoku młodzieńca leżącego przed jego namiotem. Kto właściwie decyduje, że jeden człowiek ma żyć, a drugi umrzeć? Moje życie nie było warte ani trochę więcej niż jego, ale to on leży martwy, podczas gdy ja mogę się cieszyć co najmniej jeszcze kilkoma godzinam i na tej ziemi. Czy to los, przypadkowy i okrutny, czy też jest w tym jakiś porządek , cel, nawet jeśli wykracza poza nasze rozumienie?

OGNISTA MĄKA - Jak ci się podoba twoja nowa siostra? - spytał Baldora Roran, gdy jechali razem w stronę najbliższych młynów w szarym świetle przedświtu. - Na razie niewiele jest tu do podobania. No wiesz, ona sama jest taka malutka. Jak kocię. - Baldor pociągnął wodze, bo jego koń próbował skręcić w stronę kępy wyjątkowo bujnych traw obok szlaku. - To dziwne uczucie mieć w rodzinie kogoś nowego, nieważne, brata czy siostrę, po tak długim czasie. Roran skinął głową. Obrócił się w siodle i obejrzał przez ramię, sprawdzając, czy kolumna sześciuset pięćdziesięciu pieszych dotrzymuje im kroku. Przy młynach zeskoczył z siodła i uwiązał konia do słupka przed najniższym z trzech budynków. Jeden z żołnierzy pozostanie tu, by po wszystkim odprowadzić zwierzęta do obozu. Roran ruszył w stronę kanału. Zszedł po drewnianych stopniach wbudowanych w błotnisty brzeg, tak że znalazł się na skraju wody. Następnie wkroczył na ostatnią z czterech barek, unoszących się razem w jednym rzędzie. Barki tak naprawdę bardziej przypominały prymitywne tratwy niż płaskodenne łodzie, którymi wieśniacy płynęli wzdłuż wybrzeża z Nardy do Teirmu. Roran podziękował losowi, bo to oznaczało, że nie mają ostrych dziobów. Dzięki temu względnie łatwo udało się połączyć je razem deskami, gwoździami i linami, tworząc jedną sztywną strukturę o długości niemal pięciuset stóp. Płyty wyciętego łupku, które na polecenie Rorana jego ludzie przywieźli wozami z kopalni, piętrzyły się na przodzie pierwszej barki, a także wzdłuż boków pierwszej i drugiej. Na nich żołnierze ułożyli stosy worków mąki - znalezionej w młynach - tak że utworzyli osłonę sięgającą im do pasa. Od miejsca, gdzie łupek kończył się na drugiej barce, osłona ciągnąła się dalej, zbudowana wyłącznie z worków: szeroka na dwa, wysoka na pięć. Olbrzymi ciężar łupku i mocno upakowanych worków z mąką, połączony z wagą samych barek, zamienił całą pływającą strukturę w jeden masywny taran, który - jak liczył Roran - zdoła przebić bramę na końcu kanału, jakby zrobiono ją ze spróchniałych patyków. Nawet jeśli była zaczarowana - choć Carn poważnie w to wątpił - Roran nie przypuszczał, by jakikolwiek mag prócz Galbatorixa miał dość sił, aby zniwelować rozpęd barek, kiedy już ruszą z miejsca. Do tego sterty kamienia i mąki w pewnym stopniu ochronią ich przed włóczniami, strzałami i innymi pociskami. Roran ostrożnie ruszył po kołyszących się pokładach na czoło barki. Oparł włócznię i tarczę o stertę łupku, po czym odwrócił się, patrząc, jak żołnierze wypełniają korytarz między murami. Z każdym wskakującym na pokład człowiekiem ciężko obładowane barki zanurzały się coraz bardziej, aż w końcu pokłady dzieliło od powierzchni wody zaledwie kilka cali. Carn, Baldor, Hamund, Delwin i Mandel dołączyli do Rorana. Już wcześniej bez słowa postanowili zająć najniebezpieczniejsze pozycje na pływającym taranie. Jeśli Vardeni zdołają przebić się do Aroughs, będą potrze bowali wyjątkowo uzdolnionych, obdarzonych szczęściem wojowników i żaden z nich nie zamierzał zaufać nikomu innemu. Roran zauważył Brigmana stojącego na tyłach wśród ludzi, którymi dowodził. Po tym, jak poprzedniego dnia tamten niemal złamał rozkaz, Roran pozbawił go wszelkiej władzy i kazał zamknąć w namiocie. Jednakże Brigman błagał, by pozwolił mu dołączyć do ostatniego ataku na Aroughs, i Roran zgodził się z wahaniem: dawny dowródca świetnie sobie radził z bronią, a w czekającej ich walce liczył się każdy miecz. Wciąż zastanawiał się, czy podjął słuszną decyzję. Był niemal pewien, że ludzie są teraz oddani jemu, nie Brigmanowi, ale tamten był ich dowódcą przez wiele miesięcy i niełatwo zapomnieć o podobnych więzach. Nawet gdyby nie próbował siać zamętu w szeregach, okazał się już gotów do nieposłuszeństwa rozkazom, przynajmniej tym padającym z ust Rorana. Jeśli da mi jakikolwiek powód do nieufności, powalę go z miejsca, pomyślał Roran. Wiedział jednak, że to próżne postanowienie. Gdyby Brigman faktycznie zwrócił się przeciw niemu, najpewniej uczyniłby to w chwili tak wielkiego zamieszania, że on sam zapewne niczego by nie zauważył, przynajmniej na czas. Kiedy wszyscy żołnierze prócz sześciu zapakowali się na barki, Roran uniósł dłonie do ust. - Rozwalcie je! Na najwyższej grobli - grobli spowalniającej i zatrzymującej przepływ wody z bagnisk w głąb kanału czuwało dwóch mężczyzn. Dwadzieścia stóp pod nimi tkwiło pierwsze koło wodne i zbiornik pod nim. Z przodu owego zbiornika wzniesiono drugą groblę, na której stało kolejnych dwóch żołnierzy. Dwadzieścia stóp poniżej czekało drugie koło i drugi głęboki, nieruchomy zbiornik wody. Zamykała go ostatnia grobla i ostatnia para iudzi. A u podstawy owej grobli zamontowano trzecie i ostatnie wodne

koło. Stąd woda płynęła gładko przez równinę aż do Aroughs. W groble wbudowano trzy śluzy, które Roran zamknął starannie z pomocą Baldora podczas pierwszych odwiedzin w młynach. Przez następne dwa dni grupy ludzi uzbrojonych w szpadle i kilofy nurkowały pod wznoszącą się wodą, podcinając groble od tyłu u podstawy, tak że warstwy ubitej ziemi były już niemal gotowe ustąpić. Na koniec wbili w ziemię długie solidne belki po obu stronach śluz. Mężczyźni na środkowej i górnej grobli chwycili owe belki - wystające kilka stóp poza groble - i zaczęli poruszać nim i w przód i w tył w miarowym tempie. Zgodnie z planem para czuwająca na najniższej grobli odczekała kilka chwil, po czym także zabrała się do pracy. Obserwując ich wysiłki, Roran chwycił mocno worek z mąką. Jeśli, obliczając wszystko, pomylili się choćby o kilka sekund, czeka ich katastrofa. Przez niemal minutę nic się nie działo. A potem ze złowieszczym łoskotem najwyższa śluza wyrwała się z ziemi. Grobla wygięła się naprzód z trzaskiem i na koło w dole runął olbrzymi jęzor zamulonej wody, kręcąc nim szybciej, niż kiedykolwiek miało się obracać. Kiedy grobla się zawaliła, rozstawieni na niej ludzie uskoczyli na brzeg, w ostatniej chwili lądując w bezpiecznym miejscu. W powietrze trysnął słup piany wysoki na ponad trzydzieści stóp, gd jęzor wody opadł do gładkiego czarnego zbiornika pod kołem. Siła uderzenia wzbudziła wysoką na kilka stóp spienioną falę, która pomknęła ku kolejnej grobli. Na jej widok środkowra para żołnierzy porzuciła swe posterunki, także zeskakując na bezpieczny, twardy grunt. Zdążyli w ostatniej chwili. Kiedy fala uderzyła, ostre jak szpilka strumienie wytrysnęły wokół obramowania drugiej śluzy, która wypadła z ramy jak kopnięta przez smoka. Spieniona zawartość zbiornika zmiotła resztę grobli. Wzburzony prąd runął na kolejne wodne koło z jeszcze większą siłą niż poprzedni. Belki zajęczały, trzeszcząc pod naporem wody, i po raz pierwszy Roranowi przyszło do głowy, że jedno z kół może się oderwać. Gdyby do tego doszło, mogłoby zagrozić jego ludziom oraz barkom, a nawet zakończyć atak na Aroughs nim jeszcze się zaczął. - Odetnijcie nas! - krzyknął . Jeden z ludzi przeciął linę łączącą ich z brzegiem, pozostali unieśli dziesięciostopowe tyczki, które wbili w dno kanału i pchnęli ze wszystkich sił. Ciężko obładowane barki powoli ruszyły naprzód, nabierając szybkości znacznie wolniej, niżby chciał. Nawet w obliczu wodnej lawiny, dwaj żołnierze stojący na najniższej grobli nadal szarpali belki wbite w osłabiony ziemny wał. Niecałą sekundę przed tym, nim zalała ich powódź, grobla zadygotała i się zapadła, a tamci rzucili się na boki . Woda wybiła dziurę w ziemnej tamie tak łatwo, jakby zrobiono ją z namoczonego chleba, i uderzyła o ostatnie koło. Trzasnęło drewno, z dźwiękiem tak ostrym i głośnym jak pękający lód - i koło przechyliło się na zewnątr z o kilkanaście stopni, lecz ku uldze Roran a wytrzymało. A potem z ogłuszającym rykiem słup wody uderzył o podstawę wzgórza w eksplozji pyłu. Ponad dwieście jardów dalej Roran poczuł na twarzy powiew lodowatego wiatru. - Szybciej! - krzyknął do żołnierzy popychających barki, gdy wzburzona masa wody wyłoniła się zza ściany mgły i popędziła w głąb kanału. Doścignęła ich z niewiarygodną szybkością. Kiedy uderzyła o rufę czterech złączonych barek, cała konstrukcja skoczyła naprzód, ciskając Roranem i wojownikami w tył i zbijając kilkunastu z nóg. Kilka worków mąki runęło do kanału albo zsunęło się do wewnątrz, uderzając o ludzi. Gdy wzbierająca woda uniosła tylną barkę kilka stóp nad pozostałe, niemal pięciusetstopowy taran zaczął się obracać. Roran wiedział, że jeśli go nie powstrzymają, wkrótce zaklinuje się między brzegami kanału, a chwilę później siła nurtu rozerwie go na kawałki. - Utrzymujcie kurs! - ryknął, odpychając się od worków, na które upadł. - Nie pozwólcie nam skręcić! Na dźwięk jego głosu żołnierze zaczęli odpychać ciężki statek od wysokich brzegów w stronę środka kanału. Roran wskoczył na stosy łupku na dziobie i zaczął wykrzykiwać rozkazy. Wkrótce zdołali skierować barki w głąb wzburzoneg o kanału - Udało nam się! - krzyknął Baldor z uśmiechem na twarzy. - Jeszcze się nie przechwalaj - uprzedził Roran. - Wciąż czeka nas długa droga. Gdy zrównali się z obozem milę od Aroughs, niebo na wrschodzie nabrało barwy świeżej słomy. Z szybkością, której nabrali, dotrą do miasta nim słońce wyłoni się zza horyzontu, a szare cienie spowijające ziemię ukryją ich przed wartownikami, pełniącymi straż na murach i wieżach. Choć pierwsza fala wody już je wyprzedziła, barki nadal nabierały prędkości, miasto bowiem leżało pod młynam i i żadne wzgórze ani wzniesienie nie hamowało ich rozpędu.

- Posłuchajcie! - Roran przyłożył dłonie do ust i podniósł głos tak, by dotarł do wszystkich ludzi. Możliwe, że kiedy zderzymy się z bramą, wpadniemy do wody, więc bądźcie gotowi pływać. Póki nie dotrzemy na suchy ląd, będziemy stanowić łatwe cele. Kiedy znajdziemy się na brzegu, mamy tylko jeden cel: dotrzeć do wewnętrznego muru, nim przyjdzie im do głowy zamknąć bramy, bo jeśli to zrobią, nigdy nie zdobędziemy Aroughs. Jeżeli uda nam się przedostać za drugi mur, z łatwością powinniśmy znaleźć lorda Halsteada i zmusić go do kapitulacji. Jeśli go nie znajdziemy, zabezpieczymy fortyfikacje w centrum miasta, a potem ruszymy naprzód ulica za ulicą, dopóki nie opanujemy całego Aroughs. Pamiętajcie, wróg ma ponad dwukrotną przewagę liczebną, toteż trzymajcie się blisko towarzyszy i cały czas uważajcie. Nie oddalajcie się i nie dajcie się odłączyć od reszty oddziału. Ich żołnierze znają ulice lepiej od nas, w najmniej oczekiwanej chwili złapią was w pułapkę. Jeśli zostaniecie sami, kierujcie się w stronę centrum, bo tam właśnie będziemy. Dziś zadamy potężny cios w imieniu Vardenów. Dziś zdobędziemy sławę i chwałę, o której większość może tylko marzyć. Dziś... dziś odciśniemy swe piętno na obliczu historii. O tym, czego dokonamy przez następne kilka godzin, bardowie będą śpiewać pieśni jeszcze po stu latach. Pomyślcie o swych przyjaciołach. Myślcie o rodzinach, rodzicach, żonach i dzieciach. Walczcie dobrze, bo walczymy za nich. Walczymy o wolność! Jego ludzie ryknęli w odpowiedzi . Roran pozwolił im wpaść w bojowy szał, następnie uniósł rękę. - Tarcze! - rzucił. Żołnierze jak jeden mąż przykucnęli i unieśli tarcze, osłaniając siebie i swych towarzyszy, tak że wyglądało to, jakby środek zaimprowizowanego tarana przywdział łuskową zbroję rozmiarów olbrzyma . Zadowolony Roran zeskoczył ze sterty łupku i spojrzał na Carna, Baldora i pozostałych czterech, którzy przybyli wraz z nim z Belatony. Najmłodszy, Mandel, wyglądał na zdenerwowanego, ale Roran wiedział, że zapanuje nad sobą. - Gotowi ? - spytał i każdy z nich odparł twierdząco. Wówczas Roran roześmiał się, a kiedy Baldor spytał o powód, rzekł: - Gdyby tylko mój ojciec mógł mnie teraz zobaczyć. I Baldor także wybuchnął śmiechem . Roran nie spuszczał oka z pierwszej fali wody. Kiedy dotrze do miasta, żołnierze mogą ją zauważyć i wywołać alarm. Chciał, żeby to zrobili, ale nie z tej przyczyny. Gdy wyglądało na to, że fala za pięć minut dotrze do Aroughs, skinął n a Carna . - Wyślij sygnał - polecił. Mag przytaknął i przykucnął, jego wargi poruszały się, formułując osobliwe słowa pradawnej mowy. Po paru sekundach wyprostował się. - Zrobione - rzekł. Roran spojrzał na zachód. Tam, na przedpolu Aroughs, stały katapulty, balisty i wieże oblężnicze Vardenów. Wieże pozostały nieruchome, lecz reszta machin ożyła nagle, wyrzucając pociski i kamienie wysokimi łukami w stronę nieskazitelnie białych miejskich murów. Wiedział też, że pięćdziesięciu jego ludzi po przeciwległej stronie miasta dmie w tym momencie w trąby, wznosi wojenne okrzyki, strzela płonącym i strzałami i czyni wszystko co w ich mocy, by ściągnąć na siebie uwagę obrońców i przekonać ich, że do miasta próbuje się wedrzeć znacznie większy oddział. Nagle Rorana ogarnął głęboki spokój. Zaraz zacznie się bitwa. Zaraz zginą ludzie. Być może będzie jednym z nich. Świadomość tego oczyściła mu umysł, wszystkie ślady zmęczenia zniknęły wraz z lekkim drżeniem, które nękało go od chwili zamachu na jego życie kilka godzin wcześniej. Nic nie ożywia tak bardzo jak walka - ani jadło, ani śmiech, ani praca fizyczna, ani nawet miłość - i choć jej nienawidził, nie mógł zaprzeczyć, że czuje do niej pociąg. Nigdy nie pragnął zostać wojownikiem, ale stał się nim i wiedział, że uczyni wszystko, by pokonać każdego, kto stanie mu na drodze. Przykucnąwszy, wyjrzał zza dwóch kawałów łupku o ostrych krawędziach, przyglądając się szybko zbliżającej się bramie, zagradzającej im drogę. Przy powierzchni wody i nieco niżej, bo jej poziom się uniósł, bramę zrobiono z solidnych dębowych desek, pociemniałych ze starości i od wilgoci. Wiedział, że pod powierzchnią kryje się krata ze stali i drewna, przez którą swobodnie przepływa woda. Trudniej będzie przebić wyższą część, zgadywał jednak, że długie zanurzenie w wodzie osłabiło dolną konstrukcję, a jeśli zdołają wyrwać jej część, znacznie łatwiej przebiją się przez wyższe dębowe deski. Polecił zatem przymocować dwie solidne belki do dna pierwszej barki. Poniewraż tkwiły pod wodą, uderzą o dolną konstrukcję bramy w chwili, gdy dziób rąbnie w górną . Był to sprytny plan, ale Roran nie miał pojęcia, czy zadziała. - Spokojnie - wyszeptał, bardziej do siebie niż kogokolwiek innego, widząc zbliżającą się bramę . Paru żołnierzy na rufie wciąż sterowało barkami za pomocą tyczek, reszta pozostawała ukryta pod pofalowaną skorupą tarcz.

Przed nim i wznosił się wylot łukowatego przejścia, wiodącego do bramy, niczym ujście jaskini. Gdy dziób pierwszej barki wsunął się pod zacieniony łuk, Roran ujrzał twarz żołnierza, okrągłą i białą niczym księżyc w pełni, unoszącą się nad skraj muru, ponad trzydzieści stóp wyżej, i w przerażonym oszołomieniu patrzącą na barki. Teraz poruszali się już tak szybko, że Roran zdążył jedynie zakląć donośnie, nim prąd porwał ich w chłodną ciemność przejścia i łukowate sklepienie zasłoniło żołnierza. Barki dotarły do bramy. Siła zderzenia cisnęła Roranem na łupkowy mur, za którym przykucnął. Uderzył głowąo kamień, a choć włożył hełm i ochronną czapkę, zadźwięczało mu w uszach. Pokład zadygotał i uniósł się; mimo dudnienia w uszach Roran usłyszał trzask pękającego drewna i krzyk rozdzieranego metalu. Jedna z kamiennych płyt zsunęła się w tył i runęła na niego, obijając mu ramiona i ręce. Chwycił jej krawrędź i w nagłej eksplozji wściekłej siły zrzucił z barki. Płyta uderzyła o kamienną ścianę, roztrzaskując się na kawałki. W otaczającym ich mroku trudno było stwierdzić co się dzieje: widział rozkołysane postacie pośród ogłuszającego hałasu. Woda zalała mu stopy i pojął, że barka opadła na poziom wody, nie wiedział jednak, czy nie zatonie. - Dajcie mi topór! - ryknął , wyciągając za siebie rękę. - Topór , dajcie mi topór! Zachwiał się, gdy barka skoczyła naprzód o pół stopy, o mało go nie wywracając. Brama wygięła się do wewnątrz, lecz wciąż trzymała. Z czasem narastający napór wody może zdoła przepchnąć barkę, ale nie mógł czekać, aż natura zrobi swoje. Gdy ktoś wcisnął mu do wciągniętej ręki gładkie drzewrce topora, w sklepieniu pojawiło się sześć lśniących prostokątów - to obrońcy unieśli pokrywy szybów śmierci. Prostokąty zamigotały i w dół ku barkom pomknęły syczące bełty z kusz, uzupełniając ogólny zgiełk o głośny łoskot, gdy kolejno uderzały o drewno. Gdzieś z tyłu dobiegł krzyk człowieka. - Carn! - huknął Roran. - Zrób coś! Pozostawiając maga samego, zaczął czołgać się po rozkołysanym pokładzie i przez sterty łupku w stronę dziobu barki. A wtedy ta przesunęła się naprzód o kilka cali. Ze środka bramy dobiegł następny ogłuszający jęk i przez szczeliny w deskach przedostało się światło. Od łupku tuż obok prawej ręki Rorana odbił się bełt, pozostawiając na kamieniu ślad żelaza. Roran przyśpieszył. W chwili, gdy dotarł na przód barki, przeszywający, ogłuszający zgrzyt zmusił go do zatkania uszu i cofnięcia się gwałtownie. Zalała go ciężka fala, na moment oślepiając. Mrugając, ujrzał, że fragment bramy zawalił się do kanału i pozostawił dość miejsca, by barka dostała się do miasta. Nad jej dziobem z pozostałości bramy sterczały jednak poszarpane kawały drewna, dokładnie na wysokość piersi, szyi bądź głów żołnierzy. Roran bez wahania odskoczył i przykucnął za łupkową barykadą. - Schylić głowy! - ryknął, osłaniając się tarczą. Barki ruszyły naprzód, zostawiając za sobą grad śmiercionośnych pocisków, i znalazły się w olbrzymiej kamiennej sali, oświetlonej osadzonymi na ścianach pochodniami. Na jej końcu woda z kanału przepływała przez kolejną opuszczoną bramę, tym razem kratę od góry do dołu. Przez konstrukcję z metalu i drewna Roran ujrzał miejskie budynki. Po obu stronach ciągnęły się kamienne nabrzeża, służące do załadunku i wyładunku towarów. Ze sklepienia zwisały liny, bloczki i puste siatki; na wysokiej kamiennej platformie pośrodku każdego sztucznego nabrzeża zamontowano dźwig. Na obu końcach pomieszczenia schody i pomosty wystające z pokrytych szlamem i pleśnią ścian pozwalały obrońcom suchą stopą przechodzić nad wodą. Tylny pomost dawał także dostęp do wartow ni nad tunelem, przez który wtargnęły barki, oraz, jak zakładał Roran, do górnych części fortyfikacji miejskich, łącznie ze szczytem muru, na którym dostrzegł żołnierza. Na widok zamkniętej bramy ogarnęła go nagła frustracja. Miał nadzieję, że zdoła wpłynąć wprost do miasta i uniknąć uwięzienia na wodzie przez strażników. Cóż, teraz już nic na to nie poradzimy, pomyślał. Za ich plecami odziani w szkarłat żołnierze wysypali się z wartown i na pomost, tam uklękli i zaczęli naciągać kusze, gotowi wypuścić kolejny deszcz strzał. - Tam ! - Roran machnął ręką w stronę lewego nabrzeża. Żołnierze raz jeszcze chwycili tyczki i pchnęli złączone barki w stronę brzegu kanału. Niezliczone dziesiątki bełtów sterczących z tarcz nadawały im wygląd olbrzymiego jeża. Kiedy barka zbliżyła się do brzegu, dwudziestu obrońców dobyło mieczy i pobiegło w dół schodami, by przechwycić Vardenów, nim ci zdołają wylądować.

- Szybciej! - huknął Roran. Pocisk wbił się w jego tarczę, kanciasty grot przebił półtoracalowrą warstwę drewna i wynurzył się z drugiej strony nad jego przedramieniem. Roran potknął się i znieruchomiał, wiedząc, że ma zaledwie chwilę, nim stanie się celem kolejnych strzelców. Zeskoczył zatem na brzeg, rozkładając ręce, by utrzymać równowagę. Wylądował ciężko, uderzając kolanem o kamień, i ledwie zdążył dobć zza pasa młot zanim zjawili się żołnierze. Zaatakował ich z poczuciem ulgi i dzikiej radości. Miał dosyć kombinacji, planowania i martwienia się o to co będzie. Oto wreszcie porządny przeciwnik - nie podstępny zabójca - którego może pokonać i zabić. Starcie było krótkie, gwałtowne i krwawe. Roran zabił bądź poważnie ranił trzech żołnierzy w ciągu pierwszych kilku sekund. A potem Baldor, Delwin, Hamund, Mandel i inni dołączyli do niego, odpychając tamtych od wody. Roran nie był szermierzem, toteż nie próbował nawet fechtować się z przeciwnikami. Zamiast tego pozwalał im do woli uderzać o tarczę, a w odwecie łamał młotem kości. Od czasu do czasu musiał odparować cięcie bądź pchnięcie, starał się jednak unikać wymiany więcej niż kilku ciosów z jednym przeciwnikiem, bo wiedział, że jego brak doświadczenia może okazać się fatalny. Odkrył, że w walce najlepiej sprawdzają się nie misterne ruchy miecza i skomplikowane finty, wymagające wielu lat ćwiczeń, lecz przechwycenie inicjatywy i robienie tego, czego przeciwnik najmniej się spodziewa. Odłączając się od reszty, popędził w stronę schodów wiodących na pomost, na którym klęczeli kusznicy, ostrzeliwujący zeskakujących z barek żołnierzy. Przeskakując po trzy stopnie, dotarł na górę i jednym zamachem młota trafił pierwszego prosto w twarz. Następny żołnierz wystrzelił już bełt, toteż upuścił kuszę i sięgnął do rękojeści miecza, cofając się szybko. Tylko częściowo zdołał dobyć broni, nim Roran rąbnął go w pierś, łamiąc żebra. Jedną z rzeczy, jakie lubił w walce młotem, był fakt, że nie musiał zwracać szczególnej uwagi na to, jaką zbroję nosi przeciwnik. Młot, podobnie jak każda inna tępa broń, zadawał obrażenia dzięki sile ciosu, nie rozcinając bądź przebijając ciała. Podobała mu się prostota tego podejścia. Nim Roran zdążył postąpić krok dalej, trzeci żołnierz na pomoście wystrzelił w niego bełt. Tym razem drzewce do połowy przebiło tarczę i omal nie zraniło go w pierś. Utrzymując śmiercionośny grot z dala od ciała, Roran skoczył na tamtego, celując w jego ramię. Żołnierz zablokował cios kuszą, więc Roran natychmiast zadał drugi tarczą. Przeciwnik przeleciał z krzykiem przez poręcz i runął do wody. Przez ten manewr jednak Roran odsłonił się całkowicie i kiedy spojrzał na pozostałych pięciu żołnierzy na pomoście, ujrzał, jak trzech z nich celuje prosto w jego serce. Żołnierze wystrzelili. Tuż przedtem, nim pociski go przebiły, wszystkie skręciły w prawo i niczym wielkie wściekłe osy zderzyły się z poczerniałą ścianą. Roran wiedział, że to Carn ocalił mu życie; postanowił w jakiś sposób podziękować magowi, kiedy już przestanie im obu grozić śmiertelne niebezpieczeństwo. Zaatakował resztę żołnierzy, eliminując ich szaleńczym gradem ciosów, niczym garść pogiętych ćwieków, które wbijał w ścianę. Potem złamał sterczący z tarczy bełt i odwrócił się, patrząc, jak przebiega bitwa w dole. Dokładnie w tym momencie ostatni żołnierz na brzegu runął na pokrwawione kamienie, jego głowa odtoczyła się od ciała i wpadła do kanału, gdzie znik-nęła w chmarze bąbelków. Mniej więcej dwie trzecie Vardenów zsiadło już na brzeg i zbierało się w równych szeregach wzdłuż wody. Roran otworzył usta, zamierzając im polecić, by cofnęli się od kanału - aby ludzie na barkach mieli więcej miejsca do manewru - gdy drzwi w lewej ścianie otwarły się i do pomieszczenia wpadła grupa żołnierzy! Do diaska! Skąd oni się biorą? I ilu ich jest? Właśnie ruszył ku schodom, by pomóc swoim ludziom odeprzeć nowych przybyszy, kiedy Carn - nadal stojący na dziobie rozkołysanych barek - uniósł ręce, wskazał nacierających żołnierzy i wykrzyknął serię ostrych, pokręconych słów w pradawnej mowie. Na niesamowitą komendę dwa worki mąki i jedna płyta łupku zsunęły się z barek i zderzyły z szeregami stłoczonych żołnierzy, zbijając kilkunast u z nóg. Po trzecim czy czwartym zderzeniu worki pękły i żołnierzy otoczyły kremowe obłoki, dławiąc ich i oślepiając. Sekundę później obok ściany za plecami żołnierzy rozbłysło światło i wielka ciemnopomarańczowa kula ognia zaczęła niewiarygodnie łapczywie chłonąć mączny pył, rozszerzając się szybko z odgłosem przypominającym trzepot stu flag na wietrze. Roran pośpiesznie zasłonił się tarczą, poczuł na nogach i nagiej skórze policzków falę gorąca, gdy kula ognia wypaliła się zaledwie parę jardów od pomostu. Lśniące ogniste drobinki zamieniły się w opadający popiół: czarny, upiorny deszcz, nadający się wyłącznie na pogrzeb.

Kiedy posępny blask zgasł, Roran ostrożnie uniósł głowę. W nozdrza połaskotała go smuga gorącego cuchnącego dymu, od którego zapiekły go oczy. Z nagłym zdumieniem pojął, że pali mu się broda. Zaklął i upuściwszy miecz, uderzał w maleńkie płomyki, dopóki wszystkich nie pogasił. - Ej! - zawołał do Carna. - Przypaliłeś mi brodę! Uważaj albo nabiję ci głowę na pikę! Większość żołnierzy leżała skulona na ziemi, przyciskając dłonie do poparzonych twarzy. Inni szamotali się w płonących ubraniach albo miotali na oślep z bronią, próbując odeprzeć atak Vardenów. Ludzie Rorana odnieśli tylko drobne oparzenia - większość stała poza zasięgiem ognistej kuli - choć nieoczekiwany zapłon całkowicie ich zaskoczył. - Przestańcie się gapić jak głupcy i załatwcie tych oślepionych drani, zanim odzyskają rozum! - polecił, tłukąc młotem o poręcz, by przyciągnąć ich uwagę. Vardeni mieli olbrzymią przewagę liczebną i nim Roran dotarł na dół, zdążyli już wybić trzy czwarte obrońców. Pozostawiając swym żołnierzom pozbycie się reszty miejscowych, Roran pomaszerował w stronę wielkich podwójnych drzwi po lewej stronie kanału - drzwi dość szerokich, by przepuścić dwa wozy jednocześnie. Po drodze natknął się na Carna, siedziącego u podstawy dźwigowej platformy i jedzącego coś ze skórzanej sakwy, którą zawsze nosił przy sobie. Roran wiedział, że trzyma w niej mieszaninę łoju, miodu, sproszkowanej wołowej wątroby, jagnięcego serca i jagód. Kiedy raz Carn poczęstował go kawałkiem, zebrało mu się na mdłości - lecz nawet parę kęsów mogło utrzymać dorosłego człowieka na nogach przez cały dzień ciężkiej pracy. Ku zmartwieniu Rorana mag sprawiał wrażenie całkowicie wyczerpanego. - Dasz radę walczyć dalej? - spytał Roran, przystając obok niego. Carn skinął głową. - Potrzebuję tylko chwili... Strzały w tunelu, a potem worki mąki i kawał łupku. - Wsunął do ust kolejny kęs strawy. - Wszystko naraz to trochę za dużo. Uspokojony Roran ruszył dalej, lecz Carn złapał go za rękę. - Ja tego nie zrobiłem - rzekł i w jego oczach rozbłysło rozbawienie. - To znaczy, nie przypaliłem ci brody. To pochodnie musiały podpalić mąkę. Roran mruknął coś, nie zwalniając kroku. - Zewrzeć szyki! - krzyknął i uderzył tarczą o głowicę młota. - Baldorze, Delwinie, przejmijcie ze mną dowodzenie, reszta, ustawcie się za nami. Tarcze w górze, miecze dobyte, łuki gotowe do strzału. Halstead pewnie nie wie jeszcze, że jesteśmy w mieście, więc nie pozwólmy uciec nikomu , kto może go zaalarmować. Gotowi? No to za mną! Wraz z Baldorem - którego policzki i nos poczerwieniały po wybuchu - odryglowali drzwi i pchnęli mocno, otwierając drogę do Aroughs.

POPIÓŁ I PYŁ Wokół portalu w zewnętrznym murze, przez który do Aroughs wpływał kanał, tłoczyły się dziesiątki dużych, jasno otynkowanych budynków. Wszystkie z nich - zimne i niegościnne, patrzące ponuro oczami czarnych okien - najwyraźniej mieściły w sobie magazyny albo składy, co w połączeniu z wczesną godziną oznaczało, że było mało prawdopodobne, by ktokolwiek zauważył starcie Vardenów ze strażnikami. Roran nie miał zamiaru czekać, by się upewnić. Przenikające przez lekką mgiełkę promienie wschodzącego słońca padały niemal poziomo na miasto, złocąc szczyty wież, blanki, kopuły i ukośne dachy. Ulice i alejki spowijały cienie barwy starego srebra, woda w kamiennym łożysku kanału była ciemna, mętna, poznaczona smugami krwi. Wysoko w górze jaśniała samotna wędrująca gwiazda, mizerna iskierka na jaśniejącym płaszczu błękitu, na którym promienie wschodzącego słońca zaćmiły już wszystkie inne klejnoty nocy. Vardeni pobiegli naprzód, ich skórzane buty szurały cicho na ulicznym bruku. W oddali zapiał kogut. Roran poprowadził ich przez labirynt budynków, w stronę wewnętrznego miejskiego muru. Nie zawsze wybierał najbardziej oczywistą i prostą drogę, tak by zminimalizować prawdopodobieństwo zetknięcia się z kimś na ulicach. Uliczki, którymi podążali, były wąskie i ciemne, czasami miał kłopot z dostrzeżeniem gdzie stawia stopy. W rynsztokach piętrzyły się stosy śmieci. Smród budził w nim odrazę, nagle Roran zatęsknił za otwartym i polami, do których przywykł. Jak ktokolwiek może żyć w podobnych warunkach? - zastanawiał się. Nawet świnie nie taplają się we własnych nieczystościach.

Nieco dalej od muru budynki zmieniły charakter; teraz mijali domy, sklepy i kramy: wysokie, belkowane, z bielonymi ścianami i kutymi żelaznymi ozdobami nad wejściem. Zza okiennic Roran słyszał czasami głosy bądź brzęk naczyń, albo szuranie krzesła na drewnianej podłodze. Kończy na m się czas, pomyślał. Jeszcze parę minut i na ulicach zaroi się od mieszkańców Aroughs. W tym momencie, jakby wypełniając jego przepowiednię, z bocznej alejki tuż przed kolumną żołnierzy wyłoniło się dwóch mężczyzn. Obaj mieszczanie dźwigali na ramionach nosidła, na których końcach zawieszo-no wiadra pełne świeżego mleka. Na widok Vardenów tamci zatrzymali się zdumieni, bryzgając wokół mlekiem. Ich oczy rozszerzyły się, usta otwarły gotowe do krzyku. Roran zatrzyma! się, podobnie żołnierze za nim. - Jeśli odezwiecie się choć y słowem, zabijemy was - rzekł łagodnym, przyjaznym tonem. Mężczyźni zadrżeli i cofnęli się o krok. Roran wystąpił naprzód. - Jeśli zaczniecie uciekać, zabijemy was. - Nie odrywając oczu od dwóch przerażonych mieszczan, wymienił imię Carna, a gdy mag pojawił się u jego boku, rzekł: - Zechciej, proszę, ich dla mnie uśpić. Czarodziej szybko wyrecytował frazę w pradawnej mowie, kończącą się słowem, które w uszach Rorana zabrzmiało jak „slydha”. Obaj mężczyźni opadli miękko na ziemię, a wiadra, uderzając o bruk, wywróciły się. Mleko popłynęło uliczką, tworząc delikatną sieć białych żyłek, osiadających w szczelinach miedzy kamieniam i bruku. - Odciągnijcie ich na bok - polecił Roran - tak by ich nie widziano. Gdy tylko żołnierze uprzątnęli z drogi dwóch nieprzytomnych, polecił Vardenom znów ruszyć naprzód, podejmując pośpieszny marsz w stronę wewnętrznego muru. Nim jednak pokonali kolejne sto stóp, skręcili za róg i zderzyli się z grupką czterech żołnierzy. Tym razem Roran nie okazał litości. Pędem pokonał dzielącą ich przestrzeń i gdy żołnierze wciąż próbowali pojąć, co się dzieje, wbił płaską krawędź młota w podstawę karku dowódcy. Baldor tymczasem powalił drugiego, zamachnąwszy się mieczem z siłą, której potrafiłoby dorównać niewielu ludzi, zrodzoną z lat spędzonych na ciężkiej pracy w kuźn i ojca. Ostatni dwaj żołnierze krzyknęli ze strachu, odwrócili cię i uciekli. Nad ramieniem Rorana przeleciała strzała, trafiając jednego z nich w plecy i posyłając na ziemię. Chwilę później Carn warknął: - Jierda! Szyja ostatniego żołnierza pękłaz głośnym trzaskiem. Mężczyzna runął na ziemię i legł nieruchomo pośrodku ulicy. Żołnier z trafiony strzałą zaczął krzyczeć: - Vardeni tu są! Vardeni tu są! Ogłoście alarm, Var... Roran, dobywszy sztyletu, podbiegł do tamtego i poderżnął mu gardło. Wytarł ostrze o tunikę żołnierza i podniósł się. - Naprzód, ale już! Vardeni jak jeden mąż popędzili ulicami w stronę wewnętrznego muru Aroughs. Gdy znaleźli się zaledwie sto stóp od niego, Ror n zatrzymał się w alejce za domem i uniósł dłoń, każąc swym ludziom zaczekać. Następnie przekradł się wzdłuż domu i wyjrzał zza rogu na kratę osadzoną w wysokim granitowym murze. Była zamknięta. Po lewej stronie bramy jednak ujrzał szeroko otwartą niewielką bramę wypadową. Na jego oczach wybiegł z niej żołnierz i popędził w stronę zachodniej części miasta. Roran zaklął pod nosem, wypatrując się w otwarte przejście. Nie zamierzał zrezygnować, skoro dotarli tak daleko, lecz ich pozycja z każdą chwilą robiła się coraz niebezpieczniejsza. I nie wątpił, że mają zaledwie kilka minut , nim miasto się przebudzi i ich obecność zostanie dostrzeżona. Wycofał się za dom i pochylił głowę, rozmyślając gorączkowo. - Mandelu! - Pstryknął palcami. - Delwinie, Carnie i wy trzej. - Wskazał ręką trójkę groźnych wojowników, starszych mężczyzn, którzy, sądząc z samego ich wieku, musieli umieć walczyć i zwyciężać. - Pójdziecie ze mną. Baldorze, ty dowodzisz resztą. Jeśli nie wrócimy, wycofajcie się w bezpieczne miejsce. To rozkaz. Baldor przytaknął z ponurą miną. Wraz z szóstką wybranych żołnierzy Roran okrążył główną ulicę wiodącą do bramy. W końcu dotarli do zasłanej śmieciami podstawy lekko nachylonego muru, jakieś pięćdziesiąt stóp od kraty i otwartego przejścia. W wieżach po obu stronach bramy stacjonowali żołnierze, lecz w tej chwili Roran żadnego z nich nie widział, i wiedział, że o ile nie wychylą głów poza blanki, nie dostrzegą, jak zbliżają się z towarzyszami.

- Kiedy przejdziemy przez te drzwi - wyszeptał Roran - ty, ty i ty - wskazał ręką Carna, Delwin a i jednego z Vardenów - jak najszybciej biegnijcie do wartowni po drugiej stronie. My zajmiemy się bliższą. Róbcie to co konieczne, ale otwórzcie bramę. Możliwe, że wystarczy tylko jedno koło, możliwe też, że będziemy musieli zrobić to razem, więc nie myślcie, że możecie sobie zginąć i zostawić mnie samego. Gotowi? Już! Biegnąc możliwie najciszej, Roran popędził wzdłuż muru i błyskawicznie śmignął w głąb przejścia. Przed sobą ujrzał długą na dwadzieścia stóp komnatę, wychodzącą na obszerny plac, ze stojącą pośrodku kaskadową fontanną. Na placu krzątali się ludzie w eleganckich strojach, wielu z nich ściskało w dłoniach zwoje. Nie zwracając na nich uwagi, Roran odwrócił się do zamkniętych drzwi, które otworzył ręcznie, opierając się pokusie wyważenia ich kopniakiem. Za drzwiami mieściła się ciasna wartownia, w jedną ze ścian wbudowano spiralne schody. Popędził w górę i po jednym zakręcie znalazł się w pomieszczeniu z niskim stropem, w którym pięciu żołnierzy paliło i grało w karty przy stole przysuniętym do wielkiego kołowrotu owiniętego łańcuchami grubości jego ramienia. - Pozdrawiam! - rzucił Roran niskim władczym głosem. - Przynoszę wam niezwykle ważną wiadomość. Żołnierze po sekundzie wahania zerwali się z miejsc, odpychając ławy. Drewniane nogi zaskrzypiały na podłodze. Spóźnili się jednak. Choć krótkie, ich wahanie wystarczyło Roranowi do przebycia dzielącej ich odległości, zanim tamci zdążyli dobyć broni. Ryknął, wpadając między nich, wymachując na lewo i prawo młotem i spychając tamtych w kąt. A potem u jego boku znaleźli się Mandel i pozostali dwaj żołnierze. Błysnęły miecze. Wspólnie szybko rozprawili się ze strażnikami. Stojąc nad wstrząsanym drgawkami ciałem ostatniego, Roran splunął na ziemię. - Nigdy nie ufaj obcym - rzekł. Po walce, w powietrzu pozostał straszliwy odór, który napierał na Rorana niczym gruby, ciężki koc utkany z najgorszej substancji, jaką był sobie wstanie wyobrazić. Ledwie zdołał odetchnąć, walcząc z mdłościami, zasłonił zatem nos i usta rękawem tuniki, próbując przefiltrować choćby część zapachów. We czterech podeszli do kołowrotu, uważając, by nie pośliznąć się na kałużach krwi. Przez chwilę przyglądali mu się, by zrozumieć jak działa. Słysząc brzęk metalu i głośny skrzyp podciąganej otwieranej drewnianej klapy, a potem tupot stóp, Roran odwrócił się gwałtownie i uniósł młot. Obcy żołnierz zbiegał krętymi schodami z wieży na górze. - Taurinie, co się, do licha, dzie... - Głos uwiązł mu w gardle, gdy mężczyzna zatrzymał się w połowie schodów na widok Rorana i jego towarzyszy, a także okaleczonych zwłok w kącie. Varden po prawicy Rorana cisnął włócznią, żołnierz jednak uskoczył i pocisk uderzył o ścianę. Strażnik zaklął, gramoląc się z powrotem po schodach na czworakach i znikając za zakrętem. Chwilę później klapa w górze trzasnęła z głośnym hukiem. Usłyszeli, jak żołnierz dmie w róg i wykrzykuje gorączkowe ostrzeżenia do mieszczan na placu. Roran skrzwi ł się i powrócił do kołowrota. - Zostawcie go - polecił, wsuwając za pas młot. Naparł na koło służące do podnoszenia i opuszczania kraty i pchnął z całych sił, napinając wszystkie mięśnie. Pozostali dołączyli do niego. Powoli, cal za calem, koło zaczęło się obracać do wtóru donośnego hurgotu, gdy wielka drewniana zapadnia przesuwała się po kolejnych zębach. Parę sekund później wysiłek, którego wymagało obrócenie kołem, znacznie zmalał. Roran przypisywał to pomocy grupy, której kazał przeniknąć do drugiej wartowni. Nie podnieśli kraty do końca: po paru minutach sapania i potu ich uszu dobiegły groźne wojenne okrzyki Vardenów - to ludzie czekający na zewnątrz wpadli przez bramę na plac. Roran znów wyszarpnął młot zza pasa i na czele pozostałych pomknął na schody. Na zewnątrz dostrzegł Carna i Delwina wyłaniających się z budowli po drugiej stronie bramy. Żaden z nich nie wyglądał na rannego, Roran jednak dostrzegł nieobecność towarzyszącego im wcześniej starszego Vardena. Czekając na powrót oddziału Rorana, Baldor i reszta armii ustawili się w solidny czworobok na skraju placu. Stali w pięciu szeregach, ramię w ramię, osłonięci tarczami. Podbiegając do nich, Roran ujrzał duży oddział żołnierzy wyłaniający się spomiędzy budynków po przeciwnej stronie placu. Tam przegrupowali się w szyk obronny, wysuwając przed siebie włócznie i piki, tak że przypominali teraz niską, długą poduszkę najeżoną igłami. Oceniał, że jest ich około stu pięćdziesięciu. Jego oddział z pewnością by sobie z nim i poradził, ale nie bez sporej straty czasu i ludzi. Nastrój jeszcze pogorszył mu widok tego samego maga o haczykowatym nosie, którego widział poprzedniego dnia. Czarownik wystąpił przed szereg żołnierzy i uniósł ręce nad głowę. Obie dłonie

otaczał wieniec trzeszczących czarnych błyskawic. Roran nauczył się od Eragona dość o magii, by wiedzieć, że błyskawice są zapewne tylko na pokaz, ale tak czy inaczej, nie wątpił, że wrogi mag stanowi ogromne niebezpieczeństwo. Carn dotarł na czoło oddziału w parę sekund po nim. Wraz z Baldorem przyjrzeli się magowi i formacji nieprzyjaciela. - Dasz radę go zabić? - spytał cicho Roran, tak by nie usłyszeli żołnierze z tyłu. - Będę musiał spróbować, prawda? - odparł Carn. Otarł usta wierzchem dłoni. Na jego twarzy perlił się pot. - Jeśli chcesz, możemy zaatakować. Nie zdoła zabić nas wszystkich, nim wyczerpiemy jego czary ochronne i wbijemy mu miecz w serce. -Tego nie wiesz... Nie, to mój obowiązek, ja muszę się nim zająć. - Możemy w jakiś sposób pomóc? Carn zaśmiał się nerwowo. - Moglibyście trochę w niego postrzelać. Blokowanie strzał być może osłabi go dostatecznie, by popełnił błąd. Ale cokolwiek zrobicie, nie wchodźcie między nas. To nie byłoby bezpieczne ani dla was, ani dla mnie. Roran przełożył młot do lewej dłoni i położył prawą na ramieniu maga. - Dasz radę. Pamiętaj, nie jest zbyt sprytny. Raz już go oszukałeś, potrafisz znów to zrobić. - Wiem. - Powodzenia - rzucił Roran. Carn kiwnął głową, po czym ruszył w stronę fontanny pośrodku placu. Światło słońca dotarło do pióropusza roztańczonej wody, która lśniła niczym garść wyrzuconych w powietrze diamentów. Czarownik z haczykowatym nosem także skierował się w stronę fontanny, dotrzymując kroku Carnowi. W końcu dzieliło ich już tylko dwadzieścia stóp. Wówczas zatrzymali się obaj. Z miejsca, w którym stał Roran, wyglądało to, jakby Carn i jego przeciwnik rozmawiali ze sobą, znajdowali się jednak za daleko, by mógł cokolwiek usłyszeć. Następnie obaj zesztywnieli jak pchnięci sztyletem. Na to właśnie czekał Roran: na znak, że rozpoczęli pojedynek umysłów, zbyt zajęci, by zwracać uwagę na otoczenie. - Łucznicy! - warknął . - Stańcie tam i tam. - Wskazał ręką obie strony placu. - Poślijcie tyle strzał, ile zdołacie, wprost w tego zdradzieckiego psa, ale niech żaden z was nie waży się trafić Carna, bo rzucę go żywcem na pożarcie Saphirze. Przeciwnicy poruszyli się niespokojnie, gdy dwie grupy łuczników ruszyły w głąb placu, lecz żaden z odzianych w szkarłat żołnierzy Galbatorixa nie opuścił formacji ani nie próbował zaatakować Vardenów. Muszą pokładać wielką wiarę w tego swojego gada, pomyślał zatroskany Roran. Dziesiątki brązowych gęsiopiórych strzał pomknęły ze świstem w stronę wrogiego maga i przez moment Roran miał nadzieję, że zdołają go zabić. Pięć stóp od mężczyzny z haczykowatym nosem każda z nich pękła i runęła na ziemię, zupełnie jakby zderzyły się z kamiennym murem. Roran zakołysał się na piętach, zbyt zdenerwowany, by stać bez ruchu. Nienawidził takiego czekania, tego, że nie mógł nic zrobić, podczas gdy jego przyjacielowi groziło śmiertelne niebezpieczeństwo. Co więcej, każda kolejna chwila dawała lordowi Halsteadowi więcej szans na zorientowanie się co się święci i na opracowanie skutecznej reakcji. Jeśli ludzie Rorana mieli uniknąć zmiażdżenia przez przeważające siły Imperium, musieli wciąż zaskakiwać przeciwnika tak, by nigdy nie miał pewności, co teraz uczynią. - Do roboty! - zwrócił się do swojego oddziału. - Zobaczmy, czy zdołamy coś zdziałać, podczas gdy Carn walczy, by ocalić nam głowy. Okrążymy tamtych żołnierzy. Połowa z was pójdzie ze mną, reszta podąży za Delwinem. Nie zdołają zablokować wszystkich ulic. Delwinie, ty i twoi ludzie wyminiecie żołnierzy, a potem wrócicie i zaatakujecie od tyłu. My zajmiemy ich na tym froncie, więc nie stawią zbytniego oporu. Jeśli ktoś z nich spróbuje ucieczki, zostawcie go. Pozabijanie ich wszystkich i tak trwałoby zbyt długo. Wszystko jasne? No to jazda, już, już! Vardeni błyskawicznie rozdzielili się na dwie grupy. Prowadząc swoją, Roran pobiegł prawą stroną placu; Dełwin uczynił to samo po lewej. Gdy obie grupy niemal zrównały się z fontanną, Roran zobaczył, jak mag patrzy na niego. Było to jedynie błyskawiczne spojrzenie, ukośne i przelotne, lecz ta chwila dekoncentracji, zamierzonej czy nie, wywarła natychmiastowy wpływ na pojedynek z Carnem. Kiedy Haczykowaty Nos z powrotem skupił wrzrok na przeciwniku, grymas jego twarzy pogłębił się w nagły skurcz bólu, a na zmarszczonym czole i wyciągniętej szyi wystąpiły żyły. Cała jego głowa przybrała odcień ciemnej, gniewnej czerwieni, jakby nabrzmiała krwią i lada moment miała wybuchnąć. - Nie! - ryknął tamten, a potem wykrzyknął w pradawnej mowie coś, czego Roran nie zrozumiał.

Ułamek sekundy później Carn także krzyknął; przez moment ich dwa głosy nakładały się na siebie, dźwięczała w nich upiorna mieszanina grozy, rozpaczy, nienawiści i wściekłości i Roran w głębi ducha pojął , że stało się coś bardzo, bardzo złego. Carn zniknął w rozbłysku błękitnego światła. A potem z miejsca, gdzie stał, wyleciał biały, kolisty pocisk i eksplodował po drugiej stronie placu. Stało się to tak szybko, że Roran nie zdążył nawet mrugnąć. Świat poczerniał. Na jego ciało naparła fala nieznośnego gorąca, wszyst-ko wokół zaczęło obracać się i skręcać, gdy runął w bezkształtną przestrzeń. Jakaś siła wyrwała mu młot z dłoni, z boku prawego kolana eksplodował ból. A potem twardy przedmiot uderzył go w usta. Roran poczuł, jak wypada mu ząb, i smak krwi na języku. Kiedy w końcu znieruchomiał, pozostał w miejscu, leżąc na brzuchu, zbvt oszołomiony, by się ruszyć. Powoli odzyskiwał zmysły i po chwili ujrzał przed nosem gładką szarozieloną powierzchnię kamienia brukowego. W nozdrzach poczuł zapach otaczającej go ołowianej zaprawy, a w całym ciele serię bólów i stłuczeń, domagających się uwagi. Nie słyszał niczego prócz walenia własnego serca. Część krwi w ustach i gardle musiała przeniknąć do płuc, gdy znów zaczął oddychać. Rozpaczliwie złakniony powietrza, kaszląc, usiadł prosto i wypluwał kawały czarnej flegmy. Widział, jak ząb, jeden z siekaczy, wylatuje i odbija się od bruku, zdumiewająco biały na tle plam wyplutej krwi. Złapał go i obejrzał: choć koniec miał ukruszony, korzeń wydawał się nietknięty, toteż Roran polizał ząb i wcisnął go z powrotem do dziury w dziąśle, krzywiąc się, kiedy trącił obolałe ciało. Odepchnął się od ziemi i wstał. Nieznana siła cisnęła nim o próg jednego z domów okalających plac. Jego ludzie leżeli dokoła z rozrzuconymi rękami i nogami, w eksplozji pogubili miecze i hełmy. I znów Roran podziękował w duchu, że on sam nosił młot, bo kilkunastu Vardenów zdołało w zamęcie poranić mieczami siebie bądź towarzyszy. Młot ? Gdzie mó j młot? - pomyślał. Zaczął rozglądać się wokół, póki nie dostrzegł drzewca broni, wystającego spod nogi pobliskiego żołnierza. Wyciągnął młot i powiódł wzrokiem po placu. Siła eksplozji rozrzuciła zarówno żołnierzy, jak i Vardenów. Z fontanny nie pozostało nic, prócz niskiego rumowiska, z którego z przerwami tryskała woda. Obok niej, w miejscu gdzie stał Carn, leżał poczerniały zwęglony trup, dymiące kończyny zaciskały się jak u martweg o pająka. Był tak wypalony i zwęglony, że ledwie przypominał niegdyś żyjącego człowieka. O dziwo, mag z haczykowatym nosem wciąż stał w miejscu, choć wybuch pozbawił go szat, pozostawiając jedynie portki. Nagle Rorana ogarnął nieopanowany gniew. Bez chwili zastanowienia i obaw o własne bezpieczeństwo ruszył w stronę środka placu, zdecydowany raz na zawsze zabić czarodzieja. Półnagi mag nie zareagował, nawet gdy Roran się zbliżył. Unosząc miecz, Roran puścił się chwiejnym biegiem, wydając wojenn y okrzyk, który on sam usłyszał bardzo słabo. A jednak mag nawet nie próbował się bronić. W istocie Roran pojął , że tamten od chwili eksplozji nie poruszył się nawet o cal. Zupełnie jakby miał do czynienia nie z żywym człowiekiem, a z posągiem. W obliczu tej pozornej obojętności Roran miał wielką ochotę zignorować niezwykłe zachowanie tamtego - czy raczej brak zachowania - i po prostu rozwalić mu głowę, nim czarownik dojdzie do siebie. Jednakże ostrożność ostudziła jego żądzę zemsty i kazała zatrzymać się pięć stóp od maga. Był rad, że to zrobił. Choć z daleka mag wyglądał normalnie, z bliska Roran przekonał się, że jego skóra jest luźna i pomarszczona, jak u kogoś trzykroć starszego, i że nabrała nowej skórzastej faktury. Jej barwa także pociemniała i ciemniała nadał z każdą chwilą, zupełnie jakby całe ciało uległo odmrożeniom. Pierś mężczyzny unosiła się, oczy wywracały się w oczodołach, ukazując białka, poza tym jednak wydawał się niezdolny do jakiegokolwiek ruchu. Na oczach Rorana ręce, szyja i pierś tamteg o skurczyły się, ukazując wyraźne kształty kości - od łukowatej krzywizny obojczyków po płytkie siodło bioder, nad którymi brzuch zwisał niczym pusty bukłak. Wargi zmarszczyły się i uniosły nad żółtymi zębami, odsłaniając je w upiornym grymasie. Gałki oczne oklapły niczym napęczniałe kleszcze, zgniecione i pozbawione krwi; otaczające je ciało zapadło się. W tym momencie oddech maga - paniczne, piskliwe świsty - osłabł, ale nie ustał. Przerażony Roran cofnął się o krok. Poczuł pod butami coś śliskiego i zerknąwszy, przekonał się, że stoi w rozszerzającej się kałuży wody. Z początku myślał, że pochodzi ze strzaskanej fontanny. Potem jednak uświadomił sobie, że woda wypływa ze stóp sparaliżowanego maga. Zaklął z nagłą odrazą i odskoczył na suchy kawałek bruku. Na widok wody pojął, co uczynił Carn, i

jego groza wzrosła. Carn najwyraźniej rzucił zaklęcie, które wysysało z ciała maga wszelką wilgoć. Po następnych kilku sekundach czar zamienił tamtego w wychudzony szkielet, owinięty skorupą twardej, czarnej skóry, mumifikując go tak samo jak zwłoki znajdowane na Pustyni Haradackiej, wystawione na setki lat wiatru, słońca i ruchomych piasków. Choć do tej pory z pewnością już nie żył, nie upadł, bo magia Carna utrzymywała go w pozycji stojącej: upiorne, wyszczerzone widmo, jeden z najgorszych koszmarów, jakie Roran oglądał w nocnych snach bądź na polach walki, w istocie także nie różniących się od najgorszych majaków. A potem skóra wysuszonego trupa rozpłynęła się i rozpadła w drobny, szary pył, który zwiewnym woalem osiadł na powierzchni wody, niczym popioły z pożaru lasu. Tuż za nim podążyły mięśnie i kości, potem skamieniałe wnętrzności, aż wrreszcie ostatnie pozostałości maga o haczykowatym nosie zniknęły, pozostawiając jedynie niewielki stożek pyłu, wyrastający z kałuży wody, która niegdyś podtrzymywała jego życie. Roran obejrzał się na trupa Carna i równie szybko odwrócił wzrok, nie mogąc znieść jego widoku. Przynajmniej zemściłeś się na nim, pomyślał. Potem jednak odrzucił myśli o zabitym przyjacielu, były bowiem zbyt bolesne. Zamiast tego skupił się na najbliższym problemie: żołnierzach na południowym krańcu placu, którzy powoli zbierali się z ziemi. Szybko stwierdził, że Vardeni czynią to samo. - Ej! - krzyknął. - Za mną! Nie będziemy mieli lepszej szansy! - Wskazał ręką część swoich, niewątpliwie rannych . - Pomóżcie im wstać i umieśćcie pośrodku formacji. Nikt nie zostanie z tyłu. Nikt! Usta i wargi przy każdym słowie pulsowały bólem, głowa także bolała jak po całej nocy picia. Na dźwięk jego głosu Vardeni chwycili broń i pośpieszyli, by do niego dołączyć. Kiedy ludzie zebrali się za nim w szeroką kolumnę, Roran zajął swe miejsce w pierwszym szeregu między Baldorem a Delwinem. Na skórze obu dostrzegł krwawe zadrapania po wybuchu. - Carn nie żyje? - spytał Baldor. Roran przytakną ł i uniósł tarczę, podobnie pozostali, tworząc solidny zewnętrzny mur. - W taki m razie miejmy nadzieję, że Halstead nie ukrywa gdzieś w mieście jeszcze jednego maga mruknął Delwin. Wkrótc e wszyscy Yardeni zajęli swoje miejsca. - Naprzód marsz! - huknął Roran i wojownicy ruszyli przez plac. Czy to dlatego, że brakowało im równie sprawnych dowódców, czy też dlatego, że wybuch wyrządził im większe szkody niż Vardenom, żołnierze Imperium nie zdołali pozbierać się równie szybko i wciąż miotali się bez celu, kiedy Yardeni wpadli między nich. Roran sapnął i cofnął się o krok, gdy czyjaś włócznia wbiła się mu w tarczę, jego ręka zdrętwiała od ciosu, ciężar broni ciągnął ją w dół. Sięgnął naprzód i zamachnął się młotem, który odbił się od twardego, nieustępliwego drzewca. Żołnierz przed nim, może ten sam, który cisnął włócznią, wykorzystał tę sposobność, aby pobiec ku Roranowi , celując mieczem w jego szyję. Roran zaczął unosić tarczę wraz z wbit m drzewcem, była jednak zbyt ciężka i niewygodna, by mógł się nią osłonić. Zamiast tego posłużył się młotem, atakując opadający miecz. Niemal nie widział klingi od strony krawędzi i źle wyliczył cios, chybiając młotem. Zginąłby na miejscu, gdyby nie to, że po drodze trącił pięścią ostrze, odbijając je kilka cali w bok. Błyskawica ognia przeszyła prawe ramię Rorana. Bolesne promienie pomknęły w dół jego boku, oczy zaszły jaskrawożółtą mgłą. Prawe kolano ugięło się i runął naprzód. Pod sobą czuł kamienie. Wokół poruszały się stopy i nogi, przyszpilając go tak, że nie mógł się odtoczyć w bezpieczne miejsce. Całe ciało reagowało leniwie, z opóźnieniem, jak uwięzione w miodzie. Za wolno, za wolno, pomyślał, próbując uwolnić rękę spod tarczy i pozbierać się z ziemi. Wiedział, że jeśli nie wstanie, zginie pchnięty mieczem bądź stratowany. Z a wolno! A potem ujrzał padającego przed ni m żołnierza, ściskającego brzuch. Sekundę później ktoś dźwignął Rorana za kołnierz kolczugi i przytrzymał, pozwalając odzyskać równowagę. To był Baldor. Wyciągając szyję, Roran obejrzał się, patrząc w miejsce, gdzie trafił go cios. Pięć ogniw kolczugi pękło, poza tym jednak zbroja wytrzymała. Mimo krwi sączącej się z rozdarcia i bólu przeszywającego szyję i ramię, nie sądził, by rana okazała się groźna, nie zamierzał też tego sprawdzać. Prawa ręka wciąż była sprawna - przynajmniej dostatecznie, by nadal walczyć - i w tym momencie nie obchodziło go nic innego. Ktoś podał mu zastępczą tarczę. Roran uniósł ją z ponurą miną i naparł naprzód wraz z pozostałymi, zmuszając przeciwników do odwrotu szeroką ulicą wychodzącą z placu. Żołnierze wkrótce złamali szyki i uciekli w obliczu przeważających sił Vardenów, umykając dziesiątkami bocznych uliczek i alejek, odchodzących od głównego traktu.

Wówczas Roran zatrzymał się i odesłał pięćdziesięciu swoich, by zamknęli kratę i bramę wypadową i strzegli ich przed nieprzyjaciółmi, którzy mogliby próbować dostać się w ślad za nimi do serca Aroughs. Większość miejskich żołnierzy stacjonowała w pobliżu muru zewnętrznego, by odeprzeć napastników i Roran nie miał ochoty zmierzyć się z nimi w otwartej bitwie. Biorąc pod uwagę rozmiary armii Halsteada, byłoby to samobójstwem. Od tej pory Vardeni nie natrafiali już na zbytni opór. Maszerowali przez miasto wewnętrzne do obszernego, urządzoneg o ze smakiem pałacu, z któ rego władał lord Halstead. Przed pałacem, górującym kilka pięter nad resztą Aroughs, znajdował się rozległy dziedziniec ze sztucznym stawem, po którym pływały gęsi i białe łabędzie. Sam pałac był przepiękną, misterną budowlą, pełną otwartych łuków, kolumnad i szerokich balkonów przeznaczonych do tańców i zabaw. W odróżnieniu od zamku w sercu Belatony, najwyraźniej wzniesiono go z myślą o przyjemnościach, nie obronie. Musieli zakładać, że nik t nie zdoła się przebić przez ich mury, pomyślał Roran. Na widok Vardenów kilkudziesięciu żołnierzy i strażników na dziedzińcu popędziło ku nim na oślep, wznosząc wojenne okrzyki. - Pozostać w szyku! - polecił Roran, gdy tamci biegli ku nim. Przez minutę czy dwie dziedziniec wypełniał szczęk oręża. Gęsi i łabędzie skrzeczały i gęgały, uderzając skrzydłami, żaden z ptaków jednak nie odważył się opuścić bezpiecznego stawu. Vardeni bardzo szybko rozprawili się z żołnierzami i strażnikami. Następnie wpadli przez bramę do pałacu, tak bogato zdobionego obrazami na ścianach i sklepieniach - a także złoconymi stiukami, rzeźbionymi meblami i mozaikowymi posadzkami - że Roranowi trudno przychodziło ogarnąć to wszystko wzrokiem. Nie potrafił wyobrazić sobie bogactwa, jakiego trzeba było, żeby wybudować i utrzymać podobną siedzibę. Cała farma, na której się wychowrał, była warta mniej niż jedno z krzeseł w tej pysznej sali. Przez otwart e drzwi ujrzał trzy służące, biegnące kolejnym długim korytarzem, tak szybko, jak pozwalały im na to długie spódnice. - Nie pozwólcie im uciec! - huknął. Pięciu zbrojnych w miecze żołnierzy odłączyło się od głównego oddziału Vardenów i śmignęło za kobietami, chwytając je, nim dotarły do kolejnych drzwi. Kobiety krzyczały rozdzierająco i szamotały się rozpaczliwie, drapiąc prześladowców, gdy tamci zaciągnęli je w miejsce, w którym czekał Roran. - Dosyć! - krzyknął, kiedy znalazł się przed nimi przestały walczyć, choć nadal jęczały i szlochały. Najstarsza z trójki, przysadzista matrona o siwych włosach upiętych w nieporządny kok, z pękiem kluczy u pasa, sprawiała wrażenie najrozsądniejszej, toteż zwrócił się do niej: - Gdzie jest lord Halstead? Kobieta zesztywniała i uniosła wyżej brodę . - Rób ze mną co chcesz, przybyszu, ale nigdy nie zdradzę mojego pana. Roran podszedł do niej tak blisko, że dzieliła ich zaledwie stopa. - Posłuchaj mnie uważnie - warknął. - Aroughs padło, ty, jak i wszyscy inni w mieście, jesteś zdana na moją laskę. Nic, co zrobisz, tego nie zmieni. Powiedz mi, gdzie jest Halstead, a pozwolimy odejść robie i twoi m towarzyszkom. Ni c możesz ocalić go przed jego losem, ale zdołasz ocalić siebie. Poszarpane wargi miał tak spuchnięte, że ledwie zdołał formułować słowa. Po każdym z nich z jego ust ulatywały kropelki krwi. - Mój los się nie liczy, panie - odparła kobieta z twarzą równie zaciętą jak oblicza żołnierzy wroga. Roran zaklął i walnął młotem o tarczę, ostry huk rozszedł się echem w obszernej sali. Kobieta wzdrygnęła się na ów dźwięk. - Zupełnie straciłaś rozum? Czy Halstead jest wart twojego życia? Albo imperium? Czy Galbatorix? - Nie obchodzą mnie Galbatorix ani Imperium, panie, ale Halstead zawsze był dobry dla nas, sług, i nie pozwolę, by ktoś taki jak wy dopadł go i powiesił. Wszyscy jesteście bandą parszywych, niewdzięcznych kundli! - Czyżby? - Wbił w nią gniewny wzrok. - Jak myślisz, jak długo wytrzymasz, jeżeli pozwolę moim ludziom wydobyć z ciebie prawdę? - Nigdy nie zmusicie mnie do mówienia - oznajmiła i Roran w to uwierzył. - A jer - Skinieniem głowy wskazał pozostałe dwie kobiety, z których najmłodsza liczyła najwyżej siedemnaście lat. - Jesteś gotowa patrzeć, jak rozsieczemy je na kawałki, tylko po to, by ocalić swego pana? Kobieta zesztywniała z pogardy. - Lord Halstead jest we wschodnim skrzydle pałacu - oznajmiła głucho. - Jeśli pójdziecie tym

korytarzem, przejdziecie przez żółtą komnatę i ogród kwiatowy lady Galiany, znajdziecie go, jak dwa razy dwa daje cztery. Roran słuchał podejrzliwie. Jej kapitulacja wydawała się zbyt szybka i zbyt łatwa, biorąc pod uwagę wcześniejszy opór. Poza tymi zauważył, że gdy przemówiła, pozostałe dwie kobiety zareagowały zdumieniem i czymś jeszcze, czego nie zdołał rozpoznać. Oszołomieniem ? - zastanawiał się. Tak czy inaczej, nie przypominał o to reakcji, jakiej oczekiwał, gdyby siwowłosa właśnie oddała ich pana w ręce wroga. Były zbyt ciche, zbyt potulne , jakb y coś ukrywały. Z tej dwójki dziewczyna gorzej radziła sobie z ukrywaniem uczuć, toteż Roran odwrócił się ku niej, starając się przybrać jak najgroźniejszą minę . - Ty tam, ona kłamie, prawda? Gdzie jest Halstead? Gadaj! Dziewczyna otworzyła usta i bez słowa pokręciła głową. Próbowała cofnąć się przed nim, ale jeden z żołnierzy ją zatrzymał. Roran podszedł do niej, przycisnął tarczę do jej piersi, pozbawiając dziewczynę tchu, i naparł na nią, przyszpilając nieszczęsną do stojącego z tyłu Vardena. Potem uniósł młot i przyłożył do jej policzka. - Jesteś nawet ładna, ale ciężko ci będzie znaleźć jakiegokolwiek zalotnika, prócz może starców, jeśli wybiję ci przednie zęby. Ja sam straciłem dziś ząb, ale zdołałem wsadzić go z powrotem. Widzisz? Otworzył usta w groteskowej imitacji uśmiechu. - Zabiorę jednak twoje zęby, więc nie będziesz mogła uczynić podobnie. Całkiem niezła zdobycz, co? - Groźnie zamachnął się młotem. Dziewczyna wzdrygnęła się i wybuchnęł a płaczem. - Nie! Proszę, panie, ja nie wiem. Błagam! Był w swoich komnatach, spotkał się z dowódcami, ale potem wraz z lady Galianą uciekli tunelem do portu i... - Tharo, ty głupia! - wykrzyknęła matrona. - Czeka tam na nich statek, o tak, i nie wiem, gdzie lord jest teraz, ale, proszę, panie, nie bij mnie, nie wie m nic więcej, panie, i... - Jego komnaty - warkną ł Roran. - Gdzie są? Dziewczyna wyjaśniła mu, szlochając. - Puśćcie je - polecił, gdy skończyła, i trzy kobiety umknęły na bok; twarde podeszwy ich trzewików uderzały głośno o lśniące posadzki. Roran poprowadził Vardenów przez olbrzymią budowlę zgodnie ze wskazówkami dziewczyny. Po drodze spotykali dziesiątki na wpół ubranych mężczyzn i kobiet, nikt jednak nie próbował stawiać oporu. W pałacu dźwięczały krzyki i płacze tak głośne, że miał ochotę zatkać sobie uszy. W połowie drogi natknęli się na atrium, pośrodku którego stał posąg przedstawiający wielkiego czarnego smoka. Roran zastanawiał się, czy ma to być podobizna smoka Galbatorixa, Shruikana. Okrążając posąg, usłyszał brzęk, a potem coś uderzyło go w plecy. Runął na kamienną ławę obok ścieżki, zaciskając na niej dłonie. Ból. Morderczy, niszczący myśli ból, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczył. Ból tak intensywny, że sam odrąbałby sobie rękę, byle tylko go powstrzymać. Zupełnie jakby ktoś przyciskał mu do pleców rozpalony do czerwoności pogrzebacz. Nie mógł się ruszyć... Ni e mógł oddychać... Nawet najmniejsza zmiana pozycji sprawiała niewymowne cierpienia. Poczuł, jak pada na niego cień, i usłyszał krzyki Baldora i Delwina , a potem Brigman, ze wszystkich ludzi właśnie on, mówił coś, choć Roran nie potrafił zrozumieć ani słowa. Nagle ból wzmógł się dziesięciokrotnie. Roran ryknął, co jeszcze pogorszyło sprawę. Niewiarygodnym wysiłkiem woli zmusił się do pozostania bez ruchu. Spod zaciśniętych powiek wypływały łzy. A potem Brigman znów mówił do niego: - Roranie, dostałeś w plecy strzałą. Próbowaliśmy schwytać łucznika, ale uciekł. - Boli... - wydyszał Roran . - To dlatego, że strzała trafiła w żebro. W przeciwnym razie przebiłaby cię na wylot. Masz szczęście, że strzelec nie wycelował cal wyżej bądź niżej i nie trafił w kręgosłup albo łopatkę. - Wyciągnijcie ją - polecił przez zaciśnięte zęby. - Nie możemy; ma haczykowaty grot. Nie możemy jej też przepchnąć na drugą stronę. Trzeba ją wyciąć. Mam w tym pewne doświadczenie, Roranie. Jeśli mi zaufasz i dopuścisz do siebie z nożem, możemy to załatwić tu i teraz. Albo, jeśli wolisz, możemy zaczekać, póki nie znajdziemy uzdrowiciela. W pałacu musi ich być paru... Choć nie mógł znieść myśli o powierzeniu tak wielkiej władzy Brigmanowi, wiedział, że nie zdoła dłużej znieść tego bólu. - Zrób to tutaj.. . - rzekł. - Baldorze... - Tak , Roranie?

- Weź pięćdziesięciu ludzi i znajdźcie Halsteada. Cokolwiek się stanie, on nie może uciec. Delwinie... zostań ze mną. Baldor, Delwin i Brigman wymienili kilka szybkich zdań. Roran zrozumiał z nich zaledwie parę słów. A potem większość Vardenów wyszła z atrium i zrobiło się cicho. Na rozkaz Brigmana grupka żołnierzy przyniosła z pobliskiej komnaty krzesła, połamała na kawałki i na żwirowej ścieżce obok posągu rozpaliła ognisko. W ogień wsunięto ostrze sztyletu - Roran wiedział, że Brigman posłuży się nim, by przypalić ranę po usunięciu strzały, tak by nie wykrwawił się na śmierć. Gdy tak leżał na ławie, sztywny i rozdygotany, skupił się na opanowaniu oddechu: powoli, płytko wciągał powietrze, by ograniczyć ból do minimum. Choć to było trudne, oczyścił umysł z wszelkich innych myśli. To, co było i będzie, nie miało znaczenia, liczył się tylko miarowy przepływ powietrza przez nozdrza. Kiedy czterech mężczyzn dźwignęło go z ławy i ułożyło twarzą na ziemi, o mało nie zemdlał. Ktoś wcisnął mu do ust skórzaną rękawicę, pogarszając jeszcze ból pokaleczonych warg. Jednocześnie brutalne dłonie chwyciły go za nogi i ręce, rozciągając je i przyszpiłając do ziemi. Roran obejrzał się i ujrzał Brigmana, klęczącego nad nim z zakrzywionym myśliwskim nożem w dłoni . Nóż zaczął opadać i Roran zamknął oczy, mocno zagryzając rękawicę. Wciągnął powietrze. Wypuścił je. A potem czas i pamięć ustały.

BEZKRÓLEWIE Roran siedział przygarbiony na skraju stołu, bawiąc się wysadzanym klejnotami kielichem, któremu przyglądał się bez zainteresowania. Zapadła już noc, jedynym źródłem światła w przebogatej sypialni były dwie świece na biurku i niewielki ogień na kominku obok pustego łoża z baldachimem. W pokoju panowała cisza, zakłócana jedynie od czasu do czasu trzaskiem płonącego drewna. Przez okna wnikał do środka słaby słony wietrzyk, wydymający białe zasłony. Roran odwrócił twarz ku niemu, witając z radością dotyk chłodnego powietrza na rozpalonej skórze. Widział leżące w dole Aroughs. Na skrzyżowaniach tu i ówdzie płonęły ogniska, poza tym jednak w mieście panowały bezruch i ciemność - bardzo nietypowe, bo wszyscy, którzy mogli, ukrywali się w swoich domach. Kiedy wietrzyk ustał, Roran pociągnął kolejny łyk z kielicha, wlewając wino wprost do gardła, by nie musieć przełykać. Kropla skapnęła na ranę w dolnej wardze i spiął się, głośno wciągając powietrze. Przez chwilę czekał, aż zgaśnie płomień bólu. Odstawił kielich na biurko obok półmiska z chlebem i baraniną, i na wpół opróżnionej butelki wina, po czym zerknął w lustro, stojące pionowo między dwiema świecami. Nadal odbijało jedynie jego własną, zmęczoną, posianiaczoną i pokrwawioną twarz, której z prawej strony brakowało sporego kawałka brody. Odwrócił wzrok. Skontaktuje się z nim, kiedy nadejdzie czas. Tymczasem będzie czekał. Nic więcej nie mógł zrobić. Za bardzo go bolało, by mógł zasnąć. Znów uniósł kielich i obrócił między palcami. Czas mijał. Później, tego samego wieczoru, lustro zamigotało niczym falująca kałuża rtęci. Roran zamrugał i spojrzał w nie mętnymi, półprzymkniętym i oczami. Przed sobą ujrzał sercowaty kształt twarzy Nasuady, poważnej jak zawsze. - Roranie - rzekła. - Pani Nasuado . - Zsunął się ze stołu tak bardzo, jak się ważył, czyli zaledwie parę cali. - Czy zostałeś ujęty? - Nie. - Zakładam więc, że Carn nie żyje albo został ranny. - Zginął w walce z innym magiem. - Przykro mi to słyszeć... Sprawiał wrażenie porządnego człowieka i nie stać nas na utratę naszych czarodziejów. - Na moment zawiesiła głos. - A co z Aroughs? - Miasto jest nasze. Nasuada uniosła brwi. - Doprawdy? Wielce mi zaimponowałeś. Powiedz zatem, jak potoczyła się bitwa? Czy wszystko poszło zgodnie z planem? Jak najmniej poruszając żuchwą, by ograniczyć do minimum ból towarzyszący mówieniu, Roran wymamrotał relację z ostatnich kilku dni, począwszy od przybycia do Aroughs, poprzez jednookiego, który go zaatakował w namiocie, zerwanie tam przy młynach i walkę Vardenów przed pałacem lorda Halsteada, łącznie z pojedynkiem Carna z wrogim magiem.

Następnie opisał, jak został postrzelony w plecy i jak Brigman wyciął z ciała grot strzały. - Mam szczęście, że tam był, świetnie się spisał. Gdyby nie on, byłbym bezużyteczny, dopóki nie znaleźlibyśmy uzdrowiciela. - Wzdrygnął się, bo przez sekundę w jego umyśle pojawiło się wspomnienie przypalania rany i ponownie poczuł na ciele dotyk rozpalonego metalu. - Mam nadzieję, że znaleźliście uzdrowiciela, który mógł cię obejrzeć. - Owszem, później, ale nie był magiem . Nasuada odchyliła się na krześle i przez chwilę patrzyła na Rorana. - Dziwię się, że wciąż masz dość sił, by ze mną rozmawiać, istotnie, ludzie z Carvahall są ulepieni z twardszej gliny. - Następnie zabezpieczyliśmy pałac, a także resztę Aroughs, choć wciąż jeszcze w kilku miejscach nie do końca panujemy nad miejscowymi. Przekonanie żołnierzy do kapitulacji przyszło względnie łatwo, kiedy już się zorientowali, że prześliznęliśmy się przez linie obrony i przechwyciliśmy centrum miasta. - A co z lordem Halsteadem? Czy jego też schwytaliście? - Próbowrał uciec z pałacu, kiedy natknął się na niego oddział moic h ludzi. Halestead miał przy sobie zaledwie garstkę strażników, nie dość, by walczyć z naszymi żołnierzami, więc wraz z dworzanami uciekł do piwnicy na wino i zabarykadował się tam... - Roran potarł kciukiem rubin osadzony w stojącym przed nim kielichu. - Nie chcieli się poddać, a ja nie odważyłem się przypuścić ataku: za drogo by kosztował. Toteż... poleciłem moim ludziom przynieść z kuchni słoje oleju, podpalić je i oblać drzwi. - Próbowałeś wykurzyć ich dymem ? - spytała Nasuada . Powoli skinął głową. - Kiedy drzwi spłonęły, kilku żołnierzy wybiegło z piwnicy, lecz Halstead czekał zbyt długo. Znaleźliśmy go na podłodze. Udusił się. - To niefortunne . - A także... jego córkę, lady Galianę. W myślach wciąż ją widział: drobną i delikatną, odzianą w piękną lawendową suknię pełną falbanek i koronek . Nasuada zmarszczyła brwi. - Kto dziedziczy po Halsteadzie tytuł jarla Fenmarku? - Tharos Szybki. - Ten sam, który wczoraj poprowadził na was atak? - Ten sam. Kiedy jego ludzie sprowadzili przed niego Tharosa, już dawno minęło południe. Niski brodaty mężczyzna sprawiał wrażenie oszołomionego, choć nie odniósł obrażeń, zgubił też gdzieś hełm z czupurnym pióropuszem . - Jak się zdaje - rzekł do niego Roran, leżący na brzuchu na wyściełanej kanapie, by oszczędzić plecy jesteś mi winien butelkę wina. - Jak ci się to udało?! - W głosie Tharosa dźwięczała nuta rozpaczy. - Miasto było nie do zdobycia, nikt prócz smoka nie zdołałby przebić się przez mury. A jednak spójrz, czego dokonałeś. Jesteś czymś więcej niż człowiekiem, czymś innym... - Umilkł, nie mogąc mówić dalej. - Jak zareagował na wieść o śmierci ojca i siostry? - naciskała Nasuada. Roran wsparł się na ręce. Czoło miał lepkie od potu, otarł je zatem rękawem. Zadrżał. Mimo potów czuł chłód, zwłaszcza w dłoniach i stopach. - Wyglądało na to, że ojcem nieszczególnie się przejął. Natomias t siostrą... Skrzywił się na wspomnienie gradu obelg, jakimi obsypał go Tharos, dowiedziawszy się o śmierci Galiany. - Jeśli kiedykolwiek nadarzy mi się okazja, zabiję cię za to - oznajmił. - Przysięgam. - W takim razie lepiej zrób to szybko - odparował Roran. - Bo ktoś inny domaga się mojej śmierci i jeśli ktokolwiek mnie zabije, to pewnie właśnie ona. - ...Roranie? ...Roranie! Z lekkim zdumieniem pojął, że Nasuada woła jego imię. Znów na nią spojrzał, na jej twarz widniejącą w ramie lustra niczym portret . Przez chwilę nie mógł dobyć głosu. - Tharos nie jest tak naprawdę jarlem Fenmarku - rzekł wreszcie. - To najmłodszy z siedmi u synów Halsteada, ale wszyscy pozostali uciekli bądź się ukrywają. Na razie zatem tylko Tharos został, by domagać się tytułu. Nieźle się spisuje jako posłaniec w rozmowach ze starszyzną miasta, lecz bez Carna w żaden sposób nie potrafię stwierdzić, kto przysiągł wierność Galbatorixowi, a kto nie. Zakładam, że większość lordów i ich żon została zaprzysiężona, a także oczywiście żołnierze, ale nie da się orzec, kto jeszcze. Nasuada zacisnęła usta.

- Pojmuję.. . Dauth leży chyba najbliżej ciebie. Poproszę lady Alarice - którą jak się zdaje już poznałeś by przysłała do Aroughs kogoś zaznajomionego ze sztuką czytania w umysłach. Większość szlachty zatrudnia kogoś takiego na swym dworze, toteż Alarice powinna z łatwością spełnić naszą prośbę. Jednakże, gdy wymaszerowaliśmy na Płonące Równiny, król Orrin zabrał ze sobą wszystkich sprawnych magów z Surdy, co oznacza, że człowiek przysłany przez Alarice najpewniej nie będzie miał innych magicznych umiejętności poza słyszeniem myśli innych. A bez właściwych zaklęć trudno będzie przeszkodzić w mąceniu i utrudnianiu nam życia wszystkim, którzy pozostali wierni Galbatorixowi. Podczas gdy mówiła, Roran błądził wzrokiem po biurze, w końcu zatrzymał go na ciemnej butelce wina. Ciekawe, czy Tharos je zatruł? O dziwo, ta myśl wcale go nie zaniepokoiła. A potem znów usłyszał głos Nasuady. - ...Mam nadzieję, że kierujesz swoimi ludźmi żelazną ręką i nie pozwalasz im szaleć w Aroughs, palić, plądrować i poczynać sobie swobodnie z mieszkańcami. Roran był tak zmęczony, że z trudem ułożył spójną odpowiedź, w końcu jednak mu się udało. - Jest nas zbyt niewielu, by nasi mieli zbytnio broić. Wiedzą równie dobrze jak ja, że jeśli tylko damy im okazję, żołnierze Galbatorixa mogą z łatwością przejąć miasto. - Cóż, każda sytuacja ma swoje zalety... Ilu naszych zginęło podczas ataku? - Czterdziestu dwóch . Przez długą chwilę milczeli obydwoje. - Czy Carn miał jakąś rodzinę? - spytała w końcu Nasuada. Roran wzruszył lekko ramionami, a raczej jednym, lewym. - Nie wiem. Pochodził chyba z północy, ale nikt z nas nie rozmawiał o naszym życiu przed... przed tym wszystkim. Nigdy nie wydawało nam się to istotne. Poczuł nagłe drapanie w gardle i wstrząsnął nim atak kaszlu. Kasłał i nie mógł przestać, skulony nad stołem, dotykając czołem blatu i krzywiąc się, gdy zalewały go kolejne fale bólu promieniującego od pleców, ramienia i pokaleczonych warg. Wstrząsnęły nim drgawki tak gwałtowne, że wino w kielichu chlupnęło poza krawędź i obryzgało mu dłoń i przegub. - Roranie - powiedziała Nasuada, gdy powoli doszedł do siebie - musisz wezwać uzdrowiciela. Nie jesteś zdrów, powinieneś leżeć w łóżku. - Nie. - Starł ślinę z kącików ust i spojrzał na Nasuadę . - Zrobili wszystko co mogli, a ja nie jestem dzieckiem, które trzeba niańczyć. Nasuada zawahała się, w końcu skłoniła głowę. - Jak sobie życzysz. - I co teraz? - zapytał. - Czy już tu skończyłem? - Zamierzałam wezwać cię do powrotu , gdy tylko zdobędziemy Aroughs - niezależnie od metody - ale w tym stanie nie zdołasz dojechać do Dras-Leony. Będziesz musiał zaczekać, aż... - Nie będę czekał - warknął Roran. Chwycił lustro i przyciągnął do siebie, tak że znalazła się zaledwie parę cali od jego twarzy. - Nie matkuj mi, Nasuado. Mogę jechać konno, i to szybko. Przybyłem tu tylko dlatego, że Aroughs zagrażało Vardenom. To zagrożenie zniknęło - sam je usuną łem - i nie zamierzam tu tkwić, niezależnie od obrażeń, podczas gdy moja żona i nienarodzone dziecko siedzą niecałą milę od Murtahga i jego smoka! - Udałeś się do Aroughs, bo ja cię tam posłałam. - Głos Nasuady stwardniał. Po chwili, już spokojniejszym tonem dodała: - Jednakże przyjmuję twój argument. Jeśli jesteś w stanie, możesz wrócić natychmiast. Nie widzę powodu, dla którego miałbyś gnać dniami i nocami jak w czasie podróży w tamtą stronę, ale nie powinieneś też zwlekać. Zachowaj rozsądek. Nie chciałabym tłumaczyć Katrinie, że zabiłeś się podczas jazdy... Jak sądzisz, kogo powinniśmy mianować na twoje miejsce, gdy wyjedziesz z Aroughs? - Kapitan a Brigmana. - Brigmana? Dlaczego? Czy nie miałeś z nim kłopotów? - Kiedy zostałem postrzelony, pomógł pokierować ludźmi. W tym czasie nie myślałem zbyt jasno... - Wyobrażam sobie. - ...A on dopilnował , żeby nie wpadli w panikę ani nie działali pochopnie. Poprowadził ich też w moim imieniu, podczas gdy ja tkwiłem w tej kolorowej pozytywce. Tylko on ma niezbędne doświadczenie. Bez niego nie zdołalibyśmy opanować całego Aroughs. Ludzie go lubią, zna się też na planowaniu i organizacji. Będzie dobrym zarządcą miasta. - A zatem Brigman. - Nasuada odwróciła wzrok od lustra i wymam-rotała coś do osoby, której nie widział. Po chwili z powrotem spojrzała na niego. - Muszę przyznać, że nie sądziłam, że uda ci się zająć Aroughs. Pokonanie miejskich fortyfikacji w tak krótkim czasie i z tak niewieloma ludźmi, bez pomocy smoka bądź Jeźdźca wydawrało mi się absolutnie niemożliwe.

- To po co mnie tu przysłałaś?

- Bo musiałam czegoś spróbować, nim pozwoliłabym Eragonowi i Saphirze odlecieć tak daleko, i ponieważ masz w zwyczaju przełamywać wszelkie oczekiwania i zwyciężać tam, gdzie inni załamują się bądź poddają. Gdyby nieprawdopodobne miało się wydarzyć, to zapewne pod twoim przewodem. I tak się stało. Roran prychnął cicho. Jak długo jeszcze będę kusił los, nim skończę martwy jak Carn? - Prychaj sobie ile chcesz, ale nie możesz zaprzeczyć własnym osiągnięciom. Odniosłeś dziś dla nas wielkie zwycięstwo, Młotoręki. Czy raczej powinnam rzec: kapitanie Młotoręki. Aż nadto zasłużyłeś na ten tytuł. Jestem niezwykle wdzięczna za to, czego dokonałeś. Zdobywając Aroughs, ocaliłeś nas przed perspektywą toczenia wojny na dwóch frontach, co niemal na pewno oznaczałoby naszą klęskę. Wszyscy Vardeni są twymi dłużnikami i przyrzekam ci, że poświęcenie twoje i twoich ludzi nie zostanie zapomniane. Roran próbował coś powiedzieć, bez powodzenia. Spróbował ponownie, po raz drugi bez skutku. - Ja - zdołał w końcu wykrztusić - niezawodnie przekażę ludziom twoje słowa. Będą za nie bardzo wdzięczni. - Zrób tak, proszę. A teraz muszę się pożegnać. Już późno, ty jesteś ranny, a ja zbyt długo cię zatrzymywałam. - Zaczekaj... - Sięgnął ku niej i dotknął palcami lustra. - Zaczekaj. Nie powiedziałaś mi jeszcze, jak idzie oblężenie Dras-Leony. Popatrzyła na niego z beznamiętną miną. - Źle. I nie widać żadnych oznak poprawy. Przydasz nam się tutaj, Młotoręki. Jeśli nie znajdziemy rozwiązania, i to szybko, możemy stracić wszystko, o co walczyliśmy.

THARDSVERGUNDNZMAL - Wszystko w porządku - powtarzał z rezygnacją Eragon. - Przestań się zamartwiać. Zresztą i tak nic nie możesz z tym zrobić. Saphira warknęła, wciąż nie odrywając wzroku od swego odbicia w jeziorze. Pokręciła głową, po czym westchnęła ciężko, wypuszczając obłok dymu, który popłynął nad wodą niczym mała zbłąkana burzowa chmura. - Jesteś pewien? - spytała i popatrzyła na niego. - A jeśli nie odrośnie? - Smokom cały czas wyrastają nowe łuski. Przecież wiesz. - Owszem, ale nigdy dotąd żadnej nie straciłam! Nawet nie próbował ukryć uśmiechu, wiedział, że i tak wyczuje jego rozbawienie. - Nie masz się czym przejmować. Nie była aż tak duża. Wyciągnął rękę i przesunął palcem po krawędzi czworobocznej dziury po lewej stronie paszczy smoczycy, gdzie jeszcze niedawno tkwił przedmiot jej troski. Luka w lśniącej zbroi była nie większa niż koniec jego kciuka i głęboka na jakiś cal. W głębi dostrzegł błękitną smoczą skórę. Zaciekawiony dotknął jej koniuszkiem wskazującego palca. Okazała się ciepła i gładka niczym brzuch cielaka. Saphira parsknęła i odsunęła głowę. - Przestań, to łaskocze. Eragon zaśmiał się i kopnął wodę u podstaw głazu, na którym siedział, napawając się chłodnym dotykiem na bosej stopie. - Może i nie była zbyt wielka - rzekła Saphira - ale wszyscy zauważą jej brak. Jak mogliby nie zauważyć? Równie dobrze można by przeoczyć plamę gołej ziemi na szczycie ośnieżonej góry. Wywróciła oczami, próbując spojrzeć wzdłuż długiego pyska na niewielki czarny otwór nad nozdrzem. Eragon roześmiał się i ochlapał ją wodą. - Nikt nie zauważy, Saphiro - rzekł łagodnie, próbując ukoić jej zranioną dumę. - Wierz mi. A jeśli nawet, wezmą to za bitewną ranę i dzięki niej uznają cię za jeszcze groźniejszą. - Tak uważasz? - Znów zaczęła przeglądać się w jeziorze. Woda i łuski odbijały się w sobie w oślepiającym roju tęczowych rozbłysków. - A jeśli jakiś żołnierz pchnie mnie tam mieczem? Ostrze z łatwością przebiłoby skórę. Może powinnam poprosić krasnoludy, by wykuły metalową płytkę i zasłoniły to miejsce do czasu, aż łuska odroSnie?

- To wyglądałoby wyjątkowo głupio. - Tak? - Mhm - przytaknął, z trudem powstrzymując śmiech. Smoczyca głośno pociągnęła nosem. - Nie musisz się ze mnie natrząsać. Jakby ci się podobało, gdyby futro na twojej głowie zaczęło wypadać albo gdybyś stracił jedną z tych małych niemądrych wypustek, które nazywasz zębami? Bez wątpienia wtedy to ja musiałabym cię pocieszać. - Bez wątpienia - zgodził się. - Ale też zęby nie odrastają. Dźwignął się z głazu i ruszył w głąb lądu, do miejsca, gdzie zostawił buty, stąpając ostrożnie, by nie zranić stóp o kamienie i gałęzie zaściełające brzeg jeziora. Saphira podążyła za nim, miękka ziemia przelewała się jej przez szpony. - Mógłbyś rzucić zaklęcie chroniące jedynie to miejsce - rzekła, gdy naciągał buty. - Mógłbym. Chcesz, żebym to zrobił? - Tak. Przygotował w głowie czar, jednocześnie sznurując buty, potem położył prawą dłoń na otworze w jej pysku i wymamrotał niezbędne słowa w pradawnej mowie. Pod jego dłonią zajaśniał słaby lazurowy blask, kiedy powiązał zaklęcia ochronne z ciałem Saphiry. - Proszę - rzekł, gdy skończył. - Teraz nie masz już o co się martwić. - Poza tym, że wciąż brak mi łuski. Trącił jej pysk. - No już, daj spokój. Wracajmy do obozu. Razem oddalili się od jeziora, wspinając się na stromy, niepewny brzeg. Eragon podczas wspinaczki przytrzymywał się odsłoniętych korzeni drzew. Ze szczytu wzniesienia rozciągał się widok na cały obóz Yardenów, leżący pół mili dalej na wschodzie, a także na gęste zabudowania Dras-Leony na północy. Jedyną oznaką życia w mieście były smużki dymu, wznoszące się nad wieloma kominami. Jak zawsze, Cierń leżał wygodnie na blankach nad południowy bramą, wygrzewając się w jasnym popołudniowym słońcu. Czerwony smok wyglądał jakby spał, lecz Eragon wiedział z doświadczenia, że cały czas obserwuje Vardenów i gdy tylko ktokolwiek zbliży się do miasta, przebudzi się i zaalarmuje Murtagha i pozostałych. Wskoczył na grzbiet Saphiry, która leniwie zaniosła go do obozu. Kiedy dotarli na miejsce, Eragon zsunął się na ziemię i ruszył pierwszy między namiotami. W obozie panowała spokojna senna atmosfera, począwszy od cichych, zniżonych głosów żołnierzy aż po proporce wiszące bez ruchu w ciężkim powietrzu. Jedynymi stworzeniami najwyraźniej odpornymi na ogólną apatię byty chude, na wpół zdziczałe psy, krążące po obozie i nieustannie węszące w poszukiwaniu wyrzuconych resztek strawy. Kilka psów miało pyski i boki poznaczone głębokimi zadrapaniami - efekt niemądrej, choć zrozumiałej pomyłki, gdy uznały, że mogą ścigać i zabawić się zielonookim kotołakiem niczym zwykłym kotem. Kiedy do tego doszło, ich skowyty bólu było słychać w całym obozie, a Vardeni śmiali się na widok psów umykających przed kotołakiem z podkulonymi ogonami. Świadom tego, jak wiele spojrzeń przyciągają z Saphirą, Eragon wysoko unosił głowę i ramiona, maszerując energicznie, by sprawiać wrażenie zdecydowanego i energicznego. Ludzie musieli widzieć, że nadal jest pewny siebie i nie pozwala, by obecny impas odebrał mu ducha. Gdyby tylko Murtahg i Cierń odlecieli, pomyślał. Wystarczyłby jeden dzień ich nieobecności, abyśmy zdobyli miasto. Jak dotąd oblężenie Dras-Leony okazało się wyjątkowo nudne. Nasuada odmawiała przypuszczenia ataku, bo jak rzekła: - Podczas waszego ostatniego spotkania ledwie zdołałeś pokonać Murtagha. Zapomniałeś już, jak pchnął cię w biodro? Przyrzekł też, że podczas waszego następnego starcia będzie jeszcze silniejszy. A choć ma wiele wad, nie wierzę, że można go nazwać kłamcą. - Siła to nie wszystko w walce między magami - przypomniał Eragon. - Nie, ale ma spore znaczenie. Poza tym, teraz wspierają go kapłani Helgrindu, a podejrzewam, że co najmniej część z nich także para się magią. Nie pozwolę ci stanąć w bitwie naprzeciw nich i Murtagha, nawet jeśli wesprą cię magowie Blódhgarma. Dopóki nie zdołamy wywabić jakoś Murtagha i Ciernia z miasta albo nie schwytamy ich w pułapkę, czy w inny sposób nie zyskamy przewagi, zostaniemy tutaj i nie zbliżymy się do Dras -Leony. Eragon zaprotestował, argumentując, że zatrzymanie inwazji to bardzo niepraktyczny pomysł i że jeśli nie zdoła pokonać Murtagha, to jakie miałby szanse w starciu z Galbatorixem, lecz Nasuada nie dała się przekonać. Wspólnie z Aryą, Blodhgarmem i wszystkimi czarodziejami z Du Vrangr Gata rozmyślali, planowali i

szukali sposobów na uzyskanie przewagi, o której wspominała Nasuada. Lecz każda kolejna strategia wymagałaby więcej czasu i środków, niż mieli do dyspozycji Vardeni, albo całkowicie pomijała kwestię zabicia, schwytania bądź przepędzenia Murtagha i Ciernia. Nasuada udała się nawet do Elvy i spytała, czy nie zechciałaby posłużyć się swą zdolnością pozwalającą jej wyczuć ból innych, a także cierpienia czekające ich w najbliższej przyszłości - by pokonać Murtagha lub ukradkiem zakraść się do miasta. Dziewczynka ze srebrnym piętnem na czole zaśmiała się w odpowiedzi i odprawiła przywódczynię Vardenów, obsypując ją drwinami i wyzwiskami. - Nie jestem winna niczego ani tobie, ani nikomu innemu, Nasuado. Znajdź sobie inne dziecko, które zwycięży za ciebie w bitwie, bo ja tego nie zrobię. I tak Vardeni czekali. Płynęły dni i Eragon widział, że ludzie zaczynają się niepokoić. Nasuada martwiła się coraz bardziej. Już wcześniej odkrył, że armia to żarłoczna, nienasycona bestia, która szybko ginie i rozpada się na części składowe, jeśli nie zapewni się jej regularnych olbrzymich posiłków, zapełniających tysiące brzuchów. Podczas marszu przez nowe terytoria zdobywanie zapasów było względnie proste: wystarczyło je konfiskować mieszkańcom. Niczym plaga szarańczy, Yardeni pozostawiali za sobą szeroki pas jałowej ziemi, pozbawiony praktycznie wszystkiego, czego wymaga życie. Kiedy jednak zatrzymali się, wkrótce wyczerpali najbliższe zasoby strawy i musieli zadowalać się wyłącznie zapasami sprowadzanymi z Surdy i kilku wcześniej podbitych miast. I choć mieszkańcy Surdy traktowali ich hojnie, a zdobyte miasta słynęły z bogactwa, regularne dostawy prowiantu nie mógły Vardenom wystarczyć na długo. Eragon wiedział, że żołnierze są oddani sprawie, nie wątpił jednak, że jeśli zagrozi im długa, bolesna śmierć z głodu, która nikomu nie pomoże, a jedynie da Galbatorixowi satysfakcję i radość z pokonania ich, większość zdecyduje się uciec do najdalszych zakamarków Alagaesii, gdzie będzie mogła przeżyć resztę życia niezagrożona przez Imperium. Chwila ta jeszcze nie nadeszła, ale zbliżała się bardzo szybko. Był pewien, że właśnie strach przed nią nie pozwala Nasuadzie sypiać nocami: każdego ranka przywódczyni wyglądała gorzej, kręgi pod jej oczami przypominały smutne, mroczne uśmiechy. Problemy, na jakie natrafili w Dras-Leonie, sprawiły, że Eragon podziękował w duchu, że Roranowi udało się uniknąć podobnego opóźnienia w Aroughs, i zwiększyły jeszcze podziw i szacunek dla dokonań kuzyna w południowym mieście. Jest odważniejszy ode mnie. Nasuada nie byłaby zachwycona, lecz Eragon zdecydował, że jeśli Roran powróci - co, jeśli wszystko potoczy się dobrze, nastąpi za parę dni - ponownie rzuci na niego komplet czarów ochronnych. Już i tak stracił zbyt wielu członków rodziny, którzy zginęli z rąk Imperium i Galbatorixa; nie zamierzał pozwolić, by to samo spotkało kuzyna. Przystanął, przepuszczając idącą ścieżką trójkę kłócących się krasnoludów. Nie nosiły hełmów ani insygniów, wiedział jednak, że nie należą do Durgrimst Ingeitum, bo splecione warkoczyki bród ozdabiali koralikami, czego Ingeitum nigdy nie czynili. Nie miał pojęcia, o co się spierały - rozumiał zaledwie kilka słów z ich gardłowego języka - ale najwyraźniej była to niezwykle istotna kwestia, sądząc po podniesionych głosach, nieopanowanych gestach, przesadzonych minach i tym, że nie zauważyły nawet obecności jego ani Saphiry. Gdy go minęły, Eragon uśmiechnął się, ich zacietrzewienie bowiem, mimo powagi sporu, wydało mu się komiczne. Ku wielkiej uldze Vardenów, dwa dni wcześniej do Dras-Leony przybyła krasnoludzka armia pod dowództwem Orika. Fakt ten, podobnie jak zwycięstwo Rorana w Aroughs, stał się odtąd tematem wielu rozmów w obozie. Krasnoludy niemal podwoiły liczebność sprzymierzonych sił Vardenów, znacznie zwiększając szanse na ich dotarcie do Urubaenu i Galbatorixa - gdyby tylko zdołali znaleźć rozwiązanie impasu z Murtaghiem i Cierniem. Wędrując tak przez obóz z Saphirą, Eragon dostrzegł Katrinę, siedzącą przed namiotem i dziergającą na drutach ubranka dla przyszłego dziecka. - Kuzynie! - powitała go, unosząc dłoń. Odpowiedział tym samym pozdrowieniem, które weszło im w zwyczaj po ślubie Katriny i Rorana. Po tym, jak oboje z Saphirą zjedli nieśpieszny obiad - ze strony smoczycy związany z nieodłącznymi odgłosami szarpania i miażdżenia - przenieśli się na niewielką, miękką słoneczną łączkę obok namiotu Eragona. Z rozkazu Nasuady miejsce to pozostawiono nietknięte do użytku Saphiry, którego to rozkazu Vardeni przestrzegali z niemal nabożnym zapałem. Tam Saphira zwinęła się w kłębek, drzemiąc w ciepłych promieniach słońca, a Eragon wyciągnął z juków Domin abr Wyrda, a potem wcisnął się pod jej skrzydło i usadowił w płytkim zagłębieniu pomiędzy szyją a muskularną przednią łapą. Światło przeświecające przez fałdy skrzydła i odbijające się serią migotliwych plamek od łusek nadało jego skórze osobliwy fioletowy odcień i pokryło stronice

księgi mrowiem jaśniejących punkcików, które utrudniały lekturę cienkich kanciastych runów. Nie przeszkadzało mu to jednak: przyjemność siedzenia z Saphirą aż nadto wynagradzała wszelkie niedogodności. Odpoczywali tak razem przez godzinę czy dwie, w końcu Saphira strawiła posiłek, a Eragona zmęczyło odczytywanie skomplikowanych zdań mnicha Heslanta. Znudzeni, znów ruszyli przez obóz, przyglądając się umocnieniom i od czasu do czasu zamieniając parę słów ze strzegącymi ich wartownikami. Niedaleko wschodniego skraju obozowiska, które zajęła armia krasnoludzka, natknęli się na krasnoluda przykucniętego obok cebrzyka wody. Podwinął rękawy do łokci, lepiąc kule z błota wielkości pięści. U jego stóp rozlewała się kałuża, w której tkwił patyk, służący do mieszania błocka. Widok ten wydał się Eragonowi tak osobliwy, że dopiero po kilku chwilach pojął, że ów krasnolud to Orik. - Derundann, Eragonie, Saphiro - rzekł Orik, nie podnosząc wzroku. - Derundann - odparł Eragon, powtarzając tradycyjne krasnoludzkie powitanie, i przykucnął po drugiej stronie kałuży. Patrzył, jak Orik cyzeluje kształt kuli, gładząc ją i kształtując zewnętrzną krawędzią prawego kciuka. Od czasu do czasu sięgał w dół, chwytał garść suchej ziemi i obsypywał nią żółtawą błotną kulę, po czym delikatnie strząsał nadmiar. - Nigdy nie sądziłem, że zobaczę krasnoludzkiego króla siedzącego na ziemi i babrżącego się błocie jak dziecko - zauważył Eragon. Orik parsknął przez gęste wąsy. - A ja nigdy nie sądziłem, że smok i Jeździec będą mi się przyglądać, kiedy robię Eróthknurl. - A czymże jest ten Eróthknurl? - To thardsvergundnzmal. - Tharsver... - Eragon poddał się w połowie słowa, nie mogąc sobie przypomnieć reszty, a co dopiero wymówić. - To znaczy...? - Coś, co wydaje się czymś innym, niż jest w istocie. - Orik uniósł kulę błota. - Tak jak to. To kamień zrobiony z ziemi. Czy raczej tak będzie wyglądał, kiedy z nim skończę. - Kamień z ziemi... Czy to magia? - Nie, moje umiejętności. Nic więcej. - Jak się to robi? - spytał Eragon, przekonawszy się, że Orik nie zamierza wyjaśniać dalej. - Bądź cierpliwy, a sam się przekonasz. - Po chwili krasnolud ustąpił i dodał: - Najpierw trzeba znaleźć ziemię. - Prawdziwie trudne zadanie. Orik posłał mu przeciągłe spojrzenie spod krzaczastych brwi. - Niektóre rodzaje ziemi są lepsze niż inne. Na przykład, piasek się nie nadaje. Muszą w niej tkwić cząsteczki różnych rozmiarów, by właściwie się zlepiła. Musi też mieć w sobie nieco gliny, tak jak ta. I, co najważniejsze, kiedy zrobię coś takiego - poklepał dłonią kawałek nagiej ziemi między kępami zdeptanej trawy - musi pokazać się sporo pyłu, widzisz? - Uniósł rękę, demonstrując Eragonowi cieniutką, pylistą warstwę, która przywarła mu do skóry. - Dlaczego to takie ważne? - Ach. - Orik postukał palcem w skrzydełko nosa, pozostawiając na nim białawą plamę. Znów zaczął pocierać kulę dłońmi, obracając ją tak, by pozostała symetryczna. - Kiedy już znajdziesz odpowiednią ziemię, zwilż ją i wyrabiaj, niczym mąkę z wodą, dopóki nie otrzymasz dobrego gęstego błota. Skinieniem głowy wskazał kałużę u stóp. - Z tego błota lepisz kulę, jak ta. Widzisz? A potem ściskasz ją, tak by wycisnąć jak najwięcej wilgoci. Następnie wygładzasz kulę, by była idealnie okrągła. Kiedy zaczyna się lepić, robisz to co ja: obsypujesz ją pyłem, aby wyciągnąć z wnętrza wilgoć. Postępujesz tak, aż kula wyschnie, dostatecznie, by zachować kształt, ale nie aż tak, żeby pęknąć. Z moim Eróthknurlem osiągnąłem już niemal ten etap. Kiedy będzie gotów, zaniosę go do namiotu i na jakiś czas zostawię w słońcu. Światło i ciepło pozbawią go resztek wilgoci. Potem ponownie obsypię go pyłem i oczyszczę. Kiedy powtórzę to trzy, cztery razy, powierzchnia mojego Eróthknurla powinna być twarda niczym skóra nagry. - I wszystko po to, by uzyskać kulę suchego błota? - spytał zdumiony Eragon. Saphira podzielała jego zdziwienie. Orik zgarnął z ziemi kolejną garść pyłu. - Nie, bo to jeszcze nie koniec. W następnym etapie przyda mi się pył. Zbieram go i nacieram nim powierzchnię Eróthknurla, tworząc cienką, gładką skorupę. Potem pozwalam kuli odpocząć i czekam, aż nieco wilgoci przeniknie do powierzchni, znów nacieram pyłem, nacieram, czekam, nacieram, czekam i tak dalej.

- I jak długo to trwa? - Aż pył przestanie przywierać do Eróthknurla. Właśnie tworzona przez niego skorupa nadaje mu jego urodę. Po kolejnym dniu nabiera jasnego blasku, jakby zrobiono ją z polerowanego metalu. Bez żadnego cięcia, szlifowania ani magii - jedynie sercem, głową i dłońmi - ze zwykłej ziemi tworzysz kamień. Owszem, kruchy, ale jednak kamień. Mimo słów Orika, Eragonowi wciąż trudno było uwierzyć, że błoto u jego stóp może zamienić się w coś podobnego bez pomocy magii. - Ale dlaczego to robisz, Oriku, krasnoludzki królu? - spytała Saphira. Teraz, gdy jesteś władcą swego ludu, musisz mieć wiele obowiązków. Orik sapnął. - W tej chwili nie mam niczego pilnego do roboty. Moi ludzie są gotowi do bitwy. Ale bitwy wciąż nie ma, a niedobrze byłoby, gdybym krzątał się wokół nich niczym kwoka. Nie chciałem też siedzieć samotnie w namiocie, patrząc, jak rośnie mi broda. Stąd Eróthknurl. To rzekłszy, umilkł. Eragonowi jednak wydało się, że coś go gryzie. Mimo to milczał, czekając, czy Orik nie doda czegoś jeszcze. Po jakiejś minucie krasnolud odchrząknął. - Kiedyś mogłem pić i grać w kości z innymi członkami klanu i nikt nie przejmował się tym, że jestem adoptowanym następcą Hrothgara. Nadal mogliśmy rozmawiać i śmiać się razem jak równi z równymi. Nie prosiłem o specjalne względy i nikt mi ich nie okazywał. Teraz jednak wszystko się zmieniło. Moi przyjaciele nie potrafią zapomnieć, że jestem ich królem, a ja nie mogę nie dostrzegać tego, jak zmieniło się ich zachowanie. - Można było tego oczekiwać - zauważył Eragon. Współczuł Orikowi, bo odkąd został Jeźdźcem doświadczył czegoś bardzo podobnego. - Być może. Ale ta wiedza nie pomaga mi znosić tego lepiej. - Orik westchnął z rezygnacją. - Och, życie to czasami niezwykła okrutna podróż... Podziwiałem Hrothgara jako króla, często jednak wydawało mi się, że okazuje innym zniecierpliwienie, nie mając ku temu podstaw. Teraz lepiej pojmuję, czemu tak się zachowywał. - Objął dłońmi kulę błota, wpatrując się w nią spod zmarszczonych brwi. - Kiedy w Tarnagu spotkałeś się z Grimstborithem Gannelem, czy wyjaśnił ci znaczenie Eróthknurln? - Nigdy o nich nie wspominał. - Zapewne mieliście ważniejsze tematy do rozmów... Mimo wszystko, jako jeden z Ingeitum i adoptowany knurla powinieneś poznać wagę i symbolikę Eróthknurln. Nie tylko pozwalają skupić umysł, zabić czas i uzyskać ciekawą pamiątkę. Akt tworzenia kamienia z ziemi to akt uświęcony. Dzięki niemu potwierdzamy swą wiarę w moc Helzvoga i składamy mu ofiarę. Do tego zadania należy podchodzić z szacunkiem i zdecydowaniem. Tworzenie Eróthknurla to forma oddawania czci, a bogowie nie spoglądają łaskawie na tych, którzy zbyt swobodnie podchodzą do ich rytuałów... Z kamienia ciało, z ciała ziemia, a z ziemi kamień. Krąg się obraca, my zaś widzimy jedynie fragmenty całości. Dopiero w tym momencie Eragon w pełni dostrzegł głębię dręczącego Orika niepokoju. - Powinieneś był zabrać ze sobą Hvedrę - rzekł. - Dotrzymałaby ci towarzystwa i nie pozwoliła wpaść w tak ponury nastrój. Nigdy nie widziałem cię takim szczęśliwym jak wówczas, gdy byłeś z nią w twierdzy Bregan. Zmarszczki wokół oczu Orika pogłębiły się, gdy król się uśmiechnął. - O tak. Ale Hvedra jest grimstcarylorss Ingeitum i nie może porzucić obowiązków tylko po to, by mnie pocieszyć. Poza tym nie spoczywałbym spokojnie, gdyby znalazła się w promieniu stu staj od Murtagha i Ciernia, czy, co jeszcze gorsza, Galbatorixa i jego przeklętego czarnego smoka. - Przypominasz mi odpowiedź na zagadkę - rzucił Eragon, próbując pocieszyć Orika. - Krasnoludzki król siedzący na ziemi i lepiący kamień z błota. Nie jestem pewien, jak mogłaby brzmieć, ale może mniej więcej tak: Silny i niski, Trzynaście gwiazd lśni na skroni. Żywy kamień kształtuje martwą ziemię w martwy kamień. - Nie rymuje się, ale też trudno oczekiwać, bym tak od ręki ułożył prawdziwy wiersz. Podejrzewam, że podobna zagadka okazałaby się bardzo trudna dla większości ludzi. - Humf - mruknął Orik. - Nie dla krasnoludów. Nawet nasze dzieci umiałyby ją rozwiązać bardzo szybko. - I smok także - dodała Saphira. - Pewnie macie rację - ustąpił Eragon. Potem zaczął wypytywać Orika o wszystko, co wydarzyło się wśród krasnoludów po tym, jak wraz z Saphirą po raz drugi opuścili Tronjheim, zmierzając do puszczy elfów. Odkąd krasnoludy przybyły do

Dras-Leony, nie miał okazji pomówić dłużej z przyjacielem, a bardzo chciał się dowiedzieć, jak mu szło od chwili objęcia tronu. Orik chętnie opisywał mu zawiłości krasnoludzkiej polityki. Co więcej, jego twarz pojaśniała i wyraźnie się ożywił. Niemal przez godzinę relacjonował spory i manewry pośród przywódców klanów, nim w końcu zebrali armię i wyruszyli, by dołączyć do Vardenów. Eragon doskonale zdawał sobie sprawę, że klany ciągle się spierają; nawet jako król, Orik miał kłopot z uzyskaniem posłuszeństwa. - Przypomina to zaganianie gęsi - rzekł. - Zawsze próbują oddalić się od reszty, okropnie hałasują, a kiedy tylko nadarzy się okazja, zaczynają cię dziobać. Słuchając relacji Orika, Eragon przypomniał sobie o Yermundzie. Często zastanawiał się, co spotkało przywódcę klanu, który próbował go zabić. Wolał wiedzieć, gdzie znajdują się jego wrogowie, zwłaszcza tak niebezpieczni jak Yermund. - Wrócił do swojej rodzinnej wioski Feldarast - oznajmił Orik. - Z tego co mi wiadomo, siedzi tam, pije i rozpamiętuje to, co zaszło i co mogło zajść. Ale nikt go nie słucha. Knurlan z Az Sweldn rak Anhuin są dumni i uparci. W zwykłych okolicznościach pozostaliby lojalni wobec Yermunda, niezależnie od opinii reszty klanów, lecz próba zabicia gościa to niewybaczalny występek. A nie wszyscy z Az Sweldn tak Anhuin nienawidzą cię tak jak Yermund. Ni e wierzę, by zgodzili się pozostać odcięci od reszty naszego ludu tylko po to, by chronić grimstboritha, który utracił ostatni strzęp honoru. Może to potrwać kilka lat, w końcu jednak zwrócą się przeciw niemu. Już teraz słyszałem, że wielu członków klanu odrzuca Yermunda, tak jak sami zostali odrzuceni. - Ja k myślisz, co się z nim stanie? - Pogodzi się z nieuniknionym i ustąpi, albo pewnego dnia ktoś wsypie mu do miodu truciznę czy może wbije nóż między żebra. Tak czy inaczej, już ci nie zagraża jako przywódca Az Sweldn rak Anhuin. Rozmawiali dalej, póki Orik nie ukończył pierwszych kilku etapów tworzenia swrego Eróthknurla i nie uznał, że czas już zabrać go do namiotu i ułożyć na kawałku tkaniny, by wysechł. Wstał z ziemi i pozbierał swój cebrzyk i patyk. - Dziękuję, że tak uprzejmie zechciałeś mnie wysłuchać, Eragonie. I ty także, Saphiro. Choć to dziwnie zabrzmi, oprócz Hvedry tylko z wami mogę rozmawiać swobodnie. Wszyscy inni... - Wzruszył ramionami. - Ba. Eragon także podniósł się z ziemi. - Niezależnie od bycia władcą krasnoludów, jesteś też naszym przyjacielem, Oriku. Zawsze z radością z tobą porozmawiamy. I wiesz, że nie musisz się martwić, czy powtórzymy cokolwiek innym. - Owszem, wiem to, Eragonie. - Orik zmrużył oczy, patrząc na niego. - Bierzesz udział w wydarzeniach tego świata, a jednak nie dajesz się wplątać w otaczające cię spiski i knowania. - Bo mnie nie interesują. Poza tym, w tej chwili mam na głowie ważniejsze sprawy. - To dobrze. Jeździec powinien stać na uboczu, z dala od wszystkich innych. W przeciwnym razie, jak mógłby osądzać sytuację? Nigdy wcześniej nie doceniałem niezależności Jeźdźców, lecz teraz ją rozumiem, choć z samolubnych powodów. - Nie do końca stoję na uboczu - przypomniał Eragon. - Przysiągłem wierność tobie i Nasuadzie. Orik skłonił głowę. - Istotnie. Ale nie jesteś w pełni częścią Vardenów - ani też Ingeitum. Tak czy inaczej, cieszę się, że mogę ci zaufać. Twarz Eragona rozjaśnił uśmiech. - Ja także. - Ostatecznie jesteśmy przybranymi braćmi, prawda? A bracia powinni strzec swoich pleców. Faktycznie powinni, pomyślał Eragon, choć nie powiedział tego głośno. - Przybrani bracia - zgodził się, klepiąc Orika po ramieniu.

DROGA WIEDZY Później, tego samego popołudnia, gdy pozostało zaledwie kilka godzin dnia i atak imperialnych sił z Dras-Leony wydawał się coraz mniej prawdopodobny, Eragon i Saphira udali się na pole ćwiczeń na tyłach obozowiska Vardenów. Tam Eragon, jak co dzień od przybycia do miasta, spotkał się z Aryą. Spytał, co porabiała, a ona odparła krótko - cały dzień spędziła na męczącej naradzie z Nasuadą i królem Orrinem, która zaczęła się jeszcze przed świtem. A potem Eragon dobył miecza, Arya także, i zajęli pozycje naprzeciw siebie. Tym razem zdecydowali się użyć tarcz - bardziej przypominało to prawdziwą walkę, wprowadzając do ich pojedynków miły element odmiany.

Okrążali się, stawiając krótkie kroki, poruszając się jak tancerze na nierównej ziemi, wymacując sobie drogę stopami i nigdy nie odwracając wzroku, ani na moment nie spuszczając się z oka. Tę część walki Eragon lubił najbardziej. Spoglądanie wprost w oczy Aryi miało w sobie coś głęboko intymnego - bez mrugania, bez chwili przerwy; podobnie fakt, że ona także wpatrywała sic w niego z tym samym napięciem i skupieniem. Choć czasem czuł się niezręcznie, cieszyło go łączące ich wtedy poczucie bliskości. Arya pierwsza rozpoczęła atak - po paru sekundach Eragon stał zgarbiony pod niezręcznym kątem, z klingą przyciśniętą do lewej strony szyi, boleśnie naciskającą skórę. Pozostał tak bez ruchu, póki Arya nie uznała za stosowne zwolnić nacisku, pozwalając mu się wyprostować. - Bardzo niezdarnie - zauważyła. - Jakim cudem wciąż ze mną wygrywasz? - warknął, bynajmniej nie zachwycony. - Ponieważ - odparła, wprowadzając fintę w stronę jego lewego ramienia, tak że uniósł tarczę i odskoczył nerwowo - mam za sobą ponad sto lat doświadczenia. Byłoby dziwne, gdybym nie okazała się lepsza od ciebie, prawda? Powinieneś czuć dumę, że w ogóle zdołałeś mnie trafić. Niewielu się to udaje. Brisingr ze świstem przeciął powietrze, gdy Eragon zaatakował jej wysunięte udo. Elfka z głośnym brzękiem odbiła cios tarczą. Odparowała sprytnym zakręconym pchnięciem, które trafiło go w przegub dłoni z mieczem, posyłając lodowate szpilki w górę ramienia, aż do podstawy czaszki. Skrzywiony, odsunął się, by zaczerpnąć tchu. Jednym z problemów walki z elfami pozostawał fakt, że ze względu na ich szybkość i siłę potrafiły skoczyć naprzód i zaatakować wroga ze znacznie większej odległości niż jakikolwiek człowiek. Zatem, aby poczuć się bezpiecznie, musiał oddalić się od niej o niemal sto stóp. Nim jednak zdołał odejść dostatecznie daleko, Arya pomknęła za nim dwoma długimi susami, jej włosy tańczyły w powietrzu. Eragon zamachnął się, nim jeszcze wylądowała, ona jednak obróciła się tak, że miecz minął jej ciało, nie dotykając go. Następnie wsunęła krawędź tarczy pod jego tarczę i szarpnęła, odsłaniając pierś przeciwnika. Z niezwykłą szybkością uniosła broń i przycisnęła do szyi Eragona, tym razem pod brodą. Przytrzymała go w tej pozycji: w odległości zaledwie kilku cali widział przed sobą jej wielkie, szeroko rozstawione oczy. Jej twarz miała groźny, drapieżny wyraz, którego nie potrafił zinterpretować, lecz który mocno go zaskoczył. Nagle wydało mu się, że po rysach Aryi przemknął cień. Elfka opuściła broń i odstąpiła. Eragon pomasował gardło. - Skoro wiesz tak wiele o szermierce - rzekł - dlaczego nie potrafisz mnie nauczyć, jak radzić sobie lepiej? W jej szmaragdowych oczach zapłonął jeszcze jaśniejszy ogień. - Próbuję - odparła. - Ale problem tkwi nie tutaj - postukała mieczem o jego prawą rękę - lecz tutaj. Trąciła hełm, metal zadźwięczał o metal. - I nie wiem, jak mam nauczyć cię tego, co musisz poznać, jeśli nie raz po raz demonstrując ci twoje błędy, aż przestaniesz je popełniać. - Ponownie postukała w jego hełm. - Nawet gdybym w tym celu miała obić cię na kwaśne jabłko. Fakt, że wciąż go pokonywała z taką łatwością, ranił dumę Eragona bardziej, niż sam gotów był się przyznać, nawet Saphirze. Coraz bardziej wątpił też, czy kiedykolwiek zdoła zwyciężyć w starciu z Galbatorixem, Murtaghiem lub innym naprawdę trudnym przeciwnikiem, jeśli będzie miał nieszczęście stawić im czoło sam na sam, bez pomocy Saphiry i magii. Odwrócił się na pięcie i pomaszerował do miejsca oddalonego o dziesięć jardów. - No i? - rzucił przez zaciśnięte zęby. - Bierz się do roboty. Przykucnął nisko, szykując się do kolejnego pojedynku. Arya zmrużyła oczy, co sprawiło, że jej kanciasta twarz nabrała złowieszczego wyglądu. - Doskonale. Rzucili się na siebie, wznosząc wojenne bojowe okrzyki, i po sekundzie na placu zabrzmiały odgłosy wściekłego starcia. Walczyli tak raz za razem, póki nie zmęczyli się, spoceni i oblepieni pyłem. Skórę Eragona znaczyło wriele bolesnych śladów. Nadal jednak ścierali się ze sobą z ponurą determinacją, której wcześniej brakowało w ich pojedynkach. Żadne z nich nie prosiło, by zakończyć ów brutalny, morderczy turniej, i żadne tego nie proponowało. Saphira obserwowała ich z boku, wyciągnięta na sprężystym posłaniu z trawy. Przez większość czasu zachowywała swe myśli dla siebie, by nie rozproszyć Eragona, lecz zdarzało się, że czyniła krótkie uwagi na temat jego techniki bądź ruchów Aryi, uwagi, które nieodmiennie mu się przydawały. Eragon podejrzewał, że przy paru okazjach interweniowała, ratując go przed szczególnie niebezpiecznym ciosem, bo czasami jego ręce i nogi poruszały się jakby nieco szybciej, niż powinny, czy nawet reagowały odrobinę wcześniej, niż im nakazał. A kiedy tak się działo, czuł mrowienie w głębi umysłu, oznaczające,

że Saphira wnika do jego świadomości. W końcu poprosił, by przestała. - Muszę sam to zrobić, Saphiro - rzekł. Nie możesz mi pomagać za każdym razem. - Mogę spróbować. - Wiem. Czuję do ciebie to samo. Ale to ja muszę zdobyć ten szczyt, nie ty. Warga smoczycy poruszyła się lekko. - Po co się wspinać, skoro możesz latać? Nigdy nie dotrzesz do celu na swych krótkich małych nóżkach. - To nieprawda i dobrze o tym wiesz. Poza tym, gdybym latał, to na pożyczonych skrzydłach i nie zyskałbym niczego prócz taniej radości z niezasłużonego zwycięstwa. - Zwycięstwo to zwycięstwo, a śmierć to śmierć. Nieważne, jak je osiągniesz. - Saphiro... - rzucił ostrzegawczo. - Mój mały. Mimo to, ku jego uldze, po tej rozmowie zostawiła go samego, choć nadal obserwowała z nieustępliwą czujnością. Elfy wyznaczone do strzeżenia smoczycy i Eragona zgromadziły się na skraju placu ćwiczeń. Ich obecność krępowała go - wolał, by nikt prócz Sapbiry i Aryi nie oglądał jego klęsk - wiedział jednak, że elfy nigdy nie zgodzą się wrócić do namiotów. Zresztą, oprócz ochrony ich dwójki, pełniły pożyteczną rolę: powstrzymywały innych żołnierzy, którzy mogliby zechcieć podejść bliżej i pogapić się na jeźdźca i elfkę zacielde zmagających się ze sobą. Magowie Blodhgarma nic nie musieli robić, by zniechęcić gapiów, sama ich imponująca obecność wystarczyła, by odstraszyć przypadkowych ciekawskich. Im dłużej Eragon walczył z Aryą, tym większa ogarniała go frustracja. Zwyciężył w dwóch starciach, ledwie, gorączkowo, imając się rozpaczliwych sztuczek, które powiodły się bardziej dzięki szczęściu niż umiejętnościom, po które nigdy by nie sięgnął w prawdziwym starciu, chyba że nie obchodziłoby go własne bezpieczeństwo - lecz oprócz tych pojedynczych zwycięstw, Arya pokonywała go z przygnębiającą łatwością. W końcu gniew i frustracja wezbrały w nim tak bardzo, że zatracił wszelkie poczucie proporcji. Natchniony metodami, które z rzadka zapewniały mu powodzenie, Eragon uniósł prawą rękę, szykując się do ciśnięcia Brisingrem w Aryę, tak jak mógłby to zrobić z toporem bojowym. I właśnie w tym momencie poczuł dotknięcie obcego umysłu, umysłu, który, jak się natychmiast zorientował, nie należał do Aryi, Saphiry ani żadnego z elfów, był bowiem bez wątpienia męski i równie niewątpliwie smoczy. Eragon wzdrygnął się, gorączkowo porządkując myśli, by odeprzeć coś, co z początku uznał za atak ze strony Ciernia. Nim jednak cokolwiek zrobił, w mrocznych zaułkach jego świadomości rozległ się ogłuszający głos, podobny do dźwięku, jaki wydaje góra poruszająca się pod własnym ciężarem. - Dosyć- rzekł Glaedr. Eragon zesztywniał i potykając się, poleciał naprzód, unosząc się na piętach, gdy powstrzymał rękę gotową cisnąć Brisingrem. Ujrzał bądź wyczuł, że Arya, Saphira i magowie Blódhgarma także zareagowali, zaskoczeni, i pojął, że oni również usłyszeli Glaedra. Umysł smoka wydawał się taki sam jak wcześniej - stary, nieprzenikniony i rozdarty cierpieniem. Lecz po raz pierwszy od dnia śmierci Oromisa w Gil eadzie Glaedr wyraźnie pragnął uczynić coś jeszcze, poza zapadnięciem głębiej we wszechogarniające grzęzawisko prywatnej rozpaczy. - Glaedr elda! - rzucili jednocześnie Eragon i Saphira. - Jak się czujesz... ? - Czy nic ci nie jest... ? Czy ty...? Inni także przemówili - Arya, Blódhgarm i jeszcze dwa elfy, których Eragon nie rozpoznał - i ich oderwane słowa starły się w niezrozumiałą kakofonię dźwięków. - Dosyć - powtórzył Glaedr. W jego głosie dźwięczały znużenie i irytacja. - Pragniecie przyciągnąć niechcianą uwagę? Wszyscy jednocześnie umilkli, czekając, co powie dalej złoty smok. Eragon i Arya spojrzeli po sobie w podnieceniu. Glaedr nie przemówił natychmiast. Jeszcze przez parę minut przyglądał im się bez słowa. Jego obecność przytłaczała świadomość Eragona, który nie wątpił, że pozostali czują to samo. A potem smok odezwał się dźwięcznym, władczym, wyniosłym głosem. - To już trwa za długo... Eragonie, nie powinieneś poświęcać tyle czasu na ćwiczenia. To cię odciąga od znacznie ważniejszych spraw. To nie miecza w dłoni Galbatorixa winieneś obawiać się najbardziej ani też miecza w jego ustaćh, lecz raczej miecza umysłu. Jego największy talent to zdolność wdzierania się w nawet najmniejsza cząstkę twojego jestestwa i przymuszanie do posłuszeństwa jego woli. Zamiast potyczek z Aryą, powinieneś skupiać się na lepszym opanowaniu myśli, którym wciąż żałośnie brak dyscypliny... Czemu zatem upierasz się przy tych próżnych wysiłkach?

W umyśle Eragona pojawiła się cała seria odpowiedzi: że mimo odczuwanej frustracji lubi krzyżować klingi z Aryą; że chce zostać najlepszym szermierzem jakim zdoła - jeśli się uda, najlepszym na świecie; że ćwiczenia pomagają mu uspokoić nerwy i wzmocnić ciało, i wiele innych powodów. Starał się jednak stłumić potok myśli, zarówno po to, by zachować choć odrobinę prywatności, jak i po to, by uniknąć zasypania Glaedra niechcianymi informacjami, co potwierdziłoby opinię smoka na temat jego braku zdyscyplinowania. Nie do końca jednak mu się to udało i poczuł promieniującą z Glaedra lekką aurę zawodu. Szybko wybrał zatem najmocniejsze argumenty. Jeśli zdołam powstrzymać Galbatorixa umysłem - nawet gdyby nie udało mi się go pokonać - jeżeli jedynie go zatrzymam, wówczas to miecz może rozstrzygnąć walkę. Tak czy inaczej, król nie jest jedynym wrogiem, którego winniśmy się obawiać: jest jeszcze choćby Murtagh i kto wie, jacy inni ludzie bądź stwory, służące Galbatorixowi. Nie zdołałem samodzielnie pokonać Durzy ani Yaraugha, ani nawet Murtagha. Zawsze miałem jakąś pomoc. Ale nie mogę polegać na tym, że Arya, Saphira bądź Blódhgarm uratują mnie za każdym razem, gdy wpadnę w tarapaty. Muszę lepiej sobie radzić z klingą, a jednak, żebym nie wiem jak się starał, nie potrafię poczynić postępów. - Varaugha? - powtórzył Glaedr. - Wcześniej nie słyszałem tego miana. Eragon zatem musiał opowiedzieć Glaedrowi o zdobyciu Feinster i o tym, jak wraz z Aryą zabili nowo narodzonego Cienia, dokładnie wtedy, gdy Oromis i Glaedr wyruszyli na spotkanie śmierci - różnych śmierci, ale nadal oznaczających koniec życia doczesnego - walcząc na niebie nad Gileadem. Opisał także krótko późniejsze postępy Vardenów, pojął bowiem, że Glaedr do tego stopnia zamknął się w sobie, że niemal o niczym nie wiedział. Zajęło mu to kilka minut, w tym czasie wraz z elfami stali bez ruchu na placu, patrząc po sobie niewidzącymi oczami, całkowicie skoncentrowani na odbywającej się wymianie myśli, obrazów i odczuć. I znów zapadła długa cisza, gdy Glaedr przetrawiał nowe informacje. Kiedy znów raczył przemówić, w jego głosie dźwięczało lekkie rozbawienie. - Jeśli twym celem jest bezkarne zabijanie Cieni, to stałeś się przesadnie ambitny. Nawet najstarsi i najmędrsi Jeźdźcy zawahaliby się przed samotnym atakiem na Cienia. Przeżyłeś już starcia z dwoma - to o dwóch więcej niż większość. Ciesz się, że miałeś tyle szczęścia, i zostaw to. Próba pokonania Cienia to jak próba wzlecenia wyżej niźli słońce. - Owszem - odparł Eragon - lecz nasi wrogowie są równie silni jak Cienie, czy nawet silniejsi, a Galbatorix może stworzyć ich więcej tylko po to, by nas zatrzymać. Posługuje się nimi wedle woli, nie bacząc na zniszczenia, jakie mogą poczynić w całej krainie. - Ebrithilu - wtrąciła Arya - on ma rację. Nasi wrogowie są niezioykle groźni... jak sam doskonale wiesz - dodała łagodniej. - A Eragon nie wzniósł się jeszcze na stosowny poziom. By przygotować się do tego, co go czeka, musi osiągnąć mistrzostwo. Zrobiłam co w mojej mocy, by go nauczyć, ale w ostatecznym rozrachunku mistrzostwo musi pochodzić z wnęrza, nie z zewnątrz. Fakt, że wystąpiła w jego obronie, sprawił, że Eragon poczuł nagłe ciepło. I znów Glaedr nie odpowiedział od razu. - Eragon nie zapanował także nad swymi myślami, a i tego musi dokonać. Żadna z owych zdolności, umysłowa ni fizyczna, nie przyda mu się sama, lecz z nich dwóch umysłowa jest znacznie ważniejsza. Samym umysłem można zwyciężyć w walce zarówno z magiem, jak i mistrzem miecza. Umysł i ciało winny pozostawać w róenowadze, lecz jeśli trzeba wybrać szkolenie tylko jednego, należy zdecydować się na umysł. Aryo... Blódhgarmie... Yaelo... Wiecie, że to prawda. Dlaczego żadne z was nie wzięło na siebie ciężaru dalszego udzielania nauk Eragonwi w tej materii? Arya spuściła wzrok niczym skarcone dziecko, lecz futro na ramionach Blodhgarma zafalowało i zjeżyło się; elf wygiął wargi, odsłaniając czubki ostrych białych kłów. I to właśnie on w końcu odważył się odpowiedzieć. - Arya występuje tu jako ambasador naszego ludu - rzekł, przemawiając wyłącznie w pradawnej mowie. - Ja i mój oddział mamy chronić życie Saphiry Jasnołuskiej i Eragona Cieniobójcy, a to trudne i czasochłonne zadanie. Wszyscy próbowaliśmy pomagać Eragonowi, ale nie naszą rolą jest szkolić Jeźdźca, nie ośmielilibyśmy się także tego próbować, skoro jeden z jego prawdziwych mistrzów nadal żyje i jest obecny... choć mistrz ów zaniedbał swoje obowiązki. W umyśle Glaedra zebrały się ciemne chmury gniewu, niczym narastający na horyzoncie burzowy front. Eragon odłączył się od świadomości smoka w obawie przed jego furią. Glaedr nie był już w stanie nikogo skrzywdzić fizycznie, ale nadal pozostawał niewiarygodnie niebezpieczny i gdyby stracił panowanie nad sobą i zaatakował umysłem, nikt z nich nie zdołałby go powstrzymać. Z początku niegrzeczne zachowanie i niewrażliwość Blódhgarma wstrząsnęły Eragonem - nigdy dotąd nie słyszał, by elf przemawiał podobnie do smoka - ale po chwili zastanowienia pojął, że Blódhgarm

musiał to zrobić, by mocniej pobudzić Glaedra, nie pozwalając mu wycofać się z powrotem w głąb skorupy nieszczęścia. Podziwiał odwagę elfa, zastanawiał się jednak, czy obrażanie Glaedra to naprawdę najlepszy pomysł. Z całą pewnością nie wydawrał się najbezpieczniejszy. Skłębione burzowe chmury rozrastały się błyskawicznie, oświetlane krótkimi nagłymi rozbłyskami, gdy umysł Glaedra przeskakiwał z jednej myśli na drugą. - Przekroczyłeś granicę, elfie - warknął także w pradawmej mowie. - Nie twoją rzeczą jest kwestionowanie moich poczynań. Nie możesz nawet próbować pojąć, jak wiele straciłem. Gdyby nie Eragon i Saphira i moje obowiązki wobec nich, dawno już bym oszalał. Nie oskarżaj mnie zatem o zaniedbanie, Blódhgarmie, synu Idrila, chyba że pragniesz spróbować swych sił w starciu z ostatnim z Najwyższych Starszych. Blódhgarm jeszcze bardziej wyszczerzył zęby i syknął. Mimo to, Eragonowi wydało się, że dostrzega na jego twarzy cień zadowolenia. Ku jego rozpaczy, elf bynajmniej nie ustąpił. - W takim razie nie obwiniaj nas o to, że nie wypełniłeś swoich, nie naszych obowiązków, o Starszy. Cała nasza rasa opłakuje twoją stratę, ale nie możesz oczekiwać, że uwzględnimy w swoich planach twoje użalanie się nad sobą, kiedy toczymy wojnę z najgroźniejszym nieprzyjacielem w dziejach - tym samym nieprzyjacielem, który unicestwił niemal wszystkich twych pobratymców, a także zabił twojego Jeźdźca. Furia Glaedra kipiała niczym wulkan. Czarna i straszliwa, uderzyła Eragona z taką mocą, iż miał wrażenie, że sama materia jego jestestwa lada moment pęknie, niczym żagiel wydęty wiatrem. Po drugiej stronie pola dostrzegł, jak ludzie upuszczają broń i przyciskają ręce do głów, krzywiąc się z bólu. - Ja miałbym użalać się nad sobą! - Glaedr z wyraźnym trudem wymawiał kolejne słowa i każde z nich brzmiało niczym zapowiedź grozy. Eragon wyczuł, jak w zakamarkach smoczego umysłu nabiera kształtów coś nieprzyjemnego, wiedział, że gdyby Glaedr pozwolił dojrzeć swemu dziełu, stałoby się ono powodem wielu tragedii i smutków. Wówczas jednak przemówiła Saphira i jej myślowy głos przeciął wzburzone emocje Glaedra niczym nóż wodę. - Mistrzu - rzekła - martwiłam się o ciebie. Dobrze wiedzieć, że znów jesteś zdrów i silny. Nikt z nas nie może tobie dorównać i wszyscy potrzebujemy twojej pomocy. Bez ciebie nie możemy marzyć o pokonaniu Imperium. Glaedr zagrzmiał złowieszczo, nie puścił jednak jej słów mimo uszu, nie przerwał ani nie jej obraził. W istocie pochlebstwa Saphiry chyba go cieszyły, choć zaledwie odrobinę. Ostatecznie, pomyślał Eragon, jeśli istnieje coś, na co podatne są smoki, to właśnie pochlebstwa, i Saphira doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Nie czekając na odpowiedź Glaedra, znów się odezwała. - Ponieważ nie władasz już własnymi skrzydłami, pozwól mi ofiarować w zastępstwie moje. Powietrze jest spokojne, niebo czyste: cóż za radość wzlecieć wysoko nad ziemię, wyżej niż szybują nawet orły. Po tak długim uwięzieniu wewnątrz serca serc musisz bardzo chcieć zostawić to wszystko za sobą i raz jeszcze poczuć prądy powietrza. Czarna burza w umyśle Glaedra nieco osłabła, choć wciąż pozostała groźna i potężna, balansując na krawędzi wybuchu. - To... byłoby miłe. - W takim razie wkrótce pofruniemy razem. Ale, mistrzu? - Tak, młódko? - Jest coś, o co chciałabym cię prosić. - Proś zatem - Czy zechcesz pomóc Eragonowi w sztuce władania, mieczem? Czy w ogóle możesz mu pomóc? Nie jest tak zręczny jak powinien, a ja nie chciałabym stracić Jeźdźca. Saphira cały czas zachowywała się godnie i spokojnie, lecz w jej głosie dźwięczała błagalna nuta, od której Eragon poczuł ucisk w gardle. Chmury zapadły się nagle, pozostawiając nagą szarą krainę, która Eragonowi wydawała się niewyobrażalnie smutna. Glaedr rozmyślał. Na skraju krainy poruszały się osobliwe, na wpół dostrzegalne kształty - olbrzymie monolity, których Eragon wolałby nie oglądać z bliska. - No dobrze - rzekł w końcu smok. - Zrobię co w mojej mocy dla twojego Jeźdźca, ale kiedy już to załatwimy; będzie musiał pozwolić mi uczyć go tak, jak uznam za stosowne. - Zgoda - odparła Saphira. Eragon dostrzegł, jak Arya i pozostałe elfy się odprężają. Na moment wycofał się od pozostałych, bo Trianna i kilku innych magów, służących Vardenom, nawiązało z nim kontakt. Każdy dopytywał się, co przed chwilą zaatakowało ich umysły i co tak bardzo poruszyło ludzi i zwierzęta w obozie. Trianna zagłuszyła wszystkich.

- Czy jesteśmy atakowani,Cieniobójco? - pytała. - Czy to Cierń? A może Shruikan? Jej panika była tak silna, że Eragon zapragnął nagle odrzucić miecz i tarczę i umknąć w bezpieczne miejsce. - Nie, wszystko w porządku - odparł, starając się zachować spokój. Istnienie Glaedra wciąż pozostawało tajemnicą dla większości Vardenów, łącznie z Trianną i podległymi jej magami. Wolał, by tak zostało, inaczej wieść o złotym smoku mogłaby dotrzeć do szpiegów Imperium. Okłamywanie kogoś, z kim porozumiewał się umysłem, było niezwykle trudne - nie da się bowiem uniknąć myślenia o czymś, co właśnie chcemy ukryć - toteż Eragon postarał się rozmawiać jak najkrócej. - Ćwiczyliśmy z elfami magię. Później wyjaśnię, ale nie ma powodu do obaw. Czuł, że jego słowa nie do końca ich przekonały, nie śmieli jednak nalegać na pełniejsze wytłumaczenie i pożegnali się, po czym osłonili swe umysły przed jego wewnętrznym okiem. Arya musiała dostrzec zmianę w zachowaniu Eragona, podeszła do niego bowiem i zapytała cicho: - Wszystko w porządku? - Zupełnym - odparł równie zniżonym głosem Eragon. Skinieniem głowy wskazał żołnierzy zbierających broń. - Musiałem odpowiedzieć na parę pytań. - Ach. Nie powiedziałeś im chyba, kto... - Oczywiście, że nie. - Zajmijcie pozycje jak wcześniej - zagrzmiał Glaedr. Eragon i Arya rozłączyli się i rozeszli dwadzieścia stóp na boki. - Mistrzu - zagadnął Eragon, wiedząc, że może to błąd, ale nie mogąc się powstrzymać. - Czy naprawdę potrafisz mnie nauczyć tego, co muszę wiedzieć nim dotrzemy do Urubanu? Zostało nam tak niewiele czasu i... - Mogę nauczyć cię teraz, jeśli tylko będziesz słuchać - odparł Glaedr. - Ale musisz słuchać uważniej niż kiedykolwiek dotąd. - Słucham, mistrzu. - Mimo to, Eragon nie mógł powstrzymać wątpliwości. Tak naprawdę, jak wiele smok wiedział o szermierce? Z pewnością sporo nauczył się od Oromisa, tak jak Saphira od Eragona, lecz mimo wspólnoty doświadczeń, Glaedr sam nigdy nie dzierżył miecza - bo i jak? Jego instrukcje na temat władania bronią przypominałyby instrukcje Eragona na temat nawigacji pośród prądów powietrza, wznoszących się znad zbocza góry - owszem, mógł to zrobić, ale nie zdołałby wyjaśnić wszystkiego równie dobrze jak Saphira, bo jego wiedza pochodziła z drugiej ręki i żadne abstrakcyjne analizy nie mogły tego zrównoważyć. Co prawda, zachował wątpliwości dla siebie, lecz część z nich musiała przeniknąć przez bariery, bo Glaedr wydał z siebie pomruk rozbawienia - czy raczej naśladował go w głębi umysłu, trudno bowiem zapomnieć o nawykach ciała. - Każda wielka walka jest taka sama, Eragonie, tak jak wszyscy wielcy wojownicy są tacy sami. Powyżej pewnego poziomu nie ma znaczenia czy władasz mieczem, szponem, zębami czy ogonem. Istotnie, musisz radzić sobie ze swą bronią, lecz każdy, kto dysponuje czasem i skłonnościami, może nad nią zapanować. Osiągnięcie wielkości wymaga jednak artyzmu. A on z kolei wymaga wyobraźni i namysłu, i te właśnie cechy są wspólne wszystkim najlepszym wojownikom, nawet jeśli z pozoru wydają się całkowicie odmienni. Glaedr milczał chwilę, po czym znów przemówił. - A teraz powtórz, co ci poradziłem wcześniej? Eragon. nie musiał się nawet zastanawiać. - Ze muszę się nauczyć widzieć to, na co patrzę. I próbowałem, mistrzu, naprawdę. - Ale nadal nie widzisz. Spójrz na Aryę. Czemu raz po raz udaje jej się ci bie pokonać? Bo ona cię rozumie, Eragonie. Wie, kim jesteś i jak myślisz,, i to pozwala jej stale z tobą wygrywać. Dlaczego Murtagh zdołał cię pokonać na Płonących Równinach, choć nie dorównywał ci siłą ani szybkością? - Bo byłem zmęczony i... - I jak udało mu się zranić cię w biodro podczas ostatniego starcia, podczas gdy ty zaledwie zadrapałeś go w policzek? Powiem ci, Eragonie. Nie dlatego, że ty byłeś zmęczony, a on nie. Stało się tak, ponieważ on cię rozumie, a ty nie rozumiesz jego. Murtagh wie więcej niż ty i przez to ma nad tobą władzę, podobnie Arya. Spójrz na nią, Eragonie. Przyjrzyj się jej. Widzi cię takim, jaki jesteś, ale czy i ty ją widzisz? Czy widzisz ją dość wyraźnie, by pokonać w walce? Eragon spojrzał wprost w oczy Aryi i ujrzał w nich połączenie determinacji i wyzwania, jakby prowokowała go do próby wydobycia z niej jej sekretów, ale jednocześnie obawiała się, co by się stało, gdyby to uczynił. Wezbrały w nim wątpliwości. Czy istotnie znał ją tak dobrze, jak sądził? Czy też oszukiwał się, myląc

powłokę zewnętrzną z wnętrzem? - Pozwoliłeś, by zapanował nad tobą gniew - powiedział cicho Glaedr. - Gniew ma swoje miejsce, ale tu ci nie pomoże. Droga wojownika to droga wiedzy. Jeśli owa wiedza wymaga użycia gniewu, posłuż się nim. Ale nie możesz zdobyć wiedzy, tracąc panowanie nad sobą. Jeśli spróbujesz, odnajdziesz tylko ból i zawód. Zamiast tego musisz starać się zachować spokój, nawet jeśli u stóp ujadają ci setki wygłodniałych wrogów. Opróżnij umysł i pozwól, by stał się niczym spokojna tafla, która odbija wszystko wokół, a jednak sama pozostaje nietknięta. W owej pustce przyjdzie do ciebie zrozumienie, gdy uwolnisz się od irracjonalnych obaw o zwycięstwo i porażkę, życie i śmierć. Nie musisz przewidywać wszelkich ewentualności ani gwarantować powodzenia za każdym razem, gdy staniesz naprzeciw wroga. Jednakże, widząc wszystko i niczego nie odrzucając, zdołasz bez wahania przystosować się do każdej zmiany. Wojownik, który najłatwiej potrafi dostosować się do nieoczekiwanego, to wojownik, który żyje najdłużej. Spójrz zatem na Aryę, zobacz to, co widzisz, a potem podejmij najlepsze możliwe działanie. I kiedy zaczniesz swój ruch, nie pozwól, by myśli zwiodły cię na manowce. Myśl bez myślenia, tak by twymi czynami kierował instynkt, nie rozum. Teraz idź, spróbuj. Eragon odczekał minutę, by pozbierać siły i rozważyć wszystko, co wiedział o Aryi: jej sympatie i antypatie, nawyki i manieryzmy, najważniejsze wydarzenia życia, to, czego się bała i na co liczyła, i, co najważniejsze, skrywany temperament, który określał jej podejście do życia... i do walki. Wszystko to rozważył, a potem spróbował wydobyć z tego esencję jej osobowości. Było to niezwykle trudne, onieśmielające zadanie, zwłaszcza że starał się patrzeć na nią nie jak zazwyczajną piękną kobietę, którą podziwiał i której pragnął - lecz na rzeczywistą istotę, pełną, kompletną, odrębną od jego własnych pragnień i potrzeb. Następnie, świadom tego, jak niewiele ma czasu, wyciągnął wnioski, choć obawiał się, że jego obserwacje są dziecinne i przesadnie uproszczone. A potem odrzucił niepewność, wystąpił naprzód i uniósł miecz i tarczę. Wiedział, że Arya będzie oczekiwać, że on spróbuje czegoś odmiennego, rozpoczął więc pojedynek tak jak dwa razy wcześniej: kierując się po skosie w stronę jej prawego ramienia, jakby zamierzał zablokować tarczę i zaatakować odsłonięty bok. Wiedział, że ten podstęp jej nie oszuka, ale każe jej zgadywać, co naprawdę zamierza, a im dłużej zdoła podtrzymać niepewność przeciwniczki, tym lepiej. Niewielki twardy kamyk obrócił mu się pod palcami prawej stopy. Eragon przeniósł ciężar ciała na bok, by utrzymać równowagę. Ruch ten niemal niedostrzegalnie zakłócił jego gładki krok. Arya zauważyła tę zmianę i skoczyła na niego, z jej ust wydarł się przeszywający okrzyk. Ich miecze odbity się od siebie raz, drugi, a potem Eragon obrócił się i - kierowany nagłym i głębokim przekonaniem, że następny cios elfka wymierzy w głowę - pchnął ją w pierś jak najszybciej umiał, celując w miejsce tuż obok mostka, które musiała odsłonić, gdyby zamachnęła się w kierunku hełmu. Jego domysł okazał się trafny, ale zawiodły kalkulacje. Pchnął tak szybko, że Arya nie zdążyła cofnąć ręki i rękojeść jej miecza odbiła ciemnoniebieski czubek Brisingra, tak że minął jej policzek. Sekundę później świat wokół Eragona przekrzywił się nagle, a przed oczami eksplodowały czerwone i pomarańczowe iskry. Zachwiał się i opadł na kolano, podpierając się oburącz, by nie upaść. W uszach słyszał głuche dudnienie. Dźwięk powoli stopniowo ucichł i wówczas odezwał się Glaedr. - Nie próbuj poruszać się szybko, Eragonie. Nie próbuj poruszać się powoli. Wystarczy jeden ruch we właściwej chwili, a twój cios nie wyda się ani szybki, ani powolny, lecz pozbawiony wysiłku. W bitwie najważniejsze jest zgranie w czasie. Musisz uważnie obserwować wzory, zachowania i rytm ciał przeciwników: gdzie są silni, gdzie słabi, gdzie sztywni, a gdzie giętcy. Dopasuj się do nich, jeśli posłuży to twoim celom, bądź zakłóć je, jeśli uznasz, że tak będzie lepiej, a będziesz mógł do woli kształtować tok bitwy. Tę kwestię winieneś zrozumieć dogłębnie. Zapamiętaj ją zatem i później przemyśl dokładnie... A teraz spróbuj jeszcze raz. Patrząc gniewnie na Aryę, Eragon dźwignął się z ziemi, potrząsnął głową, by oczyścić umysł, i, jak się zdawało, po raz setny przyjął pozycję en garde. Szramy i sińce na nowo zapiekły, czuł się niczym znękany reumatyzmem staruszek. Arya odrzuciła włosy i uśmiechnęła się do niego, odsłaniając mocne białe zęby. Tym razem ów gest nie wywarł na nim wrażenia. Eragon, skupiony na czekającym go zadaniu, nie zamierzał dwa razy nabrać się na ten sam podstęp. Nim uśmiech zniknął z jej warg, on puścił się pędem naprzód, unosząc Brisingra nisko i z boku i wysuwając przed siebie tarczę. Tak jak na to liczył, pozycja miecza skusiła Aryę do pośpiesznego, przedwczesnego ciosu: ostrego pchnięcia, które trafiłoby go w obojczyk, gdyby dotarło co celu.

Eragon zanurkował, unikając miecza elfki i pozwalając, by odbił się od tarczy, a potem łukiem uniósł Brisingra, jakby chciał ciąć ją przez nogi i biodra. Zablokowała go tarczą i odepchnęła tak mocno, że nie mógł złapać tchu. Przez chwilę okrążali się, szukając jakiejkolwiek luki, którą mogliby wykorzystać. Powietrze między nimi wibrowało z napięcia, Eragon przyglądał się jej, a ona jemu, ich ruchy były szybkie, urywane, niemal ptasie, rozpierane energią pulsującą im w żyłach. A porem napięcie pękło niczym szklana rurka. Uderzył, a ona sparowała cios, ich klingi poruszały się tak szybko, że ledwie je widzieli. Podczas wymiany ciosów Eragon nadal wbijał w nią wzrok, starał się też jednak - zgodnie z radą Glaedra obserwować rytm i wzorce jej ciała, pamiętając jednocześnie, kim jest i jak zazwyczaj postępuje i reaguje. Tak bardzo pragnął zwyciężyć, że miał wrażenie, że jeśli się nie uda, rozpęknie się. A jednak Arya zdołała go zaskoczyć odwróconym pchnięciem rękojeścią w żebra. Eragon zatrzymał się i zaklął pod nosem. Było lepiej - zauważył Glaedr. - Znacznie lepiej. Niemal idealnie zgrałeś wszystko w czasie. Ale nie do końca. Nie, nie do końca. Wciąż jesteś zbyt rozgniewany, a twój umysł jest zbyt zaśmiecony. Zatrzymaj w nim tylko to, co musisz pamiętać, nie pozwól jednak, by ta wiedza odciągnęła twą uwagę od wydarzeń chwili. Znajdź w sobie miejsce spokoju, pozwól, by troski tego świata przelały się przez ciebie, nie unosząc cię ze sobą. Powinieneś czuć się jak wówczas, kiedy Oromis kazał ci słuchać myśli wszystkich stworzeń lasu. Wtedy byłeś świadom wszystkiego, co dzieje się dookoła, ale nie skupiałeś się na żadnym szczególe. Nie patrz wyłącznie w oczy Aryi. Za bardzo się koncentrujesz. - Ale Brom kazał mi... Istnieje wiele sposobów posługiwania się wzrokiem. Brom miał swój styl, nie można jednak nazwać go zbyt elastycznym. Nie nadawał się do wielkich bitew. Przez większość życia walczył jeden na jednego, bądź w małych grupach, i widać to w jego nawykach. Lepiej spoglądać szerzej niż zbyt blisko, nie pozwalając się zaskoczyć jakiemuś aspektowi miejsca bądź sytuacji. Rozumiesz? - Tak, mistrzu. - Zatem jeszcze raz. I tym razem pozwól sobie odprężyć się i poszerz percepcję. Eragon raz jeszcze przywołał swą wiedzę o Aryi. Kiedy zdecydował się na plan, zamknął oczy, spowolnił oddech i zatonął głęboko wewnątrz siebie. Stopniowo wypływały z niego obawy i lęki, pozostawiając po sobie dojmującą pustkę, która stępiła ból obrażeń i dała mu poczucie niezwykłej jasności. Choć nie stracił zainteresowania wygraną, perspektywa klęski już go nie przygnębiała. Co będzie to będzie, nie zamierzał zmagać się bez sensu z wyrokami losu. - Gotów? - spytała Arya, kiedy uniósł powieki. - Gotów. Znów zajęli pozycje wyjściowe i pozostali tam bez ruchu, każde z nich czekało, aż drugie zaatakuje pierwsze. Słońce wisiało po prawicy Eragona, co oznaczało, że gdyby zdołał wymanewrować Aryę w przeciwną stronę, świeciłoby jej prosto w oczy. Wcześniej już tego próbował, bez powodzenia, ale teraz wymyślił sposób, który mógł się udać. Wiedział, że Arya jest pewna, że znowu zdoła go pokonać. Oczywiście nie lekceważyła jego umiejętności, ale choć pozostawała świadoma jego zdolności i pragnienia poprawy, wygrała przeważającą większość pojedynków. Doświadczenie to pokazało jej, że Eragon będzie łatwym przeciwnikiem, nawet jeśli rozsądek podpowiadał inaczej. Tym samym jej pewność siebie stała się także słabością. Uważa, że włada mieczem lepiej ode mnie, pomyślał. Może i tak, ale powinienem zdołać wykorzystać jej oczekiwania przeciwko niej. Jeśli cokolwiek może stać się jej zgubą, to właśnie one. Ustawiony bokiem, przesunął się kilka stóp i uśmiechnął do Aryi, jak ona wcześniej do niego. Jej twarz pozostała obojętna. Chwilę później elfka zaatakowała, jak gdyby zamierzała pchnąć go z całych sił i powalić na ziemię. Eragon odskoczył, cofając się w prawo, jakby chciał poprowadzić ją w zaplanowanym kierunku. Ary a zatrzymała się kilka jardów od niego i pozostała bez ruchu niczym dzikie zwierzę zaskoczone na polanie. Potem nakreśliła przed sobą półkrąg, nie spuszczając wrzroku z Eragona. Podejrzewał, że obecność Glaedra sprawiła, że jeszcze bardziej zależało jej, by dobrze się spisać. Nagle zaskoczyła go, wydając z siebie miękki, koci warkot. Podobnie jak wcześniej uśmiech, ów dźwięk także był bronią mającą go zmylić. I zadziałał, lecz tylko częściowo, Eragon bowiem spodziewał się już podobnych podstępów, chociaż akurat nie tego. Elfka jednym susem pokonała dzielącą ich odległość i zaczęła zasypywać go mocnymi ciosami, które blokował tarczą. Pozwolił jej atakować bez odpowiedzi, jakby ciosy były zbyt silne, by mógł zdziałać

cokolwiek prócz obrony. Z każdym głośnym, bolesnym szarpnięciem ręki i ramienia cofał się dałej w prawo, od czasu do czasu potykając się dla wzmocnienia efektu. Nadal jednak pozostawał spokojny i opanowany - pusty. Wiedział, że właściwa chwila nadejdzie, nim jeszcze się pojawiła. A kiedy tak się stało, zadziałał bez namysłu i wahania, nie próbując poruszać się szybko ani wolno, usiłując jedynie wykorzystać potencjał tej jednej, idealnej chwili. Gdy miecz Aryi opadł ku niemu lśniącym łukiem, Eragon zawirował w prawo, mijając ostrze, tak że słońce świeciło mu dokładnie za plecami. Czubek jej miecza wbił się w ziemię z głośnym łupnięciem. Arya obróciła głowę, by nie stracić go z oczu, i popełniła błąd, spoglądając prosto w słońce. Zmrużyła oczy i jej źrenice zwęziły się do maleńkich czarnych punkcików. I gdy tak stała oślepiona, Eragon pchnął Brisingrem pod jej lewą ręką, trafiając w żebra. Mógł także uderzyć w kark - i zrobiłby to podczas prawdziwej walki - powstrzymał się jednak, bo cios nawet stępionego miecza w to miejsce mógł zabić. Arya krzyknęła, gdy Brisingr trafił w ciało, i odskoczyła. Zatrzymała się z ręką przyciśniętą do boku i czołem zmarszczonym z bólu, patrząc na niego z osobliwą miną. - Doskonale! - zapiał Glaedr. - Jeszcze raz! Eragon przez moment czuł ciepłą falę zadowolenia, potem przegnał emocje, powracając do poprzedniego stanu obojętnej czujności. Kiedy twarz Aryi wygładziła się i elfka opuściła rękę, wraz z Eragonem zaczęli okrążać się nawzajem, póki słońce nie oślepiało żadnego z nich, wówczas zaczęli od nowa. Eragon szybko zauważył, że elfka traktuje go teraz z większą ostrożnością. W zwykłych okolicznościach ucieszyłoby go to i natchnęło do bardziej agresywnego ataku, oparł się jednak pokusie, teraz bowiem widział wyraźnie, że Arya czyni tak specjalnie. Gdyby połknął przynętę, wkrótce znalazłby się na jej łasce, tak jak wielokrotnie wcześniej. Pojedynek trwał zaledwie kilka sekund, choć nadal dość długo, by zdołali wymienić całą serię ciosów. Tarcze trzeszczały, w powietrze wzlatywały kawałki wydartej darni, a miecz uderzał o miecz, gdy przechodzili płynnie z jednej pozycji w następną, a ich ciała skręcały się w powietrzu niczym bliźniacze kolumny dymu. Ostatecznie jednak wynik był taki sam jak przedtem. Eragon prześliznął się przez obronę Aryi serią zręcznych kroków i szybkim ruchem przegubu, zadając cięcie w pierś od ramienia aż po mostek. Cios o mało nie zwalił jej z nóg, osunęła się na kolano i pozostała tak, krzywiąc się i dysząc ciężko. Jej policzki wyraźnie pobladły, prócz szkarłat- nych plam, które na nich wystąpiły. - Jeszcze raz - rozkazał Glaedr. Eragon i Arya posłuchali bez protestów. Po dwóch zwycięstwach znużenie Eragona zmalało, widział jednak, że z Aryą dzieje się dokładnie odwrotnie. Następny pojedynek nie miał wyraźnego zwycięzcy. Arya zebrała się w sobie i zdołała uniknąć wszystkich pułapek i sztuczek Eragona, podobnie on - jej. Walczyli zatem i walczyli, aż w końcu oboje byli już tak zmęczeni, że żadne nie zdołało kontynuować, stali zatem oparci o miecze, zbyt ciężkie, by je unieść, dysząc i ociekając potem. - Jeszcze raz - powiedział cicho Glaedr. Eragon skrzywił się, wyrywając Brisingra z ziemi. Im bardziej był zmęczony, tym trudniej przychodziło mu utrzymywanie pustki umysłu i niezważanie na protesty obolałego ciała. Odkrył także, że z coraz większym trudem zachowuje spokój i unika paskudnego nastroju, który zwykle opanowywał go, gdy potrzebował odpoczynku. Przypuszczał, że radzenie sobie z tym wyzwaniem stanowiło część tego, czego próbował nauczyć go stary smok. Ramiona paliły tak bardzo, że nie mógł utrzymać przed sobą miecza i tarczy. Zamiast tego pozwolił im zwisać na wysokości pasa, liczył na to, że w razie potrzeby zdoła szybko unieść broń. Arya postąpiła tak samo. Ruszyli ku sobie, szurając nogami, w nędznej imitacji wcześniejszego lekkiego tańca. Eragon, krańcowo wykończony, nie chciał jednak się poddać. W pewnym sensie - czego nie pojmował ich ćwiczenia stały się czymś więcej niż tylko próbą walki, stały się próbą tego, kim był w istocie - jego charakteru, siły i wytrzymałości. Nie miał też wrażenia, że to Glaedr poddaje go próbie - czyniła to Arya. Zupełnie jakby czegoś od niego chciała, jakby chciała, by dowiódł... Choć nie miał pojęcia czego, był zdecydowany spisać się najlepiej jak potrafił. Nieważne jak długo będzie chciała walczyć, on wytrzyma, nie zważając na ból. Kropla potu wpadła mu do lewego oka. Zamrugał i Arya skoczyła na niego z krzykiem. Raz jeszcze rozpoczęli smiercionośny taniec i raz jeszcze walczyli aż do impasu. Znużenie sprawiło, że stali się niezgrabni, lecz nadal poruszali się razem, w brutalnej harmonii, nie pozwalającej żadnemu z nich osiągnąć zwycięstwa. W końcu stanęli naprzeciw siebie z zakleszczonymi mieczami, napierając na

nie resztką sił. I wtedy, gdy tak stali, zmagając się bez skutku, Eragon przemówił cicho, ostro: - Widzę... cię. W oczach Aryi rozbłysła jasna iskra i równie szybko zgasła.

BLISKOŚĆ SERC Glaedr kazał im walczyć jeszcze dwa razy. Każdy pojedynek trwał krócej niż poprzedni i każdy kończył się remisem, co wyraźnie zirytowało złotego smoka bardziej niż Eragona bądź Aryę. Zapewne nadal kazałby im walczyć, aż do chwili ustalenia bez cienia wątpliwości, kto z nich jest w tym lepszy, lecz pod koniec ostatniego starcia oboje byli już tak zmęczeni, że padli na ziemię i leżeli obok siebie, dysząc ciężko. Nawet smok musiał przyznać, że dalsze próby przyniosłyby efekt odwrotny do zamierzonego, a może wręcz zaszkodziły. Kiedy odzyskali dość sił, by móc stać i chodzić, złoty smok wezwał ich do namiotu Eragona. Najpierw, czerpiąc energię z Saphiry, uleczyli najboleśniejsze obrażenia. Potem zwrócili zniszczone tarcze zbrojmistrzowi Yardenów, Fredricowi, który wydał im nowe, choć wcześniej nie obyło się bez wykładu, że powinni lepiej dbać o swój sprzęt. Dotarłszy do namiotu, zastali czekającą na nich Nasuadę, otoczoną zwyczajową gromadą strażników. - Najwyższy czas - rzuciła cierpko. - Jeśli wy dwoje skończyliście już próby rozsiekania się na kawałki, musimy porozmawiać. Nie czekając na odpowiedź, weszła do środka. Blodhgarm i towarzyszący mu magowie ustawili się w szerokim kręgu wokół namiotu. Eragon widział, że nie spodobało się to strażnikom Nasuady. Razem z Aryą podążyli w ślad za przywódczynią Vardenów, a potem Saphira wcisnęła głowę pod klapą i wypełniła ciasne wnętrze zapachem dymu i spalonego mięsa. Nagłe pojawienie się łuskowatej paszczy Saphiry wyraźnie zaskoczyło Nasuadę, która jednak szybko się opanowała. - To, co poczułam, to był Glaedr, prawda? - spytała, zwracając się do Eragona. Eragon zerknął szybko w głąb namiotu, z nadzieją że strażnicy stoją zbyt daleko, by ich usłyszeć. - Owszem - przytaknął. - Ach, wiedziałam! - wykrzyknęła z wyraźnym zadowoleniem. A potem uśmiechnęła się niepewnie. Czy mogłabym z nim porozmawiać? Czy to... dozwolone, czy też zamierza się porozumiewać wyłącznie za pośrednictwem elfa bądź Jeźdźca? Eragon zawahał się, szukając pomocy u Aryi. - Nie wiem - przyznał. - Wciąż nie do końca doszedł do siebie, może nie zechcieć... - Pomówię z tobą, Nasuado, córko Ajihada. - Głos Glaedra odbijał się echem w ich głowach. - Pytaj o co chcesz, a potem zostaw nas i pozwól pracować; jest wiele rzeczy, które musimy zrobić, by przygotować Eragona do czekających go wyzwań. Eragon nigdy jeszcze nie widział tak oszołomionej Nasuady. „Gdzie?" - zapytała bezdźwięcznie, rozkładając ręce. Wskazał ręką plamę poruszonej ziemi obok łóżka. Nasuada uniosła brwi, następnie kiwnęła głową i wysoko unosząc głowę, oficjalnie powitała Glaedra. Nastąpiła wymiana grzeczności, podczas której Nasuada spytała Glaedra o zdrowie i czy jest coś, co Vardeni mogliby mu ofiarować. W odpowiedzi na pierwsze pytanie - które mocno zaniepokoiło Eragona - Glaedr wyjaśnił uprzejmie, że nic mu nie dolega, piękne dzięki, a co do drugiego, niczego nie potrzebuje, choć docenia jej troskę. - Nie jem już - oznajmił - ani nie pije, nie sypiam też w sposób, który byście zrozumieli. Teraz jedyną radość, jedyną przyjemność sprawia mi rozważanie, jak mógłbym doprowadzić do upadku Galbatorixa - To akurat - powiedziała Nasuada - doskonale rozumiem, bo czuję podobnie. Następnie spytała Głaedra, czy ma jakieś rady co do sposobu zdobycia Dras-Leony bez zbyt wysokich kosztów w ludziach i zapasach oraz, jak to ujęła, - oddania Eragona i Saphiry Imperium niczym pary kurczaków w siatce. Jakiś czas szczegółowo opisywała Glaedrowi sytuację. Nie mam dla ciebie prostego rozwiązania, Nasuado - odparł smok po chwili zastanowienia. - Nadal, będę o tym rozmyślał, ale w tej chwili nie dostrzegam łatwego zwycięstwa dla Vardenów. Gdyby Murtagh i Cierń działali na własną rękę, z łatwością pokonałbym ich umysły. Jednakże Galbatorix dał im zbyt

wiele Eldunart, bym tego próbował. Nawet z pomocą Eragona, Saphiry i elfów zwycięstwo nie byłoby pewne. Nasuada przez chwilę milczała, wyraźnie zawiedziona. Potem przycisnęła dłoń płasko do gorsu sukni i podziękowała Glaedrowi za poświęcony czas. Pożegnała się i odeszła, omijając ostrożnie głowę Saphiry, tak by jej nie dotknąć. Eragon odprężył się lekko i usiadł na łóżku, Arya zajęła miejsce na niskim trójnogim stołku. Otarł dłonie o kolana spodni - lepiły się bowiem, podobnie jak reszta jego ciała - i poczęstował Aryę wodą z bukłaka. Przyjęła chętnie. Kiedy skończyła pić, sam także przełknął kilka haustów. Po pojedynku zrobił się okropnie głodny. Woda uciszyła nieco burczenie dobiegające z żołądka, lecz miał nadzieję, że Glaedr nie zatrzyma ich zbyt długo. Słońce już prawie zaszło i Eragon chciał zdążyć na gorący posiłek do kuchni Vardenów, nim kucharze zgaszą ogniska. Wiedział, że w przeciwnym razie pozostanie mu czerstwy chleb, pasma suszonego mięsa, spleśniały kozi ser i, jeśli dopisze mu szczęście, parę surowych cebul mało zachęcająca perspektywa. Kiedy oboje usiedli wygodnie, Glaedr zaczął mówić, wygłaszając Eragonowi wykład na temat zasad walki myślowej. Eragon już je znał, ale słuchał uważnie, a gdy złoty smok kazał mu coś robić, bez wahania czy słowa protestu słuchał jego poleceń. Wkrótce od maksym przeszli do praktyki. Glaedr zaczął od sprawdzenia obrony Eragona coraz mocniejszymi atakami, co doprowadziło do serii szaleńczych bitew, gdy obaj starali się choćby na moment zawładnąć myślami drugiego. Podczas walki Eragon leżał na wznak, zamykając oczy, całą energię skupiał wewnątrz, na burzy szalejącej pomiędzy nim a Glaedrem. Wcześniejsze ćwiczenia pozbawiły go sił i zmąciły myśli tymczasem złoty smok był świeży, wypoczęty, a także niezwykle potężny - przez co Eragon mógł jedynie z trudem odpierać ataki Glaedra. Mim o to, całkiem nieźle sobie poradził, był jednak świadom faktu, że w prawdziwej walce to smok zostałby zwycięzcą. Na szczęście, Glaedr wziął pod uwagę stan Eragona, choć, jak rzekł, w każdym momencie winien być gotów bronić swego wewnętrznego ja, nawet w czasie snu. Całkiem możliwe, że stanie naprzeciw Galbatorixa lub Murtagha równie wyczerpany jak teraz. Po dwóch kolejnych starciach Glaedr wycofał się, przyjmując rolę bardzo wymownego widza, Arya zajęła miejsce przeciwniczki Eragona. Była równie zmęczona jak on, szybko jednak odkrył, że w pojedynku magicznym zdecydowanie go przewyższa. Nie zdumiało go to. Wcześniej tylko raz starli się myślami, wówczas o mało go nie zabiła, a działo się to, gdy wciąż pozostawała oszołomiona po uwięzieniu w Gifeadzie. Myśli Glaedra były zdyscyplinowane i skupione, nawet on jednak nie zdołałby dorównać żelaznej kontroli, jaką sprawowała nad swą świadomością elfka. Eragon zauważył, że to opanowanie to powszechna cecha jej pobratymców. Najlepiej z nich wszystkich radził sobie z tym Oromis, który, jak się mu zdawrało, do tego stopnia panował nad sobą, że nigdy nie dręczyła go najlżejsza troska bądź wątpliwość. Eragon uznał opanowanie elfów za wrodzoną cechę ich rasy, a także naturalny elekt rygorystycznego wychowania, edukacji i posługiwania się pradawną mową. Rozmawianie i myślenie w języku, który nie pozwała kłamać - i którego każde słowo kryje w sobie potencjał magicznego zaklęcia - zniechęcało do nieostrożności w myśli i mowie i wpajało obawę przed dawaniem się ponieść emocjom. Z zasady zatem elfy panowały nad sobą lepiej niż członkowie innych ras. Przez kilka minut siłowali się myślowo - on próbował wymknąć się z jej wszechogarniającego chwytu, ona próbowała go przyszpilić i przytrzymać, tak by narzucić mu swoją wolę. Kilka razy go chwyciła, ale zawsze po sekundzie czy dwóch zdołał się wyśliznąć, choć wiedział, że gdyby miała złe zamiary, nie zdołałby się ocalić. A przez cały czas, gdy ich umysły się stykały, Eragon był świadom urywków dzikiej muzyki, unoszących się w mrocznych przestrzeniach świadomości Aryi. Dźwięki te wabiły go z dala od ciała, grożąc schwytaniem w sieć osobliwych, niesamowitych melodii, nie mających odpowiednika pośród ziemskich pieśni. Z radością poddałby się czarowi tej muzyki, gdyby nie ataki Aryi i świadomość, że ludziom rzadko wychodzi na dobre zbytnia fascynacja umysłem elfa. Być może uszedłby cało. Ostatecznie był Jeźdźcem. Kimś odmiennym. Ale nie zamierzał ryzykować, bo zbyt cenił sobie własne zdrowe zmysły. Słyszał, że zagłębienie się w umysł Blódhgarma zamieniło strażnika Nasuady, Garvena, w oszołomionego marzyciela. Z trudem zatem oparł się pokusie. A potem Glaedr polecił Saphirze dołączyć do walki, czasami przeciwko Eragonowi, czasami obok niego. - Musisz być w tym równie zręczna jak Eragon, Jasnołuska - rzekł starszy smok. Obecność Saphiry

znacząco zmieniła wyniki myślowych pojedynków. Razem z Eragonem byli w stanie regularnie, choć nigdy łatwo, odpierać ataki Aryi. Ich połączona moc dwukrotnie pozwoliła im nawet ją pokonać. Kiedy jednak Saphira sprzymierzała się z Aryą, do tego stopnia przewyższały Eragona, że nawet nie próbował przejść do ofensywy i zamiast tego wycofywał się głęboko wewnątrz siebie, skulony ciasno niczym zranione zwierzę, i recytował urywki wierszy, czekając, aż zalewające go tale posyłanej przez nie myślowej energii osłabną. W końcu Glaedr dobrał ich w pary - sam złączył siły z Aryą, a Eragon z Saphirą - i tak stoczyli pojedynek, niczym dwoje Jeźdźców i smoków w walce. Przez kilka pierwszych ciężkich minut żadna ze stron nie ustępowała drugiej, w końcu jednak siła, doświadczenie i przebiegłość Glaedra połączone z rygorystyczną dyscypliną Aryi okazały się zbyt trudne do pokonania dla Eragona i Saphiry. Nie mieli wyboru, musieli przyznać się do porażki. Po wszystkim Eragon wyczuł promieniujące z Glaedra niezadowolenie. - Jutro spiszemy się lepiej, mistrzu - rzekł nieco urażony. Nastrój smoka pogorszył się jeszcze bardziej. Nawet on wydawał się zmęczony po tej lekcji. - Spisałeś się dość dobrze, młodziku. Nie mógłbym żądać więcej, gdyby powierzono was mojej pieczy jako uczniów we Vroengardzie. Nie zdołasz jednak nauczyć się tego, czego potrzebujesz, w kilka dni bądź tygodni. Czas przecieka nam przez zęby niczym woda i wkrótce go zabraknie. Trzeba lat, by opanować sztukę walki umysłem - lat, dziesięcioleci, stuleci - a nawet wtedy wciąż pozostaje wiele do poznania, wiele do odkrycia - o sobie, naszych wrogach i samych fundamentach świata. - Warknął gniewnie i umilkł. - Zatem nauczymy się tyle ile zdołamy i niechaj los zdecyduje o reszcie - odparł Eragon. - Poza tym, Galbatorix może i miał sto lat, aby szkolić umysł, ale też minęło ponad sto lat, odkąd ostatni raz go uczyłeś. Z pewnością tymczasem zdążył o czymś zapomnieć. Wiem, że z twoją pomocą zdołamy go pokonać. Glaedr prychnął. - Twój język staje się coraz bardziej gładki, Eragonie Cieniobójco. Mimo to, sprawiał wrażenie zadowolonego. Nakazał im zjeść coś i odpocząć, a potem wycofał się z ich umysłów i zniknął. Eragon był pewien, że złoty smok nadal go obserwuje, ale nie wyczuwał już jego obecności i ogarnęło go nieoczekiwane uczucie pustki. Po skórze przebiegł mu dreszcz, zadrżał. Wraz z Saphirą i Aryą siedzieli w namiocie. Żadne z nich nie chciało odezwać się pierwsze. W końcu Eragon się otrząsnął. - Chyba czuje się lepiej. - Dawno nieużywane gardło zapiekło, ponownie sięgnął po bukłak. - To mu dobrze robi - rzekła Arya. - i ty także. Bez czegoś, co dawałoby mu jakiś cel, rozpacz by go zabiła. Fakt, że w ogóle przeżył, jest... imponujący. Podziwiam go za to. Niewiele istot - ludzi, elfów bądź smoków - potrafiło normalnie funkcjonować po podobnej stracie. - Bromowi się udało. - On także był wyjątkowy. - Jeśli zabijemy Galbatorixa i Shruikana, jak ivedług ciebie zareaguje Glaedr? - spytała Saphira. - Czy będzie trwał dalej, czy też po prostu... przestanie? Kiedy Arya spojrzała poza Eragonem na Saphirę, w jej źrenicach odbił się migotliwy blask. - Tylko czas pokaże. Mam nadzieję, że nie. Ale jeśli zwyciężymy w Urubaenie, całkiem możliwe, iż Glaedr odkryje, że nie potrafi dalej tego ciągnąć bez Oromisa. - Nic możemy pozwolić, by się poddał. - Zgadzam się. - Nie do nas należy powstrzymanie go, jeśli zechce wkroczyć w otchłań - odparła surowo Arya. - Ta decyzja należy do niego i tylko do niego. - Owszem, ale możemy spróbować go przekonać i pokazać, że nadal warto żyć. Jakiś czas milczała z poważną miną. - Nie chcę, żeby umarł - rzekła w końcu. - Żaden elf nie chce. Jednakże, jeśli każda chwila sprawia mu katusze, nie lepiej byłoby, żeby poszukał wyzwolenia? Eragon ani Saphira nie potrafili na to odpowiedzieć. Jakiś czas jeszcze rozmawiali we trójkę o wydarzeniach tego dnia. W końcu Saphira wycofała głowę z namiotu i poszła usiąść na sąsiedniej łączce. - Czuję się jak lisica z głową w króliczej norze - poskarżyła się. Swędzą mnie łuski, kiedy nie widzę, czy coś się do mnie nie podkrada.

Eragon sądził, że Arya także odejdzie, ale ku jego zdumieniu została, jakby odpowiadała jej rozmowa o tym i tamtym. Eragona niezmiernie to ucieszyło. Podczas kolejnych wcześniejszych umysłowych pojedynków z nią, Saphira i Glaedrem dręczący go głód minął, a poza tym chętnie zrezygnował z gorącego posiłku w zamian za radowanie się jej towarzystwem. Wokół zapadała noc, w obozie robiło się coraz ciszej, podczas gdy ich rozmowa przeskakiwała z jednego tematu na następny. Eragonowi z podniecenia i zmęczenia kręciło się w głowie - zupełnie jakby wypił za dużo miodu - zauważył też, że Arya również sprawia wrażenie bardziej rozluźnionej niż zwykle. Rozmawiali o wielu rzeczach: o Glaedrze i swych pojedynkach; o oblężeniu Dras-Leony i o tym, co można z nim zrobić; i o innych, mniej istotnych kwestiach, takich jak żuraw, którego wypatrzyła, polujący wśród trzcin na brzegu jeziora, i o łusce, którą Saphira straciła ze swego nosa, oraz o tym, że nadchodzi jesień i dni znów stają się chłodniejsze. Zawsze jednak powracali do jednego tematu, nieustannie obecnego w ich myślach: Galbatorixa i tego, co ich czeka w Uru baenie. I kiedy tak dyskutowali po raz kolejny na temat rodzaju rozlicznych pułapek, które król mógł na nich zastawić, i najlepszych sposobów ich uniknięcia, Eragonowi przypomniało się pytanie Saphiry o Glaedra. - Aryo? - zagadnął. - Tak? - Lekko przeciągnęła to słowo, jej głos uniósł się i opadł. - Co chciałabyś robić, kiedy to wszystko się skończy? - Oczywiście, jeśli oboje wciąż będziemy żyli, dodał w myślach. - A ty co chciałbyś robić? Pogładził palcami rękojeść Brisingra, rozważając pytanie. - Nie wiem. Nie pozwalam sobie wykraczać myślami poza Urubaen... To będzie zależało od tego, czego zechce Saphira. Ale przypuszczam, że moglibyśmy wrócić do doliny Palancar. Mógłbym zbudować sobie dwór na jednym ze wzniesień u podnóża gór. Być może nie spędzalibyśmy w nim wiele czasu, ale przynajmniej mielibyśmy dom, do którego moglibyśmy wracać, gdy nie musielibyśmy wędrować z jednego końca Alagaesii na drugi. - Uśmiechnął się. - Z pewnością nie zabraknie nam zajęć, nawet kiedy Galbatorix zginie... Ale wciąż nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Co ty będziesz robić, jeśli zwyciężymy? Musisz mieć jakąś wizję. Mogłaś zastanawiać się nad tym dłużej ode mnie. Arya uniosła jedną nogę na stołek, oplotła ją ramionami i oparła podbródek na kolanie. W słabym świetle wrewnątrz namiotu jej twarz jakby się unosiła na niewyraźnym czarnym tle, niczym zjawa przywołana nocą. - Spędziłam więcej czasu pośród ludzi i krasnoludów niż pomiędzy alfakyn - odparła, używając nazwy elfów w pradawnej mowie. - Przywykłam do tego, nie chciałabym wrócić na stałe do Ellesmery. Za mało się tam dzieje; stulecia mijają niepostrzeżenie, podczas gdy ty siedzisz i wpatrujesz się w gwiazdy. Myślę, że nadal będę służyć matce jako jej ambasadorka. Po raz pierwszy opuściłam Du Weldenvarden, ponieważ chciałam pomóc światu odzyskać równowagę. Jak powiedziałeś, nawet jeżeli zdołamy obalić Galbatorixa, nadal zostanie wiele do zrobienia, wiele do naprawienia i chcę być tego częścią. - Ach . Nie była to dokładnie odpowiedź, jaką miał nadzieję usłyszeć, ale przynajmniej dawała szansę, że nie do końca stracą kontakt po Urubaenie i że od czasu do czasu będzie mógł się z nią widywać. Jeśli nawet Arya zauważyła jego niezadowolenie, nie dała tego po sobie poznać. Rozmawiali jeszcze kilka minut, a potem pożegnała się i wstała. Kiedy go mijała, Eragon sięgnął ku niej, jakby chciał ją zatrzymać, ale pośpiesznie cofnął rękę. - Zaczekaj - rzekł cicho, niepewny na co liczy, ale wciąż z nadzieją. Serce zabiło mu szybciej, w uszach czuł pulsowanie. Policzki zalała fala ciepła. Arya przystanęła w wejściu namiotu, zwrócona do niego plecami. - Dobranoc, Eragonie - rzekła. Potem prześliznęła się między klapami i zniknęła, pozostawiając go samego w ciemności.

ODKRYCIE Następne trzy dni upłynęły Eragonowi bardzo szybko. Tego samego nie można było powiedzieć o Vardenach, wciąż pogrążonych w letargu. Impas pod Dras-Leoną trwał nieprzerwanie, choć zdarzyła się chwila podniecenia, gdy Cierń przeniósł się ze swego dawnego miejsca nad frontową bramą na część murów kilkaset stóp po prawej. Po długich dyskusjach - i jeszcze dłuższej naradzie z Saphirą - Nasuada i jej doradcy doszli do wniosku, że uczynił to wyłącznie ze względu na wygodę: tamta część murów była

nieco bardziej płaska i dłuższa. Oprócz tego oblężenie trwało bez zmian. Tymczasem Eragon spędzał poranki i wieczory na zajęciach z Glaedrem i popołudnia na ćwiczeniach z Aryą i kilkoma innymi elfami. Obecne starcia nie trwały tak długo jak wcześniejsze z Aryą - niemądrze byłoby co dzień tak bardzo się męczyć - natomiast sesje z Glaedrem nie traciły na intensywności. Widmowy smok ani na moment nie ustępował w wysiłkach, zmierzających do poprawienia umiejętności i wiedzy Eragona, i nie uznawał żadnych błędów bądź zmęczenia. Eragon ucieszył się, odkrywszy, że w końcu jest w stanie walczyć z elfami jak równy z równym. Było to jednak wyczerpujące, bo jeśli choć na moment się zdekoncentrował, kończył z mieczem wbitym w żebra bądź przyciśniętym do gardła. Podczas lekcji z Glaedrem czynił postępy, które w normalnych okolicznościach można by uznać za wzorcowe, lecz zważywszy na sytuację, obaj ze smokiem martwili się powolnym tempem nauki. Drugiego dnia, podczas porannych zajęć Eragonowi przyszło coś do głowy. - Mistrzu - rzekł - kiedy pierwszy raz przybyłem do Farthen Duru do Vardenów, Bliźniacy poddali mnie próbie, sprawdzając moją znajomość pradawnej mowy i ogólnie rzecz biorąc, magii. - Mówiłeś o tym Oromisowi. Po co to teraz powtarzasz? - Ponieważ coś sobie przypomniałem... Bliźniacy kazali mi wezwać prawdziwą postać srebrnego pierścienia. W owym czasie nie wiedziałem, jak to zrobić. Arya wyjaśniła mi później, jak, dzięki pradawnej mowie, można przywołać esencję każdego przedmiotu bądź stworzenia. A jednak Oromis nigdy o tym nie wspominał i zastanawiałem się... Dlaczego nie? Zdawało się, że Glaedr westchnął. Przywołanie prawdziwej postaci przedmiotu to bardzo trudna magia. Aby się udało, musisz rozumieć wszystkie ważne aspekty danego przedmiotu - tak samo jak wówczas, gdy próbujesz odgadnąć prawdziwe imię człowieka bądź zwierzęcia. Co więcej, nie ma to zbyt wielkich zastosowań praktycznych. I jest niebezpieczne. Bardzo niebezpieczne. Zaklęcia tego nie da się ująć jako ciągłego procesu, który możesz przerwać w każdej chwili. Albo uda ci się przywołać prawdziwą postać przedmiotu... albo nie, a wówczas umrzesz. Oromis nie miał powodów kazać ci próbować czegoś tak ryzykownego, poza tym nie byłeś dość zaawansowany, by o tym rozmawiać. Eragon zadrżał w głębi ducha, uświadamiając sobie, jak bardzo Bliźniacy musieli rozgniewać Aryę, skoro przywołała prawdziwą postać trzymanego przez nich pierścienia. Potem rzekł: - Chciałbym teraz spróbować. Poczuł, jak skupia się na nim pełna moc umysłu Glaedra. - Dlaczego? - Muszę wiedzieć, czy dysponuję tym poziomem zrozumienia, nawet gdyby chodziło zaledwie o jedną drobną rzecz. I znów: - Dlaczego? Nie potrafiąc wyjaśnić tego słowami, Eragon przelał potok swych myśli i uczuć wprost do świadomości Glaedra. Kiedy skończył, przez jakiś czas smok milczał, przetrawiając bogactwo informacji. - Czy dobrze zrozumiałem - zaczął - że zrównałeś to z pokonaniem Galbatorixa? Wierzysz, że jeśli zdołasz tego dokonać i przeżyć, to być może uda ci się pokonać króla? - Tak - odparł z ulgą Eragon. Sam nie potrafił równie wyraźnie ująć w słowa kierujących nim motywów, ale dokładnie o to chodziło. - Jesteś zdecydowany tego spróbować? - Tak, mistrzu. - To może cię zabić - przypomniał Glaedr. - Wiem. - Eragonie! - wykrzyknęła Saphira. Jej myśli rozbrzmiewały słabo w jego umyśle. Leciała wysoko nad obozem, wypatrując możliwych zagrożeń, podczas gdy on pobierał nauki u Glaedra. - To stanowczo zbyt niebezpieczne. Nie pozwolę ci. - Muszę to zrobić - odparł spokojnie. - Skoro nalega - rzekł Glaedr, zwracając się do Saphiry, ale też do Eragona - najlepiej będzie, jeśli spróbuje w mojej obecności. Wówczas, jeżeli zawiedzie go wiedza, być może zdołam podsunąć mu niezbędne informacje i ocalić życie. Saphira warknęła i ów gniewny, groźny dźwięk wypełnił umysł Eragona - a potem sprzed namiotu dobiegł donośny szum powietrza i zdumione okrzyki ludzi i elfów, gdy zanurkowała ku ziemi. Wylądowała z siłą, która wstrząsnęła namiotem i całą jego zawartością. Kilka sekund później wsunęła głowę do środka i spojrzała wściekle na Eragona. Dyszała, powiew z jej

nozdrzy zburzył mu włosy, a od smrodu spalonego mięsa do oczu napłynęły łzy. - Jesteś uparty jak Kull - rzuciła. - Nie bardziej niż ty. Gniewnie wyszczerzyła zęby. - Na co czekamy? Skoro musisz to zrobić, załatwmy to szybko. - Co chciałbyś wezwać? - spytał Glaedr. Musi to być coś, co znasz bardzo, bardzo dobrze Eragon omiótł spojrzeniem wnętrze namiotu, potem spuścił wzrok na pierścień z szafirem, który nosił na prawej dłoni. - Aren... Odkąd Ajihad przekazał mu pierścień Broma, bardzo rzadko go zdejmował. Klejnot stał się częścią jego ciała, niczym ręce i nogi. Wpatrywał się w niego tak wiele godzin, że zapamiętał każdą krzywiznę i fasetkę, i gdyby zamknął oczy, mógłby przywołać obraz idealnie odzwierciedlający przedmiot rzeczywisty. Ale mimo to, równie wiele o nim nie wiedział - nie znał jego historii, nie miał pojęcia, jak wykuły go elfy, ani jakie zaklęcia mogły w niego wpleść. - Nie. Nie Aren. Potem jego spojrzenie powędrowało ku rękojeści Brisingra, opartego o narożnik łóżka. - Brisingr - wymamrotał. Od strony ostrza dobiegł stłumiony syk; miecz wysunął się pół cala z pochwy, jakby pchnięty od dołu, w ślad za nim z wylotu wystrzeliły drobne języczki płomieni, liżące rękojeść. Eragon szybko zakończył działanie mimowolnego zaklęcia i płomienie zniknęły, a miecz opadł na miejsce. - Brisingr - pomyślał, całkowicie pewny wyboru. Bo choć talent i umiejętności Rhunón ukształtowały miecz, to on dzierżył narzędzia i jego umysł pozostawał złączony z umysłem elfki podczas całego procesu. Jeśli na tym świecie istniał jakikolwiek przedmiot, który Eragon doskonale rozumiał, to właśnie jego miecz. - Jesteś pewien? - spytał Glaedr. Eragon kiwnął głową, nagle jednak przypomniał sobie, że złoty smok go nie widzi. - Tak, mistrzu... Mam jednak pytanie: czy Brisingr to prawdziwe imię miecza, a jeśli nie, czy potrzebuję prawdziwego imienia, by zaklęcie zadziałało? - Brisingr, jak dobrze wiesz, to imię ognia. Prawdziiue imię twojego miecza jest niewątpliwie znacznie bardziej skomplikowane, choć całkiem możliwe, że „brisingr" stanowi jego część. Jeśli chcesz, możesz zwrócić się do miecza jego prawdziwym imieniem, ale równie dobrze mógłbyś go nazwać mieczem. I osiągnąć te same rezultaty, jeśli tylko cały czas będziesz przywoływał właściwą wiedzę. Imię to zaledwie opisująca ją etykieta, a ty nie potrzebujesz etykiety, by móc wykorzystać wiedzę. To subtelna różnica, ale bardzo ważna. Rozumiesz? - Tak. - W takim razie możesz zaczynać. Eragon przez chwile zbierał myśli. Potem odnalazł węzeł w głębi umysłu i sięgnął poprzez niego, by zaczerpnąć z energii ciała. Przelewając ją w słowo, przemówił, jednocześnie rozmyślając o wszystkim, co wiedział o mieczu. - Brisingr! - rzekł. Poczuł, że gwałtownie słabnie. Wystraszony, próbował się odezwać, poruszyć, lecz zaklęcie przykuło go do miejsca. Nie mógł nawet mrugnąć ani odetchnąć. Inaczej niż poprzednim razem, tkwiący w pochwie miecz nie stanął w ogniu, ale zafalował niczym odbicie w wodzie. A potem w powietrzu obok broni pojawiła się przejrzysta zjawa: idealna, lśniąca podobizna Brisingra pozbawionego pochwy. A choć miecz wykonano wspaniale - Eragonowi jak dotąd nie udało się znaleźć nawet jednej skazy - jego duplikat wiszący przed nim był jeszcze doskonalszy. Zupełnie jakby widział ideę miecza, ideę, której nawet Rhunón, mimo swego doświadczenia w sztuce płatnerskiej, nigdy nie zdołałaby w pełni wyrazić. Gdy tylko obraz się pojawił, Eragon znów mógł oddychać i się poruszać. Utrzymywał zaklęcie kilka sekund, by w pełni móc podziwiać piękno przywołanego obrazu, a potem pozwolił dobiec końca czarowi i widmowy miecz powoli rozpłynął się w nicość. Kiedy zniknął, Eragon odniósł wrażenie, że w namiocie zrobiło się ciemno. Dopiero wtedy znów uświadomił sobie obecność Saphiry i Glaedra, napierających na jego świadomość, obserwujących w skupieniu i uwadze każdą myśl, która przemknęła mu przez umysł. Oba smoki nigdy jeszcze nie były tak spięte. Przypuszczał, że gdyby teraz trącił Saphirę, zaczęłaby wirować w miejscu. - A gdybym ja trąciła ciebie, pozostałaby tylko mokra plama - skomentowała smoczyca. Eragon uśmiechnął się i znużony położył się na pryczy. W głowie usłyszał odgłos przypominający wiatr pędzący po samotnej równinie - to Glaedr się odprężył.

- Dobrze się spisałeś, Cieniobójco. Pocłrwała zaskoczyła Eragona: stary smok, odkąd zaczął go uczyć, rzadko chwalił jego postępy. - Ale nie próbujmy tego więcej. Eragon zadrżał i zaczął masować ręce, starając się przegnać wnikający w nie chłód. - Zgoda, mistrzu. Wcale nie miał ochoty powtarzać tego doświadczenia. Mimo to, czuł głębokie zadowolenie. Dowiódł bez cienia wątpliwości, że przynajmniej jedną rzecz w Alagaesii mógł zrobić równie dobrze jak każdy. I fakt ten obudził w nim nadzieję. Rankiem trzeciego dnia, wśród Vardenów zjawił się Roran z towarzyszami: zmęczony, podenerwowany, wyczerpany podróżą. Jego powrót na kilka dni wyrwał Vardenów z uśpienia - wraz z pozostałymi powitali go jak bohatera - ale wkrótce w armii znów zapanował nastrój znudzenia. Eragon z ulgą przyjął przybycie kuzyna. Wiedział, że nic mu nie jest, bo kilka razy postrzegł go w czasie nieobecności. Mimo to, ujrzawszy Rorana na własne oczy, Eragon poczuł ulgę, gdy dręczący go niepokój, z którego istnienia nie zdawał sobie wcześniej sprawy, zniknął. Roran był jedyną rodziną, jaka mu pozostała - w opinii Eragona Murtagh się nie liczył - i nie mógł znieść myśli o tym, że miałby go utracić. Teraz, widząc Rorana z bliska, przeżył szok. Spodziewał się, że cała grupa przybędzie wykończona, ale Roran sprawiał wrażenie znacznie bardziej wyczerpanego niż jego towarzysze; wyglądał jakby w czasie tej wyprawy postarzał się o pięć lat. Oczy miał przekrwione, okolone ciemnymi kręgami, czoło zmarszczone, poruszał się sztywno, jakby każdy cal jego ciała pokrywały sińce. Do tego broda: do połowy spalona, postrzępiona i splątana. Pięciu mężczyzn - o jednego mniej niż pierwotnie - najpierw odwiedziło uzdrowicieli z Du Vrangr Gata i magowie szybko zajęli się ich obrażeniami. Potem stawili się przed Nasuadą w jej pawilonie. Pogratulowawszy im odwagi, Nasuada odprawiła wszystkich prócz Rorana, którego poprosiła o złożenie dokładnej relacji z podróży do i z Aroughs, a także ze zdobycia miasta. Opowieść zabrała sporo czasu, lecz zarówno Nasuada, jak i Eragon - stojący przy jej prawicy - słuchali słów Rorana zafascynowani, a czasem przerażeni. Kiedy umilkł, Nasuada zaskoczyła zarówno jego, jak i Eragona, oświadczając, że mianuje Rorana dowódcą jednego z batalionów Vardenów. Eragon oczekiwał, że awans ucieszy kuzyna. Zamiast tego ujrzał, jak bruzdy na jego twarzy się pogłębiły, a brwi zmarszczyły się z troską. Roran nie protestował ani się nie skarżył, skłonił jedynie głowę. - Jak sobie życzysz, pani Nasuado - rzekł ochryple. Później Eragon odprowadził go do namiotu, gdzie czekała Katrina. Powitała Rorana z tak głębokim uczuciem, że zawstydzony Eragon odwrócił wzrok. Wraz z Saphirą towarzyszyli im przy wieczerzy, lecz pożegnali się jak najszybciej, widzieli bowiem wyraźnie, że Roranowi brak energii do zabawiania gości, a Katrina chce go mieć wyłącznie dla siebie. Wędrując wraz z Saphirą po obozie w gęstniejącym mroku, Eragon usłyszał nagle czyjeś krzyki. - Eragonie! Eragonie! Zaczekaj chwilkę. Odwróciwszy się, ujrzał chudą, wysoką postać uczonego Jeoda. Biegł ku nim, a kosmyki włosów fruwały mu wokół pociągłej twarzy. W lewej dłoni ściskał obszarpany kawrałek pergaminu. - Co się stało? - spytał z obawą Eragon. - To ! - wykrzyknął Jeod. Jego oczy lśniły, uniósł pergamin i potrząsnął nim. - Znów to zrobiłem, Eragonie! Znalazłem! W gasnącym świetle blizna na jego głowie i skroni wydawała się zdumiewająco blada na tle opalonej skóry. - Co znów zrobiłeś? I co znalazłeś? Mów wolniej, nic z tego nie rozumiem! Jeod rozejrzał się ukradkiem, a potem nachylił i zaczął szeptać: - Wszystkie badania i lektury się opłaciły. Odkryłem ukryty tunel, wiodący wprost do Dras-Leony!

DECYZJE - Wyjaśnij mi to jeszcze raz - poleciła Nasuada. Eragon niecierpliwie przestąpił z nogi na nogę, ale powstrzymał się przed wygłoszeniem cierpkiej uwagi. Jeod podniósł ze stosu zwojów i książek cienki tomik, oprawny w czerwoną skórę, i po raz trzeci

rozpoczął opowieść: - Jakieś pięćset lat temu, z tego co mi wiadomo... - Odpuść sobie zastrzeżenia - przerwał mu Jormundur, machając ręką. - Wiemy, że to tylko domysły. - Jakieś pięćset lat temu - zaczął ponownie Jeod - królowa Forna wysłała Ersta Siwobrodego do DrasLeony, czy raczej w miejsce, które miało stać się Dras-Leoną. - A po co go tu posłała? - Nasuada bawiła się frędzlami rękawa. - Krasnoludy toczyły właśnie wrojnę klanów i Forna miała nadzieję, że zdoła zyskać sobie wsparcie naszej rasy, pomagając królowi Radgarowi przy planowaniu i budowie fortyfikacji miasta; krasnoludy to samo uczyniły z obroną Aroughs. Nasuada przesunęła skrawek tkaniny między palcami. - A potem Dolgrath Półberły zabił Fornę... - Zgadza się. I Erst Siwobrody nie miał wyjścia, musiał jak najszybciej wracać w Góry Beorskie, by bronić swego klanu przed zapędami Półberłego. Ale - Jeod uniósł palec i otworzył czerwoną książkę przed odejściem najwyraźniej zdążył rozpocząć pracę. Główmy doradca króla Radgara, lord Yardley, zapisał w swych wspomnieniach, że Erst zaczął kreślić plany systemu kanałów pod centrum miasta, albowiem jego istnienie wpłynęłoby na budowę umocnień. Ze swego miejsca na końcu stołu, zajmującego znaczną część pawilonu Nasuady, Orik pokiwał głową. - To prawda. Podczas budowy musimy ustalić, gdzie i jak należy rozmieścić ciężary i jak je dopasować do rodzaju ziemi w danym miejscu. W przeciwnym czasie mogą pojawić się zapadliska. - Oczywiście - podjął Jeod - Dras-Leona nie ma podziemnych kanałów, toteż założyłem, że plany Ersta nie zostały wcielone w życie. Jednakże kilka stron dalej, Yardley pisze... - Niemal przytykając nos do książki, Jeod odczytał: - „...I tak się nieszczęśliwie złożyło, że napastnicy spalili wiele domów i ukradli wiele rodzinnych skarbów. Żołnierze zjawili się z opóźnieniem, posłano ich bowiem do pracy pod ziemię niczym zwykłych chłopów. Jeod odłożył książkę. - Ale co właściwie kopali? Nie zdołałem znaleźć żadnej innej wzmianki o podziemnych pracach w Dras-Leonie bądź w jej okolicach, póki... - Odłożył czerwony tomik i wybrał kolejną księgę, tym razem masywną, oprawną w drewno i mającą niemal stopę grubości. - Właśnie przeglądałem Czyny Taradasa i inne tajemnicze zjawiska okultystyczne, zapisywane przez wieki wśród ludzi, krasnoludów i najdawniejszych elfów, gdy... - To dzieło pełne błędów - wtrąciła Arya. Stała z lewej strony stołu, opierając dłonie o mapę miasta. Autor niewiele wiedział o mych pobratymcach, a to, czego nie wiedział, sam wymyślał. - Może i tak - odparł Jeod. - Ale całkiem sporo wiedział o ludziach, a to ludzie nas interesują. Otworzył księgę mniej więcej w połowie i ostrożnie rozłożył na stole, tak że legła płasko. - Podczas swych badań Othman spędził nieco czasu w tych okolicach. Przede wszystkim zajmował się Helgrindem i powiązanymi z nim dziwnymi wydarzeniami, ale pisał także o Dras-Leonie: „Mieszkańcy tego miasta często uskarżają się na osobliwe dźwięki i zapachy, przenikające spod ulic i podłóg, zwłaszcza nocą, które przypisują działalności duchów, zjaw i innych niesamowitych stworów. Jeśli to jednak duchy, to niepodobne do żadnych, o jakich wcześniej słyszałem, bo zazwyczaj duchy unikają ciasnych przestrzeni". Jeod zamknął książkę. - Na szczęście, Othman był człowiekiem niezwykle dokładnym i zaznaczył źródła owych dźwięków na mapie Dras-Leony. Jak sami widzicie, tworzą one niemal prostą linię, przecinającą starą część miasta. - I uważasz, że to świadczy o obecności tunelu - podsumowała Nasuada. - Owszem. - Jeod pokiwał głową. Siedzący obok Nasuady król Orrin, który dotąd niemal się nie odzywał, przemówił nagle. - Nic, co dotychczas nam pokazałeś, mości Jeodzie, nie dowodzi, że to faktycznie tunel. Jeśli pod miastem kryje się jakaś wolna przestrzeń, może to być piwnica, katakumby bądź inna komora, połączona jedynie z budynkiem nad nią. A nawet jeżeli to faktycznie tunel, nie wiemy, czy wiedzie poza mury DrasLeony ani, zakładając jego istnienie, dokąd prowadzi. Może w serce pałacu? Co więcej, wedle twej własnej relacji całkiem możliwe, że budowa owego hipotetycznego tunelu w ogóle nie została ukończona. - Biorąc po uwagę kształt, Wasza Wysokość, mało prawdopodobne, by mogło to być cokolwiek oprócz tunelu - nie zgodził się Jeod. - Piwnica bądź katakumby nie byłyby tak długie i wąskie. A co do ukończenia... Wiemy, że nigdy nie używano go zgodnie z przeznaczeniem, ale wiemy też, że przetrwał co najmniej do czasów Othmana, co oznacza, że tunel bądź korytarz, czy jak go nazwać, musiał w pewnym stopniu zostać ukończony, inaczej przesiąkająca woda już dawno by go zniszczyła. - Zatem, co z wyjściem? Czy jeśli wolisz, wejściem? - spytał król. Jeod przez chwilę grzebał w stosach zwojów, po czym wyciągnął kolejną mapę Dras-Leony, tym razem

obejmującą także okoliczne ziemie. - Co do tego nie mam pewności, ale jeśli prowadzi poza miasto, to wyjście musi znajdować się gdzieś tutaj... - Przyłożył palec wskazujący do punktu nieopodal wschodniej granicy miasta. Większość budynków poza murami strzegącymi serca Dras-Leony wzniesiono po zachodniej stronie, na brzegu jeziora. Oznaczało to, że miejsce wskazywane przez Jeoda, choć puste, leżało bliżej centrum niż z jakiejkolwiek innej strony poza granicą budynków. - Nie da się jednak tego stwierdzić, nie sprawdziwszy osobiście na miejscu. Eragon zmarszczył brwi. Liczył, że odkrycie Jeoda okaże się pewniejsze. - Należy ci pogratulować twoich badań, mości Jeodzie - oznajmiła Nasuada. - Być może po raz kolejny oddałeś wielkie usługi Vardenom. - Wstała ze swego krzesła z wysokim oparciem i podeszła przyjrzeć się mapie. Rąbek jej sukni ciągnął się z szelestem po ziemi. - Jeśli wyślemy zwiadowcę, ryzykujemy, że Imperium się zorientuje, iż interesujemy się tym miejscem. Zakładając, że tunel istnieje, wówczas niezbyt nam się przyda: po drugiej stronie będą na nas czekali Murtagh z Cierniem. - Uniosła wzrok i spojrzała na Jeoda. - Jak sądzisz, jak szeroki może być ów tunel? Ilu ludzi mogłoby się w nim pomieścić? - Nie potrafię orzec. Możliwe... Orik odchrząknął. - Tutejsza ziemia jest miękka i gliniasta, ze sporymi osadami mułowymi. Wyjątkowo nie nadaje się do kopania tuneli. Jeśli Erst miał choć odrobinę rozsądku, nie zaplanowałby jednego szerokiego kanału, którym spływałyby nieczystości z miasta, a raczej kilka węższych, by zmniejszyć ryzyko zawału. Oceniam, że żaden z nich miałby nie więcej niż jard średnicy. - Zbyt wąskie, by mógł się przez nie przecisnąć więcej niż jeden człowiek naraz. - Albo knurla - dodał Orik. Nasuada wróciła na swoje miejsce. Choć skierowała wzrok ku mapie, wdawało się, że patrzy gdzieś w dal. - Ja mógłbym poszukać tunelu - oznajmił po dłuższej chwili ciszy Eragon. - Umiem się ukryć za pomocą magii. Wartownicy nigdy by mnie nie zauważyli. - Być może - mruknęła Nasuada - ale nadal nie podoba mi się pomysł, by ktoś się tam kręcił, nawet ty. Zbyt wielkie jest prawdopodobieństwo, że Imperium coś zauważy. Co, jeśli czuwa tam Murtagh? Czy i jego zdołasz oszukać? Wiesz w ogóle, do czego jest zdolny? - Pokręciła głową. - Nie, musimy założyć, że tunel faktycznie istnieje, i podjąć stosowne decyzje. Jeśli wydarzenia dowiodą inaczej, nic nie będzie nas to kosztowało, ale jeżeli naprawdę go znajdziemy... może pozwolić nam w końcu zdobyć Dras-Leonę. - Co masz na myśli? - spytał ostrożnie król Orrin. - Coś śmiałego. Coś... nieoczekiwanego. Eragon parsknął cicho. - W takim razie może powinniśmy poprosić o radę Rorana. - Nie potrzebuję pomocy Rorana w przygotowaniu własnych planów, Eragonie. Nasuada znów umilkła. Wszyscy w pawilonie, łącznie z Eragonem, czekali, by przekonać się co wymyśli. W końcu się poruszyła. - Oto, co zrobimy: wyślemy niewielki oddział żołnierzy, by otworzyli bramy od środka. - Ale jak komukolwiek miałoby się co udać? - spytał Orik. - Byłoby dostatecznie trudno, gdybyśmy mieli do czynienia jedynie z setkami obrońców stacjonujących w okolicy, ale może zapomniałaś, że w pobliżu wyleguje się także olbrzymi, ziejący ogniem jaszczur, który z pewnością zainteresuje się każdym głupcem próbującym otworzyć bramy. No i trzeba jeszcze uwzględnić Murtagha. - Ja mogę to zrobić - oznajmił Eragon, nim dyskusja zawrzała na dobre. Słowa te natychmiast uciszyły pozostałych. Eragon oczekiwał, że Nasuada natychmiast odrzuci jego propozycję, ona jednak zaskoczyła go, rozważając to, co powiedział. A potem zdumiała go jeszcze bardziej. - Doskonale - powiedziała. Zapomniał o wszystkich przygotowanych argumentach, wpatrując się w nią oszołomiony. Najwyraźniej podążyła tym samym torem rozumowania. W namiocie rozległ się chór podnieconych głosów, wszyscy zaczęli mówić jednocześnie. W tym starciu zwyciężyła Arya. - Nasuado, nie możesz pozwolić, by Eragon tak się narażał. To horrendalny pomysł. Zamiast tego wyślij kilku magów Blodhgarma, wiem, że zgodzą się pomóc, a to wojownicy z którymi niewielu może się równać, łącznie z Eragonem. Nasuada pokręciła głową. - Żaden z ludzi Galbatorixa nie odważy się zabić Eragona - ani Murtagh, ani czarownicy króla, ani nawet zwykli żołdacy. Powinniśmy to wykorzystać. Poza tym, Eragon jest naszym najpotężniejszym magiem, a otwarcie bram może wymagać wielkiej siły. Z nas wszystkich on ma największe szanse

powodzenia. - Ale co będzie, jeśli go schwytają? Nie zdoła stawić czoła Murtaghowi, dobrze o tym wiesz! - Odciągniemy uwagę Murtagha i Ciernia. To da Eragonowi niezbędną szansę. Arya uniosła wyżej głowę. - Jak? Jak ich odciągniecie? - Udamy, że atakujemy Dras-Leonę od południa. Saphira poleci nad miasto, podpalając budynki i zabijając żołnierzy na murach. Cierń i Murtagh nie będą mieli wyjścia: będą zmuszeni ją ścigać, zwłaszcza że ujrzą na jej grzbiecie Eragona. Blodhgarm i jego czarodzieje mogą znów przywołać jego podobiznę, kiedyś już tak zrobili. Dopóki Murtagh zanadto się nie zbliży, nie odkryje naszego podstępu. - Jesteś zatem zdecydowana? - Owszem. Twarz Aryi stężała. - W takim razie będę towarzyszyć Eragonowi. Eragon poczuł nagłą ulgę. Miał nadzieję, że elfka pójdzie z nim, ale sam nie ważył się spytać, w obawie, że odmówi. Nasuada westchnęła. - Jesteś córką Islanzadi. Nie chciałabym cię narażać na podobne niebezpieczeństwo. Gdybyś zginęła... Pamiętaj, jak zareagowała twoja matka, kiedy sądziła, że Durza cię zabił. Nie możemy sobie pozwolić na utratę wsparcia twojego ludu. - Moja matka... - Arya zacisnęła wargi, nie kończąc zdania, po czym znów przemówiła. - Mogę cię zapewnić, pani Nasuado, że niezależnie od tego, co się ze mną stanie, królowa Islanzadi nie porzuci Vardenów. O to nie musisz się martwić. Będę towarzyszyć Eragonowi, podobnie jak dwóch magów Błodhgarma. Nasuada pokręciła głową. - Nie, możesz wziąć tylko jednego. Murtagh wie, jak wiele elfów chroni Eragona. Jeśli zauważy brak dwóch bądź więcej, zacznie podejrzewać pułapkę. Poza tym, Saphira będzie potrzebowała wszelkiej możliwej pomocy, jeśli ma się wymknąć Murtaghowi. - Trzech ludzi nie wystarczy do podjęcia podobnej misji - upierała się Arya. - Nie zdołamy zapewnić bezpieczeństwa Eragonowi, a co dopiero otworzyć bramy - W takim razie ktoś z Du Vrangr Gata może pójść z wami. - Na twarzy Aryi odbiła się lekka wzgarda. - Żaden z waszych magów nie jest dość silny ani dość zręczny. Wróg będzie miał nad nami stukrotną przewagę, albo jeszcze większą. Naprzeciw nas staną zarówno zwykli żołnierze, jak i czarownicy, jedynie elfy bądź Jeźdźcy... - Aibo Cienie - zagrzmiał Orik. - Albo Cienie - zgodziła się Arya, choć Eragon dostrzegł jej irytację. - Tylko oni zdołaliby przezwyciężyć podobne przeszkody. A nawet wówczas zwycięstwo nie byłoby pewne. Zabierzmy dwóch magów Blodhgarma. Nikt inny wśród Vardenów nie podoła temu zadaniu. - Ach tak? A czymże ja jestem, siekaną wątróbką? Wszyscy odwrócili głowy, gdy Angela wystąpiła z kąta na tyłach namiotu. Eragon nawet nie podejrzewał, że tam stoi. - Cóż za dziwne powiedzenie - rzekła. - Kto w ogóle chciałby się porównać do siekanej wątróbki? Skoro już trzeba wybrać jakiś narząd, to czemu nie woreczek żółciowy? Albo grasicę? Są znacznie ciekawsze niż wątroba. Albo może siekane jąd... - Uśmiechnęła się. - No cóż, to chyba nie ma znaczenia. - Stanęła przed Arya, unosząc głowę. - Czy będziesz miała coś przeciw, jeśli ja pójdę z wami, alfa? Nie jestem członkinią Vardenów, no nie do końca, ale chętnie uzupełnię wasz kwartet. Ku wielkiemu zdumieniu Eragona, Arya skłoniła głowę. - Oczywiście, mędrczyni. Nie chciałam cię urazić. Twoja obecność będzie dla nas prawdziwym zaszczytem. - Świetnie! - wykrzyknęła Angela. - To jest, jeśli ty nie masz nic przeciw temu - dodała pod adresem Nasuady. Przywódczyni Vardenów z lekkim rozbawieniem pokręciła głową. - Jeśli tego pragniesz i Arya ani Eragon nie protestują, nie widzę powodu, dla którego nie mogłabyś pójść z nimi. Nie pojmuję jednak, dlaczego chcesz to zrobić. Angela odrzuciła włosy. - Spodziewasz się, że będę się tłumaczyć z każdej podjętej decyzji?... No dobrze, jeśli to ma zaspokoić twoją ciekawość, to powiedzmy, że mam do wyrównania rachunki z kapłanami Helgrindu i chętnie skorzystam ze sposobności, żeby zagrać im na nosie. A poza tym, gdyby zjawił się Murtagh, chowam w

zanadrzu kilka sztuczek, które mogą dać mu do myślenia. - Powinniśmy poprosić także Elvę - wtrącił Eragon. - Jeśli ktokolwiek mógłby nam pomóc uniknąć niebezpieczeństwa... Nasuada zmarszczyła brwi. - Kiedy ostatnio rozmawiałyśmy, jasno wyraziła swoje zdanie. Nie będę się przed nią kłaniać i poniżać, próbując przekonać, by je zmieniła. - Ja z nią pomówię - obiecał Eragon. - To na mnie jest zła i to ja powinienem poprosić. Nasuada znówr zaczęła skubać frędzle złotej sukni i obracać je między palcami. - Rób jak chcesz - rzekła w końcu ostro. - Nie podoba mi się wizja posłania dziecka - nawet tak uzdolnionego jak Elva - w sam środek bitwy. Jednakże podejrzewam, że ona akurat potrafi się obronić. - Dopóki ból otaczających ją istot jej nie oszołomi - dodała Angela. - Ostatnie kilka walk spędziła skulona, ledwie zdolna się ruszyć bądź oddychać. Nasuada znieruchomiała, patrząc na Eragona z poważną miną. - Elva jest nieprzewidywalna. Jeśli zdecyduje się pójść z wami, uważaj na nią, Eragonie. - Będę uważał - przyrzekł. Potem Nasuada zaczęła omawiać z Orrinem i Orikiem kwestie logistyczne i Eragon cofnął się na bok, nie miał bowiem w tych sprawach nic do powiedzenia. W bezpiecznym schronieniu umysłu sięgnął ku Saphirze, która słuchała całej dyskusji jego uszami. - I co? - spytał. - Jak myślisz? Milczałaś. Sądziłem, że się odezwiesz, kiedy Nasuada zaproponowała, abyśmy zakradli się do Dras-Leony. - Nic nie mówiłam, bo nic nie miałam do powiedzenia. To dobry plan. - Zgadzasz się z nią? - Nie jesteśmy już niezgrabnymi młodzikami, Eragonie. Owszem, nasi wrogowie są śmiertelnie groźni, ale my także. Czas im o tym przypomnieć. - I nie przeszkadza ci, że się rozstaniemy ? - Oczywiście, że mi przeszkadza - warknęła. - Gdziekolwiek się udasz, wrogowie zlatują się do ciebie niczym muchy do mięsa. Nie jesteś już jednak taki bezradny jak kiedyś. Eragon miał wrażenie, że zaczęła mruczeć. - Ja, bezradny? - powtórzył z udanym oburzeniem. - Tylko odrobinę. Ale twoje ugryzienie jest niebezpieczniejsze niż kiedyś. - Tak jak twoje. - Mm... Ruszam na łowy. Zbliża się potężna burza, nie będę miała szansy się posilić, póki nie skończy się bitwa. - Leć bezpiecznie - rzekł. Czując, jak jej obecność się oddala, z powrotem skupił uwagę na rozmowach w namiocie, wiedział bowiem, że jego życie i życie Saphiry będzie zależeć od decyzji, jakie podejmą Nasuada, Orik i Orrin.

POD WZGÓRZEM I SKAŁĄ Eragon uniósł ramiona, starając się jak najwygodniej ułożyć ukrytą pod tuniką kolczugę. Wokół nich zalegała ciemność, ciężka, przytłaczająca. Gruba warstwa chmur przesłaniała księżyc i gwiazdy. Bez czerwonego magicznego świet- lika, który trzymała na dłoni Angela, nawet Eragon i elfy niczego by nie widzieli. Powietrze było wilgotne, a raz czy dwa Eragon poczuł na policzkach zimne krople deszczu. Kiedy poprosił Elve o pomoc, ta roześmiała się i odmówiła. Nalegał długo, niestrudzenie, ona jednak upierała się przy swoim. Jej odmowa zirytowała Eragona. Nie mógł jednak powstrzymać podziwu dla siły charakteru dziewczynki: odmówić prośbie zarówno Jeźdźca, jak i smoka, to spore wy-zwanie. Z drugiej strony, w swym krótkim życiu znosiła już niewiarygodny ból i dzięki doświadczeniu stała się twardsza niż nawet najbardziej cyniczni wojownicy. Obok niego Arya zapięła pod szyją długi płaszcz, podobnie Angela i czarnowłosy elf, Wyrden, którego Blodhgarm wyznaczył im na towarzysza. Płaszcze miały ich chronić przed nocnym chłodem, a także ukrywać broń przed napotkanymi w mieście przechodniami - jeśli oczywiście dotrą tak daleko. Nasuada, Jormundur i Saphira odprowadzili ich na skraj obozu, gdzie teraz stali. Pośród namiotów ludzie, krasnoludy i urgale szykowali się do wymarszu. - Nie zapomnijcie - odezwała się Nasuada. Jej oddech parował w powietrzu. - Jeśli do świtu nie

dotrzecie do bramy, znajdźcie jakąś kryjówkę i zaczekajcie do jutra. Wówczas znów spróbujemy. - Być może nie będziemy sobie mogli pozwolić na czekanie - odparła Arya. Nasuada roztarła dłonie i skinęła głową. Wyglądała na nietypowo zatroskaną. - Wiem. Tak czy inaczej, będziemy gotowi rozpocząć atak, gdy tylko nawiążecie kontakt, niezależnie od pory. Wasze bezpieczeństwo jest waż-niejsze niż zajęcie Dras-Leony. Pamiętajcie o tym. - Jej wzrok powędrował ku Eragonowi. - Powinniśmy już ruszać - wtrącił Wyrden. - Noc mija. Eragon na moment przycisnął czoło do głowy Saphiry. - Pomyślnych łowów - rzekła cicho. - I tobie także. Rozstali się niechętnie i Eragon dołączył do Aryi i Wyrdena, podążających za Angelą w stronę wschodniego krańca miasta. Kiedy mijali Nasuadę i Jormundura, ci pożegnali ich, życząc powodzenia, a potem wokół zapadła cisza, którą zakłócały jedynie ich oddechy i odgłos kroków. Angela przygasiła światło na dłoni, aż w końcu Eragon ledwo widział własne nogi. Musiał wytężyć wzrok, by wypatrzyć leżące na ziemi kamienie i gałęzie. Maszerowali w ciszy niemal godzinę, w końcu zielarka się zatrzymała. - Jesteśmy na miejscu - wyszeptała - o ile potrafię ocenić. Zazwyczaj dobrze wyliczam odległości, ale mogłam się pomylić o ponad tysiąc stóp. W tych ciemnościach trudno jest mieć jakąkolwiek pewność. Po ich lewej, nad horyzontem unosiło się kilkanaście iskierek światła, jedyny dowód, że znaleźli się niedaleko Dras-Leony. Światła wydawały się dość bliskie, by móc je chwycić ręką. Eragon z dwiema towarzyszkami zebrali się wokół Wyrdena. Elf ukląkł i zsunął rękawicę z prawej dłoni. Przyciskając ją do nagiej ziemi, zaczął nucić zaklęcie, którego nauczył go krasnoludzki mag, przysłany przez Orika, nim wyruszyli ze swą misją, pozwalające wykrywać podziemne pomieszczenia. Podczas gdy Wyrden śpiewał, Eragon wbijał wzrok w otaczającą ich ciemność, nasłuchując i wypatrując wrogów. Krople deszczu coraz częściej spadaty mu na twarz. Miał nadzieję, że przed bitwą pogoda się poprawi - jeśli w ogóle dojdzie do jakiejkolwiek bitwy. Gdzieś niedaleko zahukała sowa; odruchowo sięgnął po Brisingra, powstrzymując się w ostatniej chwili i zaciskając dłoń w pięść. Barzul, mruknął w myślach, powtarzając ulubione przekleństwo Orika. Był bardziej podenerwowany niż powinien. Świadomość, że być może znów będzie musiał walczyć z Murtaghiem i Cierniem - razem bądź osobno - dręczyła go. Jeśli dalej będę się tak denerwować, z pewnością przegram, pomyślał. Spowolnił zatem oddech i rozpoczął pierwsze z umysłowych ćwiczeń, których nauczył go Glaedr, służących do zapanowania nad emocjami. Kiedy Eragon opowiedział mu o misji, której się podjął, stary smok nie zareagował entuzjastycznie, ale też nie protestował. Omówiwszy najróżniejsze możliwe, nieprzewidziane wypadki, Glaedr dodał: Strzeż się cieni, Eragonie. W mrocznych miejscach czają się osobliwe istoty. Eragon pomyślał, że trudno to uznać za zachętę. Starł z twarzy krople wilgoci. Druga dłoń ani na moment nie opuściła okolic miecza. Poczuł na twarzy ciepłą, gładką skórę rękawicy. Opuściwszy rękę, wsunął kciuk za swój pas, pas Belotha Mądrego, świadom ciężaru ukrytych wewnątrz dwunastu diamentów bez skazy. Tego ranka udał się do zagród bydła i gdy kucharze zabijali ptaki i owce na śniadanie dla armii, przelał energię umierających zwierząt w głąb klejnotów. Nie znosił tego; kiedy sięgał umysłem ku zwierzęciu - jeżeli nadal miało głowę - zaczynał dzielić jego ból i strach, a gdy opadało w otchłań, czuł się tak, jakby to on sam umierał. Było to straszliwe, przerażające doświadczenie. Gdy tylko mógł, szeptał do zwierząt słowa w pradawnej mowie, próbując je pocieszyć. Czasami się udawało, czasami nie. Choć stworzenia tak czy inaczej by zginęły i choć potrzebował ich energii, nie cierpiał tego, bo czuł się, jakby co on odpowiadał za ich śmierć. Czuł się nieczysty. Teraz wyobraził sobie, że pas stał się odrobinę cięższy, nasycony energią tak wielu stworzeń. Nawet gdyby diamenty wewnątrz nie miały wartości, Eragon uważałby go za cenniejszy od złota ze względu na dziesiątki żywotów, potrzebnych, by go wypełnić. - Znalazłeś? - spytała Arya, gdy Wyrden przestał śpiewać. - Tędy - odparł elf, wstając. Eragona ogarnęła nagła ulga i zarazem obawa. Jeod miał rację! Wyrden poprowadził ich przez gościniec i szereg niewielkich wzgórz, do cichej kotlinki ukrytej pośród wzniesień. - Wylot tunelu powinien być gdzieś tutaj - rzekł elf, wskazując zachodni brzeg zagłębienia. Zielarka zwiększyła moc swego magicznego światła dostatecznie, by mogli szukać. Wówczas Eragon, Arya i Wyrden zaczęli przeczesywać zarośla na stoku, wbijając patyki w ziemię. Dwa razy Eragon

uderzył łydką o pniak zwalonej brzozy, z bólu głośno wciągając powietrze. Pożałował, że nie założył nagolenników; zostawił je w namiocie wraz z tarczą, bo zwróciłyby zbyt wiele uwagi w mieście. Szukali tak przez dwadzieścia minut, krążąc po zboczu w górę i w dół i stopniowo oddalając się od siebie. W końcu Eragon usłyszał brzęk metalu. - Tutaj! - zawołała cicho Arya. Wraz z pozostałymi pośpieszył ku elfce, stojącej obok niewielkiego zarośniętego zagłębienia na stoku. Arya odgarnęła krzaki, ukazując wyłożony kamieniem tunel wysoki na pięć stóp i szeroki na trzy. Jego wylot zakrywała zardzewiała żelazna krata. - Spójrzcie - rzuciła, wskazując ziemię. Eragon podążył wzrokiem za jej ręką i ujrzał ścieżkę wychodzącą z tunelu. Nawet w niesamowitym czerwonym blasku magicznego światełka zielarki mógł stwierdzić, że często z niej korzystano. Ktoś musiał ukradkiem wykradać się i zakradać do Dras-Leony. - Musimy zachować ostrożność - wyszeptał Wyrden. Angela prychnęła cicho. - A jak inaczej zamierzałeś postępować? Do wtóru fanfar i krzyków heroldów? Też mi. Elf nie odpowiedział, sprawiał jednak wrażenie wyraźnie poruszonego. Arya i Wyrden zdjęli kratę i ostrożnie wkroczyli do tunelu. Oboje przywołali własne ogniki. Świetliste kule unosiły się nad ich głowami niczym maleńkie czerwone słońca, choć dawały nie więcej światła niż garść rozżarzonych węgli. Eragon został z tyłu. - Dlaczego elfy traktują cię z tak wielkim szacunkiem? - spytał Angelę. - Wyglądają, jakby niemal się ciebie bały. - A czy nie zasługuję na szacunek? Zawahał się. - Wiesz chyba, że któregoś dnia będziesz musiała mi o sobie opowiedzieć. - A czemu tak sądzisz? To rzekłszy, przecisnęła się obok niego i zniknęła w tunelu. Jej płaszcz łopotał niczym skrzydła Lethrblaki. Kręcąc głową, Eragon podążył w ślad za nią. Niska zielarka nie musiała się zbytnio schylać, by nie uderzyć głową w sklepienie, ale Eragon garbił się niczym zreumatyzowany starzec, podobnie oba elfy Tunel był niemal zupełnie pusty. Podłogę pokrywała cieniutka warstewka zaschniętego błota. W pobliżu wylotu leżało kilka patyków i kamieni oraz odrzucona wylinka węża. Sam korytarz pachniał wilgotną słomą i skrzydłami ciem. Eragon i pozostali ruszyli naprzód jak najciszej, lecz tunel wzmacniał każdy dźwięk. Szurnięcia odbijało się od ścian, wypełniając powietrze dziesiątkami nakładających się na siebie szeptów, pomruków i westchnień, które jakby żyły własnym życiem. Eragon odnosił wrażenie, że otacza ich tłum bezcielesnych duchów, komentujących każdy ich ruch. To tyle, jeśli chodzi o bezszelestne podkradanie się do ludzi, pomyślał trąciwszy butem kamyk, który odbił się od ściany tunelu z głośnym stukotem, wzmocnionym sto razy w głębi korytarza. „Przepraszam” - powiedział bezdźwięcznie, gdy wszyscy spojrzeli na niego. Na jego wargach zatańczył cierpki uśmiech. Przynajmniej wiemy, co powoduje osobliwe odgłosy pod Dras-Leoną. Po powrocie będzie musiał powiedzieć o tym Jeodowi. Kiedy pokonali znaczny kawałek tunelu, Eragon przystanął, spoglądając w stronę wylotu, który zdążył już zniknąć w ciemności. Mrok wydawał się niemal namacalny, niczym ciężka tkanina narzucona na świat. W połączeniu z ciasnymi ścianami i niskim sklepieniem sprawiał, że Eragon czuł się uwięziony, jakby tkwił w pułapce. W zwykłych okolicznościach nie przeszkadzało mu przebywanie w zamknięciu, lecz tunel skojarzył mu się z labiryntem wykutych w skale korytarzy wewnątrz Helgrindu, w których wraz z Roranem walczyli z Razacami. Trudno to było uznać za przyjemne wspomnienie. Odetchnął głęboko i powoli wypuścił powietrze. Miał właśnie ruszyć dalej, gdy dostrzegł dwoje wielkich oczu, połyskujących wśród cieni niczym para miedzianych kamieni księżycowych. Chwycił Brisingra i zdołał częściowo wyciągnąć go z pochwy, gdy w ciemności pojawił się Solembum, stąpając bezszelestnie. Kotołak zatrzymał się na skraju kręgu światła. Zastrzygł zakończonymi czarno uszami, jego pyszczek rozchylił się w wyrazie rozbawienia. Eragon odprężył się i pozdrowił przybysza skinieniem głowy. Powinienem był się domyślić. Gdziekolwiek pojawiała się Angela, nieodmiennie podążał też Solembum. I znów Eragon pomyślał z

ciekawością o przeszłości zielarki: jakim cudem zyskała sobie jego oddanie? Reszta grupy oddalała się szybko i Solembuma znów pochłonęły cienie, ukrywając go przed wzrokiem Eragona. Pocieszony świadomością, że kotołak pilnuje jego pleców, Eragon pośpieszył naprzód. Zanim grupa opuściła obóz, Nasuada poinformowała ich o dokładnej liczbie żołnierzy w mieście, a także o tym, gdzie stacjonują, i o ich zwyczajach i obowiązkach. Przekazała także szczegółowe informacje na temat prywatnej kwatery Murtagha, gdzie jada, a nawet jego nastroju poprzedniego wieczoru. Jej informacje były zdumiewająco dokładne. Zapytana, uśmiechnęła się i wyjaśniła, że od przybycia Vardenów kotołaki szpiegowały dla niej za murami Dras-Leony. Kiedy Eragon z towarzyszami wyłonią się z tunelu, kotołaki odprowadzą ich do południowej bramy, ale jeśli to możliwe, nie ujawnią swojej obecności Imperium, bo wówczas nie mogłyby już tak sprawnie dostarczać Nasuadzie informacji. Ostatecznie, kto mógłby przypuszczać, że wylegujący się w pobliżu nietypowo duży kot to tak naprawdę szpieg nieprzyjaciela? Kiedy Eragon powtarzał w myślach szczegóły odprawy, przyszło mu do głowy, że jedną z największych słabości Murtagha jest to, że musi on nadal sypiać. Jeśli dziś nie schwytamy go ani nie zabijemy, podczas następnego spotkania powinniśmy znaleźć jakiś sposób, aby obudzić go w środku nocy - i, jeśli się uda, przez więcej niż jedną noc. Trzy, cztery doby bez porządnego snu wystarczą, by nie był w formie do walki. Wciąż szli naprzód, tunelem wiodącym prosto jak strzała, bez żadnych zwrotów ani zakrętów. Eragonowi wydało się, że wyczuwa lekkie wzniesienie posadzki - logiczne, w końcu korytarz zaplanowano do odprowadzania ściekówr z miasta - ale nie miał pewności. Po jakimś czasie ziemia pod stopami zaczęła mięknąć i lepić się do butów niczym mokra glina. Ze sklepienia kapała wroda, czasami lądując na karku Eragona i ściekając mu po kręgosłupie niczym dotyk lodowatego palca. Raz pośliznął się w błocie i gdy wyciągnął rękę, by się podeprzeć, odkrył, że ściana lepi się od śluzu. Nie miał pojęcia, ile czasu minęło. Możliwe, że spędzili w tunelu godzinę, możliwe, że dziesięć, a może zaledwie parę minut. Tak czy inaczej, bolały go szyja i ramiona od ciągłego pochylania się i zmęczyło go patrzenie na, jak się zdawało, te same dwadzieścia stóp różowo zabarwionego kamienia. W końcu zauważył, że echa słabną i odstępy między każdym powtórzeniem dźwięku się wydłużają. Niedługo potem tunel rozszerzył się, tworząc wielkie prostokątne pomieszczenie o żebrowanym, półsklepionym suficie, w najwyższym miejscu wysokim na ponad piętnaście stóp. Komora była pusta, pomijając spróchniałą beczkę w kącie. Naprzeciw nich trzy identyczne łukowate przejścia wiódły do trzech identycznych pomieszczeń, niewielkich i ciemnych. Eragon nie widział, co się kryje dalej. Grupa zatrzymała się i powroli wyprostował plecy, krzywiąc się, gdy rozciągał obolałe mięśnie. - To raczej nie jest część pierwotnych planów Ersta Siwobrodego - zauważyła Arya. - Którą drogę powinniśmy wybrać? - spytał Wyrden. - Czyż to nie oczywiste? - zdumiała się zielarka. - Lewą. Zawsze należy wybrać lewą. - I ruszyła naprzód. Eragon nie zdołał się powstrzymać. - Lewą od której strony? Gdybyś ruszyła z przeciwległej, lewa... - Lewa byłaby prawą, a prawa lewą, tak, tak. - Oczy zielarki się zwęziły. - Czasami jesteś aż za sprytny, Cieniobójco... No dobrze, spróbujemy po twojemu, ale nie mów, że cię nie ostrzegałam, jeżeli będziemy się tu błąkać całymi dniami. Tak naprawdę Eragon wolałby środkowe przejście, bo uznał, że zapewne ono doprowadzi ich na ulicę, ale nie chciał się wdawać w kłótnię z Angelą. Tak czy inaczej, wkrótce znajdziemy schody, pomyślał. Pod Dras-Leoną nie może być zbyt wielu pomieszczeń. Unosząc wysoko magiczne światełko, zielarka ruszyła przodem. Wyrden i Arya podążyli za nią, Eragon zamykał pochód. Pokój za prawym przejściem okazał się większy, niż się wydawał z początku, ciągnął się bowiem dwadzieścia stóp w bok, a potem skręcał i sięgał jeszcze kilka jardów dalej. Tam znów zaczynał się korytarz, z którego ścian sterczały puste lichtarze. W głębi tunelu ujrzeli kolejne niewielkie pomieszczenie z trzema łukami, wiodącymi do następnych, i tak dalej. Kto je zbudował i po co? - zastanawiał się oszołomiony Eragon. Wszystkie komnaty były puste i pozbawione jakichkolwiek sprzętów. Znaleźli w nich jedynie dwunogi stołek, który rozpadł się, kiedy Eragon trącił go czubkiem buta, i stos potrzaskanych naczyń, leżących w kącie pod całunem pajęczyn. Angela ani razu się nie zawahała i nie zastanawiała, którą stronę wybrać, bo za każdym razem skręcała w prawo. Eragon zaprotestowałby, tyle że nie przyszedł mu do głowy żaden lepszy pomysł.

Kiedy dotarli do okrągłej komnaty z siedmioma równomiernie rozmieszczonymi dookoła przejściami, zielarka się zatrzymała. Za każdym przejściem widzieli korytarz, identyczny jak ten, którym właśnie przybyli. - Zaznaczcie, skąd przyszliśmy, bo możemy przypadkiem zawrócić - zaproponowała Arya. Eragon cofnął się i rękojeścią Brisingra wydrapał kreskę w kamiennej ścianie. Gdy to robił, spoglądał w ciemność, szukając śladu Solembuma, ale nie dostrzegł nawet wąsika. Miał nadzieję, że kotołak nie zabłądził gdzieś w labiryncie komnat. Omal nie zaczął szukać go umysłem, ale oparł się pokusie; gdyby ktoś poczuł, jak maca dokoła, Imperium mogłoby odkryć ich obecność. - Ach! - wykrzyknęła Angela i cienie wokół Eragona poruszyły się, gdy wspięła się na palce i uniosła wysoko swój magiczny ognik. Eragon podbiegł na środek komnaty, gdzie stała wraz z Aryą i Wyrdenem. - Co się stało? - wyszeptał. - Sufit, Eragonie - wymamrotała Arya. - Spójrz na sufit. Zrobił co kazała, lecz ujrzał jedynie bardzo stare kamienne bloki pokryte pleśnią, z tak wieloma szczelinami, że fakt, że sklepienie już dawno się nie zawaliło, wydawał się prawdziwym cudem. A potem spojrzał ponownie i sapnął. Linie, które wziął za pęknięcia, w istocie były głęboko wyrytymi runami - rzędami równych, drobnych runów o ostrych kątach i prostych liniach. Oślizgły osad i upływ stuleci częściowo przysłoniły tekst, ale większość pozostawała czytelna. Eragon krótką chwilę zmagał się z runami, rozpoznał jednak zaledwie kilka słów, a i to zapisanych inaczej niż przywykł. - Co tu jest napisane? - spytał. - Czy to po krasnoludzku? - Nie - odparł Wyrden - to język naszego ludu, ale w postaci, w jakiej mówiono nim i pisano bardzo dawno temu i w bardzo szczególnym dialekcie: dialekcie fanatyka Toska. Imię to trąciło w pamięci Eragona pewną strunę. - Kiedy wraz z Roranem uratowaliśmy Katrinę, słyszeliśmy, jak kapłani Helgrindu wspominali księgę Toska. Wyrden kiwnął głową. - Ta księga to podstawa ich wiary. Nie Tosk pierwszy modlił się do Helgrindu, ale on jako pierwszy uporządkował swe wierzenia i praktyki. Od tego czasu znalazł wielu naśladowców. Ci, którzy oddają cześć Helgrindowi, uważają go za proroka swego bóstwa, a to - elf szeroko rozłożył ręce - jest historia Toska od narodzin aż po śmierć: prawdziwa historia, której uczniowie nigdy nie zdradziliby ludziom spoza swojej sekty. - Moglibyśmy wiele się z tego dowiedzieć. - Angela nie odrywała wzro-ku od sufitu. - Gdybyśmy tylko mieli więcej czasu... Eragon zdumiał się, widząc jej fascynację. Arya zerknęła na siedem korytarzy. - Zaczekamy chwilę, ale czytajcie szybko. Podczas gdy Angela i Wyrden chłonęli wzrokiem runy, Arya podeszła do jednego z przejść i zaczęła nucić cicho zaklęcie odszukiwania i odnajdywania. Kiedy skończyła, odczekała chwilę, przekrzywiając głowę, a potem przeszła do następnego. Eragon jeszcze chwilę wpatrywał się w runy. Potem powrócił do wylotu korytarza, który ich tu sprowadził, i oparł się o ścianę. Chłód kamieni przenikał do jego ramienia. Arya zatrzymała się przed czwartym przejściem. Znajoma kadencja jej zaklęć wzniosła się i opadła niczym miękkie westchnienie wiatru. I znów nic. Poczuwszy lekkie łaskotanie na grzbiecie prawej dłoni, spojrzał w dół. Do jego rękawicy przywarł wielki bezskrzydły świerszcz. Owad był odrażający: czarny, rozdęty, o kolczastych nogach i wielkiej głowie podobnej do czaszki. Jego pancerz połyskiwał jak naoliwiony. Eragon zadrżał, czując nagły dreszcz, i potrząsnął ręką, odrzucając świerszcza w ciemność. Owad wylądował z cichym stukotem. Piąty korytarz okazał się równie mało pomocny, toteż Arya minęła przejście, w którym stał Eragon, i zatrzymała się przed siódmymi drzwiami. Nim jednak zdołała rzucić zaklęcie, z korytarzy dobiegł gardłowy wrzask - odebrali go tak, jakby dochodził ze wszystkich stron jednocześnie. Tuż po nim nastąpił syk, miauknięcie i krzyk, od którego Eragonowi zjeżyły się włosy na głowie. Angela obróciła się na pięcie. - Solembum!

Wszyscy czworo jednocześnie dobyli mieczy. Eragon wycofał się na środek pomieszczenia, jego wzrok przeskakiwał z jednego wejścia na drugie. Gedwey ignasia mrowiła i swędziała jak ugryzienie pchły - bezużyteczne ostrzeżenie, nie mówiło bowiem, skąd nadchodzi niebezpieczeństwo. - Tędy - Arya ruszyła w stronę siódmego przejścia. Zielarka nie ustąpiła. - Nie - szepnęła. - Musimy mu pomóc. Eragon zauważył, że w dłoni trzymała krótki miecz, o osobliwej bezbarwnej klindze, która połyskiwała w słabym świetle niczym klejnot. Elfka się skrzywiła. - Jeśli Murtagh dowie się, że tu jesteśmy... Wszystko odbyło się tak szybko i bezszelestnie, że Eragon nigdy by nie zauważył, gdyby nie patrzył akurat we właściwą stronę: pół tuzina drzwi ukrytych w ścianach trzech różnych korytarzy otwarło się i ze środka wybiegło ku nim z mieczami w rękach około trzydziestu odzianych na czarno ludzi. - Letta! - wykrzyknął Wyrden i mężczyźni z jednej grupy zaczęli zderzać się ze sobą, jakby ci z przodu wpadli wprost na niewidzialny mur. A potem reszta napastników runęła na nich i nie było już czasu na magię. Eragon z łatwością odparował pchnięcie, po czym cięciem z boku odrąbał napastnikowi głowę. Podobnie jak pozostali, mężczyzna obwiązał twarz chustą, tak że było widać jedynie jego oczy. Chusta zatrzepotała, gdy głowa, wirując, runęła na ziemię. Eragon poczuł z ulgą, jak Brisingr zagłębia się w ciało i kość. Przez moment lękał się, że ich przeciwników chronią zaklęcia bądź zbroje - albo że, co gorsza, w ogóle nie są ludźmi. Przebił kolejnego pchnięciem między żebra i właśnie odwrócił się, by rozprawić się z dwoma kolejnymi, gdy miecz, który pojawił się znikąd, pomknął łukiem w powietrzu wprost ku jego gardłu. Zaklęcia ochronne ocaliły go przed pewną śmiercią, lecz z klingą cal od skóry Eragon musiał odskoczyć. Ku jego zdumieniu mężczyzna, który go zranił, wciąż stał, po boku ściekała mu krew, on sam jednak jakby nie dostrzegał dziury we własnym ciele. Eragona ogarnęła groza. - Oni nie czują bólu! - zawołał, rozpaczliwie blokując ataki z trzech różnych stron. Jeśli nawet ktokolwiek go usłyszał, nie uznał za stosowne odpowiedzieć. Wolał nie marnować czasu na rozmowy, skupił się na walce z ludźmi naprzeciwko, ufając, że towarzysze ochronią mu plecy. Śmigał naprzód, parował, uskakiwał, wymachując Brisingrem, jakby ten ważył nie więcej niż wierzbowa witka. W zwykłych okolicznościach błyskawicznie zabiłby każdego z napastników, lecz ich odporność na ból oznaczała, że musiał albo obcinać im głowy, albo zadawać cios w serce, albo też rozrąbywać ciało, a potem utrzymywać ich na dystans, czekając, aż stracą przytomność z upływu krwi. W przeciwnym razie napastnicy, nie zważając na własne obrażenia, nadal próbowali go zabić, ich duża liczba utrudniała unikanie wszystkich ciosów i szybkie riposty. Eragon wiedział, że mógłby w ogóle przestać się bronić, ufając ochronie zaklęć, ale to zmęczyłoby go równie szybko jak wymachiwanie Brisingrem. A ponieważ nie potrafił przewidzieć dokładnie, kiedy zaklęcia zawiodą - choć w pewnym momencie musiały, żeby go nie zabić - i wiedział, że mogą mu się przydać później, walczył ostrożnie, jakby miał do czynienia z ludźmi, których miecze mogą jednym ciosem kaleczyć bądź zadawać śmierć. Z ukrytych drzwi w korytarzach wypadali kolejni odziani na czarno wojownicy. Tłoczyli się wokół Eragona, odpychając go połączoną masą ciał. Do jego nóg i rąk przywierały dłonie, grożąc, że go unieruchomią. - Kverst! - warknął cicho, wymawiając jedno z dwunastu słów śmierci, których nauczył go Oromis. Tak jak podejrzewał, zaklęcie nie zadziałało: ci ludzie byli chronieni przed bezpośrednimi atakami magicznymi. Eragon szybko przygotował zaklęcie, którym niegdyś Murtagh posłużył się przeciw niemu: - Thrysta vindr! Był to okrężny sposób pchnięcia tamtych: nie dotykał ich wprost, lecz jedynie posyłał ku nim powietrze. Tak czy inaczej, zadziałało. Komnatę wypełnił skowyt wiatru, szarpiąc włosy i płaszcz Eragona i odrzucając najbliższych przeciwników na ich pobratymców, tak że wokół otwarła się przestrzeń około dziesięciu stóp. Jego siły spadły wyraźnie, ale nie dość mocno, by go obezwładnić. Odwrócił się, sprawdzając, jak idzie pozostałym. Nie on pierwszy znalazł sposób wyminięcia zaklęć chroniących przeciwników: z prawej ręki Wyrdena wystrzeliwały pioruny, owijając się wokół każdego wojownika, który miał pecha przejść przed nim. Lśniące włókna energii niemal płynęły, okręcając się wokół ofiar. Do komnaty wpadali jednak kolejni wojownicy.

- Tędy! - zawołała Arya i skoczyła w stronę siódmego korytarza, tego, którego nie zdążyła zbadać przed zasadzką. Wyrden podążył za nią, podobnie Eragon. Angela zamykała pochód, kuśtykając i przyciskając dłoń do krwawej rany na ramieniu. Za nimi mężczyźni w czerni zawahali się, przez moment krążąc niepewnie po komnacie. Potem z donośnym rykiem ruszyli w pościg. Biegnąc korytarzem, Eragon starał się ułożyć odmianę wcześniejszego zaklęcia, która, zamiast zbić przeciwników z nóg, zabiłaby ich na miejscu. Szybko wymyślił jak to zrobić i zachował czar na podorędziu, by użyć go, gdy tylko ujrzy sporą grupę napastników. Kim oni są? - zastanawiał się. I ilu ich jest? Przed sobą ujrzał wylot korytarza, przez który przeświecało słabe fioletowe światło. Wystarczyło mu akurat czasu, by poczuł lęk przed jego źródłem, a potem zielarka wydała z siebie głośny krzyk, coś błysnęło ciemno pomarańczowym światłem do wtóru przeszywającego huku. W powietrzu rozeszła się woń siarki. Eragon obrócił się na pięcie i ujrzał pięciu mężczyzn wciągających Angelę przez drzwi, które otwarły się w ścianie korytarza. - Nie! - ryknął. Jednakże nim zdołał ich powstrzymać, drzwi zatrzasnęły się równie bezszelestnie, jak wcześniej otwarły, i ściana znów wydawała się cała i nietknięta. - Brisingr! - huknął Eragon i jego miecz stanął w ogniu. Przyłożył czubek do ściany, próbując przepchnąć go przez kamień, otworzyć drzwi cięciem. Kamień był jednak gruby i topił się powoli, Eragon wkrótce pojął, że dokonanie tego kosztowałoby go znacznie więcej energii, niż zamierzał poświęcić. A potem u jego boku zjawiła się Arya, położyła dłoń w miejscu, gdzie wcześniej widział drzwi. - Ladrin - wymamrotała. Otwórz się. Drzwi pozostały zamknięte, lecz Eragon zawstydził się, że nie przyszło mu do głowy, by najpierw spróbować zaklęcia. Prześladowcy byli już tak blisko, że wraz z Aryą nie mieli wyboru, musieli zawrócić i stawić im czoło. Eragon chciał rzucić zaklęcie, które wcześniej wymyślił, ale korytarz był dość szeroki dla zaledwie dwójki ludzi i nie zdołałby zabić pozostałych, bo ukrywali się przed jego wzrokiem. Lepiej zatem zachować czar w odwodzie, uznał, do chwili, kiedy zdoła za jednym zamachem unicestwić większość przeciwników. Wraz z Aryą odrąbali głowy pierwszej dwójki i zaatakowali następną parę napastników w czerni, gdy tamci przekroczyli ciała. Szybkimi ruchami zabili jeszcze sześciu, ale tamci pojawiali się bez końca. - Tędy! - zawołał Wyrden. - Stenr slauta! - zawołała Arya i kamienne ściany korytarza - aż do paru jardów od miejsca, gdzie stali eksplodowały w przejście. Grad ostrych odłamków sprawił, że napastnicy skulili się i zatrzymali, kilku runęło na ziemię okaleczonych. Eragon i Arya jednocześnie zawrócili, podążając za Wyrdenem, który biegł w stronę otworu na końcu korytarza. Elfa dzieliło od nich zaledwie trzydzieści stóp. A potem dziesięć... Pięć... I wtedy z otworów w podłodze i suficie wystrzelił gąszcz ametystowych szpikulców, więżąc między sobą Wyrdena. Elf jakby się unosił pośrodku tunelu, zaklęcia ochronne zatrzymały kryształowe ciernie zaledwie cal od jego ciała. Nagle wzdłuż każdego szpikulca przebiegło z trzaskiem wyładowanie energii, ostre jak szpilki końce rozbłysły boleśnie jasno i z nieprzyjemnym chrzęstem wbity się w ciało. Wyrden krzyknął i szarpnął się, a potem jego magiczny ognik zgasł i elf przestał się poruszać. Eragon gapił się, oszołomiony, zatrzymując się chwiejnie przed szpikulcami. Mimo wielu przeżytych bitew, jak dotąd nie oglądał jeszcze śmierci elfa. Wyrden, Blodhgarm i reszta ich kompanii byli tak świetnie wyszkoleni, że wierzył, że mogliby zginąć jedynie w starciu z Galbatorixem bądź Murtaghiem. Arya sprawiała wrażenie równie oszołomionej. Szybko jednak doszła do siebie. - Eragonie - rzuciła z napięciem - wyrąb nam przejście Brisingrem. Zrozumiał. W odróżnieniu od jej klingi, jego miecz był odporny na kryjącą się w szpikulcach wrogą magię. Cofnął rękę i zamachnął się z całej siły. Pół tuzina szpikulców złamało się w zetknięciu z twardym jak diament ostrzem Brisingra. Ametyst pękał z dźwiękiem przypominającym odgłos dzwonu, a kiedy odłamki spadały na ziemię, chrzęściły niczym lód. Eragon trzymał się prawej strony korytarza, uważając, by nie uderzyć w żaden z zakrwawionych szpikulców przytrzymujących ciało Wyrdena. Raz po raz zamachiwał się, wyrąbując drogę w lśniącym gąszczu. Z każdym ciosem posyłał w powietrze odłamki ametystu. Jeden z nich skaleczył go w lewy policzek. Eragon skrzywił się, zdumiony, że zaklęcia ochronne zawiodły.

Ostre krawrędzie połamanych szpikulców zmuszały go do zachowania ostrożności. Te w dole mogły z łatwością przebić buty, podczas gdy te z góry groziły pokaleczeniem głowy i szyi. Zdołał jednak dotrzeć na drugą stronę gąszczu z jedynie drobnym skaleczeniem prawej łydki, które piekło za każdym razem, gdy opierał na niej ciężar ciała. Odziani w czerń wojownicy o mało ich nie doścignęli, gdy pomagał Aryi pokonać ostatnie rzędy kryształów. Kiedy tylko bezpiecznie dotarła na drugą stronę, przebiegli przez otwór wprost w fioletowy blask. Eragon miał szczery zamiar odwrócić się i stawić czoło przeciwnikom, zabijając ich wszystkich w odwecie za śmierć Wyrdena. Po drugiej stronie otworu znajdowała się ciemna, wyciosana w skale komnata, która skojarzyła się Eragonowi z jaskiniami pod Tronjheimem. Środek podłogi zajmował wielki okrągły wzór ułożony z kamienia - marmuru, chalcedonu i wypolerowanego hematytu. Wokół krawrędzi wzorzystego dysku osadzono w srebrnych kręgach nieoszlifowane odłamki ametystu wielkości pięści. Każdy kawałek fioletowego kryształu jarzył się słabym blaskiem - to one stanowiły źródło widzianego z korytarza światła. Po drugiej stronie dysku, pod przeciwległą ścianą, stał wielki czarny ołtarz, okryty złotą i szkarłatną tkaniną. Po obu stronach ustawiono kolumny i świeczniki, dalej widniały zamknięte drzwi. Eragon ujrzał to wszystko, wpadając do komnaty, w ułamku sekundy, nim pojął, że siła rozpędu zaniesie go przez pierścień ametystów na środek dysku. Próbował się zatrzymać albo skręcić, ale poruszał się zbyt szybko. W rozpaczy uczynił jedyną rzecz, jaka przyszła mu do głowy - skoczył w stronę ołtarza, z nadzieją, że jednym susem zdoła przesadzić dysk. I kiedy przepływał nad najbliższymi ametystami, jego ostatnim uczuciem był żal, a ostatnią rzeczą, o jakiej pomyślał, Saphira.

NAKARMIĆ BOGA Eragon najpierw zauważył różnicę kolorów. Kamienne bloki sklepienia wydawały się ciemniejsze niż przedtem. Przesłonięte wcześniej szczegóły teraz stały się ostre i wyraźne, podczas gdy inne, widoczne przedtem, wyblakły. Pod sobą widział jeszcze dokładniej wspaniałe wzory kamiennego dysku. Dopiero po chwili pojął powód owej zmiany: czerwony magiczny ognik Aryi nie oświetlał już komnaty. Jedyne światło pochodziło z jaśniejących kryształów i zapalonych świec w kandelabrach. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że wepchnięto mu coś w usta i że zwisa na przegubach przymocowanych do łańcucha zamontowanego na suficie. Spróbował się poruszyć i odkrył, że nogi ma skute w kostkach i przyczepione do metalowego pierścienia w podłodze. Obróciwszy się, zobaczył Aryę, skrępowaną i zawieszoną obok w ten sam sposób. Podobnie jak on, została zakneblowana kłębem tkaniny, który przytrzymywała obwiązana wokół głowy szmata. Elfka już się ocknęła, patrzyła na niego, i dostrzegł, że z ulgą przyjęła fakt, że się przebudził. Dlaczego jeszcze nie uciekła? - zastanawiał się. A potem: co się stało? Myślało mu się ciężko, ospale, jakby był pijany bądź wyczerpany. Spojrzawszy w dół, przekonał się, że odebrano mu broń i zbroję, miał na sobie jedynie nogawice. Pas Belotha Mądrego zniknął, podobnie naszyjnik podarowany przez krasnoludy, nie pozwalający nikomu odczytać jego myśli. Kiedy uniósł głowę, odkrył, że z jego dłoni zniknął także elficki pierścień Aren. Poczuł pierwsze ukłucie paniki. Zaczął się pocieszać świadomością, że nie jest bezradny - nie, póki potrafi posłużyć się magią. Ze względu na szmatę kneblującą mu usta, musiałby rzucić zaklęcie, nie wymawiając go głośno - było to bardziej niebezpieczne niż zwykła metoda, bo gdyby myśli zbłądziły podczas rzucania czaru, mógłby przypadkiem wybrać inne słowo - ale nie tak niebezpieczne jak rzucanie zaklęcia bez posłużenia się pradawną mową, naprawdę groźne przedsięwzięcie. Tak czy inaczej, potrzebował zaledwie odrobiny energii, by się uwolnić, i był pewien, że zdoła to zrobić bez zbytnich problemów. Zamknął oczy, szykując się i zbierając myśli. Gdy to uczynił, usłyszał, jak Arya pobrzękuje łańcuchem i wydaje z siebie stłumione odgłosy. Zerknąwszy ku niej, przekonał się, że patrzy na niego i kręci głową. Uniósł brwi w bezdźwięczym pytaniu: „O co chodzi?”, ona jednak nie mogła zrobić nic więcej, jedynie mamrotać i nadal kręcić głową. Zdezorientowany Eragon ostrożnie posłał ku niej myśli - wypatrując nawet najsłabszej oznaki ingerencji z zewnątrz - jednakże ku swej zgrozie poczuł jedynie otaczający go miękki, niewyraźny, rozproszony nacisk, jakby wrokół jego umysłu poutykano bele wełny.

W jego sercu znów zaczęła wzbierać panika, mimo że desperacko próbował ją opanować. Nie został odurzony narkotykiem. Tego był pewien. Nie wiedział jednak, co jeszcze mogłoby mu nie pozwolić dosięgnąć umysłu Aryi. Jeśli była to magia, to niepodobna do żadnej jaką poznał. Przez chwilę patrzyli na siebie z Aryą, potem jakiś ruch w górze zwrócił uwagę Eragona. Ujrzał strużki krwi spływające po jej rękach z miejsc, gdzie kajdany rozcięły skórę. Ogarnęła go furia. Chwycił łańcuch nad sobą i szarpnął z całych sił. Ogniwa wytrzymały, on jednak się nie poddawał. W szale wściekłości szarpał raz po raz, nie zważając na to, że sam może się poranić. W końcu przestał i zawisł bezwładnie, gorąca krewr ściekała mu po rękach na kark i ramiona. Zdecydowany uciec, sięgnął do energii przepływającej przez jego ciało i kierując zaklęcie ku okowom, zawołał w myślach: „Kverst malmr du huil- drs edrha, mai frema ne thón eka threyja!". Knebel nie do końca stłumił jego krzyk, gdy każdy nerw w ciele zapłonął bólem. Nie mogąc utrzymać koncentracji, stracił panowanie nad zaklęciem, króre przestało działać. Ból minął natychmiast, pozostawił go jednak zdyszanego, z sercem walącym ciężko, jakby właśnie zeskoczył z urwiska. Przypominało to ataki, które nawiedzały go, zanim smoki uleczyły bliznę na jego plecach podczas Agaeti Blódhren. Kiedy wreszcie doszedł do siebie, dostrzegł Aryę przyglądającą mu się z zatroskaną miną. Sama także musiała spróbować zaklęcia. A potem pomyślał: jak mogło do tego dojść? Oboje wisieli skrępowani i bezradni, Wyrden nie żył, zielarka została schwytana bądź zabita, a Solembum zapewne leżał gdzieś ranny w podziemnym labiryncie, jeśli odziani na czarno wojownicy nie zdążyli go jeszcze zabić. Eragon nie mógł tego pojąć. On, Arya, Wyrden i Angela? W całej Alagaesii trudno znaleźć równie potężną i niebezpieczną grupę. A jednak zawiedli, i wraz z Aryą byli zdani na łaskę nieprzyjaciół. Jeśli nie uda nam się uciec... Umknął przed tą myślą, wolał jej nie rozważać. Nade wszystko zapragnął skontaktować się z Saphirą, upewnić, że wciąż jest bezpieczna, i pocieszyć jej towarzystwem. Choć Arya była z nim, czuł się niewiarygodnie samotny, i to doskwierało mu najbardziej. Mimo bólu rozdzierającego przeguby, znów zaczął szarpać łańcuch, przekonany, że jeśli będzie to robił dostatecznie długo, w końcu zdoła ob- luzować ogniwa. Próbował go skręcać, uznawszy, że w ten sposób łatwiej pęknie, ale kajdany wokół kostek nie pozwalały obracać się zanadto w żadną stronę. W końcu rany na przegubach zmusiły go do zaprzestania wysiłków. Paliły jak ogień i obawiał się, że jeśli nie ustąpi, kajdany uszkodzą mięśnie. Poza tym bał się, że straci zbyt wiele krwi, jako że rany już i tak krwawiły mocno, a nie miał pojęcia, jak długo będą tak wisieli. Nie potrafił stwierdzić, która jest godzina, ale domyślał się, że pozostają więźniami najwyżej od kilku godzin, bo nie czuł jeszcze głodu, pragnienia ani potrzeby wypróżnienia. To się jednak zmieni, a wtedy ich sytuacja stanie się jeszcze mniej przyjemna. Ból przegubów sprawiał, że Eragonowi każda minuta wydawała się nieznośnie długa. Od czasu do czasu patrzyli na siebie z Aryą, próbując się porozumieć, ale ich wysiłki zawsze zawodziły. Dwukrotnie rany zaschły do tego stopnia, że zaryzykował kolejne szarpnięcie łańcuchem, ale bez skutku. Przez większość czasu oboje z Aryą po prostu trwali w bezruchu. A potem, gdy Eragon zaczął się zastanawiać, czy ktokolwiek w ogóle się zjawi, usłyszał dobiegający z głębi tuneli dźwięk żelaznych dzwonków. Drzwi po obu stronach czarnego ołtarza uchyliły się bezszelestnie na niewidocznych zawiasach. Poruszony, napiął mięśnie. Wbił wzrok w otwarte przejście, podobnie jak Arya. Minęła minuta, ciągnąca się niczym wieczność. Z ostrym metalicznym brzękiem dzwonki znów się odezwały, wypełniając komnatę rojem rozwścieczonych ech. Przez drzwi wmaszerowało trzech nowicjuszy - młodych mężczyzn odzianych w złote szaty. Każdy z nich trzymał w rękach metalową ramę, w której wisiały dzwonki. Za nimi podążało dwadzieścioro czworo mężczyzn i kobiet. Żadne z nich nie dysponowało pełnym zestawem nóg i rąk. W odróżnieniu od poprzedzających ich nowicjuszy, ci przybysze nosili szaty z ciemnej skóry, uszyte tak, by podkreślały każde okaleczenie. I wreszcie sześciu wysmarowanych oliwą niewolników wniosło lektykę, na której spoczywała podparta beznoga, bezręka, bezzębna, z pozoru bezpłciowa postać: najwyższy kapłan Helgrindu. Na jego głowie wznosiła się trzystopowa tiara, sprawiająca, że jej właściciel wydawał się jeszcze bardziej okaleczony. Kapłani i nowicjusze ustawili się wokół krawędzi wzorzystego dysku na posadzce, tymczasem niewolnicy ostrożnie opuścili lektykę na ołtarz. Następnie trzej doskonali, piękni młodzieńcy raz jeszcze potrząsnęli dzwonkami, które odpowiedziały ogłuszającą dysharmonią, a odziani w skóry kapłani zaśpiewali krótką frazę tak szybko, że Eragon nie był pewien, co oznaczała, choć brzmiała jak jakiś rytuał. Pośrodku burzy słów dosłyszał nazwy trzech szczytów Helgrindu: Gorm, lida, Felln Angvara. Najwyższy kapłan spojrzał na niego i Aryę oczami twardymi niczym odłamki obsydianu. - Witajcie we dworze Toska - rzekł niewyraźnie przez zniekształcone usta. - Po dwakroć już wtargnąłeś do naszych sanktuariów, Smoczy Jeźdźcze. Nie będziesz miał okazji uczynić tego ponownie... Galbatorix

chciałby, abyśmy oszczędzili cię i odesłali do Urubaenu. Wierzy, że zdoła cię zmusić, byś mu służył. Marzy o wskrzeszeniu Jeźdźców i odnowieniu rasy smoków. Ja twierdzę, że jego marzenia to szaleństwo. Jesteś zbyt niebezpieczny, nie chcemy też, by smoki powróciły. Ludzie uważają powszechnie, że oddajemy cześć Helgrindowi. To kłamstwo. Powtarzamy je, by ukryć prawdziwą naturę naszej religii. To nie Helgrindowi służymy, lecz Dawnym Istotom, które osiedliły się wewnątrz niego i którym poświęcamy nasze ciało i krew. Razacowie są naszymi bogami, Smoczy Jeźdźcze. Razacowie i Lethrblaki. Eragona ogarnęła mdląca groza. Najwyższy kapłan splunął na niego, ślina pociekła z bezwładnej dolnej wargi. - Nie ma tortury wystarczająco strasznej, by odpłacić ci za twe zbrodnie, Jeźdźcze. Zabiłeś naszych bogów, ty i twój przeklęty smok. Za tę zbrodnię zapłacisz życiem. Eragon szarpnął się w więzach, próbując krzyknąć przez knebel. Gdyby mógł przemówić, odwlekłby nieuniknione, być może powtarzając im ostatnie słowa Razaców albo grożąc zemstą Saphiry. Jednakże prześladowcy wyraźnie nie zamierzali wyjąć mu knebla. Najwyższy kapłan uśmiechnął się, ukazując w upiornym grymasie szare dziąsła. - Nigdy nie zdołasz uciec, Jeźdźcze. Tutejsze kryształy są tak zaklęte, by uwięzić każdego, kto mógłby spróbowrać zbezcześcić naszą świątynię albo wykraść skarby, nawet kogoś tak mocarnego jak ty. Nie ma też nikogo, kto mógłby was ocalić. Dwoje waszych towarzyszy nie żyje - owszem, także ta wścibska wiedźma - a Murtagh nie ma pojęcia o waszej obecności. Nadszedł dzień twojej zguby, Eragonie Cieniobójco. A potem najwyższy kapłan odchylił głowę i wydał z siebie upiorny, gulgoczący gwizd. Z ciemnego przejścia po lewej stronie Eragona wyłoniło się czterech półnagich niewolników. Na ramionach dźwigali platformę z zamontowanymi pośrodku dwoma dużymi, płytkimi, przypominającymi misy naczyniami. W każdym spoczywała para owalnych przedmiotów, długich na półtorej stopy i szerokich na pół. Przedmioty były błękitno-czarne, chropowate niczym piaskowiec. Eragon odniósł wrażenie, że czas nagle zwolnił biegu. To nie mogą być... - pomyślał. Jajo Saphiry było gładkie i żyłkowane niczym marmur. Nie wiedział, czym są te przedmioty, ale z pewnością nie smoczymi jajami. Alternatywa jednak przeraziła go jeszcze bardziej. - Ponieważ zabiłeś Dawne Istoty - oznajmił najwyższy kapłan - stosownym jest, abyś dostarczył strawy do ich ponownych narodzin. Nie zasługujesz na tak wielki zaszczyt, lecz uraduje to Dawne Istoty, a my we wszyst- kim staramy się zaspokoić ich pragnienia. Jesteśmy ich wiernymi sługami, a one naszymi panami, okrutnymi i niewzruszonymi: bogiem o trzech obliczach - łowcy ludzi, pożeracza ciał i krwiopijcy. Im oddajemy nasze ciała w nadziei, że objawią nam tajemnice tego życia i wybaczą występki. Jak napisał Tosk, tak się stanie. - Jak napisał Tosk, tak się stanie - powtórzyli chórem odziani w skóry kapłani. Najwyższy kapłan skinął głową. - Dawne Istoty zawsze gniazdowały na Helgrindzie, jednakże w cza-sach ojca mego dziada Galbatorix wykradł ich jaja i zabił młode, a potem zmusił, by przysięgły mu wierność, bo inaczej całkowicie wytępi ich ród. Wydrążył jaskinie i tunele, w których odtąd mieszkały, a nam, ich oddanym akolitom, powierzył pieczę nad jajami - byśmy ich strzegli, przechowywali i dbali o nie, póki nie będą potrzebne. Tak też czyniliśmy i nikt nie może nam zarzucić, że uchybiliśmy swoim obowiązkom. Modlimy się jednak, by pewnego dnia Galbatorix został obalony, nikt bowiem nie powinien naginać Dawnych Istot do swej woli. To świętokradztwo. - Zniekształcony stwór oblizał wargi i wstrząśnięty Eragon dostrzegł, że brak mu części języka, odciętej nożem. - I ty także powinieneś zniknąć, Jeźdźcze. Smoki były największymi nieprzyjaciółmi Dawnych Istot. Bez nich i bez Galbatorixa nikt by ich nie powstrzymał przed ucztowaniem kiedy i gdzie zechcą. Tymczasem czterej niewolnicy z platformą wystąpili naprzód i ostrożnie opuścili ją na wzorzysty dysk, kilka kroków od Eragona i Aryi. Kiedy skończyli, skłonili głowy i wycofali się przez drzwi, zza których przyszli. - Kto mógłby marzyć o łosie wspanialszym niż nakarmienie boga szpikiem własnych kości? - spytał najwyższy kapłan. - Radujcie się oboje, dzisiaj bowiem przyjmiecie błogosławieństwo Dawnych Istot i dzięki swej ofierze wymażecie wszystkie ślady dawnych grzechów, aby móc wkroczyć do zaświatów, czyści niczym nowo narodzone dziatki. To rzekłszy, wraz z wyznawcami uniósł twarz ku sklepieniu i razem zaczęli nucić osobliwą, dziwnie akcentowaną pieśń, której Eragon nie mógł zrozumieć. Zastanawiał się, czy śpiewają w dialekcie Toska. Od czasu do czasu słyszał coś, co przypominało słowa w pradawnej mowie - zniekształcone i źle wymówione, ale wciąż z niej pochodzące. Kiedy groteskowy zakon skończył, po raz kolejny powtarzając: „jak napisał Tosk, tak się stanie, trzej

nowicjusze potrząsnęli dzwonkami w gorączce religijnej ekstazy. Komnatę wypełniła kakofonia dźwięków. Wciąż potrząsając dzwonkami, nowicjusze opuścili komnatę. Za nimi podążyło dwadzieścioro czworo pomniejszych kapłanów, a potem, na końcu procesji, ich beznogi, bez ręki mistrz, dźwigany w lektyce przez sześciu nasmarowanych oliwą niewolników. Drzwi zatrzasnęły się za nimi ze złowieszczym hukiem; Eragon usłyszał dobiegający z drugiej strony odgłos ciężkiego zasuwanego rygla. Obrócił się i spojrzał na Aryę. W jej oczach dostrzegł rozpacz i pojął, że elfka tak samo nie ma pojęcia, jak uciec. Ponownie zerknął w górę, szarpiąc przytrzymujący go łańcuch, wkładając w to jak najwięcej siły. Strupy na przegubach znów pękły i z ran zaczęła kapać świeża krew. Przed nimi, leżące po lewej stronie jajo zaczęło się lekko kołysać w przód i w tył, a z jego wnętrza dobiegał cichy stukot, niczym pukanie maleńkiego młoteczka. Eragona ogarnęła dojmująca groza. Ze wszystkich możliwych śmierci, jakie zdołał sobie wyobrazić, pożarcie żywcem przez Razaca było niewątpliwie najgorsze. Z nową determinacją zaczął ciągnąć łańcuch, zagryzając knebel, by znieść męczarnie poranionych rąk. Kolejna fala bólu sprawiła, że świat pociemniał mu w oczach. Obok niego Arya także zwijała się i skręcała. Oboje walczyli w śmiertelnej ciszy, usiłując się uwolnić. A spod błękitno-czarnej skorupy wciąż dobiegało ciche stuk, stuk, stuk. Nic z tego, pojął Eragon. Łańcuchy nie ustąpią. Gdy tylko pogodził się z tym faktem, zrozumiał, że nie uniknie obrażeń znacznie gorszych niż dotąd. Jedyne pytanie brzmiało: czy zostaną mu zadane, czy też on sam o nich zadecyduje? Jeśli nawet nie uda mi się nic innego, muszę ocalić Aryę. Ponownie przyjrzał się żelaznym bransoletom okalającym przeguby. Gdybym złamał sobie kciuki, być może zdołałbym wysunąć dłonie. Wówczas przynajmniej mógłbym walczyć. Może chwyciłbym odłamek skorupy jaja Razaca i posłużył się nim jak nożem. Dysponując czymś do cięcia, zdołałby także uwolnić nogi, choć ta myśl tale bardzo go przeraziła, że na moment ją odepchnął. Musiałbym tylko wypełznąć z kręgu kamieni. Wtedy zdołałbym posłużyć się magią i powstrzymać ból i krwawienie. To, o czym myślał, zabrałoby zaledwie parę minut, ale wiedział, że będą to najdłuższe minuty jego życia. Głęboko zaczerpnął powietrza, szykując się do dzieła. Najpierw lewa ręka. Nim jednak zaczął, Arya krzyknęła. Eragon obrócił się ku niej i jęknął głucho, ujrzawszy pokaleczone palce prawej dłoni elfki. Skóra podsunęła się ku paznokciom, wśród szkarłatnych mięśni dostrzegł biel kości. Arya opadła w pętach, jakby na moment straciła świadomość, potem odzyskała siły i ponownie pociągnęła rękę. Eragon krzyknął wraz z nią, gdy jej dłoń prześliznęła się przez metalową obręcz, zdzierającą skórę i ciało. Ręka opadła jej na bok, skrywając dłoń przed wzrokiem Eragona, choć nadal widział krew kapiącą na posadzkę. Do oczu napłynęły mu łzy. Wykrzyknął jej imię przez knebel, ona jednak jakby go nie słyszała. Gdy zebrała sity, szykując się do powtórzenia całego procesu, drzwi po prawej stronie ołtarza otwarły się i do komnaty wśliznął się jeden z nowicjuszy w złotych szatach. Na jego widok Arya zawahała się, choć Eragon wiedział, że na najmniejszą oznakę niebezpieczeństwa wyrwie z okowów drugą dłoń. Młody człowiek spojrzał z ukosa na elfkę, potem ostrożnie ruszył ku środkowi wzorzystego dysku, spoglądając z lękiem na rozkołysane jajo. Był drobnej postury, miał wielkie oczy i delikatne rysy. Eragon uznał, że niewątpliwie został wybrany do swej roli ze względu na urodę. - Proszę - wyszeptał chłopak. - Przyniosłem to. - Spomiędzy fałd szat wyciągnął pilnik, dłuto i drewniany młotek. - Jeśli pomogę, musicie zabrać mnie ze sobą. Nie wytrzymam tu dłużej. Nienawidzę tego miejsca. Jest straszne! Przyrzeknij, że mnie zabierzecie! Nim skończył mówić, Eragon gwałtownie pokiwał głową. Kiedy młodzik ruszył ku niemu, warknął jednak i skinieniem głowy wskazał Aryę. Nowicjusz potrzebował kilku sekund, by zrozumieć. - Och, dobrze - wymamrotał i podszedł do elfki. Eragon zacisnął zęby na kneblu, zirytowany powolnością tamtego. Ostry zgrzyt pilnika wkrótce zagłuszył stukanie dobiegające z wnętrza kołyszącego się jaja. Eragon patrzył uwrażnie, jak ich niedoszły zbawca piłuje fragment łańcucha nad lewą dłonią Aryi. Nie przesuwaj pilnika na inne ogniwa, głupcze! - wściekał się w duchu. Nowicjusz sprawiał wrażenie, jakby nigdy w życiu nie miał w rękach narzędzia i Eragon wątpił, by młodzikowi wystarczyło sił i

wytrzymałości, by przeciąć choćby fragment metalu. Podczas gdy tamten pracował, Arya zwisała ciężko, długie włosy przesłaniały jej twarz. W regularnych odstępach jej ciałem wstrząsały dreszcze, a z okaleczonej dłoni wciąż ściekała krew. Ku rozpaczy Eragona, pilnik nie pozostawił na łańcuchu nawet najlżejszego zadrapania. Nie wiedział, jaka magia chroni metal, ale wyraźnie była zbyt silna, by dało się ją pokonać prostymi narzędziami. Nowicjusz sapnął, wyraźnie rozdrażniony brakiem postępów. Przerwał i otarł czoło, a potem, marszcząc brwi, ponownie zaatakował łańcuch, cięż ko dysząc. Rękawy jego szaty łopotały szaleńczo. Nie rozumiesz, że to nic nie da? - pomyślał Eragon. Spróbuj podważyć dłutem kajdany na jej kostkach. Młody mężczyzna nie przerywał pracy. W komnacie rozległ się głośny trzask. Eragon ujrzał cienkie pęknięcie na czubku ciemnego chropowatego jaja. Stopniowo szczelina się wydłużała, wokół niej pojawiły się kolejne cieniutkie pęknięcia. A potem drugie jajo zaczęło się kiwać, z jego wnętrza dobiegł kolejny stukot, który złączył się z poprzednim, tworząc drażniący rytm. Nowicjusz pobladł, upuścił pilnik i, kręcąc głową, cofnął się od Aryi. - Przykro mi... Przykro. Już za późno. - Jego usta się wygięły, z oczu popłynęły łzy. - Przykro mi. Eragon patrzył z rosnącym lękiem, jak młodzik wyciąga spod szaty sztylet. - Nic więcej nie mogę zrobić - rzekł niemal tak, jakby mówił do siebie. - Nic więcej... - Pociągnął nosem i ruszył ku Eragonowi. - Tak będzie lepiej. Eragon szarpnął się w więzach, próbując uwolnić choćby jedną rękę. Żelazne bransolety okazały się jednak za ciasne i udało mu się jedynie zedrzeć kolejny kawałek skóry. - Przykro mi - wyszeptał młodzieniec, stając przed nim i unosząc nóż. - Nie! - krzyknął w myślach Eragon. Z tunelu, którym dotarli do komnaty, wyleciał odłamek migoczącego ametystu. Nowicjusz trafiony w tył głowy runął na Eragona, który wzdrygnął się, czując ostrze sztyletu przejeżdżające mu po żebrach. A potem młodzieniec upadł na podłogę i pozostał tam nieprzytomny. Z tunelu wyłoniła się drobna, kulejąca postać. Eragon patrzył, jak przybysz wkracza w krąg światła, i przekonał się, że to Solembum we własnej osobie. Poczuł nagłą ulgę. Kotołak przybrał swą ludzką postać, był nagi, prócz poszarpanej przepaski wyglądającej jak oddarta ze strojów napastników. Jego gęste czarne włosy zjeżyły się na głowie, wargi wykrzywiał drapieżny grymas. Ręce pokrywały liczne skaleczenia, lewe ucho zwisało z boku głowy, miedzy włosa- mi brakowało pasma skóry. W dłoni trzymał zakrwawiony nóż. A kilka krokówr za kotołakiem dreptała zielarka Angela.

NIEWIERNI NA SWOBODZIE - Co za idiota! - Angela pomaszerowała pośpiesznie na skraj wzorzystego dysku. Ona także krwawiła z licznych zadrapań i skaleczeń, a jej ubranie pokrywały plamy krwi; Eragon podejrzewał, że nie jej własnej. Poza tym wydawała się cała i zdrowa. - Wystarczyło tylko zrobić to! Uniosła nad głowę swój miecz o przejrzystej klindze i uderzyła rękojeścią o jeden z ametystów tkwiących na obrzeżu dysku. Kryształ pękł z osobliwym trzaskiem, przypominającym ciche wyładowanie elektryczne, a promieniujące z niego światło zamrugało i zgasło. Pozostałe kryształy zachowały swój blask. Angela bez wahania podeszła do następnego kawałka ametystu i ten także strzaskała, potem kolejny i kolejny. Nigdy w życiu Eragon nie ucieszył się tak na czyjś widok. Na zmianę obserwował zielarkę oraz rozszerzające się szczeliny w pierwszym jaju. Razac niemal wydziobał już sobie drogę i wyraźnie o tym wiedział, bo stukał i popiskiwał z narastającym wigorem. Pomiędzy kawałkami skorupy Eragon ujrzał grubą białą błonę i dziobatą głowę stwora, napierającą na nią na oślep, straszliwą i potworną. Szybciej, szybciej, pomyślał, gdy odłamek wielkości jego dłoni odpadł od jaja, lądując z brzękiem na posadzce niczym talerz z wypalonej gliny. Błona rozdarła się i młody Razac wystawił głowę z jaja. Zaskrzeczał tryumfalnie, odsłaniając kolczasty fioletowy język. Z jego skorupy ściekał śluz. W komnacie rozszedł się odór grzybów i zgnilizny. Eragon raz jeszcze na próżno obrócił się w więzach. Razac zaskrzeczał ponownie, po czym zaczął szybko uwalniać się z resztek jaja. Wyciągnął jedną

szponiastą rękę, ale w tym czasie rozchybotane jajko przechyliło się na bok, rozlewając na wzorzysty dysk gęsty żółtawy płyn. Groteskowe pisklę przez moment leżało na boku, oszołomione. Potem poruszyło się i podniosło na równe nogi. Stało tak, chwiejnie i niepewnie, ćwierkając niczym rozdrażniony owad. Zafascynowany Eragon przyglądał mu się z odrazą i zgrozą. Razac miał krągłą karbowaną pierś, wyglądającą, jakby jego żebra tkwiły nie wewnątrz ciała, lecz na zewnątrz. Kończyny stwora były cienkie i gruzłowate jak patyki, a talia węższa niż u jakiegokolwiek człowieka. Każda z nóg miała dodatkowy, zginający się do tyłu staw, czego Eragon nigdy wcześniej nie widział, co jednak tłumaczyło niezwykły chód Razaców. Jego pancerz wydawał się miękki i plastyczny, w odróżnieniu od dojrzałych pobratymców, z którymi wcześniej zetknął się Eragon. Bez wątpienia z czasem miał stwardnieć. Razac przekrzywił głowę - w wielkich, wybałuszonych, pozbawionych tęczówek oczach odbiło się światło - i zaświergotał, jakby właśnie odkrył coś podniecającego. Potem zrobił niepewny krok w stronę Aryi... kolejny... i jeszcze jeden. Otwierając dziób, z wysiłkiem podążał w stronę kałuży krwi u jej stóp. Eragon krzyknął, nie zważając na knebel, by odciągnąć uwagę stwora, ten jednak jedynie obejrzał się szybko i zignorował go. - Teraz! - wykrzyknęła Angela i strzaskała ostatni kryształ. Odłamki ametystu nie dotknęły jeszcze podłogi, gdy Solembum skoczył na Razaca. Postać kotołaka zamigotała w powietrzu - głowa zmalała, nogi wydłużyły się, porastając futrem - i wylądował na czworakach, znów jako zwierzę. Razac syknął i zamachnął się szponem na Solembuma, ale kotołak uskoczył i szybciej, niż oko mogło zarejestrować, uderzył w głowę stwora wielką ciężką łapą. Szyja Razaca pękła z głośnym trzaskiem, potwór przeleciał przez komnatę i skręcony wylądował pod ścianą. Przez kilka sekund jego ciałem wstrząsały drgawki. Solembum syknął, przyciskając do czaszki zdrowe ucho. Potem uwolnił się z przepaski, wciąż owiązanej wokół bioder, i usiadł obok drugiego jaja, czekając. - Coś ty sobie zrobiła? - Angela pośpieszyła do Aryi. Elfka ciężko uniosła głowę, nie próbowała jednak odpowiedzieć. Trzema szybkimi cięciami bezbarwnej klingi zielarka przecięła krępujące Aryę kajdany, zupełnie jakby zahartowany metal był nie twardszy od sera. Arya osunęła się na kolana i zgięła wpół, przyciskając do brzucha zranioną rękę. Drugą dłonią wyrwała z ust knebel. Ogień trawiący ramiona Eragona ustąpił, gdy Angela jego także uwolniła i mógł w końcu opuścić ręce. Wyciągnął z ust szmatę. - Myśleliśmy, że nie żyjesz - rzekł ochryple. - Musieliby się bardziej postarać, gdyby chcieli mnie zabić. Banda nieudaczników. Wciąż zgięta wpół Arya zaczęła nucić zaklęcia wiązania i uzdrawiania. Słowa rozbrzmiewały cicho, z napięciem, ale ani razu nie zająknęła się ani nie pomyliła. Podczas gdy elfka usiłowała naprawić uszkodzoną dłoń, Eragon uleczył rany na żebrach, a także otarcia przegubów. Potem skinął na Solembuma. - Odsuń się - rzucił. Kotołak machnął ogonem, ale posłuchał. - Brisingr! - rzucił Eragon, unosząc prawą rękę. Wokół drugiego jaja wystrzeliła kolumna błękitnych płomieni. Stwór wewnątrz wrzasnął: upiorny nieziemski dźwięk bardziej przypominał zgrzyt rozdzieranego metalu niż krzyk człowieka bądź zwierzęcia. Mrużąc oczy dla ochrony przed żarem, Eragon patrzył z satysfakcją na płonące jajo. I niech to będzie ostatnie z nich, pomyślał. Kiedy krzyki ucichły, ogień zgasł. Wokół panowała cisza, bo Arya tymczasem także zakończyła zaklęcie. Angela poruszyła się pierwsza. Podeszła do Solembuma i stanęła nad nim, mamrocząc w pradawnej mowie i lecząc mu ucho oraz inne rany. Eragon ukląkł obok elfki i objął ją ramieniem. Spojrzała na niego, po czym wyprostowała się powoli, dostatecznie, by pokazać mu dłoń. Skóra na dolnych dwóch trzecich kciuka, a także zewnętrznej krawędzi ręki i jej grzbiecie była błyszcząca i jaskrawoczerwona, ale mięśnie pod nią wydawały się całe. - Czemu nie dokończyłaś uzdrawiania? - spytał. - Jeśli jesteś zbyt zmęczona, mógłbym... Pokręciła głową. - Uszkodziłam kilka nerwów... i nie potrafię ich naprawić. Potrzebuję pomocy Blodhgarma, zręczniej ode mnie radzi sobie z manipulowaniem ciałem. - Możesz walczyć?

- Jeśli zachowam ostrożność. Przez moment mocniej ściskał jej ramiona. - To, co zrobiłaś... - Jedyne logiczne rozwiązanie. - Większość ludzi nie miałaby dość sił. Próbowałem, ale moja dłoń była zbyt duża. Widzisz? - Przyłożył rękę do jej dłoni. Przytaknęła, a potem chwyciła go za ramię i powoli dźwignęła się na nogi. Eragon wstał razem z Aryą, podtrzymując ją. - Musimy znaleźć naszą broń - oznajmił. - A także mój pierścień, pas i naszyjnik, który dostałem od krasnoludów. Angela zmarszczyła brwi. - Dlaczego pas? Jest zaczarowany? Eragon zawahał się, nie mając pewności, czy może zdradzić prawrdę. - Nie poznasz imienia jego twórcy, o mędrczyni - rzekła Arya. - Lecz podczas swych wędrówek z pewnością słyszałaś historie o pasie dwunastu gwiazd. Oczy zielarki się rozszerzyły. - To ten pas?! Ale sądziłam, że został utracony ponad cztery stulecia temu, zniszczony podczas... - Odzyskaliśmy go - ucięła krótko Arya. Eragon widział, że Angela pragnie zadać więcej pytań, ale rzekła tylko: - Rozumiem... Nie możemy jednak tracić czasu na przeszukiwanie wszystkich pomieszczeń w tej królikarni. Kiedy kapłani zorientują się, że uciekliśmy, całe ich stada będą nam deptać po piętach. Eragon skinął głową w stronę leżącego na ziemi nowicjusza. - Może on nam powie, dokąd zabrali nasze rzeczy. Zielarka przykucnęła i przyłożyła dwa palce do tętnicy na szyi mło- dzika, by sprawdzić puls. Potem uderzyła go parę razy w twarz i uniosła powieki. Nowicjusz pozostał nieruchomy i nieprzytomny Brak reakcji wyraźnie ją zirytował. - Chwileczkę - rzuciła, zamykając oczy. Jej czoło zmarszczyło się lekko. Jakiś czas trwała bez ruchu, potem podniosła się zaskakująco szybko. - Cóż za mały, samolubny kretyn! Nic dziwnego, że rodzice posłali go do kapłanów. Dziwię się, że wytrzymali z nim tak długo. - Czy wie cokolwiek użytecznego? - spytał Eragon. - Zna tylko drogę na powierzchnię. - Wskazała ręką drzwi po lewej stronie ołtarza, te same, przez które przybyli i odeszli kapłani. - Zdumiewające, że próbował was uwolnić. Podejrzewam, że pierwszy raz w życiu zrobił coś z własnej woli. - Musimy go zabrać ze sobą. - Eragon powiedział to niechętnie, ale zmusiło go poczucie obowiązku. Obiecałem mu to, jeśli nam pomoże. - Przecież próbował cię zabić! - Dałem słowo. Angela westchnęła i wywróciła oczami. - Pewnie nie zdołasz go przekonać? - rzekła do elfki. Arya pokręciła głową, po czym bez szczególnego wysiłku zarzuciła sobie młodzieńca na ramię. - Ja go poniosę - oznajmiła. - W takim razie - zielarka zwróciła się do Eragona - lepiej weź to, bo to my dwoje będziemy głównie walczyć. - Wręczyła mu swój krótki miecz, a potem spomiędzy fałd sukni wyjęła długi puginał o wysadzanej klejnotami rękojeści. - Z czego go zrobiono? - spytał Eragon, zerkając na przejrzystą klingę miecza, która załamywała i odbijała światło. Substancja przypominała mu diament, ale nie wyobrażał sobie, by ktokolwiek mógł wyrzeźbić broń z klejnotu - ilość energii niezbędna do uchronienia kamienia przed pęknięciem po każdym ciosie szybko wyczerpałaby każdego zwykłego maga. - To ani kamień, ani metal - odparła zielarka. - Pozwól jednak, że cię ostrzegę. Walcząc tym mieczem, musisz bardzo uważać. Nigdy nie dotykaj ostrza ani nie pozwól, by zbliżyło się do niego cokolwiek, co sobie cenisz, bo gorzko pożałujesz. I tak samo, nigdy nie opieraj miecza o coś, czego mógłbyś potrzebować - na przykład o nogę. Eragon ostrożnie odsunął miecz od ciała. - Dlaczego? - Ponieważ - wyjaśniła zielarka z wyraźną przyjemnością - to najostrzejsza klinga, jaka istnieje na tym

świecie. Żaden miecz, nóż ani topór nie może się z nią równać, nawet Brisingr. To ostateczne wcielenie narzędzia tnącego. To - na moment zawiesiła glos, by osiągnąć większy efekt - archetyp nachylonej płaszczyzny... Nigdzie na świecie nie znajdziesz równej mu broni. Może przeciąć wszystko, czego nie chroni magia, i wiele rzeczy, których strzeże. Jeśli mi nie wierzysz, sam spróbuj. Eragon rozejrzał się w poszukiwaniu czegoś, na czym mógłby wypróbować miecz. W końcu podszedł do ołtarza i zamachnął się, celując w narożnik kamiennej płyty. - Nie tak szybko! - krzyknęła Angela. Przejrzyste ostrze przecięło cztery cale kamienia, jakby granit był miękki niczym budyń, a potem opadło dalej, ku jego stopie. Eragon krzyknął i uskoczył, ledwie zdoławszy zatrzymać rękę, nimby się zranił. Narożnik ołtarza odbił się od stopni w dole i z hukiem potoczył na środek komnaty. Możliwe, że tę klingę istotnie zrobiono z diamentu, pomyślał Eragon. Nie potrzebowałaby tak wielkiej ochrony jak zakładał, bo rzadko stykałaby się z czymś, co mogłoby stawić jej opór. - Masz - rzuciła Angela. - Lepiej weź też to. - Odpięła od pasa pochwę i podała mu. - To jedna z nielicznych rzeczy, jakich nie można przeciąć tym ostrzem. Eragon potrzebował chwili, by odzyskać głos po tym, jak o mało nie odciął sobie palców. - Czy ten miecz ma jakieś imię? Angela roześmiała się. - Oczywiście. W pradawnej mowie nazywa się Albitr, co oznacza dokładnie to, co przypuszczasz. Ja jednak wolę nazywać go Dzwonkośmiercią. - Dzwonkośmiercią?! - Tak. Z powodu dźwięku, który wydaje ostrze, kiedy je trącisz. - Zademonstrowała czubkiem paznokcia i uśmiechnęła się, słysząc wysoki brzęk, który przeszył mrok komnaty niczym promień słońca. - A teraz lepiej już ruszajmy. Eragon rozejrzał się, sprawdzając, czy o niczym nie zapomnieli. Potem kiwnął głową, podszedł do drzwi po lewej stronie i otworzył je jak najci- szej. Za drzwiami znajdował się długi, szeroki korytarz oświetlony pochodniami. A wyjścia strzegło dwudziestu ustawionych pod ścianami w dwóch równych szeregach, odzianych w czerń wojowników, którzy wcześniej schwytali ich w pułapkę. Strażnicy spojrzeli na Eragona i sięgnęli po broń. Eragon zaklął w myślach i skoczył naprzód. Zamierzał zaatakować, nim tamci zdążą dobyć mieczy i zorganizować się skutecznie. Przebył jednak zaledwie parę stóp, gdy obok każdego z mężczyzn coś się poruszyło: miękka rozmazana plama, jak szarpany wiatrem proporzec oglądany kącikiem oka. Bez jednego krzyku dwudziestu mężczyzn zesztywniało i runęło na ziemię bez życia. Wstrząśnięty Eragon zwolnił, a potem podbiegł do trupów. Każdego z nich pchnięto sztyletem prosto w oko. Odwrócił się, by spytać Aryę i Angelę, czy wiedzą, co się stało, i słowa zamarły mu w gardle na widok zielarki. Stała oparta o ścianę, zgięta wpół, z rękami na kolanach, i dyszała ciężko. Jej skóra śmiertelnie pobladła, dłonie dygotały. Z ostrza puginału kapała krew. Eragona przepełniły podziw i zgroza. Cokolwiek zrobiła zielarka, wykraczało poza jego rozumienie. - O mędrczyni - w głosie Aryi także dźwięczała niepewność - jak udało ci się to zrobić? Angela zachichotała między dwroma oddechami. - Użyłam sztuczki... której nauczyłam się od mego mistrza... Tengi... wieki temu. Oby tysiące pająków pokąsały mu uszy i wszystkie koniuszki. - No tak, ale jak to zrobiłaś? - nalegał Eragon. Podobna sztuczka mogłaby się przydać w Urubaenie. Zielarka znów się zaśmiała. - Czymże jest czas, jeśli nie ruchem? I czymże jest ruch, jeśli nie ciepłem? A czyż ciepło i energia nie są jedynie innymi nazwami tej samej rzeczy? - Odepchnęła się od ściany, podeszła do Eragona i poklepała go po policzku. - Kiedy zrozumiesz wszystkie tego implikacje, pojmiesz, jak i co zrobiłam. Nie zdołam dziś po raz drugi użyć tego zaklęcia, bo zrobiłabym sobie krzywdę, toteż nie oczekuj, że zabiję wszystkich, gdy następnym razem wpadniesz na bandę zbrojnych. Z pewnym trudem Eragon pohamował ciekawość i przytaknął. Zdjął z jednego z powalonych tunikę i wyściełany kaftan, i naciągnąwszy je, ruszył pierwszy korytarzem przez przejście na drugim końcu. W całym kompleksie komnat i korytarzy nie natknęli się na nikogo, nie dostrzegli też ani śladu skradzionych przedmiotów. Choć Eragon cieszył się, że uniknęli wykrycia, nieobecność wszystkich, nawer służby, niepokoiła go. Miał nadzieję, że wraz z towarzyszami nie uruchomili alarmu, który powiadomił kapłanów o ich ucieczce.

W odróżnieniu od opuszczonych komnat, przez które przechodzili przed zasadzką, w mijanych obecnie były gobeliny, meble i osobliwe urządzenia z mosiądzu i kryształu, których przeznaczenia Eragon nie potrafił odgadnąć. Kilka razy biurko i biblioteczka kusiły go, by się zatrzymać i przejrzeć ich zawartość, ale zawsze się opierał. Nie mieli czasu na czytanie starych spleśniałych papierów, niezależnie od tego, jak intrygująco wyglądały. Za każdym razem, kiedy docierali do rozgałęzień, Angela wybierała dalszą drogę, ale to Eragon maszerował na przodzie. W dłoni ściskał owiniętą drutem rękojeść Dzwonkośmierci, tak mocno, że zaczęły mu cierpnąć palce. Wkrótce dotarli do korytarza kończącego się kamiennymi stopniami, które zwężały się ku górze. Po obu stronach schodów stało dwóch nowicjuszy, każdy z nich trzymał ramę z dzwonkami, podobną do tych, jakie Eragon oglądał wcześniej. Puścił się pędem ku nim i zdołał przebić szyję jednemu, nim tamten zdążył krzyknąć albo potrząsnąć dzwonkami. Jego towarzyszowi wystarczyło jednak czasu na jedno i drugie, nim Solembum skoczył na niego i powalił na ziemię, rozszarpując mu twarz. Echa alarmu rozeszły się w całym korytarzu. - Szybciej! - zawołał Eragon, przeskakując po dwa, trzy stopnie. Na górze ujrzał samotną, wolno stojącą ścianę, szeroką na jakieś dziesięć stóp, pokrytą misternymi zdobieniami i rzeźbami, które wydały mu się nieco znajome. Okrążył ścianę i nagle znalazł się w promieniu różowego światła o takiej mocy, że zawahał się, oszołomiony. Uniósł pochwę Dzwonkośmierci, by przesłonić oczy Zaledwie pięć stóp od niego najwyższy kapłan zasiadał w swej lektyce, z rany na jego ramieniu ściekała krew. Jedna z kapłanek - kobieta o odciętych obu dłoniach - przysiadła na klęczkach obok, łapiąc krew do złotego kielicha, który przytrzymywała pomiędzy kikutami przedramion. Zarówno ona, jak i najwyższy kapłan spojrzeli ze zdumieniem na Eragona. A potem Eragon uniósł głowę, popatrzył poza nich i dostrzegł jakby serię rozświetlonych błyskawicami obrazów: masywne żłobkowane kolumny, wznoszące się ku wyniosłemu sklepieniu niknącemu wśród cieni. Okna witrażowe, osadzone w wysokich ścianach - w tych po lewej płonęło światło wschodzącego słońca, po prawej były ciemne, puste, bez życia. Jasne posągi, stojące przed oknami. Rzędy granitowych ławek, pokrytych wielobarwnymi świetlnymi plamkami, ciągnące się aż do odległego wejścia do nawy. I wypełniające pierwsze cztery rzędy stado odzianych w skórę kapłanów o uniesionych twarzach i ustach otwartych w pieśni. Wyglądali zupełnie jak wielka gromada piskląt domagających się pokarmu. Dopiero teraz Eragon uświadomił sobie, że znalazł się w wielkiej katedrze Dras-Leony, po drugiej stronie ołtarza, przed którym bardzo dawno temu klęczał kiedyś pokornie. Kobieta bez dłoni upuściła kielich i wstała, rozkładając ręce i osłaniając najwyższego kapłana własnym ciałem. Za jej plecami Eragon dostrzegł błękit pochwy Brisingra, leżącej blisko krawędzi postumentu. Wydało mu się, że w pobliżu dostrzega Arena. Zanim jednak zdołał pomknąć naprzód i porwać miecz, z obu stron ołtarza wypadło na niego dwóch strażników, atakujących grawerowanymi pikami ozdobionymi czerwonymi frędzlami. Wyminął pierwszego i przeciął drzewce piki, ostrze miecza błysnęło w powietrzu. A potem Eragon przeciął też na pół samego człowieka; Dzwonkośmierć z szokującą łatwością przeniknęła przez ciało i kości. Równie szybko rozprawił się z drugim strażnikiem i zwrócił w stronę nadchodzącej z tyłu pary. Zielarka dołączyła do niego, wymachując puginałem, gdzieś po jej lewej warknął Solembum. Arya trzymała się z tyłu, bo wciąż dźwigała młodego mężczyznę. Krew z kielicha zalała podłogę wokół ołtarza. Strażnicy ślizgali się na niej, ci z tyłu, potykając się, wywracali swoich towarzyszy. Eragon ruszył ku nim, szurając stopami ani na moment nie odrywając ich od podłogi, by nie stracić równowagi - i nim tamci zareagowali, zabił obu, starając się zapanować nad magiczną klingą zielarki, która bez trudu przecięła ich ciała. Cały czas jakby z oddali słyszał krzyki najwyższego kapłana. - Zabić niewiernych! Zabić ich! Nie pozwólcie bluźniercom uciec! Muszą zostać ukarani za zbrodnie przeciw Dawnym Istotom! Kongregacja kapłanów zaczęła zawodzić i tupać. Eragon poczuł ich umysły, atakujące niczym stado wilków opadające osłabioną sarnę. Wycofał się daleko w głąb siebie, przywołując techniki, które trenował pod okiem Glaedra. Trudno jednak było bronić się przed tak wieloma nieprzyjaciółmi i obawiał się, że nie zdoła zbyt długo podtrzymać barier. Miał tylko jedną przewagę - spanikowani, niezorganizowani kapłani zaatakowali go każdy z osobna, nie wspólnie: ich połączona moc mogłaby go pokonać. A potem poczuł napierającą na niego świadomość Aryi - znajomą, dodającą otuchy obecność pośród stada wrogów, próbujących się wedrzeć do jego wnętrza. Z ulgą otworzył się przed nią i złączyli umysły, tak jak zwykle z Saphirą; na jakiś czas ich jaźnie zlały się i Eragon nie potrafił określić, skąd pochodzą

liczne współdzielone myśli i odczucia. Razem zaatakowali myślowo jednego z kapłanów. Zwijał się, próbując ich uniknąć niczym ryba szarpiąca się w palcach, ale zacisnęli uchwyt, nie pozwalając mu uciec. Aby nie dopuścić ich do swej świadomości, recytował oficjalną, sztywną, dziwnie brzmiącą frazę; Eragon założył, że to fragment ich świętego pisma, księgi Toska. Kapłanowi brakowało jednak dyscypliny i wkrótce zaczął się dekoncentrować - gdy pomyślał: Niewierni są zbyt blisko mistrza. Musimy ich zabić, nim... Zaczekaj! Nie! Nie...! Eragon i Arya wykorzystali jego słabość i szybko podporządkowali myśli swojej woli. Kiedy zyskali pewność, że nie zdoła się bronić ciałem ani myślą, elfka rzuciła zaklęcie, które, jak wiedziała, zbadawszy wspomnienia kapłana, musiało przeniknąć jego bariery ochronne. W trzecim rzędzie ław jakiś człowiek krzyknął i stanął w płomieniach, zielony ogień wylewał mu się z uszu, ust i oczu. Płomienie podpaliły szaty kilkorga siedzących obok kapłanów i płonące kobiety oraz mężczyźni zaczęli się szamotać na oślep, jeszcze bardziej osłabiając ataki na Eragona. Ogień trzeszczał niczym gałęzie pękające pod naporem wichury. Zielarka zbiegła z ołtarza i znalazła się między kapłanami, tu i ówdzie zadając ciosy. Solembum podążał tuż za nią, dobijając tych, których powaliła. Potem Eragon i Arya z łatwością wniknęli i opanowali umysły nieprzyjaciół. Wciąż działając wspólnie, zabili jeszcze czworo kapłanów, po czym reszta zgromadzenia rozbiegła się w panice. Niektórzy umykali przez westybul, Eragon pamiętał, że prowadzi on do klasztoru stojącego obok katedry. Inni przykucnęli za ławami, osłaniając rękami głowy. Jednakże sześcioro kapłanów ani nie uciekło, ani się nie ukryło - zamiast tego zaatakowali Eragona, wymachując zakrzywionymi nożami trzymanymi w rękach, które jeszcze im pozostały. Eragon ciął pierwszą kobietę, nim zdążyła wymierzyć cios. Ku jego irytacji kobietę chronił czar, który zatrzymał Dzwonkośmierć o pół stopy od jej szyi z taką mocą, że miecz obrócił mu się w dłoni, a ręka na moment zdrętwiała. Zamachnął się mocno lewą dłonią. Z niewiadomej przyczyny zaklęcie nie powstrzymało jego pięści. Poczuł pękające żebra, gdy kobieta runęła na ludzi biegnących za nią. Pozostali kapłani pozbierali się szybko i podjęli atak. Eragon ruszył naprzód, blokując niezgrabne cięcie pierwszego, po czym z okrzykiem „Ha!" rąbnął go pięścią w brzuch i odrzucił na ławę, na której tamten wylądował z paskudnym trzaskiem. Następnego zabił w podobny sposób. W gardło kapłana biegnącego po prawej wbiła się nagle zielonożółta strzałka, a potem Solembum przeskoczył obok Eragona niczym płowa błyskawica i powalił kolejnego napastnika. Pozostała jeszcze ostatnia wyznawczyni Toska. Arya chwyciła ją za skórzaną szatę wolną ręką i cisnęła krzyczącą kobietą trzydzieści stóp ponad ławami. Czterech nowicjuszy dźwignęło najwyższego kapłana i pobiegło szybkim truchtem wschodnią nawą katedry, zmierzając do głównego wyjścia. Na ich widok Eragon ryknął i skoczył na ołtarz, strącając na posadzkę misę i kielich. Stamtąd jednym susem przemknął nad ciałami powalonych kapłanów. Wylądował lekko w przejściu i popędził na koniec katedry, odcinając drogę nowicjuszom. Na widok Eragona stojącego u drzwi czterej młodzieńcy zamarli. - Zawróćcie! - ryknął najwyższy kapłan. Jego słudzy posłuchali, ale tylko po to, by zobaczyć stojącą za nimi Aryę, dźwigającą na ramieniu jednego z ich pobratymców. Nowicjusze wrzasnęli i obrócili się w bok, po czym przemknęli między dwoma rzędami ław. Zdążyli jednak pokonać zaledwie kilka stóp, gdy Solembum wyłonił się zza ławek i ruszył ku nim powoli. Kotołak położył uszy płasko, na dźwięk jego niskiego, gniewnego pomruku Eragonowi przebiegł dreszcz po plecach. Tuż za nim stąpała Angela, maszerująca od strony ołtarza, w jednej dłoni trzymała puginał, w drugiej żółto-zieloną strzałkę. Eragon zastanawiał się, jak wiele broni ukrywała przy sobie. Trzeba przyznać nowicjuszom, że nie stracili odwagi i nie porzucili swego mistrza. Zamiast tego z głośnym okrzykiem pobiegli jeszcze szybciej ku Solembumowi, zapewne dlatego, że kotołak był najmniejszym i najbliższym przeciwnikiem, i ponieważ uznali, że najłatwiej go będzie pokonać. Mylili się. Jednym gibkim ruchem Solembum przykucnął i przeskoczył z posadzki na szczyt łatwy. A potem, bez chwili wahania, skoczył na jednego z pierwszej pary nowicjuszy. Gdy kotołak szybował w powietrzu, najwyższy kapłan wykrzyknął coś w pradawnej mowie - Eragon nie rozpoznał słowa, ale brzmiało dokładnie jak ojczysty język elfów. Zaklęcie nie zadziałało na Solembuma, choć Eragon zobaczył, że Angela zachwiała się niczym uderzona. Kotołak zderzył się z nowicjuszem, na którego skoczył, i młodzieniec poleciał na posadzkę, wrzeszcząc,

gdy kocie pazury zagłębiły się w ciało. Pozostali potknęli się o trupa towarzysza i runęli w plątaninie kończyn, wyrzucając najwyższego kapłana z lektyki na jedną z ław. Stwór leżał tam, zwijając się niczym olbrzymi pędrak. Eragon dogonił ich sekundę później i trzema szybkimi cięciami zabił wszystkich, prócz tego, którego szyję Solembum ściskał zębami. Upewniwszy się, że nie żyją, obrócił się, by raz na zawsze pozbyć się najwyższego kapłana. Kiedy ruszył ku beznogiej i bezrękiej postaci, poczuł jak w jego umysł wdziera się inna świadomość, grzebiąca w najbardziej skrywanych zakamarkach umysłu i próbująca opanować myśli. Gwałtownie zaatakowany Eragon musiał się zatrzymać i skupić na obronie przed intruzem. Kątem oka dostrzegł, że Arya i Solembum także wyglądają na sparaliżowanych. Jedyny wyjątek stanowiła zielarka. Gdy atak się rozpoczął, na moment przystanęła, potem jednak znów ruszyła ku Eragonowi, powoli szurając nogami. Najwyższy kapłan patrzył na niego, w jego głęboko osadzonych, okolonych ciemnymi kręgami oczach płonęła nienawiść i furia. Eragon pomyślał, że gdyby stwór miał ręce i nogi, próbowałby własnoręcznie wyrwać mu serce. Wrogość i nienawiść w jego spojrzeniu była tak silna, że niemal spodziewał się, że kapłan zsunie się z ławy i zacznie go gryźć po kostkach. W miarę zbliżania się Angełi, napór na jego umysł narastał. Najwyższy kapłan - bo to musiał być on okazał się znacznie groźniejszym przeciwnikiem niż jego podwładni. Przypuszczenie myślowego ataku na cztery osoby jednocześnie i poważne zagrożenie każdej z nich to doprawdy niezwykłe osiągnięcie, zwłaszcza jeśli owe osoby to elfka, Smoczy Jeździec, czarownica i kotołak. Najwyższy kapłan dysponował jednym z najpotężniejszych umysłów, z jakimi zetknął się Eragon; gdyby nie pomoc towarzyszy, podejrzewał, że nie wytrzymałby naporu stwora. Kapłan robił coś takiego, z czym on sam nigdy wcześniej się nie zetknął, na przykład łączył zbłąkane myśli Eragona z myślami Aryi i Solembuma, splatając je w tak skomplikowane węzły, że na krótką chwilę Eragon stracił poczucie tożsamości. W końcu Angela skręciła w przejście między ławami. Ominęła Solembuma - który ze zjeżonym futrem przycupnął obok zabitego nowicjusza - a potem ostrożnie przekroczyła trupy trzech młodzieńców zarąbanych przez Eragona. Kiedy podeszła bliżej, najwyższy kapłan zaczął się szarpać jak ryba na haczyku, próbując odpełznąć. Jednocześnie napór na umysł Eragona zelżał, choć nie aż tak, by mógł zaryzykować pójście do przodu. Dotarłszy na miejsce, zielarka zatrzymała się, a wówczas najwyższy kapłan zaskoczył Eragona: zrezygnował z walki i, dysząc, leżał na siedzeniu. Przez chwilę pustooki stwór i niska kobieta o surowej twarzy patrzyli na siebie, tocząc niewidoczną walkę umysłów. Potem najwyższy kapłan wzdrygnął się, a usta Angeli rozjaśnił uśmiech. Upuściła puginał i z zakamarków sukni wyciągnęła niewielki sztylet o klindze barwy rdzawego zachodu słońca. - Powinieneś znać moje imię, o bezjęzyki - wyszeptała, pochylając się nad kapłanem. - Gdybyś je znał, nigdy nie odważyłbyś się stanąć przeciw nam. Pozwól, że ci powiem... Jej głos opadł jeszcze niżej, zbyt nisko, by Eragon dosłyszał, ale kiedy skończyła, najwyższy kapłan zbladł, jego pomarszczone usta otworzyły się, tworząc czarny owal, a z gardła wyrwał się nieludzki skowyt, odbijający się echem w całej katedrze. - Och, bądź cicho! - wykrzyknęła zielarka i wbiła swój nóż koloru zachodzącego słońca w sam środek piersi tamtego. Klinga rozbłysła oślepiającą bielą i zniknęła z odgłosem przypominającym odległy grzmot. Ciało wrokół rany zajaśniało jak płonące drewno, a potem skóra i mięśnie zaczęły się rozpadać w drobną, czarną sadzę, wiewającą się w pierś najwyższego kapłana. Ze zdławionym bulgotem stwór przestał zawodzić, równie nagle jak zaczął. Zaklęcie szybko pochłonęło resztę jego ciała, zamieniając je w stos czarnego pyłu, którego kształt odpowiadał zarysom torsu i głowy kapłana. - Dobrze mu tak. - Angela stanowczo pokiwała głową.

DŹWIĘK DZWONU Eragon otrząsnął się, jak przebudzony z koszmarnego snu. Teraz, gdy nie musiał już walczyć z najwyższym kapłanem, stopniowo uświadamiał sobie, że słyszy dźwięk klasztornego dzwonu - donośny, natarczywy, przypominający ów dzień, gdy uciekał z katedry ścigany przez Razaców, podczas pierwszych odwiedzin w Dras-Leonie z Bromem. Wkrótce zjawią się Murtagh i Cierń, pomyślał. Wcześniej musimy stąd zniknąć.

Wsunął Dzwonkośmierć do pochwy i oddał Angeli. - Proszę - rzekł. - Chyba ci się przyda. Zaczął odrzucać trupy nowicjuszy, póki nie znalazł Brisingra. Gdy jego dłoń chwyciła klingę, Eragon poczuł nagłą, obezwładniającą ulgę. Choć miecz zielarki był wspaniały i niebezpieczny, nie należał do niego. Bez Brisingra Eragon czuł się odsłonięty, bezbronny - tak samo jak wówczas, gdy rozstawał się z Saphirą. Potrzebował jeszcze kilku chwil, by odnaleźć pierścień, który wturlał się pod jedną z ław, i naszyjnik okręcony wokół uchwytu lektyki. Wśród sterty ciał znalazł także miecz Aryi, elfka przyjęła go z radością. Jednakże jego pas, pas Belotha Mądrego, zniknął bez śladu. Eragon zajrzał pod wszystkie pobliskie ławy, podbiegł nawet do ołtarza i obejrzał go uważnie. - Nie ma go tu - rzekł w końcu z rozpaczą. Odwrócił się w stronę samotnej ściany, ukrywającej wejście do podziemnych komór. - Musieli zostawić go w tunelach - zerknął w kierunku klasztoru - albo może... Zawahał się, rozdarty. Mamrocząc coś pod nosem, rzucił zaklęcie mające odnaleźć pas i doprowadzić go do niego, ujrzał jednak wyłącznie szarą, gładką pustkę. Słusznie obawiał się, że pasa, podobnie jak Brisingra, strzegły zaklęcia, chroniące przed magiczną obserwacją i ingerencją. Skrzywił się i postąpił pół kroku w stronę ściany. Dzwon zadźwięczał jeszcze głośniej. - Eragonie! - zawołała Arya z drugiej strony katedry. Przerzuciła właśnie nieprzytomnego nowicjusza z jednego ramienia na drugie. - Musimy uciekać. - Ale.. . - Oromis by zrozumiał. To nie twoja wina. - Ale... - Zostaw go! Pas już raz został zagubiony. Znów go znajdziemy. Ale na razie musimy ruszać. Szybciej! Eragon zaklął, obrócił się na pięcie i pobiegł, by dołączyć do Aryi, Angeli i Solembuma na końcu katedry. Ze wszystkich rzeczy, które mogłem stracić... Porzucenie pasa napełnionego energią tak wielu umierających stworzeń wydawało się niemal świętokradztwem. Poza tym miał straszliwe przeczucie, że zanim dzień dobiegnie końca, będzie potrzebował owej energii. Gdy tylko wraz z zielarką pchnęli ciężkie odrzwia katedry, Eragon posłał myśli ku Saphirze. Wiedział, że krąży wysoko nad miastem, czekając, aż nawiąże kontakt. Czas na dyskrecję już dawano minął, Eragona nie obchodziło, czy Murtagh albo inny mag wyczuje jego obecność. Wkrótce poczuł znajomy dotyk świadomości smoczycy. Gdy ich myśli ponownie zlały się ze sobą, ucisk w jego piersi minął. - Czemu to trwało tak długo?! - wykrzyknęła Saphira. Eragon czuł jej troskę i wiedział, że zastanawiała się już, czy nie opaść na Dras-Leonę i nie rozedrzeć jej na strzępy w poszukiwaniu Jeźdźca. Przelał w nią swoje wspomnienia, dzieląc się wszystkim, co go spotkało. Proces ten potrwał parę sekund, tymczasem wraz z Aryą, Angelą i kotołakiem opuścili już katedrę i zbiegali po stopniach. Nie przerywając, by pozwolić Saphirze uporządkować chaotyczne wspomnienia, Eragon rzucił: - Potrzebujemy dywersji - i to już! Potwierdziła, i poczuł, jak nurkuje, pędząc ostro w dół. - Powiedz też Nasuadzie, by rozpoczęła atak. Za parę minut będziemy pod południową bramą. Jeśli po otwarciu nie zastaniemy Vardenów, nie wiem, jak uda nam się uciec.

CZARNA-JASKINIA-DZIERZBO-CIERNI Chłodne, wilgotne poranne-powietrze-znad wody świstało wokół głowy Saphiry, gdy zanurkowała w stronę szczurzego-gniazda-miasta, częściowo oświetlonego przez wschodzące słońce. Niskie promienie sprawiały, że cuchnące-drewniane-skorupki-jajek-domy rysowały się ostro, ich zachodnie ściany były czarne od cieni. Wilczy-elf-w-postaci-Eragona siedzący na jej grzbiecie krzyknął coś, lecz łakomy wiatr porwał jego słowa i nie zrozumiała, o co mu chodzi. Zaczął zadawać pytania swym wypełnionym-pieśnią-umysłem, ale nie czekała, aż skończy. Zamiast tego poinformowała go o niebezpieczeństwie grożącym Eragonowi i

poprosiła, by powiadomił Nasuadę, że nadszedł czas działania. Saphira nie mogła pojąć, jakim cudem cień-Eragona, przywdziany przez Blodhgarma, mógłby kogokolwiek oszukać. Nie pachniał jak jej towarzysz-umysłu-i-serca, jego myśli także nie przypominały Eragona. Mimo to, dwunogom zjawa wyraźnie imponowała, a to dwunogi próbowali nabrać. Po lewej stronie szczurzego-gniazda-miasta na murach nad południową bramą wylegiwało się lśniące ciało Ciernia. Uniósł szkarłatną głowę i widziała, że dostrzegł ją pędzącą ku łamiącej-kości-ziemi. Spodziewała się tego. Jej uczucia wobec Ciernia były zbyt skomplikowane, by podsumować je w kiilku krótkich obrazach. Za każdym razem, gdy o nim myślała, ogarniały ją niepewność i zmieszanie, coś, do czego nie przywykła. Mimo to, nie zamierzała pozwolić, by ambitny pisklak pokonał ją w walce. Kiedy ciemne kominy i ostre-tnące-dachy stały się większe, szerzej rozpostarła skrzydła, czując narastające napięcie mięśni ramion, gdy zaczęła zwalniać. Znalazłszy się zaledwie kilkaset stóp nad morzem ciasno upakowanych budynków, śmignęła w górę, pozwalając skrzydłom rozłożyć się na pełną szerokość. Wysiłek, jakiego wymagało powstrzymanie upadku, był olbrzymi, przez moment miała wrażenie, jakby wiatr lada moment miał wyrwać jej skrzydła ze stawów. Poruszyła ogonem, by utrzymać równowagę, a potem skręciła, krążąc nad miastem, póki nie odnalazła czarnej-jaskini-dzierzbo-cierni, w której oddawali cześć kapłani-obłędu-krwi. Znów kuląc skrzydła, opadła w dół i z ogłuszającym trzaskiem wylądowała pośrodku dachu katedry. Wbiła szpony w dachówki, by powstrzymać się przed zjazdem na ulicę. A potem uniosła głowę i ryknęła najgłośniej jak umiała, rzucając wyzwanie światu i wszystkim jego mieszkańcom. W wieży budynku obok czarnej-jaskini-dzierzbo-cierni dźwięczał dzwon. Dźwięk ów okropnie ją irytował, obróciła zatem głowę i wypuściła ku niemu strumień błękitnozłotego płomienia. Wieża nie zajęła się ogniem, bo wzniesiono ją z kamienia, lecz sznur i belki zapłonęły i parę sekund później dzwon runął z brzękiem w głąb budynku. To ją ucieszyło, podobnie widok dwunogów-okrągłych-uszu uciekających z krzykiem z okolicy. Ostatecznie była smokiem. Słusznie okazują jej strach. Jeden z dwunogów przystanął na skraju placu przed czarną-jaskinią-dzierzbo-cierni, usłyszała, jak wykrzykuje w jej stronę zaklęcie, głosem przypominającym pisk przerażonej myszy. Bariery ochronne Eragona odbiły jego czar - przynajmniej tak założyła, bo nie dostrzegła żadnej różnicy w tym, jak się czuła, ani wyglądzie otaczającego ją świata. Wilczy-elf-w-postaci-Eragona zabił za nią czarodzieja. Czuła, jak Blodhgarm opanowuje jego umysł i podporządkowuje sobie siłą myśli dwunoga-okrągłych-uszu. Następnie wypowiedział jedno słowo w pradawnym magicznym języku elfów i dwunóg-okrągłe-uszy runął na ziemię. Z jego otwartych ust sączyła się krew. A potem wilczy-elf poklepał ją po ramieniu. - Przygotuj się, Jasnołuska - rzekł. - Nadchodzą. Ujrzała Ciernia wzlatującego ponad dachy; półkrwi brat-Eragona-Murtagh siedział na jego grzbiecie: drobna, ciemna postać. W świetle porannego słońca Cierń lśnił i migotał niemal tak jasno jak ona. Jej łuski byty jednak czystsze, bo wcześniej bardzo przyłożyła się do toalety. Nie wyobrażała sobie, by mogła ruszyć do boju, nie wyglądając doskonale. Wrogowie powinni nie tylko się jej obawiać, ale i podziwiać. Wiedziała, że to próżność z jej strony, i nie obchodziło jej to. Żadna rasa nie mogła się równać ze wspaniałością smoków. Poza tym była ostatnią samicą swego gatunku i chciała, by ci, którzy ją ujrzą, zachwycali się jej wyglądem i dobrze ją zapamiętali: gdyby smoki miały zniknąć na wieki, dwunogi wciąż by o nich mówili ze stosownym szacunkiem, podziwem i czcią. Podczas gdy Cierń wznosił się ponad tysiąc stóp nad szczurzym-gniazdem-miastem, Saphira obejrzała się szybko, sprawdzając, czy towarzysz-jej-umysłu-i-serca Eragon nie kręci się w pobliżu czarnej-jaskinidzierzbo-cierni. Nie chciała przypadkiem zranić go w walce, która w krótce się rozpęta. Był groźnym łowcą, ale drobnym, i łatwo go było rozgnieść. Wciąż próbowała rozplątać ciemne-echa-bolesnych-wspomnień, którymi podzielił się z nią Eragon, zrozumiała jednak dosyć, by wiedzieć, że wydarzenia raz jeszcze dowiodły tego, w co od dawna wierzyła. Za każdym razem, gdy towarzysz-jej-umysłu-i-serca i ona się rozstawali, pakował się w takie czy inne kłopoty. Wiedziała, że Eragon nie zgodziłby się z tą oceną, ale jego ostatnia przygoda zdecydowanie nie przekonała jej, że się myliła, i Saphira poczuła przekorną radość, że znów miała rację. Kiedy Cierń osiągnął właściwą wysokość, obrócił się i zanurkował ku niej. Z otwartego pyska trysnęły płomienie. Ognia się nie obawiała - czary ochronne Eragona powinny ją przed nim osłonić - ale wielka masa i siła Ciernia sprawiłyby, że czary strzegące jej przed obrażeniami fizycznymi szybko by się wyczerpały.

Chroniąc się, zanurkowała i przywarła płasko do dachu katedry, jednocześnie przekręcając szyję i kłapiąc zębami w stronę bladego podbrzusza Ciernia. Spowiła ją ściana wirujących płomieni, tyczących i szumiących niczym olbrzymi wodospad. Były tak jasne, że odruchowo zamknęła wewnętrzne powieki, tak samo, jak uczyniłaby to pod wodą, i blask przestał ją oślepiać. Płomienie wkrótce zgasły, a kiedy Cierń przemknął nad nią, koniec jego grubego tłukącego-żebra ogona musnął błonę jej prawego skrzydła. Zadrapanie krwawiło, ale niezbyt mocno i Saphira nie sądziła, by sprawiło jej kłopoty podczas lotu, choć było dość bolesne. Znów zanurkował ku niej, raz jeszcze usiłując zwabić ją w powietrze. Ona jednak nie ustępowała i po kolejnych paru przelotach Cierń znudził się nękaniem jej i wylądował po drugiej stronie czarnej-jaskinidzierzbo-cierni, dla równowagi rozpościerając olbrzymie skrzydła. Cały budynek zadygotał, gdy smok opadł na cztery łapy, wiele obrazo-okien-z-klejnotów-szkła pękło, osypując się z brzękiem na ziemię. Cierń był już od niej większy, sprawiły to manipulacje niszczycielajaj-Galbatorixa, ale nie obawiała się. Miała większe doświadczenie od niego, a poza tym pobierała nauki od Glaedra, większego od nich obojga razem. No i Cierń nie ważyłby się jej zabić... Nie sądziła też, by tego chciał. Czerwony smok warknął i ruszył naprzód, skrobiąc szponami o dachówki. Warknęła w odpowiedzi i wycofała się kilka stóp. W końcu poczuła, że jej ogon opiera się o iglice wyrastające z muru przed czarną-jaskinią-dzierzbo-cierni. Koniuszek ogona Ciernia zadrżał; wiedziała, że zaraz skoczy. Wciągnęła powietrze i zalała go strugą migoczących płomieni. Przede wszystkim nie mogła pozwolić, by Cierń i Murtagh zorientowali się, że to nie Eragon siedzi na jej grzbiecie. W tym celu powinna albo trzymać się możliwie najdalej od Ciernia, tak by Murtagh nie zdołał odczytać myśli wilczego-elfa-wpostaci-Eragona, albo też atakować często i dość gwałtownie, by nie miał po temu okazji - a to niełatwe, bo Murtagh przywykł do walki z grzbietu Ciernia, nawret gdy ten zawracał i skręcał się w powietrzu. Znajdowali się jednak nisko nad ziemią - to jej pomoże, bo wolała atakować. Zawsze atakować. - Nie stać cię na nic lepszego?! - krzyknął Murtagh magicznie wzmocnionym głosem z głębi falującego kokonu ognia. Gdy ostatnie płomienie zgasły jej w paszczy, Saphira skoczyła na Ciernia. Trafiła go prosto w pierś i ich szyje splotły się, gdy każde próbowało zatrzasnąć szczęki na gardle drugiego. Siła uderzenia odepchnęła Ciernia w tył, strącając z dachu czarnej-jaskini-dzierzbo-cierni. Załopotał skrzydłami, uderzając Saphirę, gdy oba smoki runęły na ziemię. Wylądowały z impetem, który rozszczepił brukowe kamienie i wstrząsnął pobliskimi domami. W lewym skrzydle-ramieniu Ciernia coś trzasnęło, a jego grzbiet wygiął się nienaturalnie, gdy czary ochronne Murtagha nie pozwoliły smokowi go zmiażdżyć. Saphira słyszała, jak Murtagh klnie pod ciałem Ciernia. Uznała, że najlepiej będzie odlecieć, nim wściekły dwunóg-okrągłe-uszy zacznie rzucać zaklęcia. Skoczyła w górę, po drodze kopiąc Ciernia w brzuch, i wylądowała na szczycie domu za plecami czerwonego smoka. Budynek był zbyt słaby, by ją utrzymać, toteż znów wystartowała i, dla lepszego efektu, podpaliła cały rząd domów. Niech się tym zajmą, pomyślała z satysfakcją, patrząc, jak płomienie żarłocznie pochłaniają drewniane konstrukcje. Wróciwszy na czarną-jaskinię-dzierzbo-cierni, wsunęła szpony pod dachówki i zaczęła rozdzierać dach, rozszarpując go jak dach zamku w Durzy-Gil'eadzie. Tyle że teraz była większa. I silniejsza. A kamienne bloki wydawały się jej lekkie niczym kamyczki. Kapłani-obłędu-krwi, którzy oddawali cześć w tym budynku, zranili towarzysza-jej-umysłu-i-serca, zranili smoczą-krew-elfkę-Aryę, młodą-twarz-staryumysł-Angelę i kotołaka Solembuma o wielu imionach, a także zabili Wyrdena. W zemście za to wszystko Saphira postanowiła zniszczyć czarną-jaskinię-dzierzbo-cierni. W ciągu kilku sekund wydarła dziurę w sklepieniu katedry. Napełniła wnętrze morzem płomieni, a potem zahaczyła szponami o końce mosiężnych rur organów i wyrwała je z tylnej ściany. Dzwony runęły z brzękiem, rozbijając ławy w dole. Cierń ryknął, odbił się od ulicy i skoczył w powietrze, nad czarną-jaski-nię-dzierzbo-cierni. Zawisł tam, łopocząc ciężko, by utrzymać pozycję. Na tle ściany ognia, wznoszącej się z domów za nim, wyglądał niczym czarna plama, jedynie jego przejrzyste skrzydła jarzyły się oranżem i szkarłatem. Skoczył ku niej, sięgając ząbkowanymi szponami. Saphira odczekała do ostatniej możliwej chwili, potem uskoczyła w bok, opuszczając czarną-jaskiniędzierzbo-cierni, a Cierń uderzył głową w podstawę środkowej iglicy katedry. Wysoki-zryty-dziuramikamienny-szpikulec zadrżał od siły zderzenia, a jego czubek - ozdobny złoty pręt - wywrócił się i runął z wysokości ponad czterystu stóp na plac w dole.

Rycząc z wściekłości, Cierń próbował się podnieść. Jego tylne łapy i zad natrafiły na otwór wydarty z dachu przez Saphirę i zaczął drapać dachówki, próbując się z niego wygramolić. W tym czasie Saphira przefrunęła na front czarnej-jaskini-dzierzbo-cierni i ustawiła się po przeciwnej stronie iglicy, z którą się zderzył. Zebrała siły i rąbnęła w iglicę prawą przednią łapą. Posągi i rzeźbione zdobienia pękły jej pod stopą, chmura pyłu zatkała nozdrza, odłamki kamienia i zaprawy posypały się na plac. Iglica jednak wytrzymała, toteż Saphira uderzyła ponownie. W rykach Ciernia zabrzmiała rozpaczliwa nuta, gdy pojął, co robi Saphira. Z jeszcze większą desperacją próbował się uwolnić. Po trzecim ciosie Saphiry wysoki kamienny szpikulec pękł u podstawy i boleśnie powoli zawalił się do tyłu na dach. Cierń miał zaledwie tyle czasu, by warknąć wściekle, a potem wieża gruzów wylądowała na nim, strącając go w głąb skorupy zrujnowanego budynku i grzebiąc pod stertą kamieni. Odgłos walącej się iglicy odbił się echem w całym szczurzym-gnieździe-mieście, niczym huk gromu. Saphira warknęła w odpowiedzi, tym razem dziko i zwycięsko. Wiedziała, że Cierń wkrótce się wygrzebie, ale do tego czasu był zdany na jej łaskę. Przekrzywiając skrzydła, okrążyła czarną-jaskinię-dzierzbo-cierni. Przelatując pod ścianami, zamachnęła się na wygięte podpory podtrzymujące mury, burząc je kolejno. Kamienne bloki sypały się na ziemię do wtóru nieprzyjemnego hałasu. Gdy usunęła wszystkie podpory, ściany zaczęły dygotać i wyginać się na zewnątrz. Próby uwolnienia się Ciernia jedynie pogarszały sprawę i po paru sekundach ściany nie wy trzymały. Cała budowla zawaliła się z łoskotem kamiennej lawiny, wzbijając w powietrze olbrzymi pióropusz pyłu. Saphira zaskrzeczała tryumfalnie, potem wylądowała na tylnych nogach obok sterty gruzów i zaczęła zalewać kamienie najgorętszą parą i ogniem, jakie zdołała przywołać. Płomienie łatwo odbić magią, ale zniwelowanie gorąca wymagało wielkiego wysiłku i energii. Zmuszając Murtagha, by poświęcił spory zapas sił do ochrony siebie i Ciernia przed ugotowaniem się żywcem - w połączeniu z energią niezbędną do zapobieżenia zmiażdżeniu ich obu - miała nadzieję wyczerpać jego zapasy, tak by Eragon i dwunogiszpiczaste-uszy mieli szansę go pokonać. Podczas gdy ziała ogniem, wilczy-elf na jej grzbiecie nucił zaklęcia. Nie wiedziała, czemu mają służyć, i nieszczególnie ją to obchodziło. Ufała dwunogom. Była pewna, że cokolwiek robił, pomoże im. Saphira odskoczyła, gdy kamienie pośrodku sterty wystrzeliły w górę i Cierń z rykiem wyłonił się z gruzowiska. Skrzydła miał pogięte i pomarszczone jak rozdeptany motyl, krwawił z kilku głębokich ran na grzbiecie i nogach. Spojrzał na nią wściekle i warknął, w rubinowych oczach płonął bitewny szał. Po raz pierwszy naprawdę go rozgniewała i widziała, że pragnie tylko rozszarpać jej cjało i skosztować krwi. Świetnie, pomyślała. Może nie był aż takim pobitym-przerażonym-kundlem, za jakiego go miała. Murtagh sięgnął do sakwy u pasa i wyjął z niej niewielki okrągły przedmiot. Saphira wiedziała z doświadczenia, że jest zaklęty i że z jego pomocą uleczy rany Ciernia. Nie czekając, wystartowała, starając się nabrać jak najwięcej wysokości, nim tamci zdołają ruszyć w pościg. Po kilku uderzeniach skrzydeł obejrzała się i zobaczyła, jak Cierń wzlatuje ku niej we wściekłym tempie, wielki-czerwony- ostroszpony-jastrząb. Skręciła w powietrzu i już miała ku niemu zanurkować, gdy w głębi umysłu usłyszała krzyk Eragona: - Saphiro! Zaniepokojona, kontynuowała skręt, aż w końcu ujrzała w dali południowy łuk bramy miasta, gdzie wyczuła obecność Eragona. Skuliła skrzydła jak najmocniej, opadając pod ostrym kątem w stronę łuku. Cierń rzucił się na nią, gdy przelatywała obok; nie patrząc, wiedziała, że podąża bardzo blisko. I tak oboje pędzili w stronę cienkiego muru szczurzego-gniazda-miasta, a chłodne poranne-powietrzeznad-wody zawodziło w uszach Saphiry niczym ranny wilk.

MŁOT I HEŁM Nareszcie, pomyślał Roran, słysząc grzmiące rogi Vardenów, wzywające do ataku. Zerknął na Dras-Leonę i dostrzegł Saphirę, nurkującą w stronę ciemnej masy budynków. Jej łuski lśniły w promieniach wschodzącego słońca. W dole Cierń poruszył się, niczym olbrzymi kot, który wygrzewa się na płocie, i ruszył w pościg. Przez ciało Rorana przebiegła fala energii. W końcu nadeszła bitwa, a on nie mógł się już doczekać, żeby mieć ją z głowy. Przez moment pomyślał z troską o Eragonie, potem jednak dźwignął się z pnia, na którym siedział, i pomaszerował, by dołączyć do reszty łudzi zbierających się w wielką, czworoboczną

formację. Powiódł wzrokiem po szeregach, sprawdzając gotowość żołnierzy. Czekali niemal całą noc i byli zmęczeni, ale wiedział, że strach i podniecenie wkrótce oczyszczą ich umysły. Roran także był zmęczony, ale nie zwracał na to uwagi: wyśpi się po skończonej bitwie. Do tego czasu przede wszystkim musi utrzymać przy życiu swoich ludzi i siebie. Pożałował, że nie napił się gorącej herbaty, by ukoić żołądek. Na kolację zjadł coś, co mu zaszkodziło, i od tej pory męczyły go skurcze i mdłości. Jednakże owe drobne niedogodności to za mało, by nie pozwolić mu walczyć. Taką przynajmniej miał nadzieję. Roran, zadowolony z wyników inspekcji, naciągnął hełm, wciskając go na wyściełaną spodnią czapkę. Potem dobył młota i wsunął lewą rękę za rzemienie tarczy. - Na twój rozkaz - rzucił Horst, podchodząc ku niemu. Roran kiwnął głową. Wybrał kowala na swego zastępcę, a Nasuada zgodziła się bez słowra sprzeciwu. Poza Eragonem nikomu tak bardzo nie ufał u swego boku. Wiedział, że to samolubne z jego strony Horst miał nowo narodzone dziecko, a Vardeni potrzebowali jego kowalskiego doświadczenia - ale nikt inny nie nadawał się do tego zadania. Wieść o awansie niezbyt zachwyciła Horsta, ale też nie zmartwiła. Zamiast tego zajął się organizacją batalionu Rorana ze spokojną fachowością i pewnością siebie, którą Roran tak cenił. Rogi zagrzmiały ponownie i Roran uniósł nad głowę młot. - Naprzód! - krzyknął. Ruszył na czele swego liczącego wieluset żołnierzy oddziału, po jego bokach maszerowały cztery inne bataliony Vardenów. I kiedy szybkim truchtem wypadli na otwrarte pola, oddzielające ich od DrasLeony, w mieście zabrzmiały ostrzegawcze okrzyki: to obrońcy wzywali towarzyszy. Z centrum miasta dobiegały straszliwe ryki i huki towarzyszące walce dwóch smoków. Od czasu do czasu Roran dostrzegał ponad dachami jednego z nich w rozbłysku łusek, ale przez większość czasu oba olbrzymy kryły się przed jego wzrokiem. Labirynt ruder otaczających miejskie mury zbliżał się bardzo szybko. Wąskie, długie ulice wydały się Roran owi złowieszcze i niepokojące. Łatwo byłoby żołnierzom Imperium - czy nawet obywatelom DrasLeony - złapać ich w pułapkę w tych krętych przejściach. Walka z tak bliska byłaby jeszcze brutalniejsza, chaotyczna i bardziej krwawa niż zazwyczaj. Wiedział, że jeśli do tego dojdzie, niewielu jego ludzi ujdzie cało. Wkraczając w cień pod dachami pierwszego rzędu ruder, Roran poczuł wbrzuchu twardy ucisk, wzmacniający mdłości. Oblizał usta, zrobiło mu się niedobrze. Lepiej, żeby Eragon otworzył tę bramę, pomyślał. Bo jeśli nie... Utkwimy tu niczym stado jagniąt zagnane na rzeź.

A POTEM RUNĘŁY MURY... Słysząc odgłos walącego się budynku, Eragon szybko się obejrzał. Pomiędzy dachami dwóch odległych domów, w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą sterczała zębata iglica katedry, ujrzał pustą przestrzeń. Zamiast wieży ku chmurom wzbijała się kolumna skłębionego pyłu, niczym słup białego dymu. Uśmiechnął się do siebie, dumny z Saphiry. Trudno dorównać smokom w szerzeniu chaosu i zniszczenia. No dalej, pomyślał, rozwal to na kawałki! Pogrzeb ich świątynię pod tysiącem stóp kamienia. Potem znów ruszył naprzód ciemnymi, krętymi brukowanymi uliczkami, wraz z Aryą, Angelą i Solembumem. Na ulicach krążyło już sporo ludzi: kupców szykujących się do otwarcia kramów, nocnych strażników wracających do łóżek, pijanych szlachciców opuszczających miejsca zabaw, włóczęgów śpiących w drzwiach oraz żołnierzy pędzących na oślep ku miej- skim murom. Wszyscy, nawet biegnący żołnierze, co chwila oglądali się w stronę katedry, bo głosy walczących smoków wstrząsały całym miastem. Wszyscy też bez wyjątku - od poranionych, śmierdzących żebraków, poprzez twardych żołnierzy, aż po bogato odzianą szlachtę - sprawiali wrażenie przerażonych i żaden z nich nie zaszczycił Eragona nawet jednym spojrzeniem. Przypuszczał, że pomógł im fakt, że oboje z Aryą na pierwszy rzut oka przypominali ludzi. Posłuszna naleganiom Eragona Arya złożyła nieprzytomnego nowicjusza w uliczce spory kawałek od katedry.

- Przyrzekłem, że zabierzemy go ze sobą - wyjaśnił - ale nie mówiłem jak daleko. Stąd sam znajdzie drogę do domu. Arya zgodziła się i z ulgą pozbyła się ciążącego jej brzemienia. Gdy we czwórkę śpieszyli ulicami, cała sytuacja wydała się Eragonowi dziwnie znajoma. Jego ostatnie odwiedziny w Dras-Leonie zakończyły się podobnie: biegł między brudnymi, stłoczonymi budynkami, z nadzieją, że dotrze do jednej z bram, zanim odnajdzie go Imperium. Tyle że tym razem obawiał się nie tylko Razaców. Znów obejrzał się w stronę katedry. Saphira musiała zająć Murtagha i Ciernia zaledwie parę minut, a potem będzie za późno, by zdołali powstrzymać Vardenów. Jednakże w czasie bitwy minuty mogą ciągnąć się niczym godziny i Eragon był boleśnie świadom faktu, jak szybko mogła się odmienić równowaga sił. Wytrzymaj, pomyślał, choć nie posłał swych słów ku Saphirze, by jej nie rozpraszać ani nie zdradzić swojej pozycji. Jeszcze troszeczkę! W miarę zbliżania się do muru, ulice stawały się coraz węższe, a wysokie budynki - głównie domy przesłaniały niemal całe lazurowe niebo, pozostawiając nad ich głowami jedynie wąskie pasmo błękitu. Eragon i Arya zasłaniali rękawami nosy i usta; na zielarce smród raczej nie czynił wrażenia, choć Solembum powarkiwał i z irytacją machał ogonem. Jakiś ruch na pobliskim dachu zwrócił uwagę Eragona, ale ktokolwiek to był, zniknął, zanim Eragon zdążył spojrzeć. Wciąż patrzył w górę i po paru chwilach zaczął dostrzegać coś dziwnego: plamę bieli na tle czarnych od sadzy cegieł komina; osobliwe szpiczaste kształty na tle porannego nieba; niewielki owalny punkcik wielkości monety, jarzący się jak ogień wśród cieni. Z nagłym wstrząsem uświadomił sobie, że na dachach tłoczą się dziesiątki kotołaków w zwierzęcych postaciach. Przeskakiwały z budynku na budynek, obserwując ich z góry, podczas gdy Eragon i jego towarzysze wędrowali przez mroczny labirynt miasta. Wiedział, że nieuchwytni zmiennokształtni nie zechcą mu pomóc, chyba że sytuacja zrobi się naprawdę rozpaczliwa - woleli jak najdłużej ukryć przed Galbatorixem swe zaangażowanie w walkę Vardenów - lecz ich bliskość dodała mu otuchy. Ulica kończyła się skrzyżowaniem z pięcioma innymi. Po krótkiej naradzie z Aryą i zielarką ustalili, że wybiorą tę naprzeciwko, podążając nadal w tę samą stronę. Sto stóp dalej ulica skręciła ostro i doprowadziła ich na plac przed południową bramą Dras-Leony. Eragon przystanął. Przed bramą zebrały się setki żołnierzy. Ludzie kręcili się oszołomieni, zakładając broń i zbroje, dowódcy przekrzykiwali się, wydając rozkazy. Złota nić, którą wyszyto szkarłatne żołnierskie tuniki, połyskiwała przy każdym ruchu. Eragon poczuł rozpacz na widok żołnierzy, i jeszcze większą, przekonawszy się, że obrońcy miasta usypali po wewnętrznej stronie bramy wielką stertę śmieci, by nie pozwolić Vardenom wyważyć ją taranem. Zaklął. Stos był tak wielki, że pięćdziesięciu ludzi potrzebowałoby kilkunastu dni, by go uprzątnąć. Saphira mogła w kilka minut odkopać bramę, ale Murtagh z Cierniem nigdy by jej na to nie pozwolili. Potrzebna nam kolejna dywersja, pomyślał. Nie miał jednak pojęcia jaka. - Saphiro! - zawołał, posyłając ku niej myśli. Usłyszała, tego był pewien, ale nie miał czasu wyjaśniać jej sytuacji, bo w tym momencie jeden z żołnierzy zatrzymał się, wskazując ręką Eragona i jego towarzyszy. - Buntownicy! Eragon wyrwał Brisingra z pochwy i skoczył naprzód, nim reszta żołnierzy zdołała usłyszeć ostrzeżenie. Nie miał innego wyboru. Wycofanie się oznaczało porzucenie Vardenów na łasce Imperium. Poza tym nie mógł zostawić Saphirze na głowie zarówno bramy, jak i żołnierzy. Krzyknął, pędząc naprzód, podobnie Arya, która dogoniła go w szaleńczym ataku. Razem przebili się do środka grupy oszołomionych żołnierzy. Przez kilka krótkich chwil tamci byli tak wstrząśnięci, że kilkunastu nie zorientowało się nawet, że Eragon to nieprzyjaciel, póki nie przebił ich mieczem. Łucznicy stacjonujący na murach posłali w dół na plac kilka serii strzał. Parę odbiło się od czarów ochronnych Eragona, reszta zabijała bądź raniła ludzi Imperium. Mimo swej szybkości, Eragon nie był w stanie zablokować wszystkich atakujących go mieczy, włóczni i sztyletów. Czuł, jak w alarmującym tempie opada z sił, gdy jego magia odpierała ataki. Wiedział, że jeśli nie uwolni się z tłoku, żołnierze wkrótce wyczerpią go tak bardzo, że nie będzie w stanie dalej walczyć. Z morderczym wojennym okrzykiem zawirował w piruecie, unosząc Brisingra na wysokość pasa i kosząc otaczających go żołnierzy. Oślepiająco błękitna klinga przecinała ciało i kość niczym niematerialną mgłę. Z koniuszka ściekała krew długimi, krętymi wstęgami, które powoli rozdzielały się w

krople, lśniące niczym paciorki z polerowanego koralu. Tymczasem ci, których dosięgnął, chwytali się za brzuchy, próbując zamknąć rany. Każdy szczegół wydawał się jaskrawy i ostry, jak wyrzeźbiony ze szkła. Eragon dostrzegał pojedyncze włoski na brodach żołnierzy naprzeciwko. Mógł policzyć krople potu występujące na skórę pod oczami jednego oraz wskazać każdą plamę, rozdarcie i dziurę w stroju innego. Odgłosy walki raniły boleśnie jego wrażliwe uszy, ale Eragon czuł przejmujący spokój. Nie był odporny na lęki, które dręczyły go wcześniej, ale nie budziły się już tak łatwo i dzięki temu walczył lepiej. Zakończył obrót i właśnie zmierzał ku żołnierzom, gdy nad jego głową przemknęła Saphira. Skrzydła przyciskała mocno do ciała, ich końcówki trzepotały jak liście podczas huraganu. Wzbudzony przez nią powiew wiatru potargał mu włosy. Sekundę później w ślad za Saphirą przemknął Cierń, z jego otwartej paszczy, spomiędzy wyszczerzonych zębów tryskały płomienie. Dwa smoki poleciały pół mili poza wzniesione z żółtej gliny mury Dras-Leony, po czym zawróciły i popędziły z powrotem Eragon usłyszał dobiegające spoza murów głośne wiwaty. Vardeni muszą być niemal pod bramą. Kawałek skóry na lewym przedramieniu zapiekł go, jakby ktoś wylał na nią rozgrzany tłuszcz. Eragon syknął i potrząsnął ręką, ale uczucie nie ustawało. Nagle ujrzał plamę krwi przesiąkającą przez tunikę. Obejrzał się na Saphirę. To musiała być smocza krew, ale nie wiedział, którego z nich. Kiedy smoki znów się zbliżyły, Eragon wykorzystał chwilowe oszołomienie żołnierzy, by zabić trzech kolejnych. Potem jednak reszta doszła do siebie i walka znów zawrzała. Uzbrojony w wojenny topór mężczyzna zeskoczył na ziemię przed Eragonem i wykonał zamach. W połowie ciosu padł pod mieczem Aryi, która cięła z tyłu, o mało go nie rozpoławiając. Eragon podziękował za pomoc szybkim skinieniem głowy. Bez słowa, w milczącym porozumieniu, ustawili się plecami do siebie i podjęli walkę. Czuł, że Arya dyszy równie ciężko jak on. Choć byli silniejsi i szybsi niż większość ludzi, ich wytrzymałość miała swoje granice, podobnie jak zasoby energii. Zabili już dziesiątki, lecz wciąż pozostały setki, a Eragon wiedział, że wkrótce z głębi miasta dotrą następni. - Co teraz?! - krzyknął, odbijając włócznię celującą w udo. - Magia! - odparła Arya. Parując ataki żołnierzy, Eragon zaczął recytować wszystkie znane mu zaklęcia, które mogły zabić nieprzyjaciół. Kolejny powiew wiatru zburzył mu włosy, poczuł na twarzy chłodny cień, gdy Saphira zatoczyła łuk w górze, wytracając nadmierną prędkość. Rozpostarła skrzydła i zaczęła opadać ku szczytowi muru. Nim jednak wylądowała, doścignął ją Cierń. Czerwony smok zanurkował, wyrzucając przed siebie długi na ponad sto stóp jęzor ognia. Saphira ryknęła, rozzłoszczona, i umknęła na bok, uderzając skrzydłami, by nabrać wysokości. Dwa smoki wznosiły się w niebo po spirali, krążąc wokół siebie, drapiąc i gryząc szaleńczo. Widok Saphiry w niebezpieczeństwie jeszcze wzmocnił determinację jej Jeźdźca. Eragon zaczął mówić coraz spieszniej, nucąc słowa w pradawnej mowie jak najszybciej zdołał bez pomyłek. Niestety, czegokolwiek próbował, zaklęcia - ani jego, ani Aryi - nie odnosiły żadnego skutku. A potem w górze rozległ się głos Murtagha, ogłuszający i brzmiący niczym głos sięgającego chmur olbrzyma. - Ci ludzie są pod moją ochroną, bracie! Eragon uniósł głowę i ujrzał Ciernia pędzącego w stronę placu. Nagła zmiana kierunku lotu czerwonego smoka zaskoczyła Saphirę. Smoczyca wciąż wisiała wysoko nad miastem, ciemnoniebieska sylwetka na tle jasnego błękitu nieba. Oni wiedzą, pomyślał Eragon i przerażenie przebiło otaczający jego umysł pancerz spokoju. Opuścił wzrok, rozglądając się po tłumie. Z ulic po obu stronach muru Dras-Leony wylewali się kolejni żołnierze. Zielarka stała przyparta do jednego z granicznych domów, jedną ręką ciskała szklane fiolki, drugą wymachiwała Dzwonkośmiercią. Z rozbitych fiolek wypływały chmury zielonej pary. Żołnierze, którzy znaleźli się w ich zasięgu, padali na ziemię, chwytając się za gardło i zwijając, a z każdego skrawka ich odsłoniętej skóry wyrastały małe brązowe grzybki. Za Angelą, na płaskim ogrodowym murze, przycupnął Solembum. Kotołak wykorzystywał swą pozycję, drapiąc twarze żołnierzy i ściągając im hełmy, odwracając uwagę, gdy próbowali się zbliżyć do zielarki. Oboje z Angelą nie wyglądali najlepiej i Eragon wątpił, by wytrzymali zbyt długo. Nic z tego, co widział, nie napawało nadzieją. Zwrócił wzrok ku olbrzymiemu cielsku Ciernia w chwili, gdy czerwony smok rozłożył skrzydła, napełniając je powietrzem i zwalniając. - Musimy uciekać! - krzyknęła Arya. Eragon zawahał się. Łatwo byłoby przenieść Aryę, Angelę, Solembuma przez mur, do czekających

Vardenów, ale gdyby umknęli, sytuacja Vardenów wcale by się nie poprawiła. Ich armia nie mogła sobie pozwolić na dłuższe czekanie: jeszcze kilka dni, a skończą się zapasy i ludzie zaczną dezerterować. Eragon wiedział, że gdyby do tego doszło, nigdy nie zdołaliby ponownie zjednoczyć wszystkich ras przeciwko Galbatorixowi. Ciało i skrzydła Ciernia przesłaniały słońce, pogrążając plac w czerwonawym cieniu. Z szyi i nóg smoka ściekały krople krwi wielkości pięści Eragona, kolejni żołnierze krzyczeli z bólu, poparzeni posoką. - Eragonie! Teraz! - krzyknęła Arya. Chwyciła go za rękę i szarpnęła, on jednak nie ustąpił, nie chcąc się przyznać do porażki. Arya pociągnęła mocniej i musiał opuścić głowę, by nie stracić równowagi. Gdy to uczynił, jego wzrok padł na trzeci palec prawej dłoni, na którym nosił Arena. Miał nadzieję zachować energię ukrytą w pierścieniu do dnia, gdy w końcu stanie naprzeciw Galbatorixa. W porównaniu z tym, co bez wątpienia zgromadził król podczas długich lat panowania, był to skromny zasób, ale Eragon nie miał większego i wiedział, że nie zdoła zebrać jej ponownie, nim Yardeni dotrą do Urubaenu - jeśli w ogóle im się to uda. Poza tym, pierścień był jedną z nielicznych rzeczy, jakie zostały mu po Bromie. Z obu tych powodów nie chciał czerpać z jego energii. Ale w tej chwili nie widział innego wyjścia. Zbiornik energii wewnątrz Arena zawsze wydawał mu się olbrzymi, teraz jednak Eragon zastanawiał się, czy wystarczy do tego, co zaplanował. Kątem oka dostrzegł, jak Cierń sięga ku niemu szponami długimi jak człowiek, i jakaś część jego umysłu krzyknęła, by uciekał, nim potwór go chwyci i pożre żywcem. Zaczerpnął tchu, a potem sięgnął do bezcennej skarbnicy Arena. - Jierda! - krzyknął. Przepływający przez niego prąd energii był większy niż wszystko, czegokolwiek doświadczył: przypominał lodowatą rzekę, której parzący, chłodzący dotyk był niemal nie do zniesienia. Odczucie to balansowało gdzieś pomiędzy udręką i ekstazą. Na rozkaz Eragona olbrzymi stos gruzu blokujący bramę wystrzelił w niebo jedną masywną kolumną kamienia i ziemi. Gruz uderzył Ciernia w bok, rozdzierając mu skrzydło na strzępy i odrzucając wrzeszczącego smoka poza przedmieścia Dras-Leony. A potem wzniósł się wyżej, tworząc ciemny parasol nad południową połową miasta. Nagła eksplozja gruzowiska wstrząsnęła placem, powalając wszystkich na ziemię. Eragon wylądował na czworakach i pozostał tak, patrząc w górę i podtrzymując zaklęcie. - Ganga raehta - wyszeptał, gdy energia pierścienia niemal się wyczerpała. Pióropusz śmieci, niczym czarna burzowa chmura gnana huraganem, popłynął w prawo, w stronę doków i jeziora Leona. Eragon nadal odpychał gruzy od centrum miasta, a potem, gdy przepłynęły przez niego resztki energii, zakończył zaklęcie. Ze złudnie cichym odgłosem chmura gruzów zapadła się w sobie. Cięższe elementy - kamienie, połamane kawałki drewna i grudy ziemi - runęły pierwsze, uderzając o taflę jeziora. Drobniejsze cząsteczki pozostały w powietrzu, tworząc wielką brązową smugę, powoli odpływającą na zachód. W miejscu gruzówiska ział teraz pusty krater, dziurę okalały potrzaskane kamienie brukowe, przypominające krąg połamanych zębów. Bramy miasta zwisały otwarte, popękane i pokrzywione, nieodwracalnie uszkodzone. Pomiędzy przekrzywionymi skrzydłami bramy Eragon ujrzał zebranych za murem Vardenów. Powoli wypuścił powietrze, pozwalając, by głowa opadła mu ze zmęczenia. Udało się, pomyślał oszołomiony. Potem wolno dźwignął się z ziemi i jak przez mgłę pojął, że niebezpieczeństwo jeszcze nie minęło. Podczas gdy żołnierze podnosili się chwiejnie, Vardeni wpadli do Dras-Leony, wznosząc wojenne okrzyki i tłukąc mieczami o tarcze. Parę sekund później pośród nich wylądowała Saphira, i coś, co zapowiadało się na zaciekłą bitwę, zamieniło się w chaos, gdy żołnierze przeciwnika zaczęli uciekać, by ocalić życie. W morzu ludzi i krasnoludów Eragon dostrzegł Rorana, stracił go jednak z oczu, nim zdołał zwrócić na siebie uwagę kuzyna. - Arya...? Odwrócił się i z niepokojem odkrył, że nie ma jej obok niego. Poszerzył obszar poszukiwań i wkrótce wypatrzył ją w połowie placu, otoczoną przez jakichś dwudziestu przeciwników. Żołnierze z ponurą zawziętością trzymali ją za ręce i nogi, próbując odciągnąć na bok. Arya uwolniła jedną rękę i uderzyła najbliższego w podbródek, łamiąc mu kark, nim jednak znów się zamachnęła, kolejny zajął jego miejsce. Eragon puścił się ku niej biegiem. Ze zmęczenia zamachnął się mieczem zbyt nisko i czubek Brisingra zahaczył o długą kolczugę powalonego żołnierza, wyrywając mu z dłoni rękojeść. Miecz z brzękiem

poleciał na ziemię, Eragon zawahał się, niepewny, czy powinien zawrócić. Potem jednak dostrzegł, jak dwaj żołnierze atakują Aryę sztyletami, i pobiegł ze zdwojoną siłą. W chwili, gdy do niej dotarł, elfka na moment odtrąciła napastników. Mężczyźni rzucili się na nią, wyciągając ręce, nim jednak zdołali ją pochwycić, Eragon uderzył jednego w bok, wbijając mu pięść w klatkę piersiową. Żołnierz o bujnym, wywoskowanym wąsie pchnął go mieczem w pierś. Eragon chwycił klingę gołymi rękami, wyrwał ją z palców przeciwnika, złamał miecz i wypatroszył wąsacza odłamkiem jego własnej broni. Po paru sekundach wszyscy ludzie Galbatorixa zagrażający Aryi leżeli martwi bądź umierający. Tych, których nie zabił on, wykończyła elfka. - Sama zdołałabym ich pokonać - oznajmiła po skończonej walce. Eragon pochylił się, opierając dłonie na kolanach i chwytając powietrze. - Wiem. - Skinieniem dłoni wskazał jej prawą dłoń, tę, którą zraniła, wyciągając z żelaznych okowów, a teraz przyciskała do nogi. - Uznaj to za moje podziękowanie. - Dość ponury prezent. - Gdy jednak to mówiła, na jej wargach zatańczył lekki uśmieszek. Większość żołnierzy uciekła z placu, a ci, którzy pozostali, tkwili teraz przyparci do domów, otoczeni przed Vardenów. Na oczach Eragona dziesiątki ludzi Galbatorixa odrzucały broń i się poddawały. Razem z Aryą odnaleźli jego miecz, a potem podeszli do muru z żółtej gliny, szukając mało zaśmieconego miejsca. Siedząc i opierając się o umocnienia, patrzyli, jak Vardeni wmaszerowują do miasta. Wkrótce dołączyła do nich Saphira. Trąciła pyskiem Eragona, który uśmiechnął się i podrapał ją po szczęce. Zamruczała w odpowiedzi. - Udało ci się - rzekła. - Nam się udało. Siedzący na jej grzbiecie Blodhgarm poluzował rzemienie przytrzymujące nogi w siodle i zsunął się po boku Saphiry. Na moment Eragon doznał niezwykłego, niepokojącego uczucia: patrzył na samego siebie. Natychmiast uznał, że nie podoba mu się to, jak jego włosy kręcą się na skroniach. Elf wymówił niewyraźne słowo w pradawnej mowie, jego postać zamigotała niczym odbicie w rozgrzanym powietrzu i znów stał się sobą: wysokim, porośniętym, futrem, żółtookim, długouchym wojownikiem o ostrych zębach. Nie przypominał ani elfa, ani człowieka, lecz na jego napiętej, stężałej twarzy Eragon dostrzegł piętno smutku i gniewu. - Cieniobójco - rzekł i skłonił się zarówno Aryi, jak i Eragonowi. - Saphira opowiedziała mi o tym, co spotkało Wyrdena. Ja... Nim zdążył dokończyć, z masy Yardenów wyłoniło się pozostałych dziesięcioro elfów, służących pod jego rozkazami, i podbiegło do nich z mieczami w dłoniach. - Cieniobójco! - wykrzyknęli. - Argetlam! Jasnołuska! Eragon powitał ich ze znużeniem, starając się odpowiadać na wszystkie pytania, choć w tej chwili wolałby po prostu odpocząć. Nagle wszystkie głosy zagłuszył ryk. Padł na nich cień i Eragon, unosząc głowę, ujrzał Ciernia ponownie całego i zdrowego - balansującego na kolumnie powietrza w górze. Zmęłł w zębach przekleństwo i wgramolił się na grzbiet Saphiry, dobywając Brisingra, podczas gdy Arya, Blodhgarm i pozostałe elfy utworzyli wokół niej ochronny krąg. Razem dysponowali niewiarygodną mocą, Eragon nie miał jednak pojęcia, czy to wystarczy, by odeprzeć Murtagha. Vardeni jak jeden mąż spojrzeli w górę. Choć nie brakowało im odwagi, nawet najdzielniejsi ludzie obawiają się smoków. - Bracie! - huknął Murtagh. Jego wzmocniony głos rozbrzmiewał tak donośnie, że Eragon zatkał uszy. Zapłacisz mi krwią za rany zadane Cierniowi! Weź sobie Dras-Leonę, jeśli chcesz. Dla Galbatorixa nic ona nie znaczy. Ale jeszcze się spotkamy, Eragonie Cieniobójco, to ci przysięgam! A potem Cierń zawrócił i pomknął na północ nad Dras-Leoną, wkrótce znikając w woalu dymu, który wznosił się nad płonącymi domami obok zburzonej katedry.

NA BRZEGACH JEZIORA LEONA Eragon wędrował przez ciemny obóz, zaciskając zęby. Ostatnie kilka godzin spędził na naradzie z Nasuadą, Orikiem, Aryą, Garzhyogiem, królem Orrinem i całym stadem doradców, omawiając wydarzenia ostatniego dnia i oceniając obecną sytuację Vardenów. Pod koniec spotkania nawiązali kontakt z królową Islanzadi, by poinformować ją o tym, że Vardeni zajęli Dras-Leonę, i powiadomić o śmierci Wyrdena. Eragon z wielką przykrością wyjaśniał królowej, jak zginął jeden z jej najstarszych i najpotężniejszych

magów, a królowa, słysząc te wieści, zareagowała na nie tak przejmującym smutkiem, że go zaskoczyła: nie sądził, że aż tak dobrze znała Wyrdena. Rozmowa z Islanzadi zdecydowanie pogorszyła mu humor, bo po raz kolejny przypomniała, jak przypadkowa i bezsensowna była śmierć Wyrdena. Gdybym to ja szedł na przodzie, to ja zginąłbym nabity na szpikulce, pomyślał, nadal przeszukując obóz. Arya też mogła zginąć. Saphira wiedziała, o co mu chodzi, postanowiła jednak wrócić na swoje miejsce obok namiotu, gdzie zazwyczaj sypiała, bo jak rzekła: Jeśli pójdę z tobą, tupiąc wśród namiotów; pobudzę Vardenów, a zasłużyli sobie na odpoczynek. Ich umysły pozostały nadal złączone i wiedział, że jeśli będzie jej potrzebował, w ciągu paru sekund zjawi się u jego boku. Aby nie oślepić przyzwyczajonych do ciemności oczu, Eragon wymijał ogniska i pochodnie płonące przed wieloma namiotami, badał jednak starannie każdy w poszukiwaniu ofiary. Podczas łowów przyszło mu do głowy, że możliwe, iż w ogóle jej nie odnajdzie. Uczucia, jakimi ją darzył, były dalekie od przyjaznych, to zaś pozwalało jej go wyczuć i uniknąć, gdyby chciała. Nie przypuszczał jednak, aby zachowała się tak tchórzliwie. Mimo swej młodości, była jedną z najtwardszych osób, jakie zdarzyło mu się poznać, zarówno pośród ludzi, jak i elfówr oraz krasnoludów. W końcu wypatrzył Elve siedzącą przed niewielkim, nieciekawym namiotem. W blasku dogasającego ognia splatała.na dłoniach sznurki w kocią kołyskę. Obok niej przycupnęła jej opiekunka, Greta. W sękatych dłoniach kobiety migały długie drewniane kołeczki do robótek. Przez moment Eragon stał bez ruchu, patrząc. Staruszka wyglądała na bardziej zadowoloną niż kiedykolwiek przedtem i odkrył, że nie chce popsuć jej nastroju. I wtedy odezwała się Elva. - Nie tchórz teraz, Eragonie, przecież zaszedłeś już tak daleko. Jej głos był dziwnie stłumiony, jakby płakała, ale kiedy uniosła głowę, spojrzała na niego hardo, wyzywająco. Gdy Eragon stanął w kręgu światła, Greta wzdrygnęła się zaskoczona, pozbierała jednak włóczkę oraz robótkę, i skłoniła się. - Witaj , Cieniobójco - rzekła. - Czy mogę poczęstować cię czymś do jedzenia bądź picia? - Nie, dziękuję. Eragon zatrzymał się przed Elva, patrząc z góry na drobną dziewczynkę. Przez chwilę ona także patrzyła na niego, potem z powrotem zaczęła splatać sznurki między palcami. Czując nagły ucisk w żołądku, zorientował się, że jej fioletowe oczy mają ten sam odcień co kryształy ametystu, którymi kapłani Helgrindu zabili Wyrdena i uwięzili jego i Aryę. Ukląkł i chwycił pośrodku plątaninę włóczki, powstrzymując Elve. - Wiem, co zamierzasz powiedzieć - oznajmiła. - Możliwe - warknął. - Ale i tak to powiem. To ty zabiłaś Wyrdena, równie dobrze mogłaś sama pchnąć go nożem w serce. Gdybyś poszła z nami, mogłabyś go ostrzec przed pułapką. Mogłabyś ostrzec nas wszystkich. Patrzyłem, jak Wyrden umiera i jak Arya zdziera sobie pół dłoni, przez ciebie. Z powodu twojego gniewu. Z powodu twojego uporu. Z powodu twojej dumy... Nienawidź mnie, jeśli chcesz, ale nie waż się dopuścić, by z tego powodu cierpiał ktokolwiek inny. Jeśli chcesz, żeby Vardeni przegrali, to idź, dołącz do Galbatorixa i miejmy to z głowy. Czy tego właśnie pragniesz? Elva powoli pokręciła głową. - W takim razie nie chcę więcej słyszeć, że odmówiłaś Nasuadzie pomocy jedynie przez czystą złośliwość, inaczej policzę się z tobą, Elvo Dalekowidząca, i to nie ty zwyciężysz. - Nigdy nie zdołałbyś mnie pokonać - wymamrotała głosem zdławionym od emocji. - Możesz się zdziwić. Masz cenny talent, Elvo. Yardeni potrzebują twojej pomocy bardziej niż kiedykolwiek. Nie wiem, jak pokonamy króla z Urubaenu, ale jeśli staniesz z nami, jeśli zwrócisz przeciw niemu swoje zdolności, może będziemy mieli szansę. Wyglądało na to, że Elva walczy ze sobą. Potem przytaknęła i Eragon przekonał się, że płacze: z jej oczu ściekały łzy. Nie ucieszyła go rozpacz dziewczynki, poczuł jednak satysfakcję, że jego słowa tak bardzo nią wstrząsnęły. - Przepraszam - wyszeptała. Wypuścił włóczkę i wstał. - Twoje przeprosiny nie zwrócą życia Wyrdenowi. W przyszłości postaraj się lepiej, a może odpokutujesz ten błąd. Skinieniem głowy pozdrowił staruszkę Gerdę, która cały czas milczała, a potem zawrócił i zagłębił się w mrok między namiotami. - Dobrze się spisałeś - skomentowała Saphira. - Myślę, że od tej pory będzie się zachowywała lepiej. - Taką mam nadzieję. Wstrząśnięcie Elvą stanowiło dla niego niezwykłe doświadczenie. Pamiętał, jak Brom i Garrow

upominali go za jego błędy, i fakt, iż teraz to on przejął ich rolę, sprawił, że poczuł się inny... dojrzalszy. I tak krąg życia się obrócił, pomyślał. Nie śpieszył się, wędrując przez obóz; chłodny wietrzyk znad ukrytego wśród cieni jeziora przyjemnie muskał mu twarz. Po zdobyciu Dras-Leony Nasuada zaskoczyła wszystkich, upierając się, by Vardeni nie nocowali w mieście. Nie wyjaśniła swej decyzji, Eragon jednak podejrzewał, że po długiej zwłoce wywołanej oblężeniem nie mogła się już doczekać podjęcia marszu na Urubaen, a także nie chciała pozostać w mieście, w którym wciąż mogły się kryć dziesiątki agentów Galbatorixa. Kiedy Vardeni zabezpieczyli ulice, Nasuada wyznaczyła grupę żołnierzy do pozostania w Dras-Leonie, powierzając dowództwo Martiandowi Rudobrodemu. A potem Vardeni opuścili miasto i pomaszerowali na północ, brzegiem jeziora. Gościńcem przelewał się ciągły strumień posłańców - Martland i Nasuada naradzali się nad różnymi kwestiami związanymi z zarządzaniem miastem. Przed wymarszem Eragon, Saphira i magowie Blodhgarma powrócili do zburzonej katedry Saphira potrzebowała zaledwie paru minut, by odgarnąć na bok kamienne gruzowisko, blokujące wejście do podziemnych komór, a Blodhgarm i reszta elfów szybko odnaleźli i przynieśli ciało Wyrdena. Jednakże, choć szukali bardzo długo i używali wielu zaklęć, nie zdołali odszukać pasa. Elfy wyniósły Wyrdena z miasta na tarczy, kierując się na wzgórze obok wąskiego strumienia. Tam pogrzebały go do wtóru kilku przejmujących lamentów w pradawnej mowie: pieśni tak smutnych, że Eragon płakał otwarcie, a wszystkie ptaki i zwierzęta w okolicy zamarły, nasłuchując. Srebrnowłosa elfka Yaela uklękła obok grobu, z sakiewki u pasa wyjęła żołądź i posadziła go tuż nad piersią Wyrdena. A potem dwunastka elfów, razem z Aryą, zaśpiewała żołędziowi, który wypuścił korzenie, wykiełkował i zaczął rosnąć w górę, sięgając kurczowo ku słońcu niczym snop dłoni. Kiedy elfy skończyły, liściasty dąb miał dwadzieścia stóp wysokości, z każdej gałęzi zwieszały się długie pasma zielonych kwiatów. Eragon pomyślał, że był to najpiękniejszy pogrzeb, w jakim zdarzyło mu się uczestniczyć. Zdecydowanie wolał go od krasnoludzkiego zwyczaju zamykania zmarłych w twardym zimnym kamieniu głęboko pod ziemią. Podobała mu się też wizja, że ciało zmarłego odżywia drzewo, które może pożyć jeszcze setki lat. Postanowił, że jeśli zginie, chciałby, aby posadzono nad nim jabłoń, tak by przyjaciele i rodzina mogli się posilić owocami zrodzonymi z jego ciała. Myśl ta niezwykle go rozbawiła, choć w dość wisielczy sposób. Oprócz przeszukania katedry i wyniesienia zwłok Wyrdena, Eragon po zajęciu Dras-Leony zrobił w mieście jeszcze jedną ważną rzecz. Za zgodą Nasuady ogłosił, że wszyscy niewolnicy odzyskują wolność. Osobiście udał się do dworów i domów aukcyjnych, uwalniając uwięzionych tam mężczyzn, kobiety i dzieci. Uczynił to z ogromną satysfakcją i miał nadzieję, że w ten sposób przyczyni się do poprawy ich losu. Zbliżywszy się do namiotu, ujrzał Aryę czekającą przy wejściu. Przyśpieszył kroku, nim jednak zdołał ją powitać, ktoś z tyłu zawołał: - Cieniobójco! Eragon obrócił się i ujrzał jednego z paziów Nasuady, drepczącego ku nim. - Cieniobójco - powtórzył zdyszany chłopak i skłonił się przed Aryą. - Pani Nasuada chciałaby, abyś jutro rano zjawiła się w jej namiocie godzinę przed świtem i naradziła się z nią. Co mam jej powiedzieć, pani Aryo? - Możesz jej powiedzieć, że zjawię się wedle życzenia. - Arya lekko pochyliła głowę. Paź ukłonił się ponownie, zawrócił na pięcie i odbiegł w stronę, z której przybył. - Teraz, kiedy oboje zabiliśmy po jednym Cieniu, czasem można się pomylić - zauważył z lekkim uśmiechem Eragon. Arya także się uśmiechnęła, choć w ciemności ledwie dostrzegł ruch jej warg. - Wolałbyś, żebym pozwoliła Yaraughowi przeżyć? - Nie... bynajmniej. - Mogłabym zatrzymać go jako niewolnika, spełniającego moje życzenia. - Teraz się ze mną droczysz. Elfka parsknęła z rozbawieniem. - Może zamiast tego powinienem się do ciebie zwracać księżniczko. Księżniczko Aryo - powtórzył te słowa, napawając się ich dźwiękiem. - Nie powinieneś mnie tak zwać - odparła, odzyskując powagę. - Nie jestem księżniczką. - Czemu nie? Twoja matka to królowa. Jak możesz nie być księżniczką? Jej tytuł to drottning, twój dróttningu. Jedno oznacza „królową", a drugie... - Nie oznacza księżniczki - dokończyła. - Nie do końca. W tym języku nie ma swego odpowiednika.

- Ale gdyby twoja matka miała umrzeć albo zrezygnować z tronu, zajęłabyś jej miejsce i władała waszym ludem, prawda? - To nie takie proste. - Chciałabyś wejść? - spytał Eragon, widząc, że Arya nie zdradza ochoty do dalszych wyjaśnień. - Chętnie - odparła. Uniósł klapę namiotu i Arya wśliznęła się do środka. Podążył za nią, najpierw jednak obejrzał się szybko na Saphirę, która leżała w pobliżu zwinięta w kłębek i oddychała miarowo, pogrążając się we śnie. Podszedł do latarni wiszącej na tyczce pośrodku namiotu. - Istralri - wymamrotał; wolał nie używać słowa brisingr, by nie podpalić miecza. Płomyk napełnił wnętrze ciepłym, spokojnym światłem, w którym ubogo umeblowany namiot wydał się niemal przytulny. - Znalazłam to pomiędzy rzeczami Wyrdena - oznajmiła Arya, gdy usiedli - i pomyślałam, że moglibyśmy poczęstować się razem. Z kieszeni spodni wyjęła rzeźbioną drewnianą manierkę wielkości dłoni Eragona. Eragon wyciągnął korek i powąchał. Uniósł brwi, gdy nozdrza wypełnił mu silny, słodki zapach trunku. - Czy to faelnivr? - spytał, przypominając sobie napój, który elfy warzyły z jagód czarnego bzu i, wedle słów Nariego, promieni księżyca. Arya roześmiała się, jej głos zadźwięczał niczym hartowana stal. - Owszem, ale Wyrden dodał coś do niego. - Ach tak? - Liście rośliny rosnącej we wschodniej części Du Weldenrarden, nad brzegami jeziora Rona. Eragon zmarszczył brwi. - Znam nazwę tej rośliny? - Zapewne, ale to nie ma znaczenia. No dalej, napij się. Obiecuję, że będzie ci smakowało. I znów się zaśmiała, co go zaskoczyło. Nigdy dotąd nie widział jej w takim stanie - stawała się nieostrożna i otwarta. Z nagłym zdumieniem pojął, że wygląda na podchmieloną. Zawahał się, niepewny, czy Glaedr ich nie obserwuje. Potem uniósł manierkę do ust i pociągnął łyk faelnivru. Trunek smakował inaczej niż do tego przywykł: miał mocny piżmowy zapach, podobny do woni kuny bądź gronostaja. Eragon skrzywił się, walcząc z mdłościami, gdy faelnivr poparzył mu gardło. Pociągnął drugi, mniejszy łyk i oddał manierkę Aryi, która także wypiła. Cały poprzedni dzień wypełniały krew i groza. Przez większość czasu walczył, zabijał, omal sam nie zginął, i potrzebował ukojenia, czegoś, co pomoże mu zapomnieć. Dręczące go napięcie było zbyt głęboko zakorzenione, by uwolnić je włącznie dzięki sztuczkom myślowym. Potrzebował czegoś jeszcze. Czegoś pochodzącego z zewnątrz, tak samo jak przemoc, w której uczestniczył, w większej części miała naturę zewnętrzną, nie wewnętrzną. Kiedy Arya oddała mu manierkę, pociągnął potężny haust i zachichotał, nie mogąc się powstrzymać. Elfka uniosła brew, przyglądając mu się z rozbawionym namysłem. - Co cię tak śmieszy? - To... my... fakt, że wciąż żyjemy, a oni - machnął ręką w stronę Dras-Leony - nie. Bawi mnie życie, życie i śmierć. - Z jego żołądka promieniowało ciepło, poczuł mrowienie w koniuszkach uszu. - Dobrze jest żyć - odparła Arya. Na zmianę podawali sobie manierkę, aż w końcu ją opróżnili. Wówczas Eragon wcisnął korek do szyjki - potrzebował na to kilku prób, bo palce miał dziwnie odrętwiałe i niezgrabne, a prycza jakby się pod nim kołysała, niczym pokład statku na pełnym morzu. Oddał pustą manierkę Aryi, a gdy ją wzięła, chwycił ją za rękę, prawą ręką, i obrócił ku światłu. Pokrywająca ją skóra znów była gładka, bez skazy. Nie pozostał żaden ślad obrażeń. - Blodhgarm cię uleczył? - spytał Eragon. Arya kiwnęła głową i puścił ją. - W większości. Znów mogę w pełni posługiwać się ręką. - Zademonstrowała, kilka razy zaciskając i prostując palce. - Ale u podstawy kciuka pozostało miejsce, w którym nie mam czucia. - Pokazała lewym palcem wskazującym. Eragon wyciągnął rękę i lekko dotknął owego miejsca. - Tutaj ? - Tutaj - rzekła, przesuwając jego dłoń odrobinę w prawo. - I Blodhgarm nie mógł nic na to poradzić? Pokręciła głową. - Próbował kilkunastu zaklęć, ale nerwy nie chciały się połączyć. - Lekceważąco machnęła ręką. - To nie ma znaczenia. Nadal mogę władać mieczem i naciągać łuk. Tylko to się liczy.

Eragon wahał się chwilę. - Nawet nie wiesz, jak bardzo jestem wdzięczny za to, co zrobiłaś... co próbowałaś zrobić. Przykro mi tylko, że pozostał ci po tym trwały ślad. Gdybym mógł jakoś temu zaradzić... - Nie miej wyrzutów sumienia. Nie można nietkniętym przejść przez życie. I nikt nie powinien tego pragnąć. Zebrane obrażenia stanowią miarę zarówno naszych szaleństw, jak i osiągnięć. - Angela powiedziała coś podobnego o wrogach, że jeśli człowiek ich sobie nie narobi, to jest tchórzem albo czymś jeszcze gorszym. Elfka przytaknęła. - Jest w tym sporo prawdy. Rozmawiali tak i śmiali się, a noc upływała. Zamiast słabnąć, efekty działania odmienionego faelnivru byty coraz mocniejsze. Umysł Eragona spowiła radosna mgiełka i zauważył, że plamy cieni w namiocie wyglądają jakby wirowały a w polu jego widzenia przepływają dziwne mrugające świetlne punkciki - jak te, które zazwyczaj widział, zamykając na noc oczy. Czubki uszu paliły jak ogień, skóra na plecach swędziała nieznośnie, jak gdyby maszerowały po niej stada mrówek. Do tego pewne dźwięki nabrały osobliwiej intensywności: choćby rytmiczne cykanie owadów nad jeziorem i potrzaskiwanie pochodni przed namiotem. Do tego stopnia wypełniły mu uszy, że miał problemy z odróżnieniem innych odgłosów. Czyżbym został otruty? - zastanawiał się. - O co chodzi? - Arya dostrzegła jego niepokój. Eragon zwilżył wargi, które niewiarygodnie boleśnie zaschły, i wyjaśnił jej, co czuje. Arya roześmiała się i odchyliła do tyłu, patrząc na niego przymrużonymi oczami. - Tak właśnie powinno być. Do rana te odczucia miną. Do tego czasu odpręż się i pozwól sobie się nimi cieszyć. Eragon chwilę zmagał się ze sobą, rozważając, czy nie powinien użyć zaklęcia, by oczyścić umysł gdyby w ogóle potrafił to zrobić - potem jednak postanowił zaufać Aryi i posłuchać jej rady. I gdy świat kołysał się wokół niego, przyszło mu do głowy, jak bardzo polega na swych zmysłach, by ustalić, co jest prawdziwe, a co nie. Mógłby przysiąc, że błyskające światełka istnieją w istocie, choć rozsądna część umysłu wiedziała, że to jedynie widma wywołane przez faelnivr. Wciąż rozmawiali z Aryą, lecz ich rozmowa stawała się coraz bardziej chaotyczna i urywana. Mimo to, Eragon wierzył święcie, że każde słowo ma niezwykłe znaczenie, choć nie potrafił wyjaśnić dlaczego ani przypomnieć sobie, o czym dyskutowali zaledwie chwilę wcześniej. Jakiś czas później usłyszał dobiegający z obozu niski gardłowy dźwięk trzcinowego fletu. Z początku sądził, że wyobraził sobie melodyjne tony, potem jednak zauważył, że Arya przekrzywia głowę i zwraca się w kierunku muzyki, jak gdyby także ją usłyszała. Eragon nie miał pojęcia, kto i dlaczego gra. Nie obchodziło go to zresztą. Zupełnie jakby melodia wykiełkowała z samego mroku nocy, niczym wiatr, samotna i opuszczona. Słuchał z odchyloną głową i niemal całkiem przymkniętymi oczami, podczas gdy przez umysł przelatywały mu fantastyczne obrazy, wizje, które przywołał faelnivr, lecz ukształtowała muzyka. Z czasem melodia stawała się coraz dziksza, żałobne tony bardziej naglące, dźwięki wynosiły się i opadały tak szybko, gwałtownie, skomplikowanie i niepokojąco, że Eragon zaczął obawiać się o bezpieczeństwo muzyka. Tak zręczna gra wydawała się czymś nienaturalnym, nawet u elfa. Kiedy melodia wzniosła się w gorączkowym crescendo, Arya wybuchnęła śmiechem, skoczyła na równe nogi i przybrała pozę, unosząc ręce nad głową. Tupnęła stopą o ziemię i klasnęła w dłonie - raz, drugi, trzeci - a potem, ku zaskoczeniu Eragona, zaczęła tańczyć. Z początku poruszała się powoli, niemal leniwie, wkrótce jednak jej tempo wzrosło, dorównując kroku szaleńczej melodii. Muzyka wkrótce osiągnęła szczyt i powoli zaczęła cichnąć, gdy muzyk raz po raz powtarzał i rozwijał temat. Nim jednak umilkła do końca, Eragon poczuł nagłe swędzenie, tak mocne, że chwycił prawą dłoń i zaczął gorączkowo drapać. Jednocześnie w jego umyśle coś się poruszyło, zaklęcie ochronne ożyło nagle, ostrzegając przed niebezpieczeństwem. Sekundę później nad ich głowami ryknął smok. Eragon poczuł lodowaty strach. Nie był to ryk Saphiry.

SŁOWO JEŹDŹCA Eragon chwycił Brisingra i wraz z Aryą wpadl i z namiotu. Na zewnątrz potknął się i upadł na kolano, miał wrażenie, że ziemia przechyliła się pod nim. Przytrzymał się kępy traw niczym kotwicy, czeka- jąc, aż zawroty głowy ustąpią. Gdy odważył się unieść głowę, zmrużył oczy. Światło z pobliskich pochodni było boleśnie jasne,

płomienie pływały przed nim niczym ryby, jakby oderwały się od podsycających je, nasiąkniętych olejem szmat. Straciłem równowagę, pomyślał Eragon, nie mogę ufać własnym oczom. Muszę przeczyścić umysł, muszę... Kątem oka dostrzegł jakiś ruch i schylił się. Tuż nad nim, zaledwie kilka cali od głowy;, przeleciał ogon Saphiry, uderzając w namiot i rozpłaszczając go. Drewniane tyczki pękły niczym suche gałązki. Saphira warknęła i nagle zamarła, oszołomiona. - Mój mały, co... Przerwał jej odgłos przypominający szum wiatru. Z ciemnego nieba wyłonił się Cierń, czerwony jak krew i lśniący niby milion migoczących gwiazd. Wylądował obok pawilonu Nasuady, pod jego ciężarem zadrżała ziemia. Eragon usłyszał krzyki strażników, a potem Cierń machnął prawą łapą nad ziemią i połowa krzyków umilkła. Z olinowań opuszczonych na boki czerwonego smoka zeskoczyło kilkunastu żołnierzy. Rozproszyli się szybko, atakując mieczami namioty i powalając podbiegających strażników. W obozie zadźwięczały rogi. Jednocześnie z obrzeża dobiegły odgłosy walki. Eragon pomyślał, że to z pewnością drugi atak, od północnej strony. Ilu ich jest? - zastanawiał się. Czy zostaliśmy otoczeni? W jego umyśle rozkwitła panika, tak potężna, że omal nie zagłuszyła rozsądku i nie kazała mu uciekać na oślep w noc. Jedynie świadomość, że to faelnivr odpowiada za jego reakcje, zatrzymała go w miejscu. Wyszeptał szybkie zaklęcie uzdrawiające, z nadzieją że może zniweczyć działanie trunku, ale bez skutku. Zawiedziony, wstał ostrożnie, dobył Brisingra i dołączył do Aryi, stając z nią ramię w ramię i patrząc, jak biegnie ku nim pięciu żołnierzy. Eragon nie miał pewności, czy zdołają z Aryą ich pokonać. Nie w tym stanie. Mężczyźni znajdowali się już niecałe dwadzieścia stóp od nich, gdy Saphira warknęła i rąbnęła o ziemię ogonem, wywracają ich. Eragon - który wyczuł, co planuje smoczyca - chwycił Aryę, a ona jego; podtrzymując się nawzajem, zdołali zachować równowagę. A potem z labiryntu namiotów wyprysnął Blodhgarm w towarzystwie jeszcze jednego elfa, Laufina, i nim napastnicy zdołali dźwignąć się z ziemi, we dwóch zabili ich wszystkich. Tuż po nich zjawiły się pozostałe elfy. Kolejna grupka żołnierzy, tym razem ponad dwudziestoosobowa, pędziła ku Eragonowi i Aryi, zupełnie jakby wiedzieli gdzie ich szukać. Elfy ustawiły się przed nimi w szereg. Nim jednak żołnierze znaleźli się w ich zasięgu, jeden z namiotów eksplodował i Angela skoczyła z rykiem pomiędzy napastników, całkowicie ich zaskakując. Zielarka miała na sobie czerwoną nocną koszulę, wokół głowy tańczyły potargane włosy, w dłoniach ściskała grzebienie do czesania wełny. Każdy z nich miał trzy stopy długości i dwa rzędy ukośnie osadzonych stalowych zębów. Owe zęby były dłuższe niż przedramię Eragona i ostre jak szpilki wiedział, że od ich ukłucia można nabawić się zatrucia krwi od nieoczyszczonego runa, które nimi rozczesywano. Dwaj żołnierze padli, gdy Angela wbiła im w boki grzebienie, rozdzierając zębami kolczugi. Zielarka była od nich dobrą stopę niższa, ale przebiegając wśród mężczyzn nie zdradzała najmniejszych oznak strachu. Wręcz przeciwnie, wyglądała jak uosobienie gwałtowności: ze swą burzą włosów, głośnymi krzykami i mrocznymi oczami. Żołnierze okrążyli Angelę i zaczęli na nią napierać, zasłaniając zielarkę. Przez moment Eragon obawiał się, że ją pokonają. I wtedy z obozu wyprysnął Solembum, pędząc ku grupie żołnierzy. Uszy położył płasko po sobie, za nim biegły kolejne kotołaki: dwadzieścia, trzydzieści, czterdzieści - całe stado, wszystkie w postaciach zwierzęcych. Nocne powietrze wypełniła kakofonia wrzasków i syków, gdy kotołaki rzuciły się na żołnierzy, wywracając ich na ziemię i rozszarpując szponami i zębami. Napastnicy walczyli ze wszystkich sił, ale nie mogli się równać z wielkimi kudłatymi kotami. Cała seria wydarzeń, począwszy od pojawienia się Angeli aż po ingerencję kotołaków, toczyła się tak szybko, że Eragon ledwie zdążył zareagować. Gdy kotołaki wyroiły się na żołnierzy, zamrugał i oblizał zaschnięte wargi. Miał wrażenie, że nic z tego nie dzieje się naprawdę. - Szybko, na mój grzbiet- poleciła Saphira i przykucnęła, by mógł się na nią wdrapać. - Zaczekaj. - Arya położyła mu dłoń na ramieniu. Wymamrotała kilka fraz w pradawnej mowie. Sekundę później zmysły Eragona odzyskały zwykłą sprawność i znów w pełni panował nad swym ciałem.

Zerknął na nią z wdzięcznością, po czym wrzucił pochwę Brisingra do pozostałości namiotu, wgramolił się po prawej przedniej nodze Saphiry i zajął zwykłą pozycję u podstawy szyi smoczycy. Bez siodła ostre krawędzie łusek wbijały mu się w uda. Dobrze pamiętał to uczucie z ich pierwszego wspólnego lotu. - Potrzebna nam Dauthdaert! - zawołał do Aryi. Elfka kiwnęła głową i pomknęła do swrego namiotu, stojącego kilkaset stóp dalej po wschodniej stronie obozu. Eragon poczuł w swojej głowie inną świadomość, nienależącą do Saphiry. Natychmiast zebrał myśli, by się bronić, wówczas jednak pojął, że to Glaedr, i dopuścił do siebie złotego smoka. - Pomogę - rzekł Glaedr. Eragon wyczuł w jego słowach potworny morderczy gniew pod adresem Ciernia i Murtagha, gniew, który wydawał się dość potężny, by spalić na popiół cały świat. - Złączcie ze mną umysły, Eragonie, Sapbiro. I ty także, Blodbgarmie, i ty, Laufinie, oraz reszta twych pobratymców. Pozwólcie mi widzieć waszymi oczami i słuchać waszymi uszami, bym mógł wam doradzać co robić i w razie potrzeby użyczyć mojej siły. Saphira skoczyła naprzód, pół lecąc, pół szybując nad rzędami namiotów w stronę olbrzymiego rubinowego cielska Ciernia. Elfy podążały za nią dołem, zabijając wszystkich napotkanych żołnierzy. Smoczyca miała przewagę wysokości, bo Cierń nadal siedział na ziemi. Opadła ku niemu - Eragon wiedział, że zamierza wylądować mu na grzbiecie i zacisnąć szczęki na szyi - lecz gdy czerwony smok ją ujrzał, warknął i obrócił się jej naprzeciw, przykucnąwszy jak mniejszy pies w starciu z większym. Eragonowi wystarczyło czasu tylko na to, by stwierdzić, że siodło Ciernia jest puste, a potem smok podniósł się i uderzył Saphirę muskularną przednią łapą. Ciężka noga głośno świsnęła w powietrzu. W mroku jego szpony wydały się zdumiewająco białe. Saphira odbiła w bok, skręcając ciało, by uniknąć ciosu. Niebo i ziemia zakołysały się wokół Eragona i odkrył, że patrzy w górę, na obóz, gdy koniuszek prawego skrzydła Saphiry rozdarł czyjś namiot. Siła zwrotu szarpnęła nim, odciągając od smoczycy, i łuski zaczęły przesuwać mu się między nogami. Mocniej zacisnął uda i przytrzymał się znajomego szpikulca, lecz ruchy Saphiry były zbyt gwałtowne i sekundę później nie wytrzymał. Nagle odkrył, że leci, obracając się w powietrzu, nie mając pojęcia, gdzie jest góra, a gdzie dół. Nawet spadając, pilnował, by nie wypuścić Brisingra i trzymać klingę z daleka od ciała. Dzięki czarom Rhunón miecz nadal mógł go zranić, mimo zaklęć ochronnych. - Mój mały. - Letta! - krzyknął Eragon i zatrzymał się z szarpnięciem w powietrzu, zaledwie dziesięć stóp nad ziemią. Podczas gdy świat wciąż wirował wokół niego, dostrzegł migotliwą sylwetkę zawracającej Saphiry. Cierń ryknął i zalał stojące między nimi rzędy namiotów lawiną białych płomieni, które wystrzeliły w niebo. Tuż po tym rozległy się okrzyki bólu - to ukryci w nich ludzie palili się żywcem. Eragon uniósł dłoń, osłaniając twarz. Magia ochroniła go przed poważnymi obrażeniami, ale gorąco było nieprzyjemne. - Nic mi nie jest, nie zawracajcie - pomyślał to nie tylko do Saphiry, ale też Glaedra i elfów - musicie ich powstrzymać. Spotkamy się obok pawilonie Nasuady. Wyraźnie poczuł dezaprobatę smoczycy, zmieniła jednak kurs i podjęła atak na Ciernia. Eragon uwolnił zaklęcie i opadł na ziemię. Wylądował lekko na palcach, po czym puścił się biegiem pomiędzy płonącymi namiotami, z których wiele już się waliło, posyłając w niebo snopy pomarańczowych iskier. Dym i smród palonej wełny utrudniały oddychanie. Zakasłał i oczy zaczęły mu łzawić, rozmazując obraz. Kilkaset stóp przed nim zmagali się Saphira i Cierń, dwoje gigantów w mroku nocy. Eragona ogarnął prymitywny, pierwotny strach. Dlaczego właściwie biegł ku nim, ku parze warczących, kłapiących paszczami stworów większych od domów - w przypadku Ciernia od dwóch domów - uzbrojonych w szpony, kły i szpikulce dłuższe niż całe jego ciało? Nawet gdy pierwsza fala strachu opadła, w jego umyśle wciąż pozostał ślad obaw. Biegnąc naprzód, miał nadzieję, że Roran i Katrina są bezpieczni. Ich namiot stał po przeciwległej stronie obozu, ale Cierń i żołnierze w każdej chwili mogli sie zwrócić w tamta stronę. - Eragon! - Arya pędziła susami pośród płomieni, w lewej dłoni trzymając Dauthdaert. Zębaty grot lancy otaczała słaba zielona aura, choć ciężko ją było dostrzec na tle płomieni. Obok elfki biegł Orik, przedzierający się przez jęzory ognia, jakby nie zagrażały mu bardziej niż smużki pary. Krasnolud nie miał na sobie koszuli ani hełmu. W jednej ręce dzierżył starożytny wojenny młot, Volunda, w drugiej niewielką okrągłą tarczę. Oba końce młota pokrywała rozmazana krew.

Eragon powitał ich uniesieniem dłoni i okrzykiem, ciesząc się, że przyjaciele dołączyli do niego. Kiedy Arya zrównała się z nim, podała mu lancę, on jednak pokręcił głową. - Zatrzymaj ją! - rzucił. - Będziemy mieli większą szansę pokonania Ciernia, jeśli ty posłużysz się Niemen, a ja Brisingrem. Kiwnęła głową i mocniej zacisnęła palce na drzewcu lancy. Po raz pierwszy Eragon zastanowił się, czy jako elfka zdoła się zmusić do zabicia smoka. Natychmiast jednak odepchnął tę myśl. Jeśli wiedział cokolwiek o Aryi, to to, że zawsze robiła wszystko co konieczne, nie zważając na trudności. Cierń rozdarł szponami ciało na żebrach Saphiry i Eragon zachłysnął się, czując poprzez więź jej ból. Z umysłu Blodhgarma wyczuł, że elfy są blisko smoków, zajęte walką z żołnierzami. Nawet one nie ważyły się podejść bliżej Saphiry i Ciernia, w obawie że walczące smoki je zmiażdżą. - Tam. - Orik wskazał młotem skupisko żołnierzy maszerujących między rzędami zniszczonych namiotów. - Zostaw ich - odparła Arya. - Musimy pomóc Saphirze. Krasnolud sapnął. - No to ruszajmy. Cała trójka pomknęła naprzód, lecz Eragon i Arya wkrótce zostawili Orika daleko z tyłu. Żaden krasnolud nie mógł dotrzymać im kroku, nawet tak silny i zręczny jak on. - Idźcie naprzód! - zawołał. - Dogonię was najszybciej jak zdołam! Uskakując przed unoszącymi się powietrzu strzępami płonącej tkaniny, Eragon dostrzegł walczącego z dziesięcioma żołnierzami Nar Garzhvoga. Rogaty Kull w czerwonym blasku płomieni wyglądał groteskowo: uniesione wargi odsłaniały kły, a cienie na masywnym czole nadawały jego twarzy prymitywny, brutalny wygląd, jakby czaszkę wykuto mu z głazu tępym dłutem. Walcząc gołymi rękami, chwycił żołnierza i rozdarł go na strzępy równie łatwo, jak Eragon pieczone kurczę. Parę kroków dalej skończyły się płonące namioty. Po drugiej stronie płomieni panował olbrzymi zamęt. Blodhgarm wraz z dwoma magami stali naprzeciw czterech mężczyzn w czarnych szatach; Eragon domyślił się, że to czarownicy Imperium. Ani ludzie, ani elfy nawet nie drgnęli, choć ich twarze wyrażały niewiarygodne napięcie. Na ziemi leżały dziesiątki martwych żołnierzy, inni jednak wciąż uganiali się dokoła, choć niektórzy z tak potwornymi ranami, że Eragon pojął natychmiast, że tamci nie czują bólu. Nie widział reszty elfów, wyczuwał jednak ich obecność po drugiej stronie czerwonego pawilonu Nasuady, stojącego pośrodku chaosu. Grupki kotołaków ścigały żołnierzy po polanie wokół pawilonu. Król Półłapy i jego połowica, Łowczyni Cieni, przewodzili dwóm grupom, Solembum trzeciej. Nieopodal pawilonu stała zielarka, walcząca z rosłym, barczystym mężczyzną - ona posługiwała się grzebieniami do wełny, on trzymaną w jednej ręce maczugą, a w drugiej cepem. Mimo różnicy płci, wzrostu, wagi, zasięgu i broni, walczyli jak równy z równym. Ku zdumieniu Eragona Elva też tam była. Przysiadła na brzeżku beczki. Młoda wiedźma przyciskała ręce do brzucha i śmiertelnie zbladła, lecz i ona brała udział w bitwie, choć na własny, wyjątkowy sposób. Wokół niej zebrało się kilkunastu żołnierzy; Eragon widział, że przemawia do nich, jej małe usta poruszały się bardzo szybko. Każdy z mężczyzn inaczej reagował na jej słowa: jeden stał jak przygwożdżony w miejscu, nie mogąc się poruszyć, inny skulił się i zasłonił dłońmi twarz, kolejny ukląkł i wbił sobie w pierś długi sztylet, jeszcze jeden odrzucił broń i uciekł, a kolejny zaczął bełkotać jak głupiec. Żaden nie uniósł przeciw niej broni i żaden nie atakował nikogo innego. A nad wszystkim, niczym dwie żywe góry, wznosili się Saphira i Cierń. Przesunęli się na lewo od pawilonu i okrążali nawzajem, depcząc kolejne rzędy namiotów. W ich nozdrzach i szczelinach między ostrymi jak szable zębami tańczyły języki płomieni. Eragon się zawahał. Trudno było mu ogarnąć wir ruchów i dźwięków i nie potrafił stwierdzić, gdzie przydałby się najbardziej. - Murtagh? - spytał Glaedra. - Jeszcze go nie znaleźliśmy, jeśli w ogóle tu jest. Nie czuję jego umysłu, ale trudno stwierdzić na pewno w obecności tak wielu ludzi i zaklęć. Poprzez łączącą ich więź Eragon wyczuwał, że złoty smok robi coś więcej niż tylko przemawia; Glaedr słuchał jednocześnie myśli Saphiry i elfów, a także pomagał Blodhgarmowi i jego dwóm towarzyszom w umysłowej walce z magami Imperium. Eragon był pewny, że zdołają ich pokonać, tak jak nie wątpił, że Angela i Elva doskonale potrafią obronić się przed resztą żołnierzy. Saphira natomiast była ranna w kilku miejscach i z wielkim trudem powstrzymywała Ciernia przed zaatakowaniem reszty obozu.

Zerknął na Dauthdaert w dłoni Aryi, a potem z powrotem na masywne sylwetki smoków. Musimy go zabić, pomyślał Eragon i serce zaciążyło mu w piersi. Potem jego spojrzenie padło na Elve i w umyśle zakiełkował nowy pomysł. Słowa dziewczynki byty potężniejsze niż jakakolwiek broń, nikt, nawet Galbatorix, nie zdołałby się im oprzeć. Gdyby jedynie przemówiła do Ciernia, mogłaby go przepędzić. - Nie - wrarknął Glaedr. Marnujesz czas, młodziku. Idź do swojej smoczycy, i to już! Ona cię potrzebuje. Musisz zabić Ciernia, nie zmusić go do ucieczki! Ma złamany umysł, w żaden sposób nie zdołasz go ocalić. Eragon obejrzał się na Aryę, a ona na niego. - Elva byłaby szybsza - rzekł. - Mamy przecież Dauthdaert... - T o zbyt niebezpieczne. Zbyt trudne. Arya zawahała się i kiwnęła głową; razem ruszyli ku Elvie. Nim jednak do niej dotarli, Eragon usłyszał zdławiony krzyk. Obrócił się i ku swej zgrozie ujrzał Murtagha wychodzącego z pawilonu i wlokącego za ręce Nasuadę. Przywódczyni Yardenów miała potargane włosy, jeden z policzków przecinało paskudne zadrapanie, żółty szlafrok był podarty w kilku miejscach. Kopnęła Murtagha w kolano, lecz jej pięta odbiła się od zaklęcia ochronnego, nie dotykając go. Murtagh przyciągnął ją bliżej okrutnym szarpnięciem, a potem uderzył w skroń rękojeścią Zarroca, tak że straciła przytomność. Eragon ryknął i skręcił ku nim. Murtagh posłał mu przelotne spojrzenie. Następnie wsunął miecz do pochwy, zarzucił sobie Nasuadę na ramię i ukląkł na jednym kolanie. Skłonił głowę, jakby w modlitwie. Nagły ból Saphiry odwrócił uwagę Eragona. - Strzeż się! Uciekł mi! Przeskakując przez stertę trupów, Eragon zaryzykował spojrzenie w górę i ujrzał lśniący brzuch i aksamitne skrzydła Ciernia, przesłaniające połowę gwiazd na nieboskłonie. Czerwony smok obrócił się lekko, opadając w dół niczym wielki, obciążony liść. Eragon zanurkował w bok i przeturlał się za pawilon, próbując oddalić się od smoka. Lądując, boleśnie wbił sobie kamień w ramię. Cierń, nie zwalniając, sięgnął w dół prawą łapą, grubą i węźlastą jak pień drzewa, i zacisnął olbrzymie szpony wokół Murtagha i Nasuady. Pazury wbity się w ziemię, wyrzucając wielki kawał błota, kiedy podniósł dwójkę ludzi. A potem, z tryumfalnym rykiem i wstrząsającym łoskotem łopoczących skrzydeł, Cierń wzbił się w górę i zaczął oddalać się od obozu. Saphira puściła się w pogoń z miejsca, w którym jeszcze przed chwilą walczyła z Cierniem. Po jej nogach ściekały strugi krwi z ran od ukąszeń i szponów. Była szybsza niż czerwony smok, lecz nawet gdyby go doścignęła, Eragon nie miał pojęcia, jak zdołałaby ocalić Nasuadę, nie robiąc jej krzywdy. Powiew wiatru uniósł mu włosy - to Arya przemknęła obok. Wbiegła na stertę beczek i skoczyła. Skok uniósł ją dostatecznie wysoko w powietrze, wyżej niż mógłby wzbić się nawet elf bez niczyjej pomocy. Wyciągnąwszy rękę, chwyciła ogon Ciernia i zawisła, dyndając na nim niczym ozdoba. Eragon postąpił pół kroku naprzód, jakby chciał ją zatrzymać, potem zaklął. - Audr! - warknął. Zaklęcie wyrzuciło go w niebo niczym strzałę z łuku. Sięgnął do Glaedra i stary smok posłał mu energię niezbędną, by podtrzymać wznoszenie. Eragon zużywał ją bez zastanowienia, nie dbając o cenę - chciał tylko dotrzeć do Ciernia, nim coś strasznego spotka Nasuadę bądź Aryę. Przelatując w pędzie obok Saphiry, Eragon patrzył, jak Arya zaczyna wspinać się po smoczym ogonie. Prawą ręką chwytała szpikulce wyrastające wzdłuż kręgosłupa, wykorzystując je jak szczeble drabiny. Lewą wbijała Dauthdaert w Ciernia, przytrzymując się włóczni niczym kotwicy i podciągając coraz wyżej na olbrzymie cielsko. Cierń zwijał się, wykręcał i kłapał paszczą jak koń na drażniącą go muchę, ale nie mógł jej dosięgnąć. A potem czerwony jak krew smok podwinął skrzydła i nogi i tuląc do piersi cenną zdobycz, zanurkował ku ziemi, obracając się raz po raz w spirali śmierci. Pęd wyrwał Dauthdaert z ciała Ciernia, Arya zawisła pod kątem, prawą ręką trzymając się szpikulca - tą słabszą, zranioną w katakumbach pod Dras-Leoną. Wkrótce jej palce nie wytrzymały i odpadła, wyrzucając na boki ręce i nogi niczym szprychy wielkiego koła. Bez wątpienia w wyniku rzuconego zaklęcia obracała się coraz wolniej, wolniej też spadała, aż w końcu zaczęła unosić się na nocnym niebie. Oświetlona blaskiem wciąż trzymanej Dauthdaert, Eragonowi skojarzyła się ze świetlikiem jaśniejącym w mroku. Cierń rozpostarł skrzydła i zawrócił ku niej. Arya obróciła głowę, patrząc na Saphirę, potem okręciła się

w powietrzu, by stawić czoło smokowi. Między zębami Ciernia zabłysło gniewne światło, a potem rozrastająca się ściana płomieni wytrysnęła z jego paszczy i zalała Aryę, przesłaniając jej postać. Do tej pory Eragon znalazł się już niecałe pięćdziesiąt stóp dalej - dość blisko, by od gorąca zapiekły go policzki. Płomienie zgasły, ukazując Ciernia odwracającego się od Aryi, zawracającego w powietrzu tak prędko, jak pozwalało na to jego masywne cielsko. Czyniąc to, zamachnął się ogonem i przeciął powietrze, tak szybko, że nie miała szansy go uniknąć. - Nie! - krzyknął Eragon. Usłyszał trzask, gdy ogon trafił w Aryę. Odrzucił ją w ciemność jak kamień wystrzelony z procy. Dauthdaert wypadła z jej dłoni i poleciała w dół. Jaśniejący grot malał w oczach, zamieniając się w słaby punkcik, który wkrótce zniknął. Eragon miał wrażenie, że wokół jego piersi zaciskają się żelazne obręcze, pozbawiając go tchu. Cierń oddalał się, ale gdyby Eragonowi udało się zaczerpnąć więcej energii od Glaedra, mógłby jeszcze doścignąć smoka. Jednakże więź łącząca go z Glaedrem stawała się coraz słabsza, a nie mógł liczyć na to, że sam wysoko nad ziemią pokona Ciernia i Murtagha, zwłaszcza że Murtagh miał do dyspozycji dziesiątki bądź więcej Eldunari. Zaklął zatem, przerwał działanie zaklęcia unoszącego go w powietrzu i zanurkował głową w dół w ślad za Aryą. Wiatr zawodził mu w uszach, szarpiąc włosy i ubranie i rozciągając skórę policzków. Dla ochrony musiał zmrużyć oczy w wąskie szparki. Jakiś owad trafił go w szyję, zabolało jakby ktoś cisnął w niego kamykiem. Spadając, Eragon szukał myślami świadomości Aryi. Właśnie wyczuł jej przebłysk gdzieś w mroku poniżej, gdy Saphira wyprysnęła spod niego; jej łuski jaśniały słabo w blasku gwiazd. Obróciła się do góry brzuchem i Eragon zobaczył, jak sięga przednimi łapami, chwytając w powietrzu niewielki ciemny przedmiot. Umysł, którego dotknął, przeszyła błyskawica bólu, a potem wszelkie myśli ustały i nie poczuł niczego więcej. - Mam ją, mój mały - powiedziała Saphira. - Letta - rzucił Eragon i zatrzymał się w powietrzu. Znów zaczął szukać Ciernia, ujrzał jednak tylko gwiazdy i czerń. Na wschodzie dwa razy dosłyszał niewyraźny łopot skrzydeł, a potem zapadła cisza. Spojrzał na obóz Vardenów. Pośród smug dymu jaśniały plamy ciemnopomarańczowego, ponurego ognia. Setki namiotów leżały zgniecione w błocie wraz z nie wiadomo iloma ludźmi, którzy nie zdołali z nich umknąć, nim zdeptali je Cierń i Saphira. Ludzie ci nie byli jednak jedynymi ofiarami ataku. Z wysokości Eragon nie potrafił dostrzec ciał, ale wiedział, że żołnierze wroga zabili dziesiątki ludzi. Poczuł w ustach smak popiołu, cały dygotał, oczy zasnuły mu łzy wściekłości, strachu i rozpaczy. Arya była ranna - może już nie żyła. Nasuada zniknęła, porwana, i wrkrótce znajdzie się na łasce najzręczniejszych katów Galbatorixa. Ogarnęło go poczucie beznadziei. Jak mają działać dalej? Jak mogą liczyć na zwycięstwo bez Nasuady, która nimi pokieruje?

KONKLAWE KRÓLÓW Wylądowawszy w obozie Vardenów z Saphirą, Eragon zsunął się z niej i pobiegł w stronę trawnika, na którym delikatnie złożyła Aryę. Elfka leżała twarzą do ziemi, bezwładna, nieruchoma. Kiedy ją obrócił, jej powieki zatrzepotały. - Cierń... Co z Cierniem? - wyszeptała. - Uciekł - odparła Saphira. - A... Nasuada? Uratowałeś ją? Eragon spuścił wzrok i pokręcił głową. Po twarzy Ary i przebiegł grymas smutku. Zakasłała i skrzywiła się, potem spróbowała usiąść. Z kącika jej ust pociekła krew. - Zaczekaj - rzucił Eragon. - Nie ruszaj się. Sprowadzę Blodhgarma. - Nie ma potrzeby. - Ściskając jego ramię, Arya podniosła się na równe nogi i wyprostowała ostrożnie. Syknęła, napinając mięśnie, i Eragon dostrzegł ból, który próbowała ukryć. - Jestem jedynie poobijana,

nie połamana. Zaklęcia częściowo ochroniły mnie przed ciosem Ciernia. Eragon poważnie w to wątpił, ale przyjął jej słowa bez protestów. - Co teraz? - spytała Saphira, podchodząc bliżej. Nozdrza Eragona wypełniła ostra, piżmowa woń jej krwi. Rozejrzał się po płonącym, zniszczonym obozie. Znów pomyślał o Roranie i Katrinie, zastanawiając się, czy przeżyli atak. Istotnie, co teraz? Okoliczności same udzieliły odpowiedzi. Najpierw z kłębów dymu wypadła para rannych żołnierzy i zaatakowała jego i Aryę. Zanim Eragon się ich pozbył, wokół nich zgromadziła się ósemka elfów. Kiedy już się przekonali, że nic mu nie jest, skupili uwagę na Saphirze, upierając się, że uleczą zadrapania i ugryzienia pozostawione przez Ciernia, choć Eragon wolałby to zrobić sam. Wiedząc, że uzdrowienie potrwa kilka minut, zostawił Saphirę z elfami i pośpieszył z powrotem między rzędami namiotów w miejsce niedaleko pawilonu Nasuady, gdzie Blodhgarm i dwaj inni magowie nadal zmagali się w myślowej walce z ostatnim z czterech czarowników nieprzyjaciela. Pozostały przy życiu mag klęczał na ziemi, przyciskając czoło do kolan i osłaniając rękami kark. Zamiast dołączyć myśli do niewidocznej bitwy, Eragon podszedł do niego, poklepał go po ramieniu i krzyknął. - Ha! Czarownik zadrżał, zaskoczony, i ów moment pozwolił elfom prześliznąć się przez jego ochronę. Eragon wiedział o tym, bo mężczyzna zadygotał i przeturlał się po ziemi. Oczy wywróciły mu się, ukazując białka, z ust wypłynęła żółtawa piana. Wkrótce potem przestał oddychać. Szybkimi, zwięzłymi zdaniami Eragon wyjaśnił Blodhgarmowi i pozostałym dwóm elfom, co spotkało Aryę i Nasuadę. Futro Blódhgarma zjeżyło się, w jego żółtych oczach zapłonął gniew. Powiedział jednak tylko w pradawnej mowie: - Mroczne nastały nam czasy, Cieniobójco. Następnie posłał Yaelę, by znalazła i odzyskała upuszczoną Dauthdaert. Eragon, Blódhgarm i Uthinare, towarzyszący im elf, razem ruszyli przez obóz, odszukując i zabijając nielicznych żołnierzy, który umknęli zębom kotołaków i klingom ludzi, krasnoludów, elfów i urgali. Za pomocą magii ugasili także co większe pożary równie łatwo, jak płomienie świec. Przez cały czas Eragon czuł obezwładniającą grozę, przygniatającą go niczym sterta namokniętego owczego runa i dławiącą umysł tak, że trudno mu było myśleć o czymkolwiek poza śmiercią, klęską i przegraną. Miał wrażenie, że świat wali się wokół niego - wszystko, co próbowali osiągnąć wraz z Vardenami, zaczynało się sypać, a on nie mógł nic zrobić, by nad tym zapanować. Poczucie beznadziei osłabiało jego wolę i miał ochotę jedynie siąść w kącie i poddać się rozpaczy. Oparł się jednak temu pragnieniu, gdyby to bowiem zrobił, równie dobrze mógłby umrzeć. Maszerował więc dalej, pracując ciężko wraz z elfami. Kiedy Glaedr odezwał się w jego głowie, mówiąc: - Gdybyś mnie posłuchał, moglibyśmy powstrzymać Ciernia i ocalić Nasuadę, - nastrój Eragona bynajmniej się nie poprawił. - Albo i nie moglibyśmy - odparł. Nie chciał wdawać się w dłuższe dyskusje, ale czuł, że musi dodać Pozwoliłeś, by gniew zaćmił ci wzrok. Zabicie Ciernia nie było jedynym rozwiązaniem. Nie powinieneś też tak szybko decydować się na zabicie jednego z dwójki pozostałych przy życiu członków twego gatunku. - Nie waż się mnie pouczać! - warknął Glaedr. - Nie możesz nawet próbować pojąć tego, co straciłem. - Pojmuję to lepiej niż inni - odrzekł Eragon, ale Glaedr wycofał się już z jego myśli i wątpliwe było, by go usłyszał. Zgasił właśnie kolejny ogień i ruszył ku następnemu, kiedy Roran podbiegł do niego i chwycił go za rękę. - Jesteś ranny? Na widok całego i zdrowego kuzyna Eragon poczuł ogromną ulgę. - Nie. - A Saphira? - Elfy uleczyły już jej rany. A co z Katriną? Jest bezpieczna? Roran skinął głową i jego mięśnie rozluźniły się lekko, choć twarz nadal zdradzała troskę. - Eragonie - rzekł, przysuwając się bliżej. - Co się stało? Co się dzieje? Widziałem, jak Jormundur ugania się dokoła niczym kurak z odciętą głową, a strażnicy Nasuady mają miny ponure jak śmierć. Nikt nie chce ze mną rozmawiać. Czy wciąż grozi nam niebezpieczeństwo? Czy Galbatorix chce zaatakować? Eragon rozejrzał się, po czym odciągnął Rorana na bok, tak by nikt ich nie podsłuchał. - Nie możesz powiedzieć o tym nikomu. Jeszcze nie - ostrzegł. - Masz moje słowo. W kilku zdaniach opisał kuzynowi sytuację. Gdy skończył, twarz Rorana się zachmurzyła.

- Nie możemy pozwolić, by Vardeni się rozpadli. - Oczywiście, że nie. Nie dojdzie do tego, ale król Orrin może spróbować przejąć dowodzenie albo... Eragon umilkł, bo w pobliżu przeszła grupka żołnierzy. - Zostań ze mną, dobrze? - poprosił. - Mogę potrzebować twojej pomocy. - Mojej pomocy? Do czego ci moja pomoc? - Cała armia cię podziwia, Roranie, nawet urgale. Jesteś Młotorękim, bohaterem spod Aroughs i twoje zdanie się liczy. To może okazać się ważne. Roran przez chwilę milczał, w końcu skinął głową. - Zrobię co w mojej mocy. - Na razie wypatruj żołnierzy - poprosił Eragon i ruszył w stronę ognia, do którego kierował się wcześniej. Pół godziny później, gdy ludzie w obozie zaczęli się już uspokajać, posłaniec powiadomił Eragona, że Arya prosi, by zjawił się niezwłocznie w pawilonie króla Orika. Eragon i Roran spojrzeli po sobie, po czym ruszyli w kierunku północno-zachodniej części obozu, gdzie rozbiła namioty większość krasnoludów. - Nie mamy wyboru - oznajmił Jórmundur. - Nasuada jasno wyraziła swoje życzenia. Ty, Eragonie, musisz zająć jej miejsce i w jej imieniu poprowadzić Vardenów. Twarze wszystkich zebranych w namiocie były poważne i nieugięte. Głębokie cienie padały na zagłębienia skroni i bruzdy na obliczach zgromadzonych dwunogów, jak nazwałaby ich Saphira. Jedynie ona się nie krzywiła - wsunęła głowę przez wejście do pawilonu, by móc uczestniczyć w konklawe rozchyliła jednak paszczę, jakby szykując się do warknięcia. Obecni byli także król Orrin, w purpurowym płaszczu narzuconym na nocne szaty, Arya, wstrząśnięta, lecz zdecydowana, król Orik, który tymczasem znalazł sobie kolczugę, władca kotołaków, Grimrr Półłapy, z białym płóciennym bandażem owiniętym wokół rany od miecza na prawym ramieniu, Nar Garzhvog, Kull, przygarbiony, by nie dotykać rogami sufitu namiotu, i Roran, stojący pod ścianą i jak dotąd bez słowa słuchający rozmów. Nikogo innego nie wpuszczono do pawilonu, ani strażników, ani doradców, ani sług, nawet Blodhgarma i pozostałych elfów. Na zewnątrz oddział ludzi, krasnoludów i urgali ustawił się w dwunastu rzędach przed wejściem. Za zadanie mieli nie dopuścić, by ktokolwiek, nieważne jak potężny bądź niebezpieczny, przeszkodził w naradzie. Cały namiot zaś opleciono kilkoma pośpiesznie rzuconymi zaklęciami, które miały ochronić ich przed podsłuchem, tak zwykłym, jak i magicznym. - Nigdy tego nie chciałem. - Eragon spojrzał na rozłożoną na stole pośrodku mapę Alagaesii. - Nikt z nas nie chciał - odrzekł z goryczą król Orrin. Eragon pomyślał, że Arya postąpiła niezwykle mądrze, zwołując spotkanie w pawilonie Orika. Król krasnoludów był znany jako niezłomny sojusznik Nasuady i Vardenów - a także przywódca klanu i przybrany brat Eragona - lecz nikt nie mógł go oskarżyć o to, że aspiruje do pozycji Nasuady, ludzie zaś najpewniej nie przyjęliby go jako dowódcy. Mimo to, organizując spotkanie właśnie tam, Arya wzmocniła pozycję Eragona i osłabiła jego krytyków, z pozoru nikogo nie popierając. Eragon musiał przyznać, że potrafiła manipulować innymi znacznie zręczniej niż on. Pozostało jedynie ryzyko, że inni mogliby uznać, iż Orik jest jego panem, ale Eragon był gotów je przyjąć w zamian za wsparcie przyjaciela. - Nigdy tego nie chciałem - powtórzył, a potem uniósł wzrok, patrząc w czujne oczy zebranych. - Ale teraz, gdy do tego doszło, przysięgam na groby tych, których straciliśmy, że uczynię wszystko, by dorównać przykładowi Nasuady i powieść Vardenów do zwycięstwa nad Galbatorixem i Imperium. Starał się promieniować pewnością siebie, lecz w istocie ogrom obowiązków przerażał go i nie miał pojęcia czy zdoła je podźwignąć. Nasuada była imponująco sprawną dowódczynią i wolał nawet nie myśleć, że mógłby zrobić chociaż połowę tego co ona. - To bardzo chwalebne, bez wątpienia - powiedział król Orrin. - Jednakże Vardeni zawsze współpracowali ze swymi sojusznikami - z ludźmi z Surdy, naszym królewskim przyjacielem, królem Orikiem i krasnoludami z Gór Beorskich, z elfami i od niedawna z urgalami pod przywództwem Nar Garzhvoga oraz kotołakami. - Skinął głową w stronę Grimrra, który odpowiedział szybkim gestem. Niestosowne dla naszej pozycji i sprawy byłoby, gdybyśmy spierali się ze sobą publicznie, zgodzicie się chyba? - Oczywiście. - Oczywiście - powtórzył król Orrin. - Zakładam zatem, iż nadal będziesz zasięgał naszej rady w ważniejszych sprawach, jak to czyniła Nasuada? Eragon zawahał się, nim jednak zdążył odpowiedzieć, Orrin podjął:

- My wszyscy - wskazał gestem zebranych w namiocie - ogromnie ryzykujemy podczas tej wyprawy i żaden z nas nie życzy sobie, by mu rozkazywano. Nie poddamy się czyjemuś dyktatowi. Brutalnie mówiąc, mimo wielu twych osiągnięć, Eragonie Cieniobójco, wciąż jesteś młody i niedoświadczony i niedoświadczenie to może okazać się naszą zgubą. Reszta z nas ma za sobą doświadczenie wielu lat przewodzenia naszym ludom bądź oglądania innych przywódców. Możemy pomóc skierować cię na właściwą ścieżkę i może razem zdołamy znaleźć sposób, by zakończyć tę nieszczęsną wojnę i obalić Galbatorixa. Eragon pomyślał, że Orrin ma rację - istotnie był młody i niedoświadczony i potrzebował rad innych ale nie mógł się do tego przyznać, by nie wydać się słabym. - Możesz być pewien - rzekł zamiast tego - że zwrócę się do was w razie potrzeby, lecz jak zawsze, ostatecznie sam podejmę decyzję. - Wybacz mi, Cieniobójco, lecz trudno mi w to uwierzyć. Powszechnie wiadomo o bliskości łączącej cię z elfami. - Orrin zmierzył wzrokiem Aryę. - Co więcej, jesteś adoptowanym członkiem klanu Ingeitum i podlegasz władzy wodza ich klanu, którym przypadkiem jest król Orik. Może się mylę, ale mocno wątpię, czy będziesz podejmował decyzje samodzielnie. - Najpierw radzisz mi słuchać sprzymierzeńców. Teraz nie. Czyżbyś wolał, bym słuchał tylko i wyłącznie ciebie? - Eragon czuł, jak wzbiera w nim gniew. - Wolałbym, by twoje decyzje pozostawały w najlepszym interesie naszego ludu, a nie innych ras! - I tak właśnie było - warknął Eragon. - I będzie nadal. Służę interesom zarówno Vardenów, jak i klanu Ingeitum, ale także Saphiry, Nasuady i mojej rodziny. Pęta mnie wiele różnych więzów, tak jak ciebie, Wasza Wysokość. Przede wszystkim jednak zależy mi na pokonaniu Galbatorixa i Imperium. I zawsze zależało. Jeśli zatem dojdzie do konfliktu interesów, ta sprawa zawsze weźmie pierwszeństwo. Jeśli musisz, podawaj w wątpliwość mój osąd, ale nie kierujące mną motywy. I byłbym wdzięczny, gdybyś w przyszłości nie sugerował, że jestem zdrajcą mojego ludu! Orrin skrzywił się, na jego policzki wystąpiły rumieńce. Już miał odparować, gdy przeszkodził mu głośny huk - to Orik uderzył o tarczę swym bojowym młotem, Yolundem. - Dość tych bzdur - warknął gniewnie. - Zamartwiacie się o szczelinę w podłodze, podczas gdy zaraz na głowy zawali nam się sufit! Twarz Orrina pociemniała jeszcze bardziej, ale nie podjął tematu. Zamiast tego uniósł ze stołu kielich wina i opadł ciężko na fotel, z którego spoglądał na Eragona ciemnymi, płonącymi oczami. - Chyba cię nienawidzi - mruknęła Saphira. - Albo mnie, albo tego, co sobą reprezentuję. Tak czy inaczej, stanowię dla niego przeszkodę. Trzeba na niego uważać. - Najważniejsze pytanie, jakie musimy sobie zadać, jest proste - oznajmił Orik. - Co mamy teraz począć, po utracie Nasuady? - Położył Volunda płasko na stole i przesunął węźlastą dłonią po głowicy młota. Moim zdaniem, nasza sytuacja wygląda tak samo jak dzisiejszego ranka. Jeśli nie przyznamy się do porażki i nie poprosimy o pokój, wciąż mamy tylko jedno wyjście: pomaszerować na Urubaen tak szybko, jak tylko poniosą nas nogi. Nasuada nigdy nie zamierzała osobiście walczyć z Galbatorixem. To zadanie przypadnie wam - ruchem głowy wskazał Eragona i Saphirę - oraz elfom. Nasuada doprowadziła nas tak daleko i choć będzie nam jej bardzo brakowało, nie potrzebujemy jej, by kontynuować walkę. Nasza droga jest nadal prosta. Nawet gdyby Nasuada tu była, wątpię, czy uczyniłaby cokolwiek innego. Musimy maszerować do Uru baenu i tyle. Grimrr, słuchając rozmowy z pozorną obojętnością, bawił się niewielkim sztyletem o czarnej klindze. - Zgadzam się - rzekła Arya. - Nie mamy innego wyboru. Nad nimi pochyliła się masywna głowa Garzhvoga i na ścianach pawilonu zatańczyły niekształtne cienie. - Krasnolud dobrze mówi. Urgralgra zostaną z Vardenami, dopóki Ognisty Miecz pozostanie ich wodzem. Z nim i Płomienną Paszczą na czele ataku odbierzemy dług krwi, który wciąż jest nam winien bezrogi zdrajca Galbatorix. Eragon poruszył się niezręcznie. - Wszystko to bardzo piękne - wtrącił król Orrin - ale jak dotąd nie usłyszałem jeszcze, jak mamy pokonać Murtagha i Galbatorixa, gdy dotrzemy do Uru baenu. - Mamy Dauthdaert - przypomniał Eragon, Yaela bowiem odnalazła włócznię - i dzięki niej możemy... Król Orrin machnął ręką. - Tak, tak, Dauthdaert. Nie pomogła ci jakoś powstrzymać Ciernia i nie przypuszczam, by Galbatorix dopuścił cię z nią w pobliże siebie bądź Shruikana. Tak czy inaczej, nie zmienia to faktu, że wciąż nie jesteś w stanie dorównać zdrajcy o czarnym sercu. Do diaska, Cieniobójco, nie możesz się równać nawet z własnym bratem, a przecież jest Jeźdźcem krócej od ciebie!

Półkrwi bratem, pomyślał Eragon, ale ugryzł się w język. W żaden sposób nie potrafił zbić argumentów Orrina, które co do jednego były prawdziwe, i ogarnął go głęboki wstyd. - Dołączyliśmy do tej wojny - ciągnął król - przekonani, że znajdziesz sposób zniwelowania nienaturalnej siły Galbatorixa. Nasuada przyrzekła nam to i zapewniła, że tak będzie. A jednak znaleźliśmy się tu gotowi stawić czoło najpotężniejszemu magowi w dziejach i nie zbliżyliśmy się wcale do pokonania go! - Wyruszyliśm y na wojnę - odparł cicho Eragon - bo po raz pierwszy od upadku Jeźdźców pojawiła się choćby niewielka szansa obalenia Galbatorixa, wiesz o tym. - Jaka szansa? - zadrwił król. - Wszyscy jesteśmy marionetkami tańczącymi zgodnie z kaprysami Galbatorixa. Dotarliśmy tak daleko włącznie dlatego, że nam na to pozwolił. Galbatorix chce, żebyśmy udali się do Urubaenu. Chce, żebyśmy sprowadzili cię do niego. Gdyby pragnął nas zatrzymać, wyleciałby nam na spotkanie na Płonących Równinach i zmiażdżył nas tam wtedy. A kiedy znajdziesz się w jego zasięgu, właśnie to uczyni: zmiażdży nas. Powietrze w namiocie niemal wibrowało od napięcia. - Ostrożnie - upomniała Eragona Saphira. - Jeśli go nie przekonasz, opuści stado. Arya także się o to martwiła. Eragon położył dłonie płasko na stole i przez chwilę zbierał myśli. Nie chciał kłamać, ale jednocześnie musiał znaleźć jakiś sposób, by natchnąć Orrina nadzieją: trudne zadanie, skoro sam jej nie czuł. Czy to właśnie czuła Nasuada za każdym razem, gdy zachęcała nas do boju, przekonywała, byśmy maszerowali dalej, nawet gdy nie widzieliśmy przed sobą jasnej drogi? - Nasza pozycja nie jest wcale tak... słaba, jak ją opisujesz - zaczął. Orrin parsknął i pociągnął łyk z kielicha. - Dauthdaert naprawdę zagraża Galbatorixowi - podjął. - I to daje nam przewagę. Będzie się jej obawiał. Dzięki temu możemy zmusić go, by choć częściowo poddał się naszej woli. Nawet jeśli nie zdołamy go nią zabić, może uda nam się zabić Shruikana. Więź ich łącząca nie jest prawdziwą więzią smoka i Jeźdźca, ale mimo to śmierć Shruikana zraniłaby go do głębi. - Nigdy do tego nie dojdzie - odparł Orrin. - Teraz wie, że mamy Dauthdaert, i zbliżając się, zachowa ostrożność. - Może nie. Wątpię, by Murtagh i Cierń ją poznali. - Nie, ale Galbatorix pozna, gdy obejrzy ich wspomnienia. - I dowie się o istnieniu Glaedra, jeśli już wcześniej mu o tym nie powiedzieli - dodała Saphira do Eragona. Eragona ogarnęło jeszcze większe przygnębienie. Wcześniej o tym nie myślał, ale miała rację. - To tyle, jeśli chodzi o szansę zaskoczenia go. Nie mamy już żadnych taajemnic. - Zycie jest pełne tajemnic. Galbatorix nie potrafi przewidzieć dokładnie, jak zdecydujemy się z nim walczyć. W tym przynajmniej możemy go zaskoczyć. - Którą z włóczni śmierci znaleźliście, Cieniobójco? - spytał Grimrr pozornie znudzonym tonem. - Du Niemen: Orchideę. Kotołak zamrugał i Eragon odniósł wrażenie, że zaskoczył rozmówcę, choć twarz Grimrra zachowała obojętny wyraz. - Orchideę. Czyżby? Jakie to dziwne, znaleźć taką broń w naszych czasach, zwłaszcza tę... szczególną broń. - A czemuż to? - wtrącił Jormundur. Grimrr oblizał kły małym różowym językiem. - Niemen cieszy się szczególną ssławą. - Przeciągnął s, zamieniając w krótki syk. Nim Eragon zdążył nacisnąć kotołaka, by dowiedzieć się czegoś więcej, odezwał się Garzhvog, głosem zgrzytliwym niczym trące o siebie ka- mienie: - Cóż to za włócznia śmierci, o której mówisz, Ognisty Mieczu? Czy to lanca, która zraniła Saphirę w Belatonie? Słyszeliśmy o niej opowieści, brzmiały jednak nader dziwnie. Dopiero w tym momencie Eragon przypomniał sobie, że Nasuada nie poinformowała urgali ani kotołaków czym naprawdę jest Niemen. No cóż, pomyślał, nic na to nie poradzę. Wyjaśnił Garzhyogowi znaczenie Dauthdaert, a potem zażądał, by wszyscy obecni w pawilonie złożyli przysięgę w pradawnej mowie, że bez jego pozwolenia nikomu nie wspomną o włóczni. Rozległo się kilka protestów, lecz ostatecznie posłuchali wszyscy, nawet kotołak. Być może próby ukrycia włóczni przed Galbatorixem były już spóźnione, ale Eragon nie widział powodu, dla którego istnienie Dauthdaert miało stać się wiadomością publiczną. Gdy ostatni wypowiedzieli słowa przysięgi, znów zaczął mówić. - A zatem. Po pierwsze, mamy Dauthdaert, a to więcej, niż mieliśmy wcześniej. Po drugie, nie

zamierzam walczyć z Murtaghiem i Galbatorixem jednocześnie; nigdy tego nie planowrałem. Kiedy dotrzemy do Urubaenu, wywabimy Murtagha z miasta, a potem otoczymy go, jeśli będzie trzeba, całą armią - łącznie z elfami - i raz na zawsze zabijemy bądź schwytamy. - Popatrzył po twarzach zgromadzonych, próbując zarazić ich głębią swego przekonania. - Po trzecie - i w to właśnie musicie uwierzyć w głębi serc - owszem, Galbatorix jest potężny, ale nie niezwyciężony. Mógł rzucić tysiące tysięcy zaklęć chroniących własną osobę, lecz mimo całej tej wiedzy i przebiegłości, nadal istnieją zaklęcia, które mogą go zabić, jeśli tylko okażemy się dość sprytni, by o nich pomyśleć. Możliwe, że to ja odnajdę zaklęcie, które stanie się jego zgubą, możliwe też, że uczyni to elf albo członek Du Yrangr Gata. Wiem, że Galbatorix wydaje się nietykalny, ale zawsze istnieje jakaś słabość - zawsze jest szczelina, przez którą można wsunąć sztylet i zadać wrogowi cios. - Skoro dawni Jeźdźcy nie zdołali znaleźć owej słabości, jakie jest prawdopodobieństwo, że nam się uda? - spytał ostro król Orrin. Eragon rozłożył ręce. - Może się nie uda. W życiu nic nie jest pewne, a co dopiero na wojnie. Jednakże, jeśli połączeni magowie naszych pięciu ras nie zdołają go zabić, będziemy musieli pogodzić się z faktem, że Galbatorix będzie rządził jak długo zechce, a my w żaden sposób nie zdołamy tego zmienić. W namiocie zapadła cisza, krótka, przejmująca. I wtedy Roran wystąpił naprzód. - Chcę coś powiedzieć - oznajmił. Eragon dostrzegł, jak pozostali wymieniają szybkie spojrzenia. - Mów, co tylko zechcesz, Młotoręki - odparł Orik, ku wyraźnej irytacji króla Orrina. - Tylko tyle: zbyt wiele przelaliśmy krwi i zbyt wiele łez, by teraz zawrócić. Oznaczałoby to brak szacunku zarówno dla zmarłych, jak i dla tych, którzy o nich pamiętają. Może to i bitwa bogów - mówiąc to, wydał się Eragonowi śmiertelnie poważny - ale ja przynajmniej będę walczył nadal, póki bogowie mnie nie powalą albo ja nie powalę ich. Smok może zabić kolejno dziesięć tysięcy wilków, lecz dziesięć tysięcy wilków razem zdoła zabić smoka. - Mało prawdopodobne - parsknęła Saphira w zakamarku złączonych umysłów jej i Eragona. Roran uśmiechnął się bez cienia rozbawienia. - A przecież mamy własnego smoka. Decydujcie co chcecie. Ale ja udam się do Urubaenu i stawię czoło Galbatorixowi, nawet gdybym miał to uczynić sam. - Nie sam - powiedziała Arya. - Wiem, że przemawiam w imieniu królowej Islanzadi, gdy mówię, że nasz lud stanie wraz z tobą. - I nasz także - zagrzmiał Garzhvog. - I nasz - potwierdził Orik. - I nasz - oświadczył Eragon tonem, który, jak miał nadzieję, zniechęcał do protestów. Kiedy po chwili ciszy odwrócili się we czworo do Grimrra, kotołak pociągnął nosem. - Cóż, przypuszczam, że my też tam będziemy. - Obejrzał uważnie swe ostre paznokcie. - Ktoś musi przekradać się przez linie wroga, a z pewnością nie uczynią tego krasnoludy, tupiące głośno żelaznymi buciorami. Brwi Orika uniosły się, jeśli jednak poczuł się urażony, to dobrze to ukrył. Orrin jeszcze dwa razy pociągnął z kielicha, a potem otarł usta grzbietem dłoni. - No dobrze, jak sobie życzycie: ruszamy do Urubaenu. - Odkrywszy, że naczynie jest puste, sięgnął po stojącą przed nim butelkę.

LABIRYNT BEZ KOŃCA Eragon i pozostali resztę narady spędzili na omawianiu kwestii praktycznych: linii łączności - kto winien podlegać komu - wyznaczaniu służb, odnowieniu ochrony i straży obozu, tak by zapobiec powtórnemu zaskoczeniu przez Ciernia bądź Shruikana, oraz temu, jak zdobyć nowe wyposażenie dla ludzi, których dobytek spłonął bądź został zmiażdżony podczas ataku. Wspólnie postanowili wstrzymać się z ogłoszeniem, co spotkało Nasuadę, do następnego dnia; ważniejsze było to, by żołnierze przespali się choć trochę, zanim świt rozjaśni horyzont. A przecież jedyną rzeczą, o której nie wspominali, było to, czy powinni próbować ratować Nasuadę. To, że mogą ją uwolnić tylko jeśli zdobędą Urubaen, było oczywiste, do tego czasu jednak zapewne będzie martwa, ranna bądź związana z Galbatorixem przysięgą w pradawnej mowie. Unikali zatem tego tematu, jakby ktoś zabronił im go poruszać. Mimo to, Nasuada cały czas była obecna w myślach Eragona. Za każdym razem, gdy zamykał oczy, widział, jak Murtagh ją ogłusza, jak łuskowate palce łapy Ciernia zaciskają się wokół niej, a potem

czerwony smok odlatywał w noc. Wspomnienia te dręczyły go nieznośnie, w żaden sposób nie mógł się jednak powstrzymać od odtwarzania ich na nowo. Kiedy uczestnicy narady się rozeszli, Eragon skinął na Rorana, Jormundura i Aryę. Podążyli za nim bez słowa do jego namiotu, a tam jakiś czas słuchał ich rad i wspólnie kreślili plany następnych dni. - Jestem pewien, że rada starszych będzie się burzyć - oznajmił Jormundur. - Nie uważają cię za polityka dorównującego zręcznością Nasuadzie i spróbują to wykorzystać. - Długowłosy wojownik od chwili ataku wydawał się niesamowicie spokojny, tak bardzo, że Eragon podejrzewał, że balansuje na krawędzi wściekłości bądź łez, albo może jednego i drugiego. - Bo jej nie dorównuję - rzekł. Jormundur skłonił głowę. - Mimo to, musisz się trzymać. Trochę mogę ci pomóc, ale wiele będzie zależeć od tego, jak się zachowasz. Jeśli pozwolisz im nadmiernie wpływać na swe decyzje, uznają, że to oni, nie ty, odziedziczyli władzę nad Vardenami. Eragon zerknął z troską na Aryę i Saphirę. - Nie obawiajcie się - powiedziała smoczyca do nich wszystkich. - Póki ja czuwam, nikt go nie wykorzysta. Gdy druga, mniejsza narada dobiegła końca, Eragon zaczekał, aż Arya i Jormundur wyjdą z namiotu, potem złapał kuzyna za ramię. - Mówiłeś wtedy poważnie o bitwie bogów? Roran spojrzał na niego. - Tak.. . Ty, Murtagh i Gałbatorix - jesteście zbyt potężni, by mógł was pokonać zwykły człowiek. To niesłuszne. Niesprawiedliwe. Ale tak jest. Reszta z nas jest jak mrówki pod waszymi butami. Masz pojęcie, ilu ludzi padło z twojej ręki? - Zbyt wielu. - Właśnie. Cieszę się, że jesteś tu, by walczyć razem z nami, i cieszę się, że we wszystkim prócz miana jesteś dla mnie bratem, ale wolałbym, byśmy nie musieli polegać na Jeźdźcu, elfie czy jakimkolwiek magu, by zwyciężyć w tej wojnie. Nikt nie powinien pozostawać na łasce kogoś innego. Nie w ten sposób. To zakłóca równowagę świata. To rzekłszy, Roran wyszedł z namiotu. Eragon opadł na pryczę. Czuł się, jakby dostał pięścią w pierś. Siedział tam jakiś czas, zlany potem i pogrążony w myślach, póki łańcuch pobudzonych skojarzeń nie kazał mu zeskoczyć z łóżka i pośpieszyć na dwór. Gdy wyszedł z namiotu, sześciu Nocnych Jastrzębi zerwało się z ziemi, unosząc broń. Byli gotowi podążyć za nim gdziekolwiek pójdzie. Eragon gestem polecił im zostać. Protestował, lecz Jormundur uparł się, by przydzielić mu do ochrony strażników- Nasuady, uzupełniających oddział elfów Blodhgarma. - Nigdy dość ostrożności - rzekł. Eragon niechętnie przyjął fakt, że kolejni ludzie będą śledzić każdy jego krok, ale musiał się zgodzić. Mijając strażników, podszedł szybko do miejsca, w którym leżała zwinięta w kłębek Saphira. Gdy się zbliżył, otworzyła jedno oko i uniosła skrzydło, by mógł wczołgać się pod nie i przytulić do ciepłego brzucha. Mój mały - rzekła i zaczęła nucić cicho. Eragon siedział przy niej, słuchając jej śpiewu i cichego szelestu powietrza, wciąganego i wydychanego z jej potężnych płuc. Za jego plecami brzuch smoczycy unosił się i opadał w łagodnym, kojącym rytmie. W każdej innej sytuacji jej obecność wystarczyłaby, by go uspokoić, ale nie dziś. Umysł Eragona wciąż pracował na najwyższych obrotach, jego puls pędził jak szalony, a dłonie i stopy pulsowały nieprzyjemnym gorącem. Zachował swe odczucia dla siebie, by nie zaniepokoić Saphiry. Była zmęczona po dwóch walkach z Cierniem i wkrótce zasnęła głęboko. Nucona melodia ucichła, pozostał tylko wiecznie obecny oddech. A jednak myśli Eragona wciąż nie dawały mu spokoju. Raz po raz powracał do tego samego, niewiarygodnego, niezaprzeczalnego faktu: teraz to on był przywódcą Vardenów. On, jeszcze niedawno zaledwie najmłodszy członek biednej farmerskiej rodziny, stał się dowódcą drugiej największej armii w Alagaesii. Fakt, że w ogóle do tego doszło, wydawał się nieprawdopodobny, jakby los igrał z nim, wabiąc w pułapkę, która z pewnością go zniszczy. Nigdy tego nie pragnął, nigdy do tego nie dążył, a jednak wydarzenia narzuciły mu tę rolę. Co myślała sobie Nasuada, wyznaczając mnie na swego następcę? - zastanawiał się. Przypomniał sobie powody, jakie mu przedstawiła, ale w żaden sposób nie ukoiły jego wątpliwości. Czy naprawdę wierzyła, że zdołam zająć jej miejsce? Dlaczego nie Jormundur? Od dziesięcioleci służy w szeregach Vardenów i zna się znacznie lepiej na strategiach i dowodzeniu.

Wrócił wspomnieniami do dnia, gdy Nasuada zgodziła się przyjąć propozycję sojuszu ze strony urgali, mimo nienawiści i pretensji dzielących dwie rasy, i choć to właśnie urgale zabiły jej ojca. Czy ja byłbym do tego zdolny? Podejrzewał, że nie - a przynajmniej nie wtedy. Czy teraz potrafię podejmować podobne decyzje, jeśli są niezbędne, by pokonać Galbatorixa? Nie miał pewności. Spróbował uspokoić umysł. Zamknąwszy oczy, skupił się na liczeniu oddechów dziesiątkami. Trudno było mu skoncentrować się na tym zadaniu. Co parę sekund kolejna myśl bądź odczucie próbowały go rozproszyć i często gubił się pośród liczb. Z czasem jednak jego ciało zaczęło się odprężać i niemal niepostrzeżenie umysł opanowały rozedrgane tęczowe wizje snów na jawie. Widział wiele rzeczy, niektóre ponure i wstrząsające, bo sny odzwierciedlały wydarzenia ostatniego dnia; inne słodko-gorzkie: wspomnienia tego, co zaszło, bądź tego, co chciałby ujrzeć. A potem, zupełnie jakby zmienił się wiatr, sny zafalowały i stały się ostrzejsze, bardziej namacalne, jakby były teraz odmiennymi rzeczywistościami, których mógłby dotknąć. Wszystko wokół niego rozpłynęło się i znalazł się w innym czasie i miejscu - zarówno obcym, jak i znajomym, zupełnie jakby widział je już dawno temu, a potem zapomniał. Eragon otworzył oczy, ale obraz pozostał w jego głowie, przesłaniając otoczenie, i pojął, że nie jest to zwyczajny sen. Przed nim leżała mroczna, samotna kraina, przecięta wstęgą wody płynącej powoli na wschód: pasmem kutego srebra jaśniejącego w blasku księżyca... Na bezimiennej rzece unosił się statek, wysoki i dumny, z podniesionymi, śnieżno-białymi żaglami... Szeregi wojowników unosiły lance, dwie zakapturzone postaci maszerowały majestatycznie między nimi. Zapach wierzb i topoli, uczucie przemijającego smutku... A potem bolesny krzyk mężczyzny, błysk łusek, niewyraźny ruch, który przesłaniał więcej niż pokazywał. I wreszcie nic, jedynie cisza i ciemność. Eragon zamrugał i odkrył, że patrzy na spodnią stronę skrzydła Saphiry. Wypuścił powietrze z płuc dotąd nie zdawał sobie sprawy, że wstrzymuje oddech - i drżącą dłonią otarł łzy z oczu. Nie pojmował, dlaczego wizja tak bardzo nim wstrząsnęła. Czy to zapowiedź przyszłych wydarzeń? - zastanawiał się. Czy coś, co właśnie się dzieje? I dlaczego miało być dla mnie ważne? Potem nie mógł już odpoczywać. Troski powróciły, dręcząc go bez litości, kąsając umysł niczym stado szczurów: każde ugryzienie jakby zarażało go podstępnie działającą trucizną. W końcu wyczołgał się spod skrzydła Saphiry - uważając, by jej nie obudzić - i wrócił do swego namiotu. Tak jak wcześniej, na jego widok członkowie Nocnych Jastrzębi wstali. Ich dowódca, mocno zbudowany mężczyzna o krzywym nosie, wystąpił naprzód. - Potrzebujesz czegoś, Cieniobójco? - spytał. Eragon jak przez mgłę przypomniał sobie, że tamten ma na imię Garven i że Nasuada wspominała coś o tym, jak stracił rozum, zbadawszy umysły elfów. Teraz wydawał się całkiem normalny, choć w jego oczach pozostał cień rozmarzenia. Mimo to, Eragon założył, że Garven nadaje się do służby: w przeciwnym razie Jormundur nigdy nie pozwoliłby mu wrócić na posterunek. - Nie w tej chwili, kapitanie - rzekł, zniżając głos. Postąpił kolejny krok naprzód. - Jak wielu Nocnych Jastrzębi dziś zginęło? - Sześciu. Cała zmiana. Parę dni będziemy mieli braki, dopóki nie znajdziemy stosownych następców. Potrzebujemy też więcej rekrutów, chcemy podwoić liczebność strzegącego cię oddziału. - W rozmarzonych oczach Garvena pojawił się nagły ból. - Zawiedliśmy ją, Cieniobójco. Gdyby było nas więcej, może... - Wszyscy ją zawiedliśmy - odparł Eragon. - A gdyby było was tam więcej, więcej by zginęło. Mężczyzna zawahał się, po czym z nieszczęśliwą miną skinął głową. Ja ją zawiodłem, pomyślał Eragon, wślizgując się do namiotu. Nasuada była jego suzerenką, miał obowiązek strzec jej jeszcze pilniej niż Nocne Jastrzębie. A jednak w jedynej chwili, gdy go potrzebowała, nie mógł jej ocalić. Raz jeden ostro zaklął pod nosem. Jako jej wasal, powinien szukać sposobu, by ocalić Nasuadę, nie zważając na nic innego. Ale wiedział też, że nie chciałaby, by opuścił dla niej Vardenów. Wolałaby cierpieć i zginąć, niż pozwolić, by jej nieobecność zaszkodziła sprawie, której poświęciła całe życie. Znów zaklął i zaczął krążyć tam i z powrotem w ciasnym namiocie. Jestem przywódcą Yardenów. Dopiero teraz, gdy Nasuada zniknęła, uświadomił sobie, że stała się dla niego czymś więcej niż tylko

suzerenką i dowódczynią: stała się przyjaciółką i czuł tę samą potrzebę chronienia jej, jaką często odczuwał przy Aryi. Gdyby jednak spróbował, mogłoby to kosztować Vardenów przegraną wojnę. Jestem przywódcą Yardenów. Pomyślał o wszystkich ludziach, za których teraz odpowiadał: Roranie, Katrinie i reszcie wieśniaków z Carvahall; setkach wojowników, u boku których walczył, i wielu, wielu innych; krasnoludach; kotołakach; nawet urgalach. Teraz wszyscy podlegali pod jego rozkazy i polegali na nim, że podejmie słuszne decyzje, prowadzące do pokonania Galbatorixa i Imperium. Serce znów przyśpieszyło biegu, tak bardzo, że świat zamigotał mu przed oczami. Eragon zatrzymał się i chwycił tyczkę stojącą pośrodku namiotu, potem otarł pot z czoła i znad górnej wargi. Tak bardzo chciał z kimś pomówić. Zastanawiał się, czy nie obudzić Saphiry, ale odrzucił ten pomysł. Jej odpoczynek był ważniejszy niż wysłuchiwanie narzekań. Nie chciał także obciążać Aryi bądź Glaedra problemami, których nie zdołaliby rozwiązać. Zresztą wątpił, czy po ostatniej gwałtownej wymianie zdań Glaedr chętnie by go wysłuchał. Znów podjął monotonny obchód, trzy kroki naprzód, zwrot, trzy kroki w drugą stronę, zwrot, powtórka. Stracił pas Belotha Mądrego. Pozwolił, by Murtagh i Cierń porwali Nasuadę. A teraz dowodził Yardenami. Raz po raz te same myśli pojawiały się w jego głowie i za każdym razem dręczący go niepokój narastał. Czuł się jak uwięziony w labiryncie bez końca, a za każdym zakrętem czaiły się niewidoczne potwory. Wbrew temu, co powiedział podczas narady z Orikiem, Orrinem i pozostałymi, nie miał pojęcia, jak on sam, Vardeni bądź ich sprzymierzeńcy mogliby pokonać Galbatorixa. Nie zdołałbym nawet uratować Nasuady, zakładając, że mógłbym swobodnie ruszyć w pościg. Wezbrała w nim gorycz. Czekające go zadanie wydawało się beznadziejne. Czemu przypadło w udziale właśnie nam? Zaklął i zagryzł wnętrze policzka, nie puszczając, póki ból go nie otrzeźwił. W końcu przestał krążyć i ukląkł na ziemi, zaplatając ręce na karku. - Nie da się tego zrobić. Nie da się - wyszeptał, kołysząc się z boku na bok na kolanach. - To niemożliwe. W rozpaczy zastanawiał się, czy nie zacząć się modlić do krasnoludzkiego boga Guntery o pomoc, tak jak już kiedyś uczynił. Jak dobrze byłoby złożyć wszystkie kłopoty u stóp kogoś większego od siebie i powierzyć swój los owej mocy. Czyniąc to, mógłby łatwiej pogodzić się z losem, zarówno własnym, jak i tych, których kochał, bo nie odpowiadałby już wprost za to, co się stanie. Jednakże Eragon nie mógł się zmusić do wypowiedzenia słów modlitwy. Ponieważ był odpowiedzialny za ich losy, czy mu się to podobało, czy nie, i uznał, że nie wolno mu przekazywać tej odpowiedzialności komukolwiek innemu, nawet bogu - czy może idei boga. Problem tkwił w tym, że nie sądził, by potrafił zrobić to co konieczne. Mógłby dowodzić Vardenami, tego był niemal pewien. Ale nie miał pojęcia, jak zdobyć Urubaen i zabić Galbatorixa. Brakowało mu sił nawet do starcia z Murtaghiem, a co dopiero z królem, i uznał za niezwykle mało prawdopodobne, by zdołał w jakiś sposób przeniknąć chroniące ich zaklęcia. Pokonanie ich umysłów, a przynajmniej Galbatorixa, wydawało się równie niemożliwe. Eragon wbił palce w kark, rozciągając i drapiąc skórę, gdy gorączkowo rozważał wszelkie, nawet najmniej prawdopodobne możliwości. A potem przypomniał sobie radę, której Solembum udzielił mu w Teirmie, tak dawno temu. Kotołak powiedział wówczas: „Kiedy nadejdzie czas i będziesz potrzebował broni, szukaj pod korzeniami drzewa Menoa. A gdy wszystko wyda się stracone, i twoja moc nie wystarczy, idź pod skałę Kuthian i wymów swe imię, by otworzyć Kryptę Dusz”. Słowa dotyczące drzewa Menoa okazały się prawdziwe; pod jego korzeniami Eragon znalazł jasnostal, niezbędną do wykucia klingi miecza. Teraz nagle ogarnęła go rozpaczliwa nadzieja, gdy zaczął rozważać drugą przepowiednię kotołaka. Jeśli kiedykolwiek moja moc wydawała się niewystarczająca, a wszystko wyglądało na stracone, to właśnie teraz, pomyślał Eragon. Nadal jednak nie miał pojęcia, gdzie szukać skały Kuthian czy Krypty Dusz, ani czym w ogóle są. Pytał o to z osobna Oromisa i Aryę, żadne z nich jednak nie udzieliło odpowiedzi. Sięgnął zatem umysłem i zaczął szukać w obozie, dopóki nie wyczuł znajomych myśli kotołaka. Solembumie - powiedział. Potrzebuję twojej pomocy! Proszę, przyjdź do mego namiotu. Po chwili poczuł niechętny pomruk zgody kotołaka i zerwał kontakt. A potem mógł już tylko siedzieć w ciemności... i czekać.

FRAGMENTY, NIEWYRAŹNE, NA WPÓŁ DOSTRZEŻONE Minął dobry kwadrans, nim klapa namiotu Eragona poruszyła się i do środka wsunął się Solembum, stąpając niemal bezszelestnie na miękkich poduszeczkach łap. Płowy kotołak minął Eragona, nie patrząc na niego, wskoczył na łóżko i usadowił się wśród koców, po czym zaczął lizać z namaszczeniem błonki między szponami prawej łapy. - Nie jestem psem, który przychodzi na twoje wezwanie, Eragonic - rzekł, wciąż nie patrząc na niego. - Nigdy tak nie sądziłem - odparł Eragon. - Ale potrzebuję cię, i to bardzo pilnie. - Mmh.- Szorstki szelest języka Solembuma stał się głośniejszy, gdy kotołak skupił się na skórzastych poduszeczkach. - Mów zatem, Cieniobójco. Czego chcesz? - Jedną chwilkę. - Eragon wstał i podszedł do tyczki, na której wisiała lampa. - Zamierzam to zapalić uprzedził Solembuma. Potem wymówił słowo w pradawnej mowie i na końcu knota ożył płomyk, wypełniając namiot ciepłym, migotliwym blaskiem. Zarówno Eragon, jak i Solembum zmrużyli oczy, czekając, aż przywykną do światła. Kiedy przestało już ich razić, Eragon usadowił się na stojącym obok łóżka stołku. Z zaskoczeniem odkrył, że kotołak przygląda mu się lodowatobłękitnymi oczami. - Czy wcześniej twoje oczy nie miały innego koloru? - spytał. Solembum mrugnął szybko i jego oczy z błękitnych stały się złote. Potem znów zaczął starannie myć łapę. - Czego chcesz, Cieniobójco? Noc jest do czynów, nie siedzenia i gadania. Zakończony pędzelkiem ogon zakołysał się z boku na bok. Eragon oblizał wargi. Nowa nadzieja sprawiła, że zaczął się denerwować. - Solembumie, powiedziałeś mi, że kiedy wszystko wyda się stracone, a moja moc nie wystarczy, powinienem pójść pod skałę Kuthian i otworzyć Kryptę Dusz. Kotołak na moment przerwał lizanie. - A, to. - Tak, to. I muszę wiedzieć, co chciałeś przez to rzec. Jeśli to jest coś, co mogłoby nam pomóc w walce z Galbatorixem, muszę to wiedzieć teraz - nie później, nie kiedy rozwiążę taką czy inną zagadkę, ale teraz. Gdzie zatem mam znaleźć skałę Kuthian, jak otworzyć Kryptę Dusz i co w niej znajdę? Zakończone czarno uszy Solembuma odchyliły się lekko, z łapy, którą wciąż mył, do polowy wysunęły się pazury. - Nie wiem. - Nie wiesz?! - wykrzyknął z niedowierzaniem Eragon. - Musisz powtarzać wszystko, co po wiem? - Jak możesz nie wiedzieć? - Nie wiem. Eragon pochylił się i chwycił grubą ciężką łapę Solembuma. Kotołak położył uszy po sobie, syknął i wygiął palce, wbijając pazury w jego dłoń. Eragon uśmiechnął się ponuro, nie zważając na ból. Kotołak był silniejszy niż się wydawał, niemal dość silny, by ściągnąć go ze stołka. - Żadnych więcej zagadek - rzucił Eragon. - Muszę poznać prawdę, Solembumie. Skąd wziąłeś tę informację i co ona oznacza? Futro na grzbiecie Solembuma się zjeżyło. - Czasami to zagadki są prawdą, ty tępogłowy człowieku. A teraz innie puść, albo zedrę ci twarz i nakarmię flakami kruki. Eragon przytrzymał go jeszcze chwilę, potem wypuścił łapę Solembuma i się odchylił. Zacisnął dłoń, by uśmierzyć ból i powstrzymać krwawienie. Solembum patrzył na niego gniewnie zmrużonymi oczami, maska obojętności opadła. - Powiedziałem, że nie wiem, bo wbrew temu, co możesz sadzić, nie wiem. Nie mam pojęcia, gdzie może leżeć skała Kuthian, jak otworzyć Kryptę Dusz ani co może w sobie kryć. - Powiedz to w pradawrnej mowie. Oczy kotołaka zwęziły się jeszcze bardziej, powtórzył jednak wszystko w języku elfów i Eragon pojął, że mówi prawdę. W głowie miał tak wiele pytań, że ledwie wiedział od czego zacząć. - Skąd zatem dowiedziałeś się o skale Kuthian? I znów Solembum machnął ogonem, wygładzając pomarszczony koc.

- Po raz ostatni powtarzam: nie wiem. Ani ja, ani. nikt z mojego ludu. - W takim razie, jak...? - Eragon urwał, kompletnie oszołomiony. - Niedługo po upadku Jeźdźców, w głowach części członków mojej rasy pojawiło się przekonanie, że gdybyśmy spotkali kiedyś nowego Jeźdźca, Jeźdźca, który nie służy Galbatorixowi, powinniśmy powiedzieć jemu - albo jej - to, co ci powtórzyłem: o drzewie Menoa i skale Kuthian. - Ale.. . skąd wzięła się ta informacja? Pysk Solembuma zmarszczył się, gdy kotołak odsłonił zęby w nieprzyjemnym uśmiechu. - Tego nie możemy rzec, wiemy tylko, że ktokolwiek bądź cokolwiek za nią odpowiadało, miało dobre zamiary. - Ale skąd ta pewność?! - wykrzyknął Eragon. - A co, jeśli to Galbatorix? Mógłby próbować was oszukać. Mógłby chcieć zwieść Saphirę i mnie, żeby schwytać nas w pułapkę. - Nie - odparł Solembum, wbijając szpony w koc. Kotołaków nie da się nabrać tak łatwo jak pozostałych. Nie Galbatorix za tym stoi. Tego jestem pewien. Kiokolwiek to był, człowiek czy stwór, chciał, by ta informacja trafiła do ciebie, zaaranżował też odnalezienie jasnostali na twój miecz. Czy Galbatorix by to zrobił? Eragon zmarszczył brwi. - Nie próbowaliście się dowiedzieć, kto za tym stoi? - Próbowaliśmy. -I? - Nie udało nam się.- Kotołak zjeżył się cały. Istnieją dwie możliwości. Po pierwsze, że ktoś odmienił nam wspomnienia wbrew naszej woli i jesteśmy tylko pionkami złowieszczej istoty. Albo po drugie, że sami z nieznanych powodów zgodziliśmy się na tę zmianę. Może nawet usunęliśmy własne wspomnienia. Trudno mi uwierzyć, by komukolwiek udało się majstrować przy naszych umysłach. To paskudna myśl. Kilku z nas, owszem, to możliwe. Ale całej naszej rasy? Nie. To niewykonalne. - Dlaczego jednak informację powierzono właśnie wam, kotołakom? - Przypuszczam, że dlatego, że zawsze byliśmy przyjaciółmi Jeźdźców i smoków... Jesteśmy obserwatorami. Słuchaczami. Wędrowcami. Stąpamy sami tu mrocznych miejscach tego świata i pamiętamy to, co jest, i to, co było. Wzrok Solembuma powędrował w dal. - Zrozum jedno, Eragonie. Nikogo z nas nie cieszy ta sytuacja. Długo naradzaliśmy się, czy przekazanie owej informacji, kiedy nadejdzie czas, wyrządzi więcej szkody niż pożytku. W ostatecznym rozrachunku decyzja przypadła mnie i postanowiłem ci ją powtórzyć, bo uznałem, że potrzebujesz wszelkiej dostępnej pomocy. Myśl o tym, co zechcesz. - Ale co ja mam robić? - spytał Eragon. - Jak mam znaleźć skałę Kuthian? - Tego nie potrafię rzec. - W takim razie, po co mi ta informacja? Równie dobrze mógłbym nigdy jej nie usłyszeć. Solembum raz jeden mrugnął. - Jest jeszcze jedna rzecz, którą mogę ci powiedzieć. Być może nic nie znaczy, ale może wskaże ci drogę. - Co takiego? Powiedz, o co chodzi? - Jeśli tylko zaczekasz, zaraz ci powiem. Kiedy po raz pierwszy spotkałem cię w Teirmie, ogarnęło mnie dziwne przeczucie, że powinieneś dostać księgę Domia abr Wyrda. Zaaranżowanie tego wymagało nieco czasu, ale to ja odpowiadam za to, że Jeod ci ją podarował, Kotołak uniósł drugą łapę i przyjrzawszy się jej, zaczął ją lizać. - Czy w ciągu ostatnich miesięcy nawiedziło cię jeszcze jakieś dziwne uczucie? - spytał Eragon. - Jedynie pragnienie, by zjeść mały czerwony grzybek, ale szybko minęło. Eragon mruknął i pochylił się, by wyciągnąć księgę spod pryczy, gdzie trzymał ją wraz z resztą materiałów piśmiennych. Przez chwilę wpatrywał się w gruby, oprawny w skórę tom, a potem ot-worzył go na przypadkowej stronie. Jak zwykle, gąszcz runów na pierwszy rzut oka wydawał się nieczytelny. Z wyraźnym wysiłkiem zdołał odszyfrować kilka z nich: „...co, jeśli wierzyć Taladorusowi, oznaczałoby, że same góry zostały stworzone zaklęciem. To oczywiście absurdalne, ponieważ...”. Eragon warknął z irytacją i zatrzasnął książkę. - Nie mam na to czasu. Jest za gruba, a ja zbyt wolno czytam. Przejrzałem już kilka rozdziałów i nie widziałem niczego, co miałoby związek ze skałą Kuthian albo Kryptą Dusz. Solembum przyglądał mu się chwilę. - Mógłbyś poprosić, by ktoś inny ją przeczytał, lecz jeśli w Domia abr Wyrda kryje się jakaś tajemnica, być może tylko ty zdołasz ją dostrzec.

Eragon oparł się pokusie, by zakląć. Zerwał się ze stołka i znów zaczął krążyć. - Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym wcześniej? - Bo nie wydawało się istotne. Albo moja rada dotycząca krypty i skały przyda ci się, albo też nie, a wiedza o pochodzeniu informacji - bądź je j braku - niczego... by... nie... zmieniła! - Ale gdybym wiedział, że księga ma coś wspólnego z Kryptą Dusz, poświęciłbym więcej czasu na jej lekturę. Przecież nie wiemy, czy ma - przypomniał Solembum. Język kotołaka wysunął się z pyska i oblizał wąsiki po obu stronach, przygładzając je. - Możliwe, że księga w ogóle nie ma związku ze skałą Kuthian ani Kryptą Dusz. Kto to wie? Poza tym, i tak już ją czytałeś. Czy naprawdę poświęciłbyś na to więcej czasu, gdybym ci powiedział, że mam przeczucie - pamiętaj, i nic poza tym - że księga ma jakieś znaczenie? Hm? - Może i nie... Ale mimo to, powinieneś mi powiedzieć. Kotołak podwinął przednie łapy pod pierś i nie odpowiedział. Eragon skrzywił się, ściskając w dłoniach książkę. Miał ochotę podrzeć ją na strzępy. - To nie może być wszystko! Musi istnieć jeszcze coś, jakiś fragment, o którym zapomniałeś. - Wiele, ale wątpię, by dotyczyły tej sprawy. - W czasie wszystkich swych podróży po Alagaesii z Angelą i bez niej nigdy nie natknąłeś się na nic, co mogłoby wyjaśnić tę tajemnicę? Albo choćby coś, co można by wykorzystać przeciw Galbatorixowi? - Natknąłem się na ciebie, prawda. - To nie jest zabawne - warknął Eragon. - Do diaska, musisz wiedzieć coś więcej! - Ale nie wiem. - Myśl zatem! Jeśli nie znajdę jakiejś pomocy w walce z Galbatorixem, to ją przegramy, Solembumie. Przegramy i większość Vardenów, łącznie z kotołakami, zginie. Solembum znów syknął. - Czego ode mnie oczekujesz, Eragonie? Nie mogę znaleźć pomocy, która nie istnieje. Przeczytaj książkę. - Zanim ją skończę, dotrzemy do Urubaenu. Równie dobrze mogłaby nie istnieć. Solembum znów położył po sobie uszy. - To nie moja wina. - Nie obchodzi mnie, czyja to wina. Chcę tylko znaleźć sposób, by uchronić nas przed śmiercią bądź zniewoleniem. Myśl! Musisz wiedzieć coś jeszcze. Solembum wydał z siebie niski, groźny warkot. - Nie wiem... - Musisz. Inaczej będziemy zgubieni. Gdy tylko Eragon wymówił te słowa, dostrzegł zmianę, jaka zaszła w kotołaku. Uszy Solembuma podniosły się i stanęły na sztorc, wąsiki rozprostowały, wzrok złagodniał, tracąc ostry groźny blask. Jednocześnie umysł kotołaka stał się dziwnie pusty, jakby coś uciszyło bądź usunęło jego świadomość. Eragon zamarł, niepewny. I wtedy poczuł, jak Solembum mówi, myślami równie płaskimi i bezbarwnymi jak zbiornik wody pod zimowym zachmurzonym niebem: Rozdział czterdziesty siódmy… Strona trzecia…Zacznij od drugiego akapitu. Wzrok Solembuma wyostrzył się, uszy zajęły poprzednią pozycję. - No co? - spytał z wyraźną irytacją. - Czemu tak się na mnie gapisz? - Co takiego właśnie powiedziałeś? - Powiedziałem, że nie wiem nic więcej - Nie, nie, to drugie, o rozdziale i stronie. - Nie drwij ze mnie. Niczego takiego nie po wiedziałem. - Powiedziałeś. Solembum przyglądał mu się lalka sekund. Potem przesadnie spokojnymi myślami rzekł: - Powtórz mi dokładnie, co usłyszałeś, Smoczy Jeźdźcze. Eragon zatem powtórzył słowa jak najdokładniej umiał. Kiedy skończył, kotołak jakiś czas milczał. - W ogóle tego nie pamiętani - rzekł. - Jak myślisz, co to znaczy? - To znaczy, że powinniśmy zajrzeć do książki i sprawdzić, co jest na stronie trzeciej rozdziału czterdziestego siódmego. Eragon zawahał się, potem skinął głową i zaczął przerzucać stronice. Robiąc to, przypomniał sobie

wzmiankowany rozdział: traktował on o wydarzeniach po odłączeniu się Jeźdźców od elfów i krótkiej wojnie elfów z ludźmi. Eragon wcześniej czytał jego początek, uznał jednak, że to jedynie suche omówienie traktatów i negocjacji, toteż zostawił go sobie na później. Wkrótce odnalazł właściwą stronę. Przesuwając palcem wzdłuż rzędów runów, powoli odczytał na głos: „...W porównaniu z terenami na kontynencie, położonymi na tej samej szerokości geograficznej, wyspa wyróżnia się zaskakująco umiarkowanym klimatem. Lata są często chłodne i deszczowe, zimy natomiast łagodne, nie przypominają brutalnych mrozów w południowej części Kośćca, co oznacza, że przez większą część roku można uprawiać tam rolę. Ze wszystkich relacji wynika, że ziemia jest żyzna i bogata - wyspa zawdzięcza to ognistym górom, które od czasu do czasu wybuchają, pokrywając ją całą grubą warstwą popiołów - a w lasach roi się od dużych zwierząt, na które lubią polować smoki, w tym wielu gatunków nieznanych nigdzie indziej w Alagaesii". Eragon urwał. - Nic z tego nie wydaje się interesujące. - Czytaj dalej. Zmarszczył brwi i przeszedł do następnego akapitu. „I właśnie tam, w wielkim kotle w sercu Vroengardu Jeźdźcy wznieśli swe sławetne miasto, Doru Araebę. Doru Araeba! Jedyne miasto w dziejach zaprojektowane zarówno dla ludzi i elfów, jak i smoków. Doru Araeba! Ośrodek magii, nauki i pradawnych misteriów. Doru Araeba! Samo to imię wibruje podnieceniem. Nigdy nie istniało podobne miasto i nigdy nie będzie już istnieć, zostało bowiem zniszczone i utracone - starte na proch przez uzurpatora, Galbatorixa. Budynki wzniesiono w stylu elfów - w późniejszych czasach zdradzały też wpływy Jeźdźców ludzi - ale z kamienia, nie drewna; czytelnik sam zapewne odgadnie, że drewniane budynki nie przetrwałyby długo bliskości istot o ostrych jak brzytwa pazurach i paszczach ziejących ogniem. Najniezwyklejszą cechą Doru Araeby była jednak jej ogromna skala. Każda szeroka ulica pozwalała stąpać obok siebie co najmniej dwóm smokom, a pomieszczenia i drzwi, z niewielkimi wyjątkami, były wystarczająco duże, by pomieścić smoki wszelkich rozmiarów. W efekcie Doru Araeba stała się olbrzymią rozległą metropolią, pełną budynków tak niewiarygodnych rozmiarów, że zaimponowałyby nawet krasnoludom. W całym mieście roiło się od ogrodów i fontann, dowodów niewzruszonej miłości, jaką elfy darzą przyrodę, a pośród dworów i siedzib Jeźdźców wznosiło się wiele wyniosłych wież. Na szczytach otaczających miasto Jeźdźcy umieścili wieże strażnicze i orle gniazda - mające ostrzec przed atakiem. Wielu z nich wraz ze swymi smokami miało też wygodnie urządzone jaskinie wysoko w górach, w których mieszkali z dala od pozostałych. Odpowiadało to zwłaszcza starszym i większym smokom, bo często preferowały samotność, a życie wysoko nad niecką ułatwiało im zerwanie się do lotu". Poirytowany Eragon przerwał. Owszem, opis Doru Araeby brzmiał ciekawie, ale w czasie swego pobytu w Ellesmerze czytał już inne, bardziej szczegółowe relacje z miasta Jeźdźców. Nie bawiło go także odszyfrowywanie ciasno nakreślonych runów, co w nawet najlepszych okolicznościach stanowiło mozolny, powolny proces. - To nie ma sensu. - Opuścił książkę na kolana. Solembum wyglądał na równie poirytowanego, jak czuł się Eragon. - Nie poddawaj się jeszcze. Przeczytaj kolejne dwie strony. Jeśli i tam nic nie znajdziesz, możesz przerwać. Eragon odetchnął głęboko i się zgodził. Przesunął palcem po karcie, znalazł miejsce, w którym skończył, i ponownie podjął odcyfrowywanie słów. „W mieście tym kryło się wiele cudów, takich jak Śpiewająca Fontanna Eldimirim i kryształowa forteca Svellhjallu oraz smocze grzędy, lecz mimo wspaniałości Doru Araeby, uważam, że jej największym skarbem była biblioteka. Nie, jak można by sądzić, ze względu na wyniosłą budowlę - choć w istocie była wyniosła - lecz ponieważ poprzez stulecia Jeźdźcy zgromadzili jedną z największych skarbnic wiedzy w całej krainie. Do czasu ich upadku na świecie istniały zaledwie trzy inne biblioteki mogące z nią rywalizować - w Ilirei, w Ellesmerze i Tronjheimie - a żadna z nich nie mogła się poszczycić takim bogactwem wiedzy na temat działania magii, jak ta w Doru Araebie. Biblioteka znajdowała się na południowo-zachodnim skraju miasta, nieopodal ogrodów otaczających Iglicę Moraety, zwaną także skałą Kuthian...".

Eragonowi głos uwiązł w gardle. Przez chwilę wpatrywał się w tę nazwę. A potem jeszcze wolniej podjął lekturę: „...zwaną także skałą Kuthian (patrz rozdział dwunasty) i niedaleko najwyższego tronu, na którym zasiadali przywódcy Jeźdźców, przyjmując przybywających do nich z prośbami królów i królowe". Ogarnęło go poczucie zgrozy i nabożnego lęku. Ktoś lub coś dopilnowało, by dotarł do tej szczególnej informacji, tak samo jak wcześniej umożliwiło mu zdobycie jasnostali, niezbędnej do wykucia miecza. Myśl ta porażała swymi implikacjami, a teraz, gdy wiedział już, dokąd powinien się udać, nie był wcale pewien, czy chce to zrobić. Zastanawiał się, co czeka na nich na Yroengardzie. Bał się zgadywać, by nie wzbudzić nadziei, których nie zdoła spełnić.

PYTANIA BEZ ODPOWIEDZI Eragon szukał dalej w Dormia abr Wyrda i w końcu znalazł nazwę Kuthian w dwunastym rozdziale. Ku jego zawodowi, pisano w nim wyłącznie, że Kuthian był jednym z pierwszych Jeźdźcówi, którzy badali wyspę Yroengard. Potem zamknął książkę i siedział, wpatrując się w nią i przesuwając palcem wzdłuż żłobienia na grzbiecie. Leżący na łóżku Solembum także milczał. - Sądzisz, że w Krypcie Dusz kryją się duchy? - spytał Eragon. - Duchy nie są duszami zmarłych. - No tak, ale co innego może tam być? Solembum podniósł się ze swego miejsca i przeciągnął jednym gibkim ruchem, od głowy po koniuszek ogona. Jeśli się dowiesz, chętnie usłyszę o twoim odkryciu. - Uważasz zatem, że powinniśmy udać się tam z Saphirą? - Nie mogę ci powiedzieć, co powinieneś zrobić. Jeśli to pułapka, to większość mojej rasy została złamana i zniewolona, nie wiedząc o tym, a w takim razie Vardeni równie dobrze mogą poddać się od razu, bo nigdy nie przechytrza Galbatorixa. Jeśli nie, może to być sposobność znalezienia wsparcia w największej potrzebie. Nie potrafię orzec. Sam musisz zdecydować, czy warto podjąć to ryzyko. Co do mnie, mam dość tej tajemnicy. Zeskoczył z pryczy i ruszył do wyjścia z namiotu. Tam przystanął i obejrzał się na Eragona. - W Alagaesii działa wiele niezwykłych mocy, Cieniobójco. Widziałem rzeczy, które wykraczają poza nasze rozumienie: kolumny światła tańczące w jaskiniach głęboko pod ziemią, ludzi, którzy starzeją się odwrotnie, kamienie, które mówią, i skradające się cienie. Komnaty większe wewnątrz niż na zewnątrz. Nie tylko z mocą Galbatorixa należy się liczyć. Możliwe też, że nie jest wcale najpotężniejszy. Wybierz ostrożnie, Cieniobójco. I jeśli zdecydujesz się wyruszyć, stąpaj lekko. To rzekłszy, kotołak wyśliznął się z namiotu i zniknął w mroku. Eragon wypuścił powietrze i się odchylił. Wiedział co musi zrobić: udać się do Yroengardu. Ale nie mógł podjąć tej decyzji bez narady z Saphirą. Delikatnie trącił ją myślami i obudził, po czym, zapewniwszy szybko, że nie stało się nic złego, pokazał jej wspomnienia z wizyty Solembuma. Zdumienie smoczycy dorównywało jego własnemu. - Nie podoba mi się wizja odgrywania kukiełki tego, kto zaklął kotołak i - oznajmiła, gdy skończył. - Mnie też nie, ale jaki mamy wybór? Jeśli to Galbatorix za tym stoi, oddamy się w jego ręce. Ale zostając, uczynilibyśmy dokładnie to samo, jedynie po przybyciu do Urubaenu. Różnica jest taka, że tu mamy przy sobie Yardenów i elfy . - Istotnie. Jakiś czas oboje milczeli. - Zgadzam się - rzekła w końcu Saphira. - Zgadzam się, powinniśmy polecieć. Jeśli mamy pokonać nie tylko Murtagha i Ciernia, ale i Galbatorixa ze Shruikanem, potrzebne nam dłuższe szpony i ostrzejsze kły. Poza tym, Galbatoris oczekuje, że popędzimy wprost do Urubaenu, próbując ocalić Nasuadę. A jeśli od czegoś swędzą mnie łuski, to od robienia tego, czego oczekują wrogowie. Eragon skinął głową. - A jeżeli to pułapka? Sprzed namiotu dobiegł cichy warkot. - Wówczas nauczymy tego, kto za nim stoi, lękać się naszych imion, nawet jeśli to Galbatorix.

Uśmiechnął się. Po raz pierwszy od porwania Nasuady poczuł, że ma przed sobą jasny cel. Oto coś, co mógł zrobić, sposób wywarcia wpływu na dalsze wydarzenia. Koniec z pasywnym siedzeniem i obserwowaniem. - Dobrze zatem - wymamrotał. Arya zjawiła się w jego namiocie w kilka sekund po wezwaniu. Szybkość elfki zdumiała go, dopóki nie wyjaśniła, że pełniła wartę z Blodhgarmem i pozostałymi, na wypadek powrotu Murtagha i Ciernia. Powitawszy ją, Eragon sięgnął umysłem do Glaedra i przekonał prośbami, by dołączył do rozmowy, choć nadąsany smok był wyraźnie nie w humorze. Gdy wszyscy czworo, wraz z Saphirą, połączyli myśli, Eragon wypalił w końcu: - Wiem gdzie jest skała Kuthian! - Co to za skała? - zagrzmiał cierpko Glaedr. - Nazwa brzmi znajomo - dodała Arya - ale nie potrafię je j umiejscowić. Eragon lekko zmarszczył brwi. Oboje już wcześniej słyszeli, jak opowiadał o radzie Solembuma. Mało prawdopodobne, by któreś zapomniało. Mimo to, powtórzył historię spotkania z kotołakiem w Teirmie, a potem zrelacjonował najnowsze wydarzenia i odczytał stosowny fragment Domia abr Wyrda. Arya odgarnęła kosmyk włosów za szpiczaste ucho. - I jak się nazywa to miejsce? - powiedziała zarówno myślami, jak i głośno. - „...iglica Moraety albo skała Kuthian" - powtórzył tak samo Eragon. Zawahał się pół sekundy, na moment zbity z pantałyku. - To długi lot, ale... - Jeśli wraz z Eragonem wyruszymy natychmiast... - rzekła Saphira - ...zdołamy obrócić tam i z powrotem... - Nim Vardeni dotrą do Urubaenu. To... - ...nasza jedyna szansa. - Później nie będziemy już mieli czasu... - ...na tę wyprawę. - Ale dokąd chcecie polecieć? - spytał Glaedr. - Co... Co masz na myśli? - Dokładnie to co powiedziałem - warknął smok i pole jego umysłu pociemniało. - Gadasz i gadasz, ale jak dotąd nie wyjaśniłeś nam, gdzie można znaleźć tę tajemniczą... rzecz. - Przecież powiedziałem! - rzucił oszołomiony Eragon. - Na wyspie Vroengard. - W końcu prosta odpowiedź. Czoło Aryi przecięła zmarszczka. - Ale co chcecie zrobić na Vroengardzie? - Nie wiem! - Eragon zaczynał się irytować. Zastanawiał się, czy wypomnieć Glaedrowi jego uwagi; złoty smok mógł go podpuszczać. - To zależy od tego, co znajdziemy. Kiedy tam dotrzemy, spróbujemy otworzyć skałę Kuthian i przekonać się, jakie kryje sekrety. Jeśli to pułapka... - wzruszył ramionami ...będziemy wralczyć. Twarz Aryi spochmurniała. - Skała Kuthian... Ta nazwa zawiera w sobie wiele znaczeń, ale nie potrafię powiedzieć dlaczego. Dźwięczy echem w umyśle, niczym pieśń, którą kiedyś znałam, lecz już dawno zapomniałam. Potrząsnęła głową i pomasowała skronie. - A teraz zniknęła... - Uniosła wrzrok. - Przepraszam, o czym rozmawialiśmy? - O wyprawie na Vroengard - odparł powoli Eragon. - A tak... Ale w jakim celu? Jesteś potrzebny tutaj, Eragonie. Poza tym, na Vroengardzie nie pozostało już nic cennego. - Owszem - przytaknął Glaedr. - To martwe, opuszczone miejsce. Po zniszczeniu DoruAraeby nieliczni z nas, którzy ocaleli, wrócili, by poszukać, czy zostało cokolwiek użytecznego, lecz Zaprzysiężeni już wcześniej przeczesali ruiny. Arya skinęła głową. - Skąd przyszedł ci do głowy ten pomysł? Nie rozumiem, jak możesz uważać, że opuszczenie Vardenów teraz, gdy są najbardziej odsłonięci, to rozsądny pomysł. I po co? By pofrunąć na kraniec Alagaesii bez żadnego powodu? Miałam o tobie lepsze zdanie... Nie możesz odejść tylko dlatego, że nie odpowiada ci nowe stanowisko, Eragonie. Eragon oderwał swój umysł od Aryi i Glaedra i pokazał Saphirze, by zrobiła to samo. - Oni nie pamiętają! Nie mogą sobie przypomnieć! To magia. Głęboka magia, jak zaklęcie kryjące imiona smoków które zdradziły Jeźdźców.

- Ale ty nie zapomniałaś o skale Kuthian, prawda? - Oczywiście, że nie. Jej myśli rozbłysły urażoną zielenią. - Jak bym mogła, skoro jesteśmy tak blisko złączeni. Kiedy Eragon rozważył implikacje tego stwierdzenia, zakręciło mu się w głowie. - Aby zadziałać, zaklęcie musiałoby wymazywać wspomnienia każdego, kto pierwotnie wiedział o tej skale, a także wszystkich, którzy później słyszeli o niej bądź czytali. Co oznacza... że czar ogarnia całą Alagaesię. Nikt nie może się mu wymknąć. - Oprócz nas. - Oprócz nas - zgodził się. - I kotołaków. I być może Galbatorixa. Eragon zadrżał. Miał wrażenie, że po plecach pełzają mu pająki wykute z lodu. Rozmiar oszustwa zdumiał go i sprawił, że poczuł się mały i bezbronny. Zaćmienie umysłów elfów, krasnoludów, ludzi i smoków bez wzbudzenia najlżejszych podejrzeń było wyczynem tak trudnym, że wątpił, by dało się go dokonać świadomym zastosowaniem magii; uważał raczej, że uczyniono to instynktownie, podobne zaklęcie bowiem byłoby zbyt skomplikowane, by ująć je w słowa. Musiał się dowiedzieć, kto odpowiada za manipulowanie umysłami wszystkich w Alagaesii i dlaczego. Jeśli to Galbatorix, lękał się, że Solembum miał rację i Vardenów czeka nieunikniona klęska. - Uważasz, że to dzieło smoków, tak jak Odebranie Imion? - spytał. Saphira nie odpowiedziała od razu. - Być może. Ale też, jak mówił Solembum, w Alagaesii działa wiele mocy. Póki nie udamy się do Vroengardu, nie dowiemy się na pewno. - Jeśli w ogóle nam się uda. - Tak. Eragon przeczesał palcami włosy, nagle ogarnęło go przejmujące zmęczenie. - Dlaczego wszystko musi być takie trudne? - zastanawiał się. - Ponieważ - odparła Saphira - wszyscy chcą jeść, ale nikt nie chce zostać zjedzony. Parsknął z ponurym rozbawieniem. Mimo szybkości, z jaką wraz z Saphira wymieniali myśli, ich rozmowa trwała wystarczająco długo, by Arya i Glaedr ją zauważyli. - Dlaczego zamknęliście przed nami umysły? - spytała Arya. Jej wzrok powędrował ku ścianie namiotu, tej najbliższej Saphirze, zwiniętej w kłębek w ciemności. - Wydajesz się poruszony - dodał Glaedr. Eragon zdusił pozbawiony rozbawienia śmiech. - Bo chyba jestem. Arya przyglądała mu się zatroskana, gdy podszedł do łóżka i usiadł na brzegu. Pozwolił rękom opaść ciężko między nogi. Chwilę milczał, po czym, przechodząc z mowy swych przodków na język elfów i magii, spytał: - Czy ufacie Saphirze i mnie? Cisza po jego słowach trwała przyjemnie krótko. - Ufam - odparła Arya także w pradawnej mowie. - I ja także - dodał Glaedr. - Ty to zrobisz czy ja? - spytał szybko Eragon Saphirę. - Ty chcesz im powiedzieć, więc powiedz. Eragon uniósł wzrok, patrząc na elfkę. - Solembum - rzekł nadal w pradawnej mowie, zwracając się do niej i do Glaedra - wyjawił mi nazwę miejsca, miejsca na Vroengardzie, w którym wraz z Saphirą możemy znaleźć kogoś bądź coś, co pomoże nam pokonać Galbatorixa. Jednakże nazwa ta jest zaklęta. Za każdym razem, gdy ją wymawiam, natychmiast ją zapominacie. - Na twarzy Aryi odbił się lekki wstrząs. - Wierzycie mi? - Ja ci wierzę - odparła powoli Arya. - Wierzę, że ty wierzysz w prawdziwość swych słów - warknął Glaedr. - Ale nie oznacza to, że istotnie musi tak być. - Jak inaczej mam tego dowieść? Jeśli ujawnię wam nazwę bądź pokażę swoje wspomnienia, i tak nie zapamiętacie. Moglibyście wypytać Solembuma, ale znów, co to da? - Co to da? Po pierwsze, możemy dowieść, że nie zostałeś oszukany bądź zwiedziony przez coś, co jedynie wygląda jak Solembum. A co do zaklęcia, może istnieć sposób ujawnienia jego istnienia. Wezwij kotołaka i zobaczymy co da się zrobić. - Zechcesz? - poprosił Saphirę Eragon. Pomyślał, że kotołak prędzej się zjawi, jeśli poprosi go o to smoczyca. Chwilę później poczuł, jak Saphira posyła myśli w głąb obozu i dotyka świadomości Solembuma. Po krótkiej, bezdźwięcznej wymianie zdań oznajmiła:

- Już tu idzie. Czekali w milczeniu. Eragon wbijał wzrok w dłonie, układając w myślach listę zapasów, jakie musi ze sobą zabrać na wyprawę do Vroengardu. Kiedy Solembum rozsunął klapy namiotu i wszedł do środka, Eragon odkrył ze zdumieniem, że przybrał teraz ludzką postać: młodego chłopca o ciemnych oczach i bezczelnej minie. W lewej dłoni trzymał udko pieczonej gęsi, które obgryzał. Pierścień tłuszczu otaczał jego usta i brodę, na odsłoniętą pierś ściekały krople stopionego smalcu. Żując kawałek mięsa, Solembum szybkim ruchem ostrego szpiczastego podbródka wskazał spłachetek ziemi, pod którym leżało pogrzebane serce serc Glaedra. - Czego ode mnie chcesz, ogniotchu? - spytał. - Dowiedzieć się, czy jesteś tym, kim się wydajesz - odparł Glaedr. A potem świadomość smoka jakby otoczyła Solembuma, napierając do wewnątrz niczym kłąb czarnych chmur wokół jasnego, lecz szarpanego wiatrem płomienia. Smok był niewiarygodnie silny i Eragon wiedział z doświadczenia, że niewielu może mu się oprzeć. Ze stłumionym skowytem Solembum wypluł kęs przeżutego mięsa i odskoczył, jakby nadepnął na żmiję. Stał w miejscu, dygocząc z wysiłku, wyszczerzywszy ostre zęby, a w jego płowych oczach płonęła tak wielka furia, że Eragon sięgnął dłonią do rękojeści Brisingra. Płomień przygasł, ale wytrzymał: rozgrzany do białości punkcik światła pomiędzy morzem skłębionych burzowych chmur. Po minucie burza ucichła i chmury odpłynęły, choć nie zniknęły do końca. - Przyjmij moje przeprosiny.; kotołaku - powiedział Glaedr. - Ale musiałem się upewnić. Solembum syknął, włosy na jego czole napuszyły się i zjeżyły, tak że przypominały kępę ostu. - Gdybyś wciąż miał swe ciało, Najstarszy, odciąłbym ci za to ogon. - Ty, mały kocie? Nie zdołałbyś nawet mnie zadrapać. I znów Solembum syknął, a potem odwrócił się na pięcie i zgarbiony pomaszerował do wyjścia. - Zaczekaj - rzucił Glaedr. - Czy powiedziałeś Eragonowi o miejscu na Vroengardzie, miejscu tajemnic, którego nikt nie pamięta? Kotołak przystanął i nie odwracając się, z warknięciem machnął nad głową gęsim udkiem w niecierpliwym, lekceważącym geście. - Tak. - A czy podałeś mu stronicę w Domia abr Wyrda, na której znalazł położenie tego miejsca? - Na to wygląda, ale nie pamiętayn tego i mam nadzieję, że cokoliuiek znajdzie na Yroengardzie, przypali mu wąsiki i oparzy łapy. Klapa namiotu załopotała donośnie, gdy Solembum odepchnął ją na bok. A potem jego drobna postać rozpłynęła się wśród cieni, jak gdyby nigdy nie istniał. Eragon wstał i noskiem buta wyrzucił z namiotu przeżuty kawał mięsa. - Nie powinieneś był go traktować tak surowo - rzekła Arya. - Nie miałem wyboru - odparł Glaedr. - Czyżby? Mogłeś najpierw poprosić o pozwolenie. - I dać mu sposobność, by się przygotował? Nie. Co się stało, to się nie odstanie. Zostaw to, Aryo. - Nie mogę. Uraziłeś jego dumę. Powinieneś spróbować go ugłaskać. Niebezpiecznie jest mieć nieprzyjaciela w kotołaku. - Jeszcze niebezpieczniej jest mieć nieprzyjaciela w smoku. Zostaw to, elfie dziecko. Poruszony Eragon wymienił spojrzenia z Aryą. Ton głosu Glaedra niepokoił go - i widział, że ją także ale nie umiał zdecydować, co z tym począć. - A teraz, Eragonie - rzekł złoty smok - czy pozwolisz mi zbadać wspomnienie twojej rozmowy z Solem buem? - Jeśli chcesz, ale... po co? Przecież i tak zapomnisz. - Być może. Ale być może nie. Zobaczymy.- Zwracając się do Aryi, dodał: - Odłącz od nas umysł i nie pozwól, by wspomnienia Eragona skaziły twoją świadomość. - Jak sobie życzysz, Glaedrelda. Z każdym słowem muzyka myśli Aryi oddalała się coraz bardziej. Chwilę później osobliwy śpiew ucichł. Wówczas Glaedr skupił uwagę na Eragonie. - Pokaż mi - polecił. Nie zważając na swe obawy, Eragon posłał myśli do chwili, gdy Solembum pierwszy raz odwiedził jego namiot i usiadł na łóżku. Starannie odtworzył wszystko, co się wówczas wydarzyło. Świadomość Glaedra zlała się z jaźnią Eragona tak, by smok mógł wraz z nim przeżyć dawne zdarzenia. Było to osobliwe

uczucie, zupełnie jakby obaj ze smokiem stali się dwoma obrazami wybitymi na tej samej stronie monety. Kiedy skończył, Glaedr wycofał się lekko i rzekł do Aryi: - Kiedy zapomnę, jeśli zapomnę, powtórz mi słowa: „Andume i Fironmas na wzgórzu smutków, ich ciała niczym szkło". To miejsce na Vroengardzie... Znam je. Czy raczej kiedyś znałem. Było to coś ważnego, coś... Myśli smoka na moment poszarzały, jakby kłąb mgły zasnuł wzgórza i doliny jego istnienia, przesłaniając je. - I co?- spytał, odzyskując wcześniejszy cierpki humor. - Czemu zwlekamy? Eragonie, pokaż mi swoje wspomnienia. - Już to zrobiłem. W umyśle Glaedra odbiło się niedowierzanie, wówczas jednak Arya powiedziała: - Glaedrze, pamiętaj: Andume i Fironmas na wzgórzu smutków, ich ciała niczym szkło. - jak... - zaczął smok, a potem warknął z tak wielką siłą, że Eragon spodziewał się niemal, iż usłyszy dźwięk jego głosu. - Aaa. Nienawidzę zaklęć majstrujących przy pamięci. To najgorsza odmiana magii, zawsze prowadzi do chaosu i zamętu. Najczęściej w końcu członkowie jednego rodu zabijają się nawzajem, nie mając o tym pojęcia. - Co oznacza zdanie, którym się posłużyłeś? - spytała Saphira. - Nic, ma znaczenie tylko dla mnie i Oromisa. Ale w tym właśnie rzecz: nikt by go nie znal, gdybym sam mu nie powiedział. Arya westchnęła. - Zatem zaklęcie istnieje naprawdę. Przypuszczam więc, że musicie polecieć do Vroengardu. Zlekceważenie czegoś tak ważnego byłoby szaleństwem. Poza wszystkim, musimy się dowiedzieć, kim jest pająk tkwiący w sercu tej pajęczyny. Ja także udam się z wami - oznajmił Glaedr. Jeśli ktoś ma wobec was złe zamiary, może nie oczekiwać starcia z dwoma smokami. Tak czy inaczej, będziecie potrzebowali przewodnika. Od czasu zniszczenia Jeźdźców Yroengard stał się niebezpiecznym miejscem i nie chciałbym, byście padli ofiarą jakiegoś zapomnianego zła. Eragon zawahał się, dostrzegając dziwną tęsknotę w spojrzeniu Aryi. Nagle pojął, że ona także chciałaby im towarzyszyć. - Saphira poleci szybciej, jeśli będzie dźwigać tylko jedną osobę - rzekł cicho. - Wiem. Tyle że zawsze chciałam odwiedzić ojczyznę Jeźdźców. - I z pewnością odwiedzisz. Któregoś dnia. Kiwnęła głową. - Któregoś dnia. Eragon przez chwilę zbierał siły, zastanawiając się nad wszystkim, co muszą załatwić, nim będą mogli wyruszyć z Glaedrem i Saphirą. Potem odetchnął głęboko i wstał z pryczy. - Kapitanie Garvenie! - zawołał. - Zechcesz do nas dołączyć?

POŻEGNANIE Najpierw Eragon polecił Garvanowi posłać w sekrecie jednego z Nocnych Jastrzębi, by zgromadził zapasy niezbędne na wyprawę do Vroengardu. Saphira posiliła się po zdobyciu Dras-Leony, ale nie do syta, inaczej byłaby zbyt powolna i ciężka, by w razie potrzeby móc latać, i do tego musiała walczyć. Miała zatem dość sił, by polecieć do Vroengardu bez przystanków, lecz Eragon wiedział, że już na miejscu będzie musiała znaleźć na wyspie coś do zjedzenia, i to go martwiło. - Zawsze mogę wrócić o pustym żołądku - zapewniła go, ale on nie był tego taki pewien. Następnie posłał gońca po Jormundura i Blodhgarma. Gdy się zjawili, potrzebował wraz z Aryą i Saphirą kolejnej godziny, by wyjaśnić im sytuację i - co jeszcze trudniejsze - przekonać, że wyprawa jest konieczna. Blodhgarm łatwo przyjął argumenty, Jormundur natomiast protestował wniebogłosy, nie dlatego, by wątpił w prawdziwość informacji Solembuma ani w ich znaczenie - w obu tych kwestiach bez wahania przyjął słowo Eragona - ale dlatego że, jak argumentował z rosnącym zacietrzewieniem, gdyby Vardeni ocknęli się i odkryli, że nie tylko Nasuada została porwana, ale też Eragon i Saphira odlecieli w nieznane, to by ich zniszczyło. - Co więcej, nie możemy pozwolić, by Galbatorix dowiedział się, że nas opuściliście - ciągnął. - Nie, gdy dotarliśmy tak blisko Urubaenu. Mógłby posłać za wami w pościg Murtagha i Ciernia. Albo skorzystać z okazji i raz na zawsze zmiażdżyć Vardenów. Nie możemy tego ryzykować. Eragon musiał przyznać, że jego obawy są uzasadnione. Po długiej dyskusji w końcu znaleźli rozwiązanie: Blodhgarm i pozostałe elfy stworzą złudzenie zarówno Eragona, jak i Saphiry, tak jak wcześniej samego Eragona, gdy udał się w Góry Beorskie, by wziąć udział w wyborze i koronacji następcy Hrothgara.

Owe zjawy będą przypominać żywe, oddychające, myślące kopie Eragona i Saphiry, lecz ich umysły pozostaną puste i gdyby ktoś do nich wejrzał, natychmiast odkryłby podstęp. W efekcie obraz Saphiry nie mógł mówić, a choć elfy potrafiłyby udać mowę w przypadku Eragona, lepiej było tego uniknąć, by jakaś osobliwość wymowy nie uświadomiła słuchaczom, że coś jest nie tak. Ograniczenia te oznaczały, że złudzenia najlepiej sprawdzały się z daleka i że ludzie mający powody kontaktować się z Eragonem i Saphirą na bardziej osobistym poziomie - tacy jak królowie Orrin i Orik - wrkrótce zorientowaliby się, że coś jest nie w porządku. Eragon zatem rozkazał Garvenowi obudzić wszystkich Nocnych Jastrzębi i możliwie dyskretnie sprowadzić ich do siebie. Kiedy cały oddział zebrał się przed namiotem, Eragon wyjaśnił zbieraninie ludzi, krasnoludów i urgali, dlaczego opuszczają obóz wraz z Saphirą, choć z rozmysłem unikał ujawniania szczegółów i zachował w tajemnicy cel ich wyprawy. Potem wytłumaczył, jak elfy zamierzają ukryć ich nieobecność, i kazał swym ludziom przysiąc w pradawnej mowie, że dochowają sekretu. Ufał im, ale kiedy w grę wchodził Galbatorix i jego szpiedzy, nigdy dosyć ostrożności. Następnie Eragon i Arya odwiedzili Orrina, Orika, Rorana i czarodziejkę Triannę. Podobnie jak Nocnym Jastrzębiom, im również wyjaśnili sytuację i poprosili każdego o przysięgę zachowania tajemnicy. Zgodnie z oczekiwaniami, król Orrin okazał się najbardziej nieugięty. Na wizję wyprawy Eragona bądź Saphiry do Vroengardu zareagował oburzeniem i długo protestował przeciwko temu pomysłowi. Podawał w wątpliwość odwagę Eragona, kwestionował wagę informacji Solembuma i groził wycofaniem swych sił z szeregów Vardenów, jeśli Eragon zdecyduje się podjąć tak bezsensowną misję. Trzeba było ponad godziny gróźb, pochlebstw i próśb, by go przekonać, i nawet wtedy Eragon lękał się, że Orrin wciąż może zmienić zdanie. Wizyty u Orika, Rorana i Trianny przebiegły szybciej, nadal jednak musieli z Aryą przemawiać nieznośnie długo, by wszystko wyjaśnić. Zniecierpliwiony Eragon robił się coraz bardziej poirytowany i niespokojny; chciał już wyruszyć i z każdą mijającą minutą dręczący go niepokój narastał. Wędrując tak z Aryą od namiotu do namiotu, wyczuwał także poprzez więź łączącą go z Saphirą ciche, melodyjne śpiewy elfów, rozbrzmiewające w tle wszystkiego co słyszał niczym pasmo sprytnie utkanej tkaniny, ukrytej pod powierzchnią świata. Saphira została przy namiocie. Elfy ustawiły się w pierścień wokół niej i śpiewały, wyciągając ręce i stykając się czubkami palców. Celem długiego, skomplikowanego zaklęcia było zgromadzenie informacji niezbędnych, by stworzyć wierną podobiznę Saphiry. Naśladowanie postaci elfa bądź człowieka było już dostatecznie trudne, smok wiązał się z jeszcze większymi problemami, zwłaszcza gdy wziąć pod uwagę odbijające światło łuski. Mimo to, jak wyjaśnił Eragonowi Blodhgarm, najtrudniejszą częścią złudzenia będzie odtworzenie efektów, jakie ciężar Saphiry wywierał na otoczenie za każdym razem, gdy jej podobizna startowała bądź lądowała. Kiedy wreszcie Eragon i Arya ukończyli obchód, noc ustąpiła już miejsca porankowi i wschodzące słońce wisiało piędź nad horyzontem. W jego świetle zniszczenia wyrządzone nocą podczas ataku w obozie wydawały się jeszcze większe. Eragon chętnie odleciałby już z Saphirą i Glaedrem, Jormundur jednak nalegał, by co najmniej raz przemówił do Vardenôw jako ich nowy przywódca. Zatem wkrótce potem, kiedy armia już się zebrała, odkrył, że stoi z tyłu pustego wozu, spoglądając na pole wypełnione zwróconymi ku niemu twarzami - niektóre były ludzkie, inne nie - i marząc, żeby znaleźć sie ędziekolwiek indziej. Wcześniej poprosił o radę Rorana. - Pamiętaj, to nie są twoi wrogowie - rzekł kuzyn. - Nie masz się czego obawiać. Oni chcą cię polubić. Mów wyraźnie, szczerze i, cokolwiek zrobisz, zachowaj dla siebie dręczące cię wątpliwości. To najlepszy sposób na ich podbicie. Kiedy powiesz im o Nasuadzie, zareagują przerażeniem i rozpaczą. Zapewnij im niezbędną pociechę, a pójdą za tobą aż do bram Urubaenu. Mimo zachęt Rorana, Eragon nadal czuł obawę przed wygłoszeniem mowy. Wcześniej rzadko zwracał się do większych grup i nigdy nie wypo- wiadał więcej niż parę zdań. Kiedy tak patrzył na ogorzałe od słońca, znużo- ne twarze wojowników, uznał, że wolałby raczej sam stawić czoło setce przeciwników, niż stać w miejscu publicznym, ryzykując dezaprobatę innych. Aż do chwili, gdy otworzył usta, nie był pewien, co właściwie zamierza powiedzieć. Kiedy jednak zaczął, słowa popłynęły same, był jednak tak spięty, że nie zapamiętał z nich zbyt wiele. Mowa minęła jak we śnie, w jego umyśle pozostało tylko wrażenie gorąca i potu, jęki żołnierzy na wieść o losie Nasuady, ochrypłe okrzyki, kiedy nawoływał ich do zwycięstwa, i głośne wiwaty, gdy skończył. Z ulgą zeskoczył z wozu w miejsce, gdzie Arya i Orik czekali obok Saphiry. Gdy tylko to uczynił, strażnicy utworzyli wokół nich krąg, osłaniając ich przed tłumem i powstrzymując

wszystkich, którzy chcieli z nimi porozmawiać. - Dobra robota, Eragonie! - Orik klepnął go w ramię. - Naprawdę? - Eragon wciąż czuł oszołomienie. - Byłeś niezwykle elokwentny - przytaknęła Arya. Zawstydzony wzruszył ramionami. Świadomość, że elfka znała większość przywódców Vardenów, onieśmielała go, nie mógł też powstrzymać myśli, że Ajihad bądź jego poprzednik, Deynor, spisaliby się lepiej jako mówcy. Orik pociągnął go za rękaw i Eragon pochylił się ku krasnoludowi. - Mam nadzieję, że cokolwiek tam znajdziesz, będzie warte wyprawy, przyjacielu - rzekł Orik głosem ledwie słyszalnym pośród krzyków tłumu. - Uważaj na siebie i nie daj się zabić, co? - Spróbuję. Ku zdumieniu Eragona tamten chwycił go za przedramię i objął szorstko. - Niechaj Guntera nad tobą czuwa. - Gdy się rozłączyli, Orik klepnął dłonią bok Saphiry. - I nad tobą także, Saphiro. Życzę wam obojgu bezpiecznej drogi. Saphira odpowiedziała cichym pomrukiem. Eragon obejrzał się na Aryę. Nagle poczuł się niezręcznie, nie miał pojęcia co rzec, by nie zabrzmiało to banalnie. Jej uroda wciąż go porywała, wrażenie, jakie wywierała na nim, ani trochę nie osłabło. Ona zaś ujęła jego głowę w dłonie i ucałowała go uroczyście w czoło. Eragon wpatrywał się w nią ogłuszony. - Gulia waise medh ono, Argetlam. - Niechaj dopisuje ci szczęście, Srebrna Dłoni. Kiedy go puściła, chwycił jej ręce. - Nie spotka nas nic złego. Nie pozwolę na to. Nawet jeśli czeka na nas Galbatorix. Jeśli będę musiał, gołymi rękami rozedrę górski łańcuch, ale przyrzekam, że wrócimy bezpiecznie. Nim zdążyła odpowiedzieć, puścił ją i wdrapał się na grzbiet Saphiry. Tłum znów zaczął wiwatować, widząc, jak Eragon sadowi się w siodle. Pomachał do nich, a oni zdwoili wysiłki, tupiąc głośno i tłukąc rękojeściami broni w tarcze. Eragon ujrzał Blodhgarma i pozostałe elfy, zebrane w ciasną kupkę, na wpół ukryte za pobliskim pawilonem. Pozdrowił je skinieniem głowy, a one odpowiedziały tym samym. Ich plan był prosty: wraz z Saphira wyruszą, jakby zamierzali patrolować niebo i badać teren przed nimi - jak to czynili co dzień, gdy armia maszerowała - lecz okrążywszy obóz kilka razy, Saphira wleci w chmury i Eragon rzuci zaklęcie, które sprawi, że dla patrzących z ziemi stanie się niewidzialna. Wówczas elfy stworzą puste zjawy, które zajmą ich miejsca. Oni wyruszą w podróż, widma zaś wyłonią się z chmur. Jeśli dopisze im szczęście, nikt nie zauważy różnicy. Eragon zaciągnął rzemienie wokół nóg i sprawdził, czy juki są stosownie zabezpieczone. Najwięcej uwagi poświęcił torbie po lewej, bo w niej, bezpiecznie opatulona ubraniami i kocami tkwiła wyścielona aksamitem szkatułka kryjąca w sobie bezcenne serce serc Glaedra, jego Eldunari. - Ruszajmy zatem - powiedział stary smok. - Do Vroengardu! - wykrzyknęła Saphira i świat zatańczył wokół Eragona, gdy odbiła się od ziemi. Poczuł na twarzy prąd powietrza, kiedy załopotała masywnymi, nietoperzowatymi skrzydłami, wzbijając się coraz wyżej i wyżej w niebo. Eragon mocniej chwycił szpikulec na smoczej szyi, chyląc głowę dla ochrony przed prądem powietrza. Wbił wzrok w lśniącą skórę siodła. Potem odetchnął głęboko, próbując przestać się martwić o to, co zostawiają za sobą i co wkrótce ujrzą. Teraz mógł już tylko czekać - czekać i mieć nadzieję, że Saphira zdąży dolecieć do Yroengardu i z powrotem, nim Imperium znów zaatakuje Vardenów. Mieć nadzieję, że Koranowi i Aryi nic się nie stanie, że w jakiś sposób zdoła jednak ocalić Nasuadę i że wyprawa do Vroengardu to właściwa decyzja, szybko bowiem zbliżała się chwila, gdy będzie musiał w końcu stawić czoło Galbatorixowi.

SPIS TREŚCI Na początku: Historia Eragona, Najstarszego i Brisingra Przez wyłom Cios młota Cienie na horyzoncie Król kot Po walce Wspomnienia umarłych Czymże jest człowiek? Cena władzy Brutalnie w światło dnia Kołysanka Nie spoczną znużeni Taniec z mieczami Nie honor ni sława, lecz pęcherze w niefortunnych miejscach Księżycożerna Plotki i pismo Aroughs Dras-Leona Rzut kośćmi Przyjaciel i wróg Ognista mąka Popiół i pył Bezkrólewie Thardsvergundnzmal Droga wiedzy Bliskość serc Odkrycie Decyzje Pod wzgórzem i skałą Nakarmić boga Niewierni na swobodzie Dźwięk dzwonu Czarna-jaskinia-dzierzbo-cierni Młot i hełm A potem runęły mury Na brzegach jeziora Leona Słowo Jeźdźca Konklawe królów Labirynt bez końca Fragmenty, niewyraźne, na wpół dostrzeżone Pytania bez odpowiedzi Pożegnanie

7 13 25 30 36 42 46 51 60 70 78 87 94 103 109 119 125 139 145 156 165 178 195 202 214 233 242 249 258 273 283 297 300 307 309 319 329 340 352 360 370 380