Despain Bree Dziedzictwo mroku 1 Dziedzictwo mroku

Dziedzictwo Mroku Bree Despain Przełożyła Agnieszka Fulińska

Wydawnictwo Galeria Książki Kraków 2010

1

65

Ofiara

Krew wypełnia mi usta. Ogień płonie w moich żyłach. Duszę w sobie wycie. Ześlizguje się srebrne ostrze -wybór należy do mnie. Jestem śmiercią lub życiem. Jestem ocaleniem lub zniszczeniem. Aniołem lub demonem. Jestem łaską. Wbijam nóż. To moja ofiara... Jestem potworem.

2

65

Rozdział 1

Marnotrawny

Po obiedzie - Grace! Musisz zobaczyć tego nowego chłopaka. -April wpadła na mnie w korytarzu młodszych klas. Czasami przypomina mi spaniela, którego kiedyś miałam: ten sam entuzjazm z byle powodu. - Czyżby ciacho wszech czasów? - Omal nie upuściłam plecaka. Głupie szyfrowe zamki. - Ależ skąd. On jest absolutnie okropny. Wyleciał ostatnio z dwóch szkół, a w dodatku Brett Johnson mówi, że jest na zwolnieniu warunkowym. - April uśmiechnęła się promiennie. - Poza tym i tak wszyscy wiedzą, że to Jude jest największym ciachem. - Dźgnęła mnie pod żebro. Upuściłam plecak. Pudełko pasteli upadło mi pod nogi. - Ja tam nic o tym nie wiem - burknęłam i przykucnęłam, żeby pozbierać rozrzucone kredki. - Jude jest moim bratem, wiesz? April przewróciła oczami. - Pytał o mnie w kafejce, prawda? - Aha... - Zbierałam nadal kredki. - Zapytał: „Co tam u April?", a ja odpowiedziałam: „Wszystko w porządku", a potem oddał mi pół swojej kanapki z indykiem. Wyrachowanie zupełnie nie pasuje do April. Inaczej musiałabym uznać, że przyjaźni się ze mną tylko po to, żeby być bliżej mojego brata - podobnie jak większość innych dziewczyn w tej szkole. - Pospiesz się - powiedziała, zerkając przez ramię. - Mogłabyś mi pomóc. - Machnęłam na nią złamaną kredką. - Dopiero co je kupiłam po drodze z kafejki. April przykucnęła i podniosła niebieski pastel. - Po co ci one, tak w ogóle? Myślałam, że wolisz węgiel. 3

65

- Nie wychodzi mi. - Wzięłam od niej kawałek kredki i wsadziłam go z powrotem do pudełka. - Zaczynam od nowa. - Ale jutro mija termin. - Nie oddam pracy, dopóki nie będę z niej zadowolona. - Nie uważam, żeby była zła - oznajmiła April. -A poza tym podoba się temu nowemu. - Że co? April podskoczyła. Chwyciła mnie za ramię. - Chodź. Musisz to zobaczyć. - Ruszyła w kierunku sali do plastyki, ciągnąc m n i e za sobą. Zacisnęłam palce na moich kredkach. - Co w ciebie wstąpiło? April roześmiała się i przyspieszyła kroku. - Oto i ona - zawołała Lynn Bishop, kiedy znalazłyśmy się w skrzydle zajęć plastycznych. Kilkoro uczniów tłoczyło się przy drzwiach. Rozstąpili się, kiedy się pojawiłyśmy. Jenny Wilson zerknęła na mnie i szepnęła coś do Lynn. - O co chodzi? - zapytałam. April wskazała palcem. - O t o . Przystanęłam, żeby się przyjrzeć. Nosił dziurawy podkoszulek z Wolfsbane i spłowiałe, podarte na kolanach czarne dżinsy. Strój co najmniej nieodpowiedni jak na standard szkoły Holy Trinity. Potargane, ufarbowane na czarno włosy zakrywały mu twarz. W bladych dłoniach trzymał arkusz papieru. Był to mój rysunek węglem, a ten chłopak siedział na moim miejscu. Oderwałam się od grupki obserwatorów i podeszłam do ławki. - Przepraszam, ale zająłeś moje miejsce. - W takim razie ty musisz być Grace - odparł, nie podnosząc nawet wzroku. Coś w jego szorstkim głosie sprawiło, że dostałam gęsiej skórki. Cofnęłam się. - Skąd znasz moje imię? Wskazał na nazwisko wypisane na kolorowej taśmie na pudełku z przyborami, które zostawiłam na ławce, wychodząc na przerwę. 4

65

- Grace Divine. Nie dość, że „Łaska", to jeszcze „Boska". - Prychnął pogardliwie. - Twoi rodzice mają chyba kompleks religijny. Założę się, że twój tato jest klechą. - Jest pastorem. Ale to nie twoja sprawa. Trzymał rysunek w wyciągniętej ręce. - Grace Divine... Muszą mieć wobec ciebie wielkie oczekiwania. - Owszem. A teraz spadaj. - Beznadziejny jest ten rysunek - powiedział. - Zupełnie źle oddałaś gałęzie, a ten sęk powinien być zwrócony do góry, a nie do dołu. - Wziął w palce jeden z moich węgli i zaczął rysować. Irytowała mnie jego bezczelność, ale nie mogłam uwierzyć, z jaką łatwością zamienia grube i cienkie czarne kreski w pełne życia węglowe gałęzie. To samo drzewo, nad którym tak się męczyłam przez cały tydzień, ożyło na papierze. Koniuszkiem małego palca roztarł węgiel na pniu - rzecz zakazana na lekcjach pana Barlowa - ale lekkie rozmycie doskonale zrobiło korze tego drzewa. Patrzyłam, jak cieniuje konary, a potem zabiera się za sęk na najniższym z nich. Skąd on wiedział, jak miał wyglądać ten sęk? - Przestań - powiedziałam. - To mój rysunek. Oddaj mi go. - Chwyciłam kartkę, ale wyrwał mi ją. - Oddaj! - Pocałuj mnie - odparował. April wydała krótki okrzyk. - Że co? - zapytałam. Pochylił się nad rysunkiem. Jego twarz była wciąż zasłonięta przez niesforne włosy, ale zza kołnierzyka wysunął mu się naszyjnik z czarnym kamieniem. - Pocałuj mnie, to oddam. Chwyciłam go za rękę, w której trzymał węgiel. - Za kogo ty się masz? - Nie poznajesz mnie? - Podniósł głowę i odgarnął włosy z twarzy. Miał blade, zapadnięte policzki, ale na widok jego oczu krzyknęłam. Te same ciemne oczy, które kiedyś nazywałam czekoladowymi. - Daniel? - Puściłam jego rękę. Węgiel upadł na blat. W myślach krążyły mi setki pytań. - Czy Jude wie, że tu jesteś? Daniel zacisnął palce wokół czarnej zawieszki, którą miał na szyi. Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć. W tej samej chwili podszedł do nas pan Barlow z rękami skrzyżowanymi na swej potężnej piersi. 5

65

- Kazałem ci się zameldować w sekretariacie, zanim dołączysz do klasy - zwrócił się do Daniela. - Jeśli nie jesteś w stanie traktować poważnie moich poleceń, młody człowieku, to najwyraźniej tu nie pasujesz. - Właśnie wychodziłem. - Daniel odsunął krzesło i pochylił się ku mnie. Czarne włosy wciąż zasłaniały mu oczy. - Do zobaczenia, Grace. Spojrzałam na rysunek węglem, który zostawił. Czarne kreski układały się w sylwetkę samotnego, znajomego drzewa. Rzuciłam się ku drzwiom, mijając pana Barlowa i grupkę uczniów. - Daniel! - krzyknęłam. Ale korytarz był pusty. Daniel świetnie umiał znikać. To była jego specjalność. Kolacja Wsłuchiwałam się w brzęk sztućców uderzających o talerze i drżałam na myśl o tym, że zaraz przyjdzie kolej na mnie w codziennym żenującym rytuale rodziny Divine - tej chwili podczas kolacji, w której padało pytanie: „Jak minął dzień?". Tato odpowiedział pierwszy. Był bardzo podekscytowany parafialną zbiórką dobroczynną. Byłam przekonana, że stanowiło to dla niego miłą odmianę. Ostatnio tak często się zamykał w swoim gabinecie i czytał, że Jude i ja żartowaliśmy, że chyba usiłuje stworzyć własną religię. Mama opowiedziała o nowym stażyście w szpitalu i o tym, że mały James nauczył się w żłobk u takich słówek, jak „groszek", „jabłko" i „żółw". Charity poinformowała nas, że dostała celujący z klasówk i z przyrody. - Namówiłem prawie wszystkich kolegów, żeby dal i ciuchy na zbiórkę ubrań - oznajmił Jude, kiedy skończył krajać pieczeń małego Jamesa na kęsy. Nie zdziwiło mnie to. Wielu ludzi w Rose Crest mawiało, że dobroczynność Jude'a to tylko pozór, ale on naprawdę taki był. Kto inny zrezygnowałby z wolności w klasie maturalnej po to, żeby się uczyć samodzielnie w kościele przez trzy dni w tygodniu? Albo odmówił gry w szkolnej drużynie hokejowej ze wszystkimi kumplami, ponieważ nie chciał być agresywny? Czasami ciężko było być jego młodszą siostrą, ale po prostu nie dało się nie kochać Jude'a. Dręczyła mnie myśl o tym, czym będzie dla niego moja wiadomość. - Znakomicie - powiedział tato do Jude'a. 6

65

- Aha. - Jude się rozpromienił. - Wczoraj powiedziałem wszystkim, że oddaję kurtkę, i w ten sposób zachęciłem ich do pomocy. - Którą kurtkę oddajesz? - spytała mama. - Czerwoną. - Czerwoną? Przecież jest praktycznie nowa. - Prawie jej nie nosiłem przez ostatnie trzy lata. To samolubne trzymać ją w szafie, skoro ktoś inny mógłby z niej korzystać. - Jude ma rację - przytaknął tato. - Potrzebujemy ubrań dobrej jakości. Jeszcze nie było Święta Dziękczynienia, a już zapowiadają kolejną zimę stulecia. - Super! - ucieszyła się Charity. Mama burknęła coś pod nosem. Nigdy nie mogła zrozumieć, dlaczego ludzie z Minnesoty wręcz kibicują rekordowym zimom. Dziobałam widelcem ziemniaki na talerzu, aż wreszcie tato zwrócił się do mnie i zadał mi to pytanie, którego tak bardzo nie chciałam usłyszeć. - Bardzo jesteś milcząca dziś wieczór, Grace. Jak minął dzień? Odłożyłam widelec. Kęs pieczeni, który miałam w ustach, nagle nabrał konsystencji styropianu, kiedy usiłowałam go połknąć. - Spotkałam dziś Daniela. Mama akurat próbowała powstrzymać Jamesa od plucia jedzeniem na drugi koniec stołu, ale podniosła oczy. Jej twarz mówiła: „W tym domu nie wymawia się tego imienia". Przy stole omawiało się praktycznie wszystko: śmierć, ciąże nastolatek, politykę, a nawet religijne problemy Sudanu - ale o jednej osobie się nie mówiło: o Danielu. Tato wytarł usta serwetką. - Grace i Jude, przyda mi się wasza pomoc jutro po południu w kościele. Zbiórka dobroczynna idzie świetnie. Nie mogę się dostać do mojego biura, bo jest zastawione puszkami z kukurydzą. - Zachichotał cicho. Chrząknęłam. - Rozmawiałam z nim. Śmiech taty zgasł, prawie jakby się zakrztusił. 7

65

- Rety - powiedziała Charity, zatrzymując widelec w pół drogi do ust. - Oby więcej takich rewelacji, Grace. Jude odsunął krzesło. - Mogę przeprosić? - zapytał, kładąc serwetkę na stole, po czym - nie czekając na odpowiedź - wyszedł z kuchni. Spojrzałam na mamę. „Patrz, co narobiłaś", zdawały się mówić jej oczy. - Groszek! - krzyknął James i rzucił mi w twarz całą garść groszku. - Przepraszam - szepnęłam. I wstałam od stołu. Później Zastałam Jude'a na frontowej werandzie. Siedział owinięty w niebieski pled z kanapy. Powietrze skraplało się w białe obłoczki przed jego twarzą. - Zamarzniesz, Jude. Wejdź do domu. - Jest mi dobrze. Wiedziałam, że to nieprawda. Niewiele rzeczy wyprowadza Jude'a z równowagi. Nie lubi, kiedy dziewczyny w szkole mówią coś nieprzyjemnego, a potem udają, że to „tylko żarty". Nie znosi wzywania imienia boskiego nadaremno, a już absolutnie nie toleruje twierdzeń, że Minnesota Wild nigdy nie zdobędzie Pucharu Stanleya. Ale Jude nie krzyczy ani nie wrzeszczy, kiedy się złości. Robi się wtedy całkiem milczący i zamyka się w sobie. Zatarłam dłonie, żeby się rozgrzać, i usiadłam obok niego na schodkach. - Przepraszam, że rozmawiałam z Danielem. Nie chciałam zrobić ci przykrości. Jude pocierał równoległe blizny biegnące po wierzchu jego lewej dłoni. Bardzo często tak robił. Zastanawiałam się, czy zdaje sobie sprawę z tego natręctwa. - Nie jestem zły - odpowiedział w końcu. - Martwię się. - O Daniela? - O ciebie. - Jude spojrzał mi prosto w oczy. 8

65

Mieliśmy takie same orle nosy i ciemnobrązowe włosy, ale to podobieństwo naszych błękitnych oczu zawsze wydawało mi się niesamowite - zwłaszcza kiedy dostrzegłam, ile w jego spojrzeniu jest bólu. - Wiem, co do niego czujesz... - Czułam. To było ponad trzy lata temu. Byłam wtedy smarkata. - Ciągle jesteś smarkata. Miałam ochotę odpowiedzieć kpiąco, czymś w rodzaju: „I kto to mówi", ponieważ był ode mnie starszy ledwie o rok. Ale wiedziałam, że nie mówi mi tego na złość. Chciałam tylko, żeby uświadomił sobie, że mam prawie siedemnaście lat: od nienal roku chodzę n a randki i jeżdżę samochodem. Chłodne powietrze przenikało przez moją bawełnianą bluzę. Miałam już wejść do środka, kiedy Jude ujął mnie za rękę. - Możesz mi coś obiecać, Grace? - Co takiego? - Jeśli znów spotkasz Daniela, nie będziesz z nim rozmawiać. Obiecasz? -Ale... - Posłuchaj - powiedział. - Daniel jest niebezpieczny. On nie jest tym człowiekiem, którym był kiedyś. Musisz mi obiecać, że będziesz się trzymać z dala od niego. Palce zaplątały mi się w nitki pledu. - Mówię poważnie, Grace. Musisz mi to obiecać. - No dobra, niech ci będzie. Obiecuję. Jude ścisnął moją dłoń i wbił wzrok w jakiś odległy punkt. Miałam wrażenie, że krąży myślami gdzieś daleko stąd, wiedziałam jednak, że utkwił spojrzenie w starym orzechu - tym samym, który chciałam narysować na lekcji - oddzielającym nasze podwórko od sąsiadów. Zastanawiałam się, czy myśli o tamtej nocy sprzed trzech lat, kiedy ostatni raz widział Daniela... kiedy wszyscy widzieliśmy go po raz ostatni. - Co się stało? - szepnęłam. Minęło wiele czasu, zanim się odważyłam zadać to pytanie. Moja rodzina zachowywała się jak gdyby nigdy nic. Ale samo „nic" nie wystarczało za odpowiedź, dlaczego Charity i ja zostałyśmy wysłane na trzy tygodnie do dziadków. Rodziny nie przestają rozmawiać o czymś, co jest „niczym". „Nic" nie wyjaśnia też cienkiej białej szramy - podobnej do tych na ręce - nad lewym okiem mojego brata. 9

65

- Nie powinno się źle mówić o zmarłych - wymamrotał Jude. Pokręciłam głową. - Daniel nie jest martwy. - Dla mnie jest. - Twarz Judea nie zdradzała żadnych emocji. Nigdy nie widziałam, żeby się tak zachowywał. Wciągnęłam do płuc mroźne powietrze i wpatrywałam się w niego, żałując, że nie potrafię odczytać myśli kłębiących się za tymi kamiennymi oczami. - Wiesz, że możesz mi wszystko powiedzieć? - Nie, Grace. Naprawdę nie mogę. Te słowa zabolały. Wyrwałam dłoń z jego uścisku. Nie miałam pojęcia, jak inaczej mogłabym zareagować. Jude wstał. - Daj temu spokój - powiedział cicho, otulając mnie pledem. Wszedł na schodki i usłyszałam, jak zamyka drzwi. Przez okno widziałam migotanie błękitnej poświaty telewizora. Przez pustą ulicę przebiegł wielki czarny pies. Zatrzymał się pod orzechem i spojrzał w moim kierunk u . Dyszał z wywieszonym językiem. Utkwił we mnie swoje oczy, błyskające niebieskim światłem. Zadygotałam i opuściłam ramiona, po czym podniosłam wzrok n a drzewo. Przed Halloween padał śnieg, ale parę dni później stopniał i prawdopodobnie nie popada już przed święlami. Wszystko na podwórku było zmrożone, kruche, brązowe i pożółkłe - wszystko oprócz orzecha, który trzeszczał na wietrze. Był biały jak popiół i stał tam niczym chwiejące się widmo w świetle pełni księżyca. Daniel miał rację co do tego rysunku. Gałęzie naprawdę narysowałam źle, a sęk na najniższym konarze powinien być zwrócony do góry. Pan Barlow kazał nam przedstawić coś, co zapamiętaliśmy z dzieciństwa. Kiedy wpatrywałam się w pustą kartkę, widziałam tylko to stare drzewo. A jednak przez ostatnie trzy lata zawsze odwracałam wzrok, mijając je. Myśl o nim była bolesna - jak myśl o Danielu. Siedząc na werandzie i patrząc, jak stare drzewo kołysze się w świetle księżyca, czułam, że porusza ono we mnie wspomnienia, i nie mogłam ich powstrzymać. Wstałam i pled zsunął mi się z ramion. Zerknęłam za siebie, na okno salonu, a następnie na drzewo. Pies zniknął. Może to zabrzmi dziwnie, ale ucieszyłam się, że nie patrzy na mnie, kiedy obeszłam ganek i przy10

65

kucnęłam między krzakami berberysu. Paskudnie zadrapałam się w rękę, kiedy szukałam pod werandą rzeczy, co do której nawet nie byłam pewna, czy nadal tam jest. Palce dotknęły czegoś chłodnego. Sięgnęłam dalej i wyciągnęłam to. Metalowe pudełko na kanapki było zimne jak lód. Tu i ówdzie pokryła je rdza, ale kiedy starłam kilkuletnią warstwę brudu z wieczka, dostrzegłam spłowiały obrazek z Myszką Miki. Pamiątka czasów, które wydawały się tak bardzo odległe. To był kuferek ze skarbami, w którym Jude, Daniel i ja chowaliśmy wszystkie ulubione żetony, karty bejsbolowej i dziwaczny długi kieł znaleziony w lesie za domem. A teraz to była mała metalowa trumna - skrzynka ze wspomnieniami, które powinny umrzeć. Otwarłam jej wieczko i wyciągnęłam zniszczony szkicownik oprawiony w skórę. Przewracałam zatęchłe kartki, aż znalazłam ostatni szkic. Była to twarz, którą rysowałam w kółko, ponieważ nigdy mi dobrze nie wychodziła. Jego włosy były wtedy tak jasne, że prawie białe, a nie potargane, czarne, nieumyte. Miał dołeczek w podbródku i ironiczny, niemal chytry uśmiech. Ale to oczy zawsze mi umykały. Nigdy nie zdołałam uchwycić ich głębi prostymi kreskami ołówka. Jego oczy były takie ciemne, tak głębokie. Jak gęsty jeziorny muł, w którym lubiliśmy zanurzać stopy - to były naprawdę czekoladowe oczy. Wspomnienia Chcesz to? Chodź i sama sobie weź. Daniel schował butelkę z terpentyną za plecami i uskoczył w bok, jakby zamierzał uciec. Skrzyżowałam ramiona i oparłam się o pień drzewa. Goniłam go już przez dom, przez podwórko i wokół orzecha kilka razy - wszystko przez to, że zakradł się do kuchni, kiedy byłam zajęta, i bez słowa zabrał mi butelkę z rozpuszczalnikiem do farb. - Oddaj mi to natychmiast. - Pocałuj mnie - odpowiedział. - Że co? - Pocałuj mnie, to oddam. - Bębnił palcami w sęk w kształcie księżyca na najniższym konarze drzewa i uśmiechał się do mnie łajdacko. - Wiesz, że masz na to ochotę. Policzki mi płonęły. Marzyłam o tym, żeby go pocałować, całym moim jedenastoipółletnim sercem, i wiedziałam, że on o tym wie. Daniel i Jude byli najlepszymi kumplami, odkąd obaj mieli po dwa lata, a ja 11

65

młodsza o rok - zaczęłam się włóczyć za nimi, kiedy tylko nauczyłam się chodzić. Judebwi nigdy to nie przeszkadzało. Daniel tego nie znosił - ale z drugiej strony tylko dziewczyna mogła grać królową Amidalę, kiedy Daniel był Anakinem, a Jude Obim-Wanem Kenobim. I pomimo wszystkich jego złośliwości to w Danielu po raz pierwszy naprawdę się zakochałam. - Powiem rodzicom - jęknęłam bez przekonania. - Nie powiesz. - Daniel pochylił się ku mnie, nie przestając się uśmiechać. - No, pocałuj mnie. - Daniel! - To był głos jego matki z otwartego okna ich domu. - Chodź tu i posprzątaj po tym malowaniu. Daniel wyprostował się, a w jego oczach pojawiła się panika. Spojrzał na trzymaną w ręce buteleczkę. - Proszę, Grace. Potrzebuję tego. - Mogłeś mnie od razu poprosić. - Chodź tu natychmiast, chłopcze! - ryknął jego ojciec z okna. Ręce Daniela drżały. - Proszę. Skinęłam głową, a on pobiegł do swojego domu. Ukryłam się za drzewem i słuchałam, jak ojciec się na niego wydziera. Nie pamiętam, co mówił. To nie jego słowa były jak ciosy, ale ton głosu - coraz głębszy, kiedy się nakręcał, przypominający straszliwy warkot. Usiadłam na trawie z kolanami pod brodą i zamartwiałam się, że nie jestem w stanie mu w żaden sposób pomóc. To było prawie pięć i pół roku przed tym, jak zobaczyłam go na lekcji Barlowa. Dwa lata i siedem miesięcy przed tym, jak Daniel zniknął. Ale tylko na rok, zanim u nas zamieszkał. Rok przed tym, jak został naszym bratem.

Rozdział 2

Obiecuję, obiecuję

Następnego dnia, czwarta lekcja 12

65

Moja mama przestrzega dziwnych zasad w kwestii tajemnic. Kiedy miałam cztery lata, posadziła mnie przed sobą i powiedziała, że nie wolno mi dochowywać sekretów. Kilka minut później poszłam do Jude'a i powiedziałam mu, że rodzice kupili mu na urodziny zamek z klocków lego. Jude się rozpłakał, a mama znów posadziła mnie przed sobą, mówiąc, że niespodzianka to jest coś, o czym wszyscy się i tak za jakiś czas dowiedzą, a sekret to jest coś, czego nikt nie ma poznać. Spojrzała mi prosto w oczy i oznajmiła tym naprawdę poważnym tonem, że sekrety są złe i nikt nie ma prawa ode mnie wymagać, żebym ich strzegła. Szkoda, że ta sama zasada nie stosuje się do obietnic. Problem z obietnicami polega na tym, że kiedy się już taką złoży, to nie ma mocnych, żeby jej nie złamać. To jakieś niepisane kosmiczne prawo. Kiedy tato mówi: „Obiecaj, że wrócisz o dziesiątej", to akurat tego dnia zepsuje się samochód, zegarek stanie, a rodzice nie dali ci komórki, więc nie możesz zadzwonić, żeby powiedzieć, że się spóźnisz. Naprawdę, nikt nie powinien wymagać dotrzymywania obietnic - zwłaszcza jeśli nie zna wszystkich okoliczności. Wymuszenie przez Judea obietnicy, że nie będę miała nic wspólnego z Danielem, było skrajnie nieuczciwe. Mój brat nie wziął pod uwagę tego, że Daniel wrócił do naszej szkoły. Nie dzielił ze mną wspomnień. Nie zamierzałam więcej rozmawiać z Danielem, ale bałam się tego, co mogę zrobić - tylko dlatego, że Jude wymógł na mnie tę obietnicę. Czułam ten lęk, podchodząc pod drzwi klasy rysunków. Spocone palce ślizgały mi się na klamce, kiedy próbowałam otworzyć drzwi. W końcu popchnęłam je i zerknęłam w stronę ławki na samym przodzie. - Cześć, Grace - odezwał się czyjś głos. To była April. Siedziała obok mojej pustej ławki. Strzeliła gumką, otwierając pudełko pasteli. - Udało ci się nagrać ten dokument o Edwardzie Hopperze, który mieliśmy obejrzeć wczoraj wieczorem? Moja nagry-warka się popsuła. - Nie. Zapomniałam. Omiotłam klasę wzrokiem w poszukiwaniu Daniela. Lynn Bishop siedziała w tylnym rzędzie, plotkując z Melissą Harris. Pan Barlow pracował przy biurku nad swoją najnowszą rzeźbą typu „wspieramy recykling", a do klasy wchodzili przed dzwonkiem kolejni uczniowie. - Niedobrze. Myślisz, że będziemy mieć z tego test? - spytała April. 13

65

- To są lekcje sztuki. Malujemy obrazy przy dźwiękach klasycznego rocka. - Raz jeszcze obiegłam klasę wzrokiem. - Wątpię, czy będziemy mieć klasówki. - Rany, ale jesteś dziś opryskliwa. - Przepraszam. - Wzięłam mój przybornik z szafki i usiadłam koło niej. - Mam mnóstwo spraw na głowie. Rysunek drzewa leżał na wierzchu pudełka. Wmawiałam sobie, że powinnam go nienawidzić. Powtarzałam sobie, że powinnam go wyrzucić. A mimo to wzięłam go do ręki i przyglądałam się idealnym kreskom, trzymając palec tuż nad kartką, żeby nie zamazać węgla. - Nie rozumiem, dlaczego ci w ogóle na nim zależy -powiedziała April po raz szósty tego dnia. - To znaczy, wydawało mi się, że mówiłaś, że ten Daniel jest niezły. Wbiłam wzrok w rysunek. - Bo był. Dzwonek zadzwonił z lekkim opóźnieniem. Kilka sekund później skrzypnęły otwierane drzwi. Podniosłam oczy, spodziewając się ujrzeć Daniela. Tak samo jak niegdyś spodziewałam się go spotkać w sklepie albo na ulicy w centrum miasta po tym, jak zniknął. Ale w drzwiach pojawił się Pete Bradshaw. Miał dyżur w sekretariacie na czwartej lekcji. Pomachał do April i do mnie ręką, podając jakąś karteczkę panu Barlowowi. - To jest dopiero ciacho - szepnęła April, machając mu w odpowiedzi. - Ze też on jest twoim partnerem na chemii... Miałam mu właśnie odmachać, ale nagle poczułam ucisk w żołądku. Pete zostawił karteczkę na biurku pana Barlowa i podszedł do nas. - Szkoda, że cię nie było wczoraj wieczorem - powiedział do mnie. - Wczoraj wieczorem? - W bibliotece na spotkaniu kółka chemicznego. Uczyliśmy się do testu. - Pete zabębnił palcami po blacie ławki. - Miałaś tym razem przynieść ciastka. - Naprawdę? - Ucisk w żołądku przybrał na sile. Poprzedniego wieczora siedziałam na werandzie, rozmyślając o Danielu, aż zrobił się ze mnie sopelek, i kompletnie zapomniałam o spotkaniach kółka... i o klasówce. - Przepraszam. Coś mi wypadło. - Dotknęłam rysunku. 14

65

- Cieszę się, że to nic poważnego. - Pete uśmiechnął się i wyciągnął z kieszeni zwitek kartek. - Mogę ci pożyczyć moje notatki do przerwy. - Dzięki. - Zarumieniłam się. - Przydadzą się. - Więcej pracy, mniej gadania! - wydarł się pan Barlow. - Do zobaczenia. - Pete mrugnął i wyszedł z klasy. - On cię zaprosi na świąteczne tańce - szepnęła April. - Nie ma mowy. - Spojrzałam na rysunek, usiłując sobie przypomnieć, co zamierzałam z nim zrobić. -Pete nic takiego do mnie nie czuje. - Coś ty, ślepa jesteś? - wykrzyknęła April nieco za głośno. Pan Barlow rzucił jej wściekłe spojrzenie. - Pastele są dużo lepsze od węgla - powiedziała szybko April, usiłując go zmylić. Zerknęła w kierunku podium, po czym szepnęła do mnie: - Pete się w tobie kocha. Lynn powiedziała, że Misty jej mówiła, że Brett Johnson mówi, że Pete uważa, że jesteś niezła, i chce cię zaprosić na randkę. - Naprawdę? - Naprawdę. - Poruszyła brwiami. - Ty to masz szczęście. - Aha. Szczęście. - Spojrzałam na notatki Pete'a, a następnie na rysunek. Wiedziałam, że powinnam uważać się za szczęściarę. Pete należał do tych chłopaków, których April określała mianem „potrójnego zagrożenia": przystojny maturzysta, gracz w hokeja i do tego mózgowiec. Nie mówiąc już o tym, że jeden z najlepszych kumpli Jude'a. Wydawało mi się jednak dziwne, żeby czuć się szczęściarą dlatego, że podobałam się komuś takiemu. Szczęście nie miało z tym nic wspólnego. Dwadzieścia minut później wciąż nie było śladu Daniela, a Barlow wstał zza biurka i zwrócił się do klasy. Gładził wąsy, które zakrywały mu część policzków. - Myślę, że czas dziś na coś nowego - oznajmił. -Musimy dać jakąś pożywkę waszym umysłom, a nie tylko wyobraźni. Co powiecie na krótki test dotyczący Edwarda Hoppera? Klasa wydała zbiorowy jęk. - Cholera - szepnęła April. - Cholera - szepnęłam w odpowiedzi. Przerwa śniadaniowa 15

65

Pan Barlow pochrząkiwał z irytacją, oddając nam testy. Wrócił do swojej rzeźby i teatralnym gestem owinął drut wokół pustej puszki. Kiedy rozbrzmiał dzwonek na przerwę, wyszedł z sali wraz z uczniami. April i ja zostałyśmy w klasie. Zaawansowane lekcje sztuki trwały dwie godziny z przerwą śniadaniową w środku, ale my byłyśmy jedynymi młodszymi uczennicami, więc zazwyczaj pracowałyśmy również na przerwie, żeby przekonać Barlowa, że naprawdę zasługujemy na uczestnictwo w jego zajęciach. Wyjątek stanowiły te dni, kiedy Jude zapraszał nas na przekąskę z nim i jego kumplami w kafejce Rose Crest - przystani najpopularniejszych maturzystów, znajdującej się poza terenem szkoły. April siedziała koło mnie, poprawiając cienie na swoim pastelowym rysunku przedstawiającym rolki, podczas gdy ja usiłowałam zgłębić notatki Pete'a. Próbowałam się skupić, ale słowa coraz bardziej zlewały się w nieczytelny chaos. Ten ucisk w żołądku, który pojawił się wcześniej, zaczął przyprawiać mnie o mdłości, zmieniając się we wściekły gniew, aż w końcu nie mogłam myśleć o niczym innym. Jak Daniel śmie pokazywać się po latach, a potem znów zniknąć? Bez wyjaśnienia. Bez przeprosin. Bez sensu. Wiedziałam, że może istnieć milion powodów, dla których tego dnia się nie zjawił, ale miałam dość tłumaczenia sobie jego zachowania. Jak dawniej, kiedy podkradał jedzenie z mojego drugiego śniadania albo jego dokuczanie stawało się nieznośne, albo zapominał zwracać moje farby - wtedy zawsze zwalałam to na jego niełatwe życie i dawałam spokój. Ale nie zamierzałam wybaczać tego, że tylko na chwilę znów się pojawił w moim życiu, a ja już zdążyłam zawieść rodziców, zdenerwować brata, dać kosza Pete'owi, zawalić klasówkę i jeszcze pewnie oblać test z chemii. Czułam się taka głupia, marnując czas na rozmyślanie o nim, a on na dodatek nawet nie raczył się zjawić. Teraz naprawdę chciałam go znów zobaczyć. Też tylko na chwilę: żeby mu powiedzieć, że ma spadać... albo żeby dać mu po pysku... albo coś jeszcze gorszego. Jego rysunek drzewa leżał na mojej ławce, szydząc ze mnie. Okropne było to, że był tak idealny w tych swoich gładkich, splątanych liniach, jakich ja nigdy nie będę w stanie narysować. Wzięłam go do ręki i zaniosłam do kosza na śmieci, a następnie bezceremonialnie go wyrzuciłam. - Koniec z tobą - powiedziałam w kierunku kosza. - No, teraz to już ci kompletnie odbiło - oznajmiła April. - Mamy to oddać za jakąś godzinę. - To i tak nie był mój rysunek... już nie. 16

65

Rozdział 3

Tabula rasa Co się stało po przerwie Kiedy lekcja zaczęła się na nowo, wyciągnęłam dziewiczą kartkę papieru rysunkowego i naszkicowałam szybko ulubionego pluszowego misia. Rysunek nie dorastał do pięt moim zwykłym pracom - prawdę mówiąc, nawet malunkom z czasów, kiedy miałam dziewięć lat - ale pan Barlow stosował zasadę „zero tolerancji" wobec niedokończonych zadań. Uznałam więc, że byle jaka praca będzie lepsza niż nic, i wsunęłam ją między inne na stercie leżącej na jego biurku, zanim wyszłam z klasy. April zatrzymała się na chwilę, żeby porozmawiać o swoich rysunkach, a ja powlekłam się na test z chemii z nadal dość ponurymi przeczuciami. Żołądek poczuł się nieco lepiej, kiedy postanowiłam zapomnieć, że w ogóle widziałam Daniela, ale co z klasówką? Mama nie będzie szczęśliwa. Udało mi się kilka razy przejrzeć notatki Pete'a na przerwie, ale nawet gdybym się uczyła przez całą noc, musiałabym mieć spore szczęście, żeby zaliczyć na dostateczny. Nie jestem złą uczennicą. Oceny mam w porządku, ale moja prawa półkula jest zdecydowanie silniejsza. Zaawansowana chemia to był pomysł mamy. Tato bardzo lubi, kiedy maluję przy stole kuchennym. Mówi, że przypomina mu to czasy, kiedy chodził do liceum plastycznego, zanim zdecydował się zostać pastorem jak jego ojciec i dziadek. Mama jednak chciała, żebym „nie zamykała sobie możliwości" - co w praktyce oznaczało, że mam zostać psychologiem albo pielęgniarką jak ona. Usiadłam na swoim miejscu obok Petea Bradsha-wa, wzięłam głęboki oddech z zamiarem bardzo wolnego wypuszczenia powietrza z płuc, żeby udowodnić sobie, że nie jestem zdenerwowana - i wtedy zaskoczył mnie czysty, miły zapach mojego laboratoryjnego partnera. Pete miał na piątej lekcji WF i jego włosy były wciąż wilgotne po prysznicu. Zdarzało mi się wcześniej wyczuwać zapach cytrusowego mydła i świeżego dezodorantu, ale tym razem zaatakował wszystkie moje zmysły i sprawił, że miałam ochotę przysunąć się bliżej do Pete'a. Obawiam się, że miało to jakiś związek z tym, co na jego temat powiedziała wcześniej April. Grzebiąc w plecaku w poszukiwaniu zeszytu, trzy razy upuściłam pióro, zanim udało mi się ułożyć wszystko równo na ławce. 17

65

- Ręce ci się trzęsą? - spytał Pete. - Że co? - Podręcznik do chemii spadł z ławki. - Nerwy przed klasówką? - Pete podniósł książkę. - Wszyscy wariujemy. Szkoda, że tego nie widziałaś: Brett John zdołał wsunąć tylko pół największej pizzy na lunch. Myślałem, że on się czuje najgorzej, ale ty wyglądasz tak, jakbyś właśnie zobaczyła Potwora z Markham Street. Skrzywiłam się. Ten żart nigdy mnie nie bawił. Wyrwałam mu książkę. - Wcale się nie denerwuję. - Wzięłam kolejny głęboki oddech i westchnęłam przeciągle. Pete uśmiechnął się do mnie w ten swój „potrójnie groźny" sposób i książka znów wylądowała na podłodze. Roześmiałam się, kiedy ją podniósł, i poczułam, że robi mi się gorąco pod bluzą, kiedy mi ją podawał. Czemu jestem taka głupia? Muszę się naprawdę pozbierać. Na świecie istniał jeszcze tylko jeden chłopak, który potrafił wprawić mnie w takie zakłopotanie, ale ponieważ postanowiłam więcej o nim nie myśleć, skupiłam uwagę na pani Howell, która wyciągnęła właśnie wielką stertę klasówek. - Ej. Wybieramy się po treningu z Brettem na kręgle do Pullmana. - Pete nachylił się ku mnie, roztaczając wokół siebie zapach czystości. - Może byś wpadła? - Ja? - Spojrzałam na panią Howell, która położyła właśnie przede mną odwrócony pustą stroną do góry test. - No. Ty i Jude. Będzie fajnie. - Pete trącił mnie łokciem z uśmiechem. - Możesz mi wtedy kupić te zaległe ciastka. - Jude i ja mamy pomagać tacie w zawiezieniu rzeczy do przytułku. Pete przez moment był chyba rozczarowany, ale szybko się rozchmurzył. - No dobra, to może ja przyjdę wam pomóc po treningu? Ile nam to zajmie: parę godzin? Potem możemy iść na kręgle. - Naprawdę? Byłoby super. - Patrzymy przed siebie - oznajmiła pani Howell. -Zaczynamy test - stuknęła palcem w zegarek - już. Pete odwrócił swoją kartkę z uśmiechem. Zrobiłam to samo i napisałam na górze moje nazwisko. Czułam to rozchodzące się po całym ciele łaskoczące ciepło, które pojawia się zawsze, kiedy zaczyna się coś nowego i ekscytującego. 18

65

Rozdział 4 Główny korytarz z tyłu szkoły

Boska interwencja

- Aleś ty jest! Czemu nic mi nie powiedziałaś na angielskim? - April ominęła stolik, na którym zbierano deklaracje na fundusz wakacyjny cheerleaderek. - Mówiłam ci, że się z tobą umówi! - To nie randka - odparłam z uśmiechem. - Kto się z tobą umówił? - zapytał Jude, wynurzając się z gabinetu dyrekcji tuż przed nami. Jego pytanie zabrzmiało raczej jak akt oskarżenia, a twarz miał tak pochmurną jak zimowe niebo za oknem korytarza. - Nikt - odpowiedziałam. - Pete Bradshaw! - pisnęła April. - Zaprosił ją na randkę dziś wieczorem. - To nie jest randka. - Przewróciłam oczami. - Zaproponował, że nam pomoże w kościele po treningu dziś po południu, a potem chce iść na kręgle. Ty też jesteś zaproszony - powiedziałam do Judea, który obracał w palcach kluczyki od parafialnej furgonetki. Nie miałam pojęcia, jak zareaguje na moje zainteresowanie jednym z jego kumpli - zważywszy na to, który z nich podobał mi się ostatnio. Ale on się rozpromienił. - Najwyższy czas, żeby Pete się z tobą umówił na randkę. - A widzisz! - April uszczypnęła mnie w ramię. -Mówiłam ci, że on cię lubi. Jude klepnął ją w plecy z rozbawieniem. - Ty też przyjdziesz tym razem? Policzki April poczerwieniały. - Yyy... nie. Nie mogę. - Rumieniec rozlewał się na całą jej twarz. - Ja, no, eee, muszę... - Masz robotę? - podpowiedziałam. Wiedziałam z doświadczenia, że nie pomogą żadne namowy. April najbardziej pod słońcem bała się tego, że Jude pomyśli, że za nim łazi. Nawet zaciągnąć ją na lunch w stołówce ze mną i Jude'em było równie trudno, jak psa do weterynarza. - Robota... No, tak, właśnie. - April zarzuciła różowy plecak na ramię. - Muszę już lecieć. Do zobaczenia - powiedziała i pobiegła do głównego wyjścia. - Co za... interesująca osoba - powiedział Jude, patrząc za nią. - Aha, niewątpliwie. 19

65

- No więc... - Jude objął mnie ramieniem, prowadząc przez tłum drugoklasistów ku drzwiom - opowiedz mi coś więcej o tej randce. - To nie jest randka. Półtorej godziny później - Pastor Divine to prawdziwy anioł - oznajmił Don Mo-oney z zachwytem, spoglądając po załadowanej po brzegi przykościelnej świetlicy. Stały tam jedne na drugich pudła z jedzeniem i ubraniami, a Jude i ja zajmowaliśmy się sortowaniem tego wszystkiego. - Mam nadzieję, że jeszcze to wam się przyda. - Don poprawił trzymane w rękach wielkie pudło z puszkami z tuńczykiem. - Przyniosłem je z targu i tym razem nawet nie zapomniałem zapłacić. Możecie zadzwonić do pana Daya, jeśli chcecie. Ale jeśli nie będą wam potrzebne... - Dziękuję, Don - odparł Jude. - Każdy dar się przyda, a zwłaszcza wysokobiałkowe jedzenie, czyli na przykład tuńczyk. Prawda, Grace? Potaknęłam, usiłując wepchnąć jeszcze jedną kurtkę do pękającego w szwach pudła oznaczonego jako UBRANIA MĘSKIE. Poddałam się w końcu i wrzuciłam ją do w połowie pustego pudła z kobiecymi ciuchami. - Dobrze też, że pamiętałeś, żeby zapłacić panu Da-yowi - zwrócił się Jude do Dona. Na twarzy Dona pojawił się promienny uśmiech. Był to wielki jak niedźwiedź mężczyzna, a jego śmiech przypominał warczenie. - Jesteście dosłownie boskimi Divine'ami. Jak wasz ojciec. - Robimy to, co wszyscy - odparł Jude dyplomatycznym tonem, który podchwycił od taty. Pozwalał on zachować pokorę, a zarazem sprzeciwić się komuś. Jęknął, usiłując wziąć pudło z potężnych ramion Dona. Mnóstwo tego tuńczyka przyniosłeś. - Wszystko, żeby pomóc Divine'om. Wszyscyście są anioły. Nie tylko Don traktował naszą rodzinę jak niebiańskie istoty. Tato mówi zawsze, że pastor w New Hope uczy z tej samej dobrej książki, ale prawie wszyscy chcieli słuchać pastora Divine'a właśnie dlatego, że nasze nazwisko można by tłumaczyć jako „Boscy". 20

65

Co by powiedzieli na to, że nazwisko oryginalnie brzmiało: Divinovich? Mój prapradziadek zmienił je na Divine, kiedy wyemigrował do Ameryki, a pradziadek uznał je za bardzo odpowiednie, kiedy postanowił zostać pastorem. Ja tam raczej uważałam, że trudno żyć z takim nazwiskiem. - No dobra, to może wynieś to pudło. - Jude klepnął Dona po ramieniu. - Możesz nam pomóc załadować ciężarówkę, która pojedzie do przytułku. Don, niosąc ciężkie pudło, przemaszerował przez świetlicę ze swoim zwyczajnym wyszczerzonym uśmiechem. Jude podniósł pudło z męskimi kurtkami i wyszedł za nim przez tylne drzwi. Po wyjściu Dona rozluźniłam się. Ten człowiek zawsze się włóczył koło kościoła z „chęcią pomocy", ale ja starałam się go unikać. Nie mówiłam tego tacie ani bratu, ale czułam się nieswojo w towarzystwie Dona. Nic nie mogłam na to poradzić. Przypominał mi Len-ny'ego z Myszy i ludzi - był w podobny sposób powolny i dobroduszny, ale mógłby skręcić człowiekowi kark jednym ruchem swych ogromnych łapsk. Nie byłam w stanie zapomnieć o przemocy, do której były zdolne te dłonie. Pięć lat temu Jude i ja (oraz ta osoba, której imię zaczyna się na „D", a kończy na „L") pomagaliśmy tacie sprzątać w kościele, kiedy w drzwiach po raz pierwszy stanął Don Mooney. Tato powitał go uprzejmie pomimo jego brudnych ubrań i kwaśnego smrodu, a Don chwycił tatę i przyłożył do jego gardła pokryty rdzą nóż, żądając pieniędzy. Byłam tak przerażona, że omal nie złamałam mojej najważniejszej zasady: „Grace nie płacze". Tato jednak się nie przestraszył, nawet kiedy po jego szyi pociekła krew. Wskazał na wielki witraż nad balkonem, który przedstawiał Jezusa pukającego do drewnianych drzwi. „Proście, a będzie wam dane" - powiedział i obiecał, że Don dostanie to, czego naprawdę potrzebował: pracę i dach nad głową. Wkrótce Don został jednym z najgorliwszych parafian taty. Wszyscy najwyraźniej zapomnieli o naszym pierwszym spotkaniu. Ja nie potrafiłam. Czy to znaczy, że jestem jedyną Divinovich w rodzinie pełnej boskich Divineow? Wieczór 21

65

- Nie wiem, co powiedzieć, Grace. - Pete zatrzasnął maskę ponad dziesięcioletniej morskozielonej toyoty corolli mojego taty. - Obawiam się, że utknęliśmy. Wcale się nie zdziwiłam, że samochód nie chciał zapalić. Charity i ja regularnie namawiałyśmy rodziców, żeby pozbyli się toyoty i kupili nową terenówkę, ale tato zawsze kręcił głową, mówiąc: „Jak by to wyglądało, że kupuję nowy samochód, skoro ten dobrze jeździ?". Oczywiście tato miał na myśli specyficzny rodzaj „jeżdżenia". Mniej więcej taki, że jeśli pomodlić się szczerze i obiecać, że będzie się używało samochodu do pomocy potrzebującym, to zazwyczaj zapali za trzecim lub czwartym przekręceniem kluczyka w stacyjce. Tym razem miałam wrażenie, że nawet boska interwencja nie zmusiłaby silnika do pracy. - Chyba widziałem stację benzynową kilka ulic dalej - powiedział Pete. - Może się tam przejdę i poproszę o pomoc. - Ta stacja jest zamknięta. - Chuchałam na zmarznięte dłonie. - Nieczynna od jakiegoś czasu. Pete rozejrzał się po ulicy. Poza kręgiem pomarańczowego światła rzucanego przez latarnię uliczną niewiele było widać. Nocne niebo pokrywały chmury, a brązowymi włosami Pete'a targał mroźny wiatr. - A ja akurat dziś zapomniałem naładować komórkę. - Ty przynajmniej masz komórkę - powiedziałam. - Moi rodzice zatrzymali się w dwudziestym wieku. Pete uśmiechnął się słabo. - Chyba znajdę tu gdzieś telefon - mruknął. Nagle poczułam się tak, jakbym była winna temu wszystkiemu. Zaledwie kilka minut wcześniej Pete i ja naśmiewaliśmy się z czkawki Bretta Johnsona podczas klasówki z chemii. Pete spojrzał na mnie, kiedy się śmialiśmy, i nasze oczy spotkały się w ten nieziemski sposób. W tej samej chwili samochód wydał straszliwy brzęk i zatrzymał się w małej uliczce po drodze do przytułku. - Pójdę z tobą. - Skuliłam się, słysząc odgłos tłuczonego szkła nie tak daleko od nas. - Nie. Ktoś musi zostać przy samochodzie. Toyota była wypakowana po brzegi pudłami, które nie zmieściły się do furgonetki. Ale nie byłam pewna, czy to właśnie ja powinnam zostać i tego wszystkiego pilnować. - Ja pójdę. Ty już się dostatecznie napracowałeś. 22

65

- Nie ma mowy, Grace. Twój ojciec może i jest pastorem, ale zabiłby mnie, gdybym pozwolił ci włóczyć się samej po tej dzielnicy. - Pete otwarł drzwiczki i wepchnął mnie do środka. - Tu będzie bezpieczniej... i cieplej. -Ale... - Nie. - Pete wskazał na niski budynek po drugiej stronie ulicy. Słyszałam kilku facetów krzyczących do siebie zza powybijanych okien. - Najlepiej zapukam do któregoś z tych mieszkań. - Jasne - powiedziałam. - Lepiej idź do przytułku. To jakieś półtora kilometra w tamtą stronę. - Wskazałam na ciemną ulicę. Stanęliśmy pod jedyną czynną latarnią w okolicy. - Tam są głównie bloki mieszkalne i kilka barów, ale trzymałabym się od nich z daleka, jeśli nie chcesz stracić zębów. Pete uśmiechnął się ironicznie. - Czyżbyś spędzała dużo czasu w podłych dzielnicach? - Coś w tym rodzaju. - Zmarszczyłam brwi. - Pospiesz się... i uważaj na siebie, dobrze? Pete nachylił się do okna, uśmiechając się „potrójnym" uśmiechem. - Niezła randka, co? - powiedział i pocałował mnie w policzek. Poczułam, że zalewa mnie fala gorąca. - A więc to jest randka? Pete zaśmiał się i zakołysał na piętach. - Zamknij samochód. Zatrzasnął drzwiczki i wsunął ręce w kieszenie swojej sportowej kurtki. Zablokowałam zamek i patrzyłam, jak Pete, odchodząc, kopie pustą puszkę po piwie. Kiedy wyszedł poza krąg światła latarni, straciłam go z oczu. Szczelnie owinęłam się kurtką, żeby się rozgrzać, i westchnęłam. Może i mieliśmy kłopoty, ale przynajmniej byłam na czymś w rodzaju randki z Pete'em Bradshawem. Szur-r. Podskoczyłam. Czy to był odgłos kroków na żwirze chodnika? Może Pete już wrócił? Rozejrzałam się dookoła. Nic. Sprawdziłam drzwiczki od strony pasażera. Były zamknięte. Usiadłam wyprostowana i oparłam dłoń na kiju hokejowym Pete'a, który leżał między przednimi siedzeniami.

23

65

Wcześniej omal n i e umarłam, kiedy Don Mooney zapytał, czy mógłby pojechać z nami toyotą. Trudno stwierdzić, czy nic nie zauważył, czy też uważał, że potrzebujemy przyzwoitki. Na szczęście Jude uratował mnie, dorzucając pudło z ubraniami kobiecymi na tylne siedzenie samochodu. - Nie zmieścisz się - powiedział i przekonał Dona, żeby wcisnął się do furgonetki z tatą i z nim. Wyjechali jako pierwsi, a my z Pete'em pojechaliśmy za nimi. Potem ja musiałam po drodze podrzucić Maryanne Duke torbę z apteki. Ona z kolei zaprosiła nas na ciasto z rabarbarem (robi najlepsze na świecie), ale wiedziałam, że oceni Pete'a trzy razy surowiej niż moja prawdziwa babcia, toteż obiecałam, że następnym razem zatrzymam się na dłużej. Żeby nadrobić czas, kiedy już dotarliśmy do miasta, pojechałam na skróty przez Markham Street. Tej właśnie decyzji strasznie żałowałam w tej chwili. W ostatnich latach trochę się tu uspokoiło, ale okolica zawsze cieszyła się złą sławą z powodu dziwacznych wypadków i zaginięć. A potem co miesiąc martwe ciała zaczęły się tu pojawiać niczym grzyby po deszczu. Policja i dziennikarze przebąkiwali o seryjnym mordercy - ale inni mówili o włochatej bestii, która nawiedza nocą miasta. Nazwali ją Potworem z Markham Street. Bzdura, co? Jak już mówiłam, ostatni raz coś naprawdę dziwnego wydarzyło się tu przed wieloma laty, ale ja zastanawiałam się już, czy nie lepiej by było, gdyby Don pojechał z nami. Czy czułabym większy czy mniejszy niepokój, gdyby Don był ze mną w tym zaułku? Większy! Ta myśl wywołała natychmiastową falę wyrzutów sumienia. Zamknęłam oczy i pozwoliłam myślom błądzić, usiłując się uspokoić. Z jakiegoś powodu pomyślałam o tym, jak kiedyś zapytałam tatę, dlaczego pomógł komuś, kto go skrzywdził. - Wiesz, co oznacza twoje imię, prawda, Grace? - Owszem. Oznacza niebiańską pomoc, przewodnictwo albo miłosierdzie - odparłam, recytując to, co zawsze mi powtarzał. - Łaska jest niezbędna każdemu z nas. Wszyscy potrzebujemy pomocy - odpowiedział. - Istnieje różnica między ludźmi, którzy krzywdzą innych, ponieważ są źli, a ludźmi, którzy robią złe rzeczy z powodu swojej sytuacji. Niektórzy są zdesperowani, ponieważ nie wiedzą, jak prosić o łaskę. 24

65

- A skąd wiesz, czy ktoś jest zły, czy też po prostu potrzebuje pomocy? - Bóg jest ostatecznym sędzią tego, co się naprawdę dzieje w naszych duszach. Ale my mamy wybaczyć każdemu. Tato nie ciągnął dyskusji dalej. Prawdę mówiąc, miałam w głowie mętlik większy niż kiedykolwiek. Co, jeśliczłowiek, który cię skrzywdził, nie zasługuje na przebaczenie? A jeśli zrobił coś naprawdę potwornego... Szur-r. Szur-r. Coś znów poruszało się po żwirze. Teraz po obu stronach samochodu? Chwyciłam kij do hokeja. - Pete? Brak odpowiedzi. Tryk. Tryk. Klamka? Poczułam dreszcz przebiegający mi po plecach i wspinający się na ramiona. Serce waliło mi jak młotem, płuca bolały od wysilonych oddechów. Wyjrzałam przez okno. Dlaczego nic nie widzę? Tryk. Tryk. Tryk. Samochodem zatrzęsło. Wrzasnęłam. Na zewnątrz usłyszałam wysoki, przenikliwy dźwięk. Okna jęknęły i zatrzeszczały, jakby miały się rozpaść. Przycisnęłam dłonie do uszu i wrzasnęłam jeszcze głośniej. Coś zabrzęczało na asfalcie za drzwiczkami. W uszach słyszałam tętno krwi - niczym szybkie kroki. Cisza. Miałam wrażenie, że płoną mi wszystkie nerwy. Poruszyłam się i znów usłyszałam brzęczenie. Ale to tylko moje dygoczące kolano uderzało o kluczyki zwisające ze stacyjki. Zaśmiałam się nerwowo i zamknęłam oczy. Czekałam wsłuchana w ciszę, dopóki byłam w stanie powstrzymywać oddech. W końcu wypuściłam go w długim westchnieniu i zwolniłam ucisk na kiju hokejowym. Tup, tup, tup. Otwarłam oczy. Uniosłam szybko rękę. Uderzyłam się w głowę kijem hokejowym. Przez zamglone okno patrzyła na mnie ukryta w cieniu twarz. - Podnieś maskę - odezwał się stłumiony głos. Nie należał do Pete'a. - Wynoś się! - krzyknęłam, starając się nadać głosowi szorstki ton. - Zrób to - odparł. - Wszystko będzie dobrze, Grace. Obiecuję. Zakryłam dłonią usta. Znałam ten głos. Znałam tę twarz. Zanim zdążyłam pomyśleć, odparłam: „Okej" i pociągnęłam za dźwignię podnoszącą maskę. 25

65

Jego kroki zazgrzytały na chodniku, kiedy podchodził do przodu auta. Otwarłam drzwiczki i zobaczyłam leżącą u moich stóp kuszę. Czułam dreszcz na kręgosłupie, kiedy nad nią przeszłam, podchodząc do Daniela. Jego głowa i ramiona znikły pod maską, ale widziałam, że ma na sobie te same wyświechtane dżinsy i podkoszulek co poprzedniego dnia. Czy on w ogóle miał inne ciuchy? - Co ty robisz? - zapytałam. - A na co to wygląda? - Daniel zdjął zakrętkę z czegoś w silniku i wyciągnął pokryty olejem metalowy drut. Chodzisz z tym Bradshawem? - Zakręcił korek z powrotem. Zachowywał się tak zwyczajnie, że zastanawiałam się, czy mi się nie przyśniły wszystkie te dźwięki. Czyżbym zasnęła, czekając na Pete'a? Ale tej kuszy tu wcześniej nie było. - Co tu się działo? - zapytałam. - Obserwowałeś mnie? - Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. - Ty też nie odpowiadasz na moje. - Podeszłam do niego o krok. - Widziałeś, co się tu działo? Powstrzymałeś coś, co się omal nie wydarzyło? - Być może. Zanurkowałam pod maskę, żeby widzieć go lepiej. - Powiedz mi, co to było. Daniel wytarł ubrudzone olejem dłonie w spodnie. - Dzieciaki się bawiły. - Kuszą? - No. Strasznie dużo w nich agresji ostatnio. - A ty myślisz, że w to uwierzę. Daniel wzruszył ramionami. - Możesz sobie wierzyć, w co chcesz, ale to właśnie widziałem. - Pomajstrował przy czymś innym w silniku. - Twoja kolej - powiedział. - Chodzisz z Bradshawem? - Być może. - Trafił ci się prawdziwy książę z bajki - skomentował z sarkazmem. - Pete jest miłym chłopakiem. Daniel prychnął. 26

65

- Na twoim miejscu uważałbym na tego dupka. -Zamknij się! - Chwyciłam go za rękę. Jego skóra była zimna jak lód. - Jak śmiesz tak się wyrażać o moich przyjaciołach. Jak śmiesz wracać tu i wkradać się znów w moje życie! Przestań się za mną włóczyć. Odepchnęłam go od samochodu taty. - Spadaj i zostaw mnie w spokoju. Daniel zaśmiał się. -Stara dobra Grace - powiedział. - Rządzi się jak zawsze. Rozkazuje wszystkim dookoła. „Powiedz mi". „Spadaj". „Oddaj". „Zamknij się". Czy twój tato wie, że tak się wyrażasz? - Wyrwał mi swoją rękę i odwrócił się z powrotem do silnika. - Pozwól, że pomogę ci odjechać, i możesz więcej nie oglądać mojej paskudnej gęby. Cofnęłam się i obserwowałam jego ruchy. Daniel potrafił sprawić, że milkłam natychmiast. Pocierałam ręce i podskakiwałam, żeby trochę się rozgrzać. Mieszkańcy Minnesoty zwykle są zahartowani, ale jak on był w stanie w ogóle wyjść na ulicę w podkoszulku z krótkim rękawem? Kopnęłam parę razy żwir dla nabrania odwagi. -Powiedz mi... czemu wróciłeś? Czemu teraz, po tych wszystkich latach? Daniel podniósł na mnie wzrok. Jego ciemne oczy przyglądały mi się uważnie. Coś się zmieniło w tych aż za bardzo znajomych oczach. Może to dlatego, że w źrenicach odbijało się pomarańczowe światło latarni. A może dlatego, że nie mrugał powiekami. Przez te oczy wyglądał, jakby był... głodny. Spuścił wzrok. - I tak nie zrozumiesz. Założyłam ręce na piersi. - Doprawdy? Daniel odwrócił się ku silnikowi, zawahał się, po czym spojrzał znów na mnie. - Byłaś kiedyś w MoMA? - zapytał. - Muzeum Sztuki Współczesnej? Nie. Nigdy nie byłam w Nowym Jorku. - Rzuciło mnie tam jakiś czas temu. Wiedziałaś, że oni tam mają komórki, iPody i nawet odkurzacze? To znaczy zwykłe codzienne przedmioty, które są też dziełami sztuki. - Jego głos stracił nieco ze swej szorstkości. - Chodzi o te wygięcia linii i to, jak wszystkie części do siebie pasują. To jest praktyczna sztuka, którą można wziąć do ręki, a ona zmienia twój sposób życia. - N o i? - No i? - Podszedł naprawdę blisko mnie. - Ktoś to wszystko zaprojektował. Ktoś z tego żyje. Zrobił kolejny krok i jego twarz znalazła się tuż koło mojej. Wstrzymałam oddech. 27

65

- To właśnie chciałbym robić - powiedział. Moje tętno przyspieszyło od namiętności w jego głosie. Ale ten głodny wzrok sprawił, że cofnęłam się odruchowo. Daniel znów pochylił się nad silnikiem i szarpnął za jakąś część. - Tylko że teraz nie mam na to szans. Wychylił głowę bardziej do przodu i zawieszka z czarnego kamienia zawisła na jego szyi nad otwarty m silnikiem. - Dlaczego? - Wiesz, co to jest Trenton Art Institute? Potaknęłam. Prawie wszyscy maturzyści z mojej klasy sztuki startowali do Trenton. Zazwyczaj udawało się jednej osobie na rok. - Mają najlepszy wydział form przemysłowych w kraju. Pokazałem im kilka moich obrazów i projektów. Ta kobieta, pani French, obejrzała je. Określiła je jako obiecujące - jego głos załamał się na tym słowie, jakby było gorzkie - ale powiedziała też, że potrzebuję więcej nauki. Że jeśli będę miał maturę z sensownego programu sztuki, pozwoli mi jeszcze raz startować. - To super, nie? - Szurając nogami, podeszłam bliżej. Jak on to robi - dlaczego zawsze tak łatwo zapominam, że się na niego złoszczę? - Problem w tym, że Holy Trinity ma jedną z nielicznych klas sztuki, które Trenton uznaje za cokolwiek warte. Dlatego wróciłem. - Spojrzał na mnie. Wydawało mi się, że chciał powiedzieć coś więcej, że jest w tym wszystkim coś jeszcze. Potarł zawieszkę, spoczywającą na jego piersi. Był to gładki czarny kamień o owalnym kształcie. - Tylko że ten Barlow wywalił mnie po jednym dniu. - Co? - Wiedziałam, że Barlow wściekł się na Daniela, ale nie sądziłam, że go wywali. - To niesprawiedliwe. Daniel uśmiechnął się w ten swój drwiący sposób. - Za to cię zawsze kochałem, Grace. Masz to niewzruszone poczucie, że wszystko w życiu powinno być uczciwe. - Nieprawda. To nie tak... - Odsunęłam się od niego. - Uzasadnione. Daniel roześmiał się i podrapał się za uchem. 28

65

- Pamiętasz, jak poszliśmy na farmę MacArthura, żeby zobaczyć szczeniaki, i jeden z nich miał tylko trzy nogi, a Rick MacArthur powiedział, że go uśpią, bo nikt go nie chce? A ty odpowiedziałaś: „To niesprawiedliwe!" i zabrałaś szczeniaka do domu, nawet nie pytając o zgodę. - Daisy - powiedziałam. - Kochałam ją. - Wiem. A ona kochała cię tak bardzo, że szczekała jak szalona, ilekroć wychodziłaś z domu. - No. Jeden z sąsiadów dzwonił tyle razy po szeryfa, że rodzice powiedzieli, że muszę ją oddać, jeśli to się powtórzy. Wiedziałam, że nikt jej nie zechce, więc zamykałam ją w moim pokoju, gdy tylko wychodziliśmy. - Pociągnęłam nosem. - A potem pewnego dnia wyszła z domu... i coś ją zabiło. Zwyczajnie poderżnęło jej gardło. - Czułam ból w gardle na samo wspomnienie. - Przez miesiąc miałam co noc koszmary. To był mój tato - powiedział cicho Daniel. Co? - To on zawsze dzwonił na policję. - Daniel otarł nos ramieniem. - Budził się w środku dnia w jednym / łych swoich humorów i... - Sięgnął pod maskę i wet k n ą ł coś na miejsce. - Zapal silnik. Cofnęłam się i usiadłam na miejscu kierowcy. Wymamrotałam krótką modlitwę i przekręciłam kluczyk w stacyjce. Silnik zaterkotał kilka razy i zapalił. Klasnęłam w ręce, dziękując Panu. Daniel zatrzasnął maskę. - Powinnaś stąd odjechać. - Wytarł dłonie w ramiona, pozostawiając na skórze czarne, tłuste ślady. -Niech ci się szczęści w życiu. - Kopnął jedną z opon i ruszył przed siebie. Kiedy wyszedł poza krąg światła, wyskoczyłam z samochodu. - I tyle? - krzyknęłam. - Po prostu znowu sobie pójdziesz? - Czy nie tego chciałaś? - Nie, to znaczy, nie wrócisz już do szkoły? Wzruszył ramionami, odwrócony do mnie plecami. - A po co? Bez możliwości chodzenia na sztukę... -Zrobił kolejny krok w ciemność. - Daniel! - Poczułam bezsilność, palącą jak rozgrzany piec do wypalania ceramiki. Wiedziałam, że powinnam mu podziękować za naprawę samochodu... za to, że się pojawił w odpowiedniej chwili. Wiedziałam, że 29

65

przynajmniej powinnam się z nim pożegnać, ale nie mogłam wydobyć z siebie ani słowa. Odwrócił się i popatrzył na mnie. Jego postać prawie zniknęła w mroku. Może cię gdzieś podwiozę? Mogłabym cię wysadzić koło przytułku, żebyś wybrał sobie jakieś ciuchy i może coś zjadł. - Nie pasują mi przytułki - odparł. - A poza tym mieszkam tu z kilkoma chłopakami. Wskazał palcem na niski budynek po drugiej stronie ulicy. - Ach. - Spuściłam wzrok. Myślałam, że on mnie śledził, a on pewnie po prostu szedł tą ulicą i zobaczył mnie z Peteem. - Zaczekaj. Podeszłam do samochodu i rozerwałam jedno z pudeł na tylnym siedzeniu. Pogrzebałam w nim i wyciągnęłam czarno-czerwoną kurtkę. Podeszłam do Daniela i podałam mu ją. Trzymał ją przez chwilę, dotykając palcami wyszytego na przodzie firmowego logo. - Nie mogę tego przyjąć - powiedział i podał mi ją z powrotem. Machnęłam ręką. - To nie akcja charytatywna. Byłeś kiedyś moim bratem, rozumiesz? Wzdrygnął się. - Jest zbyt ładna. - Dałabym ci inną, ale wszystkie pozostałe w tym samochodzie są damskie. Jude ma resztę, więc skoro nie chcesz jechać do przytułku... -Nie. W oddali rozległy się krzyki. Na rogu pojawiły się reflektory. - Niech będzie. - Skinął głową i odszedł w mrok. Stałam i patrzyłam za nim, aż zniknął mi z oczu. Nie zauważyłam nawet, że reflektory zatrzymały się przed moim samochodem, dopóki nie usłyszałam własnego imienia. - Grace? - Pete podbiegł do mnie. - Wszystko w porządku? Dlaczego nie siedzisz w samochodzie?

30

65

Spojrzałam przez jego ramię na białą furgonetkę czekającą w mroku. Światło w kabinie ledwie ukazywało twarz Jude'a siedzącego za kierownicą. Miał twarz pozbawioną wyrazu i nieruchomą, jakby wyrytą w kamieniu. - Uruchomiłam silnik - skłamałam. - Super, ale na pewno zamarzasz. - Pete objął mnie ramieniem i przytulił do piersi. Pachniał dezodorantem i czystością jak zawsze, ale tym razem nie miałam ochoty być blisko niego. - Możemy darować sobie dziś kręgle? - spytałam, odsuwając się. - Robi się późno i przestałam mieć na to ochotę. Możemy się wybrać kiedy indziej. - Jasne. Ale wciąż jesteś mi coś winna. - Objął mnie znów ramieniem i zaprowadził do furgonetki. - W środku jest przyjemnie i ciepło, więc jedź z Ju-de'em. Ja wezmę toyotę, a kiedy już wszystko rozładujemy, odwiozę cię do domu. Może zatrzymamy się gdzieś po drodze na kawę. - Dobra. - Ale na samą myśl o mocnej kawie robiło mi się niedobrze. A ten kamienny wyraz twarzy Jude^, kiedy wsiadłam do furgonetki, sprawiał, że miałam ochotę schować się w jakiejś ciemnej dziurze. - Nie powinien cię tu zostawiać - wycedził Jude. - Wiem. - Położyłam dłonie na nawiewie. - Ale myślał, że będę bezpieczna. - Kto wie, co się tu może włóczyć. Jude wjechał na jezdnię. Nie odezwał się przez resztę wieczoru. Rozdział 5 Sobota

Niezawodna Charity

Przez całe rano włóczyłam się po domu bez celu niczym widmo. Tylko że to ja czułam się tak, jakby mnie coś prześladowało. Przez całą noc śniły mi się grzechoczące drzwiczki samochodów i ten dziwaczny wysoki dźwięk. A potem oczy Daniela, lśniące i głodne, wpatrzone we mnie przez szybę. Budziłam się kilka razy, zmarznięta i lepka od potu. Po południu siedziałam w swoim pokoju i starałam się napisać wypracowanie o wojnie brytyjsko-amerykańskiej, ale moje spojrzenie i myśli wędrowały nieustannie ku orzechowi na podwórku. Kiedy napisałam 31

65

pierwsze zdanie wypracowania po raz dziesiąty, zmobilizowałam się i poszłam do kuchni, żeby zaparzyć sobie herbaty rumiankowej. Przeszukałam spiżarnię i znalazłam buteleczkę miodu w kształcie niedźwiedzia. Uwielbiałam go, kiedy byłam tak mała, że potrafiłam przeżyć na kanapkach z masłem orzechowym i miodem, koniecznie z chleba z odciętą skórką. Tym razem jednak wydał mi się scu-krzony i kleisty, kiedy wycisnęłam go w małych kuleczkach na powierzchnię brązowej herbaty, a następnie patrzyłam, jak toną w głębi parującego kubka. - Zostało ci trochę tej herbaty? - zapytał tato. Podskoczyłam na dźwięk jego głosu. Zdjął skórzane rękawiczki i rozpiął wełniany płaszcz. Nos i policzki miał jaskrawoczerwone. - Chętnie bym się czymś rozgrzał. - No, mam. - Wytarłam kałużę, którą rozlałam na blacie. - Ale to rumiankowa. Tato zmarszczył czerwony nos. - Widziałam chyba miętę w szafce. Przyniosę ci. - Dziękuję, Grace. - Przyciągnął stołek do lady. Zdjęłam czajnik z kuchenki i nalałam mu filiżankę. - Zły dzień? Przez ostatni miesiąc tato był tak zajęty zbiórką dobroczynną i niekończącym się czytaniem w gabinecie, że chyba nie rozmawialiśmy naprawdę od dwóch tygodni. Tato ujął filiżankę w dłonie. - Maryanne Duke ma znów zapalenie płuc. W każdym razie tak mi się wydaje. - O, nie. Wszystko u niej w porządku? - zapytałam. Maryanne była najstarszą parafianką taty. Znałam ją od zawsze, a Jude i ja pomagaliśmy jej w domu, od kiedy ostatnia z jej córek wyprowadziła się do Wisconsin, kiedy miałam dwanaście lat. Była dla nas właściwie zastępczą babcią. - Nie chce iść do lekarza. Chce tylko, żebym się za nią modlił. - Tato westchnął. Wyglądał na znużonego, umęczonego - jakby cała parafia spoczywała na jego barkach. - Ludzie spodziewają się cudów. Podałam mu torebkę z miętową herbatą. - Czy nie dlatego Bóg wymyślił lekarzy? Tato zaśmiał się. 32

65

- Powiesz to Maryanne? Twój brat nie umie jej niczego wytłumaczyć, a wiesz, jak ona go kocha. Powiedział jej, że gdyby wcześniej poszła do lekarza, to jutro już pewnie czułaby się dość dobrze, żeby śpiewać solo. - Tato zwiesił głowę tak nisko, że omal nie dotknął nosem brzegu filiżanki. - Nie mam pojęcia, gdzie ja teraz znajdę zastępstwo. A jutro zaczynamy zbiórkę na przyszłoroczne stypendia. Tato uważał, że każdy zasługuje na porządne chrześcijańskie wychowanie, toteż sponsorował odbywającą się co dwa lata parafialną zbiórkę pieniędzy dla liceum Holy Trinity. Ponad osiemdziesięcioletnia Maryanne Duke zawsze śpiewała swoje okropne solo w ulubionym hymnie, a tato, dyrektor szkoły i inni członkowie Rady Szkolnej mówili o dobroczynności i „dobrych uczynkach". Mama uważała, że ojciec daje tak dużo społeczności, że Jude i ja powinniśmy otrzymywać to stypendium. - Może powinienem był zdecydować się w tym roku na chór dziecięcy - powiedział tato, zanim pociągnął łyk. - Pamiętasz, jaką przyjemność sprawiało tobie i Judeowi śpiewanie z kolegami? To był najlepszy chór dziecięcy w całym stanie. - Owszem, był świetny - powiedziałam cicho. Wzięłam łyżeczkę i zamieszałam herbatę. Bardzo szybko zrobiła się zimna - a może to mnie się tak wydawało. Zdumiało mnie, że tato poruszył temat chóru dziecięcego. Jude, Daniel i ja wymyśliliśmy to grupowe śpiewanie, kiedy Daniel u nas mieszkał. Ale chór istniał tylko kilka miesięcy, dopóki nie straciliśmy głównego tenora. Daniel miał anielski głos - zaskakująco głęboki i czysty jak na takiego łajdaka - zanim zmien i ł się w szorstki i gorzki jak ten, który słyszałam wieczorem. Kiedy matka Daniela odebrała go z powrotem, był to cios nie tylko dla chóru i naszej rodziny, ale przede wszystkim dla samego Daniela. - Ty mogłabyś to zrobić - powiedział tato. Znów rozlałam herbatę. -Co? - Zaśpiewać solo Maryanne. - Tato uśmiechnął się promiennie, a oczy mu rozbłysły. - Masz bardzo ładny głos. - Od dawna nie ćwiczyłam. Krakałabym jak wrona. - Uratowałabyś imprezę. - Nakrył moje dłonie swoimi. - A poza tym wyglądasz tak, jakbyś potrzebowała czegoś rozweselającego. Wbiłam wzrok w kubek. Nienawidziłam, kiedy tato zaglądał mi w duszę. To była jego własna, specjalna duszpasterska moc. 33

65

- Ja ci pomogę - odezwała się Charity za naszymi plecami. Weszła z ganku z naręczem książek z biblioteki. Mogę śpiewać z tobą, Grace. Zrobimy duet. Uśmiechnęła się do mnie zachęcająco. Uwielbiała śpiewać, kiedy myślała, że nikogo nie ma w pobliżu, ale wiedziałam, że jej słaby głosik nie udźwignie całej partii solowej w zatłoczonym kościele. - Dzięki. Rewelacyjny pomysł - powiedziałam do niej. Tato klasnął w ręce. - Charity nigdy mnie nie zawodzi - oznajmił, po czym przytulił nas obie. Niedziela rano Wylądowałam obok Dona Mooneya w tymczasowych ławkach chóru za ołtarzem. Charity siedziała obok mnie, mnąc w rękach ulotkę. Don zadudnił Warownym grodem jest nasz Bóg o jakieś dwie oktawy niżej niż reszta chóru. Śpiewał z takim entuzjazmem i tak niezdarnie, że po raz pierwszy wywołał we mnie ciepłe uczucia. - Straszna szkoda z tymi oknami - szepnął do mnie Don, kiedy dyrektor Conway rozpoczął zwyczajową przemowę. Don patrzył na zwykłą szybę okienną nad zatłoczonym balkonem, gdzie kiedyś widniał piękny witraż z pukającym do drzwi Jezusem. Kiedy nieco ponad trzy lata temu pożar strawił większą część balkonu, pozostawiając witrażowe okna nietknięte, uznano to za cud. Ale kiedy tato oznajmił, że źle ustawiona podczas odbudowy drabina rozbiła witraże, wszyscy opłakiwaliśmy ich stratę. A ponieważ pochodziły sprzed ponad stu pięćdziesięciu lat, Ich wymiana znacznie przekraczała posiadany przez nas budżet. - Marzę o tym, żeby mieć wehikuł czasu, pojechać w przeszłość i powstrzymać pożar - szepnął Don. -W ten sposób wciąż by tu były. Dyrektor Conway rzucił nam spojrzenie. Szepty Dona przypominały raczej głośne krzyki. Położyłam palec na ustach. Don zaczerwienił się i skulił w ławce. 34

65

- Jak mówiłem - ciągnął dyrektor - liceum Holy Tri-nity oferuje nadzieję i przewodnictwo wszystkim nastolatkom z każdej grupy społecznej. Jednak to my musimy pomóc odnieść sukces uczniom, którym mniej się poszczęściło w życiu. Proszę więc każdego z was, żeby rozważył to pytanie: co mogę zrobić, ile mogę dać, żeby choćby jedna dusza otrzymała łaskę i zbawienie? -Pan Conway przyłożył chusteczkę do ust i usiadł koło mojego taty. Organista podał dźwięk, a ja siedziałam, zastanawiając się, czy czyjeś zbawienie może w ogóle mieć związek z edukacją w liceum Holy Trinity. Charity pociągnęła mnie za rękaw. - Nasza kolej - wychrypiała. Stanęłyśmy na podwyższeniu i mimo że ćwiczyłyśmy poprzedniego dnia przez ponad trzy godziny, poczułam, że pocą mi się dłonie. Spojrzałam na publiczność. Mama, Jude i James siedzieli w pierwszym rzędzie, uśmiechając się do nas. Pete Bradshaw spóźnił się, ale siedział ze swoją matką kilka rzędów dalej.

35

65

Uniósł kciuk na zachęty. Mój wzrok powędrował ku oknom nad balkonem i pozostał tam utkwiony przez cały czas, kiedy śpiewałyśmy razem z Charity. Wyobrażałam sobie witraż z Jezusem stojącym przed starymi drewnianymi drzwiami. „Proście, a będzie wam dane, pukajcie, a będzie wam otworzone" -powiedział kiedyś tato Donowi Mooneyowi, doprowadzając tymi słowami olbrzyma do łez. Pamiętam, jak zastałam Daniela samego w kaplicy niedługo po tym, jak Don pojawił się po raz pierwszy w parafii. Spojrzał na witraż i zadał to samo pytanie co ja zaledwie kilka dni wcześniej: czemu mój ojciec przebaczył Donowi, mimo że Don go skrzywdził? - Czy on nie powinien komuś o tym powiedzieć albo zawiadomić policji? - spytał Daniel. Usiłowałam mu powtórzyć, co tato mi powiedział, ale sama byłam wciąż tak oszołomiona, że z pewnością wszystko pokręciłam. - Tato mówi, że trzeba przebaczać każdemu. Nieważne, jak zły ten ktoś jest albo jak bardzo cię skrzywdził. Mówi, że ludzie robią złe rzeczy z rozpaczy. Daniel przewrócił oczami i wytarł nos w rękaw. Myślałam, że się rozpłacze, ale on dał mi kuksańca. - Wy, Divine'owie, zawsze gadacie od rzeczy. Wsunął dłonie do kieszeni i wolnym krokiem przeszedł przez nawę. Przynajmniej jego zraniona noga miała się lepiej. Kilka godzin wcześniej, kiedy zabraliśmy go do kościoła, wyglądał, jakby ledwie mógł chodzić. Powiedział, że poprzedniego dnia spadł / orzecha. Ja jednak wiedziałam, że skłamał. Byłam na zewnątrz przez cały dzień, sadząc z mamą petunie, i w iedziałam, że nie wychodził z domu. Szkoda, że nie poprosił o pomoc. (iłos mi się załamał, kiedy doszłam do wersu: „Błogosław ich, prowadź i ocal". Pewna myśl uderzyła mnie tak, jakby ktoś chlusnął farbą na płótno. Co, jeśli Daniel na swój pokrętny sposób prosił mnie o pomoc poprzedniej nocy? Prosił o moją pomoc? Kiedy pieśń się skończyła, usiadłam na miejscu z mocnym postanowieniem. Było już za późno, żeby odepchnąć od siebie ten pomysł. Wiedziałam, co trzeba zrobić. 36

Poniedziałek, przed lekcjami - Bardzo mi przykro, Grace, ale nic na to nie poradzę. -Pan Barlow gładził swój wąs. Nie mogłam uwierzyć, że zachowuje się tak nierozsądnie. Cały mój plan od tego zależał. Jeśli miałam zwrócić Danielowi jego życie, najpierw musiałam sprowadzić go z powrotem do szkoły. Potem znajdę sposób, żeby pogodzić go z moim bratem. - Decyzja należy do pana, panie Barlow. Daniel bardzo potrzebuje tych lekcji. -Ten chłopak przede wszystkim musi nauczyć się szacunku. - Barlow przesunął stertę papieru leżącą na jego biurku. - Takie dzieciaki nie mogą sobie wyobrażać, że wcisną się tutaj i będą marnować czas innych. To jest zaawansowana sztuka, a nie jakiś prosty kurs maturalny. -Wiem, proszę pana. Wszyscy traktujemy te lekcje poważnie. Prawdę mówiąc, uważam, że to zaszczyt być tutaj... - Właśnie. Dlatego twój przyjaciel nie ma tu czego szukać. To miejsce dla poważnych artystów. A skoro już o tym mowa - Barlow otwarł szufladę biurka i wyciągnął duży rulon papieru rysunkowego - chciałbym porozmawiać o twojej ostatniej pracy. Położył kartkę na blacie. Był to mój bazgroł przedstawiający misia. Opadłam na krzesło. To tyle, jeśli chodzi o walkę o przyjęcie Daniela na lekcje - teraz moja własna pozycja była zagrożona. - Muszę powiedzieć, że dość mnie rozczarował ten widok. - Barlow machnął ręką nad rysunkiem. - Ale potem uświadomiłem sobie, co zamierzyłaś. Błyskotliwy pomysł. Wyprostowałam się na krześle. - Co takiego? 37

- Popraw mnie, jeśli się mylę, ponieważ nie chciałbym źle tego zinterpretować. Poprosiłem was, żebyście narysowali coś, co przypomina wam dzieciństwo, .tle szczególnie podoba mi się strategia artystyczna, jaką przyjęłaś. To jest świetny przykład twojego talentu i umiejętności jako dziecka. Zaimponowałaś mi wizją iirtystyczną. I 'otaknęłam, po czym zastanowiło mnie, czy robiąc In, skazuję się na wieczne potępienie. - Powinnaś była oddać obie swoje prace. Zamierzałem dać ci jedynkę, dopóki nie zobaczyłem tego. - Barlow wyciągnął z szuflady drugi rysunek i położył go na blacie. Był to szkic węglem przedstawiający orzech. Omal nie przestałam oddychać. Na dole rysunku widniało moje imię dopisane charakterystycznym, pełnym zawijasów pismem April. - Ja nie... - Nie potrafiłam zmusić się do powiedzenia prawdy, widząc podziw w oczach Barlowa, kiedy przyglądał się kreskom drzewa. - To znakomity przykład tego, jak dojrzałaś i rozwinęłaś umiejętności przez te lata - powiedział Barlow. Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się u ciebie takiego poziomu przed maturą. - Wyciągnął czerwony pisak i napisał wyraźne „celujący" na górze kartki. -A teraz idź już, mam inną robotę. Podniosłam się i miałam odejść. Zatrzymałam się jednak i odwróciłam. Znów poczułam to samo zdecydowanie. - Panie Barlow? Podniósł wzrok. - Słucham. - Pan lubi uczyć ludzi, którzy są obiecujący jak to, co pan zobaczył w tym rysunku? Powiedział pan nawet, że to zaszczyt. - Owszem, tak powiedziałem. - Pan Barlow pogładził wąsy i zmrużył oczy. - Do czego zmierzasz? Wróciłam do jego biurka. Wzięłam głęboki oddech i wypaliłam: - Ja tego nie narysowałam. - Podałam mu rysunek drzewa. - To,dzieło Daniela. Pan Barlow zachłysnął się. - Oddałaś jego pracę! 38

- Nie. Ten rysunek jest mój. - Uniosłam szkic przedstawiający misia. - I ten oddałam. Ktoś inny musiał dołożyć ten do sterty - wskazałam na rysunek, który trzymał w ręce - przez przypadek. Przepraszam. Powinnam była od razu to powiedzieć. Barlow wziął do ręki kredki akwarelowe i wkładał je po kolei z powrotem do ręcznie wykonanego kubka. Postawił kubek na szczycie sterty papierów i rozparł się wygodnie na krześle. - A więc mówisz, że Daniel to narysował? - Tak. On chciałby się dostać do Trenton. Barlow kiwnął głową. - On naprawdę potrzebuje tych lekcji. - Dobra, niech ci będzie. Jeśli ty i twój przyjaciel stawicie się tutaj punktualnie o siódmej dwadzieścia pięć jutro rano, porozmawiam z nim i zobaczymy, co się da zrobić. Skoczyłam na nogi. - Dziękuję, panie Barlow. - Ale jeśli Daniel opuści jeszcze jeden dzień szkoły, straci swoje stypendium na naukę. - Pokręcił głową, mrucząc pod nosem: - Nigdy nie zrozumiem, jakim ( i i d e m on w ogóle je dostał. Przechyliłam głowę z uśmiechem. - Jest pan całkiem miły, panie Barlow. Kiedy zabrzmiał pierwszy dzwonek, do klasy zaczę-I i schodzić się uczniowie. Pan Barlow spojrzał na nich. - Nie mów zbyt wielu osobom - powiedział. - No i spodziewam się w pełni wartościowej wersji tej pracy na poniedziałek. Rozdział 6

Cudotwórca 39

Po szkole Dopiero kiedy jadłyśmy z April drugie śniadanie w sali plastyki, uświadomiłam sobie główną wadę mojego wspaniałego planu: będę musiała jakoś znaleźć Daniela, żeby mu powiedzieć, że Barlow zgodził się dać mu drugą szansę. Wiedziałam tylko, w którym bloku „mieszka". Nie znałam numeru mieszkania ani nawet nie miałam jak się dostać do centrum. Rodzice bezwzględnie zabraniali mi jeździć samej do miasta - a co dopiero na Markham Street. Nie przepadam też za transportem publicznym - April i ja zostałyśmy okradzione, kiedy pojechałyśmy do centrum handlowego w Apple Valley zeszłego lata. Musiałam więc wykombinować, jak zdobyć samochód taty albo mamy i wymyślić sensowne alibi. Nie jestem urodzonym kłamcą. Czerwienię się cała, kiedy tylko mam powiedzieć najmniejsze łgarstwo. Na szczęście nikt nie pytał, jak udało mi się uruchomić silnik, bo zamieniłabym się w czerwoną, jąkającą się rzodkiewkę. Uznałam jednak, że może uda mi się wykręcić półprawdą, kiedy poproszę mamę o samochód. - Muszę się spotkać z April w bibliotece. - Podrapałam się w gruby wełniany szalik, którym owinęłam szyję, żeby ukryć rumieniec. - Pracujemy nad zadaniem z angielskiego. Rzeczywiście miałyśmy się spotkać w bibliotece -ale znacznie później. Mama westchnęła. Chyba wystarczy, jeśli pójdę do sklepu jutro. Jest jeszcze sporo jedzenia. Dzięki. Obawiam się, że nie wrócę na kolację. M . n n . . . mamy mnóstwo roboty. Zapięłam kurtkę pod szyję i wzięłam ze stołu kluczyły i. Miałam już wypaść z domu, kiedy mama wyciągnęła rękę i położyła ją na moim czole. - Dobrze się czujesz, słonko? Masz wypieki. - Jakoś ostatnio nie sypiam najlepiej. - Nie spałam porządnie, odkąd po raz pierwszy zobaczyłam Daniela w środę. - Muszę już lecieć. - Weź kombi. Oj. Można jeździć starym autem, ale zjawić się w tej części miasta w Niebieskim Baloniku mamy (tak April ochrzciła nasze wściekle niebieskie kombi podobne do balona z gumy na kółkach), który z daleka krzyczy: 80

40

„Starsza pani na zakupach!" to już zupełnie inna sprawa. Wyobraziłam sobie szyderstwo malujące się na twarzy Daniela. W śródmieściu Jeździłam w kółko ze trzy razy. Chyba zwariowałam, myślałam, kręcąc się po uliczkach w pobliżu mieszkania Daniela. Stanęłam pod tą samą latarnią co w piątek wieczorem i przyglądałam się niskiemu budynkowi po drugiej stronie ulicy - w popołudniowym świetle nie był ani trochę przerażający. Zbudowany z żółtej cegły, która wyglądała jak rządki zepsutych zębów z wielką luką pośrodku, gdzie kiedyś musiały znajdować się drzwi frontowe. Podejście zaścielały niedopałki papierosów i śmieci. Wcale mi się nie spieszyło, żeby poznać wnętrze tego bloku. Co w ogóle powinnam zrobić? Chodzić od drzwi do drzwi, pytając, czy ktoś zna wysokiego, chudego chłopaka, bladego jak widmo, który reaguje na imię Daniel - i mieć nadzieję, że nikt nie zechce wykorzystać niewinnie wyglądającej dziewczyny? Siedziałam, obserwując ruch na ulicy, w nadziei że może Daniel akurat będzie przechodził. Naliczyłam pięciu bezdomnych zdążających w stronę przytułku oraz z siedem kotów biegnących w tym samym kierunku, jakby też pragnęły znaleźć schronienie na noc. Czarny mercedes z przyciemnionymi szybami zatrzymał się powoli przy krawężniku i zabrał kogoś, kto wyglądał jak bardzo wysoki mężczyzna w minispódniczce i kręcił się nerwowo na rogu Markham Street i Vine przez ostatnie pół godziny. Ulica niemal opustoszała, kiedy słońce schowało się głębiej za miejski smog. Dwaj faceci idący w przeciwnych kierunkach zatrzymali się na moment przed blokiem Daniela. Nie przywitali się, ale coś na pewno przeszło z rąk do rąk, zanim się rozeszli. Jeden z nich spojrzał prosto na mój samochód. Schowałam się i nie wynurzałam przez dobre kilkadziesiąt sekund, po czym zerknęłam przez okno. Markham Street była t u k pusta jak tamtej nocy. Spojrzałam na zegar na tablicy rozdzielczej. Po wpół do piątej - nienawidzę tego, juk wcześnie robi się ciemno w listopadzie. Jeśli nie ruszę stąd za chwilę, spóźnię się na spotkanie z April. 80

41

Chciałam właśnie odjechać, kiedy go zobaczyłam. Miał na sobie szary kombinezon mechanika i bębnił palcami o udo, jakby w rytm tajemniczej melodii grającej mu w głowie. Był już prawie w budynku, więc zgasiłam silnik i wytaszczyłam plecak z samochodu, póki jeszcze nie zmieniłam zdania. - Daniel! - zawołałam, przebiegając przez ulicę. Odwrócił się, spojrzał na mnie i wszedł do środka. Potknęłam się na progu. - Daniel? To ja, Grace. Ruszył na słabo oświetlone schody. - Nie spodziewałem się znów cię zobaczyć. - Machnął w moim kierunku ręką, jakby mówił: „Chodź ze mną". Wspięłam się na schody za nim. Na klatce cuchnęło nieświeżą kawą robioną w brudnej łazience, a na ścianach wypisano sprayem tyle poplątanych wulgaryzmów, że wyglądała tak, jakby malował ją bardzo wkurzony Jackson Połlock. Daniel zatrzymał się na trzecim piętrze i wyciągnął z kieszeni klucz. - Nie oprzesz się mojemu czarowi, co? - Odwal się. Mam ci coś do powiedzenia. Daniel popchnął drzwi. - Zapraszam - powiedział oschle, przepuszczając mnie przodem. - Niech cię - westchnęłam i przecisnęłam się obok niego. O sekundę za późno pomyślałam, że to może nie jest najlepszy pomysł. Mama nie pozwalała mi zapraszać chłopaków, kiedy nie było jej w domu, a samotna wizyta w mieszkaniu faceta na pewno by jej się nie spodobała. Chciałam zatrzymać się blisko drzwi, ale Daniel wszedł do środka i ruszył przed siebie. Weszłam za nim do obskurnego pokoju, w którym znajdowały się tylko telewizor na pudle z dykty i brązowa sofa. Cicha, bucząca basem muzyka dobiegała z pokoju położonego dalej w korytarzu, a na kanapie leżał chudy chłopak z ogoloną głową. Gapił się na tynk odłażący z sufitu jak urzeczony, nie mrugając nawet oczami. - Zed, to jest Grace, Grace - Zed. - Daniel wskazał na chłopaka. Zed nie poruszył się. Daniel poszedł dalej. Uniosłam głowę, żeby zobaczyć, co tak fascynującego znajduje się na suficie. 80

42

- Grace - warknął Daniel. Podskoczyłam i podeszłam do niego. Zanim się zorientowałam, znalazłam się w pomieszczeniu, które uznałam za jego sypialnię. Miało mniej więcej rozmiar szafy moich rodziców, znajdował się w nim materac przykryty wymiętym szarym kocem i wepchnięty w kąt obok niewielkiej szafki, na której leżała sterta dykty. Daniel kopniakiem zamknął za nami drzwi. Poczułam lekki dreszcz. Wyglądało to tak, jakby ktoś w tej komórce trzymał wielkiego psa. Na drzwiach widniały rysy wyglądające jak ślady pazurów - podobne do tych, które Dai-sy zostawiała na drzwiach mojego pokoju, kiedy musiała być sama w domu, tyle że te tutaj były znacznie większe i głębsze. Framuga była popękana i podrapana. Jakiekolwiek to było zwierzę, najwyraźniej już stąd uciekło. Miałam właśnie o to zapytać, kiedy Daniel usiadł na materacu. Ściągnął buty i sięgnął do zamka błyskawicznego swojego kombinezonu. Poczułam panikę. Odwróciłam głowę i spuściłam wzrok. - Nie martw się, skarbie - odezwał się Daniel. - Nie dokonam gwałtu na twoich dziewiczych oczach. Brudny kombinezon wylądował u moich stóp. Zerknęłam spod przymkniętych powiek i przekonałam się, że Daniel był ubrany w zniszczone dżinsy i prawie biały podkoszulek. - O czym to wasza łaskawość pragnie ze mną rozmawiać tak bardzo - wyciągnął się na materacu i podłożył sobie ręce pod głowę - że zawędrowała aż tutaj po szkole? - Daj spokój. - Miałam ochotę uderzyć go w głowę moim wypakowanym po brzegi plecakiem. Zamiast jednak to zrobić, otwarłam go i wysypałam zawartość na podłogę: batoniki proteinowe, puszki z zupą, suszone mięso, mieszankę bakaliową, pół tuzina koszul i trzy pary spodni: wszystko to wyciągnęłam z darów, które przywieziono w weekend do kościoła. -Zjedz coś. Wyglądasz jak zagłodzony pies. Daniel nachylił się i pogrzebał w stercie, a ja zaczęłam się zbierać. - Rosół z gwiazdkami - powiedział, podnosząc jedną z puszek. - Mój ulubiony. Twoja mama to robiła. - Wiem. Pamiętam. Daniel zdarł opakowanie z jednego z batoników i pożarł go w dwóch kęsach. Następnie zabrał się za suszoną wołowinę. Tak się ożywił, że postanowiłam w końcu przekazać mu dobre wieści. 80

43

- Rozmawiałam dziś z panem Barlowem. Powiedział, że jeśli przyjdziesz jutro rano, może dać ci drugą szansę. Ale musisz być na miejscu przed siódmą dwadzieścia - powiedziałam, naciągając lekko godzinę. -No i ubierz się w coś porządnego. - Wskazałam na stertę ubrań. - Są tam spodnie khaki i koszula. Postaraj się nie grać świra, to on pewnie przyjmie cię na lekcje. -Zarzuciłam pusty plecak na ramię i czekałam na jego odpowiedź. - Ha. - Daniel sięgnął po kolejny batonik i oparł się o ścianę. - Może się zjawię. Nie wiem, czego jeszcze się spodziewałam - że uściska mnie i nazwie cudotwórczynią? A może powie tylko „dziękuję"? Widziałam jednak wdzięczność w tych znajomych ciemnych oczach - mimo że raczej by umarł, niż się do tego przyznał. Objęłam palcami szelki plecaka. - No... to ja chyba już pójdę. - Nie spóźnij się na rodzinną kolację. - Daniel rzucił papierek na podłogę. - Dziś macie pieczeń? - Resztki wczorajszej. Ale ja mam inne plany. - Biblioteka - powiedział, jakby podsumowując mnie tym jednym słowem. Rozdrażniona wycofałam się z jego pokoju na korytarz. Zed nadal leżał na kanapie, ale we frontowym pomieszczeniu pojawiło się dwóch innych kolesiów, palących coś, co nie cuchnęło papierosami. Na mój widok przerwali rozmowę. W mojej białej kurtce puchowej nagle poczułam się jak pianka. Jeden z facetów popatrzył na mnie, a następnie na Daniela, który wyszedł za mną z pokoju. - Buźka, laseczko - powiedział, zaciągając się. - Nie wiedziałem, że lubisz zdrowe. Drugi powiedział coś tak ohydnego, że nawet nie powtórzę, i wykonał jeszcze bardziej obrzydliwy gest. Daniel uświadomił mu, co może sobie zrobić, po czym wziął mnie pod ramię i poprowadził do drzwi. - Zmykaj stąd - powiedział. - Może się jutro zobaczymy. Nie spodziewałam się, że Daniel odprowadzi mnie na dół, ale zszedł ze mną po schodach, a kiedy zerknęłam przez ramię, otwierając samochód, zo

80

44

baczyłam, że obserwuje mnie z mroku pozbawionego drzwi wejścia. Później wieczorem Jeśli chodzi o książki i komputery, April Thomas ma cierpliwość na miarę pięciolatka z ADHD, podczas gdy P ó telewizyjne reality shows potrafią zająć jej cały dzień. Jej najnowszy ulubiony program jest w poniedziałkowe wieczory, nie zdziwiłam się więc zbytnio, nie zastawszy jej w bibliotece, kiedy tam wreszcie dotarłam. Zresztą spóźniłam się o prawie półtorej godziny. Utknęłam w korku na wyjeździe z miasta i kiedy wreszcie wpadłam do biblioteki, było już całkiem ciemno. Nie byłam w nastroju, żeby samodzielnie zajmować się Emily Dickinson, uznałam więc, że wrócę do domu na kolację. Wjechałam na podjazd i zahamowałam ostro, kiedy przed samochód wyskoczył mroczny cień. Serce waliło mi w piersi, kiedy wyjrzałam przez okno. Jude osłaniał oczy przed światłem reflektorów. Włosy miał w nieładzie, usta tworzyły wąską kreskę. - Wszystko w porządku, Jude? - zapytałam, wysiadając z samochodu. - Omal cię nie potrąciłam. Jude chwycił mnie za rękę. - Gdzieś ty była? - W bibliotece, z April. Mówiłam mamie... - Nie kłam - wycedził przez zaciśnięte zęby. - A p r i l szukała cię tutaj. Dobrze, że to ja jej otworzyłem. Mama i tato nie mają teraz do tego głowy. Gdzieś t y się podziewała? Miał surowy wzrok, jakby chciał mnie obedrzeć ze skóry - a jego paznokcie wbijały się w mój łokieć, jakby zamierzały mu w tym pomóc. - Puść mnie - odparłam, usiłując mu się wyrwać. - Powiedz mi! - krzyknął, wykręcając mi ramię jeszcze mocniej. Jude prawie nigdy nie krzyczał, nawet w dzieciństwie. - Spotkałaś się z nim, co? - Skrzywił się z obrzydzeniem, jakby wyczuwał na mnie zapach Daniela. 86

45

Pokręciłam głową. - Nie kłam! - Przestań! - odkrzyknęłam. - Boje się ciebie. Kiedy Jude usłyszał, że głos mi się łamie, puścił mój łokieć, a jego wzrok złagodniał. - Co się dzieje? - zapytałam. Położył mi dłonie na ramionach. - Przepraszam. - Widać było, że usilnie powstrzymuje napływ emocji. - Bardzo cię przepraszam. Szukałem cię wszędzie. To jest takie okropne. Chciałem... chciałem z tobą porozmawiać, a kiedy nie mogłem cię znaleźć... - Co? - W myślach ujrzałam wizje straszliwych rzeczy, które mogły się przydarzyć małemu Jamesowi albo Charity. - Co się stało? Znalazłem ją - powiedział. - Znalazłem ją, całą siną i zimną... i te rany... nie wiedziałem, co zrobić. Przyjechał tato, szeryf, pogotowie. Ale było już za późno. Powiedzieli, że nie żyła od dawna, dłużej niż dobę. - Kto? Babcia, ciocia Carol, kto? - Maryanne Duke - odparł. - Rozwoziłem paczki na Święto Dziękczynienia od taty dla wdów. Maryanne była ostatnia na liście. I zobaczyłem ją, leżącą na werandzie. - Twarz Jude'a poczerwieniała. - Sanitariusz powiedział, że pewnie zemdlała, wychodząc z domu. Tato zadzwonił do jej córki w Milwaukee. Ona oszalała. Twierdzi, że to wina taty. Że powinien był się lepiej zajmować Maryanne, zmusić ją do pójścia do lekarza. Jude pociągnął nosem. - Ludzie spodziewają się po nim cudów. Ale jak ma się czynić cuda w świecie, w którym stara kobieta leży przez ponad dobę na werandzie i nikt się nie zatrzyma? - Wokół jego oczu pojawiły się zmarszczki. - Ona zamarzła, Grace. Zamarzła. - Że co? - Maryanne mieszkała w Oak Park. Nie jest to aż tak zła dzielnica jak ta, w której zatrzymał się Daniel, ale z pewnością raczej z tych podlejszych. Czułam się tak, jakbym zbyt długo stała nad butelką z terpentyną. Ile osób mogło tamtędy przechodzić? - Ona ma mnóstwo roślin w donicach na ganku, no i jest balustrada. .. pewnie dlatego nikt jej nie zauważył. - Ja w każdym razie chciałam w to wierzyć.

86

46

- Ale nie to jest najgorsze - powiedział Jude. - Coś ją znalazło. Jakieś zwierzę albo coś innego... jakiś padlinożerca. Miała rany na całych nogach. A gardło rozdarte aż po przełyk. Myślałem, że to ją zabiło, ale lekarz powiedział, że była martwa i zimna długo przedtem. I nie było krwi. - Co? - jęknęłam. Przez myśl przemknął mi obraz mojego psa, Daisy. Miała rozdarte gardło. Odepchnęłam od siebie tę przyprawiającą mnie o mdłości myśl. Nie miałam ochoty wyobrażać sobie Maryanne w takim stanie. - Angela Duke twierdzi, że to wina taty, ale to nieprawda. - Jude zwiesił głowę. - To moja wina. - Jak to może być twoja wina? - Powiedziałem jej, że jeśli pójdzie do lekarza, to zdoła zaśpiewać podczas zbiórki. Czuła się przeze mnie winna. - Łzy wezbrały w jego oczach. - Gdy ją znalazłem, miała na sobie zieloną niedzielną sukienkę i ten kapelusz z pawim piórem, który zawsze zakładała, kiedy miała śpiewać. - Jude oparł głowę na moim ramieniu. - Ona chciała przyjść do kościoła. Chciała zaśpiewać swoje solo. - Zatoczył się na mnie i rozpłakał. Świat nabrał dodatkowego przyspieszenia. Nie mogłam uwierzyć, że śpiewałam, podczas gdy stara kobieta, którą znałam przez całe życie, umierała na zimnie -w samotności. Nogi się pode mną ugięły. Usiadłam na ziemi. Jude osunął się obok mnie. Siedziałam na środku podjazdu, a brat trzymał głowę na moim ramieniu. Jude szlochał i szlochał. Pogładziłam go po plecach i przypomniał mi się ten jeden raz, kiedy trzymaliśmysio w podoimy sposób w ramionach. Tyle że wtedy to ja potrzebowałam pocieszenia. Cztery i pół roku temu To była upalna majowa noc. Otwarłam okno koło łóżka i około drugiej obudziło mnie echo głosów. Nawet teraz, kiedy nie mogę spać, wciąż je słyszę - niczym widmowe szepty niesione przez nocny wiatr. Mój pokój znajdował się w północnej części domu - tej od strony domu Daniela. Jego okno też musiało być otwarte. Krzyki stały się głośniejsze. Usłyszałam trzask i dźwięk rozdzieranego materiału. Nic nie mogłam na to poradzić. Nie mogłam chować głowy w piasek. Nie wytrzymałabym sama z sobą, gdybym czegoś nie zrobiła. Poszłam więc do tej jedynej osoby, na której mogłam całkowicie polegać. 86

47

- Jude, śpisz? - Zajrzałam do jego pokoju. - Nie. - Siedział na skraju łóżka. Pokój Jude'a przylegał wtedy do mojego - zanim rodzice zrobili tam dziecięcy pokoik dla Jamesa. Te okropne głosy wpływały przez jego otwarte okno. Nie brzmiały aż tak donośnie jak w moim pokoju, ale i tak mroziły krew w żyłach. Sypialnia rodziców znajdowała się na drugim, południowym krańcu domu. Jeśli nie mieli otwartego okna, to mogli nic nie słyszeć. - Musimy coś zrobić - szepnęłam. - Ojciec Daniela chyba go bije. - On robi coś gorszego - odparł cicho Jude. - Daniel m i powiedział. Usiadłam obok niego na łóżku. - Musimy mu pomóc. - Daniel kazał mi złożyć przysięgę, że nic nie powiem mamie ani tacie. - Ale to jest sekret, a sekrety są złe. Musimy powiedzieć. - Nie mogę - odpowiedział Jude. - Obiecałem. W tle rozległ się przeraźliwy ryk, a zaraz potem głośny trzask rozwalanego drewna. Usłyszałam stłumione błaganie przerwane strasznym plaskającym dźwiękiem - podobnym do tego, który wydawał tłuczek, kiedy mama rozbijała mięso w kuchni. Sześć mocnych uderzeń i głośny trzask, a potem nastała cisza. Taka cisza, że miałam ochotę wrzeszczeć, byle ją przerwać. A potem cichuteńki dźwięk - skomlący, psi płacz. Chwyciłam Jude'a za rękę i oparłam głowę na jego ramieniu. Pogłaskał mnie po zmierzwionych włosach. - Dobrze, ja powiem - oznajmiłam. - Żebyś ty nie musiał. Jude trzymał mnie w ramionach, dopóki nie zebrałam się na odwagę, żeby obudzić rodziców. Ojciec Daniela prysnął, zanim przyjechała policja. Mój ojciec przekonał jednak sędziego, żeby pozwolił Danielowi zamieszkać u nas, dopóki jego matka czegoś nie wymyśli. Daniel mieszkał z nami przez kilka

86

48

tygodni, potem miesięcy, a w końcu przez trochę ponad rok. Ale mimo że jego rozbita czaszka zagoiła się zadziwiająco szybko, miałam wrażenie, że nigdy nie był taki sam jak wcześniej. Czasem był szczęśliwszy niż kiedykolwiek, ale przyłapywałam go na tym ostrym spojrzeniu, kiedy byli w jednym pokoju z Jude'em - jakby wiedział, że mój brat zawiódł jego zaufanie. Kolacja Siedziałam przy stole i po raz pierwszy od niepamiętnych czasów samotnie jadłam kolację. Jude oznajmił, że K o l nie jest głodny, i poszedł do piwnicy, Charity siedziała w swoim pokoju, James był już w łóżku, a mama z tatą rozmawiali w gabinecie za zamkniętymi podwójnymi drzwiami. Dłubiąc widelcem w odgrzewanym makaronie i strogonowie, poczułam nagle zadowolenie z siebie na myśl o Danielu - jakbym się cieszyła z tego, że mylił się co do naszych idealnych rodzinnych kolacji. Wiedziałam oczywiście, że źle robię, myśląc w ten sposób. Nie powinnam chcieć, żeby w mojej rodzinie działy się złe rzeczy tylko po to, żeby udowodnić coś Danielowi. Dlaczego przez niego czuję się winna i głupia z tego powodu, że mam rodzinę, która chce jeść wspólne posiłki i rozmawiać o swoich sprawach? Tego dnia było zbyt cicho, żeby jeść. Wrzuciłam resztki do kosza i poszłam do łóżka. Leżałam tam przez dłuższą chwilę, aż wreszcie te widmowe głosy znalazły drogę do mojej głowy. A potem uświadomił a m sobie, że podniesione głosy pochodzą z mojego dom u . Rodzice krzyczeli na siebie w gabinecie. Nie były to ostre krzyki, ale pełne gniewu i irytacji. Mama i tato czasami nie zgadzali się i kłócili, ale nigdy wcześniej n i e słyszałam czegoś takiego. Tato mówił na tyle cicho, że słyszałam w jego głosie rozpacz, ale nie rozumiałam słów. Ton mamy był głośniejszy, bardziej gniewny, sarkastyczny. - Może i masz rację - krzyczała. - Może to twoja wina. Może ty sprowadziłeś na nas to wszystko. Ale skoro już przy tym jesteśmy, to czemu nie dodasz do listy globalnego ocieplenia? Może to też przez ciebie. Wstałam i zamknęłam dokładnie drzwi, wsunęłam się z powrotem pod kołdrę i naciągnęłam poduszkę na głowę. 49

Rozdział 7 Wtorek rano

Zobowiązania

Tato zazwyczaj wcześnie rano biega, ale nie słyszałam, żeby wychodził, kiedy zbierałam się do szkoły. W jego gabinecie paliło się światło, kiedy mijałam drzwi, idąc do kuchni. Kusiło mnie, żeby zapukać, ale zrezygnowałam. - Wcześnie wstałaś - powiedziała mama, nakładając mi na talerz stertę naleśników z kawałkami czekolady. Zrobiła ich już ze dwadzieścia, mimo że nikt z nas - z wyjątkiem taty - zazwyczaj nie schodził na śniadanie wcześniej niż za pół godziny. - Mam nadzieję, że się wyspałaś. Pewnie, z poduszką na głowie. - Mam rano spotkanie z panem Barlowem. - Mhm - odparła mama, zajęta ścieraniem błyszczącego blatu. Jej pantofle odbijały się w czyściutkim linoleum. Mama ma skłonność do obsesyjnych zachowań, kiedy jest zdenerwowana. Im większe kłopoty w rodzinie, tym bardziej się stara, żeby wszystko w domu lśniło. Żeby wszystko było perfekcyjnie perfekcyjne. Wsadziłam palec w jeden z topniejących kawałków czekolady, które utworzyły symetryczną uśmiechniętą twarz na naleśniku. Mama zazwyczaj robiła swoje „świąteczne naleśniki" tylko na specjalne okazje. Zastanawiałam się, czy usiłowała złagodzić w ten sposób cios, którym będzie rozmowa o Maryanne - przygotować nas na kolejne kazanie taty na temat tego, że śmierć jest naturalną częścią życia i tak dalej. Myślałam tak, dopóki nie dostrzegłam poczucia winy w jej oczach, kiedy postawiła przede mną szklankę z sokiem pomarańczowym. Naleśniki były ofiarą na rzecz pokoju po wczorajszej kłótni z tatą. - Świeżo wyciskany. - Mama mięła fartuszek w rękach. - A może wolisz żurawinowy? Albo z białych winogron? - Jest okej - wymamrotałam i wypiłam łyk. Mama zmarszczyła brwi. - Jest super - powiedziałam. - Uwielbiam świeżo wyciskany.

Wiedziałam już, że tato nie wyjdzie tego ranka z gabinetu. Nie będziemy rozmawiać o tym, co się stało Maryanne. A mama na pewno nie piśnie ani słówka 0ich wczorajszej kłótni. Poprzedniego wieczora przez Daniela czułam się winna, że mam rodzinę, która siada razem do stołu 1rozmawia o swoich problemach. Ale wtedy uświadomiłam sobie, że tak naprawdę nigdy nie rozmawiamy o niczym, co w naszym domu stanowi problem. To dlatego reszta mojej rodziny nigdy nie wymawia imienia Daniela ani nie dyskutuje o tym, co się zdarzyło tamtej nocy, kiedy zniknął - choćbym pytała w kółko. Rozmawiać o tym oznaczałoby przyznać, że coś jest nie w porządku. Mama uśmiechnęła się. Był to uśmiech równie ulepkowaty i udawany jak sztuczny syrop klonowy na moich naleśnikach. Przemknęła z powrotem do kuchenki i obróciła k i l k a naleśników. Na jej twarzy znów pojawiło się zamyślenie i wyrzuciła całkiem dobrą porcję do śmieci. Miała na sobie pod fartuszkiem tę samą bluzkę i te spodnie co wczoraj. Palce miała czerwone i pomarszczone od trwającego wiele godzin sprzątania. To był już totalnie przegięty perfekcjonizm. Chciałam zapytać mamę, dlaczego ukrywa kłótnię z tatą pod tonami naleśników, ale w tej samej chwili do kuchni wtoczyła się Charity. - Co tak ładnie pachnie? - spytała, ziewając. - Naleśniki! - Mama zagoniła ją na krzesło łopatką i postawiła przed nią pełny talerz. - Tu jest syrop klonowy, jeżynowy, bita śmietana i dżem malinowy. - Rewelacja. - Charity wetknęła widelec w słoik z bitą śmietaną. - Jesteś super, mamo. Charity zaczęła pochłaniać swoje naleśniki i zamilkła na kilka sekund. Najwyraźniej nie zauważyła, że mama praktycznie wyszorowała dziurę w patelni. Następnie sięgnęła po dżem malinowy i zamarła. Oczy się jej zamgliły, jakby zamierzała się rozpłakać. Słoik wyleciał jej z ręki i potoczył się po stole. Złapałam go, zanim spadł na ziemię. Spojrzałam na etykietkę: Wyrób Maryanne Duke. - Wszystko w porządku - powiedziałam, kładąc jej rękę na ramieniu.

- Zapomniałam... - powiedziała cicho Charity. -Zapomniałam, że to nie był sen. - Odepchnęła talerz i wstała od stołu. - Właśnie miałam zrobić jajka sadzone - powiedziała mama, kiedy Charity wyszła z kuchni. Spojrzałam na mój talerz. Uśmiechnięte śniadanie gapiło się na mnie, a ja nie wiedziałam, czy jestem w stanie przełknąć coś jeszcze. Napiłam się nieco soku pomarańczowego. Smakował kwaśno. Wiedziałam, że mogłabym poprosić Jude'a, żeby zawiózł mnie wcześniej do szkoły, ale nie miałam ochoty stać tu i patrzeć, jak mama zacznie kolejny pokaz doskonałości, kiedy on zejdzie na śniadanie. Zawinęłam kilka naleśników w serwetkę i wstałam od stołu. - Muszę już lecieć - powiedziałam. - Zjem po drodze. Mama podniosła wzrok znad czyszczonej patelni. Byłam pewna, że mój brak apetytu nie złagodził jej poczucia winy. Z jakiegoś powodu mało mnie to obchodziło. Przeszłam na mrozie tych parę ulic dzielących nas od szkoły i podarowałam moje śniadanie zabłąkanemu psu, który przyplątał się do mnie po drodze. Później, przed lekcjami Wskazówka zegara w sali sztuki powoli zbliżała się do siódmej dwadzieścia pięć, a ja przeklinałam samą siebie, że dałam Danielowi tylko pięć minut na spóźnienie. Zamknęłam oczy i modliłam się w milczeniu, żeby się pojawił, żebym mogła udowodnić Barlowowi, że się co do niego pomylił. Ale z każdym Łyknięciem zegara byłam coraz bardziej pewna, że to ja się zawiodę. - Boisz się, że się nie zjawię? - Daniel opadł na krzesło obok mnie dokładnie o czasie. Miał na sobie jasnoniebieską koszulę i spodnie khaki, które mu zostawiłam, ale ubrania były wymięte, jakby jeszcze przed chwilą niósł je zwinięte w plecaku. - Mało mnie obchodzi, co robisz. - Poczułam, że na szyi robią mi się czerwone plamki. - To twoja przyszłość, nie moja.

Daniel prychnął. Pan Barlow wyszedł z gabinetu i usiadł przy jego ławce. - Widzę, że pan Kalbi postanowił jednak do nas dołączyć. - Po prostu Daniel. Nie Kalbi. - Daniel wymawiał swoje nazwisko tak, jakby to był wulgaryzm. Barlow uniósł brew. - Panie Kalbi, kiedy zostanie pan słynnym muzykiem albo papieżem, będzie pan mógł zrezygnować z nazwiska. Ale na moich lekcjach będę pana wołał po nazwisku, jakie dostał pan od rodziców. - Nauczyciel obrzucił Daniela spojrzeniem krytyka oceniającego nowy nabytek w galerii sztuki. Daniel rozparł się n a krześle i skrzyżował ręce. Pan Barlow położył dłonie na blacie ławki. - Zdajesz sobie sprawę, że stypendium zależy od zachowania. Musisz zachowywać się i ubierać jak przysłało w chrześcijańskiej szkole. Dziś zrobiłeś pierwszy krok, ale może dobrze byłoby zaopatrzyć się w żelazko. 1 szczerze wątpię, czy to jest naturalny kolor twoich włosów. Masz czas do poniedziałku, żeby coś z tym zrobić. A jeśli chodzi o moje lekcje - ciągnął - masz przychodzić codziennie, bez spóźnień, i być na swoim miejscu równo z dzwonkiem. Wszyscy zaawansowani uczniowie mają przygotować teczkę z dwudziestoma I rzema pracami na określony temat i dziesięcioma, które pokażą ich możliwości. Dołączasz do klasy później, ale będę wymagał od ciebie tego samego. - Pan Barlow nachylił się i spojrzał Danielowi prosto w oczy, jakby wyzywał go na pojedynek - zmuszając go, żeby to on pierwszy odwrócił wzrok. Daniel ani mrugnął. - Nie ma problemu. - Daniel jest szybki - powiedziałam. Barlow gładził swój wąs, a ja wiedziałam, że zaraz pojawi się haczyk. - Twoja teczka będzie się składała tylko z prac wykonanych na lekcjach. Będę śledził wszystkie twoje zadania na początku, w środku i na końcu pracy. Nie oddasz niczego, co namalowałeś wcześniej. - To niemożliwe - zaprotestowałam. - Już prawie grudzień, a ja nie mam nawet jednej trzeciej teczki. - Dlatego właśnie pan Kalbi będzie zostawał na przerwach śniadaniowych i przychodził do mojej klasy na godzinę po szkole, codziennie.

Daniel omal nie przegrał pojedynku na spojrzenia, ale odzyskał spokój. - Wszystko dobrze, ale ja mam pracę w mieście po szkole. - Zostałem powiadomiony, że szkoła przyznała ci stypendium na pokrycie wydatków. Najwyraźniej ktoś z rady szkolnej jest ci przychylny, ale nie spodziewaj się ode mnie lepszego traktowania z tego powodu. Zostaniesz w klasie na godzinę po szkole albo możesz zrezygnować. Daniel chwycił za krawędź ławki i wychylił się w przód. - Nie może pan tego zrobić. Potrzebuję tych pieniędzy. - W końcu odwrócił wzrok. - Mam inne zobowiązania. Wyczułam w jego głosie nutę desperacji. Słysząc o „zobowiązaniach", poczułam suchość w ustach. - Takie są moje warunki - odparł Barlow. - Wybór należy do ciebie. - Zebrał swoje papiery i wyszedł do gabinetu. Daniel odsunął krzesło na bok i wypadł z sali jak rozgniewany niedźwiedź. Pobiegłam za nim na korytarz. Daniel, klnąc, walił pięścią w szafkę. Metal zgrzytał pod jego palcami. - On tak nie może. - Uderzył jeszcze raz i nawet nie skrzywił się z bólu. - Mam zobowiązania. Znów to słowo. Zastanawiało mnie, co ono znaczy. - Chce ze mnie zrobić cyrkowe zwierzątko. Założyłem nawet tę głupią koszulę. - Daniel chwycił za guziki i ściągnął ją, odkrywając swój przybrudzony biały podkoszulek i wyrobione mięśnie ramion, których wcześniej nie zauważyłam. Uderzył koszulą w szafkę. - To kompletne gó... - Ej! - Chwyciłam go za rękę, kiedy znów się zamachnął. - Owszem, te szafki mnie też często irytują powiedziałam, patrząc na grupkę gapiących się na nas pierwszoklasistów, dopóki nie odbiegli. - Niech to, Daniel! - rzuciłam do niego. - Nie klnij w szkole. Wywalą cię. Daniel oblizał usta i prawie się uśmiechnął. Rozwinął pięść, za którą wciąż go trzymałam, i upuścił niebieską koszulę. Chciałam obejrzeć jego dłoń, bo widząc wgłębienie w drzwiczkach szafki, spodziewałam się, że będzie miał posiniaczone knykcie. Wyrwał się z mojego uścisku i włożył rękę do kieszeni. 54

- To jest całkiem do dupy - oznajmił, opierając się o zmaltretowaną szafkę. - Ten Barlow nic nie rozumie. - Cóż, może uda ci się go przekonać. A może mi powiesz, co to za zobowiązania, żebym mogła mu wytłumaczyć w twoim imieniu... Czy da się to ująć prościej? Daniel patrzył na mnie przez chwilę. W jego oczach jakby się odbijały fluorescencyjne światła mrocznego korytarza. - Chcesz się stad wyrwać? - zapytał w końcu. - Ty i ja. - Wyciągnął zdrową rękę. - Miejmy w nosie tych świrów i zróbmy coś zabawnego. Byłam prymuską, córką pastora, wygrałam konkurs na obywatelkę miesiąca, należałam do klubu One for Jesus, ale na jedną nanosekundę zapomniałam o tym wszystkim. Marzyłam, żeby wziąć go za rękę. I to właśnie mnie przerażało - sprawiało, że go nienawidziłam. - Nie - odpowiedziałam, zanim zdążyłam zmienić zdanie. - Nie mogę opuścić lekcji i ty też nie. Jeszcze jeden opuszczony dzień i stracisz stypendium. Nadal chcesz iść do Trenton, prawda? Daniel zwinął dłoń w pięść. Wziął głęboki oddech i jego twarz przybrała chłodny, niewzruszony wyraz. Wyciągnął z kieszeni pomiętą kartkę. - No więc, złociutka, jak mam trafić na matmę? Przyjrzałam się jego rozkładowi lekcji, zauważając z ulgą, że będziemy mieć razem tylko zaawansowaną sztukę. - Sala sto trzy jest w końcu korytarza po lewej. Za stołówką. Nie sposób nie zauważyć. I nie spóźnij się. Pani Croswell uwielbia zatrzymywać po lekcjach. - Z powrotem w szkole - wymamrotał Daniel. -Zapomniałem, jak nienawidzę tego gó... draństwa. -Rzucił mi ironiczne spojrzenie. - Tak, witaj w domu - odparłam. I tym razem to ja sobie poszłam. Pózniej

55

Nie miałam pojęcia, ile osób będzie pamiętać Daniela Kalbiego. W dzieciństwie miał niewielu przyjaciół, a potem wyniósł się z Holy Trinity w pierwszej klasie. Niezależnie od tego jednak spodziewałam się, że pojawienie się kogoś takiego jak on wywoła przynajmniej dyskusje i plotki. Ale inny skandal, o którym pogłoski rozchodziły się po szkolnych korytarzach, przebił wielokrotnie powrót Daniela: nagła śmierć i okaleczenie Maryanne Duke. Była ona oddaną nauczycielką ze szkółki niedzielnej, w dzieciństwie niańczyła wielu z nas, a poza tym - pomimo podeszłego wieku i nędznych środków - bywała wolontariuszką na większości szkolnych imprez. Wiele osób rzucało mi powłóczyste spojrzenia i szeptało za moimi plecami, kiedy przechodziłam z sali do sali. Przyzwyczaiłam się do tego, że ludzie mnie oceniają. Obserwują. To łączy się z przynależnością do rodziny Divine'ów. Mama zawsze mówiła, że muszę uważać na to, co noszę, jak długo zostaję na imprezach, na jakich filmach mnie widziano, ponieważ ludzie będą dostosowywać swoje zachowanie do tego, co wolno dzieciom pastora - jakbym była chodzącym barometrem przyzwoitości. Prawdę mówiąc, obawiam się, że mama bardziej przejmowała się tym, żeby nie dać ludziom powodów do obgadywania córki pastora. Takie mniej więcej gadanie odchodziło tego dnia. Tyle że w rozmowach, które cichły, kiedy się zbliżałam, powtarzały sic głównie imiona taty i Jude'a. Wiele osób zachowywało się przyzwoicie, ujmując się za tatą, a przeciwstawiając oskarżeniom o zaniedbanie wysuwanym przez Angelę Duke, ale w małym miasteczku wieści roznoszą się szybko. Wiadomo było, że nie uniknie się najdziwniejszych spekulacji co do „zaangażowania" mojej rodziny w śmierć Maryanne. Bzdury w rodzaju: „Słyszałam, jak Mike mówił, że pastor odmówił zawiezienia Maryanne na wizytę u lekarza, a potem powiedział jej, że wyrzuci ją z parafii, jeśli tego nie zrobi...". Albo taka perełka zasłyszana pod salą gimnastyczną: „Podobno jude jest na jakichś prochach, po których zrobił Maryanne awanturę o to, że jest chora...". Muszę ze wstydem przyznać, że po tym ostatnim złamałam zasadę, którą sama stworzyłam dla Daniela w kwestii nieprzeklinania w szkole. Ale mimo że byłam smutna i roztargniona - a także skłonna do używania niecenzuralnych słów i rzucania ponurych spojrzeń - mogłam co najwyżej wyobrażać sobie, jak musiał czuć się Jude. April była jedyną osobą, której przyszło do głowy - a może zrobiła to bezmyślnie - porozmawiać ze mną o wszystkim, co wydarzyło się w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. 56

- Okej - powiedziała April, gdy usiadłam obok niej na sztuce. - Punkt pierwszy: gdzie ty, u diabła, byłaś wczoraj wieczorem? Punkt drugi: co, u diabła, on tu robi? - Wskazała na Daniela, który usiadł z nogami na stole z tyłu sali. - Punkt trzeci: co, u diabła, stało się z twoim bratem i czy wszystko u niego w porządku? I punkt czwarty: lepiej, żeby punkty od jeden do trzy nie miały z sobą nic wspólnego. - Zacisnęła usta i skrzyżowała ręce na piersi. - Żądam odpowiedzi, siostro! - Ejże! - odparłam. - Po pierwsze przepraszam, że się wczoraj spóźniłam. Utknęłam w korku. - Korku? W tej okolicy? - Wskazała palcem na Daniela. - Byłaś w mieście - szepnęła. - Z nim. - Nie, nie byłam... - Wiem, że on mieszka w śródmieściu, bo widziałam go w okolicy przystanku dziś rano. - To jeszcze nic nie znaczy... - Po co właściwie kłamałam? - No dobra, byłam u niego. Ale to nie jest to, co myślisz. - Nie jest? - April potrząsnęła głową na swój pełen wigoru sposób, a jej kręcone włosy zakołysały się jak uszy spaniela. - Nie, nie jest. Przekazywałam tylko informację od Barlowa. Ale to i tak twoja wina. - Spróbowałam naśladować jej przebojowość. - To ty oddałaś jego rysunek, przez co Barlow postanowił go z powrotem przyjąć na lekcje. - O, nie. Miałaś kłopoty? Nie chciałam ci narobić problemów. Skąd on wiedział, że to rysunek Daniela? - Powiedziałam mu. - Że co? Zwariowałaś? - April zrobiła wielkie oczy. Nachyliła się ku mnie i szepnęła: - Ty jesteś w nim zakochana, zgadza się? - W panu Barlow? - Wiesz, o kim mówię. - Spojrzała za siebie, na Daniela, który bębnił palcem w nogę. - Ty się dalej w nim kochasz.

57

- Nie kocham się. I nigdy się nie kochałam, dla jasności. To tylko głupia fascynacja. - Wiedziałam, że ona nie ma racji, ale czułam ciepło podchodzące mi do szyi. Złapałam się pierwszej myśli, jaka przyszła mi do głowy jako zmiana tematu. - Nie chcesz posłuchać o Judzie i Maryanne Duke? Zachowanie April zmieniło się natychmiast. Oczy jej złagodniały i przeczesała włosy palcami. - Och, rany. On wyglądał tak smutno, kiedy wczoraj wieczorem przyszłam po ciebie do domu. A dziś rano słyszałam, jak Lynn Bishop - jej brat jest sanitariuszem w Oak Park - mówiła o Maryanne w korytarzu. Według niej Jude i wasz tato mieli z tym coś wspólnego. Ale nie dosłyszałam, co dokładnie mówiła. A chłopaki na biologii nawijali cały czas o Potworze z Markham Street. Pokręciłam głową. - Wiesz, że Potwór to tylko bajka, nie? A poza tym Maryanne nie mieszka... nie mieszkała... na Markham. Wiedziałam, że to tylko bajka - słyszałam te opowieści od wczesnego dzieciństwa - ale czułam dreszcze na myśl, że ludzie znów mówią o Potworze. Wiedziałam też, że niemieszkanie na Markham nie czyni człowieka odpornym na dziwaczne przypadki. Nie udało mi się wygonić wspomnień o moim okaleczonym piesku, odkąd dowiedziałam się o Maryanne. - Aha, ale to, co się stało z Maryanne, to nie bajka -odparła April. - No i dlaczego wszyscy mówią, że Jude ma z tym coś wspólnego? Zerknęłam na drzwi pokoju Barlowa. Nauczyciel rozmawiał przez telefon i wyglądało na to, że potrwa to jeszcze chwilę. April chyba naprawdę była przejęta, a ja naprawdę potrzebowałam porozmawiać z kimś o tym, co się stało. Zniżyłam głos, żeby nikt nie słyszał (a zwłaszcza Lynn), i opowiedziałam April o tym, jak Jude znalazł ciało, a rodzina Duke'ów oskarżała tatę. Opowiedziałam jej też o tym, co się działo później. Jak Jude wariował i jak rodzice się pokłócili. April uściskała mnie. - Wszystko będzie dobrze. Skąd mogła to wiedzieć? Nie miała pojęcia, jak dziwnie jest jeść samotnie kolację, nie słyszała, jak rodzice na siebie krzyczeli. Choć z drugiej strony April mogła wiedzieć, jak to jest. Przeprowadziła się tutaj w wieku 58

czternastu lat, kiedy jej rodzice się rozwiedli, a ostatnio jej mama pracowała coraz dłużej. Zaprosiłam ją na nasz obiad w Święto Dziękczynienia, żeby nie musiała spędzać go samotnie. Nie zanosiło się na to, żeby było „dobrze". Barlow wyszedł z kantorka. Rzucił skrzynkę z pustymi puszkami po napojach na biurko i zabrał się do pracy, nie wydając klasie żadnych poleceń.

59

- Idziemy dziś do kafejki na lunch? - zapytałam April. - Jude nie będzie miał nic przeciwko temu. Wręcz przeciwnie, myślę, że ucieszy się ze zmiany. April zagryzła wargę. - Dobra - powiedziała. - Może przyda mu się pocieszenie. - Zmarszczyła brwi, ale drżała, jak zawsze kiedy była podekscytowana. Przerwa Zazwyczaj musiałam długo namawiać April, żeby poszła ze mną do Rose Crest Cafe. A jeśli już przychodziła, to trzymała się na uboczu z Miyą, Claire, Lane i kilkoma innymi trzecioklasistkami, które przyglądały się maturzystom z nerwowym szacunkiem. April pod tym względem bardzo przypominała moją Daisy. Była niezwykle odważna i towarzyska, kiedy byłyśmy same, ale w towarzystwie podkulała ogon. Tyle że tego dnia zachowywała się całkiem odmiennie. Ledwie zdążyłyśmy zamówić jedzenie, kiedy stała się centrum uwagi, opowiadając z przejęciem o swojej wycieczce do Hollywood z tatą w lecie. Brett Johnson i Greg Divers niemal ślinili się u jej stóp, ale kiedy w drzwiach pojawił się Jude, zostawiła ich i podeszła do niego. Po kilku minutach siedzieli razem przy stoliku w rogu sali. April głaskała go współczująco po ręce, a on mówił coś do niej cicho, poufnym tonem. - Ja cię kręcę - powiedział Pete, przysuwając krzesło do mnie. - Nie wierzę: April przełamała jego stoicką postawę. - Wzniósł toast colą w kierunku Jude'a. - Nie odezwał się do mnie przez cały dzień. Prawdę mówiąc, zachowywał się dziwnie od prawie tygodnia. - Wiem, co masz na myśli - odparłam, dziobiąc nie-napoczętą kanapkę leżącą na mojej tacy. - Wszystko okej? - zapytał Pete. - Tak. Tylko mam dość bycia smutną. - Dziwne, nie czułam się smutna i obolała wyłącznie przez tych kilka minut spędzonych z Danielem. Ale może to dlatego, że on mnie tak strasznie wkurza. Pete bębnił palcami w puszkę z colą. 60

109

- Ja się nieźle bawiłem tamtego wieczoru - powiedział, kończąc zdanie lekko rosnącą intonacją, jakby to miało być pytanie. - Ja też - odparłam, chociaż nie określiłabym piątkowego wieczoru mianem „zabawy". - Zamierzam upomnieć się o zaległe kręgle. - Pete uśmiechnął się szeroko. - Będę mógł sprawdzić, czy jestem w tym lepszy niż w naprawianiu samochodów. - Świetnie. - Spuściłam wzrok na tacę. - Ale daj mi trochę czasu. Uśmiech Pete'a zbladł. - Och, jasne. - Zaczął się zbierać. - Wszystko jest teraz takie dziwne - powiedziałam szybko. - Wiesz, Maryanne, Święto Dziękczynienia i to wszystko. Po prostu nie mam czasu na... no... randki przez jakiś czas. - Prawie się uśmiechnęłam. -Ale ogólnie bardzo chętnie. - Trzymam cię za słowo - odparł. - Do zobaczenia na chemii. - Zeskoczyłam ze stołka. - Będę się wypłakiwać na twoim ramieniu, kiedy oddadzą nam testy - dodałam i ruszyłam, żeby odebrać przyjaciółkę bratu. Piąta lekcja - Jude zaprosił mnie na kawę po południu! - pisnęła April, kiedy przechodziłyśmy przez ulicę do szkoły. - To miło. - Szłam przed siebie w rytm ćwierkania sygnału na przejściu dla pieszych. - Tyle? - April dreptała za mną. - Powinnaś szaleć i skakać z radości razem ze mną. - Chwyciła mnie za rękaw. - Zwariowałaś? - Nie. - Tak. - Bardzo się cieszę razem z tobą. - Wcale nie. - Tylko że... - Ty ponoć jesteś moją najlepszą przyjaciółką. - Jude dziwnie się ostatnio zachowuje. Mam wrażenie, że to nie najlepszy czas na zostawanie jego 61

109

dziewczyną. - A może on właśnie teraz najbardziej potrzebuje dziewczyny - odparła głosem drżącym z emocji. -Daj spokój, Grace. Ciesz się ze mną. Ty chodzisz z Pe-te'em, a on jest jednym z najlepszych kumpli Jude'a. - Uśmiechnęła się głupkowato i niewinnie. - A poza tym to tylko kawa. Uśmiechnęłam się. - Tylko kawa, co? - No dobra, najwspanialsza filiżanka kawy w życiu! - April aż podskoczyła. - No, Grace, ciesz się ze mną. Roześmiałam się. - Okej, cieszę się. Wpadłyśmy do klasy kilka minut przed dzwonkiem. Daniel siedział rozparty na swoim miejscu, drąc kartkę na paski i zwijając je w niewielkie kulki. Musiałam go minąć, idąc po koszyk z przyborami. Byłam odwrócona do niego plecami, kiedy poczułam, że coś mnie uderza lekko w głowę. Pod nogami wylądowała papierowa kulka. - Hej, Grace - szepnął Daniel teatralnie. Olałam go i zabrałam się za przeszukiwanie mojego koszyka. Kolejna kulka z papieru uderzyła mnie w głowę i zaplątała się we włosach. Wyjęłam ją nonszalanckim ruchem. - Graaace - zaintonował Daniel niczym hiena wołająca ofiarę. Zebrałam wszystko, co mi było potrzebne, i podeszłam do swojego miejsca. Daniel zwinął kolejny kawałek papieru, który odbił się od mojego policzka. Uparcie odwracałam wzrok. Chciałam z nim skończyć. Chciałam wmówić sobie, że spełniłam obowiązek. Zrobiłam to, co sobie obiecałam. Ale tak naprawdę wiedziałam również, że wcale tak nie było. Sprowadzenie go

62

109

z powrotem do szkoły stanowiło tylko pierwszy etap mojego planu. Wciąż musiałam rozwikłać, co się stało między Danielem a Jude em, żeby naprawić ich stosunki. A skoro Jude nie zamierzał mi powiedzieć, wiedziałam, że będę musiała wydobyć te informacje od Daniela. Ale na to nie byłam jeszcze gotowa. Wciąż byłam wściekła o to, że przez niego chciałam zapomnieć - choćby na moment - kim jestem. Jak miałam pomóc Danielowi znaleźć drogę, sama jej nie gubiąc? Po szkole - No i co zrobisz? - spytała April, kiedy szłyśmy przez parking oddzielający szkołę od terenu należącego do kościoła. Rozwinęłam kartkę z klasówką z chemii i wbiłam wzrok w czerwoną dwóję, po której następowała nabazgrana przez panią Howell notka: Proszę o podpisanie oceny przez rodzica i zwrócenie po święcie. - Nie wiem - odparłam. - Zazwyczaj tato lepiej znosi takie rzeczy, ale nie chcę go teraz tym kłopotać. A mama wpadła w ostrą pedanterię, więc jeśli jej powiem, to prawdopodobnie każe mi rzucić sztukę w drugim semestrze. - Nie ma mowy - powiedziała April. - Może powinnaś to sama podpisać. Jaaasne. Wiesz, że nie mogę tego zrobić. - Zwlny lam z powrotem test i wsunęłam go do tylnej kieszeni. - On tu jest! - krzyknęła April. |ude zatrzymał toyotę na krawężniku pod kościołem. Miał stąd zabrać April na ich „kawową randkę". Pomachałam mu, ale nie odpowiedział. - Próba szminki. - April uśmiechnęła się tak, że mogłabym sprawdzić stan jej uzębienia. - Wyglądasz świetnie - odpowiedziałam, wcale na n i ą nie patrząc. Wpatrywałam się w Jude'a, stojącego bezczynnie przed wejściem. Miał ten kamienny wyraz twarzy. - Powodzenia z klasówką - rzuciła April, drżąc radośnie. 124

63

- Hej. - Ujęłam ją za rękę. - Baw się dobrze. I uważaj za mnie na Jude'a, okej? Powiedz mi, jeśli on czegoś potrzebuje. - Jasne. - April uścisnęła moją dłoń i pobiegła przez parking do toyoty. Zaskoczyło mnie, że Jude nie wysiadł, żeby otworzyć jej drzwiczki - to było całkiem nie w jego stylu. Ale przynajmniej wyraz jego twarzy trochę złagodniał, kiedy wskoczyła do samochodu. Wprawdzie nie zachwycała mnie perspektywa, że moja najbliższa przyjaciółka będzie chodzić na randki z moim bratem, ale jednak miałam nadzieję, że Pete nie mylił się co do April - może ona zdoła przebić stoicką skorupę Jude'a, co nie udawało się nikomu innemu. W biurze parafialnym Kiedy Jude i April odjechali, wyciągnęłam zwinięty test z kieszeni i ruszyłam uliczką pomiędzy kościołem a szkołą. Zatrzymałam się pod drzwiami biura taty i ostrożnie nasłuchiwałam oznak życia. Uznałam, że tato jest nadal lepszym kandydatem do podpisania mojej oceny, a poza tym chciałam zobaczyć, jak się miewa, ale nie miałam pojęcia, czy już stąd wyszedł. Odpowiedź na moje pytanie znalazła się, zanim jeszcze zdążyłam zapukać do drzwi. - Nie mogę tego dłużej robić - usłyszałam. Pełen napięcia głos przypominał nieco mojego ojca. - Nie zrobię tego więcej. - Nie zamierzałem - odparł ktoś inny głosem męskim, choć brzmiącym trochę dziecinnie - nie chciałem nikogo przestraszyć. - Ale przestraszyłeś - odparł pierwszy głos i tym razem miałam pewność, że należał do taty. - To już trzeci raz w tym roku. Nie mogę ci dłużej pomagać. - Obiecał pan. Obiecał mi pan, że pomoże. Naprawi wszystko. To właśnie pan robi. - Skończyłem z tym! - krzyknął tato. Wiedziałam, że nie powinnam tego robić, ale otwarłam drzwi i zobaczyłam Dona Mooneya wymachującego rękami nad głową. Zawodził niczym olbrzymie dziecko. - Tato! - wrzasnęłam, przekrzykując szlochanie Dona. - Co się tu dzieje? 124

64

Ojciec spojrzał na mnie, zdumiony moją obecnością. I )on też mnie zauważył. Ucichł i siedział, dygocząc, na krześle. Ciekło mu z nosa i wielkich, napuchniętych oczu. Tato westchnął. Zwiesił ramiona, jakby dźwigał na nich ogromny ciężar. - Don postanowił wziąć z sobą do pracy nóż. Znowu. - Tato wskazał na przerażająco znajomy sztylet leżący na biurku. Był to ten sam nóż, który Don przyłożył mu kiedyś do gardła. - Przestraszył kilku klientów i pan Day go wylał. Znowu. - Nie wiedziałem, że już mnie kiedyś wylał. Don skulił się. - To dlatego, że ja zawsze łagodziłem sytuację. Don zawala, ja to naprawiam. - Tato jakby był nieobecny. W głębokim, melodyjnym głosie brakowało zwykłej łagodności i współczucia. Twarz miał zapadniętą z braku snu, oczy podkreślały ciemne cienie. - Staram się i staram naprawiać wszystkim wszystko i patrz, do czego mnie to doprowadziło. Nie jestem już w stanie pomagać. Wszystko tylko robi się jeszcze gorsze. Obaj są teraz zdani na siebie. - Obaj? - zapytałam. Don zawył, zagłuszając mnie. - Tato, rozmawiamy o Donie - powiedziałam, zdumiona nagłym przypływem uczuć dla tego bełkoczącego mężczyzny... mimo bliskości noża. - Nie chciałeś nikogo przestraszyć, prawda? - Nie, panno Grace. - Dolna warga Dona drżała. -Te ludzie były już przestraszone. Gadali o potworze - tym, co próbował zjeść Maryanne. No więc żem im pokazał mój nóż. Czyste srebro. Prapradziadek zabijał tym potwory. Dziadek mi powiedział. Wszyscy przodkowie przysięgali zabijać potwory. Ja żem pokazywał ludziom, że mogę powstrzymać potwora, zanim... - Dosyć - powiedział tato. - Potwory nie istnieją. Don skulił się. - Ale mój dziadek... - Don. - Posłałam mu najbardziej przekonujące spojrzenie z serii „nie przeginaj". Odwróciłam się do taty. 124

65

- Don cię potrzebuje. Powiedziałeś, że mu pomożesz. Nie możesz rezygnować tylko dlatego, że nie jest łatwo. Co się stało z „siedemdziesiąt razy siedem" i całym tym „bądź stróżem swojego brata", o którym zawsze mówisz? Ogarnęło mnie poczucie winy. Jak mogłam to wszystko powiedzieć? Przecież to ja chciałam dać sobie spokój z Danielem tylko dlatego, że pomaganie mu okazało się trudniejsze, niż się spodziewałam. No i nie mogłam uwierzyć, że to ja wyjaśniałam tacie Pismo -choćby i topornie. Tato potarł policzek dłonią. - Przepraszam, Grace. Masz rację. To ciężar, który muszę dźwigać. - Położył Donowi rękę na ramieniu. - Chyba jednak porozmawiam jeszcze raz z panem Dayem. Don podskoczył i objął tatę ramionami. - Dziękuję, boski pastorze! - Nie dziękuj mi jeszcze. - Tato ledwie oddychał w śmiertelnym uścisku Dona. - Będę musiał odebrać ci ten nóż na jakiś czas. - Nie - zaprotestował Don. - On należał do dziadka. Jedyne, co po nim mam. Potrzebuję go... na potwory... - To mój warunek - odparł tato, patrząc na mnie. -Grace, schowaj to w jakimś bezpiecznym miejscu. Wyprowadził z pokoju Dona, spoglądającego żałośnie na swój sztylet. - Porozmawiamy o zwrocie za kilka tygodni. Włożyłam klasówkę do plecaka - to najwyraźniej nie był dobry dzień na jej podpisywanie - i wzięłam do ręki sztylet. Zważyłam go w ręce. Był cięższy, niż się spodziewałam. Ostrze miało plamy patyny i inne dziwacznie zabarwione ślady. Musiało być stare i zapewne cenne. Wiedziałam, gdzie tato chciał to schować. Przesunęłam doniczkę z poinsecją stojącą na regale i wyjęłam ukryty pod nią klucz. Otworzyłam górną szufladę biurka taty, gdzie trzymał ważne przedmioty, takie jak zamykana kasetka z niedzielnymi ofiarami i apteczka. Położyłam nóż pod latarką i zamknęłam szufladę. Odłożyłam klucz na miejsce i poczułam wyrzuty sumienia. Wiedziałam, co Don potrafi zrobić tym ostrzem z zimnego srebra, ale nie byłam w stanie nie czuć żalu z powodu jego straty. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, jak to jest mieć tylko jedną pamiątkę po kimś, kogo się kochało. 124

66

- Hej. - Do biura weszła Charity. - Super było to, co zrobiłaś dla Dona. - Zrobiłam to raczej dla taty - odparłam. - Nie chciałam, żeby się obudził jutro, żałując tego, co zrobił dzisiaj. - Wątpię, żeby tato wrócił jutro do normy. Zmierzyłam ją wzrokiem od stóp do głów. Zbyt szybko mrugała oczami. - Dlaczego? - zapytałam, choć wcale nie chciałam znać odpowiedzi. Trzymałam się złudzeń, że następnego dnia się obudzę i wszystko będzie tak jak zawsze: płatki na śniadanie, dzień w szkole bez specjalnych wrażeń, miła rodzinna kolacja z kurczakiem i ryżem. - Córki Maryanne chcą, żeby pogrzeb odbył się jutro, przed Świętem Dziękczynienia, ponieważ nie mają ochoty odwoływać jakiejś wycieczki, którą sobie zaplanowały. Westchnęłam. - Że też mi to nie przyszło do głowy. Po śmierci zazwyczaj następuje pogrzeb. Pomoc mamie w przygotowywaniu ton pilawu i wszelkiego rodzaju potraw dla żałobników była kolejnym zadaniem dzieci pastora, ale odkąd mój dziadek zmarł, kiedy miałam osiem lat, nigdy nie byłam na pogrzebie naprawdę bliskiej mi osoby. - To nie jest ta zła wiadomość - odezwała się Charity. - Rodzina Maryanne poprosiła pastora z New Hope, żeby przyjechał na pogrzeb. Nie chcą, żeby odprawił go tato. Wciąż uważają, że to jego wina. - Co? To niesprawiedliwe. Tato znał Maryanne przez całe życie i był jej pastorem przez całe twoje życie. - Wiem. Ale oni nie słuchają. Opadłam na krzesło przy biurku. - Nie dziwię się, że on gada, jakby zamierzał się poddać. - A chcesz najgorszą wiadomość? Pastor Clark dowiedział się o naszym niedzielnym duecie i chce, żebyśmy zaśpiewały na pogrzebie, ponieważ to była ulubiona pieśń Maryanne. Otworzyłam usta, żeby zaprotestować. - Mama mówi, że powinnyśmy to zrobić. - Charity westchnęła. - Mówi, że to nasz obowiązek czy coś w tym rodzaju. Zobowiązanie. Zaczynałam nienawidzić tego słowa. 124

67

Rozdział 8

Pokusa

Środa po południu, podczas pogrzebu Ponury cień unosił się nad parafią, dotykając serc wszystkich tych, którzy wchodzili do kaplicy na pogrzeb Maryanne Duke. Szkoła skróciła lekcje ze względu na popołudniowe nabożeństwo. Posępny nastrój udzielił się wszystkim - z wyjątkiem mojej mamy. Mogłam stwierdzić, że ciężki atak perfekcjonizmu jej nie przeszedł, kiedy zaczęła krzątać się po kuchni o czwartej rano, przygotowując ucztę dla tysiąca żałobników. Jej entuzjastyczny ton zaskoczył wielu z pogrążonych w smutku ludzi, gdy witała ich przed nabożeństwem, które miał prowadzić pastor Clark, a następnie zapraszała wszystkich, którzy wyglądali choćby w najmniejszym stopniu na samotnych, na przyjęcie z okazji Święta Dziękczynienia w naszym domu. - Zaproście każdego, kogo macie ochotę - powiedziała do mnie i Charity, kiedy ładowałyśmy tace z jedzeniem do Błękitnego Balonika. - Chciałabym, żeby to było najcieplejsze Święto Dziękczynienia w życiu waszego ojca. Jemu bardzo się przyda towarzystwo. Nie byłam wcale pewna, czy miała rację. Tato zrezygnował z witania gości przed pogrzebem i usiadł samotnie w jedynym pustym kącie kaplicy, zamiast zająć swoje miejsce przy ambonie jako główny pastor tej parafii. Bardzo chciałam podejść do niego, ale tkwiłam w ławce chóru razem z Charity, obserwując falujący tył togi pastora Clarka, kiedy opowiadał melancholijnym tonem o dobrym sercu i szczodrej naturze Maryanne, mimo że ledwie ją znał. Rozejrzałam się po kaplicy, żałując, że nie da się przekazać telepatycznej prośby mamie albo bratu, żeby objęli ramieniem tatę, ale mama była zajęta przygotowywaniem poczęstunku w świetlicy, a Jude prawie ocierał się o April w trzecim rzędzie. Przeniosłam wzrok na rąbek togi pastora Clarka i wpatrywałam się w to miejsce do chwili, gdy przyszła nasza kolej, żeby śpiewać. Organy ryknęły melodię pieśni, a ja usiłowałam wydusić z siebie słowa. Poczułam, że broda mi się trzęsie. Wiedziałam, że za moment się rozpłaczę, ale powstrzymałam to, jak zawsze, zaciskając usta. Gdybym zaśpiewała kolejną nutę, wybuchłabym płaczem. A głos Charity był tak wysoki i drżący, że nie 124

68

byłam w stanie stwierdzić, którą część pieśni śpiewała. Wyjrzałam przez okno na przygnębiające, zasnute smogiem niebo - nawet chmury wyglądały jak napęczniałe od emocji - i w tej samej chwili zobaczyłam go. Daniel siedział z tyłu zatłoczonego balkonu z założonymi na piersi rękami i spuszczoną głową. Chyba wyczuł ogień mojego spojrzenia, ponieważ uniósł podbródek. Nawet z tej odległości widziałam, że ma zaczerwienione oczy. Popatrzył na mnie przez chwilę, jakby potrafił dostrzec każde bolesne uczucie, które powstrzymywałam, po czym znów opuścił głowę. Ciekawość zastąpiła smutek, kiedy usiadłam na miejscu. Charity objęła mnie ręką, niewątpliwie biorąc moje zaskoczenie za skrajne rozbicie. Drętwe mowy córek Duke ciągnęły się w nieskończoność. Angela Duke zdołała nawet umieścić w swojej kilka dobrze wymierzonych aluzji pod adresem taty. Kiedy nabożeństwo wreszcie się skończyło, a procesja żałobników udających się do grobu opuściła kaplicę, obserwowałam Daniela. Szedł ku tym schodom balkonu, które prowadziły do zewnętrznego wyjścia. Zeskoczyłam z mojego miejsca, machając tylko ręką do kogoś, kto chciał mi podziękować za śpiew - a raczej jego brak - i naciągnęłam czarny płaszcz i skórzane rękawiczki. - Mama potrzebuje pomocy - powiedziała Charity. - Za chwilę. Przepchnęłam się przez nawę, wymijając starsze parafianki, które mamrotały o tym, że pastor Clark nie włożył wiele serca w swoją przemowę. Ktoś pociągnął mnie za rękaw, wymawiając moje imię. To mógł być Pete Bradshaw, ale nie zatrzymałam się, żeby to sprawdzić. Czułam się tak, jakby ktoś przyczepił do mnie niewidzialną nitkę i ciągnął mnie przez bramę kościoła na parking. Przyspieszyłam kroku bez wyraźnych rozkazów ze strony mózgu, kiedy zobaczyłam Daniela wskakującego na motocykl na samym końcu parkingu. - Daniel! - zawołałam, kiedy uruchomił silnik. Pochylił się na siodełku. - Jedziesz ze mną? - Co? Nie. Nie mogę.

124

69

- No to po co tu przyszłaś? - Daniel spojrzał na mnie badawczo tymi brązowymi oczami, wciąż zaczerwienionymi. Nie byłam w stanie się powstrzymać - ta niewidzialna nić ciągnęła mnie do niego. - Masz kask? - To jest motor Zeda. Nie chciałabyś wkładać jego kasku, nawet gdyby go miał. - Daniel kopnął podpórkę. Wiedziałem, że przyjdziesz. - Zamknij się - odparłam i usiadłam za nim na motocyklu. Jedno uderzenie serca później Rąbek prostej czarnej sukienki podniósł się, odsłaniając nogi, a czarne niedzielne buty na obcasie nagle wydały mi się seksowne, kiedy postawiłam je na podpórkach motocykla. Motor zaryczał i maszyna ruszyła do przodu. Objęłam Daniela w pasie. Zimne powietrze wyciskało mi łzy z oczu. Ukryłam twarz głęboko w plecach Daniela i wdychałam mieszankę znajomych zapachów: migdały, farba olejna, ziemia, ślad werniksu. Nie zastanawiałam się nawet, dlaczego wsiadłam na ten motor. Wiedziałam, że powinnam tam być. Jechaliśmy prosto, bez wahania, do śródmieścia. Ramiona Daniela naprężały się i drżały, jakby chciał pognać szybciej, ale powstrzymywał się ze względu na mnie. Słońce zachodziło purpurą ponad dachami, kiedy wreszcie zatrzymaliśmy się w pustym zaułku w nieznanej mi części miasta. Daniel wyłączył silnik. W ciszy, która nastąpiła, dzwoniło mi w uszach. - Chcę ci coś pokazać - powiedział i bez trudu zeskoczył z motoru. Wszedł na chodnik i ruszył przed siebie. Poczułam uderzenie bólu w zmarzniętych nogach, kiedy dotknęłam stopami ziemi. Zachwiałam się i zatoczyłam, usiłując iść za nim, jakbym od wielu lat nie stała na własnych nogach. Daniel znikł za rogiem. - Zaczekaj! - zawołałam, usiłując zawiązać rozwiane przez wiatr włosy we francuski kok, w który były ułożone, zanim odjechaliśmy spod kościoła. - To niedaleko - dobiegł do mnie jego głos. Weszłam za róg w ciemny, wąski zaułek. Daniel stał 124

70

na końcu pasażu przed dwoma ceglanymi filarami i bramą z kutego żelaza, która zagradzała drogę. - To moje schronienie. - Chwycił za jedną z żelaznych sztab. Mosiężna tabliczka na jednym z filarów głosiła: POMNIK RODZINY BORDEAUX. - Cmentarz? - Podeszłam do bramy z wahaniem. -Włóczysz się po cmentarzu? - Większość moich kumpli wielbi wampiry. - Daniel wzruszył ramionami. - Bywałem już w wielu dziwacznych miejscach. Wpatrywałam się w niego z otwartymi ustami. Daniel roześmiał się. - To pomnik, a nie cmentarz. Nie ma t u grobów ani umarłych - chyba że wliczysz strażników. Ale to jest tylne wejście, więc się na żadnego nie natkniemy. - To znaczy, że my się tu zakradamy nielegalnie? - Oczywiście. Na ulicy za nami rozległ się głośny brzęk. Daniel chwycił mnie za rękę i pociągnął do mrocznej wnęki w sąsiednim budynku. - Zamykają bramy na noc, żeby nie dostali się wandale. Zbliżył twarz, jego oddech owiewał mój policzek. Lodowate zimno znikło i poczułam dreszcz ciepła. - Będziemy musieli przeskoczyć bramę i trzymać się z dala od reflektorów. - Daniel przechylił głowę na bok, sprawdzając, czy droga wolna. - Nie. - Skuliłam się we wnęce, czując jeszcze gorszy chłód. - Nie mam ochoty na takie rzeczy. Nie zakradam się do zamkniętych miejsc, nie łamię przepisów -nawet tych drobnych. - W każdym razie staram się tego nie robić. Naprawdę. - Nie pójdę tam. Daniel nachylił się do mnie, tak że jego ciepły oddech znów owiał moją twarz. - Wiesz, niektórzy teologowie twierdzą, że kiedy staje się w obliczu przytłaczającej pokusy - wyciągnął rękę i odsunął z mojego karku zabłąkany kosmyk włosów - powinno się popełnić mały grzech, żeby zmniejszyć trochę ciśnienie.

124

71

W mroku jego oczy były ciemniejsze niż zwykle, a głód, który się w nich czaił, nie był zwyczajny - Daniel umierał z pragnienia. Jego usta były niemal tak blisko, żeby ich skosztować. - To głupie. I... i... ja nie potrzebuję zmniejszać żadnego ciśnienia. - Odepchnęłam go i wyszłam z niszy. Wracam do domu. - Proszę bardzo - powiedział Daniel. - Ale ja tam wchodzę, a jeśli nie wiesz, jak się prowadzi motocykl, to trochę sobie poczekasz, zanim dotrzesz do domu. - Pójdę piechotą! - Zwariuję przez ciebie! - krzyknął Daniel do moich pleców. Milczał przez chwilę. - Chciałem ci tylko pokazać - powiedział znacznie ciszej. - Jesteś jedyną osobą ze wszystkich moich znajomych, która w pełni doceni to miejsce. Zatrzymałam się. - Co tam takiego jest? - zapytałam, zwracając się ku niemu. - Musisz sama zobaczyć. - Złożył razem dłonie. -Mogę cię podsadzić, jeśli chcesz. - Nie, dziękuję. - Zdjęłam buty i przerzuciłam je przez bramę. Wsunęłam rękawiczki do kieszeni płaszcza i wspięłam się na ceglany filar, szukając oparcia dla prawie zamarzniętych palców. Wspięłam się nieco wyżej, chwyciłam za jedną z żelaznych lilii wieńczących kratę i podciągnęłam się na szczyt filaru. - Podobno nie robisz takich rzeczy - powiedział Daniel. - Wiesz, że zawsze wspinałam się wyżej i szybciej n i ż wy, chłopaki. - Stanęłam na szczycie filaru, usiłując nie dać po sobie poznać, że moje zachowanie szok u j e mnie w równym stopniu co jego. Oparłam ręce na biodrach. - Idziesz? Daniel roześmiał się. Jego stopy skrobały cegły, kiedy wspinał się za mną. Poczułam lekki zawrót głowy, patrząc co najmniej trzy metry w dół po drugiej stronie. Niech to, wysoko. Zastanawiałam się, jak zejdę na dół, kiedy straciłam równowagę i zachwiałam się na filarze. Zanim zdążyłam 72

krzyknąć, coś owinęło się mocno i ciasno wokół mojej ręki, a ja zatrzymałam się jakiś metr nad zamarzniętą ziemią. Zwisałam tak przez chwilę, machając nogami w powietrzu. Usiłowałam złapać oddech, zanim spojrzałam w górę. Ale oddychanie okazało się znacznie trudniejsze, kiedy zobaczyłam Daniela klęczącego na szczycie filaru, trzymającego mnie jedną ręką. Jego twarz była całkiem gładka i spokojna - żadnych wydętych policzków czy zmarszczek z powodu utrzymywania mojego ciężaru. Jego oczy były zbyt jasne, żeby mogły być prawdziwe. - Miło wiedzieć, że nie we wszystkim jesteś doskonała - powiedział i zamiast pozwolić mi pokonać skokiem ten ostatni niecały metr, zacisnął rękę i bez wysiłku podciągnął mnie do siebie na szczyt filaru. - Jak...? - Ale nie byłam w stanie nic więcej powiedzieć, patrząc w jego błyszczące oczy. Daniel objął ramieniem moje drżące ciało i zeskoczył. Wylądował bezbłędnie na żwirze otaczającym pomnik i postawił mnie na nogach. - Jak... jak ty to zrobiłeś? - Kolana się pode mną uginały, jakby były z plasteliny. Serce biło mi nieco zbyt mocno. - Nie miałam pojęcia, że jesteś tak blisko. Ani że jesteś taki silny. Daniel wzruszył ramionami. - Ćwiczyłem dużo wspinaczkę od tamtych czasów, kiedy ścigaliśmy się po orzechu. Aha, niewątpliwie zakradając się w wiele różnych miejsc. - Ale jak ci się udało mnie złapać? Daniel pokręcił głową, jakby moje pytanie było bez znaczenia. Wsunął ręce do kieszeni kurtki i ruszył wąską ścieżką biegnącą między dwoma wysokimi żywopłotami. Pochyliłam się i włożyłam buty. W głowie mi się lekko kręciło, kiedy się wyprostowałam. - Co jest takiego szczególnego w tym miejscu? - Chodź - powiedział Daniel. Poszliśmy ścieżką, która prowadziła na obszerną ogrodową przestrzeń. Wypełniały ją drzewa, pnącza i krzewy, które wiosną zapewne pokrywały się kwia73

Uimi. Otoczyła nas lekka mgiełka, kiedy ruszyliśmy krętą ścieżką w głąb ogrodu. - Spójrz - odezwał się Daniel. Podążyłam wzrokiem za jego ręką i stanęłam oko w oko z człowiekiem o białej twarzy. Odskoczyłam z krzykiem. Mężczyzna się nie poruszył. Mgła rozstąpiła się i uzmysłowiłam sobie, że jest to posąg. Podeszłam do skraju ścieżki i przyjrzałam mu się lepiej. Był to anioł, ale nie jeden z tych słodkich cherubinków, tylko wysoki, smukły, majestatyczny - jak książę elfów z Władcy pierścieni. Miał na sobie szatę, a jego twarz oddano w kamieniu z niezwykłą precyzją. Nos miał wąski, a szczękę mocną, ale oczy patrzyły tak, jakby widziały wspaniałości nieba. - Jaki piękny. - Dotknęłam dłonią jednego z wyciągniętych ramion posągu, a następnie przesunęłam palcem po fałdach jego szaty. - Jest ich więcej. - Daniel wskazał na ogród. We mgle dało się dostrzec więcej białych postaci, równie majestatycznych jak pierwsza. Ich głowy oświetlały znajdujące się powyżej niewielkie reflektor-ki, nadając im szczególnie boski wygląd w blednącym świetle wieczoru. Wzięłam głęboki oddech. - Ogród Aniołów. Słyszałam kiedyś o tym miejscu, ale nie miałam pojęcia, gdzie się znajduje. - Ruszyłam ścieżką ku kolejnej królewskiej postaci. To była kobieta o długich, pięknych skrzydłach, które opadały jej na plecy niczym loki Roszpunki. Daniel szedł za mną od anioła do anioła. Niektóre posągi były stare i przedstawiały dorosłych. Inne były małymi dziećmi o radosnych twarzach, ale też smukłych i szlachetnych ciałach jak wszystkie pozostałe. Stanęłam na palcach na skraju ścieżki, żeby dotknąć skrzydeł jednego z aniołów. Daniel zaśmiał się. - Nigdy nie zbaczasz z drogi, co? - Przeszedł tuż za mną, dotykając ręką mojego karku. Wbiłam wzrok w moje stopy stojące na samej krawędzi żwirowego szlaku i zakołysałam się na piętach. Gdyby on wiedział, jak bardzo niedoskonała czułam się ostatnimi czasy. - Czy to nie powinno ułatwiać życia? 74

- Czy przez to życie nie jest nudne? - Daniel rzucił mi łajdacki uśmiech, wsuwając się między dwa posągi i znikając we mgle. Chwilę później pojawił się na ścieżce koło figury, która była wyższa niż pozostałe. Stworzono to miejsce na pamiątkę Carolyn Bordeaux - powiedział Daniel zza moich pleców. - Była bogata i skąpa i tylko gromadziła majątek, aż pewnego dnia w latach siedemdziesiątych przygarnęła bez wiadomego powodu zbłąkanego psa. Powiedziała wszystkim, że pod postacią psa kryje się anioł, który objawił jej, że powinna pomagać ludziom. Całe późniejsze życie i całe swoje bogactwo poświęciła na pomoc potrzebującym. - Naprawdę? - Podeszłam do niego. Daniel potaknął. - Jej rodzina uznała ją za wariatkę. Chciała nawet zamknąć ją w szpitalu. Ale kiedy umarła, jej sypialnię wypełnił chór nieziemsko pięknych głosów. Rodzina uznała, że to aniołowie przybyli po duszę Carolyn, ale szybko się zorientowała, że to śpiewały pod domem dzieci z sierocińca, w którym Carolyn była wolontariuszką. Rodzina Bordeaux była tym tak poruszona, że stworzyła dla niej ten pomnik. Podobno jest tu anioł dla każdego człowieka, któremu pomogła. W całym ogrodzie są ich setki. - Super. Skąd to wszystko wiesz? - Wszystko jest napisane na tabliczce tam dalej. - Daniel uśmiechnął się szeroko i łobuzersko jak zawsze. Roześmiałam się. - Omal mnie nie nabrałeś. Już zaczynałam myśleć, że jesteś jakimś mózgowcem, który zna dziwaczne lokalne historie i cytuje teologów. Daniel skłonił głowę. - Miałem mnóstwo czasu na czytanie tam, gdzie byłem. Powietrze między nami zgęstniało. Czyżby Daniel sugerował, że powinnam zapytać, gdzie się podziewał przez ostatnie trzy lata? Chciałam to zrobić... od chwili gdy go po raz pierwszy zobaczyłam. Było to równie ważne jak informacja, co się stało między nim a Jude'em. Niewątpliwie te dwie kwestie były z sobą połączone. Uznałam, że warto skorzystać z okazji -znaleźć wreszcie odpowiedzi, których potrzebowałam, żeby naprawić wszystko. 75

Zacisnęłam dłonie w pięści, wbijając paznokcie w skórę, i wyrzuciłam z siebie, zanim zdążyłam zmienić zdanie: - Gdzie byłeś? Gdzie ty się podziewałeś przez cały ten czas? Daniel westchnął i spojrzał na wysoki posąg stojący tuż koło niego. Ten anioł był młody - mógł mieć trochę ponad dwadzieścia lat - a towarzyszył mu siedzący przy nodze pies. Zwierzę było wysokie i smukłe jak anioł, trójkątne uszy miało wyciągnięte ku łokciowi młodzieńca. Miało też wydłużony pysk, a zmierzwiona sierść i ogon jakby się gubiły wśród misternie rzeźbionych fałdów szaty anioła. - Wróciłem na wschód. Udałem się na gorące południe. Pojechałem na dziki zachód. I w każdym innym stereotypowym kierunku, jaki możesz sobie wyobrazić. - Daniel przykucnął i przyglądał się psu. - Spotkałem go na zachodzie. Dał mi to. - Dotknął palcami zawieszkę z czarnego kamienia. - Powiedział, że dzięki temu będę bezpieczny. - Psa czy anioła? - zachęciłam go. Znałam Daniela wystarczająco, żeby wiedzieć, że nie otrzymam od niego prostej odpowiedzi na pytanie o miejsce jego pobytu. Daniel odgarnął potargane włosy z oczu. - Spotkałem człowieka, dla którego wyrzeźbiono len posąg. Gabriela. Dużo się od niego nauczyłem. Opowiadał mi o pani Bordeaux i o wszystkim, co robiła d l a innych ludzi. To on sprawił, że zapragnąłem tu powrócić. Żeby być znów blisko tego miejsca... i innych rzeczy. - Daniel wstał i wciągnął do płuc mgliste powietrze. - Pobyt tutaj daje mi zawsze niezłego kopa. - To znaczy, że przychodziłeś tutaj, żeby dać sobie kopa? - powiedziałam, ryzykując taką tezę. - No, tak. - Daniel roześmiał się i usiadł na kamiennej ławce. Instynktownie odsunęłam się od niego. - Ale już tego nie robię. - Zabębnił palcami po udzie. - Jestem już od dawna czysty. - To dobrze. - Opuściłam ręce wzdłuż boków i starałam się wyglądać zwyczajnie, jakby jego wyznanie mną nie wstrząsnęło. Wiedziałam, że nie był święty. Wiedziałam, że w jego życiu była mroczna strona, zanim zniknął. Widziałam go tylko trzy razy w ciągu tych sześciu miesięcy, kiedy mieszkał ze swoją matką w Oak Park - sześciu 76

miesięcy, po których całkiem zniknął. Ostatni raz był wtedy, gdy szkoła państwowa w Oak Park wezwała tatę, ponieważ Daniela wyrzucono za bójki. Nie udało się skontaktować z jego matką, więc tato i ja musieliśmy odwieźć go do domu. Ale w pewien sposób było to tak, jakbym się dowiedziała, że mój brat brał prochy, albo czegoś gorszego. Spojrzałam na wy s o k i posąg anioła Gabriela spoglądający na nas z góry. Jego rzeźbione oczy zdawały się utkwione w czubku głowy Daniela. Wiedziona ciekawością, usiadłam koło niego na ławce. - Wierzysz w anioły? Prawdziwe? Wzruszył ramionami. - Nie sądzę, żeby miały pierzaste skrzydła czy coś w tym rodzaju. Myślę, że są to ludzie, którzy robią dobre rzeczy, mimo że nic z tego nie mają. Ludzie jak twój ojciec... i ty. Spojrzałam w jego błyszczące oczy. Daniel wyciągnął rękę, jakby chciał dotknąć mojego policzka - poczułam lekkie łaskotanie pod skórą - ale cofnął ją i odkaszlnął. - Jesteś trochę szalona, jeśli chcesz wiedzieć - powiedział. - Szalona? - Policzki płonęły mi jeszcze mocniej. - Nie wiem, jak wy wszyscy to robicie - powiedział. - Jak Maryanne Duke. Ona nic nie miała, a mimo to usiłowała pomóc takim ludziom jak ja. Myślę, że ona była aniołem. - To dlatego przyszedłeś na pogrzeb? Z powodu Maryanne? A nie dla mnie? - Zdarzało mi się mieszkać u Maryanne, gdy między moimi rodzicami źle się układało. Kiedy nie byłem u was, mieszkałem u niej. Zawsze mi pomagała, kiedy inni odmawiali. - Daniel otarł nos wierzchem dłoni. Paznokcie miał czarne od czegoś, co wyglądało jak tusz w markerach. - Uznałem, że powinienem ją I »i i/.egnać... - Chyba zapomniałam. Maryanne zajmowała się wieloma ludźmi. - Tak, wiem. Nie jestem wyjątkowy ani nic.

77

- Nie. Nie to miałam na myśli... Po prostu przykro m i , że zapomniałam. - Położyłam mu rękę na ramieniu. Odsunął się, a ja niemal wyczułam jego twarde ciało pod kurtką. - Tobie było naprawdę ciężko. Mary-a nne z pewnością pozwalała ci się poczuć... - Kochanym? - Chyba tak. Kochanym, a przynajmniej normalnym. Daniel pokręcił głową. - Czułem się czasami prawie kochany. Jak wtedy, kiedy Maryanne czytała mi do snu albo kiedy siadałem przy stole z twoją rodziną. Nie ma to jak obiad u Divine'ów, żeby mieć wrażenie, że komuś na tobie zależy. Ale nigdy nie czułem się normalny. Jakoś zawsze wiedziałem, że nie... - Pasujesz? - Z jakichś powodów rozumiałam go. - Ja nigdy nie pasowałem, prawda? - Daniel wyciągnął rękę i ujął mój nadgarstek swoimi długimi palcami. Odsunął się, jakby chciał odtrącić moją rękę, ale potem zawahał się i obrócił moją dłoń, obejmując ją obiema swoimi. - Nie jestem w stanie ci powiedzieć, ile razy przez ostatnie kilka lat żałowałem, że nie mogę siedzieć przy stole z twoją rodziną. Chciałem odwrócić wszystko, co zrobiłem, zmienić wszystko tak, żebym znów mógł być tego częścią. Ale to jest niemożliwe, prawda? Przesunął ciepłymi palcami po linii życia na mojej otwartej dłoni i wsunął je między moje palce. To pewnie przez migotanie latarni albo wirującą mgło, ale przez moment wyglądał jak dawny Daniel -ten z jasnoblond włosami i psotnymi, ale niewinnymi oczami - jakby lata zniknęły, a ciemność od niego odpłynęła. I w tej chwili coś przebiegło między nami - jakaś energia. Jakby ta nitka, która mnie do niego ciągnęła, była teraz żywym połączeniem, liną ratunkową, która wiązała nas razem, a moim zadaniem było wyciągnąć go w bezpieczne miejsce. - Jutro jest u nas wielki obiad z okazji Święta Dziękczynienia - wypaliłam. - Powinieneś przyjść. Chciałabym, żebyś przyszedł. Daniel zamrugał powiekami. - Zamarzniesz - powiedział. - Wejdźmy gdzieś do ciepła. Wstał, nie puszczając mojej dłoni, i poprowadził mnie żwirową ścieżką. Nie miałam pojęcia, kiedy puści moją rękę - i wcale tego nie chciałam. I trzymałam go, ponieważ wiedziałam, że on mnie potrzebuje. 78

Puścił mnie w końcu, kiedy zszedł ze ścieżki między uschnięte krzaki. - Płot nie będzie aż tak wysoki, jeśli pójdziemy tędy - powiedział. Zawahałam się przez moment na skraju żwirowej ścieżki, patrząc za nim, kiedy znikł we mgle. Zeszłam ze ścieżki i ruszyłam za nim przez ogród. Kłody ilu» duliśmy do żelaznego płotu, pozwoliłam mu sio podsadzić. Jego dłonie przemykały po mojej talii i nogach, kiedy się wspinałam. Szliśmy potem obok siebie, szukając motocykla. Nasze palce raz się zetknęły, a ja marzyłam, żeby znów ujął mnie za rękę. Wsiadłam na tył siodełka i wciągnęłam głęboko w płuca ziemisty zapach Daniela, gdy motocykl ruszył w nocne miasto. Kilka minut później Motocykl zatrzymał się gwałtownie przed budynkiem, w którym mieszkał Daniel. Wpadłam na jego plecy i omal nie wylądowałam w rynsztoku. Daniel chwycił mnie za nogę i przytrzymał. - Przepraszam - mruknął i przez moment nie zabierał ręki. Zsiadł w końcu z motoru, a ja za nim. Położył mi rękę na ramieniu i poprowadził przez chodnik ku pozbawionemu drzwi wejściu do bloku. Serce waliło mi tak mocno, kiedy wchodziłam na schody, że bałam się, żeby Daniel tego nie usłyszał. Dudnienie stawało się coraz głośniejsze i cięższe, w miarę jak wchodziliśmy wyżej, i uświadomiłam sobie, że była to muzyka dochodząca zza drzwi na trzecim piętrze. Daniel włożył klucz do kieszeni i ostrożnie popchnął drzwi. Zostaliśmy otoczeni przez dźwięki. Wirujący tancerze wypełniali frontowe pomieszczenie, a Zed – znacznie bardziej ożywiony, niż kiedy go poprzednio widziałam - śpiewał (to znaczy wrzeszczał) do mikrofonu, podczas gdy kilku innych chłopaków waliło w instrumenty muzyczne w totalnym zapamiętaniu. Daniel poprowadził mnie w tłum. Zakrztusiłam się mdlącym słodkawym dymem unoszącym się w powietrzu. Kaszlałam i dławiłam się, kiedy z tłumu wynurzyła się jakaś osoba, wyglądająca raczej na dojrzałą kobietę niż nastolatkę. Podeszła ku nam, poruszając się i skręcając w nieodgadniony rytm piosenki Zeda. Jej 79

krótkie włosy stały na głowie jak piórka, jakby była jakimś egzotycznym ptakiem, a trzy dłuższe kosmyki układały się w idealne trójkąty na czole. Ich wierzchołki były zafarbowane na ostry różowy kolor. - Danny, kotku, nareszcie - powiedziała głosem, w którym wyczuwało się wschodnioeuropejski akcent. Zwróciła na mnie oczy podkreślone grubą czarną kredką i wydęła krwistoczerwone usta. Daniel puścił moje ramię. - Och, patrzcie no - Zmierzyła mnie wzrokiem od stóp do głów. - Przyprowadziłeś przekąskę. Mam nadzieję, że wystarczy, żeby się podzielić. - Grace, to jest Mishka. Znamy się od dawna - powiedział Daniel o kobiecie ubranej w minispódniczkę z czarnej skóry i coś, co chyba nazywa się gorset. - Nie od tak dawna, Danny. - Przywarła do niego piersiami. - Ale dawniej byłeś znacznie zabawniejszy. Przejechała długim, czerwonym, przypominającym pazur paznokciem po jego policzku. - Chodź ze mną teraz. - Odciągnęła Daniela ode mnie. - Musiałam czekać, a Mishka nie należy do cierpliwych kobiet. - Chodź, Grace. - Daniel wyciągnął do mnie dłoń. Miałam już wziąć go za rękę, kiedy Mishka się skrzywiła. - Nie! - oznajmiła. - Nie występuję przed publicznością. Ona tu zostaje. - Nie zostawię jej. Mishka nachyliła się do Daniela jeszcze bliżej, a jej lśniące zęby musnęły jego ucho, kiedy się odezwała: - Ty i ja jesteśmy jedynymi prawdziwymi graczami w tym towarzystwie. Twoja dziewczyna będzie całkowicie bezpieczna bez ciebie przez te kilka minut. Mishka nie zamierza czekać na ciebie ani chwili dłużej, Danny. Pociągnęła go za ramię, ale on się nie poruszył. - Mam ci przypomnieć, jak się zachowuję, kiedy mnie rozczarowujesz? - Zmrużyła oczy i polizała wargi. Nie... ale Grace... - zaprotestował bez przekonania. Mishka zwróciła wściekły wzrok na mnie. Tęczówki jej oczu w przyćmionym świetle były czarne jak węgiel. Musnęła moje ramię swoimi pazurami i uśmiechnęła się, a jej zęby wydały się niezwykle ostre. 80

- Nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli pożyczę mojego Danny'ego na chwilkę - powiedziała, a ja

81

przysięgłabym, że nawet nie poruszyła ustami... jakbym usłyszała jej głos w głowie. - Yyy... nie - odparłam, nagle obojętna na wszystko. Może to była kwestia tego mdłącosłodkiego dymu wypełniającego pomieszczenia, ale kiedy Mishka spoglądała mi prosto w oczy, nie byłam w stanie myśleć, a co dopiero czymś się jeszcze przejmować. - Grzeczna dziewczynka - oznajmiła Mishka, po czym objęła Daniela ramieniem i odciągnęła go ode mnie. Daniel obejrzał się przez ramię. - Nie zwracaj na siebie uwagi - powiedział. - I z nikim nie rozmawiaj. Tak mi się w każdym razie zdawało. W myślach zanadto mi się kłębiło, a język zbyt mi zesztywniał, żeby cokolwiek odpowiedzieć. Stałam oszołomiona, dopóki ktoś mnie omal nie przewrócił. Zamrugałam, próbując dojrzeć tę osobę jak przez mgłę. Widziałam tylko dziewczynę z zielonymi włosami i twarzą ledwie widoczną zza kolczyków. Przestała „tańczyć" i nachyliła się ku mnie, mrużąc oczy, które wydawały się za duże. Powiedziała coś, czego nie zrozumiałam, a ja chciałam ją zapytać, czy myśmy się już gdzieś nie spotkały. To, co wydobyło się z moich ust, nie przypominało jednak słów. Dziewczyna odtoczyła się, śmiejąc się histerycznie do samej siebie. Wycofałam się w ciemny korytarz prowadzący do pokoi i odetchnęłam kilka razy minimalnie świeżfi/ym powietrzem. Miałam już zapukać do drzwi Daniela, kiedy usłyszałam zza nich śmiech Mishki. Zrobiło mi się słabo, a kiedy chora piosenka Zeda przeszła w inną melodię (tym razem dziwacznie tętniącą ciężkim dyszeniem Zeda do mikrofonu), mgła ustąpiła z moich myśli i uświadomiłam sobie, że zostałam porzucona. Ta chwila, jedność czy energia, którą dzieliłam z Danielem, znikła. - Siemanko, złotko - odezwał się jakiś facet, który oderwał się od tłumu. - Nie sądziłem, że cię znów tu zobaczę. - Parsknął kpiąco i zorientowałam się, że to jeden z tych obleśnych kolesiów, których już tu widziałam. - Ja też nie. - Otuliłam się szczelniej wełnianym płaszczem. Cała seksowność, jaką czułam w moim niedzielnym ubraniu, wydała się nagle strasznie naiwna. - Wyglądasz, jakbyś miała ochotę na zabawę. - Jego głos był obrzydliwie oślizgły. Podał mi plastikowy kubek wypełniony napojem w kolorze ciemnego bursztynu, na którego dnie coś niepokojąco szumiało. - Mogę zaoferować ci dobrą zabawę, jeśli czujesz się zaniedbana. 82

Odtrąciłam kubek. - Dziękuję, właśnie wychodziłam. - Tak ci się tylko wydaje. - Wyciągnął rękę ku ścianie tuż przede mną, blokując przejście. - Impreza dopiero się rozkręca. - Usiłował wepchnąć rękę z kubkiem tam, gdzie nie było jej miejsce. Zanurkowałam pod jego ramieniem w tłum i pobiegłam ku wyjściu. Zielonowłosa dziewczyna chwiała się w otwartych drzwiach. Rzuciła za mną jakieś wyzwisko, kiedy przepchnęłam się koło niej. Pobiegłam w dół schodów i wypadłam z budynku. Nasłuchiwałam uważnie w drzwiach, a gdy tylko usłyszałam kroki na metalowych schodach, popędziłam w dół Markham Street. Szczęście najwyraźniej się do mnie uśmiechnęło, ponieważ kiedy dobiegłam do przecznicy, przy krawężniku zatrzymał się autobus jadący w kierunku domu. Kiedy otwarły się drzwi, natychmiast wskoczyłam na schodki, modląc się, żeby mieć przy sobie dość pieniędzy na bilet. Kierowca burczał pod nosem, kiedy odliczałam drobne, ale wystarczyło, zostało mi nawet trzydzieści pięć centów. Autobus był prawie pusty, jeśli nie liczyć kilku potężnych facetów wykrzykujących do siebie w języku, który przypominał mi akcent Mishki, oraz czterdzie-stoparoletniego mężczyzny w bardzo grubych okularach, kołyszącego w ramionach lalkę niemowlę i nucącego jej głębokim, ojcowskim tonem. Usiadłam z tyłu i podciągnęłam kolana pod brodę. Autobus skakał i trząsł się, a na dodatek śmierdział lekko moczem, ale i tak czułam się w nim znacznie bezpieczniej niż w tamtym korytarzu. Nie mogłam uwierzyć, że Daniel zostawił mnie na pastwę tych ludzi. Nie mogłam też uwierzyć, że w ogóle poszłam z nim do tego mieszkania. Co mogło się wydarzyć, gdyby nie impreza? Ale przede wszystkim czułam wstyd, ponieważ jakaś cząstka mnie chciała, żeby coś się wydarzyło. Pokusa boli. Znowu w domu Dojechałam autobusem do przystanku pod szkołą. Zużyłam resztę drobnych, żeby zadzwonić do April z budki telefonicznej, ale nie odebrała. Nietrudno było zgadnąć, kto zajmował jej uwagę o tej porze. Owinęłam się szczelnie płaszczem i powędrowałam do domu tak szybko, jak pozwały mi buty na obcasie 83

- przez cały czas czując się tak, jakby ten obleśny facet z imprezy szedł za mną. Wemknęłam się do domu z nadzieją, że uda mi się dostać do pokoju niezauważona. Żebym mogła udawać, że przez cały czas byłam w łóżku. Ale mama musiała usłyszeć cichy trzask zamykanych drzwi, ponieważ zawołała mnie do kuchni, zanim spróbowałam zniknąć na schodach. - Gdzieś ty się podziewała? - zapytała głosem zdradzającym poważne podenerwowanie. Widziałam, jak tnie grube pajdy chleba na kostki, żeby wyschły przez noc do faszerowania indyka na Święto Dziękczynienia. - Miałaś pomóc podawać posiłek po pogrzebie. Najwyraźniej nie było jeszcze dość późno, żeby martwiła się o moje bezpieczeństwo - ale wystarczająco późno, żeby zirytowała ją moja nieobecność. - Wiem - wymamrotałam. - Przepraszam. - Najpierw ty znikłaś, a potem Jude. - Wzięła kolejną kromkę i porozrywała ją palcami. - Wiesz, jak to wyglądało: połowa naszej rodziny nieobecna na obiedzie. A tato omal nie nadwyrężył sobie krzyża, odstawiając krzesła, podczas gdy wy dwoje szwendaliście się z kolegami. - Przepraszam. Jakoś to nadrobię. - Odwróciłam się, żeby wyjść z kuchni. - Żebyś wiedziała. Mamy co najmniej dwadzieścia osób jutro na obiedzie. Zrobisz tarty, a potem wyszorujesz podłogę. Twój brat też dostanie listę zadań. Przez chwilę rozważałam wyciągnięcie klasówki z chemii do podpisu, skoro już i tak miałam kłopoty - ale zdecydowałam się nie przeginać. Mama potrafi być bardzo pomysłowa w kwestii prac domowych, kiedy się gniewa. - Dobra - powiedziałam. - To uczciwy układ. - Nastaw budzik na piątą czterdzieści pięć! - zawołała, kiedy wchodziłam na schody. Tak jakbym miała mało powodów do przeklinania moich impulsywnych decyzji. Rozdział 9 Prawie trzy i pół roku temu

Dzięk-czynienie

84

- Nigdy nie nauczę się tak malować - powiedziałam, patrząc na obraz, który Daniel zostawił do wyschnięcia na ladzie kuchennej. Przedstawiał ręce mojego ojca krojącego jabłko na pasztet urodzinowy Daniela. Ręce były jak żywe - delikatne, łagodne i opanowane. Autoportret, nad którym pracowałam, wydawał się w porównaniu z tym strasznie płaski. - Owszem, nauczysz się - odparł. - Pomogę ci. Zmarszczyłam nos, patrząc na niego. - Jakbyś mógł mnie czegoś w ogóle nauczyć. Wiedziałam, że mógł. To była moja pierwsza próba z farbami olejnymi od prawie dwóch lat i właśnie rozważałam ponowne ich porzucenie. - To wszystko przez to, że jesteś tak piekielnie uparta - powiedział Daniel. - Chcesz się nauczyć lepiej malować czy nie? - Chyba tak. Daniel wyciągnął kawałek dykty ze swojego koszyka stojącego pod stołem. Dykta wyglądała okropnie, usmarowana tuzinem farb olejnych o najróżniejszych kolorach. - Spróbuj tego - powiedział. - Kolory przenikają się, kiedy malujesz. To dodaje twojej pracy głębi. Prowadził mnie, kiedy zaczęłam znów pracę nad autoportretem. Nie byłam w stanie uwierzyć w różnicę. Podobały mi się moje oczy z zielonymi i pomarańczowymi iskierkami przebijającymi przez błękit tęczówek. Wyglądało to bardziej realistycznie niż wszystko, co dotąd namalowałam. - Dziękuję - powiedziałam. Daniel uśmiechnął się. - Kiedy zdobędę więcej oleju lnianego i werniksu, pokażę ci z nimi świetną sztuczkę. Nadaje naprawdę rewelacyjną jakość odcieniom skóry, no i nie uwierzysz, co robi z prowadzeniem pędzla. - Naprawdę? Daniel potaknął i wrócił do pracy nad własnym portretem. Tyle że zamiast malować samego siebie, jak kazała pani Miller, malował brązowo-szarego psa o ludzkich oczach. Głębokich oczach w kolorze ziemi, jak jego własne. - Daniel. - Mama stanęła w drzwiach kuchni. Miała pobladłą twarz. - Masz gościa. 85

Daniel przekrzywił głowę, zdumiony. Wyszłam za nim do holu i zobaczyłam ją. Matka Daniela stała w drzwiach. Jej włosy urosły i pojaśniały przez ten rok i dwa miesiące, odkąd sprzedała ich dom i zostawiła Daniela u nas. - Cześć, dziecko - powiedziała do niego. - Co tu robisz? - Głos Daniela był lodowaty. Jego matka nie odzywała się od miesięcy - nawet w jego urodziny. - Zabieram cię do domu - odparła. - Znalazłam dla nas miejsce w Oak Park. Nie jest takie jak nasz dom, ale miłe i czyste i możesz od jesieni chodzić tam do liceum. - Nie pójdę z tobą - oznajmił Daniel podniesionym głosem - i nie pójdę do nowej szkoły. - Danielu, jestem twoją matką. Twoje miejsce jest w domu, ze mną. Potrzebujesz mnie. - Nie, on pani nie potrzebuje - prawie do niej krzyknęłam. - Daniel wcale pani nie potrzebuje. On potrzebuje nas. - Nieprawda - powiedział Daniel. - Nie potrzebuję was. - Przepchnął się koło mnie, omal mnie nie przewracając. - Nikogo nie potrzebuję! Przebiegł koło matki i wypadł na podwórze. Pani Kalbi wzruszyła ramionami. - Myślę, że Danielowi trzeba nieco czasu, żeby przywyknąć do nowej sytuacji. Mam nadzieję, że państwo zrozumieją, jeśli przez ten czas nie będzie was odwiedzał. - Jej wzrok powędrował w moją stronę. - Przyślę po jego rzeczy później. - I zamknęła za sobą drzwi. Święto Dziękczynienia, poranek Obudził mnie wiatr walący w moje okno. Drżałam i dygotałam w łóżku. Daniel miał rację. On nie potrzebował nikogo. A ja oszukiwałam samą siebie w tym ogrodzie. Daniel nie potrzebował mojej liny ratunkowej. On w ogóle mnie nie potrzebował. Naciągnęłam kołdrę na ramiona i zwinęłam się w kłębek, ale nie byłam w stanie się rozgrzać. 86

Daleki brzęk naczyń świadczył o tym, że mama nakrywała już do stołu w oczekiwaniu na to, że dzisiejsze Święto Dziękczynienia przewyższy wszystkie świąteczne obiady. Postanowiłam wystartować wcześnie z poprawą za wczorajszą nieobecność, więc wyskoczyłam z łóżka. Senność wyparowała w chwili, gdy moje stopy dotknęły lodowatej drewnianej podłogi. Podbiegłam do szafy i założyłam kapcie i szlafrok, po czym zeszłam na dół. Mama połączyła dwa stoły z parafialnej świetlicy, tak żeby wychodziły z jadalni do holu. Były nakryte lnianymi obrusami w odcieniu liści klonu, a mama zastawiała miejsca dla co najmniej dwudziestu pięciu osób swoją najlepszą porcelaną i kryształowymi kieliszkami. Stół ozdabiały świąteczne aranżacje kwiatowe i świece zamiast pielgrzymów z masy papierowej, których pomogłam jej zrobić, kiedy miałam dziewięć lat. - Ładnie to wygląda - powiedziałam, stając na ostatnim stopniu. Mama omal nie upuściła talerza. Wyprostowała się i położyła go na stole. - Hmmm - zamyśliła się. - Nie potrzebuję twojej pomocy przed piątą czterdzieści pięć, kiedy trzeba zacząć piec tarty. - Najwyraźniej nie dostąpiłam jeszcze przebaczenia. Westchnęłam. -1 tak się obudziłam. - Zatarłam ręce. - Mogłabyś się złamać i włączyć ogrzewanie. - Zrobi się bardzo ciepło, kiedy włączymy kuchenki i pojawi się masa ludzi. Mamy prawdziwy tłum w tym roku. Piekę dwa indyki. - mówiąc to, układała na stole srebrne sztućce. - Ale to oznacza, że tarty muszą być gotowe najpóźniej na ósmą. Kupiłam przyprawy na dwie twoje karmelowo-jabłkowe i kilka z dynią na ostro. Tato piecze swoje słynne księżycowe bułeczki, więc musimy dobrze wyliczyć czas. - Dzięki niebiosom za dwie kuchenki. - Jak już powiedziałam, zrobi się tu za gorąco. - Ale czy nie możemy włączyć ogrzewania na kilka minut? - Wyjrzałam przez zasłony okienne i zdziwiłam się, że trawnik jest wciąż nagi i bury, a nie okryty śniegiem. - Nie boisz się, że mały James zamarznie na śmierć? Mama prawie się roześmiała. 87

- Aż tak zimno to nie jest. - Podeszła do mnie i dała mi klapsa w tyłek. - Dobra, bierz się wcześniej do tych tart. Albo skoro ci tak zimno, to możesz się nieco spocić, pomagając Jude'owi sprzątać składzik. - Składzik? - Ktoś może sobie zażyczyć oprowadzenia po domu. Uniosłam brwi. - Nie musisz im pokazywać składziku. Mama wzruszyła ramionami. - Jude przyszedł, żeby odbyć swoją karę, ponad godzinę temu, a obie wiemy, że twój ojciec jest jedynym mężczyzną w rodzinie, który umie gotować. - Och. - Dałam sobie spokój z uwagą, że mogła kazać Jude'owi nakryć stół, ponieważ właśnie przesuwała kompozycje kwiatowe, żeby znajdowały się w dokładnie takiej samej odległości od siebie. - April przychodzi? - Tak. Nie mówiła ci? - Mama spojrzała na mnie pytająco. - Mam wrażenie, że ostatnio rozmawia więcej z Ju-deem niż ze mną. - Wiedziałam, że to małostkowe przejmować się tym, że April i Jude chodzą z sobą... ale nic na to nie mogłam poradzić. Mama zmarszczyła nos. - To chyba wyjaśnia, dlaczego on jest ostatnio taki niespokojny. - Cmoknęła. - Pewnie tak. - Miętosiłam w palcach pasek szlafroka. - April to dobra dziewczyna. - Niewątpliwie. - Mama poprawiła zagięcie jednej z lnianych serwetek. - Niewątpliwie. - Yyy, to może ja się ubiorę i wezmę się do roboty. - Byłoby miło - wymamrotała i zabrała się za wyrównywanie kieliszków. Tarty Mama miała rację. Nieco później atmosfera w domu zrobiła się całkiem gorąca. Zaczęło się od taty. Oznajmił, iż nie miał pojęcia, że mama chciała, żeby zrobił swoje sławne bułeczki na święto. -Nie powiedziałaś m i - odrzekł, kiedy rzuciła ciętą uwagę, że powinien zacząć wyrabiać ciasto pół godziny wcześniej. 88

- Pieczesz je co roku. - Postawiła z brzękiem tacę z grzankami na ladzie. - Nie trzeba było prosić. - Owszem, trzeba. Nie jestem w nastroju do pieczenia. I nie jestem też w nastroju na ten wielki obiad. - O co ci chodzi? - Mama wrzuciła grzanki do misy i zaczęła w nie walić drewnianą łyżką. - Robię ten wielki obiad ze względu na ciebie. - Powinnaś była się ze mną skonsultować, Meredith - odparł, stając po drugiej stronie lady. - Nie mam ochoty, żeby ci wszyscy ludzie tu przychodzili. Nie mam ochoty na wystawną ucztę. Nie jestem nawet pewny, czy mam ochotę na składanie dziś dziękczynienia. - Nie mów tak! - Mama zamachnęła się drewnianą łyżką. U moich stóp wylądowała brązowawa plama. Żadne z rodziców nie zorientowało się, że w kuchni jestem jeszcze ja, przygotowując nadzienie do moich karmelo-wo-jabłkowych tart. - Skoro to dla ciebie taki problem - oznajmiła mama - to ja zrobię bułeczki i indyki, i nadzienie, i żurawinę, i tłuczone ziemniaki, i zapiekankę z groszku, i sałatkę ze szpinaku. Tobie pozostanie tylko wygłoszenie błogosławieństwa i uśmiechanie się do tłumu. - Mama wbiła łyżkę z powrotem w misę. - Jesteś pastorem łych ludzi. Oni nie życzą sobie wysłuchiwać od ciebie takich słów. Tato walnął pięścią w blat. - Jakich słów, Meredith? Jakich? - I wypadł z kuchn i do swojego gabinetu, zanim mama zdążyła odpowiedzieć. - Co za nieznośny człowiek - mruknęła. - Wydaje mu się, że jest nic niewart, skoro nie jest w stanie ocalić całego świata. Podeszła do lodówki i otwarła zamaszyście drzwiczki. Przesuwała przedmioty na półkach, biadoląc pod nosem. Odchrząknęłam i zaczęłam nieco głośniej trzeć jabłka na wierzch tarty. Mama zamarła, niewątpliwie uświadamiając sobie, że byłam obecna podczas całej tej kłótni. - Skończ z tymi tartami - burknęła. - A potem wybierz się do Apple Valley po żurawinę. Całe jagody. Nie te śmieci w puszkach. 89

Mama zatrzasnęła lodówkę. Opuściła ramiona. - Przepraszam. Zapomniałam - powiedziała. - Nie było ich wczoraj w sklepie Daya, a zapomniałam sprawdzić gdzie indziej. Super Target otwiera się chyba o siódmej na kilka godzin. - Zajrzała znów do lodówki. - Będziesz miała coś przeciwko pobieganiu za zakupami? - Absolutnie nie. - Normalnie narzekałabym i jęczała z zasady, gdyby wymagano ode mnie biegania na zakupy w t a k mroźny poranek, ale miałam wielką ochotę wydostać się z tej podgrzanej kuchni. Później tego ranka Łaziłam bezmyślnie po sklepowych alejkach, próbując przypomnieć sobie, po co właściwie tu przyszłam. Wybiegłam z domu, kiedy tylko wsadziłam moje tarty do piekarników - i w pośpiechu zostawiłam w kuchni liczącą dziesięć pozycji listę zakupową, podyktowaną mi przez mamę. Już po raz drugi w tym tygodniu słyszałam, jak moi rodzice krzyczą na siebie. Czyżby w naszym domu napięcie panowało dłużej, niż sobie wyobrażałam? Przypomniał mi się tato, który zamykał się w swoim gabinecie przez cały miesiąc. Mama z atakami perfekcjonizmu też nie była niczym nowym. Pierwszy raz zauważyłam to parę dni po tym, jak obie z Charity wróciłyśmy do domu z naszej niezaplanowanej wizyty u babci Kramer trzy lata temu. Mama obsesyjnie mierzyła, szczotkowała i przycinała frędzle na dywanach, żeby miały tę samą długość. Tato chował potem przed nią nożyczki przez kilka tygodni. Obawiam się, że byłam wtedy za mała, żeby w pełni zrozumieć, że dzieje się między nimi coś dziwnego. No i oczywiście nikt o tym nigdy nie rozmawiał. Czy tak to się zaczęło w rodzinie April? Czy podobnie rzeczy się miały w rozbitym domu Daniela? Wiedziałam, że u niego było gorzej. Kłótnie moich rodziców to nic w porównaniu z tym, przez co on przechodził. Wrzuciłam do koszyka torebkę żurawiny i odsunęł a m od siebie myśli o Danielu. Przeszperałam opustoszałe półki w nadziei, że przypomnę sobie coś z listy, zapłaciłam i ruszyłam do domu. 90

Kiedy otwarłam drzwi ganku, w moje nozdrza uderzył smród. Coś się paliło. Rzuciłam torby i pobiegłam do kuchni. Wszystkie moje tarty z wyjątkiem jednej stygły na blacie. Szarpnęłam drzwiczki piekarnika. Wyskoczyły z niego kłęby czarnego dymu, a ja się zakrztusiłam i dostałam ataku kaszlu. Otwarłam okno nad zlewem i usiłowałam wygnać dym. Było już jednak za późno. Alarm zaczął wyć w korytarzu. Zakryłam uszy i pobiegłam do gabinetu taty. Alarm znajdował się nad zamkniętymi drzwiami. Otwarłam je nagłym ruchem i ku mojemu zdumieniu nie zastałam taty w środku... a jeszcze dziwniejsze było to, że nikt z rodziny nie zareagował na wycie alarmu. Zabrałam się za otwieranie okna w gabinecie, choć omal nie skaleczyłam dłoni o gwóźdź wystający z parapetu. Głupi stary dom. W końcu udało mi się je otworzyć, po czym chwyciłam książkę ze sterty leżącej na biurku. Wachlując nią, wywiałam dym z dala od czujnika i wycie ustało. W uszach mi ciągle dzwoniło, kiedy odkładałam książkę z powrotem na tę wieżę bełkotu, w którą zamieniło się biurko taty: książki i notatki leżały wszędzie w stertach. Książka, którą trzymałam w ręce, była oprawiona w skrzypiącą skórę i wyglądała na starszą niż wszystko, co kiedykolwiek wypożyczałam z lokalnego oddziału biblioteki. Na okładce znajdowała się rycina przedstawiająca delikatny srebrny kwiat. Tytuł również został wygrawerowany poczerniałym srebrem: Loup-Garou. Nigdy wcześniej nie widziałam takiego słowa. Otwarłam książkę. Była cała w języku, który uznałam za francuski. Zajrzałam do kolejnej książki leżącej na stercie, z której zdjęłam tę pierwszą. Ta nie wyglądała aż tak staro, ale też była zniszczona. Likantropia: błogosławieństwo czy przekleństwo. Właśnie miałam ją otworzyć, kiedy zobaczyłam długie, wąskie, pokryte aksamitem pudełeczko leżące na stosie papierów. Wyglądało jak szkatułka na naszyjnik od drogiego jubilera. Odłożyłam książkę i podniosłam wieczko. W środku znajdował się srebrny sztylet Dona. Ten sam, który schowałam w biurze taty w parafii. Dlaczego tato przyniósł go tutaj? I dlaczego zostawił go na wierzchu, mając w domu małe dziecko? Frontowe drzwi zaskrzypiały i otwarły się. - Co się stało? - rozległ się głos mamy w holu. Położyłam pudełko ze sztyletem na najwyższej półce regału i wyszłam do niej. 91

Mama stała z Jamesem na ramionach i torbą ze sklepu Daya w ręce. - Świetnie. Zapomniałam o jednej tarcie, zgadza się? Potaknęłam. Choć czułam się winna, ponieważ zabawiłam długo w sklepie. - No to świetnie! - powiedziała. - Przypomniało mi się, że brakuje jeszcze paru rzeczy, kiedy już wyszłaś, więc pobiegłam do Daya... A teraz w domu śmierdzi. Tylko tego mi trzeba. Rozważałam ponownie złożenie petycji o telefon komórkowy, ale zmieniłam zdanie, ponieważ James zaczął płakać, kiedy mama usiłowała postawić go na podłodze. Owinął nogi wokół jej kolana i chwycił za sukienkę. Zaproponowałam, że go od niej wezmę. Mama odwinęła Jamesa ze swoich nóg i podała go mnie. - Wywietrzy się - powiedziałam, próbując usadowić sobie Jamesa na biodrze. Dlaczego miałam wrażenie, że tylko ja ostatnio trzymałam wszystkich w kupie? James zrzucił kocyk w rozpaczliwej próbie przeskoczenia z moich ramion do maminych. - Kocik! - krzyknął i wybuchnął płaczem, kopiąc mnie w nogę bucikami w kształcie zwierzątek. Podniosłam kocyk i zwinęłam go w pacynkę. - Cium, cium - powiedziałam, udając, że całuję go w buzię. Szloch zmienił się w śmiech i James przytulił kocyk chudymi rączkami. - Otworzy więcej o k i e n - powiedziałam do mamy -i poszukam 1'liarity, żeby zajęła się Jamesem, a ja będę pomagać ci w kuchni. - Dziękuję. - Mama potarła skronie. - Charity powinna zaraz wrócić. Poszła do Johnsonów nakarmić ich ptaszki. Powiedz jej, żeby zrobiła Jamesowi drugie śniadanie za dwie godziny. Obiad jest o trzeciej, więc chciałabym, żeby poszedł spać koło drugiej. Aha, będziemy musiały wstawić jego łóżeczko do gabinetu. W jego pokoju zamieszka ciocia Carol. Super. Ostatnia osoba, której potrzebuje teraz tato -ciotka Carol. Obiad 92

Rodzina mojej mamy to w połowie katolicy, a w połowie żydzi - niezła mieszanka jak dla żony protestanckiego pastora. Na dodatek, mimo że została wychowana jako katoliczka, jej rodzina nadal obchodziła Paschę i Chanukę. Myślę, że stąd wzięła się ta ciekawa tradycja pozostawiania zawsze wolnego miejsca przy świątecznym stole. Według ciotki Carol miało to wyrażać nadzieję i wiarę, że Mesjasz zjawi się pewnego dnia. Ja uważałam, że to bardzo fajne, ale tato miał z tym problemy, bo oczywiście wierzył, że Mesjasz już nadszedł w osobie Jezusa Chrystusa i że taka tradycja stanowi afront dla jego przekonań religijnych. Mama, usiłując dogodzić i jemu, i swojej siostrze, mówiła, że to dodatkowe miejsce przeznaczone jest dla niespodziewanych gości. Tym razem tato najwyraźniej uważał rodzinną tradycję mamy za szczególnie irytującą, kiedy spoglądał na liczną grupkę samotnych serc, młodych rodzin, wdów, wdowców i samotnych matek, która zebrała się wokół naszego świątecznego stołu, i zauważył, że zamiast jednego pustego miejsca są dwa. Jedno po jego stronie stołu. Drugie, naprzeciwko mnie, nakryte było specjalnym złotym kielichem i złotymi sztućcami. Tato rzucił kielichowi wściekłe spojrzenie i wymamrotał coś pod nosem. Następnie po jego twarzy rozlał się prawie miły uśmiech. - Zaczniemy? - zapytał tłumu. Wszyscy ochoczo przytaknęli, a April wręcz oblizała wargi - ale ponieważ wpatrywała się przy tym w Jude'a, mogło to nie mieć nic wspólnego z jedzeniem. - Kogo brakuje? - Pete Bradshaw wskazał na dwa puste miejsca. On i jego matka siedzieli obok mnie. Byłam niezadowolona, kiedy Pete powiedział, że jego ojciec odwołał ich coroczny rejs z okazji Święta Dziękczynienia, ponieważ miał nagłe spotkanie w Toledo. Teraz jednak ucieszyłam się, że Pete przyszedł, ze względu na dystans między moimi rodzicami, którzy rzucali sobie oskarżycielskie spojrzenia, gdy zadał to pytanie. - Don Moonry musiał zamknąć sklep Daya - odparł tato. - A Meredith nie miała ochoty na niego czekać. M a m a odchrząknęła. - Don nie odpowiedział na zaproszenie, więc nie ma sensu czekać, skoro nie wiemy, czy przyjdzie. 93

- Jestem pewny, że zaraz tu będzie. - Tato uśmiechnął się do niej. Zastanawiałam się, czy miał rację, czy też Don nadal przeżywał ostatnie spotkanie z tatą. Prawdę mówiąc, robiło mi się ciężko na sercu, kiedy wyobrażałam sobie, że siedzi samotnie w swoim mieszkanku przy kościele. - A to drugie miejsce - zabrała się za wyjaśnienia mama - to rodzinna tradycja... Tato chrząknął. - Meredith poprosiła, żebym wygłosił specjalne błogosławieństwo przed posiłkiem. Ciotka Carol rzuciła tacie złe spojrzenie, zapewne w imieniu mamy. Tato wyciągnął ręce do Judea po swojej prawej stronie i Leroya Madduksa po lewej. Wszyscy wzięliśmy się za ręce wokół stołu; ja niechętnie wsunęłam palce w dłoń Pete'a. Tato zaintonował błogosławieństwo. Głos miał pewny, mimo że brzmiało to tak, jakby wygłaszał zdania, które ćwiczył w parafialnym biurze czy też gdziekolwiek znikł przed obiadem. - Zebraliśmy się tu, Ojcze, aby świętować Twoje dary. Ty jesteś hojny i łaskawy dla nas, my zaś pragniemy dzielić się z innymi. Dlatego pozostawiamy miejsce przy stole dla wszelkich niespodziewanych gości. Przypomina nam to o konieczności otwarcia naszych domów dla tych, którzy są w potrzebie. Przypomina również o tych, którzy powinni być tu z nami: naszych dalszych krewnych, moim ojcu, Maryanne I )uke. Urwał na chwilę, po czym kontynuował: - Podziękujmy za Twe błogosławieństwa... W tej chwili odezwał się dzwonek u drzwi. Mama zaczęła wiercić się na krześle. - Podziękujmy za Twe błogosławieństwa. Zachowaj nas i pobłogosław ten posiłek, żeby nas pożywił i wzmocnił, tak jak Ty wzmacniasz nasze dusze. Amen. - Amen - powtórzyliśmy wszyscy. Moje miejsce było przy tym końcu stołu, który znajdował się w holu. Podskoczyłam i podbiegłam do drzwi, otwierając je szeroko i spodziewając się ujrzeć za nimi Dona. Zamiast niego zobaczyłam jednak stojącego na werandzie niezwykle atrakcyjnego chłopaka z krótkimi jasnobrązowymi włosami, ubranego w spodnie khaki i niebieską koszulę. - Przepraszam za spóźnienie - powiedział. - Kto to, Grace? - zawołała mama z jadalni. 94

- Daniel? - szepnęłam.

Rozdział 10

Przy drzwiach

Niespodziewany gość

- Przyszedłeś? -Zostałem zaproszony, nieprawdaż? - zapytał Daniel. -Nie spodziewałam się... no i wyglądasz tak... inaczej. - Pozdrowienia od Mishki - powiedział. - Ona po to tam przyszła wczoraj. Musiałem zmienić wygląd ze względu na szkołę. Ale nie dało się pozbyć całej tej czerni - przesunął dłonią po krótszych, brązowych włosach - więc stanęło na tym. Na wspomnienie Mishki miałam ochotę trzasnąć go drzwiami w twarz. Ale ta twarz była teraz taka ładna, kiedy przestały ją zasłaniać długie, czarne włosy. Potrząsnęłam głową. - Powinieneś odejść. - Kto to, Grace? - powtórzyła mama, podchodząc do drzwi. - Czy to ten kolega ze szkoły... - Stanęła w pół kroku obok mnie. - Grace, co to ma znaczyć? - Skierowała na Daniela oskarżycielsko palec. Daniel stał bez ruchu na ganku. - Co on tu robi? - Zaprosiłam go. - Zaprosiłaś go? - zapytała zbyt głośno. Byłam pewna, że wszyscy właśnie nadstawiają uszu. - Jak mogłaś? Jak śmiałaś? 95

- Powiedziałaś jej, że może zaprosić, kogo zechce -powiedział tato, podchodząc. - Musisz być przygotowuna na konsekwencje tego, że ona potraktuje twoje sugestie dosłownie. - Masz rację, Grace. Powinienem odejść. - Daniel rzucił tacie spojrzenie. - Przepraszam, pastorze. To był błąd. Odejdę. Tato spuścił wzrok. - Nie - powiedział. - Zostałeś zaproszony, a więc jesteś mile widziany. Mama jęknęła. Spojrzałam na tatę ze zdumieniem i szacunkiem. - Jeśli mówimy, że coś zrobimy, to robimy to. Zgadza się, Grace? - Tato patrzył na Daniela. - Przepraszam, że 0 tym zapomniałem. Daniel potaknął. - On nie może zostać - zaprotestowała mama. - Nie ma miejsc. Nie był oczekiwany. - Nie zachowuj się głupio. Sama zostawiłaś dla niego miejsce. - Tato zwrócił się do Daniela: - Wejdź, zanim jedzenie ostygnie. - Dziękuję, pastorze. Tato ujął mamę za ramiona i pokierował z powrotem do stołu. Myślę, że była w zbyt wielkim szoku, żeby protestować. Gestem zaprosiłam Daniela do środka i zamknęłam za nim drzwi. Podszedł za mną do stołu, a ja wskazałam mu miejsce naprzeciwko siebie. Wszyscy siedzieli, gapiąc się na niego i zapewne zgadując, co to za ważna figura. - Czy to ten Kalbi? - szepnął do mnie Pete. Potaknęłam, a on odwrócił się i zaczął coś szeptać do swojej matki. Daniel ostrożnie ujął złoty widelec leżący koło jego talerza. Spojrzał na mnie i mrugnął. Jude podniósł się. - To niepoważne. On nie może zostać. On tu nie pasuje. - Daniel zostaje. - Tato nałożył sobie wielką porcję tłuczonych ziemniaków. - Podaj mu to - powiedział, przekazując półmisek Leroyowi. - W takim razie ja wychodzę - oznajmił Jude. -Chodź, April, idziemy stąd. - Wyciągnął do niej rękę. 96

- Siadaj! - powiedział tato. - Siadaj, jedz i okazuj wdzięczność. Twoja matka przygotowała ten wspaniały posiłek, więc my - wszyscy - będziemy go spożywali. April skuliła się na krześle niczym zbesztany szczeniak. Jude przez chwilę wyglądał, jakby zamierzał zrobić to samo. Zacisnął pięści, po czym rozluźnił się, kryjąc się w swojej posępnej skorupie. - Przepraszam, mamo - powiedział beznamiętnie. - Przypomniało mi się tylko, że zgłosiłem się do podawania obiadu w przytułku. Powinienem zacząć się zbierać, żeby się tam nie spóźnić. - Zaczął się przeciskać wzdłuż krzeseł w jadalni. - A co z naszym obiadem? - zawołała za nim mama. Jude nie zatrzymał się. Zdjął z haczyka pęk kluczy i skierował się do garażu. - Daj mu spokój - powiedział tato. Mama uśmiechnęła się do swoich gości. - Znacie Jude'a. Zawsze myśli głównie o innych. -Wzięła miseczkę z sosem żurawinowym od ciotki Carol. Jedzcie - powiedziała do wszystkich. Kiedy jednak polewała żurawiną swoją porcję indyka, rzuciła mi spojrzenie, pod którym serce zamarło mi z poczucia winy. Gapiłam się na bryłę zapiekanki z groszku leżącą na moim talerzu. Wyglądała nieładnie. Zbyt namoknięta z pewnością ją przetrzymałam w garnku. Pete musnął moją rękę. Poczułam rozlewający się na twarzy rumieniec. Poczułam, że czyjaś stopa dotyka mojej nogi. Spojrzałam na Daniela, a on uniósł brwi i uśmiechnął się niewinnie. Poczułam, że rumienię się jeszcze bardziej, kiedy zorientowałam się, jak bardzo podobają mi się jego piaskowe włosy opadające na ciemne oczy, a on uniósł swój złoty puchar ku mnie. Skrzywiłam się i wróciłam do jedzenia, czując się jak głupia mała dziewczynka. Obiad ciągnął się w krępującym milczeniu przez następne dziesięć minut. Dosłownie podskoczyłam, kiedy rozległo się głośne walenie do drzwi. Stawało się coraz głośniejsze i dołączył do niego dzwonek. Wszyscy zwrócili na mnie wzrok, jakbym była winna również temu dziwacznemu zdarzeniu. - I kogo t y m razem zaprosiłaś, cyrkowców? - zapytała mama, kiedy wstałam od stołu. Ciotka Carol zachichotała. Nasza boska rodzinka zawsze ją bawiła. 97

- Pastorze! Pastorze! - rozległ się krzyk za drzwiami. W chwili gdy je otworzyłam, do domu wtoczył się Don Mooney, omal mnie nie zwalając z nóg. - Boski pastorze! - zawołał. Tato wstał szybko od stołu. - Co się stało, Don? - Pastorze, proszę przyjść szybko. Musi pan to zobaczyć. - Co się dzieje? - Krew. Krew na całym ganku. - Co? - Tato wybiegł za drzwi, a ja za nim. Istotnie, była tam krew - niewielka kałuża na schodku i kilka kropel dookoła. - Myślałem, że może ktoś z was jest ranny - powiedział Don. - Że może potwór... - Wszyscy jesteśmy cali i zdrowi - odparł tato. Poszłam za tatą, który ruszył śladem krwi. Nasza weranda otaczała dom z boku - podobnie jak ślad: czerwone klejnociki krwi zamiast okruszków. Prowadziły pod otwarte okno gabinetu. Była tam rozpry-skana krew, jakby ktoś potrząsnął zranioną ręką. Albo łapą. Tato przykucnął, żeby obejrzeć to miejsce. Zajrzałam do gabinetu. Łóżeczko Jamesa leżało przewrócone obok zabałaganionego biurka taty. - Mamo! - Obróciłam się, omal nie wpadając na Daniela, który znalazł się nagle za mną. - Mamo, gdzie jest James? - Nie pamiętałam, czy był przy obiedzie'. - Jeszcze śpi - odparła mama, wychodząc na ganek w towarzystwie dużej części gości. - Dziwne, że nie obudził się w całym tym hałasie... - Spojrzała na krew u swych stóp. Z pobladłą twarzą popędziła do domu. Tato, Carol i Charity wpadli za nią do domu. Ja nie musiałam. Krzyki mamy wystarczyły, żeby potwierdzić moje obawy. Daniel przyglądał się framudze okiennej. - Czy tu brakowało okiennicy? - Tak. Jude złamał ją kilka miesięcy temu. Zatrzasnęliśmy się. Nikt nie wiedział, jak to naprawić. Krzyki mamy przybierały na sile po drugiej stronie okna. Tato próbował ją uspokoić. 98

- Może James gdzieś sobie poszedł - odezwał się stary Leroy. - Przeszukajmy podwórko. Kuśtykając, zszedł z ganku. - James? - zawołał, przechodząc na tył domu. Pete i April ruszyli za nim. Doktor Connors, przyjaciel mamy ze szpitala, podał żonie ich maleńką córeczkę. - Zostań tutaj. Ja sprawdzę ulicę. Większość pozostałych gości też rozeszła się po okolicy. Wszyscy wołali Jamesa. Myślisz, że to potwór, panno Grace? - zapytał Don. - Żebym to ja miał mój nóż... Mógłbym go zabić... zapolować na niego jak mój prapradziadek. - Potwory nie istnieją - powiedziałam. Daniel skrzywił się. Znalazł ten gwóźdź, o który prawie się skaleczyłam wcześniej. Na palcu miał krew - ale nie swoją. Podniósł palec do nosa i powąchał. Zamknął oczy, jakby się zamyślił, i powąchał krew jeszcze raz. Don rozszlochał się. Zupełnie jak mama. - Czy James ma jakieś ulubione miejsca? - zapytał Daniel. - Nie wiem. Lubi konie u MacArthura. - Don - powiedział Daniel. - Zbierz jak najwięcej ludzi i rozszerzcie poszukiwania w kierunku farmy MacArthura. Wiedziałam, że też powinnam pójść, ale czekałam na Daniela. Otarł krew ze swojego rękawa. - Pastorze! - zawołał w otwarte okno. Tato tulił mamę do piersi. - Wszystko będzie dobrze - powiedział, gładząc ją po głowie. Mama była zawsze tak świetnie zorganizowana. Widząc ją w takim stanie, dygotałam ze strachu. - Pastorze - powtórzył Daniel. Tato spojrzał na nas. Niech któreś z was zadzwoni po policję. Zorganizują poszukiwania - powiedział. 99

Ruszyłam w kierunku telefonu. Daniel chwycił mnie za rękę. - Nie. - Spojrzał na mojego tatę. - Policja nic tu nie pomoże. Mama załkała. Daniel puścił moje ramię. - Ja go znajdę. Tato kiwnął głową. -Idź. Rozdział 11 W głąb lasu

Objawienie

Daniel przeskoczył przez balustradę i pobiegł na podwórze. Zbiegłam po schodkach i popędziłam za nim. Pete i Leroy sprawdzali płot zbudowany przez tatę po tym, jak zginęła Daisy. Oddzielał nasze podwórko od otaczających lasów. Daniel zatrzymał się w miejscu, gdzie płot kończył się wąską wyrwą. Ten kawałek przewracał się zawsze podczas tak silnego wiatru, jaki wiał rano. Daniel przyglądał się gruntowi, jakby poszukiwał śladów. Ja nic nie widziałam. Daniel przecisnął się przez otwór. - Idźcie, pomóżcie Donowi szukać na drodze do MacArthura - powiedział przez płot. Zabrzmiało to jak wspólny rozkaz dla całej naszej trójki. Ruszyłam za Danielem. - Grace? - zapytał Pete. - Zadzwoń do przytułku - odparłam. - Powiedz im, żeby odesłali Jude'a do domu, gdy tylko tam przyjedzie. A potem weź Leroya i pomóżcie Donowi. Pete potaknął. Przecisnęłam się między sztachetami.

100

Daniel był przede mną. Grzebał w ziemi w pobliżu ścieżki, którą włóczyliśmy się jako dzieci. Potarłam ramiona, żeby się rozgrzać. Żałowałam, że nie zdążyłam wziąć kurtki. Muszą mi wystarczyć cienki sweter i bawełniane spodnie. - Naprawdę uważasz, że on jest w lesie? - zapytałam. Daniel otarł ziemię z rąk. - Tak - mruknął. - W takim razie dlaczego posłałeś wszystkich na farmę? Nie przydaliby nam się tutaj? - Nie chcę, żeby zadeptali ślad. -Co? Daniel chwycił mnie za rękę. - Czy ta ścieżka prowadzi do potoku? Przełknęłam ślinę. - Owszem. Daniel owinął swoje palce wokół moich. - Miejmy nadzieję, że jest teraz suchy. Biegliśmy przez jakiś kilometr. Im dalej zagłębialiśmy się w las, tym bardziej błotnista robiła się ścieżka. A im głębiej stopy zapadały mi się w ziemię, tym mocniej wątpiłam, że James mógł tędy iść. Daniel zatrzymał się. Kręcił się przez chwilę w kółko, jakby zgubił trop. Musimy zawrócić. - Ściągnęłam but, dziękując szczęśliwym gwiazdom, że nie założyłam tych głupich szpilek, przy których upierała się mama. - Tędy. - Daniel zszedł z wąskiej ścieżki w chaszcze. Wciągnął powietrze i zamknął oczy, jakby smakując. James jest gdzieś tam. - To niemożliwe. - Gimnastykowałam stopę. - On jeszcze nie ma dwóch lat. Nijak nie zdołałby się tu zabłąkać. Daniel wpatrywał się w mrok lasu.

101

- Sam nie. - Stał, kołysząc się na piętach. - Zostań tutaj - szepnął i skoczył między drzewa. W jednej chwili widziałam go, a w następnej zniknął. - Co... Zaczekaj! Ale on się nie zatrzymał. A ja najwyraźniej nie umiem robić tego, co mi się każe. - To mój brat! - krzyknęłam i wcisnęłam but na nogę. Ledwie widziałam Daniela, idąc za nim. Tylko mignięcia jego pleców w oddali, kiedy przemykał między drzewami. Zachowywał się jak zwierzę kierujące się instynktem - nie musiał patrzeć, gdzie stawia nogi. Ja z kolei brnęłam powoli, obijając się o drzewa, które zdawały się wyskakiwać tuż przede mną. Gałązki trzaskały mi pod stopami, potykałam się o kamienie i korzenie, usiłując go dogonić. Wydawało się, że złapał trop. Czy to było w ogóle możliwe? Ja z każdym bolesnym oddechem wyczuwałam tylko zapach gnijących liści i sosnowych igieł. Te zapachy przypominały mi o jednym - była już niemal zima. A jeśli Daniel miał rację, mały James był gdzieś na tym mrozie. Temperatura spadła, kiedy słońce zaszło za wysokie sosny. Gęstniejący mrok dodatkowo utrudniał odnajdywanie drogi w lesie. But zaplątał mi się w korzeń wielkiej sosny i przewróciłam się. Poczułam ból w barku, uderzając w ziemię. Podniosłam się i wytarłam dłonie o spodnie, pozostawiając na materiale krwawe 'il.uly. Rozejrzałam się dookoła. Daniela nie było nigdzie widać. A kilka kroków dalej ciągnął się głęboki jar. l .dybym się nie potknęła, spadłabym jakieś dziesięć metrów w dół. Czy to właśnie spotkało Daniela, czy leż, skręcił w lewo albo prawo? Chwyciłam konar pobliskiego drzewa i wychyliłam się nad strome zbocze. Widziałam tylko więcej kamieni, ziemię i gęste paprocie porastające dno jaru. - Daniel! - krzyknęłam, ale odpowiedziało mi tylko echo. Chyba usłyszałabym coś, gdyby Daniel spadł? I chyba dostrzegłabym jego ścieżkę, gdyby zszedł na dół? Wkrótce miał wzejść księżyc w pierwszej kwadrze, zastępując słońce. Nie miałam latarki, nigdy też nie zapuszczałam się tak głęboko w las. Jak miałam znaleźć Jamesa albo Daniela, albo choćby drogę do domu? Może 102

zasłużyłam na to, żeby się zgubić. To moja tarta się spaliła, to ja otwarłam okno. W domu było tak duszno przy dwóch kuchenkach pracujących cały dzień... Charity pewnie nie zauważyła, że okno jest nadal otwarte, kiedy kładła dziecko do łóżeczka. Jak mogę wrócić do domu bez Jamesa? Gdzieś w dole rozległo się wycie, odbijając się echem od ścian wąwozu. Tylko zwierzę było w stanie wydać taki dźwięk. Ale to brzmiało jak ryk zawodu. Jak wilk niepokojący się, czy zdoła dorwać ofiarę. Musiałam znaleźć drogę w dół. Musiałam znaleźć mojego braciszka, zanim to zwierzę to zrobi. W niektórych miejscach ściany jaru były znacznie bardziej strome niż inne - gdzieniegdzie była to prawdziwa przepaść, ale tu, gdzie stałam, nachylenie wydawało się możliwe do pokonania. Chwyciłam za korzenie wystające z ziemi i zaczęłam się opuszczać w dół, twarzą do zbocza. Czubek buta poślizgnął się na błocie, uderzyłam o ścianę ziemi i krzyknęłam. Zsunęłam się kilka metrów w dół, zanim udało mi się zaczepić palcami o poskręcane korzenie nad głową. Trzymałam się ich desperacko, choć wbijały mi się boleśnie w skaleczoną rękę. Usiłowałam ocenić, machając nogami, jak daleko znajdowałam się od dna jaru. Niech to będzie tylko kilka metrów, proszę. Nie byłam w stanie długo tak wisieć. - Jesteś bezpieczna - zawołał Daniel gdzieś poniżej. - Odepchnij się i skocz, a ja cię złapię. - Nie mogę - odparłam. Jego głos brzmiał tak daleko. .. za daleko, żeby skoczyć. Nie dałabym rady spojrzeć w tamtym kierunku. - To jak zeskok z tej bramy w Ogrodzie Aniołów. Dyszałam z głową wtuloną w rozdygotane ramię. - Tam też omal się nie zabiłam. - A ja też cię złapałem. - Głos Daniela dobiegał mnie tym razem z bliska. - Zaufaj mi. - Dobra. Odepchnęłam się i poleciałam. Daniel objął mnie ramieniem w piersi, zatrzymując mnie, zanim uderzyłam w kamieniste podłoże. Przytulił mnie mocno. Nie mogłam oddychać. 103

- Którego słowa w zdaniu „Zostań tutaj" nie zrozumiałaś? - wyszeptał. Jego ciepły oddech musnął moją szyję niczym delikatne palce. Poczułam rozlewające się po całym ciele ciepło. - Wiesz, nie jestem labradorem... Daniel postawił mnie delikatnie na ziemi. Odwróciłam się do niego. Nogi się pode mną uginały. Jego koszula i spodnie były jak z pralni. Tylko na rękach, tam, gdzie mnie chwycił, był ubrudzony ziemią. - Jak ci się...? W tej samej chwili zauważyłam, co trzymał w ręce. Było to małe, brązowe, włochate i zdecydowanie zbyt znajome. Jeden z bucików Jamesa w kształcie małpek. - Gdzie to znalazłeś? - zapytałam, wyrywając bucik z jego ręki. Dziwne, ale był prawie całkiem czysty, nie ubrudzony błotem jak moje buty po wędrówce po lesie. - Tam - odparł Daniel, wskazując na kępę gnijących paproci między dwoma głazami, jakieś sześć metrów od miejsca, w którym staliśmy. - Byłem pewny... - Daniel cofnął się, rozglądając się po ziemi, jakby szukał tropów. - James! - zawołałam, a mój głos poniósł się echem po wąwozie niczym sto rozpaczliwych krzyków. - James, jesteś tam? Daniel nadal przeszukiwał ziemię. Jego twarz była napięta. Ruszyłam za nim, kiedy przeszedł na drugą stronę jaru, naprzeciwko tego zbocza, po którym się tu ześlizgnęliśmy. Przykucnął, rozgarniając paprocie ręką, i odetchnął głęboko. - Byłem pewny, że jestem na dobrym tropie. - Jakbyś szedł za jego zapachem? - zapytałam. Daniel przechylił lekko głowę. Podskoczył i obrócił się, wpatrzony w ścianę wąwozu jakieś trzydzieści metrów od nas. Nagle ja też coś usłyszałam. Daleki krzyk gdzieś na górze. Bucik z małpką wypadł mi z ręki. Serce mi zamarło, kiedy dostrzegłam coś, co w świetle zmierzchu wyglądało jak mały biały duch wychodzący niepewnym krokiem zza głazu, dokładnie w kierunku jaru. - James! - Glaaace! - zawołał, wyciągając do mnie rączki. 104

- Stój! - krzyknęłam. - James, stój! Ale małe nóżki nie przestawały się poruszać. - Glace, Glace! W tej samej chwili Daniel się poruszył. Pobiegł przez jar ku Jamesowi... szybciej, niż wydawało mi się możliwe. James zrobił kolejny krok, poślizgnął się na błocie i runął ze skarpy. - James! - wrzasnęłam, widząc, jak spada niczym szmaciana lalka. Daniel rzucił się na czworaki i skoczył ze skały niczym puma. Poszybował w powietrzu w kierunku lumesa wyskoczył w górę na jakieś sześć metrów. Patrzyłam z niedowierzaniem, niezdolna się poruszyć, |.ik chwycił Jamesa w powietrzu, objął go ramionami, jednocześnie obracając się, aż uderzył z potworną mocą w poszarpane skały jaru. W tym ułamku sekundy dostrzegłam na twarzy Daniela rozdzierający ból, ale przytulił tylko mocniej Jamesa, kiedy odbili się od ściany i runęli w dół, wirując w niekontrolowany sposób przez ostatnie sześć metrów. - Nie! - zacisnęłam powieki, wypowiadając najszybszą modlitwę w moim życiu. Czekałam na okropny dźwięk roztrzaskujących się czaszek. Ale usłyszałam tylko przesuwające się kamienie, trzaśniecie gałązki, jakby ktoś skoczył na nią z całkiem bliska. Otwarłam oczy i zobaczyłam Daniela, który stał na ziemi z Jamesem wtulonym w jego pierś jak mały szczeniak. Opadła mi szczęka. - Chole... Droga do domu - Ładnego słówka chciałaś nauczyć braciszka - powiedział Daniel, kiedy wzięłam od niego Jamesa.

105

Malec klaskał w rączki, powtarzając moje przekleństwo radosnym dziecięcym świergotem. Uderzał mnie w twarz lodowatymi rączkami. Sweter i jeden z bucików z małpką miał ubrudzony błotem. Usta miał upiornie posiniałe i dygotał w moich ramionach. Na szczęście poza tym wyglądało na to, że jest cały. - A co miałam powiedzieć? - Przytuliłam mocno Jamesa, w nadziei że ogrzeję go tym wynikłym z paniki ciepłem, które poczułam w całym ciele, kiedy widziałam, jak spadają. - Jak, u diabła? Co, u diabła? To był naprawdę cud. -

Napławdę - powtórzył James.

- Jak ty to zrobiłeś? - Cud - odparł Daniel, wzruszając ramionami. Skrzywił się. Wtedy właśnie zauważyłam kroplę krwi na jego koszuli z tyłu prawego ramienia. Przypomniał mi się wyraz bólu na jego twarzy, kiedy uderzył w skarpę. - Jesteś ranny - dotknęłam jego ręki. - Przyjrzę się temu. - To nic takiego - odpowiedział, odwracając się ode mnie. - Nieprawda. I to, co zrobiłeś, to też nie „nic takiego". - Słyszałam, że ludzie pod wpływem adrenaliny potrafią robić najdziwniejsze rzeczy... ale i tak nie byłam w stanie uwierzyć w to, co właśnie widziałam, niezależnie od okoliczności. - Powiedz mi, jak ty go złapałeś? - Później. Musimy wracać. - Nie - odpowiedziałam. - Mam dość wymijających odpowiedzi. Powiedz mi, co się tu dzieje. - Grace, James jest zmarznięty. Przeziębi się, jeśli nie /.a bierzesz go do domu. Daniel chwycił mnie za zdrową rękę i pociągnął na płat błota. Wskazał ręką na zwierzęce ślady. Najwyraźniej zostawiło je coś wielkiego i silnego. - Są świeże - powiedział. Przypomniało mi się to dziwaczne wycie. Przytuliłam Jamesa jeszcze mocniej. - Musimy się stąd wydostać. - Daniel rozpiął elegancką koszulę z długimi rękawami i ściągnął ją, ukazując wyblakły podkoszulek z Wolfsbane. Związał rękawy koszuli mankietami. 106

- Co robisz? - Chustę. - Myślałam, że nic ci się... - Nie dla mnie, dla Jamesa. - Zawiązał jeszcze kilka węzłów. - Jeśli będę go niósł na piersi, łatwiej nam będzie biec. - Daniel przerzucił prowizoryczną chustę przez ramię i wziął ode mnie Jamesa. Dziecko zakwiliło, kiedy układał je w fałdach materiału, ale rzeczywiście koszula utworzyła dla niego idealne siedzisko na piersi Daniela. - Byłem tu już kiedyś. Ten jar zakręca dalej ku waszej dzielnicy. Daniel znów ujął mnie za rękę. Ruszył biegiem, ciągnąc mnie za sobą. - A jak wydostaniemy się z jaru? - zapytałam. -Mam niesprawną rękę. Nie dam rady się wspinać. - Pozostaw to mnie - odparł, przyspieszając.

Musiałam biec, żeby dotrzymać Danielowi kroku. Nie do wiary, że biegł tak szybko, na dodatek dźwigając Jamesa. Ani razu się nie potknął, mimo że robiło się już całkiem ciemno - nie było nas w domu pewnie ponad godzinę. Musiałam się skupiać na tym, gdzie stawiam nogi, żeby nie poślizgnąć się w błocie ani nie przewrócić na kamieniach. Ilekroć się potykałam, Daniel chwytał mnie, zanim upadłam. Ręka mu lekko drgała, kiedy ściskał mocniej moją. Czułam, że mięśnie ramion mu się napinają i rozluźniają, tak samo jak podczas jazdy motocyklem. Chciał zwiększyć tempo. Ale na szczęście nie ciągnął mnie szybciej. Oddychałam tak ciężko, że nie byłabym w stanie mówić. Jar zakręcił na wschód. Miałam wrażenie, że przebiegliśmy ponad kilometr. Czułam, że na stopach tworzą mi się piekące pęcherze. Nogi i płuca bolały. Nie widziałam już nic w ciemności, więc zamknęłam oczy. Wsłuchiwałam się w tętno krwi w uszach i w oddech Daniela. Wydawał się taki równy w porównaniu z moim. A kiedy myślałam, że dalej już nie pobiegnę, stało się coś dziwnego: poczułam falę energii przebiegającą od ręki Daniela do mojej. To połączenie, ta lina ratunkowa z Ogrodu Aniołów pojawiła się znowu. Tyle że tym razem energia przepłynęła przez moje ciało i poczułam, jakby nagle coś mnie uwolniło, wiedziałam, że mogę zaufać Danielowi - on zapewni mi bezpieczeństwo, kiedy będę biegła z zamkniętymi oczami. Rozluźniłam się i 107

... :ni......

i- ........................

pozwoliłam jego płynnym ruchom kierować moim ciałem, dałam mu się prowadzić w mroku, kiedy biegliśmy całkowicie swobodni przez noc. Nigdy nie czułam takiej wolności. Nieomal zapomniałam, gdzie jestem, dopóki Daniel n i e nachylił się ku mnie. - Jesteśmy prawie na miejscu - powiedział. Puścił moją rękę i chwycił mnie za ramię. Jednym płynnym ruchem podniósł mnie z ziemi i posadził sobie na plecach. - Trzymaj się! Zacisnęłam ramiona wokół jego szyi i owinęłam nogami prawie nieistniejące chłopięce biodra. James zaśmiał się i pociągnął mnie za włosy. Jestem pewna, że wyglądałam komicznie. Daniel przyspieszył niespodziewanie. Wystrzeliliśmy do przodu i otwarłam oczy w odpowiedniej chwili, żeby przekonać się, że biegnie prosto na skarpę. Daniel wskoczył na zwalone drzewo i dał susa do przodu. Wyciągnął rękę w stronę wystającego korzenia, ale ledwie go dotknął. Odepchnął się nogą od skarpy i poszybował następne dwa metry w górę. Stopami dotknął kamiennego nawisu i skoczył znowu. Ześlizgnęłam się z jego biodra. Wbiłam mu palce w szyję. James objął mnie za ramię. Daniel chwycił zwisający nad skarpą konar drzewa - jedną ręką. A chwilę później byliśmy na górze. Bezpieczni. Daniel pobiegł jeszcze kilka kroków dalej między drzewa, po czym przystanął i oparł się, ciężko dysząc. Zsunęłam się z jego biodra i wszyscy troje upadliśmy na błotnistą ziemię. Przez chwilę leżałam obok Daniela, cała trzęsąc się z nerwów i zarazem podziwu. - To... było... było... Spędziłam kiedyś dwa tygodnie na oglądaniu filmów o parkourze, ponieważ moja koleżanka z pokoju na obozie malarskim zakochała się we francuskim parkourowcu. Ale w porównaniu z tamtymi filmami to, czego

Daniel dokonał przed chwilą - dźwigając przy tym dwie osoby - przekraczało ludzkie możliwości. Daniel spojrzał na mnie lśniącymi w świetle księżyca oczami. James klasnął w ręce i pisnął: - Jeście! Daniel wziął głęboki oddech. 108

- Ależ jesteśmy w domu, malutki. - Wyciągnął go z chusty i wskazał na skraj lasu, gdzie migotały światła mojej dzielnicy niczym latarnie morskie. James wydął policzki z niezadowolenia, a ja poczułam się tak samo. Daniel przewrócił się na brzuch, wciąż dysząc ciężko. Dotknęłam rozdarcia w jego podkoszulku i uświadomiłam sobie, że wprawdzie brzeg był ubrudzony krwią, ale na jego skórze nie było skaleczenia. Tylko długa, poszarpana blizna w miejscu, gdzie powinna być krwawiąca rana. Przejechałam palcem po ciepłym różowym śladzie. Daniel już się prawie cofnął, ale nagle westchnął, jakby mój dotyk był kojący dla jego skóry. - Jak...? To znaczy... Kim ty jesteś? - zapytałam. Daniel roześmiał się - naprawdę roześmiał. To nie było parsknięcie ani sarkastyczne żachnięcie. Wstał i podał mi rękę. - Chyba lepiej będzie, jeśli pójdziemy dalej - powiedział, podciągając mnie na nogi. Podniósł Jamesa i gestem wskazał mi drogę do domu. Zmarszczyłam czoło. Czy on naprawdę myślał, że ot tak, pójdę sobie? - Powiedz mi, proszę. To nie było normalne. Jak ty to wszystko zrobiłeś? - Najpierw zanieśmy twojego braciszka do domu. Porozmawiamy, jak już będzie po wszystkim. Obiecuję. - Czy obietnic zawsze się nie łamie? Daniel wyciągnął rękę i dotknął mojego policzka. James zakaszlał. Powietrze skraplało mu się na ustach. Było mi tak gorąco od tego biegu, że całkiem zapomniałam, że powietrze jest zimne. Poczułam dreszcz pełznący po spoconych ramionach i wiedziałam, że Jamesowi musi być jeszcze zimniej. Ale wiedziałam też, że kiedy przejdziemy przez płot na nasze podwórko, ta magia -ta wolność - którą czułam, biegnąc z Danielem, zniknie. A szansa na uzyskanie odpowiedzi może się już nigdy nie powtórzyć. Co jeśli Daniel postanowi znowu zniknąć? Wiedziałam jednak, że muszę się najpierw zaopiekować Jamesem, dałam sobie na razie spokój z pytaniami, i poszłam za Danielem przez las, aż dotarliśmy do płotu za domem. Przecisnęłam się przez szczelinę. Z powrotem na podwórku 109

Na ulicy błyskały niebieskie i czerwone światła, rzucając cienie na reperowany dach naszego domu. Syrena i krzyki, i mnóstwo ruchu wypełniały mrok potęgowany przez te światła. Wydawało się, że pół Rose Crest, w tym szeryf i jego zastępca, zebrało się w naszej okolicy. - Wygląda na to, że jednak zorganizowali poszukiwania - powiedziałam. Daniel zesztywniał, przechodząc przez płot. - Powinienem zniknąć. Weź Jamesa. Powiedz, że sama go znalazłaś. - Nie ma mowy. - Chwyciłam go za rękę. - To ty jesteś bohaterem. Nie zbiorę chwały. - Pociągnęłam Daniela na podwórko. - Mamo, tato! - zawołałam. - Jesteśmy. Mamy Jamesa. - James! - Mama zbiegła po schodkach werandy. - Jak ty...? Gdzie ty...? Moje maleństwo. - Usiłowała wyjąć Jamesa z ramion Daniela. James piszczał i mocno trzymał Daniela za szyję małymi rączkami. Twarz Daniela poczerwieniała. Ale może to był tylko odblask policyjnych świateł. - Daniel go uratował, mamo. - Dotknęłam ręki Daniela. - Mały James chyba przywiązał się do swojego wybawcy. - No, mały. Daj mi odetchnąć. - Daniel oderwał Jamesa od swojej szyi. - Założę się, że jesteś głodny. Chcesz kawałek indyka i tarty? James potaknął. Daniel podał go mamie. Przytuliła go tak mocno, że aż zapłakał, i całowała go po całej buzi. - James? - Na podjeździe pojawił się tato. A za nim szeryf. Daniel cofnął się za mnie. Zastępca szeryfa próbował powstrzymać sąsiadów od wchodzenia na podwórko, ale przepuścił tatę i szeryfa. Tato chwycił Jamesa i zrobił karuzelę, po czym spojrzał na Daniela. - Świetna robota - powiedział i objął Daniela ramieniem. - Świetna robota, synu. 110

- Nie chciałbym psuć tej radosnej chwili - odezwał się szeryf - ale będę potrzebował twoich zeznań. -Spojrzał na Daniela. - Nie ma wiele do zeznania. - Daniel wzruszył ramionami. - Znalazłem go zgubionego w lesie i przyniosłem do domu. Musiał przewrócić łóżeczko i wyruszyć na poszukiwanie przygód. Wpatrywałam się w niego. Tylko tyle? Oczywiście, nie spodziewałam się, że powie im prawdę - że biegł przez las za zapachem dziecka, złapał Jamesa w powietrzu, kiedy miał spaść z dziesięciometrowej skarpy, a następnie użył swoich nadludzkich mocy, żeby wyprowadzić nas z jaru - ale to zabrzmiało tak nonszalancko. Zero dramatyzmu. - To nie wszystko! - prawie krzyknęłam. Daniel rzucił mi spojrzenie wielkich oczu, jakby bał się, że wyjawię wszystkim jego sekrety, czego oczywiście absolutnie nie zamierzałam robić. Mój umysł zafiksował się na najbardziej prawdopodobnym, chociaż najdalszym od prawdziwego scenariuszu kłamstwie, jakie zdołałam wymyślić. - Daniel uratował Jamesa przed upadkiem do potoku! Mama krzyknęła i odebrała tacie Jamesa. Na szczęście było zbyt ciemno, żeby ktokolwiek mógł dostrzec oznaki kłamstwa wypełzające na moje policzki. - Daniel jest bohaterem. Uratował życie Jamesa. -Chciałam, żeby ludzie poznali prawdę, nawet jeśli Daniel wolał im nie mówić, jak naprawdę było. - Dziecko było samo? Nic mu się nie stało? - Szeryf uniósł brwi i wskazał zakrwawione rozdarcie na prowizorycznej chuście z koszuli Daniela. Oboje przytaknęliśmy. - Jak zatem wytłumaczyć krew na werandzie? Wyraz twarzy Daniela był całkiem beznamiętny. - Dlaczego on miałby to wyjaśniać? - odezwał się tato. - To mogło być cokolwiek... pewnie jeden z kotów z sąsiedztwa. Nie macie laboratorium kryminalistycznego, żeby to stwierdzić? Szeryf parsknął.

111

- Biuro szeryfa w Rose Crest mieści się w przyczepie za stacją benzynową. Poproszę zastępcę Marsha, żeby w/i.jł próbkę i wysłał do laboratorium w mieście. To nieco potrwa, zanim czegoś się dowiemy. - Spojrzał na mnie. - A ty już nic nie chcesz dodać? Nic więcej sobie n i c przypomnisz? - Daniel uratował życie mojego braciszka - odparłam. - To wszystko. Na podjazd z piskiem opon wjechał samochód, aż ludzie stojący na trawniku odskoczyli. - Mamo. Tato. - Z kombi wyskoczył Jude, przepychając się przez tłum. Nawet zastępca szeryfa nie zdołał go zatrzymać. - Kawaleria przybyła! Połowa wolontariuszy z przytułku przyjechała... - Urwał. Wyraz trium-iu na jego twarzy zmienił się w kamienną obojętność. Widziałam, jak spogląda posępnie na Jamesa w ramionach mamy, a potem na tatę trzymającego Daniela w ojcowskim uścisku. - James jest bezpieczny - powiedziała mama. - Dzięki Danielowi. - Tato uścisnął rękę Daniela. -Gdyby nie on, James by się zgubił. Szeryf wyciągnął rękę do Daniela. Daniel cofnął się, po czym ze zdumieniem patrzył, jak szeryf serdecznie potrząsa jego dłonią. - Doskonała robota - powiedział szeryf, świecąc latarką po sztachetach. - Powinien pan to naprawić powiedział do taty. - Ma pan szczęście, że ta przygoda skończyła się szczęśliwie. Gdyby nie pański syn... - W pierwszej chwili myślałam, że mówi o Judzie, ale uświadomiłam sobie, że uśmiecha się do Daniela. lalo n i e poprawił go. - Pozamykamy tu parę spraw i damy wam spokój. - Szeryf poklepał Daniela po plecach. - Moja żona zrobiła scenę, kiedy wyszedłem wcześniej z obiadu. Przyjechali jej rodzice... którzy chcieli, żeby wyszła za księgowego. - A my musimy się jak najszybciej zabrać za ten płot - odparł tato i uścisnęli sobie ręce z szeryfem. - Daniel, pomożesz, prawda? Daniel potaknął. - Zabiorę Jamesa do środka. - Mama uśmiechnęła się niewyraźnie i uścisnęła rękę Daniela. Myślę, że na swój sposób mu podziękowała. 112

Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Może i trzeba było nieco nagiąć prawdę, ale mój plan, żeby przywrócić Danielowi życie, zaczynał działać - lina ratunkowa, którą mu rzuciłam, wyciągała go na powierzchnię. W tej samej chwili usłyszałam gardłowy pomruk mojego starszego brata. Jude dosłownie się trząsł. -Ju... Jude rzucił się na Daniela. - To ty to zrobiłeś! - krzyknął i uderzył go pięścią w twarz. Daniel upadł, pociągając mnie za sobą. Jude zamierzył się po raz drugi, prawie mnie przydeptując, żeby dorwać Daniela. Ale szeryf był szybszy. Odciągnął Jude. Mama krzyknęła. Jude machał rękami i wrzeszczał. - To jego sprawka! To jego sprawka! Nie widzicie? Daniel podniósł się z trawy. - Jude? - Podszedł do swojego dawnego najlepszego przyjaciela. - Przysięgam, że tego nie zrobiłem. Jude wyrwał się z uścisku szeryfa i usiłował znów rzucić się na Daniela. Tato stanął między nimi. Szeryf chwycił Jude'a od tyłu. - Uspokój się - powiedział tato. - On to zrobił. Wykradł Jamesa. - Jude zmierzył wzrokiem szeryfa. - Zaaresztujcie go. Zamknijcie go, zanim ucieknie! Daniel zrobił krok do tyłu. Wiedziałam, że mógł być już pół kilometra stąd, ale nie próbował uciekać. Pozwolił zastępcy Marshowi ująć się za rękę. - Przestań! - wrzasnęłam na Jude'a, usiłując podnieść się na obolałe nogi. - Przestań kłamać. Daniel uratował Jamesa. Uratował go przed utonięciem w potoku. - Ty przestań kłamać! - Twarz Jude'a wykrzywiał grymas podobny do tego, który widziałam owej nocy, kiedy znalazł ciało Maryanne, a potem szukał mnie. Bałam się, że mnie też uderzy - choć jeszcze przed chwilą nie sądziłam, że mógłby kogokolwiek pobić. -Potok jest suchy i dobrze o tym wiesz - powiedział. 113

Mama krzyknęła. Jej krzyk podchwycili niczym echo zgromadzeni gapie, którzy przybliżyli się nieco, kiedy zastępca szeryfa opuścił swój posterunek. Szeryf najwidoczniej poluźnił uścisk, ponieważ Jude uwolnił się. - Aresztujcie go - powiedział Jude. - Aresztujcie potwora. - I rzucił się na Daniela. - Przestań! - Tato chwycił Jude'a za rękę i odepchnął g°Jude zachwiał się na piętach i upadł na ziemię. Tato stanął nad nim, stawiając nogi po obu stronach rozciągniętego ciała Jude'a. Nigdy nie widziałam taty w tak władczej pozie. - Przestań! - rozkazał. - Skończ z tymi kłamstwami. Jude jęknął i przetoczył się na bok. Uderzenie o ziemię jakby wbiło mu do głowy nieco rozumu. Rozluźnił twarz i pięści. - Co mamy zrobić? - zapytał zastępca szeryfa Marsh, trzymając wciąż Daniela za ramię. - Możemy go zabrać na posterunek, jeśli pan chce. - Na jakiej podstawie? - Tato odwrócił się do tłumu, podnosząc głos. - Dziecko się najzwyczajniej zgubiło. Daniel przyniósł je do domu. To wszystko. - Skłonił głowę w kierunku zastępcy szeryfa i kazał mu uwolnić Daniela. - Dziękuję wszystkim za pomoc udzieloną w potrzebie - powiedział swoim najbardziej pastorskim tonem. - Jestem pewny, że czeka na was obiad świąteczny. A jeśli nie macie nic przeciwko, to moja rodzina musi zająć się kilkoma sprawami. Tato odwrócił się do mamy. - Meredith, zabierz Jamesa do domu. Zobaczę, co się da zrobić z tym płotem. Daniel, Jude, chodźcie ze mną. Jude podniósł się już, ale uchylił się przed dotykiem ojca. Potrząsnął głową i pobiegł do domu. Z tłumu wynurzyła się April i podreptała za nim. - Daniel? - zapytał tato. Wzrok mojego ojca był bardzo niepokojący. Daniel skinął lekko głową i poszedł za nim. Tato musiał wyczuć, że chciałam do nich dołączyć. 114

- Idź, pomóż matce, Grace - powiedział. W jego głosie było takie napięcie, jakby wstrzymywał oddech, mówiąc. Stałam na trawniku i patrzyłam, jak idą za dom. Szeryf i jego zastępca, narzekając, wrócili do samochodu. Przyjaciele i sąsiedzi znikali - podobnie jak moja nadzieja, że naprawię układ między Danielem a Jude'em. Rozdział 12

Pytania bez odpowiedzi

W domu, mniej więcej dwadzieścia minut później Mama wpadła w amok na miarę Florence Nightingale. Nie pozwoliła szeryfowi zabrać Jamesa do szpitala w Oak Park, upierając się, że ona i doktor Connors doskonale poradzą sobie sami. Po bardzo szczegółowym badaniu przez doktora wypuściła wreszcie Jamesa z ramion i kazała Charity przygotować kąpiel, żeby go rozgrzać. Następnie nakleiła plastry z Supermanem na skaleczeniach, których Don Mooney jakimś cudem dorobił się na swoich rękach, i wysłała ostatnich pozostałych jeszcze u nas gości do domów z resztkami z naszego porzuconego obiadu. Właśnie miałam wymknąć się przez tylne drzwi, żeby znaleźć Daniela, kiedy mama zawołała mnie do kuchennego stołu. - Pokaż mi rękę. Skrzywiłam się, kiedy wyciągnęła kilka drobnych kamyczków ze skaleczenia. Cmoknęła. - Masz szczęście, że nie potrzeba szwów. Pozwoliłam jej opatrzyć mi rękę, usiłując się przy tym nie wiercić. Uznałam, że im mniej będę protestować, tym szybciej zobaczę Daniela. Obiecał, że wyjaśni mi wszystko. Ale co, jeśli postanowił się wymknąć? Widziałam, do czego jest zdolny, a zważywszy na fałszywe oskarżenia Jude'a, Daniel mógłby równie dobrze uciec poza granice stanu, zanim zdążyłabym zacząć go szukać. Mama włożyła moją dłoń do miseczki z wodą utlenioną. - Rozluźnij się przez chwilę - powiedziała, wyciągając gazę i plaster z apteczki. 115

Po skórze tańczyły mi małe bąbelki powietrza. Myśli powędrowały daleko, odtwarzając to wszystko, co Daniel zrobił w lesie - i to, co czułam, biegnąc razem z nim w ciemności. Ledwie zauważyłam, jak mama wysuszyła mi dłoń i owinęła ją gazą. - Gotowe. - Przyklepała ostatni kawałek plastra i przez chwilę trzymała mnie za rękę. - Grace - powiedziała, nie podnosząc wzroku. - Proszę, nie zapraszaj więcej tego chłopaka do naszego domu. - Położyła moją rękę na stole między nami i zajęła się pakowaniem wszystkiego z powrotem do apteczki. Potaknęłam, choć zapewne tego nie zauważyła. - Mamo - zawołała Charity z góry. - James nie chce wyjść z kąpieli, dopóki nie dostanie swojego kocyka. - Przyniosę go - odparłam, zadowolona z chwilowego odwrócenia uwagi. Mama skinęła głową. - Zaraz tam będę - zawołałam do Charity. Sprawdziłam najpierw w pokoju Jamesa, ale na gościnnym łóżku spała ciocia Carol. Wymówiła się bólem głowy, gdy tylko doktor Connors oznajmił, że James jest zdrowy. Przypomniało mi się, że kocyk Jamesa pewnie wciąż jest w gabinecie. Drzwi były lekko uchylone, kiedy weszłam do środka. Łóżeczko Jamesa wciąż stało przewrócone. Postawiłam je jak należy i znalazłam kocyk. Podniosłam go i już miałam popędzić na górę, kiedy zatrzymała mnie nagła myśl. Jeśli James naprawdę sam wyszedł, to chyba zabrałby z sobą ten kocyk? Niebieski szydełkowy kocyk wędrował wszędzie razem z moim braciszkiem. Nigdy go nie zapominał. Słowa Daniela, kiedy powiedziałam, że James nie mógł zawędrować tak daleko w las, odbiły się echem w moich myślach: „Sam nie". Czy popełniliśmy błąd, odsyłając szeryfa? Wyglądało to tak, jakby przyjechali niedługo przed naszym powrotem z Jamesem. Czy zrobili zdjęcia i szukali jakichś śladów? Jude oskarżył Daniela, ale to było niemożliwe. Tato upierał się, że to był wypadek. Ale Daniel. .. on się czegoś bał. Rozejrzałam się po gabinecie, dostrzegając niektóre rzeczy po raz pierwszy, odkąd tu weszłam. Książki i papiery taty były rozrzucone po podłodze. Lampa była przewrócona, a szuflada biurka - wyciągnięta. 116

Wyglądało to tak, jakby pokój nawiedziło małe trzęsienie ziemi. Czyżby intruz szukał tu czegoś? Ale jakim cudem nie słyszeliśmy tych hałasów w jadalni? Może to mama porozrzucała wszystko, kiedy była w histerii? Z regału znikło kilka książek. Regał! Podskoczyłam do niego i wspięłam się na palce. Obmacałam górną półkę kilka razy. Czarne aksamitne pudełeczko - to, w którym tato trzymał srebrny sztylet Dona - znikło. Na górze W pierwszym odruchu chciałam powiedzieć tacie o gabinecie. Ale uświadomiłam sobie, że przecież był t a m z mamą. Musiał zauważyć cały ten bałagan. A jednak to właśnie on odesłał szeryfa. To on upierał się, że n i e wydarzyło się nic nadzwyczajnego. Może to mama powywracała wszystko do góry nogami, a on chciał jej oszczędzić przesłuchania przez policję. Zastępca Marsh zaglądający w nasze kąty albo rozbierający dom na kawałki pogłębiłby jej obsesyjne zachowania. Ale dlaczego zniknął nóż? Czy tato o tym wiedział? Nie mówiłam mu, że go przełożyłam. - Grace! Gdzie ten kocyk? - krzyknęła Charity z góry. Zamknęłam za sobą drzwi gabinetu i pobiegłam na górę do łazienki. - Masz. - Podałam kocyk mamie. - Kocik! - James stanął w wanience. Po jego ciałku spływały pęcherzyki powietrza. - Nareszcie - powiedziała Charity i wyciągnęła go z wody. Owinęła go ręcznikiem i podała mamie. James wtulił buzię w kocyk. Mama przytuliła go mocno. Uznałam, że nie będę z nią rozmawiała o gabinecie. Nie miałam pojęcia, jakiego kolejnego ataku dostanie, jeśli powiem jej coś, co mogłoby ją zaniepokoić. Zapytam później tatę. Osobą, z którą naprawdę chciałam porozmawiać, był Daniel. Co on o tym wszystkim wiedział? Dlaczego sprawiał wrażenie wystraszonego? Czy to miało jakiś związek z tym, co potrafił? 117

- Łazienka należy do ciebie - zwróciła się do mnie mama. - Wykąp się, zanim weźmiesz się za cokolwiek. Pokręciła głową, patrząc na mój ubłocony sweter i spodnie. - Śmierdzisz jak pies, który biegał po mrozie. - Charity udała, że się dusi. - Choleła - pisnął James. Mama zamrugała, patrząc na mnie. - Co on powiedział? - Nie mam pojęcia - odparłam i wygoniłam ich z łazienki. Wzięłam szybki prysznic - a w każdym razie najszybszy, do jakiego byłam zdolna bez zamaczania ręki. Co, jeśli nie uda mi się złapać Daniela, zanim skończy pomagać tacie? Owinęłam się ręcznikiem i przetarłam zaparowane okienko. Wyjrzałam przez mętną szybę. Widziałam tylko wąską szczelinę w białym zarysie płotu. Zgasiłam światło w łazience i dostrzegłam sylwetkę taty klęczącego na trawie w pobliżu zeschłych krzewów róż. Wyglądał, jakby się modlił - może składał dziękczynie-n i e za szczęśliwy powrót Jamesa. Potem jednak przechylił się do przodu i tyłu na kolanach, unosząc szybkim ruchem ręce do twarzy. Ramiona podskakiwały mu w górę i w dół dziwacznymi, nagłymi ruchami. Chwyciłam szlafrok. Tato mnie potrzebował. Ale z mroku obok płotu wyszedł ktoś inny. Ukląkł koło mojego taty, zawahał się przez moment, po czym objął dygoczące ramiona taty długimi, szczupłymi rękami. Zacisnęłam mocno pasek frotowego szlafroka, zbiegłam po schodach i wpadłam prosto na mamę. - Dokąd to się wybierasz, młoda damo? - Skrzywiła się na widok mojego szlafroka i wskazała na jadalnię, gdzie Don opowiadał Charity coś o swoim dziadku. -W domu wciąż są goście. - Ale ta... - Dostrzegłam na jej twarzy wyraz gniewu i przypomniało mi się, jak podkpiwała z taty za to, że obwiniał się o śmierć Maryanne. Nie potrzebował tego teraz. - Muszę załatwić coś bardzo szybciutko. - Włóż na siebie coś przyzwoitego. Burknęłam coś pod nosem i wróciłam na górę, żeby się szybko przebrać. - A te zabłocone ciuchy zaniosłaś do pralni czy rzuciłaś na podłogę w łazience?

118

- Później się tym zajmę. Muszę... - Musisz się ubrać, a następnie wrzucić brudne rzeczy do pralki, żeby się nie zniszczyły. Pieniądze nie spadają tu z nieba jak manna. - Ale... - Już. - I przysięgam, że rzuciła mi takie spojrzenie, jakby uważała, że zamierzam zrobić coś, co się jej nie spodoba. - Okej. Nogi mnie bolały i stawiały opór, kiedy wspinałam się do pokoju. Cała ta bieganina po lasach zbierała swoje żniwo. Włożyłam, co mi się nawinęło pod rękę - bluzę z długimi rękawami i poplamione farbą spodnie od dresu, których mama szczególnie nienawidziła. Zabrałam brudne ciuchy z łazienki i pokuśtykałam ku piwnicy. W myślach właśnie oskarżałam mamę o to, że zapewne zrujnowała moje szanse na rozmowę z Danielem i tatą, kiedy usłyszałam przyciszone głosy dobiegające z pokoju Jude'a. Rozróżniłam ponury głos Jude'a i spanielowate piski pocieszenia w wykonaniu April. Przycisnęłam zawiniątko z ubrań do piersi i przysunęłam się do drzwi. - To nieuczciwe - mówił Jude. - Dlaczego? - zapytała April. - Nie rozumiesz. Oni też nie rozumieją. - Jude jeszcze ściszył głos. - Jak oni mogą nie widzieć, co on robi? April powiedziała coś, czego nie zrozumiałam. - To nie w porządku. On jest nie w porządku. Wszystko wokół niego jest nie w porządku - ciągnął Jude. -To ja jestem dobry. Ja robię wszystko, czego potrzebuje ta rodzina. To ja jestem codziennie z nimi, a on zjawił się na kilka godzin i już wierzą jemu, a nie mnie. Tali) i Grace zachowują się, jakby był jakimś bohaterem. -(Jłos zrobił mu się jękliwy. - Jak tato może mu wierzyć po tym, co zrobił? - Co? - zapytała April. - Co on takiego zrobił? Jude westchnął. 119

Jeśli miałam jakieś wyrzuty sumienia z powodu podsłuchiwania, to zostały właśnie stłumione przez potrzebę usłyszenia odpowiedzi na to pytanie - i przez palącą zazdrość, że Jude mógłby wyjawić April coś, co przede mną ukrywał przez trzy lata. Jude wyszeptał coś, więc nachyliłam się bliżej drzwi, żeby usłyszeć. - Grace! - zawołała mama z dołu. - Nie zapomnij użyć odplamiacza. Odskoczyłam od drzwi, upuszczając zawiniątko. Jude urwał, a następnie z jego pokoju dobiegły odgłosy kroków. Zebrałam ciuchy i pobiegłam do pralni. Później tego samego wieczoru Daniela nie było, kiedy wreszcie wydostałam się na podwórko. Nie było go ani za, ani przed domem. Podobnie jak taty. Zaledwie piętnaście minut wcześniej widziałam ich z okna łazienki, więc postanowiłam wziąć samochód i pojechać za Danielem do jego mieszkania - złapać go i wypytać, zanim zdąży uciec z miasta - ale w przedpokoju nie wisiały żadne kluczyki. Tato trzymał furgonetkę koło kościoła, a Jude pewnie miał dalej kluczyki od kombi. Dziwne jednak, że w garażu nie było toyoty. Pogodziłam się z faktem, że wszelkie dalsze poszukiwania są skazane na porażkę, postanowiłam zatem pomóc mamie i Donowi Mooneyowi posprzątać w jadalni. Nie zdziwiło mnie to, że Don kręcił się po domu. Zapewne będzie chciał wprowadzić się do pokoju Judea, kiedy mój brat wyjedzie w przyszłym roku na studia. Niemniej sposób Dona na „sprzątanie" polegał na wyjadaniu resztek zostawionych przez innych na porzuconych talerzach. Sięgnęłam po w połowie pusty kieliszek stojący przed nim. Don przerwał strzępienie plastra na ręce i uśmiechnął się do mnie promiennie ustami pełnymi indyka. - ślicznie dziś wyglądasz, panno Grace. Dotknęłam mokrych włosów, zastanawiając się, czy zyskałam nowego wielbiciela za sam fakt ujęcia się za nim u ojca. - Dziękuję, Don - wymamrotałam i podniosłam kieliszek. 120

- Byłaś też bardzo dzielna - powiedział - gdy po-szłaś do lasu, żeby znaleźć braciszka. Szkoda, że mnie tam nie było. Ochroniłbym cię przed potworem. Dziadek powiedział mi jak. On był prawdziwym bohaterem. Don potarł skaleczoną ręką o pierś. Uśmiechnęłam się. A potem przypomniał mi się wywrócony do góry nogami gabinet taty. Mama wyszła ilo kuchni z naręczem naczyń, ale na wszelki wypadek zniżyłam głos. - Don, kiedy wszyscy szukali Jamesa, poszedłeś do gabinetu? Odwrócił wzrok. - Ja... ja... tylko czegoś szukałem. Nie chciałem narobić takiego bałaganu. Wszyscy wrócili do środka i nie zdążyłem posprzątać. - Kołysał się na krześle, jakby zamierzał zaraz uciec. Poczułam ulgę. - Wszystko w porządku, Don. - Uśmiechnęłam się do niego. - Nikomu nie powiem. Ale naprawdę powinieneś odłożyć ten nóż na miejsce. Don opuścił ciężkie powieki. - Tak, panno Grace. Mama wróciła i kiedy zobaczyła, że sprzątam jej porcelanę zabandażowaną ręką, odesłała mnie do łóżka. Nie protestowałam, choć nie miałam wielkiej nadziei na to, że zasnę - nie miałam nadziei na nic. Mama była zła, że zaprosiłam Daniela, desperacja taty przybrała monstrualne rozmiary, starszy brat był na granicy załamania nerwowego, a Daniel zapewne odszedł. Ale przynajmniej wiedziałam, gdzie jest sztylet. Nie ukradł go jakiś intruz złoczyńca. Dziwne - po raz pierwszy w życiu pomyślałam o Donie jak o nieszkodliwym człowieku. Leżałam na łóżku, krążąc myślami wokół dziwacznych wypadków tego dnia, aż w domu zrobiło się ciemno i cicho. Miałam wrażenie, że minęło wiele godzin, odkąd słyszałam, jak Don żegna się tubalnym głosem. Byłam wciąż w ubraniu, więc postanowiłam wstać i przebrać się. Zdjęłam spodnie od dresu i bluzę i znalazłam najwygodniejszą piżamę. Biała flaneła w małe, żółte kaczuszki. Stałam we flanelowych portkach i różowym staniku, kiedy usłyszałam za sobą pukanie. 121

Odwróciłam się i zobaczyłam ciemną sylwetkę za moim znajdującym się na piętrze oknem. Podskoczyłam i omal nie krzyknęłam. Przez głowę przemknęły mi obrazy umazanego krwią parapetu w gabinecie. - Grace - usłyszałam głos stłumiony przez szybę. Cień przysunął się do okna. To był Daniel. Zawstydzenie zastąpiło strach. Skrzyżowałam drżące ręce na piersi - nie żebym miała wiele do ukrycia, ale jednak. Odwróciłam się do niego plecami i chwyciłam frotowy szlafrok. Był wciąż wilgotny po prysznicu, ale naciągnęłam go mimo to. Podeszłam do okna i otwarłam je. - Co ty tu robisz? Daniel kołysał się na stromym dachu za oknem. - Obiecałem ci rozmowę. - Patrzył na mnie przez siatkowy ekran. - Mogę wejść? Rozdział 13 Na dachu

Niebiańskie Ogary

Czułam, że po ramionach i piersi rozlewa mi się ciepło. Byłam pewna, że jestem równie różowa jak mój stanik. Owinęłam się szczelniej szlafrokiem. - N-nie mogę cię wpuścić. Mama nie wymogła na mnie obietnicy, ale czułam, że powinnam uszanować jej prośbę, żeby nie zapraszać więcej Daniela do domu. Tylko tyle mogłam dla niej teraz zrobić. - W takim razie ty musisz wyjść na zewnątrz. -Jednym ruchem ręki wypchnął siatkowy ekran z ramy okiennej. Wylądował u moich stóp, nienaruszony. Nie pogięty i połamany jak wtedy, kiedy Jude wyrwał go z okna gabinetu znajdującego się tuż pod nami. -Chodź. - Sięgnął do mnie przez ramę okna. Zanim zdążyłam pomyśleć, wsunęłam dłoń w jego rękę. Pociągnął mnie ku sobie i w swoje ramiona. Przytulił mnie, palce zaplątały mu się w pasek szlafroka na moich plecach. - Myślałam, że odszedłeś - szepnęłam. 122

- Obietnica to obietnica. - Jego oddech ogrzewał moje wilgotne włosy. Chwycił mnie za obie ręce i posadził koło siebie na wąskim okapie dachu. Miał na sobie dżinsy i czerwono-czarną kurtkę, którą mu podarowałam. Nie nosił ich, kiedy pojawił się wcześniej na obiedzie. Mój szlafrok nie był tak ciepły jak kurtka, a stopy miałam bose, ale nie obchodziło mnie to. - Cieszę się, że wróciłeś. Daniel uśmiechnął się. Był to niemalże bolesny grymas. Wtedy właśnie dostrzegłam w słabym świetle dobiegającym z pokoju fioletowo-zielony siniak na jego policzku. - Boli cię? - Dotknęłam jego twarzy. Przytulił policzek do mojej dłoni. - Przepraszam. Przeze mnie jesteś ranny. To ja wymyśliłam tę historyjkę o potoku. To przeze mnie Jude... - Nie przepraszaj. Nic z tego nie było twoją winą. -Daniel ścisnął moją rękę. - A ja szybko wyzdrowieję. Zamknął oczy i przycisnął sobie moją zabandażowaną dłoń do policzka. Jego skóra rozgrzewała się pod moim dotykiem. Czułam, że dłoń mi się poci. Jego skóra była gorąca. W chwili gdy wydawało się, że mnie poparzy, ciepło znikło. Daniel opuścił rękę, a ja cofnęłam moją. Miał gładką skórę. Zero sińców czy innych śladów. - Naprawdę jesteś superbohaterem - szepnęłam. Daniel oparł się o ścianę. Nogi zwiesił z dachu. - Nic podobnego. - Jak możesz tak mówić? Widziałam, co potrafisz zrobić. Mógłbyś bez przerwy pomagać ludziom. No i uratowałeś Jamesa. - Podrapałam się w bandaż. Ręka i stopa pulsowały, bolało mnie całe ciało. Bardzo by mi się przydała umiejętność takiego leczenia. - Też bym chciała móc robić takie rzeczy. Daniel zacisnął pałce na swoim naszyjniku z gładkim kamieniem. - Nie podobałyby ci się efekty uboczne. - Żartujesz? Dałabym wszystko, żeby być taka jak ty. - Nie, nie dałabyś. - Daniel spojrzał na mnie. Jego oczy rozbłysły tym głodnym lśnieniem. - Dlatego właśnie jesteś taka wyjątkowa. 123

Poczułam przenikający mnie dreszcz przerażenia. Cząstka mnie pragnęła wskoczyć z powrotem do pokoju i zatrzasnąć okno. Ale większa część chciała, żeby Daniel wziął mnie w ramiona i uciekł od wszystkiego i wszystkich. - Jesteś wyjątkowa, wiesz o tym - powiedział, muskając moje ramię. - Daniel, ja... Skrzywił się i odsunął. Zacisnął mocniej palce na zawieszce i wymamrotał pomiędzy urywanymi oddechami coś, czego nie zrozumiałam. - Dobrze się czujesz? - Wyciągnęłam rękę, żeby go pogłaskać. - Proszę, nie. - Strząsnął moją dłoń i cofnął się pod ścianę domu. Podciągnął nogi pod brodę, jakby chciał wytworzyć między nami barierę. Drżał na całym ciele. Zamknął oczy, dysząc ciężko. Dygotanie ustało, ale wciąż nie wypuszczał naszyjnika z zaciśniętej pięści. - Czy to daje ci te... umiejętności? Ten naszyjnik? Daniel nie otwierał oczu. -Nie. - W takim razie co? Jak to robisz? Wypuścił powietrze przez zaciśnięte zęby. - Powinienem stąd iść. - Ale ja chcę wszystko wiedzieć. - Przepraszam, Grace. Naprawdę powinienem sobie pójść. Skrzyżowałam ręce na piersi. - Nie wywiniesz się tak łatwo. Obietnica to obietnica, pamiętaj - powiedziałam tonem władczej Grace. Daniel zatrzymał się, a jego usta ułożyły się w uśmiech. - Nie masz pojęcia, co ty ze mną wyprawiasz. Zarumieniłam się, ale nie zamierzałam dać się omamić. - Dlatego wyjechałeś z miasta? Czy to ci się przytrafiło już po wyjeździe? Jak stałeś się tym, kim jesteś? Powiedz mi, proszę. - Nic mi się nie „przytrafiło". Niezupełnie. Mogę chyba powiedzieć, że taki się urodziłem. 124

- Nie przypominam sobie, żebyś był... taki. Wtedy właśnie przypomniałam sobie, że ilekroć w dzieciństwie rano miał sińce, to znikały do popołudnia, tak samo jak tajemniczo znikające kuśtykanie. Przypomniało mi się zdumienie lekarza, kiedy pęknięcie czaszki Daniela zagoiło się w ciągu paru tygodni zamiast miesięcy. - To się rozwija z wiekiem... i z doświadczeniem. - Supermoce to coś więcej niż owłosienie pod pachą czy pryszcze - powiedziałam. Daniel roześmiał się. - To coś w rodzaju rodzinnego dziedzictwa. - Zniżył głos. - Wiesz, co mówi twój ojciec w kazaniach o działaniu diabła - między innymi - poprzez pochlebstwa, zazdrość i samozadowolenie? Potaknęłam. To był jeden z ulubionych tematów taty. - Cóż, diabeł z początku nie był tak subtelny. Dawniej posługiwał się demonami, wampirami i innymi złymi duchami, żeby wykonywały jego robotę. Prawdziwymi potworami, które straszą w nocy. - Daniel czekał na moją reakcję. Nie wiedziałam, co powiedzieć... albo nawet pomyśleć. Czy on mówi poważnie? Naprawdę chce, żebym uwierzyła, że potwory istnieją? Ale przecież dotąd uważałam, że ludzie obdarzeni nadludzką siłą i zdolni sami się leczyć istnieją tylko na kartach komiksów. Ponieważ nie odpowiadałam, Daniel kontynuował opowieść. - Demony szalały po ziemi, więc Bóg uznał, że należy „zwalczać ogień ogniem", że tak powiem. Moja rodzina - rodzina Kalbich - ma korzenie w czasach przed wynalezieniem pisma. Zanim powstały prawdziwe cywilizacje. Należeli do plemienia wojowników. Byli potężnymi obrońcami swojej ziemi, ale także gorliwymi wyznawcami, słuchającymi nauk bożych. Bóg postanowił więc ich nagrodzić... pobłogosławić specjalnymi zdolnościami. Nasycił ich istotą najpotężniejszego zwierzęcia zamieszkującego ich wysokogórskie lasy, dając im zwiększone prędkość, siłę, sprawność, zwinność i umiejętność tropienia. - Potarł ręką policzek. - Nie wiem, skąd się wzięła umiejętność leczenia... pewnie należała do bonusów. 125

- Czyli Bóg stworzył oddziały specjalne w swojej walce ze złem? - To pytanie wydawało się całkiem logiczne, mimo że wciąż nie wierzyłam w to, co słyszałam. - Właśnie tak. Naznaczył ich nawet włosami tak jasnymi jak u aniołów. - Przebiegł palcami po swoich niesfornych, jasnobrązowych włosach. - Niebiańskie Ogary. Tak ich nazwał. Albo jakoś podobnie, bo oryginalne słowo zaginęło. Najbliższym, które znam, jest sumeryjskie określenie „Urbat". Ich zadaniem było tropienie demonów. Chronienie śmiertelników przed gniewem diabła. - Ci... Urbat... co się z nimi stało? Dlaczego wcześniej o nich nie słyszałam? Daniel wzruszył ramionami. - Nadużyli gościnności w świecie śmiertelników. Jest ich obecnie zaledwie garstka. Najchętniej żyją w grupach... watahach. Wielu z nich ma talenty artystyczne - jak ja. To zapewne wynika ze zwierzęcego związku z naturą. Na zachodzie żyje taka grupka. Tworzą coś w rodzaju kolonii artystycznej. Mieszkałem z nimi przez jakiś czas. Tam poznałem Gabriela. - Tego anioła z ogrodu? Mówiłeś, że to on dał ci ten naszyjnik. Co to jest? Daniel dotknął czarnego kamienia. - Kawałek Księżyca. - Co? - Nie mam pojęcia, dlaczego to wydało mi się bardziej niewiarygodne niż reszta jego opowieści. Daniel uśmiechnął się, widząc moje niedowierzanie. Otoczył m n i e ramieniem i włożył mi do ręki płaski czarny kamień zwieszający mu się z szyi. Był zaskakująco ciepły i wcale nie taki gładki, jak się wydawał. Był lekko porowaty jak lawa. Położyłam palec na małym półksiężycu wyrytym na środku. - On mi pomaga kontrolować to, co robię. - Położył swój palec na moim. Oparłam głowę o jego pierś i z zaskoczeniem usłyszałam serce bijące pod kurtką. Oddech Daniela był równomierny i głęboki, ale tętno wydawało się nierówne. Zbyt szybkie, a zarazem za wolne - jakby w jego piersi biły dwa serca. Oba mówiące, że powinnam uwierzyć w jego słowa. Przytulił mnie mocniej. Przesunął dłonią po kołnierzyku mojego szlafroka, dotykając koniuszkami palców mojej skóry. Jedno z jego serc przyspieszyło, kołacząc w rytm tętna. 126

Wypuściłam z dłoni kamienną zawieszkę, która opadła na jego pierś, podskakując lekko. - Daniel? Skoro ludzie tacy jak ty... ci Urbat... wciąż istnieją, to czy potwory też są prawdziwe? Daniel odwrócił głowę. - Powinienem już iść. Pociągnął mnie za sobą, wstając. Czułam się niepewnie na ukośnym dachu. Daniel mnie podtrzymał. Nie chciałam, żeby odszedł. Gdybym mogła, zatrzymałabym go na całą noc. Wiedziałam jednak, że on nie zostanie. Nie odpowie na więcej moich pytań tego wieczoru. Pomógł mi wejść przez okno i założył ekran na miejsce. - Dobranoc, Grace. - Zobaczymy się jeszcze? - Położyłam dłonie na dzielącej nas siatce. - Nie zamierzasz zniknąć, skoro ujawniłeś swoją tożsamość? Przyłożył dłoń do drugiej strony siatki. Nasze dłonie rozdzielały tylko cienkie metalowe druciki. - Jutro. Przyjdę tu jutro. Obiecałem twojemu tacie, że naprawię płot. - Nie obiecał nic więcej. - W takim razie do zobaczenia. Daniel zabrał swoją rękę. - Zaczekaj - powiedziałam. Zatrzymał się. - Dziękuję. Za to, co zrobiłeś z tatą... na podwórku. Daniel przygryzł wargę. - Widziałaś to? Potaknęłam. Zarumienił się nieznacznie. - Nie przejmuj się tym, Grace. Twój tato tylko odczuwał efekty tego, co się dziś stało... myślał, że stracił na zawsze syna. - Daniel cofnął się ku krawędzi okapu. Uniósł się na czubki palców. - Zamknij okno - powiedział i zeskoczył saltem z dachu.

127

Rozdział 14

Wielka wysokość W łóżku Zwinęłam się pod kołdrą, usiłując uspokoić rozbiegane myśli. Nie mogłam jednak przestać myśleć o Danielu: o tym, jak się czułam w jego ramionach, o radości i wolności, kiedy biegliśmy razem przez las, o tym, co powiedział mi o swoich przodkach... i o sobie. Ale przede wszystkim nie rozumiałam, dlaczego Daniel nie odpowiedział na moje pytanie o istnienie potworów. Muszę przyznać, że nie wiedziałam wiele na temat potworów, demonów i wampirów. Mnóstwo ludzi w parafii uważało, że czytanie książek i oglądanie filmów na takie tematy to grzech. Moi rodzice ograniczali programy, które wolno nam było oglądać, miałam też znajomych, którym nie pozwalano czytać książek o Harrym Potterze, ponieważ rzekomo promowały czary. Zawsze uważałam, że to głupie - przecież to tylko wymysły. Tak w każdym razie wierzyłam. Mimo tych ograniczeń ludzie z Rose Crest i tak gadali. Zawsze starałam się wierzyć, że Potwór z Markham Street to tylko umoralniająca bajka mająca zmusić dzieci do dobrego zachowania. Opowieści zaczynały się od tego, że ktoś widział włochatą bestię na Markham Street. Potem ludzie w tamtej części miasta zaczynali znikać. W większości mieszkańcy przytułku, prostytutki i dzieci z ulicy, więc nikt się specjalnie nie przejmował. To znaczy do czasu, kiedy ich okaleczone ciała zaczęły się pojawiać na Markham mniej więcej raz w miesiącu. W każdym razie takie plotki słyszałam w dzieciństwie. W pobliżu Rose Crest sprawy miały się nieco lepiej. Głównie martwe zwierzęta - rozszarpane jak mój piesek, Daisy. Tato mówił, że to pewnie tylko szopy z lasów, ale ja zawsze bałam się czegoś gorszego. Co, jeśli miałam rację? Co, jeśli Potwór z Markham Street istnieje? Co, jeśli zakradł się aż na nasze podwórko? Te dziwne wypadki skończyły się lata temu - zanim jeszcze Daniel znikł z miasta - ale teraz zaczęły się na nowo. Maryanne zmarła z zimna, lecz jej ciało zostało potraktowane tak jak tamte z Markham Street. Potem James zaginął... i ta krew na ganku. Nie mogłam też zapomnieć tego, co się wydarzyło, kiedy stałam samotnie na Markham Street. Co mogło się stać, gdyby nie pojawił się Daniel? 128

Czy to tylko zbieg okoliczności, że to wszystko się zaczęło właśnie po jego powrocie do miasta? Czyżby potwór przyszedł za nim tutaj? A może to on tropił potwora. Daniel powiedział, że wrócił ze względu na szkołę sztuk pięknych, ale czułam, że chodzi o coś jeszcze. Czyżby właśnie o to? Czyżby Potwór z Markham Street pojawił się na nowo? Czy Daniel miał nas przed nim chronić? Rano Musiałam w końcu zasnąć, ponieważ zbudziło mnie głośne stuk za oknem. Przewróciłam się na łóżku i spojrzałam na budzik: szósta rano. Usłyszałam znów to stuk, więc wstałam z łóżka i podeszłam sprawdzić. Za oknom było ciemno, ale widziałam, że na podwórku nikogo nie ma. Stukanie nie ustawało. Zdawało się dochodzić z tyłu domu. Miałam tak zesztywniałe nogi, że właściwie zjechałam ze schodów na tyłku. Byłam w kuchni, kiedy zobaczyłam na podwórku Daniela. Wbijał - gołymi rękami - sztachetę w zmarzniętą ziemię. Nie byłam pewna, ponieważ był do mnie odwrócony plecami, ale miałam wrażenie, jakby przytrzymywał sztachetę jedną ręką, drugą zaś wymachiwał, zapewne uderzając w deskę pięścią. Nie widziałam w pobliżu młotka czy innego narzędzia. Zaczął tak wcześnie pewnie dlatego, żeby móc to zrobić po swojemu. Miałam wyjść na zewnątrz i podejść do niego, kiedy przebiegłam dłonią po włosach i palce utkwiły mi w skołtunionym gnieździe. Patrzyłam, jak Daniel bierze kolejny zamach, wbijając sztachetę na dobre dziesięć centymetrów w ziemię, i nagle poczułam, że powinnam się umyć i ubrać w coś nieco bardziej eleganckiego niż flanelowa piżama w żółte kaczuszki. Zanim się umalowałam, wyprostowałam włosy i zmieniłam trzy razy sweter - czemu wszystkie moje ciuchy są takie bezkształtne? - Charity zeszła do kuchni, zagłębiona w podręcznik do biologii, zajadając słodzone płatki ze swoich osobistych zapasów. Znaczyło to, że mama jeszcze nie wstała. Stukanie ucichło, miałam więc nadzieję, że mama i James jeszcze pośpią. Wyjrzałam przez okno. Widziałaś, dokąd poszedł Daniel? 129

Nie - odburknęła Charity. - Miałam ochotę go udu-f«ii' za ten hałas, ale poszedł sobie, zanim tu zeszłam. - Przepraszam - powiedziałam, jakby cokolwiek, co robił Daniel, było moją winą. - Spoko. - Wzruszyła ramionami. - I tak chciałam dziś wcześniej wstać. Muszę napisać cały szkic projekt u naukowego przez ten weekend. - Och. - Wyjrzałam dalej przez okno. - Ciekawe, dokąd poszedł. - Toyoty nie ma. Może tato pojechał z nim do sklepu z narzędziami albo gdzieś. Albo może ten ktoś, kto zabrał wczoraj samochód, nie wrócił do domu. Nie słyszałam wieczorem otwierania garażu, a nie zasnęłam przed trzecią rano. Gabinet taty był zamknięty na klucz, światło zgaszone. Jeśli Daniel nie był z tatą, to gdzie się podziewał? Opadłam na kuchenne krzesło. Może Daniel postanowił naprawić płot tak wcześnie, ponieważ zmienił zdanie i już nie zamierza się ze mną spotkać ponownie. - Mogę? - Sięgnęłam po pudełko płatków Charity. Potaknęła. - Słyszałaś o wnuczce pana Daya? - Jessice czy Kristy? - Jess. Zaginęła.Posypane cukrem koniczynki sypały się do mojej miski. Nie widziałam Jessiki od lat. Była dawniej w klasie Daniela i Jude'a, ale jej rodzina przeniosła się do miasta, kiedy byli w drugiej klasie. - Czy ona nie ucieka z domu raz na dwa miesiące? - Aha, ale nigdy na poważnie. Nigdy dotąd nie opuściła święta. Kiedy nie pojawiła się na Dzień Dziękczynienia, jej rodzice zadzwonili na policję. Jej kumple powiedzieli, że w mieście była jakaś impreza kilka dni wcześniej. Mówili, że wpadła na moment, a potem znikła. Było o tym nawet w gazecie. - Charity skrobała w dno miski. - Potwór z Markham Street znów atakuje. Upuściłam pudełko z płatkami. - Tak piszą?

130

- No. Na końcu artykułu była nawet wzmianka o zniknięciu Jamesa. Nie wiem, jak oni się o tym dowiedzieli. Napisali, że być może to Potwór chciał go porwać. - W jej głosie pojawił się nagle twardy ton. Spojrzała na mnie sponad pudełka płatków. - Nie sądzisz... - Oni tylko starają się nastraszyć ludzi, żeby sobie podnieść sprzedaż. - Bardzo chciałam wierzyć w to, co powiedziałam, ale dziennikarze mogli mieć rację. -Gdzie jest ta gazeta? - Jude pojawił się tu kilka minut temu i ją zabrał -odparła Charity. - W gazecie napisali, że policja czeka na wyniki badania krwi, zanim wyda oświadczenie. Serce zamarło mi na moment w piersi. Co oni chcą slwierdzić za pomocą tych badań? Odepchnęłam od siebie miskę przesłodzonych płatków. Charity przewróciła stronę książki. Z obrazka spojrzał na mnie wielki srebrnoszary wilk. Mimo woli wzdrygnęłam się na myśl o tych zwierzęcych śladach głęboko w jarze. Po południu Powtarzałam sobie, że wcale nie czekam na Daniela. Po prostu pracowałam nad moją powtórką projektu dla pana Barlowa na ganku w listopadzie, ponieważ mogłam stamtąd zobaczyć Daniela, gdyby postanowił wrócić. Usadowiłam się bokiem na huśtawce, z której widać było orzech rosnący z boku podwórka i ulicę -ale jak już zaznaczyłam, nie czekałam tam na „swojego chłopaka". Może to kwestia braku koncentracji, ale jakkolwiek się starałam, moje próby narysowania orzecha wciąż były beznadziejne. Miałam ochotę cisnąć węglem na drugi koniec werandy, kiedy usłyszałam, że ktoś się do mnie zbliża. - Miło mi, że nie zwątpiłaś we mnie - odezwał się Daniel. - Długo ci zeszło - odparłam, starając się nie dać po sobie poznać troski o to, że on się nie pojawi. - Gdzie tak w ogóle byłeś? - W mieszkaniu Maryanne Duke. Zmierzyłam go wzrokiem. 131

- Okazało się, że zapisała dom parafii. Twój tato pozwolił mi zamieszkać w przyziemiu, dopóki czegoś nie wymyślę. Przeniosłem tam dziś rano moje rzeczy. - Córki Maryanne są pewnie przeszczęśliwe. Daniel zaśmiał się ironicznie i usiadł obok mnie na huśtawce. - Widziałeś dzisiejszą gazetę? - zapytałam, starając się przybrać obojętny ton. Daniel się zachmurzył, uśmiech znikł z jego twarzy. - Myślisz, że oni mają rację? Że Potwór z Markham Street jest odpowiedzialny za to, co się stało z wnuczką pana Daya? Że usiłował porwać Jamesa? Daniel pokręcił przecząco głową. - Ale to przecież ty mówiłeś, że James nie zaszedłby tak daleko sam. No i skąd się wziął jego bucik w jarze? Daniel wpatrywał się w swoje dłonie, jakby się spodziewał wyczytać z nich odpowiedź. - Potwory istnieją naprawdę - powiedziałam. - Istnieją tu, w Minnesocie, i w Iowa, i... i w Utah. Prawda? Daniel podrapał się za uchem. - Tak, Grace. Moi ludzie nie istnieliby, gdyby nie było potworów. Zadrżałam nagle, mimo że siedzieliśmy w słońcu. Nie jestem pewna, czy chciałam mieć rację. - To zbyt dziwaczne, żeby to pojąć. Przez siedemnaście lat chodziłam po świecie, nie mając pojęcia, jaki on naprawdę jest. Rozumiesz, mogłabym minąć na ulicy potwora, nawet o tym nie wiedząc. - Zdarzyło ci się to - powiedział Daniel. - Tamtej nocy. - Naprawdę? - Nagle powróciły wspomnienia imprezy w mieszkaniu Daniela. - Mishka - powiedziałam, myśląc o jej czarnych oczach i jak namieszała mi w głowie. - A ty się z nią przyjaźnisz? - To skomplikowane - odrzekł. - Ale ona jest niebezpieczna tylko wtedy, kiedy nie dostaje tego, czego chce. Dlatego z nią poszedłem. Nie porzuciłem cię dla fryzury. Wiedziałem, że gdybym wybrał ciebie zamiast niej, mogłaby uczynić z ciebie... swój cel. Poczułam, że coś ściska mnie w żołądku. 132

- Nie sądzisz, że tak właśnie się stało? Prawda? Może ona poszła tu za tobą i postanowiła porwać mojego braciszka... - Nie. Tak się nie stało. - W takim razie co się stało? - Nie wiem - mruknął. Przez chwilę milczał, po czym spojrzał na trzymany przeze m n i e na kolanach rysunek. - Mogę ci w tym pomóc. - Znowu to robisz - burknęłam. -Co? - Ignorujesz moje pytania, zupełnie jak wszyscy. Nie jestem głupia, delikatna czy słaba, wiesz. - Wiem, Grace. Wszystko, tylko nie to. - Zdmuchnął zwisające kosmyki z czoła. - Nie ignoruję twoich pytań. Po prostu nie znam więcej odpowiedzi. - Pstryknął w mój szkic smukłym palcem. - Chcesz, żebym ci pomógł w tym zadaniu czy nie? - Nie, dziękuję. Wystarczy mi kłopotów po tym, jak ostatnio „poprawiłeś" mój rysunek. - Nie to miałem na myśli - powiedział. - Będę zostawał codziennie po szkole w sali sztuki. Nie miałbym nic przeciwko twojemu towarzystwu. Pomożesz mi trzymać Barlowa na odległość. Ale możemy zacząć już dzisiaj. Mogę ci pokazać parę technicznych sztuczek, które podłapałem przez te kilka lat. - Pewnie, że możesz. - Westchnęłam, zdając sobie sprawę, że rozmowa o potworach skończyła się... na razie. - Ale ten rysunek jest całkiem beznadziejny. Wydarłam kartkę ze szkicownika, zamierzając ją podrzeć. - Nie. - Daniel wyrwał mi ją. Przyglądał się jej przez chwilę. - Czemu to rysujesz? - Wskazał na ten szkielet drzewa. Wzruszyłam ramionami. - Bo Barlow kazał nam narysować coś, co nam przypomina dzieciństwo. To jedyne, co przychodzi mi do głowy. 133

- Ale dlaczego? - zapytał. - Co konkretnie chciałabyś uchwycić, jeśli chodzi o to drzewo? Co w związku z nim czujesz? Czego pragniesz? Spojrzałam na prawdziwe drzewo na podwórzu. Wspomnienia zalały mi myśli. Ciebie, pomyślałam. Ono sprawia, że pragnę ciebie. Spojrzałam na szkicownik, mając nadzieję, że czytanie myśli nie należy do repertuaru rozlicznych ukrytych talentów Daniela jako łowcy demonów. - Pamiętasz, jak wspinaliśmy się na to drzewo... ścigając się, kto wejdzie najszybciej i najwyżej? - zapytałam. A potem siedzieliśmy na wierzchołku i oglądaliśmy całą dzielnicę. Wydawało się, że gdybyśmy mogli wejść jeszcze nieco wyżej, na te cienkie gałęzie, zdołalibyśmy dotknąć palcami chmur. - Obracałam węgiel w palcach. - Myślę, że to chciałabym znów poczuć. - No więc czemu siedzimy tu na dole? - Daniel chwycił mój węgiel i wsunął sobie szkicownik pod pachę. Chodź. Pociągnął mnie za rękę z huśtawki i po schodkach, aż pod orzecha. Zanim się zorientowałam, zrzucił buty i był w połowie pnia. - Idziesz? - zachęcił mnie ze swojej gałęzi. - Odbiło ci - krzyknęłam do niego. - Przegrywasz! - Skoczył z konaru na gałąź położoną wyżej. - Oszukujesz! Chwyciłam najniższą gałąź i spróbowałam się podciągnąć. Zesztywniałe nogi odmawiały posłuszeństwa. Chwyciłam następny konar i wspięłam się może o metr. Było to znacznie mniej przerażające niż jar, ale dużo trudniejsze od kamiennego filaru w Ogrodzie Aniołów. Zabandażowana ręka nie pomagała. - Szybciej, niezdaro! - krzyknął do mnie Daniel, jakbyśmy znów byli dziećmi. Znajdował się wyżej wśród gałęzi, niż mnie kiedykolwiek udało się wspiąć. - Zamknij się albo stracisz to i owo. Szurałam stopami o popielatą korę, podciągając się w górę drzewa. Byłam niecały metr niżej niż Daniel, kiedy gałęzie zrobiły się zbyt cienkie i chwiejne, żeby mnie podtrzymać. Wyciągnęłam rękę, żeby go dosięgnąć - żeby dosięgnąć nieba, jak usiłowałam w dzieciństwie. Noga mi się lekko osunęła, objęłam więc rękami 134

najbliższy konar. Daniel zsunął się do mnie. Drzewo zachwiało się, kiedy wylądował. Objęłam mocniej gałąź. Daniel nawet nie mrugnął. Usiadł w zagłębieniu między gałęziami, machając nogami w powietrzu. - I co teraz widzisz? - zapytał. Zmusiłam się do spojrzenia w dół. Rozglądałam się po dzielnicy - miałam widok z lotu ptaka na świat. Między gałęziami widziałam szczyty domów, dym unoszący się z komina Headricksów. Dzieci grały w ulicznego hokeja w tym zaułku, gdzie Jude, Daniel i ja biegaliśmy z mieczami świetlnymi. Tam gdzie Daniel, mimo że się wymądrzałam, nauczył mnie jeździć na desce. Spojrzałam w górę. Nade mną kołysały się gałęzie, tańcząc na niebieskim niebie upstrzonym chmurkami. - Wszystko widzę - powiedziałam. - Widzę... - Nie mów. Pokaż mi. - Wyciągnął zza koszuli szkicownik. - Narysuj to, co widzisz. - Podał mi przybory. - Tutaj? - Wciąż obejmowałam konar. Jak on sobie wyobraża, że nie spadnę, rysując? - Nie dam rady. - Przestań się przejmować. - Oparł się o pień. -Chodź tutaj. Powoli podpełzłam do niego. Pomógł mi usadowić się naprzeciwko siebie i podał mi szkicownik i węgiel. Oparłam się plecami o jego pierś, a on objął mnie ramionami w pasie. - Rysuj - powiedział. - Będę cię trzymał, dopóki nie skończysz. Przyłożyłam węgiel do papieru. Zawahałam się przez moment. Co właściwie chciałam narysować? Spojrzałam przez podwórze w przeciwnym kierunku. Tu gałęzie zasłaniały większość mojego domu, ale wyglądało to dokładnie tak, jak kiedy siadywałam tu, będąc dzieckiem. Nie połatany i stary, ale solidny, zachęcający, bezpieczny. Ręka poruszyła się, rysując to, co widziałam. Przebłyski domu z dzieciństwa, widziane z gałęzi orzecha. - Nieźle - powiedział Daniel, przyglądając się moim postępom. Głównie milczał, tylko czasem wskazując to czy owo. - Zobacz, jak słońce odbija się od wiatrowskazu. Narysuj to, co ciemne, a nie samo światło. Rysowałam, pozwalając kreskom wypływać wprost ze mnie, dopóki nie poczułam, że zmęczona ręka drętwieje. Przestałam rysować, żeby się rozciągnąć, a Daniel zabrał mi szkicownik z kolan. 135

- Dobrze. Naprawdę dobrze. - Dotknął mnie nosem w czubek głowy. - Powinnaś powtórzyć to w oleju. - Jasssne. - Wychyliłam się do przodu. Daniel przesunął palec wzdłuż mojego kręgosłupa. - Wciąż ich nie lubisz? - Nie próbowałam olejnych od lat. - Od tego dnia, w którym jego matka zabrała go od nas. - Nigdy się nie dostaniesz do takiej szkoły jak Trenton, jeśli się do nich nie przekonasz. - Wiem. Barlow zadręcza mnie tym od początku roku. - Smutno tam będzie bez ciebie. Odsunęłam się od niego i opuściłam nogi po obu stronach konaru. Daniel myślał, że będziemy razem na uczelni? Dziwnie było myśleć o przyszłości - wspólnej przyszłości - kiedy działo się tyle niesamowitych rzeczy. Co myśmy właściwie robili tak wysoko? Trzymaliśmy się za ręce, przytulaliśmy się, gadali do późna w nocy. Ale co to wszystko znaczyło? Co mogło znaczyć? - Nie pokazałeś mi w końcu tej techniki z olejem lnianym i werniksem - powiedziałam. To była ta „sztuczka", której obiecał mnie nauczyć, zanim odszedł z matką. Daniel odchrząknął i podciągnął się na nogi. - Pamiętasz to? - Usiłowałam zapomnieć - przyznałam. - Chciałam zapomnieć o wszystkim, co wiązało się z tobą. - Aż tak bardzo mnie nienawidziłaś? - Nie. - Chwyciłam gałąź i też się podciągnęłam, wciąż odwrócona do niego plecami. - Tak bardzo za lubą tęskniłam. Daniel przesunął palcami po moich włosach, wywołując dreszcze na moim ciele. - Bóg jeden wie, czego nie próbowałem, byle wymazać cię z myśli. 136

- Mnie? - Grace, ja... Ty... - Daniel oparł dłoń na moim ramieniu. Westchnął i wiedziałam, że zaraz zmieni temat. Wysunęłam się z jego objęć, zła, że nie wiem, co chciał powiedzieć. Daniel zaśmiał się niepewnie. - Ciągle widać stąd dokładnie twój pokój. -Co?! Rzeczywiście, było stąd doskonale widać moje okno. Było po południu, więc w szybie odbijało się słońce, ale w nocy, przy zapalonym świetle, mogłabym widzieć wszystko. - Ty draniu! - Żartuję tylko - odparł. - To znaczy, zdarzało mi się siedzieć tu i obserwować twoją rodzinę, ale nigdy... W tej samej chwili coś... ktoś poruszył się za oknem. Wychyliłam się do przodu, łapiąc równowagę na cienkiej gałęzi, żeby zobaczyć, kto wszedł do mojego pokoju. - Ostrożnie - powiedział Daniel. Noga mi sic poślizgnęła. Gałąź, której się trzymałam, pękła. Krzyknęłam. Daniel chwycił mnie za biodra. Obrócił mnie tak, że teraz znalazłam się na grubszej części konaru, a on stał tam, gdzie wcześniej ja. Przytulił mnie mocno. Czy to ja tak drżę, czy on? Daniel oparł podbródek na mojej głowie i staliśmy razem, niebezpiecznie balansując na wielkiej wysokości. Jedynym, co mnie trzymało i ratowało przed upadkiem, był Daniel. A on nie utrzymywał równowagi -nie musiał. - Musisz przestać się tak zachowywać - skomentował mój niedoszły upadek. - Nie pamiętam, żebyś była taką ofermą. Ja też sobie tego nie przypominałam... w każdym razie zanim on wrócił. - To ty zawsze ciągniesz mnie na różne wspinaczki. - Pacnęłam go w pierś. - Kto by przypuszczał, że zadawanie się z tobą może być tak niebezpieczne. - Nawet nie wiesz, jak bardzo - wymruczał mi we włosy. Spojrzałam na moją dłoń, opartą o jego mocną pierś. 137

- Jesteś tego wart. - Grace - szepnął Daniel. Uniósł mój podbródek, tak że spojrzałam na niego. Ujął moją twarz w swoje dłonie. Jego oczy błyszczały w promieniach słońca. Dotknął nosem mojego czoła. Przechylił głowę. Wszystkie moje lęki i przejmowanie się potworami, ci la troska o starszego brata, wszelkie pytania o Daniela znikły, kiedy wyciągnęłam się na palcach ku niemu. - Grace, Daniel! - zawołał jakiś głos. Daniel puścił moją twarz i cofnął się o krok. Poczułam rozczarowanie, a wraz z nim wróciły wszystkie wątpliwości. Westchnęłam i spojrzałam w stronę domu. Przez ułamek sekundy myślałam, że zobaczyłam Jude'a obserwującego nas przez okno. Ale to nie on nas zawołał po imieniu. To był tato. Stał pod drzewem, ubrany tak samo jak dzień wcześniej. Pod pachą trzymał chyba drewnianą skrzyneczkę. Na podjeździe stała toyota. Daniel odsunął się ode mnie na gałęzi najdalej, jak mógł. - Och, cześć, tato. - Pomachałam mu ręką. Tato przykucnął i podniósł z trawy mój szkicownik. Musiał upaść, kiedy Daniel mnie złapał. Spojrzał na rysunek, a następnie na nas. - Pracowaliśmy nad zadaniem szkolnym - wyjaśniłam. Tato zasłonił oczy przed słońcem. - Złaźcie natychmiast - powiedział, a w jego głosie brzmiało zmęczenie, którego nigdy wcześniej nie słyszałam. - Wszystko w porządku? - zapytałam. Tato zerknął na Daniela. - Musimy porozmawiać. Daniel potaknął. Odwrócił się do mnie. 138

- Spotkajmy się na werandzie po obiedzie - powiedział cicho. - Pójdziemy do sklepu i kupimy olej lniany i werniks. - Możemy potem pobiegać? Musnął palcem mój policzek. - Cokolwiek zechcesz. Rozdział 15 Późne popołudnie

Zagubiona owca

- Grace! - wrzasnęła Charity z salonu. Przeszłam tam z kuchni. Moja siostra leżała rozwalona na kanapie, oglądając telewizję. -Co? - Telefon. - Machnęła nad głową bezprzewodową słuchawką. Wzięłam od niej aparat. Zamierzałam właśnie przyłożyć słuchawkę do ucha, kiedy zobaczyłam na ekranie dwa wilki, przeżuwające zakrwawione kości ze zwisającymi płatami mięsa. Zakryłam mikrofon. - Błeee. Co ty oglądasz? - To do szkoły. - Ściszyła nieco głos. - Piszę pracę o wilkach. Wiesz, że nie ma ich w naszym hrabstwie od ponad pół wieku? - Naprawdę? Jeden z wilków zawył. Brzmiało to zupełnie jak ten głos, który słyszałam w jarze. Patrzyłam, jak trzeci, mniejszy wilk zbliżył się do pożywiającej się pary. Usiłował odgryźć kęs z krwawego truchła. Dwa pozostałe zawarczały. Jeden z nich skoczył ku trzeciemu, kłapiąc paszczą i szczerząc kły. Mniejszy wilk cofnął się o kilka metrów i przyglądał się tęsknie dwu większym, które pożerały mięso. - Czemu nie pozwolą mu zjeść? - zapytałam. - Mają mnóstwo pożywienia. - Ten tutaj to omega. - Charity wskazała na tego mniejszego. - Stoi najniżej w hierarchii stada. Traktują go jak chłopca do bicia. 139

- To niesprawiedliwe. - Przynajmniej samiec alfa tej watahy nie jest brutalem. W końcu pozwoli omedze zjeść. Wielki wilk obnażył zęby, kiedy mniejszy znów się przybliżył. Skoczył omedze do gardła. Odwróciłam się. Nie miałam ochoty oglądać alfy brutalniejszego niż ten tutaj. - Nie zapomnij o swoim chłopaku. - Charity wskazała na telefon. - Och. - Wiedziałam, że drwi sobie ze mnie, ale zastanawiałam się, czy mogłabym nazwać tak Daniela. Wycofałam się do kuchni. - Halo? - powiedziałam do słuchawki. - Grace? - To nie był Daniel. - Och, cześć, Pete. - Cześć. Słuchaj, moja mama pyta, jak miewa się James. - W porządku. - To świetnie. - Pete urwał. - Mam nadzieję, że się nie obraziłaś o to, że się wczoraj nie pożegnałem. Mama nie czuła się najlepiej po tym wszystkim. - Spoko - odparłam. Prawdę mówiąc, nie pomyślałam o nim ani razu, odkąd pobiegłam do lasu z Danielem. - Co słychać? - Dzwonię w sprawie mojego długu. - Długu? - Kręgle. Mam u ciebie zaległą randkę. Z tonu jego głosu wywnioskowałam, że miał na twarzy uśmiech „potrójnego zagrożenia". - Dzisiaj? - Aha. Idziemy z Jude'em i April - oznajmił, jakby to było coś nieodwołalnego. - Kolacja, kręgle, a potem impreza u Justina Wrighta. -Och. 140

Zastanawiałam się, czy nie powinnam pójść. Nie ze względu na Pete'a, ale dla Jude'a. Nie rozmawiałam z nim, odkąd spanikował ostatniej nocy. To, że w ogóle miał ochotę wyjść z domu i bawić się z kumplami, było dobrym, ale jednocześnie dziwnym znakiem. Jak by się poczuł, wiedząc, że rezygnuję z wieczoru w towarzystwie jego i April po to, żeby spędzić ten czas z osobą, której najbardziej nienawidził? Mimo to, choć uważałam, że powinnam pójść z nimi, nie mogłam zmarnować szansy na bieganie z Danielem. - Przepraszam, ale mam już plany na wieczór. - To je zmień - powiedział Pete. - Nie mogę. - Starałam się nadać głosowi przepraszający ton. - Muszę już lecieć. Zobaczymy się w kościele, tak? - Aha, okej. - Zabrzmiało to ostro. Zero uśmiechu. Kolacja tego samego wieczoru Każdego roku po święcie Dziękczynienia mama robi swojego słynnego indyka po królewsku. Jest to gęsty sos z niezjedzonymi resztkami indyka i świeżymi jarzynami, podawany w małych babeczkach. A ponieważ jadamy to tylko raz w roku, nikt z naszej rodziny nigdy nie opuszcza tego posiłku. Tyle że tym razem przy stole siedzieli ze mną tylko Charity, Don i James, kiedy mama przyniosła z kuchni dymiący garnek. Don i Charity bębnili sztućcami w stół w radosnym oczekiwaniu. - Zostawcie coś dla innych - powiedziała mama, kiedy Don nalewał sobie kolejną porcję sosu do pełnych już babeczek. - Nie ma mowy! - Charity wyrwała Donowi chochelkę. - Ich strata - oznajmiłam, podając mamie sałatkę. - Dokąd tak właściwie wywiało Jude'a? - zapytała mama z irytacją. - To niepodobne do niego, żeby opuścić ten posiłek. - Ma randkę z April. Mama zmarszczyła brwi. 141

- A gdzie jest nasz boski pastor? - zapytał Don. - Jeszcze nie wrócił - odparła mama. - Powinien być niedługo... mam nadzieję. James włożył rączkę do swojej porcji królewskiego indyka, opryskując stół sosem śmietanowym i groszkiem. Roześmiał się i wykrzyknął ulubione ostatnio, nieeleganckie słówko. - James! - Mama zarumieniła się lekko. - Gdzie on się czegoś takiego nauczył? Charity zachichotała. - Nie mam pojęcia - odparłam, usiłując zachować powagę. Daniel wybuchnąłby śmiechem, gdyby był z nami. I naprawdę, wielka szkoda, że go nie było. To było również jedno z jego ulubionych dań. Zajrzałam do garnka i nałożyłam sobie mniejszą porcję niż zwykle. Kiedy wszyscy skończyli i wstali od stołu, włożyłam resztę dania do plastikowego pojemnika dla Daniela. Zasłużył na to - zwłaszcza że pozostali nie zjawią się, żeby dokończyć. Daniel przybrał nieco na wadze, odkąd zobaczyłam go po raz pierwszy w zeszłym tygodniu - jak bezdomny pies, którego ktoś przygarnął i nakarmił. Był wciąż chudy, ale nie miał już zapadniętych policzków. Moje dokarmianie dobrze mu zrobiło, ale wiedziałam, że doceni indyka po królewsku Meredith Divine. Wsunęłam pojemnik za mleko, uznając, że będzie to niespodzianka po bieganiu, i poszłam na spotkanie z Danielem. Wieczór Widziałam, że orzech kołysze się i trzeszczy na wietrze, więc postanowiłam zaczekać na Daniela w salonie. Rozsiadłam się na kanapie z podręcznikiem do historii - przecież Daniel i tak zawsze się spóźniał - żeby wykorzystać czas na odrobienie zadania. Ale kiedy skończyłam lekturę wszystkiego, co mieliśmy zadane na następny tydzień, nie mogłam pozbyć się przeczucia, że Daniel nie przyjdzie - jakby wydarzyło się coś niedobrego. 142

W domu panowała cisza. Mama i James poszli spać kilka godzin temu, tato w końcu wrócił i udał się do swojego gabinetu, a Charity spędzała tę noc u przyjaciółki z sąsiedztwa, Mimi Dutton. Ciężko mi było się skupić. Ostatecznie nawet Daniel nie mógł uznać, że dziesiąta wieczorem to „po kolacji". Poddałabym się już i poszła do łóżka, gdyby nie to, że moim myślom towarzyszyło jakieś dziwaczne uczucie. Stałam przy oknie, kiedy zauważyłam, że coś porusza się w trawie koło orzecha. Zobaczyłam znów ten ruch i zastanawiałam się, czy to kot Duttonów wymknął się z domu. Dręczyła mnie myśl, że coś mogłoby się stać kotu Mimi - coś takiego, co przydarzyło się Daisy - więc uznałam, że muszę działać. Owinęłam się pledem i wyszłam na zewnątrz. Wymknęłam się na podwórko, żeby nie wystraszyć kota. Kiedy jednak się zbliżyłam, uświadomiłam sobie, że ciało zwinięte pod drzewem jest tak duże, że musi należeć do człowieka. - Daniel? Był ubrany tak samo jak wcześniej - ciemnogranatowe dżinsy i czerwona bluza z długim rękawem, którą mu dałam. Siedział z kolanami podciągniętymi pod brodę, obejmując je rękami. Wpatrywał się, nie mrugając oczami, we frontową ścianę swojego dawnego domu. - Co ty robisz, Daniel? Czekałam na ciebie. - Patrzę - odparł. - Podoba mi się ten dom pomalowany na niebiesko. Żółty zawsze sprawiał na mnie wrażenie, że dom gnije od środka. - Gdzie jest twoja kurtka? - Zadygotałam, żałując, że nie ubrałam swojej. W końcu był już prawie grudzień. Daniel nie odpowiedział. Nie spuszczał wzroku z domu, w którym kiedyś mieszkał. Usiadłam koło niego na zamarzniętej trawie i naciągnęłam pled na jego nogi. Daniel pociągnął nosem. - Nie mogę tego zrobić. - Czego? - Tego. Tego wszystkiego. - Wziął głęboki oddech i oparł podbródek na kolanach. Jego sylwetka była jasna w świetle księżyca. - Nie umiem być niczym innym, niż jestem. - Zacisnął dłoń na swoim naszyjniku, zupełnie jakby chciał go zerwać z szyi. - Nie chcę tym być. 143

- Dlaczego? - Powstrzymałam chęć pogłaskania go po twarzy. - Jesteś wspaniały. To, co potrafisz, jest nie z tego świata. Jesteś bohaterem. - Nie ma we mnie nic bohaterskiego, Grace. Powinnaś o tym wiedzieć. Twój brat wie. Dlatego mnie nienawidzi. - Ręce mu drżały tak samo jak w dzieciństwie, kiedy wiedział, że ma kłopoty. - To, czym jestem... dlatego nikt nigdy mnie nie pokocha. Serce we mnie zamarło. Nie chciałam go oglądać w takim stanie. Zwróciłam wzrok ku jego domowi. Wyglądał teraz lepiej. Nowi właściciele dobudowal i werandę, założyli okiennice i pomalowali całość na przyjemny błękit. - To nieprawda. Twoja matka kocha... - Nie mam matki. - Co? - Wybałuszyłam na niego oczy. - Ta kobieta nie jest moją matką - wycedził przez zaciśnięte zęby. Twarz mu się napięła, na szyi pojawiły się żyły. - Nawet ona mnie nie chciała. Wybrała jego, nie mnie. - Kogo? - Mojego ojca. - Myślałam, że uciekł z miasta, kiedy szeryf cię zabrał. Daniel parsknął. - Nie został długo za miastem. Zaczął się pojawiać, gdy tylko przeprowadziliśmy się z mamą do Oak Park. Błagał ją, żeby go przyjęła z powrotem. Z początku kazała mu się wynosić, bo miał zakaz zbliżania się do mnie. Ale on powtarzał jej, że ją kocha, a ona mu uwierzyła. Mówił, że to ja go doprowadzam do szału. Że to przeze mnie taki jest. - Daniel potarł czoło dłonią, jakby wciąż czuł ból pękniętej czaszki. - Pewnego wieczoru podsłuchałem jej rozmowę z kuratorem. Mama powiedziała mu, że ma mnie zabrać, ponieważ ona chce wyjechać z tatą. Powiedziała, że mnie już nie chce. Że i tak nie potrafi sobie ze mną poradzić. - Daniel kołysał się w przód i w tyl, uderzając ramionami w pień drzewa. 144

- Nie wiedziałam o tym, Danielu. - Chciałam uspokoić jego drżenie. Położyłam mu dłoń na piersi i przesunęłam palce ku szyi. - Co zrobiłeś? - Uciekłem. Nie chciałem wracać do rodziny zastępczej. - Przecież mogłeś wrócić do nas. - Nie, nie mogłem - odparł. - Ta bestia... mój ojciec... trudno o gorszego, a moja własna matka wolała go ode mnie. Wy też byście mnie nie chcieli. Nikt by mnie nie chciał. - Skulił się, trzęsąc się jeszcze bardziej. - Nikt nigdy nie będzie mnie chciał. - Ależ ja cię chcę, Danielu. - Przeczesałam mu włosy palcami. - Zawsze cię chciałam. Musiałam mu pokazać, że go potrzebuję. Musiałam coś zrobić. Przechyliłam jego głowę ku mojej i przycisnęłam usta do jego ust. Był niczym kamień - sztywny i zimny - a ja chciałam go ogrzać. Poruszyłam ustami, usiłując go pocałować, ale jego wargi pozostały nieruchome. Nie odwzajemnił pocałunku. Nacisnęłam mocniej. Jego usta rozchyliły się, miękkie, topniejące. Objął mnie ramieniem pod pledem i przyciągnął do siebie. Jego dłonie przebiegły po moich plecach, po łopatkach. I'led spadł na ziemię. Chwilę później dłoń Daniela znalazła się w moich włosach, tuląc moją głowę. Jego usta siały się gorące i łakome. Przycisnął mnie mocno do piersi, jakby chciał trzymać mnie jeszcze bliżej siebie. Wyobrażałam sobie taką chwilę z Danielem, kiedy liyłam młodsza. Od tego czasu zdarzało mi się niezdarnie całować na schodach z innymi chłopakami. Ale namiętność w pocałunku Daniela - jego usta szukające moich, jakby szukały odpowiedzi, która może ocalić mu życie - tego nie byłam sobie w stanie wyobrazić. Cienie i zimowy chłód topniały wokół nas. Nigdy nieczułam się w ten sposób otoczona przez ciepło. Przesunęłam rękę po jego ramieniu i po karku. Palce zaplątały mi się w rzemyk naszyjnika. Odchyliłam głowę do tyłu, kiedy przebiegał ustami po mojej szyi. Serce biło mi mocno - prawdą, którą usiłowałam odrzucać, słowami, których nie mogłam dłużej powstrzymywać. Może tej odpowiedzi szukał w moim pocałunku. - Daniel, ko... - Nie - szepnął. Czułam jego gorący oddech na szyi. - Nie mów tego, proszę. Ale musiałam. A on musiał wiedzieć, co czuję. Tak bardzo chciałam, żeby wiedział. 145

- Kocham cię. Ciałem Daniela wstrząsnął dreszcz. Z głębi jego gardła dobył się niski, dudniący warkot. - Nie! - ryknął, odpychając mnie od siebie. Uderzyłam o ziemię, zbył oszołomiona, żeby cokolwiek powiedzieć. Daniel odskoczył o kilka metrów na czworakach. - Nie! Nie! - Chwycił się za szyję, jakby chciał wziąć do ręki kamienną zawieszkę. Tylko że jej tam nie było. Została w mojej ręce. Rzemyk urwał się w moich palcach, kiedy Daniel mnie odtrącił. Drżącą ręką podałam mu naszyjnik. Sięgnął po niego, dygocząc jeszcze bardziej niż ja. Jakby w jego piersi szalało trzęsienie ziemi. Oczy błyszczały mu jasno jak dwa księżyce w pełni. Chwycił naszyjnik, ściskając go tak mocno, że gdyby kamień miał ostre krawędzie, to rozciąłby mu dłoń. Cofnął się. Błysk w jego oczach zgasł. Daniel dyszał ciężko i szybko, jakby właśnie przebiegł maraton. - Nie mogę - wydyszał. - Daniel? - Podpełzłam do niego. Cofnął się jeszcze bardziej. Na jego czole pojawiły się kropelki potu. Skoczył, kiedy przy krawężniku zatrzymał się samochód. Wyszeptał coś tak cicho, że ledwie rozpoznałam słowa zagłuszane przez warkot silnika. - To nie możesz być ty. - Wydawało mi się, że tak powiedział. Pete Bradshaw powiedział coś, kiedy Jude i April wysiedli z samochodu. Usłyszałam dziewczęcy śmiech w odpowiedzi. Należał chyba do Jenny Wilson. - Nie mogę. - Daniel wycofywał się w mrok, nie spuszczając oczu z samochodu. - Nie mógłbym o to prosić. Zerknęłam na Petea machającego na pożegnanie Judebwi i April. Kiedy się odwróciłam, Daniel już zniknął. O co nie mógłbyś prosić?

Prawie północ 146

Ukryłam się za drzewem, kiedy Jude i April siedli na huśtawce na werandzie, żeby się pożegnać. Podciągnęłam nogi pod brodę i schowałam głowę między kolanami. Usiłowałam przestać się trząść. Przestać myśleć o tym pocałunku. Próbowałam też przestać myśleć o reakcji Daniela na moje wyznanie... o tym przerażającym wyrazie jego oczu. Powtarzałam w głowie słowa Daniela w odwrotnej kolejności. Me mógłbym prosić. Nie mogę. Nie jestem bohaterem. Twój brat wie. Co wie mój brat? O to chodziło. Muszę porozmawiać z Judeem. Koniec z obchodzeniem problemu z daleka. Koniec z udawaniem, że to nic. Muszę się dowiedzieć, co się między nimi wydarzyło. Jak mam naprawdę uleczyć Daniela jak mam mu pomóc - jeśli nie wiem, co go prześladuje? Gdyby tylko udało mi się dorwać Jude'a samego. Samochód April stał na podjeździe, ale minęło prawie pół godziny, zanim w ogóle się do niego zbliżyli. Nasunęłam sobie pled na uszy, żeby nie słyszeć ich pocałunków. April mruczała, ilekroć odrywali się od siebie, żeby zaczerpnąć powietrza. Musiałam się zdrzemnąć, ponieważ fluorescencyjne wskazówki mojego zegarka wskazywały prawie północ, kiedy wreszcie usłyszałam, że samochód April odjeżdża. Jude miał już wejść do domu, kiedy go zawołałam. Odwrócił się na pięcie. -Grace, od kiedy tu jesteś? - Otarł usta wierzchem dłoni. -Od niedawna. - Owinęłam szczelnie pledem szyję, żeby nie było widać różowych plam pełznących ku twarzy. - Wracałam właśnie od MacArthurów. Pilnowałam ich dziecka. - Och. - Zerknął na pled. - Dobrze się czujesz? - Muszę cię o coś zapytać... - Podeszłam bliżej. -Muszę cię zapytać o Daniela. Jude bawił się kluczykami od samochodu. - O co konkretnie? - Muszę wiedzieć, co się między wami wydarzyło. Dlaczego tak bardzo go nienawidzisz. Jude jęknął. - A więc przejmujesz się tym jednak? - W jego głosie wyczułam ton satysfakcji. - Najwyższy czas. 147

- Pytałam cię mnóstwo razy. To ty nie chciałeś rozmawiać. - Weszłam na werandę. - Przejmuję się, Jude. Zawsze się tobą przejmowałam. - Ale nie aż tak jak nim. - Jak możesz tak mówić? Jesteś moim bratem. - Skoro tak bardzo cię obchodzę, to czemu Daniel dostał tę kurtkę? - Tę kurtkę? - Tę, którą miał na sobie rano. Czerwono-czarną. Skąd on ją ma? - Ja... ja mu dałam. - Nie rozumiałam, dlaczego ta kurtka jest taka ważna. I nagle sobie przypomniałam. Ona była twoja, tak? Jude nie odpowiedział. - Przepraszam. - Rzuciłam pled na ziemię. - Nie zdawałam sobie sprawy. Tamtego wieczoru, kiedy byłam sama na Markham, to Daniel się pojawił i naprawił samochód. Dałam mu w ramach podziękowania kurtkę. Naprawdę jej potrzebował. Spotkało go tyle zła... uznałam, że to będzie mały gest pomocy. - Aha, dobra, tylko że złe rzeczy przytrafiają się złym ludziom. Nie pomyślałaś o tym? Dostają, na co zasłużyli. Przebiegł mnie dreszcz. - To co w takim razie z Maryanne Duke? Nigdy w życiu nie zrobiła nic złego, a mimo to zamarzła na śmierć na własnej werandzie. Na dodatek coś okaleczyło jej ciało. Jude poderwał głowę. - Coś? Raczej ktoś. Jesteś tak zaślepiona, że niczego nie dostrzegasz, Grace. Pozwalasz Danielowi pogrywać z sobą... zupełnie jak tato. - Pomagamy mu. On nas potrzebuje... nas wszystkich.

148

- On cię wykorzystuje. Oboje was wykorzystuje. Widziałem go tamtego wieczoru z tobą na Markham. Myślisz, że to zbieg okoliczności, że on się akurat nawinął? April opowiedziała mi, co dla niego zrobiłaś. - Zmrużył oczy, wpatrując się w koc leżący u moich stóp. -I mogę sobie tylko wyobrażać, co z nim robiłaś. - Jude! - Co za hipokryta. - Nie masz nawet pojęcia, o czym mówisz. - Nie mam? Daniel zrobi wszystko, żeby dostać to, czego chce. - Jude rzucił mi wściekłe spojrzenie. - Powiedz mi, kto wpadł na pomysł, żeby on wrócił na lekcje sztuki? Kto wymyślił, żeby zaprosić go na Święto Dziękczynienia? - Ja. To były moje pomysły. - Doprawdy? Przemyśl to, Grace. Czy Daniel nie podsunął ci jakoś tych pomysłów? Nie zasugerował delikatnie, że mogłabyś mu pomóc? Milczałam przez chwilę. - To nieważne. On mną nie manipuluje, tak samo jak tatą. - Ha! - wykrzyknął kpiąco Jude. - A jak myślisz, jak mu się udało w ogóle dostać do Holy Trinity? Jak myślisz, kto go tu sprowadził? Tato jest pod jego urokiem. .. a z tego, co wiemy, to Daniel wykradł Jamesa. Oczywiście, że bez trudu go znalazł, nie sądzisz? To właśnie w stylu kogoś takiego jak on. Udał, że znalazł dziecko, żeby ludzie uznali go za bohatera. - On nie udawał. Byłam z nim. Znalazł go dzięki swoim zdolnościom... Jude opadł na huśtawkę. Wybałuszył oczy. Szczęka mu opadła. Czyżbym powiedziała za dużo? - A więc wiesz. - Jude potarł blizny ręką. - Wiesz, czym on jest? -Tak. - Co on ci naopowiadał? Nie byłam pewna, jak odpowiedzieć. Daniel nie prosił mnie o zachowanie tajemnicy. Zbyt dobrze mnie znał. Ile mogłam powiedzieć, skoro nie byłam pewna, czy Jude nie chce wyciągnąć ode mnie odpowiedzi? Ale musiałam być szczera, skoro żądałam tego samego od Jude'a. 149

- Daniel jest Urbat. Jego ludzie zostali stworzeni, żeby walczyć z demonami. Jest Niebiańskim Ogarem. - Urbat? Niebiański Ogar? - Jude wybuchnął śmiechem, brzmiącym raczej jak chrapliwy, wysoki warkot. Opamiętaj się, Grace. Daniel całkowicie cię opętał. - Nie, nieprawda. On jest zagubiony i przerażony i potrzebuje nas. Ja mogę mu pokazać, jak być bohaterem. Powiedziałam to bez zastanowienia. - Mogę go nauczyć używać tych zdolności, żeby pomagać ludziom. To jest błogosławieństwo, sam mi tak powiedział. Jude zeskoczył z huśtawki. - W takim razie potwór jest również kłamcą, a nie tylko złodziejem i mordercą. - Mordercą? - Cofnęłam się i omal nie spadłam z ganku. - Nie wierzę ci. Jesteś o niego zazdrosny. Jesteś zazdrosny, bo tato uwierzył jemu, a nie tobie. Nie możesz wytrzymać, że tato chciałby go znowu przyjąć do rodziny. Wymyślasz nawet szalone oskarżenia wobec mnie. Jak mam wierzyć w cokolwiek, co mówisz? - W takim razie zapytaj jego - powiedział Jude. - Idź, zapytaj swojego cudownego Daniela o tę noc, kiedy usiłował zabrać mi tę kurtkę. Zapytaj, co zrobił z ukradzionymi pieniędzmi. Zapytaj, co naprawdę stało się z witrażem w kaplicy. Zapytaj go, czym on jest naprawdę. - Jude uderzył huśtawką o ścianę domu. - Zapytaj go, jak się czuł, kiedy zostawił mnie, żebym umarł. - Co? - Zachwiałam się i oparłam o balustradę. Czułam się tak, jakby wichura uderzała mnie prosto w pierś. - Nie... Jude zeskoczył z ganku i pobiegł przez podjazd. - Jude! - zawołałam za nim. Ale on się nie zatrzymał. Biegł dalej - tak szybko, że nie dogoniłabym go - aż znikł w mroku nocy.

150

R OZDZIAŁ 16

Rozdarcie

Około drugiej w nocy Kiedyś miałam taką bluzkę. Była w szmaragdowozielonym kolorze i miała gładkie, wyglądające na drogie guziki. Mimo że była na wyprzedaży, mama uznała, że i tak kosztowała za dużo. Ja jednak bardzo chciałam ją mieć, więc zawarłam umowę z mamą: przez dwa miesiące co sobotę pilnowałam dzieci, żeby oddać jej pieniądze. Zarobiłam na bluzkę na czas, żeby założyć ją na urodziny Petea Bradshawa. Pięciu chłopaków poprosiło mnie do tańca. Później tego samego wieczoru zauważyłam zieloną nitkę zwisającą z rękawa. Usiłowałam wepchnąć ją w mankiet, ale ona wciąż wypadała. I za każdym razem zdawała się coraz dłuższa, więc w końcu pociągnęłam, chcąc ją urwać. Ale kiedy szarpnęłam, puścił cały szew aż do ramienia i zostałam z wielką dziurą w ulubionym nowym ciuchu. Tak samo czułam się teraz w związku z moim życiem. Pociągnęłam, popchnęłam, chwyciłam lub szarpnęłam zbyt mocno i wszystko jakby rozeszło się w szwach. Najwyraźniej mój brat nie mógł się pozbierać, a ja wiedziałam, że to wszystko moja wina - ale nie miałam pojęcia, jak to naprawić. Jude był święty w porównaniu z większością nastolatków, co więc mogło popchnąć go do wymyślania takich bolesnych kłamstw na temat Daniela? Jude musiał kłamać, powtarzałam sobie w kółko. Rzucał oskarżenia na wszystkie strony, z nadzieją że coś się przyklei. To, co powiedział, mogło być jedynie kłamstwem. Gdyby było inaczej, jak mogłabym czuć wobec Daniela to, co czułam? Słyszałam, że Jude powiedział April, że mój tato wiedział, co zrobił Daniel. Tato nie dopuściłby Daniela tak blisko nas, gdyby słowa Judea były prawdziwe. Wiedziałam też, że Daniel nie skrzywdził Maryanne - kochał ją - ani nie porwał Jamesa. Byłam z nim w lesie. On uratował Jamesa. Był bohaterem. Sam może tak nie myślał. Jude tak nie myślał. Ale ja wiedziałam. A jeśli zdołałabym się dogrzebać do prawdy, mogłabym pomóc Danielowi stać się tym człowiekiem, którego w nim widziałam - człowiekiem, którego kochałam. Wtedy Jude też by go dostrzegł. Mogliby znów zostać przyjaciółmi - a nawet braćmi. Mogłabym wciąż pomóc im obu. Niemniej leżąc w łóżku, czułam się tak, jakbym unosiła się wśród słów Jude'a i Daniela. 151

Nie jestem bohaterem. Nikt nigdy mnie nie pokocha. Potwór, kłamca, złodziej, morderca. Potwór. Jude nazwał Daniela potworem. Urbat? Niebiański Ogar? Opamiętaj się, Grace. Wyskoczyłam z łóżka, podeszłam do biurka, wyrwałam kabel z telefonu i podłączyłam do mojego komputera. Dostałam stary komputer taty pod warunkiem, że nie będę korzystać z internetu w moim pokoju. Serfowanie po sieci miało się odbywać wyłącznie w salonie, gdzie mama mogła co jakiś czas sprawdzać historię przeglądarki. Ale tu chodziło o sprawę wyjątkową. Musiałam się czegoś dowiedzieć. I nie miałam ochoty, żeby ktokolwiek wiedział, co robiłam. Poczekałam, aż komputer się włączy, i zalogowałam się do sieci. Wpisałam „Niebiańskie Ogary" w wyszukiwarkę. Kursor zmienił się w maleńką klepsydrę i czekałam dalej. W końcu pojawiło się kilka linków do „Niebiańskiego Ogara" - wszystkie odnosiły się do wiersza jakiegoś nieżyjącego katolika, który pisał o tym, jak łaska boska łowi dusze grzeszników. Interesujące, ale nie tego szukałam. Czy ja naprawdę wierzyłam, że istnieje strona poświęcona tajnej kolonii przodków Daniela? Miałam już się wylogować, kiedy coś przyszło mi do głowy. Wyczyściłam pole wyszukiwania. Zaczęłam wpisywać: U-r... po czym słowa „Urbat, sumeryjski" pojawiły się w oknie wyszukiwarki. Ktoś wcześniej używał mojego komputera, żeby sprawdzić Urbat. Kliknęłam wyszukiwanie i na ekranie pojawiła się lista słowników sumeryjskich. Jeden link był podświetlony na fioletowo, podczas gdy pozostałe miały wciąż niebieski kolor. Kliknęłam i znalazłam listę sumeryjskich słów na określenie wszystkich stworzeń, poczynając od wampirów, poprzez niszczycieli, aż po złe duchy. Schodziłam niżej, przeglądając słowa, dopóki nie rozpoznałam jednego z nich. Kalbi. Nazwisko Daniela. Znaczenie: psy. Czy to potwierdza słowa Daniela? Ogary to przecież psy. Przewinęłam listę dalej i znalazłam kolejne znajome słowo. Urbat. Sprawdziłam tłumaczenie. Nie brzmiało: „Niebiańskie Ogary". 152

Ledwie złapałam oddech. Nie unosiłam się już wśród słów i oskarżeń. Tonęłam. Tonęłam głęboko i nie mogłam oddychać. Urbat... Psy Śmierci. Daniel mnie okłamał. Kłamał, a Jude o tym wiedział. Był to drobiazg - tylko znaczenie nazwiska. Skoro jednak Daniel uznał, że musi skłamać w tej sprawie, to czego jeszcze mi nie mówił? Ten potwór jest również kłamcą, a nie tylko złodziejem i mordercą. Czy w tym, co powiedział Jude, może być okruch, nawet maleńki, prawdy? Czy Daniel rzeczywiście byłby zdolny do takich rzeczy? Cokolwiek stało się między Danielem a Jude'em, musiało być okropne, skoro mój brat po tylu latach czuł ból i gniew. Ale usiłowanie morderstwa? Potrzebowałam porozmawiać z Danielem. Musiałam zapytać go, co naprawdę się stało. Tylko w ten sposób byłam w stanie mu pomóc. Tylko tak mogłam wszystko poskładać z powrotem w całość. Rozdział 17 Niedziela po południu

Wilk w owczej skórze

Dwa dni później wsunęłam klucz w zamek sutereny w domu Maryanne Duke. Pukałam i pukałam, ale nikt mi nie otworzył. Może to i lepiej. Daniel mógł nie chcieć mnie wpuścić. Klucz przekręcił się w zamku i popchnęłam drzwi. Spojrzałam za siebie, na wąskie betonowe schodki prowadzące do tego mieszkania. Obiegłam frontowy ganek - gdzie tyle razy rozmawiałam z Maryanne - i udałam się prosto do wejścia do sutereny, znajdującego się za domem. Czułam się dziwnie tak blisko miejsca, gdzie Maryanne umarła - prawie jakby mnie obserwowała. Jakby coś mnie obserwowało. 153

Nie mogłam przestać myśleć o tym, co powiedziała Lynn Bishop, która gadała przez cały czas w szkółce niedzielnej: że w weekend zaginęło troje zwierząt domowych, należących do różnych rodzin. Wszystkie rodziny mieszkały w Oak Park. Weszłam do środka i zamknęłam za sobą drzwi na zasuwę. Mam źle w głowie, że tu jestem? Było to jedyne, co przyszło mi na myśl. Daniel nie pojawił się u nas od piątku. Nie spodziewałam się go. Nie po tym, co się stało po naszym pocałunku. Nie mogliśmy przecież odbyć tej rozmowy w szkole. A jednak robiło się ciemno, a ja właśnie weszłam nieproszona do mieszkania chłopaka. I to nie byle chłopaka - obdarzonego nadprzyrodzonymi mocami faceta, którego mój brat oskarżał o bycie mordercą. Odepchnęłam od siebie tę myśl i położyłam plecak na kuchennym stole. Wsunęłam klucz do kieszeni. Maryanne dała mi go dwa tygodnie temu, kiedy pomagałam jej sprzątać w mieszkaniu po wyprowadzce ostatniego lokatora. Zapomniałam go oddać, a potem ona zmarła. Obrzuciłam pokój wzrokiem. Jedynymi śladami bytności Daniela w tym miejscu były marynarski worek i brudne ciuchy rozrzucone po jasnoniebieskiej wersalce, parę talerzy w zlewie i otwarte pudełko z plastikowymi sztućcami leżące na ladzie kuchennej. Wszystko inne w tym pokoju stanowiło uosobienie babciowatości: dywan w kolorze, który Maryanne nazywała „zgaszonym różem", ale mnie kojarzył się raczej z mdląca różowością, tapeta w maleńkie stokrotki w podobnym odcieniu. I nieważne, jak długo bym sprzątała - w tym mieszkaniu zawsze unosił się zapach starości: kurzu i rozpadu. Otwarłam plecak i wyciągnęłam z niego brązową papierową torbę i dwa plastikowe pojemniki. Zajrzałam do lodówki. Była pusta. Miałam nadzieję, że to zadziała na moją korzyść. Wyciągnęłam z szafki nad kuchenką mikrofalową dwa talerze i zastanawiałam się, jak długo powinnam zaczekać, zanim zacznę to przygotowywać. W tej samej chwili za oknem przemknął cień. Usiadłam przy stole, starając się wyglądać naturalnie - ale tak naprawdę usilnie ukrywałam drżenie kolan. Może robiłam błąd. Może powinnam sobie pójść. j Usłyszałam zgrzyt klucza w zamku. Za późno. j Drzwi otwarły się i zamknęły. Daniel rzucił klucze na wersalkę i skopał buty z nóg. Zrzucił kurtkę i zdjął koszulę przez głowę. j 154

Krzyknęłam cicho. Daniel odwrócił się szybko i przykucnął, gotowy do skoku. Oczy mu błysnęły na mój widok. Rzucił koszulę i wyprostował się. - Grace? - Cześć. - Głos mi lekko zadrżał. Mięśnie jego brzucha napięły się. Dotknął palcami kamiennej zawieszki, spoczywającej pomiędzy wyraźnie zarysowanymi mięśniami klatki piersiowej. Nie zdołałam powstrzymać myśli, że jego długie, kształtne mięśnie i niesforne włosy nadają mu wygląd dzikiego, potężnego zwierzęcia. Przez ułamek sekundy żałowałam, że nie rzucił się na mnie. Przypomniałam sobie jednak, czemu tu przyszłam, i zadrżałam na tę myśl. - Co tu robisz? - Chyba się nie ucieszył. Wstałam. - Przyniosłam to i owo. - Wskazałam na papierową torbę. Daniel uniósł jedną brew. - Olej lniany i werniks. - Czemu głos mi tak drży? -Wciąż obiecujesz pokazać mi tę technikę, a potem nie dotrzymujesz obietnicy. - Nie powinnaś tu przychodzić. - Sięgnął ręką do naszyjnika, przyciskając go do piersi. - Nie po... No i twoi rodzice... Czy ktoś wie, że tu jesteś? Przełknęłam ślinę. - Przyniosłam też kolację. - Zdjęłam pokrywki z pojemników. - Mam kotlety wieprzowe z ryżem i indyka po królewsku mojej mamy. Daniel podszedł bliżej. - Miło z twojej strony, Grace. - Cofnął się znowu. -Ale musisz już iść. - Które danie chcesz? A może po trochu z obu? Daniel zajrzał do papierowej torby stojącej na stole i wyciągnął z niej butelki. Zdziwiło mnie, że nie włożył z powrotem podkoszulka, ale coś we mnie cieszyło się, że tego nie zrobił. 155

- A więc po trochu wszystkiego? - Wyłożyłam jedzenie z pojemników. - Pomyślałam sobie, że możemy zjeść, a potem zabrać się do pracy. Mam w plecaku kilka kawałków dykty. Daniel objął palcami szyjkę jednej z butelek - jakby ją dusił. Wzięłam talerze i podeszłam do wnęki kuchennej. Postawiłam jeden z talerzy na blacie, a z drugim stanęłam przy mikrofalówce. Ale kuchenka pochodziła z epoki wczesnej nowoczesności: miała pokrętła zamiast przycisków. jak to się obsługuje...? - Odwróciłam się znów do stołu, ale Daniel znalazł się nagle koło mnie. Na wysokości moich oczu znalazły się wyraźnie zarysowane, niezwykle silne mięśnie jego klatki piersiowej. - Nie musisz tego robić. - Chwycił mnie za nadgarstek. Upuściłam talerz, który roztrzaskał się między naszymi stopami. Po linoleum rozsypały się kawałki szkła i ziarenka ryżu. - Przepraszam - powiedziałam. - Zaraz to posprzątam. - Usiłowałam wyrwać się z jego uścisku, ale nie puścił mnie. Podciągnął mnie do góry. - Ja mogę to zrobić. - Nie, to moja wina. - Drżałam w jego objęciach. -Posprzątam. - Rozejrzałam się po kuchni, jakbym szukała miotły. - A potem dam ci spokój. Daniel puścił moją rękę. - Dobrze się czujesz? - Aha. - Pocierałam nadgarstek. - Ale jest już późno, powinnam wracać do domu. - Stchórzyłam. Poniosłam klęskę. Ale w tej chwili prawda mogłaby okazać się nie do zniesienia. - Wrócimy do tego przy innej okazji. - Co się dzieje, Grace? - Położył mi dłonie na biodrach. Spojrzałam na zaśmieconą podłogę pod naszymi stopami. - Zapomniałam, że mam coś do zrobienia.

156

- Wiem, że nie przyszłaś tu, żeby malować. Widzę to po twojej twarzy. - Urwał na moment. - Czy chodzi o ten pocałunek? A może przyszłaś tu po coś innego, Grace? - Pogłaskał mnie po policzku. - Bo nie wydaje mi się, żebyś była gotowa... - Nie - prawie krzyknęłam. - Nie, absolutnie. Przyszłam, bo... - Nie byłam w stanie tego powiedzieć. Musiałam się stąd wydostać. Znów spróbowałam się wyrwać, ale on trzymał mnie mocno. - Grace? - zapytał głosem, w którym wyczuwałam ból. - Co się stało? - Nic. - Czułam ciepło pełznące po skórze szyi. - Spójrz na mnie. Popatrzyłam mu prosto w oczy. Były głębokie, łagodne i dobrze znane. Mój brat musiał kłamać. - Tak samo jak ty uważam, że nie powinnaś teraz tu być - powiedział. - Ale nie mogę cię odesłać w takim stanie. Powiedz mi, co się stało. - Jude. Daniel opuścił wzrok. Poruszył stopą skorupy talerza. - Nie wiem, co mu się stało. On nie jest sobą. Wymyśla wszystkie te szalone oskarżenia wobec ciebie. - Zagryzłam wargę. - Nazwał cię potworem. Powiedział, że mnie wykorzystujesz. I inne straszne rzeczy o tobie. O tym, co zrobiłeś. Daniel zdjął ręce z moich bioder i skrzyżował je na swojej nagiej piersi. - Nie chciałam mu uwierzyć. Nie sądzę, żebyś zrobił coś takiego. - Urwałam. - Ale on powiedział też, że kłamałeś, mówiąc o Urbat. A ja wiem, że to nie znaczy „Niebiańskie Ogary". - Wzięłam głęboki oddech. -Ty mnie okłamałeś... i teraz nie wiem już, w co mam wierzyć. Daniel podniósł wzrok ku sufitowi. - Przepraszam, Grace. Powinienem był trzymać się od ciebie z daleka. On kazał mi trzymać się z dala od Judea i ciebie, ale nie mogłem. Zobaczyłem twoje nazwisko na liście osób w klasie sztuki i musiałem się dowiedzieć. Powtarzałem sobie, że jeśli zdołasz spojrzeć mi w oczy... to może będziesz mogła mnie pokochać. 157

Może jest dla mnie mimo wszystko nadzieja. - Po jego policzku spłynęła łza. Otarł ją wierzchem dłoni. -Ale to było samolubne. Nie zastanawiałem się, co to będzie znaczyć dla ciebie albo dla Judea. Pragnąłem tylko twojej miłości, a teraz wiem, że to jest ta jedyna rzecz, której nigdy nie zdołam mieć. - Owszem, możesz. - Dotknęłam jego nagiego, muskularnego ramienia. - Bądź tylko ze mną szczery. Mogę ci pomóc, jeśli poznam prawdę. - Nie możesz mi pomóc. - Odwrócił się i chwycił brzeg blatu. - Nie mógłbym cię nigdy o to poprosić. - Nie musisz prosić. Wiem, co powinnam zrobić. Mięśnie ramion Daniela napięły się. - Nie mogłaś nijak... - Wymyśliłam, o co chodzi. Mam ci pomóc posługiwać się twoimi zdolnościami dla dobra ludzi. To ja mam zrobić z ciebie... superbohatera. - Niech cię, Grace! - krzyknął. Blat zatrzeszczał i jęknął pod jego zaciśniętymi palcami. - Za kogo ty mnie masz? Superbohatera? Nie jestem Peterem Parkerem. Nie jestem twoim własnym, cholernym Clarkiem Kentem. Twój brat powiedział prawdę - jestem potworem! - Nie, nie jesteś. Mogę... - Wykorzystuję cię, Grace - warknął. - Uważasz, że można mnie ocalić, ale to nieprawda. Nie wiesz nawet, do czego jestem zdolny! - Zrzucił z blatu drugi talerz, który roztrzaskał się u moich stóp. Odskoczyłam, miażdżąc butami potłuczone szkło. - Nic mnie to nie obchodzi! - wydarłam się na niego. - Nie obchodzi mnie, czy mnie wykorzystujesz. I nie obchodzą mnie kłamstwa, które wygaduje na twój temat mój brat. Ta osoba, którą on opisuje, nie jest tobą. Zatoczył się na mnie. Miał czarne, puste oczy. - A kim jest ta osoba? - zapytał. - Co takiego powiedział o mnie Jude? Bo jestem całkowicie pewny, że on wie dokładnie, czym ja jestem. - Powiedział, że jesteś kłamcą, złodziejem i mordercą - wyszeptałam. - Kazał mi zapytać cię, jak się czułeś, kiedy zostawiłeś go umierającego. Daniel wziął głęboki oddech i wypuścił powietrze z płuc. 158

- Jakby ostatni gram światła i nadziei został wyssany ze skorupy, którą wcześniej nazywałem moją duszą. - A więc to prawda? - Głos mi się załamał. - Powiedz mi, kim jesteś. Powiedz, co zrobiłeś. Uważam, że zasługuję przynajmniej na prawdę. Słyszałam chrzęst potłuczonego szkła, kiedy się odsunął. Wpatrywałam się w zegar w kształcie kota. Jego oczy wędrowały tam i z powrotem z każdą sekundą, która mijała, zanim Daniel w końcu się odezwał. - Nie kłamałem o Niebiańskich Ogarach - powiedział, siedząc przy kuchennym stole. - Tak początkowo nazywali się moi przodkowie. Wszystko, co ci powiedziałem, to prawda - walka Boga ze złem, błogosławieństwo dla moich ludzi... opuściłem tylko zakończenie tej historii. Odwróciłam się do niego. Siedział na kuchennym stołku, wychylony do przodu, opierając łokcie na kolanach. Trzymał głowę spuszczoną, więc widziałam tylko niesforne włosy na jej czubku. - Moi przodkowie walczyli z siłami piekła przez wiele lat. Wydawali się niezachwianą siłą przeciwko złu, tyle że diabeł odkrył rysę na ich zbroi - rysę, którą nosimy wszyscy. Ogary były obdarzone błogosławieństwem zwierzęcej istoty, która czyniła ich silnymi i zwinnymi, ale pozostały też ludźmi, zachowały ludzkie uczucia. Nie zdawały sobie sprawy, że zwierzę, wilk, który mieszkał w ich wnętrzu, żywił się tymi emocjami. Zwłaszcza negatywnymi: pychą, zazdrością, pożądaniem, strachem, nienawiścią. Diabeł podsycał te emocje. A kiedy Ogary rosły w pychę - wierząc, że są lepsze od pozostałych ludzi - rosła też ich wewnętrzna bestia. Błogosławieństwo stało się przekleństwem. Odwróciły się od Boga i jego zadania. Pogardzały śmiertelnikami, którzy w odpowiedzi znienawidzili ich i zaczęli się ich bać. A potem bestia zaczęła pragnąć krwi tych, których Ogary niegdyś przysięgały chronić. Kiedy Ogar podda się żądzy krwi - a większość tak czyni - i dokona prawdziwego aktu drapieżnictwa, usiłując kogoś zabić, bestia przejmuje kontrolę. Może teraz w każdej chwili przejąć ciało Ogara, czyniąc z niego wilka w ludzkiej skórze. Śmiertelna dusza Ogara staje się zakładnikiem polującej, siejącej zniszczenie, zabijającej bestii. - Stąd wzięła się nazwa „Urbat"? - zapytałam. - Psy Śmierci? Pokiwał głową. - Istnieje wiele nazw. Całe setki. Zmiennokształtni, Loup-Garou, Oik, Varkolak, Varulv. Pewnie najlepiej ci znaną jest wilkołak. 159

- Wilkołak? Pochodzisz z rodziny wilkołaków? -Cofnęłam się. - Czy ty... ty jesteś...? - Wilkiem w ludzkiej skórze? - Nie żartował. - Ja jestem tak naprawdę hybrydą. Mama była w pełni człowiekiem. Tato był Kalbi. Był bestią. - Daniel podniósł na mnie wzrok. - To, co powiedziałem o Urbat żyjących w stadach, jest prawdą. Żyją razem ze względu na bezpieczeństwo i więzy rodzinne. - Dotknął palcami swojego naszyjnika. - Wielu stara się kontrolować bestię, inni lubią smak krwi. Mój ojciec należał do tych drugich. Rzucił wyzwanie samcowi alfa swojej watahy i przegrał. Alfa wygnał go, zamiast rozszarpać mu gardło - co było wielkim błędem. Ojciec włóczył się przez jakiś czas samotnie. Ale najważniejszym instynktem wilka jest przynależność do watahy, rodziny. Wylądował w Rose Crest, gdzie znalazł kobietę, którą mógł zdominować. Starał się żyć z nią jak śmiertelnik. Ale potem pojawiłem się ja. Myślę, że on wyczuł, że mnie nie uda mu się tak łatwo kontrolować... i to doprowadzało go do szału. To ja spowodowałem, że zaczął znów polować. - Twój ojciec - ledwie udało mi się wydusić z siebie to pytanie - był Potworem z Markham Street, zgadza się? - Przypomniało mi się, że jego ojciec sprawiał wrażenie, jakby spał przez cały dzień. Pracował na nocnej zmianie w magazynie w pobliżu przytułku na Markham. I wszystkie dziwne zdarzenia urwały się, kiedy uciekł z miasta. - To on zabił tych wszystkich ludzi. Daniel opuścił głowę jeszcze niżej. Nie potrzebowałam odpowiedzi. - I ty też urodziłeś się z tą naturą? Daniel pochylił się i wziął do ręki kilka fragmentów rozbitego talerza. Trzymał je w otwartej dłoni. - Moje zwierzę nie było bardzo silne, kiedy byłem młodszy - zapewne dlatego, że nie jestem czystej krwi. Gabriel mówi, że istnieją potomkowie Ogarów, którzy mają tak wymieszaną krew, że prawdopodobnie w ogóle go nie czują. - Zamknął dłoń na okruchach szkła i zacisnął palce. Skrzywił się i otwarł zakrwawioną dłoń. - Dawniej nie znałem prawdy o mojej rodzinie. Wiedziałem tylko, że z moim ojcem jest coś bardzo nie w porządku... dzięki czemu odkryłem, że zdrowieję szybciej niż inni ludzie. Że jestem w stanie sam się uleczyć. Zamknął oczy i wydął usta. Wyglądało to tak, jakby skaleczenia na jego rękach wessały z powrotem krew, a następnie zagoiły się w wąskie, poszarpane blizny. W jego dłoni pozostały jedynie zaróżowione okruchy szkła. 160

- Dopiero w miarę jak dorastałem, czułem, że potwór się budzi. Walczyłem z całych sił. Ale poniosłem klęskę. Bestia przejęła kontrolę... zamieniła mnie w potwora, takiego jak mój ojciec. - Skoro bestia cię przejęła, to znaczy, że... - Przypomniał mi się Jude, te blizny na jego rękach i twarzy, to wszystko, o co oskarżał Daniela. - To się wtedy wydarzyło. Chciałeś skrzywdzić Jude'a i bestia cię przejęła. Dlatego on się ciebie tak boi. Daniel ponownie zacisnął rękę na szkle. Jego knykcie posiniały, a potem pobielały. Wokół jego nadgarstka pociekła krew. Odwróciłam wzrok ku mdląco różowym stokrotkom na ścianie. - Tej nocy, kiedy uciekłem z domu - powiedział -włamałem się do kościoła. To było zaraz po zbiórce na odbudowę po pożarze, a wiedziałem, że twój ojciec zawsze zwlekał z zaniesieniem datków do banku. Byłem już wtedy dość mocny. Potrzebowałem jednej chwili, żeby wyłamać zamek w zewnętrznych drzwiach prowadzących na balkon. Chciałem wejść do środka i zwiać z pieniędzmi, ale kiedy wychodziłem, pojawił się twój brat. Zobaczył mnie ze skrzynką na pieniądze i kazał mi ją odstawić na miejsce. Wydawał mi się taki praworządny, że aż mnie zemdliło. Bestia powiedziała, że to wszystko przez niego. Że nie znalazłbym się w tym miejscu, gdyby nie on. - Co masz na myśli? - Zawsze ciągnęło mnie do stada. Ale chciałem mieć normalną rodzinę. Z matką, dla której dziecko jest najważniejsze, i ojcem, który jest stanowczy i łagodny i przed którym nie muszę ze strachu trząść się nocą w łóżku. Chciałem mieć taką rodzinę jak wasza. Chciałem być Danielem Divine'em. - Głos mu zadrżał. Słyszałam, że wierci się na krześle. - Nienawidziłem mojego ojca. Nienawidziłem tej bestii, która była jak ogień we mnie. Ilekroć złościłem się albo ogarniała mnie zazdrość, albo... Coś we mnie pęczniało, rosło, pożerało mnie żywcem. Kazało mi ranić, polować. Z początku myślałem, że wariuję. Odpychałem to od siebie. Ale jakoś wiedziałem, że to ojciec jest odpowiedzialny za to, co się ze mną działo. Raz poszedłem za nim. Widziałem, czym się stawał... co robił. Wiedziałem, że to czeka mnie w przyszłości. Myślałem, że może uda mi się pozbyć potwora, jeśli pozbędę się mojego ojca... powiem komuś, co widziałem. Chciałem powiedzieć. Prawie to zrobiłem. Ale nagle pomyślałem, że powinienem mu przebaczyć. Że niezależnie od tego, jak bardzo 161

Hkrzywdził mnie albo kogokolwiek innego, powinienem nadstawić drugi policzek. To ty mi tak powiedziałaś. Mówiłaś, że ojciec mnie bije z rozpaczy. Nogi się pode mną ugięły. Chwyciłam blat, żeby się podeprzeć. Nie rozumiałam, co wtedy powiedziałam. .. nadal nie rozumiałam. Ale nie to miałam na myśli. Wcale nie. - Siedziałem więc cicho - ciągnął Daniel. - Czasem usiłowałem malować rzeczy, które widziałem, ale to tylko doprowadzało tatę do szału. Pewnego dnia postanowiłem w końcu opowiedzieć Jude'owi o Urbat -tyle, ile sam zdążyłem się dowiedzieć, czyli niewiele - ale on uznał, że zmyślam. Opowiedziałem mu więc zamiast tego o tym, że ojciec mnie bije. Pomyślałem, że jeśli opowiem jednej osobie, ale wymogę na niej zachowanie tajemnicy, pomoże to złagodzić nieco ten płomień, a jednocześnie nie zdradzę ojca. Kazałem więc Jude'owi obiecać, że nikomu nie powie. Tylko że on złamał to przyrzeczenie. Wszystko się zawaliło. - Ale przecież dostałeś to, o czym marzyłeś. - Czułam, że całe nogi mi drętwieją. - Zostałeś naszym bratem. - To nie trwało długo. Wcześniej tylko marzyłem, jak by to było żyć z prawdziwą rodziną, ale gdyby twój brat nie złamał obietnicy, to nigdy bym się nie dowiedział, jak to naprawdę jest. Nie wiedziałbym, jak to jest czuć się potrzebnym, a potem zostać wyrzuconym z jedynego ciepłego, kochającego miejsca, jakie kiedykolwiek znałem. Wszystko toczyłoby się utartym torem, a moja matka nie musiałaby wybierać między tym potworem a mną. - Daniel odchrząknął i zakaszlał. -Kiedy mieszkałem z waszą rodziną, było mi łatwiej kontrolować zwierzę. A kiedy odszedłem, ono zaczęło się na nowo budzić. Tym razem jednak nie walczyłem z tym. Zacząłem szukać innych ludzi, którzy noszą w sobie demony - innych stworzeń nocy. - Roześmiał się pogardliwie. - Tyle że w większości wypadków te wewnętrzne demony nie były wcale dosłowne. Przełknął ślinę tak głośno, że usłyszałam to z drugiego końca pomieszczenia. Wiedziałam, że nie będzie już żartował. - Bestia rosła w siłę - powiedział po chwili. - Wpływała na wszystko, co robiłem. A tamtej nocy w kościele, kiedy zobaczyłem twojego brata i uświadomiłem sobie, że on ma wszystko, czego kiedykolwiek pragnąłem, potwór wreszcie zerwał się ze smyczy. Skuliłam się, wyobrażając sobie samotnego, przerażonego Jude'a. 162

- Wściekałem się i wrzeszczałem na Judea tak samo, jak kiedyś mój ojciec na mnie. Chciałem, żeby poczuł cały ból, który miałem w sobie. On nawet nie próbował walczyć. Przyjął wszystko, jakby był jakimś męczennikiem, a to tylko rozwścieczyło bestię. Chciałem obedrzeć go ze wszystkiego, co miał. Daniel wziął głęboki oddech. - Kiedy powiedziałem Jude'owi, że nie tylko zabieram pieniądze, ale i jego nową kurtkę, wiesz, co zrobił? Podniósł się, stanął przed tym witrażem, zdjął kurtkę i podał mi ją. „Weź ją", powiedział. „Na zewnątrz jest zimno, a tobie przyda się bardziej niż mnie". Włożył mi kurtkę w ręce, a był przy tym tak spokojny i niewzruszony, że nic z tego nie rozumiałem. Nie miałem pojęcia, skąd on to bierze. Nie miałem pojęcia, jak on może po prostu podarować mi coś, jak gdyby nigdy nic... jakbym ja nic nie zrobił. Wtedy przyszła mi do głowy ta myśl - chciałem go zabić. A potem coś zapłonęło w moich żyłach, zacząłem się trząść i krzyczeć... i rzuciłem się na niego. Pamiętam tylko, że obudziłem się na trawniku przed kościołem. Nie miałem ubrania, a wokół leżały okruchy kolorowego szkła. Byłem cały we krwi. Ale to nie była moja krew. Nie miałem pojęcia, co się stało - czym ja się stałem. Gabriel mówi, że tak bywa przez pierwsze kilka razy: nie jest się świadomym swoich działań. Oszalałem. Nie miałem pojęcia, dokąd poszedł twój brat. I wtedy go zobaczyłem: leżał, dziwacznie wykręcony w krzakach kilka metrów ode mnie. A ja wiedziałem, że to moja wina. Położyłam rękę na sercu. Biło tak mocno, że zdawało się, że za chwilę wybuchnie mi w piersi. - Twoja czy bestii? Daniel milczał przez chwilę. - Bestia wyrzuciła go przez to okno. Ale to ja go tam zostawiłem. Widziałem krew na jego twarzy. Wiedziałem, że potrzebuje pomocy, ale uciekłem. Zabrałem skrzynkę z pieniędzmi i zostawiłem go tam. Krzesło zaskrzypiało, kiedy się podniósł. Słyszałam, że podchodzi do mnie. Widziałam jego mroczne odbicie w poruszających się oczach kota. - Chcesz wiedzieć, co w tym wszystkim jest najgorsze? - zapytał, stając zaledwie kilkanaście centymetrów ode mnie. Nie odpowiedziałam, ale on i tak kontynuował. 163

- Pieniędzy wystarczyło mi na zaledwie trzy tygodnie - powiedział. - Pięć tysięcy krwawych dolarów, a ja wydałem je na obskurne pokoje motelowe i dziewczyny, które twierdziły, że mnie kochają, dopóki miałem towar. A po tych trzech tygodniach, kiedy wytrzeźwiałem i przypomniałem sobie, co zrobiłem, zacząłem uciekać. Ale jakkolwiek szybko bym uciekał, nie byłem w stanie wyrwać się bestii. Uciekałem więc i piłem, i brałem - wszystko, byle zdusić wspomnienia - i uciekłem tak daleko, że pewnie dlatego wróciłem w końcu tutaj. Przysunął się do mnie bliżej - tak blisko jak wtedy, kiedy całowałam go w świetle księżyca. - Teraz mnie znasz? I nadal uważasz, że jestem wart ocalenia? - Jego oddech palił mnie w twarz. - Możesz teraz spojrzeć mi w oczy i powiedzieć, że mnie kochasz? Przeniosłam wzrok z zegara na moje stopy. Przeszłam przez kuchnię, omijając potłuczone szkło, i wzięłam plecak, zostawiając na stole butelki oleju lnianego i werniksu, po czym skierowałam się prosto do drzwi. Zatrzymałam się z ręką na klamce. - Jude nie złamał obietnicy - wydusiłam z siebie. -To ja doniosłam na twojego ojca. To ja zmieniłam cię w bestię. Otworzyłam drzwi i wybiegłam po schodach do samochodu. Jeździłam bez celu przez co najmniej godzinę, ale jakoś w końcu wylądowałam w domu i w łóżku. Myśli wyparowały z głowy. Skóra pozbawiona była czucia. Nie było we mnie już nic.

164

Rozdział 18 Poniedziałek

Księga tajemnic

Obudziłam się rano zaplątana w pościel. Koszula przylegała mi do ciała, lepka od zimnego potu. Głowa mi pękała. Czułam się tak, jakby ktoś wiercił mi dziurę w podstawie czaszki, a ból promieniował za oczy. Zerknęłam na budzik. Było znacznie później, niż przypuszczałam. Zmusiłam się do wstania z łóżka i weszłam pod prysznic. Stałam w strumieniach gorącej wody, pozwalając ciepłu dobrać się do odrętwienia pod skórą, zmyć szok. Wtedy pojawiły się łzy. Nigdy nie zdarzało mi się płakać. Zdaniem mamy nie płakałam od czasów niemowlęcych. Nie widzę w tym celu. Płacz niczego nie załatwia. Kiedy jednak z moich oczu pociekły łzy, mieszając się z wodą z prysznica, nie potrafiłam się już dłużej powstrzymać. Szlochałam wśród pary, w nadziei że nikt mnie nie usłyszy w szumie łazienkowego wentylatora. Było to tak, jakbym wreszcie pozwoliła popłynąć każdej wstrzymywanej wcześniej łzie. Płakałam za ten moment, w którym Don Mooney przyłożył ojcu srebrny nóż do gardła. Płakałam za te chwile, w których słyszałam, jak ojciec Daniela go bije. Za chwilę, w której jego matka go od nas zabrała. Te dni, w których odesłano mnie i Charity do dziadków na trzy tygodnie bez wyjaśnienia. Za śmierć Maryanne, zaginięcie Jamesa, za Jude'a. Ale głównie płakałam z powodu tego, co teraz wiedziałam o sobie. Czułam się straszną oszustką. Ojciec powiedział mi, że moje imię oznacza łaskę, pomoc i przewodnictwo. Ale się mylił. Grace Divine to jedna wielka pomyłka, wścibstwo, rozczarowanie. Wszystko, czego się dotykałam - wszystko, co usiłowałam naprawić - rozpadało się i wymykało mi z palców. Czemu musiałam nalegać, żeby wiedzieć, zamiast pogodzić się z niewiedzą? Dlaczego nie mogłam cofnąć się w czasie i nie robić tego całego zamieszania? Gdybym po prostu trzymała się z dala od tych spraw, przez te lata zajmowała się tylko własnymi problemami, może wszystko byłoby jak dawniej? Może Daniel byłby nadal tym jasnowłosym chłopcem z sąsiedztwa, 165

gdybym trzymała buzię na kłódkę w kwestii jego ojca? Może Daniel i Jude byliby nadal najlepszymi kumplami? Może mojemu bratu nic by się nie stało? Może Daniel nadal byłby człowiekiem? Ale jak mogłabym nic nie robić? Daniel mógłby nadal prowadzić życie pełne krzywdy i cierpienia - mógłby już nawet nie żyć. No i jak mogłabym mu nie pomóc, kiedy wrócił? On nadal znaczył dla mnie bardzo dużo, nawet kiedy poznałam prawdę. Mimo to nie mogłam uwierzyć, że przedłożyłam moje pragnienie obecności Daniela nad własnego brata. Dostrzegłam ból na twarzy Jude'a, kiedy po raz pierwszy wspomniałam imię Daniela przy kolacji. Patrząc mu prosto w oczy, obiecałam, że dam temu spokój, że nie będę wsadzać nosa w jego tajemnice, ale zamiast tego wciągnęłam z powrotem w nasze życie jedynego człowieka, który go skrzywdził. To moje uczucia wobec Daniela wywołały cierpienie, strach i gniew, które powoli pochłaniały mojego brata. - Nienawidzę cię - powiedziałam w głąb wody. Waliłam mokrą pięścią w ścianę prysznica. - Nienawidzę cię, nienawidzę cię, nienawidzę cię - powtarzałam, jakbym mówiła do Daniela. Problem polegał na tym, że wcale tak nie było. Wcale nie nienawidziłam Daniela, choć wiedziałam, że powinnam. Znów zdradziłam mojego brata. Stałam pod prysznicem, aż woda zrobiła się zimna. A potem stałam nadal, pozwalając lodowatej wodzie rzeźbić ścieżki w mojej skórze, po to tylko, żeby czuć cokolwiek innego niż poczucie winy. Wyszłam spod prysznica, dygocząc i trzymając się za brzuch. Dowlekłam się do toalety i wyrzuciłam z siebie wszystkie płyny, jakie pozostały w ciele. Czułam się zwiędnięta, wyczerpana, wsunęłam się więc z powrotem do łóżka, otulona w wilgotny szlafrok. W domu panowała cisza. Wszyscy musieli już wyjść do swoich zajęć. Cisza przygniatała mnie, ból głowy stawał się nieznośny. Zamknęłam piekące powieki i pozwoliłam ciszy otulić ciało. Zasypiałam i budziłam się, jakbym nadrabiała te wszystkie bezsenne noce. Ale ilekroć otwierałam znów oczy, czułam tylko większe wyczerpanie niż wcześniej. Zostałam w łóżku przez dwa dni. 166

Środa Rodzina dała mi spokój. Byłam zdumiona - ale i wdzięczna - że mama nie próbowała zmuszać mnie do pójścia do szkoły. Co jakiś czas przysyłała tylko na górę Charity z jedzeniem. Siostra stawiała tacę zaraz za drzwiami i gapiła się na mnie, jakbym miała co najmniej dżumę, kiedy kilka godzin później zabierała nietknięte talerze. Zastanawiałam się, czy oni naprawdę myślą, że jestem chora, ale obawiałam się, że wiedzieli, co zrobiłam - i że byli równie zawstydzeni jak ja. Jak miałam znów spojrzeć w oczy mojemu bratu, wiedząc, jakich cierpień mu przysporzyłam? Jak miałam komukolwiek pokazać twarz? Było wczesne popołudnie w środę, kiedy usłyszałam ojca w gabinecie, znajdującym się pod moim pokojem. Zastanawiałam się, co robi w domu. Środa była jednym z najbardziej pracowitych dni w kościele, a Jude powinien też tam być, na swoich zajęciach indywidualnych. Pomyślałam o ojcu otoczonym przez książki, o tym, jak zagrzebał się wśród nich przez ostatnie tygodnie. Co on robił? Nagle zrozumiałam. Wszystko zaskoczyło. Nie tylko ja byłam winna temu wszystkiemu. W gabinecie - Wiedziałeś - odezwałam się, stając w drzwiach. Tato podniósł wzrok znad książki. Wparowałam do pokoju, kierując się prosto do jego biurka. - Wiedziałeś, czym on jest, a jednak go tu sprowadziłeś! - Chwyciłam jedną z książek. Loup-Garou. - Po to te wszystkie książki. Pomagasz mu. Ależ hipokryci z tych moich rodziców! Wszystkie te bzdury, którymi nas karmili, żeby nie mieć tajemnic, a oto tato skrywał największą z nich. Rzuciłam książkę na biurko. Poleciała po blacie i przewróciła lampę. - To ty wszystko zacząłeś. Nie ja. Tato poprawił okulary. Zamknął książkę i odłożył ją na jedną ze stert. Zachowywał się tak, jakby moje postępowanie w ogóle go nie poruszyło. Miałam ochotę krzyczeć na niego jeszcze głośniej. 167

- Zastanawiałem się, kiedy do mnie przyjdziesz -powiedział. - Miałem nadzieję, że jeśli damy ci spokój, przyjdzie ci to w końcu do głowy. - Mówił tak jak idealny pastor w rozmowie z zagubionym parafianinem. Zamknij drzwi i usiądź. Miałam straszną ochotę nie usłuchać go, ale zrobiłam, o co prosił. Kiedy usiadłam, podniosłam kolejną książkę. Słowa i litery były mi nieznane, trochę jak arabskie. - A więc chcesz wiedzieć, dlaczego pomagam Danielowi - odezwał się znowu. - Odpowiedź jest prosta, Grace. On mnie o to poprosił. - Kiedy? - Daniel skontaktował się ze mną jakieś sześć tygodni temu. Pomogłem mu wrócić. - Ale dlaczego on chciał tu wrócić? - Nie powiedział ci? Przerzucałam kartki książki, aż trafiłam na ilustrację. Była to rycina przedstawiająca coś, co wyglądało jak przemiana człowieka w wilka. W tle widniał księżyc w pełni. - Mówił coś o akademii sztuk pięknych. Potrzebuje Holy Trinity, żeby dostać się do Trenton. Ale to tylko przykrywka, prawda? To wcale nie ma nic wspólnego ze sztuką, zgadza się? Daniel posłużył się tym, żeby zdobyć moje współczucie -żebyśmy mieli wspólne cele. - To przykrywka, którą wymyśliliśmy - powiedział tato. - Ale to nie znaczy, że Daniel nie chce iść do Trenton. On chce odzyskać swoje życie, takie, jakie powinno być. Tato wychylił się do przodu, kładąc ręce na blacie. - Grace, Daniel wrócił, ponieważ szuka lekarstwa. Coś podskoczyło mi w piersi. - To jest w ogóle możliwe? Tato wbił wzrok w swoje dłonie. - Kiedy Daniel wyjechał, odszukał kolonię, z której pochodzi jego ojciec. Poprosił o miejsce w stadzie. Ale Urbat, które przeszły przemianę - stały się wilkołakami - nie rozmnażają się często. To zasadniczo

168

sprzeczne z ich naturą. A w stadzie tylko samiec alfa ma prawo posiadać potomstwo. Samo istnienie Daniela było dla nich kamieniem obrazy. - Tato zaciskał i rozluźniał palce. - Nie sądzę, żeby te stare wilki miały pojęcie, co zrobić z młodym Urbat - zwłaszcza takim, który pochodził od nielojalnego ojca, wygnanego z watahy. Wielu starszych nie chciało się zgodzić na to, żeby Daniel z nimi zamieszkał. Alfa przyjął go na okres próbny, podczas gdy oni radzili o jego losie. A tymczasem Daniel spotkał pewnego człowieka... - Gabriela? Tato potaknął. - Gabriel to samiec beta tego stada. Drugi oficer. Wziął Daniela pod swoje skrzydła - czy raczej łapy w tym wypadku - i nauczył go wiele o historii jego ludu. I o technikach, które opracowali przez stulecia, żeby kontrolować bestię. Ten naszyjnik, który nosi Daniel, to rzadkość. Pozwala mu utrzymywać zwierzęcą naturę na smyczy i być bardziej rozumnym - lepiej kontrolować swoje działania - kiedy jest w ciele wilka. Ten kamień ma wiele stuleci. Skontaktowałem się z Gabrielem, żeby zapytać, czy nie ma jeszcze jednego. .. - Tato potarł policzki ręką. Cienie pod jego oczami stały się głębsze i ciemniejsze, od kiedy widziałam go ostatnio. - Gabriel ma duże wpływy w stadzie, ale kiedy minął czas próbny, nie zdołał przekonać starszyzny, żeby Daniel został z nimi na stałe. Myślę, że pamięć o szkodach, jakie wyrządził stadu jego ojciec, była zbyt świeża. Odesłali Daniela. Pochyliłam głowę. Kolejne imiona na listę ludzi, którzy odrzucili Daniela - listę, na której znajdowało się teraz również moje imię, skoro nie byłam w stanie spojrzeć mu w oczy. - Zanim jednak Daniel odszedł z kolonii, Gabriel powiedział mu, że być może istnieje sposób, żeby uwolnić jego duszę ze szponów bestii. Że być może istnieje lekarstwo. Gabriel powiedział, że nie zna szczegółów, ale jeśli dobrze poszukać, można znaleźć zapiski o rytuale. Powiedział mu też, żeby poprosił o pomoc sługę bożego. Kazał mu wrócić w miejsce, gdzie ktoś go kochał. .. kazał mu wrócić do domu. - I dlatego on skontaktował się z tobą. Sługą bożym. - Tak. Od tego czasu przedzierałem się przez wszystkie teksty na ten temat. W poszukiwaniu lekarstwa. Wskazał na książki rozrzucone po biurku. - Uświadomiłem sobie, że odpowiedź musi mieć charakter religijny - coś, do czego dotrzeć może tylko sługa boży. Przypomniało mi się spotkanie z prawosławnym księdzem 169

wiele lat temu. Opowiedział mi o zabytku przechowywanym w jego katedrze. Księdze zawierającej przekłady listów napisanych przez mnicha, który podróżował do Mezopotamii podczas krucjat. Wtedy nie wziąłem tego na poważnie, ale ten ksiądz żartował, że ma dowód na to, że Bóg stworzył wilkołaki. Tato otworzył szufladę i wyciągnął drewnianą szkatułkę. Jej wieczko było wykładane złotym wzorem złożonym naprzemiennie ze słońc i księżyców. - Droga w to miejsce zajęła mi większość czwartkowej nocy. Potrzebowałem dłuższej chwili, ale w końcu przekonałem księdza, żeby pożyczył tę księgę parafii. Nie mogłem spocząć, dopóki nie znajdę odpowiedzi. - I znalazłeś ją? - Serce mi przyspieszyło. - Możesz wyleczyć Daniela? - Nie. - Tato wbił wzrok w szkatułkę. - Nie mogę mu już pomóc. Tato zdjął okulary i położył dłonie równo na blacie. Odchylił się na krześle i potarł nasadę nosa. - Powiedz mi coś, Grace. Czy ty kochasz Daniela? - Jak bym mogła? - Gapiłam się na paznokieć mojego kciuka. - Nie po tym, co zrobił Jude'owi. To byłoby nie w porządku... - Czy ty go kochasz? - Ton głosu taty powiedział mi, że nie przejął się tymi sprawami. - Kochasz go? Czułam, że w oczach wzbierają mi łzy. Skąd one się jeszcze brały? - Tak - wyszeptałam. Tato westchnął i podniósł szkatułkę. - W takim razie to już nie ode mnie zależy. - Postawił skrzyneczkę przede mną, a coś w jej środku zagrzechotało. - Wydaje mi się, że musisz sama odkryć odpowiedź. Będę przy tobie, kiedy się zdecydujesz... ale to ty musisz podjąć decyzję. Późne popołudnie Siedziałam na łóżku po turecku ze szkatułką ułożoną między kolanami. Ciężko było uwierzyć, że wszystkie odpowiedzi - ostatnie kawałki układanki - mogą się znajdować w tak małym pudełeczku. Czy mogę mieć na to nadzieję? Może w środku znajduje się kolejne rozczarowanie. Może wcale nie ma żadnego lekarstwa. To by tłumaczyło roztargnienie i znużenie mojego taty. Może uznał, że muszę sama to odkryć... sama się poddać. Ale powiedział też, że muszę podjąć decyzję. A decyzji nie da się podjąć bez wiedzy - bez odpowiedzi.

170

Dlaczego w takim razie nie mogę otworzyć tego -pudelka? Prawda była taka, że lękałam się odpowiedzi. Niewiedza może nie daje szczęścia, ale wydawała mi się lepsza od całego cierpienia towarzyszącego odpowiedziom, które już znalazłam. Wpatrywałam się w szkatułkę, aż ścierpły mi nogi w tej pozycji. Drżącymi palcami dotknęłam poczerniałej złotej zasuwki. Otwarłam ją i podniosłam wieczko. W środku znalazłam książkę, która wyglądała na starszą i bardziej delikatną niż wszystkie inne w gabinecie taty. Okładka była w szafirowym kolorze, ozdobiona takimi samymi słońcami i księżycami jak szkatułka. Dotknęłam ostrożnie okładki. Bałam się, że książka może się rozlecieć, jeśli wezmę ją do ręki. Spomiędzy pierwszych kartek wystawały skrawki papieru. Czyżby tato coś pozaznaczał, żeby ułatwić mi lekturę? Przewróciłam delikatne, bibułkowe kartki aż do pierwszego zaznaczenia. Kartka wyglądała jak pisany ręcznie wyblakłym brązowym atramentem list albo jego kopia. Tato mówił, że to przekład, a nie oryginał. Odcyfrowując blade pismo, pożałowałam, że oprócz sztuki nie zapisałam się do pani Miller na lekcje kaligrafii. Najdroższa Katharine, wieści o twoim radosnym małżeństwie z Simonem Saint Moon nie mogły dotrzeć w lepszej chwili. Mój obóz jest oblężony przez rozpacz, a wielu piechurów i giermków drży ze strachu przed wyciem wilków, które otaczają nas nocą. Wierzą, że Bóg pozwoli im nas pożreć z powodu naszych grzechów. Mój giermek Aleksius utrzymuje, że to nie są zwykłe zwierzęta, ale Psy Śmierci z tutejszych legend. Mówi, że to są ludzie, których Bóg niegdyś pobłogosławił i uczynił swoimi żołnierzami, ale diabeł zawrócił ich z ich misji i teraz jako przeklęci włóczą się po ziemi w ciałach dzikich bestii. Och, siostrzyczko, jakże pokochałabyś miłego Aleksiusa. Nie żałuję, że przyjąłem go na giermka po pożarze. Wielu innych tutejszych chłopców nie poradziło sobie tak dobrze. Modlę się o to, żebyśmy porzucili tę kampanię i przenieśli się do Ziemi Świętej. Nie porzuciłem naszej wioski, żeby pomagać w zabijaniu innych chrześcijan. Może diabeł usiłuje również nas odwieść od naszego zadania. 171

Ojciec Miguel zapewnia, że nasze zadanie jest prawdziwe i że Bóg będzie nas osłaniał w wojnie przeciwko greckim zdrajcom... Usłyszałam ciche pukanie do drzwi pokoju. Zakryłam szkatułkę i książkę kocem. - Wejdź - powiedziałam, spodziewając się Charity z kolacją. - Hej. - Jude oparł się o framugę drzwi. Trzymał w ręce ciemnozieloną teczkę. - To dla ciebie. - Podszedł do mojego łóżka i podał mi teczkę. - Co to jest? - Stopą popchnęłam książkę głębiej pod koc. - Twoje zadania domowe. - Jude prawie się uśmiechnął. - Oceny z trzeciej klasy są najważniejsze dla rekrutacji. Nie chciałem, żebyś miała zaległości. Poprosiłem April o skopiowanie notatek z angielskiego. Ale pani Howell mówi, że wciąż wisisz jej podpis rodziców na klasówce. Niech to. Na śmierć o tym zapomniałam. - Powiedziałem jej, że ostatnio nie czułaś się najlepiej, i przekonałem ją, żeby pozwoliła ci jeszcze raz napisać test. Mówi, że możesz to zrobić po szkole, kiedy się lepiej poczujesz. - Super. Dzięki. To naprawdę... - W stylu ]ude'a. Nie wiem, dlaczego poczułam takie zdziwienie. Mój brat zawsze właśnie tak postępował. To sprawiało, że był... sobą. Ale ja wyobrażałam sobie, że już nigdy nie będzie chciał ze m n ą rozmawiać. Nie po tym, co zrobiłam. -Bardzo jestem ci wdzięczna. Jude kiwnął głową. - Kiedy już się zdecydujesz, zaczekam na ciebie po szkole, gdy będziesz pisać ten test. Nie będziesz musiała wracać sama do domu. - Podszedł do drzwi, zatrzymał się i spojrzał na mnie. - Czas wyskoczyć z łóżka, Grace. On wie. Ja wiem, co mu się przydarzyło... a on też o tym wie. - Przepraszam, że cię nie słuchałam - powiedziałam cicho. Jude skłonił lekko głowę i zamknął za sobą drzwi. Kiedy usłyszałam, że odszedł w głąb korytarza, wyciągnęłam szkatułkę i książkę spod koca. Zamknęłam wieczko nad Katharine i jej bratem i schowałam szkatułkę w zamykanej na klucz szufladzie biurka. Nie byłam w stanie więcej czytać. Nie potrafiłam szukać dalej odpowiedzi. Musiałam oderwać się od tego wszystkiego. Jude robił krok do przodu, więc i ja powinnam. 172

Rozdział 19

DECYZJE C zwartek rano Jadąc z Jude'em na mrozie przez te kilka ulic do szkoły, uświadomiłam sobie, że mimo nawiązanej między nami nici porozumienia wciąż nie zamierzaliśmy o tym rozmawiać. Pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają. Może to i lepiej. Jude odprowadził mnie do szafek i poszedł szukać April przed pierwszą lekcją. Próbowałam zachowywać się normalnie, jakby to był zwykły dzień i jakbym była zwykłą dziewczyną. Trudno jednak było udawać, że jestem normalna. Zwykli ludzie plotkują - zazwyczaj o dziwnych rzeczach, które wydarzyły się w weekend. Miałam nadzieję, że plotki przycichły podczas mojej trzydniowej nieobecności, ale najwyraźniej trzymały się wciąż świetnie. Szerzyła się pogłoska, że Jenny Wilson znalazła swojego zmasakrowanego kota na środku uliczki, przy której mieszkała. Inni opowiadali, że Daniel znalazł Jamesa w lesie. Szeptali o oskarżeniach wysuwanych przez Jude'a. A ja miałam nieodparte wrażenie, że mówili też o mnie, to znaczy - jeszcze więcej niż zwykle. Zwykli ludzie mijali rozwieszone wokół szkoły ulotki ze szkolnym zdjęciem Jessiki Day z Central High. Patrzyli na jej długie, jasne włosy i wielkie, łagodne oczy, potrząsali głowami i mówili: „Co za nieszczęście". Ale zwykli ludzie nie zdawali sobie sprawy, w jakim naprawdę niebezpieczeństwie mogła się znaleźć. Nie 173

wiedzieli, jakie potworności czają się na świecie. Nie mieli pojęcia, że w zaawansowanej klasie sztuki był wilkołak. Jak oni by zareagowali na taką wiadomość? Czy uznaliby Daniela za nowego Potwora z Markham Street? Oskarżyli o wszystkie nieszczęścia, które się ostatnio wydarzyły? Zatrzymałam się w pół kroku, idąc na sztukę na czwartej lekcji. Czy ja wierzyłam w cokolwiek z tego? Powtarzałam sobie, że to nie może być prawda. Daniel miał ten naszyjnik, więc nawet jeśli przemieniał się w zwierzę, był w stanie powstrzymać potwora od wyrządzania ludziom krzywdy. Prawda? A więc musiało istnieć jakieś inne wyjaśnienie. A może ten naszyjnik nie działał tak dobrze, jak wydawało się tacie. A może działał... może Daniel był w pełni świadomy wszystkiego, co robił... Stałam przed salą jeszcze chwilę po dzwonku. Wiedziałam, że w środku jest Daniel. Słyszałam wystarczająco dużo na jego temat, żeby wiedzieć, że zjawił się w szkole. Bardzo chciałam, żeby było inaczej. Odetchnęłam głęboko trzy razy. Daniel nie skrzywdziłby nikogo z tych ludzi, będąc przy zdrowych zmysłach. Musiało istnieć inne wyjaśnienie - ale nie do mnie należało je znaleźć. Od tej pory niech ktoś inny odgrywa Velmę z kreskówki o Scooby Doo. Popchnęłam drzwi i podeszłam prosto do biurka Barlowa. Położyłam swój szkic na blacie i nie czekając na komentarz, udałam się na tył klasy po przybory. Lynn i Jenny umilkły, kiedy się do nich zbliżyłam. Lynn rzuciła mi spojrzenie z ukosa i powiedziała coś do Jenny, zakrywając usta dłonią. Nie zwracałam na nie uwagi, tylko wyjęłam z pudełka pastele. Wyczuwałam obecność Daniela kilka metrów ode mnie: czułam jego ziemnomigdałowy zapach pomimo unoszących się w powietrzu odorów rozpuszczalników i pyłu kredowego, ale nie byłam w stanie spojrzeć w jego stronę. Chwyciłam wszystko, czego potrzebowałam, i dołączyłam do April przy naszym stoliku. - Dzwoniłam do ciebie chyba z dziesięć razy - powiedziała April. Nie podniosła wzroku znad ostrych, kanciastych linii na swojej kartce. - Mogłaś mi przynajmniej wysłać e-mail albo co. 174

- Masz rację. - Otwarłam pudełko z pastelami i wysypałam je na stół. Zapomniałam, że większość jest połamana. - Przepraszam. - A więc już ci przeszło? - April nieznacznie skłoniła głowę w kierunku Daniela. - Aha. - Wybrałam czerwony pastel. Był za krótki, żeby porządnie rysować. - Tak myślę. - To dobrze. - April odłożyła węgiel. - Jude mówi, że Daniel ma na ciebie zły wpływ. - Co jeszcze Jude mówił ostatnio? - zapytałam. April westchnęła. - Jest zły, że wasz tato zmusza go do zaprzyjaźnienia się znów z Danielem. Wasz tato twierdzi, że Jude powinien po prostu przebaczyć i zapomnieć, i cieszyć się z powrotu Daniela. - April pokręciła głową. - Nie rozumiem. Przecież Jude jest jego prawdziwym synem. Dlaczego on w ogóle chce, żeby Daniel tu był? - Nie wiem - wymamrotałam. Moje myśli powędrowały znów ku książce z listami znajdującej się w moim pokoju. - Jude mówił coś jeszcze? - zapytałam, zastanawiając się, ile April wie naprawdę o tym wszystkim. - Zaprosił mnie na wystawę Moneta na uniwersytecie jutro wieczorem. - To uroczo. - Przyjrzałam się kolejnej złamanej kredce. Była równie do niczego jak poprzednia. - No, tylko że moja mama nie pozwoli mi jechać, bo to jest w mieście. Jakby nagle zaczęła się mną przejmować po tym, co się stało z Jessiką Day. - April zmarszczyła nos. - Chyba skończy się na wieczorze filmowym u mnie w domu. Możesz też wpaść, jeśli masz ochotę. - Nie. Ale dzięki za zaproszenie. - Miałam na całe życie dość oglądania przytulających się Judea i April. April wyciągnęła swoje pudełko pasteli i postawiła je przede mną. - Użyj moich. - Uśmiechnęła się do mnie. - Naprawdę się cieszę, że już ci się poprawiło. - Dzięki - odparłam. Zerknęłam w stronę Daniela. Nie patrzył na nas, ale sądząc z wyrazu twarzy, słuchał całej naszej rozmowy ze swojego końca sali. Wcale nie poczułam się przez to lepiej. Później tego samego dnia 175

Daniel prosił mnie, żebym spędzała przerwy śniadaniowe i godzinę po lekcjach z nim i z Barlowem. Wątpiłam, czy ta prośba jest jeszcze aktualna - i czy on naprawdę nadal by tego chciał. Pobiegłam więc do biblioteki, kiedy tylko zadzwonił dzwonek, odrzucając propozycję April, żebym dołączyła do niej i Jude'a w kafejce. Przesiedziałam całą przerwę w bibliotece. A kiedy skończyła się piąta lekcja, popędziłam jak najszybciej na następną. - Zaczekaj, Grace - zawołał Pete Bradshaw, kiedy podeszłam do szafki. - Cześć, Pete. - Zwolniłam krok. - Dobrze się czujesz? - zapytał. - Wołałem cię trzy razy, zanim usłyszałaś. - Przepraszam. Chyba jestem nieco rozkojarzona. -Postawiłam plecak na podłodze i ustawiłam szyfr szafki. Potrzebujesz czegoś? - Prawdę mówiąc, chciałem ci coś dać. - Wyciągnął z plastikowej torby paczuszkę. - Pączki. - Podał mi pudełko. - Choć niezbyt świeże. Przyniosłem je wczoraj, ale cię nie było. - Dziękuję... Yyy... Ale dlaczego? - Wiesz, jesteś mi wciąż winna tuzin sprzed Święta Dziękczynienia. Więc pomyślałem sobie, że jeśli przyniosę ci je znowu, to może tym bardziej będziesz moją dłużniczką. - Tu proszę wstawić uśmiech „potrójne zagrożenie". - Dłużniczką w jakim sensie? - zapytałam nieśmiało. Pete nachylił się ku mnie i spytał przyciszonym głosem: - Czy między tobą a tym Kalbim coś jest, czy tylko się przyjaźnicie? Coś jest? Teraz już miałam pewność, że ludzie o mnie plotkują. - Nie przejmuj się - odparłam. - Nie wiem nawet, czy się przyjaźnimy. - Świetnie. - Odchylił się na piętach. - A więc pączki mają wywołać takie poczucie winy, żebyś poszła ze mną na świąteczne tańce.

176

- Świąteczne tańce? - Od wielu dni nie myślałam w ogóle o tej imprezie. Czy ludzie, którzy znają nadprzyrodzone sekrety, chodzą w ogóle na tańce? - Mhm, jasne. Z przyjemnością - powiedziałam. - Ale pod jednym warunkiem. - Jakim? - Pomóż mi zjeść te pączki, bo inaczej nie wepchnę się w sukienkę. Pete roześmiał się. Otwarłam pudełko, a on wyłowił trzy pączki. - Mogę cię odprowadzić do klasy? - zapytał, kiedy zamknęłam pudełko w szafce. Uśmiechnęłam się. To było w stylu chłopaka z lat pięćdziesiątych. - Jasne - odpowiedziałam, przycisnęłam książki do piersi i udawałam, że mam spódnicę na halce i eleganckie pantofelki. Pete objął mnie ręką w pasie i poszliśmy razem przez korytarz. Kiwał głową w odpowiedzi na niejedno pytające spojrzenie mijanych ludzi. Pete wydawał się taki pewny siebie, normalny, dobry. Kogoś takiego potrzebuję, pomyślałam, obserwując go ale nie mogłam nie zauważyć, że ktoś inny też mnie obserwował. Następna środa, tuż przed przerwą śniadaniową Siedziałam koło April w sali sztuki, pracując nad wstępnym szkicem według starej fotografii do pracy do teczki. Miał z tego wyjść obraz przedstawiający Jude^ łowiącego ryby za domkiem dziadka Kramera. Podobało mi się światło wpadające z boku zdjęcia i odbijające się od pochylonej głowy Jude'a niczym aureola. Ale na razie pracowałam ołówkami, kreśląc podstawowe linie i wskazując przestrzenie negatywowe i pozytywowe. Na zdjęciu było więcej cienia, niż przypuszczałam, a grafit mojego ołówka stępił się tak, że był praktycznie bezużyteczny, ale nie chciałam iść do strugaczki znajdującej się z tyłu sali, ponieważ Daniel siedział raptem metr od niej. Kilka minut przed dzwonkiem pan Barlow podszedł do ławki Daniela. - Zobacz, jaka Lynn jest wściekła. - April trąciła mnie łokciem.

177

Lynn Bishop rzucała Danielowi wściekłe spojrzenia, kiedy pan Barlow stanął obok niego, patrząc, jak maluje. Wyglądało to tak, jakby chciała wzrokiem wywiercić dziurę w plecach Daniela. - Barlow chyba znalazł nowego ulubieńca. Biedna Lynn - powiedziała April z udanym współczuciem. -Ty jesteś zresztą od niej o niebo lepsza. Szkoda, że nie słyszałaś, jak Barlow się rozpływał nad tym szkicem domu, który oddałaś w zeszłym tygodniu. - Wskazała na mój rysunek z westchnieniem. - Ten też mi się bardzo podoba. Jude wygląda tak bosko na tym zdjęciu. - Hmmm - odparłam. Zebrałam zużyte ołówki i poszłam na tył klasy, póki Daniel był zajęty. Włożyłam jeden z nich do strugaczki. - Nie! - zawołał Barlow. Podskoczyłam i spojrzałam za siebie, ale Barlow mówił do Daniela. Daniel zatrzymał pędzel w pół ruchu, podnosząc wzrok na Barlowa. - Zostaw to tak, jak jest - powiedział Barlow. Nachyliłam się lekko, żeby zerknąć na obraz Daniela. Przedstawiał jego samego jako dziecko - temat, który Barlow zadał nam wcześniej. Na razie Daniel miał namalowane tylko proste tło z różnych odcieni czerwonego i cieliste barwy nałożone na twarz. Usta były zarysowane bladym różem. A ponieważ Daniel zawsze zabierał się do wszystkiego w najtrudniejszy możliwy sposób, wykończył oczy, zanim zaczął cokolwiek innego. Były ciemne, głębokie i zmieszane - takie, jakie zapamiętałam. - Ależ to jest nieskończone - zaprotestował. - Opracowałem tylko oczy. - Wiem - odparł Barlow. - Właśnie dlatego to wygląda tak dobrze. Twoje oczy... jest w nich twoja dusza, a reszta wygląda wciąż na tak nieokreśloną. To jest właśnie piękno dzieciństwa. Oczy pokazują wszystko, co dotychczas widziałeś, ale cała reszta jest wciąż tak bardzo otwarta na możliwości, na to, czym możesz zostać. Daniel mocno trzymał pędzel w szczupłych palcach. Zerknął w moją stronę. Oboje wiedzieliśmy, czym się stał. Odwróciłam się.

178

- Uwierz mi - powiedział Barlow. Dykta zaskrzypiała o blat stołu. Uznałam, że pewnie ją podniósł. - Z tego będzie świetna praca do teczki. - Tak, proszę pana - wymamrotał Daniel. - Skończyłaś łaskawie? - Lynn Bishop stanęła koło mnie z garścią kolorowych ołówków. - Przepraszam - powiedziałam i odsunęłam się z nienaostrzonym wciąż ołówkiem. - Podobno Pete zaprosił cię na świąteczne tańce. -Lynn wsunęła różową kredkę do strugaczki. - Plotki szybko się rozchodzą. Ponad chrzęszczeniem strugaczki usłyszałam zgrzyt odsuwanego krzesła Daniela. - Niewątpliwie - powiedziała przemądrzałym tonem z serii „mam smakowitą plotkę". - Ciekawe, że mimo wszystko cię zaprosił. - O co ci chodzi? Pete od lat przyjaźni się z moim bratem. - Hmmm. - Lynn wyjęła kredkę i przyjrzała się krytycznie długiemu, ostremu, różowemu czubkowi. Myślę, że to wszystko tłumaczy... akt miłosierdzia wobec twojego brata. Pete najwyraźniej chce cię sprowadzić na powrót do świata żywych. Byłam już wystarczająco nieszczęśliwa i nie potrzebowałam bzdur autorstwa królowej plotek z Holy Trinity, ale rozległ się dzwonek na przerwę, więc nie zdążyłam powiedzieć jej, co może zrobić ze swoją kredką. - Nie twoja sprawa - rzuciłam i odeszłam. April podniosła plecak, kiedy się zbliżyłam. - Myślisz, że jest opracowanie do Źdźbeł trawy Whit-mana? - Wątpię. - Włożyłam ołówki do koszyka z przyborami. April jęknęła. - Jude ma mnie z tego odpytać po szkole, a ja mu tak jakby powiedziałam, że już czytałam. - Zmarszczyła nos i włożyła książkę do torby. - No-o! - zakpiłam z niej. - Jesteś ugotowana. Pożegnaj się ze świątecznymi tańcami. Jude nienawidzi kłamstw. 179

- Och, nie. Myślisz, że się wścieknie? - Urwała. -Czekaj, powiedziałaś „świąteczne tańce"? - Wymierzyła we mnie palec. - On ci coś mówił? Zaprosi mnie, prawda? Hej, może pójdziemy na ciuchy po szkole? Uśmiechnęłam się, bez przerwy myśląc o tym, czy powinnam powiedzieć April coś o Judzie. Ona zupełnie zwariowała na jego punkcie, a ja cały czas się zastanawiałam, czy nagłe zainteresowanie nią mojego brata nie jest jego sposobem na odreagowanie - nie innego związku, ale raczej własnych emocji. A może to April wykorzystywała mojego brata. Niewątpliwie przemogła swoją nieśmiałość wobec niego w chwili, gdy wydał się bezradny. Ale radość na twarzy April była szczera. - Nie wydaje ci się, że powinnaś się skupić na nauce angielskiego na test, zamiast kupować sukienki? - zapytałam. - O ile pamiętam, matka zagroziła ci szlabanem, jeśli nie zdasz. - Och. A poważnie, czemu ona nagle zaczęła się mną interesować? - Hej, Grace - rozległ się za mną chrapliwy głos. April uniosła wysoko brwi. Odwróciłam się do właściciela tego głosu, wiedząc już, kto nim jest. Spojrzałam na granatowy sweter z rękawami podciągniętymi do łokci, na spodnie khaki, kartkę, którą trzymał w ręce, czubek głowy, na którym włosy robiły się z każdym dniem jaśniejsze... patrzyłam wszędzie, byle nie na jego twarz, byle nie w pobliże oczu. W końcu mój wzrok spoczął na ubrudzonych farbą rękach. - Czego chcesz? - zapytałam tonem, który okazał się chłodniejszy, niż oczekiwałam. - Muszę z tobą porozmawiać - odparł Daniel. - Ja... nie mogę. - Położyłam rysunek na koszyku z przyborami i wsunęłam wszystko pod stolik. -Chodź, April. Idziemy. - Proszę, Grace. - Daniel wyciągnął do mnie rękę. Cofnęłam się. Jego ręce przypomniały mi o tym, co zrobił mojemu bratu. Czy próbowałby zrobić mi to samo, gdyby wiedział, że to ja doniosłam na jego ojca? - Odejdź. - Ujęłam April pod ramię, żeby dodać sobie siły. - To ważne - nalegał Daniel. Zawahałam się i puściłam April. 180

- Zwariowałaś? - szepnęła. - Nie możesz z nim zostać. Ludzie już gadają. Wbiłam w nią wzrok. - Gadają o czym? April spuściła oczy. - Dziewczyny, idziecie? - zapytał Pete od drzwi. Obok niego stał Jude, uśmiechając się promiennie do April. Jeśli chcemy własny stolik, to musimy zarezerwować. - Już idę - odparła April. Rzuciła mi ostre spojrzenie i rozpromieniła się. - Cześć, chłopaki - powiedziała, kiedy Jude objął ją ramieniem. - Idziesz, Grace? - Pete wyciągnął do mnie rękę zupełnie jak Daniel. Spojrzałam na całą trójkę w drzwiach. April pochyliła głowę i machała do mnie, żebym podeszła. Jude patrzył na mnie, a następnie zerknął na Daniela i jego usta zacisnęły się w wąską kreskę. - Chodźmy, Grace - powiedział. - Zostań, proszę - odezwał się za mną Daniel. Nie potrafiłam zmusić się do tego, żeby na niego spojrzeć. Jude prosił mnie tylko o to, żebym trzymała się z dala od Daniela. Na początku złamałam tę obietnicę, ale musiałam jej teraz dotrzymać. Nie wolno mi rozmawiać z Danielem. Nie wolno mi z nim przebywać. Nie mogę znów wybrać Daniela zamiast mojego brata. - Zostaw mnie - powiedziałam. - Idź gdzie indziej. Nie pasujesz tutaj. Ujęłam Pete'a za wyciągniętą rękę. Zacisnął palce na mojej dłoni i przyciągnął mnie do siebie, ale jego dotyk nie sprawił, że poczułam się tak jak w bliskości Daniela. W kafejce Byłam po sześciu kęsach wegetariańskiego burgera, Pete doszedł do punktu trzeciego swojej tyrady na temat „pięciu sposobów, w jakie hokej może zmienić świat", a April piszczała z zachwytu, ponieważ Jude właśnie dał jej jagodowe ciastko z zaproszeniem na świąteczne tańce, kiedy dotarło to do mnie z całą mocą: przed chwilą kazałam Danielowi wynosić się z mojego życia. Upuściłam kanapkę i pobiegłam do łazienki. Ledwie wpadłam do toalety, a czosnek i wodorosty skoczyły mi do gardła. 181

Kiedy wyszłam z kabiny, przy umywalce zastałam Lynn Bishop. Wpatrywała się w swoje odbicie w lustrze z zaciśniętymi ustami i szeroko otwartymi oczami. - Niedobry burger - wymamrotałam i wsunęłam dłonie pod kran. - A co mnie to obchodzi. - Wrzuciła papierowy ręcznik do kosza i wyszła. Rozdział 20 N ocą

Lęki

Po kolacji zamknęłam się w pokoju. Wkuwanie do poprawki testu z chemii pochłonęło mi większość czasu w zeszłym tygodniu, a poza tym ciągle usiłowałam nadrobić inne przedmioty. Z egzaminami semestralnymi w perspektywie wiedziałam, że mam problemy. Próbowałam uczyć się z April i Judeem po szkole, ale ona była tak rozchichotana z powodu zaproszenia na tańce, że uznałam, iż lepiej mi pójdzie samotna nauka. Po kilku godzinach historii, matmy i poczytaniu co nieco Ralpha Walda Emersona moje zmęczone oczy powędrowały jednak od podręczników ku szufladzie biurka. Wyjęłam kluczyk z pudełka z pozytywką i otwarłam szufladę. Wyciągnęłam książkę ze szkatułki, zwinęłam się między kołdrą a poduszkami i ostrożnie przekart-kowałam do drugiej zaznaczonej strony. Wieczorna lektura jeszcze nikomu nie zaszkodziła, prawda? Droga Katharine, jestem coraz bardziej przekonany, że opowieści Aleksiusa 0 Psach Śmierci nie są tylko legendami. Chcę więc udokumentować jak najlepiej to zjawisko. Ojciec Miguel mówi, że ogarnęła mnie obsesja. Ale ja lękam się, że to on ma obsesję. Przekonał wielką rzeszę naszych rycerzy, że muszą ukarać Greków za ich mordy 182

1 zdrady. Nawet wielu templariuszy oraz szpitalników daje się zwieść jego płomiennym słowom. Znajduję więc opowieści Aleksiusa miłą odmianą od wszystkich tych intryg i przemów. Aleksius zaprowadził mnie do ślepego wróżbiarza, który powiedział mi sporo na ten temat. Niektórzy Urbat, jak ich nazwał, rodzą się z istotą wilka, inni zaś zostają stworzeni przez ukąszenie innego Urbat - podobnie jak szerzą się okropne zarazy. Może być tak, że Urbat stworzony przez zakażenie, a nie urodzenie, jest bardziej podatny na wpływ bestii. Przekleństwo może postępować u zarażonego szybciej, jeśli nie będzie on strzegł się, by kontrolować swoje emocje... Daniel nie wspominał, że jego natura jest zaraźliwa. Nie mogłam uwierzyć, że w pewnej chwili chciałam być taka jak on, a teraz kręciło mi się w głowie na myśl o tym, że wystarczyłoby jedno ugryzienie jego zębów -coś niemal tak zwyczajnego jak pocałunek. Spojrzałam na swoje dłonie i nie mogłam oprzeć się wyobrażeniu, że pokrywa je gęsta sierść. Paznokcie wydłużają się w ostre pazury, zdolne odrywać ciało od kości. Poczułam się tak, jakbym miała usta pełne ostrych jak brzytwy zębów i długich kłów. Jak bym wyglądała z długim pyskiem? Co by było, gdyby moje oczy zrobiły się czarne, pozbawione wewnętrznego blasku - odbijając tylko otaczające mnie światło? Co by było, gdybym ja również stała się potworem? Wzdrygnęłam się i przycisnęłam dłonie do twarzy. Skórę miałam nadal gładką i pozbawioną owłosienia. Byłam wciąż człowiekiem. Wzięłam z powrotem książkę do ręki w nadziei, że znajdę w niej pocieszenie - i odpowiedzi. Ale list ciągnął się przez następne kilka stron, opowiadając głównie o tym, jak Psy Śmierci pojawiły się na świecie - jak błogosławieństwo stało się przekleństwem. Znalazłam potwierdzenie tego wszystkiego, co powiedzieli mi Daniel i tato, ale nie dowiedziałam się niczego nowego. Przebiegałam tekst wzrokiem, aż doszłam do ustępu o księżycowych kamieniach.

183

To zadziwiające, Katharine, ale ślepiec twierdzi, że Urbat mają znacznie większe problemy z kontrolowaniem opętania przez wilka podczas pełni, jakby sam księżyc miał nad nimi moc. Dzięki temu, jak sądzę, można znaleźć sposób na ujarzmienie tych bestii. Może gdyby każdy Urbat trzymał blisko ciała mały kawałek księżyca, mógłby zrównoważyć oddziaływanie większego księżyca, pomóc utrzymać wilka na uwięzi, nie tracąc nadludzkiej siły. To tak jak starożytni leczyli choroby z przekonaniem, że podobne leczy podobne. Słyszałem opowieści o kamieniach spadających w ognistej chwale z nieba. Co, jeśli niektóre z nich spadły z samego księżyca? Gdybym potrafił zrobić naszyjnik z takiego księżycowego kamienia - gdyby dało się go znaleźć - może byłbym w stanie pomóc Psom Śmierci odzyskać błogosławieństwo. Taki naszyjnik nie stanowiłby jednak lekarstwa. Mógłby jedynie dać kontrolę. Obawiam się, że jeśli Urbat stracili dusze w uścisku bestii i nie uwolni się ich przed śmiercią, zostaną skazani na otchłań piekielną jako demony księcia ciemności. Nie czułam już zmęczenia. Nie myślałam o tym, co może stać się z Danielem, gdyby umarł. Czy naprawdę był skazany na wieczność w piekle jako demon? Nic dziwnego, że tak bardzo pragnął znaleźć lek. Życie z potworem to jedno - wieczne potępienie to zupełnie inna sprawa. Przebiegłam wzrokiem kolejne kilka stron, szukając jakichkolwiek informacji. Tylko zęby i ręce innego demona mają dość siły, żeby zabić Urbat, a poza tym zginie on jedynie, jeśli jego serce zostanie przebite srebrnym przedmiotem. Wierzy się, że srebro jest trucizną dla potworów... Nie miałam ochoty myśleć dalej o śmierci, więc przeszłam do innego listu. Moja droga Katharine, postanowiłem przedsięwziąć wyprawę do lasu. Ślepiec mówi, że znajdzie mi przewodników, którzy zaprowadzą mnie dość blisko, by przyjrzeć się stadu Urbat, nie ryzykując wykrycia. Podróż ta kosztować mnie będzie dwadzieścia marek wszystko, co mam. 184

Ojciec Miguel mówi, że wiatry zmieniają się na naszą korzyść. Uważa, że jutro flota będzie mogła podpłynąć bliżej murów miasta. Może jedynym dobrem, które wyniknie z zajęcia przez nasze siły miasta, będzie to, że przeszukam księgi w wielkiej bibliotece, by znaleźć więcej informacji o Urbat. jakież perły wiedzy muszą się tam znajdować. Muszę się dowiedzieć czegoś więcej o tych Niebiańskich Ogarach, nawet jeśli nie z biblioteki. Przygotuję się do podróży. Mój drogi Aleksius nie ma ochoty iść ze mną, ale przekonam go, ponieważ potrzebuję tłumacza. Mam wrażenie, że on boi się Urbat bardziej niż inni miejscowi. Kiedy go przyciskam, mówi tylko, że „bestia usiłuje zabić to, co najbardziej kocha...". Upuściłam książkę. Upadła na drewnianą podłogę. Wychyliłam się z łóżka i ostrożnie ją podniosłam. Niewielkie cząsteczki pożółkłego papieru posypały się z oprawy. Otwarłam książkę i przekonałam się, że strona, którą właśnie czytałam, podobnie jak kilka innych, rozpadła się przez moją nieuwagę. Poczucie winy z powodu zniszczenia książki było jednak niczym w porównaniu do myśli, od których przewracało mi się w żołądku. Bestia usiłuje zabić to, co najbardziej kocha. Czy Daniel mnie kocha? Powiedział, że jestem wyjątkowa. Powiedział, że „działam" na niego. Powiedział, że za mną tęsknił - coś w tym rodzaju. Ale nie powiedział, że mnie kocha. Za to pocałował mnie tak, jak nikt nigdy. Sprawił, że miałam ochotę powiedzieć mu, co czułam. Ale nie mogłam zapomnieć, jak się trząsł i jak błysnęły mu oczy, kiedy to zrobiłam. Na chwilę stracił swój naszyjnik i wyglądał na bardziej przerażonego niż ja. Czy byłam wtedy w niebezpieczeństwie? Czy bestia chciała mnie zabić? Gdyby Daniel nie miał naszyjnika, to czy jeszcze bym żyła? A może tylko przemieniłby mnie w takiego samego potwora jak on? Odłożyłam książkę. Nie byłam w stanie znieść więcej pytań - ani odpowiedzi - i to na długo.

185

Rozdział 21 Uniki

Bez nadziei

Trzymanie się z daleka od Daniela okazało się równie trudne jak ucieczka przed własnym cieniem. W piątek po południu przyszedł do sklepu dla plastyków Brightona, gdzie wybierałam nowe suche pastele, żeby zastąpić te, które połamałam w tygodniu poprzedzającym Święto Dziękczynienia. Zaczekałam, aż załatwi wszystko przy kasie i pójdzie sobie, zanim podeszłam z moim pudełkiem na przód sklepu. Kiedy wyciągnęłam portmonetkę, dziewczyna za ladą poinformowała mnie, że mój „bezczelnie atrakcyjny przyjaciel" zapłacił już za pastele. - A jeśli ich już nie chcę? Wzruszyła ramionami i strzeliła balonem z gumy do żucia. Zostawiłam pudełko na ladzie. - Jesteś pewna? - zawołała za mną, jakbym zwariowała. - Może je pani zatrzymać. W sobotę był w kościele, żeby naprawić połamaną ławkę, kiedy ja przyniosłam ojcu ulotki z punktu ksero. Położyłam je na stole i wyszłam przez biuro, drzwiami wychodzącymi na uliczkę między szkołą a terenem kościoła. W niedzielę rano zobaczyłam, że przygląda mi się z balkonu podczas kazania taty. A w poniedziałek zorientowałam się, że każde wyjście na zakupy wystawia mnie na niebezpieczeństwo. Tego popołudnia tato wysłał mnie do sklepu Daya z listą zakupów. Wypadła jego kolej na zrobienie kola cji, kiedy mama miała nocny dyżur w szpitalu - zaczęła je brać częściej po Święcie Dziękczynienia, żeby nie musieć zostawiać Jamesa w żłobku. Weszłam w sklepową alejkę z żywnością w puszkach i dosłownie wpadłam na Daniela, który kucał nad skrzynką groszku konserwowego. Wstał i obrócił się. Miał na sobie kombinezon sklepu Daya, a w ręce trzymał 186

przecinak, którego czubek umazany był krwią. Skrzywił się, a ja zauważyłam na wierzchu jego drugiej dłoni paskudne skaleczenie. - Przepraszam - wymamrotałam, usiłując go wyminąć. Wyszedł przede mnie, zastępując mi drogę. - Grace. - Rozcięta skóra zasklepiała się, kiedy położył rękę na moim koszyku, uniemożliwiając mi zrobienie kroku. - Musimy porozmawiać... na osobności. Spojrzałam na zakrwawiony przecinak, który opierał o kombinezon. Bestia usiłuje zabić to, co najbardziej kocha. - Nie mogę. - Upuściłam koszyk, cofnęłam się i wybiegłam ze sklepu. Tato nie pytał, dlaczego wróciłam do domu bez składników na pieczonego kurczaka. Zrobił zamiast tego makaron z serem. Na kolacji oprócz niego i tak byliśmy tylko Don, James i ja. A ja nie zdziwiłam się, kiedy tato zapytał Dona, jak Daniel radzi sobie w sklepie. - Świetnie - oznajmił Don. - Pan Day tak bardzo martwił się o less, że potrzebował każdej nowej pomocy. Dobrze, że Daniel szukał pracy Albo pomyślnie się złożyło, pomyślałam - ale to było echo słów Jude'a, odbijające się sarkastycznie w moich myślach. Odsunęłam talerz. Danielowi zależało na Maryanne. Dzięki niej czuł się bezpieczny i kochany. A teraz kiedy ona umarła, miał wygodne mieszkanie. Daniel wcześniej nie znał Jamesa, ale kochał naszą rodzinę. „Uratowanie" Jamesa uczyniło Daniela bohaterem w oczach mojej rodziny, nawet jeśli tylko na chwilę. Daniel i Jess byli przez wiele lat w jednej klasie. Ona mieszkała w Oak Park w czasie, kiedy on się tam przeprowadził z matką. Daniel dał mi do zrozumienia, że nie byłam pierwszą dziewczyną w jego życiu. Ludzie zawsze mówili, że Jess jest „trudna". Czy nie należała do takich osób, jakich towarzystwa szukał Daniel? Czy było możliwe, że kiedyś był zakochany w Jessice Day? Wiedziałam tylko tyle, że ona zaginęła, a Daniel dostał pracę, dzięki której będzie mógł dostosować się do wymagań Barlowa. Co oznaczało, że będzie mógł pozostać w Rose Crest na nieokreślony czas. Pomyślnie. Stanowczo zbyt pomyślnie. 187

Ale po co? Czy to były przypadkowe ataki na ludzi, których kochał? A może służyły jakiemuś celowi? Wskazywały w jakimś kierunku? Czy w ten sposób on przybliżał się do... mnie? Coś w głębi serca mówiło m i , że le wątpliwości co do Daniela muszą być błędne. Tato czyta! te listy. W i c dział, że wewnętrzna bestia Daniela będzie atakowała ludzi, których on kocha, i mimo to trzymał go tutaj. Pomógł mu dostać to mieszkanie. Pomógł mu zdobyć tę pracę. Nie zrobiłby tego, gdyby uważał, że Daniel krzywdzi ludzi albo że może skrzywdzić mnie. Problem polegał jedynie na tym, że tak samo myślałam o oskarżeniach rzucanych przez Jude'a. Uważałam, że jeśli Daniel rzeczywiście usiłował zabić mojego brata, tato nigdy nie dopuściłby go w pobliże naszej rodziny. I myliłam się w tej sprawie. Tato pomógł Danielowi, mimo że doskonale wiedział, co on zrobił... czym był. Czyżby Jude miał rację? Czy Daniel zaczarował w jakiś sposób tatę? A może tato po prostu wiedział coś, o czym ja nie miałam pojęcia? Wyjście z domu Nie wiem czemu, ale czułam, że nie powinnam czytać tych listów w moim pokoju tego wieczoru. Jakby słowa, które z nich się wydobywały, niosły się echem po całym domu. Pojechałam do biblioteki. Mieli już niedługo zamykać, ale usadowiłam się na jednej z szorstkich pomarańczowych kanap, usiłując uspokoić rozszalałe nerwy. Uznałam, że jeśli tato naprawdę wie coś, czego ja nie wiem, to odpowiedź musi być ukryta w tych listach. Droga siostro, zniszczyli ją. Zniszczyli wielką bibliotekę! 188

Rycerze i ich giermkowie złupili miasto. Zdobyli i zrabowali wielkie skarby. Podpalili bibliotekę, niszcząc wszystko, czego chciałem się dowiedzieć. Nazywają Greków poganami, a jednak to nasi Rycerze Chrystusa są tymi, którzy łupią miasto. Smród dymu i krwi wypełnia mój namiot. Nie jestem w stanie dłużej tego wytrzymać. Poczułem znów chęć, żeby udać się do lasu. Obawiam się, że moje pisma o prawdziwym pochodzeniu Urbat mogą okazać się wszystkim, co istnieje, po zniszczeniu biblioteki. Muszę odtworzyć dokumenty dotyczące ich tajemnic, żeby odkupić grzechy tej wyprawy. Możesz uznać mnie za głupca, ale nie dam się powstrzymać. Niech miłość Boga będzie z tobą i Simonem. Twój brat z krwi i wiary Katharine... Zostaliśmy zdradzeni! Obawiam się, że mój Aleksius zginął. Nasi przewodnicy zaprowadzili nas głęboko w las, a kiedy było już blisko zmierzchu, zabrali nasze konie i moje dwadzieścia marek i pozostawili nas na pastwę losu. Aleksius był przerażony, kiedy otoczyło nas wycie. Nie wiem, co się z nim stało. Nie pamiętam, jak wróciłem do namiotu. Miałem podarty, zakrwawiony płaszcz. Boję się, że zostałem pogryziony. Coś wije się w moim wnętrzu. Muszę z tym walczyć. Muszę znaleźć odpowiedzi, zanim bestia pożre moją duszę. Zanim przyjdzie po ciebie, umiłowana... Mimo że Daniel był potworem, mimo że mógł mnie zarazić, wciąż go kochałam. Chciałam, żeby był niewinny. Chciałam, żeby był mój. A tato dał mi tę książkę, kiedy przyznałam, że go kocham. Powiedział, że muszę sama znaleźć odpowiedzi. 189

Czy chciał, żebym wiedziała właśnie to? Ze Daniel będzie pragnął mnie zabić tak jak ten człowiek swoją siostrę? Czy pragnął, żebym uświadomiła sobie, że nie da się kochać Daniela? Że wszelkie pomysły na wspólne życie są całkiem pozbawione nadziei? Bo jeśli taki był jego plan... to się powiódł. Środa po południu Egzaminy semestralne zaatakowały z pełną furią. Nie udało mi się nadrobić materiału. Usiłowałam wygnać ze swoich myśli Daniela, Psy Śmierci, księżycowe kamienie i Jessikę Day. Ale na lekcjach religii i historii myślałam wyłącznie o krucjatach. Podczas testu z chemii zastanawiałam się, czy brat Katharine zdołał znaleźć księżycowy kamień na swój naszyjnik. Rozwiązywanie zadań arytmetycznych było praktycznie niemożliwe, bo zastanawiałam się tylko nad tym, czy Jessica żyje, czy nie. No i nie byłam w stanie nic namalować, wiedząc, że Daniel obserwuje mnie z tyłu klasy. A zatem nie tylko moje życie uczuciowe legło w gruzach. Również szanse dostania się na studia - znaczy do Trenton - wydawały się zerowe, kiedy próbowałam spłodzić wypracowanie egzaminacyjne z angielskiego o poezji transcendentalnej. Przynajmniej był to ostatni dzień szkoły przed świętami, miałam więc trzy tygodnie na odpoczynek, zanim stanę przed rodzicami ze świadectwem. Tańce miały być następnego dnia, ale tego popołudnia wszyscy szli na mecz hokeja, żeby odreagować. Mimo że bardzo chciałam znaleźć się na lodowisku, jedząc prażone migdały z April i kibicując Pete'owi, nie mogłam się zmusić do świątecznego nastroju, który udzielił się pozostałym. Powiedziałam Pete'owi, że jestem zbyt zmęczona, żeby dokądkolwiek iść, kiedy zaprosił mnie na imprezę po meczu u Bretta Johnsona. Miał tak rozczarowaną minę, że dodałam: - Wybacz, muszę odpocząć przed tańcami. Uśmiechnął się i odrzekł, że „jestem mu coś winna". Ale mimo że powiedziałam, że tę noc spędzę w łóżku, nie byłam w stanie usiedzieć w domu. Myślę, że dlatego właśnie ostatecznie postanowiłam pomóc tacie prowadzić środowe kółko biblijne w kościele. Uznałam, że tam mam najmniejsze szanse natknąć się na Daniela. Akurat. 190

Pomogłam tacie rozdać książeczki ze wskazówkami i zapasowe Biblie, po czym zajęłam się pracą w kuchni parafialnej. Ułożyłam upieczone przez mamę ciasteczka na srebrnej tacy i włożyłam małe rurki cukrowe do wszystkich kubków z gorącą czekoladą. Ciastka były na później, ale czekoladę podałam zmarzniętym gościom, słuchającym, jak tato melodyjnym głosem czyta Biblię. Jego głos brzmiał jak kołysanka, a powieki Dona Mooneya opadały, kiedy podawałam mu parujący kubek. - Dziękuję, panno Grace. - Zamrugał i pociągnął łyk. Usiadłam na pustym krześle obok niego. Zdziwiło mnie, że tato nie czytał o narodzeniu Jezusa, jak zazwyczaj przed świętami. Zamiast o stajenkach, pasterzach i aniołach czytał najrozmaitsze przypowieści. Czułam również, że powieki robią mi się ciężkie, dopóki nie usłyszałam skrzypienia drzwi frontowych, prowadzących do świetlicy. W korytarzu rozległy się kroki, a ja żałowałam, że nie zrobiłam więcej czekolady. - Przejdźmy teraz do syna marnotrawnego - powiedział tato. Przewróciłam kartki Biblii do piętnastego rozdziału ewangelii Łukasza i w tej samej chwili otwarły się drzwi, a do salki wsunął się Daniel. Chuchał w dłonie i rozglądał się za wolnym miejscem, kiedy dostrzegł, że mu się przyglądam. Spuściłam wzrok na leżącą na kolanach otwartą Biblię. Tato nie przerwał. Odczytał przypowieść o ojcu, który miał dwóch synów. Jeden był dobry, porządny i pracowity, a drugi zabrał pieniądze ojca i przepuścił je na dziwki i hulaszcze życie. W końcu upadł tak nisko, że postanowił wrócić do ojca i błagać o pomoc. Tato czytał o tym, jak ten ojciec się cieszył z powrotu syna marnotrawnego, nakarmił go i ubrał, i zwołał przyjaciół na ucztę. Ale dobry syn, który we wszystkim słuchał ojca, był zagniewany i zazdrosny o swojego brata i odmówił powitania go w domu. Kiedy tato przeczytał ostatni werset, zapytał: - Dlaczego dobremu synowi było tak trudno wybaczyć bratu? Ta zmiana tonu zaskoczyła zebranych. Kilka osób rozejrzało się dookoła, zastanawiając się zapewne, czy to miało być pytanie retoryczne. - Pani Ludwig - tato zwrócił się do starszej kobiety siedzącej w pierwszym rzędzie - kiedy pani syn ukradł i rozbił pani samochód zeszłej zimy, dlaczego tak ciężko było mu wybaczyć? Pani Ludwig zaczerwieniła się lekko. 191

- Bo na to nie zasłużył. Nawet mnie nie przeprosił. Ale Biblia - postukała palcem w swój zniszczony, oznaczony inicjałami egzemplarz - mówi, że powinniśmy przebaczać. - Zgadza się - powiedział tato. - Nie przebaczamy ludziom dlatego, że na to zasłużyli. Przebaczamy im, ponieważ oni tego potrzebują - i ponieważ my sami tego potrzebujemy. Jestem przekonany, że poczuła się pani znacznie lepiej, kiedy już przebaczyła synowi. Pani Ludwig skinęła głową z zaciśniętymi ustami. Czułam gorąco na szyi. Nie musiałam patrzeć w tamtą stronę, żeby mieć pewność, że Daniel się we mnie wpatruje. - Ale dlaczego tak trudno jest przebaczyć? - zapytała pani Connors. Don zamrugał powiekami i zachrapał. - Z powodu dumy - odparł tato. - Ktoś wyrządził nam jakąś krzywdę, a teraz to my musimy przełknąć urazę, zrezygnować z czegoś, żeby mu przebaczyć. Pismo mówi, że jeśli pozostajemy dumni i postanawiamy komuś nie wybaczyć, to my popełniamy większy grzech. Dobry syn w tej opowieści jest tak naprawdę w znacznie większym niebezpieczeństwie niż jego marnotrawny brat. - Czyli tego marnotrawnego należy kochać niezależnie od wszystkiego? - zapytał Daniel ze swojego kąta. Podskoczyłam na krześle. Tego było już za wiele. Tato spojrzał na mnie pytająco. - Ciastka - powiedziałam. Zgromadzeni wydali jednogłośny pomruk zadowolenia, kiedy wyszłam ze świetlicy. Pewnie przerwałam tacie naukę, wracając z przekąską, ale nie przejmowałam się tym. Chciałam iść do domu. Zebrałam serwetki i puste kubki, podczas gdy inni krążyli po sali, rozmawiając o przyjemnych rzeczach, takich jak prezenty i kolędy. Kiedy posprzątałam, podeszłam do taty i zapytałam, czy mogę wyjść wcześniej. - Nie czuję się najlepiej - powiedziałam. - Chciałabym położyć się do łóżka. - Gorączka egzaminacyjna? - zaśmiał się tato. - Należy ci się porządny odpoczynek. - Pochylił się i nakreślił mi krzyżyk na czole. - Obiecałem odwieźć kilka pań do Oak Park, więc nie mogę ci dać samochodu. Ale nie chcę, żebyś szła sama do domu. - Tato spojrzał na tył sali. - Daniel! - zawołał. 192

- Nie, tato. To głupota. - Poczułam nagły gniew na niego. Krzyżyk, który mi nakreślił na czole, palił mi skórę. Dlaczego on mi tak utrudnia życie? - To niedaleko. - Nie będziesz chodzić sama po ciemku. - Tato odwrócił się, kiedy Daniel się przybliżył. - Byłbyś tak dobry, żeby odprowadzić moją córkę do domu? - Oczywiście, pastorze. Nie było sensu protestować, pozwoliłam więc Danielowi wyjść ze mną do holu. Kiedy drzwi salki zamknęły się za nami, odsunęłam się od niego. - Tyle wystarczy. Resztę drogi przejdę sama. - Musimy porozmawiać - odparł Daniel. - Nie rozmawiam już z tobą. Nie wiedziałeś? - Dlaczego? - zapytał. - Podaj mi jeden dobry powód, a zostawię cię w spokoju. - Jeden powód?! - Czy ten sam człowiek powiedział mi, że jest wilkołakiem? Ten sam człowiek przyznał, że straszliwie skrzywdził mojego brata? - Pierwszy z brzegu: Jude. - Wyrzuciłam ręce do góry i podeszłam do wieszaka przy wyjściu. - Jude'a tu nie ma - odpowiedział, podchodząc do mnie. - Przestań, Daniel. Po prostu przestań. - Wbiłam wzrok w guziki płaszcza. Czemu nie mogę ich poza-pinać? - Nie mogę z tobą rozmawiać, przebywać ani ci pomagać, bo mnie przerażasz. Czy to wystarczająco dobry powód? - Grace? - Ujął mnie za drżącą dłoń. Szybko schowałam ręce do kieszeni. - Proszę, pozwól mi iść. - Nie, dopóki ci nie powiem... Musisz to wiedzieć. - Zacisnął obie dłonie wokół naszyjnika i powiedział to takim tonem, jakby właśnie rozwiązywał wszystkie problemy na ziemi: - Kocham cię, Grace.

193

Cofnęłam się na chwiejnych nogach. Te słowa były niczym nóż wbity w samo serce. Były wszystkim, co pragnęłam usłyszeć, ale zarazem miałam nadzieję, że on nigdy tego nie powie. No i nie mogło to niczego

194

rozwiązać. Cofałam się dalej, aż oparłam się o wielkie dębowe drzwi kościoła. - Nie mów tego. Nie wolno ci. Daniel opuścił ręce. - Ty się naprawdę mnie boisz. - Nie tego chciałeś? Opuścił głowę. - Pozwól mi naprawić to, co narobiłem, Grace. Tylko tego pragnę. Zależy mi wyłącznie na tobie. Bardzo chciałam być zdolna do przebaczenia Danielowi. Naprawdę. Ale nawet po tym wszystkim, co powiedział tato, nie wiedziałam jak. Nie mogłam po prostu pstryknąć przełącznikiem i zapomnieć o wszystkim, co on zrobił mojemu bratu. Miłość do mnie oznaczała, że coś w jego środku będzie pragnęło mnie zabić, i nie mogłam tego zmienić. Ale też nie mogłam przestać go kochać... nie mogłam przestać tęsknić za pocałunkiem, za jego obecnością. Jak mam żyć, oglądając go codziennie? Wiedziałam, że w końcu się poddam - i stracę wszystko. Nacisnęłam klamkę. - Gdyby ci na mnie zależało, odszedłbyś. - Obiecałem twojemu ojcu, że cię odprowadzę do domu. - Miałam na myśli... na dobre, Daniel. Odszedłbyś na dobre. - Nie pozwolę ci iść samej. - W takim razie zadzwonię po April albo Petea Brad-shawa - odparłam, mimo że wiedziałam, że oboje są na meczu hokeja. - Ja cię odprowadzę - w głębi korytarza rozległ się dudniący głos Dona Mooneya. Don trzymał w zaciśniętej ręce wielki kawałek ciasta, a na podbródku miał czekoladową smugę. - Nie mam nic innego do roboty. - To miło z twojej strony, Don. - Otwarłam drzwi. -Żegnaj, Danielu. Rozdział 22 W drodze do domu

Alfa i omega

Na ulicy chwyciłam się niedźwiedziego ramienia Dona. Oddech tworzył gęstą białą mgłę wokół mojej twarzy a za oczami czułam ucisk migreny - ale nie dlatego miałam kłopoty ze wzrokiem. Nigdy bym nie uwierzyła, że będę się cieszyć z towarzystwa Dona, ale w głębi ducha czułam wdzięczność, że pojawił się, żeby mnie odprowadzić do domu. Byłam pewna, że miał ochotę na rozmowę, sądząc z tego, jak pomrukiwał i wzdychał - jakby zbierał się na odwagę, żeby przemówić. Byliśmy już prawie na ganku, kiedy wreszcie się odezwał. - Pojedziesz z nami jutro, żeby zawieźć dary? - Nie. - Otarłam twarz, usiłując ukryć łzy, ja, która dawniej nigdy nie płakałam. Jutro wieczorem są tańce świąteczne. Umówiłam się na randkę. 195

- Co za szkoda. - Kopnął nogą schodek werandy. -Miałem nadzieję, że przyjdziesz. - Dlaczego? - Chciałem, żebyś zobaczyła - odparł. - Kupiłem dla parafii trzydzieści dwie świąteczne szynki. - Trzydzieści dwie? - Dlaczego łzy popłynęły jeszcze szybciej? - To musiało kosztować majątek. - Całą moją świąteczną wypłatę i jeszcze trochę - odpowiedział. - Uznałem, że lepiej pomóc w tym roku potrzebującym, niż kupować prezenty - To wspaniale. - Uśmiechnęłam się, wiedząc, że przecież Don sam kwalifikował się do „potrzebujących". - Ale mam coś dla ciebie. - Don sięgnął do kieszeni. - Pastor mówił, że powinienem zaczekać do świąt, ale chciałem, żebyś to już miała. Mam nadzieję, że dzięki temu poczujesz się lepiej. - Otworzył olbrzymią dłoń i podał mi małą drewnianą figurkę. - Dziękuję. - Otarłam kilka łez, które wciąż gromadziły się w moich oczach, i przyjrzałam się prezentowi. Figurka była prymitywnie wyrzeźbiona, jakby ręką dziecka, ale powiewające szaty i pierzaste skrzydła powiedziały mi, że to anioł. Śliczny. - Naprawdę tak uważałam. - To anioł jak ty. Nie chciałam, żeby zobaczył, że się krzywię. Po tym, co powiedziałam Danielowi, czułam się całkowicie nieanielsko. - Wyrzeźbiłeś go tym nożem? - zapytałam. - Nie odłożyłeś go na miejsce, prawda? Don rozejrzał się dookoła. - Ale nie powiesz ojcu, prawda? Obiecaj, że nie powiesz. - Obiecuję. - Jesteś aniołem. - Objął mnie w talii, pozbawiając tchu. - Zrobiłbym dla ciebie wszystko - powiedział i w końcu mnie puścił. - Dobry z ciebie człowiek, Don. - Niepewnie poklepałam go po ramieniu, obawiając się kolejnego niedźwiedziego uścisku. - Dziękuję, że odprowadziłeś mnie do domu. Nie musiałeś tego robić. - Nic chciałem, żebyś szła do domu z tym chłopakiem. - Don skrzywił się. - To zły człowiek. Robi złe rzeczy i mówi na mnie „debil", kiedy nikt nie słyszy. -Twarz Dona pokryła się rumieńcem w świetle lampy na werandzie. - On nie zasługuje na to, żeby być z tobą. - Zniżył głos i nachylił się, jakby chciał mi powiedzieć jakiś wielki sekret. Czasem myślę sobie, że on może być potworem. Oskarżenie wysunięte przez Dona zaskoczyło mnie - ale nie to o potworze. Myśl o tym, że Daniel naśmiewał się z Dona, ułatwiała mi odrzucenie go. - Przykro mi, że on cię tak traktuje. Ale nie martw się, nie mam zamiaru zadawać się więcej z Danielem. -Wsunęłam figurkę anioła do kieszeni płaszcza. - Nie Daniel. On robi dobre rzeczy dla twojego ojca i pana Daya. - Don potrząsnął głową i zszedł ciężkim krokiem po schodkach werandy. Zatrzymał się przy ścieżce. Mówię o tym drugim.

196

Później tego samego wieczoru Buszowałam po spiżarni w poszukiwaniu czegoś na okropny ból głowy, kiedy usłyszałam wycie w salonie. Pobiegłam sprawdzić, co się dzieje, i zobaczyłam Charity oglądającą swój dokument o wilkach. Był to ten sam kawałek o dwóch wilkach pożywiających się dopiero co upolowaną ofiarą. Teraz wydawało mi się to dodatkowo przerażające. - Czemu w kółko to oglądasz? - W piątek muszę oddać pracę - odparła Charity. Przed świętami w jej gimnazjum lekcje trwały jeszcze przez następne dwa dni. - Chciałam się wprawić w wilczy nastrój, zanim zacznę to pisać. Wilczy nastrój. Co ona może o tym wiedzieć. Stałam i przyglądałam się kłopotom małego omegi potrzebującego się pożywić, czego mu odmawiano. Serce we mnie zamarło, kiedy alfa rzucił się mu do gardła, wciskając go w śnieg, i warknął mu prosto w błagające oczy. W tej samej chwili mały omega przewrócił się, pokazując brzuch i szyję alfie - poddał się. Zastanawiałam się, jak ktoś może przeżyć całe życie, jeśli tak jest traktowany. Pomyślałam o Danielu i jego ojcu. O tym, jak jego ojciec wrzeszczał i warczał na niego za każdy drobiazg. Przypomniało mi się, że ilekroć Daniel przychodził do nas na obiad, patrzył niepewnie na swoją porcję, podczas gdy my jedliśmy. Było tak, dopóki mój tato żartem nie powiedział mu, żeby przestał się krępować. Przypomniały mi się jego sińce. Przypomniało mi się, co było słychać, kiedy ojciec bił go do nieprzytomności za łamanie ustanowionych przez niego zasad dotyczących malowania w domu. Jak Danielowi udało się przetrwać mimo potwora, który zawładnął jego ojcem? Nagle uświadomiłam sobie, że mu się nie udało. Pozwolił potworowi wygrać. Ból był zbyt wielki, więc Daniel przewrócił się na grzbiet i się poddał. To, że tak długo wytrzymał, zakrawało na cud. A teraz sam stał oko w oko z życiem jako potwór. A nawet gdyby umarł, też nie będzie ucieczki. Na wieczność pozostanie przeklęty jako demon. Zastanawiałam się, czy Daniel zasłużył na taki los. Teraz jednak wszystko wydawało się inne: jakbym patrzyła na obraz Seurata z zupełnie nowej perspektywy. Daniel zrobił coś niezaprzeczalnie złego. Ale czy musi żyć na wieki z brzemieniem tego błędu? Nie może zostać odkupiony? Jak każdy? O tym mówił tato w każdym kazaniu. To było znaczenie mojego imienia. Łaska. A może pewne dusze nie mogą być zbawione? Czy tym są demony? Upadłymi aniołami - skazanymi na wieczne piekło. Czy to, że Daniel poddał się żądzy krwi, było tak niewybaczalnym czynem, że on też stał się jednym z tych upadłych aniołów? Może naprawdę nie był demonem. Może demon tylko siedział w jego wnętrzu. Czy bestia trzymająca w pazurach duszę Daniela przebywała w jakiejś otchłani, uniemożliwiając mu zbawienie? Daniel sam to powiedział: jego dusza jest zakładniczką bestii.

197

Czy to nie oznacza, że da się zapłacić okup? Czy da się coś zrobić, żeby uwolnić jego duszę i uczynić go takim jak my wszyscy? Żeby otoczyła go łaska, a nie mrok? Tato powiedział, że on już nie może pomóc I )anielo wi. Że to nie od niego zależy. Ale nie powiedział, że to niemożliwe. Nie powiedział, że lekarstwo nie istnieje. Dał mi tę książkę. Włożył mi ją do rąk. Powiedział, że muszę podjąć decyzję. Pobiegłam po schodach do pokoju i otwarłam szufladę - książki nie było. Serce skoczyło mi do gardła. Zrzuciłam wszystko z biurka w nadziei, że książka zaplątała się między zadania domowe. Przekopałam pościel na łóżku. Ona musi gdzieś być! Nagle poczułam się nieskończenie głupio i chwyciłam plecak. Książka była w środku, odkąd poszłam do biblioteki. Wyciągnęłam ją, a spomiędzy okładek wypadły kolejne kruche kartki. Delikatnie przewróciłam strony do ostatniego listu, który czytałam. Połowy brakowało - zniszczyła się w nieprzyjaznym środowisku mojego szkolnego plecaka. Tato i tamten ksiądz mnie zabiją. Przekartkowałam do ostatniego zaznaczonego listu, którego jeszcze nie czytałam. Poprzednio brat Katharine wymyślił księżycowe kamienie. Czy udało mu się taki znaleźć, zanim zapolował na własną siostrę? Czy miał dość czasu, żeby znaleźć lekarstwo? Och, Katharine, jestem zgubiony. Bestia ma mnie w swoich szponach. Zacisnęłam pałce na książce. Miałam ochotę ją wyrzucić, ale zmusiłam się do dalszej lektury. Czuję zapach gniewu i krwi unoszący się z miasta - i pociąga mnie on. To, co daioniej mnie odrzucało, teraz podsyca apetyt. Bestia żywi się moją miłością do ciebie. Podpowiada, żebym wrócił do domu. Załączam do tego listu srebrny sztylet. Jeśli wrócę jako bestia, niech Saint Moon mnie zabije. Nie mam odwagi, by samemu skończyć z sobą. Ale Simon nie może się zawahać. Musi wbić sztylet prosto i pewnie w serce wilka. Tylko tak możesz być bezpieczna. Saint Moon musi chronić naszą rodzinę przed tą klątwą. Och, Katharine! Wiem, że nie powinienem o to prosić, ale niestety, muszę. Jeśli masz odwagę, to lepiej, żebyś to ty wbiła nóż w moje serce bestii. Dowiedziałem się bowiem od ślepego wróżbiarza, że tylko śmierć z twoich rąk może ocalić moją duszę ze szponów demona. Moja wewnętrzna bestia chce zniszczyć tego, kogo kocham, żeby ocalić siebie. Albowiem jedynym sposobem, żeby uwolnić moją duszę, jest śmierć będąca aktem prawdziwej miłości, z rąk osoby, która najbardziej mnie kocha... Oto był - nagryzmolony wyblakłym brązowym atramentem na pożółkłej kartce powód, dla którego wszystko się zmieniło, kiedy wyznałam Danielowi, że go kocham. To było to, o co Daniel, jak sam powiedział, nigdy nie będzie mógł poprosić. Powód, dla którego powiedział te wszystkie okropne rzeczy właśnie w ten sposób - powód, dla którego chciał mnie od siebie odstraszyć.

198

On znał prawdę tamtej nocy pod orzechem. Ojciec musiał mu powiedzieć po południu. Dlatego Daniel był taki zrozpaczony. Bał się, że nie znajdzie lekarstwa, ponieważ uważał, że nikt nie jest w stanie go kochać. Ale myślę, że tak naprawdę bał się tego, że ja go kocham. Że ja jestem tą osobą. Nigdy nie mógłby mnie prosić o to, żebym go zabiła. Rozdział 23 Pół godziny później

Prawda

Siedziałam z otwartą książką na kolanach, a spomiędzy pożółkłych kartek wypełzł niewielki brązowy pająk. Zatrzymał się na moment i wszedł na moją dłoń. Nie cofnęłam się. Nie zrzuciłam go. Malutkie nóżki łaskotały mnie w skórę, kiedy wspinał się po ręce. Pająk usadowił się na moim ramieniu - kilka centymetrów od twarzy. Wzięłam go do ręki. Wystarczyłoby zacisnąć dłoń, żeby go zgnieść. . Wyobraziłam to sobie: zmiażdżony, brązowy, lepki, ciepły. Wzdrygnęłam się i uchyliłam nieco palce. Pająk usiłował uciec z pułapki. Zamknęłam pięść, uniemożliwiając mu ucieczkę. Zabijanie jest złe. Czy to nie jedna z podstawowych prawd? „Nie zabijaj" i cała ta historia z przykazaniami. Ale to odnosi się tylko do ludzi, zgadza się? Pomyślałam o panu MacArthurze i jego szczeniakach. Pomyślałam o Daisy, takiej cherlawej bez jednej łapki. Była taka maleńka, taka bezbronna. Pan MacAr-thur chciał ją uśpić - dla jej dobra. Wydało mi się to takie złe. A może miał rację. Może dla niej byłoby lepiej, gdyby odeszła w taki sposób. Lepiej, niż rozszarpana przez mojego sąsiada. Przez Potwora z Markham Street. Ale wtedy nie byłaby moją Daisy. Pająk wiercił się w mojej dłoni. Czy zabicie szkodnika jest w porządku? Zabicie czegoś groźnego? Bestii? Potwora? To jest różnica, prawda? Daniel nosi w sobie demona. A jedynym sposobem na zabicie potwora jest zabicie Daniela. Tylko tak mogę uratować jego duszę. Ale czy wtedy to nie ja zamiast niego pójdę do piekła? Czy zgubię samą siebie? Pokręciłam głową. Brat Katharine nie prosiłby siostry o coś takiego, gdyby tak to wyglądało. Nie wymieniłby na jej duszę własnej. Tak mi się przynajmniej wydawało. Podeszłam do okna i otwarłam je jedną ręką. Wyciągnęłam wstawioną luzem siatkę, wydostałam się przez okno i przykucnęłam na okapie dachu. To była mroźna i wietrzna noc. Pająk kręcił się niespokojnie w mojej dłoni, machając i drapiąc nóżkami w skórę. Nagle poczułam ukłucie w samym środku dłoni. Odruchowo zacisnęłam palce. Miałam ochotę go zgnieść. Zawahałam się jednak, otwarłam dłoń i upuściłam pająka. Patrzyłam, jak odbiega po dachówkach poza zasięg mojej ręki. Na środku dłoni miałam niewielki bąbel. Pieczenie było niczym w porównaniu do tego, co czułam we wnętrzu. Kochałam Daniela. Byłam zapewne jedyną osobą, która 199

kiedykolwiek aż tak go kochała. A przez to jedyną osobą, która mogła go uleczyć. Ale to, czego ode mnie wymagał, było niemożliwe. Żyłam bez niego wcześniej i myślałam, że jestem na to znów przygotowana, kiedy kazałam mu wyjechać z miasta. Ale jak mogłabym pozwolić mu umrzeć? Jak mogłabym go sama zabić? Spojrzałam na księżyc zbliżający się do pełni, wiszący nad orzechem. Przez łzy wydał mi się zbyt jasny i o dziwacznej barwie - krwawy księżyc. Wypowiedziałam życzenie jak w dzieciństwie. Wypowiedziałam życzenie, żeby ta odpowiedzialność przeszła na kogoś innego. Życzenie, żeby znalazł się inny sposób. Życzenie świata pozbawionego ciemności. Wiedziałam jednak, że żadne z tych życzeń nie może się spełnić. Wypowiedziałam więc jeszcze inne życzenie. Życzenie, żeby mieć więcej czasu. Rozdział 24 Czwartek

Na zawsze

Mimo że prawda była okropna, było w niej coś kojącego. Jakby odpowiedź tak wyciszyła mój umysł, żebym mogła spać spokojnie po raz pierwszy od wielu tygodni. Obudził mnie szelest. Myślałam, że to wiatr, więc przewróciłam się na pozbawionym pościeli łóżku i zobaczyłam leżącą obok mnie otwartą książkę. Zastanawiałam się, dlaczego, skoro na zegarze była dopiero druga w nocy, na zewnątrz jest tak jasno. Wstałam z łóżka i odsunęłam okiennice. Słońce oświetlało orzech, a ja uzmysłowiłam sobie, że jest dzień. Coś leżało na moim parapecie - białe kartonowe pudełeczko, takie, w jakich się daje prezenty. Na wieczku było napisane moje imię. Wzięłam pudełeczko do ręki i zdumiała mnie jego waga. Cofnęłam się od okna i zdjęłam wieczko. Na sporym, owiniętym w papier zawiniątku leżał odręczny liścik. Rozpoznałam znane z dzieciństwa pismo. Grace, masz rację. Skoro cię kocham, powinienem odejść. I tak już wyrządziłem twojej rodzinie za dużo krzywdy. Zostając, narażę was tylko na większe niebezpieczeństwo. Kocham cię, więc odejdę. Chciałem tylko, żebyś wiedziała, że usiłowałem wszystko naprawić. Nie wróciłem tylko po to, żeby zrujnować ci życie. Czy możesz, proszę, oddać to twojemu ojcu? Gdybym próbował oddać mu to osobiście, nie przyjąłby. Chciałem, żeby to była pełna suma. Chciałem spełnić moje zobowiązanie. Ale byłoby błędem zostać, dopóki nie uzbieram wszystkiego. Zatrzymałem tylko trochę drobnych na jedzenie. Wyślę więcej, kiedy zarobię. Powiedz, proszę, ]ude'owi, że odszedłem. Powiedz mu, że nigdy nie wrócę - ze względu na niego i na ciebie. Zawsze będę cię kochał. Daniel

200

Upuściłam liścik i odwinęłam paczuszkę. Były tam zwitki banknotów - tysiące dolarów, żeby zastąpić pieniądze ukradzione z kościoła. To było tajemnicze „zobowiązanie" Daniela. Jak długo musiał na to pracować? Ale przede wszystkim, od kiedy to leżało w moim pokoju? Czy Daniel już odszedł? Zbiegłam po schodach do gabinetu taty w nadziei, że będzie wiedział, dokąd mógł pójść Daniel. Pokój był pusty. Uświadomiłam sobie, że wprawdzie ja mam wolne w szkole, ale jest zwykły dzień. Wpadłam do kuchni, gdzie mama robiła rachunki przy stole. - Gdzie jest tato? - prawie że krzyknęłam. - W kościele? Mama uniosła brwi. - Pojechali z Donem do przytułku. - Że co? Myślałam, że to wieczorem. - Don dostał dodatkowy dyżur w sklepie dziś wieczór. Chciał być obecny przy dostarczeniu szynek, więc tato zabrał go wcześniej. - Kiedy wyjechali? - Dziesięć minut temu. Wrrr! Nie dam rady się z nim skontaktować wcześniej niż za kolejne dwadzieścia minut. - Czy naprawdę nie stać nas na kilka komórek? -wykrzyknęłam, załamując ręce. - Grace! - mama upuściła książkę rachunkową. - Naprawdę. Bardzo by to ułatwiło życie. - Zdjęłam kluczyki kombi z haczyka i podeszłam do bramy garażu. - Muszę odebrać Charity ze szkoły! - zawołała mama. Nie zatrzymałam się. Pojechałam w kierunku Oak Park. Szkoda, że nie miałam nadludzkiego węchu mogłabym wtedy po prostu iść za tropem Daniela. Byłam w połowie drogi do domu Maryanne Duke, kiedy coś podpowiedziało mi, że nie zastanę go w mieszkaniu. Zrobiłam nieprzepisowy skręt i pojechałam ku głównej ulicy. Napisał, że potrzebuje jedzenia. Może znajdę go w sklepie. Zaparkowałam samochód za motocyklem na parkingu. Czy to był ten sam motor, którym pojechaliśmy tamtej nocy do miasta? Jeśli tak, znaczyło to, że Daniel zamierzał wyjechać gdzieś daleko - tak daleko, że nie dostałby się tam pieszo. Dość daleko, żebym nie była w stanie go znaleźć. Wbiegłam do sklepu, minęłam kilka dziewczyn wybierających ozdoby na tańce przy stoisku z kwiatami i pognałam od razu do pana Daya, siedzącego przy kasie. - Widział pan Daniela? - zapytałam, przerywając Lynn Bishop, która kupowała czerwoną różę do butonierki i lakier do włosów. Pan Day spojrzał na mnie zza lady. - Właśnie wyszedł, moja droga. Chyba wyjechał z miasta. Zaklęłam - niezupełnie pod nosem. Pan Day odchrząknął. - Może jeszcze jest na zapleczu. Poprosiłem go...

201

Ale ja już pędziłam ku drzwiom z napisem: TYLKO DLA PERSONELU. Na zapleczu nie było nikogo, ale dostrzegłam drzwi wychodzące na parking. Wypadłam na zewnątrz w chwili, kiedy motocyklista w kasku odjeżdżał. - Daniel! - krzyknęłam, ale mój głos było ledwie słychać wśród ryku silnika, kiedy motor przyspieszył. -Nie odchodź! Świat zamknął się wokół mnie, wirując szaleńczo. Brakowało mi tchu w piersi. Kolana się pode mną ugięły. Rozpaczliwie szukałam czegoś, o co mogłabym się oprzeć - żeby nie upaść. Chwilę później coś mnie podtrzymało, nie osuwałam się już na chodnik. Objęły mnie mocne ramiona. Ciepły oddech owiał moje włosy. - Nie odchodź - powiedziałam. - Jestem tu, Grace - odrzekł. - Jestem. Kilka minut później Daniel trzymał mnie w objęciach, dopóki nie złapałam oddechu. Od ludzkich spojrzeń odgradzał nas tylko śmierdzący kontener, ale nic mnie to nie obchodziło. Objęłam go za szyję i pocałowałam. Odwzajemnił pocałunek. Jego usta były mocne, ale poddające się naciskowi, twarde, a zarazem miękkie. Kontrolując się - zapewniał mi bezpieczeństwo. Zacisnęłam dłoń wokół ciepłego kamienia naszyjnika Daniela, kiedy spojrzałam mu prosto w ciemnobrązowe oczy i powiedziałam: - Kocham cię. Położył mi dłoń na plecach, przyciągając mnie silnie do siebie. Pocałował mnie głęboko i mocno. Kolana ugięły się pode mną jeszcze bardziej. Odsunął się nieznacznie do tyłu, marszcząc czoło. - Wiesz, co to oznacza? - Wiem. To oznacza, że mogę cię uleczyć. Wyrwał mi się. - Nie, Grace. Nigdy cię o to nie poproszę. Nie mogę cię poprosić, żebyś zabiła... Potrząsnął głową. - Poza tym to zbyt niebezpieczne. - Nie szkodzi. Zrobię to. - Grace, nie mówimy o zadraśnięciu nożem i odrobinie krwi. Musisz mnie zabić. - Tłumaczysz mi to, jakbym tego nie przemyślała. - Naprawdę, Grace? Zdajesz sobie sprawę, że musisz zabić nie tylko mnie? W liście jest napisane, że musisz zatopić ostrze w sercu bestii. Będę musiał być w pełni przemieniony, a to dla ciebie zbyt niebezpieczni-. Wolę iść do piekła, niż prosić cię o to. Cofnęłam się na chwilę, odrywając się od niego. Nie pomyślałam o tym. Nie zastanawiałam się nawet nad fizycznym zagrożeniem dla mnie - spotkaniem z wilkołakiem, który wie, że zamierzam go zabić. Zbliżyłam się znowu. - Nie musisz prosić. - Ujęłam jego dłoń. - Zrobię wszystko, żeby cię ocalić. - Wszystko? -Tak. - Nie pozwolę ci. Nie mogę...

202

- To dlaczego zostałeś? Dlaczego nie wyjechałeś od razu, kiedy się dowiedziałeś, na czym polega lekarstwo? - Ponieważ... - Ponieważ tego naprawdę pragniesz. Miałeś nadzieję, że się zorientuję, że tego potrzebujesz. Przez cały ten czas usiłowałam pomóc Danielowi -ocalić go - ale nie da się ratować kogoś, kto sam tego nie chce. Zrozumiałam to w tej chwili. Podobnie jak mnóstwo innych rzeczy. Ścisnęłam jego dłoń. - Jeśli tego naprawdę pragniesz, pozwól mi to zrobić dla ciebie. Daniel spojrzał w niebo i podrapał się za uchem. - Ty naprawdę jesteś wyjątkowa: moja dziewczyna proponuje, że mnie zabije, to nie zdarza się co dnia. - Dziewczyna? Przez jego twarz przemknął ironiczny uśmiech. - Do tej części masz zastrzeżenia? Wiesz co, powinienem uciekać z miasta, zanim całkiem pomieszam ci w głowie. - Nigdzie nie pojedziesz. - Jasne. Musimy przecież znaleźć jakieś zaciszne miejsce, gdzie będę mógł zamienić się w wilkołaka, a ty wbijesz mi sztylet w serce. - Nie mów tak. Daniel spuścił wzrok na nasze splecione palce. - A ciebie to nie przeraża? Tak spokojnie podchodzisz do kwestii zakończenia mojego życia? - W jego głosie pojawiła się gorycz. - Będziesz w stanie po tym wszystkim normalnie żyć? Chodzić dalej na randki z chłopakami takimi jak Pete, iść do Trenton beze mnie, zostać sławną artystką i nigdy nawet o mnie nie pomyśleć? Dobrze się będziesz z tym wszystkim czuła? - Tak - odparłam. Wyrwał się z moich objęć. - To znaczy, nie... To znaczy, oczywiście, że się tym przejmuję. Będę przerażona, kiedy nadejdzie czas. Ale cała reszta nie musi wcale być taka. Możesz zrobić to wszystko ze mną... oczywiście poza randkami z Pe-teem. Przecież nie muszę cię zabijać już teraz. Możemy... - Nic nie rozumiesz. - Nie patrzył mi w oczy. - Muszę albo umrzeć, albo odejść... dziś. Przed dzisiejszą nocą. Zanim zdążę narobić więcej szkód... Pogłaskałam go po policzku. Uchylił się. - Nie skrzywdziłeś nikogo z tych ludzi - powiedziałam. - Maryanne, Jamesa, Jessiki Day. To nie byłeś ty, prawda? Daniel dotknął zawieszki. - Nie. To nie byłem ja. - Masz swój naszyjnik z księżycowym kamieniem. Możesz żyć... w miarę normalnie. Możesz nawet posługiwać się swoimi zdolnościami, żeby pomagać ludziom, jeśli będziesz chciał. Nie musimy robić tego dzisiaj. Kiedyś tak... ale nie teraz.

203

- Odkładanie tego bez konieczności spojrzenia na to jak na coś realnego pozwalało mi zachować rozum. - Dlatego właśnie nie możesz ode mnie odejść. Musimy się trzymać razem, żebym była przy tobie, kiedy przyjdzie czas. Daj mi tylko trochę czasu, a uwolnię twoją duszę, zanim umrzesz. - Chciałbym, żeby to było takie proste, Grace, ale właśnie nie mamy czasu. Nie możemy tego odwlekać. Na świecie jest niejedna osoba, która chętnie by mnie zabiła. A jeśli zabije mnie ktoś inny niż ty... - Kto? Kto pragnie twojej śmierci? - Czułam, że mogłabym udusić takiego człowieka gołymi rękami... pal diabli konsekwencje natury moralnej. - Na przykład mój ojciec. - Oczy Daniela zrobiły się wielkie jak u przerażonego dziecka. - On tu jest? Wrócił? Czy to on... - Nie - odparł Daniel. - Kiedy słyszałem o nim ostatnio, był gdzieś w Ameryce Południowej. Wiedziałbym, gdyby był w pobliżu. - W takim razie dlaczego tak się przejmujesz? Możemy zająć się tym wszystkim, kiedy nadejdzie czas. Proszę cię tylko o więcej czasu. Nie możemy po prostu żyć, nie martwiąc się o jutro? Daniel westchnął z rezygnacją. Wziął mnie w ramiona i położył moją głowę na swojej piersi. Słuchałam podwójnego bicia serca pod jego skórą. Wolniejsze tętno wydawało się bliższe ucha, szybsze trzepotało gdzieś w tle. - Czy twoje ludzkie serce jest przed wilczym? - zapytałam. Daniel wydał odgłos, jakby był zaskoczony tym, że zauważyłam, że ma więcej niż jedno serce. - Tak, ale tylko kiedy jestem w ludzkiej postaci. Kiedy jestem wilkiem, jego serce przejmuje dominującą pozycję. Ale jest zawsze ze mną - stanowi część mnie. Dlatego pewnie trzeba go zabić, kiedy jest w kształcie wilka - żeby mieć pewność, że właściwe serce otrzyma cios. - Co znaczyły te słowa w liście: „w akcie prawdziwej miłości"? - zapytałam. Jeśli mam to kiedyś zrobić - zabić go - to muszę mieć pewność, że rozumiem, jak należy to zrobić. - W liście było napisane, że lekarstwo działa pod warunkiem, że jest się zabitym „w akcie prawdziwej miłości" przez osobę, która kocha cię najbardziej. - Myślę, że po prostu zamiary muszą być uczciwe -wyszeptał mi Daniel do ucha. Nic, co byś uczyniła ze strachu, nienawiści albo przymuszona. To musi być akt czystej, niewzruszonej miłości. - Nie ze strachu. - Wyobraziłam sobie siebie samą w towarzystwie ogromnego zwierzęcia. Czy będę zdolna zrobić coś takiego? Będę musiała. - Tylko z miłości powiedziałam i odsunęłam od siebie te inne myśli. - Tak. - Daniel prychnął. - Pierwsze zabójstwo z prawdziwej miłości. Trzymał mnie mocno przytuloną do siebie. Samochody, które stały wcześniej na parkingu, odjechały, a ich miejsce zajęły inne, zanim mnie wypuścił z objęć. Przejechał palcami po moich włosach i pocałował mnie w czoło.

204

- Potrafisz to lepiej robić. - Stanęłam na palcach, sięgając po prawdziwy pocałunek. Daniel odwrócił głowę. - A co z twoim bratem? - Jego nie mam ochoty całować - odparłam, przesuwając ustami po podbródku Daniela. - On tu jest, wiesz. - Daniel wciągnął powietrze do nozdrzy. - Czuję go. - Okej, możemy to umieścić na naszej liście „dziesięciu rzeczy, których nie mówimy na randkach"? Nadludzkie zmysły są fajne i tak dalej, ale nie bardzo romantyczne. Poza tym Jude pewnie tylko przyjechał po bukiet dla April na tańce... O, niech to. Daniel zastygł. - Co się stało? - Mam dziś iść na tańce z Pete'em. Jedziemy jednym samochodem z April i Judeem. - Nie. - Daniel puścił mnie. - Nie możesz iść dziś wieczorem. Musisz to odwołać. - Wiesz, że nie mogę. Pete pewnie już wydał masę pieniędzy. To miły chłopak. Nie mogę po prostu odwołać... - Pete wcale nie jest taki miły, jak ci się wydaje -mruknął Daniel. Roześmiałam się. - Jesteś zazdrosny? Pete to tylko kumpel... Daniel chwycił mnie w pasie. - Oczywiście, że jestem zazdrosny, Grace. Właśnie mi powiedziałaś, że mnie kochasz i że idziesz na randkę z innym facetem. Ale chodzi o coś ważniejszego niż moja zazdrość. Jeśli ja tu zostaję, to tobie nie wolno ruszać się z domu. Mam dość spraw na głowie. Nie mogę ryzykować, że będziesz się gdzieś włóczyć. Nie dzisiaj. - A co jest dzisiaj? Spuścił wzrok. - Pełnia księżyca. - Pełnia? - Spojrzałam na niewielki sierp wyrzeźbiony na jego naszyjniku. - Boisz się... - Nawet z księżycowym kamieniem bestia może przejąć nade mną kontrolę w czasie pełni. To wtedy najbardziej przyciągają ją emocje. - Zagryzł wargę. - Staram się jak mogę nigdy się nie przemieniać. Nawet jeśli teraz udaje mi się kontrolować swoje działania, przeraża mnie, że daję bestii tyle swobody. Odkąd wróciłem, przemieniłem się tylko dwa razy. Ostatnio - kiedy szukaliśmy Jamesa. Księżyc malał, więc czułem się bezpiecznie, dając wilkowi nieco wolności. Ale za pierwszym razem... to było podczas ostatniej pełni. Przestraszyłem sam siebie. Przemieniłem się i znalazłem się wiele kilometrów od mojego mieszkania na Markham, zanim się zorientowałem. - Daniel spojrzał na mnie. - Pamiętasz ostatnią pełnię? - Nie. - Gdzie podział się ostatni miesiąc? - To był ten dzień, kiedy po raz pierwszy znów cię zobaczyłem. - Daniel zdjął ręce z moich bioder, ale nie cofnął się. - Twój ojciec poprosił, żebym trzymał się z dala od ciebie i Jude'a, dopóki wszystkiego nie ułożymy, ale nie byłem w stanie. Myślę, że on zdawał sobie z tego sprawę, ale robił to, co powinien jako ojciec.

205

- Daniel przyglądał się wierzchom swoich dłoni. - Zawsze cię lubiłem, Grace. Nie jestem pewien, czy o tym wiedziałaś. Serce zabiło mi mocniej. - Naprawdę? - Odkąd wróciłaś do domu z tym trzynogim cher-lawym szczeniakiem, wiedziałem, że nie ma drugiej takiej osoby. Gabriel powiedział mi, że powinienem znaleźć kogoś, kto mnie pokocha - i miałem nadzieję, że jeśli ktokolwiek na świecie jest do tego zdolny, to jesteś to ty. Kiedy potem zobaczyłem twoje nazwisko na liście klasy, byłem ciekawy... Pamiętałem cię jako odważną, bardzo troskliwą, bardzo przemądrzałą dziewczynkę i po prostu musiałem się z tobą co nieco podrażnić. A kiedy zobaczyłem, jaka piękna, niezwykła i mocna wyrosłaś - wtedy jakby coś się we mnie obudziło. Tym razem zrobił krok do tyłu. Jakby potrzebował wytworzyć między nami dystans. - Nigdy wcześniej tak się nie czułem. Nie miałem pojęcia, że mogę tak się czuć... ale bestia też to wyczuła. A kiedy pojawił się księżyc w pełni, podpowiedziała, że muszę cię odnaleźć. Podpowiedziała, że nie mogę pozostawać na uboczu. Usiłowałem nawet zamknąć się w pokoju, ale to nie działało. Jak już mówiłem, dobiegłem prawie do twojego domu, zanim odzyskałem zmysły. Miałem większą kontrolę, ale mimo to nie potrafiłem odejść... dopóki cię znów nie zobaczyłem. Krzyknęłam cicho. - Widziałam cię. To ty byłeś tym psem, tym wilkiem, który siedział pod orzechem. Tym, który mnie obserwował. Nie wiem, czemu mnie to zaskoczyło - że widziałam go jako wilka. Pewnie wyobrażałam sobie jakąś groteskową mieszankę człowieka i zwierzęcia. Ale tamten pies był piękny, wielki - większy, uświadomiłam sobie teraz, niż każdy inny pies, jakiego w życiu widziałam - i smukły, majestatyczny. Jak rzeźbiony pies u stóp Gabriela w Ogrodzie Aniołów. - Więc teraz się boisz, że skoro wiem - i bestia wie - że to jestem ja, ona rzuci się na mnie? - Uśmiechnęłam się, chcąc rozluźnić nieco atmosferę. - Przynajmniej wiem, że będę miała jeden wieczór w miesiącu dla siebie. - Trzy - poprawił mnie Daniel. - Trzy noce, żeby się martwić. -Co? - Pełnia księżyca trwa tak naprawdę trzy dni. Szukałem cię w trzecią noc ostatniej pełni. Dziś jest pierwsza w tym miesiącu. - A zatem trzy wieczory dla siebie? Jeszcze lepiej. Nowe związki pochłaniają strasznie dużo czasu. -Wzruszyłam ramionami, siląc się na śmiech. Daniel się nie śmiał. - Chciałbym, żeby twoja samotność była jedynym powodem do zmartwienia. Jeśli tu zostanę, jeśli będziemy razem, to będę musiał przejmować się dziś w nocy innymi

206

rzeczami. Dlatego musisz zostać w domu. Proszę, Grace. Nie idź na tańce, na kolację ani nigdzie z Peteem i twoją paczką. Dziś w nocy nic nie może mnie rozpraszać. - Nie mogę po prostu tego odwołać. - Mówię śmiertelnie poważnie, Grace. Proszę, zrób to dla mnie. - Ujął mnie w ramiona, przytulając z niezwykłą mocą. - Obiecaj mi, że będziesz się trzymać z dala od kłopotów. - Pocałował mnie tak jak pod orzechem... jakby jego życie zależało od tego pocałunku. - Dobrze - odparłam i wtuliłam się w jego ramiona.

Rozdział 25

Ten drugi

Przed tańcami 0 co chodzi z tymi obietnicami? Powinno się ich po prostu zakazać. Pójdę za to do piekła, pomyślałam, kiedy April wsuwała ostatnią spinkę w moje wysoko upięte włosy. - Wyglądasz cudnie - powiedziała. Usiłowałam dotrzymać obietnicy danej Danielowi. Naprawdę. Zadzwoniłam do April zaraz po powrocie do domu. Myślałam, że złagodzę nieco cios dla Pete'a, jeśli przekonam ją, żeby to ona zadzwoniła do niego 1 powiedziała, że mam ospę wietrzną albo coś równie zaraźliwego. Ale to okazało się błędem. - Nie rób mi tego! - krzyknęła April do słuchawki. W tle słyszałam gwar centrum handlowego Apple Val-ley. April wyszła właśnie z salonu kosmetycznego i ledwie trzymała słuchawkę, usiłując nie zniszczyć sobie paznokci. - Nigdy ci nie wybaczę powiedziała, nie całkiem żartem. - Masz pojęcie, co to dla mnie znaczy? Zrujnujesz mi życie, jeśli nie pójdziesz. Do niedawna nieobecna matka April z każdym dniem trzymała ją na coraz krótszej smyczy, kiedy policja nie mogła odnaleźć Jessiki Day. Pozwalała Ju-debwi przychodzić tylko na „naukę" i zgodziła się na tańce pod warunkiem, że April pojedzie jednym samochodem z Jude'em i ze mną. April miała iść prosto na kolację, potem na tańce, a następnie do domu bez żadnych nieplanowanych przystanków po drodze. - Ale jestem chora. Nie mogę iść. - Nie jesteś. Właśnie mi powiedziałaś, że to wymówka dla Pete'a. Niech to. - Proszę, proszę, proszę. Musisz to dla mnie zrobić. Umrę, jeśli nie pójdę na tańce z Jude'em. Roześmiałam się. - No, skoro to kwestia życia i śmierci... - Dziękuję, Grace. Nigdy tego nie pożałujesz! Naprawdę miałam nadzieję, że tak będzie.

207

Chodziło tylko o kolację, tańce i żadnych dodatkowych przystanków po drodze. Daniel nawet się nie dowie, że nie siedziałam zamknięta w pokoju przez całą noc. Nic go nie będzie rozpraszać. Nie będę w niebezpieczeństwie. Ludzie, kiedy ja się nauczę? April ułożyła strategicznie jeden długi, skręcony kosmyk wzdłuż mojego policzka. - Pete padnie, kiedy cię zobaczy. Mam nadzieję, że nie, pomyślałam, ale mimo to podziękowałam jej z uśmiechem. April omal się nie udusiła, kiedy przyszła wcześniej i zobaczyła chaos, który zrobiłam z włosów za pomocą lakieru i pianki. Nie wiem, czemu tak bardzo drżały mi ręce - przecież nie denerwowałam się randką z Peteem. - Wyglądasz jak królowa piękności z lat osiemdziesiątych - powiedziała, sadzając mnie przed lusterkiem na toaletce. - Czy to nie jest modne w tym roku? Widziałam w lustrze, jak przewraca oczami, po czym zabiera się za naprawianie tej katastrofy. I muszę przyznać, że w końcu wyglądałam naprawdę dobrze. Szczęście, że faceci się spóźnili, bo inaczej wyglądałabym upiornie. Wstałam i obejrzałam się w dużym lustrze. W okresie egzaminów semestralnych April wyciągnęła mnie do butiku w Apple Valley. Nie byłam wtedy w nastroju do zakupów, pozwoliłam jej więc wybrać dla mnie sukienkę - i kupiłam ją, nawet nie mierząc. Muszę jednak powiedzieć: po raz kolejny trafiła rewelacyjnie. Podobało mi się, jak biała satyna muska skórę, a jeszcze bardziej, jak wygląda w zestawieniu z moimi fiołkowymi oczami i cudownie ułożonymi ciemnymi włosami. Obcisły, profilowany gorset sprawiał, że nawet wyglądałam, jakbym miała piersi, ale najbardziej podobał mi się kolorowy akcent w postaci czerwonego paska, który niezwykle wyszczuplał mnie w talii. Obróciłam się zalotnie przed lustrem. Szkoda, że to nie Daniel zobaczy mnie w tym cudzie. Jedynym elementem, do którego nie byłam do końca przekonana, były wąskie ramiączka. Mama ma bardzo zdecydowane poglądy w kwestii rękawów, jeśli chodzi o moje ubrania. Ale była tak zajęta nocnymi dyżurami w szpitalu, że nawet nie poprosiła o pokazanie sukienki, kiedy już ją kupiłam. Dotknęłam nagich ramion i wzdrygnęłam się. - Nie martw się - powiedziała April. - Wzięłam dla ciebie szal. Tylko że specjalnie zostawiłam go na dole, żebyś nie musiała go zakładać, zanim Pete cię zobaczy. - Nie wiem, czy to taki dobry pomysł... Rozległ się dzwonek do drzwi. - Czas na pokaz. - April wydęła różowe usta, których odcień pasował idealnie do jej różowej sukienki. Wzięła mnie za rękę i poprowadziła po schodach, żebyśmy mogły zrobić nasze „entree". Jude, który zgodził się ubrać u Pete'a, żebyśmy z April miały dla siebie nasz dom, wyglądał ponuro, ale olśniewająco ponuro w swoim czarnym garniturze. W ręce miał bukiecik z pięciu róż dla April. Pete, w granatowej sportowej marynarce i jasnobrązowych spodniach, zagwizdał długo i donośnie na nasz widok, dając w ten sposób wyraz zachwytowi. 208

Nagie ramiona były gorące i swędziały. Ujrzałam posępny wyraz twarzy mamy. - Mam nadzieję, że masz szal - powiedziała, kiedy Pete powitał mnie cmoknięciem w policzek. - Jest w salonie z moją torebką - odparła April. Kiedy mama poszła po szal, Pete nachylił się do mnie i szepnął mi do ucha: - Wyglądasz bosko. Pocałował mnie znowu w policzek, tak nisko, że prawie w szyję. Pachniał dodatkową porcją ostrego dezodorantu i czymś dziwacznie słodkawym, czego nie byłam w stanie rozpoznać. Odsunęłam się od niego i pozwoliłam mamie dokładnie owinąć moje ramiona czerwoną satyną. - Ciesz się, że twój tato jeszcze nie wrócił, młoda damo - szepnęła mi do ucha. - Bo nigdzie byś nie poszła. Częściowo pożałowałam, że go jeszcze nie ma. Nie podobało mi się, że idę na tę randkę - i to nie tylko z powodu złamanej obietnicy. Nie czułam się ani trochę zażenowana, kiedy całował mnie w ten sposób Daniel, ale z Peteem było inaczej. Miał coś takiego w oczach, kiedy przyglądał się, jak mama robi nam zdjęcia, co przyprawiało mnie o dreszcz - ten sam wyraz twarzy, który widziałam u niego, kiedy grał w hokeja ulicznego z facetami w zaułku: jakby postanowił wygrać za wszelką cenę. Wyszliśmy uroczyście za drzwi. Pete przyciągnął mnie do siebie i pomachał mamie na pożegnanie. Cieszyłam się, że wszyscy razem wsiądziemy do toyoty. - Ej, naprawdę jest już tak późno? - zapytałam, patrząc na zegar na tablicy rozdzielczej. - Zdążymy w ogóle na tańce po kolacji? Była prawie siódma, a chłopcy wybrali restaurację w biznesowej dzielnicy miasta. Reszta naszych będzie kończyć, zanim się tam zjawimy. Perspektywa spóźnienia jeszcze pogarszała sprawę złamanej obietnicy. - Aha - powiedziała April. - Spóźniliście się, panowie. - Umieram z głodu - jęknęłam, usiłując nie ujawnić prawdziwego powodu, dla którego przejmowałam się godziną. - To nie moja wina - odparł Pete. - Jude nagle zapomniał, jak jechać do domu z kwiaciarni czy coś w tym rodzaju. Wybieranie waszych bukietów zajęło mu trzy godziny. April wpatrywała się w Jude'a. Nie powiedział nic na swoją obronę. Ja przestałam narzekać. Miałam tylko nadzieję, że nie pozostanie w swojej skorupie przez całą noc. Pete objął mnie ramieniem. Wzdrygnęłam się, mimo że wieczór był zaskakująco ciepły. Powietrze wciąż było nieruchome, nie potrzebowaliśmy nawet płaszczy - pogodynka nazwała dzisiejszy dzień „ciszą przed burzą", a ja wiedziałam, że doroczna świąteczna burza śnieżna czai się za rogiem. Ale mimo tego nietypowego ciepła Jude włączył ogrzewanie na pełną moc, a ja nie zdejmowałam szala z ramion i przyciskałam go mocno do piersi. Może to spowodował posępny nastrój Jude'a, nagłe milczenie April, rzucane co chwilę przez Pete'a ukradkowe spojrzenia albo światło księżyca w pełni wpadające przez okna - w każdym razie atmosfera w samochodzie stała się ciężka, nabrzmiała. 209

Czułam dreszcz niepokoju, serce biło mi zbyt szybko - jakbym niecierpliwie czekała, aż coś się wydarzy. Ucieszyło mnie świeże powietrze, kiedy wysiedliśmy z samochodu. Miałam ochotę zatrzymać się dłużej na parkingu, ale pozostali pobiegli dołączyć do grupy. Wdychałam nocne powietrze, pozwalając mu się owionąć, aż zobaczyłam, że coś się porusza w oświetlonym księżycem cieniu pod markizą restauracji. Nie miałam ochoty sprawdzać, co to, wpadłam więc do restauracji. Noc mijała, a mój niepokój wzrastał. Zanim dołączyłam do grupy, Pete zamówił mi średnio wysmażony stek, mimo że Jude mógł mu powiedzieć, że lubię mięso usmażone prawie na węgiel. - Mam wrażenie, że to noc na czerwone mięso -oznajmił Pete, mrugając okiem i rzucając mi uśmiech „potrójne zagrożenie". Następnie skierował ten sam uśmiech na kelnerkę, usiłując przekonać ją, żeby przyniosła mu kieliszek wina. Kiedy jednak posłała mu uśmiech mówiący: „Nie udało się, chłopie" i zaproponowała przyniesienie mu kolejnej coli, nazwał ją niewybrednie pod nosem. Zamrugałam powiekami, niepewna, czy dobrze dosłyszałam. - Nie przejmuj się - odezwał się Brett Johnson zza Lynn Bishop. - Zadbałem o ciebie. - Podał Pete'owi zwiniętą serwetkę. Pete uśmiechnął się z zadowoleniem, odwijając złotą piersiówkę. Kiedy wlał sobie prawie połowę zawartości do coli, zaczęłam się zastanawiać, jak dobrze znam Pete'a. Był moim partnerem w laboratorium i w nauce od sierpnia, przyjaźnił się też z Judeem od kilku lat - a to zazwyczaj automatycznie dawało chłopakom punkt w mojej świadomości. Z kolei Daniel kilkakrotnie usiłował mi powiedzieć, że Pete nie jest tak miły, jak się wydaje, a Don nie chciał, żeby jakiś chłopak odprowadzał mnie do domu. Ktoś, kogo nazwał „tym drugim". Czy ja nie wspomniałam imienia Pete'a, zanim Don zaproponował, że mnie odprowadzi? Pete podsunął mi pachnącą ostro butelkę. Odsunęłam ją. Pete wzruszył tylko ramionami. Ale Lynn Bishop parsknęła sarkastycznie. - Można się było domyślić - powiedziała. Miałam ją właśnie zapytać, o co jej chodzi, kiedy Pete podał butelkę Jude'owi - a mój brat zamiast odmówić, jak się spodziewałam, skropił zawartością swojego sprite'a. Potrzebowałam wielkiej samokontroli, żeby nie wrzasnąć na niego przy jego kumplach. Nie chciałam zepsuć wieczoru April. Dobrze, że ona akurat poszła do łazienki z kilkoma innymi dziewczynami i nie dowie się, co zrobił Jude. Kiedy pojawiły się nasze przystawki, pozostali kończyli deser - wszyscy z wyjątkiem Bretta i Lynn, którzy przyszli równie późno jak my. Ci, którzy już skończyli, pożegnali się, obiecując zaczekać na nas z robieniem grupowych zdjęć, i wyszli. Jedliśmy dalej, a Pete gadał coraz głośniej. Wymachiwał rękami, uderzając mnie w ramię, kiedy z mało apetycznymi szczegółami opowiadał o wczorajszym meczu hokeja. Mimo że Jude miał w napoju ten sam alkohol, nie rozluźnił się jak

210

Pete. Raczej stawał się z każdym łykiem coraz bardziej sztywny i niewzruszony niczym posąg. Zapłaciwszy swój rachunek, Jude wstał i skierował się na tyły restauracji. Wstałam, żeby za nim pójść. Pete chwycił mnie za rękę. Podsunął palce aż do mojego łokcia. - Nie znikaj na długo, aniele. - Obnażył zęby w szerokim, głodnym uśmiechu. Czasem myślę sobie, że on może być potworem, szepnął głos Dona w moich myślach. Odpędziłam go. To kompletne szaleństwo. Pete pokazywał, że jest kretynem, ale nie potworem. Daniel jednak czegoś się lękał - czegoś, co się może wydarzyć podczas tej pełni - kiedy nie chciał, żebym wychodziła z Pete'em... Prawie się roześmiałam pomimo zdenerwowania. Jaka była szansa, że przyciągam wilkołaki? Jakbym była wielkim magnesem na potwory. Czy mam na plecach wypisane: UGRYŹ, JESTEM CHĘTNA? Wzdrygnęłam się znowu i powiedziałam Pete'owi, że zaraz wrócę. Jego oczy nie błyskały, kiedy na mnie patrzył. Nie był zamroczony przez jakąkolwiek bestię. Cokolwiek w nim buzowało, miało całkowicie testosteronowe podstawy. Korytarz wiodący do toalet był słabo oświetlony, a z jego końca dobiegały gniewne głosy. Jeden z nich był mocno poirytowany i nieco przypominał mojego brata, ale drugi był łagodniejszy, skamlący i zdecydowanie kobiecy. Przyspieszyłam kroku, żeby sprawdzić, co się dzieje, i znalazłam Jude'a i Lynn Bishop wciśniętych w kąt. On prawie że krzyczał, wymachując jej palcem przed oczami. - Jeśli masz coś do Grace - powiedział - to najpierw rozmawiaj ze mną, zanim zaczniesz rozgłaszać jadowite plotki po szkole. Lynn kiwnęła głową - po raz pierwszy w życiu odebrało jej mowę. Dłonie zacisnęły mi się w pięści. - Jeśli ona ma coś do mnie, to powinna przede wszystkim porozmawiać ze mną. Jude odwrócił się. Twarz mu nieco złagodniała. - Wszystko w porządku, Grace. Zająłem się tym. Wracaj do swojego chłopaka. Podparłam się pod boki. - Co daje ci prawo do „zajmowania" się moimi sprawami? Sama potrafię się sobą „zająć". - Cóż, średnio ci to wychodzi. - A to co ma znaczyć? - zapytałam. Widziałam, jak Lynn odsuwa się, niewątpliwie zamierzając z bezpiecznej odległości przeesemesować naszą rozmowę wszystkim znajomym. - Wiesz co? Nieważne. - Zarzuciłam torebkę na ramię i odwróciłam się, żeby odejść. - Nie chcesz wiedzieć, co ona o tobie mówiła? - zawołał za mną Jude. - Nie chcesz się dowiedzieć, o czym cała szkoła plotkuje za twoimi plecami? Odwróciłam się. - Nie, nie chcę. W każdym razie nie od ciebie - i nie teraz - bo jestem pewna, że ma to coś wspólnego z Danielem. I nieważne, co powiem, i tak nie uwierzysz, ponieważ

211

już dawno wyrobiłeś sobie zdanie na jego temat, zgadza się? - Zacisnęłam usta. Udajesz, że wszystko będzie dobrze, jeśli będę się trzymać od niego z daleka, ale tak nie będzie, dopóki sam sobie nie poradzisz z tą nienawiścią. - Stajesz po jego stronie? A więc może te plotki są prawdą. - A co jeśli są? Kocham Daniela. Próbowałam temu zaprzeczyć ze względu na ciebie. Ale nie mogę przestać kogoś kochać tylko dlatego, że ty nie jesteś w stanie mu przebaczyć. - Zniżyłam głos. Usta mi drżały. -Uważasz się za dobrego syna, a tato powiedział, że to dobry syn jest w największym niebezpieczeństwie. Jude zachwiał się, jakbym uderzyła go w splot słoneczny. Nerwy mi puściły i pobiegłam do damskiej toalety, zanim zdążył cokolwiek odpowiedzieć. W samochodzie Zostałam w łazience, dopóki April nie przyszła po mnie. Wyglądała raczej na zaniepokojoną niż wściekłą i na szczęście nie oznajmiła mi, że zepsułam jej wieczór - i tak już czułam się dość winna. Wpakowaliśmy się do toyoty. Uparłam się, że będę prowadzić, a Jude zgodził się bez kłótni. Wróciliśmy do Rose Crest na tańce, mimo że było to ostatnie miejsce, w jakie miałam ochotę iść. Pragnęłam teraz tylko zwinąć się w łóżku i czekać, aż dzień pochłonie pełnię - a ja będę mogła znów spotkać się z Danielem. Po drodze nikt się nie odzywał, z wyjątkiem Pete'a, który jęczał w kółko, że przepłacił za napoje - co nie wyglądało na zmartwienie osoby zmagającej się z wewnętrznym demonem. Usiłowałam przepędzić wszystkie myśli o potworach i skupić się na przeżyciu czekającego mnie koszmarnego wieczoru. Przynajmniej w końcu jechaliśmy na tańce, a potem będzie można udać się prosto do domu. Tyle że kiedy skręciłam w Main Steet po drodze do szkoły, dostrzegłam policyjne samochody przed sklepem Daya. Niebieskie i czerwone światła rzucały złowrogie cienie na zielone markizy sklepu. - To policjanci z miasta - powiedziała April. Wychyliła głowę przez okno niczym ciekawski szczeniak. -Ciekawe, co się stało. Zatrzymałam samochód przed sklepem Brightona, po drugiej stronie skrzyżowania naprzeciwko Daya. Bliżej już się nie dało zaparkować. Policjant w mundurze otaczał wjazd na parking żółtą taśmą, a wokół zebrała się gromadka gapiów. Najwyraźniej wieść się jeszcze nie rozeszła, inaczej byłoby tu już pół miasta. - Tam jest Don. - Wskazałam na niego. Don miętosił w ogromnych rękach swój służbowy fartuch, rozmawiając z ciemnowłosym mężczyzną w garniturze. Człowiek ten poklepał Dona po ramieniu, po czym wszedł do środka sklepu. - Gdzie jest pan Day? - zapytała April. Gdzie jest Daniel? Powiedział mi, że musi skończyć późną zmianę, ponieważ pan Day obiecał mu podwyżkę, jeśli nie odejdzie przed świętami. Powiedział jednak również, że chce skończyć przed zmrokiem. Powinien już był sobie pójść - ale dokąd, nie byłam w stanie zgadnąć.

212

Czy tego właśnie się obawiał? Temu chciał zapobiec? Czy to się stało przez to, że ja wyszłam z domu? Wyjęłam kluczyk ze stacyjki. Pete chwycił mnie za rękę. - Jedźmy na tańce. Stracimy cały wieczór, jeśli się zatrzymamy. - Aha - potaknęła April. - Może powinniśmy po prostu odjechać. - W jej głosie pobrzmiewał wysoki, psi skowyt. - Obiecałam mamie, że nie będę się nigdzie zatrzymywać. Otwarłam drzwiczki i wysiadłam. - Don! Spojrzał w moim kierunku. Cienie zasłaniały jego twarz. Przeszedł przez ulicę, a kiedy się zbliżył, dostrzegłam, że oczy ma zapuchnięte i zaczerwienione. - Panna Grace? - Podszedł do samochodu. - Nie powinno cię być tutaj. Nie jest bezpiecznie. - Co się dzieje? - Zniżyłam głos w nadziei, że pozostali nie usłyszą. Don spojrzał w kierunku sklepu. - On tu był. - Kto tu był? - zapytał Jude, który nagle pojawił się koło mnie. April wysiadła z samochodu i stanęła za nim. - Potwór. - Don jęknął. - Potwór z Markham Street. On... on... - Don skręcał w pacach swój już i tak pomięty fartuch. - Co się stało, Don? - Położyłam mu dłoń na ramieniu. - Możesz mi powiedzieć. Wszystko będzie dobrze. - On ją zabił. - Kogo? - zapytał Jude. - Jessikę - załkał Don. - Wynosiłem śmieci... i znalazłem jej ciało. Była za kontenerem. Powstrzymałam krzyk. Gdzie jest Daniel? Czy wiedział, że tuż obok miejsca, gdzie kilka godzin temu całowaliśmy się, zostały znalezione zwłoki? - Jesteś pewny, że to Jessica? - zapytał Jude. Don potaknął. - Miała tak podrapaną twarz, że nie poznałbym jej, gdyby nie włosy. Kiedy policja przyszła do pana Daya, żeby powiedzieć mu, że zaginęła... powiedzieli, że miała zielone włosy. - Zielone włosy? - Ta dziewczyna! Ta sama, która wpadła na mnie na imprezie. Ta z mnóstwem kolczyków, wielkimi oczami i zielonymi włosami. Nic dziwnego, że miałam wrażenie, że skądś ją znam. - Och... ja ją widziałam... widziałam ją tej nocy, kiedy zaginęła. - Gdzie? - zapytała April. - U Da... - Ugryzłam się w język, widząc, że Jude mi się przypatruje. - Gdzieś w mieście. - U Daniela? - Jude chwycił mnie za rękę. - Ona była w mieszkaniu Daniela na Markham. Była na tej obrzydliwej imprezie. - Że co? Skąd wiesz... - A więc to prawda? - Jude wykręcił mi rękę. - Ona tam była, prawda? 213

- Tak - powiedziałam. - Ale Daniel nie ma z tym nic wspólnego. Powiedział mi... - Powiedział ci? A ty mu po prostu uwierzyłaś? -Jude wbił mi w ramię paznokcie niczym zęby. - Oczywiście, że tak. Ty wierzysz we wszystko, co on powie. - Przestań, i to już. - Usiłowałam zwrócić się do niego jak tato, ale palce Jude'a tylko wbijały się głębiej w moją skórę. - Nie rozumiem - odezwał się Pete z drugiej strony samochodu. - Uważasz, że Kalbi to zrobił? - To nie był Daniel - odparł Don. Zniżył głos, jakby chciał powiedzieć coś tylko do mnie, ale szept okazał się dudniącym krzykiem. - To potwór, panno Grace. -Spojrzał ponad moją głową na Pete'a. - Potwór porwał też Jamesa. Twój tato i ja wstąpiliśmy na posterunek w mieście. Tato zapytał o wyniki prób krwi... ale powiedzieli, że nic nie mają. Powiedzieli, że nie potrafią stwierdzić, czy to była krew ludzka, czy zwierzęca. To musiał być potwór. - Widzisz. - Ręka Jude'a drżała. Puścił moje ramię. -Widzisz. To on. - Nie - odparłam. - To niemożliwe. Musi być ktoś jeszcze. Jude chwycił mnie za oba ramiona. - Gdzie on jest? - Przestań, Jude - powiedziałam cicho, aż nadto świadoma obecności policjantów po drugiej stronie ulicy. - Uspokójcie się. - April szarpnęła Jude'a za barki, ale on nie ruszył się z miejsca. - Gdzie jest Daniel? - Jude ścisnął mnie za ramiona przez satynowy szal i potrząsnął mną. - Nie wiem - odparłam. - Naprawdę. Jude puścił mnie. Podszedł do samochodu od strony kierowcy. Skąd on ma kluczyki? - Jude, przestań. To szaleństwo. Piłeś. - Spojrzałam na Dona z rozpaczą, ale on odszedł na bok, skulony ze strachu. - Proszę - jęknęła April. - Hej. - Pete zagrodził Jude'owi drogę. - Jeśli uważasz, że to sprawka Kalbiego, to idź i powiedz to glinom. - Nie - odparł Jude. - Oni go nie powstrzymają. - To co zamierzasz zrobić? - Znajdę go. - W takim razie jadę z tobą. - Pete otwarł tylne drzwiczki. - Nie! - Próbowałam wyrwać mu kluczyki, ale Jude mnie odepchnął. - Ejże - zawołał ktoś od strony kordonu policji. - Co się tu dzieje? Jude wskoczył na siedzenie kierowcy. Wsunęłam się na tylne siedzenie obok Pete'a. - Hej, stój! - zawołał ktoś. Ale samochód ruszył i popędziliśmy Main Street, zostawiając April i Dona przed sklepem. Nie zajechaliśmy daleko. Jude minął kilka przecznic, po czym skręcił w Crescent Street. Dotarliśmy do liceum, a kiedy już się wydawało, że je miniemy, Jude

214

zawrócił samochód i wjechał na zatłoczony parking. Jeździł tam i z powrotem, zaglądając między wszystkie samochody. - Przestań, Jude - powiedziałam cicho. - Wracajmy do domu i porozmawiajmy z tatą. On może pomóc. Jude zatrzymał samochód w zaułku między kościołem a szkołą. Otworzył drzwiczki i wysiadł. - Co ty robisz? - zapytał Pete. - On tu jest - odparł Jude. - Wiem, że jest. Stał przez chwilę w miejscu, jakby nasłuchując. Ja słyszałam jedynie pogłos muzyki w sali gimnastycznej. - Jude, proszę, bądź rozsądny. - Zaczęłam gramolić się z samochodu. - Zatrzymaj ją! - krzyknął Jude. Pete chwycił mnie za rękę. - Zatrzymaj ją tutaj. Za wszelką cenę. - Jude zrobił kilka kroków w głąb zaułka. Policyjna syrena zawyła w pobliżu szkoły i skierowała się w Crescent. - Co zamierzasz zrobić? - zapytałam. - Skończyć z tym. - Jude odwrócił się do mnie. I wtedy właśnie to zobaczyłam: jego oczy, kiedyś takie jak moje, wyglądały jak bliźniacze tornada. Czarne, srebrni', ostre, groźne - błyszczące w świetle pełni księżyca. Ludzkie oczy nie błyszczą w ciemności. Tylko zwierzęce. - Nie. - Krzyknęłam. Usiłowałam wyrwać się z duszącego uścisku Pete'a. - Idę znaleźć Daniela i skończyć z tym - oznajmił Jude. I poszedł. Rozdział 26 W zaułku

Bohater

- Puść mnie! - odepchnęłam pierś Pete'a. Muszę znaleźć Daniela, zanim Jude to zrobi. On się bał, że to właśnie się stanie tego wieczora! - Proszę, Pete. Musisz mnie puścić. - Żebyś mogła ostrzec Kalbiego? - Pete nie patrzył mi w oczy. - Czemu nie możesz po prostu się od niego odczepić? - Muszę powstrzymać Jude'a. Muszę powstrzymać to, co się ma wydarzyć. Zrobiłabym to samo, gdyby on polował na ciebie. Pete spojrzał na mnie, ale nie rozluźnił uścisku. - Wyluzuj, Grace. To przecież Jude. On tylko poszedł sprawdzić, co się stało. - To już nie jest Jude - odparłam. - Nie widzisz tego? Pete pokręcił głową, oszołomiony. - Nie masz pojęcia, o co w tym wszystkim chodzi, prawda? - zapytałam. - Jesteś w niebezpieczeństwie. Wszyscy jesteśmy w niebezpieczeństwie. Musisz mnie puścić.

215

Jego uścisk zelżał. Odsunęłam się od niego i chwyciłam klamkę. Rzucił się za mną, ale w ręce został mu tylko satynowy szal. Ciągnął się za mną niczym czerwony sztandar, kiedy wypadłam z samochodu i pognałam w zaułek. Pete skoczył za mną. Potykałam się na wysokich obcasach i omal nie wpadłam w dziurę w jezdni. Pete chwycił mnie za ramię i obrócił w miejscu. - Usiłuję cię uratować! Popchnął mnie na ceglany mur. - Jude kazał mi trzymać cię z dala od Kalbiego. Ale ty to uniemożliwiasz. Czemu nie chcesz się trzymać od niego z daleka? - Przestań, proszę. - Usiłowałam go odepchnąć, ale był ciężki i stał nieporuszony. - To ja miałem być twoim bohaterem - powiedział. -To ja miałem cię uratować na Markham Street. - Co? - Nagle mnie oświeciło. - To ty byłeś na zewnątrz samochodu. - Nic dziwnego, że nalegał, żebym została. - Chciałeś mnie przestraszyć, żeby odegrać bohatera? - Jude powiedział, żebym trzymał cię z dala od Daniela. Powiedział, że musisz się porządnie wystraszyć. Samochód się zepsuł, więc wykorzystałem okazję. -Zacisnął dłoń na moim ramieniu. - Byłbym został twoim bohaterem, gdyby nie... Te dźwięki. To było wycie. To był Daniel. - Gdyby coś cię nie wystraszyło? - Uciekłem - powiedział Pete. - A Kalbi zjawił się, zanim wróciłem. - Wbił mi palce w skórę. - Powinnaś chcieć mnie, a nie jego! - Przycisnął mnie swoim ciałem, wbijając moje nagie plecy w szorstką cegłę. Jego gorący oddech śmierdział ohydną mieszaniną cukierków miętowych i alkoholu. - Jesteś pijany, Pete. Nie chcesz tego zrobić. - Jesteś mi to winna - powiedział. - Chciałaś tego od dawna. Ale powiedziałaś, że mam być cierpliwy... więc byłem. A potem odeszłaś i zrobiłaś to z nim. - Ze co... - Nie zaprzeczaj. Wszyscy wiedzą. Lynn widziała, jak od niego wychodzisz. Widziała, jak wyszedł za tobą półnagi. - Pete zgrzytnął zębami. - Skoro więc oddałaś się temu brudasowi, to co jest nie tak ze mną? Nie jestem dość mroczny? Nie jestem dla ciebie dość zły? -Przygniatał mnie ciałem do ściany. - Mogę być, jeśli tego chcesz. Przycisnął usta do moich warg. Ramiączko sukienki urwało się w jego miażdżącym uchwycie. Uderzyłam go pięścią w plecy. Chwycił mnie za ramiona i przygwoździł do ściany. Wbiłam obcas w jego nogę. Pete odchylił głowę do tyłu. - Wiedziałem, że lubisz na ostro. Wzięłam głęboki oddech i zawołałam pomocy. Pete roześmiał się i znów nakrył moje usta swoimi. Poczułam się całkiem przygnieciona jego ciężarem. Nagle ciało Pete'a przechyliło się, zwalniając uścisk. Wydał dźwięk, jakby się dławił, i chwycił się za bok. Usta ułożyły się w idealne „o" i podniósł do nich rękę. Na palcach pojawiła się krew. Zachwiał się do tyłu. - Potfrrrr... - powiedział i upadł na ziemię.

216

- Och... - Rozejrzałam się w mroku i zobaczyłam to -wielkie, skulone, niedźwiedziowate coś - przykucnięte w cieniu bocznego wejścia do szkoły. Światło księżyca odbijało się od zakrwawionego noża w ogromnej ręce. Wrzasnęłam. Był to tak przenikliwy, obcy krzyk, że w pierwszej chwili nie zorientowałam się, że dobył się z mojego gardła. Ale nie byłam w stanie przestać wrzeszczeć. Ogromny cień rzucił się na mnie. Odwróciłam się i zaczęłam uciekać, ale potknęłam się o coś leżącego na ulicy. Niedźwiedzi człowiek chwycił mnie, ściskając mnie w pasie i odrywając od wygiętego ciała Petea. Bestia trzymała mnie przy piersi, dysząc mi chrapliwie prosto do ucha. Kopałam w jej nogi grubości pniaków. Wrzeszczałam jeszcze głośniej, mimo że wiedziałam, że nikt w szkole nie usłyszy mnie przez huk muzyki. Wielka łapa chwyciła mnie za twarz, przykrywając moje usta i nos... uciszając mnie. - Nie krzycz. - Ten głos drżał, jakby od szlochu. Ten ktoś się bał. - Proszę, nie krzycz, panno Grace. To nie był żaden potwór. - Don? - usiłowałam wykrztusić, ale on tak mocno przyciskał dłoń do moich ust, że nie wydałam żadnego dźwięku. - Nie chciałem. On robił ci krzywdę. Myślałem, że to potwór. Musiałem go powstrzymać. Powinienem być bohaterem, jak uczył mnie dziadek. - Sztylet Dona drapał mnie w ramię. Był lepki i mokry od krwi Pete'a. -Ale on nie jest potworem, prawda? - Głos Dona zrobił się piskliwy. - I tylko... chłopak. - Jego dłoń zacisnęła się na mojej twarzy. - Nie chciałem tego zrobić. Nie byłam w stanie oddychać. Usiłowałam powiedzieć mu, żeby mnie puścił, ale nie mogłam wydać z siebie głosu. Drapałam paznokciami w jego rękę. - Nie możesz krzyczeć, panno Grace. Nie możesz nikomu powiedzieć. Pastor będzie wściekły. Odeśle mnie, już raz prawie odesłał po pożarze. Nie zamierzałem tego zrobić. Chciałem tylko pomóc. Z jego noża kapała krew - ściekając po moim ramieniu. - Nie możesz nikomu powiedzieć! - zawodził Don. Na moim ramieniu wylądowała gorąca łza. Przestań! Sprawiasz mi ból. Nie mogę oddychać! - Nie chciałem. Nie chciałem. - Don szlochał coraz bardziej. Jego ręka zaciskała się na mojej twarzy w miarę tego szlochu, jakby zapomniał, że tam jestem. Zamrugałam, walcząc z długimi, wiotkimi palcami ciemności, które wkradały się w moje pole widzenia. Czułam, że ciało mi słabnie, tracę nad nim kontrolę. Nie miałam siły dłużej walczyć z ciemnością. Trzy lata temu Wpatrywałam się w nieruchomy, cichy mrok za oknem salonu. Obserwowałam. Czekałam. Mama krążyła za mną.

217

- Nie wiem, gdzie on się podziewa - powiedziała, raczej sama do siebie niż do kogokolwiek innego. - Naga-matsu mówią, że wyszedł ze zbiórki dwie godziny temu. Tato pożegnał się z osobą, z którą rozmawiał przez telefon, i wyszedł z gabinetu. - Kto to był? - Mama niemalże skoczyła na niego. -Co powiedział? - Don - odrzekł tato. - Mamy problem w kościele. Mama wstrzymała oddech. - Jude? - Nie. Coś w związku z remontem. - Tak późno? Zdjęte z haczyka kluczyki zabrzęczały. - Wrócę niedługo. - Ale co z Jude'em? Tato westchnął. - To dobry chłopak. Jeśli nie wróci do domu, zanim ja wrócę, wtedy zaczniemy się martwić. Mama westchnęła tak, jakby nie podobał się jej ten pomysł. Nie spuszczałam wzroku z nocnej ciemności. Burzowe chmury rozstąpiły się, a mnie wydało się, że dostrzegłam jakiś ruch w pobliżu orzecha. Nachyliłam się ku oknu. - Jude - powiedziałam. - Widzę go. - Niebiosom niech będą dzięki - powiedziała mama, ale w jej głosie brzmiał ten ton co zawsze, kiedy zamierzała wygłosić kazanie. - Moglibyście w sumie kupić mu komórkę... - zaczęłam mój ulubiony temat, ale w tej samej chwili dostrzegłam, że Jude potyka się na drodze z podwórka do domu. I dlaczego ma twarz umazaną syropem czekoladowym? Jude chwycił za balustradę werandy. Nogi się pod nim ugięły i upadł na schodkach. - Jude! - Pobiegłam do drzwi frontowych, ale tato był szybszy. - Nie, Grace! - krzyknęła mama. Nic nie widziałam - całkiem zasłonili sobą drzwi. - Co się stało? - Usiłowałam się między nimi przepchnąć. - Da... - dobiegł mnie bełkot Jude'a. Kaszlał, jakby się dusił. - Dan... Tato odepchnął mnie. - Odejdź, Grace. -Ale... - Idź do pokoju! Nagle zostałam popchnięta na górę schodów. Nie widziałam nic oprócz mamy i jej napierających rąk. - Do pokoju, marsz! I zostań tam! Pobiegłam do pokoju i otworzyłam okno. Nie widziałam werandy ani co działo się z Jude'em. Ale coś innego przyciągnęło moją uwagę. Było to coś białego, ale kryjącego się w cieniu przed poświatą pełni księżyca, co przykucnęło pod

218

orzechem, przyglądając się temu, czego ja nie widziałam na ganku. Zmrużyłam oczy, usiłując wypatrzeć, co to było, ale oddaliło się w mrok i znikło. - Przepraszam - szepnęła ciemność, przerywając ten potok dawnych wspomnień w mojej głowie. Był to jeden z tych widmowych głosów sprzed wielu lat. Było to zbyt daleko, próbowałam tam sięgnąć, ale coś mnie trzymało mocno - nie mogłam sobie przypomnieć co. - Przepraszam, Don - powiedziało widmo. Po tych słowach rozległo się głuche bum, metaliczne brzęk i stłumiony krzyk. Więzy, które mnie krępowały, opadły i poczułam powiew wiatru, a następnie coś twardego pod plecami i ciepły dotyk na ustach. Świeże powietrze wypełniło moje usta i płuca. Mglista ciemność ustąpiła z myśli. Powieki były ciężkie, ale zdołałam je otworzyć. Daniel spoglądał prosto na mnie oczami czarnymi od gniewu. - Nie zostałaś w domu - warknął. Odchrząknęłam i usiłowałam podnieść się z czegoś, co sprawiało wrażenie stołu. Ale głowę miałam ciężką jak ciężarówka, przetoczyłam się więc tylko na bok, żeby spojrzeć na niego. Chyba był bardziej wystraszony niż zagniewany. - Nie powiedziałeś mi, że pogryzłeś mojego brata- odparłam. Kilka minut później - Donowi nic nie będzie? - Pocierałam obolały podbródek, leżąc na ławce w sali sztuki. Rytm muzyki dochodzącej z sali gimnastycznej mieszał się z pulsowaniem w mojej głowie. Daniel krążył przed oknem za biurkiem Barlowa. Nie spojrzał na mnie, odkąd zapytałam o brata. - Tylko go ogłuszyłem. Wkrótce dojdzie do siebie. -„Tylko go ogłuszyłeś"? - zapytałam. - A co z Pe-te'em? Wyglądał na nieżywego? -Pete? - Daniel spojrzał na mnie. - Pete'a tam nie było. - Och. To chyba dobrze. - Może Pete uciekł, pozostawiając mnie na pastwę losu, ale byłam zadowolona, że żyje. Dotknęłam zerwanego ramiączka sukienki. Na skórze tworzyły się sińce. - Pete mnie napadł... To jego sprawka. Daniel zacisnął pięści. - Czułem go wszędzie na twoim ciele - Jego oczy zrobiły się jeszcze bardziej czarne. - Dobrze, że go tam nie było, chybabym... - Don cię uprzedził. Dźgnął go w bok swoim srebrnym sztyletem. Myślał, że Pete jest potworem, i całkiem stracił głowę, kiedy zorientował się, co zrobił. Daniel potaknął, jakby sytuacja, którą zastał, wreszcie się wyjaśniła. - Wyczułem w nim więcej strachu niż złych zamiarów. Usiadłam. Przed oczami biegały mi iskierki światła. - Dlaczego nie powiedziałeś mi, że to mój brat jest potworem? Daniel odwrócił się do okna.

219

- Sam nie byłem pewny. Nie pamiętam, żebym go ugryzł. Usiłowałem odsuwać od siebie myśl, że coś takiego mogło się wydarzyć, do tego dnia, w którym zaginął mały James. Na werandzie była krew Jude'a... ale nie pachniała zwyczajnie, zapach był dziwaczny. - Ponieważ on jest wilkołakiem? Daniel wyglądał przez okno na księżyc w pełni wiszący nad sąsiednim budynkiem kościoła. Dotknął naszyjnika z kamienia księżycowego. - On nie jest wilkołakiem. W każdym razie jeszcze nie jest. - Ale skrzywdził tych ludzi. To był on, prawda? Czy to nie powinno go zamienić w pełnego wilkołaka? Akt drapieżnictwa? - Nie, jeśli byli już martwi, kiedy ich znalazł. Maryanne zamarzła na śmierć. Jessica musiała umrzeć z jakiegoś innego powodu... pewnie z przedawkowania. Jakoś zdołał okaleczyć ich ciała, żeby wyglądało to na atak wilka. Napaść na zwierzęta się nie liczy. Ten martwy kot to było tylko popisywanie się. On nie chciał też zabić Jamesa. Chciał tylko wystraszyć ludzi. - Ale jak on zdołał to wszystko zrobić? Jak mógł porwać małego Jamesa? Nie wiedział, że Jamesowi mogła stać się krzywda albo coś gorszego? On przecież by umarł, gdyby nie ty. - To była bestia, Grace. Nie przejęła go jeszcze całkowicie, ale ma dość kontroli, żeby wpływać na jego działania. Żywi się jego emocjami. Im one są silniejsze, tym mocniej trzyma. On zawsze robił coś wtedy, kiedy my byliśmy razem... - Wiedział, że to ty naprawiłeś samochód na Markham - powiedziałam. - I skądś wiedział, że byłam na tej imprezie w twoim mieszkaniu. Wiedział też, że Jess tam była. Myślisz, że on mnie śledził, szedł za moim zapachem? - Potarłam oczy... wciąż nie mogłam całkiem skupić wzroku. - Jess była całkiem pijana - ciągnęłam. - Może ją znalazł. Może bestia kazała mu zrobić coś z jej ciałem, a potem wystawił je gdzieś, ale nikt go nie znalazł. Przewracało mi się w żołądku, kiedy wyobrażałam sobie mojego brata ze zmasakrowanymi zwłokami. - No i był dziś w sklepie. Musiał widzieć nas razem, a przy tych wszystkich plotkach rozsiewanych przez Lynn... Pete powiedział, że Judebwi trzy godziny zajęło wybieranie kwiatów. - Poczułam ucisk w gardle. - Myślisz, że on pojechał do miasta, żeby odnaleźć to ciało... i wyrzucić je tam, gdzie ty pracujesz? Daniel potaknął. - A wiesz, co jest najgorsze, Grace? On prawdopodobnie nie pamięta, że zrobił coś takiego. Może tylko mieć świadomość, że gdzieś zgubiły się minuty, a może godziny z jego życia. Ale nie ma pojęcia, co zrobił. On naprawdę wierzy, że to ja jestem potworem. - I uważa, że musi cię powstrzymać. Daniel zamarł. Wyjrzał przez okno. Chwilę później ja też to usłyszałam: policyjne syreny zbliżające się do szkoły. - Jude chce cię zabić - powiedziałam. Daniel odsunął się od okna.

220

- W takim razie policja stanowi najmniejsze z naszych zmartwień. - Musimy odnaleźć Jude'a. - Przerzuciłam nogi przez krawędź ławki. - On jest tu gdzieś i szuka cię. Musimy go znaleźć jako pierwsi. Czułam się już mocniejsza, więc spróbowałam wstać. Daniel posadził mnie z powrotem. - „My" nigdzie nie idziemy. Ty zostajesz tutaj, a ja będę szukał Jude'a. - Ja tu na pewno nie zostanę. - Podniosłam się ponownie. - Przestań mówić mi, co mam robić. - Grace, to nie jest zabawa. Zostań tutaj. - A co jeśli on wcześniej mnie znajdzie? - zapytałam, chwytając się nowej taktyki. Co jeśli pójdzie do domu? Charity pilnuje Jamesa. Nie mają pojęcia, co się dzieje z Jude'em. Co jeśli on będzie chciał skrzywdzić również ich? Daniel przejechał dłonią po twarzy. - To co twoim zdaniem powinniśmy zrobić? - Weź mnie z sobą. Musimy znaleźć Jude'a. Musimy odciągnąć go od tych wszystkich ludzi. Jeśli zobaczy nas razem, może uda się nam go stąd wyprowadzić. - Nie miałam pojęcia, co dalej. - Może uda mi się go uspokoić. Gdybyśmy mieli jeszcze jeden naszyjnik. -Spojrzałam na jego kamień. - Nie mógłbyś...? - Nie, Grace. Nie dzisiaj. Nie podczas pełni. Nie wiem, czy byłbym w stanie się kontrolować - zwłaszcza kiedy ty jesteś tak blisko. - Ujął zawieszkę w palce. - Mógłbym zniszczyć wszystkich. - W takim razie musi istnieć inny sposób. Na parkingu wyło kilka syren. To nie tylko szeryf i jego zastępca. Najwyraźniej zmierzała tu również policja z miejsca zbrodni. - Musimy wymyślić plan - powiedział Daniel. Słyszeliśmy trzaskanie drzwiczek samochodowych za oknem. - Nie mamy czasu. - Chwyciłam go za rękę i wybiegliśmy z sali. Odgłos naszych kroków zagłuszyła muzyka, kiedy zbliżyliśmy się do sali gimnastycznej. Najlogiczniej wydawało się zacząć poszukiwania Jude'a od tańców. Nie miałam pojęcia, kto wezwał policję - Pete? Don? -ani też kogo właściwie szukali. Wiedziałam tylko, że gdy znajdą się na sali, stracimy szanse na odprowadzenie Jude'a daleko od innych ludzi. Daniel popchnął drzwi sali gimnastycznej. Pomieszczenie przecinały zygzaki czerwonych i zielonych serpentyn. Wszędzie unosiły się balony. Stroboskopowe światło odbijało się od tańczących, którzy kręcili się i kołysali w rytm muzyki całkowicie nieświadomi tego, co się działo wokół nich. Odnalezienie kogoś w tym zgiełku wydawało się niemożliwością. Wsunęliśmy się do sali i przytuliłam się do Daniela, obejmując go rękami za szyję, żebyśmy wyglądali na pochłoniętych dość intymnym tańcem. Daniel spojrzał na mnie i uniósł jedną brew. - Moje ubranie się nie nadaje.

221

Daniel w dżinsach i białej koszuli wyróżniał się w tłumie garniturów i eleganckich spodni, ale i tak nie bylibyśmy w stanie szukać niepostrzeżenie mojego brata, gdyby ktokolwiek zauważył moje sińce albo krew Pete'a na mojej białej sukience. Daniel objął mnie w talii. Przez ulotną chwilę poczułam się bezpieczna w jego mocnym uścisku - było to jak obietnica, że wszystko się ułoży jak należy. Daniel oparł podbródek na moim ramieniu. Słyszałam, że oddycha głęboko, zatrzymując powietrze w gardle, analizując je w poszukiwaniu zapachów. W pomieszczeniu unosiła się woń potu i tylu perfum, że nie wyobrażałam sobie wyczucia tu zapachu konkretnego człowieka. Daniel uniósł mnie do góry i posterował na środek sali. Jego ruchy były zwinne i pełne wdzięku: przemykaliśmy obok innych tańczących, nikogo nie potrącając. Przez sekundę zapomniałam o oddechu - zapomniałam, czemu się tu znaleźliśmy. - Tam - szepnął mi do ucha. Podążyłam wzrokiem we wskazanym kierunku. Dostrzegłam sam czubek ciemnej, potarganej głowy, poruszającej się za ścianą tańczących, podążającej za Danielem i mną, kiedy sunęliśmy przez salę w kierunku pomieszczenia z szafkami uczniowskimi. - Musimy tylko zachęcić go, żeby poszedł za nami -powiedział Daniel. - Zabrać go stąd, zanim... Muzyka urwała się i zapłonęły światła. Zatrzymaliśmy się wraz z całym tłumem. - Proszę o uwagę! - odezwał się dyrektor Conway do mikrofonu koło didżeja. Proszę zostać tam, gdzie jesteście. Proszę o zachowanie spokoju. W pobliżu szkoły miało miejsce przestępstwo. Policja zamyka budynek do czasu, kiedy wszystko będzie pod kontrolą. Nikomu nie wolno opuszczać budynku... W tłumie rozległy się niespokojne okrzyki, kiedy policjanci w mundurach ruszyli ku wszystkim drzwiom. Jakaś dziewczyna krzyknęła i zachwiała się, jakby ktoś ją popchnął. Po jej krzyku nastąpił zgrzyt metalowych drzwi, które otwarły się i zamknęły. Trzej policjanci rzucili się w tamtym kierunku, wołając. Ciemna głowa, która za nami podążała, znikła z tłumu. Daniel zaklął pod nosem. - To było wyjście na zewnątrz. Zerknął w stronę drzwi szatni chłopaków. Zamieszanie odwróciło uwagę stojącego przy nich strażnika. Daniel chwycił mnie w ramiona. Popędził ku drzwiom i ogłuszył policjanta, zanim ten zorientował się, co się dzieje. Daniel otwarł drzwi i skoczył do szatni. - Stać! - krzyknął ktoś za nami. - Nie ruszać się! Daniel skoczył na ławkę. Chwycił otwarte drzwiczki i podciągnął się na nich na górę, przebiegł po szafkach i zeskoczył na ławkę po drugiej stronie. Dał susa na całą jej długość i wypadł przez drzwi prowadzące na długi korytarz. Biegł, tuląc mnie do piersi. Za nami rozległy się krzyki, a chwilę później również przed nami, za rogiem. Słyszałam trzeszczenie policyjnych krótkofalówek. Daniel skoczył przez drzwi prowadzące na schody i popędził w górę. Biegliśmy wyżej i wyżej, aż dotarliśmy do drzwi, na których widniała tabliczka: WEJŚCIE NA DACH. Daniel kopnął je, kłódka pękła, a my wypadliśmy w noc. 222

Daniel wziął głęboki oddech. Zrobiło się zimniej, odkąd byłam poprzednio na zewnątrz. Chmury przesłaniały księżyc. Nadciągała burza. Na klatce schodowej rozległy się głosy. Daniel przytrzymał mnie mocniej w ramionach. - Co zrobimy? - Trzymaj się! - Objął mnie mocno i pobiegł w kierunku krawędzi dachu... Pędził ku niej z ogromną prędkością. Zanim zdążyłam krzyknąć, skoczył, poszybował nad zaułkiem, gdzie Don pchnął nożem Pete'a, i wylądował z głuchym łomotem na dachu kościoła. Otoczył mnie ramionami, chroniąc mnie, kiedy potoczyliśmy się po pochyłym dachu. Podniósł się na nogi i pociągnął mnie za sobą za szczyt dachu. Przykucnęliśmy za wieżyczką. Chciałam coś powiedzieć. Daniel uniósł rękę. Nasłuchiwał. -Uważają, że zawróciliśmy - szepnął. -Słyszysz ich? Spojrzał na mnie tak, jakby mówił: „To raczej oczywiste". Słuchał jeszcze przez chwilę. Zgubili też Jude'a. Ktoś widział go, jak biegł w kierunku sklepu Daya. Wysyłają tam część samochodów. - A może on poszedł do domu? - Serce waliło mi tak, jakby miało rozsadzić klatkę piersiową. - Musimy znaleźć telefon. Musimy do nich zadzwonić. Tato potrafi uspokoić Jude'a... może... nie wiem nawet, czy tato już jest w domu. Nie widziałam go przez cały dzień. - Nie ma go w domu. - Daniel skoczył do tyłu, ciągnąc mnie za sobą. Moment później policjant przeszedł zaułkiem tuż pod nami. - Teraz jest pewnie gdzieś nad stanem Wyoming - szepnął. Wbiłam w niego wzrok. - Twój ojciec leci samolotem. - Daniel wstał, kiedy policjant znikł nam z oczu. Miałaś rację. Potrzebujemy jeszcze jednego księżycowego kamienia. Twój ojciec stara się go zdobyć. - Od kogo? - Od Gabriela. Usiłował się z nim skontaktować po Święcie Dziękczynienia, ale kolonia niechętnie przyjmuje intruzów z zewnątrz. Nie mają komórek ani nic w tym rodzaju. - Witamy w klubie - wymamrotałam. - Twój ojciec wysłał kilka listów, ale nie dostał odpowiedzi. Kiedy przyszły te wyniki badania krwi, wsiadł w pierwszy samolot, jaki się nadarzył. - A więc tato wie o Judzie? - To miało sens. - Czemu mi nie powiedział? Dlaczego nie powiedział Jude'owi? - Chciał zaczekać, aż zdobędziemy drugi kamień. Myślał, że jeśli Jude wiedziałby, co się dzieje, przemiana nastąpiłaby szybciej. Twój ojciec przyszedł do mnie przed końcem mojej zmiany w sklepie. Poprosił, żebym miał oko na wszystko pod jego nieobecność. - Daniel spuścił głowę. - To był błąd. To ja powinienem był pojechać.

223

Ujęłam go za rękę. Ja zdecydowanie potrzebowałam go tutaj. - Jude mógł pójść do domu. Charity i James mogą być w niebezpieczeństwie, a skoro taty nie ma, to nie wiem, co... - Możemy tam pobiec. - Nie. Jeśli się mylę, zaprowadzimy go prosto do nich. - Opuściłam ramiona. - Nie wiem, co powinnam zrobić. Nie wiem, dokąd dalej iść. - Zapach Jude'a jest w powietrzu. Ale teraz jest bardziej zatarty. Nie wiem, gdzie on jest. Nie wiem, czy był tutaj, czy też jest w pobliżu. - Ścisnął moją rękę. -W biurze twojego taty jest telefon. Możemy zadzwonić do Charity. Powiedzieć jej, żeby poszła do sąsiadów albo coś w tym rodzaju. Może damy radę zadzwonić też na lotnisko. Zostawić tacie wiadomość, żeby mu ją przekazali, gdy wyląduje. Chmury rozstąpiły się nieco i ujrzeliśmy rąbek księżyca. Daniel przyjrzał się zadrapaniom na moich dłoniach. Byłam cała podrapana po zjeździe po gontach. Jego oczy błyszczały zbyt jasno, kiedy całował moje pokaleczone ręce. Wzdrygnął się i oparł o podstawę wieżyczki. Trzymał kamień księżycowy w zagłębieniu szyi. -Daj mi minutkę - powiedział cicho i zamknął swoje błyskające oczy. - Wszystko będzie w porządku. -Tak ci się tylko wydaje - warknął jakiś głos tuż za mną. Rozdział 27 Parę sekund później

W nie-łasce

- Wiedziałem, że tu jesteście. - Jude balansował na kalenicy dachu. Szedł po nim jak po równoważni, zmniejszając odległość między nami. - Nie wiem skąd. Po prostu wiedziałem. - Jego oczy były czarne, ale lśniły w słabym świetle księżyca. - Całkiem odpowiednie miejsce, żeby to zakończyć, nie uważasz? Jakby Bóg mnie tu przyprowadził. -To nie Bóg cię tu przyprowadził - powiedział Daniel. - Pomyśl o tym, Jude. Pomyśl, co czujesz: jakie smaki, jakie zapachy. Pomyśl o tym, co wije się w twoim wnętrzu. Jude roześmiał się. - Bóg zaprowadził mnie również do tego. - Wyciągnął zza pleców jakiś przedmiot. Był to sztylet Dona, wciąż poplamiony krwią. - Po prostu leżał na ulicy, czekając na mnie. - Obrócił nóż w ręce, patrząc, jak w jego ostrzu odbija się światło księżyca. - Wiesz, z czego to jest wykonane? Ze srebra. Tym można cię zabić. - Proszę cię, Jude. - Wyszłam przed Daniela, z trudem utrzymując równowagę u podstawy wieżyczki. -Przestań, proszę. Jude spojrzał na mnie, potknął się i omal nie upadł. Dostrzegł moje sińce, podartą i zakrwawioną sukienkę i w jego ostrym spojrzeniu pojawił się niepokój.

224

- Co się stało, Grace? - Jego głos brzmiał miękko, dziecinnie. Z wyciągniętą ręką zrobił krok w moim kierunku. - Co się dzieje? - Był taki przerażony, oszołomiony. - Jude? - Wyciągnęłam ku niemu dłoń. Daniel chwycił mnie za ramię. --Nie. Dotknęłam palcami dłoni Jude'a. - Jestem tutaj - powiedziałam, ujmując go za rękę. W oczach Jude'a zapłonęło srebrne światło. Odepchnął mnie i skoczył na Daniela. Upadłam na gont. Podparłam się i podniosłam wzrok w chwili, gdy Jude chwycił Daniela za koszulę. - Co zrobiłeś mojej siostrze?! - ryknął mu prosto w twarz. Daniel pochylił głowę. - Nic - odpowiedziałam. - Daniel nic mi nie zrobił. - Nie kłam, żeby go bronić. - Jude dyszał ciężko, ale trzymał sztylet przy boku, jakby bał się go unieść. - To Pete tak mnie urządził... bo ty kazałeś mu zrobić wszystko, byle mnie zatrzymać. - Co? - Jude odwrócił się ku mnie. - Nie... to kłamstwo. On miesza ci w głowie. Każe ci kłamać w swojej obronie, nawet kiedy cię krzywdzi. Biblia ostrzega przed takimi jak on - bezbożnikami, którzy karmią się twoją dobrocią i przemieniają łaskę w żądzę. To właśnie on ci zrobił i tylko ja to widzę. On jest potworem. - Nie - odparłam. - Ty nie jesteś święty, Jude. To ty jesteś tu potworem. Jude potrząsnął głową. - Jak możesz go bronić? Jak możesz go kochać? Wiesz, co on zrobił. - Przysunął się bliżej Daniela. - Porzuciłeś mnie - powiedział do niego. - Byłeś moim najlepszym przyjacielem. Byłeś moim bratem... ale zostawiłeś mnie, żebym umarł! Daniel pochylił głowę jeszcze niżej, z rezygnacją. - Nie, nie zrobił tego - odezwałam się. - Widziałam go. Daniel podniósł wzrok. Księżyc świecił jasno w jego oczach, oświetlając jego bladą skórę. Wyobraziłam sobie to światło na jego niegdyś prawie białych włosach, jak wtedy, kiedy stał pod orzechem w moich wspomnieniach sprzed trzech lat. - Widziałam cię tamtej nocy - powiedziałam do Daniela. - Przyprowadziłeś Jude'a do domu. Daniel rozchylił lekko usta. - Naprawdę? -Tak. Daniel wzniósł wzrok ku gwiaździstemu niebu. - O Boże - szepnął, jakby była to modlitwa dziękczynna. Jude cofnął się. Zwolnił nieco uścisk na nożu. - Jude - powiedziałam. - Wszystko w porządku. Daniel pomógł ci wrócić do domu... - Nie! - Jude zacisnął znów palce na sztylecie. - Koniec z kłamstwami! On jest potworem, a nie moim wybawcą. Skrzywdził Maryanne. Zabił tę dziewczynę. 225

Usiłował porwać Jamesa. Zbrukał ciebie. Muszę go powstrzymać, zanim zniszczy całą naszą rodzinę, Uniósł sztylet. - To ty skrzywdziłeś wszystkich tych ludzi - powiedział Daniel. - Ty to zrobiłeś. A jeśli teraz się nie opanujesz, to zmienisz się w bestię, jak ja. - Zamknij się! - Jude uderzył go w twarz rękojeścią sztyletu, pozostawiając na policzku Daniela długą szramę wyglądającą jak oparzenie. Daniel jęknął. - Nie będę z tobą walczył. - W takim razie zginiesz jak tchórz. Jude spróbował pociągnąć go do przodu za koszulę, ale w ręku został mu jedynie rzemyk naszyjnika Daniela - i kamień księżycowy. Daniel cofnął się. Objął wieżyczkę ramionami. Jego ciałem wstrząsnął głuchy warkot. Daniel zadrżał. Spojrzał na księżyc, a następnie na Jude'a. Mój brat - chwilowo oszołomiony - trzymał kamień księżycowy. - Załóż to - powiedział do niego Daniel. - Załóż to natychmiast... zanim... - Warknął i oblizał wargi. - Daniel. - Podczołgałam się do niego. - Daniel, ty tego potrzebujesz... Daniel potrząsnął głową. - Muszę to zrobić - wycedził przez zaciśnięte zęby. Spojrzał na Jude a. Przepraszam. Naprawdę przepraszam, że ci to zrobiłem. - Jego twarz wykrzywił ból. Warkot w tle jego głosu stał się głębszy. - Weź to, Jude. Potrzebujesz tego bardziej niż ja. Jude był zaskoczony. Zacisnął mocniej rzemyk w dłoni i przyciągnął zawieszkę bliżej ciała. - To dla ciebie ważne? Daniel dyszał ciężko. -Tak. - Doskonale. - Jude zamachnął się i rzucił naszyjnik najdalej, jak potrafił - gdzieś w pustkę za dachem kościoła. - Nie! - wrzasnęłam. Daniel zawył. Jude chwycił go za kark. Uniósł sztylet i zamierzył się w pierś Daniela. Nagle jednak krzyknął przeraźliwie i upuścił nóż, jakby oparzył jego dłoń. Sztylet zsunął się po dachu prosto pod moje nogi. Jude odskoczył do tyłu. Upadł na czworaki. Jego ciało trzęsło się i dudniło. Wył z bólu. Daniel podniósł sztylet i wziął mnie w ramiona. Podbiegł do krawędzi dachu i skoczył. Wylądowaliśmy przy wyjściu awaryjnym kilka metrów niżej. Daniel wyważył drzwi łokciem i wepchnął mnie na balkon kaplicy. Skoczył tam za mną i zatrzasnął za sobą drzwi. Oparł się o nie, usiadł na podłodze i upuścił sztylet. Dłoń miał czerwoną i pokrytą pęcherzami, jakby trzymał w niej rozgrzane żelazo. - Dobrze się czujesz? Skrzywił się i zamknął oczy, skupiając się. Spojrzał na ranę. Była tylko troszkę mniej czerwona, a pęcherze zostały. - Ten sztylet musi być bardzo stary. - Kiwnął głową w kierunku leżącego koło niego ostrza. - Nigdy dotąd nie zetknąłem się z tak czystym srebrem.

226

- W biurze taty jest apteczka. - Propozycja wydawała mi się głupia, ale nie miałam pojęcia, co innego zrobić. - Idź - powiedział. - Zamknij się w biurze. Zadzwoń po policję, po kogokolwiek. - Nie zostawię cię. - Proszę. - Wstał powoli, nadal ciężko dysząc. - To jeszcze nie koniec. - W jego oczach odbijało się wszystko, czego się lękał. Odwróciłam się, żeby odejść. - Zawsze będę cię kochał - powiedział. -Ko... Kątem oka zobaczyłam, że Daniel leci w przód. Drzwi za nim rozpadły się, spychając go z drogi. W otworze pojawił się ogromny, srebrnoszary wilk. Z warkotem i kłapaniem paszczą rzucił się na mnie. - Nie! - Daniel usiłował złapać go za tylne łapy. Nie udało mu się, a wilk zatopił kły w moim ramieniu, przebijając mi skórę. Upadłam, uderzyłam głową w bok ławki i ugryzłam się w język. Wilk stał nade mną, warcząc i pokazując zęby jak ten samiec alfa z filmu. Z kłów kapała mu moja krew. Cofnął się, gotując się do skoku na moje gardło. W tej chwili pisnął z bólu, ponieważ skoczył na niego drugi wilk. Był czarny i smukły, z rombem białego futra na piersi. Daniel. Czarny wilk kłapnął paszczą i ugryzł tego drugiego - prawie jakby starał się naprawdę go nie skrzywdzić. Szary wilk zrzucił czarnego. Jego oczy były całkowicie dzikie, kiedy zaatakował przeciwnika, gryząc i szarpiąc. Targał go za nogi, za boki. Czarny wilk odtoczył się, skomląc i skowycząc. Biały romb zaczerwienił się od krwi. Szary oblizał kły. Z jego pyska wypadła czarna sierść. Czułam w ustach smak własnej krwi. Spływała mi do zaschniętego gardła. Rana w ramieniu pulsowała i piekła. Z trudem powstrzymywałam się od krzyku. Szary wilk przysunął się ku mnie, obnażając zęby, błyskając głodnymi oczami. Sztylet był nieco poza zasięgiem, obok czegoś, co wyglądało jak potargane ubranie Daniela leżące na podłodze obok drzwi. Próbowałam podczołgać się po nóż, ale szary wilk chwycił zębami moją stopę, szarpiąc mnie za but. Następnie potrząsał nią w straszliwych szczękach, dopóki but nie pękł i nie spadł na podłogę. Wilk warknął i rzucił się na mnie. Czarny wilk podniósł się na nogi. Warknął, pokazując długie, szpiczaste kły i ostre zęby, i zaczą skradać się ku mnie. Wyciągnęłam rękę po nóż i objęłam palcami rękojeść. Dwa wilki krążyły wokół mnie ze wzrokiem wbitym w siebie wzajemnie, jakby były partnerami w jakimś upiornym tańcu - a ja byłam uwięziona pośrodku. Ich ślina ciekła mi na ramiona, kiedy kłapały pyskami i warczały. Gorąco ich oddechów uniemożliwiało mi myślenie. Pazury drapały mnie w nogi. Tańczyły, kołysząc się w przód i w tył, jakby przewidując wzajemnie swoje ruchy. Nagle szary zrobił unik w lewo, a kiedy czarny skontrował, szary rzucił się w moją stronę. Chwycił czarnego za gardło i rzucił nim o ziemię. Oba potoczyły się po podłodze. Uderzyły w balustradę balkonu nad kaplicą. Stare drewno trzeszczało od ich ciężaru. Czarny wilk leżał na grzbiecie pod łapami szarego. Skomlał. W jego głosie słychać było ból. Rozpacz. Strach.

227

Wiedział, że przegrywa. Rękojeść noża osunęła się w mojej spoconej dłoni. Powiedziałam Danielowi, że będę przy nim, kiedy będzie mnie potrzebował. Że będę przy nim, zanim umrze. Uwolnię jego duszę. Ale myślałam, że to nastąpi za wiele lat. Nie dziś. Nie teraz. Rana w ramieniu promieniowała bólem - jakby całe moje ciało ogarniał ogień, pochłaniając mnie. To nie była zwyczajna rana. Było to ukąszenie wilkołaka, mojego brata. Zostałam zarażona. Teraz również ja nosiłam przekleństwo bestii. To samo przekleństwo, które mówiło, że jeśli kiedykolwiek spróbuję kogoś zabić jeśli zabiję teraz Daniela - bestia przejmie kontrolę również nade mną. Zgubię własną duszę. „Ty musisz podjąć decyzję" powiedział mi tato. Nie miał jednak pojęcia, jaki to będzie wybór. Mogę uratować duszę Daniela albo zachować własną. Mogę być jego aniołem lub stać się demonem. Pierś czarnego wilka zapadła się. Leżał bez ruchu. Szary cofnął się po balkonie, gotując się do zadania ostatecznego ciosu. Nie mogę złamać tej obietnicy. Jestem łaską. Rzuciłam się do czarnego wilka, uniosłam nóż i wbiłam go w białą plamę futra na piersi. Dla ciebie zostanę potworem. Szary wilk skoczył tuż za mną. Uderzył głową w ciało czarnego i oba spadły przez balustradę balkonu. Straszliwy trzask poniósł się echem po pustej kaplicy. - Nie! - Zbiegłam po starych schodach i potknęłam się na dole. Kolanami uderzyłam w kamienną podłogę kaplicy. Zbliżyłam się na czworakach do rozciągniętego ciała czarnego wilka - do Daniela. Położyłam jego włochaty łeb na kolanach i pogładziłam delikatnie. Był taki zimny. Sztylet tkwił w jego piersi. Krew pokrywała posadzkę wokół nas. Gdzie jest Jude? Pobiegłam wzrokiem za smugą krwi na kamiennej posadzce. Jude - w ludzkiej postaci, nagi - stał, drżąc, za ołtarzem w cieniu. - Nie stój tam! - krzyknęłam do niego. - Idź po pomoc. Ale on się nie poruszył. Stał jak słup soli w ciemności. Nie mogłam zostawić Daniela. Powiedziałam, że będę przy nim w chwili śmierci. Opadłam na podłogę i położyłam się obok jego włochatego ciała. Dlaczego nie zamienił się w człowieka? Czyżbym chybiła? Czy wahałam się zbyt długo? Czy było już za późno, żeby ocalić jego duszę...? Czy sprzedałam własną za nic? Owiał mnie zimny wiatr. Wokół nas wirowały płatki śniegu. Jeden z nich opadł na nos wilka i stopił się. Kiedy zaczęło padać?, pomyślałam, kładąc głowę na zakrwawionej piersi Daniela. Wsłuchiwałam się w słabnące pojedyncze tętno serca, aż zamarło, czekając na moją bestię, żeby przyszła - i zabrała mnie za to, co zrobiłam. 228

Rozdział 28 W kaplicy

Odkupienie

Usłyszałam gdzieś koło siebie szloch. Podniosłam wzrok i zobaczyłam April w różowej sukience, stojącą w otwartych drzwiach kaplicy. Za nią wirował padający śnieg. - Co się... Nie pytaj. - Usiadłam. - Proszę, wezwij karetkę. Spojrzałam na Daniela wilka. Leżał tak nieruchomo, tak bez życia. Srebrny sztylet sterczał z jego piersi. Może nie wbiłam go dość mocno? Może nie przebiłam serca? A może powinnam go wyjąć? Według książki srebro to. trucizna Ostrożnie ujęłam rękojeść dłonią. Nie poparzyłam sobie skóry. - Co ty wyprawiasz? - zapytała April, wciąż stojąc w drzwiach. - Idź. Zadzwoń po pomoc, proszę. Chwyciłam mocniej nóż, ciągnąc go z całej siły. Ostrze wysunęło się z przyprawiającym o mdłości zgrzytem. Z rany trysnęła krew, rozlewając się na pierś, plamiąc romb białej sierści. Chwilę później jednak zamiast płynąć dalej, krew się zatrzymała. Cofnęła się, wnikając z powrotem do rany. Cięcie pokryło się strupkami, po czym zasklepiło się białym ciałem. Białą skórą, pasującą do reszty ciała - ludzkiego ciała. Teraz przy mnie leżał Daniel, a nie włochate zwierzę. Leżał na boku w pozycji embrionalnej, jak nowo narodzony. Jego nagie ciało było poranione i zakrwawione w kilku miejscach, włącznie z szyją. Ale był człowiekiem, śmiertelnikiem. Ocaliłam jego duszę przed śmiercią. I tylko to było ważne... dopóki nie zakaszlał. - Grace - wycharczał. Wsunęłam mu rękę pod ramię i splotłam palce z jego palcami. - Jestem - powiedziałam. - Jestem przy tobie. - Eee... - odezwała się April, mocno zszokowana. -Chyba rzeczywiście pójdę po pomoc. Kiedy się ruszyła, przez drzwi wpłynęła poświata księżyca, rzucając widmowe światło na Daniela. Jego włosy były prawie białe. - Tak mi przykro, Danielu. - Ujęłam jego twarz w dłonie. - Ale ty mi lepiej, u diabła, nie umieraj! Na jego twarz wypłynął ironiczny uśmiech. Otworzył oczy. Były ciemne jak czekolada i bardziej znajome niż kiedykolwiek. - Rządzisz się jak zawsze - powiedział. Potem zakaszlał i znów zamknął oczy. - Zawsze będę cię kochać - szepnęłam. Pocałowałam go w zimne usta i trzymałam za rękę, aż usłyszałam wycie syren i ktoś odciągnął mnie od niego. Życie, jakie jest 229

Śnieg padał przez siedem dni z rzędu. Po pierwszym dniu policja wypuściła Jude'a i mnie, oddając nas pod opiekę rodziców. Nie znaleziono żadnych świadków, którzy mogliby zidentyfikować nas jako uciekinierów ze szkoły. A ponieważ żadne z nas nie potrafiło „przypomnieć" sobie, co dokładnie się stało, mogli jedynie ustalić w granicach rozsądku, że zostaliśmy napadnięci przez stado zdziczałych psów - to samo hipotetyczne stado, które obwiniano za to, co stało się Maryanne i Jessice - i schroniliśmy się w kaplicy. Rany Daniela pasowały do ataku psów - choć nikt nie potrafił wyjaśnić braku ubrania - ale Jude i ja do rana nie mieliśmy nawet zadraśnięcia. Moje sińce zniknęły, a ugryzienie na ramieniu zagoiło się w różową bliznę w kształcie półksiężyca. Jude również nie poniósł żadnych fizycznych szkód. Lekarz jednak poinformował nas, że cierpiał z powodu stresu pourazowego lub czegoś w tym rodzaju, i przepisał mu mocne środki uspokajające po ataku agresji, który nastąpił, kiedy tato przyjechał wreszcie na posterunek po powrocie z lotniska wczesnym rankiem. Uświadomiłam sobie wtedy, że prawdopodobnie tym, co powstrzymało Daniela od rzucenia się na moją rodzinę, kiedy po raz pierwszy stał się wilkołakiem, były te wszystkie narkotyki, które zażywał. Moja udawana amnezja mijała tylko wówczas, kiedy mowa była o tym, co wydarzyło się w zaułku. Strategicznie zapamiętałam, że Pete na mnie napadł, a Don obronił. To Pete udał się na policję, kiedy słaniając się, wydostał się z zaułka porzucając mnie na pastwę losu - ale policja postanowiła go zatrzymać (z trzynastoma szwami) i przesłuchać. Wybaczyłam mu to, co mi zrobił, ale to nie oznaczało, że jego czyny miały pozostać bez konsekwencji. Drugi i trzeci dzień spędziłam w szpitalu, krążąc po korytarzu pod pokojem, gdzie trzymano Daniela na intensywnej terapii, dopóki pielęgniarki mnie nie przegoniły. - Idź do domu - powiedziały. - Odpocznij, dziecko. Zawiadomimy cię, jeśli coś się zmieni. Czwartego dnia telefony taty wreszcie przyniosły jakiś rezultat i dowiedzieliśmy się, co się stało z Donem Mooneyem. Znaleziono go na ławce parkowej w pobliżu dworca autobusowego na Manhattanie. Policja powiedziała, że po prostu stanęło mu serce. Nie miał przy sobie pieniędzy ani dokumentów, a sądząc z wyglądu, wzięli go za bezdomnego. Don został więc pochowany w rowie głębokim na trzy sosnowe skrzynki na cmentarzu dla bezimiennych dwa dni przed świętami. Piątego dnia wróciłam do szpitala. Całą Wigilię spędziłam przed szklanymi drzwiami, modląc się. Tato przyjechał po mnie późno wieczorem. - Burza robi się coraz gorsza - powiedział. - Mama nie chce, żebyś była tu sama. Szóstego dnia wypadło Boże Narodzenie. Nikt nie był w świątecznym nastroju oprócz małego Jamesa, który bawił się radośnie bąbelkową folią i wstążkami. Od rodziców dostałam w prezencie komórkę. Tato dał Jude'owi złoty sygnet z dużym czarnym kamieniem. - Przyszedł wczoraj wieczorem - powiedział tato. - Przepraszam. Starałem się zdobyć go wcześniej... -Zwinął papier pakowy w kulkę. - Myślałem, że poczekam, aż będę go miał... Przepraszam. 230

- Co to jest? - zapytała Charity. - Pierścień z okazji matury - odparłam. Oczy Judea były szkliste od środków uspokajających. Nic nie powiedział. Nie odzywał się od prawie tygodnia. Później wieczorem zadzwonił telefon. Słuchałam przez minutę, dopóki głos pielęgniarki po drugiej stronie nie powiedział: - Odszedł. Nie mogliśmy nic zrobić, żeby go zatrzymać... Upuściłam słuchawkę, zostawiłam ją wiszącą w powietrzu i pobiegłam do swojego pokoju. Wczesnym rankiem siódmego dnia obudziłam się przy biurku z pędzlem przyklejonym do ręki. W pudełeczku, które Daniel zostawił w moim pokoju, był jeszcze jeden liścik. Napisał mi w nim instrukcje, jak posługiwać się olejem lnianym i werniksem przy moich obrazach olejnych. Zasnęłam przy biurku, kończąc pracę do teczki, przedstawiającą Judea łowiącego ryby w stawie Kramerów. Obudziła mnie jasność bijąca przez okno. Wyjrzałam przez zasłony. Światło wczesnego poranka odbijało się od kilkunastocentymetrowej warstwy śniegu, który spadł przez noc. Na zewnątrz było całkiem inaczej niż kilka dni temu. Teraz zbrązowiały trawnik, wypełnione liśćmi rynsztoki, domy sąsiadów i widmowe drzewo orzechowe były pokryte grubą warstwą czystego, białego, nienaruszonego śniegu. Ulicą nie przejechał jeszcze pług ani samochód, na chodniku nie było więc błota, a na jezdni czarne ślady nie zakłócały idealnej bieli. Wyglądało to tak, jakby ktoś przeszedł tędy z pędzlem i pomalował świat na biało, czyniąc z niego ogromne puste płótno. Wtedy go zobaczyłam. Ogromnego wilka, który wydawał się niemal czarny w cieniu orzecha. Wpatrywał się prosto w okno mojego pokoju. - Daniel?! - krzyknęłam, choć wiedziałam, że to niemożliwe. Otwarłam okno, ale wilk zniknął. Musiałam znów zasnąć, bo wiele godzin później obudził mnie krzyk mamy. Razem z tatą zdołaliśmy ją w końcu nieco uspokoić i powiedziała nam, że Jude odszedł w nocy, zostawiając tylko buteleczkę ze środkami uspokajającymi i karteczkę na stole kuchennym: Nie mogę zostać. Nie wiem już, kim jestem. Muszę odejść. Ja jednak wiedziałam, że Jude odszedł na długo przed tym, jak uciekł z domu. Mama znajdowała się praktycznie w stanie katatonii -z pozbawioną wyrazu twarzą kołysała małego Jamesa w salonie - kiedy wymknęłam się z domu. Wiedziałam, dokąd muszę pójść, i byłam zadowolona, że mnie nie zatrzymywała. Przejechałam kilka kilometrów świeżo odśnieżonymi ulicami i zaparkowałam samochód spory kawałek od celu mojej podróży. Podeszłam powoli do otwartej bramy. Mężczyzna o siwiejących rudych włosach kiwnął głową, kiedy go mijałam. - Miło mieć gościa w taki dzień jak dziś.

231

Zmusiłam się do uśmiechu i życzyłam mu szczęśliwego nowego roku. Wzdłuż ścieżek zostało odkopane wąskie przejście, ale ja wolałam brodzić w śniegu. Pozwoliłam stopom zapadać się w lodowate zimno, pozostawiając ślady w idealnej bieli. Pod płaszczem ukrywałam drewniane pudełko, chroniąc je przed zacinającym śniegiem i przenikliwym wiatrem. Usiadłam na kamiennej ławce przy pomniku i wyciągnęłam książkę z listami ze szkatułki. Otwarłam ją na ostatniej zaznaczonej stronie i jeszcze raz przeczytałam list. Do Simona Saint Moon Znalazłem te listy, opieczętowane i zaadresowane do pańskiej żony, pomiędzy rzeczami osobistymi jej brata po tym, jak zniknął. Woziłem je z sobą przez ostatnie dwa lata w nadziei, że zdołam oddać je osobiście Katharinie. Ze smutkiem odebrałem wiadomość o jej śmierci. Tak młody syn pozostający bez matki to tragedia. Rzekłbym, że to dziwne, żeby wilk zakradł się tak głęboko w granice wioski, ale zdarzały się podobne ataki w ludnych miastach takich jak francuskie Amiens oraz, co zupełnie dziwne, w Wenecji. Niestety wszystkie miasta, które wysłały ludzi na naszą nieszczęsną wyprawę, zostały nawiedzone przez te straszliwe zabójstwa. Może to Bóg karze nas za nasze grzechy, kiedy papież nie spełnia gróźb ekskomuniki. Nie wiem, co zawierają te listy. Przez szacunek pozostawiłem je zapieczętowane. Muszę jednak ostrzec, że pański szwagier oszalał, zanim zniknął w lesie. Jego pisma mogą być odbiciem choroby jego umysłu. Sztylet został znaleziony razem z listami. To cenna pamiątka. Może młody Doni odziedziczy go, kiedy dorośnie. Powinien posiadać jakąś pamiątkę po wuju. Brat Gabriel był dobrym człowiekiem. Był jednym z nielicznych głosów rozsądku przeciwko przelewowi krwi dopóki nie ogarnęło go szaleństwo. Z poważaniem, Brat Jonathan de Paign Rycerz Zakonu Templariuszy Zamknęłam książkę i przytuliłam ją do piersi. Katharine nie miała pojęcia, co ją zabiło. Nie wiedziała, że to jej ukochany brat. Podeszłam do posągu stojącego przede mną w ogrodzie. Był to wysoki anioł, obok którego, owinięty w jego szaty, kroczył wilk. Zgarnęłam śnieg z głowy wilka i skrzydeł anioła. - To byłeś ty - powiedziałam do anioła. To on był człowiekiem, który pomógł Danielowi... to on dał mu naszyjnik z księżycowym kamieniem, to on przysłał pierścień dla Jude'a. - To ty napisałeś te listy. Ty jesteś bratem Gabrielem. Spojrzałam mu w oczy, jakbym niemal spodziewała się odpowiedzi. Brat Gabriel wciąż żył po tych wszystkich stuleciach. Czy Daniel żyłby równie długo, gdyby te wypadki się nie wydarzyło? Czułam się tak, jakbym utraciła wszystko. Daniel i Jude odeszli. Mama zatraciła się w żałobie. Tato oskarżał sam siebie. Nawet April mnie unikała, jakby za bardzo przeraziło ją to, co widziała w kaplicy. Zdjęłam rękawiczki i uklękłam w śniegu. Odpięłam guzik kieszeni płaszcza i wyciągnęłam małego anioła rzeźbionego w drewnie, którego zrobił dla mnie Don.

232

Pogłaskałam jego prymitywnie ukształtowaną twarz i słowa, które wydrapałam na podstawie figurki: Donald Saint Moon. Wyobraziłam sobie Simona Saint Moona, który dostaje te listy i srebrny sztylet zapewne kilka tygodni po śmierci żony... o kilka tygodni za późno. Wyobraziłam sobie jego smutek, kiedy dowiedział się, że Katharine zabił jej własny brat, i gniew z powodu wiedzy, że mógł zapobiec jej śmierci - gdyby tylko wcześniej otrzymał przesyłkę. Wyobraziłam sobie syna Katharine, Doniego, wychowywanego z dziedzictwem śmierci matki. Czy to Simon, czy Doni podjął jako pierwszy misję zniszczenia wilkołaków? Z jakiegoś powodu uznałam, że to Doni. Musiał przekazać ten srebrny sztylet i misję swojemu synowi, który przekazał je swojemu synowi, i tak dalej przez stulecia, aż doszły do Dona Mooneya - ostatniego z rodu Saint Moon. Ale Don był inny niż wszyscy: niepełnosprawny umysłowo i samotny. Posiadał jedynie ten sztylet i opowieści dziadka. Umarł, starając się być bohaterem na miarę swoich przodków. Umarł, zanim zdążyłam podziękować mu za uratowanie mi życia - zanim usłyszał, że przebaczyłam mu, iż kilka lat wcześniej skrzywdził mojego ojca. - To jest też twoje miejsce - powiedziałam, stawiając maleńkiego drewnianego anioła w śniegu obok Gabriela. Taki pomnik wydał mi się lepszy niż zakopanie mojego przyjaciela w ziemi jak rzepę czy cebulkę tulipana. - Jesteś bohaterem. - Ludzie pomyślą, że zwariowałaś, jeśli będziesz mówić do przedmiotów. Omal się nie przewróciłam, słysząc za sobą ten głos. Siedział tam, na kamiennej ławce, gdzie po raz pierwszy wziął mnie za rękę, trzymając kulę między nogami. - Daniel! - podbiegłam do niego i zarzuciłam mu ręce na szyję. - Ej. - Skrzywił się. Zauważyłam opatrunek na jego szyi, więc poluźni-łam uścisk. - Powiedzieli mi, że odszedłeś. Że wstałeś z łóżka i poszedłeś sobie podczas zmiany dyżurów. Myślałam, że już nigdy cię nie zobaczę. - A mimo to przyszłaś. - Miałam nadzieję... Miałam nadzieję, że ty też tu przyjdziesz. Daniel pocałował mnie w czoło. - Powiedziałem ci, że się nie odczepię, dopóki ty mnie będziesz chciała. Uśmiechnął się łajdacko i czarująco. - A może nóż w moim sercu powinienem uznać za znak, że chcesz ze mną zerwać? - Przestań! - Dałam mu kuksańca w ramię. -Au. - Przepraszam. - Ujęłam jego dłonie. - Nie chciałam zrobić ci krzywdy powiedziałam, mając na myśli noc w kaplicy. - Zrobiłam to dlatego, że obiecałam cię uratować. - Wiem. - Ścisnął mnie za rękę. - 1 udało ci się. Spojrzałam na opatrunek na jego szyi, na sińce na szczęce - rany, które nie zagoją się już same. Pocałowałam zadraśnięcie na jego dłoni. Zapach zaschniętej krwi nie zemdlił mnie, jak bym podejrzewała. - Nie rozumiem tylko jednego. - Położyłam głowę na jego ramieniu. - Dlaczego bestia mnie nie przejęła, kiedy wbiłam ten sztylet? 233

Daniel obrócił moją twarz ku sobie. Spojrzał mi prosto w oczy. Jego spojrzenie było tak głębokie i bogate, wypełnione jego własnym światłem, a nie tylko odbiciem księżyca. - Tak ci się wydawało? Że zostaniesz wilkołakiem, jeśli mnie uratujesz? - Jego oczy błyszczały, ale tylko od łez. - Tak. Zostałam ugryziona. Bestia była we mnie. Myślałam, że jeśli cię zabiję... ona przejmie kontrolę. Mówiłeś, że akt drapieżnictwa... - Grace - Daniel ujął moją twarz w dłonie. - To, co zrobiłaś, nie było drapieżnictwem. To był akt miłości. Dlatego nadal żyję. - Uśmiechnął się. Spotkałem się z Gabrielem. Po to wyszedłem ze szpitala. On przyjechał tutaj z kamieniem księżycowym dla twojego brata, a ja musiałem się z nim zobaczyć, zanim wyjedzie. Musiałem wiedzieć, dlaczego żyję. Grace, Gabriel powiedział, że jestem pierwszym - i jedynym - Urbat, który otrzymał lekarstwo i przeżył. Powiedział, że jedynie akt ostatecznej miłości mógł uwolnić moją duszę... i zwrócić mi życie. Pocałował mnie w policzek. - Teraz rozumiem. Ty dałaś mi ten ostateczny dar. Myślałaś, że zostaniesz wilkołakiem, jeśli mnie ocalisz, a jednak zrobiłaś to. Byłaś skłonna poświęcić siebie dla mnie. Nie ma większego daru... - Nachylił się, żeby pocałować mnie w usta. Odsunęłam się. - Co się stało? Co jest nie w porządku? - Ale bestia jest we mnie. Moje rany goją się bardzo szybko... i jestem silniejsza. Czuję się tak, jakbym ciągle chciała biegać. - Zagryzłam wargę. - To mnie kiedyś pochłonie. Czy w końcu nie przejmuje władzy nad każdym? - Nie, Grace. Nie nad każdym. - Ale Gabriel napisał, że ludzie, którzy zostali ukąszeni, przemieniają się szybciej. Wiesz, on był rycerzem zakonnym, a przemienił się w ciągu kilku dni. Jakie ja mam szanse? - On był otoczony przez okropności wojny. Ty nie. Otaczają cię ludzie, którzy cię kochają. Ludzie, którzy pomogą ci zachować równowagę. - Jude też miał to wszystko. Był jednym z najlepszych ludzi, jakich znałam, a przemienił się tak szybko. Ja nie jestem ani w połowie tak dobra jak on. - Jude był dobry. Ale pozwolił zapanować nad sobą strachowi i zazdrości. Daniel wzruszył ramionami. - „Strach wiedzie do gniewu, gniew do nienawiści, a nienawiść prowadzi na ciemną stronę". Uniosłam brwi, powstrzymując chęć dania mu kuksańca w to zranione ramię. - Co? - Daniel uniósł ręce. - Jakby cię nie było na świecie wtedy, kiedy obejrzeliśmy Gwiezdne wojny pięćdziesiąt trzy razy w jedno lato. - Pięćdziesiąt cztery. Jednego wieczoru Jude i ja siedzieliśmy do drugiej w nocy, żeby obejrzeć do końca Powrót Jedi, kiedy ty poszedłeś już spać. Chciałam zrobić karmelowy popcorn i omal nie spaliłam domu. Jude wziął winę na siebie... Głos mi się załamał. Wspominanie Jude'a takiego, jaki był dawniej, bolało. - Mam nadzieję, że Jude wie, że jeśli... kiedy wróci... będę na niego czekała.

234

- Uczyń z tego kotwicę - powiedział Daniel. - Bądź silna, żebyś była łaską, kiedy on będzie cię potrzebował. - Przejechał palcem po moim policzku, ocierając zabłąkaną łzę. - I nie będziesz samotna. Masz mnie. - Sięgnął do kieszeni kurtki i wyciągnął z niej coś. -I masz to. - Otwarł dłoń i podał mi poszarpany czarny kamień. Jego księżycowy kamień, pęknięty na pół. Wzięłam go od niego. Był cieplejszy, niż kiedy go ostatnio dotykałam, pulsował mocą, której wcześniej nie wyczułam. Była to nadzieja. - Myślałem, że nigdy go nie znajdę w tym śniegu -powiedział Daniel. - Dawno już nie musiałem niczego szukać bez moich zdolności. - Jesteś pewny, że chcesz mi go dać? Jest twój. - Ja już go nie potrzebuję - powiedział i uniósł w górę mój podbródek. Pocałował mnie delikatnie w usta z ciepłem i miłością. Potem jego usta rozchyliły się i pocałował mnie w ten całkowity sposób - dając mi wszystko, co wcześniej powstrzymywał. Roztopiłam się w nim, rozluźniłam się, czułam się tak wolna i lekka jak wtedy, kiedy biegaliśmy po lesie. - I co teraz będzie? - zapytałam, kiedy Daniel tulił mnie do piersi. Odchrząknął. - Na świecie jest dużo zła. Istot, które miały być zniszczone przez Niebiańskie Ogary. - Przejechał palcem po moim policzku. - Ja już nie mogę być bohaterem, którego we mnie widziałaś - przynajmniej nie w ten sposób. Ale ty możesz, Grace. Nie musisz stać się jednym z mrocznych. Możesz z tym walczyć. Możesz przemienić tę klątwę w błogosławieństwo. Możesz zostać bohaterką. żesz stać się w pełni godna nazwiska, które nosisz. Podziękowania Jestem winna wdzięczność i uznanie wielu ludziom, którzy pomogli mi ukształtować tę książkę oraz stać się tą pisarką i tą osobą, którą jestem. Do tych ludzi należą: Mój rewelacyjny agent Ted Malawer, który okazał bezgraniczny entuzjazm tej książce. Dzięki za to, że byłeś moim rycerzem. Wszyscy wspaniali ludzie z wydawnictwa Egmont USA, którzy postanowili dać mi szansę. Na szczególne podziękowania zasługują: Regina Griffin, Elizabeth Law, Mary Albi, Nico Medina i (oczywiście) mój błyskotliwy i cierpliwy redaktor, Greg Ferguson. Moja korektorka Nora Reichard, której pedantyczna praca sprawia, że wszystkim będzie się wydawało, że to ja wiem, gdzie postawić przecinek. Artysta, który zaprojektował tę piękną okładkę.

235

Moi wspaniali nauczyciele pisania z różnych lat, a wśród nich: Dean Hughes, Louise Plummer, Virginia Euwer Wolff, John H. Ritter, Martine Leavitt, Randall Wright i A.E. Cannon. Moi krytyczni przyjaciele: Gaylene Wilson, Kim Wo-odruff, Julie Hughes, Elena Jube i Jamie Wood, którzy w końcu zmusili mnie do napisania całej książki od nowa - a potem kazali ją ulepszyć. Dziękuję za wszystkie rady i sugestie. Moja pisarska drużyna: Emily Wing Smith, Kim Webb Reid, Sara Bolton, Valynne Maetani Nagamatsu i Brodi Ashton. Niektórzy twierdzą, że pisanie jest zajęciem samotnym, ale dzięki wam jest ono dobrą zabawą. Dziękuję za to, że zawsze chętnie czytaliście, robiliście burze mózgów, pomagaliście mi pisać w kółko na nowo tę @$&% scenę (wiecie, o którą mi chodzi), i za te salwy śmiechu przy każdej okazji. Za kolejne lata przyjaźni i wspólnego pisania! Moi wspierający, kochający i zawsze chętni do pomocy rodzice: Nancy i Tai Biesinger. Na wszelki wypadek dodam, że matka w książce zupełnie nie przypomina mojej (łączy je tylko umiejętność przyrządzania boskiego indyka po królewsku), która jest naprawdę jedną z moich najlepszych przyjaciółek. Moi entuzjastyczni i skorzy do pomocy przyjaciele, sąsiedzi, teściowie oraz najbliższa i dalsza rodzina, zwłaszcza moje rodzeństwo: Noreen, Tai, Brooke oraz Quinn. Szczególne podziękowania dla Noreen za wiele porannych sesji spacerowo-burzomózgowych - i za jeszcze więcej godzin babysittingu. Dodatkowe podziękowania dla mojej siostrzenicy Whitney, która pomagała mojej matce. Moje zaskakująco cudowne (zazwyczaj) dzieci, które dzielnie znoszą wiele godzin, kiedy mama jest przyklejona do komputera, i które nie boją się zdzielić mnie po głowie mieczem świetlnym, kiedy czas skończyć pracę. Dziękuję, że kochacie taką szaloną mamę. Ja też was kocham!!! I wreszcie ostatni, lecz nie najmniej ważny człowiek: mój praktycznie nadludzki mąż Brick, który jest moim wiernym czytelnikiem, redaktorem, moty watorem, dobrym słuchaczem, fanem, projektantem strony internetowej, guru marketingu, domowym psychiatrą, najlepszym przyjacielem i wielką miłością. Dziękuję za to, że zawsze we mnie wierzyłeś, nawet w tych chwilach, kiedy ja sama nie wierzyłam w siebie. Zawsze będę cię kochać.

236