438. Andrews Amy - Lekarz na harleyu

Amy Andrews Lekarz na harleyu Tytuł oryginału: The Outback Doctor's Surprise Bride

ROZDZIAŁ PIERWSZY

R

S

Pędząc na harleyu szosą prostą jak strzała, podniósł osłonę twarzy. Gnał, upajając się mocą silnika, podmuchem powietrza na policzkach i łagodnym światłem zmroku, które z każdą chwilą coraz bardziej rozmywało zarys przydrożnych zarośli. Uniósł wysoko głowę, po czym z jego gardła wydobył się przeciągły radosny okrzyk. Czuł, jak śpiewa jego cygańska dusza. To jest życie. Otwarta droga, blask słońca w oczy, wiatr smagający twarz. Wolność. Uśmiechnął się, czując coraz silniejszą więź z otoczeniem. To jego ziemia. W oddali dostrzegł tablicę informacyjną zapowiadającą Skye, cel jego podróży. Dzieliło go od niego zaledwie pięć kilometrów. Ciekawe, co go tam czeka. Chwilę później naszła go inna myśl. Może tym razem znajdzie to, czego szuka? Miejsce, w którym będzie mógł zawiesić kask. Dom. Potrząsnął głową, żeby odegnać to nonsensowne, dziecinne marzenie. Czuje na twarzy pęd wiatru, słyszy huk motoru. Jest wolny. Więc po co mu korzenie? Skye to kolejne miejsce postoju, jedno z wielu w australijskim buszu. Po Skye będą inne przystanki, aż dotrze do przylądka, gdzie... zastanowi się, co dalej. Teraz droga wiła się między kępami eukaliptusów oraz gęstymi zaroślami. James nieco zwolnił, pochyłając się na zakrętach, zachwycony sprawnością potężnego silnika.

Gdy wyszedł z kolejnego zakrętu, stanął oko w oko z najgorszym koszmarem motocyklisty. W świetle reflektora dostrzegł przed sobą majaczące sylwetki krów. Miał kilka sekund, by zareagować. Zahamował, wpadł w poślizg i ani się obejrzał, jak motocykl wymknął się spodniego, a on jak z katapulty wystrzelił na asfalt. Miał pełną świadomość tego, że nie czeka go nic dobrego.

R

S

Helen Franklin była zła. Dochodziła dwudziesta pierwsza, więc już od dwóch godzin czekała na przybycie lekarza, który miał zastąpić Genevieve. Przyjechał? Nie. Jego rzeczy przywiózł wcześniej kurier, ale jego ani widu, ani słychu, a gulasz, który dla niego przygotowała, tkwi nietknięty w lodówce. Mogłaby już od dawna siedzieć w pubie i razem z innymi brać udział w zgaduj-zgaduli. Jej drużyna wygrywała, więc żałowała, że nie może dzielić tej radości z przyjaciółmi. Kilka razy próbowała się do niego dodzwonić na numer, który podano jej w agencji, ale nie odbierał. To o niczym nie świadczy. W tym rejonie zasięg między osadami jest wyjątkowo słaby. Włosy się jej zjeżyły na myśl, że coś mu się stało, ale facet spóźnia się dopiero dwie godziny, więc nie zdoła nikogo namówić do wszczęcia poszukiwań. Nie pozostaje jej nic innego, jak czekać. Pewnie zrezygnował z pracy w Skye i nie pofatygował się kogokolwiek o tym poinformować. Dla nikogo nie jest tajemnicą, jak trudno zwerbować lekarzy do placówek służby zdrowia na prowincji. Helen szukała od kiedy Genevieve oznajmiła, że jest w ciąży, a teraz jest tuż przed rozwiązaniem.

S

Kurczę, nie będzie czekała na niego całą noc, tym bardziej że nawet nie raczył uprzedzić, że się spóźni. Dobrze by jednak było, gdyby nazajutrz stawił się do roboty. Genevieve już od miesiąca powinna być na urlopie. Ma wysokie ciśnienie i puchną jej kostki. Nie dawniej jak poprzedniego dnia żaliła się, że już w południe ledwie trzyma się na nogach. Helen zostawiła na stole oschłą notatkę, zebrała swoje rzeczy i wyszła, nie zamykając drzwi. Jak tylko rano spotka tego doktora Remingtona, to nie omieszka mu wygarnąć, co o nim myśli. Nawet gdyby miało to popsuć jej stosunki z człowiekiem, z którym przez najbliższe cztery miesiące przyjdzie jej mieszkać pod tym samym dachem.

R

Obudził go śpiew ptaków i pierwsze promienie słońca. Spazm bólu w nodze sprawił, że aż zazgrzytał zębami. Czuł się koszmarnie. Prawie oka nie zmrużył, leżąc na twardej ziemi. Dokuczał mu głód, pełny pęcherz i absmak w ustach, jakby w nocy dostał się tam jakiś insekt i wkrótce zdechł. Złamana noga pulsowała bólem mimo prowizorycznej szyny, którą udało mu się zrobić z jakiejś gałęzi. Na szczęście wstaje dzień, przez co znacząco rośnie jego szansa na to, że ktoś udzieli mu pomocy. Spojrzał na zegarek. Upłynęło już dwanaście godzin, odkąd miał się stawić w Skye... Musi dotrzeć na pobocze oraz modlić się, żeby teraz ruch na drodze do Skye okazał się większy niż przez te długie godziny, kiedy leżał w ciemnościach. Doliczył się wtedy dwóch aut. Od asfaltu dzieli go zapewne tylko kilka metrów, ale po kilku drobnych ruchach,

R

S

które wcześniej przyszło mu zrobić ze złamaną nogą, wiedział, że nie będzie to łatwe. Po wypadku uznał, że nie powinien za bardzo oddalać się od drogi. Noc zapadła błyskawicznie, więc kierując się wyłącznie słuchem, doczołgał się do motocykla, którego silnik nadal pracował. Pól godziny później, zlany potem, wydobył latarkę, by odszukać apteczkę. Oprócz tego miał jeszcze śpiwór i butelkę wody, a ponieważ nie było tu zasięgu, wkrótce stało się dla niego jasne, że do rana nie ruszy się z miejsca. Kusiło go, by powlec się drogą, ale dał się przekonać rozsądkowi, który mu podpowiadał, że lepiej poczekać, aż będzie jasno. Wyszedł z tego wypadku ze złamaną nogą i niewielkimi zadrapaniami, więc głupio by było, gdyby teraz rozjechał go jakiś pojazd. Miał na sobie czarne skóry oraz czarny podkoszulek, więc w ciemnościach był kompletnie niewidoczny. Po raz ostatni spojrzał na motocykl i zacisnąwszy zęby, zaczął się mozolnie przemieszczać w kierunku drogi. Jazgot telefonu obudził Helen jeszcze przed szóstą. Gdy zajrzała do drugiego pokoju, z przykrością stwierdziła, że łóżko jest nietknięte, a jej liścik nadal leży na stole. Gdy w nocy wróciła z pubu, w domu panowała martwa cisza, ale ona miała nadzieję, że nowy lekarz się odnalazł i śpi. Niezadowolona podniosła słuchawkę, układając w myślach słowa, którymi powita doktora Remingtona. Ale była to tylko Elsie, która musiała się jej wyżalić. Trwało to dobre dziesięć minut. Cholera! Lepiej, żeby ten facet miał porządne usprawiedliwienie.

R

S

Naszły ją jednak wątpliwości, więc zadzwoniła do miejscowego policjanta. Usłyszała zaspany głos. - Cześć, Reg, tu Helen. Wiem, że jest bardzo wcześnie, ale mam nadzieję, że cię nie obudziłam. - Nie szkodzi. Co się stało? - Ciągle nie ma tego nowego lekarza. Masz jakieś informacje o wypadkach? - O niczym nie słyszałem. Myślisz, że coś mu się stało? - Sama nie wiem. - Pewnie nic mu nie jest. Może coś go zatrzymało. - Może. - Musi upłynąć doba, zanim mamy prawo rozpocząć poszukiwania. - Wiem. - Ale dla twojego spokoju zaraz się tym zajmę. Przejadę się kawałek szosą. Zastanawiając się, Helen przygryzła wargę. Reg zapewne ma rację, ale dlaczego nie opuszcza jej niepokój? - Nie, Reg, nie trzeba. Jadę teraz do Elsie. Już zdążyła się pożalić, że część jej stada wydostała się za ogrodzenie. Będę miała oczy otwarte. Odezwę się, jeśli facet w dalszym ciągu nie będzie dawał znaku życia. Rozejrzała się po pustym domu. Doktorze, lepiej by było, gdybyś leżał w rowie albo gdyby dopadło cię jakieś poważne choróbsko, inaczej to jest zwyczajne chamstwo. Jęknął, przesuwając się powoli na siedzeniu. Poruszał się niezgrabnie jak sparaliżowany krab: ramiona

S

z tyłu oparte na ziemi, lewa noga zgięta w kolanie i odpychająca cały ciężar ciała, a prawa wleczona po piachu. Słońce ledwie wzeszło, a on już ociekał potem. Trochę z powodu skórzanych spodni i kurtki, ale głównie na skutek niewyobrażalnego bólu. James czuł, że oddałby wszystko za środek przeciwbólowy. W połowie drogi do celu musiał się położyć, by odpocząć, ale z tego miejsca już widział szosę. W pewnej chwili przemknął obok niego srebrzysty samochód. W nadziei, że zostanie dostrzeżony, James krzyknął i zamachał ręką. Niestety, w dalszym ciągu znajdował się za daleko od szosy. Ale ten pierwszy zwiastun podniósł go na duchu. Przysunie się jeszcze bliżej i będzie cierpliwie czekał.

R

Wyjeżdżając od Elsie, Helen nadal myślała o zaginionym lekarzu. Farma Desmondów znajdowała się na obrzeżach Skye, więc drogę do niej Helen znała na pamięć. Większość życia spędziła z Elsie i jej rodziną, a na stale zamieszkała u niej w wieku dwunastu lat, kiedy zmarła jej matka. Z powodu choroby psychicznej matka wielokrotnie przebywała w szpitalach, a ojciec Helen, cygan, nie radził sobie z problemami żony i nie potrafił zająć się córką. Niespodziewanie znikał ze Skye, po czym równie nieoczekiwanie wracał, pozostawiając Elsie wychowanie dziecka. Ta dzielna kobieta dała Helen stabilny i kochający dom, mimo że wychowywała jeszcze Duncana i Rodneya, swoich wnuków, po tym jak ich ojciec, a jej syn, oraz ich matka zginęli w wypadku drogowym. Duncan

R

S

został w Skye, żeby prowadzić farmę, i nadal przyjaźnił się z Helen. Osiemdziesięcioletnią Elsie kochała cała rodzina. Dalej mieszkała na farmie z Duncanem i teraz jego dzieci miały okazję doświadczyć jej miłości i anielskiej cierpliwości. Niestety ostatnimi laty zaczęła podupadać na zdrowiu i sprawy, którymi dawniej nie zawracała sobie głowy, teraz zaprzątały jej umysł. Kiedy się zdenerwowała, najczęściej dzwoniła do Helen. Duncan ciężko pracował, a jego żonie też nie brakowało zajęć przy dzieciach. Helen natomiast nie miała nic przeciwko temu. Przynajmniej tak mogła się odwdzięczyć kobiecie, która była przy niej w najtrudniejszych chwilach. Półgodzinna pogawędka i filiżanka herbaty stawiały Elsie na nogi. Ileż to godzin ta kobieta poświęciła, by rozwiać lęki Helen, która nie mogła zasnąć, bojąc się przyszłości? Łagodny chropawy glos Elsie koił jej niepokój i nieodmiennie zdejmował kamień z serca, więc Helen tym chętniej robiła teraz wszystko, by staruszkę uspokoić. Odsunęła na bok rozmyślania o Elsie i skupiła się na drodze. Omiatała wzrokiem pobocza i często spoglądała w lusterko wsteczne. James otarł twarz bandaną. Był już bardzo blisko celu. Słysząc nadjeżdżający samochód, próbował przyspieszyć na ostatnich metrach, ale przeszywający ból spowalniał jego ruchy. Zaklął głośno, stwierdziwszy, że nie zdąży. W akcie rozpaczy zaczął wymachiwać czerwoną bandaną, mimo że samochód już go minął. Opadł na ziemię i zawył z wściekłości.

R

S

Gdy spojrzała w lusterko wsteczne, jej wzrok zarejestrował jakiś ruch. Coś czerwonego. Coś, nie wiedziała co, kazało jej zdjąć stopę z pedału gazu. Tam nic nie ma. Zerknęła w lusterko po raz drugi. Nic. Mimo to niepokój, który czuła wieczorem, teraz dał o sobie znać ze zdwojoną siłą. Samochód zwolnił, a ona niemal bezwiednie zawróciła. Jechała powoli do miejsca, w którym mignęło jej coś czerwonego, spojrzeniem omiatając pobocze. Nic tylko ruda ziemia i wyschnięty brunatny busz. Już miała przyspieszyć, gdy go ujrzała. Leżał na poboczu. - O cholera! - Wyskoczyła z auta. Zobaczył zbliżające się do niego kobiece nogi w szerokich szortach. Całkiem zgrabne kolano. I nogi bardzo ładne. Opalone, gładkie. Prawdę mówiąc, pierwszy raz widział takie ładne nogi i pierwszy raz w życiu patrzył na czyjeś nogi z taką przyjemnością. Usiadła przy nim. To jest ten wyczekiwany lekarz? Spodziewała się, że będzie starszy. - Jak się pan czuje? - zapytała, szarpiąc go za kurtkę. Gdy podniósł powieki, ujrzał nad sobą zielone oczy jak chłodne okruchy jaspisu z bursztynowymi plamkami, które przydawały im groźnego wyrazu. Zawsze bał się takich zasadniczych kobiet, ale nie tym razem. Gdyby nie był unieruchomiony, bez namysłu by ją pocałował. - Teraz już dobrze - odparł, próbując usiąść. - Nie, proszę się nie ruszać - powstrzymała go. - Doktor Remington? - zapytała, wprawnymi dłońmi

R

S

metodycznie go obmacując. Bez najmniejszego skrępowania zbadała głowę, szyję, obojczyk, barki. Nie zdziwiło go, że znała jego nazwisko. Może powinien być zaskoczony, ale wszystkie jego doznania przyćmiewał wszechogarniający ból. Gdy jej ręce z jego klatki piersiowej zsunęły się na brzuch, pomyślał, że w innej sytuacji już dawno zdobyłby się na jakiś żart. Ból najwyraźniej odmienił jego osobowość. Zawsze był bardzo uprzejmy dla dam, ale jeszcze żadna tak szybko nie zabrała się do poznawania jego ciała. Nieznajoma miała miłą buzię i rozkosznie schludny koński ogon, który podskakiwał podczas tych oględzin. - Tak, to ja - powiedział, gdy ucisnęła kości miednicy, pytająco spoglądając mu w oczy. Pokręcił głową. - Niepokoiliśmy się o pana - oznajmiła. - Co się stało? - Starannie obmacywała lewą nogę od krocza po czubki palców. Gdy przesunęła dłonią po wewnętrznej stronie uda, jego organizm natychmiast zareagował, pomimo przeszywającego bólu w drugiej nodze. - Wypadłem z motocykla. Krowy na drodze. - A, krowy Elsie - mruknęła, skoncentrowana na drugiej nodze. - Spędził pan tutaj całą noc? - Tak jest. - Odsunął jej rękę. - Nie mam żadnych obrażeń oprócz złamania piszczeli prawej kończyny dolnej - mruknął. Wyprostowała się, by obejrzeć prymitywną ale skuteczną szynę i uznała, że nie ma potrzeby jej ruszać. - Otwarte czy proste? - Proste. - W nocy rozciął nogawkę, żeby to spra-

R

S

wdzić przy świetle latarki. - Stracił pan przytomność? - Nie. Przez cały czas jestem przytomny. Pokiwała głową. Dzięki Bogu, nie odniósł żadnych poważniejszych obrażeń. O tym, że tak długo wyczekiwany lekarz okazał się kompletnie nieprzydatny, wolała nie myśleć. Trzeba będzie znowu zwrócić się do agencji po kogoś nowego. - No dobrze. Zabieram pana do Skye. Czy z moją pomocą uda się panu wsiąść do samochodu? Tak będzie szybciej niż karetką. Oszacował ją spojrzeniem. Marne z niej oparcie, chudzina. Za to on jest silny i w tej chwili przystanie na każdą propozycję, która zagwarantuje mu pomoc. - Nie ma sprawy. Spoglądając na niego, zastanawiała się, jak sobie poradzą. Facet był potężnie zbudowany. Analizowała w myślach spostrzeżenia, które poczyniła, szukając obrażeń. Umięśniona klatka piersiowa, twarde bicepsy i mięśnie czworogłowe ud. Niewątpliwie dba o siebie. Miała nadzieję, że będzie miał wystarczająco dużo sił, by się podnieść, bo ona przy nim czuła się jak karzełek. Spojrzał za siebie, po czym metodą kraba przysunął się pod otwarte drzwi auta. - Podniosę się, jak podtrzyma mi pani nogę. Przytaknęła. Kucnęła, by wsunąć dłonie pod szynę, ale gdy poczuła, jak tężeją mu mięśnie, przeniosła wzrok na jego twarz. I dopiero wtedy zauważyła, że ma niebieskie oczy. Aż dech jej zaparło. I długie czarne rzęsy. Czy to sprawiedliwe, że takie oczy ma mężczyzna?

- Boli? Pokiwał głową. Pomimo zarostu było widać, że cierpi. - Zaboli jeszcze bardziej - ostrzegła go półgłosem, ale nie było innego sposobu umieszczenia go w aucie. - Wiem. - Możemy zaczekać na Toma. On ma w karetce morfinę. - Nie. Jak najszybciej chcę mieć to za sobą. Przytaknęła. - Zaczynamy? Oparł się plecami o auto i oparł dłonie na progu, by się podźwignąć. Ból rozlewający się po złamanej nodze sprawił, że z ust wyrwał mu się cichy jęk, gdy siadał na progu. - Da pan radę? - zapytała, widząc krople potu na jego czole i słysząc jego ciężki oddech. Kiwnął głową. Ból nie ustawał, co gorsza, zaczęło go mdlić, ale nie wolno mu się poddać. Jeśli się teraz załamie, nie zdoła wsiąść do auta, a ten ból go zabije. Oparł dłoń na fotelu i podciągnął się na tylne siedzenie. Zaklął siarczyście, po czym rzucił Helen pełne skruchy spojrzenie. - Przepraszam - wysapał, a ona się uśmiechnęła. - Proszę się nie krępować. W tych okolicznościach każdy bluzg jest usprawiedliwiony. - Ale nie w obecności damy. Helen rozejrzała się po okolicy. - Nie widzę tu żadnej damy. - Niech mnie pani nie rozśmiesza - jęknął. - Jak pan doktor każe - odparła z uśmiechem. Podtrzymywała jego nogę, gdy się sadowił, potem

R

S

pomogła mu usiąść w miarę wygodnie, przynajmniej tak, by zmniejszyć ból. Zajmował całe tylne siedzenie, opierając się o drzwi po przeciwnej stronie. Pozycja półleżąca nie wchodziła w rachubę. - W bagażniku mam poduszki - powiedziała. Przymknął oczy, czując piasek zmęczenia pod powiekami. Helen podłożyła mu pod nogę dwie poduszki, by amortyzowały nierówności drogi, zatrzasnęła drzwi i przeszła na stronę kierowcy. Położyła oparcie swojego fotela, żeby do niego dosięgnąć. - A to podłożę panu pod plecy. Żeby było panu wygodniej. Pochyliła się nad nim, by wsunąć mu poduszkę. Czując zapach jej perfum, otworzył oczy, ale wówczas jego wzrok padł na brzeg różowej koronki. Ponownie zacisnął powieki, by sobie nie pomyślała, że rozbiera ją wzrokiem. W tej samej chwili jej włosy musnęły jego twarz. Pachniały różami. Po nocy w zimnym i mrocznym buszu ten zapach podniósł go na duchu. - Wygodnie? - Wyrwała go z zadumy. Powoli otwierał oczy. Z uśmiechem pokiwał głową. Gdy miała się odsunąć, położył jej rękę na ramieniu. - Dziękuję. Nawet nie wiem, kim pani jest. - Mam na imię Helen. Helen Franklin. - Ach tak. Pielęgniarka. Teraz już rozumiem, dlaczego ma pani takie delikatne palce. Znieruchomiała porażona jego spojrzeniem. Tak przystojnego mężczyzny nigdy nie widziała. - Jeszcze nie pora na takie komplementy - żachnęła się, regulując swój fotel. - Przed nami kilka kilometrów dziurawej nawierzchni. Jestem pewna, że zanim dojedziemy na miejsce, zmieni pan zdanie. - Za-

R

S

pięła pas i włączyła silnik. - Helen, bądź dla mnie łaskawa. Gdy zerknęła w lusterko wsteczne, natknęła się na wpatrzone w nią oczy. Żartuje. Pięknie. Jest nie tylko przystojny, ale również lubi flirtować. Na szczęście dobrze znała takich mężczyzn. Klasycznym przykładem jest jej rodzony ojciec. Takiego typa do podrywania kobiet nie zniechęci nawet złamana noga. Ale w tym spojrzeniu rozpoznała cień smutku. Coś go dręczyło. Może tylko ból, ale może, jak w przypadku ojca, coś głębszego, co towarzyszy mu od wielu lat. Coś, co każe mu nie tracić czujności. Przez to coś jest taki... intrygujący. Odebrała to coś jako jasny sygnał ostrzegawczy dla wszystkich kobiet. Osobisty urok niewątpliwie jest zaletą, ale bywa też i wadą. Znała mężczyzn na tyle dobrze, by wiedzieć, że takich jak James Remington lub jej ojciec nic nie powstrzyma. - Niech się pan trzyma - rzuciła. Dziesięć minut później byli już w szpitalu, gdzie w pół godziny go prześwietlono i podano mu morfinę. Helen spojrzała na zegarek. Jeśli się nie pospieszy, spóźni się do pracy. Od dawna brakowało im jednego lekarza, przez co Genevieve była skazana na pracę w pełnym wymiarze, mimo że przed odejściem na urlop macierzyński przysługiwały jej tylko dwa dni na wprowadzenie Jamesa Remingtona w tajniki pracy w przychodni. Zaciągając zasłonę dokoła jego wózka, z niepokojem myślała o losie jedynej przychodni w Skye. Jak sobie poradzą bez następcy Genevieve?

R

S

James Remington leżał z zamkniętymi oczami. Zajmował całą szerokość łóżka, a jego stopy wystawały poza jego krawędź. Na widok jego nagiego torsu zaschło jej w ustach. Na jego szyi zauważyła srebrny łańcuszek z medalikiem. Ta biżuteria, nie wiadomo dlaczego, wydała się jej zaskakująco męska i podejrzanie erotyczna. Palce ją świerzbiły, by dotknąć jego opalonego ciała. Poruszył się, więc pospiesznie przeniosła spojrzenie na jego twarz. Gdy uśmiechnął się przez sen, dołeczek w brodzie sprawił, że jego rysy antycznego boga przybrały szelmowski wyraz. Po raz pierwszy, odkąd go poznała, wyglądał na zrelaksowanego, zniknęły bruzdy wokół warg i na czole. Bujał w przestworzach. Niemal westchnął, gdy mgłę w jego umyśle wypełniły różowe koronki i róże. Czuł jej włosy na twarzy, na wargach, a jej dłoń na brzuchu. Uniósł rękę, by jej dotknąć, słyszał, że szepcze jej imię. Nagle się obudził, nerwowo zaciskając dłonie na poręczach łóżka, ponieważ miał wrażenie, że spada. Jego umysł powoli wracał do rzeczywistości, a gdy oprzytomniał, ujrzał nad sobą jej zielone oczy. - Morfiniczne sny? - zapytała z uśmiechem. W życiu nie zażył niczego mocniejszego niż paracetamol, więc podejrzewał, że właśnie to się stało. - Mocna sprawa. - Wykrzywił wargi w grymasie. Wrażenie unoszenia się w powietrzu było przyjemne, a ulga po wyjęciu nogi z imadła zbawienna, ale peszyło go to, że stracił kontrolę nad sobą. Zawsze wiedział, co robi. Uczucie bezradności towarzyszyło mu przez większą część dzieciństwa, więc ta sztucznie

R

S

wywołana bezwolność wcale mu nie odpowiadała. - Słyszałam, że nic panu nie jest. Uśmiechnął się pomimo uczucia, że jego ciało znajduje się obok. - Proste złamanie kości piszczelowej bez przemieszczenia. Gips do pachwiny przez sześć tygodni. - Upiekło się panu. - Zdecydowanie. - Przypomniał sobie najgorsze scenariusze, które przemknęły mu przez głowę, gdy wyrzuciło go z harleya. Równie dobrze mógł zginąć na miejscu albo doznać bardzo poważnych obrażeń. - Co z moim motorem? Podniosła wzrok do nieba. Można się było domyślić, że jego jedynym zmartwieniem będzie motocykl. - Alf go ściągnie. - Coś się pani nie podoba? Jako pielęgniarka wiedziała, że oddziały ortopedyczne są pełne motocyklistów. - Brak pasów. - Wzruszyła ramionami. Popatrzył na nią, na jej schludne uczesanie. Ani jeden włos nie odważył się wymknąć spod gumki ściągającej koński ogon. Uśmiechnął się. - Trzeba cieszyć się życiem. Nie ma to jak wiatr we włosach... Ten uśmiech sprawił, że James wydał się jej jeszcze bardziej pociągający. Oto prawdziwy, kochający wolność cygan. Ona też znała to uczucie. Nieraz pędziła na motorze, siedząc za ojcem, ale w konsekwencji chronicznego braku stabilności wyrosła na osobę twardo stąpającą po ziemi. - Muszę jechać do pracy. Zajrzę do pana w przerwie na lunch. Coś panu przywieźć?

R

S

Zamknął oczy, bo pokój znowu zaczął wirować. - Coś do jedzenia. Konam z głodu. - Tutaj też karmią - odparła ze śmiechem. - Szpitalnym jedzeniem - mruknął. - Chcę coś normalnego. - Na przykład? Musiał mocno się skupić, bo czuł, że odpływa. Ostatecznie zdał się na decyzję swojego żołądka. - Pizzę. I piwo. Wybuchnęła śmiechem, bo sama była amatorką pizzy. - Pizzę mogę załatwić, ale mam wrażenie, że morfina z piwem to nie najlepsza mieszanka. Otworzył jedno oko. - Helen, niech siostra nie będzie taka zasadnicza. - Okej, ale to ode mnie zależy, co przyniosę, więc niech pan doktor postara się być dla mnie miły. Chciał się uśmiechnąć, ale coraz szybciej zapadał się w czarną otchłań. Jego otumaniony umysł podsuwał mu rozkoszne pomysły, jak bardzo mógłby być miły dla siostry Helen. To tylko morfina, podpowiadały mu resztki rozsądku. Jeśli nie będzie uważał, fascynacja siostrą Helen może okazać się dla niego zgubna, bo Helen wygląda na kobietę, od której mężczyźni nie odchodzą, a on zawsze odchodzi. Nie bardzo wiadomo dlaczego.

ROZDZIAŁ DRUGI

R

S

Gdy zaszła do niego koło szóstej, zabawiał rozmową trzy pielęgniarki. Miała za sobą wyczerpujący dzień: najpierw Elsie i jej bydło, potem transport Jamesa, a na koniec informacja, że znalezienie nowego zastępstwa wcale nie będzie łatwe. Nie była zbyt przychylnie nastawiona do świata. - Widzę, że już się panu poprawiło - rzuciła sucho. Pielęgniarki powitały ją wylewnie, po czym jak jeden mąż pomachały mu na pożegnanie, obiecując, że wpadną później. Helen z niesmakiem patrzyła na swoje zamężne koleżanki, nagle czując, że jest zła. - Łaska boska, że już pani jest. Proszę mnie stąd zabrać. Siedział na łóżku w czarnym T-shircie, z nogą opartą na poduszce. Pokręciła głową. Czy on sobie wyobraża, że ona spełni każde jego życzenie? - Lekarz dyżurny chce pana zatrzymać na noc. Prychnął niezadowolony. - Wolne żarty! Złamałem nogę, nic poza tym. - Jonathon jest bardzo ostrożny. - Ja tu nie wytrzymam, a to łóżko jest gorsze niż ziemia w buszu, na której spędziłem ostatnią noc. Roześmiała się pomimo zirytowania, bo, faktycznie, szpitalne materace pozostawiały wiele do życzenia.

R

S

- Jak gips? - zapytała, przechodząc w nogi łóżka. - Niech pan porusza palcami. Westchnął, ale posłusznie wykonał jej polecenie, które od rana usłyszał po raz setny. Dotknęła jego palców, by sprawdzić temperaturę oraz kolor. - Czy...? - Nie - wszedł jej w słowo. - Nie czuję mrowienia - wyjaśnił krótko. - Czucie mam normalne. Uniosła brwi. Dobrze, teraz i on jest zły. - Mamy do czynienia z prezentacją tezy, że lekarz jest najgorszym pacjentem? - Jak pani uważa, ale chciałbym się porządnie wyspać w wygodnym łóżku, bo jutro muszę stawić się w pracy. Jej ręka znieruchomiała. - W pracy? - Tak, w pracy - obruszył się. - Nie wie pani, dlaczego jestem w Skye? Serce jej zatrzepotało. Bała się o tym myśleć. - Och... mimo to zamierza pan... wywiązać się z umowy? - Oczywiście. To takie dziwne? Przychodnia wycofała ofertę? - Nie, nie, skądże - odrzekła, bezwiednie gładząc fragment jego stopy wystający spod gipsu. Myślałam... że zechce pan to odłożyć do czasu zdjęcia gipsu. Starał się nie zwracać uwagi na delikatne muśnięcia jej dłoni, które nagle wydały mu się piekielnie zmysłowe. - Mam złamaną nogę, nic więcej. Nie będę bardzo mobilny, ale nic nie stoi na przeszkodzie, żebym przyj-

R

S

mował pacjentów, siedząc w fotelu. W dalszym ciągu potrzebujecie lekarza? Z trudem wierzyła w szczęście, jakie ich spotkało. Od razu się rozchmurzyła. - Oczywiście - powiedziała uradowana. - Więc jestem. - Opuścił nogę na podłogę, sięgając po kule. - Mam prośbę. Jeżeli pani wie, gdzie są moje rzeczy, byłbym wdzięczny, gdyby przyniosła mi pani coś do ubrania. Oraz stosowne papiery, które pozwolą mi się stąd wyrwać. Muszę się dowiedzieć, co się dzieje z moim harleyem. Teraz palce Helen gładziły poduszkę. - Harley jest w dobrych rękach. Alf przewiózł go do swojego warsztatu, ale warsztat jest już zamknięty. Jutro może pan tam pójść. - Będzie tam bezpieczny? - Oczywiście. Jesteśmy w Skye. - Mimo że niewiele mówił o swoim motorze, domyśliła się, że kosztował majątek. - Zajrzę tam jutro w przerwie na lunch. - Nie musi pan tak od razu brać się do roboty. - Na razie jakoś sobie radzą. - Niech pan weźmie kilka dni urlopu. Na początku powinien pan jak najczęściej trzymać nogę w pozycji poziomej. - Obiecuję, że będzie leżała przez całą noc - mruknął. - I daj sobie spokój z tym „panem doktorem". Z pomocą kul zwrócił się w jej stronę. Stanął przed nią w czarnym podkoszulku i czarnych bokserkach. Wyglądał jak model z żurnala. Oczami duszy ujrzała go przed kamerą w slipkach. Albo na harleyu. James Remington bezsprzecznie rozminął się z powołaniem. Zamrugała nerwowo. Opanuj się, jesteś pielęgniarką,

a nie omdlewającą pensjonarką! Widziałaś setki kompletnie gołych facetów, a ten praktycznie jest ubrany. Na plaży spotykałaś bardziej roznegliżowanych. - W porządku. Przyniosę ci ubranie. Czekaj cierpliwie. - Czym prędzej wyszła z sali. - Czekaj cierpliwie. - Popatrzył po sobie. Dokąd miałby pójść w tym przyodziewku?

R

S

W drodze do domu z niemałym zdziwieniem dowiedział się, że zamieszka pod jednym dachem z siostrą Franklin. W agencji powiedziano mu, że ma załatwione lokum, więc nie pytał o szczegóły, bo osobnika, który sporą część życia między kontraktami spędził w śpiworze, cieszy każda propozycja dachu nad głową. Ale gdy Helen pomogła mu wysiąść z auta i owiał go zapach róż, znowu poczuł ucisk w lędźwiach. Przypomniał sobie, jak gładziła jego palce i jak na niego patrzyła, gdy wstał z łóżka. Bursztynowe ogniki w jej oczach zwiastowały namiętność, mimo że jednocześnie wyglądała wtedy trochę jak zając uwięziony w blasku reflektora. Było dla niego jasne, że jej się spodobał. Jasne było i to, że wcale sobie tego nie życzyła. Rozumiał to doskonale. Ona też go pociąga. Kto by nie chciał, żeby odnalazła go w buszu kobieta w różowych koronkach i z końskim ogonem? Jednak on, tak jak ona, tego nie chciał. Wędrując po kraju, miał wiele romansów, ale te kobiety nie oczekiwały niczego więcej. Helen jednak włączyła w jego mózgu sygnał alarmowy. Bardzo donośny. Jest pewien typ kobiet, z którymi nie należy się zadawać, i Helen Franklin do nich należy.

R

S

- Jesteśmy na miejscu - rzekła, rzucając torebkę na stolik w holu. - Twoje rzeczy są w twoim pokoju. Wskazała na jedne z trojga drzwi wychodzących na salon, starając się nie czerwienić na wspomnienie, jak przeglądała jego bagaż w poszukiwania ubrań, które teraz miał na sobie. Przerzuciwszy wiele par bokserek, miała wrażenie, że zna go już bardzo dobrze. - Kuchnia jest tam, a pokój jadalny tam. - Czuła na sobie jego wzrok. - Mogę cię podjąć gulaszem, który przygotowałam wczoraj na twój przyjazd. Kiwnął głową. - Dzięki, ale najpierw prysznic. Mam wrażenie, że przylepiła się do mnie połowa buszu. - Niezadowolony popatrzył na swój gips. -Zdaje się, że kąpiel będzie łatwiejsza. Przytaknęła, rozpaczliwie starając się nie myśleć o nim w wannie. - Chyba tak. - O matko, trzeba mu będzie pomagać? - Dasz sobie...? Obserwował emocje malujące się na jej twarzy. Zastanawiał się, czy nie udawać bezradnego. - Dlaczego pytasz? Czy to jest propozycja? Policzki zaczęły ją palić, gdy przypomniała sobie, jak wygląda pomoc pacjentowi, którego należy wykąpać. Napełnić wannę wodą, pomóc się rozebrać, podtrzymywać, gdy wchodzi i siada w wannie... Otworzyła usta, by powiedzieć, że nie jest jego pokojówką, ale z wrażenia odebrało jej głos. James się uśmiechnął. - Dam sobie radę. Uważam, że i tak zrobiłaś więcej, niż do ciebie należało. Kaszlnęła i spróbowała po raz drugi.

- Masz rację - wykrztusiła i czym prędzej czmychnęła do kuchni, żegnana salwą śmiechu.

R

S

Godzinę później zaczęła się denerwować, bo drzwi łazienki ciągłe się nie otwierały. Nie słyszała wołania o pomoc, więc tłumaczyła sobie, że James po prostu się nie spieszy, że nie utknął w wannie i nie może się z niej wydostać. Żeby zagłuszyć głupie myśli, włączyła telewizor. Zjawił się kilkanaście minut później w białym podkoszulku i czarnych bokserkach. Miał mokre włosy, które oblepiały mu kark, i pachniał mydłem oraz czymś jeszcze. Przeszło jej przez myśl, że ten niepokojący zapach zostanie w domu jeszcze długo po tym, jak on znowu ruszy w drogę. Był tak gładko ogolony, że miała ochotę dotknąć jego policzka. - Lepiej? - zapytała, starając się, by jej głos zabrzmiał jak najnormalniej. - Zdecydowanie - przytaknął, po czym zrobił ruch, jakby chciał usiąść w fotelu. - Nie, czekaj. - Zerwała się z kanapy. - Usiądź na moim miejscu. Będziesz mógł oprzeć nogę. Zastygł w pół gestu, żeby się jej przyjrzeć. Nerwowo układała poduszki, a on spoglądał na jej kark i podskakujący koński ogon. - Dzięki - sapnął, sadowiąc się na kanapie. Dręczył go potworny ból, bo dopiero co wziął dwa proszki przeciwbólowe. - Zaraz podam ci jedzenie. W zaciszu kuchni ciężko oparła się o blat. Co się z nią dzieje? Zachowuje się tak, jakby po raz pierwszy

S

zobaczyła mężczyznę. Prawda, w Skye takich okazów nie ma. Ha, w Skye jest trzech kawalerów poniżej czterdziestki i żaden nie wygląda jak James. Lekarze, którzy łaskawie przyjeżdżali do buszu na zastępstwa, należeli tylko do jednego gatunku: po pięćdziesiątce, łysi i przeważnie pełni pogardy wobec personelu. Musi wziąć się w garść, bo przez cztery miesiące będzie mieszkać z tym człowiekiem pod jednym dachem, więc jeśli dalej będzie zapominać języka w gębie, jak zobaczy go w bokserkach, to dojdzie do bardzo krępujących sytuacji. Jedno jest pewne: za cztery miesiące James wsiądzie na harleya i zniknie za horyzontem, więc ma nie dopuścić, by odjechał, kradnąc jej serce.

R

Podniósł wzrok, gdy wniosła do pokoju miseczkę, z której unosił się smakowity zapach. Wziąwszy od niej tacę, zobaczył, że oprócz solidnej porcji gulaszu podała mu grubą kromkę chleba z pełnoziarnistej mąki. - Cudownie pachnie. - Oderwał kawałek chleba i umoczył go w gęstym ciemnym sosie. - I tak samo smakuje. Ślina nabiegła mu do ust, jeszcze zanim skosztował chleba z sosem. Przeżuwał go przez dłuższą chwilę. - O tak... Wbiła wzrok w ekran telewizora, by nie słuchać jego pomruków zadowolenia. Elsie stale powtarzała, że nie ma nic przyjemniejszego od nakarmienia głodnego mężczyzny. Helen uważała takie poglądy za staroświeckie, ale tym razem pełne aprobaty pomruki Jamesa sprawiały jej ogromną satysfakcję.

R

S

Jedząc, obserwował spod opuszczonych powiek swoją nową współlokatorkę. Była pochłonięta oglądaniem telewizji. Siedziała z nogami skromnie skrzyżowanymi w kostce i dłońmi splecionymi na kolanach. Jej drobna sylwetka niemal ginęła w wielkim skórzanym fotelu. Miała na sobie to samo ubranie co rano: granatowe szorty i białą bluzkę. To zapewne jej uniform, pomyślał. Bezkształtny, gdyby nie to, że odkrywa nogi. Gdyby James nie wiedział, że kryją się pod nim różowe koronki, uznałby go za pospolity. - Jaka jest historia tego domu? - zapytał, wycierając kawałkiem chleba resztki sosu. - Wygląda na stary. Zerknęła na niego, ale on akurat wpatrywał się w wymyślne gzymsy pod sufitem. - Na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku powstał tu domek robotnika rolnego, który stopniowo rozbudowywano, a od czterdziestu lat mieszkają tu pracownicy przychodni, bo wtedy wykupił go doktor Jones, który postawił budynek przychodni. - Mieszkał tu? - Tak. Dopóki dom nie zrobił się za ciasny dlajego rodziny. Doktor Jones miał siedmioro dzieci. Od tej pory mieszkają tu kolejni lekarze. Frank też tu mieszkał z rodziną, aż kupił większy dom, a po nim Genevieve, dopóki nie przeprowadziła się do Dona. - Frank to szef? Pokiwała głową. - Zdarza się, że ten dom stoi pusty? - Czasami. - A ty jak długo tu mieszkasz?

Odkąd powiększająca się gromadka dzieciaków Duncana i Denise nie uprzytomniła jej, że pora odejść. Oni nie wspomnieli o tym ani słowem i nie kryli zaskoczenia, kiedy poinformowała ich o swojej decyzji, ale ona czuła, że postępuje słusznie. Zawsze była tam mile widziana, zawsze czuła się tam jak w rodzinie, ale fakt pozostaje faktem. Oni potrzebowali więcej miejsca, a ona była już dorosła. Zdała sobie wtedy sprawę, że praktycznie nigdy nie miała własnego kąta. Ze pomimo miłości i zapewnień Elsie zawsze czuła, że jest kimś z zewnątrz. Matki już nie było, a ojciec zdecydowanie lepiej czuł się w drodze niż w obecności córki. Rozejrzała się przygnębiona. Nawet ten dom nie jest jej domem. - Mniej więcej od dwóch lat. W jej głosie dźwięczał smutek. James dostrzegł go również w jej oczach. Znał to spojrzenie. Widział je często w swoich oczach. W głębi serca Helen jest tak samotna jak on. Szuka swojego miejsca. Tak jak on. Poczuł z nią dziwną więź. Zapragnął ją objąć i przytulić i zapewne byłby to zrobił, gdyby nie ważący tonę gips na nodze. Wydała mu się taka bezbronna, taka inna od tej kobiety, która znalazła go w buszu. - Od kiedy przyjechałaś do Skye? - Skądże! Tu się urodziłam - odparła ze śmiechem. Mógł się tego domyślić. Ona jest taka bezpretensjonalna. Jak jej gulasz i schludny koński ogon. Pasuje idealnie do domku robotnika rolnego w zapadłym Queenslandzie. Nie, ona nie jest w jego typie. To jest ten typ, którego on unika jak ognia;

R

S

- Mieszkasz tu całe życie? Jej uwadze nie uszedł lekki nacisk na słowo „całe". On uważa, że trzymanie się jednego miejsca jest gorsze niż śmierć. Przeniosła wzrok na jego piękną twarz i w jego oczach wyczytała niepokój. Ten sam niepokój widziała w oczach ojca. On nigdzie nie zagrzeje miejsca. To włóczęga. - Wyjechałam stąd tylko na studia. Pokiwał głową. Zdecydowanie nie w jego typie. Woli kobiety, które żyją pełnią życia, obracają się w świecie. Te mają szersze horyzonty. Nie oczekują pierścionka zaręczynowego, gdy tylko mężczyzna okaże im trochę zainteresowania. - Masz coś przeciwko temu? - Nie, bynajmniej. - Wzruszył ramionami. - To po prostu nie dla mnie. Czułbym się jak w więzieniu. Helen, zapamiętaj te słowa, zapamiętaj te słowa, powtarzała sobie w duchu, ale mimo to coś się w niej buntowało, sprowokowane arogancją tego mężczyzny, który przyjął, że skoro ona ciągle tkwi w Skye, to nic nie zrobiła ze swoim życiem. - Nie widzę nic złego w tym, że trzymam się Skye. Taka nieustająca ucieczka nie męczy? Jej szczerość go rozbawiła. Już nie wyglądała na bezbronną. Wyprowadził ją z równowagi. - Nazwałbym to nieustającą wędrówką. Jakby słyszała ojca. - Nie wątpię. Więc powiedz mi, dokąd powędrujesz ze Skye. Wzruszył ramionami. - Gdzieś do środkowego Queenslandu. Tam, gdzie

R

S

będzie potrzebne zastępstwo. Nie znam jeszcze tego stanu. Zamierzam dotrzeć do przylądka York. Podobno jest tam bardzo pięknie. Była tam z ojcem w trakcie pewnych pamiętnych wakacji. Przylądek York jest rzeczywiście piękny, pomyślała, ale wrodzony upór nie pozwalał jej głośno tego powiedzieć. Nie będzie psuła obrazu prowincjuszki, jaki sobie w związku z nią James stworzył. - Gdzie się urodziłeś? - W Melbourne, ale od studiów tam nie mieszkam. - Niech zgadnę. Podróżowałeś? Roześmiał się. - Strzał w dziesiątkę! - Masz tam kogoś z rodziny? - Matkę. Zauważyła, że jego uśmiech zgasł. - A ojciec? - Zmarł, jak byłem na ostatnim roku. Westchnęła. Tym razem w jego oczach wyczytała smutek, ale on wzruszył ramionami. - Niewiele nas łączyło. Milczeli przez dłuższą chwilę, tylko w tle brzęczał telewizor. Czy to znaczy, że jego stosunki z rodzicami były równie nieudane jak jej? Wynika z tego, że mają podobne doświadczenia. James nieco zmienił pozycję. Mało brakowało, a jej współczujące spojrzenie przesłoniłoby mu fakty. Helen Franklin ceni stabilizację, a on starannie unika takich kobiet. Nie pasują do siebie. Osłabił go ból oraz to, jak ona wspaniale gotuje. - Odziedziczyłem po nim harleya. I za to jestem mu wdzięczny!

R

S

To wyjaśnia jego niepokój o maszynę. Ma dla niego wartość nie tylko materialną, ale i sentymentalną. - To piękny motor - odezwała się. - Rocznik sześćdziesiąty czy sześćdziesiąty pierwszy? Bacznie jej się przyjrzał. - Znasz się na motocyklach? - Trochę. - To jest rocznik sześćdziesiąty. - Wydaje mi się, że wyszedł z tego wypadku w całkiem niezłym stanie. Uśmiechnął się. - Stary ale jary. To samo mógłby powiedzieć jej ojciec, dla którego jego zabytkowy harley był najcenniejszym skarbem. Mając przed sobą Jamesa, zrozumiała, dlaczego jej matka straciła głowę dla ojca. Trudno się oprzeć magii niezależności. James był tak przystojny, tak czarujący jak człowiek, który ją spłodził. Zamrugała. - Mam rozumieć, że... Że jeździsz po całej Australii... od jednego zastępstwa do drugiego? - Tak, tak można to ująć. - Interesujące. - W rzeczywistości taki tryb życia wydał się jej koszmarem. Żadnej ciągłości. Brak okazji, by bliżej poznać pacjentów, kolegów, sąsiadów. Pustka. - O tak. Bardzo mi to odpowiada. Busz jest ogromnie zaniedbany, jeśli chodzi o służbę zdrowia. Tutejsi lekarze padają z nóg, bo nie mogą wziąć urlopu, a mają znacznie więcej pracy niż lekarze w miastach. Czuję, że jestem tu potrzebny, a mieszkańcy prowincji zawsze są mili i witają lekarzy z otwartymi ramionami. - Nigdy nie chciałeś zostać dłużej w jednym miejscu, choćby po to, żeby lepiej poznać ludzi?

R

S

- Uważam, że w tej sytuacji ważniejsza jest liczba miejscowości, w których mogę się przydać, niż jakość kontaktów. Zapotrzebowanie na prowincji jest tak wielkie... - Wiem coś o tym. - Wyobrażam sobie, że zamiast zatrzymywać się na dłużej, mogę pomóc większej liczbie wiejskich lekarzy. Poza tym nie umiem długo usiedzieć w jednym miejscu. Podejrzewała, że James robi tylko to, na co ma ochotę. Mógłby jako chirurg w wielkomiejskim szpitalu łamać kobiece serca, a wybrał zastępstwa w buszu. - Ale to słabo płatne zajęcie - zauważyła. - Nie narzekam. Medycyna ogólna daje sporo satysfakcji. Jako jedynak w skonfliktowanym związku nigdy nie czuł się chcianym dzieckiem. Nie, nie był zaniedbywany ani bity, ale żył w głębokim przeświadczeniu, że rodzicom przeszkadza. Że stoi na drodze do ich szczęścia. Trwali razem z jego powodu, ale byli nieszczęśliwi. Pracując jako lekarz ogólny, zwłaszcza na prowincji, i troszcząc się o wszystkie aspekty zdrowia pacjentów, czuł się bardziej wyczekiwany i potrzebny niż w domu rodzinnym. Nie tylko przez pacjentów, ale i kolegów po fachu oraz miejscową ludność. Zycie go nauczyło, że na tym się nie wzbogaci. Taka satysfakcja jest bezcenna. - Tak, zgadzam się z tobą. Przez jakiś czas oglądali telewizję. Ku swojemu niezadowoleniu Helen zauważyła, że jej wzrok zbyt często kieruje się w jego stronę. Ziewnęła.

- No, na mnie pora. - Wstała, po czym pochyliła się, by wziąć od niego tacę. - Ja też się położę. Bardzo niechętnie się wyprostowała. - Do jutra. - Dobranoc.

R

S

O drugiej w nocy obudził go ból w nodze. Przez kwadrans próbował wygodniej się ułożyć, ale bez rezultatu, więc w końcu sięgnął po kule i wstał z łóżka, bo proszki przeciwbólowe zostawił w łazience. Ostrożnie posuwał się w jej kierunku. Po ciemku, by nie budzić Helen. Nie wiedział, czy sypia mocno, czy lekko, a zależało mu, by nie podpaść jej już pierwszej nocy. Znalazł proszki, zażył dwa, popił wodą z kranu. Nie chciał wracać do łóżka, zanim środek przeciwbólowy nie zacznie działać, więc postanowił przejść do salonu i posiedzieć przed telewizorem. Posuwał się przez pokój, starając się omijać kolejne sprzęty. W końcu namacał w ciemnościach kanapę, ustawił się przy niej na kulach i powoli opuszczał się na poduszki, ale w trakcie tego manewru jedna z kul wysunęła mu się z ręki. Wyciągnął ramię, by ją chwycić, ale gwałtowność tego ruchu sprowokowała przeszywający ból. Zaklął pod nosem, chwytając się za nogę. Kula spadła prosto na stolik do kawy. Helen, wyrwana ze snu, usiadła na łóżku. James? Upadł? Odgarniając włosy z twarzy, wybiegła do salonu. Włączyła światło, osłaniając oczy.

R

S

- Co się stało? Również James zacisnął powieki, ale z bólu. - Upadłeś? - Przepraszam, że cię obudziłem. - Powoli otwierał oczy, w pierwszej chwili przekonany, że ból wywołał halucynacje. Stała przed nim całkiem inna Helen. Gdzieś zniknął jej koński ogon, a rozpuszczone włosy opadały na ramiona. Miał ochotę wtulić w nie twarz. Zniknął też bezkształtny uniform. Helen miała na sobie zwiewną nocną koszulę w kolorze burgunda, ledwie zakrywającą jej uda i opinającą najciekawsze miejsca. Na pewno nie miała teraz biustonosza z różowej koronki. Widział dokładnie zarys jej biodra i całą nogę. Niespodziewanie stanął mu przed oczami jej obraz na tylnym siedzeniu jego harleya. W tym samym stroju. Niemal poczuł na plecach ciepło jej piersi. Zaparło mu dech. To się nazywa lekarstwo! - O nie! Oprzytomniał. Powiódł za nią wzrokiem. Szła jak na filmie w zwolnionym tempie, a jej ciało falowało interesująco. Zanim się połapał, o co chodzi, przyklękła przy stoliku, by pozbierać odłamki szkła z potłuczonej ramki do fotografii. - Cholera, przepraszam. Nie zauważyłem, że coś stłukłem. Odkupię. Helen spoglądała na swoje zdjęcie z ojcem na harleyu. Miała wtedy piętnaście lat. - Nie trzeba - rzuciła wyniosłym tonem. - Tylko szkło się potłukło. Sama je wymienię. I tak powinnam pochować swoje zdjęcia. Tak długo tu mieszkam, że wszędzie się rozpanoszyłam.

R

S

- Nie zabieraj ich, proszę. - Nakrył dłonią jej rękę. - Ja jestem tu tylko na chwilę. Nie ma sensu ich sprzątać. Popatrzyła na jego dłoń. On jest tu tylko na chwilę. Jak ten facet na fotografii. Zabrał rękę, obserwując, jak Helen delikatnie, z czcią i miłością gładzi zdjęcie. - To twój tato? Przytaknęła. - On...? Gdy się zawahał, przeniosła na niego wzrok. - Nie, nie. On żyje. Pewnie pędzi teraz na jakiejś autostradzie. Mimo że z miłością wpatrywała się w zdjęcie, w jej głosie zadźwięczała gorycz. Ojciec najwyraźniej budzi w niej bardzo silne emocje. To wyjaśnia też, skąd Helen zna się na harleyach. Oraz jej przywiązanie do jednego miejsca. - Jesteś pewien, że sobie poradzisz? - zapytała, zmieniając temat. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że jest w negliżu. - Tak. Pogapię się w telewizor, aż zadziała środek przeciwbólowy. Wycofywała się, nie wypuszczając ramki z rąk, nagle speszona tym, że James patrzy na jej uda, że jej koszula ledwie zakrywa pupę, że James obserwuje ją z ogromnym zainteresowaniem. - Do jutra - rzuciła pospiesznie. W ostatniej chwili się odwróciła, modląc się w duchu, by przestał się na nią gapić. Ale on dalej się jej przyglądał. Kiedy się odwracała, mignął mu jej jędrny pośladek. A do tego cała noga. Nagle perspektywa pobytu w Skye wydała mu się nader kusząca.

R

S

Oto przyszło mu mieszkać pod jednym dachem z wyjątkowo atrakcyjną kobietą, która na dodatek czuje harleye. I z każdą chwilą staje się coraz bardziej w jego typie.

ROZDZIAŁ TRZECI

R

S

Nazajutrz rano zadbała o to, by pokazać się w ubraniu. Leżąc w łóżku, przez godzinę rozważała w myślach zachłanne spojrzenie Jamesa oraz palące doznania w dole brzucha. Po jednym dniu w jego towarzystwie czuła, że wkracza na grząski grunt. James ją pociąga. To nic złego, z tym że on nie należy do jej bajki. Zainteresowanie ze strony trzech kawalerów mieszkających w Skye kompletnie bladło w porównaniu z tymi spojrzeniami. Dobrze jednak byłoby nie zapominać, że przyjechał tu na cztery miesiące oraz że ona jeszcze nigdy nie miała prawdziwego romansu. Ubrana od stóp do głów zajrzała do salonu, gdzie zastała Jamesa w tym samym miejscu, w którym go w nocy zostawiła. Stanęła jak wryta. Leżał wyciągnięty na kanapie z nogą na poduszce, druga była pięknie umięśniona. Kontrastowała z nią duża stopa, taka bezbronna, nie pasująca do tego obrazu. Ten widok obudził w Helen instynkt opiekuńczy, który jej podpowiadał, że powinna go czymś okryć. Otrząsnęła się, odwróciła na pięcie i ruszyła do kuchni. Jak on tak może leżeć w jej domu, taki seksowny, a zarazem bezbronny! Wepchnęła z pasją dwa kawałki chleba do opiekacza, życząc Jamesowi

R

S

bólu krzyża po nocy spędzonej w takiej pozycji. Jeśli co rano będzie musiała przechodzić obok jego obnażonego ciała, to zanosi się na bardzo długie cztery miesiące. Budził się powoli. Najpierw usłyszał muzykę, potem odgłosy krzątaniny w kuchni, a na koniec boski zapach grzanek. Usiadł z grymasem na twarzy, po czym zaczął masować obolały kark. Ból w nodze nie ustał, ale zdecydowanie zelżał w porównaniu z tym, co było w nocy, kiedy jego wędrówki po omacku obudziły Helen. Uśmiechnął się na wspomnienie jej koszuli nocnej. Może to leki, a może oglądanie skąpo odzianej Helen sprowokowały erotyczne sny, na wspomnienie których znowu zrobiło mu się gorąco. Wstał z trudem, opierając się na kulach. Przyda mu się prysznic. Bardzo zimny. Logistycznie to niewykonalne, więc musi zadowolić się kawą. Oby Helen miała porządną kawę ziarnistą, a nie jakieś rozpuszczalne świństwo. Nawet w czasie wędrówek pilnował, by zawsze mieć ze sobą zapas świeżo mielonej kawy. Życie jest za krótkie, by katować się kawą rozpuszczalną. Takie było jego życiowe motto. Życie jest krótkie, więc trzeba z niego korzystać. Widział, jak jego rodzice je marnują, tkwiąc w układzie, który im nie odpowiada. Po nim to się nie pokaże. Lubi dobrą kawę. Jedzie tam, gdzie chce. Żyje według własnych zasad. Pracuje tam, dokąd droga go zaprowadzi, a jego romanse są krótkie i rozkoszne. I nawet jeśli czasami jego serce zatęskni za czymś więcej, to jeszcze nie trafił na miejsce albo na kobietę,

R

S

przy której chciałby zostać. Prawdę mówiąc, był przekonany, że nie ma takiego miejsca ani kobiety. Zatrzymał się w drzwiach do kuchni. Helen stała tyłem do niego, pogryzając grzankę i podrygując w takt melodii country płynącej z radia. Kiwała głową, kołysała biodrami, stukała obcasami. Oparł się ciężej na kulach. Znowu miała na sobie swój ulubiony uniform, a z końskiego ogona nie wystawał żaden kosmyk. Mimo to jego zainteresowanie rosło z sekundy na sekundę. Domyślał się, że pod białą bluzką kryje się jakaś koronkowa fantazja, znał krągłość jej bioder, które podejrzał w nocy, wiedział, jak apetyczne są jej pośladki. Może to ta? Zacisnął palce na kulach. Nie do pomyślenia. Tak, Helen go kręci. Przecież on jest mężczyzną, a ona atrakcyjną kobietą. Ale nic więcej. Zna ją dopiero jedną dobę. Pełną wrażeń, to prawda. Helen wyratowała go z buszu, ale to nie powód, by wyobrażać sobie Bóg wie co. Ucisk w piersiach łatwo wytłumaczyć. To pożądanie. Kipiący pociąg płciowy. Magia tego, co może się wydarzyć. Nic poza tym. On ma trzydzieści pięć lat i sam kieruje swoim życiem, a nie jego hormony. Odchrząknął. - Czy w tym graj dole jest szansa na godziwą kawę? Drgnęła, gwałtownie się odwracając. - O mało nie dostałam zawału - powiedziała. - Przepraszam - odparł z uśmiechem. - To było fascynujące widowisko. Przełknęła grzankę. Jak długo się na nią gapił? Spojrzała na niego wilkiem.

R

S

- Widowisko skończone. - Wolę rocka. - Wzruszył ramionami. - Wasze lokalne radio nadaje coś takiego? - Jasne. Country rocka. Uśmiechnął się pod wąsem. - Co to za kawa? Bez słowa wskazała na ekspres oraz puszkę na kuchennym blacie. Oczy mu się zaświeciły na widok jego ulubionej włoskiej kawy. Mimo że Helen żyje na zapadłej prowincji, ma klasę. - Oto kobieta, która potrafi docenić prawdziwą kawę - rzekł z uznaniem. - Życie jest za krótkie, żeby pić byle co. Wpatrywał się w nią oszołomiony. Przebywanie pod jednym dachem z kobietą, która wyznaje jego własne zasady, może się okazać trudniejszym wyzwaniem dla jego wytrzymałości, niż sobie wyobrażał. - Sam bym lepiej tego nie ujął - mruknął. W jego obecności jej niewielka kuchnia skurczyła się jeszcze bardziej. - Idź się ubrać... -I to jak najprędzej. - A ja tymczasem zaparzę kawę. Nie uszło jego uwagi, że kurczowo splotła palce. - Umowa stoi. - Zrobił na kulach zgrabny piruet i zniknął jej z oczu. Krótki odcinek z domu do przychodni pokonali pieszo. Ich milczenie przerywał jedynie chrzęst żwiru pod stopami. Mimo że był wczesny poranek, słońce mocno już przygrzewało.

- Jesteśmy na miejscu. - Helen otworzyła drzwi i gestem zaprosiła go do środka. Znalazł się w pomieszczeniu, które wyglądało jak pokój dla personelu, gdzie powitała go piegowata rudowłosa w zaawansowanej ciąży. - James Remington? Dzięki Bogu, że nareszcie tu dotarłeś. - Uściskała go entuzjastycznie. Roześmiał się, bo nieczęsto miał okazję znaleźć się w tak stalowym uścisku. - A ty to Genevieve. - Tak. Przepraszam za to niekonwencjonalne powitanie, ale twój widok to balsam na moje spracowane oczy... a przede wszystkim stopy. Helen z zawiścią patrzyła na swobodę, z jaką Genevieve traktuje Jamesa. Ona za żadne skarby świata nie potrafiłaby tak po prostu go objąć, aczkolwiek Genevieve miała konkretny powód, by witać go jak długo oczekiwanego brata. - Jestem do usług - odparł z uśmiechem. Zalotna nuta w jego głosie nie spodobała się Helen. Czy on ani na chwilę nie przestaje czarować? Genevieve jest zakochana w mężu i jest o krok od rozwiązania! - Jestem tego samego zdania co Genevieve, - Za ich plecami rozległ się tubalny głos. Odwróciwszy się, James ujrzał w drzwiach zwalistej postury brodacza. - Ty też zamierzasz mnie wyściskać? - zażartował. Mężczyzna ryknął śmiechem. - Co to to nie. - Przedstawiając się, podał mu dłoń. - Frank Greer. Witaj w Skye. Jesteś pewien, że noga już da ci pracować?

R

S

- Trochę boli, ale praca pozwoli mi o niej zapomnieć. - Mam nadzieję, że Helen się tobą zaopiekowała. Rzuciła Frankowi mordercze spojrzenie. Lepiej, żeby szef powstrzymał się od takich aluzji. - Nie wiem, czy zauważyłeś, że opieka nad lekarzami, którzy w drodze do nas rozbijają się na motorach, nie należy do moich obowiązków. Wystarczy mi niańczenie was dwojga - odcięła się, jednocześnie piorunując wzrokiem Jamesa. Niech on sobie nie myśli! - Słusznie - roześmiał się Frank. - Co byśmy bez ciebie zrobili?! James, Helen jest niezastąpiona. Genevieve przytaknęła. - Dzięki niej wszystko chodzi jak w zegarku. - Nie będę zaprzeczać - odparła nieskromnie. Pamiętajcie o tym oboje, jak zażądam podwyżki. Jej riposta wszystkich rozbawiła, co pokazało Jamesowi, jak bezpośrednia atmosfera panuje w przychodni. - Chętnie bym z wami dłużej pogawędziła, ale muszę brać się do roboty. Zacznę od zrobienia kawy, skoro nikomu z was nie przyszło to do głowy. Spojrzała na nich z wyrzutem. Kocha ich bezgranicznie, ale co by się im stało, gdyby chociaż raz pomyśleli o zaparzeniu kawy? Tak jej się odpłacają za lata ich niańczenia. Schowała torbę do szafki, po czym ruszyła w stronę ekspresu. - James, chodź ze mną, oprowadzę cię po naszej placówce - rzekła Genevieve, masując brzuch. Przeniósłszy na nią wzrok, James dostrzegł sine kręgi pod oczami. Zauważył, jak przestępuje z nogi na nogę i jak trzyma się pod boki, jakby coś ją uwierało. - To zbyteczne - odparł. - Pokaż mi tylko mój

R

S

gabinet. Resztę sam znajdę, jak będę potrzebował. Od pięciu lat jeżdżę na zastępstwa, więc mam pewne rozeznanie. Owszem, każda przychodnia jest inna, ale zasadniczo różnice są niewielkie. - Ale... - Naprawdę. - Podszedł bliżej i podsunął jej krzesło. - Usiądź. Wyglądasz na przemęczoną. Przeze mnie musiałaś wczoraj pracować. Uważam, że powinnaś zaraz pojechać do domu i odpocząć. Zrobić coś dla maleństwa oraz dla siebie. - Ja... - Genevieve opadła na krzesło, spoglądając na Franka. - Zdecydowanie jestem za - powiedział Frank. Widać było, że poczucie obowiązku walczy w niej z tęsknotą. - Poradzę sobie - podjął James. - W razie czego Helen mi pomoże, prawda? Helen odwróciła się ku nim targana sprzecznymi doznaniami: podszeptami sumienia oraz libido. Nie miała ochoty spędzać z nim całego poranka na tak małej przestrzeni, ale gdy spojrzała na udręczoną Genevieve, poczuła, że nie może odmówić. Uśmiechnęła się z przymusem. - Jasne. Posłuchaj Jamesa i jedź do domu. - Chciałabym wam... pomóc - westchnęła Genevieve. - Sprawa załatwiona. - James braterskim gestem położył jej rękę na ramieniu, po czym pomógł jej wstać. - Znikaj. I nie pokazuj się nam na oczy bez małego księcia. - Skąd wiesz, że to chłopiec? Helen podała jej torbę.

R

S

- James to facet. Czyli egocentryk - zauważyła z przekąsem. Ścierpła, słysząc jego gardłowy śmiech. Ten okaz jest odporny na zniewagi! Patrzyła za Genevieve, która wychodziła z pokoju eskortowana przez Jamesa i Franka. Jeśli tak wygląda pierwszy dzień w tym układzie, to jak ona przeżyje cztery miesiące? Pół godziny później stwierdziła, że James uczy się błyskawicznie. Pokazała mu jego gabinet, pokój Franka, recepcję, gabinety zabiegowe, zapoznała z siecią telefoniczną, rozkładem pracy, systemem obowiązującym w magazynku leków. Zadał jej kilka inteligentnych pytań, wyjaśnił parę spraw, ale przez większość czasu słuchał uważnie i nie przerywał. - To jest lista twoich pacjentów - powiedziała, zasiadając przy biurku. - Nie wygląda na długą - zauważył. - Dzisiaj jest ich niewielu, bo Genevieve przyjmowała krótko, ale do końca tygodnia to się zmieni. - Dlaczego? - Jak tylko ludzie się dowiedzą, że jest nowy lekarz, czeka nas szturm ciekawskich cierpiących na przeróżne wyimaginowane dolegliwości. Roześmiał się, bo z tym zjawiskiem już się spotkał. - Postaram się ich nie zawieść. Nie miała co do tego wątpliwości. Ten człowiek wywoła w miasteczku prawdziwą epidemię. - O pierwszej jest przerwa na lunch? - zapytał, przeglądając listę. - Od pierwszej do drugiej. - To znaczy, że zdążę zajrzeć do Alfa, żeby sprawdzić, w jakim stanie jest mój motor.

R

S

Mój motor. - Jeszcze długo na niego nie wsiądziesz - mruknęła, stukając długopisem w gips. Skrzywił się. - Nie wiem, jak to przeżyję. Pewnie zwariuję. - Spełnia się twój najgorszy koszmar? Uwięziony w zapadłej dziurze i żadnej drogi ucieczki? Pokręcił głową. - Nie. Po prostu lubię codziennie się przejechać. To mi daje poczucie wolności. To samo mówił jej ojciec. Kochany, wyjątkowy, nieobecny. Wolność? Jej zdaniem był skrępowany nie bardziej niż reszta ludzkości. Nieustannie w pogoni za czymś, czego nie ma. - Jesteś wolny czy zagubiony? Spojrzał jej w oczy. Jak domatorce wytłumaczyć zew drogi? Ale czując, że napięcie między nimi narasta, bardzo chciał, by go rozumiała. - Trudno to wytłumaczyć. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem. - Tak podejrzewałam. Drzwi wejściowe się otworzyły i wszedł pierwszy pacjent. Nie odrywali od siebie spojrzenia, dopóki się nie odezwał. Helen popatrzyła na niego, po czym pozdrowiła go uśmiechem, bo był to wierny pacjent Franka. Jeszcze przez kilka sekund czuła, że James nie spuszcza z niej wzroku. Odetchnęła z ulgą, gdy pokuśtykał do gabinetu i zamknął za sobą drzwi. Siedział przy biurku i rozpamiętywał tę dziwną rozmowę. Jak wytłumaczyć komuś coś, z czym człowiek się urodził? I dlaczego tak mu zależy, żeby Helen to zrozumiała? Za cztery miesiące wyjedzie ze Skye,

R

S

więc nie jest ważne, czy ona to pojmie. Helen to kolejna ładna buzia w kolejnym miasteczku. A co więcej, zupełnie nie w jego typie. Gdy zabrzęczał interkom, niski głos Helen zagłuszył jego postanowienie i zachwiał jego planem ignorowania tej sprawy. Do przerwy na lunch przyjął piętnastu pacjentów z różnymi dolegliwościami. Wszyscy serdecznie witali go w Skye. Noga nie bardzo go bolała, ale przez cały poranek zebrał sporo wyrazów współczucia. Na dodatek udało mu się znaleźć wiele rzeczy bez zbytniego fatygowania Helen. Tak, pomyślał, przechodząc przez główną ulicę do warsztatu Alfa, bez problemu wszedł w rutynę jedynej przychodni w miasteczku. Będzie mu się tu bardzo dobrze pracowało. Nie przewidział wprawdzie Helen, ale i z tym sobie poradzi. Na dworze panował upał. Słońce prażyło niemiłosiernie, a rozgrzane powietrze drgało nad bitumiczną nawierzchnią. Czekając, aż przejedzie samochód, z zainteresowaniem lustrował ulicę. Taka sama jak w setkach innych miasteczek. Szeroka, trochę dziurawa, z parkingiem obsadzonym drzewami jacarandy dla osłony przed żarem i dla oszałamiających fioletowych kwiatów w porze letniej. Na czterech rogach krzyżujących się ulic obowiązkowe cztery puby z werandami z kutego żelaza i dachami z blachy; przechodnie odpoczywający od upału pod markizami sklepów; piekarnia, rzeźnik, kiosk z gazetami oraz bar z koktajlami mlecznymi. Rozmaitość koniecznych do życia usług typowa dla prowincjonalnych miasteczek. Spędził dziesięć minut na rozmowie z Alfem. Przy

R

S

okazji obejrzał swój poobijany motocykl. Szacując rozmiary uszkodzeń, dziwił się, że wyszedł z wypadku jedynie ze złamaną nogą. Podał Alfowi numer telefonu specjalisty od starych harleyów w Melbourne i, ociągając się, opuścił warsztat. Harley był dla niego czymś więcej niż spadkiem po ojcu, więcej niż pamiątką po człowieku, który przez całe życie traktował go jak kulę u nogi. To na tym harleyu ojciec odjechał w świat po latach w nieudanym związku. W ten sposób motocykl stał się dla Jamesa symbolem wolności. Wolności do szczęścia, do planowania własnego życia, ale też wolności od poczucia winy. Wyraz szczęścia na twarzy ojca w dniu, w którym na harleyu odjeżdżał w siną dal, na zawsze pozostał Jamesowi w pamięci. Zaburczało mu w brzuchu, więc postanowił przejść do piekarni po drugiej stronie ulicy, by kupić sobie pizzę. Ta, którą Helen przyniosła mu do szpitala, smakowała mu jak mało co. Stojąc w ogonku, zauważył Helen, więc pod wpływem impulsu kupił dwie pizze. Wyszedłszy z piekarni, rozejrzał się, po czym rzucił się w pogoń za Helen, chociaż kule ograniczały mu ruchy. Zatrzymała się, otworzyła jakąś bramkę i zniknęła mu z oczu. Gdy w końcu dotarł do tego miejsca, stanął przed starym drewnianym domem, dawniej zapewne miejscem zebrań, z tabliczką gminnego klubu kobiet. Helen należy do klubu kobiet wiejskich? To chyba organizacja dla staruszek? Wzruszył ramionami i pchnął furtkę. Po chwili, pokonawszy rozchwiane schodki, znalazł się w obszernej sali z podłogą z surowych desek i dwuspadowym

R

S

stropem. Na ścianie nad podwyższeniem wisiał portret królowej brytyjskiej. Niżej, tworząc krąg, siedziało ze dwadzieścia kobiet w starszym wieku. Za nimi prowizoryczny stół uginał się od jedzenia. Na widok Jamesa kobiety umilkły, ucichł też klekot drutów do robótek. Utkwiły w nim wzrok. Helen również podniosła spojrzenie znad swojej robótki. Serce w niej zamarło. Co on tu robi?! Nie wystarczy mu, że są zmuszeni razem pracować? - Przyniosłem ci pizzę. - Uniósł wyżej pudełko, nieco speszony takim audytorium. - Szpiegujesz mnie? - syknęła, piorunując go wzrokiem. - Rewanżuję się - odparł z szerokim uśmiechem. Elsie dostrzegła rumieniec na policzkach Helen, po czym popatrzyła na Jamesa. To chyba ten lekarz, o którym jej wczoraj opowiadała. Wspaniały okaz. - Synu, umiesz robić na drutach? - Nie, psze pani. - Pokręcił głową. - Babcia chciała mnie nauczyć, ale szybko uznała, że mam dwie lewe ręce. - Uśmiechnął się na to wspomnienie. Przy matce matki zawsze czuł się chciany. Kobiety zachichotały. - Nie szkodzi. Dawaj to pudełko i sobie klapnij. Helen nie zaszkodzi nabrać więcej ciała. Niepewnie zerknął na Helen. Bardzo mu odpowiadał taki duch wspólnoty panujący w prowincjonalnych miasteczkach. Spędził tam wystarczająco dużo czasu, by wiedzieć, że w takich zżytych społecznościach prym wiodą starsze panie. W Skye był jednak zdecydowanie za krótko, więc na razie wolał im nie podpaść. - Nie chciałbym przeszkadzać...

R

S

- Nonsens - odparła Elsie. - Bardzo sobie cenimy towarzystwo przystojnych młodych mężczyzn, prawda, dziewczyny? Rozległ się szmer aprobaty, druty poszły w ruch. Helen przysunęła mu krzesło obok Elsie. - Szybki jesteś - mruknęła. - Szybko wracam do zdrowia. - Gdy się sadowił, wzięła od niego pudełko. - Masz szczęście, że przepadam za pizzą. Za dużo informacji, pomyślała. Im mniej będzie wiedział o jej upodobaniach, tym łatwiej będzie jej przeżyć najbliższe miesiące. - To na ciebie nasze krowy zastawiły w buszu pułapkę - stwierdziła Elsie z wesołym błyskiem w oku. - Tak jest. Helen obeszła cały krąg, żeby go przedstawić każdej z pań. Obserwowała, jak jedna przez drugą, wszystkie powyżej siedemdziesiątki, krygują się i mizdrzą. Ten facet jest zabójczy. Jadła pizzę, delektując się jej smakiem i starając się nie słuchać tej paplaniny. - Nad czym panie pracują? - zapytał. - Czy to jest towarzyskie zebranie kółka amatorek dziergania, czy jakieś konkretne zamówienie? - To wszystko jest przeznaczone dla szpitala dziecięcego w Brisbane - wyjaśniła Elsie. - Robimy misie przytulanki oraz buciki i czapeczki dla wcześniaków. - Cel godny podziwu. - Mamy czym zająć ręce. - Elsie wzruszyła ramionami. - Opowiedz nam, synu, o sobie. Przywykł do takich próśb, więc opowiedział im

R

S

w zarysie, gdzie był jako lekarz wędrujący po buszu. Swoją opowieść okrasił kilkoma anegdotami, skrzętnie unikając tematów zbyt osobistych. - Helen, nie sądzisz, że on jest podobny do Owena? - odezwała się niespodziewanie Elsie. Helen starała się nie słyszeć przytakujących pomruków. - Skądże znowu - żachnęła się. - Kto to jest Owen? - zainteresował się James. - Ojciec Helen. Widząc smutek na twarzy Helen, ograniczył się do zdawkowego „aha". Nie lubił opowiadać o sobie, więc uznał, że nie ma prawa zachęcać staruszek do dłuższych opowieści o ojcu Helen, mimo że bardzo chętnie dowiedziałby się o niej czegoś więcej. Elsie również wyczuła sytuację. Starzeje się, a Helen jest dla niej jak wnuczka, której się nie doczekała. Dzieciństwo Helen nie było łatwe, więc ona, Elsie, chciałaby dożyć chwili jej zamążpójścia. W tym lekarzu oraz w tym, jak Helen na niego patrzy, było coś, co obudziło w Elsie ducha swatki. - Mam nadzieję, synku, że dobrze się opiekujesz moją Helen. Bardzo mnie martwi, że ciągle jest sama. Helen zakrztusiła się herbatą. - Elsie... - warknęła. - Nikt nie musi się mną opiekować. - Bzdura - obruszyła się Elsie. - Wszyscy kogoś potrzebujemy, prawda, dziewczyny? - Cały krąg zgodnie przytaknął. - Musicie mnie kiedyś odwiedzić. Robię wyśmienitą pieczeń jagnięcą, prawda, Helen? Helen rzuciła Jamesowi pełne skruchy spojrzenie, po czym wbiła druty w kłębek.

R

S

- Wracamy. - Zerwała się z krzesła. Było mu jej żal. Wielokrotnie starsze panie wpędzały go w takie żenujące sytuacje, więc zdążył się do tego przyzwyczaić, ale najwyraźniej dla Helen była to nowość. Nie minęła minuta, a znaleźli się na dworze. - Przepraszam za Elsie. Roześmiał się. - Nie szkodzi. Podejrzewam, że na mocy jakiegoś niepisanego prawa, jak się skończy siedemdziesiąt lat, to można wprawiać w zakłopotanie przedstawicieli młodszych pokoleń. Odetchnęła z ulgą. Dzięki Bogu nie przejął się swataniem Elsie. - Chyba masz rację. - Odniosłem wrażenie, że ty i Elsie jesteście sobie bardzo bliskie. - Elsie praktycznie mnie wychowała. - A rodzice? - Mama była... chora, a tato... powiedzmy, że nie bardzo sobie z tym radził. Często mieszkałam u Elsie, a po śmierci mamy po prostu u niej zostałam. Jej dzieciństwo wyglądało tak samo nieciekawie jak jego. - To świadczy o jej wielkim sercu. - O tak. Elsie jest wyjątkowa. Szli przez chwilę w milczeniu. Przez ten czas James myślał o swoim smutnym dzieciństwie. - Czy ja rzeczywiście jestem do niego podobny? Do twojego ojca - zapytał. Helen zatrzymała się. - Elsie nie miała prawa tak mówić.

R

S

- Jestem do niego podobny? - nastawał. - Całe gremium przytaknęło. Westchnęła, po czym przyjrzała mu się badawczo. Czuła, że się uparł i nie da się odwieść od tematu. - Tak i nie. Mą taki sam dołek w brodzie. Poza tym jesteś... - Szukała odpowiedniego słowa, by mu nie pokazać, jak bardzo jej się podoba. - Przystojny... Jak on. - Dzięki - odparł ze śmiechem. - To chyba kwestia osobowości. Myślę, że Elsie zauważyła twoją pewność siebie, twój luz. - Jesteście blisko? Dobre pytanie. - Kocham go, to jasne. Od czasu do czasu zajeżdża do Skye na swoim nieodłącznym harleyu i wtedy rozmawiamy i żartujemy jak kiedyś. Ale wkrótce w jego spojrzeniu pojawia się wyraz tęsknoty za czymś i wtedy wiem, że wyjedzie. Czasami serce mi pęka... - Bo nie wiesz, kiedy go znowu zobaczysz? Byli już pod przychodnią. Helen przystanęła i spojrzała mu w oczy. - Bo droga jest dla niego ważniejsza ode mnie. Za każdym razem. Weszła do środka, zostawiając go na chodniku. Smutek w jej głosie ścisnął go za serce. Nic dziwnego, że Helen twardo stąpa po ziemi. Zgadując, jak bardzo czuje się opuszczona, aż skrzywił się z bólu. Takiej kobiety jak Helen Franklin nie wolno rzucić. Za dużo przeszła.

ROZDZIAŁ CZWARTY

R

S

Pierwszy tydzień w Skye upłynął mu bez większych problemów. Złościł go gips, który utrudniał takie podstawowe czynności jak chodzenie, kąpanie się czy ubieranie, bo noga przestała dawać mu się we znaki. Zgodnie z przewidywaniami w czwartek i piątek przez jego gabinet przewalił się tłum pacjentów. Mieszkanie z Helen okazało się ciekawym doświadczeniem. Do porannych incydentów już więcej nie doszło, dzięki czemu nie zwariował. Prawdę mówiąc, po pracy widywał ją rzadko. Tylko wtedy, gdy wpadała do domu między jednym zajęciem a drugim. Zaczął podejrzewać, że go unika. Była uprzejma, nawet zapraszała go na różne imprezy, ale czuł, że robi to, bo jest dobrze wychowana, a on za nic w świecie nie chciał jej krępować. Noga w gipsie komplikowała wiele spraw, więc chętnie przebywał w domu. Jako zdeklarowany mól książkowy skrzętnie korzystał z tej okazji. Jednak nawet wtedy, gdy był pogrążony w lekturze, nie potrafił o niej nie myśleć, gdy była w domu, a nawet gdy wychodziła, czuł jej obecność. Wszystko pachniało jej perfumami. Fotel w salonie, łazienka, szafa zapchana jej rzeczami. Wszędzie stały jej bibeloty: fotografie, pamiątki oraz kaczki, dziesiątki kaczek. Z drewna, ceramiki i mosiądzu.

R

S

- Skąd te kaczki? - zapytał. - Zbieram je. - Wzruszyła ramionami. - Od lat. Kolekcjonerka kaczek. Stuprocentowa domatorka. Jego uwagę przyciągały nie tylko jej pamiątki. Przypominała mu o niej ściereczka przewieszona przez uchwyt piekarnika i wazon z kwiatami, które co kilka dni przynosiła z ogrodu, a jej głos nagrany na automatycznej sekretarce nie pozwalał mu zapomnieć, że znajduje się w jej domu. Pod koniec tygodnia miał już dosyć zamknięcia w czterech ścianach z jej zapachem, jej głosem i jej durnymi kaczkami. Nie był przyzwyczajony do takiego nasilenia bezczynności. Frustrował go brak motoru oraz możliwości wyruszenia, gdzie poniosą oczy. Czuł się uwięziony, co czasami wręcz doprowadzało go do szału. W niedzielny wieczór Helen się nad nim ulitowała. - Zabieram cię stąd - powiedziała. - Daję ci dziesięć minut na ubranie. Podniósł wzrok znad książki. Stała przed nim w obcisłych dżinsach i koronkowej bluzce na guziczki, tego samego koloru co jej pamiętna nocna koszulka. Pod wycięciem bluzki dostrzegł brzeg różowej koronki, która zapadła mu w pamięć tego dnia, kiedy zgarnęła go z buszu. Tym razem miała rozpuszczone włosy, na wargach błyszczyk, a na rzęsach grubą warstwę tuszu. - Gdzie idziemy? - Do pubu. Noc quizow - wyjaśniła nonszalancko. Patrzył na nią z powątpiewaniem. Nie był pewien, czy widząc ją w takim stroju, potrafi trzymać ręce przy sobie, gdziekolwiek będą. Nie lepiej zostać tutaj? Stała nad nim, czekając na odpowiedź.

R

S

- Musisz wyjść z domu, a po drugie brakuje nam dzisiaj jednego zawodnika. - Milczał. - Nie bawią cię takie imprezy? - Hm, nie, nie. To brzmi zachęcająco. Czekała, aż ruszy się z kanapy. Gdy zwlekał, zapytała: - Jesteś ponad takie rozrywki? - Mam swoją ambicję. - To dobrze, bo wygrywamy. Masz jeszcze... - spojrzała na zegarek - osiem minut. Poczuł, że zdrowy rozsądek już kompletnie go opuścił. Rzeczywiście, powinien wyjść z domu, a jeśli najdzie go ochota, by dotknąć tej domatorki, to będzie tam wiele osób, co powinno go zniechęcić do takich ryzykownych gestów. Dźwignął się z kanapy. - Możesz zacząć mierzyć czas. Sześć i pół minuty później stawił się w salonie. - Może być? Zaparło jej dech w piersiach. Nie doceniła go. Zachwycona jego posturą zauważyła, że kule wyglądają przy nim jak patyczki. Ubrał się w obszerne dżinsy i niebieską koszulkę polo. Mimo że przyczesał włosy, nadal rozkosznie opadały mu na czoło. Czy może być?! Na jego widok wszystkim kobietom w pubie podskoczy tętno. Skinęła głową. - Normalnie idę tam piechotą, ale tym razem pojedziemy autem, żebyś nie musiał kuśtykać. Ulżyło jej, gdy dojechali do pubu. Obecność Jamesa w domu wyprowadzała ją z równowagi, ale w samo-

R

S

chodzie stała się nie do zniesienia. Poprzednim razem siedział z tyłu, w bezpiecznej odległości. Teraz kątem oka widziała jego dłoń spoczywającą na kolanie i czuła jego zapach. Skupiła wzrok na drodze. W pubie kłębił się tłum ludzi, a z maszyny grającej na cały regulator płynęły dźwięki country rocka. Koledzy zgotowali im głośne powitanie. - Czego się napijesz? - zapytał, gdy przechodzili obok baru. - Poproszę colę dietetyczną - rzuciła, nie zatrzymując się. Ciekawe, jak sobie poradzi z dwoma drinkami i kulami. Wzruszyła ramionami. Mogła przewidzieć, że nie będzie miał z tym problemu, bo barmanka Glynis ochoczo przyniosła drinki do stołu i usłużnie podsunęła mu krzesło. Była u Jamesa w czwartek z jakąś błahą dolegliwością i wyszła z gabinetu uśmiechnięta od ucha do ucha. No ale zapisało się do niego pół miasteczka, więc nie powinna mieć pretensji do Glynis. James zrobił na niej wielkie wrażenie. Był dobry. Co najmniej taki dobry jak ona. Tego wieczoru nawet lepszy, bo jego bliskość ją rozpraszała. Nie mógł okazać się kompletnym durniem? Łatwiej byłoby go zignorować. Tak, wiedziała, że inteligencji mu nie brakuje. Został lekarzem. Ale często się okazywało, że inteligencja i wiedza ogólna wcale nie idą w parze. Znała wielu lekarzy, których wiedza była zdecydowanie ograniczona. James bawił się doskonale. Dobrze było znaleźć się w większym towarzystwie. Z przyjemnością obserwo-

R

S

wał, jak Helen wchodzi w interakcję z kolegami. Widać było, że jest lubiana i całkiem dobra w roli szefowej drużyny. Dał znak Glynis, prosząc o drugiego drinka. Bez piwa trudno byłoby mu usiedzieć obok Helen. Śmiała mu się prosto w ucho, czasami bezwiednie go dotykała, więc tym bardziej musiał się powstrzymywać, by jej nie objąć. Przy stole znalazł się Frank z żoną w zastępstwie Genevieve, Bev, recepcjonistka w domu opieki oraz, co ciekawe, wszyscy trzej kawalerowie mieszkający w Skye: weterynarz Graham, ratownik medyczny Tom oraz farmaceuta Brendan. Wszyscy sprawiali wrażenie zainteresowanych Helen, zwłaszcza Tom. Ilekroć James spojrzał w jego stronę, Tom był w nią wpatrzony. A jak nie w nią, to w niego. Wieczór zakończył się zwycięstwem ich zespołu. - Helen, mogę cię odprowadzić -powiedział Tom, gdy cała grupka znalazła się przy drzwiach. - Dzięki, ale jestem samochodem, żeby Kuternoga - klepnęła w gipsowy opatrunek Jamesa - za bardzo się nie zmęczył. - Ej! - zawołał James. - Uważaj. Kiedyś przestanę być Kuternogą. - Uśmiechnął się do niej szeroko. Tom zerknął na niego spode łba, ale James spokojnie ruszył w stronę auta, współczując młodemu ratownikowi. Tomowi przyszło żyć w miejscu, gdzie dziewczyn na wydaniu jest jak na lekarstwo. Trudno się dziwić jego zaborczości. Czekał w aucie, aż Helen skończy rozmawiać z Tomem. Gdy usłyszał jej śmiech, w pierwszej chwili miał

R

S

ochotę opuścić szybę, by ich słyszeć. Pohamował się jednak, bo Helen go nie interesuje, koniec i kropka. Wsiadła kilka minut później. - Byłeś przebojowy - powiedziała. - Mam nadzieję, że dobrze się bawiłeś. Tom na pewno jest innego zdania. - To był bardzo udany wieczór. Wyjechała z parkingu. - To pytanie o termitiery... bez ciebie nie dalibyśmy sobie rady. Skąd wiedziałeś? - W zeszłym roku sporo jeździłem. Miałem okazję oglądać zdumiewające gniazda termitów. Tak mnie zafascynowały, że przeczytałem o nich wszystko, co udało mi się znaleźć. - Dzięki. Liczę, że masz w głowie mnóstwo innych niepotrzebnych informacji. Parsknął śmiechem. - Nie wiem, czy powinienem uznać to za komplement. - Bo naszym zamiarem jest zdobyć puchar trzeci rok z rzędu. - Potrójne zwycięstwo? - Aż zagwizdał. - Otóż to. Gdy odwzajemniła uśmiech, pospiesznie odwrócił wzrok, by nie zrobić czegoś głupiego. Na przykład jej nie pocałować. Za wszelką cenę musi powściągnąć żądzę. Helen nie da mu tego, na co on jest przygotowany, przelotnej miłostki, a on nie da jej tego, czego ona pragnie, stabilizacji. Gdy zatrzymali się pod domem, drżącymi palcami wyjęła kluczyk ze stacyjki. Po przyjemnie spędzonym wieczorze powrót wraz z nim wydał się jej czymś

R

S

bardzo osobistym. Przez całą drogę czuła na sobie jego wzrok i teraz potrzebowała zaczerpnąć świeżego powietrza. - Domyślam się, że ty i Tom... - rzucił, gramoląc się z samochodu. Głęboko odetchnęła. - Nie bądź śmieszny. Zdziwiła go tak gwałtowna reakcja. - Chyba protestujesz zbyt energicznie. Nie miała najmniejszej ochoty opowiadać mu o swoim życiu. To zbyt osobiste. O tym rozmawiają ludzie, którzy są sobie bardzo bliscy. Westchnęła. - Przyjaźnimy się. Chodziliśmy razem do szkoły. Tom jest dla mnie jak brat. Rzucił jej spojrzenie pełne niedowierzania. - Chyba nie jesteś ślepa? On siostry w tobie nie widzi. Podobasz mu się. Prawdę mówiąc, wszyscy trzej są tobą zainteresowani. Na szczęście w mroku nie było widać, że się zaczerwieniła. Już od jakiegoś czasu była świadoma rywalizacji między trzema kawalerami. - Ale mnie są obojętni. - Stała już na progu. - Czyżby? Ani razu z żadnym z nich się nie spotkałaś? - Ani razu. - Otworzyła drzwi, włączyła światło i rzuciła torebkę na fotel w salonie. - Chcieli się z tobą umawiać? Zzuwając buty, rzuciła mu zirytowane spojrzenie. - Od kiedy to jest twoja sprawa? - Kawa? - zapytał z szerokim uśmiechem. - Jeśli zrobisz. Przekuśtykał obok niej.

R

S

- Nie dość, że kaleka, to jeszcze muszę robić kawę - mruknął. Kaleka? Mimo że chwilowo mniej sprawny, jawił się jej jako uosobienie męskości. - Będę cię nadzorować. Ruszyła za nim do kuchni, podziwiając pracę jego mięśni pleców i pośladków w opiętych dżinsach, gdy z pomocą kul opierał ciężar ciała na zdrowej nodze. Usiadła na blacie kuchennym, by go obserwować. Po chwili kawa już kapała do dzbanka. - Boski aromat. - Z lubością zaciągnęła się tym zapachem, a on odwrócił się akurat w porę, by zauważyć interesujące falowanie jej piersi. - Uhm - przytaknął. Niemal taki boski jak ty. Jeszcze przez chwilę nie zdejmował z niej wzroku. Jaka ona śliczna. - Słucham? Wzruszył ramionami, przerywając kontakt wzrokowy, żeby postawić dwa kubki. - Zastanawiałem się, jakim cudem żadnemu z tych facetów nie udało się cię omotać. Bo wszyscy trzej są jej obojętni, bo przy nich nie czuje się tak jak w jego obecności. Przy nich nie kręci się jej w głowie, ani nie brakuje jej tchu. Tak, lubi ich, ale nie zadowoli się byle czym. Patrzyła, jak nalewa kawę do kubków, a potem dodaje mleko i cukier. - W takim miasteczku jak Skye nie ma lekko. Jesteśmy tylko dwie, ja i Glynis, barmanka, oraz trzech nieżonatych facetów poniżej czterdziestki. Młodzi uciekają do miasta. Do miejskiego gwaru. Więc jak się ma tak ograniczony wybór, zaczyna się dostrzegać

R

S

rozwiązania, które w innych okolicznościach nie wchodziłyby w grę. - Chyba za nisko się cenisz. Zapatrzyła się ponuro w kubek. Żeby podnieść się na duchu, jeszcze raz zaciągnęła się zapachem kawy. - Tak to tu wygląda. Przesunął swoją kawę bliżej niej. Stanął tuż obok, biodrem opierając się o blat. - Mam rozumieć, że żaden z nich cię nie interesuje? Upiła łyk, nie spuszczając z niego wzroku. - Żaden. I wszyscy trzej o tym wiedzą. Po raz pierwszy miał okazję się dowiedzieć, jak wygląda sprawa randek w małym miasteczku. Nie najlepiej. Gdy w milczeniu popijali kawę, nie mógł nie zauważyć, że jej udo jest na wyciągnięcie ręki. - Miałem wrażenie - odezwał się po dłuższej chwili - że oni są w stanie ciągłej gotowości. Czekają, aż zmienisz zdanie. Przytaknęła. Podejrzewała to samo. - Pewnie zmienię. Prędzej czy później. James o mało się nie zakrztusił. - Co takiego?! Dlaczego? Jego ton od razu ją zdenerwował. - Z powodów praktycznych. - Jak to praktycznych? - Bo widzisz, chcę wyjść za mąż i mieć dzieci, a jeżeli nie zjawi się tu właściwy facet, będę zmuszona zadowolić się tym, co jest w zasięgu. Nie dowierzał własnym uszom. - Nic więcej? A wielka miłość? Myślałem, że to marzenie wszystkich kobiet.

R

S

- Wystarczy mi facet, dla którego będę ważniejsza niż jego motor - prychnęła. - A namiętność? - Namiętność jest przereklamowana. -Związek jej rodziców był bardzo uczuciowy, ale to nie wystarczyło, by potrafili stawić czoło prozie życia. - Chyba żartujesz - obruszył się. - Namiętność jest bardzo ważna. Tylko ktoś, kto tego nie doświadczył, może wygłaszać takie naiwne poglądy. - Ej! - Odstawiła kubek. - To, że żyję na prowincji, nie znaczy, że nie wiem, co to namiętność. Nie zapominaj, że studiowałam w mieście. - Jeżeli wyglądało to podobnie jak za moich czasów, to ograniczało się do chaotycznej szamotaniny i niezdarnych pocałunków. - Wolałabym, żebyś nie oceniał mnie miarą swojej indolencji - uniosła się honorem. Czuła, że jej oddech staje się płytszy, a głos niższy. Widziała też, jak jego pierś unosi się coraz szybciej. Nagle niewielka kuchnia stała się za ciasna. Jak on śmie implikować, że ona nie wie, co to namiętność?! Na drugim roku miała półroczny ognisty romans z kolegą z historii starożytnej. Mieli po dziewiętnaście lat i byli nienasyceni. - Bo pewnie nie umiesz całować. - Wiedziała, że go prowokuje, ale jak on śmie prawić jej kazania na temat namiętności?! James różne rzeczy słyszał o sobie, ale jeszcze nikt mu nie zarzucił, że nie umie całować. Nie umie całować?! Zaraz to sprawdzimy. Położył jej rękę na udzie. - Chcesz się przekonać?

R

S

Jego dłoń o mało nie wypaliła dziury w jej dżinsach, co jej uprzytomniło, że znalazła się na niebezpiecznym terytorium. W oczach Jamesa dostrzegła coś, czego jeszcze nigdy nie widziała w oczach mężczyzny. Mimo to domyślała się, co to może być. Pożądanie. W najczystszej postaci. U dziewiętnastolatków to było pragnienie. Teraz to coś zdecydowanie bardziej dorosłego. Miała przed sobą dojrzałego samca gotowego do skoku. - James, ja... Niespodziewanie stanął przed nią i oparł ręce na blacie, tak że znalazła się w potrzasku. - Powiadasz, że nie umiem całować? - zapytał, wpatrując się w jej wargi. Zaschło jej w gardle. - Ja... - Chciałaś coś powiedzieć? - wyszeptał po chwili. Zaskoczona, łapczywie chwytała powietrze, czując, że kręci się jej w głowie. To muśnięcie jego warg było tak rozkoszne, że zapragnęła, by dalej ją pieścił. - Ja... Znowu ją pocałował, a ona zarzuciła mu ręce na szyję. Jednym stanowczym ruchem przyciągnął ją do siebie tak, że rozsunęła uda. Całując ją zachłannie, jeszcze mocniej ją przygarnął, by poczuła, jak go podnieca. Instynktownie otarła się o jego wezbraną męskość. Czuła, jak krew jej wrze i myślała wyłącznie o spełnieniu. Miała ochotę położyć się i pozwolić, by całował ją wszędzie. Może potem będzie się usprawiedliwiała epizodem ograniczonej poczytalności, ale w tej chwili nie myślała o niczym innym. Przez dłuższą chwilę kuchnię wypełniał odgłos ich

R

S

namiętnych oddechów, aż nagle zagłuszył je jazgot telefonu. Wyrwała się z ramion Jamesa jak oblana kubłem zimnej wody. - Nie odbieraj - szepnął. Przymknęła powieki. O matko, co oni robią? Jak przez mgłę docierało do niej natrętne dzwonienie. - Muszę - wykrztusiła, opierając mu dłonie na piersi. - Puść mnie. Westchnął, wsunął zaciśnięte pięści do kieszeni dżinsów i odstąpił na krok. Serce biło mu jak szalone, w uszach mu szumiało, kręciło się w głowie. Wpadając do salonu, zorientowała się, że dochodzi jedenasta. Na wyświetlaczu rozpoznała numer telefonu Elsie. Ty to wiesz, kiedy zadzwonić... - Elsie...? Cisza. - Elsie! Wydało się jej, że coś słyszy. Jakby ktoś miał trudności z oddychaniem. Błyskawicznie oprzytomniała. - Elsie, to ty? Co się stało? Dalej cisza. Odłożyła słuchawkę i sięgnęła po torbę. - Co jest grane? - zapytał James, omiatając ją rozpalonym wzrokiem. - Nie wiem. - Nerwowo szperała w torbie, poszukując kluczyków. - Może to głupi żart? - Nie sądzę. Elsie ma ponad osiemdziesiąt lat. Z kluczykami w ręce wkładała buty. - Dokąd się wybierasz? - Do Elsie - odparła gotowa do wyjścia. - Jest jedenasta. - Tym bardziej. Czuję, że coś się stało. - Na pewno nic poważnego, skoro była w stanie

R

S

wybrać twój numer. - Ma mnie w pamięci telefonu. Wystarczy nacisnąć jeden klawisz. - Wezwij karetkę. - Ruszył za nią. - Nie będę Toma wyciągać z łóżka, dopóki nie uznam, że to koniecznie - odparła z ręką na klamce. Gdyby miało się okazać, że Elsie niechcący strąciła telefon, nigdy by sobie nie wybaczyła, że przez nią niepotrzebnie budziliśmy Toma. Najpierw się dowiem, o co chodzi. - Jak uważasz. - Wyszedł za nią. - A ty dokąd? - Jadę z tobą. - Nie ma potrzeby. - Nie zgadzam się, żebyś jeździła sama w środku nocy. Roześmiała się. - James, dzięki, ale tu jest Skye. - Jeżeli rzeczywiście coś jej się stało, będziesz potrzebowała lekarza, czy nie? Po tych gorących pocałunkach, trudno będzie im współpracować, ale jeśli Elsie faktycznie potrzebuje pomocy lekarskiej? Nie ma czasu na dyskusje. - Dobra. Jechali w milczeniu tak długo, że Helen zaczęła szukać tematu do rozmowy, ale była zbyt skupiona na wyobrażaniu sobie, co się przytrafiło staruszce oraz na roztrząsaniu w myślach niedawnych porażających doznań. James kaszlnął. - To, co się stało... Należy to wyjaśnić, zanim James powie, że było cudownie, ale dalszego ciągu nie będzie. - To była pomyłka. Wiem.

R

S

Nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Zdarzało mu się to wielokrotnie. Tak, nieczęsto przeżywał aż taki wstrząs, ale zawsze musi być jakiś pierwszy raz. - Tak - rzucił roztargnionym tonem. - Przyjechałeś na cztery miesiące, a mnie interesuje wyłącznie dożywocie. Nieważne, że było fantastycznie... Popatrzył na nią. - Fakt, było fantastycznie. Kurczę, było rewelacyjnie. Podniosła wzrok do nieba. - Nie o to chodzi. - Nie? - Nie - prychnęła poirytowana. - A o co? - Chciałeś mi udowodnić, że umiesz całować. - Masz rację. I jak? Wbiła wzrok w szosę, by nie widział, że się zaczerwieniła. - Słuchaj, James, ja tego nie robię na blacie kuchennym. To nie w moim stylu. - Może jednak powinnaś spróbować. - Uśmiechnął się. - Dobrze ci szło. Potraktowała ten komentarz jako komplement. - Nie o to... - ...chodzi - dokończył. - Ale o to, że stąd wyjedziesz. Westchnął. Święta prawda. Nie interesują go poważne związki. Jedyny taki związek, w który był zaangażowany, to małżeństwo rodziców i to wystarczyło, by ślub wybił sobie z głowy. Musi uważać, by ten

R

S

obłędny pocałunek oraz ta kobieta, której praktycznie nie zna, nie przyćmiły setek ponurych ostrzeżeń. - Masz rację. Dam sobie spokój, ale pod jednym warunkiem: przyznasz, że umiem całować. - Ile ty masz lat? - żachnęła się, na co parsknął śmiechem. - Muszę bronić swojej godności. Jestem mężczyzną. Powiedziałaś, że nie umiem całować. Zraniłaś moje ego. - Dobrze mu to zrobi. Znowu się roześmiał. - No, Helen, powiedz... Obiecuję, że powtórki nie będzie. Zostaniemy przyjaciółmi. - Obiecujesz? - Chyba że będziesz mnie błagała, żebym cię przeleciał. Uśmiechał się od ucha do ucha, a ona, widząc jego dołeczek w brodzie, też musiała się uśmiechnąć. - Jesteś okropny. - Odetchnęła głęboko. - Umiesz całować. Ciesz się, już to powiedziałam. - Ile dasz mi punktów? To pytanie bardzo ją rozbawiło. Typowy facet. Zapewne przyznaje kobietom punkty, od kiedy nauczył się liczyć do dziesięciu. - Nic ci nie dam. - Ja tobie przyznaję jedenaście. To pierwszy taki obłędny pocałunek w całej mojej karierze. Z ogromnym trudem koncentrowała się na prowadzeniu auta. - Na pewno mówisz to wszystkim dziewczynom z prowincji. Zanosi się na bardzo długie cztery miesiące.

ROZDZIAŁ PIĄTY

R

S

Gdy zajechali na podwórze przed domem Elsie, otoczyła ich zgraja ujadających psów, której przewodniczył owczarek australijski Shep, ale gdy rozpoznał głos Helen, radośnie zaskowyczał. - Shep, jesteś bardzo dobrym stróżem - pochwaliła go. - Piesku, gdzie jest Elsie? - Pochyliła się, by podrapać go za uchem. Ruszyła, nie czekając, aż James się wygramoli z auta, ale już idąc, usłyszała chrzęst jego kul na żwirze oraz jego przemówienie do Shepa. Teraz spieszno jej było do Elsie. Drzwi się otworzyły i stanął w nich zaspany Duncan. - Helen? - spytał zdumiony. - Cześć. Przepraszam, że was zrywam z łóżek, ale czy nic nie stało się Elsie? Duncan ściągnął brwi. - Nie. Nic jej nie było, jak szła spać. - Ktoś do mnie dzwonił z waszego numeru. Prawdopodobnie bezwiednie strąciła słuchawkę z zasilacza, ale chciałabym się upewnić. Na twarzy Duncana pojawił się niepokój. Nie zwlekając, puścił przodem nocnych gości, po czym pospiesznym krokiem poprowadził ich w głąb domu. Nie pukając nawet, wpadł do pokoju Elsie. - Babciu!

R

S

Ten okrzyk obudził w Helen najgorsze obawy. Elsie leżała na wznak na podłodze przy łóżku, a telefon, którego miejsce było na stoliku nocnym, teraz znajdował się na jej piersi. Staruszka kurczowo ściskała w ręce słuchawkę. - Babciu, babciu... - Duncan ukląkł przy Elsie i zaczął potrząsać jej ramieniem. Tłumiąc strach, Helen przykucnęła obok, automatycznie wymacała tętnicę szyjną, by policzyć tętno. Przez cały czas czuła na sobie przerażone spojrzenie staruszki. Chciała ją pocieszyć, że wszystko będzie dobrze, ale dostrzegła znamienne porażenie mięśni prawej strony twarzy. Z ust Elsie płynęła ślina, widać też było, że ma trudności z oddychaniem. Nie, nie, nie! Boże, spraw, żeby z tego wyszła. - Wezwij karetkę - poleciła Duncanowi. Popatrzył na nią jak na kosmitkę. Był przestraszony i nie chciał odejść. Rozumiała go doskonale. Wprawdzie nie była spokrewniona z Elsie, ale kochała ją nie mniej niż on. - Duncan - odezwał się półgłosem James. - Helen i ja zaraz się nią zajmiemy, ale potrzebna jest karetka. Wezwij Toma. Powiedz mu, że Elsie straciła przytomność, że podejrzewamy zaburzenie krążenia. Była mu wdzięczna, że się wtrącił, że nie użył potocznej nazwy „udar", co mogłoby jeszcze bardziej przerazić Duncana albo Elsie. Duncan rzucił jej pytające spojrzenie, a ona przytaknęła. Bogu dzięki, że jest z nią James. Czuła się zbyt mocno związana z Elsie i jej rodziną. Zbyt przejęta, by odgrywać rolę, jakiej Duncan od niej oczekuje. Osoby silnej i pozytywnie nastawionej.

R

S

Duncan drgnął. - Zaburzenie krążenia... rozumiem. - Zadzwoń z drugiego pokoju - polecił mu James, odstawiając telefon na stolik. Pokój Elsie nie należał do największych, więc gdy znalazły się tam jeszcze trzy osoby, zrobiło się naprawdę ciasno. - Potrzebujemy więcej miejsca. - Z drugiego pokoju... Straciła przytomność... Zaburzenie krążenia... Rozumiem. - Duncan wyszedł krokiem robota. Oby nie zapomniał, co ma powiedzieć, pomyślała Helen. James z trudem usiadł na podłodze tak, że między nogami miał głowę Elsie. - Hej, Elsie. - Uśmiechnął się do staruszki. - Miałem nadzieję, że po raz drugi spotkamy się u ciebie na obiedzie. Nie podobał mu się kolor jej policzków oraz warg. Najwyraźniej doszło do zaburzenia oddychania, więc należy ułożyć ją w innej pozycji. - Elsie, zanim przyjedzie Tom, położymy cię na boku. Ujrzawszy łzy w oczach Helen, uścisnął jej dłoń, by dodać jej otuchy, na co ona skinieniem głowy dała mu znak, że jest gotowa. Staruszka była szczupła, więc nie powinni mieć problemów. Elsie kilkakrotnie otworzyła usta, ale z jej gardła wydobył się jedynie niezrozumiały bełkot. W jej oczach błysnął strach. - Spokojnie, Elsie, jesteśmy przy tobie - zapewniła ją Helen, mimo że serce jej się krajało. - Zaopiekujemy się tobą. Zaraz przyjedzie Tom. James, asekurując na wszelki wypadek kark staru-

R

S

szki, policzył do trzech, po czym Helen obróciła ją na bok. Nogą w gipsie podparł plecy Elsie, a Helen tymczasem ułożyła jej nogi pod odpowiednim kątem. - Podłóż pod głowę - powiedział, widząc, że Helen sięga po poduszki. Z zadowoleniem zauważył, że wargi Elsie nabierają naturalnego koloru, a oddech staje się łatwiejszy. Mimo to nadal słyszał charakterystyczne chrypienie. Dużo by dał w tej chwili za tlen i ssaka. - Elsie, będę trzymał cię pod brodę, żeby ci się nie blokowały drogi oddechowe. - Dwoma palcami podtrzymywał jej dolną szczękę. Chrypienie ucichło. - Tom już jedzie - oznajmił Duncan, wchodząc do sypialni. Tuż za nim stała jego żona Denise. Po tym, jak Tom się popisywał w pubie, James nie miał ochoty go oglądać, ale teraz był mu po prostu potrzebny. - Czy babcia z tego wyjdzie? - zapytał Duncan. Helen nie wiedziała, co powiedzieć. Nie chciała też przekazywać im swoich wątpliwości, nie wiedząc, czy Elsie słyszy i czy rozumie, o czym się mówi. Poza tym nie była pewna, czy się nie rozpłacze. James zauważył jej rozterkę. - Wasza babcia jest w dobrych rękach - zapewnił Duncana. - Więcej się dowiemy, jak zrobimy badania. Duncan patrzył na niego, jakby zobaczył go po raz pierwszy. - Dziękuję, doktorze. Nie wiem, co byśmy bez niej zrobili. Czekali na Toma, raz po raz spoglądając w okno w oczekiwaniu na czerwone i niebieskie światła karetki.

R

S

Tom stawił się dziesięć minut później z tlenem i przenośnym monitorem kardiologicznym. Uśmiechnął się ciepło do Helen, skinieniem głowy przywitał Jamesa. Podał Jamesowi maskę, a Helen elektrody EKG. W napięciu spoglądali na monitor. Częstoskurcz, ale rytm serca zasadniczo normalny. Przez ten czas Tom mierzył ciśnienie. Dwieście dziesięć na sto pięćdziesiąt. - Ma nadciśnienie? - zapytał James. Helen przytaknęła. - Jest na beta-blokerach. Pod stałą kontrolą. - Zanim ją przeniesiemy, podamy jej kroplówkę - oznajmił James. Chwilę później we troje przełożyli Elsie na nosze i wnieśli do karetki. - Jedziesz z nią z tyłu - poinformowała Jamesa. - Myślę, że ona by wolała, żebyś to ty przy niej siedziała - zauważył Tom. Spojrzawszy na Toma, zorientowała się, że nie ma najmniejszej ochoty wieźć Jamesa swą karetką. Fantastycznie. Tylko tego trzeba biednej Elsie. Toma jaskiniowca! - Tom, on jest lekarzem - rzuciła z wyrzutem. I ma nogę w gipsie. Nie poprowadzi z powrotem do Skye. - Okej - mruknął Tom po chwili zastanowienia. Gdy odszedł jak niepyszny, James rzucił jej porozumiewawcze spojrzenie. - Lepiej mu nie mów, że się całowaliśmy. - To wcale nie jest zabawne - odparła bez cienia uśmiechu. Zdaje się, że będzie zmuszona przeprowadzić z Tomem kolejną poważną rozmowę.

R

S

- Masz rację, nie jest - odrzekł z uśmiechem. - Wsiadaj - mruknęła. - Tak jest, psze pani. - Zasalutował. Wsiadanie z tyłu karetki jest dla drugiej osoby skomplikowane, a co dopiero dla pasażera z nogą w gipsie. - Wezmę twoje kule i pojadę za wami - powiedziała, uśmiechając się, gdy w końcu się usadowił na siedzeniu przy noszach. - Tak, psze pani. - Znowu zasalutował. Czym prędzej zatrzasnęła drzwi, by nie widzieć jego roześmianych oczu. Bezczelny typ. Uwodziciel. Najchętniej by za nim wskoczyła do karetki, żeby dokończyć to, co zaczęli w kuchni. Gdy chwilę później Tom wyszedł z domu, stała wpatrzona w drzwi ambulansu, w dalszym ciągu trzymając rękę na klamce. - Helen, wszystko w porządku? - zapytał Tom. Miała poważne wątpliwości, czy po tym wieczorze jeszcze kiedykolwiek będzie normalna. Popatrzyła na rękę Toma na swym ramieniu. Nic nie poczuła. Za to wystarczyło, by James na nią spojrzał, a ona traciła zmysły. - Nie, Tom. Zobaczymy się na miejscu. Wrócili do domu koło pierwszej w nocy, bo w szpitalu czekali na wyniki badań oraz tomografię mózgu. Zakrzep w lewej półkuli potwierdził diagnozę Jamesa. Udar. Nie był jednak tak rozległy, jak się obawiali, więc gdy wyjeżdżali, Elsie podano leki przeciwzakrzepowe. Jak tylko otworzyła drzwi, uderzył ją aromat kawy

R

S

i dopiero wtedy sobie przypomniała, że w pośpiechu zapomniała wyłączyć ekspres. Weszła do kuchni. Na blacie stały dwa kubki z kawą. Patrzyła w brunatną otchłań swego kubka, przypominając sobie, dlaczego go porzuciła. Na samą myśl zapiekły ją policzki. - Chcesz świeżą kawę? - zapytał, stając w drzwiach. Zaprzeczyła gestem głowy. - Idę spać. Nie patrzyła na niego, a w samochodzie była bardzo milcząca, więc bez trudu się domyślił, że głęboko przeżywa udar Elsie. - Dobrze się czujesz? - zapytał, zniżając głos. - Dobrze. - Nie wyglądasz najlepiej. Wzruszyła ramionami. - Smutno mi z powodu Elsie. Ona jest bardzo niezależna. Wyobrażam sobie, jak będzie nieszczęśliwa, nie mogąc być samodzielna. - Jej najbliżsi są w stanie zagwarantować jej opiekę w domu? - Nie wiem. - Ściągnęła brwi. - Oboje przez cały dzień są zajęci na farmie. To zależy od stopnia jej niesprawności. - Długo trzeba u was czekać na przyjęcie do domu opieki? - Raczej nie. - Wytarła ręce, po czym włączyła ekspres. - Chcesz kawy? - Daj, ja się tym zajmę. - Podszedł bliżej, a ona poczuła bijące od niego ciepło. Gdy w polu jej widzenia ukazało się jego ramię, miała ochotę oprzeć mu głowę na piersi. Chciało jej się płakać z powodu tego, co spotkało dumną matronę,

R

S

która przez ponad osiemdziesiąt lat była częścią tej ziemi i tego miasteczka. Sama gospodarowała na farmie po śmierci męża, kiedy jej trzej synowie mieli zaledwie po kilka lat. Dla osoby tak samodzielnej nie ma większego upokorzenia jak niemożność komunikowania się, samodzielnego jedzenia, mycia czy korzystania z toalety. Bardzo chciała, by James ją objął, pocieszył. Ale czy człowiek bez korzeni potrafi zrozumieć jej rozpacz? Ostrożnie odsunął jej z czoła kosmyk włosów. - Bardzo mi przykro - szepnął. Zaniemówił, gdy podniosła na niego wzrok. Wydala mu się taka piękna i taka smutna, że zapragnął wziąć ją w ramiona, ale w jej spojrzeniu czaiła się nieufność, a palce zaciśnięte na kuchennym blacie aż pobielały. Ale już wcześniej określiła swoje stanowisko i był to słuszny krok z jej strony. - Dziękuję - wyszeptała i wyszła z kuchni. James nalał sobie kawy, oparł się o blat i zaczął rozmyślać o dwóch twarzach Helen Franklin, które dane mu było poznać tego wieczoru. Im dłużej myślał, tym bardziej mu się podobały. Ku radości wszystkich w ciągu dwóch tygodni stan Elsie się poprawił. Doszło do nieznacznego porażenia prawej strony ciała. Jej mowa z każdym dniem stawała się bardziej wyraźna. Codziennie miała zajęcia z fizjoterapeutką i logopedą, a rehabilitantka udała się na farmę, żeby wraz z rodziną ustalić, co należy zmienić w domu, by go przygotować na jej powrót;

R

S

Dwa dni po przyjęciu Elsie do szpitala lunął deszcz. Zlewał wyschniętą ziemię, aż brązy zastąpiła zieleń, a suche koryta rzek zmieniły się w rwące potoki. Wszyscy byli zgodni, że to matka natura chce zachęcić Elsie do powrotu na farmę. Skye święcie wierzyło, że deszcz doda Elsie energii. Odwiedzając ją, Helen często zastawała w jej sali Jamesa. Wychodził, jak tylko się pokazywała. Jednak udar nie uszkodził ośrodka swatania znajdującego się w mózgu Elsie. Prawdę mówiąc, chyba nawet go wzmocnił. Otarłszy się o śmierć, Elsie zaczęła się spieszyć, więc jej aluzje stały się jeszcze bardziej czytelne. Ani deszcz nieustannie bębniący w szpitalny dach z blachy falistej, ani perspektywa wyjazdu do domu w dniu jej osiemdziesiątych pierwszych urodzin nie zniechęciły jej do planu wydania Helen za Jamesa. Pomimo jej zachęty nie doszło do powtórki wydarzeń. James, na szczęście, dotrzymał obietnicy, że pozostaną na stopie przyjacielskiej, za co Helen była mu ogromnie wdzięczna. Naprawdę. Mając na głowie tyle zmartwień związanych z Elsie, nie życzyła sobie żadnych erotycznych wibracji w domu. Bardzo polubiła odpoczynek po pracy w jego towarzystwie. Gotowali na zmianę i razem oglądając telewizję, poszerzali swoje horyzonty. Tak samo było, kiedy mieszkał z nią poprzedni lekarz. Craig przygotowywał się do specjalizacji lekarza ogólnego i w ramach wymaganej rotacji musiał spędzić dwa tygodnie w prowincjonalnej przychodni. Miło było z kimś porozmawiać. To prawda, Craig miał pięćdziesiąt lat, rodzinę, łysiał i był otyły, na dodatek

miał obrzydliwy zwyczaj dłubania między palcami nóg, ale poza tym praktycznie było tak samo. Nie ulega wątpliwości, że gdy James osiągnie podobny wiek, jego ciemne loki przyprószy siwizna, atletyczne mięśnie nóg zaczną wiotczeć, płaski brzuch lekko obwiśnie, oczy stracą blask, a dołeczek w brodzie chłopięcy urok. Uroda przemija.

R

S

Elsie wróciła na farmę dwa tygodnie po tym, jak wywieziono ją stamtąd karetką. To nic, że wróciła tylko na jeden dzień. Aby go uświetnić, Helen, Denise i Duncan cały dom przystroili balonami i serpentynami, a na wszystkich eukaliptusach przywiązali żółte wstążki. Jadąc na farmę, James wraz z Elsie podziwiał zmiany, jakie deszcz wywołał w otaczającym ich krajobrazie. Wszędzie woda, w każdym dołku i sadzawce. Rzeka, nad którą biegła szosa ze Skye, wcześniej zamulony strumyczek, teraz rwała spieniona pod mostem. Przechyliwszy się przez barierkę, można by dotknąć wody, zauważył, gdy nad nią przejeżdżali. Gdy samochód zajechał przed dom i wybiegł z niego Alf, by pomóc Elsie wysiąść, rozległy się huczne brawa. Sąsiedzi wyprawili ku czci Elsie prawdziwy bankiet, a ona, siedząc w fotelu na kółkach, wszystkich witała promiennym uśmiechem, niczym królowa przyjmująca zagranicznych dygnitarzy. W ogrodzie rozpięto markizę, pod którą przemieszczały się grupki gości. Deszcz ustał i przez ołowiane chmury przedarło się kilka nieśmiałych promieni słońca, nad farmą pojawiła się tęcza, a krople wody spadały z liści i kwiatów na pajęczyny.

R

S

James spoglądał na tę scenę oczami przybysza. W trakcie takich uroczystości dynamika takiej małej społeczności ujawnia się najwyraźniej. Od czasu do czasu migała mu przed oczami Helen. Miała na sobie czarno-białą sukienkę, która podkreślała jej kształty, więc od chwili, kiedy ją włożyła, chodziły mu po głowie wyłącznie nieskromne myśli. Stał już godzinę, opierając się na kulach, aż poczuł, że noga zaczyna go boleć. Narastała w nim irytująca bezradność. Noga po prostu uziemiła go w Skye. Nie było to takie straszne, ale pierwszy raz mu się zdarzyło przez miesiąc nie dosiąść motoru. Jego cygańska dusza już rwała się do drogi. Z niecierpliwością czekał na dzień, w którym wsiądzie na motor. Słyszał, że w pobliżu są gorące źródła i tęsknił za nocą spędzoną pod wygwieżdżonym niebem przy akompaniamencie drew trzaskających w ognisku. Któregoś dnia Helen zaproponowała, że zabierze go na wycieczkę, ale odmówił, bo najbardziej zależało mu, by pognać na harleyu, poczuć wiatr we włosach. To daje zupełnie inną perspektywę niż jazda samochodem. Pragnął na własnej skórze zaznać przemiany, która zaszła w przyrodzie pod wpływem deszczu. Oddalił się od hałaśliwego bankietu pod markizą. Szedł bardzo wolno, bo kule grzęzły w rozmiękłym trawniku. Gwar cichł, w miarę jak okrążał dom. Na patio zauważył dwa fotele, więc z uczuciem ulgi zasiadł w jednym, a na drugim oparł nogę. Przymknął oczy i westchnął, czując, jak ból ustępuje. Gdy uniósł powieki, jego spojrzenie padło na sadzawkę pośrodku

R

S

podjazdu. Wjeżdżając na farmę tego dnia z Helen, powiedział, że jej nie zauważył, gdy Elsie dostała udaru. - Bo jej nie było - odparła Helen. Wyjaśniła, że dawno temu, jeszcze zanim Elsie się urodziła, wjazd na farmę zdobiła imponująca fontanna. Po kilku pod rząd klęskach suszy uznano, że wodę należy oszczędzać. Planowano ją zasypać, ale stała się miejscem zabaw kilku pokoleń dzieciaków, była między innymi piaskownicą i torem wyścigowym dla samochodzików, a jej spadziste brzegi oraz piach zainspirowały synów Duncana do wypracowania skomplikowanego systemu skoków na deskorolce. Wzrok Jamesa wyłowił jakiś przedmiot pośrodku sadzawki. Biały i wypukły. Dopiero po kilku sekundach zorientował się, co to jest. Pospiesznie podniósł się z fotela. Ubranie. Człowiek twarzą w dół unoszący się na wodzie. Chwycił kule i jak najszybciej tam pokuśtykał. Podszedłszy bliżej, rozpoznał, że jest to dziecko. Jak długo tak leży? Czy już za późno? Odrzucił kule i popatrzył na gips. Zamoczy się i będzie nieużyteczny. Usłyszawszy czyjeś kroki, odwrócił się. Był to dwunastoletni syn Duncana. - Dzieciak w sadzawce! -krzyknął. -Zawołaj Helen! I Toma! Nie czekał, by sprawdzić, czy Cameron wykona jego polecenie. Niezgrabnie wszedł do wody. Odkrył, że może się poruszać, podpierając się rękami, więc błyskawicznie znalazł się przy dziecku. Odwrócił je na plecy i przyciągnął do brzegu. Czuł, jak gips wchłania wodę i staje się coraz cięższy. Był

R

S

zły, że nie może chłopca wynieść z wody. Nie mogąc utrzymać równowagi, najpierw położył go na ziemi, po czym sam się wyczołgał. Chłopiec wyglądał na pięć lat. Miał sine wargi i był zimny. Teraz wszystko zależy od energicznej reanimacji oraz tego, od kiedy mały nie oddycha i nie ma tętna. Nie zwracając uwagi na zmęczenie oraz ryzyko, że się spóźnił, przystąpił do sztucznego oddychania. - James! Słyszał, że Helen go woła, że inni coś krzyczą, że ktoś do nich podbiega. - O Boże, to Josh, wnuczek Alfa. Co się stało? - zapytała, klękając obok niego. Josh znany był z tego, że ciągle wpadał w tarapaty. Dowodem na to mogła być jego karta w przychodni. Tym razem przesadził. - Nie wiem. Zobaczyłem, jak unosi się na wodzie - wysapał. - Uciskaj klatkę. Posłusznie wykonała jego polecenie. - Gdzie jest Tom? Potrzebny nam jego zestaw. - Już po niego pobiegł. Do jego uszu dobiegł kobiecy szloch. To zapewne matka Josha. Rozpaczliwie do niego się wyrywała, ale ktoś ją przytrzymał, by im nie przeszkadzała. Helen od razu zauważyła, że chłopiec jest zimny. Wiedziała, że mieliby większą szansę go odratować, gdyby był cieplejszy. - Denise, ręczniki i koce! - rzuciła, nie odrywając wzroku od Josha. - Kto wie, kiedy ostatni raz go widziano? - Val mówi, że najwyżej kilka minut temu. James kiwnął głową. Im krócej malec był w wodzie, tym lepsze rokowanie. No, Josh, oddychaj!

R

S

W chwili gdy Tom postawił przy nich swoją torbę, chłopiec zaczął się krztusić i kasłać. Brudna woda trysnęła niczym fontanna z jego ust i popłynęła z nosa. Helen i James błyskawicznie ułożyli go na boku. Josh zrobił kilka głębokich oddechów, po czym rozdarł się na całe gardło. Z piersi zebranych wydobyło się głośne westchnienie ulgi. Kiedy Val, matka chłopca, rzuciła się na ziemię i porwała w ramiona zapłakanego synka, Denise otuliła ich kocem. Ciągle leżąc na trawie, James spuścił głowę, czując, jak opada z niego napięcie. Również Helen się odprężyła. Spojrzała na Jamesa. Widząc jego mokre włosy, miała ochotę go dotknąć, ale tym razem nie starała się oprzeć tej pokusie. Przed chwilą uratował dziecku życie. Pogładziła go po głowie. - Dobrze się czujesz? Ciarki przebiegły mu po skórze, gdy poczuł podniecające dotknięcie jej palców. Odetchnął głębiej, po czym uniósł głowę, uwalniając się od jej ręki. - Teraz już dobrze. Uśmiechnęli się uszczęśliwieni. - Chodźmy. - Wstała, by podnieść jego kule. - Jesteś ubłocony i gips ci rozmiękł. Trzeba założyć nowy. Gdy odwrócił się na plecy i usiadł, podbiegło do niego kilku mężczyzn, żeby go postawić na nogi. Potem zbierał gratulacje, męskie klepanie po plecach, łzawe pocałunki w oba policzki. Helen niepostrzeżenie podała mu kule i z boku obserwowała, jak speszony odbiera wyrazy wdzięczności mieszkańców Skye. - Bohater... Prawdziwy bohater... - powtarzał do łez wzruszony Alf.

R

S

Helen przeniosła uwagę na małego Josha, który już się uspokoił. Tom podał mu tlen i teraz namawiał Val, by zawiozła synka do szpitala. Helen czuła, że Val jeszcze długo nie wypuści Josha z objęć. Wróciła spojrzeniem do Jamesa. Mokry, ubłocony, z włosami w strąkach zaśmiewał się z czegoś, co powiedział Alf. Jaki ten dołeczek w brodzie jest rozkoszny! A do tego uratował Josha. Co więcej, czuje się tu jak wśród swoich. Wygląda jak jeden z nich. - Panowie, koniec tych pochwał! Głowa mu nie przejdzie przez drzwi, bo mu ją woda sodowa rozsadzi. - Zaśmiewając się, mężczyźni zaczęli się rozchodzić. - Teraz masz totalnie przechlapane. Oni już nigdy nie pozwolą ci wyjechać ze Skye - rzuciła, spoglądając za odchodzącymi. Roześmiał się. Nie wiadomo dlaczego, wcale go to nie zmartwiło. Może z powodu uniesienia wywołanego udaną akcją reanimacyjną, a może dlatego, że stała przed nim Helen umorusana, w upapranej błotem sukience i nareszcie potargana. Po raz pierwszy w życiu czuł się jak w rodzinie. - Znam większe zmartwienia. Patrzył na nią tak, że od razu sobie przypomniała incydent na kuchennym blacie. - Wspomnisz te słowa jutro, jak lodówka nie będzie się domykała. Uniósł wysoko brwi. - Skye umie karmić swoich bohaterów - wyjaśniła. - Dobrze się składa, że nie narzekam na brak apetytu. Skóra jej ścierpła na wspomnienie jego zachłanności.

R

S

- Chodźmy, bohaterze. Piła do gipsu już nie może się doczekać. Odwrócił się, by za nią popatrzeć. Na dwie hipnotycznie się kołyszące pokaźne plamy z błota na jej pośladkach. Na myśl o Helen z pilą w ręce ogarnęło go przyjemne podniecenie. Bardzo lubi kobiety majsterkowiczki.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

R

S

Przez następne dwa tygodnie Helen i James nie musieli myśleć o zakupach, bo zgodnie z jej przepowiednią żywili ich dobrzy ludzie ze Skye. Od rana do wieczora do ich lodówki płynął nieprzerwany strumień wytwornych dań. James pod niebiosa wychwalał każdą dostawę oraz jej ofiarodawcę, jeszcze bardziej podbijając ich serca. - Wstydu nie masz - ofuknęła go, gdy pewnego poranka flirtował z Lolą z poczty. Pochylił się nad blachą szarlotki i zaciągnął się zapachem jeszcze ciepłego ciasta. - Jak ja się im zrewanżuję za taką wielkoduszność? - rzucił tonem niewiniątka. - Wielkoduszność? Lola mało się nie rozpłynęła z zachwytu. - Czy to grzech sprawić, żeby kobieta poczuła się ważna? Helen westchnęła. - No co? - żachnął się. - Czy to moja wina, że kobiety mnie lubią? - Tak, tak. Nawet staruszki jedzą ci z ręki. Przypomniał mu się smak jej warg. Nie tylko staruszki. Uśmiechnął się. - Znam pewną dyplomowaną pielęgniarkę, która z mojego powodu była bliska utraty zmysłów.

Zaniemówiła, porażona taką bezczelnością. Przez moment zbierała myśli. - Zapewniam cię, że to było chwilowe zaćmienie umysłu. Twój urok może przyprawia o palpitacje wszystkie kobiety w Skye, ale na mnie nie robi żadnego wrażenia. Trudno mnie zauroczyć. Wybuchnął śmiechem. - Zauważyłem.

R

S

Z czasem rola lokalnego bohatera stała się nieco uciążliwa. Obcy ludzie zatrzymywali go na ulicy, by mu dziękować, w pubie wszystkie drinki dostawał darmo, miejscowa gazeta zamieściła o nim artykuł, a maluchy z klasy Josha przysłały mu laurkę z wklejonym gazetowym zdjęciem i napisem „Nasz bohater". Społeczność Skye zaakceptowała go z entuzjaz-; mem. Pierwszy raz w życiu czuł się tak uwielbiany. Spadło to na niego jak objawienie. Pracował w wielu; małych miasteczkach, ale dopiero Skye przyjęło go z otwartymi ramionami. Podejrzewał, że zawdzięcza to nie tylko uratowaniu Josha, ale w dużej mierze gipsowi. Trudno trzymać się z dala od kontaktów z ludźmi, będąc pozbawionym możliwości ucieczki. Nie, w innych miejscach nie odcinał się od ludzi, ale wszystkie weekendy spędzał na motorze, poznając bliższą i dalszą okolicę. Ze Skye nie mógł się ruszyć, a kiedy szedł ulicą, wszyscy go rozpoznawali. Było to zadziwiająco przyjemne. Ci ludzie mieli złote serca, a ich radość na jego widok zawsze była szczera. Gdziekolwiek się znalazł, cokolwiek robił, wszędzie czuł, jak silna łączy ich więź, czy to podczas

R

S

loterii fantowych w pubie w niedzielne wieczory, czy piątkowych potańcówek. W Skye niepodzielnie królowała przychylność. Nigdy nie czuł się związany z żadnym miejscem, ale gdy Skye przyjęło go tak serdecznie, zaczął czuć coś w rodzaju więzi. Tak, wszystko by oddał za przejażdżkę na motorze, ale odkrył również, że nie jest tak szalony, jak myślał. Z dnia na dzień coraz bardziej lubił Skye. Alf potraktował naprawę harleya jako najwyższy priorytet. Codziennie dzwonił do Melbourne, by się dowiedzieć, jak postępuje dorabianie zamówionych części, a kiedy już je otrzymał, przez dwa dni zajmował się wyłącznie naprawą motocykla. Klientom niezadowolonym, że porzucił ich pojazd, zamykał usta, mówiąc: „To dla doktora". Poczciwy Alf uznał, że nie ma takiej rzeczy, której by nie zrobił dla człowieka, który uratował jego wnuka. Każdego dnia po pracy James szedł na godzinę lub dwie do warsztatu, aby zobaczyć postęp prac i pogadać o silnikach, a Alf był wniebowzięty, mogąc porozmawiać z bohaterem. Tak, w Skye żyło się bardzo przyjemnie. Jedyną wadą miasteczka była Helen. Jego fascynacja nią nie malała, mimo że usilnie sobie wmawiał, że nic z tego nie wyniknie. Wręcz przeciwnie, Helen pociągała go coraz bardziej. Gdziekolwiek się znalazł, owiewał go zapach róż. Osiadł nawet na jego ubraniu i przypominał mu o niej, gdy była daleko. Mimo że bardzo się starała schodzić mu z oczu, od czasu do czasu miał sposobność zobaczyć ją w nocnej koszulce. Raz, kiedy wrócił z warsztatu, ujrzał, jak wychodzi

z kuchni, pogryzając jabłko, owinięta w fioletowy ręcznik i w biały turban. Na jej obnażonych ramionach lśniły krople wody. Oboje stanęli jak wryci i długo mierzyli się wzrokiem. Musiał się bardzo postarać, by do niej nie podejść. Przeprosił ją, a ona czym prędzej umknęła do swojego pokoju. Nie napomknęli o tym incydencie ani słowem, ale ta scena często powracała do niego w snach. Zbyt często.

R

S

W końcu nadeszła pora zdjęcia gipsu, długo wyczekiwana sobota. James obudził się przed czasem i stwierdził, że zanosi się na piękny dzień. Siadając na łóżku, popukał palcem twardy opatrunek. - Stary, nie będę za tobą tęsknił. Parę dni wcześniej odzyskał ukochanego harleya i na niedzielę zaplanował mały wypad. W garażu, do którego wprowadził motor, dostrzegł kask. Pamiętając fotografie z ojcem Helen, skojarzył, że jest to jej kask, więc zamierzał zaprosić ją na tę przejażdżkę. Włączył ekspres do kawy i niecierpliwie na nią czekał. Szpital znajdował się na północnym skraju miasteczka, trochę za daleko dla człowieka o kulach, ale Helen obiecała go podrzucić. Przez chwilę coś czytał, potem wstał, by nalać sobie drugą kawę, włączył telewizor, wyłączył, w końcu zasiadł z książką. Kiedy wreszcie zjawiła się o ósmej, z radości miał ochotę ją wycałować. - Widzę, że jesteś już gotowy. - Od dwóch godzin. - Mogę wypić kawę? Miał ochotę zawyć, ale się opanował. - Oczywiście. Pół godziny niczego nie zmieni.

R

S

Wypiła kawę duszkiem i dwadzieścia minut później znaleźli się w szpitalu. Weszła razem z nim, by porozmawiać z Jonathonem o Elsie, która za kilka dni miała opuścić oddział. Zostawiła Jamesa pod pracownią radiologiczną i ruszyła na poszukiwanie Jonathona. W szpitalu wszyscy byli zabiegani, a kiedy po dwudziestu minutach znalazła jakąś wolną pielęgniarkę, to akurat tę, która rozmawiała z Jamesem. - James, nie zajmiemy się tobą przez co najmniej pół godziny - mówiła zmęczonym głosem. - Bardzo mi przykro, ale dwie dziewczyny są na zwolnieniu, a Jonathon i drugi lekarz operują wyrostek. Nie krył rozczarowania. - Trudno. Nie będę odrywać was od roboty. Rentgen wykazał, że noga jest w porządku. Dajcie mi piłę, a sam sobie zdejmę ten cholerny gips. Pielęgniarka wymieniła spojrzenia z Helen. - James, nie wygłupiaj się - prosiła Helen. - To zbyt skomplikowane. - Skomplikowane, ale nie niewykonalne. - Ja to zrobię. - Ulitowała się nad nim. - Właź na stół - dodała z westchnieniem, po czym wyszła po piłę do ściągania gipsu. Gdy wróciła, powitał ją uśmiechem. Po chwili powietrze przeszył mechaniczny wizg. Taka piła wygląda jak mikser ręczny z nakładką w kształcie koła. Podciągnął nogawkę bokserek. - Helen, bądź dla mnie łaskawa. Z tą samą prośbą zwrócił się do niej tego dnia, kiedy się poznali. Nim założyła okulary ochronne, obrzuciła go miażdżącym spojrzeniem. Zaczęła od samego dołu

R

S

i powoli sunęła ku górze. Hałas był tak głośny, że nie dało się rozmawiać. I bardzo dobrze, bo Helen starała się ignorować fakt, że jest coraz bliżej tej części jego ciała, o której próbowała nie myśleć przez minionych sześć tygodni. Skupiona na jednym fragmencie gipsowej bieli, nie odważyła się podnieść wzroku wyżej niż miejsce cięcia. Zbliżając się do celu, uprzytomniła sobie, z czym łączy się James bez gipsu. Odzyska mobilność. Oraz wolność. Teraz będzie go widywała jeszcze rzadziej. To dobrze. Bardzo dobrze. Im mniej czasu będzie się obijał po domu, rozsiewając męski urok, tym lepiej. Wystarczy, że każdy kąt jej o nim przypomina. Sterta książek na stoliku przy fotelu, ekspres do kawy syczący każdego poranka, zapach jego wody toaletowej, którym przeszły zasłony, dywan i poduszki na kanapie. Jak wsiądzie na motor, ona nareszcie od niego odpocznie, chociaż i tak już zdecydowanie za bardzo się do niego przyzwyczaiła. Przyłapała się na tym, że zasiadając rano w gabinecie, już cieszy się na myśl o wspólnym wieczorze w domu. Dobrze, że ta idylla dobiega końca. Sześć tygodni przymusowej bliskości to zdecydowanie za długo. Zdjęła okulary. - Jeszcze chwila. Nie ruszaj się. Uśmiechnął się. Dokąd by zaszedł z nie do końca zdjętym gipsem? Sięgnęła po wielkie nożyce ze spłaszczonymi końcówkami. Wsunęła je w rozcięcie i rozciągnęła uchwyty. Rozchylając się, gips zatrzeszczał. Powtarzała tę czynność na całej długości gipsu, po

R

S

czym przytrzymała brzegi, a James ostrożnie wyjął nogę z gipsowej skorupy. - Ooo, jak dobrze - jęknął, masując uwolnioną kończynę. Była biała jak ser, więc pomyślał, że czym prędzej musi wyjść na słońce. Chwycił Helen za ramiona, przyciągnął do stołu i pocałował. - Dzięki. Wstrząśnięta musiała przytrzymać się stołu. Wiedziała, że to przejaw wdzięczności bez erotycznych podtekstów^, ale mimo to kolana się pod nią ugięły. Gdy oprzytomniała, zobaczyła, że James drapie się w nogę. - Ooo, nareszcie mogę się podrapać - wymamrotał. - Najgorszy był ten nieustający świąd. Przytaknęła z roztargnieniem. Wszyscy na to się skarżą. Nim się zorientowała, jej dłoń dotknęła jego łydki i zaczęła ją drapać. To nic nadzwyczajnego, w ten sposób pomagała wielu pacjentom po zdjęciu gipsu. Pod palcami wyczuła drganie mięśni. - Mięśnie za bardzo ci nie zwiotczały - zauważyła. Miał ochotę jęczeć z rozkoszy, czując na skórze jej paznokcie. Zrozumiał, co czuje pies drapany za uchem. Wpada w ekstazę. On też był bliski tego stanu. - Przydałby się im mały masaż - mruknął. Ściągnęła brwi i odsunęła jego rękę, by zbadać stan mięśni uda. Doskonały. Większość mężczyzn, których miała sposobność znać, nie mogła się poszczycić nawet połową tej masy. Nagle poczuła, że tężeją. - Jak na sześć tygodni bez obciążenia, są w świetnym stanie. - Spojrzawszy na Jamesa, zobaczyła, że zacisnął powieki i odrzucił głowę do tyłu. Jej dłoń znieruchomiała.

R

S

Gdy otworzył oczy, poraziło ją pożądanie płonące w jego oczach. Z wrażenia zaschło jej w ustach. Nagle zdała sobie sprawę, gdzie spoczywa jej ręka. To nie przystoi pielęgniarce, to bardzo nieprofesjonalne z jej strony. - Prze... przepraszam... - wykrztusiła. - Nie powinnam... Chciałam tylko... Jej lekko ochrypły głos jeszcze bardziej go podniecił. - To było bardzo przyjemne - rzekł półgłosem. - To niewybaczalne - wyjąkała, odsuwając się. - Helen, podobamy się sobie. Tak się dzieje, jak się to tłumi. - Nareszcie ubrał to w słowa, bo oboje udają zdecydowanie za długo. Nie. Pokręciła głową. - To się więcej nie powtórzy. Przytaknął. Ona ma rację. Przekroczenie pewnej bariery nie wchodzi w rachubę. - Rozumiem - szepnął. Chciała uciec przed jego tęsknym spojrzeniem, ale nie mogła się ruszyć. Stała jak zaczarowana. - James, doskonale wyglądasz! - zawołała przebiegająca obok pielęgniarka. Uśmiechnął się i pomachał jej ręką, Helen tymczasem zdążyła się otrząsnąć. Cofnęła się o jeszcze jeden krok. - Pójdę się dowiedzieć, czy Jonathon wyszedł już z operacyjnej - rzekła, po czym oddaliła się pospiesznie. W niedzielę spała bardzo długo, bo przez pół nocy rozmyślała o tym, co się wydarzyło podczas zdejmo-

R

S

wania gipsu oraz o tym, gdzie się podział James. Nie widziała go od tego incydentu, a gdy kilka godzin później wróciła do domu, zauważyła brak motoru w garażu. Nie marnował czasu. Dlaczego miałby się ociągać? Na pewno pomyślał o niej, że jest prowincjuszką, która po raz pierwszy zobaczyła dobrze zbudowanego faceta. Tak, może ona mu się podoba, ale to pędziwiatr. Skrzywiła się na wspomnienie, jak go obmacywała i co wtedy o niej pomyślał. Że go prowokuje. Wrócił do domu koło pierwszej. Gdzie był? Z kim? Te pytania nie dawały jej spokoju, mimo że wiedziała, że to nie jej sprawa. Rano kusiło ją, by się wylegiwać, dopóki James nie wyjdzie z domu, ale zdawała sobie sprawę, że uciekanie od problemu nie przyczyni się do jego zniknięcia, a przed nimi jeszcze dziesięć tygodni mieszkania pod jednym dachem. Zwlokła się z łóżka, ubrała i przygotowała na poważną rozmowę. Zastała go w kuchni, jak przygotowywał jedzenie. Stojąc w drzwiach, przyglądała mu się przez chwilę. Dziwnie wyglądał, poruszając się bez kul. Widać jednak było, że oszczędza złamaną nogę. - Dokucza? - zapytała. Odwrócił się gwałtownie. Nie widział jej od poprzedniego poranka i nie był przygotowany na takie powitanie. - Dzień dobry, śpiochu - rzekł z uśmiechem. Myślałem, że dziewczyny na prowincji wstają bardzo wcześnie. - Długie spanie nie jest domeną wyłącznie panien z miasta - odcięła się, ruszając w kierunku ekspresu do

R

S

kawy. Czując na sobie jego wzrok, napełniła kubek. Jak noga? Daje się we znaki? - Nie. Ale mam wrażenie, że odzwyczaiłem się od jej używania. - To normalne. - Pokiwała głową. - Z czasem nauczysz się z niej korzystać. - Czuła, że serce bije jej coraz mocniej. On na pewno to słyszy. Kaszlnęła. Porozmawiajmy o tym, co stało się wczoraj. - Helen... Nie odrywała wzroku od kawy w kubku. - Zachowałam się bardzo nieprofesjonalnie... - Helen, zdejmując mi gips, nie występowałaś w roli pielęgniarki. Wyświadczyłaś mi przysługę. - Ale... i tak nie powinnam była cię dotykać. - Nawet gdybym chciał? Przełknęła łyk kawy. Informacja, że chciał, by go dotykała, w tej chwili była jej zupełnie niepotrzebna. - Słusznie wczoraj zauważyłeś, że mnie pociągasz. Ale wiedz, że nie zamierzam temu ulegać. Czując reakcję swojego organizmu na jej słowa, stwierdził, że obcisłe dżinsy mają pewną istotną wadę. Nagle zapragnął się przebrać w coś luźnego. - Dlaczego? - Dlatego, że niedługo wyjedziesz, a ja tu zostanę. Przyjrzał się jej z poważnym wyrazem twarzy. - Nie umiem tkwić w jednym miejscu. - Otóż to. Właśnie z tego powodu nie możemy tego zrobić. Ona ma świętą rację... ale on jej pragnie. - Uważasz, że można stłumić pożądanie? - James, jestem dorosła - powiedziała z wyrzutem. - Nie jestem opętaną przez hormony nastolatką.

R

S

- To nie takie proste. - Owszem, proste. Potrafimy panować nad wszystkim, co robimy. Intuicja mu podpowiadała, że Helen niewiele wie o silnym pociągu fizycznym. Miał się za mistrza samokontroli, a wystarczyło, by spojrzał na jej koński ogon, by poczuć nieodpartą chęć zdarcia z niej ubrania. - Więc - ruszył w jej stronę - jak jesteśmy tak blisko - zatrzymał się na krok przed nią - i myślimy tylko o tym, żeby pójść do łóżka, to ty proponujesz, żebyśmy o tym zapomnieli? Jego słowa rozpaliły w niej nowy ogień. Mimo że w środku cała płonęła, patrzyła mu prosto w oczy. - Tak. Podszedł jeszcze bliżej, tak że niemal jej dotykał. - A kiedy nasze ręce przypadkiem się spotkają, kiedy czujemy nawzajem swój zapach, kiedy ja wiem, że jak pocałuję cię w szyję, kiedy twoje włosy muskają mój policzek, to ty westchniesz jak tamtego wieczoru, to mamy to też ignorować? Chciała wtedy, żeby był jeszcze bliżej. W niej. Wpiła palce w blat. To próba, a on musi się dowiedzieć, że ona nie zmieni zdania. - Oczywiście, wystarczy samokontrola. - Jej głos brzmiał obco, ale odważnie patrzyła mu w oczy. - Samokontrola - prychnął. - Uważasz, że to jest w porządku, że razem pracujemy, razem mieszkamy, jemy, śpimy przez ścianę? Czujemy, jak mocno bije nam serce, jak krew szybciej krąży nam w żyłach przyłożył dwa palce do jej tętnicy szyjnej - kiedy jesteśmy w jednym pokoju. Potrafisz to zignorować?

R

S

Gdy jego palce ześliznęły się na jej obojczyk, heroicznym wysiłkiem woli je odsunęła. - Tak. Uśmiechnął się. Widział, że Helen toczy wewnętrzną walką. - Udowodnij. Odsunęła się, by wstawić kubek do zlewu. Uwolniwszy się spod jego magnetyzmu, głęboko odetchnęła. - Jak myślisz, że będę się bawić w durne zgadywanki, to grubo się mylisz. - Nie, nie. Chciałem tylko cię poprosić, żebyś spędziła ze mną tę niedzielę. Wybieram się do gorących źródeł. Jeśli mnie przekonasz, że potrafisz spędzić cały dzień, nie mając na mnie ochoty, ukorzę się i przystanę na twoje warunki. Potrzebne jej to jak dziura w moście. Przez dwie godziny wtulona w jego plecy... to wielka pokusa. A reszta czasu w jego towarzystwie? Im dłużej z nim przebywa, tym bardziej go pragnie. Powinna ograniczać te spotkania. Zwłaszcza te tylko we dwoje. - Niczego nie muszę udowadniać - mruknęła wyniosłym tonem. - Naprawdę? Powtarzasz, że to się nie wydarzy, ale twoje ciało zdradziło cię co najmniej dwa razy. Jesteś pewna, że tak łatwo można się przeciwstawić takiej pokusie? Jak możesz o tym wiedzieć, jeżeli nie spróbowałaś? Zdawała sobie sprawę, że ją prowokuje. Skutecznie. - Możesz mnie kusić nawet jabłkiem, ale jemu też się oprę. Potrafię się kontrolować. Gdy przed oczami stanął mu obraz Helen z figowymi listkami, po raz kolejny żałował, że włożył dżinsy.

Helen zrozumiała, że to się nie skończy, dopóki mu tego nie udowodni. - O której wyjeżdżamy? - zapytała. - Jak przygotuję jedzenie. Pół godziny? - Okej. Przebiorę się w skórę i poszukam kasku. Ona ma skórę? Nagle miejsce stroju Ewy zajęła Helen w czarnej skórze, kasku, z rozwianymi włosami. Dlaczego Helen od stóp do głów w czarnej skórze kręci go jeszcze bardziej niż przyodziana tylko w trzy listki figowe?

R

S

Dawno nie siedziała na motorze. Ojciec wpadł znienacka do Skye dwa lata temu i zatrzymał się na dwa dni. To wtedy zrobili dwie wycieczki. Dobrze pamiętała, jak siedząc z tyłu, obejmowała go w pasie wtulona w jego plecy, jednocześnie doznając uczucia obcości, które towarzyszyło jej nieodmiennie, ilekroć go widziała. Miłość do ojca walczyła w niej ze wspomnieniem głębokiego zawodu. Od razu rzuciło jej się w oczy, jak bardzo James jest podobny do ojca. Obaj potrzebowali do życia radosnego podniecenia i poczucia wolności. W pewnym stopniu rozumiała to uzależnienie. Taka wolność jest porywająca, stymulująca, życiodajna, ale nie kosztem wszystkiego innego. Nie do tego stopnia, by odcinać się od prozy życia, by nie dostrzegać niewygód, na przykład takich jak żona i dziecko. Przez pierwszy kwadrans trzymała się kurtki Jamesa, zachowując sporą odległość. Jednak wkrótce dał jej o sobie znać kręgosłup. James zastanawiał się, jak długo Helen potrafi siedzieć tak sztywno. Poza wszystkim innym, zaburzała

R

S

mu aerodynamikę. Powinna przylgnąć do niego całym ciałem, a nie się odsuwać, jakby miał na plecach kolce jak kolczatka, którą przed chwilą minęli. - Zrelaksuj się! - zawołał, przekrzykując ryk silnika. - Obejmij mnie. Posłuchała go z oporami, ale w miarę jak rycząca maszyna pokonywała kolejne kilometry, rozluźniła się i w końcu całym ciałem przytuliła się do jego pleców. W pewnej chwili poczuł na sobie jej ciężar i chociaż wiedział, że to niemożliwe, miał wrażenie, że usłyszał, jak westchnęła. Uśmiechnął się zadowolony. Ostatni odcinek szosy prowadził przez góry i park narodowy. Pod parasolem wysokich drzew, który osłaniał ich przed słońcem, jechali już wolniej, tym bardziej że na drodze zrobiło się tłoczno, bo dziesiątki turystów zmierzały do tego samego celu. Dwie godziny po wyjeździe z domu znaleźli się na parkingu. - Było super - westchnęła Helen, zeskakując i zdejmując kask. Potrząsnęła głową, by ułożyć włosy. James powoli zdejmował kask. Tym gestem Helen spełniła jego najdziksze fantazje, więc wolał się z tym nie zdradzić. - Uhm - mruknął pochłonięty wieszaniem kasku na kierownicy. - Nic temu nie dorówna. Rozejrzała się po parkingu. - Jaki jest następny punkt programu? Ściągając rękawice, opuścił wzrok, by nie myśleć o sugestii zawartej w tym pytaniu. Wzruszył ramionami. - To ty tu mieszkasz. Jest tu coś, co bezwzględnie należy zobaczyć? Podała mu plecak.

R

S

- Są tu dwa duże jeziora i setki strumieni, więc wszędzie jest pięknie. - Zatem prowadź. Uśmiechnęła się zadowolona, że dała się namówić na tę wycieczkę. Pośród wysokich eukaliptusów, paproci drzewiastych i niezliczonych strumyków poczuła się jak w raju. Nie była jednak taka naiwna, by poprowadzić go do najbardziej romantycznych zakątków. Pamiętała, dlaczego tu się znalazła i nie zamierzała dawać mu nienależnej przewagi. Wybrała krótką ścieżkę do jednego z większych zbiorników. Na miejscu z zadowoleniem zauważyła, że na brzegu rozłożyło się kilka rodzin z dziećmi. Nie było tam na tyle tłoczno, by należało szukać innego miejsca, ale też nie było pusto. - Tutaj - oznajmiła, zatrzymując się nie za blisko sąsiadów, ale na oczach wszystkich. Uśmiechnął się lekko rozbawiony. - Myślisz, że ciekawskie spojrzenia pomogą ci mnie nie napastować? - Nie potrzebuję niczyjej pomocy - odparła bez wahania. - Przydadzą się, żeby ciebie powściągnąć. - Uważasz, że przejmę się ich obecnością? No tak. Puściła to pytanie mimo uszu. - Idę popływać. - Rozpięła kurtkę. Rozbierając się do jednoczęściowego kostiumu, który miała pod spodem, przez cały czas czuła na sobie jego spojrzenie, ale bojąc się ujrzeć pożądanie w jego oczach, nie odważyła się spojrzeć w jego stronę. Odwróciła się i wskoczyła do wody. Patrzył za nią bezradnie. Rozebrała się i natychmiast zniknęła, ale to, co udało mu się zobaczyć, na

R

S

zawsze zostanie w jego wspomnieniach. Jej kostium zakrywał wszystko, ale też niczego nie pozostawiał wyobraźni. Poczuł krople wody na twarzy. To Helen. - Wskakuj. Jest cudownie. Leżąc na wodzie na plecach, czekała. Upajając się gorącą wodą, spoglądała w niebo osłonięte koronami drzew i zastanawiała się nad odtruwającymi właściwościami tych źródeł. Według miejscowej legendy to miejsce zamieszkiwały duchy. Uniósłszy głowę, zobaczyła, że James płynie w jej stronę. Nie widziała, w co był ubrany, za to miała okazję podziwiać jego muskularną klatkę piersiową i łańcuszek z medalikiem. W myślach błagała leśne duchy, by dały jej siłę się oprzeć. Moczyli się w jeziorze przez godzinę, zatrzymując się od czasu do czasu, by porozmawiać. Opowiedziała mu to, co zawsze opowiada się turystom, o gorących źródłach, a on uważnie jej wysłuchał. W pewnej chwili upadła przed nimi piłka plażowa, i tak przez kolejne dwadzieścia minut brali udział w zaimprowizowanym meczu piłki wodnej. - Zgłodniałam - oznajmiła, gdy mecz dobiegł końca. - Więc coś zjedzmy. Z podziwem patrzyła, z jaką lekkością ramiona wyniosły go na brzeg. Stał, ociekając wodą, a ona, leżąc niżej na wodzie, nie mogła oderwać od niego wzroku. Z tego miejsca jego atletyczna sylwetka zdominowała jej pole widzenia; nogi wydawały się dłuższe, uda bardziej umięśnione, a klatka piersiowa jeszcze szersza. Czarne elastyczne kąpielówki, takie jak spodenki rowerzystów, obciskały uda, biodra i pośladki.

R

S

- Wyskakuj. - Podał jej rękę. Była zbyt oszołomiona, by odmówić, a on bez najmniejszego wysiłku wyciągnął ją z wody. Wpadła z impetem na niego, ale błyskawicznie odskoczyła. Sięgnęła po ręcznik, by wytrzeć włosy, bo kostium wysuszy słońce, ale włosy schłyby w nieskończoność. Usiadł na ziemi, by z plecaka wyłożyć jedzenie. Zanim do niego dołączyła, piknik był gotowy. Malutkie quiche, szynka, bułeczki z nadzieniem, owoce, a do tego piwo. - Ale uczta - ucieszyła się, naciągając T-shirta i sięgając po butelkę. - Twoje zdrowie. Gdy jedli w milczeniu, jego medalik poruszał się w tym samym rytmie co jego szczęki, a ona nie mogła oderwać od niego oczu. - To jest święty Krzysztof? - Patron podróżników. - Ktoś ci go podarował? - Należał do ojca - odrzekł poważnym tonem. Odziedziczyłem go razem z motorem. Te słowa ją zdziwiły. Medalik wraz z łańcuszkiem był tak subtelny, że myślała, że dała go mu kobieta. Mimo to pięknie się prezentował na jego umięśnionej szyi. Na innym mężczyźnie mógłby sugerować zniewieściałość, ale James był kwintesencją męskości. Wpatrzona w świętego Krzysztofa upiła łyk piwa. - Opowiedz mi o swoim ojcu. - Nie ma o czym. - Odstawił pustą butelkę. - Ożenił się z matką, bo była ze mną w ciąży. Wytrwał przy niej do dnia, w którym dostałem się na uniwersytet, po czym odjechał w siną dal. - Był spięty. Widziała, jak

R

S

tężeją mu mięśnie karku i ramion. - Nie byli szczęśliwi. - Parsknął z niezadowoleniem. - To mało powiedziane. Ani razu nie widziałem ich szczęśliwych. - Kłócili się? - Nie. Nie częściej niż inne małżeństwa. Powiedziałbym, że współistnieli. Pobrali się kierowani jakimś pokrętnym poczuciem obowiązku wobec mnie, a potem przez resztę życia tkwili w tym potrzasku. Byli bardzo różni, nie potrafili się dogadać. Jedyne, co ich łączyło, to ja. Byli dla siebie uprzejmi, ale wszystko ich dzieliło. Nie okazywali żadnych uczuć. Podciągnęła kolana pod brodę. Współczuła mu, wyobraziwszy sobie jego samotne dzieciństwo. Ona przynajmniej miała opiekę i miłość Elsie. Przynajmniej czuła, że jest przez kogoś chciana. Mówiąc o swoich rodzicach, James tępo patrzył w dal. - Myślę, że czułeś się bardzo samotny. - Tak, czułem się samotny. - Wolałby nie psuć tego spotkania grzebaniem w przeszłości. - Przepraszam, że wyciągnęłam cię na zwierzenia. Czuję, że nie chcesz o tym rozmawiać. Dopiero teraz przeniósł na nią wzrok. - Nie, nie. Już mnie to nie rusza... To zamierzchła przeszłość. - Jednak pobyt w Skye, akceptacja całego miasteczka, obserwowanie Helen i Elsie na nowo obudziły w nim wspomnienia. Zwłaszcza ciepłe przyjęcie przez mieszkańców Skye uprzytomniło mu, co stracił. - Rodzina to... skomplikowana sprawa - przyznała, a on pokiwał głową. - Stale czułem, że nie pozwalam im żyć tak, jak by chcieli. Jakbym był intruzem. Nie zrozum mnie źle, oni mnie nie bili ani nie dręczyli.

R

S

- Tylko zaniedbywali cię emocjonalnie. - Przed oczami stanął jej ponury obraz małego chłopca, który błąka się po domu, marząc o tym, żeby ktoś okazał mu zainteresowanie. W jej głosie zadźwięczała nuta przygany. - Nie, nie robili tego z premedytacją. Byli zbyt pochłonięci smutkiem, żeby mnie zauważyć. - Odkleił nalepkę ze swej butelki, po czym sięgnął po butelkę Helen i zaczął metodycznie zdzierać z niej naklejkę. Święty Krzysztof kołysał się z każdym jego ruchem. - To bardzo smutne - szepnęła. - Ej, nie martw się. Wyszedłem na ludzi. - Uśmiechnął się szeroko. Zerknęła podejrzliwie na ten autoironiczny grymas, ale James siedział nieporuszony. Ta rozmowa nieoczekiwanie wyjaśniła jej, co się kryje za tym mrocznym spojrzeniem, na które zwróciła uwagę już pierwszego dnia. Jasne, wyszedł na ludzi, ale jeździ z miejsca na miejsce, szukając czegoś, czego nawet nie zna. Zachowania rodziców bywają toksyczne, wiedziała coś o tym. - Ale to nie jest zasługa twoich rodziców. Druga butelka, odarta z etykiety, potoczyła się po ziemi. - Zrobili, co mogli. Pokiwała głową. Zapewne każdy ma swoje standardy. Rozmawiając z nim, przypomniała sobie własne dzieciństwo, własne bolesne doświadczenia. Identyfikowała się z tym zagubionym samotnym chłopcem. Jak często sama czuła się porzucona? Jak bardzo chciała mieć prawdziwą rodzinę? To niesprawiedliwe, że dzieci muszą cierpieć, dlatego że dorośli podjęli złe decyzje.

R

S

Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo pochłania ich rozmowa, dopóki nie rozległ się donośny krzyk. - Pomocy, pomocy! Czy jest tu lekarz? Głos dobiegał ze ścieżki prowadzącej do jeziorka. James i Helen natychmiast spojrzeli w tamtym kierunku. - Don? - zdziwiła się Helen na widok mężczyzny i kobiety wychodzących z lasu. W okamgnieniu zerwała się na nogi. - Genevieve! - Z tym okrzykiem pobiegła w ich stronę. James za nią. - Helen, James... Dzięki Bogu! - Genevieve rzuciła się Helen na szyję. Helen obrzuciła wzrokiem spoconą twarz lekarki. - Genevieve, co się stało? - Rodzę. - Zacisnęła palce na ramieniu Helen. - Genevieve, jesteś dziesięć dni po terminie. Co ty tu robisz?! - Helen spiorunowała wzrokiem Dona, znanego w okolicy ekologa. Skurcz minął i przerażona Genevieve spojrzała na Helen. - Nie mogłam wysiedzieć w domu. Postanowiłam coś zrobić, żeby go zachęcić. Pomyślałam, że energiczny marsz go zmobilizuje. Och... -jęknęła, chwytając Dona za rękaw. - Muszę przeć... - Zgięła się wpół. Helen i James wymienili spojrzenia. Takiego komunikatu w ustach pierwiastki nie wolno ignorować. - Tłumaczyłem jej, że nie powinniśmy wyjeżdżać tak daleko. - Don był blady jak płótno. - Kiedy zaczęły się skurcze? - zapytał James. Jakaś turystka podała im koc, więc Helen pomogła Genevieve się położyć. - Niech ktoś wezwie kartkę - rzuciła pod adresem

R

S

grupki ciekawskich, licząc, że ktoś wykona to polecenie. Miała przeczucie, że dziecko nie zamierza odwlekać swojego przyjścia na świat. Jeżeli tu się urodzi i wystąpią jakieś komplikacje, może nie przeżyć. - Szliśmy dopiero pół godziny - odpowiedział Don, bo Genevieve chwycił kolejny skurcz. - O Boże! To już! - wrzasnęła Genevieve. James spojrzał na Helen. - Zobacz, co się tam dzieje - syknął, rzucając ręcznik na podkurczone kolana Genevieve. - Proszę państwa, dajcie nam trochę prywatności. - Gapie posłusznie wrócili nad jeziorko, ale nie spuszczali z nich wzroku. Helen pomogła Genevieve zdjąć szorty i majtki, po czym zajrzała pod ręcznik. Główka dziecka była już widoczna. - Widać główkę - poinformowała Jamesa. - Ile porodów odebrałaś? - Setki. - Wzruszyła ramionami. W porządku. Wiadomo już, że Genevieve nie dotrze do szpitala, ale towarzyszy mu siła fachowa. - Zdaje się, że maluch ma geny po tatusiu - zwrócił się do dyszącej Genevieve - bo chce się urodzić na łonie przyrody. Zaraz wyjdzie główka. Masz do nas zaufanie? Genevieve powiodła po nich wzrokiem. - Tak. - Wobec tego - odezwał się James - przy następnym skurczu możesz przeć. Helen go złapie. - Co takiego?! Już? Nie do wiary. - Don nie posiadał się ze zdumienia. - Trzeba ją przewieźć do szpitala. Helen uklękła w strategicznym miejscu.

R

S

- Don, nie ma na to czasu. Za chwilę zostaniesz ojcem. Wystarczyły trzy skurcze, by William Redmond Jacobs zawitał na tym świecie, wrzeszcząc wniebogłosy. Od strony jeziorka, nad którym zapadła martwa cisza, dobiegło ich ciche zbiorowe westchnienie, a po nim entuzjastyczna owacja. Upewniwszy się, że dziecku nic nie brakuje, Helen podała je matce. Znad jeziorka przybiegł ktoś z czystym suchym ręcznikiem, którym Helen natychmiast otuliła kwilącego noworodka. James uścisnął jej rękę, kiedy uśmiechając się, oboje patrzyli na uszczęśliwionych rodziców. James i Helen byli przekonani, że to dziecko nigdy nie poczuje się niechciane.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

R

S

Resztę dnia poświęcili malcowi Genevieve, więc nikt nikogo nie napastował. Helen towarzyszyła młodej mamie, gdy Don wiózł je do Skye, a James wracał sam. Po drodze musiał pogodzić się z myślą, że tego dnia nic więcej się nie wydarzy. Helen od razu zwariowała na punkcie małego Williama, więc rozumiał jej potrzebę rodzinnych klimatów. Przypomniał sobie, że mówiła, że chce mieć dzieci, ale wiedział, że on do tego się nie nadaje. Może raczej Tom albo ktoś inny. Jednego był pewien: że nie ma pojęcia, jak wychowuje się szczęśliwe dzieci, i nie zamierza próbować. Przez następny tydzień wiedli spokojny żywot współlokatorów. Jego fascynacja Helen nie słabła, był też przekonany, że i jej zainteresowanie nie traci na sile. Kilka razy udało mu się ją przyłapać na ukradkowych spojrzeniach, w których czaiło się pragnienie. Ale zgodnie z obietnicą trzymała je w ryzach. Ani razu nie wyczuł w niej wahania. „Jestem dorosła" powiedziała kiedyś i tego dowiodła. Prawdę mówiąc, było to dla niego dobre ćwiczenie samokontroli. Po raz pierwszy znalazł się w sytuacji, w której był zmuszony tłumić popęd seksualny. Do tej pory chyba żadna kobieta mu się nie oparła. Upór Helen dobrze go

R

S

przygotowywał do sytuacji, w której przyjdzie stawić mu czoło osobie odpornej na jego urok. W konsekwencji przez kolejne sześć tygodni z upodobaniem zwiedzał okolice. W każdy weekend jechał w inną stronę. Zabierał ze sobą śpiwór, spał pod gołym niebem i wracał w niedzielę po południu, żeby zdążyć na cotygodniowe spotkanie w pubie. Dzięki temu był zmuszony zmagać się ze sobą tylko wieczorami oraz tylko przez pięć dni w tygodniu. Na szczęście w pracy byli tak zaabsorbowani, że nie mieli czasu na wymianę tęsknych spojrzeń. Największym wyzwaniem były wieczory, ale jednocześnie dawały mu najwięcej satysfakcji, bo choć niemożność dotknięcia jej była torturą, nauczył się cenić jej towarzystwo. Była inteligentna i dowcipna, czytali te same książki, oglądali te same programy w telewizji. Helen znała cały region, więc pomagała mu planować jego wypady. Oboje lubili gotować. Przyjemnie było siedzieć w kuchni, popijać wino i przygotowywać jakieś danie. Trzy miesiące w Skye minęły jak z bicza strzelił. Agencja zajmująca się poszukiwaniem lekarzy na zastępstwo już zaproponowała mu czteromiesięczny kontrakt w środkowym Queenslandzie, a noga odzyskała pełną sprawność. I chociaż ciężko mu będzie opuścić Skye, wątpił, by potrafił zostać dłużej, nie próbując uwieść Helen. Na szczęście jeszcze tylko jeden miesiąc. - James, masz następnego pacjenta. Na dźwięk jej głosu w interkomie przeszył go dreszcz, taki sam jak wtedy, gdy go dotykała po zdjęciu gipsu. Jęknął. Czeka go miesiąc prawdziwego piekła.

R

S

Kilka sekund później do gabinetu weszła Val z Joshem, chłopaczkiem, którego jakiś czas wcześniej wyłowił z sadzawki. W niebieskich oczach Josha igrały łobuzerskie iskierki. - Cześć, Josh. Co zmajstrowałeś tym razem? - Mam długi katar. Uwadze Jamesa nie uszła wydzielina spływająca z lewej dziurki w nosie. Roześmiał się. - Fatalnie. - Lejący - uściśliła speszona Val, wyjmując chusteczkę, by wytrzeć dziecku nos. - Jak długo się utrzymuje? - zapytał James, otwierając gęsto zapisaną kartę Josha. Val ściągnęła brwi. - Mniej więcej od tygodnia. Ale to jest dziwny katar. Tylko z jednej strony. Nie miał gorączki ani kaszlu, ani nawet nie czuł się źle. Jak zwykle wszędzie go pełno. James obserwował Josha, który obdrapanym autkiem jeździł po krawędzi biurka, donośnie warcząc. - I lewe oko mu łzawi - ciągnęła Val. - Myślałam, że to przeziębienie, które samo przejdzie, ale teraz już nic nie rozumiem. Może to uczulenie. - Jest na coś uczulony? - Przeglądał wpisy w karcie. Josh tymczasem wyjął drugie autko, po czym zderzył oba pojazdy. - Nie. - Coś go swędzi? Ma wysypkę? - Nie. - Chodź, Josh. Wskakuj na stół, żebym mógł zajrzeć ci do nosa. Chłopiec zebrał autka i ruszył za Jamesem, odłożył

R

S

autka na leżankę, po czym wdrapał się na stołek, a z niego na stół. James zauważył ropną wydzielinę w kąciku lewego oka, posłuchał oddechu chłopca, po czym przyłożył palec do prawej strony nosa Josha. - Dmuchnij. Mocno. Gdy chłopiec nabierał powietrza, James miał wrażenie, że coś mu przeszkadza. - Jeszcze raz. Z całej siły. James był już całkiem pewien, że w nosie chłopca znajduje się ciało obce. Wyjął z kieszeni latareczkę, odchylił głowę chłopca i poświecił w lewą dziurkę. Głęboko w nosie mignęło mu coś niebieskiego. - Josh, będę uciskał palcem twój nos z tej strony, a ty dmuchnij, najmocniej jak potrafisz, dobra? Tak jakbyś miał wytrzeć nos. Chłopiec kiwnął głową i dmuchnął. Nic. - Jeszcze raz. Z całej siły. Bez rezultatu. Jeszcze raz skorzystał z latarki, ale niebieski przedmiot tkwił w tym samym miejscu. - Val - James zwrócił się do matki - podejrzewam ciało obce. Coś drażni mu śluzówkę. - O nie! - Val zerwała się z krzesła. - Josh, wepchnąłeś sobie coś do nosa? Chłopiec czujnie popatrzył na matkę. Wiedział już, że ma problem. Pokręcił głową, ale dla Jamesa było oczywiste, że kłamie. - Co teraz będzie? - Val była bliska łez. - Val, nie denerwuj się. Spróbuję to wyciągnąć. Jeśli uda mi się to chwycić, nic mu nie będzie. Jeśli nie uda mi się tego usunąć teraz, konieczne będzie prześwietlenie i być może znieczulenie ogólne. - O Boże.

R

S

- Spokojnie, to jest najczarniejszy scenariusz. Nacisnął przycisk interkomu. - Helen, czy możesz do nas zajrzeć? Cztery tygodnie, pomyślała. Jeszcze tylko przez cztery tygodnie jej żołądek będzie się ściskał na dźwięk jego głosu. - Prosiłeś, żebym przyszła. - Josh ma ciało obce w lewej dziurce nosa - poinformował ją. - Czy mamy stosowną pincetę laryngologiczną? - Josh Lutton... - Pokręciła głową, spoglądając na skruszonego malca. - Ach, ci chłopcy... - Zerknęła porozumiewawczo na Val. - Ej! - zaprotestował James. - Katrina nigdy by nie wpadła na taki pomysł - odparła Val ze śmiechem. - Cierpliwości. Zaraz do was wrócę. - Chwilę później przyniosła sterylne opakowanie z odpowiednią pincetą. - Pomóc ci? - Tylko go trzymaj. - Josh, połóż głowę na poduszce - powiedziała. - To tylko chwilka. - Chłopiec miał ochotę się rozpłakać. - Mama tu jest, będzie cię trzymała za rękę, prawda? - Oczywiście. - Val otarła łzy. James rozerwał opakowanie, wyjął pincetę i usiadł wygodnie. - Gotowa? - zapytał, zwracając się do Helen. - Tak. Josh, teraz nie możemy się ruszać i musimy być bardzo dzielni - powiedziała. - To nic trudnego - odezwał się James. - Słyszałem,

R

S

że Josh jest najdzielniejszym chłopakiem w całym Skye. - Oczywiście. Prawda, Josh? Broda Josha przestała drżeć. - Tak mówi dziadek Alf - szepnął. Chwilę potem pochyliło się nad nim troje dorosłych. - Twój dziadek jest bardzo mądry - przyznał James. - Okej, Helen odchyli ci głowę, a ja spróbuję wyciągnąć to, co tam siedzi. Na trzy. Gotowi? Raz... Przybliżył pincetę do nosa chłopca. Helen jedną rękę położyła na czole Josha, drugą świeciła Jamesowi. - Dwa... Delikatnie wsuwał pincetę. Josh drgnął, ale Helen mocniej przytrzymała mu głowę. - Trzy... - Chwycił zagadkowe niebieskie ciało obce. W pewnej chwili poczuł lekki opór, więc uważnie, by nie wepchnąć go głębiej, zacisnął pincetę. - Mam. - Bardzo powoli wyjmował pincetę. W końcu podniósł ją do światła i ich oczom ukazał się plastikowy ludzik z niebieskimi stopami. Val wstrzymała oddech. - To z jednego z autek. Gdy Helen pozwoliła chłopcu usiąść, Val przysiadła obok niego i mocno go przytuliła. - Josh, nigdy więcej nie wkładaj niczego do nosa. Nigdy. Słyszysz? - Lekko nim potrząsnęła. - Doktorze, jesteśmy panu bezgranicznie wdzięczni. James wzruszył ramionami. - Nonsens. To mój zawód, a wszystkie dzieci są ciekawskie. Zajrzę jeszcze raz, żeby sprawdzić, czy nie siedzi tam drugi, bo byłoby mu bardzo smutno. - Ponownie poświecił latarką, ale niczego niepokoją-

R

S

cego nie zauważył. Poprosił Josha, by oddychał jedną dziurką. Z zadowoleniem stwierdził, że już nie słyszy żadnych przeszkód. - Dziękuję, dziękuję, panie doktorze - odezwała się Val. - Helen, doktor Remington to prawdziwy skarb. - Oczywiście - przytaknęła Helen. - Na pewno nie może pan tu zostać? Całe Skye będzie za panem tęskniło. Podejrzewam, że Josh już nie da się zaprowadzić do żadnego innego lekarza. Spoglądając na niego, Helen uniosła brwi. - James nie lubi długo zatrzymywać się w jednym miejscu - rzuciła. Przemilczał tę uwagę. - Niestety, Val. Już czeka na mnie nowa przychodnia na północy. Za pięć tygodni zaczynam tam pracę. Tego Helen się nie spodziewała. Aby pokryć emocje, które nią targnęły, zaczęła zdejmować prześcieradło ze stołu zabiegowego. On naprawdę wyjeżdża. Nawet nie zapytał, czy nie przyda się dłużej w Skye, na wypadek gdyby Genevieve przedłużyła urlop. - Wielka szkoda - powiedziała Val. - Wobec tego do widzenia, doktorze. - Na ile zdążyłem poznać Josha, może powinniśmy pożegnać się słowami „do zobaczenia wkrótce". Val się roześmiała. - Lubię pana. Nawet bardzo. Ale mam nadzieję, że Josh już nie będzie pana oglądał z pozycji ofiary kolejnego wypadku. - Okej. - Pomachał im ręką na pożegnanie. Przez chwilę patrzyli w milczeniu na uchylone drzwi.

- Gdzie na północy? ~ zapytała Helen smętnie. - Gemfields. - Ładnie tam. - Opuściła wzrok na zmięte prześcieradło. - Przyślę ci następnego pacjenta. Nie spuszczał z niej wzroku. Tutaj też jest bardzo ładnie.

R

S

Tydzień później telefon się rozdzwonił o drugiej w nocy. Helen dopiero co zasnęła, więc nie zareagowała. Obudziło ją dopiero pukanie do drzwi. - Co tam? - zawołała półprzytomna. - Telefon. Dzwoni Duncan - usłyszała zatroskany głos Jamesa. Obudziła się błyskawicznie. Wyskoczyła z łóżka i rzuciła się do telefonu, po drodze niemal zderzając się z Jamesem. - Halo? Stał przy niej, gdy rozmawiała z Duncanem. Telefon w środku nocy nie wróży nic dobrego. Obserwował ją, gdy powtarzała „mhm" i „aha". Odłożyła słuchawkę. - Elsie jest w szpitalu. Duncan znalazł ją nieprzytomną pół godziny temu. Brak akcji serca. Podejrzewają rozległy zawał. - O, Helen... Spojrzała na niego. - Jonathon wątpi, żeby z tego wyszła. Stanął przed nią z rozłożonymi ramionami. Był w T-shircie i bokserkach, a jego szeroka klatka piersiowa wyglądała tak zachęcająco... Ale Helen nie uległa pokusie. - Nie. Nic mi nie jest. Muszę tam jechać.

R

S

Gdy ponownie wyszła z sypialni, czekał na nią kompletnie ubrany. - James, wracaj do łóżka. Nie musisz mi towarzyszyć. - Wiem, ale jakim byłbym człowiekiem, gdybym puścił cię samą? Chodź, zawiozę cię. Chciała zaprotestować, powiedzieć mu, że nie potrzebuje jego wsparcia, że przywykła do tego, że wszystko robi sama. Od dziecka. Niedobrze byłoby za bardzo się przyzwyczaić do jego obecności. Żeby tylko ustąpił ten ból w sercu. W tej chwili pragnienie znalezienia w kimś oparcia stało się nie do zniesienia. Wiedziała, że taki dzień kiedyś nastąpi, ale to akurat teraz opuściła ją wszelka odwaga. - Helen... Ujrzawszy współczucie w jego oczach, wahała się przez ułamek sekundy, ale natychmiast się opanowała. Bojąc się otworzyć usta, tylko kiwnęła głową. Droga do szpitala zajęła im zaledwie dziesięć minut. Gdy wszedł za nią do środka, nie oponowała. Zdała sobie bowiem sprawę z dwóch rzeczy. Po pierwsze, bała się tego, co zobaczy. Po drugie, nie chciała być sama. Pielęgniarka poinformowała ją o stanie Elsie. - Jest na oddziale opieki paliatywnej. - To znaczy, że stan jest krytyczny. Przy Elsie zastała Duncana, który uścisnął ją po bratersku. Stanęła w głowach łóżka, skąd widziała tylko rzadkie siwe włosy. Bała się podejść bliżej. James wyczuł, że Helen jest u kresu wytrzymałości. Stała nieruchomo z ręką kurczowo zaciśniętą na poręczy łóżka. Taka nieobecna, zamknięta w sobie...

R

S

Rozpaczliwie chciał ją przytulić, ale jeszcze nigdy nie wydała mu się tak nieprzystępna. Jego gest na pewno nie spotkałby się z jej aprobatą. Podsunął jej krzesło. - Usiądź. - Dotknął jej ramienia, by wyrwać ją z transu. Popatrzyła na niego niewidzącym wzrokiem, więc wskazał na krzesło, które postawił obok Duncana tak, by widziała Elsie. - Dziękuję. Powoli usiadła. Teraz dokładnie widziała twarz Elsie. Ten widok nią wstrząsnął. Elsie była cieniem kobiety, którą widziała jeszcze poprzedniego dnia. Opuściła poręcz odgradzającą ich od Elsie i ostrożnie dotknęła jej ręki, budząc w ten sposób dziesiątki wspomnień. Nagle zapragnęła znaleźć się bliżej, położyć się obok niej jak wtedy, gdy była małą dziewczynką. Chciała usłyszeć głos Elsie, która półgłosem śpiewa jej kołysankę, tuli ją i zapewnia, że będzie dobrze. Czuła, jak łzy napływają jej do oczu i spływają po policzkach. Odchodził jedyny człowiek, który dał jej to, czego dziecięce serduszko potrzebowało najbardziej, namiastkę rodziny. Nie rozpłacze się. Elsie nie pozwalała płakać. Twierdziła, że należy spokojnie odejść, gdy wybije nasza godzina, a od udaru miała pełną świadomość, że żyje na kredyt. Spojrzawszy na zrozpaczone oblicze Duncana, zrozumiała, że musi być silna. Uścisnęła mu rękę. Paradoksalnie żałowała, że nie ma tu jej ojca. Ten jeden jedyny raz potrzebowała jego pociechy. Spojrzała na Jamesa. Jak na ironię mężczyzna, który ją

R

S

teraz wspiera, ma jak ojciec osobowość włóczęgi. Ulepiony z tej samej gliny. Była wdzięczna, że teraz jest przy niej, ale on wkrótce wskoczy na swojego harleya i przepadnie. - Elsie, to ja, Helen. Duncan i ja jesteśmy przy tobie. Nie odejdziemy stąd. Brak reakcji. Oddech Elsie zaparował maskę na jej twarzy. Czego się spodziewała? Ze Elsie otworzy oczy i się do niej uśmiechnie? Że znowu zacznie ją swatać z Jamesem? Pogładziła kościstą dłoń. Kroplówka mająca zapobiec odwodnieniu kapała miarowo, obok w tle szumiał monitor. Przeniosła wzrok na Jamesa. Siedział po drugiej stronie łóżka i ziewał, udając zainteresowanie magazynem kobiecym sprzed dwóch lat. - Idź już. Nie musisz tu siedzieć. - Nie ma sprawy. - Wzruszył ramionami. - To niepotrzebne. Jest tu Duncan. Duncan sprawiał wrażenie zdruzgotanego; - Zostanę jeszcze godzinę, dwie. Nie dyskutowała z nim. Nie wiadomo dlaczego, przestało ją dziwić, że obcy człowiek, którego zna ledwie od trzech miesięcy, siedzi z nią w szpitalnej sali, podczas gdy kobieta, która matkowała jej bardziej niż jej rodzona matka, powoli odchodzi w zaświaty. Przysunęła się bliżej łóżka i oparła głowę na poduszce blisko twarzy Elsie. Pomarszczonej, z zapadniętymi oczami, bezzębnej. To nie jest Elsie. Przyłożyła kościstą dłoń do swojego policzka, przymknęła powieki i dała się ponieść wspomnieniom. Godzinę później drobny druk zaczął mu tańczyć

R

S

przed oczami, więc je zamknął. Gdy zasypiał, głowa nagle mu opadła, więc gwałtownie ją poderwał. Jego wzrok powoli oswajał się z przyćmionym światłem. Duncan spał na krześle, a Helen z głową na materacu. Wstał i się przeciągnął. Twarde plastikowe krzesło nie należało do najwygodniejszych. W pokoju zrobiło się chłodno, więc udał się do stanowiska pielęgniarek, gdzie poprosił o pled. Okrył nim Helen, która mruknąwszy coś niezrozumiale, szczelniej się nim otuliła. Widząc zaparowaną maskę na twarzy Elsie, wiedział, że staruszka jeszcze jest z nimi. Wcześniej zapoznał się z wpisami w jej karcie, z których wywnioskował, że będą mieli do czynienia z powolną agonią. W tym wieku i z taką historią choroby wymagała już tylko opieki paliatywnej. Wrócił na swoje krzesło. Co pól godziny przychodziła pielęgniarka, by sprawdzić stan pacjentki. Jedna z dziewcząt przyniosła mu kawę. Upłynęło sporo czasu, od kiedy czuwał przy łóżku konającego i zapomniał, jak bardzo przydaje się wtedy kofeina. Nawet niesmaczna. O świcie zjawiły się pielęgniarki, by zmienić pozycję pacjentki. Delikatnie obudziły Helen, której spojrzenie od razu powędrowało ku zaparowanej masce. Powoli się wyprostowała, masując kark. Spojrzała na Jamesa akurat w chwili, kiedy ziewał. - Nie wyszedłeś - powiedziała, ustępując miejsca pielęgniarkom. - Nie. Uśmiech wygładził jego zmęczone rysy, a ją ogarnęło idiotyczne uczucie radości. - Przecież zaraz idziesz do pracy.

R

S

- Jako lekarz mam za sobą setki nieprzespanych nocy. - Która godzina? - zapytała, ziewając. - Szósta. Chodźmy na kawę. Pożegnała Duncana, który na parę godzin musiał wrócić na farmę, po czym dołączyła do Jamesa. Gdy robił kawę, patrzyła przez okno. - Trzymaj. Przepraszam za to rozpuszczalne świństwo. -Dotknął jej ramienia, by odwrócić jej uwagę od tego, co działo się na ulicy, i podał jej kubek. - Muszę zadzwonić w kilka miejsc - oświadczyła. - Poprosić Donnę, żeby mnie zastąpiła. Przytaknął. Donna od czasu do czasu zastępowała Helen w recepcji. - Znajdzie czas tak w ostatniej chwili? - Mam nadzieję. Sytuacja jest wyjątkowa. Myślę, że się zgodzi. To nie będzie długo trwało. - Otrząsnęła się, gdy dotarł do niej sens tych słów. Elsie umiera. To koniec. Obserwował bezradnie, jak Helen wraca do okna. Znowu stanęła usztywniona, samotna. - Muszę też zadzwonić do ojca. Na pewno chciałby o tym wiedzieć. - Gdzie on teraz jest? Długo będzie tu jechał? Był przekonany, że zgon Elsie nastąpi w krótkim czasie. Helen sprawia wrażenie osoby, która nikogo nie potrzebuje, ale jej ojciec zdecydowanie powinien być przy niej. - Nie mam pojęcia, gdzie on jest, ani czy zdąży. Mam tylko numer telefonu kontaktowego. Od czasu do czasu on tam dzwoni. Przytaknął, zdziwiony jej bezbarwnym głosem.

R

S

Najwyraźniej już dawno temu straciła nadzieję związaną z ojcem. To przykre, że w tak szczególnych okolicznościach nie może liczyć na wsparcie człowieka, który ją spłodził. - Jak często się widujecie? Wzruszyła ramionami, po czym odwróciła się ku niemu. - Ostatni raz spotkaliśmy się dwa lata temu - odparła bezbarwnym tonem. - Jesteś bardzo tolerancyjna. - Myślę, że Elsie miała na mnie ogromny wpływ. Zachęcała mnie do kontaktów z nim. Do tego, żebym go akceptowała takim, jaki jest, żebym akceptowała jego znikanie i pojawianie się. Stale mi przypominała, że nasz wspólny czas jest ograniczony. Wyczuwała, że ojciec po prostu nie umie zająć się mamą albo mną. Podejrzewam, że na różne sposoby go usprawiedliwiała, bo miała do czynienia z dzieckiem, które usiłowało zrozumieć chorobę matki. Bo chciała mi oszczędzić konieczności dodatkowego borykania się z wadami ojca. A ja brałam to za dobrą monetę. - Byłaś dzieckiem, a on twoim ojcem. To oczywiste, że chciałaś, żeby był twoim autorytetem. - Chciałam. Ale mimo że bardzo go kocham, wyjątkowo często czułam się przez niego ignorowana. - Jak teraz. - To bardzo przykre - powiedział. Wyglądało na to, że oboje byli niedostrzegani przez osoby, które powinny się nimi opiekować. Wymienili spojrzenia połączeni solidarnością osób o podobnych doświadczeniach. Ten moment przerwała pielęgniarka.

S

- Skończyłyśmy - oświadczyła. - Możecie wracać. Helen dopiła kawę. - Idź już - zwróciła się do Jamesa. - Musisz przygotować się do pracy, a ja muszę załatwić te telefony. Potem do niej wrócę. - Jesteś pewna? Nie chcę zostawiać cię samej. Uśmiechnęła się. - James, znam wszystkich w tym szpitalu. Wielki Boże, znam całe Skye. Nie jestem sama. Nadal nie był pewien, jak się zachować. - Zajrzę do ciebie w południe. Dzwoń, jak będziesz potrzebowała mnie wcześniej. - Dziękuję - powiedziała, zniżając głos. Skinął głową, po czym wyszedł.

R

Elsie umarła następnego dnia w południe. Rano wystąpił oddech Cheyne-Stokesa, więc Helen przygotowała się na najgorsze. Liczyła każdy chrapliwy, przerywany oddech. Gdy nastąpił ten ostatni, James był przy niej. Nie płakała. Trzymając Elsie za rękę i gładząc ją po głowie, uspokajała zapłakaną Denise i otępiałego Duncana. James wyszedł z sali. Wrócił po kilku godzinach wezwany telefonicznie przez zaniepokojoną pielęgniarkę. Helen z nieobecnym wyrazem twarzy w dalszym ciągu gładziła dłoń Elsie. Dotknął jej ramienia, ale się odsunęła. - Nic mi nie jest - wykrztusiła. - Nic mi nie jest. Siedział przy niej cierpliwie. Gdy już się pożegnała ze zmarłą, ujął ją pod rękę, by jej pomóc wstać z krzesła. Niepokoił go brak emocji z jej strony.

R

S

- Nic mi nie jest - powtórzyła. - Wracaj do pracy. Muszę zorganizować pogrzeb. - Wyszła z sali. Pogrążona w smutku sprawiała wrażenie nieprzystępnej i opanowanej. Ale on ani przez chwilę w to nie wierzył.

ROZDZIAŁ ÓSMY

R

S

Przez następny tydzień „nic jej nie było". Zwlekano z pogrzebem w nadziei, że zjawi się jej ojciec. Nikt tak dobrze nie rozumiał Owena jak Elsie, która nigdy go nie oceniała, poza tym Helen była przekonana, że ojciec chciałby uczestniczyć w tej uroczystości. Helen nie czekała na jego telefon. Przyzwyczaiła się, że ojciec zjawia się niezapowiedziany. Jednak nie można było w nieskończoność odkładać pogrzebu, więc ostateczną datę ustalono na tydzień od zgonu. Owen Franklin zapukał do drzwi tego samego ranka. Otworzył mu James, który natychmiast się zorientował, z kim ma do czynienia. Wysoki mężczyzna w czarnej skórze niewiele się zmienił w porównaniu z fotografią na stoliku. Posiwiały mu skronie, ale tryskająca z niego energia przeczyła jego wiekowi. Uśmiechnął się, pokazując białe zęby, i energicznie uścisnął mu dłoń. - Dobrze, że zdążyłeś. Helen spadnie kamień z serca. - Trafiłem idealnie, prawda? - Owen rozglądał się po salonie. - Byłem w Broome. Dopiero kilka dni temu się dowiedziałem. Co takiego?! W Broome nie ma telefonów? Jamesowi nie spodobała się beztroska Owena, miał ochotę powiedzieć mu parę słów do słuchu, bo on odchodził

R

S

od zmysłów, zamartwiając się stanem Helen, jej „nic mi nie jest" i stoicką odmową dania upustu rozpaczy. Co gorsza, następnego dnia stawiła się w pracy i ani jemu, ani Frankowi nie udało się wybić jej tego z głowy. Czy jej ojcu stałaby się jakaś krzywda, gdyby do niej zadzwonił? Chociaż raz. - O której pogrzeb? - O jedenastej. - Moja dziewczynka w domu? - Tak, bierze prysznic. Powiem jej, że przyjechałeś. - Gdy mijał Owena, ten położył mu rękę na ramieniu. - Ty i Helen...? Patrzcie go, jaki protekcjonalny! Jaki troskliwy ojciec! W Jamesie aż się zagotowało. Wymownie popatrzył na dłoń Owena, aż ten ją cofnął. - Nie. Jestem lekarzem, który przyjechał tu na zastępstwo. Od jakiegoś czasu Helen jest skazana na moje towarzystwo. Idąc holem, usłyszała pytanie ojca i odpowiedź Jamesa. Przypomniała sobie jego gorące wargi, więc to zaprzeczenie odebrała jak cios. Czy rzeczywiście spodziewała się czegoś innego? Gdy weszła do pokoju, obaj mężczyźni mierzyli się wzrokiem. - Cześć, tato. Owen rozpostarł ramiona, a ona rzuciła mu się na szyję. - Zdążyłeś... - Jej głos tłumiła jego kurtka. Boże, jak się za nim stęskniła. - Przepraszam, że nie dałem rady przyjechać wcześniej. Instynktownie wiedziała, że naprawdę tego żałuje. - Nie szkodzi. Dobrze, że już jesteś.

R

S

- Do góry głowa, dziecko. Elsie była twarda i miała piękne życie. Nie chciałaby, żebyśmy płakali po jej śmierci. James czekał, aż Helen się rozpłacze. Na próżno. Pokiwała tylko głową, a on wpadł w rozpacz. Do góry głowa? Miał nadzieję, że przyjazd ojca wyzwoli w niej tłumione emocje. Że na jego widok zaleje się łzami. Ale jak ten facet radzi jej: „Głowa do góry"... - Zobacz, co ci przywiozłem. - Owen wyjął z kieszeni malutką paczuszkę. Biorąc ją, zauważyła dołeczek w jego brodzie. Taki sam jak Jamesa. Rozwinęła papier. - Tato, jaka śliczna... - Na białej bibułce leżała kaczuszka z masy perłowej. Owen uśmiechnął się zadowolony. - Pomyślałem sobie, że ci się spodoba. Kupiłem ją w Broome. Pogładziła palcem gładką powierzchnię. - Dziękuję. - Pocałowała go w policzek, po czym odstawiła ją na półkę do swojej kolekcji. - Założę się, że jechałeś przez całą noc i nic nie jadłeś. –Była niewymownie szczęśliwa, że przyjechał, bo tylko on rozumiał, ile dla niej znaczyła Elsie. - Zrobię ci śniadanie. - Jak ty dobrze mnie znasz - rzekł z uśmiechem. James patrzył, jak wychodzą z pokoju, trzymając się za ręce. Zastanawiał się, jak silna może być ich więź, skoro Owen tak rzadko bywa w Skye. Helen wprawdzie nie rozpłakała się, ale wyraźnie się zrelaksowała, jej rysy złagodniały, a w oczach ciepłe ogniki wyparły zobojętnienie, które dostrzegał przez minione dziesięć dni.

S

Wiele mówił jej uśmiech, w którym kryła się ulga, wdzięczność oraz miłość. Odniósł wrażenie, że szczerze się wzruszyła prezentem i bezwarunkowo akceptuje Owena. Słyszał, jak swobodnie i serdecznie rozmawiają w kuchni. Dyskretnie się ulatniając, miał nadzieję, że niezależnie od ich układu, Helen otrzyma od ojca to, czego potrzebuje, by pogodzić się ze stratą. Nie tylko jakąś idiotyczną kaczkę. Po drodze do przychodni przeszedł obok harleya Owena. W innych okolicznościach przystanąłby, by go podziwiać, ale był tak zły, że nawet na niego nie spojrzał. Nie był w stanie zrozumieć, jak można tak bardzo dać się opętać, żeby porzucić żonę i dziecko. Na tym tle jego pozbawione ciepła, samotne dzieciństwo jawiło się jako bezgranicznie szczęśliwe.

R

Przychodnię zamknęli o dziesiątej trzydzieści. Wszyscy pacjenci komentowali pojawienie się Owena Franklina. Większość wyrażała lekceważenie, niektórzy zaintrygowanie, ale wszyscy byli zgodni co do tego, że Owena nie da się nie lubić. Kierując się lojalnością wobec Helen, wielu deklarowało, aczkolwiek z pewną niechęcią, że go akceptuje. James odetchnął z ulgą, gdy wyszedł ostatni pacjent i nareszcie nie musiał wysłuchiwać różnych za i przeciw. Bardzo się obawiał pogrzebu, martwił go brak jakichkolwiek emocji ze strony Helen i nie był pewien własnej roli. Chciał być przy Helen, ale teraz, kiedy zjawił się jej ojciec, poczuł się niepotrzebny. Prychnął niezadowolony, wkładając marynarkę. Kogo chce oszukać? Ona i tak go nie potrzebuje, niezależnie od tego, czy jest z Owenem, czy bez niego. Przy

R

S

niej stoi całe Skye, które ją pociesza, karmi, troszczy się o nią. Gdyby tylko zechciała, przygarnęliby ją, pozwolili wypłakać się na ich ramieniu. Nie, ona wcale go nie potrzebuje. Mimo to przystanął, wyszedłszy z przychodni. Wpaść do domu? Może Helen by chciała, by ją podwiózł? On bardzo by tego chciał. Ostatnio czuł się za nią odpowiedzialny i bardzo mocno odczuwał potrzebę sprawdzenia, jak ona się ma. Ale ona pragnęła być z ojcem. Żeby odnowić więź, żeby wspominać. On, James, stałby się piątym kołem u wozu. Skye opustoszało. Większość sklepów była już zamknięta, nieliczne właśnie zamykano. Cale miasteczko wybierało się na pogrzeb. Gdy dochodził do kościoła, zauważył, że większość mieszkańców już tam się zebrała. Cmentarz był zapełniony żałobnikami. Ludzie, stojący w grupkach, czekali na karawan. Pozdrawiał kolejno mijane grupki, zaskoczony tym, że zna już prawie wszystkich. Podszedł do Dona, Genevieve oraz Franka. - Jak ona się czuje? - zapytała Genevieve, kołysząc prawie dwumiesięcznego Williama. James wyciągnął do niego palec. - Bez zmian. Genevieve uniosła brwi. - Nadal twierdzi, że nic jej nie jest? - zapytała. Przytaknął. - Jej ojciec zjawił się przed ósmą, więc mam nadzieję, że przed nim się wypłakała. - Chyba się mylisz - stwierdził Frank. James się odwrócił. Helen i Owen właśnie wchodzili na cmentarz wraz z resztą rodziny Elsie, która

R

S

ściągnęła do Skye. Helen obejmowała szlochającą Denise. Miała na sobie skromną czarną sukienkę, a włosy jak zwykle zaczesane w koński ogon. Sprawiała wrażenie trochę bardziej zrelaksowanej, ale Frank miał rację: nie wyglądała jak ktoś, kto przepłakał kilka godzin. W drodze do kościoła pozdrawiała wszystkich uśmiechem i nawet parę razy się zatrzymała, by kogoś pocieszyć. Zajechał karawan. Przez jego szyby widać było trumnę udekorowaną kwiatami, - Pora na mnie - oznajmił Frank. - Obowiązek wzywa. - Frank podjął się roli żałobnika niosącego trumnę. Zebrani powoli wchodzili do kościoła. James zajął miej see w trzecim rzędzie razem z Genevieve i Donem. Widział stamtąd wyprostowaną postać Helen. Owen ją obejmował. Nic nie wskazywało na to, że Helen się załamie i rozpłacze. Głupio mu było, że tak myśli, ale święcie wierzył, że płacz dobrze by jej zrobił. Zachowywała pozory przez całe nabożeństwo. Śpiewała, kiedy należało, chyliła głowę, kiedy kapłan się modlił, nawet mówiła „amen" w odpowiednich momentach. Mimo to co chwilę czuła, jak łzy napływają jej do oczu. Za każdym jednak razem oddychała głęboko i mrugała powiekami. Ojciec ma rację: Elsie nie chciałaby, żeby płakano na jej pogrzebie. Gdy nabożeństwo dobiegło końca, wstała, bo wynoszono trumnę. Czuła, że kolana się pod nią uginają. Gdy wychodzili z kościoła na czele konduktu, objęła Duncana. Mijając Jamesa, dostrzegła w jego oczach zatroskanie.

R

S

Otrzymała od niego ogromne wsparcie w minionym tygodniu. Właściwie przez cały czas milczał, ale był blisko. Pilnował, by jadła, dzwonił do niej, nie wszystkich do niej dopuszczał. Wiedziała, że martwi go jej brak emocji, kilka razy chciał o tym rozmawiać, ale nie nalegał, a gdy go poprosiła, trzymał się z boku. Rzecz w tym, że nie mogła sobie pozwolić na to, by się przed nim rozkleić, bo przeniosłoby to ich układ na nową płaszczyznę. Co noc przed zaśnięciem cierpiała z powodu osamotnienia, marzyła, by James ją przytulił, ale też wiedziała, że to nie pomoże, wiedziała, że wówczas zapragnęłaby czegoś więcej. Nad grobem Elsie ojciec wziął ją za rękę. Z jego siły czerpała wsparcie fizyczne i emocjonalne. Czuła miłość całego miasteczka, więc gdy opuszczono trumnę, uścisnęła dłoń ojca. Stypa odbywała się w siedzibie klubu kobiet. James zjawił się tam tylko na chwilę, bo zaofiarował się, że o pierwszej otworzy przychodnię, by reszta obsady mogła wziąć udział w uroczystościach. Helen otaczał stale zmieniający się wianuszek ludzi. Ściskali ją, składali kondolencje. Z ulgą zauważył, że Owen nie odstępuje jej na krok. To dobrze. Teraz potrzebuje go bardziej niż kiedykolwiek indziej. James wyobraził sobie, że będzie miała to wsparcie przez najbliższe dni i w końcu da upust rozpaczy. Owen Franklin jest to winny swojej córce. Tego popołudnia pacjentów było niewielu. Większość ludzi stopniowo przeniosła się do pubu. Ponownie otwarto kilka sklepów. Agencja przesiała mu faksem umowę z następnym miejscem pracy. Przeczytawszy ją, postanowił, że podpisze ją później. Dziwnie

R

S

będzie opuścić Skye. Po raz pierwszy w życiu poczuł się tu jak w domu. Nie wyobrażał sobie, że tak trudno będzie mu się rozstać z tymi ludźmi. Po pracy nie poszedł do domu. Nie wiedział, gdzie znajdują się Helen z Owenem, ale nie chciał burzyć ich prywatności. Wobec tego wyprawił się do pubu. Panował tam istny tłok, bo wielu uczestników pogrzebu zakotwiczyło tam na dłużej. Przysiadł się do Alfa i dwóch jego rówieśników, którzy wspominali Elsie. Pili piwo i jedli steki, a w telewizorze na ścianie trwał mecz piłki nożnej. - Wspaniała kobieta - szepnął Alf, podnosząc swoją szklankę, żeby stuknąć się z przyjaciółmi. Zrobiła dużo dobrego. Wychowała wnuków, przygarnęła Helen... - Tak, tak... - odezwał się Doug Phillips, pacjent z owrzodzeniem cukrzycowym na stopie. - Ktoś musiał to zrobić - zauważył Billy Dingle, kolejny pacjent, tym razem z problemami z gruczołem krokowym. - Owen się do tego nie nadawał. - Będzie jej nam brakowało - stwierdził ponuro Alf, a jego kumple zgodnie pokiwali głowami. James obejrzał mecz do końca i dopiero wtedy wrócił do domu. Była dziesiąta. Podchodząc, zauważył brak harleya Owena. Wstawił go do garażu? Spodziewał się zastać Helen i Owena w kuchni albo w salonie, ale w domu panowała kompletna cisza. Na stoliku do kawy leżało parę albumów z fotografiami, ale więcej śladów ich obecności nie znalazł. Zapewne poszli spać. Byłoby to całkiem zrozumiałe. Mijając drzwi do pokoju Helen, usłyszał dziwny odgłos. Żałosne skomlenie ranionego zwierzęcia. Już

R

S

miał zapukać, ale się zawahał. Czy jest tam jej ojciec, który ją pociesza? Nasłuchiwał przez chwilę, ale nie usłyszał żadnych głosów. Jego uszu ponownie dobiegł jej płacz, więc już się nie zastanawiając, zapukał. - Helen... - Brak odpowiedzi. - Helen! - Nic mi nie jest. Jej stłumiony głos wcale na to nie wskazywał, więc otworzył drzwi. W pokoju było ciemno, ale oświetlało ją światło wpadające z korytarza. - Nic mi nie jest - powtórzyła jak nakręcana lalka. Jej pozbawiona jakiegokolwiek wyrazu twarz go przeraziła. Powoli wszedł do pokoju. Gdzie jest Owen? Jak mógł zasnąć, gdy jego córka rozpacza za ścianą? - Helen... - Nic mi nie jest. Podszedł do łóżka, po czym przysiadł na podłodze. - Gdzie twój tato? - zapytał. - Nie ma. - Poszedł spać? Roześmiała się ochryple. Ta gwałtowna reakcja zaskoczyła ich oboje. - Nie ma. Wyjechał. Pół godziny temu. Musiał. Nie mógł znieść atmosfery. Za dużo wspomnień związanych z mamą. Osłupiał. Owen wyjechał ze Skye? Zacisnął pięści, czując, jak wzbiera w nim adrenalina. Miał ochotę wsiąść na motor, dogonić drania i przywlec go z powrotem do Skye. Zmusić, by nareszcie poczuł się ojcem. Spuścić mu łomot. Sprawić, by cierpiał, by zrozumiał, jakim jest egoistą. Może nawet wybić mu parę zębów.

R

S

Kolejne chlipnięcie Helen skierowało jego myśli na inne tory. Wziął głęboki wdech, porażony swoją reakcją. Nie pora teraz na zemstę. Helen go potrzebuje. - Helen... płacz. Musisz płakać. Pokręciła głową. - Nie. Elsie by nie chciała, żebym ją opłakiwała. Czuł, że drży. Być może Elsie sobie tego nie życzyła, z doświadczenia wiedział, że kobiety z buszu są wyjątkowo twarde, ale był absolutnie pewny, że nieboszczka nie chciałaby oglądać Helen w takim stanie. - Ale to wcale nie umniejsza twojego cierpienia, prawda? - Czuł, że za wszelką cenę musi się do niej przebić. - Helen... - Szarpnął jej nogą. Brak reakcji. - Helen, spójrz na mnie! - Nareszcie na niego popatrzyła. - Kochałaś Elsie, więc możesz płakać, krzyczeć, wyrywać włosy z głowy. Masz prawo złorzeczyć Stwórcy, być wściekła i smutna. Masz prawo chcieć, żeby twój ojciec był przy tobie. W jej oczach zalśniły łzy. - Nie. Muszę trzymać głowę do góry. - Nie! Helen, ona cię wychowała. A teraz umarła. Nie musisz się trzymać. Nie musisz robić niczego, czego nie chcesz robić. Po jej policzku spłynęła łza, a on poczuł, że Helen zaczyna drżeć na całym ciele. - To tak... boli. - Zrozumiałe, że boli. Kiedy umarł mój ojciec, miałem wrażenie, że wyrwano mi serce. - Chociaż wcale nie byli blisko. - Ten ból trwa bardzo długo. Z jej piersi wyrwał się szloch. - Ja już nie chcę tak cierpieć.!.

R

S

- Boli jeszcze bardziej, bo to w sobie dusisz. Helen, daj temu upust. Elsie umarła, więc ją opłakuj. Czuła, jak narasta w niej fala emocji, a ból rozlewa się po całym ciele. Myślała tylko o tym, by ustąpił. Otworzyła usta, ale z jej gardła wydobyło się tylko ciche kwilenie, a po nim jęk, który przerodził się w szloch. Zauważyła, że James znalazł się na łóżku, dopiero gdy ją do siebie przygarnął. Nie miała siły się opierać. Była zbyt obolała i myślała tylko o tym, żeby od tego się uwolnić. Wypłakała morze łez. Nie tylko z żalu za Elsie, musiała jeszcze wyrzucić z siebie tłumione latami emocje związane z chorobą matki, nieobecnością ojca i dzieciństwem naznaczonym niepewnością. Przez cały czas czuła na plecach opiekuńcze ciepło bijące od Jamesa. Płakała i płakała. Upłynęło wiele czasu, zanim łzy zaczęły stopniowo wysychać, a spazmatyczny płacz cichnąć. Gdy nieco się uspokoiła, usłyszała słowa pocieszenia płynące z jego ust i zadała sobie sprawę z tego, że całuje jej włosy. Odwróciła się ku niemu. - Przepraszam - wyjąkała. Przyciągnął ją bliżej, a ona położyła mu głowę na piersi. - Nie ma za co. - Gładził jej dłoń zaciśniętą w pięść. Upłynęło kilka minut, zanim rozprostowała palce i wówczas poczuł coś twardego. Uniósłszy jej rękę, ujrzał perłową kaczuszkę. Znowu ogarnęła go złość. Czy ten facet naprawdę uważa, że można ot tak wpaść do Skye w dniu, w którym jego córka ma pochować najważniejszą osobę w jej życiu, podarować jej drobiazg z masy perłowej, i kilka godzin później

wyjechać? Zbrzydzony symboliką tego drobiazgu, odłożył go na stolik nocny. Helen nie protestowała, więc pocałował ją w czoło, wyrzucając sobie, że zamiast być przy niej, siedział w pubie. Płynęły minuty, aż stracił poczucie czasu. Obejmował Helen, gładząc ją po ramieniu, aż zasnęła, a on razem z nią.

R

S

Obudziła się zdezorientowana. Leżała z otwartymi oczami, starając się rozeznać, gdzie jest. Budzik wskazywał trzecią dwadzieścia. Zaschło jej w ustach i mimo że spała, czuła się wyczerpana i obolała. Zanim wróciła jej pamięć, domyśliła się, że leży przy niej James, bo wyczuła jego charakterystyczny zapach. W końcu przypomniała sobie, że ją obejmował, szeptał czułe słówka, całował jej włosy. Że namawiał ją, by dała upust rozpaczy. Ze był przy niej. Ojciec ją zawiódł, za to James przy niej czuwa. Kiedy Owen oznajmił, że wyjeżdża, poczuła się, jakby ją uderzył. Oczekiwała, że ojciec zatrzyma się w Skye na jakiś czas, choćby na kilka dni, ale z jego spojrzenia wyzierała dobrze znana jej tęsknota. Wiedziała, że żadne prośby nie pomogą. Potrzebowała go, ale nie chciała usłyszeć odmowy. Tego by nie zniosła. W świetle padającym z korytarza spoglądała na Jamesa. Pogrążony we śnie wydawał się jeszcze piękniejszy. Przed oczami miała zarys jego szczęki oraz warg, teraz delikatnych i kuszących, ale gdy przypomniała sobie, jak potrafią być zachłanne, coś się w niej poruszyło. Jego pierś pod jej policzkiem miarowo się unosiła i opadała. W pewnej chwili, gdy poruszyła dłonią, mięśnie jego brzucha drgnęły. Obejmowała go nogą

R

S

tak, że jej udo znajdowało się bardzo blisko jego męskości. Wystarczy, że przesunie je nieco wyżej... Helen, nie rób tego. Dopiero co pochowałaś Elsie, pożegnałaś ojca i rozpaczałaś na ramieniu Jamesa jak rozhisteryzowany bachor. Jesteś w koszmarnym stanie. Na pewno wyglądasz jak zmora. On nawet cię nie dotknie, ale, co najważniejsze, sama go zapewniałaś, że nic takiego się nie stanie. Bardzo jednak tego chciała. Nagle poczuła, że będzie to bardzo sensowne zakończenie strasznego dnia. Wcale się nie oszukiwała, że James nie wyjedzie. Tym razem nie idzie o przyszłość. Po prostu jest kobietą, która potrzebuje zaspokojenia. Najważniejsza jest ta noc, ta chwila. Wcześniej potrzebowała ukojenia i James jej to dał. Pocieszał ją, ale teraz ona potrzebuje więcej. Teraz chciała się poczuć jak kobieta, nie jak doskonale zorganizowana pielęgniarka Helen z przychodni ani jak osierocona Helen Franklin. Czy to pomoże jej zapomnieć? Tak. Złagodzi smutek? Tak. Czy to odpowiedzialny krok? Nie, ale co z tego? Życie jest krótkie, a ten dzień był wyjątkowo trudny. Już raz zrezygnowała z takiej szansy, więc teraz jej nie przegapi. Wiodła palcem po linii jego szczęki, po podbródku aż do dolnej wargi. Obudziła go delikatna pieszczota, tak delikatna jak muśnięcia skrzydeł motyla, jak westchnienie. Podniósł powieki. Dłoń Helen znieruchomiała, a ona sama wstrzymała oddech. Obudził się? Ujął jej rękę i zaczął całować palce, ale sekundę później przeniósł ich dłonie na swoją pierś i kojącym gestem poklepał ją po ręce. Jakby była dzieckiem. O nie.

R

S

- Nie śpisz - stwierdziła, opierając się na łokciu, by lepiej widzieć jego twarz. - Nie śpię - odpowiedział. W półmroku wyglądał tajemniczo i niebezpiecznie. Poczuła, że go pożąda. - Jak się czujesz? - Bardzo się starał o neutralny ton, bo dostrzegł znamienny błysk w jej oku, a to oznaczało kłopoty. W jej spojrzeniu tliło się pożądanie i chociaż sam bardzo tego chciał, nie uważał, by takie zwieńczenie emocjonalnie wyczerpującego dnia było wskazane. Znowu traktuje ją jak dziecko. Miała ochotę odpowiedzieć: „Napalona", ale zdawała sobie sprawę, że przemawia przez niego zatroskanie. - Lepiej. Przyjrzawszy się jej, uznał, że mówiła szczerze. Jednak jego uwadze nie uszedł ogień w jej spojrzeniu. Musi się wycofać, bo jeśli zostanie dłużej, przestanie odpowiadać za swoje czyny. Dobrze, że ta znajomość jest platoniczna. Helen wymaga więcej, niż on może jej dać, więc on nie dopuści do zmiany ich postanowienia. - Już pójdę - wykrztusił. Nie tak szybko. Gdy chciał się podnieść, lekko unieruchomiła go nogą i ręką. - Zaczekaj. - Bawiła się guzikiem. - Powiedziałam kiedyś, że nie ulegnę twojemu urokowi. Wtedy mówiłam prawdę, ale dzisiaj... Dzisiaj chcę skorzystać z prawa zmiany zdania. - Helen... Nie wiem, czy to dobry pomysł. Uśmiechnęła się, widząc w jego oczach rozterkę. - Już nie chcesz?

R

S

Gwałtownie usiadł na łóżku, tyłem do niej. - Przeżyłaś głęboki wstrząs. Nie myślisz jasno. - To znaczy, że chcesz. - Helen... - Zerknął na nią przez ramię. - To, czego chcemy, jest mało ważne. Ważne jest to, co wypada. Poczuła się jak dzieciak przyłapany na wykradaniu cukierków. Niech on przestanie postrzegać ją jak zapłakaną dziewczynkę, którą, owszem, była parę godzin wcześniej, i dostrzeże w niej kobietę w czarnej jedwabnej halce. - James, nie jestem dzieckiem. Wiedział o tym dobrze. Oto leży przed nim w czarnej bieliźnie, namawiając go do grzechu. Odwrócił się plecami. Ona zaś miała wrażenie, że James jej się wymyka. W innych okolicznościach zapewne byłaby pełna podziwu dla jego samokontroli, ale tej nocy nie było na nią miejsca. Ani na myślenie. Przysunęła się do niego i pocałowała w szyję. - Mam cię prosić? - Helen... Spodobała się jej nuta ostrzeżenia w jego głosie, ledwie słyszalna szorstkość, która mówiła, że jest u kresu wytrzymałości. Zsunęła się z łóżka i stanęła przednim. - James, czuję się emocjonalnie obnażona. Widziałeś mnie w chwilach największej słabości. Chcę, żebyś teraz obnażył mnie fizycznie. Przedtem trzymałeś mnie w ramionach i kołysałeś jak dziecko. Bardzo tego potrzebowałam, ale teraz chcę się poczuć jak kobieta. Pocałowała go w usta. Przez moment się wahał, ale odwzajemnił pocałunek, a ona, wzdychając, oplotła go

R

S

ramionami. Długo hamowana namiętność buchnęła w niej jak sylwestrowe fajerwerki. Gnana pożądaniem drżącymi palcami szarpała guziki, by jak najszybciej dotknąć jego nagiego ciała. Czując, że traci panowanie, zaczął całować jej szyję, by nieco spowolnić bieg wydarzeń. Od dawna o tym marzył, ale skoro już wszelkie hamulce puściły, chciał, żeby ten akt był piękny, kojący, niepowtarzalny. - Ej, ej - mruknął, chwytając ją za ręce. - Nie tak szybko. - Nie. - Powoli i delikatnie. Chcę... się tobą nasycić. Nie dowierzała własnym uszom. Kiedy indziej byłaby to kusząca perspektywa, ale teraz pragnęła poczuć go jak najprędzej. - Następnym razem - szepnęła, łakomie wpatrując się w jego usta. Ogromnym wysiłkiem woli wycofał się znad krawędzi. - Helen... Nadal traktuje ją jak dziecko. Całe Skye podchodzi do niej, jakby była z kruchej porcelany. Dosyć tego. - James, nic mi nie jest. Ja się nie rozsypię. - Każdy od czasu do czasu potrzebuje czułości. Czuła, że oszaleje, jeżeli jej zaraz nie posiądzie. Musi mu dowieść, że jest kobietą. Oswobodziła się z jego ramion i energicznym ruchem zdarła z siebie halkę. Ujrzała, jak jego źrenice się rozszerzają. - Wyglądam jak dziecko? - Ściągnęła figi. - Wyglądam? - Rozpuściła włosy. - A może jak kobieta, która potrzebuje mężczyzny?

R

S

Zaschło mu w gardle. - Chcę, żeby było brutalnie i szybko. Bez słowa chwycił ją za rękę i rzucił na łóżko. - Teraz! - Wszedł w nią z ręką na jej piersi, wtulając twarz w jej włosy. - Tak, James, tak. O, tak! Teraz liczył się tylko ten rytm, nie Elsie, nie Owen ani ich ponure dzieciństwo. Ani nawet jego bliski wyjazd, tylko oszałamiająca ekstaza, która sprawiła, że gdy wrócili na ziemię, ich apetyt wzrósł stukrotnie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

R

S

Obudziła się w pustym łóżku. Czuła się zmęczona, ale w przyjemny sposób. Zaspokojona. Po pierwszym dzikim zespoleniu kochali się drugi faz. Zgodnie z obietnicą James sycił się nią długo i niespiesznie, a potem scałował jej łzy rozkoszy. Czuła jego zapach na pościeli i obiecała sobie, że jej nie upierze, dopóki nie wywietrzeje. Dobiegał ją też boski aromat kawy. Z wypiekami na twarzy rozważała w myślach swój nocny bezpardonowy szturm na Jamesa. Czy teraz, robiąc kawę, ma wyrzuty sumienia? Wyobraziła sobie, że przechadzając się po kuchni, układa sobie w myślach przemówienie: „Musisz zrozumieć moją cygańską duszę... Zostańmy przyjaciółmi, etc." Uśmiechnęła się. Niech jeszcze chwilę się pomęczy. Zastała go w salonie, jak popijając kawę, przeglądał jej albumy z fotografiami. - Cześć. Podniósł wzrok. Stała ubrana w jego koszulę, nie do końca zapiętą. Widział kawałek jej piersi, pępek i czarne koronkowe majtki. Na albumach leżał jego nie podpisany nowy kontrakt, ale po tej upojnej nocy podpisywanie go byłoby głupotą. Niczego tak nie pragnął, jak spędzić z nią cały dzień w łóżku. Ale przecież nie jest stworzony do osiadłego trybu życia.

R

S

- Cześć. - Pięknie pachnie ta kawa - szepnęła. - Przyniosę ci. Wstał zadowolony, że może przestać pożerać ją wzrokiem. Nawet nie wiedział, że ma taką ładną koszulę. Gdy podał jej kubek, usiadła na kuchennym blacie. - Gryzie cię sumienie? -. zapytała. - Trochę. - Gigantyczne niedomówienie. - A ciebie? - Nic a nic - odparła z uśmiechem. Podziwiał jej spokój. - Okej... - Wiem, co ci chodzi po głowie - oświadczyła. - „O Boże, wykorzystałem ją. Tak nie postępuje człowiek honorowy. Rano na pewno będzie skrępowana..." - Coś w tym stylu. - Czy wyglądam na skrępowaną? Nie, nic z tych rzeczy. Wyglądała, jakby kochała się przez całą noc i jeszcze było jej mało. - Nie. - No właśnie. Więc przestań tak myśleć. O ile dobrze pamiętam, kazałam ci to zrobić. I było fantastycznie. Tego mi było trzeba. Taka jedna noc to genialny sposób na zakończenie koszmarnego dnia. Przed nim jeszcze trzy tygodnie w Skye. Czy ona sobie wyobraża, że może nie być powtórki? - Nie mów, że to jedna noc, jak jesteś ubrana tylko w moją koszulę. - Sam był jedynie w spodniach. Uśmiechnęła się łobuzersko. - Mam ci ją oddać? - Nie. - Podszedł do niej, wsunął się między jej

R

S

uda i sięgnął do guzika. Zapiął wszystkie jeden po drugim. - Tak jest lepiej. - Sięgnął po kubek i opuścił kuchnię. - Mów za siebie! - zawołała za nim. W salonie usiadła na wprost niego, ale on udawał, że jest pochłonięty oglądaniem zdjęć. On ma rację. Jeśli ma go przekonać, że była to przygoda jednej nocy, powinna się pilnować, ale z drugiej strony, po raz pierwszy w życiu było jej tak lekko na duszy. Najwyraźniej wypłakała cały smutek minionych lat. - Nie wiedziałem, że tyle podróżowałaś. - Bo nie zapytałeś. Uznałeś, że skoro od dziecka mieszkam w Skye, to nosa stąd nie wystawiłam. Pokiwał głową. To prawda. Ocenił ją zbyt pochopnie. - Tak było. Przepraszam. - Wybaczam. - Po takiej nocy wszystko by mu wybaczyła. - Pewnie odziedziczyłam niezłą dawkę genów po ojcu. Miał przed sobą fotografię sporo młodszej Helen z wieżą Eiffla w tle. - Gdzie ci się podobało najbardziej? - W Wenecji. - Odpowiadasz tak bez namysłu? - zdziwił się. - To wyjątkowe miejsce. - Tak, to prawda. - Pochylił się nad albumem. Miniona noc poważnie pomieszała mu szyki. Wyjazdem ze Skye przejął się bardziej, niż powinien. Cygańska dusza kazała mu ruszać w drogę, ale Helen, podobnie jak Wenecja, okazała się wyjątkowa. - Helen... - James... - Chciałem nawiązać do tej nocy...

R

S

- Uhm. - Nie wiem, czy potrafię mieszkać z tobą pod tym samym dachem i zapomnieć, jak nam było niewiarygodnie dobrze. Co na ciebie popatrzę, mam ochotę znowu to zrobić. Amen. Ale ona wiedziała, że jeśli ma mu pozwolić odjechać, musi zapomnieć o seksie. - To był odosobniony numerek. - Wzruszyła ramionami. - Zdarzały ci się takie, nie? - Czasami. - Tak było i tym razem. Dalszy ciąg nie jest wymagany. Nie posiadał się ze zdumienia. Ona mówi to poważnie?! - Ale nie zdarzyło mi się tych kobiet spotykać dzień po dniu - zauważył. Nonszalancko wzruszyła ramionami. - Jakoś sobie poradzimy. - Znowu cię pragnę. Natychmiast. Tak ją tym zaskoczył, że na moment zaniemówiła. - James, za trzy tygodnie wyjedziesz - zaczęła, odzyskawszy głos. - Wierz mi, nikt lepiej ode mnie nie wie, czym jest cygańska dusza. Stanę w tych drzwiach i pomacham ci na pożegnanie, życząc ci wszystkiego najlepszego. Ale jeśli przez te trzy tygodnie będziemy robili to co dzisiejszej nocy, to nie mogę obiecać, że właśnie tak się zachowam. Wczorajszy wyjazd ojca nauczył mnie, że nie wolno zadowalać się byle czym. Będę cię zatrzymywać, mogę nawet szlochać. I będę prosić, żebyś został. - Choć wolałabym, żebyś sam chciał zostać. - Ostrzegam cię, to może być bardzo przykre pożegnanie. Staram

R

S

się podejść do tego w sposób dojrzały. James, postaraj się mi pomóc. - Co by się stało, gdybyś wyjechała ze mną? - Dlaczego? - Coś jest między nami. Helen, ja nie chcę się rozstawać. Chcę być z tobą. Ty tego nie czujesz? Przytaknęła. - Mimo to nie proszę, żebyś został. Nie proszę cię o nic, o czym wiem, że nie chciałbyś tego zrobić. Cisnął jej album na kolana. - Ja też cię nie proszę o coś, co ci się nie podoba. Helen, ty też jesteś wędrowcem. Masz cygańską duszę. Teraz, kiedy Elsie nie żyje, już nic nie trzyma cię w Skye. Nie wierzyła własnym uszom. Poczuła się rozczarowana i zła. Już zdążył ją poznać? Jej przywiązanie do Skye to coś więcej niż zobowiązania wobec Elsie. Nie, on jej kompletnie nie rozumie. Ale cyganie nie wiedzą, co to dom. Dla jej ojca to pojęcie nie istnieje. Ale jej korzenie i wspomnienia są w Skye. Podobnie jej serce. - James, nic mnie tu nie zatrzymywało. To jest mój wybór. Miał pewność, że trafił w czuły punkt. - Więc postanowiłaś, że się stąd nie ruszysz. Dobrze, że zostały mu tylko trzy tygodnie. Dobrze, że nie prosi go, by został. Nie umiałaby żyć z człowiekiem, który jej nie rozumie i tylko myśli, jak się urwać. - Owszem. Tak trudno to sobie wyobrazić? Rozminęła się z prawdą, bo on dopiero w Skye odniósł wrażenie, że nareszcie znalazł to, czego szukał

R

S

od lat. Nie stało się to z powodu unieruchomionej nogi. To Helen. Wiedział jednak, że nie potrafi dać jej tego, na co ona zasługuje. - James, życie nie jest czarno-białe. Można z niego czerpać to, co najlepsze. - Nie, Helen. Ja tak nie umiem. Wybrałem życie cygana, żeby się nie wiązać. Rosłem w nieszczęśliwym stadle i nie mogłem się z niego wyrwać. Drugi raz nie wpakuję się w pułapkę. Wstała. - Chcesz przez całe życie być w drodze, jedź. Chcesz zostać drugim Owenem, proszę bardzo. Są gorsi na tym świecie... - Nie byłbym tego taki pewien - wszedł jej w słowo. - To, co Owen wczoraj zrobił, jest niewybaczalne. Zabiłbym go, gdybym go dostał w swoje ręce. Mylisz się, nie chcę być Owenem. Nie powtórzę jego błędów, ani błędów moich rodziców. Chciało jej się płakać. Poruszyło ją jego oburzenie z powodu wyjazdu jej ojca. Jednocześnie była na niego zła, że tak nisko ich oceniał. Mimo że z nim polemizowała, poczuła, że go kocha. Że chce, by został. Był to wyjątkowo nieodpowiedni moment na takie olśnienia, ale informowało ją o tym całe jej ciało. Elsie umarła, a ojciec do końca jej życia będzie się pojawiał i znikał, ale z Jamesem mogłaby założyć rodzinę. Powinna go przekonać, że nie wszystkie związki są nieszczęśliwe. - Będziesz do końca życia jeździł z jednego miejsca w drugie? - Oczywiście. - Dlatego że boisz się zatrzymać? James, to obłęd.

R

S

- Nie zostałem wyposażony w umiejętność dbania o szczęśliwy związek. Nie umiem okazywać emocji. - W nocy wypadłeś całkiem dobrze. - Helen, wiesz przecież, że to nie to samo. - Wiem jedno, że nie znajdziesz tego, czego szukasz, dopóki nie przestaniesz uciekać. Pamiętasz jeszcze, o co ci chodziło? Dobre pytanie. Wydawało mu się, że pamięta, ale spoglądając na nią, wiedział, że ona ma rację. Czego chce? Uciekł od smutku dzieciństwa, ale czy jest bardziej szczęśliwy? Nie chce czuć się kochany i potrzebny? A jeżeli wszystko popsuje? Jeżeli utknie w Skye w związku, który okaże się koszmarny? To, co czuł do Helen, go przerażało. Pierwszy raz miał do czynienia z kobietą, której bał się tak bardzo. Helen nie pozwoli mu zachować nawet najmniejszej cząstki siebie, a on tego potrzebuje w obawie, że jego uczucia nie zostaną odwzajemnione. Woli podróżować niż zaryzykować złamane serce. - Bardzo dobrze się tak żyje - bronił się. - Nie przyszło ci do głowy, że życie inne niż cygana też ma dobre strony? Już wcześniej długo się nad tym zastanawiał. Takie inne życie wiódł w tym domu w Skye. I podobało mu się bardziej, niż byłby skłonny przyznać. - Helen, boję się, że nie stanę na wysokości zadania. Nie chcę cię skrzywdzić. Ciągnie się za mną moja przeszłość. -A za mną moja. Ale nie można bać się życia, miłości czy szczęścia, dlatego że kiedyś było nam źle. Ojciec wielokrotnie mnie zawiódł, ale to nie znaczy,

R

S

że nie mogę zaryzykować. James, twoja przeszłość nie może ciążyć nad twoją przyszłością. - Nie wiesz, jak to było. - Nie wiem. Ale wiem, że byłeś smutny, a dzieci nie powinny być smutne. Miałeś okropnych rodziców. - Wzruszyła ramionami. - Wiesz co? Ja też miałam okropnych rodziców. Więc zacznijmy od nowa. Załóżmy naszą własną rodzinę. Zabrzmiało to bardzo kusząco. Zostać na zawsze w Skye w ramionach Helen? To takie proste? - Helen... Nie wiem... Patrzyła na niego z bolącym sercem. Nie będzie nalegać. On też musi tego chcieć. Może on jeszcze nie wie, czego chce. Ona nie ma wątpliwości: chce jego. - Wobec tego podpisz ten kontrakt. - Podała mu długopis. -Nic cię tu nie trzyma. - Wybiegła z salonu, żeby nie widział jej łez. Przez dłuższą chwilę patrzył za nią tępo, po czym opuścił wzrok na kontrakt. Helen zasługuje na kogoś, kto będzie ją kochał całym sercem, bez zastrzeżeń. Złożył podpis na przerywanej linii. Za jakiś czas Helen mu podziękuje. Przez ostatnie trzy tygodnie byli dla siebie bardzo uprzejmi. Jak na samym początku. Mimo to atmosfera w domu była raczej smętna, a Helen chyba go unikała. Ostatniego dnia mieszkańcy Skye wyprawili na jego cześć przyjęcie. Stawili się wszyscy, nawet Helen. Była spięta, uśmiechała się z przymusem, ale przyszła. Alf wygłosił mowę, a mały Josh wręczył Jamesowi plakat zatytułowany: „Najlepszy doktor w Skye". - Jesteś pewien, że nie dasz się namówić do pozo-

R

S

stania w Skye? - zapytała Genevieve, kołysząc Williama. - Bardzo chętnie wezmę urlop wychowawczy. Serce mi pęka na myśl, że będę musiała go zostawić. Gryzło go sumienie. Popatrzył na niemowlę, któremu pomógł przyjść na świat, na ludzi, którzy swoją serdecznością wcisnęli się w jego życie. Dla każdego z nich mógłby zostać w Skye. Może powinien był najpierw skonsultować się z Genevieve? Zaproponować przedłużenie kontraktu o kolejne cztery miesiące. - Niestety, w przyszłym tygodniu zaczynam nową pracę. - Szkoda. Myślałam, że ty i Helen... Popatrzył na Helen. Śmiała się z czyjegoś dowcipu. Zachowywała się swobodnie, zupełnie inaczej niż w jego obecności. - Nie, nie... - Być może za bardzo jesteś podobny do Owena - skonstatowała Genevieve. Chciał zaprotestować. Wcale nie jest taki jak jej ojciec. Ale może faktycznie w wielu aspektach go przypomina? Podszedł do nich Tom. Sprawiał wrażenie nastawionego zdecydowanie bardziej przyjaźnie. - Powodzenia, James. Wyjeżdżasz na dobre? - Tak - wycedził przez zęby. Na myśl o Helen z Tomem poczuł gwałtowny przypływ zazdrości. - Uważaj na siebie. I szerokiej drogi. - Tom oddalił się w drugi koniec sali, a James rozejrzał się za Helen. Stała tuż obok, trzymając na rękach Williama, bo Genevieve zajęła się nalewaniem drinków. - Obiecaj, że nie wyjdziesz za mąż - rzekł pół-

głosem, uśmiechając się do starszych pań z klubu gospodyń. - Spadaj - odparła słodkim tonem, po czym pospiesznie ich opuściła.

R

S

Następnego ranka obudził ją aromat kawy. Jej ukochany wyjeżdża. Miała ochotę zamknąć się na klucz i nakryć głowę poduszką. Nie potrafiła powiedzieć, kiedy to się stało. Może już pierwszego dnia, kiedy intuicja jej podpowiadała, że doktorowi Remingtonowi przytrafiło się coś złego. To nieważne. Nie załamie się. Pożegnanie też przetrzyma. Wielka strata. Pierwszy raz kogoś pokochała, ale dlaczego akurat klona Owena? Cygana? Pocieszała się, że jej to przejdzie. Mogliby mieć takie śliczne dzieci. Gdy weszła do kuchni, stał odwrócony do niej tyłem. Miał już na sobie skórzane spodnie i czarny T-shirt. Nie odwrócił się, gdy nalewała sobie kawę. - Kiedy wyjeżdżasz? - Jak tu skończę. Aby nie zdradzić, co się z nią dzieje, przeszła do salonu i opadła na fotel. Kilka minut później przemknął za jej plecami do swojego pokoju. Nie poproszę go, żeby został. Nie rozpłaczę się. Będę się trzymać. - Idę - rzekł, wracając do salonu. - Okej. Podeszła z nim do drzwi. - Chyba pora się pożegnać - powiedział cicho, a ona nie mogła oderwać od niego wzroku. - Dziękuję... Za wszystko. Przepraszam, że...

R

S

Położyła mu palec na ustach. - Cii... Daj spokój... Po prostu się pożegnajmy. - Helen... - Całował jej palce, a ona nie potrafiła się oprzeć magnetyzmowi jego warg. Padli sobie w objęcia. - Helen... - szepnął. - Poproś mnie, żebym został. Spojrzała mu w oczy. - Nie. To ty musisz chcieć tu zostać. Poczuł się rozdarty, bo chciał tego. Naprawdę. Ale nie potrafił uwolnić się od ciężaru przeszłości. - Helen... - Idź już. Pokiwał głową, podniósł plecak i ruszył do drzwi. Postała w nich przez chwilę, po czym je zamknęła. Gdy ryk silnika przeszył powietrze, oparła czoło o chłodne drewno. - Zostań - wyszeptała. Zajeżdżając wieczorem pod przydrożny motel, uprzytomnił sobie, że od samego rana oddaje się wspomnieniom, a przecież to nie w jego stylu. Jego myśli przez cały dzień wracały do Skye, do Helen. Cholera. Kocha ją. Przygnębiające odkrycie. Nie miał tego w planie. Uparty dureń. Ku jego przerażeniu na myśl o Helen łomotało mu serce. Bał się tego potwornie, ale jeszcze większym strachem napawała go myśl o przyszłości bez Helen. Proponowała, by zostali rodziną, a on to odrzucił. Skończony idiota. O czwartej nad ranem znalazł się z powrotem w Skye. Stanął pod jej drzwiami i zapukał. Obudziła się przestraszona.

R

S

- Helen, otwórz. To ja, James. Zerwała się z łóżka i po omacku pobiegła do drzwi. - James, chcesz obudzić pół miasta? - syknęła, wciągając go do środka. - Jest czwarta rano! Miała na sobie tę samą skąpą koszulkę i rozpuszczone włosy. Żeby jej nie dotknąć, wcisnął ręce do kieszeni. - Kocham cię - powiedział. - Nie mam pojęcia, czy się sprawdzę, ale zapytałaś mnie, czego szukam. Musiałem cię zostawić, żeby zrozumieć, że szukałem ciebie. Dzięki tobie, Helen, w Skye spotkały mnie same dobre rzeczy, tutaj poczułem się chciany. Od chwili, kiedy wyratowałaś mnie z buszu, wiedziałem, że jesteś inna, ale byłem zbyt przestraszony, żeby dostrzec to, co mam na wyciągnięcie ręki. James obnaża przed nią tajniki swojej duszy. Czy to sen? Rozsadzała ją miłość, nadzieja i uczucie triumfu. - A gdzie twoja cygańska dusza? Wolność na otwartej drodze? - Miałaś rację, mówiąc, że uciekam. Nie wybrałem wędrówki jako sposobu na życie, bo mam to we krwi, ale dlatego że bałem się odpowiedzialności za drugą osobę. Balem się kochać, ale nie być kochanym. Czy jest już za późno? Mam jeszcze szansę skorzystać z twojej „rodzinnej" propozycji? Proszę, powiedz, że mnie kochasz, że nie wszystko sknociłem. Wyglądał żałośnie. Kocha ją. Ale ona jeszcze się nie ugięła. - A dzieci? Wziął głęboki wdech. Dzieci? Myśl o dzieciach była równie przerażająca jak to, że ją kocha i jak wspólna przyszłość.

R

S

- Chcesz mieć dzieci? - Oczywiście. A ty? - Wstrzymała oddech. Oboje mieli parszywe dzieciństwo, więc posiadanie własnych dzieci to dla obojga poważna sprawa. Nagle poczuł, że marzy mu się cała ta katastrofa. Nawet dzieci. Z nią... tak. Zdecydowanie. - Też. Miała ochotę rzucić mu się na szyję, ale musiała mieć absolutną pewność. - Czy sądzisz, że kobieta z syndromem porzuconej i mężczyzna mający problem z odpowiedzialnością mają jakąś szansę? Taki początek nie wygląda obiecująco. Z uśmiechem wzruszył ramionami. - Zaczniemy wszystko od nowa. - Jej uśmiech dodał mu otuchy. - No, Helen, oszczędź mi tych katuszy. Kochasz mnie? Przytaknęła, a on pochwycił ją w ramiona. - Dzięki, dzięki - szeptał, obsypując jej twarz pocałunkami. - James, kocham cię. Zostań. Uśmiechnął się szeroko. - Bałem się, że nigdy o to nie poprosisz.

EPILOG

R

S

W dniu ich ślubu nad Skye świeciło słońce. Sala klubu kobiet została udekorowana żółtymi kwiatami, białymi wstęgami i różowymi balonikami. Miejscowa kapela grała rock and rolla, a wszyscy mieszkańcy Skye świętowali z nowożeńcami. Helen siedziała niedaleko ojca i wraz z nim obserwowała, jak jej małżonek tańczy z Joshem. - To dobry człowiek. Uśmiechnęła się do ojca. - Wiem. Owen zerknął na córkę. - Helen, przepraszam. Wiem, że nie byłem dobrym ojcem. - Pogładził ją po policzku. - Jesteś bardzo podobna do matki. Ona byłaby z ciebie dumna. Tak samo jak Elsie. - Dzięki, tato. - Od dawna wiedziała, że Owen zrobił, co potrafił. - Chodź, zatańcz ze swoim staruszkiem. - Wstał, podając jej rękę. Zebrała obfite fałdy sukni i ruszyła do tańca. - Przepraszam... - James poklepał Owena po ramieniu. - Chcę zatańczyć z moją żoną. - Jesteś szczęśliwa, skarbie? - zapytał kilka minut później.

R

S

- Wniebowzięta. - Westchnęła. - A ty? Warto było wracać? Pocałował ją w nos. - Bardziej, niż myślisz.